George R R Martin 7 Taniec ze Smokami cz 1

GEORGE R. R. MARTIN

TANIEC ZE SMOKAMI (TŁUMACZYŁ: PAWEŁ KRUK) SCAN-DAL

DAENERYS Słyszała umarłego wchodzącego po schodach. Powolny, miarowy odgłos kroków poprzedzał go, odbijając się echem od purpurowych kolumn sali. Daenerys Targaryen oczekiwała go siedząc na hebanowej ławie, który uczyniła swoim tronem. Jej oczy były jeszcze zamglone od snu, a srebrnozłote włosy całkiem potargane. - Wasza Miłość - powiedział ser Barristan Selmy, Lord Dowódca jej Gwardii Królewskiej - Nie ma potrzeby, byś to oglądała.

- Umarł dla mnie - Dany przycisnęła kurczowo swoją lwią skórę do piersi. Pod spodem biała tunika z czystego lnu okrywała ją do pół uda. Śniła o domu z czerwonymi drzwiami, kiedy obudziła ją Missandei. Nie było czasu, by się ubrać. - Khaleesi - wyszeptała Irri – nie możesz dotknąć martwego. Dotykanie trupa przynosi pecha.- Chyba, że samemu się go zabiło.Jhiqui była bardziej grubokoścista niż Irri, z szerokimi biodrami i ciężkimi piersiami. – Wszyscy to wiedzą.- To prawda - zgodziła się Irri.

Dany nie zwróciła na to uwagi. Dothrakowie byli niezwykle mądrzy gdy chodziło o konie, ale w innych wypadkach potrafili być strasznymi głupcami. Poza tym, to jeszcze dziewczynki. Jej podręczne były z nią w tym samym wieku; kobiety wyrosłe by o nią dbać, z ich czarnymi włosami, miedzianą skórą i migdałowego kształtu oczami, ale mimo wszystko dzieci. Podarował je Dany khal Drogo, który był jej Słońcem-i-Gwiazdami. Drogo dał jej też skórę, łeb i tułów hrakkara, białego lwa z Dothrackiego Morza. Była dla niej za wielka i śmierdziała stęchlizną, ale dzięki niej miała wrażenie, że Drogo ciągle jest przy niej.

Szary Robak pierwszy pojawił się na szczycie schodów z pochodnią w ręku. Jego brązowy hełm miał grzebień z trzech kolców. Za nim postępowało czterech Nieskalanych dźwigając martwego mężczyznę na swoich ramionach. Ich hełmy miały tylko jeden kolec, a twarze okazywały tak niewiele, że mogły być równie dobrze też odlane z brązu. Położyli ciało u jej stóp. Ser Barristan odsłonił zakrwawione okrycie. Szary Robak opuścił pochodnię, by mogła się przyjrzeć. Twarz nieżyjącego była gładka i bezwłosa, jakkolwiek były rozcięta niemal od ucha do ucha. Był

wysokim człowiekiem, niebieskookim i z jasną twarzą. Jakieś dziecko z Lys lub starego Volantis, porwane przez statek korsarski i sprzedany w więzach w czerwonym Astaporze. Mimo, że oczy miał otwarte, to jego rany płakały. Ran było więcej, niż mogła policzyć. - Wasza Miłość, - odezwał się ser Barristan – był tam rysunek harpii na cegłach w alei, gdzie go znaleziono . . .- . . . narysowany jego własna krwią.Daenerys znała już ten zwyczaj. Synowie Harpii wykonywali swoją rzeźniczą robotę nocą, a po każdym

morderstwie zostawiali swój znak. – Szary Robaku, czemu był sam? Nie miał partnera? - Kiedy Nieskalani patrolowali nocami ulice Meereen, zawsze chodzili w parach. - Moja królowo - odpowiedział kapitan - twój sługa Wierna Tarcza nie miał służby ostatniej nocy. Poszedł do ... do pewnego miejsca... by się napić i mieć towarzystwo.- Pewnego miejsca? Co masz na myśli?- Dom uciech, Wasza Miłość.- Twarz Szarego Robaka pod brązowym hełmem mogła być wykuta z kamienia.

Burdel. Połowa jej wyzwoleńców była z Yunkai, gdzie Mądrzy Panowie byli sławni ze szkolenia niewolników do łóżek. Ścieżka Siedmiu Westchnień. Burdele wyrastały jak grzyby po deszczu w całym Meereen. To wszystko, co umieli. Musieli przeżyć. żywność drożała każdego dnia, podczas gdy przyjemności ciała taniały. Wiedziała, że, w biedniejszych dzielnicach pomiędzy schodkowymi piramidami meereeńskiej niewolniczej magnaterii, były burdele zapewniające każdy możliwy do wyobrażenia sposób zaspokajania zmysłów. Nawet taki . . . - Co eunuch miał nadzieję znaleźć w burdelu? - spytała.

- Nawet ci, którym brakuje męskich części mają męskie serca, Wasza Miłość. - odrzekł Szary Robak. – Tej osobie powiedziano, że twój sługa Wierna Tarcza czasami płacił kobietom z burdeli, by leżały z nim i przytulały go. Krew smoka nie płacze. - Wierna Tarcza - jej oczy pozostały suche. – Takie miał imię? - Jeśli to zadowoli Waszą Miłość.- To dobre imię.- Dobrzy Panowie z Astaporu nawet nie nadawali swoim niewolnym żołnierzom nawet imion.

Niektórzy z jej Nieskalanych powrócili do swoich pierwotnych imion po tym, jak ich wyzwoliła; inni nadali sobie nowe miana. – Wiadomo ilu napastników napadło Wierną Tarczę? - Ta osoba nie wie. Wielu.- Sześciu lub więcej - powiedział ser Barristan. – Z widoku jego ran wynika, że opadli go ze wszystkich stron. Został znaleziony z pustą pochwą. Być może zranił któregoś z napastników. Dany odmówiła cichą modlitwę, by któryś z nich umierał teraz trzymając się za brzuch i skręcając z bólu. – Dlaczego rozcięli mu w taki sposób policzki? -

- Miłościwa królowo – odrzekł Szary Robak – zabójcy wepchnęli genitalia kozy do gardła twojego sługi Wiernej Tarczy. Ta osoba usunęła je, zanim przyniesiono go tutaj. Nie mogli nakarmić go jego własnymi genitaliami. Astaporczycy nie zostawili mu ani korzenia, ani łodygi. – Synowie stają się coraz śmielsi zauważyła Dany. Dotąd ograniczali swoje ataki do nieuzbrojonych wyzwoleńców, zakłuwając ich na ulicach lub pod osłoną nocy włamywali się do ich domów by zabić ich w łóżkach. – To pierwszy z moich żołnierzy, którego zabili.-

- Pierwszy - ostrzegł ser Barristan – ale nie ostatni. Jestem ciągle na wojnie, uprzytomniła sobie Dany, tylko, że teraz walczę z cieniami. Miała nadzieję na przerwę w zabijaniu, na czas budowania i leczenia. Zrzuciła lwią skórę, uklękła obok ciała i zamknęła zabitemu oczy, ignorując sapnięcie Jhiqui. – Wierna Tarcza nie zostanie zapomniany. Umyjcie go i ubierzcie jak do bitwy, pochowajcie z hełmem, tarczą i włóczniami.- Stanie się według rozkazu Waszej Miłości – powiedział Szary Robak.

Wstała. – Wysłać tuzin ludzi do Świątyni łask i spytać Błękitne łaski czy nikt nie przyszedł do nich po pomoc z raną od miecza. I rozpuścić wieść, że dobrze zapłacimy złotem za krótki miecz Wiernej Tarczy. Wybadać rzeźników i pastuchów, wywiedzieć się, czy jakiś nie trzebił kóz późną nocą. Może im się poszczęści i jakiś wystraszony koźlarz coś wyzna. – Odtąd nie chcę widzieć, że któryś z moich ludzi chodzi samotnie po zmroku, obojętnie czy ma służbę, czy nie.- Te osoby będą posłuszne.-

Daenerys odrzuciła włosy w tył. – Znajdźcie mi tych tchórzy – powiedziała z zawziętością. – Znajdźcie ich, bym mogła nauczyć Synów Harpii co oznacza obudzić smoka. Szary Robak zasalutował. Jego Nieskalani przykryli ciało, wzięli je na ramiona i wynieśli z sali. Ser Barristan pozostał. Jego włosy były białe, a kurze łapki zagościły w kącikach jasnoniebieskich oczu. Tym niemniej plecy miał ciągle proste, a lata nie ograbiły z umiejętności władania bronią.

– Wasza Miłość - oznajmił – obawiam się, że twoi eunuchowie są nieodpowiedni do zadań, jakie im wyznaczyłaś. Dany usiadła na swojej ławce i ponownie owinęła sobie skórę wokół ramion. - Nieskalani to moi najlepsi wojownicy. – - żołnierze, nie wojownicy, za pozwoleniem Waszej Miłości. Zostali stworzeni do pola bitwy, by stać ramię przy ramieniu za swoimi tarczami, z włóczniami wysuniętymi przed siebie. Ich trening nauczył ich być doskonale

posłusznymi, bez strachu, namysłu czy wątpliwości . . . nie by rozwiązywać zagadki czy zadawać pytania. - Czy rycerze przysłużyliby mi się lepiej? - Selmy szkolił dla niej rycerzy, ucząc synów niewolników walczyć przy pomocy kopii i długich mieczy na westeroską modłę . . . ale co dobrego mogą zdziałać kopie przeciwko tchórzom zabijającym w ciemnościach? - Nie w tym wypadku - zgodził się starzec. – A Wasza Miłość, za pozwoleniem, nie ma rycerzy. Upłyną lata, zanim chłopcy będą gotowi.-

- Więc kto, jeśli nie Nieskalani? Dothrakowie byliby nawet gorsi.- Jej khalasar był maleńki, złożony w większości z niedojrzałych chłopców i starców. Poza tym, Dothrakowie walczyli na końskim grzbiecie. Konni byli bardziej użyteczni na otwartych polach i wzgórzach, niż na wąskich ulicach i alejach miast. Poza wielokolorowym, ceglanym murem Meereen jej władza była w najlepszym razie delikatna. Tysiące niewolników wciąż trudziło się w ogromnych posiadłościach na wzgórzach uprawiając zboże i oliwki, pasło owce i kozy, oraz wydobywając sól i miedź. W magazynach Meereen ciągle były wielkie zapasy zboża, oliwy, oliwek,

suszonych owoców i solonego mięsa, ale zapasy malały. Tak więc Dany wysłała swój khalassar pod dowództwem swoich trzech Braci Krwi by ujarzmił okoliczne ziemie, podczas gdy Brązowy Ben Plumm poprowadził Drugich Synów na południe, by przeciwdziałać yunkijskim napadom. Najbardziej kluczowe z zadań powierzyła Daario Naharisowi, giętkiemu w języku Daario ze złotym zębem i potrójnie rozwidloną brodą, uśmiechającemu się swoim niecnym uśmiechem pod purpurowymi wąsami. Poza wschodnimi wzgórzami było pasmo zaokrąglonych gór z piaskowca, przełęcz Khyzai i Lhazar. Jeśli Daario zdołałby przekonać lhazareńczyków do

ponownego otwarcia szlaków handlowych, zboże mogłoby być spławiane w dół rzeką lub przewożone przez wzgórza wedle potrzeby . . . ale Owczy Ludzie nie mieli powodu, by kochać Meereen. - Kiedy Wrony Burzy wrócą z Lhazar, być może będę mogła użyć ich na ulicach - oznajmiła ser Barristanowi. – ale do tego czasu mam tylko Nieskalanych. Dany zastanawiała się, czy Daario dotarł do Lhazar. Daario mnie nie zawiedzie . . . ale jeśli to zrobi, znajdę inny sposób. To jest to, co czynią królowe. Znajdują sposób, sposób,

który nie pociąga za sobą konieczności wysłania pługów za rzekę. Nawet głód mógł być lepszy niż wysłanie pługów za Skahazadhan. Wszyscy o tym wiedzieli. - Musisz mi wybaczyć, ser - rzekła. – Petenci wkrótce pojawią się u moich bram. Muszę założyć moje kłapouchy i znów stać się ich królową. Wezwij Reznaka i łysą Pałę; chcę się z nimi zobaczyć, kiedy będę ubrana.- Jak Wasza Miłość rozkaże. - Selmy ukłonił się. Wielka Piramida wznosiła się osiemset stóp do nieba, od wielkiej kwadratowej podstawy do płaskiego wierzchołka,

gdzie królowa miała swoje prywatne komnaty, otoczone przez zieleńce i wonne sadzawki. Kiedy chłodny, błękitny poranek pojawił się nad miastem, Dany wyszła na taras. Płynący ku zachodowi promień słońca zabłysnął na złotych kopułach Świątyni łask i wygnał głębokie cienie spoza schodkowych piramid możnych. W niektórych z tych piramid Synowie Harpii knują nowe morderstwa nawet teraz, pomyślała, a nie mam siły, by ich powstrzymać. Viserion wyczuł jej niepokój. Biały smok leżał owinięty wokół gruszy z głową spoczywającą na ogonie.

Kiedy Dany przechodziła jego oczy otworzyły się, dwa jeziora płynnego złota. Rogi miał również złote, jak i łuski, które pokrywały mu grzbiet od głowy do ogona. - Jesteś leniem - zrugała smoka drapiąc go pod dolną szczęką. Jego łuski były gorące w dotyku, niczym zbroja grzejąca się zbyt długo na słońcu. Ciała smoków zbudowane są z ognia. Przeczytała to w jednej z ksiąg, które ser Jorah dał jej w podarunku ślubnym. - Powinieneś polować ze swoimi braćmi. Znów biłeś się z Drogonem? Jej smoki stawały się ostatnio coraz

dziksze. Rhaegal ugryzł Irri, a Viserion ostatnio podpalił Reznakowi tokar, kiedy zarządca dworu został wezwany. Zostawiam ich za dużo samym sobie, ale kiedy mam znaleźć dla nich czas? Viserion smagał ogonem na boki, uderzając w pień drzewa tak mocno, że grusza przyginała się do stóp Dany. Jego skrzydła rozwinęły się i pół podleciał, pół wskoczył na parapet. Rośnie, pomyślała, kiedy smok wzbił się w niebo. Wszystkie trzy rosną. Wkrótce będą na tyle duże, by unieść moją wagę. Wtedy wzlecą jak Aegon Zdobywca, w górę i w górę, póki

Meereen nie będzie na tyle małe, by mogła przykryć je kciukiem. Obserwowała, jak Viserion wzbija się zataczając koła, póki nie zniknął jej z oczu za mulistymi wodami Skahazadhanu. Dopiero wtedy Dany wróciła do piramidy, gdzie Irri i Jhiqui czekały, by uczesać plątaninę jej włosów i przyodziać, jak przystało na Królową Meereen, w ghiscaryjski tokar. Szata czyniła niezdarnym; długa, luźna , bezkształtna płachta, którą trzeba było owinąć wokół bioder i pod ramieniem, potem wokół

ramienia, jej powiewające krańce winny być starannie ułożone i umiejscowione. Ułożona zbyt luźno lubiła opadać; owinięta zbyt ciasno, plątała się, zmuszała do potknięć i krępowała. Nawet ułożony prawidłowo, tokar wymagał od właściciela by ten przytrzymywał go lewą ręką. Chodzenie w tokarze wymagało małych, drepczących kroczków i znakomitej równowagi, ażeby nie zaplątać się w ciężkie obszycie. Nie była to szata pomyślana dla kogoś, kto pracuje. Tokar był odzieniem panów, oznaką bogactwa i władzy. Dany po zdobyciu Meereen chciała

zakazać tokaru, ale jej rada przekonała ją, by tego nie robiła. - Matka Smoków musi włożyć tokar albo będzie na zawsze znienawidzona ostrzegała Zielona łaska, Galazza Galare. – W wełnach z Westeros lub w sukni z myryjskiej koronki Wasza Świetlistość na zawsze zostanie kimś obcym pośród nas, groteskowym przybyszem, barbarzyńskim zdobywcą. Królowa Meereen musi być damą ze Starego Ghis. Brązowy Ben Plumm, kapitan Drugich Synów, ujął to bardziej dosadnie. - Jak sie chce być królem zajęcy, to

trzeba se założyć kłapouchy. Kłapouchy które wybrała na dziś zrobione były z czystego białego lnu z obszyciem ze złotych frędzli. Z pomocą Jhiqui owinęła się tokarem prawidłowo za trzecim podejściem. Irri przyniosła jej koronę wykonaną w kształcie trójgłowego smoka jej rodu. Jego sploty były złote, skrzydła srebrne, a trzy głowy z kości słoniowej, onyksu i jadeitu. Kark i ramiona Dany będą sztywne i obolałe od jej wagi zanim dzień się skończy. Korona nie powinna łatwo spoczywać na głowie. Powiedział tak któryś z jej królewskich przodków, kiedyś. Jakiś Aegon, ale który?

Pięciu Aegonów rządziło Siedmioma Królestwami Westeros, a mogło być ich sześciu, gdyby psy Uzurpatora nie zamordowały jej bratanka, gdy ten był jeszcze niemowlęciem przy piersi. Gdyby żył, mogłabym go poślubić. Aegon był bliższy memu wiekowi niż Viserys. Dany była ledwie poczęta, gdy Aegon i jego siostra zostali zamordowani. Ich ojciec zginął jeszcze wcześniej, zabity przez Uzurpatora nad Tridentem. Jej drugi brat Viserys umarł krzycząc w Vaes Dothrak w koronie z płynnego złota na głowie. Mnie też zabiją, jeśli do tego dopuszczę. Noże, które zabiły moją Wierną Tarczę były wymierzone we mnie.

Nie zapomniała niewolnych dzieci, które Wielcy Panowie wbili na pal wzdłuż drogi z Yunkai. Było ich sto sześćdziesiąt trzy, dziecko na każdą milę, wbite jako drogowskazy, z ręką wskazującą jej kierunek. Po upadku Meereen Dany wbiła na pal taką samą liczbę Wielkich Panów. Roje much towarzyszyło ich powolnej śmierci, a odór na długo zagościł na placu. A jednak były dni, kiedy obawiała się, czy nie posunęła się za daleko. Ci meereeńczycy byli chytrymi i upartymi ludźmi, którzy opierali się jej każdemu posunięciu. Uwolnili swoich niewolników, owszem... tylko po to, by zatrudnić ich jako służbę za wynagrodzenie tak niewielkie, że

większości ledwie stać było na wyżywienie. Wyzwoleńcy zbyt starzy lub młodzi by być użytecznymi byli wyrzucani na ulicę, razem z chorymi i kalekami. I wciąż Wielcy Panowie gromadzili się na szczytach swych wyniosłych piramid by uskarżać się jak Smocza Królowa napełniła ich szlachetne miasto niemytymi żebrakami, złodziejami i dziwkami. By rządzić Meereen muszę zjednać sobie meereeńczyków, jakkolwiek bym nimi nie gardziła. - Jestem gotowa - oznajmiła Irri. Reznak i Skahaz oczekiwali na szczycie

marmurowych schodów. - Wielka królowo - oświadczył Reznak mo Reznak – jesteś dziś tak promienna, że lękam się patrzeć na ciebie. Seneszal założył tokar z kasztanowatego jedwabiu obszytego złotem. Mały, wilgotny człowieczek, pachnący jakby kąpał się w perfumach i mówiący w zniekształconej formie starovalyriańskiego, mocno skażonym i naszpikowanym ciężkim ghiscaryjskim warczeniem. - Jesteś bardzo miły tak mówiąc odpowiedziała Dany w czystszej formie tegoż języka.

- Moja królowo – wyburczało z ogolonej głowy Skahaza mo Kandaqa. Ghiscaryjskie włosy były gęste i twarde; było długo w modzie wśród mężczyzn z Miast Niewolniczych by czesać je w rogi, szpice czy skrzydła. Goląc je, Skahaz odrzucił stare Meereen poza siebie, by przyjąć nowe. Ród Kandaq za jego przykładem uczynił to samo. Inni naśladowali z powodu strachu, mody czy ambicji, Dany nie mogła rozstrzygnąć; łyse pały, tak ich nazywano. Skahaz był tą łysą Pałą...najpodlejszym ze zdrajców dla Synów Harpii i im podobnych. Mówiliśmy o eunuchu.- Jego imieniem była Wierna Tarcza. -

- Więcej zginie, póki mordercy nie zostaną ukarani.- Nawet z wygoloną czaszką, Skahaz miał odpychająca twarz; krzaczaste brwi, ciężkie worki pod małymi oczkami, wielki nos ciemny od wągrów, oliwkowa skóra wyglądającą bardziej na żółtą niż zwykły bursztyn Ghiscari. To była tępa, brutalna, wściekła twarz. Daenerys mogła się tylko modlić by była równie uczciwa. - Jak mam ich ukarać, jeśli nie wiem kim są? – zażądała od niego. – powiedz mi to, łysy Skahazie.- Nie brakuje ci wrogów, Wasza

Miłość. Możesz zobaczyć ich piramidy ze swojego tarasu. Zhak, Hazkar, Ghazeen, Merreq, Loraq, wszystko stare niewolnicze rodziny. Pahl. Pahl przede wszystkim. To teraz dom kobiet. Zgorzkniałych starych kobiet z żądzą krwi. Kobiety nie zapominają. Kobiety nie wybaczają. Nie, pomyślała Dany, psy Uzurpatora przekonają się o tym, kiedy wrócę do Westeros. To prawda, że była krew pomiędzy nią a rodem Pahl. Oznak zo Pahl był bohaterem Meereen póki Silny Belwas go nie zabił. Jego ojciec, dowódca straży miejskiej, zginął broniąc bramy, kiedy Kutas Josa

roztrzaskał ją w drzazgi. Jego wuj był pośród stu sześćdziesięciu trzech na placu. - Ile złota zaoferowaliśmy za informacje odnośnie Synów Harpii? - spytała Dany Reznaka. - Sto honorów, jeśli to zadowoli Waszą Świetlistość.- Tysiąc honorów zadowoli nas bardziej. Zajmij się tym.- Wasza Miłość nie prosiła mnie o radę - rzekł Skahaz łysa Pała – ale twierdzę, że krew jest zapłatą za krew. Weź

jednego z każdej rodziny, o której mówiłem i zabij go. Następnym razem, gdy któryś z twoich zostanie zabity, weź po dwóch z tych wielkich rodów i zabij oboje. Nie będzie trzeciego morderstwa. Reznak zapiszczał z niepokoju. Nieee... łagodna królowo, takie bestialstwo sprowadzi gniew bogów. Znajdziemy morderców, obiecuję ci, a kiedy to się stanie, okaże się, że to nędznie urodzony brud, zobaczysz. Seneszal był równie łysy jak Skahaz, lecz w jego wypadku odpowiedzialni byli bogowie. "Jeśli jakiś włos będzie na tyle bezczelny by wyrosnąć, mój

golarz czeka gotowy z brzytwą," oświadczył, kiedy go wywyższyła. Były moment, kiedy Dany zastanawiała się, czy nie użyć lepiej brzytwy na gardle Reznaka. Był użytecznym człowiekiem, ale lubiła go mało, a ufała jeszcze mniej. Nie zapomniała maegi Mirri Maz Duur, która odpłaciła jej za życzliwość mordując jej Słońce-i-Gwiazdy i nienarodzone dziecko. Nieumarli powiedzieli jej, że będzie zdradzona trzykrotnie. Maegi była pierwsza, ser Jorah drugi. Czy Reznak będzie trzeci, albo łysa Pała, czy Daario? Albo będzie to ktoś, którego bym nigdy nie podejrzewała,

ser Barristan lub Szary Robak czy Missandei? - Skahazie – zwróciła się do łysej Pały – Dziękuje za twoją radę. Reznaku, zobaczmy, czego może dokonać tysiąc honorów. Chwytając mocno swój tokar Daenerys przeszła pomiędzy nimi w dół szerokich marmurowych schodów. Schodziła po jednym stopniu, ażeby nie nadepnąć na kraj szaty i nie pojawić się na dworze koziołkując głową w przód. Missandei zapowiedziała ją. Mała skryba miała słodki, mocny głos.

- Klękajcie wszyscy przed Daenerys Zrodzoną z Burzy, Niespaloną, królową Meereen, królową Andalów, Rhoynarów i Pierwszych Ludzi, Khaleesi Wielkiego Morza Traw, łamiącą Kajdany i Matką Smoków wołała, kiedy Dany kontynuowała swoje powolne schodzenie. Sala była wypełniona. Nieskalani stali tyłem do kolumn trzymając swoje tarcze i włócznie, szpice na ich hełmach sterczały niczym rząd noży. Meereeńczycy zgromadzili sie pod wschodnimi oknami, w gęstwie głów ogolonych czy ufryzowanych w rogi, spirale lub dłonie. Jej wyzwoleńcy stanęli całkiem osobno od swoich

dawnych panów. Póki nie staną razem, Meereen nie zazna pokoju. - Powstańcie.- Dany usiadła na swojej ławeczce. Sala powstała. Chociaż to zrobili razem. Reznak mo Reznak miał listę. Zazwyczaj dopominał się, by królowa zaczęła od posła Astaporu, byłego niewolnika nazywającego siebie lordem Ghael, chociaż nikt nie miał pojęcia, czego właściwie lordem był. Lord Ghael miał usta pełne brązowych i zgniłych zębów oraz cętkowaną żółtą twarz łasicy. Miał

także podarunek. - Cleon Wielki przesyła te oto pantofelki, jako wyraz swej miłości do Daenerys Zrodzonej z Burzy, Matki Smoków. - ogłosił. Irri przyniosła od niego pantofle i włożyła je na stopy Dany. Były wykonane ze złoconej skóry, ozdobione zielonymi, słodkowodnymi perłami. Czy ten rzeźniczy król naprawdę myśli, że parą ładnych pantofelków zdobędzie moją rękę? - Król Cleon jest niezwykle hojny – powiedziała – Możesz mu podziękować za jego piękny dar.

ładne, ale zrobione dla dziecka. Mimo, że Dany miała małe stopy, pantofelki miażdżyły jej palce u nóg. - Wielki Cleon będzie szczęśliwy wiedząc, że uszczęśliwił ciebie – oznajmił lord Ghael. – Jego Wspaniałość poprosił mnie, bym przekazał, że jest gotowy do walki ze wszystkimi wrogami Matki Smoków. Jeśli jeszcze raz zaproponuje, bym poślubiła Cleona, rzucę tym pantoflem w jego głowę, postanowiła Dany, ale tym razem astaporski poseł nie zrobił uwagi na temat małżeństwa. Zamiast tego powiedział – Nadszedł

czas dla Astaporu i Meereen by zakończyć bestialskie panowanie Mądrych Panów z Yunkai, przysięgłych wrogów wszystkich, którzy żyją wolni. Wielki Cleon prosił by ci powiedzieć, że on i jego nowi Nieskalani niedługo wyruszają. Jego nowi Nieskalani to jakiś plugawy żart. - Król Cleon postąpi mądrze uprawiając swoje ogrody i pozwalając yunkaiczykom uprawiać swoje. To nie tak, że miała jakieś cieplejsze uczucie względem Yunkai. Coraz bardziej żałowała, że pozostawiła żółte

Miasto niezdobyte, po tym jak pokonała jego armię w polu. Mądrzy Panowie wrócili do niewolnictwa jak tylko odeszła i byli bardzo zajęci podnoszeniem danin, wynajmowaniem najemników, oraz zawieraniem sojuszy wymierzonych w nią. Jednakowoż Cleon samozwańczo Wielki był niewiele lepszy. Król Rzeźnik przywrócił niewolnictwo w Astaporze, jedyna zmianą było to, że byli niewolnicy byli teraz panami, a byli panowie niewolnikami. To ciągle rzeźnik z krwawymi rękami. - Jestem tylko młodą dziewczyną, i niewiele wiem o prowadzeniu wojny – zwróciła się do posła –

ale powiadają, że Astapor głoduje. Niech król Cleon nakarmi swój lud, zanim poprowadzi go do bitwy.Gestem odprawiła Ghaela. - Wspaniałości - podszepnął jej Reznak mo Reznak – czy wysłuchasz szlachetnego Hizdahra zo Loraqa? Znowu? Dany skinęła i Hizdahr wystąpił naprzód; wysoki mężczyzna, bardzo chudy, z nieskazitelnie bursztynową skórą. Ukłonił sie w tym samym miejscu, gdzie jeszcze niedawno leżały zwłoki Wiernej Tarczy. Potrzebuję tego człowieka, przypomniał sobie Dany. Hizdahr był możnym kupcem mającym wielu

przyjaciół w Meereen, jak i za morzem. Odwiedzał Volantis, Lys i Qarth, miał krewnych w Tolos i Elyrii, a nawet mówiono, że miał pewne wpływy w Nowym Ghis, gdzie yunkaiczycy usiłowali wzbudzić wrogość do Dany i jej rządów. I był bogaty. Niezwykle i bajecznie bogaty... A będzie jeszcze bogatszy, jeśli uczynię zadość jego prośbie. Kiedy Dany zamknęła areny na których odbywały sie walki ich wartość gwałtownie spadła. Hizdahr zo Loraq zagarniał je obiema rękami i obecnie posiadał większość aren w Meereen.

Nobil miał włosy ułożone w skrzydła wyrastające ze skroni, zupełnie jakby jego głowa miała zamiar odlecieć. Jego długa twarz wydawała się jeszcze dłuższa z uwagi na czerwonoczarną, jak drucianą brodę spiętą złotymi pierścieniami. Purpurowy tokar miał obszycie z ametystów i pereł. - Wasza Świetlistość zna przyczynę dla której tu jestem.- Dlaczego - spytała – nie możesz zająć sie czymś innym niż dręczeniem mnie. Ile razy ci odmówiłam? – - Pięć razy, Wasza Wspaniałość.-

- Teraz sześć. Nie otworzę ponownie aren.- Jeśli Wasz Majestat zechce wysłuchać moich argumentów... - Zrobiłam to. Pięciokrotnie. Masz jakieś nowe? - Stare argumenty, - przyznał Hizdahr – nowe słowa. Piękne słowa, i miłe, odpowiedniejsze by poruszyć królową.- To twych racjach znajduję braki, nie w grzeczności. Wysłuchiwałam twoich argumentów tak często, że mogłabym sama wystąpić w twojej sprawie. Mogę? - Pochyliła się wprzód.

- Areny walk były częścią Meereen od kiedy istnieje miasto. Walki są głęboko religijne z natury, to ofiara krwi złożona bogom Ghis. Sztuka śmierci z Ghis nie jest zwykłą rzeźnią, lecz pokazem odwagi, umiejętności i siły najbardziej cieszącej bogów. Zwycięscy wojownicy są dobrze karmieni, dopieszczani, darzeni uznaniem, a bohaterska śmierć jest czczona i zapamiętywana. Poprzez ponowne otwarcie aren pokażę ludowi Meereen, że szanuję ich zwyczaje i obyczaje. Te areny są szeroko znane na całym świecie. Ożywią handel w Meereen i napełnią skarbiec miasta monetą z najdalszych krańców świata. Każdy człowiek ma żądzę krwi, żądzę, która

areny pomogą zaspokoić. W ten sposób Meereen stanie sie spokojniejsze. Dla przestępców skazanych na śmierć na piasku areny oznaczają osąd przez walkę, ostatnią szansę by dowieść swej niewinności. Dany wzburzyła włosy. - Proszę. Jak wypadłam? – - Wasza Świetlistość przedstawiła sprawę znacznie lepiej, niż ja kiedykolwiek miałbym nadzieję uczynić. Widzę, że jesteś równie elokwentna co piękna. Zostałem całkowicie przekonany.Musiała sie roześmiać. – Znakomicie…

ale ja nie.- Wasza Wspaniałość,- wyszeptał Reznak mo Reznak do jej ucha – jeśli mogę ci przypomnieć, zwyczajem jest, że miasto pobiera jedną dziesiąta zysków z aren, po pokryciu wydatków, jako podatek. Ten pieniądz można by użyć w wielu szlachetnych przedsięwzięciach.- Można by – zgodziła się – Jeśli jednak kiedykolwiek otworzymy ponownie areny, powinniśmy brać naszą dziesięcinę przed wydatkami. Jestem tylko młodą dziewczyną i niewiele wiem o handlu, ale przebywałam zbyt długo z Illyrio Mopatisem i Xaro Xhoan

Daxosem by tyle wiedzieć. W każdym razie to bez znaczenia. Hizdahrze, jeśli tak dowodziłbyś armiami, jak dowodzisz swoich racji, mógłbyś podbić świat... ale moja odpowiedź ciągle brzmi nie. Po raz szósty. Skłonił się ponownie, równie głęboko jak przedtem. Ametysty i perły miękko zastukały o marmur podłogi. Hizdahr zo Loraq był niezwykle giętkim człowiekiem. - Królowa przemówiła.Mógłby być całkiem przystojny, gdyby

nie te durne włosy. Reznak i Zielona łaska nalegali, by Dany wzięła meereeńskiego nobila za męża, aby miasto pogodziło się z jej panowaniem. Gdyby do tego doszło, Hizdahr zo Loraq wart był staranniejszego namysłu. Prędzej on niż Skahaz. łysa Pała zaoferował, że oddali dla niej żonę, ale wzdrygnęła się na tę propozycję. Hizdahr przynajmniej wiedział, jak się uśmiechać; jednak kiedy Dany usiłowała wyobrazić sobie, jak to będzie leżeć z nim razem w łóżku, omal nie wybuchnęła gromkim śmiechem. - Wspaniałości - oświadczył Reznak

sprawdzając swoją listę - szlachetny Grazdan zo Galare chciałby zwrócić się do ciebie. Czy zechcesz go wysłuchać? - Będzie to dla mnie przyjemnością powiedziała Dany, podziwiając migotanie złota i błysk zielonych pereł na pantofelkach od Cleona, kiedy czyniła co w jej mocy by zignorować ściskanie w palcach. Grazdan, jak została uprzedzona, był kuzynem Zielonej łaski, której poparcie uznawała za bezcenne. Kapłanka była głosem pokoju, akceptacji i posłuszeństwa wobec prawowitej władzy. Wysłucham jej kuzyna z szacunkiem, obojętnie czego będzie sobie życzył.

To czego sobie życzył, okazało się być złotem. Dany odmówiła odszkodowań Wielkim Panom za uwolnionych przez siebie niewolników, ale meereeńczycy obmyślali inne sposoby, by próbować wydusić od niej pieniądze. Szlachetny Grazdan był jednym z nich. Miał kiedyś niewolnicę, która był znakomitą tkaczką, jak opowiadał; wyroby jej warsztatu były bardzo cenione, nie tylko w Meereen, ale też w Nowym Ghis, Astaporze czy Qarth. Kiedy kobieta się zestarzała, Grazdan kupił pół tuzina dziewcząt i rozkazał starowinie, by przekazała im tajemnicę swego kunsztu. Teraz stara kobieta nie żyła. Młode natomiast, wyzwolone,

otworzyły sklep przy portowym murze, gdzie sprzedawały swoje wyroby. Grazdan zo Galare dopominał się o część ich zarobków. - Swoje umiejętności zawdzięczają mnie - upierał sie. – Wyrwałem je z bloku aukcyjnego i oddałem do tkalni. Dany wysłuchała go spokojnie, ze stężałą twarzą. Kiedy skończył, spytała: - Jakie imię nosiła stara tkaczka?- Niewolnica?- Grazdan przestąpił z nogi na nogę marszcząc brwi. – To była... Elza, tak mogło być.

Albo Ella. Zmarła sześć lat temu. Miałem tak wielu niewolników, Wasza Miłość - Powiedzmy Elza.- Dany uniosła rękę. – Oto nasza decyzja. Od dziewcząt nie otrzymasz niczego. To Elza nauczyła je tkać, nie ty. Od ciebie dziewczęta otrzymają nowy warsztat, najlepszy, jaki można kupić. To za to, że zapomniałeś imienia starej kobiety. Możesz odejść. Reznak chciał wezwać kolejny tokar, ale Dany nalegała, by zamiast tego wezwał któregoś spomiędzy wyzwoleńców. Od tej chwili wzywała

naprzemian kogoś z byłych panów i kogoś spośród byłych niewolników. Więcej i więcej zawikłanych spraw przynoszono jej do rozwikłania. Meereen zostało barbarzyńsko splądrowane po swoim upadku. Schodkowe piramidy możnych uniknęły najgorszego, ale biedniejsze części miasta stały się widownią orgii rabunku i zabijania kiedy niewolnicy z miasta powstali a głodujące hordy ciągnące za nią od Yunkai i Astaporu wlały się przez wyłamane bramy. Nieskalani w końcu przywrócili porządek, ale plądrowanie pozostawiło masę problemów, a nikt nie był pewien jakie

prawa obowiązują. Więc przychodzono do królowej. Przyszła bogata kobieta, której mąż i synowie zginęli broniąc miejskich murów. W czasie plądrowania w strachu uciekła do brata. Kiedy wróciła zastała swój dom obrócony w burdel Dziwki przyoblekły się w jej ubrania i biżuterię. Chciała z powrotem swój dom i klejnoty. - Mogą zatrzymać szaty - uznała. Dany przyznała jej klejnoty, ale zadecydowała, że dom przepadł, kiedy go opuściła. Przyszedł były niewolnik, by oskarżyć

pewnego nobila z rodu Zhak. Człowiek ów niedawno wziął za żonę wyzwolenicę, która była nałożnicą możnego pana przed upadkiem miasta. Nobil ten zabrał jej dziewictwo, używał dla swej przyjemności i zrobił jej dziecko. Jej nowy mąż chciał, by wytrzebiono go za zbrodnię gwałtu, chciał też sakiewkę złota za to, że wychowywał bękarta nobila jak własne dziecko. Dany zgodziła się na złoto, ale nie na kastrację. – Kiedy sypiał z nią, twoja żona była jego własnością i mógł z nią czynić co chciał. Według prawa to nie był gwałt.- Jak zauważyła, jej decyzja

go nie zadowoliła, ale jeśli chciałaby trzebić każdego, kto miał nałożnicę, szybko władałaby miastem eunuchów. Przyszedł chłopak, młodszy niż Dany, drobny i wystraszony, ubrany w wystrzępiony, szary tokar z wlokącym się srebrnym obszyciem. łamiącym głosem opowiadał, jak dwaj z domowi niewolnicy ojca zbuntowali się w noc, kiedy padła brama. Jeden z nich zabił mu ojca, drugi starszego brata. Obaj też zgwałcili jego matkę, zanim ją zabili. Chłopiec uciekł z niczym więcej, jak tylko blizną na twarzy, ale jeden z morderców ciągle mieszkał w domu jego ojca, a drugi zaciągnął się do

wojsk królowej jako jeden z Ludzi Matki. Chciał, by obu powieszono. Króluję miastu zbudowanemu z pyłu i śmierci. Dany nie miała innego wyjścia, jak odmówić. Ogłosiła ogólną amnestię na wszystkie przestępstwa popełnione w czasie plądrowania. Poza tym, nie chciała karać niewolników za to, że powstali przeciwko swoim panom. Kiedy to mówiła, rzucił się w jej kierunku, lecz stopa zaplątała mu sie w tokar i padł jak długi głową naprzód na purpurowym marmurze. Silny Belwas już był przy nim. Wielki, brązowy

eunuch poderwał go jedną ręka w górę potrząsając nim, niczym mastiff szczurem. - Wystarczy, Belwasie – zawołała Dany. – Puść go.- Zaś do chłopca rzekła, - Zachowaj ten tokar jak skarb, gdyż uratował ci życie. Gdybyś podniósł na nas rękę w gniewie, straciłbyś ją. Jesteś tylko chłopcem, więc zapomnimy o tym, co się tu stało. Powinieneś zrobić to samo. Ale wychodząc obejrzał się przez ramię, a kiedy zobaczyła jego oczy Dany wiedziała. Harpia ma nowego syna. I tak dzień powoli upływał, nudny i przerażający na przemian. W południe

Daenerys czuła wagę korony na głowie i twardość ławki pod sobą. Widząc tak wielu czekających na jej łaskę nie zrobiła przerwy by coś zjeść. W zamian wysłała Jhiqui do kuchni po tacę z chlebem, oliwkami, figami i serem. Podjadała słuchając i piła małymi łyczkami z pucharu rozwodnione wino. Figi były świetne, oliwki jeszcze lepsze, ale wino zostawiło w jej ustach, cierpki, metaliczny posmak. Małe, blade, żółte grona rodzące się w tym regionie dały wybitnie lichy zbiór. Nie zrobimy interesu na winie, zrozumiała Dany popijając. Poza tym, Wielcy Panowie spalili najlepsze winnice wraz z drzewami oliwnymi.

Po południu przyszedł rzeźbiarz proponując zastąpienie głowy wielkiej harpii z brązu na Placu Oczyszczenia nowym odlewem wyobrażającym Dany. Odmówiła mu z największą uprzejmością, jaką mogła z siebie wykrzesać, starając się nie wzdrygać. Szczupak bezprecedensowej wielkości został złowiony w Skahazadhanie i rybak chciał oddać go królowej. Ryba spodobała się jej nadzwyczajnie, nagrodziła rybaka pękatą sakiewką srebra i odesłała szczupaka na dół do kuchni. Płatnerz wykonał dla niej miedzianą zbroję z polerowanych pierścieni, by nosiła ją na wojnie.

Przyjęła ją obłudnie wdzięczna; przyjemnie było ją oglądać i wszystkie polerowane miedziane pierścienie ładnie świeciły się w słońcu, lecz gdyby groziło jej wzięcie udziału w bitwie, prędzej okryłaby się stalą. Nawet młoda dziewczyna niewiedząca nic o sposobach prowadzenia wojny wiedziała o tym. Pantofelki przesłane jej przez Króla Rzeźnika stały się zbyt niewygodne. Dany skopała je z nóg i usiadła z jedną nogą podwiniętą pod siebie, a drugą kiwającą się w przód i w tył. Nie była to zbyt królewska poza, ale była już zmęczona byciem królewską. Korona przyprawiła ją o ból głowy, a pupa

całkiem zdrętwiała. - Ser Barristanie - zawołała, - Już wiem jakiej zalety królowie potrzebują najbardziej.- Odwagi, Wasza Miłość? - Nie - zakpiła – pośladków z żelaza. Nie robię nic innego poza siedzeniem.- Wasza Miłość bierze zbyt wiele na siebie. Powinnaś przekazać swym doradcom nieco ze swoich brzemion.- Mam zbyt wielu doradców. A potrzebuję poduszek. - Dany zwróciła się do Reznaka. – Ilu jeszcze?

- Dwudziestu trzech, jeśli to zadowoli Waszą Wspaniałość. Z wieloma roszczeniami. – Seneszal sprawdził w papierach. – Jedno cielę i trzy kozy. Reszta to bez wątpienia owce i jagnięta. - Dwudziestu trzech.- Dany westchnęła. – Moje smoki rozwinęły u siebie kolosalny apetyt na baraninę od kiedy zaczęliśmy płacić za to, co zabiły. Czy te roszczenia udowodniono? – - Niektórzy przynieśli spalone kości.- Niektórzy palą ogniska. Niektórzy

gotują baraninę. Spalone kości nie dowodzą niczego. Brązowy Ben twierdzi, że na wzgórzach są czerwone wilki, szakale i dzikie psy. Czy musimy płacić dobrym srebrem za każde zabłąkane jagnię między Yunkai i Skahazadhanem? - Nie, Wspaniałości.- skłonił się Reznak. – Mam odesłać tych hultajów, czy może chcesz, by ich wybatożono? Daenerys poprawiła się na ławce. Pod sobą czuła twardość hebanu. – Nikt nie powinien bać się przyjść do mnie. Zapłać im.- Nie miała wątpliwości, że niektóre z roszczeń były fałszywe, lecz większość była prawdziwa. Jej smoki

urosły zbyt wielkie, by ja dotąd zadowalać się szczurami, kotami i psami. Im więcej będą jadły, tym większe urosną, ostrzegał ją ser Barristan, a im większe urosną, tym więcej będą jadły. Zwłaszcza Drogon wypuszczał się daleko na pola i łatwo mógł pożerać owcę dziennie. – Wypłać im wartość zwierząt – poleciła Reznakowi – ale odtąd roszczący pretensje muszą udać się do Świątyni łask i złożyć przysięgę przed bogami Ghis. - Tak się stanie. - Reznak obrócił się ku petentom. – Jej Wspaniałość królowa postanowiła wynagrodzić wam każde

zwierzę, które straciliście. – oświadczył w języku Ghiscari. – Stawcie się rankiem u moich faktorów, a będzie wam wypłacone gotówką lub w naturze, wedle woli. Oświadczenie zostało przyjęte w ponurym milczeniu. Można by pomyśleć, że będą szczęśliwsi, pomyślała rozdrażniona Dany. Dostali to, po co przyszli. Czy nie ma sposobu, by zadowolić tych ludzi? Jeden z mężczyzn ociągał się, kiedy reszta wychodziła; krępy człowiek z ogorzałą twarzą, skromnie odziany. Jego włosy były pospolitą czerwonoczarną plątaniną przyciętą krótko wokół

uszu, w jednej z rąk trzymał worek z ciemnego płótna. Stał z opuszczoną głową, uporczywie wpatrując sie w marmur podłogi, jakby zapomniał, po co się tu znalazł. Czegóż on chce? Zastanawiała się Dany, marszcząc brwi. - Klękajcie wszyscy przed Daenerys Zrodzoną z Burzy, Niespaloną, królową Meereen, królową Andalów, Rhoynarów i Pierwszych Ludzi, Khaleesi Wielkiego Morza Traw, łamiącą Kajdany i Matką Smoków, zawołała Missandei swoim wysokim, słodkim głosem. Kiedy Dany wstała jej tokar zaczął się osuwać. Chwyciła go i poprawiła

szarpnięciem. – Ty z workiem, zawołała – czy chcesz z nami rozmawiać? Możesz podejść. Kiedy podniósł głowę, jego oczy były czerwone i bolesne niczym otwarte rany. Dany mignął przybliżający się ser Barristan, biały cień u jej boku. Człowiek zbliżył się potykając, krok za krokiem, ciągnąc swój worek. Jest pijany czy chory? zastanawiała się. Miał brud za połamanymi, żółtymi paznokciami. - Co się stało? – zażądała odpowiedzi. – Czy masz jakąś skargę, by nam przedłożyć, jakąś prośbę?

Co chciałbyś od nas otrzymać? Język drgał mu się nerwowo ponad spierzchniętymi, popękanymi wargami. - Ja... Ja przyniosłem... – - Kości? - przerwała Dany niecierpliwie. – Spalone kości? Podniósł worek i wysypał jego zawartość na marmur. Istotnie były to kości, kości spalone i sczerniałe. Dłuższe zostały rozłupane w poszukiwaniu szpiku. - To był ten czarny - powiedział

człowiek warcząc po ghiscaryjsku – skrzydlaty cień. Spadł prosto z nieba i... i... Nie. zadrżała Dany. Nie, nie, och nie. - Jesteś głuchy, głupcze? - Reznak mo Reznak zapytał mężczyznę. – Nie słyszałeś mojego oświadczenia? Zobacz się rankiem z moimi faktorami, a zostanie ci zapłacone za twoją owcę.- Reznaku, - powiedział cicho ser Barristan – pohamuj swój język i otwórz oczy. To nie są kości owcy. Nie, pomyślała Dany, to są kości dziecka.

TYRION Przepił swoją podróż przez Wąskie Morze. Statek był mały, jego kajuta jeszcze mniejsza, a kapitan nie chciał widzieć go na górnym pokładzie. Podskakiwanie pokładu pod stopami targało jego żołądkiem, a nędzne jedzenie, które mu podawano smakowało gorzej niż wymiociny. Właściwie, po co była mu potrzebna solona wołowina, twardy ser i chleb pełzający od wypełniającego go robactwa, kiedy miał wino żeby się posilać? Było czerwone i wytrawne, bardzo mocne. Czasami aż pęczniał od

wina, ale ciągle potrzebował go więcej. - Świat jest pełen wina, - mamrotał w ciemność kajuty. Jego ojciec zawsze uważał pijaków za bezużytecznych, ale jakie to miało znaczenie? Jego ojciec nie żył. Powinien o tym wiedzieć; to on go zabił. Bełt w brzuch, mój lordzie, cały dla ciebie. żebym tylko był lepszy w kuszy, powinienem przestrzelić ci na wylot kutasa, którym mnie zrobiłeś, cholerny bękarcie. Pod pokładem nie wiadomo było, czy jest dzień, czy noc. Tyrion oznaczał czas wizytami posługacza, przynoszącego mu posiłki, których nie jadł. Chłopak zawsze przynosił ze sobą miotłę i kubeł żeby posprzątać. – Czy to dornijskie

wino? - Tyrion zapytał go kiedyś, kiedy wyciągał zatyczkę z bukłaka. – przypomina mi pewnego węża, którego znałem. Zabawny był z niego kumpel, póki góra się na niego nie zwaliła. Posługacz nie odpowiedział. Był to brzydki chłopak, choć trzeba przyznać przystojniejszy, niż pewien karzeł z połową nosa i blizną od oka do podbródka. – Uraziłem cię?- Tyrion spytał ponurego, milczącego chłopaka, kiedy ten szorował. – Zakazano ci ze mną rozmawiać? Czy jakiś karzeł przeleciał

ci matkę? To też pozostało bez odpowiedzi. To bez sensu, wiedział, ale musiał z kimś porozmawiać lub zwariować, więc ciągnął uparcie. – Gdzie płyniemy? Powiedz mi. - Jaime wspominał o Wolnych Miastach, ale nigdy nie powiedział, o które chodzi. – do Braavos? Tyrosh? Myr? - Tyrion najpierw wolałby udać się do Dorne. Myrcella jest starsza niż Tommen, według dornijskiego prawa żelazny Tron należy do niej. Pomogę jej w dochodzeniu jej praw, jak sugerował książę Oberyn. Oberyn nie żył, to prawda, jego głowa

została zgnieciona na miazgę opancerzoną pięścią ser Gregora Clegane’a. A czy bez nacisków Czerwonej żmii Doran Martell w ogóle rozważy tak ryzykowne posunięcie? Od razu zakuje mnie w kajdany i odeśle do słodkiej siostrzyczki. Mur byłby bezpieczniejszy. Stary Niedźwiedź Mormont powiedział, że Nocna Straż potrzebuje ludzi takich jak Tyrion. Mormont może nie żyć, co prawda. Teraz Slynt może być Lordem Dowódcą. Ten syn rzeźnika z pewnością nie zapomni, kto wysłał go na Mur. Czy naprawdę chcę spędzić resztę mojego życia jedząc soloną wołowinę i owsiankę z mordercami i złodziejami? Nie żeby reszta jego życia

miałaby być długa. Janos Slynt na pewno o to zadba. Posługacz zmoczył ścierkę i zaczął dzielnie szorować. – Czy kiedyś odwiedziłeś domy rozkoszy w Lys? wypytywał karzeł. – Może tam udają się dziwki? - Tyrion nie pamiętał valyriańskiego słowa oznaczającego dziwkę, z resztą było za późno. Chłopak wrzucił ścierkę do kubła i wyszedł. Wino zmąciło mi dowcip. Nauczył się czytać starovalyriański na kolanach swojego maestera, chociaż to czego używali w dziewięciu Wolnych Miastach... cóż, to był nie tyle dialekt, ile dziewięć dialektów na drodze by

stać się oddzielnymi językami. Tyrion znał co nieco Braavosi i liznął Myryjskiego. W Tyrosh powinien umieć przeklinać bogów, nazwać człowieka oszustem, i zamówić ale, dzięki zaprzysiężonemu mieczowi, którego kiedyś poznał w Rock. Poza tym, w Dorne mówią w języku powszechnym. Jak dornijskie jedzenie i dornijskie prawo, dornijski język był przyprawiony aromatami Rhoyne, ale można go było zrozumieć. Dorne, tak, Dorne jest dla mnie. Wdrapał się na koję, chwytając się jej kurczowo niczym dziecko lalkę.

Sen nigdy nie przychodził Tyrionowi Lannisterowi łatwo. Na statku był bardzo rzadki, chyba, że od czasu do czasu był w stanie wypić na tyle dużo, że mógł się chwilę zdrzemnąć.. Poza tym nie śnił. Śnił wystarczająco, jak na tak małe życie. I o takich głupotach: miłość, sprawiedliwość, przyjaźń, chwała. Tak jak marzenia o byciu wysokim. To wszystko było poza jego zasięgiem, Tyrion teraz to wiedział. Ale nie wiedział gdzie idą dziwki. - Gdziekolwiek idą dziwki, - tak powiedział jego ojciec. Jego ostatnie słowa, i co to były za słowa.

Kusza zabrzęczała, lord Tywin posadził tyłek, a Tyrion Lannister znalazł się drepczącym przez ciemność z Varysem przy boku. Musiał złazić w dół szybu, dwieście trzydzieści szczebli, tam gdzie pomarańczowy żar jarzył się w paszczy żelaznego smoka. Nic z tego nie pamiętał. Tylko dźwięk kuszy i smród, kiedy otworzyły się kiszki jego ojca. Nawet kiedy umierał, znalazł sposób, by na mnie nasrać. Varys przeprowadził go przez tunel, ale nie rozmawiali, dopóki nie pojawili się na brzegu Czarnego Nurtu, gdzie Tyrion odniósł swoje pamiętne zwycięstwo i stracił nos. Wtedy karzeł odwrócił się do eunucha i rzekł, - Zabiłem mojego

ojca - tym samym tonem jakby mówił: "Stłukłem sobie palec." Mistrz Szeptaczy był ubrany jak żebrzący brat , w nadjedzony przez mole brązowy habit z kapturem ukrywającym jego gładkie tłuste policzki i łysą głowę. – Nie powinieneś był wspinać się na tę drabinę, powiedział karcąco. "Gdziekolwiek idą dziwki." Tyrion ostrzegał swego ojca, by nie wypowiadał tego słowa. Gdybym nie wystrzelił, ujrzałby, jak próżne są moje groźby. Wyjąłby mi kuszę z rąk, jak kiedyś Tyshę z moich ramion. Podnosił się, kiedy go zabiłem. – Zabiłem też

Shae - wyznał Varysowi. - Wiedziałeś, kim była..- Wiedziałem. Ale nigdy nie wiedziałem, kim on był.Varys zachichotał. – To teraz wiesz. Powinienem był zabić też eunucha. Trochę więcej krwi na rękach, jakie to miało znaczenie? Nie powinien mówić, kto miał jego sztylet. żadna wdzięczność. Varys ocalił go przed mieczem kata tylko dlatego, że Jaime mu kazał. Jaime... nie, lepiej nie myśleć o Jaime’m.

Znalazł świeży bukłak z winem i przyssał się do niego jakby była to kobieca pierś. Wytrawne czerwone pociekło po policzku i zmoczyło ubrudzoną tunikę, tą samą, którą miał na sobie w celi. Ciągnał, póki nie zabrakło wina. Pokład kołysał się pod jego stopami, a kiedy próbował wstać podniósł się z jednego boku i wyrżnął karłem o gródź. Burza, zdał sobie sprawę, albo jestem bardziej pijany niż myślałem. Zwymiotował wino i położył się na chwilę, zastanawiając się, czy statek zatonie. Czy to twoja zemsta, Ojcze? Czy Ojciec na Górze uczynił cię swym

narzędziem? – Oto zapłata dla Ojcobójcy, - powiedział, kiedy wiatr wył na zewnątrz. Nie uważał za uczciwe utopienie posługacza, kapitana i reszty za coś co zrobił sam, ale czy bogowie kiedykolwiek byli uczciwi? Kiedy o tym rozmyślał, ciemność go połknęła. Kiedy się ocknął, czuł, że za chwilę rozerwie mu głowę a statek kręcił się w pijanych kółkach, gdyż kapitan uparł się, że wpłyną do portu. Tyrion kazał mu się zamknąć i gorączkowo kopał, kiedy wielki, łysy marynarz wziął go pod pachę i zaniósł go wierzgającego do ładowni, gdzie czekała na niego pusta beczułka po winie. Była to

naprawdę mała beczka, niezwykle ciasna nawet dla karła. Tyrion wściekły był na swoją szarpaninę, tyle jego. Został wciśnięty twarzą w dół do baryłki z kolanami przyciśniętymi do uszu. Kikut nosa swędział go straszliwie, ale ramiona miał ściśnięte tak ciasno, że nie mógł sięgnąć, by się podrapać. Lektyka w sam raz dla kogoś mojej postury, pomyślał, kiedy przybijano dekiel i podniesiono go z beczką. Mógł słyszeć głosy naokoło, kiedy go turlano. Każdy podskok powodował uderzenie głową o spód beczki. Świat obracał się dookoła, kiedy beczka turlała się w dół,

a kiedy zatrzymała się z nagłym trzaskiem chciał krzyczeć. Inna baryłka uderzyła w jego i Tyrion przygryzł sobie język. To była najdłuższa podróż jaką odbył, mimo, że nie trwała dłużej jak pół godziny. Był podnoszony i opuszczany, turlany i przekładany, stawiany w pionie i kładziony i znów turlany. Przez drewniane klepki słyszał ludzkie nawoływania, a raz w pobliżu rżenie konia.. Jego ściśnięte nogi zaczynały drętwieć i wkrótce rozbolały go tak bardzo, że zapomniał o łupaniu w głowie.. Skończyło się jak zaczęło, z jeszcze

jednym turlaniem, które zostawiło go oszołomionym i wstrząśniętym. Na zewnątrz obce głosy mówiły w języku, którego nie znał. Ktoś zaczął łomotać w górę beczki i pokrywa odskoczyła z trzaskiem. Do środka spłynęło światło jak i chłodne powietrze. Tyrion zaczął chciwie łapać oddech i próbował wstać, ale zdołał tylko odepchnąć beczkę na bok i upaść na twardo ubite klepisko. Nad nim pojawił się groteskowo tłusty mężczyzna z rozwidloną żółtą brodą, trzymający drewniany obijak i żelazne dłuto. Jego szata była wystarczająco obszerna by służyć za pawilon

turniejowy, ale jej luźne fałdy nie zakrywały go z przodu, eksponując wielki biały brzuch i parę ciężkich piersi zwisających jak worki łoju pokryte prostackimi żółtymi włosami. Przypominał Tyrionowi martwą krowę morską , którą kiedyś znalazł w jaskiniach pod Casterly Rock. Tłuścioch spojrzał w dół i uśmiechnął się. – Pijany karzeł - powiedział w języku powszechnym Westeros. - Gnijąca krowa morska. – Usta Tyrion były pełne krwi. Splunął nią pod stopy grubasa. Byli w długiej ciemnawej piwnicy z beczkowato sklepionym

stropem, jej kamienne ściany upstrzone były saletrą. Beczki z winem i ale otaczały ich, więcej niż trzeba, by spragniony karzeł mógł przepić spokojnie noc. Albo życie. - Jesteś bezczelny. To lubię w karłach.Kiedy grubas się śmiał, jego cielsko trzęsło się tak mocno, by Tyrion wystraszył się, że może opaść i go roznieść. – Jesteś głodny, mój mały przyjacielu?. Zmęczony? - Spragniony.- Tyrion zmagał się z kolanami. – I brudny.

Grubas pociągnął nosem. – Kąpiel najpierw, właśnie tak. Potem jedzenie i miękkie łóżko, tak? Moi słudzy dopilnują tego.- Jego gospodarz odłożył obijak i dłuto. – Mój dom jest twoim. Każdy przyjaciel mojego przyjaciela zza wody jest przyjacielem Illyrio Mopatisa, tak. Każdy przyjaciel Varysa Pająka, to ktoś, komu mogę zaufać na tyle, na ile mogę nim rzucić. Grubas uwinął się szybko z obiecaną kąpielą, przynajmniej... chociaż niezbyt szybko dla Tyriona, który położył się do gorącej wody i zamknął oczy błyskawicznie zasypiając.

Obudził się nagi w gęsiej pierzynie tak miękkiej, że otulała go niczym chmura. Jego język porastał włosem a w gardle miał gorycz, jednak fiut stał twardo niczym żelazny pręt. Stoczył się z łóżka, znalazł nocnik i począł go napełniać jęcząc z rozkoszy. W pokoju był półmrok, ale można było dojrzeć pasma żółtego światła prześlizgującego się między listwami okiennic. Tyrion strząsnął ostatnie krople i podreptał po wzorzystych myryjskich dywanach miękkich niczym wiosenna trawa. Niezgrabnie wspiął się na okno i otworzył je z drżeniem, by zobaczyć gdzie Varys i bogowie go

wysłali. Pod jego oknem sześć drzewek czereśniowych stało na straży wokół marmurowej sadzawki, ich smukłe gałęzie były bezlistne i brązowe. Nagi chłopiec stał w wodzie, w postawie do pojedynku z braavoskim mieczem w ręku. Był smukły i przystojny, najwyżej szesnastoletni, z prostymi blond włosami opadającymi na ramiona. Był tak pełen życia, że karłu dłuższy moment zabrało zorientowanie się, że ma do czynienia z malowanym marmurem, bądź co bądź jego miecz błyszczał niczym prawdziwa stal.

Za sadzawką stał ceglany mur wysoki na dwanaście stóp, zwieńczony żelaznymi ostrzami. Za nim było miasto. Morze płaskich dachów kłębiło się tłumnie wokół zatoki. Ujrzał kwadratowe ceglane wieże, wielką czerwoną świątynię, odległą rezydencję pod wzgórzem. W dużej odległości słońce połyskiwało w głębokiej wodzie. Rybackie łodzie poruszały się po zatoce, ich żagle falowały na wietrze, można było zobaczyć maszty większych statków widoczne na tle wybrzeża zatoki. Na pewno jakiś płynie do Dorne, albo do Wschodniej Strażnicy. Nie miał pojęcia, jak zapłacić za podróż, ani nie był stworzony do machania wiosłem.

Przypuszczam, że mógłbym się zaciągnąć jako posługacz i zarobić na podróż w przez Wąskie Morze pozwalając, by załoga dupczyła mnie wte i wewte. Zastanawiał się gdzie się znalazł. Nawet powietrze inaczej tu pachnie. Dziwne aromaty wypełniały chłodne jesienne powietrze, mógł też usłyszeć słabe okrzyki dochodzące z ulicy za murem. Brzmiały nieco jak valyriański, ale nie rozpoznawał więcej, niż jedno słowo na pięć. Ani Braavos, doszedł do wniosku, ani Tyrosh. Te nagie gałęzie i chłodne powietrze przemawiały zarówno przeciwko Lys i Myr, jak i Volantis. Kiedy usłyszał otwierające się za nim

drzwi Tyrion obrócił się przodem do swego tłustego gospodarza. – To jest Pentos, tak? - Oczywiście. Gdzieżby indziej? Pentos. Cóż, jeśli to nie Królewska Przystań, to wszystko, co mógł powiedzieć na ten temat. – Gdzie idą dziwki? - usłyszał swoje pytanie. - Dziwki można znaleźć w burdelach, jak w Westeros. Nie musisz szukać, mój mały przyjacielu. Wybierz spośród moich służących.

żadna nie ośmieli się ci odmówić.- Niewolnice? - spytał karzeł dosadnie. Grubas pogłaskał jedne z wideł swojej natłuszczonej żółtej brody gestem, który Tyrionowi wydał się zastanawiająco sprośny. – Niewolnictwo jest zakazane w Pentos warunkami traktatu, jaki Braavosi podyktowali nam sto lat temu. Mimo to, żadna ci nie odmówi. - Illyrio wykonał niezgrabny półukłon. – Ale teraz mój mały przyjacielu musisz mi wybaczyć. Mam zaszczyt być magistrem tego wielkiego miasta, i książe zawezwał

nas na zebranie . -Uśmiechnął się, pokazując usta pełne krzywych, żółtych zębów. – Obejrzyj dom i otoczenie jeśli chcesz, ale nie licz na to, by zabłąkać się za te mury. Najlepiej, żeby nikt nie wiedział, że tu byłeś.- Byłeś? Gdzieś się wybieram?- Tego wieczoru będzie wystarczająco dużo czasu by porozmawiać. Mój mały przyjaciel i ja zjemy coś, wypijemy, i zrobimy wielkie plany, dobrze?- Dobrze, mój gruby przyjacielu,zareplikował Tyrion. Zastanawia się, jak użyć mnie dla swojego zysku. Wszystko było zyskiem dla kupieckich

książąt Wolnych Miast. “Korzenni żołnierze i serowi lordowie," jak z pogardą nazywał ich jego pan ojciec. Jeśli zaświta dzień, w którym Illyrio Mopatis ujrzy większy zysk z martwego karła niż z żywego, zostanie zapakowany w inną beczkę przed zmierzchem. Będzie dobrze, jeśli wyjadę stąd zanim ten dzień nadejdzie. To, że nadejdzie, nie ulegało wątpliwości; Cersei na pewno o nim nie zapomni, i nawet Jaime mógł poczuć się rozdrażniony znajdując bełt w brzuchu ojca. Lekki wiaterek zmarszczył wodę w sadzawce wokół nagiego miecznika. To przypomniało mu, jak Tysha mierzwiła

mu włosy podczas fałszywej wiosny ich małżeństwa, zanim pomógł gwardzistom ojca w zgwałceniu jej. Podczas swojej ucieczki myślał o tych gwardzistach, starając się sobie przypomnieć ilu ich było. Można pomyśleć, że powinien o takie coś pamiętać, ale nie. Tuzin? Kopa? Setka? Nie mógł powiedzieć. Wszyscy byli dorosłymi mężczyznami, wysokimi i silnymi... ale wszyscy takimi byli dla trzynastoletniego karła. Tysha znała ich liczbę. Każdy z nich dał jej srebrnego jelenia, tak, że wystarczyło, że policzyłaby monety. Srebro za każdego i złoto za mnie.

Ojciec upierał się, by też jej zapłacił. Lannister zawsze płaci swe długi. - Gdziekolwiek idą dziwki - znów usłyszał lorda Tywina, i jeszcze raz zabrzęczała cięciwa. Magister zaprosił go do zwiedzania domu. Znalazł czyste ubranie w cedrowej skrzyni wyłożonej jaspisem i macicą perłową. Ubrania uszyte były dla małego chłopca, jak zorientował się szamocąc się z nimi. Tekstylia była wystarczająco bogate, nieco stęchłe, ale były skrojone zbyt długo w nogach i zbyt wąsko w ramionach, z kołnierzykiem, który mógł zmienić jego twarz w równie czarną jak Joffrey’a

kiedy usiłował jakoś go zapiąć. Przynajmniej nie śmierdzą rzygowinami. Tyrion zaczął swoje zwiedzanie od kuchni, gdzie dwie grube kobiety i kuchcik przyglądały mu się ostrożnie, kiedy brał sobie ser, chleb i figi. – życzę dobrego poranka, miłe panie powiedział z ukłonem. – Czy przypadkiem nie wiecie, gdzie udają się dziwki? - Kiedy nie odpowiedziały, powtórzył pytanie w starovalyriańskim, lecz zamiast dziwka użył kurtyzana. Młodsza i grubsza kucharka odpowiedziała wzruszeniem ramion. Zastanawiał się, co by zrobiły, gdyby

wziął je za ręce i zaprowadził do swojej sypialni. żadna nie ośmieli się ci odmówić, zapewniał Illyrio, ale w jakiś sposób Tyrion był pewien, że nie te dwie miał na myśli. Młodsza z kobiet była wystarczająco stara by być jego matką, a starsza najprawdopodobniej była jej matką. Obie były niemal tak samo tłuste jak Illyrio, z cyckami dłuższymi od jego głowy. Mogę sam się zdusić na miazgę, zreflektował się. Były gorsze sposoby umierania. Jak na przykład sposób w jaki umarł jego pan ojciec. Powinienem zmusić go, by wysrał trochę złota zanim umarł. Lord Tywin

mógł być nader skąpy w okazywaniu aprobaty czy uczuć, lecz zawsze był bardzo szczodry, gdy przyszło do płacenia. Jedyną rzeczą bardziej żałosną niż karzeł bez nosa jest karzeł bez nosa i złota. Tyrion zostawił grubaski z ich patelniami i garami, i począł szukać piwnicy, gdzie Illyrio uwolnił go poprzedniej nocy. Nie była trudna do znalezienia. Było tam wystarczająco dużo wina, by pozostać pijanym przez sto lat; słodkie czerwone z Reach i wytrawne czerwone z Dorne, bladobursztynowe pentoshijskie, zielony nektar z Myr, trzy kopy beczek z arborskim złotym, nawet wina z

legendarnego wschodu, z Meereen, z Qarthu i Asshai w Cieniu. Na koniec, Tyrion wybrał baryłkę mocnego wina oznaczonego jako prywatny zasób lorda Runceforda Redwyne’a, dziadka obecnego lorda Arbor. Jego smak na języku był ciężki i upojny, kolor był tak ciemna purpurą, że wydawał się czarny w półmroku piwnicy. Tyrion napełnił puchar i dzbanek dobrej miary i zaniósł je do ogrodu, by wypić pod czereśniami, które zobaczył wcześniej. Jak można się było spodziewać, pomylił drzwi i nigdy nie znalazł sadzawki oglądanej z okna, ale nie miało to znaczenia. Ogrody za

rezydencją były bodaj tak samo przyjemne, a znacznie bardziej rozległe. Pospacerował sobie po nich trochę, popijając. Mury zawstydziłyby przyzwoity zamek, a ozdobne żelazne szpikulce na jego szczycie wyglądały dziwnie nago bez przyozdabiających je głów. Tyrion wyobraził sobie, jak wyglądałaby tam głowa jego siostry, ze smołą w jej złotych włosach i muchami bzyczącymi, kiedy wlatywałyby i wylatywały z jej ust. Tak, a Jaime powinien zająć szpikulec obok niej, zdecydował. Nikt nie może stanąć miedzy moją siostrą i bratem. Z liną i hakiem powinien sforsować ten

mur. Miał silne ręce i nie ważył wiele. Z liną powinien dosięgnąć szpikulców i przeleźć nad nimi. Poszukam liny z samego rana, postanowił. Podczas wędrówki ujrzał trzy bramy; główne wejście z kordegardą, furtkę przy psiarni i bramę ogrodową ukrytą za plątaniną bladego bluszczu. Ostatnia była zaryglowana, pozostałe strzeżone. Strażnicy byli baryłkowaci, ich twarze były gładkie niczym pupa niemowlaka, i każdy z nich nosił brązowy spiczasty hełm. Tyrion rozpoznał eunuchów, kiedy ich zobaczył. Znał ich reputację. Nie bali

się niczego i nie czuli bólu i, jak mówiono, byli lojalni wobec swoich panów do śmierci. Mógłbym z nich zrobić dobry użytek, gdym miał parę setek na własność, pomyślał. Szkoda, że nie pomyślałem o tym, zanim zostałem żebrakiem. Przeszedł wzdłuż galerii kolumn i przez spiczasty łuk, i znalazł się na płaskim podwórzu, gdzie jakaś kobieta prała ubrania przy studni. Wyglądało na to, że jest w jego wieku, z matowymi rudymi włosami i szeroką twarzą upstrzoną piegami. – Chcesz trochę wina? – spytał jej. Spojrzała na niego niepewnie. – Nie mam pucharka dla ciebie, musimy się

podzielić. - praczka wróciła do wyżymania tunik i wieszania ich, by wyschły. Tyrion usiadł na kamiennej ławce wraz ze swoim dzbankiem. – Powiedz mi, jak dalece mogę ufać magistrowi Illyrio? - Imię zwróciło jej uwagę. – Tak dalece? Chichocząc, skrzyżował swoje skarlałe nogi i napił się. – Czuję odrazę by grać w czymś, co serowy magnat obmyślił dla mnie, ale jak mogę mu odmówić? Bramy są strzeżone. Może mogłabyś przemycić mnie pod swoimi spódnicami? Będę tak wdzięczny, że się z tobą ożenię. Jak dotąd miałem dwie żony, więc czemu nie trzy? Ach, ale

gdzie będziemy mieszkać? - posłał jej najmilszy uśmiech, jaki ktoś bez nosa mógł z siebie wykrzesać. – Mam siostrzenicę w Słonecznej Włóczni, mówiłem ci? Mogę sporo napsocić w Dorne z Myrcellą. Mogę wysłać moją siostrzenicę i siostrzeńca na wojnę, czy to nie byłoby zabawne? - Praczka przypięła jedną z tunik Illyria, wystarczająco wielką, by zastąpić żagiel. – Powinienem się wstydzić za tak paskudne pomysły, masz zupełna rację. Zamiast tego, lepiej bym udał się na Mur. Wszystkie zbrodnie są ci darowane, jeśli wstąpisz do Nocnej Straży, jak mówią. Ale obawiam się, że nie pozwoliliby mi cię zatrzymać, słodziutka. żadnych kobiet w Straży,

żadnej słodkiej piegowatej żonki grzejącej łóżko w nocy, tylko zimne wiatry, solony dorsz i małe piwo. Myślisz, że w czerni mógłbym stać się wyższy, moja pani? - napełnił swój puchar znowu. – Co powiedziałaś? Północ czy południe? Powinienem odpokutować za stare grzechy, czy dodać trochę nowych? Praczka obdarzyła go ostatnim spojrzeniem, podniosła swój kosz i odeszła. Wygląda na to, że nie umiem utrzymać żony przy sobie zbyt długo, pomyślał. W jakiś sposób jego dzban wysechł. Być może powinienem poleźć z powrotem do piwnic. Mocne wino

uczyniło mu w głowie zamęt, a schody do piwnicy bardzo stromymi. – Gdzie idą dziwki? - zapytał prania powiewającego na linie. Pewnie powinien o to zapytać praczkę. To nie sugeruje ze jesteś dziwką, moja droga, ale może wiesz gdzie idą. Albo lepiej teraz powinien zapytać swojego ojca. – Dokądkolwiek idą dziwki, powiedział lord Tywin. Kochała mnie. Była córką zagrodnika, kochała mnie i poślubiła mnie, ufała mi. Pusty dzban wyślizgnął mu się z rąk i potoczył przez podwórze. Krzywiąc się, Tyrion zgramolił się z

ławki i chciał po niego sięgnąć, ale jednocześnie zauważył kilka grzybów wyrastających z pękniętej kamiennej płyty. Były bladobiałe w cętki z czerwono żebrowanym spodem ciemnym niczym krew. Karzeł wyrwał jeden i powąchał. Pyszne, pomyślał, lub trujące. Ale które? Dlaczego nie oba naraz? Nie był wystarczająco odważny, by przyjąć zimną stal w brzuch, ale kawałek grzyba nie powinien być taki trudny. Jak zauważył, było siedem grzybów. Może bogowie chcieli mu coś przekazać. Podniósł wszystkie, ściągnął rękawiczkę z liny, owinął je w nią ostrożnie i wepchnął do kieszeni.

Wysiłek go oszołomił, więc po wszystkim wdrapał się na ławkę, zwinął w kłębek i zamknął oczy. Kiedy się znów obudził, ponownie był w swojej sypialni, jeszcze raz zanurzony w gęsiej pierzynie podczas gdy blondwłosa dziewczyna trącała go w ramię. – Mój Panie, - powiedziała, twoja kąpiel czeka. Magister Illyrio oczekuje cię przy stole za godzinę. Tyrion oparł się o poduszki, a głowę o ręce. – Czy ja śnię, czy mówisz w języku powszechnym?- Tak, mój Panie. Zostałam kupiona by zadowolić króla.- Była błękitnooka i

jasna, młoda i czarująca. - Z pewnością to zrobiłaś. Potrzebuję pucharu wina.Nalała mu - Magister Illyrio powiedział, że mam wyszorować ci plecy i ogrzać łoże. Moje imię … -… nie interesuje mnie. Wiesz gdzie udają się dziwki? Zaczerwieniła się. – Dziwki sprzedają się za pieniądze.- Lub klejnoty, albo suknie czy zamki. Ale gdzie idą? Dziewczyna nie chwytała pytania. – Czy

to zagadka, mój Panie? Nie jestem dobra w zagadkach. Powiesz mi, jaka jest odpowiedź? Nie, pomyślał. Sam gardzę zagadkami. – Nic ci nie powiem. Uczyń mi taką samą przysługę. Jedyna część ciebie, która mnie interesuje, to ta między twoimi nogami, prawie to powiedział. Słowa znalazły się na języku, ale w jakiś sposób nie przekroczyły ust. To nie Shae powiedział karzeł do siebie, tylko jakaś mała głuptaska,

która myśli, że bawię się w zagadki. Prawdę powiedziawszy, nawet jej cipa niewiele go interesowała. Muszę być chory albo martwy. – Wspominałaś o kąpieli? Pokaż mi. Nie możemy kazać wielkiemu serowemu kupcowi czekać. Podczas kąpieli dziewczyna umyła mu stopy, wyszorowała plecy i oczyściła włosy. Następnie wtarła słodko pachnącą maść w jego łydki by ulżyć ich bólowi i ubrała go jeszcze raz w chłopięce ubranie, w stęchłą parę burgundowych portek i wyszywany złotem kubrak z błękitnego aksamitu. –

Czy mój pan zechciałby mnie po posiłku? - spytała sznurując mu buty. - Nie. Skończyłem z kobietami. Dziwkami. Dziewczyna okazała rozczarowanie, zbyt dobrze, jak na jego gust. – Jeśli milord woli chłopców, mogę sprawić, by jeden oczekiwał w jego łożu.Milord woli swoją żonę. Milord woli dziewczynę o imieniu Tysha. – Tylko, jeśli wie gdzie idą dziwki. Usta dziewczyny zacisnęły się. Gardzi mną, uświadomił sobie, ale nie bardziej niż ja gardzę sobą.

Tyrion Lannister pieprzył wiele kobiet, które nienawidziły samego jego widoku, co do tego nie miał wątpliwości; ale inne okazały mu łaskę pozorując afekt. Trochę uczciwej nienawiści może być odświeżające, jak cierpkie wino po zbyt wielu słodkościach. - Myślę, że zmieniłem zdaniepowiedział jej. – Czekaj na mnie w pościeli. Naga, jeśli łaska. Pewnie bedę zbyt pijany by szarpać się twoim ubraniem. Trzymaj gębę zamkniętą a uda rozwarte to dwoje z nas zabawi się na wyraz wspaniale. -

Spojrzał na nią badawczo mając nadzieję na odrobinę strachu, ale wszystko co uzyskał to odraza. Nikt nie boi się karła. Nawet Lord Tywin się nie bał, pomimo trzymanej przez Tyriona kuszy w rękach. – Jęczysz, kiedy cię dymają? - spytał ocieplającej łoże. - Jeśli to zadowoli milorda. - Milorda może zadowolić uduszenie ciebie. Tak usłużyłem mojej ostatniej dziwce. Myślisz, że twój pan będzie miał jakieś zastrzeżenia? Pewnie nie. Może mieć setki takich jak ty, ale nikogo innego takiego jak ja.- Tym razem, kiedy szeroko się uśmiechnął,

ujrzał strach, którego oczekiwał. Illyrio półleżał na miękkiej leżance, pożerając ostrą paprykę i małe perłowe cebulki z drewnianej misy. Jego czoło pokryte było kroplami potu, jego świńskie oczka błyszczały nad tłustymi policzkami. Klejnoty połyskiwały, kiedy poruszał rękami; onyks i opal, tygrysie oko i turmalin, rubiny, ametysty, szafiry, szmaragdy, gagat i jadeit, czarne diamenty i zielone perły. Mógłbym żyć całe lata za te pierścienie, zadumał się Tyrion, chociaż potrzebowałbym tasaka, by się do nich dobrać. - Chodź i usiądź, mój mały przyjacielu.

- Illyrio skinął na niego. Karzeł wdrapał się na krzesło. Było o wiele za duże dla niego, wyściełany tron zaprojektowany by pomieścić masywny tyłek magistra, z grubymi, silnymi nogami by unieść jego ciężar. Tyrion Lannister przez całe swoje życie żył w świecie, który był dla niego za duży, ale w rezydencji Illyrio Mopatisa sens pojęcia dysproporcji przekroczył granice groteski Jestem myszą w jaskini mamuta, pomyślał, wszelako mamut ma dobrą piwniczkę. Myśl wywołała pragnienie. Zawołał o wino. - Spodobała ci się dziewczyna, którą ci wysłałem? - spytał Illyrio.

- Gdybym chciał dziewczynę, tobym o nią poprosił. Brakuje mi nosa, nie języka.- Jeśli ci się dogodziła ... - Zrobiła wszystko, czego od niej wymagałem.- Mam nadzieję. Była szkolona w Lys, gdzie uczyniono z miłości sztukę. I mówi w języku powszechnym. Królowi bardzo się podobała.- Ja zabijam królów, nie słyszałeś? Tyrion uśmiechnął się złośliwie ponad swoim pucharem wina.

– Nie chcę żadnych królewskich pozostałości. - Jak sobie życzysz. Jedzmy.- Illyrio zaklaskał w dłonie i służący wbiegli. Zaczęli od bulionu z krabów i kałamarnic oraz zimnej zupy z jajek z wapna. Potem przyszły przepiórki w miodzie, comber jagnięcy, gęsie wątróbki duszone w winie, pasternak w maśle i prosię. Widok tego wszystkiego przyprawił Tyriona o mdłości, ale zmusił się do spróbowania łyżki zupy w imię grzeczności, a kiedy spróbował, przepadł. Kucharki mogły być grube i stare, ale znały się na swoim rzemiośle. Nigdy nie jadł tak smacznie, nawet na

dworze. Kiedy ogryzał z mięsa kości swojej przepiórki zapytał Illyria o poranne wezwanie. Grubas wzruszył ramionami. – Są kłopoty na wschodzie. Astapor upadł, jak i Mereen. Ghiscaryjskie miasta niewolnicze były stare, kiedy jeszcze świat był młody.Prosię było pokrojone. Illyrio sięgnął po chrupiący kawałek, umoczył w śliwkowym sosie i zjadł palcami. - Zatoka Niewolnicza jest daleko od Pentos - rzekł Tyrion nadziewając gęsią wątróbkę na czubek swego noża. Nikt nie jest równie przeklęty jak ojcobójca,

przypomniał sobie, uśmiechając się. - Tak jest w istocie, - zgodził się Illyrio, - ale świat jest jedną wielką siecią, i nikt nie może poruszyć chociaż jednej nitki nie wprawiając reszty w drżenie.- Znów zaklaskał w dłonie. – Chodź, jedz. Służący wnieśli czaplę nadziewaną figami, cielęce kotlety blanszowane mleczkiem migdałowym, śledzie w śmietanie, kandyzowane cebulki, cuchnące sery, talerze ślimaków i nerkówek, i czarnego łabędzia w upierzeniu własnym. Tyrion odmówił łabędzia, który przypominał mu kolację z siostrą.

Obsłużył się czaplą i śledziami, oraz kilkoma słodkimi cebulkami. A służący napełniali od nowa jego puchar winem za każdym razem, gdy go opróżniał. - Sporo pijesz, jak na takiego małego człowieczka. - Zabijanie krewnych to wysuszająca praca. Czyni człowieka spragnionym. Oko grubasa zabłyszczało, niczym jeden z klejnotów na jego palcach. – Są tacy w Westeros, którzy powiedzieliby, że zabicie lorda Lannistera było jedynie dobrym początkiem. - Lepiej niech nie mówią tego w zasięgu

słuchu mojej siostry, albo będą krótsi o język.- Karzeł rozdarł bochenek chleba na pół. – A ty lepiej uważaj co mówisz o mojej rodzinie, magistrze, morderca krewnych, czy nie, jestem ciągle lwem . Wyglądało na to, że rozbawienie serowego lorda nie ma końca. Poklepał się po mięsistym udzie i powiedział: Wy wszyscy Westeryjczycy jesteście tacy sami. Wyszywacie jakieś zwierzę na kawałku jedwabiu i nagle wszyscy jesteście lwami, smokami, czy orłami. Mogę zabrać cię do prawdziwego lwa, mój mały przyjacielu. Książe jest dumny ze swojej menażerii. Chcesz dzielić z

lwem klatkę? Lordowie Siedmiu Królestw mieli ich raczej dużo na swoich pieczęciach, Tyrion musiał się z tym zgodzić. – No dobrze, - przyznał. - Lannister nie jest lwem. Mimo to, ciągle jestem synem swego ojca, i jeśli ktoś ma zabić Jaime’ego i Cersei, to ja. - Jakie to dziwne, że wspomniałeś o swojej blond siostrze,- powiedział Illyrio pomiędzy ślimakami. – Królowa obiecała tytuł lordowski każdemu, kto przyniesie twoja głowę, nieważne jak niskiego byłby urodzenia.

Tego właśnie Tyrion się spodziewał. – Jeśli myślisz o tym, by ją jej dostarczyć, zażądaj, by rozłożyła dla ciebie nogi. Najlepsza część mnie za jej najlepszą część. To chyba uczciwa wymiana. - Prędzej zażądałbym mojej wagi w złocie.- Serowy potentat śmiał się tak bardzo, że Tyrion bał się, że ten pęknie i utopi swojego gościa w zalewie na wpół strawionych węgorzy i łakoci. – Całe złoto z Casterly Rock, czemu nie?- Złoto ci podaruję - powiedział, - ale Rock jest moje.- Tak po prostu.- Magister zakrył usta i beknął potężnym beknięciem. – Czy

myślisz, że król Stannis da ci je? Mówiono mi, że ogromnie ceni prawo. Może przyznać ci Casterly Rock, nieprawdaż? Twój brat założył biały płaszcz, więc według wszelkich praw Westeros jesteś dziedzicem swego ojca. - Stannis mógłby mi przyznać Rock, zgodził się Tyrion, - ale jest jeszcze niewielka sprawa królo- i ojcobójstwa. Za to może mnie skrócić o głowę, a jestem wystarczająco krótki nawet jak stoję. Ale dlaczego myślisz, że przyłączyłbym się do lorda Stannisa? - A po cóż innego jechałbyś na Mur? -

- Stannis jest na Murze? - Tyrion podrapał się w nos. – Co do siedmiu cholernych piekieł Stannis robi na Murze? - Marznie, jak sądzę. To już cieplej jest w Dorne. Może powinieneś pożeglować właśnie tam. Tyrion zaczął podejrzewać, że niejaka piegowata praczka bardziej znała powszechną mowę, niż skłonna był się przyznać. – Moja siostrzenica Myrcella jest w teraz w Dorne. I przemyśliwałem, czy nie uczynić jej królową. Illyrio uśmiechnął się, kiedy jego

służący nałożyli łyżkę czarnych czereśni z bitą śmietaną dla obojga. – Co ci to biedne dziecko zrobiło, że życzysz jej śmierci?- Nawet zabójca krewnych niekoniecznie chce śmierci wszystkich swoich krewnych- rzekł urażony Tyrion. – Ukoronować ją, powiedziałem. Nie zabić. Serowy magnat podjadł czereśni. - W Volantis używają monety z koroną po jednej, a śmiercią po drugiej stronie. Teraz to ta sama moneta. Ukoronować ją znaczy zabić. Dorne może powstać dla Myrcelli, ale samo Dorne nie wystarczy. Jeśli jesteś taki mądry, jak

upiera się nasz przyjaciel, to wiesz o tym. Tyrion spojrzał na grubasa z nowym zainteresowaniem. Ma rację w obu wypadkach. Ukoronować ją znaczy zabić. I ja to wiedziałem. - Próżne gesty, to wszystko, co mi zostało. Ten jeden przynajmniej moja słodka siostra opłacze gorzkimi łzami. Magister Illyrio wytarł bitą śmietanę z ust wierzchem tłustej dłoni. – Droga do Casterly Rock nie prowadzi przez Dorne, mój mały przyjacielu. Ani też przez Mur. Mówię ci, teraz droga jest tu.-

- Jestem obciążony zdradą, zabiciem króla i ojca.- To gadanie o drogach rozdrażniło Tyriona. Czy on myśli, że to gra? – Co jeden król uczynił, inny może cofnąć. W Pentos mamy księcia, mój przyjacielu. Przewodniczy balom i ucztom, objeżdża miasto w lektyce ze złota i kości słoniowej . Trzech heroldów poprzedza go ze złotymi szalami handlu, żelaznym mieczem wojny i srebrnym biczem sprawiedliwości. W pierwszy dzień każdego nowego roku musi rozdziewiczyć dziewicę z pól i dziewicę z mórz.- Illyrio pochylił się w

przód zawisając nad stołem. – Jeśli jednak zbiory zawiodą, lub przegramy wojnę, podrzynamy mu gardło by przebłagać bogów i wybieramy nowego księcia spośród czterdziestu rodzin. Tyrion parsknął przez kikut nosa. – Przypomnij mi, bym nigdy nie został księciem Pentos.- A czy twoje Siedem Królestw tak bardzo się różni? Nie ma pokoju w Westeros, ni sprawiedliwości, ni wiary... a już niedługo i jedzenia. Kiedy ludzie głodują i są pełni strachu, szukają zbawcy.- Mogą szukać, ale wszystko co znajdą,

to Stannis… - Nie Stannis. Ani Myrcella. Ktoś inny.żółty uśmiech rozszerzył się. – Ktoś inny. Silniejszy niż Tommen, milszy niż Stannis, z lepszymi prawami niż ta dziewczynka Myrcella. Zbawca przybędzie zza morza, by zaleczyć rany krwawiącego Westeros.- Piękne słowa.- Tyrion pozostał niewzruszony. – Słowa to wiatr. Kim jest ten przeklęty zbawca? - Smok- Serowy magnat ujrzał wyraz jego twarzy i roześmiał się. – Smok z trzema głowami.

DAENERYS Tancerze migotali w ruchu, na ich gładko ogolonych ciałach błyszczała cienka warstwa oliwy. Płonące pochodnie krążyły z ręki do ręki w rytm dudnienia bębnów i treli fletu. Kiedy tylko dwie pochodnie miały skrzyżować się w powietrzu, naga dziewczyna przeskakiwała wirując pomiędzy nimi. Wszyscy mężczyźni byli jednakowej postury, o długich nogach i płaskich brzuchach. Każdy mięsień był zarysowany ostro, jakby został wyrzeźbiony w kamieniu. Nawet ich twarze były w jakiś sposób

jednakowe... co mogło wydawać się dziwne, gdyż jeden miał skórę tak czarną jak heban, drugi był blady niczym mleko, a trzeci błyszczał niczym wypolerowana miedź. Czyżby chcieli mnie rozpalić? Dany poruszyła się pomiędzy swymi jedwabnymi poduszkami. Pod kolumnami jej Nieskalani stali niczym posągi w swoich spiczastych hełmach, ich twarze były pozbawione emocji. Nie tak jak reszty mężczyzn. Usta Reznaka mo Reznaka były otwarte, a jego wargi błyszczały wilgocią. Hizdahr zo Loraq mówił coś do człowieka siedzącego obok niego, jednak jego oczy przez cały czas

zwrócone były na tancerki. Brzydka, oliwkowa twarz Łysej Pały była surowa jak zazwyczaj, ale żaden szczegół nie umknął jego uwadze. Nawet Zielona Łaska wyglądała na zachwyconą. Być może marzy o swojej młodości, gdy w ogrodach Łask nosiła czerwone suknie i przyjmowała nieznajomych w świetle księżyca. Trudniej było się zorientować, o czym marzył jej gość honorowy. Blady, chudy mężczyzna o jastrzębiej twarzy, z którym dzieliła swój wysoki stół, był olśniewający w szatach z purpury i złotogłowiu. Jego łysa głowa świeciła w świetle pochodni, kiedy pochłaniał figę małymi, precyzyjnymi, eleganckimi

ukąszeniami. Opale błyskały wokół nosa Xaro Xhoana Daxosa, gdy obracał głowę w ślad za tancerzami. Na jego cześć Daenerys założyła qartheńską suknię, prosty ubiór z fioletowej tafty skrojony tak, by odsłaniał lewą pierś. Jej srebrnozłote włosy zostały zaczesane lekko na ramię, opadając niemal do sutka. Połowa mężczyzn w sali rzucała na nią ukradkowe spojrzenia, ale nie Xaro. Tak samo jak w Qarthu. Nie mogła mieć nadziei, że w ten sposób skłoni kupieckiego księcia do zmiany zdania. Jednakże muszę go przekonać. Przybył z Qarthu na pokładzie galeasu

Jedwabna Chmura w towarzystwie trzynastu galer, jego flota była odpowiedzią na modlitwę. Meereeński handel obrócił się wniwecz odkąd skończyła z niewolnictwem, ale Xaro miał władzę, by go odbudować. Kiedy bębny osiągnęły crescendo, trzy z dziewcząt przeskoczyły przez płomienie, wirując w powietrzu. Tancerze chwycili je w pasie. Dany patrzyła, jak kobiety wyginają się w łuk i obejmują nogami swoich partnerów, podczas gdy flety płakały. Jej twarz była gorąca. Wino, powiedziała sobie. Złapała się na myśli o Daario, z jego

złotym zębem, purpurowym wąsem i potrójną brodą. Gdy tylko zamykała oczy, mogła zobaczyć go jak stoi przed nią, jego silne ręce spoczywały na bliźniaczych rękojeściach arakhu i sztyletu. Rękojeści te były inkrustowane złotem, nadano im kształty nagich kobiet. W dniu, w którym ją opuścił, kiedy go żegnała, pocierał je lekko opuszkami kciuków, w tył i w przód, w tył i w przód. Jestem zazdrosna o rękojeści mieczy, zrozumiała, rumieniąc się, o kobiety ze złota. Wiedziała, że posłanie go do Owczarzy było mądrym posunięciem. Daenerys Targaryen była królową, a Daario Naharis nie był

materiałem na króla. Dym unosił się pomiędzy purpurowymi kolumnami. Tancerze uklękli, skłonili głowy, oczekując na zezwolenie królowej na powstanie. - Byliście wspaniali - powiedziała im Dany. - Rzadko widuję taki wdzięk. Skinęła na Reznaka mo Reznaka, a seneszal przybiegł do jej boku. Na jego pomarszczonej, łysej głowie perlił się pot. Odprowadź naszych przyjaciół do łaźni, żeby mogli się umyć i odświeżyć. Dopilnuj, by nie zabrakło im jedzenia i picia.

- To będzie dla mnie wielki zaszczyt, Wspaniałości. Miała wysuszone gardło. Daenerys podniosła swój puchar do Irri, by ta go napełniła. Wino było słodkie i mocne, wonne zapachem wschodnich przypraw, o wiele wspanialsze od ghiscaryjskich cienkuszów, od dawna wypełniających jej puchar. Xaro przejrzał owoce z patery, którą podała mu Jhiqui i wybrał persymonę. Jej pomarańczowa skórka pasowała do korala w jego nosie. Ugryzł wielki kęs i zasznurował usta. - Cierpkie.

- Czy mój pan wolałby coś słodszego? - Słodycz przesyca. Cierpkie owoce i cierpkie kobiety nadają życiu jego smak - Xaro ugryzł kolejny kęs, przeżuł, połknął. - Daenerys, słodka królowo, nie mogę wprost wysłowić, jaką przyjemność sprawia mi ponowne przebywanie w twojej obecności uśmiechnął się. - Qarth opuściła dziewczynka, równie zagubiona jak piękna. Bałem się, że żegluje ku swej zgubie, ale teraz znajduję ją na tronie, panią starożytnego miasta, otoczoną przez ogromny orszak, który uniosła jak ze snu. Nie, pomyślała, z krwi i ognia. - Nie

znalazłeś mnie, Xaro. Przybyłeś do mnie i cieszę się, że to zrobiłeś. Dobrze jest widzieć twoją twarz, przyjacielu. Nie ufam ci, ale cię potrzebuję. Potrzebuję twoich Trzynastu i twojego handlu. Od stuleci Meereen i jej siostrzane miasta Yunkai i Astapor były centrami handlu niewolnikami, miejscem, gdzie dothraccy khalowie i korsarze z Wysp Bazyliszkowych sprzedawali pojmanych, a reszta świata przybywała, by ich kupować. Bez niewolników Meereen nie miało kupcom wiele do zaoferowania. Było pełno miedzi w ghiscaryjskich wzgórzach, ale metal ten nie był już tak cenny jak w czasach, gdy

brąz rządził światem. Cedrów, które kiedyś rosły wysoko wzdłuż wybrzeża już nie było, padły pod siekierami Starego Imperium lub zostały pożarte przez ogień smoków, gdy Stare Ghis toczyło wojny z Valyrią. Gdy drzewa przepadły, ziemię spaliło gorące słońce a wiatr rozwiał ją w ciężkie, czerwone chmury. - Te nieszczęścia zamieniły moich rodaków w posiadaczy niewolników,powiedziała jej Galazza Galare w Świątyni Łask. A ja jestem nieszczęściem, które uczyni z posiadaczy niewolników na powrót ludzi, przysięgła sobie sobie Dany.

- Przybyłem tu szukając ciebie, to prawda, - rzekł Xaro leniwym tonem. nawet w dalekim Qarthu pewne straszne opowieści dotarły do moich uszu. Płakałem słuchając ich. Mówiono, że pewni możni tego miasta obiecali bogactwo, chwałę i sto niewolnych dziewic każdemu, kto cię zabije. - Synowie Harpii. - Skąd on to wie? Bazgrzą nocami na murach i podrzynają gardła prawym wyzwoleńcom podczas snu. Gdy wstaje słońce, chowają się niczym karaluchy. Czterech innych Nieskalanych i prawie dwie dziesiątki wyzwoleńców zginęło od czasu śmierci Wiernej Tarczy.

- Miałabym powód, by bać się Synów, gdyby ujrzeli mnie wędrującą samotnie ulicami, ale tylko gdyby była noc, a ja byłabym naga i nieuzbrojona. To tchórzliwe kreatury. - Nóż tchórza może zabić królową równie łatwo, jak nóż bohatera, zauważył Xaro. - Spałbym znacznie spokojniej, gdyby radość mego serca miała blisko przy sobie swoich srogich jeźdźców. W Qarthu było trzech, których nigdy nie brakowało u twego boku. - Moi bracia krwi, Aggo, Jhoqo i Rakharo.

- Czy to mądre, by wysyłać swe najlepsze miecze tak daleko? Było to ciekawe pytanie w ustach kogoś, kogo statki opływały świat od Westeros do Asshai. Gra ze mną w jedną ze swoich gierek. Dany też potrafiła w to grać. - Jestem tylko młodą dziewczyną i niewiele wiem o tych sprawach, - powiedziała, - ale starszy, mądrzejszy mężczyzna powiedział mi, że aby utrzymać Meereen, muszę kontrolować jego zaplecze, wszystkie ziemie na zachód od Lhazar i na południe aż po yunkijskie wzgórza. - Twoje zaplecze nie jest dla mnie

cenne. Twoja osoba tak. Jeśli jakaś choroba cię powali, świat straci swój smak. - Mój pan jest dobry, że się tak o mnie troszczy, ale jestem doskonale strzeżona - Dany wskazała w kierunku zacienionej wnęki, gdzie Barristan Selmy stał z ręką spoczywajaca na rękojeści miecza. Barristan Łysy, jak go nazywają. Dwukrotnie uratował mnie przed zabójcami. Xaro pobieżnie zlustrował Selmy'ego. Barristan Stary, powiedziałaś? Twój niedźwiedzi rycerz był

młodszy i tobie oddany. Niewiele mu umyka, a zapomina jeszcze mniej. Dany zmarszczyła brwi. - Nie życzę sobie rozmawiać o Jorahu Mormoncie. - Dla pewności. To ten szorstki i włochaty. - Kupiecki książę sięgnął przez stół, by dotknąć jej palców. Zamiast tego porozmawiajmy o miłości... o marzeniach i pożądaniu, i Daenerys, najpiękniejszej kobiecie tego świata. Jestem pijany twoim widokiem. Przesadne grzeczności Qarthu nie były jej obce. - Jeśli jesteś pijany, obwiń

wino. - Żadne wino nawet w połowie tak nie oszałamia, jak twoje piękno. Mój dwór był pusty niczym grób, od kiedy Daenerys odeszła, a wszystkie przyjemności królowej miast były niczym popiół w moich ustach. Musiałam uciekać z twojego miasta w strachu o swoje życie. - Był czas, że Qarth życzył sobie, bym odeszła. - Kto? Czystej krwi? Mają wodę w żyłach. Korzenni? Między ich uszami jest twaróg. A wszyscy Nieśmiertelni

nie żyją. Powinnaś wziąć mnie za męża. Jestem prawie pewien, że prosiłem cię o rękę. Nawet błagałem. - Tylko jakieś pół setki razy - drażniła się Dany. - Zbyt łatwo się poddajesz, mój panie. Wszyscy się zgadzają co do mojego małżeństwa. Zielona Łaska twierdzi, że Meereen łatwiej zaakceptuje mnie jako królową z Hizdahrem u boku jako moim królem. Skahaz się zgadza, ale mówi, że powinnam poślubić jego. Cleon z Astaporu ciągle przysyła mi podarunki. Nawet moje podręczne chcą mojego ślubu. - Khaleesi musi mieć khala -

powiedziała Irri, napełniając ponownie puchar królowej. - Wszyscy to wiedzą. - Powinienem więc poprosić jeszcze raz? - zdziwił się Xaro. - Nie, znam ten uśmiech. To okrutna królowa, która igra z męskimi sercami. Skromni kupcy, tacy jak ja, nie są niczym innym, jak tylko kamieniami pod twoimi zdobionymi klejnotami sandałami - pojedyncza łza popłynęła powoli po jego bladobiałym policzku. Dany znała go zbyt dobrze, by ją to wzruszyło. Qartheeńczycy mogli płakać na zawołanie. - Och, przestań - wzięła czereśnię z pucharu na stole rzuciła mu ją w nos. - Mogę być młodą

dziewczyną, ale nie jestem tak głupia, by poślubić kogoś, kto znajduje tacę z owocami bardziej nęcącą niż moja pierś. Widziałam, na których tancerzy patrzyłeś. Xaro otarł łzę. - Na tych samych, co Wasza Miłość, jak sądzę. Jak widzisz, jesteśmy podobni. Jeśli weźmiesz mnie za męża, będę zadowolony jako twój niewolnik. - Nie chcę niewolników. Wyzwalam cię - jego ozdobiony klejnotami nos był kuszącym celem. Tym razem Dany rzuciła w niego morelą. Xaro chwycił ją w powietrzu i ugryzł. -

Skąd przyszło to szaleństwo? Mogę więc uważać się za szczęśliwca, że nie wyzwoliłaś moich niewolników, kiedy byłaś mi gościem w Qarthu? Byłam żebraczą królową, a ty Xarem z Trzynastu, pomyślała Dany, to moje smoki były wszystkim, czego chciałeś. Twoi niewolnicy wyglądali na dobrze traktowanych i zadowolonych - jej wesołość się ulotniła. - To było zanim Astapor otworzył mi oczy. Czy wiesz, jak tworzy się i szkoli Nieskalanych? - Okrutnie, bez wątpienia. Kiedy kowal tworzy miecz, wkłada ostrze do ognia, wali w nie młotem, potem wsadza do lodowatej wody, by zahartować stal.

Jeśli chcesz otrzymać słodki smak owocu, musisz podlewać drzewo. - To drzewo było podlewane krwią. Xaro wskazał najbliższego Nieskalanego. - Jakże inaczej wyrósłby żołnierz? Wasza Świetlistość podziwiała moich tancerzy. Czy zaskoczy cię wiedza, że to niewolnicy, wychowani i szkoleni w Yunkai? Tańczą, od kiedy byli wystarczajaco duzi, by chodzić. Jak inaczej osiągnąć taką perfekcję? - łyknął wina i przepłukał nim usta. - Są również doświadczeni w każdym rodzaju sztuki miłosnej.

Myślałem, czy nie uczynić z nich podarunku dla Waszej Miłości. - Ma się rozumieć, - Dany nie była zaskoczona - że wyzwoliłabym ich. Skrzywił się. - I cóż poczęliby z wolnością? Równie dobrze możnaby rybę ubrać w kolczugę. Są stworzeni do tańca. - Stworzeni przez kogo? Ich panów? Może twoi tancerze chcieli wcześniej budować, wypiekać czy uprawiać ziemię. Pytałeś ich? - Może twoje słonie wcześniej chciały być słowikami. Zamiast słodkimi

śpiewami, meereeńskie noce byłyby wypełnione grzmiacym trąbieniem, a twe drzewa łamałyby się pod ciężarem wielkich szarych ptaków - Xaro uśmiechnął się. - Daenerys, moja radości, pod tą słodką młodą piersią bije czułe serce... ale przyjmij radę od starszej, mądrzejszej głowy. Rzeczy nie zawsze są takimi, na jakie wygladają. Wiele z tego, co wyglada na zło, jest dobre. Rozważ deszcz. - Deszcz? - Ma mnie za głupią, czy tylko za dziecko? - Przeklinamy deszcz, kiedy pada nam na głowy, ale bez niego cierpielibyśmy głód. Świat potrzebuje deszczu... tak jak

świat potrzebuje niewolników. Nie, nie rób min, to prawda. Qarth dowodem. W sztuce, medycynie, muzyce, magii, handlu – tym, co odróżnia człowieka od bestii, Qarth siedzi ponad ludzkością, tak jak ty siedzisz na szczycie tej piramidy... lecz poniżej, w miejsce cegieł, wspaniałość Królowej Miast spoczywa na barkach niewolników. Spytaj samą siebie, serce moje — czy gdyby wszyscy musieli grzebać się w brudzie, by zdobyć pożywienie, czy ktokolwiek uniósłby oczy, by podziwiać gwiazdy? Gdyby każdy z nas łamał swój grzbiet, by wybudować chałupę, kto wznosiłby świątynie dla chwały bogów? By niektórzy mogli być wielcy, inni muszą być zniewoleni.

Był dla niej zbyt wymowny. Dany nie miała dla niego odpowiedzi, oprócz surowego uczucia w brzuchu. Niewolnictwo to nie to samo co deszcz - upierała się. - Padał na mnie deszcz i byłam sprzedana. To nie to samo. Nikt nie chce być posiadany. Xaro leniwie wzruszył ramionami. Tak się złożyło, że kiedy przybywałem do twojego słodkiego miasta, miałem szczęście ujrzeć na brzegu rzeki człowieka, który niegdyś był gościem w moim domu, kupca, który handlował rzadkimi przyprawami i wybranymi winami. Był nagi od pasa w górę, czerwony i łuszczył się, a wyglądało na

to, że kopie dziurę. - Nie dziurę. Kanał, który dostarczy wodę na pola. Zamierzamy uprawiać fasolę. Pola fasoli muszą mieć wodę. - Jak to miło ze strony mojego przyjaciela, że pomaga kopać. I jakie to do niego niepodobne. Czy to możliwe, że nie miał w tej sprawie nic do powiedzenia? Nie, na pewno nie. Nie masz niewolników w Meereen. Dany poczerwieniała. - Twój przyjaciel jest wynagradzany jedzeniem i schronieniem. Nie mogę zwrócić mu jego bogactwa. Meereen potrzebuje fasoli bardziej niż rzadkich przypraw, a

fasola potrzebuje wody. - Czy moich tancerzy też chciałabyś posłać do kopania rowów? Słodka królowo, kiedy mnie ujrzał, mój stary przyjaciel padł na kolana i błagał mnie, bym kupił go jako niewolnika i zabrał ze sobą do Qarthu. Poczuła się, jakby ją spoliczkował. Więc kup go. - Jeśli cię to uszczęśliwi. Wiem, że to uszczęśliwi jego. - położył swoją dłoń na jej ramieniu. - Są prawdy, które może powiedzieć ci tylko przyjaciel. Pomogłem ci, kiedy przybyłaś do Qarthu jako żebraczka, i przebyłem

długie mile i wzburzone morza, by pomóc ci jeszcze raz. Dany czuła ciepło jego palców. Też był taki ciepły w Quarthu, przypomniała sobie, aż przyszedł dzień, w którym stałam się dla niego bezużyteczna. - Mów, co masz do powiedzenia. Xaro popatrzył po sali. - Tu jest zbyt wiele oczu, zbyt wiele uszu. Czy jest miejsce, w którym możemy porozmawiać szczerze? Dany wstała. - Chodź - poprowadziła go poprzez kolumnadę, pomiędzy

dwoma z jej Nieskalanych, do szerokich marmurowych schodów, prowadzących na górę do jej prywatnych komnat na szczycie piramidy. - Och, najpiękniejsza z kobiet, powiedział Xaro, kiedy zaczęła się wspinać - słyszę kroki za nami. Jesteśmy śledzeni. Dany zerknęła w tył przez ramię. - Z pewnością mój stary rycerz cię nie przeraża? Ser Barristan zaprzysiągł dochować moich sekretów - ponownie zaczęła się wspinać. Xaro ruszył za nią. Przeprowadziła go przez kolejną parę

strażników, prosto na taras ogrodowy, który górował nad miastem. Księżyc w pełni płynął poprzez czarne niebo nad Meereen. - Przejdziemy się? - spytała. Zdawało się, że ponad zapachem kwitnących nocą kwiatów unosi się niewyraźny odór spalonego mięsa. Nie wygladało na to, by Xaro coś zauważył. Może te klejnoty w nosie okradły go ze zmysłu powonienia. - Mówiłeś o pomocy powiedziała. - Qarth najbardziej pomógłby mi handlem. Meereen ma do sprzedania sól i wino...

- Ghiscaryjskie wino? - Xaro zrobił kwaśną minę. - Morze zapewnia sól potrzebną Qarthowi, ale chętnie wezmę wszystkie oliwki, jakie tylko mi sprzedasz. Oliwę też. - Nie mam żadnych do zaoferowania. Oliwki rosły wzdłuż wybrzeży Zatoki Niewolniczej od stuleci, lecz Meereeńczycy zamienili swoje starożytne gaje w pochodnie, kiedy siły Dany zbliżały się do nich, pozostawiając jej do przejścia poczerniałe pustkowie. - Właściciele niewolników spalili drzewa. Sadzimy nowe, ale minie

siedem lat, nim zaczną owocować, a trzydzieści, zanim będzie można będzie nazwać je prawdziwie produktywnymi. Co z miedzią? - Ładny metal, ale kapryśny niczym kobieta. Złoto, tak... złoto jest szczere. Qarth chętnie da ci złoto... za niewolników. - Meereen jest wolnym miastem wolnych ludzi. - Biedne miasto, które kiedyś było bogate. Głodne miasto, które kiedyś było tłuste. Krwawe miasto, które kiedyś było spokojne.

Jego oskarżenia bolały. Było w nich zbyt dużo prawdy. - Meereen znów będzie bogate, tłuste i spokojne, i również wolne. Jedź do Dothraków, jeśli musisz mieć niewolników. - Dothrakowie niewolnikami czynią, Ghiscaryjczycy ich szkolą. Aby osiagnąć Qarth, władcy koni muszą pędzić pojmanych poprzez czerwone pustkowia. Umrą setki, jeśli nie tysiące... i wiele koni też, czego nie zaryzykuje żaden khal. I jeszcze jedno: Qarth nie chce widzieć żadnych khalasarów wokół swoich murów. Smród tych wszystkich koni... bez obrazy, khaleesi.

- Koń ma szlachetną woń. To więcej, niż można powiedzieć o niektórych wielkich lordach i kupieckich księciach. Xaro nie zwrócił uwagi na docinek; jego maniery były zbyt wytworne, by zwracać uwagę na takie drobne zniewagi. - Daenerys - rzekł. - Porozmawiajmy jak przyjaciele. Nie uczynisz Meereen bogatym, tłustym i spokojnym. Doprowadzisz je tylko do upadku, jak Astapor. Czy jesteś świadoma, że stoczono bitwę przy Rogach Hazzat? Król Rzeźnik uciekł do swojego pałacu, jego nowi Nieskalani uciekają pieszo.

- Wszyscy to wiedzą - Brązowy Ben Plumm przysłał jej dwóch ze swoich Drugich Synów z wieścią o bitwie. Mądrzy Panowie kupili sobie nowych najemników. - Długie Lance, Niesieni przez Wiatr i Kompania Kota - oznajmił Xaro. - Po ich stronie walczyły dwa legiony z Nowego Ghis. Yunkijscy wysłannicy byli też widziani w Myr i Volantis, gdzie szukali sposobów, by pozyskać miecze Złotej Kompanii.Jej brat Viserys pewnego dnia wyprawił ucztę dla kapitanów Złotej Kompanii w nadziei, że poprą jego sprawę. Jedli jego jedzenie i słuchali

jego próśb, a potem go wyśmiali. Dany była wówczas tylko małą dziewczynką, ale to pamiętała. - Jestem znużona wojną - powiedziała. - Chcę sadzić moje drzewa oliwne i patrzeć, jak owocują. Lecz jeśli Yunkajczycy chcą wymusić na mnie bitwę, to zrównam ich Żółte Miasto z ziemią. - A kiedy bedziesz burzyła Yunkai, moja słodka, Meereen powstanie za twoimi plecami. Nie zamykaj oczy na niebezpieczeństwo, Daenerys. Ghiscaryjczycy poznali innych zdobywców i doprowadzili ich do upadku. Masz wrogów wszędzie wokół

siebie. Niektórych w najbliższym otoczeniu. Spotkają cię trzy zdrady. - Mam też przyjaciół i lojalnych kapitanów. I moich wyzwoleńców, którzy bardzo mnie kochają. - Nałożnicy, rzeźnicy i cegielnicy Xaro machnął reką. - Taki motłoch nie wygrywa bitew. Miała nadzieję, że w tym się mylił. Wyzwoleńcy byli kiedyś motłochem, ale zorganizowała mężczyzn zdolnych do walki w kompanie i rozkazała Szaremu Robakowi zrobić z nich żołnierzy.

Pozwól mu myśleć co chce. - Wciąż mam Nieskalanych – powiedziała. - I moje zaprzysiężone miecze, Drugich Synów i Wrony Burzy. - Yunkai ma swoich najemników i flotę, by przewieźć ich na północ. Meereeńską flotę również, obsadzoną przez uchodźców, którzy obedrą cię ze skóry, jeśli tylko zdołają. Nowe Ghis wysyła im dwa nowe legiony, a Tolos i Mantarys zgodziły się na sojusz. To były złe wieści, jeśli były prawdziwe. Daenerys wysłała misje do Tolos i Mantarys, celem znalezienia nowych przyjaciół na zachodzie, by

zrównoważyć wrogość Yunkai na południu. Jej wysłannicy nie wrócili. - Być może – powiedziała. - Ale mam smoki. - Masz? - jego głos był miękki. - Tak - Hazzeo, wybacz mi. Zastanawiała się, ile Xaro wie, jakie szepty słyszał. - Łagodna królowo, nie okłamujesz starego przyjaciela? - kupiec wzruszył ramionami. - W Qarthu rzadko byłaś widywana bez smoka na ramieniu... teraz twoje ramię jest piękne i nagie jak twa słodka pierś, jak zauważyłem.

- Moje smoki rosną - oznajmiła Dany. Moje ramiona nie. Są daleko w polu, polują, ale ich ogień pali bardziej niż kiedykolwiek. Spytaj Dobrych Panów z Astaporu. Xaro dotknął opalu na nosie. Spytałbym – powiedział. - Gdybyś nie spaliła ich wszystkich. - Nie spaliłam ich wszystkich. Większość zginęła od mieczy ludzi, których niegdyś zniewolili. Spaliłam niektórych, prawda. Widziałam, jak oczy handlarza niewolników stopiły się i pociekły mu po policzkach. - Musimy rozmawiać o

ogniu i krwi? - wsunęła mu rękę pod ramię. - Powiedz mi prawdę, stary przyjacielu, czemu mnie szukałeś, jeśli nie dla handlu? - By przynieść podarunek, odpowiedział - dla królowej mego serca. - Podarunek? - Co to znowu za podstęp? - Podarunek, o który błagałaś mnie w Quarthu. Statki. W zatoce stoi trzynaście galer. Są twoje, jeśli chcesz. Daję ci flotę, by zabrała cię do domu, do Westeros.

Flota. To było więcej, niż mogła się spodziewać, co oczywiście uczyniło ją nieufną. - Dajesz mi te galery? - W Qarthu Xaro zaoferował jej trzydzieści statków... w zamian za jednego ze smoków. Nie chcesz niewolników? Smoków? Odpowiedział jej słaby uśmiech. - Nie mam już ochoty na smoki. Moja Jedwabna Chmura w drodze tutaj zawinęła do Astaporu. Statki są twoje, słodka królowo. Trzynaście galer i ludzie do wiosłowania. Trzynaście. Oczywiście. Xaro był jednym z Trzynastu. Bez wątpienia

przekonał każdego ze swoich wspólników do dania po jednym statku. Zbyt dobrze znała możnego kupca, by przypuszczać, że poświęcił trzynaście własnych jednostek. - A jakiego daru oczekujesz w zamian? - spytała. Złożył jej sardoniczny ukłon. - Tylko takiego, że uroczyście przysięgniesz mi, że natychmiast odpłyniesz do Westeros. - Czyżby Qarth był tak bardzo chciał się mnie pozbyć? - nie pozwoliła mu na odpowiedź. - Muszę to przemyśleć. Mogę sprawdzić te statki?

- Wyrosłaś na podejrzliwą, Daenerys. Zawsze taka byłam. - Wyrosłam na mądrą, Xaro. - Sprawdź, co chcesz. Jeśli będziesz zadowolona, przysięgnij mi, że wrócisz do Westeros. Przysięgnij na swoje smoki i swojego boga o siedmiu obliczach, i na prochy swoich ojców. I płyń. Nie umknął jej nacisk, jaki położył na ostatnie słowo. - A jeśli zdecyduję, by poczekać rok, lub dwa, lub trzy?

Smutny grymas przemknął przez twarz Xara. - To mnie bardzo zasmuci, moja słodka radości... wyglądasz teraz na młodą i silną, ale nie pożyjesz tak długo. Nie tu. Jedną ręką podaje mi plaster miodu, pokazując w drugiej bicz. - Yunkaiczycy nie są tak przerażający. - Nie wszyscy twoi wrogowie są w Żółtym Mieście. Strzeż się ludzi o zimnych sercach, długiej pamięci i sinych wargach. - Sinych wargach? - Dany była bardziej

zakłopotana niż przestraszona. Czarnoksiężnicy? Wszystkich pozostawiłam w Qarthu. - I nigdy nie obejrzałaś się za siebie... lecz, słodkie dziecko, czasami dobrze jest sprawdzić, kto został za tobą. Nie upłynęły dwa tygodnie od twego wyjazdu z Quarthu, kiedy Pyat Pree ruszył z trzema towarzyszami, by odszukać cię w Pentos i zemścić się na tobie osobiście. Roześmiała się. - Dobrze więc, że zboczyłam z drogi. Pentos jest pół świata od Meereen.

- Owszem – przyznał. - ale prędzej czy później musi otrzymac wieść o smoczej królowej z Zatoki Niewolniczej. A kiedy to się stanie, Pyat przybędzie, by cię znów odszukać. - Czy to miało mnie wystraszyć? badała twarz Xaro. - Żyłam w strachu od czternastu lat, mój panie. Bałam się wynajętych zbirów Uzurpatora, bałam mojego brata, bałam się męża, bałam się, co następny dzień przyniesie... ale moje lęki spłonęły tego dnia, kiedy wyszłam z ognia. Teraz przeraża mnie tylko jedna rzecz. - A co to jest, słodka królowo?

- Jestem tylko głupią młodą dziewczyną - Dany wspięła się na palce i pocałowała go w policzek. Ale nie na tyle głupią, by ci to powiedzieć. Moi ludzie obejrzą te statki. Wtedy otrzymasz odpowiedź. - Jak sobie życzysz - dotknął lekko jej nagiej piersi i wyszeptał - pozwól mi zostać i cię przekonać. Przez chwilę wydawało jej się to kuszące. Mogłabym zamknąć oczy i udawać, że to moje Słońce-i-Gwiazdy, lub... Byłoby to prostsze niż wzięcie do łoża Daaria, lecz z drugiej strony równie niebezpieczne.

- Nie, mój panie. Dziękuję za twój komplement, ale nie. - Dany wyślizgnęła się z jego ramion. Może innej nocy. - Innej nocy - usta miał smutne, ale w jego oczach więcej było zadowolenia niż rozczarowania. Kiedy poszedł, Dany wychyliła się za chłodne cegły parapetu, by popatrzeć ponad miastem. Tysiąc dachów rozciągało się pod nią, pomalowanych przez księżyc odcieniami kości słoniowej i srebra. Gdzieś pod tymi dachami gromadzili się

Synowie Harpii, by knuć, jak ją zabić, i jak jej dzieci zakuć z powrotem w kajdany. Gdzieś tam głodne dziecko wołało o mleko. Gdzieś tam stara kobieta leżała na łożu śmierci. Gdzieś nowożeńcy obejmowali się i niezdarnie grzebali przy swoich strojach pożądliwymi dłońmi. Ale tu na górze był tylko blask księżyca na piramidach i jamach, niesugerujacy o niczym, co jest poniżej. Na górze była tylko ona, sama. Była krwią smoka. Mogła zabić Synów Harpii, i synów synów, i synów ich synów. Ale smok nie nakarmi głodnego dziecka, ani nie ulży w bólu umierającej. A któż odważyłby się kochać smoka?

- Ser Barristanie - zawołała. Stary rycerz pojawił się natychmiast. Wasza Miłość. - Mój brat opowiedział mi kiedyś westeroską zagadkę. Kto słucha wszystkiego, ale nie słyszy niczego? - Rycerz Gwardii Królewskiej - miał uroczysty głos. - Słyszałeś propozycję Xaro? - Słyszałem, Wasza Miłość. - Co o tym sądzisz? I o nim? - O nim niewiele. O jego statkach,

prawdę mówiąc... Wasza Miłość, są odpowiedzią na nasze modlitwy. Być może na twoje. Dany nie mogła mu pomóc, ale zauważyła, że stary rycerz cierpi, starając się nie patrzeć podczas rozmowy na jej nagą pierś. Ser Jorah nie odwracałby oczu. Kochał mnie jak kobietę, a Selmy kocha mnie tylko jako królową. Mormont mógł być informatorem donoszącym na nią jej wrogom w Westeros, ale też dawał jej dobre rady. Nie miał szlachetności ser Barristana, lecz był bezpośredni i rozsądny. Zastanawiała się, co zrobiłby w sprawie smoków. - Marsz lądem do Wolnych Miast byłby

długi i ciężki - mówił ser Barristan. - A nawet po jego zakończeniu trzeba przekroczyć Wąskie Morze. Z tymi statkami moglibyśmy być w domu przed końcem roku, jeśli wiatry będą pomyślne. Dany nie znała domu. W Braavos był dom z czerwonymi drzwiami, ale to wszystko. - Strzeż się Qartheeńczyków przynoszących dary, zwłaszcza kupców spośród Trzynastu. Xaro przedtem odmówił mi statków. Dlaczego daje mi je teraz? W tym jest jakaś pułapka. Być może statki są przegniłe, albo... - Jeśli są niezdatne do żeglugi, nie mogłyby przypłynąć tu z Qarthu -

wskazał ser Barristan. - Ale Wasza Miłość czyni mądrze upierając się przy inspekcji. Obudzę admirała Groleo i wyślę go o brzasku na galery z jego kapitanami i dwoma dziesiątkami najlepszych marynarzy. Jeśli cię to zadowoli, sprawdzą każdy cal tych statków. - Tak - to była dobra rada, jeśli miała zdecydować, czy zatrzymać te statki, czy nie. - Tak, uczyń tak - zasłoniła sutek dłonią, by oszczędzić staremu rycerzowi zakłopotania. Westeros. Dom. Ale jeśli odpłynie, co stanie się z jej miastem? To nigdy nie było twoje miasto, głos jej brata był

szeptem głęboko wewnątrz niej. Twoje miasto jest za morzem. Twoje siedem królestw, tron, który ci się prawnie należy oczekuje na ciebie, i twoi wrogowie. Urodziłaś się, by usłużyć im ogniem i krwią. - Muszę zobaczyć loch - powiedziała nagle, nie przypuszczając, że jej głos może być słaby niczym dziecięcy szept. - Muszę je zobaczyć, albo będę miała o nich złe sny tej nocy. Zabierz mnie na dół, ser, jeśli możesz. Przez twarz starego człowieka przemknął drobny grymas dezaprobaty, ale sprzeciwianie się woli królowej nie leżało w jego zwyczaju. - Jak rozkażesz.

Schody dla służby były najszybszą drogą na dół; nieduże, lecz strome, proste i wąskie, ukryte w ścianach. Ser Barristan wziął latarnię, żeby nie spadła. Cegły w dwudziestu różnych kolorach otaczały ich w drodze na dół, robiły się szare, a później czarne, kiedy wychodziły z kręgu światła latarni. Trzykrotnie przechodzili obok straży Nieskalanych, stojących jakby wykuto ich w kamieniu. Jedynym dźwiękiem był miękki odgłos ich kroków na cegłach. W pół drogi na dół ser Barristan odchrząknął i rzekł: – Ten czarnoksiężnik, o którym mówił handlarz...

- Pyat Pree - usiłowała przypomnieć sobie jego twarz, ale wszystko, co widziała, to wargi. Wino czarnoksiężników uczyniło je sinymi. Cień wieczoru, tak je nazywano. - Nie boję się magii czarnoksiężników. Gdyby ich zaklęcia mogły zabijać, powinnam być już martwa. Zamieniłam ich pałac w popiół. Drogon ocalił mnie, kiedy chcieli wyssać ze mnie życie. Drogon spalił ich wszystkich. Na poziomie gruntu Wielka Piramida Meereen była ciemnym, cichym miejscem, pełnym pyłu i cieni. Jej

zewnętrzne ściany były grube na trzydzieści stóp. Wewnątrz nich dźwięki odbijały się echem od łuków z wielokolorowych cegieł i pomiędzy oborami, stajniami, i magazynami. Przeszli pod trzema masywnymi łukami, w dół, oświetloną pochodniami rampą do piwnic pod piramidą, wzdłuż cystern, lochów i sal tortur, gdzie niewolnicy byli batożeni, obdzierani ze skóry i przypalani rozpalonym żelazem. Na koniec doszli do ogromnych, podwójnych żelaznych drzwi na zardzewiałych zawiasach, strzeżonych przez Nieskalanych. Skinęła na jednego z nich, a on dał jej

żelazny klucz. - Wasza Miłość - spytał ser Barristan. Czy to rozsądne? Jestem tylko młodą dziewczyną, pomyślała, co ja wiem o rozsądku? . Drzwi otwarto, zawiasy zaskrzypiały. Daenerys weszła w gorące serce ciemności i stanęła na krawędzi głębokiego lochu. Czterdzieści stóp niżej jej smoki uniosły głowy. Czworo oczy zabłysnęło w ciemnościach; dwa z płynnego złota i dwa z brązu. Ser Barristan chwycił ja za ramię.

- Nie bliżej. - Myślisz, że mnie skrzywdzą? - Nie wiem, Wasza Miłość - powiedział Selmy. - I nie zaryzykuję twojej osoby, by poznać odpowiedź. Kiedy Rhaegal zaryczał, kropla żółtego płomienia na pół uderzenia serca zmieniła ciemność w dzień. Ogień prześliznął się wzdłuż ścian i Dany poczuła gorąco na swojej twarzy, niczym podmuch z pieca. Skrzydła Viseriona rozwinęły się w poprzek lochu, poruszając nieruchome powietrze.

Próbował podlecieć do niej, lecz łańcuchy naprężyły się z trzaskiem kiedy wstał i rzuciły go na brzuch. Ogniwa wielkie jak męska pięść wiązały jego łapy do podłogi. Żelazny pierścień wokół jego szyi był przymocowany do ściany za nim. Rhaegal nosił podobne kajdany. W świetle latarni Selmy'ego jego łuski błyszczały niczym jadeit. Dym unosił się spomiędzy jego zębów. Potrzaskane kości leżały na podłodze, rozłupane i spalone. Powietrze było nieprzyjemnie gorące, śmierdzące siarką i nadpalonym mięsem. - Są coraz większe - głos Dany odbił

się echem od osmalonych kamiennych ścian i poczerniałych cegieł. Brzmiał słabo i płaczliwie; głos małej dziewczynki, a nie głos królowej i zdobywczyni. Kropla potu pociekła jej po czole i padła na pierś. - Czy to prawda, że smoki nigdy nie przestaja rosnąć? - Jeśli mają wystarczająco dużo jedzenia i przestrzeni, by rosnąć - odpowiedział ser Barristan. - Jednak uwięzione tutaj... Wielcy Panowie używali lochu jako więzienia. Był wystarczająco wielki, by

pomieścić pięciuset ludzi... i więcej niż obszerny dla dwóch smoków. Ale na jak długo? Co się stanie, kiedy urosną zbyt wielkie, by zmieścic się w lochu? Czy zechcą zwrócić się przeciw sobie ogniem i szponami? Czy urosną mizerne i słabe, z wysuszonymi bokami i skarlałymi skrzydłami? Czy ich ognie wygasną zanim przyjdzie koniec? Jaka matka pozwala swoim dzieciom gnić w ciemnościach? Jeśli spojrzę wstecz, jestem zgubiona, powiedziała do siebie Dany... ale jak mogła nie patrzeć w przeszłość? Powinnam widzieć, co nadciaga. Jak mogłam tego nie wiedzieć? Byłam

ślepa, czy zamykałam oczy świadomie, by nie widzieć ceny potęgi? Viserys opowiedział jej wszystko, kiedy była mała. Wiedziała, jak padło Harrenhal. Wiedziała wszystko o Polu Ognia i o Tańcu Smoków. Jeden z jej przodków,trzeci Aegon, widział swoją matkę pożeraną przez smoka. I były pieśni o niezliczonych wioskach i królestwach, które żyły w strachu przed smokami, póki jakiś dzielny zabójca smoków ich nie uratował. Widziałam wszystkie zwiastuny moimi własnymi oczami. W Astaporze, kiedy stopiły się oczy handlarza niewolników, i potem w jej namiocie na drodze do Yunkai, kiedy Daario rzucił głowy Sallora Łysego i

Prendahla na Ghezn do jej stóp, a jej dzieci urządziły sobie z nich ucztę. Smoki nie bały się ludzi. A smok wystarczająco duży, by pożreć owcę, mógł to równie łatwo uczynić z dzieckiem. Miała na imię Hazzea. Miała cztery lata. Chyba, że jej ojciec kłamał. Mógł kłamać. Nikt poza nim nie widział smoka. Jego dowodem były spalone kości, ale spalone kosci nie dowodziły niczego. Mógł sam zabić dziewczynkę, a następnie ją spalić. Nie byłby pierwszym ojcem, który pozbyłby się niechcianej córki, jak twierdził Łysa

Pała. Synowie Harpii mogli to zrobić, by wyglądało to na czyn smoka, aby miasto mnie znienawidziło. Dany chciała w to wierzyć... ale jeśli tak było, to dlaczego ojciec Hazzei czekał, póki sala audiencyjna nie była prawie pusta, by wystąpić przed nią? Jeśli jego zamiarem było podburzenie przeciwko niej Meereeńczyków, powinien opowiedzieć swoją historię wtedy, kiedy sala była pełna uszu, które mogły jej wysłuchać. Łysa Pała przekonywał ją, by kazała zabić tego człowieka. - A przynajmniej wyrwijmy mu jego język. Kłamstwa tego człowieka mogą

zniszczyć nas wszystkich, Wspaniałości . Zamiast tego Dany wybrała zapłacenie ceny krwi. Nikt nie potrafił podać jej ceny za córkę, więc kazała wypłacić stukrotność ceny jagnięcia. - Zwróciłabym ci Hazzeę, gdybym tylko mogła - powiedziała ojcu. - Ale pewne rzeczy są poza zasięgiem władzy jakiejkolwiek królowej. Przyrzekam ci, że jej kości zostaną złożone w Świątyni Łask, a dzień i noc setka świec będzie się palić ku jej pamięci. Przychodź do mnie co roku w każdy dzień jej imienia, a twoim dzieciom nie będzie brakowało niczego... ale ta opowieść nigdy więcej

nie może przekroczyć twoich ust. - Ludzie będą pytać - powiedział zrozpaczony ojciec. - Będą się pytać, gdzie jest Hazzea, i jak umarła. - Umarła od ukąszenia węża - oznajmił mu Reznak mo Reznak. - Porwał ją szukający łupu wilk. Zabrała ja nagła choroba. Powiedz im, co chcesz, ale nigdy nie wspominaj o smokach. Szpony Viseriona zazgrzytały o kamienie, a wielki łańcuch szczęknął, kiedy usiłował się do niej dostać. Kiedy nie zdołał, zaryczał, wykręcając głowę

tak mocno, jak mógł i splunął złotym płomieniem na ścianę za nim. Jak szybko jego ogień stanie się na tyle gorący, by skruszyć kamień i stopić żelazo? Kiedyś, nie tak dawno, biały smok siadał na jej ramieniu, jego ogon owijał się wokół jej ręki. Kiedyś karmiła go własną dłonią kawałkami przypieczonego mięsa. Został zakuty jako pierwszy. Osobiście sprowadziła go do lochu i zamknęła wewnątrz z kilkoma wołami. Kiedy się nażarł, stał

się śpiący. Skuto go, kiedy spał. Z Rhaegalem było trudniej. Być może uszy smoków były czulsze i mógł usłyszeć swego brata, ryczącego i pieklącego się w lochu, pomimo murów z kamienia i cegły pomiędzy nimi. W końcu zarzucili na niego sieć z ciężkich żelaznych ogniw, kiedy wygrzewał się na jej tarasie, a walczył tak zajadle, że minęły trzy dni, zanim sprowadzili go w dół po schodach dla służby, wyrywającego się i szarpiącego. Sześciu ludzi zostało poparzonych w czasie szarpaniny, dwóch z nich ciężko. A Drogon...

Uskrzydlony cień, jak nazwał go rozpaczający ojciec. Był największy z jej trójki, najgwałtowniejszy, najdzikszy, z łuskami czarnymi niczym noc i oczami jak ogniste jamy. Drogon polował daleko, ale kiedy wracał, lubił wygrzewać się w słońcu na szczycie Wielkiej Piramidy, gdzie niegdyś stała harpia Meereen. Trzykrotnie usiłowano go tam schwytać i trzykrotnie się nie udało. Dwie dziesiątki jej najdzielniejszych ludzi ryzykowało życiem, by go schwytać. Niemal wszyscy cierpieli od poparzeń, a czterech z nich zmarło. Ostatni raz widziała Drogona o zachodzie słońca

późnym wieczorem po trzeciej próbie. Czarny smok leciał na północ poprzez Skahazadhan w kierunku wysokich traw dothrackiego morza. Nie wrócił. Matka smoków, pomyślała Daenerys, / matka potworów. Co ja wypuściłam na świat? Czuła się rozpaczliwie samotna. Mogę być królową, ale mój tron jest zbudowany ze spalonych kości, i stoi na ruchomych piaskach. Jak bez smoków mogła utrzymać Meereen, a tym bardziej odzyskać Westeros? Jestem krwią smoka, pomyślała. Jeśli są potworami, to ja też. Rhaegal znów zaryczał. Tym razem Viserion przyłączył się do niego. Ich

ognie przypaliły cegły na czarno. Królowa się nie cofnęła. - Powiedziałam Xaro, że jest tylko jedna rzecz, która mnie przeraża. - Smoki? - spytał ser Barristan. Położyła dłoń na swojej piersi. - Ja sama.

JON Biały wilk przemykał przez czarny las pod bladym, wysokim jak niebo klifem. Księżyc biegł wraz z nim w poprzek rozgwieżdżonego nieba, prześwitując przez nagie gałęzie nad jego głową. Snow, zamruczał księżyc. Wilkor nie odpowiedział. Śnieg skrzypiał pod jego pazurami. Wiatr dął pomiędzy drzewami. A w oddali słyszał nawołujących go towarzyszy ze stada, takich jak on. Oni też polowali. Dziki deszcz siekł jego czarnego brata, gdy oddzierał z

olbrzymiego kozła kawał mięsa, obmywając krew z jego boku w miejscu, gdzie dosięgnął go długi koźli róg. Gdzie indziej jego mała siostra uniosła swą głowę, by śpiewać do księżyca, a setka małych, szarych kuzynów przerwała polowanie, by śpiewać razem z nią. Tam, gdzie byli oni, wzgórza były cieplejsze i pełne zabawy. Wiele nocy jego siostra i jej stado ucztowali mięsem owiec, krów i koni, ludzkiego łupu, a czasami nawet mięsem samych ludzi. Snow, zawołał znowu księżyc, chichocząc.

Biały wilk podążał pod lodowym klifem śladem człowieka. Na języku czuł smak krwi, kości i ścięgien, a w uszach brzmiała mu pieśń setki kuzynów, ale stracił swego drugiego brata, o szarym, pachnącym słońcem futrze. Kiedyś było ich sześcioro, pięcioro ślepych i skomlących u boku ich martwej matki, i on, jasny, pełznący w stronę drzew na trzęsących się łapach, podczas gdy jego towarzysze ssali zimne mleko z twardych, martwych sutek. Teraz pozostało tylko czworo z sześciorga urodzonych tego dnia, a jeden z nich zaginął i przepadł. Snow, nalegał księżyc.

Biały wilk uciekł od niego - biała, mknąca po lodzie strzała - zmierzając w jaskinię nocy, w której skryło się słońce. Jego oddech zamarzał w powietrzu. W bezgwiezdne noce wielki klif był czarny jak kamień, ciemność górująca nad dzikim światem, ale kiedy wychodził księżyc, lśnił blado i lodowato, jak zamarznięty strumień. Wilcza sierść była gruba i gęsta, lecz gdy lód omiatał wiatr, żadne futro nie mogło uchronić przed zimnem. Wilkor czuł, że po drugiej stronie wiatr jest jeszcze zimniejszy. Tam był jego brat, szary brat, który pachniał latem. Snow, zagrzmiał sopel lodu na gałęzi. Biały wilk odwrócił się w stronę źródła

dźwięku i obnażył kły. Snow! Futro wilkora uniosło się, zjeżone, gdy drzewa wokół niego rozpłynęły się. Snow, Snow, Snow! Krzykom towarzyszyło wycie wiatru. Z mroku wyleciał kruk. Wylądował na piersi Jona Snow, uderzając go i drapiąc szponami. - SNOW! - Wrzasnął prosto w jego twarz. Pod sobą czuł twardy siennik. Szare światło sączyło się przez okiennice, obiecując kolejny ponury, zimny dzień. W jego wilczych snach

zawsze była noc. Tak budziłeś Mormonta? Zabieraj swoje pióra z mojej twarzy. - Jon wygrzebał spod kocy rękę, żeby odpędzić kruka. To był wielki ptak, stary, zuchwały i niechlujny, nie bał się praktycznie niczego. - Snow - wrzasnął, uderzając skrzydłami o legowisko. - Snow, snow. Jon złapał poduszkę i rzucił nią, ale ptak wzbił się w powietrze. Poduszka uderzyła w ścianę i pękła, rozsypując dokoła pierze w chwili, gdy Edd Cierpiętnik Tollett wsadził głowę przez drzwi.

- Wybacz - powiedział zarządca, ignorując puchową śnieżycę - czy mam podać lordowi śniadanie? - Ziarno - wrzasnął kruk. - Ziarno, ziarno. - Pieczonego kruka - zasugerował Jon. I pół pinty ale. - Trzy ziarna i pieczony kruk powiedział Edd. - Świetnie, lordzie, ale Hobb przygotował dziś rano gotowane jajka, czarną kiełbasę i jabłka zapiekane z suszonymi śliwkami. Jabłka zapiekane z suszonymi śliwkami są doskonałe, za wyjątkiem śliwek. Nigdy nie jem śliwek. Choć zdarzyło się raz, że Hobb

posiekał je z orzechami i marchwią, i nadział tym kurę. Nigdy nie ufaj kucharzowi, mój lordzie. Oskubie cię, gdy najmniej się tego spodziewasz. - Później. - Śniadanie mogło poczekać, Stannis nie mógł. - Były w nocy jakieś problemy przy palisadach? - Nie, odkąd postawiłeś strażników na straży, lordzie. - Dobrze. - Tysiąc dzikich zamknięto w palisadach za Murem, jeńców, których pojmał Stannis Baratheon, kiedy jego rycerze rozbili zbieraninę Mance'a Raydera. Wiele spośród więźniów stanowiły kobiety i niektórzy strażnicy

przemycali je za obręb palisad, żeby grzały im łóżka. Ludzie króla, ludzie królowej, to nie miało znaczenia; kilku czarnych braci próbowało tego samego. Mężczyźni byli mężczyznami, a to były jedyne kobiety w promieniu tysiąca mil. - Poddały się kolejne dwie dzikie ciągnął Edd. - Matka z trzymającą się jej spódnicy córką. Miała też chłopca, zawiniętego w futro niemowlaka, ale był martwy. - Martwy - powiedział kruk Starego Niedźwiedzia. To było jedno z ulubionych słów ptaka. -

Martwy, martwy, martwy. Wolni ludzie przybywali niemal każdej nocy, zagłodzone i na wpół zamarznięte stworzenia, które uciekły z bitwy pod Murem tylko po to, żeby zrozumieć, że nie ma dokąd uciekać. - Czy przesłuchano matkę? - zapytał Jon. Stannis Baratheon rozbił zbieraninę Mance'a Raydera na kawałki, a Króla Za Murem uczynił swym jeńcem... ale dzicy wciąż tam byli, Płaczka i Tormund Zguba Olbrzymów, i tysiące innych. - Tak, lordzie - powiedział Edd - ale powiedziała tylko tyle, że uciekła

podczas bitwy, a potem ukryła się w lesie. Nakarmiliśmy ją owsianką, odesłaliśmy za palisadę i spaliliśmy niemowlę. Palenie martwych dzieci przestało martwić Jona Snow; żywe - to była inna sprawa. Dwóch królów, żeby obudzić smoka, przypomniał sobie. Najpierw ojciec, a potem syn, więc obaj umarli królami. Coś takiego wymamrotał jeden z ludzi królowej, kiedy maester Aemon czyścił jego rany po bitwie. Jonem wstrząsnęły te słowa, kiedy mu je powtórzono. - To było bredzenie w

gorączce - powiedział, ale maester Aemon był innego zdania. - W królewskiej krwi drzemie moc, Jon ostrzegł - a ludzie lepsi od Stannisa robili gorsze rzeczy. Król może być surowy i nieprzejednany, zgadza się, ale niemowlę przy piersi? Tylko potwór oddałby żyjące dziecko płomieniom. Sikał w ciemności, napełniając nocnik, podczas gdy kruk Starego Niedźwiedzia pomrukiwał z niezadowoleniem. Wilcze sny były coraz wyraźniejsze i Jon pamiętał je nawet po przebudzeniu. Duch wie, że Szary Wicher nie żyje. Robb zginął w Bliźniakach, zdradzony

przez ludzi, których uważał za swoich przyjaciół, a Szary Wicher zginął wraz z nim. Bran i Rickon także zostali zamordowani, ścięci przez tego podstępnego Theona Greyjoya... ale jeśli sny nie kłamały, ich wilkory uciekły. Pod Zrębem Królowej jeden wyłonił się z ciemności i uratował życie Jona. To musiał być Lato. Miał szare futro, a Kudłacz jest czarny. Zastanawiał się, czy jakaś część jego martwych braci żyła nadal w ich wilkorach. Jon napełnił miskę wodą z dzbana przy łóżku, obmył twarz i ręce, ubrał czyste spodnie z czarnej wełny, zasznurował czarny skórzany kaftan i wciągnął parę

znoszonych butów. Kruk Mormonta przyglądał mu się swoimi bystrymi, czarnymi oczami, potem pofrunął do okna. - Bierzesz mnie za swojego niewolnika? - zapytał Jon ptaka. Kiedy otworzył okno z cienkimi, romboidalnymi szybkami z żółtego szkła, w twarz uderzył go chłód poranka. Kruk wyleciał, a Jon wziął głęboki oddech, żeby odpędzić pajęczynę nocy. Ten ptak jest zdecydowanie zbyt sprytny. Przez wiele lat towarzyszył Staremu Niedźwiedziowi, ale to nie powstrzymało go od zjedzenia twarzy Mormonta, kiedy zmarł.

Za drzwiami sypialni schody wiodły do większego pokoju, w którym stał porysowany sosnowy stół i dwanaście krzeseł z obleczonego skórą dębu. Stannis spalił doszczętnie Wieżę Króla i Wieżę Lorda Dowódcy, więc Jon ulokował się w skromnych pokojach Donala Noye, za zbrojownią. Darowizna, którą król przedstawił mu do podpisania, leżała na stole, przyciśnięta srebrnym kubkiem, który kiedyś należał do Donala Noye. Jednoręki kowal pozostawił niewiele prywatnych rzeczy: kubek, sześć groszy, miedzianą gwiazdę, niklowaną broszę z ułamanym zapięciem, zatęchły

brokatowy kubrak, na którym widniał jeleń Końca Burzy. Jego skarbami były jego narzędzia, miecze i noże, które tworzył. Jego życiem była kuźnia. Jon odsunął kubek i ponownie przeczytał pergamin. Jeśli położę pod tym swoją pieczęć, na zawsze zapamiętają mnie, jako lorda dowódcę, który oddał Mur, pomyślał, jeśli jednak odmówię... Stannis Baratheon był nieznośnym gościem, a do tego nie znał spoczynku. Objechał Królewski Trakt aż do Zrębu Królowej, przetrząsnął opustoszałe chaty Mole's Town, zinspektował zburzone forty przy Bramie Królowej i Dębowej Tarczy. Każdej nocy

spacerował po Murze z lady Melisandre, a w dzień odwiedzał palisady, wybierając tych, których miała przesłuchać czerwona kobieta. Nie lubi, gdy coś idzie nie po jego myśli. Jon obawiał się, że to nie będzie przyjemny poranek. Ze zbrojowni dobiegał szczęk mieczy i tarcz - uzbrajała się najświeższa partia chłopców i rekrutów. Słyszał głos Żelaznego Emmetta, nakazujący im się pospieszyć. Zawleczka Pyke nie był zadowolony z jego utraty, ale młody zwiadowca miał smykałkę do szkolenia

ludzi. Kocha walczyć i nauczy tych chłopców także to kochać. Albo taką miał nadzieję. Płaszcz Jona wisiał na kołku przy drzwiach, razem z pasem. Założył oba i ruszył do zbrojowni. Zauważył, że pled, na którym spał Duch, był pusty. W wejściu stało dwóch strażników, owiniętych czarnymi płaszczami, z żelaznymi półhełmami, w rękach mieli włócznie. - Czy lord życzy sobie obstawę? zapytał Garse. - Sądzę, że sam potrafię znaleźć Wieżę

Króla. - Jon nie cierpiał strażników, włóczących się za nim dokądkolwiek szedł. Czuł się jak kaczka, prowadząca sznurek kaczątek. Chłopcy Żelaznego Emmetta byli już na dziedzińcu, gdy pojawił się Jon; walili stępionymi mieczami w tarcze lub walczyli między sobą. Jon zatrzymał się, żeby popatrzeć przez moment, jak Koń zmusił Hop-Robina do wycofania się w stronę studni. Ocenił, że Koń ma zadatki na dobrego wojownika. Był silny i stawał się coraz silniejszy, a jego zmysły były wyostrzone. HopRobin to była zupełnie inna bajka. Po pierwsze miał drewnianą nogę, a poza tym bał się oberwać. Może moglibyśmy

zrobić z niego zarządcę. Walka skończyła się nagle, Hop-Robin znalazł się na ziemi. - Dobra walka - pochwalił Konia Jon ale zbyt nisko opuszczasz tarczę, kiedy atakujesz. Musisz nad tym popracować, bo możesz kiedyś przez to zginąć. - Tak, lordzie. Następnym razem będę trzymał ją wyżej. - Koń postawił HopRobina na nogi, a mniejszy chłopiec ukłonił się niezdarnie. Kilku rycerzy Stannisa także trenowało między sobą, w głębi dziedzińca. Ludzie króla w jednym rogu, ludzie królowej w drugim, zauważył, ale tylko

kilku. Dla większości jest za zimno. Kiedy Jon przechodził obok nich, zawołał na niego jakiś donośny głos. - Chłopcze! Ty, tam! Chłopcze! "Chłopiec" to nie było najgorsze określenie, jakie usłyszał od czasu, gdy wybrano go lordem dowódcą. Zignorował krzyk. - Snow - nalegał głos. - Lordzie Dowódco. Tym razem zatrzymał się i odwrócił. - Ser? Rycerz przewyższał go o sześc stóp.

- Mężczyzna, który nosi valyriańską stal, powinien używać jej do czegoś więcej, niż tylko do skrobania się po tyłku. Jon widział go już w okolicy zamku; osławiony rycerz, jeśli wierzyć jego słowom. Podczas bitwy pod Murem ser Godry Farring zabił uciekającego olbrzyma, ścigając go konno i kłując go w plecy swoją lancą, a potem zsiadł z konia, żeby odrąbać mu jego żałośnie małą główkę. Ludzie królowej nazwali go Godry Pogromca Olbrzymów. Za każdym razem, gdy to słyszał, Jon przypominał sobie płaczącą Ygritte. Jestem ostatnim z olbrzymów.

- Używam Długiego Pazura, kiedy muszę, ser. - Ale jak sprawnie? - Ser Godry wyciągnął swój miecz. - Pokaż mi. Obiecuję, że nie zrobię ci krzywdy, chłopcze. Jak miło z twojej strony, pomyślał Jon. - Może innym razem. Obawiam się, że czekają na mnie inne obowiązki. - Boisz się. Widzę to. - Ser Godry popatrzył z szerokim uśmiechem na swoich przyjaciół. - On się boi powtórzył dla tych, którzy nie zrozumieli za pierwszym razem.

- Raczysz mi wybaczyć. - Jon pokazał im plecy. W bladym świetle świtu Czarny Zamek wydawał się ponury i opuszczony. Moje dowództwo, pomyślał z żalem Jon, to taka sama ruina, jak ta warownia. Wieża Lorda Dowódcy była pustą skorupą, Wspólna Komnata była kupą poczerniałego drewna, a Wieża Hardina wyglądała, jakby miał ją obalić następny podmuch wiatru... choć wyglądała tak już od lat. Za nimi wznosił się jasny i potężny Mur. Nawet o tej godzinie pełno było na nim ludzi, budowniczych, którzy wciągali nowe schody, żeby połączyć je z pozostałościami starych. Othell

Yarwyck skierował do pracy wszystkich swoich ludzi i pracowali od świtu do zmierzchu. Bez schodów nie można było dostać się bezpiecznie wyciągarką na szczyt Muru. Nie zdałaby się im na nic, gdyby dzicy znowu zaatakowali. Nad Wieżą Króla powiewał jak bicz wielki, złoty sztandar Baratheonów, na dachu, na którym tak niedawno z łukiem w ręku czaił się Jon, zabijając Thennów i wolnych ludzi ramię w ramię z Atłasem i Głuchym Dickiem Follardem. Na schodach stało, trzęsąc się, dwóch ludzi królowej. Ręce wsadzili pod pachy, a ich włócznie leżały pod drzwiami.

- Te materiałowe rękawice na nic się nie przydadzą - powiedział im Jon. Rano poszukajcie Bowena Marsh, on da wam po parze skórzanych, obszytych futrem rękawic. - Tak zrobimy, lordzie, dziękujemy odpowiedział starszy strażnik. - Jeśli do tego czasu nie odmrozimy sobie cholernych rąk - dodał młodszy, z ust leciała mu para. Myślałem kiedyś, że marce w Dorn są zimne. Co ja o tym w ogóle wiedziałem? Nic, pomyślał Jon Snow, tak jak ja.

W połowie krętych schodów natknął się na Samwella Tarly'ego, idącego w dół. - Wracasz od króla? - zapytał go Jon. Sam przytaknął. - Maester Aemon wysłał mnie z listem. - Rozumiem. - Niektórzy władcy ufali swoim maesterom na tyle, że pozwalali im czytać listy i streszczać ich treść, lecz Stannis uparł się, żeby sam łamać pieczęcie. - Jak przyjął go Stannis? - Nie był szczęśliwy, sądząc po minie. Sam zniżył głos do szeptu. - Nie wolno mi o tym rozmawiać.

- Więc nie rób tego. - Jon zastanawiał się, który z chorążych jego ojca tym razem odmówił złożenia Stannisowi hołdu. Bardzo ochoczo rozgłosił, kiedy Karhold opowiedział się za nim. - Jak radzicie sobie ty i twój długi łuk? zapytał Sama. - Znalazłem świetną książkę na temat łucznictwa - odparł grubas - ale strzelanie jest trudniejsze. Zrobiły mi się odciski. - Ćwicz dalej. Możemy potrzebować twojego łuku na Murze, jeśli pewnej ciemnej nocy pojawią się Inni.

- Och, mam nadzieję, że nie - Sam zadrżał. Jon napotkał więcej strażników przed komnatami króla. - W obecności Jego Wysokości nie jest dozwolona żadna broń, lordzie powiedział kapitan. Muszę zabrać ten miecz. Twój nóż także. - Protest na nic by się nie zdał, Jon wiedział o tym. Oddał im swoją broń. W komnacie powietrze było ciepłe. Lady Melisandre siedziała przy ogniu,

na jasnej skórze jej szyi połyskiwał rubin. Ygritte została ucałowana przez ogień; czerwona kapłanka była ogniem, a jej włosy to była krew i płomień. Stannis stał za nieheblowanym stołem, gdzie niegdyś zasiadał Stary Niedźwiedź, żeby spożywać swoje posiłki. Stół zakrywała wielka mapa północy, wymalowana na kawałku garbowanej skóry. Na jednym końcu przytrzymywała ją łojowa świeca, a na drugim stalowy kubek. Król był ubrany w spodnie z owczej wełny i watowany kubrak, a jednak wyglądał, jakby mu było równie sztywno i niewygodnie, jakby był zakuty w zbroję. Skórę miał bladą, brodę

obciętą tak krótko, że zdawała się domalowana. Z jego czarnych włosów pozostał tylko wąski pasek wokół głowy za skroniami. W dłoni trzymał pergamin ze złamaną pieczęcią z ciemnozielonego laku. Jon opadł na kolano. Na jego widok król zmarszczył brwi i gniewnie potrząsnął pergaminem. - Powstań. Powiedz mi, kim jest Lyanna Mormont? - Jedną z córek lady Maege. Panie. Najmłodszą. Dostała imię po siostrze mego pana ojca.

- Aby przypodobać się twemu panu ojcu, nie mam co do tego wątpliwości. Ile lat ma to przeklęte dziecko? Jon musiał się chwilę zastanowić. - Dziesięć. Nawet jeśli nie, to blisko tego. Mogę wiedzieć, w jaki sposób obraziła Waszą Wysokość? Stannis odczytał fragment listu. - Niedźwiedzia Wyspa nie ma żadnego króla, poza Królem Północy, który zwie się STARK. Dziesięcioletnia dziewczyna, powiadasz, a jednak śmie besztać

swego prawowitego króla. - Jego krótko przycięta broda rzucała cień na jego nagie policzki. - Zważ, abyś zachował te rewelacje dla siebie, lordzie Snow. Karhold jest ze mną, to wszystko, co ludzie powinni wiedzieć. Nie pozwolę, by twoi bracia rozsiewali pogłoski o tym, jak napluło na mnie to dziecko. - Wedle rozkazu, panie. - Jon wiedział, że Maege Mormont odjechała z Robbem na południe. Jej najstarsza córka także dołączyła do orszaku Młodego Wilka. Nawet jeśli obie z nich zginęły, lady Maege miała inne córki, młodsze niż Dacey, lecz starsze niż Lyanna. Nie rozumiał, dlaczego to najmłodsza z nich

miałaby odpisywać Stannisowi, a w głębi duszy nie mógł się powstrzymać przed zadaniem sobie pytania, czy odpowiedź dziewczyny byłaby inna, gdyby pismo opieczętowano wilkorem, zamiast jelenia w koronie, i podpisano Jon Stark, Lord Winterfell. Za późno na takie rozważania, upomniał sam siebie. Dokonałeś wyboru. - Dwukrotnie wysyłaliśmy kruki - żalił się gorzko król - jednak jedyną odpowiedzią jest cisza lub bunt. Hołd to obowiązek każdego poddanego wobec jego króla. Mimo to chorąży twojego pana ojca odwracają się ode mnie, oprócz Karstarków. Czyżby Arnolf Karstark był jedynym człowiekiem

honoru na północy? Arnolf Karstark był wujem zmarłego lorda Rickarda. Został kasztelanem Karholdu, kiedy jego bratanek i jego syn wyruszyli na południe z Robbem i był pierwszym, który odpowiedział na żądanie hołdu Stannisa, deklarując swoje posłuszeństwo. Karstarkowie nie mieli innego wyboru, mógłby wytknąć Jon. Lord Rickard Karstark zdradził wilkora i przelał krew lwów. Jeleń był jedyną nadzieją Karholdu i Stannis wiedział o tym równie dobrze, jak Jon. - W tych czasach zamętu nawet ludzie honoru muszą się zastanowić, nim podejmą decyzję -

powiedział królowi. - Wasza Wysokość nie jest jedynym królem w królestwie, który domaga się hołdu. - Powiedz mi, lordzie Snow - odezwała się lady Melisandre - gdzie byli ci inni królowie, kiedy dzicy szturmowali Mur? - Tysiące mil stąd, głusi na nasze potrzeby. Nie zapomniałem o tym. Ani nie zapomnę. Lecz chorążowie mego ojca mają żony i dzieci, których muszą chronić, i prostaczków, którzy zginą, jeśli dokonają złego wyboru. Wiele od nich wymagasz, panie. Daj im czas, a otrzymasz swoje odpowiedzi.

- Odpowiedzi takie, jak ta? - Stannis zmiął w pięści list Lyanny. - Nawet na północy ludzie boją się gniewu Tywina Lannistera - odparł Jon. - Boltonów także źle mieć za wrogów. Nie przez przypadek mają na chorągwiach obdartego ze skóry człowieka. Północ powstała dla Robba, krwawiła wraz z nim, umierała dla niego. Zakosztowali żalu i śmierci, a teraz ty oferujesz im kolejną ich porcję. Winisz ich, że się wahają? Wybacz mi, Wasza Wysokość, ale niektórzy spojrzą na ciebie i zobaczą tylko kolejnego przeklętego samozwańca. - Jeśli Jego Wysokość jest przeklęty, to

twój kraj jest także przeklęty powiedziała lady Melisandre. - Pamiętaj o tym, lordzie Snow. Przed tobą stoi prawdziwy król Westeros. Twarz Jona zamieniła się w maskę. - Skoro tak mówisz, pani. Stannis żachnął się. - Oszczędzasz swoje słowa, jakby każde z nich było złotym smokiem. Ciekawi mnie, ile masz odłożonego złota? - Złota? - Czy to są te smoki, które ma zamiar obudzić czerwona kobieta?

Smoki zrobione ze złota? Waluta, którą się nam płaci, to żywność, Wasza Wysokość. Straż jest bogata w rzepę, lecz uboga w monety. - Rzepy nie udobruchają Salladhora Saana. Potrzebne mi złoto lub srebro. - To znajdziesz w Białym Porcie. Miasto nie może się równać ze Starym Miastem lub Królewską Przystanią, ale to wciąż jest dobrze prosperujący port. Lord Manderly jest najbogatszym z chorążych mego pana ojca. - Lord Zbyt Gruby, Żeby Wsiąść Na Konia. - List, który lord Wyman

Manderly przysłał z Białego Portu mówił o jego posuniętym wieku i niedołęstwie, i o niczym więcej. O nim też Stannis zabronił Jonowi mówić. - Może lordowi podobałaby się dzika żona - zasugerowała lady Melisandre. Czy ten grubas jest żonaty, lordzie Snow? - Jego żona zmarła dawno temu. Lord Wyman ma dwóch dorosłych synów i wnuków po starszym synu. I jest zbyt gruby, żeby wsiąść na konia, waży co najmniej trzydzieści kamieni. Val nigdy go nie poślubi.

- Spróbuj choć raz dać mi odpowiedź, która mnie zadowoli, lordzie Snow sarknął król. - Miałem nadzieję, że zadowoli cię prawda, panie. Twoi ludzie tytułują Val księżniczką, ale dla wolnych ludzi jest tylko siostrą zmarłej żony ich króla. Jeśli zmusisz jej do poślubienia mężczyzny, którego nie zechce, zapewne w noc poślubną poderżnie mu gardło, a nawet jeśli zaakceptuje męża, to wcale nie znaczy, że dzicy pójdą za nim, lub za tobą. Jedyny człowiek, który jest w stanie przekonać ich do twej sprawy, to Mance Rayder. - Wiem o tym - odparł niezadowolony

Stannis. - Spędziłem długie godziny na rozmowach z tym człowiekiem. Wie wiele na temat naszego prawdziwego wroga i jest w nim siła, tu przyznam ci rację. Jednak nawet gdyby zrzekł się korony, ten człowiek jest wiarołomcą. Jeśli daruję życie jednemu dezerterowi, zachęcę do dezercji innych. Nie. Prawo powinno być żelazne, nie budyniowe. Dola Mance'a Raydera jest przesądzona, na podstawie każdego prawa w Siedmiu Królestwach. - Prawo kończy się na Murze, Wasza Wysokość. Mance mógłby ci się przydać.

- I przyda się. Spalę go i pokażę północy, jak postępuję z krzywoprzysiężcami i zdrajcami. Mam innego człowieka, który poprowadzi dzikich. I nie zapominaj, że mam syna Raydera. Kiedy jego ojciec umrze, szczeniak będzie Królem Za Murem. - Wasza Wysokość się myli. - Nic nie wiesz, Jonie Snow, mawiała Ygritte, ale on się nauczył. Dziecko jest tak samo księciem, jak Val księżniczką. Nie stanie się Królem Za Murem dlatego, że jego ojciec nim był. - Dobrze - stwierdził Stannis - bo nie toleruję żadnych innych królów w

Westeros. Dość o Rayderze. Podpisałeś darowiznę? Zaczyna się. Jon zacisnął swe poparzone palce i ponownie je rozwarł. - Nie, Wasza Wysokość. Prosisz o zbyt wiele. - Proszę? Prosiłem cię, byś został lordem Winterfell i Namiestnikiem Północy. Zamków się domagam. - Ofiarowaliśmy ci Nocny Fort powiedział Jon Snow. - Szczury i ruiny. Skąpy dar, który darczyńcę nic nie kosztuje. Twój

własny człowiek, Yarwick, mówi, że minie pół roku, nim zamek będzie się nadawał do zamieszkania. - Pozostałe forty nie są w lepszym stanie. - Wiem o tym. To nie ma znaczenia. To wszystko, co mamy. Wzdłuż Muru jest dziewiętnaście fortów, a ty możesz obsadzić ludźmi tylko trzy z nich. Ja mam zamiar w każdym z nich ulokować na powrót garnizon, i to przed końcem roku. - Nie sprzeciwiam się temu, panie, ale mówi się także, że masz zamiar podarować te zamki na własność swoim

rycerzom i lordom, jako wasalom Waszej Wysokości. - Od królów oczekuje się szczodrości względem ich poddanych. Czy lord Eddard niczego nie nauczył swojego bękarta? Wielu z moich rycerzy i lordów opuściło swe bogate ziemie i porzuciło zamki na południu. Czy ich lojalność ma pozostać nienagrodzona? - Jeśli Wasza Wysokość chce utracić wszystkich chorążych mego pana ojca, nie ma na to pewniejszego sposobu, niż oddać północne zamki południowym lordom. - Jak mogę utracić ludzi, których nie

mam? Miałem nadzieję podarować Winterfell człowiekowi z północy, jeśli sobie przypominasz. Synowi Eddarda Starka. Rzucił mi moją propozycję w twarz. Urażony Stannis Baratheon był jak mastiff z kością; rozgryzał ją na kawałeczki. - Według prawa Winterfell należy się mojej siostrze Sansie. - Masz na myśli lady Lannister? Tak bardzo chcesz zobaczyć na miejscu ojca Karła? - Nie - odparł Jon.

- To dobrze. Tak się nie stanie, dopóki ja żyję, lordzie Snow. Jon powstrzymał się od drążenia tematu. - Panie, niektórzy mówią, że masz zamiar podarować ziemie i zamki Grzechoczącej Koszuli i Magnarowi Thennowi. Oczy króla zamieniły się w niebieskie kamienie. Zazgrzytał zębami i powiedział: - Kto ci to powiedział? - Czy to ważne? - Cały Czarny Zamek o tym dudnił. - Jeśli musisz wiedzieć, usłyszałem to od Goździk.

- Kim jest Goździk? - naciskał król. - Mamka - odparła lady Melisandre. Wasza Wysokość dał jej wolność w granicach zamku. - Ale nie po to, żeby rozsiewała plotki. Potrzebujemy jej cycków, nie języka. Wycisnę z niej trochę mleka i kilka informacji. - Czarny Zamek nie potrzebuje plotkarek - zgodził się Jon. - Odsyłam Goździk na południe następnym odpływającym ze Wschodniej Strażnicy statkiem. Melisandre dotknęła rubinu na szyi.

- Goździk karmi syna Dalli i swojego. Wydaje mi się okrutne oddzielać małego księcia od jego mlecznego brata, lordzie. Ostrożnie, teraz ostrożnie. - Łączy ich tylko mleko matki. Syn Goździk jest starszy i roślejszy. Kopie i szczypie księcia, i odsuwa go od piersi. Jego ojcem był Carster, okrutny i chciwy człowiek, to zostaje we krwi. Stannis zmarszczył brwi. - Powiedziano mi, że mamka była żoną tego Carstera.

- Żoną i córką zarazem. Carster poślubiał wszystkie swoje córki. Syn Goździk jest owocem ich związku. - Jej własny ojciec zrobił jej dziecko? W taki razie lepiej się jej pozbądźmy. Nie będę tu tolerował czegoś tak odrażającego. To nie Królewska Przystań. - Znajdę inną mamkę. Jeśli nie ma żadnej wśród dzikich, poślę po kogoś z górskich klanów. Do tego czasu chłopcu wystarczy koźle mleko, jeśli to zadowoli Waszą Wysokość. - Marny wikt dla księcia... ale lepsze to,

niż mleko ku***, owszem. - Stannis postukał palcami w mapę. - Jeśli można, powróćmy do kwestii tych fortów... - Wasza Wysokość - powiedział Jon z chłodną uprzejmością - gościłem twoich ludzi i karmiłem ich, uszczuplając znacznie nasze zimowe zapasy. Odziewałem ich, żeby nie zamarzli. Stannis nie okazał zadowolenia. - Tak, podzieliłeś się swoją solą, wieprzowiną i owsianką, i podrzuciłeś nam jakieś czarne łachy, żeby nas ogrzać. Łachy, które dzicy zdarliby z waszych trupów, gdybym nie przybył na

północ. Jon to zignorował. - Dałem wam obrok dla koni, a kiedy ukończymy schody, dam wam budowniczych, którzy odbudują Nocny Fort. Pozwoliłem ci nawet trzymać dzikich na Darze, który został dany Nocnej Straży na wieczność. - Oferujesz mi opustoszałe krainy i pustkowia, a jednak odmawiasz mi zamków, których potrzebuję, by wynagrodzić moich lordów i chorążych. - Nocna Straż wybudowała te zamki...

- I Nocna Straż je porzuciła. - ...żeby bronić Muru - dokończył z uporem Jon - nie po to, by stały się posiadłościami dzikich i południowych lordów. Zaprawą dla tych kamieni są krew i kości moich dawno zmarłych braci. Nie mogę ci ich oddać. - Nie możesz czy nie chcesz? Wiązadła głosowe na szyi króla rysowały się ostro, jak miecze. - I pomyśleć, że ofiarowałem ci nazwisko. - Mam nazwisko, Wasza Wysokość. - Snow. Czy było kiedykolwiek bardziej złowróżbne nazwisko? - Stannis dotknął

rękojeści swojego miecza. - Za kogo ty się w ogóle uważasz? - Za strażnika na murach. Za miecz w ciemności. - Przestań bredzić. - Stannis wyciągnął miecz, który nazywał Światłonoścą. Oto twój miecz w ciemności. - Światło przepłynęło falą w górę i w dół ostrza, czerwone, żółte, pomarańczowe, barwiąc twarz króla w ostre, jaskrawe kolory. - Nawet żółtodziób powinien być w stanie to dostrzec. Jesteś ślepy? - Nie, panie. Zgadzam się, że zamki trzeba obsadzić...

- Chłopiec dowódca się zgadza. Jakie to szczęście. - ...Nocną Strażą - dokończył Jon. - Nie masz ludzi. - Więc daj mi ich, panie. Zapewnię dowódców dla każdego z opuszczonych fortów, doświadczonych ludzi, którzy znają Mur i kraj za nim, którzy wiedzą najlepiej, jak przetrwać nadchodzącą zimę. W zamian za wszystko, co ci daliśmy, ofiaruj mi ludzi, by skompletować garnizony. Zbrojnych, kuszników, niedoświadczonych chłopców. Wezmę nawet rannych i zniedołężniałych.

Stannis popatrzył na niego z niedowierzaniem, a potem zaśmiał się chrapliwie. - Jesteś śmiały, Snow, muszę ci to przyznać, ale jesteś szalony, jeśli myślisz, że moi ludzie przywdzieją czerń. - Mogą nosić płaszcze w dowolnym kolorze, jeśli tylko będą słuchali moich dowódców tak, jakby byli twoi właśni. Król stał nieporuszony. - Mam w służbie rycerzy i lordów, potomków starych, szlachetnych rodów. Nie możesz od nich oczekiwać, że będą

słuchać rozkazów kłusowników, wieśniaków i morderców. Lub bękartów, panie? - Twój Namiestnik jest przemytnikiem. - Był przemytnikiem. Obciąłem mu za to palce. Podobno jesteś dziewięćset dziewięćdziesiątym ósmym dowódcą Nocnej Straży, lordzie Snow. Ciekawe, co na temat tych zamków miałby do powiedzenia dziewięćset dziewięćdziesiąty dziewiąty dowódca. Widok twojej głowy zatkniętej na pice mógłby skłonić go do większej współpracy. - Król ułożył swój jasny miecz na mapie, wzdłuż linii Muru; jego

stal błyszczała, jak światło słoneczne na powierzchni wody. - Jesteś lordem dowódcą tylko z mojej łaski. Zechciej o tym pamiętać. - Jestem lordem dowódcą, ponieważ wybrali mnie nim moi bracia. - Doprawy? - Mapa rozpościerała się pomiędzy nimi jak pole bitwy, zalana kolorami jaśniejącego miecza. - Allister Thorne skarży się na sposób, w jaki cię wybrano, i nie mogę powiedzieć, że nie spotkała go krzywda. Głosy podliczał ślepiec, którego pomocnikiem był twój gruby przyjaciel. A Slynt nazywa cię wiarołomcą.

A kto wie więcej na ten temat, niż Slynt? - Wiarołomca powiedziałby ci to, co chcesz usłyszeć, a później by cię zdradził. Wasza Wysokość wie, że zostałem wybrany uczciwie. Mój ojciec zawsze powtarzał, że jesteś człowiekiem sprawiedliwym. Sprawiedliwym, lecz srogim, tak dokładnie brzmiały słowa Eddarda Starka, ale Jon nie uważał, by rozsądnie było się tym dzielić. - Lord Eddard nie był moim przyjacielem, ale nie był pozbawiony rozsądku - stwierdził Stannis. -

On dałby mi te zamki. Nigdy. - Nie mogę orzekać, co zrobiłby mój ojciec. Złożyłem przysięgę, Wasza Wysokość. Mur jest mój. - Na razie. Zobaczymy, jak zdołasz go utrzymać. - Stannis wytknął go palcem. Zatrzymaj swoje ruiny, skoro tak wiele dla ciebie znaczą. Obiecuję ci jednak, że jeśli z końcem roku chociaż jeden zamek pozostanie pusty, wezmę je za twoim pozwoleniem, lub bez niego. A jeśli chociaż jeden z nim wpadnie w ręce wroga, twoja głowa spadnie. Teraz się wynoś.

Lady Melisandre podniosła się ze swojego miejsca przy kominku. - Za twoim pozwoleniem, panie, odprowadzę lorda Snow do jego komnat. - Po co? Zna drogę. - Stannis przegnał ich machnięciem ręki. - Rób, jak uważasz. Devan, jedzenie. Gotowane jajka i cytrynowa woda. Po ciepłym wnętrzu komnaty króla kręcone schody wydawały się lodowato zimne. - Wiatr się wzmaga, pani - kapitan

ostrzegł Melisandre, kiedy oddawał Jonowi jego broń. - Może przydać ci się cieplejszy płaszcz. - Ogrzewa mnie moja wiara. Czerwona kobieta ruszyła schodami w dół obok Jona. - Jego Wysokość zaczyna cię lubić. - Zauważyłem. Tylko dwa razy groził mi ścięciem. Melisandre roześmiała się. - Powinieneś się obawiać jego milczenia, nie słów. - Kiedy wyszli na dziedziniec, wiatr wydął

płaszcz Jona i targnął nim w jej stronę. Czerwona kapłanka odsunęła czarną wełnę i wsunęła rękę pod jego ramię. Być może nie mylisz się co do króla dzikich. Zajrzę w płomienie i pomodlę się do Pana Światła, by zesłał mi wskazówkę. Mój ogień pokazuje mi dużo więcej, Jonie Snow. Mój wzrok sięga poprzez kamień i ziemię, i znajduje prawdę, ukrytą w mrokach ludzkiej duszy. Mogę rozmawiać z dawno zmarłymi królami i nienarodzonymi jeszcze dziećmi, i spoglądać w następne pory roku, aż do końca świata. - Czy twoje płomienie nigdy się nie mylą?

- Nigdy... chociaż my, kapłani, jesteśmy śmiertelnikami i czasami błądzimy, myląc to, co musi nastąpić, od tego, co może nastąpić. Jon czuł bijący od niej żar nawet przez wełnę i utwardzaną skórę. Widok ich razem, ramię w ramię, przyciągał ciekawskie spojrzenia. Wieczorem w barakach będą szeptać. - Jeśli faktycznie widzisz w płomieniach przyszłość, powiedz mi, gdzie i kiedy uderzą znowu dzicy - powiedział, uwalniając się od niej. - R'hllor zsyła nam wizje, które on uzna

za stosowne, ale poszukam tego Tormunda w płomieniach. - Czerwone usta Melisandre ułożyły się w uśmiech. - Widziałam w moich płomieniach ciebie, Jonie Snow. - Czy to groźba, pani? Mnie też chcesz spalić? - Źle mnie zrozumiałeś. - Roześmiała się. - Obawiam się, że przeze mnie tracisz spokój, lordzie Snow. Jon nie zaprzeczył. - Mur to nie miejsce dla kobiety. - Mylisz się. Śniłam o twoim Murze,

Jonie Snow. Wybudowała go wielka mądrość, a pod lodem zamknięto potężne zaklęcia. Chodzimy w cieniu jednej z największych osi tego świata. Melisandre wpatrywała się czule w Mur, jej oddech unosił się w powietrzu wilgotną mgiełką. - To tak samo moje miejsce, jak twoje, a wkrótce możesz mnie bardzo potrzebować. Nie odrzucaj mojej przyjaźni, Jon. Widziałam cię pośród szturmu, wrogowie napierali na ciebie mocno ze wszystkich stron. Masz wielu wrogów. Czy mam podać ci ich imiona? - Znam ich imiona.

- Nie bądź tego taki pewien. - Rubin na szyi Melisandre zalśnił czerwienią. - To nie tych wrogów, którzy rzucają ci w twarz przekleństwa, winieneś się obawiać, lecz tych, którzy uśmiechają się, gdy na nich patrzysz, i ostrzą noże, gdy odwracasz się do nich plecami. Dobrze byś zrobił, gdybyś trzymał wilka blisko siebie. Widzę lód i sztylety w ciemności. Krew czerwoną i zamarzniętą, i nagą stal. Było bardzo zimno. - Na Murze zawsze jest zimno. - Tak myślisz? - Ja to wiem, pani.

- Więc nic nie wiesz, Jonie Snow wyszeptała.

THEON Szczur zapiszczał, wykręcając się dziko w jego rękach, kiedy się w niego wgryzł. Brzuch był najbardziej miękki. Oderwał słodkie mięso, ciepła krew przelała mu się przez wargi. To było tak dobre, że łzy napłynęły mu do oczu. Jego żołądek zaburczał, kiedy przełknął. Przy trzecim ugryzieniu szczur zaprzestał walki, a on poczuł się niemal zadowolony. Potem za drzwiami lochu usłyszał głosy. Od razu zamarł, obawiając się nawet przeżuwać. Jego usta pełne były krwi,

mięsa i sierści, ale nie odważył się wypluć, ani przełknąć. Ze zgrozą wsłuchiwał się w tupot butów i brzęk żelaznych kluczy. Nie, pomyślał, bogowie proszę, nie teraz. Tak długo zajęło mu złapanie szczura. Jeśli mnie z nim przyłapią, odbiorą mi go, a lord Ramsay mnie skrzywdzi. Wiedział, że powinien ukryć szczura, ale był taki głodny. Nie jadł od dwóch dni, a może od trzech. Ciężko było stwierdzić tu na dole, w ciemności. Choć jego ręce i nogi były cienkie, jak trzciny, jego brzuch był napuchły i wklęsły, i bolał tak bardzo, że przywodził mu na myśl wspomnienie

lady Hornwood. Po ich ślubie lord Ramsay zamknął ją w wieży i zagłodził na śmierć. Pod koniec zjadła własne palce. Skurczył się w kącie celi, ściskając swój skarb. Z kącików ust ciekła mu krew, kiedy rozdzierał szczura zębami, próbując łykać w pośpiechu tyle ciepłego mięsa, ile był w stanie. Mięso było łykowate, ale tak pożywne, że bał się, że może zwymiotować. Gryzł i przełykał, czując pękające między zębami maleńkie kości. Dźwięki stawały się coraz głośniejsze.

Proszę, bogowie, niech on nie idzie po mnie. Były inne cele, inni więźniowie. Czasami słyszał, jak krzyczeli, nawet poprzez grube, kamienne ściany. Kobiety zawsze krzyczały najgłośniej. Przyssał się do surowego mięsa i usiłował wypluć kostkę z nogi, ale tylko przeciekła mu przez dolną wargę i zaplątała się w jego brodę. Odejdź, modlił się, odejdź, przejdź obok, proszę, proszę. Ale kroki zatrzymały się w chwili, gdy były najgłośniejsze, i klucze szczęknęły tuż za drzwiami. Szczur wysunął się spomiędzy jego palców. Jego pięty rozgrzebały słomę,

kiedy usiłował wcisnąć się w kąt. Najgorszy był dźwięk przekręcanego zamka. Wrzasnął, kiedy w twarz uderzył go strumień światła. - To nie on - powiedział chłopięcy głos. - Popatrz na niego, trafiliśmy do złej celi. - Ostatnia cela na lewo - odpowiedział inny chłopiec. - To jest ostatnia cela na lewo, prawda? - Ta. - Przerwa. - Co on gada? - Chyba nie lubi światła. - Ty byś lubił, gdybyś tak wyglądał? -

Chłopiec odchrząknął i splunął. - I jak on śmierdzi. Chyba się uduszę. - Jadł szczury - powiedział drugi chłopiec. - Patrz. Pierwszy chłopiec się roześmiał. - Faktycznie. Śmieszne. Musiałem, pomyślał. Szczury gryzły go, kiedy spał, kąsając mu palce u rąk i nóg, a nawet twarz, więc kiedy jakiś dostawał mu się w ręce, w ogóle się nie wahał. Zjedz, albo zostań zjedzony, to był jedyny wybór.

- Zrobiłem to - wymamrotał. Zrobiłem, zrobiłem, zjadłem go, one robią to samo mnie, proszę... Chłopcy podeszli bliżej, słoma skrzypiała cicho pod ich stopami. - Mów do mnie - powiedział jeden z nich. Był mniejszy od tego drugiego, chudzielec, ale sprytny. Powiedz, jak mas zna imię. Moje imię. Krzyk ugrzązł mu w gardle. Nauczyli go, jak ma na imię, nauczyli, ale to było dawno temu i zapomniał. Jeśli odpowiem nieprawidłowo, odetnie mi kolejny palec, albo gorzej,

on... - Proszę - pisnął, jego głos był cienki i słaby. Brzmiał, jakby miał setki lat. Może miał. Jak długo już tu jestem? - Reek - powiedział większy z chłopców. - Masz na imię Reek. Pamiętasz? - To on miał pochodnię. Mniejszy chłopiec miał pęk żelaznych kluczy. Reek? Po policzkach pociekły mu łzy. - Pamiętam, naprawdę. - Jego usta otworzyły się i zamknęły. - Mam na imię Reek. Rymuje się z ćwik.

- W ciemności nie potrzebował imienia, więc łatwo było zapomnieć. Reek, Reek, Reek, mam na imię Reek. Nie z takim imieniem się urodził. W innym życiu był kimś innym, ale tutaj i teraz miał na imię Reek. Pamiętał. Pamiętał także chłopców. Byli odziani w dopasowane srebrno-szare z ciemnoniebieską lamówką kubraki z jagnięcej wełny. Obaj byli giermkami, mieli po osiem lat i obaj byli Walderami Frey. Duży Walder i Mały Walder, tak. Tylko że duży był Mały, a mały był Duży, co

bawiło chłopców i wprawiało w zdumienie resztę świata. - Znam was - wyszeptał przez spękane wargi. - Znam wasze imiona. - Masz iść z nami - powiedział Mały Walder. - Jego lordowska mość chce cię widzieć - powiedział Duży Walder. Strach przeszył go jak nóż. To tylko dzieci, pomyślał. Ośmioletni chłopcy. Z pewnością był w stanie sobie poradzić z dwoma ośmiolatkami. Nawet będąc tak słabym, mógł zabrać pochodnię, zabrać klucze, zabrać sztylet z pochwy

na biodrze Małego Waldera, uciec. Nie, to za proste. To pułapka. Jeśli ucieknę, utnie mi kolejny palec, wybije mi więcej zębów. Służ, bądź posłuszny i pamiętaj, kim jesteś, a nie stanie ci się więcej żadna krzywda. Obiecał, jego lordowska mość obiecał. Nawet gdyby chciał się opierać, nie miał siły. Została z niego wybiczowana, zagłodzona, obdarta ze skóry. Kiedy Duży Walder podciągnął go na nogi, a Mały Walder machnął na niego pochodnią, żeby wyprowadzić go z celi, poszedł posłusznie, jak pies. Gdyby miał ogon, skuliłby go między

nogami. Na dziedzińcu, nad Dreadfort rozciągała się gwiaździsta noc, a księżyc w pełni wznosił się nad wschodnimi murami zamku. Jego blade światło rzucało na zmrożonej ziemi długie, trójkątne cienie blanków, linii ostrych, czarnych zębów. Powietrze było zimne, wilgotne i pełne na wpół zapomnianych zapachów. Świat, powiedział sobie Reek, tak pachnie świat. Nie wiedział, jak długo przebywał w lochach, ale to musiało trwać co najmniej pół roku. A jeśli to było pięć lat, lub dziesięć, lub dwadzieścia? Czy w ogóle bym się

zorientował? Co, jeśli oszalałem tam, na dole, i uciekła mi połowa mojego życia? Ale nie, to było głupota. Chłopcy wciąż byli chłopcami. Gdyby minęło dziesięć lat, byliby już dorosłymi mężczyznami. Musiał to zapamiętać. Nie mogę pozwolić, żeby doprowadził mnie do szaleństwa. Może odebrać mi palce u rąk i nóg, może wydłubać mi oczy i odciąć uszy, ale nie może pozbawić mnie zmysłów, chyba że sam mu na to pozwolę. Mały Walder z pochodnią w ręce prowadził. Reek potulnie szedł za nim, Duży Walder deptał mu po piętach. Psy warczały w swoich budach, kiedy przechodzili obok. Wiatr kręcił się po

dziedzińcu, przedzierając się przez gruby materiał brudnych łachmanów, które nosił, i wywołując u niego gęsią skórkę. Nocne powietrze było mroźne i wilgotne, ale nie dostrzegał oznak śniegu, choć zima z pewnością była tuż. Reek zastanawiał się, czy pożyje wystarczająco długo, żeby zobaczyć zimę. Ile będę miał palców u rąk? Ile u nóg? Kiedy podniósł rękę, zszokowało go, jak była biała, jak szczupła. Mam dłonie starego człowieka. Czy mógł się mylić co do chłopców? Co, jeśli to jednak nie byli Mały Walder i Duży Walder, ale synowie chłopców, których znał? Wielka sala była ciemna i zadymiona.

Rzędy pochodni płonęły po lewej i prawej, ściskane przez kościste ludzkie ręce, wystające ze ścian. Wysoko nad nimi znajdowały się drewniane, poczerniałe od dymu krokwie, a beczkowaty sufit ginął w mroku. Powietrze ciężkie było od zapachu wina, ale i pieczeni. Kiedy aromaty dotarł do niego, żołądek Reeka zaburczał gwałtownie, a w ustach zebrała mu się ślina. Mały Walder przepchnął go, potykającego się, wzdłuż długich stołów, przy których posilali się stacjonujący w garnizonie mężczyźni. Czul na sobie ich oczy. Najlepsze miejsce, blisko podwyższenia,

zajmowali ulubieńcy Ramsay'a. Ale byli tam też obcy, których twarzy nie znał. Niektórzy marszczyli nosy, kiedy ich mijał, inni śmiali się na jego widok. Przy wysokim stole Bękart Bolton siedział na miejscu jego pana ojca, pijąc z kielicha jego pana ojca. Razem z nim za wysokim stołem siedziało dwóch starców i Reekowi wystarczyło spojrzeć, żeby wiedzieć, że obaj są lordami. Jeden był chudy, o kamiennym spojrzeniu, z długą białą brodą i rysami twarzy ostrymi, jak zimowy mróz. Jego kaftan z postrzępionej niedźwiedziej skóry był

znoszony i zatłuszczony. Drugi lord także był chudy, ale zgarbiony, podczas gdy ten pierwszy był prosty. Jedno z jego ramion było znacznie wyżej od drugiego i nachylało się nad obojczykiem jak sęp nad padliną. Jego oczy były zielone i chciwe, żeby żółte, rozwidlona broda była plątaniną śnieżnych i srebrnych włosów. Tylko kilka kępków białych włosów trzymało się jego naznaczonej plamami czaszki, ale noszony przez niego płaszcz był miękki i dobrego gatunku, szara wełna obszyta sobolim futrem i spięta na ramieniu misternie zdobioną gwiazdą z kutego srebra.

Ramsay był odziany w czerń i róż; czarne buty, czarny pas i pochwa miecza, czarny skórzany kaftan na różowym aksamitnym kubraku z wcięciami z ciemnoczerwonej satyny. W jego prawym uchu lśnił granat, cięty w kształt kropli krwi. Pomimo całej krasy jego stroju, pozostawał brzydkim mężczyzną, grubokościstym, z pochylonymi ramionami, chudym w sposób, który sugerował, że na starość się roztyje. Skórę miał bladą i plamistą, szeroki nos, małe usta, włosy długie, ciemne i przesuszone. Jego wargi były szerokie i mięsiste, ale tym, co przede wszystkim zwracało w nim uwagę, były jego oczy. Miał oczy swojego pana ojca: małe, blisko osadzone, dziwnie

jasne. Niektórzy ludzie nazywali ten kolor szarością duchów, ale jego oczy były tak naprawdę raczej pozbawione koloru, jak dwie kostki brudnego lodu. Na widok Reeka uśmiechnął się. - Oto jest. Mój zgorzkniały, stary przyjaciel. - Zwrócił się do mężczyzn u swego boku: - Reek był ze mną, odkąd byłem chłopcem. Dal mi go mój pan ojciec, jako wyraz swej miłości. Dwaj lordowie wymienili spojrzenia.

- Słyszałem, że twój służący nie żyje powiedział ten ze zgarbionymi ramionami. - Zabity przez Starków, jak powiadają. Lord Ramsay zachichotał. - Żelazny człowiek powie ci, że to, co martwe, nigdy nie umiera, lecz powstaje ponownie, twardsze i mocniejsze. Jak Reek. Chociaż cuchnie grobem, to muszę ci przyznać. - Cuchnie nocnymi wydalinami i rzygami. - Lord ze zgarbionymi ramionami odrzucił kość, którą obgryzał, i wytarł palce w obrus. - Czy jest jakiś powód, dla którego musisz

narażać nas na jego obecność, kiedy się posilamy? Starzec z prostymi plecami w kolczudze badał Reeka kamiennym spojrzeniem. - Spójrz ponownie - zachęcił drugiego lorda. - Jego włosy posiwiały i jest o trzy kamienie chudszy, ale to nie służący. Zapomniałeś? Garbaty lord spojrzał ponownie i nagle prychnął. - On? To możliwe? Podopieczny Starków. Uśmiechnięty, wiecznie uśmiechnięty.

- Teraz uśmiecha sie rzadziej - przyznał lord Ramsay. - Mogłem połamać niektóre z jego ślicznych, białych zębów. - Zrobiłbyś lepiej, gdybyś poderżnął mu gardło - oznajmił lord w kolczudze. Pies, który zwraca się przeciwko swemu panu, wart jest tylko, by drzeć z niego skórę. - Oh, zdarłem z niego skórę, tu i ówdzie - powiedział Ramsay. - Tak, mój panie. Byłem niedobry, mój panie. Obraźliwy i... - oblizał usta, próbując myśleć, co jeszcze zrobił. Służ, bądź posłuszny i pamiętaj swoje

imię. Reek, Reek, rymuje się z kwik. - Ma krew na ustach - zauważył Ramsay. - Znowu żułeś palce, Reek? - Nie. Nie, mój panie, przysięgam. Reek próbował raz kiedyś ogryźć własny palec, żeby przestał go boleć po tym, jak ściągnęli z niego skórę. Lord Ramsay nigdy po prostu nie odcinał człowiekowi palca. Wolał obedrzeć go ze skóry i zostawić nagie ciało, żeby wyschło, popękało i zgniło. Reek był biczowany, łamany kołem i cięty, ale ten ból nie był choć w połowie tak

potworny, jak ból po obdarciu ze skóry. Ten rodzaj bólu wpędzał człowieka w szaleństwo i to w całkiem krótkim czasie. Prędzej czy później ofiara zaczynała wrzeszczeć "Proszę, już dość, niech już nie boli, odetnijcie go", a lord Ramsay łaskawie się zgadzał. To była gra, którą prowadzili. Reek dobrze nauczył się jej reguł, ale raz zapomniał i próbował sam zakończyć ból przy pomocy zębów, z czego Ramsay nie był zadowolony i to nieposłuszeństwo kosztowało Reeka kolejny palec u nogi. - Zjadłem szczura wymamrotał.

- Szczura? - Jasne oczy Ramsay'a zalśniły w świetle pochodni. Wszystkie szczury w Dreadfort należą do mego pana ojca. Jak śmiesz czynić sobie z jednego z nich posiłek bez mojego zezwolenia? Reek nie wiedział, co powiedzieć, więc nic nie powiedział. Jedno złe słowo mogło kosztować go następny palec u nogi, a nawet u ręki. Do tej pory stracił dwa u lewej dłoni i mały palec u prawej, ale tylko jeden mały palec u prawej stopy, podczas gdy z lewej stracił trzy. Czasami Ramsay czynił żartobliwe aluzje do tego, że powinien przywrócić mu równowagę. On nie

chce mnie skrzywdzić, tak mi powiedział, robi to tylko wtedy, gdy daję mu powód. Jego pan był miłosierny i dobry. Mógł obedrzeć mu ze skóry twarz za niektóre rzeczy, jakie wygadywał Reek, zanim nauczył się, jak ma na imię i gdzie jest jego miejsce. Lord Ramsay napełnił swój kielich ale. - Reek, mam dla ciebie radosne wieści. Zamierzam wziąć sobie żonę. Mój pan ojciec wiezie mi dziewczynę Starków. Córkę lorda Eddarda, Aryę. Pamiętasz mała Aryę, prawda?

Arya Wszędobylska, prawie to powiedział. Arya Końska Twarz. Młodsza siostra Robba, z brązowymi włosami, pociągłą twarzą, chuda jak patyk, zawsze brudna. Sansa była ładna. Pamiętał czasy, kiedy myślał, że lord Eddard ożeni go z Sansą i ogłosi go swym synem, ale to były tylko dziecięce mrzonki. Za to Arya... - Pamiętam ją. Aryę. - Będzie panią na Winterfell, a ja jej lordem. Jest tylko dziewczyną.

- Tak, mój panie. Gratulacje. - Weźmiesz udział w moim weselu, Reek? Zawahał się. - Jeśli tego sobie życzysz, mój panie. - Oh, tak. Znowu sie zawahał, zastanawiając się, czy była to jakaś okrutna pułapka. - Tak, mój panie. Jeśli to cię zadowoli. Byłbym zaszczycony. - Musimy zatem zabrać cię z tego ohydnego lochu. Wyszorować cię do

czysta, zdobyć ci jakieś czyste ubranie i trochę jedzenia. mam dla ciebie małe zadanie, a ty musisz odzyskać siły, jeśli masz mi służyć. Chcesz mi służyć, wiem to. - Tak, mój panie. bardziej, niż cokolwiek. - Przeszył go dreszcz. Jestem twoim Reekiem. Proszę, pozwól mi ci służyć. Proszę. - Skoro prosisz tak ładnie, jak mógłbym odmówić? - Ramsay Bolton uśmiechnął się. - Jadę na wojnę, Reek. A ty pojedziesz ze mną, żeby pomóc mi pojmać moją dziewiczą pannę młodą.

DAENERYS Śniła o Daario, kiedy ją obudzono. - Co się stało? - krzyknęła, gdy Irri potrząsnęła ją delikatnie za ramię. Na zewnątrz była czarna noc. Coś się stało, wiedziała od razu. - Czy to Daario? Co się stało? - w jej śnie byli mężem i żoną, zwykłymi ludźmi, którzy prowadzili zwykłe życie w wysokim kamiennym domu z czerwonymi drzwiami. W jej śnie całował ją całą; jej usta, jej kark, jej piersi.

- Nie, khaleesi - wymruczała Irri. - To twój eunuch Szary Robak i łysy człowiek. Chcesz ich widzieć? - Tak - Dany uświadomiła sobie, że jej włosy są potargane, a pościel cała skotłowana. - Pomóż mi się ubrać. I przynieś mi pucharek wina. Muszę oczyścić głowę. - By utopić mój sen. Usłyszała miękki odgłos płaczu. - Kto płacze? - Twoja niewolnica Missandei - Jhiqui trzymała w ręku cienką świecę. - Moja służąca. Ja nie mam niewolników - Dany nie zrozumiała. -

Dlaczego płacze? - Po tym, który był jej bratem powiedziała jej Irri. Reszty dowiedziała się od Skahaza, Reznaka i Szarego Robaka, kiedy zostali doprowadzeni przed jej oblicze. Dany wiedziała, że wieści są złe, zanim zostało wypowiedziane choć jedno słowo. Jedno spojrzenie na brzydką twarz Łysej Pały wystarczyło. - Synowie Harpii? Skahaz przytaknął. Miał ponury wyraz

twarzy. - Ilu nie żyje? Reznak załamał ręce. - D-dziewięciu, Wspaniałości. To była wstrętna robota, i nikczemna. Straszna noc, straszna. Dziewięciu. To słowo było niczym sztylet wbity w jej serce. Każdej nocy wojna cieni toczona była od nowa u stóp schodkowych piramid Meereen. Każdego ranka słońce oświetlało nowe ciała, z harpią namalowaną krwią na cegłach obok nich. Każdy wyzwoleniec, któremu wiodło się zbyt dobrze, lub stał się zbyt znany, był naznaczony śmiercią. Ale dziewięciu jednej nocy... To ją

przeraziło. - Opowiedzcie mi - rozkazała. Odpowiedział Szary Robak. - Twoi słudzy zostali zaskoczeni, kiedy szli po cegłach Meereen by utrzymywać pokój Waszej Miłości. Wszyscy byli dobrze uzbrojeni we włócznie, tarcze i krótkie miecze. Szli dwójkami i dwójkami umierali. Twoi słudzy Czarna Pięść i Cetherys zostali zabici bełtami z kusz w Labiryncie Mazdhana. Twoi słudzy Mossador i Duran zostali zmiażdżeni przez spadające kamienie pod murem przy rzece. Twoi słudzy Eladon Złotowłosy i Lojalna Włócznia zostali otruci w winiarni, gdzie zwykli

zatrzymywać się każdej nocy podczas patroli. Mossador. Dany zacisnęła pięść. Missandei i jej brat zostali porwani ze swojego domu na Naath przez piratów z Wysp Bazyliszkowych i sprzedani w niewolę w Astaporze. Ponieważ od małego Missandei miała talent do języków, Dobrzy Panowie uczynili z niej skrybę. Mossador i Marselen nie mieli tyle szczęścia. Zostali wykastrowani i zrobiono z nich Nieskalanych. - Czy jacyś mordercy zostali schwytani? - spytała Szarego Robaka.

- Twoi słudzy aresztowali właściciela winiarni i jego córki. Tłumaczą się niewiedzą i błagają o litość. Tłumaczą się niewiedzą i błagają o litość, pomyślała Dany. - Przekażcie ich Łysej Pale. Skahazie, rozdziel ich i przesłuchaj. - Stanie się według rozkazu Waszej Cudowności. Mam ich przesłuchać łagodnie czy ostro? - Łagodnie na początek. Wysłuchaj, co mają do powiedzenia i jakie nazwiska wymienią. Być może nie brali w tym udziału - zawahała się. - Szlachetny Reznak powiedział: dziewięciu. Kto

jeszcze? - Trzech wyzwoleńców zamordowanych w swoich domach - powiedział Łysa Pała. - Lichwiarz, szewc i harfistka Rylona Rhee. Odcięli jej palce zanim ją zabili. Smocza Królowa drgnęła. Rylona Rhee grała na harfie słodko jak sama Dziewica. Kiedy była niewolnicą w Yunkai, grała dla każdej wysoko urodzonej rodziny w mieście. W Meereen została przywódczynią yunkijskich wyzwoleńców, ich głosem w radzie Dany.

- Nie ma innych aresztowanych oprócz tego winiarza? - Żadnego, ta osoba ze smutkiem przyznaje. Prosimy o wybaczenie. Litość, pomyślała Dany. Poznają, co to jest litość smoka. - Skahazie, zmieniłam zdanie. Wypytaj tego człowieka ostro. - Mógłbym - powiedział. - Albo mógłbym ostro przepytać córki, podczas gdy ojciec by na to patrzył. To powinno wydobyć z niego jakieś nazwiska, jeśli to sprawi wam przyjemność. - Rób, co chcesz, ale wydobądź coś z niego. - Jej furia była niczym ogień w

brzuchu. - Nie chcę więcej żadnych zabitych Nieskalanych. Szary Robaku, wycofaj swoich ludzi z powrotem do koszar. Od dziś będą strzegli wyłącznie murów, bram i mnie. - Ta osoba słyszy. Ta osoba będzie posłuszna. - Odtąd to Meereeńczycy będą utrzymywali spokój w Meereen oświadczyła. - Skahazie, stwórz nową straż, złożoną w równych częściach z twoich wygolonych i moich wyzwoleńców.

- Jak rozkażesz. Ilu? - Ilu potrzebujesz. Reznak mo Reznak westchnął. Wspaniałości, - rzekł, - skąd wziąć pieniądze, by płacić żołd tak wielu ludziom? - Z piramid - odpowiedziała mu. Nazwij to podatkiem od krwi. Chcę dostać sto sztuk złota od każdej piramidy, za każdego wyzwoleńca zamordowanego przez Synów Harpii. - Sto? - jęknął Reznak. - Tak wiele... Boję się, że...

- Niech oni się boją. Obudzili smoka Dany wstała. - Idźcie i zróbcie, co rozkazałam. Mam śmierć do opłakania. Kiedy wróciła do swoich komnat na szczycie piramidy, znalazła Missandei płaczącą cicho na posłaniu, starającą się najlepiej jak mogła stłumić odgłos łkań. - Chodź, śpij ze mną - powiedziała małej skrybie. - Świt nadejdzie dopiero za parę godzin. - Wasza Miłość jest taka dobra dla tej osoby - Missandei wślizgnęła się pomiędzy poduszki. - Był

dobrym bratem. Dany objęła ramieniem dziewczynkę. Opowiedz mi o nim. - Nauczył mnie wspinać się na drzewa, kiedy byłam mała. Potrafił łapać ryby rękami. Kiedyś znalazłam go śpiącego w naszym ogrodzie, a sto motyli chodziło po nim. Wyglądał tak pięknie tego ranka, ta osoba... to znaczy, kochałam go. - On ciebie też kochał - Dany pogładziła włosy dziewczynki. - Xaro zaoferował mi flotę. Jeśli te statki są mocne, to opuścimy to okropne miejsce. Obiecuję ci, że zabiorę cię do domu. Do Naath.

- Wolałabym zostać przy tobie. Na Naath bałabym się. A jeśli handlarze niewolników wrócą? Czuję się bezpieczna, kiedy jestem przy tobie. Bezpieczna. To słowo napełniło oczy Dany łzami. - Chciałabym, byś była bezpieczna, naprawdę, ale... - Missandei była tylko dzieckiem. Z nią też czuła się jak dziecko. - Nikt nie zapewnił mi bezpieczeństwa, kiedy byłam mała. Cóż, Ser Willem potrafił, ale umarł, a Viserys... Chciałabym cię chronić, ale... to takie trudne. Być silną. Nie zawsze wiem, co powinnam zrobić. Muszę wiedzieć, to prawda. Jestem wszystkim,

co mają. Jestem królową... tą... tą... - ...matką - szepnęła Missandei. - Matką smoków - zadrżała Dany. - Nie. Matką nas wszystkich Missandei przytuliła się mocniej. Wasza Miłość powinna spać. Zaraz będzie świt, i posłuchanie - Więc śpijmy obie i śnijmy o lepszych dniach. Zamknij oczy. Kiedy Missandei zasnęła, Dany ucałowała jej powieki i pogłaskała ją. Jednak całować było łatwiej niż spać.

Dany zamknęła oczy i próbowała myśleć o domu, o Smoczej Skale i Królewskiej Przystani, i o wszystkich innych miejscach, o których opowiadał jej Viserys, o milszych miejscach niż to... ale jej myśli uparcie wracały do Zatoki Niewolniczej, niczym statki pchane przeciwnym wiatrem. Kiedy Missandei mocno zasnęła, Dany wyślizgnęła się z jej ramion i wyszła na przedporanne powietrze. Kąpiel pomoże mi się uspokoić, powiedziała sobie, idąc boso po trawie do sadzawki na tarasie. Woda ziębiła jej skórę wywołując gęsią skórkę, lecz po chwili zdawała się cieplejsza. Dany unosiła się na wodzie

z zamkniętymi oczami, a małe rybki podskubywały jej ręce i nogi. Gdybym była rybą, mogłabym popłynąć do Westeros, pomyślała. Nie potrzebowałabym Xaro ani jego statków. Zastanawiała się, ilu ludzi zmieści się na trzynastu galerach. Wystarczyły trzy, by przewieźć ją z Qarthu do Astaporu, ale to było zanim pozyskała osiem tysięcy Nieskalanych, tysiąc zaprzysiężonych mieczy i ich konie i dziesiątki tysięcy wyzwoleńców. I smoki, co ja z nimi pocznę? Smoki nigdy nie opuszczały jej myśli... one i Hazzea, dziewczynka, której nigdy

nie poznała. - Drogonie - wyszeptała miękko. Gdzie jesteś? - Przez moment niemal widziała, jak porusza się poprzez niebo, jak jego skrzydła połykają gwiazdy. Cichy szelest otworzył jej oczy. Usiadła z cichym pluśnięciem. - Missandei? - zawołała. - Irri? Jhiqui? - Śpią - padła odpowiedź. Kobieta stała pod drzewem persymony, okryta opadającą na trawę suknią z kapturem. Pod nim jej twarz wyglądała ostro i połyskliwie. Nosi maskę,

zorientowała się Dany, drewnianą maskę wykończoną czerwonym lakierem. - Quaithe? Czy ja śnię? Czyżbym zasnęła? - uszczypnęła się w ucho i poczuła ból. - Śniłam o tobie na Balerionie, kiedy płynęliśmy do Astaporu. - Nie śnisz. Ani wtedy, ani teraz. - Co tu robisz? - Wzywałaś mnie. - Nigdy. Jak ominęłaś straże?

- Przyszłam inna drogą. Twoje straże mnie nie widziały. - Jeśli je zawołam, zabiją cię. - Będą przysięgać, że mnie tu nie ma. - A jesteś? - Nie. Wysłuchaj mnie, Daenerys Targaryen. Palą się szklane świece. Wkrótce przybędzie blada klacz. Po niej przyjdą inni. Wrona i kraken, lew i gryf, syn słońca i marionetkowy smok. Pamiętaj o Nieśmiertelnych. Strzeż się perfumowanego seneszala. - Reznaka? Dlaczego miałabym się go

bać? - Dany wyszła z sadzawki. Woda spływała w dół jej nóg, a gęsia skórka pokryła jej ramiona w chłodnym nocnym powietrzu. - Jeśli chcesz mnie ostrzec, mów wprost. Czego chcesz ode mnie, Quaithe? Światło księżyca odbiło się w oczach kobiety. - Wskazać ci drogę. - Pamiętam ją. By dotrzeć na północ, mam iść na południe, na wschód, by dotrzeć na zachód, cofnąć się, by iść naprzód. I by dotknąć światła, mam przejść przez cień - wycisnęła wodę ze swoich srebrzystych włosów. - Mam

dosyć tych zagadek. W Qarthu byłam żebraczką, ale tu jestem królową. Rozkazuję ci... - Daenerys. Pamiętaj o Nieśmiertelnych. Pamiętaj, kim jesteś. - Krwią smoka - ale moje smoki ryczą w ciemnościach. - Pamiętam o Nieśmiertelnych. Dziecię trojga, tak mnie nazwali. Obiecali mi trzy jazdy na trzech wierzchowcach, trzy ognie i trzy zdrady. Jedną za krew, jedną za złoto, i jedną za... - Wasza Miłość? - Missandei stała w

drzwiach od sypialni królowej z latarnią w ręku. - Do kogo mówisz? Dany spojrzała ponownie na persymonę. Nie było tam żadnej kobiety. Żadnej sukni z kapturem, żadnej lakierowanej maski, żadnej Quaithe. Cień. Wspomnienie. Nikt. Była krwią smoka, ale ser Barristan ostrzegał ją, że w tej krwi jest skaza. Czyżbym oszalała? Jej ojca okrzyknięto szaleńcem. - Modliłam się - powiedziała do naatheńskiej dziewczynki. - Niedługo będzie jasno. Najlepiej zrobię, jak coś

zjem przed posłuchaniem. - Przyniosę coś na śniadanie. Ponownie sama, Dany obeszła całą piramidę w nadziei znalezienia Quaithe, przeszła obok spalonych drzew i wypalonej ziemi, gdzie jej ludzie usiłowali schwytać Drogona. Ale jedynym dźwiękiem był wiatr w drzewach owocowych, a jedynymi stworzeniami w ogrodzie było kilka bladych ciem. Missandei wróciła z melonem i miską ugotowanych na twardo jajek, ale Dany nie miała apetytu.

Kiedy niebo pojaśniało, a gwiazdy gasły jedna po drugiej, Irri i Jhiqui pomogły założyć jej tokar z fioletowego jedwabiu obramowanego złotem. - Xaro Xhoan Daxos zaoferował mi trzynaście galer - powiedziała im. - Trzynastka to zły numer, khaleesi mruknęła Jhiqui po dotracku. - Wszyscy to wiedzą. - Wszyscy to wiedzą - przytaknęła Irri. - Trzydziestka byłaby lepsza - zgodziła się Daenerys. - A trzysta brzmiałoby jeszcze lepiej. Ale trzynaście zabierze nas do Westeros.

Obie dotrackie dziewczyny wymieniły spojrzenia. - Trująca woda jest przeklęta, khaleesi - rzekła Irri. - Konie nie mogą jej pić. - Wszyscy to wiedzą, - powiedziała Jhiqui. - Nie musicie płynąć ze mną - oznajmiła im Dany. - Jesteście moimi służącymi, nie niewolnicami. Możecie udać się tam, gdzie chcecie. Kiedy Reznak i Skahaz wrócili, złapała się na tym, że patrzy się na nich pytająco, pomna trzech zdrad. Strzeż się

perfumowanego seneszala. Podejrzliwie powąchała Reznaka mo Reznaka. Nigdy mu nie ufała, pomimo jego zapewnień o lojalności. Mogę rozkazać, by Łysa Pała go aresztował i przesłuchał. Czy to zapobiegnie wypełnieniu się przepowiedni, jeśli zabije go zanim ten zdoła ją zdradzić? Czy dopiero to umożliwi wejście zdrajcy na jego miejsce? Przepowiednie są zdradliwe, upomniała siebie, a Reznak mógł być taki, za jakiego się podawał. W purpurowej sali Dany zobaczyła, że na jej hebanowej ławce piętrzy się stos poduszek. Ich widok przywołał uśmiech na jej wargi. Robota ser Barristana,

domyśliła się. Stary rycerz był dobrym człowiekiem, ale czasem zbyt dosłownym. To był tylko żart, ser, pomyślała, ale usiadła na jednej z poduszek. Tego ranka było mniej petentów niż zwykle. W końcu trochę miłosierdzia. Lord Ghael był pierwszy. Wysłannik Astaporu wyglądał nawet paskudniej niż zwykle, kiedy składał przed nią pokłon. - Wasza Świetlistość – oświadczył. Mam straszne wieści. Armie Yunkai opadły Astapor. Oblężyły nasze piękne, wolne miasto. Wszystko, co Wielki

Cleon mógł zrobić, to wysłać wiadomość. Musisz nam pomóc! Błagam cię, przybądź na południe z całą twoją siłą! - Moja siła jest potrzebna tutaj. Ostrzegałam twojego króla, że ta wojna to szaleństwo z jego strony. Zbiera, co zasiał. - Wielki Cleon chciał tylko dokończyć pracę, którą zaczęła Wasza Wspaniałość i ostatecznie pokonać nikczemnych handlarzy niewolników z Yunkai - wycedził Ghael przez swoje zgniłe zęby. -

Wiem, że Matka Smoków nie opuści nas w tej godzinie próby. Jeśli nie możesz przybyć osobiście, daj nam Nieskalanych, by bronili murów naszego miasta. Bez Nieskalanych nie utrzymam Meereen, pomyślała Dany, ale nie odważyła się powiedzieć tego w obecności całego dworu. - Wyćwiczyliśmy trzy kompanie wyzwoleńców. Niektórzy byli niewolnikami w Astaporze. Być może będziemy mogli wysłać jedną z nich na pomoc królowi Cleonowi. Muszę to przemyśleć i skonsultować to z moją radą i dowódcami.

- Nie ma czasu. Musisz przybyć natychmiast, wraz ze smokami. Moje smoki raczej spalą twoje miasto niż je ocalą. - Nie mogę tego zrobić. - Więc wszyscy jesteśmy martwi Ghael z dzikim spojrzeniem poderwał się na nogi. - Obdarowałaś nas śmiercią, nie wolnością - splunął jej w twarz. Silny Belwas chwycił go za ramię i cisnął nim o marmur podłogi tak mocno, że Dany usłyszała trzask pękających

zębów. Skahaz zrobiłby mu coś o wiele gorszego, gdyby go nie powstrzymała. - Wystarczy, - powiedziała, wycierając policzek rąbkiem tokaru. - Nikt jeszcze nie umarł od śliny. Zabrać go. Powlekli go za nogi, zostawiając za sobą kilka połamanych zębów i ślad krwi. Dany patrzyła drętwo. Wyzwoliłam ich. Zerwałam z nich kajdany i ustanowiłam radę, by nimi rządziła, uzdrowiciela, uczonego i kapłana. Najchętniej odesłałaby wszystkich

petentów, ale nie mogła tego zrobić. Jestem ich królową. Szukają u mnie sprawiedliwości. Pozostała więc na swoim hebanowym tronie, wkrótce jednak zaczęła walczyć z przemożną chęcią ziewania, kiedy Reznak mo Reznak paplał o gildiach rzemieślniczych. Wyglądało na to, że kamieniarze byli na nią źli. Tak jak i murarze. Niektórzy byli niewolnicy kuli kamień i kładli cegły, kradnąc pracę zarówno czeladnikom, jak i mistrzom gildii. - Wyzwoleńcy pracują zbyt tanio, Wspaniałości - powiedział Reznak. -

Niektórzy zwą siebie czeladnikami lub nawet mistrzami, tytułami, do których prawo mają tylko rzemieślnicy należący do gildii. Kamieniarze i murarze zwracają się z pokorną prośbą do Waszej Wspaniałości, byś zachowała ich starożytne prawa i obyczaje. Dany zmarszczyła brwi. - Wyzwoleńcy pracują tanio, gdyż są głodni wskazała. - Jeśli zabronię im kuć kamień lub kłaść cegły, to kramarze, tkacze czy złotnicy zaraz pojawią się u moich drzwi, prosząc mnie, bym także z ich zawodów wykluczyła byłych niewolników -

zastanowiła się przez moment. - Niech zostanie zapisane, że odtąd tylko członkowie gildii mają prawo do nazywania siebie czeladnikami czy mistrzami... i że gildie mają przyjmować w swoje szeregi wszystkich wyzwoleńców, którzy potrafią dowieść swoich umiejętności. - Tak zostanie ogłoszone - Reznak rozejrzał się po sali. - Czy Wasza Cudowność raczy wysłuchać prośby szlachetnego Hizdahra zo Loraqa? Czy on nigdy nie przyjmie porażki do wiadomości? - Niech wystąpi. Hizdahr nie założył dziś tokaru.

Zamiast tego włożył prostą szaroniebieska szatę. Był też ostrzyżony. Zgolił brodę i ściął włosy, zauważyła. Nie ogolił się na łyso, niezupełnie, ale w końcu zniknęły te absurdalne skrzydła. - Twój balwierz dobrze ci usłużył, Hizdahrze - powiedziała. - Mam nadzieję, że przyszedłeś pokazać mi jego pracę, a nie by dręczyć mnie jak zwykle sprawą aren. Złożył głęboki ukłon. - Wasza Miłość, obawiam się, że muszę. - Odmówiłam ci sześciokrotnie.

- Wasza Świetlistość ma siedmiu bogów, więc być może spojrzy łaskawiej na moją siódmą prośbę. Dzisiaj nie przyszedłem sam. Czy wysłuchasz moich przyjaciół? Ich też jest siedmiu. Przedstawiał ich jedno po drugim. - To jest Khrazz. To Barsena Kruczowłosa, zawsze dzielna. To Camarron Spolegliwy i Goghor Gigant. To jest Cętkowany Kot, a to Nieustraszony Ithoke. I na koniec Belaquo Łamignat. Przyszli, by dodać swoje głosy do mojego, i prosić Waszą Miłość, byś ponownie otworzyła nasze areny walki.

Dany znała jego siedmioro towarzyszy z imienia, jeśli nie z widzenia. Zanim zamknęła areny, wszyscy należeli do najsławniejszych pośród walczących niewolników w Meereen. Nie mogła ich odprawić bez wysłuchania. Królowa musi słuchać swego ludu. To walczący niewolnicy, uwolnieni z kajdan przez jej szczury kanałowe, wywołali powstanie, które oddało miasto w jej ręce. Miała u nich dług krwi. - Wysłucham was - zezwoliła. Jedno po drugim, każde z nich prosiło o otwarcie aren. - Dlaczego? - spytała ich, kiedy Ithoke

skończył. - Nie jesteście już dłużej niewolnikami, skazanymi na śmierć przez kaprys swojego pana. Wyzwoliłam was. Dlaczego więc chcecie zakończyć życie na szkarłatnych piaskach? - Trenuję odkąd skończyłem trzy lata, odrzekł Goghor Gigant. - Zabijam, odkąd skończyłem sześć. Matka Smoków mówi, że jestem wolny. Dlaczego nie do tego, by walczyć? - Jeśli chcesz walczyć, walcz dla mnie zachęcała Dany. - Przyłącz swój miecz do Ludzi Matki lub Wolnych Braci czy Wiernych Tarcz. Naucz innych moich wyzwoleńców, jak walczyć.

Goghor potrząsnął głową. - Przedtem walczyłem dla pana. Ty mówisz, by walczyć dla ciebie. Ja mówię, że walczę dla siebie - wielki mężczyzna huknął się w pierś pięścią wielką jak szynka. - Dla złota. Dla chwały. - Goghor mówi za nas wszystkich powiedział Cętkowany Kot, który nosił leopardzią skórę przewieszona przez ramię. - Kiedy ostatnim razem mnie sprzedano, cena za mnie wynosiła trzysta tysięcy honorów. Kiedy byłem niewolnikiem, spałem na futrach i ogryzałem czerwone mięso z kości. Dziś jestem wolny, śpię na słomie i jem soloną rybę, pod warunkiem, że ją zdobędę.

- Hizdahr przysiągł, że zwycięzcy otrzymają połowę pieniędzy zebranych przy bramach powiedział Khrazz. - Połowę, przysiągł to, a Hizdahr to człowiek honoru. Nie, to spryciarz, pomyślała Daenerys, czując się schwytana w pułapkę. - A przegrani? Co oni otrzymają? - Ich imiona zostaną wyryte na Wrotach Przeznaczenia pomiędzy innymi dzielnymi poległymi oświadczyła Barsena. Jak mówiono, od ośmiu lat zabijała każdą kobietę wystawioną przeciwko niej. - Wszyscy

mężczyźni muszą umrzeć i kobiety też... ale nie każdy będzie pamiętany. Będą pamiętać mnie, pomyślała Dany. Matkę Smoków, która przyniosła im wojnę i nieszczęścia. Jeśli tego naprawdę życzył sobie jej lud, nawet ofiary aren, jakie miała prawo, by im odmówić? To jest ich miasto, upomniała siebie. Niedługo ich opuszczę, jeśli statki Xara są mocne. - Rozważę wasze słowa, - rzekła. Dziękuję wam za wasze rady - wstała. Jestem zmęczona. Dokończymy jutro.

- Wszyscy klękajcie przed Daenerys Zrodzoną z Burzy, Niespaloną, Królową Meereen, Królową Andalów, Rhoynarów i Pierwszych Ludzi, Khaleesi Wielkiego Morza Traw, Zrywającą Łańcuchy i Matką Smoków - wezwała Missandei. - Wyślij wiadomość do wszystkich moich kapitanów i dowódców - Dany poinstruowała Reznaka zanim wróciła do swoich komnat. - Mają się zebrać za godzinę w zbrojowni. - Ser Barristan też? Selmy był Zatoce Niewolniczej z Groleo, gdzie nadzorował inspekcję

statków, które Xaro Xhoan Daxos jej zaproponował. - Nie – odparła. - Ale dopilnuj, by pozostali tam byli. Spotkała się z nimi przy długim stole w zbrojowni, pośród stojaków na włócznie, pęków bełtów do kusz i ścian obwieszonych trofeami z zapomnianych bitew. Zebrali się Skahaz Łysa Pała, Szary Robak i jego zastępcy Callando i Bohater, Moragy od Ludzi Matki, Mollono Yos Dob od Wiernych Tarcz, Symon Pręgowany Grzbiet od Wolnych Braci. Pomarszczony jaqqa rhan zwany Rommo, zezowaty i krzywonogi, miał mówić w imieniu jej Dothraków.

Dany zajęła miejsce na wysokim krześle u szczytu stołu, pod dwoma skrzyżowanymi lancami i zwiniętym batogiem. Reznak mo Reznak krążył u jej łokcia, a Silny Belwas stanął za nią. Ale brakowało Brązowego Bena Plumma i jej trzech dzielnych jeźdźców krwi, i Barristana Selmy'ego, i Daaria. To nie pomoże. Wojna nie będzie czekać. - Yunkaiczycy najechali Astapor - ogłosiła. - Król Cleon prosi o pomoc. - Czy jest twoim życzeniem uratować Króla Rzeźnika? - spytał Symon Pręgowany Grzbiet, którego plecy i ramiona były poorane bliznami od chłost, jakie znosił, gdy był

niewolnikiem w Astaporze. Nie, pomyślała Dany. Dałam im radę, by nimi rządziła. Uzdrowiciela, uczonego i kapłana. - Jeśli będziemy mogli - odparła. - Jeśli Astapor upadnie, nic nie powstrzyma Yunkai przed zwróceniem się na północ przeciw Meereen. Usiadła, by ich wysłuchać. Ciągle słuchała, kiedy ranek ustąpił miejsca popołudniu, a cienie włóczni poczęły skradać się po podłodze z różnokolorowych cegieł. Reznak był przeciwny wysłaniu jakiejkolwiek odsieczy obawiając się, że to osłabi jej

kontrolę nad Meereen. Moragy zaproponował, by sami zaatakowali Yunkai, kiedy Yunkaiczycy będą zajęci pod Astaporem; Żółte Miasto było bliżej niż Czerwone, tłumaczył, i nie będzie mocno bronione. Symon Pręgowany Grzbiet powiedział, że mógłby zerwać oblężenie ze swoimi Wolnymi Braćmi, jeśli dostanie kawalerię, by ta walczyła wraz nimi i osłaniała jego marsz - Brązowego Bena i Drugich Synów, być może, lub Daaria i jego Wrony Burzy. Moragy był mniej pewien swoich Ludzi Matki. Uważał, że zrobią swoje w bitewnym szyku, lecz nie sądził, by mieli wystarczające doświadczenie i bez wsparcia Nieskalanych samotnie stawili czoło

yunkijskim najemnikom. Szary Robak powiedział tylko, że Nieskalani będą posłuszni, cokolwiek zostanie postanowione. Kiedy jej kapitanowie się spierali, Dany złapała się na tym, że pragnie, by ser Jorah Mormont nie zmusił jej do wygnania go. Wiedziałby, co robić, pomyślała. Donosił na mnie, ale dawał mi dobre rady, mój stary gburowaty niedźwiedź. Myśl o nim zasmuciła ją, jak i jego zdrada. - Znam pewny sposób, by zakończyć to oblężenie - powiedział Mollono Yos Dob. Pulchny dowódca Wiernych Tarcz

z poplamionymi atramentem dłońmi i wielkim brzuchem wyglądał bardziej na skrybę niż żołnierza, ale był równie inteligentny jak pozostali. - Jako niewolnik w Yunkai pomagałem mojemu szlachetnemu panu targować się z wolnymi kompaniami i znam wysokość ich żołdów. Znam tych najemników i wiem, że Mądrzy Panowie nie płacą im na tyle dużo, by stanęli przeciw smokom. Dany zmarszczyła brwi. Wiedziała, że do tego dojdzie. - Moje smoki są zbyt młode. Żaden z nich nie jest na tyle duży, by udźwignąć w bitwie ciężar człowieka. - Nie chciała mówić o

Hazzei lub o lochu pod nimi, czy Drogonie dorastającym dziko za rzeką. - Wystarczy widok jednego z nich, by nasi wrogowie przemyśleli swą lojalność - powiedział Mollono Yos Dob. - Jeśli Wasza Miłość pojedzie do Astaporu, a twoje smoki podążą za tobą... Czy podążą? zastanowiła się Daenerys. Czy zrównają moje miasto z ziemią, kiedy tylko uwolnię je z łańcuchów? Bogowie robią ludziom okrutne żarty. Dlaczegóżby inaczej Matka Smoków i Łamaczka Kajdan potrzebuje żelaza, by chronić się przed swoimi dziećmi?

Próbowała wymyślić jakieś gładkie kłamstwo, które przekonałoby Mollono, kiedy ser Barristan i admirał Groleo weszli do zbrojowni. Twarz starego rycerza była jak zwykle poważna, ale nie marynarza. Groleo był najnieszczęśliwszym z ludzi od kiedy Dany rozebrała jego ukochaną kogę, by zbudować machiny oblężnicze, które zdobyły dla niej Meereen. Starała się pocieszyć go nadając mu tytuł lorda admirała, ale oboje dobrze wiedzieli, że to pusty zaszczyt; meereeńska flota odpłynęła do Yunkai, kiedy zastępy Dany zbliżyły się do miasta, tak więc stary Pentoshijczyk był

admirałem bez floty. Teraz uśmiechał się przez swoją postrzępioną, naznaczona pasmami soli brodę w sposób, który królowa ledwie pamiętała. - Tak więc statki są mocne? - spytała z nadzieją. - Wystarczająco mocne, Wasza Miłość. To stare statki, co prawda, ale prawie wszystkie są dobrze utrzymane. Kadłub Czysto Urodzonej Księżniczki jest nadjedzony przez czerwie. Będąc na niej nie chciałbym tracić lądu z oczu. Narraqqa powinna dostać nowy ster i olinowanie, a Związana Jaszczurka ma paskudnie zużyte wiosła, ale się

nadadzą. Wioślarzami są niewolnicy przykuci do swoich wioseł, ale jeśli ich uwolnimy i zaoferujemy uczciwą płacę wioślarza, nie wątpię, że zostaną z nami. Wiosłowanie to wszystko, co znają. A każdego, kto będzie wolał odejść, można łatwo zastąpić kimś z moich załóg - jego uśmiech rozszerzył się. - Więc mówię, weź je. I mówię, zabierz nas do domu. Dom, pomyślała Dany. Mogła zostawić Meereen Synom Harpii i Astapor Yunkaiczykom. Odpłyń do domu i nie oglądaj się za siebie. Zdobyła Meereen dla siebie, ale nigdy nie należało do niej. Dla Ghiscaryjczyków zawsze będzie dziwaczną obcą, która

zmiażdżyła ich bramy, wbiła ich ojców na wyszczerbione piki i skradła ich majątki. W Westeros będę zaginionym dzieckiem, które wraca, by uradować serce ojca. Mój lud będzie się cieszyć, kiedy będę przejeżdżać, a wszyscy dobrzy ludzie będą mnie kochać. Reznak mo Reznak począł żałośnie lamentować. - Więc to prawda. Chcesz nas opuścić - załamał ręce. - Yunkaiczycy przywrócą Wielkich Panów natychmiast po twoim odjeździe, a ci, którzy służyli tak wiernie twojej sprawie, zostaną ścięci, nasze słodkie żony i dziewicze córki zostaną zgwałcone i sprzedane w

niewolę. - Nie moje - zawarczał Skahaz Łysa Pała. - Pierwej je zabiję moją własną ręką. - uderzył po rękojeści miecza. Dany poczuła, jakby uderzył ją w twarz. - Jeśli się boisz tego, co się stanie, kiedy odejdę, odpłyń ze mną do Westeros. - Jak? - spytał Symon Pręgowany Grzbiet. - Trzynaście statków... to nie wystarczy. I setki może być za mało. - Drewniane konie nie są dobre zaprotestował Rommo, stary jaqqa rhan. - Dothrakowie pojadą wierzchem.

- Te osoby mogą pomaszerować lądem wzdłuż wybrzeża - zaproponował Szary Robak. - Statki mogłyby dotrzymać kroku i zaopatrywać kolumnę. - To może się udać, póki nie osiągniecie ruin Bhorash - powiedział Łysa Pała. Potem wasze statki będą musiały skręcić na południe obok Tolos i Wyspy Cedrowej i pożeglować wokół Valyrii, podczas gdy piesi będą maszerowali na Mantarys starą smoczą drogą. Oba szlaki są straszne. Wielu zginie. - Bardzo wielu - zgodził się Mollono ze smutkiem w głosie. - Mieszkańcy Mantarys są czarnoksiężnikami i kanibalami.

- Ci, których zostawicie w Meereen, będą im zazdrościć lekkiej śmierci lamentował Reznak. Zrobią z nas niewolników lub wtrącą do lochu. Wszystko będzie jak było, lub gorzej. Tego pragnie Qarth, uświadomiła sobie Dany. - Gdzie wasza odwaga? - ser Barristan wystąpił naprzód. - Jej miłość wyzwoliła was z waszych kajdan. Teraz do was należy obowiązek, by naostrzyć miecze i bronić swojej wolności, gdy ona odejdzie.

- Odważne słowa ze strony kogoś, kto chce odpłynąć ku zachodzącemu słońcu - opryskliwie ku niemu zwrócił się Symon Pręgowany Grzbiet. - Chcesz byśmy walczyli? Zostaw nam Nieskalanych. Zostaw nam zaprzysiężone miecze. - Zabierz zaprzysiężonych - nalegał Mollono. - Zostaw smoki - Dosyć - powiedziała Daenerys. Słowo przyszło jej z trudem... - Wasza Miłość... - Wspaniałości...

- Wasza Cudowność... - Dosyć, powiedziałam - Dany uderzyła w stół. Marzenia o domu i miłości zaślepiły ją. Dziecinne marzenia. Jestem krwią smoka. Nie opuści Meereen, by spotkał go los Astaporu. W tym mieście też są rzeźnicy. - Nie mogę przyjąć tej floty, choć bardzo bym chciała. Westeros musi poczekać. Ser Barristan opadł na kolano przed nią. - Błagam cię, moja królowo, nie odmawiaj podarunku. Westeros cię potrzebuje. Ludzie będą

tysiącami zaciągać się pod twe chorągwie, wielcy lordowie i szlachetni rycerze. Nadchodzi, będą wołać jeden do drugiego radosnymi głosami. Siostra księcia Rhaegara wreszcie powraca do domu. - Siostra księcia Rhaegara - to wywołało u Dany uśmiech. - Jeśli tak mnie kochają, to będą na mnie czekać. Odwagi. Siedem Królestw ciągle tam będzie, kiedy będziemy gotowi. Groleo był zdruzgotany. - Wspaniałości, musimy przyjąć te statki. To... to dar od bogów... - Raczej dar od Xaro Xhoana Daxosa.

Nie jest moim bogiem. - Ani, jak myślę, przyjacielem. Wstała chwytając tokar. Reznaku, poślij po Xaro. Obiecałam mu odpowiedź. Przyjęła kupieckiego księcia sama w sali kolumnowej, siedząc na swojej hebanowej ławce. Towarzyszyło mu czterech qartheeńskich marynarzy, niosących na ramionach zrolowany gobelin. Przyniosłem kolejny dar dla królowej mego serc, - oznajmił radośnie wchodząc. - Było w skarbcu mojej rodziny od czasu Zagłady, która pochłonęła Valyrię.

Marynarze rozwinęli gobelin na podłodze. Był stary, zakurzony, pociemniały... i ogromny. Dany musiała przysunąć się do boku Xara zanim wzór stał się widoczny. - Mapa? - spytała. - Jest piękna. Pokrywała połowę podłogi. Zastanawiała się, gdzie znajdzie tak wielką ścianę, by go zawiesić. Morza były niebieskie, lądy zielone, góry czarne i brązowe. Miasta zaznaczono jako gwiazdy haftowane złotą lub srebrną nicią. Qarth był pośrodku mapy, w równej odległości od Valyrii i Asshai. Nie ma Dymiącego

Morza, zauważyła. Valyria nie jest jeszcze wyspą. Xaro objął ja ramieniem. - Tu widzisz Astapor, tu Yunkai i Meereen. Wskazał na trzy srebrne gwiazdy obok błękitu Zatoki Niewolniczej. - Westeros jest... gdzieś tam - zrobił ręką nieokreślony gest w kierunku odległego końca sali. - Spójrz, gdzie rzuciły cię wiatry. Skręciłaś na północ, podczas gdy powinnaś udać się na południowy zachód, poprzez Morze Letnie. I całkowicie zniknąć z twojego świata, mój panie? - Widzę. - To nie ma znaczenia - oświadczył

wielkodusznie Xaro. - Ze statkami, które ci dałem, wkrótce wrócisz tam, gdzie należysz. Przyjmij je z radosnym sercem i skieruj swoje wiosła na zachód. Gdybym tylko mogła. - Mój panie, przyjęłabym chętnie te statki, ale nie mogę dać ci obietnicy, o którą prosisz ujęła jego dłoń pomiędzy swoje. - Daj mi te galery i ich załogi, a przysięgam ci, że Qarth będzie miał przyjaciela w Meereen póki gwiazdy nie spadną. Albo pożycz mi je, jeśli wolisz. Pozwól mi rozwinąć przy ich pomocy handel, a będziesz miał duży udział w zyskach.

Xaro Xhoan Daxos wysłuchał jej w milczeniu. - Widzę, że mimo wszystko jesteś dzieckiem powiedział, kiedy skończyła. - Małą dziewczynką bawiącą się w królową łzy pociekły mu z oczu, spływając po obu stronach nosa, obok szmaragdów, ametystów i czarnych diamentów. Powiedziałem Trzynastu, że zważysz na moją mądrość. Zmartwiło mnie, że się myliłem... ale twój smutek będzie silniejszy. Nie rozumiesz, jaką szkodę wyrządziłaś światu swoimi smokami i marzeniami, a znasz mniej niż połowę wrogów, których sobie stworzyłaś.

Znam jednego, który teraz stoi przede mną, roniąc fałszywe łzy. Zrozumienie tego zasmuciło ją. - Kiedy przybyłem do Sali Tysiąca Tronów, by błagać Wysoko Urodzonych o twoje życie, argumentowałem, że nie jesteś nikim innym jak dzieckiem ciągnął Xaro. - Egon Emeros Wytworny wstał, by mi odpowiedzieć. Ona jest głupim dzieckiem, rzekł, szalonym, niezważającym na nic i zbyt niebezpiecznym, by żyć. Udowodniłaś, że miał rację. Kiedy twoje smoki były małe, były nieszkodliwą ciekawostką, trzema uskrzydlonymi jaszczurkami z legend. Dorastając, stały się śmiercią i zniszczeniem, płonącym mieczem nad

światem. Nie można pozwolić, by urosły na tyle duże, by się mnożyć. I ty również - otarł łzy wierzchem bladej dłoni. - Powinienem zabić cię w Qarthu. To ją rozwścieczyło. - Byłam gościem pod twoim dachem, jadłam twoje mięso i miód - powiedziała szarpnięciem uwalniając się od niego. - Przez pamięć wszystkiego, co dla mnie zrobiłeś, wybaczę ci tym razem te słowa... ale nigdy więcej nie próbuj mi grozić. - Xaro Xhoan Daxos nie grozi odpowiedział zimno. - On przyrzeka. - Tak jak ja. I przyrzekam ci, że jeśli nie

znikniesz z Meereen zanim słońce wstanie, przekonamy się, czy łzy kłamcy wzruszą Viseriona i Rhaegala. Wyjdź stąd, Xaro. Szybko. Wyszedł, ale zostawił swój świat. Dany usiadła na ławce, by znów popatrzeć przez niebieskie jedwabne morze w kierunku odległego Westeros. Któregoś dnia., przyrzekła sobie. Następnego ranka galeas Xara zniknął, ale podarunek, który jej przywiózł, zostawił w Zatoce Niewolniczej. Długie czerwone proporce powiewały na masztach trzynastu qartheńskich galer, łopocąc na wietrze. A kiedy Daenerys zajęła miejsce na swoim

prostym, hebanowym tronie, oczekiwał na nią posłaniec ze statków. Nie wypowiedział ani słowa, ale położył u jej stóp czarna satynową poduszkę, na której spoczywała pojedyncza krwawa rękawica. - Co to znaczy? - spytał Skahaz Łysa Pała. - Krwawa rękawica... -... oznacza wojnę - odpowiedziała królowa.

J ai me Choć gorączka uparcie się utrzymywała, kikut goił się czysto i Qyburn powiedział, że reszcie jego kończyny nic już nie grozi. Jaime pragnął jak najszybciej ruszyć w drogę, zostawić za sobą Harrenhal, Krwawych Komediantów i Brienne z Tarthu. W Czerwonej Twierdzy czekała na niego prawdziwa kobieta. – Wysyłam z tobą Qyburna, by zapewnił ci opiekę po drodze do Królewskiej Przystani – oznajmił Roose Bolton rankiem tego dnia, gdy odjeżdżali. – On gorąco liczy na to, że twój ojciec na

znak wdzięczności zmusi Cytadelę, by oddała mu łańcuch. – Wszyscy na coś gorąco liczymy. Jeśli sprawi, by odrosła mi ręka, mój ojciec zrobi go wielkim maesterem. Eskortą Jaime’a dowodził Walton Nagolennik, prostolinijny, małomówny, brutalny mężczyzna, który w głębi duszy był prostym żołnierzem. Jaime całe życie służył z takimi jak on. Ludzie w rodzaju Waltona zabijali na rozkaz swego lorda, gwałcili, gdy bitwa rozgrzała im krew, i plądrowali, kiedy tylko zdarzyła się okazja, lecz po wojnie wracali do domów, zamieniali włócznie na motyki, żenili się z córkami

sąsiadów i dorabiali się czeredki rozwrzeszczanych dzieciaków. Wykonywali rozkazy bez dyskusji, lecz głębokie, złośliwe okrucieństwo Dzielnych Kompanionów nie leżało w ich naturze. Obie grupy opuściły Harrenhal tego samego ranka, gdy zimne, szare niebo zapowiadało deszcz. Ser Aenys Frey wymaszerował trzy dni wcześniej. Ruszył na północny wschód, w kierunku królewskiego traktu. Bolton zamierzał podążyć w jego ślady. – Trident wystąpił z brzegów – oznajmił Jaime’owi. – Nawet przy rubinowym brodzie trudno będzie się

przez niego przeprawić. Czy przekażesz moje najserdeczniejsze pozdrowienia twojemu ojcu? – Pod warunkiem, że ty przekażesz moje Robbowi Starkowi. – Nie omieszkam tego uczynić. Niektórzy z Dzielnych Kompanionów zebrali się na dziedzińcu, by popatrzeć na ich odjazd. Jaime podjechał do nich kłusem. – Zollo. Jak to miło, że przyszedłeś mnie pożegnać. Pyg, Timeon, będzie wam mnie brak? Nie przygotowałeś na tę okazję żadnego żartu, Shagwell?

Czegoś, co poprawiłoby mi humor po drodze? A ty, Rorge, przyszedłeś mnie pocałować na do widzenia? – Odpierdol się, kaleko – rzucił Rorge. – Jeśli nalegasz. Możesz być jednak pewien, że wrócę. Lannister zawsze płaci swe długi. Jaime zawrócił konia i podjechał do Waltona Nagolennika oraz jego dwustu ludzi. Lord Bolton ubrał go jak rycerza, ignorując brak dłoni, który czynił z wojennego rynsztunku niesmaczny żart. Jaime miał za pasem miecz i sztylet, u

jego siodła wisiały hełm i tarcza, a pod ciemnobrązową opończę założył kolczugę. Nie był jednak taki głupi, by obnosić się z tarczą ozdobioną lwem Lannisterów albo z czysto białą, do której miał prawo jako zaprzysiężony brat Gwardii Królewskiej. Znalazł w zbrojowni starą tarczę, spękaną i poobtłukiwaną. Choć farba z niej obłaziła, można jeszcze było rozpoznać wielkiego czarnego nietoperza rodu Lothstonów na srebrnozłotym polu. Lothstonowie władali Harrenhal przed Whentami i byli w swoim czasie potężną rodziną, lecz dawno już wymarli, nikt więc nie mógł mu zabronić używać ich herbu. Nie

będzie niczyim kuzynem, niczyim wrogiem, niczyim zaprzysiężonym człowiekiem... krótko mówiąc, będzie nikim. Opuścili Harrenhal przez mniejszą, wschodnią bramę i po sześciu milach rozstali się z Roose’em Boltonem i jego zastępem, skręcając na południe, by przez pewien czas podążać brzegiem jeziora. Walton chciał tak długo, jak to tylko będzie możliwe, unikać królewskiego traktu, wybierając wiejskie dróżki i wydeptane przez zwierzynę ścieżki w pobliżu Oka Boga. – Królewskim traktem jechalibyśmy szybciej.

Jaime pragnął jak najprędzej wrócić do Cersei. Jeśli się pośpieszą, może nawet zdążą na ślub Joffreya. – Nie chcę żadnych kłopotów – odparł Nagolennik. – Bogowie wiedzą, kogo możemy spotkać na trakcie. – Z pewnością nie musisz się nikogo bać? Masz dwustu ludzi. – To prawda. Ale inni mogą mieć więcej. Jego lordowska mość rozkazał oddać cię bezpiecznie twemu panu ojcu i właśnie to zamierzam uczynić. Jechałem już tędy – pomyślał Jaime kilka mil dalej, gdy mijali stojący nad

jeziorem opuszczony młyn. Chwasty zarosły miejsce, w którym ongiś córka młynarza uśmiechnęła się do niego nieśmiało, a sam młynarz zawołał: „Na turniej w tamtą stronę, ser”. Jakbym o tym nie wiedział. Aerys zrobił z jego inwestytury wielkie widowisko. Jaime wypowiedział słowa przysięgi przed królewskim namiotem, na oczach połowy królestwa klęknął na zielonej trawie obleczony w białą zbroję. Gdy ser Gerold Hightower pomógł mu wstać i zarzucił na jego ramiona biały płaszcz, rozległ się ryk, który Jaime pamiętał jeszcze po tylu latach. Tej samej nocy Aerys

zmienił jednak nutę i oznajmił mu, że nie potrzebuje w Harrenhal aż siedmiu rycerzy Gwardii Królewskiej. Rozkazał Jaime’owi wrócić do Królewskiej Przystani, gdzie miał strzec królowej i małego księcia Viserysa. Nawet gdy Biały Byk zaproponował, że on podejmie się tego obowiązku, żeby Jaime mógł wziąć udział w turnieju lorda Whenta, Aerys odmówił. – Nie zdobędzie tu chwały – oznajmił. – Należy teraz do mnie, nie do Tywina. Będzie mi służył tak, jak uznam to za stosowne. Ja jestem królem i wydaję rozkazy, a on będzie ich słuchał.

Wtedy po raz pierwszy Jaime zrozumiał, że białego płaszcza nie zawdzięcza biegłości we władaniu mieczem i kopią ani bohaterskim czynom, których dokonał w walce z Bractwem z Królewskiego Lasu. Aerys wybrał go na złość jego ojcu. Chciał pozbawić lorda Tywina dziedzica. Nawet po tylu latach ta myśl wciąż była dla niego gorzka. A owego dnia, gdy zmierzał na południe w nowym białym płaszczu, by strzec pustego zamku, niemal nie mógł się z nią pogodzić. Gdyby mógł, zdarłby z siebie ten płaszcz, było już jednak za późno. Wypowiedział przysięgę na oczach

połowy królestwa, a w Gwardii Królewskiej służyło się dożywotnio. Dogonił go Qyburn. – Dokucza ci ręka? – Dokucza mi brak ręki. Najgorsze były poranki. W snach Jaime był cały. Co dzień o świcie leżał pogrążony w półśnie i poruszał palcami dłoni. To był koszmar – szeptała jakaś część jego jaźni, nadal nie chcąc uwierzyć w to, co się stało. Tylko koszmar. Potem jednak otwierał oczy. – Jak rozumiem, ktoś cię w nocy

odwiedził – ciągnął Qyburn. – Mam nadzieję, że dobrze się zabawiłeś? Jaime obrzucił go chłodnym spojrzeniem. – Nie powiedziała, kto ją przysłał. Maester uśmiechnął się skromnie. – Gorączka już ci prawie minęła i pomyślałem, że dobrze by było, żebyś się trochę rozruszał. Pia jest bardzo zręczna, nieprawdaż? I taka... chętna. To z pewnością była prawda. Wśliznęła się do sypialni i wyśliznęła z ubrania tak szybko, że Jaime’owi zdawało się,

iż nadal śni. Obudził się dopiero wtedy, gdy wsunęła się pod koc i położyła jego jedyną dłoń na swej piersi. Do tego była ładniutka. – Kiedy przyjechałeś na turniej lorda Whenta i król dał ci ten płaszcz, byłam jeszcze małą dziewczynką – wyznała. – Byłeś taki przystojny, cały w bieli, i wszyscy powtarzali, że jesteś bardzo dzielnym rycerzem. Czasami, kiedy jestem z jakimś mężczyzną, zamykam oczy i wyobrażam sobie, że to ty leżysz na mnie, z twoją gładką skórą i złotymi lokami. Ale nigdy nie myślałam, że naprawdę będę cię miała.

Po tym wszystkim niełatwo mu było ją odesłać, Jaime uczynił to jednak. Mam już kobietę – powiedział sobie. – Czy przysyłasz dziewczyny wszystkim, którym przystawiasz pijawki? – zapytał Qyburna. – Częściej lord Vargo przysyła je mnie. Chce, żebym je zbadał, zanim... wystarczy, jak powiem, że kiedyś kochał nierozsądnie i nie chce, żeby to się powtórzyło. Nie obawiaj się. Pia jest zdrowa. Tak samo jak ta twoja dziewica z Tarthu.

Jaime przeszył go ostrym spojrzeniem. – Brienne? – Tak. To silna dziewczyna. I jej dziewictwo nadal jest nienaruszone. A przynajmniej było ostatniej nocy. Qyburn zachichotał. – Kazał ci ją zbadać? – Oczywiście. Jest... jakby to powiedzieć... wybredny. – Czy chodziło o okup? – zapytał Jaime. – Czy jej ojciec zażądał dowodu, że nadal jest dziewicą?

– Nic nie słyszałeś? – Qybum wzruszył ramionami. – Przyleciał ptak od lorda Selwyna. Z odpowiedzią na list, który do niego wysłałem. Gwiazda Wieczorna oferuje trzysta smoków za bezpieczny powrót swej córki. Mówiłem lordowi Vargo, że na Tarthu nie ma szafirów, ale on nie chciał mnie słuchać. Jest przekonany, że Gwiazda Wieczorna próbuje go oszukać. – Trzysta smoków to godziwy okup za rycerza. Kozioł powinien wziąć to, co mu dają. – Kozioł jest lordem Harrenhal, a lord Harrenhal się nie targuje.

Jaime’a poirytowała ta wiadomość, choć pewnie powinien się tego spodziewać. Kłamstwo uratowało cię na krótką chwilę, dziewko. Ciesz się choć z tego. – Jeśli jej dziewictwo jest równie twarde jak cała reszta, kozioł połamie sobie kutasa – zażartował. Doszedł do wniosku, że Brienne jest wystarczająco silna, by przeżyć kilka gwałtów, choć jeśli będzie się opierała zbyt mocno, Vargo Hoat może przejść do obcinania dłoni i stóp. A jeśli nawet, to co mnie to obchodzi? Gdyby dała mi miecz

mojego kuzyna, zamiast się wygłupiać, mógłbym nadal mieć rękę. Sam omal nie uciął jej nogi tym pierwszym ciosem, potem jednak otrzymał od niej więcej, niż się spodziewał. Hoat może nie wiedzieć, że jest nienaturalnie silna. Lepiej niech uważa, bo inaczej skręci mu ten chudy kark. Czy to nie byłoby słodkie? Jaime’a zmęczyło już towarzystwo Qyburna, ruszył więc kłusem na przód kolumny. Przed Nagolennikiem jechał niski, pękaty człowiek z północy o imieniu Nage, który niósł

sztandar pokoju, tęczową flagę o siedmiu długich proporcach, osadzoną na drzewcu ukoronowanym siedmioramienną gwiazdą. – Czy na północy nie powinniście używać innego sztandaru pokoju? – zapytał Nagolennika. – Czym jest dla was Siedmiu? – Bogami południowców – odparł Walton – a to południowców musimy prosić o pokój, by dostarczyć cię bezpiecznie do twego ojca. Do mojego ojca. Jaime zastanawiał się,

czy lord Tywin dostał już od kozła list z żądaniem okupu, z gnijącą ręką albo bez niej. Ile wart jest szermierz bez ręki? Połowę złota Casterly Rock? Trzysta smoków? Czy nic? Jego ojciec nigdy nie ulegał sentymentom. Ojciec Tywina Lannistera, lord Tytos, uwięził kiedyś nieposłusznego chorążego, lorda Tarbecka. Straszliwa lady Tarbeck wzięła w odpowiedzi do niewoli trzech Lannisterów, w tym również młodego Stafforda, którego siostra była narzeczoną Tywina. Odeślij mi mojego pana i ukochanego, bo inaczej ci trzej odpowiedzą za krzywdę, która mu się stanie – napisała w liście do Casterly

Rock. Młody Tywin zasugerował, by ojciec odesłał jej lorda Tarbecka w trzech kawałkach, lord Tytos był jednak łagodniejszym rodzajem lwa i w ten sposób lady Tarbeck zdobyła dla swego tępogłowego męża jeszcze kilka lat życia, a Stafford ożenił się, dochował dzieci i dokonał głupiego żywota dopiero pod Oxcross. Tywin Lannister żył jednak dalej, wieczny jak Casterly Rock. A teraz, oprócz syna karła, masz również syna kalekę, panie. Ależ się wściekniesz... Droga wiodła przez spaloną wioskę.

Odkąd puszczono ją z dymem, minął co najmniej rok. Wszystkie chaty były osmalone i pozbawione dachów, lecz zielsko na okolicznych polach sięgało już pasa. Nagolennik zarządził postój, by napoić konie. To miejsce też znam – pomyślał Jaime, czekając przy studni. Była tu ongiś mała gospoda, po której został tylko komin i kilka kamieni fundamentów. Wstąpił tu na kufel ale i ciemnooka dziewka służebna dała mu sera i jabłek, a oberżysta nie chciał przyjąć od niego pieniędzy. – To zaszczyt gościć pod swym dachem rycerza Gwardii Królewskiej, ser – powiedział mu. – Będę miał o czym

opowiadać wnukom. Jaime popatrzył na sterczący z zielska komin i zadał sobie pytanie, czy oberżysta doczekał się wnuków. Czy opowiedział im, że Królobójca pił kiedyś jego ale i jadł ser oraz jabłka, czy też wstydził się przyznać, że gościł kogoś takiego jak ja? Nigdy nie pozna odpowiedzi na to pytanie. Ten, kto spalił gospodę, zapewne pozabijał też wnuki. Poczuł, że zaciskają się jego fantomowe palce. Gdy Nagolennik stwierdził, że powinni rozpalić ogień i coś zjeść, Jaime potrząsnął głową.

– Nie podoba mi się tutaj. Jedziemy dalej. O zmierzchu oddalili się od jeziora i podążyli zrytą koleinami dróżką przez dębowowiązowy las. Kiedy Walton postanowił wreszcie rozbić obóz, do kikuta Jaime’a powrócił pulsujący ból. Na szczęście Qyburn zabrał ze sobą bukłak sennego wina. Nagolennik wyznaczył straże, a Jaime rozciągnął się przy ognisku, opierając o pniak zwiniętą niedźwiedzią skórę, która służyła mu jako poduszka. Dziewka powiedziałaby mu, by zjadł coś przed snem, żeby zachować siły, czuł się jednak bardziej zmęczony niż

głodny. Zamknął oczy w nadziei, że przyśni mu się Cersei. Sny w gorączce były takie jaskrawe... Stał nagi i otoczony wrogami, a ze wszystkich stron miał kamienne mury. To skała Casterly Rock – zrozumiał. Czuł nad głową jej gigantyczny ciężar. Wrócił do domu. Wrócił do domu i znowu był cały. Uniósł prawą dłoń i zgiął palce, by poczuć ich siłę. To było równie dobre jak seks.

Jak walka na miecze. Pięć palców dłoni. Śniło mu się, że jest kaleką, ale okazało się, że to nieprawda. Zakręciło mu się w głowie od ulgi. Moja dłoń, moja zdrowa dłoń. Dopóki ją miał, nie musiał się bać niczego. Otaczało go dwanaście wysokich, mrocznych postaci, odzianych w szaty o zasłaniających twarze kapturach. W dłoniach trzymały włócznie. – Kim jesteście? – zapytał. – Czego chcecie w Casterly Rock? Nie odpowiedziały mu, a tylko wymierzyły weń włócznie. Nie miał innego wyjścia, jak ruszyć w dół. Szedł

krętym przejściem, po wąskich, wykutych w skale stopniach. Droga wiodła wciąż w dół. Muszę iść do góry – powtarzał sobie. Do góry, nie w dół. Czemu schodzę w dół? Wiedział ze zrodzoną ze snu pewnością, że pod ziemią czeka go zguba. Czaiło się tam coś mrocznego i strasznego, co chciało go dopaść. Spróbował się zatrzymać, lecz włócznie zmusiły go do dalszego schodzenia. Gdybym tylko miał miecz, nie musiałbym się bać niczego. Schody skończyły się nagle w pełnej ech ciemności. Jaime wyczuwał, że

przed nim otwiera się rozległa pustka. Zatrzymał się gwałtownie, chwiejąc się na skraju nicości. Włócznia ukłuła go w krzyż i zepchnęła w czeluść. Krzyknął, lecz upadek trwał krótko. Wylądował na rękach i kolanach w płytkiej wodzie i miękkim piasku. Głęboko pod Casterly Rock znajdowały się wypełnione wodą jaskinie, tej jednak nie znał. – Co to za miejsce? – Twoje miejsce.

Głos niósł się echem, był setką, tysiącem głosów, głosami wszystkich Lannisterów od czasów Lanna Sprytnego, który żył w zaraniu dziejów. Najdonośniej brzmiał jednak głos jego ojca, a u boku lorda Tywina stała siostra Jaime’a, blada i piękna. W dłoni trzymała płonącą pochodnię. Był tam również Joffrey, syn, którego wspólnie spłodzili, a za nimi tuzin ciemniejszych postaci o złotych włosach. – Siostro, dlaczego ojciec nas tu sprowadził? – Nas? To twoje miejsce, bracie. Jej pochodnia była jedynym źródłem

światła w jaskini. Cersei odwróciła się, by odejść. – Zostań ze mną – błagał Jaime. – Nie zostawiaj mnie tu samego. – Wszyscy już jednak odchodzili. – Nie zostawiajcie mnie w ciemności! – Na dole czaiło się coś strasznego. – Dajcie mi chociaż miecz. – Już ci go dałem – oznajmił lord Tywin. Oręż leżał u jego stóp. Jaime szukał go ręką w wodzie, aż wreszcie wyczuł rękojeść. Dopóki mam miecz, nie muszę się

niczego bać. Kiedy go uniósł, na sztychu broni zapłonął blady, wąski jak palec płomień, który popełzł wzdłuż klingi, zatrzymując się na dłoń przed rękojeścią. Następnie ogień przybrał kolor samej stali. Płonął srebrnobłękitnym blaskiem, który rozproszył czerń. Jaime krążył pochylony wokół, nasłuchując uważnie, gotowy na spotkanie z wszystkim, co mogło wychynąć z mroku. Przejmująco zimna woda wlewała się mu do butów, sięgając kostek. Strzeż się wody – powtarzał sobie. W głębinach mogą się

kryć różne stwory... Za jego plecami rozległ się głośny plusk. Jaime odwrócił się błyskawicznie w tamtą stronę... i ujrzał w bladym świetle Brienne z Tarthu. Jej ręce skuwały ciężkie łańcuchy, – Przysięgłam, że będę cię strzegła – powtarzała uparcie dziewka. – Przysięgłam uroczyście. – Naga, wyciągnęła dłonie ku Jaime’owi. – Ser. Proszę. Gdybyś był taki łaskaw. Stalowe okowy ustąpiły łatwo jak jedwab. – Miecz – błagała Brienne i nagle

znalazł się w jej ręku, z pochwą, pasem i całą resztą. Zapięła sobie pas na grubej talii. W półmroku Jaime ledwie ją widział, choć dzieliło ich od siebie zaledwie kilka stóp. W tym świetle można by ją niemal wziąć za piękność – pomyślał. W tym świetle można by ją niemal wziąć za rycerza. Miecz Brienne również rozjarzył się srebrnobłękitnym ogniem. Ciemność cofnęła się nieco dalej. – Dopóki ogień będzie się palił, będziesz żył – usłyszał wołanie Cersei. – Kiedy zgaśnie, będziesz musiał umrzeć. – Siostro! – krzyknął. – Zostań ze mną.

Zostań! Jedyną odpowiedzią był cichy dźwięk oddalających się kroków. Brienne poruszała mieczem w obie strony, śledząc migotanie srebrzystych płomieni. Na dole, w płaskiej, czarnej tafli wody lśniło gorejące odbicie. Była tak samo wysoka i silna, jak ją zapamiętał, wydawało mu się jednak, że nabrała bardziej kobiecych kształtów. – Czy trzymają tu na dole niedźwiedzia? – Poruszała się powoli i ostrożnie, ściskając miecz w dłoni. Po każdym kroku odwracała się i nasłuchiwała uważnie. – Lwa jaskiniowego? Wilkory? Jest tu niedźwiedź? Powiedz

mi, Jaime. Co się tu czai? Co żyje w mroku? – Zguba. – To nie niedźwiedź – pomyślał. Ani nie lew. – Po prostu zguba. W chłodnym srebrnobłękitnym blasku mieczy wysoka dziewka wydawała się blada i wojownicza. – Nie podoba mi się tutaj. – Mnie też nieszczególnie. – Ich miecze utworzyły małą wyspę światła, lecz ze wszystkich stron otaczało ich bezkresne morze nocy. – Mam mokre nogi.

– Moglibyśmy wrócić tą samą drogą, którą nas tu przyprowadzili. Gdybyś wspiął się na moje ramiona, z pewnością byś dosięgnął wylotu tego tunelu. Wtedy mógłbym pójść za Cersei. Poczuł, że stanął mu na samą myśl o tym. Odwrócił się, nie chcąc, by Brienne to zauważyła. – Posłuchaj. – Położyła mu dłoń na ramieniu. Zadrżał od tego dotyku. Jest ciepła. – Coś się zbliża. – Brienne uniosła miecz, by wskazać nim w lewo. – Tam.

Wbił spojrzenie w mrok i po chwili również zauważył, że coś tam się rusza, choć nadal nie był w stanie dostrzec co... – Człowiek na koniu. Nie, dwóch. Dwóch jeźdźców podążających obok siebie. – Tu, pod Skałą? To nie miało sensu. Mimo to już dostrzegał dwóch mężczyzn na jasnych koniach. Jeźdźcy nosili zbroje, podobnie jak ich wierzchowce. Rumaki wychynęły z mroku, idąc stępa. Nic nie słychać –

zdał sobie nagle sprawę Jaime. Ani plusku wody, ani szczęku zbroi, ani tętentu kopyt. Przypomniał sobie Eddarda Starka, który jechał przez salę tronową Aerysa, spowity w ciszę. Mówiły tylko jego oczy, oczy lorda, zimne, szare i wyrażające osąd. – Czy to ty, Stark? – zawołał Jaime. – Chodź tu. Nie bałem się ciebie, kiedy żyłeś, i nie mam zamiaru bać się, gdy jesteś umarły. Brienne dotknęła jego ramienia. – Jest ich więcej. On również ich widział. Wydawało mu

się, że wszyscy mają zbroje ze śniegu, a z ramion spływają im pasma mgły. Zasłony hełmów mieli opuszczone, lecz Jaime Lannister nie musiał widzieć twarzy, żeby ich rozpoznać. Pięciu z nich było ongiś jego braćmi. Oswell Whent i Jon Darry. Lewyn Martell, książę Dorne. Biały Byk, Gerold Hightower. Ser Arthur Dayne, Miecz Poranka. A obok nich, w koronie z mgły i żałoby, jechał powiewający długimi włosami Rhaegar Targaryen, książę Smoczej Skały i prawowity dziedzic Żelaznego Tronu. – Nie boję się was – zawołał, obracając się wokół, gdy rozdzielili się

na dwie grupy, by go otoczyć. Nie wiedział, w którą stronę patrzeć. – Mogę walczyć z wami po kolei albo ze wszystkimi razem. Kto jednak stoczy bój z dziewką? Będzie zła, jeśli ją pominiecie. – Przysięgłam go strzec – zawołała do cienia Rhaegara. – Złożyłam świętą przysięgę. – Wszyscy złożyliśmy przysięgi – odparł z wielkim smutkiem ser Arthur Dayne. Cienie zsiadły z widmowych koni i bezszeletnie wydobyły miecze.

– Chciał spalić miasto – bronił się Jaime. – Zostawić Robertowi tylko popioły. – Był twoim królem – odparł Darry. – Przysiągłeś dbać o jego bezpieczeństwo – rzekł Whent. – I o bezpieczeństwo dzieci – dorzucił książę Lewyn. Książę Rhaegar gorzał zimnym blaskiem, to białym, to czerwonym, to znowu ciemnym. – Zostawiłem w twoich rękach żonę i dzieci. – Nie przypuszczałem, że zrobi im

krzywdę. – Miecz Jaime’a płonął teraz słabiej. – Byłem z królem... – Zabijałeś króla – wskazał ser Arthur. – Podrzynałeś mu gardło – uściślił książę Lewyn. – Króla, za którego przysiągłeś zginąć – dodał Biały Byk. Ogień przebiegający po jego mieczu przygasał już. Jaime przypomniał sobie słowa Cersei. Nie. Na jego gardle zacisnęła się dłoń przerażenia. Potem jego miecz zgasł i palił

się już tylko oręż Brienne. Duchy rzuciły się do ataku. – Nie – zawołał – nie, nie, nie. Nieeeeeeeee! Ocknął się z walącym sercem pośród gwiaździstej nocy. Leżał w gaju. Czuł w ustach smak żółci i drżał, zlany potem. Było mu gorąco, a zarazem zimno. Gdy spojrzał na rękę, w której zwykł trzymać miecz, zobaczył, że kończy się brzydkim kikutem, ciasno owiniętym skórą i płótnem. Zdał sobie sprawę, że w oczach wezbrały mu nagłe łzy. Czułem ją. Czułem siłę w palcach i szorstką skórę rękojeści miecza. Moja

dłoń... – Panie. – Qyburn uklęknął u jego boku. Jego ojcowską twarz pokrywały zmarszczki niepokoju. – Co się stało? Słyszałem twój krzyk. Stał nad nimi Walton Nagolennik, wysoki i ponury. – O co chodzi? Czemu krzyczałeś? – To był sen... tylko sen. – Jaime popatrzył na otaczający go obóz. Przez chwilę czuł się zagubiony. – Znalazłem się w ciemnościach, ale odzyskałem rękę.

Spojrzał na kikut i znowu ogarnęły go mdłości. Pod Skałą nie ma takiego miejsca – pomyślał. Żołądek miał pusty i czuł w nim kwas. Głowa bolała go w miejscu, gdzie wspierał ją o pniak. Qyburn dotknął jego czoła. – Masz jeszcze ślad gorączki. – Majaczenia w gorączce. – Jaime wyciągnął rękę. – Pomóż mi wstać. Nagolennik złapał go za jedyną dłoń i podźwignął na nogi. – Chcesz jeszcze kielich sennego wina?

– zapytał Qyburn. – Nie. Dość już mam na dziś snów. Zastanawiał się, ile jeszcze czasu zostało do świtu. Wiedział skądś, że jeśli zamknie oczy, natychmiast wróci w to mroczne, wilgotne miejsce. – To może makowego mleka? I coś na gorączkę? Jesteś jeszcze słaby, panie. Potrzebujesz snu. Musisz wypocząć. To ostatnia rzecz, którą zamierzam robić. Pniak, o który wspierał głowę, lśnił blado w blasku księżyca. Mech porastał go tak grubą warstwą, że Jaime

do tej pory nie zauważył, iż drewno jest białe. Pomyślał o Winterfell i o drzewie sercu Neda Starka. To nie był on – pomyślał. To nigdy nie był on. Pniak jednak był martwy, tak samo jak Stark i wszyscy pozostali. Książę Rhaegar, ser Arthur i dzieci. I Aerys. Aerys jest najbardziej martwy ze wszystkich. – Wierzysz w duchy, maesterze? – zapytał Qyburna. Twarz mężczyzny nabrała dziwnego wyrazu. – Kiedyś, jeszcze w Cytadeli, wszedłem do pustego pokoju i ujrzałem w nim puste krzesło. Wiedziałem jednak, że

przed chwilą siedziała na nim kobieta. Na poduszce widziało się jeszcze zagłębienie, tkanina była ciepła, a w powietrzu unosił się jej zapach. Jeśli opuszczając pokój, zostawiamy po sobie woń, to z pewnością po naszych duszach również coś zostaje, kiedy opuszczamy to życie. – Qyburn rozpostarł dłonie. – Arcymaesterom nie spodobało się jednak moje rozumowanie. To znaczy Marwynowi się spodobało, ale był w tym osamotniony. Jaime przesunął palcami po włosach.

– Walton – nakazał – siodłaj konie. Wracamy. – Wracamy? Nagolennik popatrzył na niego nieufnie. Myśli, że oszalałem. Być może ma rację. – Zostawiłem coś w Harrenhal. – Ten zamek należy teraz do lorda Vargo i jego Krwawych Komediantów. – Masz dwa razy więcej ludzi od niego. – Jeśli nie oddam cię ojcu, tak jak mi rozkazano, lord Bolton obedrze mnie ze

skóry. Jedziemy do Królewskiej Przystani. Kiedyś Jaime mógłby mu odpowiedzieć uśmiechem i groźbą, jednoręcy kalecy nie budzili jednak zbyt wielkiego strachu. Zadał sobie pytanie, co zrobiłby w takiej sytuacji jego brat. Tyrion znalazłby jakiś sposób. – Lannisterowie kłamią, Nagolennik. Czy lord Bolton ci o tym nie mówił? Mężczyzna zmarszczył podejrzliwie brwi. – A gdyby nawet mówił, to co?

– Jeśli nie zabierzesz mnie do Harrenhal, piosenka, którą zaśpiewam ojcu, może nie przypominać tej, którą chciałby usłyszeć lord Dreadfort. Mogę nawet powiedzieć, że to Bolton kazał uciąć mi rękę, a miecz trzymał Walton Nagolennik. Walton wytrzeszczył oczy. – To nieprawda. – Masz rację, ale komu uwierzy mój ojciec? – Jaime uśmiechnął się, tak jak zwykł to robić wtedy, gdy nie bał się niczego na świecie. – Wszystko będzie wyglądało znacznie prościej, jeśli wrócimy. Wkrótce znowu ruszymy w

drogę, a ja zaśpiewam w Królewskiej Przystani piosenkę tak słodką, że nie uwierzysz własnym uszom. Dostaniesz dziewczynę, a na dodatek mieszek pełen złota. – Złota? – To spodobało się Waltonowi. – A ile go będzie? Mam go. – A ile byś chciał? Gdy słońce wzeszło, przebyli już połowę drogi do Harrenhal. Jaime zmuszał wierzchowca do jazdy znacznie szybszej niż wczoraj, a

Nagolennik i jego ludzie nie mieli innego wyjścia, jak dotrzymywać mu kroku. Mimo to, nim dotarli do zamku nad jeziorem, było już południe. Na tle ciemniejącego, zapowiadającego deszcz nieba rysowały się – czarne i złowrogie – ogromne mury oraz pięć gigantycznych wież. Zamek wygląda na martwy. Mury były opustoszałe, a bramy zamknięte i zaryglowane. Wysoko nad barbakanem zwisała jednak bezwładnie chorągiew. Czarny kozioł z Qohoru – pomyślał Jaime. Otoczył usta dłońmi i zawołał. – Hej, wy! Otwierajcie bramy albo wywalę je kopniakiem! Dopiero gdy Qyburn i Nagolennik

wsparli go swymi głosami, na szczycie murów pojawiła się czyjaś głowa. Mężczyzna popatrzył na nich z góry, a potem zniknął. Po krótkiej chwili usłyszeli dźwięk podnoszonej kraty. Jaime Lannister spiął konia i wjechał do środka, ledwie spoglądając na otwory machikuł na suficie. Obawiał się, że kozioł może ich nie wpuścić, wyglądało jednak na to, że Dzielni Kompanioni nadal uważają ich za sojuszników. Durnie. Zewnętrzny dziedziniec był opustoszały. Tylko w długich, krytych dachówką

stajniach dawało się zauważyć jakieś oznaki życia, w tej chwili Jaime’a nie obchodziły jednak konie. Ściągnął wodze i rozejrzał się wokół. Słyszał głosy dobiegające zza Wieży Duchów. Ludzie wrzeszczeli w sześciu różnych językach. Po obu bokach miał Nagolennika i Qyburna. – Zabieraj to, po co przyjechałeś, i znikamy stąd – odezwał się Nagolennik. – Nie chcę żadnych kłopotów z Komediantami. – Powiedz swoim ludziom, żeby trzymali dłonie na rękojeściach mieczy, a Komedianci nie będą chcieli żadnych

kłopotów z tobą. Dwa do jednego, pamiętasz? – Jaime odwrócił głowę, słysząc odległy ryk, słaby, ale gwałtowny. Odbił się echem od murów Harrenhal i nagle śmiech wezbrał niczym morskie fale. Jaime w jednej chwili zrozumiał, co się dzieje. Czy przyjechaliśmy za późno? Dopadły go mdłości. Wbił ostrogi w końskie boki i pocwałował przez zewnętrzny dziedziniec. Potem przeniknął pod łukiem kamiennego mostu, okrążył Jęczącą Wieżę i wreszcie wpadł na Dziedziniec Stopionego Kamienia. Wrzucili ją do dołu z niedźwiedziem.

Król Harren Czarny nawet szczucie niedźwiedzia chciał urządzać w wielkim stylu. Dół miał dziesięć jardów średnicy i pięć głębokości, był obmurowany kamieniami, wysypany piaskiem i otoczony sześcioma poziomami kamiennych ław. Gdy Jaime zsunął się niezgrabnie z siodła, zauważył, że Dzielni Kompanioni zajmują tylko jedną czwartą miejsc na ławach. Najemnicy byli tak skupieni na rozgrywającym się w nim widowisku, że intruzów zauważyli tylko ci, którzy siedzieli po przeciwnej stronie dołu.

Brienne miała na sobie tę samą niedopasowaną suknię, którą włożyła na kolację z Roose’em Boltonem. Nie osłaniała jej tarcza, napierśnik, kolczuga, ani nawet utwardzana skóra, a jedynie różowy atłas i myrijskie koronki. Być może kozioł uważał, że zabawniej będzie, jeśli ubierze ją jak kobietę. Połowa sukni zwisała w strzępach, a po lewym, draśniętym pazurami ramieniu ściekała krew. Przynajmniej dali jej miecz. Dziewka trzymała oręż w jednej ręce i poruszała się bokiem, starając się trzymać na dystans od zwierza. To nic jej nie da, krąg jest za mały.

Powinna zaatakować, szybko skończyć walkę. Dobra stal powinna sobie poradzić z każdym niedźwiedziem. Wyglądało jednak na to, że dziewka boi się podejść bliżej. Komedianci zasypywali ją obelgami i obscenicznymi sugestiami. – To nie nasza sprawa – ostrzegł go Walton. – Lord Bolton powiedział, że dziewka należy do nich i mogą z nią zrobić, co chcą. – Ma na imię Brienne. – Jaime zszedł po schodach, mijając kilkunastu zaskoczonych najemników. Vargo Hoat zasiadał w lordowskiej loży w

pierwszym szeregu. – Lordzie Vargo – zawołał, przekrzykując gapiów. Qohorik omal nie rozlał wina. – Królobójca? Lewą połowę twarzy zasłaniał mu nieudolnie zawiązany bandaż. Nad uchem miał plamę krwi. – Wyciągnij ją stamtąd. – Nie miesaj się do tego, Królobójco, chyba ze chces zarobić drugi kikut. –

Hoat machnął kielichem. – Twoja klempa odgryzła mi ucho. Nic dziwnego, że ojciec nie chce zapłacić okupu za takiego dziwoląga. Jaime odwrócił się, słysząc donośny ryk. Niedźwiedź miał osiem stóp wysokości. Gregor Clegane w futrze – pomyślał. Tyle że pewnie jest bystrzejszy. Bestia nie miała jednak takiego zasięgu, jak Góra ze swym monstrualnym mieczem. Rozwścieczony niedźwiedź ryknął po raz kolejny, odsłaniając wypełniające paszczę żółte zęby. Potem opadł na cztery łapy i ruszył prosto na Brienne.

To twoja szansa – pomyślał Jaime. Uderz! Teraz! Machnęła jednak tylko nieudolnie mieczem. Zwierz wzdrygnął się, po czym z głośnym pomrukiem ponowił atak. Brienne odskoczyła w lewo i cięła mieczem w pysk zwierza. Tym razem niedźwiedź uniósł łapę, by odtrącić oręż na bok. Jest ostrożny – zrozumiał Jaime. Walczył już z ludźmi. Wie, że miecze i włócznie mogą mu wyrządzić krzywdę. Ale to nie powstrzyma go długo. – Zabij go! – zawołał, lecz jego głos

zagłuszyły inne krzyki. Jeśli nawet Brienne go usłyszała, nie okazała tego w żaden sposób. Krążyła po dole, cały czas mając ścianę za plecami. Za blisko. Jeśli to bydlę przyprze ją do ściany... Bestia odwróciła się niezgrabnie, zbyt daleko od przeciwnika. Brienne zmieniła kierunek, szybka jak kot. To jest dziewka, którą pamiętam. Podskoczyła do niedźwiedzia, by ciąć go w grzbiet. Zwierz z rykiem podniósł się na tylne łapy. Brienne oddaliła się pośpiesznie. Gdzie jest krew? Wtem Jaime zrozumiał. – Dałeś jej turniejowy miecz –

naskoczył na Hoata. Kozioł ryknął śmiechem, opryskując go winem i plwociną. – Ocywiście. – Zapłacę ten cholerny okup. Złoto, szafiry, czego tylko chcesz. Wyciągnij ją stamtąd. – Chces ją dostać, to skac. Jaime skoczył. Oparł jedyną dłoń na marmurowym murku, przesadził go i przetoczył się po piasku.

Niedźwiedź odwrócił się, słysząc łoskot, i powęszył, spoglądając nieufnie na nowego intruza. Jaime podźwignął się na jedno kolano. I co mam teraz zrobić, na siedem piekieł? Nabrał w garść piasku. – Królobójca? – usłyszał głos zdumionej Brienne. – Jaime. Wyprostował się, sypiąc piaskiem w pysk niedźwiedzia. Zwierz zamachał wściekle łapami, rycząc jak szalony. – Co tu robisz?

– Coś głupiego. Schowaj się za mną. Ruszył pod murem w jej stronę, by własnym ciałem osłonić ją przed niedźwiedziem. – To ty schowaj się za mnie. Mam miecz. – Ale tępy. Schowaj się! Zobaczył coś na wpół zagrzebanego w piasku i złapał to jedyną dłonią. Okazało się, że to ludzka żuchwa. Było na niej jeszcze trochę zielonkawego mięsa, w którym roiło się od czerwi. Urocze – pomyślał, zastanawiając się, czyją twarz trzyma. Niedźwiedź był

coraz bliżej, Jaime zamachnął się więc i cisnął kością, mięsem i czerwiami w głowę bestii. Chybił co najmniej o jard. Lewą dłoń też powinienem sobie odrąbać. I tak nie ma z niej żadnego pożytku. Brienne próbowała się wymknąć zza jego pleców, lecz podciął jej nogi. Runęła na piasek, ściskając bezużyteczny miecz. Jaime usiadł na niej okrakiem, niedźwiedź rzucił się do szarży. Rozległ się głośny brzęk i pod lewym okiem bestii wyrosło nagle opierzone drzewce.

Z otwartej paszczy popłynęła krew i ślina. Drugi bełt trafił w nogę. Niedźwiedź ryknął i stanął na tylne łapy. Znowu zobaczył Jaime’a oraz Brienne i powlókł się w ich kierunku. Zagrały kolejne kusze. Bełty przeszyły futro i mięśnie. Z tak bliska kusznicy raczej nie mogli chybić. Pociski uderzały z siłą buzdyganów, lecz niedźwiedź postawił kolejny krok. Biedne, głupie, odważne bydlę. Gdy bestia zamachnęła się na Jaime’a, odsunął się na bok tanecznym krokiem, wzbijając nogami w górę fontanny piasku. Niedźwiedź ruszył za swym dręczycielem i w

grzbiet wbiły mu się dwa kolejne bełty. Warknął basowo po raz ostatni, osunął się na zad, padł na zbroczony krwią piasek i zdechł. Brienne podniosła się na kolana, ściskając miecz. Oddychała szybko i nierówno. Ludzie Nagolennika ładowali na nowo kusze, a Komedianci obrzucali ich przekleństwami i groźbami. Jaime zauważył, że Rorge i Trzypalca Noga wyciągnęli miecze, a Zollo rozwija bicz.

– Zabiliście mojego niedźwiedzia! – wrzasnął Vargo Hoat. – Z tobą zrobimy to samo, jeśli będziesz się stawiał – ostrzegł go Nagolennik. – Zabieramy dziewkę. – Nazywa się Brienne – poprawił go Jaime. – Brienne, dziewica z Tarthu. Mam nadzieję, że nadal jesteś dziewicą? Jej brzydka, szeroka twarz zapłonęła szkarłatnym rumieńcem. – Tak. – To bardzo dobrze – stwierdził Jaime.

– Ratuję tylko dziewice. Dostaniesz swój okup – dodał, zwracając się do Hoata. – Za nas oboje. Lannister zawsze płaci swe długi. A teraz przynieście jakieś sznury i wydostańcie nas stąd. – W dupę z tym – warknął Rorge. – Zabij ich, Hoat. Jak tego nie zrobisz, to pożałujesz. Qohorik zawahał się. Połowa jego najemników była pijana, a ludzie z północy byli zupełnie trzeźwi, a do tego mieli dwukrotną przewagę liczebną. Niektórzy z kuszników zdążyli już naładować broń.

– Wyciągnijcie ich – rozkazał Hoat. – Postanowiłem okazać łaskawość – dodał, zwracając się do Jaime’a. – Powiedz o tym swemu panu ojcu. – Nie omieszkam, wasza lordowska mość. Ale i tak nic to ci nie pomoże. Walton Nagolennik okazał gniew dopiero wtedy, gdy oddalili się półtorej mili od Harrenhal i znaleźli się poza zasięgiem stojących na murach łuczników. – Odjęło ci rozum, Królobójco? Czy szukałeś śmierci? Nikt nie zdoła

pokonać niedźwiedzia gołymi rękami! – Jedną gołą ręką i jednym gołym kikutem – uściślił Jaime. – Miałem nadzieję, że zabijecie bestię, nim ona zdąży wykończyć mnie. W przeciwnym razie lord Bolton obdarłby cię ze skóry jak pomarańczę, nieprawdaż? Nagolennik przeklął go, nazywając go lannisterskim durniem, po czym spiął konia i pocwałował na czoło kolumny. – Ser Jaime? – Nawet w brudnym, różowym atłasie i podartych koronkach Brienne wyglądała raczej jak mężczyzna w sukni niż jak prawdziwa kobieta. – Jestem ci wdzięczna, ale... byłeś już

daleko. Dlaczego wróciłeś? Przyszedł mu do głowy tuzin złośliwych odpowiedzi, każda okrutniejsza od poprzedniej, wzruszył jednak tylko ramionami. – Przyśniłaś mi się – odparł.

C atelyn Robb trzykrotnie żegnał się ze swą młodą królową. Raz w bożym gaju, pod drzewem sercem, na oczach bogów i ludzi. Drugi raz pod bramą, gdzie Jeyne ofiarowała mu na drogę długi uścisk i jeszcze dłuższy pocałunek. I wreszcie godzinę później nad Kamiennym Nurtem. Dziewczyna przycwałowała tam na spienionym koniu, by błagać swego młodego króla, żeby zabrał ją ze sobą. Catelyn widziała, że Robb jest tym wzruszony, lecz również zażenowany. Dzień był

szary i wilgotny, zaczęła siąpić mżawka i ostatnie, czego chciał, to wstrzymywać marsz po to, by mógł stać na deszczu i pocieszać młodą, zapłakaną żonę na oczach połowy armii. Przemawia do niej czule, ale pod jego słowami kryje się gniew – pomyślała, spoglądając na syna. Gdy król i królowa byli zajęci rozmową, Szary Wicher krążył wokół nich, zatrzymując się tylko po to, by otrzepać się z wody i warknąć na deszcz. Kiedy wreszcie Robb dał Jeyne pożegnalny pocałunek, odesłał ją z eskortą dwunastu ludzi do Riverrun i ponownie dosiadł konia, wilkor popędził naprzód niczym zwolniona z

cięciwy strzała. – Widzę, że królowa Jeyne ma kochające serce – zauważył Kulawy Lothar Frey. – Całkiem jak moje siostry. Idę o zakład, że Roslin tańczy już po Bliźniakach, podśpiewując „lady Tully, lady Tully, lady Roslin Tully”. Jutro będzie sobie przykładała do policzka materiał w czerwono-niebieskich barwach Riverrun, żeby sprawdzić, jak będzie się prezentowała w płaszczu żony. – Odwrócił się w siodle i uśmiechnął do Edmure’a. – Jesteś czemuś dziwnie cichy, lordzie Tully. Zastanawiam się, jak ty się czujesz?

– Mniej więcej tak, jak pod Kamiennym Młynem na chwilę przed tym, nim zabrzmiały rogi – odpowiedział Edmure tylko półżartem. Lothar roześmiał się dobrodusznie. – Módlmy się o to, by twoje małżeństwo ułożyło się równie szczęśliwie, panie. Niech bogowie mają nas w swej opiece, jeśli tak się nie stanie. Catelyn wcisnęła pięty w boki konia, zostawiając brata i Kulawego Lothara samym sobie. To ona nalegała, by Jeyne została w

Riverrun, choć Robb wolałby mieć ją przy sobie. Lord Walder z łatwością mógł uznać brak królowej na ślubie za kolejny kamień obrazy, jej obecność byłaby jednak inną formą zniewagi, solą sypaną na jego rany. – Walder Frey ma kąśliwy język i długą pamięć – ostrzegła syna Catelyn. – Nie wątpię, że wystarczy ci sił, by znosić jego złośliwości w zamian za jego wierność, ale masz w sobie zbyt wiele z ojca, by siedzieć spokojnie, gdy będzie obrażał Jeyne prosto w oczy. Robb musiał przyznać, że brzmi to

rozsądnie. Ale i tak ma do mnie żal – pomyślała ze znużeniem Catelyn. Już tęskni za Jeyne i jakąś częścią jaźni oskarża mnie o jej nieobecność, mimo że wie, iż udzieliłam mu dobrej rady. Z sześciu Westerlingów, którzy przybyli z jej synem z Turni, u jego boku został tylko jeden. Ser Raynald, brat Jeyne, który nosił królewską chorągiew. Tego samego dnia, gdy Robb otrzymał od lorda Tywina zgodę na wymianę jeńców, wysłał wuja Jeyne, Rolpha Spicera, do Złotego Zęba z Martynem Lannisterem. Było to zręczne posunięcie. Jej syn nie musiał się obawiać o bezpieczeństwo Martyna, Galbart Glover z radością usłyszał, że

jego brat wsiadł na statek w Duskendale, ser Rolph otrzymał ważne i honorowe zadanie... a Szary Wicher znowu był u królewskiego boku. Tam, gdzie jest jego miejsce. Lady Westerling została w Riverrun z dziećmi: Jeyne, jej młodszą siostrą Eleyną oraz małym Rollamem, giermkiem Robba, który głośno protestował przeciw temu, że go nie zabrano. To jednak również było rozsądne. Poprzednim giermkiem Robba był Olyvar Frey, który z pewnością będzie obecny na ślubie siostry. Kłując go w oczy widokiem następcy,

postąpiliby nieuprzejmie i nieroztropnie. Jeśli zaś chodzi o ser Raynalda, był on młodym, wesołym rycerzem, który przysięgał, że nie da się sprowokować żadnej obeldze Waldera Freya. Miejmy nadzieję, że skończy się na obelgach. Catelyn poważnie się jednak obawiała, że tak nie będzie. Po Tridencie jej pan ojciec nigdy już nie ufał Walderowi Freyowi i ona świetnie o tym pamiętała. Królowa Jeyne będzie najbezpieczniejsza za wysokimi, grubymi murami Riverrun, pod opieką Blackfisha. Robb stworzył nawet dla niego nowy tytuł – namiestnik południowego pogranicza. Jeśli

ktokolwiek mógł obronić dorzecze, to właśnie ser Brynden. Mimo to Catelyn będzie brakowało widoku pooranej bruzdami twarzy stryja, a Robbowi będzie brakowało jego rad. Ser Brynden miał swój udział w każdym zwycięstwie odniesionym przez jej syna. Jako dowódca zwiadowców zastąpił go Galbart Glover, który był wiernym i godnym zaufania człowiekiem, lecz brakowało mu błyskotliwości Blackfisha. Osłaniana przez zwiadowców Glovera linia sił Robba ciągnęła się kilka mil. Strażą przednią dowodził Greatjon. Catelyn jechała w głównej kolumnie,

otoczona rumakami dźwigającymi na grzbietach zakutych w stal mężczyzn. Za nią podążały tabory, kolumna wozów wypełnionych żywnością, paszą, zapasami, darami ślubnymi oraz rannymi zbyt słabymi, by mogli chodzić. Nad wszystkim tym czuwał ser Wendel Manderly i jego rycerze z Białego Portu. Dalej wlokły się stada kóz, owiec i chudego bydła, a za nimi garstka markietanek o obolałych stopach. Na samym końcu jechała ariergarda Robina Flinta. Za nimi, w promieniu setek mil, nie było żadnych wrogów, Robb nie zamierzał jednak podejmować ryzyka.

Było ich trzy tysiące pięciuset, trzy tysiące pięciuset ludzi, którzy posmakowali krwi w Szepczącym Lesie, zbroczyli miecze w Bitwie Obozów, pod Oxcross, Ashemark oraz Turnią i wszędzie pośród bogatych w złoto wzgórz lannisterskiego zachodu. Pomijając skromną świtę jej brata Edmure’a, lordowie Tridentu pozostali na miejscu, by bronić dorzecza, dopóki król nie odzyska północy. Czekała na nich narzeczona Edmure’a i następna bitwa Robba... a na mnie czeka dwóch martwych synów, puste łoże i zamek pełen duchów. Nie była to wesoła perspektywa. Brienne, gdzie jesteś? Przyprowadź mi moje dziewczynki, Brienne. Przyprowadź je bezpiecznie.

Towarzysząca ich odjazdowi mżawka przerodziła się około południa w miarowy deszcz, który padał aż do później nocy. Następnego dnia w ogóle nie widzieli słońca. Jechali pod zachmurzonym niebem, postawiwszy kaptury, by rzęsisty opad nie zalewał im oczu. Drogi zmieniły się w błoto, a pola w trzęsawiska. Ulewa wypełniła rzeki wodą i postrącała liście z gałęzi. Nieustanny szum deszczu sprawiał, że nikomu nie chciało się prowadzić niezobowiązujących rozmówek, ludzie odzywali się więc tylko wtedy, gdy mieli coś ważnego do powiedzenia, to

znaczy rzadko. – Jesteśmy silniejsi, niżby się zdawało, pani – oznajmiła jej w pewnej chwili lady Maege Mormont. Catelyn polubiła lady Maege i jej najstarszą córkę Dacey. Obie okazały jej w sprawie Jaime’a Lannistera więcej zrozumienia niż większość. Córka była wysoka i szczupła, a matka niska i krępa, lecz obie ubierały się podobnie, w zbroje i skóry, a na tarczach i opończach nosiły czarnego niedźwiedzia rodu Mormontów. Zdaniem Catelyn był to dziwny strój dla dam, lecz Dacey i lady Maege czuły się jako kobietywojowniczki jeszcze swobodniej niż dziewczyna z Tarthu.

– Walczyłam u boku Młodego Wilka we wszystkich bitwach – oznajmiła radośnie Dacey Mormont. – Jeszcze żadnej nie przegrał. To prawda, ale stracił wszystko inne – pomyślała Catelyn. Nie mogła jednak powiedzieć tego na głos. Ludziom z północy nie brakowało odwagi, lecz byli daleko od domu i jedynym, co podtrzymywało ich na duchu, była wiara w młodego króla. Tej wiary należało bronić za wszelką cenę. Muszę być silniejsza – powtarzała sobie. Muszę być silna dla Robba. Jeśli wpadnę w rozpacz, żałoba mnie zniszczy. Wszystko zależało od mającego się odbyć ślubu. Jeśli Edmure

i Roslin przypadną sobie do gustu, jeśli lord Frey Spóźnialski pozwoli się ubłagać i ponownie połączy swe siły z Robbem... Nawet wtedy, jakie będziemy mieli szanse, uwięzieni między Lannisterami a Greyjoyami? Nie odważyła się zastanawiać nad tym pytaniem, choć Robb myślał o nim niemal bez przerwy. Widziała, jak na postojach wpatruje się w mapy, szukając jakiegoś sposobu, który pozwoliłby mu odzyskać północ. Jej brat Edmure miał inne troski. – Ale chyba nie wszystkie córki lorda Waldera są podobne do niego? –

zastanawiał się, siedząc w wysokim, pasiastym namiocie z Catelyn i przyjaciółmi. – Przy tak wielu różnych matkach niektóre z nich muszą się okazać urodziwe – stwierdził ser Marq Piper – ale z jakiego powodu ten stary nędznik miałby ci dać ładną dziewczynę? – Nie ma żadnego powodu – przyznał ponurym tonem Edmure. Catelyn nie mogła już tego znieść. – Cersei Lannister jest urodziwa –

oznajmiła ostro. – Gdybyś był mądry, modliłbyś się o to, by Roslin była silna i zdrowa, miała wierne serce i nieźle poukładane w głowie. Wyszła z namiotu. Edmure nie przyjął tego dobrze. Następnego dnia unikał jej konsekwentnie, woląc towarzystwo Marqa Pipera, Lymonda Goodbrooka, Patreka Mallistera i młodych Vance’ów. Oni nie czynią mu wymówek, chyba że żartem – powiedziała sobie Catelyn, gdy po południu przemknęli obok niej niemal bez słowa. Zawsze byłam zbyt surowa dla Edmure ‘a, a teraz żałoba dodaje

ostrości każdemu mojemu słowu. Żałowała swego wybuchu. Wystarczał deszcz padający z nieba. Nie musiała sprowadzać go więcej. Czy to naprawdę takie straszne pragnąć ładnej żony? Przypomniała sobie dziecinne rozczarowanie, które poczuła, gdy po raz pierwszy ujrzała na oczy Eddarda Starka. Wyobrażała go sobie jako młodszą wersję jego brata Brandona, prawda wyglądała jednak inaczej. Ned był niższy, miał brzydszą twarz i był bardzo poważny. Przemawiał do niej uprzejmie, lecz pod jego słowami wyczuwała chłód zupełnie nie przypominający Brandona, którego ataki

wesołości były równie szalone jak napady gniewu. Nawet gdy zabrał jej dziewictwo, w ich miłości było więcej obowiązku niż namiętności. Ale spłodziliśmy tej nocy Robba, daliśmy życie królowi. A po wojnie, w Winterfell, znalazłam tyle miłości, że wystarczyłoby jej dla każdej kobiety. Musiałam tylko odkryć dobre, słodkie serce ukryte za poważną twarzą Neda. Nie ma powodu, by Edmure nie mógł znaleźć tego samego ze swą Roslin. Zrządzeniem bogów ich droga wiodła przez Szepczący Las, gdzie Robb odniósł swe pierwsze wielkie zwycięstwo. Jechali wzdłuż krętego

strumienia dnem wąskiej doliny, tak samo jak ludzie Jaime’a Lannistera owej pamiętnej nocy. Wtedy było cieplej – przypomniała sobie. Drzewa były jeszcze zielone, a strumień nie występował z brzegów. Nurt potoku spowalniały teraz spadłe z drzew liście, które gromadziły się w wilgotnych stertach pośród głazów i korzeni, a drzewa, między którymi ukryła się ongiś armia Robba, zamieniły zielony strój na matowe złoto usiane brązowymi cętkami albo czerwień, która przywodziła jej na myśl rdzę albo zakrzepłą krew. Tylko świerki i

żołnierskie sosny wciąż były zielone. Ich wierzchołki wysuwały się ku chmurom niczym wysokie, ciemne włócznie. Od tego czasu zginęły nie tylko drzewa – pomyślała. Podczas bitwy w Szepczącym Lesie Ned siedział jeszcze żywy w celi pod Wielkim Wzgórzem Aegona, Bran i Rickon byli zaś bezpieczni za murami Winterfell. A Theon Greyjoy walczył u boku Robba i przechwalał się, że omal nie skrzyżował mieczy z Królobójcą. Gdybyż tylko tak się stało. Ile zła udałoby się uniknąć, gdyby to Theon zginął zamiast synów lorda

Karstarka? Gdy przejeżdżali przez pole bitwy, Catelyn zauważała gdzieniegdzie ślady dawnej rzezi: odwrócony, wypełniony deszczówką hełm, odłamek kopii, końskie kości. Dla niektórych z poległych usypano kamienne kurhany, lecz dobrały się już do nich padlinożerne zwierzęta. Między zwalonymi głazami dostrzegała strzępki jaskrawej tkaniny i kawałki lśniącego metalu. Raz ujrzała nawet spoglądającą na nią twarz. Spod gnijącego, zbrązowiałego ciała wyłaniała się już czaszka. Zadała sobie pytanie, gdzie spoczywa

Ned. Milczące siostry zabrały jego kości na północ, eskortowane przez Hallisa Mollena i nieliczną straż honorową. Czy jej mąż dotarł do Winterfell i leżał teraz u boku swego brata Brandona w mrocznych kryptach pod zamkiem, czy też drzwi w Fosie Cailin zatrzasnęły się, nim Hal i siostry zdążyli przejechać? Przez serce Szepczącego Lasu jechało trzy tysiące pięciuset jeźdźców, lecz Catelyn Stark rzadko czuła się bardziej samotna. Z każdą przebytą milą oddalała się od Riverrun i zadawała sobie pytanie, czy jeszcze kiedyś ujrzy ten zamek, czy też utraciła go na zawsze,

tak jak wiele innych rzeczy? Po pięciu dniach zwiadowcy ostrzegli ich, że wezbrane wody zerwały drewniany most w Fairmarket. Galbart Glover i dwóch jego najśmielszych ludzi próbowało sforsować konno wzburzone Niebieskie Widły w Baranim Brodzie. Dwa konie utonęły, a wraz z nimi jeden z jeźdźców. Sam Glover zdołał się wdrapać na skałę, z której potem go ściągnięto. – Poziom wód nie był tak wysoki od wiosny – stwierdził Edmure. – A jeśli deszcz nie przestanie padać, podniesie się jeszcze wyżej.

– W górę rzeki, nieopodal Starych Kamieni, jest drugi most – przypomniała sobie Catelyn, która często jeździła tędy z ojcem. – Jest starszy i mniejszy, ale jeśli nadal stoi... – Już go nie ma, pani – przerwał jej Galbart Glover. – Wody zmyły go razem z tym w Fairmarket. Robb popatrzył na Catelyn. – Czy jest tu więcej mostów? – Nie ma. A brody będą nie do przebycia. – Zastanowiła się. – Jeśli nie możemy przejść Niebieskich Wideł, będziemy musieli je ominąć, pojechać

przez Siedem Strumieni i Bagno Jędzy. – Tam są tylko mokradła i złe drogi albo zupełne bezdroża – ostrzegł ich Edmure. – Będziemy się posuwać naprzód powoli, ale pewnie prędzej czy później dotrzemy na miejsce. – Lord Walder zaczeka – stwierdził Robb. – Lothar wysłał mu z Riverrun ptaka i spodziewa się naszego przybycia. – Tak, ale jest z natury drażliwy i podejrzliwy – zauważyła Catelyn. – Może uznać tę zwłokę za celową

zniewagę. – Proszę bardzo, będę go błagał o wybaczenie także i za to. Będę bardzo skruszonym królem, przepraszającym co drugi oddech. – Robb skrzywił się z przekąsem. – Mam nadzieję, że Bolton przeprawił się przez Trident, nim zaczęły się deszcze. Królewski trakt biegnie prosto na północ i nie ma po drodze żadnych przeszkód. Nawet na piechotę powinien dotrzeć do Bliźniaków przed nami. – A co zrobisz, gdy już połączysz z nim siły, a ślub mojego brata się odbędzie? –

zapytała go Catelyn. – Ruszę na północ. Robb podrapał Szarego Wichra za uchem. – Groblą? Prosto na Fosę Cailin? Uśmiechnął się do niej enigmatycznie. – To jedna z możliwych dróg – odparł. Z jego tonu zrozumiała, że nie powie jej już nic więcej. Mądry król nikomu nie wyjawia swych zamiarów – pomyślała. Po ośmiu dniach nieustannego deszczu dotarli do Starych Kamieni i rozbili obóz na wzgórzu górującym nad

Niebieskimi Widłami, w ruinach twierdzy starożytnych królów rzeki. Pośród zielska sterczały kamienie fundamentów wskazujące, gdzie ongiś stały mury i donżony, lecz miejscowi prostaczkowie dawno wywieźli stąd większość budulca na swe stodoły, septy i warownie. Pośrodku tego, co ongiś było zamkowym dziedzińcem, w jesionowym gaju krył się jednak wielki, rzeźbiony grobowiec, na wpół schowany w sięgającej pasa brązowej trawie. Płytę nagrobną wyrzeźbiono na podobieństwo człowieka, którego kości spoczywały w środku, lecz deszcz i wiatr wykonały już swą robotę.

Widzieli, że król nosił brodę, lecz poza tym jego twarz była zupełnie gładka, z drobnym tylko zaznaczeniem ust, nosa, oczu i osadzonej na skroniach korony. Dłonie splótł na rękojeści kamiennego młota, który przecinał jego pierś. Oręż pokrywały ongiś runy, którymi zapisano jego nazwę i historię, stulecia zatarły je jednak bez śladu. Sam kamień był popękany i kruszył się, a tu i ówdzie widniały na nim białe plamy porostów. Stopy króla obrosły dzikimi różami, które sięgały mu aż do piersi. Tam właśnie Catelyn znalazła Robba. Jej syn stał z poważną miną w gęstniejącym mroku. Towarzyszył mu tylko Szary Wicher. Deszcz przestał na

chwilę padać i Robb miał odkrytą głowę. – Czy ten zamek na jakąś nazwę? – zapytał cicho, gdy do niego podeszła. – Kiedy byłam mała, wszyscy prostaczkowie mówili na niego Stare Kamienie, ale gdy jeszcze mieszkali w nim królowie, z pewnością nazywał się jakoś inaczej. Obozowała tu kiedyś z ojcem, po drodze do Seagardu. Był wtedy z nami Petyr... – Jest taka piosenka – przypomniał sobie. – Jenny ze Starych Kamieni, co

miała we włosach kwiaty. – Wszyscy na koniec stajemy się piosenkami. Jeśli mieliśmy szczęście. Bawiła się tamtego dnia w Jenny, wplotła sobie nawet kwiaty we włosy. Jej Księciem Ważek był Petyr. Był jeszcze chłopcem, gdyż Catelyn nie mogła mieć wówczas więcej niż dwanaście lat. Robb przyjrzał się kamiennej płycie. – Czyj to grobowiec? – Tu leży król Tristifer, Czwarty Tego Imienia, Król Rzek i Wzgórz. – Ojciec

opowiadał jej kiedyś jego historię. – Władał ziemiami od Tridentu po Przesmyk, tysiące lat przed czasami Jenny i jej księcia, gdy królestwa Pierwszych Ludzi padały jedno po drugim pod ciosami Andalów. Zwali go Młotem Sprawiedliwości. Stoczył sto bitew i zwyciężył w dziewięćdziesięciu dziewięciu, tak przynajmniej utrzymują minstrele. I wybudował ten zamek, najpotężniejszy wówczas w całym Westeros. – Położyła dłoń na ramieniu syna. – Zginął w setnej bitwie, gdy siedmiu andalskich królów połączyło przeciw niemu swe siły. Piąty Tristifer mu nie dorównywał i królestwo wkrótce upadło, a wraz z nim zamek i ród. Na Tristiferze Piątym skończyła się

dynastia Muddów, którzy władali dorzeczem przez tysiąc lat przed nadejściem Andalów. – Zawiódł go jego dziedzic – stwierdził Robb, przesuwając dłonią po szorstkim, zwietrzałym kamieniu. – Miałem nadzieję, że zostawię Jeyne przy nadziei... próbowaliśmy wiele razy, ale nie jestem pewien... – Nie zawsze udaje się za pierwszym razem. – Ale z tobą się udało. – Ani nawet za setnym. Jesteś jeszcze bardzo młody.

– Ale jestem królem – odparł. – A król potrzebuje dziedzica. Gdybym zginął w następnej bitwie, królestwo nie może zginąć razem ze mną. Zgodnie z prawem następna w linii sukcesji jest Sansa, więc Winterfell i północ przeszłyby w jej ręce. – Zacisnął usta. – I w ręce jej pana męża Tyriona Lannistera. Nie mogę na to pozwolić i nie pozwolę. Północ nie może się dostać temu karłowi. – Nie może – zgodziła się Catelyn. – Musisz wskazać innego dziedzica na czas, nim Jeyne da ci syna. –

Zastanawiała się chwilę. – Ojciec twojego ojca nie miał rodzeństwa, ale jego ojciec miał siostrę, która wyszła za młodszego syna lorda Raymara Royce’a, z bocznej gałęzi rodu. Mieli trzy córki i wszystkie z nich wyszły za paniątka z Doliny. Na pewno za Waynwooda i za Corbraya, a najmłodsza... to mógł być Templeton, ale... – Mamo. – Głos Robba brzmiał ostro. – Zapominasz, że mój ojciec miał czterech synów. Nie zapomniała. Po prostu nie chciała o tym myśleć.

– Snow to nie Stark. – Jon jest bardziej Starkiem niż jakieś paniątka z Doliny, które nigdy w życiu nie widziały Winterfell na oczy. – Jon jest bratem z Nocnej Straży. Przysiągł, że nie weźmie sobie żony i nie będzie miał ziemi. Ci, którzy przywdziewają czerń, służą dożywotnio. – Tak samo jak rycerze z Gwardii Królewskiej. To jednak nie powstrzymało Lannisterów przed zabraniem białych płaszczy ser Barristanowi Selmy’emu i ser Borosowi Blountowi, gdy już przestali

im być potrzebni. Idę o zakład, że jeśli dam Straży w zamian za Jona stu ludzi, znajdą jakiś sposób na to, by zwolnić go z przysięgi. Jest zdecydowany to zrobić. Catelyn wiedziała, jak uparty potrafi być jej syn. – Bękart nie może dziedziczyć. – Chyba że zostanie zalegitymizowany królewskim dekretem – przypomniał jej Robb. – Jest na to więcej precedensów niż na zwolnienie zaprzysiężonego brata z przysięgi. – Precedensy – stwierdziła z goryczą. – Aegon Czwarty zalegitymizował na łożu

śmierci wszystkie swe bękarty i wynikły z tego jedynie ból, żal, wojny i morderstwa. Wiem, że ufasz Jonowi. Czy jednak będziesz mógł zaufać jego synom? Albo ich synom? Pretendenci z rodu Blackfyre’ów prześladowali Targaryenów przez pięć pokoleń, nim wreszcie Barristan Śmiały zabił ostatniego z nich na Stopniach. Jeśli uczynisz Jona prawowitym spadkobiercą, nie będziesz już mógł zamienić go z powrotem w bękarta. Jeśli się ożeni i spłodzi dzieci, synowie, których będziesz miał z Jeyne,

nigdy nie będą bezpieczni. – Jon nigdy by nie skrzywdził moich dzieci. – Tak samo jak Theon Greyjoy nigdy nie skrzywdziłby Brana i Rickona? Szary Wicher skoczył na szczyt grobowca króla Tristifera, obnażając groźnie zęby. Twarz Robba zionęła chłodem. – To było okrutne i niesprawiedliwe. Jon nie jest Theonem. – A przynajmniej o to się modlisz. A czy pomyślałeś o siostrach? Zgadzam

się, że północ nie może się dostać Krasnalowi, ale co z Aryą? Zgodnie z prawem ona jest następna po Sansie... to twoja rodzona siostra, z prawego łoża... – ...która nie żyje. Nikt jej nie widział ani o niej nie słyszał, odkąd ścięli ojcu głowę. Po co się okłamywać? Aryi już nie ma, tak samo jak Brana i Rickona, a Sansę też zgładzą, gdy tylko urodzi karłowi dziecko. Jon jest jedynym bratem, który mi pozostał. Gdybym zginął bezpotomnie, chcę, żeby został po mnie królem północy. Miałem

nadzieję, że poprzesz mój wybór. – Nie mogę – odparła. – We wszystkim innym, Robb. We wszystkim. Ale nie w tym... w tym szaleństwie. Nie proś mnie o to. – Nie muszę prosić. Jestem królem. Odwrócił się i odszedł. Szary Wicher zeskoczył z grobowca i popędził za nim. Cóż uczyniłam? – pomyślała ze znużeniem Catelyn, stojąc samotnie na kamiennym grobowcu Tristifera. Najpierw rozgniewałam Edmure’a, a teraz Robba, a przecież tylko mówiłam prawdę. Czy mężczyźni są aż tak

delikatni, że nie mogą jej znieść? Mogłaby się rozpłakać, gdyby niebo nie zaczęło robić tego za nią. Pozostało jej tylko wrócić do namiotu i siedzieć tam w ciszy. W następnych dniach Robba było widać wszędzie. Jechał na czele straży przedniej u boku Greatjona, ruszał na zwiady z Szarym Wichrem, zawracał do straży tylnej Robina Flinta. Ludzie powtarzali z durną, że Młody Wilk pierwszy zrywa się o świcie i ostatni zasypia po zmierzchu, Catelyn jednak zadawała sobie pytanie, czy jej syn w ogóle kładzie się spać. Zrobił się tak samo chudy i głodny jak jego wilkor.

– Pani – odezwała się do niej pewnego dnia Maege Mormont, gdy jechały w padającym nieustannie deszczu – jesteś taka smutna. Czy coś ci dolega? Mój pan mąż nie żyje i mój ojciec też. Dwaj moi synowie zostali zamordowani, córkę oddano zdradliwemu karłowi, żeby wydawała na świat jego ohydne dzieci, druga córka zniknęła i zapewne nie żyje, a ostatni syn i jedyny brat pogniewali się na mnie. Cóż mogłoby mi dolegać? Lady Maege z pewnością jednak nie chciałaby usłyszeć tak wiele prawdy. – Ten deszcz jest zły – powiedziała

tylko Catelyn. – Wycierpieliśmy bardzo wiele, a oczekują nas nowe niebezpieczeństwa i nowy żal. Powinniśmy śmiało stawić im czoło z graniem rogów i chorągwiami łopoczącymi na wietrze. Ale ten deszcz nas przytłacza. Mokre proporce zwisają bezwładnie, a ludzie owinęli się w płaszcze i niemal się do siebie nie odzywają. Tylko zły deszcz wychłodziłby nasze serca w chwili, gdy najbardziej potrzebują gorąca. Dacey Mormont spojrzała na niebo. – Wolę, żeby padała na mnie woda niż

strzały. Catelyn uśmiechnęła się mimo woli. – Obawiam się, że jesteś odważniejsza ode mnie. Czy wszystkie kobiety z Wyspy Niedźwiedziej są takimi wojowniczkami? – Tak, jesteśmy niedźwiedzicami – zgodziła się lady Maege. – Nie miałyśmy innego wyjścia. W dawnych czasach ciągle napadali na nas żelaźni ludzie w swych drakkarach albo dzicy z Lodowego Brzegu. Mężczyźni często wypływali na połów, ich żony musiały więc same bronić siebie i swych dzieci, bo inaczej by je porwano.

– Na naszej bramie jest płaskorzeźba – dodała Dacey. – Przedstawia odzianą w niedźwiedzią skórę kobietę, która w jednej ręce trzyma dziecko u piersi, a w drugiej topór. To nie jest dama, ale zawsze ją lubiłam. – Mój bratanek Jorah przywiózł kiedyś do domu damę – opowiadała lady Maege. – Wygrał ją na turnieju. Strasznie nienawidziła tej płaskorzeźby. – I całej reszty też – zgodziła się Dacey. – Ta Lynesse miała włosy jak złote nici, a skórę barwy śmietanki. Jej miękkie dłonie nie były jednak stworzone do

topora. – Ani jej cycki do karmienia – stwierdziła prosto z mostu starsza z kobiet. Catelyn wiedziała, o kim mówią. Jorah Mormont przywoził swą drugą żonę na święta do Winterfell. Raz zatrzymali się tam na całe dwa tygodnie. Pamiętała, jaka piękna i zarazem nieszczęśliwa była młoda lady Lynesse. Pewnej nocy, po kilku kielichach wina wyznała Catelyn, że północ nie jest miejscem dla córki Hightowerów ze Starego Miasta. – Była kiedyś córka Tullych z Riverrun, która myślała tak samo – odpowiedziała

wówczas z delikatnością w głosie, starając się ją pocieszyć – lecz z czasem znalazła tu wiele rzeczy, które mogła pokochać. Ale wszystko to straciłam – pomyślała. Winterfell i Neda. Brana i Rickona, Sansę i Aryę. Został mi tylko Robb. Czyżby mimo wszystko było w niej zbyt wiele z Lynesse Hightower, a za mało ze Starków? Gdybym umiała władać toporem, może potrafiłabym ich ustrzec. Mijał dzień za dniem, a deszcz wciąż nie przestawał padać. Jechali w górę Niebieskich Wideł, mijając Siedem Strumieni, gdzie rzeka dzieliła się,

tworząc labirynt potoków, a potem Bagno Jędzy, na którym połyskliwe, zielone sadzawki były gotowe połknąć nieostrożnych wędrowców, a miękki grunt mlaskał pod kopytami koni niczym głodne niemowlę ssące pierś matki. Posuwali się naprzód bardzo powoli. Połowę wozów musieli zostawić w błocie, przeniósłszy ich ładunek na grzbiety jucznych koni i mułów. W sercu tych bagien dogonił ich lord Jason Mallister. Gdy dołączyła do nich jego kolumna, została jeszcze ponad godzina do zachodu słońca, lecz Robb natychmiast zarządził postój. Ser Raynald Westerling odprowadził Catelyn do królewskiego namiotu.

Jej syn siedział przy koksowym piecyku, a na kolanach rozpostarł mapę. Szary Wicher spał u jego stóp. Byli tam też Greatjon, Galbart Glover, Maege Mormont, Edmure i tłusty, łysiejący mężczyzna, którego Catelyn nie znała. Jego twarz miała odrobinę służalczy wyraz. To nie jest żaden lord – pojęła, gdy tylko go ujrzała. Ani nawet nie wojownik. Jason Mallister wstał, by ustąpić Catelyn miejsca. Lord Seagardu miał na głowie prawie tyle samo białych, co brązowych włosów, lecz mimo to nadal był przystojnym mężczyzną o rzeźbionej, wygolonej twarzy, wysoko osadzonych kościach policzkowych i

niebieskoszarych oczach o gwałtownym wyrazie. – Lady Stark, zawsze z radością cię widzę. Mam nadzieję, że przynoszę ci dobre wieści. Robb zaczekał, aż ser Raynald zasunie połę namiotu. – Bogowie wysłuchali naszych modlitw, panowie. Lord Jason przywiózł nam kapitana „Myraham”, statku kupieckiego ze Starego Miasta. Kapitanie, przekaż im wieści, które nam przywiozłeś. – Tak jest, Wasza Miłość. – Mężczyzna

nerwowo oblizał pulchne wargi. – Nim zawinąłem do Seagardu, odwiedziłem Lordsport na Pyke. Żelaźni ludzie przetrzymywali mnie tam z górą pół roku. Tak rozkazał król Balon. Tyle że... no, krótko mówiąc, on nie żyje. – Balon Greyjoy? – Serce Catelyn zatrzymało się na chwilę. – Chcesz nam powiedzieć, że Balon Greyjoy nie żyje? Mały, obdarty kapitan pokiwał głową. – Wiecie, że Pyke jest zbudowane na przylądku, a niektóre części zamku wzniesiono na przybrzeżnych wysepkach i skałach, połączone z nim mostami? Sądząc z tego, co słyszałem w

Lordsporcie, z zachodu nadeszła burza, z ulewą i piorunami, a gdy stary lord Balon lazł jednym z tym mostów, rozszalał się nagły wicher, który rozerwał most na strzępy. Staruszek wypłynął po dwóch dniach, poobijany i rozdęty. Słyszałem, że kraby wyżarły mu oczy. Greatjon ryknął śmiechem. – Mam nadzieję, że to królewskie kraby pożywiły się taką królewską galaretką, hę? Kapitan pokiwał głową. – Tak, ale to nie wszystko, nie, nie! –

Pochylił się. – Jego brat wrócił. – Victarion? – zapytał zaskoczony Galbart Glover. – Euron. Ten, którego zwą Wronim Okiem. Najstraszniejszy pirat, jaki kiedykolwiek żeglował po morzach. Nie widziano go od lat, ale ledwie lord Balon zdążył ostygnąć, wpłynął do Lordsportu na swojej „Ciszy”. Czarne żagle, czerwony kadłub i załoga złożona z niemych. Słyszałem, że wrócił z Asshai. Gdziekolwiek jednak był, teraz jest już w domu. Poszedł prosto do Pyke i usadził dupę na Tronie z Morskiego Kamienia.

Gdy lord Botley się temu sprzeciwił, utopił go w beczce morskiej wody. Wtedy właśnie uciekłem na „Myraham” i podniosłem kotwicę, mając nadzieję, że w zamieszaniu uda mi się wymknąć z portu. Tak też się stało i widzicie mnie teraz przed sobą. – Kapitanie – odezwał się Robb, gdy mężczyzna skończył – serdecznie ci dziękuję. Nie minie cię nagroda. Kiedy skończymy, lord Jason odprowadzi cię na statek. Zaczekaj, proszę, na zewnątrz. – Oczywiście, Wasza Miłość. Oczywiście.

Gdy tylko żeglarz wyszedł z namiotu, Greatjon zaczął się śmiać, lecz Robb uciszył go ostrym spojrzeniem. – Jeśli choć połowa z tego, co opowiadał Theon o Euronie Greyjoyu, jest prawdą, nikt nie chciałby mieć takiego króla. Prawowitym dziedzicem jest Theon, chyba że nie żyje... ale Żelazną Flotą dowodzi Victarion. Nie wierzę, by pozostał w Fosie Cailin, gdy na Tronie z Morskiego Kamienia zasiada Euron Wronie Oko. Musi wrócić. – Jest jeszcze córka – przypomniał mu

Galbart Glover. – Ta, która zdobyła Deepwood Motte, a także wzięła do niewoli żonę i syna Robetta. – Jeśli tam zostanie, nie zdobędzie nic więcej – stwierdził Robb. – Jest w takiej samej sytuacji jak bracia Balona. Musi popłynąć do domu, żeby obalić Eurona i zdobyć tron dla siebie. – Spojrzał na lorda Jasona Mallistera. – Masz w Seagardzie flotę? – Flotę, Wasza Miłość? Pół tuzina drakkarów i dwie galery. To wystarczy, by bronić moich brzegów przed łupieżcami, ale nie ma mowy, bym mógł się zmierzyć w boju z Żelazną Flotą.

– Nie żądam tego od ciebie. Sądzę, że żelaźni ludzie wkrótce pożeglują na Pyke. Theon opowiadał mi, jak myślą jego rodacy. Każdy kapitan jest królem na własnym pokładzie i wszyscy będą chcieli mieć głos w sprawie sukcesji. Panie, chcę, żeby dwa twoje drakkary opłynęły Przylądek Orłów i dotarły do Strażnicy nad Szarą Wodą. Lord Jason zawahał się. – Z mokrego lasu wypływa tuzin strumieni. Wszystkie są płytkie, muliste i nie zaznaczono ich na mapach. Nie nazwałbym ich rzekami. Koryta

wiecznie zmieniają bieg. Są tam niezliczone ławice, pułapki i zatory z butwiejących pni drzew. Do tego Strażnica nad Szarą Wodą się przemieszcza. Jak moje statki mają ją odszukać? – Popłyń w górę rzeki pod moim sztandarem. Wyspiarze sami cię znajdą. Chcę wysłać dwa statki, by zwiększyć szanse, że wiadomość dotrze do Howlanda Reeda. Na pierwszym popłynie lady Maege, a na drugim Galbart. – Zwrócił się ku ludziom, których wymienił. – Zabierzecie listy do tych moich lordów, którzy zostali na północy, lecz wszystkie zawarte w nich

rozkazy będą fałszywe, na wypadek, gdybyście wpadli w ręce wrogów. Gdyby do tego doszło, musicie im rzec, że żeglowaliście na północ. Na Niedźwiedzią Wyspę albo na Kamienny Brzeg. – Popukał palcem w mapę. – Kluczem jest Fosa Cailin. Lord Balon o tym wiedział i dlatego wysłał tam swego brata Victariona z jądrem sił Greyjoyów. – Bez względu na walkę o sukcesję, żelaźni ludzie z pewnością nie okażą się takimi głupcami, by opuścić Fosę Cailin – wskazała lady Maege. – Masz rację – przyznał Robb. – Przypuszczam, że Victarion zostawi tam

większą część swego garnizonu. Ale każdy człowiek, którego ze sobą zabierze, to jeden przeciwnik dla nas mniej. Możecie też być pewni, że weźmie wielu swych kapitanów. Przywódców. Jeśli ma nadzieję zasiąść na Tronie z Morskiego Kamienia, będzie mu potrzebne poparcie takich ludzi. – Z pewnością nie zamierzasz atakować wzdłuż grobli, Wasza Miłość? – sprzeciwił się Galbart Glover. – Droga jest zbyt wąska. Nie ma miejsca, by rozwinąć wojska. Nikt dotąd nie zdobył Fosy.

– Od południa – uściślił Robb. – Jeśli jednak zaatakujemy jednocześnie od północy oraz zachodu i uderzymy na tyły żelaznych ludzi, gdy będą odpierać natarcie nadciągających groblą oddziałów, które uznają za moje główne siły, będziemy mieli szansę. Kiedy połączę się z lordem Boltonem i z Freyami, będę miał ponad dwanaście tysięcy ludzi. Zamierzam podzielić ich na trzy części i wysłać groblą pół dnia jedną po drugiej. Jeśli Greyjoyowie mają oczy na południe od Przesmyku, zobaczą, że wszystkie moje oddziały pomaszerowały prosto na Fosę Cailin. Tylną strażą będzie dowodził Roose Bolton, a środkowym zastępem ja. Greatjonie, ty poprowadzisz straż

przednią wprost na Fosę Cailin. Twój atak musi być tak gwałtowny, by żelaźni ludzie nie mieli czasu zadać sobie pytania, czy nikt nie zakrada się ku nim od północy. Greatjon zachichotał. – Lepiej skradajcie się szybko, bo inaczej moi ludzie wtargną na mury i zdobędą Fosę, nim zdążycie się tam dowlec. – Z takiego daru bardzo bym się ucieszył – stwierdził Robb. Edmure zmarszczył brwi. – Mówisz o zaatakowaniu żelaznych ludzi od tyłu, panie, ale jak zamierzasz

się dostać na północ od nich? – Przez Przesmyk prowadzą drogi, których nie ma na żadnej mapie, wuju. Drogi znane tylko wyspiarzom, wąskie ścieżki biegnące między mokradłami albo ukryte wśród trzcin wodne szlaki, które można pokonać jedynie łodzią. – Spojrzał na dwoje swych wysłanników. – Powiedzcie Howlandowi Reedowi, że ma mi przysłać przewodników dwa dni po tym, jak ruszę wzdłuż grobli. Do środkowej grupy, nad którą będzie powiewała moja chorągiew. Z Bliźniaków wymaszerują trzy zastępy, lecz do Fosy Cailin dotrą tylko dwa. Mój rozproszy się na Przesmyku i skupi z powrotem na Gorączce. Jeśli

zaczniemy działać zaraz po ślubie mojego wuja, pod koniec roku powinniśmy już zająć pozycje. Uderzymy na Fosę z trzech stron pierwszego dnia nowego stulecia, kiedy żelaźni ludzie będą się dopiero budzić, a pod czaszkami będą im waliły młoty od miodu, który wyżłopią poprzedniego dnia. – Ten plan mi się podoba – oznajmił Greatjon. – Bardzo podoba. Galbart Glover otarł usta. – Istnieje pewne ryzyko. Jeśli wyspiarze zawiodą...

– Będziemy w takiej samej sytuacji jak przedtem. Ale oni nie zawiodą. Mój ojciec dobrze wiedział, ile jest wart Howland Reed. – Robb zwinął mapę i dopiero wtedy spojrzał na Catelyn. – Mamo. Poczuła nagłe napięcie. – Przewidujesz w tym jakąś rolę dla mnie? – Twoją rolą jest się nie narażać. Przejście przez Przesmyk będzie niebezpieczne, a na północy nie czeka nas nic poza bitwą. Lord Mallister zaproponował, że zapewni ci opiekę w Seagardzie aż do końca wojny. Wiem,

że będziesz się tam dobrze czuła. Czy to kara za to, że sprzeciwiłam się mu w sprawie Jona Snow? Czy może za to, że jestem kobietą albo, co gorsza, matką? Minęła chwila, nim zdała sobie sprawę, że wszyscy patrzą na nią. Nie zyskała sobie przyjaciół, uwalniając Jaime’a Lannistera, i nieraz już słyszała, jak Greatjon mówił, że pole bitwy to nie miejsce dla kobiety. Na jej twarzy musiał wyraźnie malować się gniew, gdyż Galbart Glover odezwał się, nim zdążyła powiedzieć choć słowo. – Pani, Jego Miłość jest mądry. Lepiej,

żebyś nam nie towarzyszyła. – Twoja obecność doda Seagardowi blasku, lady Catelyn – poparł go lord Jason Mallister. – Chcecie zrobić ze mnie więźnia – zaprotestowała. – Honorowego gościa – sprzeciwił się lord Jason. Catelyn zwróciła się w stronę syna. – Nie chcę urazić lorda Jasona – oznajmiła sztywno – ale jeśli nie mogę jechać z wami, wolałabym wrócić do Riverrun.

– Zostawiłem tam żonę. Chcę, żeby moja matka była gdzie indziej. Jeśli ktoś trzyma wszystkie swe skarby w jednej sakiewce, ułatwia tylko zadanie tym, którzy chcą go obrabować. Po ślubie udasz się do Seagardu. To mój królewski rozkaz. – Robb wstał i jej los w jednej chwili został przypieczętowany. Wyjął kartę pergaminu. – Jeszcze jedno. Żywimy nadzieję, że lord Balon zostawił po sobie chaos. Nie chcę, by w moim przypadku stało się tak samo, nie mam jednak jak dotąd syna, moi bracia Bran i Rickon nie żyją, a moja siostra wyszła za Lannistera. Zastanawiałem się długo i intensywnie nad tym, kto ma

być moim następcą. Rozkazuję wam teraz, jako mym wiernym i lojalnym lordom, byście przystawili swe pieczęci na tym dokumencie jako świadkowie mojej decyzji. Rzeczywiście jest królem – pomyślała pokonana Catelyn. Mogła tylko mieć nadzieję na to, że pułapka, którą zastawił na Fosę Cailin, okaże się równie skuteczna jak ta, w którą ją zwabił.

S a m w ell Białe drzewo – pomyślał Sam. Proszę, niech to będzie Białedrzewo. Pamiętał tę wioskę. Umieścił ją na mapach, które rysował po drodze na północ. Jeśli to było Białedrzewo, to wiedział, gdzie się znajdują. Proszę, to musi być ono. Pragnął tego tak mocno, że na moment zapomniał o własnych stopach, o bólu w łydkach i w krzyżu oraz o sztywnych, zgrabiałych palcach, których prawie nie czuł. Zapomniał nawet o lordzie Mormoncie i Crasterze, o upiorach i Innych. Białedrzewo – modlił się Sam do wszelkich bogów, którzy mogli go słuchać.

Wszystkie wioski dzikich wyglądały jednak bardzo podobnie. W centrum osady rosło olbrzymie czardrzewo... ale białe drzewo wcale nie musiało znaczyć, że jest w Białymdrzewie. Czy tamto czardrzewo nie było większe? A może niedokładnie je zapamiętał? Twarz wyrzeźbiona w białym jak kość pniu była pociągła i smutna, a z jej oczu ściekały smętne, czerwone łzy zaschniętej żywicy. Czy tak wyglądało, gdy szliśmy na północ? Nie potrafił sobie tego przypomnieć. Wokół drzewa rozrzucona była garstka jednoizbowych, krytych darnią chat, długi dom z porośniętych mchem kłód, kamienna studnia, zagroda dla owiec...

ale nie było tu owiec ani ludzi. Dzicy powędrowali do Mroźnych Kłów, by przyłączyć się do Mance’a Raydera i zabrali ze sobą wszystko oprócz domów. Sam cieszył się z tego. Zbliżała się noc i przyjemnie będzie choć raz przespać się pod dachem. Był straszliwie zmęczony. Wydawało mu się, że idzie już pół życia. Buty mu się rozpadały, a wszystkie pęcherze na stopach popękały, zmieniając się w stwardniałą skórę. Czuł jednak teraz pod nią nowe pęcherze, a do tego powoli odmrażał sobie palce nóg. Wiedział jednak, że musi iść albo

zginie. Goździk była jeszcze słaba po porodzie, a do tego niosła dziecko. Potrzebowała wierzchowca bardziej niż on. Drugi koń padł trzy dni po tym, jak opuścili Twierdzę Crastera. To dziwne, że biedna, wycieńczona głodem kobyła wytrzymała tak długo. Zapewne wykończył ją ciężar Sama. Mogliby spróbować jechać we dwoje na jednym koniu, bał się jednak, że znowu stanie się to samo. Lepiej będzie, jak pójdę na piechotę. Zostawił Goździk w długim domu, by rozpaliła ogień, i poszedł zbadać chaty. Potrafiła rozniecać ogień lepiej od niego. Jemu drewno do rozpałki nigdy

jakoś nie chciało zapłonąć, a gdy ostatnio próbował skrzesać iskrę, uderzając stalą o krzemień, udało mu się skaleczyć własnym nożem. Goździk owiązała mu ranę, lecz rękę miał sztywną i obolałą, jeszcze bardziej niezgrabną niż przedtem. Wiedział, że powinien obmyć ranę i zmienić opatrunek, bał się jednak na nią spojrzeć. Poza tym było tak zimno, że nie mógł znieść myśli o zdjęciu rękawic. Nie wiedział, co spodziewa się znaleźć w pustych chatach. Może dzicy zostawili tam coś do jedzenia. Musiał się temu przyjrzeć. Kiedy jechali na

północ, Jon przeszukał chaty w Białymdrzewie. W jednym z budynków Sam usłyszał szelest kryjących się w ciemnym kącie szczurów, lecz poza tym znalazł tam tylko starą słomę, zatęchłe wonie i odrobinę popiołu pod odprowadzającym dym otworem w dachu. Wrócił do czardrzewa i przez chwilę przyglądał się wyrzeźbionej w nim twarzy. To nie ta sama, którą widzieliśmy – przyznał w końcu. To drzewo jest co najmniej dwukrotnie mniejsze od tego w Białymdrzewie. Czerwone oczy płakały tu krwią, czego również sobie nie przypominał. Opadł ciężko na kolana.

– Starzy bogowie, wysłuchajcie mojej modlitwy. Bogami mojego ojca było Siedmiu, ale gdy wstąpiłem do Straży, wypowiedziałem słowa przed wami. Pomóżcie nam. Boję się, że zabłądziliśmy. Jesteśmy też głodni i dręczy nas zimno. Nie wiem, w jakich bogów teraz wierzę, ale... proszę, jeśli jesteście, pomóżcie nam. Goździk ma małego synka. Nie przychodziło mu do głowy nic więcej. Było coraz ciemniej, a liście czardrzewa szeleściły cicho, kołysząc się niczym tysiąc krwawoczerwonych dłoni. Nie miał pojęcia, czy bogowie Jona go usłyszeli.

Kiedy wrócił do długiego domu, Goździk rozpaliła już ogień. Siedziała blisko niego z rozchylonym futrem i karmiła dziecko. Jest tak samo głodne jak my – pomyślał Sam. Staruszki wyniosły dla nich trochę żywności z Twierdzy Crastera, ale zjedli już prawie wszystko. Sam był beznadziejnym myśliwym nawet w Horn Hill, gdzie zwierzyny było pod dostatkiem, a on miał do pomocy psy i naganiaczy. Tutaj, w bezkresnej, pustej puszczy, nie miał właściwie szans czegokolwiek znaleźć. Próby łapania ryb w jeziorach i na wpół zamarzniętych strumieniach również zakończyły się katastrofalnym

niepowodzeniem. – Jak długo jeszcze, Sam? – zapytała Goździk. – Czy jeszcze daleko? – Nie tak bardzo. Bliżej niż przedtem. – Sam zrzucił plecak i siadł ciężko na klepisko, próbując skrzyżować nogi. Po długiej wędrówce plecy bolały go tak okrutnie, że najchętniej oparłby się o jeden z rzeźbionych drewnianych słupów, które podtrzymywały dach. Ogień jednak płonął pośrodku, pod dziurą w dachu, a Sam pragnął ciepła jeszcze bardziej niż wygody. – Za kilka dni powinniśmy być na miejscu.

Miał swoje mapy, jeśli jednak wioska, do której trafili, nie była Białymdrzewem, nie zdadzą mu się na wiele. Zawędrowaliśmy za daleko na wschód, omijając to jezioro – martwił się. Albo za daleko na zachód, kiedy próbowałem zawrócić. Znienawidził jeziora i rzeki. Nie było tu mostów ani promów, co znaczyło, że jeziora musieli okrążać, a do przebycia rzek szukali brodów. Łatwiej było podążać wydeptanymi przez zwierzynę ścieżkami, niż przedzierać się przez chaszcze, łatwiej okrążyć grań, niż się na nią wspiąć. Gdyby byli z nami Bannen albo Dywen,

siedzielibyśmy już w Czarnym Zamku, grzejąc stopy we wspólnej sali. Bannen jednak nie żył, a Dywen poszedł z Grennem, Eddem Cierpiętnikiem i całą resztą. Mur ma trzysta mil długości i siedemset stóp wysokości – powtarzał sobie Sam. Jeśli cały czas będą iść na południe, prędzej czy później go znajdą. Był pewien, że zmierzają na południe. Za dnia drogę wskazywało im słońce, a w pogodne noce kierowali się na ogon Lodowego Smoka, choć odkąd padł drugi koń, rzadko wędrowali nocą. Nawet gdy księżyc był w pełni, pod drzewami było zbyt ciemno i Sam albo ich ostatni konik z łatwością mogliby

złamać nogę. Na pewno zawędrowaliśmy już daleko na południe. Na pewno. Nie wiedział jednak, jak daleko zboczyli na wschód albo na zachód. Dotrą do Muru... jutro albo za dwa tygodnie... z pewnością nie mogli być dalej, nie mogli, nie mogli... ale w którym miejscu? Musieli znaleźć bramę w Czarnym Zamku. To było jedyne przejście przez Mur na odcinku trzystu mil. – Czy Mur rzeczywiście jest taki wielki, jak mówił Craster? – zapytała Goździk.

– Większy. – Sam starał się nadać swemu głosowi radosne brzmienie. – Jest tak wysoki, że nawet nie widać ukrytych za nim zamków. Ale one tam są. Mur jest cały z lodu, ale zamki wzniesiono z kamienia i drewna. Są tam wysokie wieże, głębokie podziemia i długa sala, gdzie na kominku dniem i nocą pali się ogień. Nie uwierzyłabyś, jak tam jest gorąco, Goździk. – A czy mogłabym stanąć z chłopcem przy ogniu? Nie na długo, tylko na chwilę, żeby się ogrzać? – Będziesz mogła tam stać, jak długo zechcesz. Dostaniesz jeść i pić. Grzane wino z korzeniami i miskę dziczyzny

gotowanej z cebulą, a do tego chleb Hobba prosto z pieca, taki gorący, że poparzysz sobie palce. – Sam zdjął rękawicę, żeby poruszać palcami w pobliżu ognia, lecz wkrótce tego pożałował. Były znieczulone z zimna, ale gdy wróciło mu w nich czucie, omal nie krzyknął z bólu. – Czasami któryś z braci śpiewa – kontynuował, by zapomnieć o cierpieniu. – Najlepszy głos miał Dareon, ale wysłali go do Wschodniej Strażnicy. Jest jeszcze Halder. I Ropucha. Naprawdę nazywa się Todder, ale wygląda jak ropucha, więc tak go przezwaliśmy. Lubi śpiewać, ale ma fatalny głos.

– A czy ty umiesz śpiewać? Goździk poprawiła futra i przesunęła niemowlę od jednej piersi do drugiej. Sam zaczerwienił się. – No więc... znam trochę piosenek. Kiedy byłem mały, lubiłem śpiewać. I tańczyć też, ale panu ojcu to się nie podobało. Mówił, że jeśli chcę się kręcić w kółko, powinienem to robić na dziedzińcu, z mieczem w ręku. – A czy mógłbyś zaśpiewać jakąś południową piosenkę? Dla dziecka? – Jeśli chcesz. – Sam zastanawiał się

chwilę. – Pamiętam piosenkę, którą nasz septon śpiewał mnie i siostrom, kiedy byliśmy mali i pora było iść spać. Nazywa się Pieśń o Siedmiu. Odchrząknął i zaczął cicho śpiewać: Ojciec osądza nasze czyny, waży zasługi oraz winy, I mimo bardzo srogiej miny kocha swe małe dzieci. Matka dar życia nam daruje, każdą się żoną opiekuje,

Uśmiechem spory powstrzymuje i kocha małe dzieci. Wojownik przeciw wrogom stoi, niczego w ogóle się nie boi, Z mieczem i z tarczą, w hełmie, w zbroi strzeże swych małych dzieci. Starucha panią jest mądrości, wie, co przyniesie los w przyszłości, Z jej złotej lampy snop jasności oświetla drogę małym dzieciom.

Kowal się dniem i nocą trudzi, by ład wprowadzić w świecie ludzi. Ani na chwilę go nie nudzi praca dla małych dzieci. Dziewica wśród gwiazd tańczy bosa, usłyszysz ją w kochanków głosach. Lotu uczy ptaki na niebiosach i sny zsyła małym dzieciom. Tych Siedmiu Bogów byt nam dało i zawsze naszych słów słuchało.

Zamknijcie oczy, śpijcie śmiało oni was widzą, małe dzieci. Zamknijcie oczy, śpijcie śmiało, oni was widzą, małe dzieci. Sam przypomniał sobie, jak po raz ostatni śpiewał tę piosenkę razem z matką, żeby uśpić małego Dickona. Ojciec usłyszał ich głosy i wpadł rozgniewany do komnaty. – Nie będę już tego dłużej tolerował – oznajmił ostro żonie lord Randyll. – Zmarnowałaś już jednego chłopaka tymi zniewieściałymi piosenkami septonów.

Chcesz zrobić to samo z tym dzieckiem? – Popatrzył na Sama. – A ty, jeśli już musisz śpiewać, wracaj do sióstr. Nie chcę, żebyś się zbliżał do mojego syna. Dziecko Goździk zasnęło. Chłopczyk był tak maleńki i cichy, że Sam bał się o niego. Nie miał nawet imienia. Grubas pytał o to jego matkę, lecz odpowiedziała mu, że nadawanie imienia dziecku przed drugim rokiem życia przynosi pecha. Zbyt wiele z nich umierało. Schowała pierś pod futrem. – To było ładne, Sam. Masz niezły głos.

– Szkoda, że nie słyszałaś Dareona. Jego śpiew jest słodki jak miód. – Dnia, gdy Craster zrobił mnie żoną, piliśmy najsłodszy miód na świecie. To było latem i nie było wtedy tak zimno. – Popatrzyła na niego ze zdziwioną miną. – Czemu śpiewałeś tylko o sześciu bogach? Craster zawsze mówił, że południowcy mają siedmiu. – Siedmiu – potwierdził Sam. – Ale o Nieznajomym się nie śpiewa. – Twarz tego boga była twarzą śmierci. Już wymieniając jego imię, Sam poczuł się nieswojo. – Powinniśmy coś zjeść. Kęs albo dwa.

Nie zostało im nic poza kilkoma czarnymi kiełbasami, twardymi jak drewno. Sam odpiłował dla nich obojga po kilka plasterków. Zabolał go od tego nadgarstek, był jednak głodny i nie zamierzał ustąpić. Jeśli żuło się tę kiełbasę wystarczająco długo, robiła się miękka i była całkiem smaczna. Żony Crastera dodawały do niej czosnku. Kiedy skończyli, Sam przeprosił dziewczynę i wyszedł się załatwić oraz zadbać o konia. Z północy dął zimny wicher, potrząsający liśćmi na gałęziach. Żeby kobyła mogła się napić, musiał skruszyć cienką warstwę lodu, która pokryła strumień. Lepiej wprowadzę ją do środka. Nie chciałby

rankiem przekonać się, że nocą biedna chabeta zamarzła na śmierć. Goździk i tak szłaby dalej. Dziewczyna była bardzo odważna, nie to, co on. Chciałby wiedzieć, co z nią zrobi, gdy już wróci do Czarnego Zamku. Powtarzała, że jeśli będzie tego chciał, zostanie jego żoną, ale czarni bracia nie zawierali małżeństw, a poza tym był Tarlym z Horn Hill i nigdy nie mógłby się ożenić z dziką. Będę musiał coś wymyślić. Najważniejsze, byśmy dotarli do Muru żywi. Reszta się nie liczy. Zupełnie nie liczy. Wprowadzenie kobyły do długiego domu okazało się prostym zadaniem.

Trudniej było przeprowadzić ją przez drzwi, Sam był jednak nieustępliwy. Gdy chabeta wreszcie znalazła się w środku, Goździk już spała. Spętał konia w kącie, dołożył drew do ognia, zdjął ciężką kapotę i wsunął się pod futra tuż obok dzikiej. Jego płaszcz był taki wielki, że mógł okryć wszystkich troje, chroniąc ich przed utratą ciepła. Goździk pachniała mlekiem, czosnkiem i starym, stęchłym futrem, zdążył już jednak się do tego przyzwyczaić. Jego zdaniem były to dobre zapachy. Lubił spać obok niej. Przypominało mu to dawne czasy, gdy w Horn Hill dzielił wielkie łoże z

dwiema siostrami. Skończyło się to wówczas, gdy lord Randyll doszedł do wniosku, że jego syn robi się od tego miękki jak dziewczyna. Od samotnego spania w zimnej celi nie zrobiłem się ani twardszy, ani odważniejszy. Zastanawiał się, co by powiedział ojciec, gdyby zobaczył go teraz. Wyobraził sobie, że mówi mu: „Zabiłem jednego z Innych, panie. Wbiłem w niego obsydianowy sztylet i moi zaprzysiężeni bracia zwą mnie teraz Samem Zabójcą”. Nawet jednak wtedy w jego marzeniach lord Randyll tylko wykrzywiał z niedowierzaniem twarz. W nocy nawiedziły go dziwne sny.

Wrócił do zamku Horn Hill, ale nie było tam jego ojca. To on był teraz lordem. Towarzyszył mu Jon Snow, a także lord Mormont, a oprócz Starego Niedźwiedzia również Grenn, Edd Cierpiętnik, Pyp, Ropucha i reszta jego braci ze straży. Wszyscy mieli na sobie barwne stroje zamiast czarnych. Sam zasiadał za stołem na podwyższeniu i gościł ich wszystkich, odkrawając grube plastry pieczeni mieczem ojca, Jadem Serca. Podano słodkie ciasteczka, wino z miodem, były śpiewy i tańce, i wszystkim było ciepło. Po uczcie poszedł spać na górę, nie do sypialni rodziców, lecz do komnaty, którą ongiś dzielił z siostrami. Tyle że zamiast sióstr na wielkim, miękkim łożu

czekała na niego Goździk, ubrana jedynie w wielkie kosmate futro. Z jej piersi sączyło się mleko. Obudził się nagle, przemarznięty i przerażony. Z ognia zostały jedynie tlące się, czerwone węgielki. Było tak zimno, jakby samo powietrze zamarzło. Spętana chabeta rżała i kopała kłody tylnymi nogami. Goździk siedziała przy ogniu, tuląc dziecko. Sam usiadł. Kręciło mu się w głowie, a z otwartych ust buchała biała para. W długiej sali pełno było cieni, mrocznych i jeszcze mroczniejszych. Zjeżyły mu się włoski na ramionach.

To nic – powiedział sobie. Jest mi zimno, to wszystko. Nagle, przy drzwiach, jeden z cieni poruszył się. Wielki. To ciągle sen – modlił się Sam. Och, sprawcie, żebym jeszcze spał, żeby to był koszmar. On nie żyje, nie żyje. Widziałem, jak zginął. – Przyszedł po dziecko – łkała Goździk. – Wyczuł jego zapach. Nowo narodzone dziecko pachnie życiem. Przyszedł po życie.

Wielki, ciemny kształt pochylił się pod nadprożem, wszedł do środka i powlókł się ku nim. W słabym świetle dogasającego ognia przerodził się w Małego Paula. – Idź stąd – wychrypiał Sam. – Nie chcemy cię tutaj. Ręce Paula były czarne niczym węgiel, twarz biała jak mleko, a oczy gorzały jaskrawym błękitem. W brodzie miał szron, a na jednym ramieniu przycupnął mu kruk, który wydziobywał z policzka martwe białe mięso. Pęcherz Sama nie wytrzymał. Grubas poczuł, że po nogach spływa mu strumyczek ciepła.

– Goździk, uspokój konia i wyprowadź go stąd. I to zaraz. – A ty... – zaczęła. – Mam nóż. Obsydianowy sztylet. – Wyciągnął go i podźwignął się na nogi. Pierwszy nóż oddał Grennowi, na szczęście jednak pamiętał, żeby przed ucieczką z Twierdzy Crastera zabrać sztylet lorda Mormonta. Ścisnął go mocno w dłoni, oddalając się od ognia, Goździk i dziecka. – Paul? – Starał się być odważny, lecz z jego ust wydobył się zaledwie pisk. – Mały Paulu. Słyszysz mnie? Jestem Sam, Sam grubas, bojaźliwy Sam. Uratowałeś

mnie w lesie. Niosłeś mnie, kiedy nie mogłem już postawić ani kroku. Nikt inny nie zdołałby tego zrobić. – Sam cofnął się z nożem w ręku, pociągając nosem. Jestem takim tchórzem. – Nie rób nam krzywdy, Paul. Proszę. Czemu miałbyś nam zrobić krzywdę? Goździk wycofywała się na czworakach po klepisku. Upiór odwrócił głowę, by na nią spojrzeć, ale Sam krzyknął: „NIE!”, ponownie przyciągając jego uwagę. Kruk wyrwał z rozdartego policzka kolejny skrawek mięsa. Chłopak wyciągnął sztylet przed siebie, sapiąc jak miech kowalski. Goździk dotarła już do klaczy. Bogowie, dajcie mi odwagę. Tylko na chwilę, żeby

zdążyła uciec. Mały Paul ruszył w jego stronę. Sam cofał się, aż wreszcie oparł się plecami o szorstką ścianę z kłód. Ściskał sztylet w obu dłoniach, żeby nie drżał. Nic nie wskazywało na to, by upiór bał się smoczego szkła. Być może nie wiedział, co to takiego. Poruszał się powoli, lecz Mały Paul nigdy nie był szybki, nawet za życia. Za jego plecami Goździk szeptała coś, by uspokoić kobyłę i wyprowadzić ją na zewnątrz. Zwierzę jednak z pewnością wyczuło już niezwykłą, zimną woń upiora.

Spłoszyło się nagle i stanęło dęba, młócąc kopytami w mroźnym powietrzu. Paul zwrócił się w stronę dźwięku. Wydawało się, że zapomniał o Samie. Nie było czasu myśleć, modlić się ani bać. Samwell Tarly rzucił się naprzód i uderzył sztyletem w plecy Małego Paula. Odwrócony do niego plecami upiór dał się zaskoczyć. Kruk wrzasnął przeraźliwie i poderwał się do lotu. – Nie żyjesz! – wrzeszczał Sam, dźgając nożem. – Nie żyjesz, nie żyjesz.

Tłukł i krzyczał, raz za razem, zostawiając w grubym czarnym płaszczu Paula wielkie rozdarcia. Nóż uderzył o ukrytą pod wełną żelazną kolczugę i rozprysnął się, sypiąc na wszystkie strony odłamkami smoczego szkła. Jęk Sama wypełnił czarne powietrze białą mgłą. Chłopak wypuścił z rąk bezużyteczną rękojeść i postawił pośpiesznie krok do tyłu. Mały Paul odwrócił się w jego stronę. Nim zdążył wydobyć drugi nóż, stalowy sztylet, który nosili wszyscy bracia, czarne dłonie upiora zacisnęły się pod jego licznymi podbródkami. Palce Paula były tak zimne, że zdawały się go parzyć. Wpiły się głęboko w miękkie gardło

Sama. Uciekaj, Goździk, uciekaj – chciał krzyknąć, lecz gdy otworzył usta, wydobył się z nich tylko zdławiony jęk. Jego palce odnalazły wreszcie sztylet, lecz gdy uderzył nim w brzuch upiora, sztych odbił się od żelaznych ogniw i nóż wypadł Samowi z rąk. Palce Małego Paula zaciskały się nieubłaganie, a po chwili upiór zaczął nimi obracać. Chce mi urwać głowę – pomyślał zdesperowany Sam. W gardle miał lód, a jego płuca płonęły. Tłukł i szarpał nadgarstki upiora, nic jednak to nie dało. Kopnął Paula między nogi, również bez żadnego efektu.

Jego świat skurczył się do dwóch niebieskich gwiazd, potwornego, miażdżącego bólu oraz zimna tak straszliwego, że łzy zamarzały mu w oczach. Chłopak wił się i szarpał rozpaczliwie... a potem pchnął napastnika. Mały Paul był wysoki i silny, lecz Sam i tak ważył więcej od niego, a do tego upiory były niezgrabne, widział to na Pięści. Nagłe poruszenie pozbawiło Paula równowagi. Zatoczył się do tyłu i martwy oraz żywy runęli razem na klepisko. Jedna z rąk upiora straciła uchwyt pod wpływem

wstrząsu i chłopak zdołał szybko pochwycić haust powietrza, nim lodowate, czarne palce wróciły. Usta wypełnił mu smak krwi. Wykręcił szyję, szukając noża, i ujrzał bladą, pomarańczową łunę. Ogień! Został tylko węgielek i popioły, ale... nie mógł oddychać ani myśleć... szarpnął się w bok, pociągając Paula za sobą... miotał rękami po klepisku, wyciągał je, szukał, rozrzucał popioły, aż wreszcie wymacał coś gorącego... kawałek zwęglonego drewna, tlący się jeszcze pod czernią czerwonopomarańczowym blaskiem... zacisnął na nim palce i wepchnął go Paulowi w usta, tak silnie, że poczuł, jak łamią się zęby.

Upiór nawet wtedy nie zwolnił uścisku. Sam zdążył jeszcze pomyśleć o matce, która go kochała, i o ojcu, którego zawiódł. Wnętrze długiego domu zawirowało wokół niego i nagle ujrzał, że spomiędzy połamanych zębów Paula wydobywa się smużka dymu. Potem twarz umarłego eksplodowała ogniem, a jego uścisk zniknął. Sam wessał powietrze w płuca i odtoczył się resztką sił na bok. Upiór stanął w płomieniach. Szron na jego brodzie topniał, a ciało pod nią czerniało. Sam usłyszał wrzask kruka, lecz Paul nie wydał z

siebie żadnego dźwięku. Gdy otworzył usta, buchnęły z nich jedynie płomienie. A oczy... Zgasł. Niebieski blask zgasł. Poczołgał się ku drzwiom. Powietrze było tak zimne, że oddychanie sprawiało mu ból, było to jednak słodkie cierpienie. Wystawił głowę na zewnątrz. – Goździk? – zawołał. – Goździk, zabiłem go. Goź... Stała przyciśnięta plecami do czardrzewa, trzymając chłopca w ramionach. Ze wszystkich stron otaczały ją upiory. Było ich dziesięć, dwadzieścia, więcej... niektóre były

ongiś dzikimi i wciąż miały na sobie skóry... większość jednak była jego braćmi. Sam zauważył Larka Siostrzanina, Cichą Stopę, Rylesa. Liszaj na szyi Chetta zrobił się czarny, a jego czyraki pokrywała cienka warstewka lodu. Inny upiór wyglądał jak Hake, lecz Sam nie był tego pewien, gdyż umarłemu została tylko połowa głowy. Trupy rozerwały biedną chabetę na strzępy i szarpały jej trzewia ociekającymi krwią łapskami. Z końskiego brzucha buchała jasna para. Sam zaskomlał cicho.

– Nie zasłużyła na taki los... – Los. – Kruk wylądował mu na ramieniu. – Los, cios, głos. Ptaszysko łopotało skrzydłami, wrzeszcząc razem z Goździk. Upiory niemal już dopadły dziewczyny. Słyszał szelest ciemnoczerwonych liści czardrzewa, szepczących do siebie w języku, którego nie znał. Wtem wydało mu się, że blask gwiazd zamigotał. Rosnące wokół drzewa jęknęły i zaskrzypiały. Twarz Sama Tarly’ego przybrała kolor zsiadłego mleka, a jego oczy zrobiły się wielkie jak talerze.

Kruki! Siedziały na czardrzewie, setki, tysiące ptaków przycupnęły na białych jak kość gałęziach i wyglądały spomiędzy liści. Widział, jak otwierają dzioby, wrzeszcząc głośno, jak rozpościerają czarne skrzydła. Drąc się i łopocząc, opadły w gniewnych chmurach na upiory. Rzuciły się na twarz Chetta i wydziobały mu niebieskie oczy, obsiadły Siostrzanina niczym muchy, wyrywały kawałki mięsa z roztrzaskanej głowy Hake’a. Było ich tak wiele, że przesłoniły Samowi księżyc. – Idź – odezwał się ptak na jego ramieniu. – Idź, idź, idź.

Sam rzucił się do ucieczki. Z jego ust buchały mroźne obłoczki. Wszędzie wokół upiory wymachiwały wściekle kończynami, starając się osłonić przed czarnymi skrzydłami i ostrymi dziobami napastników. Padały na ziemię w niesamowitym milczeniu, bez krzyków czy stęknięć. Sama ptaki jednak ignorowały. Chłopak złapał Goździk za rękę i odciągnął ją od czardrzewa. – Musimy uciekać. – Ale dokąd? – Biegła za nim, ściskając

dziecko. – Zabili naszego konia, jak mamy... – Bracie! – Krzyk przeszył noc, zagłuszając wrzaski tysiąca kruków. Pod drzewami ujrzeli opatulonego od stóp do głów w plamisty, czarno-szary strój mężczyznę, który dosiadał łosia. – Tutaj – zawołał jeździec. Twarz skrywał mu kaptur. Jest odziany w czerń. Sam poprowadził Goździk w jego stronę. Łoś był olbrzymi, miał w kłębie dziesięć stóp wysokości, a rozpiętość jego łopat była niemal równie wielka. Stworzenie opadło na kolana, by

pozwolić im się dosiąść. – Chodź – rzucił jeździec, wyciągając urękawicznioną dłoń, by pomóc Goździk wdrapać się na grzbiet. Potem przyszła kolej na Sama. – Dziękuję – wydyszał chłopak. Dopiero gdy chwycił wyciągniętą dłoń, zdał sobie sprawę, że jeździec nie nosi rękawicy. Rękę miał czarną i zimną, a palce twarde jak kamień.

Arya Gdy wjechali na szczyt grani i zobaczyli rzekę, Sandor Clegane ściągnął mocno wodze i zaklął szpetnie. Deszcz lał z czarnego, zachmurzonego nieba, siekąc zielonobrązowy nurt dziesięcioma tysiącami mieczy. Ma pewnie z milę szerokości – pomyślała Arya. Ze wzburzonej wody sterczały wierzchołki około pół setki drzew, których konary wyciągały się ku niebu niczym ręce tonących. Brzeg pokrywały gęste dywany wilgotnych liści, a nieco dalej dostrzegła coś białego i rozdętego – martwego jelenia, czy może konia,

który spływał z prądem. Słychać też było dźwięk, niski, ledwie słyszalny łoskot podobny do odgłosu, który wydaje z siebie pies, nim zacznie warczeć. Arya wierciła się w siodle, czując, jak w plecy wbijają się jej ogniwa kolczugi Ogara. Otaczał ją ramionami. Lewe, poparzone, osłaniał stalowym zarękawiem, widziała jednak, jak zmieniał opatrunek, i zauważyła, że skóra w tym miejscu wciąż jest czerwona i sączy się z niej posoka. Jeśli jednak oparzenia sprawiały mu ból, Sandor Clegane niczym tego po sobie

nie okazywał. – Czy to Czarny Nurt? Jechali tak długo w deszczu i ciemności, przez leśne bezdroża i bezimienne wioski, że Arya całkowicie straciła orientację. – To rzeka, którą musimy sforsować. Nie musisz wiedzieć nic więcej. – Clegane od czasu do czasu odpowiadał na jej pytania, ostrzegł ją jednak, by nie pyskowała. Pierwszego dnia udzielił jej całego mnóstwa ostrzeżeń. – Jeśli jeszcze raz mnie uderzysz, zwiążę ci ręce za

plecami – oznajmił. – Jeśli jeszcze raz spróbujesz ucieczki, skrępuję ci nogi. Jeśli jeszcze raz krzykniesz albo mnie ugryziesz, zaknebluję cię. Możemy jechać na jednym siodle albo mogę przerzucić cię przez koński grzbiet jak świnię na rzeź. Co wolisz. Wolała jechać z nim, ale gdy po raz pierwszy rozbili obóz, zaczekała chwilę i kiedy wydawało jej się, że już zasnął, znalazła wielki kanciasty kamień, by rozwalić nim jego brzydki łeb. Cicha jak cień – powiedziała sobie, skradając się ku niemu, okazało się jednak, że nie była wystarczająco cicha. Albo Ogar wcale nie spał. Albo się obudził. Tak czy inaczej, otworzył oczy, wykrzywił

usta i wyrwał jej kamień z rąk, jakby była małym dzidziusiem. Mogła jedynie go kopnąć. – Tym razem ci daruję – oświadczył, wyrzucając kamień w krzaki. – Ale jeśli będziesz taka głupia, że spróbujesz jeszcze raz, to zdrowo dostaniesz. – Czemu mnie po prostu nie zabijesz, tak jak Mycaha? – krzyknęła Arya. Była jeszcze wtedy wojowniczo nastawiona i czuła więcej gniewu niż strachu. W odpowiedzi złapał ją za przód bluzy i przyciągnął na odległość cala od poparzonej twarzy.

– Jeśli jeszcze raz wypowiesz to imię, to stłukę cię tak, że pożałujesz, iż cię nie zabiłem. Od tego czasu każdej nocy, nim położył się spać, zawijał ją w końską derkę, którą następnie związywał od góry i od dołu, tak że była bezradna jak dziecko w pieluchach. To na pewno Czarny Nurt – doszła do wniosku Arya, spoglądając na sieczoną ulewą rzekę. Ogar był psem Joffreya i z pewnością wiózł ją do Czerwonej Twierdzy, do swego pana i królowej. Chciałaby, żeby słońce już wzeszło. Wtedy wiedziałaby, w którą stronę zmierzają. Im dłużej przyglądała się

mchowi na pniach, tym bardziej była zbita z tropu. Czarny Nurt w Królewskiej Przystani nie był taki szeroki, ale to było jeszcze przed deszczami. – Wszystkie brody na pewno zalało – stwierdził Sandor Clegane – a nie mam ochoty próbować tego przepłynąć. Nie ma drogi przejścia – pomyślała. Lord Beric na pewno nas złapie. Clegane mocno poganiał swego wielkiego karego ogiera, trzykrotnie zawracał, by zmylić pościg, a raz nawet przejechał jakieś pół mili środkiem wezbranego strumienia... lecz Arya

nadal za każdym razem, gdy spoglądała za siebie, spodziewała się ujrzeć banitów. Próbowała im pomóc, wydrapując swe imię na pniach drzew, gdy szła w krzaki się załatwić, lecz za czwartym razem ją przyłapał i na tym się skończyło. Nic nie szkodzi – powtarzała sobie. Thoros znajdzie mnie w swoich płomieniach. Tyle że jej nie znalazł. Przynajmniej do tej pory, a kiedy już przejdą rzekę... – Niedaleko stąd powinno być miasteczko Harrowaya – stwierdził Ogar. – Tam właśnie lord Roote trzyma w stajniach dwugłowego wodnego

konia starego króla Andahara. Może uda nam się na nim przejechać. Arya nigdy nie słyszała o starym królu Andaharze. Nigdy też nie widziała dwugłowego konia, a już zwłaszcza takiego, który potrafiłby biegać po wodzie. Wiedziała jednak, że lepiej nie zadawać pytań. Trzymała język za zębami i siedziała sztywno, podczas gdy Ogar odwrócił głowę ogiera i pokłusował wzdłuż grani, kierując się w dół rzeki. W ten sposób przynajmniej deszcz siekł ich w plecy. Miała już dość tego, że zalewał jej oczy i spływał po policzkach, jakby płakała. Wilki nigdy

nie płaczą – powtórzyła sobie po raz kolejny. Południe minęło dopiero niedawno, lecz niebo było ciemne jak o zmroku. Nie potrafiła zliczyć, od ilu już dni nie widziała słońca. Przemokła do szpiku kości, uda bolały ją od siodła, a do tego pociągała nosem. Miała też gorączkę, a czasami drżała niepowstrzymanie, lecz gdy oznajmiła Ogarowi, że jest chora, warknął tylko na nią. – Wytrzyj sobie nos i zamknij gębę – rozkazał. Często spał teraz w siodle, ufając, że

ogier nie zboczy z wiejskiej drogi czy wydeptanej przez zwierzynę ścieżki, którą akurat zmierzali. Był to ciężki koń, prawie tak wielki jak rycerski rumak, lecz znacznie od niego szybszy. Ogar nazwał go Nieznajomym. Raz spróbowała go ukraść, gdy Clegane oddawał mocz pod drzewem, sądząc, że zdąży odjechać, nim ją dogoni. Nieznajomy omal nie rozszarpał zębami jej twarzy. Dla swego pana był łagodny jak stary wałach, lecz wobec innych demonstrował charakter równie czarny jak jego maść. Nigdy nie widziała konia, który tak często gryzł i kopał.

Jechali wzdłuż rzeki całymi godzinami, przejeżdżając w bród dwa wpadające do niej muliste strumienie, aż wreszcie dotarli w miejsce, o którym mówił Sandor Clegane. – Miasteczko lorda Harrowaya – oznajmił. – Do siedmiu piekieł! – dorzucił, gdy mu się przyjrzał. Zalała je rzeka i było opuszczone. Wezbrane wody wystąpiły z brzegów. Jedyne, co zostało z całej mieściny, to górne piętro gospody zbudowanej z połączonej gliną wikliny, siedmioboczna kopuła zatopionego septu, dwie trzecie kamiennej wieży, trochę butwiejących strzech oraz las

kominów. Arya zauważyła jednak, że z wieży bije dym, a pod jednym z łuków okien widać umocowaną łańcuchem szeroką, płaskodenną łódź. Było na niej dwanaście dulek, a z obu końców umieszczono wielkie, drewniane końskie łby. Dwugłowy koń – zrozumiała. Pośrodku pokładu stał drewniany domek o krytym darnią dachu. Gdy tylko Ogar otoczył usta dłońmi i krzyknął, wynurzyło się z niego dwóch ludzi. Trzeci pojawił się w oknie wieży, trzymając w rękach

gotową do strzału kuszę. – Czego chcesz? – krzyknął nad zmąconą brązową wodą. – Przewieźcie nas na drugi brzeg – odpowiedział, również krzykiem, Ogar. Ludzie w łodzi naradzili się ze sobą. Jeden z nich, posiwiały, zgarbiony mężczyzna o masywnych ramionach, podszedł do relingu. – To będzie cię kosztowało. – W takim razie zapłacę. Czym? – zastanowiła się Arya. Banici zabrali złoto Clegane’a, być może

jednak lord Beric zostawił mu trochę srebra i miedziaków. Przeprawa promem nie powinna kosztować więcej niż kilka miedziaków... Przewoźnicy znowu się naradzili. Po chwili przygarbiony staruszek odwrócił się i krzyknął głośno. Pojawiło się sześciu nowych mężczyzn, którzy unieśli kaptury, by osłonić się przed deszczem. Jeszcze inni przeciskali się przez okno warowni i skakali na pokład. Połowa z nich wyglądała wystarczająco podobnie do staruszka, by mogli być jego krewnymi. Niektórzy z nich zdjęli łańcuchy i wzięli w ręce długie tyczki, inni zaś wsunęli w dulki ciężkie wiosła o szerokich piórach. Prom zawrócił i

skierował się powoli ku płyciznom. Sandor Clegane zjechał ze wzgórza, zmierzając mu na spotkanie. Gdy rufa łodzi uderzyła o stok, przewoźnicy otworzyli szerokie wrota umieszczone pod rzeźbioną końską głową i rzucili na ziemię ciężką dębową deskę. Tuż nad wodą Nieznajomy się spłoszył, lecz Ogar wbił pięty w jego boki i zmusił go do wejścia na trap. Na pokładzie czekał już na nich przygarbiony mężczyzna. – Lubisz wilgoć, ser? – zapytał z uśmiechem.

Usta Ogara zadrżały w typowym dla niego tiku. – Potrzebna mi twoja łódź, nie twój cholerny dowcip. – Zsiadł z konia i ściągnął z siodła Aryę. Jeden z przewoźników sięgnął po uzdę Nieznajomego. – Nie radzę – rzucił Ogar w tej samej chwili, gdy koń spróbował kopnąć. Mężczyzna uskoczył do tyłu, pośliznął się na mokrym od deszczu pokładzie i z głośnym przekleństwem runął na tyłek. Przewoźnik o przygarbionych plecach już się nie uśmiechał.

– Możemy cię przewieźć na drugi brzeg – oznajmił kwaśno. – Ale to będzie cię kosztowało sztukę złota. Drugą za konia. I trzecią za chłopca. – Trzy smoki? – Clegane roześmiał się ochryple. – Za trzy smoki mógłbym kupić cały ten cholerny prom. – W zeszłym roku może byś i mógł. Ale przy takiej rzece potrzebuję dodatkowych rąk przy tyczkach i wiosłach, żeby nie zniosło nas sto mil ku morzu. Trzy smoki albo będziesz musiał nauczyć tego piekielnego ogiera chodzić po wodzie. – Lubię uczciwy rozbój. Niech będzie,

jak chcesz. Trzy smoki... ale dopiero wtedy, gdy wysadzisz nas bezpiecznie na północnym brzegu. – Dasz mi je teraz albo nigdzie nie popłyniemy. Mężczyzna podsunął Ogarowi pokrytą stwardniałą skórą dłoń. Clegane poruszył mieczem, by poluzować go w pochwie. – Wybieraj. Złoto na północnym brzegu albo stal na południowym. Przewoźnik przyjrzał się twarzy Ogara. Arya widziała, że nie spodobało mu się

to, co w niej wyczytał. Miał za sobą dwunastu silnych mężczyzn z wiosłami i tyczkami w rękach, lecz żaden z nich nie śpieszył mu z pomocą. Wspólnie z pewnością powaliliby Sandora Clegane’a, choć zapewne zdążyłby zabić trzech albo czterech. – Skąd mamy wiedzieć, czy nam zapłacisz? – zapytał po chwili przewoźnik. Nie zapłaci – chciała krzyknąć Arya, przygryzła jednak tylko wargę. – Słowo honoru rycerza – odparł Ogar bez uśmiechu.

Nawet nie jest rycerzem. Tego również nie powiedziała. – To wystarczy. – Przewoźnik splunął. – No to ruszajmy, musimy cię przewieźć, zanim się ściemni. Jeśli chcecie się z synem ogrzać, w kajucie jest piecyk koksowy. – Nie jestem jego głupim synem! – zawołała rozwścieczona Arya. To było jeszcze gorsze niż być wziętą za chłopca. Była taka wściekła, że mogłaby im powiedzieć, kim naprawdę jest, gdyby nie to, że Sandor Clegane złapał ją za kołnierz i uniósł jedną ręką nad pokład.

– Trzymaj język za zębami, do cholery! Ile razy mam ci to powtarzać? – Potrząsnął nią tak mocno, że aż zadzwoniły jej zęby, a potem upuścił ją na deski. – Idź tam i się wysusz, tak jak ci mówił ten człowiek. Arya wykonała polecenie. Wielki żelazny piecyk był rozżarzony do czerwoności i wypełniał kajutę posępnym, dławiącym żarem. Przyjemnie było stanąć obok niego, ogrzać dłonie i trochę się podsuszyć, lecz gdy tylko poczuła, że pokład poruszył się pod jej stopami, wymknęła się na zewnątrz przez przednie drzwi.

Dwugłowy koń sunął powoli przez płycizny, mijając kominy i dachy zatopionego Harroway. Dwunastu ludzi trudziło się przy wiosłach, a czterech trzymało w rękach długie tyczki, którymi odpychali się od mijanych skał, drzew czy zatopionych domów. Steru pilnował przygarbiony przewoźnik. Deszcz stukał o płaskie deski pokładu i rozpryskiwał się na wysokich końskich łbach. Arya znowu przemokła, nie przejmowała się tym jednak. Chciała wszystko widzieć. Zauważyła, że mężczyzna z kuszą nadal stoi w oknie wieży, śledząc wzrokiem przepływający dołem prom. Zadała sobie pytanie, czy to właśnie jest lord

Roote, o którym wspominał Ogar. Nie wygląda na lorda. Ale z drugiej strony, ona również nie wyglądała na damę. Gdy już zostawili za sobą miasteczko i wypłynęli na właściwą rzekę, nurt stał się znacznie silniejszy. Przez szarą zasłonę deszczu wypatrzyła na drugim brzegu kamienną kolumnę, która z pewnością oznaczała przystań, gdy tylko jednak ją zauważyła, natychmiast zdała sobie sprawę, że prąd znosi ich w dół. Wioślarze pracowali teraz z większym wigorem, walcząc z wściekłym naporem rzeki. Liście i połamane gałęzie przemykały obok nich z taką szybkością, jakby wystrzelono je ze skorpiona. Mężczyźni z tyczkami

odpychali na bok wszystko, co zanadto się zbliżyło. Wiatr również był tu silniejszy. Gdy tylko Arya spoglądała w górę rzeki, niesiony wichrem deszcz zalewał jej twarz. Nieznajomy kwiczał i wierzgał, przerażony kołysaniem się pokładu. Gdybym skoczyła za burtę, rzeka zniosłaby mnie daleko, nim Ogar zdążyłby zauważyć, że mnie nie ma. Obejrzała się za siebie i zobaczyła, że Sandor Clegane szarpie się z wystraszonym koniem, usiłując go uspokoić. Nie będzie już miała lepszej szansy ucieczki. Ale nie wiadomo, czy nie utonę. Jon zawsze powtarzał, że Arya pływa jak ryba, lecz w tej rzece

nawet ryba mogłaby mieć kłopoty. Z drugiej strony, utonięcie mogło być lepsze od tego, co czekało ją w Królewskiej Przystani. Pomyślała o Joffreyu i ruszyła ukradkiem w stronę dziobu. Ciemnobrązowa od mułu, smagana ulewą woda przypominała raczej zupę. Arya zastanawiała się, jak bardzo może być zimna. Nie mogę już zrobić się bardziej mokra niż teraz. Dotknęła ręką relingu. Nim jednak zdążyła skoczyć, usłyszała nagły krzyk. Odwróciła głowę. Przewoźnicy biegli na dziób, trzymając w rękach tyczki. Przez chwilę nie wiedziała, co się dzieje, potem jednak zauważyła wyrwane z korzeniami

drzewo, wielkie, ciemne i płynące prosto na nich. Wystająca z wody plątanina korzeni i gałęzi przywodziła na myśl wyciągnięte macki wielkiego krakena. Ludzie gorączkowo poruszali wiosłami, próbując uniknąć zderzenia, które skończyłoby się wywróceniem łodzi albo przedziurawieniem kadłuba. Staruszek szarpał za ster i koń na dziobie kierował się w dół rzeki, jednakże zbyt wolno. Lśniące, brązowo-czarne drzewo mknęło prosto na nich niczym taran. Gdy było już tylko jakieś dziesięć stóp od dziobu, dwóm przewoźnikom udało

się zahaczyć je długimi tyczkami. Jedna z nich pękła i rozległ się przeciągły trzask, zupełnie jakby prom rozpadał się pod ich stopami. Drugi mężczyzna zdołał jednak pchnąć mocno pień, co wystarczyło, by zapobiec zderzeniu. Drzewo przemknęło kilka cali od nich. Jego gałęzie drapały końską głowę niczym pazury. Gdy wydawało się, że niebezpieczeństwo już minęło, jeden z monstrualnych konarów uderzył w łódź z ukosa. Prom zadrżał. Arya pośliznęła się i upadła boleśnie na jedno kolano. Człowiek ze złamaną tyczką miał jednak mniej szczęścia. Usłyszała jeszcze, jak krzyknął, wypadając za burtę. Potem zamknęła się nad nim wzburzona brązowa woda. Zniknął, nim Arya

zdążyła się podnieść. Jeden z jego towarzyszy złapał za zwój sznura, lecz nie było komu go rzucić. Może wypłynie gdzieś w dole rzeki – pocieszała się Arya, brakowało w tym jednak przekonania. Odechciało się jej pływać. Kiedy Sandor Clegane krzyknął, że ma się schować, bo inaczej stłucze ją do krwi, usłuchała go bez słowa. Prom wciąż usiłował powrócić na poprzedni kurs, podczas gdy rzeka uparcie chciała znieść go do morza. Gdy wreszcie przybili do brzegu, znajdowali się dobre dwie mile poniżej

przystani. Łódź wbiła się w ziemię tak mocno, że złamała się jeszcze jedna tyczka i Arya omal nie przewróciła się po raz drugi. Sandor Clegane wsadził ją na grzbiet Nieznajomego, jakby ważyła nie więcej niż lalka. Przewoźnicy obrzucili ich wyczerpanym, pozbawionym wyrazu wzrokiem, wszyscy poza przygarbionym staruszkiem, który wyciągnął rękę. – Sześć smoków – zażądał. – Trzy za przeprawę i trzy za człowieka, którego straciliśmy. Sandor Clegane pogrzebał w mieszku i wepchnął mężczyźnie zmięty skrawek

pergaminu. – Proszę. Weź dziesięć. – Dziesięć? – zapytał zbity z tropu przewodnik. – A co to takiego? – Kwit od umarlaka wart jakieś dziewięć tysięcy smoków. – Ogar skoczył na siodło za Aryą i uśmiechnął się złowieszczo do mężczyzny. – Dziesięć należy do ciebie. Pewnego dnia wrócę po resztę, więc jej nie wydaj. Mężczyzna popatrzył na świstek. – Pismo. Co mi po piśmie? Obiecałeś

mi złoto. Dałeś rycerskie słowo honoru. – Cholerni rycerze nie mają honoru. Pora, byś to zrozumiał, starcze. – Ogar spiął Nieznajomego ostrogami i oddalił się cwałem w deszcz. Przewoźnicy obrzucili ich przekleństwami, a jeden czy dwóch cisnął również kamień, Clegane jednak zignorował pociski i słowa, a po chwili zniknęli w mroku między drzewami, zostawiając za sobą huczącą rzekę. – Prom nie wróci na drugi brzeg wcześniej niż rano – stwierdził – a ta

banda nie przyjmie papierowych obietnic od następnych głupców, którzy tu dotrą. Jeśli ścigają nas twoi przyjaciele, będą musieli się okazać cholernie dobrymi pływakami. Arya skuliła się, nie odzywając się ani słowem. Valar morghulis – pomyślała przybita. Ser Ilyn, ser Meryn, król Joffrey, królowa Cersei. Dunsen, Polliver, Raff Słodyczek, ser Gregor i Łaskotek. I Ogar, Ogar, Ogar. Gdy deszcz przestał padać i pokazało się czyste niebo, kichała i drżała tak okropnie, że Clegane urządził postój na noc, a nawet spróbował rozpalić ogień. Drewno, które zebrali, okazało się

jednak zbyt wilgotne i za nic nie chciało zająć się ogniem. W końcu poirytowany Ogar rozrzucił je kopniakiem. – Niech to siedem cholernych piekieł – zaklął. – Nienawidzę ognia. Usiedli pod dębem na mokrych kamieniach, słuchając powolnego kapania ściekającej z liści wody i zjedli zimną kolację złożoną z sucharów, nadpleśniałego sera i wędzonej kiełbasy. Ogar kroił wędlinę sztyletem. Gdy zauważył, że Arya spogląda na nóż, przymrużył groźnie oczy. – Nawet o tym nie myśl.

– Nie myślałam – skłamała. Prychnął pogardliwie, by okazać, co sądzi o podobnych zapewnieniach, dał jej jednak gruby plaster kiełbasy. Arya szarpała go zębami, nie spuszczając wzroku z Clegane’a. – Nigdy nie zbiłem twojej siostry – oznajmił Ogar. – Ale ciebie stłukę, jeśli mnie do tego zmusisz. Przestań się zastanawiać nad tym, jak mnie zabić. Nic ci to nie da. Nie potrafiła na to odpowiedzieć. Żuła kiełbasę, wpatrując się w niego chłodno.

Twarda jak kamień – pomyślała. – Przynajmniej patrzysz mi w twarz. Muszę ci to przyznać, mała wilczyco. I jak ci się ona podoba? – Nie podoba się. Jest poparzona i brzydka. Clegane podsunął jej kawałek sera nadziany na sztylet. – Jesteś małą idiotką. Co by ci dało, gdybyś uciekła? Złapałby cię tylko ktoś gorszy. – Niemożliwe – upierała się. – Nie ma nikogo gorszego.

– Nie znasz mojego brata. Gregor zabił kiedyś człowieka tylko za to, że chrapał. Własnego człowieka. Kiedy się uśmiechał, skóra na poparzonej połowie twarzy naciągała się, wykrzywiając usta w nieprzyjemny sposób. Nie miał po tej stronie warg, a z ucha został tylko strzęp. – Dobrze znam twojego brata. – Jak się nad tym zastanowić, to może Góra rzeczywiście był gorszy. – Jego, Dunsena, Pollivera, Raffa Słodyczka i Łaskotka.

– A gdzie kochana córeczka Neda Starka poznała takich jak oni? – zapytał wyraźnie zdziwiony Ogar. – Gregor nigdy nie sprowadza swoich szczurów na dwór. – W wiosce. – Jedząc ser, sięgnęła po kawałek suchara. – W wiosce nad jeziorem, gdzie złapali Gendry’ego, mnie i Gorącą Bułkę. Złapali też Lommy’ego Zieloną Łapkę, ale Raff Słodyczek go zabił, bo Lommy był ranny w nogę. Usta Clegane’a zadrżały. – Złapali cię? Mój brat cię złapał? – Ryknął ostrym śmiechem,

przypominającym nieco warczenie psa. – Gregor nie miał pojęcia, kogo schwytał, prawda? Na pewno nie miał, bo w przeciwnym razie zaciągnąłby cię przemocą do Królewskiej Przystani i oddał Cersei. Och, to cholernie słodkie. Na pewno mu o tym opowiem, zanim wytnę mu serce. Nie po raz pierwszy wspominał, że zabije Górę. – Przecież to twój brat – zdziwiła się Arya. – A ty nigdy nie miałaś brata, którego

chciałabyś zabić? – Znowu wybuchnął śmiechem. – Albo może siostry? – Z pewnością wyczytał coś w jej twarzy, gdyż nagle pochylił się nad nią. – Sansa. O niej pomyślałaś, zgadza się? Wilczyca chce zabić ładną ptaszynę. – Nieprawda – warknęła. – Chcę zabić ciebie. – Dlatego, że przerąbałem na pół twojego młodego przyjaciela? Zapewniam cię, że ukatrupiłem znacznie więcej ludzi. Wydaje ci się, że to robi ze mnie potwora. Może i tak, ale uratowałem też twojej siostrze życie. Tego dnia, gdy motłoch ściągnął ją z

konia, wyrąbałem sobie do niej drogę i odprowadziłem ją do zamku. Gdyby nie ja, spotkałoby ją to samo co Lollys Stokeworth. A potem zaśpiewała dla mnie. Nie wiedziałaś o tym, prawda? Twoja siostra zaśpiewała dla mnie słodką pioseneczkę. – Kłamiesz – odpowiedziała natychmiast. – Wiesz znacznie mniej, niż ci się zdaje. Czarny Nurt? Gdzie, do siedmiu piekieł, twoim zdaniem jesteśmy? Jak myślisz, dokąd cię wiozę? Pogarda brzmiąca w jego głosie kazała jej się zastanowić.

– Do Królewskiej Przystani – odparła. – Do Joffreya i królowej. Ton, jakim zadał te pytania, uświadomił jej nagle, że to nieprawda. Musiała jednak coś powiedzieć. – Głupia, ślepa, mała wilczyca. – Jego głos był twardy i ochrypły jak zgrzyt żelaza. – W dupę z Joffreyem, w dupę z królową i w dupę z tym małym, pokręconym potworkiem, którego zwie bratem. Skończyłem z ich miastem i z ich Gwardią Królewską. Skończyłem z Lannisterami. Powiedz mi, co pies ma wspólnego z lwami? – Sięgnął po

bukłak, pociągnął długi łyk, otarł usta i podał naczynie Aryi. – Ta rzeka to był Trident, dziewczynko. Nie Czarny Nurt. Wyobraź sobie mapę, jeśli potrafisz. Jutro powinniśmy dotrzeć do królewskiego traktu. Potem pojedziemy już szybko, prosto do Bliźniaków. To ja oddam cię tej całej twojej matce. Nie szlachetny lord błyskawica czy ten szarlatański kapłan od płomieni, ale potwór. – Uśmiechnął się, widząc jej minę. – Wydaje ci się, że tylko twoi wyjęci spod prawa przyjaciele potrafią zwęszyć okup? Dondarrion zabrał mi złoto, a ja zabrałem mu ciebie. Jesteś warta pewnie ze dwa razy więcej niż to, co mi ukradli. Może nawet więcej, gdybym sprzedał cię Lannisterom, jak

się obawiasz, ale tego nie zrobię. Nawet pies może mieć dość kopniaków. Jeśli ten cały Młody Wilk ma choć tyle rozumu, ile bogowie dali ropusze, zrobi mnie lordem i będzie mnie błagał, bym wstąpił do niego na służbę. Potrzebuje mnie, choć pewnie jeszcze o tym nie wie. Być może nawet zabiję dla niego Gregora. To by mu się spodobało. – Nigdy cię nie przyjmie – warknęła. – Nie ciebie. – W takim razie wezmę od niego tyle złota, ile zdołam unieść, zaśmieję mu się w twarz i odjadę. Jeśli mnie nie przyjmie, to najrozsądniej postąpiłby, gdyby mnie zabił, ale tego nie zrobi. Z

tego, co słyszałem, za bardzo przypomina swojego ojca. No i bardzo dobrze. Tak czy inaczej, będę wygrany. I ty też, wilczyco, więc przestań jęczeć i warczeć na mnie. Mam już tego dosyć. Trzymaj gębę na kłódkę i rób, co ci każę, to może nawet zdążymy na ten cholerny ślub twojego wuja.

Jon Klacz była wykończona, lecz Jon nie mógł jej pozwolić na odpoczynek. Musiał dotrzeć do Muru przed magnarem. Spałby w siodle, gdyby tylko je miał. Bez siodła nawet na jawie trudno mu się było utrzymać na końskim grzbiecie. Ból w rannej nodze nasilał się coraz bardziej. Nie było mowy o odpoczynku wystarczająco długim, by rana się zagoiła, i dosiadając konia, za każdym razem otwierał ją na nowo. Gdy wjechał na wzniesienie, ujrzał przed sobą brązowy, zryty koleinami

królewski trakt, który wił się na północ przez wzgórza i równiny. – Teraz wystarczy, jak pojedziemy drogą, dziewczynko – rzekł, klepiąc klacz po szyi. – Mur już niedaleko. Nogę miał teraz sztywną jak drewno, a od gorączki mieszało mu się w głowie do tego stopnia, że dwukrotnie złapał się na tym, iż jechał w niewłaściwym kierunku. Mur już niedaleko. Wyobraził sobie przyjaciół, popijających we wspólnej sali grzane wino. Hobb krzątał się przy garach, Donal Noye w kuźni, a maester Aemon siedział w swych pokojach pod

ptaszarnią. A Stary Niedźwiedź? Sam, Grenn, Edd Cierpiętnik, Dywen ze swymi drewnianymi zębami... Jon mógł jedynie modlić się o to, by niektórym z nich udało się uciec z Pięści. Myślał też wiele o Ygritte. Pamiętał zapach jej włosów, ciepło jej ciała... i jej minę w chwili, gdy poderżnęła staruszkowi gardło. Źle zrobiłeś, że ją pokochałeś – szeptał mu jeden głos. Źle zrobiłeś, że ją opuściłeś – odpowiadał mu inny. Zastanawiał się, czy jego ojciec czuł się podobnie rozdarty, gdy porzucał jego matkę, by poślubić lady Catelyn. On złożył przysięgę lady Stark, a ja Nocnej Straży.

Omal nie minął Mole’s Town. Gorączka dręczyła go tak bardzo, że nie wiedział, gdzie się znajduje. Większa część wioski kryła się pod ziemią i w bladym świetle księżyca widać było tylko garstkę małych chat. Burdel był szopą nie większą niż wychodek, a jego czerwona, poskrzypująca na wietrze latarnia przypominała przekrwione oko wpatrujące się w mrok. Jon zsunął się z klaczy pod przylegającą do burdelu stajnią i obudził krzykiem dwóch chłopców. – Potrzebny mi świeży wierzchowiec, z siodłem i uzdą – oznajmił im niedopuszczającym sprzeciwu tonem. Wykonali jego polecenie i przynieśli mu

też bukłak wina oraz pół bochna brązowego chleba. – Obudźcie ludzi – rozkazał. – Ostrzeżcie ich. Na południe od Muru są dzicy. Zbierzcie cały dobytek i ruszajcie do Czarnego Zamku. Zaciskając zęby z powodu rozrywającego nogę bólu, wspiął się na karego wałacha, którego mu przyprowadzili i popędził na północ. Gdy gwiazdy na wschodzie zaczęły już przygasać, ujrzał przed sobą Mur, który wznosił się nad drzewami i pasmami porannej mgły. W lodzie odbijał się blady blask księżyca. Jon popędzał

ostro wałacha, jadąc śliską od błota drogą, aż wreszcie ujrzał kamienne wieże i drewniane zabudowania Czarnego Zamku, które przycupnęły niczym zepsute zabawki pod wielkim, lodowym urwiskiem. Mur lśnił już różem i purpurą w świetle brzasku. Gdy mijał pierwsze przybudówki, nie zatrzymali go wartownicy. Nikt nie próbował zastąpić mu drogi. Czarny Zamek wyglądał na równie opustoszały, co Szara Warta.

Spomiędzy spękanych kamieni dziedzińców wyrastało wątłe, zbrązowiałe zielsko. Dach Koszar Flinta pokrywał stary śnieg, który gromadził się również po północnej stronie Wieży Hardina, gdzie sypiał Jon, nim został zarządcą Starego Niedźwiedzia. Na Wieży Lorda Dowódcy, w miejscach, gdzie z okien buchnął dym, widać było długie smugi sadzy. Mormont przeniósł się po pożarze do Wieży Królewskiej, tam jednak Jon również nie zauważył świateł. Z dołu nie widział, czy po szczycie Muru, siedemset stóp nad nim, chodzą wartownicy, nie wypatrzył jednak nikogo na wielkich serpentynowych schodach, które

wspinały się na południową powierzchnię lodu niczym ogromna, drewniana błyskawica. Z komina zbrojowni buchał jednak dym – zaledwie smużka, niemal niewidoczna na tle szarego, północnego nieba, ale to wystarczyło. Jon zsiadł z konia i pokuśtykał w tamtym kierunku. Płynące z otwartych drzwi ciepło przypominało gorący oddech lata. Wewnątrz, przy miechach, trudził się jednoręki Donal Noye, który podniósł głowę, słysząc niespodziewany hałas. – Jon Snow?

– Nie kto inny. Mimo gorączki, zmęczenia, bólu w nodze, magnara, staruszka, Ygritte, Mance’a, mimo tego wszystkiego, Jon uśmiechnął się. Dobrze było wrócić, zobaczyć Noye’a z jego wielkim brzuszyskiem, podwiniętym rękawem i szczęką porośniętą czarnym zarostem. Kowal puścił miechy. – Twoja twarz... Jon niemal zapomniał o twarzy. – Zmiennoskóry próbował wydrapać mi oko.

Noye zmarszczył brwi. – Gładka czy naznaczona blizną, nie spodziewałem się już jej zobaczyć. Słyszeliśmy, że przyłączyłeś się do Mance’a Raydera. Jon złapał za drzwi, żeby się nie przewrócić. – Kto wam to powiedział? – Jarman Buckwell. Wrócił dwa tygodnie temu. Jego zwiadowcy twierdzą, że widzieli cię na własne oczy, jak jechałeś w kolumnie dzikich odziany w baranicę. – Noye popatrzył na niego. – Widzę, że to ostatnie jest

prawdą. – Wszystko jest prawdą – przyznał Jon. – Czy to znaczy, że powinienem teraz wyciągnąć miecz i wypruć ci flaki? – Nie. Wykonywałem rozkaz. Ostatni rozkaz Qhorina Półrękiego. Noye, gdzie jest garnizon? – Broni Muru przed twoimi dzikimi przyjaciółmi. – Tak, ale gdzie? – Wszędzie. Pod Leśną Strażnicą widziano Harmę Psi Łeb, pod Długim Kurhanem Grzechoczącą Koszulę, pod

Icemarkiem Płaczkę. Na całym Murze... są tu, są tam, wspinają się na lód w pobliżu Bramy Królowej, rozwalają bramy w Szarej Warcie, zbierają się pod Wschodnią Strażnicą... ale gdy tylko ujrzą czarny płaszcz, natychmiast znikają i następnego dnia pokazują się gdzie indziej. Jon stłumił jęk. – Wszystko to zmyłka. Mance chce, żebyśmy rozproszyli siły, nie rozumiesz? – A Bowen Marsh spełnił jego życzenie. – Brama jest tutaj i tu nastąpi atak. Noye podszedł do niego. – Noga broczy ci krwią.

Jon spuścił otępiały wzrok. Rzeczywiście. Rana znowu mu się otworzyła. – Oberwałem strzałą... – Strzałą dzikich. – To nie było pytanie. Noye miał tylko jedną rękę, lecz za to bardzo muskularną. Wsunął ją Jonowi pod pachę, by pomóc mu utrzymać równowagę. – Jesteś biały jak mleko i do tego masz piekielną gorączkę. Zabieram cię do Aemona. – Nie ma na to czasu. Dzicy są na południe od Muru. Idą tu od Korony

Królowej, żeby otworzyć bramę. – Ilu ich jest? Noye na wpół wyniósł Jona na dwór. – Stu dwudziestu, i to dobrze uzbrojonych, jak na dzikich. Mają zbroje z brązu, a niektórzy nawet stalowe. Ilu ludzi tu zostało? – Czterdziestu paru – odparł Donal Noye. – Kalecy, chorzy i część zielonych chłopaków, którzy jeszcze nie ukończyli szkolenia. – Jeśli Marsh opuścił zamek, to kogo mianował kasztelanem?

Płatnerz roześmiał się. – Ser Wyntona, niech bogowie mają go w swej opiece. To ostatni rycerz w zamku i tak dalej. Rzecz w tym, że Stout chyba o tym zapomniał i nikomu nieśpieszno mu o tym przypominać. Jeśli ktoś w ogóle tu dowodzi, to chyba ja, jako najgroźniejszy z kalek. To przynajmniej była dobra wiadomość. Jednoręki płatnerz miał sporo rozsądku i był twardym, zahartowanym w bojach wojownikiem. Z drugiej strony, ser Wynton Stout...

no cóż, wszyscy się zgadzali, że kiedyś był wiele wart, lecz służył osiemdziesiąt lat jako zwiadowca i opuściły go już siły oraz rozum. Kiedyś zasnął przy kolacji i omal nie utonął w misce grochówki. – Gdzie twój wilk? – zapytał Noye, gdy szli przez dziedziniec. – Duch? Musiałem go zostawić, gdy wspinaliśmy się na Mur. Miałem nadzieję, że trafi tutaj. – Przykro mi, chłopcze. Tu go nie widzieliśmy. – Dowlekli się do drzwi maestera w długim drewnianym

budynku pod ptaszarnią. Płatnerz kopnął w nie mocno. – Clydas! Po chwili zza drzwi wyjrzał przygarbiony człowieczek w czerni, który wybałuszył różowe oczka na widok Jona. – Połóż chłopaka. Przyprowadzę maestera. Na kominku palił się ogień i w pomieszczeniu było niemal duszno. Gdy tylko Noye położył Jona na plecach, chłopak zamknął oczy, by świat przestał wokół niego wirować.

Słyszał kruki, które powtarzały quork i użalały się głośno w ptaszarni na górze. – Snow – mówił jeden z ptaków. – Snow, snow, snow. Jon wiedział, że to robota Sama. Zadał sobie pytanie, czy Samwell Tarly również wrócił bezpiecznie do domu, czy też udało się to tylko ptakom? Wkrótce zjawił się maester Aemon. Poruszał się powoli, małymi, ostrożnymi kroczkami, wsparty pokrytą wątrobowymi plamami dłonią o ramię Clydasa. Na jego chudej szyi błyszczał ciężki łańcuch, złote i srebrne ogniwa razem z żelaznymi, ołowianymi,

cynowymi i wykonanymi z innych poślednich metali. – Jonie Snow – odezwał się. – Kiedy już odzyskasz siły, musisz mi opowiedzieć o wszystkim, co widziałeś i czego dokonałeś. Donalu, postaw na ogniu kociołek wina i ogrzej też moje żelaza. Chcę, żeby były rozżarzone do czerwoności. Clydasie, będzie mi potrzebny ten twój dobry, ostry nóż. Maester miał już przeszło sto lat. Był skurczony, słaby, łysy i ślepy. Choć pokryte bielmem oczy Aemona nic nie widziały, jego umysł wciąż był bystry jak niegdyś.

– Nadchodzą dzicy – oznajmił mu Jon, gdy Clydas rozciął nożem grubą, czarną tkaninę nogawki, chrupiącą od zakrzepłej krwi i wilgotną od świeżo wypływającej. – Z południa. Wspięliśmy się na Mur... Gdy Clydas zdjął prowizoryczny bandaż Jona, maester Aemon obwąchał starannie tkaninę. – My? – Byłem z nimi. Qhorin Półręki rozkazał mi się do nich przyłączyć. – Jon skrzywił

się, gdy maester wsunął palce w jego ranę, obmacując ją ze wszystkich stron. – Magnar Thennu... aaaaaj, to boli. – Zacisnął zęby. – Gdzie Stary Niedźwiedź? – Jon... mówię to z przykrością, ale lord dowódca Mormont zginął w Twierdzy Crastera, zamordowany przez swych zaprzysiężonych braci. – Bra... przez naszych ludzi? – Słowa Aemona sprawiły mu sto razy więcej bólu niż jego palce. Jon przypomniał sobie chwilę, gdy widział Starego Niedźwiedzia po raz ostatni. Lord dowódca stał przed swym namiotem, a kruk siedział mu na ramieniu,

domagając się głośno ziarna. Mormont nie żyje? Obawiał się tego już od chwili, gdy ujrzał pobojowisko na Pięści, niemniej jednak cios był dotkliwy. – Kto to zrobił? Kto go zabił? – Garth ze Starego Miasta, Ollo Obcięta Ręka, Dirk... sami złodzieje, tchórze i mordercy. Powinniśmy byli to przewidzieć. Straż nie jest już taka jak w dawnych czasach. Za mało jest uczciwych ludzi, którzy pilnowaliby łotrzyków. – Donal Noye obracał nad ogniem narzędzia maestera. – Dwunastu wiernych ludzi zdołało wrócić. Edd Cierpiętnik, Gigant, twój przyjaciel Żubr. To oni nam o wszystkim opowiedzieli.

Tylko dwunastu? Czarny Zamek opuściło z lordem dowódcą dwustu ludzi, najlepszych ludzi w Straży. – Czy to znaczy, że Marsh jest teraz lordem dowódcą? Stary Granat był sympatycznym człowiekiem i obowiązkowym pierwszym zarządcą, lecz zupełnie się nie nadawał do dowodzenia walką z hordą dzikich. – Tymczasowo, nim będziemy mogli urządzić głosowanie – wyjaśnił maester Aemon. – Clydasie, podaj mi manierkę. Głosowanie. Qhorin Półręki i ser

Jaremy Rykker nie żyli, a Ben Stark nadal się nie odnalazł. Kto im pozostał? Z pewnością nie Bowen Marsh ani nie ser Wynton Stout. Czy z Pięści wrócili Thoren Smallwood bądź ser Ottyn Wythers? Nie, to musi być Cotter Pyke albo ser Denys Mallister. Ale który z nich? Dowódcy Wieży Cieni i Wschodniej Strażnicy byli ludźmi dobrymi, lecz bardzo różnymi od siebie. Ser Denys był dworny i ostrożny, rycerski i postarzały. Pyke był młodszy, pochodził z nieprawego łoża, miał niewyparzoną gębę i słynął ze śmiałości. Co gorsza, obaj serdecznie się nie znosili. Stary Niedźwiedź zawsze trzymał ich z dala od siebie, na

przeciwnych końcach Muru. Jon wiedział, że wszyscy Mallisterowie cechują się głęboko zakorzenioną nieufnością do żelaznych ludzi. Ukłucie bólu przypomniało mu o własnych kłopotach. Maester uścisnął jego dłoń. – Clydas zaraz przyniesie makowe mleko. Jon spróbował wstać. – Nie potrzebuję... – Potrzebujesz – zaprzeczył stanowczo Aemon. – To będzie bolało.

Donal Noye podszedł do Jona i przewrócił go z powrotem na plecy. – Leż spokojnie albo cię zwiążę. Nawet jedną ręką kowal radził sobie z nim tak łatwo, jakby miał do czynienia z dzieckiem. Wrócił Clydas z zieloną manierką i okrągłym kamiennym kubkiem. Maester Aemon napełnił naczynie. – Wypij to. Jon przed chwilą przygryzł sobie wargę i pijąc gęsty, przypominający kredę eliksir, czuł smak mieszającej się z nim krwi. Tylko z najwyższym trudem zdołał

powstrzymać się od zwymiotowania. Clydas przyniósł też miskę ciepłej wody, by maester Aemon mógł zmyć z rany ropę i krew. Choć robił to delikatnie, nawet przy najlżejszym dotknięciu Jon miał ochotę krzyczeć. – Ludzie magnara są zdyscyplinowani i mają zbroje z brązu – ostrzegł ich. Mówienie pomagało mu zapomnieć o bólu. – Lord Skagos nazywa się Magnar – stwierdził Noye. – Kiedy po raz pierwszy przybyłem na Mur, we Wschodniej Strażnicy było trochę Skagossonów. Słyszałem, jak o nim

opowiadali. – Mam wrażenie, że Jon używa tego słowa w dawnym sensie – wtrącił maester Aemon. – Nie jako nazwiska, lecz tytułu. Ono pochodzi ze starego języka. – I znaczy lord – zgodził się Jon. – Styr jest magnarem jakiegoś miejsca o nazwie Thenn, które leży daleko na północ od Mroźnych Kłów. Prowadzi stu własnych ludzi i dwudziestu łupieżców, którzy znają Dar prawie tak samo dobrze jak my. Mance jednak nie znalazł rogu, to już coś. Rogu Zimy. To jego szukał nad Mleczną Wodą.

Maester Aemon zatrzymał się ze szmatką w ręku. – Róg Zimy to starożytna legenda. Czy król za Murem naprawdę wierzy, że coś takiego istnieje? – Wszyscy oni w to wierzą – odparł Jon. – Ygritte mówiła, że otworzyli sto grobów... grobów królów i bohaterów, w całej dolinie Mlecznej Wody, ale nie... – Kto to jest Ygritte? – zapytał z naciskiem Donal Noye. – Kobieta z wolnych ludzi. – Jak mógł

im wytłumaczyć, kim jest Ygritte? Jest ciepła, bystra i zabawna i potrafi pocałować człowieka albo poderżnąć mu gardło. – Jest ze Styrem, ale nie... jest młoda, to właściwie jeszcze dziewczyna, dzika, ale... – Zabiła staruszka za to, że rozpalił ogień. Zdrętwiał mu język. Makowe mleko mieszało mu w głowie. – Złamałem z nią przysięgę. Nie chciałem tego zrobić, ale... – Źle zrobiłem. Źle, że ją pokochałem, i źle, że ją opuściłem. – ...byłem za słaby. Półręki kazał mi być ich towarzyszem i mieć oczy otwarte. Musiałem spełniać wszystkie ich polecenia... Wydawało mu się, że jego głowę

wypełnia wilgotna wełna. Maester Aemon ponownie obwąchał jego ranę i wrzucił mokrą szmatę do miski. – Donalu, podaj mi gorący nóż, jeśli łaska. Będziesz musiał przytrzymać pacjenta. Nie będę krzyczał – obiecał sobie Jon, gdy ujrzał rozżarzony do czerwoności nóż. Tę przysięgę jednak również złamał. Donal Noye go trzymał, a Clydas kierował ręką maestera. Jon nie ruszał się, poza tym, że raz za razem walił pięścią w stół. Ból był tak potężny, że czuł się przy nim mały, słaby i bezradny niczym dziecko płaczące w ciemności. Ygritte –

pomyślał, gdy nos wypełnił mu smród przypalanego mięsa, a uszy echa własnego krzyku. Ygritte, musiałem. Wydawało się, że cierpienie osłabło na pół uderzenia serca, potem jednak nóż dotknął go znowu i Jon zemdlał. Gdy znowu uchylił powieki, leżał półprzytomny, opatulony w grubą wełnę. Nie mógł się ruszyć, nie przeszkadzało mu to jednak. Przez pewien czas wyobrażał sobie, że jest z nim Ygritte, która pielęgnuje go delikatnymi dłońmi. W końcu zamknął oczy i zasnął.

Następne przebudzenie nie było już tak przyjemne. W izbie było ciemno, a pod kocami powrócił ból. Tępy i pulsujący, przy najdrobniejszym poruszeniu zmieniał się w ukłucie rozżarzonego noża. Jon przekonał się o tym na własnej skórze, gdy spróbował sprawdzić, czy jeszcze ma nogę. Dysząc ciężko, stłumił krzyk i znowu zacisnął pięść. – Jon? – Pojawiła się świeca. Z góry spoglądała nań dobrze znana twarz o odstających uszach. – Nie powinieneś się ruszać. – Pyp?

Jon wyciągnął rękę i przyjaciel uścisnął ją mocno. – Myślałem, że pojechałeś... – ...ze Starym Granatem? Nie, on uważa, że jestem za mały i zbyt zielony. Jest tu też Grenn. – Ja też tu jestem. – Grenn podszedł do łoża z drugiej strony. – Zasnąłem. Jonowi zaschło w gardle. – Wody – wydyszał. Grenn przyniósł naczynie i podsunął mu je do ust. – Widziałem Pięść – ciągnął po dłuższym łyku. – Krew i martwe konie... Noye mówił, że wróciło dwunastu... kto?

– Dywen wrócił. Gigant, Edd Cierpiętnik, Słodki Donnel Hill, Ulmer, Leworęczny Lew, Garth Szare Pióro. Czterech czy pięciu innych. I ja. – Sam? Grenn odwrócił wzrok. – Zabił jednego z Innych, Jon. Widziałem to na własne oczy. Dźgnął go tym nożem ze smoczego szkła, który dla niego zrobiłeś. Potem zaczęliśmy na niego mówić Sam Zabójca. Nie znosił tego. Sam Zabójca. Jon nie potrafił sobie wyobrazić gorszego kandydata na

wojownika niż Sam Tarly. – Co się z nim stało? – Zostawiliśmy go. – W głosie Grenna brzmiało przygnębienie. – Potrząsałem nim i krzyczałem na niego, a nawet go spoliczkowałem. Gigant próbował dźwignąć go na nogi, ale był zbyt ciężki. Pamiętasz, jak podczas szkolenia potrafił zwinąć się w kłębek i jęcząc, leżeć na ziemi? U Crastera nawet nie jęczał. Dirk i Ollo rozwalali ściany, szukając żywności, Garth i Garth walczyli ze sobą, a niektórzy z pozostałych gwałcili żony Crastera. Edd Cierpiętnik doszedł do wniosku, że banda Dirka wymorduje wszystkich

wiernych ludzi, żebyśmy nikomu nie powiedzieli, co zrobili, a było ich dwa razy więcej niż nas. Zostawiliśmy Sama ze Starym Niedźwiedziem. Nie mogliśmy go ruszyć, Jon. Byłeś jego bratem – omal nie powiedział. Jak mogłeś go zostawić pośród dzikich i morderców? – Może jeszcze żyje – pocieszał go Pyp. – Może nas zaskoczy i jutro przyjedzie. – Ehe, z głową Mance’a Raydera. – Jon wiedział, że Grenn tylko udaje wesołego. – Sam Zabójca!

Jon znowu spróbował usiąść. Okazało się to takim samym błędem, jak za pierwszym razem. Zaklął głośno. – Grenn, idź obudzić maestera Aemona – odezwał się Pyp. – Powiedz mu, że Jonowi potrzeba więcej makowego mleka. Tak – pomyślał ranny. – Nie – powiedział na głos. – Magnar... – Wiemy – przerwał mu Pyp. – Wartownikom na Murze polecono zwracać jedno oko na południe, a Donal Noye skierował trochę ludzi na Zwietrzałe Wzgórza, żeby obserwowali

królewski trakt. Maester Aemon wysłał ptaki do Wschodniej Strażnicy i Wieży Cieni. Maester Aemon podszedł do łoża i położył jedną dłoń na ramieniu Grenna. – Jon, nie przeciążaj się. To dobrze, że się ocknąłeś, ale daj sobie czas na powrót do zdrowia. Zalaliśmy ranę wrzącym winem i zamknęliśmy ją okładami z pokrzywy, nasienia gorczycy oraz spleśniałego chleba, ale jeśli nie wypoczniesz... – Nie mogę. – Jon zdołał usiąść mimo bólu. – Wkrótce będzie tu Mance... tysiące ludzi, olbrzymy, mamuty... czy

zawiadomiono Winterfell? Króla? Pot spływał mu z czoła. Zamknął na chwilę oczy. Grenn popatrzył dziwnie na Pypa. – On o niczym nie wie. – Jon – zaczął maester Aemon – pod twoją nieobecność wiele się wydarzyło i mało w tym było dobrego. Balon Greyjoy znowu włożył koronę i wysłał na północ swe drakkary. Gdzie tylko spojrzeć, jak zielsko pienią się królowie. Wysłaliśmy wezwania do wszystkich, lecz żaden z nich nie raczył się zjawić. Mają pilniejsze zadania dla

swych mieczy. My jesteśmy daleko i wszyscy o nas zapomnieli. A Winterfell... Jon, bądź silny... Winterfell już nie ma... – Jak to, nie ma? – Ranny spojrzał na zakryte bielmem oczy i pomarszczoną twarz Aemona. – Tam są moi bracia. Bran i Rickon... Maester dotknął jego czoła. – Jest mi bardzo przykro, Jon. Twoi bracia zginęli na rozkaz Theona Greyjoya, który zdobył Winterfell w imię swego ojca. Gdy chorążowie twojego ojca próbowali odzyskać

zamek, Theon puścił go z dymem. – Twoi bracia zostali pomszczeni – dorzucił Grenn. – Syn Boltona zabił wszystkich żelaznych ludzi. Powiadają, że obdziera Theona Greyjoya cal po calu ze skóry za to, co uczynił. – Przykro mi Jon. – Pyp uścisnął jego ramię. – Tak jak nam wszystkim. Jon nigdy nie lubił Theona Greyjoya, był on jednak podopiecznym jego ojca. Jego nogą szarpnął kolejny paroksyzm bólu. Kiedy się ocknął, znowu leżał na plecach. – Zaszła jakaś pomyłka – upierał się. –

Pod Koroną Królowej widziałem szarego wilkora... szarego... on mnie znał. Czy to możliwe, by po śmierci Brana jakaś jego część nadal żyła w wilku, tak jak Orell żył w swym orle? – Wypij to. Grenn podsunął mu kubek do warg i Jon przełknął płyn. Głowę miał pełną wilków i orłów, brzmienia śmiechu braci. Otaczające go twarze zaczęły zamazywać się i zanikać. To niemożliwe. Theon nigdy by tego nie zrobił. A Winterfell... szary granit,

dąb i żelazo, wrony krążące wokół wież, para buchająca z gorących źródeł w bożym gaju, kamienni królowie siedzący na tronach... jak Winterfell mogło spłonąć? Kiedy nadeszły sny, wrócił w nich do domu. Pluskał się w gorących źródłach pod wielkim białym czardrzewem, które miało twarz jego ojca. Była z nim Ygritte. Śmiała się z niego, ściągała skórzane stroje, aż wreszcie zrobiła się naga jak w dzień imienia. Próbowała go pocałować, ale nie mógł na to pozwolić, nie na oczach ojca. W jego żyłach płynęła krew Winterfell i był człowiekiem z Nocnej Straży. Nie

spłodzę bękarta – powiedział jej. Nie spłodzę. Nie spłodzę. – Nic nie wiesz, Jonie Snow – wyszeptała. Jej skóra rozpuściła się w gorącej wodzie, a mięso odeszło od kości. Po chwili zostały z niej tylko czaszka i szkielet, a źródło bulgotało gęstą czerwienią.

C atelyn Usłyszeli Zielone Widły na długo przed tym, nim je zobaczyli. Ich bezustanny szum brzmiał jak warczenie jakiejś wielkiej bestii. Rzeka przerodziła się we wzburzoną topiel, o połowę szerszą niż w zeszłym roku, gdy Robb podzielił nad nią swą armię i przysiągł poślubić córkę Freyów w zamian za pozwolenie przejścia. Potrzebował wtedy lorda Waldera i jego mostu, a teraz potrzebuje go jeszcze bardziej. Gdy Catelyn spoglądała w mętne zielone wody, jej serce wypełniały złe przeczucia. Nie ma mowy, żebyśmy

przeszli tę rzekę w bród albo ją przepłynęli, a minie księżyc, nim wody znowu opadną. Gdy zbliżali się do Bliźniaków, Robb włożył na głowę koronę i wezwał Catelyn oraz Edmure’a, nakazując im jechać obok siebie. Ser Raynald Westerling niósł jego chorągiew, wilkora na białym jak lód polu. Wieże bramne wyrastały z mgły niczym duchy, niewyraźne, szare widma, które z każdą chwilą stawały się bardziej dotykalne. Twierdza Freyów była nie jednym, lecz dwoma zamkami, zwierciadlanymi odbiciami z mokrego kamienia, które stały na przeciwnych

brzegach rzeki, połączone wielkim łukiem mostu. Pośrodku jego długości stała Wodna Wieża, a pod spodem płynął wartki nurt rzeki. Po obu stronach odchodziły od niej kanały tworzące fosy, dzięki którym obydwa bliźniaki były wyspami. Deszcze zamieniły obie fosy w płytkie jeziora. Za wzburzonymi wodami Catelyn widziała kilka tysięcy ludzi, którzy obozowali pod wschodnim zamkiem. Chorągwie na zatkniętych przed namiotami kopiach zwisały smętnie niczym utopione koty. Deszcz uniemożliwiał rozpoznanie barw i herbów.

Większość proporców wydawała się jej szara, aczkolwiek przy takiej pogodzie cały świat miał ten kolor. – Stąpaj ostrożnie, Robb – ostrzegła syna. – Lord Walder ma cienką skórę i ostry język, a niektórzy z jego synów z pewnością wdali się w ojca. Nie możesz pozwolić, żeby cię sprowokowali. – Znam Freyów, mamo. Wiem, jak strasznie ich skrzywdziłem i jak bardzo ich potrzebuję. Będę słodki niczym septon. Catelyn poruszyła się niespokojnie.

– Jeśli po przybyciu zaoferują ci jakąś przekąskę, w żadnym wypadku nie odmawiaj. Weź, co ci dadzą, jedz i pij, tak żeby wszyscy cię widzieli. Jeśli nie oferują ci nic, sam poproś o chleb, ser i kielich wina. – Bardziej dokucza mi wilgoć niż głód... – Robb, wysłuchaj mnie. Kiedy już zjesz jego chleb i sól, będą ci przysługiwały prawa gościa. Prawo gościnności ochroni cię pod jego dachem.

Jej syna raczej to rozbawiło, niż przestraszyło. – Ochroni mnie armia, mamo. Nie muszę liczyć na chleb i sól. Jeśli jednak lordowi Walderowi spodoba się podać mi wronę gotowaną z czerwiami, zjem ją i poproszę o dokładkę. Z zachodniej bramy wyłoniło się czterech Freyów, opatulonych w grube płaszcze z szarej wełny. Catelyn rozpoznała ser Rymana, syna nieżyjącego już ser Stevrona, pierworodnego lorda Waldera. Po śmierci ojca Ryman został dziedzicem Bliźniaków.

Twarz, którą widziała pod kapturem, była tłusta, szeroka i głupia. Pozostali trzej byli zapewne jego synami, prawnukami lorda Waldera. Edmure potwierdził jej przypuszczenia. – Najstarszy to Edwyn. Ten blady i chudy, który wygląda, jakby miał zaparcie. Ten żylasty, z brodą, to Czarny Walder, wyjątkowo wredny typ. A ten chłopak, który siedzi na gniadoszu, to Petyr. Bracia mówią na niego Petyr Pryszcz. Ma tylko rok albo dwa więcej od Robba, ale lord Walder wydał go za kobietę trzy razy starszą od niego.

Bogowie, mam nadzieję, że Roslin nie przypomina go z wyglądu. Zatrzymali się, by zaczekać na gospodarzy. Chorągiew Robba zwisała bezwładnie na tyczce, a nieustanny szelest deszczu mieszał się z szumem wezbranych Zielonych Wideł. Szary Wicher ruszył przed siebie z wyprostowanym ogonem, wbijając we Freyów spojrzenie ciemnozłotych ślepiów. Gdy zbliżył się do nich na jakieś sześć jardów, z jego gardła wyrwało się niskie warczenie, które niemal zlewało się z szumem rzeki. Zaskoczony Robb podniósł wzrok.

– Szary Wicher, do mnie. Do mnie! Zamiast go posłuchać, wilkor skoczył naprzód z głośnym warknięciem. Koń ser Rymana spłoszył się, rżąc ze strachu, a wierzchowiec Petyra Pryszcza stanął dęba i zrzucił go na ziemię. Tylko Czarny Walder zapanował nad swym koniem. Sięgnął po miecz. – Nie! – krzyczał Robb. – Szary Wicher, chodź tu! Chodź tu! Catelyn spięła wierzchowca i

przemknęła między wilkorem a Freyami. Błoto tryskające spod kopyt jej klaczy obryzgało Szarego Wichra, który zawrócił nagle. Wydawało się, że dopiero teraz usłyszał wołanie Robba. – Czy tak wyglądają przeprosiny Starków? – ryknął Czarny Walder, ściskając w dłoni nagi miecz. – Marne to przywitanie poszczuć nas wilkiem. Czy po to tu przybyliście? Ser Ryman zsunął się z konia, by pomóc Petyrowi Pryszczowi się podnieść. Chłopak był cały ubłocony, lecz nic mu się nie stało.

– Przybyłem po to, by przeprosić za krzywdę, jaką wyrządziłem waszemu rodowi, i być obecnym na ślubie mego wuja. – Robb zeskoczył z siodła. – Petyrze, weź mojego konia. Twój już prawie wrócił do stajni. – Mogę pojechać z którymś z braci – odparł chłopak, spojrzawszy najpierw na ojca. Żaden z Freyów nie złożył mu należnych hołdów. – Spóźniliście się – oznajmił ser Ryman. – Opóźniły nas deszcze – wyjaśnił

Robb. – Wysłałem ptaka. – Nie widzę tej kobiety. Wszyscy wiedzieli, że „tą kobietą” była Jeyne Westerling. Lady Catelyn uśmiechnęła się przepraszająco. – Królowa Jeyne czuła się wyczerpana po tak długich podróżach, panowie. Z pewnością odwiedzi was, gdy nastaną spokojniejsze czasy. – Mój dziadek nie będzie zadowolony. – Choć Czarny Walder schował miecz, nadal przemawiał nieprzyjaznym tonem. – Wiele mu opowiadałem o owej damie

i zapragnął ujrzeć ją na własne oczy. Edwyn odchrząknął. – Przygotowaliśmy dla ciebie komnaty w Wodnej Wieży, Wasza Miłość – oznajmił z ostrożną uprzejmością – dla lorda Tully’ego i lady Stark też. Wasi lordowie chorążowie również otrzymają schronienie pod naszym dachem i będą zaproszeni na ucztę weselną. – A moi ludzie? – zapytał Robb. – Mój pan dziadek z żalem oznajmia, że

nie może zakwaterować ani wykarmić tak wielkiego zastępu. Trudno nam było znaleźć żywność i paszę dla własnych oddziałów. Niemniej jednak zadbamy o twoich ludzi. Jeśli przejdą przez rzekę i rozbiją obóz obok naszego, wyniesiemy im tyle beczek wina i ale, że wszyscy będą mogli wypić za zdrowie lorda Edmure’a oraz jego żony. Rozbiliśmy na drugim brzegu trzy wielkie namioty, które zapewnią im schronienie przed deszczem. – Twój pan dziadek jest nadzwyczaj uprzejmy. Moi ludzie będą mu wdzięczni. Mają za sobą długą, mokrą

podróż. Podjechał do nich Edmure Tully. – Kiedy spotkam swą narzeczoną? – Czeka na ciebie w zamku – zapewnił Edwyn Frey. – Z pewnością jej wybaczysz, jeśli wyda ci się zbyt nieśmiała. Biedna dziewczyna oczekiwała tego dnia z wielkim niepokojem. Może jednak kontynuowalibyśmy tę rozmowę w bardziej suchym miejscu? – W rzeczy samej. – Ser Ryman ponownie dosiadł konia i pomógł Petyrowi Pryszczowi ulokować się za

sobą. – Jedźcie za mną. Mój ojciec czeka. Zwrócił głowę swego wierzchowca w stronę Bliźniaków. Edmure podjechał do Catelyn. – Lord Frey Spóźnialski mógłby raczyć przywitać nas osobiście – poskarżył się. – Jestem jego seniorem i mam zostać jego synem, a Robb jest jego królem. – Zobaczymy, czy tobie będzie się chciało jeździć po deszczu, kiedy będziesz miał

dziewięćdziesiąt jeden lat, bracie. Nie była jednak pewna, czy chodziło tylko o to. Lord Walder zwykle podróżował krytą lektyką, która osłoniłaby go przed deszczem. Celowa zniewaga? Jeśli tak, mogło ich spotkać jeszcze wiele podobnych. Pod wieżą bramną znowu mieli kłopoty. Szary Wicher zatrzymał się pośrodku zwodzonego mostu, otrzepał z wody i zawył do podnoszonej kraty. Robb zagwizdał niecierpliwie.

– Szary Wicher. O co chodzi? Szary Wicher, do mnie. Wilkor jednak obnażył tylko zęby. Nie lubi tego miejsca – pomyślała Catelyn. Robb musiał się pochylić i przemówić delikatnie do zwierzęcia, by zgodziło się przejść pod kratą. Do tego czasu zdążyli ich dogonić Kulawy Lothar i Walder Rivers. – To szumu wody się boi – stwierdził Rivers. – Zwierzęta wiedzą, że wezbranej rzeki trzeba się wystrzegać. – Sucha psiarnia i barania noga poprawią mu humor – dodał radosnym głosem Lothar. – Czy mam wezwać

naszego psiarczyka? – Wilkor to nie pies – ostrzegł go Robb. – Jest niebezpieczny dla ludzi, którym nie ufa. Ser Raynaldzie, zostań z nim. Nie zabiorę go do komnaty lorda Waldera, gdy tak się zachowuje. Zręcznie to rozegrał – pomyślała Catelyn. W ten sposób nie pokaże lordowi Walderowi również Westerlinga. Podagra i kruchość kości wywarły wpływ na starego Waldera Freya. Siedział na swym ustawionym na podwyższeniu tronie z poduszką pod sobą i gronostajowym płaszczem na

kolanach. Mebel był wykonany z czarnego dębu, a jego oparcie wyrzeźbiono na podobieństwo dwóch grubych wież połączonych łukowatym mostem. Było ono tak masywne, że starzec wydawał się na jego tle groteskowym dzieckiem. Lord Walder miał w sobie coś z sępa, lecz jeszcze więcej z łasicy. Łysa, pokryta starczymi plamami głowa sterczała z chudych ramion na długiej różowej szyi. Pod cofniętym podbródkiem zwisała luźna skóra, mętne oczy łzawiły, a bezzębne usta poruszały się bezustannie, ssąc powietrze, tak jak niemowlę ssie pierś matki.

Obok tronu lorda Waldera stała ósma lady Frey, a u jego stóp zasiadała młodsza wersja jego samego, przygarbiony, chudy mężczyzna w wieku około pięćdziesięciu lat. Okrywający go kosztowny strój z niebieskiej wełny i szarego atłasu dziwnie kontrastował z koroną i kołnierzem ozdobionym maleńkimi, mosiężnymi dzwoneczkami. Był uderzająco podobny do swego lorda, pomijając oczy. U Waldera Freya były one małe, mętne i podejrzliwe, u niego zaś wielkie, miłe i puste. Catelyn

przypomniała sobie, że któryś z licznego pomiotu lorda Waldera spłodził przed laty głupka. Podczas wszystkich jej poprzednich wizyt lord Przeprawy ukrywał go starannie. Czy zawsze nosi błazeńską koronę, czy miała to być drwina z Robba? Nie odważyła się zadać tego pytania. W komnacie tłoczno było od synów, córek, wnucząt, mężów, żon i służby Freyów, przemówił jednak do nich sam starzec. – Z pewnością wybaczysz mi, że nie klękam. Moje nogi nie służą mi już tak jak ongiś, chociaż to, co wisi między nimi, nadal sprawuje się bez zarzutu, he.

– Rozciągnął usta w bezzębnym uśmiechu, spoglądając na koronę Robba. – Niektórzy powiedzieliby, że tylko ubogi król koronuje się brązem, Wasza Miłość. – Brąz i żelazo są silniejsze niż złoto i srebro – odparł Robb. – Dawni królowie zimy nosili właśnie taką mieczową koronę. – I dużo im ona pomogła, gdy nadeszły smoki. He. – To „he” sprawiło wyraźną przyjemność głupkowi, który zakołysał głową z boku na bok, pobrzękując zdobiącymi koronę dzwonkami. – Panie

– ciągnął lord Walder – wybacz mojemu Aegonowi ten hałas. Ma jeszcze mniej rozumu od wyspiarza i nigdy dotąd nie widział króla. To jeden z chłopaków Stevrona. Zwiemy go Dzwoneczkiem. – Ser Stevron o nim wspominał, panie. – Robb uśmiechnął się do głupka. – Cieszę się, że cię poznałem, Aegonie. Twój ojciec był odważnym człowiekiem. Dzwoneczek zadźwięczał swymi ozdobami. Gdy się uśmiechnął, z kącika ust pociekła mu wąska strużka śliny. – Nie marnuj swego królewskiego

oddechu. Równie dobrze mógłbyś gadać do nocnika. – Lord Walder przeniósł spojrzenie na pozostałych gości. – No cóż, lady Catelyn, widzę, że do nas wróciłaś. I młody ser Edmure, zwycięzca spod Kamiennego Młyna. Jesteś teraz lordem Tullym, muszę o tym pamiętać. Piątym lordem Tullym, jakiego znałem. Poprzednich czterech przeżyłem, he. Twoja narzeczona gdzieś tu jest. Pewnie chciałbyś rzucić na nią okiem. – Chciałbym, panie. – W takim razie spełnimy twoje życzenie. Ale będzie ubrana. Jest

skromną panną i jeszcze dziewicą. Nie zobaczysz jej nagiej przed pokładzinami. – Lord Walder zachichotał. – He. Już niedługo, już niedługo. – Wykręcił szyję, spoglądając za siebie. – Benfreyu, idź po swoją siostrę. Tylko się pośpiesz, lord Tully przybył tu aż z Riverrun. – Młody rycerz w podzielonej na cztery pola opończy pokłonił się i wyszedł. Starzec ponownie spojrzał na Robba. – A gdzie twoja żona, Wasza Miłość? Piękna królowa Jeyne. Podobno to córka Westerlingów z Turni, he.

– Zostawiłem ją w Riverrun, panie. Była zbyt zmęczona, by znowu wyruszać w podróż. Wspomnieliśmy o tym ser Rymanowi. – To mnie okrutnie zasmuca. Chciałem ją ujrzeć na własne, słabe oczy. Wszyscy tego pragnęliśmy, he. Nieprawdaż, pani? Blada drobna lady Frey wydawała się zdumiona tym, że pyta się ją o zdanie. – T... tak, panie. Wszyscy bardzo chcieliśmy złożyć hołd królowej Jeyne. Z pewnością jest urodziwa.

– Jest bardzo urodziwa, pani. W głosie Robba dał się słyszeć lodowaty spokój, który przypominał Catelyn jego ojca. Starzec albo tego nie dosłyszał, albo postanowił to zignorować. – Ładniejsza od moich dziewcząt, he? Gdyby nie to, Jego Miłość nie zapomniałby dla jej twarzy i figury o swej solennej obietnicy. Robb zniósł ten zarzut z godnością. – Wiem, że słowa nic nie naprawią, ale przybyłem tu przeprosić za krzywdę,

którą wyrządziłem waszemu rodowi i błagać cię o wybaczenie, panie. – Przeprosiny, he. Tak, przypominam sobie, że obiecywałeś przeprosiny. Jestem stary, ale takich rzeczy nie zapominam. Nie tak, jak niektórzy królowie. Młodzi nie pamiętają o niczym, gdy tylko zobaczą śliczną buzię i ładną parę jędrnych cycków. Mam rację? Sam kiedyś taki byłem. Niektórzy mogliby powiedzieć, że nadal taki jestem, he, he. To jednak byłby błąd, taki sam jak ten, który ty popełniłeś. Przybyłeś tu złożyć przeprosiny, ale to moimi dziewczętami wzgardziłeś. Może to one powinny posłuchać, jak błagasz o wybaczenie, Wasza Miłość. Moje

dziewicze córki. Proszę, popatrz sobie na nie. Kiedy zamachał palcami, spod ścian popłynął potok kobiecości. Wszystkie dziewczęta ustawiły się pod podwyższeniem. Dzwoneczek również zaczął się podnosić z brzękiem swych ozdób, lecz lady Frey złapała go mocno za rękaw i pociągnęła w dół. Lord Walder przystąpił do wyliczania imion. – Moja córka Arwyn – przedstawił czternastoletnią dziewczynę. – Shirei, moja najmłodsza córka z prawego łoża. Ami i Marianne to wnuczki. Ami

wydałem za ser Pate’a z Siedmiu Strumieni, ale tego głąba zabił Góra, więc dostałem ją z powrotem. To jest Cersei, ale nazywamy ją Pszczółką. Jej matka jest z domu Beesbury. A to dalsze córki, jedna nazywa się Walda, a inne... no, mają jakieś imiona... – Jestem Metry, panie dziadku – odezwała się jedna z nich. – Skoro tak mówisz. Ta obok to moja córka Tyta. Potem następna Walda. Alyx, Marissa... jesteś Marissa? Tak mi się zdawało. Nie zawsze była łysa. Maester zgolił jej włosy, ale przysięga, że niedługo odrosną. Bliźniaczki to Serra i Sarra. – Przymrużył

oczy, spoglądając na jedną z młodszych dziewcząt. – He, ty jesteś kolejną Waldą! Dziewczynka nie mogła mieć więcej niż cztery lata. – Jestem Walda ser Aemona Riversa, panie pradziadku. Dygnęła. – Od kiedy to umiesz mówić? Zresztą i tak nigdy nie będziesz miała nic sensownego do powiedzenia, tak samo jak twój ojciec. Do tego to bękart, he. Idź stąd. Zapraszałem tu tylko Freyów. Króla północy nie interesują nisko

urodzone panny. – Lord Walder zerknął na Robba, a Dzwoneczek pokiwał z brzękiem głową. – Wszystkie są dziewicami. No, jedna jest wdową, ale niektórzy lubią, gdy kobieta jest napoczęta. Mogłeś mieć każdą z nich. – To byłby niewiarygodnie trudny wybór, panie – odparł Robb z ostrożną uprzejmością. – Wszystkie są bardzo piękne. Lord Walder prychnął pogardliwie. – A mówią, że to ja mam zły wzrok. No, niektóre pewnie ujdą. Za to inne... ale to już nieważne. Nie były wystarczająco

dobre dla króla północy, he. I co masz do powiedzenia? – Panie. – Robb był rozpaczliwie skrępowany, wiedział jednak, że ten moment z pewnością nadejdzie, i nie wzdrygnął się przed nim. – Wszyscy ludzie powinni dotrzymywać słowa, a już szczególnie królowie. Przysiągłem poślubić jedną z was i złamałem tę obietnicę. Nie jest to waszą winą. Nie uczyniłem tego po to, by was obrazić, lecz dlatego, że pokochałem inną. Wiem, że słowa nie mogą tego naprawić, lecz mimo to przyszedłem tu błagać was o wybaczenie, by Freyowie z Przeprawy i Starkowie z Winterfell mogli znowu zostać przyjaciółmi.

Młodsze dziewczęta wierciły się nerwowo. Ich starsze siostry czekały na reakcję lorda Waldera, zasiadającego na czarnym dębowym tronie. Dzwoneczek kołysał się w przód i w tył z głośnym brzękiem. – Znakomicie – odezwał się lord Przeprawy. – To było dobrze powiedziane, Wasza Miłość. „Słowa nie mogą tego naprawić, he”. Dobrze powiedziane, dobrze powiedziane. – Pokiwał pomarszczoną różową głową w taki sam sposób, jak jego głupkowaty wnuk, aczkolwiek lord Walder nie nosił dzwoneczków. – A oto i ona, lordzie Edmure. Moja córka Roslin, mój

najukochańszy kwiatuszek, he. Ser Benfrey wprowadził ją do komnaty. Byli do siebie tak podobni, że mogli być pełnym rodzeństwem. Sądząc z wieku, oboje zapewne byli dziećmi szóstej lady Frey. Catelyn miała wrażenie, że nazywała się ona z domu Rosby. Roslin była mała, jak na swój wiek. Cerę miała białą, jakby przed chwilą kąpała się w mleku, twarz ładną, o małym podbródku, delikatnym nosie i wielkich brązowych oczach. Gęste, kasztanowate włosy opadały luźnymi falami aż do talii, tak wąskiej, że

Edmure mógłby objąć ją dłońmi. Pod koronkowym gorsecikiem jasnoniebieskiej sukni rysowały się małe, lecz kształtne piersi. – Wasza Miłość. – Dziewczyna opadła na kolana. – Lordzie Edmure, mam nadzieję, że nie jestem dla ciebie rozczarowaniem. Z pewnością nie – pomyślała Catelyn. Twarz jej brata rozpromieniła się na widok dziewczyny. – Twój widok mnie zachwyca, pani – rzekł Edmure. – I wiem, że nigdy nie przestanie mnie zachwycać.

Roslin miała wąską szczelinę między przednimi zębami i dlatego nie przesadzała z uśmiechami, choć ta niewielka skaza dodawała jej tylko uroku. Jest ładna, ale bardzo drobna, a do tego pochodzi z Rosbych – pomyślała Catelyn. Ta rodzina nigdy nie słynęła z dobrego zdrowia. Znacznie bardziej podobały się jej figury niektórych starszych dziewcząt w komnacie. Nie była pewna, czy to córki, czy wnuczki. Ich wygląd kojarzył się z rodem Crakehallów, z którego pochodziła trzecia żona lorda Waldera. Szerokie biodra, żeby rodzić dzieci, duże piersi, żeby je wykarmić, i mocne ramiona, żeby je nosić.

Crakehallowie zawsze byli silną, grubokościstą rodziną. – Jesteś nadzwyczaj uprzejmy, panie – odpowiedziała Edmure’owi lady Roslin. – A ty nadzwyczaj piękna, pani. – Edmure ujął ją za rękę i pomógł wstać. – Czemu płaczesz? – Z radości – wyjaśniła Roslin. – Płaczę z radości, panie. – Dość tego – przerwał im lord Walder. – Będziecie sobie mogli płakać i szeptać po ślubie, he. Benfreyu, odprowadź siostrę do jej komnat. Musi

się przygotować do ślubu. I do pokładzin, he. To najsłodsza część. Dla wszystkich, dla wszystkich. – Wciągnął i wysunął wargi. – Będzie muzyka, taka słodka muzyka, i wino, he, poleje się czerwona struga i naprawimy niektóre krzywdy. Jesteście zmęczeni i mokrzy. Zmoczyliście mi całą podłogę. Czekają na was ogień na kominkach, gorące wino z korzeniami i kąpiel, jeśli jej zapragniecie. Lotharze, odprowadź gości do komnat. – Muszę nadzorować przeprawę moich ludzi przez rzekę, panie – sprzeciwił się Robb. – Na pewno nie zabłądzą – poskarżył

się lord Walder. – Przecież już tędy przechodzili, prawda? Kiedy przybyliście tu z północy. Prosiłeś o prawo przejścia, a ja ci je przyznałem i nie powiedziałem „być może”, he. Ale rób, co chcesz. Jeśli sobie życzysz, przeprowadź każdego żołnierza za rączkę, To dla mnie obojętne. – Panie! – Catelyn omal o tym nie zapomniała. – Z chęcią byśmy coś zjedli. Przejechaliśmy wiele mil w deszczu. Walder Frey wciągnął i wysunął wargi. – Zjedli, he. Bochen chleba, kawałek

sera i być może kiełbasę. – I trochę wina do popicia – dodał Robb. – A także sól. – Chleb i sól. He. Oczywiście, oczywiście. – Starzec klasnął w dłonie. Do komnaty weszli słudzy z butlami wina i tacami pełnymi chleba, sera oraz masła. Lord Walder sam nalał sobie kielich czerwonego wina i wzniósł go wysoko w pokrytej starczymi cętkami dłoni. – Moi goście – oznajmił. – Moi czcigodni goście. Witajcie pod moim dachem i u mego stołu. – Dziękujemy ci za twą gościnność, panie – odrzekł Robb. Edmure

powtórzył jego słowa, podobnie jak Greatjon, ser Marq Piper i pozostali. Wypili jego wino i zjedli jego chleb oraz masło. Catelyn spróbowała wina i skubnęła trochę chleba. Od razu poczuła się znacznie lepiej. Teraz powinniśmy być bezpieczni – pomyślała. Wiedząc, jak małostkowy potrafi być starzec, spodziewała się, że ich komnaty będą surowe i ponure. Wyglądało jednak na to, że Freyowie zadbali o wszystkie ich potrzeby. Komnata nowożeńców była przestronna i bogato urządzona. Dominowało w niej wielkie puchowe łoże. Słupki jego baldachimu wyrzeźbiono na kształt

zamkowych wież, a zasłony w czerwono-niebieskich barwach Tullych stanowiły uprzejmy gest. Podłogę z desek pokrywały słodko pachnące dywany, a wysokie okno o zamkniętych okiennicach wychodziło na południe. Komnata Catelyn była mniejsza, lecz pięknie umeblowana i wygodna, a na kominku palił się ogień. Kulawy Lothar zapewniał, że Robb dostanie cały apartament, jak przystoi królowi. – Gdybyście czegoś potrzebowali, wystarczy, jeśli poprosicie któregoś z wartowników. Pokłonił się i odszedł, utykając ciężko, gdy schodził po krętych schodach.

– Powinniśmy wystawić własnych strażników – oznajmiła bratu Catelyn. Będzie lepiej spała, jeśli pod drzwiami staną ludzie Starków i Tullych. Audiencja u lorda Waldera nie była tak bolesna, jak się tego obawiała, cieszyła się jednak, że ma ją już za sobą. Jeszcze kilka dni i Robb wyruszy na wojnę, a ja do wygodnej niewoli w Seagardzie. Nie wątpiła, że lord Jason będzie ją traktował z najwyższą uprzejmością, lecz mimo to przygnębiała ją ta perspektywa. Z dołu dobiegał tętent końskich kopyt. Długa kolumna jeźdźców przejeżdżała mostem z zamku do zamku. Ciężko

wyładowane wozy sunęły z turkotem po kamieniach. Catelyn podeszła do okna i wyjrzała, by ujrzeć, jak zastęp Robba wyłania się ze wschodniego bliźniaka. – Deszcz chyba słabnie. – Odkąd jesteśmy pod dachem. – Edmure stanął przy kominku, grzejąc się w jego cieple. – I jak ci się spodobała Roslin? Jest za mała i zbyt delikatna. Porody będą dla niej trudne. Dziewczyna wyraźnie jednak przypadła do gustu jej bratu, Catelyn powiedziała więc tylko:

– Jest słodka. – Chyba ja też się jej podobam. Dlaczego płakała? – Jest panną w przeddzień zamęścia. Ma prawo do odrobiny łez. Lysa w ranek ich wspólnego zamążpójścia wylała całe jeziora łez, choć w chwili, gdy Jon Arryn zarzucił jej na ramiona swój kremowo-niebieski płaszcz, zdołała już wysuszyć oczy i wyglądała promiennie. – Nawet nie śmiałem marzyć, że będzie taka ładna. – Edmure uniósł dłoń, nie pozwalając, by mu przerwała. – Wiem,

że są ważniejsze rzeczy, oszczędź mi kazania, septo. Mimo to... czy widziałaś niektóre z tych dziewcząt, które zademonstrował nam Frey? Tę z tikiem? Czy to była padaczka? I te bliźniaczki, które miały na twarzach więcej gruzłów i kraterów niż Petyr Pryszcz. Kiedy zobaczyłem tę bandę, pomyślałem sobie, że Roslin na pewno będzie łysa i jednooka, z rozumem Dzwoneczka i charakterem Czarnego Waldera. Wydaje się jednak, że jest nie tylko ładna, lecz również łagodna. – Miał zdziwioną minę. – Dlaczego stara łasica nie chciała mi pozwolić na wybór, jeśli nie chodziło o to, by wepchnąć mi jakąś paskudę?

– Wszyscy wiedzą, że lubisz ładne buzie – przypomniała mu Catelyn. – Być może lord Walder naprawdę pragnie, byś był ze swoją żoną szczęśliwy. – Ale raczej nie chce, żebyś pokrzyżował wszystkie jego plany z powodu czyraka. – Albo też Roslin jest ulubienicą staruszka. Większość jego córek raczej nie może liczyć na taką dobrą partię, jak lord Riverrun. – To prawda. – Jej brat wciąż jednak miał niepewną minę. – Czy to możliwe, żeby była bezpłodna? – Lord Walder chce, żeby jego wnuk odziedziczył Riverrun. Jaką korzyść by mu to przyniosło, gdyby dał ci

bezpłodną żonę? – Pozbyłby się córki, której nikt inny by nie chciał. – Ale nie miałby z tego żadnego pożytku. Walder Frey jest złośliwy, lecz nie głupi. – Ale... czy to możliwe? – Tak – przyznała z niechęcią Catelyn. – Istnieją choroby, po których przebyciu w dzieciństwie dziewczyna nie może począć. Nie ma jednak powodu sądzić, że lady Roslin cierpiała na którąś z nich. – Rozejrzała się po komnacie. – Szczerze mówiąc, Freyowie przyjęli

nas lepiej, niż się obawiałam. Edmure parsknął śmiechem. – Kilka ostrych słów i trochę nieprzystojnego napawania się triumfem. Jak na niego, to prawdziwa uprzejmość. Spodziewałem się, że stara łasica naszcza nam do wina i każe wychwalać rocznik. Ten żart dziwnie zaniepokoił Catelyn. – Jeśli mi wybaczysz, chciałabym zmienić to mokre ubranie. – Jak sobie życzysz. – Edmure ziewnął. – Chyba się godzinkę zdrzemnę.

Wróciła do swej komnaty. U podnóża jej łoża ustawiono kufer z ubraniami, który przywiozła z Riverrun. Rozebrała się, rozwiesiła mokre stroje w pobliżu ognia i przebrała się w ciepłą wełnianą suknię w czerwono-niebieskich barwach Tullych. Potem umyła i uczesała włosy, zaczekała, aż wyschną, i ruszyła na poszukiwanie Freyów. Gdy weszła do komnaty, czarny, dębowy tron lorda Waldera był pusty, lecz niektórzy z jego synów pili przy kominku. Kulawy Lothar podniósł się niezgrabnie na jej widok. – Lady Catelyn, myślałem, że zechcesz odpocząć. Czym mogę ci służyć?

– Czy to twoi bracia? – Rodzeni i przyrodni bracia, dobrzy bracia i bratankowie. Raymund i ja mieliśmy wspólną matkę. Lord Lucias Vypren jest mężem mojej przyrodniej siostry Lythene, a ser Damon to ich syn. Mojego przyrodniego brata, ser Hosteena, chyba już znasz. To zaś jest ser Leslyn Haigh i jego synowie, ser Harys i ser Donnel. – Cieszę się, że was poznałam, panowie. Czy jest tu ser Perwyn? Pojechał ze mną do Końca Burzy i z powrotem, kiedy Robb wysłał mnie na rozmowy z lordem Renlym.

Radowałam się na myśl, że znowu go ujrzę. – Perwyna nie ma – poinformował ją Kulawy Lothar. – Przekażę mu twoje pozdrowienia. Wiem, że będzie żałował, iż cię nie zobaczył. – Ale z pewnością przybędzie na ślub lady Roslin? – Miał taką nadzieję – wyjaśnił Kulawy Lothar – ale przy tym deszczu... widziałaś, jak bardzo wezbrały rzeki, pani. – Widziałam – przyznała Catelyn. – Czy byłbyś tak uprzejmy i wskazał mi drogę

do waszego maestera? – Źle się czujesz, pani? – zapytał ser Hosteen, potężnie zbudowany mężczyzna o silnej, kwadratowej żuchwie. – To kobiece dolegliwości. Nie musisz się tym niepokoić, ser. Zawsze uprzejmy Lothar wyprowadził ją z komnaty. Potem wspięli się na schody i przeszli po krytym moście na następne. – Powinnaś znaleźć maestera Brenetta w wieżyczce na górze, pani. Catelyn po cichu się spodziewała, że maester okaże się kolejnym synem

Waldera Freya, Brenett nie miał jednak ich charakterystycznego wyglądu. Był wysokim grubasem o łysej głowie i podwójnym podbródku, a do tego niezbyt dbał o czystość, sądząc po kruczych odchodach na rękawach jego szat. Mimo to robił sympatyczne wrażenie. Kiedy mu powiedziała, że Edmure niepokoi się o płodność lady Roslin, zachichotał tylko. – Twój pan brat nie ma powodów do obaw, lady Catelyn. Przyznaję, że dziewczyna jest drobna i wąska w biodrach, ale jej matka, lady Bethany, była taka sama, a mimo to co roku dawała lordowi Walderowi dziecko.

– A ile z nich przeżyło wiek niemowlęcy? – zapytała bez ogródek Catelyn. – Pięcioro. – Zaczął odliczać na grubych jak kiełbasy palcach. – Ser Perwyn. Ser Benfrey. Maester Willamen, który w zeszłym roku złożył przysięgę i teraz służy lordowi Hunterowi w Dolinie. Olyvar, który był giermkiem twojego syna. I lady Roslin, najmłodsza. Czwórka chłopców i tylko jedna dziewczynka. Lord Edmure będzie miał tylu synów, że nie będzie wiedział, co z nimi zrobić.

– Jestem pewna, że to go ucieszy. A więc dziewczyna była zapewne równie płodna, jak i urodziwa. To powinno uspokoić Edmure’a. Wyglądało na to, że lord Walder nie dał jej bratu żadnych powodów do skarg. Gdy opuściła maestera, nie wróciła do własnej komnaty, lecz udała się do Robba. Z jej synem siedzieli Robin Flint i ser Wendel Manderly, a także Greatjon i jego syn, którego wciąż zwano Smalljonem, mimo że wyglądało na to, iż wkrótce przerośnie ojca.

Wszyscy byli mokrzy. Inny mężczyzna, jeszcze bardziej przemoczony, stał przy kominku w jasnoróżowym płaszczu obszytym białym futrem. – Lordzie Bolton – przywitała go. – Lady Catelyn – odpowiedział cichym głosem – to przyjemność znowu cię ujrzeć, nawet w tak trudnych czasach. – Jesteś nadzwyczaj uprzejmy. – Catelyn wyczuła panujące w komnacie przygnębienie. Nawet Greatjon wydawał się przybity. – Co się stało? – zapytała, spoglądając na ich ponure twarze.

– Lannisterowie są nad Tridentem – odparł ze smutkiem ser Wendel. – Mój brat znowu dostał się do niewoli. – A lord Bolton przywiózł nam nowe wieści z Winterfell – dodał Robb. – Ser Rodrik nie był jedynym dobrym człowiekiem, który zginął. Polegli również Cley Cerwyn i Leobald Tallhart. – Cley Cerwyn był jeszcze chłopcem – rzekła zasmucona. – A więc to prawda? Wszyscy zginęli, a Winterfell spłonęło? Bolton skierował na nią spojrzenie jasnych oczu.

– Żelaźni ludzie spalili zamek i zimowe miasto. Część waszych ludzi zabrał do Dreadfort mój syn Ramsay. – Twego bękarta oskarżono o straszliwe zbrodnie – przypomniała mu ostrym tonem Catelyn. – O morderstwo, gwałt i jeszcze gorsze uczynki. – Tak – zgodził się Roose Bolton. – Nie sposób zaprzeczyć, że jego krew jest skażona. Jest jednak dobrym wojownikiem, sprytnym i nieustraszonym. Gdy żelaźni ludzie powalili ser Rodrika, a po nim Leobalda Tallharta, Ramsay musiał przejąć dowodzenie i poradził sobie z tym zadaniem. Przysięga, że nie schowa

miecza, dopóki na północy pozostanie choć jeden Greyjoy. Być może takie zasługi zadośćuczynią w jakimś niewielkim stopniu za zbrodnie, do popełnienia których skłoniła go bękarcia krew. – Wzruszył ramionami. – A może nie. Po wojnie Jego Miłość będzie musiał zważyć i osądzić tę sprawę. Mam nadzieję, że do tego czasu doczekam się z lady Waldą syna z prawego łoża. To zimny człowiek – zrozumiała nie po raz pierwszy Catelyn. – Czy Ramsay wspominał o Theonie Greyjoyu? – zapytał Robb. – Czy on

również zginął, czy też udało mu się zbiec? Roose Bolton wydobył z mieszka, który miał u pasa, poszarpany kawałek skóry. – Mój syn przesłał wraz ze swym listem to. Ser Wendel odwrócił tłustą twarz. Robert Flint i Smalljon Umber wymienili spojrzenia, a Greatjon prychnął niczym byk. – Czy to... skóra? – zapytał Robb. – Skóra z małego palca lewej dłoni Theona Greyjoya. Przyznaję, że mój syn

jest okrutny. Ale... cóż znaczy kawałek skóry wobec życia dwóch młodych książąt? Byłaś ich matką, pani. Czy mogę ci ofiarować ten... mały symbol zemsty? Częścią jaźni Catelyn pragnęła przycisnąć makabryczne trofeum do serca, zdołała się jednak oprzeć tej pokusie. – Schowaj to. Proszę. – Obdarcie Theona ze skóry nie przywróci życia moim braciom – zauważył Robb. – Chcę jego głowy, nie skóry.

– To jedyny żyjący syn Balona Greyjoya – rzekł cicho lord Bolton, jakby o tym zapomnieli – i obecnie prawowity król Żelaznych Wysp. Wzięty do niewoli monarcha ma wielką wartość jako zakładnik. – Zakładnik? – To słowo mocno zaniepokoiło Catelyn. Zakładników często się wymieniało. – Lordzie Bolton, mam nadzieję, że nie sugerujesz, byśmy uwolnili człowieka, który zamordował moich synów. – Każdy, kto zasiądzie na Tronie z Morskiego Kamienia, będzie chciał śmierci Theona Greyjoya – wskazał Bolton. – Nawet zakuty w łańcuchy, ma

lepsze prawa do korony niż jego stryjowie. Uważam, że powinniśmy go zatrzymać i wytargować od żelaznych ludzi ustępstwa w zamian za jego egzekucję. Robb z niechęcią rozważył tę możliwość, po chwili jednak skinął głową. – Tak. Zgadzam się. Na razie darujemy mu życie. Trzymajcie go bezpiecznie w Dreadfort aż do czasu, gdy odzyskamy północ. Catelyn ponownie spojrzała na Roose’a Boltona.

– Ser Wendel wspominał coś o Lannisterach nad Tridentem? – To prawda, pani. Mam do siebie pretensję o to, że za długo zwlekałem z opuszczeniem Harrenhal. Aenys Frey wyruszył stamtąd kilka dni przede mną i przeszedł Trident rubinowym brodem, aczkolwiek nie bez trudności. Gdy dotarliśmy do rzeki, była już nie do przebycia. Nie miałem innego wyboru, jak przetransportować moich ludzi na drugi brzeg w niewielkich łodziach, których jednak było zbyt mało. Gdy dwie trzecie moich sił znajdowały się już na północnym brzegu, Lannisterowie

zaatakowali tych, którzy wciąż jeszcze czekali na południowym. Byli to głównie ludzie Norreyów, Locke’ów i Burleyów, a tylną straż stanowili ser Wylis Manderly i jego rycerze z Białego Portu. Byłem po niewłaściwej stronie Tridentu i nie mogłem im pomóc. Ser Wylis poderwał naszych ludzi do boju, lecz Gregor Clegane uderzył na nich ciężką kawalerią i zepchnął do rzeki. Tyle samo naszych ludzi utonęło, co zginęło od mieczy. Jeszcze więcej uciekło, a reszta dostała się do niewoli. Catelyn pomyślała, że Gregor Clegane zawsze oznacza złe wieści. Czy Robb będzie musiał znowu pomaszerować na

południe, żeby się z nim rozprawić? A może to Góra ciągnie na nich? – Czy Clegane przekroczył rzekę? – Nie. – Głos Boltona był cichy, lecz pobrzmiewała w nim pewność. – Zostawiłem przy brodzie sześciuset ludzi. To włócznicy ze Strumieniska, z gór i znad Białego Noża, setka łuczników Hornwoodów, trochę wolnych i wędrownych rycerzy oraz silny oddział ludzi Stoutów i Cerwynów, którzy mają wzmocnić ich kręgosłup. Dowodzą nimi Ronnel Stout i ser Kyle Condon. Ser Kyle był prawą ręką nieżyjącego lorda

Cerwyna. Z pewnością o tym wiesz, pani. Lwy nie pływają lepiej od wilków. Dopóki wody w rzece nie opadną, ser Gregor nie przedostanie się na drugi brzeg. – Ostatnie, czego nam potrzeba, to Góra za naszymi plecami, kiedy ruszymy groblą – stwierdził Robb. – Dobrze się spisałeś, panie. – Wasza Miłość jest zbyt uprzejmy. Poniosłem nad Zielonymi Widłami straszliwe straty, a Glover i Tallhart jeszcze gorsze w Duskendale.

– Duskendale. – W ustach Robba to słowo brzmiało jak przekleństwo. – Zapewniam cię, że Robett Glover odpowie mi za to, kiedy go znowu zobaczę. – To było szaleństwo – zgodził się lord Bolton – ale Glover zapomniał o wszelkiej rozwadze, gdy się dowiedział o upadku Deepwood Motte. Żałoba i strach mają niekiedy takie skutki. Duskendale było już zamkniętą kartą. Catelyn niepokoiła się bitwami, które miały dopiero nadejść. – Ilu ludzi przyprowadziłeś mojemu synowi? – zapytała z naciskiem Roose’a

Boltona. Jego dziwne, bezbarwne oczy przyglądały się przez moment jej twarzy, nim wreszcie odpowiedział: – Około pięciuset konnych i trzy tysiące piechoty, pani. To głównie ludzie z Dreadfort, a niektórzy z Karholdu. Ponieważ wierność Karstarków stała się teraz wątpliwa, uważałem, że lepiej będzie mieć ich na oku. Żałuję, że nie mam większych sił. – Te powinny wystarczyć – stwierdził Robb. – Obejmiesz dowództwo mojej tylnej straży, lordzie Bolton. Zamierzam wyruszyć w stronę Przesmyku

natychmiast po ślubie i pokładzinach mojego wuja. Wracamy do domu.

Arya Zwiadowcy zauważyli ich w odległości godziny drogi od Zielonych Wideł. Ich wóz wlókł się ciężko błotnistym traktem. – Spuść głowę i trzymaj gębę na kłódkę – rozkazał jej Ogar, gdy trójka jeźdźców pomknęła w ich stronę. Rycerz i dwaj giermkowie mieli na sobie lekkie zbroje i dosiadali szybkich, zwrotnych koników. Clegane strzelił z bicza, popędzając zaprzęg, parę starych pociągowych chabet, które widziały lepsze dni. Wóz kołysał się i skrzypiał, a jego dwa wielkie drewniane koła przy

każdym obrocie wygniatały błoto z głębokich kolein. Nieznajomy szedł z tyłu, przywiązany do wozu. Wielki, złośliwy ogier nie miał na sobie zbroi, czapraka ani uprzęży, a sam Ogar był ubrany w poplamioną, zieloną wełnę oraz ciemnoszary płaszcz z zasłaniającym głowę kapturem. Dopóki trzymał oczy spuszczone, nie było widać twarzy, a tylko łypiące spod kaptura białka. Wyglądał jak jakiś zabiedzony wieśniak. Tyle że wysoki. Arya wiedziała też, że pod wełną kryje

się kaftan z utwardzanej skóry i naoliwiona kolczuga. Sama wyglądała na syna wieśniaka albo może świniopasa. Na wozie jechały cztery przysadziste beczułki solonej wołowiny i jedna marynowanych świńskich nóżek. Jeźdźcy rozdzielili się i okrążyli ich wkoło, nim podjechali bliżej, by im się przyjrzeć. Clegane zatrzymał wóz i czekał cierpliwie. Rycerz miał włócznię i miecz, a obaj giermkowie łuki. Herby na ich kaftanach były mniejszymi wersjami godła wyszytego na opończy ich pana: czarne widły na złotym bękarcim pasie na rdzawym polu. Arya planowała ujawnić się przed pierwszymi zwiadowcami, jakich

napotkają, zawsze jednak wyobrażała sobie ludzi w szarych płaszczach z wilkorem na piersiach. Mogłaby podjąć to ryzyko, nawet gdyby nosili olbrzyma Umberów albo pięść Gloverów, nie znała jednak tego rycerza od wideł i nie wiedziała, komu służy. Najbardziej podobnym do wideł herbem, jaki widziała w Winterfell, był trójząb w ręku trytona lorda Manderly’ego. – Masz jakiś interes w Bliźniakach? – zapytał rycerz. – Wiozę soloną wieprzowinę na ucztę weselną, jeśli łaska, ser – wymamrotał

Ogar, spuszczając wzrok, by ukryć twarz. – Solona wieprzowina to żadna łaska. – Rycerz obrzucił Clegane’a pobieżnym spojrzeniem, na Aryę w ogóle nie zwrócił uwagi, Nieznajomemu jednak przyglądał się długo i uważnie. Już na pierwszy rzut oka było widać, że wielki kary ogier nie jest koniem od pługa. Jeden z giermków omal nie zleciał w błoto, gdy rumak Clegane’a spróbował ugryźć jego konia. – Skąd masz to zwierzę? – zapytał rycerz. – Moja pani kazała mi je przyprowadzić, ser – odparł pokornie Clegane. – To ślubny podarunek dla

młodego lorda Tully’ego. – Co za pani? Komu służysz? – Stara lady Whent, ser. – Wydaje jej się, że odzyska Harrenhal w zamian za konia? – zapytał rycerz. – Bogowie, czy wszyscy na starość głupieją? – Skinął jednak dłonią, każąc im jechać dalej. – No to ruszajcie. – Już się robi, panie. Ogar strzelił z bicza i stare, znużone chabety ruszyły naprzód. Podczas

postoju koła głęboko ugrzęzły w błocie i minęło kilka chwil, nim zaprzęg zdołał je wyciągnąć. Zwiadowcy zdążyli tymczasem odjechać. Clegane spojrzał na nich raz jeszcze i prychnął pogardliwie. – Ser Donnel Haigh – stwierdził. – Wygrałem od niego na turniejach tyle koni, że nie potrafię ich zliczyć. I zbroi też. Raz omal go nie zabiłem w walce zbiorowej. – To czemu cię nie poznał? – zdziwiła się Arya.

– Dlatego, że rycerze są głupi i byłoby poniżej jego godności spoglądać dwa razy na jakiegoś francowatego wieśniaka. – Smagnął konie biczem. – Wystarczy trzymać wzrok spuszczony, przemawiać z szacunkiem i co chwila powtarzać „ser”, a większość rycerzy w ogóle człowieka nie zauważa. Więcej uwagi poświęcają koniom niż prostaczkom. Mógłby rozpoznać Nieznajomego, gdyby widział, jak na nim jeździłem. Ale twoją twarz na pewno by poznał. Arya w to nie wątpiła. Oparzenia Sandora Clegane’a trudno by było zapomnieć. Nie mógł też ukryć blizn

pod hełmem, jeśli widniała na nim podobizna warczącego psa. Dlatego właśnie potrzebowali wozu i marynowanych świńskich nóżek. – Nie pozwolę, by zawleczono mnie do twojego brata w łańcuchach – oznajmił jej Ogar – a nie mam ochoty przebijać się przez szyki jego ludzi. Dlatego wskazany będzie mały podstęp. Spotkany na królewskim trakcie chłop oddał im wóz, konie, strój i beczki, aczkolwiek nie dobrowolnie. Ogar zagroził mu mieczem. Gdy wieśniak przeklął go, nazywając zbójcą, Clegane odparł:

– Mylisz się, jestem furażerem. Ciesz się, że nie zabrałem ci bielizny. A teraz ściągaj te buty albo odrąbię ci nogi. Wybór należy do ciebie. Chłop dorównywał wzrostem Clegane’owi, lecz mimo to wolał zdjąć buty i zachować nogi. O zmierzchu nadal wlekli się ku Zielonym Widłom i bliźniaczym zamkom lorda Freya. Jestem już prawie na miejscu – pomyślała Arya. Wiedziała, że powinna się cieszyć, lecz czuła tylko silny ucisk w brzuchu. Może to przez gorączkę, z którą od dłuższego czasu walczyła, a może nie. Ostatniej nocy miała zły sen. Okropny. Nie

pamiętała, co się jej śniło, lecz wrażenie nie opuszczało jej przez cały dzień, a nawet z każdą chwilą przybierało na sile. Strach tnie głębiej niż miecze. Musiała być silna, tak jak kazał jej ojciec. Od matki dzieliły ją tylko zamkowa brama, rzeka i armia... ale to była armia Robba, więc nie musiała się jej bać, nieprawdaż? Jednym z jego ludzi był jednak Roose Bolton. Lord pijawka, jak zwali go banici. Niepokoiła ją ta myśl. Uciekła z Harrenhal nie tylko przed Krwawymi Komediantami, lecz również przed Boltonem i musiała w tym celu

poderżnąć gardło jednemu z jego strażników. Czy wiedział, że ona to zrobiła, czy może myślał, że to Gendry albo Gorąca Bułka? Czy powie o tym jej matce? Co zrobi, jeśli ją zobaczy? Pewnie nawet mnie nie pozna. Przypominała teraz raczej utopionego szczura niż lordowskiego podczaszego. Utopionego szczurzego chłopca. Przed zaledwie dwoma dniami Ogar uciął jej całe garści włosów. Był jeszcze gorszym balwierzem niż Yoren i po jednej stronie była teraz prawie łysa. Założę się, że Robb też mnie nie pozna. Ani nawet mama. Kiedy ostatnio ich widziała, była małą dziewczynką. To było tego dnia, gdy lord Eddard Stark

opuścił Winterfell. Nim jeszcze zobaczyli zamek, usłyszeli muzykę: odległy łoskot bębnów, blaszane dźwięki trąb i cienkie głosiki piszczałek, przebijające się z trudem przez huk wzburzonej rzeki oraz bębnienie padającego im na głowy deszczu. – Spóźniliśmy się na ślub – stwierdził Ogar – ale wygląda na to, że wesele jeszcze trwa. Wkrótce się od ciebie uwolnię. Nie, to ja uwolnię się od ciebie –

pomyślała Arya. Do tej pory trakt przeważnie biegł na północny zachód, teraz jednak zawrócił prosto ku zachodowi i prowadził między jabłkowym sadem a polem zalanej przez deszcz kukurydzy. Minęli ostatnie jabłonie, wspięli się na wzniesienie i w jednej chwili ujrzeli przed sobą zamki, rzekę oraz obozy. Były tam setki koni i tysiące ludzi. Większość z nich kręciła się wokół trzech wielkich gościnnych namiotów, które ustawiono obok siebie, naprzeciwko zamkowych bram, niczym trzy wielkie komnaty z płótna. Robb rozbił obóz daleko od murów, na wyżej położonym, suchszym gruncie, lecz

Zielone Widły wystąpiły z brzegów i zalały nawet kilka nieroztropnie ulokowanych namiotów. Dobiegająca z zaników muzyka była tu głośniejsza. Nad obozem niósł się dźwięk bębnów i rogów. Muzycy w bliższym zamku grali inną pieśń niż ci po drugiej stronie rzeki, choć dźwięki przypominały raczej odgłosy bitwy niż muzykę. – Nie są zbyt dobrzy – zauważyła Arya. Ogar wydał z siebie dźwięk, który mógł być śmiechem. – Idę o zakład, że nawet głuche

staruszki w Lannisporcie skarżą się na hałas. Słyszałem, że oczy Waldera Freya nie są już takie jak kiedyś, ale nikt nic nie mówił o jego cholernych uszach. Arya żałowała, że nie przybyli tu za dnia. Gdyby świeciło słońce i wiał wiatr, łatwiej by jej było rozpoznać chorągwie. Wypatrzyłaby wilkora Starków albo może topór Cerwynów czy pięść Gloverów. W mroku nocy wszystkie kolory wydawały się jednak szare. Deszcz osłabł, przechodząc w lekką mżawkę, niemal mgiełkę, lecz po niedawnej ulewie sztandary były mokre niczym szmaty i nie sposób było ich

rozróżnić. Wokół obozu ustawiono w szereg wozy, tworząc prostą, drewnianą barierę chroniącą przed atakiem. Tam właśnie zatrzymali ich wartownicy. Sierżant trzymał lampę, która dawała wystarczająco dużo światła, by Arya mogła dostrzec, że płaszcz mężczyzny jest jasnoróżowy, upstrzony czerwonymi łzami. Jego podkomendni mieli wyszyty na piersi herb lorda pijawki, obdartego ze skóry człowieka z Dreadfort. Sandor Clegane opowiedział im tę samą historyjkę, co zwiadowcom, lecz sierżanta Boltonów trudniej było nabrać niż ser Donnela Haigha.

– Solona wieprzowina to nie potrawa na lordowskie wesele – oznajmił ze wzgardą. – Mam też marynowane świńskie nóżki, ser. – Nie na wesele. Ono niedługo się skończy. A ja jestem człowiekiem z północy, nie jakimś nieopierzonym południowym rycerzem. – Kazali mi się zgłosić do zarządcy albo kucharza... – Zamek jest zamknięty. Ich lordowskim mościom nie wolno przeszkadzać. –

Sierżant zastanawiał się chwilę. – Wyładuj to tam, przy gościnnych namiotach. – Wskazał kierunek zakutą w stal dłonią. – Od ale ludzie robią się głodni, a stary Frey nie zauważy braku paru świńskich nóżek. Zresztą i tak nie ma na nie zębów. Zapytaj o Sedgekinsa, on będzie wiedział, co z tobą zrobić. Wydał warknięciem rozkaz i jego ludzie odtoczyli na bok jeden z wozów, by pozwolić im przejechać. Ogar strzelił z bicza i ruszyli w stronę obozowiska. Nikt nie zwracał na nich uwagi.

Mijali szeregi wielobarwnych namiotów. Ich ściany z mokrego jedwabiu jarzyły się niczym latarnie magiczne od ognia zapalonych wewnątrz lamp i piecyków koksowych: różowe, złote i zielone, pasiaste, w zygzaki i w kratkę, wyszywane w ptaki i zwierzęta, w szewrony i gwiazdy, w koła i oręże. Arya wypatrzyła żółty namiot ozdobiony sześcioma żołędziami, trzy były nad dwoma i te dwa nad jednym. Lord Smallwood – pomyślała, wspominając odległy Żołędziowy Dwór i panią, która uznała ją za ładną. Na każdy rozświetlony jedwabny namiot przypadały jednak dwa tuziny

filcowych albo płóciennych, ciemnych i nieprzejrzystych. Były tam również koszarowe namioty, wystarczająco duże, by pomieścić czterdziestu pieszych żołnierzy, lecz nawet one wydawały się maleńkie przy trzech ogromnych namiotach gościnnych. Wyglądało na to, że pito w nich już od wielu godzin. Arya słyszała głośne toasty i brzęk kielichów, mieszające się z typowymi obozowymi odgłosami, rżeniem koni, szczekaniem psów, turkotem jadących przez ciemność wozów, śmiechem i przekleństwami, stukotem oraz brzękiem stali i drewna. W miarę jak zbliżali się do zamku, muzyka stawała się coraz donośniejsza, lecz przebijał się przez nią niższy,

mroczniejszy dźwięk: huk wezbranych Zielonych Wideł przypominający warkot ukrytego w swym legowisku lwa. Arya wierciła się nerwowo, próbując spoglądać we wszystkie strony naraz. Miała nadzieję, że ujrzy kogoś z wilkorem na piersi, szaro-biały namiot albo jakąś twarz, którą znała z Winterfell. Widziała jednak tylko nieznajomych. Gapiła się przez chwilę na jakiegoś załatwiającego potrzebę w trzcinie mężczyznę, nie był to jednak Alebelly. Potem zauważyła na wpół rozebraną dziewczynę, która wypadła ze

śmiechem z któregoś namiotu, był on jednak jasnoniebieski, nie szary, jak się jej z początku zdawało, a goniący dziewczynę mężczyzna miał na wamsie drzewokota, nie wilkora. Pod drzewem czterej łucznicy przytwierdzali nawoskowane cięciwy do swych łuków, lecz nie byli to ludzie jej ojca. Drogę przeciął im maester, był jednak za młody i zbyt chudy, by mógł być Luwinem. Spojrzała na Bliźniaki. Okna w wysokich wieżach lśniły delikatnym blaskiem wszędzie, gdzie wewnątrz paliło się światło. Przesłonięte mglistą zasłoną deszczu zamczyska wydawały się niesamowite i tajemnicze, jak w opowieściach Starej

Niani, ale nie były Winterfell. Przy gościnnych namiotach ciżba była jeszcze gęstsza. Ich wielkie poły uniesiono i podwiązano. Ludzie wchodzili i wychodzili, trzymając w rękach kufle bądź rogi do picia. Niektórym towarzyszyły markietanki. Gdy Ogar przejeżdżał obok pierwszego namiotu, Arya zajrzała do środka i zobaczyła setki ludzi, którzy tłoczyli się na ławach, podając sobie po kolei beczułki z miodem, ale i winem. Było tam tak ciasno, że niemal nie można było się ruszyć, lecz nikomu to nie zawadzało. Przynajmniej było im ciepło i sucho.

Zmokła i przemarznięta Arya zazdrościła im. Niektórzy nawet śpiewali. Delikatna mżawka mieszała się z parą buchającą z ciepłego wnętrza. – Za lorda Edmure’a i lady Roslin – usłyszała czyjś okrzyk. – Za Młodego Wilka i królową Jeyne – zawołał ktoś inny, gdy wszyscy już wypili. Kto to jest królowa Jeyne? – zadała sobie pytanie Arya. Jedyną królową, którą znała, była Cersei. Przed namiotami gościnnymi wykopano doły na ogień. Proste osłony z plecionki

z drewna i skóry chroniły je przed deszczem, pod warunkiem, że padał pionowo z góry. Wiejący od rzeki wiatr niósł jednak ze sobą mżawkę, ogień syczał więc głośno i migotał od wilgoci. Służący obracali udźce na rożnach. Od tej woni ślinka podeszła Aryi do ust. – Czy nie powinniśmy się zatrzymać? – zapytała Sandora Clegane’a. – W tych namiotach są ludzie z północy. – Poznała ich po brodach i twarzach, po niedźwiedzich i foczych futrach, po ledwie słyszalnych toastach i pieśniach,

które śpiewali. Karstarkowie, Uraberowie i ludzie z górskich klanów. – Założę się, że są wśród nich żołnierze z Winterfell. Ludzie jej ojca i Młodego Wilka, wilkory Starków. – W zamku jest twój brat – wskazał. – I twoja matka. Chcesz do nich wrócić czy nie? – Chcę – odpowiedziała. – Ale co z Sedgekinsem? Sierżant kazał nam o niego zapytać. – Sedgekins może się wyruchać w dupę gorącym pogrzebaczem. – Clegane

wydobył bicz i strzelił nim w siąpiącym deszczu, uderzając w bok jednego z koni. – To z twoim cholernym bratem chcę pogadać.

C atelyn Bębny dudniły, dudniły, dudniły, a ją dręczył pulsujący ból głowy. Piszczałki zawodziły, a flety świstały na galerii dla muzyków umieszczonej na początku komnaty, skrzypki kwiliły, rogi dęły, dudy grały żwawą melodię, wszystko jednak zagłuszały bębny. Dźwięki odbijały się echem od krokwi, a poniżej goście jedli, pili i krzyczeli do siebie. Walder Frey musi być głuchy jak pień, jeśli zwie to muzyką. Catelyn sączyła wino z kielicha i przyglądała się, jak Dzwoneczek pląsa do dźwięków Alysanne. Przynajmniej wydawało jej się, że to miała być Alysanne. Przy

takich muzykach równie dobrze mógł to być Niedźwiedź i dziewica cud. Na dworze deszcz nie przestawał padać, lecz wewnątrz Bliźniaków było gorąco i duszno. Na palenisku gorzał potężny ogień, a z szeregów zatkniętych w żelazne uchwyty na ścianach pochodni buchał gęsty dym. Najwięcej ciepła wydzielały jednak ciała weselnych gości, którzy byli upchnięci na ławach tak gęsto, że każdy, kto próbował unieść do ust kielich, dawał sąsiadowi kuksańca w żebro. Nawet na podwyższeniu było zbyt

tłoczno dla Catelyn. Posadzono ją między ser Rymanem Freyem a Roose’em Boltonem i nawąchała się obu do syta. Ser Ryman pił tak, jakby w Westeros miało zabraknąć wina, i wszystko wypacał pod pachami. Doszła do wniosku, że z pewnością wykąpał się w cytrynowej wodzie, cytryny nie zdołały jednak zagłuszyć odoru tak wielkiej ilości kwaśnego potu. Zapach Roose’a Boltona był słodszy, lecz równie nieprzyjemny. Popijał hipokras, nie wino albo miód i jadł bardzo mało. Nie mogła mieć do niego pretensji o brak apetytu. Uczta weselna zaczęła się od cienkiej zupy z porów, po której podano sałatkę z zielonej fasoli, cebuli i

buraków, rzecznego szczupaka duszonego w migdałowym mleku, góry tłuczonych rzep, które wystygły, nim zdołały dotrzeć na stół, móżdżki cielęce i włóknistą wołowinę gotowaną w mleku. Nie były to potrawy godne królewskiego stołu, a od móżdżków Catelyn zrobiło się niedobrze. Robb jednak jadł wszystko bez słowa skargi, a jej brat był zbyt pochłonięty panną młodą, by zwracać uwagę na potrawy. Nikt by nie pomyślał, że Edmure skarżył się na Roslin przez całą drogę od Riverrun do Bliźniaków. Mąż i żona jedli ze wspólnego talerza, pili z jednego pucharu, a pomiędzy łykami wina wymieniali niewinne pocałunki.

Większość dań Edmure odsyłał skinieniem dłoni. Nie mogła go za to ganić. Nie zapamiętała zbyt wielu potraw, które podano na jej uczcie weselnej. Czy w ogóle czegoś skosztowałam, czy też cały czas gapiłam się na twarz Neda, zastanawiając się, kim jest? Uśmiech biednej Roslin wyglądał cały czas tak samo, jakby ktoś przykleił go do jej twarzy. No cóż, jest już po ślubie, ale pokładziny dopiero mają się odbyć. Na pewno boi się tak samo, jak ja wtedy. Robb siedział między Alyx Frey i Piękną Waldą, dwiema kolejnymi córkami Freyów na wydaniu.

– Mam nadzieję, że na weselu raczysz zatańczyć z moimi córkami – oznajmił Walder Frey. – To uradowałoby moje starcze serce. Jego sercu z pewnością nie zabrakło powodów do radości. Robb w pełni wykonał królewski obowiązek. Zatańczył z obiema dziewczynami, z panną młodą, z ósmą lady Frey, z wdową Ami, z żoną Roose’a Boltona Grubą Waldą, z pryszczatymi bliźniaczkami Serrą i Sarrą, a nawet z Shirei, najmłodszą córką lorda Waldera, która miała najwyżej sześć lat. Catelyn zastanawiała się, czy lord Przeprawy

poczuje się usatysfakcjonowany, czy też znajdzie powód do skargi w postaci wszystkich córek i wnuczek, które nie miały okazji zatańczyć z królem. – Twoje siostry bardzo dobrze tańczą – powiedziała do ser Rymana Freya, starając się okazać uprzejmość. – To ciotki i kuzynki. Ser Ryman pociągnął łyk wina. Pot ściekał mu po policzku, zwilżając brodę. To ponury człowiek, i do tego podpity – pomyślała Catelyn. Lord Frey Spóźnialski mógł wykazać się

skąpstwem, gdy chodziło o potrawy, nie żałował jednak gościom trunków. Ale, wino i miód lały się strumieniem szerokim jak rzeka płynąca pod murami zamku. Greatjon już był kompletnie pijany. Syn lorda Waldera Merrett dzielnie starał się go przepić, lecz ser Whalen Frey stracił już przytomność, próbując dotrzymać im kroku. Catelyn wolałaby, żeby lord Umber raczył pozostać trzeźwy, ale gdyby spróbowali zabronić Greatjonowi picia, to tak, jakby zakazali mu na kilka godzin oddychać. Smalljon Umber i Robin Flint siedzieli obok Robba, po przeciwnych bokach

Pięknej Waldy i Alyx. Żaden z nich nie pił. Wspólnie z Patrekiem Mallisterem i Dacey Mormont byli dziś strażnikami jej syna. Uczta weselna nie była bitwą, lecz pijani mężczyźni zawsze oznaczali niebezpieczeństwo, a król nigdy nie powinien pozostawać nie strzeżony. Catelyn cieszyła się z ich obecności, a jeszcze bardziej z tego, że pasy z mieczami zawieszono na kołkach wbitych w ściany. Nikt nie potrzebuje miecza do tego, by kroić cielęcy móżdżek. – Wszyscy się spodziewali, że mój pan mąż wybierze Piękną Waldę – opowiadała lady Walda Bolton ser Wendelowi, krzycząc głośno, by jej

słów nie zagłuszała muzyka. Była pękatą, różową dziewczyną o łzawiących, niebieskich oczach, zwisających w strąkach blond włosach i wielkich piersiach. Mimo to jej głos brzmiał jak nerwowy pisk. Trudno było ją sobie wyobrazić w Dreadfort z tymi różowymi koronkami i futrem z popielic. – Ale mój pan dziadek zaoferował Roose’owi w posagu tyle srebra, ile będzie ważyła panna młoda, więc oczywiście lord Bolton wybrał mnie. – Podbródki dziewczyny zakołysały się, gdy się roześmiała. – Ważę sześć kamieni więcej od Pięknej Waldy i po raz

pierwszy w życiu byłam z tego rada. Jestem teraz lady Bolton, a moja kuzynka ciągle jest panną, chociaż biedactwo niedługo skończy dziewiętnaście lat. Catelyn zauważyła, że lord Dreadfort nie zwraca na to gadanie najmniejszej uwagi. Od czasu do czasu kosztował kawałek tego czy łyżeczkę tamtego albo urywał sobie kawałek chleba krótkimi, silnymi palcami, lecz posiłek nie przyciągał jego uwagi. Gdy zaczęła się uczta, Bolton wzniósł toast na cześć wnuków lorda Waldera, nie zapominając napomknąć, że Walder i Walder

przebywają obecnie pod opieką jego bękarta. Starzec spojrzał wtedy na niego, mrużąc oczy i wsysając powietrze ustami. Catelyn zrozumiała, że usłyszał nie wypowiedzianą groźbę. Czy był kiedyś mniej radosny ślub? – zastanawiała się, nagle jednak przypomniała sobie o biednej Sansie i jej małżeństwie z Krasnalem. Matko, zmiłuj się nad nią. Ona ma taką łagodną duszę. Od gorąca, dymu i hałasu robiło się jej niedobrze. Muzycy na galerii byli liczni i głośni, lecz nieszczególnie utalentowani. Catelyn wypiła kolejny łyk wina i pozwoliła, by paź napełnił jej kielich. Jeszcze kilka godzin i najgorsze będzie za nami.

Jutro o tej porze Robb ruszy na kolejną bitwę, tym razem z żelaznymi ludźmi pod Fosą Cailin. To dziwne, ale ta perspektywa przynosiła jej niemal ulgę. Wygra tę bitwę. Wygrywa wszystkie, a żelaźni ludzie nie mają króla. Poza tym Ned dobrze go wyszkolił. Bębny dudniły. Dzwoneczek ponownie przebiegł, skacząc, obok niej, lecz hałas był tak głośny, że prawie nie słyszała brzęku. Przez rejwach przebiło się nagłe warczenie. Dwa psy rzuciły się na siebie, walcząc o kawałek mięsa.

Toczyły się, kąsając, po podłodze przy akompaniamencie głośnego śmiechu. Ktoś wylał na nie dzban ale i zwierzęta rozdzieliły się. Jedno z nich pokuśtykało potem ku podwyższeniu. Gdy mokry pies otrzepał się, opryskując piwem trzech wnuków lorda Waldera, starzec otworzył bezzębne usta i ryknął głośnym śmiechem. Widok psów sprawił, że Catelyn znowu zatęskniła za Szarym Wichrem. Wilkora nigdzie jednak nie było widać. Lord Walder nie zgodził się go wpuścić do komnaty. – Słyszałem, że ta twoja dzika bestia gustuje w ludzkim mięsie, he –

stwierdził starzec. – Rozszarpuje ludziom gardła. Nie pozwolę, by taki zwierz pojawił się na weselu Roslin. Tam będą kobiety i dzieci, wszystkie moje słodkie niewiniątka. – Szary Wicher nie jest dla nich niebezpieczny, panie – sprzeciwił się Robb. – Będę przy nim. – Byłeś też pod moimi bramami, prawda? Kiedy ten wilk zaatakował mych wnuków, których wysłałem ci na przywitanie? Niech ci się nie zdaje, że o tym nie słyszałem, he.

– Nic się nikomu nie stało... – Król mówi, że nic się nie stało? Nic się nie stało? Petyr spadł z konia. Spadł. W ten sam sposób straciłem kiedyś żonę. Od upadku. – Wciągnął i wysunął wargi. – A może to była tylko jakaś ladacznica? Tak, teraz sobie przypominam, matka Waldera Bękarta. Zleciała z konia i rozbiła sobie głowę. A co by Wasza Miłość zrobił, gdyby Petyr skręcił sobie kark, he? Dał mi kolejne przeprosiny w zamian za wnuka? Nie, nie, nie. Może i jesteś królem, nie mówię, że nie jesteś, królem północy,

ale pod moich dachem obowiązuje moje prawo. Albo wilk, albo wesele, panie. Nie możesz mieć obu naraz. Catelyn widziała, że jej syn jest wściekły, okazał jednak tyle uprzejmości, na ile tylko potrafił się zdobyć. Powiedział jej niedawno: „Jeśli lordowi Walderowi spodoba się podać mi wronę gotowaną z czerwiami, zjem ją i poproszę o dokładkę”. Dotrzymał słowa. Greatjon doprowadził do osunięcia się pod stół kolejnego z pomiotu lorda Waldera.

Tym razem był to Petyr Pryszcz. Czego się spodziewał? Chłopak ma trzykrotnie mniejszą pojemność od niego. Lord Umber otarł usta, wstał i zaczął śpiewać: – Był sobie niedźwiedź, wierz, jeśli chcesz, czarno-brązowy, kudłaty ZWIERZ! Jego głos nie był taki zły, choć ochrypły od nadmiaru trunku. Niestety, skrzypkowie, bębniarze i fleciści na górze grali akurat Kwiaty wiosny, która to melodia pasowała do słów Niedźwiedzia i dziewicy cud mniej więcej tak samo, jak ślimaki do miski owsianki.

Nawet biedny Dzwoneczek zasłonił sobie uszy, by nie słyszeć tej kakofonii. Roose Bolton wymamrotał kilka słów zbyt cichych, by dało się je zrozumieć, po czym oddalił się w poszukiwaniu wychodka. W tłocznej komnacie panował nieustanny zgiełk. Wciąż przychodzili i wychodzili goście oraz służba. Druga uczta, dla rycerzy i lordów niższej rangi, odbywała się w sąsiednim zamku. Lord Walder wygnał swe dzieci z nieprawego łoża oraz ich potomstwo na drugą stronę rzeki i dlatego ludzie Robba zaczęli używać określenia „bękarcia uczta”. Niektórzy z gości z pewnością wymykali się tam, by sprawdzić, czy bękarty nie bawią się

lepiej od nich. Niektórzy mogli nawet zapuścić się do obozów. Freyowie dostarczyli tam całe wozy wina, ale i miodu, by zwykli żołnierze również mogli opić zaślubiny Riverrun i Bliźniaków. Robb usiadł na miejscu Boltona. – Za kilka godzin będzie po tej farsie, mamo – powiedział cicho, gdy Greatjon śpiewał o dziewicy, co miała we włosach miód. – Czarny Walder choć raz był łagodny jak baranek. A wuj Edmure wygląda na zadowolonego ze swej żony. – Pochylił się nad nią. – Ser Rymanie?

Ser Ryman Frey zamrugał powiekami. – Słucham, panie? – Miałem nadzieję poprosić Olyvara, by służył mi jako giermek, gdy pomaszerujemy na północ – rzekł Robb – ale nigdzie go tu nie widzę. Czy jest na drugiej uczcie? – Olyvar? – Ser Ryman potrząsnął głową. – Nie. Nie ma go. Wyjechał. Wyjechał z zamków. Obowiązki. – Rozumiem. – Ton Robba sugerował coś dokładnie przeciwnego. Ser Ryman nie powiedział już nic więcej, król wstał więc z krzesła. – Zatańczysz ze

mną, mamo? – Dziękuję, ale nie. – Taniec był ostatnią rzeczą, na co miałaby ochotę przy takim bólu głowy. – Z pewnością któraś z córek lorda Waldera chętnie dotrzyma ci towarzystwa. – Och, z pewnością – zgodził się ze zrezygnowanym uśmiechem. Muzycy grali teraz Żelazne kopie, a Greatjon śpiewał Chłopaka na schwał. Ktoś powinien ich sobie przedstawić. To mogłoby poprawić harmonię. Catelyn zwróciła się w stronę ser Rymana.

– Słyszałam, że jeden z waszych kuzynów jest minstrelem. – Alesander. Syn Symonda. Alyx to jego siostra. Wskazał pucharem na dziewczynę tańczącą z Robinem Flintem. – A czy Alesander dziś dla nas zagra? Ser Ryman przymrużył oczy. – Nie. Nie ma go tu. – Otarł pot z czoła i podniósł się ciężko. – Wybacz mi, pani. Wybacz.

Catelyn spoglądała w ślad za nim, gdy wlókł się w stronę drzwi. Edmure całował Roslin i ściskał jej dłoń. Gdzieś w sali ser Marq Piper i ser Danwell Frey urządzili sobie pijackie zawody, Kulawy Lothar powiedział coś zabawnego ser Hosteenowi, jeden z młodszych Freyów popisywał się żonglowaniem sztyletami przed grupką rozchichotanych dziewcząt, a Dzwoneczek siedział na podłodze, zlizując wino z palców. Słudzy wnosili wielkie srebrne tace pełne kawałków różowej, soczystej jagnięciny – najbardziej apetycznego dania, jakie do tej pory podano. A Robb prowadził

w tańcu Dacey Mormont. Kiedy najstarsza córka lady Maege zamiast kolczugi włożyła suknię, okazało się, że jest całkiem ładna. Była wysoka i gibka, a nieśmiały uśmiech sprawiał, że jej pociągła twarz promieniała. Przyjemnie było ujrzeć, że na parkiecie porusza się z taką samą gracją, jak podczas ćwiczeń na dziedzińcu. Catelyn zastanawiała się, czy lady Maege dotarła już na Przesmyk. Pozostałe córki zabrała ze sobą, lecz Dacey, jako jedna z towarzyszy broni Robba, postanowiła zostać u jego boku. Ma dar budzenia lojalności, tak samo jak Ned. Olyvar Frey również był oddany jej synowi.

Czy Robb nie wspominał, że chłopak chciał zostać u jego boku nawet po ślubie z Jeyne? Zasiadający między czarnymi dębowymi wieżami lord Przeprawy zaklaskał w plamiste dłonie. Towarzyszący temu dźwięk był tak cichy, że nawet na podwyższeniu ledwie było go słychać, lecz ser Aenys i ser Hosteen zauważyli to i zaczęli walić kielichami w blat stołu. Za ich przykładem podążył Kulawy Lothar, a po nim Marq Piper, ser Danwell i ser Raymund. Wkrótce robiła to już połowa gości. W końcu nawet stłoczeni na galerii muzycy zauważyli, co się dzieje. Piszczałki, bębny i skrzypki zamilkły

stopniowo. – Wasza Miłość – zawołał do Robba lord Walder – septon odmówił swe modlitwy, wypowiedziano pewne słowa i lord Edmure owinął moją słodziutką rybim płaszczem, ale to jeszcze nie czyni ich mężem i żoną. Miecz potrzebuje pochwy, he, a wesele wymaga pokładzin. Co na to powiesz, panie? Czy czas już położyć ich do łoża? Co najmniej dwudziestu synów i wnuków Waldera Freya zaczęło stukać kielichami o kielichy, krzycząc: – Do łoża, do łoża, do łoża z nimi!

Roslin zbielała. Catelyn zastanawiała się, czy dziewczyna boi się perspektywy utraty dziewictwa, czy też samych pokładzin. Mając tak wiele rodzeństwa, z pewnością dobrze poznała ten zwyczaj, lecz pokładziny zupełnie inaczej wyglądały z punktu widzenia panny młodej. Na weselu Catelyn Jory Cassell rozerwał jej suknię, chcąc jak najszybciej ją z niej wydostać, a pijany Desmond Grell przepraszał za każdy zbereźny żart tylko po to, by zaraz powiedzieć następny. Kiedy lord Dustin zobaczył ją nagą, powiedział Nedowi, że jej piersi wystarczą, by żałował, iż nie można całe życie być

oseskiem. Biedak – pomyślała. Wyruszył z Nedem na południe i nigdy już nie wrócił. Zadała sobie pytanie, ilu z obecnych tu dziś ludzi zginie, nim nadejdzie koniec roku. Obawiam się, że zbyt wielu. Robb uniósł rękę. – Jeśli uważasz, że czas jest odpowiedni, lordzie Walderze, to proszę bardzo, zróbmy to. Jego oświadczenie wywołało ryk aprobaty. Muzycy na galerii znowu złapali za piszczałki, rogi oraz skrzypce i zaczęli grać Królowa zdjęła sandał, król zdjął koronę.

Dzwoneczek przeskakiwał z nogi na nogę, a jego korona pobrzękiwała. – Słyszałam, że mężczyźni Tullych mają między nogami pstrągi zamiast kutasów! – zawołała śmiało Alyx Frey. – Czy potrzebny jest robak, żeby je podnieść? – A ja słyszałem, że kobiety Freyów mają dwie bramy zamiast jednej! – odciął się Marq Piper. – Tak, ale obie są zamknięte dla takich maluszków jak ty! – zawołała Alyx. Goście ryknęli śmiechem, który ucichł dopiero wtedy, gdy Patrek Mallister

wgramolił się na stół i wzniósł toast za jednooką rybę Edmure’a. – A potężny to szczupak! – zakończył. – Nie, idę o zakład, że to płotka! – zawołała siedząca obok Catelyn Gruba Walda Bolton. Potem wszyscy zaczęli krzyczeć: – Pokładziny, pokładziny! Goście wdarli się tłumnie na podwyższenie. Jak zwykle, pierwsi byli ci najbardziej pijani. Mężczyźni i chłopcy otoczyli Roslin i unieśli ją w

górę, a dziewice i matki podniosły Edmure’a z krzesła i zaczęły zdzierać z niego ubranie. Śmiał się i wykrzykiwał do nich sprośne żarty, choć muzyka była tak głośna, że Catelyn nic nie słyszała. Usłyszała jednak Greatjona. – Dajcie mi tę małą pannę młodą – ryknął Umber. Przepchnął się między pozostałymi mężczyznami i przerzucił sobie Roslin przez ramię – Spójrzcie na to maleństwo! W ogóle nie ma na sobie mięsa! Catelyn było żal dziewczyny. Większość panien młodych próbowała

się odwdzięczać pięknym za nadobne albo przynajmniej udawała, że dobrze się bawi, Roslin jednak zesztywniała z przerażenia i uczepiła się Greatjona, jakby się bała, że mógłby ją wypuścić. I do tego płacze – zauważyła Catelyn, przyglądając się, jak ser Marq Piper ściąga pannie młodej jeden z butów. Mam nadzieję, że Edmure będzie delikatny dla biednego dziecka. Z galerii ciągle płynęła wesoła, sprośna piosenka. Królowa zdejmowała teraz spódnicę, a król bluzę. Wiedziała, że powinna się przyłączyć do tłumu kobiet otaczających jej brata, lecz tylko popsułaby im zabawę. Sprośności były ostatnią rzeczą, na

którą miałaby teraz ochotę. Nie wątpiła, że Edmure wybaczy jej nieobecność. Znacznie zabawniej jest być rozebranym i zawleczonym do łoża przez dwadzieścia roześmianych, pełnych wigoru kobiet Freyów niż przez skwaszoną, pogrążoną w żałobie siostrę. Gdy pana młodego i pannę młodą wywleczono z sali, zostawiając za nimi ślad z ubrań, Catelyn zauważyła, że Robb również został na miejscu. Walder Frey był do tego stopnia drażliwy, że mógł się w tym dopatrzyć zniewagi dla swej córki. Powinien przyłączyć się do pokładzin Roslin, ale czy moją rolą jest mu o tym mówić?

Zaniepokoiło ją to, lecz po chwili zauważyła, że w sali zostali też inni. Petyr Pryszcz i ser Whalen Frey spali z głowami na stole, Merrett Frey nalewał sobie kolejny kielich wina, a Dzwoneczek kręcił się po komnacie, podkradając kąski z talerzy tych, którzy wyszli. Ser Wendel Manderly zabrał się z zapałem za barani udziec. No i oczywiście lord Walder był za słaby, by mógł opuścić swój tron bez pomocy. Ale będzie chciał, żeby Robb tam poszedł. Słyszała uszami wyobraźni, jak starzec pyta, czemu Jego Miłość nie chce zobaczyć jego córki nagiej. Bębny znowu dudniły, dudniły i dudniły.

Dacey Mormont, która była chyba jedyną poza Catelyn kobietą w komnacie, podeszła od tyłu do Edwyna Freya, dotknęła lekko jego ramienia i wyszeptała mu coś do ucha. Edwyn wyrwał się jej z gorszącą gwałtownością. – Nie – odpowiedział zbyt głośno. – Mam już na dziś dość tańców. Dacey pobladła i odwróciła się. Catelyn podniosła się powoli z krzesła. Co tu się przed chwilą wydarzyło? Jej sercem zawładnęły wątpliwości, choć przed chwilą czuła jedynie znużenie. To nic – przekonywała sama siebie. Widzisz grumkiny w stosie drewna.

Stałaś się głupią, starą kobietą, chorą z żalu i strachu. Coś jednak musiało się uwidocznić na jej twarzy. Zauważył to nawet ser Wendel Manderly. – Czy coś się stało? – zapytał, trzymając w rękach baranią nogę. Zamiast mu odpowiedzieć, poszła za Edwynem Freyem. Muzycy na galerii rozebrali w końcu króla i królową do strojów noszonych w dzień imienia. Niemal bez chwili przerwy zaczęli grać zupełnie inną pieśń. Nikt nie śpiewał słów, lecz Catelyn potrafiła rozpoznać Deszcze Castamere. Edwyn szedł pośpiesznie ku drzwiom. Pobiegła za nim, ścigana przez muzykę. Sześć

szybkich kroków i udało się jej go dogonić. A kim to jesteś, rzekł dumny lord, że muszę ci się kłaniać? Złapała Edwyna za ramię, chcąc go odwrócić, i przeszył ją nagły chłód. Poczuła pod jedwabnym rękawem żelazną kolczugę. Spoliczkowała go tak mocno, że rozbiła mu wargę. Olyvar – pomyślała. Perwyn i Alesander. Żadnego z nich tu nie ma. A Roslin płakała... Edwyn Frey odepchnął ją na bok. Muzyka zagłuszała wszystkie inne dźwięki, odbijała się echem od ścian, jakby grały same kamienie. Robb spojrzał gniewnie na Edwyna i spróbował zastąpić mu drogę... lecz

zachwiał się nagle, gdy w bok, tuż pod łopatką, wbił mu się bełt. Jeśli nawet wtedy krzyknął, jego głos zagłuszyły flety, rogi i bębny. Catelyn zobaczyła, że drugi pocisk przeszył mu nogę i Robb runął na posadzkę. Połowa muzyków na galerii zamiast bębnów i lutni miała kusze. Pobiegła w stronę syna, lecz coś uderzyło ją w krzyż i obaliło na twarde kamienie. – Robb! – krzyknęła. Smalljon Umber zerwał stół z kozłów. Jeden, dwa, trzy bełty trafiły w blat, którym osłonił swego króla. Freyowie otoczyli Robina Flinta, zadając ciosy sztyletami. Ser Wendel Manderly dźwignął się ciężko

na nogi, wciąż trzymając w rękach barani udziec. Bełt wbił mu się w otwarte usta i wydostał na zewnątrz przez kark. Ser Wendel runął na twarz, strącając stół z kozłów. Kielichy, dzbany, wydrążone bochny chleba, tace, rzepy, buraki i wino zwaliły się z hukiem na posadzkę. Plecy Catelyn płonęły. Muszę do niego dotrzeć. Smalljon zdzielił w twarz baranią nogą ser Raymunda Freya, gdy jednak sięgnął po wiszący na ścianie pas z mieczem, bełt obalił go na kolana. W płaszczu czerwonym albo złotym, lew zawsze ma pazury. Zobaczyła, że ser Hosteen Frey powalił

Lucasa Blackwooda. Gdy jeden z Vance’ów mocował się z ser Harysem Haighem, Czarny Walder ciął go od tyłu mieczem po nogach. Lecz moje równie ostre są i sięgną twojej skóry. Kusze załatwiły Donnela Locke’a, Owena Norreya i sześciu innych mężczyzn. Młody ser Benfrey chwycił Dacey Mormont za ramię, lecz dziewczyna złapała drugą ręką dzban wina, zdzieliła go nim w twarz i pobiegła w stronę drzwi. Te rozwarły się, nim zdążyła do nich dobiec, i do komnaty wszedł ser Ryman Frey, od stóp do głów zakuty w stal. Za nimi podążało dwunastu zbrojnych z ciężkimi toporami w rękach.

– Łaski! – krzyknęła Catelyn, lecz rogi, bębny i szczęk stali zagłuszyły jej błaganie. Ser Ryman ciął toporem w brzuch Dacey. Przez wszystkie wejścia do komnaty napływali odziani w kosmate futra i kolczugi mężczyźni trzymający w rękach stalową broń. Ludzie z północy! Przez pół uderzenia serca myślała, że nadszedł ratunek, lecz nagle jeden z nich odrąbał Smalljonowi głowę dwoma potężnymi uderzeniami topora. Nadzieja zgasła niczym świeczka na burzy. Lord Przeprawy siedział na rzeźbionym dębowym tronie, przypatrując się chciwie tej rzezi.

W odległości kilku stóp od niej na podłodze leżał sztylet. Być może pomknął tu, gdy Smalljon przewrócił stół albo wypadł z ręki któremuś z zabitych. Catelyn poczołgała się ku niemu. Kończyny miała ciężkie jak ołów, a usta wypełniał jej smak krwi. Zabiję Waldera Freya – obiecała sobie. Bliżej do noża miał Dzwoneczek, który schował się pod stołem, lecz przygłup wzdrygnął się trwożnie, gdy złapała sztylet. Zabiję starca. Mogę uczynić przynajmniej tyle. Wtem blat, którym Smalljon osłonił Robba, poruszył się i jej syn dźwignął się na kolana. Jeden bełt sterczał mu z boku, drugi z nogi, a trzeci z piersi.

Lord Walder uniósł rękę i muzyka ucichła. Grał tylko jeden bęben. Catelyn słyszała łoskot odległej bitwy, a gdzieś bliżej szaleńcze wycie wilka. Szary Wicher – przypomniała sobie poniewczasie. – He – zachichotał lord Walder – król północy wstaje. Wygląda na to, że zabiliśmy trochę twoich ludzi, Wasza Miłość. Och, ale jeśli cię przeproszę, na pewno wyzdrowieją, he. Catelyn złapała Dzwoneczka Freya za długie, siwe włosy i wyciągnęła go z ukrycia.

– Lordzie Walderze! – krzyknęła. – LORDZIE WALDERZE! – Bęben uderzał miarowo i dźwięcznie, bum, bum, bum. – Dość już tego – wołała. – Powiedziałam, dość. Odpłaciłeś zdradą za zdradę i poprzestańmy na tym. – Gdy przycisnęła sztylet do gardła Dzwoneczka, przypomniała sobie leżącego w łożu boleści Brana i stal dotykającą jej szyi. Bęben wciąż dudnił bum bum bum bum bum bum. – Proszę – ciągnęła. – To mój syn. Mój pierwszy i ostatni syn. Pozwól mu odejść. Pozwól mu odejść, a przysięgam, że o tym zapomnimy, o

tym... o tym, co tu uczyniłeś. Przysięgam na bogów starych i nowych, że... że nie będziemy się mścić... Lord Walder popatrzył na nią nieufnie. – Tylko głupiec uwierzyłby w takie gadanie. Masz mnie za głupca, pani? – Mam cię za ojca. Weź mnie jako zakładnika. Edmure’a też, jeśli go jeszcze nie zabiliście. Ale wypuść Robba. – Nie. – Głos jej syna brzmiał słabo jak szept. – Mamo, nie... – Tak. Robb, wstań, wstań i wyjdź stąd, proszę, proszę. Ratuj siebie... jeśli nie

dla mnie, to dla Jeyne. – Jeyne? – Robb złapał za brzeg stołu i podniósł się z wysiłkiem. – Mamo – powiedział. – Szary Wicher... – Idź do niego. Natychmiast, Robb. Wyjdź stąd. Lord Walder prychnął pogardliwie. – A czemu miałbym mu na to pozwolić? Wbiła ostrze głębiej w gardło Dzwoneczka. Głupek zatoczył oczyma w niemym błaganiu. Jej nozdrza wypełnił paskudny smród, lecz nie zwracała na to uwagi. Ser Ryman i

Czarny Walder zachodzili ją od tyłu, lecz to również przestało ją obchodzić. Mogli z nią zrobić, co zechcą; uwięzić ją, zgwałcić, zabić, to nie miało znaczenia. Żyła już zbyt długo i czekał na nią Ned. Bała się tylko o Robba. – Na honor Tullych – mówiła lordowi Walderowi – na honor Starków, przysięgam, że zamienię życie twojego chłopca za życie Robba. Syn za syna. Ręka drżała jej tak bardzo, że pobrzękiwała głową Dzwoneczka. Starzec wciągnął i wysunął usta. Nóż drżał w dłoni Catelyn, śliski od potu.

– Syn za syna, he – powtórzył. – Ale to jest wnuk... i nigdy nie było z niego wielkiego pożytku. Do Robba podszedł mężczyzna w ciemnej zbroi i jasnoróżowym, splamionym krwią płaszczu. – Jaime Lannister przesyła pozdrowienia. Przebił mieczem serce jej syna i obrócił ostrze w ranie. Robb złamał słowo, lecz Catelyn go dotrzymała. Pociągnęła mocno za włosy półgłówka i zaczęła piłować mu szyję, aż ostrze zgrzytnęło o kość. Po jej

palcach spływała gorąca krew. Jego dzwoneczki dźwięczały, dźwięczały, dźwięczały, a bęben grzmiał bum bum bum. Wreszcie ktoś wyrwał nóż z rąk Catelyn. Spływające po policzkach łzy paliły ją niczym ocet. Dziesięć oszalałych kruków rozdzierało jej twarz ostrymi pazurami, wyrywało z niej pasma mięsa, pozostawiając głębokie bruzdy, które broczyły krwią. Czuła w ustach jej smak. To tak strasznie boli – myślała. Nasze dzieci, Ned, wszystkie nasze słodkie dzieci.

Rickon, Bran, Arya, Sansa, Robb... Robb... proszę, Ned, proszę, niech to się wreszcie skończy, zrób coś, żeby przestało mnie boleć... Białe i czerwone łzy mieszały się ze sobą, aż jej twarz, twarz, którą kochał Ned, przerodziła się w krwawiącą, rozszarpaną maskę. Catelyn Stark uniosła dłonie, spoglądając na krew, która ściekała po jej długich palcach i nadgarstkach, spływając pod rękawy sukni. Czerwone robaki pełzły powoli po jej ramionach i pod ubraniem. To łaskocze. Roześmiała się na tę myśl tak gwałtownie, że aż zaczęła krzyczeć.

– Oszalała – powiedział ktoś. – Straciła rozum. – Skończcie z nią – dodał ktoś inny. Czyjaś dłoń złapała ją za włosy, tak jak ona zrobiła to z Dzwoneczkiem. Nie, nie obcinajcie mi włosów – pomyślała. Ned tak je kocha. Potem poczuła na gardle stal, której dotyk był zimny i czerwony.

Arya Zostawili już za sobą namioty gościnne. Posuwając się po wilgotnej, mlaszczącej glinie i zdeptanej trawie, opuścili oświetlony obszar i ponownie skryli się w mroku. Przed nimi majaczyła wieża bramna zamku. Widziała poruszające się na murach pochodnie, których płomienie tańczyły w podmuchach wiatru. Ich światło odbijało się matowym blaskiem w wilgotnych kolczugach i hełmach. Na mrocznym, kamiennym moście łączącym ze sobą Bliźniaki widać było dalsze pochodnie. Cała ich kolumna

przemieszczała się z zachodniego brzegu na wschodni. – Zamek nie jest zamknięty – odezwała się nagle Arya. Sierżant powiedział, że będzie, mylił się jednak. Krata unosiła się właśnie w górę, a nad wezbraną fosą opuszczono już most zwodzony. Bała się, że strażnicy lorda Freya nie zechcą wpuścić ich do środka. Przez pół uderzenia serca przygryzała wargę, zbyt zaniepokojona, by się uśmiechnąć. Ogar zatrzymał wóz tak nagle, że omal z niego nie zleciała. – Do siedmiu w dupę jebanych piekieł – zaklął, gdy lewe koło pojazdu zaczęło

pogrążać się w miękkim błocie. Wóz przechylał się powoli. – Złaź – ryknął na nią Clegane. Walnął ją otwartą dłonią w ramię tak mocno, że aż zleciała na bok. Wylądowała miękko, tak jak uczył ją Syrio, i natychmiast zerwała się na nogi z pochlapaną błotem twarzą. – Czemu to zrobiłeś! – krzyknęła. Ogar również zeskoczył z wozu, zerwał siedzenie i sięgnął po pas z mieczem, który pod nim ukrył. Dopiero wtedy usłyszała wypadających przez bramę rycerzy, rzekę stali i ognia.

Tętent kopyt pędzących przez most zwodzony rumaków ledwie się przebijał przez dobiegający z obu zamków łoskot bębnów. Ludzie i wierzchowce mieli na sobie płytowe zbroje. Co dziesiąty mężczyzna niósł pochodnię. Reszta dzierżyła topory, najeżone kolcami berdysze i ciężkie miecze przeznaczone do rozbijania zbroi. Gdzieś w oddali rozległo się wycie wilka. Nie było zbyt głośne w porównaniu z dobiegającym z obozów hałasem, muzyką i niskim, złowieszczym łoskotem wezbranej rzeki, lecz mimo to je usłyszała. Być może nie uszami. Ten pełen żalu i

gniewu głos przeszył ją niczym nóż. Z zamku wypadali wciąż nowi jeźdźcy. Jechali szeroką na czterech mężczyzn kolumną, której nie było końca. Rycerze, giermkowie i wolni, pochodnie i topory. Ze środka również dobiegały hałasy. Gdy Arya rozejrzała się wokół, zobaczyła, że z trzech wielkich gościnnych namiotów zostały tylko dwa. Środkowy się zawalił. Przez chwilę nie potrafiła zrozumieć, co widzi. Potem leżący namiot ogarnęły płomienie. Pozostałe dwa również runęły na ziemię.

Ciężka, impregnowana tkanina przygniotła siedzących w środku ludzi, a w powietrze pomknęły płonące strzały. Drugi namiot stanął w płomieniach, a po chwili także trzeci. Ludzie krzyczeli tak głośno, że mimo muzyki potrafiła rozróżnić słowa. Na tle płomieni poruszały się ciemne postacie. Ich stalowe zbroje lśniły w oddali pomarańczowym blaskiem. To bitwa – zrozumiała Arya. Doszło do bitwy. A jeźdźcy... Nie miała już więcej czasu patrzeć na namioty. Rzeka występowała z brzegów i ciemne, wzburzone wody sięgały na

końcach zwodzonego mostu końskich brzuchów, lecz mimo to jeźdźcy przedostali się przez nie, gnani muzyką. Po raz pierwszy z obu zamków dobiegała ta sama pieśń. Znam ją – pojęła nagle Arya. Tom Siódemka śpiewał ją dla nich tej deszczowej nocy, gdy banici schronili się w browarze razem z braćmi. A kim to jesteś – rzekł dumny lord – że muszę ci się kłaniać? Jeźdźcy Freyów przedzierali się przez błoto i trzciny, niektórzy z nich zauważyli jednak wóz. Trzej zbrojni odłączyli się od głównej kolumny i ruszyli ku nim przez płycizny. Jedynie kotem innej maści, takiego jestem

zdania. Clegane jednym cięciem miecza uwolnił Nieznajomego i skoczył na jego grzbiet. Ogier wiedział, czego się od niego oczekuje. Nastawił uszu i zwrócił się w stronę szarżujących rumaków. W płaszczu czerwonym albo złotym lew zawsze ma pazury. Lecz moje równie ostre są i sięgną twojej skóry. Arya setki razy modliła się o śmierć Ogara, ale w tej chwili... trzymała w ręku śliski od błota kamień. Nawet nie pamiętała, w której chwili go podniosła. W kogo mam nim rzucić? Podskoczyła w górę, słysząc nagły

szczęk metalu. Clegane odbił cios pierwszego topora. Gdy walczył z jednym napastnikiem, drugi zaszedł go od tyłu i wymierzył cios w krzyż. Nieznajomy zataczał właśnie krąg, topór odbił się więc rykoszetem, rozdarł workowatą, chłopską bluzę i odsłonił ukrytą pod spodem kolczugę. Walczy z trzema przeciwnikami. Arya wciąż ściskała w ręku kamień. Na pewno go zabiją. Pomyślała o Mycahu, chłopaku od rzeźnika, który na krótką chwilę został jej przyjacielem. Wtem zauważyła, że trzeci jeździec zmierza w jej stronę. Schowała się za

wozem. Strach tnie głębiej niż miecze. Słyszała bębny, rogi i piszczałki, rżenie ogierów i szczęk stali uderzającej o stal, lecz wszystkie te dźwięki wydawały się bardzo odległe. Istniał jedynie zbliżający się jeździec i topór w jego dłoni. Na zbroję miał narzuconą opończę, na której widniały dwie wieże świadczące, że jest Freyem. Nic z tego nie rozumiała. Jej wuj żenił się z córką lorda Freya. Freyowie byli przyjaciółmi jej brata. – Nie rób tego! – krzyknęła, gdy okrążał wóz, nie zwrócił jednak uwagi na jej

słowa. Gdy ruszył do szarży, Arya cisnęła w niego kamieniem, tak samo, jak kiedyś jabłkiem w Gendry’ego. Wtedy jednak trafiła prosto między oczy, a tym razem celność ją zawiodła i kamień odbił się rykoszetem od skroni napastnika. Powstrzymało to na chwilę jego atak, lecz nic więcej. Arya umknęła, śmigając na palcach po błotnistym gruncie i znowu znalazła się po drugiej stronie wozu. Rycerz ścigał ją kłusem. Za szczeliną jego hełmu widać było jedynie ciemność. Nawet nie wgniotła mu hełmu. Okrążyli wóz raz, drugi i trzeci. Napastnik przeklął ją.

– Nie możesz uciekać wiecznie... Topór trafił go prosto w tył głowy, miażdżąc hełm i czaszkę. Mężczyzna zleciał z siodła. Za nim ukazał się Ogar, wciąż dosiadający Nieznajomego. Skąd wziąłeś topór? – chciała go zapytać, nagle jednak ujrzała odpowiedź na własne oczy. Jeden z pozostałych Freyów został przygnieciony konającym koniem i tonął w głębokiej na stopę wodzie. Trzeci leżał bez ruchu na plecach. Jego zbroja nie miała naszyjnika i teraz spod brody sterczał mu fragment złamanego miecza długości stopy.

– Bierz mój hełm – warknął do niej Clegane. Był on schowany na dnie worka suszonych jabłek w tyle wozu, za marynowanymi świńskimi nóżkami. Arya wysypała jabłka i rzuciła mu hełm. Ogar złapał go jedną ręką w locie i włożył sobie na głowę. Tam gdzie przed chwilą był człowiek, pojawił się teraz warczący na pożary stalowy pies. – Mój brat... – Nie żyje – krzyknął do niej. – Myślisz, że wyrżnęliby jego ludzi, a jemu pozwolili żyć? – Ponownie spojrzał na obóz. – Popatrz. Popatrz, do cholery.

Obóz przerodził się w pole bitwy. Nie, w jatkę. Płomienie buchające z gościnnych namiotów sięgały ku niebu. Niektóre z namiotów koszarowych również płonęły, podobnie jak pół setki jedwabnych lordowskich namiotów. Wszędzie słychać było szczęk mieczy. Dziś w jego zamku płacze deszcz i nie ma kto go słuchać. Widziała, jak dwóch rycerzy stratowało uciekającego mężczyznę. Na jeden z płonących namiotów spadła drewniana beczka. Gdy pękła, ognie strzeliły dwukrotnie wyżej. Katapulta – zrozumiała. Z zamku strzelano olejem, smołą albo czymś w tym rodzaju.

– Chodź. – Sandor Clegane wyciągnął do niej rękę. – Musimy stąd natychmiast uciekać. Nieznajomy podrzucił niecierpliwie łbem, rozdymając nozdrza podrażnione zapachem krwi. Pieśń dobiegła końca. Słychać było już tylko jeden bęben. Jego powolny, monotonny werbel niósł się echem nad rzeką niczym bicie jakiegoś monstrualnego serca. Czarne niebo płakało, rzeka huczała, ludzie przeklinali i ginęli. Arya czuła między zębami błoto, a twarz miała mokrą. Deszcz. To tylko deszcz. Nic więcej.

– Jesteśmy na miejscu – zawołała słabym, piskliwym głosikiem małej dziewczynki. – Robb jest w zamku i moja matka też. Brama jest otwarta. – Freyowie przestali już wyjeżdżać z zamku. Pokonałam tak daleką drogę. – Musimy zabrać moją matkę. – Głupia mała wilczyca. – Ognie odbijały się w psim hełmie. Zęby lśniły w ich blasku. – Jeśli tam wejdziesz, już się stamtąd nie wydostaniesz. Może Freyowie pozwolą ci pocałować jej trupa... – Może uda się nam ją uratować...

– Może tobie się uda. Ja chcę jeszcze trochę pożyć. – Ruszył w jej stronę, zaganiając ją do wozu. – Zostań albo odejdź, wilczyco. Żyj albo zgiń. Wybór należy... Arya odwróciła się błyskawicznie i pobiegła ku bramie. Krata opuszczała się już, ale powoli. Muszę biec szybciej. Przeszkadzało jej jednak błoto, a potem woda. Biec szybko jak wilczyca. Most zwodzony zaczął się unosić. Spływała z niego tafla wody, spadały ciężkie grudy błota. Szybciej. Usłyszała głośny plusk. Obejrzała się za siebie i zobaczyła, że Nieznajomy pędzi za nią, przy każdym kroku rozpryskując wodę. Ujrzała też topór, wciąż mokry

od krwi i mózgu. Rzuciła się do ucieczki. Nie myślała już o bracie ani nawet o matce, a tylko o sobie. Biegła szybciej niż kiedykolwiek w życiu. Spuściła głowę i machała wściekle nogami, uciekając przed nim, tak jak z pewnością robił to Mycah. Topór trafił ją w tył głowy.

Tyrion Jedli kolację sami, co zdarzało im się często. – Groch jest przegotowany – odezwała się w pewnej chwili jego żona. – Nie szkodzi – odparł. – Baranina też. Miał to być żart, ale Sansa uznała jego słowa za krytykę. – Przykro mi. – Dlaczego? To jakiemuś kucharzowi powinno być przykro, nie tobie. Nie ty jesteś odpowiedzialna za groch, Sanso.

– Przykro... przykro mi, że mój pan mąż jest niezadowolony. – Moje niezadowolenie nie ma nic wspólnego z grochem. Mam na głowie Joffreya, siostrę, pana ojca i trzystu cholernych Dornijczyków. Zakwaterował księcia Oberyna i jego lordów w skrzydle zwróconym w stronę miasta, tak daleko od Tyrellów, jak tylko mógł to zrobić, nie wyganiając ich całkowicie z Czerwonej Twierdzy. To jednak nie wystarczyło. W garkuchni w Zapchlonym Tyłku doszło już do bijatyki, w której zginął jeden ze zbrojnych Tyrellów, a dwóch ludzi lorda Gargalena zostało poparzonych,

oraz do nieprzyjemnej konfrontacji na dziedzińcu, gdzie mała pomarszczona matka Mace’a Tyrella nazwała Ellarię Sand „wężową kurwą”. Gdy tylko Tyrion spotykał Oberyna Martella, książę zawsze pytał go, kiedy zostanie wymierzona sprawiedliwość. Przegotowany groch był najmniejszym z jego kłopotów, nie widział jednak powodu, by opowiadać o tym wszystkim swej młodej żonie. Sansa dosyć miała własnych zmartwień. – Groch ujdzie – oznajmił jej krótko. – Jest zielony i okrągły. Czegóż więcej można oczekiwać od tej jarzyny? Poproszę o dokładkę, jeśli moja pani pozwoli. – Skinął dłonią i Podrick

Payne nałożył mu na talerz tyle grochu, że Tyrion stracił z oczu baraninę. To była głupota – powiedział sobie. Teraz będę musiał to wszystko zjeść albo znowu zrobi się jej przykro. Kolacja zakończyła się w pełnej napięcia ciszy, co również zdarzało się nadzwyczaj często. Potem, gdy Pod zbierał tace i puchary, Sansa poprosiła męża o pozwolenie na pójście do bożego gaju. – Jak sobie życzysz. Przyzwyczaił się już do conocnych modlitw żony. Odwiedzała również zamkowy sept, gdzie zapalała świece

dla Matki, Dziewicy i Staruchy. Szczerze mówiąc, uważał taką pobożność za przesadną, lecz na jej miejscu również mógłby zapragnąć bożej opieki. – Przyznaję, że niewiele wiem o starych bogach – odezwał się, próbując okazać uprzejmość. – Może pewnego dnia mogłabyś mnie oświecić? Mógłbym ci nawet towarzyszyć. – Nie – sprzeciwiła się natychmiast Sansa. – To... to bardzo uprzejme z twojej strony, panie, ale... tam nie ma nabożeństw. Nie ma kapłanów, pieśni ani świec. Tylko drzewa i bezgłośna

modlitwa. To by cię znudziło. – Na pewno masz rację. – Zna mnie lepiej, niż mi się zdawało. – Chociaż szum liści mógłby być przyjemną odmianą w porównaniu z jakimś septonem przynudzającym o siedmiu aspektach łaski. – Tyrion odesłał ją skinieniem dłoni. – Nie będę ci przeszkadzał. Ubierz się ciepło, pani, wiatr jest dziś silny. Miał ochotę zapytać ją, o co się modli, lecz Sansa była tak posłuszna, że mogłaby wyznać mu prawdę, a nie sądził, by chciał ją usłyszeć.

Kiedy wyszła, wrócił do pracy, próbując wyśledzić garstkę złotych smoków w labiryncie ksiąg Littlefingera. Petyr Baelish z całą pewnością nie pozwalał, by złoto leżało sobie spokojnie i pokrywało się kurzem. Im bardziej Tyrion zagłębiał się w jego zapiski, tym mocniej bolała go głowa. Łatwo było mówić o rozmnażaniu smoków zamiast zamykaniu ich w skarbcu, lecz niektóre z tych inwestycji śmierdziały gorzej niż śnięta przed tygodniem ryba. Gdybym wiedział, ilu tych Rogatych pożyczało pieniądze od korony, nie pozwoliłbym tak łatwo Joffreyowi wystrzelić skurwysynów za mury. Będzie teraz musiał wysłać Bronna na poszukiwanie

ich spadkobierców, podejrzewał jednak, że da to tyle samo pożytku, ile próby wyciśnięcia złota ze złotej rybki. Tyrion chyba po raz pierwszy w życiu ucieszył się na widok ser Borosa Blounta, który przyniósł mu wezwanie od jego pana ojca. Zamknął z ulgą księgi, zdmuchnął płomień lampy oliwnej, zawiązał sobie płaszcz na ramionach i powlókł się do Wieży Namiestnika. Wiatr rzeczywiście był silny, tak jak mówił Sansie, i niósł ze sobą zapach deszczu. Być może gdy lord Tywin już z nim skończy, pójdzie po żonę do bożego gaju i odprowadzi ją do domu, żeby nie zmokła.

Gdy jednak znalazł się w samotni namiestnika, natychmiast o tym wszystkim zapomniał. Ujrzał tam Cersei, ser Kevana i wielkiego maestera Pycelle’a, którzy zgromadzili się wokół lorda Tywina i króla. Joffrey omal nie podskakiwał w górę, a Cersei rozciągnęła usta w pełnym samozadowolenia uśmieszku, lecz lord Tywin był ponury jak zawsze. Ciekawe, czy potrafiłby się uśmiechnąć, gdyby chciał? – Co się stało? – zapytał Tyrion. Ojciec podał mu zwój pergaminu. Ktoś

go wcześniej rozprostował, lecz mimo to nadal się zwijał. Roslin złapała pięknego pstrąga, a bracia podarowali jej w ślubnym prezencie dwie wilcze skóry – brzmiał tekst. Tyrion odwrócił zwój, by przyjrzeć się złamanej pieczęci. W srebrzystoszarym wosku odciśnięto dwie bliźniacze wieże rodu Freyów. – Czyżby lord Przeprawy uważał się za poetę? A może chciał nas zbić z tropu? – Tyrion prychnął pogardliwie. – Pstrąg to pewnie Edmure Tully, a skóry... – On nie żyje!

Joffrey był tak dumny i szczęśliwy, że mogłoby się wydawać, iż sam obdarł Robba Starka ze skóry. Najpierw Greyjoy, a teraz Stark. Tyrion pomyślał o swej będącej jeszcze dzieckiem żonie, która w tej właśnie chwili modliła się w bożym gaju. Z pewnością modli się do bogów ojca o to, by dali jej bratu zwycięstwo, a matce zapewnili bezpieczeństwo. Wyglądało na to, że starzy bogowie zwracali równie mało uwagi na modlitwy, co nowi. Być może powinno to być dla niego pocieszeniem.

– Tej jesieni królowie sypią się jak liście z drzew – zauważył. – Wygląda na to, że nasza mała wojenka wygrywa się sama. – Wojny nie wygrywają się same, Tyrionie – oznajmiła Cersei z jadowitą słodyczą. – Tę wojnę wygrał nasz pan ojciec. – Dopóki wrogowie są w polu, nie ma mowy o zwycięstwie – ostrzegł ich lord Tywin. – Lordowie dorzecza nie są głupcami – sprzeciwiła się królowa. – Bez ludzi z północy nie mają szans oprzeć się

połączonej potędze Wysogrodu, Casterly Rock i Dorne. Z pewnością będą woleli kapitulację od zagłady. – Większość z nich tak – zgodził się lord Tywin. – Zostaje jeszcze Riverrun, ale dopóki Walder Frey trzyma Edmure’a Tully’ego jako zakładnika, Blackfish nie odważy się nam zagrozić. Jason Mallister i Tytos Blackwood będą walczyli dalej ze względu na honor, ale Freyowie zamkną Mallisterów w Seagardzie, a przy odpowiedniej zachęcie przekonamy Jonosa Brackena, by przeszedł na naszą stronę i zaatakował Blackwoodów. Prędzej czy później wszyscy ugną kolan.

Zamierzam zaoferować im wspaniałomyślne warunki. Każdy zamek, który się podda, zostanie oszczędzony, poza jednym. – Harrenhal? – domyślił się Tyrion, który znał swego ojca. – Pora uwolnić królestwo od tych Dzielnych Kompanionów. Rozkazałem ser Gregorowi wyrżnąć wszystkich w zamku. Gregor Clegane. Wyglądało na to, że jego pan ojciec zamierza wydobyć z Góry ostatni samorodek rudy, nim odda go sprawiedliwości Dornijczyków. Dzielni Kompanioni skonczą jako

głowy zatknięte na piki, a Littlefinger wkroczy do Harrenhal bez najmniejszej plamki krwi na swym pięknym stroju. Zastanawiał się, czy Petyr Baelish dotarł już do Doliny. Jeśli bogowie są łaskawi, nadział się na sztorm i utonął. Kiedyż to jednak bogowie byli szczególnie łaskawi? – Wszystkich powinno się stracić – oznajmił nagle Joffrey. – Mallisterów, Blackwoodów, Brackenów... wszystkich. To zdrajcy. Chcę, żeby zginęli, dziadku. – Król zwrócił się do wielkiego maestera Pycelle’a. – Chcę też dostać głowę Robba Starka.

Napisz w tej sprawie do lorda Freya. To królewski rozkaz. Podam ją Sansie na mojej weselnej uczcie. – Panie – zaprotestował wstrząśnięty ser Kevan – lady Sansa jest teraz twoją ciotką poprzez małżeństwo. – To żart. – Cersei uśmiechnęła się. – Joff nie mówił poważnie. – Mówiłem – upierał się Joffrey. – Był zdrajcą i chcę dostać jego głupią głowę. Każę Sansie ją pocałować. – Nie. – Głos Tyriona brzmiał ochryple. – Nie wolno ci już znęcać się nad Sansą.

Zapamiętaj to sobie, potworze. Joffrey uśmiechnął się szyderczo, – To ty jesteś potworem, wuju. – Naprawdę? – Tyrion uniósł głowę. – W takim razie może powinieneś przemawiać do mnie łagodniej. Potwory są niebezpieczne, a ostatnio królowie giną jak muchy. – Mógłbym ci za to kazać wyrwać język – oznajmił młodociany monarcha, czerwieniejąc na twarzy. – Jestem królem. Cersei położyła rękę na barku syna w

opiekuńczym geście. – Niech karzeł sobie grozi do woli, Joff. Chcę, żeby mój pan ojciec i stryj zobaczyli, jaki jest naprawdę. Lord Tywin zignorował jej słowa, zwracając się do Joffreya. – Aerys również czuł potrzebę przypominania ludziom, że jest królem. Lubił też wyrywać im języki. Mógłbyś o to zapytać ser Ilyna Payne’a, chociaż nie usłyszysz od niego odpowiedzi. – Ser Dyn nigdy nie odważył się prowokować Aerysa tak, jak ten twój Krasnal prowokuje Joffa – sprzeciwiła

się Cersei. – Słyszałeś go. Powiedział „potworze”. Do Jego Królewskiej Miłości. I groził mu... – Bądź cicho, Cersei. Joffrey, kiedy twoi wrogowie ci się sprzeciwiają, musisz im odpowiedzieć stalą i ogniem. Gdy jednak padną na kolana, musisz im pomóc się podnieść. W przeciwnym razie nikt nigdy nie ugnie przed tobą kolan. Ponadto każdy, kto musi powtarzać „jestem królem”, nie jest nim naprawdę. Aerys nie potrafił tego zrozumieć, ale ty zrozumiesz. Kiedy wygram dla ciebie tę wojnę, przywrócimy królewski pokój i królewską sprawiedliwość. Zamiast pozbawiać ludzi głów, myśl o tym, jak

pozbawić Margaery Tyrell dziewictwa. Joffrey zrobił typową dla siebie naburmuszoną minę. Cersei złapała go mocno za bark, być może jednak powinna chwycić go za gardło. Chłopak zaskoczył wszystkich. Zamiast czmychnąć pod kamień, wyprostował się wyzywająco i oznajmił: – Mówisz tak o Aerysie, dziadku, ale sam się go bałeś. Ojej, to się zaczyna robić ciekawe – pomyślał Tyrion.

Lord Tywin popatrzył w milczeniu na wnuka. W jego jasnozielonych oczach lśniły plamki złota. – Joffrey, przeproś dziadka – zażądała Cersei. Wyrwał się jej. – A dlaczego? Wszyscy wiedzą, że to prawda. To mój ojciec wygrał wszystkie bitwy. Zabił księcia Rhaegara i zdobył koronę, a twój ojciec cały czas ukrywał się pod Casterly Rock. – Chłopak przeszył dziadka aroganckim spojrzeniem. – Silny król działa śmiało, zamiast tylko

gadać. – Dziękuję, że podzieliłeś się ze mną tą mądrością, Wasza Miłość – rzekł lord Tywin z uprzejmością tak lodowatą, że wszyscy bali się, iż odmrożą sobie uszy. – Ser Kevanie, widzę, że król jest zmęczony. Odprowadź go, proszę, do sypialni. Pycelle, może wskazany byłby jakiś łagodny eliksir, który pozwoliłby Jego Miłości zasnąć? – Senne wino, panie? – Nie chcę sennego wina – upierał się Joffrey. Lord Tywin więcej uwagi poświęciłby

popiskującej w kącie myszy. – Senne wino będzie w sam raz. Cersei, Tyrionie, wy zostańcie. Ser Kevan ujął stanowczo Joffreya za ramię i wyprowadził go z komnaty. Za drzwiami czekali dwaj rycerze Gwardii Królewskiej. Wielki maester Pycelle popędził za nimi tak szybko, jak tylko pozwalały na to jego drżące, stare nogi. Tyrion został na miejscu. – Ojcze, przepraszam – odezwała się Cersei, gdy drzwi się zamknęły. – Ostrzegałam cię, że Joff zawsze był samowolny...

– Wiele mil dzieli samowolę od głupoty. „Silny król działa śmiało?” Od kogo to usłyszał? – Zapewniam cię, że nie ode mnie – odparła Cersei. – Pewnie Robert powiedział mu kiedyś coś takiego... – Ten kawałek o tym, że ukrywałeś się pod Casterly Rock, rzeczywiście wygląda mi na Roberta. Tyrion nie chciał, żeby lord Tywin zapomniał o tych słowach. – Tak, teraz sobie przypominam – zgodziła się Cersei. – Robert często mu powtarzał, że król musi być śmiały.

– A co ty mu mówiłaś? Nie toczę tej wojny po to, żeby posadzić na Żelaznym Tronie Roberta Drugiego. Zapewniałaś mnie, że ojciec nic go nie obchodził. – A czemu miałby go obchodzić? Robert go ignorował. Biłby go, gdybym na to pozwoliła. Ten bydlak, za którego mnie wydałeś, uderzył kiedyś chłopca tak mocno, że wybił mu dwa mleczne zęby za jakąś psotę z kotem. Powiedziałam mu, że jeśli jeszcze kiedyś coś takiego zrobi, zabiję go w czasie snu, i to już się nie powtórzyło, ale czasami mówił takie rzeczy... – Wygląda na to, że trzeba było je powiedzieć. – Lord Tywin machnął

dwoma palcami, odsyłając obcesowo córkę. – Idź już. Cersei wyszła rozwścieczona. – Nie Robert Drugi – stwierdził Tyrion. – Aerys Trzeci. – Chłopak ma dopiero trzynaście lat. Jest jeszcze czas. – Lord Tywin podszedł do okna. To było do niego niepodobne. Był podenerwowany i nie chciał tego okazać. – Potrzebna mu surowa nauczka. Tyrion również otrzymał surową nauczkę, gdy miał trzynaście lat. Było

mu niemal żal siostrzeńca. Z drugiej strony, nie było nikogo, kto zasłużyłby na to bardziej. – Dość już o Joffreyu – rzekł. – Czy nie wspominałeś mi kiedyś, że wojny wygrywają kruki i gęsie pióra. Muszę ci pogratulować. Jak długo knuliście to z Walderem Freyem? – Nie podoba mi się to słowo – odparł sztywno lord Tywin. – A mnie się nie podoba, gdy nic mi się nie mówi. – Nie było powodu cię w to wtajemniczać. Nie grałeś w tej sprawie

żadnej roli. – A czy Cersei wiedziała? – zainteresował się Tyrion. – Nie wiedział nikt poza tymi, którzy mieli jakąś rolę do odegrania, a im również powiedziano tylko tyle, ile musieli wiedzieć. Powinieneś zrozumieć, że inaczej nie sposób utrzymać tajemnicy. Zwłaszcza tutaj. Moim celem było jak najtańszym kosztem uwolnić się od niebezpiecznego wroga, a nie zaspokajać twoją ciekawość czy sprawić, by twoja siostra poczuła się ważna. – Zamknął okiennice, marszcząc głęboko brwi. – Masz trochę sprytu,

Tyrionie, ale prawda wygląda tak, że po prostu za dużo gadasz. Ten twój długi język kiedyś cię zgubi. – To trzeba było pozwolić Joffreyowi go wyrwać – zasugerował Tyrion. – Lepiej mnie nie kuś – odparł lord Tywin. – Nie chcę już o tym więcej słyszeć. Zastanawiałem się nad tym, jak najlepiej ugłaskać Oberyna Martella i jego świtę. – Tak? Czy to jest coś, o czym wolno mi wiedzieć, czy też powinienem wyjść, byś mógł omówić tę kwestię sam ze

sobą? Jego ojciec zignorował tę zaczepkę. – Obecność księcia Oberyna jest bardzo niefortunna. Jego brat to człowiek ostrożny, rozsądny, subtelny, roztropny, a nawet do pewnego stopnia opieszały. Waży konsekwencje każdego słowa i czynu. Oberyn jednak zawsze był na wpół obłąkany. – Czy to prawda, że próbował wywołać w Dorne bunt na rzecz Viserysa? – Nikt o tym nie mówi, ale tak. Wysyłano kruki i jeźdźców. Nie mam pojęcia, jakie tajne wiadomości

wymieniano. Jon Arryn popłynął do Słonecznej Włóczni odwieźć kości księcia Lewyna, porozmawiał z księciem Doranem i położył kres gadaniu o wojnie. Mimo to Robert nigdy już nie odwiedził Dorne, a książę Oberyn rzadko je opuszczał. – No, ale teraz jest tutaj i towarzyszy mu połowa dornijskiej szlachty. Do tego z dnia na dzień robi się coraz bardziej nieszczęśliwy – dodał Tyrion. – Być może powinienem pokazać mu burdele Królewskiej Przystani. To mogłoby odwrócić jego uwagę.

Odpowiednie narzędzie do każdego zadania. Czy tak to miało być? Moje narzędzie należy do ciebie, ojcze. Niech nikt nie ośmieli się powiedzieć, że ród Lannisterów zadął w trąby, a ja nie odpowiedziałem na wezwanie. Lord Tywin zacisnął usta. – Bardzo zabawne. Czy mam kazać ci wyszykować błazeński strój i czapkę z dzwoneczkami? – A czy jeśli go założę, będzie mi wolno mówić, co chcę, o Jego Miłości królu Joffreyu?

Lord Tywin usiadł. – Musiałem znosić szaleństwa mojego ojca, ale twoich znosić nie zamierzam. Dość już tego. – Skoro tak uprzejmie prosisz. Obawiam się jednak, że Czerwona Żmija nie będzie tak uprzejmy... i nie zadowoli się tylko głową ser Gregora. – To jeszcze jeden powód, by mu jej nie dać. – Nie dać? – Tyrion był wstrząśnięty. – Myślałem, że zgodziliśmy się, iż w lasach pełno jest bestii.

– Ale nie tak straszliwych. – Lord Tywin splótł palce pod brodą. – Ser Gregor dobrze nam służył. Żaden inny rycerz w królestwie nie wzbudza w naszych wrogach podobnej grozy. – Oberyn wie, że to Gregor... – Nic nie wie. Słyszał tylko opowieści. Stajenne plotki i kuchenne kalumnie. Nie ma ani okrucha dowodów. Ser Gregor z pewnością nie wyzna mu swych win. Zamierzam trzymać go z dala od Królewskiej Przystani, dopóki będą tu Dornijczycy. – A gdy Oberyn zażąda sprawiedliwości, po którą tu przybył?

– Powiem mu, że to ser Amory Lorch zabił Elię i jej dzieci – odparł spokojnie lord Tywin. – Ty zrobisz to samo, jeśli cię zapyta. – Ser Amory Lorch nie żyje – wskazał Tyrion pozbawionym wyrazu głosem. – Dokładnie. Po upadku Harrenhal Vargo Hoat rzucił go niedźwiedziowi na pożarcie. To powinno być wystarczająco makabryczne nawet dla Oberyna Martella. – Można by to nazwać sprawiedliwością...

– To była sprawiedliwość. Jeśli koniecznie musisz to wiedzieć, to właśnie ser Amory przyniósł mi zwłoki dziewczynki. Znalazł ją pod łóżkiem jej ojca. Schowała się tam, jakby wierzyła, że Rhaegar nadal może ją obronić. Księżna Elia i niemowlę byli w pokoju dziecinnym, piętro niżej. – No cóż, to opowieść równie dobra jak każda inna, a ser Amory już jej nie zaprzeczy. A co powiesz Oberynowi, kiedy zapyta, kto wydał Lorchowi rozkazy? – Ser Amory działał na własną rękę, chcąc wkupić się w łaski nowego króla. Nie było tajemnicą, że Robert

nienawidził Rhaegara. To może odnieść zamierzony skutek – pomyślał Tyrion. Ale wąż nie będzie zadowolony. – Daleko mi do tego, by kwestionować twój spryt, ojcze, sądzę jednak, że na twoim miejscu pozwoliłbym, by to Robert Baratheon splamił sobie ręce krwią. Lord Tywin popatrzył na syna, jakby ten stracił rozum. – W takim razie rzeczywiście zasługujesz na ten błazeński strój. Późno poparliśmy sprawę Roberta i

musieliśmy dowieść swej lojalności. Gdy położyłem przed tronem te ciała, nikt już nie mógł wątpić, że na zawsze zerwaliśmy z rodem Targaryenów. Ulga Roberta była niemal dotykalna. Nawet taki głupiec jak on wiedział, że jeśli jego tron ma być bezpieczny, dzieci Rhaegara muszą umrzeć. Uważał się jednak za bohatera, a bohaterowie nie zabijają dzieci. – Lord Tywin wzruszył ramionami. – Przyznaję, że uczyniono to zbyt brutalnie. Elli w ogóle nie trzeba było krzywdzić. To było szaleństwo. Sama w sobie nic nie znaczyła. – To dlaczego Góra ją zabił?

– Dlatego, że nie kazałem mu jej oszczędzić. Wątpię, bym w ogóle o niej wspominał. Miałem na głowie pilniejsze sprawy. Straż przednia Neda Starka gnała z Tridentu na południe i bałem się, że wybuchną między nami walki. Ponadto Aerys był w stanie zamordować Jaime’a z czystej złośliwości. Tego właśnie bałem się najbardziej. I tego, co może uczynić sam Jaime. – Zacisnął dłoń w pięść. – Nie pojmowałem też jeszcze, kim jest Gregor Clegane. Wiedziałem tylko, że jest olbrzymi i straszliwy w walce. Gwałt... mam nadzieję, że nawet ty nie oskarżysz

mnie o to, iż wydałem taki rozkaz. Ser Amory potraktował Rhaenys niemal równie bestialsko. Zapytałem go potem, dlaczego potrzebował aż pół setki pchnięć, by zabić dziewczynkę... dwu? Trzyletnią? Odpowiedział mi, że kopnęła go i nie chciała przestać krzyczeć. Gdyby miał choć tyle rozumu, ile bogowie dali rzepie, uspokoiłby dziecko kilkoma słodkimi słówkami i użył miękkiej jedwabnej poduszki. – Wykrzywił usta w wyrazie niesmaku. – Miał w sobie krew. Nie to, co ty, ojcze. W Tywinie

Lannisterze nie ma ani kropli krwi. – A czy to miękka jedwabna poduszka była przyczyną śmierci Robba Starka? – To miała być strzała na weselu Edmure’a Tully’ego. W polu chłopak był zbyt ostrożny. Dbał o porządek wśród swoich ludzi i otaczał się zwiadowcami oraz osobistymi strażnikami. – To znaczy, że lord Walder zabił go pod własnym dachem, u własnego stołu? – Tyrion zacisnął pięść. – A co z lady Catelyn?

– Zapewne również zginęła. „Dwie wilcze skóry”. Frey planował wziąć ją do niewoli, ale być może coś poszło nie tak. – Szlag trafił prawo gościnności. – To Walder Frey splamił ręce krwią, nie ja. – Walder Frey to małostkowy starzec, który żyje tylko po to, by pieścić młodą żonę i wspominać zniewagi, które mu wyrządzono. Nie wątpię, że wysiedział to brzydkie kurczątko, ale nigdy nie odważyłby się na coś podobnego, gdyby nie obiecano mu ochrony.

– Ty pewnie oszczędziłbyś chłopaka i odpowiedziałbyś lordowi Freyowi, że go nie potrzebujesz. W ten sposób zagoniłbyś tego starego durnia z powrotem w ramiona Starka i załatwił sobie kolejny rok wojny. Wytłumacz mi, czemu szlachetniej jest zabić dziesięć tysięcy ludzi w bitwie niż kilkunastu podczas kolacji. – Na to Tyrion nie potrafił odpowiedzieć. – Jakkolwiek by liczyć, cena nie była wysoka – podjął po chwili jego ojciec. – Kiedy Blackfish się podda, korona przyzna Riverrun ser Emmonowi Freyowi. Lancel i Daven muszą poślubić córki

Freyów, Joy wyjdzie za jednego z naturalnych synów lorda Waldera, gdy tylko osiągnie odpowiedni wiek, a Roose Bolton zostanie namiestnikiem północy i zabierze do domu Aryę Stark. – Aryę Stark? – Tyrion uniósł głowę. – I Bolton? Mogłem się domyślić, że Frey nie odważyłby się na coś takiego na własną rękę. Ale Arya... Varys i Jacelyn szukali jej przez z górą pół roku. Arya Stark z pewnością nie żyje. – Renly też nie żył, aż do bitwy nad Czarnym Nurtem. – Nie rozumiem.

– Być może Littlefingerowi powiodło się tam, gdzie ty i Varys nic nie zdziałaliście. Lord Bolton wyda dziewczynę za swego bękarciego syna. Pozwolimy, by Dreadfort walczyło przez kilka lat z żelaznymi ludźmi i zobaczymy, czy Bolton zdoła zmusić do posłuchu innych chorążych Starków. Kiedy nadejdzie wiosna, wszyscy powinni już być u kresu sił, gotowi ugiąć kolana. Północ przypadnie synowi twemu i Sansy Stark... pod warunkiem, że okażesz się wreszcie mężczyzną i go spłodzisz. Nie zapominaj, że nie tylko Joffrey musi się martwić o pozbawienie dziewictwa.

Nie zapomniałem, choć miałem nadzieję, że ty zapomnisz. – A kiedy twoim zdaniem Sansa będzie bardziej płodna? – zapytał Tyrion ojca ociekającym jadem głosem. – Zanim jej opowiem, jak zamordowaliśmy jej matkę i brata, czy raczej później?

D avo s Przez chwilę wydawało się, że król go nie usłyszał. Stannis nie okazał na tę wieść zadowolenia, gniewu czy niedowierzania ani nawet ulgi. Wpatrywał się w Malowany Stół, zaciskając mocno zęby. – Jesteś pewien? – zapytał. – Nie widziałem ciała, nie, Wasza Królewskość – odparł Salladhor Saan. – Ale lwy w mieście pysznią się i tańczą. Prostaczkowie mówią na to Krwawe Gody. Przysięgają, że lord Frey kazał odrąbać chłopakowi głowę, przyszyć w jej miejsce łeb jego wilkora

i przybić do niego gwoździami koronę. Jego panią matkę również zabito i nagą wrzucono do rzeki. Na weselu – pomyślał Davos. Siedział za stołem swego zabójcy, jako gość pod jego dachem. Ci Freyowie są przeklęci. Znowu poczuł woń płonącej krwi, usłyszał, jak pijawka syczy i skwierczy na gorących węglach. – To gniew Pana go zabił – oznajmił ser Axell Florent. – To była ręka R’hllora! – Chwała Panu Światła! – zaśpiewała królowa Selyse, wychudzona kobieta o twardych rysach, odstających uszach i owłosionej górnej wardze.

– Czy ręka R’hllora jest sparaliżowana i pokryta plamami wątrobowymi? – zapytał Stannis. – To robota Waldera Freya, a nie żadnego boga. – R’hllor wybiera sobie takie instrumenty, jakich potrzebuje. – Rubin u gardła Melisandre lśnił czerwonym blaskiem. – Jego drogi są niezbadane, lecz nikt nie oprze się jego płomiennej woli. – Nikt mu się nie oprze! – zawtórowała jej królowa. – Cicho, kobieto. Nie jesteśmy przy

nocnym ognisku. – Stannis znowu popatrzył na Malowany Stół. – Wilk nie zostawił żadnych dziedziców, a kraken zbyt wielu. Lwy ich pożrą, chyba że... Saan, będą mi potrzebne twoje najszybsze statki. Wyślę posłów na Żelazne Wyspy i do Białego Portu. Zaoferuję ułaskawienie. – Zgrzytanie zębów dobitnie świadczyło, jak bardzo nie lubi tego słowa. – Pełne ułaskawienie dla wszystkich, którzy okażą skruchę i przysięgną wierność prawowitemu królowi. Muszą zrozumieć... – Nie zrozumieją – przerwała mu cichym głosem Melisandre. – Przykro mi, Wasza Miłość. To jeszcze nie

koniec. Pojawią się nowi fałszywi królowie i przejmą korony tych, którzy zginęli. – Nowi? – Stannis wyglądał tak, jakby miał ochotę ją udusić. – Nowi uzurpatorzy? Nowi zdrajcy? Królowa Selyse podeszła do króla. – Pan Światła zesłał Melisandre po to, by powiodła cię ku chwale. Błagam cię, wysłuchaj jej rady. Święte płomienie R’hllora nie kłamią. – Są kłamstwa i kłamstwa, kobieto. Wydaje mi się, że nawet gdy płomienie mówią prawdę, pełno jest w nich

podstępów. – Mrówka, która słyszy słowa króla, może nie zrozumieć tego, co powiedział – stwierdziła Melisandre. – A przed gorejącym obliczem boga wszyscy ludzie są mrówkami. Jeśli czasami błędnie brałam ostrzeżenie za proroctwo albo proroctwo za ostrzeżenie, winien jest czytelnik, nie książka. Jedno wiem jednak na pewno. Posłowie i ułaskawienia w niczym ci teraz nie pomogą, tak samo jak pijawki. Musisz dać królestwu znak. Znak, który dowiedzie twej mocy!

– Mocy? – Król prychnął pogardliwie. – Mam tysiąc trzystu ludzi na Smoczej Skale i jeszcze trzystu w Końcu Burzy. – Przesunął dłonią nad Malowanym Stołem. – Reszta Westeros pozostaje w rękach moich wrogów. Nie mam żadnej floty oprócz statków Salladhora Saana. Nie mam pieniędzy na opłacenie najemników. Nie mam szans na łupy czy chwałę, która zwabiłaby w me szeregi wolnych. – Panie mężu – wtrąciła królowa Selyse – masz więcej ludzi niż Aegon przed trzystu laty. Brak ci tylko smoków. Stannis przeszył ją mrocznym spojrzeniem.

– Dziewięciu magów przypłynęło zza morza, by wysiedzieć skrzynkę jaj należącą do Aegona Trzeciego. Baelor Błogosławiony modlił się nad swymi przez pół roku. Aegon Czwarty budował smoki z drewna i żelaza. Aerion Jasny Płomień wypił dziki ogień, by się przeobrazić. Magowie nic nie wskórali, modlitwy króla Baelora pozostały bez odpowiedzi, drewniane smoki spłonęły, a książę Aerion skonał z głośnym krzykiem na ustach. Królowa Selyse pozostała niewzruszona. – Żaden z nich nie był wybrańcem R’hllora. Czerwona kometa nie

przeszyła nieba, by zwiastować ich nadejście. Żaden z nich nie dzierżył Swiatłonoścy, czerwonego miecza bohaterów. I żaden z nich nie zapłacił ceny. Lady Melisandre ci to powie, panie. Tylko śmierć może zapłacić za życie. – Chłopiec? Król niemal wypluł to słowo. – Chłopiec – zgodziła się królowa. – Chłopiec – powtórzył po niej ser Axell. – Miałem powyżej uszu tego

przeklętego chłopca, nim jeszcze się narodził – poskarżył się król. – Jego imię wypełnia mi uszy rykiem i leży na mej duszy ciemną plamą. – Oddaj go mnie, a nigdy już nie usłyszysz jego imienia – obiecała Melisandre. Ale usłyszysz jego krzyki, gdy będzie go paliła. Davos trzymał jednak język za zębami. Rozsądniej było się nie odzywać, dopóki król tego nie nakaże. – Oddaj mi chłopca, bym mogła złożyć go w ofierze R’hllorowi – ciągnęła

kobieta w czerwieni – a starożytne proroctwo się spełni. Twój smok obudzi się i rozwinie kamienne skrzydła. Królestwo będzie należało do ciebie. Ser Axell opadł na jedno kolano. – Błagam cię, klęcząc przed tobą, panie. Obudź kamiennego smoka. Niech zadrżą zdrajcy. Podobnie jak Aegon zaczynasz jako lord Smoczej Skały i podobnie jak Aegon zwyciężysz. Niech fałszywi i niezdecydowani poczują twe płomienie. – Twa żona również cię błaga, panie mężu. – Królowa Selyse opadła przed królem na oba kolana, łącząc dłonie jak

w modlitwie. – Robert i Delena zhańbili twe łoże i na nasz związek spadła klątwa. Ten chłopiec jest plugawym owocem ich cudzołóstwa. Jeśli usuniesz jego cień z mej macicy, dam ci wielu synów z prawego łoża. Wiem o tym. – Objęła jego nogi. – To tylko jeden chłopiec, zrodzony z żądzy twego brata i hańby mojej kuzynki. – Jest z mojej krwi. Przestań mnie ściskać, kobieto. – Król Stannis położył dłoń na jej ramieniu, z zażenowaniem uwalniając się z jej objęć. – Być może Robert rzeczywiście rzucił klątwę na nasze małżeńskie łoże. Co prawda,

przysięgał, że nie chciał mnie zawstydzić, że był pijany i nie wiedział, do czyjej sypialni wchodzi. Co to ma jednak za znaczenie? Bez względu na to, jak wyglądała prawda, chłopiec nie był niczemu winien. Melisandre położyła dłoń na ramieniu króla. – Pan Światła miłuje niewinnych. Nie ma cenniejszej ofiary. Z jego królewskiej krwi i jego nieskalanego ognia narodzi się smok. Stannis nie wzdrygnął się przed dotykiem Melisandre, tak jak przed własną żoną.

Kobieta w czerwieni posiadała wszystko to, czego brakowało Selyse. Była młoda, kształtna i niezwykle piękna. Miała twarz o kształcie serca, miedziane włosy i nieziemskie, czerwone oczy. – Cudownie byłoby ujrzeć, jak kamień ożywa – przyznał z niechęcią. – I dosiąść smoka... pamiętam, jak ojciec po raz pierwszy zabrał mnie na królewski dwór. Robert musiał mnie trzymać za rękę. Miałem najwyżej cztery lata, co znaczy, że on miał pięć albo sześć. Obaj się potem zgadzaliśmy, że król wyglądał szlachetnie, a smoki były straszne. – Stannis żachnął się. – Po latach ojciec powiedział nam, że

rankiem tego dnia Aerys skaleczył się na tronie, musiał go więc zastąpić namiestnik. To Tywin Lannister tak nam zaimponował. – Musnął palcami powierzchnię stołu, przebiegając nimi po pociągniętych pokostem wzgórzach. – Kiedy Robert włożył koronę, kazał zdjąć czaszki ze ściany, ale nie zdobył się na to, by je zniszczyć. Smocze skrzydła nad Westeros... To byłoby... – Wasza Miłość! – Davos podszedł bliżej. – Czy mogę coś powiedzieć? Stannis zamknął usta tak gwałtownie, że aż kłapnął zębami. – Lordzie Deszczowego Lasu, po co

twoim zdaniem uczyniłem cię namiestnikiem, jeśli nie po to, byś mówił? – Król skinął dłonią. – Słucham. Wojowniku, daj mi odwagę. – Niewiele wiem o smokach, a jeszcze mniej o bogach... królowa wspominała jednak o klątwach. Nikt nie jest bardziej przeklęty w oczach bogów i ludzi niż zabójca krewnych. – Nie ma żadnych bogów poza R’hllorem i Innym, którego imienia nie wolno wypowiadać. – Zaciśnięte usta Melisandre przerodziły się w wąską czerwoną linię. – A mali ludzie

przeklinają to, czego nie potrafią pojąć. – Jestem małym człowiekiem – przyznał Davos – wytłumacz mi więc, dlaczego potrzebujesz Edrica Storma, żeby obudzić wielkiego kamiennego smoka, pani. Był zdecydowany powtarzać imię chłopaka tak często, jak tylko będzie to możliwe. – Za życie można zapłacić tylko śmiercią, panie. Wielki dar wymaga wielkiej ofiary. – Co jest wielkiego w dziecku z nieprawego łoża?

– W jego żyłach płynie królewska krew. Widziałeś, czego potrafi dokonać choćby odrobina takiej krwi... – Widziałem, że spaliłaś kilka pijawek. – I dwóch fałszywych królów nie żyje. – Robba Starka zamordował lord Walder z Przeprawy. Doszły nas też słuchy, że Balon Greyjoy spadł z mostu. Kogo więc zabiły twoje pijawki? – Wątpisz w moc R’hllora? Nie wątpię. Davos aż za dobrze pamiętał żywy cień, który wydostał się nocą z jej macicy pod Końcem Burzy,

jego czarne dłonie na jej udach. Muszę być ostrożny, by po mnie też nie przyszedł jakiś cień. – Nawet przemytnik cebuli potrafi odróżnić dwóch królów od trzech. Brakuje ci jednego monarchy, pani. Stannis parsknął śmiechem. – Tu cię ma, pani. Dwóch to nie trzech. – To prawda, Wasza Miłość. Jeden król mógłby zginąć przypadkowo, a nawet dwóch... ale trzech? Gdyby Joffrey stracił życie, będąc u szczytu władzy, otoczony swymi armiami i Gwardią Królewską, czyż nie dowiodłoby to

mocy Pana? – Być może. Król sprawiał wrażenie, że z niechęcią wypowiada każde słowo. – Albo i nie. Davos ze wszystkich sił starał się ukryć strach. – Joffrey umrze – oznajmiła królowa Selyse ze spokojną pewnością siebie. – Być może już nie żyje – dorzucił ser Axell. Stannis popatrzył na nich z irytacją.

– Czy jesteście tresowanymi wronami, że kraczecie na mnie jedno po drugim? Dość już tego. – Mężu, wysłuchaj mnie – błagała go królowa. – A po co? Dwóch to nie trzech. Królowie potrafią liczyć równie dobrze jak przemytnicy. Możecie odejść. Stannis odwrócił się do nich plecami. Melisandre pomogła królowej podnieść się z kolan i Selyse opuściła sztywnym krokiem komnatę. Kobieta w czerwieni podążyła za nią. Ser Axell zdążył jeszcze obrzucić Davosa pożegnalnym

spojrzeniem. Brzydki wyraz na brzydkiej twarzy – pomyślał przemytnik. Gdy wszyscy już wyszli, Davos odchrząknął. Król podniósł wzrok. – Czemu jeszcze tu jesteś? – Panie, chodzi o Edrica Storma... Stannis skinął krótko dłonią. – Oszczędź mi tego. Davos nie ustępował. – Twoja córka pobiera z nim nauki.

Codziennie bawią się razem w Ogrodzie Aegona. – Wiem o tym. – Serce jej pęknie, jeśli coś złego... – O tym również wiem. – Gdybyś go tylko zobaczył... – Widziałem go. Jest podobny do Roberta. I do tego go uwielbia. Czy mam mu powiedzieć, jak często jego ukochany ojciec o nim myślał? Mój brat lubił robić dzieci, ale po przyjściu na świat zaczynały mu zawadzać. – Codziennie o ciebie pyta...

– Nie gniewaj mnie, Davosie. Nie chcę już nic więcej słyszeć o tym bękarcie. – Nazywa się Edric Storm, panie. – Wiem, jak się nazywa. Czy ktoś kiedykolwiek nosił lepiej dobrane nazwisko? Świadczy o jego nieprawym pochodzeniu i o zaburzeniach, jakie ze sobą przynosi. Edric Storm. Proszę bardzo, powiedziałem to. Jesteś usatysfakcjonowany, lordzie namiestniku? – Edric... – zaczął Davos.

– ...to tylko jeden chłopiec! Może być najlepszym chłopcem, jaki kiedykolwiek zaczerpnął oddechu, ale to i tak nic nie zmienia. Mam obowiązki wobec królestwa. – Przesunął dłonią nad Malowanym Stołem. – Ilu chłopców mieszka w Westeros? Ile dziewcząt? Ilu mężczyzn i kobiet? Ona zapewnia, że ciemność pożre ich wszystkich. Noc, która nie ma końca. Mówi o proroctwach... o bohaterze ponownie narodzonym w morzu, żywych smokach wyklutych z martwego kamienia... mówi o znakach i przysięga, że te znaki wskazują na mnie. Nie prosiłem o to,

tak samo jak nie chciałem być królem. Czy jednak odważę się zlekceważyć jej słowa? – Zazgrzytał zębami. – Nie wybieramy swego przeznaczenia, niemniej jednak musimy... musimy spełnić obowiązek, tak? Musimy spełnić obowiązek, czy to wielki, czy mały. Melisandre przysięga, że widziała w płomieniach, jak stawiam czoło ciemności, unosząc wysoko Swiatłonoścę. Swiatłonoścę! – Stannis prychnął pogardliwie. – Przyznaję, że ten magiczny miecz ładnie się świeci, ale nad Czarną Wodą nie okazał się wcale lepszy od zwykłej

stali. Smok z pewnością odwróciłby losy tej bitwy. Aegon ongiś stał w tym samym miejscu, co ja teraz, i spoglądał na ten sam stół. Wydaje ci się, że zwalibyśmy go dziś Aegonem Zdobywcą, gdyby nie miał smoków? – Wasza Miłość – zaczął Davos – koszt... – Znam koszt! Dziś w nocy, spoglądając w ten kominek, również ujrzałem w płomieniach wizję. Zobaczyłem króla, noszącego na czole koronę z ognia, która płonęła... płonęła, Davosie. Własna korona strawiła jego ciało i obróciła go w popiół.

Wydaje ci się, że potrzebuję wyjaśnień Melisandre, by zrozumieć, co to znaczyło? Albo twoich? – Stannis poruszył się tak, że jego cień padł na Królewską Przystań. – Gdyby Joffrey umarł... cóż znaczy życie jednego bękarta wobec królestwa? – Wszystko – odparł cicho Davos. Stannis popatrzył na niego, zaciskając zęby. – Lepiej odejdź – rzekł po chwili – nim gadanie zaprowadzi cię z powrotem do lochu. Czasami sztorm bywa tak silny, że

człowiek nie ma innego wyboru, tylko zwinąć żagle. – Tak jest, Wasza Miłość. Davos pokłonił się, wydawało się jednak, że Stannis już o nim zapomniał. Gdy opuścił Kamienny Bęben, na dziedzińcu było zimno. Wiał silny wiatr ze wschodu i chorągwie na murach łopotały głośno. Davos czuł w powietrzu zapach soli. Morze. Kochał tę woń. Czując ją, chciał znowu wejść na pokład, rozwinąć żagle i popłynąć na południe, do Maryi i ich dwojga najmniejszych dzieci. Myślał o

nich każdego dnia, a nocami jeszcze częściej. Częścią jaźni najbardziej ze wszystkiego pragnął zabrać Devana i pożeglować do domu. Nie mogę tego zrobić. Jeszcze nie teraz. Zostałem lordem i królewskim namiestnikiem. Nie mogę zawieść króla. Podniósł wzrok, by spojrzeć na mury. Zamiast blanków były tam tysiące maszkaronów i chimer, które spoglądały na niego z góry. Każdy z nich był inny: wiwerny, gryfy, demony, mantykory, minotaury, bazyliszki, piekielne ogary, kuroliszki i tysiące innych, jeszcze dziwniejszych stworów wyrastały z

zamkowych murów niczym niezwykłe rośliny. Wszędzie widziało się też smoki. Wielka Komnata była leżącym na brzuchu potworem. Wchodziło się do niej przez otwartą paszczę. Kuchnie były gadem zwiniętym w kłębek. Dym i para uchodziły na zewnątrz przez jego nozdrza. Wieże były smokami przycupniętymi na murach bądź gotowymi się zerwać do lotu. Wietrzny Żmij wydawał się krzyczeć wyzywająco, a Wieża Morskiego Smoka spoglądała spokojnie na morze. Bramy otoczone były przez mniejsze smoki. Z murów wyrastały smocze pazury, które ściskały pochodnie, kuźnię i zbrojownię otulały kamienne skrzydła, łuki mostów i zewnętrzne schody były

ogonami. Davos często słyszał, że valyriańscy czarodzieje zamiast kuć i rzeźbić kamień jak zwykli murarze, obrabiali go ogniem i magią, jak garncarz glinę. Teraz jednak zaczął się nad tym zastanawiać. A jeśli to prawdziwe smoki, w jakiś sposób zamienione w kamień? – Tak mi się zdaje, że jeśli kobieta w czerwieni przywróci je do życia, cały zamek się zawali. Co za pożytek ze smoków pełnych komnat, schodów i mebli? I okien. I kominów. I wychodków.

Davos odwrócił się i zobaczył, że obok niego stoi Salladhor Saan. – Czy to znaczy, że wybaczyłeś mi zdradę, Salla? Stary pirat pogroził mu palcem. – Wybaczyłem, tak, zapomniałem, nie. Całe to piękne złoto na Szczypcowej Wyspie mogło należeć do mnie. Na myśl o tym czuję się stary i zmęczony. Kiedy umrę w biedzie, moje żony i konkubiny przeklną cię, cebulowy lordzie. Lord Celtigar ma wiele beczek wspaniałego wina, którego teraz nie piję, morskiego orła, którego nauczył siadać sobie na ręce, oraz magiczny róg

przywołujący z głębin krakeny. Taki róg bardzo by mi się przydał, by zatopić Tyroshijczyków i inne irytujące stworzenia. Czy jednak mogę w niego zadąć? Nie mogę, ponieważ król zrobił mojego przyjaciela swym namiestnikiem. – Ujął Davosa pod rękę. – Ludzie królowej nie darzą cię miłością, stary przyjacielu. Słyszałem, że pewien namiestnik szuka sobie własnych przyjaciół. To prawda, tak? Za dużo słyszysz, stary piracie. Przemytnik powinien znać się na

ludziach równie dobrze jak na pływach. W przeciwnym razie nie pożyje długo. Ludzie królowej mogli być gorącymi wyznawcami Pana Światła, lecz mniej znaczący mieszkańcy Smoczej Skały ponownie zwracali się do bogów, których czcili przez całe życie. Twierdzili, że Melisandre rzuciła na Stannisa urok, by odwrócił się od Siedmiu i pokłonił jakiemuś demonowi z cienia rodem, a także... co było najgorszym grzechem... że ona i jej bóg go zawiedli. Niektórzy rycerze i pomniejsi lordowie byli tego samego zdania. Davos nawiązał z nimi kontakt, wybierając ich tak samo ostrożnie, jak zwykł kompletować załogę. Ser Gerald Gower walczył dzielnie nad Czarną

Wodą, potem jednak słyszano, jak mówił, że R’hllor musi być słabym bogiem, jeśli pozwolił, by jego wyznawców przegnali karzeł i nieboszczyk. Ser Andrew Estermont był kuzynem króla i przed laty służył mu jako giermek. Bękart z Nocnej Pieśni dowodził tylną strażą, która pozwoliła Stannisowi dotrzeć bezpiecznie na galery Salladhora Saana, darzył jednak Wojownika czcią równie gwałtowną, co jego własny charakter. To ludzie króla, nie królowej. Lepiej jednak było się nimi nie przechwalać. – Pewien lyseński pirat powiedział mi kiedyś, że dobry przemytnik stara się nie rzucać w oczy – odparł ostrożnie

Davos. – Czarne żagle, wytłumione wiosła i załoga, która umie trzymać język za zębami. Lyseńczyk ryknął śmiechem. – Jeszcze lepsza jest załoga bez języków. Wielkie, silne niemowy, które nie umieją ani pisać, ani czytać. – Nagle jednak spoważniał. – Cieszę się, że ktoś strzeże twych pleców, stary przyjacielu. Jak sądzisz, czy król odda chłopca czerwonej kapłance? Jeden mały smok mógłby położyć kres tej wielkiej wojnie. Stary nawyk kazał mu sięgnąć po amulet, lecz na szyi nie wisiały mu już

kości palców. Nie znalazł tam nic. – Nie zrobi tego – zapewnił Davos. – Nie skrzywdziłby kogoś, kto jest z jego krwi. – Lord Renly usłyszałby to z radością. – Renly był zdrajcą, który podniósł zbrojny bunt. Edric Storm nie popełnił żadnej zbrodni. Jego Miłość jest sprawiedliwy. Salla wzruszył ramionami. – Zobaczymy. Czy raczej ty zobaczysz. Ja wracam na morze. Nawet w tej chwili łajdaccy przemytnicy mogą

żeglować przez Czarną Zatokę, licząc na to, że unikną płacenia prawnie należnych jej lordowi ceł. – Poklepał Davosa po plecach. – Uważaj na siebie. Ty i ci twoi niemi przyjaciele. Zrobiłeś się teraz bardzo wielki, ale im wyżej człowiek się wespnie, tym boleśniejszy jest upadek. Davos zastanawiał się nad tymi słowami, wchodząc po schodach Wieży Morskiego Smoka do położonych pod ptaszarnią komnat maestera. Salla nie musiał mu mówić, że zaszedł za wysoko. Nie umiem pisać, nie umiem czytać, lordowie mną gardzą i nic nie wiem o sprawowaniu władzy. Jak mogę być królewskim namiestnikiem? Moje

miejsce jest na pokładzie, nie w zamkowej wieży. Niedawno powiedział to maesterowi Pylosowi. – Jesteś znakomitym kapitanem – rzekł mu maester. – Kapitan sprawuje rządy na swym statku, czyż nie tak? Musi pływać po zdradzieckich wodach, rozwijać żagle, by złapały wzmagający się wiatr, wiedzieć, kiedy nadchodzi sztorm, i jak najlepiej go przetrwać. To mniej więcej to samo. Pylos chciał dobrze, lecz jego zapewnienia nie zabrzmiały przekonująco.

– To coś zupełnie innego! – sprzeciwił się Davos. – Królestwo to nie statek... i całe szczęście, bo to królestwo zaraz by zatonęło. Znam się na drewnie, linach i wodzie, ale w czym mi to teraz pomoże? Gdzie mam znaleźć wiatr, który zaniesie króla Stannisa na należny mu tron? Maester parsknął śmiechem na te słowa. – Sam widzisz, panie. Słowa są jak wiatr, a ty zdmuchnąłeś moje swym zdrowym rozsądkiem. Jestem przekonany, że Jego Miłość wie, co potrafisz zdziałać. – Przemycać cebule – odparł ponurym

głosem Davos. – Królewski namiestnik powinien być szlachetnie urodzonym lordem, kimś mądrym i uczonym, dowódcą wojsk albo wielkim rycerzem... – Ser Ryam Redwyne był największym rycerzem swej epoki i jednym z najgorszych namiestników, jacy kiedykolwiek pełnili tę funkcję. Modlitwy septona Murmisona sprawiały cuda, lecz gdy został namiestnikiem, całe królestwo szybko zaczęło się modlić o jego śmierć. Lord Butterwell słynął z rozumu, Myles Smallwood z odwagi, a ser Otto Hightower z wykształcenia, wszyscy oni jednak zawiedli jako namiestnicy. Jeśli

zaś chodzi o pochodzenie, smoczy królowie często wybierali namiestników spomiędzy ludzi własnej krwi, z rezultatami tak różnymi, jak Baelor Złamana Włócznia i Maegor Okrutny. Z drugiej strony, masz septona Bartha, kowalskiego syna, którego Stary Król znalazł w bibliotece Czerwonej Twierdzy i który zapewnił królestwu czterdzieści lat pokoju oraz dobrobytu. – Pylos uśmiechnął się. – Postudiuj historię, lordzie Davosie, a przekonasz się, że twe obawy są nieuzasadnione. – Jak mogę studiować historię, jeśli nie umiem czytać? – Każdy może się tego nauczyć, panie –

zapewnił go maester Pylos. – Nie potrzeba do tego magii ani szlachetnego urodzenia. Na rozkaz króla uczę tej sztuki twego syna. Pozwól, bym nauczył jej i ciebie. Była to wielkoduszna propozycja i Davos nie mógł jej odrzucić. Dlatego wspinał się teraz co dzień do komnat maestera, położonych u szczytu Wieży Morskiego Smoka, gdzie wpatrywał się w zwoje, pergaminy i wielkie, oprawne w skórę tomy, by nauczyć się kilku nowych słów. Od tych wysiłków bolała go głowa. Niekiedy odnosił wrażenie, że jest głupi jak Plama. Jego syn Devan nie miał jeszcze dwunastu lat, a mimo to

znacznie prześcignął ojca, a księżniczce Shireen i Edricowi Stormowi czytanie przychodziło z równą łatwością jak oddychanie. Gdy chodziło o książki, Davos był większym dzieckiem niż każde z nich. Mimo to nie zamierzał dać za wygraną. Był teraz królewskim namiestnikiem, a królewski namiestnik powinien umieć czytać. Gdy maester Cressen złamał biodro, wąskie, kręte schody Wieży Morskiego Smoka stały się dla niego straszliwą udręką. Davosowi wciąż brakowało staruszka. Sądził, że Stannis czuje to samo. Pylos sprawiał wrażenie

bystrego, pilnego i przepełnionego dobrymi chęciami, był jednak bardzo młody i król nie zwierzał mu się tak jak Cressenowi. Stary był ze Stannisem bardzo długo... aż wreszcie naraził się Melisandre i zginął. U wierzchołka schodów Davos usłyszał cichy brzęk dzwoneczków, który świadczył, że w pobliżu jest Plama. Błazen księżniczki czekał na nią pod drzwiami maestera niczym wiemy pies. Miał ciało o ciastowatej konsystencji, przygarbione barki, szeroką twarz wytatuowaną w czerwono-zielony błazeński wzór, a głowę przystrojoną jelenim porożem, przywiązanym do blaszanego wiadra. Z łopat zwisało

dwanaście dzwoneczków, które pobrzękiwały, kiedy się ruszał... to znaczy nieustannie, gdyż błazen rzadko zamierał w bezruchu. Dokądkolwiek by podreptał, zawsze towarzyszyło mu brzęczenie. Nic dziwnego, że Pylos nie wpuszczał go na lekcje Shireen. – W podmorskiej krainie stare ryby zjadają młode – wymamrotał błazen do Davosa. Pokiwał głową i jego dzwoneczki zadźwięczały głośno. – Wiem to, wiem, tra-la-lem – zaśpiewał.

– A na górze młode ryby uczą stare – odparł Davos, który nigdy nie czuł się tak staro jak wtedy, gdy spróbował zgłębić sztukę czytania. Gdyby uczył go wiekowy maester Cressen, sprawy zapewne wyglądałyby inaczej, Pylos jednak mógłby być jego synem. Maester siedział za swym długim drewnianym stołem, pełnym ksiąg i zwojów. Naprzeciwko niego przysiadło troje dzieci, Shireen między dwoma chłopcami. Nawet w tej chwili Davosowi wielką radość sprawiał widok własnego syna w towarzystwie księżniczki i królewskiego bękarta.

Devan będzie teraz lordem, nie tylko rycerzem. Lordem Deszczowego Lasu. To napawało Davosa dumą większą niż jego własny tytuł. On też umie czytać. Czyta i pisze tak biegle, jakby urodził się z tą umiejętnością. Pylos nie mógł się nachwalić jego pilności, a dowódca zbrojnych zapewniał, że Devan dobrze sobie radzi również z mieczem i kopią. Do tego chłopak jest pobożny. – Moi bracia poszli do Komnaty Światła, by zasiąść u boku Pana – oznajmił, gdy ojciec opowiedział mu o

śmierci czterech starszych braci. – Będę się za nich modlił przy nocnych ogniskach i za ciebie także, ojcze, byś mógł kroczyć w Świetle Pana aż po kres swych dni. – Dzień dobry, ojcze – przywitał go teraz chłopiec. Wygląda zupełnie jak Dale w jego wieku – pomyślał Davos. Co prawda, jego najstarszy syn nigdy nie nosił ubrań tak pięknych jak strój giermka, który miał na sobie Devan, mieli jednak taką samą twarz, kwadratową i pospolitą, podobne szczere, brązowe oczy i delikatne włosy identycznego koloru. Policzki i podbródek Devana porastał złocisty meszek, którego wstydziłaby się

porządna brzoskwinia, chłopak był jednak straszliwie dumny ze swej „brody”. Podobnie jak Dale był kiedyś dumny ze swojej. Jego syn był najstarszy z trojga siedzących za stołem dzieci, lecz Edric Storm przerastał go o trzy cale, miał też szerszą pierś i ramiona. Wdał się pod tym względem w ojca i podobnie jak on nigdy nie zapominał o porannych ćwiczeniach z mieczem i tarczą. Ci, którzy mieli wystarczająco wiele lat, by znać Roberta i Renly’ego jako dzieci, mówili, że bękart przypomina ich obu znacznie bardziej niż Stannis. Miał takie same czarne niczym węgiel

włosy, ciemnoniebieskie oczy, usta, szczękę i kości policzkowe. Tylko uszy świadczyły, że jego matka pochodziła z rodu Florentów. – Tak, dzień dobry, panie – powtórzył po Devanie Edric. Chłopak mógł być porywczy i dumny, lecz maesterzy, kasztelani i dowódcy zbrojnych, którzy go wychowywali, nauczyli go uprzejmości. – Czy przychodzisz od mojego stryja? Jak się czuje Jego Miłość? – Czuje się dobrze – skłamał Davos. Szczerze mówiąc, król miał wynędzniałą, udręczoną twarz,

namiestnik nie widział jednak powodu, by obciążać chłopaka swymi obawami. – Mam nadzieję, że nie przeszkodziłem wam w lekcji. – Właśnie skończyliśmy, panie – uspokoił go maester Pylos. – Czytaliśmy o królu Daeronie Pierwszym. – Księżniczka Shireen była smutnym, słodkim, łagodnym dzieckiem, lecz z pewnością nie można jej było zwać ładną. Po Stannisie odziedziczyła kwadratową szczękę, po Selyse uszy Florentów, a bogowie w swej okrutnej mądrości uznali za stosowne wzmocnić jej brzydotę, zsyłając na nią w kołysce szarą łuszczycę. Skóra na jednym

policzku i na połowie szyi dziewczynki była szara, twarda i spękana, choć choroba nie odebrała jej życia ani wzroku. – On wyruszył na wojnę i podbił Dorne. Zwano go Młodym Smokiem. – Czcił fałszywych bogów – wtrącił Devan – ale poza tym był wielkim królem, bardzo odważnym w bitwie. – To prawda – zgodził się Edric Storm – ale mój ojciec był odważniejszy od niego. Młody Smok nie wygrał trzech bitew jednego dnia.

Księżniczka wytrzeszczyła oczy z zachwytu. – A czy stryj Robert tego dokonał? Bękart pokiwał głową. – To było wtedy, gdy wrócił do domu, by zwołać chorągwie. Lordowie Grandison, Cafferen i Fell planowali połączyć swe siły pod Summerhall i pomaszerować na Koniec Burzy, lecz informator uprzedził go o ich zamiarach i mój ojciec natychmiast ruszył w pole ze wszystkimi rycerzami i giermkami. Gdy spiskowcy przybywali jeden po drugim do Summerhall, pokonał ich wszystkich, nim zdążyli połączyć siły.

Sam zabił lorda Fella i wziął do niewoli jego syna, zwanego Srebrnym Toporem. Devan zerknął na Pylosa. – Rzeczywiście tak było? – Przecież ci mówię – obruszył się Edric Storm, nim maester zdążył odpowiedzieć. – Zmiażdżył wszystkich trzech i walczył tak dzielnie, że lord Grandison i lord Cafferen zostali potem jego ludźmi. Srebrny Topór też. Nikt nigdy nie pokonał mojego ojca.

– Edric, nie powinieneś tak się przechwalać – skarcił go maester Pylos. – Król Robert znał smak porażki tak samo, jak każdy człowiek. Lord Tyrell pokonał go pod Ashford. Przegrał też wiele walk na turniejach. – Ale więcej wygrał. I zabił księcia Rhaegara nad Tridentem. – To prawda – przyznał maester. – Teraz jednak muszę się zająć lordem Davosem, który czekał tak cierpliwie. Jutro znowu poczytamy Podbój Dorne autorstwa króla Daerona. Księżniczka Shireen i chłopcy pożegnali

się uprzejmie. Kiedy już wyszli, maester Pylos podszedł do Davosa. – Panie, może my też przeczytalibyśmy fragment z Podboju Dorne – Przesunął po blacie cienką, oprawną w skórę książeczkę. – Król Daeron pisał z elegancką prostotą, a jego historia pełna jest krwi, bitew i bohaterskich czynów. Twój syn jest nią zachwycony. – Mój syn nie ma jeszcze dwunastu lat. Ja jestem królewskim namiestnikiem. Daj mi, proszę, kolejny list. – Jak sobie życzysz, panie. – Maester Pylos przeszukał leżącą na stole stertę, rozwijając, a potem odrzucając na bok

kolejne zwoje. – Nie mamy nowych listów. Czy może być stary? Davos lubił dobre opowieści tak samo jak każdy, uważał jednak, że Stannis nie mianował go namiestnikiem po to, by dostarczyć mu rozrywki. Jego podstawowym obowiązkiem było pomaganie królowi w sprawowaniu rządów, a w tym celu musiał rozumieć słowa przynoszone przez kruki. Przekonał się, że najłatwiej jest się czegoś nauczyć, robiąc to. Dotyczyło to zarówno żagli, jak i zwojów. – Ten mógłby się nadać.

Pylos wręczył mu list. Davos rozwinął niewielki kwadrat pomarszczonego pergaminu i przymrużył oczy, próbując odcyfrować niewyraźne literki. Szybko się przekonał, że czytanie szkodzi mu na oczy. Czasami zastanawiał się, czy Cytadela oferuje mieszek zwycięzcy maesterowi, który potrafi pisać najdrobniej. Pylos zaśmiał się na tę sugestię, niemniej jednak... – Do... pięciu królów – przeczytał Davos, wahając się chwilę przy słowie „pięciu”, które rzadko widywał na piśmie. – Król... za... król za... Morem?

– Za Murem – poprawił go maester. Davos skrzywił się. – Król za Murem ciągnie... ciągnie na południe. Prowadzi wielki... na... następ... – Zastęp. – ...wielki zastęp dz... dzi... dzikich. Lord M... Mmmor... Mormont przysłał... kruka z... na... na... – Nawiedzanego. Nawiedzanego lasu. Pylos podkreślił słowa palcem. – ...nawiedzanego lasu. Za...

zaatakowano go? – Tak. Zadowolony Davos ciągnął dalej. – Od tego... Od tego czasu wróciło więcej kruków, lecz żaden z nich nie przyniósł listu. Oba... obawiamy się, że Mormont zginął wraz ze... wszystkimi swymi... budźmi... nie, ludźmi. Obawiamy się, że Mormont zginął wraz ze wszystkimi swymi ludźmi. – Davos zdał sobie nagle sprawę, że

czyta. Odwrócił list i zauważył, że lak, którym go zapieczętowano, był czarny. – To list od Nocnej Straży. Maesterze, czy król Stannis go widział? – Zaniosłem go lordowi Alesterowi, gdy tylko go otrzymałem. On był wówczas namiestnikiem. Wydawało mi się, że mówił o nim z królową. Kiedy go zapytałem, czy mam wysłać odpowiedź, powiedział, żebym nie gadał głupstw. Rzekł mi: „Jego Miłość nie ma ludzi, by toczyć własne bitwy, i nie może nikogo marnować na dzikich”. Była to prawda. A ta wzmianka o pięciu królach z pewnością rozgniewałaby Stannisa.

– Tylko człowiek konający z głodu błaga żebraka o chleb – mruknął. – Słucham, panie? – To coś, co powiedziała mi kiedyś żona. – Davos zabębnił o blat skróconymi palcami. Gdy po raz pierwszy ujrzał Mur, był młodszy niż Devan. Służył na „Kocim Łbie”, pod dowództwem Roro Uhorisa, Tyroshijczyka znanego na całym wąskim morzu jako Ślepy Bękart, choć wcale nie był ślepy ani nie pochodził z nieprawego łoża. Roro opłynął Skagos i pożeglował na Morze Dreszczy, odwiedzając setkę maleńkich wysepek, na których nigdy dotąd nie widziano

kupieckiego statku. Miał na sprzedaż stal. Oferował miecze, topory, hełmy i solidne kolczugi w zamian za futra, kość słoniową, bursztyn i obsydian. Gdy „Koci Łeb” zawrócił na południe, jego ładownie były pełne, lecz w Zatoce Fok statek dopadły trzy czarne galery, które zapędziły go do Wschodniej Strażnicy. Stracili ładunek, a Bękart stracił głowę za zbrodnię sprzedawania dzikim broni. Za swych przemytniczych czasów Davos handlował we Wschodniej Strażnicy.

Czarni bracia byli groźnymi wrogami, lecz dobrymi klientami dla statku, który miał odpowiedni ładunek. Choć jednak brał od nich pieniądze, nigdy nie zapomniał głowy Ślepego Bękarta, która potoczyła się po pokładzie „Kociego Łba”. – Kiedy byłem chłopcem, spotkałem trochę dzikich – oznajmił maesterowi Pylosowi. – Nieźle kradną, ale kiepsko się targują. Jeden z nich porwał naszą dziewczynkę okrętową. Zważywszy na wszystko razem, to ludzie jak inni, niektórzy dobrzy, a niektórzy źli.

– Ludzie są ludźmi – zgodził się maester Pylos. – Wrócimy do czytania, lordzie namiestniku? Tak, jestem królewskim namiestnikiem. Stannis mógł być z nazwy królem Westeros, w rzeczywistości jednak był tylko królem Malowanego Stołu. Panował nad Smoczą Skałą oraz Końcem Burzy i miał coraz bardziej niepewny sojusz z Salladhorem Saanem, na tym jednak koniec. Jak Straż mogła zwracać się do niego o pomoc? Może nie wiedzą, jaki jest słaby, jak beznadziejna jest jego sprawa. – Jesteś pewien, że król Stannis nie widział tego listu? Ani Melisandre?

– Nie. Czy powinienem im go pokazać? Choćby i w tej chwili? – Nie – odparł natychmiast Davos. – Spełniłeś już swój obowiązek, przedstawiając go lordowi Alesterowi. Gdyby Melisandre wiedziała o tym liście... Jak to powiedziała? „Ten, którego imienia nie wolno wypowiadać, gromadzi swą moc, Davosie Seaworth. Wkrótce nadejdzie zimno i noc, która nie ma końca...” A Stannis ujrzał w płomieniach wizję, pierścień pochodni na śniegu, ze wszystkich stron otoczony grozą. – Źle się czujesz, panie? – zapytał

maester Pylos. Boję się, maesterze – mógłby mu odpowiedzieć. Davos przypomniał sobie usłyszaną od Salladhora Saana opowieść o tym, jak Azor Ahai zahartował Światłonoścę, przebijając nim serce ukochanej żony. Zabił ją po to, by walczyć z ciemnością. Jeśli Stannis jest ponownie narodzonym Azorem Ahai, czy znaczy to, że Edric Storm musi odegrać rolę Nissy Nissy? – Wybacz mi, maesterze. Zamyśliłem się. – Co złego się stanie, jeśli jakiś król dzikich podbije północ? W końcu Stannis i tak nad nią nie panował. Trudno było wymagać od Jego Miłości,

by bronił ludzi, którzy nie chcieli uznać go za króla. – Daj mi inny list – zażądał nagle. – Ten jest zbyt... – ...trudny? – zasugerował Pylos. Wkrótce nadejdzie zimno i noc, która nie ma końca – przypomniał sobie szept Melisandre. – Niepokojący – wyjaśnił Davos. – Zbyt niepokojący. Daj mi, proszę, jakiś inny.

Jon Obudził ich dym bijący z płonącego Mole’s Town. Stojący na szczycie Wieży Królewskiej Jon Snow patrzył na szare kłęby, wspierając się na wyściełanej materiałem kuli, którą dostał od maestera Aemona. Ucieczka Jona pozbawiła Styra szans na zaskoczenie Czarnego Zamku, magnar nie musiał jednak oznajmiać swego nadejścia aż tak dobitnie. Możecie nas zabić, ale nikogo nie zarżniecie w łożu – pomyślał Jon. Tyle przynajmniej zdołałem osiągnąć.

Noga wciąż okrutnie go bolała, gdy wspierał na niej swój ciężar. Potrzebował dziś rano pomocy Clydasa, by ubrać się w świeżo wyprany czarny strój i zasznurować buty. Kiedy skończyli, miał ochotę utopić się w makowym mleku. Zadowolił się jednak połową kielicha sennego wina, kawałkiem wierzbowej kory do żucia oraz kulą. Na Zwietrzałych Wzgórzach rozniecono ognie i Nocna Straż potrzebowała wszystkich swych ludzi. – Mogę walczyć – upierał się Jon, gdy próbowali go przed tym powstrzymać. – Noga ci się zagoiła, co? – prychnął

pogardliwie Noye. – To mogę dać ci w nią lekkiego kopa? – Wolałbym, żebyś tego nie robił. Jest sztywna, ale dam radę na niej kuśtykać. Mogę walczyć, jeśli mnie potrzebujecie. – Potrzebujemy każdego, kto wie, którym końcem włóczni dźgać dzikich. – Ostrym. Jon przypomniał sobie, że powiedział kiedyś coś takiego swej najmłodszej siostrze. Noye potarł zarost na podbródku.

– W takim razie może się nadasz. Postawimy cię na wieży z łukiem w ręku, ale jeśli się z niej zwalisz, to lepiej później nie przychodź do mnie z płaczem. Widział stąd królewski trakt, który wił się na południe przez brązowe, kamieniste pola i wietrzne wzgórza. Nim skończy się dzień, nadciągnie tędy magnar. Jego Thennowie będą maszerowali za nim z toporami i włóczniami w dłoniach, a tarczami z brązu i skóry na plecach. Grigg Kozioł, Quort, Wielki Czyrak i cała reszta również tędy nadejdą. I Ygritte. Dzicy nie stali się jego przyjaciółmi, nie pozwolił im na to, ale ona...

Nadal czuł ból w miejscu, w którym jej strzała przeszyła mięśnie jego uda. Pamiętał też oczy staruszka i czarną krew, która trysnęła mu z gardła przy akompaniamencie bijących piorunów. Najlepiej jednak zapamiętał grotę, widok nagiej dziewczyny w świetle pochodni, smak jej ust, które otworzyły się pod jego pocałunkiem. Ygritte, nie przychodź tu. Idź na południe, po łupy, albo ukryj się w jednej z tych okrągłych wież, które tak ci się spodobały. Tu znajdziesz tylko śmierć. Po drugiej stronie dziedzińca jeden z łuczników stojących na dachu starych

Koszar Flinta rozwiązał troki spodni i odlewał się przez blanki. Mully. Jon poznał go po przetłuszczonych, pomarańczowych włosach. Na innych dachach i wieżach również widać było ludzi w czarnych płaszczach, choć na każdych dziesięciu dziewięciu było zrobionych ze słomy. Donal Noye zwał ich „strachami na wróble”. Ale my jesteśmy wronami, nie wróblami – pomyślał Jon. A większość z nas i tak boi się wystarczająco. Bez względu na nazwę, słomiani żołnierze byli pomysłem maestera Aemona. W magazynach Czarnego Zamku było

więcej spodni, kurtek i bluz, niż mogli potrzebować. Czemu nie mieliby więc wypchać części z nich słomą, zarzucić im na ramiona czarnych płaszczy i ustawić na warcie? Noye rozmieścił kukły na każdej wieży i w połowie okien. Niektórzy trzymali nawet włócznie albo ściskali pod pachami kusze. Bracia liczyli na to, że Thennowie, ujrzawszy z daleka ten widok, dojdą do wniosku, że Czarny Zamek jest zbyt dobrze broniony, by opłacało się go atakować. Jonowi na dachu Wieży Królewskiej towarzyszyło sześć strachów na wróble,

a także dwóch prawdziwych braci. Głuchy Dick Follard siedział na murze, spokojnie czyszcząc i smarując mechanizm swej kuszy, by koło gładko się obracało, natomiast chłopak ze Starego Miasta krążył nerwowo wokół, ciągle poprawiając ubranie słomianych manekinów. Może wydaje mu się, że będą lepiej walczyli, jeśli ustawi ich jak trzeba. A może czekanie działa mu na nerwy tak samo jak mnie. Chłopak twierdził, że ma osiemnaście lat, więcej od Jona, lecz mimo to był zielony jak letnia trawa. Mówili na niego Atlas, mimo że ubierał się w wełnę, kolczugi i utwardzaną skórę Nocnej Straży. To imię nadano mu w

burdelu, w którym się urodził i wychowywał. Był ładny jak dziewczyna. Miał ciemne oczy, miękką skórę i krucze loki. Pół roku pobytu w Czarnym Zamku wystarczyło jednak, by stwardniały mu dłonie, i Noye orzekł, że całkiem dobrze radzi sobie z kuszą. Czy jednak starczy mu odwagi, by stawić czoło temu, co miało się wydarzyć... Jon pokuśtykał na drugą stronę dachu, wspierając się na kuli. Wieża Królewska nie była najwyższa w zamku – ten zaszczyt przypadał wysokiej, smukłej, kruszącej się Kopii, aczkolwiek Othell Yarwyck powiedział

kiedyś, że lada dzień może się ona zawalić. Nie była też najpotężniejsza. Wieża Strażników, stojąca przy królewskim trakcie, będzie twardszym orzechem do zgryzienia. Była jednak wystarczająco wysoka i solidna, a poza tym zbudowano ją w dogodnej pozycji, tuż obok bramy i wejścia na drewniane schody. Gdy Jon po raz pierwszy ujrzał na własne oczy Czarny Zamek, zadał sobie pytanie, jak ktoś mógł być tak głupi, by wybudować zamek bez murów. Jak można było go bronić? – Nie można – wyjaśnił mu stryj. – W tym właśnie rzecz. Nocna Straż

przysięga nie mieszać się w spory toczące się w królestwie. Jednakowoż w ciągu stuleci niektórzy lordowie dowódcy, u których pycha przeważyła nad rozsądkiem, zapominali o tych ślubach i omal nie zniszczyli nas wszystkich przez swą ambicję. Lord dowódca Runcel Hightower usiłował oddać Straż swemu bękartowi. Lord dowódca Rodrik Flint chciał się obwołać królem za Murem. Tristan Mudd, Szalony Marq Rankenfell, Robin Hill... czy wiesz, że przed sześciuset laty dowódcy Śnieżnej Bramy i Nocnego Fortu toczyli ze sobą wojnę? A kiedy lord dowódca spróbował ich powstrzymać, połączyli swe siły, by go zamordować? W sprawę musiał się

wmieszać Stark z Winterfell... który pozbawił obydwu głów. Nie sprawiło mu to trudności, gdyż ich twierdze nie nadawały się do obrony. Przed Jeorem Mormontem Nocna Straż miała dziewięciuset dziewięćdziesięciu sześciu lordów dowódców. Większość z nich wiedziała, co to honor i odwaga... lecz mieliśmy też swych tchórzy i głupców, tyranów i szaleńców. Przetrwaliśmy dlatego, że lordowie i monarchowie Siedmiu Królestw wiedzą, iż bez względu na to, kto nami dowodzi, nie jesteśmy dla nich żadnym zagrożeniem. Nasi jedyni wrogowie są na północy, a od tej strony chroni nas

Mur. Tyle że teraz ci wrogowie przekroczyli Mur, by uderzyć na nas od południa – pomyślał Jon. Znaleźliśmy się między młotem a kowadłem. Bez murów Czarny Zamek nie miał szans się obronić i Donal Noye świetnie o tym wiedział. – Zamek nic im nie da – oznajmił płatnerz swemu nielicznemu garnizonowi. – Kuchnie, wielka sala, stajnie, nawet wieże... niech sobie to wszystko zdobędą.

Opróżnimy zbrojownię i przeniesiemy jak najwięcej zapasów na szczyt Muru, a bronić się będziemy przy bramie. Czarny Zamek miał więc teraz coś w rodzaju murów, półkolistą barykadę wysoką na dziesięć stóp, zbudowaną ze skrzynek z gwoździami, beczułek solonej baraniny, skrzyń, bel czarnego materiału, kłód, desek, utwardzanych w ogniu pali oraz niezliczonych worków zboża. Ten prowizoryczny szaniec otaczał dwa najbardziej godne obrony miejsca: bramę wiodącą na północ oraz wejście na wielkie, drewniane serpentynowe schody, które wspinały się na Mur niczym pijana błyskawica, podtrzymywane wbitymi głęboko w lód

drewnianymi belkami, wielkimi jak pnie drzew. Jon zauważył, że ostatni uciekinierzy z Mole’s Town wspinają się jeszcze na górę, poganiani przez jego braci. Grenn niósł w ramionach małego chłopca, a Pyp, dwie kondygnacje niżej, prowadził wspierającego mu się na ramieniu staruszka. Jakaś matka ciągnęła za ręce dwoje dzieci, a starszy chłopiec biegł przed nią. Dwieście stóp wyżej Modra Su i lady Meliana (o której wszystkie jej przyjaciółki mówiły, że nie jest damą) stały na pomoście, spoglądając na południe. Z pewnością widziały dym lepiej od niego.

Jon zastanawiał się, jaki los czeka wieśniaków, którzy nie chcieli uciec. Zawsze znajdowała się garstka takich, którzy byli zbyt uparci, głupi albo odważni, by salwować się ucieczką, którzy woleli walczyć, ukryć się bądź ugiąć kolana. Może Thennowie ich oszczędzą. Najlepiej byłoby, gdybyśmy zaatakowali pierwsi – pomyślał. Pięćdziesięciu konnych zwiadowców mogłoby ich zmasakrować na trakcie. Nie mieli jednak pięćdziesięciu zwiadowców ani nawet połowy tej liczby koni. Ludzie z garnizonu nie wrócili. Nikt tu nie miał pojęcia, gdzie się podziewają, ani nawet czy dotarli

do nich wysłani przez Noye’a posłańcy. To my jesteśmy garnizonem – pomyślał Jon. Żal na nas patrzeć. Tak jak mówił mu Donal Noye, w zamku zostali tylko starcy, kaleki i zieloni chłopcy. Niektórzy z nich taszczyli teraz na Mur beczułki, a inni stali na barykadzie. Stary, solidny Baryła, powolny jak zawsze, Zapasowy But, skaczący dziarsko na swej drewnianej nodze, na wpół obłąkany Luźny, który uważał się za nowe wcielenie Floriana Błazna, Dornijczyk Dilly, Czerwony Alyn z Różanego Lasu, Młody Henly (dobrze po pięćdziesiątce), Stary Henly (dobrze

po siedemdziesiątce), Kudłaty Hal, Pate Plama ze Stawu Dziewic. Paru z nich zauważyło spoglądającego na nich z góry Jona i pomachało mu ręką. Inni odwracali się od niego. Nadal uważają mnie za renegata. Miało to gorzki smak, lecz Jon nie mógł mieć do nich pretensji. Ostatecznie był bękartem, a wszyscy wiedzieli, że bękarty są z natury rozpustne i zdradzieckie, jako że zrodziły się z chuci i kłamstwa. Zdobył też sobie w Czarnym Zamku tyle samo wrogów, co i przyjaciół... jednym z nich był Rast. Jon zagroził mu kiedyś, że każe Duchowi rozszarpać mu gardło, jeśli nie przestanie dręczyć Samwella Tarly’ego, a Rast nie zapominał podobnych rzeczy. Zmiatał właśnie

suche liście na stosy u podstawy schodów, od czasu do czasu przerywał jednak na chwilę robotę, by obrzucić Jona złowrogim spojrzeniem. – Nie – ryknął z góry Donal Noye na trzech ludzi z Mole’s Town. – Smoła ma iść do podnośnika, olej na szczyt schodów, bełty na czwarty, piąty i szósty pomost, a włócznie na pierwszy i drugi. Smalec składajcie pod schodami, tak, tutaj, za deskami. Skrzynki z mięsem na barykadę. Szybciej, wy francowate kmiotki, SZYBCIEJ! Ma lordowski głos – pomyślał Jon. Ojciec zawsze mu powtarzał, że podczas bitwy płuca dowódcy są

równie ważne jak siła jego ramienia. – Jeśli nikt nie słyszy głosu wodza, nic mu nie pomogą bystry umysł i odwaga – tłumaczył swym synom lord Eddard. Dlatego Robb i Jon często wspinali się na wieże Winterfell, by krzyczeć do siebie ponad dziedzińcem. Donal Noye z łatwością mógłby zagłuszyć obu. Ludzie z Mole’s Town bali się go panicznie i nie bez powodu, gdyż ciągle groził, że urwie im głowy. Trzy czwarte mieszkańców wioski wzięło sobie do serca ostrzeżenia Jona i schroniło się w Czarnym Zamku. Noye zarządził, że każdy mężczyzna, który ma

jeszcze siłę udźwignąć włócznię bądź topór, ma pomagać w obronie barykady. W przeciwnym razie mogli wynosić się do domu i sprawdzić, jak ich przyjmą Thennowie. Opróżnił zbrojownię, by dać im w ręce dobrą stal: wielkie, obusieczne topory, ostre jak brzytwa sztylety, miecze, buzdygany i kolczaste morgenszterny. Odziani w nabijane ćwiekami skórzane kurty i kolczugi, z nagolennikami na nogach i naszyjnikami stalowych osłon głowy, niektórzy z nich przypominali nawet żołnierzy. Przy kiepskim świetle. Jeśli przymrużyć oczy. Noye zagonił do pracy również kobiety

i dzieci. Te, które były za małe, by walczyć, miały nosić wodę i gasić pożary, położna z Mole’s Town miała pomagać Clydasowi i maesterowi Aemonowi zajmować się rannymi, a Trzypalcy Hobb pozyskał nagle tylu pomocników do obracania rożnów, mieszania w garnkach i krojenia cebuli, że nie wiedział, co z nimi zrobić. Dwie kurwy oznajmiły nawet, że chcą walczyć, i okazało się, że radzą sobie z kuszą na tyle dobrze, iż otrzymały miejsce na schodach, czterdzieści stóp nad ziemią. – Zimno tu. Atłas schował sobie dłonie pod pachy

pod płaszczem. Policzki miał żywo zaczerwienione. Jon uśmiechnął się. – W Mroźnych Kłach jest zimno. Tutaj to tylko pogodny, jesienny dzień. – W takim razie mam nadzieję, że nigdy nie zobaczę Mroźnych Kłów. Znałem kiedyś w Starym Mieście dziewczynę, która lubiła pić wino z lodem. Moim zdaniem to jest najlepsze miejsce dla lodu. W winie. – Atłas popatrzył na południe, marszcząc brwi. – Myślisz, że przestraszyli się tych strachów na wróble, panie? – Możemy mieć taką nadzieję.

Jon pomyślał, że to niewykluczone... ale bardziej prawdopodobne jest, że dzicy zatrzymali się na chwilę w Mole’s Town, by trochę pogwałcić i poplądrować. Albo może Styr czekał, aż nadejdzie noc, by ruszyć do ataku pod osłoną ciemności. Nadeszło i minęło południe, a na królewskim trakcie nadal nie było widać Thennów. Jon usłyszał jednak wewnątrz wieży kroki. Po chwili klapa się podniosła i pojawiła się zaczerwieniona z wysiłku twarz Owena Przygłupa, który pod jedną pachą dźwigał kosz słodkich bułek, pod drugą krąg sera, a w dłoni

trzymał torbę cebuli. – Hobb kazał przynieść wam żarcie, bo pewnie jeszcze tu trochę posiedzicie. Możliwe, że to nasz ostatni posiłek. – Podziękuj mu w naszym imieniu, Owen. Dick Follard był głuchy jak pień, lecz z jego nosem wszystko było w porządku. Wsadził łapę do kosza i wziął sobie jedną ze świeżo upieczonych, jeszcze ciepłych bułek. Znalazł też garnuszek masła i rozsmarował je sztyletem.

– Rodzynki – oznajmił radośnie. – I orzeszki też. Jego głos brzmiał nieco bełkotliwie, lecz jeśli się do tego przyzwyczaić, można go było zrozumieć. – Weź też moje – zaproponował Atłas. – Nie jestem głodny. – Jedz – polecił mu Jon. – Nie wiadomo, kiedy będziesz miał następną okazję. Sam wziął sobie dwie bułki. Orzeszki były sosnowe, a oprócz rodzynków zdarzały się też kawałki suszonych

jabłek. – Czy dzicy dzisiaj przyjdą, lordzie Snow? – zapytał Owen. – Jeśli to zrobią, dowiesz się o tym – odparł Jon. – Uważaj na dźwięk rogu. – Dwa dźwięki. Dwa to znaczy dzicy. Owen był wysokim, sympatycznym mężczyzną o włosach jasnoblond, niestrudzonym robotnikiem, który zaskakująco dobrze radził sobie z obróbką drewna, naprawianiem katapult i podobnymi zadaniami, sam jednak chętnie wszystkim opowiadał, że w dzieciństwie matka upuściła go na

główkę i połowa rozumu wyciekła mu przez ucho. – Pamiętasz, dokąd masz iść? – zapytał go Jon. – Donal Noye mówi, że na schody. Mam wejść na trzeci pomost i strzelać z kuszy do dzikich, jeśli spróbują przejść przez barierę. Trzeci pomost, raz, dwa, trzy. – Pokiwał głową w górę i w dół. – Jeśli dzicy zaatakują, król przybędzie nam z pomocą, prawda? Król Robert to potężny wojownik. Na pewno przybędzie. Maester Aemon

wysłał do niego ptaka. Nie miało sensu mu mówić, że Robert Baratheon nie żyje. Zapomniałby o tym, tak samo jak zapominał przedtem. – Maester Aemon wysłał do niego ptaka – zgodził się Jon. To wyraźnie zadowoliło Owena. Maester Aemon wysłał mnóstwo ptaków... nie do jednego króla, ale do czterech. Wiadomość brzmiała: Dzicy u bram. Królestwo w niebezpieczeństwie. Wyślijcie wszelką możliwą pomoc do Czarnego Zamku. Ptaki poleciały nawet

do dalekiego Starego Miasta i Cytadeli, a także do połowy setki potężnych lordów w ich zamkach. Północni lordowie wydawali się rokować najwięcej nadziei, do nich więc Aemon wysłał po dwa ptaki. Do Umberów i Boltonów, do Zamku Cerwyn i Torrhen’s Square, Karholdu i Deepwood Motte, na Wyspę Niedźwiedzią, do Starego Zamku, Wdowiej Strażnicy, Białego Portu, Barrowton i Strumieniska, do górskich warowni Liddle’ów, Burleyów, Norreyów, Harclayów i Wullów. Wszędzie tam czarne ptaki zaniosły ich błaganie. Dzicy u bram. Północ w niebezpieczeństwie.

Przybywajcie ze wszystkimi swymi siłami. No cóż, kruki miały skrzydła, ale lordowie i królowie nie. Jeśli nawet pomoc nadejdzie, to z pewnością nie dzisiaj. Gdy ranek przeszedł w popołudnie, wiatr rozwiał bijący z Mole’s Town dym i niebo na południu znowu zrobiło się czyste. Nie ma chmur – pomyślał Jon. To była dobra wiadomość. Deszcz albo śnieg mogłyby ich wszystkich zgubić. Clydas i maester Aemon pojechali klatką na szczyt Muru. Wraz z nimi

schroniła się tam większość kobiet z Mole’s Town. Mężczyźni z czarnych płaszczach chodzili niespokojnie po dachach wież i pokrzykiwali do siebie na dziedzińcach. Septon Cellador odmawiał modlitwę z ludźmi zgromadzonymi na barykadzie, prosząc Wojownika, by dał im siłę. Głuchy Dick Follard zwinął się pod płaszczem i zasnął, Atłas zaś pokonał już chyba ze trzysta mil, chodząc w kółko po szczycie wieży. Mur płakał, a na intensywnie błękitnym niebie świeciło słońce. Przed zmierzchem wrócił Owen Przygłup z bochnem czarnego chleba i kociołkiem najlepszej baraniny Hobba, ugotowanej

w gęstym rosole z ale i cebulą. Nawet Dick się wtedy obudził. Zjedli wszystko do końca, wycierając kawałkami chleba dno naczynia. Kiedy skończyli, słońce stało już nisko na zachodzie, a cienie były czarne i ostro odgraniczone. – Rozpal ogień – rozkazał Jon Atłasowi – i wypełnij kociołek olejem. Zszedł na dół, by zaryglować drzwi i trochę rozprostować zesztywniałą nogę. Wkrótce zrozumiał, że był to błąd, ścisnął jednak kulę i zrobił to, co sobie zamierzył. Drzwi do Wieży Królewskiej były

dębowe, wzmacniane żelaznymi ćwiekami. Mogły utrudnić zadanie Thennom, nie powstrzymają ich jednak, jeśli zechcą wedrzeć się do środka. Jon zasunął rygiel, skorzystał z wychodka – to mogła być ostatnia okazja w życiu – po czym pokuśtykał z powrotem na dach, krzywiąc się z bólu. Niebo na zachodzie przybrało kolor krwawego siniaka, wyżej jednak było ciemnoniebieskie, przechodzące w fioletowe. Pokazywały się już pierwsze gwiazdy. Jon usiadł między dwoma blankami, mając za towarzystwo jedynie stracha na wróble i wpatrzył się w galopującego po niebie Ogiera. A

może był to Rogaty Lord? Zastanawiał się, gdzie jest teraz Duch. Pomyślał też o Ygritte, powiedział sobie jednak, że ta droga wiedzie prosto do szaleństwa. Rzecz jasna, nadeszli nocą. Jak złodzieje – pomyślał Jon. Jak mordercy. Gdy zagrały rogi, Atłas zlał się w portki, Jon udał jednak, że tego nie zauważył. – Potrząśnij Dicka za ramię – rozkazał chłopakowi ze Starego Miasta – bo inaczej prześpi całą bitwę.

– Boję się. Twarz Atłasa zbielała makabrycznie. – Oni też. – Jon oparł kulę o blanki i ujął w ręce łuk, wyginając grube i gładkie łuczysko z dornijskiego cisu, by umocować cięciwę. – Nie marnuj bełtów, jeśli nie jesteś pewien, że masz szansę trafić – polecił Atłasowi, gdy ten już obudził Dicka. – Mamy tu spory zapas, ale spory nie znaczy niewyczerpalny. Pamiętaj też, żeby skryć się za murem, kiedy będziesz ładował. Nie próbuj się chować za strachem na wróble. One są zrobione ze słomy i strzała łatwo je przebije.

Dickowi Follardowi nawet nie próbował nic mówić. Co prawda potrafił on odczytać słowa z ruchu warg, jeśli było wystarczająco jasno i chciało mu się to robić, ale i tak wszystko to wiedział. Zajęli w trójkę pozycje z trzech różnych stron okrągłej wieży. Jon zawiesił sobie kołczan u pasa i wyciągnął z niego strzałę. Drzewce miała czarne, a pierzysko szare. Nakładając ją na cięciwę, przypomniał sobie coś, co usłyszał kiedyś od Theona Greyjoya. – Dzik może sobie zachować swe kły, a

niedźwiedź pazury – oznajmił mu on wówczas z tym swoim uśmiechem. – Nie ma nic groźniejszego niż szare gęsie pióro. Jon nigdy nie był nawet w połowie tak dobrym myśliwym jak Theon, potrafił jednak posługiwać się łukiem. Wokół zbrojowni przemykały się mroczne postacie, zwrócone plecami do muru, lecz nie widział ich wystarczająco wyraźnie, by marnować strzały. Słyszał odległe krzyki i szyjących w dół z łuków ludzi z Wieży Strażników. Wszystko to działo się zbyt daleko, by miał się tym niepokoić, gdy jednak zobaczył trzy cienie, które oderwały się

od starej stajni w odległości pięćdziesięciu jardów, oparł nogę na blankach, uniósł łuk i naciągnął cięciwę. Biegli w jego stronę, pozwolił im więc na to i czekał... Wypuścił strzałę z cichym sykiem. Po chwili rozległo się stęknięcie i nagle przez dziedziniec pędziły tylko dwa cienie. Biegły jednak teraz jeszcze szybciej, lecz Jon zdążył już wyciągnąć z kołczanu drugą strzałę. Tym razem zbyt się pośpieszył z jej wypuszczeniem i chybił. Nim zdążył nałożyć trzecią, dzicy już zniknęli. Poszukał innego celu i znalazł czterech nieprzyjaciół okrążających biegiem wypaloną skorupę Wieży Lorda Dowódcy. Ich

włócznie i topory lśniły w blasku księżyca, podobnie jak makabryczne godła zdobiące okrągłe tarcze: czaszki i piszczele, węże, niedźwiedzie pazury, wykrzywione oblicza demonów. Wolni ludzie – pomyślał Jon. Thennowie używali tarcz z czarnej, utwardzanej skóry, z okuciami i ćwiekami z brązu, te jednak były lżejsze, wiklinowe tarcze łupieżców. Jon naciągnął łuk, przysuwając strzałę z gęsim pierzyskiem aż do ucha, i wystrzelił. Potem wziął drugą strzałę i ją również wypuścił. Pierwszy pocisk przebił tarczę ozdobioną niedźwiedzim

pazurem, a drugi wbił się w gardło wroga. Dziki krzyknął, padając na ziemię. Jon usłyszał po lewej stronie niski brzęk kuszy Głuchego Dicka, a po chwili również kuszy Atłasa. – Trafiłem jednego! – krzyknął ochrypłym głosem chłopak. – Trafiłem go w pierś! – To traf następnego – zawołał Jon. Nie musiał już szukać celów. Mógł w nich przebierać. Załatwił dzikiego łucznika, który właśnie nakładał strzałę na cięciwę, a potem wystrzelił do topornika rąbiącego drzwi Wieży Hardina. Tym razem chybił, lecz strzała,

która wbiła się w dębinę, spłoszyła napastnika. Dopiero gdy rzucił się on do ucieczki, Jon rozpoznał Wielkiego Czyraka. Pół uderzenia serca później dzikiemu wbiła się w udo strzała wypuszczona przez starego Mully’ego z dachu Koszar Flinta. Wielki Czyrak odczołgał się, krwawiąc, na bok. Wreszcie przestanie się skarżyć na ten swój czyrak – pomyślał Jon. Gdy jego kołczan był już pusty, poszedł po następny i przeniósł się do innej strzelnicy, tuż obok Głuchego Dicka Follarda. Jon wypuszczał trzy strzały na

każdy bełt Głuchego Dicka, lecz na tym właśnie polegała wyższość długiego łuku nad kuszą. Niektórzy utrzymywali, że pociski wystrzelone z tej ostatniej mają większą siłę przebicia, lecz broń ta była nieporęczna i trudno ją było ładować. Słyszał pokrzykujących do siebie dzikich, a gdzieś na zachodzie zagrał róg. Świat wypełniały księżycowy blask i cienie, a czas przerodził się w nieustanny rytm nakładania, naciągania i wypuszczania. Wystrzelony przez dzikiego pocisk przebił gardło słomianego strażnika tuż obok niego, lecz Jon niemal tego nie

zauważył. Dajcie mi tylko jedną szansę trafienia magnara Thennu – modlił się do bogów ojca. To przynajmniej był wróg, którego mógł nienawidzić. Dajcie mi Styra. Palce mu sztywniały, a kciuk krwawił, lecz Jon nie przestawał nakładać, naciągać i wypuszczać. Jego wzrok przyciągnęła nagła eksplozja płomieni. Odwrócił się i zobaczył, że drzwi do wspólnej sali płoną. Po chwili w ogniu stanęło całe wielkie, drewniane pomieszczenie. Wiedział, że Trzypalcy Hobb i jego pomocnicy z Mole’s Town są bezpieczni na szczycie Muru, lecz mimo to poczuł się, jakby uderzono go

w brzuch. – JON! – wrzasnął swym bełkotliwym głosem Głuchy Dick. – Zbrojownia! Dostrzegł, że dzicy dostali się na dach budynku. Jeden z nich miał pochodnię. Dick wskoczył na strzelnicę, by móc lepiej wycelować, uniósł kuszę do ramienia i wystrzelił do człowieka z żagwią, lecz chybił. Ale łucznik z dołu trafił. Follard zwalił się bezgłośnie z wieży. Dziedziniec był sto stóp na dole. Jon usłyszał

łoskot i wyjrzał zza słomianego manekina, starając się dojrzeć, skąd nadleciała strzała. Niespełna dziesięć stóp od ciała Głuchego Dicka zauważył skórzaną tarczę, wystrzępiony płaszcz i gęstą rudą czuprynę. Pocałowana przez ogień – pomyślał. Ma szczęście. Uniósł łuk, ale jego palce nie chciały się poruszyć. Dziewczyna zniknęła równie nagle, jak się pojawiła. Odwrócił się z przekleństwem na ustach i wystrzelił do ludzi na dachu zbrojowni, lecz w żadnego z nich również nie trafił. Wschodnie stajnie też już płonęły. Z

boksów buchał czarny dym i unosiły się nad nimi kawałki płonącego siana. Gdy dach runął, płomienie strzeliły ku niebu z hukiem tak donośnym, że niemal zagłuszyły rogi Thennów. Pięćdziesięciu dzikich zbliżało się traktem królewskim w zwartej kolumnie, unosząc tarcze nad głowy. Inni szli przez ogród warzywny, przez brukowany dziedziniec i wokół starej, wyschniętej studni. Trzech rozwaliło toporami drzwi kwatery maestera Aemona w drewnianym donżonie, a na szczycie Milczącej Wieży trwała rozpaczliwa walka, miecze przeciw toporom z brązu. Nic z tego nie miało jednak znaczenia.

Taniec przeniósł się w inne miejsce – pomyślał Jon. Pokuśtykał do Atłasa i złapał go za ramię. – Za mną – krzyknął. Razem przeszli na północną stronę wieży, skąd widać było strzegącą bramy Wieżę Królewską oraz prowizoryczną barykadę, wzniesioną przez Donala Noye’a z kłód, beczek i worków kukurydzy. Thennowie dotarli tam pierwsi. Na głowach mieli półhełmy, a na długie skórzane koszule ponaszywali sobie cienkie krążki z brązu. Wielu z nich miało topory z tego

samego metalu, choć niektórzy musieli się zadowolić kamiennymi. Większość dzikich dzierżyła jednak krótkie włócznie z grotami w kształcie liści, które lśniły czerwono w blasku trawiącego stajnie ognia. Napastnicy wrzeszczeli do siebie w starym języku, szturmując barykadę, uderzali włóczniami, wymachiwali toporami, z jednakowym zapamiętaniem rozsypywali kukurydzę i przelewali krew, nie zważając na deszcz bełtów i strzał, którymi zasypywali ich łucznicy wystawieni przez Donala Noye’a na schodach. – I co teraz zrobimy? – zapytał krzykiem Atłas.

– Zabijemy ich – odpowiedział równie głośno Jon, trzymając w dłoni czarną strzałę. Żaden łucznik nie mógłby prosić o lepszy cel. Szarżujący na sierp barykady Thennowie odwrócili się plecami do Wieży Królewskiej, wspinając się na worki i beczułki, by dobrać się do ludzi w czerni. Jon i Atłas wybrali ten sam cel. Gdy mężczyzna wdarł się na szczyt barykady, w szyję trafiła go strzała, a między łopatki bełt. Pół uderzenia serca później w brzuch wbił mu się miecz i dziki runął na wspinającego się za nim towarzysza. Jon sięgnął do kołczana i przekonał się,

że znowu jest on pusty. Pozwolił Atłasowi spokojnie nakręcać kuszę i pobiegł po następny. Gdy jednak postawił trzy kroki, klapa na dachu odskoczyła gwałtownie trzy stopy przed nim. Niech to szlag. Nie słyszałem, jak wyłamali drzwi. Nie miał czasu zastanawiać się, układać planów ani wzywać pomocy. Wypuścił łuk, wyciągnął z pochwy na plecach Długi Pazur i zatopił ostrze w pierwszej głowie, która wyłoniła się z otworu. Brąz nie mógł się oprzeć valyriańskiej

stali. Miecz rozpłatał hełm Thenna i zagłębił się w jego czaszce. Dziki runął z łoskotem w dół. Rozległy się krzyki świadczące, że podążają za nim następni. Jon cofnął się i zawołał Atłasa. Drugi mężczyzna, który wysunął głowę, oberwał bełtem w policzek. On również zniknął. – Olej – zawołał Jon. Atłas skinął głową. We dwóch włożyli grube rękawice, które zostawili przy ogniu, dźwignęli ciężki kociołek wrzącego oleju i wylali go na wspinających się w górę Thennów. Jon nigdy w życiu nie słyszał okropniejszych wrzasków. Atłas sprawiał wrażenie, że zaraz zwymiotuje. Jon zamknął kopniakiem

zapadnię, postawił na niej ciężki żelazny kociołek i mocno uściskał pięknolicego chłopca. – Rzygał będziesz później – wrzasnął do niego. – Chodź. Opuścili strzelnice tylko na kilka chwil, lecz na dole wszystko się tymczasem zmieniło. Tuzin czarnych braci i kilku ludzi z Mole’s Town stało jeszcze na skrzyniach i beczkach, lecz dzicy wdarli się już na półokrąg barykady, spychając ich do tyłu. Jon zauważył, że jeden z napastników wbił włócznię w brzuch Rasta z taką siłą, że aż uniósł go w powietrze. Młody Henly zginął, a

Stary Henly dogorywał, otoczony przez wrogów. Luźny kręcił się w kółko i wymachiwał mieczem, śmiejąc się jak szalony. Płaszcz łopotał mu, gdy przeskakiwał ze skrzyni na skrzynię. Wtem topór z brązu trafił go w nogę poniżej kolana i śmiech przeszedł we wrzask bólu. – Pękają – zauważył Atłas. – Nie – sprzeciwił się Jon. – Już pękli. Wszystko to przebiegało niesamowicie szybko. Najpierw uciekł jeden

wieśniak, potem drugi i nagle wszyscy rzucali broń i porzucali barykadę. Braci było za mało, by mogli utrzymać się sami. Spróbowali ustawić się w linię i wycofać w uporządkowanym szyku, lecz Thennowie zalali ich lasem włóczni i toporów, zmuszając ich do bezładnej ucieczki. Dornijczyk Dilly pośliznął się i runął na twarz. Dziki wbił mu włócznię między łopatki. Baryła, powolny i zdyszany, prawie już dobiegł do podstawy schodów, gdy jakiś Thenn złapał go za płaszcz i odwrócił szarpnięciem... bełt powalił jednak dzikiego, nim ten zdążył uderzyć toporem. – Trafiłem – wychrypiał Atłas. Baryła

dotarł chwiejnym krokiem na schody i zaczął się po nich wspinać na rękach i kolanach. Brama padła. Donal Noye zamknął ją i zabezpieczył łańcuchami, lecz nie miał jej już kto bronić. Żelazne zasuwy lśniły czerwono w blasku ognia, a za nimi widać było zimny, czarny tunel. Wszyscy obrońcy szukali bezpiecznego schronienia siedemset stóp wyżej, na szczycie Muru, na który wiodły drewniane serpentynowe schody. – Do jakich bogów się modlisz? – zapytał Jon Atłasa.

– Do Siedmiu – odparł chłopak ze Starego Miasta. – W takim razie módl się do swych nowych bogów, a ja będę się modlił do starych. Nadeszła rozstrzygająca chwila. Zamieszanie, które wybuchło przy wejściu na dach, sprawiło, że zapomniał napełnić kołczan. Pokuśtykał na drugą stronę dachu, by to zrobić. Podniósł też po drodze łuk. Kociołek stał sobie spokojnie tam, gdzie go zostawili, wyglądało więc na to, że na razie nic im nie grozi. Taniec

przeniósł się w inne miejsce, a my przyglądamy mu się z galerii – pomyślał, wracając. Atłas strzelał z kuszy do włażących na schody dzikich, a potem chował się za blanki, by naładować broń. Może i jest ładny, ale jest też szybki. Prawdziwa bitwa toczyła się na schodach. Noye ustawił na dwóch najniższych pomostach włóczników, lecz uciekający wieśniacy zarazili ich paniką i wszyscy pognali w stronę trzeciego pomostu. Tych, którzy zostali z tyłu, zabijali Thennowie. Łucznicy i kusznicy na wyższych platformach starali się strzelać nad ich głowami. Jon

zwolnił cięciwę i z zadowoleniem zauważył, że jeden z dzikich stoczył się ze schodów. Mur płakał z powodu bijącego od pożarów gorąca, a lód lśnił w blasku tańczących płomieni. Schody trzęsły się pod krokami uciekających przed śmiercią ludzi. Jon wypuścił kolejną strzałę, było ich jednak z Atłasem tylko dwóch, a na schody wdarło się sześćdziesięciu albo siedemdziesięciu Thennów, którzy zabijali wszystkich po drodze, pijani zwycięstwem. Na czwartym pomoście trzej bracia w czarnych płaszczach

stanęli obok siebie z mieczami w dłoniach i na chwilę rozgorzała walka. Było ich jednak tylko trzech. Wkrótce obrońców zalała fala dzikich, a ich krew spłynęła po schodach. – Podczas bitwy najbardziej zagrożeni są ci, którzy uciekają – tłumaczył kiedyś Jonowi lord Eddard. – Pierzchający wróg jest dla żołnierza jak ranne zwierzę. Wzmaga w nim żądzę krwi. Łucznicy na piątym pomoście czmychnęli, nim jeszcze bitwa do nich dotarła. To była klęska, krwawa klęska. – Dawaj pochodnie – rozkazał Atłasowi Jon. Mieli ich cztery. Stały w pobliżu

ognia, owinięte nasączonymi olejem szmatami. Był tam też tuzin zapalających strzał. Chłopak ze Starego Miasta wepchnął jedną z nich w płomienie, aż rozgorzała jasno, a resztę położył sobie pod ręką. Znowu miał wystraszoną minę. Nic w tym dziwnego. Jon też się bał. Wtedy właśnie zobaczył Styra. Magnar wspinał się na barykadę, przełażąc po rozprutych workach z kukurydzą, rozbitych beczkach oraz ciałach wrogów i własnych ludzi. Łuskowa zbroja z brązu lśniła ciemno w blasku płomieni. Styr zdjął hełm, by przyjrzeć się scenie swego triumfu. Łysy, bezuchy skurwysyn uśmiechał się szeroko. W

dłoni trzymał długą włócznię z czardrewna ze zdobnym grotem z brązu. Gdy ujrzał bramę, wskazał na nią orężem i warknął coś w starym języku do grupki otaczających go Thennów. Za późno – pomyślał Jon. Trzeba było przeprowadzić swych ludzi przez barykadę. Może udałoby ci się część uratować. Z góry dobiegł niski, przeciągły dźwięk rogu. Nie ze szczytu Muru, lecz z dziewiątego pomostu, jakieś dwieście stóp nad ziemią, gdzie stał Donal Noye. Jon nałożył na łuk strzałę, a Atłas

przytknął do niej pochodnię. Jon podszedł do strzelnicy, naciągnął cięciwę, wycelował i wystrzelił. Pocisk pomknął w dół, ciągnąc za sobą wstęgi płomieni i wbił się w cel. Nie w Styra. W schody. A dokładniej w skrzynie, beczułki i worki, które Donal Noye złożył pod stopniami, aż po pierwszy pomost; beczułki ze smalcem i olejem do lamp, worki liści i nasączonych olejem szmat, rozszczepione kłody, korę i trociny. – Znowu – powiedział Jon. – Znowu. Znowu. Inni łucznicy również wzięli się do

roboty, na wszystkich wieżach, które były w zasięgu. Wystrzelone przez nich pociski zataczały w powietrzu wysokie łuki, a potem opadały pod Mur. Gdy Jonowi zabrakło strzał, zapalili z Atłasem pozostałe pochodnie i zrzucili je z blanków. Na górze rozszalał się inny ogień. Stare drewniane schody wchłonęły olej niczym gąbka. Donal Noye nasączył je od dziewiątego pomostu aż po siódmy. Jon mógł jedynie żywić nadzieję, że większość ich ludzi zdołała się dowlec w bezpieczne miejsce, nim Noye rzucił pochodnie. Czarni bracia przynajmniej znali plan, lecz wieśniacy o niczym nie wiedzieli.

Resztę zrobiły wiatr i ogień. Jon musiał jedynie się przyglądać. Dzicy mieli ogień na dole i ogień w górze. Nie mieli dokąd uciekać. Niektórzy parli dalej w górę i zginęli. Inni zawrócili na dół i zginęli. Jeszcze inni zostali na miejscu. Oni również zginęli. Wielu skakało ze schodów, nim pochłonęły ich płomienie, i ginęło od upadku. Dwudziestu kilku Thennów wciąż kuliło się między dwiema ścianami ognia, gdy lód pękł z gorąca i cała dolna trzecia część schodów runęła w dół, wraz z kilkoma tonami lodu. Jon nigdy już nie ujrzał Styra, magnara Thennu. Mur broni się sam – pomyślał. Poprosił Atłasa o pomoc w zejściu na

dziedziniec. Ranna noga bolała go tak bardzo, że ledwie był w stanie chodzić, nawet o kuli. – Weź pochodnię – polecił chłopakowi ze Starego Miasta. – Muszę kogoś poszukać. Na schodach zginęli przede wszystkim Thennowie. Z pewnością niektórym wolnym ludziom udało się umknąć. Ludziom Mance’a, nie magnara. Mogła być wśród nich. Schodząc na dół, mijali ciała dzikich, którzy próbowali wedrzeć się na dach. Jon pod jedną ręką ściskał kulę, a drugą obejmował ramiona chłopca, który był

ongiś kurwą w Starym Mieście. Ze stajni i głównej sali zostały tylko dymiące popioły, lecz pod Murem wciąż szalał ogień, który wspinał się w górę stopień po stopniu i pomost po pomoście. Od czasu do czasu słyszeli jęk, a potem głośny trzask i od Muru odrywał się kolejny fragment. W powietrzu pełno było popiołu i kryształków lodu. Znalazł martwego Quorta i umierającego Kamiennego Kciuka. Znalazł trochę martwych bądź

konających Thennów, których właściwie nie zdążył poznać. Znalazł Wielkiego Czyraka, osłabionego upływem krwi, lecz nadal żywego. Ygritte znalazł leżącą na starym śniegu pod Wieżą Lorda Dowódcy. Między piersi miała wbitą strzałę. Na jej twarzy osadzały się kryształki lodu. W blasku księżyca wyglądało to tak, jakby nosiła błyszczącą, srebrną maskę. Jon zauważył, że strzała jest czarna, lecz ma pierzysko z białych kaczych piór. Nie moja – pomyślał. To nie jest moja strzała. Czuł się jednak tak, jakby tak było.

Gdy uklęknął w śniegu obok niej, otworzyła oczy. – Jon Snow – rzekła bardzo cicho. Wydawało się, że strzała przebiła jej płuco. – Czy to jest prawdziwy zamek? Nie tylko wieża? – Tak. Jon ujął jej dłoń. – To dobrze – wyszeptała. – Chciałam zobaczyć prawdziwy zamek, nim... nim... – Zobaczysz jeszcze sto zamków – obiecał. – Bitwa skończona. Zajmie się

tobą maester Aemon. – Dotknął jej włosów. – Jesteś pocałowana przez ogień, pamiętasz? Masz szczęście. Potrzeba czegoś więcej niż strzała, żeby cię zabić. Aemon wyciągnie ją i załata cię. Damy ci trochę makowego mleka na ból. Uśmiechnęła się na te słowa. – Pamiętasz tę jaskinię? Mówiłam, że trzeba było w niej zostać. – Wrócimy do niej – zapewnił. – Nie umrzesz, Ygritte. Nie umrzesz. – Och. – Objęła dłonią jego policzek. –

Nic nie wiesz, Jonie Snow – westchnęła i skonała.

B ran – To tylko jeszcze jeden pusty zamek – stwierdziła Meera Reed, spoglądając na gruzy, ruiny i zielsko. Nieprawda – pomyślał Bran. To jest Nocny Fort. Koniec świata. Kiedy byli w górach, myślał tylko o tym, by dotrzeć na Mur i znaleźć trójoką wronę, teraz jednak, gdy już znaleźli się na miejscu, przepełniały go obawy. Sen, który mu się przyśnił... który przyśnił się Lacie... Nie. Nie mogę myśleć o tym śnie. Nie opowiedział o nim nawet Reedom, choć wydawało się, że przynajmniej Meera wyczuwa, iż coś jest nie w porządku.

Jeśli nie będzie mówił o tym śnie, może uda mu się o nim zapomnieć. Wtedy będzie tak, jakby to się nie wydarzyło, a Robb i Szary Wicher wciąż będą... – Hodor. Chłopiec stajenny zachwiał się lekko, a Bran razem z nim. Był zmęczony. Szli już od wielu godzin. On przynajmniej nie czuje strachu. Bran obawiał się tego miejsca i prawie w takim samym stopniu bał się przyznać do tego Reedom. Jestem księciem północy, Starkiem Z Winterfell, prawie dorosłym mężczyzną. Muszę być odważny jak Robb.

Jojen skierował na niego spojrzenie ciemnozielonych oczu. – Nie ma tu nic, co mogłoby nam zagrozić, Wasza Miłość. Bran nie był tego taki pewien. O Nocnym Forcie wspominały niektóre najstraszniejsze opowieści Starej Niani. Tu właśnie panował Nocny Król, nim jego imię wymazano z ludzkiej pamięci. Tu Szczurzy Kucharz podał andalskiemu królowi pasztet z księcia z plasterkami boczku, tu siedemdziesięciu dziewięciu wartowników pełniło straż, a młody dzielny Danny Flint został zgwałcony i zamordowany. To był zamek, w którym król Sherrit rzucił klątwę na dawnych

Andalów, gdzie uczniowie cechowi spotkali się ze stworem, który przychodzi nocą, gdzie ślepy Symeon Gwiezdnooki widział walczące ze sobą piekielne ogary. Szalony Topornik chodził ongiś po tych dziedzińcach i wdrapywał się na te wieże, mordując po ciemku swych braci. Wszystko to jednak wydarzyło się setki albo tysiące lat temu, a niektóre z tych rzeczy być może nie wydarzyły się w ogóle. Maester Luwin zawsze mówił, że w opowieści Starej Niani nie należy wierzyć bez zastrzeżeń. Gdy jednak jego stryj przyjechał w odwiedziny do ojca i

Bran zapytał go o Nocny Fort, Benjen nie powiedział, że owe historie mówią prawdę ani że są fałszywe. Wzruszył tylko ramionami i rzekł: – Opuściliśmy Nocny Fort przed dwustu laty. To była cała jego odpowiedź. Bran rozejrzał się wokół. Ranek był zimny, ale pogodny, a na jaskrawobłękitnym niebie świeciło słońce. Nie podobały mu się jednak dźwięki, które tu słyszał. Wiatr świstał nerwowo w zburzonych wieżach, donżony to jęczały, to uspokajały się na chwilę.

Słyszał też szczury biegające pod podłogą wielkiej komnaty. Dzieci Szczurzego Kucharza uciekają przed ojcem. Dziedzińce były małymi lasami, w których wrzecionowate drzewa stykały się ze sobą gałęziami, a zeschłe liście pierzchały po starym śniegu niczym karaluchy. Drzewa rosły tam, gdzie kiedyś były stajnie, a z wielkiej dziury w kopulastym dachu kuchni wyrastało powyginane, białe czardrzewo. Nawet Lato czuł się tu nieswojo. Bran wśliznął się na krótką chwilę w jego skórę, by poczuć wypełniające to miejsce zapachy. One również mu się nie spodobały.

A przejścia na drugą stronę nie było. Bran ostrzegał ich, że tak będzie. Powtarzał im to wiele razy, ale Jojen Reed uparł się, że musi się o tym przekonać na własne oczy. Twierdził, iż miał zielony sen, a zielone sny nie kłamią. Ale nie otwierają też bram – pomyślał Bran. Brama, której strzegł Nocny Fort, była zamknięta od dnia, gdy czarni bracia objuczyli swe muły oraz koniki i odjechali w stronę Głębokiego Jeziora. Żelazna Krata została opuszczona, podnoszące ją łańcuchy zabrano, a tunel wypełniono kamieniami i gruzem, które

lód połączył ze sobą tak ściśle, że stały się nieprzebyte niczym sam Mur. – Trzeba było podążyć za Jonem – stwierdził Bran, gdy to zobaczył. Często myślał o swym bękarcim bracie od nocy, gdy Lato widział, jak Jon odjechał w burzę. – Trzeba było znaleźć królewski trakt i ruszyć do Czarnego Zamku. – Nie ośmielimy się tego zrobić, mój książę – sprzeciwił się Jojen. – Tłumaczyłem ci już dlaczego. – Ale to są dzicy. Zamordowali jakiegoś człowieka i chcieli zabić też Jona. Jojen, ich było stu.

– Już mówiłeś. Nas jest czworo. Pomogliśmy twemu bratu, jeśli to rzeczywiście był on, ale omal nie straciłeś przez to Laty. – Wiem – przyznał przygnębiony Bran. Wilkor zabił trzech dzikich, może więcej, było ich jednak zbyt wielu. Gdy otoczyli ciasnym pierścieniem wysokiego, bezuchego mężczyznę, spróbował wymknąć się w deszcz, lecz trafiła go jedna z ich strzał i nagłe ukłucie bólu wygnało Brana ze skóry zwierzęcia. Kiedy burza wreszcie minęła, skulili się w ciemności, nie rozpalając ognia. Rozmawiali szeptem bądź milczeli, wsłuchując się w ciężki

oddech Hodora i zastanawiając się, czy rano dzicy spróbują przejść przez jezioro. Bran raz za razem próbował sięgać ku Lacie, lecz ból, który w nim wyczuwał, zmuszał go do odwrotu. To było tak, jakby spróbował dotknąć ręką rozżarzonego do czerwoności kociołka. Tylko Hodor przespał całą noc, miotając się przez sen i mamrocząc: „Hodor, hodor”. Bran był przerażony myślą, że Lato kona gdzieś w ciemności. Błagam was, starzy bogowie – modlił się. Zabraliście mi Winterfell, ojca i nogi, proszę was, nie zabierajcie Laty.

Czuwajcie też nad Jonem Snow i sprawcie, żeby dzicy sobie poszli. Na kamienistej wyspie na jeziorze nie rosły czardrzewa, lecz mimo to starzy bogowie widać w jakiś sposób go usłyszeli. Rano dzikim nigdzie się nie śpieszyło. Rozebrali ciała swych towarzyszy i staruszka, którego zabili, a nawet złapali w jeziorze trochę ryb. Potem nadeszła chwila grozy, gdy trzech dzikich znalazło groblę i ruszyło na jezioro... ale droga zakręciła, a oni nie i dwaj z nich omal się nie utopili, dopóki pozostali ich nie wyciągnęli. Wysoki,

łysy mężczyzna zrugał ich w jakimś języku, którego nie znał nawet Jojen. Jego słowa niosły się echem nad wodą. Po chwili dzicy zebrali tarcze i włócznie, a potem pomaszerowali na północny wschód, w tę samą stronę, w którą uciekł Jon. Bran również chciał ruszyć w drogę, żeby poszukać Laty, lecz Reedowie nie chcieli się na to zgodzić. – Zostaniemy tu jeszcze jedną noc – oznajmił Jojen – żeby dzicy oddalili się od nas parę mil. Nie chciałbyś znowu ich spotkać, prawda? Późnym popołudniem Lato wrócił z miejsca, w którym się ukrywał,

powłócząc zranioną łapą. Pożarł kawałki porzuconych w gospodzie ciał, odpędzając od nich wrony, a potem popłynął na wyspę. Meera wyciągnęła mu z nogi złamaną strzałę i posmarowała ranę sokiem jakiejś rośliny, którą znalazła u podstawy wieży. Wilkor nadal utykał, lecz Branowi wydawało się, że z dnia na dzień jest z nim coraz lepiej. Bogowie go wysłuchali. – Może powinniśmy spróbować w innym zamku – powiedziała bratu Meera. – Może gdzie indziej udałoby się nam przejść przez bramę. Jeśli chcesz, mogę pójść na zwiady.

Sama będę szła szybciej. Bran potrząsnął głową. – Na wschód stąd znajdziesz Głębokie Jezioro, a jeszcze dalej Bramę Królowej. Na zachód Icemark. Są takie same, tylko mniejsze. Wszystkie bramy są zamknięte, oprócz Czarnego Zamku, Wschodniej Strażnicy i Wieży Cieni. – Hodor – rzekł na to Hodor. Reedowie wymienili spojrzenia. – Powinnam przynajmniej wspiąć się na szczyt Muru – zdecydowała Meera. – Może stamtąd coś zobaczę.

– A co niby mogłabyś zobaczyć? – zapytał Jojen. – Coś – odparła Meera, która tym razem okazała się nieustępliwa. To ja powinienem to zrobić. Bran uniósł głowę, by spojrzeć na Mur. Wyobraził sobie, że wspina się nań cal po calu, wciskając palce w szczeliny w lodzie i wykopując nogami punkty oparcia. Uśmiechnął się na tę myśl bez względu na sny, dzikich, Jona i całą resztę. Kiedy był małym chłopcem, wspinał się na mury Winterfell i także na wszystkie wieże, lecz żadna z nich nie była taka

wysoka, a do tego były zbudowane z kamienia. Mur był cały szary i pokryty wyżłobieniami, mógł więc również wyglądać na kamienny, gdy jednak chmury się rozstępowały i promienie słońca padały na niego pod innym kątem, rozjarzał się białoniebieskim blaskiem. Stara Niania zawsze mówiła, że to koniec świata. Po drugiej stronie były potwory, olbrzymy i ghule, dopóki jednak Mur był mocny, nie mogły się przezeń przedostać. Chcę stanąć na szczycie z Meerą – pomyślał. Chcę tam wejść i zobaczyć ten widok.

Był jednak kalekim chłopcem o bezużytecznych nogach i mógł jedynie przyglądać się z dołu, jak Meera wspina się na Mur zamiast niego. Właściwie nie wspinała się, jak zwykł to kiedyś robić Bran, lecz wchodziła po schodach wyrąbanych przez Nocną Straż setki albo tysiące lat temu. Pamiętał, że maester Luwin opowiadał mu kiedyś, iż Nocny Fort jest jedynym zamkiem, w którym schody wykuto w lodzie samego Muru. A może to był stryj Benjen. W nowszych zamkach były schody – drewniane albo kamienne – bądź też długie ziemne rampy posypane żwirem.

Lód jest zbyt zdradliwy. To stryj mu o tym mówił. Bran usłyszał od niego, że zewnętrzna powierzchnia Muru płacze czasem lodowatymi łzami, choć zamarznięte wnętrze jest twarde jak skała. Schody z pewnością topiły się i zamarzały na nowo już tysiąc razy od czasu, gdy ostatni czarni bracia opuścili zamek. Za każdym razem robiły się gładsze, bardziej zaokrąglone i zdradliwe. I mniejsze. To prawie tak, jakby Mur stopniowo wchłaniał je w siebie. Meera Reed stąpała bardzo pewnie, lecz nawet ona posuwała się naprzód powoli, przechodząc z jednej wypukłości na drugą. W dwóch

miejscach, gdzie schody były ledwie widoczne, opadła na cztery kończyny. Zejść będzie trudniej – pomyślał Bran, obserwując ją. Mimo to żałował, że nie jest na jej miejscu. Dotarła na szczyt, czołgając się po lodowych wypukłościach, które były wszystkim, co zostało z najwyżej położonych stopni, i zniknęła mu z oczu. – Kiedy zejdzie na dół? – zapytał Bran Jojena. – Kiedy będzie gotowa. Na pewno zechce dokładnie się przyjrzeć... Murowi i temu, co leży poza nim. Powinniśmy zrobić to samo na dole.

– Hodor? – zapytał z powątpiewaniem Hodor. – Może coś znajdziemy – nie ustępował Jojen. Albo coś znajdzie nas. Bran nie mógł jednak powiedzieć tego na głos. Nie chciał, żeby Jojen uznał go za tchórza. Ruszyli zatem na zwiady. Jojen Reed szedł przodem, Bran jechał w koszu na plecach Hodora, a Lato lazł u ich boku. W pewnej chwili wilkor wpadł przez jedne z mrocznych drzwi i po chwili wrócił, trzymając w paszczy szarego szczura. Szczurzy Kucharz –

pomyślał Bran, szczur był jednak innego koloru i tylko wielkości kota. Szczurzy Kucharz miał białe futro i rozmiarami prawie dorównywał świni... W Nocnym Forcie było bardzo dużo mrocznych drzwi i całe mnóstwo szczurów. Bran słyszał, jak biegają po kryptach i piwnicach oraz w labiryncie czarnych jak smoła tuneli, które łączyły je ze sobą. Jojen miał ochotę do nich zajrzeć, lecz Hodor powiedział na to „Hodor”, a Bran powiedział „Nie”. W mroku pod Nocnym Fortem czaiły się rzeczy gorsze niż szczury.

– Mam wrażenie, że to stara forteca – stwierdził Jojen, gdy szli zakurzoną galerią, do której przez powybijane okna wpadały snopy słonecznego światła. – Dwa razy starsza od Czarnego Zamku – przypomniał sobie Bran. – To był pierwszy zamek na Murze. Jest również największy. Był też jednak pierwszym, który porzucono, jeszcze w czasach Starego Króla. Nawet wtedy był już w trzech czwartych pusty i jego utrzymanie kosztowało zbyt wiele. Dobra królowa Alysanne zasugerowała, by Nocna Straż zastąpiła go nowym, mniejszym zamkiem, zbudowanym tylko siedem mil

na wschód stąd, w miejscu, gdzie Mur biegnie wzdłuż brzegu pięknego, zielonego jeziora. Budowę Głębokiego Jeziora opłaciła swymi klejnotami królowa, a wznieśli je ludzie przysłani na północ przez Starego Króla oraz czarni bracia, którzy zostawili Nocny Fort na pastwę szczurów. To jednak było dwa wieki temu. Obecnie Głębokie Jezioro stało puste, tak samo jak zamek, który zastąpiło, a Nocny Fort... – Tu są duchy – stwierdził Bran. Hodor znał wszystkie opowieści, niewykluczone jednak, że Jojen nigdy ich nie słyszał. – Stare duchy, jeszcze

sprzed czasów Starego Króla, a nawet Aegona Smoka, siedemdziesięciu dziewięciu dezerterów, którzy udali się na południe, by wieść żywot ludzi wyjętych spod prawa. Jeden z nich był najmłodszym synem lorda Ryswella i dlatego, gdy dotarli do krainy kurhanów, poszukali schronienia w jego zamku. Lord Ryswell wziął ich jednak do niewoli i odesłał do Nocnego Fortu. Lord dowódca kazał wykuć w szczycie Muru otwory, a potem wsadził w nie dezerterów i uwięził ich żywcem w lodzie. Mają włócznie i rogi i wszyscy spoglądają na północ. Zwą ich siedemdziesięcioma dziewięcioma wartownikami. Za życia opuścili stanowiska i za karę po śmierci ich

warta będzie trwała wiecznie. Po wielu latach, gdy lord Ryswell był już stary i stał nad grobem, kazał się zawieźć do Nocnego Fortu, by mógł przywdziać czerń i stanąć u boku syna. Odesłał go na Mur, gdyż tak nakazywał honor, nie przestał go jednak kochać i chciał pełnić straż razem z nim. Poświęcili na eksplorację zamku pół dnia. Niektóre z wież się zawaliły, a inne wyglądały na zagrożone, wspięli się jednak na wieżę dzwonną (dzwonów już tam nie było) i do ptaszarni (ptaków już tam nie było). Pod browarem znaleźli podziemie wypełnione wielkimi, dębowymi beczkami, które

dźwięczały głucho, gdy Hodor w nie walił. Trafili na bibliotekę (półki i skrzynie rozleciały się, książek nie było i wszędzie roiło się od szczurów). Trafili na wilgotny, mroczny loch, w którego celach pomieściłoby się z pięciuset jeńców. Gdy jednak Bran złapał jeden z przerdzewiałych prętów, złamał mu się w ręku. Z wielkiej komnaty została tylko jedna waląca się ściana, łaźnia zdawała się zapadać pod ziemię, a dziedziniec pod zbrojownią, gdzie ongiś czarni bracia ćwiczyli z włóczniami, tarczami i mieczami, podbiły potężne cierniowe krzewy. Zbrojownia i kuźnia wciąż jednak stały,

choć miejsce mieczy, miecha i kowadła zajęły pajęczyny, szczury oraz kurz. Lato czasami zdawał się słyszeć dźwięki, na które Bran był głuchy, albo obnażał kły bez widocznego powodu, jeżąc sierść na karku... lecz Szczurzy Kucharz się nie pokazał, podobnie jak siedemdziesięciu dziewięciu wartowników czy Szalony Topornik. Bran poczuł wyraźną ulgę. Może to rzeczywiście tylko opustoszałe ruiny. Gdy wróciła Meera, słońce wisiało już tylko o szerokość miecza nad wzgórzami na zachodzie. – Co widziałaś? – zapytał dziewczynę jej brat Jojen.

– Nawiedzany las – odparła tęsknym głosem. – Dzikie wzgórza ciągnące się jak okiem sięgnąć, porośnięte drzewami, których nigdy nie tknął topór. Taflę jeziora lśniącą w promieniach słońca i chmury nadciągające z wiatrem z zachodu. Połacie starego śniegu i sople długie niczym piki. Wypatrzyłam nawet krążącego w górze orła. Wydaje mi się, że on też mnie zauważył. Pomachałam do niego ręką. – A czy znalazłaś drogę zejścia? – zapytał Jojen. Potrząsnęła głową. – Nie. Ściana jest pionowa, a lód

bardzo gładki... może udałoby mi się zleźć na dół, gdybym miała dobrą linę i toporek, żeby wyrąbywać sobie punkty oparcia, ale... – ...my nie mamy szans – dokończył za nią Jojen. – Nie macie – zgodziła się jego siostra. – Jesteś pewien, że to jest miejsce, które widziałeś we śnie? Może to nie ten zamek. – Nie. Na pewno ten. Jest tu brama. Jest – pomyślał Bran. Tyle że zablokowana kamieniami i lodem.

Gdy nadszedł zachód słońca, cienie wież się wydłużyły, a wiatr zaczął dąć silniej, niosąc po dziedzińcach stosy zeschłych liści. Gęstniejący mrok przypomniał Branowi inną opowieść Starej Niani, historię o Nocnym Królu. Był on ponoć trzynastym z kolei dowódcą Nocnej Straży, wojownikiem, który nie znał strachu. – I to właśnie było jego słabością, albowiem wszyscy ludzie muszą znać strach – dodawała zawsze. Do zguby doprowadziła go kobieta, którą ujrzał ze szczytu Muru.

Skórę miała białą jak księżyc, a oczy jak błękitne gwiazdy. Ponieważ nie bał się niczego, rzucił się za nią w pogoń, złapał i kochał się z nią, choć skórę miała zimną jak lód, a gdy oddał jej swe nasienie, razem z nim oddał też duszę. Sprowadził ją ze sobą do Nocnego Fortu i ogłosił królową, a siebie królem. Niezwykłymi czarami zmusił swych zaprzysiężonych braci do posłuchu. Nocny Król i jego trupia królowa władali wspólnie przez trzynaście lat, aż wreszcie Stark z Winterfell i władca dzikich Joramun połączyli swe siły, by

uwolnić Straż z niewoli. Po jego upadku, gdy się okazało, że składał ofiary Innym, wszystkie zapiski o Nocnym Królu zostały zniszczone. Zabroniono nawet wymieniać jego imię. – Niektórzy mówią, że był Boltonem – kończyła zawsze Stara Niania. – Inni, że Magnarem ze Skagos, Umberem, Flintem albo Norreyem. Jeszcze inni twierdzą, że pochodził z rodu Woodfootów, który władał Niedźwiedzią Wyspą przed nadejściem żelaznych ludzi. Ale to nieprawda. Był Starkiem, bratem człowieka, który przywiódł go do upadku. – Zawsze wtedy szczypała Brana w nos, żeby nigdy nie zapomniał jej słów. –

Był Starkiem z Winterfell i kto wie, może miał na imię Brandon? Może spał w tej samej komnacie, w tym samym łożu. Nie spał – pomyślał Bran. Ale mieszkał w zamku, w którym spędzimy dzisiejszą noc. W najmniejszym stopniu nie podobała mu się ta myśl. Stara Niania zawsze powtarzała, że Nocny Król za dnia był tylko człowiekiem, lecz nocą władał niepodzielnie. A zapada zmierzch. Reedowie postanowili, że będą spać w kuchni, która była kamiennym ośmiokątem nakrytym rozbitą kopułą.

Oferowała pewniejsze schronienie niż większość pozostałych budynków, mimo że obok wielkiej centralnej studni przez łupkową posadzkę przebiło się czardrzewo, które następnie wygięło się w bok, by dosięgnąć dziury w dachu i wyciągnąć białe jak kość gałęzie ku słońcu. Wyglądało dziwnie. Było chudsze niż inne czardrzewa, które widział Bran i nie wyrzeźbiono w nim twarzy. Mimo to poczuł, że starzy bogowie są przy nim. To jednak była jedyna rzecz, która mu się tu podobała. Większa część dachu była na miejscu, co znaczyło, że jeśli znowu spadnie deszcz, nie zmokną, nie sądził jednak, by kiedykolwiek robiło

się tu ciepło. Łatwo było wyczuć przenikający przez posadzkę chłód. Branowi nie przypadły też do gustu cienie ani wielkie ceglane piece, które otaczały ich niczym rozdziawione paszcze, a także przerdzewiałe haki na mięso oraz blizny i plamy, które zauważył na rzeźnickim pniaku stojącym pod jedną ze ścian. Tu właśnie Szczurzy Kucharz porąbał księcia na kawałki – pomyślał. A pasztet upiekł w jednym z tych pieców. Najbardziej ze wszystkiego niepokoiła go jednak studnia. Była kamienna i miała dobre dwanaście stóp szerokości, a w jej ścianę wbudowano schody, które prowadziły po spirali w

ciemność. Kamienie były wilgotne i pokryte plamami saletry, żadne z nich nie wypatrzyło jednak na dnie wody. Nawet Meera, która miała bystry wzrok łowcy. – Może to studnia bez dna – odezwał się niepewnym głosem Bran. Hodor przyklęknął przy sięgającym kolan obmurowaniu studni i zajrzał do środka. – HODOR! – zawołał. Jego głos spłynął echem w głąb studni. – Hodorhodorhodorhodor – brzmiał coraz ciszej i ciszej – hodorhodorhodorhodor.

Wreszcie stał się czymś mniej niż szept. Chłopiec stajenny miał zdziwioną minę. Nagle schylił się i podniósł z podłogi kawałek ukraszonego łupku. – Hodor, nie! – zawołał Bran, było już jednak za późno. Sługa wrzucił kamienną płytkę do środka. – Nie trzeba było tego robić. Nie wiesz, co jest tam na dole. Mogłeś coś uderzyć albo... albo coś obudzić. Olbrzym popatrzył na niego niewinnie. – Hodor? Daleko, daleko w dole rozległ się

dźwięk wpadającego do wody kamienia. Nie był to właściwie plusk, lecz raczej odgłos połykania, jakby coś ukrytego w głębinach otworzyło drżącą, lodowatą paszczę i pochłonęło ciśniętą przez Hodora płytkę. Ze studni dobiegły ich ciche echa i przez chwilę Branowi wydawało się, że coś tam się porusza, brnąc mozolnie przez wodę. – Może nie powinniśmy tu nocować – rzekł niepewnym głosem. – Przy studni? – zapytała Meera. – Czy w Nocnym Forcie? – Tak – odparł Bran.

Parsknęła śmiechem i wysłała Hodora po drewno. Lato poszedł razem z nim. Było już niemal zupełnie ciemno i wilkor miał ochotę wybrać się na polowanie. Hodor wrócił sam z wielkim naręczem gałęzi. Jojen Reed wziął w ręce krzemień oraz nóż i zabrał się do rozpalania ognia. Meera oczyściła rybę, którą złapała w ostatnim z mijanych przez nich strumieni. Bran zastanawiał się, ile lat minęło, odkąd ostatnio ktoś jadł kolację przyrządzoną w kuchni Nocnego Fortu. Zadał też sobie pytanie, kto ją przyrządził, choć może lepiej było tego nie wiedzieć.

Gdy ogień płonął już wesoło, Meera wzięła się do pieczenia ryby. Dobrze chociaż, że to nie pasztet. Szczurzy Kucharz zrobił z syna andalskiego króla wielki pasztet z cebulą, marchewką, grzybami, mnóstwem pieprzu i soli, plasterkami boczku i ciemnym, czerwonym dornijskim winem. Następnie podał pasztet ojcu chłopca, który pochwalił jego smak i poprosił o drugi kawałek. Potem bogowie zamienili kucharza w monstrualnego, białego szczura, który mógł się żywić jedynie własnymi młodymi. Od tego czasu krążył po Nocnym Forcie, pożerając swe dzieci, a jego głód wciąż nie był

zaspokojony. – To nie za morderstwo przeklęli go bogowie – mówiła Stara Niania. – Ani nawet nie za to, że podał andalskiemu królowi jego własnego syna jako pasztet. Człowiek ma prawo do zemsty. On jednak zabił gościa pod swoim dachem, a tego bogowie nie mogą wybaczyć. – Powinniśmy się przespać – oznajmił z powagą Jojen, gdy już się nasycili. Poruszył patykiem ledwie się tlące ognisko. – Może znowu przyśni mi się zielony sen, który wskaże nam drogę.

Hodor położył się już i pochrapywał cicho. Od czasu do czasu miotał się gwałtownie pod płaszczem i mamrotał coś, co mogło brzmieć: „Hodor”. Bran podczołgał się bliżej ognia. Przyjemnie było poczuć ciepło, a ciche potrzaskiwanie płomieni uspokajało go, lecz mimo to sen nie chciał nadejść. Na dworze wiatr wysyłał do boju armie zeschłych liści, które maszerowały przez dziedzińce, by drapać cicho o drzwi i okna. Te dźwięki przypominały mu opowieści Starej Niani. Niemal widział widmowych wartowników nawołujących się na szczycie Muru i dmących w swe upiorne rogi. Przez dziurę w dachu do środka wpadało blade światło księżyca, które malowało

swym blaskiem pnące się ku górze gałęzie czardrzewa. Wyglądało to tak, jakby drzewo próbowało złapać księżyc i wciągnąć go do studni. Starzy bogowie – modlił się Bran. Jeśli mnie słyszycie, nie zsyłajcie mi dziś snu. Albo niech to będzie dobry sen. Bogowie nie odpowiedzieli. Bran nakazał sobie zaniknąć oczy. Może na chwilę zasnął, a może drzemał tylko, unosząc się na granicy snu i jawy i starając się nie myśleć o Szalonym Toporniku, Szczurzym Kucharzu czy stworze, który przychodzi nocą. I nagle usłyszał dźwięk.

Otworzył oczy. Co to było? Wstrzymał oddech. Czy to mi się przyśniło? Czy to jakiś głupi koszmar? Nie chciał budzić Meery i Jojena z powodu złego snu, ale... znowu... ciche, odległe szuranie. Liście, to liście ocierają się o mury... albo wiatr, to może być wiatr... Dźwięk nie pochodził jednak z zewnątrz. Bran poczuł, że jeżą mu się włoski na ramionach. Dobiega ze środka, jest tutaj z nami i robi się coraz głośniejszy. Wsparł się na łokciu, wytężając słuch. Słychać było wiatr i szum liści, to jednak było coś innego. Kroki. Ktoś się zbliżał. Coś się zbliżało.

Wiedział, że to nie wartownicy. Oni nigdy nie opuszczali Muru. W Nocnym Forcie mogły być też jednak również inne, jeszcze straszniejsze duchy. Przypomniał sobie, jak Stara Niania opowiadała mu o Szalonym Toporniku, który zdejmował buty i nocą grasował boso po zamku. Jedynym dźwiękiem, który mógł go zdradzić, było kapanie kropelek krwi ściekających z jego topora, łokci oraz koniuszka wilgotnej rudej brody. A może to wcale nie był Szalony Topornik, tylko stwór, który przychodzi nocą. Stara Niania mówiła, że wszyscy uczniowie go widzieli, lecz potem każdy z nich podał lordowi dowódcy inny opis. I trzech z

nich umarło w ciągu roku, a czwarty oszalał, kiedy zaś po stu latach stwór pojawił się znowu, wlókł za sobą zakutych w łańcuchy chłopców. To jednak była tylko opowieść. Niepotrzebnie się bał. Maester Luwin powiedział, że nie ma żadnego stwora, który przychodzi nocą, a jeśli nawet kiedyś istniał, zniknął już ze świata, tak samo jak olbrzymy i smoki. To nic – tłumaczył sobie Bran. Dźwięk stawał się jednak coraz głośniejszy. Dobiega ze studni – zrozumiał Bran. To przeraziło go jeszcze bardziej. Coś

wydostawało się spod ziemi, przychodziło z mroku. Hodor to obudził. Obudził to tym głupim kamieniem, a teraz przyjdzie po nas. Chrapanie Hodora i walenie serca Brana niemal zagłuszały odgłos. Czy tak brzmi dźwięk skapującej z topora krwi? A może było to słabe, odległe pobrzękiwanie widmowych łańcuchów? Bran wsłuchał się uważniej. Kroki. Z całą pewnością były to kroki, każdy następny odrobinę głośniejszy od poprzedniego. Nie potrafił jednak określić, ilu jest intruzów. W studni dźwięki niosły się echem. Nie słyszał żadnego kapania ani szczęku łańcuchów, było tam jednak coś innego... słabe,

wysokie kwilenie, przypominające jęki bólu, i ciężkie, stłumione oddechy. Najgłośniejsze jednak były kroki, które wciąż się zbliżały. Chłopiec za bardzo się bał, żeby krzyczeć. Ognisko przygasło już do kilku żarzących się słabo węgielków, a wszyscy przyjaciele Brana spali. Omal nie wymknął się ze swej skóry, by sięgnąć do wilka, lecz Lato mógł przebywać wiele mil stąd. Nie mógł zostawić przyjaciół w ciemności, sam na sam z tym, co gramoliło się ze studni. Mówiłem im, żeby tu nie przychodzić – myślał przygnębiony. Mówiłem im, że tu są duchy. Że powinniśmy pójść do Czarnego Zamku.

Kroki brzmiały ciężko. Powolne i ociężałe tarcie o kamień. To coś wielkiego. Według Starej Niani Szalony Topornik był potężnym mężczyzną, a stwór, który przychodzi nocą, był monstrualny. Sansa mówiła mu kiedyś, że demony ciemności nie znajdą go, jeśli schowa się pod kołdrą. Omal tego nie zrobił, przypomniał sobie jednak, że jest księciem i już prawie dorosłym mężczyzną. Poczołgał się po podłodze, wlokąc za sobą bezwładne nogi, aż wreszcie mógł wyciągnąć rękę i dotknąć stopy Meery.

Ocknęła się momentalnie. Nigdy nie znał nikogo, kto budziłby się tak szybko jak Meera Reed i tak błyskawicznie odzyskiwał pełnię świadomości. Bran przycisnął palec do ust, by wiedziała, że ma milczeć. Wyczytał z jej twarzy, że natychmiast usłyszała dźwięk, niosące się echem kroki, słabe kwilenie, ciężki oddech. Dziewczyna podniosła się bez słowa i złapała za broń. W prawej dłoni trzymała trójząb, a z lewej zwisała zwinięta sieć. Ruszyła boso w stronę studni. Jojen drzemał spokojnie, nie zważając na nic, a Hodor miotał się i mamrotał niespokojnie

przez sen. Meera trzymała się cieni, cicho jak kot okrążając snop księżycowego blasku. Bran obserwował ją przez cały czas, lecz nawet on ledwie dostrzegał słaby blask jej trójzęba. Nie mogę pozwolić, by walczyła z tym czymś sama – pomyślał. Lato był daleko, ale... ...Bran zrzucił swą skórę i sięgnął po Hodora. Wsuwanie się w Latę przychodziło mu teraz z taką łatwością, że prawie w ogóle o tym nie myślał. To jednak było

trudniejsze, jakby próbował wsunąć lewy but na prawą nogę. Nie dosyć, że but nie pasował, to jeszcze sam się bał, nie wiedział, co się dzieje, odpychał nogę od siebie. Bran czuł smak wymiocin w gardle Hodora. To niemal wystarczyło, by zmusić go do ucieczki. Zamiast tego pchnął mocno, usiadł, podwinął nogi – swe wielkie, silne nogi – i podniósł się. Stoję. Postawił krok naprzód. Idę. To było wrażenie tak dziwne, że omal nie upadł. Widział siebie na kamiennej posadzce: małego, bezwładnego kalekę. Teraz jednak nie był kaleką. Złapał za rękojeść miecza Hodora.

Oddech był już głośny jak kowalski miech. Ze studni dobiegł jęk, przenikliwy pisk, który przeszył go jak nożem. W półmrok wylazła wielka, czarna postać, która powlokła się w stronę księżycowego blasku. Na Brana padł strach tak wielki, że nim zdążył choćby pomyśleć o wyciągnięciu miecza z pochwy, tak jak zamierzał, znowu znalazł się na podłodze. – Hodor hodor HODOR – ryknął chłopiec stajenny, tak samo jak w wieży na jeziorze, gdy huczały gromy. Stwór, który przychodzi nocą, również krzyczał, miotając się jak szalony w

zarzuconej przez Meerę sieci. Dziewczyna uderzyła błyskawicznie trójzębem w ciemności. Intruz zachwiał się i upadł, szarpiąc się w sieci. Zawodzenie nadal dobiegało ze studni i było coraz głośniejsze. Czarny stwór miotał się rozpaczliwie na posadzce, wrzeszcząc: – Nie, nie, nie, proszę, NIE... Meera stanęła nad nim. Jej trójząb na żaby lśnił w świetle księżyca srebrzystym blaskiem. – Kim jesteś? – zapytała. – Jestem SAM – łkał czarny stwór. –

Sam, Sam, jestem Sam, wypuść mnie, dźgnęłaś mnie... Przetoczył się przez plamę księżycowego blasku, szarpiąc się w sieci zarzuconej przez Meerę. Hodor wciąż krzyczał: – Hodor hodor hodor. Wreszcie Jojen rzucił do ogniska garść patyków i płomienie strzeliły w górę. Zrobiło się jasno i Bran ujrzał bladą dziewczynę o chudej twarzy siedzącą na krawędzi studni. Cała była opatulona w futra i skóry, na które narzuciła jeszcze ogromny czarny

płaszcz. Próbowała uspokoić trzymane w rękach niemowlę. Ten, kto leżał na podłodze, usiłował uwolnić rękę z sieci, by sięgnąć po nóż, był jednak zbyt zaplątany. Nie był żadną straszliwą bestią ani nawet zbroczonym krwią Szalonym Topornikiem, lecz wielkim grubasem odzianym w czarną wełnę, czarne futra, czarną skórę i czarną kolczugę. – To czarny brat – stwierdził Bran. – Meero, on jest z Nocnej Straży. – Hodor? – Chłopiec stajenny

przykucnął, by przyjrzeć się zaplątanemu w sieć człowiekowi. – Hodor – powtórzył z głośnym śmiechem. – Tak, z Nocnej Straży. – Grubas nadal dyszał jak miech. – Jestem bratem ze Straży. – Jeden sznur miał pod podbródkami, by głowa mu nie opadała, pozostałe zaś wpijały mu się głęboko w policzki. – Jestem wroną. Proszę, uwolnijcie mnie z tego. Brana ogarnęła nagła niepewność. – Czy jesteś trójoką wroną?

To niemożliwe, żeby nią był. – Nie sądzę. – Grubas zatoczył oczyma, których miał tylko dwoje. – Jestem po prostu Sam. Samwell Tarly. Uwolnijcie mnie, to boli. Znowu zaczął się szarpać. Meera wydała z siebie pełen niesmaku dźwięk. – Przestań się miotać. Jeśli rozerwiesz moją sieć, wrzucę cię z powrotem do studni. Leż spokojnie, to cię wyplączę. – Jak się nazywasz? – zapytał Jojen

dziewczynę z dzieckiem. – Goździk – odpowiedziała. – Od kwiatu. On to Sam. Nie chcieliśmy was przestraszyć. Kołysała dziecko, szepcząc coś do niego, aż wreszcie przestało płakać. Meera wyplątywała grubego brata, a Jojen podszedł do studni i zajrzał do środka. – Skąd przyszliście? – Od Crastera – odparła dziewczyna. – Czy ty jesteś tym, o którego chodzi?

Jojen odwrócił się i spojrzał na nią. – O którego chodzi? – On powiedział, że Sam nim nie jest – wyjaśniła. – Że to ma być ktoś inny. Ten, którego miał odnaleźć. – Kto tak powiedział? – zapytał Bran. – Zimnoręki – odparła cicho Goździk. Meera zdarła już jeden koniec sieci i grubas zdołał usiąść. Dygotał i nadal nie mógł złapać tchu. – Mówił, że będą tu ludzie – wysapał. –

To znaczy w zamku. Ale nie wiedziałem, że będziecie tuż przy wyjściu. Nie wiedziałem, że zarzucicie na mnie sieć i dźgniecie mnie w brzuch. – Dotknął się obleczoną w czarną rękawicę dłonią. – Czy krwawię? Nic nie widzę. – To było tylko lekkie szturchnięcie, żeby zbić cię z nóg – odparła Meera. – Daj, niech się przyjrzę. – Opadła na jedno kolano i pomacała okolicę pępka grubasa. – Masz na sobie kolczugę. Nawet cię nie drasnęłam. – Ale i tak mnie bolało – poskarżył się Sam.

– Naprawdę jesteś bratem z Nocnej Straży? – zdziwił się Bran. Grubas skinął głową, kołysząc licznymi podbródkami. Skórę miał bladą i obwisłą. – Tylko zarządcą. Opiekowałem się krukami lorda Mormonta. – Przez chwilę wydawało się, że się rozpłacze. – Ale straciłem je na Pięści. To była moja wina. Sam też się zgubiłem. Nie potrafiłem nawet znaleźć Muru. Ma trzysta mil długości i siedemset stóp wysokości, a ja nie potrafiłem go znaleźć! – No, ale w końcu go znalazłeś –

stwierdziła Meera. – Podnoś tyłek z podłogi, chcę odzyskać sieć. – Jak przedostaliście się przez Mur? – zapytał Jojen, gdy Sam dźwignął się z wysiłkiem. – Czy ta studnia prowadzi do podziemnej rzeki? Czy tak właśnie przeszliście? Nie jesteście nawet mokrzy... – Jest tam brama – wyjaśnił Sam. – Ukryta brama, stara jak Mur. On nazwał ją Czarną Bramą. Reedowie wymienili spojrzenia. – Czy znajdziemy ją na dnie studni? –

dopytywał się Jojen. Sam potrząsnął głową. – Nie znajdziecie. Muszę was tam zaprowadzić. – Dlaczego? – zdziwiła się Meera. – Jeśli jest tam brama... – Nie odszukacie jej, a jeśli nawet wam się to uda, nie otworzy się przed wami. To Czarna Brama. – Sam szarpnął wyblakłą, czarną wełnę swego rękawa. – Mówił, że może ją otworzyć tylko człowiek z Nocnej Straży. Zaprzysiężony brat, który powiedział słowa.

– On tak mówił? – Jojen zmarszczył brwi. – Ten... Zimnoręki? – To nie jest jego prawdziwe imię – wyjaśniła Goździk, kołysząc się w przód i w tył. – Nazwaliśmy go tak z Samem. Ręce miał zimne jak lód, ale uratował nas przed umarłymi, on i jego kruki, a potem przywiózł nas tu na łosiu. – Na łosiu? – zapytał oszołomiony Bran. – Na łosiu? – powtórzyła zdumiona Meera.

– Kruki? – zdziwił się Jojen. – Hodor? – rzekł Hodor. – Czy był zielony? – zainteresował się Bran. – Czy miał poroże? – Łoś? – zapytał zbity z tropu grubas. – Zimnoręki – wyjaśnił zniecierpliwiony Bran. – Stara Niania opowiadała, że zieloni ludzie jeżdżą na łosiach. Czasem mają też poroża. – Nie był zielony. Nosił czarny strój, jak brat z Nocnej Straży, ale był blady jak upiór, a ręce miał takie zimne, że z początku się przestraszyłem. Upiory

mają jednak niebieskie oczy i nie mają języków albo zapomniały, jak się ich używa. – Grubas spojrzał na Jojena. – On czeka. Powinniśmy już iść. Czy macie jakieś cieplejsze ubrania? W Czarnej Bramie jest zimno, a po tamtej stronie Muru jeszcze zimniej. – Dlaczego nie przyszedł tutaj? – Meera wskazała na Goździk i jej dziecko. – Oni mogli tamtędy przejść, to czemu nie on? Dlaczego nie przeprowadziłeś przez Czarną Bramę i jego? – To... to niemożliwe.

– Dlaczego? – Chodzi o Mur. Powiedział, że Mur to coś więcej niż lód i kamień. Wpleciono w niego zaklęcia... stare i potężne. Nie może przejść na drugą stronę. W zamkowej kuchni zrobiło się nagle bardzo cicho. Bran słyszał buzowanie płomieni, wiatr poruszający liśćmi, skrzypienie chudego czardrzewa, które sięgało ku księżycowi. Przypomniał sobie słowa Starej Niani. Za bramami mieszkają potwory, olbrzymy i ghule, ale dopóki Mur jest mocny, nie mogą przejść na drugą stronę. Dlatego śpij, chłopcze, mój mały Brandonie. Nie trzeba się bać. Tu nie ma potworów.

– To nie mnie kazał ci przyprowadzić – oznajmił Jojen Reed grubemu Samowi, odzianemu w wybrudzony, workowaty, czarny strój. – Chodziło o niego. – Och. – Sam popatrzył niepewnie na Brana. Niewykluczone, że dopiero w tej chwili zauważył, iż ma do czynienia z kaleką. – Nie... Nie mam siły cię nieść, nie... – Hodor mnie poniesie. – Bran wskazał na kosz. – Jeżdżę w tym na jego plecach. Sam wbił w niego wzrok. – Jesteś bratem Jona Snow. Tym, który

spadł... – Nie – przerwał mu Jojen. – Tamten chłopiec nie żyje. – Nikomu nie mów – ostrzegł go Bran. – Proszę. Sam przez chwilę wyglądał na zbitego z tropu, w końcu jednak rzekł: – Potrafię... potrafię dochować tajemnicy. Goździk też. – Popatrzył na dziewczynę, która skinęła głową. – Jon... Jon był również moim bratem. Był najlepszym przyjacielem, jakiego w życiu miałem, ale poszedł z Qhorinem Półrękim na zwiady w Mroźne Kły i już

nie wrócił. Czekaliśmy na niego na Pięści, kiedy... kiedy... – Jon jest tutaj – przerwał mu Bran. – Lato go widział. Był z jakimiś dzikimi, ale kiedy zabili człowieka, zabrał jego konia i uciekł. Założę się, że pojechał do Czarnego Zamku. Sam popatrzył na Meerę, szeroko wybałuszając oczy. – Jesteś pewna, że to był Jon? Widziałaś go? – Jestem Meera – odparła z uśmiechem dziewczyna. – Lato to...

Od dziury w dachu oderwał się nagle cień, który skoczył w dół w blasku księżyca. Mimo rannej łapy wilk wylądował cicho i miękko jak śnieg. Goździk pisnęła ze strachu i przycisnęła dziecko do piersi tak mocno, że znowu się rozpłakało. – Nie zrobi wam krzywdy – uspokoił ich Bran. – To jest Lato. – Jon mówił, że wszyscy macie wilki. – Sam zdjął rękawicę. – Znam Ducha. Wyciągnął drżącą dłoń. Jego białe, miękkie, tłuste palce przypominały małe

kiełbasy. Lato podszedł bliżej, powąchał dłoń i polizał ją. Wtedy właśnie Bran podjął decyzję. – Pójdziemy z tobą. – Wszyscy? Sam był tym wyraźnie zdziwiony. Meera zmierzwiła włosy Brana. – To nasz książę. Lato okrążył studnię, obwąchując ją. Zatrzymał się przy pierwszym stopniu i

popatrzył na Brana. Chce iść. – Czy Goździk będzie bezpieczna, jeśli ją tu zostawię, dopóki nie wrócę? – zapytał Sam. – Tak sądzę – odparła Meera. – Będzie miała nasze ognisko. – W zamku nikogo nie ma – dodał Jojen. Goździk rozejrzała się wokół. – Craster opowiadał nam o zamkach, ale nie miałam pojęcia, że są aż tak wielkie.

To tylko kuchnia. Bran zastanawiał się, co powie dziewczyna, jeśli kiedyś zobaczy Winterfell. Potrzebowali kilku minut, by zebrać swe rzeczy i wsadzić wiklinowy kosz z Branem na plecy Hodora. Gdy byli już gotowi do drogi, Goździk usiadła przy ognisku, by nakarmić dziecko. – Wrócisz po mnie – powiedziała do Sama. – Tak szybko, jak tylko zdołam – obiecał. – Potem pójdziemy gdzieś, gdzie jest ciepło. Słysząc te słowa, Bran zadał sobie

pytanie, co właściwie robi. Czy ja kiedykolwiek dotrę gdzieś, gdzie jest ciepło? – Pójdę pierwszy. Znam drogę. – Sam zawahał się przy otworze studni. – Strasznie dużo tych schodów – westchnął i ruszył w dół. Za nim podążali Jojen, Lato i Hodor z Branem na plecach. Kolumnę zamykała Meera, trzymająca w rękach trójząb i sieć. Droga była długa. Górna część studni była skąpana w blasku księżyca, który jednak słabł z każdym jej okrążeniem. Kroki odbijały się echem od wilgotnych kamieni, a szum wody z każdą chwilą stawał się głośniejszy.

– Czy nie trzeba było zabrać pochodni? – martwił się Jojen. – Oczy przyzwyczają się wam do ciemności – uspokoił go Sam. – Dotykaj jedną dłonią ściany, a na pewno nie spadniesz. Z każdym okrążeniem w studni było zimniej i ciemniej. Gdy Bran uniósł wreszcie głowę, by spojrzeć w górę, wylot był już nie większy niż księżyc w kwadrze. – Hodor – szeptał Hodor. – Hodorhodorhodorhodorhodorhodor – odpowiadała również szeptem studnia.

Szum wody był już bardzo blisko, gdy jednak Bran spoglądał w dół, widział jedynie ciemność. Jedno czy dwa okrążenia później Sam zatrzymał się nagle. Znajdował się w odległości jednej czwartej obrotu od Brana i Hodora i sześć stóp niżej od nich, lecz mimo to chłopiec ledwie go widział. Wrota jednak zauważył. Sam nazwał je „Czarną Bramą”, wcale jednak nie były czarne. Zrobiono je z białego czardrewna i widniała na nich twarz. Od drewna biła poświata, jasna jak mleko i księżycowy blask, tak delikatna,

że wydawało się, iż niemal nie oświetla niczego poza samymi drzwiami, nawet Sama, który stał tuż obok. Twarz była stara i blada, zwiędła i skurczona. Wygląda na martwą. Usta miała zamknięte, oczy i policzki zapadnięte, czoło zmarszczone, a podbródek opadający. Gdyby człowiek mógł żyć tysiąc lat i nie umrzeć, lecz cały czas się starzeć, jego twarz mogłaby wyglądać właśnie tak. Drzwi otworzyły oczy. One również były białe, a do tego ślepe. – Kim jesteś? – padło pytanie.

– Kim-kim-kim-kim-kim-kim-kim – wyszeptała studnia. – Jestem mieczem w ciemności – odparł Samwell Tarly. – Jestem strażnikiem na murach. Jestem ogniem, który odpędza zimno, światłem, które przynosi świt, rogiem, który budzi śpiących, tarczą, która osłania krainę człowieka. – W takim razie możesz przejść – odpowiedziały drzwi. Ich usta rozchyliły się szeroko, coraz szerzej i szerzej, aż wreszcie pozostała jedynie wielka, rozwarta paszcza otoczona zmarszczkami. Sam odsunął się na bok i przepuścił Jojena skinieniem dłoni.

Lato podążył za Reedem, węsząc uważnie po drodze. Potem przyszła kolej na Brana. Hodor pochylił się, lecz niewystarczająco nisko. Górna krawędź drzwi otarła się lekko o czubek głowy Brana i na chłopca spadła kropla wody, który spłynęła powoli po jego nosie. Była dziwnie ciepła i słona jak łza.

D aenery s Meereen dorównywało wielkością Astaporowi i Yunkai razem wziętym. Podobnie jak siostrzane miasta, zbudowano je z cegieł, gdy jednak Astapor był czerwony, a Yunkai żółte, cegły Meereen były różnobarwne. Mury miejskie były tu wyższe i w lepszym stanie niż w Yunkai, pełne bastionów i przy każdym załamaniu wzmocnione wielkimi, obronnymi wieżami. Za nimi, na tle nieba rysował się potężny wierzchołek Wielkiej Piramidy, monstrualnej budowli wysokości ośmiuset stóp, zwieńczonej wyniosłą harpią z brązu.

– Harpia to tchórzliwy stwór – oznajmił na jej widok Daario Naharis. – Ma serce kobiety i nogi kurczęcia. Nic dziwnego, że jej synowie chowają się za murami. Bohater jednak się nie ukrywał. Wyjechał przez miejską bramę, obleczony w łuskową zbroję barwy miedzi i gagatu. Dosiadał białego rumaka, którego czaprak w różowobiałe paski harmonizował kolorem z jedwabnym płaszczem spływającym z ramion bohatera. Jego spowita w różowo-białą tkaninę kopia miała czternaście stóp długości, a pociągnięte lakierem włosy ukształtowano na podobieństwo dwóch krętych baranich

rogów. Bohater jeździł w tę i we w tę pod murami z wielobarwnych cegieł, wzywając oblegających, by wysłali wojownika, który stawi mu czoło w pojedynku. Jej bracia krwi pragnęli odpowiedzieć na to wyzwanie tak gorąco, że omal się nie pobili. – Krwi mojej krwi – oznajmiła im Dany – wasze miejsce jest u mego boku. Ten człowiek jest zaledwie brzęczącą muchą, niczym więcej. Nie zwracajcie na niego uwagi. Wkrótce odjedzie.

Aggo, Jhogo i Rakharo byli dzielnymi wojownikami, byli też jednak młodzi i zbyt cenni, by ich narażać. To oni zapewniali spójność khalasaru Dany, a do tego byli jej najlepszymi zwiadowcami. – Mądrze powiedziane – pochwalił ją ser Jorah, obserwując bohatera sprzed jej namiotu. – Niech ten głupiec sobie pojeździ i pokrzyczy, aż jego koń okuleje. W niczym nam nie zaszkodzi. – Zaszkodzi – sprzeciwił się Arstan Białobrody. – Wojen nie wygrywa się tylko mieczami i włóczniami, ser. Dwie armie o równej sile mogą się spotkać na polu bitwy i jedna z nich załamie się i

pierzchnie, podczas gdy druga wytrzyma. Ten bohater wzbudza odwagę w sercach ich ludzi i zasiewa ziarno wątpliwości w naszych. Ser Jorah prychnął pogardliwie. – A jeśli nasz wojownik przegra, jakie ziarno to posieje? – Ten, kto boi się bitwy, nie odnosi zwycięstw, ser. – Nie mówimy o bitwie. Bramy Meereen nie otworzą się przed nami, jeśli ten głupiec padnie. Po co ryzykować życie bez sensu?

– Powiedziałbym, że dla honoru. – Dość już słyszałam. Dany miała wystarczająco wiele kłopotów i nie potrzebowała jeszcze ich kłótni. W Meereen czyhały na nią niebezpieczeństwa znacznie poważniejsze niż wykrzykujący obelgi, różowo-biały bohater. Nie mogła pozwolić, by cokolwiek odwracało jej uwagę. Po Yunkai jej armia liczyła ponad osiemdziesiąt tysięcy ludzi, lecz mniej niż jedna czwarta z nich była

żołnierzami. Reszta... no cóż, ser Jorah zwał ich gębami na nogach. Wkrótce zaczną głodować. Wielcy Panowie z Meereen wycofali się przed wojskami Dany, zbierając z pól tyle, ile tylko zdołali, i paląc to, czego nie udało się zebrać. Na każdym kroku witały ją spopielone pola i zatrute studnie. Co najgorsze, do każdego słupa milowego nadmorskiego traktu biegnącego z Yunkai przybili żywcem niewolnicze dziecko. Wszystkie miały wyprute wnętrzności, a jedną ręką wskazywały na Meereen.

Dowodzący jej strażą przednią Daario rozkazał zdejmować dzieci, nim Dany zdąży je ujrzeć, odwołała jednak ten rozkaz, gdy tylko jej o tym powiedziano. – Zobaczę je – oznajmiła. – Zobaczę wszystkie. Policzę je i spojrzę w ich twarze. I będę pamiętała. Nim dotarli do położonego przy ujściu rzeki do morza Meereen, naliczyła sto sześćdziesięcioro troje dzieci. Dostanę to miasto – przysięgła sobie po raz kolejny. Różowo-biały bohater szydził z oblegających całą godzinę, drwiąc z ich męskości, matek, żon i bogów.

Zgromadzeni na murach obrońcy Meereen nagradzali go głośnymi brawami. – Nazywa się Oznak zo Pahl – poinformował ją Brązowy Ben Plumm, gdy tylko przybył na naradę wojenną. Plumm był nowym dowódcą Drugich Synów, wybranym przez głosowanie wszystkich najemników w kompanii. – Byłem kiedyś osobistym strażnikiem jego stryja, nim jeszcze przyłączyłem się do Drugich Synów. Ci Wielcy Panowie to jedna wielka kupa śmierdzącego robactwa. Kobiety nie były takie złe, ale jeśli spojrzało się na niewłaściwą w nieodpowiedni sposób, można było stracić życie.

Znałem takiego człowieka, nazywał się Scarb. Ten Oznak wyciął mu wątrobę. Twierdził, że bronił czci damy. Oznajmił, że Scarb zgwałcił ją wzrokiem. Pytam się, jak można zgwałcić dziewkę wzrokiem? Ale jego stryj jest najbogatszym człowiekiem w Meereen, a ojciec dowodzi strażą miejską, musiałem więc uciekać jak szczur, żeby nie wykończył i mnie. Oznak zo Pahl zsiadł z białego rumaka, wydobył męskość i skierował strumień moczu w stronę oliwnego gaju, w którym pośród spalonych drzew stał złoty namiot Dany. Nie skończył jeszcze lać, gdy nadjechał Daario Naharis z arakhem w dłoni.

– Czy mam mu to uciąć w twe imię i wepchnąć mu w gębę, Wasza Miłość? – zapytał. Jego złoty ząb kontrastował jaskrawo z niebieską, rozwidloną brodą. – Chodzi mi o miasto, nie o jego żałosną męskość. Ogarniał ją jednak coraz większy gniew. Jeśli nadal będę go ignorowała, moi ludzie pomyślą, że jestem słaba. Kogo jednak mogła wysłać? Potrzebowała Daaria tak samo, jak swych jeźdźców krwi. Bez ekstrawaganckiego Tyroshijczyka mogła stracić Wrony Burzy, wśród których

było wielu zwolenników Prendahla na Ghezn i Sallora Łysego. Wysoko na murach Meereen wrzaski przybierały na sile. Setki obrońców brały przykład z bohatera i szczały z murów, by okazać wzgardę oblegającym. Sikają na niewolników, by pokazać, że się nas nie boją – pomyślała. Nigdy by się na to nie odważyli, gdyby pod ich bramami stał dothracki khalasar. – Musimy odpowiedzieć na to wyzwanie – powtórzył Arstan. – Odpowiemy – zgodziła się Dany. Bohater schował penisa. – Powiedz

Silnemu Belwasowi, że jest mi potrzebny. Wielki, śniady eunuch siedział w cieniu jej namiotu, jedząc kiełbasę. Skończył ją w trzech kęsach, wytarł zatłuszczone dłonie o portki i wysłał Arstana Białobrodego po swój oręż. Stary giermek ostrzył co wieczór arakh Belwasa i smarował klingę jaskrawoczerwonym olejem. Gdy Białobrody przyniósł miecz, Silny Belwas przyjrzał się uważnie ostrzu, wsunął oręż do pochwy i zapiął sobie pas na wielkim brzuszysku. Arstan podał mu

też tarczę – okrągły stalowy dysk nie większy od talerza, który eunuch złapał w rękę, zamiast przytroczyć go sobie do przedramienia, jak robiono w Westeros. – Znajdź mi wątróbkę z cebulą, Białobrody – polecił. – Nie na teraz, na potem. Od zabijania Silny Belwas robi się głodny. Nie czekając na odpowiedź, ruszył w stronę gaju oliwnego i Oznaka zo Pahl. – Dlaczego on, khaleesil – zapytał Rakharo. – Jest gruby i głupi.

– Silny Belwas był niewolnikiem, który walczył tu na arenach. Jeśli szlachetnie urodzony Oznak padnie pod jego ciosami, Wielcy Panowie okryją się wstydem, a jeśli zwycięży... no cóż, marny to triumf dla kogoś tak wysoko postawionego. Meereen nie będzie miało powodów do dumy. Ponadto w przeciwieństwie do ser Joraha, Daaria, Brązowego Bena i jej trzech braci krwi, eunuch nie dowodził wojskami, nie układał strategicznych planów ani nie służył jej radą. Nie robi nic poza jedzeniem, przechwalaniem się i wrzeszczeniem na Arstana. Belwasa mogła bez większego żalu

poświęcić. Czas też, by przekonała się, ile wart jest obrońca, którego przysłał jej magister Illyrio. Gdy pojawił się człapiący ciężko ku miejskim murom Belwas, wśród oblegających dał się słyszeć szmer podniecenia, a na murach i wieżach Meereen rozległy się szydercze okrzyki. Oznak zo Pahl dosiadł rumaka i czekał, unosząc pionowo w górę pasiastą kopię. Koń podrzucał niecierpliwie łbem i drapał kopytami piaszczystą ziemię. Mimo swej masy eunuch wydawał się maleńki w porównaniu z bohaterem i jego wierzchowcem.

– Rycerski wojownik zsiadłby z konia – zauważył Arstan. Oznak zo Pahl opuścił kopię i ruszył do szarży. Belwas zatrzymał się na szeroko rozstawionych nogach. W jednej dłoni trzymał małą okrągłą tarczę, a w drugiej zakrzywiony arakh, który Arstan tak starannie pielęgnował. Wielki brązowy brzuch i obwisłą pierś miał nagie, a wokół pasa owiązał sobie żółtą jedwabną szarfę. Nie nosił żadnej zbroi poza swą nabijaną ćwiekami kamizelką, tak niedorzecznie małą, że nie zakrywała nawet sutków.

– Trzeba było dać mu kolczugę – odezwała się tknięta nagłym niepokojem Dany. – Kolczuga tylko spowolniłaby jego ruchy – sprzeciwił się ser Jorah. – Na arenach nie noszą zbroi. Tłumy domagają się krwi. Spod kopyt białego rumaka tryskał pył. Oznak mknął w stronę Silnego Belwasa, powiewając zarzuconym na ramiona pasiastym płaszczem. Całe miasto Meereen wspierało go swymi krzykami. Głosy oblegających brzmiały w porównaniu z nimi słabo. Nieskalani stali bez słowa w szeregach,

spoglądając na wydarzenia z kamiennymi twarzami. Belwas również wyglądał jak zrobiony z kamienia. Stał na drodze konia z mocno naciągniętą kamizelką, ciasno opinającą szerokie plecy. Kopia Oznaka mierzyła w sam środek jego piersi. Jej stalowy koniuszek mrugał w blasku słońca. Nadzieje go na nią – pomyślała Dany... lecz eunuch zgrabnie odsunął się na bok. Jeździec w mgnieniu oka znalazł się za jego plecami. Zawrócił i uniósł kopię. Belwas nie próbował go atakować. Meereeńczycy na murach darli się jeszcze głośniej. – Co on wyprawia? – zapytała Dany.

– Urządza przedstawienie dla tłumu – odparł ser Jorah. Oznak zatoczył szeroki krąg wokół Belwasa, po czym spiął konia ostrogami i raz jeszcze ruszył do szarży. Eunuch ponownie zaczekał na ostatnią chwilę i nagłym ruchem odbił na bok kopię. Gdy bohater przemknął obok, nad równiną poniósł się gromki śmiech eunucha. – Ta kopia jest za długa – stwierdził ser Jorah. – Belwas musi tylko unikać jej końca. Ten głupiec powinien stratować przeciwnika, zamiast próbować go efektownie nadziać.

Oznak zo Pahl runął do szarży po raz trzeci. Tym razem Dany wyraźnie widziała, że próbuje przemknąć obok rywala niczym westeroski rycerz na turnieju, zamiast jechać prosto na niego, jak Dothrak atakujący wroga. Płaski teren pozwalał rumakowi rozwinąć znaczną prędkość, lecz również ułatwiał eunuchowi uchylanie się przed nieporęczną, czternastostopową kopią. Różowo-biały bohater Meereen spróbował tym razem uprzedzić ruch przeciwnika i w ostatniej chwili przesunął kopię w bok, by ugodzić uchylającego się przed ciosem Silnego Belwasa, eunuch jednak przewidział jego manewr i tym razem padł na

ziemię, zamiast uskakiwać na bok. Kopia przemknęła nad jego głową. Eunuch potoczył się błyskawicznie po ziemi, kreśląc ostrym jak brzytwa arakhem srebrzysty łuk. Rumak zakwiczał głośno, gdy ostrze wbiło mu się w nogi, po czym runął gwałtownie, zrzucając bohatera z siodła. Na ceglanych murach Meereen zapadła nagle głucha cisza. Tym razem to ludzie Dany krzyczeli radośnie. Oznak zeskoczył zręcznie z konia i zdołał wyciągnąć miecz, nim rzucił się na niego Silny Belwas. Stal zadźwięczała o stal. Ciosy były zbyt szybkie i wściekłe, by była w stanie

prześledzić je wzrokiem. Nim minęło dwanaście uderzeń serca, pierś Belwasa zbroczyła krew płynąca ze skaleczenia tuż poniżej sutków, a między baranie rogi Oznaka zo Pahl wbił się arakh. Eunuch wyszarpnął broń i trzema gwałtownymi uderzeniami oddzielił głowę bohatera od tułowia. Potem uniósł trofeum wysoko, pokazując je Meereeńczykom, a następnie cisnął ku miejskim bramom, pozwalając, by potoczyło się po piasku. – No i po bohaterze Meereen – odezwał się ze śmiechem Daario. – To triumf pozbawiony znaczenia – ostrzegł ich ser Jorah. – Nie

zdobędziemy Meereen, zabijając jego obrońców jednego po drugim. – Nie zdobędziemy – przyznała Dany – ale cieszę się ze śmierci tego obrońcy. Ludzie stojący na murach zaczęli strzelać do Belwasa z kusz, lecz bełty spadały zbyt blisko lub odbijały się niegroźnie od ziemi. Eunuch odwrócił się plecami do deszczu pocisków, ściągnął spodnie, przykucnął i zesrał się na oczach obrońców. Potem podtarł tyłek pasiastym płaszczem Oznaka, obrabował spokojnie jego trupa, skrócił męki konającego konia i ruszył niespiesznie w stronę gaju oliwnego.

Gdy dotarł do obozu, oblegający urządzili mu hałaśliwe przywitanie. Jej Dothrakowie śmiali się i wrzeszczeli jak opętani, a Nieskalani narobili mnóstwo huku, tłukąc włóczniami o tarcze. – Dobra robota – pochwalił go ser Jorah, a Brązowy Ben rzucił mu dojrzałą śliwkę. – Słodki owoc za słodką walkę – oznajmił. Nawet dothrackie służące nie szczędziły eunuchowi pochwał. – Zawiązałybyśmy ci włosy w warkocz i zawiesiły w nich dzwoneczek, Silny Belwasie – mówiła Jhiqui – ale,

niestety, nie masz włosów. – Silny Belwas nie potrzebuje brzęczących dzwoneczków. – Eunuch zjadł w czterech kęsach śliwkę Brązowego Bena i odrzucił na bok pestkę. – Silny Belwas potrzebuje wątróbki z cebulą. – Dostaniesz ją – obiecała Dany. – Silny Belwas jest ranny. Brzuch eunucha był czerwony od krwi wypływającej z płytkiej szramy tuż pod obwisłymi piersiami. – To nic. Każdemu pozwalam skaleczyć się jeden raz, zanim zadam mu

śmiertelny cios. – Poklepał się po okrwawionym brzuchu. – Jeśli policzysz skaleczenia, dowiesz się, ilu ludzi zabił Silny Belwas. Dany straciła jednak khala Drogo z powodu podobnej rany i nie zamierzała pozwolić, by ta pozostała nie opatrzona. Wysłała Missandei po pewnego yunkijskiego wyzwoleńca, który słynął z biegłości w sztuce uzdrawiania. Belwas wył z bólu i skarżył się głośno, lecz Dany skarciła go surowo, zwąc go wielkim, łysym dzieckiem, aż wreszcie pozwolił uzdrowicielowi przemyć ranę octem, zaszyć ją i owiązać sobie pierś

bandażem z płótna maczanego w ognistym winie. Dopiero potem poprowadziła swych kapitanów i dowódców do namiotu na naradę. – Muszę zdobyć to miasto – oznajmiła, siedząc ze skrzyżowanymi nogami na stosie poduszek, otoczona trzema smokami. – Jego spichlerze są przepełnione, na tarasach piramid rosną figi, daktyle i oliwki, a w piwnicach kryje się mnóstwo beczułek solonych ryb i wędzonego mięsa. – A także wielkich kufrów złota, srebra i klejnotów – wtrącił Daario. – Nie zapominajmy o klejnotach.

– Przyjrzałem się murom od strony lądu i nie widzę w nich słabego punktu – stwierdził ser Jorah Mormont. – Gdybyśmy mieli czas, może udałoby się nam zrobić podkop pod wieżą i doprowadzić do powstania wyłomu, co jednak mielibyśmy jeść, nim go wykopiemy? Nasze zapasy są już praktycznie wyczerpane. – Nie widzisz słabego punktu w murach od strony lądu? – zapytała Dany. Meereen zbudowano na półwyspie z piasku i kamieni, w miejscu, gdzie leniwie toczący swe wody, brązowy Skahazadhan wpadał do Zatoki Niewolniczej. Od północy mury miasta

biegły wzdłuż rzeki, a od zachodu brzegiem zatoki. – Czy to znaczy, że moglibyśmy zaatakować od rzeki albo od morza? – Mając tylko trzy statki? Możemy poprosić kapitana Groleo, by przyjrzał się murom od strony rzeki, ale jeśli się nie rozsypują, będzie to oznaczało tylko bardziej mokry rodzaj śmierci. – A gdybyśmy wznieśli wieże oblężnicze? Mój brat Viserys opowiadał mi o takich wieżach i wiem, że można je zbudować. – Z drewna, Wasza Miłość – wskazał ser Jorah. – Handlarze niewolników

spalili wszystkie drzewa w promieniu sześćdziesięciu mil od miasta. Bez drewna nie będziemy mieli trebuszy, żeby rozwalić mury, drabin, żeby się na nie wspiąć, wież oblężniczych, żółwi ani taranów. Możemy oczywiście szturmować bramy toporami, ale... – Widziałeś te głowy z brązu nad bramami? – zapytał Brązowy Ben Plumm. – Szeregi głów harpii z otwartymi paszczami? Meereeńczycy mogą wylewać z nich wrzący olej i upiec naszych toporników. Daario Naharis uśmiechnął się do

Szarego Robaka. – Być może powinniśmy dać te topory Nieskalanym. Słyszałem, że dla was wrzący olej nie znaczy więcej niż ciepła kąpiel. – To fałsz. – Szary Robak nie odwzajemnił uśmiechu. – Te osoby nie czują oparzeń, tak jak zwykli ludzie, ale taki olej oślepia i zabija. Nieskalani nie boją się jednak śmierci. Dajcie tym osobom tarany, a rozwalimy te bramy albo zginiemy. – Zginęlibyście – stwierdził Brązowy Ben. Pod Yunkai, gdy przejął

dowodzenie nad Drugimi Synami, zapewniał, że jest weteranem stu bitew. – Chociaż nie twierdzę, że we wszystkich walczyłem dzielnie. Są starzy najemnicy i odważni najemnicy, ale nie ma starych, odważnych najemników. Dany przekonała się już, że to prawda. – Nie będę poświęcała na próżno życia Nieskalanych, Szary Robaku – rzekła z westchnieniem. – Może udałoby się wziąć miasto głodem. Ser Jorah miał niezadowoloną minę. – Sami umarlibyśmy z głodu znacznie

szybciej, Wasza Miłość. Tu nie ma żadnej żywności ani paszy dla mułów i koni. Woda w tej rzece również mi się nie podoba. Już dochodzą do nas meldunki o chorobach w obozach, gorączce, sraczce i trzech przypadkach czerwonki. Jeśli tu zostaniemy, będzie tego więcej. Niewolnicy są osłabieni po marszu. – Wyzwoleńcy – poprawiła go Dany. – Nie są już niewolnikami. – Wolni czy niewolnicy, są głodni, a niedługo będą też chorzy. Miasto jest lepiej zaopatrzone od nas, a do tego można do niego dostarczać zapasy drogą wodną. Twoje trzy statki nie

wystarczą, by zablokować Meereen i od strony rzeki, i od strony morza. – Co w takim razie radzisz, ser Jorahu? – To ci się nie spodoba. – Chcę jednak usłyszeć twą radę. – Jak sobie życzysz. Radzę, byś zostawiła to miasto w spokoju. Nie zdołasz uwolnić wszystkich niewolników na świecie, khaleesi. Twoja wojna czeka na ciebie w Westeros. – Nie zapomniałam o Westeros. – Owa baśniowa kraina, której nigdy nie

widziała na oczy, śniła się jej niekiedy. – Jeśli pozwolę, by stare ceglane mury Meereen zatrzymały mnie tak łatwo, to jak zdobędę wielkie kamienne zamki Westeros? – Tak samo jak zrobił to Aegon – odparł ser Jorah. – Ogniem. Gdy dotrzemy do Siedmiu Królestw, twoje smoki będą już dorosłe. Będziemy też mieli wieże oblężnicze i trebusze, wszystko to, czego brak nam tutaj... droga przez Krainy Długiego Lata jest jednak długa i uciążliwa, czekają nas przy tym niebezpieczeństwa, których nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Zatrzymałaś się w Astaporze po to, by kupić armię, nie zacząć wojnę.

Zachowaj swe włócznie i miecze dla Siedmiu Królestw, moja królowo. Zostaw Meereen Meereeńczykom i pomaszeruj na zachód, do Pentos. – Pokonana? – obruszyła się Dany. – Kiedy tchórze chowają się za wielkimi murami, to oni są pokonani, khaleesi – wtrącił ko Jhogo. Inni jej bracia krwi byli tego samego zdania. – Krwi mojej krwi – rzekł Rakharo – kiedy tchórze chowają się i palą

żywność oraz paszę, wielcy khale muszą poszukać odważniejszych wrogów. Wszyscy to wiedzą. – Wszyscy to wiedzą – zgodziła się Jhiqui, nalewając jej wina. – Ja nie wiem. – Dany bardzo się liczyła z radami ser Joraha, nie była jednak w stanie znieść myśli, że zostawi Meereen nietknięte. Nie potrafiła zapomnieć o przybitych do słupów dzieciach, ptactwie rozszarpującym ich wnętrzności, ich chudych ramionach wskazujących drogę. – Ser Jorahu, twierdzisz, że nie mamy już żywności. Jeśli pomaszeruję na zachód, jak zdołam nakarmić swoich

wyzwoleńców? – Nie zdołasz. Przykro mi, khaleesi. Muszą wykarmić się sami albo zginąć z głodu. Wielu umrze podczas marszu, to prawda. To będzie trudne, ale nie mamy szans ich uratować. Musimy jak najszybciej opuścić tę spaloną ziemię. Wędrując przez czerwone pustkowie, Dany zostawiła za sobą ślad trupów. Był to widok, którego nie zamierzała oglądać już nigdy więcej. – Nie – sprzeciwiła się. Nie poprowadzę moich ludzi na śmierć. –

Moich dzieci. – Musi istnieć jakieś wejście do miasta. – Znam jedno. – Brązowy Ben Plumm pogłaskał się po plamistej, siwo-białej brodzie. – Kanały. – Kanały? Nie rozumiem. – Wielkie kanały z cegły uchodzą do Skahazadhanu. Spływają nimi nieczystości z całego miasta. To jest droga wejścia, ale tylko dla nielicznych. Tamtędy właśnie uciekłem z Meereen, gdy Scarb stracił głowę. – Brązowy Ben wykrzywił twarz w grymasie. – Nigdy nie zapomniałem tego smrodu.

Wciąż śni mi się po nocach. Ser Jorah miał niepewną minę. – Wydaje mi się, że łatwiej wyjść na zewnątrz, niż wejść do środka. Mówisz, że te kanały uchodzą do rzeki? To znaczy, że wyloty muszą być pod samymi murami. – I zamykają je żelazne kraty – przyznał Brązowy Ben. – Choć część do cna już przerdzewiała, bo w przeciwnym razie utonąłbym w gównie. Gdy już człowiek znajdzie się w środku, czeka go długa, ohydna wspinaczka w absolutnej ciemności poprzez ceglany labirynt, w którym łatwo jest zabłądzić na wieki.

Plugastwo zawsze sięga tam co najmniej do pasa, a sądząc po śladach, które widziałem na ścianach, potrafi się wznieść powyżej poziomu głowy. Żyją tam różne stwory. Największe szczury, jakie w życiu widziałem, i gorsze stworzenia. Paskudne. Daario Naharis ryknął śmiechem. – Tak samo paskudne jak ty, kiedy już wylazłeś na zewnątrz? Jeśli nawet ktoś byłby na tyle głupi, by tego spróbować, każdy handlarz niewolników z Meereen poczułby jego smród, gdy tylko wygramoliłby się z kanału. Brązowy Ben wzruszył ramionami.

– Jej Miłość pytała, czy znam drogę wejścia, więc opowiedziałem jej o tym... ale Ben Plumm nie wróci już do tych kanałów, nawet za całe złoto Siedmiu Królestw. Jeśli jednak inni zechcą spróbować, to proszę bardzo. Aggo, Jhogo i Szary Robak jednocześnie chcieli coś powiedzieć, Dany jednak uniosła rękę, nakazując ciszę. – Te kanały nie wyglądają zachęcająco. – Wiedziała, że Szary Robak poprowadzi do nich swych eunuchów, jeśli mu rozkaże, a jej bracia krwi nie okażą się gorsi. Nie byli to jednak ludzie odpowiedni do tego zadania.

Dothrakowie byli jeźdźcami, a siłę Nieskalanych stanowiła dyscyplina na polu walki. Czy mogę wysyłać ludzi na śmierć w ciemności dla tak wątłej nadziei? – Muszę chwilę nad tym pomyśleć. Wracajcie do swych obowiązków. Jej kapitanowie pokłonili się i wyszli, zostawiając ją ze służącymi i smokami. Gdy jednak Brązowy Ben opuszczał namiot, Viserion rozpostarł jasne skrzydła i pofrunął leniwie w stronę jego głowy. Jedno ze skrzydeł trafiło najemnika w twarz i biały smok wylądował niezgrabnie, z jedną nogą na jego głowie, a drugą na

ramieniu. Wrzasnął przenikliwie i zerwał się do lotu. – Lubi cię, Ben – zauważyła Dany. – Nic w tym dziwnego. – Brązowy Ben wybuchnął śmiechem. – Mam w sobie kapkę smoczej krwi. – Ty? – Dany była zdumiona. Ben był człowiekiem z wolnych kompanii, sympatycznym kundlem. Miał szeroką, śniadą twarz, złamany nos i kudłate, siwe włosy, a po dothrackiej matce odziedziczył wielkie, ciemne oczy kształtu migdałów. Twierdził, że w jego żyłach płynie krew Braavosów,

Letniaków, Ibbeńczyków, Qohorików, Dothraków, Dornijczyków i ludzi z Westeros, lecz Dany nigdy dotąd nie słyszała, by wspominał o Targaryenach. – Jak to możliwe? – zapytała, przyglądając mu się uważnie. – No więc – zaczął Brązowy Ben – w Królestwach Zachodzącego Słońca żył sobie kiedyś jakiś Plumm, który poślubił smoczą księżniczkę. Opowiadała mi o nim babcia. To było w czasach króla Aegona. – Którego? – zapytała Dany. – Westeros władało pięciu Aegonów. Syn jej brata byłby szósty, lecz ludzie

uzurpatora roztrzaskali jego głowę o ścianę. – Aż tylu? To ci dopiero zamieszanie. Nie potrafię ci podać numeru, moja królowo. Ten Plumm był jednak lordem i w swoim czasie musiał być sławny. Na pewno opowiadano o nim w całym kraju. Rzecz w tym, jeśli Wasza Miłość wybaczy, że miał kutasa długiego na sześć stóp. Gdy Dany parsknęła śmiechem, trzy dzwoneczki w jej warkoczu zadźwięczały cicho.

– Chyba chciałeś powiedzieć „cali”. – Stóp – powtórzył stanowczo Brązowy Ben. – Gdyby to było sześć cali, kto dziś by o nim opowiadał, Wasza Miłość? Dany zachichotała jak mała dziewczynka. – A czy twoja babcia utrzymywała, że widziała ten cud na własne oczy? – Starucha nic takiego nie powiedziała. Była pół-Ibbenką i pół-Qohoriczką. Nigdy w życiu nie odwiedziła Westeros. Na pewno opowiadał jej o tym dziadek. Jakiś Dothrak zabił go

jeszcze przed moim urodzeniem. – A skąd twój dziadek o tym wiedział? – To pewnikiem jedna z tych opowieści zasłyszanych przy cycku. – Brązowy Ben wzruszył ramionami. – Obawiam się, że to wszystko, co mi wiadomo o Aegonie Bez Numeru albo o potężnej męskości starego lorda Plumma. Lepiej pójdę już do moich Synów. – Do zobaczenia – pożegnała go Dany. Po wyjściu Brązowego Bena wsparła się o poduszki. – Gdybyś był dorosły – rzekła do

Drogona, drapiąc go między rogami – przeleciałabym na tobie nad murami i stopiła tę harpię na żużel. Miały jednak upłynąć jeszcze lata, nim jej smoki urosną na tyle, że można będzie na nich latać. A gdy to się stanie, kto ich dosiądzie? Smok ma trzy głowy, ale ja mam tylko jedną. Pomyślała o Daariu. Jeśli kiedykolwiek istniał mężczyzna, który potrafiłby zgwałcić kobietę wzrokiem... Szczerze mówiąc, była tak samo winna jak on. Podczas rady przyłapała się na tym, że zerka ukradkiem na Tyroshijczyka, a nocą czasem

przypominała sobie błysk złotego zęba widoczny, gdy się uśmiechał. A także jego oczy. Jego jaskrawoniebieskie oczy. Gdy maszerowali z Yunkai do Meereen, Daario co wieczór, składając meldunek, przynosił jej kwiat na gałązce jakiejś rośliny... twierdził, że chce jej pomóc zaznajomić się z okolicą. Osią wierzbę, ciemne róże, dziką miętę, wietlicę samiczą, jukę, janowiec, awokado, złoto harpii... Próbował też oszczędzić mi widoku martwych dzieci. Nie powinien był tego robić, chciał jednak dobrze. Ponadto przy Daario Naharisie często się śmiała, co przy ser Jorahu nie zdarzało się jej nigdy.

Spróbowała sobie wyobrazić, jak by to było, gdyby pozwoliła, by Daario ją pocałował, tak jak ser Jorah na statku. Ta myśl podekscytowała ją, lecz jednocześnie zaniepokoiła. Ryzyko jest zbyt wielkie. Nikt nie musiał jej mówić, że tyroshijski najemnik nie jest dobrym człowiekiem. Mimo swych uśmiechów i żarcików był niebezpieczny, a nawet okrutny. Sallor i Prendahl obudzili się pewnego ranka jako jego wspólnicy, a nocą tego samego dnia przyniósł jej ich głowy. Khal Drogo również potrafił być okrutny, a nigdy nie było człowieka, który byłby bardziej niebezpieczny. Mimo to potrafiła go pokochać. Czy mogłabym pokochać Daaria? Co by to znaczyło, gdybym go

wzięła do łoża? Czy zostałby wtedy jedną z głów smoka? Wiedziała, że ser Jorah z pewnością by się na nią pogniewał, ale przecież sam jej powiedział, że powinna sobie wziąć dwóch mężów. Może powinnam poślubić obu i tyle. To były głupie myśli. Musiała zdobyć miasto, a marzenia o pocałunkach czy niebieskich oczach pewnego najemnika nie pomogą jej w skruszeniu murów Meereen. Jestem krwią smoka – powtarzała sobie. Jej myśli krążyły w kółko niczym szczur ścigający własny ogon. Nagle poczuła, że nie wytrzyma już w ciasnym

namiocie ani chwili dłużej. Chcę poczuć wiatr na twarzy i zapach morza. – Missandei – zawołała. – Osiodłaj srebrzystą. I swojego konia też. Mała skryba pokłoniła się. – Wedle rozkazu, Wasza Miłość. Czy mam wezwać twych braci krwi, żeby cię strzegli? – Zabierzemy Arstana. Nie zamierzam opuszczać obozów. Wśród swych dzieci nie miała wrogów, a stary giermek nie będzie gadał tyle, co

Belwas, ani spoglądał na nią tak jak Daario. Spalony gaj drzew oliwnych, w którym rozbiła swój namiot, znajdował się nad morzem, między obozami Dothraków i Nieskalanych. Gdy konie już osiodłano, Dany i jej towarzysze ruszyli wzdłuż brzegu, oddalając się od miasta. Mimo to wciąż słyszała za plecami drwiące okrzyki Meereeńczyków. Gdy obejrzała się za siebie, dostrzegła harpię z brązu, która stała na szczycie Wielkiej Piramidy, lśniąc w promieniach popołudniowego słońca. W Meereen handlarze niewolników wkrótce położą się do uczty w swych tokarach, by obżerać się jagniętami i oliwkami, nie

narodzonymi szczeniętami, koszatkami w miodzie i innymi tego rodzaju smakołykami, podczas gdy na zewnątrz jej dzieci głodowały. Nagle wypełnił ją szalony gniew. Zniszczę was – poprzysięgła. Gdy przejeżdżali obok palików i wykopów otaczających obóz eunuchów, Dany usłyszała Szarego Robaka i jego sierżantów, którzy gonili jedną z kompanii do ćwiczeń z tarczą, krótkim mieczem i ciężką włócznią. Druga kompania kąpała się w morzu, odziana jedynie w owiązane wokół bioder skrawki materiału. Zauważyła, że eunuchowie są bardzo czyści. Niektórzy z najemników śmierdzieli tak, jakby nie

myli się ani nie zmieniali ubrań od czasów, gdy jej ojciec stracił Żelazny Tron, Nieskalani jednak kąpali się co wieczór, nawet po całodziennym marszu. Gdy nie mieli wody, czyścili się piaskiem jak Dothrakowie. Na jej widok wszyscy uklękli, unosząc do piersi zaciśnięte pięści. Dany odwzajemniła ich salut. Nadchodził przypływ i pod nogami srebrzystej rozbijały się spienione fale. Widziała swe zakotwiczone na morzu statki. Najbliżej na falach unosił się „Balerion”, wielka koga znana ongiś jako „Saduleon”. Żagle statku były zwinięte. Dalej widać było galery

„Meraxes” i „Vhagar”, które ongiś zwały się „Żart Josa” i „Słońce Lata”. Właściwie statki nie należały do niej, lecz do magistra Illyria, lecz mimo to bez chwili wahania nadała im nowe nazwy. Imiona smoków i nie tylko. W dawnej Valyrii, przed zagładą, Balerion, Meraxes i Vhagar byli bogami. Na południe od uporządkowanego królestwa palików, dołów, musztry i kąpiących się eunuchów leżał obóz wyzwoleńców, znacznie bardziej hałaśliwy i chaotyczny. Dany dała byłym niewolnikom broń z Astaporu i Yunkai, a ser Jorah podzielił zdolnych do walki mężczyzn na cztery liczne

kompanie, nie widziała jednak, by ktoś tu ćwiczył. Minęli ognisko, w którym płonęło wyrzucone na brzeg drewno. Około setki ludzi zebrało się tam wokół obracanego na rożnie konia. Czuła woń mięsa i słyszała skwierczenie tłuszczu, zasępiła się jednak tylko na ten widok. Za ich końmi biegły dzieci, podskakując i śmiejąc się głośno. Zamiast salutów, ze wszystkich stron witały ją głosy w najrozmaitszych językach. Niektórzy wyzwoleńcy nazywali ją „matką”, inni zaś błagali o jakieś dary bądź przysługi. Jedni modlili się do swych niezwykłych bogów o błogosławieństwo dla niej, a inni prosili, by to ona ich pobłogosławiła. Uśmiechała się do

nich, skręcając to w prawo, to w lewo, dotykając ich dłoni, gdy je do niej wyciągali i pozwalając tym, którzy klęczeli, dotknąć jej strzemienia albo nogi. Wielu wyzwoleńców wierzyło, że jej dotyk przynosi szczęście. Jeśli to daje im odwagę, to niech mnie dotykają – pomyślała. Czekają nas ciężkie próby... Gdy Dany zatrzymała się, by porozmawiać z ciężarną kobietą, która pragnęła, by Matka Smoków nadała imię jej dziecku, ktoś nagle wyciągnął rękę i złapał ją za lewy nadgarstek. Odwróciła się i ujrzała wysokiego, obdartego mężczyznę z ogoloną głową i ogorzałą od słońca twarzą.

– Nie tak mocno – zaczęła mówić, nim jednak zdążyła skończyć, szarpnął ją i zrzucił z siodła. Uderzyła o ziemię z taką siłą, że aż straciła dech w piersiach. Srebrzysta zarżała i cofnęła się trwożnie. Oszołomiona Dany przetoczyła się na bok, wsparła na łokciu... ...i zobaczyła miecz. – Tu jest ta zdradziecka maciora – zawołał mężczyzna. – Wiedziałem, że pewnego dnia tu przyjdziesz, żeby dać się pocałować w stopy. – Głowę miał łysą jak melon, a na czerwonym nosie

łuszczyła mu się skóra, Dany znała jednak ten głos i te jasnozielone oczy. – Najpierw utnę ci cycki. – Dany niejasno zdawała sobie sprawę, że Missandei wzywa krzykiem pomocy. Jakiś wyzwoleniec podszedł bliżej, lecz tylko o krok. Jedno szybkie cięcie i padł na kolana, a twarz zalała mu krew. Mero wytarł miecz o spodnie. – Kto następny? – Ja. Arstan Białobrody zeskoczył z konia i stanął nad nią. Jego białymi włosami targał

słony wiatr. W obu dłoniach trzymał swą laskę z twardego drewna. – Dziadku – ostrzegł go Mero – zwiewaj stąd, zanim złamię ci ten kijek na pół i wyrucham nim w du... Staruszek zamachnął się w jego stronę jednym końcem laski, cofnął ją i uderzył drugim końcem tak szybko, że Dany nie wierzyła własnym oczom. Bękart Tytana zatoczył się do tyłu, plując krwią i zębami z rozbitych ust. Białobrody zasłonił sobą Dany. Mero ciął mieczem w jego twarz, lecz staruszek odskoczył, szybki jak kot. Jego laska trafiła przeciwnika w żebra, aż zachwiał się na

nogach. Arstan przesunął się w bok, rozpryskując fale, sparował uderzenie miecza, oddalił się na moment tanecznym krokiem i zablokował trzeci cios. Jego ruchy były tak szybkie, że ledwie mogła śledzić je wzrokiem. Gdy Missandei pomagała Dany się podnieść, rozległ się głośny trzask. Pomyślała, że to złamała się laska Arstana, zobaczyła jednak odłamek kości sterczący z łydki Mera. Padając, Bękart Tytana wykręcił ciało i rzucił się naprzód, uderzając sztychem prosto w pierś staruszka. Białobrody niemal z pogardą sparował cios i walnął drugim końcem laski w skroń

przeciwnika. Mero runął na plecy. Z ust płynęła mu krew. Zalały go morskie fale, a po chwili również fala wyzwoleńców. Noże, kamienie i gniewne pięści uderzały w morderczym szale. Dany odwróciła się. Dopadły ją mdłości. Bała się teraz bardziej niż w chwili ataku. O mało mnie nie zabił. – Wasza Miłość. – Arstan przyklęknął obok niej. – Jestem starym człowiekiem i okryłem się wstydem. Nie powinienem był pozwolić, by podszedł tak blisko.

To było niedbalstwo. Nie poznałem go bez brody i włosów. – Ja też nie. – Dany zaczerpnęła głęboko tchu, by przestać dygotać. Zewsząd otaczają mnie wrogowie. – Zabierz mnie z powrotem do namiotu. Proszę. Gdy zjawił się Mormont, siedziała już owinięta w lwią skórę, popijając wino z korzeniami. – Przyjrzałem się nadrzecznym murom – zaczął ser Jorah. – Są o kilka stóp wyższe niż gdzie indziej i równie mocne. Do tego Meereeńczycy cumują pod szańcami kilkanaście branderów...

Przerwała mu. – Mogłeś mnie ostrzec, że Bękart Tytana uciekł. Zmarszczył brwi. – Nie widziałem powodu, by cię straszyć, Wasza Miłość. Wyznaczyłem nagrodę za jego głowę... – Wypłać ją Białobrodemu. Mero towarzyszył nam przez całą drogę z Yunkai. Zgolił brodę i ukrył się wśród wyzwoleńców, czekając na szansę zemsty. Zabił go Arstan.

Ser Jorah przyjrzał się uważnie Białobrodemu. – Giermek kijem pozbawił życia Mera z Braavos, tak? – Kijem – potwierdziła Dany – ale już nie giermek. Ser Jorahu, chcę, by Arstan został pasowany na rycerza. – Nie. Głośny sprzeciw stanowił wystarczająco wielkie zaskoczenie. Jeszcze dziwniejszy był fakt, że obaj mężczyźni wypowiedzieli go jednocześnie.

Ser Jorah wyciągnął miecz. – Bękart Tytana był wrednym skurczybykiem. I potrafił zabijać. Kim jesteś, starcze? – Lepszym rycerzem od ciebie, ser – odparł zimno Arstan. Rycerzem? – pomyślała zdziwiona Dany. – Mówiłeś, że jesteś giermkiem. – Byłem nim, Wasza Miłość. – Opadł na jedno kolano. – W młodości służyłem jako giermek lordowi Swannowi, a ostatnio, na żądanie

magistra Illyria, również Silnemu Belwasowi. W międzyczasie jednak przez długie lata byłem westeroskim rycerzem. Nie usłyszałaś ode mnie żadnych kłamstw, królowo, ukryłem jednak przed tobą pewne prawdy. Mogę jedynie błagać cię o wybaczenie za to i za inne moje grzechy. – Jakie prawdy ukryłeś? – Dany nie spodobało się to w najmniejszym stopniu. – Odpowiedz mi. Natychmiast. Pochylił głowę. – W Qarthu, gdy zapytałaś mnie o imię,

odpowiedziałem ci, że zwą mnie Arstanem. Było to prawdą. Wielu ludzi zwracało się do mnie tym imieniem, gdy płynęliśmy z Belwasem na wschód. Moje prawdziwe imię brzmi jednak inaczej. Była raczej zbita z tropu niż zła. Okłamał mnie, tak jak twierdził Jorah, ale przed chwilą uratował mi życie. Ser Jorah zaczerwienił się nagle. – Mero zgolił brodę, ale ty ją zapuściłeś, prawda? Nic dziwnego, że wydawałeś mi się tak cholernie znajomy...

– Znasz go? – zapytała wygnanego rycerza zdezorientowana Dany. – Widziałem go pewnie z kilkanaście razy... zawsze z daleka, gdy stał na warcie ze swymi braćmi albo brał udział w jakimś turnieju. Wszyscy w Siedmiu Królestwach znali Barristana Śmiałego. – Dotknął sztychem miecza szyi staruszka. – Khaleesi, klęczy przed tobą ser Barristan Selmy, lord dowódca Gwardii Królewskiej, który zdradził twój ród, by służyć uzurpatorowi Robertowi Baratheonowi. Stary rycerz nawet nie mrugnął. – Przyganiała wrona krukowi. Ty

śmiesz mówić o zdradzie? – Po co tu przybyłeś? – zapytała Dany. – Jeśli Robert rozkazał ci mnie zabić, to dlaczego uratowałeś mi życie? – Służył uzurpatorowi. Zdradził pamięć Rhaegara i pozwolił, by Viserys żył i umarł na wygnaniu. Gdyby jednak pragnął mojej śmierci, wystarczyłoby, żeby nie zrobił nic... – Chcę usłyszeć całą prawdę. Na twój honor rycerza. Czy jesteś człowiekiem uzurpatora czy moim? – Twoim, jeśli zechcesz mnie przyjąć. – Ser Barristan miał łzy w oczach. – To prawda, że przyjąłem ułaskawienie

Roberta. Służyłem mu w Gwardii Królewskiej i w radzie, razem z Królobójcą i innymi niewiele lepszymi od niego, którzy splugawili biały płaszcz, noszony również przeze mnie. Nic nie może tego usprawiedliwić. Ze wstydem przyznaję, że gdyby nie wygnał mnie obmierzły chłopiec, który zasiada na Żelaznym Tronie, mógłbym po dziś dzień służyć w Królewskiej Przystani. Gdy jednak zabrał mi płaszcz, który włożył na moje ramiona Biały Byk, i tego samego dnia wysłał za mną zabójców, to było tak, jakby zerwał z mych oczu bielmo. Wtedy właśnie pojąłem, że muszę odnaleźć prawdziwego króla i zginąć w jego służbie...

– Mogę spełnić to życzenie – rzekł złowrogim głosem ser Jorah. – Cisza – rozkazała Dany. – Chcę go wysłuchać. – Być może rzeczywiście muszę umrzeć śmiercią zdrajcy – mówił dalej ser Barristan. – Nie powinienem jednak zginąć sam. Nim przyjąłem od Roberta ułaskawienie, walczyłem przeciw niemu nad Tridentem. Ty byłeś wówczas po przeciwnej stronie, nieprawdaż, Mormont? – Nie czekał na odpowiedź. – Wasza Miłość, przykro mi, że wprowadziłem cię w błąd, lecz

w przeciwnym razie Lannisterowie natychmiast by się dowiedzieli, że przyłączyłem się do ciebie. Obserwują cię, tak jak obserwowali twego brata. Lord Varys od lat już składał meldunki o każdym ruchu Viserysa. Jako członek małej rady wysłuchałem chyba ze stu takich raportów. A od dnia, gdy wyszłaś za khala Drogo, miałaś u swego boku szpicla, który sprzedawał twe tajemnice Pająkowi w zamian za złoto i obietnice. Nie może mu chodzić... – Mylisz się. – Dany popatrzyła na Joraha Mormonta. – Powiedz mu, że się myli. Nie ma żadnego szpicla. Ser Jorahu, powiedz mu. Przekroczyliśmy

razem morze Dothraków i czerwone pustkowie... – Jej serce trzepotało niczym ptak w pułapce. – Powiedz mu, Jorahu. Powiedz mu, że się pomylił. – Niech cię Inni porwą, Selmy. – Ser Jorah rzucił miecz na dywan. – Khaleesi, to było tylko na początku, nim cię poznałem... nim cię pokochałem... – Nie wypowiadaj tego słowa! – Odsunęła się od niego. – Jak mogłeś? Co ci obiecał uzurpator? Złoto, czy to było złoto? – Nieśmiertelni zapowiedzieli, że spotkają ją jeszcze dwie zdrady, jedna za złoto i jedna z miłości. – Powiedz

mi, co ci obiecano? – Varys powiedział... że będę mógł wrócić do domu. Pochylił głowę. Ja miałam cię zabrać do domu! Smoki wyczuły jej wściekłość. Viserion ryknął, a z jego paszczy buchnął szary dym. Drogon zamiótł czarnymi skrzydłami, Rhaegal zaś odwrócił głowę i wypuścił krótki płomień. Powinnam wypowiedzieć słowo i spalić obydwu. Czy nie było nikogo, komu mogłaby zaufać, przy kim mogłaby się czuć bezpieczna?

– Czy wszyscy westeroscy rycerze są tak samo fałszywi, jak wy dwaj? Wynoście się stąd, nim upieką was moje smoki. Jak pachnie pieczony kłamca? Czy równie obrzydliwie jak kanały Brązowego Bena? Wynocha! Ser Barristan podniósł się sztywno i powoli. Po raz pierwszy wyglądał na swój wiek. – Dokąd mamy pójść, Wasza Miłość? – Do piekła, służyć królowi Robertowi. – Dany czuła na policzkach gorące łzy. Drogon wrzasnął przeraźliwie, uderzając ogonem na boki. – Niech Inni

wezmą was obu. – Odejdźcie obaj na zawsze, bo jeśli jeszcze raz ujrzę wasze twarze, każę wam ściąć te zdradzieckie głowy. Nie była jednak w stanie wypowiedzieć tych słów. Zdradzili mnie. Ale uratowali mi życie. Ale kłamali. – Pójdźcie... – Mój niedźwiedź, mój silny, gwałtowny niedźwiedź, cóż bez niego pocznę? I staruszek, przyjaciel mojego brata. – Pójdźcie... pójdźcie... Dokąd?

Nagle ją olśniło.

Tyrion Tyrion ubrał się po ciemku, słuchając cichego oddechu żony śpiącej w łożu, które ze sobą dzielili. Coś jej się śni – pomyślał, gdy Sansa wyszeptała jakieś słowo – być może imię, choć było zbyt ciche, by mógł być tego pewien – i odwróciła się na bok. Jako mąż i żona spali razem, lecz na tym był koniec. Nawet łzy zachowuje dla siebie. Gdy opowiedział jej o śmierci brata, spodziewał się bólu i gniewu, lecz twarz Sansy była tak nieruchoma, że przez chwilę obawiał się, iż go nie zrozumiała. Dopiero potem, gdy

oddzieliły ich od siebie grube dębowe drzwi, usłyszał jej łkanie. Chciał wówczas pójść do niej, by na miarę swych możliwości służyć jej pocieszeniem. Nie – musiał sobie powiedzieć. Nie będzie chciała pociechy od Lannistera. Mógł jedynie osłaniać ją przed co okropniejszymi szczegółami Krwawych Godów, o których wieści napływały z Bliźniaków. Doszedł do wniosku, że Sansa nie musi wiedzieć, iż ciało jej brata porąbano mieczami i okaleczono, a nagiego trupa matki wrzucono do Zielonych Wideł w okrutnej drwinie ze zwyczajów pogrzebowych rodu Tullych. Z pewnością nie potrzeba jej nowego materiału do koszmarów.

To jednak nie wystarczyło. Nałożył jej na ramiona swój płaszcz i poprzysiągł ją bronić, ale było to żartem równie okrutnym jak korona, którą Freyowie przybili do głowy wilkora Robba Starka, przyszywszy ją najpierw do bezgłowego trupa. Sansa również zdawała sobie z tego sprawę. To, jak na niego spoglądała, jak sztywno wchodziła do ich łoża... kiedy był z nią, ani na chwilę nie mógł zapomnieć, kim jest. Ona również o tym nie zapominała. Nadal co noc chodziła do bożego gaju. Tyrion zastanawiał się, czy to o jego śmierć się modli. Straciła dom, miejsce na świecie oraz wszystkich, których kochała i darzyła zaufaniem. Nadchodzi zima – ostrzegała dewiza Starków i

rzeczywiście nadeszła ona dla nich z pełnym impetem. Ale dla rodu Lannisterów nastał sam środek lata, czemu więc jest mi tak cholernie zimno? Wciągnął buty, zapiął płaszcz broszą w kształcie głowy lwa i wymknął się na oświetlony pochodniami korytarz. Jego małżeństwo miało przynajmniej tę dobrą stronę, że pozwoliło mu wynieść się z Warowni Maegora. Był teraz żonatym człowiekiem, jego pan ojciec zgodził się więc, iż trzeba mu znaleźć bardziej odpowiednie lokum i lord Gyles został nagle wykwaterowany z obszernych apartamentów nad Kuchennym Donżonem. A były one

naprawdę luksusowe. Miały wielką sypialnię i nie najgorszą samotnię, łazienkę i garderobę dla jego żony, a także izdebki dla Poda i służących Sansy. Nawet położona przy schodach cela Bronna miała coś w rodzaju okna. No, właściwie to raczej strzelnica, ale wpuszcza światło do środka. Co prawda, po drugiej stronie dziedzińca znajdowała się główna zamkowa kuchnia, lecz Tyrion zdecydowanie wolał dobiegające z niej dźwięki i zapachy od towarzystwa siostry, na które był skazany u Maegora. Im rzadziej

widywał Cersei, tym czuł się szczęśliwszy. Przechodząc obok izby Brelli, usłyszał jej chrapanie. Shae uskarżała się na nie, wydawało się jednak, że nie jest to zbyt wygórowana cena. Tę kobietę podsunął mu Varys. Dawniej prowadziła w mieście dom lorda Renly’ego, dzięki czemu nabrała wielkiej wprawy w byciu ślepą, głuchą i niemą. Tyrion zapalił świecę, ruszył ku schodom dla służby i zszedł nimi na dół. Na niższych kondygnacjach panowała cisza. Nie słyszał niczyich kroków poza własnymi.

Schodził ciągle w dół, na parter i niżej, aż wreszcie znalazł się w posępnej piwnicy o kopulastym kamiennym sklepieniu. Większość zamkowych budynków była ze sobą połączona pod ziemią i Kuchenny Donżon nie stanowił wyjątku. Tyrion podreptał przez długi, ciemny korytarz, aż wreszcie znalazł drzwi, o które mu chodziło, i wszedł do środka. Czekały tam na niego smocze czaszki oraz Shae. – Myślałam, że mój pan o mnie zapomniał. Suknię zarzuciła na czarny ząb, niemal

dorównujący jej wysokością, i stała teraz naga wewnątrz smoczej paszczy. To Balerion – pomyślał Tyrion. A może Vhagar? Smocze czaszki nie różniły się zbytnio od siebie. Stanął mu na sam jej widok. – Wyłaź stamtąd. – Nie wyjdę. – Uśmiechnęła się tak prowokująco, jak tylko ona potrafiła. – Wiem, że mój pan wyrwie mnie z paszczy smoka. Gdy jednak podszedł bliżej, pochyliła

się i zdmuchnęła świecę. – Shae... Wyciągnął rękę, lecz dziewczyna wywinęła się z jego uścisku. – Musisz mnie złapać. – Jej głos rozbrzmiewał z lewej. – Mój pan na pewno bawił się w potwory i dziewice, kiedy był mały. – Nazywasz mnie potworem? – Taki sam z ciebie potwór, jak ze mnie dziewica. – Słyszał jej ciche kroki za swymi plecami. – Ale i tak będziesz

musiał mnie złapać. W końcu mu się udało, choć tylko dlatego, że mu na to pozwoliła. Kiedy wsunęła się w jego ramiona, był zgrzany i zdyszany od obijania się o smocze czaszki. Zapomniał jednak o tym natychmiast, gdy tylko poczuł w ciemności jej drobne piersi dotykające jego twarzy, małe, sztywne sutki ocierające się delikatnie o jego usta i bliznę pozostałą po nosie. Postawił Shae na podłodze. – Mój olbrzym – wydyszała, gdy w nią wszedł. – Mój olbrzym przyszedł mnie uratować.

Potem, gdy leżeli objęci pośród smoczych czaszek, oparł o nią głowę, ciesząc się przyjemną, czystą wonią jej włosów. – Powinniśmy już wracać – stwierdził z niechęcią. – Niedługo pewnie nadejdzie świt. Sansa się obudzi. – Trzeba było dać jej sennego wina – stwierdziła Shae. – Lady Tanda podaje je Lollys. Kielich przed snem i moglibyśmy się pierdolić w łożu obok niej, i nic by nie zauważyła. – Zachichotała. – Może którejś nocy spróbujemy. Czy mój pan miałby na to

ochotę? – Jej dłoń znalazła jego bark i zaczęła masować mięśnie. – Szyję masz twardą jak kamień. Co cię tak martwi? Tyrion nie widział własnych palców, choć trzymał je tuż przed twarzą, lecz i tak odliczył na nich swe zgryzoty. – Moja żona. Moja siostra. Mój siostrzeniec. Mój ojciec. Tyrellowie. – Musiał przejść do drugiej dłoni. – Varys. Pycelle. Littlefinger. Czerwona Żmija z Dorne. – Doszedł do ostatniego palca. – Twarz, którą codziennie widzę w wodzie, kiedy

się myję. Shae pocałowała go w naznaczony blizną kikut nosa. – To odważna twarz. Dobra i miła. Chciałabym ją teraz zobaczyć. W jej głosie pobrzmiewała cała słodka niewinność świata. Niewinność? Ty durniu, ona jest kurwą. Jedyne, co zna w mężczyznach, to kawałek mięsa między ich nogami. Dureń, dureń. – Lepiej ty niż ja. – Tyrion usiadł. – Oboje nas czeka długi dzień.

Niepotrzebnie zdmuchnęłaś tę świecę. Jak teraz znajdziemy ubranie? Roześmiała się. – Może będziemy musieli iść nago. A jeśli ktoś nas zobaczy, mój pan ojciec każe cię powiesić. Odkąd przyjął Shae do pracy jako jedną ze służących Sansy, miał pretekst, który pozwalał mu czasem z nią porozmawiać, nie łudził się jednak, że są bezpieczni. Varys go ostrzegał. – Dałem Shae fałszywą historię, ale była ona przeznaczona dla Lollys i lady Tandy.

Twoja siostra jest bardziej podejrzliwa. Jeśli zapyta mnie, co wiem... – Powiesz jej jakieś sprytnie wymyślone kłamstwo. – Nie. Powiem jej, że dziewczyna jest zwykłą markietanką, którą znalazłeś sobie przed bitwą nad Zielonymi Widłami i sprowadziłeś do Królewskiej Przystani wbrew wyraźnemu rozkazowi swego pana ojca. Nie będę okłamywał królowej. – Okłamałeś ją już nieraz. Mam jej o tym opowiedzieć? Eunuch westchnął.

– To rani mnie boleśniej niż nóż, panie. Służyłem ci wiernie, lecz muszę również służyć królowej, gdy tylko leży to w moich możliwościach. Jak długo twoim zdaniem pozwoli mi żyć, gdy nie będzie już ze mnie miała żadnego pożytku? Nie mam groźnego najemnika, który by mnie bronił, ani dzielnego brata, który by mnie pomścił. Mam tylko stadko ptaszków, które szepczą mi do ucha i za te szepty co dzień muszę na nowo kupować sobie życie. – Wybacz mi, jeśli nad tobą nie płaczę. – Wybaczę, ale i ty musisz mi darować, że nie będę płakał nad Shae. Wyznaję, iż nie rozumiem, co ona ma w sobie

takiego, że bystry człowiek, taki jak ty, zachowuje się dla niej jak głupiec. – Mógłbyś to zrozumieć, gdybyś nie był eunuchem. – A więc tak to wygląda? Mężczyzna może mieć rozum albo kawałek mięsa między nogami, ale nie obie te rzeczy naraz? – Varys zachichotał. – W takim razie może powinienem być wdzięczny za to, co mi zrobiono. Pająk miał rację. Przygnębiony Tyrion obmacywał podłogę, szukając własnej bielizny. Na myśl o ryzyku, jakie podejmuje, dręczyło go paraliżujące napięcie, do którego dochodziło jeszcze

poczucie winy. Niech Inni porwą moje sumienie – pomyślał, wciągając bluzę przez głowę. Czemu miałbym czynić sobie wyrzuty? Moja żona nie chce mieć ze mną nic wspólnego, a już szczególnie z tą częścią mnie, która zdaje się jej pragnąć. Być może powinien jej opowiedzieć o Shae. W końcu nie był pierwszym mężczyzną, który utrzymywał konkubinę. Wielce honorowy ojciec Sansy dał jej bękarciego brata. Całkiem możliwe, że zachwyciłaby ją myśl, że jej mąż pierdoli się z Shae, pod warunkiem, że oszczędzi jej swego niepożądanego dotyku. Nie. Nie mogę się na to odważyć. Bez

względu na przysięgi, jego żonie nie można było ufać. Między nogami mogła nadal być dziewicą, lecz kiedyś zdradziła plany swego ojca Cersei. Ponadto dziewczęta w jej wieku raczej nie słynęły z umiejętności dochowywania tajemnic. Jedynym bezpiecznym rozwiązaniem było pozbycie się Shae. Mógłbym ją odesłać do Chatayi – pomyślał z niechęcią Tyrion. W tym burdelu miałaby tyle jedwabi i klejnotów, ile tylko by zapragnęła, a także miłych, szlachetnie urodzonych klientów. Byłoby to życie znacznie lepsze od tego, które wiodła, nim ją znalazł.

Albo, jeśli zmęczyło ją już zarabianie na chleb na plecach, mógłby znaleźć dla niej męża. Może Bronn? Najemnik nigdy nie wzdragał się jeść z talerza swego pracodawcy, a teraz został rycerzem i nigdzie nie znalazłaby lepszej partii. Albo ser Tallad? Tyrion nieraz widział, że młodzieniec spogląda tęsknie na Shae. Czemu by nie? Jest wysoki, silny i niebrzydki. Młody, uzdolniony rycerz w każdym calu. Rzecz jasna, Tallad znał Shae tylko jaką młodą, ładną służkę z zamku. Gdyby po ślubie dowiedział się, że była kurwą... – Gdzie jesteś, panie? Czy pożarły cię

smoki? – Nie. Tu jestem. – Pomacał smoczą czaszkę. – Znalazłem jeden but, ale chyba jest twój. – Mój pan przemawia bardzo poważnie. Czyżbym cię nie zadowoliła? – Ależ skąd – odparł zbyt krótko. – Zawsze jestem z ciebie zadowolony. Na tym właśnie polega niebezpieczeństwo. Mógł niekiedy marzyć o tym, że ją odeśle, lecz takie chwile szybko mijały. Ujrzał ją niewyraźnie w półmroku. Wciągała wełnianą pończochę na szczupłą nogę.

Widzę. Przez szereg długich, wąskich okien umieszczonych wysoko na ścianie piwnicy do środka wlewało się blade światło. Wokół nich z mroku wyłaniały się czaszki targaryeńskich smoków, czarne na szarym tle. – Dzień wstaje zbyt wcześnie. Nowy dzień. Nowy rok. Nowe stulecie. Przeżyłem Zielone Widły i Czarny Nurt, to przeżyję też wesele króla Joffreya, niech je szlag. Zdjęła suknię ze smoczego zęba i wciągnęła ją sobie przez głowę. – Ja pójdę pierwsza. Brella będzie

chciała, żebym pomogła jej z wodą do kąpieli. – Schyliła się, by pocałować go na pożegnanie w czoło. – Mój lannisterski olbrzym. Tak bardzo cię kocham. I ja też cię kocham, słodziutka. Mogła być kurwą, lecz zasługiwała na coś lepszego niż to, co mógł jej dać. Wydam ją za ser Tallada. Wydaje się, że to przyzwoity człowiek. I wysoki...

Sansa To był taki słodki sen – pomyślała na wpół rozbudzona Sansa. Wróciła do Winterfell i biegała z Damą po bożym gaju. Towarzyszył jej ojciec i bracia, było im ciepło i byli bezpieczni. Gdyby tylko sny mogły się stać rzeczywistością... Zrzuciła kołdry. Muszę być odważna. Jej cierpienia wkrótce się skończą, w taki czy inny sposób. Gdyby Dama była ze mną, nie musiałabym się bać. Dama jednak nie żyła, podobnie jak Robb, Bran, Rickon, Arya, ojciec, matka, a nawet septa Mordane. Zginęli wszyscy

oprócz mnie. Została na świecie sama. Jej pana męża nie było, przywykła już jednak do tego. Tyrion źle sypiał i często wstawał przed świtem. Najczęściej znajdowała go w samotni, gdzie siedział zgarbiony przy świecy, pogrążony w lekturze jakiegoś starego zwoju albo oprawnej w skórę księgi. Czasami woń porannego chleba wabiła go do kuchni, a czasami wspinał się do ogrodu na dachu albo chodził samotnie Aleją Zdrajcy. Otworzyła okiennice i zadrżała z zimna. Ramiona pokryła jej gęsia skórka. Na wschodzie zbierały się chmury,

przeszywane gdzieniegdzie snopami słonecznego blasku. Wyglądają jak dwa wielkie zamki, unoszące się na porannym niebie. Oczyma wyobraźni dojrzała kamienne mury, potężne donżony i barbakany. Na szczytach wież powiewały wiotkie chorągwie, sięgające ku szybko gasnącym gwiazdom. Za nimi wschodziło już słońce. Sansa przyglądała się, jak przechodzą z czerni w szarość, a potem w tysiąc odcieni różu, złota i karmazynu. Wkrótce wiatr połączył je ze sobą i zamiast dwóch zamków widziała tylko jeden. Usłyszała, że otwierają się drzwi. To

służące przyniosły jej wodę do kąpieli. Obie były nowe. Tyrion powiedział, że wszystkie kobiety, które zajmowały się nią przedtem, szpiegowały dla Cersei, co Sansa podejrzewała już od samego początku. – Chodźcie zobaczyć – powiedziała im. – Na niebie jest zamek. Podeszły do okna. – Jest cały ze złota. – Shae miała krótkie, czarne włosy i śmiałe spojrzenie. Robiła wszystko, co jej kazano, lecz niekiedy popatrywała na Sansę z wyjątkowo bezczelną miną. – Złoty zamek. Chciałabym kiedyś taki

zobaczyć. – Mówicie, zamek? – Brella musiała przymrużyć oczy. – Wieża wygląda, jakby się waliła. To ruiny i tyle. Sansa nie chciała słuchać o walących się wieżach i ruinach zamków. Zamknęła okiennice. – Zaproszono nas na śniadanie do królowej – oznajmiła. – Czy mój pan mąż jest w samotni? – Nie, pani – odparła Brella. – Nie widziałam go. – Może poszedł do swego ojca –

zauważyła Shae. – Może królewski namiestnik potrzebował jego rady. Brella pociągnęła nosem. – Lady Sanso, lepiej wejdź do wody, zanim zrobi się zbyt chłodna. Sansa pozwoliła, by Shae ściągnęła jej giezło przez głowę, po czym weszła do wielkiej drewnianej balii. Miała ochotę poprosić o kielich wina na uspokojenie nerwów. Ślub miał się odbyć w południe, w Wielkim Sepcie Baelora na drugim końcu miasta. O

zmierzchu w sali tronowej rozpoczynała się uczta weselna – tysiąc gości, siedemdziesiąt siedem dań, minstrele, żonglerzy i komedianci. Najpierw jednak czekało ich śniadanie w Sali Balowej Królowej, na które zaproszono Lannisterów i mężczyzn Tyrellów – kobiety Tyrellów jadły śniadanie z Margaery – a także około setki rycerzy i lordów. Ze mnie też zrobili jedną z Lannisterów – pomyślała z goryczą Sansa. Brella wysłała Shae po więcej gorącej wody i zabrała się do mycia pleców Sansy. – Drżysz, pani.

– Woda nie jest tak ciepła, jak powinna – skłamała dziewczyna. Gdy służące ją ubierały, pojawił się Tyrion, wlokący za sobą Podricka Payne’a. – Pięknie wyglądasz, Sanso. – Zwrócił się do giermka. – Pod, bądź tak dobry i nalej mi kielich wina. – Na śniadaniu będzie wino, mój panie – wtrąciła Sansa. – Tutaj też jest. Chyba nie spodziewasz się, że pójdę trzeźwy na spotkanie z siostrą?

Mamy nowe stulecie, pani. Trzysta lat od podboju Aegona. – Karzeł wziął z rąk Podricka kielich czerwonego wina i uniósł go wysoko. – Za Aegona. To ci dopiero był szczęściarz. Dwie siostry, dwie żony i trzy wielkie smoki. Czegóż więcej może pragnąć mężczyzna? Otarł usta grzbietem dłoni. Sansa zauważyła, że ubranie Krasnala jest brudne i wymiętoszone. Wyglądało, jakby w nim spał. – Przebierzesz się w świeży strój, mój panie? Twój nowy wams jest bardzo

ładny. – Wams jest ładny, to prawda. – Tyrion odstawił kielich. – Chodź, Pod, zobaczymy, czy uda się nam znaleźć jakiś strój, w którym wydam się mniej karłowaty. Nie chcę zawstydzić swej pani żony. Gdy po niedługiej chwili wrócił, wyglądał całkiem nieźle, a nawet wydawał się nieco wyższy. Podrick Payne również się przebrał. Choć raz wyglądał tak, jak powinien wyglądać giermek, aczkolwiek wielki czerwony pryszcz tuż obok nosa psuł efekt wywoływany przez wspaniałe fioletowo-biało-złote szaty. To

okropnie nieśmiały chłopak. Z początku Sansa wystrzegała się giermka Tyriona. Był przecież Payne’em, kuzynem ser Ilyna Payne’a, który ściął głowę jej ojcu. Wkrótce jednak zdała sobie sprawę, że Pod boi się jej równie mocno, jak ona jego kuzyna. Gdy tylko się do niego odzywała, jego twarz nabierała koloru nader niepokojącej czerwieni. – Czy fiolet, złoto i biel to barwy rodu Payne’ów, Podrick? – zapytała go uprzejmie. – Nie. To znaczy, tak. – Zaczerwienił się. – Barwy. Mamy w herbie fioletowo-białą szachownicę, pani. Ze

złotymi monetami. Na polach. Fioletowych i białych. Obu kolorów. Wbił wzrok w jej stopy. – Za tymi monetami kryje się pewna historia – wtrącił Tyrion. – Z pewnością Pod pewnego dnia opowie ją palcom twoich nóg. Teraz jednak czekają na nas w Sali Balowej Królowej. Pójdziemy? Sansa poczuła pokusę, by poszukać jakiegoś usprawiedliwienia. Mogłabym mu powiedzieć, że boli mnie brzuszek albo że popłynęła mi miesięczna krew. Najbardziej na świecie pragnęła wrócić do łoża i zaciągnąć za sobą zasłony.

Muszę być odważna jak Robb – powiedziała sobie, ujmując sztywno pana męża pod ramię. W Sali Balowej Królowej czekały na nich pierniczki z jeżynami i orzechami, stek z szynki, boczek, panierowane szpadelki, jesienne gruszki oraz dornijskie danie złożone z cebuli, sera, jajecznicy oraz palącej papryki. – Nie ma jak porządne śniadanie, by pobudzić apetyt przed ucztą z siedemdziesięciu siedmiu dań – zauważył Tyrion, gdy napełniano im talerze. Do popicia mieli dzbany mleka, miodu oraz lekkiego wina, słodkiego i złotego. Między stołami krążyli

muzykanci przygrywający na fletach, piszczałkach i skrzypcach, ser Dontos galopował na swej miotle, a Księżycowy Chłopiec wydymał policzki, udając, że pierdzi, i wyśpiewywał obraźliwe piosenki o gościach. Sansa zauważyła, że Tyrion prawie nie tknął jedzenia, choć wypił już kilka kielichów wina. Sama skosztowała trochę dornijskiej jajecznicy, lecz papryka paliła ją w usta. Owoców, ryb i pierników ledwie spróbowała. Gdy tylko spojrzał na nią Joffrey, czuła w brzuszku nagłe

poruszenie, jakby połknęła nietoperza. Gdy już zabrano jedzenie, królowa z poważną miną wręczyła Joffreyowi płaszcz żony, który miał włożyć na ramiona Margaery. – To ten sam płaszcz, który przywdziałam, gdy Robert uczynił mnie swą królową, a wcześniej moja matka lady Joanna, gdy wychodziła za mojego pana ojca. Sansa pomyślała, że płaszcz rzeczywiście wygląda na wytarty. Być może nic w tym dziwnego, skoro liczył sobie tak wiele lat.

Nadszedł czas na prezenty. W Reach tradycją było wręczanie darów nowożeńcom rankiem w dzień ślubu. Następnego dnia otrzymywali podarunki jako para małżeńska, te jednak przeznaczone były dla każdego z nich oddzielnie. Od Jalabhara Xho Joffrey dostał wielki łuk ze złocistego drewna oraz kołczan pełen dugich strzał z zielonymi i szkarłatnymi pierzyskami; od lady Tandy parę miękkich butów do konnej jazdy; od ser Kevana wspaniałe siodło turniejowe z czerwonej skóry; od Dornijczyka, księcia Oberyna, broszę z czerwonego złota w kształcie skorpiona; od ser Addama Marbranda

srebrne ostrogi; od lorda Mathisa Rowana turniejowy namiot z czerwonego jedwabiu. Lord Paxter Redwyne przyniósł piękny, drewniany model dwustuwiosłowej wojennej galery, którą właśnie budowano w Arbor. – Jeśli Wasza Miłość pozwoli, będzie się nazywała „Odwaga Króla Joffreya” – rzekł. Joff odparł, że jest bardzo z tego zadowolony. – Uczynię z niej swój okręt flagowy, kiedy popłynę na Smoczą Skałę zabić mojego zdradzieckiego stryja Stannisa –

oznajmił. Udaje dziś łaskawego króla. Sansa wiedziała, że Joffrey potrafi być szarmancki, kiedy ma na to ochotę, wyglądało jednak na to, że ma jej coraz mniej. Zapomniał o wszelkiej uprzejmości, gdy tylko Tyrion wręczył mu swój prezent: wielką, starą księgę o tytule Żywoty czterech królów, oprawną w skórę i pięknie iluminowaną. Król przekartkował ją bez śladu zainteresowania. – A cóż to takiego, wuju? Książka. Sansa zastanawiała się, czy Joffrey czytając, porusza grubymi,

robakowatymi wargami. – Spisana przez wielkiego maestera Kaetha historia panowania Daerona Młodego Smoka, Baelora Błogosławionego, Aegona Niegodnego i Daerona Dobrego – odpowiedział jej mały mąż. – Księga, którą każdy król powinien przeczytać, Wasza Miłość – dodał ser Kevan. – Mój ojciec nie miał czasu na książki. – Joffrey odsunął tom od siebie. – Gdybyś mniej czytał, wuju Krasnalu, być może lady Sansa nosiłaby już

dziecko w brzuchu. – Roześmiał się... a gdy król się śmieje, dwór podąża za jego przykładem. – Nie smuć się, Sanso, gdy tylko dam dziecko królowej Margaery, odwiedzę twoją sypialnię i pokażę mojemu małemu wujowi, jak to się robi. Sansa poczerwieniała. Zerknęła nerwowo na Tyriona, obawiając się, co powie. Mogło się zrobić równie nieprzyjemnie, jak podczas pokładzin na ich uczcie weselnej. Tym razem jednak karzeł utopił słowa

w winie. Lord Mace Tyrell wręczył swój prezent: złoty puchar wysokości trzech stóp, o dwóch zdobnie rzeźbionych uchwytach oraz siedmiu lśniących klejnotami bokach. – Siedem boków symbolizuje Siedem Królestw Waszej Miłości – wyjaśnił ojciec panny młodej. Pokazał im widoczne na ściankach herby wielkich rodów: rubinowego lwa, szmaragdową różę, onyksowego jelenia, srebrnego pstrąga, sokoła z niebieskiego nefrytu, słońce z opali i wilkora z pereł. – To wspaniały puchar – przyznał

Joffrey – ale chyba będziemy musieli zeskrobać wilka i zastąpić go kałamarnicą. Sansa udała, że tego nie słyszy. – Margaery i ja będziemy mieli z czego pić na weselu, dobry ojcze. Joffrey uniósł puchar wysoko nad głowę, by wszyscy mogli go podziwiać. – To cholerstwo jest tak samo wysokie jak ja – wymamrotał cicho Tyrion. – Pół pucharu i Joff zwali się pijany pod stół. Świetnie – pomyślała Sansa. Może

skręci sobie kark. Lord Tywin zaczekał do końca, nim wręczył królowi swój dar: miecz. Wykonaną z drewna wiśni, złota oraz impregnowanej czerwonej skóry pochwę zdobiły złote ćwieki o kształcie lwich głów. Sansa zauważyła, że wszystkie mają oczy z rubinów. Gdy Joffrey wydobył oręż i uniósł go nad głowę, w sali balowej zapadła cisza. Pokryta czerwonymi i czarnymi zmarszczkami stal lśniła w świetle poranka. – Wspaniały – oznajmił Mathis Rowan. – Miecz godny pieśni – rzekł lord

Redwyne. – Królewska broń – dodał ser Kevan Lannister. Król Joffrey był tak podekscytowany, że wydawało się, iż ma ochotę natychmiast kogoś zabić. Ze śmiechem przeszył mieczem powietrze. – Wspaniały oręż wymaga wspaniałego imienia, panowie! Jak mam go nazwać? Sansa przypomniała sobie Lwi Kieł, miecz, który Arya wyrzuciła do Tridentu, oraz Pożeracza Serc, którego kazał jej pocałować przed bitwą. Zastanawiała się, czy Margaery też

będzie musiała całować miecz. Goście wykrzykiwali proponowane nazwy, lecz Joffrey odrzucił chyba z tuzin, nim wreszcie usłyszał taką, która przypadła mu do gustu. – Wdowi Płacz! – krzyknął. – Tak jest! Wiele kobiet uczyni wdowami! – Znowu machnął mieczem. – A gdy spotkam stryja Stannisa, przetnę jego magiczny oręż wpół. Joff spróbował wyprowadzić cięcie w dół, zmuszając ser Balona Swanna do pośpiesznego kroku w tył. Na widok miny ser Balona sala ryknęła śmiechem.

– Ostrożnie, Wasza Miłość – ostrzegł króla ser Addam Marbrand. – Valyriańska stal jest niebezpiecznie ostra. – Pamiętam o tym. – Joffrey ujął Wdowi Płacz w obie dłonie i z całej siły ciął nim księgę, którą dostał od Tyriona, za pierwszym uderzeniem przecinając grubą skórzaną okładkę. – Ostra! Mówiłem wam, że znam valyriańska stal. Potrzebował jeszcze sześciu uderzeń, by rozrąbać gruby tom. Zdyszał się przy tym z wysiłku. Sansa czuła, że jej mąż próbuje powstrzymać furię.

– Modlę się, byś nigdy nie zwrócił tego straszliwego ostrza przeciw mnie, panie – zawołał ser Osmund Kettleblack. – Postaraj się nie dać mi powodu, ser. Joffrey zrzucił koniuszkiem miecza ze stołu kawałek Żywotów czterech królów, po czym schował Wdowi Płacz do pochwy. – Wasza Miłość – odezwał się ser Garlan Tyrell – być może nie wiedziałeś, że w całym Westeros były zaledwie cztery egzemplarze tej książki iluminowane własną ręką Kaetha.

– To teraz zostały tylko trzy. – Joffrey rozpiął stary pas do miecza i zastąpił go nowym. – Ty i lady Sansa jesteście mi dłużni lepszy prezent, wuju Krasnalu. Ten jest cały porąbany na kawałki. Tyrion wpatrzył się w siostrzeńca różnobarwnymi oczyma. – Być może nóż, panie. Do kompletu z twym mieczem. Sztylet z pięknej valyriańskiej stali... może z rękojeścią ze smoczej kości? Joff przeszył go ostrym spojrzeniem. – Tak... tak, sztylet do kompletu, świetnie. – Skinął głową. – Ze złotą

rękojeścią ozdobioną rubinami. Smocza kość jest zbyt pospolita. – Jak sobie życzysz, Wasza Miłość. Tyrion wychylił kolejny kielich wina. Nie zwracał uwagi na Sansę, zupełnie jakby siedział we własnej samotni, pozbawiony towarzystwa. Gdy jednak nastał czas, by iść na wesele, ujął ją za rękę. Kiedy ruszyli przez dziedziniec, podążył za nimi książę Oberyn z Dorne, trzymający pod rękę swą kruczowłosą faworytę. Sansa popatrywała z zaciekawieniem na ową kobietę, która pochodziła z nieprawego łoża, nie była

zamężna i powiła księciu dwie bękarcie córki. Mimo to nie obawiała się patrzeć prosto w oczy nawet samej królowej. Shae opowiadała Sansie, że ta Ellaria jest wyznawczynią jakiejś lyseńskiej bogini miłości. – Kiedy ją znalazł, była prawie kurwą, pani – wyznała jej służąca – a teraz jest prawie księżniczką. Sansa nigdy dotąd nie widziała Dornijki z tak bliska. Nie jest właściwie zbyt piękna – pomyślała. Ale coś w niej przyciąga wzrok.

– Miałem kiedyś to wielkie szczęście ujrzeć na własne oczy egzemplarz Żywotów czterech królów będący własnością Cytadeji – mówił jej panu mężowi książę Oberyn. – Iluminacje wyglądały przepięknie, ale Kaeth potraktował króla Viserysa stanowczo zbyt wyrozumiale. Tyrion przeszył go ostrym spojrzeniem. – Zbyt wyrozumiale? Moim zdaniem lekceważy go skandalicznie. Książka powinna się zwać Żywoty pięciu królów. Książę parsknął śmiechem.

– Viserys panował najwyżej dwa tygodnie. – Panował ponad rok – sprzeciwił się Tyrion. Oberyn wzruszył ramionami. – Rok czy dwa tygodnie, co to ma za znaczenie? Otruł swego bratanka, by zdobyć tron, a kiedy już na nim zasiadł, nic nie zrobił. – Baelor zagłodził się na śmierć postami – skontrował Tyrion. – Stryj służył mu wiernie jako namiestnik, tak samo jak Młodemu Smokowi przed nim. Viserys mógł

panować tylko rok, lecz władał królestwem piętnaście lat, podczas gdy Daeron wojował, a Baelor się modlił. – Skrzywił się kwaśno. – A jeśli nawet rzeczywiście usunął swego bratanka, to czy możesz mieć o to do niego pretensję? Ktoś musiał uratować królestwo przed szaleństwami Baelora. Sansa była wstrząśnięta. – Baelor Błogosławiony był wielkim królem. Przeszedł boso Szlakiem Kości, by zawrzeć pokój z Dorne, i uratował Smoczego Rycerza z dołu z wężami. Był tak czysty i święty, że żmije nie chciały go ugryźć.

Książę Oberyn uśmiechnął się. – Pani, czy gdybyś była żmiją, miałabyś ochotę kąsać bezkrwisty kawał drewna, jakim był Baelor Błogosławiony? Osobiście wolałbym zatopić kły w czymś bardziej soczystym... – Książę dworuje sobie z ciebie, lady Sanso – wtrąciła Ellaria Sand. – Septonowie i minstrele lubią zapewniać, że węże nie ugryzły Baelora, prawda jednak wyglądała zupełnie inaczej. Ukąsiły go z pół setki razy i powinien był od tego umrzeć. – Gdyby tak się stało, Viserys panowałby dwanaście lat – stwierdził

Tyrion. – I Siedem Królestw z pewnością wyszłoby na tym lepiej. Niektórzy uważają, że to od tego całego jadu Baelor popadł w obłęd. – Tak – zgodził się książę Oberyn – ale w tej waszej Czerwonej Twierdzy nie widziałem żadnych węży. Jak więc tłumaczysz przypadek Joffreya? – Wolę go nie tłumaczyć. – Tyrion pochylił głowę w sztywnym ukłonie. – Zechciej nam wybaczyć. Czeka na nas lektyka. – Karzeł pomógł Sansie wsiąść i wdrapał się niezgrabnie do środka w ślad za nią. – Bądź tak dobra, pani, i zasuń zasłony.

– Czy to konieczne, panie? – Nie chciała być uwięziona za zasłonami. – Dzień jest taki piękny. – Jeśli dobrzy ludzie z Królewskiej Przystani zobaczą mnie w lektyce, będą rzucać w nią gnojem. Wyświadcz przysługę nam obojgu, pani, i zasuń zasłony. Spełniła jego życzenie. Przez pewien czas siedzieli bez słowa, aż w lektyce zrobiło się ciepło i duszno. – Przykro mi z powodu twojej książki, panie – nakazała sobie powiedzieć. – To była książka Joffreya. Gdyby ją

przeczytał, mógłby się z niej nauczyć paru rzeczy. – Wydawało się, że myśli Tyriona zaprząta coś innego. – Powinienem był wiedzieć lepiej. Powinienem był zrozumieć... wiele spraw. – Byś może sztylet bardziej go zadowoli. Gdy karzeł krzywił twarz, jego blizna wyginała się i rozciągała. – Chłopak zasłużył sobie na sztylet, nieprawdaż? – Na szczęście Tyrion nie czekał na jej odpowiedź. – Joff pokłócił się w Winterfell z twoim bratem

Robbem. Powiedz mi, czy między Branem a Jego Miłością również doszło do sporu? – Branem? – Zbiło ją z tropu to pytanie. – To znaczy zanim spadł? – Musiała się zastanowić. To było tak dawno temu. – Bran był słodkim chłopcem. Wszyscy go kochali. Pamiętam, że walczyli z Tommenem na drewniane miecze, ale to była tylko zabawa. Tyrion ponownie pogrążył się w posępnym milczeniu. Sansa słyszała dobiegające z zewnątrz odległe pobrzękiwanie łańcuchów. Podnoszono

kratę. Po chwili rozległ się krzyk i ich lektyka zakołysała się, po czym ruszyła z miejsca. Nie mogąc podziwiać widoków, Sansa wpatrywała się w swe złożone dłonie. Krępowało ją spojrzenie różnobarwnych oczu męża. Dlaczego tak na mnie patrzy? – Kochałaś swoich braci, tak samo jak ja kocham Jaime’a. Czy to jakaś lannisterska pułapka, mająca skłonić mnie do wypowiedzenia słów zdrady? – Moi bracia byli zdrajcami i zginęli śmiercią zdrajców. Kochać zdrajcę to zdrada.

Jej mały mąż prychnął pogardliwie. – Robb podniósł zbrojny bunt przeciw prawowitemu królowi. Zgodnie z prawem czyni go to zdrajcą. Pozostali zginęli zbyt młodo, by wiedzieć, co znaczy słowo zdrada. – Potarł nos. – Sanso, czy wiesz, co się stało Branowi w Winterfell? – Spadł. Ciągle się gdzieś wspinał i w końcu zleciał. Zawsze się baliśmy, że tak się stanie. A później zabił go Theon Greyjoy. – Theon Greyjoy. – Tyrion westchnął. – Twoja pani matka oskarżyła mnie

kiedyś... no cóż, nie będę cię obciążał odrażającymi szczegółami. To oskarżenie było fałszywe. Nigdy nie skrzywdziłem twego brata Brana. I ciebie też nie chcę skrzywdzić. Co pragnie ode mnie usłyszeć? – Bardzo mnie to cieszy, panie. Chciał czegoś od niej, lecz Sansa nie wiedziała czego. Patrzy na mnie jak wygłodniałe dziecko, ale ja nie mam dla niego nic do jedzenia. Czemu nie zostawi mnie w spokoju?

Tyrion znowu potarł przeszyty blizną kikut nosa. Ten brzydki nawyk przyciągał tylko uwagę do jego brzydkiej twarzy. – Nigdy mnie nie pytałaś, jak zginęli Robb i twoja pani matka. – Wolę... wolę tego nie wiedzieć. Miałabym od tego złe sny. – W takim razie nie powiem już nic więcej. – To... bardzo uprzejme z twojej strony. – Och, tak – odparł Tyrion. – Jestem uosobieniem uprzejmości. I wiem

wszystko na temat złych snów.

Tyrion Nowa korona, którą jego ojciec dał Wierze, była dwukrotnie wyższą feerią kryształu i złotych nici od tej roztrzaskanej przez tłum. Gdy tylko wielki septon poruszył głową, rozbłyskiwały tęczowe światła, Tyrion jednak nie mógł nie zadawać sobie pytania, jak można udźwignąć podobny ciężar. Nawet on musiał jednak przyznać, że Joffrey i Margaery wyglądają po królewsku, stojąc obok siebie między wysokimi, pozłacanymi posągami Ojca i Matki. Panna młoda prezentowała się

przepięknie w jedwabiach barwy kości słoniowej i myrijskich koronkach. Jej spódnice zdobiły kwietne wzory wyszywane drobnymi perełkami. Jako wdowa po Renlym mogła nosić barwy Baratheonów, złoto i czerń, przyszła do nich jednak jako córka Tyrellów, w płaszczu panny ozdobionym setką róż ze złotogłowiu przyszytych do zielonego aksamitu. Tyrion zadał sobie pytanie, czy panna młoda rzeczywiście jest dziewicą. Joffrey i tak nie zauważy różnicy. Król wyglądał niemal równie wspaniale jak jego narzeczona. Miał na sobie ciemnoróżowy wams, na który zarzucił płaszcz z karmazynowego

aksamitu ozdobiony jego herbem – jeleniem i lwem. Korona spoczywała swobodnie na jego lokach, złoto na złocie. To ja uratowałem dla niego tę cholerną koronę. Tyrion przestępował z nogi na nogę, nie mogąc ustać spokojnie. Za dużo wina. Powinien był iść za potrzebą, nim wyszli z Czerwonej Twierdzy. Dawała się też we znaki bezsenna noc, którą spędził z Shae, przede wszystkim jednak miał ochotę udusić swego cholernego, królewskiego siostrzeńca. Znam valyriańską stal – przechwalał się chłopak. Septonowie zawsze powtarzali, że Ojciec Na Górze osądza wszystkich. Gdyby Ojciec raczył

łaskawie przewrócić się i zmiażdżyć Joffa jak żuka gnojaka, mógłbym nawet w to uwierzyć. Powinien był domyślić się już dawno. Jaime nigdy nie wysłałby kogoś innego, by dokonał za niego zabójstwa, a Cersei była zbyt sprytna, by użyć noża, który można było rozpoznać, ale taki arogancki, głupi, złośliwy nędznik jak Joff... Przypomniał sobie pewien zimny poranek, gdy schodząc po stromych zewnętrznych schodach z biblioteki Winterfell, natknął się na księcia Joffreya, który żartował z Sandorem Clegane’em o zabijaniu wilków.

Powiedział: „Wyślę psa, żeby zabił wilka”. Nawet Joffrey nie mógłby być jednak tak głupi, by rozkazać Sandorowi Clegane’owi zamordować syna Eddarda Starka. Ogar natychmiast poszedłby z tym do Cersei. Chłopak znalazł sobie narzędzie pośród podejrzanej zgrai wolnych, kupców i czeladzi, która przyłączyła się do zmierzającego na północ królewskiego orszaku. Jakiś francowaty przygłup zgodził się zaryzykować życie w zamian za książęcą łaskę i garść monet. Tyrion zastanawiał się, który z nich wpadł na pomysł, by zaczekać, aż Robert opuści Winterfell i dopiero

potem poderżnąć Branowi gardło. Z pewnością Joff. Idę o zakład, że wyobrażał sobie, iż to szczyt sprytu. Tyrion miał wrażenie, że sztylet należący do księcia miał wysadzaną klejnotami gałkę oraz inkrustowaną złotą klingę. Joff nie był jednak aż tak głupi, by skorzystać z niego. Zamiast tego pogrzebał w zapasach broni ojca. Robert Baratheon cechował się beztroską szczodrością i dałby synowi każdy sztylet, o który ten by go poprosił... Tyrion podejrzewał jednak, że chłopak po prostu sam wziął sobie nóż. Robert przybył do Winterfell z

potężnym orszakiem rycerzy i służby, wielkim domem na kołach i całą karawaną bagaży. Niewątpliwie jakiś gorliwy sługa dopilnował, by broń króla pojechała razem z nim, na wypadek gdyby zapragnął zrobić z niej użytek. Nóż, który wybrał Joff, był dobry i prosty. Nie zdobiło go złoto ani klejnoty, a klinga nie była inkrustowana srebrem. Król Robert nigdy go nie nosił i zapewne zapomniał nawet, że go posiadał. Valyriańska stal była jednak śmiertelnie ostra... wystarczająco ostra, by jednym szybkim ciosem przeciąć skórę i mięśnie. „Znam

valyriańską stal”. Okazało się jednak, że jej nie znał. W przeciwnym razie nie byłby tak głupi, by wybrać nóż pochodzący od Littlefingera. Tyrion nadal nie był w stanie odgadnąć jego motywu. Może zwykłe okrucieństwo? Tego jego siostrzeniec miał aż w nadmiarze. Tyrion bał się, że zaraz zwymiotuje wszystko, co wypił, zleje się w portki albo i jedno, i drugie. Wiercił się niespokojnie. Powinien był przy śniadaniu trzymać

język za zębami. Teraz wie, że ja o tym wiem. Daję słowo, że ta wielka gęba przywiedzie mnie kiedyś do zguby. Złożono siedem przysiąg, wypowiedziano siedem błogosławieństw i wymieniono siedem obietnic. Gdy wybrzmiała już weselna pieśń i nikt nie odpowiedział na wyzwanie, nadeszła pora zamiany płaszczy. Tyrion przestępował z jednej karłowatej nogi na drugą, próbując coś zobaczyć między ojcem a stryjem Kevanem. Jeśli bogowie są sprawiedliwi, Joffrey spartaczy robotę. Pilnował się, by nie patrzeć na Sansę, żeby nie zauważyła goryczy w jego oczach. Mogłaś uklęknąć, niech cię

szlag. Czy tak trudno by ci było ugiąć te sztywne starkowskie kolana i pozwolić mi zachować odrobinę godności? Mace Tyrell z czułością zdjął ze swej córki płaszcz panny, a Joffrey przyjął z rąk swego brata Tommena płaszcz żony, który następnie rozłożył zamaszystym gestem. Trzynastoletni król dorównywał wzrostem szesnastoletniej pannie młodej i nie musiał się wdrapywać na plecy błazna. Nałożył Margaery karmazynowo-złoty płaszcz i pochylił się, by zapiąć broszę. W tej właśnie chwili przeszła spod opieki ojcowskiej

pod mężowską. Kto jednak obroni ją przed Joffem? Tyrion zerknął na Rycerza Kwiatów, który stał obok innych rycerzy Gwardii Królewskiej. Lepiej pamiętaj, żeby ten twój miecz był dobrze wyostrzony, ser Lorasie. – Tym pocałunkiem ślubuję ci miłość! – oznajmił dźwięcznym tonem Joffrey. Gdy Margaery powtórzyła te same słowa, przyciągnął ją do siebie i obdarzył długim, namiętnym pocałunkiem. Tęczowe światła znowu zatańczyły w koronie wielkiego septona, który z namaszczeniem ogłosił, że Joffrey z rodu Baratheonów i

Lannisterów oraz Margaery z rodu Tyrellów są odtąd jednym ciałem, jednym sercem i jedną duszą. Bogowie, skończyło się. Teraz wracajmy do tego cholernego zamku, żebym mógł się wreszcie wyszczać. Na czele wychodzącego z septu orszaku szli ser Loras i ser Meryn w białych zbrojach płytowych i śnieżnych płaszczach. Za nimi dreptał książę Tommen, który rozrzucał płatki róż z koszyka przed królem i królową. Za królewską parą kroczyli królowa Cersei i lord Tyrell, a potem matka panny młodej pod rękę z lordem Tywinem.

Dalej szła Królowa Cierni, jedną ręką wsparta na ramieniu ser Kevana, a drugą na lasce. Jej dwaj strażnicy podążali tuż za nią, na wypadek, gdyby upadła. Potem ruszyli ser Garlan Tyrell oraz jego pani żona i wreszcie przyszła kolej na nich. – Pani. Tyrion wyciągnął ramię ku Sansie. Ujęła go za nie posłusznie, gdy jednak zmierzali razem do wyjścia, czuł, jaka jest sztywna. Nie spojrzała na niego ani razu. Jeszcze nim dotarli do drzwi, usłyszał

radosne okrzyki oczekujących na zewnątrz ludzi. Tłum uwielbiał Margaery tak bardzo, że dla niej był nawet gotów znowu pokochać Joffreya. Należała ongiś do Renly’ego, młodego, przystojnego księcia, który miłował ludzi z Królewskiej Przystani do tego stopnia, że wrócił zza grobu, by ich uratować. Do tego Margaery przywiozła ze sobą dostatek Wysogrodu, który napływał z południa różanym traktem. Ci głupcy nie pamiętali już, że to właśnie Mace Tyrell zamknął różany trakt i spowodował całą tę cholerną klęskę głodu. Wyszli w chłodne, jesienne powietrze.

– Bałem się, że nigdy stamtąd nie uciekniemy – zażartował Tyrion. Sansa nie miała innego wyboru, jak na niego spojrzeć. – Ale... tak, mój panie. Skoro tak mówisz. – Miała smutną minę. – To był piękny ślub. W przeciwieństwie do naszego. – Z pewnością był długi. Muszę wrócić do zamku, żeby porządnie się odlać. – Potarł kikut nosa. – Szkoda, że nie wymyśliłem sobie jakiejś misji, która pozwoliłaby

mi opuścić miasto, tak jak ten spryciarz Littlefinger. Joffrey i Margaery stali na schodach prowadzących na rozległy, wykładany marmurem plac, otoczeni przez rycerzy z Gwardii Królewskiej. Ser Addam i jego złote płaszcze powstrzymywali napór tłumu. Posąg króla Baelora Błogosławionego spoglądał na nich dobrodusznie z góry. Tyrion nie miał innego wyboru, jak ustawić się razem z innymi w kolejce, by złożyć gratulacje. Ucałował palce Margaery, życząc jej mnóstwo szczęścia. Dzięki bogom, za nimi czekali następni, nie musieli więc zatrzymywać się na dłużej.

Ich lektyka stała w słońcu i za zasłonami było bardzo ciepło. Gdy ruszyli naprzód, Tyrion wsparł się na łokciu, podczas gdy Sansa wpatrywała się we własne dłonie. Wcale nie ustępuje urodą córce Tyrellów. Miała ciemnokasztanowate, jesienne włosy i intensywnie niebieskie oczy Tullych. Żałoba nadawała jej pełen bezbronnej udręki wygląd, który czynił ją jeszcze piękniejszą. Pragnął dotrzeć do niej, przebić się przez barierę uprzejmości. Czy dlatego się odezwał? A może po prostu chciał zapomnieć o pełnym pęcherzu? – Pomyślałem sobie, że gdy drogi znowu będą bezpieczne, moglibyśmy się

wybrać do Casterly Rock. – To daleko od Joffreya i mojej siostry. Im więcej myślał o tym, co Joffrey uczynił z Żywotami czterech królów, tym bardziej był zaniepokojony. To była niedwuznaczna zapowiedź. – Z przyjemnością pokazałbym ci Złotą Galerię, Lwią Paszczę i Komnatę Bohaterów, gdzie bawiliśmy się z Jaime’em jako chłopcy. Słychać w niej dobiegający z dołu huk fal wdzierających się do... Uniosła powoli brwi. Wiedział, co widzi; wypukłe, zwierzęce czoło, czerwony kikut nosa, krzywą, różową bliznę i różnobarwne oczy. Jej oczy były wielkie, niebieskie i puste.

– Pojadę wszędzie tam, gdzie rozkaże mi pan mąż. – Miałem nadzieję, że cię to ucieszy, pani. – Cieszy mnie sprawianie przyjemności mojemu panu. Zacisnął usta. Ależ z ciebie żałosny karzełek. Zdawało ci się, że gadając o Lwiej Paszczy, przywołasz na jej usta uśmiech? Kiedy to kobieta uśmiechnęła się do ciebie z innego powodu niż złoto? – Nie, to był głupi pomysł. Tylko Lannisterowie mogą kochać Skałę.

– Tak, panie. Jak sobie życzysz. Tyrion słyszał, że gmin wykrzykuje imię króla Joffreya. Za trzy lata ten okrutny chłopiec zostanie mężczyzną i przejmie samodzielną władzę... a wtedy każdy karzeł, który ma choć ociupinę rozsądku, znajdzie się jak najdalej od Królewskiej Przystani. Może w Starym Mieście. Albo nawet w Wolnych Miastach. Zawsze miał chętkę zobaczyć Tytana z Braavos. Może to spodobałoby się Sansie. Zaczął ostrożnie opowiadać o Wolnych Miastach, lecz napotkał na ścianę posępnej uprzejmości, tak samo zimną i nieustępliwą jak Mur, po którym ongiś chodził na północy. Znużyło go to. I

wtedy, i teraz. Reszta drogi minęła im w milczeniu. Po chwili Tyrion zaczął mieć nadzieję, że Sansa wreszcie coś powie, cokolwiek, choć jedno słowo, ona jednak uparcie milczała. Kiedy lektyka dotarła do zamku, pozwolił, by pomógł jej wysiąść jeden z chłopców stajennych. – Za godzinę oczekują nas na weselu, pani. Wkrótce po ciebie przyjdę. Oddalił się na sztywnych nogach. Z drugiej strony dziedzińca dobiegł go śmiech zdyszanej Margaery, której Joffrey pomagał zsiąść z siodła. Chłopiec za parę lat będzie wysoki i

silny jak Jaime – pomyślał Tyrion. Ja zaś nadal pozostanę karłem pod jego stopami. A któregoś dnia zapewne uczyni mnie jeszcze niższym... Znalazł wychodek i westchnął z ulgą, uwalniając się od wypitego rano wina. Zdarzały się chwile, gdy odlewanie się sprawiało mu niemal tyle przyjemności, co kobieta, i to właśnie była jedna z nich. Żałował, że nie potrafi z równą łatwością uwolnić się od wątpliwości i poczucia winy. Pod jego pokojami czekał Podrick Payne.

– Położyłem twój nowy wams. Nie tutaj. Na łożu. W sypialni. – Tak, tam właśnie trzymamy łoże. – Z pewnością będzie tam Sansa, ubierająca się na ucztę. I Shae. – Wina, Pod. Tyrion wypił wino, siedząc na ławeczce w oknie wykuszowym i spoglądając z posępną miną na chaos panujący w kuchniach na dole. Słońce nie dotarło jeszcze do szczytu zamkowego muru, czuł jednak woń pieczonego chleba i mięsiwa. Wkrótce do sali tronowej zaczną napływać niecierpliwi goście. To będzie wieczór pełen pieśni i splendoru, mający nie tylko zjednoczyć Wysogród z Casterly

Rock, lecz również rozgłosić ich bogactwo i potęgę, jako ostrzeżenie dla wszystkich, którzy chcieliby się sprzeciwiać władzy Joffreya. Któż jednak mógłby być tak szalony po tym, co spotkało Stannisa Baratheona i Robba Starka? W dorzeczu trwały jeszcze walki, lecz pętla wszędzie już się zaciskała. Ser Gregor Clegane przekroczył Trident i opanował rubinowy bród, a potem niemal bez wysiłku zdobył Harrenhal. Seagard poddał się Czarnemu Walderowi Freyowi, lord Randyll Tarly panował nad Stawem Dziewic, Duskendale i królewskim traktem. Na

zachodzie ser Daven Lannister połączył pod Złotym Zębem siły z ser Forleyem Presterem, by razem z nim pomaszerować na Riverrun. Ser Ryman Frey prowadził z Bliźniaków dwa tysiące włóczni, by się do nich przyłączyć. A Paxter Redwyne zapewniał, że jego flota wkrótce wyruszy z Arbor w długi rejs wokół Dorne i przez Stopnie. Lyseńscy piraci Stannisa staną w obliczu przeciwnika mającego dziesięciokrotną przewagę liczebną. Konflikt, który maesterzy zwali Wojną Pięciu Królów, dobiegał już końca. Słyszano, jak Mace Tyrell skarżył się, że lord Tywin nie zostawił dla niego żadnych zwycięstw.

– Panie? – Pod stał u jego boku. – Czy się przebierzesz? Położyłem wams. Na twoim łożu. Na ucztę. – Ucztę? – zapytał kwaśno Tyrion. – Jaką ucztę? – Ucztę weselną. – Pod oczywiście nie dostrzegł sarkazmu. – Króla Joffreya i lady Margaery. To znaczy królowej Margaery. Tyrion postanowił, że urżnie się dziś do nieprzytomności. – Proszę bardzo, młody Podricku, chodźmy przygotować mnie na ucztę.

Gdy weszli do sypialni, Shae pomagała Sansie uczesać włosy. Radość i żałoba – pomyślał, gdy ujrzał je razem. Śmiech i łzy. Sansa przywdziała suknię ze srebrzystego atłasu obszytą futrem z popielic, z rozciętymi, niemal sięgającymi podłogi rękawami i podszewką z miękkiego, fioletowego sukna. Shae wplotła zręcznie w jej włosy delikatną, srebrną siatkę, w której błyszczały ciemnofioletowe klejnoty. Tyrion nigdy nie widział, by wyglądała piękniej, na tych długich atłasowych rękawach nosiła jednak smutek.

– Lady Sanso – rzekł do niej – będziesz dziś najpiękniejszą kobietą w komnacie. – Mój pan jest dla mnie zbyt uprzejmy. – Pani – odezwała się tęsknym głosem Shae. – Czy mogłabym podawać do stołu? Tak bardzo bym chciała zobaczyć, jak z pasztetu wylecą gołębie. Sansa popatrzyła na nią niepewnie. – Całą służbę wybrała królowa. – A w komnacie będzie wielki tłok. – Tyrion był zmuszony ukryć irytację. – Muzycy jednak będą łazić po całym

zamku, a na zewnętrznym dziedzińcu zostaną wystawione stoły z jedzeniem i piciem dla wszystkich. – Przyjrzał się swemu nowemu wamsowi. Uszyto go z karmazynowego aksamitu. Miał wyściełane barki i bufiaste rękawy z rozcięciami odsłaniającymi czarną atłasową podszewkę. Ładny strój. Potrzebuje do kompletu tylko ładnego mężczyzny. – Chodź, Pod. Pomożesz mi to włożyć. Ubierając się, wypił kolejny kielich wina, po czym ujął żonę pod rękę i wyprowadził ją z Kuchennego Donżonu, by wmieszać

się w rzekę jedwabiu, atłasu i aksamitu płynącą ku sali tronowej. Niektórzy z gości weszli już do środka, chcąc zająć miejsce na ławach. Inni kręcili się przed drzwiami, ciesząc się niezwykle ciepłym, jak na tę porę roku, popołudniem. Tyrion poprowadził Sansę wokół dziedzińca, by dopełnić niezbędnych uprzejmości. Jest w tym dobra – pomyślał, słuchając, jak mówi lordowi Gylesowi, że jego kaszel brzmi coraz mniej groźnie, komplementuje suknię Elinor Tyrell i wypytuje Jalabhara Xho o zwyczaje weselne na Wyspach Letnich. Jego kuzyn ser Lancel wspierał się na

ramieniu ser Kevana. Opuścił łoże boleści po raz pierwszy od dnia bitwy. Wygląda makabrycznie. Był chudy jak patyk, a jego włosy zrobiły się białe i łamliwe. Bez pomocy ojca z pewnością by się przewrócił. Gdy jednak Sansa pochwaliła go za odwagę i powiedziała, że cieszy się z jego powrotu do zdrowia, Lancel i ser Kevan rozpromienili się radośnie. Byłaby dla Joffreya dobrą królową i jeszcze lepszą żoną, gdyby miał odrobinę rozsądku i ją pokochał. Zastanawiał się jednak, czy jego siostrzeniec jest w stanie pokochać kogokolwiek.

– Wyglądasz prześlicznie, dziecko – pochwaliła Sansę lady Olenna Tyrell. Staruszka miała na sobie suknię ze złotogłowiu, która musiała ważyć więcej niż ona sama. – Ale wiatr potargał ci włosy. – Wyciągnęła rękę, poprawiła luźne kosmyki, wsuwając je z powrotem na miejsce, i wyprostowała przekrzywioną siatkę. – Bardzo mi przykro z powodu strat, które poniosłaś – mówiła zajęta tą pracą. – Wiem, że twój brat był okropnym zdrajcą, ale jeśli zaczniemy zabijać mężczyzn na weselach, będą się bali małżeństwa jeszcze bardziej niż teraz. O, tak jest lepiej. – Lady Olenna uśmiechnęła się.

– Z przyjemnością cię zawiadamiam, że pojutrze wyjeżdżam do Wysogrodu. Mam już po dziurki w nosie tego śmierdzącego miasta. Może zechciałabyś wybrać się do nas z małą wizytą, podczas gdy mężczyźni wyruszą na tę swoją wojnę? Będzie mi okropnie brak Margaery i jej pięknych dam. Twoje towarzystwo byłoby dla mnie słodką pociechą. – Jesteś bardzo łaskawa, pani – odparła Sansa – ale moje miejsce jest u boku pana męża. Lady Olenna uśmiechnęła się do Tyriona, rozciągając pomarszczone, bezzębne usta.

– Och? Wybacz głupiej staruszce, panie. Nie zamierzałam ukraść twej pięknej żony. Myślałam, że wyruszysz w pole, prowadząc zastęp Lannisterów przeciw jakimś niegodziwym wrogom. – Zastęp smoków i jeleni. Starszy nad monetą musi zostać na dworze i dopilnować, by armie otrzymały żołd. – Oczywiście. Smoki i jelenie, to bardzo dowcipne. I karle grosiki też. Słyszałam o tych grosikach. Z pewnością ich zbieranie jest bardzo uciążliwym obowiązkiem.

– Zostawiam go innym, pani. – Och, naprawdę? Sądziłam, że będziesz wolał zająć się tym osobiście. Nie możemy pozwolić, by koronę pozbawiono należnych jej karlich grosików, nieprawdaż? – Bogowie brońcie. – Tyrion zaczął się zastanawiać, czy lord Luthor Tyrell nie zjechał z tego urwiska celowo. – Wybacz, lady Olenno, ale czas już, byśmy zajęli miejsca. – Na mnie również czas. Siedemdziesiąt siedem dań, dobre sobie. Nie wydaje ci się to lekką przesadą, panie? Ja zjem najwyżej trzy albo cztery kęsy, ale

przecież oboje jesteśmy bardzo mali, nieprawdaż? – Znowu pogłaskała Sansę po włosach. – No to do zobaczenia, dziecko. Postaraj się być weselsza. Gdzie to są moi strażnicy? Lewy, Prawy, gdzie się podziewacie? Chodźcie pomóc mi wejść na podwyższenie. Choć do zmierzchu została jeszcze godzina, w sali tronowej było już jasno jak w dzień. W każdym uchwycie paliła się pochodnia. Goście ustawili się wzdłuż stołów, słuchając heroldów, którzy wykrzykiwali imiona oraz tytuły wchodzących do środka lordów i dam. Następnie paziowie w królewskich liberiach prowadzili gości szerokim

centralnym przejściem. Na galerii pełno było muzyków grających na bębnach, piszczałkach, skrzypcach, lutniach, rogach i dudach. Tyrion ujął mocno ramię Sansy i ruszył naprzód ciężkim, kaczkowatym krokiem. Czuł, że spojrzenia wszystkich obecnych padają na niego, zatrzymując się na świeżej bliźnie, od której zrobił się jeszcze brzydszy niż przedtem. Niech sobie patrzą – pomyślał, wskakując na krzesło. Niech się gapią i szepczą do woli. Nie będę się przed nimi ukrywał. Za nimi posuwała się drobniutkimi,

powłóczystymi kroczkami Królowa Cierni. Tyrion zastanawiał się, które z nich dwojga wygląda bardziej niedorzecznie, on z Sansą, czy maleńka, zasuszona staruszka między dwoma wysokimi na siedem stóp strażnikami. Joffrey i Margaery wjechali do komnaty na dwóch identycznych białych rumakach. Przed nimi biegli paziowie sypiący pod kopyta płatki róż. Król i królowa również przebrali się na ucztę. Joffrey włożył spodnie w czarno-karmazynowe paski oraz wams ze złotogłowiu o czarnych atłasowych rękawach przypiętych onyksowymi spinkami.

Margaery zamieniła skromną suknię, którą nosiła w sepcie, na znacznie śmielszą kreację z jasnozielonego brokatu o mocno ściśniętym gorseciku, który odsłaniał ramiona oraz górną część małych piersi. Miękkie, brązowe włosy opadały swobodnie na białe ramiona i niżej, sięgając niemal talii. Na czole nosiła delikatną złotą koronę. Uśmiechała się słodko i nieśmiało. Piękna dziewczyna – pomyślał Tyrion. Mój siostrzeniec nie zasługuje na tak szczęśliwy los. Rycerze Gwardii Królewskiej zaprowadzili ich na podwyższenie. Królewska para miała zająć honorowe miejsca w cieniu Żelaznego Tronu,

który na tę okazję przystrojono długimi jedwabnymi proporcami w złotej barwie Baratheonów, karmazynowej Lannisterów i zielonej Tyrellów. Cersei objęła Margaery i pocałowała ją w policzki. Lord Tywin podążył za jej przykładem, a po nim to samo zrobili Lancel i ser Kevan. Joffrey otrzymał serdeczne pocałunki od ojca panny młodej oraz dwóch nowych braci, Lorasa i Garlana. Nikomu jakoś nie śpieszyło się całować Tyriona. Gdy król i królowa już usiedli, wielki septon podniósł się, by odmówić modlitwę. Przynajmniej nie przynudza tak jak jego poprzednik – pocieszał się Tyrion. Zasiedli z Sansą po prawej stronie

króla, obok ser Garlana Tyrella i jego żony, lady Leonette. Bliżej Joffreya siedział tuzin innych ludzi. Ktoś bardziej drażliwy mógłby to uznać za zniewagę, biorąc pod uwagę, że jeszcze niedawno był królewskim namiestnikiem, Tyrion jednak ucieszyłby się, gdyby było ich stu. – Napełnijmy kielichy! – zawołał Joffrey, gdy spełniono już obowiązek wobec bogów. Podczaszy wlał cały dzban ciemnoczerwonego wina z Arbor do złotego, weselnego pucharu, który rankiem król dostał w prezencie od lorda Tyrella. Żeby go unieść, Joffrey potrzebował obu dłoni.

– Za moją żonę! Za królową! – Margaery! – odpowiedziała gromkim krzykiem sala. – Margaery! Margaery! Za królową! Tysiąc pucharów zadźwięczało jednocześnie i uczta weselna zaczęła się na dobre. Tyrion Lannister spełnił toast razem z innymi. Wychylił kielich jednym haustem i gdy tylko usiadł, kazał gestem napełnić go na nowo. Pierwszym daniem była doprawiona śmietaną zupa z grzybów ze smażonymi w maśle ślimakami, podana w

pozłacanych czarkach. Tyrion niemal nie tknął śniadania, a wino uderzyło mu już do głowy, ucieszył się więc, że wreszcie może coś zjeść. Szybko pochłonął zupę. Jedno danie z głowy, zostało jeszcze siedemdziesiąt sześć. Siedemdziesiąt siedem dań, podczas gdy w mieście są głodujące dzieci i mężczyźni gotowi zabić za rzodkiewkę. Gdyby nas teraz zobaczyli, mogłaby im przejść miłość do Tyrellów. Sansa skosztowała łyżkę zupy i odsunęła czarkę. – Nie smakuje ci, pani? – zapytał Tyrion.

– Ma być tego tak dużo, panie. Mam mały brzuszek. Poprawiła nerwowo włosy, spoglądając na Joffreya i jego królową. Czyżby żałowała, że nie jest na miejscu Margaery? Tyrion zmarszczył brwi. Nawet dziecko powinno mieć więcej rozsądku. Odwrócił się, szukając czegoś, co zajęłoby jego uwagę, wszędzie jednak dostrzegał kobiety, piękne, wspaniałe, szczęśliwe kobiety, które należały do innych mężczyzn. Rzecz jasna, Margaery, która uśmiechała się słodko, pijąc z Joffreyem z wielkiego, siedmiobocznego pucharu weselnego.

Jej matkę, urodziwą lady Alerie o srebrnych włosach, nadal prezentującą się dumnie u boku Mace’a Tyrella. Trzy młode kuzynki królowej, barwne niczym ptaki. Ciemnowłosą myrijską żonę lorda Merryweathera o wielkich, czarnych, zmysłowych oczach. Ellarię Sand, siedzącą między Dornijczykami (Cersei umieściła ich za odrębnym stołem, tuż poniżej podwyższenia, w miejscu zaszczytnym, lecz zarazem tak odległym od Tyrellów, jak tylko na to pozwalały rozmiary sali), która śmiała się z czegoś, co powiedział jej Czerwona Żmija. Była też pewna kobieta siedząca niemal u końca trzeciego stołu po lewej... miał

wrażenie, że to żona któregoś z Fossowayów. Była w zaawansowanej ciąży. Wielki brzuch w niczym nie umniejszał jej delikatnej urody ani przyjemności, jaką sprawiały jej jedzenie i zabawa. Tyrion przyglądał się, jak mąż podaje jej smakołyki ze swego talerza. Pili z tego samego kielicha i całowali się często, w najmniej spodziewanych momentach. Zawsze trzymał wtedy dłoń na jej brzuchu w czułym, opiekuńczym geście. Zastanawiał się, co zrobiłaby Sansa, gdyby nagle ją pocałował. Zapewne

odsunęłaby się ze wstrętem. Albo okazałaby odwagę i zniosła to cierpliwie, tak jak wymagał od niej obowiązek. Moja żona jest bardzo obowiązkowa. Gdyby jej oznajmił, że chce dziś w nocy zabrać jej dziewictwo, to również by zniosła, nie płacząc więcej, niż to konieczne. Zażądał więcej wina. Kiedy je dostał, podano już drugie danie, ciasto faszerowane wieprzowiną, orzeszkami sosnowymi i jajami. Sansa przełknęła tylko maleńki kęs. W tej samej chwili heroldzi zapowiedzieli pierwszego z minstreli. Siwobrody Hamish Harfiarz oznajmił,

że wykona dla bogów i ludzi pieśń, której nigdy dotąd nie słyszano w całych Siedmiu Królestwach. Nadał jej tytuł Powrót lorda Renly’ego. Poruszył palcami po strunach wysokiej harfy, wypełniając salę tronową słodkim dźwiękiem. – Pan Śmierci na swym tronie z kości na lorda spojrzał zwłoki – zaczął Hamish, by opowiedzieć, jak Renly, dręczony wyrzutami sumienia z powodu tego, że próbował zagarnąć należną bratankowi koronę, sprzeciwił się samemu Panu Śmierci i wrócił do krainy żywych, by bronić

królestwa przed swoim bratem. I z tego powodu biedny Symon powędrował do michy gulachu – pomyślał Tyrion. Pod koniec pieśni, gdy cień dzielnego lorda Renly’ego uleciał do Wysogrodu, by po raz ostatni spojrzeć w twarz ukochanej, w oczach królowej Margaery pojawiły się łzy. – Renly Baratheon nigdy w życiu nie miał wyrzutów sumienia – oznajmił Krasnal Sansie – ale śmiem twierdzić, że Hamish właśnie zdobył dla siebie pozłacaną lutnię.

Harfiarz wykonał również kilka bardziej znanych pieśni. Róża ze złota z pewnością była przeznaczona dla Tyrellów, Deszcze Castamere miały zaś być komplementem dla ojca Tyriona. Dziewica, Matka i Starucha zachwyciła wielkiego septona, a Moja pani żona młode dziewczęta o sercach pełnych romantycznych pragnień, a zapewne również niektórych młodych chłopców. Tyrion słuchał tylko jednym uchem, próbując naleśników ze słodkiej kukurydzy oraz gorącego owsianego chleba upieczonego z odrobiną daktyli, jabłek, pomarańczy, a potem ogryzając dzicze żebro. Potem dania i przekąski następowały

jedno po drugim. Ich zdumiewająca obfitość unosiła się na falach wina i ale. Hamish opuścił komnatę, a jego miejsce zajął mały, stary niedźwiedź, który tańczył niezgrabnie w rytm fletu i bębna, podczas gdy weselni goście zajadali pstrągi zapiekane w kraszonych migdałach. Księżycowy Chłopiec przypiął szczudła i kroczył między stołami, ścigając groteskowo grubego błazna lorda Tyrella, Butterbumpsa. Lordowie i damy delektowali się pieczonymi czaplami oraz pasztetami z serem i cebulą. Później wystąpiła trupa pentoshijskich akrobatów, którzy kręcili młynki, stawali na rękach, utrzymując

półmiski bosymi stopami oraz włazili na siebie, tworząc piramidę. Ich wyczynom towarzyszyły kraby gotowane z palącymi wschodnimi przyprawami, wydrążone bochenki chleba wypełnione siekaną baraniną gotowaną w migdałowym mleku z marchewką, rodzynkami i cebulą, a także rybne placuszki prosto z pieca, tak gorące, że aż parzyły palce. Następnie heroldzi wezwali kolejnego minstrela, Collio Quaynisa z Tyrosh, który miał cynobrową brodę i akcent tak groteskowy, jak mówił Symon. Collio zaczął od swej wersji Tańca smoków, który zasadniczo był pieśnią dla dwojga wykonawców, mężczyzny i kobiety.

Tyrion jakoś to zniósł z pewną pomocą podwójnej porcji kuropatwy w miodzie i imbirze oraz kilku kielichów wina. Przejmująca ballada o śmierci dwojga kochanków podczas zagłady Valyrii mogłaby spodobać się bardziej, gdyby nie fakt, że Collio zaśpiewał ją po starovalyriańsku, a większość gości nie znała tego języka. Szynkarka Bessa zdobyła jednak ich sympatię swym rubasznym tekstem. Tymczasem podano pawie z piórami, upieczone w całości i faszerowane daktylami. Collio wezwał bębniarza, pokłonił się nisko lordowi Tywinowi i zaczął śpiewać Deszcze Castamere. Jeśli będę musiał wysłuchać siedmiu

wersji tej piosenki, to chyba pójdę do Zapchlonego Tyłka i przeproszę gulasz. Tyrion zwrócił się ku żonie. – I którego wolałaś? Sansa zamrugała. – Słucham, panie? – Pytałem o minstreli. Którego wolałaś? – Przykro mi, panie. Nie słuchałam ich. Jeść też nie chciała. – Sanso, czy coś ci dolega? – zapytał bez zastanowienia i natychmiast poczuł się jak głupiec. Całą jej rodzinę

wymordowano i musiała mnie poślubić, a ja pytam, czy coś jej dolega. – Nic, panie. Odwróciła od niego wzrok, niezbyt przekonująco udając zainteresowanie wyczynami Księżycowego Chłopca, który obrzucał ser Dontosa daktylami. Czterech mistrzów piromantów wyczarowało bestie z żywego płomienia, które walczyły ze sobą ognistymi pazurami, a słudzy napełniali tymczasem czary mieszaniną wołowego rosołu z gotowanym, słodzonym miodem winem, z dodatkiem łuskanych

migdałów oraz kawałków kapłona. Potem przyszła kolej na flecistów, tresowane psy i połykaczy mieczy oraz groch z masłem, siekane orzechy i kawałki łabędzia duszone w szafranowo-brzoskwiniowym sosie. – Tylko nie znowu łabędź – mruknął Tyrion, wspominając kolację, którą zjadł z siostrą w przeddzień bitwy. Gdy żongler podrzucał sześć wirujących w powietrzu mieczy i toporów, podano skwierczącą na rożnach krwawą kiszkę. Tyrion pomyślał, że to zestawienie jest dowcipne, choć być może w niezbyt dobrym guście.

Heroldzi zadęli w trąby. – W turnieju o złotą lutnię zaśpiewa Galyeon z Cuy – krzyknął jeden z nich. Galyeon był postawnym mężczyzną o beczkowatej klatce piersiowej i grzmiącym głosie, który docierał do najdalszych zakamarków sali tronowej. Minstrelowi akompaniowało aż sześciu muzyków. – Szlachetni lordowie i piękne damy, zaśpiewam wam dziś tylko jedną pieśń – oznajmił. – Opowiada ona o bitwie nad Czarnym Nurtem i o tym, jak uratowano

królestwo. Bębniarz zaczął wybijać powolny, złowrogi rytm. – Czarny lord siedział w wysokiej wieży – zaczął Galyeon – w swym zaniku czarnym niczym noc. – Czarne miał włosy i czarną miał duszę – zaśpiewali chórem muzycy. Zabrzmiał flet. – Karmił się żądzą krwi i zazdrością, cały swój kielich wypełnił złością – śpiewał Galyeon. – Mój brat władał siedmioma

królestwami, rzekł do swej jędzy żony. Wezmę sobie wszystko, co należało do niego, jego syn poczuje mój nóż naostrzony. – Dzielny chłopiec o włosach ze złota – zaśpiewali muzycy. Odezwały się harfa i skrzypce. – Jeśli kiedyś znowu zostanę namiestnikiem, pierwsze, co każę zrobić, to powiesić wszystkich minstreli – odezwał się zbyt głośno Tyrion. Lady Leonette zachichotała cicho, a ser Garlan pochylił się w jego stronę. – Odważne czyny, o których milczy

pieśń, nie tracą przez to na wartości – rzekł. – Czarny lord zwołał wojska swe, które zebrały się niczym wrony. Spragnione krwi wsiadły na okręty... – I ucięły nos biednego Tyriona – dokończył Krasnal. Lady Leonette zachichotała. – Być może sam powinieneś zostać minstrelem, panie. Składasz rymy nie gorzej od tego Galyeona. – Nie, pani – sprzeciwił się ser Garlan. – Tyrion jest stworzony do tego, by

dokonywać wielkich czynów, nie śpiewać o nich. Gdyby nie jego łańcuch i dziki ogień, wróg przedostałby się na drugą stronę rzeki. A gdyby dzicy Tyriona nie wybili większości zwiadowców lorda Stannisa, nigdy nie udałoby się nam go zaskoczyć. Te słowa wypełniły Tyriona absurdalną wdzięcznością i pomogły mu przetrwać nie kończące się zwrotki pieśni Galyeona, mówiące o odwadze młodocianego króla i jego matki, złotej królowej. – Nic takiego nie zrobiła – wygarnęła nagle Sansa.

– Nigdy nie wierz w nic, co usłyszysz w pieśni, pani. Tyrion wezwał służącego, każąc mu napełnić ich kielichy. Wkrótce za wysokimi oknami zapadła noc, a Galyeon nie przestawał śpiewać. Pieśń miała siedemdziesiąt siedem zwrotek, wydawało się jednak, że jest ich tysiąc. Po jednej dla każdego gościa w sali. Przez jakieś dwadzieścia ostatnich Tyrion zajął się piciem, by oprzeć się pokusie zatkania uszu pieczarkami. Gdy minstrel pokłonił się słuchaczom, niektórzy goście byli już tak pijani, że zaczęli własne, nie zapowiedziane występy.

Wielki maester Pycelle zasnął, nie zważając na tancerki z Wysp Letnich, które pląsały w szatach z barwnych piór i półprzejrzystego jedwabiu. Kiedy podawano rondle z łosiną nadziewaną dojrzałym pleśniowym serem, któryś z rycerzy lorda Rowana pchnął nożem jakiegoś Dornijczyka. Złote płaszcze wywlokły obu mężczyzn. Jednego zabrano do celi, a drugiego miał pozszywać maester Ballabar. Gdy Tyrion grzebał łyżką w salcesonie gotowanym z cynamonem, goździkami, cukrem i mlekiem migdałowym, król Joffrey zerwał się nagle na nogi. – Pora na królewski turniej! – krzyknął

głosem bełkotliwym od nadmiaru wina i klasnął w dłonie. Mój siostrzeniec jest bardziej pijany ode mnie – pomyślał Tyrion, gdy złote płaszcze otworzyły wielkie drzwi na końcu komnaty. Ze swego miejsca widział jedynie czubki dwóch pasiastych kopii jadących obok siebie rycerzy. Gdy zmierzali środkowym przejściem w stronę króla, podążała za nimi fala śmiechu. Na pewno jadą na kucykach – pomyślał... potem jednak ich ujrzał. Rycerze byli parą karłów. Jeden dosiadał brzydkiego, szarego psa o

długich nogach i masywnym pysku. Drugi jechał na olbrzymiej, łaciatej maciorze. Obaj podskakiwali na siodłach w rytm kroku swych wierzchowców, czemu towarzyszył stukot malowanych drewnianych zbroi. Tarcze były wyższe od jeźdźców, którzy dzielnie ściskali kopie, zataczając się to w lewą, to w prawą stronę. Witały ich huragany śmiechu. Jeden rycerz był od stóp do głów obleczony w złoto, a na tarczy miał wymalowanego czarnego jelenia, drugi zaś miał szaro-biały strój, a jego herbem był wilk. Ich wierzchowce miały czapraki w podobnych barwach. Tyrion przyjrzał się roześmianym

twarzom siedzących na podwyższeniu ludzi. Joffrey był zaczerwieniony i zdyszany, Tommen zanosił się śmiechem, podskakując na krześle, Cersei chichotała uprzejmie, nawet lord Tywin sprawiał wrażenie lekko rozbawionego. Ze wszystkich osób, które siedziały za stołem na podwyższeniu, nie uśmiechała się tylko Sansa Stark. Mógłby ją za to pokochać, ale, szczerze mówiąc, oczy dziewczyny były skierowane gdzieś w dal, jakby w ogóle nie widziała karykaturalnych jeźdźców zmierzających w jej stronę. Karty nie są niczemu winne –

zdecydował Tyrion. Kiedy skończą, powiem im jakiś komplement i rzucę mieszek pełen srebra. A jutro znajdę tego, kto wymyślił tę rozrywkę, i podziękuję mu w inny sposób. Gdy karły ściągnęły wodze u stóp podwyższenia, by pozdrowić króla, wilczy rycerz upuścił tarczę. Kiedy się schylił, by ją podnieść, jeleni rycerz stracił panowanie nad ciężką kopią i zdzielił go nią w plecy. Wilczy rycerz zleciał ze świni. Jego kopia przewróciła się i walnęła przeciwnika w głowę. Rycerze runęli z hukiem na podłogę, a gdy się podnieśli, obaj spróbowali dosiąść psa. Po licznych krzykach i przepychaniu się wspięli się

wreszcie na siodła, lecz obaj dosiadali teraz niewłaściwego wierzchowca, trzymali w ręku niewłaściwą tarczę i byli zwróceni tyłem do przodu. By to naprawić, trzeba było trochę czasu, w końcu jednak pomknęli na przeciwne końce sali i zawrócili, by stanąć do pojedynku. Lordowie rechotali, a damy chichotały, gdy maleńcy wojownicy runęli na siebie z trzaskiem i szczękiem. Kopia wilczego rycerza uderzyła w hełm jeleniego rycerza, strącając mu z barków głowę, która zawirowała w powietrzu, rozpryskując krew, i wylądowała na kolanach lorda Gylesa. Bezgłowy karzeł

mknął chwiejnie między stołami, wymachując ramionami. Psy szczekały, kobiety krzyczały, a Księżycowy Chłopiec kołysał się ryzykownie na szczudłach, aż wreszcie lord Gyles wyrwał z roztrzaskanego hełmu ociekający czerwonym płynem melon. W tej samej chwili jeleni rycerz wysunął głowę ze zbroi i salą wstrząsnął kolejny huragan śmiechu. Rycerze zaczekali, aż widzowie się uspokoją, po czym zatoczyli krąg, obrzucając się barwnymi obelgami. Chcieli już oddalić się od siebie i przystąpić do ponownego starcia, gdy pies zrzucił nagle jeźdźca na podłogę i wlazł na maciorę. Wielka świnia piszczała ze strachu, a goście weselni

ze śmiechu, zwłaszcza gdy jeleni rycerz skoczył na przeciwnika, spuścił drewniane portki i zaczął gorączkowo poruszać biodrami. – Poddaję się, poddaję! – wrzeszczał karzełek leżący na dole. – Dobry rycerzu, schowaj miecz! – Zrobiłbym to, gdybyś przestał ruszać pochwą! – odparł karzeł na górze, budząc powszechną wesołość. Joffrey prychał winem z obu nozdrzy. Zerwał się zdyszany na nogi, omal nie przewracając wysokiego pucharu o dwóch uchwytach.

– Zwycięzca! – krzyknął. – Mamy zwycięzcę! – Goście uspokoili się, gdy tylko zauważyli, że król przemówił. Karły rozdzieliły się, z pewnością oczekując królewskiego podziękowania. – Ale to nie jest jeszcze prawdziwy zwycięzca – ciągnął Joff. – Prawdziwy zwycięzca musi pokonać wszystkich, którzy rzucą mu wyzwanie. – Król wdrapał się na stół. – Kto jeszcze rzuci wyzwanie naszemu maleńkiemu rycerzowi? – Z radosnym uśmiechem na ustach zwrócił się w stronę Tyriona. – Wuju! Z pewnością zechcesz bronić honoru mojego królestwa? Dosiądziesz świni!

Śmiech zamknął się nad nim niczym fala. Tyrion Lannister nie pamiętał, kiedy wstał i wspiął się na krzesło. Nagle zorientował się, że stoi na stole. Komnata była morzem uśmiechniętych szyderczo twarzy oświetlonych blaskiem pochodni. Skrzywił się w najobrzydliwszej parodii uśmiechu, jaką kiedykolwiek widziano w Siedmiu Królestwach. – Wasza Miłość! – zawołał. – Dosiądę świni... ale pod warunkiem, że ty pojedziesz na psie! Joff zasępił się, zbity z tropu.

– Ja? Nie jestem karłem. Dlaczego ja? Wszedłeś prosto w pułapkę, Joff. – Ależ dlatego, że jesteś jedynym mężczyzną w tej komnacie, którego z pewnością pokonam! Nie potrafił powiedzieć, co było słodsze, chwila pełnej szoku ciszy, huragan śmiechu, który nastąpił po niej, czy wyraz ślepej wściekłości na twarzy siostrzeńca. Karzeł zeskoczył usatysfakcjonowany na podłogę. Gdy spojrzał na Joffa, zobaczył, że ser Osmund i ser Meryn pomagają zejść również jemu. Kiedy

zauważył spoglądającą na niego wściekle Cersei, przesłał jej całusa. Muzycy znowu zaczęli grać, przynosząc mu ulgę. Maleńcy rycerze wyprowadzili z sali psa i maciorę, a goście wrócili do wydrążonych bochenków chleba wypełnionych salcesonem. Tyrion zażądał, by znowu nalano mu wina, nagle jednak poczuł na rękawie dłoń ser Garlana. – Panie, strzeż się – rzekł rycerz. – Król. Tyrion odwrócił się na krześle. Joffrey był tuż obok. Twarz miał czerwoną i chwiał

się na nogach. W obu dłoniach trzymał wielki złoty kielich weselny, z którego wino przelewało się przez brzegi. – Wasza Miłość – zdążył tylko powiedzieć Tyrion, nim król wylał mu puchar na głowę. Wino spłynęło po jego twarzy czerwonym strumieniem. Zmoczyło włosy, szczypało w oczy, paliło ranę i ściekało po policzkach, plamiąc nowy aksamitny wams. – Jak ci się to podoba, Krasnalu? – zadrwił Joffrey. Oczy Tyriona zapłonęły. Otarł twarz rękawem i zamrugał powiekami, by świat odzyskał wyrazistość.

– To się nie godzi, Wasza Miłość – usłyszał cichy głos ser Garlana. – Bynajmniej, ser Gadanie. – Tyrion nie mógł sobie pozwolić na to, by jeszcze zaostrzać sytuację. Patrzyło na nich pół królestwa. – Nie każdy król zaszczyciłby tak skromnego poddanego, osobiście nalewając mu wina z własnego kielicha. Szkoda tylko, że trunek się rozlał. – Wcale się nie rozlał – warknął Joffrey, zbyt nietaktowny, by skorzystać z szansy odwrotu. – I wcale nie chciałem ci nalać wina. U boku Joffreya pojawiła się nagle

królowa Margaery. – Mój słodki królu – błagała go córka Tyrellów – wracaj na miejsce. Następny minstrel już czeka. – Alaric z Eysen – dodała wsparta na lasce lady Olenna Tyrell, która podobnie jak jej wnuczka zupełnie nie zwracała uwagi na oblanego winem karła. – Mam nadzieję, że zagra nam Deszcze Castamere. Minęła już godzina i zapomniałam, jak to idzie. – Ser Addam chce też wznieść toast – mówiła Margaery. – Wasza Miłość, proszę.

– Nie mam wina – oznajmił Joffrey. – Jak mogę spełnić toast, jeśli nie mam wina? Wuju Krasnalu, możesz mi nalać. Skoro nie chcesz walczyć, zostaniesz moim podczaszym. – Czuję się zaszczycony. – To nie miał być zaszczyt! – wrzasnął Joffrey. – Schylaj się i podnoś ten puchar. – Tyrion wykonał polecenie, gdy jednak sięgnął po uchwyt, Joff przewrócił kielich kopniakiem. – Podnieś go! Czy jesteś tak samo niezdarny, jak brzydki?

– Musiał wczołgać się pod stół, by znaleźć naczynie. – Świetnie, a teraz wlej do niego wina. – Tyrion wyrwał dzban przechodzącej obok służce i wypełnił puchar w trzech czwartych. – Nie, na kolana, karle. – Tyrion, klęcząc, uniósł ciężki kielich, zastanawiając się, czy czeka go ponowna kąpiel. Joffrey jednak uniósł puchar jedną ręką, pociągnął długi łyk i postawił naczynie na stole. – Możesz już wstać, wuju. Gdy spróbował się podnieść, złapały go

kurcze w łydkach. Omal nie przewrócił się znowu. Musiał przytrzymać się krzesła, by nie stracić równowagi. Ser Garlan posłużył mu ręką. Joffrey wybuchnął śmiechem, a Cersei razem z nim. Potem inni. Nie widział kto, słyszał ich jednak. – Wasza Miłość. – Głos lorda Tywina brzmiał absolutnie spokojnie. – Przywieźli pasztet. Potrzebujemy twego miecza. – Pasztet? – Joffrey ujął dłoń swej królowej. – Chodź, pani, to pasztet.

Goście wstali, krzycząc, bijąc brawo i stukając się kielichami. Wielki pasztet jechał powoli wzdłuż komnaty, popychany przez sześciu rozpromienionych kucharzy. Miał dwa jardy średnicy i pokrywała go złocistobrązowa skórka. Słychać było dobiegające ze środka piski i chroboty. Tyrion wgramolił się z powrotem na krzesło. Do pełni szczęścia potrzebował jeszcze tylko tego, by narobił na niego gołąb. Wino wsiąknęło mu w wams i bieliznę, docierając do skóry. Powinien się przebrać, lecz nikomu nie wolno było opuszczać sali przed pokładzinami,

a według jego oceny zastało do nich dobre dwadzieścia, trzydzieści dań. Król Joffrey i jego królowa czekali na pasztet pod podwyższeniem. Joff wyciągnął miecz, lecz Margaery położyła dłoń na jego ramieniu, by go powstrzymać. – Wdowiego Płaczu nie wykuto do przecinania pasztetów. – To prawda. – Joffrey podniósł głos. – Ser Ilynie, twój miecz! Z cienia w głębi sali wyłonił się ser Ilyn Payne. Widmo na uczcie –

pomyślał Tyrion, spoglądając na wychudzonego, posępnego królewskiego kata. Był zbyt młody, by mógł znać ser Ilyna w czasach, gdy ten jeszcze nie stracił języka. Mógł być wówczas innym człowiekiem, ale teraz milczenie stało się jego nieodłączną częścią, tak samo jak zapadnięte oczy, zardzewiała kolcza koszula oraz dwuręczny miecz na plecach. Ser Ilyn pokłonił się królowi i królowej, sięgnął ręką przez ramię i wydobył sześć stóp lśniącego srebrzyście metalu, ozdobionego jaskrawymi runami. Uklęknął, by podać

miecz Joffreyowi, rękojeścią do przodu. Gałce ze smoczego szkła nadano kształt szczerzącej zęby czaszki o oczach ze lśniących krwawym blaskiem rubinów. Sansa poruszyła się niespokojnie. – Co to za miecz? Tyriona nadal piekły oczy od wina. Zamrugał i rozejrzał się wokół. Miecz ser Ilyna dorównywał rozmiarami Lodowi, był jednak zbyt jasny i srebrzysty. Valyriańska stal była ciemna jak jej mroczna dusza. Sansa złapała go za ramię. – Co ser Ilyn zrobił z mieczem mojego ojca?

Trzeba było odesłać Lód Robbowi Starkowi – pomyślał Tyrion. Zerknął na ojca, lord Tywin jednak patrzył na króla. Joffrey i Margaery wspólnymi siłami unieśli miecz, a potem opuścili go, zataczając srebrzysty łuk. Gdy skórka pękła, gołębie wyfrunęły na zewnątrz z furkotem białych skrzydeł i rozpierzchły się na wszystkie strony, siadając na oknach i krokwiach. Spoczywający na ławach goście wydali z siebie ryk zachwytu. Skrzypkowie i fleciści na galerii zaczęli grać żywą melodię. Joff objął Margaery i zakręcił nią radośnie wkoło.

Służący położył przed Tyrionem kawałek gorącego pasztetu z gołębi, na który wylał łyżkę cytrynowego kremu. Ptaki w tym pasztecie były ugotowane na dobre, nie wydały się jednak Krasnalowi bardziej apetyczne niż te białe, które latały po komnacie. Sansa również nie chciała jeść. – Jesteś śmiertelnie blada, pani – zauważył Tyrion. – Musisz odetchnąć chłodnym powietrzem, a mnie przyda się nowy wams. – Wstał i posłużył jej ręką. – Chodźmy. Nim jednak zdążyli dotrzeć do drzwi,

Joffrey skończył tańczyć. – Dokąd idziesz, wuju? Jesteś moim podczaszym, pamiętasz? – Muszę się przebrać w świeży strój, Wasza Miłość. Czy mogę wyjść? – Nie możesz. Podobasz mi się w tym ubraniu. Nalej mi wina. Królewski puchar stał na stole, tam, gdzie go pozostawiono. Tyrion musiał się wdrapać na krzesło, by go dosięgnąć. Joff wyrwał mu naczynie z rąk i pociągnął długi łyk, poruszając mocno grdyką. Po podbródku spływało mu wino o lekko fioletowym odcieniu.

– Panie – odezwała się Margaery – powinniśmy wrócić na miejsce. Lord Buckler chce wznieść toast na naszą cześć. – Mój wuj nie zjadł pasztetu z gołębi. – Trzymając puchar w jednej ręce, Joff wbił palce drugiej dłoni w porcję Tyriona. – Wzgardzenie pasztetem przynosi pecha – skarcił wuja, wypełniając usta gorącą, pikantną potrawą. – Zobacz, jest smaczny. – Wypluł kawałki skórki i kaszlnął, po czym

uniósł do ust kolejną garść. – Ale suchy. Trzeba go popić. – Joff pociągnął łyk wina i znowu kaszlnął, tym razem gwałtowniej. – Chcę zobaczyć, kof, zobaczyć, jak będziesz jechał, kof kof, na tej świni, wuju. Chcę... Jego słowa przerwał gwałtowny atak kaszlu. Zaniepokojona Margaery spojrzała na męża. – Wasza Miłość? – To, kof, pasztet. – Joff spróbował wypić jeszcze trochę wina, lecz cały trunek wylał

mu się z ust, gdy zgiął się wpół w kolejnym ataku kaszlu. Twarz mu poczerwieniała. – Nie, kof, nie mogę, kof kof kof kof... Puchar wypadł mu z rąk i ciemne wino spłynęło po podwyższeniu. – Dusi się – wydyszała królowa Margaery. Babcia podeszła do niej. – Pomóżcie biednemu chłopcu! – wrzasnęła Królowa Cierni głosem dziesięciokrotnie potężniejszym niż jej postać. – Głupki! Czego się tak gapicie!

Pomóżcie swemu królowi! Ser Garlan odepchnął Tyriona na bok i zaczął walić Joffreya w plecy. Ser Osmund Kettleblack rozpruł mieczem królewski kołnierz. Z gardła chłopca wyrwał się przerażająco wysoki dźwięk, jakby Joffrey próbował wypić przez trzcinę całą rzekę. Potem ucichł, co było jeszcze bardziej przerażające. – Odwróćcie go! – ryknął Mace Tyrell, zwracając się do wszystkich i do nikogo. – Unieście go głową na dół i potrząśnijcie

za nogi! – Wody, dajcie mu trochę wody! – wołał ktoś inny. Wielki septon zaczął się głośno modlić. Wielki maester Pycelle krzyczał wniebogłosy, by ktoś pomógł mu pójść do jego komnaty po lecznicze napoje. Joffrey zaczął szarpać dłonią gardło, zostawiając na skórze krwawe ślady paznokci. Mięśnie miał twarde niczym kamień. Książę Tommen krzyczał i płakał. On umrze – zdał sobie sprawę Tyrion. Był dziwnie spokojny, choć wokół niego rozszalało się pandemonium. Znowu zaczęli okładać Joffa po plecach, lecz mimo to jego twarz robiła

się coraz ciemniejsza. Psy szczekały, dzieci płakały, a mężczyźni wykrzykiwali do siebie nawzajem bezużyteczne rady. Polowa gości weselnych zerwała się z miejsc. Niektórzy przepychali się, by lepiej widzieć, inni zaś biegli ku drzwiom, chcąc jak najszybciej stąd uciec. Ser Meryn rozchylił siłą usta króla, próbując mu wepchnąć łyżkę do gardła. W tej samej chwili chłopiec spojrzał Tyrionowi prosto w oczy. Ma oczy Jaime ‘a. Tyle że Tyrion nigdy nie widział, by jego brat tak się bał. Chłopak ma dopiero trzynaście lat. Joffrey wydał z siebie suchy,

klekoczący odgłos, usiłując coś powiedzieć. Wybałuszył zbielałe z przerażenia oczy i uniósł rękę... wyciągając ją do wuja albo wskazując go... Czy blaga mnie o przebaczenie, czy myśli, że mogę go uratować? – Nieeee – zawodziła Cersei. – Ojcze, pomóż mu, niech ktoś mu pomoże, mój syn, mój syn... Tyrion pomyślał o Robbie Starku. Spoglądając wstecz, mój ślub prezentuje się coraz lepiej. Poszukał wzrokiem Sansy, chcąc sprawdzić, jak

to przyjęła, lecz w sali wybuchło takie zamieszanie, że nigdzie nie mógł jej znaleźć. Zatrzymał spojrzenie na weselnym pucharze, który leżał zapomniany na podłodze. Podniósł go. Na dnie naczynia zostało jeszcze pół cala ciemnofioletowego trunku. Tyrion przyglądał mu się przez chwilę, po czym wylał go na podłogę. Margaery Tyrell płakała w ramionach babci. – Bądź dzielna, bądź dzielna – powtarzała staruszka. Większość muzyków uciekła, na galerii został jednak samotny flecista, który grał żałobny tren. Wokół wyjść z sali

tronowej trwała przepychanka. Goście tratowali się nawzajem. Porządek próbowały przywrócić złote płaszcze ser Addama. Goście wybiegali jak szaleni w noc. Jedni płakali, inni chwiali się na nogach i wymiotowali, a jeszcze inni mieli twarze blade ze strachu. Tyrionowi poniewczasie przyszło do głowy, że postąpiłby rozsądnie, gdyby się również ulotnił. Gdy usłyszał krzyk Cersei, zrozumiał, że to koniec. Powinienem stąd zniknąć. Natychmiast. Zamiast tego poczłapał w

stronę siostry. Siedziała w kałuży wina, tuląc do siebie ciało Joffreya. Suknię miała rozdartą i splamioną, a twarz białą jak kreda. Podszedł do niej chudy, czarny pies, który obwąchał trupa. – Chłopiec nie żyje, Cersei – rzekł lord Tywin, wspierając urękawicznioną dłoń na ramieniu córki. Jeden z jego strażników przegonił psa. – Puść go. Pozwól mu odejść. Nie słyszała go. Potrzeba było dwóch rycerzy Gwardii Królewskiej, by

rozewrzeć jej palce. Martwe, bezwładne ciało króla Joffreya Baratheona osunęło się na podłogę. Wielki septon ukląkł obok niego. – Ojcze Na Górze, osądź sprawiedliwie naszego dobrego króla Joffreya – zaintonował modlitwę za zmarłych. Margaery Tyrell zaczęła łkać. Tyrion usłyszał, jak jej matka, lady Alerie, mówi: – Zadławił się, słodziutka. Zadławił się pasztetem. To nie twoja wina. Zadławił się.

Wszyscy to widzieliśmy. – Nie zadławił się. – Głos Cersei był ostry jak miecz ser Ilyna. – Mój syn został otruty. – Spojrzała na białych rycerzy, którzy stali bezradnie wokół niej. – Gwardio Królewska, spełnij swój obowiązek. – Pani? – zapytał niepewnie ser Loras Tyrell. – Aresztujcie mojego brata – rozkazała mu. – To on to uczynił, karzeł. On i jego mała żonka. Zabili mojego syna. Waszego króla. Zatrzymajcie ich!

Zatrzymajcie oboje!

Sansa Gdzieś daleko w mieście zabrzmiał dzwon. Sansie wydawało się, że wszystko to jest snem. – Joffrey nie żyje – powiedziała drzewom, by sprawdzić, czy w ten sposób się obudzi. Gdy opuszczała salę tronową, żył jeszcze. Klęczał i szarpał sobie gardło paznokciami, usiłując zaczerpnąć oddechu. Nie mogąc znieść tego okropnego widoku, uciekła, łkając, z komnaty. Lady Tanda również stamtąd

pierzchła. – Masz dobre serce, pani – rzekła Sansie. – Nie każda dziewczyna płakałaby tak za człowiekiem, który ją odsunął na bok i wydał za karła. Dobre serce. Mam dobre serce. W jej gardle wezbrał histeryczny śmiech, Sansa stłumiła go jednak. Dzwony biły, powoli i żałobnie. Biły, biły, biły. Tak samo, jak kiedyś dla króla Roberta. Joffrey nie żył, nie żył, nie żył, nie żył, nie żył. Czemu płakała, kiedy chciało jej się tańczyć? Czy to były łzy radości? Znalazła ubranie tam, gdzie je ukryła poprzedniego wieczoru. Nie miała

służących do pomocy i uwalnianie się z koronkowej sukni trwało stanowczo zbyt długo. Jej dłonie zrobiły się dziwnie niezgrabne, choć nie bała się tak, jak by należało. – Bogowie są okrutni, jeśli zabrali tak młodego, przystojnego chłopca na jego uczcie weselnej – oświadczyła jej przed chwilą lady Tanda. Bogowie są sprawiedliwi – pomyślała Sansa. Robb również zginął na weselu. To nad Robbem płakała. Nad nim i nad Margaery. Biedna Margaery, dwa razy wyszła za mąż i dwukrotnie została wdową. Sansa wyszarpnęła ramię z rękawa, pociągnęła suknię w dół i

wyszła z niej. Następnie zwinęła strój w kłębek i wepchnęła do dziupli dębu, wyciągając szaty, które tam schowała. Ser Dontos powiedział jej: „Weź ciepłe, ciemne ubranie”. Nie miała nic czarnego, wybrała więc grubą suknię z brązowej wełny. Jej gorsecik zdobiły jednak słodkowodne perły. Płaszcz je zakryje. Był ciemnozielony i miał wielki kaptur. Włożyła suknię przez głowę i owinęła się płaszczem, choć na razie nie podnosiła kaptura. Miała też buty, proste i mocne, o płaskich obcasach i kwadratowych noskach. Bogowie wysłuchali mojej

modlitwy – pomyślała. Czuła się senna i odrętwiała. Moja skóra zmieniła się w porcelanę, w kość słoniową, w stal. Jej dłonie poruszały się sztywno i niezgrabnie, jakby nigdy dotąd nie rozpuszczała sobie włosów. Przez chwilę żałowała, że nie ma tu Shae, która pomogłaby jej zdjąć siatkę. Gdy wreszcie ją ściągnęła, długie kasztanowate włosy opadły jej kaskadą na ramiona i plecy. Siatka ze srebrnych nici zwisła z jej palców. Metal lśnił delikatnym blaskiem, a kamienie w świetle księżyca wydawały się zupełnie czarne. Czarne ametysty z Asshai. Jednego brakowało. Uniosła siatkę, by

lepiej się jej przyjrzeć. W srebrnej oprawce, z której wypadł kamień, została po nim ciemna, rozmazana plama. Zawładnęła nią nagła groza. Serce waliło jej jak młotem. Wstrzymała na chwilę oddech. Dlaczego tak się boję, to tylko ametyst, czarny ametyst z Asshai, nic więcej. Na pewno się poluzował i wypadł, a teraz leży gdzieś w sali tronowej albo na dziedzińcu, chyba że... Ser Dontos powiedział, że w tej siatce jest magia, która pozwoli jej wrócić do domu.

Mówił, że musi ją włożyć na ucztę weselną Joffreya. Srebrny drut rozciągnął się mocno na kostkach jej dłoni. Pocierała kciukiem otwór po kamieniu. Próbowała się powstrzymać, lecz palce nie chciały jej słuchać. Coś przyciągało jej kciuk do oprawki niczym język do dziury po zębie. Jaka magia? Król umarł, okrutny król, który przed tysiącem lat był jej rycerskim księciem. Jeśli Dontos nie powiedział jej prawdy o siatce, to czy reszta również była kłamstwem? Co będzie, jeśli nie przyjdzie? Jeśli nie ma statku, nie ma czekającej na rzece lodzi, nie ma ucieczki? Co się z nią wtedy stanie? Usłyszała cichy szelest liści i wepchnęła głęboko srebrną siatkę do

kieszeni płaszcza. – Kto idzie? – zawołała. – Kto tam? W bożym gaju było zupełnie ciemno, a dźwięk dzwonów odprowadzał Joffa do grobu. – Ja. – Wyłonił się chwiejnym krokiem spomiędzy drzew, kompletnie pijany. Złapał ją za ramię, by odzyskać równowagę. – Słodka Jonquil, przyszedłem. Twój Florian przyszedł, nie bój się. Sansa cofnęła się przed jego dotykiem. – Powiedziałeś, że muszę nałożyć siatkę

na włosy. Srebrną siatkę z... co to były za kamienie? – Ametysty. Czarne ametysty z Asshai, pani. – To nie są ametysty. Prawda? Prawda? Okłamałeś mnie. – Czarne ametysty – zarzekał się. – Miały w sobie magię. – Miały w sobie morderstwo! – Cicho, pani, cicho. To nie było morderstwo. Zadławił się pasztetem z gołębi. –

Dontos zachichotał. – Och, to był pyszny pasztet. Srebro i kamienie, nie było w niej nic więcej, srebro, kamienie i magia. Dzwony wciąż biły, a wiatr świstał przeraźliwie, jakby usiłował zaczerpnąć oddechu. – Otrułeś go. Otrułeś. Wyjąłeś kamień z moich włosów... – Sza, bo zgubisz nas oboje. Nic nie zrobiłem. Chodź, musimy stąd uciekać, będą cię szukać. Aresztowali twojego męża. – Tyriona? – zapytała wstrząśnięta.

– Czy masz innego? Krasnala, karłowatego wuja, ona myśli, że to on jest winny. – Złapał ją za rękę i pociągnął. – Tędy, musimy szybko uciekać, nie bój się. Sansa podążyła za nim, nie stawiając oporu. Joff powiedział jej kiedyś, że nie znosi wyjących kobiet, teraz jednak zawodziła tylko jego matka. W opowieściach Starej Niani grumkiny wytwarzały magiczne przedmioty, które potrafiły spełniać życzenia. Czy to moje życzenie go zabiło? – zadała sobie pytanie, zaraz jednak przypomniała sobie, że jest już za duża, żeby wierzyć w grumkiny.

– Tyrion go otruł? Wiedziała, że jej karłowaty mąż nienawidził swego siostrzeńca. Czy to możliwe, by go zabił? Czy wiedział o mojej siatce na włosy, o czarnych ametystach? To on nalewał Joffowi wina. Jak można spowodować, by ktoś się udławił, wrzucając mu do wina ametyst? Jeśłi to rzeczywiście Tyrion, to na pewno pomyślą, że mu w tym pomogłam – zrozumiała. Nagle ogarnął ją strach. Jakżeby inaczej? Byli mężem i żoną, a Joff zabił jej ojca i drwił z niej po śmierci brata. Jedno ciało, jedno serce,

jedna dusza. – Nic nie mów, słodziutka – ostrzegł ją Dontos. – Kiedy wyjdziemy z bożego gaju, będziemy musieli zachować ciszę. Postaw kaptur, żeby ukryć twarz. Sansa skinęła głową i wykonała jego polecenie. Był tak pijany, że niekiedy musiała go podtrzymywać, żeby się nie przewrócił. Dzwony grały już w całym mieście i z każdą chwilą dołączały się nowe. Spuściła głowę i trzymała się cieni, podążając tuż za Dontosem. Gdy schodzili po serpentynowych schodach,

w pewnej chwili padł na kolana i zwymiotował. Mój biedny Florian – pomyślała, kiedy ocierał usta miękkim rękawem. Kazał jej ubrać się w ciemny strój, a sam pod brązowym płaszczem z kapturem miał dawną opończę w poziome czerwonoróżowe pasy pod czarną głowicą z trzema złotymi koronami, herbem rodu Hollardów. – Czemu nałożyłeś opończę? Joff zarządził, że jeśli złapią cię jeszcze kiedyś ubranego jak rycerz, czeka cię śmierć... och... Nic, co zarządził Joff, nie miało już znaczenia.

– Chciałem być rycerzem. Przynajmniej w tej chwili. – Dontos podźwignął się chwiejnie i ujął jej ramię. – Chodź. Bądź teraz cicho, żadnych pytań. Zeszli po serpentynowych schodach i przemierzyli mały, zapadnięty dziedziniec. Ser Dontos otworzył ciężkie drzwi i zapalił świecę. Znaleźli się w długiej galerii. Pod ścianami stały puste zbroje, ciemne i zakurzone. Na hełmach miały szeregi łusek, które biegły w dół wzdłuż pleców. Gdy przechodzili obok, cień każdej łuski wyciągał się i zniekształcał w blasku świecy. Puści rycerze zamieniają się w smoki – pomyślała.

Następne schody zaprowadziły ich pod dębowe drzwi o żelaznych okuciach. – Bądź teraz silna, moja Jonquil. Jesteśmy już prawie na miejscu. Dontos odsunął rygiel i otworzył drzwi. Poczuła na twarzy zimny powiew. Przeszła przez tunel w murze grubości dwunastu stóp i znalazła się na zewnątrz zamku. Stała na szczycie urwiska. W dole płynęła rzeka, tak samo czarna jak niebo na górze. – Musimy zejść na dół – rzekł ser Dontos. – Czeka tam człowiek, który przewiezie nas łodzią na statek.

– Spadnę. Bran spadł, a on przecież uwielbiał się wspinać. – Nie spadniesz. Jest tu coś w rodzaju drabiny, ukrytej drabiny wykutej w skale. O, tutaj, wymacaj ją, pani. – Opadł razem z nią na kolana i kazał jej się wychylić za krawędź urwiska i wyciągnąć ręce, aż wreszcie znalazła wykuty w skale uchwyt. – To prawie tak samo dobre jak szczeble. Na dół było jednak daleko. – Nie mogę.

– Musisz. – Czy nie ma innej drogi? – Nie ma. To nie takie trudne dla tak młodej, silnej dziewczyny jak ty. Trzymaj się mocno i nie patrz w dół, a w parę chwil znajdziesz się na dole. – Oczy mu błyszczały. – Twój biedny Florian jest gruby, stary i pijany. To ja powinienem się bać. Kiedyś spadłem z konia, pamiętasz? Tak właśnie zaczęła się nasza znajomość. Byłem pijany i zleciałem z konia, a Joffrey chciał mi ściąć tę głupią głowę, ale ty mnie ocaliłaś. Ocaliłaś mnie, słodziutka.

On płacze – zdała sobie sprawę. – A teraz ty ocaliłeś mnie. – Tylko pod warunkiem, że zejdziesz na dół. To on – pomyślała. To on zabił Joffreya. Musiała uciekać, nie tylko ze względu na siebie, lecz również na niego. – Ty pierwszy, ser. Gdyby Dontos rzeczywiście miał spaść, nie chciałaby, żeby zleciał jej na głowę i strącił w przepaść ich oboje. – Jak sobie życzysz, pani. – Obdarzył ją

wilgotnym pocałunkiem i przesunął niezgrabnie nogi nad krawędzią urwiska, wymachując nimi na oślep, aż wreszcie wyszukał punkt oparcia. – Poczekaj, aż zejdę kawałek, a potem schodź za mną. Zejdziesz? Musisz mi to przysiąc. – Zejdę – obiecała. Ser Dontos zniknął. Słyszała, jak gramoli się w dół z głośnym sapaniem. Wsłuchała się w bicie dzwonów, licząc każde uderzenie. Gdy doszła do dziesięciu, z wielką ostrożnością zsunęła się z urwiska, poszukując

nogami punktu oparcia. W górze majaczyły potężne mury zamku i przez chwilę niczego nie pragnęła tak mocno, jak wciągnąć się na górę i pobiec do swych ciepłych pokojów w Kuchennym Donżonie. Bądź dzielna – powtarzała sobie. Bądź dzielna, jak dama w pieśni. Nie odważyła się patrzeć w dół. Wbiła spojrzenie w ścianę urwiska, uważnie badając stopą podłoże, nim postawiła kolejny krok. Skała była szorstka i zimna. Czasami Sansa czuła, że palce się jej ześlizgują, a do tego uchwyty nie były rozmieszczone tak równomiernie, jak by tego sobie życzyła. Ciągle bito w

dzwony. Nim pokonała połowę drogi, ręce zaczęły jej drżeć. Wiedziała, że spadnie. Jeszcze jeden krok – powtarzała sobie. Jeszcze jeden krok. Nie mogła się zatrzymać. Gdyby to uczyniła, już nigdy nie odważyłaby się postawić następnego kroku i świt zastałby ją wiszącą na urwisku, sparaliżowaną ze strachu. Jeszcze jeden krok i jeszcze jeden krok. Zaskoczyło ją zetknięcie z gruntem. Potknęła się i upadła. Serce waliło jej jak szalone. Gdy przewróciła się na plecy i spojrzała na urwisko, z którego zeszła, zakręciło się jej w głowie i wbiła kurczowo palce w ziemię. Udało mi się. Udało. Nie spadłam.

Zeszłam na dół i teraz wrócę do domu. Ser Dontos pomógł jej wstać. – Tędy. Bądź teraz cicho, cicho. – Trzymał się głębokich cieni, które zalegały pod urwiskami. Na szczęście, nie musieli iść daleko. Pięćdziesiąt jardów w dół rzeki od miejsca zejścia czekał na nich mężczyzna w małej łódce, na wpół ukryty za szczątkami wielkiej galery, która osiadła tu na brzegu i spłonęła. Zdyszany Dontos pokuśtykał w jego stronę. – Oswell? – Tylko bez imion – rzucił mężczyzna. – Do łodzi. – Siedział przygarbiony nad wiosłami. Był stary, wysoki i chudy,

miał długie, białe włosy i wielki, haczykowaty nos. Oczy zasłaniał mu kaptur. – Pośpieszcie się – mruknął. – Musimy stąd zmiatać. Gdy oboje weszli na łódź, zakapturzony mężczyzna wsunął wiosła w dulki i zaczął nimi poruszać, kierując się w stronę głównego nurtu. Za ich plecami dzwony wciąż głosiły zgon młodocianego króla. Mieli pogrążony w mroku Czarny Nurt tylko dla siebie. Powolne, miarowe ruchy wioseł niosły ich w dół rzeki. Przepływali nad

zatopionymi galerami, mijali połamane maszty, spalone kadłuby i rozerwane żagle. Wiosła owinięto szmatami, by stłumić plusk, posuwali się więc niemal bezgłośnie. Nad wodą unosiła się mgła. Sansa wypatrzyła majaczące w górze poobtłukiwane blanki jednej z wież Krasnala, wielki łańcuch był jednak opuszczony i przepłynęli bez przeszkód obok miejsca, w którym spłonęło tysiąc ludzi. Brzeg został za nimi, mgła była coraz gęstsza, a bicie w dzwony cichło już w oddali. Z czasem zniknęły nawet światła. Byli na Czarnej Zatoce i cały świat sprowadzał się do ciemnej wody, niesionej wiatrem mgły oraz ich milczącego towarzysza, pochylonego nad wiosłami.

– Jak daleko jeszcze? – zapytała. – Nie gadać! Wioślarz był stary, lecz silniejszy, niżby się na pozór zdawało, a jego głos brzmiał groźnie. W jego twarzy było coś dziwnie znajomego, choć Sansa nie potrafiła określić co. – Niedaleko. – Ser Dontos ujął jej dłoń i pogłaskał ją delikatnie. – Twój przyjaciel jest blisko. Czeka na ciebie. – Nie gadać! – warknął raz jeszcze wioślarz. – Głos niesie się nad wodą,

ser błaźnie. Zawstydzona Sansa przygryzła wargę i pogrążyła się w milczeniu. Resztę drogi wypełniło im poskrzypywanie wioseł. Gdy w końcu wypatrzyła w mroku przed nimi widmowy kształt, na wschodnim niebie pojawiła się już pierwsza zapowiedź jutrzenki. Zmierzała ku nim kupiecka galera. Żagle miała zwinięte i płynęła powoli, poruszana tylko jednym szeregiem wioseł. Gdy się zbliżyli, Sansa ujrzała figurę dziobową, trytona w złotej koronie, dmącego w wielki róg z muszli. Ktoś krzyknął i galera obróciła

się powoli. Kiedy podpłynęli do jej burty, zrzucono przez reling sznurową drabinkę. Wioślarz wciągnął wiosła na łódź i pomógł Sansie się podnieść. – A teraz na górę. Właź, dziewczyno, trzymam cię. Sansa podziękowała mu za pomoc, lecz odpowiedział jej jedynie stęknięciem. Wchodzenie po drabince było znacznie łatwiejsze od schodzenia z urwiska. Wioślarz Oswell szedł tuż za nią, ser Dontos zaś został w łodzi.

Przy relingu czekali dwaj marynarze, którzy pomogli jej dostać się na pokład. Sansa dygotała. – Zimno jej – usłyszała czyjś głos. Mężczyzna zdjął płaszcz i zarzucił go na jej ramiona. – Teraz lepiej, pani? Uspokój się, najgorsze masz już za sobą. Znała ten głos. Przecież on jest w Dolinie – pomyślała. Obok niego stał z pochodnią ser Lothor Brune. – Lordzie Petyrze – zawołał z łodzi Dontos. – Muszę wracać, nim przyjdzie im do głowy, żeby mnie poszukać.

Petyr Baelish wsparł dłoń na relingu. – Ale najpierw z pewnością zechcesz otrzymać zapłatę. Dziesięć tysięcy smoków, czyż nie tak? – Dziesięć tysięcy. – Dontos otarł usta grzbietem dłoni. – Tak jak obiecałeś, panie. – Ser Lothorze, nagroda. Lothor Brune opuścił pochodnię. Do nadburcia podeszło trzech ludzi, którzy unieśli kusze i wystrzelili. Jeden bełt trafił spoglądającego w górę Dontosa w pierś, przebijając lewą koronę na jego opończy. Pozostałe wbiły się w gardło i

brzuch. Stało się to tak szybko, że ani Dontos, ani Sansa nie zdążyli krzyknąć. Następnie Lothor Brune rzucił pochodnię na trupa. Gdy galera się oddaliła, małą łódkę ogarnęły płomienie. – Zabiliście go. Uczepiona relingu Sansa odwróciła się i zwymiotowała. Czy uciekła przed Lannisterami tylko po to, by wpaść w ręce kogoś gorszego? – Pani – wyszeptał Littlefinger – szkoda twej żałoby na kogoś takiego jak on. To był

pijak, który nikomu nie był przyjacielem. – Uratował mnie. – Sprzedał cię za obietnicę dziesięciu tysięcy smoków. Twoje zniknięcie sprawi, że zaczną podejrzewać, iż jesteś winna śmierci Joffreya. Złote płaszcze będą cię szukać, a eunuch brzęknie sakiewką. Dontos... no cóż, słyszałaś go. Sprzedał cię za złoto, a gdy już by je przepił, sprzedałby cię po raz drugi. Mieszek smoków kupuje ludzkie milczenie na pewien czas, ale dobrze wymierzony bełt kupuje je na zawsze. – Uśmiechnął się ze smutkiem. – Wszystko to uczynił na moje

polecenie. Nie odważyłem się otwarcie okazywać ci przyjaźni. Kiedy usłyszałem, że uratowałaś mu życie na turnieju Joffa, zrozumiałem, że będzie dla mnie znakomitym narzędziem. Sansie zrobiło się niedobrze. – Mówił, że jest moim Florianem. – Czy może pamiętasz to, co ci rzekłem owego dnia, gdy twój ojciec siedział na Żelaznym Tronie? Przypomniała sobie tę chwilę z wielką jaskrawością. – Powiedziałeś, że życie nie jest pieśnią i że pewnego dnia przekonam się o tym

na własnej skórze. – Czuła w oczach łzy, nie potrafiła jednak powiedzieć, czy płacze nad ser Dontosem Hollardem, Joffem, Tyrionem czy nad sobą. – To znaczy, że wszystko jest fałszem i wszyscy kłamią? – Prawie wszyscy. Poza tobą i mną, oczywiście. – Uśmiechnął się. – „Jeśli chcesz wrócić do domu, przyjdź dziś w nocy do bożego gaju”. – Ten list... ty go napisałeś? – To musiał być boży gaj. Żadne inne miejsce w Czerwonej Twierdzy nie jest bezpieczne przed ptaszkami eunucha... czy jego szczurkami, jak ja je nazywam.

W bożym gaju są drzewa zamiast murów, nad głową niebo zamiast sufitu, a zamiast podłogi korzenie i ziemia. Szczurki nie mają się gdzie schować, a one muszą się ukrywać, żeby ludzie nie nadziali ich na miecze. – Lord Petyr ujął ją pod ramię. – Pozwól, że pokażę ci twoją kajutę. Wiem, że masz za sobą długi, ciężki dzień. Na pewno jesteś zmęczona. Łódź zamieniła się już w plamę dymu i ognia, niemal niewidoczną na bezmiarze skąpanego w promieniach świtu morza. Sansa nie miała drogi odwrotu. Mogła jedynie podążać naprzód.

– Bardzo zmęczona – przyznała. – Opowiedz mi o uczcie – poprosił, prowadząc ją pod pokład. – Królowa zadała sobie tyle trudu. Minstrele, żonglerzy, tańczący niedźwiedź... czy twemu małemu panu mężowi spodobali się moi karłowaci rycerze? – Twoi? – Musiałem wysłać po nich aż do Braavos i do dnia ślubu ukrywać ich w burdelu. To było równie kosztowne, co uciążliwe. Ukryć karła jest zaskakująco trudno, a Joffrey... można zaprowadzić króla do wody, ale

w przypadku Joffa trzeba było nią popluskać, nim zrozumiał, że może ją wypić. Kiedy opowiedziałem mu o mojej małej niespodziance, Jego Miłość rzekł mi: „Po co na moim weselu jakieś brzydkie karły? Nienawidzę karłów”. Musiałem ująć go za ramię i wyszeptać: „Pomyśl, jak będzie ich nienawidził twój wuj”. Pokład zakołysał się pod jej stopami. Sansie wydało się, że to cały świat utracił równowagę. – Myślą, że to Tyrion zabił Joffreya. Ser

Dontos powiedział, że go aresztowano. – Z wdowieństwem będzie ci do twarzy – stwierdził z uśmiechem Littlefinger. Poczuła na tę myśl lekkie ożywienie. Być może nigdy już nie będzie musiała dzielić łoża z Tyrionem. Tego właśnie chciała... nieprawdaż? Kajuta była niska i ciasna, lecz na wąskiej koi rozłożono piernat, by uczynić ją wygodniejszą, na wierzch zaś rzucono grube futra. – Wiem, że jest ciasna, ale nie powinno ci być zbyt niewygodnie. – Littlefinger wskazał na stojący pod bulajem

cedrowy kufer. – Tam znajdziesz świeże ubrania. Suknie, bieliznę, ciepłe pończochy, płaszcz. Obawiam się, że tylko z wełny i płótna. To niegodne tak pięknej dziewczyny, ale przynajmniej będziesz sucha i czysta, dopóki nie znajdziemy ci czegoś odpowiedniejszego. Wszystko z góry przygotował. – Panie, nie... nie rozumiem... Joffrey dał ci Harrenhal, uczynił cię Najwyższym Lordem Tridentu... dlaczego... – Dlaczego pragnąłem jego śmierci? –

Littlefinger wzruszył ramionami. – Nie miałem motywu. Poza tym jestem parę tysięcy mil stąd, w Dolinie. Zawsze należy dbać o to, by wrogowie byli zbici z tropu. Jeśli nie są pewni, kim jesteś czy czego chcesz, nie będą wiedzieli, co zrobisz za chwilę. Czasem najlepiej jest ich wprawić w zakłopotanie poprzez posunięcia pozbawione celu albo nawet takie, które wydają się sprzeczne z twoimi interesami. Pamiętaj o tym, Sanso, gdy sama przyłączysz się do gry. – Jakiej... jakiej gry? – Jedynej. Gry o tron. – Odgarnął z jej czoła kosmyk włosów. – Jesteś już

wystarczająco dorosła, by wiedzieć, że twoja matka i ja byliśmy czymś więcej niż przyjaciółmi. Był czas, że Cat była wszystkim, czego pragnąłem na tym świecie. Odważyłem się marzyć o życiu, jakie mogliśmy wieść razem, dzieciach, które mogła mi dać... była jednak córką Riverrun, córką Hostera Tully’ego. Rodzina, Obowiązek, Honor, Sanso. Rodzina, obowiązek i honor sprawiły, że nie mogłem otrzymać jej ręki. Dała mi jednak cenniejszy dar, który kobieta może oddać tylko raz. Jak mógłbym odwrócić się plecami do jej córki? W lepszym świecie mogłabyś być moim dzieckiem, nie Eddarda Starka. Moją

lojalną, kochającą córką... zapomnij o Joffreyu, słodziutka. O Dontosie, o Tyrionie i o wszystkich. Nigdy już nie będą cię niepokoić. Liczy się tylko to, że jesteś bezpieczna. Jesteś bezpieczna u mojego boku i płyniesz do domu.

J aime Powiedzieli mu, że król nie żyje, nie wiedząc, że Joffrey był nie tylko jego suwerenem, lecz również synem. – Krasnal poderżnął mu gardło sztyletem – usłyszeli od przekupnia w przydrożnej gospodzie, w której spędzili noc. – A potem wypił jego krew z wielkiego złotego kielicha. Podobnie jak reszta gości, mężczyzna nie rozpoznał brodatego, jednorękiego rycerza z wielkim nietoperzem na tarczy. Gdyby wiedział, kto go słucha, z pewnością natychmiast połknąłby swe słowa.

– To trucizna go zabiła – sprzeciwił się oberżysta. – Twarz chłopaka zrobiła się ciemna jak śliwka. – Niech Ojciec osądzi go sprawiedliwie – wyszeptał septon. – Żona karła była wspólniczką zbrodni – zarzekał się łucznik w liberii lorda Rowana. – Kiedy zniknęła z komnaty, dał się poczuć zapach siarki, a potem widziano krążące po Czerwonej Twierdzy widmo wilkora, któremu z paszczy skapywała krew. Jaime słuchał tego wszystkiego w

milczeniu, pozwalając, by słowa spływały po nim. W jedynej dłoni trzymał zapomniany róg ale. Joffrey. Moja krew. Mój pierworodny. Mój syn. Spróbował przypomnieć sobie twarz chłopca, lecz ciągle zmieniała się ona w oblicze Cersei. Na pewno jest w żałobie, włosy ma rozczochrane, oczy czerwone od płaczu, a usta jej drżą, gdy próbuje coś powiedzieć. Kiedy mnie zobaczy, znowu się rozpłacze, choć będzie się starała powstrzymać łzy. Jego siostra płakała prawie wyłącznie wtedy, gdy była z nim. Nie mogła znieść myśli, że inni uznają ją za słabą. Tylko bliźniaczemu bratu pokazywała swe

rany. Będzie mnie prosiła o pocieszenie i o zemstę. Następnego dnia, na naleganie Jaime’a, gnali naprzód ze wszystkich sił. Jego syn nie żył, a siostra go potrzebowała. Gdy ujrzał przed sobą ciemne wieże strażnicze rysujące się na tle gęstniejącego mroku, podjechał galopem do Waltona Nagolennika, który podążał tuż za niosącym sztandar pokoju Nage’em. – Co tak okropnie cuchnie? – poskarżył się człowiek z północy. Śmierć – pomyślał Jaime, na głos

jednak powiedział: – Dym, pot i gówno. Krótko mówiąc, Królewska Przystań. Jeśli masz dobry nos, powinieneś wyczuć też zdradę. Nigdy nie czułeś zapachu miasta? – Czułem zapach Białego Portu. On tak nie śmierdział. – Biały Port ma się do Królewskiej Przystani tak, jak mój brat Tyrion do ser Gregora Clegane’a. Nage poprowadził ich na niewysokie wzgórze. Podzielony na siedem pasów sztandar pokoju łopotał na wietrze. Polerowana, siedmioramienna gwiazda

lśniła jasno na drągu. Wkrótce zobaczy się z Cersei, Tyrionem i ojcem. Czy to możliwe, żeby mój brat zabił chłopaka? Jaime’owi trudno było w to uwierzyć. Był dziwnie spokojny. Wiedział, że mężczyźni powinni po śmierci swych dzieci wpadać w obłęd z żalu, wyrywać sobie włosy z korzeniami, przeklinać bogów i przysięgać krwawą zemstę. Dlaczego więc czuł tak niewiele? Chłopak żył i umarł, wierząc, że jego ojcem był Robert Baratheon.

To prawda, że Jaime był przy jego narodzinach, lecz zrobił to raczej dla Cersei niż dla dziecka. Nigdy nie trzymał go w ramionach. – Jak by to wyglądało? – skarciła go, gdy kobiety wreszcie zostawiły ich samych. – Wystarczy, że Joff jest do ciebie podobny. Nie musisz się jeszcze nad nim rozczulać. – Jaime ustąpił niemal bez walki. Chłopiec był tylko piszczącym, różowym stworzeniem, które próbowało zagarnąć dla siebie czas, miłość i piersi Cersei. Robert mógł go

sobie zatrzymać. A teraz nie żyje. Wyobraził sobie nieruchome, zimne ciało Joffa z twarzą sczerniałą od trucizny, nadal jednak nic nie czuł. Być może rzeczywiście był potworem, za jakiego go uważano. Gdyby Ojciec Na Górze rzekł, że odda mu rękę albo syna, Jaime wiedział, co by wybrał. Ostatecznie miał też drugiego syna i wystarczy mu nasienia jeszcze na wielu. Jeśli Cersei będzie pragnęła nowego dziecka, spełnię jej życzenie... i tym razem wezmę je w ramiona. I niech Inni porwą tych, którym się to nie spodoba. Robert gnił w grobie, a Jaime miał już dosyć kłamstw.

Zawrócił nagle i pogalopował do Brienne. Bogowie wiedzą, po co zadaję sobie trud. To najmniej towarzyskie stworzenie, jakie miałem pecha spotkać w życiu. Dziewka jechała z tyłu kolumny, kilka stóp z boku, jakby chciała wszem wobec oznajmić, że nie jest jedną z nich. Skompletowali dla niej po drodze męski strój; tu bluzę, tam opończę, parę spodni, płaszcz z kapturem, a nawet stary żelazny napierśnik. Wydawało się, że Brienne lepiej się czuje ubrana jak mężczyzna, nic jednak nie mogło uczynić jej urodziwą. Ani szczęśliwą. Po odjeździe z Harrenhal szybko odzyskała typowy dla siebie upór.

– Oddajcie mi broń i zbroję – nalegała. – Och, absolutnie – zgodził się Jaime. – Zwłaszcza hełm. Wszyscy poczujemy się szczęśliwsi, gdy zamkniesz gębę i opuścisz zasłonę. To mogła uczynić, lecz jej ponure milczenie wkrótce zaczęło działać mu na nerwy równie mocno, jak nieustannie podejmowane przez Qyburna próby przypodobania się jemu. Nigdy nie przypuszczałem, że będzie mi brak towarzystwa ser Cleosa Freya, bogowie zlitujcie się nade mną. Zaczynał żałować, że nie zostawił jej temu niedźwiedziowi.

– Królewska Przystań – oznajmił, gdy już znalazł Brienne. – Nasza podróż skończona, pani. Dotrzymałaś słowa i dostarczyłaś mnie do miasta. Całego, poza dłonią i kilkoma palcami. Spoglądała na niego apatycznie. – To była tylko połowa mojej przysięgi. Obiecałam lady Catelyn, że przywiozę jej córki. Albo przynajmniej Sansę. A teraz... Nigdy w życiu nie widziała Robba Starka na oczy, a mimo to czuje po nim głębszą żałobę niż ja po Joffie. A może to lady Catelyn opłakiwała? Usłyszeli tę wieść w Brindlewood od grubego jak

beka rycerza o czerwonej twarzy, który zwał się ser Bertram Beesbury, a na tarczy nosił trzy ule na polu w czarnożółte pasy. Beesbury powiedział im, że nie dalej jak wczoraj przez Brindlewood przejechał oddział ludzi lorda Pipera, którzy również zmierzali do Królewskiej Przystani pod sztandarem pokoju. – Po śmierci Młodego Wilka Piper nie widział sensu prowadzenia dalszej walki. Jego syn jest jeńcem w Bliźniakach. Brienne rozdziawiła gębę jak krowa, która zadławiła się przeżuwanym

sianem, Jaime’owi przypadło więc zadanie wyciągnięcia z rycerza opowieści o Krwawych Godach. – Każdy wielki lord ma nieposłusznych chorążych, którzy zazdroszczą mu jego pozycji – tłumaczył jej później. – Mój ojciec miał Reyne’ów i Tarbecków, Tyrellowie mają Florentów, a Hoster Tully miał Waldera Freya. Takich ludzi można poskromić jedynie siłą. Gdy tylko zwęszą słabość... w Erze Herosów Boltonowie często obdzierali Starków ze skóry, by potem nosić ją jako płaszcz. Miała tak przygnębioną minę, że Jaime omal nie zapragnął jej pocieszyć.

Od tego dnia Brienne przypominała półtrupa. Nie reagowała nawet wtedy, gdy nazywał ją „dziewką”. Straciła całą siłę. Zrzuciła głaz na Robina Rygera, walczyła z niedźwiedziem turniejowym mieczem, odgryzła ucho Vargo Hoatowi i walczyła z Jaime’em jak równa z równym... teraz jednak była złamana. – Poproszę ojca, by pozwolił ci wrócić do Tarthu, jeśli tego pragniesz – powiedział jej. – Albo, jeśli wolisz zostać, może znajdę ci jakieś miejsce na dworze. – Damy do towarzystwa królowej? –

zapytała głosem bez wyrazu. Jaime przypomniał sobie, jak wyglądała w różowej atłasowej sukni. Wolał nie myśleć, co jego siostra powiedziałaby o takiej damie do towarzystwa. – Może w Straży Miejskiej... – Nie będę służyła z wiarołomcami i mordercami. W takim razie, po co w ogóle brałaś do ręki miecz? – mógłby ją zapytać, przełknął jednak te słowa. – Jak sobie życzysz, Brienne.

Zawrócił konia i zostawił ją samą. Brama Bogów była otwarta, lecz na drodze czekały ze dwa tuziny wozów wyładowanych baryłkami jabłecznika, beczkami pełnymi jabłek, belami siana i największymi dyniami, jakie Jaime widział w życiu. Niemal przy każdym wozie stali strażnicy noszący godła pomniejszych lordów, najemnicy w kolczugach i utwardzanych skórach, a czasami jedynie różowolicy syn wieśniaka, ściskający w dłoniach włócznię własnej roboty o opalanym nad ogniskiem czubku. Jaime uśmiechał się do nich, mijając ich kłusem. Przy bramie złote płaszcze pobierały od

każdego woźnicy opłatę, nim przepuścili go skinieniem dłoni. – Co to jest? – zapytał Nagolennik. – Muszą zapłacić za prawo handlu w obrębie murów miejskich. To rozkaz królewskiego namiestnika i starszego nad monetą. Jaime popatrzył na długi szereg wozów i objuczonych koni. – A mimo to ustawiają się w kolejce? – Walki się skończyły i można tu teraz nieźle zarobić – wyjaśnił im radosnym tonem siedzący na najbliższym wozie

młynarz. – W mieście panują teraz Lannisterowie, stary lord Tywin ze Skały. Powiadają, że on sra srebrem. – Złotem – poprawił go spokojnie Jaime. – A Littlefinger wytapia je ze złotych rybek. Masz na to moje słowo. – Starszym nad monetą jest teraz Krasnal – poprawił go kapitan bramy. – A przynajmniej był nim, dopóki nie aresztowali go za zamordowanie króla. – Popatrzył podejrzliwie na ludzi z północy. – A kim wy jesteście? – Ludźmi lorda Boltona. Przyjechaliśmy

zobaczyć się z królewskim namiestnikiem. Kapitan zerknął na trzymającego sztandar pokoju Nage’a. – Chciałeś powiedzieć, ugiąć kolan. Nie jesteście pierwsi. Jedźcie prosto do zamku i nie wplątajcie się po drodze w kłopoty. Przepuścił ich skinieniem dłoni i ponownie zajął się wozami. Jeśli nawet w Królewskiej Przystani panowała żałoba po śmierci młodocianego króla, Jaime nie zauważył żadnych jej oznak. Na

Nasiennej żebrzący brat w wytartych szatach modlił się głośno za duszę Joffreya, lecz przechodnie poświęcali mu równie mało uwagi, co stukającej na wietrze okiennicy. Wszędzie kłębiły się tłumy, złote płaszcze spacerowały w czarnych kolczugach, piekarczykowie sprzedawali ciastka, chleb i gorące bułki, kurwy wychylały się z okien z rozsznurowanymi do połowy gorsecikami, a rynsztoki cuchnęły odchodami. Minęli pięciu mężczyzn, którzy próbowali wyciągnąć z wylotu zaułka padłego konia, a potem żonglera, który żonglował nożami ku uciesze tłumu pijanych żołnierzy Tyrellów oraz małych dzieci.

Jadąc znajomymi ulicami w towarzystwie dwustu ludzi z północy, pozbawionego łańcucha maestera i wyjątkowo paskudnej kobiety, Jaime przekonał się, że właściwie nie przyciąga niczyjej uwagi. Nie wiedział, czy powinno go to bawić czy irytować. – Nie poznają mnie – rzekł do Nagolennika, gdy jechali przez plac Szewski. – Zmieniłeś się na twarzy i nosisz inny herb – odparł Walton. – Mają też nowego królobójcę. Bramy Czerwonej Twierdzy zastali otwarte, strzegło ich jednak dwanaście

uzbrojonych w piki złotych płaszczy. Opuścili broń, mierząc w Nagolennika, lecz Jaime poznał dowodzącego nimi białego rycerza. – Ser Merynie. Ser Meryn Trant wybałuszył spuszczone oczy. – Ser Jaime? – To miło, że mnie pamiętasz. Usuń mi z drogi tych ludzi. Minęło wiele czasu, odkąd ostatnio ktoś tak pośpiesznie wykonał jego rozkaz. Jaime zapomniał już, jak bardzo lubił to

wrażenie. Na zewnętrznym dziedzińcu znaleźli dwóch następnych rycerzy Gwardii Królewskiej, którzy nie nosili białych płaszczy, gdy Jaime był tu ostatnio. To bardzo podobne do Cersei. Mianowała mnie lordem dowódcą, a potem wybrała moich ludzi, nie pytając mnie o zdanie. – Widzę, że ktoś dał mi dwóch nowych braci – zauważył, zeskakując z konia. – Spotkał nas ten zaszczyt, ser. Rycerz Kwiatów w białej zbroi łuskowej i jedwabiu wydawał się tak

piękny i czysty, że Jaime w porównaniu z nim poczuł się jak nędzny oberwaniec. – Ser, wykazałeś się niedbalstwem w nauczaniu nowych braci ich obowiązków – rzekł do Meryna Tranta. – Jakich obowiązków? – bronił się rycerz. – Obrony królewskiego życia. Ilu monarchów straciliście, odkąd opuściłem miasto? Dwóch, zgadza się? Nagle ser Balon zauważył kikut.

– Twoja ręka... Jaime zmusił się do uśmiechu. – Posługuję się teraz lewą. W ten sposób walka jest bardziej wyrównana. Gdzie znajdę pana ojca? – W samotni, z lordem Tyrellem i księciem Oberynem. Mace Tyrell i Czerwona Żmija łamią się chlebem? Coraz dziwniej i dziwniej. – Czy królowa jest z nimi? – Nie, panie – wyjaśnił ser Balon. –

Znajdziesz ją w sepcie. Modli się nad królem Joff... – To ty! Ostatni ludzie z północy zsiedli już z koni i Rycerz Kwiatów zauważył Brienne. – Ser Loras. Stała jak głupia, trzymając w ręku uzdę. Loras Tyrell podszedł do niej zamaszystym krokiem. – Dlaczego? – zapytał. – Powiedz mi, dlaczego to zrobiłaś. Traktował cię dobrze, dał

ci tęczowy płaszcz. Dlaczego go zabiłaś? – Nie zrobiłam tego. Byłam gotowa za niego zginąć. – I zginiesz. Ser Loras wyciągnął miecz. – To nie byłam ja. – Emmon Cuy przysiągł przed śmiercią, że ty. – Był na zewnątrz, nie widział... – W namiocie nie było nikogo oprócz

ciebie i lady Stark. Chcesz powiedzieć, że stara kobieta miała siłę przebić hartowaną stal? – To był cień. Wiem, że to brzmi jak szaleństwo, ale... pomagałam Renly’emu wdziać zbroję, gdy nagle zgasły świece i wszędzie było pełno krwi. Lady Catelyn mówiła, że to był Stannis. Jego... jego cień. Nie miałam z tym nic wspólnego, przysięgam na honor... – Nie masz honoru. Wyciągaj miecz. Nie chcę, by mówiono, że zabiłem cię, gdy nie miałaś oręża. Jaime stanął między nimi.

– Schowaj miecz, ser. Ser Loras wyminął go. – Czy jesteś nie tylko morderczynią, lecz również tchórzem, Brienne? Czy dlatego uciekłaś z krwią na rękach? Wyciągaj miecz, kobieto. – Lepiej módl się, by tego nie uczyniła. – Jaime ponownie zagrodził mu drogę. – Bo w przeciwnym razie to najpewniej twojego trupa stąd wyniesiemy. Dziewka jest silna jak Gregor Clegane, chociaż na pewno brzydsza od niego. – To nie twoja sprawa.

Ser Loras odepchnął go na bok. Jaime złapał go jedyną dłonią i obrócił nagłym szarpnięciem. – Jestem lordem dowódcą Gwardii Królewskiej, ty arogancki szczeniaku. Twoim dowódcą, dopóki nosisz ten biały płaszcz. Schowaj ten cholerny miecz, bo inaczej wyrwę ci go i wsadzę w jakieś miejsce, którego nawet Renly nigdy nie znalazł. Chłopak wahał się pół uderzenia serca, wystarczająco długo, by ser Balon Swann zdążył powiedzieć: – Zrób, co ci kazał lord dowódca,

Lorasie. Niektóre ze złotych płaszczy wyciągnęły miecze i ludzie z Dreadfort odpowiedzieli tym samym. Znakomicie – pomyślał Jaime. Ledwie zdążyłem zleźć z konia, a już będziemy mieli jatkę na dziedzińcu. Ser Loras Tyrell wepchnął miecz do pochwy. – To nie było takie trudne, prawda? – Chcę, by ją aresztowano. – Wyciągnął rękę. – Lady Brienne, oskarżam cię o zamordowanie lorda Renly’ego Baratheona.

– Nie wiem, czy to coś znaczy, ale dziewka ma honor – odezwał się Jaime. – Więcej honoru niż do tej pory zauważyłem u ciebie. Niewykluczone też, że mówi prawdę. Przyznaję, że nie jest za bystra, ale nawet mój koń potrafiłby wymyślić lepsze kłamstwo. Jeśli jednak nalegasz... ser Balonie, odprowadź lady Brienne do wieży i zamknij w celi pod strażą. Znajdź też odpowiednie kwatery dla Nagolennika i jego ludzi, by mieli gdzie zaczekać, aż mój ojciec będzie mógł ich przyjąć. – Tak jest, panie.

Gdy Balon Swann i dwanaście złotych płaszczy odprowadzali Brienne, jej wielkie niebieskie oczy pełne były urazy. Powinnaś słać mi całusy, dziewko – chciał jej powiedzieć. Dlaczego, do cholery, wszystko, co robił, zawsze interpretowano błędnie? Aerys. Wszystko zaczyna się od Aerysa. Jaime odwrócił się plecami do dziewki i ruszył w swoją drogę. Drzwi królewskiego septu strzegł inny rycerz w białej zbroi, wysoki, czarnobrody mężczyzna o szerokich barach i haczykowatym nosie. Na widok Jaime’a uśmiechnął się kwaśno.

– A dokąd to się wybierasz? – zapytał. – Do septu – odparł Jaime, wskazując kikutem drzwi. – Tego tutaj. Chcę się zobaczyć z królową. – Jej Miłość jest w żałobie. Zresztą dlaczego miałaby rozmawiać z takimi jak ty? Dlatego, że jestem jej kochankiem i ojcem jej zamordowanego syna – miał ochotę odpowiedzieć. – Kim jesteś, na siedem piekieł? – zapytał tylko. – Rycerzem Gwardii Królewskiej.

Lepiej naucz się szacunku, kaleko, bo utnę ci tę drugą łapę i będziesz musiał co rano ssać owsiankę z talerza. – Jestem bratem królowej, ser. Biały rycerz uznał to za zabawne. – Uciekłeś, co? I przy okazji trochę podrosłeś, panie? – Jej drugim bratem, przygłupie. I lordem dowódcą Gwardii Królewskiej. A teraz zejdź mi z drogi albo pożałujesz. Tym razem przygłup przyjrzał mu się uważnie.

– Ależ to... ser Jaime. – Wyprostował się. – Wybacz, panie. Nie poznałem cię. Mam zaszczyt zwać się ser Osmund Kettleblack. Co w tym zaszczytnego? – Chcę spędzić trochę czasu sam na sam z siostrą. Dopilnuj, żeby nikt nie wchodził do septu, ser. Jeśli ktoś nam przeszkodzi, każę ci ściąć ten cholerny łeb. – Tak jest, ser. Wedle rozkazu. Ser Osmund otworzył drzwi.

Cersei klęczała przed ołtarzem Matki. Mary Joffreya ustawiono pod posągiem Nieznajomego, boga, który prowadził niedawno zmarłych do drugiego świata. Powietrze było przesycone intensywną wonią kadzidła. Paliło się sto świec, które słały w górę sto modlitw. Joff będzie potrzebował każdej z nich. Jego siostra obejrzała się przez ramię. – Kto to? – zapytała. – Jaime? – Wstała z oczyma pełnymi łez. – Czy to naprawdę ty? – Nie podeszła jednak do niego. Nigdy do mnie nie przychodziła. Czekała, aż ja przyjdę do niej. Ulega mi, ale muszę

ją o to prosić. – Powinieneś był przybyć wcześniej – wyszeptała, gdy wziął ją w ramiona. – Dlaczego nie mogłeś przybyć wcześniej, by zapewnić mu bezpieczeństwo? Mój chłopiec... Nasz chłopiec. – Przybyłem tak szybko, jak tylko mogłem. – Uwolnił się z jej objęć i cofnął o krok. – Trwa wojna, siostro. – Jesteś taki chudy. I twoje włosy, twoje złote włosy...

– Włosy odrosną. – Jaime uniósł kikut. Musi to zobaczyć. – To nie. Wybałuszyła oczy. – Starkowie... – Nie. To była robota Vargo Hoata. To nazwisko nic dla niej nie znaczyło. – Czyja? – Kozła, który włada Harrenhal. Choć jeszcze tylko przez krótki czas. Cersei odwróciła się, by spojrzeć na mary Joffreya. Zmarłemu królowi nałożono pozłacaną zbroję, bardzo

podobną do tej, która należała do Jaime’a. Zasłona hełmu była opuszczona, lecz blask świec odbijał się w metalu delikatną poświatą i martwy chłopak zdawał się promienieć odwagą. Światło budziło też ognie w rubinach zdobiących gorsecik żałobnej sukni Cersei. Rozczochrane włosy opadały jej na ramiona. – To on go zabił, Jaime. Ostrzegał mnie, że to zrobi. Powiedział, że pewnego dnia, gdy będę się czuła bezpieczna i szczęśliwa, obróci radość w mych ustach w popiół. – Tyrion tak powiedział?

Jaime nie potrafił w to uwierzyć. Zabójstwo krewnego było w oczach bogów i ludzi czynem jeszcze gorszym od królobójstwa. Wiedział, że chłopak był mój. Kochałem Tyriona. Byłem dla niego dobry. No cóż... pomijając ten jeden raz, ale Krasnal nie wiedział, jak było naprawdę. A może wiedział? – Dlaczego miałby zabić Joffa? – Z powodu kurwy. – Uścisnęła jego jedyną dłoń. – Powiedział mi, że to zrobi. Joff zdawał sobie z tego sprawę. Umierając, wskazał swego mordercę. Naszego pokręconego, potwornego brata. – Pocałowała palce Jaime’a. – Zabijesz go dla mnie, prawda?

Pomścisz naszego syna. Jaime odsunął się od niej. – Nadal jest moim bratem. – Podsunął jej kikut pod twarz, na wypadek, gdyby go nie zauważyła. – A poza tym nie jestem już w stanie nikogo zabić. – Masz jeszcze drugą rękę, prawda? Nie proszę cię o to, byś pokonał w pojedynku Ogara. Tyrion jest karłem i siedzi zamknięty w celi. Strażnicy cię wpuszczą. Zrobiło mu się niedobrze na tę myśl. – Muszę dowiedzieć się więcej o tej

sprawie. O tym, jak do tego doszło. – Dowiesz się – obiecała Cersei. – Będzie proces. Kiedy usłyszysz o wszystkim, co uczynił, zapragniesz jego śmierci równie mocno jak ja. – Dotknęła jego twarzy. – Bez ciebie czułam się zagubiona, Jaime. Bałam się, że Starkowie przyślą mi twoją głowę. Nie potrafiłabym tego znieść. – Pocałowała go. Był to leciutki pocałunek, tylko muśnięcie warg, gdy jednak objął ją ramionami, poczuł jej drżenie. – Bez ciebie nie jestem pełna. W pocałunku, którym ją obdarzył, nie było czułości, tylko głód. Otworzyła usta przed jego językiem.

– Nie – sprzeciwiła się słabo, gdy przesunął ustami wzdłuż jej szyi. – Nie tutaj. Septonowie... – Niech Inni porwą septonów. Pocałował ją znowu, pocałował bez słowa, pocałował, aż jęknęła. Potem strącił świece, podsadził ją na ołtarz Matki, uniósł spódnice i jedwabne giezło. Okładała słabo pięściami jego pierś, szepcząc coś o ryzyku, o niebezpieczeństwie, o ich ojcu, o septonach i o gniewie bogów. Nie

słyszał tych słów. Rozwiązał spodnie, wspiął się na ołtarz i rozchylił jej gołe nogi. Przesunął dłonią po udzie siostry i sięgnął pod jej bieliznę. Kiedy ją rozerwał, zobaczył, że Cersei płynie miesięczna krew, nie przejął się tym jednak. – Szybciej – zaczęła szeptać – szybciej, szybciej, teraz, zrób to teraz, weź mnie teraz. Jaime, Jaime, Jaime. – Poprowadziła go swymi dłońmi. – Tak – powtarzała, gdy zaczął pchać – mój bracie, mój słodki bracie,

tak, właśnie tak, tak, mam cię, jesteś w domu, jesteś w domu, jesteś w domu. Pocałowała go w ucho i pogłaskała po krótkich włosach. Jaime zatopił się w jej ciele. Czuł, jak jej serce bije razem z jego sercem, czuł wilgoć jej krwi mieszającej się z jego nasieniem. Gdy tylko skończyli, królowa rzekła: – Pozwól mi wstać. Jeśli nas tu przyłapią... Stoczył się z niej niechętnie i pomógł jej zejść z ołtarza. Jasny marmur

pokrywały ślady krwi. Jaime wytarł go do czysta rękawem, po czym schylił się i podniósł zrzucone wcześniej świece. Na szczęście, spadając, wszystkie zgasły. Gdyby sept stanął w płomieniach, mógłbym tego nie zauważyć. – To było szaleństwo. – Cersei poprawiła suknię. – Ojciec jest w zamku... Jaime, musimy być ostrożni. – Dość już mam ostrożności. Targaryenowie żenili braci z siostrami. Możemy zrobić to samo. Wyjdź za mnie, Cersei. Stań przed całym królestwem i powiedz, że mnie pragniesz. Urządzimy własne wesele i zrobimy sobie nowego

syna na miejsce Joffreya. Odsunęła się. – To nie jest śmieszne. – Słyszysz, żebym się śmiał? – Czy zostawiłeś rozum w Riverrun? – zapytała ostrym tonem. – Przecież wiesz, że prawa Tommena do tronu pochodzą od Roberta. – Będzie miał Casterly Rock, czy to nie wystarczy? Niech ojciec zasiądzie sobie na tronie. Ja pragnę tylko ciebie. Chciał dotknął jej policzka, lecz stare nawyki nie umierają łatwo i wyciągnął

ku niej prawą rękę. Wzdrygnęła się przed jego kikutem. – Nie... nie mów tak. Boję się ciebie, Jaime. Nie bądź głupi. Jedno niewłaściwe słowo i stracimy wszystko. Co z tobą zrobili? – Ucięli mi rękę. – Nie, to coś więcej. Zmieniłeś się. – Cofnęła się o krok. – Porozmawiamy później. Jutro. Trzymam w wieży służące Sansy Stark. Muszę je przesłuchać... powinieneś porozmawiać z ojcem.

– Pokonałem tysiące mil, by do ciebie wrócić, i straciłem po drodze najlepszą część siebie. Nie każ mi odchodzić. – Zostaw mnie – powtórzyła, odwracając się. Jaime zasznurował spodnie i zrobił to, czego od niego chciała. Choć był bardzo zmęczony, nie mógł jeszcze udać się na spoczynek. Pan ojciec z pewnością wiedział już o jego powrocie. Wieży Namiestnika strzegli domowi strażnicy Lannisterów, którzy natychmiast go poznali.

– Bogowie są łaskawi, skoro nam cię zwrócili – powiedział jeden z nich, otwierając przed nim drzwi. – Bogowie nie mieli z tym nic wspólnego. To Catelyn Stark mnie zwróciła. Ona i lord Dreadfort. Wspiął się na schody i bez pukania wszedł do samotni. Zastał ojca przy kominku. Lord Tywin był sam, co ucieszyło Jaime’a. Nie miał na razie ochoty pokazywać kikuta Mace’owi Tyrellowi albo Czerwonej Żmii, a już zwłaszcza im obu razem.

– Jaime – odezwał się lord Tywin, jakby ostatnio widzieli się przy śniadaniu. – Sądząc ze słów lorda Boltona, spodziewałem się ujrzeć cię wcześniej. Miałem nadzieję, że zdążysz na ślub. – Natknąłem się na pewne przeszkody. – Jaime zamknął cicho drzwi. – Słyszałem, że moja siostra przeszła samą siebie. Siedemdziesiąt siedem dań i królobójstwo. Nigdy jeszcze nie było takiego wesela. Od jak dawna wiedziałeś, że jestem wolny? – Eunuch powiadomił mnie kilka dni po twojej ucieczce. Wysłałem do dorzecza

ludzi, którzy mieli cię poszukać. Gregora Clegane’a, Samwella Spicera i braci Plummów. Varys rozesłał wieści, ale dyskretnie. Zgodziliśmy się, że im mniej ludzi będzie wiedziało, że jesteś wolny, tym mniej będzie takich, którzy spróbują cię schwytać. – A czy Varys wspomniał o tym? Podszedł bliżej do kominka, by jego ojciec mógł zobaczyć. Lord Tywin zerwał się z krzesła, wypuszczając z sykiem powietrze przez zęby. – Kto to uczynił? Jeśli lady Catelyn

sądzi... – Lady Catelyn przytknęła mi miecz do gardła i kazała przysiąc, że oddam jej córki. To robota twojego kozła. Vargo Hoata, lorda Harrenhal. Lord Tywin odwrócił z niesmakiem wzrok. – Już nie jest lordem, ser Gregor zdobył zamek. Najemnicy porzucili swego byłego kapitana niemal co do jednego. Niektórzy z dawnych ludzi lady Whent otworzyli boczną bramę. Clegane znalazł Hoata samego w Komnacie Stu

Palenisk, na wpół obłąkanego z bólu i gorączki od paskudzącej się rany. Podobno chodziło o ucho. Jaime nie zdołał się powstrzymać od śmiechu. To zbyt słodkie! Ucho! Nie mógł się doczekać, aż opowie o tym Brienne, choć dziewce z pewnością nie wyda się to tak zabawne jak jemu. – Czy już odebrano mu życie? – Wkrótce. Odrąbali mu dłonie i stopy, ale Clegane’a bawi seplenienie Qohorika. Z twarzy Jaime’a zniknął uśmiech.

– A co z jego Dzielnymi Kompanionami? – Nieliczni, którzy zostali w Harrenhal, zginęli. Pozostali rozpierzchli się na cztery wiatry. Idę o zakład, że ruszą w stronę portów albo spróbują zaszyć się w lasach. – Ponownie spojrzał na kikut Jaime’a i zacisnął usta w grymasie furii. – Zapłacą za to głową. Wszyscy. Czy potrafisz władać mieczem lewą ręką? Ledwie mogę się ubrać co rano. Jaime uniósł jedyną dłoń, by jego ojciec ją sobie obejrzał.

– Ma pięć palców, tak samo jak tamta. Czemu nie miałaby być równie sprawna? – To dobrze. – Lord Tywin usiadł. – Mam dla ciebie podarunek. By uczcić twój powrót. Kiedy Varys powiedział mi... – Możesz z tym zaczekać, chyba że to nowa ręka. – Jaime usiadł na krześle naprzeciwko ojca. – Jak zginął Joffrey? – Od trucizny. Miało to wyglądać tak, jakby udławił się kawałkiem jedzenia, ale maesterzy otworzyli jego gardło i nie znaleźli żadnej przeszkody.

– Cersei twierdzi, że winny jest Tyrion. – Twój brat nalał królowi zatrutego wina na oczach tysiąca świadków. – To byłby dość głupi postępek. – Kazałem zatrzymać giermka Tyriona i służące jego żony. Zobaczymy, czy będą nam mieli coś do powiedzenia. Złote płaszcze ser Addama poszukują córki Starków, a Varys wyznaczył nagrodę. Królewska sprawiedliwość zostanie wymierzona. Królewska sprawiedliwość. – Każesz stracić własnego syna?

– Jest oskarżony o zabójstwo króla i krewnego. Jeśli jest niewinny, nie ma się czego obawiać. Najpierw musimy zbadać dowody świadczące o jego winie bądź niewinności. Dowody. Jaime wiedział, jakie dowody można znaleźć w tym mieście kłamców. – Renly również zginął w dziwnych okolicznościach, gdy było to potrzebne Stannisowi. – Lorda Renly’ego zamordowała jedna z jego strażników, jakaś kobieta z Tarthu. – To tylko dzięki owej kobiecie z

Tarthu tu jestem. Kazałem ją wsadzić do celi, żeby uspokoić ser Lorasa, ale prędzej uwierzę, że Renly wrócił jako duch, niż w to, że mogłaby go skrzywdzić. Z drugiej strony, Stannis... – Joffrey zginął od trucizny, nie od czarów. – Lord Tywin ponownie zerknął na kikut Jaime’a. – Nie możesz służyć w Gwardii Królewskiej bez ręki... – Mogę – przerwał mu Jaime. – I będę. Jest precedens. Jeśli sobie życzysz, wyszukam go w Białej Księdze. Zdrowy czy kaleka, rycerz Gwardii Królewskiej służy dożywotnio.

– Cersei położyła temu kres, gdy usunęła ser Barristana z powodu zaawansowanego wieku. Odpowiedni dar dla Wiary przekona wielkiego septona, by zwolnił cię ze ślubów. Przyznaję, że twoja siostra postąpiła głupio, wyrzucając Selmy’ego, ale skoro otworzyła już drzwi... – ...ktoś musi znowu je zamknąć. – Jaime wstał. – Mam już dość szlachetnie urodzonych dam, które przewracają na mnie wiadra pełne gówna, ojcze. Nikt mnie nigdy nie pytał, czy chcę zostać lordem dowódcą Gwardii Królewskiej, ale wygląda na to, że nim jestem. Mam obowiązki...

– Masz. – Lord Tywin również się podniósł. – Obowiązki wobec rodu Lannisterów. Jesteś dziedzicem Casterly Rock i tam właśnie powinieneś wrócić. Tommen będzie ci towarzyszył jako twój podopieczny i giermek. Na Skale nauczy się, jak być Lannisterem. Chcę też, żeby przebywał jak najdalej od matki. Mam zamiar znaleźć dla Cersei nowego męża. Może będzie to Oberyn Martell, jeśli tylko uda mi się przekonać lorda Tyrella, że to małżeństwo nie będzie stanowiło zagrożenia dla Wysogrodu. Już najwyższy czas, żebyś ty również się

ożenił. Tyrellowie nalegają, by wydać Margaery za Tommena, ale gdybym zaoferował zamiast niego ciebie, to może... – NIE! – Jaime był już u granicy wytrzymałości, a nawet ją przekroczył. Miał serdecznie dość lordów i kłamstw, ojca, siostry i całego tego cholerstwa. – Nie. Nie. Nie. Nie. Nie. Ile razy muszę powtarzać „nie”, zanim mnie usłyszysz? Oberyn Martell? Otacza go zła sława, i to nie tylko

dlatego, że zatruwa swój miecz. Spłodził więcej bękartów niż Robert, a do tego sypia również z chłopcami. A jeśli choć przez chwilę postało ci w głowie, że ożenię się z wdową po Joffreyu... – Lord Tyrell przysięga, że dziewczyna nadal jest dziewicą. – Jak dla mnie, może nią pozostać aż do śmierci. Nie chcę jej i nie chcę twojej Skały! – Jesteś moim synem... – Jestem rycerzem Gwardii Królewskiej. Lordem dowódcą

Gwardii Królewskiej! I nie zamierzam zostać nikim innym. Blask ognia odbijał się złociście w sztywnych bokobrodach lorda Tywina. Na jego szyi pulsowała żyłka, on jednak milczał. I milczał. I milczał. Pełna napięcia cisza trwała tak długo, aż wreszcie Jaime nie mógł jej znieść. – Ojcze... – zaczął. – Nie jesteś moim synem. – Lord Tywin odwrócił twarz. – Sam powiedziałeś, że jesteś wyłącznie lordem dowódcą Gwardii Królewskiej. Proszę bardzo, ser. Wracaj do swych obowiązków.

D avo s Ich głosy unosiły się ku fioletowemu, wieczornemu niebu niczym rozżarzone węgielki. – Wywiedź nas z ciemności, o mój Panie. Napełnij nam serca ogniem, byśmy mogli podążyć twą świetlistą ścieżką. Nocne ognisko rozpraszało gęstniejący mrok niby wielka, lśniąca bestia. W jego migotliwym, pomarańczowym blasku ludzie rzucali na dziedziniec długie na dwadzieścia stóp cienie. Armia przycupniętych na murach Smoczej Skały chimer i maszkaronów

zdawała się budzić do życia. Davos spoglądał w dół z łukowatego okna galerii. Patrzył, jak Melisandre unosi ramiona, jakby chciała objąć mieniące się płomienie. – R’hllorze – zaśpiewała czysto i głośno – tyś jest światłem w naszych oczach, ogniem w naszych sercach, gorącem w naszych lędźwiach. Twoje jest słońce, które ogrzewa nasze dni, twoje gwiazdy, które strzegą nas ciemną nocą. – Panie Światła, broń nas. Noc jest ciemna i pełna strachów. – Chór prowadziła królowa Selyse, której

koścista twarz pełna była ferworu. Obok niej stał król Stannis. Zaciskał mocno szczęki, a gdy poruszył głową, szpikulce jego czerwonozłotej korony migotały w blasku ognia. Jest z nimi, ale nie jest jednym z nich – pomyślał Davos. Była tam też księżniczka Shireen. Szare plamy na jej twarzy i szyi wydawały się w blasku ogniska niemal czarne. – Panie Światła, osłaniaj nas – zaśpiewała królowa. Król nie przyłączył się do odpowiadającego jej chóru. Wpatrywał się w płomienie. Davos zadał sobie pytanie, co Stannis tam widzi. Kolejną wizję przyszłej

wojny? Czy może coś, co ma się zdarzyć bliżej domu? – R’hllorze, który obdarzyłeś nas oddechem, składamy ci dzięki – śpiewała Melisandre. – R’hllorze, który dałeś nam dzień, składamy ci dzięki. – Dzięki ci za słońce, które nas ogrzewa – odpowiedziała królowa Selyse wraz z chórem wiernych. – Dzięki ci za gwiazdy, które nad nami czuwają. Dzięki ci za nasze ogniska i pochodnie, które rozpraszają straszliwą ciemność. Davos miał wrażenie, że dziś słychać mniej głosów niż wczorajszej nocy, widać mniej skąpanych w

pomarańczowym blasku twarzy. Czy jednak jutro będzie ich jeszcze mniej... czy raczej więcej? Głos ser Axella Florenta brzmiał głośno jak trąba. Blask ognia muskał jego twarz, beczkowatą klatkę piersiową oraz krzywe nogi niczym monstrualny pomarańczowy jęzor. Davos zastanawiał się, czy ser Axell potem mu podziękuje. To, co miał zamiar uczynić dziś w nocy, mogło spełnić marzenia Florenta i uczynić go królewskim namiestnikiem. – Dzięki ci za Stannisa, z twojej łaski naszego króla – zawołała Melisandre. – Dzięki ci za czysty, biały ogień jego

dobroci, za czerwony miecz sprawiedliwości w jego dłoni i za miłość, którą darzy swych wiernych poddanych. Prowadź go i broń R’hllorze, i daj mu siłę, by mógł zmiażdżyć wrogów. – Daj mu siłę – odpowiedziała królowa Selyse, ser Axell, Devan i cała reszta zgromadzonych. – Daj mu odwagę. Daj mu mądrość. Gdy Davos był chłopcem, septonowie nauczyli go modlić się do Staruchy o mądrość, do Wojownika o odwagę, a do Kowala o siłę. Teraz jednak wznosił modły do Matki o to, by obroniła jego słodkiego syna Devana przed bogiem-

demonem kobiety w czerwieni. – Lordzie Davosie? Lepiej bierzmy się do dzieła. – Ser Andrew dotknął lekko jego łokcia. – Wasza lordowska mość? Ten tytuł nadal brzmiał dziwnie w jego uszach, lecz mimo to Davos odwrócił się od okna. – Tak. Już czas. Stannis, Melisandre i ludzie królowej poświęcą na modlitwy jeszcze przynajmniej godzinę. Czerwoni kapłani zapalali swe ogniska każdego dnia o zachodzie słońca, by podziękować R’hllorowi za dzień, który właśnie się

skończył, i ubłagać go, by rankiem znowu przysłał swe słońce, które rozproszy gromadzącą się ciemność. Przemytnik musi wiedzieć, kiedy nadciągają pływy i jak je wykorzystać. Znowu musiał stać się przemytnikiem Davosem. Okaleczona dłoń powędrowała do szyi w poszukiwaniu amuletu, nic jednak nie znalazła. Opuścił ją gwałtownie i przyśpieszył nieco. Jego towarzysze dotrzymali mu kroku. Bękart z Nocnej Pieśni miał twarz usianą śladami po francy i rozsiewał wokół aurę znużonej rycerskości. Ser Gerald Gower był

prostolinijnym, szerokim w barach blondynem. Ser Andrew Estermont przerastał pozostałych o głowę, miał łopatowatą brodę i kosmate, brązowe brwi. Davos pomyślał, że wszyscy oni są na swój sposób dobrymi ludźmi. A jeśli nam się nie uda, wszyscy niedługo będą martwi. – Ogień jest żywą istotą – wyjaśniała mu kobieta w czerwieni, gdy ją poprosił, by nauczyła go widzieć przyszłość w płomieniach. – Zawsze jest w ruchu, zawsze się zmienia... niczym książka, której litery tańczą i przybierają nową postać, gdy próbuje

się je odczytać. Potrzeba lat praktyki, by dostrzec ukryte za płomieniami kształty, a jeszcze więcej czasu, by nauczyć się odróżniać wizje tego, co będzie, od wizji tego, co było czy co tylko może się stać. A nawet wtedy jest to trudne, bardzo trudne. Wy, ludzie z krain zachodzącego słońca, nie potraficie tego pojąć. – Davos zapytał ją wtedy, jak to możliwe, że ser Axell nauczył się tej sztuczki tak szybko. Uśmiechnęła się enigmatycznie i rzekła: – Każdy kot potrafi gapić się w ogień i widzieć, jak czerwone myszy harcują. Nie ukrywał przed ludźmi króla grożącego im niebezpieczeństwa.

– Kobieta w czerwieni może zobaczyć, co zamierzamy – ostrzegł ich. – W takim razie ją powinniśmy zabić na początku – stwierdził Lewys Rybaczka. – Znam miejsce, w którym moglibyśmy zaczaić się na nią we czterech z ostrymi mieczami... – Zgubiłbyś nas wszystkich – przerwał mu Davos. – Maester Cressen próbował ją otruć i natychmiast się o tym dowiedziała. Pewnie z płomieni. Mam wrażenie, że bardzo szybko wyczuwa to, co może zagrozić jej osobiście, ale z pewnością nie widzi wszystkiego. Jeśli

będziemy ją ignorować, być może uda się nam umknąć jej uwadze. – Tylko ludzie pozbawieni honoru działają ukradkiem – sprzeciwił się ser Triston z Tally Hill, który służył Sunglassom, nim lorda Guncera pochłonął ogień Melisandre. – Czy tak honorowo jest spłonąć? – zapytał go Davos. – Widziałeś, jak zginął lord Sunglass. Czy tego właśnie pragniesz? Nie potrzebuję teraz ludzi honoru. Potrzebuję przemytników. Jesteście ze mną czy nie? Byli. Dobrzy bogowie, byli.

Gdy Davos otworzył drzwi, maester Pylos uczył Edrica Storma rachunków. Ser Andrew szedł tuż za namiestnikiem, a dwaj pozostali pilnowali schodów oraz wejścia do piwnic. – Na dziś wystarczy, Edric – oznajmił maester. Chłopca zdziwiła ich obecność. – Lordzie Davosie, ser Andrew, uczyliśmy się rachunków. Ser Andrew uśmiechnął się. – Kiedy byłem w twoim wieku, szczerze ich nie znosiłem, kuzynku.

– Jak dla mnie, mogą być. Chociaż najbardziej lubię historię. Jest w niej pełno ciekawych opowieści. – Edricu, biegnij po płaszcz – polecił chłopcu maester Pylos. – Musisz pójść z lordem Davosem. – Naprawdę? – Edric wstał. – Ale dokąd? – Zacisnął uparcie usta. – Nie pójdę się modlić do Pana Światła. Należę do Wojownika, jak mój ojciec. – Wiemy o tym – uspokoił go Davos. – Chodź, chłopcze, nie możemy zwlekać. Edric włożył gruby płaszcz z kapturem, uszyty z niefarbowanej wełny. Maester

Pylos pomógł mu go zapiąć i postawił kaptur, by ukryć twarz chłopaka. – Pójdziesz z nami, maesterze? – zapytał Edric. – Nie. – Pylos dotknął łańcucha o ogniwach z wielu metali, który nosił na szyi. – Moje miejsce jest tutaj, na Smoczej Skale. Idź z lordem Davosem i rób wszystko, co ci każe. Pamiętaj, że to królewski namiestnik. Co ci mówiłem o królewskim namiestniku? – Namiestnik przemawia głosem króla.

Młody maester uśmiechnął się. – Zgadza się. Idź już. Davos nie był dotąd pewny Pylosa. Być może miał mu za złe to, że zajął miejsce starego Cressena. Teraz jednak nie mógł nie podziwiać odwagi młodzieńca. Jego również może to kosztować życie. Przy schodach pod pokojami maestera czekał ser Gerald Gower. Edric Storm popatrzył na niego ciekawie. – Dokąd idziemy, lordzie Davosie? – zapytał, gdy schodzili po schodach. – Nad morze. Czeka na ciebie statek.

Chłopak zatrzymał się nagle. – Statek? – Należy do Salladhora Saana. Salla to mój dobry przyjaciel. – Popłynę z tobą, kuzynie – zapewnił go ser Andrew. – Nie musisz się niczego bać. – Nie boję się – oburzył się Edric. – Tylko... czy Shireen też płynie? – Nie – odparł Davos. – Księżniczka musi zostać z ojcem i matką. – To muszę się z nią zobaczyć. Żeby się pożegnać – wyjaśnił. – Jeśli tego nie

zrobię, będzie jej smutno. Jeśli zobaczy, jak płoniesz, będzie jej jeszcze smutniej. – Nie mamy czasu – odparł Davos. – Powiem księżniczce, że o niej myślałeś. A kiedy już dotrzesz na miejsce, będziesz mógł do niej napisać. Chłopiec zmarszczył brwi. – Jesteś pewien, że muszę odpłynąć? Czemu stryj odsyła mnie ze Smoczej Skały? Czy jest ze mnie niezadowolony? Nie chciałem go niczym urazić. – Znowu

zrobił tę swoją upartą minę. – Chcę się zobaczyć ze stryjem. Z królem Stannisem. Ser Andrew i ser Gerald wymienili spojrzenia. – Nie ma na to czasu, kuzynie – rzekł ser Andrew. – Chcę się z nim zobaczyć! – powtórzył Edric, tym razem głośniej. – On nie chce cię widzieć – odezwał się Davos. Musiał coś powiedzieć, by chłopak ruszył się z miejsca. – Jako namiestnik przemawiam jego głosem. Czy muszę pójść do króla i powiedzieć

mu, że nie chcesz zrobić tego, co ci kazałem? Czy kiedyś widziałeś, jak twój stryj się gniewa? – Ściągnął rękawicę i pokazał chłopakowi cztery skrócone przez Stannisa palce. – Ja widziałem. Wszystko to było kłamstwem. Skracając palce swego cebulowego rycerza, Stannis Baratheon nie czuł gniewu. Kierowało nim niezachwiane poczucie sprawiedliwości. Niemniej jednak Edric jeszcze się wtedy nie narodził i nie mógł o tym wiedzieć. Groźba przyniosła pożądany skutek.

– Nie powinien był tego robić – stwierdził chłopak, pozwolił jednak, by Davos ujął go za rękę i poprowadził w dół. U drzwi do piwnicy dołączył do nich Bękart z Nocnej Pieśni. Przecięli szybko pogrążony w cieniu dziedziniec, a potem zeszli po kolejnych schodach i pod ogonem skamieniałego smoka. Lewys Rybaczka i Omer Blackberry czekali na nich przy tylnej bramie. U ich stóp leżeli dwaj związani wartownicy. – Łódź? – zapytał Davos. – Jest tam – odparł Lewys. – Czterej

wioślarze. Galera kotwiczy tuż za cyplem. Nazywa się „Szalony Prendos”. Davos zachichotał. Statek nazwany na cześć szaleńca. Tak, to świetnie pasuje. Salla miał w sobie szczyptę pirackiego czarnego humoru. Opadł na jedno kolano przed Edrikiem Stormem. – Muszę cię już opuścić – zaczął. – Czeka na ciebie łódź, która zabierze cię na galerę. Potem popłyniesz za morze. Jesteś

synem Roberta i wiem, że bez względu na to, co się stanie, potrafisz być odważny. – Potrafię. Tylko... Chłopak zawahał się. – Traktuj to jak przygodę, panie. – Davos starał się, by jego głos brzmiał raźnie i wesoło. – To początek wielkiej przygody twego życia. Niech Wojownik cię osłania. – I niech Ojciec osądzi cię sprawiedliwie, lordzie Davosie. Chłopak wyszedł przez tylną bramę

razem ze swym kuzynem, ser Andrew. Pozostali podążyli za nimi, wszyscy oprócz Bękarta z Nocnej Pieśni. Niech Ojciec osądzi mnie sprawiedliwie – pomyślał z żalem Davos. W tej chwili martwił się jednak o osąd króla. – A ci dwaj? – zapytał ser Rolland, wskazując na strażników, kiedy już zamknął i zaryglował bramę. – Zaciągnij ich do piwnicy – odparł Davos. – Możesz ich uwolnić, gdy Edric będzie w bezpiecznej odległości. Bękart skinął krótko głową. Nie zostało nic więcej do powiedzenia. Łatwa część zadania była wykonana. Davos

wciągnął rękawicę, żałując, że stracił swój amulet. Noszony na szyi woreczek kości czynił go lepszym i odważniejszym człowiekiem. Przebiegł skróconymi palcami po rzedniejących brązowych włosach, zastanawiając się, czy powinien je przyciąć. Musi wyglądać porządnie, kiedy stanie przed królem. Smocza Skała nigdy dotąd nie wydawała mu się tak mroczna i straszna. Szedł powoli, a jego kroki odbijały się echem

od murów i kamiennych smoków. Modlę się o to, by nigdy się nie obudziły. Majaczył przed nim ogromny Kamienny Bęben. Wartownicy stojący przy jego wrotach rozsunęli przed nim włócznie. Nie przed cebulowym rycerzem, ale przed królewskim namiestnikiem. Davos był namiestnikiem przynajmniej w chwili, gdy wchodził do środka. Zastanawiał się, kim będzie, wychodząc. O ile w ogóle stąd wyjdę... Schody wydawały się dłuższe i bardziej strome niż przedtem, może jednak po prostu był zmęczony. Matka nie stworzyła mnie do takich zadań. Wzniósł się zbyt wysoko i zbyt szybko,

a na szczycie powietrze było tak rzadkie, że nie mógł nim oddychać. W dzieciństwie marzył o bogactwach, to jednak było dawno temu. Później, kiedy dorósł, pragnął jedynie kilku akrów dobrej ziemi, dworu, w którym mógłby się zestarzeć, i lepszego życia dla synów. Ślepy Bękart mawiał mu, że mądry przemytnik nigdy nie sięga po zbyt wiele, nie przyciąga do siebie nadmiernej uwagi. Kilka akrów, drewniany dach, „ser” przed imieniem. Powinienem się tym zadowolić. Jeśli przeżyje dzisiejszą noc, zabierze Devana i pożegluje na Przylądek Gniewu, do swej dobrej

Maryi. Będziemy razem opłakiwać poległych synów, ocalałych wychowamy na dobrych ludzi i nigdy już nie wspomnimy ani słowem o żadnych królach. Gdy Davos wszedł do Komnaty Malowanego Stołu, w środku było ciemno i pusto. Król z pewnością był jeszcze przy nocnym ognisku, z Melisandre i ludźmi królowej. Ukląkł i rozpalił ogień na kominku, by przegnać chłód z okrągłej komnaty i zmusić cienie do ukrycia się po kątach. Potem obszedł salę wokół, podchodząc

po kolei do każdego okna, odsuwając grube atłasowe zasłony i otwierając drewniane okiennice. Do środka wpadł niosący ze sobą zapach soli i morza wiatr, który szarpał jego prostym brązowym płaszczem. Przy północnym oknie oparł się o parapet, by odetchnąć zimnym, nocnym powietrzem. Miał nadzieję, że uda mu się wypatrzyć rozwinięty żagiel „Szalonego Prendosa”, morze jednak jak okiem sięgnąć wydawało się ciemne i puste. Czyżby odpłynęli już tak daleko? Mógł jedynie modlić się o to, by tak było, by chłopiec był bezpieczny. Księżyc w kwadrze to

wyglądał zza rzadkich, unoszących się wysoko chmur, to znowu się za nimi skrywał. Davos widział znajome gwiazdozbiory: płynącą na zachód Galerę i Latarnię Staruchy – cztery jasne gwiazdy otoczone złotą mgiełką. Większą część Lodowego Smoka przesłaniały chmury, lecz niebieskie oko wskazujące północ było widoczne. Na niebie pełno jest dziś przemytniczych gwiazd. Wszystkie one były jego starymi przyjaciółkami. Davos miał nadzieję, że to szczęśliwy znak. Gdy jednak opuścił wzrok i spojrzał na zamkowe mury, nie był już tego taki pewien.

Skrzydła kamiennych smoków rzucały w blasku nocnego ogniska wielkie, czarne cienie. Próbował się przekonywać, że to tylko rzeźby, zimne i pozbawione życia. To było ongiś ich miejsce. Miejsce smoków i smoczych władców, siedziba rodu Targaryenów. W żyłach Targaryenów płynęła krew dawnej Valyrii... Komnatę wypełnił poszum wiatru i ogień na kominku zamigotał nagle. Davos wsłuchał się w potrzaskiwanie płonących drew. Gdy odszedł od okna, jego cień podążył

za nim, wysoki i chudy. Potem padł na Malowany Stół niczym miecz. Davos stał tak przez długi czas. Czekał. Wreszcie usłyszał zbliżające się po schodach kroki oraz głos króla. – ...to nie trzech – mówił. – Trzech to trzech – odparła Melisandre. – Przysięgam, Wasza Miłość. Widziałam, jak umierał, i słyszałam zawodzenie jego matki. – W nocnym ognisku. – Stannis i Melisandre weszli do komnaty jednocześnie. – Płomienie są podstępne. Co jest, co

będzie, co może się stać. Nie możesz być pewna... – Wasza Miłość. – Davos podszedł do nich. – To, co widziała lady Melisandre, jest prawdą. Twój bratanek Joffrey nie żyje. Jeśli nawet król był zaskoczony tym, że Davos czekał na niego przy Malowanym Stole, niczym tego po sobie nie okazał. – Lordzie Davosie, on nie był moim bratankiem – sprzeciwił się. – Aczkolwiek przez wiele lat sądziłem, że nim jest. – Zadławił się kąskiem na własnym

weselu – ciągnął Davos. – Niewykluczone, że go otruto. – To trzeci – wtrąciła Melisandre. – Umiem liczyć, kobieto. – Stannis okrążył stół, mijając Stare Miasto i Arbor, i podszedł do Tarczowych Wysp oraz ujścia Manderu. – Wygląda na to, że wesela stały się bardziej niebezpieczne od bitew. Kto był trucicielem? Czy go odkryto? – Powiadają, że winny jest jego wuj Krasnal. Stannis zazgrzytał zębami.

– To niebezpieczny człowiek. Przekonałem się o tym nad Czarnym Nurtem. Skąd masz te wieści? – Lyseńczycy nadal handlują z Królewską Przystanią. Salladhor Saan nie miał powodu mnie okłamywać. – Pewnie masz rację. – Król przebiegł palcami po stole. – Joffrey... pamiętam taką kotkę z kuchni... kucharze lubili dawać jej ochłapy i rybie łby. Jeden z nich powiedział chłopcu, że kotka ma w brzuchu kocięta. Sądził, że może będzie chciał wziąć

sobie jedno. Joffrey otworzył biedne zwierzę sztyletem, żeby się przekonać, czy to prawda. Kiedy znalazł kocięta, poszedł pokazać je ojcu. Robert uderzył chłopca tak mocno, że myślałem, iż go zabił. – Król zdjął koronę i położył ją na stole. – Karzeł czy pijawka, ten zabójca dobrze się przysłużył królestwu. Teraz to już z pewnością po mnie wyślą. – Nie zrobią tego – zaprzeczyła Melisandre. – Joffrey ma brata. – Tommena – przyznał z niechęcią król. – Ukoronują go i będą sprawować

rządy w jego imieniu. Stannis zacisnął pięść. – Tommen jest łagodniejszy od Joffreya, lecz zrodził się z tego samego kazirodztwa. On również zostanie potworem. Kolejną pijawką wysysającą krew z krainy. Westeros potrzebuje ręki mężczyzny, nie dziecka. Melisandre podeszła bliżej. – Ocal ich, panie. Pozwól mi obudzić kamienne smoki. Trzy to trzy. Daj mi chłopca.

– Edrica Storma – wtrącił Davos. – Wiem, jak się nazywa – naskoczył na niego z zimną furią Stannis. – Oszczędź mi swych wyrzutów. Nie podoba mi się to, tak samo jak tobie, mam jednak obowiązki wobec królestwa. Obowiązki... – Spojrzał na Melisandre. – Przysięgasz, że nie ma innego sposobu? Przysięgnij na swe życie, bo zapewniam cię, że jeśli kłamiesz, zginiesz powolną śmiercią. – Ty jesteś tym, który musi stanąć do boju z Innym. Tym, którego nadejście przewidziano pięć tysięcy lat temu. Twoim heroldem była czerwona kometa. Jesteś księciem, którego

obiecano, a jeśli przegrasz, świat zginie wraz z tobą. – Melisandre podeszła do niego, rozchylając czerwone usta. Jej rubin lśnił pulsującym blaskiem. – Oddaj mi tego chłopca – wyszeptała. – A ja oddam ci królestwo. – Nie może tego zrobić – odezwał się Davos. – Edrica Storma już tu nie ma. – Nie ma? – Stannis odwrócił się. – Jak to nie ma? – Jest bezpieczny na pokładzie lyseńskiej galery, daleko na morzu. Davos patrzył na Melisandre, na jej

bladą twarz w kształcie serca. Ujrzał w niej cień trwogi, nagłą niepewność. Nie widziała tego! Oczy króla były ciemnoniebieskimi siniakami w zapadniętych jamach w jego twarzy. – Bękarta zabrano ze Smoczej Skały bez mojego pozwolenia? Mówisz, galery? Jeśli temu lyseńskiemu piratowi wydaje się, że dzięki chłopcu wyciśnie ze mnie złoto... – To robota twojego namiestnika, panie. – Melisandre obrzuciła Davosa wiele mówiącym spojrzeniem. – Sprowadzisz go z powrotem, mój panie. Możesz być

tego pewien. – Chłopiec jest już poza moim zasięgiem – odparł Davos. – I poza twoim też, pani. Wzdrygnął się pod spojrzeniem jej czerwonych oczu. – Powinnam była zostawić cię w ciemności, ser. Czy zdajesz sobie sprawę, co zrobiłeś? – Spełniłem swój obowiązek. – Niektórzy mogliby nazwać to zdradą. – Stannis podszedł do okna i wyjrzał w noc.

Czy szuka statku? – Podniosłem cię z nizin, Davosie. – Wydawał się raczej znużony niż rozgniewany. – Czy nie miałem prawa liczyć w zamian na twą wierność? – Czterech moich synów oddało za ciebie życie na Czarnym Nurcie. Ja również mogłem zginąć. Zawsze możesz liczyć na moją wierność. – Davos Seaworth zastanawiał się długo i intensywnie nad słowami, które powiedział potem. Wiedział, że zależy od nich jego życie. – Wasza Miłość, kazałeś mi przysiąc, że będę udzielał ci szczerych rad, słuchał cię bez zastrzeżeń, bronił królestwa

przeciw wszystkim nieprzyjaciołom i osłaniał twoich poddanych. Czyż Edric Storm nie jest jednym z nich? Jednym z tych, których poprzysiągłem osłaniać? Dotrzymałem przysięgi. Jak można zwać to zdradą? Stannis ponownie zazgrzytał zębami. – Nie prosiłem o tę koronę. Złoto jest zimne i ciąży na głowie, dopóki jednak pozostaję królem, mam obowiązki... jeśli muszę złożyć w ofierze jedno dziecko, by uratować miliony przed ciemnością... ofiary nigdy nie przychodzą łatwo, Davosie. W

przeciwnym razie nie byłyby prawdziwymi ofiarami. Wytłumacz mu to, pani. – Azor Ahai zahartował Światłonoścę serdeczną krwią swej umiłowanej żony – zaczęła Melisandre. – Jeśli człowiek, który ma tysiąc krów, oddaje jedną z nich bogu, to nic nie znaczy. Jeśli jednak ktoś ofiaruje swą jedyną krowę... – Ona mówi o krowach – rzekł królowi Davos – a ja o chłopcu. Przyjacielu twojej córki, synu twego brata.

– Synu króla, w którego żyłach płynie obdarzona mocą królewska krew. – Rubin Melisandre gorzał niczym czerwona gwiazda. – Wydaje ci się, że ocaliłeś tego chłopca, cebulowy rycerzu? Gdy zapadnie długa noc, Edric Storm zginie razem z innymi, bez względu na to, gdzie się ukryje. Twoi synowie również nie ujdą śmierci. Ziemię ogarną ciemność i chłód. Mieszasz się w sprawy, których nie rozumiesz. – Nie rozumiem wielu rzeczy – przyznał Davos. – Nigdy nie twierdziłem, że jest inaczej. Znam się na morzach, rzekach i zarysie wybrzeży. Wiem, gdzie się czają skały i mielizny. Znam ukryte zatoczki,

w których łódź może niepostrzeżenie przybić do brzegu. Wiem też, że król musi bronić swych ludzi, bo w przeciwnym razie przestaje być królem. Twarz Stannisa pociemniała. – Drwisz ze mnie prosto w oczy? Czy królewskich obowiązków ma mnie uczyć przemytnik cebuli? Davos uklęknął. – Jeśli cię uraziłem, zetnij mi głowę. Zginę tak, jak żyłem, jako twój wierny sługa.

Najpierw jednak mnie wysłuchaj. Wysłuchaj mnie ze względu na cebulę, którą ci przywiozłem, i palce, które mi uciąłeś. Stannis wydobył Światłonoścę z pochwy. Blask miecza wypełnił komnatę. – Mów, co masz do powiedzenia, ale szybko. Mięśnie na szyi króla uwydatniały się niczym sznury. Davos wsadził rękę pod płaszcz i wydobył stamtąd zmięty pergamin. Karta była niewielka i cienka, nie miał

jednak innej tarczy. – Królewski namiestnik powinien umieć czytać i pisać. Maester Pylos uczył mnie tej sztuki. Wygładził list na kolanie i zaczął czytać w świetle magicznego miecza.

Jon Śniło mu się, że wrócił do Winterfell i kuśtyka obok zasiadających na swych tronach kamiennych królów. Ich szare, granitowe oczy poruszały się, śledząc jego kroki, a szare, granitowe palce zaciskały się na rękojeściach zardzewiałych mieczy spoczywających na ich kolanach. Nie jesteś Starkiem – mamrotały ciężkimi, granitowymi głosami. Nie ma tu dla ciebie miejsca. Odejdź. Zapuszczał się coraz głębiej w ciemność. – Ojcze? – zawołał. – Bran? Rickon? – Nikt mu nie odpowiadał. Czuł na karku

zimny powiew. – Stryju? – nie ustępował. – Stryju Benjenie? Ojcze? Ojcze, proszę cię, pomóż mi. – Na górze słyszał bębny. W Wielkiej Komnacie trwa uczta, ale nie jestem tam mile widzianym gościem. Nie jestem Starkiem i nie ma tu dla mnie miejsca. Jego kula pośliznęła się i upadł na kolana. W kryptach było coraz ciemniej. Światło gdzieś odeszło. – Ygritte? – wyszeptał. – Wybacz mi. Proszę. To jednak był tylko wilkor, szary i okropny, pokryty plamami krwi. Jego złociste ślepia lśniły w mroku smutnym blaskiem...

W celi panowała ciemność, a łoże było twarde. Przypomniał sobie, że to jego łoże, w celi zarządcy pod komnatami Starego Niedźwiedzia. Powinno mu zapewnić słodsze sny. Nawet pod futrem było mu zimno. Przed wyruszeniem na wyprawę celę dzielił z nim Duch, który grzał go w nocy. A w głuszy spała z nim Ygritte. Straciłem ich oboje. Ciało Ygritte spalił osobiście. Wiedział, że tego właśnie by chciała. Natomiast Duch... Gdzie jesteś? Czy wilkor również zginął, czy to właśnie znaczył ten sen, okrwawiony wilk, którego widział w kryptach? Zwierz, który mu się przyśnił, był jednak szary, nie biały.

Szary jak wilk Brana. Czyżby Thennowie wytropili go i zabili po zdarzeniu w Koronie Królowej? Jeśli tak, Brana również utracił na zawsze. Gdy Jon próbował zinterpretować swój sen, zabrzmiał róg. Róg Zimy – pomyślał, wciąż nie do końca rozbudzony. Mance jednak nie znalazł rogu Joramuna, nie mogło to więc być prawdą. Potem rozległ się drugi sygnał, tak samo długi i niski jak pierwszy. Jon wiedział, że musi wstać i iść na Mur, wydawało mu się to jednak bardzo trudne...

Strącił z siebie futra i usiadł na łożu. Ból w nodze wydawał się teraz bardziej tępy. Mógł go jakoś wytrzymać. Spał w spodniach, bluzie i bieliźnie, żeby było mu cieplej, musiał więc tylko wciągnąć buty, wdziać skóry, kolczugę i płaszcz. Ponownie rozległy się dwa długie sygnały, wsunął więc Długi Pazur do pochwy na plecach, znalazł kulę i pokuśtykał w dół. Noc była ciemna, zimna i pochmurna. Jego bracia wypadali z wież i donżonów, przypinając po drodze pasy i kierując się w stronę Muru. Jon szukał wzrokiem Pypa i Grenna, lecz nigdzie

ich nie znalazł. Być może jeden z nich był wartownikiem, który zadął w róg. To Mance – pomyślał. Wreszcie nadciągnął. To była dobra wiadomość. Stoczymy bitwę, a potem odpoczniemy. Żywi albo martwi, odpoczniemy. Tam, gdzie kiedyś były schody, zostało jedynie ogromne rumowisko, złożone z kawałów lodu i zwęglonego drewna. Kołowrót już działał, lecz klatka mogła zabrać na raz tylko dziesięciu ludzi, a gdy przyszedł Jon, była już w drodze na górę. Będzie musiał zaczekać na jej powrót. Towarzyszyli mu inni: Atłas, Mully, Zapasowy But,

Baryła oraz wysoki blondyn o wystających zębach, który miał na imię Hareth, lecz wszyscy zwali go Koniem. Był chłopcem stajennym z Mole’s Town, jednym z nielicznych mieszkańców osady, którzy zostali w Czarnym Zamku. Reszta wróciła do swych pól i chat albo łóżek w podziemnym burdelu. Ten dureń o wielkich zębach pragnął jednak przywdziać czerń. Została z nimi również Zei, dziwka, która tak biegle władała kuszą, a Noye zatrzymał również trzech osieroconych chłopców, których ojciec zginął na schodach. Byli

bardzo młodzi – dziewięć, osiem i pięć lat – lecz nikt inny ich nie chciał. Gdy czekali na powrót klatki, Clydas dał im po kubku grzanego wina z korzeniami, a Trzypalcy Hobb po kawałku razowego chleba. Jon wziął sobie piętkę i zatopił w niej zęby. – Czy to Mance Rayder? – zapytał niespokojnie Atłas. – Miejmy taką nadzieję. W mroku kryli się wrogowie gorsi niż dzicy. Jon przypomniał sobie słowa, które Mance Rayder wypowiedział na Pięści Pierwszych Ludzi, gdy stali na

różowym śniegu. „Ale kiedy umarli chodzą, mury, pale i miecze nic nie znaczą. Z umarłymi nie da się walczyć, Jonie Snow. Nikt nie wie tego nawet w połowie tak dobrze jak ja”. Kiedy o tym pomyślał, wiatr wydał mu się odrobinę zimniejszy. Wreszcie klatka opuściła się ze szczękiem, kołysząc się lekko na końcu długiego łańcucha. Weszli do niej bez słowa i zamknęli za sobą drzwi. Mully szarpnął trzy razy za sznurek dzwonka. Po chwili ruszyli w górę, najpierw zrywami, potem bardziej gładko. Nikt się nie odzywał. Gdy

dotarli na szczyt, klatka zakołysała się na boki i wszyscy wyleźli z niej po kolei. Koń podał rękę Jonowi, pomagając mu wyjść na lód. Zimno uderzyło go z siłą pięści. Wzdłuż szczytu Muru płonął szereg ogni, zawieszonych w żelaznych koszach na tyczkach wyższych od mężczyzny. Mroźny nóż wiatru targał płomieniami i ich jasnopomarańczowe światło ani na moment nie przestawało migotać. Wszędzie stały pakunki z bełtami, strzałami, włóczniami i pociskami do skorpionów. Kamienie ułożono w wysokie na dziesięć stóp stosy, a obok nich ustawiono wielkie drewniane beczki ze smołą i olejem do

lamp. Bowen Marsh zostawił Czarny Zamek dobrze zaopatrzony we wszystko oprócz ludzi. Czarne płaszcze stojących wzdłuż Muru z włóczniami w rękach strachów na wróble łopotały na wietrze. – Mam nadzieję, że to nie któryś z nich zadął w róg – powiedział Jon do Donala Noye’a, który szedł obok niego. – Słyszałeś to? – zapytał Noye. Słychać było wiatr, konie oraz coś jeszcze. – Mamut – odparł Jon. – To był mamut. Oddech buchający z szerokiego,

płaskiego nosa kowala zamarzał w powietrzu. Na północ od Muru ciągnęło się morze czerni, które zdawało się nie mieć końca. Jon dostrzegał słaby czerwony blask odległych żagwi posuwających się przez las. Było pewne jak wschód słońca, że to Mance. Inni nie palili pochodni. – Jak mamy z nimi walczyć, jeśli ich nie widzimy? – zapytał Koń. Donal Noye spojrzał na dwa wielkie trebusze, które Bowen Marsh przywrócił do stanu używalności. – Dajcie mi światło! – ryknął.

W łyżki trebuszy załadowano pośpiesznie beczki smoły, które następnie podpalono pochodnią. Wiatr rozniecił płomienie, aż rozgorzały jaskrawoczerwoną furią. – TERAZ! – wrzasnął Noye. Przeciwwagi opadły w dół, ramiona uniosły się, uderzając z łoskotem o wyściełane poprzeczne belki. Płonąca smoła pomknęła przez ciemność, rzucając na ziemię niesamowite, migotliwe światło. Jon ujrzał przelotnie mamuty, które wlokły się ociężale przez półmrok, po chwili jednak stracił je z oczu. Dwanaście, może więcej. Beczki

uderzyły o ziemię i eksplodowały. Rozległo się dźwięczne, basowe trąbienie. Jakiś olbrzym ryknął coś w starym języku. Od jego brzmiącego jak starożytny grzmot głosu Jonowi przebiegły po plecach ciarki. – Jeszcze raz! – krzyknął Noye i trebusze załadowano ponownie. Dwie kolejne beczki płonącej smoły pomknęły przez ciemność ku wrogom. Tym razem jedna z nich spadła na uschnięte drzewo, które stanęło w płomieniach. Nie dwanaście mamutów, ale sto – pomyślał Jon. Podszedł do krawędzi Muru. Ostrożnie – powiedział sobie. Droga na dół jest

daleka.

Czerwony Alyn ponownie zadął w róg: Aaaaahuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu Dzicy odpowiedzieli nie jednym rogiem, lecz kilkunastoma, a także bębnami i piszczałkami. Nadchodzimy – zdawały się mówić. Przyszliśmy zburzyć wasz Mur, zabrać wasze ziemie i ukraść wasze córki. Wiatr zawodził, trebusze skrzypiały i strzelały, beczki leciały w górę. Jon zauważył, że za olbrzymami i mamutami maszerują w stronę Muru ludzie z łukami i toporami. Czy było ich dwudziestu czy dwadzieścia tysięcy? Po ciemku nie był w stanie tego ocenić. To

bitwa ślepców, ale Mance ma ich kilka tysięcy więcej niż my. – Brama! – krzyknął Pyp. – Są już pod bramą! Mur był zbyt potężny, by można go było zdobyć konwencjonalnym szturmem; za wysoki dla drabin czy wież oblężniczych, nazbyt gruby dla taranów. Z żadnej katapulty nie dałoby się wystrzelić kamienia tak wielkiego, by zrobił w nim wyłom, a gdyby ktoś spróbował go podpalić, woda z topniejącego lodu ugasiłaby płomienie. Można było się nań wspiąć, tak jak zrobili to łupieżcy w pobliżu Szarej Warty, lecz byli w stanie tego dokonać

jedynie silni i sprawni ludzie o pewnych rękach, a nawet oni mogli skończyć nadziani na drzewo, jak Jarl. Muszą zdobyć bramę. Inaczej nie przejdą. Brama była jednak krętym tunelem prowadzącym przez lód, węższym niż bramy zamkowe w Siedmiu Królestwach, tak ciasnym, że zwiadowcy musieli prowadzić przez nią konie gęsiego. Przejście tarasowały trzy żelazne kraty, każda z nich zamknięta na zamek oraz łańcuch i broniona przez machikuł. Zewnętrzne wrota były zrobione ze starej dębiny, miały dziewięć cali grubości i wzmacniały je żelazne, okucia. Niełatwo będzie je

rozbić. Ale Mance ma mamuty i olbrzymów – przypomniał sobie Jon. – Na dole na pewno jest zimno – zauważył Noye. – Może byśmy ich trochę rozgrzali, chłopaki? Na krawędzi ustawiono w szeregu dwanaście dzbanów z olejem do lamp. Pyp przebiegł obok nich z pochodnią, podpalając wszystkie. Podążający za nim Owen Przygłup strącił je jeden po drugim w przepaść. Po spadających naczyniach pełgały języki jasnożółtego ognia. Gdy ostatni z nich zniknął im z oczu, Grenn zwolnił kopniakiem kliny blokujące beczkę ze

smołą, która również stoczyła się z Muru. Na dole rozległy się krzyki i wrzaski, słodka muzyka dla ich uszu. Nadal jednak bito w bębny, trebusze strzelały z łoskotem, a przez noc przebijał się dźwięk piszczałek brzmiący niczym pieśń jakichś niezwykłych, gwałtownych ptaków. Septon Cellador również zaczął śpiewać drżącym, ochrypłym od wina głosem. Dobra Matko, źródło laski, ocal naszych synów z wojny.

Uchroń ich od strzał i mieczy, niechaj ujrzą... – Jeśli ktoś tu spróbuje chronić tych na dole przed naszymi strzałami, wezmę go za pomarszczoną dupę i zrzucę z Muru... zaczynając od ciebie, septonie – naskoczył na niego Donal Noye. – Łucznicy! Czy mamy jakichś cholernych łuczników? – Tutaj – odezwał się Atłas. – I tutaj – dodał Mully. – Ale jak mam znaleźć cel? Jest ciemno jak w świńskim brzuchu. Gdzie oni są?

Noye wskazał na północ. – Jeśli wypuścicie wystarczająco wiele strzał, część na pewno trafi w cel. A przynajmniej trochę ich nastraszycie. – Omiótł spojrzeniem krąg skąpanych w blasku pochodni twarzy. – Potrzebuję dwóch łuczników i dwóch włóczników, którzy broniliby tunelu, jeśli rozwalą bramę. – Wystąpiło ponad dziesięciu ludzi i kowal wybrał spośród nich czterech. – Jon, do mojego powrotu Mur należy do ciebie. Przez chwilę Jonowi wydawało się, że się przesłyszał. Zabrzmiało to tak, jakby Noye przekazał mu dowództwo.

– Panie? – Panie? Jestem kowalem. Powiedziałem, że Mur należy do ciebie. Są tu starsi ludzie – chciał powiedzieć chłopak. Więcej warci ode mnie. Nadal jestem zielony jak letnia trawa. Jestem ranny i wisi nade mną oskarżenie o dezercję. W ustach miał sucho jak na pustyni. – Tak jest – zdołał wykrztusić. Potem Jonowi Snow wydawało się, że cała ta noc była tylko snem. Jego stojący w jednym szeregu ze słomianymi kukłami łucznicy

wypuszczali ze ściskanych w na wpół odmrożonych dłoniach łuków i kusz setki salw wymierzonych w ludzi, których w ogóle nie widzieli. Od czasu do czasu docierała do nich w odpowiedzi jakaś wystrzelona przez dzikich strzała. Jon obsadził ludźmi mniejsze katapulty i wypełnił powietrze kamieniami wielkości pięści olbrzyma, ciemność połknęła jednak je wszystkie, tak jak człowiek mógłby połknąć garść orzeszków. W mroku słychać było trąbienie mamutów, dziwne głosy nawołujące w jeszcze dziwniejszych językach oraz pijanego septona Celladora, który modlił się o nadejście świtu tak głośno, że Jon również miał

ochotę zrzucić go na dół. Słyszeli głos konającego mamuta i ujrzeli drugiego, którego futro ogarnęły płomienie. Bestia wlokła się przez las, tratując po drodze ludzi i drzewa. Wiatr był coraz zimniejszy. Hobb wjechał na górę z zupą cebulową, a Owen i Clydas zanieśli czarki łucznikom, by mogli wypić ciepły płyn w przerwach między salwami. Była wśród nich również Zei ze swą kuszą. Długie godziny nieustannych wstrząsów poluzowały coś w prawym trebuszu. Jego przeciwwaga zerwała się raptownie i ramię runęło na bok z głośnym trzaskiem. Lewy trebusz nie przestawał miotać pocisków, lecz dzicy szybko nauczyli się omijać miejsce, w które uderzały.

Powinniśmy mieć dwadzieścia trebuszy, nie dwa, i to zamontowanych na saniach i na obrotowych podstawach, żebyśmy mogli je przemieszczać. To była bezużyteczna myśl. Równie dobrze mógłby sobie zażyczyć tysiąca ludzi i być może także smoka, albo nawet trzech. Donal Noye nie wrócił – ani on, ani żaden z ludzi, którzy zeszli z nim do czarnego, zimnego tunelu. Mur należy do mnie – powtarzał sobie Jon, gdy tylko czuł, że opuszczają go siły. On również wziął w ręce łuk, choć palce miał sztywne i obolałe, prawie

odmrożone. Powróciła też gorączka, a od czasu do czasu noga drżała mu niepowstrzymanie, przeszywając ciało przypominającym rozgrzany do białości nóż bólem. Jeszcze tylko jedna strzała i odpocznę – powtarzał sobie z pięćdziesiąt razy. Jeszcze tylko jedna. Gdy kołczan robił się pusty, któraś z sierot z Mole’s Town przynosiła mu następny. Jeszcze tylko jeden kołczan i koniec. Świt z pewnością był już blisko. Gdy ranek wreszcie nastał, z początku nikt z nich nawet tego nie zauważył. Na świecie nadal było ciemno, lecz czerń przeszła w szarość, a z mroku zaczęły

się wyłaniać niewyraźne kształty. Jon opuścił łuk i wpatrzył się w ciemne chmury zasłaniające niebo na wschodzie. Dostrzegał za nimi łunę jutrzenki, być może jednak był to jedynie sen. Nałożył na cięciwę kolejną strzałę. Gdy wschodzące słońce rzuciło na pole bitwy blade snopy światła, Jon wstrzymał oddech z wrażenia. Na dole ciągnął się szeroki na pół mili pas ziemi dzielący Mur od skraju lasu. Wystarczyła połowa nocy, by obrócili go w pustkowie pełne spalonej trawy,

gotującej się smoły, odłamków kamienia i trupów. Do padliny spalonego mamuta zlatywały się już wrony. Na ziemi leżały też martwe olbrzymy, lecz za nimi... Po jego lewej stronie ktoś jęknął. Usłyszał też głos septona Celladora. – Matko, zmiłuj się. Och, och, och, Matko zmiłuj się. Pod drzewami czekali wszyscy dzicy na świecie. Łupieżcy i olbrzymy, wargowie i zmiennoskórzy, górale, słonowodni żeglarze, kanibale znad zamarzniętych rzek, jaskiniowcy o pomalowanych twarzach, psie rydwany

znad Lodowego Brzegu, Rogostopi o podeszwach stóp twardych niczym wygarbowana skóra, wszystkie niezwykłe plemiona, które Mance zebrał razem, by przedrzeć się przez Mur. To nie jest wasza ziemia – chciał do nich krzyknąć Jon. Nie ma tu dla was miejsca. Odejdźcie. Potrafił sobie wyobrazić, jak Tormund Zabójca Olbrzyma zaśmiałby się na te słowa. Ygritte zaś powiedziałaby mu: – Nic nie wiesz, Jonie Snow. Poruszył dłonią, w której zwykł trzymać miecz, zginając i prostując palce, choć

przecież dobrze wiedział, że na szczycie Muru nie dojdzie do walki na białą broń. Przemarzł i dręczyła go gorączka. Nagle ciężar łuku wydał mu się zbyt wielki. Zdał sobie sprawę, że bitwa z magnarem była niczym, a nocna walka czymś jeszcze mniej ważnym, zaledwie próbnym atakiem, sztyletem w ciemności, który miał ich zaskoczyć nie przygotowanych. Prawdziwy bój dopiero się zaczynał. – Nie wiedziałem, że będzie ich tak wielu – odezwał się Atłas.

Jon wiedział. Widział ich już przedtem, aczkolwiek nie ustawionych w bojowym szyku. Podczas marszu kolumna dzikich ciągnęła się długimi milami niczym jakiś ogromny robak. Nigdy nie widziało się wszystkich naraz. Teraz jednak... – Nadchodzą – zabrzmiał czyjś ochrypły głos. Centrum formacji dzikich tworzyły mamuty. Była ich z górą setka, a dosiadające ich olbrzymy ściskały w dłoniach drewniane młoty i wielkie kamienne topory. Za nimi biegły dalsze olbrzymy, pchające osadzony na wielkich drewnianych kołach pień

drzewa o zaostrzonym w szpic końcu. Taran – pomyślał zrozpaczony Jon. Jeśli brama na dole nadal się trzymała, wystarczy kilka pocałunków tego monstrum, by zamieniła się w drzazgi. Po obu stronach grupy olbrzymów mknęła fala jeźdźców w strojach z utwardzanej skóry, którzy trzymali w rękach opalane nad ogniskiem piki, masa biegnących łuczników, setki pieszych wojowników z włóczniami, procami, maczugami i skórzanymi tarczami. Na flankach widać było kościane rydwany znad Lodowego Brzegu, które podskakiwały z klekotem na głazach i korzeniach, ciągnięte przez zaprzęgi wielkich, białych psów. Wściekłość głuszy – pomyślał Jon,

słuchając pisku dud, szczekania psów, trąbienia mamutów, gwizdów i wrzasków wolnych ludzi, ryków krzyczących w starym języku olbrzymów. Łoskot ich bębnów odbijał się echem od lodu niby huk gromu. Jon wyczuwał otaczającą go zewsząd rozpacz. – Jest ich chyba ze sto tysięcy – zawodził Atłas. – Jak zdołamy powstrzymać taką masę? – Mur ich powstrzyma – usłyszał własny głos Jon. Odwrócił się i powtórzył głośniej te same słowa. – Mur ich powstrzyma. Mur broni się

sam. – To zapewnienie było pozbawione znaczenia, musiał jednak je wygłosić. Potrzebował go niemal równie mocno jak jego bracia. – Mance chce nas pozbawić odwagi liczebnością swych zastępów. Czy ma nas za głupich? – krzyczał, zapomniawszy o nodze. Wszyscy słuchali go z przejęciem. – Rydwany, jeźdźcy, wszyscy ci durnie z piechoty... co mogą nam zrobić, jeśli jesteśmy na górze? Czy któryś z was kiedyś widział, żeby mamut wspiął się na mur? – Wybuchnął śmiechem. Pyp, Owen i kilku innych podążyło za jego przykładem. –

Wszyscy oni nic nie znaczą. Jeszcze mniej niż nasi słomiani bracia. Nie mogą nas dosięgnąć i nie mogą nam nic zrobić. Nie boimy się ich, prawda? – NIE BOIMY! – ryknął Grenn. – Oni są na dole, a my jesteśmy na górze – ciągnął Jon – i dopóki brama się trzyma, nie przejdą. Nie przejdą! – Wszyscy powtórzyli krzykiem jego słowa, wymachując mieczami i łukami w powietrzu, aż policzki im poczerwieniały. Jon zauważył Baryłę, który trzymał pod pachą róg. – Bracie – rozkazał mu – daj sygnał do bitwy. Baryła uśmiechnął się szeroko, uniósł

róg i zagrał dwa długie sygnały, znaczące „dzicy”. Inne rogi powtórzyły jego zew, aż wydawało się, że sam Mur zadrżał, a echo potężnych, niskich jęków zagłuszyło wszystkie inne dźwięki. – Łucznicy – zawołał Jon, gdy rogi już wybrzmiały – celujcie tylko w tych cholernych olbrzymów pchających taran. Strzelajcie na mój rozkaz, nie wcześniej. OLBRZYMY I TARAN. Chcę, żeby strzały sypały się na nich przy każdym kroku, ale zaczekajmy, aż wejdą w ich zasięg. Każdy, kto zmarnuje strzałę,

będzie musiał zleźć na dół i przynieść ją z powrotem. Słyszycie mnie? – Słyszę – krzyknął Owen Przygłup. – Słyszę cię, lordzie Snow. Jon roześmiał się głośno jak pijak albo szaleniec. Jego ludzie śmiali się razem z nim. Zauważył, że rydwany i jeźdźcy na skrzydłach znacznie już wyprzedzili środek linii. Dzicy nie pokonali jeszcze nawet jednej trzeciej dzielącej ich od Muru połowy mili, a ich szyk już zaczynał się rozsypywać.

– Załadujcie trebusz kruczymi stopami – rozkazał Jon. Owen, Baryła, nakierujcie katapulty na środek. Skorpiony, załadować ogniste włócznie i strzelać na mój rozkaz. – Wskazał na chłopaków z Mole’s Town. – Ty, ty i ty, bierzcie w łapy pochodnie. Dzicy łucznicy strzelali, biegli kawałek naprzód, zatrzymywali się, ponownie strzelali i pokonywali kolejne dziesięć jardów. Było ich tak wielu, że powietrze cały czas przeszywało pełno strzał, żadna z nich jednak nie była w stanie dosięgnąć celu. To marnotrawstwo – pomyślał Jon. Daje się odczuć ich brak dyscypliny. Małe,

zrobione z rogu i drewna łuki wolnych ludzi nie mogły się równać zasięgiem z wielkimi, cisowymi łukami Nocnej Straży, a do tego dzicy usiłowali trafić ludzi, którzy znajdowali się siedemset stóp wyżej od nich. – Niech sobie strzelają – powtarzał Jon. – Czekajcie. Spokój. – Ich płaszcze łopotały na wietrze. – Wiatr wieje nam w twarz, to zmniejszy zasięg. Zaczekajmy. Bliżej, bliżej. Dudy zawodziły, bębny grzmiały, a strzały dzikich spadały na ziemię. – NACIĄGNIJ. – Jon uniósł własny łuk

i przyciągnął strzałę do ucha. Atłas podążył za jego przykładem, podobnie jak Grenn, Owen Przygłup, Zapasowy But, Czarny Jack Bulwer, Arron oraz Emrick. Zei oparła sobie kuszę o bark. Jon śledził wzrokiem zbliżający się taran, wlokące się ociężale po obu jego bokach mamuty i olbrzymów. Wydawali się stąd tacy mali, że mógłby ich zgnieść w jednej dłoni. Gdyby tylko była wystarczająco wielka. Szli przez pole śmierci. Setka wron poderwała się z padliny mamuta, uciekając przed zbliżającymi się z łoskotem dzikimi. Coraz bliżej i bliżej, aż wreszcie...

– WYPUŚĆ! Czarne strzały pomknęły ze świstem w dół niczym pierzastoskrzydłe węże. Jon nie czekał, by sprawdzić, w co trafiły, lecz natychmiast sięgnął po drugi pocisk. – NAŁÓŻ. NACIĄGNIJ. WYPUŚĆ. – Gdy tylko strzała opuściła cięciwę, znalazł następną. – NAŁÓŻ. NACIĄGNIJ. WYPUŚĆ. – I znowu. I znowu. Jon krzyknął do załogi trebusza i usłyszał skrzypienie oraz ciężki łoskot. Sto zaostrzonych, stalowych kruczych stóp pomknęło w górę. – Katapulty –

zawołał. – Skorpiony. Łucznicy, strzelać bez rozkazu. Strzały dzikich uderzały teraz o Mur, sto stóp pod nimi. Drugi olbrzym zachwiał się nagle na nogach. Nałóż, naciągnij, wypuść. Jeden z mamutów wpadł na drugiego, obalając na ziemię szereg olbrzymów. Nałóż, naciągnij, wypuść. Jon zauważył, że taran runął na ziemię, a pchające go olbrzymy są martwe albo konające. – Strzały zapalające – krzyknął. – Chcę, żeby ten taran spłonął. Ryki rannych mamutów i basowe wrzaski olbrzymów mieszały się z

dźwiękiem bębnów i piszczałek, tworząc straszliwą muzykę. Mimo to łucznicy nie przestawali strzelać, jakby byli głusi niczym nieżyjący Dick Follard. Mogli być mętami zakonu, pozostawali jednak ludźmi z Nocnej Straży albo czymś bardzo do nich zbliżonym. I właśnie dlatego dzicy nie przejdą. Jeden z mamutów wpadł w amok. Zabijał ludzi trąbą i tratował łuczników. Jon po raz kolejny naciągnął łuk i wypuścił strzałę w kudłaty zad bestii, by jeszcze bardziej ją podjudzić. Na wschodzie i zachodzie szeregi dzikich bez przeszkód dotarły do Muru.

Rydwany zatrzymały się bądź zawróciły, natomiast jeźdźcy kręcili się bez celu u stóp potężnego lodowego urwiska. – Pod bramą! – krzyknął ktoś, być może Zapasowy But. – Mamut pod bramą! – Ogień – warknął Jon. – Grenn, Pyp. Grenn odłożył łuk, przewrócił na bok beczkę oleju i podtoczył ją na samą krawędź Muru. Pyp wyrwał z niej szpunt i wsadził w to miejsce szmatę, którą następnie podpalił

pochodnią. Obaj zepchnęli beczkę w dół. Sto stóp niżej odbiła się od ściany i rozpadła na kawałki, wypełniając powietrze połamanymi klepkami oraz płonącym olejem. Grenn toczył już do krawędzi drugą, a Baryła trzecią. Pyp podpalił obie. – Dostał! – krzyknął Atłas, wysuwając głowę tak daleko, że Jon był pewien, iż chłopak spadnie. – Dostał, dostał, DOSTAŁ! Słychać było ryk ognia. W zasięgu jego wzroku pojawił się płonący olbrzym, który padł na ziemię i zaczął się po niej tarzać.

I nagle mamuty rzuciły się do ucieczki, przerażone dymem i płomieniami. W swej panice wpadały na podążających z tyłu pobratymców. Ci również pierzchali. Olbrzymy i dzicy pośpiesznie schodzili im z drogi. W pół uderzenia serca cały środek armii Mance’a poszedł w rozsypkę. Jeźdźcy na skrzydłach dostrzegli, że towarzysze ich porzucają, i postanowili również się wycofać. Żaden z nich nie zdążył posmakować krwi. Nawet rydwany odtoczyły się w dal, nie dokonawszy niczego poza wzbudzeniem odrobiny strachu i narobieniem mnóstwa hałasu. Jak już się zatamują, to na dobre – pomyślał Jon Snow, spoglądając na uciekających dzikich. Wszystkie bębny

umilkły. Jak ci się podoba ta muzyka, Mance? Jak ci się podoba smak żony Dornijczyka? – Czy ktoś jest ranny? – zapytał. – Cholerne skurwysyny trafiły mnie w nogę – Zapasowy But wyrwał sobie strzałę i pomachał nią nad głową. – Tę drewnianą! Rozległ się ochrypły krzyk radości. Zei złapała Owena za ręce, zakręciła nim wkoło i na oczach wszystkich obdarzyła długim, wilgotnym pocałunkiem. Chciała pocałować również Jona, ten jednak złapał ją za ramię i odepchnął, delikatnie, ale stanowczo.

– Nie – sprzeciwił się. Skończyłem już z całowaniem. Nagle poczuł się zbyt zmęczony, by utrzymać się na nogach. Nogę od kolana aż po pachwinę ogarnął mu paraliżujący ból. Sięgnął po kulę. – Pyp, pomóż mi dojść do klatki. Grenn, Mur należy do ciebie. – Do mnie? – zapytał Grenn. – Do niego? – zawołał Pyp. Trudno było określić, który z nich jest bardziej przerażony. – Ale – wyjąkał Grenn – a... ale co mam zrobić, jeśli dzicy znowu zaatakują?

– Powstrzymać ich – odpowiedział Jon. Gdy zjeżdżali w dół, Pyp zdjął hełm i otarł sobie czoło. – Zamarznięty pot. Czy może być coś bardziej obrzydliwego niż zamarznięty pot? – Roześmiał się. – Bogowie, chyba nigdy w życiu nie byłem taki głodny. Przysięgam, że mógłbym zeżreć całego żubra. Myślisz, że Hobb upiecze dla nas Grenna? – Gdy jednak zobaczył minę Jona, uśmiech zniknął z jego twarzy. – Co się stało? Czy to twoja noga? – Moja noga – zgodził się młodzieniec.

Nawet te dwa słowa wypowiedział z wysiłkiem. – Ale nie chodzi o bitwę? Bitwę wygraliśmy. – Zapytaj mnie o to, kiedy już zobaczę bramę – odparł ponurym tonem Jon. Potrzebny mi ogień, gorący posiłek, ciepłe łóżko i coś, co powstrzyma ten ból – powiedział sobie. Najpierw jednak musiał sprawdzić tunel i dowiedzieć się, co się stało z Donalem Noye’em. Po bitwie z Thennami potrzebowali

niemal całego dnia, by usunąć spod wewnętrznej bramy lód i połamane belki. Pate Plama, Baryła i niektórzy z pozostałych budowniczych spierali się zawzięcie o to, czy nie powinni po prostu zostawić tam szczątków jako kolejnej przeszkody dla Mance’a. To jednak oznaczałoby rezygnację z obrony tunelu i Noye nie chciał o tym nawet słyszeć. Mając ludzi przy machikułach oraz łuczników i włóczników przy każdej z wewnętrznych krat, garstka zdeterminowanych braci mogła powstrzymać sto razy liczniejszy oddział dzikich i zatkać tunel ich trupami. Noye nie zamierzał dopuścić do tego, by Mance przedostał się na drugą stronę Muru za darmo.

Dlatego wzięli kilofy, łopaty i sznury, usunęli szczątki schodów i dokopali się do bramy. Jon zaczekał przy zimnej żelaznej kracie, aż Pyp przyniesie zapasowy klucz od maestera Aemona. Niespodziewanie nadszedł z nim sam maester, któremu towarzyszył niosący lampę Clydas. – Kiedy skończycie, przyjdź do mnie – nakazał starzec Jonowi, gdy Pyp zmagał się z łańcuchami. – Muszę ci zmienić bandaże i zrobić świeży okład. Potrzeba ci też trochę sennego wina na ból.

Jon skinął słabo głową. Drzwi otworzyły się. Pierwszy do środka wszedł Pyp. Za nim podążał Clydas z lampą. Jon ledwie mógł dotrzymać kroku maesterowi Aemonowi. Ze wszystkich stron otaczał ich bliski na wyciągnięcie ręki lód. Młodzieniec czuł chłód, który przenikał mu do kości, oraz ciężar Muru nad głową. Było to tak, jakby wchodził do przełyku lodowego smoka. Tunel zakręcił nagle, jeden raz, a potem drugi. Pyp otworzył kolejną żelazną bramę. Ruszyli dalej, znowu skręcili i ujrzeli przed sobą przenikające przez lód słabe i blade światło. To niedobrze – zrozumiał natychmiast Jon. To bardzo niedobrze.

– Na podłodze jest krew – odezwał się nagle Pyp. Wszyscy walczyli i zginęli w ostatnim, długim na dwadzieścia stóp odcinku tunelu. Zewnętrzne wrota ze wzmocnionej żelazem dębiny porąbano na kawałki, a potem wyrwano z zawiasów. Jeden z olbrzymów wczołgał się do środka przez ich szczątki. Lampa rzucała na makabryczną scenę posępne, czerwonawe światło. Pyp odwrócił się na bok, by zwymiotować, a Jon pozazdrościł maesterowi Aemonowi ślepoty.

Noye i jego ludzie czekali wewnątrz, za bramą z ciężkich, żelaznych krat, taką samą jak te, które otworzył Pyp. Dwie kusze zdążyły wystrzelić tuzin bełtów w posuwającego się naprzód olbrzyma. Potem zapewne na czoło wysunęli się włócznicy, którzy dźgali swą bronią przez kraty. Mimo to olbrzym miał jeszcze siłę sięgnąć do wewnątrz, urwać głowę Pate’owi Plamie, złapać za kraty i rozerwać je. Na podłodze leżały ogniwa roztrzaskanego łańcucha. Jeden olbrzym. Wszystko to dzieło jednego olbrzyma. – Czy wszyscy zginęli? – zapytał cicho maester Aemon.

– Tak. Donal był ostatni. – Miecz Noye’a wbił się w gardło olbrzyma aż do połowy długości klingi. Płatnerz zawsze wydawał się Jonowi potężnym mężczyzną, lecz zamknięty w ogromnych ramionach przeciwnika wyglądał niemal jak dziecko. – Olbrzym złamał mu kręgosłup. Nie wiem, który z nich skonał pierwszy. – Wziął latarnię i podszedł bliżej, by się lepiej przyjrzeć. – Mag. – Jestem ostatnim z olbrzymów. Ogarnął go smutek, nie miał jednak czasu się roztkliwiać. – To był Mag Mocarny. Król olbrzymów.

Nagle zatęsknił za słońcem. W tunelu było zimno i ciemno. Dusił się tu od odoru krwi i śmierci. Zwrócił lampę Clydasowi, przecisnął się między zwłokami i wyłamanymi kratami, po czym wyszedł na zewnątrz, by zobaczyć, co się kryje za roztrzaskanymi wrotami. Drogę częściowo przegradzało ogromne ścierwo mamuta. Jon zahaczył płaszczem o jeden z kłów bestii i rozdarł go sobie. Na zewnątrz leżały trzy trupy olbrzymów, na wpół pogrzebane pod zwałami kamieni, błota i stwardniałej smoły. Widział miejsca, w których ogień stopił Mur. Wielkie tafle lodu odpadły od ściany pod

wpływem gorąca i roztrzaskały się na poczerniałym gruncie. Podniósł wzrok. Stąd Mur wydaje się ogromny, gotowy zmiażdżyć patrzącego. Jon wrócił do tunelu, gdzie czekali na niego pozostali. – Musimy naprawić zewnętrzną bramę, najlepiej jak potrafimy, a potem zablokować ten odcinek tunelu. Gruzem, odłamami lodu, czymkolwiek. Całą drogę aż do drugiej bramy, o ile tylko zdołamy. Ser Wynton będzie musiał przejąć dowództwo. Jest ostatnim rycerzem, który nam pozostał. Musi natychmiast przystąpić do działania. Olbrzymy wrócą, nim zdążymy się

zorientować. Trzeba mu powiedzieć... – Możesz mu mówić, co tylko chcesz – przerwał mu spokojnym głosem maester Aemon. – Uśmiechnie się, pokiwa głową i zaraz o wszystkim zapomni. Przed trzydziestu laty ser Wyntonowi Stoutowi zabrakło zaledwie dwunastu głosów do tego, by zostać lordem dowódcą. Był znakomitym kandydatem. Jeszcze dziesięć lat temu potrafiłby sobie poradzić. Ale nie teraz. Wiesz o tym równie dobrze jak Donal, Jon. Była to prawda. – A więc ty wydaj rozkaz – powiedział maesterowi Jon. – Spędziłeś na Murze

całe życie i ludzie będą cię słuchać. Musimy zamknąć bramę. – Jestem maesterem. Noszę łańcuch i złożyłem śluby. Mój zakon służy, Jon. Nie wydajemy rozkazów, lecz udzielamy rad. – Ktoś musi... – Ty. Ty musisz poprowadzić ludzi. – Nie. – Tak, Jon. To nie potrwa długo. Tylko do czasu powrotu garnizonu. Wybrał cię Donal, a przed nim Qhorin Półręki. Lord dowódca Mormont uczynił cię

swym zarządcą. Jesteś synem Winterfell, bratankiem Benjena Starka. Albo ty, albo nikt. Mur należy do ciebie, Jonie Snow.

Arya Gdy budziła się co rano, zawsze czuła w swym wnętrzu pustkę. Nie był to głód, choć niekiedy on również ją nawiedzał, lecz puste miejsce tam, gdzie kiedyś miała serce, gdzie żyli jej bracia i rodzice. Głowa również ją bolała. Nie tak bardzo jak z początku, lecz nadal dość mocno. Arya przyzwyczaiła się już do tego. Dobrze przynajmniej, że guz już się zmniejszał. Pustka nie chciała jednak zniknąć. Nigdy już nie zniknie – powtarzała sobie, zasypiając. W niektóre dni w ogóle nie miała

ochoty się budzić. Kuliła się pod płaszczem i zaciskała mocno powieki w nadziei, że sen powróci. Gdyby tylko Ogar zostawił ją w spokoju, mogłaby spać cały dzień i noc. Spać i śnić. Sny były w tym najlepsze. Prawie co noc śniły się jej wilki. Wielka wataha wilków, której przewodziła. Była większa od reszty. Silniejsza i szybsza. Potrafiła prześcignąć konia i pokonać lwa. Gdy szczerzyła kły, uciekali przed nią nawet ludzie, w brzuchu rzadko czuła pustkę, a gęste futro chroniło ją przed zimnym wiatrem.

Towarzyszyli jej bracia i siostry, coraz więcej braci i sióstr. Byli gwałtowni, straszni i należeli do niej. Nigdy jej nie opuszczą. Choć jednak jej noce pełne były wilków, dni należały do psa. Sandor Clegane co rano kazał jej wstawać, czy tego chciała czy nie. Przeklinał ją ochrypłym głosem albo podnosił na nogi i potrząsał. Raz wylał jej na głowę hełm pełen zimnej wody. Zerwała się drżąca i mokra, spróbowała go kopnąć, on jednak roześmiał się tylko. – Wytrzyj się i nakarm te cholerne konie – rozkazał. Spełniła jego polecenie.

Mieli teraz dwa wierzchowce, Nieznajomego oraz małą, gniadą klacz, którą Arya nazwała Płoszką, gdyż Sandor powiedział, że z pewnością uciekła z Bliźniaków, tak samo jak oni. Znaleźli ją wałęsającą się bez jeźdźca po polu, nazajutrz po rzezi. Była całkiem niezłym koniem, lecz Arya nie potrafiła pokochać tchórza. Nieznajomy by walczył. Mimo to opiekowała się klaczą najlepiej, jak potrafiła. Lepsze to niż jechać na jednym koniu z Ogarem. Poza tym klacz mogła być płochliwa, lecz była też młoda i silna. Arya sądziła, że gdyby okazało się to konieczne, mogłaby prześcignąć Nieznajomego.

Ogar nie pilnował jej już tak uważnie jak dawniej. Czasami wydawało się, że nie obchodzi go, czy z nim zostanie, czy ucieknie. Nocami nie wiązał jej w płaszczu. Pewnej nocy zabiję go, gdy będzie spał – powtarzała sobie, nie zrobiła tego jednak. Pewnego dnia ucieknę na Płoszce i nie zdoła mnie dogonić – myślała, lecz tego zamiaru również nie zrealizowała. Dokąd mogłaby się udać? Winterfell spłonęło. Brat jej dziadka przebywał w Riverrun, nie znał jej jednak, podobnie jak ona jego. Być może lady Smallwood pozwoliłaby jej zostać w Żołędziowym Dworze, lecz nie było to bynajmniej pewne. Poza tym Arya nie była do końca przekonana, czyby tam trafiła.

Czasami myślała, że mogłaby wrócić do gospody Sharny, jeśli nie zmyła jej powódź. Mogłaby zostać z Gorącą Bułką albo może znalazłby ją tam lord Beric. Anguy nauczyłby ją strzelania z łuku. Byłaby z Gendrym i przystałaby do banitów jak Wenda Biała Łania z pieśni. To był jednak głupi pomysł, godny Sansy. Gorąca Bułka i Gendry opuścili ją, gdy tylko nadarzyła się okazja, a lordowi Bericowi i jego banitom zależało tylko na okupie za nią, tak samo jak Ogarowi. Nikt z nich jej nie potrzebował. Nigdy nie byli moją watahą.

Nawet Gorąca Bułka i Gendry. Byłam głupia, że w to wierzyłam. Głupia, mała dziewczynka, a nie żadna wilczyca. Została więc z Ogarem. Codziennie jechali od świtu do zmierzchu, nigdy nie spali dwa razy w tym samym miejscu i o ile tylko było to możliwe, unikali miasteczek, wsi i zamków. Pewnego razu zapytała Sandora Clegane’a, dokąd właściwie się wybierają. – Jak najdalej stąd – odpowiedział. – To wszystko, co musisz wiedzieć. W tej chwili nie jesteś dla mnie warta złamanego grosza i nie mam ochoty słuchać twojego skomlenia.

Szkoda, że nie pozwoliłem ci uciec do tego cholernego zamku. – Szkoda – zgodziła się, myśląc o matce. – Gdybym ci na to pozwolił, już byś nie żyła. Powinnaś mi podziękować. Zaśpiewać mi jakąś ładną piosneczkę, tak jak twoja siostra. – Czyją też uderzyłeś toporem? – Uderzyłem cię płazem topora, ty głupia, mała dziewucho. Gdybyś oberwała ostrzem, kawałki twojej głowy spłynęłyby Zielonymi Widłami. A teraz zamknij tę cholerną gębę.

Gdybym miał choć odrobinę rozsądku, oddałbym cię milczącym siostrom. One wycinają języki dziewczynkom, które za dużo gadają. To nie był prawdziwy zarzut. Poza tym jednym razem Arya nie odzywała się prawie w ogóle. Niekiedy całymi dniami nie wymieniali ani słowa. Wypełniająca Aryę pustka nie pozwalała jej nic mówić, a Ogar był na to zbyt rozgniewany. Wyczuwała jego wściekłość, widziała ją w jego twarzy, w grymasie zaciśniętych ust i spojrzeniach, którymi ją obrzucał. Gdy tylko brał topór i szedł narąbać drewna, ogarniał go zimny gniew. Rąbał

wściekle drzewo, zwalony pień czy ułamany konar, aż mieli dwadzieścia razy więcej szczap, niż mogli ich potrzebować. Czasami czuł się po tym tak zmęczony i obolały, że kładł się i natychmiast zapadał w sen, nawet nie rozpalając ogniska. Arya nienawidziła go za to. Takimi nocami najdłużej wpatrywała się w topór. Wydaje się okrutnie ciężki, ale idę o zakład, że dałabym radę go udźwignąć. Z pewnością też nie uderzyłaby go płazem. Niekiedy widywali innych ludzi, wieśniaków na polach, świniopasów ze świniami, dojarkę prowadzącą krowę, giermka wiozącego wiadomość zrytą

koleinami drogą. Arya nie miała ochoty rozmawiać z żadnym z nich. Było to tak, jakby mieszkali w odległym kraju i mówili w jakimś dziwacznym, obcym języku. Nie mieli ze sobą nic wspólnego. Poza tym bezpieczniej było pozostawać w ukryciu. Od czasu do czasu krętymi, wiejskimi drogami przejeżdżały kolumny jeźdźców z bliźniaczymi wieżami Freyów na chorągwiach. – Szukają zbiegłych ludzi z północy – wyjaśnił Ogar, gdy ich minęli. – Gdy tylko usłyszysz tętent kopyt, natychmiast się chowaj, bo to raczej nie będą przyjaciele.

Pewnego dnia, w zagłębieniu pozostałym po korzeniach zwalonego dębu, natknęli się na innego uciekiniera z Bliźniaków. Mężczyzna nosił na piersi różową pannę, pląsającą w jedwabnych strojach. Powiedział im, że jest człowiekiem ser Marqa Pipera, łucznikiem, który stracił swój łuk. Lewy bark miał wykręcony i obrzmiały. Wyjaśnił, że to od ciosu buzdygana, który połamał mu kości i wbił głęboko w ciało ogniwa kolczugi. – To był człowiek z północy – płakał mężczyzna. – Nosił na piersi okrwawionego człowieka, a kiedy zobaczył moje godło, zażartował, że czerwony mężczyzna powinien

zatańczyć z różową panną. Wypiłem za jego lorda Boltona, on wypił za ser Marqa, później wypiliśmy razem za lorda Edmure’a, lady Roslin i króla północy. A potem mnie zabił. Jego oczy błyszczały od gorączki i Arya zrozumiała, że powiedział prawdę. Bark mężczyzny był groteskowo obrzmiały, a cały lewy bok pokrywały plamy ropy i krwi. Bił też od niego smród. Śmierdzi trupem. Ranny błagał ich o łyk wina. – Gdybym miał wino, sam bym je wypił – rzekł mu Ogar. – Mogę ci dać wody i dar łaski.

Łucznik wpatrywał się w niego przez dłuższą chwilę. – Jesteś psem Joffreya – odezwał się wreszcie. – Teraz swoim własnym. Chcesz tej wody? – Tak. – Mężczyzna przełknął ślinę. – I dar. Proszę. Niedługo przedtem mijali mały staw. Sandor podał Aryi swój hełm i kazał jej go napełnić. Gdy szła nad wodę, błoto mlaskało pod jej butami. Psi łeb posłużył jej jako wiadro. Woda wyciekała przez oczy, lecz na dnie

hełmu zostało jej całkiem sporo. Kiedy wróciła, łucznik uniósł twarz i zaczęła mu nalewać wody do ust. Przełykał ją natychmiast, a to, czego nie zdołał przełknąć, spływało po policzkach, zwilżając brązową zakrzepłą krew, która pokrywała zarost. Po chwili z brody zwisły mu jasnoróżowe łzy. Gdy woda się skończyła, złapał za hełm i oblizał stal. – Dziękuję – powiedział. – Ale szkoda, że to nie wino. Chciałbym się napić wina.

– Ja też. Ogar wbił mu sztylet w pierś niemal czułym gestem. Wsparł się na nożu całym ciężarem ciała, przebijając opończę, kolczugę i jej wyściółkę. Potem wyciągnął sztylet i wytarł go o zwłoki. – Tu właśnie jest serce, dziewczynko – stwierdził, spoglądając na Aryę. – Tak się zabija człowieka. To jeden ze sposobów. – Pochowamy go? – A po co? – odparł Sandor. – Jemu jest

już wszystko jedno, a my nie mamy łopaty. Zostawimy go wilkom i dzikim psom. Twoim i moim braciom. – Przeszył ją twardym spojrzeniem. – Ale najpierw go okradniemy. W sakiewce łucznika znaleźli dwa srebrne jelenie i prawie trzydzieści miedziaków, a sztylet miał wprawiony w rękojeść ładny, różowy kamień. Ogar zważył nóż w dłoni, a potem rzucił go Aryi. Złapała go za rękojeść i wsunęła za pas. Od razu poczuła się trochę lepiej. Nie była to Igła, zawsze jednak stal. Zabity miał też kołczan strzał, lecz bez łuku nie było z nich wielkiego

pożytku. Jego buty były za duże dla Aryi i za małe dla Ogara, je również więc zostawili. Arya wzięła sobie jego garnkowy hełm, mimo że opadał jej na nos i musiała przechylać go do tyłu, żeby coś widzieć. – Musiał mieć też konia, bo inaczej nie udałoby mu się zwiać – stwierdził Clegane – ale bydlę na pewno dawno uciekło w cholerę. Trudno wyczuć, jak długo tu leżał. Gdy dotarli do podgórza Gór Księżycowych, deszcze ustały niemal całkowicie. Arya widziała teraz słońce,

księżyc i gwiazdy. Miała wrażenie, że zmierzają na wschód. – Dokąd się wybieramy? – zapytała znowu. Tym razem Ogar jej odpowiedział. – Masz w Orlim Gnieździe ciotkę. Może ona zapłaci mi okup za twoją kościstą dupę, chociaż bogowie wiedzą, dlaczego miałaby to zrobić. Kiedy znajdziemy górski trakt, pojedziemy nim pod samą Krwawą Bramę. Ciotka Lysa. Ta myśl nic dla Aryi nie znaczyła. Tęskniła za matką, nie za jej siostrą.

Nie znała jej, podobnie jak brata swego dziadka, Blackfisha. Trzeba było przedostać się do zamku. Nie mieli pewności, czy jej matka i Robb nie żyją. Przecież nie widzieli, jak ich zabito. Być może lord Frey wziął ich tylko do niewoli. Być może siedzieli skuci łańcuchami w jego lochu albo Freyowie zabrali ich do Królewskiej Przystani, żeby Joffrey mógł im uciąć głowy. Nie wiedzieli tego. – Powinniśmy wrócić – oznajmiła nagle. – Wrócić do Bliźniaków po moją matkę. Na pewno żyje. Musimy ją uratować. – Myślałem, że to twoja siostra ma

głowę pełną pieśni – warknął Ogar. – To prawda, że Frey mógł oszczędzić twoją matkę z myślą o okupie, ale za całe siedem piekieł nie dam rady uwolnić jej stamtąd w pojedynkę. – Poszłabym z tobą. Wydał z siebie dźwięk, który był prawie śmiechem. – Stary na pewno zlałby się ze strachu. – Boisz się śmierci i tyle! – rzuciła z pogardą. Tym razem Clegane naprawdę się roześmiał.

– Śmierci się nie boję. Tylko ognia. A teraz bądź cicho, bo inaczej sam wytnę ci język i oszczędzę milczącym siostrom wysiłku. Jedziemy do Doliny. Arya nie wierzyła, by naprawdę miał to zrobić. Chciał ją tylko przestraszyć, tak jak Różowe Oko wtedy, gdy mówił, że zbije ją do krwi. Niemniej jednak nie zamierzała tego sprawdzać. Sandor Clegane nie był Różowym Okiem. Różowe Oko nie przerąbywał ludzi na pół ani nie uderzał ich toporami. Nawet płazem. Gdy zasypiała, myślała o matce i zastanawiała się, czy nie powinna zabić

Ogara we śnie i sama uratować lady Catelyn. Kiedy zamknęła oczy, ujrzała na wewnętrznej powierzchni powiek twarz matki. Jest tak blisko, że prawie czuję jej zapach... ...i nagle go poczuła. Ledwie przebijał się przez inne zapachy, przez woń mchu, błota i wody, smród gnijącej trzciny i rozkładających się ludzi. Podeszła powoli po miękkim gruncie aż do samego brzegu, wychłeptała trochę wody i uniosła łeb, by powęszyć. Niebo było szare i zachmurzone, a po zielonej rzece pływało mnóstwo najrozmaitszych przedmiotów. Na płyciznach pełno było ludzkich trupów. Niektóre z nich spływały z prądem, inne woda

wyrzuciła na brzeg. Wokół tłoczyli się jej bracia i siostry szarpiące nadgniłe mięso. Były tam też wrony, które skrzeczały na wilki, wypełniając powietrze swymi piórami. Ich krew była gorętsza i jedna z jej sióstr złapała przelatującego obok ptaka za skrzydło. Widząc to, sama nabrała ochoty na wronę. Chciała poczuć smak krwi, usłyszeć trzask miażdżonych zębami kości, wypełnić żołądek ciepłą, nie zimną strawą. Była głodna, a wszędzie wokół miała mnóstwo mięsa, wiedziała jednak, że nie może go jeść. Zapach stawał się coraz silniejszy.

Postawiła uszy, wsłuchując się w powarkiwanie swych towarzyszy, wrzask rozgniewanych wron, furkot skrzydeł i szum rzeki. Gdzieś z oddali dobiegało rżenie koni oraz krzyki żywych ludzi, oni jednak nie byli ważni. Liczył się tylko zapach. Raz jeszcze powęszyła. Tutaj. Ujrzała coś białego, co płynęło z prądem, obracając się, gdy otarło się o ukryty pod wodą pień. Trzciny rozstępowały się przed nim. Pobiegła z pluskiem przez płycizny, po czym rzuciła się na głębszą wodę, mocno pracując nogami. Nurt był silny, lecz ona była silniejsza. Płynąc,

kierowała się węchem. Rzeka pełna była intensywnych, wilgotnych zapachów, ale to nie one ją przyciągały. Wabiła ją ostra, czerwona woń zimnej krwi, słodki, mdły odór śmierci. Ścigała to coś tak, jak często ścigała czerwone jelenie pośród drzew. Na koniec dopadła je i zamknęła szczęki na bladym ramieniu. Potrząsnęła nim, by się poruszyło, lecz czuła wyłącznie smak śmierci i krwi. Była już jednak zmęczona i zdołała jedynie przyciągnąć to do brzegu. Kiedy wywlekła je na piasek, jeden z jej małych braci podszedł do niego, wywalając ozór.

Musiała warknąć, by go przepędzić, bo w przeciwnym razie zacząłby jeść. Dopiero potem mogła otrzepać wodę z sierści. Białe coś leżało w błocie twarzą do dołu. Martwe ciało było blade i pomarszczone, a z gardła ciekła zimna krew. Wstań – pomyślała. Wstań, jedz i biegaj z nami. Odwróciła głowę, słysząc konie. Ludzie. Zbliżali się pod wiatr, nie poczuła więc ich zapachu, byli już jednak prawie na miejscu. Dosiadali koni, ich czarne, żółte i różowe skrzydła powiewały na wietrze, a w dłoniach trzymali długie, lśniące pazury. Niektórzy z jej młodszych braci

wyszczerzyli kły, chcąc bronić znalezionego pokarmu, przepędziła ich jednak. Tak stanowiło prawo głuszy. Jelenie, zające i wrony uciekały przed wilkami, a wilki pierzchały przed ludźmi. Zostawiła białą, zimną zdobycz w błocie i czmychnęła, nie czując z tego powodu wstydu. Rankiem Ogar nie musiał krzyczeć na Aryę ani potrząsać nią, by ją obudzić. Tym razem to ona wstała pierwsza, a nawet napoiła konie. Śniadanie zjedli w milczeniu. – Jeśli chodzi o twoją matkę... – odezwał się potem Ogar.

– To już nieważne – odparła pozbawionym wyrazu głosem Arya. – Wiem, że ona nie żyje. Widziałam ją we śnie. Ogar wpatrywał się w nią przez długi czas, po czym skinął głową. Więcej już o tym nie mówili. Ruszyli w stronę gór. Pośród wyższych wzgórz natknęli się na maleńką, izolowaną wioskę, otoczoną szarozielonymi drzewami strażniczymi oraz wysokimi, niebieskawymi żołnierskimi sosnami. Clegane postanowił, że podejmą ryzyko i zajrzą do niej. – Potrzebne nam jedzenie – oznajmił. –

I dach nad głową. Zapewne nie wiedzą tu jeszcze, co wydarzyło się w Bliźniakach, a jeśli będziemy mieli szczęście, to mnie nie poznają. Wieśniacy wznosili właśnie drewnianą palisadę wokół swej osady, a gdy zobaczyli, jakie szerokie bary ma Ogar, zaoferowali im jedzenie, schronienie, a nawet pieniądze w zamian za pomoc w pracy. – Zgodzę się, jeśli macie też wino – warknął Clegane, zadowolił się jednak ale, które wypijał co dzień przed snem. Tu jednak skończyły się jego marzenia o przehandlowaniu Aryi lady Arryn.

– Nad nami leży szron, a na wysokich przełęczach śnieg – oznajmił mu starszy wioski. – Jeśli nawet nie zamarzniecie ani nie zginiecie z głodu, załatwią was cieniokoty albo niedźwiedzie jaskiniowe. A są tam jeszcze klany. Odkąd Timett Jednooki wrócił z wojny, Spaleni nie boją się niczego, a pół roku temu Gunthor, syn Gurna, poprowadził Kamienne Wrony do ataku na osadę leżącą niecałe osiem mil stąd. Zabrali wszystkie kobiety, całe zapasy zboża i wymordowali połowę mężczyzn. Mają teraz stal, dobre miecze i kolczugi i obserwują górski trakt. Kamienne Wrony, Mleczne Węże, Synowie Mgły, wszyscy. Może i udałoby ci się zabrać

kilku ze sobą, ale w końcu zabiliby cię i porwali twoją córkę. Nie jestem jego córką – mogłaby zawołać Arya, gdyby nie była tak zmęczona. Nie była już niczyją córką. Nie była nikim. Nie Aryą, nie Łasicą, nie Nan, nie Arrym i nie Gołąbkiem. Nawet nie Kostropatym Łbem. Była tylko jakąś dziewczynką, która za dnia wędrowała z psem, a nocami śniła o wilkach. W wiosce panował spokój. Dostali wypchane słomą łóżka, w których nie było zbyt wiele wszy, jedzenie było proste, lecz sycące, a wszędzie czuło się zapach sosen. Mimo to Arya doszła

do wniosku, że nienawidzi tego miejsca. Wieśniacy byli tchórzami. Bali się nawet spojrzeć na twarz Ogara albo zaraz odwracali od niej wzrok. Niektóre z kobiet próbowały ubrać ją w sukienki i zagonić do szycia, nie były jednak lady Smallwood, nie pozwoliła im więc na to. Była też dziewczynka, która się do niej przyczepiła, córka starszego wioski. Choć nie ustępowała wiekiem Aryi, była okropnie dziecinna. Płakała, jeśli stłukła sobie kolano, i wszędzie nosiła ze sobą głupią, szmacianą lalkę. Nadano jej wygląd zbrojnego, dziewczynka nazwała ją więc „ser żołnierzem” i przechwalała się, że w razie czego zawsze ją obroni.

– Odczep się – powtarzała jej Arya pół setki razy. – Daj mi spokój. Dziewczynka nie chciała jednak słuchać, Arya zabrała jej więc lalkę, rozerwała ją i palcem wyciągnęła szmatę z brzucha. – Teraz naprawdę wygląda jak żołnierz! – zawołała i wrzuciła lalkę do strumienia. Potem dziewczynka się od niej odczepiła i Arya poświęcała cały swój czas na opiekę nad Płoszką i Nieznajomym albo włóczenie się po lesie. Czasami brała jakiś kij, żeby trochę poćwiczyć pracę z igłą, zawsze

jednak przypominała sobie, co się wydarzyło w Bliźniakach, i waliła patykiem o drzewo, aż się złamał. – Może powinniśmy tu zostać na jakiś czas – oznajmił jej Ogar, gdy już minęły dwa tygodnie. Wypił sporo ale, lecz zamiast zasnąć, wpadł tylko w ponury nastrój. – Nie mamy szans dotrzeć do Orlego Gniazda, a w dorzeczu Freyowie z pewnością nadal polują na niedobitków. Wygląda na to, że przydaliby się tu ludzie do walki z tymi klanami. Moglibyśmy trochę wypocząć i może znaleźć jakiś sposób, by wysłać list do twojej ciotki. Twarz Aryi pociemniała na te słowa.

Nie chciała zostawać w wiosce, nie miała też jednak dokąd pójść. Następnego ranka, gdy Ogar poszedł rąbać drzewo i nosić kłody, wlazła z powrotem do łóżka. Gdy jednak wysoka drewniana palisada została ukończona, starszy wioski dał mu jasno do zrozumienia, że nie ma tu dla nich miejsca. – Kiedy nadejdzie zima, trudno nam będzie wykarmić samych siebie – wyjaśnił. – A tacy ludzie jak ty... przyciągają do siebie krew. Sandor zacisnął usta.

– To znaczy, że wiecie, kim jestem. – Wiemy. To prawda, że wędrowcy tu nie docierają, ale jeździmy na targi i na festyny. Słyszeliśmy o psie króla Joffreya. – Kiedy odwiedzą was te Kamienne Wrony, moglibyście się ucieszyć, że macie psa. – To możliwe. – Mężczyzna zawahał się chwilę, po czym zebrał się na odwagę. – Ale mówią, że nad Czarnym Nurtem opuściła cię odwaga. Mówią...

– Wiem, co mówią. – Głos Sandora brzmiał jak dwie trące o siebie piły. – Zapłać mi i odjedziemy. Gdy opuszczali wioskę, Ogar miał u pasa sakiewkę pełną miedziaków, bukłak kwaśnego ale i nowy miecz – właściwie to bardzo stary, dla niego jednak nowy. Oddał w zamian za niego topór, który zdobył w Bliźniakach, ten sam, którym nabił Aryi guza. Ale zniknęło jeszcze tego samego dnia, miecz Clegane ostrzył jednak co noc, przeklinając poprzedniego właściciela za każde zadrapanie i plamkę rdzy. Jeśli opuściła go odwaga, to dlaczego mu zależy, żeby jego miecz był ostry? Arya nie odważyła się zadać mu tego pytania,

myślała jednak o tym bardzo często. Czy dlatego właśnie uciekł z Bliźniaków, zabierając ją ze sobą? Po powrocie do dorzecza przekonali się, że deszcze ustały, a poziom wód zaczął opadać. Ogar zawrócił na południe, w stronę Tridentu. – Pojedziemy do Riverrun – oświadczył Aryi, gdy piekli nad ogniskiem upolowanego zająca. – Może Blackfish zechce kupić sobie wilczycę. – On mnie nie zna. Nawet nie będzie wiedział, czy to naprawdę ja. – Arya

miała już dosyć wędrowania do Riverrun. Wyglądało na to, że zmierza tam już od lat i nigdy jakoś nie może dotrzeć do celu. Gdy tylko ruszała do Riverrun, za każdym razem trafiała w coraz gorsze miejsce. – Nie zapłaci ci okupu. Pewnie po prostu cię powiesi. – Niech tylko spróbuje. Obrócił zająca na rożnie. Nie sprawia wrażenia człowieka, którego opuściła odwaga. – Wiem, gdzie moglibyśmy się udać – odezwała się Arya. Został jej jeszcze jeden brat. Jon mnie przyjmie, nawet

jeśli nikt inny mnie nie chce. Powie do mnie „siostrzyczko” i zmierzwi mi włosy. Droga była jednak daleka i Arya nie sądziła, by mogła tam dotrzeć sama. Nie udało się jej dostać nawet do Riverrun. – Moglibyśmy pojechać na Mur. Śmiech Sandora brzmiał jak warknięcie. – Mała wilczyca chce wstąpić do Nocnej Straży, tak? – Na Murze jest mój brat – upierała się. Wykrzywił usta w nagłym tiku.

– Mur leży trzy tysiące mil stąd. Najpierw musielibyśmy się przedrzeć przez tych cholernych Freyów, żeby dostać się na Przesmyk. Na tamtejszych bagnach żyją jaszczurolwy, które co dzień zjadają wilki na śniadanie. A nawet gdybyśmy dotarli żywi na północ, w połowie zamków siedzą tam żelaźni ludzie, a wszędzie roi się od cholernych północnych skurwysynów. – Boisz się ich? – zapytała. – Czy opuściła cię odwaga? Przez chwilę myślała, że ją uderzy. Zając upiekł się już jednak na brązowo, skórka na nim pękała, a tłuszcz skapywał do ognia. Sandor zdjął go z

patyka, rozerwał wielkimi łapskami i rzucił połowę Aryi. – Z moją odwagą wszystko w porządku – odrzekł, odrywając udziec – ale mam na samym dnie dupy ciebie i twojego brata. Ja też mam brata.

Tyrion – Tyrionie – mówił ze znużeniem w głosie ser Kevan Lannister – jeśli rzeczywiście nie jesteś winien śmierci Joffreya, bez trudu dowiedziesz tego podczas procesu. Tyrion odwrócił się od okna. – Kto ma mnie sądzić? – Sprawiedliwość należy do tronu. Król nie żyje, lecz twój ojciec nadal pozostaje namiestnikiem. Ponieważ oskarżonym jest jego syn, a ofiarą zbrodni padł jego wnuk, poprosił lorda Tyrella i księcia Oberyna, by oni

również weszli w skład sądu. Tyriona raczej to nie uspokoiło. Mace Tyrell był dobrym ojcem Joffreya, choć tylko przez krótki czas, a Czerwona Żmija był... no cóż, żmiją. – Czy będzie mi wolno zażądać próby walki? – Nie radziłbym ci tego czynić. – A to dlaczego? – Próba walki uratowała go w Dolinie, czemu by nie tutaj? – Odpowiedz mi, stryju. Czy będzie mi wolno zażądać próby walki i wyznaczyć

reprezentanta, który dowiedzie mojej niewinności? – Z pewnością, jeśli tego właśnie sobie zażyczysz. Powinieneś się jednak dowiedzieć, że gdyby doszło do takiej próby, twoja siostra zamierza wyznaczyć na swego reprezentanta ser Gregora Clegane’a. Ta dziwka uprzedza wszystkie moje ruchy. Szkoda, że nie wybrała Kettleblacka. Bronn szybko załatwiłby się z każdym z trzech braci, lecz Góra Która Jeździ to zupełnie inna sprawa.

– Prześpię się z tym. Muszę pogadać z Bronnem, i to szybko. Nie chciał nawet myśleć o tym, ile go to będzie kosztowało. Bronn miał wygórowane wyobrażenie o wartości własnej skóry. – Czy Cersei ma przeciwko mnie jakichś świadków? – Z dnia na dzień coraz więcej. – W takim razie muszę znaleźć własnych. – Wymień mi ich imiona, a ser Addam rozkaże Straży Miejskiej ich odnaleźć.

– Wolałbym zrobić to sam. – Jesteś oskarżony o królobójstwo i zabicie krewnego. Naprawdę wydaje ci się, że przyznamy ci swobodę ruchów? – Ser Kevan wskazał ręką na stół. – Masz gęsie pióro, inkaust i pergamin. Wypisz imiona wszystkich świadków, których potrzebujesz, a uczynię, co tylko będzie leżało w mojej mocy, by ich odnaleźć. Masz na to moje słowo jako Lannistera. Ty jednak nie opuścisz tej wieży przed procesem. Tyrion nie zamierzał zniżać się do błagania. – A czy pozwolisz mojemu giermkowi

na swobodne odwiedziny. Młodemu Podrickowi Payne’owi? – Z pewnością, jeśli tego sobie życzysz. Przyślę go do ciebie. – Zrób to. Lepiej wcześniej niż później i lepiej natychmiast niż wcześniej. – Tyrion ruszył w stronę stołu, gdy jednak usłyszał zgrzyt otwierających się drzwi, odwrócił się jeszcze. – Stryju? Ser Kevan zatrzymał się. – Słucham? – Ja tego nie zrobiłem. – Chciałbym w to uwierzyć, Tyrionie.

Gdy drzwi się zamknęły, Tyrion Lannister wlazł na krzesło, naostrzył gęsie pióro i sięgnął po czystą kartę pergaminu. Kto zechce przemówić w mojej obronie? Zanurzył pióro w inkauście. Gdy po pewnym czasie zjawił się Podrick Payne, karta nadal pozostawała dziewicza. – Panie – odezwał się chłopak. Tyrion odłożył pióro. – Znajdź Bronna i natychmiast go tu

przyprowadź. Powiedz mu, że dostanie złoto, tyle złota, ile nigdy mu się nawet nie śniło. Nie waż się wracać bez niego. – Tak, panie. To znaczy nie. Nie wrócę. Wyszedł. Nie pojawił się do zachodu słońca ani do wschodu księżyca. Tyrion zasnął na ławeczce w oknie wykuszowym i obudził się dopiero o świcie, sztywny i obolały. Sługa przyniósł mu na śniadanie owsiankę i jabłka oraz róg ale. Zjadł posiłek przy stole, spoglądając na czysty pergamin. Po godzinie sługa wrócił po miskę.

– Widziałeś mojego giermka? – zapytał Tyrion. Mężczyzna potrząsnął głową. Karzeł odwrócił się z westchnieniem, po raz kolejny maczając pióro w inkauście. Sansa – napisał na górze karty. Potem wpatrzył się w to imię, zaciskając zęby tak mocno, że aż go rozbolały. Zakładając, że Joffrey nie udławił się po prostu kęsem pasztetu, w co nawet Tyrionowi trudno było uwierzyć, z pewnością otruła go Sansa. Joff praktycznie postawił jej puchar na kolanach. Dał jej też pod

dostatkiem powodów. Gdyby nawet Tyrion miał w tej sprawie wątpliwości, znikły one wraz ze zniknięciem jego żony. Jedno ciało, jedno serce, jedna dusza. Wykrzywił usta w grymasie goryczy. Rychło dowiodła, ile dla niej znaczyła ta przysięga. Ale czego właściwie oczekiwałeś, karle? Niemniej jednak... skąd Sansa mogła zdobyć truciznę? Nie wierzył, by dziewczyna działała sama. Czy rzeczywiście chcę, by ją odnaleziono? Czy sędziowie uwierzą, że młodociana żona Tyriona otruła króla bez wiedzy męża? Ja bym nie uwierzył. Cersei z

pewnością będzie utrzymywała, że oboje są winni. Mimo to wręczył nazajutrz stryjowi pergamin. Ser Kevan zmarszczył brwi na jego widok. – Lady Sansa to twój jedyny świadek? – Z czasem pomyślę o innych. – Lepiej się pośpiesz. Sędziowie zamierzają rozpocząć proces już za trzy dni. – To zbyt szybko. Trzymacie mnie pod strażą. Jak mam znaleźć świadków swej niewinności?

– Twoja siostra bez trudu wyszukuje świadków twej winy. – Ser Kevan zwinął pergamin. – Ser Addam nakazał swym ludziom odnaleźć twoją żonę. Varys wyznaczył sto jeleni nagrody za informację o miejscu jej pobytu i sto smoków za samą dziewczynę. Jeśli w ogóle można ją znaleźć, zrobimy to i wtedy przyprowadzę ją do ciebie. Nie widzę nic złego w tym, by mąż i żona dzielili ze sobą celę, służąc sobie nawzajem pocieszeniem.

– Jesteś nazbyt uprzejmy. Czy widziałeś mojego giermka? – Wysłałem go wczoraj do ciebie. Czyżby nie przyszedł? – Przyszedł – przyznał Tyrion – a potem poszedł. – Przyślę go do ciebie znowu. Podrick Payne wrócił jednak dopiero rankiem następnego dnia. Gdy wszedł niepewnie do celi, na jego twarzy wyraźnie malował się strach. Za nim zmierzał Bronn. Rycerz-najemnik miał na sobie skórzaną

kamizelkę nabijaną srebrnymi ćwiekami oraz gruby płaszcz do konnej jazdy, a za pas zatknął parę skórzanych rękawic pięknej roboty. Jedno spojrzenie na jego twarz wystarczyło, by Tyrion poczuł nagły ucisk w żołądku. – Nie śpieszyło ci się. – Nie przyszedłbym w ogóle, gdyby nie to, że chłopak mnie błagał. Zaproszono mnie na kolację do zamku Stokeworth. – Stokeworth? – Tyrion zeskoczył z łóżka. – A cóż tam na ciebie czeka?

– Narzeczona. – Bronn uśmiechnął się z miną wilka spoglądającego na bezbronne jagnię. – Pojutrze mam poślubić Lollys. – Lollys. – Wspaniale, po prostu wspaniale. Głupkowata córka lady Tandy będzie miała męża rycerza i coś w rodzaju ojca dla bękarta, którego nosi w brzuchu, a ser Bronn znad Czarnego Nurtu wespnie się na kolejny szczebel społecznej drabiny. Śmierdziało to paluszkami Cersei. – Moja siostra dziwka sprzedała ci kulawego konia. Dziewczyna jest słaba na umyśle. – Gdyby chodziło mi o rozum, ożeniłbym się z tobą.

– Lollys nosi w brzuchu dziecko innego mężczyzny. – Kiedy już wyjdzie na zewnątrz, umieszczę tam własne. – Nie jest nawet dziedziczką Stokeworth – nie ustępował Tyrion. – Ma starszą siostrę. Falyse. Zamężną siostrę. – Zamężną od dziesięciu lat i jak dotąd bezdzietną – wskazał Bronn. – Pan mąż unika jej łoża. Podobno woli dziewice. – Może sobie woleć nawet kozy. To i tak nic nie zmieni. Po śmierci lady Tandy ziemie i tak odziedziczy jego

żona. – Chyba żeby Falyse zmarła wcześniej niż jej matka. Tyrion zastanawiał się, czy Cersei zdaje sobie sprawę, jakiego węża przystawiła do piersi lady Tandzie. A jeśli nawet zdaje, to czy ją to obchodzi? – W takim razie po co tu przyszedłeś? Bronn wzruszył ramionami. – Obiecałeś mi kiedyś, że jeśli ktoś zaproponuje, bym cię sprzedał, zapłacisz mi dwa razy więcej od niego. Rzeczywiście.

– Chcesz mieć dwie żony czy dwa zamki? – Wystarczy mi po jednym. Jeśli jednak chcesz, żebym zabił dla ciebie Gregora Clegane’a, to będzie musiał być cholernie wielki zamek. W Siedmiu Królestwach pełno było szlachetnie urodzonych panien, lecz nawet najbardziej leciwa, najuboższa i najszpetniejsza stara panna w całym kraju wzdrygnęłaby się przed poślubieniem nisko urodzonego łotrzyka, takiego jak Bronn. Chyba że jest tłusta i głupia, a w brzuchu nosi pamiątkę po gwałcie dokonanym przez

pięćdziesięciu mężczyzn. Lady Tanda szukała męża dla Lollys tak rozpaczliwie, że przez pewien czas zabiegała nawet o Tyriona, a było to jeszcze przed tym, nim jej córkę posiadła połowa Królewskiej Przystani. Z pewnością Cersei osłodziła jej w jakiś sposób tę propozycję, a poza tym Bronn był teraz rycerzem, co czyniło go odpowiednią partią dla młodszej córki mniej znaczącego rodu. – Chwilowo nie mam na podorędziu zamków i szlachetnie urodzonych panien – przyznał Tyrion. – Mogę jednak oferować ci złoto i wdzięczność, tak jak

dotychczas. – Złoto mam, a cóż można kupić za wdzięczność? – Zdziwiłbyś się. Lannister zawsze płaci swe długi. – Twoja siostra również pochodzi z rodu Lannisterów. – Moja pani żona jest dziedziczką Winterfell. Gdyby udało mi się zachować głowę na karku, pewnego dnia mogę władać północą w imieniu Sansy. Mógłbym wówczas wykroić dla ciebie niezgorszy kawałek swych włości.

– O ile do tego dojdzie – zbył go Bronn. – A poza tym jest tam cholernie zimno. Lollys jest miękka, ciepła i mam ją pod ręką. Już za dwa dni będę mógł ją pochędożyć. – Niezbyt radosna perspektywa. – Naprawdę? – Bronn wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Bądź ze mną szczery, Krasnalu. Gdyby dali ci wybór między wyruchaniem Lollys a walką z Górą, ściągnąłbyś portki i wyciągnął kutasa prędzej, niż ktokolwiek zdążyłby mrugnąć. Za dobrze mnie zna, niech go szlag.

Tyrion postanowił spróbować innego podejścia. – Słyszałem, że ser Gregor został ranny nad Czerwonymi Widłami, a potem ponownie w Duskendale. To na pewno go spowolni. – Nigdy nie był szybki – odparł poirytowany Bronn. – Tylko nienaturalnie wielki i nienaturalnie silny. Przyznaję jednak, że jest szybszy, niż można by się spodziewać po kimś tych rozmiarów. Ma też monstrualnie wielki zasięg i wydaje się, że nie odczuwa ciosów tak jak normalny człowiek.

– Aż tak się go boisz? – zapytał Tyrion, licząc na to, że go sprowokuje. – Gdybym się go nie bał, byłbym cholernym durniem. – Bronn wzruszył ramionami. – Może i zdołałbym go załatwić. Tańczyć wokół niego tak długo, aż zmęczyłby się wymachiwaniem tym swoim mieczem i nie mógłby go więcej dźwignąć. Zwalić go w jakiś sposób z nóg. Kiedy ktoś leży na plecach, jego wzrost przestaje być ważny. Niemniej to ryzykowne. Jeden błąd i byłbym trupem. Po co się narażać? Lubię cię, chociaż jesteś brzydkim,

małym skurwysynem... ale jeśli zgodzę się za ciebie walczyć, tak czy inaczej przegram. Albo Góra wypruje mi flaki, albo zabiję go i w efekcie stracę Stokeworth. Sprzedaję swój miecz, ale nie oddaję go za darmo. Nie jestem twoim cholernym bratem. – To prawda – zgodził się ze smutkiem Tyrion. – Nie jesteś. – Skinął dłonią. – Idź więc. Biegnij do Stokeworth i do lady Lollys. Życzę ci, byś znalazł w swym małżeńskim łożu więcej szczęścia niż ja. Bronn zawahał się przy drzwiach.

– I co teraz poczniesz, Krasnalu? – Sam zabiję Gregora. Czyż nie wyjdzie z tego wspaniała pieśń? – Mam nadzieję, że ją usłyszę. Bronn uśmiechnął się po raz ostatni, po czym opuścił celę, zamek i życie Tyriona. Pod zaszurał nogami. – Przykro mi. – A dlaczego? Czy to twoja wina, że Bronn jest bezczelnym łotrzykiem o czarnym sercu? Za to go właśnie polubiłem.

Tyrion nalał sobie kielich wina i usiadł z nim na ławeczce w oknie wykuszowym. Choć dzień był pochmurny i deszczowy, widok rozpościerający się za oknem i tak był weselszy niż jego widoki. Pewnie mógłby wysłać Podricka Payne’a po Shaggę, lecz w głębi królewskiego lasu było tak wiele kryjówek, że banitom często udawało się tam uniknąć pojmania przez całe dziesięciolecia. A Pod czasami ma trudności ze znalezieniem kuchni, kiedy wysyłam go po ser. Timett, syn Timetta zapewne

wrócił już w Góry Księżycowe. A bez względu na to, co powiedział Bronnowi, gdyby osobiście stanął do walki z ser Gregorem Clegane’em, byłaby to farsa gorsza od występu karłów Joffreya. Nie zamierzał ginąć przy akompaniamencie huraganów śmiechu. Md z próby walki. Ser Kevan odwiedził go wieczorem i następnego dnia znowu. Poinformował go uprzejmie, że Sansy nie odnaleziono, podobnie jak błazna, ser Dontosa, który zaginął tej samej nocy. Czy Tyrion chciał powołać jakichś innych

świadków? Nie chciał. Jak, do cholery, mam udowodnić, że nie zatrułem wina, kiedy tysiąc ludzi widziało, jak napełniałem puchar? Nocą nie spał ani chwili. Leżał tylko, wpatrzony w baldachim, i liczył swe duchy. Widział uśmiechniętą Tyshę, która całowała się z nim, oraz Sansę, nagą i drżącą ze strachu. Widział Joffreya, który rozdrapywał sobie gardło. Krew spływała mu po szyi, a twarz miał zupełnie czarną. Widział oczy Cersei, wilczy uśmiech Bronna i łobuzerski Shae. Nawet myśl o dziewczynie nie zdołała go podniecić. Ujął w rękę

kutasa, licząc na to, że jeśli go pobudzi i zaspokoi, będzie mógł potem zasnąć, w niczym mu to jednak nie pomogło. Potem nastał świt i nadszedł czas procesu. Rankiem nie przyszedł po niego ser Kevan, lecz ser Addam Marbrand w towarzystwie dwunastu złotych płaszczy. Tyrion zjadł na śniadanie jajka na twardo z boczkiem i grzankami, po czym przywdział swój najlepszy strój. – Ser Addamie – rzekł. – Sądziłem, że ojciec przyśle po mnie rycerzy Gwardii Królewskiej. Nadal jestem członkiem

panującej rodziny, nieprawdaż? – Jesteś, panie, ale obawiam się, że większość ludzi z Gwardii Królewskiej będzie zeznawać przeciwko tobie. Lord Tywin sądził, że to nie byłoby właściwe, gdyby byli twoimi strażnikami. – Bogowie brońcie, byśmy zrobili coś niewłaściwego. No to prowadź. Miano go sądzić w sali tronowej, tam, gdzie zginął Joffrey. Gdy ser Addam wprowadził go do środka przez wysokie drzwi z brązu i ruszył razem z nim po długim dywanie, Tyrion czuł, że wszyscy spoglądają na niego. Setki

osób przybyły obejrzeć jego proces. Tyrion przynajmniej miał nadzieję, że to właśnie ich tu sprowadza. To wszystko równie dobrze mogą być świadkowie Cersei. Zauważył na galerii królową Margaery, bladą i piękną w żałobie. Dwukrotnie wyszła za mąż i dwukrotnie owdowiała, a ma dopiero szesnaście lat. U jednego jej boku stała wysoka matka, a u drugiego niska babka. Resztę galerii zajmowały jej damy dworu oraz domowi rycerze jej ojca. Przed pustym Żelaznym Tronem nadal stało podwyższenie, choć z sali usunięto wszystkie stoły oprócz jednego.

Zasiadał za nim tęgi lord Mace Tyrell w złotym płaszczu zarzuconym na zielone ubranie oraz szczupły książę Oberyn Martell w powłóczystych szatach w pomarańczowo-żółto-szkarłatne pasy. Lord Tywin Lannister zajął miejsce między nimi. Być może jest jeszcze dla mnie nadzieja. Dornijczyk i wysogrodzianin darzyli się wzajemną nienawiścią. Gdyby udało mi się to w jakiś sposób wykorzystać... Wielki septon odmówił modlitwę, prosząc Ojca Na Górze, by powiódł ich ku sprawiedliwości. Gdy tylko skończył, ojciec na dole pochylił się nad stołem i zapytał:

– Tyrionie, czy zabiłeś króla Joffreya? Nie zmarnował nawet uderzenia serca. – Nie. – To wielka ulga – zauważył z przekąsem Oberyn Martell. – Czy więc uczyniła to Sansa Stark? – zapytał lord Tyrell. Na jej miejscu z pewnością bym tak postąpił. Bez względu jednak na to, gdzie obecnie była Sansa i jaką rolę mogła odegrać w tej sprawie, nadal pozostawała jego żoną. Zarzucił jej na ramiona płaszcz opieki,

choć musiał w tym celu wspiąć się na plecy błazna. – Bogowie zabili Joffreya. Udławił się gołębim pasztetem. Lord Tyrell poczerwieniał. – Oskarżasz kucharzy? – Ich albo gołębie. Tylko nie mieszajcie mnie do tego. Usłyszał nerwowy śmieszek i zrozumiał, że popełnił błąd. Uważaj, co mówisz, mały durniu, bo inaczej wykopiesz sobie językiem grób.

– Są przeciwko tobie świadkowie – oznajmił lord Tywin. – Ich wysłuchamy najpierw. Potem będziesz mógł powołać własnych świadków. Możesz się odzywać jedynie za naszym przyzwoleniem. Tyrionowi pozostało jedynie skinąć głową. Okazało się, że ser Addam mówił prawdę. Pierwszym świadkiem, którego wprowadzono, był ser Balon Swann z Gwardii Królewskiej. – Lordzie namiestniku – zaczął, gdy wielki septon odebrał już od niego przysięgę, że będzie mówił tylko

prawdę. – Miałem zaszczyt walczyć u boku twego syna na moście z okrętów. Mimo swego wzrostu jest odważnym człowiekiem i nie wierzę, by dopuścił się tego czynu. W sali rozległ się szept. Tyrion zadał sobie pytanie, jaką szaloną grę prowadzi Cersei. Po co powołała świadka, który uważa mnie za niewinnego? Wkrótce przekonał się po co. Ser Balon opowiedział z niechęcią o tym, jak odciągnął Tyriona od Joffreya w dzień rozruchów. – Uderzył Jego Miłość, ale to był tylko napad złości, nic więcej. Letnia burza.

Tłuszcza omal nie zabiła nas wszystkich. – W czasach Targaryenów każdemu, kto uderzył człowieka krwi królewskiej, ucinano rękę, którą dopuścił się tego czynu – zauważył Czerwona Żmija z Dorne. – Czy karłowi odrosła rączka, czy też Białe Miecze zapomniały o swym obowiązku? – On również był człowiekiem krwi królewskiej – wyjaśnił ser Balon. – I do tego królewskim namiestnikiem. – Nie – sprzeciwił się lord Tywin. – Pełnił tylko obowiązki królewskiego namiestnika, zastępując mnie.

Gdy ser Meryn Trant zajął miejsce dla świadka, z przyjemnością uzupełnił relację ser Balona. – Obalił króla na ziemię i zaczął go kopać. Krzyczał, że to niesprawiedliwe, iż Jego Miłość uciekł bez szkody przed furią tłumu. Tyrion zaczął pojmować plan siostry. Zaczęła od człowieka znanego z uczciwości i wyciągnęła z niego tyle, ile tylko mogła. Każdy następny świadek przedstawi mnie w gorszym świetle, aż w końcu wydam się równie zły, co Maegor Okrutny i Aerys Obłąkany razem wzięci, z domieszką Aegona Niegodnego do smaku.

Następnie ser Meryn opisał, w jaki sposób Tyrion przerwał Joffreyowi karanie Sansy Stark. – Karzeł zapytał Jego Miłość, czy wie, co spotkało Aerysa Targaryena. Gdy ser Boros przemówił w obronie króla, Krasnal zagroził, że go zabije. Następnie zjawił się Blount, który powtórzył tę samą opowieść. Jeśli nawet ser Boros wciąż miał do Cersei żal o to, że wyrzuciła go z Gwardii Królewskiej, nie przeszkodziło to mu w powtórzeniu słów, których od niego żądała. Tyrion nie zdołał już dłużej zachować

milczenia. – Dlaczego nie powiesz sędziom, co wtedy robił Joffrey? Wysoki mężczyzna o rumianych policzkach spojrzał na niego spode łba. – Z chęcią im powiem, że kazałeś swoim dzikusom mnie zabić, jeśli odważę się otworzyć usta. – Tyrionie – odezwał się lord Tywin. – Wolno ci odzywać się jedynie wtedy, gdy cię o coś zapytamy. Uznaj to za ostrzeżenie. Tyrion umilkł, choć dławił go gniew.

Potem przyszła kolej na wszystkich trzech Kettleblacków. Osney i Osfryd opowiedzieli o kolacji u Cersei przed bitwą nad Czarnym Nurtem i groźbach, które wtedy wygłosił. – Powiedział Jej Miłości, że wyrządzi jej krzywdę – oznajmił ser Osfryd. – Że jej zaszkodzi – uzupełnił jego relację Osney. – Że zaczeka na dzień, gdy będzie szczęśliwa, i sprawi, że radość obróci się w jej ustach w popiół. Żaden z nich nie wspomniał o Alayayi. Ser Osmund Kettleblack, uosobienie

szlachetnego rycerza w nieskazitelnej zbroi płytowej i białym płaszczu z wełny, przysiągł, że król Joffrey od dawna wiedział, iż wuj zamierza go zamordować. – To było tego samego dnia, gdy dali mi biały płaszcz, szlachetni panowie – oznajmił sędziom. – Ten dzielny chłopak rzekł mi wówczas: „Strzeż mnie pilnie, dobry ser Osmundzie, gdyż wuj nie darzy mnie miłością. Pragnie zostać królem w moje miejsce”. Tego już Tyrion nie mógł przełknąć.

– Kłamca! Zdążył postąpić dwa kroki naprzód, nim złote płaszcze zaciągnęły go z powrotem na miejsce. Lord Tywin zmarszczył brwi. – Czy musimy zakuć cię w łańcuchy, jak pospolitego złoczyńcę? Tyrion zazgrzytał zębami. To twój drugi błąd, ty durny, durny, durny karle. Zachowaj spokój, bo inaczej będziesz zgubiony. – Nie musicie. Proszę o wybaczenie, szlachetni panowie. Rozgniewały mnie

jego kłamstwa. – Chciałeś powiedzieć, jego słowa prawdy – odezwała się Cersei. – Ojcze, błagam cię, każ go skuć, dla waszego własnego bezpieczeństwa. Widzisz, jaki on jest. – Widzę, że jest karłem – wtrącił książę Oberyn. – Dnia, w którym przestraszę się gniewu karła, pójdę się utopić w beczce czerwonego wina. – Nie potrzebujemy łańcuchów. – Lord Tywin spojrzał na okna i wstał. – Robi się już późno. Wznowimy rozprawę jutro.

Nocą, siedząc samotnie w celi nad czystą kartą pergaminu i kielichem wina, Tyrion zaczął myśleć o swej żonie. Nie o Sansie, lecz o pierwszej żonie, Tyshy. Żonie kurwie, nie żonie wilczycy. Tylko udawała, że go kocha, wierzył w to jednak i ta wiara sprawiała mu radość. Dajcie mi słodkie kłamstwa i zabierzcie swe gorzkie prawdy. Dopił wino i pomyślał o Shae. Potem, gdy ser Kevan przyszedł z nocną wizytą, Tyrion poprosił o spotkanie z Varysem. – Sądzisz, że eunuch przemówi w twej obronie? – Nie będę tego wiedział, dopóki z nim

nie porozmawiam. Bądź tak dobry i przyślij go tu, stryju. – Jak sobie życzysz. Drugi dzień procesu otworzyli maesterzy Ballabar i Frenken. Przysięgli, że otworzyli również szlachetne zwłoki króla Joffreya i nie znaleźli w monarszym gardle kawałka gołębiego pasztetu ani żadnej innej potrawy. – To trucizna go zabiła, szlachetni panowie – podsumował Ballabar. Frenken pokiwał z powagą głową. Potem przyprowadzono wielkiego

maestera Pycelle’a, który drżał i wspierał się ciężko na krzywej lasce. Na długiej, kurzej szyi rosła mu garstka białych włosów. Był już zbyt słaby, by stać o własnych siłach, sędziowie pozwolili więc, by przyniesiono dla niego krzesło. Razem z nim dostarczono stół, na którym ustawiono małe słoiczki. Pycelle z przyjemnością wymieniał nazwy umieszczonych w nich specyfików. – Szary kapelusz – mamrotał drżącym głosem – produkowany z muchomora. Wilcza jagoda, senniczka, taniec demona. To jest ślepotka. A ten specyfik nazywa się wdowia krew, z uwagi na kolor. To bardzo okrutny

środek. Paraliżuje pęcherz i kiszki, aż człowiek topi się we własnych truciznach. Tu mamy tojad, a tam jad bazyliszka. W tamtym słoiczku są lyseńskie łzy. Tak, znam je wszystkie. Krasnal Tyrion Lannister ukradł je z moich komnat, gdy uwięził mnie pod fałszywymi zarzutami. – Pycelle – zawołał Tyrion, narażając się na gniew ojca. – Czy któraś z tych trucizn może udusić człowieka? – Nie. Do tego potrzebny jest rzadziej spotykany jad. W latach mej młodości, w Cytadeli, moi nauczyciele zwali go dusicielem.

– Ale tego rzadko spotykanego jadu nie znaleziono, prawda? – Nie. – Pycelle zamrugał powiekami. – Zużyłeś go w całości, by zabić najszlachetniejsze dziecko, jakie bogowie kiedykolwiek umieścili na tej dobrej ziemi. Gniew pozbawił Tyriona rozsądku. – Joffrey był okrutny i głupi, ale ja go nie zabiłem. Zetnijcie mi głowę, jeśli chcecie. Nie miałem nic wspólnego ze śmiercią mojego siostrzeńca.

– Cisza! – zawołał lord Tywin. – Ostrzegałem cię już trzykrotnie. Następnym razem zostaniesz zakuty w łańcuchy i zakneblowany. Po Pycelle’u nadeszła nużąca procesja kolejnych świadków. Lordowie, damy i szlachetni rycerze, wysoko i nisko urodzeni, wszyscy byli obecni na weselu i widzieli, jak Joffrey się zakrztusił, a jego twarz zrobiła się czarna niczym dornijska śliwka. Lord Redwyne, lord Celtigar i ser Flement Brax słyszeli, jak Tyrion groził królowi; dwaj służący, żongler, lord Gyles, ser Hobber Redwyne i ser Philip Foote widzieli, jak nalewał

wina do królewskiego pucharu; lady Merryweather przysięgła, że widziała, jak karzeł wrzucił coś do królewskiego trunku, gdy Joff i Margaery kroili pasztet; stary Estermont, młody Peckledon, minstrel Galyeon z Cuy oraz giermkowie Morros i Jothos Slynt zeznali, że gdy Joff konał, Tyrion wziął w rękę kielich i wylał resztkę zatrutego wina na podłogę. Kiedy zdążyłem narobić sobie tylu wrogów? Lady Merryweather nie znał prawie w ogóle. Zadał sobie pytanie, czy jest ślepa czy przekupiona. Dobrze chociaż, że Galyeon z Cuy nie nadał swym zeznaniom formy pieśni, gdyż w

takim przypadku mogliby być zmuszeni do wysłuchania siedemdziesięciu siedmiu cholernych zwrotek. Gdy po kolacji odwiedził go stryj, był chłodny i trzymał się na dystans. On również uważa, że jestem winny. – Czy masz dla nas świadków? – zapytał ser Kevan. – Muszę przyznać, że nie. Chyba że znaleźliście moją żonę. Jego stryj potrząsnął głową. – Wygląda na to, że proces przybrał bardzo niekorzystny dla ciebie obrót.

– Och, naprawdę tak sądzisz? Nie zauważyłem. – Tyrion dotknął palcem blizny. – Varys nie przyszedł. – I nie przyjdzie. Jutro ma zeznawać przeciwko tobie. Cudownie. – Rozumiem. – Przesunął się nerwowo na krześle. – Zaciekawiłeś mnie, stryju. Zawsze byłeś sprawiedliwym człowiekiem. Co cię przekonało? – Po co kradłbyś trucizny Pycelle’a, gdybyś nie miał zamiaru ich użyć? –

zapytał bez ogródek ser Kevan. – A lady Merryweather widziała... – Nic nie widziała! Nie zrobiłem nic w tym rodzaju. Jak jednak mam tego dowieść, gdy siedzę tu zamknięty? – Być może czas już, byś przyznał się do winy. Choć otaczały go grube kamienne mury Czerwonej Twierdzy, Tyrion słyszał nieustanny szum deszczu. – Powtórz to jeszcze raz, stryju. Mógłbym przysiąc, że namawiałeś mnie, bym przyznał się do winy.

– Gdybyś wyznał przed tronem swą zbrodnię i wyraził skruchę, twój ojciec powstrzymałby miecz. Pozwolono by ci przywdziać czerń. Tyrion roześmiał mu się prosto w oczy. – Te same warunki zaproponowała Cersei Eddardowi Starkowi. Wszyscy wiemy, czym się to skończyło. – Twój ojciec nie miał z tym nic wspólnego. To przynajmniej było prawdą. – W Czarnym Zamku roi się od morderców, złodziei i gwałcicieli, ale

nie przypominam sobie, bym spotkał tam jakichś królobójców – wskazał Tyrion. – Chcesz, bym uwierzył, że jeśli przyznam się do królobójstwa i zabójstwa krewnego, ojciec po prostu pokiwa głową, wybaczy mi i odeśle mnie na Mur z zapasem ciepłej, wełnianej bielizny na zmianę? Zarechotał grubiańsko. – Nikt nic nie mówił o wybaczaniu – odparł z powagą ser Kevan. – Gdybyś przyznał się do winy, moglibyśmy zamknąć sprawę. Dlatego właśnie twój ojciec polecił mi przedłożyć ci tę propozycję.

– Podziękuj mu uprzejmie w moim imieniu, stryju, ale powiedz też, że nie jestem w odpowiednim nastroju do wyznawania win. – Na twoim miejscu zmieniłbym nastrój. Twoja siostra domaga się twej głowy, a przynajmniej lord Tyrell jest skłonny jej ją dać. – A więc jeden z sędziów już mnie skazał, nie wysłuchawszy nawet jednego słowa w mojej obronie? – Tyriona wcale to nie zdziwiło. – Czy będzie mi wolno przemówić i przedstawić świadków? – Nie masz świadków – przypomniał

mu stryj. – Tyrionie, jeśli jesteś winny tej potwornej zbrodni, zasługujesz na gorszy los niż Mur. A jeśli jesteś niewinny... wiem, że na północy trwają walki, ale mimo to byłbyś tam bezpieczniejszy niż w Królewskiej Przystani, bez względu na ostateczny wynik twego procesu. Tłuszcza jest przekonana o twojej winie. Gdybyś był tak głupi, by pokazać się na ulicach, rozszarpano by cię na strzępy. – Jak rozumiem, ta perspektywa bardzo cię przeraża. – Jesteś synem mojego brata. – Mógłbyś mu o tym przypomnieć.

– Sądzisz, że pozwoliłby ci przywdziać czerń, gdyby w twoich żyłach nie płynęła krew jego i Joanny? Wiem, że Tywin wydaje ci się twardym człowiekiem, nie jest jednak twardszy, niż to konieczne. Nasz ojciec był łagodny i sympatyczny, ale tak słaby, że jego chorążowie drwili zeń po pijanemu. Niektórzy uważali za stosowne otwarcie się mu przeciwstawiać. Inni lordowie pożyczali od nas złoto, ale jakoś nie chcieli go oddawać. Na dworze krążyły żarty o bezzębnych lwach. Nawet kochanka go okradała. Kobieta tylko o jeden stopień lepsza od kurwy przywłaszczyła sobie klejnoty

mojej matki! Tywinowi przypadło w udziale zadanie przywrócenia rodowi Lannisterów należnego mu miejsca. Podobnie jak zadanie władania całym królestwem, gdy miał zaledwie dwadzieścia lat. Dźwigał to ciężkie brzemię przez dwa dziesięciolecia, a jedyne, co otrzymał w nagrodę, to zazdrość obłąkanego króla. Zamiast zasłużonych zaszczytów spotykały go niezliczone zniewagi. Mimo to dał Siedmiu Królestwom pokój, dobrobyt i sprawiedliwość. To sprawiedliwy człowiek. Gdybyś był rozsądny, zaufałbyś mu. Tyrion zamrugał powiekami ze

zdumienia. Ser Kevan zawsze był spokojnym, solidnym, praktycznym człowiekiem. Nigdy dotąd nie słyszał, by przemawiał z takim ferworem. – Ty go kochasz. – Jest moim bratem. – Rozważę twe słowa. – Rozważ je starannie. I szybko. Całą noc rozmyślał prawie wyłącznie o tym, lecz rankiem wciąż nie miał pojęcia, czy może zaufać ojcu. Sługa przyniósł mu na śniadanie owsiankę z miodem, Tyrion jednak czuł tylko smak

żółci na myśl o przyznaniu się do winy. Aż po kres moich dni będą mnie zwać zabójcą krewnego. Jeśli za tysiąc lat będą jeszcze o mnie pamiętać, to jako o monstrualnym karle, który otruł swego młodocianego siostrzeńca na jego weselu. Rozgniewało go to tak bardzo, że cisnął miską i łyżką o ścianę, zostawiając na niej plamę owsianki. Gdy ser Addam przyszedł odprowadzić go na proces, zerknął na to ciekawie, był jednak na tyle uprzejmy, że nie zadawał żadnych pytań. – Lord Varys – oznajmił herold – starszy nad szeptaczami.

Upudrowany, wystrojony i pachnący wodą różaną Pająk, mówiąc, cały czas zacierał dłonie. Zmywa z nich moje życie – pomyślał Tyrion, słuchając eunucha, który żałobnym tonem zdał relację z tego, jak Krasnal uknuł spisek, by pozbawić Joffreya opieki Ogara i rozmawiał z Bronnem o tym, że lepiej byłoby mieć za króla Tommena. Półprawdy są warte więcej od kłamstw. W przeciwieństwie do reszty świadków Varys przedstawił dokumenty. Pergaminy starannie wypełnione notatkami, szczegółami, datami, kompletnymi zapisami rozmów.

Materiałów było tak wiele, że ich recytacja zajęła cały dzień. Większość z nich obciążała Tyriona. Varys potwierdził, że odwiedził on nocą komnaty wielkiego maestera Pycelle’a, by skraść mu trucizny i eliksiry oraz że groził Cersei podczas ich wspólnej kolacji. Potwierdził właściwie wszystko poza samym faktem otrucia. Książę Oberyn zapytał go, skąd może o tym wszystkim wiedzieć, skoro nie był obecny przy żadnym z owych wydarzeń. – Moje ptaszki mi powiedziały – odparł z chichotem eunuch. – Wiedzieć o

wszystkim to ich i moje zadanie. Jak mam o coś zapytać ptaszka? – pomyślał Tyrion. Trzeba było ściąć Varysa już pierwszego dnia po przybyciu do Królewskiej Przystani. Niech go szlag trafi. I mnie też, za to, że mu ufałem. – Czy usłyszeliśmy już wszystko? – zapytał córkę lord Tywin, gdy Varys opuścił salę. – Prawie – odparła Cersei. – Proszę o pozwolenie na przedstawienie jutro jeszcze jednego świadka.

– Jak sobie życzysz. Cudownie – pomyślał rozwścieczony Tyrion. Po tej farsie egzekucja przyniesie mi niemal ulgę. Nocą, gdy pił wino, siedząc przy oknie, usłyszał pod drzwiami czyjeś głosy. Ser Kevan przybył po moją odpowiedź – pomyślał natychmiast, lecz człowiekiem, który wszedł do celi, nie był jego stryj. Tyrion wstał i przywitał księcia Oberyna drwiącym ukłonem. – Czy sędziom wolno odwiedzać oskarżonych?

– Książętom wolno chodzić, dokąd tylko zechcą. Tak przynajmniej powiedziałem strażnikom. Czerwona Żmija usiadł. – Mój ojciec nie będzie z tego zadowolony. – Zadowolenie Tywina Lannistera nigdy nie zajmowało wysokiego miejsca na liście moich priorytetów. Czy to dornijskie wino? – Z Arbor. Oberyn skrzywił się. – Czerwona woda. Otrułeś go?

– Nie. A ty? Książę uśmiechnął się. – Czy wszystkie karły mają takie ostre języki jak twój? Pewnego pięknego dnia ktoś ci go utnie. – Nie jesteś pierwszym, który mi to mówi. Być może powinienem uciąć go sobie sam, bo ciągle wpędza mnie w kłopoty. – Zauważyłem to. Chyba jednak wypiję odrobinę soku z winogron lorda Redwyne’a.

– Jak sobie życzysz. Tyrion nalał mu kielich. Dornijczyk pociągnął łyk, przepłukał usta winem i przełknął płyn. – Na razie może być. Jutro przyślę ci trochę mocnego, dornijskiego trunku. – Wypił kolejny haust. – Znalazłem tę złotowłosą kurwę, o której mówiłem. – Trafiłeś do Chatayi? – U Chatayi wybrałem sobie czarną dziewczynę. Chyba nazywa się Alayaya. Jest wspaniała, chociaż ma pręgi na

plecach. Chodziło mi jednak o twoją siostrę. – Czyżby już cię uwiodła? – zapytał Tyrion bez śladu zdziwienia. Oberyn roześmiał się w głos. – Nie, ale zrobi to, jeśli zapłacę żądaną cenę. Napomknęła nawet o małżeństwie. Jej Miłość potrzebuje nowego męża, a któż byłby lepszym kandydatem od księcia Dorne? Ellaria uważa, że powinienem się zgodzić. Ta niewyżyta dziewka robi się wilgotna na samą myśl o Cersei w naszym łożu. Nawet nie musielibyśmy

płacić karlego grosika. Twoja siostra żąda ode mnie tylko jednej głowy, nieco przydużej, lecz za to pozbawionej nosa. – I? – zapytał Tyrion. Zamiast odpowiedzi, książę Oberyn zakręcił winem w kielichu. – Gdy w dawnych czasach Młody Smok podbił Dorne – zaczął – po Hołdzie Słonecznej Włóczni wyznaczył na naszego władcę lorda Wysogrodu. Ów Tyrell jeździł od twierdzy do twierdzy ze swym

orszakiem, ścigając buntowników i pilnując, by nasze kolana pozostały ugięte. Przybywał na czele licznego oddziału, zajmował cały zamek dla siebie, zatrzymywał się na cały księżyc, a potem ruszał do następnego zamku. Miał w zwyczaju wykopywać lordów z ich komnat i spać w ich łożach. Pewnej nocy miał nad głową ciężki, aksamitny baldachim, a u poduszek zwisała wstęga, za którą miał pociągnąć, gdyby zapragnął dziewki. Ten lord Tyrell gustował w dornijskich kobietach. Trudno mu się zresztą dziwić. Dlatego pociągnął za wstęgę i w tej samej

chwili baldachim nad nim rozstąpił się, a na głowę spadła mu setka czerwonych skorpionów. Jego śmierć dała początek pożarowi, który wkrótce ogarnął całe Dorne. W ciągu dwóch tygodni wszystkie zwycięstwa Młodego Smoka obróciły się wniwecz. Klęczący podnieśli się z kolan i odzyskaliśmy wolność. – Znam tę opowieść – stwierdził Tyrion. – I co z niej wynika? – To, że gdybym kiedyś znalazł obok łoża szarfę i pociągnął za nią, wolałbym, żeby spadły na mnie skorpiony niż królowa w całej swej

nagiej krasie. Tyrion wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Mamy ze sobą przynajmniej tyle wspólnego. – Szczerze mówiąc, mam za co dziękować twej siostrze. Gdyby cię wtedy na uczcie nie oskarżyła, bardzo możliwe, że teraz ty sądziłbyś mnie, a nie ja ciebie. – W ciemnych oczach księcia błysnęły iskierki wesołości. – Ostatecznie któż wie więcej o truciznach niż Czerwona Żmija z Dorne? Któż ma lepsze powody do tego, by trzymać Tyrellów jak najdalej od korony? A skoro Joffrey leży w

grobie, zgodnie z dornijskim prawem Żelazny Tron powinien przypaść jego siostrze Myrcelli, a tak się składa, że dzięki tobie jest ona zaręczona z moim bratankiem. – Dornijskie prawo nie ma tu zastosowania. – Tyrion był tak zaabsorbowany własnymi kłopotami, że w ogóle nie zastanawiał się nad kwestią sukcesji. – Możesz być pewien, że mój ojciec ukoronuje Tommena. – W rzeczy samej, może ukoronować Tommena w Królewskiej Przystani, ale to wcale nie znaczy, że mój brat nie ukoronuje Myrcelli w Słonecznej Włóczni. Czy twój ojciec ruszy na

wojnę z twą siostrzenicą w imieniu twojego siostrzeńca? A twoja siostra? – Oberyn wzruszył ramionami. – Być może powinienem jednak ożenić się z królową Cersei, pod warunkiem że poprze córkę przeciw synowi. Myślisz, że by na to przystała? Nigdy w życiu – omal nie odpowiedział Tyrion, lecz te słowa uwięzły mu w gardle. Cersei zawsze oburzał fakt, że płeć pozbawiła ją praw do władzy. Gdyby na zachodzie obowiązywało dornijskie prawo, to ona byłaby dziedziczką Casterly Rock. Cersei i Jaime byli

bliźniakami, ale to ona przyszła na świat pierwsza, a to wystarczało. Popierając sprawę Myrcelli, poparłaby również i własną. – Nie mam pojęcia, czy moja siostra wybrałaby Tommena czy Myrcellę – przyznał. – To nie ma znaczenia. Mój ojciec nigdy jej nie pozwoli na taki wybór. – Twój ojciec nie będzie żył wiecznie – wskazał książę Oberyn. Ton, z jakim wypowiedział te słowa, sprawił, że włoski na karku Tyriona zjeżyły się nagle. Przypomniał sobie o

Elii i o wszystkim, co mówił książę Oberyn, gdy jechali przez pole popiołów. Chce głowy, która wydała rozkaz, nie tylko ręki, która trzymała miecz. – Nie jest rozsądne wypowiadać w Czerwonej Twierdzy słowa zdrady, mości książę. Ptaszki słuchają. – Niech sobie słuchają. Czy to zdrada powiedzieć, że człowiek jest śmiertelny? Valar morghulis, jak mawiano w dawnej Valyrii. „Wszyscy muszą umrzeć”. A potem nadeszła zagłada i dowiodła, że mieli rację. –

Dornijczyk podszedł do okna i wbił wzrok w ciemność. – Powiadają, że nie masz dla nas świadków. – Miałem nadzieję, że jedno spojrzenie na moją słodką twarz wystarczy, by przekonać was wszystkich o mej niewinności. – Jesteś w błędzie, panie. Tłusty Kwiat z Wysogrodu jest święcie przekonany o twojej winie. Zdecydowanie pragnie twej śmierci. Jego wspaniała Margaery również piła z tego pucharu. Przypominał nam o tym pół setki razy. – A co ty o tym sądzisz? – zapytał Tyrion.

– Ludzie rzadko są tym, kim się wydają. Wyglądasz na winnego tak bardzo, że jestem przekonany o twej niewinności. Niemniej jednak, zapewne zostaniesz skazany. Po tej stronie gór trudno o sprawiedliwość. Po dziś dzień nie otrzymaliśmy jej za Elię, Aegona czy Rhaenys. Czemu ty miałbyś mieć więcej szczęścia? Być może prawdziwego zabójcę Joffreya pożarł niedźwiedź. Podobno w Królewskiej Przystani zdarza się to bardzo często. Ach, chwileczkę, niedźwiedź był w Harrenhal. Teraz to sobie przypominam. – Czy na tym ma polegać nasza gra? – Tyrion potarł bliznę na nosie. Mógł

powiedzieć Oberynowi prawdę. Nie miał nic do stracenia. – W Harrenhal rzeczywiście był niedźwiedź, który naprawdę pożarł ser Amory’ego Lorcha. – To bardzo smutne – stwierdził Czerwona Żmija. – Dla niego i dla ciebie. Zastanawiam się, czy ludzie bez nosa zawsze kłamią tak kiepsko? – Nie kłamię. Ser Amory wyciągnął księżniczkę Rhaenys spod łóżka jej ojca i zabił ją nożem. Towarzyszyła mu grupa

zbrojnych, ale nie znam ich imion. – Tyrion pochylił się. – Ale to ser Gregor Clegane rozwalił o ścianę głowę księcia Aegona i zgwałcił twą siostrę Elię, mając na rękach jego krew i mózg. – A cóż to takiego? Prawda z ust Lannistera? – Oberyn uśmiechnął się zimno. – A rozkaz wydał twój ojciec, zgadza się? – Nie. Zełgał bez wahania, nawet nie zastanawiając się nad tym, dlaczego to uczynił.

Dornijczyk uniósł jedną cienką brew. – Ależ z ciebie obowiązkowy syn. I cóż za nieprzekonujące kłamstwo. To lord Tywin przyniósł dzieci mojej siostry królowi Robertowi, owinięte w karmazynowe lannisterskie płaszcze. – Być może powinieneś porozmawiać o tym z moim ojcem. On tam był. Ja przebywałem wówczas w Casterly Rock i byłem jeszcze taki mały, że myślałem, iż to, co mam między nogami, służy tylko do siusiania. – To prawda, ale teraz jesteś tutaj i wydaje mi się, że masz pewne trudności. Twa niewinność może się

rzucać w oczy jak blizna, którą masz na twarzy, to cię jednak nie uratuje. I twój ojciec również nie. – Dornijski książę rozciągnął usta w uśmiechu. – Tylko ja mogę to zrobić. – Ty? – Tyrion przyjrzał się mu. – Jesteś tylko jednym sędzią z trzech. Jak możesz mnie uratować? – Nie jako sędzia. Jako twój reprezentant.

J aime Biała księga leżała na białym stole w białym pokoju. Pokój był okrągły, a na bielonych kamiennych ścianach wisiały białe wełniane gobeliny. Pomieszczenie tworzyło parter Wieży Białego Miecza, smukłej, trzypiętrowej budowli wpasowanej w załamanie zamkowych murów nad brzegiem zatoki. W piwnicy zgromadzono broń i zbroje, a na pierwszym i drugim piętrze znajdowały się skromne sypialnie sześciu braci z Gwardii Królewskiej. Jedna z tych cel od osiemnastu lat

należała do niego, dziś rano przeniósł jednak swe rzeczy na najwyższe piętro, które w całości zajmowały apartamenty lorda dowódcy. Te pokoje również były skromnie urządzone, choć przestronne, górowały jednak nad zewnętrznym murem, co oznaczało, że miał widok na morze. To mi odpowiada – pomyślał. Widok i cała reszta. Blady jak ściany pomieszczenia Jaime zasiadł obok księgi, ubrany w biały strój Gwardii Królewskiej i czekał na swych zaprzysiężonych braci. U jego biodra wisiał miecz. U niewłaściwego biodra. Do tej

pory zawsze nosił oręż z lewej strony i wyciągał go z pochwy prawą ręką. Dziś rano przeniósł miecz na prawą stronę, by wydobywać go lewą ręką w taki sam sposób. Przeszkadzał mu jednak ciężar broni u prawego boku, a gdy spróbował ją wyciągnąć, cały ruch wydał się niezgrabny i nienaturalny. Ubranie również na niego nie pasowało. Wdział zimowy strój Gwardii Królewskiej, bluzę i spodnie z farbowanej, białej wełny oraz gruby biały płaszcz. Wszystko to jednak było zbyt luźne. Jaime spędził kilka ostatnich dni na procesie brata. Stał w głębi sali i

Tyrion albo go nie zauważył, albo nie poznał. Nie było to niespodzianką. Nie poznawała go połowa dworu. Jestem obcy we własnym domu. Jego syn nie żył, ojciec go wydziedziczył, a siostra... po tym pierwszym dniu w królewskim sepcie, gdy Joffrey leżał wśród świec, ani razu nie pozwoliła, by Jaime został z nią sam na sam. Nawet gdy ich syna niesiono na miejsce ostatniego spoczynku w Wielkim Sepcie Baelora, trzymała się od niego na dystans. Po raz kolejny rozejrzał się po Okrągłej Sali. Na ścianach wisiały białe gobeliny, a nad kominkiem biała tarcza i dwa skrzyżowane miecze. Za stołem stało stare krzesło z czarnej dębiny.

Poduszka z białej bydlęcej skóry była już mocno wytarta. Wygniotła ją koścista dupa Barristana Śmiałego, a przed nim ser Gerolda Hightowera, Aemona Smoczego Rycerza, ser Ryama Redwyne ‘a, Demona z Darry, ser Duncana Wysokiego i Jasnego Gryfa Alyna Conningtona. Co robił Królobójca w tak szlachetnym towarzystwie? Znalazł się w nim jednak. Sam stół wykonano ze starego czardrewna, białego jak kość, i ukształtowano na podobieństwo wielkiej tarczy podtrzymywanej przez trzy białe ogiery. Zgodnie z tradycją, w

rzadkich przypadkach, gdy spotykało się wszystkich siedmiu braci, lord dowódca zasiadał u szczytu tarczy, a pozostali bracia po trzech po obu jej bokach. Spoczywająca u jego lewego łokcia księga była olbrzymia. Miała dwie stopy grubości i półtorej stopy szerokości. Tysiąc stronic ze wspaniałego, białego welinu oprawiono w barwioną na biało skórę i połączono złotymi klamrami oraz zawiasami. Jej oficjalna nazwa brzmiała Księga Braci, zwykle jednak zwano ją po prostu Białą Księgą. Zawierała ona historię Gwardii

Królewskiej. Każdy rycerz, który w niej służył, miał własną kartę, na której uwieczniono po wsze czasy jego imię i czyny. W górnym lewym rogu każdej strony przedstawiono tarczę, którą nosił dany mężczyzna w chwili, gdy go wybrano, namalowaną barwnym inkaustem. W dolnym prawym rogu przedstawiono tarczę Gwardii Królewskiej, pustą, czystą i białą jak śnieg. Tarcze na górze były najrozmaitsze, te na dole zaś wszystkie takie same. W przestrzeni między nimi zapisano fakty dotyczące życia i służby każdego z gwardzistów. Heraldyczne rysunki i iluminacje były dziełem septonów, trzy razy do roku

przysyłanych tu z wielkiego septu Baelora, aktualizowanie notatek należało jednak do obowiązków lorda dowódcy. Czyli do moich obowiązków. Najpierw jednak musiał nauczyć się pisać lewą ręką. Biała Księga była bardzo zapóźniona. Trzeba było umieścić w niej notatki o śmierci ser Mandona Moore’a i ser Prestona Greenfielda, a także krótką, krwawą historię służby Sandora Clegane’a. Należało też zapoczątkować strony ser Balona Swanna, ser Osmunda Kettleblacka i Rycerza Kwiatów. Będę musiał wezwać septona, żeby

narysował ich tarcze. Poprzednikiem Jaime’a na stanowisku lorda dowódcy był ser Barristan Selmy. Na tarczy na górze jego strony widniał herb rodu Selmych: trzy żółte źdźbła pszenicy na brązowym polu. Przed opuszczeniem zamku ser Barristan Selmy zdążył jeszcze opisać własne zwolnienie ze służby. Jaime’a rozśmieszyło to nieco, nie był jednak zaskoczony. Ser Barristan z rodu Selmych. Pierworodny syn ser Lyonela Selmy’ego ze Żniwnego Dworu. Służył jako giermek ser Manfredowi Swannowi. Przydomek „Śmiały

„zdobył w dziesiątym roku życia, gdy przywdział pożyczoną zbroję i wystąpił jako tajemniczy rycerz na turnieju w Blackhaven, gdzie pokonał go i pozbawił maski Duncan, Książę Ważek. Pasowany na rycerza w szesnastym roku życia przez króla Aegona V Targaryena, po tym, jak wyróżnił się dzielnością jako tajemniczy rycerz na zimowym turnieju w Królewskiej Przystani, pokonując księcia Duncana Niskiego oraz ser Duncana Wysokiego, lorda dowódcę Gwardii Królewskiej. Zabił Maelysa Monstrualnego, ostatniego z pretendentów z rodu Blackfyre’ów, stoczywszy z nim walkę w pojedynkę podczas wojny

dziewięciogroszowych królów. Pokonał Lormelle ‘a Długą Kopię oraz Cedrika Storma, Bękarta ze Spiżowej Bramy. W dwudziestym trzecim roku życia wcielony do Gwardii Królewskiej przez lorda dowódcę ser Gerolda Hightowera. Pokonał wszystkich, którzy rzucili mu wyzwanie, podczas turnieju w Srebrnym Moście. Zwyciężył w walce zbiorowej w Stawie Dziewic. Przewiózł króla Aerysa II w bezpieczne miejsce podczas Rebelii w Duskendale, mimo że trafiono go strzałą w pierś. Pomścił

zamordowanie swego zaprzysiężonego brata, ser Gwayne’a Gaunta. Uratował lady Jeyne Swann oraz jej septę z rąk Bractwa z Królewskiego Lasu, pokonując Simona Toyne’a i Uśmiechniętego Rycerza oraz zabijając pierwszego z nich. Na turnieju w Starym Mieście pokonał i pozbawił maski tajemniczego rycerza Czarną Tarczę, ujawniając, że był on Bękartem z Wyżyn. Był jedynym triumfatorem turnieju lorda Stejfona w Końcu Burzy, podczas którego wysadził z siodła lorda Roberta Baratheona, księcia Oberyna Martella, lorda Leytona Hightowera, lorda Jona Conningtona, lorda Jasona Mallistera oraz księcia Rhaegara Targaryena.

Odniósł rany od strzały, włóczni i miecza podczas bitwy nad Tridentem, gdy walczył u boku swych zaprzysiężonych braci oraz Rhaegara, księcia Smoczej Skały. Król Robert I Baratheon ułaskawił go i mianował lordem dowódcą Gwardii Królewskiej. Służył w honorowej straży, która przywiozła lady Cersei z rodu Lannisterów do Królewskiej Przystani, gdzie poślubiła króla Roberta. Podczas buntu Balona Greyjoya dowodził atakiem na Starą Wyk. W pięćdziesiątym siódmym roku życia zwyciężył w turnieju w Królewskiej Przystani. W sześćdziesiątym

pierwszym roku życia zwolniony ze służby przez króla Joffreya I Baratheona, ze względu na zaawansowany wiek. Pierwszą część relacji o karierze ser Barristana spisano dużym, zamaszystym pismem ser Gerolda Hightowera. Drobniejsze, bardziej eleganckie litery stawiane przez Selmy’ego zajmowały jego miejsce, poczynając od relacji z bitwy nad Tridentem. Zapis na stronie Jaime’a był zdecydowanie krótszy. Ser Jaime z rodu Lannisterów. Pierworodny syn lorda Tywina i lady

Joanny z Casterly Rock. Walczył z Bractwem z Królewskiego Lasu jako giermek lorda Sumnera Crakehalla. Pasowany na rycerza w piętnastym roku życia przez ser Arthura Dayne’a z Gwardii Królewskiej, w nagrodę za dzielność. Również w piętnastym roku życia wybrany do Gwardii Królewskiej przez króla Aerysa II Targaryena. Podczas splądrowania Królewskiej Przystani zabił króla Aerysa II u stóp Żelaznego Tronu. Od tej pory znany jako „Królobójca”. Ułaskawiony przez króla Roberta I Baratheona. Służył w honorowej straży, która przywiozła jego siostrę, lady Cersei Lannister, do Królewskiej Przystani, gdzie poślubiła króla Roberta. Zwyciężył w turnieju

urządzonym w tym mieście z okazji ich ślubu. Streszczone w ten sposób, jego życie wydawało się ubogie i nieciekawe. Ser Barristan mógłby uwzględnić jeszcze kilka turniejowych zwycięstw, a ser Gerold skreślić trochę więcej słów na temat czynów, których dokonał Jaime, gdy ser Arthur Dayne rozbił Bractwo z Królewskiego Lasu. Uratował wówczas życie lordowi Sumnerowi, gdy Brzuchaty Ben próbował roztrzaskać mu głowę, aczkolwiek banicie udało się zbiec. Stawił też czoło Uśmiechniętemu

Rycerzowi, choć to ser Arthur go zabił. Cóż to była za walka i co za przeciwnik. Uśmiechnięty Rycerz był szaleńcem, mieszanką rycerskości i okrucieństwa, niemniej jednak nie wiedział, co znaczy strach. A Dayne, ze Świtem w dłoni... Pod koniec walki w mieczu banity było już tyle szczerb, że ser Arthur przerwał walkę, by pozwolić mu wziąć nowy. – To ten twój biały oręż pragnę dostać – rzekł rycerz-rabuś, gdy wznowili bój, mimo że krwawił już z tuzina ran. – I dostaniesz go, ser – odparł Miecz Poranka i zakończył pojedynek.

W tamtych czasach świat był prostszy – pomyślał Jaime. A ludzi i miecze wykuwano z lepszej stali. A może po prostu to on miał wówczas piętnaście lat? Wszyscy spoczywali już w grobach, Miecz Poranka i Uśmiechnięty Rycerz, Biały Byk i książę Lewyn, ser Oswell Whent ze swym czarnym humorem, poważny Jon Darry, Simon Toyne i jego Bractwo z Królewskiego Lasu, stary, prostolinijny Sumner Crakehall. I ja, ten chłopak, którym wtedy byłem... ciekawe, w której chwili umarł? Kiedy przywdziałem biały płaszcz? Gdy poderżnąłem gardło Aerysowi? Ów chłopak chciał się stać ser Arthurem Dayne’em, lecz gdzieś po drodze zamienił się w Uśmiechniętego Rycerza.

Usłyszawszy dźwięk otwieranych drzwi, zamknął Białą Księgę i wstał, by przywitać swych zaprzysiężonych braci. Pierwszy zjawił się ser Osmund Kettleblack, który uśmiechnął się do Jaime’a, jakby byli starymi towarzyszami broni. – Ser Jaime – rzekł – gdybyś wtedy wyglądał tak jak teraz, poznałbym cię natychmiast. – Naprawdę? – Jaime raczej w to wątpił. Służący wykąpali go, ogolili, a także umyli i uczesali mu włosy. Spoglądając w zwierciadło, nie widział już w nim człowieka, który przemierzył z Brienne dorzecze... lecz nie widział

tam również siebie. Twarz miał wychudłą i zapadniętą, a pod oczyma bruzdy. Wyglądam jak starzec. – Stań przy swoim krześle, ser. Kettleblack wykonał polecenie. Pozostali zaprzysiężeni bracia weszli jeden po drugim do sali. – Panowie – zaczął uroczystym tonem, gdy cała piątka zajęła już swe miejsca – kto strzeże króla? – Moi bracia, ser Osney i ser Osfryd – odparł ser Osmund. – I mój brat, ser Garlan – dodał Rycerz

Kwiatów. – Czy sprostają temu zadaniu? – Sprostają, panie. – Siądźcie więc. Były to rytualne słowa. Nim siedmiu mogło rozpocząć naradę, trzeba było zapewnić królowi bezpieczeństwo. Po prawej stronie Jaime’a siedzieli ser Boros i ser Meryn. Pośrodku zostawili puste krzesło dla ser Arysa Oakhearta, który przebywał w Dorne. Po lewej zasiedli ser Osmund, ser Balon i ser Loras. Starzy i nowi. Jaime zadał sobie

pytanie, czy ma to jakieś znaczenie. W historii Gwardii Królewskiej zdarzały się sytuacje, gdy dochodziło w niej do rozłamu. Szczególnie tragicznym przykładem był Taniec Smoków. Czy on również musiał się tego obawiać? Czuł się dziwnie, zasiadając na miejscu lorda dowódcy, które przez tak wiele lat zajmował ser Barristan Śmiały. A jeszcze dziwniej, siedząc na nim jako kaleka. Niemniej jednak miejsce to należało teraz do niego i była to jego Gwardia Królewska. Siedmiu Tommena. Z Merynem Trantem i Borosem Blountem Jaime służył od lat. Nieźle

władali mieczem, Trant był jednak podstępny i okrutny, a Blount był nadętym pyszałkiem. Ser Balon Swann bardziej zasługiwał na płaszcz, a Rycerz Kwiatów rzecz jasna uchodził za wcielenie wszelkich rycerskich cnót. Piąty mężczyzna, ten Osmund Kettleblack, był dla niego tajemnicą. Zastanawiał się, co powiedziałby o tej zgrai ser Arthur Dayne. Pewnie zapytałby: „Jak to możliwe, że Gwardia Królewska upadla tak nisko?” Musiałbym mu wtedy odpowiedzieć: „To moja wina. Otworzyłem drzwi i nie uczyniłem nic, gdy do środka zaczęło

wpełzać robactwo”. – Król nie żyje – zaczął Jaime. – Syn mojej siostry, trzynastoletni chłopiec, został zamordowany na własnym weselu we własnej komnacie. Wszyscy byliście przy tym obecni. Wszyscy mieliście go bronić. A mimo to nie żyje. – Odczekał chwilę, by sprawdzić, co na to powiedzą, lecz żaden z nich nawet nie odchrząknął. Chłopak Tyrellów jest wściekły, a Balon Swann się wstydzi – uznał. U pozostałych trzech wyczuwał jedynie obojętność. – Czy to mój brat jest winien tego czynu? – zapytał prosto z mostu. – Czy Tyrion otruł mojego

siostrzeńca? Ser Balon poruszył się nerwowo na krześle. Ser Boros zacisnął pięść. Ser Osmund wzruszył leniwie ramionami. Jaime’owi odpowiedział tylko Meryn Trant. – Napełnił puchar Joffreya winem. Na pewno wtedy właśnie wrzucił do niego truciznę. – Jesteście pewni, że to właśnie wino było zatrute? – A cóż by innego? – odparł ser Boros Blount. – Krasnal wylał resztki na podłogę. Po cóż miałby to robić, jeśli

nie po to, by pozbyć się trunku, który mógłby dowieść jego winy. – Wiedział, że w winie jest trucizna – zgodził się ser Meryn. Ser Balon Swann zmarszczył brwi. – Krasnal bynajmniej nie był na podwyższeniu sam. Uczta trwała już od dawna. Ludzie wstawali, kręcili się po sali, zmieniali miejsca, wymykali się do wychodka, służący przychodzili i wychodzili... królewska para przed chwilą rozcięła weselny pasztet i wszyscy gapili się na te po trzykroć

przeklęte gołębie. Nikt nie patrzył na puchar. – Kto jeszcze znajdował się na podwyższeniu? – zapytał Jaime. – Rodzina króla, rodzina królowej, wielki maester Pycelle, wielki septon... – zaczął ser Meryn. – Oto twój truciciel – zasugerował ser Oswald Kettleblack z chytrym uśmieszkiem. – Staruszek jest stanowczo zbyt święty. Do tego od początku nie podobała mi

się jego gęba – zakończył ze śmiechem. – Nie – sprzeciwił się Rycerz Kwiatów, którego to wcale nie rozśmieszyło. – To Sansa Stark jest trucicielką. Wszyscy zapominacie, że moja siostra również piła z tego kielicha. Sansa Stark była jedyną osobą w sali, która miała powód, by pragnąć śmierci nie tylko króla, lecz również Margaery. Dodając trucizny do weselnego pucharu, mogła zabić ich oboje. Zresztą gdyby nie była winna, dlaczego by uciekała? To ma sens. Może się jeszcze okazać,

że Tyrion mimo wszystko jest niewinny. Nikomu jednak nie udało się trafić na żaden ślad dziewczyny. Być może Jaime sam powinien się zająć tą sprawą. Na początek dobrze byłoby się dowiedzieć, w jaki sposób udało się jej opuścić zamek. Varys może mieć na ten temat jakieś sugestie. Nikt nie znał Czerwonej Twierdzy lepiej od eunucha. To jednak mogło zaczekać. Na razie Jaime miał na głowie pilniejsze zadania. Ojciec rzekł mu: „Powiedziałeś, że jesteś lordem dowódcą Gwardii Królewskiej. Wracaj do swych obowiązków”. Gdyby zależało to od niego, nie wybrałby sobie tych pięciu ludzi na braci, był

jednak na nich skazany i nadeszła pora, by wziąć ich w ryzy. – Bez względu na to, kto jest winny – zaczął – Joffrey nie żyje i Żelazny Tron należy obecnie do Tommena. Chcę, by zasiadał na nim, aż włosy mu zbieleją, a zęby powypadają. I to nie od trucizny. – Jaime spojrzał na ser Borosa Blounta, który w ostatnich latach zrobił się tęgi, ale grube kości pozwalały mu udźwignąć zwiększony ciężar ciała. – Ser Borosie, wyglądasz mi na człowieka, który lubi sobie pojeść. Dlatego od dziś będziesz próbował wszystkiego, co je albo pije Tommen. Ser Osmund Kettleblack roześmiał się

w głos, a Rycerz Kwiatów rozciągnął usta w uśmiechu, lecz ser Boros zaczerwienił się jak burak. – Nie jestem kosztującym potrawy! Jestem rycerzem Gwardii Królewskiej! – To smutne, ale masz rację. – Cersei nie powinna była pozbawiać go białego płaszcza, lecz ich ojciec zwiększył tylko jego hańbę, przywracając mu pozycję. – Siostra opowiedziała mi, z jaką łatwością oddałeś jej syna najemnikom Tyriona. Mam nadzieję, że marchewka i groch nie wydadzą ci się równie groźne. Gdy twoi zaprzysiężeni bracia będą ćwiczyli na dziedzińcu z mieczami i tarczami, ty będziesz mógł ćwiczyć z

łyżką i wydrążonym bochenkiem chleba. Tommen uwielbia szarlotkę. Pilnuj, by żadni najemnicy mu jej nie porywali. – Śmiesz tak do mnie mówić? Ty? – Powinieneś był zginąć w obronie Tommena. – Tak jak ty zginąłeś, broniąc Aerysa? – Ser Boros zerwał się z krzesła i złapał za rękojeść miecza. – Nie... nie będę tego tolerował. To ty powinieneś kosztować potrawy. Co więcej może robić kaleka? Jaime uśmiechnął się.

– Zgadzam się. Nie nadaję się do strzeżenia króla, tak samo jak ty. Dlatego wyciągnij ten miecz, który tak pieścisz. Zobaczymy, jak twoje dwie ręce poradzą sobie w starciu z moją jedną. Któryś z nas zginie, a Gwardia Królewska tylko na tym skorzysta. – Wstał. – Albo, jeśli wolisz, możesz wrócić do swych obowiązków. – Też coś! Ser Boros splunął zieloną flegmą pod stopy Jaime’a i wyszedł z sali, nie wyjmując miecza.

Całe szczęście, że to tchórz. Choć ser Boros był tłusty i podstarzały, a jego umiejętności nigdy nie wykraczały ponad przeciętną, i tak mógłby posiekać Jaime’a na kawałki. Ale Boros o tym nie wie i reszta też nie może się dowiedzieć. Bali się człowieka, którym byłem. Dla człowieka, którym stałem się teraz, mieliby tylko litość. Jaime ponownie usiadł i spojrzał na Kettleblacka. – Ser Osmundzie, nie znam cię. Wydaje mi się to osobliwe. Uczestniczyłem w turniejach, walkach zbiorowych i bitwach w całych Siedmiu Królestwach. Znam każdego

wędrownego rycerza, wolnego i ambitnego giermka, który cokolwiek potrafi i choć raz ważył się kruszyć kopię w szrankach. Jak to możliwe, że nigdy o tobie nie słyszałem, ser Osmundzie? – Nie mam pojęcia, panie. – Ser Osmund uśmiechał się szeroko, jakby on i Jaime byli dawnymi towarzyszami broni, grającymi w jakąś zabawną grę. – Jestem żołnierzem, nie turniejowym rycerzem. – A gdzie służyłeś, nim znalazła cię moja siostra? – Tu i ówdzie, panie.

– Byłem w Starym Mieście na południu i w Winterfell na północy. W Lannisporcie na zachodzie i w Królewskiej Przystani na wschodzie. Nigdy jednak nie byłem Tu. Ani Ówdzie. – Z braku palca, Jaime wskazał kikutem na krogulczy nos ser Osmunda. – Pytam cię po raz ostatni. Gdzie służyłeś? – Na Stopniach. Na Spornych Ziemiach. Tam zawsze trwają walki. Służyłem z Dzielnymi Ludźmi. Walczyliśmy dla Lys i czasem też dla Tyrosh. Walczyliście dla każdego, kto wam

zapłacił. – Jak zdobyłeś tytuł rycerski? – Na polu bitwy. – Kto cię pasował? – Ser Robert... Stone. On już nie żyje, panie. – Oczywiście. Ser Robert Stone mógł być jakimś bękartem z Doliny, który sprzedawał swój miecz na Spornych Ziemiach. Z drugiej strony, mógł też być tylko nazwiskiem, złożonym przez ser Osmunda z martwego króla i

zamkowego muru. Co Cersei strzeliło do głowy, że dała mu biały płaszcz? Niemniej Kettleblack zapewne umiał się posługiwać mieczem i tarczą. Najemnicy rzadko bywali szczególnie honorowymi ludźmi, musieli jednak mieć jakieś pojęcie o walce, by zachować życie. – W porządku, ser – zakończył Jaime. – Możesz odejść. Ser Osmund znowu się uśmiechnął i opuścił buńczucznym krokiem komnatę. – Ser Merynie. – Jaime uśmiechnął się do skwaszonego rycerza, który miał

rdzaworude włosy i worki pod oczyma. – Słyszałem, że Joffrey przy twojej pomocy ukarał Sansę Stark. – Odwrócił jedną ręką Białą Księgę. – Pokaż mi, proszę, gdzie tu jest napisane, że przysięgamy bić kobiety i dzieci. – Zrobiłem to, co nakazał mi Jego Miłość. Przysięgamy posłuszeństwo. – Od tej pory masz je nieco powściągać. Moja siostra jest królową regentką. Mój ojciec jest królewskim namiestnikiem. Ja jestem lordem dowódcą Gwardii Królewskiej. Słuchaj nas i nikogo więcej.

Ser Meryn zrobił zaciętą minę. – Mówisz, że mamy nie wykonywać rozkazów króla? – Król ma osiem lat. Waszym pierwszym obowiązkiem jest go bronić, co oznacza również obronę przed nim samym. Zrób użytek z tego brzydkiego przedmiotu, który trzymasz w hełmie. Jeśli Tommen będzie chciał, żebyś mu osiodłał konia, posłuchaj go. Jeśli każe ci zabić konia, przyjdź z tym do mnie. – Tak jest. Wedle rozkazu, lordzie dowódco.

– Możesz odejść. – Gdy Trant wyszedł, Jaime zwrócił się do ser Balona Swanna. – Ser Balonie, wiele razy obserwowałem cię na turniejach i walczyłem w walkach zbiorowych po twojej stronie bądź przeciw tobie. Słyszałem też, że podczas bitwy nad Czarnym Nurtem po stokroć dowiodłeś swej odwagi. Swą osobą przynosisz zaszczyt Gwardii Królewskiej. – To ja czuję się zaszczycony, panie. W głosie ser Balona dało się słyszeć ostrożność.

– Chcę ci zadać tylko jedno pytanie. To prawda, że służyłeś nam wiernie... ale dowiedziałem się od Varysa, że twój brat walczył po stronie Renly’ego, a potem Stannisa, natomiast twój pan ojciec postanowił w ogóle nie zwoływać chorągwi i przez całą wojnę krył się za murami Stonehelm. – Mój ojciec to stary człowiek, panie. Dawno przekroczył czterdziestkę. Wojaczka już nie dla niego. – A twój brat? – Donnel został ranny w bitwie i poddał się ser Elwoodowi Harte’owi. Potem zapłacono za niego okup i poprzysiągł

wierność królowi Joffreyowi, tak jak wielu innych jeńców. – To prawda – zgodził się Jaime. – Niemniej jednak... Renly, Stannis, Joffrey, Tommen... jak to się stało, że pominął Balona Greyjoya i Robba Starka? Mógłby być pierwszym rycerzem w królestwie, który poprzysiągł wierność wszystkim sześciu królom. – Donnel popełniał błędy, ale teraz jest człowiekiem Tommena. Masz na to moje słowo – odparł wyraźnie zażenowany ser Balon. – Nie martwię się o ser Donnela

Stałego, lecz o ciebie. – Jaime pochylił się nad stołem. – Co uczynisz, jeśli dzielny ser Donnel odda swój miecz kolejnemu uzurpatorowi i pewnego dnia wtargnie do sali tronowej? Jeśli staniesz, cały w bieli, między królem a bratem? Co wtedy uczynisz? – Ale... panie, to się nie zdarzy. – Mnie się zdarzyło – wskazał Jaime. Swann otarł czoło rękawem białej bluzy. – Nie potrafisz mi odpowiedzieć? – Panie. – Ser Balon wyprostował się.

– Na miecz, na honor, na imię ojca przysięgam... że nie postąpię tak jak ty. Jaime wybuchnął śmiechem. – Znakomicie. Wracaj do swych obowiązków... i powiedz ser Donnelowi, by dodał do swej tarczy chorągiewkę. Jaime został sam na sam z Rycerzem Kwiatów. Smukły jak miecz, gibki i sprawny ser Loras Tyrell miał na sobie lnianą bluzę barwy śniegu, białe wełniane spodnie i złoty pas, a piękny jedwabny płaszcz

spinała mu złota róża. Zadbane, brązowe włosy opadały mu falą na ramiona, a jego oczy miały taki sam kolor i lśniły zuchwałością. Wydaje mu się, że to turniej i na niego przyszła kolej, by stanąć w szranki. – Masz dopiero siedemnaście lat i już zostałeś rycerzem Gwardii Królewskiej – zaczął Jaime. – Na pewno jesteś z tego dumny. Książę Aemon Smoczy Rycerz również miał siedemnaście lat, gdy został mianowany. Wiedziałeś o tym? – Tak, panie.

– A czy wiedziałeś, że ja miałem piętnaście? – O tym również, panie. Uśmiechnął się. Jaime nie znosił tego uśmiechu. – Byłem od ciebie lepszy, ser Lorasie. Wyższy, silniejszy i szybszy. – A teraz jesteś starszy – odparł chłopak. – Panie. Jaime nie potrafił powstrzymać śmiechu. To niedorzeczne. Tyrion wyśmiałby mnie bezlitośnie, gdyby zobaczył, jak spieram się z zielonym

gołowąsem, który z nas ma dłuższego kutasa. – Starszy i mądrzejszy, ser. Powinieneś się ode mnie uczyć. – Tak jak ty uczyłeś się od ser Borosa i ser Meryna? Ta strzała trafiła zbyt blisko celu. – Uczyłem się od Białego Byka i Barristana Śmiałego – warknął Jaime. – Od ser Arthura Dayne’a, Miecza Poranka, który mógłby zabić was pięciu lewą ręką, jednocześnie odlewając się z użyciem prawej. Uczyłem się od księcia Lewyna z Dorne, ser Oswella Whenta i

ser Jonothora Darry’ego, a wszystko to byli wiele warci ludzie. – A teraz wszyscy są martwi. Rozmawiam ze sobą samym – zrozumiał Jaime. Ze sobą samym Z czasów młodości, buńczucznym i pełnym pustej rycerskości. To właśnie dzieje się z człowiekiem, który w zbyt młodym wieku robi się za dobry. W pojedynku na słowa, tak jak i na miecze, czasem najlepiej jest spróbować innego ataku. – Powiadają, że wspaniale walczyłeś w bitwie... prawie tak dzielnie, jak duch

lorda Renly’ego, który ci towarzyszył. Zaprzysiężony brat nie może mieć tajemnic przed swoim lordem dowódcą. Powiedz mi, ser, kto nosił zbroję Renly’ego? Przez chwilę wydawało się, że Loras Tyrell może odmówić, potem jednak przypomniał sobie, co przysięgał. – Mój brat – odparł naburmuszony. – Renly był wyższy ode mnie i miał szerszą pierś. Jego zbroja była dla mnie za duża, ale na Garlana pasowała znakomicie. – Czy to ty wpadłeś na pomysł tej maskarady czy on?

– To była sugestia lorda Littlefingera. Mówił, że to przestraszy zabobonnych zbrojnych Stannisa. – Rzeczywiście ich przestraszyło. – I niektórych rycerzy oraz lordów również. – No cóż, dałeś minstrelom coś, o czym mogą składać rymy. To pewnie nie do pogardzenia. Co zrobiłeś z Renlym? – Pochowałem go własnymi rękami, w miejscu, które sam mi wskazał, gdy byłem giermkiem w Końcu Burzy. Nikt go tam nie znajdzie i nie zakłóci jego spoczynku. –

Spojrzał wyzywająco na Jaime’a. – Przysięgam, że będę bronił króla Tommena ze wszystkich sił. Jeśli będzie trzeba, oddam za niego życie. Nigdy jednak nie zdradzę Renly’ego, słowem ani czynem. To on powinien był zostać królem. Był z nich wszystkich najlepszy. Być może najlepiej ubrany – pomyślał Jaime, choć raz jednak nic nie powiedział. Gdy tylko ser Loras zaczął mówić o Renlym, opuściła go arogancja. Powiedział prawdę. Jest dumny, porywczy i zarozumiały, ale nie jest kłamcą. Jeszcze nie.

– Skoro tak mówisz. Jeszcze jedna sprawa i będziesz mógł wrócić do swych obowiązków. – Słucham, panie? – Nadal trzymam Brienne z Tarthu w wieży. Chłopak zacisnął usta w nieustępliwym grymasie. – Bardziej odpowiednia byłaby ciemnica. – Jesteś pewien, że na to zasłużyła? – Zasłużyła na śmierć. Mówiłem Renly’emu, że dla kobiety nie ma

miejsca w Tęczowej Gwardii. Wygrała w walce zbiorowej wyłącznie dzięki sztuczce. – Chyba sobie przypominam innego rycerza, który też lubił sztuczki. Pewnego razu stanął na grzejącej się klaczy do walki z przeciwnikiem, który dosiadał złośliwego ogiera. Jakiego podstępu użyła Brienne? Ser Loras zaczerwienił się. – Skoczyła... to nieważne. Wygrała, przyznaję to. Jego Miłość zarzucił jej na ramiona tęczowy płaszcz. A ona go zabiła. Albo pozwoliła mu zginąć.

– To wielka różnica. Różnica między moją zbrodnią a wstydem Borosa Blounta. – Przysięgła go bronić. Ser Emmon Cuy, ser Robar Royce, ser Parmen Crane, wszyscy oni również złożyli taką przysięgę. Jak ktokolwiek mógł go skrzywdzić, jeśli ona była w jego namiocie, a pozostali czekali na zewnątrz? Chyba że mieli z tym coś wspólnego. – Na weselu było was pięciu – wskazał Jaime. – Jak Joffrey mógł zginąć? Chyba że mieliście z tym coś wspólnego?

Ser Loras wyprostował się sztywno. – Nie mogliśmy nic na to poradzić. – Dziewka mówi to samo. Opłakuje Renly’ego równie mocno jak ty. Zapewniam cię, że ja nigdy nie płakałem po Aerysie. Brienne jest brzydka i uparta jak osioł, ale brak jej bystrości potrzebnej, by kłamać, a do tego jest lojalna poza wszelkie granice rozsądku. Złożyła przysięgę, że dostarczy mnie do Królewskiej Przystani, i oto tu jestem. Ta ręka, którą straciłem... no cóż, to w równym stopniu wina nas obojga. Biorąc pod uwagę wszystko, co

uczyniła, by mnie bronić, nie wątpię, że stanęłaby w obronie Renly’ego, gdyby tylko był tam przeciwnik, z którym można walczyć. Ale cień? – Jaime potrząsnął głową. – Wyciągnij miecz, ser Lorasie, i pokaż mi, jak się walczy z cieniem. Z chęcią bym to zobaczył. Ser Loras nie próbował wstać. – Uciekła – powiedział. – Obie z Catelyn Stark zostawiły go w kałuży krwi i uciekły. Czemu miałyby to uczynić, gdyby to nie była ich robota? – Wbił wzrok w blat. –

Renly oddał mi przednią straż. Gdyby nie to, ja pomagałbym mu wdziać zbroję. Często powierzał mi to zadanie. Tej nocy byliśmy... modliliśmy się razem. Zostawiłem go z nią. Ser Parmen i ser Emmon pilnowali namiotu i był tam też ser Robar Royce. Ser Emmon przysięgał, że to Brienne... aczkolwiek... – Słucham? – odezwał się Jaime, wyczuwając ton zwątpienia. – Obojczyk folgowy zbroi był przecięty. Stal rozpłatano jednym, czystym ciosem. Zbroję Renly’ego wykonano z

najlepszej stali. Jak Brienne mogłaby tego dokonać? Próbowałem to zrobić i nie dałem rady. Jest nienaturalnie silna, jak na kobietę, ale nawet Góra potrzebowałby ciężkiego topora. I po co miałaby najpierw nakładać mu zbroję, a potem podrzynać gardło? – Obrzucił Jaime’a zdziwionym spojrzeniem – Jeśli jednak nie ona... jak to mógł być cień? – Zapytaj ją – zdecydował Jaime. – Idź do jej celi. Wypytaj ją i wysłuchaj jej odpowiedzi. Jeśli potem nadal będziesz przekonany, że zamordowała lorda Renly’ego, dopilnuję, by odpowiedziała za swój czyn. Wybór będzie należał do

ciebie. Oskarżysz ją albo zwrócisz jej wolność. Proszę cię tylko o to, byś osądził ją sprawiedliwie, tak jak wymaga honor rycerza. Ser Loras wstał. – Tak właśnie uczynię. Przysięgam na honor. – To byłoby wszystko. Młodszy mężczyzna ruszył w stronę drzwi, odwrócił się w nich jednak. – Renly uważał, że to niedorzeczność, żeby kobieta ubierała się w męską kolczugę i udawała rycerza.

– Gdyby zobaczył ją w różowym atłasie i myrijskich koronkach, na pewno zmieniłby zdanie. – Zapytałem go, dlaczego trzyma ją u swego boku, jeśli wydaje mu się tak groteskowa. Odpowiedział mi, że wszyscy inni rycerze czegoś od niego chcą, zamków, zaszczytów albo bogactw, a Brienne pragnie jedynie za niego zginąć. Kiedy zobaczyłem, że Renly leży we krwi, ona uciekła, a im trzem nic się nie stało... jeśli jest niewinna, to Robar i Emmon... Nie mógł wykrztusić z siebie dalszych słów.

Jaime nie zastanawiał się nad tym aspektem sprawy. – Ja postąpiłbym tak samo, ser. Kłamstwo przyszło mu łatwo, lecz ser Loras wydawał się za nie wdzięczny. Gdy Rycerz Kwiatów wyszedł, lord dowódca został sam w białej komnacie. Pogrążył się w myślach. Loras Tyrell wpadł po śmierci Renly’ego w taki szał, że zarąbał swych dwóch zaprzysiężonych braci, jemu zaś nawet nie przyszło do głowy, by tak samo potraktować pięciu, którzy zawiedli Joffreya. Był moim

synem, moim sekretnym synem... kim jestem, jeśli nie podniosę ręki, która mi została, by pomścić tego, kto wywodzi się z mojej krwi i nasienia? Powinien zabić chociaż ser Borosa, by się od niego uwolnić. Popatrzył na swój kikut i skrzywił się. Muszę coś z tym zrobić. Jeśli nieżyjący ser Jacelyn Bywater mógł nosić żelazną rękę, on mógłby sprawić sobie złotą. To przypadłoby do gustu Cersei. Złota ręka, by głaskać jej złociste włosy i przytulić ją mocno. Ręka mogła jednak zaczekać. Najpierw musiał załatwić inne sprawy. Spłacić

długi.

Sansa Drabina wiodąca na kasztel dziobowy była stroma i łupliwa, Sansa pozwoliła więc, by pomógł jej Lothor Brune. Ser Lothor – przypomniała sobie. Za męstwo w bitwie nad Czarnym Nurtem pasowano go na rycerza. Co prawda, żaden rycerz godny tej nazwy nie nosiłby takich połatanych brązowych spodni i zdartych butów czy popękanej i pełnej plam od morskiej wody skórzanej kamizelki. Brune był krępym mężczyzną o kwadratowej twarzy, płaskim nosie oraz siwych, skołtunionych włosach, który rzadko się odzywał. Jest jednak silniejszy, niżby

się zdawało. Podniósł ją tak swobodnie, jakby nic nie ważyła. Przed dziobem „Króla Merlingów” ciągnął się jałowy, kamienisty brzeg, wietrzny, bezdrzewny i odstręczający. Niemniej jednak Sansa ucieszyła się z tego widoku. Minęło wiele czasu, nim zdołali wrócić na wyznaczony kurs. Ostatni sztorm zniósł ich daleko od lądu. Przez burty przelewały się fale tak potężne, że Sansa była pewna, iż wszyscy utoną. Słyszała, jak stary Oswell mówił, że dwaj mężczyźni wypadli za burtę, a trzeci spadł z masztu i złamał sobie kark.

Rzadko wychodziła na pokład. W jej małej kajucie było zimno i wilgotno, lecz Sansę przez większą część rejsu dręczyły strach, gorączka i choroba morska... nie potrafiła niczego utrzymać w brzuszku i nawet sen przychodził jej z trudnością. Gdy tylko zamknęła oczy, widziała Joffreya, który szarpał się za kołnierz, rozdzierał sobie paznokciami miękką skórę gardła, konał z okruchami pasztetu na wargach i plamami od wina na wamsie. Zawodzący pośród rej wiatr przypominał jej okropny, piskliwy odgłos, jaki wydawał Joff, próbując wessać powietrze do płuc. Czasami śnił się jej też Tyrion. – On nic złego nie zrobił – powiedziała

kiedyś Littlefingerowi, gdy złożył jej wizytę, by sprawdzić, czy poczuła się już lepiej. – Nie zabił Joffreya, to prawda, ale jego ręce nie są bynajmniej czyste. Czy wiedziałaś, że miał już kiedyś żonę? – Wspominał o tym. – A czy mówił ci, że kiedy się nią znudził, podarował ją zbrojnym swego ojca? Ciebie mógłby z czasem potraktować tak samo. Nie roń łez nad Krasnalem, pani.

Sansa zadrżała, gdy słone palce wiatru potargały jej włosy. Nawet tak blisko brzegu kołysanie się statku drażniło jej brzuszek. Rozpaczliwie potrzebowała kąpieli i ubrania na zmianę. Na pewno jestem wynędzniała jak trup i cuchnę wymiocinami. Podszedł do niej lord Petyr, radosny jak zawsze. – Dzień dobry. Słone powietrze orzeźwia, nie uważasz? Zawsze pobudza mój apetyt. – Objął jej ramiona w geście współczucia. – Dobrze się czujesz? Jesteś okropnie blada.

– To tylko brzuszek. Choroba morska. – Odrobina wina na pewno ci pomoże. Dostaniesz kielich, gdy tylko przybijemy do brzegu. – Petyr wskazał na starą kamienną wieżę rysującą się na tle posępnego, szarego nieba. O skały u jej stóp rozbijały się grzywacze. – Wesołe miejsce, nieprawdaż? Obawiam się, że nie ma tu bezpiecznego kotwicowiska. Popłyniemy na brzeg łodzią. – Tutaj? – Nie chciała tu wychodzić na brzeg. Słyszała, że Paluchy są ponurym miejscem, a mała wieża wydawała się pełna smętku i melancholii. – Czy nie

mogłabym zostać na statku, nim dopłyniemy do Białego Portu? – „Król” płynie na wschód, do Braavos. Bez nas. – Ale... panie, powiedziałeś, że płyniemy do domu. – I oto on, choć przyznaję, że jest nędzny. Mój rodzinny dom. Siedziba wielkiego lorda powinna mieć nazwę, nie sądzisz? Winterfell, Orle Gniazdo, Riverrun, to są zamki. Lord Harrenhal, to brzmi słodko, kim jednak byłem przedtem? Lordem Owczego Łajna i władcą Smętnego

Fortu? W tych tytułach czegoś brakuje. – Obrzucił ją niewinnym spojrzeniem szarozielonych oczu. – Wyglądasz na strapioną. Czy myślałaś, że płyniemy do Winterfell, słodziutka? Winterfell zostało zdobyte, spalone i splądrowane. Wszyscy, których znałaś i kochałaś, nie żyją. Ci z mieszkańców północy, którzy nie ulegli żelaznym ludziom, walczą między sobą. Nawet Mur zaatakowano. Winterfell było domem twego dzieciństwa, Sanso, nie jesteś już jednak dzieckiem, a dorosłą kobietą i musisz stworzyć dla siebie nowy dom. – Ale nie tutaj... – sprzeciwiła się przerażona. – Ta wieża jest taka...

– ...mała, ponura i nędzna? Wszystko to prawda. Można jej też postawić wiele innych zarzutów. Paluchy to piękne miejsce, jeśli ktoś jest kamieniem. Nie obawiaj się jednak, zatrzymamy się tu najwyżej na dwa tygodnie. Spodziewam się, że twoja ciotka już wyjechała nam na spotkanie. – Uśmiechnął się. – Lady Lysa i ja mamy się pobrać. – Pobrać? – zdumiała się Sansa. – Ty i moja ciotka? – Lord Harrenhal i pani Orlego Gniazda. Mówiłeś, że to moją matkę kochałeś. Rzecz jasna jednak, lady Catelyn nie

żyła, jeśli więc nawet rzeczywiście kochała potajemnie Petyra i oddała mu dziewictwo, nie miało to już znaczenia. – Milczysz, pani? – zapytał lord Petyr. – Byłem pewien, że zechcesz mnie pobłogosławić. Rzadko się zdarza, by chłopak, który urodził się jako dziedzic kamieni i owczych bobków, poślubił córkę Hostera Tully’ego i wdowę po Jonie Arrynie. – Modlę... modlę się o to, byście przeżyli razem długie lata, mieli mnóstwo dzieci i byli bardzo szczęśliwi. Minęły lata, odkąd ostatnio widziała

ciotkę. Na pewno będzie dla mnie dobra, z uwagi na moją matkę. W naszych żyłach płynie ta sama krew. Ponadto wszystkie pieśni zgadzały się, że Dolina Arrynów jest piękna. Być może nie będzie tak strasznie pobyć tam przez jakiś czas. Lothor i stary Oswell przewieźli ich łodzią na brzeg. Sansa skuliła się na dziobie, opatulona płaszczem. Uniosła kaptur, by osłonić się przed wiatrem, i zastanawiała się nad tym, co ją teraz czeka. Z wieży wyszła im na spotkanie grupa służby: dwie kobiety, jedna stara i chuda, a druga gruba i w średnim wieku, dwóch białowłosych staruszków oraz dwu – albo trzyletnia dziewczynka

z jęczmieniem na oku. Gdy poznali lorda Petyra, uklękli na kamieniach. – To moi domownicy – przedstawił ich. – Dziecka nie znam. To pewnie kolejny bękart Kelli. Rodzi je co kilka lat. Obaj staruszkowie weszli po uda w wodę i wynieśli Sansę z łodzi, by nie zamoczyła sobie spódnic. Oswell i Lothor wyszli na brzeg, podobnie jak Littlefinger, który pocałował starszą kobietę w policzek i uśmiechnął się do młodszej. – Kto tym razem jest ojcem, Kello? Gruba kobieta parsknęła śmiechem.

– A skąd mi to wiedzieć, panie? Nie jestem z tych, co to lubią mówić „nie”. – Jestem pewien, że wszyscy chłopcy w okolicy są ci za to wdzięczni. – Cieszę się, że wróciłeś do domu, panie – odezwał się jeden ze staruszków. Wyglądał na co najmniej osiemdziesiąt lat, lecz miał na sobie nabijaną ćwiekami brygantynę, a u boku długi miecz. – Jak długo się tu zatrzymasz? – Nie obawiaj się, Bryenie, tak krótko, jak tylko będzie to możliwe. Czy dom nadaje się do zamieszkania?

– Gdybyśmy wiedzieli, że przybędziesz, rozrzucilibyśmy świeże sitowie, panie – odparła staruszka. – W palenisku pali się gnój. – Zapach płonącego gnoju najskuteczniej sprawia, że człowiek czuje się jak w domu. – Petyr zwrócił się w stronę Sansy. – Grisel była moją mamką, a teraz jest ochmistrzynią mojego zamku. Umfred to mój zarządca, a Bryen... czy podczas poprzedniej wizyty nie mianowałem cię kapitanem zbrojnych? – Mianowałeś, panie. Obiecałeś też, że

przyślesz nam trochę nowych ludzi, ale nic z tego nie wyszło. Straż nadal pełnię tylko ja i psy. – Jestem pewien, że znakomicie sobie radzicie z tym zadaniem. Widzę, że nikt nie ukradł żadnych kamieni ani owczych bobków. – Petyr wskazał na młodszą kobietę. – Kella pilnuje moich wielkich stad. Ile owiec obecnie posiadam, Kello? Musiała się chwilę zastanowić. – Dwadzieścia trzy, panie. Było ich dwadzieścia dziewięć, ale jedną zagryzły psy Bryena, a kilka

zarżnęliśmy, żeby zasolić mięso. – Ach, zimna, solona baranina. Chyba jestem w domu. Kiedy jeszcze dostanę na śniadanie mewie jaja i zupę z wodorostów, będę tego pewien. – Jak sobie życzysz, panie – rzekła stara Grisel. Lord Petyr wykrzywił twarz. – Chodźmy sprawdzić, czy mój zamek rzeczywiście jest taki smętny, jak to pamiętam. Poprowadził ich skalistym brzegiem, po śliskich od gnijących wodorostów

kamieniach. U podstawy kamiennej wieży kręciła się garstka owiec, które skubały lichą trawę, rosnącą między owczarnią a krytą strzechą stajnią. Sansa musiała stąpać ostrożnie, gdyż wszędzie pełno było bobków. Od środka wieża wydawała się jeszcze mniejsza. Po wewnętrznej ścianie wiły się odsłonięte kamienne schody, wiodące z piwnicy aż na dach. Każde z pięter zajmowała tylko jedna izba. Służba mieszkała i spała w kuchni na parterze, którą dzieliła z wielkim, moręgowatym mastifem i sześcioma owczarkami. Na pierwszym piętrze znajdował się skromny pokój, a wyżej sypialnia. Nie było tu okien, a jedynie

wąskie strzelnice rozmieszczone w pewnej odległości od siebie wzdłuż schodów. Nad paleniskiem wisiał złamany miecz i poobijana dębowa tarcza, z której złuszczała się farba. Sansa nie znała wyobrażonego na niej herbu: szarej kamiennej głowy o ognistych oczach, na jasnozielonym tle. – To herb mojego dziadka – wyjaśnił Petyr, gdy zauważył, że Sansa gapi się na tarczę. – Jego ojciec urodził się w Braavos i przybył do Doliny jako najemnik w służbie lorda Corbraya. Dlatego, gdy mój dziadek został rycerzem, wybrał sobie na herb głowę

Tytana. – Wygląda bardzo groźnie – zauważyła Sansa. – Stanowczo zbyt groźnie dla tak sympatycznego człowieka jak ja. Zdecydowanie wolę swojego przedrzeźniacza. Oswell jeszcze dwukrotnie wracał na „Króla Merlingów”, by przywieźć wszystkie ich bagaże. Wśród nich było również kilka beczułek wina i Petyr nalał Sansie kielich, tak jak obiecywał. – Proszę, pani. Mam nadzieję, że to ci pomoże na żołądek.

Gdy tylko Sansa poczuła pod nogami stały grunt, jej dolegliwości znacznie zelżały, ujęła jednak posłusznie kielich w obie dłonie i pociągnęła łyk. Wino było bardzo dobre, chyba z Arbor. Smakowało dębiną, owocami i gorącymi letnimi nocami. Owe aromaty zakwitły w jej ustach niczym kwiaty otwierające się w promieniach słońca. Modliła się tylko o to, by zdołała zatrzymać wino w brzuszku. Lord Petyr był bardzo uprzejmy i nie chciała tego zepsuć, wymiotując na niego. Spoglądał na nią nad brzegiem własnego kielicha, a jego szarozielone oczy pełne były... czy to była wesołość? A może coś innego? Sansa nie była

pewna. – Grisel – zawołał do staruszki – przynieś coś do jedzenia. Coś lekkiego, bo moją panią boli żołądek. Może jakieś owoce. Oswell przywiózł z „Króla” trochę pomarańczy i granatów. – Tak, panie. – Czy mogłabym wziąć gorącą kąpiel? – zapytała Sansa. – Każę Kelli przynieść wody ze studni, pani. Sansa pociągnęła kolejny łyk, starając się wymyślić jakiś temat do uprzejmej

rozmowy, lord Petyr wybawił ją jednak z kłopotu. – Lysa nie przybędzie sama – powiedział, gdy Grisel i reszta służących wyszła. – Nim się tu zjawi, musimy ustalić, kim jesteś. – Kim... nie rozumiem. – Varys wszędzie ma szpicli. Gdyby w Dolinie zobaczono Sansę Stark, eunuch dowiedziałby się o tym przed upływem księżyca, a to doprowadziłoby do nieprzyjemnych... komplikacji. W tej chwili nie jest bezpiecznie być

Starkiem. Dlatego powiemy ludziom Lysy, że jesteś moją naturalną córką. – Naturalną? – Sansa była przerażona. – To znaczy bękartem? – Raczej nie możesz być moją córką z prawego łoża, gdyż powszechnie wiadomo, że nigdy nie miałem żony. Jak chcesz mieć na imię? – Naj... najlepiej po matce... – Catelyn? To byłoby trochę zbyt oczywiste. Ale imię po mojej matce będzie w sam raz. Alayne. Podoba ci się?

– Bardzo ładne. – Sansa miała nadzieję, że je zapamięta. – Ale czy nie mogłabym być córką z prawego łoża jakiegoś rycerza w twojej służbie? Być może zginął dzielnie w bitwie i... – Nie mam na służbie dzielnych rycerzy, Alayne. Podobna opowieść wywołałaby szereg niepożądanych pytań, tak jak trup przyciąga stado wron. A dopytywanie się o pochodzenie naturalnych dzieci jest nieuprzejme. – Uniósł głowę. – A więc, kim jesteś? – Alayne... Stone, zgadza się? Ale kto jest moją matką? – zapytała, gdy skinął głową.

– Kella? – Nie, proszę – sprzeciwiła się przerażona. – Żartowałem. Twoja matka była szlachcianką z Braavos, córką magnata handlowego. Spotkaliśmy się w Gulltown, gdy zarządzałem tamtejszym portem. Umarła przy porodzie i powierzyła cię Wierze. Mam kilka pobożnych książek, które możesz przejrzeć. Naucz się kilku cytatów. Nic nie powstrzymuje niepożądanych pytań skuteczniej niż strumień nabożnych frazesów. Tak czy inaczej, kiedy dojrzałaś, doszłaś do wniosku, że nie chcesz być septą, i napisałaś do mnie.

Dopiero wtedy dowiedziałem się o twoim istnieniu. – Dotknął brody. – Potrafisz zapamiętać to wszystko? – Mam nadzieję. To będzie taka gra, prawda? – Czy lubisz gry, Alayne? Będzie musiało upłynąć trochę czasu, nim przyzwyczai się do nowego imienia. – Gry? To pewnie zależy od... Nim zdążyła powiedzieć coś więcej, pojawiła się Grisel niosąca wielką tacę, którą postawiła między nimi. Były

tam jabłka, gruszki, granaty, trochę winogron o smętnym wyglądzie oraz wielka, malinowa pomarańcza. Staruszka przyniosła również kromkę chleba i garnuszek masła. Petyr przekroił owoc granatu sztyletem i podał połowę Sansie. – Powinnaś spróbować coś zjeść, pani. – Dziękuję, panie. Od pestek granatu kleiły się palce, Sansa wybrała więc gruszkę i odgryzła kawałek. Owoc był bardzo dojrzały i sok spłynął jej po brodzie.

Lord Petyr wydobył pestkę czubkiem sztyletu. – Wiem, że na pewno straszliwie brak ci ojca. Lord Eddard był odważnym, uczciwym i wiernym człowiekiem... ale beznadziejnym graczem. – Włożył sobie ziarno do ust. – W Królewskiej Przystani są tylko dwa rodzaje ludzi. Gracze i pionki. – A ja byłam pionkiem? Bała się usłyszeć odpowiedź. – Tak, ale nie kłopocz się tym. Jesteś jeszcze prawie dzieckiem. Każdy, czy to mężczyzna czy kobieta, zaczyna jako

pionek. Nawet część tych, którzy uważają się za graczy. – Zjadł kolejne ziarno. – Na przykład Cersei. Wyobraża sobie, że jest sprytna, lecz w rzeczywistości jest doskonale przewidywalna. Swą siłę zawdzięcza urodzie, urodzeniu i bogactwom. Tylko pierwsza z tych trzech rzeczy naprawdę należy do niej, a wkrótce Cersei ją utraci. Żal mi jej, gdy pomyślę, co ją wtedy czeka. Pragnie władzy, ale nie ma pojęcia, co z nią zrobić, gdy już ją zdobędzie. Każdy czegoś pragnie, Alayne. A kiedy odkryjesz, czego człowiek pragnie, będziesz wiedziała, kim jest i jak nim pokierować. – Tak jak ty pokierowałeś ser

Dontosem, żeby otruł Joffreya? Doszła do wniosku, że to musiał być Dontos. Littlefinger wybuchnął śmiechem. – Ser Dontos Czerwony był bukłakiem wina na nogach. Nigdy nie powierzyłbym mu zadania o tak kolosalnym znaczeniu. Skopałby robotę albo by mnie zdradził. Nie, Dontos musiał jedynie wyprowadzić cię z zamku... i dopilnować, żebyś włożyła srebrną siatkę na włosy. Czarne ametysty.

– Ale... jeśli nie Dontos, to kto? Czy masz też... inne pionki? – Mogłabyś przewrócić Królewską Przystań do góry nogami i nie znalazłabyś w niej ani jednego człowieka z wyszytym na sercu przedrzeźniaczem. To jednak nie znaczy, że nie mam przyjaciół. – Petyr podszedł do schodów. – Oswellu, chodź tutaj. Niech lady Sansa ci się przyjrzy. Stary zjawił się po paru chwilach i pokłonił jej z szerokim uśmiechem. Sansa popatrzyła nań niepewnie. – Co mam zobaczyć?

– Znasz go? – zapytał Petyr. – Nie. – Przyjrzyj mu się uważniej. Popatrzyła na pooraną bliznami, ogorzałą od wiatru twarz mężczyzny, na jego krogulczy nos, białe włosy i wielkie kościste dłonie. Rzeczywiście było w nim coś znajomego, potrząsnęła jednak głową. – Nie. Jestem pewna, że pierwszy raz w życiu zobaczyłam go, kiedy wsiadłam do jego łodzi. Oswell znowu się uśmiechnął,

odsłaniając usta pełne krzywych zębów. – To prawda, ale może spotkałaś moich trzech synów, pani. „Trzech synów” i ten uśmiech rozstrzygnęły sprawę. – Kettleblack! – Sansa wybałuszyła oczy. – Jesteś Kettleblackiem! – Tak, pani, jeśli łaska. – Łaskawość wręcz ją rozpiera. – Petyr odesłał go skinieniem dłoni i ponownie zajął się granatem. Oswell zszedł na dół, powłócząc nogami. – Powiedz mi,

Alayne, co jest bardziej niebezpieczne, sztylet w ręku nieprzyjaciela czy ukryty sztylet, przyciśnięty ci do pleców przez kogoś, kogo nawet nie widzisz? – Ukryty sztylet. – Bystra dziewczyna. – Rozciągnął w uśmiechu wąskie wargi, jasnoczerwone od soku granatu. – Gdy Krasnal odesłał jej strażników, królowa kazała Lancelowi wynająć najemników. Lancel znalazł Kettleblacków, co zachwyciło twego małego pana męża, gdyż sam płacił chłopakom za pośrednictwem swego człowieka Bronna. – Zachichotał. –

Ale to ja nakazałem Oswellowi wysłać synów do Królewskiej Przystani, gdy tylko się dowiedziałem, że Bronn chce wynająć zbrojnych. Trzy ukryte sztylety, Alayne, które teraz są idealnie ulokowane. – A więc to jeden z Kettleblacków wrzucił truciznę do kielicha Joffreya? Przypomniała sobie, że ser Osmund całą noc przebywał blisko króla. – Czy tak powiedziałem? – Lord Petyr przeciął na dwoje malinową pomarańczę i podał połowę Sansie. – Chłopaki są stanowczo zbyt zdradzieckie, by wciągnąć ich w taki

spisek... a odkąd Osmund wstąpił do Gwardii Królewskiej, w ogóle nie można mu ufać. Przekonałem się, że biały płaszcz dziwnie wpływa na ludzi. Nawet na takich ludzi jak on. – Odchylił głowę i wycisnął pomarańczę, tak że sok popłynął mu do ust. – Uwielbiam sok, ale nie znoszę mieć lepkich palców – poskarżył się, wycierając dłonie. – Czyste ręce, Sanso. Cokolwiek robisz, zawsze pamiętaj, żebyś miała czyste ręce. Nabrała sobie łyżeczką trochę soku z własnej połowy owocu.

– Ale jeśli to nie byli Kettleblackowie ani ser Dontos... ciebie nawet nie było w mieście, a przecież nie mógł to być Tyrion... – Nie masz więcej kandydatów, słodziutka? Potrząsnęła głową. – Nie... Petyr uśmiechnął się. – Idę o zakład, że podczas wesela w pewnej chwili ktoś ci powiedział, że masz przekrzywioną siatkę na włosy, a potem ci ją poprawił.

Sansa uniosła dłoń do ust. – Chyba nie... chciała zabrać mnie do Wysogrodu i wydać za swojego wnuka... – Łagodnego, pobożnego, dobrodusznego Willasa Tyrella. Ciesz się, że oszczędzono ci tego losu. Zanudziłby cię na śmierć. Muszę jednak przyznać, że stara nie jest nudna. To przerażająca wiedźma i wcale nie jest taka słaba, jaką udaje. Gdy przybyłem do Wysogrodu, targować się o rękę Margaery, pozwoliła synowi się przechwalać, a sama zadawała dociekliwe pytania na temat natury

Joffreya. Rzecz jasna, wychwalałem go pod niebiosa... podczas gdy moi ludzie rozpuszczali niepokojące opowieści pośród służby lorda Tyrella. Tak właśnie prowadzi się tę grę. Również ja rzuciłem pomysł, by ser Loras przywdział biel. Rzecz jasna, nie zasugerowałem tego, to byłoby zbyt proste. Ludzie z mojej świty powtarzali makabryczne opowieści o tym, jak tłuszcza zabiła ser Prestona Greenfielda i zgwałciła lady Lollys, a także podrzucili trochę srebrników utrzymywanej przez lorda Tyrella armii minstreli, prosząc ich, by śpiewali pieśni o Ryamie Redwynie, Serwynie od Zwierciadlanej Tarczy oraz księciu Aemonie Smoczym Rycerzu. W

odpowiednich rękach harfa bywa równie niebezpieczna jak miecz. Mace Tyrell był szczerze przekonany, że sam wpadł na pomysł, by uwzględnić w kontrakcie małżeńskim warunek przyjęcia ser Lorasa w poczet Gwardii Królewskiej. Któż lepiej strzegłby jego córki niż jej wspaniały, rycerski brat? Ponadto oszczędziło mu to niewdzięcznego zadania znalezienia włości i żony dla trzeciego syna, co nigdy nie jest łatwe, a w przypadku ser Lorasa podwójnie trudne. Tak czy inaczej, lady Olenna nie zamierzała dopuścić do tego, by Joff skrzywdził jej wspaniałą, ukochaną wnuczkę, w przeciwieństwie do swego

syna zdawała sobie jednak sprawę, że mimo wszystkich tych kwiatów i pięknych łaszków ser Loras jest równie porywczy jak Jaime Lannister. Jeśli wrzucisz Joffreya, Margaery i Lorasa do jednego garnka, masz gotowy przepis na królobójczy gulasz. Staruszka zrozumiała również coś innego. Jej syn był zdeterminowany zrobić Margaery królową, a do tego potrzebował króla... ale nie musiał to być Joffrey. Przekonasz się, że niedługo będziemy mieli następne wesele. Margaery wyjdzie za Tommena. Zachowa koronę królowej oraz

dziewictwo. Co prawda, na obu nieszczególnie jej zależy, ale co to ma za znaczenie? Wielki zachodni sojusz zostanie utrzymany... przynajmniej na pewien czas. Margaery i Tommen. Sansa nie wiedziała, co powiedzieć. Polubiła Margaery Tyrell i jej maleńką babcię o ostrym języku. Pomyślała tęsknie o Wysogrodzie, z jego dziedzińcami i muzykami, o wycieczkowych barkach pływających po Manderze, tak różnym od tego posępnego brzegu. Tu przynajmniej jestem bezpieczna. Joffrey nie żyje i nie może mnie już skrzywdzić, a ja jestem tylko córką z nieprawego łoża. Alayne Stone nie ma

męża i nie jest dziedziczką żadnych włości. Wkrótce przybędzie tu też jej ciotka. Zostawiła za sobą długi koszmar Królewskiej Przystani, a także parodię małżeństwa. Będzie mogła zbudować tu dla siebie nowy dom, tak jak powiedział Petyr. Nim przybyła Lysa Arryn, minęło osiem długich dni. Pięć z nich było słotnych i Sansa siedziała, znudzona i niespokojna, przy palenisku obok starego, ślepego psa. Chory i bezzębny, nie mógł już pełnić straży razem z Bryenem, gdy jednak go pogłaskała,

zaskomlał i polizał ją po ręce. Od tej chwili zostali przyjaciółmi. Kiedy przestało padać, Petyr oprowadził ją po swych włościach, co zajęło mu niespełna pół dnia. Tak jak mówił, był właścicielem mnóstwa kamieni. W pewnym miejscu fale morskie wytryskiwały z otworu jaskini na wysokość trzydziestu stóp, a w innym ktoś wykuł dłutem na głazie siedmioramienną gwiazdę nowych bogów. Petyr powiedział jej, że w ten sposób oznaczano miejsca lądowania Andalów, którzy przybyli zza morza, by odebrać Dolinę Pierwszym Ludziom. W głębi lądu kilkanaście rodzin mieszkało w kamiennych chatach na

brzegu torfowiska. – To moi prostaczkowie – stwierdził Petyr, choć tylko najstarsi z nich zdawali się go poznawać. Na jego ziemiach znajdowała się również jaskinia pustelnika, lecz nie było w niej lokatora. – Teraz już nie żyje, ale kiedy byłem mały, ojciec mi go pokazał. Ten pustelnik nie mył się od czterdziestu lat, możesz więc sobie wyobrazić, jak śmierdział, ale za to podobno miał dar przepowiadania. Obmacał mnie i powiedział, że zostanę wielkim człowiekiem. Ojciec dał mu za to bukłak wina. – Petyr prychnął pogardliwie. –

Ja powiedziałbym to samo za pół kielicha. Wreszcie, pewnego pochmurnego, wietrznego popołudnia, do wieży przybiegł Bryen, za którym gnały poszczekujące psy. Staruszek oznajmił, że od południowego zachodu zbliżają się jeźdźcy. – To Lysa – stwierdził lord Petyr. – Chodź, Alayne, pójdziemy ją przywitać. Włożyli płaszcze i zaczekali na zewnątrz. Jeźdźców było najwyżej dwudziestu, co w przypadku pani

Orlego Gniazda było bardzo skromną eskortą. Towarzyszyły jej trzy służące oraz dwunastu przybocznych rycerzy w kolczugach lub zbrojach płytowych. Przywiozła ze sobą również septona oraz przystojnego minstrela o rzadkich wąsikach i długich rudoblond lokach. Czy to naprawdę moja ciotka? Choć Lysa była dwa lata młodsza od matki Sansy, wyglądała dziesięć lat starzej od niej. Grube kasztanowate warkocze opadały jej do bioder, lecz pod drogą, aksamitną suknią i ozdobionym klejnotami gorsecikiem kryło się otyłe ciało. Twarz miała różową i grubo umalowaną, piersi ciężkie, a kończyny

masywne. Była wyższa i cięższa niż Littlefinger, a gdy zsunęła się niezgrabnie z konia, w jej ruchach nie było śladu gracji. Petyr uklęknął i ucałował jej palce. – Królewska mała rada rozkazała mi zdobyć twą rękę, pani. Czy sądzisz, że mogłabyś mnie sobie wziąć za pana i męża? Lady Lysa wydęła wargi i podciągnęła Petyra w górę, by pocałować go w policzek. – Och, może i dam się namówić. – Zachichotała. – Czy przywiozłeś dary, które zmiękczą moje serce?

– Królewski pokój. – Och, kaka na pokój. A co jeszcze? – Moją córkę. – Littlefinger wezwał Sansę skinieniem dłoni. – Pani, pozwól, bym ci przedstawił Alayne Stone. Lysa Arryn nie sprawiała wrażenia zbytnio uradowanej jej widokiem. Sansa dygnęła nisko, pochylając głowę. – Bękart? – usłyszała głos ciotki. – Petyrze, czy byłeś niegrzeczny? Kim jest jej matka? – Dziewka umarła. Miałem nadzieję zabrać Alayne do Orlego Gniazda.

– A co mam z nią tam zrobić? – Przychodzi mi do głowy kilka pomysłów – odparł lord Petyr. – Na razie jednak bardziej interesuje mnie pytanie, co ja mogę zrobić z tobą, pani. Z okrągłej, różowej twarzy Lysy Arryn zniknęła wszelka surowość. Przez chwilę Sansa sądziła, że jej ciotka zaraz się popłacze. – Słodki Petyrze, nie wiesz, jak za tobą tęskniłam, nawet nie możesz tego wiedzieć. Yohn Royce ciągle wywoływał kłopoty, domagając się, bym zwołała chorągwie

i ruszyła na wojnę. I wszyscy inni też się wokół mnie kręcili, Hunter, Corbray i ten okropny Nestor Royce. Chcieli się ze mną ożenić i wziąć pod opiekę mojego syna, ale żaden z nich naprawdę mnie nie kocha. Tylko ty jeden mnie kochasz, Petyrze. Tak długo o tobie marzyłam. – I ja o tobie, pani. – Objął ją ramieniem i pocałował w szyję. – Kiedy będziemy mogli się pobrać? – Natychmiast – odparła z westchnieniem lady Lysa. – Przywiozłam septona, minstrela i miód na ucztę weselną.

– Tutaj? – Nie był z tego zadowolony. – Wolałbym poślubić cię w Orlim Gnieździe, na oczach całego twego dworu. – Kaka na mój dwór. Czekałam tak długo, że nie wytrzymam już ani chwili. – Objęła go ramionami. – Chcę dziś dzielić z tobą łoże, mój słodki. Chcę, żebyśmy zrobili dziecko, braciszka dla Roberta albo słodką córeczkę. – Ja również o tym marzę, słodziutka, ale dzięki wielkiemu, publicznemu ślubowi będziemy mogli sporo zyskać. Cała Dolina... – Nie. – Tupnęła nogą. – Chcę cię teraz,

dzisiejszej nocy. Muszę też cię ostrzec, że po wszystkich tych latach ciszy i szeptów zamierzam krzyczeć, kiedy będziesz mnie kochał. Będę krzyczała tak głośno, że usłyszą mnie aż w Orlim Gnieździe! – Może teraz urządzimy tylko pokładziny, a ślub przełożymy na później? Lady Lysa zachichotała jak mała dziewczynka. – Och, Petyrze Baelish, jakiś ty niegrzeczny. Nie. Powiedziałam, że nie. Jestem panią Orlego Gniazda i rozkazuję ci, byś ożenił się ze mną

natychmiast! Petyr wzruszył ramionami. – Wedle rozkazu, pani. Jak zwykle jestem wobec ciebie bezradny. Przed upływem godziny wypowiedzieli słowa przysięgi, stojąc pod błękitnym baldachimem. Słońce chyliło się już ku zachodowi. Następnie pod małą kamienną wieżą ustawiono stoły i wyprawiono ucztę złożoną z przepiórek, dziczyzny oraz pieczonego dzika, które popijano pysznym, lekkim miodem. Gdy zapadł zmierzch, zapalono pochodnie. Minstrel Lysy zagrał Niewypowiedzianą przysięgę, Pory mojej miłości i Dwa

serca, które biją jak jedno. Kilku młodszych rycerzy poprosiło nawet Sansę do tańca. Jej ciotka również tańczyła, kręcąc spódnicami, gdy Petyr obracał ją w ramionach. Miód i małżeństwo ujęły lady Lysie wiele lat. Dopóki trzymała męża za rękę, śmiała się ze wszystkiego, a gdy tylko na niego spojrzała, jej oczy zdawały się świecić. Kiedy nadeszła pora pokładzin, rycerze zanieśli lady Lysę do wieży, rozbierając ją po drodze i wykrzykując rubaszne żarty. Tyrion mi tego oszczędził – przypomniała sobie Sansa. Nie byłoby tak strasznie być rozebraną dla ukochanego mężczyzny przez przyjaciół, którzy kochali ich oboje. Ale przez

Joffreya... Zadrżała. Jej ciotce towarzyszyły tylko trzy damy, które poprosiły Sansę, by pomogła im rozebrać lorda Petyra i odprowadzić go do małżeńskiego łoża. Wykazał się opanowaniem i ostrym językiem, odwdzięczając się pięknym za nadobne. Gdy wreszcie znalazł się nagi w wieży, pozostałe trzy kobiety były zaczerwienione, miały porozwiązywane koronki, a spódnice przekrzywione i potargane. Do Sansy Littlefinger jednak tylko się uśmiechał przez całą drogę do sypialni, gdzie czekała na niego pani żona.

Lady Lysa i lord Petyr mieli pomieszczenie na drugim piętrze tylko dla siebie... lecz wieża była mała, a ciotka Sansy dotrzymała słowa i krzyczała. Na dworze zaczęło padać i weselni goście schronili się w sali na dole, słyszeli więc niemal każde słowo. – Petyrze – jęczała. – Och, Petyrze, Petyrze, słodki Petyrze, och, och, och. Tutaj, Petyrze, tutaj, to twoje miejsce. Minstrel lady Lysy zaśpiewał sprośną wersję Kolacji pani, lecz nawet swym śpiewem i grą nie zdołał zagłuszyć tych krzyków. – Zrób mi dziecko, Petyrze –

wrzeszczała. – Zrób mi jeszcze jedno słodkie dzieciątko. Och, Petyrze, mój skarbie, mój skarbie, PEEEEEETYRZE! Ostatni krzyk był tak donośny, że psy zaczęły szczekać, a dwie z towarzyszących lady Lysie dam ledwie mogły ukryć wesołość. Sansa zeszła na dół i zanurzyła się w noc. Na resztki uczty padał lekki deszczyk, lecz w powietrzu unosił się świeży, czysty zapach. Dokładnie pamiętała swą noc poślubną z Tyrionem. Powiedział jej: „Po ciemku jestem Rycerzem Kwiatów. Mógłbym być dla ciebie dobrym mężem”. To

jednak było tylko kolejne lannisterskie kłamstwo. Ogar rzekł jej ongiś: „Wiesz przecież, że pies potrafi zwęszyć fałsz”. Słyszała niemal jego ochrypły głos. „Rozejrzyj się wokół i poniuchaj uważnie. Wszyscy tu są łgarzami... i każdy z nich kłamie bieglej od ciebie”. Zastanawiała się, co się stało z Sandorem Clegane’em. Czy wiedział o zabójstwie Joffreya? Czy go to obchodziło? Przez wiele lat był zaprzysiężonym obrońcą księcia. Siedziała na dworze dość długo. Gdy wreszcie położyła się spać, ciemną salę rozjaśniał jedynie blady płomyk

płonącego w palenisku torfu. Z góry nie dobiegały żadne dźwięki. Młody minstrel siedział w kącie, grając dla siebie powolną pieśń. Jedna ze służących jej ciotki całowała się z rycerzem, siedząc na krześle lorda Petyra. Oboje wsadzili sobie ręce pod ubrania. Kilku mężczyzn zapadło w pijacki sen, a jeden siedział w wychodku, wymiotując głośno. Sansa znalazła starego, ślepego psa Bryena w swej małej niszy pod schodami i położyła się obok niego. Zwierzę obudziło się i polizało ją po twarzy. – Stary, smutny pies – powiedziała, mierzwiąc mu sierść.

– Alayne. – Stał nad nią minstrel ciotki. – Słodka Alayne. Jestem Marillion. Widziałem, że wróciłaś z deszczu. Noc jest zimna i wilgotna. Pozwól, bym cię ogrzał. Stary pies podniósł łeb i warknął, lecz minstrel zdzielił go w ucho i zwierzę uciekło, skomląc. – Marillion? – odezwała się niepewnie. – To... miło, że o mnie myślisz, ale... wybacz mi, proszę. Jestem bardzo zmęczona. – I bardzo piękna. Całą noc układałem w głowie pieśni dla ciebie. Romancę

dla twych oczu, balladę dla ust i duet dla piersi. Nie zaśpiewam ich jednak. To marne utwory, niegodne takiej urody. – Usiadł na łóżku i położył dłoń na jej nodze. – Pozwól, bym zaśpiewał dla ciebie swym ciałem. Poczuła woń jego oddechu. – Jesteś pijany. – Nigdy się nie upijam. Miód tylko mnie rozwesela. Płonę. – Przesunął dłoń na jej udo. – I ty też. – Puść mnie. Zapominasz się. – Litości. Od wielu godzin śpiewałem

pieśni miłosne. Moja krew wrze. I twoja też, wiem o tym... nie ma dziewek bardziej pożądliwych niż zrodzone z nieprawego łoża. Czy jesteś już wilgotna? – Jestem dziewicą – sprzeciwiła się. – Naprawdę? Och, Alayne, Alayne, moja piękna panno, daj mi więc dar swej niewinności. Jeśli to uczynisz, podziękujesz za to bogom. Będziesz śpiewała głośniej niż lady Lysa. Sansa odsunęła się od niego przerażona. – Jeśli mnie nie zostawisz, moja ci... mój ojciec każe cię powiesić. Lord

Petyr. – Littlefinger? – Zachichotał. – Lady Lysa darzy mnie swą miłością i jestem też ulubieńcem lorda Roberta. Jeśli twój ojciec mnie obrazi, zniszczę go pieśnią. – Ujął jej pierś w dłoń i ścisnął ją. – Pozwól, bym pomógł ci się wydostać z tego mokrego ubrania. Wiem, że nie chcesz, żebym je rozdarł. Chodź, słodka pani, posłuchaj głosu serca... Sansa usłyszała cichy szelest stali ocierającej się o wygarbowaną skórę. – Minstrelu – rozległ się ochrypły głos

– zmiataj stąd, jeśli chcesz jeszcze kiedyś zaśpiewać. Światło było słabe, dostrzegła jednak błysk ostrza. Minstrel również go zauważył. – Znajdź sobie inną dziewkę... – Nóż błysnął. – Skaleczyłeś mnie! – krzyknął Marillion. – Jeśli się nie zmyjesz, nie skończy się na tym. Śpiewak ulotnił się w jednej chwili. Drugi mężczyzna został na miejscu. Jego niewyraźna postać majaczyła w mroku.

– Lord Petyr kazał mi mieć na ciebie oko. Zdała sobie sprawę, że to głos Lothora Brune’a. To nie Ogar. Jak mógłby to być Ogar? Oczywiście, że to musiał być Lothor... Tej nocy Sansa nie spała prawie wcale. Rzucała się po łożu zupełnie jak na pokładzie „Króla Merlingów”. Przyśnił się jej umierający Joffrey, gdy jednak szarpał sobie gardło pazurami i krew spływała mu po palcach, zauważyła z przerażeniem, że to wcale nie Joff, lecz

jej brat Robb. Przyśniła się jej również noc poślubna i Tyrion, pożerający ją wzrokiem, gdy się rozbierała. Był jednak znacznie większy, niż miał prawo być jej karłowaty mąż, a gdy wszedł na łoże, miał na twarzy bliznę tylko z jednej strony. – Chcę usłyszeć tę pieśń – wychrypiał. Sansa obudziła się i zobaczyła, że u jej boku znowu śpi stary, ślepy pies. – Szkoda, że nie jesteś Damą – wyszeptała. Rankiem Grisel wspięła się do sypialni, by zanieść panu i pani tacę ze śniadaniem złożonym z chleba, masła,

miodu, owoców i śmietany. Wróciła na dół, by powiedzieć, że Alayne jest proszona na górę. Sansa nadal była rozespana i minęła chwila, nim sobie przypomniała, że Alayne to ona. Lady Lysa leżała jeszcze w łożu, lecz lord Petyr już się ubrał. – Ciotka chce z tobą porozmawiać – oznajmił Sansie, wciągając but. – Powiedziałem jej, kim naprawdę jesteś. Dobrzy bogowie. – Dzię... dziękuję, panie. Petyr wciągnął drugi but.

– Mam już po dziurki w nosie rodzinnego domu. Po południu wyjeżdżamy do Orlego Gniazda. Pocałował panią żonę i zlizał z jej ust odrobinę miodu, po czym zszedł na dół. Sansa stanęła u podnóża łoża i ciotka przyjrzała się jej uważnie. – Teraz to dostrzegam – stwierdziła lady Lysa, odkładając na bok ogryzek. – Jesteś bardzo podobna do Catelyn. – To miło, że tak mówisz. – To nie miał być komplement. Szczerze mówiąc, jesteś do niej zbyt podobna.

Coś trzeba w tej sprawie zrobić. Myślę, że nim zabierzemy cię do Orlego Gniazda, przyciemnimy ci włosy. Chce przyciemnić mi włosy? – Jak sobie życzysz, ciociu Lyso. – Nie mów tak do mnie. W Królewskiej Przystani nie mogą się dowiedzieć, że tu jesteś. Nie chcę, by mój syn znalazł się w niebezpieczeństwie. – Przygryzła plaster miodu. – Nie pozwoliłam wciągnąć Doliny w wojnę. Żniwa były obfite, chronią nas góry, a Orle Gniazdo jest niezdobyte. Mimo to lepiej nie ściągać na nas gniewu lorda Tywina. – Lysa odłożyła grzebień i zlizała miód z

palców. – Petyr mówi, że poślubiłaś Tyriona Lannistera. Tego obmierzłego karła. – Kazali mi to zrobić. Nie chciałam tego. – Ja również nie – stwierdziła jej ciotka. – Jon Arryn nie był karłem, ale za to był stary. Widząc mnie teraz, możesz w to nie uwierzyć, ale w dzień ślubu wyglądałam tak pięknie, że twoja matka musiała się wstydzić. Ale Jon pożądał tylko mieczy mojego ojca, żeby pomóc swym ukochanym chłopakom. Powinnam była mu odmówić, ale był

taki strasznie stary. Jak długo mógł jeszcze pożyć? Połowa zębów mu wypadła, a z ust śmierdziało mu zepsutym serem. Nie znoszę mężczyzn, którym cuchnie z ust. Petyrowi zawsze pachnie z ust świeżo... to on był pierwszym mężczyzną, z którym się całowałam. Ojciec mówił, że Petyr jest zbyt nisko urodzony, ale ja wiedziałam, że zajdzie wysoko. Jon dał mu komorę celną w Gulltown, żeby mnie zadowolić, ale kiedy Petyr dziesięciokrotnie zwiększył dochody, mój pan mąż zrozumiał, jaki to bystry chłopak, i załatwił mu kolejne

nominacje, a w końcu przeniósł do Królewskiej Przystani, by został starszym nad monetą. To było trudne, widzieć go codziennie i nadal pozostawać żoną tego zimnego starca. Jon spełniał swój obowiązek w sypialni, ale nie potrafił dać mi przyjemności, tak samo jak nie potrafił dać mi dzieci. Jego nasienie było stare i słabe. Wszystkie moje dzieci umarły, oprócz Roberta. Trzy dziewczynki i dwóch chłopców. Moje maleństwa umierały, ale ten starzec o śmierdzącym oddechu nie

dawał za wygraną. Widzisz więc, że ja również cierpiałam. – Lady Lysa pociągnęła nosem. – Czy wiesz, że twoja biedna matka nie żyje? – Tyrion mi powiedział – przyznała Sansa. – Mówił, że Freyowie zamordowali ją w Bliźniakach, i Robba też. W oczach lady Lysy wezbrały nagle łzy. – Obie zostałyśmy same. Boisz się, dziecko? Bądź dzielna. Nigdy bym nie wygnała córki Cat. Łączą nas więzy krwi. – Skinęła na Sansę, każąc jej podejść bliżej. – Możesz mnie

pocałować w policzek, Alayne. Sansa podeszła posłusznie do łoża i uklękła obok niego. Jej ciotkę otaczała słodka woń, przez którą przebijał się jednak kwaśny odór mleka. Jej policzek smakował szminką i pudrem. Gdy dziewczyna się odsunęła, lady Lysa złapała ją za nadgarstek. – Powiedz mi – odezwała się ostro. – Czy jesteś w ciąży? Tylko mów prawdę. Będę wiedziała, jeśli mnie okłamiesz. – Nie jestem – odpowiedziała zdumiona tym pytaniem Sansa.

– Ale jesteś już dojrzałą kobietą, prawda? – Tak. – Wiedziała, że w Orlim Gnieździe nie ukryje długo tego faktu. – Tyrion nie... nigdy... – Poczuła, że na jej policzki wypełzł rumieniec. – Nadal jestem dziewicą. – Czyżby karzeł był niezdolny do skonsumowania małżeństwa? – Nie, nie. On tylko... był... – Dobry? Nie mogła tego powiedzieć, nie tutaj, nie tej ciotce, która tak go nienawidziła. – On... miał kurwy, pani. Tak mi

powiedział. – Kurwy? – Lysa puściła jej rękę. – Oczywiście, że miał. Jaka kobieta poszłaby do łóżka z takim potworem, gdyby jej nie zapłacił? Powinnam była zabić Krasnala, kiedy był w mojej mocy, ale on mnie oszukał. Ma w sobie mnóstwo podłego sprytu. Jego najemnik zabił mojego dobrego ser Vardisa Egena. Catelyn nie powinna była go tu przywozić. Powiedziałam jej to. Do tego zabrała mi naszego stryja. Tak się nie robi. Blackfish był moim Rycerzem Bramy i odkąd mnie opuścił, górskie klany robią się coraz zuchwalsze. No, ale Petyr

wkrótce się z nimi policzy. Mianuję go lordem protektorem Doliny. – Jej ciotka uśmiechnęła się po raz pierwszy, niemal ciepło. – Może i nie jest taki wysoki i silny jak niektórzy mężczyźni, ale jest wart więcej od nich wszystkich. Ufaj mu i rób, co ci każe. – Tak, ciociu... pani. Lady Lysie spodobały się jej słowa. – Znałam tego młodego Joffreya. Przezywał okrutnie mojego Roberta, a raz nawet uderzył go drewnianym mieczem. Mężczyźni powiedzą ci, że trucizna to niehonorowa broń, ale honor kobiety polega na czym innym. Matka

stworzyła nas po to, byśmy opiekowały się dziećmi i zhańbić nas może tylko niepowodzenie. Zrozumiesz to, kiedy sama będziesz miała dziecko. – Dziecko? – zapytała niepewnym głosem Sansa. Lysa skinęła niedbale dłonią. – To zdarzy się dopiero za wiele lat. Jesteś zbyt młoda, żeby być matką. Pewnego dnia zapragniesz jednak urodzić dzieci. I wyjść za mąż. – Mam... mam już męża, pani. – Tak, ale wkrótce zostaniesz wdową.

Ciesz się, że Krasnal wolał kurwy. Nie godziłoby się, żeby mój syn brał sobie resztki po karle, ale skoro on cię nawet nie tknął... Czy chciałabyś wyjść za swego kuzyna lorda Roberta? Ta myśl wypełniła Sansę znużeniem. Wiedziała o Robercie Arrynie tylko tyle, że to mały, chorowity chłopiec. To nie mnie ma poślubić jej syn, ale moje prawa. Nikt nigdy nie ożeni się ze mną z miłości. Kłamstwa przychodziły jej już jednak z łatwością. – Nie... nie mogę się doczekać, kiedy go poznam, pani. Ale on jest jeszcze

dzieckiem, prawda? – Ma osiem lat. I nie jest silnego zdrowia. Ale to dobry chłopiec, bardzo bystry. Będzie wielkim człowiekiem, Alayne. „Nasienie jest silne”. Tak powiedział mój pan mąż na łożu śmierci. To jego ostatnie słowa. W chwili, gdy umieramy, bogowie pozwalają nam czasem spojrzeć w przyszłość. Nie widzę powodu, dla którego nie mogłabyś wyjść za mąż, gdy tylko dowiemy się o śmierci twego lannisterskiego małżonka. Oczywiście, to będzie musiał być potajemny ślub. Lord Orlego Gniazda raczej nie może

poślubić dziewczyny nieprawego pochodzenia. To by się nie godziło. Kruki powinny przynieść wiadomość z Królewskiej Przystani, gdy tylko spadnie głowa Krasnala. Już następnego dnia będziemy mogli urządzić wasz ślub. Czyż to nie wspaniałe? Przyda mu się towarzyszka zabaw. Kiedy wróciliśmy do Doliny, bawił się z chłopakiem Vardisa Egena i synami mojego zarządcy, ale oni okazali się stanowczo zbyt brutalni i byłam zmuszona ich odesłać. Dobrze czytasz, Alayne? – Septa Mordane w swej dobroci zawsze mnie chwaliła.

– Robert ma słabe oczy, ale uwielbia, żeby mu czytać – wyznała lady Lysa. – Najbardziej lubi historie o zwierzętach. Czy znasz tę piosnkę o kurczaku, który przebrał się za lisa? Ciągle mu ją śpiewam i nigdy nie ma jej dosyć. Lubi też bawić się w skaczące żabki, kręcące się miecze i przybądź do mojego zamku, ale musisz zawsze dawać mu wygrać. Tak by się godziło, nie sądzisz? Ostatecznie jest lordem Orlego Gniazda. Nie wolno ci o tym zapominać. Jesteś szlachetnie urodzona, a Starkowie z Winterfell zawsze byli dumni, ale Winterfell upadło i jesteś teraz tylko żebraczką.

Dlatego zapomnij o dumie. W twej obecnej sytuacji bardziej przystoi ci wdzięczność. Wdzięczność i posłuszeństwo. Mój syn będzie miał wdzięczną, posłuszną żonę.

Jon Topory uderzały dniem i nocą. Jon nie pamiętał, kiedy ostatnio spał. Gdy zaniknął oczy, śniła mu się walka, a kiedy się obudził, walczył. Nawet w Królewskiej Wieży słyszał nieustanny łoskot brązu, krzemienia i skradzionej stali uderzających o drewno. Hałas był jeszcze dokuczliwszy, gdy próbował odpocząć w ciepłej szopie na Murze. Mance miał również młoty kowalskie oraz długie piły o zębach z kości i krzemienia. Pewnego razu, gdy wycieńczony Jon zapadał już w sen, z nawiedzanego lasu dobiegł straszliwy

huk. Drzewo strażnicze runęło na ziemię, wzbijając w górę obłok pyłu i szpilek. Gdy przyszedł po niego Owen, Jon nie spał. Leżał niespokojny pod stertą futer na podłodze ciepłej szopy. – Lordzie Snow – odezwał się Owen, potrząsając go za ramię – świta. Podał Jonowi rękę, by pomóc mu wstać. Inni również już się budzili. Potrącali się nawzajem, wkładając buty i zapinając pasy w ciasnym wnętrzu szopy. Nikt się nie odzywał. Byli zanadto zmęczeni, żeby rozmawiać. Tylko niewielu z nich schodziło teraz z

Muru. Podróż klatką w górę i w dół trwała za długo. Oddali Czarny Zamek maesterowi Aemonowi, ser Wyntonowi Stoutowi i kilku innym, zbyt starym czy chorym, żeby walczyć. – Śniło mi się, że przybył król – oznajmił radośnie Owen. – Maester Aemon wysłał kruka i król Robert nadciągnął z całą swą siłą. Widziałem we śnie jego złote chorągwie. Jon uśmiechnął się. – Wszystkich nas ucieszyłby ten widok, Owenie.

Nie zważając na nagły ból w nodze, zarzucił sobie na ramiona czarne futro, złapał za kulę i wyszedł na Mur, by przeżyć kolejny dzień. Gwałtowny podmuch wiatru zapuścił lodowate witki między jego długie, brązowe włosy. Pół mili na północ od Muru obóz dzikich budził się już do życia. Z ich ognisk wzbijały się w górę palce dymu, które drapały jaśniejące niebo. Na skraju lasu rozbili namioty z futer i niewyprawionych skór, a nawet zbudowali prymitywny długi dom z kłód i gałęzi. Na wschodzie przywiązano konie, na zachodzie stały mamuty, a wszędzie roiło się od ludzi, którzy ostrzyli miecze i proste włócznie albo

wdziewali prowizoryczne zbroje ze skór, rogu i kości. Jon wiedział, że na każdego wroga, którego widzi, przypada dwudziestu ukrytych w lesie. Gąszcz dawał im pewne zabezpieczenie przed żywiołami i osłaniał ich przed spojrzeniem znienawidzonych wron. Ich łucznicy skradali się już naprzód, tocząc przed sobą mantelety. – Na śniadanie będą strzały – oznajmił z radością w głosie Pyp, tak jak robił to co rano. Dobrze, że potrafi z tego żartować – pomyślał Jon. Ktoś musi to robić. Przed trzema dniami jedna z tych śniadaniowych strzał trafiła w nogę Czerwonego Alyna z Różanego Lasu.

Wciąż można było zobaczyć jego ciało u stóp Muru, jeśli tylko ktoś odważył się na tyle wychylić. Jon był zdania, że lepiej, by śmiali się z żartu Pypa, zamiast dumać nad trupem Alyna. Mantelety były pochyłymi drewnianymi tarczami, tak dużymi, że za każdą z nich mogło się ukryć pięciu wolnych ludzi. Łucznicy podepchnęli je blisko, po czym uklękli za nimi, by szyć strzałami przez szczeliny w drewnie. Gdy dzicy podtoczyli je po raz pierwszy, Jon użył zapalających strzał i udało mu się podpalić sześć z nich, potem jednak Mance zaczął je pokrywać świeżo zdartymi skórami i wszystkie zapalające strzały na świecie nie mogły już nic

zdziałać. Bracia zaczęli się nawet zakładać, które ze słomianych manekinów przyciągną danego dnia najwięcej strzał. Prowadził Edd Cierpiętnik z czterema, lecz Othell Yarwyck, Tumberjon i Watt z Długiego Jeziora mieli po trzy. To Pyp wprowadził zwyczaj nadawania strachom na wróble imion zaginionych braci. – W ten sposób będzie się nam wydawało, że jest nas więcej – stwierdził. – Więcej braci ze strzałami w bebechach – poskarżył się Grenn, wydawało się jednak, że ten zwyczaj

dodaje obrońcom odwagi, Jon pozwolił więc na nadawanie imion i na zakłady. Na krawędzi Muru stał zdobiony myrijski dalekowidz z mosiądzu, wsparty na trzech cienkich nogach. Maester Aemon używał go ongiś do patrzenia na gwiazdy, nim oczy odmówiły mu posłuszeństwa. Jon przesunął rurę w dół, żeby spojrzeć na wroga. Nawet z tej odległości łatwo było poznać wielki, biały namiot Mance’a Raydera, wykonany z pozszywanych skór śnieżnych niedźwiedzi. Myrijskie soczewki przybliżyły dzikich tak bardzo, że mógł rozróżnić ich twarze. Dziś rano nigdzie nie widział Mance’a, lecz jego kobieta

Dalia krzątała się przy ognisku, a jej siostra Val doiła kozę obok namiotu. Brzuch Dalii był już tak wielki, że zakrawało na cud, iż w ogóle mogła się poruszać. Dziecko lada dzień przyjdzie na świat – pomyślał Jon. Przesunął dalekowidz na wschód, by odnaleźć wśród namiotów i drzew żółwia. On też niedługo do nas przyjdzie. Dzicy obdarli nocą ze skóry jednego z zabitych mamutów, a teraz rozkładali świeżą, okrwawioną skórę na dachu machiny, wzmacniając owcze skóry i futra dodatkową warstwą ochronną. Żółw miał zaokrąglony szczyt i osiem ogromnych kół. Pod skórami kryła się mocna drewniana konstrukcja. Kiedy dzicy zaczęli go montować, Atłas

pomyślał, że budują statek. Nie był daleki od prawdy. Żółw był kadłubem odwróconym do góry dnem i otwartym na obu końcach, długim domem na kołach. – Jest już gotowy, prawda? – zapytał Grenn. – Prawie. – Jon odsunął dalekowidz na bok. – Zapewne ruszy na nas dziś. Wypełniliście beczki? – Co do jednej. Przez noc zamarzły na kość. Pyp je sprawdzał. Grenn bardzo się zmienił. Nie

przypominał już wyrośniętego, niezgrabnego chłopaka o czerwonym karku, którym był, gdy zostali z Jonem przyjaciółmi. Urósł o pół stopy, pierś i barki miał potężniejsze, a odkąd opuścił Pięść Pierwszych Ludzi, nie ścinał włosów ani nie przystrzygał brody. Wydawał się z tego powodu wielki i kudłaty jak żubr, uzasadniając w ten sposób przezwisko, które nadał mu ser Alliser Thorne podczas szkolenia. Teraz jednak sprawiał wrażenie znużonego. Gdy Jon mu to powiedział, Grenn skinął głową. – Całą noc słyszałem ich topory. Nie mogłem spać od tego rąbania.

– To idź się przespać teraz. – Nie potrzebuję... – Potrzebujesz. Chcę, żebyś był wypoczęty. Nie bój się, nie pozwolę ci przespać walki. – Jon zmusił się do uśmiechu. – Tylko ty dasz radę ruszyć z miejsca te cholerne beczki. Grenn oddalił się, mamrocząc coś pod nosem, a Jon wrócił do obserwowania przez dalekowidz obozu dzikich. Od czasu do czasu nad głową przelatywała mu strzała, nauczył się jednak je ignorować. Odległość była znaczna, a kąt niekorzystny i szanse trafienia były minimalne. Nadal nie wypatrzył w

obozie Mance’a Raydera, zauważył jednak przy żółwiu Tormunda Zabójcę Olbrzyma oraz dwóch jego synów. Synowie szarpali się ze skórą mamuta, natomiast Tormund ogryzał pieczony kozi udziec i wrzaskiem wydawał rozkazy. Jon dostrzegł również dzikiego zmiennoskórego, Varamyra Sześć Skór, który chodził między drzewami ze swym cieniokotem. Gdy Jon usłyszał grzechot łańcuchów wciągarki i zgrzyt żelaznych zawiasów drzwi klatki, wiedział, że Hobb, jak co rano, przyniósł im śniadanie. Widok żółwia Mance’a pozbawił jednak Jona apetytu. Oleju niemal już im zabrakło, a

ostatnią beczkę smoły stoczono z Muru dwie noce temu. Wkrótce miały się skończyć zapasy strzał, a nie mieli tu rzemieślników, którzy mogliby wykonać ich więcej. Do tego poprzedniej nocy przyleciał kruk z zachodu, od ser Denysa Mallistera. Wyglądało na to, że Bowen Marsh ścigał dzikich aż do Wieży Cieni, a potem dalej, aż do spowitej mrokiem Rozpadliny. Na Moście Czaszek napotkał Płaczkę z trzystoma dzikimi i rozbił ich w krwawej bitwie. Zwycięstwo okazało się jednak kosztowne. Zginęło ponad stu braci, między innymi ser Endrew Tarth i ser Aladale Wynch. Samego Starego

Granata zawieziono z powrotem do Wieży Cieni. Odniósł poważne rany. Opiekował się nim maester Mullin, miało jednak minąć trochę czasu, nim będzie mógł wrócić do Czarnego Zamku. Gdy Jon o tym przeczytał, wysłał Zei do Mole’s Town na ich najlepszym koniu, każąc jej błagać wieśniaków o pomoc w obronie Muru. Kobieta nie wróciła. Posłał za nią Mully’ego, który jednak wkrótce zjawił się z wiadomością, że zastał wioskę zupełnie opuszczoną. Nawet w burdelu nikt nie został. Zapewne Zei, nie zwlekając, ruszyła za pozostałymi królewskim traktem. Może wszyscy powinniśmy uczynić to samo –

pomyślał przygnębiony Jon. Zmusił się do jedzenia, mimo że nie czuł się głodny. Wystarczało już, że nie mógł spać. Nie powinien w dodatku obywać się bez jedzenia. Poza tym to może być dla mnie ostatni posiłek. Ostatni posiłek dla nas wszystkich. Dlatego Jon wypełnił sobie brzuch chlebem, boczkiem, cebulą i serem, nim usłyszał Konia, który krzyknął: NADCHODZI! Nikt nie musiał pytać, co nadchodzi. Jon nie potrzebował też myrijskiego

dalekowidza, by zobaczyć wypełzającą spomiędzy namiotów i drzew machinę. – Właściwie wcale nie przypomina żółwia – zauważył Atłas. – Żółwie nie mają futra. – Większość z nich nie ma też kół – wskazał Pyp. – Zadmijcie w róg – rozkazał Jon i Baryła zagrał dwa długie sygnały, by obudzić Grenna i innych śpiących, którzy nocą pełnili straż. Jeśli dzicy ruszali do szturmu, na Murze potrzebowano każdego człowieka. Bogowie wiedzą, że mamy ich niewielu. Jon popatrzył na Pypa, Baryłę i Atłasa,

Konia, Owena Przygłupa, Tima Splątanego Języka, Mully’ego, Zapasowego Buta i całą resztę. Spróbował sobie wyobrazić, jak bronią się stłoczeni, ściskając w dłoniach miecze, przed setką wrzeszczących dzikich w ciemnym, mroźnym tunelu, oddzieleni od nich tylko kilkoma żelaznymi kratami. Do tego właśnie dojdzie, jeśli nie zdołają powstrzymać żółwia, nim rozwali bramę. – Jest wielki – zauważył Koń. Pyp oblizał wargi. – Pomyśl, ile zupy z niego będzie.

Żart trafił w próżnię. Nawet w głosie Pypa pobrzmiewało zmęczenie. Wygląda na półtrupa – pomyślał Jon. Tak jak my wszyscy. Król za Murem miał tak wielu ludzi, że za każdym razem mógł rzucać przeciw nim świeżych, lecz każdy kolejny atak odpierała ta sama garstka czarnych braci, którzy byli już do cna wyczerpani. Jon wiedział, że ukryci za drewnem i skórami ludzie ciągną żółwia ze wszystkich sił, dbając o to, by koła cały czas się kręciły, lecz gdy tylko machina zostanie ustawiona pod bramą, zamienią sznury na topory. Dobrze chociaż, że Mance nie wysłał dziś mamutów.

Jon cieszył się z tego, gdyż straszliwa siła tych zwierząt marnowała się pod Murem, a wielkość czyniła z nich łatwe cele. Ostatnio jeden z nich konał półtora dnia, wypełniając powietrze straszliwym, żałobnym trąbieniem. Żółw pełzł powoli po kamieniach, pniakach i chaszczach. Poprzednie ataki kosztowały wolnych ludzi co najmniej stu zabitych. Większość z nich nadal leżała w miejscach, w których padła. W okresach spokoju odwiedzały ich wrony, teraz jednak ptaki pierzchły z wrzaskiem. Widok żółwia podobał im się równie mało jak jemu. Jon wiedział, że Atłas, Koń i pozostali

nadal spoglądają na niego, czekając na rozkazy. Był tak zmęczony, że nie wiedział, co robić. Mur należy do mnie – powtarzał sobie. – Owen, Koń, do katapult. Baryła, ty i Zapasowy But do skorpionów. Reszta niech szykuje łuki. Zobaczymy, czy uda się go spalić. Wiedział, że zapewne okaże się to daremnym gestem, lepsze to jednak niż stać z opuszczonymi rękami. Powolny i nieruchawy żółw był łatwym celem, więc łucznicy oraz kusznicy

szybko zamienili go w ociężałego, drewnianego jeża... którego jednak chroniły wilgotne skóry, tak jak w przypadku mantelet. Zapalające strzały gasły natychmiast po trafieniu w cel. Jon zaklął pod nosem. – Skorpiony – rozkazał. – Katapulty. Bełty wystrzelone ze skorpionów wbiły się głęboko w futra, lecz nie wyrządziły więcej szkody niż zapalające strzały. Kamienie odbijały się od dachu żółwia, zostawiając zagłębienia w grubych warstwach skór. Głaz wystrzelony z trebusza mógłby go rozbić, lecz machina nadal była uszkodzona, a dzicy omijali

szerokim łukiem obszar, na który padały pociski drugiej. – Jon, on nadal nadchodzi – odezwał się Owen Przygłup. Nie musiał mu tego mówić. Cal za calem, jard za jardem, żółw ciągle się zbliżał, toczył z łoskotem i podskakiwał, pełznąc przez strefę śmierci. Gdy tylko dzicy ustawią go równolegle pod Murem, da im potrzebną osłonę i ich topory będą mogły rozwalić pośpiesznie naprawioną zewnętrzną bramę. Gdy już znajdą się wewnątrz, w kilka godzin usuną gruz z lodowego tunelu i przeszkodą dla nich będą tylko dwie żelazne kraty, kilka na

wpół zamarzniętych trapów oraz ci bracia, których Jon zechce skierować na dół, by walczyli i ginęli w ciemności. Po jego lewej stronie rozległ się głośny łoskot katapulty. W powietrze pomknęły wirujące kamienie, które odbiły się od żółwia niczym grad i potoczyły na boki, nie czyniąc mu szkody. Dzicy łucznicy nie przestawali strzelać zza swych osłon. Jedna ze strzał wbiła się z głośnym brzękiem w twarz słomianej kukły. – Cztery dla Watta z Długiego Jeziora! – zawołał Pyp. – Mamy remis! – Następny pocisk przemknął jednak obok jego ucha. – A fuj! – krzyknął do

dzikich. – Ja nie uczestniczę w turnieju. – Skóry nie zajmą się ogniem – powiedział Jon, w równym stopniu do siebie, co do pozostałych. Ich jedyną nadzieją była próba zmiażdżenia żółwia, kiedy już dotrze do Muru. Do tego potrzebowali głazów. Bez względu na to, jak solidnie zbudowano machinę, wielki kamień zrzucony na nią z wysokości siedmiuset stóp z pewnością ją uszkodzi. – Grenn, Owen, Baryła, już czas. Obok ciepłej szopy ustawiono w szeregu dwanaście solidnych dębowych beczek.

Wypełniono je tłuczonym kamieniem, żwirem, który czarni bracia zwykli rozsypywać na ścieżkach, by pewniej poruszać się po Murze. Wczoraj, gdy Jon zaobserwował, że wolni ludzie pokrywają żółwia owczymi skórami, rozkazał Grennowi nalać do beczek tyle wody, ile tylko się w nich zmieści. Ciecz wsiąkła w tłuczony kamień, a nocą zamarzła na kość. To była najlepsza imitacja głazu, jaką mogli tu zdobyć. – Po co ta woda? – zapytał go wówczas Grenn. – Czemu po prostu nie stoczymy beczek, tak jak stoją? – Gdyby zlatując, uderzyły o Mur,

rozleciałyby się, sypiąc żwirem na wszystkie strony – wyjaśnił Jon. – Nie chodzi nam o to, żeby urządzić skurwysynom deszcz kamyków. We dwóch z Grennem oparli się barkami o jedną z beczek. Z drugą walczyli Baryła i Owen. Rozhuśtali wspólnie beczkę, by skruszyć lód, który utworzył się wokół jej dna. – To kurestwo waży za dużo – poskarżył się Grenn. – Przewróć ją i zacznij toczyć – rozkazał Jon. – Tylko ostrożnie, bo jeśli przygniecie ci nogę, skończysz jak Zapasowy But.

Gdy beczka wylądowała na boku, Jon złapał za pochodnię i poruszał nią tuż nad powierzchnią Muru, by stopić nieco lód. Dzięki cienkiej warstewce wody beczkę łatwiej było toczyć. Właściwie nawet zbyt łatwo, gdyż omal jej nie stracili. W końcu jednak, wspólnymi siłami całej czwórki, podturlali swój głaz do krawędzi i tam postawili go znowu. Gdy nad bramą stały już cztery wielkie dębowe beczki, Pyp krzyknął: – Mamy u drzwi żółwia! Jon wsparł się mocno na rannej nodze i wyjrzał za krawędź, by go zobaczyć.

Parkany. Marsh powinien był zbudować parkany. Nie pomyśleli o bardzo wielu rzeczach. Dzicy odciągali spod bramy zabitych olbrzymów. Koń i Mully zrzucali na nich kamienie i Jonowi wydawało się, że widział, jak jeden z ludzi padł na ziemię, pociski były jednak za małe, by uszkodzić żółwia. Zastanawiał się, co wolni ludzie zrobią z leżącym im na drodze martwym mamutem, teraz jednak zobaczył na własne oczy odpowiedź na to pytanie. Żółw prawie dorównywał rozmiarami długiemu domowi i po prostu przepchnęli go nad ścierwem. Noga pod Jonem zadrżała, lecz Koń złapał go za rękę i odciągnął w

bezpieczne miejsce. – Nie powinieneś się tak wychylać – zganił go chłopak. – Szkoda, że nie zbudowaliśmy parkanów. Jonowi wydawało się, że słyszy stukot rąbiących drewno toporów, ale to pewnie tylko strach wypełniał mu uszy swym echem. Popatrzył na Grenna. – Ruszaj. Potężny mężczyzna stanął za beczką, wsparł się o nią barkiem, stęknął z wysiłku i zaczął pchać. Owen i Mully

pośpieszyli mu z pomocą. Przesunęli beczkę stopę, potem drugą. I nagle zniknęła. Usłyszeli łoskot, z jakim odbiła się od ściany Muru, a potem dużo głośniejszy huk i trzask pękającego drewna oraz krzyki i wrzaski. Atłas krzyknął radośnie, Owen Przygłup zatańczył wkoło, a Pyp wychylił się za krawędź i zawołał: – Pod żółwiem było pełno królików! Popatrzcie, jak zwiewają! – Druga – warknął Jon. Grenn i Baryła oparli się o kolejną beczkę i zepchnęli ją w przepaść.

Kiedy skończyli, przód żółwia Mance’a zamienił się w roztrzaskane szczątki. Spod drugiego końca machiny gramolili się dzicy, którzy pierzchali do obozu. Atłas złapał kuszę i posłał za nimi kilka bełtów, by skłonić ich do przyśpieszenia kroku. Grenn uśmiechał się pod brodą, a Pyp żartował. Żaden z nich nie miał dzisiaj zginąć. Ale jutro... Jon zerknął w stronę szopy. Zostało im osiem beczek żwiru, choć przed chwilą mieli ich dwanaście. Zdał sobie sprawę, jak bardzo jest zmęczony i jak bardzo doskwiera mu rana. Muszę się przespać. Przynajmniej kilka

godzin. Mógłby pójść do maestera Aemona po senne wino. To by mu pomogło. – Schodzę do Królewskiej Wieży – oznajmił. – Zawołajcie mnie, jeśli Mance wymyśli coś nowego. Pyp, Mur należy do ciebie. – Do mnie? – zdziwił się Pyp. – Do niego? – powtórzył pytanie Grenn. Jon oddalił się z uśmiechem na ustach i zjechał na dół klatką. Kielich sennego wina faktycznie mu pomógł. Gdy tylko Jon położył się na

wąskim łóżku w swej celi, natychmiast zapadł w sen. Jego sny były dziwne i bezkształtne, pełne niezwykłych dźwięków, krzyków i wrzasków oraz buczenia rogu, który wygrywał jeden ton, przeciągły, niski i długo wybrzmięwający w powietrzu. Kiedy Jon się ocknął, za otworem strzelnicy, który służył mu jako okno, było już ciemno. Stali nad nim czterej ludzie, których nie znał. Jeden z nich trzymał w ręku lampę. – Jonie Snow – warknął najwyższy z mężczyzn. – Wkładaj buty i chodź z nami.

Pierwsza myśl, która pojawiła się w jego rozespanej głowie, brzmiała tak, że kiedy spał, Mur padł, że Mance Rayder wysłał pod bramę nowych olbrzymów albo kolejnego żółwia i zdołał się przez nią przebić. Gdy jednak przetarł oczy, zauważył, że wszyscy nieznajomi są ubrani na czarno. To ludzie z Nocnej Straży – zrozumiał. – Dokąd mam iść? Kim jesteście? Wysoki mężczyzna skinął dłonią. Dwaj jego towarzysze złapali Jona i wywlekli go z łóżka. Potem wyprowadzili go z celi i zaprowadzili po schodach do samotni Starego Niedźwiedzia. Jon zobaczył stojącego przy kominku

maestera Aemona, który splótł dłonie na lasce z drewna tarniny. Septon Cellador jak zwykle był zdrowo podchmielony, a ser Wynton Stout spał w ławeczce w oknie wykuszowym. Pozostałych braci Jon nie znał. Oprócz jednego. – To jest ten sprzedawczyk, panie. Bękart Neda Starka z Winterfell – rzekł ser Alliser Thorne, który miał na sobie nieskazitelny, obszyty futrem płaszcz oraz lśniące buty. – Nie jestem sprzedawczykiem, Thorne – odparł zimno Jon.

– Przekonamy się. – W skórzanym fotelu, w którym Stary Niedźwiedź zwykł pisywać listy, zasiadł wysoki, barczysty rumiany mężczyzna, którego Jon nie znał. – Tak, przekonamy się – powtórzył nieznajomy. – Mam nadzieję, że nie przeczysz, iż jesteś Jonem Snow? Bękartem Starka? – Lubi się zwać lordem Snow. Ser Alliser był szczupłym, żylastym, silnie umięśnionym mężczyzną, a w jego ciemnoszarych oczach pojawił się nagły błysk wesołości.

– To ty mnie tak przezwałeś – odparł Jon. Gdy ser Alliser był dowódcą zbrojnych w Czarnym Zamku, uwielbiał wymyślać przezwiska dla szkolonych przez siebie chłopców. Potem Stary Niedźwiedź wysłał Thorne’a do Wschodniej Strażnicy. To na pewno ludzie ze Wschodniej Strażnicy. Ptak doleciał do Pyke ‘a, który przysłał nam pomoc. – Ilu ludzi przyprowadziliście? – zapytał siedzącego za stołem nieznajomego. – Ja tu zadaję pytania – warknął mężczyzna o rumianych policzkach. –

Oskarżono cię o złamanie przysięgi, tchórzostwo i dezercję, Jonie Snow. Czy zaprzeczasz temu, że porzuciłeś swych braci, by zginęli na Pięści Pierwszych Ludzi i przyłączyłeś się do dzikiego Mance’a Raydera, samozwańczego króla za Murem? – Porzuciłem... Jon omal się nie zadławił tym słowem. – Panie – odezwał się maester Aemon – Donal Noye i ja omówiliśmy tę sprawę, gdy Jon Snow do nas wrócił i usatysfakcjonowały nas jego wyjaśnienia.

– Ale ja nie jestem usatysfakcjonowany, maesterze – odparł rumiany mężczyzna. – Sam wysłucham tych wyjaśnień. Tak jest! Jon stłumił gniew. – Nikogo nie porzuciłem. Opuściłem Pięść wraz z Qhorinem Półrękim. Wyruszyliśmy na zwiady do Wąwozu Pisków. Przyłączyłem się do dzikich na rozkaz Półrękiego, który obawiał się, że Mance mógł znaleźć Róg Zimy... – Róg Zimy? – Ser Alliser zachichotał.

– A czy rozkazał ci też policzyć ich snarki, lordzie Snow? – Nie, ale ich olbrzymy policzyłem, najlepiej jak potrafiłem. – Ser – warknął rumiany mężczyzna. – Będziesz się zwracał do ser Allisera „ser”, a do mnie „wasza lordowska mość”. Jestem Janos Slynt, lord Harrenhal, i przejąłem dowództwo w Czarnym Zamku do czasu powrotu Bowena Marsha z garnizonem. Będziesz się do nas zwracał z należytym poszanowaniem. Nie pozwolę, by z namaszczonego rycerza, takiego jak nasz dobry ser Alliser, naigrawał się bękart

zdrajcy. – Uniósł dłoń i podsunął pod twarz Jona mięsisty palec. – Czy przeczysz, że dzieliłeś łoże z dziką kobietą? – Nie. – Żałoba po Ygritte była zbyt świeża, by Jon mógł się jej teraz wyprzeć. – Nie przeczę, wasza lordowska mość. – Pewnie powiesz, że to Półręki kazał ci się pieprzyć z tą nie mytą kurwą? – zapytał z drwiącym uśmieszkiem ser Alliser. – Ser. Ona nie była kurwą, ser. Półręki kazał mi spełniać wszystkie ich

polecenia, ale... nie zaprzeczam, że uczyniłem więcej, niż było to konieczne, że... czułem coś do niej. – Czyli że przyznajesz, iż złamałeś przysięgę – skwitował Janos Slynt. Jon wiedział, że połowa ludzi z Czarnego Zamku odwiedzała od czasu do czasu Mole’s Town, by szukać tam zakopanych skarbów, nie zamierzał jednak hańbić pamięci Ygritte, porównując ją z tamtejszymi kurwami. – Przyznaję, że złamałem przysięgę z kobietą. Tak. – Tak, wasza lordowska mość!

Gdy Janos Slynt robił groźną minę, jego policzki się trzęsły. Był tak samo masywny, jak Stary Niedźwiedź i jeśli dożyje wieku Mormonta, z pewnością całkiem wyłysieje. Już stracił połowę włosów, mimo że nie mógł liczyć sobte więcej niż czterdzieści lat. – Tak, wasza lordowska mość – powtórzył Jon. – Jadłem i walczyłem razem z nimi, tak jak rozkazał Półręki, i dzieliłem też futra z Ygritte. Ale przysięgam wam, że nie zostałem renegatem. Uciekłem od magnara, kiedy tylko to było możliwe, i nigdy nie wystąpiłem zbrojnie przeciw mym braciom ani królestwu.

Lord Slynt skierował na niego małe oczka. – Ser Glendonie – rozkazał – przyprowadź drugiego więźnia. Ser Glendon był wysokim mężczyzną, który wywlókł Jona z łóżka. Czterech innych ludzi opuściło z nim pomieszczenie, wkrótce jednak wrócili, prowadząc więźnia – niskiego, posiniaczonego człowieczka o pożółkłej twarzy, którego ręce i nogi skuwały łańcuchy. Miał on tylko jedną brew, po obu stronach czoła niewielkie zakola oraz wąsy, które wyglądały jak plama brudu nad górną wargą. Twarz

miał opuchniętą i pokrytą siniakami, a większość przednich zębów mu wybito. Ludzie ze Wschodniej Strażnicy rzucili brutalnie jeńca na podłogę. Lord Slynt spojrzał na niego z zasępioną miną. – Czy to ten człowiek, o którym mówiłeś? Jeniec zamrugał powiekami żółtych oczu. – Tak. Jon dopiero w tej chwili poznał Grzechoczącą Koszulę. Bez swej zbroi jest zupełnie innym człowiekiem –

pomyślał. – Tak – powtórzył dziki. – To ten tchórz, co to zabił Półrękiego. To było wysoko w Mroźnych Kłach, jak już dopadliśmy resztę wron i wykończyliśmy je co do jednej. Tego też byśmy ukatrupili, ale błagał, żebyśmy darowali mu to bezwartościowe życie, i powiedział, że przyłączy się do nas, jeśli go przyjmiemy. Półręki przysiągł, że zabije tchórza, ale wilk rozszarpał Qhorina na strzępy, a ten tutaj poderżnął mu gardło. Uśmiechnął się do Jona, odsłaniając nieliczne zęby, po czym splunął krwią na podłogę.

– I co? – zapytał Jona ochrypłym tonem Slynt. – Czy temu zaprzeczysz? Czy powiesz, że Qhorin rozkazał ci, żebyś go zabił? – Powiedział mi... – Trudno mu było wykrztusić z siebie te słowa. – Powiedział mi, żebym spełniał wszystkie ich polecenia. Slynt rozejrzał się po samotni, spoglądając na pozostałych ludzi ze Wschodniej Strażnicy. – Czy temu chłopakowi wydaje się, że spadł mi na głowę wóz z rzepą? – Kłamstwa cię nie ocalą, lordzie Snow

– ostrzegł go ser Alliser Thorne. – Usłyszymy od ciebie prawdę, bękarcie. – Powiedziałem wam prawdę. Nasze konie słabły, a Grzechocząca Koszula był tuż za nami. Qhorin kazał mi udawać, że chcę się przyłączyć do dzikich. Powiedział mi: „Musisz spełnić wszystkie ich polecenia”. Wiedział, że każą mi go zabić. Wiedział też, że Grzechocząca Koszula i tak nie daruje mu życia. – Teraz chcesz nam wmówić, że wielki Qhorin Półręki bał się tego stworzenia?

Slynt zerknął na Grzechoczącą Koszulę i prychnął pogardliwie. – Wszyscy boją się Lorda Kości – poskarżył się dziki. Ser Glendon uciszył go kopniakiem. – Tego nie powiedziałem – sprzeciwił się Jon. Slynt walnął pięścią w stół. – Wysłuchałem cię! Wygląda na to, że ser Alliser trafnie cię ocenił. Kłamiesz jak bezczelny bękart. Nie będę tego tolerował. Nie będę! Może udało ci się oszukać tego kalekiego kowala, ale nie Janosa Slynta. O nie. Janos Slynt nie da

się tak łatwo wziąć na lep. Czy myślisz, że mam czaszkę wypchaną kapustą? – Nie wiem, czym masz wypchaną czaszkę. Wasza lordowska mość. – Lord Snow jest arogancki – zauważył ser Alliser. – Zamordował Qhorina, tak jak jego koledzy zdrajcy zabili lorda Mormonta. Wcale by mnie nie zdziwiło, gdyby się okazało, że wszystko to są elementy tego samego podłego spisku. Równie dobrze mógł w nim uczestniczyć także Benjen Stark. Całkiem możliwe, że siedzi sobie teraz w obozie Mance’a Raydera. Znasz tych Starków, panie.

– Znam – odparł Janos Slynt. – Znam ich aż za dobrze. Jon zdjął rękawicę i pokazał im poparzoną dłoń. – Oparzyłem się, broniąc lorda Mormonta przed upiorem. A mój stryj był człowiekiem honoru. Nigdy by nie złamał przysięgi. – Tak samo jak ty? – zadrwił ser Alliser. Septon Cellador odchrząknął. – Lordzie Slynt – odezwał się – ten

chłopak nie chciał złożyć przysięgi w sepcie, jak należy, lecz udał się za Mur, by wypowiedzieć słowa przed drzewem sercem. Twierdził, że to bogowie jego ojca, ale to również bogowie dzikich. – To bogowie północy, septonie. – Maester Aemon był uprzejmy, ale stanowczy. – Panowie, gdy Donal Noye zginął, to właśnie ten młody człowiek, Jon Snow, objął dowództwo nad Murem i obronił go przed furią całej północy. Okazał się odważny, wierny i zdolny. Gdyby nie on, zastałbyś w tym pokoju Mance’a

Raydera, lordzie Slynt. Wyrządzacie mu wielką krzywdę. Jon Snow był zarządcą i giermkiem lorda Mormonta. Otrzymał tę pozycję dlatego, że lord dowódca uważał go za bardzo obiecującego młodzieńca. Podobnie jak ja. – Obiecującego? – zapytał Slynt. – Obietnice mogą się okazać fałszywe. On ma na rękach krew Qhorina Półrękiego. Mówisz, że Mormont mu ufał, ale co z tego? Wiem, co to znaczy zostać zdradzonym przez ludzi, którym się ufa. Och, tak. Znam też zwyczaje wilków. –

Wskazał na twarz Jona. – Jego ojciec zginął śmiercią zdrajcy. – Mojego ojca zamordowano. Jona przestało już obchodzić, co z nim zrobią. Nie zamierzał wysłuchiwać więcej kłamstw o ojcu. Twarz Slynta nabrała purpurowego odcienia. – Zamordowano? Ty bezczelny szczeniaku. Król Robert jeszcze nie zdążył ostygnąć, a lord Eddard już wystąpił przeciw jego synowi. – Wstał z fotela. Był niższy od Mormonta, lecz miał potężne ramiona i wielkie

brzuszysko. Płaszcz na barku spinała mu brosza w kształcie małej złotej włóczni o czubku z czerwonej emalii. – Twój ojciec zginął od miecza, bo był wysoko urodzony i pełnił funkcję królewskiego namiestnika. Dla ciebie wystarczy pętla. Ser Alliserze, odprowadź tego renegata do celi. – To mądra decyzja, wasza lordowska mość. Ser Alliser złapał Jona za ramię. Chłopak wyszarpnął się i pochwycił rycerza za gardło z taką gwałtownością,

że podniósł go w górę. Udusiłby go, gdyby nie odciągnęli go ludzie ze Wschodniej Strażnicy. Thorne zatoczył się do tyłu, pocierając ślady, które palce Jona zostawiły na jego szyi. – Sami widzicie, bracia. Ten chłopak to dziki.

Tyrion Kiedy wstał świt, przekonał się, że nie może znieść myśli o jedzeniu. O zachodzie słońca mogę zostać skazany. W brzuchu paliła go żółć, a w okolicy nosa czuł dotkliwe swędzenie. Tyrion podrapał się czubkiem noża. Jeszcze tylko jeden świadek i przyjdzie kolej na mnie. Co jednak miał zrobić? Zaprzeczyć wszystkiemu? Oskarżyć Sansę i ser Dontosa? Przyznać się do winy, w nadziei, że spędzi resztę życia na Murze? Zdać się na los szczęścia i liczyć na to, że Czerwona Żmija zdoła pokonać ser Gregora Clegane’a?

Dźgał apatycznie nożem szarą, tłustą kiełbasę, żałując, że to nie jego siostra. Na Murze jest cholernie zimno, ale przynajmniej uwolniłbym się od Cersei. Nie sądził, by był dobrym materiałem na zwiadowcę, lecz Nocna Straż potrzebowała nie tylko silnych, lecz również bystrych ludzi. Lord dowódca Mormont powiedział mu to, gdy Tyrion był w Czarnym Zamku. Jest jeszcze ta niedogodna przysięga. Oznaczałoby to koniec jego małżeństwa i ewentualnych pretensji do Casterly Rock, wyglądało jednak na to, że z obu tych rzeczy i tak przyjdzie mu zrezygnować. Miał też wrażenie, że w wiosce koło Muru znajdował się

burdel. Nie było to życie, o jakim by marzył, zawsze jednak życie. Musiał jedynie zaufać ojcu, stanąć na krótkich nogach i powiedzieć: – Tak, zrobiłem to. Przyznaję się. Na myśl o tym ogarniały go jednak mdłości. Żałował niemal, że nie jest winny, gdyż wyglądało na to, że i tak będzie musiał z tego powodu ucierpieć. – Panie? – odezwał się Podrick Payne. – Przyszli, panie. Ser Addam. I złote płaszcze. Czekają pod drzwiami.

– Pod, powiedz mi prawdę... myślisz, że jestem winny? Chłopak zawahał się. Spróbował się odezwać, lecz wydał z siebie tylko słaby, nieartykułowany dźwięk. Jestem zgubiony. – Nie musisz mi odpowiadać. Byłeś dla mnie dobrym giermkiem. Lepszym niż na to zasługiwałem. Bez względu na to, co się stanie, dziękuję ci za twą wierną służbę. Ser Addam Marbrand czekał pod drzwiami w towarzystwie sześciu złotych płaszczy.

Wyglądało na to, że dziś nie miał nic do powiedzenia. Kolejny dobry człowiek, który uważa mnie za królobójcę. Tyrion zebrał w sobie całą godność i ruszył kaczkowatym krokiem w dół. Gdy przechodził przez dziedziniec, czuł, że wszyscy na niego spoglądają: wartownicy na murach, chłopcy stajenni, pomywaczki, praczki i dziewki służebne. W sali tronowej rycerze i lordowie usuwali mu się z drogi, szepcząc coś do swych dam. Gdy tylko Tyrion zasiadł naprzeciwko sędziów, kolejna grupa złotych płaszczy wprowadziła Shae.

Serce ścisnęła mu zimna dłoń. Varys ją zdradził – pomyślał. Nie, sam ją zdradziłem. Trzeba było zostawić ją z Lollys. Nie mogli nie przesłuchać służących Sansy. Ja bym zrobił to samo. Tyrion podrapał gładką bliznę przecinającą resztki nosa. Zastanawiał się, po co Cersei zadawała sobie trud. Shae nie wie nic, co mogłoby mi zaszkodzić. – Uknuli to razem – zaczęła dziewczyna, którą kochał. – Krasnal i lady Sansa uknuli to po śmierci Młodego Wilka. Sansa chciała zemsty za brata, a Tyrion zamierzał

zagarnąć tron. Potem planował zabić siostrę, a po niej pana ojca, żeby zostać namiestnikiem księcia Tommena. Ale po jakimś roku, nim Tommen zrobiłby się za duży, jego również by zabił, żeby włożyć koronę na własną głowę. – A skąd ty to wszystko wiesz? – zainteresował się książę Oberyn. – Czemu Krasnal miałby zdradzać podobne plany pokojówce żony? – Trochę podsłuchałam, panie – odparła Shae – i moja pani czasem się wygadywała. Ale najwięcej usłyszałam z jego własnych ust. Byłam nie tylko

pokojówką lady Sansy, lecz również jego dziwką, przez cały czas, gdy przebywał w Królewskiej Przystani. Rankiem w dzień ślubu zaciągnął mnie na dół, tam gdzie trzymają smocze czaszki, i wyruchał między potworami. A kiedy się popłakałam, powiedział, że powinnam okazać więcej wdzięczności, bo nie każdej dziewczynie jest dane być królewską kurwą. Wtedy właśnie opowiedział mi, w jaki sposób zamierza zostać królem. Zapewnił, że biedny, mały Joffrey nigdy nie pozna swej żony tak, jak on poznał mnie. – Zaczęła łkać. – Nie chciałam zostać dziwką, szlachetni panowie. Miałam wyjść za mąż. Mój narzeczony był

giermkiem, dobrym, odważnym chłopcem, szlachetnie urodzonym. Ale Krasnal zobaczył mnie nad Zielonymi Widłami i wysłał chłopca, za którego miałam wyjść, w pierwszym szeregu przedniej straży. A kiedy już zginął, Tyrion kazał swoim dzikim przyprowadzić mnie do swego namiotu. Shagdze, temu dużemu, i Timettowi, temu z wypalonym okiem. Powiedział, że jeśli go nie zadowolę, odda mnie im, więc musiałam być posłuszna. A potem sprowadził mnie do miasta, żebym była pod ręką, gdy tylko mnie zapragnie. Kazał

mi robić haniebne rzeczy... – A jakie? – zapytał książę Oberyn z nagłym zainteresowaniem na twarzy. – Nie mogę o nich opowiadać. – Po ładnej twarzy Shae spływały łzy. Każdy mężczyzna w sali z pewnością pragnął wziąć dziewczynę w ramiona, by ją pocieszyć. – Ustami i... innymi częściami, panie. Wszystkimi częściami. Wykorzystywał mnie na wszelkie możliwe sposoby i... i kazał, żebym mu mówiła, jaki jest duży. Musiałam go zwać olbrzymem. Moim lannisterskim olbrzymem.

Pierwszy roześmiał się Oswald Kettleblack. Boros i Meryn podążyli za jego przykładem, a za nimi tylu lordów i tyle dam, że nie mógł ich wszystkich zliczyć. Nagły huragan śmiechu odbił się echem o krokwie i wstrząsnął Żelaznym Tronem. – To prawda – zapewniała Shae. – Moim lannisterskim olbrzymem. Tym razem śmiech był dwukrotnie głośniejszy. Ludzie śmiali się do rozpuku. Brzuchy trzęsły im się gwałtownie. Niektórzy rechotali tak bardzo, że aż z nosów leciały im smarki.

Ocaliłem was wszystkich – pomyślał Tyrion. Uratowałem to obmierzłe miasto i wasze bezwartościowe życie. W sali tronowej były setki ludzi i śmiali się wszyscy oprócz jego ojca. Tak to przynajmniej wyglądało. Nawet Czerwona Żmija chichotał, a Mace Tyrell sprawiał wrażenie, że brzuch mu zaraz pęknie. Lord Tywin Lannister siedział jednak między nimi jak wykuty z kamienia, wspierając podbródek na złączonych w piramidkę palcach. Tyrion zerwał się z miejsca. – SZLACHETNI PANOWIE! –

zawołał. Musiał krzyczeć, by ktokolwiek go usłyszał. Jego ojciec uniósł dłoń i w sali stopniowo zapadła cisza. – Zabierzcie mi z oczu tę zakłamaną kurwę – rzekł Tyrion – a usłyszycie moje wyznanie. Lord Tywin pokiwał głową. Na jego skinienie złote płaszcze otoczyły wystraszoną Shae. Gdy wyprowadzano ją z sali, ich spojrzenia spotkały się na moment. Czy to, co widział w jej oczach, to był wstyd, czy raczej strach? Zastanawiał się, co obiecała jej Cersei. Dostaniesz wszystko, o co prosiłaś,

złoto albo klejnoty – pomyślał, spoglądając na jej plecy. Ale, nim minie księżyc, Cersei każe ci zabawiać złote płaszcze w ich koszarach. Tyrion spojrzał w twarde, zielone oczy ojca, usiane plamkami zimnego złota. – Jestem winny – rzekł. – Tak bardzo winny. Czy to właśnie chcieliście usłyszeć? Lord Tywin milczał. Mace Tyrell skinął głową. Książę Oberyn wyglądał na nieco rozczarowanego. – Przyznajesz, że otrułeś króla?

– Nic w tym rodzaju – zaprzeczył Tyrion. – Śmierci Joffreya nie jestem winien. Dopuściłem się bardziej monstrualnej zbrodni. – Postąpił krok w stronę ojca. – Urodziłem się. Żyję. Przyznaję, że jestem winny bycia karłem. I bez względu na to, jak często mój łaskawy ojciec mi wybaczał, uporczywie trwałem w swej hańbie. – To szaleństwo, Tyrionie – oznajmił lord Tywin. – Mów do rzeczy. Nie jesteś oskarżony o bycie karłem.

– I tu właśnie się mylisz, panie. Byłem o to oskarżony przez całe życie. – Czy nie masz nic do powiedzenia na swoją obronę? – Nic poza jednym: ja tego nie zrobiłem. Ale teraz tego żałuję. – Odwrócił się w stronę sali, morza białych twarzy. – Chciałbym mieć tyle trucizny, żeby wystarczyło dla was wszystkich. Żal mi, że nie jestem potworem, za jakiego mnie uważacie. Fakt jednak pozostaje faktem. Jestem niewinny, ale nie znajdę tu sprawiedliwości. Nie zostawiliście mi innego wyboru, jak zwrócić się do bogów. Domagam się próby walki.

– Straciłeś rozum? – zapytał jego ojciec. – Wprost przeciwnie. Właśnie go odzyskałem. Domagam się próby walki! Jego słodka siostra nie mogłaby być bardziej zadowolona. – Ma takie prawo, szlachetni panowie – przypomniała sędziom. – Niech bogowie wydadzą wyrok. Reprezentantem Joffreya będzie ser Gregor Clegane. Poprzedniej nocy wrócił do miasta, by oddać swój miecz na moje usługi. Twarz lorda Tywina pociemniała tak

bardzo, że przez pół uderzenia serca Tyrion zastanawiał się, czy jego ojciec również nie wypił zatrutego wina. Tywin walnął pięścią w stół, tak rozgniewany, że nie był w stanie mówić. To Mace Tyrell zwrócił się w stronę Tyriona, by zadać mu niezbędne pytanie: – Czy masz reprezentanta, który będzie bronił twej niewinności? – Ma, panie. – Książę Oberyn z Dorne wstał z krzesła. – Karzeł mnie przekonał. Ryk był ogłuszający. Tyrionowi szczególną przyjemność sprawił nagły

błysk niepewności w oczach Cersei. Potrzeba było stu złotych płaszczy walących tępymi końcami włóczni w podłogę, by w sali tronowej znowu zapadła cisza. Tymczasem lord Tywin Lannister odzyskał już panowanie nad sobą. – Sprawa rozstrzygnie się jutro – oznajmił spiżowym tonem. – Umywam od niej ręce. Przeszył karłowatego syna zimnym, gniewnym spojrzeniem i opuścił komnatę królewskimi drzwiami umieszczonymi za Żelaznym Tronem. Towarzyszył mu jego brat Kevan.

Gdy Tyrion wrócił do celi w wieży, nalał sobie kielich wina i wysłał Podricka Payne’a po ser, chleb i oliwki. Wątpił, by zdołał utrzymać w żołądku cięższy posiłek. Myślałeś, że odejdę bez walki, ojcze? – zapytał cień rzucany przez siebie na ścianę w blasku świec. Mam w sobie zbyt wiele z ciebie. Teraz, gdy wyrwał władzę nad swym życiem i śmiercią z rąk ojca, oddając ją bogom, czuł się dziwnie spokojny. Zakładając, że bogowie istnieją i że obchodzi ich to więcej niż pierdnięcie komedianta. W przeciwnym razie jestem w rękach Dornijczyka. Niemniej bez względu na to, co się stanie, miał tę satysfakcję, że

udało mu się obrócić plany lorda Tywina wniwecz. Jeśli książę Oberyn zwycięży, pobudzi to jeszcze wściekłość Wysogrodu na Dornijczyków. Mace Tyrell zobaczy, jak człowiek, który okaleczył jego syna, pomoże karłowi, który omal nie otruł jego córki, ujść sprawiedliwej karze. Jeśli zaś zatriumfuje Góra, Doran Martell może się zainteresować, dlaczego jego brat znalazł w Królewskiej Przystani śmierć, zamiast sprawiedliwości, którą obiecał mu Tyrion. Niewykluczone, że w takim przypadku Dornijczycy rzeczywiście ukoronują Myrcellę.

Warto było niemal zginąć, wiedząc, że spowodował tyle kłopotów. Czy przyjdziesz obejrzeć moją śmierć, Shae? Czy będziesz stała razem z resztą i przyglądała się, jak ser Ilyn ścina mój brzydki łeb? Czy będzie ci brakowało twego łannisterskiego olbrzyma? Dopił wino, odrzucił kielich na bok i zaśpiewał głośno. Jechał przez miejskie ulice ze wzgórza na wysokości. Po bruku, przez kręte zaułki

jechał do kobiecej czułości. Była jego skarbem sekretnym jego wstydem i nadzieją ratunku. A twierdza i łańcuch były niczym wobec jej pocałunków. Tej nocy nie odwiedził go ser Kevan. Zapewne był z lordem Tywinem, próbując uspokoić Tyrellów. Obawiam się, że nie zobaczę już tego stryja. Nalał sobie kolejny kielich. Szkoda, że kazał zabić Symona Srebrnego Języka, nim zdążył poznać wszystkie słowa tej pieśni. Szczerze mówiąc, wcale nie

była zła. Zwłaszcza w porównaniu z tymi, które będą układać o nim teraz. – Bo od złotych dłoni zawsze chłodem wionie, a dotyk kobiety jest ciepły – zaśpiewał. Być może powinien sam napisać następne zwrotki. O ile pożyje wystarczająco długo. Tej nocy, niespodziewanie, Tyrion Lannister spał długo i głęboko. Obudził się z pierwszym brzaskiem, wypoczęty i pełen apetytu. Posilił się smażonym chlebem, krwawą kiszką, szarlotką i podwójną porcją jajecznicy z cebulą oraz palącą dornijską papryką. Potem

poprosił strażników, by zezwolili mu na spotkanie z jego reprezentantem. Ser Addam wyraził zgodę. Książę Oberyn wkładał właśnie zbroję, trzymając w ręku puchar czerwonego wina. Pomagały mu cztery młode dornijskie paniątka. – Życzę ci dobrego dnia, panie – przywitał Tyriona. – Wypijesz kielich wina? – Czy powinieneś pić przed walką? – Zawsze piję przed walką.

– Możesz przez to zginąć. Co gorsza, ja mogę przez to zginąć. Książę Oberyn roześmiał się głośno. – Bogowie bronią niewinnych. Mam nadzieję, że jesteś niewinny? – Tylko zabójstwa Joffreya – podkreślił Tyrion. – A ja mam nadzieję, że wiesz, z kim wkrótce się zmierzysz. Gregor Clegane jest... – Wysoki? Słyszałem o tym. – Ma prawie osiem stóp wzrostu i na pewno waży ze trzydzieści kamieni. W

dodatku to same mięśnie. Walczy wielkim dwuręcznym mieczem, ale trzyma go w jednej ręce. Zdarzało się, że przecinał ludzi wpół jednym uderzeniem. Jego zbroja waży tak wiele, że żaden mniejszy mężczyzna nie może jej udźwignąć, nie mówiąc już o poruszaniu się w niej. Na księciu Oberynie nie zrobiło to większego wrażenia. – Zabijałem już potężnych ludzi. Sztuka polega na tym, żeby zwalić ich z nóg. Kiedy już padną, jest po nich. – Dornijczyk był tak beztrosko pewny siebie, że niemal uspokoił

Tyriona. Nagle jednak odwrócił się i zawołał: – Daemonie, moja włócznia! Ser Daemon rzucił mu broń, a Czerwona Żmija złapał ją w locie. – Chcesz walczyć z Górą włócznią? Tyriona znowu ogarnął niepokój. Podczas bitwy zwarte szeregi włóczni tworzyły nieprzebytą przeszkodę, lecz pojedynek z biegle władającym mieczem szermierzem to było coś zupełnie innego. – W Dorne lubimy włócznie. Poza tym to jedyna recepta na jego zasięg. Przyjrzyj się uważnie, lordzie Krasnalu,

ale nie dotykaj. Włócznia była wykonana z toczonego jesionu i miała osiem stóp długości. Jej drzewce było gładkie, grube i ciężkie. Ostatnie dwie stopy oręża stanowiła stal: smukły grot o kształcie liścia zakończony straszliwym kolcem. Brzegi wyglądały na tak ostre, że można by się nimi golić. Gdy Oberyn obrócił w dłoniach drzewce, zalśniło na nich coś czarnego. Smar? Czy trucizna? Tyrion doszedł do wniosku, że woli tego nie wiedzieć. – Mam nadzieję, że dobrze sobie z tym radzisz – rzekł z powątpiewaniem w głosie.

– Nie będziesz miał powodów się skarżyć. Choć ser Gregor może je mieć. Bez względu na to, jak grubą ma zbroję, w miejscach spoin będą luki. W łokciach i w kolanach, pod pachami... Zapewniam cię, że znajdę sposób, by go połaskotać. – Odłożył włócznię. – Powiadają, że Lannister zawsze płaci swe długi. Być może, gdy już upuścimy dziś krwi, wrócisz ze mną do Słonecznej Włóczni. Mój brat Doran z wielką radością pozna prawowitego dziedzica Casterly Rock... zwłaszcza jeśli będzie mu towarzyszyła jego piękna żona, pani Winterfell. Czyżby Wąż myślał, że

zakamuflowałem gdzieś Sansę, jak wiewiórka zbierająca orzechy na zimę? Tyrion nie miał zamiaru wyprowadzać go z błędu. – Jeśli się nad tym zastanowić, wizyta w Dorne mogłaby się okazać bardzo przyjemna. – Przygotuj się na dłuższy pobyt. – Książę Oberyn pociągnął łyk wina. – Będziecie mogli pogadać z Doranem o wielu interesujących was obu kwestiach. O muzyce, handlu, historii, winie, karlim grosiku... prawach dziedziczenia i sukcesji. Z pewnością rady wuja bardzo się przydadzą królowej Myrcelli w ciężkich czasach,

które nas czekają. Jeśli ptaszki Varysa słuchały, Oberyn dostarczył im wielu ciekawych informacji. – Chyba jednak wypiję to wino – stwierdził Tyrion. Królowa Myrcella? Bardziej by go to kusiło, gdyby rzeczywiście miał schowaną gdzieś pod płaszczem Sansę. Czy północ podążyłaby za nią, gdyby opowiedziała się za Myrcella, a przeciw Tommenowi? To, co sugerował Czerwona Żmija, było zdradą. Czy Tyrion mógłby stanąć z bronią w ręku przeciw Tommenowi, przeciw własnemu ojcu? Cersei plułaby krwią.

Być może był to wystarczający powód, by tak postąpić. – Pamiętasz tę historię, którą opowiedziałem ci podczas naszego pierwszego spotkania, Krasnalu? – zapytał książę Oberyn, gdy bękart z Bożejłaski przyklęknął przed nim, by zawiązać mu nagolenniki. – Moja siostra i ja przybyliśmy do Casterly Rock nie tylko po to, by zobaczyć twój ogon. Zlecono nam swego rodzaju misję, która zaprowadziła nas już wcześniej do Starfall, Arbor, Starego Miasta, na Tarczowe Wyspy, do Crakehall i w końcu do Casterly Rock... lecz naszym prawdziwym celem było małżeństwo. Doran był już zaręczony z

lady Mellario z Norvos, został więc w Słonecznej Włóczni jako kasztelan. Moja siostra i ja nie zostaliśmy jeszcze obiecani nikomu. Elii wydawało się to ekscytujące. To przez jej wiek, a do tego słabe zdrowie nigdy nie pozwalało jej na podróże. Ja jednak wolałem zabawiać się kosztem zalotników siostry. Był wśród nich Leniwy Lord Legawiec, Giermek Gapowata Gęba, ten, którego nazwałem Wielorybem Wędrowniczkiem, takie tam rzeczy. Jedynym, który jako tako wyglądał, był młody Baelor Hightower. To był ładny chłopak i moja siostra prawie się w nim

zakochała, ale pech chciał, że zdarzyło mu się pierdnąć w naszej obecności. Natychmiast przezwałem go Baelorem Bździelem. Od tej pory Elia nie mogła na niego patrzeć bez śmiechu. Za młodu byłem prawdziwym potworem. Szkoda, że ktoś nie wyciął mi tego obmierzłego języka. Szkoda – zgodził się bezgłośnie Tyrion. Baelor Hightower nie był już młody, pozostawał jednak dziedzicem lorda Leytona. Był bogaty, przystojny i okrył się sławą jako rycerz. Zwano go teraz Baelorem Promiennym Uśmiechem. Gdyby Elia wyszła za niego, zamiast za Rhaegara Targaryena, mogłaby teraz żyć w Starym Mieście, otoczona gromadką

dorastających dzieci. Zadał sobie pytanie, ilu ludzi zabiło to jedno pierdnięcie. – Lannisport stanowił kres naszej podróży – ciągnął książę Oberyn, gdy ser Arron Qorgyle nałożył mu skórzaną bluzę z wyściółką i następnie zaczął zawiązywać ją od tyłu. – Czy wiedziałeś, że nasze matki były starymi przyjaciółkami? – Chyba sobie przypominam, że jako dziewczęta przebywały razem na dworze. Jako damy do towarzystwa księżniczki Rhaelli?

– Zgadza się. Jestem przekonany, że to one wspólnie uknuły tę intrygę. Giermek Gapowata Gęba i jemu podobni, a także cała galeria pryszczatych panien, które paradowały przede mną, to były tylko migdały przed ucztą, mające pobudzić nasz apetyt. Główne danie miano podać w Casterly Rock. – Cersei i Jaime’a. – Bystry z ciebie karzeł. Oczywiście, Elia i ja byliśmy starsi. Twój brat i siostra mogli mieć osiem, najwyżej dziewięć lat, ale różnica pięciu czy sześciu lat to nie tak wiele. A na naszym

statku była pusta kajuta, bardzo wygodnie urządzona, odpowiednia dla kogoś wysoko urodzonego. Tak jakbyśmy mieli zabrać kogoś do Słonecznej Włóczni. Być może młodego pazia. Albo damę do towarzystwa dla Elii. Twoja pani matka zamierzała zaręczyć Jaime’a z moją siostrą albo Cersei ze mną. A może i to, i to. – Niewykluczone – zgodził się Tyrion – ale mój ojciec... – ...władał Siedmioma Królestwami, lecz w domu zawsze słuchał pani żony. Tak przynajmniej mówiła moja matka. –

Książę Oberyn uniósł ręce, by lord Dagos Manwoody i bękart z Bożejłaski mogli włożyć mu kolczugę przez głowę. – W Starym Mieście dowiedzieliśmy się o śmierci twojej matki i o monstrualnym dziecku, które wydała na świat. Mogliśmy wówczas zawrócić do domu, ale nasza matka postanowiła, że popłyniemy dalej. Opowiadałem ci już o powitaniu, jakie zgotowano nam w Casterly Rock, nie wspominałem jednak o tym, że moja matka odczekała pewien czas zgodnie z wymogami przyzwoitości, a potem poruszyła naszą kwestię w rozmowie z twym ojcem. Po latach, na łożu śmierci, wyznała nam, że lord Tywin odmówił jej

obcesowo. Poinformował ją, że jego córka jest przeznaczona dla księcia Rhaegara. A gdy poprosiła o Jaime’a, zaoferował jej ciebie. – Co uznała za zniewagę. – Bo to miała być zniewaga. Z pewnością nawet ty to rozumiesz. – Och, z pewnością. – Wszystko to bierze początek w przeszłości – pomyślał Tyrion. Od naszych matek i ojców oraz od ich rodziców przed nimi. Jesteśmy

marionetkami tańczącymi na sznurkach tych, którzy żyli przed nami, a pewnego dnia nasze dzieci przejmą po nas sznurki i będą tańczyły zamiast nas. – Ale książę Rhaegar poślubił Elię z Dorne, nie Cersei Lannister z Casterly Rock. Wygląda na to, że to starcie wygrała twoja matka. – Tak jej się zdawało – zgodził się książę Oberyn – tyle że twój ojciec nie zwykł zapominać podobnych afrontów. Niegdyś przekonali się o tym lord i lady Tarbeck oraz Reyne’owie z Castamere. A w Królewskiej Przystani przekonała się o tym moja siostra.

Mój hełm, Dagosie. – Manwoody podał mu wysoki, złoty hełm, który miał na czole miedziany dysk, słońce Dorne. Zasłonę usunięto. – Elia i jej dzieci długo czekały na sprawiedliwość. – Książę Oberyn wciągnął miękkie rękawiczki z czerwonej skóry i ponownie złapał za włócznię. – Dziś jednak ją otrzymają. Na miejsce walki wybrano zewnętrzny dziedziniec. Tyrion musiał podskakiwać i biec, żeby nadążyć za długimi krokami księcia Oberyna. Wąż pali się do walki – pomyślał. Miejmy nadzieję, że jest jadowity. Dzień był pochmurny i

wietrzny. Słońce zmagało się z chmurami, lecz wynik tego starcia był dla Tyriona równie nieodgadniony jak rezultat boju, który miał zadecydować o jego losie. Chyba z tysiąc ludzi przybyło przekonać się, czy Tyrion ocali życie. Stali na zamkowych murach i przepychali się na schodach wież oraz donżonów. Przyglądali się z otwartych drzwi stajen, z okien i mostów, z balkonów i dachów. Na dziedzińcu było tak tłoczno, że złote płaszcze i rycerze Gwardii Królewskiej musieli odepchnąć nieco gapiów, by zrobić miejsce dla walczących. Niektórzy przywlekli ze sobą krzesła, by usiąść na nich

wygodnie, inni zaś zasiedli na beczkach. Trzeba było urządzić tę walkę w Smoczej Jamie – pomyślał skwaszony Tyrion. Moglibyśmy brać za wstęp po grosiku i zwróciłyby się nam koszty zarówno ślubu, jak i pogrzebu Joffreya. Niektórzy przyprowadzili nawet małe dzieci, które siedziały im na ramionach, krzycząc głośno i wyciągając ręce na widok karła. W zestawieniu z ser Gregorem Cersei wyglądała prawie jak dziecko. Zakuty w zbroję Góra wydawał się wielki ponad ludzką miarę. Pod długą żółtą opończą, ozdobioną trzema czarnymi psami Clegane’ów, miał ciężką zbroję płytową nałożoną na kolczugę.

Jej matowoszarą stal pokrywały wgniecenia i zadrapania. Pod zbroją z pewnością miał utwardzaną skórę oraz warstwę wyściółki. Przyłbicę o płaskim szczycie przyśrubowano do naszyjnika zbroi, zostawiając otwory do oddychania obok nosa i ust oraz wąską szparę wzrokową. Szczyt hełmu zdobiła kamienna pięść. Jeśli nawet ser Gregor ucierpiał od ran, stojący po drugiej stronie dziedzińca Tyrion nie widział żadnych tego oznak. Wygląda jak wykuty ze skaty. Potężny miecz, sześć stóp pełnego rys metalu, wbił w ziemię przed sobą. Potężne dłonie ser Gregora, obleczone w

stalowe rękawice, były zaciśnięte na gardzie po obu stronach rękojeści. Nawet faworyta księcia Oberyna pobladła na ten widok. – Masz zamiar walczyć z tym czymś? – zapytała szeptem. – Mam zamiar zabić to coś – odparł beztrosko jej kochanek. Gdy przeciwnicy stanęli naprzeciwko siebie, Tyriona również ogarnęły wątpliwości. Spoglądając na księcia Oberyna, żałował, że jego obrońcą nie jest Bronn... albo, jeszcze lepiej, Jaime.

Czerwona Żmija miał na sobie tylko lekką zbroję: nagolenniki, zarękawia, naszyjnik, nałokcice i stalową osłonę członka. Poza tym Oberyn był odziany w miękką skórę i fałdziste jedwabie. Na kolczą koszulę włożył łuskową zbroję z lśniącej miedzi, lecz razem nie zapewniały mu one nawet jednej czwartej osłony, jaką dawała Gregorowi ciężka, płytowa zbroja. Po zdjęciu zasłony książęcy hełm stał się praktycznie półhełmem, nie mającym nawet nosala. Okrągła stalowa tarcza lśniła jasno. Widniały na niej słońce i włócznia z czerwonego złota, żółtego złota, białego złota i miedzi. „Tańczyć wokół niego tak długo, aż

zmęczyłby się wymachiwaniem tym swoim mieczem i nie mógłby go więcej dźwignąć. Zwalić go w jakiś sposób z nóg”. Wyglądało na to, że Czerwona Żmija ma taki sam plan jak Bronn. Najemnik otwarcie jednak przyznawał, że podobna taktyka jest bardzo ryzykowna. Na siedem piekieł, mam nadzieję, że wiesz, co robisz, wężu. Przed Wieżą Namiestnika, w połowie drogi między obydwoma przeciwnikami, zbudowano podwyższenie, na którym zasiadał lord Tywin ze swym bratem, ser Kevanem. Króla Tommena nigdzie nie było widać i z tego przynajmniej Tyrion się cieszył.

Lord Tywin zerknął przelotnie na karłowatego syna, po czym uniósł dłoń. Dwunastu trębaczy zagrało fanfarę, by uciszyć tłum. Wielki septon w wysokiej kryształowej koronie odmówił modlitwę do Ojca Na Górze, prosząc go o pomoc w wydaniu sprawiedliwego wyroku, oraz do Wojownika, by użyczył siły ramieniu mężczyzny, którego sprawa jest słuszna. To znaczy mojemu – omal nie krzyknął Tyrion, lecz wyśmialiby go tylko, a on miał już serdecznie dosyć śmieszności. Ser Osmund Kettleblack podał Clegane’owi masywną dębową tarczę z okuciami z czarnego żelaza. Gdy Góra wsunął lewą rękę w rzemienie, Tyrion

zauważył, że psy Clegane’ów zamalowano. Dziś rano ser Gregor miał na tarczy siedmioramienną gwiazdę, którą przynieśli do Westeros Andalowie, gdy przepłynęli wąskie morze, by podbić Pierwszych Ludzi i ich bogów. To bardzo pobożny gest, Cersei, ale wątpię, by bogowie się nim przejęli. Dzieliło ich od siebie pięćdziesiąt jardów. Książę Oberyn szedł naprzód szybko, natomiast Góra posuwał się ociężałym, złowieszczym krokiem. Ziemia wcale się nie trzęsie pod jego stopami – przekonywał sam siebie Tyrion. To tylko serce mi tak wali.

Gdy obaj mężczyźni znaleźli się w odległości dziesięciu jardów od siebie, Czerwona Żmija zatrzymał się nagle. – Czy powiedzieli ci, kim jestem? – zawołał. – Jakimś trupem – wystękał ser Gregor w przerwie między oddechami, ani na moment nie zwalniając kroku. Dornijczyk odsunął się na bok. – Jestem Oberyn Martell, książę Dorne – oznajmił, gdy Góra obrócił się, by nie stracić go z oczu. – Księżna Elia była moją siostrą.

– Kto taki? – zapytał Gregor Clegane. Oberyn uderzył długą włócznią, lecz ser Gregor odbił cios tarczą, odepchnął włócznię na bok i runął na księcia, wymachując ogromnym mieczem. Dornijczyk odskoczył na bok, nie ponosząc żadnej szkody. Włócznia uderzyła po raz drugi. Clegane ciął w nią mieczem, Martell cofnął broń i pchnął znowu. Metal zazgrzytał o metal, gdy grot ześliznął się po piersi Góry, rozdzierając opończę i zostawiając na stalowej powierzchni długą, jasną rysę. – Elia Martell, księżna Dorne – wysyczał Czerwona Żmija. –

Zgwałciłeś ją. Zamordowałeś ją. Zabiłeś jej dzieci. Ser Gregor stęknął i rzucił się do ciężkiej szarży, próbując trafić Dornijczyka w głowę. Książę Oberyn umknął mu z łatwością. – Zgwałciłeś ją. Zamordowałeś ją. Zabiłeś jej dzieci. – Przyszedłeś tu gadać czy walczyć? – Przyszedłem wysłuchać twojego wyznania. Czerwona Żmija wyprowadził szybki cios na brzuch Góry, lecz bez rezultatu.

Gregor ciął go mieczem, ale również chybił. Długa włócznia prześlizgiwała się nad jego mieczem, śmigała niczym wężowy język, pozorując atak nisko, by uderzyć wysoko, dźgała w pachwinę, tarczę, oczy. Dobrze przynajmniej, że Góra to wielki cel – pomyślał Tyrion. Książę Oberyn raczej nie mógł chybić, choć żaden z jego ciosów nie był w stanie przebić masywnej zbroi ser Gregora. Dornijczyk krążył wokół niego, uderzał włócznią i odskakiwał, zmuszając większego przeciwnika do kręcenia się w kółko. Clegane traci go z oczu. Hełm Góry miał wąską szczelinę, co znacznie ograniczało jego pole widzenia.

Oberyn zręcznie wykorzystywał ten fakt, podobnie jak swą szybkość i długość włóczni. Walka toczyła się w ten sposób przez dość długi czas. Przeciwnicy przemieszczali się w przód i w tył albo krążyli wokół siebie po spirali. Miecz ser Gregora przecinał powietrze, a włócznia Oberyna trafiła Górę w ramię, w nogę i dwa razy w skroń. Wielka drewniana tarcza ser Gregora również oberwała wielokrotnie. W jednym miejscu spod siedmioramiennej gwiazdy wyglądał psi łeb, w innym zaś widać było nagą dębinę.

Clegane stękał od czasu do czasu, a w pewnej chwili Tyrion usłyszał, jak wymamrotał przekleństwo. Poza tym jednak Góra walczył w złowrogim milczeniu. W przeciwieństwie do Oberyna Martella. – Zgwałciłeś ją – zawołał Czerwona Żmija, uderzając włócznią. – Zamordowałeś ją – dodał, uchylając się przed przecinającym powietrze szerokim łukiem mieczem. – Zabiłeś jej dzieci – krzyknął, wymierzając cios w gardło

olbrzyma. Grot odbił się z głośnym zgrzytem od stalowych folg obojczyka zbroi. – Oberyn się z nim bawi – stwierdziła Ellaria Sand. To zabawa głupca – pomyślał Tyrion. – Ten cholerny Góra jest za wielki, żeby być czyjąkolwiek zabawką. Tłum zbliżał się cal za calem do walczących. Ludzie tłoczyli się ze wszystkich stron, żeby lepiej widzieć. Gwardia Królewska próbowała im w tym przeszkadzać, odpychając widzów wielkimi białymi tarczami, gapiów były

jednak setki, a ludzi w białych zbrojach tylko sześciu. – Zgwałciłeś ją. – Książę Oberyn odbił straszliwy cios grotem włóczni. – Zamordowałeś ją. – Zamachnął się w kierunku oczu Clegane’a, tak szybko, że olbrzym aż się wzdrygnął. – Zabiłeś jej dzieci. – Włócznia pomknęła na bok i w dół, drapiąc o napierśnik Góry. – Zgwałciłeś ją. Zamordowałeś ją. Zabiłeś jej dzieci. – Broń Dornijczyka była dwie stopy dłuższa niż oręż ser Gregora, co z nawiązką wystarczało, by zmusić go do zachowania niedogodnego dlań dystansu. Gdy tylko Oberyn rzucał się do ataku, Clegane próbował odrąbać

grot włóczni, z równym jednak powodzeniem mógłby starać się odciąć skrzydła musze. – Zgwałciłeś ją. Zamordowałeś ją. Zabiłeś jej dzieci. – Gregor spróbował szarży, lecz Oberyn odskoczył na bok i znalazł się za jego plecami. – Zgwałciłeś ją. Zamordowałeś ją. Zabiłeś jej dzieci. – Cisza. – Wydawało się, że ser Gregor rusza się już nieco wolniej, a jego miecz nie unosi się tak wysoko, jak na początku walki. – Zamknij tę cholerną gębę.

– Zgwałciłeś ją – odparł książę, przesuwając się w prawo. – Dość tego! – Gregor postawił dwa wielkie kroki naprzód i zamachnął się mieczem, celując w głowę Oberyna. Dornijczyk jednak cofnął się po raz kolejny. – Zamordowałeś ją – powtórzył. – ZAMKNIJ SIĘ! Gregor rzucił się do szarży, nadziewając się prosto na grot włóczni, który uderzył w jego pierś po prawej stronie, a potem ześliznął się w dół z ohydnym zgrzytem stali. Nagle Góra

znalazł się wystarczająco blisko przeciwnika, by zadać cios. Jego olbrzymi miecz śmignął z niewiarygodną prędkością. Tłuszcza również krzyczała. Oberyn odbił pierwsze uderzenie i wypuścił z rąk włócznię, która na tak bliski dystans była bezużyteczna. Drugi cios Dornijczyk zatrzymał tarczą. Metal uderzył o metal z ogłuszającym brzękiem. Czerwona Żmija zatoczył się na nogach. Ser Gregor ścigał go z głośnym rykiem. Nie używa słów, po prostu ryczy jak zwierzę – pomyślał Tyrion. Odwrót Oberyna przerodził

się w paniczną ucieczkę tyłem. Tylko cale dzieliły go od miecza, którym Góra próbował go trafić w pierś, ramiona i głowę. Tuż za nim była stajnia. Widzowie przepychali się z wrzaskiem, chcąc zejść z drogi walczącym. Jeden z nich wpadł Oberynowi na plecy. Ser Gregor zamachnął się mieczem z całą swą straszliwą siłą. Czerwona Żmija padł na ziemię i przetoczył się w bok. Pechowy chłopiec stajenny za jego plecami nie był taki szybki. Gdy uniósł rękę, by osłonić twarz, miecz Gregora uciął mu ją między łokciem a

ramieniem. – Zamknij SIĘ! – ryknął Góra, słysząc wrzask nieszczęśnika. Tym razem uderzył mieczem w bok i górna połowa głowy chłopaka pofrunęła w powietrze, tryskając wokół krwią i mózgiem. Setki widzów straciły nagle zainteresowanie kwestią winy bądź niewinności Tyriona Lannistera. Przepychali się jak szaleni, chcąc jak najszybciej umknąć z dziedzińca.

Czerwona Żmija z Dorne zdążył się już jednak zerwać na nogi i złapać w rękę długą włócznię. – Elia – zawołał do ser Gregora. – Zgwałciłeś ją. Zamordowałeś ją. Zabiłeś jej dzieci. Powiedz jej imię. Góra odwrócił się błyskawicznie. Hełm, tarcza, miecz, opończa; od stóp do głów cały był zbryzgany krwią. – Za dużo gadasz – warknął. – Boli mnie od tego głowa. – Chcę, żebyś je powiedział. Elia z

Dorne. Góra prychnął z pogardą i runął do ataku... i w tej samej chwili zza nisko wiszących chmur, które od świtu przesłaniały niebo, wyszło słońce. Słońce Dorne – powiedział sobie Tyrion, lecz to Gregor Clegane zajął pozycję ze słońcem za plecami. Jest tępy i brutalny, ale ma instynkty wojownika. Czerwona Żmija przykucnął, przymrużył oczy i znowu uderzył włócznią. Ser Gregor ciął w nią mieczem, lecz atak okazał się zmyłką. Góra stracił równowagę i zatoczył się krok do

przodu. Książę Oberyn przechylił poobijaną metalową tarczę. Snop słonecznych promieni odbił się od gładzonego złota i miedzi, trafiając prosto w wąską szparę hełmu jego przeciwnika. Clegane uniósł tarczę, by osłonić oczy. Włócznia księcia Oberyna uderzyła niczym błyskawica i znalazła lukę w ciężkiej zbroi, spoinę pod pachą. Grot przebił się przez kolczugę i utwardzaną skórę. Gdy Dornijczyk obrócił włócznię i wyrwał ją z rany, Gregor wydał z siebie stłumione stęknięcie. – Elia! Powiedz to! Elia z Dorne! – Krążył wokół niego z włócznią gotową

do zadania następnego ciosu. – Powiedz to! Tyrion odmawiał inną modlitwę. Padnij na ziemię i umrzyj. Padnij na ziemię i umrzyj, do cholery! Krew płynąca spod pachy Góry należała teraz do niego. Z pewnością pod napierśnikiem krwawił jeszcze mocniej. Gdy spróbował postawić krok naprzód, ugięło się pod nim kolano. Tyrionowi wydawało się, że Clegane zaraz padnie. Książę Oberyn zaszedł go od tyłu. – ELIA Z DORNE! – wrzasnął. Ser Gregor zaczął się odwracać, lecz za wolno i zbyt późno. Grot włóczni tym

razem wbił się w tył jego kolana. Przebił warstwy kolczugi i skóry, łączące ze sobą płyty na udzie i łydce. Góra zatoczył się, zachwiał i runął twarzą na ziemię. Ogromny miecz wypadł mu z dłoni. Ser Gregor przetoczył się na plecy, powoli i ociężale. Dornijczyk odrzucił zniszczoną tarczę, ujął włócznię w obie dłonie i oddalił się niespiesznie. Góra stęknął i wsparł się na łokciu. Oberyn odwrócił się błyskawicznie i pobiegł ku leżącemu na ziemi wrogowi. – EEEEELLLLLLIIIIIAAAAA! – zawołał, wspierając uderzenie włóczni

całym ciężarem ciała. Trzask pękającego jesionowego drzewca brzmiał niemal równie słodko jak wrzask furii, który wyrwał się z ust Cersei. Na moment książę Oberyn dostał skrzydeł. Wąż przeskoczył nad Górą. Z brzucha Clegane’a sterczały cztery stopy złamanej włóczni. Książę Oberyn przetoczył się, wstał i otrzepał z kurzu. Odrzucił na bok resztki włóczni i wziął w ręce miecz swego wroga. – Jeśli skonasz, nim wypowiesz jej imię, ser, będę cię ścigał przez siedem piekieł –

zapowiedział. Ser Gregor spróbował się podnieść. Złamana włócznia przeszyła go na wylot i przyszpiliła do ziemi. Złapał obiema rękami za drzewce i stęknął z wysiłku, lecz nie był w stanie go wyciągnąć. Kałuża czerwieni pod nim robiła się coraz większa. – Z każdą chwilą czuję się coraz bardziej niewinny – powiedział Tyrion do stojącej obok niego Ellarii Sand. Książę Oberyn podszedł bliżej.

– Powiedz jej imię! Postawił nogę na piersi Góry i uniósł miecz w obu dłoniach. Tyrion nigdy nie miał się dowiedzieć, czy Oberyn zamierzał odrąbać przeciwnikowi głowę, czy też wepchnąć sztych przez wizurę. Clegane uniósł błyskawicznie rękę i złapał Dornijczyka poniżej kolana. Czerwona Żmija ciął jak szalony mieczem, stracił jednak równowagę i ostrze zrobiło tylko kolejne wgniecenie w zarękawiu zbroi Góry. Potem Dornijczyk zapomniał o mieczu. Gregor szarpnął gwałtownie ręką, obalając go

na siebie. Siłowali się przez chwilę w kurzu i krwi, a złamana włócznia kołysała się na obie strony. Przerażony Tyrion zobaczył, że Góra otoczył księcia potężnym ramieniem i przycisnął go do piersi niczym kochanek. – Elia z Dorne – usłyszeli głos ser Gregora, gdy przeciwnicy byli już tak blisko siebie, że mogliby się pocałować. Jego niski głos niósł się echem pod hełmem. – Zabiłem jej rozwrzeszczanego bachora. – Złapał wolną dłonią nieosłoniętą twarz Oberyna, wbijając mu stalowe palce w oczy. – Potem ją zgwałciłem. – Clegane walnął pięścią w usta Dornijczyka,

gruchocząc mu zęby. – A potem rozwaliłem jej jebaną głowę. O tak. Gdy uniósł potężną pięść, wydawało się, że krew na stalowej rękawicy zamieniła się w dym w zimnym porannym powietrzu. Później rozległ się przyprawiający o mdłości chrzęst. Ellaria Sand krzyknęła przerażona, a śniadanie Tyriona trysnęło mu strugą z ust. Padł na kolana, rzygając boczkiem, kiełbasą i szarlotką, a także podwójną porcją jajecznicy z cebulą i ostrą dornijską papryką. Nie usłyszał, jak jego ojciec

wypowiada słowa, które go skazały. Być może słowa nie były konieczne. Złożyłem swe życie w ręce Dornijczyka, a on je wypuścił. Przypomniał sobie poniewczasie, że węże nie mają rąk, i roześmiał się histerycznie. Dopiero gdy znalazł się w połowie wysokości serpentynowych schodów, zdał sobie sprawę, że złote płaszcze nie prowadzą go z powrotem do wieży. – Mam być zamknięty w ciemnicy – stwierdził. Nikt mu nie odpowiedział. Po co marnować słowa na trupa?

D aenery s Dany zjadła śniadanie pod hebanowcem rosnącym w ogrodzie na tarasie, obserwując smoki ścigające się wokół szczytu Wielkiej Piramidy, na której jeszcze niedawno stała olbrzymia harpia z brązu. W Meereen było też około dwudziestu mniejszych piramid, lecz żadna z nich nie była nawet w połowie tak wysoka. Z tego miejsca widać było całe miasto: wąskie, kręte zaułki, szerokie, wykładane cegłą ulice, świątynie i spichlerze, rudery i pałace, burdele i łaźnie, ogrody i fontanny oraz wielkie czerwone kręgi wpuszczonych w ziemię aren. Za murami ciągnęło się

morze barwy ołowiu, kręty Skahazadhan, suche, brązowe wzgórza, spalone sady i poczerniałe pola. Tu, w swym ogrodzie, Dany czasami czuła się jak bóg mieszkający na szczycie najwyższej góry na świecie. Czy wszyscy bogowie są tacy samotni? Niektórzy z pewnością. Missandei opowiadała jej o Panu Harmonii, którego czcili Ludzie Pokoju z Naath. Jej mała skryba zapewniała, że jest on jedynym prawdziwym bogiem, bogiem, który zawsze był i zawsze będzie, który stworzył księżyc, gwiazdy, ziemię i wszystkie stworzenia, jakie na nich żyją. Biedny Pan Harmonii. Dany litowała się nad nim. To musiało być

okropne. Cały czas był sam, nie licząc hord kobiet-motyli, które mógł stworzyć lub unicestwić jednym słowem. W Westeros przynajmniej mieli siedmiu bogów, choć Viserys powiedział jej kiedyś, że niektórzy septonowie uważają, iż są oni jedynie aspektami tego samego boga, siedmioma fasetkami tego samego kryształu. Zbijało ją to z tropu. Słyszała też, że czerwoni kapłani wierzą w dwóch bogów, którzy toczą ze sobą wieczną wojnę. To podobało się jej jeszcze mniej. Nie chciałaby toczyć wiecznej wojny. Missandei podała jej kacze jaja, kiełbasę z psa oraz pół kielicha słodzonego wina z sokiem limony. Miód

przyciągał muchy, lecz odganiała je wonna świeca. Przekonała się, że tu, na górze, owady nie są tak dokuczliwe, jak w pozostałych częściach jej miasta. To była jeszcze jedna zaleta piramidy. – Muszę pamiętać, żeby coś zrobić w sprawie much – stwierdziła Dany. – Czy na Naath jest ich dużo, Missandei? – Na Naath są motyle – odpowiedziała dziewczynka w języku powszechnym. – Jeszcze wina? – Nie. Niedługo będę musiała rozmawiać z ludźmi.

Dany bardzo polubiła Missandei. Mała skryba o wielkich, złocistych oczach była mądra ponad swój wiek. Jest też odważna. Musiała być odważna, by przetrwać w takim miejscu. Dany miała nadzieję, że pewnego dnia otrzyma szansę ujrzenia sławnej wyspy Naath. Missandei mówiła, że Ludzie Pokoju, zamiast wojować, oddają się muzyce. Nigdy nikogo nie zabijali, nawet zwierząt, i żywili się wyłącznie owocami, nie biorąc do ust mięsa. Motyle duchy, poświęcone ich bogu, chroniły wyspę przed wszystkimi, którzy chcieliby skrzywdzić jej mieszkańców. Wielu zdobywców przypływało na Naath, by zbroczyć

miecze krwią, lecz wszyscy szybko padali ofiarą choroby. Motyle im jednak nie pomagają, gdy przypływają statki łowców niewolników. – Pewnego dnia zabiorę cię do domu, Missandei – zapewniła Dany. Gdybym obiecała to samo Jorahowi, to czy i tak by mnie sprzedał? – Przysięgam. – Ta osoba z zadowoleniem zostanie z tobą, Wasza Miłość. Naath nigdzie nie zniknie. Jesteś dobra dla tej... dla mnie. – I ty dla mnie. – Dany ujęła dziewczynkę za rękę. – Chodź, pomożesz mi się ubrać.

Jhiqui i Missandei wykąpały ją wspólnie, a Irri przygotowała ubrania. Dany odziała się dziś w szatę z fioletowego brokatu ze srebrną szarfą, a na głowę włożyła koronę z trójgłowym smokiem, którą dostała w Qarthu od Turmalinowego Bractwa. Pantofelki również miała srebrne, o obcasach tak wysokich, że chodząc w nich, zawsze się bała, iż się przewróci. Gdy już się ubrała, Missandei podała jej zwierciadło z polerowanego srebra, by mogła się w nim przejrzeć. Dany przyjrzała się sobie w milczeniu. Czy to twarz zdobywczyni? Miała wrażenie, że nadal wygląda jak mała dziewczynka. Na razie nikt nie zwał jej Daenerys

Zdobywczynią, wkrótce jednak mogło się to zmienić. Aegon Zdobywca podbił Westeros dzięki trzem smokom, ona zaś zdobyła Meereen dzięki szczurom kanałowym i drewnianemu kutasowi. Zajęło jej to niespełna dzień. Biedny Groleo. Wiedziała, że kapitan nadal opłakuje swój statek. Jeśli wojenna galera mogła staranować drugi okręt, to czemu nie bramę? O tym właśnie myślała, gdy rozkazała kapitanom wyciągnąć statki na brzeg. Ich maszty stały się taranami, a tłumy wyzwoleńców rozebrały kadłuby, by zbudować z nich mantelety, żółwie, katapulty i drabiny. Najemnicy nadali każdemu z taranów wulgarną nazwę. To grotmaszt

„Meraxesa”, statku, który uprzednio nosił nazwę „Żart Josa”, rozbił wschodnią bramę. Jej ludzie przezwali go Kutasem Josa. Przez prawie cały dzień i znaczną część nocy trwały zażarte, krwawe walki, aż wreszcie drewno zaczęło pękać i żelazna figura dziobowa „Meraxesa”, roześmiana twarz błazna, przebiła się na drugą stronę. Dany pragnęła poprowadzić atak osobiście, lecz jej kapitanowie jednomyślnie oznajmili, że byłoby to szaleństwem, choć na ogół nigdy nie mogli się ze sobą zgodzić w żadnej sprawie. Dlatego została na tyłach.

Siedziała na srebrzystej odziana w długą kolczą koszulę. Niemniej jednak nawet z odległości półtorej mili usłyszała, że miasto padło. Wojownicze okrzyki obrońców przerodziły się nagle we wrzask strachu. W tej samej chwili jej smoki ryknęły jak jeden, wypełniając noc płomieniem. Niewolnicy powstali – zrozumiała natychmiast. Moje szczury kanałowe przegryzły ich łańcuchy. Gdy Nieskalani zmiażdżyli resztki oporu, a plądrowanie dobiegło końca, Dany wjechała do swego miasta. Trupy leżały pod roztrzaskaną bramą w stosie tak wysokim, że wyzwoleńcy potrzebowali prawie godziny, by

utorować drogę srebrzystej. Kutas Josa i wielki drewniany żółw pokryty końskimi skórami, który go osłaniał, leżały porzucone za bramą. Mijała spalone budynki i powybijane okna, jechała przez wykładane cegłą ulice, których rynsztoki pełne były sztywnych, opuchniętych trupów. Krzyczący radośnie niewolnicy unosili na jej widok okrwawione dłonie, zwąc ją „matką”. Na placu przed Wielką Piramidą tłoczyli się zrozpaczeni Meereeńczycy. Wielcy Panowie w świetle poranka bynajmniej nie wyglądali na wielkich. Odarci z klejnotów i pięknie obszytych tokarów, budzili tylko wzgardę. Zgraja

starców o wyschniętych jajach i pokrytej plamami skórze oraz śmiesznie ufryzowanych młodzieńców. Ich kobiety były albo miękkie i tłuste, albo suche jak stare kije. Łzy zmywały im z twarzy makijaż. – Chcę dostać waszych przywódców – oznajmiła Dany. – Wydajcie ich, a oszczędzę resztę. – Ilu? – zapytała łkająca staruszka. – Ilu musimy ci wydać, byś nas oszczędziła? – Stu sześćdziesięciu trzech. Kazała ich przybić do drewnianych słupów ustawionych wokół placu.

Każdy wskazywał ręką na następnego. Gdy wydawała ten rozkaz, gorzał w niej wściekły, gorący gniew. Czuła się wtedy jak niosący pomstę smok. Potem jednak, gdy mijała konających na słupach mężczyzn, słyszała ich jęki, czuła smród ich krwi i odchodów... Odstawiła zwierciadło, marszcząc brwi. Postąpiłam sprawiedliwie. Zrobiłam to dla dzieci. Jej komnata audiencyjna mieściła się piętro niżej. Wysoką salę o ścianach z fioletowego marmuru wypełniały echa. Choć pomieszczenie wyglądało wspaniale, budziło w niej dreszcz. Kiedyś stał w nim tron, fantazyjnie

wyrzeźbiony z pozłacanego drewna na kształt straszliwej harpii. Dany przyjrzała mu się uważnie, po czym kazała go porąbać na opał. – Nie będę siedziała na kolanach harpii – oznajmiła im. Zastąpiła tron prostą hebanową ławą, która spełniała swe zadanie, choć słyszała, jak Meereericzycy szeptali, że takie siedzenie nie przystoi królowej. Czekali na nią jej bracia krwi. W ich natłuszczonych warkoczach pobrzękiwały srebrne dzwoneczki. Przyozdobili się też złotem i klejnotami zabitych wrogów. Meereen było niewiarygodnie bogate. Nawet jej

najemnicy sprawiali wrażenie nasyconych, przynajmniej na razie. Po drugiej stronie sali stał Szary Robak. Miał na sobie prosty mundur Nieskalanych, a pod pachą trzymał spiczasty hełm z brązu. Na eunuchach mogła polegać. Przynajmniej miała taką nadzieję... na nich i na Brązowym Benie Plummie, solidnym Benie o siwobiałych włosach i ogorzałej twarzy, którego tak kochały jej smoki. Obok niego stał ociekający złotem Daario. Daario i Ben Plumm, Szary Robak, Irri, Jhiqui, Missandei... patrząc na swych ludzi, Dany złapała się na tym, że zadaje sobie pytanie, kto z nich zdradzi ją następny. Trzy głowy ma

smok. Na świecie jest dwóch mężczyzn, którym mogę zaufać, jeśli tylko ich znajdę. Wtedy nie będę sama. Będzie nas troje przeciwko całemu światu, jak Aegon i jego siostry. – Czy noc rzeczywiście była taka spokojna, jak mi się zdawało? – zapytała. – Wygląda na to, że tak, Wasza Miłość – odparł Brązowy Ben Plumm. Ucieszyło ją to. Meereen straszliwie splądrowano tak, jak zawsze robiono ze zdobytymi miastami, Dany była jednak zdecydowana położyć temu kres. Miasto należało teraz do niej. Wydała dekret

mówiący, że morderców będzie się karać powieszeniem, rabusiów ucięciem ręki, a gwałcicieli urżnięciem męskości. Na murach kołysało się już ośmiu zabójców, a Nieskalani wypełnili wielki kosz zakrwawionymi dłońmi i miękkimi, czerwonymi robakami, lecz za to w Meereen znowu zapanował spokój. Ale na jak długo? Nad jej głową zabrzęczała mucha. Dany odpędziła ją poirytowana, lecz owad wrócił niemal natychmiast. – W tym mieście jest za dużo much.

Ben Plumm ryknął ochrypłym śmiechem. – Dziś rano miałem je w ale. Jedną nawet połknąłem. – Muchy są zemstą umarłych. – Daario pogłaskał z uśmiechem środkową odnogę swej brody. – W trupach lęgną się czerwie, a z czerwi lęgną się muchy. – W takim razie pozbądźmy się trupów. Zaczynając od tych na placu. Szary Robaku, zajmiesz się tym. – Królowa rozkazuje, te osoby słuchają. – Lepiej weźcie nie tylko łopaty, ale i

worki, Robaku – poradził mu Brązowy Ben. – Te trupy nieźle już przegniły. Spadają ze słupów w kawałkach, w których roi się od... – Wie o tym. Ja też. Dany przypomniała sobie grozę, jaka ją ogarnęła na widok placu Kar w Astaporze. Sama dopuściłam się równie strasznego czynu, ale oni przecież na to zasłużyli. Surowa sprawiedliwość pozostaje sprawiedliwością.

– Wasza Miłość – odezwała się Missandei. – Ghiscarczycy chowają swych co bardziej znaczących zmarłych w kryptach pod posiadłościami. Gdybyś kazała wygotować kości do czysta i zwrócić je rodzinom, byłby to akt łaski. Wdowy i tak nie przestaną mnie przeklinać. – Niech tak się stanie. – Dany skinęła na Daaria. – Ilu ludzi pragnie dziś uzyskać audiencję? – Zgłosiło się dwóch, którzy chcą się napawać blaskiem twych promieni. – Daario zdobył w Meereen nową garderobę i by dopasować trójzębną

brodę i kręcone włosy do skradzionych strojów, przefarbował je na ciemnofioletowo. Dzięki temu jego oczy również wydawały się niemal fioletowe, jakby był jakimś cudem odnalezionym Valyrianinem. – Przybyli nocą na „Gwieździe Indygo”, galerze handlowej z Qarthu. Handlarze niewolników. Dany zmarszczyła brwi. – Co to za ludzie? – Kapitan „Gwiazdy” i ktoś, kto podaje się za posła z Astaporu. – Najpierw przyjmę tego drugiego.

Poseł okazał się bladym mężczyzną o chytrej twarzy, który miał na szyi grube sznury pereł i sploty złotych nici. – Czcigodna! – zawołał. – Moje imię brzmi Ghael. Przynoszę pozdrowienia dla Matki Smoków od króla Cleona z Astaporu. Cleona Wielkiego. Dany zesztywniała. – Powierzyłam rządy nad Astaporem radzie złożonej z uzdrowiciela, uczonego i kapłana. – Czcigodna, te chytre łotrzyki zdradziły cię. Okazało się, że uknuły spisek mający przywrócić władzę Dobrym

Panom i ponownie zakuć lud w kajdany. Wielki Cleon zdemaskował ich i ściął im głowy tasakiem. Wdzięczny lud Astaporu ukoronował go za ten dzielny czyn. – Szlachetny Ghaelu – odezwała się Missandei w astaporskim dialekcie – czy to ten sam Cleon, który ongiś był własnością Grazdana mo Ullhor? Choć w jej głosie pobrzmiewała absolutna niewinność, to pytanie wyraźnie zaniepokoiło posła. – Ten sam – przyznał. – To wielki człowiek.

Missandei pochyliła się nad uchem Dany. – Był rzeźnikiem w kuchni Grazdana – wyszeptała dziewczynka. – Opowiadano, że nikt w całym Astaporze nie potrafił zabić świni szybciej od niego. Dałam Astaporowi króla rzeźnika. Dany zrobiło się niedobrze, wiedziała jednak, że nie może pozwolić, by poseł to zauważył. – Będę się modliła o to, by król Cleon władał dobrze i mądrze. Czego pragnie ode mnie?

Ghael potarł usta. – Być może powinniśmy porozmawiać na osobności, Wasza Miłość? – Nie mam tajemnic przed moimi kapitanami i dowódcami. – Jak sobie życzysz. Wielki Cleon polecił mi przekazać, że jest oddany Matce Smoków. Powiada, że twoi wrogowie są jego wrogami, a najgroźniejszymi z nich są Mądrzy Panowie z Yunkai. Proponuje zawarcie sojuszu między Astaporem a Meereen, skierowanego przeciw Yunkai’i. – Przysięgłam, że jeśli wypuszczą

niewolników, miasto zostanie oszczędzone – odparła Dany. – Tym yunkijskim psom nie można ufać, czcigodna. Cały czas knują przeciwko tobie. Zwołali pospolite ruszenie, którego oddziały ćwiczą musztrę pod miejskimi murami, budują okręty, wysłali posłów do Nowego Ghis i na zachód, do Volantis, by zawarli sojusze i wynajęli najemników. Wysłali nawet jeźdźców do Vaes Dothrak, by ściągnąć ci na głowę khalasar. Wielki Cleon rozkazał, bym cię uspokoił. Astapor pamięta. Astapor cię nie opuści. By dowieść swej wierności, Wielki Cleon

proponuje scementowanie sojuszu przez małżeństwo. – Małżeństwo? Ze mną? Ghael uśmiechnął się, odsłaniając brązowe, zepsute zęby. – Wielki Cleon da ci wielu silnych synów. Dany zabrakło słów, z pomocą przyszła jej jednak mała Missandei. – A czy jego pierwsza żona dała mu synów? Poseł popatrzył na nią z przygnębioną miną.

– Wielki Cleon ma z pierwszą żoną trzy córki. Dwie z jego nowszych żon spodziewają się dziecka. Jest jednak gotów je wszystkie odesłać, jeśli tylko Matka Smoków zgodzi się go poślubić. – To bardzo szlachetnie z jego strony – stwierdziła Dany. – Rozważę wszystkie twe słowa, panie. Rozkazała, by Ghaelowi przydzielono na noc pokoje gdzieś na dole piramidy. Wszystkie zwycięstwa obracają mi się w rękach w proch – pomyślała. Cokolwiek bym uczyniła, przynoszę tylko śmierć i grozę. Gdy wieść o tym,

co wydarzyło się w Astaporze, dotrze na ulice, co z pewnością wkrótce się stanie, dziesiątki tysięcy świeżo wyzwolonych meereeńskich niewolników niewątpliwie postanowią podążyć za nią na zachód, w obawie przed tym, co będzie im groziło, jeśli tu zostaną... możliwe jednak, że podczas marszu czeka ich jeszcze gorszy los. Nawet gdyby opróżniła wszystkie spichlerze w mieście, skazując Meereen na klęskę głodu, jak zdoła wykarmić tak wielu? Po drodze czekały ich trudy, rozlew krwi i liczne niebezpieczeństwa. Ostrzegał ją przed tym ser Jorah. Ostrzegał ją przed wieloma rzeczami...

mówił... Nie, nie będę myślała o Jorahu Mormoncie. Niech jeszcze trochę zaczeka. – Przyjmę teraz tego kapitana – oznajmiła. Może on przyniesie jej lepsze wieści. Jej nadzieje spełzły jednak na niczym. Kapitan „Gwiazdy Indygo” był Qartheńczykiem, gdy więc zapytała go o Astapor, płakał rzęsistymi łzami. – Miasto krwawi. Trupy gniją niepochowane na ulicach, każda piramida jest zbrojnym obozem, a na

targowiskach nie można kupić żywności ani niewolników. I te biedne dzieci! Zbiry króla Tasaka wyłapały wszystkich szlachetnie urodzonych chłopców, żeby zrobić nowych Nieskalanych na sprzedaż, choć miną jeszcze lata, nim ich wyszkolą. Dany najbardziej zdziwił fakt, że w ogóle nie była zdziwiona. Przypomniała sobie Eroeh, lhazareńską dziewczynkę, którą ongiś próbowała ratować, i los, jaki ją spotkał. Kiedy wyruszę w drogę, w Meereen wydarzy się to samo – pomyślała. Niewolnicy z aren, hodowani i szkoleni do walki, już teraz okazywali się

nieposłuszni i kłótliwi. Zdawali się sądzić, że ich własnością jest teraz całe miasto, wszyscy mężczyźni i kobiety. Dwaj z nich znaleźli się wśród ośmiu, których powiesiła. Nie mogę zrobić nic więcej – powiedziała sobie. – Czego ode mnie pragniesz, kapitanie? – Niewolników – odparł. – Moje ładownie aż pękają od kości słoniowej, ambry, skór zorsów i innych cennych towarów. Chciałbym je zamienić na niewolników, których sprzedam w Lys i Volantis.

– Nie mamy niewolników na sprzedaż – odparła Dany. – Królowo? – Daario podszedł bliżej. – Nad rzeką roi się od Meereeńczyków, którzy błagają o to, by pozwolono im sprzedać się temu Qartheńczykowi. Jest ich tam więcej niż much. – Chcą zostać niewolnikami? – zapytała wstrząśnięta Dany. – To szlachetnie urodzeni ludzie, którzy potrafią się wysłowić, słodka królowo. Tacy niewolnicy osiągają wysokie ceny. W Wolnych Miastach będą nauczycielami, skrybami, nałożnikami, a nawet uzdrowicielami i kapłanami.

Będą spać w miękkich łożach, jeść kosztowne potrawy i mieszkać w rezydencjach. Tutaj stracili wszystko. Żyją w strachu i nędzy. – Rozumiem. – Jeśli opowieści o Astaporze były zgodne z prawdą, być może wcale nie było to takie szokujące. – Każdy mężczyzna albo kobieta, która zechce sama się sprzedać w niewolę, może to uczynić. – Uniosła rękę. – Ale rodzicom nie wolno sprzedawać dzieci ani mężom żon. – W Astaporze, gdy niewolnik przechodził z rąk do rąk, miasto zawsze pobierało jedną dziesiątą ceny – poinformowała ją Missandei.

– My zrobimy tak samo – postanowiła Dany. Wojny wygrywało się nie tylko mieczami, lecz również złotem. – Jedną dziesiątą. W złocie, srebrze albo kości słoniowej. Meereen nie potrzebuje szafranu, goździków ani skór zorsów. – Stanie się tak, jak rozkazałaś, prześwietna królowo – zapewnił Daario. – Moje Wrony Burzy zbiorą dla ciebie tę jedną dziesiątą. Dany wiedziała, że jeśli pobieraniem opłat zajmą się Wrony Burzy, przynajmniej połowa złota ulotni się po drodze w tajemniczy sposób. Jednakże

Drudzy Synowie wcale nie byli lepsi, a Nieskalani byli nie tylko nieprzekupni, lecz również niepiśmienni. – Trzeba będzie prowadzić księgi – oznajmiła. – Poszukajcie wśród wyzwoleńców ludzi, którzy potrafią czytać, pisać i rachować. Audiencja dobiegła końca. Kapitan „Gwiazdy Indygo” pokłonił się i opuścił komnatę. Dany poruszyła się nerwowo na hebanowej ławie. Bała się tego, co miało się teraz wydarzyć, wiedziała jednak, że odwlekała to już zbyt długo. Yunkai i Astapor, groźby wojny,

propozycje małżeństwa, wizja marszu na zachód... Potrzebuję moich rycerzy. Potrzebuję ich mieczy i ich rad. Na myśl o tym, że znów ujrzy Joraha Mormonta, poczuła się jednak tak, jakby połknęła łyżkę much: zła, poirytowana i zniesmaczona. Czuła niemal, jak bzyczą jej w brzuchu. Jestem krwią smoka. Muszę być silna. Gdy się z nimi spotkam, muszę mieć w oczach ogień, nie łzy. – Powiedz Belwasowi, żeby przyprowadził moich rycerzy – rozkazała, nim zdążyła zmienić zdanie. – Moich dobrych rycerzy.

Gdy Silny Belwas wprowadził ich do komnaty, dyszał ciężko po długiej wspinaczce. Mocno zaciskał mięsiste łapska na ramionach obu mężczyzn. Ser Barristan trzymał głowę wysoko, lecz ser Jorah wpatrywał się w marmurową posadzkę. Jeden jest dumny, drugi czuje się winny. Stary zgolił białą brodę. Wydawał się bez niej dziesięć lat młodszy, za to jej łysiejący niedźwiedź wyraźnie się postarzał. Zatrzymali się przed ławą, po czym Silny Belwas odsunął się i stanął w pewnej odległości, krzyżując ramiona na piersi.

Ser Jorah odchrząknął. – Khaleesi... Bardzo się stęskniła za jego głosem, musiała jednak być stanowcza. – Bądź cicho. Powiem ci, kiedy będzie ci wolno mówić. – Wstała. – Wysyłając was do kanałów, częścią jaźni liczyłam na to, że już was więcej nie zobaczę. Wydawało mi się, że utonięcie w nieczystościach handlarzy niewolników to odpowiedni koniec dla kłamców. Sądziłam, że bogowie się z wami policzą, wróciliście jednak do mnie. Moi dzielni rycerze z Westeros, donosiciel i sprzedawczyk. Mój brat

kazałby was obu powiesić. – Viserys z pewnością. Nie miała pojęcia, jak postąpiłby Rhaegar. – Przyznaję, że pomogliście mi zdobyć to miasto... Ser Jorah zacisnął usta. – Zdobyliśmy dla ciebie to miasto. My, szczury kanałowe. – Bądź cicho – powtórzyła... choć jego słowa były prawdą. Gdy Kutas Josa i inne tarany bombardowały miejskie bramy, a jej łucznicy wypuszczali nad murami serie zapalających strzał, Dany pod osłoną ciemności wysłała nad rzekę dwustu ludzi, by podpalili stojące w porcie statki. Miało to jednak tylko

ukryć ich prawdziwe zamiary. Gdy pożary przyciągnęły uwagę stojących na murach obrońców, garstka na wpół obłąkanych pływaków znalazła wyloty kanałów i usunęła przerdzewiałe żelazne kraty. Ser Jorah, ser Barristan, Silny Belwas i dwudziestu odważnych głupców zanurzyło się w brązową wodę i popłynęło do miasta ceglanym ściekiem. W skład grupy wchodzili najemnicy, Nieskalani i wyzwoleńcy. Dany powiedziała im, by wybierali tylko mężczyzn nie mających rodzin... i

najlepiej też zmysłu powonienia. Nie tylko byli odważni, lecz również sprzyjało im szczęście. Od ostatniego porządnego deszczu minął już cały księżyc i woda w kanałach sięgała tylko do ud. Impregnowana tkanina, którą owinęli pochodnie, chroniła je przed zamoczeniem, mieli więc światło. Kilku wyzwoleńców bało się wielkich szczurów, lecz Silny Belwas wyleczył ich z tego, łapiąc takiego gryzonia i przegryzając go na dwoje. Jednego z ludzi zabiła wielka, blada jaszczurka, która wychynęła z ciemnej toni, pochwyciła go za nogę i wciągnęła pod

wodę, gdy jednak na powierzchni znowu pojawiły się zmarszczki, ser Jorah zarąbał bestię mieczem. Kilkakrotnie gubili drogę, ale kiedy już dotarli na powierzchnię, Silny Belwas zaprowadził ich na najbliższą arenę, gdzie zaskoczyli kilku strażników i uwolnili niewolników z łańcuchów. Nim minęła godzina, za broń złapała już połowa walczących niewolników w Meereen. – Pomogliście mi zdobyć miasto – powtórzyła z uporem. – I w przeszłości służyliście mi dobrze. Ser Barristan ocalił mnie przed Bękartem Tytana i w Qarthu przed Zasmuconym. Ser Jorah uratował mnie przed trucicielem w

Vaes Dothrak, a potem przed braćmi krwi Droga, kiedy mój słońce i gwiazdy umarł. – Jej śmierci pragnęło tak wielu ludzi, że niekiedy traciła rachubę. – A mimo to okłamaliście mnie, oszukaliście, zdradziliście. – Zwróciła się do ser Barristana. – Przez wiele lat strzegłeś mojego ojca, walczyłeś u boku mojego brata nad Tridentem, ale porzuciłeś wygnanego Viserysa, by ugiąć kolana przed uzurpatorem. Dlaczego? Mów prawdę. – Niektórych prawd trudno jest wysłuchać. Robert był... dobrym rycerzem... szlachetnym, odważnym... darował mi

życie, podobnie jak wielu innym... książę Viserys był jeszcze chłopcem, minęłyby lata, nim byłby w stanie objąć władzę i... wybacz mi, królowo, lecz prosiłaś o prawdę... już jako dziecko Viserys często wydawał się synem swego ojca, co nigdy nie zdarzało się Rhaegarowi. – Synem swego ojca? – Dany zmarszczyła brwi. – A cóż to ma znaczyć? Stary rycerz nawet nie mrugnął. – Twego ojca zwą w Westeros „Obłąkanym Królem”. Czy nikt ci o tym nie mówił?

– Viserys mówił. – Obłąkany Król. – Uzurpator tak go nazwał, on i jego psy. – Obłąkany Król. – To było kłamstwo. – Po co prosisz o prawdę – zapytał cicho ser Barristan – jeśli zamykasz na nią uszy? – Zawahał się chwilę, po czym mówił dalej. – Powiedziałem ci przedtem, że przybrałem fałszywe imię po to, by Lannisterowie nie dowiedzieli się, że się do ciebie przyłączyłem. To była mniej niż połowa prawdy, Wasza Miłość. Cała prawda wygląda

tak, że chciałem cię poobserwować przez pewien czas, nim przysięgnę ci służbę. Upewnić się, że nie jesteś... – ...córką swego ojca? Jeśli nie była córką swego ojca, to kim w takim razie była? – ...obłąkana – dokończył. – Ale nie widzę w tobie skazy. – Skazy? – obruszyła się Dany. – Nie jestem maesterem, bym potrafił ci cytować przykłady z historii, Wasza Miłość. Treścią mego życia były miecze, nie

księgi. Niemniej każde dziecko wie, że Targaryenowie zawsze tańczyli zbyt blisko obłędu. Twój ojciec nie był pierwszy. Król Jaehaerys rzekł mi kiedyś, że obłęd i wielkość są dwiema stronami tej samej monety. Powiedział, że za każdym razem, gdy rodzi się nowy Targaryen, bogowie rzucają w górę monetę i świat wstrzymuje oddech, by zobaczyć, na którą stronę ona spadnie. Jaehaerys. Staruszek znał mojego dziadka. Ta myśl nieco ją ostudziła. Większość z tego, co wiedziała o Westeros, pochodziła od jej brata, a reszta od ser Joraha. Ser Barristan

zdążył już zapomnieć więcej, niż ci dwaj w życiu wiedzieli. Może mi powiedzieć, skąd przychodzę. – A więc jestem monetą w rękach jakiegoś boga. Czy to właśnie chcesz mi powiedzieć, ser? – Nie – zaprzeczył ser Barristan. – Jesteś prawowitą dziedziczką Westeros. Jeśli uznasz, że jestem godny tego, by znowu wziąć w rękę miecz, aż po kres swych dni pozostanę twym wiernym rycerzem. W przeciwnym razie z zadowoleniem będę służył Silnemu Belwasowi jako giermek.

– A jeśli uznam, że jesteś godny tylko tego, by być moim błaznem? – zapytała ze wzgardą w głosie Dany. – Albo może kucharzem? – To byłby dla mnie zaszczyt, Wasza Miłość – odparł Selmy, cicho i z godnością. – Potrafię piec jabłka i gotować wołowinę równie dobrze jak każdy. Nieraz też upiekłem kaczkę nad ogniskiem. Mam nadzieję, że lubisz ociekające tłuszczem kaczki z przypaloną skórką i nie dopieczonym środkiem. Uśmiechnęła się.

– Musiałabym naprawdę być obłąkana, żeby zjeść coś takiego. Benie Plumm, podaj ser Barristanowi swój miecz. Białobrody nie chciał jednak go przyjąć. – Rzuciłem swój oręż pod stopy Joffreya i od tego czasu nie dotknąłem miecza. Przyjmę go tylko z rąk mojej królowej. – Jak sobie życzysz. – Dany wzięła broń od Brązowego Bena i podała go ser Barristanowi rękojeścią do przodu. Stary z czcią ujął oręż w dłoń. – Teraz klęknij –

poleciła mu – i przysięgnij mi służbę. Opadł na jedno kolano, położył przed nią miecz i wypowiedział słowa. Dany niemal ich nie słyszała. On był łatwy – pomyślała. Drugi będzie trudniejszy. Gdy ser Barristan skończył, zwróciła się w stronę Joraha Mormonta. – Teraz ty, ser. Mów prawdę. Szyja mężczyzny poczerwieniała, Dany nie wiedziała, czy z gniewu, czy ze wstydu. – Próbowałem mówić ci prawdę pół setki razy. Powtarzałem, że Arstan jest kimś więcej, niżby się zdawało.

Tłumaczyłem, że Xarowi i Pyatowi Pree nie wolno ufać. Ostrzegałem... – Ostrzegałeś mnie przed wszystkimi poza sobą samym. – Rozgniewała ją jego bezczelność. Powinien być bardziej pokorny. Powinien błagać o wybaczenie. – Mówiłeś mi: nie ufaj nikomu poza Jorahem Mormontem... a cały ten czas byłeś narzędziem Pająka! – Nie jestem niczyim narzędziem. To prawda, że brałem od Varysa złoto, nauczyłem się paru szyfrów i napisałem trochę listów, ale to wszystko...

– Wszystko? Szpiegowałeś mnie i sprzedawałeś moim wrogom! – Przez pewien czas – przyznał z niechęcią. – Potem przestałem. – Kiedy? Kiedy przestałeś? – Napisałem jeden raport z Qarthu, ale... – Z Qarthu? – Dany miała nadzieję, że to skończyło się dużo wcześniej. – I co wtedy napisałeś? Że jesteś teraz moim człowiekiem i nie chcesz już więcej uczestniczyć w ich machinacjach? – Ser Jorah nie mógł spojrzeć jej w oczy. – Gdy zmarł khal Drogo, prosiłeś mnie,

bym udała się z tobą do Yi Ti i nad Morze Nefrytowe. Czy to było twoje życzenie, czy raczej Roberta? – Chciałem cię osłaniać – upierał się. – Zabrać cię jak najdalej od nich. Wiedziałem, jakie to żmije... – Żmije? A kim ty jesteś, ser? – Przyszło jej do głowy coś niewyobrażalnego. – Poinformowałeś ich, że noszę dziecko Droga... – Khaleesi... – Nie próbuj temu przeczyć, ser –

odezwał się ostrym tonem ser Barristan. – Byłem przy tym, jak eunuch zawiadomił radę, a Robert zdecydował, że Jej Miłość i dziecko muszą umrzeć. Ty byłeś informatorem, ser. Była nawet mowa o tym, że sam możesz dokonać tego czynu, w zamian za ułaskawienie. – To kłamstwo. – Twarz ser Joraha pociemniała. – Nigdy bym... Daenerys, to ja nie pozwoliłem ci wypić tego wina. – To prawda. A skąd wiedziałeś, że jest zatrute? – Tylko... tylko podejrzewałem... karawana przywiozła list od Varysa,

który ostrzegał mnie, że dojdzie do zamachów na twoje życie. Eunuch obserwował cię, ale nie chciał, by spotkała cię krzywda. – Mormont padł na kolana. – Gdybym ja nie przekazywał tych informacji, robiłby to ktoś inny. Przecież o tym wiesz. – Wiem, że mnie zdradziłeś. – Dotknęła swego brzucha, miejsca, w którym zginął Rhaego. – Wiem, że przez ciebie truciciel próbował zabić mojego syna. Oto, co wiem. – Nie... nie... – Potrząsnął głową. – Nie chciałem... wybacz mi. Musisz mi

wybaczyć. – Muszę? – Było już za późno. Powinien był zacząć od błagania o wybaczenie. Nie mogła go ułaskawić, co było jej zamiarem. Kazała wlec sprzedawcę wina za swym koniem, aż nic z niego nie zostało. Czy człowiek, który go sprowadził, nie zasłużył na taki sam los? To jest Jorah, mój dziki niedźwiedź, prawa ręka, która nigdy mnie nie zawiodła. Bez niego bym zginęła, ale... – Nie potrafię ci wybaczyć – rzekła. – Nie potrafię. – Staremu wybaczyłaś... – On przedstawił mi się fałszywym

imieniem. Ty sprzedawałeś moje tajemnice ludziom, którzy zabili mojego ojca i skradli tron mojego brata. – Broniłem cię. Walczyłem za ciebie. Zabijałem dla ciebie. Pocałowałeś mnie – pomyślała. Zdradziłeś mnie. – Zszedłem do kanałów jak szczur. Dla ciebie. Chyba lepiej by było, gdybyś tam zginął. Dany milczała. Nie miała nic więcej do powiedzenia. – Daenerys – odezwał się. – Kochałem

cię. W tym rzecz. „Trzy zdrady cię spotkają. Jedna za krew i jedna za złoto i jedna z miłości”. – Powiadają, że bogowie niczego nie robią bez celu. Nie zginąłeś w walce, z pewnością więc jesteś im jeszcze do czegoś potrzebny. Ale mnie nie. Nie pozwolę, byś przebywał blisko mnie. Jesteś wygnany, ser. Wracaj do swych panów z Królewskiej Przystani i uzyskaj od nich obiecane ułaskawienie, jeśli zdołasz. Albo jedź do Astaporu. Król-rzeźnik z pewnością potrzebuje rycerzy.

– Nie. – Wyciągnął do niej rękę. – Daenerys, proszę, wysłuchaj mnie... Odtrąciła jego dłoń. – Nigdy więcej nie waż się mnie dotykać ani wypowiadać mojego imienia. Masz czas do świtu na zabranie swych rzeczy i opuszczenie miasta. Jeśli jutro po świcie zostaniesz złapany w Meereen, każę Silnemu Belwasowi urwać ci głowę. Lepiej w to uwierz. – Odwróciła się do niego plecami, zamiatając spódnicami. Nie mogę patrzeć mu w twarz. – Zabierzcie mi z oczu tego kłamcę – rozkazała. Nie wolno mi płakać. Nie wolno. Jeśli zacznę płakać, na pewno mu wybaczę.

Silny Belwas złapał ser Joraha za ramię i wywlókł go z komnaty. Gdy Dany spojrzała w tamtą stronę, zobaczyła, że rycerz potyka się i chwieje na nogach jak pijany. Odwróciła wzrok, aż do chwili, gdy usłyszała, że drzwi otworzyły się, a potem zamknęły. Później osunęła się na hebanową ławę. A więc odszedł. Ojciec, matka, bracia, ser Willem Darry, Drogo, który był moim słońcem i gwiazdami, syn, który skonał w moim ciele, a teraz ser Jorah... – Królowa ma dobre serce – zamruczał Daario, ledwie uchylając zakryte ciemnofioletowymi wąsami usta – ale ten człowiek jest bardziej niebezpieczny

niż wszyscy Oznakowie i Merowie razem wzięci. – Jego mocne dłonie pieściły bliźniacze rękojeści dwóch oręży, nierządnice ze złota. – Nie musisz mówić ani słowa, moja światłości. Wystarczy najdrobniejsze skinienie głową, a twój Daario przyniesie ci jego brzydką głowę. – Zostaw go. Szale się wyrównały. Niech wraca do domu. – Dany wyobraziła sobie Joraha pośród starych, sękatych dębów i wysokich sosen, kwitnących głogów, szarych, omszałych kamieni oraz małych, lodowatych strumyczków spływających ze stromych stoków. Wyobraziła sobie, jak wchodzi do dworu zbudowanego z

wielkich kłód, gdzie psy śpią przy kominku, a w przesyconym dymem powietrzu unosi się silny zapach mięsa i miodu. – To by było wszystko – oznajmiła swym kapitanom. Tylko najwyższym wysiłkiem woli powstrzymała się przed wbiegnięciem na szerokie marmurowe schody. Irri pomogła jej wysunąć się z dworskiego stroju i wdziać wygodniejsze ubranie: workowate, wełniane spodnie, luźną, filcową bluzę i malowaną, dothracką kamizelkę. – Drżysz, khaleesi – powiedziała dziewczyna i uklękła, by zawiązać jej sandały.

– Zimno mi – skłamała. – Przynieś mi tę książkę, którą czytałam wczoraj. – Chciała zatopić się w słowach, w innych czasach i innych miejscach. Gruby, oprawny w skórę wolumin pełen był pieśni i opowieści z Siedmiu Królestw. Szczerze mówiąc, były to bajki dla dzieci, zbyt proste i pełne cudowności, by mogły mówić prawdę o historycznych wydarzeniach. Wszyscy bohaterowie byli wysocy i przystojni, a zdrajców można było poznać po przebiegłym spojrzeniu. Mimo to uwielbiała te powiastki. Ostatniej nocy czytała o trzech księżniczkach zamkniętych przez króla w czerwonej wieży. Ich zbrodnia

polegała na tym, że były piękne. Gdy służąca przyniosła jej książkę, Dany bez trudu znalazła stronę, na której przestała czytać, nie była jednak w stanie się skupić. Raz za razem czytała ten sam akapit. Dostałam tę książkę w prezencie ślubnym od ser Joraha, w dniu, gdy poślubiłam khala Drogo. Daario ma rację. Z tym wygnaniem to nie był dobry pomysł. Trzeba go było zatrzymać albo zabić. Chciała być królową, lecz czasami nadal zachowywała się jak mała, wystraszona dziewczynka. Viserys zawsze powtarzał, że jestem strasznie głupia.

Czy naprawdę był szaleńcem? Zamknęła księgę. Gdyby tego zapragnęła, mogłaby jeszcze zatrzymać ser Joraha. Albo kazać Daariowi go zabić. Dany uciekła przed tym wyborem na taras. Rhaegal spał obok basenu, grzejąc na słońcu swe zielono-brązowe sploty. Drogon przycupnął na szczycie piramidy, tam, gdzie jeszcze niedawno stała ogromna harpia z brązu, którą Dany kazała obalić. Gdy tylko smok zauważył dziewczynę, rozpostarł skrzydła z głośnym rykiem. Viseriona nigdzie nie było widać, gdy jednak podeszła do murku i omiotła wzrokiem horyzont, wypatrzyła w dali jasne

skrzydła. Smok latał nad rzeką. Poluje. Z każdym dniem robią się śmielsze. Nadal jednak niepokoiła się, gdy odlatywały zbyt daleko. Pewnego dnia któryś z nich może nie wrócić – pomyślała. – Wasza Miłość? Odwróciła się i zobaczyła ser Barristana. – Czego jeszcze ode mnie chcesz, ser? Oszczędziłam cię i przyjęłam na służbę. Daj mi chwilę odpocząć. – Wybacz mi, Wasza Miłość. Ja tylko...

teraz, kiedy już wiesz, kim jestem... – Stary zawahał się. – Rycerz Gwardii Królewskiej dzień i noc jest blisko króla. Z tego powodu nasza przysięga każe nam strzec jego tajemnic, tak samo jak jego życia. Sekrety twojego ojca powinny jednak należeć do ciebie, tak samo jak jego tron i... pomyślałem, że może masz do mnie jakieś pytania. Pytania? Miała setki pytań, tysiące, dziesiątki tysięcy. Czemu żadne nie przychodziło jej w tej chwili do głowy? – Czy mój ojciec naprawdę był obłąkany? – wygarnęła. Dlaczego o to pytam? –

Viserys mówił, że te pogłoski o szaleństwie to był chwyt uzurpatora... – Viserys był dzieckiem, a królowa osłaniała go na miarę swych możliwości. Teraz sądzę, że twój ojciec zawsze miał w sobie odrobinę obłędu. Był też jednak miły i szczodry, wybaczano mu więc drobne potknięcia. Jego panowanie zaczęło się bardzo obiecująco... lecz z upływem lat potknięcia stawały się coraz częstsze, aż wreszcie... – Czy muszę słuchać tego akurat teraz? – przerwała mu Dany. – Być może nie. Nie teraz – przyznał ser

Barristan po chwili zastanowienia. – Nie teraz – zgodziła się. – Pewnego dnia. Pewnego dnia opowiesz mi o wszystkim. O dobrym i o złym. Z pewnością o moim ojcu da się powiedzieć coś dobrego? – Z pewnością, Wasza Miłość. O nim i o tych, którzy byli przed nim. Twoim dziadku Jaehaerysie, jego bracie, ich ojcu Aegonie, twojej matce... i o Rhaegarze. Przede wszystkim o nim. – Żałuję, że nie mogłam go poznać.

W jej głosie pobrzmiewała tęsknota. – A ja żałuję, że on nie mógł poznać ciebie – rzekł stary rycerz. – Kiedy będziesz gotowa, opowiem ci o wszystkim. Pocałowała go w policzek na pożegnanie. Wieczorem służące przyniosły jej jagnięcinę z sałatką z maczanych w winie rodzynków i marchewki oraz gorący, łuszczący się chleb ociekający miodem, Dany nie była jednak w stanie jeść. Czy Rhaegar kiedykolwiek czuł się taki zmęczony? – zadała sobie pytanie. Albo Aegon, po podboju?

Później, gdy nadszedł czas na sen, Dany po raz pierwszy od zdarzenia na statku wzięła do łóżka Irri. Ale w chwili, gdy zadrżała z rozkoszy, zaciskając palce na gęstych, czarnych włosach służącej, wyobrażała sobie, że obejmuje ją Drogo... tyle że jego twarz z jakiegoś powodu wciąż zmieniała się w oblicze Daaria. Jeśli to Daaria pragnę, muszę tylko powiedzieć to na glos. Jego oczy wydawały się dziś prawie fioletowe... Nocą dręczyły ją mroczne sny i trzykrotnie budziła się z powodu na wpół zapamiętanych koszmarów. Za trzecim razem była zbyt niespokojna, by znowu

zasnąć. Przez pochyłe okna wpadało światło księżyca, które srebrzyło marmurową posadzkę, a przez otwarte drzwi tarasu do środka przedostawał się chłodny wietrzyk. Irri spała głęboko obok niej z lekko rozchylonymi ustami. Spod jedwabnej koszuli nocnej wystawała jedna brązowa sutka. Przez chwilę Dany poczuła pokusę, pragnęła jednak Droga albo może Daaria. Nie Irri. Dziewczyna była słodka i zręczna, lecz jej pocałunki miały smak obowiązku. Wstała, zostawiając Irri śpiącą w blasku księżyca. Jhiqui i Missandei leżały we własnych łóżkach. Dany

włożyła szlafrok i wyszła boso na taras. Było chłodno, lecz lubiła dotyk trawy pod stopami i odgłos szemrzących do siebie liści. Po powierzchni małego basenu ścigały się zmarszczki, a odbicie tarczy księżyca tańczyło i migotało na tafli wody. Oparła się o niski ceglany murek i spojrzała na rozpościerające się w dole miasto. Meereen również spało. Być może śnią mu się lepsze dni. Noc nakryła ulice niczym czarny koc, ukrywając trupy, szare szczury, które wychodziły z kanałów, by się nimi pożywić, oraz roje żądlących much. W oddali widać było

czerwono-żółte pochodnie. To jej wartownicy pełnili służbę. Tu i ówdzie dostrzegała też słaby blask posuwających się wzdłuż zaułków lamp. Być może jedna z nich należała do ser Joraha, który prowadził powoli konia w stronę bramy. Żegnaj, stary niedźwiedziu. Żegnaj, zdrajco. Była Daenerys Zrodzoną w Burzy, Niespaloną, khaleesi i królową, Matką Smoków, zabójczynią czarnoksiężników, kruszącą łańcuchy i na całym świecie nie było nikogo, komu mogłaby zaufać. – Wasza Miłość? – U jej boku stała

Missandei. Dziewczynka miała na sobie szlafrok, a na nogach drewniane chodaki. – Obudziłam się i zobaczyłam, że cię nie ma. Czy dobrze spałaś? Na co patrzysz? – Na moje miasto – odpowiedziała Dany. – Szukałam domu z czerwonymi drzwiami, ale w nocy wszystkie drzwi są czarne. – Z czerwonymi drzwiami? – zdziwiła się Missandei. – A co to za dom? – Nie ma go. To nieważne. – Dany ujęła dziewczynkę za rękę. – Nigdy mnie nie okłam, Missandei. Nigdy mnie nie zdradź.

– Nie zrobię tego – obiecała. – Popatrz, wstaje świt. Niebo od horyzontu aż po zenit przybrało kobaltową barwę. Za linią niskich wzgórz na wschodzie jaśniała zorza – blade złoto połączone z ostrygowym różem. Dany trzymała dłoń Missandei, spoglądając na wschód słońca. Wszystkie szare cegły stały się czerwone, żółte, niebieskie, zielone albo pomarańczowe. Szkarłatny piasek, którym wysypane były areny, nadawał im w jej oczach wygląd krwawiących wrzodów. Złota kopuła Świątyni Łask rozbłysła jasno, a na murach zapłonęły gwiazdy z brązu. To promienie słońca dotknęły hełmów Nieskalanych. Na

tarasie poruszyło się ospale kilka much, a na hebanowcu zaczął ćwierkać ptak. Wkrótce dołączyły do niego dwa następne. Dany uniosła głowę, by wysłuchać ich pieśni, lecz po chwili zagłuszyły ją odgłosy budzącego się miasta. Odgłosy mojego miasta. Rankiem wezwała swych kapitanów i dowódców do ogrodu, zamiast schodzić do komnaty audiencyjnej. – Aegon Zdobywca przyniósł do Westeros ogień i krew, potem jednak dał krajowi pokój, dostatek i sprawiedliwość. Ja sprowadziłam do

Zatoki Niewolniczej jedynie śmierć i ruinę. Zachowywałam się raczej jak khal niż jak królowa. Niszczyłam i plądrowałam, a potem ruszałam w dalszą drogę. – Nie ma tu po co zostawać – stwierdził Brązowy Ben Plumm. – Wasza Miłość, handlarze niewolników sami ściągnęli na siebie zagładę – dodał Daario Naharis. – Przyniosłaś tu również wolność – wskazała Missandei.

– Wolność głodowania? – zapytała ostrym tonem Dany. – Wolność umierania? Czy jestem smokiem czy harpią? Czy jestem obłąkana? Czy jest we mnie skaza? – Smokiem – odparł z pewnością w głosie ser Barristan. – Meereen to nie Westeros, Wasza Miłość. – Jak jednak mam władać siedmioma królestwami, jeśli nie potrafię rządzić jednym miastem? – Nie umiał jej na to odpowiedzieć. Dany odwróciła się od nich, by znowu spojrzeć na miasto. – Moje dzieci potrzebują czasu na powrót

do zdrowia i naukę, a moje smoki na to, by urosnąć i wypróbować swe skrzydła. Ja również potrzebuję czasu. Nie pozwolę, by to miasto spotkał taki sam los jak Astapor. Nie dopuszczę, by harpia z Yunkai ponownie zakuła w łańcuchy tych, których wyzwoliłam. – Ponownie spojrzała na nich. – Nie wyruszę w drogę. – Cóż więc uczynisz, khaleesi? – zapytał Rakharo. – Zostanę. Obejmę władzę. Będę królową.

J aime Król zasiadał na honorowym miejscu za stołem, kolejno podpisując podsuwane mu dokumenty. Pod tyłkiem miał stos poduszek. – Jeszcze tylko kilka, Wasza Miłość – zapewnił go ser Kevan Lannister. – To jest akt pozbawienia praw lorda Edmure’a Tully’ego, odbierający mu wszystkie ziemie i dochody za bunt przeciw prawowitemu monarsze. A to jest podobny akt skierowany przeciw jego stryjowi ser Bryndenowi Tully’emu, zwanemu Blackfishem. Tommen zatwierdził dokumenty jeden

po drugim, ostrożnie maczając gęsie pióro w inkauście i wypisując swe imię wielkimi, dziecinnymi literami. Jaime siedział u przeciwległego końca stołu, myśląc o wszystkich lordach, którzy aspirowali do miejsca w królewskiej małej radzie. Mogą sobie wziąć moje, niech to szlag. Jeśli to była władza, to czemu smakowała monotonią? Patrząc, jak Tommen po raz kolejny macza gęsie pióro w kałamarzu, nie czuł się szczególnie potężny, a jedynie znudzony. I obolały. Bolał go każdy mięsień, a żebra i barki pokrywały mu siniaki pozostałe po ciosach ser Addama

Marbranda. Skrzywił się na samą myśl o tym. Mógł tylko mieć nadzieję, że ser Addam będzie trzymał usta zamknięte. Jaime znał go od dzieciństwa, gdy Marbrand służył jako paź w Casterly Rock i ufał mu jak nikomu innemu. Wystarczająco, by poprosić go o wspólne ćwiczenia z tarczami i turniejowymi mieczami. Chciał się przekonać, czy potrafi walczyć lewą ręką. I przekonałem się. Ta wiedza była boleśniejsza niż ciosy ser Addama, choć były one tak silne, że rankiem ledwie zdołał się ubrać. Gdyby była to prawdziwa walka, Jaime zginąłby ze dwadzieścia razy. Zamiana rąk

wydawała się bardzo prostą sprawą, było to jednak tylko złudzenie. Wszystkie jego instynkty były błędne. Musiał zastanawiać się nad każdym ruchem, podczas gdy uprzednio po prostu je wykonywał. A kiedy on myślał, Marbrand go obijał. Lewą ręką nie umiał nawet trzymać miecza jak należy. Ser Addam trzykrotnie go rozbroił, wyrzucając jego oręż w powietrze. – Ten akt przyznaje rzeczone ziemie, dochody i zamek ser Emmonowi Freyowi i jego pani żonie, lady Gennie. – Ser Kevan podsunął królowi następny pergamin.

Tommen umoczył gęsie pióro i podpisał go. – A to dekret legitymizujący naturalnego syna lorda Roose’a Boltona z Dreadfort. Ten zaś mianuje lorda Boltona twoim namiestnikiem północy. Tommen zamoczył pióro i podpisał, zamoczył i podpisał. Trzeba było pójść do ser Ilyna Payne ‘a – pomyślał Jaime. Królewski kat nie był jego przyjacielem, tak jak Marbrand, i mógłby go pobić do krwi... ale za to nie miał języka i wątpliwe, by mógł się tym potem przechwalać. Wystarczy jedna przypadkowa uwaga, rzucona przez ser Addama po pijanemu, a cały świat wkrótce się dowie, jak

bezużyteczny się stał. Lord dowódca Gwardii Królewskiej. To był okrutny żart... choć może nie aż tak okrutny, jak dar, który przysłał mu ojciec. – A to jest twe królewskie ułaskawienie dla lorda Gawena Westerlinga, jego pani żony i córki Jeyne, które przywraca ich w obręb królewskiego pokoju – ciągnął ser Kevan. – To jest ułaskawienie dla lorda Jonosa Brackena z Kamiennego Płotu. To jest ułaskawienie dla lorda Vance’a. To dla lorda Goodbrooka. To dla lorda Mootona ze Stawu Dziewic. Jaime wstał z krzesła.

– Całkiem nieźle sobie z tym radzisz, stryju. Zostawię Jego Miłość w twych rękach. – Jak sobie życzysz. – Ser Kevan również się podniósł. – Jaime, powinieneś pójść do ojca. Ten rozłam między wami... – ...jest jego winą. Nie naprawi go też, przysyłając mi szydercze dary. Możesz mu o tym wspomnieć, jeśli zdołasz wyrwać go na chwilę z rąk Tyrellów. Jego stryj miał strapioną minę. – Dar płynął ze szczerego serca. Sądziliśmy, że może zachęcić cię...

– ...do wyhodowania sobie nowej ręki? Jaime spojrzał na Tommena. Choć nowy król miał złote loki i zielone oczy jak Joffrey, poza tym prawie w niczym nie przypominał nieżyjącego brata. Był pulchny, miał okrągłą, różową buzię, a nawet lubił czytać. Ten mój syn nie ma jeszcze dziewięciu lat. Chłopiec to nie mężczyzna. Upłynie siedem lat, nim Tommen przejmie samodzielne rządy. Do tego czasu królestwo będzie mocno trzymał w dłoniach jego pan dziadek.

– Panie – zapytał chłopca Jaime – czy mogę odejść? – Jak sobie życzysz, ser wuju. – Tommen przeniósł wzrok na ser Kevana. – Czy mogę je teraz zapieczętować, stryjeczny dziadku? Jak dotąd, jego ulubionym królewskim obowiązkiem było wyciskanie pieczęci w gorącym laku. Jaime opuścił salę rady. Pod drzwiami natknął się na ser Meryna Tranta, który stał na baczność w białej płytowej zbroi i płaszczu barwy śniegu. Jeśli ten człowiek dowie się, jaki jestem słaby, albo usłyszą o tym Blount czy

Kettleblack... – Zostań tu, dopóki Jego Miłość nie skończy – polecił. – A potem odprowadź go do Maegora. Trant pochylił głowę. – Wedle rozkazu, lordzie dowódco. Na zewnętrznym dziedzińcu było dziś tłoczno i głośno. Jaime ruszył ku stajniom, gdzie liczna grupa ludzi siodłała konie. – Nagolennik! – zawołał. – Ruszacie w drogę? – Gdy tylko pani dosiądzie

wierzchowca – odparł Walton Nagolennik. – Czeka na nas lord Bolton. A oto i ona. Stajenny wyprowadził na dziedziniec piękną, siwą klacz, na której siedziała chuda dziewczynka o zapadniętych oczach, owinięta w gruby płaszcz. Był szary, podobnie jak jej sukienka, i obszyty białym atłasem. Zapinka na piersi dziewczynki miała kształt wilczej głowy o wąskich ślepiach z opali. Długie, brązowe włosy powiewały szaleńczo na wietrze. Miała ładną buzię, lecz jej oczy pełne były smutku i nieufności. Na jego widok pochyliła głowę.

– Ser Jaime – odezwała się słabym, trwożliwym głosem. – To bardzo uprzejme, że przyszedłeś mnie pożegnać. Jaime przyjrzał się jej uważnie. – Znasz mnie? Przygryzła wargę. – Może o tym nie pamiętasz, panie, bo byłam wtedy mniejsza... ale miałam zaszczyt poznać cię w Winterfell, kiedy król Robert przybył w odwiedziny do mojego ojca, lorda Eddarda. Jestem Arya Stark – wymamrotała, spuszczając wielkie, brązowe oczy.

Jaime nigdy nie poświęcał zbyt wiele uwagi Aryi Stark, wydawało mu się jednak, że ta dziewczynka jest starsza. – Jak rozumiem, masz wyjść za mąż. – Mam poślubić syna lorda Boltona, Ramsaya. On był kiedyś Snowem, ale Jego Miłość zrobił go Boltonem. Podobno jest bardzo odważny. Jestem taka szczęśliwa. To dlaczego tak się boisz? – Życzę ci wiele radości, pani. – Jaime spojrzał na Nagolennika. – Dostaliście obiecane pieniądze?

– Tak. Podzieliliśmy je między sobą. – Mężczyzna wyszczerzył zęby w uśmiechu. – Lannister zawsze płaci swe długi. – Zawsze – potwierdził Jaime, po raz ostatni spoglądając na dziewczynkę. Zastanawiał się, czy jest między nimi jakieś podobieństwo. Nie miało to jednak znaczenia. Prawdziwa Arya Stark najprawdopodobniej spoczywała w jakimś nie oznaczonym grobie w Zapchlonym Tyłku. Jej bracia i rodzice nie żyli, kto więc ośmieli się nazwać tę dziewczynkę oszustką?

– Życzę szczęścia – powiedział Nagolennikowi. Nage wzniósł sztandar pokoju, ludzie z północy ustawili się w kolumnę równie nieporządną, co ich postrzępione futra, i wyjechali kłusem przez zamkową bramę. Chuda dziewczynka na siwej klaczy wydawała się pośród nich mała i opuszczona. Niektóre konie nadal płoszyły się na widok ciemnej plamy na ubitym gruncie, widocznej w miejscu, gdzie ziemia wypiła krew chłopca stajennego, który w tak pechowy sposób zginął z rąk Gregora Clegane’a. Na ten widok Jaime’a znowu ogarnął gniew. Nakazał Gwardii Królewskiej

trzymać tłum na dystans, ale ten głąb ser Boros zapatrzył się na pojedynek. Rzecz jasna, część winy spadała też na tego głupiego chłopaka i na zabitego Dornijczyka. A najwięcej na Clegane’a. Pierwszy cios, po którym chłopak stracił rękę, był przypadkowy, ale ten drugi... No cóż, teraz Gregor za to płaci. Rannym opiekował się wielki maester Pycelle, lecz dobiegające z jego komnat wycie świadczyło, że uzdrawianie nie przebiega tak, jak by należało. – Ciało ulega martwicy, a z ran sączy się ropa – oznajmił na spotkaniu rady Pycelle.

– Takiego plugastwa nie chcą tknąć nawet czerwie. Targają nim konwulsje tak gwałtowne, że musiałem go zakneblować, żeby nie odgryzł sobie języka. Wyciąłem tyle tkanek, ile tylko się odważyłem, a zgniliznę potraktowałem gotującym winem i pleśnią z chleba, nic to jednak nie dało. Żyły w ramieniu robią się czarne. Kiedy przystawiłem pijawki, wszystkie zdechły. Szlachetni panowie, muszę się dowiedzieć, jaką trującą substancją wysmarował książę Oberyn swą włócznię. Zatrzymajmy tych Dornijczyków, aż staną się bardziej rozmowni. Lord Tywin odrzucił jego sugestię.

– I tak już będziemy mieli kłopoty ze Słoneczną Włócznią z powodu śmierci księcia Oberyna. Nie zamierzam pogarszać sytuacji, biorąc do niewoli jego towarzyszy. – W takim razie obawiam się, że ser Gregor może umrzeć. – Umrze z całą pewnością. Przysiągłem to w liście, który wysłałem do księcia Dorana razem z ciałem jego brata. Musi jednak zabić go miecz królewskiego kata, a nie zatruta włócznia. Masz go uzdrowić. Wielki maester Pycelle zamrugał zatrwożony powiekami.

– Panie... – Masz go uzdrowić – powtórzył poirytowany lord Tywin. – Czy zdajesz sobie sprawę, że lord Varys wysłał rybaków na wody wokół Smoczej Skały? Donieśli nam, że na wyspie pozostał tylko symboliczny kontyngent. Lyseńczycy odpłynęli z zatoki, a wraz z nimi większa część sił lorda Stannisa. – I bardzo dobrze – ucieszył się Pycelle. – Niech Stannis gnije sobie w Lys. Wreszcie uwolnimy się od niego i jego ambicji. – Czy, odkąd Tyrion zgolił ci brodę, stałeś się kompletnym durniem? To jest

Stannis Baratheon. Ten człowiek będzie walczył aż do gorzkiego końca, a nawet jeszcze dłużej. Jeśli odpłynął z wyspy, z pewnością oznacza to, że zamierza podjąć wojnę na nowo. Najprawdopodobniej wyląduje w Końcu Burzy i spróbuje zwołać lordów burzy. To oznaczałoby jego koniec. Śmielszy człowiek mógłby jednak spróbować szczęścia w Dorne. Gdyby zdobył dla swej sprawy Słoneczną Włócznię, mógłby przeciągnąć wojnę na długie lata. Dlatego nie ośmielimy się już więcej obrażać Martellów. Z żadnego powodu. Dornijczycy mogą

odejść swobodnie, a ty masz uzdrowić ser Gregora. I z tego właśnie powodu Góra krzyczał teraz dzień i noc. Wyglądało na to, że lord Tywin Lannister potrafi zastraszyć nawet Nieznajomego. Wspinając się po krętych schodach Wieży Białego Miecza, Jaime usłyszał chrapiącego w swej celi ser Borosa. Drzwi pomieszczenia ser Balona również były zamknięte. Jego właściciel strzegł nocą króla i miał teraz spać cały dzień. Pomijając chrapanie Blounta, w wieży panowała cisza. Odpowiadało to Jaime’owi. Ja

też powinienem wypocząć. Ostatniej nocy, po tańcach z ser Addamem, był tak obolały, że nie potrafił zasnąć. Gdy jednak wszedł do sypialni, zastał tam siostrę. Stała przy otwartym oknie, spoglądając na mur kurtynowy i ciągnące się za nim morze. Owiewał ją wiatr, który przyciskał suknię do jej ciała w sposób, od którego Jaime’owi szybciej zabiło serce. Suknia była biała, jak gobeliny na ścianach i draperie na łóżku. Końce szerokich rękawów oraz gorsecik zdobiły spirale maleńkich szmaragdów. Większe wprawiono w złotą pajęczynę,

która podtrzymywała jej złote włosy. Suknia miała głęboki dekolt, który odsłaniał ramiona i górną część piersi. Jest taka piękna. Niczego nie pragnął bardziej, niż wziąć ją w ramiona. – Cersei. – Zaniknął cicho drzwi. – Czemu tu przyszłaś? – A dokąd miałam pójść? – Kiedy się odwróciła, w jej oczach błyszczały łzy. – Ojciec jasno powiedział, że nie jestem już mile widziana na radzie. Jaime, czemu z nim nie porozmawiasz? Jaime

zdjął płaszcz i powiesił go na kołku wbitym w ścianę. – Rozmawiam z lordem Tywinem każdego dnia. – Czy musisz być taki uparty? Jemu chodzi tylko o to... – ...żeby zmusić mnie do odejścia z Gwardii Królewskiej i odesłać do Casterly Rock. – To nie musiałoby być takie straszne. Mnie też tam odsyła, żeby mieć wolną rękę z Tommenem. Tommen to mój syn, nie jego!

– Tommen to król. – To chłopiec! Mały, przerażony chłopiec, który widział, jak jego brata zamordowano na własnym weselu. A teraz mówią mu, że on również musi się ożenić. Ta dziewczyna jest dwukrotnie starsza od niego i już dwa razy została wdową! Jaime osunął się na krzesło, starając się ignorować ból w poobijanych mięśniach. – Tyrellowie nalegają. Nie widzę w tym szkody. Odkąd Myrcella wyjechała do Dorne, Tommen czuł się samotny. Lubi towarzystwo Margaery i jej kobiet.

Niech się pobiorą... – To twój syn... – Tylko moje nasienie. Nigdy nie zwał mnie ojcem. Ani on, ani Joffrey. Tysiąc razy powtarzałaś mi, żebym nie okazywał im zbytniego zainteresowania. – Chodziło mi o ich bezpieczeństwo! I o twoje. Jak by to wyglądało, gdyby mój brat bawił się w ojca królewskich dzieci? Nawet Robert mógłby zacząć coś podejrzewać. – No cóż, teraz już nie będzie nikogo podejrzewał. – Śmierć Roberta nadal wypełniała usta Jaime’a smakiem

goryczy. To ja powinienem był go zabić, nie Cersei. – Żałuję tylko, że nie zginął z moich rąk. – Kiedy jeszcze miałem dwie. – Gdybym pozwolił, by królobójstwo przeszło mi w nawyk, jak zwykł mawiać Robert, mógłbym wziąć sobie ciebie za żonę przed całym światem. Nie wstydzę się tego, że cię kocham, a tylko tego, co robiłem, by ukryć to uczucie. Ten chłopiec w Winterfell... – Czy kazałam ci wyrzucić go przez okno? Gdybyś pojechał na to polowanie, tak jak cię prosiłam, nic by się nie wydarzyło. Ale nie, ty musiałeś mnie mieć, nie mogłeś zaczekać, aż

wrócimy do miasta. – Czekałem już wystarczająco długo. Dość miałem widoku Roberta, który walił się co noc do twego łoża, zastanawiania się, czy tym razem zechce skorzystać ze swych mężowskich praw. – Jaime przypomniał sobie nagle o jeszcze jednej niepokojącej go sprawie, która miała związek z Winterfell. – W Riverrun Catelyn Stark była przekonana, że wynająłem jakiegoś zbira, żeby poderżnął gardło jej synowi. Że dałem mu sztylet. – Ach, to – rzuciła ze wzgardą. – Tyrion pytał mnie o to samo.

– Sztylet istniał naprawdę. Blizny na dłoniach lady Catelyn były jak najbardziej rzeczywiste. Pokazała mi je. Czy to ty... – Och, nie gadaj głupstw. – Cersei zamknęła okno. – Tak, miałam nadzieję, że chłopiec umrze. Ty również. Nawet Robert uważał, że tak byłoby najlepiej. Powiedział mi: „Zabijamy konie, kiedy złamią nogę, i psy, kiedy oślepną, ale jesteśmy zbyt słabi, by udzielić tej samej łaski kalekim dzieciom”. Sam był wówczas ślepy od wypitego trunku. Robert? Jaime był strażnikiem króla

wystarczająco długo, by wiedzieć, że Robert Baratheon nieraz wygadywał po pijanemu rzeczy, których następnego dnia gniewnie by się wyparł. – Czy byłaś z nim wtedy sama? – Chyba nie myślisz, że powiedział to Nedowi Starkowi? Oczywiście, że byliśmy sami. My i dzieci. – Zdjęła z włosów siatkę i powiesiła ją na słupku łoża, po czym potrząsnęła złocistymi lokami. – Może to Myrcella wynajęła tego człowieka, co? Miała to być drwina, Jaime jednak natychmiast pojął, że jego siostra trafiła w samo sedno.

– Nie Myrcella. Joffrey. Cersei zmarszczyła brwi. – Joffrey nie darzył miłością Robba Starka, ale młodszy chłopiec nic dla niego nie znaczył. Zresztą sam był jeszcze dzieckiem. – Dzieckiem spragnionym tego, by pogłaskał je po główce moczymorda, którego kazałaś mu uważać za ojca. – Przyszła mu do głowy nieprzyjemna myśl. – Tyrion omal nie zginął przez ten cholerny sztylet. Jeśli wiedział, że to wszystko robota Joffreya, to może dlatego...

– Nie obchodzi mnie, dlaczego to zrobił – warknęła Cersei. – Może zabrać swe powody ze sobą do piekła. Gdybyś widział, jak zginął Joff... on walczył, Jaime, walczył o każdy oddech, ale to było tak, jakby jakiś zły duch zacisnął mu ręce na gardle. W jego oczach było takie przerażenie... Kiedy był mały, jeśli się przestraszył albo uderzył, zawsze biegł do mnie i ja mu pomagałam. Tym razem jednak byłam bezradna. Tyrion zamordował go na moich oczach, a ja byłam bezradna. – Cersei opadła na kolana przed krzesłem Jaime’a i ujęła jego dłoń w swoje. – Joff nie żyje, a Myrcella wyjechała do Dorne. Został mi tylko Tommen. Nie pozwól ojcu mi go odebrać. Jaime,

proszę. – Lord Tywin nie pytał mnie o zdanie. Mogę z nim porozmawiać, ale mnie nie wysłucha... – Wysłucha, jeśli zgodzisz się opuścić Gwardię Królewską. – Nie zrobię tego. Jego siostra powstrzymała łzy. – Jaime, jesteś moim rycerzem w lśniącej zbroi. Nie możesz mnie porzucić wtedy, gdy najbardziej cię potrzebuję! Ojciec chce mi ukraść syna, odesłać mnie... a jeśli go nie

powstrzymasz, zmusi mnie do ponownego zamążpójścia! Jaime sam się dziwił, że go to zaskoczyło. Te słowa były jak cios w brzuch, silniejszy od tych, które zadał mu ser Addam Marbrand. – Za kogo chce cię wydać? – Czy to ważne? Za kogoś, kogo swym zdaniem potrzebuje. Wszystko mi jedno. Nie chcę nowego męża. Jedynym mężczyzną, którego pragnę w swym łożu, jesteś ty. – Więc powiedz mu to!

Odsunęła dłonie. – Znowu mówisz jak szaleniec. Czy chcesz, by nas rozdzielono, tak jak zrobiła to matka wtedy, gdy przyłapała nas na zabawie? Tommen straciłby tron, Myrcella małżeństwo... chciałabym zostać twoją żoną, należymy do siebie nawzajem, ale to nigdy się nie stanie, Jaime. Jesteśmy rodzeństwem. – Targaryenowie... – Nie jesteśmy Targaryenami! – Ciszej – rzucił ze wzgardą. – Jeśli będziesz tak krzyczeć, możesz obudzić moich zaprzysiężonych braci. Nie

wolno nam do tego dopuścić, prawda? Ludzie mogliby się dowiedzieć, że przyszłaś mnie zobaczyć. – Jaime – łkała – czy nie wierzysz, że pragnę tego tak samo jak ty? Bez względu na to, za kogo mnie wydadzą, chcę cię mieć u swego boku, w swym łożu, w sobie. Nic się między nami nie zmieniło. Pozwól, bym ci tego dowiodła. Uniosła jego bluzę i zaczęła rozwiązywać sznurówki spodni. Jaime poczuł, że reaguje. – Nie – sprzeciwił się. – Nie tutaj. –

Nigdy nie robili tego w Wieży Białego Miecza, tym bardziej w komnatach lorda dowódcy. – Cersei, to nie jest miejsce... – Wziąłeś mnie w sepcie. Co to za różnica? Wyjęła jego kutasa i pochyliła nad nim głowę. Jaime odepchnął ją kikutem prawej dłoni. – Nie. Powiedziałem, nie tutaj. Wstał. Przez chwilę widział w jej

jaskrawozielonych oczach zmieszanie i strach, potem jednak ich miejsce zajęła wściekłość. Cersei wzięła się w garść, wstała i poprawiła spódnice. – Czy w Harrenhal ucięli ci rękę, czy raczej męskość? – Gdy potrząsała głową, włosy muskały jej nagie białe ramiona. – Byłam głupia, że tu przyszłam. Zabrakło ci odwagi, by pomścić Joffreya, czemu więc miałbyś bronić Tommena? Powiedz mi, czy gdyby Krasnal zabił ci całą trójkę dzieci, to raczyłbyś się na niego pogniewać? – Tyrion nie zrobi krzywdy Tommenowi ani Myrcelli. Nadal nie jestem pewien,

czy zabił Joffreya. Wykrzywiła usta w grymasie gniewu. – Jak możesz coś takiego powiedzieć? Po wszystkich jego groźbach... – Groźby nic nie znaczą. Przysięga, że tego nie zrobił. – Och, przysięga, naprawdę? Pewnie ci się wydaje, że karły nigdy nie kłamią? – Mnie by nie okłamał. Podobnie jak ty. – Ty wielki, złoty głupcze. Okłamał cię tysiąc razy i ja również. – Związała włosy i zdjęła siatkę ze słupka łoża. – Myśl sobie, co chcesz. Ten mały potwór

siedzi w ciemnicy i wkrótce ser Ilyn utnie mu głowę. Może zechcesz zachować ją sobie na pamiątkę. – Zerknęła na poduszkę. – Będzie mógł sobie patrzeć, jak śpisz sam w tym zimnym, białym łożu. Dopóki oczy mu nie zgniją. – Lepiej już idź, Cersei, bo się na ciebie rozgniewam. – Och, rozgniewany kaleka. Jakie to straszne. – Wybuchnęła śmiechem. – Szkoda, że lord Tywin Lannister nigdy nie spłodził syna. Mogłabym być dziedzicem, którego pragnął, ale nie miałam kutasa. A jeśli już mowa o

kutasach, lepiej schowaj swojego, bracie. Jest strasznie mały i smętny, kiedy tak zwisa ci z portek. Gdy już wyszła, Jaime skorzystał z jej rady, męcząc się jedną ręką ze sznurówkami. Czuł w fantomowych palcach dojmujący ból. Straciłem rękę, ojca, syna, siostrę i kochankę, a niedługo stracę też brata. A oni wciąż mi powtarzają, że ród Lannisterów wygrał wojnę. Jaime włożył płaszcz i zszedł na dół. We wspólnej sali znalazł ser Borosa Blounta, który popijał wino z pucharu.

– Kiedy już skończysz pić, zawiadom ser Lorasa, że mogę już ją przyjąć. Ser Boros był zbyt wielkim tchórzem, by zrobić coś więcej, niż spojrzeć na niego wilkiem. – A właściwie kogo? – Po prostu powtórz mu moje słowa. – Tak jest. – Ser Boros wychylił kielich. – Tak jest, lordzie dowódco. Borosowi się nie śpieszyło albo też odnalezienie Rycerza Kwiatów przysporzyło mu trudności. Minęło kilka godzin, nim się zjawili – szczupły,

przystojny młodzieniec i wyrośnięta, brzydka dziewczyna. Jaime siedział sam w okrągłej sali, kartkując machinalnie Białą Księgę. – Lordzie dowódco – odezwał się Loras – chciałeś się widzieć z Dziewicą z Tarthu? – Chciałem. – Przywołał ich skinieniem dłoni. – Rozmawiałeś z nią, jak rozumiem? – Tak jak rozkazałeś, lordzie dowódco. – I? Chłopak napiął mięśnie.

– Możliwe... możliwe, że było tak, jak mówiła, ser. Że to był Stannis. Nie jestem pewien. – Dowiedziałem się od Varysa, że kasztelan Końca Burzy również zginął w niewyjaśnionych okolicznościach – dorzucił Jaime. – Ser Cortnay Penrose – zgodziła się ze smutkiem Brienne. – To był dobry człowiek. – Z pewnością był uparty. Jednego dnia stanął na drodze królowi Smoczej Skały, a drugiego skoczył z wieży. – Jaime wstał. – Ser Lorasie, jeszcze o tym porozmawiamy.

Na razie możesz zostawić mnie z Brienne. Gdy Tyrell wyszedł, Jaime pomyślał, że dziewka wygląda tak samo brzydko i groteskowo jak zawsze. Znowu ktoś ubrał ją w kobiece stroje, lecz ta suknia pasowała na nią znacznie lepiej niż obrzydliwy, różowy łach, który kazał jej nosić kozioł. – W niebieskim ci do twarzy, pani – zauważył. – Ten kolor pasuje do twoich oczu. Oczy ma naprawdę zdumiewające. Brienne spojrzała na siebie z

zażenowaniem. – Septa Donyse wypchała mi gorsecik, żeby nadać mu ten kształt. Powiedziała, że to ty ją do mnie przysłałeś. – Dziewczyna nadal stała przy drzwiach, jakby w każdej chwili gotowa była uciec. – Wyglądasz... – Inaczej? – Jaime zdołał się uśmiechnąć półgębkiem. – Mam więcej mięsa na żebrach i mniej wszy we włosach, to wszystko. Kikut pozostał kikutem. Zamknij te drzwi i podejdź bliżej. Zrobiła to, o co ją prosił.

– Ten biały płaszcz... – ...jest nowy, ale na pewno niedługo go zbrukam. – Nie o to... chciałam powiedzieć, że jest ci w nim do twarzy. Podeszła niepewnie do niego. – Jaime, czy wierzysz w to, co powiedziałeś ser Lorasowi? O... o królu Renlym i o cieniu? Wzruszył ramionami. – Sam zabiłbym Renly’ego, gdybyśmy spotkali się na polu bitwy. Co mnie obchodzi, kto mu poderżnął gardło?

– Powiedziałeś, że mam honor... – Jestem cholernym Królobójcą, pamiętasz? Kiedy powiedziałem, że masz honor, to było tak, jakby kurwa zaświadczyła, że jesteś dziewicą. – Odchylił się do tyłu. – Nagolennik wyjechał na północ. Wiezie Aryę Stark do Roose’a Boltona. – Oddałeś mu ją? – krzyknęła przerażona. – Złożyłeś przysięgę lady Catelyn... – Z mieczem na gardle, ale mniejsza o to. Lady Catelyn nie żyje. Nie mógłbym

oddać jej córek, nawet gdybym je miał. A dziewczyna, którą mój ojciec wysłał z Nagolennikiem, nie jest Aryą Stark. – Nie jest Aryą Stark? – Słyszałaś mnie. Mój pan ojciec wyszukał jakąś chudą pannę z północy, która jest mniej więcej w tym samym wieku i ma mniej więcej taki sam kolor włosów. Ubrał ją w biało-szary strój, dał srebrną zapinkę w kształcie wilka i wysłał na północ, by poślubiła bękarta Boltona. – Jaime uniósł kikut, by wskazać nim na Brienne. – Chciałem ci o tym powiedzieć, zanim pogalopujesz jej na ratunek i dasz się niepotrzebnie zabić. Całkiem nieźle władasz tym

mieczem, ale nie aż tak dobrze, by w pojedynkę pokonać dwustu ludzi. Brienne potrząsnęła głową. – Kiedy lord Bolton się dowie, że twój ojciec zapłacił mu fałszywą monetą... – Och, on o tym wie. Lannisterowie kłamią, pamiętasz? To nie ma znaczenia. Ta dziewczyna posłuży jego celom równie dobrze. Kto powie, że ona nie jest Aryą Stark? Wszyscy bliscy Aryi zginęli, poza siostrą, która zniknęła. – Jeśli to prawda, to dlaczego mi o tym

opowiadasz? Zdradzasz tajemnice swego ojca. Tajemnice królewskiego namiestnika – pomyślał. Nie mam już ojca. – Zawsze płacę swe długi, jak każde dobre, małe lwiątko. Obiecałem lady Stark jej córki... a jedna z nich jeszcze żyje. Być może mój brat wie, gdzie się ukryła, ale nie chce tego wyjawić. Cersei jest przekonana, że Sansa pomogła mu zamordować Joffreya. Dziewka zacisnęła wargi w grymasie uporu. – Nie wierzę, by ta łagodna dziewczyna

mogła być trucicielką. Lady Catelyn mówiła, że ona ma kochające serce. To był twój brat. Ser Loras mówił, że odbył się sąd. – Nawet dwa sądy. Nie ocaliły go ani słowa, ani miecze. To była krwawa jatka. Widziałaś walkę z okna? – Okna mojej celi wychodzą na morze. Słyszałam jednak krzyki. – Książę Oberyn z Dorne nie żyje, ser Gregor Clegane leży konający, a Tyrion został

uznany za winnego w oczach bogów i ludzi. Trzymają go w ciemnicy aż do dnia, gdy go zabiją. Brienne spojrzała na niego. – Nie wierzysz w jego winę. Jaime uśmiechnął się bez śladu wesołości. – Widzisz, dziewko? Za dobrze się znamy. Odkąd Tyrion postawił pierwszy krok, pragnął być mną, nigdy jednak nie naśladowałby mnie w królobójstwie. Joffreya zabiła Sansa Stark. Mój brat milczy, by ją osłaniać. Od czasu do czasu zdarzają mu się takie

napady rycerskości. Poprzedni kosztował go nos. Ten będzie go kosztował głowę. – Nie – sprzeciwiła się Brienne. – Córka mojej pani tego nie zrobiła. To niemożliwe. – Znowu widzę upartą, głupią dziewkę, którą pamiętam. Poczerwieniała. – Nazywam się... – Brienne z Tarthu. – Jaime westchnął. – Mam dla ciebie podarunek. Sięgnął pod fotel lorda dowódcy i

wyciągnął stamtąd owinięty w karmazynowy aksamit pakunek. Brienne podeszła do niego tak ostrożnie, jakby mógł ją ugryźć, wyciągnęła wielką piegowatą dłoń i odsunęła tkaninę. Rubiny rozjarzyły się w świetle dnia. Ujęła ostrożnie skarb w dłoń, zaciskając palce na obitej skórą rękojeści, i powoli wysunęła miecz z pochwy. Na stali zalśniły krwawe i czarne zmarszczki. – Czy to valyriańska stal? Nigdy nie widziałam takich kolorów. – Ja też nie. Był czas, kiedy oddałbym prawą rękę, by dostać miecz taki jak

ten. Teraz wygląda na to, że ją oddałem, więc miecz na nic mi się nie zda. Weź go sobie. Tak piękny oręż musi mieć nazwę – ciągnął, nim zdążyła przemyśleć sprawę i mu odmówić. – Byłbym rad, gdybyś nadała mu imię Wierny Przysiędze. I jeszcze jedno. Musisz za niego zapłacić pewną cenę. Jej twarz pociemniała. – Powiedziałam ci już, że nigdy nie zgodzę się służyć... – ...takim nikczemnikom jak my. Tak,

przypominam to sobie. Wysłuchaj mnie, Brienne. Oboje złożyliśmy przysięgi dotyczące Sansy Stark. Cersei pragnie, by dziewczynę odnaleziono i zabito, bez względu na to, gdzie się ukryła... Brzydka twarz Brienne wykrzywiła się w wyrazie wściekłości. – Jeśli wydaje ci się, że skrzywdzę córkę mojej pani w zamian za miecz, ty... – Wysłuchaj mnie – warknął, rozgniewany jej podejrzeniami. – Chcę, żebyś znalazła Sansę pierwsza i zabrała ją w jakieś bezpieczne miejsce. Jak inaczej zdołamy oboje wypełnić te

głupie przysięgi, które złożyliśmy twojej wspaniałej, martwej lady Catelyn? Dziewka zamrugała powiekami. – Myślałam... – Wiem, co myślałaś. – Jaime poczuł nagle, że ma dość jej widoku. Beczy jak jakaś cholerna owca. – Po śmierci Neda Starka jego dwuręczny miecz oddano królewskiemu katu – ciągnął. – Mój ojciec doszedł jednak do wniosku, że szkoda tak wspaniałego oręża dla zwykłego oprawcy. Podarował ser Ilynowi nowy miecz, a Lód kazał przekuć i przetopić. Metalu wystarczyło

na dwa miecze. Trzymasz w ręku jeden z nich. Będziesz broniła córki Neda Starka jego własną stalą, jeśli ma to dla ciebie jakieś znaczenie. – Ser, jestem... jestem ci winna przepro... Przerwał jej. – Zabieraj ten cholerny miecz i znikaj, zanim zmienię zdanie. W stajniach czeka gniada klacz, tak samo brzydka jak ty, ale trochę lepiej wychowana. Ścigaj Nagolennika, szukaj Sansy albo wracaj do domu, na swą wyspę szafirów, wszystko mi jedno. Nie chcę cię już więcej widzieć.

– Jaime... – Królobójco – przypomniał jej. – Lepiej weź ten miecz i usuń sobie woskowinę z uszu, dziewko. To by było wszystko. – Joffrey był twoim... – nie ustępowała. – Moim królem. Poprzestańmy na tym. – Mówisz, że Sansa go zabiła. Dlaczego chcesz ją osłaniać? Dlatego, że Joff byl dla mnie tylko kroplą nasienia w piździe Cersei. I dlatego, że zasłużył na śmierć. – Wynosiłem królów na tron i obalałem

ich. Sansa Stark jest dla mnie ostatnią nadzieją na odzyskanie honoru. – Jaime uśmiechnął się półgębkiem. – Poza tym królobójcy powinni trzymać się razem. Czy wreszcie sobie pójdziesz? Mocno zacisnęła wielką dłoń na Wiernym Przysiędze. – Pójdę. Znajdę dziewczynę i będę jej bronić. Ze względu na jej panią matkę. I na ciebie. Pokłoniła się sztywno, odwróciła błyskawicznie i wyszła. Jaime siedział sam za stołem, a w pokoju gromadziły się cienie. Gdy

nadszedł zmierzch, zapalił świecę i otworzył Białą Księgę na własnej stronie. Gęsie pióro i inkaust znalazł w szufladzie. Pod ostatnią linijką pozostawioną przez ser Barristana napisał niezgrabnymi literami godnymi sześciolatka, który właśnie zaczął pobierać nauki pisania u maestera: Pokonany w Szepczącym Lesie przez Młodego Wilka Robba Starka podczas wojny pięciu królów. Uwięziony w Riverrun i uwolniony w zamian za obietnicę, której nie spełnił. Ponownie pojmany przez Dzielnych

Kompanionów i okaleczony na rozkaz ich kapitana, Vargo Hoata. Prawą dłoń odrąbał mu miecz Zoila Grubego. Dostarczony bezpiecznie do Królewskiej Przystani przez Brienne, Dziewicę Z Tarthu. Kiedy skończył, trzy czwarte strony między złotym lwem na karmazynowej tarczy na górze a białą tarczą na dole nadal pozostawały niezapełnione. Jego historię zaczął ser Gerold Hightower, a kontynuował ser Barristan Selmy, resztę jednak Jaime Lannister będzie musiał napisać sam. Od tej pory tylko od niego zależało, co w niej się znajdzie. Tylko od niego...

Jon Ze wschodu dął gwałtowny wicher, tak silny, że ciężka klatka kołysała się przy każdym podmuchu. Wiatr unosił ze sobą kawałki lodu, a płaszcz Jona łopotał, uderzając o kraty. Niebo przybrało ciemnoszarą barwę, a słońce było jedynie słabą plamą jasności widoczną za chmurami. Po drugiej stronie strefy śmierci widział łunę tysiąca ognisk, wydawały się one jednak małe i bezbronne wobec mroku i zimna. Posępny dzień. Jon Snow zacisnął urękawicznione dłonie na kratach, trzymając się mocno, gdy wiatr znowu

potrząsnął klatką. Grunt na dole spowijał mrok i Jon czuł się tak, jakby opuszczano go w bezdenną otchłań. Można powiedzieć, że śmierć jest bezdenną otchłanią, a kiedy ten dzień dobiegnie końca, moje imię na zawsze spowije cień. Ludzie powiadali, że bękarty rodzą się z żądzy oraz kłamstw i dlatego są z natury rozpustne i zdradzieckie. Jon pragnął kiedyś udowodnić, że to nieprawda, pokazać panu ojcu, że może być dla niego równie dobrym synem jak Robb. Spartaczyłem to zadanie. Robb został bohaterskim królem, a jeśli o Jonie ludzie w ogóle będą pamiętać,

to jako o renegacie, wiarołomcy i mordercy. Cieszył się, że lord Eddard nie żyje i nie widzi jego hańby. Trzeba było zostać w tej jaskini z Ygritte. Jeśli po śmierci istniało życie, miał nadzieję, że jej to powie. Rozorze mi twarz pazurami jak tamten orzeł i przeklnie mnie jako tchórza, ale i tak jej to powiem. Zgiął prawą dłoń, tak jak uczył go maester Aemon. Ten nawyk zakorzenił się w nim bardzo głęboko. Jego palce muszą być giętkie, jeśli ma mieć choć najmniejszą szansę zamordowania Mance’a Raydera.

Rankiem wyciągnęli go na zewnątrz po czterech dnia spędzonych w lodowej celi o wymiarach pięć na pięć na pięć stóp, zbyt niskiej, żeby mógł stanąć, i za krótkiej, żeby mógł się położyć. Zarządcy dawno już odkryli, że żywność wytrzymuje dłużej w lodowych magazynach wykutych u podstawy Muru... ale za to więźniowie krócej. – Umrzesz tu, lordzie Snow – zapowiedział ser Alliser, nim zatrzasnął ciężkie drewniane drzwi. Jon mu uwierzył. Dziś rano jednak wyciągnęli go stamtąd i powlekli, skurczonego i drżącego, do Wieży Królewskiej, by znowu stanął przed rumianym Janosem

Slyntem. – Stary maester mówi, że nie mogę cię powiesić – oznajmił Slynt. – Napisał do Cottera Pyke’a. Był nawet tak cholernie bezczelny, że pokazał mi ten list. Utrzymuje, że nie jesteś renegatem. – Aemon żył zbyt długo, panie – stwierdził ser Alliser. – Rozum opuścił go tak samo jak wzrok. – Tak jest – zgodził się Slynt. – Ślepiec z łańcuchem na szyi. Kto to właściwie jest? Aemon Targaryen – pomyślał Jon. Syn i brat króla, który sam mógł zostać

królem. Zachował jednak milczenie. – Mimo to nie pozwolę, by mówiono, że Janos Slynt powiesił kogoś niesprawiedliwie – ciągnął mężczyzna o rumianych policzkach. – Nie pozwolę. Postanowiłem dać ci jeszcze jedną szansę udowodnienia, że rzeczywiście jesteś taki wierny, jak twierdzisz, lordzie Snow. Ostatnią szansę wykonania obowiązku, tak? – Wstał. – Mance Rayder chce z nami pertraktować. Ten cały król za Murem dobrze wie, że nie ma już szans, bo

zjawił się Janos Slynt. To jednak tchórz i nie chce przybyć do nas. Na pewno wie, że natychmiast bym go powiesił. Powiesiłbym go za nogi na szczycie Muru, na sznurze długim na dwieście stóp! Ale on tu nie przyjdzie. Chce, żebyśmy wysłali do niego posła. – Wysyłamy ciebie, lordzie Snow – oznajmił z uśmiechem ser Alliser. – Mnie? – zapytał obojętnym głosem Jon. – Dlaczego mnie? – Byłeś towarzyszem tych dzikich – odparł Thorne. – Mance Rayder cię zna. Będzie bardziej skłonny ci zaufać.

To było tak bardzo błędne, że Jon mógłby się roześmiać. – Wprost przeciwnie. Mance podejrzewał mnie od samego początku. Jeśli pokażę się w jego obozie ubrany w czarny płaszcz jako poseł Nocnej Straży, będzie wiedział, że go zdradziłem. – Prosił o posła i dostanie posła – odparł Slynt. – Jeśli jesteś zbyt tchórzliwy, by stawić czoło temu królowi-renegatowi, możesz wrócić do lodowej celi. Tym razem chyba bez futer. Tak jest. – To nie będzie potrzebne, panie –

zapewnił ser Alliser. – Lord Snow zrobi to, o co go prosimy. Chce udowodnić, że nie jest renegatem. Że dochował wierności Nocnej Straży. Jon zdał sobie sprawę, że Thorne jest znacznie inteligentniejszy od Slynta. Ten plan śmierdział ser Alliserem. Znalazł się w pułapce. – Pójdę – rzekł krótko i stanowczo. – Wasza lordowska mość – przypomniał mu Janos Slynt. – Masz się do mnie zwracać... – Pójdę, wasza lordowska mość. Ale popełniasz błąd, wasza lordowska

mość. Wysyłasz niewłaściwego człowieka, wasza lordowska mość. Na mój widok Mance natychmiast wpadnie w gniew. Wasza lordowska mość miałby większą szansę wynegocjować korzystne warunki, gdyby wysłał... – Warunki? Ser Alliser zachichotał. – Janos Slynt nie negocjuje z nie znającymi prawa dzikusami, lordzie Snow. Nie negocjuje. – Nie masz rozmawiać z Mance’em

Rayderem – poinformował go ser Alliser. – Masz go zabić. Wiatr świstał między kratami, a Jon Snow drżał z zimna. Dręczył go pulsujący ból w nodze i w głowie. Nie byłby w stanie zabić nawet małego kotka, nie pozostawiono mu jednak wyjścia. Pułapka miała zęby. Maester Aemon upierał się, że Jon jest niewinny, lord Janos nie odważył się więc zostawić go w lodowej celi na śmierć. To był lepszy sposób. „Nasz honor znaczy nie więcej niż nasze życie. Liczy się tylko bezpieczeństwo królestwa”. Tak powiedział mu Qhorin Półręki w

Mroźnych Kłach. Musiał o tym pamiętać. Wolni ludzie zabiją go bez względu na to, czy zdoła zamordować Mance’a, czy też tylko spróbuje to uczynić. Dezercja również nie była możliwa, nawet gdyby był do niej skłonny, gdyż w oczach króla za Murem był kłamcą i zdrajcą. Gdy klatka zatrzymała się z nagłym szarpnięciem, Jon zeskoczył na ziemię i potrząsnął rękojeścią Długiego Pazura, by poluzować w pochwie bastardowy miecz. Brama była kilka stóp na lewo od niego. Nadal blokowały ją resztki roztrzaskanego żółwia, między którymi

gniło ścierwo mamuta. Były tam również inne trupy, walające się między resztkami beczek, stwardniałą smołą i połaciami wypalonej trawy. Na wszystko to padał cień Muru. Jon nie miał ochoty zatrzymywać się tu dłużej. Ruszył ku obozowi dzikich, mijając zabitego olbrzyma, któremu kamień rozwalił czaszkę. Kruk wyciągał mu z głowy kawałki mózgu. Kiedy młodzieniec przechodził obok, ptaszysko spojrzało na niego. – Snow – zaskrzeczało głośno. – Snow, snow. Potem rozpostarło skrzydła i odleciało.

Gdy tylko Jon podszedł nieco bliżej, z obozu dzikich wyłonił się samotny jeździec. Chłopak zadał sobie pytanie, czy Mance zamierza negocjować z nim na ziemi niczyjej. To uczyniłoby moje zadanie łatwiejszym, choć nic nie uczyni go łatwym. Gdy jednak jeździec się zbliżył, Jon zauważył, że jest on niski i krępy. Na jego potężnych ramionach lśniły złote obręcze, a na masywną pierś spływała biała broda. – Ha! – zagrzmiał Tormund, gdy już się spotkali. – Jon Snow wrona. Bałem się,

że już cię nie zobaczę. – Nie wiedziałem, że potrafisz się bać, Tormund. Dziki uśmiechnął się na te słowa. – Ładnie to powiedziałeś, chłopcze. Widzę, że masz na sobie czarny płaszcz. Mance’owi to się nie spodoba. Jeśli chcesz znowu przejść na drugą stronę, to lepiej wdrap się z powrotem na ten swój Mur. – Wysłali mnie tu po to, bym pertraktował z królem za Murem. – Pertraktował? – Tormund roześmiał

się głośno. – To ci dopiero wymyślne słowo. Ha! To prawda, że Mance chce rozmawiać. Ale nie mogę powiedzieć, żeby miał ochotę gadać z tobą. – Przysłali właśnie mnie. – Widzę to. W takim razie lepiej chodź ze mną. A może chcesz pojechać? – Mogę iść. – Dobrze walczyliście. – Tormund zawrócił konia w stronę obozu dzikich. – Ty i twoi bracia. Muszę to przyznać. Dwustu zabitych ludzi i dwanaście

olbrzymów. Sam Mag wszedł do tej waszej bramy i już z niej nie wrócił. – Zginął od miecza dzielnego człowieka, który zwał się Donal Noye. – Tak? Czy ten Donal Noye był jakimś wielkim lordem? Jednym z tych waszych lśniących rycerzy w stalowej bieliźnie? – Był kowalem. Miał tylko jedną rękę. – Jednoręki kowal zabił Maga Mocarnego? Ha! To ci dopiero musiała być walka. Mance napisze o niej pieśń. Zobaczysz.

– Tormund odpiął od siodła bukłak i wyciągnął zatyczkę. – To nas trochę ogrzeje. Za Donala Noye’a i Maga Mocarnego. Pociągnął łyk i podał bukłak Jonowi. – Za Donala Noye’a i Maga Mocarnego. W bukłaku był miód, tak mocny, że oczy zaszły Jonowi łzami, a pierś przeniknęły mu płomyki ognia. Po pobycie w lodowej celi i jeździe klatką poprzez chłód, ciepło sprawiło mu wielką przyjemność. Tormund znowu wziął bukłak i wychylił

kolejny łyk, po czym otarł usta dłonią. – Magnar Thennu przysięgał, że otworzy przed nami bramę i będziemy mogli przejść przez nią ze śpiewem na ustach. Miał zamiar zwalić cały Mur. – Część rzeczywiście zwalił – poinformował go Jon. – Sobie na głowę. – Ha! – zawołał Tormund. – No cóż, nigdy nie przepadałem za Styrem. Kiedy ktoś nie ma brody, włosów ani uszu, nie ma go za co złapać podczas walki. – Jechał stępa, żeby utykający Jon mógł za nim nadążyć. – Co ci się stało w tę nogę?

– Oberwałem strzałą. Chyba od Ygritte. – To ci dopiero kobieta. Jednego dnia cię całuje, a drugiego dnia szpikuje strzałami. – Ona nie żyje. – Tak? – Tormund potrząsnął ze smutkiem głową. – Szkoda. Gdybym był z dziesięć lat młodszy, sam bym ją sobie ukradł. Miała takie włosy. No, ale najgorętszy ogień wypala się najszybciej. – Uniósł bukłak. – Za Ygritte, pocałowaną przez ogień. – Pociągnął długi łyk.

– Za Ygritte, pocałowaną przez ogień – powtórzył Jon, gdy Tormund podał mu naczynie, i wypił jeszcze więcej. – Czy to ty ją zabiłeś? – Mój brat. Jon nie wiedział który i miał nadzieję, że nigdy się tego nie dowie. – Wy cholerne wrony. – Głos Tormunda był szorstki, lecz dziwnie pełen współczucia. – Ten Długa Włócznia ukradł moją córkę. Mundę, moje jesienne jabłuszko. Zabrał ją z namiotu na oczach czterech

braci. Ten wielki głąb Toregg smacznie sobie spał, a Torwynd... no cóż, Torwynd Potulny, to mówi wszystko. Ale młodsi zmusili chłopaka do walki. – A Munda? – zapytał Jon. – To moja krew – oznajmił z dumą Tormund. – Rozkwasiła mu wargę i odgryzła pół ucha, a plecy ma tak podrapane, że nie może nosić płaszcza. Ale spodobał się jej. Czemu miałby się nie spodobać? Przecież wiesz, że nie walczy włócznią. Nigdy nie walczył. No to skąd się wziął ten przydomek? Ha!

Jon musiał się roześmiać. Nawet tu, nawet teraz. Ygritte lubiła Rika Długą Włócznię. Miał nadzieję, że dziki znajdzie trochę radości z Mundą. Ktoś powinien gdzieś znaleźć radość. – Nic nie wiesz, Jonie Snow – powiedziałaby mu Ygritte. Wiem, że umrę – pomyślał. Tyle przynajmniej wiem. – Wszyscy muszą umrzeć – słyszał niemal jej głos. – Mężczyźni, kobiety i wszystkie zwierzęta, które latają w powietrzu, pływają w wodzie albo

chodzą po ziemi. Nie chodzi o to, kiedy umrzemy, Jonie Snow. Ważne tylko, jak to się stanie. Łatwo ci mówić – odpowiedział jej w myśli. Poległaś bohaterską śmiercią w bitwie, szturmując zamek nieprzyjaciela. Ja umrę jako renegat i morderca. Jego śmierć nie będzie też szybka, chyba że zginie od miecza Mance’a. Wkrótce znaleźli się pośród namiotów. Było to typowe obozowisko dzikich, chaotyczny labirynt ognisk i latryn, pełen swobodnie wałęsających się kóz i dzieci, owiec beczących między drzewami i końskich skór suszących się

na kołkach. Nie było tu żadnego planu, porządku ani umocnień. Wszędzie jednak roiło się od mężczyzn, kobiet i zwierząt. Część dzikich go ignorowała, lecz na każdego, kto zajmował się spokojnie swoimi sprawami, przypadało dziesięciu takich, którzy przerywali swe czynności, by gapić się na niego. Dzieci kucające przy ogniskach, stare kobiety w zaprzężonych w psy wózkach, jaskiniowcy o pomalowanych twarzach, łupieżcy ze szponami, wężami albo odciętymi głowami na tarczach – wszyscy śledzili go wzrokiem. Jon widział też włóczniczki, których długie włosy powiewały na niosącym ze sobą

zapach sosen wietrze. Nie było tu prawdziwych wzgórz, ale biały futrzany namiot Mance’a Raydera ustawiono na kamienistym wzniesieniu na samej granicy drzew. Król za Murem czekał na zewnątrz. Jego wystrzępiony czerwono-czarny płaszcz łopotał na wietrze. Towarzyszyła mu Harma Psi Łeb, która zaprzestała już nękających inne odcinki Muru wypadów, a także Varamyr Sześć Skór ze swym cieniokotem i dwoma chudymi, szarymi wilkami.

Kiedy zobaczyli, kogo przysłała Straż, Harma odwróciła głowę i splunęła, a jeden z wilków Varamyra wyszczerzył kły i warknął. – Musisz być bardzo odważny albo bardzo głupi, Jonie Snow, jeśli przychodzisz do nas ubrany w czarny płaszcz – odezwał się Mance Rayder. – A w co innego miałby się ubierać człowiek z Nocnej Straży? – Zabij go – nalegała Harma. – Wyślij jego ciało na górę w tej ich klatce i zażądaj, żeby przysłali kogoś innego. Wezmę sobie jego głowę jako sztandar. Sprzedawczyk jest gorszy od psa.

– Ostrzegałem cię, że to kłamca. – Głos Varamyra brzmiał łagodnie, lecz wąskie, szare ślepia jego cieniokota spoglądały na Jona z wyrazem nie skrywanego głodu. – Nigdy mi się nie podobał jego zapach. – Schowaj pazury, zwierzoludzie. – Tormund Zabójca Olbrzyma zeskoczył z konia. – Chłopak przybył tu nas wysłuchać. Jeśli chcesz położyć na nim łapę, to pamiętaj, że od dawna miałem ochotę na futro z cieniokota. – Tormund Miłośnik Wron – zadrwiła

Harma. – Potrafisz się tylko przechwalać, starcze. Zmiennoskóry był niepozornym jak mysz, łysym mężczyzną o szarej twarzy, przygarbionych barkach i wilczych ślepiach. – Gdy koń zostanie ujeżdżony, wszyscy mogą go dosiadać – oznajmił cichym głosem. – A gdy zwierzę raz połączy się z człowiekiem, każdy zmiennoskóry może się wśliznąć do jego wnętrza, żeby je opanować. Orell usychał już pod piórami, wziąłem więc jego orła dla siebie. Połączenie działa jednak w obie strony, wargu. Orell żyje teraz we mnie i szepcze mi, jak bardzo cię

nienawidzi. Mogę też szybować nad Murem i widzieć go oczyma ptaka. – Dlatego wszystko wiemy – dodał Mance. – Wiemy, jak mało was było, gdy zniszczyliście żółwia. Ilu ludzi przybyło ze Wschodniej Strażnicy. Jak niewiele zapasów wam zostało. Smoły, oleju, strzał, włóczni. Straciliście nawet schody, a klatka może zabrać tylko garstkę. Wiemy o tym wszystkim. A teraz wy wiecie, że o tym wiemy. – Uniósł połę namiotu. – Wejdź do środka. Reszta niech zaczeka tutaj. – Co, nawet ja? – obruszył się Tormund.

– Zwłaszcza ty. Jak zawsze. W środku było ciepło. Pod otworami odprowadzającymi dym płonęło niewielkie ognisko, a obok stosu futer, na którym leżała blada, spocona Dalia, paliło się w piecyku koksowym. Val trzymała siostrę za rękę. – Przykro mi, że Jarl spadł z Muru – powiedział jej. Omiotła go spojrzeniem jasnoszarych oczu. – Zawsze wspinał się zbyt szybko. Jej uroda pozostała nie zmieniona.

Szczupła dziewczyna o obfitych piersiach, nawet siedząc, była pełna wdzięku. Miała wyraźne, wysoko ustawione kości policzkowe i gruby warkocz barwy miodu, opadający aż do talii. – Zbliża się czas rozwiązania – wyjaśnił Mance. – Dalia i Val zostaną tutaj. Wiedzą, co chcę ci powiedzieć. Twarz Jona była zimna jak lód. Zabić człowieka w jego własnym namiocie podczas rozejmu to wystarczająco ohydny postępek. Czy muszę zamordować go na oczach jego żony, w chwili gdy ich dziecko będzie przychodziło na świat? Zacisnął palce

prawej dłoni. Mance nie miał zbroi, lecz jego miecz wisiał w pochwie u lewego biodra. W namiocie było też sporo innej broni: liczne sztylety, łuk i kołczan pełen strzał, włócznia o grocie z brązu leżąca obok wielkiego czarnego... rogu. Jon wessał powietrze w płuca. To wojenny róg, cholernie wielki. – Tak – potwierdził Mance. – Róg Zimy, w który ongiś zadął Joramun, by przebudzić śpiących w ziemi olbrzymów.

Róg był olbrzymi, osiem stóp długości, mierząc wzdłuż krzywizny, a u wylotu tak szeroki, że Jon mógłby włożyć do niego rękę po łokieć. Jeśli to róg tura, to największego, jaki kiedykolwiek żył. W pierwszej chwili pomyślał, że okucia są z brązu, gdy jednak podszedł bliżej, przekonał się, że zrobiono je ze złota. Starego złota, raczej brązowego niż żółtego i pokrytego runami. – Ygritte mówiła, że nie znaleźliście rogu. – Myślałeś, że tylko wrony potrafią kłamać? Polubiłem cię, chociaż jesteś bękartem...

ale nigdy ci nie ufałem. Na moje zaufanie trzeba zasłużyć. Jon spojrzał na niego. – Jeśli macie Róg Joramuna, to czemu nie zrobiliście z niego użytku? Po co budować żółwie i wysyłać Thennów, żeby wymordowali nas podczas snu? Jeśli ten róg ma moc, o której mówią pieśni, to czemu po prostu w niego nie zadąć i tyle? Odpowiedziała mu Dalia, która leżała, czekając na rozwiązanie, na stosie futer obok piecyka. – My, wolni ludzie, wiemy rzeczy, o

których klękacze zapomnieli. Czasami najkrótsza droga nie jest najbardziej bezpieczna, Jonie Snow. Rogaty Lord powiedział kiedyś, że czary są mieczem bez rękojeści. Nie da się nimi bezpiecznie władać. Mance przebiegł dłonią wzdłuż krzywizny wielkiego rogu. – Nikt nie wybiera się na łowy z jedną tylko strzałą w kołczanie – rzekł. – Miałem nadzieję, że Styrowi i Jarlowi uda się zaskoczyć twoich braci i otworzyć przed nami bramę. Odciągnąłem stąd wasz garnizon

pozorowanymi atakami. Wiedziałem, że Bowen Marsh połknie tę przynętę, ale wasza banda kalek i sierot okazała się bardziej nieustępliwa, niż przewidywałem. Niech ci się jednak nie zdaje, że nas powstrzymaliście. Prawda wygląda tak, że was jest za mało, a nas zbyt wielu. Mógłbym kontynuować szturm w tym miejscu, a jednocześnie wysłać dziesięć tysięcy ludzi na tratwach przez Zatokę Fok, żeby zaatakowali Wschodnią Strażnicę od tyłu. Mógłbym wziąć szturmem Wieżę Cieni. Znam prowadzące do niej drogi jak nikt z żyjących. Mógłbym wysłać ludzi i mamuty, żeby odkopali spod ziemi bramy w zamkach, które

opuściliście. We wszystkich naraz. – To dlaczego tego nie zrobisz? Jon mógłby w tej chwili wyciągnąć Długi Pazur, chciał jednak usłyszeć, co ma do powiedzenia dziki. – Chodzi mi o krew – wyjaśnił Mance Rayder. – Prędzej czy później zwyciężyłbym, ale koszty byłyby poważne, a moi ludzie stracili już wystarczająco wiele krwi. – Nie ponieśliście znowu tak wielkich strat. – Z waszych rąk nie. – Mance

przypatrzył się twarzy Jona. – Widziałeś Pięść Pierwszych Ludzi. Wiesz, co się tam wydarzyło. Wiesz, kto nam zagraża. – Inni... – Ich siły rosną, w miarę jak dni stają się coraz krótsze, a noce coraz zimniejsze. Najpierw zabijają naszych ludzi, a potem wysyłają przeciw nam ich trupy. Olbrzymy nie były w stanie się im oprzeć, podobnie jak Thennowie, klany znad zamarzniętych rzek, Rogostopi. – Ani ty?

– Ani ja – przyznał głosem pełnym gniewu i goryczy zbyt wielkiej, by można ją było wyrazić słowami. – Raymun Rudobrody, Bael Bard, Gendel i Gorne, Rogaty Lord, wszyscy oni szli na południe jako zdobywcy, a ja przybywam z podkulonym ogonem, żeby ukryć się za waszym Murem. – Ponownie dotknął rogu. – Jeśli zadmę w Róg Zimy, Mur runie. Tak przynajmniej zapewniają pieśni. Niektórzy z moich ludzi nie pragną niczego bardziej... – Ale kiedy Mur runie, co powstrzyma Innych? – zapytała Dalia. Mance uśmiechnął się do niej czule.

– Znalazłem sobie mądrą kobietę. Prawdziwą królową. – Ponownie spojrzał na Jona. – Wróć i powiedz im, żeby otworzyli bramę i przepuścili nas na drugą stronę. Jeśli to zrobią, oddam im róg i Mur będzie stał aż po kres dni. Otworzyć bramę i przepuścić ich. Łatwo powiedzieć, jakie jednak będą tego skutki? Olbrzymy obozujące w ruinach Winterfell? Kanibale w wilczym lesie, rydwany mknące przez krainę kurhanów, dzicy kradnący córki cieśli okrętowych i jubilerów z Białego Portu

albo rybaczki z Kamiennego Brzegu? – Czy jesteś prawdziwym królem? – zapytał nagle Jon. – Nigdy nie włożyłem na głowę korony ani nie usadziłem tyłka na żadnym cholernym tronie, jeśli o to pytasz – odparł Mance. – Jestem urodzony tak nisko, jak to tylko możliwe, żaden septon nigdy nie namaścił mi łba olejkami, nie mam na własność ani jednego zamku, a moja królowa nosi futra i bursztyny, nie jedwabie i szafiry. Sam sobie jestem rycerzem, błaznem i harfiarzem. Nikt nie zostaje królem za Murem dlatego, że był nim jego ojciec. Wolni ludzie nie mają szacunku do

imion i nie obchodzi ich, który brat urodził się pierwszy. Szanują wojowników. Kiedy opuściłem Wieżę Cieni, było pięciu mężczyzn, którzy chełpili się, że nadają się na królów. Jednym z nich był Tormund, drugim magnar. Pozostałych trzech zabiłem, gdy stało się jasne, że wolą walczyć, niż się podporządkować. – Możesz zabijać wrogów, ale czy potrafisz wziąć w ryzy przyjaciół? – zapytał bez ogródek Jon. – Jeśli przepuścimy twoich ludzi, to czy starczy ci sił, by zmusić ich do przestrzegania praw i królewskiego pokoju?

– Czyich praw? Praw Winterfell i Królewskiej Przystani? – Mance parsknął śmiechem. – Jeśli będziemy potrzebowali praw, sami je sobie stworzymy. Możecie też sobie zachować swoją królewską sprawiedliwość i królewskie podatki. Oferuję wam róg, nie naszą wolność. Nie klękniemy przed wami. – A co, jeśli odmówimy? Jon nie wątpił, że tak się stanie. Stary Niedźwiedź mógłby go przynajmniej wysłuchać, choć z pewnością wzdrygnąłby się przed myślą o

wpuszczeniu na obszar Siedmiu Królestw trzydziestu czy czterdziestu tysięcy dzikich. Alliser Thorne i Janos Slynt odrzucą tę propozycję bez chwili zastanowienia. – Jeśli odmówicie – odparł Mance Rayder – za trzy dni o świcie Tormund Zabójca Olbrzyma zadmie w Róg Zimy. Mógłby zanieść tę wiadomość do Czarnego Zamku i opowiedzieć im o Rogu Zimy, lecz jeśli zostawi Mance’a przy życiu, lord Janos i ser Alliser uznają to za dowód, że jest renegatem. Przez głowę Jona przemknęło tysiąc różnych myśli. Gdybym zniszczył róg, rozbił go na kawałki... nim jednak

zdążył dokończyć tę myśl, jego uszu dobiegł niski jęk jakiegoś innego rogu, osłabiony przez skórzane ściany namiotu. Mance również go usłyszał. Zmarszczył brwi i podszedł do wyjścia. Jon podążył za nim. Na zewnątrz dźwięk był głośniejszy. Zew rogu obudził cały obóz. Obok nich przebiegło trzech Rogostopych, dźwigających długie włócznie. Konie rżały i parskały, a olbrzymy ryczały coś w starym języku. Nawet mamuty były niespokojne. – To róg zwiadowcy – powiedział Mance’owi Tormund.

– Coś się zbliża. – Varamyr siedział ze skrzyżowanymi nogami na po części zamarzniętej ziemi. Wilki krążyły niespokojnie wokół niego. Przemknął po nim cień. Jon uniósł głowę i ujrzał niebieskoszare skrzydła orła. – Ze wschodu. „Kiedy umarli chodzą, mury, pale i miecze nic nie znaczą. Z umarłymi nie da się walczyć, Jonie Snow. Nikt nie wie tego nawet w połowie tak dobrze jak ja”. Harma skrzywiła się wściekle. – Ze wschodu? Upiory powinny być gdzieś za nami.

– Ze wschodu – powtórzył zmiennoskóry. – Coś się zbliża. – Inni? – zapytał Jon. Mance potrząsnął głową. – Inni nigdy nie przychodzą wtedy, gdy słońce stoi na niebie. – Przez strefę śmierci mknęły rydwany pełne ludzi wymachujących włóczniami z zaostrzonej kości. Król jęknął. – Dokąd się wybierają, niech ich szlag! Quenn, zapędź tych durniów z powrotem tam, gdzie jest ich miejsce. Niech ktoś przyprowadzi mojego konia. Klacz, nie ogiera.

Przynieście mi też zbroję. – Mance zerknął podejrzliwie na Mur. Na jego szczycie stali przyciągający strzały słomiani żołnierze. Nic się tam nie ruszało. – Harma, niech twoi łupieżcy siadają na koń. Tormund, znajdź swoich synów i daj mi potrójną linię włóczni. – Tak jest – rzucił Tormund i oddalił się. – Widzę ich – odezwał się niepozorny zmiennoskóry, zamykając oczy. – Jadą wzdłuż strumieni i wydeptanymi przez zwierzynę ścieżkami. – Kto?

– Ludzie. Ludzie na koniach. Ludzie w stali i ludzie w czerni. – Wrony. – W ustach Mance’a to słowo brzmiało jak przekleństwo. Spojrzał na Jona. – Czyżby moi dawni bracia sądzili, że uda im się mnie zaskoczyć, jeśli zaatakują podczas rozmów? – Jeśli planowali atak, to nic mi o tym nie powiedzieli. Jon w to nie wierzył. Lord Janos miał za mało ludzi, by zaatakować obóz dzikich.

Poza tym znajdował się po niewłaściwej stronie Muru, a brama była zatkana gruzem. On uknuł inną zdradę. To nie może być jego robota. – Jeśli znowu mnie okłamałeś, nie wyjdziesz stąd żywy – ostrzegł go Mance. Wartownicy przyprowadzili mu konia i przynieśli zbroję. Jon zauważył, że w obozie zapanował chaos. Niektórzy dzicy próbowali ustawić się w szyk, jakby mieli zamiar szturmować Mur, inni uciekali do lasu, staruszki kierowały swe zaprzężone w psy wózki na wschód, a mamuty przesuwały się na zachód. Sięgnął ręką przez ramię i

wyciągnął Długi Pazur dokładnie w tej samej chwili, gdy z odległego o trzysta jardów lasu wyłoniła się wąska linia zwiadowców. Mieli na sobie czarne kolczugi, półhełmy i płaszcze. Mance, który nie zdążył jeszcze nałożyć zbroi, wydobył miecz. – Nic o tym nie wiesz, co? – zapytał zimno Jona. Zwiadowcy płynęli na obóz dzikich powoli jak miód w zimny poranek, przedzierając się przez kępy janowca i skupiska drzew, przez korzenie i głazy.

Dzicy ruszyli im na spotkanie z głośnymi bojowymi okrzykami. Wymachiwali maczugami, mieczami z brązu i toporami z krzemienia, galopując prosto na odwiecznego wroga. „Krzyk, cięcie i wspaniała, bohaterska śmierć”. Jon nieraz słyszał, jak jego bracia tak właśnie opisywali sposób walki dzikich. – Wierz sobie, w co chcesz – rzekł królowi za Murem – ale nic mi nie wiadomo o żadnym ataku. Nim Mance zdążył mu odpowiedzieć, przemknęła obok nich Harma, a za nią trzydziestu łupieżców. Przed nią jechał jej sztandar, martwy pies nadziany na

włócznię. Przy każdym kroku skapywała z niego krew. – Możliwe, że mówisz prawdę – stwierdził Mance, obserwując atak jej oddziału na zwiadowców. – Ci tutaj wyglądają mi na ludzi ze Wschodniej Strażnicy. To marynarze na koniach. Cotter Pyke zawsze miał więcej odwagi niż rozsądku. Załatwił Lorda Kości na Długim Kurhanie i pewnie wydawało mu się, że zrobi to samo ze mną. Jeśli mam rację, to jest głupcem. Brakuje mu ludzi, by... – Mance! – rozległ się krzyk. To był

zwiadowca, który wypadł spomiędzy drzew na spienionym koniu. – Mance, jest ich więcej, otaczają nas ze wszystkich stron, żelaźni ludzie, żelaźni, cały zastęp żelaznych ludzi. Mance zaklął szpetnie i skoczył na siodło. – Varamyr, zostań tu i pilnuj, żeby Dalii nic się nie stało. – Król za Murem wskazał mieczem na Jona. – A szczególnie miej na oku tę wronę. Jeśli spróbuje ucieczki, rozszarp jej gardło. – Zrobię to. – Zmiennoskóry był o

głowę niższy od Jona, a do tego tłusty i przygarbiony, lecz jego cieniokot mógłby wypruć chłopakowi flaki jednym uderzeniem łapy. – Nadchodzą też z północy – oznajmił Mance’owi Varamyr. – Lepiej już ruszaj. Mance włożył hełm z kruczymi skrzydłami. Jego ludzie również dosiedli koni. – Klin – rozkazał król za Murem – za moimi plecami. Gdy jednak wbił pięty w boki klaczy i pomknął w stronę zwiadowców, ustawiona za nim grupa straciła wszelkie podobieństwo do

jakiejkolwiek formacji. Jon postąpił krok w stronę namiotu, myśląc o Rogu Zimy, drogę zagrodził mu jednak machający gniewnie ogonem cieniokot. Bestia rozdęła nozdrza, a z jej zakrzywionych kłów skapywała ślina. Czuje woń mojego strachu. Bardziej niż kiedykolwiek dotąd zatęsknił za Duchem. Dwa wilki zaszły go od tyłu, warcząc głośno. – Chorągwie – usłyszał szept Varamyra. – Widzę złote sztandary, och... – Obok nich przeszedł trąbiący donośnie mamut. W drewnianej wieży na jego grzbiecie siedziało sześciu łuczników. – Król... nie...

Zmiennoskóry odrzucił głowę do tyłu i wydał z siebie przeraźliwy, rozdzierający, pełen bólu wrzask. Varamyr padł na ziemię, wijąc się konwulsyjnie. Kot również się szarpał z bólu... a wysoko na wschodnim niebie, na tle ściany chmur, widać było płonącego orła. Przez jedno uderzenie serca ptak świecił jaśniej niż gwiazda, otoczony łuną czerwieni, złota i oranżu. Tłukł szaleńczo skrzydłami, jakby próbował uciec przed bólem, wznosząc się coraz wyżej i wyżej. Krzyk wywabił z namiotu Val. Kobieta miała zupełnie zbielałą twarz. – Co się dzieje? Co mu się stało? –

Wilki Varamyra walczyły ze sobą, a cieniokot umknął pomiędzy drzewa. Zmiennoskóry nadal wił się na ziemi. – Co mu jest? – dopytywała się przerażona Val. – Gdzie Mance? – Tam – odparł Jon, unosząc rękę. – Pojechał na bitwę. Król prowadził swój nieregularny klin do ataku na zwiadowców. W jego ręku błyszczał miecz. – Pojechał? Nie mógł nigdzie pojechać. Zaczęło się.

– Bitwa? Zwiadowcy pierzchli przed okrwawionym psim łbem Harmy. Łupieżcy ścigali uciekających między drzewa ludzi w czerni, krzycząc i wymachując mieczami. Z lasu wyłonili się jednak następni ludzie, kolumna konnicy. Rycerze na bojowych rumakach – pomyślał Jon. Harma musiała się przegrupować i zawrócić, by pomknąć im na spotkanie. Połowa jej ludzi zapuściła się już jednak zbyt daleko.

– Poród! – zawołała Val. Ze wszystkich stron dobiegał go blaszany dźwięk trąb. Dzicy nie mają trąb, tylko rogi. Wolni ludzie również o tym wiedzieli. Ich szeregi ogarnęło zamieszanie. Jedni biegli w stronę walki, drudzy w przeciwnym kierunku. Jeden z mamutów stratował stadko owiec, które trzej ludzie próbowali zapędzić na zachód. Bito w bębny. Dzicy próbowali sformować linie i czworoboki, było już jednak na to za późno, a oni byli zbyt powolni i za słabo zorganizowani. Nieprzyjaciel nadciągał od strony lasu, ze wschodu, z północnego wschodu, z północy – trzy

potężne kolumny ciężkiej konnicy, odzianej w ciemną, lśniącą stal i jaskrawe wełniane opończe. Nie byli to ludzie ze Wschodniej Strażnicy. Ci tworzyli jedynie linię zwiadowców. To była armia. Król? Jon był tak samo zdezorientowany jak dzicy. Czyżby wrócił Robb? A może to chłopiec zasiadający na Żelaznym Tronie raczył wreszcie się ruszyć? – Lepiej wracaj do namiotu – polecił Val. Po drugiej stronie pola jedna z kolumn zalała łupieżców Harmy Psi Łeb. Druga uderzyła we flankę włóczników Tormunda w tej samej chwili, gdy

Zabójca Olbrzyma i jego synowie rozpaczliwie próbowali zawrócić oddział w jej stronę. Olbrzymy wdrapywały się już jednak na swe mamuty, co dosiadającym zakute w zbroje konie rycerzom nie spodobało się w najmniejszym stopniu. Ich rumaki kwiczały głośno i pierzchały w panice na sam widok ociężałych żywych gór. W szeregi dzikich jednak również zakradł się strach. Setki kobiet i dzieci umykały z pola bitwy, niekiedy wpadając wprost pod końskie kopyta. Jon zauważył zaprzężony w psy wózek jakiejś staruszki, który przeciął nagle drogę trzem rydwanom, doprowadzając do ich kolizji.

– Bogowie – wyszeptała Val – bogowie, dlaczego to robią? – Wracaj do namiotu i zostań z Dalią. Tu nie jest bezpiecznie. Wewnątrz niebezpieczeństwo nie będzie wiele mniejsze, lepiej jednak było jej o tym nie mówić. – Pójdę poszukać położnej – nie ustępowała Val. – Ty jesteś położną. Ja zostanę tutaj, dopóki nie wróci Mance. Stracił na chwilę z oczu króla za Murem, teraz jednak wypatrzył go

ponownie. Mance przebijał się przez grupę jeźdźców. Środkowa kolumna poszła w rozsypkę po ataku mamutów, dwie pozostałe zaciskały się jednak niczym szczypce. Na wschodniej granicy obozu grupa łuczników wypuszczała zapalające strzały w kierunku namiotów. Jeden z mamutów uniósł trąbą rycerza z siodła i cisnął go na odległość czterdziestu stóp. Obok namiotu Mance’a przebiegała coraz szersza struga dzikich. Kobiety i dzieci uciekały przed bitwą, niekiedy w

towarzystwie mężczyzn. Niektórzy z nich obrzucali Jona złowrogimi spojrzeniami, młodzieniec trzymał jednak w dłoni Długi Pazur i nikt nie odważył się go zaczepić. Nawet Varamyr uciekł, czołgając się na rękach i kolanach. Z lasu wynurzało się coraz więcej ludzi, nie tylko rycerzy, lecz również wolnych, konnych łuczników i zbrojnych w kurtkach bez rękawów oraz garnkowych hełmach. Dziesiątki, setki ludzi. Nad nimi powiewał las chorągwi. Wiatr targał nimi tak szaleńczo, że Jon nie widział większości herbów, zauważył jednak

konika morskiego, pole ptaków, pierścień kwiatów. I żółć, tak dużo żółci. Żółte sztandary z czerwonym godłem, czyj to był herb? Na wschodzie, północy i północnym wschodzie widział grupy dzikich, które próbowały stawiać opór. Napastnicy jednak zmiażdżyli je bez trudu. Wolni ludzie zachowali przewagę liczebną, ale ich wrogowie mieli stalowe zbroje i ciężkie rumaki. Jon wypatrzył Mance’a w najgęstszym wirze walki. Król za Murem stał w strzemionach, łatwy do rozpoznania dzięki czerwono-czarnemu płaszczowi oraz hełmowi ozdobionemu kruczymi

skrzydłami. Uniósł wysoko oręż, by skupić wokół siebie ludzi, lecz nagle uderzył w nich klin rycerzy uzbrojonych w kopie, miecze i berdysze. Klacz Mance’a stanęła dęba, wierzgając wściekle, i włócznia trafiła ją w pierś. Potem króla dzikich zalała fala stali. To koniec – pomyślał Jon. Poszli w rozsypkę. Dzicy pierzchli, rzucając broń. Rogostopi, jaskiniowcy i Thennowie w zbrojach z brązu, wszyscy rzucili się do ucieczki. Mance zniknął, ktoś wywijał głową Harmy zatkniętą na pice, a linie

Tormunda załamały się. Tylko olbrzymy na mamutach jeszcze się trzymały niczym włochate wyspy w czerwonym morzu. Ogień przeskakiwał z namiotu na namiot. Niektóre z wysokich sosen również stanęły w płomieniach. Przez dym widać było kolejny klin pancernej konnicy. Nad jeźdźcami łopotały chorągwie znacznie większe od poprzednich, królewskie sztandary wielkie jak prześcieradła. Na jednym z nich widniały ostre, długie języki układające się w kształt płonącego serca, drugi zaś przypominał płytę kutego złota, na której tańczył czarny jeleń.

Robert – pomyślał Jon w chwili szaleństwa, przypominając sobie biednego Owena, gdy jednak trąby zagrały znowu i rycerze ruszyli do szarży, usłyszał, jak krzyczą: – Stannis! Stannis! STANNIS! Jon odwrócił się i wszedł do namiotu.

Arya Pod gospodą na zmurszałej szubienicy wisiały kości kobiety, które kołysały się i grzechotały przy każdym podmuchu wiatru. Znam tę gospodę. Gdy spała w niej z siostrą pod czujnym okiem septy Mordane, nie było tu jednak szubienicy. – Lepiej nie wchodźmy do środka – zdecydowała nagle. – Tu mogą być duchy. – Czy wiesz, kiedy ostatnio miałem okazję wychylić kielich wina? – Sandor zeskoczył z siodła. – Poza tym musimy

się dowiedzieć, kto panuje nad rubinowym brodem. Jeśli chcesz, możesz zostać z końmi. Mnie o to dupa nie boli. – A jeśli cię poznają? – Sandor nie trudził się już zasłanianiem twarzy. Przestał się przejmować myślą, że ktoś może go rozpoznać. – Mogą cię wziąć do niewoli. – Niech tylko spróbują. Poluzował miecz w pochwie i wszedł do środka. Arya wiedziała, że nigdy nie będzie miała lepszej szansy ucieczki. Mogłaby

odjechać na Płoszce, zabierając ze sobą Nieznajomego. Przygryzła wargę, po czym wprowadziła konie do stajni i ruszyła za Ogarem. Poznali go. Powiedziała jej to cisza. To jednak nie było jeszcze najgorsze. Ona również ich poznała. Nie chudego oberżystę, kobiety czy grzejących się przy kominku parobków. Żołnierzy. Poznała żołnierzy. – Szukasz brata, Sandor? Polliver zagłębił dłoń w gorsecik siedzącej mu na kolanach dziewczyny, teraz jednak wyszarpnął ją nagle.

– Szukam wina. Oberżysto, dzban czerwonego. Clegane rzucił na podłogę garść miedziaków. – Nie chcę żadnych kłopotów, ser – oznajmił oberżysta. – To nie mów do mnie „ser”. – Usta mu zadrżały. – Głuchy jesteś, durniu? Prosiłem o wino? Daj nam dwa kubki! – krzyknął jeszcze za biegnącym mężczyzną. – Dziewczynce też chce się pić. Jest ich tylko trzech – pomyślała Arya.

Polliver spojrzał na nią przelotnie, a siedzący obok niego chłopak nie patrzył na nią w ogóle, trzeci z gości przypatrywał się jej jednak długo i intensywnie. Był to średnio zbudowany mężczyzna w średnim wieku, o twarzy tak pospolitej, że trudno było określić, ile ma lat. Łaskotek. Łaskotek i Polliver razem. Chłopak był giermkiem, sądząc po jego wieku i stroju. Miał z boku nosa wielki, biały pryszcz, a także trochę czerwonych krost na czole. – Czy to ten zaginiony szczeniak, o którym mówił ser Gregor? – zapytał Łaskotka. –

Ten, który zlał się w sitowie i zwiał? Łaskotek położył mu dłoń na ramieniu w geście ostrzeżenia i potrząsnął krótko głową. Arya natychmiast zrozumiała, o co chodzi. Chłopak tego nie pojął bądź też było mu wszystko jedno. – Ser powiedział, że ten jego szczenięcy brat zwiał z podkulonym ogonem, gdy tylko w Królewskiej Przystani zrobiło się zbyt gorąco. Powiedział, że uciekł, skomląc. Spojrzał na Ogara z głupim, drwiącym uśmiechem. Clegane przyjrzał się chłopcu bez słowa. Polliver zepchnął dziewczynę z kolan i podniósł się z

krzesła. – Chłopak jest pijany – rzucił. Zbrojny prawie dorównywał wzrostem Ogarowi, choć nie był tak silnie umięśniony. Szczęki i policzki porastała mu łopatowata broda, gęsta, czarna i równo przycięta, głowa była już jednak prawie łysa. – Ma słabą głowę i tyle. – To nie powinien pić. – Nie boję się szcze... – zaczął chłopak, lecz Łaskotek wykręcił mu nagle ucho, trzymając je od niechcenia między kciukiem a palcem wskazującym. Jego słowa przeszły w pisk bólu.

Oberżysta wrócił pośpiesznie z dwoma kamiennymi kubkami i dzbanem na cynowej tacy. Sandor uniósł dzban do ust. Arya widziała, jak mięśnie jego szyi poruszają się podczas przełykania. Gdy odstawił z trzaskiem dzban na stół, naczynie było w połowie puste. – Teraz możesz nam nalać. Lepiej pozbieraj te miedziaki, bo to jedyne pieniądze, jakie dziś zobaczysz. – Zapłacimy, kiedy skończymy pić – sprzeciwił się Polliver. – Kiedy skończycie pić, połaskoczecie oberżystę, żeby się dowiedzieć, gdzie ukrył

złoto. Zawsze tak robicie. Karczmarz nagle przypomniał sobie o czymś, co zostawił w kuchni. Miejscowi również wychodzili, a dziewczyny zdążyły się już ulotnić. Jedynym dźwiękiem słyszalnym w gospodzie było słabe potrzaskiwanie płomieni na kominku. My też powinniśmy stąd zniknąć – pomyślała Arya. – Jeśli szukasz sera, to się spóźniłeś – poinformował go Polliver. – Był w Harrenhal, ale już go tam nie ma. Wezwała go królowa. – Arya zauważyła, że człowiek Góry ma za pasem aż trzy oręże: u lewego biodra

miecz, a u prawego sztylet i trzecią broń, zbyt długą na nóż, a za krótką na miecz. – Czy wiesz, że król Joffrey nie żyje? – dodał. – Otruto go na jego własnym weselu. Arya poszła w głąb pomieszczenia. Joffrey nie żyje. Niemal widziała go przed sobą, jego blond loki, złośliwy uśmieszek i pulchne, miękkie wargi. Joffrey nie żyje! Wiedziała, że powinna się cieszyć, lecz z jakiegoś powodu nadal czuła się pusta wewnątrz. Joffrey zginął, lecz Robb również nie żył, co więc miało to za znaczenie? – Brawo dla moich dzielnych braci z Gwardii Królewskiej. – Ogar prychnął

z dojmującą pogardą. – Kto go zabił? – Podobno Krasnal. On i jego mała żonka. – Co za żonka? – Zapomniałem, że ukrywałeś się pod kamieniem. Ta dziewczyna z pomocy. Córka Winterfell. Słyszeliśmy, że zabiła króla zaklęciem, a potem zamieniła się w wilka, który miał wielkie nietoperzowe skrzydła, i wyfrunęła przez okno w wieży. Ale karła zostawiła w mieście i Cersei ma zamiar uciąć mu łeb. To głupota – pomyślała Arya. Sansa

zna tylko pieśni, nie zaklęcia, a poza tym nigdy by nie wyszła za Krasnala. Ogar siedział na ławie najbliższej wyjścia. Usta mu drżały, lecz tylko po poparzonej stronie. – Powinna zamoczyć go w dzikim ogniu i upiec. Albo łaskotać go, aż księżyc zrobi się czarny. Uniósł kubek do warg i opróżnił go jednym haustem. Jest jednym z nich – pomyślała Arya na ten widok. Przygryzła wargę tak mocno, aż poczuła smak krwi. Jest taki sam jak oni. Szkoda, że nie zabiłam go, kiedy

spał. – Czy Gregor zdobył Harrenhal? – zapytał Sandor. – Nie potrzeba było wiele zdobywania – odparł Polliver. – Najemnicy zwiali, gdy tylko usłyszeli, że się zbliżamy. Została tylko garstka. Jeden z kucharzy otworzył tylną bramę, żeby odegrać się na Hoacie za to, że uciął mu stopę – zachichotał. – Zostawiliśmy go, żeby nam gotował, i parę dziewek do grzania łoża, a resztę wyrżnęliśmy. – Całą resztę? – nie wytrzymała Arya. – No, ser zostawił sobie Hoata dla

rozrywki. – Blackfish nadal siedzi w Riverrun? – zapytał Sandor. – Już niedługo – zapewnił Polliver. – Oblegają go. Jeśli nie podda zamku, stary Frey powiesi Edmure’a Tully’ego. Poważniejsze walki toczą się tylko wokół Raventree. Blackwoodowie biją się z Brackenami. Brackenowie są teraz nasi. Ogar nalał Aryi i sobie po kubku wina, po czym wypił trunek, wpatrując się w płonący na kominku ogień.

– Ptaszyna uciekła, tak? No i bardzo dobrze. Nasrała Krasnalowi na głowę i odleciała. – Znajdą ją – stwierdził Polliver. – Nawet jeśli będą musieli wydać połowę złota Casterly Rock. – Słyszałem, że to ładna dziewczyna – odezwał się Łaskotek. – Słodka jak miód. Oblizał wargi i uśmiechnął się. – I uprzejma – zgodził się Ogar. – Prawdziwa mała dama. Nie to, co jej cholerna siostra.

– Ją też znaleźli – poinformował go Polliver. – Tę siostrę. Słyszałem, że jest przeznaczona dla bękarta Boltona. Arya piła właśnie wino, nie widzieli więc jej ust. Nie rozumiała, o czym mówi Polliver. Sansa nie ma żadnej innej siostry. Clegane roześmiał się w głos. – Co w tym takiego cholernie śmiesznego? – zapytał Polliver. Ogar nawet kącikiem oka nie spojrzał na Aryę. – Gdybym chciał, żebyś o tym wiedział, sam bym ci to wytłumaczył. Czy w

Solankach cumują jakieś statki? – W Solankach? A skąd mam wiedzieć? Słyszałem, że do Stawu Dziewic wrócili kupcy. Randyll Tarly zdobył miasto i uwięził Mootona w wieży. O Solankach nie słyszałem ani cholernego słówka. Łaskotek pochylił się na krześle. – Chcesz odpłynąć na morze, nie pożegnawszy się z bratem? – Gdy Arya usłyszała, jak zadaje to pytanie, przeszył ją dreszcz. – Ser wolałby, żebyś wrócił z nami do Harrenhal, Sandor. Założę się, że by wolał. Albo do Królewskiej Przystani...

– W dupę z tym. W dupę z nim. I w dupę z wami. Łaskotek wzruszył ramionami, wyprostował się i sięgnął ręką za głowę, by się podrapać po karku. Wydawało się, że wszystko wydarzyło się jednocześnie. Sandor dźwignął się na nogi, Polliver wydobył miecz, a Łaskotek poruszył błyskawicznie ręką i jakiś srebrzysty przedmiot śmignął w powietrzu. Gdyby Ogar siedział spokojnie, nóż mógłby mu przebić grdykę, lecz Clegane wstał już, więc otarł mu się tylko o żebra i wbił z drżeniem w ścianę obok drzwi. Ogar wybuchnął śmiechem tak zimnym i

pustym, jakby dobiegał z dna głębokiej studni. – Miałem nadzieję, że spróbujecie czegoś głupiego. Jego miecz wysunął się z pochwy akurat na czas, by sparować pierwsze uderzenie Pollivera. Gdy zabrzmiała długa pieśń stali, Arya cofnęła się o krok. Łaskotek zerwał się z ławy z krótkim mieczem w jednej dłoni, a sztyletem w drugiej. Pulchny, brązowowłosy giermek również się podniósł, próbując wydobyć miecz. Arya porwała ze stołu swój kubek z winem i cisnęła mu nim w twarz. Tym

razem rzut był celniejszy niż w Bliźniakach. Naczynie trafiło prosto w wielki, biały pryszcz i chłopak opadł ciężko na tyłek. Polliver walczył zawzięcie i metodycznie, stopniowo spychając Sandora do tyłu. Jego masywny miecz poruszał się z brutalną precyzją. Uderzenia Ogara były mniej dokładne, jego zasłony zbyt pośpieszne, a nogi powolne i niezgrabne. Jest pijany – zrozumiała zatrwożona Arya. Wypił za dużo i zbyt szybko, a do tego na pusty żołądek.

Łaskotek przesuwał się powoli wzdłuż ściany, chcąc zajść go od tyłu. Złapała drugi kubek i cisnęła nim w niego, był jednak szybszy od giermka i zdołał się uchylić na czas. W spojrzeniu, którym ją obrzucił, wyczytała zimną zapowiedź. Czy w wiosce jest ukryte złoto? – słyszała niemal jego słowa. Głupi giermek złapał za brzeg stołu i dźwignął się na kolana. Arya czuła w gardle początki paniki. Strach tnie głębiej niż miecze. Strach tnie głębiej... Sandor stęknął z bólu. Po poparzonej stronie twarzy, od skroni po policzek, spływała mu krew. Stracił

zdeformowane przez oparzenie ucho. Wydawało się jednak, że rozgniewało go to tylko. Jego wściekły atak zmusił Pollivera do odwrotu. Okładał przeciwnika starym, wyszczerbionym mieczem, który zdobył pośród wzgórz. Brodaty mężczyzna cofał się, lecz żadne z cięć nawet go nie drasnęło. Wtem Łaskotek przeskoczył ławę, szybki jak wąż, i zranił Ogara w szyję krótkim mieczem. Zabijają go powoli. Arya nie miała już pod ręką więcej kubków, mogła jednak rzucić czymś lepszym. Wyciągnęła sztylet, który zabrali umierającemu łucznikowi, i spróbowała cisnąć nim w

Łaskotka, tak jak on w Ogara. Było to jednak trudniejsze niż rzucanie kamieniem albo jabłkiem. Nóż obrócił się w locie i uderzył w cel rękojeścią. Nic nawet nie poczuł. Był zbyt skupiony na Cleganie. Atakując, Ogar uskoczył gwałtownie na bok, co dało mu pół uderzenia serca wytchnienia. Krew zalewała mu twarz i płynęła też z rany na szyi. Obaj ludzie Góry naciskali nań zawzięcie. Polliver wyprowadzał ciosy na głowę i ramiona, a Łaskotek próbował go pchnąć w brzuch albo plecy. Na stole nadal stał ciężki kamienny dzban.

Arya złapała naczynie w obie ręce, lecz gdy je podniosła, ktoś ją złapał za ramię. Dzban wyśliznął się jej z dłoni i runął na podłogę. Obrócona brutalnie Arya znalazła się twarzą w twarz z giermkiem. Zapomniałaś o nim, głupia. – Czy jesteś szczeniakiem szczeniaka? W prawej dłoni trzymał miecz, a w lewej ściskał ramię Aryi, jej dłonie były jednak wolne, wyszarpnęła więc chłopakowi nóż z pochwy i wbiła mu go w brzuch, obracając gwałtownie rękojeść. Nie nosił kolczugi ani nawet utwardzanej skóry, ostrze weszło więc gładko w ciało, tak samo jak Igła, gdy Arya zabiła chłopca stajennego w

Królewskiej Przystani. Giermek wybałuszył oczy i puścił jej ramię. Arya pobiegła ku drzwiom i wyrwała ze ściany nóż Łaskotka. Obaj przeciwnicy zapędzili Ogara do kąta za ławą. Jeden z nich ciął go w udo, pozostawiając brzydką, czerwoną rysę. Sandor oparł się o ścianę. Krwawił i dyszał głośno. Wydawało się, że ledwie się trzyma na nogach. – Rzuć miecz, to zabierzemy cię do Harrenhal – odezwał się Polliver. – Żeby Gregor mógł mnie wykończyć

osobiście? – Może odda cię mnie – zauważył Łaskotek. – Jeśli chcecie mnie dostać, to chodźcie. Sandor odepchnął się od ściany i stanął pochylony za ławą, trzymając miecz poziomo przed sobą. – Myślisz, że nie damy rady? – zapytał Polliver. – Jesteś pijany. – Możliwe – przyznał Ogar. – Ale ty jesteś trupem. Wysunął nagle nogę, zahaczył ławę i

cisnął nią mocno w golenie Pollivera. Brodaty mężczyzna zdołał w jakiś sposób zachować równowagę, lecz Ogar pochylił się, unikając jego desperackiego ataku, a potem uniósł broń, wyprowadzając straszliwe cięcie. Krew trysnęła na sufit i ściany. Miecz ugrzązł w samym środku twarzy Pollivera. Gdy Ogar go wyrwał, jego przeciwnikowi odpadła połowa głowy. Łaskotek cofnął się. Arya czuła odór jego strachu. Krótki miecz, który trzymał w dłoni, wydał się nagle zabawką w porównaniu ze znacznie dłuższym orężem Ogara. Do tego nie miał zbroi. Poruszał się szybko i stąpał lekko, ani na moment nie odrywając

spojrzenia od Sandora Clegane’a. Nie mogłoby być nic łatwiejszego, niż zajść go od tyłu i wbić mu nóż w plecy. – Czy w wiosce jest ukryte złoto? – krzyknęła Arya, zadając cios. – Srebro? Klejnoty? – Dźgnęła go jeszcze dwa razy. – Czy jest tu żywność? Gdzie się podział lord Beric? – Wdrapała się na niego, nie przestając zadawać ciosów. – Dokąd odjechał? Ilu ludzi ma ze sobą? Ilu rycerzy? Ilu łuczników? Ilu, ilu, ilu, ilu, ilu, ilu? Czy w wiosce jest złoto? Gdy Sandor odciągnął ją od trupa, ręce miała czerwone i lepkie od krwi.

– Dość tego – powiedział tylko. Sam również krwawił jak zarżnięta świnia, a idąc, powłóczył nogą. – Jest jeszcze jeden – przypomniała mu Arya. Giermek wyrwał sobie nóż z brzucha i próbował powstrzymać krwawienie dłońmi. Gdy Ogar podniósł go na nogi, chłopak krzyknął i zaczął bełkotać jak małe dziecko. – Łaski – płakał. – Proszę, nie zabijaj mnie. Matko, zmiłuj się.

– Czy wyglądam jak twoja cholerna matka? – Ogar w ogóle nie wyglądał jak człowiek. – Jego też zabiłaś – poinformował Aryę. – Dźgnęłaś go w bebechy i już po nim. Ale nie umrze tak szybko. Wydawało się, że chłopak go nie słyszał. – Przyszedłem tu po dziewczyny – jęczał – ...Polly mówił, że zrobią ze mnie mężczyznę...och, bogowie, proszę, zabierzcie mnie do zamku... do maestera, zabierzcie mnie do maestera, mój ojciec ma złoto... chodziło mi tylko o dziewczyny... łaski, ser.

Ogar spoliczkował go tak mocno, że chłopak znowu krzyknął. – Nie mów do mnie „ser”. – Znowu spojrzał na Aryę. – Jest twój, wilczyco. Ty to zrób. Zrozumiała, o co mu chodzi. Podeszła do Pollivera i uklękła na chwilę w kałuży jego krwi, by rozpiąć mu pas. Obok sztyletu wisiał drugi oręż, który był za długi na nóż, a za krótki na męski miecz... lecz do jej dłoni pasował idealnie. – Pamiętasz, gdzie jest serce? – zapytał Ogar.

Skinęła głową. Giermek zatoczył oczyma. – Łaski. Igła wbiła się między żebra i przyznała mu łaskę. – Dobrze. – Głos Ogara był ochrypły z bólu. – Jeśli przyszli tu na kurwy, to znaczy, że Gregor trzyma w rękach nie tylko Harrenhal, lecz również bród. W każdej chwili może się tu pokazać więcej jego pieszczochów, a my już zabiliśmy wystarczająco dużo tych cholernych skurwieli, jak na jeden dzień.

– Dokąd pojedziemy? – zapytała. – Do Solanek. – Oparł wielką dłoń na jej barku, żeby się nie przewrócić. – Weź trochę wina, wilczyco. I wszystkie pieniądze, które mają przy sobie. Będą nam potrzebne. Jeśli w Solankach są jakieś statki, będziemy mogli dotrzeć do Doliny drogą morską. – Wykrzywił usta w gwałtownym grymasie. Z rany po odciętym uchu wciąż ciekła mu krew. – Może lady Lysa wyda cię za swego małego Roberta. To by dopiero był związek.

Zaczął się śmiać, lecz śmiech zaraz przerodził się w jęk bólu. Gdy nadszedł czas odjazdu, potrzebował pomocy Aryi, by wdrapać się na Nieznajomego. Owiązał sobie szyję pasmem tkaniny i zdjął z kołka przy drzwiach płaszcz giermka. Strój był zielony, z zieloną strzałą na białym pasie, lecz gdy Ogar zmiął go w kłąb i przycisnął sobie do ucha, szybko zrobił się czerwony. Arya bała się, że Clegane zemdleje, gdy tylko ruszą w drogę, jakoś jednak zdołał utrzymać się w siodle. Nie mogli ryzykować spotkania z

ludźmi, którzy panowali nad rubinowym brodem, zamiast więc podążyć królewskim traktem, ruszyli na skróty na południowy wschód, poprzez porośnięte zielskiem pola, lasy i moczary. Minęło wiele godzin, nim dotarli do brzegów Tridentu. Arya zauważyła, że rzeka potulnie wróciła do swego zwykłego kanału. Jej mokry, brązowy gniew minął razem z ulewami. Ona też jest zmęczona – pomyślała dziewczynka. Nieopodal brzegu znaleźli wierzby porastające rumowisko zwietrzałych głazów.

Kamienie i drzewa tworzyły wspólnie coś w rodzaju naturalnej kryjówki, w której nikt nie mógł ich zobaczyć ani z rzeki, ani z drogi. – To miejsce będzie w sam raz – stwierdził Ogar. – Napój konie i zbierz trochę drew na ognisko. Kiedy zsunął się z siodła, musiał się złapać drzewa, żeby się nie przewrócić. – A czy nikt nie zauważy dymu? – Jeśli ktoś będzie chciał nas dorwać, wystarczy, jak pojedzie śladem mojej krwi.

Konie i drwa. Ale najpierw przynieś mi bukłak z winem. Sandor rozpalił ognisko, zawiesił nad nim hełm, wlał do niego pół bukłaka wina i osunął się na omszałą skalną wyniosłość tak ciężko, jakby już nigdy nie miał zamiaru z niej wstać. Kazał Aryi wyprać płaszcz giermka i pociąć go na pasy, które również wrzucił do hełmu. – Gdybym miał więcej wina, upiłbym się tak, żeby o wszystkim zapomnieć. Może powinienem cię wysłać do tej cholernej gospody po jeszcze parę bukłaków.

– Nie – sprzeciwiła się Arya. Chyba tego nie zrobi, prawda? Jeśli każe mi tam wracać, po prostu zostawię go i ucieknę. Roześmiał się na widok strachu na jej twarzy. – To był żart, mała wilczyco. Cholerny żart. Znajdź mi patyk, mniej więcej takiej długości i nie za gruby. Tylko spłucz z niego błoto. Nienawidzę smaku błota. Pierwsze dwa znalezione przez nią patyki nie przypadły mu do gustu. Kiedy znalazła taki, który mu odpowiadał, płomienie osmaliły już psi pysk aż po

oczy, a wino gotowało się jak szalone. – Weź kubek z mojego posłania i napełnij go do połowy – polecił jej. – Tylko ostrożnie. Jeśli przewrócisz to cholerstwo, naprawdę wyślę cię do tej gospody. Nabierz wina i wylej je na moje rany. Potrafisz to zrobić? – Arya skinęła głową. – No to na co czekasz? – warknął. Gdy za pierwszym razem napełniała kubek, otarła się kostkami dłoni o stal i oparzyła tak mocno, że zrobiły się jej pęcherze. Musiała przygryźć wargi, żeby nie krzyknąć. Ogar wykorzystał patyk do tego samego celu, ściskając go między zębami, gdy wylewała wino.

Najpierw zajęła się raną na udzie, a potem płytszą szramą na karku. Gdy lała wino na nogę, zacisnął prawą dłoń w pięść i tłukł nią o ziemię. Kiedy przeszła do szyi, wgryzł się w patyk tak mocno, że ten aż się złamał i musiała wyszukać mu nowy. Widziała w jego oczach przerażenie. – Odwróć głowę. Wylała strużkę płynu na krwawiącą, czerwoną ranę w miejscu, gdzie było ucho. Strumyki brązowej krwi i czerwonego wina spłynęły mu po szczęce. Tym

razem naprawdę krzyknął, mimo patyka. Potem zemdlał z bólu. Arya sama się domyśliła, co robić dalej. Wyłowiła z dna hełmu pasy, które zrobili z płaszcza giermka, i zabandażowała nimi rany. Gdy zajęła się uchem, musiała owiązać połowę głowy, żeby powstrzymać krwawienie. Nad Tridentem zapadł już zmierzch. Arya pozwoliła koniom się paść, a później spętała je na noc i ułożyła się, najwygodniej jak mogła, w niszy między dwiema skałami. Ognisko paliło się jeszcze przez pewien czas, a potem zgasło. Dziewczynka wpatrywała się w księżyc, świecący na niebie nad zasłoną z gałęzi.

– Ser Gregor Góra – zaczęła cicho. – Dunsen, Raff Słodyczek, ser Ilyn, ser Meryn, królowa Cersei. Czuła się dziwnie, nie wymieniając Pollivera i Łaskotka. I Joffreya też. Radowała się z jego śmierci, żałowała jednak, że nie mogła być jej świadkiem, czy nawet zabić go sama. Polliver mówił, że wykończyli go Sansa i Krasnal. Czy to mogło być prawdą? Krasnal był Lannisterem, a Sansa... Gdybym tylko mogła zamienić się w skrzydlatego wilka i odlecieć. Jeśli Sansa również nie żyła, nie było już żadnych Starków oprócz niej. Jon

przebywał na Murze, trzy tysiące mil stąd, on jednak był Snowem, a wszyscy ci wujowie i ciotki, którym chciał ją sprzedać Ogar, również nie byli Starkami. Nie byli wilkami. Sandor jęknął. Przetoczyła się na bok, by na niego spojrzeć. Zdała sobie sprawę, że jego imię również pominęła. Dlaczego to zrobiła? Próbowała pomyśleć o Mycahu, lecz trudno jej było sobie przypomnieć, jak wyglądał. Znała go tylko przez krótką chwilę. On tylko bawił się ze mną mieczem. – Ogar – wyszeptała. – Valar morghulis.

Może rano będzie już martwy... Gdy jednak przez gałęzie przesączyło się blade światło świtu, to on obudził ją czubkiem buta. Znowu śniło się jej, że jest wilczycą. Ścigała pozbawionego jeźdźca konia, który uciekał w górę zbocza. Za nią pędziła cała wataha. Gdy jednak mieli już dopaść zwierzę, Ogar wyrwał ją ze snu. Nadal jeszcze był słaby. Poruszał się powoli i niezgrabnie. Siedział bezwładnie w siodle, zlany potem, a przez opatrunek na uchu znowu sączyła się krew. Potrzebował całej swej siły po to tylko, by nie spaść

z Nieznajomego. Gdyby doścignęli ich ludzie Góry, zapewne nie zdołałby nawet wydobyć miecza. Arya obejrzała się za siebie, lecz nie dostrzegła tam nic poza przelatującą z drzewa na drzewo wroną. Słychać było jedynie szum rzeki. Już na długo przed południem Sandor Clegane chwiał się w siodle z wyczerpania. Zarządził postój, choć zostało jeszcze wiele godzin dnia. – Muszę odpocząć – powiedział tylko. Tym razem zsiadając, naprawdę się przewrócił. Zamiast spróbować wstać, poczołgał się z trudem pod drzewo i

oparł o pień. – Niech to szlag – zaklął. – Niech to szlag. Obdarłbym cię żywcem ze skóry za kubek wina, dziecko – dodał, ujrzawszy gapiącą się na niego Aryę. Przyniosła mu wody. Wypił odrobinę, poskarżył się, że smakuje błotem, i zapadł w niespokojny sen. Kiedy go dotknęła, poczuła, że jego skóra płonie. Arya powąchała bandaże, tak jak robił to maester Luwin, gdy opatrywał jej skaleczenia albo zadrapania. Najbardziej krwawił z ucha, lecz wydawało się jej, że to rana na udzie ma dziwny zapach.

Zastanawiała się, jak daleko stąd leżą te Solanki i czy potrafi znaleźć je sama. Nie musiałabym go zabijać. Mogłabym po prostu odjechać i zostawić go, żeby umarł sam. Wykończy go gorączka i będzie tu leżał pod drzewem aż po kres dni. Może jednak lepiej by było, gdyby uczyniła to osobiście. Załatwiła przecież giermka w gospodzie, a on nie zrobił nic poza złapaniem jej za ramię. Ogar zabił Mycaha. Mycaha i innych. Założę się, że zamordował stu Mycahów. Z nią zapewne zrobiłby to samo, gdyby nie szansa na okup. Wyciągnęła Igłę, która zalśniła w

promieniach słońca. Trzeba przyznać, że Polliver dbał o broń. Bez zastanowienia wykręciła ciało w bok, przybierając postawę wodnego tancerza. Zeschłe liście chrzęściły jej pod nogami. Szybka jak wąż – pomyślała. Gładka jak letni jedwab. Otworzył oczy. – Pamiętasz, gdzie jest serce? – zapytał ochrypłym szeptem. Zamarła, nieruchoma jak kamień. – Ja... ja tylko... – Nie kłam – warknął. – Nienawidzę

kłamców. A tchórzliwych oszustów jeszcze bardziej. No, zrób to. – Arya nawet nie drgnęła. – Zabiłem twojego chłopaka od rzeźnika – dodał. – Prawie przeciąłem go na pół, a potem się z tego śmiałem. – Wydał z siebie dziwny dźwięk. Dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że to było łkanie. – A jeśli chodzi o ptaszynę, twoją siostrę, stałem spokojnie w swym białym płaszczu i pozwoliłem im ją bić. Wziąłem sobie od niej tę cholerną piosenkę. Nie dała mi jej dobrowolnie. Ją też chciałem wziąć. Szkoda, że tego nie zrobiłem. Powinienem ją wyruchać w cholerę, a potem wyrwać jej serce, zamiast zostawiać ją karłowi. –

Skrzywił twarz w spazmie bólu. – Chcesz, żebym cię błagał, ty suko? Zrób to! Dar łaski... pomścij swojego małego Michaela... – Mycaha. – Arya odsunęła się od niego. – Nie zasługujesz na dar łaski. Ogar przypatrywał się lśniącymi od gorączki oczyma, jak Arya dosiada Płoszki. Nawet nie próbował się podnieść, by ją powstrzymać. – Prawdziwy wilk dobiłby ranne zwierzę – powiedział jednak, gdy już

siedziała w siodle. Może znajdą cię prawdziwe wilki – pomyślała. Może cię zwęszą, kiedy zajdzie słońce. Wtedy się przekona, co wilki robią z psami. – Nie trzeba było mnie bić tym toporem – odparła. – Trzeba było uratować moją matkę. Zawróciła klacz i oddaliła się, ani razu nie oglądając się za siebie. Pogodnym porankiem, sześć dni później, znalazła się w miejscu, gdzie

Trident zaczynał się rozszerzać, a zapach soli stawał się silniejszy niż woń drzew. Trzymała się blisko wody, mijając pola i gospodarstwa rolne, a nieco po południu ujrzała przed sobą miasteczko. Solanki – pomyślała z nadzieją. Nad osadą górował niewielki zamek, właściwie tylko warownia, składająca się z wysokiego, kwadratowego donżonu z dziedzińcem i murem kurtynowym. Większość wzniesionych w pobliżu portu sklepów, gospód i piwiarni splądrowano albo spalono, choć niektóre z nich wyglądały na zamieszkane. Port jednak pozostał na miejscu i na wschód od niego ciągnęła się Zatoka Krabów. Jej wody lśniły niebieskozielono w blasku słońca.

I były tu statki. Trzy – policzyła Arya. Są trzy. Dwa z nich były tylko małymi rzecznymi galerami, płaskodennymi łodziami służącymi do pływania po Tridencie. Trzeci jednak był większy. Pełnomorska handlowa galera miała dwa rzędy wioseł, pozłacany dziób i trzy wysokie maszty, na których wisiały zwinięte fioletowe żagle. Kadłub pomalowano na taki sam kolor. Arya wjechała do portu na Płoszce, by lepiej się przyjrzeć. Obcy nie byli tu taką rzadkością jak w małych wioskach. Nikogo nie obchodziło, kim jest i skąd się tu wzięła.

Potrzebne mi srebro. Przygryzła wargę na tę myśl. Przy Polliverze znaleźli jelenia i dwanaście miedziaków, przy pryszczatym giermku, którego zabiła, osiem srebrników, a w mieszku Łaskotka tylko parę grosików. Ogar kazał jej jednak ściągnąć mu buty i rozciąć zbroczone krwią ubrania. W każdym bucie znalazła jelenia, a pod podszewką kurtki trzy złote smoki, lecz Sandor zatrzymał wszystkie pieniądze dla siebie. To było niesprawiedliwe. Miałam do nich takie samo prawo jak on. Gdyby przyznała mu dar łaski... ale tego nie zrobiła. Nie mogła już wrócić i nie mogła też błagać o pomoc. Błaganie nic nigdy nie daje. Będzie

musiała sprzedać Płoszkę, licząc na to, że dostanie wystarczająco wiele. W porcie dowiedziała się od jakiegoś chłopca, że stajnia spłonęła, lecz kobieta, która była jej właścicielką, nadal prowadzi handel za septem. Arya znalazła ją bez trudu. Była wysoka i tęga. Otaczał ją przyjemny, koński zapach. Płoszka spodobała się jej na pierwszy rzut oka. Zapytała Aryę, skąd wzięła takiego konia, i uśmiechnęła się, słysząc jej odpowiedź. – Od razu widać, że to koń szlachetnej krwi, i nie wątpię, że należał do rycerza, słodziutka – powiedziała. – Ale ten rycerz nie był twoim poległym

bratem. Już wiele lat handluję z zamkiem i wiem, jak wyglądają szlachetnie urodzeni. Kobyła jest szlachetnej krwi, ale ty nie. – Wskazała palcem na pierś Aryi. – Znalazłaś ją albo ukradłaś, wszystko jedno. Tylko dzięki temu taki chuderlawy wypłosz jak ty może jeździć na rycerskiej klaczy. Arya przygryzła wargę. – To znaczy, że jej nie kupisz? Kobieta zachichotała. – To znaczy, że weźmiesz tyle, ile ci dam, słodziutka. Bo inaczej pójdziemy do zamku i może nie dostaniesz nic.

Albo nawet cię powieszą za to, że ukradłaś konia jakiemuś dobremu rycerzowi. W pobliżu kręciło się chyba z sześciu miejscowych, Arya wiedziała więc, że nie może zabić kobiety. Musiała przygryźć wargę i dać się oszukać. Sakiewka, którą otrzymała, była żałośnie chuda, a gdy Arya zażądała dodatkowej zapłaty za siodło, uzdę i derkę, kobieta tylko ją wyśmiała. Ogara na pewno by nie oszukała – pomyślała dziewczynka podczas długiej pieszej wędrówki do portu. Wydawało się jej, że odległość zwiększyła się o wiele mil od chwili, gdy jechała tędy

konno. Fioletowa galera wciąż tam stała. Gdyby statek odpłynął, kiedy ją okradano, nie potrafiłaby tego znieść. Kiedy się zbliżyła, po trapie wtaczano właśnie beczkę miodu. Spróbowała wejść na pokład, a wtedy stojący na pokładzie marynarz krzyknął do niej coś w języku, którego nie rozumiała. – Chcę pomówić z kapitanem – powiedziała mu. Krzyknął w odpowiedzi jeszcze głośniej, lecz przyciągnęło to uwagę tęgiego, siwowłosego mężczyzny w fioletowym

wełnianym płaszczu, który znał język powszechny. – Ja tu jestem kapitanem – oznajmił. – Czego sobie życzysz? Tylko się śpiesz, dziecko, bo muszę zdążyć na odpływ. – Chcę popłynąć na północ, na Mur. Mogę zapłacić. – Podała mu sakiewkę. – Nocna Straż ma zamek nad morzem. – Wschodnią Strażnicę. – Kapitan wysypał srebro na dłoń i zmarszczył brwi. – Czy to wszystko, co masz? To za mało. Nie musiał jej tego mówić. Wyczytała to z jego twarzy.

– Niepotrzebna mi kajuta ani nic – nie ustępowała. – Mogłabym spać w ładowni albo... – Przyjmij ją jako dziewczynkę okrętową – rzucił przechodzący obok wioślarz, który dźwigał na ramieniu belę wełny. – Może spać ze mną. – Nie gadaj świństw – warknął kapitan. – Mogłabym pracować – ciągnęła Arya. – Szorować pokłady. Szorowałam kiedyś podłogi w zamku. Albo mogłabym wiosłować... – Nie – przerwał jej – nie mogłabyś. – Zwrócił jej monety. – A nawet gdybyś

mogła, i tak nic by to nie zmieniło, dziecko. Na północy nie ma nic dla nas. Tylko lód, wojna i piraci. Mijając Przylądek Szczypcowy, zauważyliśmy chyba z tuzin pirackich statków, które płynęły na północ. Nie mam ochoty spotkać się z nimi znowu. Wybieramy się do domu i radzę ci, żebyś uczyniła to samo. Me mam domu – pomyślała Arya. Nie mam watahy. A teraz nie mam nawet konia. – Co to za statek, panie? – zapytała, gdy kapitan już się odwracał. Zatrzymał się na chwilę, by obdarzyć ją

znużonym uśmiechem. – Galeas „Córka Tytana” z Wolnego Miasta Braavos. – Zaczekaj – odezwała się nagle. – Mam coś jeszcze. – Wepchnęła ją w bieliznę, żeby jej nie zgubić, i musiała teraz głęboko wsadzić rękę. Wioślarze ryknęli śmiechem, a kapitan spoglądał na nią z wyraźnym zniecierpliwieniem. – Jeden srebrnik więcej nic nie zmieni, dziecko – rzekł po chwili. – To nie srebrnik. – Zacisnęła na niej palce. – Jest z żelaza. Proszę.

Wsunęła mu w dłoń małą czarną monetę, którą dał jej Jaqen H’ghar. Pieniążek był tak wytarty, że na twarzy wyobrażonego na nim mężczyzny nie można było dostrzec żadnych rysów. Pewnie nie jest nic wart, ale... Kapitan obrócił monetę w palcach, zamrugał powiekami i ponownie spojrzał na Aryę. – To... skąd... Jaqen mówił, że trzeba też powiedzieć słowa. Arya skrzyżowała ręce na piersi.

– Valar morghulis – rzekła tak głośno, jakby wiedziała, co to znaczy. – Valar dohaeris – odpowiedział, dotykając czoła dwoma palcami. – Oczywiście, że dostaniesz kajutę.

S a m w ell – Ssie mocniej niż mój. Goździk pogłaskała dziecko po główce i przystawiła je do piersi. – Jest głodny – wyjaśniła blondynka, Val, ta, którą czarni bracia zwali dziką księżniczką. – Do tej pory żywił się tylko kozim mlekiem i eliksirami tego ślepego maestera. Chłopiec nie miał jeszcze imienia, podobnie jak dziecko Goździk. Takie były zwyczaje dzikich. Wyglądało na to, że nawet syn Mance’a Raydera zasłuży na imię dopiero w trzecim roku życia,

choć Sam słyszał już, jak bracia zwą go „małym księciem” albo „zrodzonym w bitwie”. Popatrzył na ssące pierś niemowlę, a potem na przyglądającego się temu Jona. On się uśmiecha. Był to smutny uśmiech, z pewnością jednak uśmiech. Po raz pierwszy, odkąd wróciłem, widzę, by się uśmiechał. Pokonali pieszo drogę z Nocnego Fortu do Głębokiego Jeziora, a potem z Głębokiego Jeziora do Bramy Królowej, wędrując wąską ścieżką z jednego do drugiego zamku, tak by ani na moment nie stracić z oczu Muru. W odległości półtora dnia drogi od

Czarnego Zamku, gdy wlekli się na pokrytych stwardniałą skórą stopach, Goździk usłyszała gdzieś z tyłu konie. Kiedy się odwrócili, zobaczyli zmierzającą z zachodu kolumnę czarnych jeźdźców. – To moi bracia – uspokoił ją Sam. – Tej drogi nie używa nikt poza Nocną Strażą. Okazało się, że był to ser Denys Mallister z Wieży Cieni razem z rannym Bowenem Marshem i braćmi, którzy uszli z życiem z bitwy na Moście Czaszek. Gdy Sam zobaczył Dywena, Giganta i Edda Cierpiętnika

Tolletta, rozpłakał się żywymi łzami. To od nich dowiedział się o bitwie pod Murem. – Stannis wylądował ze swymi rycerzami we Wschodniej Strażnicy. Cotter Pyke poprowadził go ścieżkami zwiadowców, by mógł zaskoczyć dzikich – opowiadał Gigant. – Rozgromił ich. Mance Rayder dostał się do niewoli, a tysiąc jego najlepszych ludzi zginęło, między innymi Harma Psi Łeb. Reszta ponoć rozpierzchła się niczym liście na burzy. Bogowie są łaskawi – pomyślał Sam.

Gdyby nie zabłądził, gdyby ruszyli z Twierdzy Crastera prosto na południe, mogliby z Goździk wpaść prosto na bitwę... a przynajmniej do obozu Mance’a Raydera, co mogłoby być dobre dla Goździk i dziecka, z pewnością jednak nie dla niego. Sam słyszał wiele opowieści o tym, co robią dzicy z pojmanymi wronami. Zadrżał. Nic z tego, co usłyszał od braci, nie przygotowało go jednak na to, co zastał w Czarnym Zamku. Wspólna sala spłonęła doszczętnie, a wielkie drewniane schody obróciły się w stos kawałków lodu i połamanych desek. Donal Noye zginął, podobnie jak Rast, Głuchy Dick, Czerwony Alyn i wielu

innych, a mimo to Sam nigdy nie widział, by w zamku przebywało tylu ludzi. Nie czarnych braci, lecz królewskich żołnierzy. Było ich z górą tysiąc. W Królewskiej Wieży po raz pierwszy, odkąd żywi sięgali pamięcią, zamieszkał król, a na Kopii, Wieży Hardina, Szarym Donżonie, Sali Tarcz i wielu innych budynkach, które od wielu lat stały opustoszałe, powiewały chorągwie. – Ta wielka, złota z czarnym jeleniem to królewski proporzec rodu Baratheonów – wyjaśnił Goździk, która nigdy jeszcze nie widziała chorągwi. – Lis wśród

kwiatów to ród Florentów. Żółw to Estermontowie, miecznik Bar Emmonowie, a skrzyżowane trąby to herb Wensingtonów. – Są kolorowe jak kwiaty – zauważyła Goździk. – Podobają mi się te żółte, z ogniem. Spójrz, niektórzy z wojowników noszą taki sam znak na bluzach. – Gorejące serce. Nie wiem, czyj to herb. Wkrótce się tego dowiedział. – Ludzi królowej... – wyjaśnił mu Pyp,

chwilę po tym, jak krzyknął głośno z radości i zawołał: „Ryglujcie drzwi, chłopaki, Sam Zabójca wrócił z grobu”, a Grenn uściskał Sama tak mocno, że chłopak bał się, iż popękają mu żebra. – ...ale lepiej nie pytaj, gdzie jest ta królowa. Stannis zostawił ją we Wschodniej Strażnicy, razem ze swą córką i flotą. Towarzyszy mu tylko jedna kobieta. Kobieta w czerwieni. – W czerwieni? – zapytał niepewnie Sam. – Melisandre z Asshai – wyjaśnił

Grenn. – Królewska czarodziejka. Powiadają, że na Smoczej Skale spaliła żywcem człowieka, żeby Stannisowi sprzyjały wiatry podczas rejsu na północ. Walczyła też u jego boku i dała mu magiczny miecz. Zwą go Światłonoścą. Tylko zaczekaj, aż go zobaczysz. Świeci się tak, jakby miał w sobie kawałek słońca. – Ponownie popatrzył na Sama i wyszczerzył zęby w szerokim, głupim, bezradnym uśmiechu. – Wciąż nie mogę uwierzyć, że cię widzę. Jon Snow również uśmiechnął się na jego widok, lecz był to uśmiech pełen znużenia, jedyny, jaki można było teraz obejrzeć na jego twarzy.

– A więc udało ci się wrócić – stwierdził. – I przyprowadziłeś Goździk. Świetnie się spisałeś, Sam. Sądząc po słowach Grenna, Jon spisał się nawet lepiej niż świetnie. Zdobycie Rogu Zimy i wzięcie do niewoli księcia dzikich nie wystarczyło jednak ser Alliserowi Thorne’owi i jego przyjaciołom, którzy nadal zwali go renegatem. Choć maester Aemon zapewniał, że jego rana goi się dobrze, Jon miał też inne blizny, niewidoczne dla oka. To żałoba za braćmi i za tą jego dziką dziewczyną. – To dziwne – powiedział Samowi. – Craster nie darzył miłością Mance’a ani

Mance Crastera, a teraz córka Crastera karmi piersią syna Mance’a. – Mam pokarm – wyjaśniła Goździk cichym, nieśmiałym głosem. – Mój mały ssie tylko trochę. Nie jest taki żarłoczny jak ten. Val zwróciła się ku nim. – Słyszałam, jak ludzie królowej mówili, że kobieta w czerwieni zamierza oddać Mance’a płomieniom, gdy tylko będzie wystarczająco silny. Jon obrzucił ją znużonym spojrzeniem. – Mance zdezerterował z Nocnej Straży,

a ten czyn karany jest śmiercią. Gdyby to Straż go pojmała, już by wisiał, jest jednak jeńcem króla, a jego zamiarów nie zna nikt poza kobietą w czerwieni. – Chcę się z nim zobaczyć – oznajmiła Val. – Pokazać mu jego syna. Zasługuje przynajmniej na to, zanim go zabijecie. – Nie wolno go odwiedzać nikomu poza maesterem Aemonem – próbował jej wyjaśnić Sam. – Gdyby to było w mojej mocy, Mance mógłby uściskać syna. – Z twarzy Jona zniknął uśmiech. – Przykro mi, Val. – Odwrócił się. – Musimy z Samem wracać do swych obowiązków. A

przynajmniej Sam musi. Zapytamy, czy pozwolą ci zobaczyć się z Mance’em. To wszystko, co mogę obiecać. Sam zaczekał jeszcze chwilę, by uścisnąć dłoń Goździk i obiecać jej, że wróci zaraz po kolacji. Potem popędził za Jonem. Pod drzwiami pokoju stali wartownicy, ludzie królowej z włóczniami w rękach. Jon był już w połowie wysokości schodów, zatrzymał się jednak, słysząc sapanie Sama. – Bardzo polubiłeś Goździk, prawda? Sam poczerwieniał.

– Ona jest dobra. Naprawdę dobra. – Cieszył się, że długi koszmar dobiegł już końca, że wrócił do Czarnego Zamku i do swych braci... lecz czasem w nocy, gdy leżał samotnie w celi, myślał o tym, jak ciepła była Goździk, gdy leżeli pod futrami z dzieckiem między sobą. – Dzięki... dzięki niej stałem się odważniejszy, Jon. Nie odważny, ale... odważniejszy. – Wiesz, że nie możesz jej zatrzymać – ostrzegł go z wyrozumiałością w głosie Jon – tak samo, jak ja nie mógłbym zostać z

Ygritte. Powiedziałeś słowa, Sam, tak jak ja. Tak jak my wszyscy. – Wiem. Goździk mówiła, że będzie dla mnie żoną, ale... powiedziałem jej o słowach i o tym, co one znaczą. – Przełknął nerwowo ślinę. – Jon, czy w kłamstwie może być honor? – ciągnął. – Gdybym skłamał... w dobrym celu? – To pewnie zależy od kłamstwa i od celu. – Jon popatrzył na niego. – Ale nie radziłbym ci tego. Nie jesteś stworzony na kłamcę, Sam. Czerwienisz się, jąkasz i zacinasz. – To prawda – przyznał Sam – ale w liście umiałbym skłamać. Z gęsim

piórem w ręku radzę sobie lepiej. Wpadłem na... pewien pomysł. Pomyślałem, że kiedy już się tu trochę uspokoi, najlepiej dla Goździk byłoby... pomyślałem, że mógłbym ją wysłać do Horn Hill. Do mojej matki i sióstr i... o... o... ojca. Gdyby Goździk powiedziała, że dziecko jest m... moje... – Znowu się zarumienił. – Wiem, że matka by je przyjęła. Znalazłaby jakieś miejsce dla Goździk. Jakieś zajęcie lżejsze niż służba Crasterowi. A lord R... Randyll, on... on nigdy by tego nie przyznał, ale mógłby się nawet ucieszyć z tego, że zrobiłem bękarta jakiejś dzikiej dziewczynie. To by przynajmniej dowiodło, że jestem

wystarczająco męski, żeby spać z kobietą i spłodzić dziecko. Powiedział mi kiedyś, że na pewno umrę jako prawiczek, że żadna kobieta nigdy... no wiesz... Jon, gdybym to zrobił, napisał to kłamstwo... to, czy to byłoby dobre? Życie, jakie mógłby mieć ten chłopak... – Jako bękart w zamku swego dziadka? – Jon wzruszył ramionami. – To przede wszystkim zależy od twojego ojca i od tego, jaki będzie ten chłopak. Gdyby okazał się podobny do ciebie... – Nie okaże się. Przecież jego prawdziwym ojcem był Craster. Widziałeś go. Był

twardy jak stary pniak, a Goździk też jest silniejsza, niżby się zdawało. – Jeśli chłopak wykaże choć trochę zdolności do miecza i kopii, powinien znaleźć miejsce przynajmniej w straży przybocznej twego ojca – stwierdził Jon. – Zdarza się, że bękarty zostają giermkami, a potem zdobywają tytuł rycerski. Musisz jednak się upewnić, że Goździk potrafi przekonująco kłamać. Sądząc z tego, co mi opowiadałeś o lordzie Randyllu, wątpię, by okazał wyrozumiałość, gdyby się dowiedział, że go oszukano. Na stopniach pod wieżą stali kolejni wartownicy. To jednak byli ludzie

króla. Sam szybko się dowiedział, na czym polega różnica. Ludzie króla byli tak samo ordynarni i bezbożni jak inni żołnierze, podczas gdy ludzie królowej okazywali namiętne oddanie Melisandre z Asshai i jej Panu Światła. – Znowu idziesz na dziedziniec ćwiczebny? – zapytał Sam. – Czy to rozsądne ćwiczyć tak dużo, kiedy noga jeszcze ci się nie zagoiła? Jon wzruszył ramionami. – A co innego mam do roboty? Marsh odsunął mnie od wszelkich obowiązków. Boi się, że nadal jestem renegatem.

– Tylko nieliczni w to wierzą – zapewnił go Sam. – Ser Alliser i jego przyjaciele. Większość braci wie, że to nieprawda. Idę o zakład, że król Stannis też o tym wie. Przyniosłeś mu Róg Zimy i pojmałeś syna Mance’a Raydera. – Po prostu obroniłem Val i dziecko przed grabieżcami, kiedy dzicy uciekali, a potem pilnowałem namiotu aż do chwili, gdy znaleźli nas zwiadowcy. Nikogo nie pojmałem. Król Stannis twardo trzyma swych ludzi w garści. Pozwolił im na odrobinę grabieży, ale

słyszałem tylko o trzech gwałtach na dzikich kobietach i wszystkich winnych wykastrowano. Pewnie powinienem był zabijać uciekających dzikich. Ser Alliser powtarza, że wydobyłem miecz tylko po to, by bronić naszych wrogów. Mówi, że nie zabiłem Mance’a Raydera dlatego, że byłem z nim w zmowie. – To tylko ser Alliser – odparł Sam. – Wszyscy wiedzą, jaki on jest. Szlachetne urodzenie, tytuł rycerski i długoletnia służba na Murze mogłyby uczynić z ser Allisera Thorne’a poważnego kandydata na lorda dowódcę, lecz niemal wszyscy, których szkolił jako dowódca zbrojnych,

szczerze go nie znosili. Rzecz jasna, wysunięto jego kandydaturę, ale pierwszego dnia zajął szóste miejsce z niewielką liczbą głosów, a drugiego otrzymał ich jeszcze mniej, wycofał się więc i poparł lorda Janosa Slynta. – Wszyscy wiedzą, że ser Alliser jest rycerzem ze szlachetnego rodu i pochodzi z prawego łoża, a ja jestem bękartem, który zabił Qhorina Półrękiego i spał z włóczniczką. Słyszałem, jak zwali mnie wargiem. Powiedz mi, jak mogę być wargiem, jeśli nie mam wilka? – Wykrzywił usta. – Nawet w snach nie widuję już Ducha. Śnią mi się tylko krypty, kamienni

królowie na tronach. Czasami słyszę głosy Robba i ojca, jakby byli na uczcie. Ale dzieli nas od siebie mur i wiem, że dla mnie nie ma na niej miejsca. Dla żywych nie może być miejsca na ucztach umarłych. Sam zachował milczenie, choć rozdzierało mu to serce. Bran nie zginął, Jon – pragnął mu powiedzieć. Jest z przyjaciółmi. Jadą na północ na olbrzymim łosiu, żeby odnaleźć trójoką wronę w głębi nawiedzanego lasu. Brzmiało to jak bredzenie szaleńca i Sam Tarly czasami myślał, że wszystko to było snem, zwidami zrodzonymi z gorączki, strachu i głodu... i tak jednak opowiedziałby o

tym Jonowi, gdyby nie dał słowa. Trzykrotnie poprzysiągł dochować tajemnicy: Branowi, temu dziwnemu chłopcu Jojenowi Reedowi i na koniec Zimnorękiemu. – Świat sądzi, że chłopak nie żyje – oznajmił mu jego wybawca. – Niech jego kości spoczywają w pokoju. Nie chcemy, żeby ruszyli za nami poszukiwacze. Przysięgnij, Samie z Nocnej Straży. Przysięgnij na życie, które mi zawdzięczasz. – Lord Janos na pewno nie zostanie lordem dowódcą – zapewnił przyjaciela przygnębiony Sam, przestępując z nogi

na nogę. To była najlepsza pociecha, jaką mógł dać Jonowi. Jedyna pociecha. – To się nie stanie. – Sam, jesteś słodkim durniem. Otwórz oczy. To dzieje się już od wielu dni. – Jon odgarnął włosy z oczu. – Może rzeczywiście nic nie wiem, ale tyle przynajmniej wiem. Wybacz mi, proszę. Mam ochotę bardzo mocno przyłożyć komuś mieczem. Sam mógł jedynie śledzić wzrokiem druha, który ruszył zamaszystym krokiem w stronę zbrojowni i

dziedzińca ćwiczebnego. Tam właśnie Jon Snow spędzał większą część każdego dnia. W Czarnym Zamku nie było dowódcy zbrojnych, jako że ser Endrew zginął, a ser Alliser stracił zainteresowanie tą pozycją, Jon wziął więc na siebie obowiązek szkolenia co bardziej zielonych rekrutów, takich jak Atłas, Koń, Skoczek o szpotawej stopie, Arron i Emrick. A gdy mieli służbę, godzinami ćwiczył w pojedynkę z mieczem, tarczą i włócznią, gotowy stawić czoło każdemu, kto odważyłby się go zaczepić. Wracając do wieży maestera, grubas cały czas słyszał słowa przyjaciela. „Sam, jesteś słodkim durniem. Otwórz

oczy. To dzieje się już od wielu dni”. Czy Jon mógł mieć rację? By zostać lordem dowódcą Nocnej Straży, trzeba było otrzymać głosy dwóch trzecich zaprzysiężonych braci. Po dziewięciu dniach i takiej samej liczbie głosowań nikt nawet się do tego nie zbliżył. To prawda, że lord Janos zyskiwał głosy, wyprzedzając najpierw Bowena Marsha, a potem Othella Yarwycka, nadał jednak był daleko za ser Denysem Mallisterem z Wieży Cieni i Cotterem Pyke’em ze Wschodniej Strażnicy. Z pewnością któryś z nich zostanie nowym lordem dowódcą – przekonywał się Sam.

Stannis ustawił wartowników również pod drzwiami maestera. W należących do niego pomieszczeniach było gorąco i tłoczno. Leżeli tam ranni, czarni bracia, ludzie króla i ludzie królowej. Między pryczami powłóczył nogami Clydas, który trzymał w rękach dzbany z kozim mlekiem i sennym winem. Maester Aemon jeszcze nie wrócił z porannej wizyty u Mance’a Raydera. Sam zawiesił płaszcz na kołku i ruszył pomóc Clydasowi. Nawet gdy napełniał kubki i zmieniał bandaże, nie dawały mu spokoju słowa Jona. „Sam, jesteś słodkim durniem. Otwórz oczy. To dzieje się już od wielu dni”.

Minęła dobra godzina, nim mógł opuścić Clydasa i iść nakarmić kruki. Po drodze do ptaszarni zatrzymał się na chwilę, chcąc sprawdzić sporządzony przez siebie zapis ostatniego głosowania. Na początku zgłoszono ponad trzydzieści imion, większość kandydatów wycofała się jednak, gdy tylko stało się jasne, że nie mają szans. Wczorajszej nocy zostało ich siedmiu. Ser Denys Mallister otrzymał dwieście trzynaście głosów, Cotter Pyke sto osiemdziesiąt siedem, lord Slynt siedemdziesiąt cztery, Othell Yarwyck sześćdziesiąt, Bowen Marsh czterdzieści dziewięć, Trzypalcy Hobb pięć, a Edd Cierpiętnik Tollett jeden.

Pyp i jego głupie żarty. Sam przerzucił zapisy poprzednich głosowań. Ser Denys, Cotter Pyke i Bowen Marsh tracili głosy już od trzeciego dnia, a Othell Yarwyck od szóstego. Tylko Janos Slynt dzień po dniu wspinał się coraz wyżej. Usłyszał głośne quork, dobiegające z ptaszarni, złożył więc papiery i wlazł na górę nakarmić ptaki. Z zadowoleniem zauważył, że przyleciały trzy kolejne kruki. – Snow – krzyczały do niego – Snow, snow, snow. To on je tego nauczył. Nawet z nowo

przybyłymi krukami ptaszarnia wydawała się prawie pusta. Tylko nieliczne z wysłanych przez Aemona ptaków zdążyły powrócić. Ale jeden z nich dotarł do Stannisa. Jeden z nich odnalazł Smoczą Skałę i króla, którego to jeszcze obchodziło. Sam wiedział, że trzy tysiące mil na południe stąd jego ojciec przyłączył się wraz z rodem Tartych do sprawy zasiadającego na Żelaznym Tronie chłopca, lecz ani król Joffrey, ani mały król Tommen nie ruszył się z miejsca, gdy Straż błagała ich o pomoc. Jaki jest pożytek z króla, który nie chce bronić królestwa? – pomyślał rozgniewany Sam, przypominając sobie noc na Pięści

Pierwszych Ludzi i straszliwą wędrówkę do Twierdzy Crastera przez ciemność, strach i sypiący śnieg. To prawda, że patrząc na ludzi królowej, czuł się nieswojo, przynajmniej jednak przybyli na wezwanie. Wieczorem, przy kolacji, Sam szukał Jona Snow, nie znalazł go jednak nigdzie w ogromnej kamiennej sali, w której bracia spożywali obecnie posiłki. Po chwili zajął miejsce na ławie obok przyjaciół. Pyp opowiadał Eddowi Cierpiętnikowi o tym, jak zakładali się, który ze słomianych żołnierzy przyciągnie najwięcej strzał.

– Prowadziłeś prawie przez cały czas, ale ostatniego dnia Watt z Długiego Jeziora zarobił trzy i cię wyprzedził. – Nigdy w niczym nie wygrywam – poskarżył się Edd Cierpiętnik. – Za to do Watta bogowie zawsze się uśmiechali. Kiedy dzicy zrzucili go z Mostu Czaszek, jakimś cudem wylądował w ładnym, głębokim jeziorku. Powiedz mi, ile szczęścia musiał mieć, żeby ominąć te wszystkie skały? – Czy to było wysoko? – zainteresował się Grenn. – Czy upadek do wody uratował

mu życie? – Nie – zaprzeczył Edd Cierpiętnik. – I tak już nie żył, bo z głowy sterczał mu topór. Ale miał kupę szczęścia, że nie walnął o te skały. Trzypalcy Hobb obiecał dziś braciom pieczony udziec mamuta, być może licząc na to, że dzięki temu zdobędzie kilka dodatkowych głosów. Jeśli o to mu chodziło, to powinien był znaleźć młodszą sztukę – pomyślał Sam, wyciągając spomiędzy zębów kawałek ścięgna. Odsunął z westchnieniem talerz.

Wkrótce miało się odbyć kolejne głosowanie i w powietrzu utrzymywała się aura napięcia gęstsza niż dym. Cotter Pyke siedział przy kominku, otoczony przez zwiadowców ze Wschodniej Strażnicy, a ser Denys Mallister przy drzwiach, z mniejszą grupą ludzi z Wieży Cieni. Janos Slynt ma najlepsze miejsce – zrozumiał Sam. W połowie drogi między ogniem a przeciągiem. Z głębokim zaniepokojeniem zauważył, że obok Slynta siedzi Bowen Marsh. Twarz miał bladą i wynędzniałą, a jego głowę wciąż spowijały płócienne bandaże, lecz mimo to uważnie słuchał

wszystkiego, co miał do powiedzenia lord Janos. Gdy zwrócił na to uwagę przyjaciół, Pyp powiedział: – A tam dalej ser Alliser szepcze z Othellem Yarwyckiem. Po posiłku maester Aemon wstał i zapytał, czy któryś z braci zechce przemówić, nim sztony zostaną wrzucone. Pierwszy zgłosił się Edd Cierpiętnik. – Chcę tylko powiedzieć temu, kto na mnie głosuje, że z pewnością byłbym beznadziejnym lordem dowódcą – oznajmił z typową dla siebie ponurą, nieprzeniknioną miną. – Ale wszyscy

pozostali kandydaci również. Potem wstał Bowen Marsh, który wsparł się jedną dłonią na ramieniu lorda Slynta. – Bracia i przyjaciele, proszę was o wycofanie mnie z listy kandydatów. Nadal dolega mi rana i obawiam się, że to zadanie przerastałoby moje możliwości... ale nie możliwości lorda Janosa, który przez wiele lat dowodził złotymi płaszczami w Królewskiej Przystani. Proponuję, byśmy wszyscy udzielili mu poparcia. Sam usłyszał gniewne pomruki dobiegające z kąta zajmowanego przez

Cottera Pyke’a. Ser Denys popatrzył na jednego ze swych towarzyszy i potrząsnął głową. Za późno, szkoda już się stała. Zadał sobie pytanie, gdzie jest Jon i dlaczego tu nie przychodzi. Większość braci była niepiśmienna, tradycyjnie więc głosowano, wrzucając sztony do wielkiego, brzuchatego, żelaznego kociołka, który Trzypalcy Hobb i Owen Przygłup przydźwigali z kuchni. Beczki ze sztonami stały w kącie za ciężką zasłoną, by głosujący mogli dokonywać wyboru ukryci przed spojrzeniami braci. Przyjaciele mogli wrzucać sztony w imieniu tych, którzy pełnili akurat służbę, a ser Denys i Cotter Pyke głosowali za całe swe

garnizony. Gdy wreszcie zostali w sali sami, Sam i Clydas opróżnili kociołek przed maesterem Aemonem. Na stół wysypała się kaskada muszelek, kamyków i miedziaków. Pomarszczone dłonie Aemona sortowały je z zaskakującą szybkością, przesuwając muszelki tu, kamyki tam, a grosiki na bok. Trafiające się niekiedy groty strzał, gwoździe i żołędzie składał na wspólny stosik. Potem Sam i Clydas policzyli głosy. Każdy z nich prowadził odrębny zapis. Dziś pierwszy wyniki podawał Sam.

– Dwieście trzy na ser Denysa Mallistera – oznajmił. – Sto sześćdziesiąt dziewięć na Cottera Pyke’a. Sto trzydzieści siedem na lorda Janosa Slynta, siedemdziesiąt dwa na Othella Yarwycka, pięć na Trzypalcego Hobba i dwa na Edda Cierpiętnika. – Mnie wyszło sto sześćdziesiąt osiem głosów na Pyke’a – stwierdził Clydas. – Według mojej rachuby brakuje nam dwóch głosów, a według rachuby Sama jednego. – Sam policzył prawidłowo – stwierdził maester Aemon. – Jon Snow

nie wrzucił sztonu. Ale to nieważne. Nikt nie zbliżył się do wymaganej liczby głosów. Sam czuł raczej ulgę niż rozczarowanie. Nawet z poparciem Bowena Marsha lord Janos był tylko trzeci. – Kim jest tych pięciu ludzi, którzy wciąż głosują na Trzypalcego Hobba? – zadał pytanie. – Może to bracia, którzy chcą się go pozbyć z kuchni? – zasugerował Clydas. – Ser Denys stracił od wczoraj dziesięć

głosów – wskazał Sam. – A Cotter Pyke prawie dwadzieścia. To niedobrze. – Niedobrze dla ich nadziei na zostanie lordem dowódcą – skorygował go maester Aemon. – Dla Nocnej Straży może się to w ostatecznym rozrachunku okazać korzystne. Nie nam o tym decydować. Dziesięć dni to niezbyt długi okres. Były kiedyś wybory, które trwały prawie dwa lata. Trzeba było urządzić jakieś siedemset głosowań. W swoim czasie bracia podejmą decyzję. Tak – pomyślał Sam. Ale jaką?

Później, nad kubkami rozwodnionego wina w celi Pypa, Samowi rozwiązał się język. Zaczął zastanawiać się na głos. – Cotter Pyke i ser Denys Mallister ciągle tracą głosy, ale łącznie nadal mają prawie dwie trzecie – oznajmił Pypowi i Grennowi. – I jeden, i drugi byłby dobrym lordem dowódcą. Ktoś musi przekonać któregoś z nich, żeby się wycofał i poparł drugiego. – Ktoś? – zapytał z powątpiewaniem Grenn. – Ale kto? – Grenn jest taki głupi, że wydaje mu

się, iż ten ktoś, to może być on – stwierdził Pyp. – Może kiedy ten ktoś poradzi już sobie z Pyke’em i Mallisterem, mógłby też przekonać króla Stannisa, żeby się ożenił z królową Cersei. – Król Stannis jest już żonaty – sprzeciwił się Grenn. – I co ja mam z nim zrobić, Sam? – westchnął Pyp. – Cotter Pyke i ser Denys nie przepadają za sobą zbytnio – upierał się Grenn. – Kłócą się prawie o wszystko.

– Tak, ale tylko dlatego, że mają inne wyobrażenia na temat tego, co jest dobre dla Straży – nie ustępował Sam. – Gdybyśmy im wytłumaczyli... – My? – zapytał Pyp. – Jak to się stało, że „ktoś” zmienił się w „my”? Ja jestem komediancką małpą, pamiętasz? A Grenn to, hmm, Grenn. – Uśmiechnął się do Sama i poruszył uszami. – Ale ty... ty jesteś synem lorda i zarządcą maestera... – I Samem Zabójcą – dodał Grenn. – Zabiłeś Innego. – To smocze szkło go zabiło – powtórzył Sam po raz setny.

– Syn lorda, zarządca maestera i Sam Zabójca – zastanawiał się Pyp. – Może gdybyś z nimi porozmawiał... – Mógłbym to zrobić – zgodził się Sam głosem równie ponurym jak głos Edda Cierpiętnika – gdybym nie był na to zbyt wielkim tchórzem.

Jon Jon krążył powoli wokół Atłasa z mieczem w ręku, zmuszając go do obracania się wkoło. – Podnieś tarczę – polecił. – Jest za ciężka – poskarżył się chłopak ze Starego Miasta. – Musi być ciężka, żeby zatrzymać cios miecza – wyjaśnił Jon. – Podnieś ją. Podszedł bliżej i uderzył z całej siły. Atłas uniósł tarczę akurat na czas, by cios odbił

się od jej brzegu, a potem zamachnął się swoim orężem, mierząc w żebra Jona. – Dobrze – pochwalił go nauczyciel, gdy poczuł na tarczy siłę ciosu. – To było dobre, ale musisz wesprzeć uderzenie ciężarem ciała. Jeśli to zrobisz, twój cios wyrządzi więcej szkody niż wtedy, gdy włożysz w niego tylko siłę ręki. No, chodź, spróbuj jeszcze raz. Zaatakuj mnie, ale trzymaj tarczę w górze, bo inaczej przywalę ci w głowę jak w dzwon... Atłas cofnął się jednak o krok i uniósł zasłonę hełmu. – Jon – odezwał się pełnym lęku

głosem. Kiedy się odwrócił, stała tuż za nim. Otaczało ją sześciu ludzi królowej. Nic dziwnego, że na dziedzińcu zrobiło się tak cicho. Widywał już Melisandre przy jej nocnych ogniskach i niekiedy również w zamku, nigdy jednak z tak bliska. Jest piękna – pomyślał... ale w jej czerwonych oczach było coś zdecydowanie niepokojącego. – Pani. – Król chce z tobą pomówić, Jonie Snow.

Jon wbił w ziemię ćwiczebny miecz. – Czy będzie mi wolno się przebrać? Nie mogę stanąć przed królem w takim stroju. – Będziemy na ciebie czekać na szczycie Muru – odpowiedziała Melisandre. My – pomyślał Jon. Nie król. To jest jego prawdziwa królowa, nie ta kobieta, którą zostawił we Wschodniej Strażnicy. Zostawił kolczugę i zbroję w zbrojowni, wrócił do swej celi, zdjął przepocone ubranie i włożył świeży

czarny strój. Wiedział, że w klatce będzie wiał zimny wiatr, a na Murze jeszcze zimniejszy, wybrał więc gruby płaszcz z kapturem. Na koniec wziął w rękę Długi Pazur i zawiesił go sobie na plecach. U stóp Muru czekała na niego Melisandre. Odesłała ludzi królowej i była sama. – Czego chce ode mnie Jego Miłość? – zapytał Jon, gdy wchodzili do klatki. – Wszystkiego, co masz do dania, Jonie Snow. Jest królem. Zatrzasnął drzwi i pociągnął za sznur

dzwonka. Kołowrót zaczął się obracać i ruszyli w górę. Dzień był pogodny i Mur płakał. Po jego powierzchni spływały długie strużki wody, które lśniły w blasku słońca. W ciasnej żelaznej klatce bardzo dobitnie zdał sobie sprawę z bliskości kobiety w czerwieni. Nawet jej zapach jest czerwony. Przypominał mu kuźnię Mikkena, woń rozgrzanego do czerwoności żelaza, odór dymu i krwi. Pocałowana przez ogień – pomyślał, wspominając Ygritte. Wiatr szarpał długimi czerwonymi szatami Melisandre, które tłukły o nogi stojącego obok Jona.

– Nie jest ci zimno, pani? – zapytał. – Nigdy nie marznę – odparła ze śmiechem. Rubin, który nosiła pod brodą, zdawał się pulsować w rytm uderzeń jej serca. – Żyje we mnie ogień Pana, Jonie Snow. Poczuj go. – Dotknęła dłonią jego policzka i przytrzymała ją na chwilę, by mógł poczuć, jaka jest ciepła. – Takie właśnie powinno być życie – oznajmiła. – Tylko śmierć jest zimna. Stannis Baratheon stał samotnie na krawędzi Muru, spoglądając z zasępioną miną na pole zwycięskiej

bitwy i wielką zieloną puszczę, która ciągnęła się dalej. Miał na sobie czarne spodnie, bluzę i buty, strój, jaki mógłby nosić brat z Nocnej Straży. Odróżniał go od nich jedynie ciężki złocisty płaszcz, obszyty czarnym futrem i spięty broszą w kształcie płonącego serca. – Przyprowadziłam ci bękarta z Winterfell, Wasza Miłość – rzekła Melisandre. Stannis odwrócił się, by się mu przyjrzeć. Czoło miał wydatne, a jego oczy przypominały bezdenne, błękitne sadzawki. Zapadnięte policzki i mocną żuchwę porastała krótko przycięta, czarnogranatowa broda, która nie była

w stanie zamaskować wynędzniałego wyglądu. Król mocno zaciskał szczęki, podobnie jak mięśnie szyi i barków oraz prawą dłoń. Jon przypomniał sobie coś, co powiedział mu kiedyś Donal Noye o braciach Baratheonach. „Robert był wykuty z prawdziwej stali. Stannis przypomina czyste żelazo, czarne, twarde i mocne, ale kruche. Prędzej się złamie niż ugnie”. Ukląkł pełen niepokoju, zadając sobie pytanie, czego chce od niego ten łamliwy król. – Wstań. Bardzo wiele o tobie słyszałem, lordzie Snow. – Nie jestem lordem, panie. – Jon wstał. – Wiem, co słyszałeś. Że jestem

tchórzem i renegatem. Że zabiłem swego brata Qhorina Półrękiego, by dzicy darowali mi życie. Że przyłączyłem się do Mance’a Raydera i wziąłem sobie dziką kobietę za żonę. – Tak, to wszystko, a nawet więcej. Powiadają też, że jesteś wargiem, zmiennoskórym, który nocą wędruje jako wilk. – Uśmiech króla Stannisa był surowy. – Ile z tego jest prawdą? – Miałem wilkora. Nazywał się Duch. Zostawiłem go, kiedy wspiąłem się na Mur pod Szarą Wartą, i od tej pory go nie widziałem. Qhorin Półręki rozkazał

mi przyłączyć się do dzikich. Wiedział, że będą chcieli, bym dowiódł swej szczerości, zabijając go, i powiedział, że mam spełniać wszystkie ich polecenia. Kobieta nazywała się Ygritte. Złamałem z nią śluby, ale przysięgam na imię ojca, że nigdy nie byłem renegatem. – Wierzę ci – odparł król. – Dlaczego? – zapytał zdumiony Jon. Stannis żachnął się. – Znam Janosa Slynta. I znałem też

Neda Starka. Twój ojciec nie był mi przyjacielem, ale tylko głupiec wątpiłby w jego honor albo uczciwość. Jesteś do niego podobny. – Stannis Baratheon był wysokim mężczyzną, znacznie wyższym od Jona, lecz tak wychudzonym, że wyglądał na dziesięć lat starszego niż w rzeczywistości. – Wiem więcej, niż pewnie ci się zdaje, Jonie Snow. Wiem, że to ty znalazłeś sztylet ze smoczego szkła, którym syn Randylla Tarly’ego zabił Innego. – To Duch go znalazł. Nóż był owinięty w płaszcz zwiadowcy i zakopany w pobliżu Pięści Pierwszych Ludzi. Były tam też inne noże... i groty strzał albo włóczni, wszystkie ze smoczego szkła.

– Wiem, że to ty obroniłeś bramę – dodał król Stannis. – Gdyby nie ty, przybyłbym za późno. – Donal Noye obronił bramę. Zginął w tunelu, walcząc z królem olbrzymów. Stannis skrzywił się. – Noye wykuł mój pierwszy miecz, a także młot Roberta. Gdyby bogowie uznali za stosowne go oszczędzić, byłby lepszym lordem dowódcą dla waszego zakonu niż wszyscy ci głupcy, którzy użerają się teraz ze sobą o ten tytuł. – Cotter Pyke i ser Denys Mallister nie są głupcami, panie – sprzeciwił się Jon.

– To dobrzy ludzie, którzy znają się na rzeczy. Othell Yarwyck również, na swój sposób. Lord Mormont ufał im wszystkim. – Wasz lord Mormont był zbyt ufny. Dlatego właśnie zginął w taki sposób. Mówiliśmy jednak o tobie. Nie zapomniałem, że to ty przyniosłeś nam ten magiczny róg, a także pojmałeś żonę i syna Mance’a Raydera. – Dalia umarła. – Jon nadal smucił się z tego powodu. – Val to jej siostra. Nie musiałem się zbytnio trudzić, żeby pojmać ją i dziecko, Wasza Miłość. Zmusiłeś dzikich do ucieczki, a ten

zmiennoskóry, któremu Mance kazał pilnować królowej, oszalał, gdy spłonął jego orzeł. – Jon popatrzył na Melisandre. – Niektórzy mówią, że to twoja robota. Uśmiechnęła się, potrząsając długimi miedzianymi włosami. – Pan Światła ma płomienne szpony, Jonie Snow. Jon skinął głową i ponownie spojrzał na króla. – Wasza Miłość, wspomniałeś o Val. Prosiła, by pozwolono jej zobaczyć się z Mance’em Rayderem, pokazać mu

syna. To byłby... akt łaski. – Ten człowiek jest dezerterem z waszego zakonu. Wszyscy twoi bracia domagają się jego śmierci. Czemu miałbym okazywać mu łaskę? Jon nie potrafił na to odpowiedzieć. – Jeśli nie dla niego, to dla Val. Z uwagi na jej siostrę, matkę dziecka. – Polubiłeś tę Val? – Prawie jej nie znam. – Słyszałem, że jest urodziwa. – Bardzo – przyznał Jon.

– Uroda potrafi być zdradliwa. Mój brat przekonał się o tym na przykładzie Cersei Lannister. Możesz być pewien, że to ona go zamordowała. Twojego ojca i Jona Arryna również. – Skrzywił się. – Znasz tych dzikich. Jak sądzisz, czy wiedzą, co to znaczy honor? – Wiedzą – odparł Jon. – Ale to jest ich własny rodzaj honoru, panie. – Mance Rayder? – Sądzę, że tak. – A Lord Kości? Jon zawahał się.

– Zwaliśmy go Grzechoczącą Koszulą. Jest zdradliwy i krwiożerczy. Jeśli ma honor, ukrywa go głęboko pod tym strojem z kości. – A ten trzeci, ten Tormund o wielu imionach, który umknął nam po bitwie? Mów prawdę. – Tormund Zabójca Olbrzyma sprawił na mnie wrażenie człowieka, którego dobrze mieć za przyjaciela, a źle za wroga, Wasza Miłość. Stannis skinął krótko głową. – Twój ojciec był człowiekiem honoru. Nie był mi przyjacielem, ale

wiedziałem, ile jest wart. Twój brat był buntownikiem i zdrajcą, który chciał mi skraść połowę królestwa, nikt jednak nie mógłby odmówić mu odwagi. A ty? Czy chce, żebym powiedział, że go kocham? – Jestem człowiekiem z Nocnej Straży – odparł Jon sztywnym, uprzejmym tonem. – Słowa. Słowa to wiatr. Jak sądzisz, dlaczego opuściłem Smoczą Skałę i pożeglowałem na Mur, lordzie Snow? – Nie jestem lordem, panie. Mam nadzieję, że przybyłeś dlatego, iż prosiliśmy cię o pomoc. Nie wiem

tylko, czemu trwało to tak długo. Nieoczekiwanie Stannis uśmiechnął się na te słowa. – Jesteś śmiały jak prawdziwy Stark. To prawda, że powinienem był przybyć wcześniej. Gdyby nie mój namiestnik, mógłbym nie uczynić tego w ogóle. Lord Seaworth jest człowiekiem skromnego pochodzenia, lecz to właśnie on przypomniał mi o mych obowiązkach, podczas gdy ja myślałem tylko o swych prawach. Davos powiedział mi, że stawiam wóz przed koniem. Próbowałem zdobyć tron, żeby

uratować królestwo, a powinienem uratować królestwo, by zdobyć tron. – Stannis wskazał na północ. – Tam znajdę wroga, do walki z którym się narodziłem. – Jego imienia nie wolno wypowiadać – dodała cicho Melisandre. – Jest Bogiem Nocy i Strachu, Jonie Snow, a te postacie w śniegu to jego stworzenia. – Powiedziano mi, że zabiłeś jednego z tych chodzących trupów, żeby uratować życie lorda Mormonta – ciągnął Stannis. – Możliwe, że to również twoja wojna, lordzie Snow. Gdybyś tylko zechciał mi pomóc.

– Mój miecz jest zaprzysiężony Nocnej Straży, Wasza Miłość – odparł ostrożnie Jon Snow. Te słowa nie przypadły królowi do gustu. – Potrzebuję od ciebie czegoś więcej niż miecz – stwierdził Stannis, zgrzytając zębami. – Panie? – zapytał zbity z tropu Jon. – Potrzebuję północy. Północy. – Mój... mój brat Robb był królem północy.

– Twój brat był prawowitym lordem Winterfell. Gdyby został w domu i spełnił swój obowiązek, zamiast ogłosić się królem i ruszyć na podbój dorzecza, mógłby żyć do dziś. No, ale co się stało, to się nie odstanie. Nie jesteś Robbem, tak samo jak ja nie jestem Robertem. Te brutalne słowa wyzuły Jona z wszelkiej sympatii do Stannisa. – Kochałem brata. – Ja swojego również. Obaj jednak byli tym, kim byli, podobnie jak my. Ja

jestem jedynym prawowitym królem Westeros, północy i południa. A ty jesteś bękartem Neda Starka. – Stannis skierował na niego spojrzenie ciemnoniebieskich oczu. – Tywin Lannister mianował Roose’a Boltona swym namiestnikiem północy, by nagrodzić go za to, że zdradził twego brata. Żelaźni ludzie od śmierci Balona Greyjoya walczą między sobą, lecz mimo to nadal panują nad Fosą Cailin, Deepwood Motte, Torrhen’s Square i większą częścią Kamiennego Brzegu. Ziemie twego ojca krwawią, a ja nie mam sił ani czasu, by opatrzyć ich rany. Potrzebny mi lord Winterfell. Lojalny lord Winterfell.

Patrzy na mnie – pomyślał oszołomiony Jon. – Winterfell już nie istnieje. Theon Greyjoy puścił je z dymem. – Granit nie płonie tak łatwo – wskazał Stannis. – Zamek można będzie z czasem odbudować. To nie mury czynią człowieka lordem, lecz on sam. Ludzie z północy nie znają mnie i nie mają powodu mnie miłować, będę jednak potrzebował ich siły w zmaganiach, które nadejdą. Potrzebny mi syn Eddarda Starka, który przyciągnie ich pod moje sztandary. Chce mnie zrobić lordem Winterfell.

Wiatr wciąż się wzmagał, a Jonowi kręciło się w głowie tak bardzo, że bał się, iż następny podmuch strąci go z muru. – Wasza Miłość, zapominasz, że jestem Snowem, nie Starkiem. – To ty o czymś zapominasz – poprawił go Stannis. Melisandre położyła ciepłą dłoń na ramieniu Jona. – Król może jednym podpisem zmyć skazę bękarctwa, lordzie Snow. Lord Snow. Ser Alliser przezwał go tak

po to, by drwić z jego bękarciego pochodzenia. Wielu braci przejęło od niego ten przydomek. Jedni zwali go tak z sympatią, inni chcieli go zranić. Nagle jednak przezwisko nabrało w uszach Jona innego brzmienia. Stało się... czymś realnym. – To prawda – zaczął z wahaniem – zdarzało się, że królowie legitymizowali bękartów, ale... nadal pozostaję bratem z Nocnej Straży. Ukląkłem przed drzewem sercem i przysiągłem, że nie będę miał ziemi i nie spłodzę dzieci. – Jon. – Melisandre stała tak blisko, że czuł ciepło jej oddechu. – Jedynym

prawdziwym bogiem jest R’hllor. Przysięga złożona drzewu nie ma większej mocy niż ta, którą złożyłbyś własnym butom. Otwórz swe serce i wpuść do niego światło Pana. Spal te czardrzewa i przyjmij Winterfell jako dar Pana Światła. Kiedy Jon był bardzo mały, za mały, żeby rozumieć, co to znaczy być bękartem, marzył o tym, że pewnego dnia Winterfell może należeć do niego. Potem, kiedy był większy, wstydził się owych rojeń. Winterfell miało przypaść Robbowi, a potem jego synom, albo Branowi bądź

Rickonowi, gdyby Robb umarł bezpotomnie. Następne w kolejce były Sansa i Arya. Nawet marzyć o tym, że stanie się inaczej, wydawało mu się nielojalnością. To było tak, jakby zdradził ich w sercu, jakby pragnął ich śmierci. Nie chciałem tego – myślał, stojąc przed niebieskookim królem i kobietą w czerwieni. Kochałem Robba, kochałem ich wszystkich... Nie chciałem, żeby któremukolwiek z nich stała się krzywda. Ale się stała i teraz zostałem tylko ja. Wystarczy, by powiedział jedno słowo, a ze Snowa stanie się Jonem Starkiem. Wystarczy, by przysiągł temu królowi wierność, a

Winterfell będzie należało do niego. Wystarczy, by... znowu złamał przysięgę. I tym razem nie byłby to fortel. By zdobyć zamek ojca, musiałby się zwrócić przeciw jego bogom. Król Stannis ponownie spojrzał na północ. Złoty płaszcz powiewał mu na ramionach. – Możliwe, że mylę się co do ciebie, Jonie Snow. Obaj wiemy, co się opowiada o bękartach. Może brak ci honoru ojca albo wojennych zdolności brata. Ty jednak jesteś bronią, którą dał

mi Pan. Znalazłem cię tutaj, tak jak ty znalazłeś pod Pięścią schowek ze smoczym szkłem, i zamierzam zrobić z ciebie użytek. Nawet Azor Ahai nie wygrał wojny w pojedynkę. Zabiłem tysiąc dzikich, drugie tyle wziąłem do niewoli, a resztę zmusiłem do ucieczki, obaj jednak wiemy, że oni wrócą. Melisandre widziała to w płomieniach. Ten Tormund Piorunowa Pięść zapewne już w tej chwili przegrupowuje swe siły i planuje nowy atak. A im bardziej wykrwawimy się nawzajem, tym słabsi wszyscy będziemy, gdy uderzy na nas prawdziwy wróg.

Jon doszedł do takiego samego wniosku. – Masz rację, Wasza Miłość. Zastanawiał się, do czego zmierza ten król. – Gdy twoi bracia próbowali zdecydować, kto będzie nimi dowodził, ja rozmawiałem z tym Mance’em Rayderem. – Zazgrzytał zębami. – To uparty i pyszny człowiek. Nie zostawi mi innego wyboru, jak oddać go płomieniom. Wzięliśmy też jednak do niewoli innych wodzów. Tego, który każe się zwać Lordem Kości, niektórych z naczelników klanów, nowego magnara

Thennu. Twoim braciom na pewno się to nie spodoba, podobnie jak lordom twojego ojca, ale zamierzam przepuścić dzikich za Mur... tych, którzy złożą mi hołd, przysięgną przestrzegać królewskiego pokoju i królewskich praw oraz uznają Pana Światła za swego boga. Nawet olbrzymy, jeśli te ich wielkie kolana potrafią się zginać. Osiedlę ich w Darze, gdy tylko jakoś go wyciągnę od waszego nowego lorda dowódcy. Kiedy nadejdą zimne wiatry, ocalejemy albo zginiemy razem. Pora, byśmy zawarli sojusz przeciw wspólnemu wrogowi. – Popatrzył na Jona. –

Zgadzasz się? – Mój ojciec marzył o ponownym zasiedleniu Daru – przyznał młodzieniec. – Często rozmawiali o tym ze stryjem Benjenem. – Tyle że nie planował osiedlić tam dzikich... ale z drugiej strony, nigdy ich nie poznał. Jon nie miał złudzeń. Wiedział, że wolni ludzie okażą się nieposłusznymi poddanymi i niebezpiecznymi sąsiadami, gdy jednak zestawił w myślach rude włosy Ygritte z zimnymi, niebieskimi oczyma upiorów, wybór był łatwy. – Zgadzam się.

– To dobrze – ciągnął król Stannis – bo najpewniejszym sposobem na scementowanie nowego sojuszu jest małżeństwo. Zamierzam ożenić swego lorda Winterfell z tą dziką księżniczką. Być może Jon zbyt długo przebywał pośród dzikich, gdyż nie mógł powstrzymać się od śmiechu. – Wasza Miłość – rzekł – może i wziąłeś Val do niewoli, ale jeśli wydaje ci się, że możesz ją mi po prostu oddać, to musisz się jeszcze bardzo wiele nauczyć o dzikich kobietach. Ktokolwiek zechce ją poślubić, powinien być przygotowany na to, że najpierw będzie musiał wspiąć się po

tej wieży do okna i zabrać dziewczynę z celi pod groźbą miecza... – Ktokolwiek? – Stannis przeszył go ostrym spojrzeniem. – Czy to znaczy, że nie chcesz się z nią ożenić? Ostrzegam cię, że to część ceny, którą musisz zapłacić, by dostać nazwisko i zamek ojca. To małżeństwo jest konieczne, by zagwarantować lojalność naszych nowych poddanych. Odmawiasz mi, Jonie Snow? – Nie – odpowiedział zbyt pośpiesznie. Król mówił o Winterfell, a Winterfell nie było czymś, co można odrzucić tak lekko. – To znaczy... wszystko to wydarzyło się bardzo nagle, Wasza

Miłość. Czy mogę prosić o trochę czasu na zastanowienie? – Jak sobie życzysz. Ale zastanawiaj się szybko. Nie jestem cierpliwy. Twoi czarni bracia wkrótce się o tym przekonają. – Stannis oparł na ramieniu Jona wychudłą dłoń. – Nie mów nikomu ani słowa o tym, o czym tu dziś rozmawialiśmy. Kiedy wrócisz, wystarczy, jak zegniesz kolano, położysz miecz u mych stóp i przysięgniesz mi służbę, a wstaniesz jako Jon Stark, lord Winterfell.

Tyrion Gdy Tyrion Lannister usłyszał za grubymi drewnianymi drzwiami celi jakieś hałasy, przygotował się na śmierć. Już najwyższy czas – pomyślał. No, szybciej, szybciej, skończmy z tym wreszcie. Podniósł się z podłogi. Nogi miał odrętwiałe, gdyż zbyt długo trzymał je podwinięte pod siebie. Pochylił się, by rozmasować mięśnie. Nie mam zamiaru iść na spotkanie z katem, potykając się i człapiąc jak kaczka.

Zastanawiał się, czy zabiją go tutaj, w ciemnicy, czy też powloką przez całe miasto, by ser Ilyn Payne mógł mu uciąć głowę. Po tej komedianckiej farsie, jaką był proces, jego słodka siostra i kochający ojciec mogli postanowić pozbyć się go po cichu, zamiast ryzykować publiczną egzekucję. Gdyby pozwolili mi przemówić, mógłbym powiedzieć tłumowi kilka ciekawych rzeczy. Czy jednak zrobią coś tak głupiego? Klucze zgrzytnęły w zamku i drzwi jego celi, skrzypiąc, otworzyły się do środka. Tyrion oparł się plecami o wilgotną

ścianę. Żałował, że nie ma broni. Mogę jeszcze gryźć i kopać. Zginę, czując w ustach smak krwi. To zawsze coś. Żałował tylko, że nie potrafił wymyślić jakichś poruszających ostatnich słów. „Pierdolę was wszystkich” raczej nie zapewni mu miejsca w kronikach. Na jego twarz padło światło pochodni. Osłonił oczy dłonią. – No jazda, boisz się karła? Zrób to, ty synu francowatej kurwy. Jego głos ochrypł od długiego nieużywania.

– Czy to ładnie tak mówić o naszej pani matce? – Mężczyzna wszedł do środka, trzymając pochodnię w lewej dłoni. – Tu jest jeszcze gorzej niż w mojej celi w Riverrun, chociaż nie tak wilgotno. Na chwilę Tyrionowi zaparło dech w piersiach. – To ty? – No, przynajmniej większa część mnie. – Jaime był wychudły, a włosy miał krótko obcięte. – Dłoń zostawiłem w Harrenhal. Sprowadzenie Dzielnych Kompanionów zza wąskiego morza nie należało do najlepszych pomysłów ojca.

Uniósł rękę i Tyrion zobaczył kikut. Z ust wyrwał mu się histeryczny śmiech. – O bogowie – zaczął. – Jaime, tak mi przykro, ale... bogowie bądźcie łaskawi. Spójrz na nas dwóch. Chłopaki Lannisterów, Bezręki i Beznosy. – Były dni, gdy moja ręka śmierdziała tak paskudnie, że wolałbym nie mieć nosa. – Jaime opuścił pochodnię nieco niżej, by blask padł na twarz brata. – Masz imponującą bliznę.

Tyrion odwrócił wzrok od światła. – Kazali mi stanąć do bitwy bez starszego brata, który by mnie bronił. – Słyszałem, że omal nie spaliłeś miasta. – To ohydne kłamstwo. Spaliłem tylko rzekę. – Nagle Tyrion przypomniał sobie, gdzie się znajduje. – Przyszedłeś mnie zabić? – Cóż za niewdzięczność. Jeśli masz zamiar być tak nieuprzejmy, to może lepiej będzie, jeśli cię zostawię, żebyś tu zgnił.

– Gnicie nie jest losem, który przewidziała dla mnie Cersei. – Szczerze mówiąc, to rzeczywiście nie. Mają cię jutro ściąć na starych gruntach turniejowych. Tyrion znowu się roześmiał. – Czy podadzą przekąski? Będziesz mi musiał pomóc z ostatnimi słowami, bo w tej piwnicy mój umysł biega w kółko jak szczur. – Nie będziesz potrzebował ostatnich słów. Przyszedłem cię uratować. Głos Jaime’a brzmiał niezwykle

poważnie. – A kto powiedział, że potrzebuję ratunku? – Wiesz co? Prawie już zapomniałem, jaki z ciebie irytujący człowieczek. Ale skoro już mi o tym przypomniałeś, to chyba jednak pozwolę Cersei uciąć ci głowę. – Nie, nie pozwolisz. – Tyrion opuścił kaczkowatym krokiem celę. – Czy na górze jest dzień czy noc? Straciłem tu poczucie czasu. – Trzy godziny po północy. Miasto śpi.

Jaime ponownie wsunął pochodnię w uchwyt umieszczony na ścianie między celami. Korytarz był tak słabo oświetlony, że Tyrion omal się nie potknął o leżącego na zimnej kamiennej posadzce strażnika. – Nie żyje? – zapytał, trącając go czubkiem stopy. – Śpi. Pozostali trzej też. Eunuch dosypał im do wina senniczki, ale nie tyle, żeby ich zabić. Tak przynajmniej przysięga. Czeka na schodach, przebrany w szatę septona. Zejdziecie do kanałów, a stamtąd

udacie się nad rzekę. W zatoce czeka galera. Varys ma w Wolnych Miastach agentów, którzy dopilnują, by nie zabrakło ci pieniędzy... lepiej jednak nie rzucaj się w oczy. Cersei z pewnością wyśle za tobą ludzi. Dobrze byłoby, gdybyś używał innego nazwiska. – Innego nazwiska? Oczywiście. A kiedy przyjdą po mnie Ludzie Bez Twarzy, powiem im: „Nie, pomyliliście się, jestem innym karłem z obrzydliwą blizną na twarzy”. Obaj Lannisterowie roześmiali się na ten absurdalny pomysł. Potem Jaime opadł na jedno kolano i pocałował

szybko Tyriona w oba policzki, muskając wargami powierzchnię blizny. – Dziękuję ci, bracie – rzekł Krasnal. – Za moje życie. – To był... dług, który musiałem ci spłacić. Głos Jaime’a brzmiał dziwnie. – Dług? – Tyrion uniósł głowę. – Nie rozumiem. – To dobrze. Niektóre drzwi lepiej jest zostawić zamknięte. – Ojej. Czy kryje się za nimi jakaś paskudna, złowroga tajemnica? Czy to

możliwe, że ktoś kiedyś powiedział o mnie coś okrutnego? Spróbuję się nie rozpłakać. Powiedz mi. – Tyrionie... Jaime się boi. – Powiedz mi – powtórzył Tyrion. Jaime odwrócił wzrok. – Tysha – rzekł cicho. – Tysha? – Poczuł nagły ucisk w żołądku. – Co z nią? – Nie była kurwą. Wcale jej dla ciebie nie kupiłem. Ojciec kazał mi cię

okłamać. Tysha była... była tym, kim się wydawała. Córką zagrodnika przypadkowo spotkaną na drodze. Tyrion słyszał słaby świst swego oddechu wydostającego się przez bliznę na nosie. Jaime nie mógł mu spojrzeć w oczy. Tysha. Spróbował sobie przypomnieć, jak wyglądała. Była młodą dziewczyną, nie starszą od Sansy. – Moja żona – wychrypiał. – Wyszła za mnie.

– Ojciec powiedział, że dla złota. Ona była nisko urodzona, a ty byłeś Lannisterem z Casterly Rock. Chodziło jej tylko o złoto, więc w sumie niczym się nie różniła od kurwy i... to właściwie nie byłoby kłamstwo... stwierdził, że potrzebna ci surowa nauczka. Że zrozumiesz swój błąd i potem mi za to podziękujesz... – Podziękuję? – zawołał zdławionym głosem Tyrion. – Oddał ją zbrojnym. Całym koszarom. Kazał mi się przyglądać. I nie tyłko przyglądać. Ja też ją wziąłem... własną żonę...

– Nie wiedziałem, że to zrobi. Musisz mi uwierzyć. – Och tak, muszę? – warknął Tyrion. – Czemu miałbym wierzyć w choć jedno twoje słowo? Była moją żoną! – Tyrionie... Uderzył go. Zadał cios na odlew, otwartą dłonią, lecz włożył w to całą swą siłę, cały strach, wściekłość i ból. Jaime, który przykucnął obok niego, łatwo stracił równowagę i runął na plecy. – Pewnie... pewnie na to zasłużyłem.

– Och, zasłużyłeś na znacznie więcej, Jaime. Ty, moja słodka siostra i nasz kochający ojciec. Nawet nie potrafię ci powiedzieć, na ile zasłużyliście. Przysięgam jednak, że dostaniecie to, co się wam należy. Lannister zawsze płaci swe długi. Tyrion ruszył przed siebie, w swym pośpiechu omal znowu nie potykając się o strażnika. Nim zdążył pokonać więcej niż dziesięć jardów, wpadł na zamykającą przejście żelazną kratę. O bogowie. Z najwyższym wysiłkiem powstrzymał się od krzyku. Jaime zatrzymał się tuż za nim.

– Ja mam klucze. – To zrób z nich użytek. Tyrion odsunął się na bok. Jaime przekręcił klucz w zamku, otworzył kratę i przeszedł za nią. – Idziesz? – Nie z tobą. – Tyrion wyszedł na zewnątrz. – Daj mi klucze i idź. Sam znajdę Varysa. – Uniósł głowę, kierując na brata spojrzenie różnobarwnych oczu. – Jaime, czy potrafisz walczyć lewą ręką? – Gorzej od ciebie – przyznał z goryczą

jego brat. – Świetnie. W takim razie, jeśli jeszcze się kiedyś spotkamy, szanse będą równe. Kaleka i karzeł. Jaime wręczył mu klucze. – Powiedziałem ci prawdę. Jesteś mi winien to samo. Czy ty to zrobiłeś? Zabiłeś go? To pytanie było kolejnym nożem wbitym w jego brzuch. – Jesteś pewien, że chcesz to wiedzieć?

– zapytał Tyrion. – Joffrey byłby jeszcze gorszym królem od Aerysa. Ukradł ojcu sztylet i dał go zbirowi, któremu kazał poderżnąć gardło Brandona Starka. Wiedziałeś o tym? – Podejrzewałem. – No cóż, jaki ojciec, taki syn. Joff również by mnie zabił, gdy tylko przejąłby władzę. Za to, że jestem niski i brzydki, której to zbrodni zawsze byłem tak niezaprzeczalnie winny. – Nie odpowiedziałeś na moje pytanie.

– Ty nieszczęsny, durny, ślepy, kaleki głupcze. Czy muszę ci tłumaczyć każdy drobiazg jak dziecku? Proszę bardzo. Cersei jest kurwą i kłamczuchą. Pierdoliła się z Lancelem, Osmundem Kettleblackiem, a całkiem możliwe, że również z Księżycowym Chłopcem. A ja jestem potworem, za którego wszyscy mnie uważają. Tak, zabiłem twojego obmierzłego syna. Zmusił się do uśmiechu. W słabym blasku pochodni musiał to być naprawdę ohydny widok. Jaime odwrócił się bez słowa i odszedł. Tyrion śledził wzrokiem brata, który

oddalał się od niego na długich, silnych nogach. Częścią jaźni pragnął go zawołać, zapewnić, że to nieprawda, błagać o wybaczenie. Przypomniał sobie jednak Tyshę i zachował milczenie. Słuchał cichnących kroków tak długo, aż wreszcie umilkły w oddali. Potem poszedł poszukać Varysa. Eunuch czaił się w cieniu krętych schodów, odziany w brązową, nadgryzioną przez mole szatę z ukrywającym bladą twarz kapturem.

– To trwało tak długo, że już się bałem, iż coś się stało – odezwał się na widok Tyriona. – Och, bynajmniej – odparł Krasnal jadowitym tonem. – Cóż mogłoby się stać? – Odchylił głowę, by spojrzeć w górę. – Wysłałem po ciebie podczas procesu. – Nie mogłem przyjść. Królowa kazała mnie obserwować dzień i noc. Nie odważyłem się ci pomóc. – Ale teraz mi pomagasz. – Czyżby? Ach. – Varys zachichotał.

Ów dźwięk wydawał się dziwnie nie na miejscu pośród chłodnych murów i pełnej ech ciemności. – Twój brat ma wielki dar perswazji. – Varysie, czy ktoś ci kiedyś powiedział, że jesteś zimny i śliski jak glista? Ze wszystkich sił starałeś się pozbawić mnie życia. Być może powinien odpłacić ci pięknym za nadobne. Eunuch westchnął. – Wiernego psa spotykają kopniaki, a bez względu na to, jaką pajęczynę tka pająk, nikt go nigdy nie kocha. Gdybyś jednak mnie teraz zabił, obawiałbym się

o ciebie, panie. Mógłbyś nigdy nie odnaleźć drogi na górę. – Jego oczy lśniły w migotliwym świetle pochodni ciemnym, wilgotnym blaskiem. – W tych tunelach pełno jest pułapek dla nieostrożnych. Tyrion prychnął pogardliwie. – Nieostrożnych? Dzięki tobie stałem się najostrożniejszym człowiekiem, jaki kiedykolwiek żył. – Potarł nos. – Powiedz mi, czarodzieju, gdzie jest moja niewinna, dziewicza żona? – Z przykrością cię zawiadamiam, że nie wpadłem w Królewskiej Przystani

na żaden trop lady Sansy. Podobnie jak ser Dontosa Hollarda, który powinien się już gdzieś znaleźć pijany. W noc jej zniknięcia widziano ich razem na serpentynowych schodach. Potem ślad po nich zaginął. Panowało wówczas straszliwe zamieszanie. Moje ptaszki milczą. – Varys pociągnął lekko karła za rękaw, kierując go w stronę schodów. – Musimy ruszać, panie. Twoja droga prowadzi w dół. To przynajmniej nie jest kłamstwem. Tyrion podążył za eunuchem, skrobiąc obcasami szorstkie kamienne stopnie.

Na schodach było bardzo zimno. Wilgotny, przenikliwy chłód sprawił, że natychmiast zaczął drżeć. – Jaka to część podziemi? – zapytał. – Maegor Okrutny nakazał wykopać pod zamkiem cztery poziomy lochów – odparł Varys. – Na najwyższym znajdują się duże cele, w których można grupowo przetrzymywać pospolitych przestępców. Są tam wąskie okna, usytuowane wysoko w ścianach. Na drugim poziomie mamy mniejsze cele, w których zamyka się szlachetnie urodzonych jeńców. Nie ma tam okien,

lecz pochodnie na ścianach rzucają światło przez kraty. Na trzecim poziomie cele są jeszcze mniejsze i mają drewniane drzwi. To właśnie ludzie nazywają ciemnicą. Tam siedziałeś ty, a przed tobą Eddard Stark. Istnieje jednak jeszcze głębszy poziom. Ten, którego zabrano na czwarty poziom, nigdy już nie ujrzy słońca, nie usłyszy ludzkiego głosu i ani na jeden oddech nie uwolni się od potwornego bólu. Maegor zbudował te cele po to, by służyły męczarniom. – Dotarli do końca schodów. – To jest czwarty poziom. Podaj mi rękę, panie. Bezpieczniej jest wędrować tu po ciemku. Są tu rzeczy, których wolałbyś nie widzieć.

Tyrion zatrzymał się na chwilę. Varys raz już go zdradził. Kto wie, jakie plany snuł eunuch? Gdzie łatwiej byłoby mu kogoś zamordować niż w ciemności, w miejscu, o którego istnieniu nikt nie wiedział? Możliwe, że jego ciała nigdy by nie odnaleziono. Z drugiej jednak strony, jaki miał wybór? Wrócić na górę i wyjść główną bramą? Nie, to był kiepski pomysł. Jaime by się nie bał – pomyślał, potem jednak przypomniał sobie, co uczynił

mu brat. Ujął eunucha za rękę i pozwolił, by ten poprowadził go przez ciemność, drapiąc cicho skórzanymi podeszwami o kamień. Varys szedł szybko, od czasu do czasu szepcząc: „Ostrożnie, przed nami trzy stopnie” albo: „Tunel skręca teraz w dół, panie”. Przybyłem tu jako królewski namiestnik, wjechałem przez bramy na czele swych zaprzysiężonych ludzi, a opuszczam miasto jak szczur umykający przez mrok, trzymając za rękę pająka. Przed nimi pojawiła się plama jasności, zbyt słaba, by mogła być światłem dnia. W

miarę jak zdążali w jej stronę, robiła się coraz wyrazistsza. Po chwili Tyrion dostrzegł, że to łuk bramy, zamknięty kolejną żelazną kratą. Varys wydobył klucz i weszli do małego, okrągłego pomieszczenia. Prowadziło do niego pięcioro drzwi pozamykanych żelaznymi kratami. W suficie również było wyjście, a w ścianę wprawiono szereg prowadzących w górę szczebli. Z boku stał bogato zdobiony piecyk węglowy, ukształtowany na podobieństwo smoczej głowy. Węgielki w otwartej paszczy bestii wypaliły się już niemal do cna, nadal jednak żarzyły się posępnym, pomarańczowym blaskiem. Nawet tak słabe światło stanowiło miłą odmianę po całkowitym

mroku tunelu. Poza tym pomieszczenie było puste, jego podłogę pokrywała jednak złożona z czerwonych i czarnych płytek mozaika, wyobrażająca trójgłowego smoka. Coś w tym widoku zaniepokoiło Tyriona. Nagle sobie przypomniał. To jest miejsce, o którym opowiadała mi Shae. Tędy Varys prowadził ją do mojego łoża. – Jesteśmy pod Wieżą Namiestnika. – To prawda. – Zardzewiałe zawiasy skrzypnęły głośno, gdy Varys otworzył dawno nie używane drzwi. Na podłogę posypały się płatki rdzy. – Ta droga

prowadzi nad rzekę. Tyrion podszedł powoli do drabiny i przebiegł dłonią po najniższym szczeblu. – A ta do mojej sypialni. – Teraz sypialni twojego pana ojca. Spojrzał w górę szybu. – Jak wysoko muszę się wspiąć? – Panie, jesteś za słaby na podobne szaleństwo, a poza tym nie ma czasu. Musimy iść. – Mam na górze pewną sprawę. Jak

wysoko? – Dwieście trzydzieści szczebli, ale bez względu na to, co zamierzasz... – Dwieście trzydzieści szczebli i co potem? – Tunelem w lewo. Wysłuchaj mnie... – Jak daleko do sypialni? Tyrion postawił stopę na najniższym szczeblu drabiny. – Nie więcej niż sześćdziesiąt stóp. Idąc, dotykaj dłonią ściany. Poczujesz drzwi. Do sypialni prowadzą trzecie. – Eunuch westchnął. – To szaleństwo,

panie. Twój brat zwrócił ci życie. Czy chcesz je teraz zmarnować, a moje razem z nim? – Varysie, jedyną rzeczą, którą w tej chwili cenię niżej od własnego życia, jest twoje życie. Odwrócił się plecami do eunucha i ruszył w górę, licząc po drodze bezgłośnie. Szczebel po szczeblu, zapuszczał cię coraz dalej w mrok. Z początku widział niewyraźny zarys każdego kolejnego szczebla i szarą powierzchnię kamienia, w miarę jednak, jak wspinał się w górę,

ciemność stawała się coraz głębsza. Trzynaście, czternaście, piętnaście, szesnaście. Gdy doszedł do trzydziestu, ramiona drżały mu już z wysiłku. Zatrzymał się na moment, by odetchnąć i spojrzeć w dół. Ujrzał tam blady krąg światła, częściowo przesłonięty przez jego stopy. Ponownie ruszył w górę. Trzydzieści dziewięć, czterdzieści, czterdzieści jeden. Przy pięćdziesięciu poczuł się tak, jakby nogi stanęły mu w ogniu. Wspinaczka nie miała końca. Mięśnie mu drętwiały. Sześćdziesiąt osiem, sześćdziesiąt dziewięć, siedemdziesiąt. Przy osiemdziesięciu całe plecy Tyriona ogarnął tępy ból. Mimo to nie przestawał się wspinać. Sto trzynaście, sto czternaście, sto

piętnaście. Gdy doszedł do dwustu trzydziestu, w szybie nadal panowała nieprzenikniona ciemność, czuł jednak napływający z tunelu po lewej stronie ciepły powiew, który przypominał oddech jakiejś wielkiej bestii. Tyrion pomacał niezgrabnie nogą i zszedł z drabiny. W tunelu było jeszcze ciaśniej niż w szybie. Człowiek normalnego wzrostu musiałby się tu czołgać na rękach i kolanach, on jednak był tak niski, że mógł iść wyprostowany. Nareszcie miejsce zbudowane dla karłów. Podeszwy jego butów szurały cicho o kamień. Szedł powoli, licząc kroki. Dotykał ręką ściany, by wyczuć w niej

luki. Po chwili usłyszał głosy, z początku stłumione, potem coraz wyraźniejsze. Wsłuchał się uważnie. Dwóch zbrojnych jego ojca przerzucało się żartami o kurwie Krasnala. Mówili, że słodko byłoby ją wyruchać i że na pewno jest bardzo spragniona prawdziwego kutasa zamiast skurczonego wisiorka karła. – Na pewno też jest krzywy – stwierdził Lum. To zaprowadziło ich do rozmowy o tym, w jaki sposób umrze jutro Tyrion. – Będzie płakał jak kobieta i błagał o litość. Sam się przekonasz – zapewniał Lum. Lester był zdania, że

jako Lannister Tyrion odważnie stawi czoło toporowi. Był gotów założyć się o nowe buty. – Sram na nie – burknął Lum. – I tak za nic nie wcisnąłbym ich na nogi. Wiesz co? Jeśli wygram, będziesz mógł przez dwa tygodnie czyścić moją kolczugę. Na przestrzeni kilku stóp Tyrion słyszał każde słowo ich sprzeczki, potem jednak głosy szybko ucichły. Nic dziwnego, że Varys nie chciał, bym się wdrapywał na tę cholerną drabinę – pomyślał. Ptaszki, dobre sobie. Dotarł do trzecich drzwi i obmacywał

je przez dłuższą chwilę, nim wreszcie trafił palcami na żelazny haczyk wprawiony między dwa kamienie. Gdy szarpnął go w dół, rozległ się cichy łoskot, który jednak w panującej w korytarzu ciszy wydawał się głośny niczym lawina. Stopę na lewo od niego pojawił się kwadrat słabego, pomarańczowego blasku. Kominek! Omal się nie roześmiał. Na palenisku leżał gorący popiół oraz zwęglona kłoda, w której jarzyło się jeszcze gorące serce. Szedł bardzo ostrożnie, stąpając szybko, by nie przypalić butów. Ciepłe popioły

chrzęściły cicho pod jego stopami. Gdy znalazł się w pomieszczeniu, które ongiś było jego sypialnią, zatrzymał się na chwilę, zakłócając swym oddechem ciszę. Czy ojciec go usłyszał? Czy sięgnie po miecz, podniesie alarm? – Panie? – usłyszał kobiecy głos. Kiedyś, gdy jeszcze czułem ból, mogłoby mnie to zaboleć. Najtrudniejszy był pierwszy krok. Tyrion dotarł do łoża, odsunął zasłony i zobaczył ją. Odwróciła się ku niemu z sennym

uśmiechem na ustach. Kiedy go zobaczyła, uśmiech zniknął w jednej chwili. Uniosła koc pod brodę, jakby mogło ją to osłonić. – Spodziewałaś się kogoś wyższego, słodziutka? Jej oczy wypełniły wielkie, wilgotne łzy. – Nie chciałam mówić tego wszystkiego. Królowa mnie zmusiła. Proszę. Tak się boję twojego ojca. Usiadła, pozwalając, by koc opadł jej na kolana. Pod spodem nie miała na sobie nic oprócz łańcucha na szyi.

Łańcucha z połączonych ze sobą złotych dłoni. – Lady Shae – rzekł cicho Tyrion. – Cały czas, gdy siedziałem w ciemnicy, czekając na śmierć, wspominałem, jak bardzo jesteś piękna. W jedwabiu czy w wełnie albo bez niczego... – Zaraz wróci jego lordowska mość. Lepiej uciekaj albo... czy przyszedłeś po mnie? – Czy w ogóle kiedyś to lubiłaś? – Ujął w dłoń jej policzek, wspominając wszystkie chwile, gdy robił to poprzednio. Gdy obejmował jej talię, ściskał małe, jędrne piersi, głaskał

krótkie, ciemne włosy, dotykał ust, policzków, uszu. Wszystkie chwile, gdy otwierał ją palcem, by dotknąć jej sekretnej słodyczy, aż jęczała z rozkoszy. – Czy kiedykolwiek lubiłaś mój dotyk? – Bardziej niż cokolwiek na świecie – zapewniła – mój lannisterski olbrzymie. To najgorsze, co mogłaś powiedzieć, słodziutka. Tyrion wsunął dłoń pod ojcowski łańcuch i pociągnął. Ogniwa zacisnęły się, wpijając się w szyję. – Bo od złotych dłoni zawsze chłodem wionie, a dotyk kobiety jest ciepły – mruknął.

Pociągnął raz jeszcze za chłodne dłonie, podczas gdy te ciepłe okładały go po zlanej łzami twarzy. Potem znalazł sztylet lorda Tywina na nocnym stoliku i zatknął go sobie za pas. Na ścianach wisiały buzdygan z głowicą w kształcie lwiego łba, halabarda oraz kusza. Halabarda byłaby nieporęczna w zamkniętym pomieszczeniu, a buzdygan wisiał zbyt wysoko, by zdołał go dosięgnąć, lecz tuż pod kuszą przy ścianie stał wielki drewniany kufer z żelaznymi okuciami. Wdrapał się nań, zdjął kuszę i skórzany kołczan pełen bełtów, wsadził stopę w strzemię i

pociągnął mocno, aż cięciwa się napięła. Potem nałożył bełt. Jaime wielokrotnie udzielał mu wykładów na temat wad kuszy. Gdyby Lum i Lester weszli tu nagle z miejsca, w którym toczyli swą rozmowę, nie miałby szans załadować broni po raz drugi, przynajmniej jednak zabrałby ze sobą do piekła jednego z nich. Luma, gdyby miał szansę wybrać. Będziesz musiał sam sobie czyścić kolczugę, Lum. Przegrałeś. Poczłapał ku drzwiom, nasłuchiwał przez chwilę, a potem otworzył je powoli. W

kamiennej niszy paliła się lampa, która zalewała pusty korytarz bladym, żółtym blaskiem. Poruszał się jedynie jej płomień. Tyrion wyśliznął się na zewnątrz, trzymając kuszę przy nodze. Znalazł ojca tam, gdzie spodziewał się go zastać. Lord Tywin siedział w ciemnej wieży wychodka ze szlafrokiem owiniętym wokół bioder. Na dźwięk kroków podniósł wzrok. Tyrion przywitał go płytkim, drwiącym ukłonem.

– Panie. – Tyrionie. – Jeśli Tywin Lannister się bał, nie okazał tego w żaden sposób. – Kto uwolnił cię z celi? – Z radością bym ci to powiedział, ale złożyłem świętą przysięgę. – To był eunuch – zdecydował jego ojciec. – Zapłaci mi za to głową. Czy to moja kusza? Odłóż ją. – Ukarzesz mnie, jeśli cię nie posłucham, ojcze? – Ta ucieczka to szaleństwo. Nie zostaniesz stracony, jeśli tego właśnie

się obawiasz. Nadal jest moim zamiarem wysłać cię na Mur, nie mogłem jednak tego uczynić bez zgody lorda Tyrella. Odłóż kuszę, to pójdziemy do moich pokojów i porozmawiamy o tym. – Możemy porozmawiać tutaj. A może ja nie chcę jechać na Mur, ojcze? Tam jest cholernie zimno, a ja już mam dość chłodu od ciebie. Powiedz mi jedną rzecz i ruszę w drogę. Jedno proste pytanie. Jesteś mi to winien. – Nic nie jestem ci winien. – Całe życie dostawałem od ciebie

mniej niż nic, to jednak mi dasz. Co zrobiłeś z Tyshą? – Z Tyshą? Nawet nie pamięta jej imienia. – Z dziewczyną, z którą się ożeniłem. – Ach, tak. Z twoją pierwszą kurwą. Tyrion wycelował w pierś ojca. – Jeśli jeszcze raz powiesz to słowo, zabiję cię. – Brak ci odwagi. – Sprawdzimy to? To krótkie słowo i

wygląda na to, że bardzo łatwo pojawia się na twoich wargach. – Tyrion skinął niecierpliwie kuszą. – Tysha. Co z nią zrobiłeś, kiedy już udzieliłeś mi tej małej nauczki? – Nie przypominam sobie. – Pomyśl. Czy kazałeś ją zabić? Jego ojciec wydął usta. – Nie było potrzeby. Nauczyła się już, gdzie jest jej miejsce... i dobrze jej zapłacono za całodzienną pracę, jak sobie przypominam. Pewnie zarządca ją odesłał. Nie przyszło mi do głowy go o to zapytać.

– Odesłał dokąd? – Tam, dokąd odsyła się kurwy. Tyrion nacisnął spust. Kusza wystrzeliła z głośnym brzękiem w tej samej chwili, gdy lord Tywin zaczął się podnosić. Usiadł z głośnym stęknięciem, kiedy bełt wbił mu się w brzuch nad pachwiną, głęboko aż po pierzysko. Wzdłuż drzewca spłynęła krew, która skapywała na włosy łonowe i nagie uda. – Strzeliłeś do mnie – stwierdził z niedowierzaniem w głosie. Oczy zaszkliły mu się na skutek szoku.

– Zawsze potrafiłeś szybko ocenić sytuację, panie – zauważył Tyrion. – Pewnie dlatego jesteś królewskim namiestnikiem. – Nie... nie jesteś moim synem. – I tu się właśnie mylisz, ojcze. Sądzę, że jestem po prostu miniaturką ciebie. Bądź tak uprzejmy i umrzyj szybko. Śpieszę się na statek. Choć raz ojciec uczynił to, o co prosił go Tyrion. Dowodem na to był nagły smród.

Jego kiszki rozluźniły się w momencie zgonu. No cóż, siedział akurat w odpowiednim miejscu – pomyślał Tyrion. Fetor, który wypełnił wychodek, świadczył jednak dobitnie, że często powtarzany żart o jego ojcu był tylko kolejnym kłamstwem. Okazało się, że Tywin Lannister wcale nie srał złotem.

S a m w ell Sam natychmiast zauważył, że król jest rozgniewany. Gdy czarni bracia wchodzili do środka jeden po drugim i klękali przed nim, Stannis odsunął na bok śniadanie złożone z sucharów, solonej wołowiny oraz jaj na twardo, po czym przeszył ich zimnym wzrokiem. Siedząca obok niego kobieta w czerwieni, Melisandre, sprawiała wrażenie, że uważa tę scenę za zabawną. Tu nie ma dla mnie miejsca – pomyślał zaniepokojony Sam, gdy spojrzenie jej czerwonych oczu spoczęło na nim. Ktoś

musiał pomóc maesterowi Aemonowi wejść na schody. Nie patrz na mnie. Jestem tylko zarządcą maestera. Pozostali ubiegali się o pozycję zwolnioną przez Starego Niedźwiedzia, wszyscy poza Bowenem Marshem, który wycofał swą kandydaturę, pozostawał jednak kasztelanem i lordem zarządcą. Sam nie miał pojęcia, dlaczego Melisandre tak się interesuje akurat nim. Król Stannis kazał czarnym braciom klęczeć niezwykle długo. – Wstańcie – rzucił wreszcie. Samwell posłużył maesterowi Aemonowi ramieniem, by pomóc mu się podnieść.

Pełną napięcia ciszę zmącił lord Janos Slynt, który odchrząknął głośno. – Wasza Miłość, pozwól, bym rzekł, że bardzo się cieszymy, iż nas tu wezwałeś. Gdy tylko ujrzałem z Muru twe chorągwie, zrozumiałem, że królestwo jest uratowane. Powiedziałem dobremu ser Alliserowi: „To jest człowiek, który nigdy nie zapomina o obowiązku. Silny człowiek i prawdziwy król”. Czy mogę ci pogratulować zwycięstwa nad tymi dzikusami? Jestem pewien, że minstrele ułożą na ten temat wspaniałe pieśni...

– Minstrele mogą sobie robić, co chcą – warknął Stannis. – Oszczędź mi tych pochlebstw, Janosie. Na nic ci się nie zdadzą. – Wstał z krzesła i spojrzał na przybyłych z zasępioną miną. – Lady Melisandre powiedziała mi, że jeszcze nie wybraliście lorda dowódcy. Nie jestem z tego zadowolony. Jak długo jeszcze musi trwać to szaleństwo? – Panie – bronił się Bowen Marsh – nikt dotąd nie otrzymał dwóch trzecich głosów. Minęło dopiero dziesięć dni. – O dziewięć za dużo. Muszę zdecydować, co zrobić z jeńcami, jak

rządzić królestwem i toczyć wojnę. Podjąć decyzje, które dotyczą Muru i Nocnej Straży. Wasz lord dowódca powinien mieć prawo głosu w tych kwestiach. – Powinien, tak jest – zgodził się Janos Slynt. – Muszę coś jednak powiedzieć. My, bracia, jesteśmy tylko prostymi żołnierzami. Żołnierzami, tak jest! A Wasza Miłość wie, że żołnierze najlepiej się czują, wykonując rozkazy. Wydaje mi się, że przydałoby im się twe królewskie przewodnictwo. Dla dobra królestwa winieneś pomóc im w dokonaniu mądrego wyboru. Ta sugestia oburzyła niektórych z

obecnych. – Może jeszcze zechcesz, żeby król podcierał nam tyłek? – zapytał rozgniewany Cotter Pyke. – Prawo wyboru lorda dowódcy przysługuje wyłącznie zaprzysiężonym braciom – sprzeciwił się ser Denys Mallister. – Jeśli będą wybierali mądrze, nie wybiorą mnie – jęknął Edd Cierpiętnik. – Wasza Miłość, już od czasów, gdy Brandon Budowniczy wzniósł Mur, Nocna Straż sama wybierała swego

dowódcę – odezwał się jak zawsze spokojny maester Aemon. – Wliczając Jeora Mormonta, mieliśmy nieprzerwaną sukcesję dziewięciuset dziewięćdziesięciu siedmiu lordów dowódców i każdego z nich wybierali ludzie, których miał prowadzić. Ta tradycja liczy sobie tysiąclecia. Stannis zazgrzytał zębami. – Nie jest moim życzeniem ingerować w wasze prawa i tradycje. Jeśli zaś chodzi o królewskie przewodnictwo, Janos, to skoro uważasz, że powinienem zasugerować twym braciom, by wybrali ciebie, to miej odwagę powiedzieć to wprost.

To nieco zmieszało lorda Janosa. Slynt uśmiechnął się niepewnie, a na jego twarzy pojawił się pot. – Kto byłby lepszym dowódcą czarnych płaszczy niż człowiek, który dowodził złotymi, panie? – odezwał się jednak stojący obok niego Bowen Marsh. – Każdy z was, jak sądzę. Nawet kucharz. – Król przeszył Slynta przeciągłym, zimnym spojrzeniem. – Przyznaję, że Janos z pewnością nie był pierwszym złotym płaszczem, który przyjął łapówkę, mógł jednak być pierwszym dowódcą, który pomnażał

zawartość swej sakiewki, sprzedając nominacje i awanse. Pod koniec chyba z połowa oficerów Straży Miejskiej musiała mu oddawać część swej pensji. Nieprawdaż, Janos? Szyja Slynta nabrała purpurowej barwy. – Kłamstwo! Wszystko to kłamstwo! Wasza Miłość najlepiej wie, że silny człowiek zawsze robi sobie wrogów, którzy opowiadają kłamstwa za jego plecami. Niczego mi nigdy nie dowiedziono, nikt mnie nie oskarżył... – Dwaj mężczyźni, którzy byli gotowi zeznawać, zginęli nagle, pełniąc służbę. –

Stannis przymrużył oczy. – Nie próbuj ze mnie żartować, mój panie. Widziałem dowód, który przedstawił małej radzie Jon Arryn, i zapewniam cię, że gdybym to ja był królem, straciłbyś wówczas coś więcej niż pozycję, Robert jednak zbył twe drobne potknięcia wzruszeniem ramion. Przypominam sobie, że rzekł wówczas: „Wszyscy kradną. Lepszy złodziej, którego znamy, od nieznanego. Następny mógłby okazać się gorszy”. Idę o zakład, że to lord Petyr włożył te słowa w usta mojemu bratu. Littlefinger zawsze potrafił wywęszyć złoto i jestem pewien, że załatwił sprawy tak, by korona czerpała

z twej korupcji równie wielkie zyski, co ty sam. Policzki lorda Slynta zadrżały gwałtownie, nim jednak zdążył sformułować kolejny protest, odezwał się maester Aemon. – Wasza Miłość, zgodnie z prawem wszelkie przeszłe zbrodnie i występki ulegają zatarciu, gdy człowiek wypowiada słowa i staje się zaprzysiężonym bratem Nocnej Straży. – Zdaję sobie z tego sprawę. Gdyby się okazało, że lord Janos jest najlepszym, co Nocna Straż ma do zaoferowania, przełknę go z zaciśniętymi zębami.

Wszystko mi jedno, kogo wybierzecie, pod warunkiem, że wreszcie to zrobicie. Czeka nas wojna. – Wasza Miłość – odezwał się ser Denys Mallister z ostrożną uprzejmością w głosie. – Jeśli masz na myśli dzikich... – Nie mam. I świetnie o tym wiesz, ser. – Ty za to musisz się dowiedzieć, że choć jesteśmy ci wdzięczni za pomoc, jakiej nam udzieliłeś w walce z Mance’em Rayderem, nie możemy cię wesprzeć w twych zabiegach o tron. Nocna Straż nie bierze udziału w

wojnach toczonych w Siedmiu Królestwach. Od ośmiu tysięcy lat... – Znam historię, ser Denysie – burknął król. – Masz moje słowo, że nie będę was prosił o to, byście podnieśli miecz przeciw buntownikom i uzurpatorom, którzy wciąż mnie prześladują. Oczekuję od was jedynie tego, byście bronili Muru, tak jak zawsze. – Będziemy go bronić do ostatniego człowieka – zapewnił Cotter Pyke. – To zapewne będę ja – dodał Edd Cierpiętnik pełnym rezygnacji tonem. Stannis skrzyżował ramiona.

– Zamierzam zażądać od was jeszcze paru rzeczy. Rzeczy, których zapewne nie będziecie skłonni mi dać. Chcę waszych zamków. I chcę Daru. Te wypowiedziane bez ogródek słowa podziałały na czarnych braci jak garniec dzikiego ognia rzucony na piecyk węglowy. Marsh, Mallister i Pyke zaczęli mówić jednocześnie. Król Stannis pozwolił im na to. Kiedy skończyli, oznajmił: – Mam trzykrotnie więcej ludzi od was. Jeśli zechcę, mogę wam zabrać te ziemie, wolałbym jednak zrobić to legalnie, za waszą zgodą.

– Dar przekazano Nocnej Straży w wieczne władanie, Wasza Miłość – nie ustępował Bowen Marsh. – To znaczy, że nie można go zgodnie z prawem odebrać, zagarnąć czy skonfiskować. To jednak, co zostało dane, można przekazać komuś innemu. – A po co ci potrzebny Dar? – zapytał Cotter Pyke. – Zrobię z niego lepszy użytek niż wy. Jeśli chodzi o zamki, Wschodnia Strażnica, Czarny Zamek i Wieża Cieni pozostaną w waszych rękach.

Obsadzicie je swoimi ludźmi, tak jak zawsze, jeśli jednak mamy utrzymać Mur, muszę w pozostałych zamkach umieścić własne garnizony. – Masz za mało ludzi – wskazał Bowen Marsh. – Niektóre z opuszczonych zamków to niewiele więcej niż ruiny – dodał Othell Yarwyck, pierwszy budowniczy. – Ruiny można odbudować. – Odbudować? – obruszył się Yarwyck. – A kto wykona tę pracę? – To już moja sprawa. Chcę, byście

sporządzili raport opisujący aktualny stan każdego zamku i środki, które będą niezbędne do jego odbudowy. Zamierzam przed upływem roku obsadzić je wszystkie i rozpalić przed ich bramami nocne ogniska. – Nocne ogniska? – Bowen Marsh spojrzał niepewnie na Melisandre. – Mamy palić nocne ogniska? – Tak jest. – Kobieta podniosła się, zamiatając szkarłatnym jedwabiem. Długie miedziane włosy opadały jej kaskadą na ramiona. – Tej ciemności nie da się powtrzymać samymi mieczami. Może tego dokonać jedynie światło Pana. Nie miejcie złudzeń,

dobrzy rycerze i waleczni bracia, wojna, którą przybyliśmy tu stoczyć, nie jest jakąś drobną utarczką o ziemie i zaszczyty. To bój o samo życie i jeśli przegramy, świat zginie razem z nami. Sam widział, że przywódcy Nocnej Straży nie wiedzą, co sądzić o tych słowach. Bowen Marsh i Othell Yarwyck wymienili pełne powątpiewania spojrzenia, Janos Slynt był poirytowany, a Trzypalcy Hobb sprawiał wrażenie, że najchętniej wróciłby do krojenia marchewki. Wszyscy jednak usłyszeli szept maestera Aemona.

– Mówisz o wojnie o świat, pani. Gdzie jednak jest książę, którego obiecano? – Stoi przed tobą – oznajmiła Melisandre – Choć nie masz oczu, by go ujrzeć. Stannis Baratheon jest Azorem Ahai narodzonym na nowo, wojownikiem ognia. To w nim wypełniły się proroctwa. Na niebie pojawiła się czerwona kometa zwiastująca jego nadejście, a u swego boku nosi Światłonoścę, czerwony miecz bohaterów. Sam zauważył, że król jest rozpaczliwie skrępowany jej słowami.

– Wezwaliście mnie i przybyłem, panowie – oświadczył Stannis, zgrzytając zębami. – Teraz musimy żyć razem albo razem zginąć. Lepiej przyzwyczajcie się do tej myśli. – Skinął zdawkowo dłonią. – To wszystko. Maesterze, zostań na chwilę. I ty też, Tarly. Reszta może odejść. Ja? – pomyślał przerażony Sam, gdy pozostali kłaniali się i wychodzili. Czego chce ode mnie?

– To ty zabiłeś tego śnieżnego stwora – stwierdził król Stannis, gdy zostali tylko we czworo. – Sam Zabójca – dodała z uśmiechem Melisandre. Poczuł, że na twarz wypełza mu rumieniec. – Nie, pani. Wasza Miłość. To znaczy tak. Tak, jestem Samwell Tarly. – Twój ojciec to dobry żołnierz – ciągnął król Stannis. – Pokonał kiedyś mojego brata pod Ashford. Mace Tyrell chętnie przypisuje sobie zasługę za to zwycięstwo, ale to lord Randyll

rozstrzygnął sprawę, nim jeszcze Tyrell zdążył znaleźć pole bitwy. Zabił lorda Cafferena tym swoim wielkim valyriańskim mieczem i odesłał jego głowę Aerysowi. – Król potarł palcem podbródek. – Nie takiego syna spodziewałbym się po podobnym człowieku. – Nie... nie takiego syna pragnął, panie. – Gdybyś nie przywdział czerni, byłbyś użytecznym zakładnikiem – ciągnął Stannis. – Ale ją przywdział, panie – wskazał maester Aemon.

– Wiem o tym – odparł król. – Wiem więcej, niż ci się zdaje, Aemonie Targaryen. Starzec pochylił głowę. – Jestem tylko Aemonem, panie. Gdy wykuwamy łańcuch maestera, wyrzekamy się rodowych nazwisk. Król skinął krótko głową, jakby chciał powiedzieć, że wie o tym i nic go to nie obchodzi. – Słyszałem, że zabiłeś to stworzenie obsydianowym sztyletem – powiedział do Sama.

– T... tak, Wasza Miłość. Dał mi go Jon Snow. – Smocze szkło. – Śmiech kobiety w czerwieni brzmiał jak muzyka. – W języku dawnej Valyrii zwie się zamrożonym ogniem. Nic dziwnego, że niesie zgubę tym zimnym dzieciom Innego. – Na Smoczej Skale, gdzie miałem siedzibę, w starych tunelach pod górą można znaleźć mnóstwo tego obsydianu – oznajmił Samowi król. – Odłamy, głazy, całe skalne półki. Przypominam sobie, że na ogół był czarny, ale widziało się czasem też zielony, czerwony, a nawet fioletowy. Wysłałem

wiadomość do mojego kasztelana, ser Rollanda, każąc mu, by zaczął go wydobywać. Obawiam się, że Smocza Skała nie pozostanie w moich rękach zbyt długo, być może jednak, zanim zamek upadnie, Pan Światła pozwoli nam zgromadzić wystarczająco dużo tego zamrożonego ognia, byśmy mogli uzbroić się przeciw owym stworzeniom. Sam odchrząknął. – P... panie. Sztylet... kiedy zaatakowałem nim upiora, smocze szkło się rozprysło. – Te upiory ożywia nekromancja, lecz

nadal pozostają tylko martwymi ciałami – wyjaśniła z uśmiechem Melisandre. – Wystarczą na nie stal i ogień. Ci, których zwiecie Innymi, są czymś więcej. – Demonami stworzonymi ze śniegu, lodu i zimna – dodał Stannis Baratheon. – Pradawnym wrogiem. Jedynym wrogiem, który się liczy. – Ponownie przyjrzał się Samowi. – Słyszałem też, że przeszedłeś z tą dziką dziewczyną pod Murem przez jakąś magiczną bramę.

– To Cz... czarna Brama – wyjąkał Sam. – Pod Nocnym Fortem. – Nocny Fort to najstarszy i największy z zamków na Murze – ciągnął król. – Tam właśnie zamierzam urządzić swą siedzibę na czas tej wojny. Pokażesz mi tę bramę. – Po... pokażę – zgodził się Sam. – Jeżeli... Jeżeli jeszcze istnieje. Jeżeli otworzy się przed człowiekiem, który nie przywdział czerni. Jeżeli...

– Pokażesz – warknął Stannis. – Powiem ci kiedy. Maester Aemon uśmiechnął się. – Wasza Miłość – zaczął – czy mógłbyś, zanim odejdziemy, uczynić nam ten wielki zaszczyt i zademonstrować ten cudowny miecz, o którym tak wiele słyszeliśmy? – Ty chcesz zobaczyć Światłonoścę? Ślepiec? – Sam będzie moimi oczyma. Król zmarszczył brwi. – Wszyscy już widzieli to cholerstwo.

Czemu by nie ślepiec? Pas i pochwa wisiały na kołku w pobliżu kominka. Stannis zdjął pas i wydobył miecz. Stal zgrzytnęła o drewno oraz skórę i samotnię wypełniła jasność, migotliwy, niespokojny taniec blasku złotego, pomarańczowego i czerwonego, wszystkich kolorów ognia. – Opowiadaj, Samwell. Maester Aemon dotknął jego ramienia. – On się świeci – zaczął Sam przyciszonym głosem. – Jakby płonął.

Nie widać płomieni. Sama stal jest żółta, czerwona i pomarańczowa. Błyszczy się i migocze. Wygląda jak blask słońca odbijający się w wodzie, tylko ładniej. Szkoda, że nie możesz tego zobaczyć, maesterze. – Widzę to, Sam. Miecz pełen słonecznego blasku. To cudowny widok. – Starzec pokłonił się sztywno. – Wasza Miłość. Pani. Byliście dla mnie bardzo łaskawi. Gdy król Stannis schował świecący miecz, w samotni zrobiło się nagle okropnie ciemno, mimo że przez okno do środka wpadało światło słońca.

– Proszę bardzo, zobaczyłeś go. Możesz wrócić do swych obowiązków. I zapamiętaj, co ci powiedziałem. Twoi bracia mają dziś wybrać nowego lorda dowódcę albo pożałują. Gdy Sam sprowadzał maestera Aemona po wąskich, krętych schodach, stary zatopił się w myślach. Kiedy jednak szli przez dziedziniec, rzekł: – Nie czułem ciepła. A ty, Sam? – Ciepła? Od miecza? – Cofnął się myślą do samotni. – Powietrze wokół niego migotało jak wokół gorącego

piecyka. – Ale nie czułeś ciepła, prawda? A pochwa, w której trzyma ten miecz, jest wykonana ze skóry i drewna, zgadza się? Słyszałem dźwięk, gdy Jego Miłość go wyciągał. Czy skóra była przypalona, Sam? Czy widziałeś na drewnie czarne plamy? – Nie – przyznał chłopak. – Nic takiego nie zauważyłem. Maester Aemon skinął głową. Gdy wrócili do jego komnat, poprosił Sama, by rozniecił ogień i zaprowadził go na krzesło przed kominkiem.

– Ciężko jest być starym – rzekł, sadowiąc się na nim z westchnieniem. – A jeszcze ciężej ślepym. Brakuje mi słońca. I książek. Ich brakuje mi najbardziej. – Aemon skinął dłonią. – Do chwili wyborów nie będziesz już mi potrzebny. – Wybory... maesterze, czy mógłbyś coś zrobić? To, co król powiedział o lordzie Janosie... – Pamiętam – przerwał mu maester Aemon. – Jestem jednak maesterem, Sam. Zaprzysiężonym i noszącym łańcuch.

Moim obowiązkiem jest doradzanie lordowi dowódcy, ktokolwiek by nim był. Nie godzi się, bym popierał jednego kandydata przeciw innemu. – Ja nie jestem maesterem – wskazał Sam. – Czy mógłbym coś zrobić? Aemon skierował na niego ślepe, białe oczy i uśmiechnął się łagodnie. – Nie wiem, Samwell. Mógłbyś? Mógłbym – pomyślał Sam. Muszę. I to natychmiast. Jeśli się zawaha, na pewno straci odwagę. Jestem człowiekiem z Nocnej Straży – powtarzał sobie, biegnąc przez dziedziniec. Naprawdę

nim jestem. Potrafię tego dokonać. Jeszcze nie tak dawno drżał i jąkał się, gdy tylko lord Mormont choć na niego spojrzał, to jednak był dawny Sam, z czasów przed Pięścią Pierwszych Ludzi i Twierdzą Crastera, przed upiorami, Zimnorękim i Innym na martwym koniu. Teraz był odważniejszy. Powiedział Jonowi, że dzięki Goździk stał się odważniejszy. To była prawda. To musiała być prawda. Groźniejszym z dwóch dowódców był Cotter Pyke, Sam skierował się więc najpierw do niego, gdy jego odwaga była jeszcze świeża. Znalazł go w starej Sali Tarcz, gdzie Pyke grał w kości z trzema ludźmi ze Wschodniej Strażnicy

oraz rudym sierżantem, który przybył ze Stannisem ze Smoczej Skały. Gdy Sam poprosił o chwilę rozmowy, Pyke warknął rozkaz i pozostali wyszli, zabierając kości oraz monety. Nikt nie mógłby nazwać Cottera Pyke’a przystojnym, choć ciało ukryte pod nabijaną ćwiekami brygantyną i wełnianymi spodniami było twarde, żylaste i silne. Oczy miał małe i blisko osadzone, nos złamany, a na czole dwa symetryczne zakola. Franca paskudnie oszpeciła mu twarz, a broda, którą zapuścił, by ukryć blizny, była rzadka i kosmata.

– Sam Zabójca! – przywitały go słowa. – Jesteś pewien, że to Innego zabiłeś, a nie śnieżnego rycerza ulepionego przez jakiegoś dzieciaka? To nie jest dobry początek. – To smocze szkło go zabiło, panie – wyjaśnił słabym głosem Sam. – Nie wątpię w to. No to gadaj, Zabójco. Maester cię przysłał? – Maester? – Sam przełknął ślinę. – Przed... przed chwilą od niego wyszedłem, panie. Nie było to właściwie kłamstwo. Jeśli

Pyke źle zinterpretuje jego słowa, może będzie bardziej skłonny go wysłuchać. Sam zaczerpnął głęboko tchu i zaczął przemowę. Pyke przerwał mu, nim zdołał wypowiedzieć dwadzieścia słów. – Chcesz, żebym uklęknął i pocałował rąbek pięknego płaszcza Mallistera, tak? Mogłem się tego domyślić. Paniątka zawsze chodzą stadami, jak owce. Powiedz Aemonowi, żeby oszczędził sobie wysiłków, a mnie czasu. Jeśli ktoś ma się wycofać, to powinien to być Mallister. Skurczybyk jest za stary na to

stanowisko. Może tak byś mu to wytłumaczył? Jeśli go wybierzemy, za rok będziemy musieli głosować ponownie. – Jest stary – zgodził się Sam – ale i do... doświadczony. – Chyba w siedzeniu w wieży i oglądaniu map. Co ma zamiar robić, słać do upiorów listy? To pięknie, że jest rycerzem, ale żaden z niego wojownik. Nie dam kociołka szczyn za to, kogo wysadził z siodła w jakimś głupim turnieju pięćdziesiąt lat temu. Półręki sam walczył we wszystkich swych bitwach. Nawet stary ślepiec powinien to widzieć. A teraz, kiedy

mamy na głowie tego cholernego króla, bardziej niż kiedykolwiek potrzebujemy wojownika. Dzisiaj Jego Miłość zażądał od nas ruin i pustych pól, kto jednak wie, czego zapragnie jutro? Myślisz, że Mallister będzie miał odwagę przeciwstawić się Stannisowi Baratheonowi i tej czerwonej wiedźmie? – Roześmiał się. – Ja tak nie myślę. – A więc go nie poprzesz? – zapytał zrozpaczony Sam. – Czy jesteś Samem Zabójcą czy Głuchym Dickiem? Nie, nie poprę go. – Pyke podsunął mu palec pod twarz. – Zrozum jedno, chłopcze. Wcale nie

zależy mi na tej cholernej robocie. Nigdy mi na niej nie zależało. Wolę walczyć, mając pod sobą pokład, nie konia, a Czarny Zamek leży zbyt daleko od morza. Prędzej jednak dam się wyruchać w dupę rozgrzanym do czerwoności mieczem, nim oddam Nocną Straż temu wymuskanemu orzełkowi z Wieży Cieni. A ty możesz wracać do starego i powtórzyć mu, co powiedziałem, jeśli cię o to zapyta. – Wstał. – Zejdź mi z oczu. – A... jeśli znajdzie się ktoś inny? – zapytał Sam, zbierając w sobie całą odwagę, która mu została. – Cz... czy poparłbyś kogoś innego?

– Ale kogo? Bowena Marsha? On się nadaje tylko do liczenia łyżek. Othell to wykonawca. Robi to, co mu kazać, i robi to dobrze, ale na tym koniec. Slynt... no cóż, przyznaję, że jego ludzie go lubią i przyjemnie byłoby wepchnąć go w królewskie gardło, żeby zobaczyć, czy Stannis się porzyga, ale nie. Jest w nim za dużo z Królewskiej Przystani. Ropusze wyrosły skrzydła i wyobraża sobie, że jest cholernym smokiem. – Pyke ryknął śmiechem. – Kto zostaje? Hobb? Pewnie moglibyśmy go wybrać, ale kto wtedy gotowałby ci baraninę, Zabójco? Wyglądasz mi na człowieka, który lubi cholerną baraninę.

Samowi nie zostało nic więcej do powiedzenia. Był pokonany. Mógł jedynie wyjąkać podziękowanie i wyjść. Z ser Denysem poradzę sobie lepiej – przekonywał się, idąc przez zamkowe korytarze. Ser Mallister był szlachetnie urodzonym rycerzem, umiał się wysłowić i potraktował Sama z wielką uprzejmością, gdy spotkał go z Goździk na drodze. Ser Denys mnie wysłucha. Musi mnie wysłuchać. Dowódca Wieży Cieni urodził się pod Grzmiącą Wieżą w Seagardzie i w każdym calu wyglądał na Mallistera. Kołnierz i rękawy czarnego aksamitnego wamsu obszyte miał sobolowym futrem, a fałdy płaszcza

spinały mu szpony srebrnej broszy w kształcie orła. To prawda, że jego broda była biała jak śnieg, prawie nie miał już włosów, a twarz pokrywały mu głębokie bruzdy, nadal jednak poruszał się z gracją i zachował zęby. Upływ czasu nie pozbawił też bystrości jego niebieskoszarych oczu ani nie sprawił, że zapomniał o uprzejmości. – Mości Tarly – przywitał Sama, gdy jego zarządca wprowadził go do Kopii, gdzie zatrzymali się ludzie z Wieży Cieni. – Cieszę się, że wróciłeś już do siebie po tych wszystkich przejściach. Czy mogę cię poczęstować kielichem wina? Chyba sobie przypominam, że

twoja pani matka pochodzi z Florentów. Pewnego dnia muszę ci opowiedzieć o tym, jak wysadziłem z siodeł obu twych dziadków w tym samym turnieju. Ale nie dzisiaj. Wiem, że mamy pilniejsze sprawy. Z pewnością przysyła cię maester Aemon. Czy może mi udzielić jakiejś rady? Sam pociągnął łyk wina i odpowiedział mu, starannie dobierając słowa. – Jest zaprzysiężonym, noszącym łańcuch maesterem... i nie godziłoby, gdyby widziano, że próbuje wpłynąć na wybór lorda dowódcy.

Stary rycerz rozciągnął usta w uśmiechu. – I właśnie dlatego nie przyszedł do mnie osobiście. Rozumiem to, Samwell. Aemon i ja jesteśmy starymi ludźmi i znamy się na takich sprawach. Mów, co przyszedłeś mi powiedzieć. Wino było słodkie, a ser Denys w przeciwieństwie do Cottera Pyke’a wysłuchał przemowy Sama z powagą i uprzejmością. Gdy jednak chłopak skończył, stary rycerz potrząsnął głową. – Zgadzam się, że to byłby czarny dzień

w naszej historii, gdyby król miał zdecydować, kto będzie naszym lordem dowódcą. Zwłaszcza ten król. Nie jest prawdopodobne, by zachował koronę zbyt długo. Ale szczerze mówiąc, Samwell, to Pyke powinien się wycofać. Mam większe poparcie niż on i jestem lepszym kandydatem od niego. – To prawda – zgodził się Sam – ale Cotter Pyke też mógłby się nadać. Powiadają, że często wykazywał swą wartość w bitwach. Nie chciał obrazić ser Denysa, wychwalając jego rywala, jak jednak inaczej mógł go skłonić do wycofania

się? – Wielu braci wykazało swą wartość w bitwach. To nie wystarczy. Niektórych spraw nie da się rozstrzygnąć toporem. Maester Aemon na pewno to zrozumie, choć Cotter Pyke nie potrafi tego pojąć. Lord dowódca Nocnej Straży przede wszystkim jest lordem. Musi być w stanie konwersować z innymi lordami... i z królami też. Musi być człowiekiem godnym szacunku. – Ser Denys pochylił się. – My dwaj jesteśmy synami wielkich lordów. Znamy wartość pochodzenia, krwi i tych odebranych w dzieciństwie nauk, których nic nie może zastąpić. W wieku

dwunastu lat zostałem giermkiem, gdy miałem osiemnaście lat rycerzem, a w wieku dwudziestu dwóch lat zwyciężyłem w turnieju. Jestem dowódcą Wieży Cieni od trzydziestu trzech lat. Krew, urodzenie i odebrane nauki pozwalają mi rozmawiać z królami. Pyke... no cóż, słyszałeś go dziś rano, jak zapytał, czy Jego Miłość ma podcierać mu tyłek? Samwell, nie mam w zwyczaju mówić źle o swych braciach, ale bądźmy szczerzy... ludzie z żelaznego rodu to rasa piratów i złodziei, a Cotter Pyke gwałcił i mordował, kiedy był jeszcze prawie chłopcem. Maester Harmune już od lat pisze i czyta mu listy. Nie, choć bardzo bym nie chciał rozczarować maestera

Aemona, honor nie pozwala mi ustąpić miejsca Pyke’owi ze Wschodniej Strażnicy. Tym razem Sam był przygotowany. – A czy mógłbyś ustąpić komuś innemu? Komuś, kto byłby bardziej odpowiedni? Ser Denys zastanawiał się nad tym chwilę. – Nigdy nie pragnąłem tego zaszczytu dla niego samego. Podczas poprzednich wyborów wycofałem się bez oporów, gdy zgłoszono kandydaturę lorda Mormonta, tak samo jak we wcześniejszych wyborach na rzecz

lorda Qorgyle’a. Ale Bowen Marsh nie poradzi sobie na tym stanowisku, podobnie jak Othell Yarwyck, a ten tak zwany lord Harrenhal to syn rzeźnika wyniesiony przez Lannisterów. Nic dziwnego, że jest skorumpowany i sprzedajny. – Jest jeszcze ktoś inny – zaczął Sam. – Ufał mu lord dowódca Mormont. Ufali mu Donal Noye i Qhorin Półręki. Choć nie może się poszczycić tak szlachetnym urodzeniem jak twoje, w jego żyłach płynie stara krew. Urodził się i wychował w zamku, władania mieczem i kopią uczył się od rycerza, a czytania i pisania od maestera z Cytadeli. Jego ojciec był lordem, a brat królem.

Ser Denys pogłaskał się po długiej białej brodzie. – Być może – przyznał po długiej chwili. – Jest bardzo młody, ale... być może. Przyznaję, że mógłby się nadać, choć nie wątpię, że jestem lepszym kandydatem. Lepiej by było, gdyby bracia wybrali mnie. Jon powiedział, że w kłamstwie może być honor, jeśli powie się je dla dobrego celu – pomyślał Sam.

– Jeśli nie wybierzemy dziś w nocy lorda dowódcy, król Stannis zamierza mianować Cottera Pyke’a. Powiedział to dziś rano mnie i maesterowi Aemonowi, kiedy już wyszliście. – Rozumiem. – Ser Denys wstał. – Muszę się nad tym zastanowić. Dziękuję ci Samwell. Przekaż też moje pozdrowienia maesterowi Aemonowi. Wychodząc z Kopii, Sam dygotał. Co ja zrobiłem? – myślał. Co powiedziałem? Jeśli złapią go na kłamstwie... To co właściwie mogą mi zrobić? Wyślą mnie na Mur? Wyprują mi flaki? Zamienią mnie w

upiora? Wszystko to nagle wydało mu się absurdalne. Jak mógł tak bardzo bać się Cottera Pyke’a i ser Denysa Mallistera, jeśli widział, jak kruk wydziobywał twarz Małego Paula? Pyke nie był zadowolony z jego powrotu. – To znowu ty? Pośpiesz się, bo zaczynasz mnie drażnić. – To potrwa tylko chwilę – obiecał Sam. – Powiedziałeś, że nie wycofasz się na rzecz ser Denysa, ale może, gdyby chodziło o kogoś innego? – A kto to ma być tym razem, Zabójco?

Ty? – Nie. To wojownik. Gdy nadeszli dzicy, Donal Noye powierzył mu Mur. Był też giermkiem Starego Niedźwiedzia. Kłopot tylko w tym, że to bękart. Cotter Pyke ryknął śmiechem. – Niech cię cholera. To by wsadziło włócznię w dupę Mallistera, co? Może to wystarczający powód, by się zgodzić. W końcu, jak bardzo zły może być ten chłopak? – Żachnął się. – Ale ja byłbym lepszy. To mnie potrzebuje Straż. Każdy głupi by

to zrozumiał. – Każdy głupi – zgodził się Sam. – Nawet ja. Ale... nie powinienem ci tego mówić, ale... jeśli dziś w nocy kogoś nie wybierzemy, król Stannis zamierza nam narzucić Mallistera. Słyszałem, jak powiedział to maesterowi Aemonowi, kiedy już was odesłał.

Jon Żelazny Emmett był wysokim, chudym, młodym zwiadowcą, którego wytrzymałość, siła i biegłość we władaniu mieczem były dumą Wschodniej Strażnicy. Jon zawsze wracał z ich wspólnych ćwiczeń obolały, a następnego dnia budził się z siniakami. Był jednak z tego zadowolony. Nigdy nie nauczy się nic nowego, ćwicząc z takimi jak Atłas, Koń, czy nawet Grenn. Jon chciał wierzyć, że w większość dni odpłaca się Emmettowi pięknym za nadobne, dziś jednak z pewnością tak

nie było. Nocą nie spał prawie w ogóle. Jakąś godzinę rzucał się nerwowo na łóżku, po czym dał za wygraną, ubrał się i wjechał na szczyt Muru, by zaczekać tam na wschód słońca. Cały czas szarpał się w myślach z propozycją Stannisa Baratheona. Teraz odczuwał brak snu, a Emmett okładał go bezlitośnie, zmuszał do odwrotu jednym szerokim zamachem miecza po drugim. Od czasu do czasu walił go na dodatek tarczą. Ramię Jona zesztywniało od wstrząsów, a tępy miecz turniejowy z każdą chwilą wydawał się coraz cięższy. Był już niemal gotów opuścić broń i

poprosić o przerwę, gdy Emmett zamachnął się nisko mieczem, a potem walnął go na odlew tarczą w skroń. Jon zachwiał się na nogach. W hełmie i w głowie dzwoniło mu od siły uderzenia. Na pół uderzenia serca świat za szparą hełmu przerodził się w zamazaną plamę. Cofnął się nagle o wiele lat, znalazł z powrotem w Winterfell. Nie miał na sobie zbroi ani kolczugi, a tylko wyściełany, skórzany płaszcz. Trzymał w ręku drewniany miecz, a naprzeciw niego stał nie Żelazny Emmett, lecz Robb.

Ćwiczyli razem co rano, odkąd tylko nauczyli się chodzić. Snow i Stark zataczali kręgi i wymieniali uderzenia na dziedzińcach Winterfell, krzyczeli i śmiali się, a czasami, gdy nikt ich nie widział, płakali. Kiedy walczyli, nie byli małymi chłopcami, lecz rycerzami i potężnymi bohaterami. – Jestem księciem Aemonem Smoczym Rycerzem – krzyczał Jon. – A ja Florianem Błaznem – odpowiadał Robb. – Jestem Młodym Smokiem – wołał kiedy indziej Robb.

– A ja ser Ryamem Redwyne’em – odpowiadał Jon. Tego ranka on krzyknął pierwszy. – Jestem lordem Winterfell! – zawołał, tak jak robił to już sto razy. Tym razem jednak Robb odpowiedział mu: – Nie możesz być lordem Winterfell. Jesteś bękartem. Pani matka powiedziała, że nigdy nie będziesz lordem Winterfell. Zdawało mi się, że o tym zapomniałem. Czuł w ustach smak krwi po otrzymanym uderzeniu.

W końcu Halder i Koń musieli odciągnąć Jona od Emmetta, trzymając go za ramiona. Zwiadowca siedział oszołomiony na ziemi. Tarczę miał porąbaną niemal na kawałki, hełm przekrzywiony, a jego miecz leżał w odległości sześciu stóp. – Jon, przestań – krzyczał Halder. – Padł na ziemię, rozbroiłeś go. Wystarczy! Nie, nie wystarczy. Nigdy nie wystarczy. Opuścił miecz. – Przepraszam – wymamrotał. –

Emmett, nic ci się nie stało? Żelazny Emmett ściągnął poobtłukiwany hełm. – Czego nie zrozumiałeś w słowach „poddaję się”, lordzie Snow? – W jego głosie brzmiała jednak sympatia. Emmett był sympatycznym człowiekiem i kochał muzykę mieczy. – Wojowniku, broń mnie – jęknął. – Teraz rozumiem, jak musiał się czuć Qhorin Półręki. Tego już było za wiele. Jon wyrwał się przyjaciołom i poszedł sam do zbrojowni. W uszach nadal mu dzwoniło po ciosie

Emmetta. Usiadł na ławie i skrył twarz w dłoniach. Czemu jestem taki zły? – zapytał sam siebie, było to jednak głupie pytanie. Lord Winterfell. Mogę zostać lordem Winterfell. Dziedzicem ojca. Nie widział jednak przed sobą twarzy lorda Eddarda, tylko oblicze lady Catelyn. Ze swymi ciemnoniebieskimi oczyma i zaciśniętymi twardo ustami przypominała trochę Stannisa. Żelazo – pomyślał. Ale kruche. Patrzyła na niego tak, jak kiedyś w Winterfell, gdy tylko okazał się lepszy od Robba w walce na miecze, w rachunkach czy w czymkolwiek. Kim jesteś? – zawsze

zdawało się pytać jej spojrzenie. To nie twoje miejsce. Dlaczego tu przebywasz? Jego przyjaciele wciąż jeszcze ćwiczyli na dziedzińcu, nie był jednak w stanie z nimi rozmawiać. Opuścił zbrojownię tylnym wejściem i zszedł po stromych kamiennych schodach do robaczych korytarzy, podziemnych tuneli, które łączyły ze sobą donżony i wieże zamku. Po krótkiej chwili dotarł do łaźni, gdzie zanurzył się w zimnej wodzie, by zmyć z siebie pot, a potem wziął gorącą kąpiel w kamiennej wannie. Ciepło choć częściowo wyciągnęło ból z jego mięśni. Mocząc się, myślał o błotnistych sadzawkach w bożym gaju

Winterfell, buchających parą i pełnych ciepłej, musującej wody. Winterfell – myślał. Theon spalił je i zniszczył, ale ja mógłbym je odbudować. Z pewnością ojciec i Robb byliby z tego zadowoleni. Na pewno nie chcieliby, żeby zamek zamienił się w ruiny. Ponownie usłyszał głos Robba. Nie możesz być lordem Winterfell. Jesteś bękartem. Kamienni królowie również warczeli na niego, poruszając granitowymi językami. Nie powinieneś tu przebywać. To nie twoje miejsce. Gdy Jon zacisnął powieki, ujrzał drzewo

serce o jasnych konarach, czerwonych liściach i poważnej twarzy. Lord Eddard zawsze mówił, że czardrzewo jest sercem Winterfell... ale, by uratować zamek, Jon musiałby wyrwać owo serce ze starożytnymi korzeniami i rzucić je na pożarcie głodnemu ognistemu bogu kobiety w czerwieni. Nie mam prawa tego zrobić – pomyślał. Winterfell należy do starych bogów. Dźwięk odbijających się echem od kopulastego sufitu głosów przywołał go z powrotem do Czarnego Zamku. – No, nie wiem – mówił ktoś pełnym powątpiewania głosem. – Może gdybym

znał go lepiej... nie można też zapominać, że lord Stannis nie miał o nim do powiedzenia wiele dobrego. – Kiedy to Stannis Baratheon miał o kimś coś dobrego do powiedzenia? – Twardy głos ser Allisera łatwo było rozpoznać. – Jeśli pozwolimy, by Stannis wybrał naszego lorda dowódcę, staniemy się jego chorążymi we wszystkim oprócz nazwy. Tywin Lannister na pewno o tym nie zapomni, a przecież wiecie, że to lord Tywin w końcu zwycięży. Raz już pokonał Stannisa, nad Czarnym Nurtem.

– Lord Tywin popiera Slynta – zgodził się Bowen Marsh niespokojnym, zalęknionym głosem. – Mogę ci pokazać jego list, Othell. Nazywa go w nim „wiernym przyjacielem i sługą”. Jon Snow usiadł nagle. Trzej mężczyźni zamarli w bezruchu, słysząc plusk. – Panowie – przywitał ich z zimną kurtuazją. – Co tu robisz, bękarcie? – zapytał Thorne. – Kąpię się. Nie bójcie się, nie będę wam przeszkadzał w knuciu.

Jon wyszedł z wanny, wytarł się, ubrał i zostawił spiskowców samym sobie. Gdy wyszedł na dwór, przekonał się, że nie ma pojęcia, dokąd iść. Minął wypaloną skorupę Wieży Lorda Dowódcy, gdzie ongiś uratował Starego Niedźwiedzia przed trupem; miejsce, w którym Ygritte skonała ze smutnym uśmiechem na twarzy; Królewską Wieżę, na której szczycie w towarzystwie Atłasa i Głuchego Dicka Follarda czekali na magnara i jego Thennów; stertę nadpalonych szczątków wielkich drewnianych schodów. Wewnętrzna brama była otwarta, Jon wszedł więc do prowadzącego pod Murem tunelu. Czuł otaczający go ze

wszystkich stron chłód oraz ogromny ciężar lodu nad głową. Minął miejsce, w którym Donal Noye i Mag Mocarny stoczyli ze sobą bój i zginęli, a potem wyszedł przez nową zewnętrzną bramę w blade światło słońca. Dopiero wtedy zatrzymał się na chwilę, by zaczerpnąć tchu i zastanowić się. Othell Yarwyck nie był człowiekiem silnych przekonań, chyba że chodziło o drewno, kamień i zaprawę murarską. Stary Niedźwiedź był tego świadomy. Thorne i Marsh go przekabacą. Yarwyck poprze lorda Janosa, i to jego wybiorą na lorda dowódcę. Co mi wtedy zostanie, jeśli nie Winterfell?

U podnóża Muru rozpętał się nagle wiatr, który targał płaszczem Jona. Chłopak czuł zimno, które promieniowało od lodu niby ciepło od ognia. Postawił kaptur i ruszył dalej. Popołudnie przechodziło już w wieczór i słońce wisiało nisko na zachodnim niebie. W odległości stu jardów znajdował się obóz, w którym król Stannis umieścił wziętych do niewoli dzikich. Otaczał go pierścień rowów, zaostrzone pale oraz wysokie drewniane płoty. Po lewej wykopano trzy wielkie doły, w których

zwycięzcy spalili ciała wszystkich poległych pod Murem dzikich, od wielkich, pokrytych futrem olbrzymów, aż po małych Rogostopych. Strefę śmierci nadal pokrywało wypalone zielsko i stwardniała smoła, wszędzie jednak widać było ślady pozostawione przez ludzi Mance’a: rozdartą skórę, która mogła być kiedyś częścią namiotu, drewniany młot porzucony przez jakiegoś olbrzyma, koło rydwanu, złamaną włócznię, stos mamuciego łajna. Na skraju nawiedzanego lasu, gdzie przedtem stały namioty, Jon znalazł pniak dębu i usiadł na nim. Ygritte chciała, żebym został dzikim. Stannis domaga się, żebym stał się

lordem Winterfell. Czego jednak pragnę ja? Słońce schodziło coraz niżej, aż wreszcie zniknęło za Murem w miejscu, gdzie zataczał on łuk, biegnąc przez wzgórza na zachodzie. Jon przyglądał się, jak wyniosła lodowa ściana rozbłyskuje czerwienią i różem zachodu. Czy wolałbym, żeby lord Janos powiesił mnie jako renegata, czy prędzej byłbym skłonny złamać przysięgę, ożenić się z Val i zostać lordem Winterfell? Jeśli tak to ująć, wybór wydawał się łatwy... choć, gdyby Ygritte jeszcze żyła, mógłby okazać się łatwiejszy. Nie znał Val. Z pewnością przyjemnie było na nią popatrzeć, a do tego była siostrą królowej Mance’a Raydera, niemniej

jednak... Gdybym pragnął miłości Val, musiałbym ją ukraść, lecz z drugiej strony mogłaby dać mi dzieci. Mógłbym któregoś dnia trzymać w ramionach syna zrodzonego z mojej krwi. Syn był czymś, o czym Jon Snow nie śmiał nawet marzyć, odkąd zaczął życie na Murze. Może dałbym mu na imię Robb. Val z pewnością pragnęłaby wychować syna siostry. Moglibyśmy wziąć go pod opiekę w Winterfell i chłopaka Goździk też. Sam nie musiałby kłamać. Znaleźlibyśmy też miejsce dla Goździk i Sam mógłby ją odwiedzać, może z raz na rok. Synowie Mance’a i Crastera

dorastaliby jako bracia, tak jak ja i Robb. Jon wiedział, że tego pragnie. Pragnął tego mocniej niż czegokolwiek dotąd. Zawsze tego pragnąłem – pomyślał, dręczony wyrzutami sumienia. Niech bogowie mi wybaczą. Był to rozdzierający go od wewnątrz głód, ostry jak nóż ze smoczego szkła. Głód... czuł go. Potrzebował żywności, zwierzyny, czerwonego jelenia, który cuchnął strachem, albo wielkiego łosia, dumnego i gotowego do walki. Musiał zabić zdobycz, wypełnić żołądek

świeżym mięsem i ciepłą, ciemną krwią. Ślinka podeszła mu do ust na tę myśl. Minęła dłuższa chwila, nim się zorientował, co się dzieje. Zerwał się nagle na nogi. – Duch? – Odwrócił się w stronę lasu i zobaczył go. Wilkor stał bezgłośnie na tle zielonego mroku. Z jego otwartej paszczy buchał ciepły, biały oddech. – Duch! – zawołał Jon i zwierz zerwał się do biegu. Był teraz chudszy, lecz również większy. Nie wydawał

żadnego dźwięku poza chrzęstem suchych liści pod łapami. Kiedy zobaczył chłopaka, skoczył na niego i obaj zaczęli się tarzać po zbrązowiałej trawie. Cienie były coraz dłuższe, a na niebie pojawiały się już pierwsze gwiazdy. – Bogowie, wilku, gdzie się podziewałeś? – zawołał Jon, gdy Duch przestał tarmosić jego przedramię. – Myślałem, że mi umarłeś, jak Robb, Ygritte i cała reszta. Kiedy wspiąłem się na Mur, przestałem cię wyczuwać, nawet w snach. Wilkor nie potrafił mu odpowiedzieć, polizał jednak twarz Jona wilgotnym, szorstkim ozorem. Gdy w jego ślepiach odbiło się światło dogasającego dnia,

zalśniły jak dwa wielkie czerwone słońca. Czerwone oczy – pomyślał Jon. Ale nie takie jak oczy Melisandre. To były oczy czardrzewa. Czerwone oczy, czerwona paszcza, białe futro. Krew i kość, jak drzewo serce. On należy do starych bogów. Duch jako jedyny z wilkorów był biały. Znaleźli z Robbem w późnoletnim śniegu sześć szczeniaków. Pięć szarych, czarnych albo brązowych, dla pięciorga Starków i jednego białego, jak jego nazwisko. To była odpowiedź, na którą czekał. Pod Murem ludzie królowej rozpalali

nocne ognisko. Zauważył Melisandre, która wyszła z tunelu z królem u boku, by poprowadzić modlitwy, mające według jej wiary powstrzymać ciemność. – Chodź, Duch – powiedział wilkowi Jon. – Chodź ze mną. Wiem, że jesteś głodny. Wyczułem to. Pobiegli razem ku bramie, omijając szerokim łukiem nocne ognisko, które wyciągało płomienne pazury ku czarnemu brzuchowi nocy. Na dziedzińcach Czarnego Zamku roiło

się od ludzi króla. Wszyscy zatrzymywali się na widok Jona, wytrzeszczając oczy z wrażenia. Młodzieniec zdał sobie sprawę, że żaden z nich nigdy nie widział wilkora. Duch był dwukrotnie większy od zwykłych wilków, które grasowały w zielonych kniejach południa. Kierując się ku zbrojowni, Jon spojrzał w górę i ujrzał Val wyglądającą przez okno wieży. Przykro mi – pomyślał. Ja cię stamtąd nie ukradnę. Na dziedzińcu ćwiczebnym natknął się na dwunastu ludzi króla, którzy trzymali w rękach pochodnie i długie włócznie. Ich sierżant popatrzył spode łba na

Ducha, a paru jego ludzi pochyliło broń. – Pozwólcie im przejść – rozkazał jednak dowodzący nimi rycerz. – Spóźniłeś się na kolację – dodał, zwracając się do Jona. – To zejdź mi z drogi, ser – odparł chłopak. Rycerz go usłuchał. Nim jeszcze Jon dotarł do podstawy schodów, usłyszał dobiegający z sali harmider: podniesione głosy, przekleństwa, walenie pięścią w stół. Wszedł do krypty niemal nie zauważony. Jego bracia tłoczyli się na ławach i stołach, więcej jednak było stojących i krzyczących niż tych, którzy

siedzieli. Nikt nic nie jadł. Co tu się dzieje? Lord Janos ryczał coś o renegatach i zdradzie, Żelazny Emmett stał na stole, ściskając w ręku nagi miecz, Trzypalcy Hobb przeklinał zwiadowcę z Wieży Cieni... jakiś człowiek ze Wschodniej Strażnicy raz za razem walił pięścią w stół. Choć domagał się ciszy, zwiększał tylko panujący w pomieszczeniu hałas. Pierwszy Jona zobaczył Pyp. Uśmiechnął się na widok Ducha, włożył dwa palce w usta i gwizdnął tak, jak potrafi gwizdać tylko komediancki uczeń. Przenikliwy dźwięk przebił się przez rwetes niczym miecz. Gdy Jon szedł w stronę stołów, zauważało go

coraz więcej braci. Zapadła cisza, która rozszerzyła się na całą piwnicę. Po chwili słychać było tylko stukot butów Jona uderzających o kamienną posadzkę oraz ciche buzowanie płonących na kominku kłód. Ciszę zmącił ser Alliser Thorne. – Renegat w końcu zaszczycił nas swoją obecnością. Twarz lorda Janosa poczerwieniała. Policzki mu drżały. – Bestia – wydyszał. – Spójrzcie! To jest bestia, która odebrała życie Półrękiemu!

Jest wśród nas warg, bracia. WARG! Ten... ten stwór nie zasługuje na to, by nami dowodzić! Nie zasługuje na to, by żyć! Duch obnażył zęby, lecz Jon położył mu rękę na głowie. – Panie – rzekł – czy zechcesz mi wyjaśnić, co tu się stało? Odpowiedział mu siedzący na końcu sali maester Aemon. – Zgłoszono twoją kandydaturę na lorda dowódcę, Jon. To było tak absurdalne, że chłopak

musiał się uśmiechnąć. – Kto to zrobił? – zapytał, spoglądając na przyjaciół. To z pewnością był jeden z dowcipów Pypa. Pyp jednak wzruszył tylko ramionami, a Grenn potrząsnął głową. Tym, który wstał, był Edd Cierpiętnik Tollett. – Ja. Wiem, że to straszne okrucieństwo uczynić coś takiego przyjacielowi, ale lepiej ty niż ja. Lord Janos znowu się zapluł. – To, to skandal. Powinniśmy powiesić tego chłopaka. Tak! Powiesić, powiadam, powiesić go jako renegata i

warga razem z jego kamratem Mance’em Rayderem. Lord dowódca? Nie zgodzę się na to, nie będę tego tolerował! Cotter Pyke wstał z krzesła. – Nie będziesz tego tolerował? Może i nauczyłeś te cholerne złote płaszcze lizać ci dupę, ale teraz nosisz czarny płaszcz. – Każdy brat może zgłosić dowolne imię, pod warunkiem że kandydat złożył przysięgę – poinformował Slynta ser Denys Mallister. – Tollett jest w prawie, panie. Kilkunastu ludzi zaczęło mówić

jednocześnie. Każdy starał się zagłuszyć pozostałych i po chwili znowu krzyczała połowa sali. Tym razem to ser Alliser Thorne skoczył na stół i uniósł ręce, by uciszyć pozostałych. – Bracia! – zawołał. – W ten sposób nic nie osiągniemy. Głosujmy. Ten cały król, który wprowadził się do Królewskiej Wieży, ustawił pod wszystkimi drzwiami ludzi, którzy nie pozwolą nam stąd wyjść, dopóki nie dokonamy wyboru. Niech będzie i tak! Będziemy głosować raz za razem, nawet całą noc, jeśli okaże się to konieczne, dopóki nie wybierzemy lorda dowódcy... nim jednak wrzucimy

sztony, pierwszy budowniczy ma nam coś do powiedzenia. Othell Yarwyck podniósł się powoli, marszcząc brwi, i potarł długą wystającą żuchwę. – No więc, ja się wycofuję. Gdybyście chcieli mnie na lorda dowódcę, już dziesięć razy mieliście szansę mnie wybrać. Nie chcieliście jednak na mnie głosować, a przynajmniej tych, którzy chcieli, było za mało. Miałem zamiar powiedzieć, że ci, którzy mnie popierali, powinni zagłosować na lorda Janosa... Ser Alliser pokiwał głową.

– Lord Slynt to najlepszy możliwy... – Jeszcze nie skończyłem, Alliser – poskarżył się Yarwyck. – Wszyscy wiemy, że lord Slynt dowodził Strażą Miejską w Królewskiej Przystani i był lordem Harrenhal... – Nigdy nawet nie widział Harrenhal – krzyknął Cotter Pyke. – To prawda – zgodził się Yarwyck. – Zresztą, teraz, kiedy tu stoję, jakoś nie mogę sobie przypomnieć, czemu właściwie uważałem Slynta za takiego dobrego kandydata. To byłoby tak, jakbyśmy dali królowi Stannisowi kopa w zęby. Nie widzę, w czym by to mogło

nam pomóc. Może i Snow byłby lepszy. Dłużej jest na Murze, jest bratankiem Bena Starka i służył Staremu Niedźwiedziowi jako giermek. – Yarwyck wzruszył ramionami. – Wybierzcie, kogo chcecie, pod warunkiem że to nie będę ja – zakończył i usiadł. Jon Snow zauważył, że kolor twarzy Janosa Slynta przeszedł z czerwonego w purpurowy, lecz ser Alliser Thorne zrobił się zupełnie blady. Dowódca Wschodniej Strażnicy znowu walił pięścią w stół, tym razem domagając się kociołka. Niektórzy z jego przyjaciół podjęli ten okrzyk.

– Kociołek! – ryknęli jak jeden mąż. – Kociołek, kociołek, KOCIOŁEK! Kociołek stał w kącie przy kominku. Był duży, czarny i brzuchaty, miał dwie wielkie rączki i masywną pokrywę. Maester Aemon szepnął słówko Samowi i Clydasowi, którzy złapali za uchwyty i wtaszczyli ciężki przedmiot na stół. Kilku braci ustawiało się już w kolejkę przy beczkach ze sztonami. Gdy Clydas uniósł pokrywę, omal nie upuścił jej sobie na nogi. Z ochrypłym wrzaskiem i łopotem skrzydeł z kociołka wyleciał wielki kruk. Ptaszysko pofrunęło w górę, być może szukając krokwi albo okna, przez które mogłoby uciec, w krypcie nie było

jednak krokwi ani okien. Kruk znalazł się w pułapce. Kracząc głośno, okrążył salę raz, drugi i trzeci. Wtem Jon usłyszał krzyk Samwella Tarly’ego. – Znam tego ptaka! To kruk lorda Mormonta! Ptak wylądował na blacie najbliżej Jona. – Snow – zakrakał. Był stary, brudny i przemoczony. – Snow – powtórzył. – Snow, snow, snow. Podszedł do końca stołu, rozpostarł

skrzydła i przefrunął na ramię Jona. Lord Janos Slynt usiadł tak ciężko, że rozległ się głośny łoskot, ser Alliser wypełnił jednak salę drwiącym śmiechem. – Ser Świnka ma nas wszystkich za głupców. To on nauczył ptaka tej sztuczki. One wszystkie potrafią mówić „snow”. Wejdźcie do ptaszarni i posłuchajcie sami. Ptak Mormonta znał więcej słów. Ptak uniósł łebek i popatrzył na Jona. – Ziarno? – zapytał z nadzieją. – Quork!

– zawołał, gdy nie doczekał się ani ziarna, ani odpowiedzi. – Kociołek? Kociołek? Kociołek? Potem były już tylko groty strzał, ulewa grotów, potop grotów, tyle grotów, że zatopiły resztkę kamyków i muszelek, a potem również miedziaki. Gdy policzono głosy, Jona zewsząd otoczyli ludzie. Niektórzy poklepywali go po plecach, inni zaś opadali przed nim na jedno kolano, jakby był prawdziwym lordem. Tłoczyli się wokół niego Atłas, Owen Przygłup, Halder, Ropucha, Zapasowy But, Gigant, Mully, Ulmer z

królewskiego lasu, Słodki Donnel Hill i pół setki innych. – Bogowie, bądźcie łaskawi, nasz lord dowódca nosi jeszcze pieluchy – oznajmił Dywen, kłapiąc drewnianymi zębami. – Mam nadzieję, że to nie znaczy, iż przy następnych ćwiczeniach nie będę cię mógł zbić na kwaśne jabłko, wasza lordowska mość – dodał Żelazny Emmett. Trzypalcy Hobb chciał się dowiedzieć,

czy Jon nadal będzie jadał z ludźmi, czy też woli, by zanoszono mu posiłki do samotni. Nawet Bowen Marsh podszedł do niego i oznajmił, że z chęcią nadal będzie pełnił obowiązki lorda zarządcy, jeśli takie jest życzenie lorda Snow. – Lordzie Snow – zawołał Cotter Pyke – jeśli schrzanisz robotę, wyrwę ci wątrobę i zjem ją na surowo z cebulą. Ser Denys Mallister był bardziej uprzejmy. – Młody Samwell zażądał ode mnie niełatwej rzeczy – wyznał stary rycerz. – Kiedy wybrano lorda Qorgyle’a, powiedziałem sobie: „Nic nie szkodzi.

On był dłużej na Murze niż ty. Twój czas jeszcze nadejdzie”. Gdy przyszła kolej na lorda Mormonta, pomyślałem: „Jest silny i wojowniczy, ale również stary. Twój czas może jeszcze nadejść”. Ty jednak jesteś jeszcze prawie chłopcem, lordzie Snow, i muszę teraz wrócić do Wieży Cieni, wiedząc, że mój czas nigdy nie nadejdzie. – Uśmiechnął się ze znużeniem. – Spraw, bym nie umarł przepełniony żalem. Twój stryj był wielkim człowiekiem. Twój pan ojciec i jego ojciec również. Od ciebie będę oczekiwał tego samego. – Tak jest – zgodził się z nim Cotter Pyke. – Możesz zacząć od tego, że powiesz tym ludziom króla, iż już po

wszystkim i chcemy dostać cholerną kolację. – Kolację – rozdarł się kruk. – Kolację, kolację. Gdy ludzie króla dowiedzieli się, że wybory skończone, natychmiast pozwolili im wyjść. Trzypalcy Hobb i grupka jego pomocników potruchtali do kuchni po kolację. Jon nie czekał na posiłek. Opuścił salę, zastanawiając się, czy wszystko to był tylko sen. Kruk siedział mu na ramieniu, a Duch podążał tuż za nim. Z tyłu szli Pyp, Grenn i Sam.

Cały czas ze sobą gadali, lecz Jon nie słyszał ani słowa, aż do chwili, gdy Grenn wyszeptał: – To dzieło Sama. – To dzieło Sama! – powtórzył głośniej Pyp. Chłopak miał ze sobą bukłak wina, który podniósł sobie teraz do ust i zaśpiewał: – Sam, Sam, Sam czarodziej, niezwykły Sam, Sam, Sam, cudowny Sam, to jego dzieło. Nie mam tylko pojęcia, kiedy schowałeś tego kruka w kociołku, Sam, i skąd, do siedmiu piekieł, wiedziałeś, że poleci do Jona? Gdyby ptaszysko postanowiło przysiąść

na łysym łbie Janosa Slynta, wszystko szlag by trafił. – Nie miałem nic wspólnego z tym ptakiem – upierał się Sam. – Kiedy wyfrunął z kociołka, o mało się nie zlałem. Jon roześmiał się, lekko zdziwiony tym, że nadal potrafi to robić. – Czy wiecie, że jesteście bandą postrzelonych durniów? – My? – obruszył się Pyp. – Nazywasz nas durniami? To nie my daliśmy się wybrać na dziewięćset dziewięćdziesiątego ósmego lorda

dowódcę Nocnej Straży. Lepiej wypij trochę wina, lordzie Jonie. Chyba będziesz go potrzebował bardzo dużo. Jon Snow wziął bukłak z jego dłoni i pociągnął łyk. Ale tylko jeden. Mur należał do niego, noc była ciemna, a jego czekała jeszcze rozmowa z królem.

Sansa Obudziła się w jednej chwili, czując mrowienie we wszystkich nerwach. Przez moment nie potrafiła sobie przypomnieć, gdzie się znajduje. Śniło jej się, że jest małą dziewczynką i nadal dzieli sypialnię ze swą siostrą Aryą. Na sąsiednim łożu rzucała się jednak jej służąca, nie siostra, i to nie było Winterfell, lecz Orle Gniazdo. A ja jestem Alayne Stone, bękart. W izbie było zimno i ciemno, choć koce zapewniały jej ciepło. Czasami śnił się jej ser Ilyn Payne i budziła się wtedy z walącym sercem,

ten sen jednak był inny. Śnił mi się dom. Orle Gniazdo nie było jej domem. Nie przerastało rozmiarami Twierdzy Maegora, a za jego stromymi białymi murami była jedynie góra i długa, zdradliwa ścieżka, schodząca przez Niebo, Śnieg i Kamień ku Księżycowym Bramom, które leżały na dnie doliny. Nie było tu dokąd pójść i nie można było znaleźć żadnego zajęcia. Starsi słudzy opowiadali, że kiedyś, gdy jej ojciec i Robert Baratheon byli podopiecznymi Jona Arryna, w tutejszych komnatach ciągle rozbrzmiewał śmiech, te dni dawno już jednak minęły. Jej ciotka miała niewiele służby i rzadko wpuszczała gości za

Księżycowe Bramy. Poza podstarzałą służącą jedynym towarzyszem Sansy był lord Robert, który miał osiem lat, lecz zachowywał się, jakby miał trzy. I Marillion. Zawsze jest jeszcze Marillion. Gdy młody minstrel grał dla nich przy kolacji, często odnosiła wrażenie, że śpiewa tylko dla niej. Jej ciotka nie była bynajmniej z tego zadowolona. Lady Lysa szalała za Marillionem i wygnała już dwie służące, a nawet jednego pazia za opowiadanie kłamstw o nim. Lysa czuła się równie samotna jak Sansa. Jej nowy mąż zdawał się spędzać więcej czasu na dole niż na

górze. Nie było go już od czterech dni. Pojechał spotkać się z Corbrayami. Z urywków podsłuchanych rozmów Sansa wniosła, że chorążowie Jona Arryna nie byli zadowoleni z małżeństwa lady Lysy i z niechęcią spoglądali na fakt, że Petyr sprawuje nad nimi władzę jako lord protektor Doliny. Starsza gałąź rodu Royce’ów była bliska otwartego buntu z powodu tego, że jej ciotka nie przyłączyła się do wojny po stronie Robba, a Waynwoodowie, Redfortowie, Belmore’owie i Templetonowie udzielali Royce’om wszelkiego możliwego wsparcia. Górskie klany również były niespokojne, a stary lord Hunter zmarł tak nagle, że dwaj jego młodsi synowie

oskarżali swego starszego brata o zamordowanie go. Być może Dolinę Arrynów ominęła wojna, nie była ona jednak tak idyllicznym miejscem, jak chciała to przedstawić lady Lysa. Już nie zasnę – zrozumiała Sansa. W głowie mi się kłębi. Odsunęła z niechęcią poduszkę, odrzuciła na bok koce, podeszła do okna i otworzyła okiennice. Na Orle Gniazdo padał śnieg. Płatki sypały się z nieba, ciche i delikatne niczym wspomnienie. Czy to właśnie mnie obudziło? Ogród pokrywała już gruba warstwa śniegu,

który zasypał trawę, zabarwił na biało krzaki oraz posągi i obciążał konary drzew. Ten widok przypomniał Sansie zimne noce długiego lata jej dzieciństwa. Ostatni raz widziała śnieg w dzień odjazdu z Winterfell. Wtedy padało go mniej niż teraz – przypomniała sobie. Robb miał topniejące płatki we włosach, kiedy mnie ściskał, a śnieżka, którą próbowała ulepić Arya, wciąż rozpadała się jej w dłoniach. Poczuła ból na wspomnienie, jak szczęśliwa była owego ranka. Hullen pomógł jej wdrapać się na siodło i otoczona płatkami śniegu ruszyła poznać szeroki świat. Myślałam wówczas, że moja

pieśń dopiero się zaczyna, a ona dobiegała już końca. Sansa zostawiła okiennice otwarte i ubrała się. Wiedziała, że na dworze będzie zimno, choć wieże Orlego Gniazda otaczały ogród ze wszystkich stron, osłaniając go przed najbardziej porywistymi górskimi wichrami. Włożyła jedwabną bieliznę i płócienne giezło, na to ciepłą, niebieską sukienkę z jagnięcej wełny, potem dwie pary rajtuz, buty sznurowane do kolan, grube, skórzane rękawice i na koniec futro z białych lisów z kapturem. Gdy przez okno zaczął wpadać śnieg, służąca owinęła się ciaśniej kocem.

Sansa opuściła pokój i zeszła na dół po krętych schodach. Kiedy odemknęła drzwi, ogród, który ujrzała przed sobą, wyglądał tak pięknie, że aż wstrzymała oddech, nie chcąc mącić podobnej doskonałości. Śnieg ciągle sypał w niesamowitym milczeniu, pokrywając ziemię nieprzerwaną białą warstwą. Ze świata umknęły wszystkie kolory, pozostawiając jedynie biel, czerń i szarość. Białe wieże, biały śnieg i białe posągi, czarne cienie i czarne drzewa, a nad tym wszystkim ciemnoszare niebo. To czysty świat – pomyślała Sansa. Nie ma tu dla mnie miejsca. Wyszła jednak na zewnątrz. Jej buty zapadały się po kostki w gładkiej,

białej powierzchni, pozostawiając głębokie ślady. Kroczyła zupełnie bezgłośnie, mijając pokryte szronem krzewy i cienkie czarne drzewka. Zadała sobie pytanie, czy wszystko to nadal sen. Płatki śniegu muskały jej twarz delikatnie niczym pocałunki kochanka, a potem topiły się na policzkach. Pośrodku ogrodu, obok posągu płaczącej kobiety, rozbitego i na wpół pogrzebanego w ziemi, Sansa uniosła twarz ku niebu i zamknęła oczy. Czuła dotyk śniegu na rzęsach, jego smak na wargach. To był smak Winterfell. Smak niewinności. Smak marzeń.

Kiedy otworzyła oczy, zauważyła, że klęczy. Nie pamiętała, kiedy opadła na kolana. Miała wrażenie, że niebo przybrało nieco jaśniejszy odcień szarości. Świt – pomyślała. Nowy dzień. Znów wstaje nowy dzień. Ona jednak pragnęła dawnych dni. Modliła się o nie. Do kogo mogłaby się modlić tutaj? Wiedziała, że ogród niegdyś zaplanowano jako boży gaj, lecz warstwa gleby okazała się zbyt cienka i kamienista, by mogło w niej zapuścić korzenie czardrzewo. Boży gaj bez bogów, tak samo pusty jak ja.

Zebrała garść śniegu i ścisnęła go między palcami. Był ciężki, wilgotny i łatwo się lepił. Zaczęła robić śnieżki, kształtując je i wygładzając, aż robiły się białe, okrągłe i doskonałe. Przypomniała sobie, jak kiedyś w Winterfell, gdy spadł letni śnieg, Arya i Bran zaczaili się na nią, gdy wychodziła rano z donżonu. Oboje przygotowali sobie po kilkanaście śnieżek, a ona nie miała ani jednej. Bran przycupnął na dachu zakrytego mostu, poza jej zasięgiem, Aryę jednak Sansa ganiała po stajniach, a potem wokół kuchni, aż wreszcie obie straciły dech w piersiach. Mogłaby nawet ją złapać, ale pośliznęła się i przewróciła. Siostra

podeszła wtedy do niej i zapytała, czy nic jej się nie stało. Gdy odpowiedziała, że nie, Arya uderzyła ją w twarz kolejną śnieżką. Sansa jednak złapała ją za nogę, obaliła na ziemię i zaczęła jej wcierać śnieg we włosy. Wtedy nadszedł Jory i rozdzielił je ze śmiechem. Po co mi śnieżki? Spojrzała na swój mały, smętny arsenał. Nie mam w kogo nimi rzucać. Wypuściła z dłoni tę, którą właśnie lepiła. Mogłabym ulepić śnieżnego rycerza – pomyślała. Albo nawet... Złączyła ze sobą dwie śnieżki, dodała

trzecią, otoczyła je ze wszystkich stron śniegiem i uklepała całość na kształt cylindra. Gdy był gotowy, postawiła go na sztorc i koniuszkiem małego palca wydłubała w śniegu okna. Otaczające szczyt blanki wymagały nieco więcej wysiłku, gdy jednak były gotowe, miała wieżę. Teraz potrzebne mi mury – pomyślała. A potem donżon. Zabrała się do roboty. Śnieg nie przestawał sypać, a zamek robił się coraz większy. Dwa sięgające kostek mury, wewnętrzny wyższy od zewnętrznego. Wieże i baszty, donżony i schody, okrągła kuchnia, kwadratowa zbrojownia, stajnie zlokalizowane po

wewnętrznej stronie muru od zachodu. Kiedy zaczynała, był to po prostu zamek, lecz nim minęła długa chwila, Sansa zdała sobie sprawę, że to Winterfell. Znalazła pod śniegiem ułamane gałęzie i z ich koniuszków zrobiła drzewa bożego gaju. Nagrobkami na cmentarzu były kawałki kory. Jej rękawiczki i buty wkrótce pokryła biała skorupa, w dłoniach czuła mrowienie, a w przemoczonych stopach chłód, Sansa nie przejmowała się tym jednak. Liczył się tylko zamek. Niektóre rzeczy trudno jej było sobie przypomnieć, inne jednak przywoływała z łatwością, jakby była tam nie dalej niż

wczoraj. Wieża Biblioteczna ze stromymi kamiennymi schodami wijącymi się na zewnątrz wokół jej murów. Wieża bramna, dwa wielkie bastiony, łukowata brama między nimi, blanki na szczycie... Śnieg cały czas padał, otaczając wznoszone przez nią budynki wysokimi zaspami. Gdy uklepywała smołowany dach Wielkiej Komnaty, usłyszała czyjś głos. Podniosła głowę i zobaczyła, że z okna woła ją służąca. Czy pani dobrze się czuje? Czy ma ochotę zjeść śniadanie? Sansa potrząsnęła głową i ponownie zabrała się do roboty, umieszczając

komin na dachu Wielkiej Komnaty, z tej strony, gdzie w środku było palenisko. Świt zakradł się do jej ogrodu niczym złodziej. Szare niebo cały czas jaśniało, a osypane śniegiem drzewa i krzaki nabrały ciemnozielonej barwy. Kilku służących wyszło na dwór i przyglądało się jej przez pewien czas, nie zwracała jednak na nich uwagi, szybko więc wrócili do środka, gdzie było cieplej. Sansa zobaczyła lady Lysę, która spoglądała na nią z balkonu, spowita w niebieską aksamitną szatę obszytą lisim futrem, gdy jednak zerknęła tam po raz drugi, jej ciotki już nie było. Maester Colemon wystawił

głowę z ptaszarni i przyglądał się przez chwilę Sansie, chudy i drżący z zimna, lecz zaciekawiony. Mosty wciąż się jej zawalały. Jeden kryty most łączył zbrojownię z głównym donżonem, a drugi trzecie piętro wieży dzwonnej z pierwszym piętrem ptaszarni. Bez względu na to, jak starannie je lepiła, nie chciały się trzymać. Gdy zawaliły się po raz trzeci, zaklęła głośno i usiadła z bezradnej złości. – Oblep śniegiem patyk, Sanso. Nie wiedziała, jak długo ją obserwował, ani nawet, że wrócił już z

Doliny. – Patyk? – zapytała. – Wtedy most powinien być wystarczająco mocny – wyjaśnił Petyr. – Czy mogę przybyć do twego zamku, pani? – Tylko go nie zniszcz – odparła nieufnie Sansa. – Bądź... – Ostrożny? – Uśmiechnął się. – Winterfell opierało się już wrogom gwałtowniejszym ode mnie. Bo to jest Winterfell, prawda? – Tak – przyznała.

Obszedł mury wokół. – Często o nim śniłem w tych latach, gdy Cat wyjechała na północ z Eddardem Starkiem. W moich snach zawsze było to mroczne, zimne miejsce. – Nie jest takie. Zawsze było tam ciepło, nawet gdy padał śnieg. W murach są rury, którymi płynie woda z gorących źródeł, a w szklarniach zawsze panował żar jak w najbardziej upalny dzień lata. – Wstała, spoglądając z góry na wielki biały zamek. – Nie wiem, jak zrobić dach nad szklarniami. Littlefinger potarł nagi podbródek. Lysa poprosiła go, by zgolił brodę.

– Szkło było umieszczone w ramach, prawda? Najlepsze będą małe gałązki. Obedrzyj je z kory, a potem pozwiązuj nią w kratownicę. Pokażę ci, jak to zrobić. – Zaczął chodzić po ogrodzie, zbierając patyki oraz gałązki i strzepując z nich śnieg. Gdy miał ich już wystarczająco wiele, postawił długi krok, przechodząc nad obydwoma murami, i przykucnął pośrodku dziedzińca. Sansa podeszła bliżej, żeby przyjrzeć się jego poczynaniom. Dłonie miał pewne i zręczne. Po chwili sporządził z gałązek kratownicę bardzo podobną do tej, która tworzyła dach szklarni Winterfell.

– Niestety, szkło będziemy musieli sobie wyobrazić – stwierdził, podając jej swe dzieło. – Jest taki, jaki powinien być – pochwaliła go Sansa. – Tak samo jak to – odparł, dotykając jej twarzy. Nie zrozumiała go. – Jak co? – zapytała. – Jak twój uśmiech, pani. Czy mam zrobić drugi dach? – Jeśli będziesz tak uprzejmy.

– Nic nie mogłoby uradować mnie bardziej. Zbudowała ściany szklarni, a Littlefinger nakrył je dachami. Kiedy uporali się z tym zadaniem, pomógł jej przedłużyć mury i zbudować Komnatę Strażników. Kiedy zrobiła kryte mosty z patyków, okazało się, że są trwałe, tak jak zapowiedział Petyr. Pierwsza Wieża – stara, okrągła baszta – nie sprawiła jej trudności, lecz Sansa znowu znalazła się w kropce, gdy trzeba było umieścić na jej szczycie chimery. Ponownie rozwiązanie podszepnął jej Littlefinger. – Na twój zamek padał śnieg, pani – wskazał. – Jak wyglądają chimery,

kiedy są pokryte śniegiem? Sansa zamknęła oczy, by przywołać obraz z pamięci. – To po prostu białe bryły. – No właśnie. Chimery trudno zrobić, ale białe bryły nie powinny ci sprawić kłopotu. Miał rację. Zburzona Wieża okazała się jeszcze łatwiejsza. Ulepili wysoką iglicę, klęcząc obok siebie, by ją wygładzić, a potem ustawili ją pionowo. Sansa wbiła palce w szczyt wieży, zaczerpnęła garść

śniegu i sypnęła nim Petyrowi prosto w twarz. Pisnął głośno, gdy biały pył wpadł mu za kołnierz. – To nie był rycerski uczynek, pani. – Tak samo, jak przywiezienie mnie tutaj. Obiecałeś, że zabierzesz mnie do domu. Zastanawiała się, skąd wzięła odwagę, by przemówić do niego tak otwarcie. To Winterfell mi ją dało – pomyślała. Wewnątrz jego murów jestem silniejsza. Spoważniał nagle.

– Tak, okłamałem cię w tej sprawie... i jeszcze w jednej. Sansa poczuła nagły ucisk w brzuszku. – W jakiej? – Powiedziałem, że nic nie mogłoby uradować mnie bardziej niż pomóc ci w budowie zamku. Obawiam się, że to również było kłamstwem. Jest coś, co sprawiłoby mi jeszcze większą radość. – Podszedł bliżej. – To. Próbowała się cofnąć, lecz wziął ją w ramiona i nagle zaczął całować. Szarpała się słabo, lecz w rezultacie przytuliła się tylko do niego jeszcze

mocniej. Dotknął ustami jej ust, połykając jej słowa. Smakował miętą. Na pół uderzenia serca poddała się jego pocałunkowi... potem jednak odwróciła twarz i wyrwała się z jego uścisku. – Co ty wyprawiasz? Petyr poprawił płaszcz. – Całuję śnieżną pannę. – To ją powinieneś całować. – Sansa spojrzała na balkon Lysy, który był w tej chwili pusty. – Swą panią żonę. – Robię to. Lysa nie ma powodu się skarżyć. – Uśmiechnął się. – Szkoda, że

siebie nie widzisz, pani. Wyglądasz tak pięknie. Jesteś cała obsypana śniegiem, jak jakieś małe niedźwiedziątko, ale twarz masz zaczerwienioną i ledwie możesz oddychać. Jak długo już tu siedzisz? Na pewno bardzo zmarzłaś. Pozwól, żebym cię ogrzał, Sanso. Zdejmij te rękawiczki. Daj, niech potrzymam twe dłonie. – Nie. – Mówił prawie tak samo jak Marillion, tej nocy, gdy upił się na weselu. Tym razem jednak Lothor Brune nie przyjdzie jej z pomocą. Był człowiekiem Petyra. – Nie powinieneś mnie całować. Mogłabym być twoją córką...

– Mogłabyś – przyznał z pełnym żalu uśmiechem. – Ale nie jesteś, prawda? Jesteś córką Eddarda Starka i Cat. Mam wrażenie, że jesteś jeszcze piękniejsza niż matka, kiedy była w twoim wieku. – Petyrze, proszę. – Jej głos brzmiał bardzo słabo. – Proszę... – Zamek! Głos był donośny, przenikliwy i dziecinny. Littlefinger odwrócił się od Sansy. – Lordzie Robercie. – Pokłonił się zdawkowo. – Nie powinieneś wychodzić na śnieg bez rękawiczek.

– Czy to ty zbudowałeś ten śnieżny zamek, lordzie Littlefinger? – Większą część zbudowała Alayne, panie. – To ma być Winterfell – wyjaśniła Sansa. – Winterfell? Robert był mały, jak na osiem lat, i chudy jak patyk. Skórę miał pokrytą plamami, a oczy wiecznie mu łzawiły. Pod pachą ściskał wytartą szmacianą lalkę, którą wszędzie ze sobą nosił. – Winterfell jest siedzibą rodu Starków

– wyjaśniła swemu przyszłemu mężowi. – To wielki zamek na północy. – Nie jest taki wielki. – Chłopiec uklęknął przed wieżą bramną. – Popatrz, olbrzym przyszedł go rozwalić. – Postawił lalkę na śniegu i zaczął ją przesuwać szarpanymi ruchami. – Tup, tup, jestem olbrzymem, jestem olbrzymem – zaśpiewał. – Ho ho ho, otwierajcie bramy albo je zwalę i rozwalę. Machając trzymaną za nogi lalką, strącił szczyt najpierw pierwszej, a potem drugiej wieży bramnej. Tego już Sansa nie mogła znieść.

– Robercie, przestań. Zamiast jej usłuchać, znowu machnął lalką i mur zawalił się na długości całej stopy. Sansa spróbowała złapać go za rękę, lecz chwyciła tylko lalkę. Cienka tkanina rozdarła się z głośnym trzaskiem. Sansa została z głową lalki w rękach, a Robert trzymał nogi i tułów. Szmaty i trociny wysypały się na śnieg. Usta lorda Roberta zadrżały gwałtownie. – Zabiiiiiiiiiiiłaś go – zawył. Potem zaczął dygotać. W pierwszej chwili

było to tylko lekkie drżenie, lecz po kilku uderzeniach serca padł na zamek, wierzgając gwałtownie kończynami. Białe wieże i śnieżne mosty rozsypywały się w pył. Sansa stała przerażona, lecz Petyr Baelish złapał jej kuzyna za nadgarstki i zawołał maestera. Po paru chwilach zjawili się strażnicy i służące, które pomogły unieruchomić chłopca. Wkrótce nadszedł również maester Colemon. Padaczka Roberta Arryna nie była dla ludzi z Orlego Gniazda żadną nowością. Lady Lysa nauczyła ich wszystkich przychodzić mu z pomocą już na pierwszy krzyk. Maester uniósł głowę

małego lorda i kazał mu wypić pół kubka sennego wina, szepcząc przy tym uspokajające słowa. Gwałtowność ataku malała powoli, aż wreszcie zostało tylko słabe drżenie dłoni. – Zaprowadźcie go do moich komnat – polecił Colemon strażnikom. – Pijawki go uspokoją. – To była moja wina. – Sansa pokazała im głowę lalki. – Rozerwałam jego lalkę na dwoje. Nie chciałam tego zrobić, ale... – Jego lordowska mość niszczył zamek – dokończył Petyr.

– To był olbrzym – wyszeptał zapłakany chłopiec. – To nie byłem ja. To olbrzym rozwalał zamek. Zabiła go! Nienawidzę jej! Jest bękartem i nienawidzę jej! Nie chcę pijawek! – Panie, twoja krew wymaga rozrzedzenia – tłumaczył mu maester Colemon. – To zła krew budzi w tobie gniew, a wściekłość wywołuje drgawki. Chodź. Zaprowadzili chłopaka na górę. Mój pan mąż – pomyślała Sansa, spoglądając na ruiny Winterfell. Śnieg przestał padać i było zimniej niż przedtem. Zastanawiała się, czy lord Robert będzie miał drgawki również

podczas ślubu. Joffrey przynajmniej był zdrowy na ciele. Ogarnęła ją szalona wściekłość. Podniosła ułamaną gałąź, nadziała na nią głowę lalki i zatknęła ją na zniszczonej wieży bramnej swego śnieżnego zamku. Służba spoglądała na to z przerażonymi minami, lecz Littlefinger wybuchnął śmiechem na ten widok. – Jeśli wierzyć opowieściom, to nie pierwszy olbrzym, którego głowa skończyła na murach Winterfell. – To tylko legendy – odparła i zostawiła go. Po powrocie do sypialni zrzuciła futro i

mokre buty, a potem usiadła przy ogniu. Nie wątpiła, że zostanie pociągnięta do odpowiedzialności za atak lorda Roberta. Może lady Lysa mnie odeśle. Jej ciotka chętnie karała wygnaniem każdego, kto wzbudził jej niezadowolenie, a najbardziej ze wszystkiego nie lubiła ludzi, których podejrzewała o maltretowanie syna. Sansa ucieszyłaby się z wygnania. Księżycowe Bramy były znacznie większe i przyjemniejsze niż Orle Gniazdo. Lord Nestor Royce sprawił na niej wrażenie ponurego, gburowatego mężczyzny, lecz zamkiem zarządzała jego córka Myranda, o której wszyscy mówili, że jest bardzo wesoła. Na dole

nawet rzekomo nieprawe pochodzenie Sansy nie byłoby zbyt wielkim obciążeniem. Jedna z bękarcich córek króla Roberta była na służbie u lorda Nestora. Podobno były z lady Myrandą najlepszymi przyjaciółkami, bliskimi sobie jak siostry. Powiem ciotce, że nie chcę wyjść za Roberta. Nawet sam wielki septon nie mógł ogłosić kobiety czyjąś żoną, jeśli nie chciała wypowiedzieć słów przysięgi. Bez względu na to, co mówiła ciotka, nie była żebraczką. Miała trzynaście lat, była dojrzałą, zamężną kobietą, dziedziczką Winterfell. Czasami

litowała się nad swym małym kuzynem, nie potrafiła sobie jednak wyobrazić, by kiedykolwiek zapragnęła za niego wyjść. Wolałabym już znowu zostać żoną Tyriona. Jeśli lady Lysa się o tym dowie, z pewnością ją odeśle... daleko od gniewnych grymasów, drgawek i łzawiących oczu Roberta, od lubieżnych spojrzeń Marilliona i pocałunków Petyra. Powiem jej to. Powiem! Lady Lysa wezwała ją późnym popołudniem. Sansa zbierała odwagę przez cały dzień, lecz gdy tylko u jej drzwi pojawił się Marillion, wątpliwości powróciły.

– Lady Lysa nakazuje, byś stawiła się w Górnej Komnacie. Minstrel rozbierał ją wzrokiem, do tego zdążyła się już jednak przyzwyczaić. Marillion z pewnością był przystojny. Miał szczupłą, chłopięcą figurę, gładką skórę, włosy rudoblond i czarujący uśmiech. Mimo to wszyscy w Dolinie, poza ciotką Sansy i małym lordem Robertem, zdążyli go już znienawidzić. Sądząc z tego, co mówili służący, Sansa nie była pierwszą panną, która musiała znosić jego awanse, a inne nie miały do obrony Lothora Brune’a. Lady Lysa nie chciała jednak słuchać żadnych skarg na niego.

Od chwili przybycia do Orlego Gniazda minstrel był jej ulubieńcem. Co noc usypiał swym śpiewem lorda Roberta i ośmieszał zalotników lady Lysy drwiącymi z ich słabostek kupletami. Ciotka Sansy obsypywała go złotem i darami. Otrzymał od niej drogie stroje, złoty naramiennik, pas nabijany księżycowymi kamieniami oraz pięknego konia. Dała mu nawet ulubionego sokoła zmarłego męża. Dlatego właśnie Marillion był nienagannie uprzejmy w obecności lady Lysy i w tym samym stopniu arogancki, gdy jej nie było.

– Dziękuję – odparła sztywno Sansa. – Znam drogę. Nie ruszył się z miejsca. – Pani kazała mi cię przyprowadzić. Przyprowadzić? To jej się nie spodobało. – Czy zostałeś teraz strażnikiem? Littlefinger usunął kapitana straży Orlego Gniazda, zastępując go ser Lothorem Brune’em. – A czy potrzebujesz strażnika? – zapytał od niechcenia Marillion. – Powinnaś się dowiedzieć, że układam

właśnie nową pieśń. Nadam jej nazwę Przydrożna róża. Będzie opowiadała o pochodzącej z nieprawego łoża dziewczynie, tak pięknej, że rzucała urok na każdego mężczyznę, który na nią spojrzał. Jestem córką Starków z Winterfell – pragnęła mu powiedzieć, skinęła jednak tylko głową i pozwoliła, by poprowadził ją na dół po schodach, a potem przez most. Przez cały czas jej pobytu w Orlim Gnieździe Górna Komnata była zamknięta. Sansa zastanawiała się, po co ciotka ją otworzyła. Lady Lysa na ogół wolała swą wygodną samotnię albo przytulną, ciepłą komnatę audiencyjną lorda

Arryna, z której roztaczał się widok na wodospad. Po obu stronach rzeźbionych drewnianych drzwi Górnej Komnaty stali dwaj wartownicy w płaszczach koloru nieba. W dłoniach trzymali włócznie. – Nikt nie może wejść do środka, dopóki Alayne będzie z lady Lysą – oznajmił im Marillion. – Tak jest. Mężczyźni przepuścili ich, po czym skrzyżowali włócznie. Marillion zatrzasnął

drzwi i zablokował je trzecią włócznią, dłuższą i grubszą od tych, które mieli wartownicy. Sansę przeszył dreszcz niepokoju. – Dlaczego to zrobiłeś? – zapytała. – Pani na ciebie czeka. Rozejrzała się niepewnie wokół. Lady Lysa siedziała na ustawionym na podwyższeniu krześle o wysokim oparciu z rzeźbionego czardrewna. Była sama. Po jej prawej stronie stało drugie krzesło, na którym leżał stos niebieskich poduszek, lorda Roberta jednak nie było. Sansa miała nadzieję, że chłopiec

czuje się już dobrze, Marillion jednak z pewnością by jej tego nie powiedział. Sansa ruszyła po niebieskim jedwabnym dywanie, rozłożonym między dwoma szpalerami cienkich jak kopie kolumn. Posadzkę i ściany Górnej Komnaty wykonano z mlecznego marmuru z niebieskimi żyłkami. Przez wąskie łukowate okna we wschodniej ścianie do środka wpadały snopy bladego, słonecznego blasku. Między oknami, w wysokich żelaznych uchwytach, umieszczono pochodnie, lecz żadna z nich nie płonęła. Dywan tłumił odgłos kroków Sansy. Z zewnątrz dobiegało smętne zawodzenie

zimnego wichru. Pośród tak wielkiej ilości białego marmuru nawet blask słońca wydawał się zimny... choć nawet nie w połowie tak zimny, jak jej ciotka. Lady Lysa przywdziała suknię z kremowego aksamitu i nałożyła naszyjnik z szafirów i kamieni księżycowych. Kasztanowate włosy splotła w gruby warkocz, który opadał jej na ramię. Siedziała na krześle, spoglądając na zbliżającą się siostrzenicę. Pod warstwą różu i pudru twarz miała czerwoną i obrzmiałą. Na ścianie za jej

plecami wisiała wielka chorągiew ozdobiona księżycem i sokołem rodu Arrynów w kremowo-błękitnych barwach. Sansa zatrzymała się przed podwyższeniem i dygnęła. – Pani. Wysłałaś po mnie. Nadal słyszała wycie wichru i ciche akordy wygrywane przez stojącego na drugim końcu sali Marilliona. – Widziałam, co zrobiłaś – oznajmiła lady Lysa. Sansa wygładziła fałdy spódnicy.

– Mam nadzieję, że lord Robert czuje się już lepiej? Nie chciałam rozerwać jego lalki. Niszczył mój śnieżny zamek. Ja tylko... – Masz zamiar udawać cnotkę? – zapytała jej ciotka. – Nie mówię o lalce Roberta. Widziałam, jak się z nim całowałaś. Sansa miała wrażenie, że w Górnej Komnacie zrobiło się trochę zimniej. Czuła się tak, jakby ściany, posadzka i kolumny obróciły się nagle w lód. – To on mnie pocałował.

Lysa rozdęła nozdrza. – A niby dlaczego miałby to robić? Ma żonę, która go kocha. Dorosłą kobietę, nie małą dziewczynkę. Nie potrzebuje takich jak ty. Przyznaj się, dziecko. Rzuciłaś się na niego. Tak to właśnie wyglądało. Sansa cofnęła się o krok. – Nieprawda. – Dokąd idziesz? Boisz się? Za tak rozpustne zachowanie trzeba karać, ale nie będę dla ciebie surowa. Trzymamy dla Roberta chłopca do bicia. To zwyczaj Wolnych Miast.

Jego zdrowie jest zbyt delikatne, by mógł znieść rózgę. Znajdę jakąś nisko urodzoną dziewczynę i zbijemy ją za ciebie, ale najpierw musisz się przyznać. Nie będę tolerowała kłamczuchy, Alayne. – Budowałam zamek ze śniegu – tłumaczyła się Sansa. – Lord Petyr pomagał mi, a potem mnie pocałował. To właśnie widziałaś. – Czy nie masz honoru? – zapytała ostro jej ciotka. – A może uważasz mnie za głupią? O to chodzi, co? Tak jest, uważasz mnie za głupią. Teraz to rozumiem. Ale ja nie jestem głupia. Myślisz, że skoro jesteś młoda i piękna,

to możesz mieć każdego mężczyznę, którego zapragniesz. Wydaje ci się, że nie widziałam, jak patrzysz na Marilliona? Wiem o wszystkim, co się dzieje w Orlim Gnieździe, mała damo. Znałam już też przedtem takie jak ty. Jeśli wydaje ci się, że wielkie oczy i lubieżne uśmieszki wystarczą, żeby zdobyć Petyra, to jesteś w błędzie. On jest mój. – Zerwała się z krzesła. – Wszyscy próbowali mi go odebrać. Mój pan ojciec, mój mąż, twoja matka... przede wszystkim Catelyn. Ona też lubiła się całować z Petyrem, och, tak, bardzo lubiła. Sansa cofnęła się o kolejny krok.

– Moja matka? – Tak, twoja matka, twoja wspaniała matka, moja słodka siostra Catelyn. Nie próbuj udawać niewiniątka, ty mała, przebrzydła kłamczucho. Przez wszystkie te lata w Riverrun igrała z Petyrem, jakby był jej zabawką. Podpuszczała go uśmiechami, czułymi słówkami i lubieżnymi spojrzeniami, aż noce stawały się dla niego udręką. – Nie. – Moja matka nie żyje – pragnęła krzyknąć. Była twoją siostrą, a teraz nie żyje. – To nieprawda. Nie zrobiłaby tego. – Skąd wiesz? Byłaś tam? – Lysa zeszła

z podwyższenia, zamiatając spódnicami. – Może przyjechałaś z lordem Brackenem i lordem Blackwoodem, kiedy przybyli do mojego ojca, żeby rozstrzygnął ich spór? Grał dla nas minstrel lorda Brackena. Catelyn tańczyła z Petyrem sześć razy. Sześć, wiem, bo liczyłam. Kiedy lordowie wszczęli kłótnię, ojciec zabrał ich na górę, do swej komnaty audiencyjnej i nie było nikogo, kto mógłby nas powstrzymać przed piciem. Edmure się schlał, chociaż był jeszcze chłopcem... a Petyr spróbował pocałować twoją matkę, ale ona go odepchnęła. Wyśmiała go. Miał taką zrozpaczoną minę, że myślałam, iż serce

mi pęknie ze współczucia. Potem upił się tak, że aż wpadł pod stół. Stryj Brynden zaniósł go do łóżka, żeby ojciec nie widział go w takim stanie. Ale ty tego nie pamiętasz, prawda? – Przeszyła ją gniewnym spojrzeniem. – Prawda? Upita się czy oszalała? – Nie było mnie jeszcze wtedy na świecie, pani. – Nie było cię jeszcze na świecie. Ale ja już byłam, więc nie próbuj mi mówić, co jest prawdą, a co nie. Całowałaś się z nim!

– To on mnie pocałował – upierała się Sansa. – Nie chciałam... – Cisza. Nie pozwoliłam ci mówić. Skusiłaś go, tak samo jak twoja matka owej nocy w Riverrun, swoimi uśmiechami i swoim tańcem. Wydaje ci się, że mogłabym o tym zapomnieć? Tej nocy zakradłam się do jego łoża, by go pocieszyć. Akurat krwawiłam, lecz ból był słodki. Zapewnił, że mnie kocha, ale tuż przed zaśnięciem szepnął do mnie „Cat”. Mimo to zostałam z nim aż do chwili, gdy niebo zaczęło jaśnieć. Twoja matka nie zasługiwała na niego. Nie chciała mu nawet ofiarować wstążki, kiedy pojedynkował się z

Brandonem Starkiem. Ja bym mu dała wstążkę. Oddałam mu wszystko. Należy do mnie. Nie do Catelyn i nie do ciebie. W obliczu furii ciotki Sansę opuściła cała odwaga. Bała się Lysy Arryn równie mocno jak królowej Cersei. – Należy do ciebie, pani – przyznała, starając się, by jej głos był łagodny i pełen skruchy. – Czy mogę już odejść? – Nie możesz. – Oddech jej ciotki cuchnął winem. – Gdybyś była kimś innym, wygnałabym cię. Odesłałabym cię do lorda Nestora w Księżycowych

Bramach albo na Paluchy. Jakby ci się to spodobało, gdybyś miała spędzić resztę życia na tym ponurym wybrzeżu otoczona przez kocmołuchy i owcze bobki? Na taki właśnie los mój ojciec chciał skazać Petyra. Wszyscy myśleli, że to przez ten głupi pojedynek z Brandonem Starkiem, ale to nie była prawda. Ojciec powiedział, że powinnam dziękować bogom, iż tak wielki lord jak Jon Arryn zgodził się przyjąć mnie zbrukaną, ja jednak wiedziałam, że chodziło mu tylko o miecze. Musiałam wyjść za Jona, bo w przeciwnym razie ojciec by mnie wygnał, tak jak wygnał własnego brata, ja jednak byłam przeznaczona Petyrowi.

Opowiadam ci to wszystko po to, żebyś zrozumiała, jak bardzo się kochamy, jak długo cierpieliśmy i marzyliśmy o sobie nawzajem. Zrobiliśmy razem dziecko, małe, wspaniałe dzieciątko. – Lysa rozpostarła dłonie na brzuchu, jakby nadal nosiła tam dziecko. – Kiedy mi go ukradli, obiecałam sobie, że nigdy już nie pozwolę, by coś takiego się stało. Jon zamierzał odesłać mojego słodkiego Roberta na Smoczą Skałę, a ten zapijaczony król chciał go oddać Cersei Lannister, ale ja im na to nie pozwoliłam... tak samo, jak nie pozwolę, żebyś mi ukradła Petyra Littlefingera. Słyszałaś mnie, Alayne, Sanso czy jak tam wolisz się zwać? Słyszałaś, co ci powiedziałam?

– Tak, przysięgam, że nigdy już nie będę go całować ani... ani kusić. Sansa sądziła, że to właśnie chce usłyszeć jej ciotka. – A więc się przyznajesz? To byłaś ty, tak jak myślałam. Jesteś taką samą nierządnicą jak twoja matka. – Lysa chwyciła ją za nadgarstek. – Chodź ze mną. Chcę ci coś pokazać. – To mnie boli. – Sansa spróbowała się wyrwać. – Proszę, ciociu Lyso. Nie zrobiłam nic złego. Przysięgam. Ciotka zignorowała jej sprzeciwy.

– Marillionie! – zawołała. – Jesteś mi potrzebny, Marillionie! Jesteś mi potrzebny! Minstrel do tej pory stał dyskretnie przy końcu komnaty, lecz na krzyk lady Arryn podszedł do niej natychmiast. – Pani? – Zagraj nam pieśń. Prawdy i kłamstwa. Palce Marilliona musnęły struny. – Lord jechał sobie w deszczowy dzień, hej-nonny, hej-nonny, hej-nonny-hej... Lady Lysa pociągnęła Sansę za rękę. Mogła za nią pójść albo pozwolić się

wlec. Szły ku białym drzwiom z czardrewna wprawionym w marmurowy mur. Zamykały je trzy ciężkie zasuwy z brązu, lecz mimo to Sansa słyszała hulający na zewnątrz wicher. Gdy ujrzała wyrzeźbiony w drewnie półksiężyc, zaparła się obiema stopami. – Księżycowe Drzwi. – Spróbowała się wyrwać. – Dlaczego pokazujesz mi Księżycowe Drzwi? – Teraz piszczysz jak myszka, ale w ogrodzie byłaś śmiała, co? W śniegu byłaś śmiała.

– Dama szyła sobie w deszczowy dzień – śpiewał Marillion. – Hej-nonny, hejnonny, hej-nonny-hej. – Otwieraj drzwi – rozkazała Lysa. – Powiedziałam, otwieraj. Albo to zrobisz, albo poślę po strażników. – Popchnęła Sansę. – Twoja matka przynajmniej była odważna. Odciągaj zasuwy. Jeśli jej posłucham, na pewno mnie puści. Sansa złapała jedną z zasuw z brązu, wyszarpnęła ją i rzuciła na podłogę. Za nią na marmur runęła z łoskotem druga, a potem trzecia. Sansa ledwie zdążyła dotknąć klamki, gdy

ciężkie drewniane drzwi odskoczyły do środka i uderzyły o ścianę z głośnym trzaskiem. Framugę pokrywała warstwa śniegu, który osypał obie kobiety, niesiony przez wiatr tak zimny, że Sansa zaczęła dygotać. Spróbowała się cofnąć, lecz ciotka stała za nią. Lysa chwyciła ją za nadgarstek, a drugą dłoń oparła między łopatkami, popychając dziewczynę z całej siły ku otwartym drzwiom. Za nimi było białe niebo, sypiący śnieg i nic więcej. – Popatrz w dół – rozkazała lady Lysa. – Popatrz w dół.

Sansa znowu spróbowała się wyrwać, lecz palce ciotki wpiły się w jej ramię niczym pazury. Lysa pchnęła ją raz jeszcze i Sansa krzyknęła głośno. Jej lewa stopa przebiła warstwę śniegu, strącając ją w dół. Przed nią nie było nic poza pustką oraz przydrożnym zamkiem, który przylepiał się do stoku sześćset stóp poniżej. – Nie! – krzyczała Sansa. – Boję się. Marillion nie przestawał grać na harfie. – Hej-nonny, hej-nonny, hej-nonny-hej – śpiewał. – Czy nadal chcesz, żebym pozwoliła ci

odejść? – Nie. – Sansa znalazła punkt oparcia dla stóp i spróbowała się cofnąć, lecz jej ciotka nie ustąpiła ani o krok. – Nie tędy. Proszę... Uniosła rękę, drapiąc palcami po framudze, nie zdołała się jej jednak złapać, a jej nogi ślizgały się na mokrej marmurowej posadzce. Lady Lysa nieubłaganie popychała ją naprzód, a była od niej cięższa o jakieś trzy kamienie. – Dama całowana legła na stogu siana – śpiewał Marillion. Sansa szarpnęła ciałem w bok opętana histerycznym

strachem. Jedna jej stopa ześliznęła się nad pustkę. Krzyknęła. – Hej-nonny, hejnonny, hej-nonny-hej – kontynuował pieśń minstrel. Wiatr szarpał spódnicami Sansy, wbijając zimne kły w jej gołe nogi. Czuła topniejące na policzkach płatki śniegu. Zamachała jak szalona rękami, złapała gruby kasztanowaty warkocz Lysy i uczepiła się go mocno. – Moje włosy! – wrzasnęła jej ciotka. – Puszczaj moje włosy! Drżała i łkała. Obie chwiały się na krawędzi przepaści. Sansa usłyszała w

oddali strażników, którzy łomotali włóczniami w drzwi, domagając się wpuszczenia do środka. Marillion przestał śpiewać. – Lyso! Co to ma znaczyć? – Krzyk przebił się przez łkanie i wysilone oddechy. W Górnej Komnacie poniosły się echem kroki. – Cofnij się! Lyso, co ty wyprawiasz? Wartownicy nadal dobijali się do drzwi. Littlefinger dostał się do środka przez lordowskie wejście za podwyższeniem.

Gdy Lysa się odwróciła, jej uchwyt osłabł na tyle, że Sansa zdołała się wyrwać. Opadła na kolana. Petyr Baelish zauważył ją i zatrzymał się nagle. – Alayne? W czym problem? – W niej. – Lady Lysa złapała Sansę za włosy. – Problem jest w niej. Całowała się z tobą. – Powiedz jej – błagała Sansa. – Powiedz jej, że tylko budowaliśmy zamek. – Cicho! – wrzasnęła na nią ciotka. –

Nie pozwoliłam ci się odzywać. Nikogo nic nie obchodzi twój zamek. – Ona jest jeszcze dzieckiem, Lyso. Córką Cat. Co chciałaś jej zrobić? – Miałam zamiar wydać ją za Roberta! Ona nie wie, co to wdzięczność! Nie wie, co to... co to przyzwoitość. Nie wolno jej się z tobą całować. Nie wolno! Chciałam tylko dać jej nauczkę. – Taaak. – Pogłaskał podbródek. – Myślę, że już to zrozumiała. Prawda, Alayne? – Tak – łkała Sansa. – Zrozumiałam.

– Nie chcę jej tutaj. – Oczy jej ciotki lśniły od łez. – Czemu przywiozłeś ją do Doliny, Petyrze? Nie potrzebujemy jej tutaj. Tu nie ma dla niej miejsca. – W takim razie ją odeślemy. Nawet do Królewskiej Przystani, jeśli tego sobie życzysz. – Zbliżył się do nich o krok. – Puść ją. Pozwól jej odejść od drzwi. – NIE! – Lysa raz jeszcze szarpnęła głowę Sansy. Śnieg zawirował wokół obu kobiet, a ich spódnice zafurkotały głośno na wietrze. – Nie możesz jej pragnąć. Nie możesz. To głupia, pustogłowa dziewczynka. Nie kocha cię tak jak ja. Zawsze cię kochałam. Dowiodłam tego, prawda? – Po jej

zapuchniętej, czerwonej twarzy spływały łzy. – Oddałam ci swe dziewictwo. Dałabym ci też syna, ale zamordowali go miesięczną herbatą z ruty, wrotyczu i piołunu z dodatkiem łyżki miodu i kropli mięty polnej. Ja tego nie zrobiłam. O niczym nie wiedziałam, po prostu wypiłam to, co dał mi ojciec... – To już dawne dzieje, Lyso. Lord Hoster nie żyje i jego stary maester też. – Littlefinger podszedł bliżej. – Czy znowu piłaś wino? Nie powinnaś tyle mówić. Nie chcemy, żeby Alayne dowiedziała się więcej, niżby należało,

prawda? Albo Marillion? Lady Lysa zignorowała jego słowa. – Cat nic ci nigdy nie dała. To ja załatwiłam ci pierwszą posadę, spowodowałam, że Jon sprowadził cię na królewski dwór, byśmy mogli być blisko siebie. Obiecałeś mi, że nigdy o tym nie zapomnisz. – I nie zapomniałem. Jesteśmy razem, tak jak zawsze pragnęłaś. Jak zawsze planowaliśmy. Puść włosy Sansy... – Nie puszczę! Widziałam, jak się całowaliście na śniegu. Jest taka sama jak jej matka. Catelyn całowała się z

tobą w bożym gaju, ale nie traktowała cię poważnie. Nigdy naprawdę cię nie pragnęła. Dlaczego to ją kochałeś bardziej? To byłam ja, zawsze jaaaa! – Wiem, kochanie. – Postawił następny krok. – I jestem z tobą. Wystarczy, że ujmiesz moją dłoń. No, chodź. – Wyciągnął rękę. – Po co te wszystkie łzy? – Łzy, łzy, łzy – Łkała histerycznie. – Po co te łzy... ale w Królewskiej Przystani mówiłeś co innego. Powiedziałeś, żebym dodała Jonowi łez do wina i spełniłam twoje życzenie. Dla Roberta i dla nas! Napisałam też do Catelyn, że Lannisterowie zabili mojego

pana męża, tak jak mi kazałeś. To było takie sprytne... zawsze byłeś sprytny, mówiłam o tym ojcu, powtarzałam mu, że Petyr jest sprytny i zajdzie wysoko, na pewno zajdzie, jest słodki i delikatny, a ja noszę w brzuchu jego dzieciątko... dlaczego ją pocałowałeś? Dlaczego? Jesteśmy teraz razem, jesteśmy razem po tak długim czasie, po tak bardzo długim czasie, czemu miałbyś chcieć całować jąąąąąą? – Lyso – westchnął Petyr – po wszystkich burzach, które przeżyliśmy, mogłabyś bardziej mi ufać. Przysięgam, że pozostanę u twego boku, dopóki oboje będziemy żyli.

– Naprawdę? – zapytała ze łzami. – Och, naprawdę? – Naprawdę. A teraz puść dziewczynę i chodź mnie pocałować. Łkająca Lysa rzuciła się w ramiona Littlefingera. Gdy padli sobie w objęcia, Sansa odczołgała się od Księżycowych Drzwi na rękach i kolanach, a potem objęła ramionami najbliższą kolumnę. Czuła, jak serce jej wali. Na włosach miała śnieg i zgubiła gdzieś prawy but. Na pewno spadł. Zadrżała i objęła kolumnę jeszcze mocniej. Littlefinger pozwolił, by Lysa łkała

przez chwilę, przytulona do jego piersi, po czym wsparł dłonie o jej ramiona i pocałował ją. – Moja słodka, głupia, zazdrosna żona – powiedział z chichotem. – Zapewniam cię, że kochałem w życiu tylko jedną kobietę. Lysa Arryn uśmiechnęła się drżąco. – Tylko jedną? Och, Petyrze, przyrzekasz mi? Tylko jedną? – Tylko Cat. Pchnął ją nagle i mocno. Lysa zatoczyła się do tyłu. Jej stopy

pośliznęły się na mokrym marmurze. Potem zniknęła, nie wydając z siebie krzyku. Przez bardzo długi czas słychać było jedynie zawodzenie wiatru. – Zabiłeś... zabiłeś... – wydyszał Marillion. Wartownicy po drugiej stronie drzwi krzyczeli głośno, łomocząc w deski ciężkimi włóczniami. Lord Petyr pomógł Sansie wstać. – Nic ci się nie stało? – Potrząsnęła głową. – To pobiegnij wpuścić strażników. Szybko, nie mamy czasu do stracenia.

Ten minstrel zamordował moją panią żonę. CATELYN Ser Desmond Grell całe życie służył rodowi Tullych. Kiedy Catelyn się urodziła, był giermkiem, gdy nauczyła się chodzić, jeździć konno i pływać, rycerzem, a kiedy wyszła za mąż, dowódcą zbrojnych. Mała Cat lorda Hostera na jego oczach stała się młodą kobietą, żoną wielkiego lorda i matką króla. A teraz zobaczył, jak zostałam zdrajczynią.

Wyruszając na bitwę, jej brat Edmure mianował ser Desmonda kasztelanem Riverrun, i to on musiał zająć się sprawą jej zbrodni. Żeby ułatwić sobie zadanie, przyprowadził ze sobą zarządcę jej ojca, ponurego Utherydesa Wayna. Mężczyźni wpatrywali się w nią bez ruchu: ser Desmond tęgi, rumiany i zawstydzony; Utherydes poważny, wychudzony i melancholijny. Obaj czekali, aż drugi zacznie mówić. Poświęcili życie na służbę mojemu ojcu, a ja się im odwdzięczyłam hańbą - pomyślała znużona Catelyn. - Twoi synowie - odezwał się wreszcie ser Desmond. - Maester Vyman nam

powiedział. Biedni chłopcy. To straszne. Straszne. Ale… - Dzielimy twój smutek, pani - wtrącił Utherydes Wayn. - Całe Riverrun pogrążyło się z tobą w żałobie, ale… - Ta wiadomość z pewnością doprowadziła cię do szaleństwa przerwał mu ser Desmond. - Żałoba spowodowała obłęd, obłęd matki. Ludzie to zrozumieją. Nie wiedziałaś… - Wiedziałam - sprzeciwiła się stanowczo Catelyn. - Zdawałam sobie sprawę, co robię, i byłam świadoma, że to zdrada. Jeśli mnie nie ukarzecie, ludzie pomyślą, że wspólnie uknuliśmy

spisek, by uwolnić Jaime’a Lannistera. To była wyłącznie moja wina i tylko ja powinnam ponieść odpowiedzialność. Jeśli tak się musi stać, zakujcie mnie w pozostałe po Królobójcy łańcuchy i będę nosiła je z dumą. - W łańcuchy? - Samo to słowo przyprawiło biednego ser Desmonda o szok. - Matkę króla, córkę mojego lorda? To wykluczone. - Pani, może zgodziłabyś się na areszt domowy w swej komnacie do czasu powrotu ser Edmure’a? - zaproponował zarządca Utherydes Wayn. - Mogłabyś spędzić trochę czasu w samotności, pomodlić się za zamordowanych synów.

- Tak - zgodził się ser Desmond. Najodpowiedniejsza byłaby komnata w wieży. - Jeśli mam być uwięziona, to najlepiej w komnatach ojca, żebym mogła służyć mu pociechą w jego ostatnich chwilach. Ser Desmond zastanawiał się chwilę. - Zgoda. Nie zabraknie ci wygód i będziesz traktowana z szacunkiem, ale musimy ci odebrać wolność w obrębie zamku. Możesz chodzić do septu, kiedy tylko zechcesz, ale poza tym nie opuszczaj komnat lorda Hostera aż do powrotu lorda Edmure’a.

- Jak sobie życzysz. - Jej brat nie był lordem, dopóki żył lord Hoster, ale Catelyn nie zamierzała poprawiać ser Desmonda. - Jeśli musicie, przydzielcie mi strażnika, ale macie moje słowo, że nie będę próbowała ucieczki. Ser Desmond skinął głową, wyraźnie zadowolony, że uporał się już z tym przykrym zadaniem, lecz Utherydes Wayn o smutnym spojrzeniu został w komnacie jeszcze chwilę po jego wyjściu. - Popełniłaś ciężki występek, pani, ale i tak nic z tego nie wyniknie. Ser Desmond wysłał w pościg ser Robina Rygera, nakazując mu sprowadzić

Królobójcę żywcem… a gdyby mu się nie udało, jego głowę. Catelyn nie była tym zaskoczona. Oby Wojownik dodał siły twemu ramieniu, Brienne modliła się. Zrobiła wszystko, co mogła, i teraz pozostała jej jedynie nadzieja. Przeniesiono jej rzeczy do komnaty ojca. Dominowało w niej wielkie łoże z baldachimem, na którym się urodziła. Jego kolumnom nadano kształt skaczących pstrągów. Jej ojca przeniesiono pół piętra niżej. Łoże chorego ustawiono na wprost

trójkątnego balkonu jego samotni. Było z niego widać rzeki, które zawsze tak bardzo kochał. Gdy Catelyn znalazła się w środku, lord Hoster spał. Wyszła na balkon i oparła dłoń na szorstkiej kamiennej balustradzie. Za ostrym końcem zamkowych murów wartki Kamienny Nurt łączył swe wody ze spokojnymi Czerwonymi Widłami i jej wzrok sięgał daleko w dół rzeki. Jeśli na wschodzie pojawi się pasiasty żagiel, to będzie znaczyło, że wraca ser Robin. Na razie powierzchnia wód była pusta. Podziękowała za to bogom i wróciła do

ojca. Nie wiedziała, czy lord Hoster zdaje sobie sprawę z jej obecności i czy w czymkolwiek mu ona pomaga, jego bliskość natomiast dodawała jej otuchy. Co byś powiedział o mojej zbrodni, ojcze? - zastanawiała się. Czy postąpiłbyś tak samo, gdybyśmy z Lysą wpadły w ręce wrogów, czy ty również byś mnie potępił i nazwał to obłędem matki? Komnatę wypełniała woń śmierci, ciężka, słodkawa i obrzydliwa. Przypominała jej utraconych synów, słodkiego Brana i małego Rickona, zabitych przez Theona Greyjoya, który

był podopiecznym Neda. Nadal opłakiwała Neda, będzie go opłakiwała aż do śmierci, ale żeby stracić też dzieci… - Utrata dziecka to straszny, okrutny cios - wyszeptała cicho, raczej do siebie niż do ojca. Lord Hoster rozchylił powieki. - Ruta - wyszeptał ochrypłym z bólu głosem. Nie poznaje mnie. Przyzwyczaiła się już do tego, że brał ją za matkę albo za Lysę, tego imienia jednak nie znała.

Jestem Catelyn - wyszeptała. - Jestem Cat, ojcze. Wybacz mi… krew… och, proszę… Ruta… Czy w życiu jej ojca mogła być inna kobieta? Może jakaś wiejska dziewczyna, którą skrzywdził za młodu? Czy mógł po śmierci matki szukać pociechy w ramionach dziewki służebnej? To była dziwnie niepokojąca myśl. Nagle wydało jej się, że w ogóle nie znała ojca. - Kto to jest Ruta, ojcze? Czy mam po nią posłać? Gdzie mogę ją znaleźć? Czy jeszcze żyje?

Lord Hoster jęknął. - Nie żyje. - Chwycił ją za dłoń. Będziesz jeszcze miała inne… słodkie dzieci z prawego łoża. Inne? - pomyślała Catelyn. Czyżby zapomniał, że Ned nie żyje? Czy nadal mówi do Ruty, czy do mnie? A może do Lysy albo matki? Kaszlnął i z ust popłynęła mu krwawa ślina. Uścisnął mocno jej palce. - …bądź dobrą żoną, a bogowie cię pobłogosławią… synami… prawowitymi synami…

aaachchch… Lord Hoster zacisnął dłonie w nagłym paroksyzmie bólu, wbijając paznokcie w skórę Catelyn. Z jego ust wyrwał się stłumiony krzyk. Szybko zjawił się maester Vyman, który przygotował kolejną dawkę makowego mleka i pomógł swemu panu je wypić. Po chwili lord Hoster Tully ponownie zapadł w głęboki sen. - Pytał o jakąś kobietę - oznajmiła Cat. O Rutę. - Rutę?

Maester popatrzył na nią zdziwiony. - Nie znasz nikogo o tym imieniu? Dziewki służebnej albo kobiety z jakiejś pobliskiej wioski? Może to ktoś z dawnych czasów? Catelyn opuściła Riverrun na wiele lat. - Nie, pani. Jeśli chcesz, mogę o nią zapytać. Utherydes Wayn z pewnością będzie wiedział, czy ktoś taki służył w Riverrun. Mówiłaś, Ruta? Prostaczkowie często nadają córkom imiona kwiatów albo ziół. - Maester zamyślił się. - Przypominam sobie taką wdowę, która przychodziła do zamku pytać, czy mamy stare buty, w których

trzeba wymienić podeszwy. Wydaje mi się, że nazywała się Ruta. A może Szałwia? Coś w tym rodzaju. Nie przychodzi już jednak od wielu lat… - Nazywała się Fiołek - przerwała mu Catelyn, która świetnie pamiętała staruszkę. - Naprawdę? - Maester miał zawstydzoną minę. - Wybacz, lady Catelyn, ale nie mogę tu zostać dłużej. Ser Desmond powiedział, że wolno nam rozmawiać z tobą tylko o tym, czego wymagają nasze obowiązki. - W takim razie musisz wykonać jego

polecenie. Nie mogła mieć pretensji do ser Desmonda. Nie dała mu powodów do zaufania i z pewnością obawiał się, że mogłaby wykorzystać lojalność, którą wciąż czuło wobec córki swego lorda wielu ludzi z Riverrun, by narobić mu jeszcze więcej kłopotów. Wreszcie mogę zapomnieć o wojnie powiedziała sobie. Choćby tylko na krótką chwilę. Po wyjściu maestera zarzuciła wełniany płaszcz i ponownie wyszła na balkon. Blask słońca złocił przepływające obok zamku wody. Catelyn osłoniła oczy dłonią, ze strachem wypatrując

odległego żagla. Nie widziała jednak nic, a to znaczyło, że jej nadzieje nie umarły. Stała tak do wieczora i przez znaczną część nocy, aż wreszcie rozbolały ją nogi. Późnym popołudniem do zamku przyleciał kruk, który skierował się do ptaszarni, poruszając leniwie wielkimi, ciemnymi skrzydłami. Czarne skrzydła, czarne słowa - pomyślała, przypominając sobie poprzedniego ptaka i grozę, którą przyniósł. Wieczorem wrócił maester Vyman, który zajął się lordem Tullym i

przyniósł Catelyn skromną kolację złożoną z chleba, sera i gotowanej wołowiny z chrzanem. - Rozmawiałem z Utherydesem Waynem, pani. Jest prawie pewien, że za jego czasów w Riverrun nie służyła żadna kobieta imieniem Ruta. - Widziałam dzisiaj kruka. Czy pojmano Jaime’a? Albo zabito, bogowie brońcie? - Nie, pani, nie mamy żadnych wieści o Królobójcy. - A więc to kolejna bitwa? Czy Edmure

ma kłopoty? Albo Robb. Proszę cię, okaż mi trochę serca i ugaś moje obawy. - Pani, nie powinienem… - Vyman rozejrzał się wokół, jakby chciał się upewnić, że w komnacie nikogo nie ma. - Lord Tywin opuścił dorzecze. Na brodach bez zmian. - W takim razie skąd przyleciał ten kruk? - Z zachodu - odpowiedział. Zajął się pościelą lorda Hostera, nie chcąc patrzeć jej w oczy. - Czy to wieści od Robba?

Zawahał się. - Tak, pani. - Stało się coś złego. - Poznała to po jego zachowaniu. Coś przed nią ukrywał. Powiedz mi. Czy to Robb? Czy jest ranny? Ale nie zginął, dobrzy bogowie, nie mów mi, że zginął. - Jego Miłość odniósł ranę podczas szturmu na Turnię… - Maester Vyman nadal nie odpowiadał jej wprost. -…ale pisze, że nie ma powodu do niepokoju i

ma nadzieję, że wkrótce wróci. - Ranę? Jaką ranę? Czy jest poważna? - Pisze, że nie ma powodu do niepokoju. - Wszystkie rany mnie niepokoją. Czy ma odpowiednią opiekę? - Jestem tego pewien. Zajmie się nim maester Turni. - A gdzie został raniony? - Pani, zabroniono mi z tobą rozmawiać. Przykro mi. Vyman zebrał swe eliksiry i opuścił

pośpiesznie komnatę. Catelyn znowu została sam na sam z ojcem. Po wypiciu makowego mleka lord Hoster zapadł w głęboki sen. Z kącika jego ust spływał wąski strumyk śliny, która zwilżała poduszkę. Catelyn wzięła płócienną chusteczkę i delikatnie wytarła plwocinę. Lord Hoster jęknął, gdy go dotknęła. - Wybacz mi - powiedział tak cicho, że ledwie słyszała jego słowa. - Ruta… krew… krew… bogowie, bądźcie łaskawi… Te słowa, choć nie potrafiła ich pojąć, wzbudziły w niej silny niepokój. Krew -

pomyślała. Czy wszystko zawsze się musi sprowadzać do krwi? Ojcze, kim była ta kobieta i co jej uczyniłeś, że aż tak bardzo pragniesz jej wybaczenia? Catelyn spała niespokojnie. Dręczyły ją nieokreślone sny o jej dzieciach, tych zaginionych i tych zabitych. Na długo przed świtem obudziło ją echo słów ojca. Słodkie dzieci z prawego łoża… dlaczego to powiedział? Czyżby… spłodził z tą Rutą bękarta? Nie potrafiła w to uwierzyć. Jej brat Edmure, owszem. Nie zdziwiłaby jej wiadomość, że Edmure ma tuzin naturalnych dzieci. Ale nie jej ojciec, nie lord Hoster Tully, nigdy.

A może to na Lysę mówił Ruta, tak samo jak na mnie Cat? Lord Hoster nieraz już mylił ją z siostrą. Będziesz jeszcze miała inne, powiedział. Słodkie dzieci z prawego łoża. Lysa poroniła pięć razy, dwukrotnie w Orlim Gnieździe i trzykrotnie w Królewskiej Przystani… ale nigdy w Riverrun, gdzie lord Hoster mógł służyć jej pociechą. Nigdy, chyba że… chyba że była w ciąży za tym pierwszym razem… Obie siostry wzięły ślub tego samego dnia. Mężowie zostawili je pod opieką ojca i wyjechali, by przyłączyć się do buntu Roberta. Potem, gdy ich

miesięczna krew nie popłynęła w wyznaczonym terminie, Lysa gadała radośnie o synach, które z pewnością nosiły. - Twój syn będzie dziedzicem Winterfell, a mój Orlego Gniazda. Och, będą najlepszymi przyjaciółmi, tak jak twój Ned i lord Robert. Będą raczej braćmi niż kuzynami. Po prostu to wiem. Była taka szczęśliwa. Ale niedługo potem krew Lysy popłynęła i wszelka radość w oczach jej siostry zgasła.

Catelyn zawsze myślała, że okres Lysy po prostu się spóźnił, ale jeśli była w ciąży… Przypomniała sobie chwilę, gdy po raz pierwszy dała siostrze do potrzymania Robba. Był maleńki, wrzeszczał i miał czerwoną buzię, ale już wtedy był silny i pełen życia. Gdy tylko Catelyn podała go Lysie, jej siostra zalała się łzami, oddała pośpiesznie niemowlę i uciekła. Jeśli już przedtem straciła dziecko, to mogłoby tłumaczyć słowa ojca i wiele innych spraw… Małżeństwo Lysy z Jonem Arrynem zaaranżowano

pośpiesznie, a Jon już wtedy był starym człowiekiem, starszym od ich ojca. Starym człowiekiem bez dziedzica. Jego pierwsze dwie żony zmarły bezpotomnie, syna jego brata zamordowano razem z Brandonem Starkiem w Królewskiej Przystani, a jego dzielny kuzyn zginął w Bitwie Dzwonów. Jeśli ród Arrynów miał przetrwać, potrzebna mu była młoda żona… młoda żona, która dowiodła już swej płodności. Catelyn wstała, wdziała szatę, zeszła do ciemnej samotni i stanęła nad łożem ojca.

Wypełniał ją strach połączony z bezradnością. - Ojcze - powiedziała. - Ojcze, wiem, co uczyniłeś. - Nie była już niewinną dziewczyną z głową pełną marzeń. Była wdową, zdrajczynią i pogrążoną w żałobie matką, która dobrze poznała życie. - Zmusiłeś go, żeby ją przyjął wyszeptała. - Ślub z Lysą był ceną, którą Jon Arryn musiał zapłacić za miecze i włócznie rodu Tullych. Nic dziwnego, że w małżeństwie jej siostry nie było miłości. Arrynowie byli dumni i ich honor łatwo było urazić. Lord Jon mógł poślubić Lysę, by przeciągnąć Tullych na stronę rebelii, a

także w nadziei na syna, lecz trudno by mu było pokochać kobietę, która przyszła do jego łoża zbrukana i niechętna. Z pewnością traktował ją z szacunkiem i wyrozumiałością, ale Lysa potrzebowała ciepła. Następnego dnia przy śniadaniu Catelyn poprosiła o gęsie pióro oraz papier i zaczęła kreślić list do siostry, do Doliny Arrynów. Pisała, walcząc ze słowami, o Branie i Rickonie, lecz przede wszystkim o lordzie Hosterze. Jego dni dobiegają końca i myśli teraz tylko o krzywdach, które ci wyrządził. Maester Vyman mówi, że nie ośmieli się podać mu silniejszego makowego

mleka. Pora, by ojciec odłożył już miecz i tarczę. Pora na spoczynek. Mimo to walczy zawzięcie i nie chce się poddać. Myślę, że chodzi mu o ciebie. Potrzebne mu twoje wybaczenie. Wiem, że wojna sprawiła, iż podróż z Orlego Gniazda do Riverrun stała się niebezpieczna, ale z pewnością silny oddział rycerzy mógłby bezpiecznie przeprowadzić cię przez Góry Księżycowe. Stu ludzi albo tysiąc? A jeśli nie możesz przyjechać, to czy chociaż do niego nie napiszesz? Może skreślisz kilka słów miłości, żeby mógł

spokojnie umrzeć? Napisz, co chcesz, a ja mu to przeczytam, by ulżyć jego sercu. Gdy Catelyn odłożyła gęsie pióro i poprosiła o lak, zrozumiała, że to zbyt późno i niewiele już pomoże. Maester Vyman również nie wierzył, by lord Hoster pozostał przy życiu na czas przelotu kruka do Orlego Gniazda i powrotu. Chociaż nieraz już mówił to samo… Tully’owie nie poddawali się łatwo, nawet w beznadziejnej sytuacji. Oddała list maesterowi i poszła do septu zapalić świeczkę dla Ojca Na Górze w intencji swego ojca, drugą dla Staruchy,

która wypuściła na świat pierwszego kruka, gdy spojrzała przez drzwi śmierci, i trzecią dla Matki, w intencji Lysy i wszystkich dzieci, które obie utraciły. Później, gdy siedziała z książką przy łożu lorda Hostera, raz za razem czytając ten sam urywek, usłyszała głośne krzyki i dźwięk trąby. Ser Robin - pomyślała natychmiast z drżeniem lęku. Wyszła na balkon, lecz na rzekach nic nie było widać. Na zewnątrz słyszała jednak coraz wyraźniejsze głosy, tętent wielu koni, pobrzękiwanie zbroi, a tu i ówdzie również radosne krzyki. Ruszyła krętymi schodami na dach donżonu. Ser Desmond nie

zakazał mi wstępu na dach powiedziała sobie, wchodząc na górę. Dźwięki dobiegały z drugiego końca zamku, spod głównej bramy. Grupka ludzi stała przed kratą, która unosiła się urywanym ruchem. Na błoniach pod zamkiem czekało kilkuset jeźdźców. Nagły podmuch wiatru uniósł w górę ich chorągwie. Zadrżała z ulgi na widok skaczącego pstrąga Riverrun. Edmure. Nim pofatygował się do niej, minęły dwie godziny. Zamek wypełniały już dźwięki hałaśliwych powitań. Mężczyźni ściskali kobiety i dzieci, które zostawili, wyruszając na wojnę.

Z ptaszarni wzbiły się do lotu trzy poruszające leniwie czarnymi skrzydłami kruki. Catelyn obserwowała je z balkonu ojca. Umyła włosy, przebrała się i przygotowała na wysłuchanie wymówek brata… lecz mimo to trudno było jej czekać. Gdy wreszcie usłyszała za drzwiami głosy, usiadła, krzyżując dłonie na kolanach. Buty, nagolenniki i opończę Edmure’a pokrywały plamki zaschłego czerwonego błota. Patrząc na niego, nikt by się nie domyślił, że ma przed sobą zwycięzcę. Twarz miał wychudłą i zapadniętą, policzki blade, brodę rozczochraną, a jego oczy jarzyły się chorobliwym blaskiem.

- Edmure - odezwała się zaniepokojona Catelyn. - Nie wyglądasz zdrowo. Czy coś się stało? Czy Lannisterowie przeszli przez rzekę? - Odparłem ich ataki. Lorda Tywina, Gregora Clegane’a, Addama Marbranda. Zmusiłem ich do odwrotu. Ale Stannis… Wykrzywił twarz. - Co ze Stannisem? - Przegrał bitwę pod Królewską Przystanią - odparł przygnębiony

Edmure. - Jego flota spłonęła, a armia poniosła klęskę. Zwycięstwo Lannisterów było złą wiadomością, ale Catelyn nie potrafiła dzielić widocznej trwogi brata. Nadal dręczyły ją koszmary o cieniu, który wśliznął się do namiotu Renly’ego, i krwi, która trysnęła spod naszyjnika jego zbroi. - Stannis nie był nam większym przyjacielem niż lord Tywin. - Nic nie rozumiesz. Wysogród opowiedział się po stronie Joffreya. Dorne również.

Całe południe. - Zacisnął usta. - A ty uznałaś za stosowne uwolnić Królobójcę. Nie miałaś prawa. - Miałam prawo matki. - Jej głos brzmiał spokojnie, choć wiadomość o Wysogrodzie była straszliwym ciosem dla nadziei Robba. W tej chwili nie była jednak w stanie o tym myśleć. - Nie miałaś prawa - powtórzył Edmure. - Był jeńcem Robba, twojego króla, a Robb rozkazał mi go strzec. - Brienne będzie go strzegła. Przysięgła na swój miecz. - Ta kobieta?

- Dostarczy Jaime’a do Królewskiej Przystani i przyprowadzi do nas bezpiecznie Aryę i Sansę. - Cersei nigdy ich nie odda. - Nie Cersei. Tyrion. Przysiągł to publicznie. Królobójca również złożył przysięgę. - Słowo Jaime’a nie ma żadnej wartości. A jeśli chodzi o Krasnala, to podobno oberwał toporem w głowę podczas bitwy. Skona, nim twoja Brienne zdąży dotrzeć do Królewskiej Przystani, o ile w ogóle jej się to uda.

- Skona? Czy bogowie mogą być aż tak bezlitośni? Kazała Jaime’owi złożyć sto przysiąg, ale nadzieję pokładała w obietnicy jego brata. Edmure był ślepy na jej rozpacz. - Jaime’a powierzono mnie i zamierzam go odzyskać. Rozesłałem kruki… - Ile kruków? Do kogo? - Trzy - odparł. - Żeby mieć pewność, iż wiadomość dotrze do lorda Boltona. Czy to rzeką, czy traktem, droga z Riverrun do Królewskiej Przystani prowadzi obok Harrenhal.

- Harrenhal. - Wydawało się, że w komnacie pociemniało od tego słowa. Edmure, czy zdajesz sobie sprawę, co uczyniłeś? - dodała ochrypłym z przerażenia głosem. - Nie obawiaj się, nic nie wspomniałem o twoim udziale. Napisałem, że Jaime uciekł, i zaoferowałem tysiąc smoków za jego schwytanie. Coraz gorzej - pomyślała zrozpaczona Catelyn. Mój brat jest głupcem. Jej oczy zaszły niechcianymi łzami. - Jeśli to była ucieczka, a nie wymiana zakładników, to dlaczego Lannisterowie mieliby oddać moje córki Brienne?

- Nie dojdzie do tego. Zrobiłem wszystko, by Królobójca jak najszybciej powrócił do lochu. - Zrobiłeś wszystko, bym nigdy już nie ujrzała córek. Brienne mogłaby dostarczyć go bezpiecznie do Królewskiej Przystani… pod warunkiem, że nikt by ich nie ścigał. Ale teraz… Nie była w stanie mówić dalej. Zostaw mnie, Edmure. - Nie miała prawa wydawać mu rozkazów, nie w zamku, który wkrótce miał należeć do niego, jej ton nie dopuszczał jednak sprzeciwu. - Zostaw mnie z ojcem i z moją żałobą. Nie mam ci nic więcej do

powiedzenia. Odejdź. Odejdź. Chciała tylko położyć się, zamknąć oczy i zasnąć. Modliła się, by nic się jej nie śniło. ARYA Niebo było równie czarne jak mury Harrenhal, które zostawili za sobą. Wciąż siąpił lekki deszcz, który tłumił tętent kopyt i spływał po twarzach uciekinierów. Zmierzali na północ, oddalając się od jeziora. Zryta koleinami wiejska droga

biegła przez ogołocone pola, a potem pośród lasów i strumieni. Arya jechała przodem, kopniakami zmuszając skradzionego konia do niebezpiecznie szybkiego kłusa, aż do chwili, gdy ze wszystkich stron otoczyły ją drzewa. Gorąca Bułka i Gendry podążali za nią tak szybko, jak tylko potrafili. Gdzieś w oddali wyły wilki. Słyszała też ciężki oddech piekarczyka. Nikt się nie odzywał. Od czasu do czasu Arya spoglądała przez ramię, by się upewnić, czy obaj chłopcy nie zostali zbyt daleko z tyłu i czy nikt ich nie ściga. Wiedziała, że pościg na pewno zostanie podjęty. Ukradła trzy konie ze stajni, mapę i sztylet z samotni Roose’a

Boltona, a do tego zabiła wartownika stojącego w tylnej bramie. Poderżnęła mu gardło, gdy schylił się, by podnieść wytartą żelazną monetę, którą dostała od Jaqena H’ghara. Ktoś znajdzie go leżącego w kałuży krwi i podniesie alarm. Obudzą lorda Boltona, przeszukają Harrenhal od dachów aż po piwnice i odkryją, że zniknęły sztylet i mapa, kilka mieczy ze zbrojowni, chleb i ser z kuchni, piekarczyk, uczeń kowalski oraz dziewczynkapodczaszy zwana Nan… albo Łasicą bądź Arrym, zależnie od tego, kogo się będzie pytać. Lord Dreadfort nie będzie ich ścigał

osobiście. Roose Bolton będzie sobie leżał w łożu, blady i pokryty pijawkami, wydając rozkazy swym ledwie słyszalnym głosem. Pościg może poprowadzić jego człowiek Walton, zwany Nagolennikiem, gdyż nigdy nie zdejmował z długich nóg tych osłon. Albo może to być śliniący się Vargo Hoat i jego najemnicy, którzy nadali sobie nazwę Dzielnych Kompanionów. Inni zwali ich Krwawymi Komediantami (choć nigdy prosto w oczy) i czasami też Łowcami Stóp, jako że lord Vargo miał w zwyczaju obcinać dłonie albo stopy tym, którzy mu się narazili. Jeśli nas złapią, utną nam i dłonie, i

stopy - pomyślała Arya. A potem Roose Bolton obedrze nas ze skóry. Nadal miała na sobie strój pazia, z wyszytym na piersi herbem lorda Boltona, obdartym ze skóry człowiekiem z Dreadfort. Za każdym razem, gdy spoglądała za siebie, na wpół spodziewała się ujrzeć rząd pochodni wyłaniający się z odległych bram Harrenhal albo mknący szczytem jego potężnych murów. Nie dostrzegła jednak niczego. Wreszcie pogrążone we śnie zamczysko zniknęło w ciemności za drzewami. Gdy mijali pierwszy strumień, Arya zakręciła i sprowadziła ich z drogi,

przez ćwierć mili brodząc krętym potokiem, zanim wreszcie wyjechała na kamienisty brzeg. Jeśli łowcy będą mieli psy, może w ten sposób uda im się je zmylić. Nie mogli zostać na szlaku. Na tej drodze czeka na nas śmierć powtarzała sobie. Na tej i na wszystkich innych. Gendry i Gorąca Bułka nie sprzeciwiali się jej decyzji. Ostatecznie to ona miała mapę, a do tego piekarczyk bał się jej prawie tak samo jak ludzi, którzy mogli ich ścigać. Widział wartownika, którego zabiła. To dobrze, że się mnie boi - pomyślała. Dzięki temu będzie mnie słuchał i nie zrobi

nic głupiego. Wiedziała, że sama powinna się bać bardziej. Miała tylko dziesięć lat, była chudą dziewczynką jadącą na kradzionym koniu przez ciemny las i ścigali ją ludzie, którzy z radością obcięliby jej stopy. Mimo to z jakiegoś powodu czuła się spokojniejsza niż w Harrenhal. Deszcz zmył z jej palców krew wartownika, na plecach miała miecz, wilki krążyły w mroku niczym chude, szare cienie, a Arya Stark nie czuła lęku. - Strach tnie głębiej niż miecze -

wyszeptała pod nosem sentencję, której nauczył ją Syrio Forel. Dodała też słowa Jaqena: - Valar morghulis. Deszcz dwukrotnie przestawał padać, a potem zaczynał od nowa. Mieli jednak dobre płaszcze, które chroniły ich przed wilgocią. Arya narzuciła spokojne, miarowe tempo. Pod drzewami panował zbyt wielki mrok, by mogli jechać szybciej, obaj chłopcy nie byli wprawnymi jeźdźcami, a w miękkim, zdradliwym gruncie kryły się korzenie i głazy. Minęli kolejną drogę, której głębokie koleiny wypełniała woda, lecz Arya oddaliła się od niej szybko. Prowadziła ich zboczami falistych

wzgórz, przez jeżyny, głogi i gęste chaszcze, po dnie wąskich parowów, gdzie po twarzy smagały ich ciężkie od mokrych liści gałęzie. Klacz Gendry’ego w pewnej chwili potknęła się w błocie i padła ciężko na zad. Chłopak zleciał z siodła, lecz ani jemu, ani koniowi nic się nie stało. Gendry zrobił tę swoją upartą minę i wdrapał się z powrotem na siodło. Po krótkiej chwili natknęli się na trzy wilki pożerające martwego jelonka. Koń Gorącej Bułki spłoszył się, poczuwszy ich zapach. Dwa wilki również uciekły, trzeci jednak podniósł łeb i obnażył kły,

gotowy bronić zdobyczy. - Wycofaj się - rozkazała Gendry’emu Arya. - Tylko powoli, żeby go nie przestraszyć. Oddalali się ostrożnie, aż wreszcie wilk i jego uczta zniknęły im z oczu. Dopiero wtedy Arya zawróciła wierzchowca i ruszyła w pogoń za Gorącą Bułką, który trzymał się rozpaczliwie w siodle, obijając o drzewa. Później natknęli się na spaloną wioskę. Ostrożnie przejeżdżali między strawionymi przez ogień chatami, mijając kości dwunastu wisielców, które zdobiły rząd jabłoni. Gorąca

Bułka na ich widok zaczął się modlić, raz za razem błagając słabym szeptem Matkę o zmiłowanie. Arya popatrzyła na ubrane w mokre, butwiejące łachy kościotrupy i odmówiła własną modlitwę. Ser Gregor - zaczęła. Dunsen, Polliver, Raff Słodyczek. Łaskotek i Ogar. Ser Ilyn, ser Meryn, król Joffrey, królowa Cersei. Zakończyła ją słowami valar morghulis, dotknęła schowanej pod pasem monety Jaqena, a potem wyciągnęła rękę i zerwała wiszące między trupami jabłko. Było zgniłe i przejrzałe, ale zjadła je całe, razem z robakami i innym świństwem. Dzień był pozbawiony świtu. Niebo

wokół nich pojaśniało powoli, lecz ani na moment nie ujrzeli słońca. Czerń przeszła w szarość, a kolory wróciły nieśmiało na świat. Żołnierskie sosny spowiła posępna zieleń, a drzewa liściaste rdzawa czerwień i wyblakłe złoto, przeradzające się już powoli w brąz. Zatrzymali się na chwilę, by napoić konie i pośpiesznie przełknąć zimne śniadanie, rozrywając na części bochen chleba, który Gorąca Bułka ukradł w kuchni, i przekazując sobie z rąk do rąk kawałki twardego żółtego sera. - Wiesz, dokąd jedziemy? - zapytał ją Gendry.

- Na północ - odparła. Gorąca Bułka rozejrzał się wokół niepewnie. - A gdzie jest północ? - Tam - odpowiedziała, wskazując serem. - Skąd wiesz? Przecież nie ma słońca. - Popatrz na mech. Widzisz, że rośnie tylko po jednej stronie drzew? To jest południe. - A co takiego jest na północy? zainteresował się Gendry.

- Trident. - Arya rozwinęła ukradzioną mapę, by pokazać im rzekę. - Widzicie? Kiedy już dotrzemy do Tridentu, wystarczy, że pojedziemy w górę rzeki, a z pewnością trafimy do Riverrun. Prześledziła palcem tę trasę. - To długa droga, ale jeśli będziemy się trzymać rzeki, na pewno nie zabłądzimy. Gorąca Bułka popatrzył na mapę, mrugając. - A gdzie jest to Riverrun? Przedstawiono je jako zamkową wieżę, położoną w rozwidleniu dwóch niebieskich rzek, Kamiennego Nurtu i Czerwonych Wideł.

- Tutaj. - Dotknęła palcem odpowiedniego punktu. - Tu jest napisane „Riverrun”. - Potrafisz czytać pismo? - zapytał zdumiony, jakby oznajmiła mu, że umie chodzić po wodzie. Skinęła głową. - W Riverrun będziemy bezpieczni. - Naprawdę? A dlaczego? Dlatego, że to zamek mojego dziadka i będzie tam mój brat Robb - miała ochotę mu odpowiedzieć. Przygryzła jednak wargę i zwinęła mapę.

- Dlatego, że tak ci mówię. Ale najpierw musimy tam dotrzeć. Pierwsza dosiadła konia. Czuła się nieswojo, ukrywając prawdę przed Gorącą Bułką, bała się jednak zdradzić mu swą tajemnicę. Gendry wiedział, ale z nim to było co innego. On również miał swój sekret, choć wyglądało na to, że sam go nie zna. Po śniadaniu Arya zwiększyła tempo, każąc koniom kłusować tak długo, jak tylko były w stanie. Gdy widziała przed sobą puste pole, spinała wierzchowca do cwału, to jednak zdarzało się rzadko, gdyż okolica stawała się coraz bardziej pagórkowata. Wzgórza nie były

wysokie ani szczególnie strome, wydawało się jednak, że ciągną się bez końca, i wkrótce wszyscy się zmęczyli wspinaczką na szczyty oraz zjeżdżaniem z nich. Łatwiej było dostrajać się do rzeźby terenu, jechać korytami strumieni i przez labirynt płytkich lesistych dolinek, dobrze osłoniętych od góry koronami drzew. Od czasu do czasu wysyłała Gorącą Bułkę i Gendry’ego przodem, a sama zawracała, by zostawić fałszywy trop. Cały czas nasłuchiwała też odgłosów pościgu. Za wolno - myślała, przygryzając wargę. Jedziemy za wolno. Na pewno nas złapią. W pewnej chwili dostrzegła ze szczytu wzgórza

ciemne kształty, które przechodziły przez strumień na dole. Przez pół uderzenia serca bała się, że ścigają ich jeźdźcy Roose’a Boltona, potem jednak spojrzała po raz drugi i zorientowała się, że to tylko wataha wilków. - Ahuuuuuuuuu, ahuuuuuuuuu - zawyła do nich, otaczając usta dłonią. Największe ze zwierząt uniosło łeb i odpowiedziało jej własnym wyciem. Aryę przeszył dreszcz. W południe Gorąca Bułka zaczął narzekać. Mówił, że boli go dupa, nogi ma odparzone od siodła, a poza tym musi się wyspać.

- Jestem taki zmęczony, że zaraz spadnę z konia. Arya zerknęła na Gendry’ego. - Jak myślisz, jeśli zleci, kto capnie go szybciej, wilki czy Komedianci? - Wilki - uznał Gendry. - Mają lepsze nosy. Gorąca Bułka otworzył usta i zamknął je z powrotem. Utrzymał się w siodle. Po krótkiej chwili znowu zaczęło padać. Ciągle nie udało im się zobaczyć słońca. Robiło się coraz zimniej. Między sosnami i nad spopielonymi polami widać było białe kosmyki mgły.

Gendry cierpiał prawie tak samo jak Gorąca Bułka, był jednak zbyt uparty, żeby się skarżyć. Siedział niezgrabnie w siodle z wyrazem determinacji na twarzy i ze zmierzwioną czarną czupryną. Arya świetnie widziała, że kiepski z niego jeździec. Powinnam była o tym pamiętać - pomyślała. Sama jeździła konno, odkąd sięgała pamięcią, najpierw na kucykach, a potem na dużych wierzchowcach, ale Gendry i Gorąca Bułka pochodzili z miasta, a w miastach prostaczkowie chodzili pieszo. Kiedy opuszczali Królewską Przystań, Yoren dał im wierzchowce, ale jazda na ośle wlokącym się za wozem królewskim szlakiem w niczym nie przypominała pędzenia na szkolonym do

polowania koniu przez dzikie puszcze i spalone pola. Wiedziała, że sama mogłaby jechać szybciej, nie zamierzała jednak ich zostawiać. Byli jej watahą, jej towarzyszami, jedynymi żywymi przyjaciółmi, którzy jej zostali, i gdyby nie ona, siedzieliby sobie bezpiecznie w Harrenhal. Gendry pociłby się w kuźni, a Gorąca Bułka w kuchniach. Jeśli złapią nas Komedianci, wyjaśnię im, że jestem córką Neda Starka i siostrą króla północy. Rozkażę im, żeby zawieźli mnie do brata, i zabronię skrzywdzić Gorącą Bułkę i Gendry’ego. Mogli jednak jej nie uwierzyć, a nawet gdyby uwierzyli…

bała się lorda Boltona, mimo że był chorążym jej brata. Nie pozwolę, żeby nas złapali - poprzysięgła bezgłośnie, sięgając ręką za plecy, by dotknąć rękojeści miecza, który ukradł dla niej Gendry. Nie pozwolę. Późnym popołudniem wyłonili się spomiędzy drzew i znaleźli na brzegach rzeki. Gorąca Bułka krzyknął z radości. - Trident! Teraz musimy tylko jechać w górę rzeki, tak jak mówiłaś. Jesteśmy prawie na miejscu! Arya przygryzła wargę.

- To chyba nie jest Trident. - Choć rzeka wezbrała po padających ostatnio deszczach, i tak nie mogła mieć więcej niż trzydzieści stóp szerokości. Pamiętała, że Trident był znacznie szerszy. - Ta rzeka jest za wąska, a my nie mogliśmy jeszcze dotrzeć tak daleko. - Mogliśmy - upierał się Gorąca Bułka. - Jedziemy już cały dzień, prawie bez odpoczynku. Na pewno pokonaliśmy kawał drogi. - Popatrzmy na tę mapę - zaproponował Gendry. Arya zsunęła się z konia, wyjęła mapę i

rozpostarła ją. Deszcz padał na owczą skórę, spływając z niej wąskimi strumyczkami. - Chyba jesteśmy gdzieś tutaj stwierdziła, wskazując palcem punkt na mapie. Chłopcy spoglądali jej przez ramię. - To przecież bardzo blisko - sprzeciwił się Gorąca Bułka. - Zobacz, Harrenhal jest tutaj, tuż obok twojego palca. Prawie go dotykasz. A my jechaliśmy cały dzień! - Do Tridentu pozostało mnóstwo mil oznajmiła. - Minie wiele dni, nim tam dotrzemy.

To na pewno jakaś inna rzeka. Zobacz. Pokazała mu kilka cieńszych niebieskich linii, które umieszczono na mapie. Pod każdą z nich namalowano drobnymi literkami nazwę. - Darry, Zielone Jabłko, Dziewica… o tutaj, Mała Wierzba, to może być ona. Gorąca Bułka przeniósł wzrok z kreski na rzekę. - Jak dla mnie, wcale nie jest taka mała. Gendry również zmarszczył brwi. - Ta, którą pokazujesz, wpada do tej drugiej. Zobacz tu.

- Wielka Wierzba - przeczytała. - Niech będzie. Wielka Wierzba wpada do Tridentu, więc moglibyśmy jechać wzdłuż jej brzegu, ale musielibyśmy się skierować w dół, nie w górę rzeki. Tylko że jeśli to nie jest Mała Wierzba, a ta druga rzeka tutaj… - Pomarszczony Strumień - przeczytała Arya. - Zobacz, on zatacza łuk i płynie w stronę jeziora, z powrotem ku Harrenhal. Przebiegł palcem wzdłuż linii.

Gorąca Bułka wybałuszył szeroko oczy. - Nie! Na pewno nas zabiją. - Musimy się dowiedzieć, która to rzeka - oznajmił Gendry swym najbardziej upartym tonem. - Musimy. - Ale nie wiemy. - Na mapie obok niebieskich linii umieszczono nazwy, nikt jednak nie wypisywał nazw na brzegach rzek. - Nie pojedziemy ani w górę, ani w dół rzeki zdecydowała, zwijając mapę. Przeprawimy się przez nią i ruszymy dalej na północ.

- Czy konie umieją pływać? zainteresował się Gorąca Bułka. - Ta rzeka jest chyba głęboka, Arry. A jeśli tu są węże? - Jesteś pewna, że jedziemy na północ? - zapytał Gendry. - Tyle tu wzgórz… jeśli zmieniliśmy kierunek… - Mech na drzewach… Wskazał na pobliski pień. - Na tym drzewie mech rośnie z trzech stron, a na następnym nie ma go w ogóle. Możliwe, że zabłądziliśmy i cały czas

kręcimy się w kółko. - Możliwe - przyznała Arya. - Ale i tak mam zamiar przedostać się na drugi brzeg. Możecie pojechać ze mną albo zostać tutaj. Wdrapała się na siodło, ignorując obu chłopaków. Jeśli nie chcą jej towarzyszyć, niech sami sobie szukają Riverrun. Prędzej jednak znajdą ich Komedianci. Musiała przejechać wzdłuż brzegu dobre pół mili, nim wreszcie znalazła miejsce, które obiecywało bezpieczny

bród. Klacz nawet tutaj nie chciała wejść do wody. Rzeka, jak ją tam zwał, wartko toczyła swe brązowe fale, które pośrodku nurtu sięgały powyżej końskiego brzucha. Buty Aryi wypełniła woda, lecz dziewczynka mocno wciskała pięty w końskie boki i w końcu zdołała się przedostać na drugi brzeg. Za sobą usłyszała plusk i nerwowe rżenie. Jadą za mną. To dobrze. Odwróciła się, by spojrzeć na chłopców, którzy przeprawili się przez rzekę i wyjechali na brzeg, ociekając wodą. - To nie był Trident - zapewniła ich. Nie był i już. Następna rzeka okazała się płytsza i łatwiejsza do sforsowania.

To również nie był Trident i nikt jej się nie sprzeciwiał, gdy oznajmiła, że muszą przejechać na drugi brzeg. Kiedy zatrzymali się, by pozwolić koniom odpocząć i zjeść jeszcze trochę chleba z serem, zapadał już zmierzch. - Zmarzłem i przemokłem do szpiku kości - poskarżył się Gorąca Bułka. Na pewno jesteśmy już daleko od Harrenhal. Moglibyśmy rozpalić ognisko… - Nie! - zawołali Arya i Gendry, dokładnie w tej samej chwili. Gorąca Bułka skulił się lekko. Arya zerknęła z ukosa na Gendry’ego. Powiedział to

jednocześnie ze mną, tak jak Jon robił to w Winterfełl. Jona Snow brakowało jej najbardziej ze wszystkich braci. - Możemy wreszcie się przespać? dopytywał się Gorąca Bułka. - Jestem bardzo zmordowany, Arry, i boli mnie dupa. Chyba mam na niej pęcherze. - Jeśli cię złapią, będziesz miał coś gorszego - ostrzegła go. - Musimy jechać dalej. Musimy. - Ale jest już prawie ciemno i nawet nie widać księżyca.

- Właź na konia. Wlekli się naprzód stępa, podczas gdy wokół robiło się coraz ciemniej. Arya czuła przygniatający ciężar zmęczenia. Chciało się jej spać tak samo jak Gorącej Bułce, nie mogli sobie jednak na to pozwolić. Gdyby zasnęli, to po otwarciu oczu mogliby zobaczyć nad sobą Vargo Hoata w towarzystwie Shagwella Błazna, Wiernego Urswycka, Rorge’a, Kąsacza, septona Utta i innych potworów. Po chwili jednak rytm końskich kroków zaczął na nią działać niczym kołyska. Arya poczuła, że powieki jej opadają. Zamknęła na chwilę oczy, po czym

znowu otworzyła je szeroko. Nie wolno mi zasnąć - krzyczała do siebie bezgłośnie. Nie wolno. Nie wolno. Potarła mocno powieki kostkami dłoni, żeby już się nie zamykały, po czym złapała wodze i kopnęła klacz, by skłonić ją do galopu. Ani ona, ani wierzchowiec nie byli jednak w stanie dłużej utrzymać tego tempa i po paru chwilach ponownie zwolnili do stępa. Później powieki Aryi znowu opadły i tym razem nie rozchyliły się już tak prędko. Gdy wreszcie otworzyła oczy, zobaczyła, że jej wierzchowiec zatrzymał się i skubie kępę trawy, a Gendry potrząsają za ramię.

- Zasnęłaś - powiedział. - Tylko przymknęłam oczy. - Okazuje się, że na dosyć długo. Twoja klacz chodziła w kółko, ale dopiero kiedy przystanęła, zorientowałem się, że śpisz. Gorąca Bułka też ledwie się trzyma. Wjechał na konar i zleciał z siodła. Szkoda, że nie słyszałaś, jak się pruł. Nawet to cię nie obudziło. Musimy urządzić postój, żebyście mogli się przespać. - Wytrzymam tak samo długo jak ty sprzeciwiła się z ziewnięciem. - Nie bujaj. Jeśli chcesz być głupia, to

jedź dalej. Ja się zatrzymuję. Wezmę pierwszą wartę. Ty się prześpij. - A co z Gorącą Bułką? Gendry wskazał palcem na piekarczyka, który pochrapywał już cicho na ziemi, zwinięty pod płaszczem na posłaniu z mokrych liści. W jednej ręce ściskał wielki trójkąt sera. Wyglądało na to, że zasnął podczas posiłku. Arya zrozumiała, że nie ma sensu się spierać. Gendry miał rację. Komedianci też będą potrzebowali snu - pomyślała, modląc się, by była to prawda. Czuła

się tak zmęczona, że trudno jej było nawet zleźć z siodła, pamiętała jednak, żeby spętać klacz, nim położyła się pod bukiem. Ziemia była twarda i wilgotna. Arya zastanawiała się, ile czasu minie, nim znowu będzie mogła zasnąć w łożu przy ciepłym kominku, spożywszy przedtem gorący posiłek. Zanim zamknęła oczy, wyjęła jeszcze miecz z pochwy i położyła go obok siebie. - Ser Gregor - wyszeptała, ziewając. Dunsen, Polliver, Raff Słodyczek. Łaskotek i… Łaskotek i… Ogar…

Jej sny pełne były krwi i okrucieństwa. Pojawili się w nich Komedianci, przynajmniej czterej, blady Lyseńczyk, ciemnoskóry, brutalny wojownik z Ib, którego bronią był topór, naznaczony blizną dothracki władca koni, na którego wołano Iggo, oraz Dornijczyk, którego imienia nigdy nie poznała. Jechali wciąż naprzód w deszczu, obleczeni w rdzewiejące kolczugi i mokre skóry, a miecze i topory uderzały z brzękiem o ich siodła. Z charakterystyczną dla snów niezwykłą ostrością zrozumiała, że wydaje im się, iż na nią polują, ale są w błędzie. To ona polowała na nich. We śnie nie była małą dziewczynką,

lecz wilczycą, wielką i potężną. Gdy wychynęła przed nimi spomiędzy drzew i obnażyła kły, wydając z siebie niski, gardłowy warkot, poczuła woń ludzkiego i końskiego strachu. Wierzchowiec Lyseńczyka stanął dęba, kwicząc z przerażenia. Pozostali mężczyźni krzyczeli coś do siebie w mowie ludzi, lecz nim zdążyli cokolwiek przedsięwziąć, z ciemności i deszczu wypadły inne wilki, liczne stado chudych, mokrych, milczących bestii. Walka była krótka i krwawa. Kudłaty mężczyzna runął z konia, nim zdążył do końca wydobyć topór, a ciemnoskóry zginął, naciągając łuk. Jasnoskóry

człowiek z Lys próbował ucieczki. Jej bracia i siostry osaczyli zbiega, raz za razem zmuszając go do zmiany kierunku, a potem rzucili się na niego ze wszystkich stron, kąsając końskie nogi i przegryzając gardło jeźdźcowi w chwili, gdy ten runął na ziemię. Tylko człowiek z dzwoneczkami zdołał stawić im czoło. Jego koń kopnął w głowę jedną z jej sióstr, a zakrzywiony srebrzysty pazur przeciął drugą niemal wpół. Włosy mężczyzny cały czas dźwięczały cicho. Oszalała z gniewu, skoczyła mu na

plecy i zwaliła go z siodła. Gdy spadali na ziemię, zacisnęła szczęki na jego ramieniu, przebijając skórę, wełnę i miękkie ciało. Po uderzeniu o ziemię szarpnęła gwałtownie łbem, odrywając kończynę od barku. Potem potrząsnęła nią triumfalnie, pryskając wokół ciepłymi, czerwonymi kropelkami, które mieszały się z zimnym, czarnym deszczem. TYRION Obudziło go skrzypienie starych, żelaznych zawiasów. - Kto tam? - wychrypiał. Dobrze, że chociaż odzyskał głos, nawet jeśli był

słaby i ochrypły. Gorączka ciągle go nie opuszczała, nie miał też pojęcia, która godzina. Jak długo spał tym razem? Był taki słaby, tak cholernie słaby. - Kto tam? - zawołał po raz drugi, tym razem głośniej. Przez uchylone drzwi do środka wpadał blask pochodni, lecz w komnacie jedynym źródłem światła był płonący przy łożu ogarek. Tyrion zadrżał, widząc zbliżającą się postać. Tu, w Twierdzy Maegora, wszyscy służący byli na usługach jego siostry i każdy z gości mógł być kolejnym narzędziem Cersei, wysłanym po to, by dokończyć roboty, którą zaczął

ser Mandon. Potem mężczyzna wszedł w plamę światła świecy, przyjrzał się uważnie pobladłej twarzy karła i zachichotał. - Zaciąłeś się przy goleniu, co? Palce Tyriona dotknęły wielkiej blizny, która biegła skośnie od czoła do ust, przecinając resztki nosa. Jego dumne ciało wciąż było ciepłe i bolesne w dotyku. - I to okropnie wielką brzytwą. Bronn umył sobie czarne jak węgiel włosy i zaczesał je do tyłu, odsłaniając

twarz o twardych rysach. Miał na sobie wysokie buty z miękkiej, szytej skóry, szeroki pas nabijany samorodkami srebra i płaszcz z jasnozielonego jedwabiu. Na ciemnoszarym wełnianym wamsie wyszyto na ukos jaskrawozieloną nicią płonący łańcuch. - Gdzie się podziewałeś? - zapytał go Tyrion. - Wysłałem po ciebie… chyba ze dwa tygodnie temu. - Najwyżej cztery dni - sprostował najemnik. - Byłem tu dwa razy, ale ty leżałeś jak trup. - Nie jak trup. Chociaż moja słodka siostra bardzo się o to starała. - Być

może nie powinien mówić tego głośno, ale przestało go to już obchodzić. Nie miał wątpliwości, że za atakiem ser Mandona kryła się Cersei. - Co to za paskudztwo masz na piersi? Bronn wyszczerzył zęby w uśmiechu. - To mój rycerski herb. Zielony płonący łańcuch na szarym jak dym polu. Z rozkazu twego pana ojca jestem teraz ser Bronnem znad Czarnego Nurtu, Krasnalu. Nie zapominaj o tym. Tyrion ułożył dłonie na pierzynie i przesunął się kilka cali do tyłu, by wesprzeć się o poduszki.

- To ja obiecałem ci tytuł rycerski, pamiętasz? - W najmniejszym stopniu nie przypadły mu do gustu słowa „z rozkazu twego pana ojca”. Lord Tywin nie tracił czasu. Przenosząc swego syna z Wieży Namiestnika, by wprowadzić się do niej, jasno dał do zrozumienia, jak się mają sprawy. To było tylko potwierdzenie. - Ja straciłem pół nosa, a ty zyskałeś tytuł rycerski. Bogowie mają się z czego tłumaczyć. W jego głosie brzmiała gorycz. - Czy mój ojciec pasował cię osobiście? - Nie. Tych z nas, którzy przeżyli walkę pod kołowrotami, namaścił wielki septon i pasowali rycerze Gwardii

Królewskiej. Cała zabawa ciągnęła się pół dnia, bo zostały tylko trzy Białe Miecze. - Wiem, że ser Mandon zginął w bitwie. - Wepchnięty do rzeki przez Poda na pół uderzenia serca przed tym, nim zdążył wbić mi miecz w serce, zdradziecki skurwysyn. - Kogo jeszcze straciliśmy? - Ogara - odpowiedział Bronn. - Nie poległ, tylko zniknął. Złote płaszcze mówią, że obleciał go strach i musiałeś poprowadzić wycieczkę zamiast niego. To nie był jeden z moich lepszych

pomysłów. Zmarszczył brwi, czując swędzenie w świeżej bliźnie. Skinął na Bronna, nakazując mu podejść bliżej. - Mojej siostrze wydaje się, że jestem pieczarką. Trzyma mnie w ciemności i karmi gównem. Pod to dobry chłopak, ale ma na języku węzeł wielki jak Casterly Rock. Zresztą i tak nie wierzę w połowę tego, co mi mówi. Wysłałem go po ser Jacelyna, a on wrócił i oznajmił mi, że Żelazna Ręka zginął. - Tak jak tysiące innych ludzi. Bronn usiadł.

- Jak to się stało? - zapytał Tyrion, którego nagle dopadły mdłości. - Podczas bitwy. Słyszałem, że twoja siostra wysłała Kettleblacków, żeby sprowadzili króla do Czerwonej Twierdzy. Kiedy złote płaszcze zobaczyły, że Joffrey ucieka, połowa z nich postanowiła opuścić mury razem z nim. Bywater zagrodził im drogę i rozkazał wracać. Mówią, że dał im zdrowy ochrzan i byli już prawie gotowi go posłuchać, ale nagle ktoś przeszył jego szyję strzałą. Potem nie wyglądał już tak groźnie, więc ściągnęli go z konia i dobili.

Kolejny dług, który muszę spłacić Cersei. - A mój siostrzeniec? - zapytał. Joffrey? Czy groziło mu jakieś niebezpieczeństwo? - W porównaniu z innymi raczej niewielkie. - A czy coś mu się stało? Czy został ranny? Potargał sobie włoski, uderzył się w nóżkę, złamał sobie paznokieć? - Nic mi o tym nie wiadomo. - Ostrzegałem Cersei, co się stanie. Kto teraz dowodzi złotymi płaszczami?

- Twój pan ojciec powołał jednego ze swych ludzi z zachodu, jakiegoś rycerza zwanego Addamem Marbrandem. W większości przypadków złote płaszcze nie byłyby zadowolone, gdyby oddano je pod komendę obcego, ser Addam Marbrand był jednak dobrym kandydatem. Podobnie jak Jaime, należał do ludzi, których inni chętnie słuchają. Straciłem Straż Miejską. - Kazałem też Podowi poszukać Shaggi, ale szczęście mu nie sprzyjało. - Kamienne Wrony nadal siedzą w królewskim lesie. Shagdze wyraźnie się tam spodobało. Timett poprowadził

Spalonych do domu, razem ze wszystkimi łupami, które zdobyli po bitwie w obozie Stannisa. Chella pokazała się pewnego ranka przy Rzecznej Bramie z tuzinem Czarnych Uszu, ale czerwone płaszcze twojego ojca ich przepędziły, a mieszczanie rzucali w nich gnojem, krzycząc głośno z radości. Niewdzięcznicy. Czarne Uszy za nich ginęły. Gdy Tyrion leżał oszołomiony makowym winem i pogrążony w snach, jego rodzina wyrywała mu po kolei wszystkie pazury.

- Chcę, żebyś poszedł do mojej siostry. Jej wspaniały syn przeżył bitwę bez uszczerbku, więc nie potrzebuje już zakładniczki. Przysięgła, że zwolni Alayayę, gdy tylko… - Zrobiła to. Jakieś osiem, dziewięć dni temu, po chłoście… Tyrion podciągnął się wyżej, ignorując ból, który przeszył jego bark nagłym ukłuciem. - Chłoście? - Przywiązali ją do pręgierza na dziedzińcu i wychłostali, a potem wypchnęli za bramę, nagą i

zakrwawioną. Uczyła się czytać - pomyślał od rzeczy Tyrion. Blizna na jego twarzy napięła się gwałtownie. Przez chwilę miał wrażenie, że głowa mu pęknie z wściekłości. To prawda, że Alayaya była kurwą, spotkał jednak w życiu niewiele równie słodkich, odważnych i niewinnych dziewczyn. Nigdy jej nawet nie dotknął. Była dla niego tylko zasłoną, za którą ukrywał Shae. Nawet nie zadał sobie pytania, ile może ją kosztować ta rola. - Obiecałem siostrze, że potraktuję Tommena tak samo, jak ona Alayayę przypomniał

sobie na głos. Bał się, że zaraz zwymiotuje. - Jak mogę wychłostać ośmioletniego chłopca? Ale jeśli tego nie zrobię, Cersei wygra. - Nie masz już Tommena - obwieścił mu bez ogródek Bronn. - Gdy tylko królowa dowiedziała się, że Żelazna Ręka nie żyje, wysłała po niego Kettleblacków i nikt w Rosby nie miał odwagi się im sprzeciwić. To był kolejny cios, musiał jednak przyznać, że poczuł też ulgę. Lubił

Tommena. - Kettleblackowie podobno należeli do nas - przypomniał Bronnowi z nutą irytacji. - Należeli, ale tylko do chwili, gdy mogłem im dać dwa miedziaki na każdego, którego dostali od królowej. Teraz jednak Cersei podniosła stawkę. Po bitwie Osney i Osfryd zostali rycerzami, tak samo jak ja. Bogowie chyba tylko wiedzą za co, bo nikt nie widział, by brali udział w walce. Moi najmici mnie zdradzili, moich przyjaciół spotkała chłosta i hańba, a ja gniję w łożu

- pomyślał Tyrion. Zdawało mi się, że to ja wygrałem tę cholerną bitwę. Czy taki właśnie jest smak triumfu? - Czy to prawda, że Stannisa rozgromił duch Renly’ego? Bronn uśmiechnął się półgębkiem. - Z wież kołowrotowych widzieliśmy tylko leżące w błocie pochodnie i ludzi, którzy rzucali włócznie, by zwiać z pola bitwy, ale w garkuchniach i burdelach spotkasz setki ludzi, którzy ci powiedzą, że lord Renly zabił tego albo tamtego. Większość ludzi Stannisa należała najpierw do Renly’ego i przeszła na naszą stronę na pierwszy widok jego

lśniącej zielonej zbroi. Po wszystkich jego planach, po wycieczce i moście ze statków, po tym, jak przecięto mu twarz wpół, Tyrion został przyćmiony przez trupa. O ile Renly rzeczywiście nie żyje. To również będzie musiał sprawdzić. - Jak Stannisowi udało się uciec? - Jego Lyseńczycy czekali z galerami w zatoce, za twoim łańcuchem. Gdy bitwa przybrała zły obrót, przybili do brzegu i zabrali na pokład tylu ludzi, ilu tylko zdołali. Pod koniec zbiegowie zabijali się nawzajem, żeby się dostać na statek.

- A co porabia Robb Stark? - Grupa jego wilków wypaliła sobie drogę aż do Duskendale. Twój ojciec wysyła tego całego lorda Tarly’ego, żeby się z nimi policzył. Mam ochotę się do niego przyłączyć. Mówią, że to dobry żołnierz i pozwala plądrować bez ograniczeń. Myśl o utracie Bronna była ostatnią słomką, która złamała grzbiet Tyriona. - Nie. Twoje miejsce jest tutaj. Jesteś kapitanem straży namiestnika. - Nie jesteś już namiestnikiem przypomniał mu ostrym tonem Bronn. -

Tę funkcję przejął twój ojciec, a on ma własną, cholerną straż. - A co się stało z tymi wszystkimi ludźmi, których dla mnie wynająłeś? - Niektórzy zginęli przy wieżach kołowrotowych. Ten twój stryj, ser Kevan, zapłacił reszcie i wyrzucił ich na bruk. - Jak miło z jego strony - rzucił Tyrion jadowitym tonem. - Czy to znaczy, że już cię nie interesuje złoto? - Lepiej na to nie licz. - To świetnie - ucieszył się Tyrion - bo

tak się składa, że nadal jesteś mi potrzebny. Co wiesz o ser Mandonie Moorze? Bronn wybuchnął śmiechem. - Wiem, że się utopił, do cholery. - Zaciągnąłem u niego wielki dług, ale jak mam go spłacić? - Dotknął dłoni, macając bliznę. - Szczerze mówiąc, wiem o nim piekielnie mało. - Miał rybie oczy i nosił biały płaszcz. Czego jeszcze chcesz się dowiedzieć? - Wszystkiego - odparł Tyrion. - Na początek.

Szukał dowodu na to, że ser Mandon był człowiekiem Cersei, nie odważył się jednak powiedzieć tego na głos. W Czerwonej Twierdzy lepiej było trzymać język za zębami. W ścianach kryły się szczury, ptaszki, które za dużo mówiły, i pająki. - Pomóż mi wstać - zażądał, wygrzebując się z pościeli. - Czas, żebym złożył wizytę ojcu, a już z pewnością najwyższy czas, żebym znowu pokazał się ludziom. - Cóż za piękny widok - zadrwił Bronn. - Z połową nosa na takiej twarzy jak

moja? Ale skoro mówimy o urodzie, to czy Margaery Tyrell przybyła już do Królewskiej Przystani? - Nie. Ale niedługo ma przybyć, a miasto oszalało z miłości do niej. Tyrellowie przywożą żywność z Wysogrodu i rozdają ją w jej imieniu. Setki wozów każdego dnia. Po ulicach łażą tysiące ich ludzi z tymi małymi złotymi różami wyszytymi na wamsach i żaden z nich nie musi płacić za wino. Żony, wdowy i kurwy bez różnicy oddają się każdemu gołowąsowi ze złotą różą na cycku. Na mnie plują, a Tyrellom stawiają wino. Tyrion dźwignął się z łoża. Nogi

ugięły się pod nim, a komnata zawirowała wkoło. Musiał się przytrzymać ramienia Bronna, żeby nie runąć na sitowie. - Pod! - krzyknął. - Podrick Payne! Gdzie się podziewasz, do siedmiu piekieł! - Ból szarpał go niczym bezzębny pies. Tyrion nienawidził słabości, zwłaszcza własnej. Wstydził się jej, a wstyd budził w nim gniew. Pod, chodź tutaj! Chłopak zjawił się biegiem. Kiedy zobaczył, że Tyrion wstał i trzyma się ramienia Bronna, wybałuszył oczy ze zdziwienia.

- Panie. Wstałeś. Czy… czy… czy potrzebujesz wina? Sennego wina? Czy mam zawołać maestera? Powiedział, że nie możesz. To znaczy wstawać. - Zbyt długo już leżałem w łożu. Przynieś mi jakieś czyste ubranie. - Ubranie? Tyrion nie potrafił pojąć, jak to możliwe, że chłopak, który w bitwie wykazał się tak wielką bystrością i odwagą, w innych sytuacjach jest całkowicie zagubiony. - Ubranie - powtórzył. - Bluzę, wams, spodnie, rajtuzy. Dla mnie. Żebym miał

się w co odziać. Chcę wyleźć z tej cholernej celi. Musiał skorzystać z pomocy ich obu. Choć jego twarz wyglądała ohydnie, najgroźniejszą ranę otrzymał w bark. Strzała przebiła mu pachę, wbijając w ciało odłamki jego własnej kolczugi. Gdy maester Frenken zmieniał opatrunek, z odbarwionego ciała nadal sączyły się krew i ropa, a każdy ruch okupywał ukłuciem straszliwego bólu. Ostatecznie Tyrion zadowolił się parą spodni i za dużym szlafrokiem, który zwisał mu z ramion. Bronn wciągnął mu buty, a Pod poszedł poszukać laski, na której mógłby się wesprzeć.

Tyrion wypił też kielich sennego wina, żeby dodać sobie sił. Słodzony miodem trunek zawierał niewiele maku, tylko tyle, by złagodzić na chwilę jego cierpienia. Mimo to, gdy otworzył drzwi, zakręciło mu się w głowie, a po długiej wędrówce w dół po krętych schodach drżały mu nogi. W jednej ręce trzymał laskę, a drugą opierał się na ramieniu Poda. Po drodze napotkali wchodzącą na górę dziewkę służebną, która wytrzeszczyła oczy, jakby zobaczyła ducha. Karzeł wstał z martwych - pomyślał Tyrion. Popatrz,

jest jeszcze brzydszy niż przedtem. Pobiegnij opowiedzieć o tym przyjaciółkom. Warownia Maegora była najsilniej umocnionym miejscem w Czerwonej Twierdzy, zamkiem wewnątrz zamku, otoczonym głęboką, suchą fosą pełną kolców. Zwodzony most podniesiono na noc, a przy drzwiach straż pełnił ser Meryn Trant w jasnej zbroi i białym płaszczu. - Opuść most - rozkazał mu Tyrion. - Królowa rozkazała podnosić go na noc.

Ser Meryn zawsze był sługą Cersei. - Królowa śpi, a ja muszę porozmawiać z ojcem. Imię lorda Tywina Lannistera miało w sobie magię. Ser Meryn Trant niechętnie wydał rozkaz i zwodzony most opuszczono. Po drugiej stronie fosy straż pełnił inny rycerz Gwardii Królewskiej. Na widok człapiącego w jego stronę Tyriona ser Osmund Kettleblack zdołał się uśmiechnąć. - Lepiej się już czujesz, panie?

- Znacznie. Kiedy będzie następna bitwa? Nie mogę się już doczekać. Gdy jednak Pod dotarł do serpentynowych schodów, Tyrion mógł jedynie wybałuszyć oczy z trwogi. Nie ma mowy, żebym wdrapał się na nie bez pomocy - wyznał sam przed sobą. Machnął ręką na godność i poprosił Bronna, żeby go wniósł, licząc po cichu na to, że o tej porze nie będzie tu nikogo, kto by się śmiał czy opowiadał innym o karle wnoszonym na górę niczym niemowlę. Na zewnętrznym dziedzińcu ustawiono dziesiątki namiotów.

- To ludzie Tyrella - wyjaśnił Podrick Payne, gdy szli przez labirynt jedwabiu i płótna. Lorda Rowana i lorda Redwyne’a. Zabrakło dla wszystkich miejsca. To znaczy w zamku. Niektórzy wynajęli pokoje. Na mieście. W gospodach i tak dalej. Przyjechali na ślub. Ślub króla. Króla Joffreya. Czy starczy ci sił, by na niego pójść, panie? - Nie powstrzymają mnie nawet wściekłe łasice. Śluby miały tę przewagę nad bitwami, że rzadziej obcinano na nich ludziom

nosy. Za zamkniętymi okiennicami w Wieży Namiestnika wciąż paliły się słabe światła. Ludzie stojący na warcie mieli karmazynowe płaszcze i lwie hełmy straży domowej jego ojca. Obaj znali Tyriona i wpuścili go bez pytania… choć zauważył, że woleli nie patrzeć na jego twarz. W środku spotkali ser Addama Marbranda, który schodził po ślimakowatych schodach.

Miał na sobie zdobny, czarny napierśnik i płaszcz ze złotogłowiu, noszony przez oficerów Straży Miejskiej. - Panie - powiedział - cieszę się, że jesteś już na nogach. Słyszałem… - …pogłoski, że wykopano mały grób? Ja również. Dlatego właśnie doszedłem do wniosku, że lepiej by było wstać. Podobno zostałeś dowódcą Straży Miejskiej. Mam ci składać gratulacje czy kondolencje? - Obawiam się, że i jedno, i drugie. Ser Addam uśmiechnął się. - Śmierć i dezercje zostawiły mi jakieś cztery tysiące czterystu ludzi. Tylko bogowie i

Littlefinger wiedzą, jak mamy wypłacić żołd tak wielu, ale twoja siostra nie pozwala mi zwolnić ani jednego. Nadal się boisz, Cersei? Bitwa się skończyła. Złote płaszcze już ci w niczym nie pomogą. - Wracasz od mojego ojca? - zapytał. - Tak. Obawiam się, że nie zastaniesz go w zbyt dobrym humorze. Lord Tywin uważa, że cztery tysiące czterystu ludzi z nawiązką wystarczy, by odnaleźć jednego zaginionego giermka, nadal jednak nie natrafiliśmy na żaden ślad twego kuzyna Tyreka.

Tyrek był trzynastoletnim chłopcem, synem Tygetta, nieżyjącego stryja Tyriona. Zaginął podczas zamieszek, niedługo po poślubieniu lady Ermesande, niemowlęcia, które było ostatnim ocalałym dziedzicem rodu Hayfordów. I zapewne pierwszą w historii Siedmiu Królestw żoną, która owdowiała, nim jeszcze ją odstawiono od piersi. - Ja też nie zdołałem go znaleźć wyznał Tyrion. - Żrą go już robaki - stwierdził Bronn z typowym dla siebie brakiem taktu. Żelazna Ręka też go szukał, a eunuch

potrząsnął grubą sakiewką. Nie mieli więcej szczęścia od nas. Daj za wygraną, ser. Ser Addam popatrzył z niesmakiem na najemnika. - Lord Tywin jest uparty, gdy chodzi o jego rodzinę. Chce znaleźć chłopaka, żywego lub umarłego, a ja zamierzam spełnić jego życzenie. - Ponownie spojrzał na Tyriona. Zastaniesz ojca w jego samotni. W mojej samotni - pomyślał Tyrion. - Chyba znam drogę.

Dalej wspinał się już o własnych siłach, wsparty jedną ręką na ramieniu Poda. Bronn otworzył przed nim drzwi. Lord Tywin Lannister siedział przy oknie, pisząc w świetle lampy oliwnej. Na szczęk zamka podniósł wzrok. - Tyrion - powiedział, odkładając spokojnie gęsie pióro. - Cieszę się, że mnie pamiętasz, panie. Tyrion zdjął rękę z ramienia Poda, wsparł się na lasce i podszedł chwiejnie bliżej. Coś tu nie gra zrozumiał natychmiast. - Ser Bronnie - odezwał się lord Tywin

- Podricku. Może lepiej będzie, jeśli zostawicie nas samych. Spojrzenie, którym Bronn obrzucił namiestnika, zakrawało na bezczelność, pokłonił się jednak i wyszedł, a Pod podążył za nim. Ciężkie drzwi zatrzasnęły się i Tyrion Lannister został sam na sam z ojcem. Choć okiennice były zamknięte, w komnacie powiało chłodem. Jakich kłamstw naopowiadała mu Cersei? Lord Casterly Rock był szczupły jak mężczyzna o dwadzieścia lat młodszy, a nawet przystojny na swój surowy sposób. Policzki pokrywał mu sztywny,

żółty zarost, głowę miał łysą, a usta mocno zaciśnięte. Na jego szyi wisiał łańcuch ze złotych dłoni. Palce każdej z nich zaciskały się na nadgarstku następnej. - Niebrzydki łańcuch - zauważył Tyrion. Ale na mnie wyglądał ładniej. Lord Tywin zignorował tę zaczepkę. - Lepiej usiądź. Czy to rozsądne, że wstałeś z łoża boleści? - Wszystko mnie już boli od tego łoża boleści. - Tyrion wiedział, jak bardzo jego ojciec gardzi słabością. Zajął

najbliższe krzesło. - Masz bardzo przyjemną komnatę. Czy uwierzyłbyś, że gdy leżałem umierający, ktoś przeniósł mnie do ciasnej, ciemnej celi u Maegora? - W Czerwonej Twierdzy jest tłoczno od gości weselnych. Kiedy odjadą, znajdziemy ci stosowniejszą komnatę. - Ta całkiem mi odpowiadała. Czy wyznaczyłeś już datę tego wspaniałego ślubu? - Joffrey i Margaery pobiorą się pierwszego dnia nowego roku, który będzie zarazem pierwszym dniem następnego stulecia. Ta uroczystość

zapowie nadejście nowej ery. Ery Lannisterów - pomyślał Tyrion. - Ojej, chyba zaplanowałem na ten dzień coś innego. - Czy przyszedłeś tu tylko po to, żeby poskarżyć się na swoją sypialnię i opowiadać te głupie dowcipasy? Muszę skończyć ważne listy. - Ważne listy. No jasne. - Niektóre bitwy wygrywają miecze i włócznie, a inne gęsie pióra i kruki. Oszczędź mi tych dziecinnych wyrzutów, Tyrionie. Kiedy byłeś

umierający, odwiedzałem cię tak często, jak tylko pozwalał na to maester Ballabar. - Złożył palce pod brodą w piramidkę. - Dlaczego odesłałeś Ballabara? Tyrion wzruszył ramionami. - Maester Frenken nie jest tak zdeterminowany przeszkodzić mi w odzyskaniu przytomności. - Ballabar przybył do miasta w orszaku lorda Redwyne’a. Mówią, że to zdolny uzdrowiciel. Cersei postąpiła bardzo łaskawie, prosząc go, by się zajął tobą. Bała się o twoje życie.

Chcesz powiedzieć, że bala się, iż mogę je zachować. - Z pewnością właśnie dlatego ani na moment nie odchodziła od mojego łoża. - Nie bądź bezczelny. Cersei musi przygotować królewski ślub, ja prowadzę wojnę, a tobie co najmniej od dwóch tygodni nic już nie groziło. Lord Tywin przyjrzał się okaleczonej twarzy syna bez śladu niepokoju w jasnozielonych oczach. - Chociaż muszę przyznać, że rana jest okropna. Co za obłęd cię opętał? - Wrogowie przynieśli taran pod nasze bramy. Gdyby to Jaime prowadził

wycieczkę, nazwałbyś to męstwem. - Jaime nigdy nie byłby taki głupi, żeby zdjąć hełm podczas bitwy. Mam nadzieję, że zabiłeś człowieka, który cię zranił? - Och, możesz być pewien, że ten nędznik nie żyje. - Tylko że to Podrick Payne zabił ser Mandona. Wepchnął go do rzeki, gdzie obciążony zbroją rycerz utonął. Martwy wróg to radość na wieki dodał wesoło Tyrion, choć jego prawdziwym wrogiem nie był ser Mandon, który nie miał żadnego powodu, by pragnąć jego śmierci. Był

tylko narzędziem i jestem przekonany, że wiem czyim. Powiedziała mu, że ma się postarać, żebym nie przeżył bitwy. Bez dowodów lord Tywin nie zechce jednak wysłuchać takiego oskarżenia. Dlaczego zostałeś w mieście, ojcze? zapytał. - Czy nie powinieneś wyruszyć na wojnę z lordem Stannisem, Robbem Starkiem albo kimś innym? Im prędzej, tym lepiej. - Dopóki nie przypłynie lord Redwyne ze swą flotą, brak nam okrętów potrzebnych do ataku na Smoczą Skałę. To jednak już nieważne. Słońce Stannisa Baratheona zaszło nad Czarnym Nurtem. A jeśli chodzi o

Starka, chłopak nadal jest na zachodzie, ale wielki oddział ludzi z północy pod dowództwem Helmana Tallharta i Robetta Glovera ciągnie na Duskendale. Wysłałem im na spotkanie lorda Tarly’ego, podczas gdy ser Gregor maszeruje królewskim traktem, żeby odciąć wrogom drogę odwrotu. Tallhart i Glover wpadną w pułapkę, a wraz z nimi jedna trzecia sił Starków. - Duskendale? Tam nie było nic wartego takiego ryzyka. Czyżby Młody Wilk w końcu

popełnił błąd? - Nie zawracaj sobie tym głowy. Twarz masz bladą jak śmierć, a strój przesiąknięty krwią. Mów, czego chcesz, i wracaj do łoża. - Czego chcę… - Poczuł bolesny ucisk w gardle. Czego właściwie chciał? Więcej niż będziesz mi kiedykolwiek mógł dać, ojcze. - Pod powiedział mi, że Littlefinger został lordem Harrenhal. - Ten tytuł jest pozbawiony znaczenia, dopóki zamkiem włada Roose Bolton w imieniu Robba Starka. Mimo to lord Baelish pragnął tego zaszczytu. Dobrze nam się przysłużył w sprawie

małżeństwa z córką Tyrellów. Lannister zawsze płaci swe długi. Właściwie to małżeństwo było pomysłem Tyriona, ale gdyby domagał się teraz uznania z tego powodu, wydałby się małostkowy. - Może mieć więcej znaczenia, niż ci się zdaje - ostrzegł ojca. - Littlefinger niczego nie robi bez powodu. Ale teraz mniejsza z tym. Mam wrażenie, że wspominałeś coś o spłacaniu długów? - Ty również chcesz otrzymać nagrodę, tak? Proszę bardzo. Co to ma być? Ziemie, zamek, jakiś tytuł?

- Na początek wystarczyłaby odrobina cholernej wdzięczności. Lord Tywin przeszył go nieruchomym spojrzeniem. - Komedianci i małpy domagają się oklasków. Aerys również ich pragnął, jeśli już o tym mowa. Zrobiłeś to, co kazano ci zrobić, i jestem pewien, że uczyniłeś wszystko, co leżało w granicach twych możliwości. Nikt nie odmawia ci zasług. - Zasług? - Resztki nozdrzy Tyriona z pewnością rozdęły się szeroko. - Mam wrażenie, że to ja uratowałem to przeklęte miasto.

- Większość ludzi uważa, że to mój atak na flankę lorda Stannisa zmienił tok bitwy. Lordowie Tyrell, Rowan, Redwyne i Tarly również walczyli dzielnie. Powiedziano mi też, że to twoja siostra Cersei kazała piromanom wyprodukować dziki ogień, który zniszczył flotę Baratheonów. - A ja tylko dałem sobie przyciąć włoski w nosie, tak? Tyrion nie potrafił ukryć goryczy. - Twój łańcuch był sprytnym pomysłem i stał się dla nas kluczem do

zwycięstwa. Czy to właśnie chciałeś usłyszeć? Dowiedziałem się, że musimy ci też podziękować za dornijski sojusz. Być może ucieszy cię wiadomość, że Myrcella bezpiecznie dotarła do Słonecznej Włóczni. Ser Arys Oakheart pisze, że bardzo polubiła księżniczkę Arianne i że książę Trystane jest nią zachwycony. Nie podoba mi się myśl, że daliśmy rodowi Martellów zakładniczkę, ale na to pewnie nie można było nic poradzić. - Będziemy mieli własnego zakładnika odparł Tyrion. - Częścią umowy było miejsce w radzie. Jeśli książę Doran nie przyprowadzi ze sobą armii, będzie w naszej mocy.

- Gdybyż tylko Martell przybywał wyłącznie po miejsce w radzie poskarżył się Tywin. - Obiecałeś mu również zemstę. - Obiecałem mu sprawiedliwość. - Zwij to, jak chcesz. Sprawa i tak sprowadza się do krwi. - Tego towaru chyba ostatnio jest pod dostatkiem? Podczas bitwy widziałem jej całe jeziora. - Tyrion nie widział powodu, by nie przemawiać otwarcie. A może tak się przywiązałeś do Gregora Clegane’a, że nie masz serca się z nim rozstać?

- Ser Gregor bywa użyteczny. Jego brat też bywał. Każdy lord od czasu do czasu potrzebuje bestii… sądząc po ser Bronnie i tych twoich dzikusach, ty również przyswoiłeś sobie tę lekcję. Tyrion pomyślał o wypalonym oku Timetta, o Shagdze z jego toporem i Chelli z jej naszyjnikiem z suszonych uszu. I o Bronnie. Przede wszystkim o Bronnie. - W lasach jest pełno bestii przypomniał ojcu. - I w zaułkach też. - To prawda. Być może inne psy będą polować równie dobrze. Zastanowię się nad tym.

Jeśli to już wszystko… - Prawda, musisz dokończyć ważne listy. - Tyrion podniósł się chwiejnie, zamknął na chwilę oczy, gdy zalała go fala zawrotów głowy, i postawił niepewny krok. Potem przyszło mu do głowy, że trzeba było chwilkę zaczekać. Albo i dwie chwilki. Zamiast tego odwrócił się jednak błyskawicznie. Pytasz, czego chcę? Powiem ci. Tego, co prawnie mi się należy. Chcę Casterly Rock. Jego ojciec gwałtownie zacisnął usta. - Dziedzictwa twego brata?

- Rycerzom Gwardii Królewskiej nie wolno się żenić, płodzić dzieci ani posiadać ziemi. Wiesz o tym równie dobrze jak ja. Tego dnia, gdy Jaime przywdział biały płaszcz, wyrzekł się wszelkich praw do Casterly Rock, ty jednak nigdy tego nie przyznałeś. Już najwyższy czas, byś to zrobił. Chcę, żebyś ogłosił całemu królestwu, że jestem twoim synem i prawowitym dziedzicem. Oczy lorda Tywina były jasnozielone, usiane złotymi plamkami, błyszczące i bezlitosne. - Casterly Rock - powtórzył zimnym,

martwym, bezbarwnym tonem. - Nigdy. To słowo zawisło między nimi, wielkie, ostre i zatrute. Znalem odpowiedź, nim jeszcze zadałem pytanie - pomyślał Tyrion. Odkąd Jaime Lannister wstąpił do Gwardii Królewskiej, minęło osiemnaście lat, a ja ani razu nie poruszałem tego tematu. Z pewnością o tym wiedziałem. Wiedziałem od samego początku. - Dlaczego? - nakazał sobie zadać pytanie, choć wiedział, że tego pożałuje.

- Pytasz dlaczego? Ty, który zabiłeś własną matkę, by przyjść na świat? Jesteś pokracznym, podstępnym karłem, złośliwym i nieposłusznym, pełnym zawiści, chuci i podłego sprytu. Ludzkie prawo mówi, że możesz używać mojego nazwiska i nosić moje barwy, jako że nie potrafię dowieść, iż nie jesteś moim synem. Bogowie chcieli mnie nauczyć pokory i dlatego każą mi patrzeć, jak człapiesz niczym kaczka, ozdobiony dumnym lwem, który był herbem mojego ojca, a jeszcze przedtem jego ojca. Jednakże ani bogowie, ani ludzie nigdy mnie nie zmuszą do zgody na to, byś obrócił Casterly Rock w swój burdel.

- Mój burdel? - Wreszcie wstał świt. Tyrion w jednej chwili zrozumiał, skąd się wzięła cała ta żółć. - Cersei powiedziała ci o Alayayi - rzucił, zgrzytając zębami. - Czy tak się nazywała? Przyznaję, że nie potrafię zapamiętać imion wszystkich twoich kurew. Jak się nazywała ta, którą poślubiłeś w dzieciństwie? - Tysha - warknął tonem wyzwania. - A ta markietanka znad Zielonych Wideł? - A co cię to właściwie obchodzi? -

zapytał, nie chcąc nawet wypowiadać imienia Shae w jego obecności. - Nic. Jest mi też obojętne, czy będą żyły, czy umrą. - To ty kazałeś wychłostać Yayę. To nie było pytanie. - Twoja siostra powiedziała mi, że groziłeś moim wnukom. - Głos lorda Tywina był zimniejszy niż lód. - Czy mnie okłamała? Tyrion nie miał zamiaru temu zaprzeczać.

- Rzeczywiście groziłem. Chodziło mi o bezpieczeństwo Alayayi. Nie chciałem, żeby Kettleblackowie ją wykorzystali. - Żeby uratować cnotę kurwy, groziłeś swemu rodowi, swojej krwi? Czy tak to wygląda? - To od ciebie się nauczyłem, że dobra groźba często jest skuteczniejsza niż cios. Co prawda, Joffreya miałem szczerą ochotę wychłostać pewnie z kilkaset razy. Jeśli tak bardzo lubisz to robić, zacznij od niego. Ale Tommen… dlaczego miałbym skrzywdzić Tommena? To dobry chłopak i w naszych żyłach płynie ta sama krew.

- Tak samo jak w żyłach twojej matki. Lord Tywin wstał nagle, spoglądając z góry na karłowatego syna. - Wracaj do łóżka, Tyrionie, i nie wspominaj mi już nigdy o swych prawach do Casterly Rock. Otrzymasz nagrodę, ale taką, jaką ja uznam za odpowiadającą twym zasługom i pozycji. Nie miej też złudzeń, że pozwolę ci znowu przynieść wstyd rodowi Lannisterów. Koniec z kurwami. Następną, którą znajdę w twym łożu, każę powiesić. DAVOS Obserwował zbliżający się żagiel przez długi czas, próbując zdecydować, czy woli żyć czy umrzeć.

Wiedział, że śmierć byłaby łatwiejsza. Znajdzie go sama. Wystarczy, by wczołgał się do swej jaskini i pozwolił statkowi odpłynąć. Już od wielu dni płonęła w nim gorączka. Z kiszek lała mu się brązowa woda i całe noce dygotał przez sen. Co rano budził się słabszy. To już nie potrwa długo powtarzał sobie raz za razem. Jeśli nie zabije go gorączka, z pewnością uczyni to pragnienie. Nie miał tu słodkiej wody poza deszczówką, która niekiedy wypełniała zagłębienia w skale. Trzy dni temu (a może cztery? Na tej skale trudno było zachować rachubę czasu) kałuże wyschły i widok

falujących, zielonoszarych wód zatoki omal nie doprowadził go do szaleństwa. Wiedział, że jeśli zacznie pić wodę morską, koniec nadejdzie szybko, lecz w gardle miał tak sucho, że niewiele zabrakło, by przełknął ten pierwszy haust. Uratował go nagły szkwał. Osłabł już wtedy tak bardzo, że mógł tylko leżeć na deszczu z zamkniętymi oczyma i otwartymi ustami, pozwalając, by woda spływała mu po spuchniętych wargach i obrzmiałym języku. Potem poczuł się trochę lepiej, a w sadzawkach i szczelinach wyspy znowu zaroiło się od życia. To jednak było trzy dni temu (a może cztery) i większa część wody już znikła.

Część wyparowała, a resztę zdołał już wypić. Rankiem znowu poczuje smak błota i będzie lizał zimne, wilgotne kamienie z dna zagłębień. Jeśli nie pragnienie ani gorączka, z pewnością zabije go głód. Wysepka była tylko jałową iglicą sterczącą nad wodami wielkiej Czarnej Zatoki. Podczas odpływu udawało mu się niekiedy złapać maleńkie kraby, łażące po kamienistej plaży, na którą morze wyrzuciło go po bitwie. Szczypały go boleśnie w palce, nim rozbił je o kamienie, by wyssać mięso ze szczypiec i wnętrzności ze skorup.

Gdy jednak nadciągał przypływ, plaża znikała i Davos musiał się wspinać na skałę, żeby nie zmyło go z powrotem do zatoki. Szczyt iglicy wznosił się wówczas piętnaście stóp nad wodę, lecz kiedy wiatr był silny, bryzgi docierały znacznie wyżej i Davos nie mógł w żaden sposób uchronić się przed przemoczeniem, nawet w swej jaskini (która w rzeczywistości była tylko skrytą pod nawisem niszą). Na skale nie rosło nic oprócz porostów i unikały jej nawet morskie ptaki. Od czasu do czasu jakaś mewa przysiadała na szczycie i Davos próbował ją złapać. Były jednak za szybkie, żeby mógł się do nich zbliżyć. Potem

spróbował ciskać w nie kamieniami, lecz był zbyt słaby, żeby włożyć w rzut potrzebną siłę; nawet gdy udawało mu się trafić, mewy wrzeszczały tylko poirytowane i podrywały się do lotu. Ze swego azylu dostrzegał też inne skały, odległe kamienne iglice wyższe niż ta, na której siedział. Według jego oceny najbliższa wznosiła się nad wodę dobre czterdzieści stóp, choć przy takiej odległości trudno było mieć pewność. Nieustannie krążyła wokół niej chmura mew. Davos często zastanawiał się nad tym, czyby tam nie popłynąć, żeby okraść ich gniazda. Woda była tu jednak zimna, a prądy

silne i zdradzieckie, i wiedział, że jest zbyt osłabiony, by dokonać takiego wyczynu. To zabiłoby go równie niezawodnie, jak picie wody morskiej. Pamiętał z dawnych lat, że jesień na wąskim morzu często bywa wilgotna i deszczowa. Za dnia, dopóki świeciło słońce, nie było tak źle, ale noce były coraz chłodniejsze i czasem nad zatoką dął wicher, gnający przed sobą grzywacze. Wystarczała chwila, by Davos został przemoczony i zziębnięty. Gorączka i chłód atakowały go na zmianę. Ostatnio dręczył go też uporczywy kaszel.

Jaskinia była dla niego jedynym schronieniem, i to dosyć skromnym. Podczas odpływu na plaży można było znaleźć kawałki drewna i zwęglone szczątki statków, nie miał jednak nic, co pozwoliłoby mu rozpalić ogień. W pewnej chwili, ogarnięty desperacją, próbował pocierać o siebie dwa kawałki wyrzuconego na brzeg drewna, było ono jednak zbutwiałe i wszystkie jego wysiłki przyniosły mu jedynie pęcherze. Ubranie również miał przemoczone i stracił gdzieś w zatoce jeden but. Pragnienie, głód, zimno. To byli jego towarzysze, którzy nie opuszczali go ani

na chwilę. Z czasem zrodziło się w nim przekonanie, że to jego przyjaciele. Wkrótce jeden z tych przyjaciół zlituje się nad nim i uwolni go od bezustannego cierpienia. Albo któregoś dnia Davos wejdzie po prostu do wody i popłynie w stronę brzegu, który z pewnością leżał gdzieś na północy, poza zasięgiem jego wzroku. Był za słaby, by tam dopłynąć, nie miało to jednak znaczenia. Zawsze był żeglarzem i zamierzał zginąć na morzu. Czekają na mnie podwodni bogowie - pomyślał. Czas już, bym się do nich udał. Teraz jednak zobaczył żagiel. Był zaledwie pyłkiem na horyzoncie, lecz rósł z każdą chwilą. Statek tam, gdzie

nie powinno być statku. Znał w przybliżeniu położenie swej skały. Była ona jedną ze skalistych wyniosłości wznoszących się z dna Czarnej Zatoki. Najwyższa z nich sterczała podczas przypływu sto stóp ponad morskie fale, a kilkanaście innych miało od trzydziestu do sześćdziesięciu stóp wysokości. Marynarze zwali je włóczniami króla merlingów i wiedzieli, że na każdą, która wystaje nad powierzchnię, przypada tuzin ukrytych zdradziecko tuż pod nią. Rozsądni kapitanowie omijali te skały szerokim łukiem. Davos skierował jasne, zaczerwienione

oczy w stronę statku, próbując usłyszeć, jak jego żagle łopoczą na wietrze. Zdąża w moją stronę. Jeśli nie zmieni kursu, przepłynie w zasięgu głosu od jego maleńkiego azylu. To mogło oznaczać życie, jeśli tego właśnie chciał. Nie miał jednak pewności. Po co mam żyć - pomyślał, gdy łzy przesłoniły mu oczy. Dobrzy bogowie, po co? Moi synowie nie żyją. Dale i Allard. Maric i Matthos, być może również Devan. Jak ojciec może przeżyć tak wielu młodych, silnych synów? Jak mogę żyć dalej? Jestem pustą skorupą. Krab zdechł i w środku

nic nie zostało. Czy o tym nie wiedzą? Popłynęli w górę Czarnego Nurtu z gorejącym sercem Pana Światła na chorągwiach. Davos i jego „Czarna Betha” atakowali w drugiej linii, między „Widmem” Dale’a a „Lady Maryą” Allarda. Jego trzeci syn Maric był wiosłomistrzem na „Furii”, płynącej w centrum pierwszej linii, natomiast Matthos zastępcą ojca. Pod murami Czerwonej Twierdzy galery Stannisa wdały się w bój z mniejszą flotą młodocianego króla Joffreya i na kilka chwil rzekę wypełnił brzęk cięciw oraz łoskot żelaznych taranów, które miażdżyły wiosła i

kadłuby. Potem rozległ się huk, który zabrzmiał jak ryk jakiejś potężnej bestii, i ze wszystkich stron otoczyły ich zielone płomienie: dziki ogień, szczyny piromantów, nefrytowy demon. Matthos stał u boku ojca na pokładzie „Czarnej Bethy”. Nagle wydało się, że statek uniósł się w powietrze. Davos wpadł do rzeki. Wymachiwał gwałtownie kończynami, walcząc z prądem, który nim obracał. W górze rzeki pod niebo strzeliły wysokie na pięćdziesiąt stóp płomienie. Zobaczył, że „Czarna Betha”, „Furia” i

kilkanaście innych statków stanęło w ogniu. Widział płonących ludzi, którzy skakali do wody, by w niej utonąć. „Widmo” i „Lady Marya” zniknęły: zatonęły lub rozpadły się na kawałki za zasłoną z dzikiego ognia. Nie miał czasu ich szukać, gdyż zbliżało się już ujście rzeki, które Lannisterowie przegrodzili wielkim żelaznym łańcuchem. Od jednego brzegu po drugi widać było tylko płonące okręty i dziki ogień. Serce zamarło mu na chwilę na ten widok. Do tej pory pamiętał dźwięki - trzask płomieni, syk pary, krzyki ginących ludzi - a także uderzające w jego twarz fale straszliwego żaru. Prąd znosił go

wprost do piekła. Wystarczyłoby, żeby wtedy nic nie zrobił. Gdyby zaczekał parę chwil, byłby teraz z synami, spoczywał w chłodnym, zielonym mule dna zatoki z twarzą ogryzaną przez ryby. Zaczerpnął jednak w płuca głęboki haust powietrza i zanurkował, uderzając wściekle nogami. Jedyną szansą było dla niego przepłynąć pod łańcuchem, płonącymi statkami i unoszącym się na powierzchni dzikim ogniem. Podążać ze wszystkich sił ku bezpiecznej zatoce. Zawsze był dobrym pływakiem, a tego dnia nie miał przy sobie ani kawałka stali poza hełmem, który spadł mu z

głowy, gdy stracił „Czarną Bethę”. Sunąc przez zielony mrok, widział innych ludzi, którzy szarpali się pod wodą, ściągani w dół przez ciężar kolczug i zbroi. Wymijał ich, uderzając ze wszystkich sił nogami. Pozwalał, by niósł go prąd. Woda zalała mu oczy. Schodził wciąż głębiej, głębiej i głębiej. Z każdym uderzeniem serca trudniej mu było wstrzymywać oddech. Pamiętał, że zobaczył dno, miękkie i mroczne. W tej samej chwili z ust wyrwał mu się strumień bąbelków. Coś dotknęło jego nogi… pień, ryba albo tonący człowiek. Potrzebował powietrza, bał się jednak

wynurzyć. Czy minął już łańcuch, czy był w zatoce? Jeśli wypłynie pod statkiem, utonie, a jeśli wydostanie się na powierzchnię pośród plam płonącego dzikiego ognia, pierwszy oddech obróci jego płuca w popiół. Odwrócił się w wodzie, by spojrzeć w górę, nie widział jednak nic oprócz zielonej ciemności. Potem zawirował zbyt szybko i nie wiedział już, gdzie jest góra, a gdzie dół. Owładnęła nim panika. Uderzył rękami w dno rzeki, wzbijając w górę chmurę błota, która go oślepiła. Czuł w piersi coraz silniejszy ucisk. Zamachał rękami w wodzie, uderzył nogami, odepchnął się od dna,

odwrócił, jego płuca domagały się powietrza, uderzał nogami, uderzał, zagubiony w podwodnym mroku, uderzał, uderzał, aż wreszcie zabrakło mu sił. Gdy otworzył usta, by krzyknąć, wdarła się do nich słona woda i Davos Seaworth zrozumiał, że tonie. Kiedy odzyskał przytomność, na niebie stało słońce, a on leżał na kamienistej plaży pod nagą kamienną iglicą. Ze wszystkich stron otaczała go pusta zatoka, a obok leżały złamany maszt, resztki spalonego żagla i rozdęty trup. Maszt, żagiel i zwłoki zniknęły podczas następnego przypływu i Davos został sam na skale między włóczniami króla merlingów.

Był przemytnikiem przez wiele lat i znał otaczające Królewską Przystań wody lepiej niż każdy z domów, w których mieszkał w życiu. Wiedział, że jego schronienie jest jedynie punkcikiem na mapach, umieszczonym w miejscu, które uczciwi marynarze starali się omijać… choć sam raz czy dwa tędy przepływał, chcąc umknąć niepożądanym spojrzeniom. Kiedy znajdą tu moje zwłoki, może nazwą tę wysepkę na moją cześć pomyślał. Cebulowa Skala. To będzie mój nagrobek i moje dziedzictwo. Nie zasługiwał na więcej. Ojciec chroni swe dzieci - uczyli septonowie, a on poprowadził własnych synów w ogień.

Dale nigdy już nie da żonie dziecka, o które się modlili, a po Allardzie wkrótce zapłacze jego dziewczyna w Starym Mieście, dziewczyna w Królewskiej Przystani i dziewczyna w Braavos. Matthos nigdy nie będzie kapitanem własnego statku, o czym tak marzył, a Marie nie zostanie rycerzem. Jak mogę dalej żyć, jeśli oni zginęli? Poległo tak wielu dzielnych rycerzy i potężnych lordów, ludzi lepszych ode mnie i szlachetnie urodzonych. Wczołgaj się do swej jaskini, Davosie. Wczołgaj się do środka i zwiń w kłębek, a nikt już nie będzie cię niepokoił. Zaśnij na kamiennej poduszce i niech mewy wydziobią ci

oczy, a kraby pożywią się twoim ciałem. Ty żywiłeś się nimi i pora spłacić ten dług. Ukryj się, przemytniku. Ukryj się, siedź cicho i skonaj. Żagiel był już bardzo blisko. Jeszcze parę chwil, a statek go ominie i będzie mógł umrzeć w spokoju. Jego dłoń powędrowała do szyi, szukając skórzanego woreczka, który zawsze tam nosił. Trzymał w nim kości czterech palców, które uciął mu jego król, tego samego

dnia, gdy uczynił Davosa rycerzem. Moje szczęście. Skrócone palce poruszały się nerwowo po piersi, nic jednak nie znalazły. Woreczek zniknął, a palce razem z nim. Stannis nigdy nie potrafił zrozumieć, po co Davos zatrzymał kości. - Miały mi przypominać o sprawiedliwości mojego króla wyszeptał przez spękane wargi. Teraz jednak je zgubił. Ogień zabrał mi szczęście, tak samo jak synów. W snach ciągle widywał płonącą rzekę, demony tańczące po jej powierzchni z płonącymi biczami w dłoniach oraz ludzi, którzy palili się na węgiel pod ich

uderzeniami. - Matko, zmiłuj się modlił się Davos. - Ocal mnie, dobra Matko, ocal nas wszystkich. Straciłem szczęście i straciłem synów. Rozpłakał się na dobre. Po policzkach spływały mu słone łzy. - Ogień zabrał mi wszystko… ogień… Być może był to tylko owiewający skałę wiatr albo dźwięk uderzających o brzeg fal, lecz przez chwilę Davos Seaworth usłyszał jej odpowiedź. - To wy przywołaliście ogień wyszeptał głos słaby jak uwięziony w

muszli szum fal, smutny i delikatny. Spaliliście nas… spaliliście nas… spaliliśśśście nasssssss. - To była ona! - krzyknął Davos. Matko, nie opuszczaj nas. To ona was spaliła, kobieta w czerwieni, Melisandre! Widział ją oczyma wyobraźni: twarz o kształcie serca, czerwone oczy, długie włosy koloru miedzi, szkarłatne suknie z jedwabiu i atłasu, które poruszały się niczym płomienie w rytm jej kroków. Przybyła na Smoczą Skałę z Asshai na wschodzie, nawróciła na wiarę w swego obcego boga Selyse i ludzi królowej, a potem króla, samego

Stannisa Baratheona, który posunął się nawet do tego, że umieścił na swych chorągwiach gorejące serce R’hllora, Pana Światła, Boga Płomieni i Cienia. Za namową Melisandre wywlókł Siedmiu z ich septu na Smoczej Skale i spalił przed zamkową bramą. Potem puścił też z dymem boży gaj w Końcu Burzy, nawet drzewo serce, wielkie, białe czardrzewo o poważnym obliczu. - To była jej robota - zapewnił Davos, słabszym już głosem. Jej i twoja, cebulowy rycerzu. To ty ciemną nocą przewiozłeś ją łodzią do Końca Burzy, by mogła wpuścić do środka swe zrodzone z cienia dziecko. Nie jesteś bez winy. Walczyłeś pod jej

sztandarem i zawiesiłeś go na swym maszcie. Na Smoczej Skale przyglądałeś się, jak palono Siedmiu, i nic nie uczyniłeś. Oddała ogniowi sprawiedliwość Ojca, łaskę Matki i mądrość Staruchy. Kowala i Nieznajomego, Dziewicę i Wojownika, spaliła ich wszystkich ku chwale swego okrutnego boga, a ty stałeś spokojnie i milczałeś. Nawet gdy zabiła starego maestera Cressena, nie uczyniłeś nic. Żagiel był już tylko sto jardów od niego i szybko przecinał zatokę. Za parę chwil go minie. Ser Davos Seaworth zaczął się wspinać na skałę.

Podciągał się w górę na drżących dłoniach. Kręciło mu się w głowie od gorączki. Jego okaleczone palce dwukrotnie ześliznęły się na wilgotnym kamieniu i omal nie zleciał w dół, jakoś jednak zdołał się utrzymać. Jeśli spadnie, zginie, a on musiał żyć. Przynajmniej jeszcze przez chwilę. Miał coś do zrobienia. Szczyt był za mały, by człowiek tak osłabiony jak on mógł na nim bezpiecznie stanąć, przykucnął więc i zaczął wymachiwać wychudłymi ramionami. - Hej, wy, na statku! - krzyknął na wiatr. - Tutaj, tutaj! - Z góry widział go

wyraźniej: smukły, pasiasty kadłub, figura dziobowa z brązu, wydęty na wietrze żagiel. Na burcie była wypisana jakaś nazwa, lecz Davos nigdy się nie nauczył czytać. - Hej, wy, na statku zawołał raz jeszcze - ratunku, RATUNKU! Stojący na kasztelu dziobowym marynarz zauważył go i wyciągnął rękę. Davos przyglądał się innym żeglarzom, którzy zgromadzili się przy nadburciu, by gapić się na niego. Po krótkiej chwili na galerze zwinięto żagiel i wysunięto wiosła. Statek pomknął ku jego schronieniu. Był za

duży, by zbliżać się do skały, ale w odległości trzydziestu jardów od niej spuszczono na wodę małą szalupę. Davos nie puszczał się skały, spoglądając na podpływającą do wysepki łódź. Czterech mężczyzn wiosłowało, a piąty siedział na dziobie. - Hej, ty, na skale - zawołał piąty, gdy byli już blisko. - Kim jesteś? Przemytnikiem, który chciał zajść za wysoko - pomyślał Davos. Durniem, który za bardzo kochał swego króla i zapomniał o bogach. - Walczyłem… - W gardle miał zupełnie sucho i zapomniał sztuki

mowy. Słowa dziwnie wyginały mu język, a jeszcze dziwniej brzmiały w uszach. - Walczyłem w bitwie. Byłem… kapitanem… rycerzem. Byłem rycerzem. - Tak, ser - odparł mężczyzna. - A któremu królowi służysz? Davos nagle zrozumiał, że galera może należeć do Joffreya. Jeśli poda niewłaściwe imię, zostawią go swemu losowi. Ale nie, miała pasiasty kadłub. To był lyseński statek, statek Salladhora Saana. To Matka go tu przysłała, łaskawa Matka. Zleciła mu pewne zadanie. Stannis żyje - zrozumiał. Mam jeszcze króla. I synów. Mam innych synów i żonę,

wierną i kochającą. Jak mógł o tym zapomnieć? Matka była łaskawa. - Stannisowi - krzyknął do Lyseńczyka. - Dobrzy bogowie, służę królowi Stannisowi. - Tak samo jak my - odpowiedział mężczyzna w łodzi. SANSA Zaproszenie wyglądało niewinnie, lecz za każdym razem, gdy Sansa je czytała, czuła w brzuszku gwałtowny skurcz bólu. Ma zostać królową, jest piękna,

bogata i wszyscy ją uwielbiają. Po co chce się spotykać z córką zdrajcy? Sansa podejrzewała, że chodzi o ciekawość. Być może Margaery Tyrell chciała się przyjrzeć rywalce, którą zastąpiła. Ciekawe, czy uważa mnie za wroga? Czy myśli, że mam do niej żal… Sansa przyglądała się z zamkowych murów, jak Margaery Tyrell i jej eskorta wspinają się na Wielkie Wzgórze Aegona. Joffrey spotkał się z nową narzeczoną przy Królewskiej Bramie i przywitał ją w mieście. Potem pojechali obok siebie przez wiwatujące tłumy, Joff w lśniącej pozłacanej zbroi, a Margaery we wspaniałych zielonych

szatach i spływającym z ramion płaszczu z jesiennych kwiatów. Miała szesnaście lat, brązowe włosy i oczy, była smukła i piękna. Gdy przejeżdżała, ludzie wołali ją po imieniu, unosili w górę swe dzieci, żeby je pobłogosławiła, i rzucali kwiaty pod kopyta jej konia. Matka i babcia jechały tuż za nią w wysokim domu na kołach, którego boki wyrzeźbiono na kształt setki splątanych ze sobą, lśniących od pozłoty róż. Obie kobiety również wzbudziły entuzjazm prostaczków. To ci sami prostaczkowie, którzy ściągnęli mnie z konia i zabiliby, gdyby nie Ogar.

Sansa nie uczyniła nic, za co gmin mógłby ją znienawidzić, podobnie jak Margaery Tyrell nie uczyniła nic, by zdobyć jego miłość. Czy chce, żebym ja również ją pokochała? Przyjrzała się zaproszeniu. Wydawało się, że Margaery napisała je własnoręcznie. Czy pragnie mojego błogosławieństwa? Sansa zastanawiała się, czy Joffrey wie o tej kolacji. Równie dobrze mógł to być jego pomysł. Ta myśl napełniła ją strachem. Jeśli za zaproszeniem krył się Joff, mógł zaplanować jakiś okrutny dowcip, który miał okryć ją hańbą w oczach starszej

dziewczyny. Czy znowu rozkaże swej Gwardii Królewskiej rozebrać ją do naga? Kiedy uczynił to poprzednio, powstrzymał go jego wuj Tyrion, tym razem jednak Krasnal jej nie uratuje. Nie uratuje mnie nikt poza moim Florianem. Ser Dontos obiecał, że pomoże jej w ucieczce, ale dopiero po ślubie Joffreya. Jej drogi rycerz obrócony w błazna zapewniał, że wszystko starannie zaplanowano i nie pozostało jej już nic poza czekaniem i liczeniem dni. I ucztowaniem z moją następczynią…

Być może była niesprawiedliwa dla Margaery Tyrell. Być może zaproszenie było jedynie zwykłą uprzejmością, aktem dobroci. To może być tylko kolacja. Sansa Stark przebywała jednak w Czerwonej Twierdzy, w Królewskiej Przystani, na dworze króla Joffreya Baratheona, Pierwszego Tego Imienia, i jeśli czegokolwiek tu się nauczyła, to z pewnością nieufności. Mimo to musiała przyjąć zaproszenie. Była teraz nikim, odrzuconą narzeczoną, córką zdrajcy i okrytą hańbą siostrą zbuntowanego lorda. Nie mogła odmówić przyszłej królowej Joffreya. Szkoda, że nie ma tu Ogara. W noc

bitwy Sandor Clegane zjawił się w jej komnatach, chcąc zabrać ją z miasta, lecz Sansa odmówiła. Teraz nocami często leżała bezsennie w łożu, zastanawiając się, czy postąpiła słusznie. Miała jeszcze jego biały, splamiony płaszcz, ukryty w cedrowym kufrze pod jej letnimi jedwabiami. Nie potrafiła powiedzieć, dlaczego właściwie go zachowała. Słyszała, jak ludzie mówili, iż Ogar stchórzył, w samym środku bitwy upił się tak strasznie, że Krasnal musiał przejąć dowództwo nad jego ludźmi. Sansa jednak go rozumiała. Znała tajemnicę jego poparzonej twarzy. To tylko ognia się bał. Owej

nocy dziki ogień podpalił rzekę, wypełniając powietrze zieloną pożogą. Sansa bała się nawet w zamku. Na zewnątrz… ledwie potrafiła to sobie wyobrazić. Wzięła z westchnieniem gęsie pióro, zanurzyła je w inkauście i napisała do Margaery Tyrell uprzejmy liścik potwierdzający przyjęcie zaproszenia. Gdy nadszedł wyznaczony wieczór, przyszedł po nią inny rycerz z Gwardii Królewskiej, człowiek, który różnił się od Sandora Clegane’a tak, jak… no cóż, jak kwiat różni się od psa. Na widok

stojącego na jej progu ser Lorasa Tyrella serce zabiło Sansie nieco szybciej. Po raz pierwszy od chwili, gdy wrócił do Królewskiej Przystani, prowadząc przednią straż zastępu swego ojca, ujrzała go z tak bliska. Przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. - Ser Lorasie - wykrztusiła wreszcie wyglądasz tak… ślicznie. Uśmiechnął się do niej z zaskoczeniem. - Jesteś zbyt łaskawa pani. I do tego piękna. Moja siostra niecierpliwie oczekuje twego przybycia.

- Tak się cieszyłam na myśl o naszej wspólnej kolacji. - Podobnie jak Margaery i moja pani babcia. Ujął ją pod rękę i poprowadził ku schodom. - Twoja babcia? Gdy ser Loras dotykał jej ramienia, Sansie trudno było iść i mówić jednocześnie. Czuła przez jedwab ciepło jego dłoni. - Lady Olenna. Ona również będzie obecna.

- Och - odpowiedziała Sansa. Rozmawiam z nim i dotyka mnie. Trzyma mnie za ramię i dotyka mnie. Nazywają ją Królową Cierni, prawda? - Prawda. - Ser Loras parsknął śmiechem. Nikt nie śmieje się tak ciepło jak on. - Ale lepiej nie wypowiadaj tego przydomka w jej obecności, bo może cię ukłuć. Sansa poczerwieniała. Każdy głupi potrafiłby zrozumieć, że żadna kobieta nie byłaby zadowolona z takiego przydomku. Może naprawdę jestem taka tępa, jak twierdzi Cersei Lannister. Rozpaczliwie szukała jakichś inteligentnych i czarujących

słów, które mogłaby wypowiedzieć, lecz przytomność umysłu nagle ją opuściła. Mało brakowało, a powiedziałaby mu, że jest bardzo piękny, przypomniała sobie jednak, że już to mówiła. Była to jednak prawda. Wydawał się teraz wyższy niż podczas ich pierwszego spotkania, nadal jednak był gibki i pełen gracji. Sansa nigdy jeszcze nie widziała chłopca o tak cudownych oczach. Tyle że on nie jest już chłopcem. To dorosły mężczyzna, rycerz Gwardii Królewskiej. Doszła do wniosku, że w bieli ser Loras wygląda jeszcze piękniej niż w zieleni i złocie rodu Tyrellów. Jedynym barwnym

punktem na całej jego postaci była spinająca płaszcz brosza, wykuta z miękkiego złota róża Wysogrodu, otoczona delikatnymi, zielonymi listkami z nefrytu. Drzwi do Maegora otworzył przed nimi ser Balon Swann. On również cały był obleczony w biel, choć nie wyglądał w niej nawet w połowie tak dobrze jak ser Loras. Za najeżoną kolcami fosą dwa tuziny mężczyzn ćwiczyły z mieczami i tarczami. Zamek był tak zatłoczony, że część gości rozbiła namioty na zewnętrznym dziedzińcu, pozostawiając do ćwiczeń tylko mniejsze, wewnętrzne podwórce. Ser Tallad, którego tarczę

zdobiły wymalowane oczy, zepchnął do obrony jednego z bliźniaków Redwyne. Masywny ser Kennos z Kayce, który sapał i stękał za każdym razem, gdy unosił miecz, zdawał się toczyć wyrównany pojedynek z Osneyem Kettleblackiem, ale brat Osneya, ser Osfryd, straszliwie okładał giermka o żabiej twarzy, Morrosa Slynta. Choć walczący używali stępionych mieczy, Slynt będzie miał jutro wiele siniaków. Sansa skrzywiła się boleśnie na ten widok. Ledwie skończyli grzebać zabitych w poprzedniej bitwie, a już przygotowują się do następnej.

Na skraju dziedzińca samotny rycerz z parą złotych róż na tarczy toczył bój z trzema wrogami jednocześnie. Nagle trafił jednego z nich w skroń i obalił bez przytomności na ziemię. - Czy to twój brat? - zapytała Sansa. - Tak, pani - odparł ser Loras. - Garlan często ćwiczy walkę z trzema albo nawet czterema przeciwnikami. Powiada, że w bitwie rzadko walczy się jeden na jednego, woli więc być przygotowany. - Na pewno jest bardzo odważny. - To wielki rycerz - potwierdził ser

Loras. - Szczerze mówiąc, włada mieczem lepiej ode mnie, chociaż ja jestem lepszy z kopią. - Pamiętam - odezwała się Sansa. Walczyłeś wspaniale, ser. - Jesteś bardzo łaskawa, pani. A gdzie mnie widziałaś? - Na turnieju namiestnika. Nie pamiętasz? Dosiadałeś białego rumaka, a na zbroi miałeś kwiaty stu różnych rodzajów. Dałeś mi różę. Czerwoną. Innym dziewczętom rzucałeś wtedy białe. - Za czerwieniła się, mówiąc o tym. - Powiedziałeś, że zwycięstwo nie jest nawet w połowie tak piękne, jak ja.

Ser Loras obdarzył ją skromnym uśmiechem. - Mówiłem tylko prawdę, co potwierdzi każdy mężczyzna, który ma oczy. Nie pamięta tego - zrozumiała zdumiona Sansa. Stara się tylko być dla mnie uprzejmy. Nie pamięta róży ani nic więcej. Była pewna, że to coś znaczy, że znaczy wszystko. Czerwona róża, nie biała. - To było po tym, jak wysadziłeś z siodła ser Robara Royce’a - dodała zdesperowana.

Zdjął dłoń z jej ramienia. - Zabiłem Robara pod Końcem Burzy, pani. To nie była przechwałka. W jego głosie brzmiał smutek. Jego i jeszcze jednego rycerza z Tęczowej Gwardii Renly’ego. To prawda. Sansa słyszała, jak kobiety opowiadały o tym przy studni, lecz na moment umknęło to z jej pamięci. - Wtedy właśnie zginął lord Renly, prawda? To musiało być straszne dla twej biednej siostry.

- Dla Margaery? - W jego głosie słychać było napięcie. - Z pewnością. Ale na szczęście była wówczas w Gorzkim Moście i nic nie widziała. - Ale kiedy o tym usłyszała… Ser Loras potarł lekko dłonią rękojeść miecza. Jej uchwyt obito białą skórą, a gałkę tworzyła wyrzeźbiona z alabastru róża. - Renly nie żyje. Robar też. Po co o nich mówić? Zmieszał ją jego ostry ton. - Panie… ja nie… nie chciałam cię

urazić, ser. - Niczym nie mogłabyś mnie urazić, lady Sanso - odparł, lecz z jego głosu zniknęło całe ciepło. Nie ujął jej też z powrotem pod ramię. Wspinali się na serpentynowe schody w coraz głębszym milczeniu. Och, dlaczego musiałam wspominać o ser Robarze? – myślała Sansa. Wszystko popsułam. Teraz się na mnie gniewa. Próbowała wymyślić jakieś przeprosiny, lecz wszystkie słowa, które przychodziły jej do głowy, brzmiałyby słabo i nieprzekonująco. Bądź cicho, bo tylko pogorszysz

sytuację - powiedziała sobie. Lord Mace Tyrell i jego świta zamieszkali za królewskim septem, w długiej krytej dachówką warowni, zwanej Kryptą Dziewic od czasów, gdy król Baelor Błogosławiony zamknął tam swe siostry, by swym widokiem nie kusiły go do myśli o sprawach ciała. Pod wysokimi rzeźbionymi drzwiami stało dwóch strażników w pozłacanych półhełmach i zielonych płaszczach oblamowanych złotym atłasem. Na piersiach nosili wyszyte złote róże Wysogrodu. Obaj mieli po jakieś siedem stóp wzrostu, byli szerocy w barach, wąscy w pasach i wspaniale umięśnieni. Gdy Sansa podeszła bliżej i

zobaczyła ich twarze, przekonała się, że nie potrafi ich od siebie odróżnić. Mieli takie same masywne żuchwy, ciemnoniebieskie oczy i gęste, rude wąsiska. - Kim są ci ludzie? - zapytała ser Lorasa, zapominając na chwilę o zmieszaniu. - Osobistymi strażnikami mojej babci padła odpowiedź. - Ich matka nadała im imiona Erryk i Arryk, ale babcia nie potrafi ich odróżnić i dlatego mówi na nich Lewy i Prawy. Lewy i Prawy otworzyli drzwi i pojawiła się sama Margaery Tyrell,

która zeszła po krótkich schodach, by przywitać gościa. - Lady Sanso - zawołała. - Tak się cieszę, że przyszłaś. Witaj. Sansa uklękła przed swą przyszłą królową. - To dla mnie wielki zaszczyt, Wasza Miłość. - Proszę, mów mi Margaery. Wstań. Lorasie, pomóż się podnieść lady Sansie. Czy mogę ci mówić Sansa? - Jeśli sobie życzysz. Ser Loras pomógł jej wstać.

Margaery pożegnała go siostrzanym pocałunkiem i ujęła Sansę za rękę. - Chodź, moja babcia czeka, a ona nie jest najcierpliwszą z dam. Na kominku buzował ogień, a na podłodze rozrzucono sitowie o słodkiej woni. Przy długim, ustawionym na kozłach stole siedziało dwanaście kobiet. Sansa poznała jedynie wysoką, dystyngowaną żonę lorda Tyrella, lady Alerie, której długie, srebrne warkocze utrzymywały w całości wysadzane klejnotami pierścienie. Margaery

przedstawiła ją obecnym. Były tu jej trzy kuzynki, Megga, Alla i Elinor, wszystkie w wieku zbliżonym do Sansy. Pulchna lady Janna była siostrą lorda Tyrella, która poślubiła jednego z Fossowayów pieczętujących się zielonym jabłkiem. Filigranowa lady Leonette o promiennym spojrzeniu również pochodziła z rodu Fossowayów i była żoną ser Garlana. Septa Nysterica miała brzydką, pokrytą śladami po francy twarz, ale sprawiała wrażenie wesołej. Blada, elegancka lady Graceford oczekiwała dziecka, a lady Bulwer była dzieckiem, najwyżej ośmioletnim. Do tłuściutkiej, hałaśliwej Meredyth Crane Sansa miała się zwracać „Merry”, lecz w żadnym

wypadku nie należało tak mówić do lady Merryweather, zmysłowej, czarnookiej myrijskiej piękności. Na koniec Margaery zaprowadziła ją do pomarszczonej, białowłosej, małej jak lalka staruszki, która zasiadała na honorowym miejscu. - Mam zaszczyt przedstawić ci moją babcię, lady Olennę, wdowę po zmarłym Luthorze Tyrellu, lordzie Wysogrodu, myśl o którym daje nam wszystkim pociechę. Staruszka pachniała różaną wodą. Jest taka maleńka. Nie było w niej nic, co choćby w najmniejszym stopniu

przypominałoby ciernie. - Pocałuj mnie, dziecko - powiedziała lady Olenna, pociągając nadgarstek Sansy miękką, pełną plam dłonią. - To wielka uprzejmość z twej strony, że zgodziłaś się zjeść kolację ze mną i z moim stadem głupich kur. Sansa posłusznie pocałowała staruszkę w policzek. - To wielka uprzejmość, że mnie zaprosiłaś, pani. - Znałam twego dziadka, lorda Rickarda, choć niezbyt dobrze.

- Zginął jeszcze przed moim urodzeniem. - Wiem o tym, dziecko. Podobno twój drugi dziadek też jest umierający. Lord Hoster Tully. Czy ci o tym powiedzieli? To już stary człowiek, choć nie tak stary jak ja. No, ale noc prędzej czy później zapada dla wszystkich, choć dla niektórych zbyt wcześnie. Z pewnością wiesz o tym lepiej niż większość ludzi, biedne dziecko. Wiem, że nieraz już przeżyłaś żałobę. Bardzo ci współczujemy. Sansa zerknęła na Margaery.

- Było mi przykro, kiedy usłyszałam o śmierci lorda Renly’ego, Wasza Miłość. Był niezwykle dzielny. - Jesteś bardzo łaskawa odpowiedziała Margaery. Jej babcia prychnęła pogardliwie. - Tak jest, dzielny, uroczy i bardzo czysty. Umiał się ubierać, uśmiechać i kąpać, i nie wiadomo skąd przyszło mu do głowy, że czyni go to odpowiednim kandydatem na króla. Baratheonowie zawsze miewali

dziwaczne pomysły. To pewnie przez tę domieszkę targaryeńskiej krwi. Pociągnęła nosem. - Kiedyś próbowali mnie wydać za Targaryena, ale szybko wybiłam im to z głowy. - Renly był odważny i dobry, babciu sprzeciwiła się Margaery. - Ojciec go lubił i Loras też. - Loras jest młody - skwitowała lady Olenna. - I bardzo dobrze potrafi zrzucać ludzi kijem z siodła. Ale to jeszcze nie czyni go mądrym. Jeśli zaś chodzi o twojego ojca, to szkoda, że nie urodziłam się chłopką. Wtedy mogłabym wziąć wielką drewnianą łychę i wbić grubasowi do łba odrobinę

rozumu. - Mamo - skarciła ją lady Alerie. - Sza, Alerie, nie mów do mnie takim tonem. I nie nazywaj mnie mamą. Gdybym wydała cię na świat, z pewnością nie zapomniałabym o tym wydarzeniu. Jestem odpowiedzialna tylko za twojego męża, lorda głąba Wysogrodu. - Babciu - odezwała się Margaery. Licz się ze słowami. Co sobie o nas pomyśli Sansa? - Może pomyśli, że mamy trochę oleju w głowie. Przynajmniej jedna z nas. -

Staruszka zwróciła się w stronę Sansy. Ostrzegałam ich, że to zdrada. Mówiłam, że Robert ma dwóch synów, a Renly starszego brata, jak więc może mieć jakiekolwiek prawa do tego brzydkiego, żelaznego krzesła? Psst, mówi na to mój synalek, czy nie chcesz, żeby nasza słodziutka dziewczynka została królową? Starkowie byli kiedyś królami, Arrynowie i Lannisterowie też, a nawet Baratheonowie, choć tylko w żeńskiej linii, ale Tyrellowie byli co najwyżej namiestnikami, aż do czasów, gdy Aegon Smok żywcem upiekł prawowitego króla Reach na Polu Ognia. Prawdę mówiąc, nawet nasze prawa do Wysogrodu są nieco naciągane, o co wciąż nam suszą głowę

ci okropni Florentowie. Pewnie zapytasz mnie: „Kogo to obchodzi”. Nikogo, poza takimi głąbami jak mój syn. Na myśl, że jego wnuk może pewnego dnia usadzić dupę na Żelaznym Tronie, Mace nadyma się jak… no, jak to ona się nazywa? Margaery, jesteś taka bystra, bądź dobrą dziewczynką i powiedz swojej biednej, ogłupiałej ze starości babci, jak właściwie nazywa się ta dziwaczna ryba z Wysp Letnich, która nadyma się do dziesięciokrotnie większych rozmiarów, jeżeli tylko ją szturchnąć. - Letniacy mówią na nią najeżka, babciu.

- No jasne. Oni w ogóle nie mają wyobraźni. Prawdę mówiąc, mój wnuk powinien wziąć sobie tę najeżkę za herb. Mógłby nasadzić jej na łeb koronę, tak jak Baratheonowie swemu jeleniowi. Może wtedy czułby się szczęśliwy. Jeśli mnie o to pytasz, to powinniśmy się trzymać jak najdalej od tej całej krwawej głupoty, ale gdy krowę już wydojono, nie da się wstrzyknąć śmietanki z powrotem do wymienia. Kiedy lord Najeżka włożył Renly’emu na głowę tę koronę, wpadliśmy po kolana w pudding i teraz musimy jakoś przez to wszystko przebrnąć. I co ty na to powiesz, Sanso? Sansa otworzyła i zamknęła usta. Sama

czuła się całkiem jak najeżka. - Tyrellowie mogą się pochwalić pochodzeniem od Gartha Zielonorękiego. To był najlepszy tekst, jaki zdołała wymyślić na poczekaniu. Królowa Cierni żachnęła się lekceważąco. - Tak samo jak Florentowie, Rowanowie, Oakheartowie i połowa szlacheckich rodów południa. Garth podobno lubił rzucać swe nasienie w płodną glebę. Wcale by mnie nie zdziwiło, gdyby się okazało, że nie

tylko ręce miał zielone. - Sanso - wtrąciła lady Alerie - na pewno jesteś bardzo głodna. Może zjesz z nami kawałek pieczeni z dzika i trochę cytrynowych ciastek? - Najbardziej lubię cytrynowe przyznała Sansa. - Tak nam powiedziano - oznajmiła lady Olenna, która najwyraźniej nie miała zamiaru umilknąć. - Ta kreatura Varys zdaje się uważać, że powinniśmy być wdzięczni za tę informację. Prawdę mówiąc, nigdy nie mogłam zrozumieć, jaki właściwie jest pożytek z eunuchów. Dla mnie to tylko mężczyźni, którym

ucięto użyteczne, fragmenty. Alerie, każesz im przynieść to jedzenie czy chcesz, żebym umarła z głodu? Proszę, Sanso, usiądź obok mnie. Jestem znacznie mniej nudna niż one. Mam nadzieję, że lubisz błaznów? Sansa wygładziła spódnice i usiadła. - Błaznów, pani? Chodzi ci o takich w pstrym stroju? - W tym przypadku w piórach. A o kim twoim zdaniem mówiłam? O moim synu? Czy o tych pięknych damach? Nie, nie czerwień się, przy tych włosach wyglądasz wtedy jak owoc granatu.

Prawdę mówiąc, wszyscy mężczyźni to błazny, ale ci, którzy noszą pstre stroje, są znacznie zabawniejsi od tych, którzy noszą korony. Margaery, dziecko, zawołaj Butterbumpsa. Zobaczymy, czy potrafi przywołać uśmiech na twarz lady Sansy. Reszta niech siada, czy ja muszę wam wszystko mówić? Sansa na pewno myśli, że moja wnuczka ma zamiast świty stado owiec. Butterbumps zjawił się, nim jeszcze przyniesiono jedzenie. Miał na sobie błazeński strój z zielonych i żółtych piór oraz oklapłą błazeńską czapeczkę. Straszliwy grubas, ważący pewnie ze trzy razy więcej od Księżycowego

Chłopca, wpadł do sali, zrobił młynka, skoczył na stół i położył przed Sansą gigantyczne jajo. - Rozbij je, pani - zażądał. Kiedy go usłuchała, z jaja wypadło dwanaście żółtych kurcząt, które rozbiegły się we wszystkich kierunkach. - Łapcie je! zawołał Butterbumps. Mała lady Bulwer zdołała pochwycić jedno i wręczyła mu je. Błazen odchylił głowę i otworzył wielkie oślinione usta. Wydawało się, że połknął kurczę w całości. Kiedy beknął, z nosa wyleciały mu maleńkie, żółte piórka. Lady Bulwer rozpłakała

się z żalu, lecz jej łzy przeszły w nagły pisk zachwytu, gdy kurczę wypadło z rękawa jej sukni i pobiegło wzdłuż ramienia. Gdy służba przyniosła zupę z porów z grzybami, Butterbumps zaczął żonglować, a lady Olenna wsparła się łokciami na stole. - Czy znasz mojego syna, Sanso? Lorda Najeżkę z Wysogrodu? - To wielki lord - odparła uprzejmie Sansa. - To wielki głąb - sprostowała Królowa Cierni. - Jego ojciec również był

głąbem. Mój mąż, zmarły lord Luthor. Och, kochałam go, niech ci się nie zdaje, że nie. To był dobry człowiek i nieźle sobie radził w sypialni, ale głąb był z niego okropny. Na koniec udało mu się zjechać konno z urwiska podczas polowania z sokołem. Powiadają, że patrzył w niebo i nie zwracał uwagi na to, dokąd niesie go koń. A teraz mój głąbowaty syn robi to samo, tylko że zamiast na koniu próbuje jeździć na lwie. Ostrzegałam go, że na lwa łatwo jest wsiąść, ale zsiada się z niego znacznie trudniej, a on tylko chichocze. Jeśli będziesz kiedyś miała syna, Sanso, pamiętaj, że musisz go często lać, żeby nauczył się zwracać uwagę na twoje słowa.

Urodziłam tylko jednego chłopaka i nie biłam go prawie wcale, w rezultacie teraz bardziej przejmuje się słowami Butterbumpsa niż moimi. Mówiłam mu, że lew to nie domowy kotek, a on na mnie psyka. W tym królestwie słychać stanowczo za dużo psykania, jeśli mnie o to zapytasz. Wszyscy ci królowie lepiej by zrobili, gdyby odłożyli miecze i zaczęli słuchać matek. Sansa zdała sobie sprawę, że znowu rozdziawiła usta. Pośpiesznie wypełniła je łyżką zupy. Lady Alerie i inne kobiety chichotały, patrząc na Butterbumpsa, który odbijał pomarańcze głową, łokciami i grubym

tyłkiem. - Chcę, żebyś powiedziała mi prawdę o tym młodocianym królu - zażądała nagle lady Olenna. - O tym Joffreyu. Sansa zacisnęła palce na łyżce. Prawdę? Nie mogę. Nie proś mnie o to, błagam. - Ja… ja… ja… - Tak, ty. Któż mógłby znać go lepiej? Przyznaję, że chłopak wygląda po królewsku. Jest trochę zarozumiały, ale to przez tę jego lannisterską krew. Dotarły jednak

do nas niepokojące opowieści. Czy jest w nich ziarno prawdy? Czy się nad tobą znęcał? Sansa rozejrzała się nerwowo. Butterbumps włożył sobie w usta całą pomarańczę, przeżuł ją i połknął, a potem klepnął się w policzki i wydmuchał nosem nasiona. Kobiety chichotały i śmiały się głośno. Słudzy wciąż donosili nowe potrawy. W Krypcie Dziewic niósł się echem szczęk łyżek i talerzy. Jedno z kurcząt wróciło na stół i przebiegło przez zupę lady Graceford. Nikt nie poświęcał Sansie najmniejszej uwagi, lecz mimo to nie przestawała się bać.

Lady Olenna traciła już cierpliwość. - Czemu się gapisz na Butterbumpsa? Zadałam ci pytanie i oczekuję odpowiedzi. Czy Lannisterowie ukradli ci język, dziecko? Ser Dontos ostrzegał ją, że mówić swobodnie może tylko w bożym gaju. - Joff… król Joffrey jest… Jego Miłość jest bardzo przystojny i urodziwy, i… i odważny jak lew. - Tak, wszyscy Lannisterowie to lwy, a kiedy Tyrell puszcza wiatry, to pachnie różami -

warknęła staruszka. - Ale czy jest dobry? Inteligentny? Czy ma dobre serce, delikatny dotyk? Czy jest rycerski, jak przystoi królowi? Czy będzie kochał Margaery, odnosił się do niej czule i bronił jej honoru niczym własnego? - Będzie - skłamała Sansa. - Jest bardzo… bardzo urodziwy. - Już to mówiłaś. Wiesz co, dziecko, niektórzy utrzymują, że jesteś głupia jak nasz Butterbumps, i chyba zaczynam w to wierzyć. Urodziwy? Mam nadzieję, że nauczyłam moją Margaery, ile to jest warte. Mniej niż pierdnięcie

komedianta. Aerion Jasny Płomień też był urodziwy, ale nie przestał z tego powodu być potworem. Pytanie brzmi, kim jest Joffrey? Wyciągnęła rękę, by złapać przechodzącego obok sługę. - Nie lubię porów. Zabierz tę zupę i przynieś mi trochę sera. - Ser podamy po słodyczach, pani. - Podacie ser wtedy, kiedy ja tego zechcę, a ja chcę, żeby to było teraz. Staruszka ponownie zwróciła się w stronę Sansy. - Boisz się, dziecko? Nie

ma potrzeby. Tu są same kobiety. Powiedz mi prawdę. Nic ci nie grozi. - Mój ojciec zawsze mówił prawdę. Sansa mówiła cicho, lecz mimo to trudno jej było wykrztusić słowa. - Lord Eddard. Tak, rzeczywiście tak o nim opowiadano, ale i tak nazwali go zdrajcą i ścięli mu głowę. Spojrzenie staruszki, klarowne i ostre jak miecz, wbijało się głęboko w jej duszę. - Joffrey – zaczęła Sansa. – Joffrey to zrobił. Obiecał mi, że będzie łaskawy, a

potem ściął mojemu ojcu głowę i powiedział, że to była łaska. Zatknął ją na murach i kazał mi ją oglądać. Głowę. Chciał, żebym płakała, ale… Urwała nagle, zakrywając usta. Powiedziałam za dużo, bogowie, bądźcie łaskawi, o wszystkim się dowiedzą, ktoś to usłyszy i powtórzy im. - Mów dalej. Margaery tego żądała, przyszła królowa Joffreya. Sansa nie była pewna, ile zrozumiała z jej słów. - Nie mogę. - Co będzie, jeśli mu

powie, jeśli wszystko mu powtórzy? Joffrey na pewno mnie zabije albo odda ser Ilynowi. - Nie chciałam… mój ojciec był zdrajcą, mój brat też, w moich żyłach płynie zdradziecka krew, proszę, nie każcie mi mówić więcej. - Uspokój się, dziecko - rozkazała Królowa Cierni. - Jest przerażona, babciu. Tylko na nią popatrz. - Błaźnie! - zawołała lady Olenna do Butterbumpsa. - Zaśpiewaj nam jakąś piosenkę. Najlepiej długą. Niedźwiedź i dziewica

cud będzie w sam raz. - Z pewnością! - zgodził się otyły błazen. - Czy mam ją zaśpiewać, stojąc na głowie, pani? - A czy wtedy będzie brzmiała lepiej? - Nie. - W takim razie stój na nogach. Nie chciałybyśmy, żeby spadła ci czapka. O ile sobie przypominam, nigdy nie myjesz włosów. - Wedle rozkazu, pani. - Butterbumps pokłonił się nisko, beknął przeraźliwie i ryknął: -

Był sobie niedźwiedź, wierz, jeśli chcesz, czarno-brązowy, kudłaty ZWIERZ! Lady Olenna przysunęła się bliżej. - Nawet kiedy byłam młodsza od ciebie, wiedziano już, że w Czerwonej Twierdzy ściany mają uszy. No, ale oni sobie posłuchają piosenki, a my tymczasem będziemy mogły bezpiecznie porozmawiać. - Ale - sprzeciwiła się Sansa - Varys… on zawsze o wszystkim wie… - Śpiewaj głośniej! - krzyknęła Królowa Cierni do Butterbumpsa. -

Moje stare uszy prawie całkiem już ogłuchły. Nie szepcz do mnie, ty spasiony błaźnie! Nie płacę ci za szepty. Śpiewaj! - NIEDŹWIEDZIU - ryknął Butterbumps. Jego potężny, gruby głos odbijał się echem od krokwi. - CZY IŚĆ NA JARMARK CHCESZ? JAK TO NA JARMARK, WSZAK DOBRZE WIESZ, ŻE JESTEM NIEDŹWIEDŹ, KUDŁATY ZWIERZ! Pomarszczona staruszka uśmiechnęła się.

- W Wysogrodzie wśród kwiatów czai się wiele pająków. Do póki nam nie przeszkadzają, pozwalamy im prząść ich małe pajęczyny, ale jeśli włażą nam pod nogi, rozdeptujemy je. - Poklepała Sansę po grzbiecie dłoni. - A teraz mów prawdę, dziecko. Jakim człowiekiem jest ten Joffrey, który zwie się Baratheonem, ale tak bardzo przypomina Lannistera? - POSZLI NA JARMARK, WIERZ, JEŚLI CHCESZ, TRZEJ CHŁOPCY, KOZA I TAŃCZĄCY ZWIERZ! Sansie wydawało się, że serce podeszło jej do gardła. Królowa Cierni była tak blisko, że dziewczyna czuła woń jej

kwaśnego oddechu. Staruszka zaciskała chude palce na jej nadgarstku. Siedząca z drugiej strony Margaery również czekała na jej słowa. Przeszył ją dreszcz. - To potwór - wyszeptała Sansa głosem tak drżącym, że sama ledwie go słyszała. Joffrey to potwór. Skłamał z tym chłopakiem od rzeźnika i przez niego ojciec zabił moją wilczycę. Kiedy go rozgniewam, każe rycerzom Gwardii Królewskiej mnie bić. Jest okrutny i zły, pani. To prawda. I królowa jest taka sama.

Lady Olenna Tyrell i jej wnuczka wymieniły spojrzenia. - Ach - odezwała się staruszka. - To wielka szkoda. O bogowie - pomyślała przerażona Sansa. Jeśli Margaery za niego nie wyjdzie, Joff będzie wiedział, że to przeze mnie. - Błagam, nie odwołujcie ślubu… wyszeptała. - Nie obawiaj się. Lord Najeżka uparł się, że Margaery musi być królową, a słowo Tyrella jest warte więcej niż całe złoto Casterly Rock. Przynajmniej

tak było za moich czasów. Mimo to dziękujemy ci za prawdę, dziecko. - SZLI TAM, TAŃCZĄC, WIERZ, JEŚLI CHCESZ! - darł się Butterbumps, skacząc i tupiąc głośno. - Sanso, czy chciałabyś zobaczyć Wysogród? - Gdy Margaery Tyrell się uśmiechała, była bardzo podobna do swego brata Lorasa. - Teraz kwitną tam wszystkie jesienne kwiaty. Mamy też gaje, fontanny, cieniste dziedzińce i marmurowe kolumnady. Pan ojciec zawsze trzyma na dworze

minstreli, słodszych niż nasz Butters, a także flecistów, skrzypków i harfiarzy. Mamy najlepsze konie i statki wycieczkowe do pływania po Manderze. Polujesz z sokołami, Sanso? - Trochę - przyznała. - OCH, SŁODKA BYŁA DZIEWICA CUD, KTÓRA WE WŁOSACH MIAŁA MIÓD! - Jestem pewna, że pokochasz Wysogród tak samo jak ja. - Margaery odsunęła z czoła Sansy luźny kosmyk włosów. - Gdy już raz go zobaczysz, nie

będziesz chciała nigdy wyjechać. I może nie będziesz musiała. - WE WŁOSACH MIÓD, WE WŁOSACH MIÓD! WE WŁOSACH MIAŁA SŁODKI MIÓD! - Cicho, dziecko - przerwała jej ostro Królowa Cierni. - Sansa nawet jeszcze nie powiedziała, że chciałaby nas odwiedzić. - Och, bardzo bym chciała - zapewniła Sansa. Wysogród wydawał się jej miejscem, o którym zawsze marzyła, pięknym, magicznym dworem, który kiedyś spodziewała się znaleźć w

Królewskiej Przystani. - NIEDŹWIEDŹ W POWIETRZU ZWĘSZYŁ MIÓD! I RYKNĄŁ, CZUJĄC NAGŁY GŁÓD! - Ale królowa nie pozwoli mi pojechać - zmartwiła się Sansa. - Pozwoli. Bez Wysogrodu Lannisterowie nie mają szans utrzymać Joffreya na tronie. Jeśli mój syn, lord głąb, o to poprosi, nie będzie miała innego wyboru, jak spełnić jego życzenie.

- Ale czy poprosi? - zapytała Sansa. Lady Olenna zmarszczyła brwi. - Nie widzę powodu, by dawać mu wybór. Oczywiście, nic nie wie o naszych prawdziwych zamiarach. - NIEDŹWIEDŹ W POWIETRZU ZWĘSZYŁ MIÓD! Sansa zmarszczyła czoło. - Prawdziwych zamiarach, pani? - I RYKNĄŁ, CZUJĄC NAGŁY GŁÓD! KIEDY W POWIETRZU ZWĘSZYŁ

MIÓD! - Chcemy bezpiecznie wydać cię za mąż, dziecko - oznajmiła staruszka, podczas gdy Butterbumps nadal ryczał prastarą pieśń - za mojego wnuka. Wyjść za ser Lorasa, och… Sansie zaparło dech w piersiach. Przed jej oczyma stanął Rycerz Kwiatów w szafirowej zbroi, rzucający jej różę. Obleczony w biały jedwab, czysty, niewinny i piękny. Dołeczki w kącikach jego ust, gdy się uśmiechał. Słodkie brzmienie jego śmiechu, ciepło jego dłoni. Mogła tylko sobie wyobrażać, jak by to było, gdyby

uniosła jego bluzę i zaczęła pieścić gładką skórę, wspięła się na palce, by go pocałować, przebiegła palcami po gęstych, brązowych lokach i zatonęła w głębokich, brązowych oczach. Zalał ją rumieniec. - JESTEM DZIEWICA PIĘKNA JAK CUD, NIE TAŃCZĘ Z BESTIĄ, CO JE MIÓD! JE MIÓD! JE MIÓD! NIE TAŃCZĘ Z BESTIĄ, CO JE MIÓD! - Chciałabyś tego, Sanso? - zapytała Margaery. - Nigdy nie miałam siostry, tylko braci.

Och, proszę cię, powiedz, że zgodzisz się wyjść za mojego brata… Słowa same wyrwały się z jej ust. - Tak, chciałabym. Bardziej niż czegokolwiek na świecie. Wyjść za ser Lorasa, kochać go… - Lorasa? - W głosie lady Olenny brzmiała irytacja. - Nie bądź głupia, dziecko. Rycerzom Gwardii Królewskiej nie wolno się żenić. Czy niczego cię nie nauczyli w Winterfell? Mówiliśmy o moim wnuku Willasie. Co prawda, jest trochę dla ciebie za stary, ale to

kochany chłopak. Nie jest ani trochę głąbowaty, a poza tym to dziedzic Wysogrodu. Sansie zakręciło się w głowie. W jednej chwili zawładnęły nią marzenia o ser Lorasie, a w następnej brutalnie ją z nich wyrwano. Za Willasa? Willasa? - Ale - zaczęła głupio. Uprzejmość jest zbroją damy. Uważaj, co powiesz, nie możesz ich urazić. - Nie znam ser Willasa. Nie miałam przyjemności go poznać, pani. Czy… czy jest tak samo wielkim rycerzem jak jego bracia? - …UNIÓSŁ JĄ W GÓRĘ, WIERZ, JEŚLI CHCESZ!

- Nie - zaprzeczyła Margaery. - Nigdy nie złożył ślubów. Jej babcia zmarszczyła brwi. - Powiedz dziewczynie prawdę. Biedny chłopak jest kaleką i tyle. - Został ranny jako giermek, w swym pierwszym turnieju - wyznała Margaery. - Koń przewrócił się i złamał mu nogę. - To była wina tej dornijskiej żmii, tego Oberyna Martella. I jego maestera. - CHCIAŁAM RYCERZA, DOBRZE WIESZ! NIE DLA MNIE NIEDŹWIEDŹ, KUDŁATY ZWIERZ!

- Willas ma chorą nogę, ale dobre serce - oświadczyła Margaery. - Kiedy byłam mała, czytał mi książki i rysował gwiazdy. Pokochasz go równie mocno jak my, Sanso. - KRZYCZĄC, WIERZGAŁA DZIEWICA CUD, ALE ON ZLIZAŁ Z JEJ WŁOSÓW MIÓD! Z JEJ WŁOSÓW MIÓD! Z JEJ WŁOSÓW MIÓD! NIEDŹWIEDŹ ZLIZAŁ Z JEJ WŁOSÓW MIÓD! - Kiedy będę mogła go spotkać? zapytała niepewnie Sansa.

- Niedługo - obiecała Margaery. Kiedy przyjedziesz do Wysogrodu, po moim ślubie z Joffreyem. Moja babcia cię tam zabierze. - Zabiorę - potwierdziła staruszka. Pogłaskała dłoń Sansy, rozciągając pomarszczoną twarz w uśmiechu. - Na pewno. - PISZCZĄC WZDYCHAŁA DZIEWICA CUD, NIEDŹWIEDZIU MÓJ, ŚPIEWAŁA, TYŚ SŁODKI JAK MIÓD! I POSZLI NA ZACHÓD ALBO WSCHÓD, NIEDŹWIEDŹ I DZIEWICA CUD. Butterbumps zaśpiewał ostatnią linijkę,

skoczył w górę i wylądował na obu nogach z trzaskiem, od którego zatrzęsły się kielichy z winem na stole. Kobiety roześmiały się, bijąc brawo. - Myślałam, że ta okropna piosenka nigdy się nie skończy - odezwała się Królowa Cierni. - Popatrz, wreszcie niosą ser. JON Spowity w ciemnej szarości świat pachniał sosnami, mchem i chłodem. Z czarnej ziemi wznosiły się blade kosmyki mgły. Jeźdźcy zmierzali ku skupisku kamieni i rachitycznych drzew. Płonące na dnie doliny rzeki ogniska

lśniły niczym rozsypane na ziemi klejnoty. Było ich tyle, że Jon Snow nie był w stanie wszystkich policzyć. Setki, tysiące ognisk, druga rzeka migotliwych świateł ciągnąca się wzdłuż brzegów białej jak lód Mlecznej Wody. Zaciskał i rozluźniał dłoń na rękojeści miecza. Zjechali ze stoku bez trąb i łopotu chorągwi. Ciszę mąciły jedynie daleki szum rzeki, tętent kopyt i stukot kościanej zbroi Grzechoczącej Koszuli. Gdzieś w górze szybował orzeł o wielkich niebieskoszarych skrzydłach, a dołem podążali ludzie, psy, konie i jeden biały wilkor. Ze stoku zsunął się poruszony końskim

kopytem kamień i Jon zauważył, że Duch odwrócił łeb, zaniepokojony nagłym dźwiękiem. Zgodnie ze swym zwyczajem wilkor cały dzień gnał w pewnej odległości za jeźdźcami, gdy jednak nad żołnierskimi sosnami wzeszedł księżyc, podbiegł bliżej z błyskiem w czerwonych ślepiach. Psy Grzechoczącej Koszuli jak zwykle przywitały go chórem warknięć i szalonym szczekaniem, lecz Duch nie zwracał na nie uwagi. Przed sześcioma dniami, gdy dzicy rozbili obóz na noc, największy brytan zaatakował go od tyłu, wilkor jednak odwrócił się

błyskawicznie i pies czmychnął z okrwawionym zadem. Od tego czasu sfora trzymała się od niego na bezpieczny dystans. Koń Jona Snow zarżał lekko, lecz chłopak szybko uspokoił go dotknięciem i cichym słowem. Gdybyż tylko jego obawy można było ukoić równie łatwo. Był odziany w czerń, czerń Nocnej Straży, lecz ze wszystkich stron otaczali go wrogowie. To dzicy, a ja jestem teraz jednym z nich. Płaszcz Qhorina Półrękiego wzięła sobie Ygritte, jego kolczugę Lenyl, rękawice wysoka włóczniczka Ragwyle, a buty jeden z łuczników. Hełm wygrał niski, brzydki

mężczyzna zwany Rikiem Długą Włócznią, ale nie pasował na jego wąską głowę, oddał go więc Ygritte. Kości Qhorina Grzechocząca Koszula wsadził do torby, razem z okrwawioną głową Ebbena, który wyruszył z Jonem na zwiady do Wąwozu Pisków. Wszyscy oprócz mnie zginęli, a dla świata ja również jestem martwy. Ygritte jechała tuż za nim. Przodem podążał Rik Długa Włócznia. Lord Kości mianował tych dwoje strażnikami Jona. - Jeśli wrona ucieknie, ugotuję też wasze kości - ostrzegł, uśmiechając się pod krzywymi zębami olbrzyma,

którego czaszkę nosił jako hełm. Ygritte roześmiała się pogardliwie. - Chcesz go sam pilnować? Jeśli my mamy to robić, to się nie wtrącaj. To naprawdę są wolni ludzie zrozumiał Jon. Grzechocząca Koszula mógł być wodzem ich grupy, lecz żadne z nich nie bało się wypowiadać własnego zdania. Wódz dzikich przeszył go nieprzyjaznym spojrzeniem. - Może i udało ci się oszukać innych, wrono, ale niech ci się nie zdaje, że nabierzesz Mance’a. Wystarczy, że raz

na ciebie spojrzy i pozna w tobie kłamcę. A potem zrobi sobie z twojego wilka płaszcz, otworzy ten twój miękki chłopięcy brzuszek i zaszyje w nim łasicę. Jon otworzył i zacisnął dłoń na rękojeści miecza, zginając poparzone, obleczone w rękawice palce, lecz Rik Długa Włócznia ryknął tylko śmiechem. - A gdzie w śniegu znajdziesz łasicę? Tej pierwszej nocy, po długiej, całodziennej jeździe, rozbili obóz w płytkiej kamiennej niecce na szczycie bezimiennej góry i skupili się ciasno przy ognisku, gdy zaczął padać śnieg.

Jon wpatrywał się w topniejące nad płomieniami płatki. Choć chroniły go grube warstwy wełny, futer i skóry, przemarzł aż do szpiku kości. Ygritte zjadła posiłek i usiadła obok niego. Postawiła kaptur i wsunęła dłonie w rękawy. - Kiedy Mance usłyszy, jak załatwiłeś Półrękiego, na pewno cię zechce zapewniła.

- Zechce jako kogo? Dziewczyna roześmiała się wzgardliwie. - Jako jednego z nas. Myślisz, że jesteś pierwszą wroną, która przefrunęła Mur? W głębi swych serc wszyscy pragniecie wolności. - A kiedy już będę wolny - zapytał ostrożnie - to czy będę mógł swobodnie odejść? - Oczywiście. - Jej uśmiech był ciepły, mimo krzywych zębów. - A my

będziemy mogli cię swobodnie zabić. Wolność jest niebezpieczna, ale większość ludzi jest w stanie polubić jej smak. - Położyła urękawicznioną dłoń na jego nodze, tuż powyżej kolana. - Sam zobaczysz. Zobaczę - pomyślał Jon. Będę patrzył i słuchał uważnie, a gdy dowiem się wszystkiego, zaniosę wieści na Mur. Dzicy uważali go za wiarołomcę, lecz w sercu pozostał człowiekiem z Nocnej Straży, który wykonywał ostatnie zadanie zlecone mu przez Qhorina Półrękiego. Zanim go zabiłem. U podstawy zbocza natknęli się na mały strumyczek, który spływał z gór i

wpadał do Mlecznej Wody. Wydawało się, że składa się tylko z kamieni i lodu, lecz po chwili usłyszeli szum płynącego pod zamarzniętą powierzchnią nurtu. Grzechocząca Koszula przeprowadził ich przez potok, rozbijając po drodze cienką skorupę. Gdy zjechali ze stoku, ruszyli ku nim zwiadowcy Mance’a Raydera. Jon omiótł ich uważnym spojrzeniem: ośmioro jeźdźców, mężczyzn i kobiet. Mieli na sobie futra i utwardzaną skórę, gdzieniegdzie widać też było hełm albo kawałek zbroi. Uzbrojeni byli we włócznie i opalane nad ogniem piki, wszyscy poza dowódcą, tęgim blondynem o załzawionych oczach,

który dzierżył wielką zakrzywioną kosę z ostrej stali. Płaczka - zrozumiał natychmiast Jon. Podobnie jak Grzechocząca Koszula, Harma Psi Łeb i Alfyn Wronobójca, był on znanym łupieżcą. - Lord Kości - zawołał Płaczka na ich widok. Potem spojrzał na Jona i jego wilka. - A kto to taki? - Wrona, która przeleciała na drugą stronę - odparł Grzechocząca Koszula, który wolał, by zwano go Lordem Kości. - Bała się, że wezmę sobie jej kości, razem z kośćmi Półrękiego.

Potrząsnął swym workiem trofeów, unosząc je ku nowo przybyłym. - To on zabił Qhorina Półrękiego zawołał Rik Długa Włócznia. - On i ten jego wilk. - I Orella też załatwił - wtrącił Grzechocząca Koszula. - Chłopak jest wargiem albo niewiele mu do tego brakuje - dodała Ragwyle, wysoka włóczniczka. - Ten jego wilk odgryzł Półrękiemu kawałek nogi. Płaczka ponownie skierował na Jona spojrzenie zaczerwienionych, ropiejących oczu.

- Tak? Rzeczywiście, jak się przyjrzeć, ma w sobie coś z wilka. Zaprowadźcie go do Mance’a, może go zatrzyma. Zawrócił wierzchowca i oddalił się galopem. Jego towarzysze popędzili za nim. Sforsowali Mleczną Wodę i ruszyli gęsiego przez nadrzeczny obóz. Dął silny, wilgotny wicher. Duch trzymał się blisko Jona, lecz wiatr niósł przed nimi jego zapach i wkrótce wokół zaroiło się od warczących i ujadających psów. Lenyl próbował uciszyć je krzykiem, lecz nie zwracały na niego uwagi.

- Nie lubią tego twojego zwierzaka zauważył Rik Długa Włócznia. - One są psami, a on jest wilkiem odparł Jon. - Wiedzą, że nie jest jednym z nich. Tak samo, jak ja nie jestem jednym z was. Musiał jednak myśleć o obowiązku. Miał do wykonania zadanie, które zlecił mu Qhorin Półręki przy ich ostatnim ognisku. Musiał grać rolę wiarołomcy i dowiedzieć się, czego szukali dzicy na zimnym, złowrogim pustkowiu Mroźnych Kłów. „Jakaś moc” - powiedział Staremu Niedźwiedziowi, zginął jednak, nim zdążył się dowiedzieć, czym była i czy

wykopaliska Mance’a Raydera zakończyły się powodzeniem. Nad rzeką, pośród wozów i sań, płonęły ogniska. Wielu dzikich rozbiło namioty ze skór albo z filcu. Inni zbudowali sobie proste, wsparte o skały szałasy lub spali pod wozami. Przy jednym z ognisk Jon zauważył mężczyznę opalającego końce długich, drewnianych włóczni, które następnie rzucał na stos. W innym miejscu dwóch brodatych młodzieńców odzianych w utwardzane skóry ćwiczyło walkę na drągi, przeskakując nad ogniskiem i stękając głośno przy każdym uderzeniu. Obok nich w kręgu siedziało dwanaście kobiet, zajętych produkcją strzał.

To strzały na moich braci - pomyślał Jon. Na rodaków mojego ojca, ludzi z Winterfell, Deepwood Motte i Ostatniego Domostwa. Na całą północ. Nie wszystko tu jednak miało związek z wojną. Słyszał płacz dziecka, widział tańczące kobiety i małego chłopca, który prowadził konika, opatulony w futro i zdyszany po zabawie. Owce i kozy chodziły swobodnie po obozie, a woły łaziły nad rzeką w poszukiwaniu trawy. Znad jednego z ognisk dobiegała woń pieczonej baraniny, a nad innym obracał się na rożnie dzik.

Na wolnej przestrzeni, otoczonej wysokimi, zielonymi żołnierskimi sosnami, Grzechocząca Koszula zeskoczył z konia. - Tu rozbijemy obóz - oznajmił Lenylowi, Ragwyle i pozostałym. Nakarmcie konie, potem psy, a później zjedzcie sami. Ygritte, Długa Włócznia, wy zaprowadźcie wronę do Mance’a, żeby ją sobie obejrzał. Flaki wyprujemy z niej później. Resztę drogi pokonali piechotą, mijając kolejne ogniska i namioty. Duch szedł tuż za nimi. Jon nigdy w życiu nie widział tylu dzikich. Zastanawiał się, czy w ogóle kiedykolwiek tylu

widziano. Ten obóz ciągnie się bez końca - pomyślał. Ale to raczej sto obozów niż jeden, a każdy następny jest bardziej wystawiony na atak od poprzedniego. Obozowisko dzikich ciągnęło się długimi milami i nie było w nim niemal żadnych umocnień, żadnych dołów czy zaostrzonych pali. Broniły go jedynie grupki patrolujących obwód jeźdźców. Każda grupa, klan czy wioska zatrzymały się po prostu tam, gdzie miały ochotę, idąc za przykładem innych albo znajdując odpowiednie miejsce. Wolni ludzie. Gdyby jego bracia zaskoczyli ich w chwili, gdy w obozie panował taki bałagan, wielu dzikich zapłaciłoby za tę wolność własną krwią.

Przewaga liczebna była po ich stronie, ale Nocna Straż miała dyscyplinę, a ojciec kiedyś mu mówił, że w bitwie dyscyplina bierze górę nad liczbą w dziewięciu przypadkach na dziesięć. Nie było wątpliwości, który namiot należy do króla. Był trzykrotnie większy od największego z pozostałych. Słychać też było dobiegającą ze środka muzykę. Podobnie jak wiele mniejszych namiotów, zrobiono go ze zszytych razem futer, lecz w przypadku siedziby Mance’a Raydera były to białe futra śnieżnych niedźwiedzi. Spiczasty dach zwieńczono wielkim porożem jednego z gigantycznych łosi, które w czasach Pierwszych Ludzi zamieszkiwały całe

Siedem Królestw. Tu przynajmniej zastali obrońców. U poły namiotu stało dwóch wartowników, którzy wspierali się na długich włóczniach, a do ramion mieli przytroczone okrągłe skórzane tarcze. Na widok Ducha jeden z nich pochylił włócznię. - Zwierz zostanie tutaj - oznajmił. - Duch, zostań - rozkazał Jon. Wilkor usiadł. - Długa Włócznio, przypilnuj bestii. Grzechocząca Koszula uchylił poły, po

czym gestem nakazał Jonowi i Ygritte wejść do środka. W namiocie było gorąco i gęsto od dymu. We wszystkich czterech kątach stały kosze z płonącym torfem, z których biła słaba, czerwonawa poświata. Na ziemi rozrzucono kolejne skóry. Jon poczuł się nagle beznadziejnie osamotniony. Stał odziany w czerń, czekając, aż raczy go przyjąć zdrajca, który zwał się królem za Murem. Gdy jego oczy przywykły do czerwonego półmroku, zobaczył sześcioro ludzi, którzy nie zwracali na niego najmniejszej uwagi. Młody ciemnowłosy mężczyzna i ładna blondynka popijali miód z rogu.

Ciężarna kobieta piekła dwie kury nad koksowym piecykiem, a posiwiały człowiek w wystrzępionym czarnoczerwonym płaszczu siedział ze skrzyżowanymi nogami na poduszce, grając na lutni i śpiewając: Żona Dornijczyka była piękna jak wiosna, jej pocałunki jak słońce gorące. Ale miecz Dornijczyka z czarnej wykuty stali pocałunki miał ostre i tnące. Jon znał tę piosenkę, ale zdziwił się,

słysząc ją w futrzanym namiocie rozbitym za Murem, dziesięć tysięcy mil od czerwonych gór i ciepłych wiatrów Dorne. Grzechocząca Koszula zdjął pożółkły hełm, czekając na koniec piosenki. Pod składającą się z kości i garbowanej skóry zbroją był drobnym człowieczkiem, a twarz ukryta pod czaszką olbrzyma wyglądała zwyczajnie: wystający podbródek, cienkie wąsy i pożółkłe, zapadnięte policzki. Oczy miał blisko osadzone, jedna z brwi wybiegała wysoko na czoło, a ciemne włosy rzedniały już, tworząc ostre zakola.

Żona Dornijczyka przy kąpieli śpiewała głosem słodkim jak owoc południa Ale miecz Dornijczyka miał swą własną piosenkę, a jego dotyk był zimny jak studnia. Obok piecyka na zydlu siedział niski, lecz straszliwie szeroki w barach mężczyzna, który ogryzał nabitą na rożen kurę. Gorący tłuszcz spływał mu po białej jak śnieg brodzie, lecz mimo to dziki uśmiechał się z zadowoleniem. Masywne ramiona opasywały grube, złote obręcze, na których wyryto runy, a

ciężka, czarna kolczuga z pewnością pochodziła od zabitego zwiadowcy. W odległości kilku stóp wyższy i szczuplejszy mężczyzna w skórzanej koszuli z ponaszywanymi łuskami z brązu wpatrywał się z zasępioną miną w mapę. Na plecach miał potężny dwuręczny miecz w skórzanej pochwie. Trzymał się prosto jak włócznia i cały zdawał się składać z długich, żylastych mięśni. Był gładko wygolony i łysy, miał długi, prosty nos i głęboko osadzone, szare oczy. Mógłby uchodzić za przystojnego, gdyby odmrożenie albo nóż wroga nie pozbawiły go uszu, przez co jego głowa wydawała się wąska i ostro zakończona.

Jon już na pierwszy rzut oka zorientował się, że obaj ci mężczyźni są wojownikami. Są znacznie bardziej niebezpieczni niż Grzechocząca Koszula. Zastanawiał się, który z nich jest Mance’em Rayderem. Kiedy leżał na ziemi, mrok go zewsząd otaczał, czuł, że krew mu już język zalewa. Bracia przy nim uklękli, odmówili modlitwę, a on zaśmiał się w głos i zaśpiewał: „Bracia, ach bracia, moje dni są

skończone, życie zabrał mi Dornijczyk szalony, Ale to nic nie szkodzi, wszyscy umrzeć musimy, a jam poznał smak jego żony!” Gdy umilkły ostatnie dźwięki Żony Dornijczyka, łysy, bezuchy mężczyzna podniósł wzrok znad mapy i wykrzywił wściekle twarz na widok Grzechoczącej Koszuli, Ygritte i stojącego między nimi Jona. - A co to ma być? - warknął. - Wrona?

- Ten czarny skurwysyn wypruł flaki Orellowi - oznajmił Grzechocząca Koszula. - I do tego jest cholernym wargiem. - Mieliście zabić wszystkich. - Przeszedł na naszą stronę - wyjaśniła Ygritte. - I własnoręcznie zabił Qhorina Półrękiego. - Ten chłopak? - Bezuchego wyraźnie rozgniewała ta informacja. - Półręki powinien być mój. Jak się nazywasz, wrono? - Jon Snow, Wasza Miłość - odparł Jon, zastanawiając się, czy powinien

również uklęknąć. - Wasza Miłość? - Bezuchy popatrzył na białobrodego. - Posłuchaj. On mnie bierze za króla. Brodaty mężczyzna ryknął śmiechem tak gwałtownym, że kawałki kury posypały się na wszystkie strony. Otarł tłuszcz z ust grzbietem potężnej dłoni. - Chłopak pewnikiem jest ślepy. Kto kiedy słyszał o królu bez uszu? Korona zleciałaby mu na szyję! Ha! Uśmiechnął się do Jona, wycierając palce w portki. - Zamknij dziób, wrono. Spójrz za siebie, a może znajdziesz

tego, kogo szukasz. Jon odwrócił się. Śpiewak wstał. - Ja jestem Mance Rayder - oznajmił, odkładając lutnię. - A ty jesteś bękart Neda Starka, Snow z Winterfell. Jon milczał przez chwilę osłupiały, nim odzyskał rezon na tyle, by rzec: - Skąd… skąd wiesz… - To opowieść na później - odparł Mance Rayder. - Jak ci się podobała piosenka, chłopcze?

- Niezła. Już ją kiedyś słyszałem. - „Ale to nic nie szkodzi, wszyscy umrzeć musimy, a jam poznał smak jego żony” zacytował lekkim tonem król za Murem. - Powiedz mi, czy Lord Kości mówi prawdę? Czy zabiłeś mojego starego druha Półrękiego? - Tak. Chociaż to była raczej jego robota niż moja. - Wieża Cieni nie będzie się już wydawała tak straszna - stwierdził król

ze smutkiem w głosie. - Qhorin był moim wrogiem. Ale kiedyś był mi też bratem. Czy więc mam ci dziękować za to zabójstwo, Jonie Snow, czy raczej cię przekląć? Uśmiechnął się drwiąco do Jona. Król za Murem w niczym nie przypominał króla. Nie wyglądał też na dzikiego. Był szczupłym mężczyzną średniego wzrostu o ostrych rysach twarzy. W jego brązowych oczach widać było błysk chytrości, a długie, ciemne włosy prawie zupełnie już posiwiały. Nie nosił

korony, złotych obręczy na ramionach ani naszyjników z klejnotów. Nie miał na sobie nawet kawałka srebra. Obleczony był w wełnę i skórę, a jedynym przyciągającym uwagę elementem jego stroju był wystrzępiony płaszcz z czarnej wełny. Jego długie rozdarcia zacerowano wyblakłym, czerwonym jedwabiem. - Powinieneś podziękować mi za zabicie wroga i przekląć za pozbawienie życia przyjaciela odpowiedział po dłuższej chwili Jon. - Ha! - zagrzmiał białobrody. - Dobrze powiedziane!

- Zgadzam się. - Mance Rayder skinieniem nakazał Jonowi podejść bliżej. - Jeśli chcesz się do nas przyłączyć, to powinieneś nas poznać. Człowiek, którego wziąłeś za mnie, to Styr, magnar Thennu. Słowo „magnar” znaczy w starym języku „lord”. Bezuchy popatrzył chłodno na Jona, a Mance zwrócił się w stronę białobrodego. - Ten wojowniczy kurożerca to mój wierny Tormund, a kobieta… Tormund podniósł się nagle. - Chwileczkę. Wymieniłeś tytuł Styra, wymień więc i moje.

Mance Rayder wybuchnął śmiechem. - Jak sobie życzysz. Jonie Snow, przed tobą stoi Tormund Zabójca Olbrzyma, Samochwała, Dmący w Róg i Łamacz Lodu. Jest to także Tormund Piorunowa Pięść, Mąż Niedźwiedzic, Król Miodu z Rumianego Dworu, Mówiący z Bogami i Ojciec Zastępów. - Tak lepiej - pochwalił go Tormund. Jonie Snow, cieszę się, że cię poznałem. Tak się składa, że lubię wargów, chociaż nie przepadam za Starkami. - Ta dobra kobieta przy piecyku ciągnął Mance Rayder - nazywa się

Dalla. - Ciężarna kobieta uśmiechnęła się nieśmiało. - Traktuj ją jak królową, bo nosi w łonie moje dziecko. Zwrócił się w stronę pozostałej dwójki obecnych. - Ta piękność to jej siostra Val. Młody Jarl to jej najnowszy ulubieniec. - Żaden mężczyzna nie będzie mnie zwał ulubieńcem - oburzył się Jarl, ciemnowłosy i gwałtowny. - Ale Val nie jest mężczyzną - wtrącił ze śmiechem białobrody Tormund. Powinieneś już to zauważyć, chłopcze. - To już wszyscy, Jonie Snow -

oznajmił Mance Rayder. - Król za Murem i jego nieliczny dwór. Pora już, żebyś ty powiedział nam parę słów. Skąd przychodzisz? - Z Winterfell - odpowiedział. - Ale po drodze zatrzymałem się w Czarnym Zamku. - A co cię sprowadza nad Mleczną Wodę, tak daleko od domu? - Mance Rayder, nie czekając na odpowiedź, spojrzał na Grzechoczącą Koszulę. - Ilu ich było? - Pięciu. Trzech nie żyje, a chłopak jest tutaj. Ostatni uciekł w góry i tam konie

nie mogły za nim pójść. Rayder ponownie popatrzył na Jona. - Czy było was tylko pięciu, czy gdzieś w okolicy czai się więcej waszych braci? - Było nas czterech i Półręki. Qhorin był wart dwudziestu zwykłych ludzi. Król za Murem uśmiechnął się na te słowa. - Niektórzy tak uważali. Ale… co robił chłopak z Czarnego Zamku ze zwiadowcami z Wieży Cieni? Dlaczego im towarzyszyłeś?

Jon miał już kłamstwo na podorędziu. - Lord dowódca wysłał mnie do Półrękiego, żebym nabrał do świadczenia, więc Qhorin wziął mnie na wyprawę. Magnar Styr zmarszczył brwi na te słowa. - Mówisz na wyprawę… a dlaczego wrony zapuściły się aż do Wąwozu Pisków? - Wioski były opuszczone - odparł zgodnie z prawdą Jon. - Wydawało się, że wszyscy wolni ludzie zniknęli.

- To prawda - zgodził się Mance Rayder. - I nie tylko wolni ludzie. Kto wam powiedział, gdzie można nas znaleźć, Jonie Snow? Tormund prychnął pogardliwie. - Jeśli to nie był Craster, to jestem niewinną dziewicą. Mówiłem ci, Mance, że tę kreaturę trzeba skrócić o głowę. Król przeszył starszego mężczyznę pełnym irytacji spojrzeniem. - Tormundzie, spróbuj któregoś dnia pomyśleć, zanim się ode zwiesz. Wiem, że to był

Craster. Chciałem sprawdzić, czy Jon powie nam prawdę. - Ha. - Tormund splunął. - Trudno, wdepnąłem! - Uśmiechnął się do Jona. Widzisz, chłopcze, dlatego to on jest królem, a nie ja. W piciu, biciu i śpiewaniu wygrywam z nim bez trudu, a mój członek jest trzy razy dłuższy, ale Mance jest sprytny. No wiesz, wychowali go na wronę, a wrona to podstępny ptak. - Chciałbym pomówić z chłopakiem w cztery oczy, mój Lordzie Kości oznajmił Mance Rayder. - Zostawcie nas samych.

- Co, ja też? - zaprotestował Tormund. - Zwłaszcza ty. - Nie jadam w żadnym dworze, w którym nie jestem mile widziany. Tormund wstał. Zabieram kury i idę. - Porwał z piecyka jeszcze jednego ptaka i wsadził go do kieszeni wszytej w podszewkę płaszcza. - Ha - dorzucił jeszcze i wyszedł, oblizując palce. Pozostali podążyli za nim. Została tylko Dalla. - Usiądź, jeśli chcesz - powiedział Rayder, kiedy już wszyscy wyszli. Jesteś głodny?

Tormund zostawił nam przynajmniej dwa ptaki. - Z przyjemnością coś zjem, Wasza Miłość. Dziękuję. - Wasza Miłość? - Król uśmiechnął się. - Rzadko słyszę ten tytuł z ust wolnych ludzi. Większość mówi na mnie Mance. Wypijesz róg miodu? - Z chęcią - odparł Jon. Król nalał miodu, a Dalia przekroiła dobrze upieczone kury i dała każdemu po połowie ptaka. Jon zdjął rękawice i

jadł palcami, odgryzając od kości każdy kawałek mięsa. - Tormund mówił prawdę - stwierdził Mance Rayder, rozrywając bochen chleba. Czarna wrona to podstępny ptak… ale ja byłem już wroną, kiedy ty byłeś mniejszy niż dziecko w brzuchu Dalii, Jonie Snow. Lepiej nie próbuj żadnych podstępów. - Jak sobie życzysz, Wasz… Mance. Król wybuchnął śmiechem. - Wasz Mance! Czemu nie? Obiecałem,

że ci opowiem, w jaki sposób cię poznałem. Czy już się tego domyśliłeś? Jon potrząsnął głową. - Może Grzechocząca Koszula zdążył cię jakoś powiadomić? - Drogą powietrzną? Nie mamy szkolonych kruków. Nie, znałem twoją twarz. Widziałem cię już przedtem. Dwa razy. Z początku nie miało to sensu, lecz gdy Jon zastanowił się nad jego słowami, olśniło go.

- Kiedy byłeś bratem ze Straży… - Świetnie! Tak, to był pierwszy raz. Byłeś jeszcze chłopcem, a ja nosiłem czerń. Byłem jednym z dwunastu ludzi eskortujących starego lorda dowódcę Qorgyle’a, kiedy wybrał się do Winterfell na spotkanie z twoim ojcem. Kiedy pełniłem straż, chodząc po murze dziedzińca, natknąłem się na ciebie i twojego brata Robba. Nocą spadł śnieg. Obaj usypaliście nad bramą wielką górę i czekaliście, aż ktoś przejdzie dołem. - Pamiętam - odezwał się Jon i roześmiał się zdumiony. Młody czarny brat, który chodził po murze… -

Przyrzekłeś, że nikomu nie powiesz. - I dotrzymałem słowa. Przynajmniej w tym przypadku. - Zrzuciliśmy śnieg na Grubego Toma. To był najwolniejszy ze strażników ojca. - Tom ścigał ich później po dziedzińcu, aż wszyscy trzej poczerwienieli niczym jesienne jabłka. - Ale mówiłeś, że widziałeś mnie dwa razy. Kiedy był ten drugi? - Gdy król Robert przybył do Winterfell, żeby uczynić twojego ojca swym namiestnikiem - odparł od niechcenia król za Murem.

Jon wybałuszył oczy z niedowierzania. - To niemożliwe. - Możliwe. Kiedy twój ojciec usłyszał, że ma go odwiedzić król, wysłał wiadomość na Mur, do swego brata Benjena, żeby zaprosić go na ucztę. Czarni bracia i wolni ludzie utrzymują ze sobą więcej kontaktów, niż ci się zdaje, więc wkrótce ja również o tym usłyszałem. Nie mógłbym zmarnować takiej sposobności. Twój stryj nie znał mnie z widzenia, nie musiałem więc się go obawiać, a nie sądziłem, żeby twój ojciec pamiętał młodą wronę, którą widział tylko raz przed wielu laty. Chciałem zobaczyć na własne oczy tego

Roberta, jak król króla, a także dowiedzieć się czegoś więcej o twym stryju Benjenie. Był wtedy pierwszym zwiadowcą i postrachem mojego ludu. Dlatego osiodłałem najszybszego ze swych koni i ruszyłem w drogę. - Ale - sprzeciwił się Jon - Mur… - Mur może powstrzymać armię, ale nie jednego człowieka. Wziąłem lutnię, worek srebra, wdrapałem się na lód nieopodal Długiego Kurhanu, dotarłem pieszo kilkanaście mil na południe od Nowego Daru i kupiłem sobie konia. W ten sposób podróżowałem znacznie szybciej niż Robert, który wędrował w wielkim, ciężkim domu na kołach, żeby

jego królowa miała wszelkie wygody. Natknąłem się na niego dzień drogi na południe od Winterfell i przyłączyłem do jego orszaku. Wolni i wędrowni rycerze zawsze tak postępują, w nadziei że król przyjmie ich na służbę, a dzięki lutni byłem mile widzianym gościem. Roześmiał się. Znam wszystkie sprośne piosenki, jakie kiedykolwiek ułożono, na północ czy na południe od Muru. I tak to było. Nocą, gdy twój ojciec ugościł Roberta, siedziałem na ławie w głębi komnaty, razem z innymi wolnymi, słuchając, jak Orland ze Starego Miasta gra na harfie i śpiewa o dawno zmarłych królach, którzy spoczywają na dnie morza.

Przyjąłem od twego ojca mięso i miód, przyjrzałem się Królobójcy i Krasnalowi… a także dzieciom lorda Eddarda i wilczym szczeniętom, które za nimi biegały. - Bael Bard - odezwał się Jon, przypominając sobie opowieść, którą usłyszał od Ygritte w Mroźnych Kłach, nocą gdy omal jej nie zabił. - Chciałbym nim być. Nie przeczę, że wyczyn Baela był dla mnie inspiracją, ale nie przypominam sobie, żebym ukradł którąś z twoich sióstr. Bael sam pisał swe pieśni, opisując w nich własne życie. Ja tylko śpiewam pieśni, które napisali lepsi ode mnie. Chcesz

jeszcze miodu? - Nie - odparł Jon. - Gdyby cię poznano… pojmano… - Twój ojciec ściąłby mi głowę. - Król wzruszył ramionami. - Mimo że jadłem przy jego stole i chroniło mnie prawo gościnności, które jest stare jak Pierwsi Ludzie i święte jak drzewo serce. Wskazał na stojący między nimi stół, połamany chleb i kurze kości. - Tak samo jak ty jesteś moim gościem i nic ci z mojej strony nie grozi… przynajmniej tej nocy. Powiedz mi prawdę, Jonie Snow. Czy jesteś tchórzem, który zdradził swych braci ze strachu, czy też sprowadza cię do mojego namiotu jakiś

inny powód? Bez względu na prawo gościnności, Jon Snow zdawał sobie sprawę, że stąpa po cienkim lodzie. Jeden fałszywy krok, a wpadnie do wody tak zimnej, że serce przestanie mu bić. Waż każde słowo, nim je wypowiesz - powiedział sobie. Pociągnął kolejny łyk miodu, żeby zyskać na czasie, nim odpowie. - Powiedz mi, dlaczego ty porzuciłeś Straż, a ja zrobię to samo - rzekł, oddalając róg od ust. Mance Rayder roześmiał się, tak jak Jon się spodziewał. Król wyraźnie był

człowiekiem, który lubił brzmienie własnego głosu. - Nie wątpię, że słyszałeś wiele opowieści o mojej dezercji. - Niektórzy mówią, że pragnąłeś korony. Inni, że chodziło ci o kobietę. Jeszcze inni utrzymują, że miałeś w żyłach krew dzikich. - Krew dzikich jest krwią Pierwszych Ludzi, tą samą, która płynie w żyłach Starków. A jeśli chodzi o koronę, to czy widzisz ją na mojej głowie? - Widzę kobietę.

Zerknął na Dallę. Mance ujął ją za rękę i przyciągnął do siebie. - Moja pani jest tu bez winy. Spotkałem ją, wracając z zamku twego ojca. Półrękiego wyrzeźbiono ze starego dębu, ale ja jestem mężczyzną z krwi i kości i łatwo ulegam kobiecym wdziękom… podobnie jak trzy czwarte braci ze Straży. Niektórzy z nadal noszących czerń ludzi mieli w życiu dziesięć razy więcej kobiet niż ten biedny król. Musisz zgadywać jeszcze raz, Jonie Snow. Jon zastanawiał się chwilę.

- Półręki mówił, że kochałeś muzykę dzikich. - To prawda. Ten strzał był bliższy celu, ale to nadal pudło. - Mance Rayder wstał, odczepił zapinkę płaszcza i rzucił go na ławę. - Chodziło o to. - O płaszcz? - Czarny, wełniany płaszcz zaprzysiężonego brata z Nocnej Straży odparł król za Murem. - Pewnego dnia, podczas wyprawy, upolowaliśmy wspaniałego łosia. Kiedy obdzieraliśmy go ze skóry, woń krwi wywabiła z legowiska cieniokota. Przegoniłem go,

ale zdążył porozrywać mi płaszcz. Widzisz? Tutaj, tutaj i tutaj? Zachichotał. - Rozszarpał mi też ramię i plecy, krwawiłem gorzej niż ów łoś. Bracia bali się, że umrę, nim dowiozą mnie do maestera Mullina w Wieży Cieni, zanieśli mnie więc do wioski dzikich, w której mieszkała stara znachorka. Okazało się, że staruszka już nie żyje, ale zajęła się mną jej córka. Oczyściła moje rany i zaszyła je. Karmiła mnie owsianką i leczniczymi eliksirami, aż odzyskałem siły na tyle, by móc dosiąść konia. Zacerowała też rozdarcia mojego płaszcza szkarłatnym jedwabiem z Asshai, który jej babcia wydobyła z wraka kogi wyrzuconego na Lodowy Brzeg. To był jej największy

skarb i oddała go mnie. - Zarzucił płaszcz z powrotem na ramiona. - Ale w Wieży Cieni dali mi nowy wełniany płaszcz z magazynu, czarny, z czarną obszywką, żeby pasował do czarnych spodni, czarnych butów, czarnego wamsu i czarnej kolczugi. W nowym płaszczu nie było dziur ani rozdarć… a przede wszystkim nie było czerwieni. Ludzie z Nocnej Straży ubierają się na czarno. Ser Denys Mallister przypomniał mi o tym w surowych słowach, jak bym o tym nie pamiętał. Powiedział mi, że mój stary płaszcz nadaje się tylko do spalenia. Następnego ranka odjechałem… tam, gdzie pocałunek nie jest zbrodnią, a

człowiek może nosić taki płaszcz, jaki tylko zechce. - Zamknął zapinkę i usiadł. - A ty, Jonie Snow? Jon pociągnął kolejny łyk miodu. Znam tylko jedną opowieść, w którą mógłby uwierzyć. - Powiedziałeś, że byłeś w Winterfell, gdy mój ojciec wydał ucztę dla króla Roberta. - Powiedziałem tak, bo to prawda. - W takim razie widziałeś nas wszystkich. Księcia Joffreya, księcia Tommena i księżniczkę Myrcellę, moich braci, Robba, Brana i Rickona, i moje

siostry, Aryę i Sansę. Widziałeś, jak wszyscy patrzyli na nich, gdy szli głównym przejściem, a potem zajmowali miejsca przy stole tuż poniżej podwyższenia, na którym zasiadł król z królową. - Pamiętam. - A czy widziałeś, gdzie ja siedziałem, Mance? - Pochylił się nad stołem. Widziałeś, gdzie posadzili bękarta? Mance Rayder przez długi czas przyglądał się twarzy Jona. - Trzeba będzie znaleźć ci nowy płaszcz

- stwierdził wreszcie, wyciągając rękę. DAENERYS Nad nieruchomą błękitną wodą unosił się powolny, miarowy odgłos bębna oraz cichy świst wioseł. Wielka koga wlokła się ospale za galerami, a grube liny, którymi połączono ze sobą statki, były mocno naprężone. Żagle „Baleriona” zwisały żałośnie na masztach. Mimo to, stojąc na kasztelu dziobowym i obserwując swe smoki, które ścigały się po bezchmurnym niebie, Daenerys Targaryen czuła się tak szczęśliwa, jak nigdy w życiu. Jej Dothrakowie zwali morze „trującą

wodą”, nie ufając żadnej cieczy, której nie mogły pić konie. W dniu, gdy jej statki podniosły kotwice w Qarthu, zachowywali się tak, jakby płynęli do piekła, a nie do Pentos. Jej młodzi, odważni bracia krwi gapili się wybałuszonymi oczami na coraz odleglejszy brzeg, każdy z nich zdeterminowany nie okazać strachu przed dwoma pozostałymi. Jej służące, Irri i Jhiqui, trzymały się kurczowo relingu i przy każdej najdrobniejszej nawet fali wymiotowały za burtę. Reszta maleńkiego khalasaru pozostała pod pokładem, woląc towarzystwo niespokojnych koni od przerażającego, pozbawionego lądu świata, który otaczał statki. Gdy szóstego dnia

podróży dopadł ich nagły szkwał, słyszała za lukami wierzgające i kwiczące wierzchowce oraz jeźdźców, którzy modlili się słabymi, drżącymi głosami za każdym razem, gdy „Balerion” zakołysał się mocniej. Dany jednak niestraszne były sztormy. Zwano ją Daenerys Zrodzoną w Burzy, jako że wydostała się z krzykiem na świat na odległej Smoczej Skale, gdy na zewnątrz szalał najstraszliwszy sztorm w dziejach Westeros, tak potężny, że postrącał chimery z zamkowych murów i roztrzaskał w drzazgi flotę jej ojca.

Wąskie morze często bywało burzliwe. W dzieciństwie Dany pływała po nim pół setki razy, uciekając z jednego wolnego miasta do drugiego, zawsze o pół kroku przed wynajętymi zbirami uzurpatora. Kochała morze. Lubiła jego ostry, słony zapach oraz otwarte horyzonty, ograniczone jedynie lazurową kopułą nieba. Czuła się na nim maleńka, lecz również wolna. Lubiła też delfiny, które niekiedy płynęły obok „Baleriona”, przecinając fale niczym srebrzyste włócznie, a także latające ryby, które czasem widzieli. Lubiła nawet marynarzy, z ich piosenkami i opowieściami. Kiedyś, podczas rejsu do Braavos, gdy

przyglądała się, jak załoga zwija wielki zielony żagiel podczas wzmagającej się wichury, pomyślała nawet, że nieźle byłoby zostać marynarzem. Gdy jednak wspomniała o tym Viserysowi, zaczął ją szarpać za włosy, aż się rozpłakała. - Jesteś krwią smoka - wrzeszczał na nią. - Smoka, nie jakiejś śmierdzącej ryby. Był głupcem, w tej sprawie i w wielu innych - pomyślała Dany. Gdyby był mądrzejszy i cierpliwszy, to on żeglowałby teraz na zachód po tron, który prawnie mu się należał. Z czasem zrozumiała, że Viserys był głupi i okrutny, lecz mimo to niekiedy było go

jej brak. Nie ziejącego jadem słabeusza, jakim stał się pod koniec, lecz brata, który kiedyś czytał jej książki i czasem pozwalał jej wchodzić do swego łóżka, chłopaka, który opowiadał jej o Siedmiu Królestwach i o tym, jak bardzo poprawi się ich los, gdy już zasiądzie na tronie. U jej boku pojawił się kapitan. - Gdybyż tylko „Balerion” potrafił szybować w powietrzu, tak jak ten, któremu zawdzięcza swe imię, Wasza Miłość - odezwał się w łamanym valyriańskim, w którym dało się słyszeć silny akcent Pentos. - Wtedy nie musielibyśmy wiosłować, holować ani

modlić się o wiatr. Mam rację? - Masz, kapitanie - odpowiedziała z uśmiechem, zadowolona, że udało jej się zdobyć jego sympatię. Kapitan Groleo był starym Pentoshijczykiem, podobnie jak jego pryncypał, Illyrio Mopatis. Z powodu obecności na pokładzie trzech smoków stał się nerwowy jak dziewica. Na nadburciach nadal wisiało pół setki wiader morskiej wody, na wypadek nagłego pożaru. Z początku Groleo chciał wsadzić smoki do klatek. Dany zgodziła się na to, by odsunąć jego obawy, lecz ich cierpienie było tak przejmujące, że szybko zmieniła zdanie i zażądała, by je uwolnić.

Teraz cieszył się z tego nawet kapitan Groleo. Wybuchł tylko jeden niewielki pożar, który z łatwością ugaszono, a w zamian za to na pokładzie „Baleriona” było teraz znacznie mniej szczurów niż przedtem, gdy statek nosił nazwę „Saduleon”. Marynarze, u których strach początkowo szedł o lepsze z ciekawością, stali się nagle niezwykle dumni ze „swoich” smoków. Wszyscy, od kapitana aż po kuchcika, z radością przyglądali się ich lotom. Najbardziej jednak cieszyła się Dany. To moje dzieci - powtarzała sobie. I jeśli maegi mówiła prawdę, nigdy nie będę miała innych.

Łuski Viseriona miały kolor świeżej śmietanki, a jego rogi, kości skrzydeł i grzebień grzbietowy barwę ciemnego złota, lśniącego metalicznie w blasku słońca. Barwami Rhaegala były zieleń lata i brąz jesieni. Oba smoki zataczały szerokie kręgi nad statkami, próbując wznieść się wyżej jeden od drugiego. Dany zauważyła, że smoki zawsze wolą atakować z góry. Gdy tylko któryś znalazł się między swym towarzyszem a słońcem, składał skrzydła i spadał na niego z wrzaskiem. Potem oba leciały w dół, splątane w pokryty łuskami kłębek, kłapiąc szczękami i tłukąc ogonami. Kiedy zrobiły to po raz pierwszy, bała

się, że się pozabijają, była to jednak tylko zabawa. Gdy tylko wpadały do morza, rozdzielały się i ponownie wzbijały w górę, wrzeszcząc i sycząc, a słona woda parowała z ich przeszywających powietrze skrzydeł. Drogon również gdzieś latał, nie było go jednak widać. Polował w odległości wielu mil od statku. Jej Drogon był wiecznie głodny. Jest głodny i szybko rośnie. Jeszcze rok albo dwa i będzie można na nim jeździć. Wtedy nie będę już potrzebowała statków, by pokonać wielkie słone morze. Ten czas jednak jeszcze nie nadszedł.

Rhaegal i Viserion były teraz wielkości małych psów, a Drogon tylko niewiele większy. W dodatku każdy pies z pewnością ważył więcej od nich, gdyż składały się niemal wyłącznie ze skrzydeł, szyi oraz ogona i były znacznie lżejsze, niż się zdawało. Dlatego Daenerys Targaryen potrzebowała drewna, wiatru i płótna, by wrócić do domu. Drewno i płótno dobrze jej dotąd służyły, ale kapryśny wiatr okazał się zdrajcą. Cisza morska trwała już sześć dni i sześć nocy, a teraz nadszedł siódmy dzień, a ich żagli wciąż nie wypełniał nawet najlżejszy powiew. Na szczęście dwa z trzech statków, które

przysłał jej magister Illyrio, były kupieckimi galerami. Każda z nich miała po dwieście wioseł, a wśród ich załóg nie brakowało krzepkich wioślarzy. Z wielką kogą sprawy miały się jednak zupełnie inaczej. Szeroki, ociężały jak świnia statek o olbrzymich żaglach i pojemnych ładowniach był podczas ciszy całkowicie bezradny. Z „Vhagara” i „Meraxesa” przeciągnięto do niego liny holownicze, posuwali się jednak naprzód bardzo powoli. Wszystkie trzy statki były mocno obciążone ludźmi i ładunkiem. - Nie widzę Drogona - odezwał się ser Jorah Mormont, który dołączył do niej

na kasztelu dziobowym. - Czyżby znowu gdzieś się zgubił? - To my się zgubiliśmy, ser. Dragonowi tak samo jak mnie nie podoba się to żółwie tempo. Jej czarny smok był śmielszy od dwóch pozostałych. Pierwszy próbował latać nad wodą, pierwszy przelatywał ze statku na statek, pierwszy zniknął w pobliskiej chmurze… i pierwszy zabił. Gdy tylko latające ryby wyskoczyły nad powierzchnię, otoczyła je wiązka płomieni. Drogon złapał je w locie i połknął. - Wiesz, do jakich rozmiarów urośnie? -

zapytała zaciekawiona Dany. - Po Siedmiu Królestwach krążą podania o smokach, które były tak ogromne, że potrafiły porwać z morza wielkiego krakena. Dany parsknęła śmiechem. - To dopiero byłby cudowny widok. - To tylko bajania, khaleesi - ciągnął wygnany rycerz. - Ludzie opowiadają też o mądrych, starych smokach, które żyły tysiąc lat. - A właściwie jak długo żyje smok? Spojrzała na Viseriona, który krążył

nisko nad statkiem. Jego skrzydła uderzały miarowo, wywołując powiew poruszający obwisłymi żaglami. Ser Jorah wzruszył ramionami. - Pieśni zapewniają, że naturalny czas życia smoka jest znacznie dłuższy od ludzkiego… ale w Siedmiu Królestwach najlepiej znano te smoki, które należały do rodu Targaryenów. Hodowano je do walki i w walce ginęły. Niełatwo jest zabić smoka, ale można tego dokonać. Giermek Białobrody, który stał przy figurze dziobowej, zaciskając wychudłą dłoń na twardej drewnianej lasce,

odwrócił się nagle w ich stronę. - Balerion Czarny Strach miał dwieście lat, gdy zginął podczas panowania Jaehaerysa Pojednawcy. Był taki wielki, że mógł połknąć tura w całości. Smok nigdy nie przestaje rosnąć, Wasza Miłość, pod warunkiem, że ma pod dostatkiem pokarmu i jest wolny. Stary mężczyzna miał na imię Arstan, lecz Silny Belwas zwał go Białobrodym z uwagi na jasny zarost i większość ludzi szła za jego przykładem. Był wyższy od ser Joraha, choć nie tak mocno umięśniony, oczy miał jasnoniebieskie, a długą brodę białą jak śnieg i delikatną niczym jedwab.

- Wolny? - zdziwiła się Dany. - Nie rozumiem. - Twoi przodkowie zbudowali w Królewskiej Przystani olbrzymi, przykryty kopułą zamek dla swoich smoków. Nosi nazwę Smoczej Jamy i po dziś dzień stoi na szczycie wzgórza Rhaenys, choć zostały po nim już tylko ruiny. Tam właśnie w dawnych dniach mieszkały królewskie smoki. Było to olbrzymie domostwo, tak wielkie, że przez otwór jego żelaznych wrót mogło przejechać obok siebie trzydziestu rycerzy. Mimo to dało się zauważyć, że smoki mieszkające w jamie nie osiągają rozmiarów swych przodków. Maesterzy twierdzili, że to przez otaczające je

ściany i wielką kopułę nad głowami. - Gdyby ściany utrudniały nam wzrost, wieśniacy byliby maleńcy, a królowie wielcy jak olbrzymy - sprzeciwił się ser Jorah. - Widziałem potężnych mężczyzn zrodzonych w chatach i karłów, którzy mieszkali w zamkach. - Ludzie to ludzie - odpowiedział Białobrody. - A smoki to smoki. Ser Jorah prychnął pogardliwie. - Cóż za głęboka myśl. - Od pierwszej chwili było jasne, że wygnany rycerz nie darzy staruszka miłością. - A co ty w ogóle wiesz o smokach?

- To prawda, że niewiele. Służyłem jednak w Królewskiej Przystani w dniach, gdy na Żelaznym Tronie zasiadał król Aerys, i widziałem smocze czaszki, które spoglądały na ludzi z góry, ze ścian jego sali tronowej. - Viserys mówił mi o tych czaszkach wtrąciła Dany. - Uzurpator kazał je zdjąć i gdzieś ukryć. Nie mógł znieść tego, że spoglądają na tron, który ukradł. - Skinęła na Białobrodego, nakazując mu podejść bliżej. - Czy spotkałeś kiedyś mojego królewskiego ojca? Król Aerys II zginął przed narodzinami swej córki.

- Miałem ten wielki zaszczyt, Wasza Miłość. Dany położyła dłoń na ramieniu staruszka. - Czy uważasz, że był dobry i wyrozumiały? Białobrody starał się ukryć swe uczucia, lecz łatwo było je odczytać z jego twarzy. - Jego Miłość… często bywał sympatyczny. - Często? - zapytała z uśmiechem Dany. - Ale nie zawsze?

- Potrafił być bardzo surowy dla tych, których uważał za swoich wrogów. - Mądry człowiek nigdy nie staje się wrogiem króla - zauważyła Dany. - A czy znałeś też mojego brata Rhaegara? - Powiadają, że nikt nigdy naprawdę nie poznał księcia Rhaegara. Miałem jednak przywilej widzieć, jak walczył w turnieju, i często słyszałem, jak grał na swej harfie o srebrnych strunach. Ser Jorah raz jeszcze prychnął z pogardą. - Razem z tysiącem innych, na jakimś święcie żniw. Pewnie zaraz nam

powiesz, że to ty byłeś jego giermkiem. - Nic takiego nie mówiłem, ser. Giermkiem księcia Rhaegara był Myles Mooton, a po nim Richard Lonmouth. Kiedy zdobyli ostrogi, pasował ich osobiście, i od tej pory zostali jego bliskimi towarzyszami. Młody lord Connington również był drogi księciu, ale jego najstarszym przyjacielem był Arthur Dayne. - Miecz Poranka! - zawołała zachwycona Dany. - Viserys opowiadał mi o jego cudownym białym orężu. Mówił, że ser Arthur był jedynym rycerzem w królestwie, który mógł

się równać z naszym bratem. Białobrody pochylił głowę. - Nie jest moją rzeczą podważać prawdziwość słów księcia Viserysa. - Króla - poprawiła go Dany. - Był królem, choć nigdy nie panował. Viserysem Trzecim Tego Imienia. Co właściwie chciałeś powiedzieć? - Jego odpowiedź nie brzmiała tak, jak się tego spodziewała. - Ser Jorah nazwał kiedyś Rhaegara ostatnim smokiem. Z pewnością musiał być niezrównanym wojownikiem, by zasłużyć na to miano?

- Wasza Miłość - zaczął Białobrody książę Smoczej Skały był bardzo potężnym rycerzem, ale… - Mów dalej - zażądała. - Możesz ze mną rozmawiać szczerze. - Wedle rozkazu. - Stary wsparł się na lasce, marszcząc wściekle czoło. Niezrównany wojownik… to piękne słowa, Wasza Miłość, ale słowami nie wygrywa się bitew. - Wygrywa się je mieczami - stwierdził bez ogródek ser Jorah. - A książę Rhaegar biegle władał mieczem. - To prawda, ser, ale… widziałem w

życiu sto turniejów i więcej wojen, niż bym tego pragnął, i bez względu na to, jak silny czy zręczny jest rycerz, zawsze znajdą się inni, którzy potrafią mu dorównać. Człowiek może zwyciężyć w jednym turnieju, a w następnym odpaść bardzo szybko. Do porażki nieraz prowadzi śliskie miejsce na trawie albo to, co się spożyło wczoraj na kolację. Dar zwycięstwa może przynieść zmiana kierunku wiatru. - Popatrzył na ser Joraha. - Albo wstążka damy owiązana wokół ramienia. Twarz Mormonta pociemniała. - Uważaj, co mówisz, starcze. Dany wiedziała, że Arstan widział, jak

ser Jorah walczył w Lannisporcie. Mormont zwyciężył w tym turnieju dzięki owiązanej wokół ramienia wstążce damy. Zdobył również i damę, Lynesse z rodu Hightowerów, jego drugą żonę, szlachetnie urodzoną i piękną… Zrujnowała go, a potem porzuciła i teraz wspominał ją z goryczą. - Spokojnie, mój rycerzu. - Położyła dłoń na ramieniu Joraha. - Jestem pewna, że Arstan nie chciał cię urazić. - Jak sobie życzysz, khaleesi - ustąpił z niechęcią ser Jorah.

Dany ponownie zwróciła się w stronę giermka. - Mało wiem o Rhaegarze. Tylko to, co opowiadał mi Viserys, a on w chwili śmierci naszego brata był jeszcze małym chłopcem. Jaki był naprawdę? Stary giermek zastanawiał się przez chwilę. - Przede wszystkim zdolny. Zdeterminowany, rozważny, obowiązkowy, wytrwały. Jest o nim taka opowieść… ale z pewnością ser Jorah również ją zna. - Chcę ją usłyszeć od ciebie.

- Jak sobie życzysz - zgodził się Białobrody. - Jako młody chłopak, książę Smoczej Skały był prawdziwym molem książkowym. Nauczył się czytać tak szybko, że ludzie mówili, iż królowa Rhaella musiała w ciąży połknąć kilka ksiąg oraz świecę. Rhaegara nie interesowały zabawy z innymi dziećmi. Maesterzy byli zachwyceni jego mądrością, ale rycerze twojego ojca żartowali złośliwie, że narodził się nowy Baelor Błogosławiony. Pewnego dnia książę Rhaegar wyczytał jednak w swych zwojach coś, co go odmieniło. Nikt nie wie, co to mogło być, ale wczesnym rankiem chłopak pojawił się niespodziewanie na dziedzińcu, gdzie rycerze przywdziewali swą stal.

Podszedł do ser Willema Darry’ego, który był dowódcą zbrojnych i rzekł: „Potrzebny mi miecz i zbroja. Wygląda na to, że muszę zostać wojownikiem”. - I został nim! - zawołała zachwycona Dany. - To prawda. - Białobrody pokłonił się. - Wybacz mi, Wasza Miłość. My tu rozprawiamy o wojownikach, a ja widzę, że Silny Belwas już wstał. Muszę się nim zająć. Dany zerknęła na rufę. Eunuch przełaził przez umieszczoną na śródokręciu ładownię.

Mimo swych rozmiarów poruszał się bardzo zwinnie. Był przysadzisty i szeroki w barach, dobre piętnaście kamieni tłuszczu i mięśni o wielkim, brązowym brzuszysku poprzecinanym wyblakłymi, białymi bliznami. Miał na sobie workowate spodnie, żółtą jedwabną opaskę otaczającą brzuch i niedorzecznie małą skórzaną kamizelkę, wyszywaną żelaznymi ćwiekami. - Silny Belwas jest głodny! - ryknął, zwracając się do wszystkich i do nikogo. - Silny Belwas chce jeść! Odwrócił się i zauważył stojącego na kasztelu dziobowym Arstana. Białobrody! Przynieś Silnemu

Belwasowi coś do jedzenia! - Możesz odejść - powiedziała giermkowi Dany. Arstan pokłonił się po raz drugi i ruszył spełnić polecenie człowieka, któremu służył. Ser Jorah śledził go wzrokiem z widocznym na szczerym obliczu marsem. Mormont był wielki i krzepki, miał masywną żuchwę i szerokie ramiona. Nie można go było zwać przystojnym, był jednak najwierniejszym przyjacielem, jakiego Dany w życiu znała. - Nie byłoby zbyt rozsądne wierzyć bez

zastrzeżeń w słowa tego człowieka powiedział, gdy tylko Białobrody oddalił się poza zasięg słuchu. - Królowa musi słuchać wszystkich przypomniała mu. - Wysoko i nisko urodzonych, silnych i słabych, szlachetnych i podłych. Jeden głos może kłamać, ale w wielu zawsze można odnaleźć prawdę. Wyczytała to w książce. - Wysłuchaj więc mojego głosu, Wasza Miłość - zażądał wygnaniec. - Ten Arstan Białobrody cię oszukuje. Jest za stary, żeby być giermkiem, i zbyt dobrze

się wysławia, jak na służącego prostackiego eunucha. To faktycznie wydaje się dziwne pomyślała Dany. Silny Belwas był byłym niewolnikiem, urodzonym i wyszkolonym na arenach Meereen. Twierdził, że magister Illyrio przysłał go tu po to, żeby nad nią czuwał. Rzeczywiście, potrzebowała strażnika. Miała śmierć przed sobą i śmierć za plecami. Zasiadający na Żelaznym Tronie uzurpator oferował ziemie i tytuł lordowski każdemu, kto ją zabije. Jeden zamachowiec próbował już szczęścia, z kielichem zatrutego wina. Im bardziej zbliżała się do Westeros, tym prawdopodobniejszy stawał się

następny zamach. W Qarthu czarnoksiężnik Pyat Pree wysłał za nią Zasmuconego, chcąc pomścić Nieśmiertelnych, których spaliła w ich Domu Pyłu. Powiadano, że czarnoksiężnicy nie zapominają krzywd, a Zasmuceni nigdy nie pozwalają się wymknąć swym ofiarom. Większość Dothraków również była jej wrogami. Wszyscy ko khala Drogo dowodzili teraz własnymi khalasarami i każdy z nich bez wahania zaatakowałby ich małą grupkę, by zabić jej ludzi lub obrócić ich w niewolników, a samą Dany zawlec do Vaes Dothrak, by zajęła swe właściwe miejsce między zwiędłymi staruchami z dosh khaleen. Miała nadzieję, że Xaro Xhoan Daxos

nie jest jej nieprzyjacielem, qartheński kupiec pożądał jednak jej smoków. Była też Quaithe z Cienia, niezwykła kobieta w czerwonej, lakierowanej masce, która udzielała jej niezrozumiałych rad. Czy ona również była wrogiem, czy tylko niebezpiecznym przyjacielem? Dany nie potrafiła odpowiedzieć na to pytanie. Ser Jorah uratował mnie przed trucicielem, a Arstan Bialobrody przed mantykorą. Może przed następnym zamachem ocali mnie Silny Belwas. Był potężnie

zbudowany, jego ramiona przypominały małe drzewa, a wielki, zakrzywiony arakh był tak ostry, że mógłby się nim golić, gdyby na jego gładkich śniadych policzkach jakimś cudem pojawił się zarost. Był też jednak dziecinny. Jako obrońca pozostawia wiele do życzenia. Na szczęście mam jeszcze ser Joraha i braci krwi. I smoki, nie można zapominać o smokach. Z czasem staną się jej najgroźniejszymi strażnikami, tak jak były nimi dla Aegona i jego sióstr przed trzystu laty. Na razie jednak stanowiły raczej zagrożenie niż były obroną. Na całym świecie istniały tylko trzy żywe smoki i należały one do niej.

Były cudowne, przerażające i bezcenne. Gdy zastanawiała się, co powiedzieć, poczuła nagle na karku chłodne tchnienie i luźny kosmyk srebrnozłotych włosów opadł jej na czoło. Żagle w górze zaskrzypiały i nagle na całym pokładzie „Baleriona” rozległy się gromkie krzyki. - Wiatr! - wołali marynarze. - Wiatr powrócił, wiatr! Żagle wielkiej kogi wydęły się, wypełnione podmuchem, a liny naprężyły, nucąc z brzękiem słodką pieśń, której nie słyszeli od sześciu długich dni. Kapitan Groleo pobiegł na

rufę, wykrzykując rozkazy. Ci Pentoshijczycy, którzy nie krzyczeli z radości, wspinali się już na maszty. Nawet Silny Belwas wydał z siebie donośny ryk i odtańczył krótki taniec. - Bogowie są łaskawi! - oznajmiła Dany. - Widzisz, Jorahu? Znowu ruszyliśmy w drogę. - Tak - odparł - ale dokąd, moja królowo? Wiatr dął cały dzień, najpierw miarowo ze wschodu, a potem w szalonych podmuchach. Słońce zaszło, otoczone czerwoną łuną.

Od Westeros nadal dzieli mnie pól świata powiedziała sobie Dany, przypiekając wieczorem mięso dla smoków. Ale z każdą godziną jestem coraz bliżej. Próbowała sobie wyobrazić, co poczuje, gdy po raz pierwszy ujrzy kraj, na którego władczynię się urodziła. Wiem, że to będzie najpiękniejszy brzeg, jaki widziałam w życiu. Jak mogłoby być inaczej? Jednakże później w nocy, gdy siedziała ze skrzyżowanymi nogami w kajucie kapitana, karmiąc smoki („Nawet na morzu królowe mają pierwszeństwo przed kapitanami” - oznajmił

jej uprzejmie Groleo), ktoś nagle zapukał do drzwi. Irri spała u podnóża jej koi - która była za wąska dla trojga i dzisiejszej nocy przyszła kolej na Jhiqui, by dzielić puchowe posłanie z khaleesi - zerwała się jednak i podeszła do drzwi. Dany podciągnęła narzutę i wsunęła ją sobie pod ramiona. Sypiała nago, a o tej porze nie oczekiwała gości. - Wejdź - powiedziała, widząc ser Joraha, który stał na korytarzu pod kołyszącą się lampą. Wygnaniec wszedł do środka, pochylając głowę.

- Wasza Miłość, wybacz, że zakłóciłem ci sen. - Nie spałam, ser. Chodź, coś ci zademonstruję. - Wyjęła kawał solonej wieprzowiny z czary, którą położyła sobie na nogach, i pokazała mięso smokom. Wszystkie trzy skierowały na nie głodne spojrzenia. Rhaegal rozpostarł zielone skrzydła i zamachał nimi gwałtownie, a szyja Viseriona kołysała się niczym długi jasny wąż, śledząc ruchy jej dłoni. - Drogon powiedziała cicho Dany - dracarys. Rzuciła wieprzowinę w powietrze. Drogon poruszył się szybciej niż

atakująca kobra. Z jego paszczy trysnął płomień, pomarańczowy, szkarłatny i czarny, który opiekł mięso, nim jeszcze zdążyło spaść na ziemię. Gdy ostre czarne zęby zamknęły się wokół kąska, Rhaegal wysunął nagle głowę, jakby chciał ukraść bratu łup, ale Drogon połknął mięso i wrzasnął głośno, a mniejszy zielony smok mógł jedynie zasyczeć sfrustrowany. - Przestań, Rhaegal - rzuciła poirytowana Dany, klepiąc go w głowę otwartą dłonią. -

Poprzedni kawałek ty zjadłeś. Nie chcę mieć chciwych smoków. - Uśmiechnęła się do ser Joraha. - Nie muszę już przypiekać im mięsa nad piecykiem. - Widzę. Dracarys? Wszystkie trzy smoki odwróciły jednocześnie głowy na brzmienie tego słowa. Z paszczy Viseriona buchnął jasnozłoty płomień i ser Jorah cofnął się pośpiesznie o krok. Dany zachichotała. - Ostrożnie z tym słowem, ser, bo przypalą ci brodę. Po starovalyriańsku znaczy to

„smoczy ogień”. Nie chciałam komendy, którą ktoś mógłby wypowiedzieć przypadkowo. Mormont skinął głową. - Wasza Miłość, czy mógłbym zamienić z tobą kilka słów na osobności? zapytał. - Oczywiście. Irri, zostaw nas na chwilę. - Położyła dłoń na nagim ramieniu Jhiqui i obudziła potrząsaniem drugą służącą. - Ty też wstań, słodziutka. Ser Jorah chce ze mną porozmawiać. - Tak, khaleesi.

Jhiqui zwlokła się z koi, naga i ziewająca. Ubrała się szybko i obie dziewczyny wyszły, zamykając za sobą drzwi. Dany rzuciła smokom resztę solonej wieprzowiny i wygładziła posłanie przed sobą. - Usiądź, dobry rycerzu, i powiedz, co cię niepokoi. - Trzy sprawy. - Ser Jorah usiadł. Silny Belwas. Arstan Białobrody. I Illyrio Mopatis, który ich przysłał. Znowu? Dany podciągnęła wyżej narzutę, zarzucając sobie jej koniec na

ramię. - A to dlaczego? - Czarnoksiężnicy z Qarthu powiedzieli ci, że spotkają cię trzy zdrady przypomniał jej wygnany rycerz. Viserion i Rhaegal wyrywały sobie kłami i pazurami ostatni kawałek przypieczonej wieprzowiny. - Jedna za krew, jedna za złoto i jedna z miłości. - Nie było mowy, by Dany o tym zapomniała. - Pierwszą była Mirri Maz Duur. - To znaczy, że zostało jeszcze dwóch zdrajców… a teraz pojawili się ci

dwaj. Bardzo mnie to niepokoi. Nie zapominaj, że Robert obiecał tytuł lordowski każdemu, kto cię zgładzi. Dany pochyliła się i pociągnęła Viseriona za ogon, by odciągnąć go od zielonego brata. Narzuta zsunęła się jej przy tym z piersi, złapała ją jednak pośpiesznie, by znowu się zasłonić. - Uzurpator nie żyje. - Ale rządzi po nim jego syn. - Ser Jorah skierował na nią spojrzenie swych ciemnych oczu. - A prawy syn płaci długi ojca. Nawet długi krwi.

- Ten chłopiec, Joffrey, mógłby pragnąć mojej śmierci… jeśli sobie przypomni, że jeszcze żyję. Co to ma jednak wspólnego z Belwasem i Arstanem Białobrodym? Sam przecież widziałeś, że staruszek nawet nie nosi miecza. - Widziałem też, jak zręcznie włada tą swoją laską. Pamiętasz, jak uśmiercił tę mantykorę w Qarthu? Równie łatwo mógłby zmiażdżyć ci gardło. - Mógłby, ale tego nie zrobił wskazała. - To była jadowita mantykora, która miała mnie zabić. Uratował mi życie. - Khaleesi, czy przyszło ci do głowy, że

Białobrody i Belwas mogli być w zmowie ze skrytobójcą? To mógł być spisek, mający na celu zdobycie twojego zaufania. Jej nagły śmiech sprawił, że Drogon zasyczał, a Viserion zerwał się do lotu, uciekając na swe miejsce nad bulajem. - W takim razie spisek się udał. Wygnany rycerz nie odwzajemnił jej uśmiechu. - To są statki Illyria, jego kapitanowie i jego marynarze… Silny Belwas i Arstan również służą Illyriowi, nie tobie.

- Magister Illyrio opiekował się mną w przeszłości. Silny Belwas mówi, że jego pan płakał, gdy dowiedział się o śmierci mojego brata. - Tak - zgodził się Mormont - ale czy płakał nad Viserysem czy nad swymi planami? - Jego plany nie muszą się zmieniać. Magister Illyrio jest przyjacielem rodu Targaryenów, bogatym… - Nie urodził się bogaty. W świecie, który poznałem, nikt się nie wzbogaca dzięki dobroci. Czarnoksiężnicy zapowiedzieli, że druga zdrada będzie za złoto, a cóż Illyrio Mopatis kocha

bardziej od złota? - Własną skórę. - Siedzący na drugim końcu kajuty Drogon poruszył się gwałtownie. Z nozdrzy buchnęła mu para. - Mirri Maz Duur zdradziła mnie i spaliłam ją za to. - Mirri Maz Duur była w twojej mocy, a w Pentos to ty będziesz w mocy Illyria. To nie to samo. Znam magistra równie dobrze jak ty. To sprytny, podstępny człowiek… - Jeśli mam zdobyć Żelazny Tron, potrzebuję sprytnych ludzi.

Ser Jorah prychnął pogardliwie. - Ten handlarz wina, który próbował ci sprzedać truciznę, również był sprytny. Sprytni ludzie snują ambitne plany. Daenerys podciągnęła nogi pod kocem. - Będziesz mnie bronił. Ty i moi bracia krwi. - Czterej ludzie? Khaleesi, wydaje ci się, że bardzo dobrze poznałaś Illyria Mopatisa, uparcie jednak otaczasz się ludźmi, których nie znasz, takimi jak ten nadęty eunuch i najstarszy giermek na świecie. Przypomnij sobie Pyata Pree i Xaro Xhoan Daxosa.

Chce dobrze - powiedziała sobie Dany. Wszystko, co czyni, robi z miłości. - Wydaje mi się, że królowa, która nie ufa nikomu, jest tak samo głupia jak ta, która ufa wszystkim. Świetnie rozumiem, że za każdym razem, gdy przyjmuję kogoś na służbę, podejmuję ryzyko, lecz jak inaczej mogę zdobyć Siedem Królestw? Czy mam podbić Westeros z jednym wygnanym rycerzem i trzema dothrackimi braćmi krwi? Zacisnął nieustępliwie szczęki. - Nie przeczę, że podążasz niebezpieczną ścieżką, ale jeśli będziesz ślepo ufała każdemu kłamcy i

spiskowcowi, którego na niej napotkasz, skończysz tak samo jak twoi bracia. Rozgniewał ją jego upór. Traktuje mnie jak dziecko. - Silny Belwas nie zdobyłby dzięki spiskom nawet śniadania, a jakie kłamstwa usłyszałam od Arstana Białobrodego? - Nie jest tym, za kogo się podaje. Giermek nie ośmieliłby się przemawiać do ciebie tak śmiało. - Mówił szczerze na mój rozkaz. Znał mojego brata.

- Bardzo wielu ludzi go znało. Wasza Miłość, w Westeros lord dowódca Gwardii Królewskiej jest członkiem małej rady i służy królowi nie tylko stalą, lecz również umysłem. Jeśli jestem pierwszy w twej Gwardii Królowej, to wysłuchaj mnie, błagam. Mam plan, który pragnę ci przedstawić. - Jaki plan? Mów. - Illyrio Mopatis chce, żebyś wróciła do Pentos, pod jego dach. Proszę bardzo, popłyń do niego… ale w swoim czasie i nie sama. Sprawdźmy, jak wierni i posłuszni są ci twoi nowi poddani. Rozkaż kapitanowi wziąć kurs na

Zatokę Niewolniczą. Dany nie była pewna, czy podoba się jej ten pomysł. O targach w wielkich niewolniczych miastach Yunkai, Meereen i Astaporze słyszała same przerażające rzeczy. - A co tam mogę znaleźć? - Armię - odpowiedział ser Jorah. Jeśli Silny Belwas tak bardzo przypadł ci do gustu, na arenach Meereen możesz nabyć setki podobnych do niego… ja jednak wolałbym pożeglować do Astaporu. Tam można kupić Nieskalanych.

- Niewolników w spiczastych hełmach z brązu? - Dany nieraz widywała Nieskalanych w Wolnych Miastach, gdzie pełnili straż przed domami magistrów, archontów i dynastów. - A po co mi Nieskalani? Nawet nie umieją jeździć konno, a większość z nich to grubasy. - Nieskalani, których mogłaś widzieć w Pentos albo w Myr, byli strażnikami domowymi. To spokojna służba, a do tego eunuchowie łatwo tyją. Jedzenie to jedyna przyjemność, której mogą się oddawać. Osądzać wszystkich Nieskalanych na podstawie kilku starych domowych niewolników, to tak jak sądzić, że wszyscy giermkowie są

podobni do Arstana Białobrodego, Wasza Miłość. Czy znasz opowieść o Trzech Tysiącach z Qohoru? - Nie. Narzuta zsunęła się z ramienia Dany, która podciągnęła ją z powrotem. - To było czterysta lat temu albo i więcej, gdy Dothrakowie po raz pierwszy nadciągnęli ze wschodu, plądrując i paląc wszystkie miasta po drodze. Khal, który ich wiódł, nazywał się Temmo. Jego khalasar nie był taki wielki jak khalasar Droga, był jednak duży. Co najmniej pięćdziesiąt tysięcy ludzi, w tym połowa wojowników z

ozdobionymi dzwoneczkami włosami. Qohoricy wiedzieli, że khal się zbliża. Wzmocnili mury swego miasta, podwoili liczebność straży i wynajęli dwie wolne kompanie, Jasne Chorągwie i Drugich Synów. Niemal w ostatniej chwili posłali też kogoś do Astaporu, żeby kupił trzy tysiące Nieskalanych. Marsz do Qohoru trwał jednak długo i zbliżając się do miasta, Nieskalani ujrzeli dym i pył oraz usłyszeli odległy łoskot bitwy. Kiedy dotarli na miejsce, słońce zdążyło już zajść, a pod murami wrony i wilki pożywiały się tym, co zostało z ciężkiej kawalerii Qohorików. Jasne Chorągwie i Drudzy Synowie uciekli, co często

zdarza się najemnikom, gdy wróg ma przygniatającą przewagę. Po zmierzchu Dothrakowie wycofali się do swych obozów, by pić, tańczyć i ucztować, lecz nikt nie wątpił, że rano powrócą, by rozbić miejskie bramy, wziąć szturmem mury, a potem do woli gwałcić, rabować i brać niewolników. Gdy jednak wstał świt i Temmo z braćmi krwi u boku wyprowadził z obozu swój khalasar, Dothrakowie zobaczyli, że pod bramą czeka na nich trzy tysiące Nieskalanych, nad których głowami powiewa sztandar z czarnym kozłem. Tak małe siły z łatwością można było oskrzydlić, ale przecięż znasz Dothraków. To byli piesi, a piesi nadają się wyłącznie do tego, by ich

tratować. Dothrakowie rzucili się do szarży. Nieskalani złączyli tarcze i opuścili włócznie, nie cofając się ani o krok, choć atakowało ich dwadzieścia tysięcy wyjców z dzwoneczkami we włosach. Dothrakowie szarżowali na nich osiemnaście razy, za każdym razem rozbijając się o te tarcze i włócznie niczym fale o skalisty brzeg. Trzykrotnie Temmo nakazywał swym łucznikom krążyć przed Trzema Tysiącami i zasypywać ich deszczem strzał, lecz Nieskalani unosili tylko tarcze, czekając, aż ostrzał minie. Na koniec zostało ich tylko sześciuset… ale na polu leżało dwanaście tysięcy zabitych Dothraków, w tym khal

Temmo, jego bracia krwi, jego ko i wszyscy synowie. Rankiem czwartego dnia nowy khal przyprowadził pod miejskie bramy uroczysty orszak ocalałych wojowników. Wszyscy kolejno ucinali sobie warkocze i rzucali je pod nogi Trzem Tysiącom. Od tej pory straż miejska Qohoru zawsze składa się z Nieskalanych, a każdy z nich nosi długą włócznię, na której wisi warkocz z ludzkich włosów. Oto, co znajdziesz w Astaporze, Wasza Miłość. Wylądujmy tam i ruszmy do Pentos lądem. To potrwa dłużej… ale za to, kiedy podzielisz się chlebem z magistrem Illyriem, będziesz miała za sobą tysiąc mieczy, a nie tylko cztery.

W jego słowach jest mądrość, ale… pomyślała Dany. - Za co mam kupić tysiąc niewolników? Jedynym wartościowym przedmiotem, jaki posiadam, jest korona, którą dostałam od Turmalinowego Bractwa. - Smoki wzbudzą w Astaporze równie wielkie zainteresowanie jak w Qarthu. Niewykluczone, że handlarze niewolników obsypią cię darami, tak samo jak Qartheńczycy. A jeśli nie… te statki przewożą nie tylko twoich Dothraków i ich konie. W Qarthu załadowano na pokład wiele towarów. Byłem w ładowniach i na własne oczy

widziałem bele jedwabiu i tygrysich skór, rzeźby z bursztynu i nefrytu, szafran, mirrę… niewolnicy są tani, Wasza Miłość. Tygrysie skóry kosztują drogo. - Te skóry są własnością Illyria sprzeciwiła się. - A Illyrio jest przyjacielem rodu Targaryenów. - Tym bardziej nie powinnam go okradać. - Jaki pożytek z bogatych przyjaciół, jeśli nie pozwolą ci zrobić użytku ze swego majątku, moja królowo? Jeśli

magister Illyrio odmówi ci go, jest tylko Xaro Xhoan Daxosem z czterema podbródkami. A jeśli jest szczerze oddany twej sprawie, nie będzie ci żałował trzech statków wyładowanych towarem. Czy mógłby zrobić z tych tygrysich skór lepszy użytek, niż kupić ci za nie zaczątek armii? To prawda. Dany czuła narastające podniecenie. - Taki długi marsz będzie pełen niebezpieczeństw… - Na morzu również ich nie brakuje. Na południowych szlakach grasują korsarze i piraci, a na północ od Valyrii na

Dymiącym Morzu spotyka się czasem demony. Następny sztorm może nas zatopić albo rozproszyć, kraken może nas wciągnąć pod wodę… albo znowu dopadnie nas cisza i umrzemy z pragnienia, czekając na wiatr. Pod czas marszu będą nas czekały inne niebezpieczeństwa, moja królowo, lecz wcale nie większe. - A co będzie, jeśli kapitan Groleo nie zechce zmienić kursu? Co zrobią Arstan i Silny Belwas? Ser Jorah wstał. - Może czas już, żebyś się o tym przekonała.

- Tak! - postanowiła. - Zrobię to! Zrzuciła narzutę i zeskoczyła z koi. Natychmiast pójdę porozmawiać z kapitanem i każę mu wziąć kurs na Astapor. - Pochyliła się nad kufrem, uniosła pokrywę i wydobyła ze środka pierwszy strój, jaki wpadł jej w ręce, parę luźnych spodni z piaskowego jedwabiu. - Podaj mi pas medalionowy - rozkazała ser Jorahowi, wciągając jedwabny ubiór na biodra. - I kamizelkę… - zaczęła, odwracając się. Ser Jorah wziął ją w ramiona. - Och. To było wszystko, co zdążyła

powiedzieć, gdy przyciągnął ją do siebie i przywarł ustami do jej warg. Pachniał potem, solą i wygarbowaną skórą, a żelazne ćwieki na jego kurtce wbiły się boleśnie w jej nagie piersi, gdy miażdżył ją w uścisku. Jedną dłonią trzymał ją za bark, a drugą przesunął wzdłuż jej pleców aż do krzyża. Jej usta otworzyły się przed jego językiem, choć wcale tego nie chciała. Jego broda drapie, ale usta ma słodkie pomyślała. Dothrakowie nie nosili bród, a tylko długie wąsy, a nigdy dotąd nie całował jej żaden mężczyzna poza khalem

Drogo. Nie powinien tego robić. Jestem jego królową, nie jego kobietą. Pocałunek trwał długo, choć Dany nie potrafiła określić, jak bardzo. Kiedy się skończył i ser Jorah wypuścił ją z objęć, odsunęła się pośpiesznie o krok. - Nie… nie powinieneś… - Nie powinienem czekać z tym tak długo - dokończył za nią. - Powinienem pocałować cię w Qarthu albo w Vaes Tolorro. Powinienem całować cię na czerwonym pustkowiu, każdego dnia i każdej nocy. Jesteś stworzona do tego,

by cię całować, często i namiętnie. Nie spuszczał oczu z jej piersi. Dany zakryła je dłońmi, nim sutki zdążyły ją zdradzić. - To… to się nie godzi. Jestem twoją królową. - Moją królową - powtórzył - a także najodważniejszą, najsłodszą i najpiękniejszą kobietą, jaką w życiu widziałem. Daenerys… - Wasza Miłość! - Wasza Miłość - ustąpił - trzy głowy ma smok… pamiętasz? Zastanawiałaś

się nad tymi słowami od chwili, gdy usłyszałaś je od czarnoksiężników w Domu Pyłu. Oto, co znaczą: Baleriona, Meraxesa i Vhagara dosiadali Aegon, Rhaenys i Visenya. To jest trójgłowy smok rodu Targaryenów. Trzy smoki i troje jeźdźców. - Tak - zgodziła się Dany - ale moi bracia nie żyją. Rhaenys i Visenya były nie tylko siostrami, lecz również żonami Aegona. Nie masz braci, ale możesz sobie wziąć mężów. Powiem ci jedno, Daenerys. Żaden mężczyzna na świecie nie będzie ci nawet w połowie tak wierny jak ja.

BRAN Stromy grzbiet tworzyła długa fałda z kamienia i gleby, przypominająca kształtem pazur. Jego niżej położone stoki porastały drzewa: sosny, głogi i jesiony, wyżej jednak ziemia była naga, a grań rysowała się ostro na tle zachmurzonego nieba. Czuł, że wysoki kamień go wzywa. Wspinał się wciąż wyżej, najpierw swobodnymi susami, potem coraz szybciej. Silne łapy niosły go na stok. Gdy biegł, ptaki podrywały się z gałęzi i umykały ku niebu, łopocząc skrzydłami. Słyszał szum wiatru pośród liści, skrzeczące do siebie wiewiórki, a

nawet odgłos spadającej na leśną ściółkę szyszki. Otaczające go zapachy tworzyły razem pieśń, która wypełniała sobą dobry zielony świat. Gdy pokonywał kilka ostatnich stóp drogi, żwir tryskał mu spod łap. Wreszcie dotarł na szczyt. Nad wysokimi sosnami wisiało wielkie czerwone słońce, a drzewa i wzgórza w dole ciągnęły się tak daleko, jak tylko mógł sięgnąć okiem albo nosem. Wysoko nad nim krążyła kania, ciemny punkcik na różowym niebie. Książę. Ludzki dźwięk zabrzmiał w jego głowie niespodziewanie, wyczuwał jednak, że jest odpowiedni.

Książę puszczy, książę wilczego lasu. Był silny, szybki i gwałtowny. Bało się go wszystko, co żyło na dobrym zielonym świecie. Daleko w dole, na skraju lasu, coś się ruszało między drzewami. Rozbłysk szarości zniknął szybko, wystarczyło to jednak, by postawił uszy. Nad wartkim zielonym strumieniem pojawiła się kolejna biegnąca postać. Wilki zrozumiał. Jego mali kuzyni ścigali jakąś zdobycz. Książę dostrzegał teraz więcej cieni poruszających się na szybkich, szarych łapach. Wataha.

On też kiedyś miał własne stado. Było ich pięcioro, a szósty trzymał się na uboczu. Gdzieś wewnątrz jego jaźni kryły się dźwięki, które stworzyli ludzie, by móc ich odróżnić od siebie, on jednak nie potrzebował takich ułatwień. Pamiętał zapach swych braci i sióstr. Wszyscy pachnieli podobnie, pachnieli stadem, lecz każdy był inny. Książę czuł, że jego gniewny brat o gorących zielonych ślepiach jest blisko, choć nie widział go już od wielu polowań. Z każdym zachodem słońca oddalał się jednak od niego, a on był

ostatni. Pozostali rozproszyli się daleko, jak liście niesione szalonym wiatrem. Czasem jednak ich wyczuwał, jakby wciąż byli niedaleko, zasłonięci przed jego wzrokiem przez głaz albo zagajnik. Nie czuł ich zapachu ani nie słyszał, jak wyją nocą, miał jednak wrażenie, że są tuż obok… wszyscy poza utraconą siostrą. Gdy ją sobie przypomniał, opuścił ogon. Czworo, nie pięcioro. Czworo i jeszcze jeden, ten biały, który nie ma głosu. Ten las należał do nich, ośnieżone stoki i kamieniste wzgórza, wielkie zielone

sosny i złotolistne dęby, wartkie strumienie i błękitne jeziora otoczone palcami białego szronu. Jego siostra porzuciła jednak głuszę na rzecz sal z ludzkiej skały, w których władali inni myśliwi, a gdy raz się weszło do tych grot, trudno było znaleźć drogę powrotną. Książę wilków pamiętał. Wiatr zmienił się nagle. Jelenie, strach i krew. Woń zwierzyny obudziła w nim głód. Książę powęszył raz jeszcze, odwrócił się i popędził w dół, rozchylając szczęki. Drugi stok był bardziej stromy od tego, po którym wspiął się na górę, lecz mimo to pędził pewnie po kamieniach, korzeniach i

butwiejących liściach. Wpadł między drzewa, połykając przestrzeń długimi susami. Woń kazała mu biec coraz szybciej. Gdy dotarł do łani, leżała, konając na ziemi, otoczona wianuszkiem ośmiu jego małych szarych kuzynów. Przywódcy watahy zaczęli już się pożywiać, najpierw samiec, a potem jego samica. Na zmianę wyrywali kawały mięsa z zakrwawionego podbrzusza ofiary. Reszta czekała cierpliwie, wszyscy, poza jednym, który krążył ostrożnie w odległości kilku kroków od pozostałych. Własny ogon podkulił nisko. On zje ostatni, to, co zostawią mu bracia.

Książę zbliżał się pod wiatr, wilki nie zwęszyły go więc aż do chwili, gdy skoczył na zwalone drzewo w odległości sześciu kroków od nich. Ogon zobaczył go pierwszy, wydał z siebie żałosny skowyt i odsunął się trwożnie. Jego bracia odwrócili się na ten dźwięk i warcząc, obnażyli zęby, wszyscy, poza parą przewodników stada. Wilkor odpowiedział im niskim, ostrzegawczym pomrukiem, również odsłaniając kły. Przerastał kuzynów rozmiarami. Był dwukrotnie większy od chudego ogona, a półtora raza od pary przewodników.

Skoczył w sam środek grupy i trzy wilki rzuciły się do ucieczki, znikając w chaszczach. Jeden z pozostałych skoczył jednak na niego, otwierając paszczę. Książę skierował łeb w jego stronę, złapał go za łapę i odrzucił na bok. Utykający wilk pierzchnął ze skowytem. Został tylko przewodnik, wielki szary samiec o pysku zbroczonym świeżą posoką cieknącą z miękkiego brzucha ofiary. Na pysku miał plamy bieli, świadczące, że jest już stary, gdy jednak odsłonił zęby, kapała z nich krwawa ślina. Nie boi się - pomyślał książę. Nie bardziej ode mnie. Zapowiadała się

dobra walka. Runęli na siebie. Walczyli długo, przetaczając się po korzeniach i kamieniach, opadłych liściach i trzewiach ofiary. Uderzali zębami i pazurami, a potem rozdzielali się, zataczali wokół siebie kręgi i znowu rzucali się sobie do gardeł. Książę był większy i dużo silniejszy, ale jego kuzyn miał za sobą watahę. Samica krążyła wokół nich, węsząc i powarkując, a gdy tylko jej towarzysz cofał się okrwawiony, zasłaniała go własnym ciałem. Inne wilki również próbowały od czasu do czasu kąsać księcia w nogę albo w ucho, gdy

odwracał się do nich tyłem. Jeden z nich rozgniewał go tym tak bardzo, że książę odwrócił się rozwścieczony i rozerwał mu gardło. Od tej pory reszta trzymała się na dystans. Gdy zza zielonych gałęzi i konarów przesączały się ostatnie czerwone promienie zachodu, stary wilk położył się wyczerpany na ziemi, odsłaniając gardło i brzuch w geście poddania. Książę obwąchał go, zlizując krew z futra i rozdartego ciała. Kiedy stary wilk zaskomlał cicho, wilkor odwrócił się od niego. Był już bardzo głodny, a

zdobycz należała teraz do niego. - Hodor. Zatrzymał się i warknął, słysząc niespodziewany dźwięk. Wilki spoglądały na niego zielonymi i żółtymi ślepiami, w których odbijało się ostatnie światło dnia. Żaden z nich nic nie usłyszał. To był niezwykły wiatr, który wiał tylko w jego uszach. Zatopił kły w brzuchu łani i wyrwał ochłap mięsa. - Hodor, hodor. Nie - pomyślał. Nie chcę. To była myśl chłopca, nie wilkora. W lesie zapadał

już mrok. Po chwili zostały tylko cienie drzew i blask ślepiów jego kuzynów. A za tą zasłoną dostrzegł uśmiechniętą twarz potężnego mężczyzny oraz kamienną kryptę o ścianach pokrytych plamkami saletry. Z jego języka zniknął intensywny smak ciepłej krwi. Nie, nie, nie, chcę jeść, chcę, chcę… Hodor, hodor, hodor, hodor, hodor śpiewał Hodor, potrząsając delikatnie jego ramionami, w przód i w tył, w przód i w tył. Jak zwykle próbował być delikatny, miał jednak siedem stóp

wzrostu i nie zdawał sobie sprawy ze swej siły. Jego wielkie dłonie tarmosiły Branem tak mocno, że chłopcu aż zadzwoniły zęby. - NIE! - krzyknął gniewnie. - Zostaw mnie, Hodor, jestem tu, jestem. Sługa zatrzymał się z zawstydzoną miną. - Hodor? Las i wilki zniknęły. Bran wrócił do wilgotnej krypty w jakiejś starożytnej wieży strażniczej, którą z pewnością opuszczono już przed tysiącami lat. Nie zostało z niej zbyt wiele.

Nawet spoczywające na ziemi kamienie tak gęsto porosły mchem i bluszczem, że z daleka niemal nie sposób ich było zobaczyć. Bran nazwał ruiny „Zwaloną Wieżą”, to jednak Meera znalazła wejście do krypty. - Nie było cię zbyt długo. Jojen Reed miał trzynaście lat, był tylko cztery lata starszy od Brana i dwa, najwyżej trzy cale wyższy od niego, zawsze jednak przemawiał bardzo poważnym tonem, wskutek czego wydawał się znacznie starszy i mądrzejszy niż w rzeczywistości. W Winterfell Stara Niania przezwała go „małym dziadkiem”.

Bran zmarszczył brwi, spoglądając na niego. - Chciałem coś zjeść. - Meera za chwilę wróci z kolacją. - Mam już dość żab. - Meera pochodziła z Przesmyku, gdzie ludzie jedli żaby, Bran doszedł więc do wniosku, iż właściwie nie może mieć do niej pretensji o to, że łapie ich tak dużo, ale z drugiej strony… - Chciałem zjeść łanię. Przypomniał sobie smak krwi i surowego, czerwonego mięsa. Do ust napłynęła mu ślinka. Wygrałem walkę o

nią. Wygrałem. - Zaznaczyłeś drzewa? Bran zaczerwienił się. Jojen ciągle kazał mu robić różne rzeczy, kiedy otwierał trzecie oko i wchodził w skórę Laty. Zdrapać korę z drzewa, upolować królika i przynieść go całego w pysku, ustawić kamienie w rządku. Głupoty. - Zapomniałem. - Zawsze zapominasz. Była to prawda. Chciał robić to, o co prosił go Jojen, ale gdy stawał się wilkiem, przestawało mu się to

wydawać ważne. Wszędzie pełno było ciekawych widoków i zapachów. Otaczał go zielony świat, w którym mógł polować. I biegać! Nie było nic lepszego od biegu, chyba że pościg za zwierzyną. - Byłem księciem, Jojen - tłumaczył się. - Księciem lasu. - Jesteś księciem - przypomniał mu cicho starszy chłopak. - Pamiętasz o tym, prawda? Powiedz mi, kim jesteś. - Przecież wiesz.

Jojen był jego przyjacielem i nauczycielem, lecz czasami Bran miał ochotę go uderzyć. - Chcę, żebyś ty to powiedział. Kim jesteś? - Jestem Bran - burknął. Bran Połamaniec. - Brandon Stark. - Mały kaleka. - Książę Winterfell. Winterfell, które spalono i zburzono, a jego mieszkańców wymordowano bądź zmuszono do ucieczki. Szyby w szklarniach rozbito, gorąca woda tryskała ze szczelin w murze, by parować w promieniach słońca. Jak

mam być księciem zamku, którego być może nigdy już nie ujrzę? - A kim jest Lato? - dopytywał się Jojen. - Moim wilkorem - odparł z uśmiechem Bran. - Księciem zielonej puszczy. - Bran to chłopiec, a Lato to wilk. Jest was dwóch, prawda? - Dwóch - przyznał z westchnieniem. A zarazem jeden. Nie znosił Jojena, kiedy ten robił się taki głupi. W Winterfell chciał, żebym śnił wilcze sny, a teraz, kiedy się tego

nauczyłem, ciągle przywołuje mnie z powrotem. - Pamiętaj o tym, Bran. Nie zapomnij, kim jesteś, bo inaczej wilk cię pochłonie. Kiedy się ze sobą łączycie, nie wystarczy, jak będziesz biegał, wył i polował w skórze Laty. Dla mnie wystarczy - pomyślał Bran. Czuł się w skórze Laty lepiej niż we własnej. Po co być zmiennoskórym, jeśli nie można nosić tej skóry, której się pragnie? - Będziesz pamiętał? I następnym razem zaznacz drzewo. Wszystko jedno które.

Najważniejsze, żebyś to zrobił. - Zrobię. Będę pamiętał. Jeśli chcesz, mogę wrócić i zrobić to teraz. Tym razem nie zapomnę. Ale najpierw zjem łanię i jeszcze trochę powalczę z tymi małymi wilkami. Jojen potrząsnął głową. - Nie. Lepiej zostań i najedz się. Własnymi ustami. Warg nie może żywić się tym, co jego zwierzę. Skąd wiesz? - pomyślał ze złością Bran. Nigdy nie byłeś wargiem i nie masz

pojęcia, jak to jest. Hodor zerwał się gwałtownie, omal nie uderzając głową o beczkowate sklepienie. - HODOR! - krzyknął, biegnąc ku drzwiom. Meera otworzyła je na chwilę przed tym, nim do nich dobiegł, i weszła do ich schronienia. - Hodor, hodor - powtarzał z uśmiechem olbrzymi chłopiec stajenny. Meera Reed miała szesnaście lat i była już dorosłą kobietą, lecz nie przewyższała wzrostem brata. Kiedy Bran zapytał ją, czemu nie jest wyższa, odpowiedziała mu, że wszyscy

wyspiarze są drobnej budowy. Brązowowłosa, zielonooka i płaska jak chłopak, poruszała się z gibką gracją, którą Bran mógł jedynie podziwiać z zazdrością. Miała długi, ostry sztylet, najbardziej jednak lubiła walczyć, w jednej ręce trzymając smukły trójząb na żaby, a w drugiej tkaną sieć. - Kto jest głodny? - zapytała, pokazując swą zdobycz: dwa małe, srebrzyste pstrągi i sześć tłustych, zielonych żab. - Ja - odezwał się Bran. Ale na żaby nie mam ochoty. W Winterfell, nim jeszcze zdarzyły się wszystkie te straszne rzeczy, Walderowie ciągle powtarzali, że od jedzenia żab zęby robią się

zielone, a pod pachami wyrasta mech. Zastanawiał się, czy Walderowie nie żyją. Nie widział w Winterfell ich trupów… było tam jednak mnóstwo zabitych, a do wnętrza budynków żadne z nich nie zaglądało. - To będziemy musieli cię nakarmić. Pomożesz mi je oczyścić, Bran? Skinął głową. Na Meerę trudno było się dąsać. Była znacznie weselsza od brata i zawsze potrafiła skłonić go do uśmiechu. Nigdy się nie gniewała i niczego się nie bała. No, może czasem Jojena… Jojen Reed przestraszyłby

prawie każdego. Ubierał się na zielono, oczy miał barwy mchu i śnił zielone sny. To, co mu się przyśniło, zawsze się sprawdzało. Tyle że śniło mu się, że zginę, a ja nadal żyję. W pewnym sensie był jednak martwy. Jojen wysłał Hodora po drewno i rozniecił małe ognisko. Bran z Meerą oczyścili tymczasem ryby i żaby. Jako garnek służył im hełm Meery. Pokroili ryby i żaby na małe kostki, zalali je wodą i ugotowali z dzikimi cebulami znalezionymi przez Hodora, przyrządzając żabi gulasz. Nie był aż tak smaczny jak mięso łani, Bran doszedł jednak do wniosku, że nie jest taki zły.

- Dziękuję ci, pani - powiedział do Meery. - Nie ma za co, Wasza Miłość. - Rankiem musimy wyruszyć w drogę oznajmił Jojen. Bran zauważył, że Meera napięła mięśnie. - Miałeś zielony sen? - Nie - przyznał. - W takim razie po co mamy stąd iść? zapytała. - Zwalona Wieża to dobra kryjówka.

W pobliżu nie ma żadnych wiosek, w lesie jest pełno zwierzyny, a w strumieniach i jeziorach roi się od ryb i żab. Kto nas tu znajdzie? - Nie tutaj mieliśmy dotrzeć. - Ale tu jest bezpiecznie. - Wiem, że może tak się wydawać przyznał Jojen - ale jak długo to potrwa? Pod Winterfell stoczono bitwę. Widzieliśmy zabitych. Bitwy toczy się podczas wojen. Jeśli zaskoczy nas jakaś armia… - To może być armia Robba - wtrącił Bran. - On niedługo wróci z południa.

Jestem tego pewien. Wróci ze swymi chorągwiami i przepędzi żelaznych ludzi. - Twój maester, umierając, nie wspominał o Robbie - przy pomniał mu Jojen. Powiedział: „Na Kamiennym Brzegu są żelaźni ludzie, a na wschodzie bękart Boltona. Upadło Deepwood Motte i Fosa Cailin, dziedzic Cerwynów i kasztelan Torrhen’s Square nie żyją. Wszędzie wojna… każdy walczy ze swym sąsiadem”. - Już o tym mówiliśmy - stwierdziła

jego siostra. - Chcesz iść w stronę Muru, do swej trójokiej wrony. I bardzo dobrze, ale do Muru jest bardzo daleko, a Bran ma tylko nogi Hodora. Gdybyśmy mieli konie… - A gdybyśmy byli orłami, moglibyśmy pofrunąć - przerwał jej ostro Jojen - ale nie mamy skrzydeł, tak samo jak nie mamy koni. - Konie moglibyśmy zdobyć sprzeciwiła się Meera. - Nawet w głębi wilczego lasu można spotkać drwali, zagrodników i myśliwych. Niektórzy z nich je mają.

- Mielibyśmy ich okraść? Czy jesteśmy złodziejami? Ostatnie, czego nam potrzeba, to ścigający nas ludzie. - Moglibyśmy je kupić. Zaoferować coś na wymianę. - Popatrz na nas, Meero. Kaleki chłopiec z wilkorem, przygłupi olbrzym i dwoje wyspiarzy parę tysięcy mil od Przesmyku. Poznają nas. I wiadomość się rozejdzie. Dopóki wszyscy sądzą, że Bran nie żyje, nic mu nie grozi. Żywy stanie się zwierzyną dla tych, którzy chcieliby, żeby zginął na dobre. - Jojen podszedł do ogniska i poruszył kijem węgielki. - Gdzieś na północy czeka na nas trójoka wrona. Bran potrzebuje

nauczyciela mądrzejszego niż ja. - Jak, Jojen? - zapytała jego siostra. Jak? - Piechotą - odpowiedział. - Krok za krokiem. Droga z Szarej Wody do Winterfell ciągnęła się bez końca, a przecież jechaliśmy konno. Chcesz, żebyśmy pokonali pieszo jeszcze dłuższą trasę, nawet nie wiedząc, gdzie jest jej koniec. Mówisz, że za Murem. Nigdy tam nie byłam, tak samo jak ty, wiem jednak, że za Murem leży rozległa kraina, Jojen. I czy jest dużo trójokich wron czy tylko jedna? Jak mamy ją

znaleźć? - Może to ona nas znajdzie. Nim Meera zdążyła mu odpowiedzieć, usłyszeli odległe wycie wilka, które niosło się przez noc. - Lato? - zapytał Jojen, wytężając słuch. - Nie. Bran znał głos swego wilkora. - Jesteś pewien? - zapytał mały dziadek. - Jestem. Lato zawędrował dziś daleko i nie

wróci aż do świtu. Jojen może i śni na zielono, ale nie potrafi odróżnić wilka od wilkora. Zastanawiał się, dlaczego wszyscy słuchają młodego Reeda. Nie był księciem jak Bran, nie był wielki i silny jak Hodor ani nie polował tak dobrze jak Meera, lecz z jakiegoś powodu to on zawsze mówił im, co mają robić. - Powinniśmy ukraść konie, tak jak chce Meera - odezwał się Bran - i pojechać do Umberów, do Ostatniego Domostwa. - Zastanawiał się chwilę. - Albo moglibyśmy ukraść łódź i popłynąć Białym Nożem do Białego Portu. Tam rządzi ten grubas, lord

Manderly. Na święcie żniw był dla mnie bardzo miły. Chciał budować okręty. Może rzeczywiście parę wybudował. Moglibyśmy popłynąć na nich do Riverrun i przywieźć na północ Robba razem z całą armią. Wtedy nie byłoby już ważne, czy ktoś wie, że żyję. Robb nie pozwoliłby nikomu nas skrzywdzić. - Hodor! - czknął Hodor. - Hodor, hodor. Plan Brana nie spodobał się jednak nikomu poza chłopcem stajennym.

Meera uśmiechnęła się tylko do niego, a Jojen zmarszczył brwi. Nigdy go nie słuchali, mimo że był Starkiem, a do tego księciem, a Reedowie z Przesmyku byli chorążymi Starków. - Hoooodor - wołał olbrzym, kołysząc się na nogach. - Hooooooodor, hoooooodor, hoDOR, hoDOR, hoDOR. - Czasami lubił bawić się w ten sposób, powtarzając w kółko swe imię na wiele sposobów. Potrafił też zachowywać się tak cicho, że można było zapomnieć o jego obecności. Nigdy nie można było przewidzieć, co zrobi. - HODOR, HODOR, HODOR! -

zawołał nagle. Nie przestanie - zrozumiał Bran. - Hodor - odezwał się - czemu nie wyjdziesz na dwór poćwiczyć z mieczem? Chłopiec stajenny zapomniał o mieczu, lecz przypomniały mu o nim słowa Brana. - Hodor! - czknął i poszedł po broń. Trzy nagrobne miecze zabrali z krypt Winterfell, w których Bran i jego brat Rickon ukrywali się przed żelaznymi ludźmi Theona Greyjoya. Bran wziął sobie oręż swego stryja Brandona, a

Meera ten, który znalazła na kolanach jego dziadka lorda Rickarda. Miecz Hodora był dużo starszy. Wielki i ciężki żelazny oręż stępiał od stuleci nieużywania i pokrywały go liczne plamy rdzy. Olbrzym potrafił wymachiwać nim całymi godzinami. W pobliżu zwalonych kamieni stało spróchniałe drzewo, które niemal w całości porąbał na kawałki. Nawet gdy wyszedł na dwór, słyszeli, jak ryczy: „HODOR!”, okładając mieczem swe ulubione drzewo. Na szczęście wilczy las był rozległy i w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby go usłyszeć.

- Jojen, o co ci chodziło z tym nauczycielem? - zapytał Bran. Przecież to ty mnie uczysz. Wiem, że jak dotąd nie zaznaczyłem drzewa, ale następnym razem to zrobię. Otworzyłem trzecie oko, tak jak tego chciałeś… - Otworzyłeś je tak szeroko, że boję się, iż przelecisz przez nie na wylot i spędzisz resztę życia w puszczy jako wilk. - Nie uczynię tego. Obiecuję. - Chłopiec obiecuje, ale czy wilk będzie o tym pamiętał? Biegasz z Latą,

polujesz z nim i zabijasz… ale to ty naginasz się do jego woli, zamiast naginać go do własnej. - Po prostu zapominam - poskarżył się Bran. - Mam tylko dziewięć lat. Z czasem się nauczę. Nawet Florian Błazen i książę Aemon Smoczy Rycerz nie byli wielkimi rycerzami, kiedy mieli dziewięć lat. - To prawda - zgodził się Jojen - i twoje słowa byłyby mądre, gdyby dni wciąż stawały się coraz dłuższe… ale tak nie jest. Wiem, że jesteś letnim dzieckiem. Przypomnij mi dewizę rodu Starków.

- Nadchodzi zima. Wypowiadając te słowa, Bran poczuł chłód. Jojen skinął z powagą głową. - Śnił mi się skrzydlaty wilk przykuty do ziemi kamiennym łańcuchem. Przyjechałem do Winterfell po to, by go uwolnić. Łańcuchy już z ciebie opadły, lecz nadal nie umiesz latać. - To naucz mnie. - Bran wciąż bał się trójokiej wrony, która czasami straszyła go w snach, dziobiąc nieustannie skórę między jego oczyma i nakazując mu latać. - Jesteś zielonym okiem.

- Nie - zaprzeczył Jojen. - Jestem tylko chłopcem, który ma sny. Zielone oczy były czymś więcej. Były również wargami, a najwięksi z nich potrafili przywdziać skórę każdego zwierzęcia, które lata, pływa bądź pełza. Umieli też spoglądać oczyma czardrzew i widzieli prawdę, która leży ukryta pod światem. Bogowie dają ludziom wiele darów, Bran. Moja siostra jest łowczynią. Dano jej umiejętność szybkiego biegania i zamierania w bezruchu, aż wydaje się, że zniknęła. Ma wrażliwe uszy, bystre oczy i zręcznie włada siecią oraz trójzębem. Potrafi oddychać błotem i przeskakiwać z drzewa na drzewo. Ja nie umiem tego robić, tak samo jak ty.

Mnie bogowie dali zielone sny, a tobie… możesz się stać kimś więcej niż ja, Bran. Jesteś skrzydlatym wilkiem i nie sposób odgadnąć, jak wysoko i daleko możesz zalecieć… jeśli ktoś cię tego nauczy. Jak mógłbym ci pomóc opanować umiejętność, której nie rozumiem? Pamiętamy Pierwszych Ludzi z Przesmyku i dzieci lasu, które były ich przyjaciółmi… ale wiele zapomnieliśmy, a jeszcze więcej jest rzeczy, których nie wiedzieliśmy nigdy. Meera ujęła Brana za rękę. - Jeśli tu zostaniemy, nikogo nie

niepokojąc, będziesz bezpieczny aż do zakończenia wojny. Tyle że wtedy nie nauczysz się niczego poza tym, czego może cię nauczyć mój brat, a słyszałeś, co on powiedział. Jeśli stąd odejdziemy, żeby poszukać schronienia w Ostatnim Domostwie albo za Murem, ryzykujemy pojmanie. Wiem, że jesteś tylko chłopcem, ale jesteś też naszym księciem, synem naszego lorda i prawowitym dziedzicem naszego króla. Poprzysięgliśmy ci wierność na ziemię i wodę, na brąz i żelazo, na lód i ogień. To ty ponosisz ryzyko, Bran, i dar również należy do ciebie. Uważam, że masz prawo podjąć decyzję.

Jesteśmy twoimi sługami i możesz nam rozkazywać. - Uśmiechnęła się. Przynajmniej w tej sprawie. - Chcesz powiedzieć, że zrobicie to, co wam powiem? - zdziwił się Bran. Naprawdę? - Naprawdę, mój książę - potwierdziła dziewczyna. - Dlatego dobrze się zastanów. Bran spróbował rozważyć całą sprawę, tak jak zrobiłby to jego ojciec. Stryjowie Greatjona, Hother Kurwistrach i Mors Wronojad, byli gwałtownymi ludźmi, sądził jednak, że okażą się wierni. I Karstarkowie też.

Ojciec zawsze mówił, że Karhold to mocny zamek. U Umberów albo Karstarków bylibyśmy bezpieczni. Mogliby też udać się na południe, do grubego lorda Manderly’ego. W Winterfell tłuścioch śmiał się bardzo dużo i wydawało się, że nie spogląda na Brana z taką litością, jak pozostali lordowie. Zamek Cerwyn był bliżej niż Biały Port, ale Maester Luwin mówił, że Cley Cerwyn nie żyje. Niewykluczone, że Umberowie, Karstarkowie i Manderly’owie również zginęli - zrozumiał. Jego także czekała pewna śmierć, jeśli złapią go żelaźni

ludzie albo bękart Boltona. Jeżeli zostaną tutaj, ukryci pod Zwaloną Wieżą, nikt ich nie znajdzie. Będzie żył. I pozostanę kaleką. Bran zdał sobie sprawę, że płacze. Głupi dzieciak - skarcił się w myślach. Bez względu na to, czy uda się do Karholdu, do Białego Portu czy do Strażnicy nad Szarą Wodą, po dotarciu na miejsce nadal będzie kaleką. Zacisnął ręce w pięści. - Chcę latać - oznajmił. - Proszę, zabierzcie mnie do wrony. DAVOS

Kiedy wyszedł na pokład, długi cypel Driftmarku niknął już z tyłu, a z morza przed nimi wznosiła się Smocza Skała. Ze szczytu góry buchał obłoczek jasnoszarego dymu pozwalający określić położenie wyspy. Smocza Góra jest dziś niespokojna albo Melisandre znowu kogoś pali pomyślał Davos. Gdy „Taniec Shayali” żeglował przez Czarną Zatokę i Gardziel, halsując pod uparcie przeciwny wiatr, Davos bardzo często myślał o kobiecie w czerwieni. Potężny ogień, który rozpalono na wieży strażniczej na Ostrym Przylądku przy końcu Haka Masseya, przy pomniał

mu rubin, który nosiła u gardła, a kiedy świat o świcie i zmierzchu stawał się czerwony, unoszone z wiatrem chmury miały ten sam kolor, co jedwabie i atłasy jej szeleszczących sukni. Ona również czekała na niego na Smoczej Skale, ze swą urodą i mocą, swym bogiem, swymi cieniami i swym królem. Do tej pory czerwona kapłanka zawsze wydawała się lojalna wobec Stannisa. Wytresowała go sobie, tak jak tresuje się konie. Jeśli będzie mogła, pojedzie na nim do władzy. W tym właśnie celu oddała moich synów ogniowi. Wyrwę jej bijące serce z piersi i przekonam się, jak płonie. Dotknął rękojeści pięknego, długiego

sztyletu lyseńskiej roboty, który dostał od kapitana. Dowódca statku traktował go bardzo uprzejmie. Nazywał się Khorane Sathmantes i był Lyseńczykiem, tak samo jak Salladhor Saan, do którego należał statek. Kapitan miał jasnoniebieskie oczy, często widywane w Lys, i kościstą, ogorzałą twarz, lecz wiele lat spędził na handlu w Siedmiu Królestwach. Kiedy się dowiedział, że człowiek, którego wyciągnął z morza, jest

sławetnym cebulowym rycerzem, oddał mu własną kajutę, ubranie i parę nowych butów, które prawie na niego pasowały. Koniecznie chciał się podzielić z gościem również swym prowiantem, to jednak nie skończyło się zbyt dobrze. Żołądek Davosa nie był w stanie tolerować ślimaków, minogów i innych ciężkostrawnych smakołyków, które uwielbiał kapitan Khorane, i po pierwszym posiłku były przemytnik spędził resztę dnia, wystawiając za reling jeden albo drugi koniec ciała. Smocza Skała rosła z każdym uderzeniem wioseł. Davos widział już zarys góry i wznoszącą się na jej stoku wielką, czarną cytadelę z jej chimerami

i smoczymi basztami. Spiżowa figura dziobowa „Tańca Shayali” przecinała fale, odrzucając na boki słone bryzgi. Davos wsparł się całym ciężarem o reling, zadowolony, że znalazł jakąś podporę. Niedawne przejścia osłabiły go poważnie. Jeśli stał zbyt długo, nogi zaczynały mu drżeć. Czasem też padał ofiarą ataków niepowstrzymanego kaszlu, podczas których pluł krwawą flegmą. To nic powtarzał sobie. Z pewnością bogowie nie ocalili mnie z ognia i morza tylko po to, żeby zabita mnie dyzenteria.

Słuchając łoskotu bębna wiosłomistrza, furkotu żagli oraz rytmicznego poskrzypywania wioseł, wrócił myślami do dni młodości, gdy w wiele mglistych poranków podobne dźwięki budziły w jego sercu lęk. Znaczyły wtedy, że zbliża się morska straż starego ser Tristimuna, a gdy na Żelaznym Tronie zasiadał Aerys Targaryen, morska straż niosła przemytnikom śmierć. To było moje poprzednie życie pomyślał. Przed cebulowym statkiem, przed Końcem Burzy, zanim jeszcze Stannis skrócił mi palce. Przed wojną, przed czerwoną kometą, kiedy jeszcze nie bytem Seaworthem ani rycerzem.

Nim lord Stannis wzniósł mnie wysoko, byłem innym człowiekiem. Kapitan Khorane opowiedział mu o krachu nadziei Stannisa, o nocy, gdy rzeka stanęła w płomieniach. Lannisterowie uderzyli na niego z flanki, a chwiejni chorążowie opuścili go całymi setkami w godzinie największej potrzeby. - Widziano też cień króla Renly’ego mówił kapitan - który kładł ludzi trupem na lewo i prawo, wiodąc przednią straż lwiego lorda. Powiadają, że jego zielona zbroja lśniła w widmowym blasku dzikiego ognia, a na porożu tańczyły złote płomienie.

Cień Renły’ego. Davos zadał sobie pytanie, czy jego synowie również wrócą jako cienie. Widział na morzu zbyt wiele niezwykłych rzeczy, by odważył się powiedzieć, że duchów nie ma. - Czy nikt nie dochował mu wiary? zapytał. - Nieliczna garstka - odparł kapitan. Głównie kuzyni królowej. Zabraliśmy z brzegu wielu takich, którzy nosili lisa wśród kwiatów, choć znacznie więcej ludzi, z najrozmaitszymi herbami, zostało na lądzie. Królewskim namiestnikiem na Smoczej Skale jest teraz lord Florent.

Góra piętrzyła się coraz wyżej. Otaczała ją korona jasnego dymu. Żagiel śpiewał, bęben grzmiał, wiosła poruszały się gładko i po chwili otworzyło się przed nimi wejście do portu. Jest zupełnie pusty - pomyślał Davos, pamiętając, jak wyglądał przedtem, gdy statki tłoczyły się przy każdym molu i kołysały się na kotwicach za falochronem. Widział flagowy okręt Salladhora Saana „Valyrianin”, który cumował przy nabrzeżu w miejscu, gdzie ongiś stały Furia i jej siostry. Statki stojące po obu jego stronach również miały pasiaste lyseńskie kadłuby. Na próżno wypatrywał „Lady Maryi”

albo „Widma”. Wpływając do portu, zwinęli żagiel i przybili do brzegu na samych wiosłach. Gdy cumowali, kapitan podszedł do Davosa. - Mój książę zechce natychmiast się z tobą zobaczyć. Gdy Davos spróbował mu odpowiedzieć, dopadł go nagły atak kaszlu. Przemytnik złapał za reling i splunął za burtę. - Król - wycharczał. - Muszę iść do króla.

Tam, gdzie jest król, znajdę też Melisandre. - Król nie przyjmuje nikogo - stwierdził stanowczo Khorane Sathmantes. Salladhor Saan ci o tym opowie. Pomów najpierw z nim. Davos był zbyt osłabiony, by mu się sprzeciwiać. Zdołał jedynie skinąć głową. Salladhora Saana nie było na pokładzie „Valyrianina”. Znaleźli go przy innym nabrzeżu, w odległości ćwierci mili, w ładowni opasłej pentoshijskiej kogi o nazwie „Obfite Żniwa”, gdzie inwentaryzował towary w towarzystwie

dwóch eunuchów. Jeden z nich trzymał lampę, a drugi woskową tabliczkę i rylec. - Trzydzieści siedem, trzydzieści osiem, trzydzieści dziewięć - mówił stary łotrzyk, gdy Davos i kapitan przeszli przez luk. Był dziś odziany w tunikę barwy wina i wysokie buty z farbowanej na biało skóry, inkrustowanej srebrnymi wolutami. Wyciągnął zatyczkę z jednego z dzbanów, wciągnął powietrze, kichnął i oznajmił: - Grubo mielony, i do tego drugiej jakości. Tak mówi mi nos. W liście

przewozowym mowa o czterdziestu trzech dzbanach. Ciekawe, gdzie podziała się reszta? Czy tym Pentoshijczykom wydaje się, że ich nie liczę? - Na widok Davosa znieruchomiał nagle. - Czy to pieprz szczypie mnie w oczy, czy to są łzy? Czy stoi przede mną cebulowy rycerz? Jak to możliwe, przecież wszyscy się zgadzają, że mój drogi przyjaciel Davos zginął na płonącej rzece. Czemu wrócił mnie straszyć? - Nie jestem duchem, Salla. - A czymże by innym? Mój cebulowy rycerz nigdy nie był taki chudy i blady jak ty. -

Salladhor Saan przeszedł między dzbanami przypraw i belami tkanin, które wypełniały ładownię statku, uściskał gwałtownie Davosa i ucałował go w oba policzki, a potem w czoło. Nadal jesteś ciepły, ser. Czuję też, jak serce ci wali, puk, puk, puk. Czy to może być prawdą? Morze, które cię połknęło, wypluło cię na ląd. Davosowi przypomniał się Plama, głupkowaty błazen księżniczki Shireen. Jego również pochłonęło morze, a gdy z niego wrócił, był obłąkany. Czy ja również straciłem rozum? Kaszlnął w

urękawicznioną dłoń. - Przepłynąłem pod łańcuchem i wyrzuciło mnie na brzeg na włóczni króla merlingów. Zginąłbym tam marnie, gdyby nie znalazł mnie „Taniec Shayali”. Salladhor Saan objął barki kapitana. - Dobra robota, Khorane. Coś mi się zdaje, że otrzymasz wspaniałą nagrodę. Meizo Mahr, bądź dobrym eunuchem i zaprowadź mojego przyjaciela Davosa do kajuty właściciela. Daj mu trochę grzanego wina z

goździkami. Nie podoba mi się ten jego kaszel. Wciśnij też do kielicha trochę soku z limony i przynieś biały ser oraz czarę tych zielonych oliwek, które liczyliśmy przedtem! Davosie, wkrótce do ciebie przyjdę, gdy tylko pomówię z naszym dobrym kapitanem. Wiem, że mi wybaczysz. Tylko nie zjedz wszystkich oliwek, bo się na ciebie pogniewam! Davos pozwolił, by starszy z eunuchów zaprowadził go do urządzonej z przepychem, wielkiej kajuty na rufie. Dywany były tu grube, w okna wprawiono szyby z barwionego szkła, a na każdym z wielkich skórzanych foteli mogłoby wygodnie usiąść trzech takich ludzi jak Davos. Wkrótce zjawił się ser

i oliwki, razem z pucharem gorącego czerwonego wina. Davos ujął go w obie dłonie i z radością zaczął popijać trunek. Ciepło rozpłynęło się po jego piersi, łagodząc ból. Wkrótce zjawił się Salladhor Saan. - Wybacz mi to wino, przyjacielu. Pentoshijczycy wypiliby własny mocz, gdyby tylko był czerwony. - To pomoże mi na płuca - odparł Davos. - Matka zawsze mi powtarzała, że gorące wino jest lepsze niż kompres. - Tak mi się zdaje, że będą potrzebne i kompresy. Ojej, tak długo siedziałeś na

włóczni. Jak ci się podoba ten wspaniały fotel? Ma gruby tyłek, nieprawdaż? - Kto? - zapytał Davos w przerwie między łykami gorącego trunku. - Illyrio Mopatis. To wieloryb z bokobrodami, możesz mi wierzyć. Te fotele wykonano na jego miarę, choć rzadko już rusza się z Pentos, by w nich zasiąść. Tak mi się zdaje, że grubi zawsze siedzą wygodnie, bo on wszędzie zabiera ze sobą poduszkę. - Skąd u ciebie pentoshijski statek? zainteresował się Davos. - Czyżbyś

znowu został piratem, mój panie? Odstawił na bok pusty puchar. - To obrzydliwa kalumnia. Któż wycierpiał od piratów więcej niż Salladhor Saan? Domagam się tylko tego, co mi się prawnie należy. Co prawda, należy mi się wiele złota, ale jestem rozsądnym człowiekiem, zamiast monet przyjąłem więc piękny pergamin, bardzo elegancki. Widnieje na nim nazwisko i pieczęć lorda Alestera Florenta, królewskiego namiestnika. Zostałem

lordem Czarnej Zatoki i żaden statek nie może przepływać przez moje lordowskie wody bez mego lordowskiego pozwolenia. A jeśli te łotrzyki próbują przemknąć się przez nie pod osłoną nocy, by uniknąć płacenia należnych mi opłat celnych, to znaczy, że są tylko zwykłymi przemytnikami i mam pełne prawo ich pojmać. - Stary pirat parsknął śmiechem. - Ale nikomu nie ucinam palców. Co za pożytek z obciętych palców? Biorę sobie statki z ładunkiem i trochę okupów, wszystko w granicach rozsądku. - Przyjrzał się uważnie Davosowi. - Jesteś niezdrów, przyjacielu. Ten kaszel… i bardzo

schudłeś. Widzę kości pod skórą. Za to nigdzie nie widzę twojego woreczka z palcami. Stary nawyk kazał Davosowi poszukać ręką skórzanego mieszka, którego już nie miał. - Zgubiłem go w rzece. Moje szczęście. - Na rzece było strasznie - rzekł z powagą Salladhor Saan. - Nawet w zatoce drżałem, patrząc na to. Davos kaszlnął, splunął i znowu kaszlnął.

- Widziałem, jak płonęły „Czarna Betha” i „Furia” - zdołał wreszcie wykrztusić ochrypłym głosem. - Czy żaden z naszych okrętów nie uratował się przed ogniem? Wciąż jeszcze tliła się w nim nadzieja. -”Lord Steffon”, „Obdarta Jenna”, „Szybki Miecz”, „Roześmiany Lord” i kilka innych statków znalazło się w górze rzeki daleko od szczyn piromantów, tak jest. Nie spłonęły, ale łańcuch podniesiono i nie mogły uciec. Garstka się poddała, ale większość powiosłowała w górę rzeki, daleko od ognia. Potem załogi je zatopiły, żeby nie wpadły w ręce Lannisterów.

Słyszałem, że „Obdarta Jenna” i „Roześmiany Lord” nadal bawią się na rzece w piratów, kto jednak wie, czy to prawda? - A „Lady Marya”? - zapytał Davos. „Widmo”? Salladhor Saan położył dłoń na przedramieniu Davosa i uścisnął go mocno. - Nie. O nich nic nie mówią. Przykro mi, przyjacielu. To byli dobrzy ludzie, twój Dale i Allard. Mogę cię jednak pocieszyć. Twój młody Devan był wśród tych, których zabraliśmy na końcu. Powiadają, że dzielny chłopak

ani na moment nie opuścił króla. Zalała go ulga tak silna, że prawie zakręciło mu się w głowie. Bał się pytać o Devana. - Matka jest łaskawa. Muszę do niego iść, Salla. Muszę z nim porozmawiać. - Tak - zgodził się Salladhor Saan. Wiem, że na pewno zechcesz też popłynąć na Przylądek Gniewu, żeby zobaczyć się z żoną i dwójką najmłodszych chłopców. Tak sobie myślę, że potrzebny ci nowy statek. - Jego Miłość mi go da - oznajmił Davos.

Lyseńczyk potrząsnął głową. - Statków Jego Miłość nie ma w ogóle. Za to Salladhor Saan ma ich wiele. To jego okręty spłonęły na rzece, nie moje. Dostaniesz statek, stary przyjacielu. Pożeglujesz dla mnie, zgoda? Zakradniesz się niepostrzeżenie ciemną nocą do Braavos, Myr i Volantis i wymkniesz się z powrotem z jedwabiem i korzeniami. Obaj napełnimy sobie sakiewki, tak jest. - Jesteś dla mnie bardzo łaskawy, Salla, ale jestem winien wierność królowi, nie twojej sakiewce. To nie koniec wojny. Stannis nadal jest prawowitym dziedzicem, zgodnie ze wszystkimi

prawami Siedmiu Królestw. - Tak sobie myślę, że prawa nic mu nie pomogą, jeśli okręty spłonęły. A co do twojego króla, to obawiam się, że go nie poznasz. Od czasu bitwy nie widuje się z nikim. Siedzi tylko w swym Kamiennym Bębnie, pogrążony w ponurych rozmyślaniach. Na dworze za stępuje go królowa Selyse i jej stryj, lord Alester, który każe się teraz tytułować namiestnikiem. Oddała temu stryjowi królewską pieczęć, żeby mógł ją przystawiać na listach, które pisze, a nawet na moim pięknym pergaminie. Władają jednak maleńkim królestwem, biednym i kamienistym, tak jest. Nie ma w nim złota, nawet odrobiny potrzebnej,

by zapłacić należność wiernemu Salladhorowi Saanowi, a bronią ich tylko ci rycerze, których zabraliśmy z pola bitwy, i wyłącznie garstka moich dzielnych statków. Davos zgiął się wpół, dręczony nagłym atakiem kaszlu. Salladhor Saan podszedł do niego, by mu pomóc, lecz cebulowy rycerz zbył go skinieniem dłoni i po chwili pozbierał się. - Z nikim? - wychrypiał. - Jak to z nikim? Nawet we własnych uszach jego głos brzmiał słabo i ochryple. Kajuta zawirowała na moment wokół niego.

- Z nikim oprócz niej - wyjaśnił Salladhor Saan. Davos nie musiał pytać, o kogo chodzi. - Przyjacielu, zmęczyłeś się. Potrzebne ci łoże, nie Salladhor Saan. Łoże z wieloma kocami, ciepły kompres na pierś i więcej wina z goździkami. Davos potrząsnął głową. - Nic mi nie będzie. Powiedz mi, Salla, muszę to wiedzieć. Nikogo oprócz Melisandre? Lyseńczyk przez długą chwilę przypatrywał mu się z powątpiewaniem. Wreszcie zaczął

z niechęcią mówić. - Strażnicy nie wpuszczają nikogo innego, nawet jego królowej i córki. Słudzy przynoszą posiłki, których nikt nie spożywa. - Pochylił się i ściszył głos. - Słyszałem dziwne opowieści o głodnych ogniach, które płoną wewnątrz góry, i o tym, że Stannis i kobieta w czerwieni schodzą tam razem, by spoglądać w płomienie. Powiadają, że są tam szyby i tajne schody, które wiodą do serca góry, w gorące miejsca, do których tylko ona może wchodzić bezpiecznie. To aż nadto wystarczy, by przestraszyć starego człowieka tak, że czasami ledwie ma siłę jeść.

Melisandre. Davos zadrżał. - To kobieta w czerwieni mu to zrobiła - oznajmił. - Zesłała ogień, żeby nas pochłonął, bo chciała ukarać Stannisa za to, że odsunął ją na bok. Przekonać go, że bez jej czarów nie może liczyć na zwycięstwo. Lyseńczyk wybrał sobie dużą oliwkę ze stojącej między nimi czary. - Nie jesteś pierwszy, który coś takiego suponuje, przyjacielu. Na twoim miejscu nie mówiłbym jednak tego zbyt głośno. Na Smoczej Skale aż się roi od ludzi królowej, tak jest, a oni mają czułe uszy i ostre noże.

Wsunął sobie oliwkę do ust. - Ja też mam nóż. Podarował mi go kapitan Khorane. - Wyciągnął sztylet i położył go na stole między nimi. - Tym nożem wytnę Melisandre serce. Jeśli je ma. Salladhor Saan wypluł pestkę. - Davosie, mój dobry Davosie, nie wolno ci mówić takich rzeczy, nawet żartem. - To nie żart. Zabiję ją. Jeśli może ją uśmiercić broń śmiertelników. Davos nie był jednak

pewien, czy to możliwe. Widział, jak stary maester Cressen wrzucił do jej wina truciznę, widział to na własne oczy, lecz gdy oboje wypili z zatrutego pucharu, umarł tylko maester, a nie czerwona kapłanka. Ale nóż w serce… minstrele zapewniają, że zimne żelazo może zgładzić nawet demony. - To niebezpieczne słowa, przyjacielu przestrzegł go Salladhor Saan. - Tak sobie myślę, że ciągle jesteś chory po pobycie na morzu. Gorączka wypaliła ci rozum, tak jest. Lepiej połóż się na dłuższy czas do łoża, dopóki nie wrócą ci siły.

Chcesz powiedzieć, dopóki nie opuści mnie determinacja. Davos podniósł się z fotela. Miał gorączkę i kręciło mu się lekko w głowie, to jednak nie miało znaczenia. - Dobry z ciebie przyjaciel, Salladhorze Saan, choć jesteś starym, zdradzieckim łotrzykiem. Lyseńczyk pogłaskał się po siwej, ostro zakończonej brodzie. - Czyli, że zostaniesz z tym wielkim przyjacielem, tak? - Nie, pójdę.

Znowu zaczął kasłać. - Pójdziesz? Spójrz na siebie? Kaszlesz i drżysz, jesteś chudy i słaby. Dokąd chcesz iść? - Do zamku. Tam jest moje łoże i mój syn. - I kobieta w czerwieni - dodał z podejrzliwością w głosie Salladhor Saan. - Ona też jest w zamku. - To prawda. Davos schował sztylet do pochwy. - Jesteś przemytnikiem cebuli. Cóż możesz wiedzieć o skrytobójczych

zamachach? Do tego jesteś chory, nie możesz nawet utrzymać tego sztyletu. Czy wiesz, co cię czeka, jeśli cię złapią? Kiedy my paliliśmy się na rzece, królowa paliła zdrajców. Nazwała ich sługami ciemności, a kobieta w czerwieni śpiewała, gdy podpalano stos. Davosa to nie zdziwiło. Wiedziałem pomyślał. Wiedziałem, nim jeszcze mi o tym powiedział. - Wyciągnęła z lochów lorda Sunglassa - domyślił się. - I synów Hubarda Rambtona. - Tak jest, wywlokła ich stamtąd i

spaliła, tak samo jak spali ciebie. A dopiero przed chwilą wróciłeś do życia! - Właśnie po to - wyjaśnił Davos. - By skończyć z Melisandre z Asshai i jej knowaniami. Po cóż innego wyplułoby mnie morze? Znasz Czarną Zatokę równie dobrze jak ja, Salla. Żaden rozsądny kapitan nie wprowadzałby swego statku między włócznie króla merlingów, ryzykując przedziurawienie dna. „Taniec Shayali” nie powinien się do mnie nawet zbliżyć. - To był wiatr - zapewnił głośno Salladhor Saan. - Niekorzystny wiatr, nic więcej. To on zniósł statek zbyt

daleko na południe. - A kto go zesłał? Salla, przemówiła do mnie Matka… Stary Lyseńczyk zamrugał powiekami. - Twoja matka nie żyje. - Mówię o bogini. Pobłogosławiła mnie siedmioma synami, a mimo to pozwoliłem ją spalić. Przemówiła do mnie. Powiedziała, że to my przywołaliśmy ogień. I cienie również. To ja zawiozłem Melisandre do brzucha Końca Burzy i na moich oczach zrodziła monstrum. -

Wciąż widywał w sennych koszmarach chude czarne dłonie, które chwyciły za jej uda, gdy cień uwalniał się z macicy. - Zabiła Cressena, lorda Renly’ego i odważnego człowieka o nazwisku Cortnay Penrose. Zamordowała też moich synów. Pora, by ktoś się z nią policzył. - Ktoś - powtórzył Salladhor Saan. Tak jest, ktoś. Ale nie ty. Jesteś słaby jak dziecko i żaden z ciebie wojownik. Błagam cię, zostań. Porozmawiamy chwilę, zjesz coś, a potem może pożeglujemy do Braavos i wynajmiemy Człowieka Bez Twarzy, żeby to uczynił, tak? Ale nie ty. Ty musisz tu posiedzieć i najeść się do syta.

Znacznie utrudnia mi zadanie, które już przedtem było niewiarygodnie trudne pomyślał ze znużeniem Davos. - Brzuch wypełnia mi zemsta, Salla. Nie ma w nim miejsca na pokarm. Pozwól mi odejść. Przez wzgląd na naszą przyjaźń, życz mi szczęścia i pozwól mi odejść. Salladhor Saan podniósł się ciężko. - Tak sobie myślę, że nie jesteś moim prawdziwym przyjacielem. Kiedy już nie będziesz żył, kto zawiezie twe prochy i kości twojej pani żonie, by jej

powiedzieć, że straciła męża i czterech synów? Tylko stary, smutny Salladhor Saan. Niech będzie i tak, mój dzielny rycerzu, biegnij do grobu. Zbiorę twoje kości do worka i oddam je twym synom, żeby mogli je nosić w mieszkach na szyi. - Skinął gniewnie dłonią o wszystkich palcach ozdobionych pierścieniami. - Idź, idź, idź, idź, idź. Davos nie chciał tak odchodzić. - Salla… - IDŹ. Albo lepiej zostań, ale jeśli chcesz iść, to idź. Davos poszedł.

Droga z „Obfitych Żniw” do bram Smoczej Skały była długa i samotna. Na portowych ulicach, gdzie jeszcze niedawno tłoczyli się żołnierze, marynarze i prostaczkowie, teraz nie było nikogo. Tam, gdzie przedtem musiał omijać kwiczące świnie i nagie dzieci, teraz biegały szczury. Nogi miał miękkie jak galareta. Trzykrotnie dopadł go kaszel tak silny, że musiał się zatrzymać, by wypocząć. Nikt mu nie pomógł, nikt nawet nie wyjrzał przez okno, żeby zobaczyć, co się dzieje. Okiennice były pozamykane, drzwi zaryglowane, a w ponad połowie domów widać było jakieś symbole żałoby. W górę Czarnego Nurtu pożeglowały tysiące, a wróciły

zaledwie setki - pomyślał Davos. Nie tylko moi synowie zginęli. Niech Matka zmiłuje się nad nimi wszystkimi. Gdy dotarł do zamkowych bram, przekonał się, że one również są zamknięte. Zaczął walić pięścią w nabijane żelaznymi ćwiekami drewno. Gdy nikt mu nie odpowiadał, przeszedł do kopniaków. Wreszcie na szczycie barbakanu pojawił się kusznik, który spojrzał na niego spomiędzy dwóch wysokich chimer. - Kto idzie?

Były przemytnik odchylił głowę do tyłu i otoczył usta dłońmi. - Ser Davos Seaworth. Chcę się widzieć z Jego Miłością. - Upiłeś się? Idź stąd i przestań łomotać w bramę. Salladhor Saan ostrzegał go. Davos spróbował w inny sposób. - W takim razie wyślij po mojego syna Devana. Jest królewskim giermkiem. Wartownik zmarszczył brwi. - Kim niby jesteś?

- Jestem Davos - krzyknął w odpowiedzi. - Cebulowy rycerz. Głowa zniknęła, by po chwili pojawić się znowu. - Idź stąd. Cebulowy rycerz zginął na rzece. Jego statek spłonął. - Jego statek spłonął - zgodził się Davos - ale on ocalał i teraz tu stoi. Czy kapitanem bramy nadal jest Jate? - Kto? - Jate Blackberry. On zna mnie dobrze. - Nigdy o nim nie słyszałem. Pewnie nie żyje.

- W takim razie lord Chyttering. - Tego znałem. Spłonął na Czarnym Nurcie. - Will Szrama? Hal Wieprz? - Obaj nie żyją - odpowiedział kusznik, lecz na jego twarzy pojawiło się nagle zwątpienie. - Zaczekaj tu. Znowu zniknął. Davos czekał. Zginęli, wszyscy zginęli - myślał przygnębiony, wspominając biały brzuch grubego Hala, który zawsze wystawał spod poplamionego

tłuszczem wamsu, długą bliznę, którą zostawił rybacki haczyk na twarzy Willa, Jate’a, który zawsze chylił czapki przed kobietami, wszystko jedno, czy miały pięć lat czy pięćdziesiąt, czy były wysoko czy nisko urodzone. Utonęli albo spłonęli, razem z moimi synami i z tysiącami innych. Poszli walczyć o tron w piekle. Kusznik nagle wrócił. - Idź do bramy wypadowej, to cię wpuszczą. Davos wykonał polecenie. Nie znał żadnego z wartowników, którzy otworzyli przed nim bramę. W rękach trzymali włócznie, a na piersiach mieli

wyszytego lisa wśród kwiatów, herb rodu Florentów. Zaprowadzili go nie do Kamiennego Bębna, jak się tego spodziewał, lecz pod łukiem Smoczego Ogona do Ogrodu Aegona. - Zaczekaj tu - polecił mu sierżant. - Czy Jego Miłość wie, że wróciłem? zapytał Davos. - Całuj mnie w dupę, skąd mam to wiedzieć? Powiedziałem, żebyś tu zaczekał. Mężczyzna oddalił się, zabierając ze sobą włóczników.

W Ogrodzie Aegona unosiła się przyjemna woń sosen. Davosa ze wszystkich stron otaczały wysokie, ciemne drzewa. Rosły tu dzikie róże i wysokie, cierniste żywopłoty, a na podmokłym miejscu także żurawiny. Dlaczego przyprowadzili mnie tutaj? zastanawiał się Davos. Usłyszał słaby dźwięk dzwoneczków i chichot dziecka. Z krzaków wyskoczył nagle błazen Plama, który uciekał ciężkim krokiem przed księżniczką Shireen. - Wracaj - krzyczała. - Plama, wracaj natychmiast.

Na widok Davosa błazen zatrzymał się gwałtownie. Dzwoneczki na ozdobionym porożem blaszanym hełmie zagrały ting-a-ling, ting-a-ling. - Krew głupka, krew króla, krew na dziewicy udach, ale łańcuchy dla gości i dla pana młodego, cuda, cuda, cuda zaśpiewał, przeskakując z nogi na nogę. Shireen omal go wtedy nie złapała, lecz w ostatniej chwili przeskoczył nad kępą orlic i zniknął między drzewami. Księżniczka popędziła za nim. Davos uśmiechnął się na ich widok. Odwrócił się, by kaszlnąć w rękawicę, lecz nagle z żywopłotu wybiegła z

trzaskiem kolejna postać, która wpadła wprost na niego, obalając na ziemię. Chłopak również się przewrócił, wstał jednak prawie natychmiast. - Skąd się tu wziąłeś? - zapytał, otrzepując się. Czarne jak noc włosy opadały mu na kołnierz, a jego oczy miały zdumiewająco niebieski kolor. Nie powinieneś wchodzić mi w drogę, kiedy biegnę. - Masz rację - zgodził się Davos. - Nie powinienem. Gdy dźwignął się na kolana, znowu dopadł go atak kaszlu.

- Źle się czujesz? - Chłopak ujął go za ramię i pomógł się podnieść. - Mam zawołać maestera? Davos potrząsnął głową. - To tylko kaszel. Przejdzie mi. Chłopak uwierzył mu na słowo. - Bawiliśmy się w potwory i dziewice wyjaśnił. - Ja byłem potworem. To dziecinna zabawa, ale moja kuzynka ją lubi. Jak się nazywasz? - Ser Davos Seaworth. Chłopiec obejrzał go z powątpiewaniem od stóp do głów.

- Jesteś pewien? Raczej nie wyglądasz po rycersku. - Jestem rycerzem od cebul, mój panie. Błękitne oczy zalśniły. - Tym od czarnego statku? - Znasz tę opowieść? - Przywiozłeś mojemu stryjowi Stannisowi ryby, zanim jeszcze się urodziłem, kiedy oblegał go lord Tyrell. - Chłopiec wyprostował się jak struna. Jestem Edric Storm - oznajmił. - Syn króla Roberta.

- Oczywiście. Davos domyślił się tego niemal natychmiast. Chłopak miał odstające uszy Florentów, ale włosy, oczy, żuchwa, kości policzkowe, wszystko to było charakterystyczne dla Baratheonów. - Znałeś mojego ojca? - zapytał Edric Storm. - Widywałem go wielokrotnie, podczas odwiedzin u twojego stryja na dworze, ale nigdy ze sobą nie rozmawialiśmy. - Nauczył mnie walczyć - oznajmił z dumą chłopiec. - Odwiedzał mnie

prawie co rok i czasem wspólnie ćwiczyliśmy. W ostatni dzień mojego imienia przysłał mi młot, taki sam jak jego, tylko mniejszy. Ale kazali mi go zostawić w Końcu Burzy. Czy to prawda, że mój stryj Stannis obciął ci palce? - Tylko ostatnie kostki. Mam palce, chociaż krótsze. - Pokaż mi. -Davos zdjął rękawicę i chłopiec przyjrzał się uważnie jego dłoni. - Nie skrócił ci kciuka?

- Nie. - Davos kaszlnął. - Kciuk mi zostawił. - Nie powinien obcinać ci palców zdecydował chłopak. - To było niegodne. - Byłem przemytnikiem. - Tak, ale przywiozłeś mu ryby i cebulę. - Lord Stannis za cebulę zrobił mnie rycerzem, a za przemyt obciął mi palce. Davos wciągnął z powrotem rękawicę. - Mój ojciec by tego nie zrobił. - Skoro tak mówisz, mój panie.

To prawda, że Robert był innym człowiekiem niż Stannis. Chłopak jest podobny do ojca. I do Renly’ego. Ta myśl napełniła go niepokojem. Chłopiec miał powiedzieć coś jeszcze, gdy nagle usłyszeli kroki. Davos odwrócił się. Ogrodową ścieżką zbliżał się ser Axell Florent z dwunastką strażników w pikowanych kurtkach. Na piersiach mieli wyszyte ogniste serce Pana Światła. Ludzie królowej - pomyślał Davos. Nagle znów dopadł go kaszel.

Ser Axell był niski i muskularny, miał beczułkowatą klatkę piersiową, masywne ramiona i krzywe nogi, a z uszu sterczały mu włosy. Stryj królowej od dziesięciu lat był na Smoczej Skale kasztelanem. Zawsze traktował Davosa uprzejmie, wiedząc, że cieszy się on łaskami lorda Stannisa. Tym razem jednak w jego głosie nie było uprzejmości ani ciepła. - Ser Davosie, nie utonąłeś. Jak to możliwe? - zapytał. - Cebula pływa na wodzie, ser. Przyszedłeś zaprowadzić mnie do króla?

- Nie, do lochu. - Ser Axell skinął na swoich ludzi. - Brać go. Zabierzcie mu sztylet. Chciał nim zabić naszą panią. JAIME Jaime pierwszy zauważył gospodę. Główny budynek stał tuż nad południowym brzegiem przy zakolu rzeki, a jego długie, niskie skrzydła rozciągały się wzdłuż wody, jakby chciały uściskać płynących w dół Czerwonych Wideł wędrowców. Dolną kondygnację zbudowano z szarego kamienia, a górną z bielonego drewna. Gospoda była kryta dachówką.

Widział też stajnię i porośniętą pnączami altanę. - Z kominów nie leci dym - wskazał, gdy się zbliżali - a w oknach nie pali się światło. - Kiedy ostatnio tędy przejeżdżałem, gospoda była otwarta - stwierdził ser Cleos Frey. Warzyli tu dobre ale. Może znajdziemy jeszcze trochę w piwnicy. - Mogą tu być ludzie - zauważyła Brienne. - Ukrywający się albo martwi. - Boisz się paru trupów, dziewko? -

zadrwił Jaime. Spojrzała na niego spode łba. - Nazywam się… - Brienne, wiem. Nie chciałabyś przespać się dziś w łóżku, Brienne? W gospodzie będzie bezpieczniej niż nad rzeką. Poza tym rozsądnie byłoby się dowiedzieć, co tu się stało. Nie odpowiedziała, lecz po chwili przesunęła rumpel, by skierować łódź ku starej drewnianej przystani. Ser Cleos zabrał się za zwijanie żagla. Gdy stuknęli lekko o nabrzeże, wyszedł z łodzi, by przywiązać cumę. Jaime

wygramolił się za nim, obciążony łańcuchami. Na końcu mola na żelaznym słupku kołysał się odrapany szyld. Namalowano na nim klęczącego króla, który złączył dłonie w hołdowniczym geście. Jaime zerknął na szyld tylko raz i roześmiał się w głos. - Nie moglibyśmy znaleźć lepszej gospody. - Czy jest w niej coś szczególnego? zapytała podejrzliwie dziewka. - To gospoda „Pod Klęczącym Mężczyzną”, pani - odpowiedział ser

Cleos. - Tu właśnie ostatni król północy klęknął przed Aegonem Zdobywcą, by złożyć mu hołd. Przypuszczam, że ten człowiek na szyldzie to właśnie on. - Torrhen poprowadził swe wojska na południe po klęsce dwóch królów na Polu Ognia - wyjaśnił Jaime. - Gdy jednak ujrzał smoka Aegona oraz liczebność jego zastępów, wybrał ścieżkę mądrości i ugiął skute lodem kolana. - Przerwał, słysząc rżenie. - W stajni są konie, przynajmniej jeden. - A

jeden mi wystarczy, żeby umknąć przed dziewką. - Sprawdźmy, kto jest w domu, zgoda? Nie czekając na odpowiedź, Jaime ruszył, pobrzękując łańcuchami, w stronę drzwi, oparł się o nie barkiem, otworzył nagłym pchnięciem… …i ujrzał przed sobą przygotowaną do strzału kuszę. Trzymał ją w rękach tęgi piętnastoletni chłopak. - Lew, ryba czy wilk? - zapytał. - Liczyliśmy na kapłona. - Jaime usłyszał, że jego towarzysze wchodzą do środka. -

Kusza to broń tchórzów. - Ale bełt i tak przebije ci serce. - Być może. Tyle że nim zdążysz ją naładować po raz drugi, mój kuzyn wypruje ci flaki na podłogę. - Nie strasz chłopaka - odezwał się ser Cleos. - Nie zrobimy nikomu krzywdy zapewniła dziewka. - Mamy pieniądze, żeby zapłacić za jadło i napoje. Wydobyła z sakiewki srebrnika. Chłopak popatrzył podejrzliwie na monetę, a potem na kajdany Jaime’a.

- Dlaczego go zakuliście? - Zabiłem kilku kuszników - wyjaśnił Jaime. - Macie ale? - Tak. - Młodzieniec opuścił kuszę o cal. - Zdejmijcie pasy do mieczy i rzućcie je na podłogę, to może damy wam jeść. - Ominął ich bokiem i wyjrzał przez okno o grubych romboidalnych szybach, by sprawdzić, czy na zewnątrz nie czeka więcej ludzi. - To żagiel Tullych. - Płyniemy z Riverrun. Brienne rozpięła zapinkę pasa, który

spadł z brzękiem na podłogę. Ser Cleos podążył za jej przykładem. Z drzwi do piwnicy wyszedł mężczyzna o pożółkłej, nalanej, pokrytej dziobami twarzy, który trzymał w dłoni ciężki, rzeźnicki tasak. - Jest was trójka? Starczy dla was koniny. Koń był stary i twardy, ale mięso jest jeszcze świeże. - Macie chleb? - zapytała Brienne. - Suchary i czerstwe placki owsiane. Jaime wyszczerzył zęby w uśmiechu. - To ci dopiero uczciwy oberżysta.

Wszyscy sprzedają czerstwy chleb i twarde mięso, ale mało który przyznaje to głośno. - Nie jestem oberżystą. Pochowałem go za domem, razem z je go kobietami. - Ty ich zabiłeś? - Czy powiedziałbym ci, gdybym to zrobił? - Mężczyzna splunął. - To pewnie była robota wilków albo może lwów, co za różnica? Żona i ja znaleźliśmy ich martwych. Po naszemu, to my jesteśmy teraz oberżystami. - A gdzie jest ta twoja żona? zainteresował się ser Cleos.

Mężczyzna spojrzał na niego, mrużąc podejrzliwie oczy. - A po co ci to wiedzieć? Tu jej nie ma… i was też tu zaraz nie będzie, chyba że spodoba mi się smak waszego srebra. Brienne rzuciła mu monetę. Złapał ją w locie, ugryzł i natychmiast schował. - Ma więcej - oznajmił chłopak z kuszą. - Pewnie, że ma. Chłopcze, zejdź na dół po cebulę. Młodzieniec zarzucił sobie kuszę na ramię, po raz ostatni omiótł ich

naburmuszonym spojrzeniem i zniknął w piwnicy. - To twój syn? - zapytał ser Cleos. - Tylko chłopiec, którego wzięliśmy z żoną na wychowanie. Mieliśmy dwóch synów, ale jednego zabiły lwy, a drugi umarł na dyzenterię. Matkę chłopca zamordowali Krwawi Komedianci. W dzisiejszych czasach człowiek potrzebuje kogoś, kto czuwa, gdy inni śpią. Wskazał tasakiem w kierunku stołów. Równie dobrze możecie usiąść. Na kominku nie palił się ogień, lecz

Jaime wybrał krzesło stojące najbliżej popiołów i wyciągnął pod stołem długie nogi. Każdemu ruchowi towarzyszył grzechot okowów. To irytujący dźwięk. Nim to wszystko się skończy, owinę te łańcuchy wokół gardła dziewki. Zobaczymy, jak to się jej spodoba. Mężczyzna, który nie był oberżystą, przypiekł nad ogniem trzy wielkie końskie steki i usmażył cebulę w tłuszczu z boczku. Niemal wynagrodziło im to czerstwe placki owsiane. Jaime i Cleos pili ale, a Brienne poprosiła o kubek jabłecznika. Chłopak

trzymał się na dystans. Siedział na beczce z jabłecznikiem, opierając na kolanach naładowaną kuszę. Kucharz nalał sobie kufel ale i usiadł obok nich. - Jakie macie wieści z Riverrun? zapytał ser Cleosa, uznając go za przywódcę. Ser Cleos zerknął na Brienne, nim udzielił mu odpowiedzi. - Zdrowie lorda Hostera podupada, ale jego syn obronił brody na Czerwonych Widłach przed Lannisterami. Stoczono

kilka bitew. - Tak jak wszędzie. Dokąd zmierzacie, ser? - Do Królewskiej Przystani. Ser Cleos otarł tłuszcz z warg. Ich gospodarz prychnął pogardliwie. - W takim razie wszyscy jesteście głupcami. Doszły mnie słuchy, że pod miejskimi murami stoi król Stannis. Powiadają, że ma sto tysięcy ludzi i magiczny miecz. Jaime zacisnął dłonie na łańcuchu, który łączył jego nadgarstki. Pociągnął za

niego mocno, żałując, że brak mu sił, by go rozerwać. Pokażę Stannisowi, gdzie może sobie wsadzić swój magiczny miecz. - Na waszym miejscu trzymałbym się z dala od królewskiego traktu - ciągnął mężczyzna. - Słyszałem, że jest tam gorzej niż źle. Pełno wilków, lwów i band wyjętych spod prawa ludzi, którzy polują na każdego, kto im się napatoczy. - Tacy nędznicy nigdy się nie ośmielą niepokoić uzbrojonych mężczyzn rzucił z pogardą ser Cleos. - Wybacz mi, proszę, ser, ale widzę tu

tylko jednego uzbrojone go mężczyznę, który podróżuje w towarzystwie kobiety, i zakutego w łańcuchy więźnia. Brienne przeszyła go złowrogim spojrzeniem. Dziewka nie lubi, kiedy jej przypominać, że jest dziewką pomyślał Jaime, po raz kolejny szarpiąc łańcuchy. Ogniwa były zimne i twarde, a żelazo nieustępliwe. Okowy starły mu skórę z nadgarstków. - Chcę popłynąć Tridentem aż do morza - oznajmiła dziewka ich gospodarzowi. -W Stawie Dziewic znajdziemy konie i pojedziemy przez Duskendale i Rosby.

W ten sposób powinniśmy ominąć tereny najgorszych walk. Mężczyzna potrząsnął głową. - Rzeką nie dotrzecie do Stawu Dziewic. Niecałe trzydzieści mil stąd spalono i zatopiono parę łodzi. Na wrakach osadza się muł. Mają tam kryjówkę bandyci, którzy napadają na każdego, kto próbuje się tamtędy przedostać. Niżej, wokół Skaczących Kamieni i Wyspy Czerwonego Jelenia, jest tak samo. W tych okolicach widywano też lorda błyskawicę. Przechodzi przez rzekę, kiedy tylko zechce, jeździ to tu, to tam, nigdzie nie

zatrzymując się dłużej. - A kto to jest lord błyskawica? zainteresował się ser Cleos Frey. - Lord Beric, jeśli łaska, ser. Zwą go tak, bo zawsze uderza niespodziewanie, jak błyskawica z jasnego nieba. Powiadają, że nie można go zabić. Wszyscy ludzie giną, jeśli przebić ich mieczem - pomyślał Jaime. - Czy nadal towarzyszy mu Thoros z Myr? - zapytał. - Tak. Czerwony czarodziej. Słyszałem, że włada niezwykłymi mocami.

Z pewnością posiadał moc dorównania w piciu Robertowi Baratheonowi, a niewielu było takich, którzy mogli to o sobie powiedzieć. Jaime słyszał kiedyś, jak Thoros mówił królowi, że został czerwonym kapłanem dlatego, iż na ich szatach nie widać plam po winie. Robert śmiał się tak serdecznie, że opluł ale jedwabny płaszcz Cersei. - Nie chcę bynajmniej zgłaszać obiekcji - odezwał się - ale być może Trident nie jest najbezpieczniejszą trasą. - Też tak sądzę - zgodził się oberżysta. -

Nawet jeśli uda się wam ominąć Wyspę Czerwonego Jelenia i uniknąć spotkania z lordem Berikiem i czerwonym czarodziejem, przed wami jest jeszcze rubinowy bród. Z tego, co ostatnio słyszałem, panowały nad nim wilki lorda pijawki, ale to było jakiś czas temu. Teraz mogą tam z powrotem być lwy albo lord Beric czy ktoś inny. - Może też nie być nikogo zasugerowała Brienne. - Jeśli chcesz ryzykować własną skórę, nie będę cię zatrzymywał, pani… ale na twoim miejscu zostawiłbym rzekę i ruszył lądem na skróty. Jeżeli będziecie unikać głównych dróg i nocą kryć się

pod drzewami… no cóż, i tak nie chciałbym z wami jechać, ale będziecie mieli szanse. Wyrośnięta dziewka zrobiła niepewną minę. - Musielibyśmy mieć wierzchowce. - Tu są konie - wskazał Jaime. Słyszałem jednego w stajni. - To prawda, mamy konie - zgodził się oberżysta, który nie był oberżystą. - Tak się składa, że trzy. Ale nie są na sprzedaż. Jaime nie mógł się nie roześmiać.

- Pewnie, że nie. Ale i tak je nam pokażesz. Brienne skrzywiła się wściekle, lecz mężczyzna, który nie był oberżystą, popatrzył jej spokojnie w oczy. - No to je pokaż - zgodziła się po chwili z niechęcią i wszyscy wstali od stołu. Sądząc po smrodzie, stajni nie czyszczono od dawna. Wśród słomy roiły się setki wielkich, czarnych much, które przelatywały, bzycząc, od boksu do boksu i łaziły po leżących wszędzie stertach nawozu, choć widać tu było tylko trzy konie. Stanowiły dziwnie niedobraną trójkę: ociężały, brązowy

koń od pługa, bardzo stary biały wałach ślepy na jedno oko i rycerska klacz, jabłkowita i narowista. - Nie są na sprzedaż za żadną cenę oznajmił ich samozwańczy właściciel. - Skąd je wziąłeś? - zainteresowała się Brienne. - Pociągowy stał w stajni, kiedy przyszliśmy z żoną do gospody odpowiedział mężczyzna - razem z tym, którego przed chwilą jedliście. Wałach przybłąkał się pewnej nocy, a klacz złapał chłopiec. Biegała swobodnie z siodłem i uzdą.

Chodźcie, pokażę wam. Siodło, które zademonstrował, było inkrustowane srebrem. Derkę zdobiła ongiś różowo-czarna szachownica, teraz jednak materiał zrobił się niemal jednolicie brązowy. Jaime nie poznawał jego oryginalnych kolorów, potrafił jednak rozpoznać plamy krwi. - No cóż, właściciel raczej się po nią nie zgłosi. - Obejrzał nogi klaczy i policzył zęby wałacha. - Za kobyłę daj mu sztukę złota, jeśli doda siodło poradził Brienne. - Za konia od pługa srebrnika. Za tego białego powinien nam dopłacić.

- Nie mów nieuprzejmie o swym koniu, ser. - Dziewka otworzyła sakiewkę, którą dostała od lady Catelyn, i wyjęła z niej trzy złote monety. - Dam ci za nie po smoku. Zamrugał powiekami, wyciągając rękę po złoto, potem jednak zawahał się i cofnął dłoń. - No, nie wiem. Nie dosiądę złotego smoka, jeśli będę musiał uciekać. Ani nie zjem go, gdy będę głodny. - Dodamy ci naszą łódź zaproponowała. - Będziesz mógł

pożeglować w górę albo w dół rzeki, jak wolisz. - Daj mi posmakować tego złota. Mężczyzna wziął w rękę jedną z monet i ugryzł ją. Hm. Wygląda na prawdziwą. Trzy smoki i łódź? - To rozbój w biały dzień, dziewko ostrzegł ją spokojnym tonem Jaime. - Dodaj jeszcze zapasy - zażądała Brienne, ignorując więźnia. Cokolwiek możesz nam odstąpić. - Mamy placki owsiane. - Mężczyzna

porwał z jej dłoni pozostałe dwa smoki i zabrzęczał nimi w pięści, uśmiechając się na ten dźwięk. - I solone, wędzone ryby też, ale to będzie kosztowało srebrnika. Nocleg też nie jest za darmo. Na pewno zechcecie zostać na noc. - Nie - odpowiedziała natychmiast Brienne. Mężczyzna zmarszczył brwi. - Kobieto, nie możecie ruszyć nocą przez obcą okolicę na koniach, których nie znacie. Na pewno zbłądzicie na moczary albo wierzchowce połamią nogi.

- Księżyc będzie dziś świecił jasno sprzeciwiła się Brienne. - Znajdziemy drogę bez trudu. Gospodarz rozważył jej słowa. - Jeśli nie macie srebra, to wystarczy parę miedziaków. Dostaniecie łóżka i koce, żeby nie zmarznąć. Nie chcę, żebyście pomyśleli, że wyrzucam wędrowców. - To uczciwa propozycja - wtrącił ser Cleos. - Koce są świeżo prane. Moja żona zrobiła to, nim musiała sobie pójść. Nie znajdziecie na nich ani jednej pchły,

macie na to moje słowo. Ponownie zabrzęczał monetami, uśmiechając się szeroko. Ser Cleos wyraźnie dał się skusić. - Wszystkim nam przydałoby się przespać w porządnym łóżku, pani przekonywał Brienne. - Jeśli wypoczniemy, rankiem będziemy mogli jechać szybciej. Popatrzył na kuzyna, szukając jego poparcia. - Nie, kuzynku, dziewka ma rację. Musimy dotrzymać obietnicy i czekają

nas długie mile drogi. Musimy ruszać. - Ale sam powiedziałeś… - zaczął Cleos. - To było wtedy. - Kiedy myślałem, że w gospodzie nikogo nie ma. - Teraz mam pełen brzuch i jazda w świetle księżyca nie sprawi mi trudności. Uśmiechnął się do dziewki. - Ktoś jednak będzie musiał coś zrobić z tymi okowami, chyba że zamierzasz przerzucić mnie przez tego konia od pługa jak worek mąki. Trudno jest jeździć konno z nogami skutymi w kostkach. Brienne spojrzała z zasępioną miną na

łańcuch. Mężczyzna, który nie był oberżystą, potarł podbródek. - Za stajnią jest kuźnia. - Pokaż mi ją - zażądała Brienne. - Tak - zgodził się Jaime. - Im szybciej, tym lepiej. Tu jest stanowczo za dużo końskiego gówna, jak na mój gust. Bardzo bym nie chciał w nie wdepnąć. Przeszył dziewkę ostrym spojrzeniem, zastanawiając się, czy jest wystarczająco bystra, by zrozumieć, co chciał jej powiedzieć. Miał nadzieję, że rozkuje mu też ręce,

wciąż jednak była nieufna. Przecięła łańcuch, którym skuto mu nogi, w połowie długości. Potrzebowała na to dwunastu uderzeń młota kowalskiego o tępy koniec dłuta. Zasugerował, by zrobiła to samo z drugim łańcuchem, zignorowała go jednak. - Sześć mil w dół rzeki stąd znajdziecie spaloną wioskę - poinformował ich gospodarz, pomagając im osiodłać konia i zapakować rzeczy. Tym razem zwracał się ze swymi radami do Brienne. - Są tam rozstaje. Jeśli skręcicie na południe, dotrzecie do kamiennej wieży ser Warrena. Jej właściciel zginął, więc nie wiem, kto tam teraz siedzi, ale lepiej unikać tego

miejsca. Radzę pojechać na południowy wschód, leśnym duktem. - Tak zrobimy - zgodziła się. - Masz moją wdzięczność. I, co ważniejsze, ma twoje złoto. Jaime zachował jednak tę myśl dla siebie. Miał już serdecznie dość lekceważenia, z jakim traktowała go ta wielka, brzydka krowa. Brienne dosiadła konia od pługa, a klacz przydzieliła ser Cleosowi. Spełniła swą groźbę i dała Jaime’owi jednookiego wałacha, co położyło kres jego marzeniom, że da wierzchowcowi porządnego kopniaka i zostawi dziewkę

daleko za sobą. Mężczyzna i chłopiec wyszli z gospody, by ich pożegnać. Mężczyzna życzył im szczęścia i poprosił, by wrócili w lepszych czasach, a chłopak stał bez słowa, ściskając kuszę pod pachą. - Lepiej weź włócznię albo drewniany młot - zasugerował mu Jaime. - Z nimi pójdzie ci łatwiej. Młodzieniec popatrzył na niego nieufnie. Nici z przyjacielskiej rady pomyślał Jaime. Wzruszył ramionami i pogonił konia, nie oglądając się za siebie.

Ser Cleos ani na moment nie przestawał utyskiwać, żałując utraconych piernatów. Jechali na wschód, wzdłuż skąpanej w księżycowym blasku rzeki. Czerwone Widły były tu bardzo szerokie, ale płytkie, a ich błotniste brzegi porastała trzcina. Biedna, stara chabeta wlokła się cierpliwie naprzód, choć miała tendencję do skręcania w stronę zdrowego oka. Mimo to Jaime cieszył się, że znowu dosiadł konia. Nie jeździł konno od chwili, gdy łucznicy Robba Starka zabili pod nim rumaka w Szepczącym Lesie.

Kiedy dotarli do spalonej wioski, mieli do wyboru równie mało atrakcyjne szlaki, wąskie drogi zryte koleinami, pozostawionymi przez wozy wieśniaków transportujące zboże do rzeki. Jedna droga skręcała na południowy wschód i szybko znikała między drzewami, które widzieli w oddali, natomiast druga, prostsza i bardziej kamienista, wiodła na południe. Brienne popatrzyła na nie chwilę, po czym skierowała konia na ten drugi szlak. Jaime był miło zaskoczony. On postąpiłby tak samo. - Przecież oberżysta ostrzegał nas przed tą drogą - sprzeciwił się ser Cleos.

- To nie był oberżysta. - Brienne garbiła się nieładnie w siodle, wydawało się jednak, że siedzi w nim pewnie. - Za bardzo się interesował, którędy pojedziemy, a ten las… w takich okolicach często grasują zbójcy. Mógł nas skierować prosto w pułapkę. - Bystra z ciebie dziewka. - Jaime uśmiechnął się do kuzyna. - Śmiem twierdzić, że nasz gospodarz ma w tej okolicy przyjaciół. To ich wierzchowcom stajnia zawdzięczała swój niepowtarzalny aromat. - Z tą rzeką też mógł kłamać, żebyśmy się przesiedli na konie - dodała dziewka - ale nie mogłam podejmować

takiego ryzyka. Przy rubinowym brodzie i na rozstajach dróg na pewno stacjonują żołnierze. Może i jest brzydka, ale wcale nie taka głupia. Jaime uśmiechnął się do niej z niechęcią. Już z oddali dostrzegli czerwonawe światło bijące z górnych okien kamiennej wieży. Brienne skręciła na pola. Wrócili na trakt dopiero wtedy, gdy warownia została już daleko z tyłu. Minęło pół nocy, nim dziewka zgodziła się, że mogą bezpiecznie urządzić

postój. Wszyscy troje ledwo już się trzymali w siodłach. Schronili się w małym dębowo-jesionowym gaju, przy ospale toczącym swe wody strumieniu. Dziewka nie pozwoliła rozpalić ognia, mieli więc na późną kolację tylko placki owsiane i solone ryby. Noc była dziwnie spokojna. Wysoko na czarnym jak filc niebie stał księżyc w kwadrze, otoczony gwiazdami. Z dali dobiegało wycie wilków. Jeden z wierzchowców zarżał nerwowo. Poza tym nie było słychać żadnych dźwięków. Tego miejsca nie dotknęła wojna – pomyślał Jaime. Cieszył się, że tu jest, cieszył

się, że żyje, cieszył się, że wraca do Cersei. - Ja wezmę pierwszą wartę - oznajmiła Brienne ser Cleosowi. Frey po chwili zasnął, pochrapując cicho. Jaime siedział wsparty o pień dębu, zastanawiając się, co w tej chwili robią Cersei i Tyrion. - Masz rodzeństwo, pani? - zapytał. Brienne popatrzyła na niego podejrzliwie. - Nie. Jestem jedynym s… dzieckiem swego ojca.

Zachichotał. - Chciałaś powiedzieć „synem”. Czy ojciec uważa cię za syna? Trzeba przyznać, że dziwna z ciebie córka. Odwróciła się od niego bez słowa, zaciskając mocno dłoń na rękojeści miecza. Cóż to za nieszczęsne stworzenie. W jakiś dziwny sposób przypominała mu Tyriona, choć na pierwszy rzut oka wydawałoby się, że trudno by znaleźć dwoje bardziej różniących się od siebie ludzi. Być może to myśl o bracie sprawiła, że powiedział:

- Nie chciałem cię obrazić, Brienne. Wybacz mi. - Twoich zbrodni nie można wybaczyć, Królobójco. - Znowu ten przydomek. - Jaime szarpnął bezsilnie łańcuchy. - Skąd w tobie taka złość na mnie? Nic mi nie wiadomo, bym wyrządził ci jakąś krzywdę. - Skrzywdziłeś innych. Tych, których poprzysiągłeś strzec. Słabych, niewinnych… - …króla? - Wszystko zawsze wracało do Aerysa. - Nie próbuj osądzać tego,

czego nie rozumiesz, dziewko. - Mam na imię… - Brienne, wiem. Czy ktoś ci już kiedyś mówił, że jesteś tak samo nudna jak brzydka? - Nie sprowokujesz mnie do gniewu, Królobójco. - Och, jeśli będzie mi się chciało spróbować, to być może mi się uda. - Dlaczego złożyłeś tę przysięgę? zapytała. - Po co przywdziewałeś biały płaszcz, jeśli zamierzałeś zdradzić wszystko, co sobą reprezentuje?

Po co? Czy mógł jej udzielić jakiejś odpowiedzi, którą by zrozumiała? - Byłem piętnastoletnim chłopcem. Dla kogoś tak młodego to wielki zaszczyt. - To nie jest żadna odpowiedź - rzuciła wzgardliwie. Prawda nie przypadłaby ci do gustu. Rzecz jasna, wstąpił do Gwardii Królewskiej z miłości. Ich ojciec sprowadził Cersei na dwór, gdy miała dwanaście lat, planując dla niej królewskie małżeństwo. Odrzucał wszystkich kandydatów do jej ręki, woląc trzymać ją przy sobie w Wieży

Namiestnika. W miarę jak dorastała, stawała się coraz piękniejsza i bardziej kobieca. Z pewnością czekał, aż książę Viserys osiągnie odpowiedni wiek albo może liczył na to, że żona Rhaegara umrze w połogu. Elia z Dorne nigdy nie cieszyła się dobrym zdrowiem. Jaime spędził tymczasem cztery lata jako giermek ser Sumnera Crakehalla i zdobył ostrogi w walce z Bractwem z Królewskiego Lasu. Gdy jednak po drodze do Casterly Rock odwiedził na chwilę Królewską Przystań - głównie po to, by zobaczyć się z siostrą - Cersei wyszeptała mu na osobności, że lord

Tywin zamierza go ożenić z Lysą Tully i posunął się już nawet do tego, że zaprosił lorda Hostera do miasta, by omówić z nim sprawę posagu. Jeśli jednak Jaime przywdzieje biel, będzie mógł zawsze być blisko niej. Stary ser Harlan Grandison zmarł podczas snu, jak przystało człowiekowi mającemu w herbie śpiącego lwa. Aerys z pewnością będzie chciał przyjąć na jego miejsce młodego mężczyznę. Czemu ryczący lew nie miałby zastąpić śpiącego? - Ojciec nigdy się na to nie zgodzi zaoponował Jaime. - Król nie będzie go pytał o zdanie. A

gdy już złożysz przysięgę, ojciec nie będzie się mógł sprzeciwić, nie otwarcie. Aerys kazał wyrwać język ser Ilynowi Payne’owi tylko za to, że przechwalał się, iż to namiestnik naprawdę rządzi Siedmioma Królestwami. Payne był kapitanem straży namiestnika, a mimo to ojciec nie odważył się protestować. Teraz również nic nie zrobi. - Ale - sprzeciwił się Jaime - jest jeszcze Casterly Rock… - Chcesz Casterly Rock czy mnie? Pamiętał tę noc tak, jakby to było

wczoraj. Spędzili ją w starej gospodzie przy Węgorzowym Zaułku, z dala od wścibskich oczu. Cersei przyszła do niego ubrana jak prosta dziewka służebna, co z jakiegoś powodu podnieciło go jeszcze silniej. Nigdy nie widział, by była bardziej namiętna. Za każdym razem, gdy udało mu się zasnąć, budziła go na nowo. Rankiem Casterly Rock wydawało mu się niewielką ceną za szansę, by zawsze być blisko niej. Zgodził się, a Cersei obiecała, że załatwi resztę. Po upływie księżyca do Casterly Rock

przyleciał królewski kruk z wiadomością, że Jaime’a wybrano do Gwardii Królewskiej. Rozkazano mu stawić się przed królem podczas wielkiego turnieju w Harrenhal. Miał tam złożyć przysięgę i przywdziać biały płaszcz. Inwestytura uratowała Jaime’a przed Lysą Tully, poza tym jednak nic nie poszło zgodnie z planem. Ojciec nigdy w życiu nie był bardziej wściekły. Nie mógł sprzeciwić się otwarcie - Cersei miała rację - zrzekł się jednak tytułu namiestnika pod jakimś błahym pretekstem i wrócił do Casterly Rock, zabierając ze sobą córkę. Zamiast być razem, Cersei i Jaime zamienili się

miejscami. Został na dworze sam, pilnując obłąkanego króla, podczas gdy czterech mniej wartych od jego ojca mężczyzn po kolei tańczyło na nożach w jego uwierających ich butach. Namiestnicy wznosili się i spadali tak szybko, że Jaime pamiętał ich herby lepiej niż twarze. Namiestnika z rogiem obfitości i namiestnika z tańczącymi gryfami wygnano, a namiestnika z buzdyganem i sztyletem zanurzono w dzikim ogniu i spalono żywcem. Ostatni był lord Rossart, który miał w herbie płonącą pochodnię. Nie był to szczęśliwy wybór, biorąc pod uwagę los jego poprzednika, lecz alchemika wyniesiono tak wysoko głównie dlatego, że kochał ogień równie mocno

jak król. Trzeba było utopić Rossarta, zamiast wypruwać mu flaki. Brienne nadal czekała na odpowiedź. - Jesteś za młoda, byś mogła znać Aerysa Targaryena… - zaczął Jaime. Nie chciała tego słuchać. - Aerys był szalony i okrutny, nikt temu nie przeczy. Mimo to pozostawał królem, ukoronowanym i namaszczonym. A ty przysiągłeś go bronić. - Wiem, co przysiągłem. - I co uczyniłeś.

Spoglądała na niego z góry, sześć stóp piegowatej, zasępionej dezaprobaty o końskich zębach. - Tak, i co uczyniłaś ty. Jeśli to, co słyszałem, jest prawdą, oboje jesteśmy królobójcami. - Nie skrzywdziłam Renly’ego. Zabiję każdego, kto mnie o to oskarży. - W takim razie zacznij od Cleosa. Sądząc z jego słów, będziesz musiała zgładzić całą masę ludzi. - To kłamstwo. Lady Catelyn była przy tym, jak zamordowano Jego Miłość.

Widziała to na własne oczy. To był cień. Świece zgasły i zrobiło się zimno, a potem polała się krew… - Znakomicie. - Jaime wybuchnął śmiechem. - Muszę przyznać, że jesteś bystrzejsza ode mnie. Kiedy znaleźli mnie stojącego nad martwym królem, nie przyszło mi do głowy, żeby zawołać: „Nie, nie, to nie ja zrobiłem, to był cień, straszny, zimny cień”. Znowu się roześmiał. - Powiedz mi prawdę, jak królobójca królobójcy. Czy Starkowie zapłacili ci za poderżnięcie mu gardła, czy to był Stannis? A może Renly tobą wzgardził? Albo zawróciła ci w głowie miesięczna krew? Nie wolno dawać miecza krwawiącej

dziewce. Przez chwilę Jaime’owi zdawało się, że Brienne go uderzy. Krok bliżej, a wyrwę ten sztylet z futerału i zatopię go w jej macicy. Wsparł się na jednej nodze, gotowy skoczyć w górę, lecz dziewka nie ruszyła się z miejsca. - Być rycerzem to rzadki i cenny dar stwierdziła. - Zwłaszcza rycerzem Gwardii Królewskiej. Tylko niewielu go otrzymuje, a ty nim wzgardziłeś i go zbrukałeś. Dar, którego rozpaczliwie pragniesz, dziewko, ale nigdy go nie dostaniesz.

- Zasłużyłem na tytuł rycerski. Niczego mi nie dano. Wygrałem walkę zbiorową na turnieju, kiedy miałem trzynaście lat i byłem jeszcze giermkiem. W wieku piętnastu lat walczyłem z Bractwem Królewskiego Lasu u boku ser Arthura Dayne’a, który zrobił mnie rycerzem na polu bitwy. To biały płaszcz mnie zbrukał, nie na odwrót. Oszczędź mi swej zazdrości. To bogowie zapomnieli dać ci kutasa, nie ja. Brienne przeszyła go pełnym wzgardy spojrzeniem. Z radością porąbałaby mnie na kawałki, gdyby nie jej drogocenna przysięga - pomyślał. I bardzo dobrze. Dość już mam mdłych uprzejmości i dziewczyńskich osądów.

Dziewka oddaliła się bez słowa i Jaime zwinął się pod płaszczem, licząc na to, że przyśni mu się Cersei. Gdy jednak zamknął oczy, ujrzał Aerysa Targaryena, który spacerował samotnie po sali tronowej, skubiąc krwawiące, pokryte strupami dłonie. Ten dureń wiecznie się kaleczył o ostrza i zadziory Żelaznego Tronu. Jaime zakradł się do komnaty przez królewskie drzwi. Miał na sobie złotą zbroję, a w ręce trzymał miecz. Złotą zbroję, nie białą, ałe o tym nikt nigdy nie pamięta. Szkoda, że nie zdjąłem też tego cholernego

płaszcza. Gdy Aerys ujrzał krew na mieczu, chciał wiedzieć, czy to krew lorda Tywina. - Chcę, żeby ten zdrajca zginął. Chcę jego głowy. Przynieś mi jego głowę albo spłoniesz razem z całą resztą. Ze wszystkim zdrajcami. Rossart mówi, że przedarli się już przez mury! Przygotował im gorące powitanie. Czyja to krew? Czyja? - Rossarta - odpowiedział Jaime. - Aerys wytrzeszczył fioletowe oczy i rozdziawił w szoku królewskie usta.

Stracił panowanie nad kiszkami, odwrócił się i pobiegł w stronę Żelaznego Tronu. Pod pustymi oczodołami wiszących na ścianie czaszek Jaime ściągnął ze schodów ostatniego smoczego króla, który kwiczał jak świnia i śmierdział jak wychodek. Wystarczyło jedno cięcie w gardło, by skończyć sprawę. Tak łatwo - pomyślał wtedy. Król powinien umierać trudniej. Rossart przynajmniej próbował się bronić, choć trzeba przyznać, że walczył jak alchemik. To dziwne, że nikt nigdy nie pyta, kto zabił Rossarta… ałe oczywiście on był nikim. Nisko urodzony namiestnik na dwa tygodnie, jeszcze jeden szalony

kaprys obłąkanego króla. Ser Elys Westerling, lord Crakehall i inni rycerze jego ojca wpadli do komnaty akurat na czas, by zobaczyć koniec, Jaime nie mógł więc zniknąć i pozwolić, by jakiś samochwała ukradł mu zasługę albo winę. Gdy tylko zobaczył, jak na niego patrzą, natychmiast zrozumiał, że będzie to wina… choć być może po prostu się bali. Lannister czy nie, był jednym z siedmiu Aerysa. - Zamek i miasto należą do nas, ser oznajmił Roland Crakehall. Było to tylko w połowie prawdą. Targaryeńscy lojaliści nadal ginęli w zbrojowni i na

serpentynowych schodach, Gregor Clegane i Amory Lorch wspinali się na mury Warowni Maegora, a Ned Stark wkraczał już ze swymi ludźmi z północy przez Królewską Bramę, Crakehall nie mógł jednak o tym wiedzieć. Nie wydawał się zaskoczony widokiem martwego Aerysa. Jaime był synem lorda Tywina na długo przed tym, nim wstąpił do Gwardii Królewskiej. - Powiedzcie im, że obłąkany król nie żyje - rozkazał. - Tych, którzy się poddadzą, oszczędźcie i weźcie do niewoli. - Czy mam ogłosić kogoś królem? zapytał Crakehall. Jaime bez trudu

zrozumiał sens jego pytania: czy to ma być twój ojciec, Robert Baratheon, czy może chcesz ukoronować nowego smoczego króla? Pomyślał przez chwilę o młodym Viserysie, który uciekł na Smoczą Skałę, i o synu Rhaegara Aegonie, który ukrył się z matką w Warowni Maegora. Nowy Targaryen na tronie i mój ojciec jako jego namiestnik. Wilki zawyją pod niebiosa, a lord burzy zadławi się z wściekłości. Czuł przez chwilę pokusę, potem jednak spojrzał na leżące na podłodze ciało i otaczającą je kałużę posoki. Jego krew płynie w żyłach ich obu - pomyślał. - Ogłaszaj sobie, kogo zechcesz odpowiedział Crakehallowi, po czym

wdrapał się na schody i zasiadł na Żelaznym Tronie z mieczem na kolanach, chcąc zobaczyć, kto przyjdzie przejąć władzę nad królestwem. Okazało się, że był to Eddard Stark. Ty również nie miałeś prawa mnie osądzać, Stark. Potem jego sny wypełnili płonący zmarli, spowici w migotliwy, zielony ogień. Jaime tańczył pośród nich, trzymając w dłoni złoty miecz, lecz każdego, którego powalił, zastępowało dwóch nowych. Brienne obudziła go kopniakiem w żebra. Na świecie wciąż było ciemno, a

na domiar złego zaczęło padać. Pożywili się plackami owsianymi, soloną rybą i odrobiną jeżyn, które wcześniej znalazł ser Cleos, a potem dosiedli koni, nim jeszcze wzeszło słońce. TYRION Wchodząc do pomieszczenia, eunuch nucił coś niemelodyjnie pod nosem. Miał na sobie fałdziste szaty z jedwabiu koloru brzoskwini i pachniał cytrynami. Na widok siedzącego przy kominku Tyriona zatrzymał się nagle i znieruchomiał. - Mości Tyrionie - odezwał się falsetem

podkreślanym przez nerwowy chichot. - A więc jednak mnie pamiętasz? Zaczynałem się już zastanawiać. - Bardzo się cieszę, że wróciłeś do pełni sił. - Varys zademonstrował swój najbardziej służalczy uśmieszek. Przyznaję jednak, że nie spodziewałem się zastać cię w moich skromnych progach. - Rzeczywiście są skromne. Niezwykle skromne. - Tyrion zaczekał, aż jego ojciec wezwie Varysa, po czym zakradł się tu z niezapowiedzianą wizytą. Komnaty eunucha były małe i ascetycznie urządzone, trzy przytulne

pokoiki bez okien ukryte pod północnym murem. - Miałem nadzieję odkryć tu wielkie kosze pełne tajemnic, które dostarczą mi rozrywki, gdy będę na ciebie czekał, ale nie znalazłem nawet papierka. - Szukał też tajnych przejść, wiedząc, że Pająk potrafi poruszać się po zamku niepostrzeżenie, lecz w tym również nie odniósł sukcesu. - Bogowie, zmiłujcie się, w twoim dzbanie była woda - ciągnął cela, w której śpisz, jest wąska jak trumna, a to łoże… czy naprawdę jest z kamienia, czy tylko tak mi się zdaje?

Varys zamknął za sobą drzwi i zasunął rygiel. - Dokucza mi ból pleców, panie. Dlatego wolę spać na twardym. - Sądziłem, że lubisz piernaty. - Jestem człowiekiem pełnym niespodzianek. Czy gniewasz się na mnie za to, że opuściłem cię po bitwie? - Dzięki temu mogę cię uważać za członka rodziny. - Nie zrobiłem tego z braku miłości, mój dobry panie. Mam bardzo delikatną naturę, a twoja blizna wygląda

naprawdę okropnie… - Zadrżał demonstracyjnie. - Twój biedny nos… Tyrion potarł z irytacją strup. - Może powinienem sobie sprawić nowy, zrobiony ze złota. Jaki nos byś mi radził, Varysie? Taki jak twój, żebym mógł łatwiej zwęszyć tajemnice? A może powinienem powiedzieć złotnikowi, że chcę mieć taki nos jak mój ojciec? - Uśmiechnął się. - Mój szlachetny ojciec pracuje tak ciężko, że prawie wcale go nie widuję. Powiedz mi, czy to prawda, że przywrócił wielkiego maestera Pycelle’a do małej rady?

- Prawda, panie. - Czy za to również muszę podziękować mojej słodkiej siostrze? Pycelle był narzędziem w rękach Cersei. Tyrion pozbawił go urzędu, brody i godności, a potem zamknął w ciemnicy. - Bynajmniej, panie. Podziękuj raczej arcymaesterom ze Starego Miasta, którzy zażądali jego przywrócenia, powołując się na prawo mówiące, że tylko konklawe może mianować kogoś wielkim maesterem bądź odebrać mu ten tytuł.

Cholerni durnie - pomyślał Tyrion. - Chyba sobie przypominam, że kat Maegora Okrutnego odebrał swym toporem tytuł aż trzem. - To prawda - zgodził się Varys. - A drugi Aegon rzucił wielkiego maestera Gerardysa na pożarcie swemu smokowi. - Niestety, nie mam na podorędziu żadnych smoków. Pewnie trzeba było zanurzyć Pycelle’a w dzikim ogniu, a potem go podpalić. Czy wtedy Cytadela byłaby zadowolona? - No cóż, to byłoby bardziej zgodne z

tradycją. - Eunuch zachichotał. - Na szczęście, przewagę zdobyły mądrzejsze głowy, konklawe pogodziło się z faktem dymisji Pycelle’a i zajęło wyborem jego następcy. Najpierw starannie rozważyło kandydaturę maestera Turquina, syna szewca, oraz maestera Errecka, bękarta wędrownego rycerza, co miało dowieść, że w zakonie zdolności znaczą więcej niż urodzenie, potem jednak większość skłoniła się do planu przysłania nam maestera Gormona, Tyrella z Wysogrodu. Kiedy powiedziałem o tym twemu panu ojcu, natychmiast przystąpił do działania. Tyrion wiedział, że konklawe spotyka

się w Starym Mieście za zamkniętymi drzwiami i jego obrady są tajne. To znaczy, że ptaszki Varysa działają również w Cytadeli. - Rozumiem. Ojciec postanowił zerwać różę, nim ta zdąży zakwitnąć. - Nie mógł się powstrzymać od chichotu. Pycelle to nędzna kreatura. Ale lepsza kreatura Lannisterów od kreatury Tyrellów, prawda? - Wielki maester Pycelle zawsze był wiernym przyjacielem waszego rodu zauważył przymilnym tonem Varys. - Być może pocieszy cię wiadomość, że ser

Borosowi Blountowi również przywrócono pozycję. Cersei pozbawiła ser Borosa białego płaszcza za to, że nie zginął w obronie Tommena, gdy Bronn porwał chłopca po drodze do Rosby. Blount nie był przyjacielem Tyriona, lecz po tym, co zaszło, zapewne nienawidził Cersei niemal równie mocno. Dobre i to. - Blount to tchórz i samochwała stwierdził miłym głosem. - Naprawdę? Ojej. Niemniej tradycja mówi, że służba w Gwardii Królewskiej jest dożywotnia. Być może w przyszłości ser Boros wykaże się

większą odwagą. Z pewnością będzie bardzo wierny. - Mojemu ojcu - wskazał Tyrion. - Skoro już mówimy o Gwardii Królewskiej… zastanawiam się, czy ta twoja cudownie zaskakująca wizyta może mieć coś wspólnego z poległym bratem ser Borosa, dzielnym ser Mandonem Moore’em? - Eunuch pogłaskał się po upudrowanym policzku. - Twój człowiek Bronn bardzo się nim ostatnio interesuje. Bronn dowiedział się o ser Mandonie, ile tylko mógł, lecz Varys z pewnością wiedział o nim znacznie więcej. Czy

jednak zechce się podzielić tą wiedzą? - Wygląda na to, że ten człowiek w ogóle nie miał przyjaciół - zaczął ostrożnie Tyrion.

- To smutne - zgodził się Varys. Bardzo smutne. Gdyby zajrzeć pod wszystkie kamienie w Dolinie, pewnie udałoby się znaleźć jakąś jego rodzinę, ale tutaj… lord Arryn sprowadził go do Królewskiej Przystani, a król Robert dał mu biały płaszcz, obawiam się jednak, że żaden z nich nie darzył go zbytnią miłością. Nie był też jednym z tych, których prostaczkowie oklaskują na turniejach, aczkolwiek nie da się zaprzeczyć, że biegle władał orężem. Nawet jego bracia z Gwardii Królewskiej nie darzyli go zbyt ciepłymi uczuciami. Słyszano, jak ser Barristan mówił

kiedyś o nim, że to człowiek, który nie ma przyjaciela poza mieczem ani życia poza obowiązkiem… ale, rozumiesz, nie wydaje mi się, by miała to być pochwała. Jeśli się nad tym zastanowić, to dziwne, nie sądzisz? Można by przecież powiedzieć, że to właśnie są cechy, których wymagamy od rycerzy Gwardii Królewskiej. Mają być ludźmi, którzy żyją nie dla siebie, lecz dla swego króla. Według tych kryteriów ser Mandon był ideałem białego rycerza. Zginął też tak, jak przystoi rycerzowi Gwardii Królewskiej, z mieczem w ręku, broniąc królewskiego kuzyna.

Eunuch uśmiechnął się obleśnie do Tyriona, przeszywając go jednocześnie ostrym spojrzeniem. Chciałeś chyba powiedzieć, próbując zamordować królewskiego kuzyna. Tyrion zastanawiał się, czy Varys wie coś, czego nie chce mu powiedzieć. Nic, co do tej pory usłyszał, nie było dla niego nowością. Bronn przyniósł mu mniej więcej te same informacje. Potrzebował czegoś, co połączyłoby ser Mandona z Cersei, jakiegoś dowodu na to, że był on narzędziem w jej rękach. Nie zawsze udaje się nam zdobyć to, czego pragniemy - pomyślał z goryczą, co przypomniało mu…

- To nie sprawa ser Mandona mnie tu sprowadza. - Rozumiem. - Eunuch podszedł do dzbana z wodą. - Tobie też nalać, panie? - zapytał, napełniając kubek. - Chętnie, ale nie wody. - Tyrion splótł dłonie. - Chcę, żebyś mi przyprowadził Shae. Varys pociągnął łyk wody. - Czy to aby rozsądne, panie? To słodkie, kochane dziecko. Byłaby wielka szkoda, gdyby twój ojciec ją powiesił.

Nie zaskoczyło go, że Varys wie o tej groźbie. - Nie, to nie jest rozsądne. To cholerne szaleństwo. Chcę zobaczyć się z nią po raz ostatni, nim ją odeślę. Nie mogę znieść świadomości, że jest tak blisko. - Rozumiem. Jak możesz rozumieć? Tyrion widział ją nie dalej niż wczoraj, gdy wchodziła na serpentynowe schody, dźwigając w wiadrze wodę. Jakiś młody rycerz zaproponował, że poniesie za nią ciężki cebrzyk. Gdy dotknęła ramienia młodzieńca i uśmiechnęła się do niego, Tyrion poczuł w brzuchu nagły skurcz.

Minęli się tylko o cale, tak blisko, że poczuł świeży, czysty zapach jej włosów. - Panie - pozdrowiła go z lekkim dygnięciem. Chciał pochwycić ją i pocałować, mógł jednak tylko skinąć sztywno głową i poczłapać w dół. - Widziałem ją już kilka razy - oznajmił Varysowi - ale nie odważyłem się z nią porozmawiać. Podejrzewam, że wszystkie moje ruchy są śledzone. - Słusznie podejrzewasz, panie.

- Kto? - zapytał, unosząc głowę. - Kettleblackowie regularnie składają meldunki twej siostrze. - Kiedy pomyślę, ile pieniędzy wydałem na tych nędzników… czy sądzisz, że jest nadzieja, iż więcej złota pomogłoby mi ich odzyskać? - Nadzieja jest zawsze, ale osobiście bym na to nie liczył. Wszyscy trzej są teraz rycerzami, a twoja siostra obiecała im dalsze zaszczyty. - Z ust eunucha wyrwał się złośliwy chichocik. - A najstarszy z nich, ser Osmund z Gwardii Królewskiej, marzy też o pewnych innych… awansach. Nie

wątpię, iż możesz dorównać królowej. Jeśli chodzi o złoto, Cersei ma też jednak drugą sakiewkę, której zasoby są niewyczerpane. Do siedmiu piekieł - pomyślał Tyrion. - Sugerujesz, że Cersei pierdoli się z Osmundem Kettleblackiem? - Ojej, skądże, to byłoby straszliwie niebezpieczne, nie sądzisz? Królowa tylko sugeruje… że być może jutro albo po królewskim ślubie… a potem uśmieszek, szept, zbereźny żarcik… pierś ocierająca się lekko o jego rękaw, gdy przechodzą obok siebie… i wydaje się, że to wystarcza. Co jednak eunuch

może wiedzieć o takich sprawach? Czubek jego języka przesunął się po dolnej wardze niczym płochliwe, różowe zwierzątko. Gdybym mógł jakoś skłonić ich do czegoś więcej niż ukradkowe pieszczoty, a potem załatwić to tak, żeby ojciec zdybał ich w łożu… Tyrion dotknął końcem palca strupa na nosie. Nie miał pojęcia, jak mógłby to zaaranżować, być może jednak coś z czasem wymyśli. - Czy muszę się martwić tylko o Kettleblacków?

- Gdybyż tylko tak było, panie. Obawiam się, że śledzi cię mnóstwo par oczu. Rozumiesz… jak by to powiedzieć? Przyciągasz uwagę. Stwierdzam też z przykrością, że nie jesteś lubiany. Synowie Janosa Slynta ze szczerą radością donieśliby na ciebie, by pomścić ojca, a nasz słodki lord Petyr ma kontakty w połowie burdeli w Królewskiej Przystani. Gdybyś był tak nierozsądny, by odwiedzić któryś z nich, dowiedziałby się o tym natychmiast, a twój pan ojciec wkrótce po nim. Jest jeszcze gorzej, niż się obawiałem.

- A mój ojciec? Komu kazał mnie śledzić? Tym razem eunuch roześmiał się w głos. - Ależ mnie, panie. Tyrion również ryknął śmiechem. Nie był aż tak głupi, by ufać Varysowi bardziej niż to konieczne, eunuch jednak wiedział już i tak wystarczająco wiele o Shae, by ją powieszono. - Sprowadzisz mi tu ją przez mury, tak by żadne z tych oczu jej nie zauważyło. Robiłeś to już przedtem. Varys załamał ręce.

- Och, panie, nic nie sprawiłoby mi większej przyjemności, ale… król Maegor nie życzył sobie szczurów w swych murach, jeśli rozumiesz, co mam na myśli. Zażądał sekretnej drogi wyjścia, na wypadek, gdyby wrogowie otoczyli jego warownię, lecz te drzwi prowadzą tylko do jednego korytarza. Mogę rzecz jasna wykraść na pewien czas twoją Shae od lady Lollys, ale nie zdołam przyprowadzić jej niepostrzeżenie do twojej sypialni. - W takim razie przyprowadź ją gdzie indziej. - Ale gdzie? Żadne miejsce nie jest bezpieczne.

- Jedno jest. - Tyrion wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Właśnie to. Pora już, żeby ktoś zrobił z tego twardego łoża lepszy użytek. Eunuch rozdziawił usta. Potem zachichotał. - Lollys ostatnio łatwo się męczy. Brzuch bardzo już jej urósł. O wschodzie księżyca na pewno będzie spała głęboko. Tyrion zeskoczył z krzesła. - Niech będzie o wschodzie księżyca. Załatw gdzieś trochę wina. I dwa czyste kielichy.

Varys pokłonił się. - Wedle rozkazu, panie. Reszta dnia zdawała się pełznąć jak robak w melasie. Tyrion wdrapał się po schodach do zamkowej biblioteki i spróbował zabić czas lekturą Historii rhoynijskich wojen Beldecara, lecz wizja uśmiechu Shae skutecznie przesłaniała mu słonie bojowe. Po południu odłożył księgę i zażyczył sobie kąpieli. Szorował się, aż woda wystygła, a potem kazał Podowi przyciąć sobie zarost. Broda była dla niego bardzo uciążliwa. Plątanina blond, białych i

czarnych włosów, szorstka i łaciata, rzadko wyglądała ładnie, z drugiej strony jednak zasłaniała część jego twarzy, a to było korzystne. Gdy już był tak czysty, różowiutki i wymuskany, jak to tylko możliwe, dokonał przeglądu zawartości swej szafy. Wybrał obcisłe atłasowe spodnie w kolorze lannisterskiej czerwieni oraz swój najlepszy wams, gruby strój z czarnego aksamitu o guzikach w kształcie lwich głów. Założyłby też łańcuch ze złotych dłoni, gdyby ojciec nie ukradł mu go, gdy leżał

umierający. Dopiero gdy się ubrał, zdał sobie sprawę z głębi swego szaleństwa. Do siedmiu piekieł, karle, czy razem z nosem straciłeś cały rozum? Każdy, kto cię zobaczy, zaraz zacznie się zastanawiać, dlaczego przywdziałeś dworski strój, udając się z wizytą do eunucha. Zaklął szpetnie, zdjął wszystko i ubrał się ponownie, tym razem skromniej, w czarne wełniane spodnie, starą białą bluzę i wyblakły brązowy kaftan ze skóry. To nie ma znaczenia powiedział sobie, czekając na wschód księżyca. Bez względu na strój i tak zawsze zostaniesz karłem. Nigdy nie

będziesz taki wysoki, jak ten rycerz na schodach, nie będziesz miał takich długich, prostych nóg, twardego brzucha ani szerokich, męskich barów. Gdy na mury zamku padły pierwsze promienie księżyca, oznajmił Podrickowi Payne’owi, że zamierza odwiedzić Varysa. - Długo cię nie będzie, panie? - zapytał chłopak. - Och, mam nadzieję, że długo. W Czerwonej Twierdzy było tak tłoczno, że Tyrion nie miał szans przemknąć się niepostrzeżenie. Przy

drzwiach straż pełnił ser Balon Swann, a na zwodzonym moście ser Loras Tyrell. Zatrzymał się, by pogawędzić chwilę z obydwoma. Rycerz Kwiatów dziwnie wyglądał w bieli. Do tej pory zawsze był barwny jak tęcza. - Ile masz lat, ser Lorasie? - zapytał Tyrion. - Siedemnaście, panie. Ma siedemnaście lat, jest piękny i już zdążył zostać legendą. Połowa dziewcząt w Siedmiu Królestwach chciałaby dzielić z nim łoże, a wszyscy chłopcy pragnęliby się z nim zamienić na miejsca.

- Wybacz mi, że o to pytam, ser, ale dlaczego zapragnąłeś wstąpić do Gwardii Królewskiej w tak młodym wieku? - Książę Aemon Smoczy Rycerz złożył śluby w wieku siedemnastu lat wskazał ser Loras - a twój brat Jaime był jeszcze młodszy. - Znam ich motywy. Co jednak kierowało tobą? Czy chodziło ci o zaszczyt służby u boku rycerzy tak dzielnych, jak Meryn Trant i Boros Blount? - Uśmiechnął się drwiąco do chłopaka. - By strzec życia króla, rezygnujesz z własnego. Wyrzekasz się ziem, tytułów, nadziei na małżeństwo i

dzieci… - Moi bracia zapewnią przetrwanie rodu Tyrellów - odpowiedział ser Loras. - Nie jest konieczne, by trzeci syn żenił się i płodził dzieci. - Konieczne nie jest, ale niektórzy znajdują w tym przyjemność. A co z miłością? - Kiedy słońce zajdzie, nie zastąpi go świeca. - Czy to z jakiejś pieśni? - Tyrion uniósł z uśmiechem głowę. - Tak, teraz widzę, że masz siedemnaście lat.

Ser Loras napiął mięśnie. - Drwisz ze mnie? Chłopak jest drażliwy. - Nie. Wybacz, jeśli cię uraziłem. Ja też kiedyś przeżyłem miłość i my również mieliśmy swą pieśń. „Kochałem dziewczę piękne jak lato, co miało słońce we włosach”. Życzył ser Lorasowi dobrego wieczoru i ruszył w dalszą drogę. W pobliżu psiarni grupa zbrojnych urządziła sobie walkę psów. Tyrion zatrzymał się na chwilę. Gdy mniejsze

zwierzę rozszarpało większemu połowę pyska, wywołał wśród gapiów chórek ochrypłych śmiechów, zauważając, że pokonany przypomina teraz Sandora Clegane’a. Potem, w nadziei że uśpił ich podejrzenia, ruszył ku północnemu murowi, by zejść po krótkich schodach do skromnego mieszkania eunucha. Gdy unosił dłoń, by zapukać, drzwi uchyliły się przed nim. - Varysie? - Wśliznął się do środka. Jesteś tutaj? Półmrok rozjaśniała tylko jedna świeczka, która przesycała po mieszczenie wonią jaśminu.

- Panie. - Na oświetlony obszar wysunęła się pulchna, miękka matrona o pyzatej, różowej, przypominającej księżyc w pełni twarzy oraz gęstych, ciemnych lokach. Tyrion wzdrygnął się nagle. - Coś się stało? - zapytała. To Varys - zrozumiał poirytowany. - Przez krótką, straszliwą chwilę wydawało mi się, że przyprowadziłeś mi Lollys zamiast Shae. Gdzie ją schowałeś? - Tutaj, panie. - Zasłoniła mu oczy, stając za nim. - Zgadniesz, co mam na

sobie? - Nic? - Och, jesteś taki bystry - mruknęła, cofając dłonie. - Jak się tego domyśliłeś? - W niczym wyglądasz bardzo pięknie. - Tak? - zapytała. - Naprawdę? - Och, tak. - W takim razie może powinniśmy się pieprzyć, zamiast rozmawiać? - Najpierw musimy się pozbyć lady Varys. Nie jestem jednym z tych karłów,

którzy lubią publiczność. - Varysa już nie ma - zauważyła Shae. Tyrion odwrócił się. Rzeczywiście. Eunuch zniknął, razem ze swymi spódnicami. Gdzieś tu muszą być tajne drzwi. Zdążył pomyśleć tylko tyle, nim Shae odwróciła jego głowę, by go pocałować. Jej usta były wilgotne i głodne. Zdawała się nawet nie zauważać jego blizny ani świeżego strupa w miejscu, gdzie kiedyś był nos. Skórę miała gładką jak ciepły jedwab. Gdy nacisnął kciukiem lewą sutkę, ta

natychmiast zesztywniała. - Szybciej - powtarzała Shae w przerwach między pocałunkami, gdy jego palce powędrowały do sznurówek - och, szybciej, szybciej. Chcę, żebyś był we mnie, we mnie, we mnie. Nie musiał się nawet do końca rozbierać. Shae wyciągnęła mu kutasa ze spodni, przewróciła go na podłogę i wdrapała się na niego. Krzyknęła, gdy wepchnął się między jej nogi, po czym zaczęła ujeżdżać go jak szalona. - Mój olbrzym, mój olbrzym, mój olbrzym - jęczała za każdym razem, gdy ich ciała uderzały o siebie. Tyrion był

tak podniecony, że eksplodował już przy piątym ruchu, Shae jednak nie przejęła się tym. Uśmiechnęła się przewrotnie, czując wypływające nasienie i pochyliła się, by pocałunkami usunąć pot z jego czoła. - Mój lannisterski olbrzym - wyszeptała. - Zostań we mnie, proszę. Chcę cię tam czuć. Tyrion nie ruszył się z miejsca. Objął ją tylko ramionami. Tak dobrze mi w jej objęciach - pomyślał. Jak coś równie słodkiego może być zbrodnią, za którą się wiesza? - Shae - odezwał się. - Słodziutka, to

musi być nasze ostatnie spotkanie. Ryzyko jest zbyt wielkie. Jeśli mój pan ojciec dowie się o tobie… - Podoba mi się twoja blizna. Przebiegła wzdłuż niej palcem. Wydajesz się z nią bardzo silny i wojowniczy. Parsknął śmiechem. - Chciałaś powiedzieć, bardzo brzydki. - Mój pan nigdy nie będzie dla mnie brzydki. Pocałowała strup pokrywający nierówną resztkę jego nosa.

- Nie martw się o moją twarz, ale o mojego ojca… - Nie boję się go. Czy mój pan odda mi teraz klejnoty i jedwabie? Kiedy leżałeś ranny po bitwie, pytałam Varysa, czy mogę je dostać, ale nie chciał mi ich dać. Co by się z nimi stało, gdybyś umarł? - Nie umarłem. Jestem tutaj. - Wiem. - Shae poruszyła się na nim, uśmiechając się radośnie. - Tu, gdzie powinieneś być. - Wydęła nagle usta. Skoro już wyzdrowiałeś, to czy muszę się dalej męczyć z Lollys?

- Nie słuchałaś, co mówiłem? zdenerwował się Tyrion. - Możesz zostać z Lollys, jeśli chcesz, ale lepiej byłoby, żebyś opuściła miasto. - Nie chcę wyjeżdżać. Obiecałeś, że po bitwie przeniesiesz mnie z powrotem do rezydencji. - Ucisnęła go lekko cipką i poczuł, że sztywnieje w jej wnętrzu. Mówiłeś, że Lannister zawsze płaci swe długi. - Shae, niech szlag trafi bogów, przestań. Wysłuchaj mnie. Musisz stąd wyjechać. W mieście aż roi się od Tyrellów, a każdy mój krok jest śledzony. Nie zdajesz

sobie sprawy, co ci grozi. - Czy będę mogła pójść na królewskie wesele? Lollys nie idzie. Bez końca jej powtarzam, że w królewskiej sali tronowej nikt jej nie zgwałci, ale ona jest taka głupia. - Gdy Shae stoczyła się z niego, jego kutas wyśliznął się z niej z cichym mlaśnięciem. - Symon mówi, że będzie turniej minstreli, akrobaci, a nawet pojedynek błaznów. Tyrion niemal zapomniał o po trzykroć przeklętym minstrelu Shae. - Jak to się stało, że rozmawiałaś z Symonem?

- Opowiedziałam o nim lady Tandzie, a ona wynajęła go, żeby śpiewał dla Lollys. Muzyka uspokaja ją, kiedy dziecko zaczyna kopać. Symon mówi, że na uczcie weselnej będzie tańczący niedźwiedź i wina z Arbor. Nigdy nie widziałam, jak niedźwiedź tańczy. - Robią to jeszcze gorzej ode mnie. Nie martwił się o niedźwiedzia, tylko o minstrela. Jedno nieostrożne słowo do niewłaściwego ucha, a Shae zawiśnie. - Symon powiedział, że będzie siedemdziesiąt siedem dań i sto gołębi

zamkniętych w wielkim pasztecie bredziła dalej Shae. - Kiedy się go rozetnie, wszystkie wylecą na zewnątrz. - A potem będą siedziały na krokwiach i sypały ptasim gównem na gości. Tyrion widywał już takie weselne pasztety. Zawsze podejrzewał, że gołębie szczególnie lubią srać na niego. - Czy nie mogłabym się ubrać w jedwabie i aksamity i pójść tam jako dama, a nie jako służąca? Nikt by się nie zorientował. Wszyscy by się zorientowali - pomyślał Tyrion.

- Lady Tanda może się zdziwić, skąd pokojówka Lollys wzięła tyle klejnotów. - Symon mówi, że będzie tysiąc gości. Nawet by mnie nie zauważyła. Znajdę sobie miejsce w jakimś ciemnym kąciku przy końcu stołu. Gdy tylko wyjdziesz do wychodka, będę się mogła wymknąć, żeby się z tobą spotkać. - Ujęła jego kutasa w obie dłonie i uścisnęła go delikatnie. - Nie będę miała pod suknią żadnej bielizny, żeby mój pan nic nie musiał rozsznurowywać. - Poruszała lekko palcami w górę i w dół. - Albo, jeśli będzie chciał, mogę mu zrobić to.

Włożyła go sobie w usta. Tyrion już po chwili znowu był gotowy. Tym razem wytrzymał znacznie dłużej. Kiedy skończył, Shae znowu wdrapała się na niego i zwinęła się naga pod jego ramieniem. - Pozwolisz mi pójść, prawda? - Shae - jęknął - to zbyt niebezpieczne. Przez chwilę nie odzywała się ani słowem. Tyrion próbował mówić o innych rzeczach, lecz natykał się na ścianę markotnej uprzejmości, lodowatą i nieprzebytą, jak Mur, po którym niegdyś chodził na północy. Dobrzy

bogowie, jak mogłem pozwolić, by przydarzyło mi się to po raz drugi? pomyślał znużony, spoglądając na świeczkę, która już dogasała. Czyżbym zapomniał o Tyshy? Czy rzeczywiście jestem takim głupcem, za jakiego ma mnie ojciec? Z radością obiecałby jej wszystko, czego chciała, i z radością zaprowadziłby ją do swej sypialni, by pozwolić się jej ubrać w jedwabie i aksamity, które tak bardzo kochała. Gdyby wybór należał do niego, siedziałaby u jego boku na weselu Joffreya i tańczyła z tyloma niedźwiedziami, z iloma by tylko zapragnęła. Nie mógł jednak pozwolić, by ją powieszono.

Gdy świeca wreszcie zgasła, Tyrion uwolnił się z objęć Shae, żeby zapalić następną. Potem obejrzał dokładnie wszystkie ściany, stukając w nie po kolei, by odnaleźć tajne drzwi. Shae przyglądała mu się z ramionami oplecionymi wokół kolan. - Są pod łóżkiem. Tajne schody odezwała się wreszcie. Popatrzył na nią z niedowierzaniem. - Pod łóżkiem? Ono jest zrobione z litego kamienia. Waży chyba z pół tony.

- Varys naciska jedno miejsce i całe łóżko unosi się w powietrze. Pytałam go, jak to się robi, a on mi odpowiedział, że to magia. - No jasne. - Tyrion nie mógł się nie uśmiechnąć. - Zaklęcie nieważkości. Wstała. - Powinnam już iść. Czasem dziecko kopie. Lollys się wtedy budzi i mnie woła. - Varys na pewno wkrótce wróci. Podejrzewam, że słucha każdego naszego słowa.

Tyrion odstawił świecę. Na przodzie spodni miał mokrą plamę, lecz po ciemku nikt nie powinien jej zauważyć. Kazał Shae ubrać się i zaczekać na eunucha. - Zrobię to - obiecała. - Jesteś moim lwem, prawda? Moim lannisterskim olbrzymem? - Jestem - potwierdził. - A ty jesteś… - …twoją dziwką. - Przyłożyła palec do jego ust. - Wiem o tym. Chciałabym być twoją damą, ale to niemożliwe. W przeciwnym razie zabrałbyś mnie na tę ucztę. Nic nie szkodzi.

Lubię być twoją dziwką, Tyrionie. Tylko zatrzymaj mnie przy sobie, mój lwie, i dbaj o moje bezpieczeństwo. - Zrobię to - zapewnił. Głupcze, głupcze - krzyczał jego wewnętrzny głos. Czemu to powiedziałeś? Przyszedłeś tu po to, żeby ją odesłać! Zamiast to zrobić, pocałował ją raz jeszcze. Droga powrotna była długa i samotna. Podrick Payne spał na składanym łóżku w nogach łoża Tyriona. Obudził chłopaka. - Bronn - zażądał.

- Ser Bronn? - Pod potarł zaspane oczy. - Och. Czy mam po niego pójść? Panie? - Nie, obudziłem cię po to, żebyśmy mogli sobie pogadać o tym, jak się ubiera odpowiedział Tyrion. Sarkazmem nie osiągnął jednak zamierzonego efektu. Chłopak gapił się tylko na niego zmieszany. - Tak. Pójdę po niego. Przyprowadzę go. Natychmiast - powiedział wreszcie, unosząc ręce w górę. Ubrał się pośpiesznie i niemal wybiegł z komnaty. Czy naprawdę jestem taki

przerażający? - zastanowił się Tyrion. Przebrał się w szlafrok i nalał sobie trochę wina. Zanim Pod wrócił, holując za sobą najemnika, dotarł już do trzeciego kielicha i minęło pół nocy. - Mam nadzieję, że chłopak miał jakiś cholernie ważny powód, żeby mnie wyciągnąć od Chatayi - oznajmił Bronn, siadając na krześle. - Od Chatayi? - zapytał poirytowany Tyrion. - Dobrze jest być rycerzem. Nie muszę już szukać sobie tańszych burdeli. -

Bronn wyszczerzył zęby w uśmiechu. Teraz Alayaya i Marei leżą sobie na piernatach, a ser Bronn spoczywa między nimi. Tyrion musiał przełknąć złość. Bronn miał takie samo prawo spać z Alayayą, jak każdy inny mężczyzna, niemniej jednak… Nigdy jej nawet nie tknąłem, choć miałem na to ochotę, ale on nie mógł o tym wiedzieć. Powinien był trzymać swego kutasa z dala od niej. Tyrion nie odważył się chodzić do Chatayi. Gdyby to zrobił, Cersei natychmiast zawiadomiłaby ojca i Yayę czekałoby coś znacznie gorszego niż chłosta. Wysłał dziewczynie w charakterze przeprosin srebrny

naszyjnik z nefrytami oraz parę bransolet do kompletu, ale poza tym… To bezowocne. - Jest taki minstrel, który zwie się Symonem Srebrnym Językiem - oznajmił ze znużeniem, zapominając o poczuciu winy. - Czasami śpiewa dla córki lady Tandy. - I co z nim? Zabij go - mógłby powiedzieć, ale ten człowiek nie zrobił nic poza zaśpiewaniem paru pieśni. I napełnieniem słodkiej główki Shae obrazami gołębi oraz tańczących

niedźwiedzi. - Znajdź go - polecił tylko. - Znajdź go, nim zrobi to ktoś inny. ARYA Gdy szukała warzyw w ogrodzie zabitego, nagle usłyszała śpiew. Arya zesztywniała nieruchomo jak kamień i wytężyła słuch, zapominając o trzech marchewkach, które ściskała w dłoni. Pomyślała o Krwawych Komediantach i ludziach Roose’a Boltona. Po jej plecach przebiegł dreszcz strachu. To niesprawiedliwe. Nie w chwili, gdy wreszcie znaleźliśmy

Trident i myśleliśmy, że jesteśmy już prawie bezpieczni. Czy jednak Komedianci śpiewaliby piosenki? Niosące się nad rzeką dźwięki docierały zza niewielkiego wzniesienia leżącego na wschodzie. - Do Gulltown zobaczyć się z piękną dziewczyną, hej-ho, hej-ho. Arya zerwała się gwałtownie. Marchewki zwisały jej z dłoni. Wyglądało na to, że śpiewak zbliża się nadrzecznym traktem. Grzebiący w zagonie kapusty Gorąca Bułka, sądząc po jego twarzy, również go usłyszał. Gendry położył się

spać w cieniu spalonej chaty i nie słyszał zupełnie nic. - Sztylet da mi skraść słodki pocałunek, hej-ho, hej-ho. Miała wrażenie, że słyszy też dźwięk drewnianej harfy, choć zagłuszał go szum rzeki. - Słyszałaś? - zapytał ochrypłym szeptem Gorąca Bułka, przyciskając do piersi naręcze kapusty. - Ktoś idzie. - Obudź Gendry’ego - poleciła mu Arya. - Po prostu potrząśnij go za ramię, żeby nie robić hałasu.

Gendry’ego łatwo było obudzić, w przeciwieństwie do Gorącej Bułki, który wymagał kopania i wrzasków. - Uczynię ją swą ukochaną i położę się obok niej w cieniu, hej-ho, hej-ho. Pieśń z każdym słowem stawała się coraz głośniejsza. Gorąca Bułka rozpostarł ramiona. Kapusta posypała się na ziemię z cichym łoskotem. - Musimy się schować. Ale gdzie? Spalona chata i położony

obok niej zachwaszczony ogród znajdowały się nad samymi brzegami Tridentu. W pobliżu rzeki rosło kilka wierzb, a na błotnistych płyciznach mnóstwo trzciny, lecz większa część otaczającego ich terenu była rozpaczliwie otwarta. Niepotrzebnie wychodziliśmy z lasu pomyślała. Byli jednak bardzo głodni i ogród okazał się zbyt wielką pokusą. Ser i chleb, który ukradli w Harrenhal, skończył się już przed sześcioma dniami, w samym środku gęstego boru. - Zaprowadź Gendry’ego i konie za chatę - zdecydowała. Część jednej ściany jeszcze stała. Być może okaże się

wystarczająco wielka, by ukryć dwóch chłopców i trzy konie. Jeśli nie będą rżały, a ten śpiewak nie zechce obejrzeć ogrodu. - A co z tobą? - Schowam się za drzewem. Pewnie jest sam. Jeśli będzie mnie zaczepiał, zabiję go. Uciekaj! Gorąca Bułka uciekł. Arya wyrzuciła marchewki i wyciągnęła z pochwy na plecach ukradziony miecz. Nosiła oręż w ten sposób, był bowiem zrobiony dla dorosłego mężczyzny i gdy przytroczyła

go sobie do biodra, obijał się o ziemię. Do tego jest za ciężki - pomyślała. Za każdym razem, gdy ujmowała w dłoń to nieporęczne żelastwo, ogarniała ją tęsknota za Igłą. Był to jednak miecz i można nim było zabić człowieka. To jej wystarczało. Lekkim krokiem podbiegła do wielkiej, starej wierzby, która rosła obok zakrętu drogi, i opadła na jedno kolano za zasłoną giętkich gałązek. Starzy bogowie - modliła się, gdy głos śpiewaka stawał się coraz donośniejszy. Bogowie drzew. Ukryjcie mnie i sprawcie, by sobie poszedł. Wtem rozległo się rżenie konia i pieśń

urwała się nagle. Usłyszał - zrozumiała. Ale może jest sam, a jeśli nawet jest ich więcej, może boją się nas tak samo, jak my ich. - Słyszałeś to? - odezwał się męski głos. - Wydaje mi się, że za tym murem coś jest. - Ehe - zgodził się drugi, niższy głos. Jak ci się zdaje, co to mogło być, Łuczniku? A więc dwóch. Arya przygryzła wargę. Nie widziała ich zza wierzby, słyszała jednak rozmowę. - Niedźwiedź.

Trzeci mężczyzna czy znowu pierwszy? - Na takim niedźwiedziu jest mnóstwo mięsa - zauważył człowiek o niskim głosie. - A jesienią też tłuszczu. To świetne żarcie, jeśli umiejętnie je przyrządzić. - A może to wilk. Albo lew. - Czworonożny czy dwunożny? - A co to za różnica? - Dla mnie żadna. Łuczniku, po co ci te strzały? - Wypuszczę kilka nad murem. Ten, kto się tam schował, wybiegnie w te pędy.

- A jeśli to jakiś uczciwy człowiek? Albo jakaś biedna kobieta z dzieckiem przy piersi? - Uczciwy człowiek pokazałby nam swoją twarz. Tylko zbójcy się kryją. - Masz rację. No, to strzelaj. Arya wybiegła z ukrycia. - Nie! Pokazała im miecz. Zobaczyła, że jest ich trzech. Tylko trzech. Syrio potrafił walczyć z większą liczbą przeciwników, a jej mogli też pomóc

Gorąca Bułka i Gendry. Ale to chłopcy, a ci trzej to mężczyźni. Wędrowali na piechotę, a ich stroje pokrywały plamy błota po długiej podróży. Poznała minstrela po drewnianej harfie, którą przyciskał do kaftana niczym matka trzymająca niemowlę. Był niskim mężczyzną wyglądającym na jakieś pięćdziesiąt lat, miał wielkie usta, ostry nos i rzedniejące brązowe włosy. Na wyblakłym zielonym stroju tu i ówdzie widać było skórzane łaty. U biodra miał parę noży do rzucania, a na plecach dźwigał siekierę. Stojący obok niego mężczyzna był o

dobrą stopę wyższy i wyglądał na żołnierza. U jego wysadzanego ćwiekami pasa wisiały miecz i sztylet, w koszulę miał wszyte szeregi zachodzących na siebie żelaznych pierścieni, a na głowie nosił czarny, żelazny półhełm o kształcie stożka. Miał zepsute zęby i krzaczastą, brązową brodę, najbardziej jednak przyciągał wzrok jego żółty płaszcz z kapturem. Ciężki i gruby, pokryty plamami od trawy i krwi, wystrzępiony na dole i załatany na prawym barku kawałkiem jeleniej skóry, nadawał

właścicielowi wygląd ogromnego, żółtego ptaka. Ostatnim z trójki był młodzieniec chudy jak jego łuk, choć nieco od niego niższy. Rudy i piegowaty, miał na sobie nabijaną ćwiekami brygantynę, wysokie buty i skórzane rękawice bez palców, a na plecach nosił kołczan pełen strzał o lotkach z szarych gęsich piór. Sześć strzał wbił w ziemię przed sobą niczym mały płotek. Trzej mężczyźni spoglądali na Aryę, która zagrodziła im drogę z mieczem w dłoni.

Minstrel szarpnął od niechcenia strunę. - Chłopcze - odezwał się - odłóż ten miecz, jeśli nie chcesz, żeby stała ci się krzywda. Jest dla ciebie za duży, a do tego nasz Anguy zdążyłby wrazić w ciebie trzy strzały, nim zdołałbyś do nas dobiec. - Nie zdążyłby - sprzeciwiła się Arya. A poza tym jestem dziewczynką. - To prawda. - Minstrel pokłonił się. Proszę o wybaczenie. - Ruszajcie w dalszą drogę, a ty nie przestawaj śpiewać, żebyśmy wiedzieli,

gdzie jesteście. Zostawcie nas w spokoju, to was nie zabiję. Piegowaty łucznik wybuchnął śmiechem. - Nie zabije nas. Słyszałeś, Cytryn? - Słyszałem - potwierdził Cytryn, wysoki żołnierz o niskim głosie. - Dziecko - ciągnął minstrel - odłóż ten miecz, a zaprowadzimy cię w bezpieczne miejsce, gdzie będziesz mogła wypełnić sobie brzuch. W tych okolicach grasują wilki, lwy i jeszcze gorsze stworzenia. Mała dziewczynka nie powinna chodzić tu sama.

- Nie jest sama. - Gendry wyjechał konno zza muru. Gorąca Bułka podążał za nim, prowadząc konia Aryi. W kolczej koszuli i z mieczem w dłoni Gendry wyglądał niemal na dorosłego, groźnego mężczyznę. Gorąca Bułka wyglądał jak Gorąca Bułka. - Zróbcie, co wam powiedziała, i zostawicie nas w spokoju - ostrzegł ich Gendry. - Drugi i trzeci - policzył minstrel. - To już wszyscy? I konie, piękne konie. Gdzie je ukradliście? - Są nasze. Arya uważnie obserwowała mężczyzn. Minstrel próbował odwrócić jej uwagę

gadaniem, ale to łucznik był prawdziwym zagrożeniem. Jeśli wyrwie strzałę z ziemi… - Przedstawicie się nam jak uczciwi ludzie? - zapytał chłopców minstrel. - Jestem Gorąca Bułka - odpowiedział natychmiast piekarczyk. - Wspaniale. - Mężczyzna uśmiechnął się. - Nie co dzień spotykam chłopaka o tak smakowitym imieniu. A jak się nazywają twoi przyjaciele? Kotlet Barani i Gołąbek? Gendry łypnął na niego wilkiem.

- Czemu miałbym wam zdradzać swoje imię? Nie słyszałem waszych. - No więc, jeśli o to chodzi, to jestem Tom z Siedmiu Strumieni, ale mówią na mnie Tom Siedem Strun albo Tom Siódemka. Ten wielki gbur o brązowych zębach to Cytryn. To skrót od Cytrynowy Płaszcz. Rozumiecie, płaszcz jest żółty, a Cytryn ma kwaśne usposobienie. A ten młody chłopak nazywa się Anguy, ale na ogół mówimy na niego Łucznik. - A kim wy jesteście? - zapytał Cytryn niskim głosem, który Arya słyszała już przedtem zza zasłony wierzbowych

gałązek. Nie zamierzała tak łatwo zdradzać im swego prawdziwego imienia. - Jak chcecie, możecie na mnie mówić Gołąbek - rzuciła. - Wszystko mi jedno. Wysoki mężczyzna wybuchnął śmiechem. - Gołąbek z mieczem - stwierdził. - To ci dopiero rzadki widok. - Ja jestem Byk - oznajmił Gendry, biorąc przykład z Aryi. Nie mogła mieć do niego pretensji o to, że woli być Bykiem niż Kotletem Baranim.

Tom Siódemka uderzył w struny harfy. - Gorąca Bułka, Gołąbek i Byk. Uciekliście z kuchni lorda Boltona, co? - Skąd wiesz? - zapytała zaniepokojona Arya. - Masz jego herb na piersi, malutka. Zapomniała o tym na chwilę. Pod płaszczem wciąż nosiła piękny wams pazia z wyszytym na piersi obdartym ze skóry człowiekiem z Dreadfort. - Nie mów na mnie malutka! - A dlaczego? - zdziwił się Cytryn. Przecież nie jesteś duża.

- Większa niż byłam. I nie jestem już dzieckiem. Dzieci nie zabijają ludzi. - Widzę to, Gołąbek. Żadne z was nie jest dzieckiem. Nie, jeśli byliście ludźmi Boltona. - Nigdy nimi nie byliśmy. - Gorąca Bułka nie potrafił się na uczyć, kiedy należy trzymać język za zębami. Służyliśmy w Harrenhal, kiedy je zdobył, to wszystko. - A więc jesteście lwimi szczeniętami, tak?

- Też nie. Nie służymy nikomu. A czyimi ludźmi wy jesteście? - Ludźmi króla - odpowiedział Anguy Łucznik. - Którego króla? - zapytała Arya, marszcząc brwi. - Króla Roberta - wyjaśnił Cytryn. - Tego starego pijaka? - rzucił ze wzgardą w głosie Gendry. - On nie żyje. Zabił go jakiś dzik. Wszyscy o tym wiedzą. - To prawda, chłopcze - przyznał Tom Siedem Strun. - I wielka szkoda.

Zagrał na harfie smutny akord. Arya nie sądziła, by naprawdę byli królewskimi ludźmi. Brudni i obszarpani mężczyźni wyglądali raczej na banitów. Nie mieli nawet koni. Królewscy ludzie z pewnością by je mieli. - Szukamy Riverrun - odezwał się jednak piskliwym głosem Gorąca Bułka. - Czy wiecie, ile to jeszcze dni drogi? Arya mogłaby go zabić. - Bądź cicho albo zatkam ci tę głupią gębę kamieniami.

- Riverrun jest daleko stąd w górę rzeki - odpowiedział Tom. - To długa podróż i po drodze zdążycie zgłodnieć. Może mielibyście przedtem ochotę na ciepły posiłek? Niedaleko stąd jest gospoda, którą prowadzą nasi przyjaciele. Moglibyśmy podzielić się ale i chlebem, zamiast ze sobą walczyć. - Gospoda? - Na myśl o ciepłym posiłku Aryi zaburczało w brzuchu, nie ufała jednak temu Tomowi. Nie każdy, kto przemawiał po przyjacielsku, był prawdziwym przyjacielem. Mówisz, że to blisko? - Dwie mile w górę rzeki - odparł Tom.

- Góra trzy. Gendry wyglądał na równie nieprzekonanego jak ona. - A co to za przyjaciele? - zapytał nieufnie. - Przyjaciele. Zapomniałeś, co znaczy to słowo? - Oberżystka nazywa się Sharna wtrącił Tom. - Przyznaję, że ma ostry język i wściekłe spojrzenie, ale za to serce ma dobre i lubi małe dziewczynki. - Nie jestem małą dziewczynką warknęła gniewnie Arya. - Kto jeszcze

tam będzie? Powiedziałeś „przyjaciele”. - Mąż Sharny i sierota, chłopak, którego wzięli na wychowanie. Nie zrobią wam krzywdy. Mają ale, jeśli uważasz, że jesteś już wystarczająco duża, świeży chleb i może kawałek mięsa. - Tom zerknął na chatę. - I wszystko, co ukradliście z ogrodu Starego Pate’a. - Niczego nie ukradliśmy - sprzeciwiła się Arya. - A więc jesteś jego córką? Siostrą? Żoną? Nie kłam, Gołąbek. Sam pochowałem Starego Pate’a pod tą

wierzbą, za którą się ukrywałaś. Wcale nie jesteś do niego podobna. Znowu wydobył z harfy smutny dźwięk. - W ostatnim roku pochowaliśmy mnóstwo dobrych ludzi, ale was nie chcemy pochować. Przysięgam na moją harfę. Łuczniku, pokaż jej. Dłoń młodzieńca poruszyła się tak szybko, że Arya nie wierzyła własnym oczom. Strzała przeleciała ze świstem cal od jej ucha i wbiła się w pień wierzby. Zdawało się jej dotąd, że rozumiała, co miał na myśli Syrio, mówiąc „szybka jak wąż” i „gładka jak letni jedwab”,

teraz jednak zdała sobie sprawę, iż była w błędzie. Wbita w drzewo strzała brzęczała niczym pszczoła. - Chybiłeś - powiedziała. - Nie bądź głupia - odciął się Anguy. Moje strzały zawsze trafiają tam, gdzie chcę. - To prawda - potwierdził Cytryn Cytrynowy Płaszcz. Łucznika od sztychu jej miecza dzieliło dwanaście kroków. Nie mamy szans zrozumiała Arya. Żałowała, że nie ma takiego łuku i nie potrafi się nim

posługiwać. Opuściła z ponurą miną ciężki oręż, aż jego sztych dotknął ziemi. - Pójdziemy do tej gospody - zgodziła się, starając się maskować niepewność śmiałymi słowami. - Wy idźcie przodem, a my pojedziemy za wami, żebyśmy mogli widzieć, co robicie. Tom Siedem Strun pokłonił się nisko. - Przodem czy tyłem, to bez różnicy oznajmił. - Chodźcie, chłopaki, wskażemy im drogę. Anguy, lepiej schowaj te strzały, tu się nam nie przydadzą.

Arya wsunęła miecz do pochwy i przeszła na drugą stronę drogi, gdzie siedzieli na koniach jej przyjaciele. Starała się trzymać na dystans od obcych. - Gorąca Bułka, weź tę kapustę poleciła, wskakując na siodło. - I marchewkę też. Choć raz nie próbował się sprzeciwiać. Ruszyli w drogę tak, jak tego chciała, jadąc powoli stępa zrytą koleinami drogą w odległości dwunastu kroków za trójką mężczyzn. Mimo to już po chwili ich doścignęli. Tom Siedem Strun lubił chodzić wolno i po drodze grać na harfie.

- Znacie jakieś piosenki? - zapytał. Uwielbiam śpiewać z kimś w duecie. Cytryn w ogóle nie ma głosu, a nasz młody Łucznik zna tylko ballady z Pogranicza. Każda z nich ma co najmniej sto linijek. - Na Pograniczu śpiewamy prawdziwe pieśni - zauważył łagodnym tonem Anguy. - Śpiewanie to głupota - obruszyła się Arya. - W ten sposób robi się hałas. Słyszeliśmy was już z daleka. Mogliśmy was zabić. Uśmiech Toma świadczył, że nie sądzi, by tak było.

- Są gorsze rzeczy, niż zginąć z pieśnią na ustach. - Gdyby tu były wilki, wiedzielibyśmy o tym - burknął Cytryn. - Albo lwy. To nasz las. - Ale o nas nie wiedzieliście - wskazał Gendry. - Nie bądź tego taki pewny, chłopcze odparł Tom. - Czasami ludzie wiedzą więcej, niż chcą przyznać. Gorąca Bułka poruszył się w siodle. - Znam piosenkę o niedźwiedziu odezwał się. - A przynajmniej kawałek.

Tom przebiegł palcami po strunach. - No to zaczynaj, chłopcze. Odrzucił głowę do tyłu i zaśpiewał. - Był sobie niedźwiedź, wierz, jeśli chcesz! Czarno-brązowy, kudłaty zwierz… Gorąca Bułka przyłączył się do niego radośnie. Podskakiwał nawet w siodle przy każdym rymie. Arya gapiła się na niego zdumiona. Miał dobry głos i umiał śpiewać. Nigdy nie potrafił robić nic poza pieczeniem - pomyślała. Wkrótce natknęli się na wpadający do Tridentu strumyk. Gdy przechodzili go

w bród, ich śpiew wypłoszył z trzcin kaczkę. Anguy zatrzymał się błyskawicznie, zdjął łuk, wystrzelił i strącił ptaka, który spadł na płyciznę, niedaleko od brzegu. Cytryn zdjął żółty płaszcz i wszedł po kolana do wody, żeby go wydobyć, utyskując głośno. - Myślisz, że Sharna ma w tej swojej piwnicy cytryny? - zapytał Toma Anguy, gdy obaj patrzyli na pluskającego wodą, przeklinającego towarzysza. - Jedna dornijska dziewczyna upiekła mi kiedyś kaczkę z cytrynami - dodał tęsknym głosem.

Na drugim brzegu strumienia Tom i Gorąca Bułka ponownie podjęli pieśń. Kaczka wisiała u pasa Cytryna, pod żółtym płaszczem. Śpiew w jakiś sposób skrócił im drogę. Niedługo ujrzeli przed sobą gospodę, która stała na brzegu rzeki, w miejscu gdzie Trident zakręcał na północ. Arya przyglądała się nieufnie budynkowi. Musiała przyznać, że nie wyglądał na jaskinię zbójców. Sprawiał miłe, przytulne wrażenie. Górne piętro pobielono wapnem, dach kryły dachówki, a z komina unosiła się leniwie smużka dymu. Obok głównego budynku stała stajnia i inne przybudówki, a na zapleczu była altana,

jabłkowy sad i mały ogród. Gospoda miała nawet własną przystań i… - Gendry - zawołała cicho. - Mają tu łódź. Moglibyśmy pożeglować aż do Riverrun. Tak byłoby chyba szybciej niż konno. Chłopak miał niepewną minę. - Pływałaś kiedyś łodzią? - Trzeba rozwinąć żagiel i wiatr sam ją pcha - wyjaśniła. - A jeśli wiatr wieje w niewłaściwą

stronę? - Wtedy trzeba wiosłować. - Pod prąd? - Gendry zmarszczył brwi. Czy to nie będzie za wolno? A co, jeśli łódź się przewróci i wpadniemy do wody? Zresztą łódź nie jest nasza. Należy do ludzi z gospody. Moglibyśmy ją sobie wziąć. Arya przygryzła wargę i nie powiedziała nic. Zsiedli z wierzchowców przed stajniami. Nigdzie nie było widać innych koni, zauważyła jednak w wielu boksach świeży nawóz. - Ktoś z nas powinien pilnować koni -

zauważyła, nadal nieufna. Tom ją usłyszał. - Nie ma potrzeby, Gołąbek. Chodźcie coś zjeść, nic im się nie stanie. - Ja zostanę - zaproponował Gendry, ignorując słowa minstrela. - Przyjdźcie po mnie, jak już coś zjecie. Arya skinęła głową i poszła za Gorącą Bułką oraz Cytrynem. Na plecach nadal miała miecz, a na wypadek, gdyby nie spodobało się jej to, co zastaną wewnątrz, rękę trzymała w pobliżu rękojeści sztyletu, który ukradła Roose’owi Boltonowi.

Na szyldzie nad drzwiami wymalowano jakiegoś starodawnego, klęczącego króla. Wewnątrz zastali bardzo wysoką, brzydką kobietę o sterczącym podbródku, która patrzyła na nich spode łba z rękami wspartymi na biodrach. - Nie stój tu tak, chłopcze - warknęła. A może jesteś dziewczynką? Tak czy inaczej, nie blokuj drzwi. Wchodź albo wychodź. Cytryn, co ci mówiłam o podłodze? Macie ubłocone buciory. - Upolowaliśmy kaczkę - oznajmił wysoki mężczyzna, unosząc ptaka niczym sztandar pokoju.

Kobieta wyrwała mu go z dłoni. - Chciałeś powiedzieć, że Anguy ją upolował. Ściągaj buty. Jesteś przygłuchy czy przygłupi? - Odwróciła się. - Mężu - zawołała głośno. - Chodź tu, chłopaki wróciły. Mężu! Z piwnicy wyszedł utyskujący głośno mężczyzna w poplamionym fartuchu. Był o głowę niższy od kobiety, miał krostowatą twarz i obwisłą, pożółkłą skórę, na której wciąż było widać ślady po jakiejś francy. - Jestem tu, kobieto. Przestań wrzeszczeć. Co się stało?

- Powieś ją - poleciła, wręczając mu kaczkę. Anguy zaszurał nogami. - Tak sobie pomyśleliśmy, że moglibyśmy ją zjeść, Sharna. Z cytrynami, jeśli je masz. - Z cytrynami? Skąd niby mam wytrzasnąć cytryny? Wydaje ci się, że jesteśmy w Dorne, ty piegowaty durniu? To skocz na dwór do drzew cytrynowych i przynieś nam korzec, a do tego trochę smacznych oliwek i granatów. - Pogroziła mu palcem. Pewnie mogłabym ją ugotować z płaszczem Cytryna, ale najpierw musi

kilka dni powisieć. Dostaniecie królika albo nic. Jeśli jesteście bardzo głodni, najszybciej byłoby upiec go na rożnie. Mogę też zrobić gulasz z ale i cebulą. Arya czuła już niemal smak tego królika. - Nie mamy pieniędzy, ale przynieśliśmy na wymianę trochę marchewki i kapusty. - Naprawdę? A gdzie to wszystko macie? - Gorąca Bułka, dawaj kapustę. Piekarczyk wykonał jej polecenie, choć

zbliżał się do starej kobiety tak ostrożnie, jakby była Rorge’em, Kąsaczem albo Vargo Hoatem. Oberżystka przyjrzała się uważnie warzywom, a jeszcze uważniej chłopcu. - Gdzie jest ta gorąca bułka? - Tutaj. To ja. Tak mam na imię. A ona to… hmm… Gołąbek. - Nie pod moim dachem. Ja nadaję gościom i daniom inne imiona, żeby móc ich od siebie odróżnić. Mężu! Mąż był już za drzwiami, lecz na jej krzyk wrócił pośpiesznie.

- Kaczka już wisi. Czego znowu chcesz, kobieto? - Opłucz te jarzyny - rozkazała. - Reszta niech usiądzie i zaczeka , aż załatwię się z królikami. Chłopiec przyniesie wam coś do picia. - Przyjrzała się uważnie Aryi i Gorącej Bułce. - Nie mam zwyczaju dawać ale dzieciom, lecz jabłecznika zabrakło, nie mamy krów, a woda w rzece smakuje wojną, bo pływa w niej mnóstwo trupów. Gdybym wam podała kubek zupy, w której pływa mnóstwo zdechłych much, to czy byście ją wypili? - Arry by wypiła - wyrwał się Gorąca Bułka. - To znaczy Gołąbek.

- Cytryn też - wtrącił Anguy z chytrym uśmiechem. - Mniejsza o Cytryna - odparła Sharna. Ale dla wszystkich. Ruszyła w stronę kuchni. Anguy i Tom Siedem Strun usiedli za stołem obok kominka, Cytryn zawiesił wielki żółty płaszcz na kołku, Gorąca Bułka klapnął ciężko na ławie przy stole ustawionym najbliżej drzwi, a Arya zajęła miejsce obok niego. Tom zdjął harfę. - Samotna gospoda, tam gdzie puszcza

głucha - zaczął, szarpiąc powoli struny w rytm melodii. - Żona oberżysty brzydka jak ropucha. - Zamknij się, bo nie dostaniemy królika - ostrzegł go Cytryn. - Przecież ją znasz. Arya nachyliła się nad Gorącą Bułką. - Umiesz pływać łodzią? - zapytała. Nim zdążył jej odpowiedzieć, pojawił się krępy piętnasto - albo szesnastoletni chłopak, niosący kufle ale. Gorąca Bułka ujął swój z czcią w obie dłonie i zaczął popijać płyn. Arya nigdy dotąd nie widziała, by uśmiechał się tak szeroko.

- Ale - wyszeptał. - I królik. - No to za Jego Miłość - zawołał radośnie Anguy Łucznik. - Siedmiu chrońcie króla! - Wszystkich dwunastu królów mruknął Cytryn Cytrynowy Płaszcz. Wypił ale i otarł pianę z ust grzbietem dłoni. Mąż wpadł do gospody przez frontowe drzwi z fartuchem pełnym opłukanych warzyw. - W stajni są obce konie - oznajmił, jakby nikt o tym nie wiedział.

- Ehe - potwierdził Tom. - I to lepsze niż te trzy, które oddałeś. Poirytowany Mąż wysypał jarzyny na stół. - Wcale ich nie oddałem. Sprzedałem je za dobrą cenę i jeszcze na dodatek dostałem łódź. Zresztą mieliście je odzyskać. Wiedziałam, że to zbójcy - pomyślała Arya, uważnie słuchając ich słów. Poruszyła dłonią pod blatem, by dotknąć rękojeści sztyletu i upewnić się, że nadal jest na miejscu. Jeśli spróbują nas obrabować, to pożałują.

- Nie pojechali naszą drogą - poskarżył się Cytryn. - Wysłałem ich tamtędy. Na pewno byliście pijani albo zasnęliście. - My? Pijani? - Tom pociągnął długi łyk ale. - Nigdy w życiu. - Powinieneś sam sobie z nimi dać radę - oznajmił Mężowi Cytryn. - Co? Tylko z chłopcem? Mówiłem już wam, że stara wybrała się do Lambswold, żeby pomóc tej Paproci w porodzie. Najpewniej to któryś z was zrobił dziewczynie bękarta. -

Obrzucił Toma kwaśnym spojrzeniem. Idę o zakład, że to ty wyłuskałeś biedną Paproć z bielizny, z tą twoją harfą i smutnymi piosenkami. - Jeśli pieśń sprawia, że dziewczyna chce zdjąć ubranie, by poczuć na skórze pocałunki dobrego, ciepłego słońca, to czy to jest wina minstrela? - zapytał Tom. - A zresztą jej podobał się Anguy. Słyszałem, jak go pytała: „Czy mogę dotknąć twojego łuku? Och, jest taki twardy i gładki. A czy mogłabym naciągnąć cięciwę?” Mąż prychnął pogardliwie.

- Ty czy Anguy, co to za różnica? Jesteś tak samo winny, jak ja z tymi końmi. Rozumiesz, ich było troje. Co może poradzić jeden człowiek przeciwko trojgu? - Troje - rzucił z pogardą Cytryn - w tym jedna kobieta i jeden więzień w łańcuchach. Sam mówiłeś. Mąż wykrzywił twarz. - Duża kobieta, ubrana jak mężczyzna. A ten w łańcuchach… nie podobał mi się wyraz jego oczu.

Anguy uśmiechnął się nad ale. - Kiedy nie podoba mi się wyraz czyichś oczu, przeszywam go strzałą. Arya przypomniała sobie pocisk, który przemknął tuż obok jej ucha, i po raz kolejny pożałowała, że nie umie strzelać z łuku. Na Mężu te słowa nie zrobiły wrażenia. - Nie odzywaj się, kiedy starsi rozmawiają. Pij ale i trzymaj język za zębami, bo inaczej powiem starej, żeby przygrzmociła ci łyżką. - Starsi gadają za dużo, a do picia ale nie musisz mnie zachęcać.

Pociągnął wielki łyk, by dowieść prawdziwości swych słów. Arya zrobiła to samo. Po wielu dniach picia wody z kałuż i strumieni, a potem z mulistego Tridentu, ale smakowało tak dobrze, jak maleńkie łyczki wina, na jakie pozwalał jej ojciec. Z kuchni dochodziły zapachy, od których w ustach zbierała jej się ślinka, lecz myśli dziewczynki nadal wypełniała łódź. Trudniej będzie nią popłynąć, niż ją ukraść. Jeśli zaczekamy, aż wszyscy zasną… Chłopiec wrócił z wielkimi okrągłymi bochnami. Arya oderwała sobie potężny kawał i wpiła weń chciwie zęby.

Okazało się jednak, że trudno go żuć. Był twardy, bryłowaty i przypalony od spodu. Gorąca Bułka skrzywił się, gdy tylko go posmakował. - To niedobry chleb - oznajmił. - Jest przypalony i do tego twardy. - Smakuje lepiej, jeśli zamoczyć go w gulaszu - pocieszył go Cytryn. - Nieprawda - sprzeciwił się Anguy. Tylko trudniej połamać na nim zęby. - Zjecie go albo będziecie głodni stwierdził Mąż. - Czy wyglądam na

jakiegoś cholernego piekarza? Ciekawe, czy potraficie zrobić lepszy? - Ja potrafię - zapewnił Gorąca Bułka. To łatwe. Za długo ugniatałeś ciasto, dlatego tak trudno go gryźć. Pociągnął kolejny łyk ale i zaczął rozprawiać z miłością o chlebach, ciastach, plackach i wszystkich rzeczach, które kochał. Arya zatoczyła oczyma. Tom usiadł naprzeciw niej. - Gołąbek - odezwał się - czy Arry, czy jak tam naprawdę masz na imię, to dla ciebie.

Przysunął do niej na stole brudny kawałek pergaminu. Popatrzyła na skrawek podejrzliwie. - A co to jest? - Trzy złote smoki. Musimy kupić te konie. Przeniosła nieufne spojrzenie na Toma. - Są nasze. - W tym sensie, że ukradliście je sami, prawda? Nie ma się czego wstydzić, dziewczynko. Wojna z wielu uczciwych ludzi zrobiła złodziei. - Tom postukał palcem w złożony pergamin. - Dajemy

wam dobrą cenę. Prawdę mówiąc, to więcej niż są warte nawet najlepsze konie. Gorąca Bułka złapał za pergamin i rozwinął go. - Tu nie ma złota - poskarżył się głośno. - Tylko pismo. - To prawda - potwierdził Tom. - I bardzo mi przykro z tego powodu. Ale po wojnie zamierzamy uregulować wszystkie należności. Masz na to moje słowo jako królewskiego człowieka. Arya odepchnęła się od blatu i zerwała na nogi.

- Nie jesteście królewskimi ludźmi tylko rozbójnikami. - Jeśli kiedyś spotkasz prawdziwych rozbójników, to dowiesz się, że oni nie płacą, nawet kwitami. Nie bierzemy tych koni dla siebie, dziecko. Chodzi nam o dobro królestwa, żebyśmy mogli szybciej się przemieszczać i stawać do walki tam, gdzie jest to konieczne. Do walki w imieniu króla. Czy odmówisz królowi swych koni? Wszyscy patrzyli na nią: Łucznik, wysoki Cytryn, Mąż o pożółkłej twarzy i niespokojnym spojrzeniu. Nawet Sharna, która stała w drzwiach kuchni. Zabiorą nam konie bez względu na to,

co powiem - zrozumiała. Będziemy musieli iść do Riverrun na piechotę, chyba że… - Nie chcemy kwitu. - Wyrwała pergamin z dłoni Gorącej Bułki. Dostaniecie konie w zamian za tę łódź, która stoi na zewnątrz. Ale musicie nam pokazać, jak się nią pływa. Tom Siedem Strun gapił się na nią przez chwilę, po czym jego wielkie, brzydkie usta rozciągnęły się w smutnym uśmiechu. Potem ryknął głośnym śmiechem. Anguy podążył za jego przykładem. Po chwili śmiali się już wszyscy, Cytryn Cytrynowy Płaszcz, Sharna i Mąż, a nawet młody posługacz,

który wyszedł zza beczek z kuszą pod pachą. Arya miała ochotę na nich wrzasnąć, lecz zamiast tego zaczęła się uśmiechać… - Jeźdźcy! - krzyknął przenikliwie Gendry. Otworzył drzwi i wpadł do środka. Żołnierze - wydyszał. - Dwunastu żołnierzy zbliża się nadrzecznym traktem. Gorąca Bułka zerwał się na nogi, przewracając kufel, lecz pozostali nie sprawiali wrażenia zaniepokojonych. - Nie ma powodu rozlewać dobrego ale

na moją podłogę - skarciła go Sharna. Siedź spokojnie, chłopcze, zaraz podam królika. Ty też, dziewczynko. Być może wyrządzono wam krzywdę, ale to się już skończyło. Jesteście teraz z królewskimi ludźmi. Zapewnimy wam bezpieczeństwo, jeśli tylko będzie to możliwe. Arya sięgnęła przez ramię, żeby wydobyć miecz, nim jednak zdążyła wyciągnąć go w połowie, Cytryn złapał ją za nadgarstek. - Starczy już tych wygłupów.

Wykręcał jej rękę, dopóki nie otworzyła dłoni. Jego pokryte stwardniałą skórą palce były niewiarygodnie silne. Znowu! - pomyślała Arya. Znowu jest tak samo jak w wiosce, z Chiswyckiem, Raffem i Górą Która Jeździ. Chcieli ukraść jej miecz i ponownie zmienić ją w myszkę. Sięgnęła wolną dłonią po kufel i zdzieliła nim Cytryna w twarz. Ale wylało się i zalało mu oczy. Usłyszała trzask łamanego nosa i zobaczyła płynącą krew. Mężczyzna ryknął z bólu i uniósł dłonie do twarzy. - Uciekajcie! - krzyknęła, zrywając się do biegu. Cytryn złapał ją jednak natychmiast.

Miał długie nogi i jeden jego sus równał się trzem jej krokom. Wiła się i kopała, lecz podniósł ją bez wysiłku w górę, choć po jego twarzy spływała krew. - Przestań, ty mała idiotko - wrzasnął, potrząsając nią. - Przestań natychmiast! Gendry pobiegł jej na pomoc, lecz Tom Siedem Strun zagrodził mu drogę ze sztyletem w dłoni. Zresztą było już za późno na ucieczkę. Słyszała na dworze konie i krzyki ludzi. Po chwili do środka wszedł zamaszystym krokiem mężczyzna, Tyroshijczyk jeszcze wyższy od

Cytryna. Miał wielką, gęstą brodę, jaskrawozieloną, lecz z siwymi odrostami. Za nim pojawiło się dwóch kuszników prowadzących między sobą rannego, a dalej następni… Arya nigdy w życiu nie widziała takiej bandy obszarpańców. Ich miecze, topory i łuki były jednak lśniące i zadbane. Jeden czy dwóch obrzuciło ją zaciekawionymi spojrzeniami, lecz nikt nie odezwał się ani słowem. Jednooki mężczyzna w zardzewiałej przyłbicy powęszył i uśmiechnął się szeroko, a łucznik o głowie porośniętej sztywnymi blond włosami domagał się krzykiem ale. Potem pojawił się włócznik z lwem na hełmie, starszy, utykający mężczyzna,

najemnik z Braavos i… - Harwin? - wyszeptała Arya. Tak jest! Pod brodą i splątany mi włosami ukrywała się twarz syna Hullena, który ongiś prowadził jej kucyka po dziedzińcu, atakował kukłę z Jonem i Robbem i pił za dużo na ucztach. Był chudszy i wydawał się twardszy, a poza tym w Winterfell nigdy nie nosił brody, ale to był on, człowiek jej ojca. Harwin! - Rzuciła się naprzód, próbując się wyrwać z żelaznego uścisku Cytryna. - To ja - krzyczała. - Harwin, to ja, poznajesz mnie, prawda? - Po twarzy spływały jej łzy. Rozpłakała się jak dziecko, jak jakaś głupia, mała dziewczynka. - Harwin, to ja!

Mężczyzna przeniósł spojrzenie z jej twarzy na obdartego ze skóry człowieka, którego miała na wamsie. - Skąd mnie znasz? - zapytał, marszcząc podejrzliwie brwi. - Obdarty ze skóry człowiek… kim jesteś, jakimś chłopcem służącym lordowi pijawce? Przez chwilę nie wiedziała, co powiedzieć. Nosiła tak wiele imion. Czyżby Arya Stark tylko się jej przyśniła? - Jestem dziewczynką - odparła, pociągając nosem. - Byłam podczaszym lorda Boltona, ale chciał mnie zostawić kozłowi, więc uciekłam z Gendrym i

Gorącą Bułką. Musisz mnie znać! Prowadziłeś mojego kucyka, kiedy byłam mała. Wybałuszył oczy. - Dobrzy bogowie - wykrztusił. - Arya Wszędobylska? Cytryn, puść ją. - Złamała mi nos. - Cytryn cisnął ją bezceremonialnie na podłogę. - Kto to niby jest, do siedmiu piekieł? - Córka namiestnika. - Harwin opadł przed nią na jedno kolano. - Arya Stark z Winterfell. CATELYN

Robb - zrozumiała, gdy tylko usłyszała straszny harmider w psiarniach. Jej syn wrócił do Riverrun, a Szary Wicher razem z nim. Tylko zapach wielkiego, szarego wilkora mógł spowodować tak szalone szczekanie i ujadanie. Przyjdzie do mnie pomyślała. Edmure nie wrócił po swej pierwszej wizycie. Wolał spędzać czas z Marqiem Piperem i Patrekiem Mallisterem, słuchając Rymunda Rymopisa, który śpiewał o bitwie pod Kamiennym Młynem. Robb to nie Edmure. On przyjdzie się ze mną zobaczyć.

Deszcz padał już od wielu dni. Zimna, szara ulewa doskonale harmonizowała z nastrojem Catelyn. Jej ojciec z każdym dniem był coraz słabszy i coraz głębiej pogrążał się w majaczeniach. Budził się tylko po to, by wymamrotać: „Ruta” i błagać o wybaczenie. Edmure unikał jej, a ser Desmond Grell nadal nie chciał jej przyznać wolności w granicach zamku, choć wydawał się z tego powodu bardzo przygnębiony. Na duchu podniósł ją nieco jedynie powrót ser Robina Rygera oraz jego ludzi, zmęczonych i przemoczonych do szpiku kości. Wyglądało na to, że wrócili na piechotę. Maester Vyman wyznał jej, że Królobójcy udało się w jakiś sposób zatopić ich galerę i uciec. Catelyn

zapytała, czy mogłaby porozmawiać z ser Robinem, by dowiedzieć się czegoś więcej, nie pozwolono jej jednak na to. Stało się też coś więcej. Tego dnia, gdy wrócił jej brat, kilka godzin po ich rozmowie, dobiegły ją z dziedzińca gniewne głosy. Gdy wspięła się na dach, by zobaczyć, co się dzieje, zobaczyła zgromadzone obok głównej bramy grupki ludzi. Wyprowadzano ze stajen konie, którym następnie zakładano siodła i uzdy. Słychać było krzyki, choć Catelyn była zbyt daleko, by mogła rozróżnić słowa. Jedna z białych chorągwi Robba leżała na ziemi. Jakiś rycerz zawrócił konia i stratował wilkora, mknąc w stronę

bramy. Kilku innych podążyło za jego przykładem. To ludzie, którzy walczyli przy brodach u boku Edmure’a pomyślała. Co mogło aż tak ich rozsierdzić? Czyżby mój brat znieważył ich w jakiś sposób? Zdawało jej się, że poznaje ser Perwyna Freya, który pojechał z nią do Gorzkiego Mostu i Końca Burzy, a potem wrócił, a także jego bękarciego przyrodniego brata Martyna Riversa, choć z tego miejsca nie mogła być pewna. Przez zamkowe bramy wyjechało około czterdziestu ludzi, nie wiedziała jednak dokąd. Nie wrócili, a maester Vyman nie chciał jej powiedzieć, kim byli, dokąd

pojechali ani co ich tak rozgniewało. - Przyszedłem tu tylko po to, by zobaczyć twojego ojca, pani - oznajmił. - Twój brat wkrótce zostanie lordem Riverrun. Jeśli chce, byś o czymś wiedziała, sam musi ci to przekazać. Teraz jednak Robb wrócił z zachodu, wrócił zwycięski. Wybaczy mi powtarzała sobie Catelyn. Musi mi wybaczyć, jest moim synem i w żyłach Aryi i Sansy płynie jego krew, tak samo jak moja. Wypuści mnie z tych komnat i wtedy dowiem się, co się wydarzyło. Gdy przyszedł po nią ser Desmond, zdążyła się już wykąpać, ubrać i

uczesać kasztanowate włosy. - Król Robb wrócił z zachodu, pani oznajmił rycerz - i rozkazał, byś stawiła się przed jego obliczem w Wielkiej Komnacie. O tej właśnie chwili marzyła, tej chwili się bała. Straciłam dwóch synów czy trzech? Wkrótce się dowie. W komnacie panował tłok. Wszyscy spoglądali na podwyższenie, Catelyn jednak poznawała ich też od tyłu: lady Mormont miała na sobie łataną kolczugę, Greatjon i jego syn przerastali

wzrostem resztę obecnych, lord Jason Mallister miał białe włosy, a na ręku trzymał skrzydlaty hełm, natomiast Tytos Blackwood przywdział swój wspaniały płaszcz z kruczych piór. Połowa z nich będzie teraz chciała mnie powiesić, a druga połowa odwróci tylko wzrok. Odnosiła też niepokojące wrażenie, że kogoś tu brakuje. Robb stał na podwyższeniu. Nie jest już chłopcem - zrozumiała z nagłym ukłuciem bólu. Ma szesnaście lat i stał się mężczyzną. Wystarczy na niego spojrzeć. Wojna wytopiła z jego twarzy

całą miękkość. Był teraz szczupły i twardy. Zgolił brodę, lecz kasztanowate włosy opadały nie strzyżone na ramiona. Kolczuga zardzewiała mu od niedawnych deszczów, zostawiając na białym płaszczu i opończy brązowe plamy. A może to były ślady krwi. Na głowie miał koronę z mieczami, którą wykuli dla niego z brązu i żelaza. Nosi ją teraz swobodniej. Jak król. Edmure stał obok podwyższenia ze skromnie pochyloną głową, słuchając, jak Robb wychwala jego zwycięstwo. - ...padli pod Kamiennym Młynem, nigdy nie zostaną zapomniani. Nic dziwnego, że lord Tywin uciekł

walczyć ze Stannisem. Ludzie z północy i ludzie z dorzecza okazali się dla niego zbyt twardzi. - Zebrani odpowiedzieli śmiechem i krzykami poparcia, Robb jednak uniósł rękę, nakazując zachować ciszę. - Nie miejcie jednak wątpliwości, że Lannisterowie pomaszerują na nas znowu. By zapewnić królestwu bezpieczeństwo, będziemy musieli wygrać jeszcze wiele bitew. - Król północy! - ryknął Greatjon, wymachując w powietrzu zakutą w żelazo pięścią. Lordowie dorzecza odpowiedzieli mu

krzykami: „Król dorzecza”. Komnatę wypełnił huk uderzających o stoły pięści i tupiących w podłogę stóp. Tylko garstka ludzi zauważyła pośród tego tumultu Catelyn i ser Desmonda, zaczęli jednak szturchać łokciami sąsiadów i powoli wokół niej zapadła cisza. Trzymała głowę wysoko, ignorując spojrzenia. Niech sobie myślą, co chcą. Liczy się wyłącznie zdanie Robba. Pocieszył ją widok wydatnych rysów ser Bryndena Tully’ego, który zasiadał na podwyższeniu. Giermkiem Robba był jakiś chłopiec, którego nie znała, a za jego plecami stał

młody rycerz w opończy koloru piasku, na której wyhaftowano muszelki, a także drugi, starszy, który miał w herbie trzy czarne pieprzniczki na szafranowym pasie, biegnącym przez pole z zielonosrebrnych pasków. Między nimi przystanęła starsza, przystojna dama oraz ładna dziewczyna, która wyglądała na jej córkę. Była tam też druga dziewczyna, mniej więcej w wieku Sansy. Catelyn wiedziała, że muszelki są herbem jakiegoś pomniejszego rodu. Herbu starszego rycerza nie znała. Jeńcy? Po co Robb ustawił jeńców na podwyższeniu? Gdy ser Desmond poprowadził ją w tamtą stronę, Utherydes Wayn uderzył

laską w podłogę. Nie wiem, co zrobię, jeśli Robb spojrzy na mnie tak jak Edmure. Wydawało się jej jednak, że w oczach syna nie dostrzega gniewu, lecz coś innego... czyżby lęk? Nie, to nie miało sensu. Czego miałby się bać? Był Młodym Wilkiem, królem Tridentu i północy. Pierwszy przywitał ją stryj. Ser Brynden jak zwykle był czarną rybą i nie dbał o to, co myślą inni. Zeskoczył z podwyższenia i wziął Catelyn w ramiona. - Cieszę się, że cię tu widzę, Cat powiedział. Trudno jej było panować nad sobą.

- Ja też - wyszeptała. - Matko. Catelyn podniosła wzrok, spoglądając na swego wysokiego, królewskiego syna. - Wasza Miłość, modliłam się o twój bezpieczny powrót. Słyszałam, że byłeś ranny. - Strzała przeszyła mi ramię podczas szturmu na Turnię - wyjaśnił. - Rana już się zagoiła. Miałem wspaniałą opiekę. - To znaczy, że bogowie są łaskawi. Catelyn zaczerpnęła głęboko tchu.

Powiedz to. Nie można tego uniknąć. - Na pewno powiedzieli ci, co uczyniłam. A czy wyjaśnili ci dlaczego? - Dla dziewczynek. - Miałam pięcioro dzieci. Teraz mam tylko troje. - Tak, pani. - Lord Rickard Karstark odepchnął na bok Greatjona. Czarna kolczuga i długa, siwa, nie uczesana broda nadawały mu wygląd złowrogiego widma. Od jego wąskiej, zapadniętej twarzy zionęło chłodem. - A ja mam jednego syna, choć kiedyś

miałem trzech. Obrabowałaś mnie z należnej mi zemsty. Catelyn spojrzała na niego spokojnie. - Lordzie Rickardzie, śmierć Królobójcy nie kupiłaby życia twoich dzieci. Uwolnienie go może kupić życie moich. Lord nie dał się ugłaskać. - Jaime Lannister oszukał cię. Kupiłaś od niego tylko słowa bez pokrycia. Mój Torrhen i mój Eddard zasługiwali na lepsze traktowanie.

- Daj spokój, Karstark - mruknął Greatjon, krzyżując na piersi potężne ramiona. - To było szaleństwo matki. Kobiety już takie są. - Szaleństwo matki? - naskoczył na lorda Umbera lord Karstark. - Ja uważam, że to zdrada. - Dość tego. - Przez chwilę Robb przemawiał raczej tonem Brandona niż swego ojca. Nikt nie będzie w mojej obecności oskarżał pani Winterfell o zdradę. - Gdy zwrócił się w stronę Catelyn, jego głos nabrał łagodniejszych tonów. - Gdybym mógł sprawić, by Królobójca wrócił w

okowy, uczyniłbym to. Uwolniłaś go bez mojej wiedzy i zgody... wiem jednak, że uczyniłaś to z miłości. Dla Aryi i Sansy oraz z żalu za Branem i Rickonem. Przekonałem się, że miłość nie zawsze jest mądra. Często wiedzie nas do wielkich szaleństw, lecz mimo to słuchamy serca... bez względu na to, co nam nakazuje. Nieprawdaż, mamo? Czy to właśnie uczyniłam? - Jeśli serce przywiodło mnie do szaleństwa, postaram się w miarę mych możliwości zadośćuczynić to lordowi Karstarkowi i tobie. Twarz lorda Rickarda pozostała

nieubłagana. - Czy twe zadośćuczynienie ogrzeje Torrhena i Eddarda w zimnych grobach, do których wysłał ich Królobójca? Przepchnął się między Greatjonem a Maege Mormont i opuścił komnatę. Robb nie próbował go zatrzymywać. - Wybacz mu, mamo. - Jeśli ty mi wybaczysz. - Już ci wybaczyłem. Wiem, co to znaczy kochać tak mocno, że nie można myśleć o niczym więcej.

Catelyn pokłoniła się. - Dziękuję. Przynajmniej tego dziecka nie straciłam. - Musimy porozmawiać - ciągnął Robb. - Ty i moi stryjowie. O tym i... o innych sprawach. Zarządco, ogłoś zakończenie spotkania. Utherydes Wayn uderzył laską w podłogę i nakazał krzykiem się rozejść. Ludzie z północy i lordowie dorzecza ruszyli w stronę drzwi. Dopiero wtedy Catelyn zdała sobie sprawę, czego jej brakowało. Wilka. Nie ma tu wilka.

Gdzie się podział Szary Wicher? Wiedziała, że wilkor wrócił z Robbem, słyszała przecież psy, nie zauważyła go jednak w komnacie, u boku jej syna, gdzie było jego miejsce. Nim jednak zdążyła zapytać o to Robba, otoczył ją krąg życzliwych osób. Lady Mormont uścisnęła jej dłoń. - Pani, gdyby Cersei Lannister więziła dwie moje córki, postąpiłabym tak samo. Greatjon, który za nic miał konwenanse, uniósł ją wysoko w powietrze i uściskał w wielkich, kudłatych łapskach.

- Twoje wilcze szczenię raz już zmasakrowało Królobójcę. Jeśli będzie potrzeba, zrobi to po raz drugi. Galbart Glover i lord Jason Mallister byli chłodniejsi, a Jonos Bracken niemal lodowaty, przemawiali jednak uprzejmie. Na końcu podszedł do niej brat. - Ja też modlę się o dziewczynki, Cat. Mam nadzieję, że w to nie wątpisz. - Oczywiście, że nie. - Pocałowała go. Kocham cię za to. Gdy padły już wszystkie słowa, w Wielkiej Komnacie Riverrun został

tylko Robb, troje Tullych i sześcioro nieznajomych, o których Catelyn nic nie wiedziała. Spojrzała na nich zaciekawiona. - Pani, panowie, niedawno przeszliście na stronę mojego syna? - Niedawno - potwierdził młody rycerz z muszelkami - ale nasza odwaga jest wielka, a wierność niezachwiana. Mam nadzieję, że ci tego dowiedziemy, pani. Robb miał zakłopotaną minę. - Mamo - odezwał się - czy mogę ci przedstawić lady Sybell, żonę lorda Gawena Westerlinga z Turni. - Starsza

kobieta podeszła do niej z poważną miną. - Jej mąż był jednym z tych, których wzięliśmy do niewoli w Szepczącym Lesie. Tak jest, Westerlingowie - pomyślała Catelyn. Mają na chorągwi sześć białych muszelek na piaskowym tle. To pomniejszy ród, który poprzysiągł wierność Lannisterom. Robb przedstawił jej po kolei resztę nieznajomych. - Ser Rolph Spicer, brat lady Sybell. Był kasztelanem Turni, gdy ją zdobyliśmy. -

Rycerz z pieprzniczkami pochylił głowę. Był szerokim w barach mężczyzną o złamanym nosie i krótko przystrzyżonej, siwej brodzie. Sprawiał wrażenie dzielnego wojownika. Dzieci lorda Gawena i lady Sybell. Ser Raynald Westerling. - Rycerz z muszelkami na opończy uśmiechnął się pod krzaczastymi wąsami. Młody, żylasty i grubo ciosany, miał zdrowe zęby i gęstą, kasztanowatą czuprynę. Elenya. - Dziewczynka dygnęła pośpiesznie. - Rollam Westerling, mój giermek. Chłopiec zaczął padać na kolana, zauważył jednak, że nikt nie klęczy,

pokłonił się więc tylko. - To dla mnie zaszczyt - rzekła Catelyn. Czyżby Robb zdobył wierność Turni? Jeśli tak, to nic dziwnego, że Westerlingowie mu towarzyszyli. Od czasu, gdy Tywin Lannister osiągnął odpowiedni wiek, by wyruszyć na wojnę, Casterly Rock nigdy nie traktowało zdrady pobłażliwie... Na koniec podeszła do niej dziewczyna. Zachowywała się bardzo nieśmiało. Robb ujął ją za rękę.

- Mamo - zaczął. - Mam wielki zaszczyt przedstawić ci lady Jeyne Westerling, starszą córkę lorda Gawena i moją... hmm... panią żonę. Pierwsza myśl, która przebiegła przez głowę Catelyn, brzmiała: Nie, to niemożliwe, jesteś jeszcze dzieckiem. Druga: A poza tym przysięgałeś innej. Trzecia: Matko, zmiłuj się, Robb, coś ty narobił? Dopiero wtedy wszystko zrozumiała. Szaleństwa, które popełniamy z miłości? Złapał

mnie w sidła jak zająca. Wygląda na to, że już mu wybaczyłam. Z irytacją mieszał się jednak smutny podziw. Robb zaaranżował całą scenę z mistrzostwem godnym najlepszego komedianta... albo króla. Catelyn nie miała innego wyboru, jak ująć dłonie Jeyne Westerling. - Mam nową córkę - oznajmiła tonem sztywniejszym, niż zamierzała. Ucałowała przerażoną dziewczynę w oba policzki. - Witaj przy naszym stole i ogniu. - Dziękuję, pani. Przysięgam, że będę dla Robba dobrą i wierną żoną. I tak mądrą królową, jak tylko zdołam.

Królową. Tak jest. Ta młoda, ładna dziewczyna jest królową. Muszę o tym pamiętać. Jej urodzie nie sposób było zaprzeczyć. Miała kasztanowate loki, twarz kształtu serca i uśmiechała się nieśmiało. Catelyn natychmiast zauważyła, że jest szczupła, ale ma dobre biodra. Przynajmniej nie powinna mieć trudności z porodami. Lady Sybell wyciągnęła rękę, nim powiedziano cokolwiek więcej. - To dla nas zaszczyt połączyć się z rodem Starków, pani, ale jesteśmy też okrutnie znużeni. Pokonaliśmy długą

drogę w krótkim czasie. Czy możemy udać się do swych komnat, byś swobodnie porozmawiała z synem? - Tak byłoby najlepiej. - Robb pocałował swoją Jeyne. - Zarządca znajdzie wam odpowiednie kwatery. - Zaprowadzę was do niego zaproponował ser Edmure Tully. - Jesteś bardzo uprzejmy - ucieszyła się lady Sybell. - Czy ja też muszę iść? - zapytał mały Rollam. - Jestem twoim giermkiem. Robb wybuchnął śmiechem.

- W tej chwili nie potrzebuję giermka. - Och. - Jego Miłość obywał się bez ciebie przez szesnaście lat, Rollamie odezwał się ser Raynald od muszelek. Myślę, że przeżyje jakoś te kilka godzin. Stanowczo ujął młodszego brata za rękę i wyprowadził go z komnaty. - Masz piękną żonę - odezwała się Catelyn, gdy się już oddalili - a Westerlingowie wyglądają na honorowych ludzi... chociaż lord Gawen przysięgał wierność Tywinowi Lannisterowi, nieprawdaż?

- Tak. Jason Mallister pojmał go w Szepczącym Lesie i więził w Seagardzie, licząc na okup. Rzecz jasna, teraz go uwolnię, choć może nie zechcieć przyłączyć się do mnie. Obawiam się, że pobraliśmy się bez jego zgody, a nasze małżeństwo postawiło go w bardzo niebezpiecznej sytuacji. Turnia nie jest silna. Z miłości do mnie Jeyne może stracić wszystko. - A ty straciłeś Freyów - wskazała. Jego grymas mówił wszystko. Zrozumiała, skąd się wzięły gniewne głosy i dlaczego Perwyn Frey i Martyn Rivers odjechali w takim pośpiechu, tratując po drodze chorągiew Robba.

- Czy mogę zapytać, ile mieczy wniosła ci w posagu żona, Robb? - Pięćdziesiąt. W tym dwunastu rycerzy. - Nic dziwnego, że jego głos brzmiał tak ponuro. Gdy w Bliźniakach zawarto kontrakt małżeński, stary lord Walder Frey dał Robbowi tysiąc konnych rycerzy i prawie trzy tysiące piechoty. Jeyne jest nie tylko piękna, lecz również bystra. I ma dobre serce. Potrzebujesz mieczy, nie dobrych serc. Jak mogłeś to zrobić, Robb? Jak mogłeś być taki porywczy, taki głupi? Jak mogłeś być tak... tak bardzo... młody? Wyrzuty nic by jednak nie dały.

- Powiedz mi, jak to się stało - zażądała tylko. - Zdobyłem jej zamek, a ona zdobyła moje serce. - Robb uśmiechnął się. Turnia miała słaby garnizon, więc pewnej nocy wzięliśmy ją szturmem. Czarny Walder i Smalljon wdrapali się na mury z grupkami ludzi, podczas gdy ja rozbiłem taranem główną bramę. Strzała trafiła mnie w ramię na krótko przed tym, nim ser Rolph poddał nam zamek. Z początku wydawało się, że to nic groźnego, ale rana zaczęła się paskudzić. Jeyne kazała mnie przenieść do swego łoża i opiekowała się mną, aż gorączka minęła. I była ze mną, gdy Greatjon przyniósł wieści o... o

Winterfell. O Branie i Rickonie. Wydawało się, że trudno mu wymówić imiona braci. Nocą... dała mi pocieszenie, mamo. Catelyn nie musiała pytać, jakiego rodzaju pocieszenie oferowała jej synowi Jeyne Westerling. - A ty poślubiłeś ją następnego dnia. Spojrzał jej prosto w oczy, dumny, a zarazem zawstydzony. - Tego wymagał honor. Jest spokojna i słodka, mamo. Będzie dla mnie dobrą żoną.

- Być może. Ale to nie ugłaska lorda Freya. - Wiem - odparł jej syn z rozpaczą w głosie. - Spartaczyłem wszystko oprócz bitew, prawda? Sądziłem, że to one będą najtrudniejsze, ale... gdybym tylko cię wysłuchał i zatrzymał Theona jako zakładnika, nadal władałbym północą, a Bran i Rickon żyliby bezpiecznie w Winterfell. - Może tak, a może nie. Lord Balon mógłby i tak zaryzykować wojnę. Kiedy poprzednim razem sięgnął po koronę, kosztowało go to dwóch synów. Mógł uznać, że tracąc tylko jednego, zrobi

dobry interes. - Dotknęła jego ramienia. - Co zrobili Freyowie po twoim ślubie? Robb potrząsnął głową. - Z ser Stevronem mógłbym się jakoś dogadać, ale ser Ryman jest tępy jak buzdygan, a Czarny Walder... uwierz mi, nie nazwano go tak z uwagi na kolor jego brody. Posunął się nawet do tego, że powiedział, iż żadna z jego sióstr nie zawaha się wyjść za wdowca. Zabiłbym go za to, gdyby Jeyne mnie nie ubłagała. - Wyrządziłeś rodowi Freyów straszliwą zniewagę, Robb. - Nie chciałem tego. Ser Stevron zginął

za mnie, a żaden król nigdy nie miał wierniejszego giermka niż Olyvar. Chciał ze mną zostać, ale ser Ryman zabrał go razem z całą resztą. Ze wszystkimi ich siłami. Greatjon namawiał mnie do ataku na nich... - Walczyć ze swoimi, gdy otaczali cię wrogowie? - zapytała. - To byłby twój koniec. - Wiem. Pomyślałem sobie, że może udałoby się nam znaleźć dla córek lorda Waldera innych mężów. Ser Wendel Manderly zaproponował, że ożeni się z którąś z nich, a Greatjon mówi, że jego stryjowie szukają nowych żon. Gdyby

lord Walder był rozsądny... - On nie jest rozsądny - przerwała mu Catelyn. - Jest pyszny i drażliwy jak nikt na świecie. Wiesz o tym. Chciał zostać dziadkiem króla. Nie ubłagasz go, oferując w zamian za siebie dwóch starych rozbójników i drugiego syna największego grubasa w Siedmiu Królestwach. Nie tylko złamałeś przysięgę, lecz do tego zbrukałeś honor Bliźniaków, wybierając sobie żonę z mniej znaczącego rodu. - Krew Westerlingów jest lepsza niż Freyów - oburzył się Robb. - To starożytny ród, który pochodzi od Pierwszych Ludzi. Przed podbojem

królowie Skały wchodzili niekiedy w związki małżeńskie z Westerlingami. Była też inna Jeyne Westerling, która przed trzystu laty była królową króla Maegora. - Wszystko to tylko sól na rany lorda Waldera. Zawsze bolało go, że inne rody patrzą z góry na Freyów, uważając ich za nuworyszów. Sądząc z jego słów, to nie pierwsza zniewaga, która go spotkała. Jon Arryn nie chciał przyjąć jego wnuków na wychowanie, a mój ojciec nie zgodził się na ożenek Edmure’a z jedną z jego córek. Wskazała głową na brata, który wrócił do nich.

- Wasza Miłość - oznajmił Brynden Blackfish - może powinniśmy kontynuować tę rozmowę na osobności. - Tak. - W głosie Robba słychać było zmęczenie. - Mógłbym zabić za kielich wina. Najlepsza chyba byłaby komnata audiencyjna. Gdy ruszyli schodami w górę, Catelyn zadała pytanie, które gryzło ją już od dłuższego czasu. - Robb, gdzie jest Szary Wicher? - Na dziedzińcu, z baranim udźcem.

Kazałem głównemu psiarczykowi go nakarmić. - Do tej pory zawsze trzymałeś go przy sobie. - Komnata to nie miejsce dla wilka. Sama widziałaś, że robi się w niej niespokojny. Warczy i próbuje gryźć. Nie powinienem był zabierać go ze sobą na bitwę. Zabił już zbyt wielu ludzi, by miał się ich bać. Jeyne jest przy nim niespokojna, a jej matka przerażona. I w tym tkwi sedno sprawy - pomyślała Catelyn.

- Jest częścią ciebie, Robb. Bać się go, to znaczy bać się ciebie. - Nie jestem wilkiem, bez względu na to, jak mnie zwą - sprzeciwił się poirytowany Robb. - Szary Wicher zabił w Turni jednego człowieka, w Ashemark drugiego, a pod Oxcross sześciu albo siedmiu. Gdybyś widziała... - Widziałam, jak w Winterfell wilk Brana rozerwał człowiekowi gardło przerwała mu ostro. - Kochałam go za to. - To było co innego. Ten człowiek z Turni był rycerzem, którego Jeyne znała

całe życie. Nie możesz jej winić za to, że się boi. Szary Wicher nie lubi też jej wuja. Szczerzy kły za każdym razem, gdy ser Rolph się zbliży. Przeszył ją zimny dreszcz. - Odeślij ser Rolpha. Natychmiast. - Dokąd? Do Turni, żeby Lannisterowie mogli zatknąć jego głowę na palu? Jeyne go kocha. Jest jej wujem i do tego niezłym rycerzem. Potrzeba mi więcej takich ludzi, nie mniej. Nie wygnam go tylko dlatego, że mój

wilk nie lubi jego zapachu. - Robb. - Zatrzymała się i złapała go za ramię. - Kiedyś ci powiedziałam, żebyś trzymał Theona Greyjoya blisko siebie, i mnie nie posłuchałeś. Posłuchaj mnie teraz. Odeślij tego człowieka. Nie mówię, że musisz go wygnać. Znajdź mu jakieś zadanie, które wymaga odwagi, jakieś honorowe zajęcie, wszystko jedno jakie... tylko nie pozwól, by pozostawał przy tobie. Zmarszczył brwi. - Czy mam kazać Szaremu Wichrowi

obwąchać wszystkich moich rycerzy? Mogą być też inni, których zapachu nie polubi. - Każdy człowiek, którego nie lubi Szary Wicher, jest człowiekiem, którego nie chcę widzieć blisko ciebie. Te wilki są czymś więcej niż zwykłymi wilkami, Robb. Przecież o tym wiesz. Tak sobie myślę, że pewnie przysłali je bogowie. Bogowie twojego ojca, dawni bogowie północy. Pięć wilczych szczeniąt, Robb, dla pięciorga dzieci Starków. - Sześć - poprawił ją Robb. - Jon też dostał wilka. To ja je znalazłem, pamiętasz? Wiem, ile ich było i skąd się

wzięły. Tak samo jak ty myślałem, że są naszymi strażnikami, naszymi obrońcami, aż do chwili... - Aż do chwili? - zapytała. Robb zacisnął usta. - ...aż do chwili, gdy dowiedziałem się, że Theon zamordował Brana i Rickona. Wilki w niczym im nie pomogły. Nie jestem już małym chłopcem, mamo. Jestem królem i potrafię bronić się sam. - Westchnął. - Znajdę jakieś zadanie dla ser Rolpha, jakiś pretekst, który pozwoli mi go odesłać. Nie z powodu jego zapachu, ale po to, by cię uspokoić. Dosyć już wycierpiałaś.

Catelyn zalała ulga. Pocałowała go lekko w policzek, nim ich towarzysze wyszli zza zakrętu schodów. Przez chwilę znowu był jej chłopcem, a nie królem. Prywatna komnata audiencyjna lorda Hostera była niewielkim pomieszczeniem położonym nad Wielką Komnatą, które lepiej nadawało się do poufnych rozmów. Robb zasiadł na honorowym miejscu, zdjął koronę i położył ją na podłodze obok siebie. Catelyn pociągnęła za sznurek dzwonka, by kazać przynieść wino. Edmure zdawał swemu stryjowi szczegółową relację z bitwy pod Kamiennym

Młynem. Gdy jednak słudzy zjawili się i odeszli, Blackfish odchrząknął. - Myślę, że wysłuchaliśmy już wystarczająco wiele twoich przechwałek, bratanku. - Przechwałek? - obruszył się Edmure. O co ci chodzi? - O to, że winieneś podziękować Jego Miłości za wyrozumiałość, którą ci okazał warknął Blackfish. - Odegrał tę komediancką farsę w Wielkiej Komnacie po to, by nie zawstydzić cię przed twoimi ludźmi. Gdybym był na

jego miejscu, kazałbym cię wychłostać za głupotę, zamiast chwalić za to szaleństwo, którego dopuściłeś się przy brodach. - Na tych brodach zginęli dobrzy ludzie, stryju. - W głosie Edmure’a brzmiało oburzenie. - Czy nikt poza Młodym Wilkiem nie może odnosić zwycięstw? Czy ukradłem chwałę przeznaczoną dla ciebie, Robb? - Wasza Miłość - poprawił go Robb lodowatym tonem. - Uznałeś mnie za swego króla, wuju. Czyżbyś o tym też zapomniał? - Rozkazano ci utrzymać Riverrun,

Edmure - oznajmił Blackfish. - I nic poza tym. - Utrzymałem je, i do tego rozkwasiłem nos lordowi Tywinowi... - To prawda - przyznał Robb. - Ale jego rozkwaszony nos nie da nam zwycięstwa w wojnie. Czy zadałeś sobie pytanie, dlaczego tak długo siedzieliśmy na zachód od Oxcross? Wiedziałeś, że mam za mało ludzi, żeby zagrozić Lannisportowi albo Casterly Rock. - Są jeszcze inne zamki... złoto... bydło.

- Sądziłeś, że chodziło nam o łupy? zapytał z niedowierzaniem Robb. Wuju, chciałem, żeby lord Tywin ruszył na zachód. - Nasza armia składała się wyłącznie z konnicy - wtrącił Blackfish. - A siły Lannisterów głównie z piechoty. Mieliśmy zamiar poganiać się z lordem Tywinem wzdłuż wybrzeża, a potem zajść go od tyłu i zająć silną pozycję obronną na złotym szlaku. Moi zwiadowcy znaleźli miejsce, gdzie teren bardzo nam sprzyjał. Gdyby spróbował nas tam zaatakować, zapłaciłby straszliwą cenę. A gdyby tego nie zrobił, zostałby uwięziony na zachodzie, tysiące mil od miejsca, w którym

powinien być. A my cały ten czas żylibyśmy z jego zasobów, zamiast on z naszych. - Lord Stannis zamierzał uderzyć na Królewską Przystań - dodał Robb. Mógł jednym krwawym uderzeniem uwolnić nas od Joffreya, królowej i Krasnala. Wtedy moglibyśmy zawrzeć pokój. Edmure przenosił wzrok ze stryja na siostrzeńca. - Nie wtajemniczyliście mnie w te plany. - Powiedziałem ci, żebyś utrzymał

Riverrun - rzekł z naciskiem Robb. Której części tego rozkazu nie zrozumiałeś? - Kiedy zatrzymałeś lorda Tywina nad Czerwonymi Widłami - kontynuował Blackfish dałeś posłańcom z Gorzkiego Mostu czas potrzebny na zawiadomienie go o tym, co się dzieje na wschodzie. Lord Tywin natychmiast zawrócił swą armię, połączył siły z Matthisem Rowanem i Randyllem Tarlym w pobliżu górnych dopływów Czarnej Wody i dotarł forsownym marszem do Wodospadu Akrobaty. Tam znalazł Mace’a Tyrella i

jego dwóch synów, którzy czekali na niego z wielką armią i flotyllą barek. Popłynęli w dół rzeki, wysadzili oddziały na ląd w odległości połowy dnia drogi od miasta i uderzyli na Stannisa od tyłu. Catelyn przypomniała sobie dwór króla Renly’ego, który widziała w Gorzkim Moście. Tysiące złotych róż powiewających na wietrze, nieśmiały uśmiech i miłe słowa królowej Margaery oraz jej brata, Rycerza Kwiatów, z zakrwawioną szmatą owiniętą wokół skroni. Jeśli już musiałeś wpaść w ramiona jakiejś kobiety, synu, to dlaczego nie mogła to

być Margaery Tyrell? Bogactwo i potęga Wysogrodu przeważyłyby szalę w walce, która ich czekała. I może Szary Wicher polubiłby jej zapach. Edmure miał zbolałą minę. - Nie chciałem... nie chciałem, Robb, musisz mi pozwolić, bym za to zadośćuczynił. W następnej bitwie poprowadzę przednią straż! Chodzi ci o zadośćuczynienie, bracie, czy raczej o chwałę? - zadała sobie pytanie Catelyn.

- W następnej bitwie - powtórzył Robb. - No cóż, to będzie niedługo. Nie wątpię, że po ślubie Joffreya Lannisterowie ponownie wyruszą do boju ze mną i tym razem będą im towarzyszyć Tyrellowie. A jeśli Czarny Walder postawi na swoim, może będę musiał walczyć również z Freyami... - Dopóki Theon Greyjoy zasiada na tronie twojego ojca z rękami zbrukanymi krwią twych braci, inni wrogowie muszą zaczekać - oznajmiła synowi Catelyn. - Przede wszystkim masz obowiązek bronić swych ludzi, odzyskać Winterfell i powiesić Theona we wroniej klatce, żeby umierał powoli. W przeciwnym razie możesz od

razu zdjąć tę koronę, Robb, bo ludzie i tak będą wiedzieli, że nie jesteś prawdziwym królem. Z tego, jak na nią spojrzał, Catelyn wnosiła, że już od dawna nikt nie ośmielił się przemawiać do niego tak szczerze. - Kiedy powiedzieli mi, że Winterfell padło, chciałem natychmiast ruszać na północ odpowiedział z nutą zawstydzenia. Pragnąłem uwolnić Brana i Rickona, ale myślałem... nigdy bym nie sądził, że Theon zrobi im krzywdę, daję słowo. Gdybym wiedział...

- Za późno już na gdybanie i za późno na ratunek - przerwała mu Catelyn. Zostaje tylko zemsta. - Ostatnie wieści, jakie dotarły do nas z północy, mówiły, że ser Rodrik pokonał silny oddział żelaznych ludzi pod Torrhen’s Square i gromadzi w zamku Cerwyn siły, by wyzwolić Winterfell poinformował ją Robb. - Możliwe, że już tego dokonał. Od dłuższego czasu nie mieliśmy stamtąd żadnych wiadomości. A jeśli skieruję się na północ, co się stanie z Tridentem? Nie mogę wymagać od lordów dorzecza, żeby opuścili swych ludzi. - Nie możesz - zgodziła się Catelyn. -

Zostaw ich tu, by strzegli swoich, a północ odzyskaj z ludźmi z północy. - Ale jak ich tam zaprowadzić? wtrącił jej brat Edmure. - Nad morzem zachodzącego słońca panują żelaźni ludzie. Greyjoyowie trzymają też w rękach Fosę Cailin. Żadna armia nigdy nie zdobyła jej od południa. Już samo podjęcie tej próby byłoby szaleństwem. Zostalibyśmy uwięzieni na przesmyku, z żelaznymi ludźmi z przodu, a rozgniewanymi Freyami za naszymi plecami. - Musimy odzyskać Freyów - stwierdził Robb. - Z nimi nadal zachowamy szanse

na sukces, choćby nawet niewielkie. Bez nich nie widzę nadziei. Jestem skłonny dać lordowi Walderowi wszystko, czego zażąda... przeprosiny, zaszczyty, ziemie, złoto... musi istnieć coś, co zadowoli jego dumę... - Nie coś - wtrąciła Catelyn. - Ktoś. JON - Uważasz, że są wystarczająco duże? Szeroką twarz Tormunda pokrywały płatki śniegu, które topniały w jego włosach i brodzie. Olbrzymy kołysały się miarowo na

grzbietach mamutów, mijając ich parami. Konik Jona spłoszył się, przerażony tym niezwykłym widokiem, trudno jednak było określić, czy wystraszył się mamutów czy ich jeźdźców. Nawet Duch cofnął się o krok, szczerząc kły w bezgłośnym grymasie. Wilkor był wielki, lecz mamuty znacznie go przerastały, a do tego było ich całe mnóstwo. Jon ujął konia za uzdę, zmuszając go, by stał spokojnie. Dzięki temu mógł policzyć olbrzymy, które wyłaniały się ze śnieżycy i jasnych mgieł unoszących się nad Mleczną Wodą. Gdy przekroczył już pięćdziesiąt,

Tormund nagle coś powiedział i chłopak stracił rachubę. Muszą być ich setki. Bez względu na to, ile już go minęło, wciąż nadjeżdżały nowe. W opowieściach Starej Niani olbrzymy były większymi ludźmi, którzy mieszkali w kolosalnych zamkach, walczyli na gigantyczne miecze i nosili buty, w których mógłby się schować cały chłopiec. Te istoty były jednak inne. Bardziej przypominały niedźwiedzie niż ludzi i były równie włochate jak mamuty, na których jeździły. Gdy siedziały, trudno było ocenić, ile naprawdę mają wzrostu. Może z

dziesięć albo dwanaście stóp pomyślał Jon. Góra czternaście. Ich pochyłe klatki piersiowe można by wziąć za ludzkie, lecz ręce zwisały stanowczo za nisko, a dolna połowa tułowia wydawała się dwukrotnie szersza od górnej. Nogi miały krótsze niż ręce, lecz za to bardzo grube, a butów nie nosiły w ogóle. Ich stopy były szerokie i płaskie, pokryte czarną zrogowaciałą skórą. Właściwie nie miały szyj. Wielkie, masywne głowy wystawały do przodu spomiędzy łopatek, a twarze były płaskie i zwierzęce. Szczurze oczka, nie większe niż paciorki, niemal całkowicie niknęły

pośród fałd zrogowaciałej skóry. Olbrzymy cały czas węszyły, polegając na węchu w takim samym stopniu jak na wzroku. Nie noszą skór - zrozumiał Jon. To włosy. Całe ich ciało pokrywało kosmate futro, gęste poniżej pasa, a rzadsze na górze. Bił od nich dławiący smród, niewykluczone jednak, że pochodził raczej od mamutów. „Joramun zadął w Róg Zimy i przebudził śpiących w ziemi olbrzymów”. Jon wypatrywał długich na dziesięć stóp mieczy, widział jednak tylko maczugi. Większość z nich to były konary drzew.

Z niektórych wciąż jeszcze zwisały połamane gałęzie. Garstka olbrzymów przywiązała do jednego z końców konarów kamienne kule, przerabiając je na kolosalne młoty. Pieśń nie wspomina o tym, czy róg może ich uśpić na nowo. Jeden z olbrzymów wyglądał na starszego od pozostałych. Futro miał siwe, usiane nitkami bieli, podobnie jak większy od innych mamut, którego dosiadał. Tormund krzyknął coś do niego w ochrypłym, dźwięcznym języku, którego Jon nie rozumiał. Olbrzym rozchylił

wargi, odsłaniając usta pełne wielkich kwadratowych zębów i wydał z siebie dźwięk będący w połowie beknięciem, a w połowie pomrukiem. Po chwili Jon zrozumiał, że to śmiech. Mamut odwrócił wielki łeb, by zerknąć na nich przelotnie. Jeden z wielkich kłów przesunął się tuż nad głową Jona. Potem bestia oddaliła się, zostawiając w miękkim błocie i świeżym śniegu ogromne ślady. Olbrzym zawołał coś w tym samym ochrypłym języku, w którym przemówił Tormund. - Czy to był ich król? - zapytał Jon.

- Olbrzymy nie mają królów, podobnie jak mamuty, śnieżne niedźwiedzie czy wielkie wieloryby, które żyją w siwym morzu. To był Mag Mar Tun Doh Weg. Mag Mocarny. Możesz przed nim uklęknąć, jeśli chcesz. Na pewno się nie pogniewa. Znam was, klękaczy. Wiem, że tak bardzo chciałbyś uklęknąć przed jakimś królem, że aż cię kolana swędzą. Tylko uważaj, żeby na ciebie nie nadepnął. Olbrzymy mają kiepski wzrok i mógłby nie zauważyć jakiejś małej wrony pod stopami. - Co mu powiedziałeś? Czy to było w starym języku? - Tak. Zapytałem go, czy to na swoim

ojcu siedzi, bo wyglądają bardzo podobnie, tyle że jego ojciec ładniej pachnie. - I co ci odpowiedział? Tormund Piorunowa Pięść rozchylił usta w pełnym szczerb uśmiechu. - Zapytał mnie, czy ta dziewczyna z gładkimi, różowymi policzkami to moja córka. Dziki strzepał śnieg z ramienia i zawrócił konia. - Możliwe, że nigdy dotąd nie widział mężczyzny bez brody. Wracajmy już.

Mance będzie okrutnie zły, jeśli nie zastanie mnie tam, gdzie zawsze. Jon również zawrócił wierzchowca i podążył za Tormundem na czoło kolumny. Z jego ramion zwisał ciężki nowy ubiór z nie wyprawionych baranich skór. Zgodnie z radą dzikiego Jon nosił go runem do dołu. Baranica dobrze chroniła przed śniegiem i nocą zapewniała ciepło, lecz Jon zachował też stary płaszcz. Zwinął go i schował pod siodło. - Czy to prawda, że zabiłeś kiedyś olbrzyma? - zapytał po drodze Tormunda. Duch pędził bezgłośnie obok nich, znacząc świeży śnieg śladami

swych łap. - Czemu wątpisz w słowa takiego mocarza jak ja? Była zima, a ja byłem jeszcze prawie chłopcem, głupim jak wszyscy w tym wieku. Zapuściłem się za daleko, mój koń padł, a mnie zaskoczyła śnieżyca. Prawdziwa śnieżyca, nie taki drobiazg jak ta. Ha! Wiedziałem, że nim się skończy, zamarznę na śmierć. Dlatego znalazłem śpiącą olbrzymkę, rozprułem jej brzuch i wczołgałem się do środka. W ten sposób zapewniłem sobie ciepło, ale smród o mało mnie nie zabił. Najgorsze było to, że na wiosnę się obudziła i uznała mnie za swoje dziecko. Karmiła mnie piersią przez trzy księżyce, nim

wreszcie udało mi się czmychnąć. Ha! Czasem jednak brak mi smaku jej mleka. - Jeśli karmiła cię piersią, to znaczy, że jej nie zabiłeś. - To prawda. Tylko nikomu o tym nie opowiadaj. Możesz mi wierzyć, że Tormund Zabójca Olbrzyma brzmi znacznie lepiej niż Tormund Osesek Olbrzymki. - A skąd się wzięły te inne przydomki? zapytał Jon. - Mance nazwał cię Dmącym w Róg, prawda? Królem Miodu z Rumianego Dworu, Mężem Niedźwiedzic i Ojcem Zastępów.

Jona szczególnie interesował ten róg, nie odważył się jednak zapytać o niego wprost. „Joramun zadął w Róg Zimy i przebudził śpiących w ziemi olbrzymów”. Czy stamtąd właśnie przyszli ze swymi mamutami? Czy Mance Rayder znalazł Róg Joramuna i powierzył go Tormundowi Piorunowej Pięści? - Czy wszystkie wrony są takie ciekawskie? - odpowiedział pytaniem Tormund. - Jeśli chcesz, to wysłuchaj opowieści. To było podczas innej zimy, jeszcze mroźniejszej od tej, którą spędziłem w brzuchu olbrzymki. Śnieg

padał dzień i noc, nie takimi małymi płatkami jak te, ale wielkimi niczym twoja głowa. Sypało tak strasznie, że zasypało prawie całą wioskę. Siedziałem sobie w swoim Rumianym Dworze, mając za towarzystwo jedynie beczułkę miodu, a im więcej go wypiłem, tym częściej myślałem o kobiecie, która mieszkała nieopodal. Była ładna i silna i miała największe cycki, jakie w życiu widziałeś. Była z niej niezgorsza złośnica, ale umiała też być ciepła, a ciepło jest tym, czego w środku zimy człowiek potrzebuje najbardziej. Im więcej piłem, tym więcej o niej myślałem, a im więcej o niej myślałem, tym twardszy robił się

mój członek. W końcu nie mogłem już tego znieść. Jak ostatni dureń opatuliłem się futrem od stóp do głów, zasłoniłem twarz wełnianym szalikiem i poszedłem jej poszukać. Śnieg sypał tak gęsto, że raz czy dwa zgubiłem drogę, a od wietrzyska przemarzłem aż do szpiku kości, ale w końcu ją znalazłem, tak samo opatuloną jak ja. Mówiłem już, że była z niej okrutna złośnica, i kiedy ją złapałem, opierała się jak szalona. Ledwie zdołałem zaciągnąć ją do domu i wyłuskać z tych futer, ale kiedy już to zrobiłem, to, och, była gorętsza niż kiedykolwiek przedtem. Zabawialiśmy się ze sobą długo, a potem zmorzył mnie sen. Rano śnieg przestał padać i świeciło słoneczko, ale ja się z tego nie

cieszyłem. Cały byłem poharatany, pół członka miałem odgryzione, a na podłodze koło mnie leżało niedźwiedzie futro. Niedługo potem wolni ludzie zaczęli opowiadać, że po lesie chodzi łysa niedźwiedzica, która ma parę bardzo dziwnych młodych. - Ha! Klepnął się w grube udo. - Gdybym tylko mógł ją znowu znaleźć. Było mi z nią naprawdę dobrze. Żadna kobieta nigdy mi się tak nie opierała ani nie dała mi takich silnych synów. - A co byś z nią zrobił, gdybyś ją znalazł? - zapytał z uśmiechem Jon. Przecież mówiłeś, że odgryzła ci członka.

- Tylko połowę. Połowa mojego jest i tak dwa razy dłuższa niż cały u innych. Tormund prychnął pogardliwie. - A skoro już o tym mowa... czy to prawda, że ucinają wam członki, kiedy was biorą na Mur? - Nieprawda - oburzył się Jon. - Myślę, że chyba prawda. W przeciwnym razie, czemu nie chcesz Ygritte? Coś mi się zdaje, że nie opierałaby ci się prawie wcale. Łatwo zauważyć, że chciałaby cię w sobie poczuć. Zbyt łatwo, niech to szlag - pomyślał

Jon. Wygląda na to, że wie już o tym połowa kolumny. Wpatrzył się w padający śnieg, żeby Tormund nie zauważył rumieńca na jego policzkach. Jestem człowiekiem z Nocnej Straży powiedział sobie. Dlaczego więc czuł się jak zawstydzona dziewica? Większość czasu spędzał w towarzystwie Ygritte, tak w dzień, jak i w nocy. Uwadze Mance’a Raydera nie umknęła nieufność, którą darzył „wronę renegata” Grzechocząca Koszula. Dlatego król za Murem, ofiarując Jonowi nową baranicę, zasugerował mu, by przeniósł się do oddziału Tormunda Zabójcy Olbrzyma. Jon zgodził się z radością i następnego dnia

Ygritte oraz Rik Długa Włócznia poszli w jego ślady. - Wolni ludzie sami sobie wybierają towarzystwo - powiedziała mu dziewczyna - a my mamy już po dziurki w nosie Worka Kości. Co noc, gdy rozbijali obóz, Ygritte rozkładała swe skóry obok niego, bez względu na to, czy leżał blisko czy daleko od ogniska. Pewnej nocy, gdy się obudził, zauważył, że się do niego przytuliła i przerzuciła mu ramię przez pierś. Przez długi czas leżał bez ruchu i słuchał jej oddechu, starając się ignorować napięcie w kroku. Zwiadowcy często dzielili ze sobą

posłanie, by się ogrzać, podejrzewał jednak, że Ygritte chodziło o coś więcej niż ciepło. Potem próbował odgradzać się od niej Duchem. W opowieściach Starej Niani rycerze i ich damy dzielili ze sobą łoża, oddzieleni od siebie mieczem, który strzegł ich honoru, Jon sądził jednak, że nigdy dotąd roli miecza nie grał wilkor. Mimo to Ygritte nie ustępowała. Poprzedniego dnia Jon popełnił błąd, głośno wyrażając żal, że nie ma gorącej wody do kąpieli. - Zimna jest lepsza - odezwała się natychmiast dziewczyna - pod

warunkiem, że masz kogoś, kto cię potem ogrzeje. Chodźmy, lód nie skuł jeszcze całej rzeki. Jon parsknął śmiechem. - Zamarzłbym na śmierć. - Czy wszystkie wrony boją się gęsiej skórki? Odrobina lodu cię nie zabije. Skoczę do wody z tobą, żeby ci tego dowieść. - Mielibyśmy cały dzień jechać w mokrym ubraniu przymarzniętym do skóry? sprzeciwił się.

- Nic nie wiesz, Jonie Snow. Do wody nie wchodzi się w ubraniu. - Ja w ogóle do niej nie wejdę oznajmił stanowczo, na chwilę przed tym, nim usłyszał Tormunda Piorunową Pięść, który wołał go głośnym rykiem (nie wszedł, ale w niczym mu to nie pomogło). Dzicy uważali Ygritte za wielką piękność z uwagi na jej rude włosy, które wśród wolnych ludzi były rzadkością. Tych, którzy takie mieli, zwano pocałowanymi przez ogień. Uważano, że przynosi to szczęście. Być

może rzeczywiście tak było, lecz kłaki Ygritte były tak potargane, że Jona kusiło, by ją zapytać, czy czesze się tylko z okazji zmiany pór roku. Wiedział, że na lordowskim dworze dziewczyna nie przyciągnęłaby niczyjej uwagi. Miała okrągłą twarz wieśniaczki, zadarty nos i trochę krzywe zęby, a jej oczy były zbyt szeroko rozstawione. Wszystkie te mankamenty zauważył już wtedy, gdy ujrzał ją po raz pierwszy, przyciskając jej do gardła sztylet. Ostatnio jednak zaczął zwracać uwagę również na inne rzeczy. Kiedy się uśmiechała, krzywe zęby przestawały

się liczyć. Jej oczy faktycznie mogły być zbyt szeroko rozstawione, lecz miały też piękny niebieskoszary kolor i były pełne życia. Czasami Ygritte śpiewała niskim, ochrypłym głosem, który poruszał go do głębi. A czasami, gdy siedziała przy ognisku z rękami oplecionymi wokół kolan, płomienie odbijały się w jej włosach czerwonym echem i spoglądała na niego, uśmiechając się bez słowa... no cóż, ten widok też coś w nim poruszał. Był jednak człowiekiem z Nocnej Straży. Złożył przysięgę. „Nie wezmę sobie żony, nie będę miał ziemi i nie

spłodzę dzieci”. Wypowiedział te słowa przed czardrzewem, przed bogami ojca. Nie mógł ich cofnąć... ale nie mógł też wyjaśnić przyczyny swych oporów Tormundowi Piorunowej Pięści, Ojcu Niedźwiedzi. - Nie lubisz tej dziewczyny? - zapytał go Tormund, gdy mijali dwadzieścia kolejnych mamutów, które nie dźwigały olbrzymów, lecz dzikich, siedzących w wysokich drewnianych wieżach. - Lubię, ale... - W co mógłby uwierzyć? - Jestem jeszcze za młody, żeby się żenić. - Żenić? - Tormund ryknął głośnym

śmiechem. - A kto mówi o żeniaczce? Czy na południu mężczyzna musi się żenić z każdą dziewczyną, z którą śpi? Jon poczuł, że znowu się czerwieni. - Broniła mnie, kiedy Grzechocząca Koszula chciał mnie zabić. Nie mógłbym jej zhańbić. - Jesteś teraz wolnym mężczyzną, a Ygritte jest wolną kobietą. Jeśli zechcecie ze sobą spać, to gdzie tu hańba? - Mógłbym jej zrobić dziecko. - Mam taką nadzieję. Silnego syna albo

pełną życia, wiecznie roześmianą dziewczynkę pocałowaną przez ogień. Co w tym złego? Na chwilę zabrakło mu słów. - Chłopak... dziecko byłoby bękartem. - A czy bękarty są słabsze od innych dzieci? Bardziej chorowite, łatwiej umierają? - Nie, ale... - Sam urodziłeś się jako bękart. A jeśli Ygritte nie będzie chciała dziecka, to pójdzie do jakiejś leśnej wiedźmy i wypije kubek miesięcznej herbaty.

Kiedy już oddasz nasienie, nie masz nic więcej do powiedzenia. - Nie będę ojcem bękarta. Tormund potrząsnął kudłatą głową. - Jacyż durnie są z tych klękaczy. Jeśli nie chcesz dziewczyny, to po co ją ukradłeś? - Ukradłem? Nikogo nie... - Ukradłeś ją - upierał się Tormund. Zabiłeś dwóch mężczyzn, z którymi była, i zabrałeś ją ze sobą. Jak inaczej to nazwać? - Wziąłem ją do niewoli.

- Kazałeś, żeby ci się poddała. - Tak, ale... Tormund, przysięgam, że nigdy jej nie tknąłem. - Jesteś pewien, że nie ucięli ci członka? - Dziki wzruszył ramionami, jakby chciał powiedzieć, że nigdy nie zrozumie podobnego szaleństwa. - No cóż, jesteś teraz wolnym człowiekiem, ale jeśli nie chcesz tej dziewczyny, lepiej znajdź sobie niedźwiedzicę. Jeśli mężczyzna nie używa członka, to on wciąż mu się kurczy, aż wreszcie pewnego dnia chce się odlać i nie może go znaleźć.

Jon nie potrafił na to odpowiedzieć. Nic dziwnego, że w Siedmiu Królestwach uważano, że dzicy ledwie zasługują na miano ludzi. Nie mają praw ani honoru. Nie znają nawet zwykłej przyzwoitości. Ciągle okradają się nawzajem, mnożą się jak zwierzęta, wolą gwałt od małżeństwa i wypełniają świat dziećmi z nieprawego łoża. Mimo to polubił Tormunda Piorunową Pięść, choć był on wielkim gadułą i łgarzem. Długą Włócznię też. I Ygritte... nie, o niej nie będę myślał. Oprócz Tormundów i Długich Włóczni poznał też jednak inny rodzaj dzikich, ludzi podobnych do Grzechoczącej Koszuli i Płaczki, dla których zabić

człowieka znaczyło tyle, co splunąć. Była też Harma Psi Łeb, gruba jak beka kobieta o policzkach przypominających płaty białego mięsa, która nienawidziła psów i co dwa tygodnie zabijała nowego, żeby mieć świeżą głowę na swe godło; bezuchy Styr, magnar Thennu, przez własnych ludzi uważany raczej za boga niż za lorda; Varamyr Sześć Skór, mały jak mysz mężczyzna dosiadający straszliwego śnieżnego niedźwiedzia, który stojąc na tylnych łapach, miał trzynaście stóp wzrostu. A wszędzie, dokąd szli niedźwiedź i Varamyr, podążały za nimi trzy wilki i cieniokot. Jon znalazł się blisko niego tylko raz i to

wystarczyło. Włosy stawały mu dęba na sam widok tego człowieka, tak samo jak sierść na karku Ducha jeżyła się na widok niedźwiedzia i długiego, czarnobiałego kota. Byli tu też ludzie jeszcze straszniejsi od Varamyra, którzy pochodzili z najdalej wysuniętych na północ obszarów nawiedzanego lasu, ukrytych dolin w Mroźnych Kłach i jeszcze dziwniejszych miejsc: mieszkańcy Lodowego Brzegu, którzy jeździli w rydwanach z kości morsa, ciągniętych przez sfory groźnych psów; straszliwe klany znad zamarzniętych rzek, których członkowie ponoć jadali ludzkie mięso; jaskiniowcy o twarzach pomalowanych

na niebiesko, fioletowo albo zielono. Jon na własne oczy widział kolumnę Rogostopych, która minęła go truchtem na bosaka. Skóra ich podeszew była twarda, jakby wygarbowana. Nie zauważył żadnych snarków ani grumkinów, całkiem jednak możliwe, że Tormund miał dziś zjeść kilka na kolację. Jon sądził, że pewnie z połowa dzikich w tym wielkim zastępie nigdy w życiu nie widziała na oczy Muru, a większość z nich nie zna ani słowa w języku powszechnym. Nie miało to jednak znaczenia. Mance Rayder władał starym językiem. Umiał nawet w nim śpiewać. Gdy grał na swej lutni, wypełniał noc

niezwykłą, dziką muzyką. Mance poświęcił długie lata na zebranie tej olbrzymiej, ociężałej armii. Rozmawiał to z matką klanu, to z magnarem, jedną wieś zdobywał dla siebie słodkimi słówkami, drugą pieśnią, a trzecią mieczem, pomógł zawrzeć pokój między Harmą Psim Łbem a Lordem Kości, między Rogostopymi a Nocnymi Biegaczami, między morsowymi ludźmi z Lodowego Brzegu a kanibalami znad wielkich zamarzniętych rzek, wykuwając ze stu różnych sztyletów jedną wielką włócznię, wymierzoną w serce Siedmiu Królestw. Nie miał korony ani berła, nie nosił

szat z jedwabiu i aksamitu, Jon nie miał jednak wątpliwości, że Mance Rayder jest królem nie tylko z nazwy. Przyłączył się do dzikich na rozkaz Qhorina Półrękiego. Nocą, zanim zginął, zwiadowca powiedział mu: „Bądź ich towarzyszem, jedz i walcz razem z nimi. I miej oczy otwarte”. Choć jednak przyglądał się uważnie, nie dowiedział się wiele. Półręki podejrzewał, że dzicy udali się w posępne i jałowe Mroźne Kły w poszukiwaniu jakiejś broni, mocy czy złowrogich czarów, które pozwolą im zburzyć Mur... jeśli jednak coś takiego znaleźli, nikt nie przechwalał się tym otwarcie ani nie pokazał Jonowi nic w

tym rodzaju. Mance Rayder nie wtajemniczył go też w swe strategiczne plany. Od owej pierwszej nocy Jon widywał go jedynie z daleka. Zabiję go, jeśli będę musiał. Nie cieszył się tą perspektywą. W takim zabójstwie nie było honoru, a do tego sam również z pewnością by zginął. Nie mógł jednak dopuścić do tego, by dzicy przedostali się przez Mur, zagrozili Winterfell i północy, krainie kurhanów i Strumienisku, Białemu Portowi, Kamiennemu Brzegowi, a nawet Przesmykowi. Przez osiem tysięcy lat mężczyźni z rodu Starków żyli i umierali po to, by bronić swych ludzi przed takimi zbójami i łupieżcami... a

choć był bękartem, w jego żyłach płynęła ta sama krew. Poza tym w Winterfell są Bran i Rickon. Maester Luwin, ser Rodrik, Stara Niania, psiarczyk Farlen, Mikken przy kuźni i Gage przy piecach... wszyscy, których w życiu znałem i kochałem. Jeśli będzie musiał zabić człowieka, którego podziwiał i prawie lubił, po to, by ocalić ich wszystkich przed Grzechoczącą Koszulą, Harmą Psim Łbem i bezuchym magnarem Thennu, z całą pewnością to uczyni. Niemniej jednak modlił się do bogów ojca o to, by oszczędzili mu tego niewdzięcznego zadania. Zastęp posuwał się powoli, obciążony stadami,

dziećmi oraz skromnymi skarbami dzikich, a śnieg jeszcze bardziej spowalniał jego marsz. Większa część kolumny dotarła już na podgórze i wylewała się na zachodni brzeg Mlecznej Wody, powoli jak miód w mroźny, zimowy poranek, podążając wzdłuż rzeki do samego serca nawiedzanego lasu. Jon wiedział, że gdzieś przed nimi nad lasem góruje Pięść Pierwszych Ludzi, dom trzystu czarnych braci z Nocnej Straży, którzy mieli broń, konie i czekali cierpliwie. Stary Niedźwiedź wysłał też innych zwiadowców oprócz Półrękiego. Z pewnością Jarman Buckwell albo Thoren Smallwood przynieśli mu już

wiadomość o tym, co zbliża się do niego z gór. Mormont nie będzie uciekał - pomyślał Jon. Jest za stary i zawędrował zbyt daleko. Uderzy, nie przejmując się liczebną przewagą przeciwnika. Wkrótce usłyszy dźwięk rogów i ujrzy kolumnę jeźdźców w czarnych, powiewających na wietrze płaszczach, którzy ruszą na nich z zimną stalą w dłoniach. Trzystu ludzi z pewnością nie zdoła wyciąć w pień stukrotnie liczniejszych sił wroga, Jon jednak nie sądził, by było to konieczne. Nie muszą zabić tysiąca.

Wystarczy jeden. Łączy ich tylko Mance. Król za Murem robił, co mógł, lecz mimo jego wysiłków dzicy wciąż byli beznadziejnie niezdyscyplinowani, co czyniło ich podatnymi na atak. Gdzieniegdzie w rozciągniętym na wiele mil wężu można było znaleźć wojowników nie ustępujących nikomu w Nocnej Straży, lecz co najmniej jedna trzecia ich liczby skupiała się na obu końcach kolumny, w straży przedniej Harmy Psiego Łba oraz w straszliwej straży tylnej z jej olbrzymami, turami i strzelającymi ogniem. Druga grupa towarzyszyła Mance’owi blisko środka kolumny, pilnując wozów, sań i

zaprzężonych w psy wózków, w których wieziono przeważającą część zapasów, wszystko, co zostało z ostatnich letnich żniw. Reszta, podzielona na małe grupki, podążała razem z oddziałami Grzechoczącej Koszuli, Jarla, Tormunda Zabójcy Olbrzyma i Płaczki, służąc jako zwiadowcy, furażerzy i porządkowi, którzy nieustannie jeździli wzdłuż kolumny, starając się zachować w niej choć pozory ładu. Co ważniejsze, tylko mniej więcej jeden na stu dzikich miał konia. Stary Niedźwiedź przejdzie przez nich jak topór przez owsiankę. A gdy to się stanie, Mance

będzie musiał się rzucić w pogoń za nim ze swym środkowym oddziałem, by stawić czoło zagrożeniu. Jeśli padnie w walce, do której wtedy dojdzie, Mur będzie miał zapewnione bezpieczeństwo na najbliższe sto lat pomyślał Jon. A jeśli nie... Zgiął poparzone palce prawej ręki. Długi Pazur wisiał u jego siodła. Gałka w kształcie głowy wilka i miękka skórzana pochwa wielkiego bastardowego miecza cały czas znajdowały się w zasięgu jego dłoni. Gdy po kilku godzinach doścignęli grupę Tormunda, śnieg sypał już gęsto. Duch opuścił ich gdzieś po drodze i

zniknął w lesie, czując zapach zwierzyny. Wróci, gdy rozbiją obóz na noc, a najpóźniej o świcie. Bez względu na to, jak daleko się zapuszczał, zawsze do niego wracał... i wyglądało na to, że Ygritte również. - Czy teraz nam wierzysz, Jonie Snow? - zawołała na jego widok. - Widziałeś olbrzymy i ich mamuty? - Ha! - krzyknął Tormund, nim Jon zdążył jej odpowiedzieć. - Wrona się zakochała! Chce się ożenić! - Z olbrzymką?

Rik Długa Włócznia wybuchnął śmiechem. - Nie, z mamucicą! - ryknął Tormund. Ha! Ygritte podjechała do Jona, gdy kazał swemu wierzchowcowi zwolnić do stępa. Twierdziła, że jest trzy lata starsza od niego, choć była o pół stopy niższa. Bez względu jednak na wiek, była z niej twarda dziewczyna. Gdy pojmali ją w Wąwozie Pisków, Kamienny Wąż nazwał ją „włóczniczką”. Mimo że jej ulubioną bronią był krótki łuk z rogu i czardrewna, ta nazwa świetnie do niej

pasowała. Przypominała mu nieco jego młodszą siostrę Aryę, choć Arya była młodsza i zapewne chudsza. Ygritte zawsze nosiła tyle skór i futer, że trudno było określić, czy jest szczupła czy pulchna. - Czy znasz pieśń Ostatni olbrzym? zapytała Ygritte. - Żeby ją zaśpiewać jak trzeba, konieczny jest niższy głos niż mój - dodała, nie czekając na odpowiedź. - Ooooooch, jestem ostatnim z olbrzymów, do cna wymarł cały mój lud sławny - zaczęła. Tormund Zabójca Olbrzyma wyszczerzył zęby w uśmiechu.

- Ostatnim z wielkich górskich olbrzymów, którzy światem władali niedawno - ryknął, szeroko otwierając ośnieżone usta. Rik Długa Włócznia przyłączył się do chóru. - Och, mali ludzie ukradli me lasy, skradli rzeki oraz górskie stoki. - Przegrodzili doliny me murem i z ryb wszystkie okradli potoki - zaśpiewali Ygritte i Tormund godnymi olbrzymów głosami. Synowie Tormunda, Toregg i Dormund, również przyłączyli swe basowe głosy

do chóru, a po nich zrobiła to jego córka Munda i cała reszta. Ludzie walili do taktu włóczniami w skórzane tarcze. Po chwili śpiewał już cały hufiec wojowników. W kamiennych salach ognie swe palą, nad ostrymi się trudzą włóczniami. A ja chodzę samotny po górach nie zostało mi nic poza łzami. W świetle słońca ścigają mnie z psami, nocą w łowach im służą pochodnie. Bo gdy ludzie tak mali pragną stać się

większymi, wzrost olbrzyma traktują jak zbrodnię. Oooooooch, jestem OSTATNIM z olbrzymów, lecz niedługo już zamknę powieki. Zapamiętajcie pieśń moją, bo gdy mnie już nie będzie, wszystkie pieśni umilkną na wieki. Kiedy piosenka się skończyła, po policzkach Ygritte spływały łzy. - Czemu płaczesz? - zapytał Jon. - To była tylko pieśń. Na świecie są jeszcze setki olbrzymów. Sam je przed chwilą

widziałem. - Och, setki - odwarknęła gniewnie. Nic nie wiesz, Jonie Snow. Nic... JON! Odwrócił się, słysząc nagły łopot skrzydeł. Przed oczyma ujrzał niebieskoszare pióra, a w twarz wbiły mu się ostre szpony. Przeszył go straszliwy, gwałtowny ból. W głowę uderzały go lotki. Zobaczył dziób, nie miał jednak czasu zasłonić się ręką ani sięgnąć po broń. Zatoczył się do tyłu. Stopa wysunęła mu się ze strzemienia, a jego koń spłoszył się gwałtownie. Jon zleciał z siodła. Orzeł nadal wczepiał się w jego twarz,

szarpiąc ją szponami i tłukąc skrzydłami, wrzeszcząc i dziobiąc. Świat przewrócił się do góry nogami w chaosie piór, końskiego ciała i krwi. Potem Jon uderzył o ziemię. Gdy odzyskał przytomność, leżał twarzą w śniegu, czując smak błota i krwi, a Ygritte klęczała nad nim, trzymając w dłoni kościany sztylet. Nadal słyszał szum skrzydeł, choć orła nigdzie nie było widać. Połowę jego świata przesłaniała ciemność. - Moje oko - stęknął, ogarnięty nagłą paniką. Uniósł dłoń do twarzy. - To tylko krew, Jonie Snow. Nie trafił

w oko. Rozdarł ci trochę skórę i to wszystko. Twarz ogarniał mu pulsujący ból. Prawym okiem widział, że Tormund stoi nad nimi, wrzeszcząc wniebogłosy. Otarł krew z lewego oka i nagle usłyszał tętent kopyt, krzyki oraz stukot starych, suchych kości. - Worku Kości, odwołaj swoją piekielną wronę! - ryczał Tormund. - To jest piekielna wrona! Grzechocząca Koszula wskazał na Jona. - Krwawi na błocie jak niewierny pies! - Orzeł wylądował na pękniętej czaszce olbrzyma, która służyła dzikiemu jako

hełm. - Przyszedłem po niego. - No to chodź - rzucił Tormund - ale lepiej z mieczem w dłoni, bo ja swój z pewnością wyjmę. Może to ja ugotuję twoje kości i będę szczał do twojej czaszki. Ha! - Kiedy cię przekłuję i wypuszczę z ciebie powietrze, zrobisz się mniejszy niż dziewczynka. Zejdź mi z drogi, bo inaczej usłyszy o tym Mance. Ygritte wstała. - A więc to Mance po niego posłał? - Przecież tak powiedziałem, nie?

Podnoś go na te czarne giry. Tormund popatrzył na Jona z zasępioną miną. - Jeśli to Mance cię wzywa, to lepiej idź. Ygritte pomogła mu wstać. - Krwawi jak zarżnięty dzik. Zobaczcie, co Orell zrobił z jego słodką twarzą. Czy ptak może nienawidzić? Jon zabił Orella, lecz część jaźni dzikiego żyła jeszcze w orle. Złociste oczy spoglądały na niego z zimną furią. - Już idę - powiedział Jon. Prawe oko

wciąż zalewała mu krew, a jego policzek był jedną wielką plamą bólu. Kiedy go dotknął, pobrudził sobie krwią czarną rękawicę. - Pomóżcie mi złapać konia. Chodziło mu nie tyle o wierzchowca, ile o Ducha, lecz wilkora nigdzie nie było widać. Pewnie jest teraz wiele mil stąd i rozdziera gardło jakiemuś łosiowi. Może zresztą tak było lepiej. Gdy Jon podszedł do konia, ten znowu się spłoszył, z pewnością przerażony widokiem krwi na jego twarzy.

Młodzieniec uspokoił go jednak kilkoma cichymi słowami i wreszcie udało mu się zbliżyć na tyle, by chwycić za wodze. Kiedy wskoczył na siodło, zakręciło mu się w głowie. Będę musiał opatrzyć tę ranę - pomyślał. Ale nie teraz. Niech król za Murem zobaczy, co zrobił ze mną jego orzeł. Otworzył i zamknął prawą dłoń, a potem sięgnął po Długi Pazur, przewiesił go sobie przez ramię i podjechał kłusem do Lorda Kości i jego towarzyszy. Ygritte czekała razem z nimi, siedząc na koniu z nieustępliwą miną. - Jadę z wami.

- Uciekaj stąd. - Kości tworzące napierśnik Grzechoczącej Koszuli zastukały głośno. Wysłali mnie tylko po wronę renegata. - Wolna kobieta jeździ, gdzie chce odcięła się Ygritte. Wiatr zasypywał śniegiem oczy Jona. Czuł, że krew zamarza mu na twarzy. - Pójdziemy na piechotę czy pojedziemy? - Pojedziemy - odparł Lord Kości. Galop był straszliwy. Pędzili dwie mile wzdłuż brnącej przez śnieżycę kolumny,

przemknęli przez skupisko naładowanych wozów i sforsowali Mleczną Wodę w miejscu, gdzie rzeka zataczała wielką pętlę na wschód. Rzeczne płycizny pokrywał cienki lód, który przy każdym kroku pękał pod końskimi kopytami. Dopiero dziesięć jardów od brzegu wyszli na głębszą wodę. Wydawało się, że na wschodnim brzegu śnieg sypie jeszcze gęściej. Zaspy też były tu głębsze. Nawet wicher jest zimniejszy. Do tego zapadała już noc. Mimo zasłony śniegu łatwo było rozpoznać zarysy wielkiego, białego wzgórza, które majaczyło za drzewami. Pięść Pierwszych Ludzi. Jon usłyszał

wrzask krążącego w przestworzach orła. Siedzący na żołnierskiej sośnie kruk popatrzył na nich z głośnym quork. Czyżby Stary Niedźwiedź ruszył już do ataku? Zamiast szczęku stali i świstu strzał Jon słyszał jednak tylko cichy chrzęst śniegu pod kopytami swego wierzchowca. Bez słowa okrążyli wzgórze, zmierzając ku południowemu stokowi, gdzie najłatwiej było się na nie wspiąć. U jego podstawy Jon ujrzał martwego konia, na wpół pogrzebanego w śniegu. Wnętrzności wypełzały z jego brzucha niczym zamarznięte węże, a jednej nogi

brakowało. Wilki - pomyślał w pierwszej chwili Jon, był jednak w błędzie. Wilki zwykły zjadać swe ofiary. Na stoku walało się więcej końskich trupów o powykrzywianych groteskowo nogach i ślepych oczach wpatrujących się w śmierć. Dzicy obleźli je niczym muchy, zdzierając z nich siodła, uzdy, juki i zbroje, a także rąbiąc martwe zwierzęta kamiennymi toporami. - Na górę - rozkazał Grzechocząca Koszula. - Mance czeka na szczycie. Pod pierścieniowym murem zsiedli z koni, by przecisnąć się przez nierówną

szczelinę między kamieniami. Na zaostrzone paliki, którymi Stary Niedźwiedź zabezpieczył wszystkie wejścia, nadziany był trup brązowego, kudłatego konika. Próbował się wydostać na zewnątrz, nie wejść do środka. Po jeźdźcu nigdzie nie było śladu. Dalej było coraz gorzej. Jon nigdy w życiu nie widział różowego śniegu. Wiatr szarpał jego ciężką baranicą. Kruki przelatywały z jednego końskiego trupa na drugiego. Czy to dzikie ptaki czy nasze? Jon nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Zastanawiał się, gdzie jest

teraz biedny Sam. I czym jest. Pod butami chrzęściła mu skorupa zamarzniętej krwi. Dzicy odarli zabite konie ze wszystkiego. Zerwali im nawet podkowy. Kilku przerzucało odnalezione juki w poszukiwaniu żywności i broni. Jon minął jednego z psów Chetta, czy raczej jego szczątki, leżące w błotnistej kałuży na wpół zamarzniętej krwi. Na drugim końcu obozu kilka namiotów stało jeszcze. Tam właśnie znaleźli Mance’a Raydera. Pod płaszczem z czarnej wełny łatanym czerwonym jedwabiem nosił czarną kolczugę i futrzane spodnie, a na głowie miał

wielki hełm z brązu i żelaza, ozdobiony na skroniach kruczymi skrzydłami. Był z nim Jarl i Harma Psi Łeb, a także Styr oraz Varamyr Sześć Skór ze swymi wilkami i cieniokotem. Mance obrzucił Jona zimnym, złowrogim spojrzeniem. - Co ci się stało w twarz? - Orell próbował wydziobać mu oko wyjaśniła Ygritte. - To jego pytałem. Czyżby stracił język? Może powinienem mu go wyciąć. To oszczędzi nam dalszych kłamstw.

Magnar Styr wydobył długi nóż. - Myślę sobie, że chłopak będzie widział jaśniej, kiedy zostanie mu tylko jedno oko. - Chcesz je zachować, Jon? - zapytał król za Murem. - Jeśli tak, to powiedz mi, ilu ich było. Tym razem spróbuj powiedzieć prawdę, bękarcie z Winterfell. Jonowi zaschło w gardle. - Mój panie... o co... - Nie jestem twoim panem - warknął Mance. - A o co pytam, powinno być

jasne. Twoi bracia zginęli. Ilu ich było? Jona nadal dręczył ból, a śnieg nie przestawał sypać. Trudno mu było myśleć. „Musisz spełnić wszystkie ich polecenia”. Tak powiedział mu Qhorin. - Było nas trzystu - wykrztusił, choć słowa więzły mu w gardle. - Nas? - zapytał ostrym tonem Mance. - Ich. Było ich trzystu. - Półręki powiedział „wszystkie polecenia”. To dlaczego czuję się jak tchórz? Dwustu z Czarnego Zamku i stu z Wieży Cieni.

- Ta piosenka jest prawdziwsza od tej, którą zaśpiewałeś w moim namiocie. Mance popatrzył na Harmę Psi Łeb. Ile koni znaleźliście? - Więcej niż sto - odparła potężnie zbudowana kobieta - ale mniej niż dwieście. Na wschodzie pod śniegiem leżą dalsze trupy. Trudno powiedzieć, ile ich jest. Za jej plecami stał mężczyzna, który trzymał w rękach tyczkę z psią głową, tak świeżą, że wciąż jeszcze płynęła z niej krew. - Nie trzeba było mnie okłamywać, Jonie Snow - odezwał się Mance.

- Wiem... wiem o tym. Co mógł powiedzieć? Król dzikich przyjrzał się jego twarzy. - Kto tu dowodził? Mów prawdę. Czy to był Rykker? Smallwood? Na pewno nie Wythers, on jest zbyt słabowity. Do kogo należał ten namiot? Powiedziałem zbyt wiele. - Nie znaleźliście jego ciała? Harma żachnęła się, buchając z nozdrzy mroźną wzgardą. - Ależ durnie z tych czarnych wron.

- Jeśli jeszcze raz odpowiesz mi pytaniem, oddam cię Lordowi Kości zapowiedział Mance Rayder, podchodząc do Jona. Kto tu dowodził? Jeszcze jeden krok - pomyślał młodzieniec. Tylko o stopę bliżej. Przesunął dłoń w stronę rękojeści Długiego Pazura. Jeśli będę trzymał język za zębami... - Jeśli sięgniesz po ten bastardowy miecz, to zetnę ci twój łeb, nim zdążysz wydobyć broń z pochwy - zagroził Mance. - Zaczynam już tracić do ciebie cierpliwość, wrono.

- Powiedz to - nalegała Ygritte. Ktokolwiek to był, i tak już nie żyje. Wykrzywił twarz tak bardzo, że pękła skorupa zamarzniętej krwi na policzku. To zbyt trudne - pomyślał zrozpaczony Jon. Jak mam udawać renegata, nie stając się nim? Qhorin mu tego nie powiedział. Drugi krok zawsze jednak jest łatwiejszy od pierwszego. - Stary Niedźwiedź. - Ten staruch? - W głosie Harmy dało się słyszeć niedowierzanie. - Przybył tu osobiście? Kto w takim razie dowodzi w Czarnym Zamku?

- Bowen Marsh. Tym razem Jon odpowiedział natychmiast. „Musisz spełnić wszystkie ich polecenia”. Mance wybuchnął śmiechem. - To znaczy, że wojna jest wygrana. Bowen znacznie lepiej zna się na liczeniu mieczy niż na robieniu z nich użytku. - Dowódcą był Stary Niedźwiedź ciągnął Jon. - To wzgórze jest wysokie i dobrze umocnione, a on jeszcze je wzmocnił. Wykopał doły i umieścił w nich pale, zgromadził zapasy żywności i

wody. Był gotowy na... - ...moje przyjście? - dokończył Mance Rayder. - Tak, to prawda. Gdybym był na tyle głupi, by szturmować to wzgórze, miałbym szczęście, tracąc tylko pięciu ludzi na każdą zabitą wronę. - Zacisnął mocno usta. - Ale kiedy umarli chodzą, mury, pale i miecze nic nie znaczą. Z umarłymi nie da się walczyć, Jonie Snow. Nikt nie wie tego nawet w połowie tak dobrze jak ja. - Podniósł wzrok ku ciemniejącemu niebu. - Możliwe, że wrony pomogły nam, nawet o tym nie wiedząc.

Zastanawiałem się, dlaczego nie spotkały nas żadne ataki. Niemniej mamy do pokonania jeszcze trzysta mil, a robi się coraz zimniej. Varamyrze, każ swoim wilkom obwąchać okolicę. Nie chcę, żeby zaskoczyły nas upiory. Mój Lordzie Kości, wzmocnij dwukrotnie wszystkie patrole i dopilnuj, żeby wszyscy mieli pochodnie i krzesiwa. Styrze, Jarlu, wyruszycie z pierwszym brzaskiem. - Mance - nalegał Grzechocząca Koszula. - Chcę dostać parę wronich kości. Ygritte zasłoniła sobą Jona.

- Nie można zabić człowieka za to, że skłamał, by chronić tych, co byli jego braćmi. - Nadal nimi są - oznajmił Styr. - Nieprawda - sprzeciwiła się Ygritte. Nie zabił mnie, chociaż mu kazali. I wykończył Półrękiego, wszyscy to widzieliśmy. Oddech Jona zamieniał się w mgłę w mroźnym powietrzu. Jeśli go okłamię, natychmiast się zorientuje. Spojrzał Mance’owi Rayderowi prosto w oczy, otwierając i zamykając poparzoną dłoń.

- Noszę płaszcz, który mi dałeś, Wasza Miłość. - Płaszcz z baraniej skóry! - zawołała Ygritte. - I nocą często pod nim tańcujemy! Jarl zarechotał. Nawet Harma Psi Łeb uśmiechnęła się głupkowato. - Czy tak to wygląda? - zapytał łagodniejszym tonem Mance Rayder. Między tobą a nią? Za Murem łatwo było zgubić drogę. Jon nie wiedział już, gdzie leży honor, a gdzie wstyd, co jest dobre, a co złe. Ojcze, wybacz mi.

- Tak - odpowiedział. Mance skinął głową. - To dobrze. W takim razie pojedziecie rano oboje z Jarlem i Styrem. Nie chcę rozdzielać dwóch serc, które biją jak jedno. - Dokąd mamy jechać? - zapytał Jon. - Za Mur. Pora już, byś dowiódł swej wierności czymś więcej niż słowami, Jonie Snow. Magnar nie był zadowolony. - A po co mi wrona?

- Zna Straż i zna Mur - wyjaśnił Mance - a Czarny Zamek z pewnością zna lepiej niż jakikolwiek łupieżca. Zrobisz z niego użytek albo jesteś głupcem. Styr skrzywił się. - Serce wciąż może mieć czarne. - To wyrwij mu je. - Mance zwrócił się w stronę Grzechoczącej Koszuli. - Mój Lordzie Kości, kolumna za wszelką cenę musi iść naprzód. Jeśli dotrzemy do Muru przed Mormontem, zwycięstwo będzie nasze. - Będą iść - zapewnił Grzechocząca Koszula ochrypłym z gniewu głosem.

Mance skinął głową i oddalił się. Harma i Sześć Skór szli obok niego, a trzy wilki i cieniokot Varamyra podążały z tyłu. Jon i Ygritte zostali z Jarlem, Grzechoczącą Koszulą i magnarem. Dwaj starsi dzicy spoglądali na Jona z ledwie skrywaną złością. - Słyszałeś, wyruszamy o świcie odezwał się Jarl. - Weź ze sobą tyle żywności, ile tylko zdołasz, bo nie będziemy mieli czasu na polowanie. Zrób też coś z tą swoją gębą, wrono. Paskudnie krwawisz. - Zrobię - zapewnił Jon.

- Lepiej, żeby to nie było kłamstwo, dziewczyno - ostrzegł Ygritte Grzechocząca Koszula. Jego oczy lśniły pod czaszką olbrzyma. Jon wyciągnął Długi Pazur. - Znikaj stąd, bo dostaniesz to samo, co Qhorin. - Tym razem nie masz wilka do pomocy, chłopcze. Grzechocząca Koszula sięgnął po miecz. - Jesteś tego pewien? - zapytała ze śmiechem Ygritte.

Na kamieniach muru pierścieniowego siedział Duch. Zjeżył białą sierść i choć nie wydawał z siebie żadnego głosu, w jego ciemnoczerwonych ślepiach lśniła zapowiedź krwi. Lord Kości cofnął powoli dłoń od rękojeści, odsunął się o krok i odszedł z przekleństwem na ustach. Gdy Jon i Ygritte zjeżdżali z Pięści, Duch podążał u ich boku. Dopiero gdy przechodzili przez Mleczną Wodę, Jon poczuł się na tyle bezpiecznie, by powiedzieć: - Nie prosiłem, żebyś dla mnie kłamała.

- Nie kłamałam - odparła. - Po prostu nie powiedziałam wszystkiego. - Powiedziałaś... - ...że często pieprzymy się pod twoim płaszczem. Ale nie mówiłam, kiedy zaczęliśmy. - Jej uśmiech był niemal nieśmiały. Znajdź dziś dla Ducha jakieś inne miejsce do spania, Jonie Snow. Jak mówił Mance, czyny są prawdziwsze od słów. SANSA - Nowa suknia? - zapytała głosem, w

którym nieufność mieszała się z zaskoczeniem. - Piękniejsza niż wszystko, co w życiu nosiłaś, pani - zapewniła stara kobieta, mierząc biodra Sansy powiązanym w supły sznurkiem. - Cala z jedwabiu i myrijskich koronek, a podszyta atłasem. Będziesz w niej wyglądała bardzo pięknie. Kazała ją uszyć sama królowa. - Która królowa? Margaery nie była jeszcze królową Joffa, była jednak przedtem królową Renly’ego. A może chodziło o Królową Cierni? Albo...

- Królowa regentka, oczywiście. - Królowa Cersei? - Nie kto inny. Zaszczyca mnie swymi zamówieniami już od wielu lat. Kobieta zmierzyła sznurkiem wewnętrzną stronę nogi Sansy. - Jej Miłość powiedziała, że jesteś już kobietą i nie powinnaś się ubierać jak dziewczynka. Unieś rękę. Sansa wykonała polecenie. Rzeczywiście potrzebowała nowej sukni. W ostatnim roku urosła trzy cale, a do tego większość jej garderoby zniszczył dym z materaca, który próbowała spalić tego dnia, gdy po raz

pierwszy zakwitła. - Masz biust tak samo piękny jak królowa - stwierdziła kobieta, otaczając sznurkiem piersi Sansy. - Nie powinnaś go tak ukrywać. Zaczerwieniła się na te słowa. Kiedy ostatnim razem jeździła konno, nie zdołała zasznurować kurtki, a chłopiec stajenny, który pomagał jej dosiąść konia, gapił się na nią bezwstydnie. Dorośli mężczyźni też czasem zerkali na jej piersi, a niektóre z jej bluzek zrobiły się tak ciasne, że ledwie mogła w nich oddychać. - A jaki będzie miała kolor? - zapytała

krawcową. - To już zostaw mnie, pani. Na pewno ci się spodoba. Dostaniesz też bieliznę i rajtuzy, spódnice, opończe i płaszcze, wszystko, czego potrzebuje... piękna, młoda dama ze szlachetnego rodu. - A czy będą gotowe na ślub króla? - Och, prędzej, znacznie prędzej. Jej Miłość nalega. Mam sześć krawcowych i dwanaście uczennic. Odłożyłyśmy na bok wszystkie inne zadania. Wiele dam będzie nam to miało za złe, ale taki był rozkaz królowej. - Podziękuj uprzejmie Jej Miłości za tę

troskliwość - rzekła grzecznie Sansa. Jest dla mnie za dobra. - Jej Miłość jest nadzwyczaj szczodra zgodziła się krawcowa. Następnie zabrała swe rzeczy i wyszła. Ale dlaczego to robi? - zastanawiała się Sansa, gdy już została sama. Zaniepokoiło ją to. Idę o zakład, że ta suknia to pomysł Margaery albo jej babci. Margaery nadal traktowała ją z nienaganną uprzejmością. Jej obecność wszystko zmieniła. Towarzyszące jej damy również były miłe dla Sansy. Już

od bardzo dawna nie mogła się cieszyć towarzystwem innych kobiet i niemal zapomniała, jakie to przyjemne. Lady Leonette uczyła ją gry na harfie, a lady Janna powtarzała wszystkie najciekawsze plotki. Merry Crane zawsze opowiadała zabawne historyjki, a mała lady Bulwer przypominała jej Aryę, choć nie była taka wojownicza. Sansie dorównywały wiekiem kuzynki Elinor, Alla i Megga, pochodzące z młodszej gałęzi rodu Tyrellów. - Róże z dołu krzaka - zażartowała Elinor, która była gibka i dowcipna. Megga była pulchna i hałaśliwa, Alla zaś nieśmiała i ładna, lecz to Elinor

rządziła całą trójką, jako że była już dojrzałą panną, a Megga i Alla nadal pozostawały dziewczynkami. Kuzynki zaprzyjaźniły się z Sansą tak serdecznie, jakby znały się całe życie. Spędzały długie popołudnia na szyciu i rozmowach przy cytrynowych ciastkach i winie z miodem, wieczorami grały w płytki, śpiewały razem w zamkowym sepcie... a do tego często jedną czy dwie z nich spotykał zaszczyt dzielenia łoża z Margaery i mogły wtedy przeszeptać pół nocy. Alla miała piękny głos i jeśli się ją ładnie poprosiło, grała na harfie i śpiewała pieśni o rycerzach i utraconej

miłości. Megga nie umiała śpiewać, za to uwielbiała się całować. Wyznała, że czasem bawią się z Allą w całowanie, ale to nie to samo, co całować się z mężczyzną, a tym bardziej z królem. Sansa zastanawiała się, co by powiedziała Megga na całowanie się z Ogarem. Pamiętała, jak przyszedł do niej w noc bitwy, cuchnący winem i krwią. Pocałował mnie, groził, że mnie zabije, i kazał mi dla siebie śpiewać. - Król Joffrey ma takie piękne usta plotła dalej Megga - och, biedna Sanso, jak bardzo musiało ci krwawić serce, kiedy go utraciłaś. Och, jakże musiałaś płakać!

Płakałam przez Joffreya częściej, niż ci się zdaje - chciała powiedzieć, w pobliżu jednak nie było Butterbumpsa, który zagłuszyłby jej głos, zacisnęła więc mocno wargi i trzymała język za zębami. Jeśli chodzi o Elinor, obiecano ją młodemu giermkowi, synowi lorda Ambrose’a. Mieli się pobrać, gdy tylko zdobędzie ostrogi. Nosił jej wstążkę podczas bitwy nad Czarnym Nurtem, gdzie zabił myrijskiego kusznika i zbrojnego w służbie Mullendore’ów. - Alyn powiedział, że jej wstążka uczyniła go nieustraszonym. - ciągnęła Megga. -

Mówił, że jej imię było dla niego okrzykiem bojowym. Czyż to nie rycerskie? Chciałabym, żeby pewnego dnia jakiś wojownik nosił moją wstążkę i usiekł stu ludzi. Elinor kazała jej być cicho, miała jednak zadowoloną minę. To dzieci - pomyślała Sansa. Wszystkie są jeszcze głupiutkimi dziewczątkami, nawet Elinor. Nigdy nie widziały bitwy, nie widziały, jak umiera człowiek. Nic nie wiedzą. Ich marzenia wypełniały pieśni i opowieści, tak samo jak marzenia Sansy, nim Joffrey ściął głowę jej ojcu. Litowała się nad nimi i zazdrościła im.

Margaery była jednak inna. Mimo całej swej słodyczy i delikatności miała też w sobie coś z babci. Poprzedniego dnia zabrała Sansę na polowanie z sokołami. Sansa po raz pierwszy od czasu bitwy znalazła się poza miastem. Trupy pochowano już albo spalono, lecz na Błotnistej Bramie pełno było śladów po uderzeniach taranów lorda Stannisa, a na obu brzegach Czarnego Nurtu widać było kadłuby rozbitych statków. Ich maszty sterczały z płycizn niczym czarne, wychudłe palce. Po rzece pływał tylko płaskodenny prom, który przewiózł je na drugi brzeg, a gdy dotarły do królewskiego lasu, znalazły tam jedynie popioły, węgiel drzewny i spalone drzewa. Na bagnach nad zatoką

roiło się jednak od wodnego ptactwa i kobuz Sansy upolował trzy kaczki, a sokół wędrowny Margaery złapał czaplę w locie. - Willas ma najlepsze ptaki w całych Siedmiu Królestwach - powiedziała jej Margaery, gdy na krótką chwilę zostały same. - Czasami poluje z orłem. Zobaczysz to, Sanso. - Uścisnęła jej dłoń. - Siostro. Siostro. Sansa marzyła kiedyś o takiej siostrze jak Margaery, pięknej, delikatnej i obdarzonej wszelkimi łaskami. Arya nie była siostrą, która by jej odpowiadała. Jak mogę pozwolić, żeby moja siostra wyszła za Joffreya? -

pomyślała i nagle oczy zaszły jej łzami. - Margaery, błagam cię - odezwała się. - Nie wolno ci tego robić. - Trudno jej było wydusić z siebie słowa. - Nie wychodź za niego. On cię skrzywdzi. - Nie sądzę. - Margaery uśmiechnęła się z pewną siebie miną. - To bardzo odważne z twojej strony, że mnie ostrzegasz, ale nie masz się czego obawiać. Joff jest zepsuty i próżny, nie wątpię też, że rzeczywiście jest tak okrutny, jak mówisz, ale ojciec przed wyrażeniem zgody na to małżeństwo zmusił go, by przyjął Lorasa w poczet swej Gwardii Królewskiej.

Najwspanialszy rycerz w Siedmiu Królestwach będzie mnie strzegł we dnie i w nocy, tak jak książę Aemon strzegł Naerys. To znaczy, że nasze lwiątko będzie musiało być grzeczne, nieprawdaż? - Roześmiała się. - Chodź, słodka siostro powiedziała - pościgamy się do rzeki. Nasi stróże dostaną szału. Nie czekając na odpowiedź, wbiła pięty w boki wierzchowca i umknęła. Jest taka odważna - pomyślała Sansa, pędząc za nią galopem. Mimo to nadal nie opuszczały jej wątpliwości. Wszyscy się zgadzali, że ser Loras jest

wielkim rycerzem, Joffrey miał jednak na swe rozkazy całą resztę Gwardii Królewskiej, a do tego złote i czerwone płaszcze. W późniejszym wieku będzie dowodził całymi armiami. To prawda, że Aegon Niegodny nigdy nie skrzywdził królowej Naerys, być może ze strachu przed ich bratem Smoczym Rycerzem... ale gdy inny członek Gwardii Królewskiej zakochał się w jednej z jego metres, król kazał ściąć ich oboje. Ser Loras jest Tyrellem - powtarzała sobie Sansa. A tamten rycerz był tylko Toyne’em. Jego bracia nie mieli armii i mogli go

pomścić co najwyżej własnymi mieczami. Im dłużej jednak się nad tym zastanawiała, tym bardziej opuszczała ją pewność. Joff może się powstrzymać przez kilka księżyców, być może nawet przez rok, ale prędzej czy później pokaże pazurki, a gdy to się stanie... Kraj może mieć drugiego Królobójcę. Tym razem wojna wybuchnie wewnątrz miasta. Ludzie z lwem i ludzie z różą wypełnią rynsztoki strugami krwi. Dziwiła się, że Margaery tego nie widzi. Jest starsza ode mnie i powinna być mądrzejsza. Ponadto jej ojciec, lord Tyrell, na pewno wie, co robi. To tylko głupie obawy.

Gdy oznajmiła ser Dontosowi, że wyjeżdża do Wysogrodu, by wyjść za Willasa Tyrella, była przekonana, że ten ucieszy się i poczuje ulgę. On jednak złapał ją gwałtownie za ramię. - Nie wolno ci tego robić! - zawołał ochrypłym od grozy i wina głosem. Powiadam ci, że Tyrellowie to tylko Lannisterowie z kwiatami. Błagam cię, zapomnij o tym szaleństwie, pocałuj swojego Floriana i obiecaj, że postąpisz tak, jak planowaliśmy. W noc ślubu Joffreya, to już niedługo, załóż srebrną siatkę na włosy, tak jak ci powiedziałem. Potem uciekniemy. Spróbował ją pocałować w policzek.

Wyśliznęła się z jego objęć i odsunęła od niego. - Nie. Nie zgadzam się. To się nie może udać. Kiedy byłam gotowa uciekać, nie chciałeś mnie zabrać. Teraz już cię nie potrzebuję. Dontos wpatrywał się w nią z ogłupiałą miną. - Przecież wszystko już załatwiłem, słodziutka. Statek, który zawiezie cię do domu, i łódź, którą dotrzesz na statek. Twój Florian postarał się o to wszystko dla swej słodkiej Jonquil. - Przykro mi, że zadałeś sobie tyle trudu

- odparła - ale już nie potrzebuję łodzi i statków. - Tu chodzi o twoje bezpieczeństwo. - Będę bezpieczna w Wysogrodzie. Willas mnie obroni. - Ale on cię nie zna - nie ustępował Dontos - i nie będzie cię kochał. Jonquil, Jonquil, otwórz swe słodkie oczy. Tym Tyrellom wcale na tobie nie zależy. Chcą się ożenić z twoimi prawami. - Moimi prawami? Na chwilę straciła orientację.

- Słodziutka, jesteś dziedziczką Winterfell. Znowu ją złapał, błagając, by tego nie robiła. Wyrwała się mu i zostawiła go chwiejącego się na nogach pod drzewem sercem. Od tej pory nie chodziła już do bożego gaju. Nie zapomniała jednak jego słów. Dziedziczka Winterfell - myślała, leżąc nocą w łożu. Chcą się ożenić z twoimi prawami. Dorastała, mając trzech braci, i nigdy nie spodziewała się, że odziedziczy jakiekolwiek prawa, skoro jednak Bran i Rickon nie żyli... To nie ma

znaczenia. Jest jeszcze Robb. To już dorosły mężczyzna, niedługo się ożeni i spłodzi syna. Zresztą Willas Tyrell odziedziczy Wysogród, to po co mu Winterfell? Czasami szeptała jego imię do poduszki, po to tylko, by usłyszeć jego brzmienie. - Willas, Willas, Willas. W końcu było to równie dobre imię jak Loras. Nawet brzmiało podobnie. Mniejsza o nogę. Willas zostanie lordem Wysogrodu, a ona będzie jego panią.

Wyobrażała sobie, jak siedzą w ogrodzie, trzymając na kolanach szczeniaki, albo słuchają grającego na lutni minstrela, płynąc barką wycieczkową w dół Manderu. Jeśli dam mu synów, może mnie pokocha. Nada im imiona Eddard, Brandon i Rickon, i wychowa ich na takich wielkich wojowników jak ser Loras. I nauczę ich nienawidzić Lannisterów. W marzeniach Sansy jej dzieci wyglądały tak samo jak bracia, których utraciła. Czasami widziała nawet dziewczynkę podobną do Aryi. Nie potrafiła jednak zatrzymać wizji

Willasa na długo. Jej wyobraźnia uparcie zmieniała go w ser Lorasa, młodego, pięknego i pełnego gracji. Nie wolno ci tak o nim myśleć skarciła samą siebie. Bo w przeciwnym razie, kiedy się spotkacie, ujrzy w twych oczach zawód i jak będzie się wtedy mógł z tobą ożenić, wiedząc, że to jego brata kochasz? Ciągle sobie powtarzała, że Willas Tyrell jest od niej dwa razy starszy i do tego kulawy. Niewykluczone też, że podobnie jak jego ojciec był gruby i miał czerwoną twarz. Ładny czy brzydki, mógł jednak być jedynym obrońcą, jakiego będzie w życiu miała.

Pewnego razu przyśniło się jej, że to nadal ona wychodzi za Joffa, nie Margaery. W noc poślubną Joff zmienił się jednak w kata Ilyna Payne’a. Obudziła się z drżeniem. Nie chciała, by Margaery wycierpiała to samo, co ona, bała się jednak myśli, że Tyrellowie zerwą zaręczyny. Ostrzegałam ją. Powiedziałam prawdę o nim. Być może Margaery jej nie uwierzyła. Joff zawsze grał przy niej idealnego rycerza, tak jak niegdyś przy Sansie. Wkrótce pozna jego prawdziwą naturę. Po ślubie, a może nawet przedtem. Obiecała sobie, że gdy następnym razem pójdzie do septu, zapali świecę dla Matki Na Górze i

poprosi ją, by obroniła Margaery przed okrucieństwem Joffreya. Może zapali też drugą dla Wojownika, za Lorasa. Gdy krawcowa brała z niej ostatnią miarę, Sansa postanowiła, że włoży nową suknię na uroczystość w Wielkim Sepcie Baelora. Na pewno dlatego Cersei kazała ją dla mnie uszyć. Nie chce, żebym brzydko wyglądała na ślubie. Właściwie powinna na ucztę weselną włożyć drugą suknię, sądziła jednak, że wystarczy któraś z jej starych. Nie chciałaby poplamić nowej jedzeniem albo winem. Muszę zabrać ją ze sobą do Wysogrodu. Chciała się pięknie zaprezentować Willasowi Tyrellowi. Nawet jeśli Dontos miał

rację i chodzi mu nie o mnie, a o Winterfell, to i tak może mnie jeszcze pokochać. Oplotła się mocno ramionami, zastanawiając się, kiedy suknia będzie gotowa. Nie mogła się już doczekać, kiedy ją włoży. ARYA Deszcz zaczął się i skończył, niebo jednak częściej było szare niż niebieskie, a we wszystkich strumieniach było pełno wody. Rankiem trzeciego dnia Arya zauważyła, że mech porasta nie tę stronę drzew. - Jedziemy nie w tym kierunku, co trzeba - oznajmiła Gendry’emu, gdy

mijali szczególnie omszały wiąz. - Na południe. Ten trakt prowadzi na południe. Jechaliśmy na południe cały dzień chciała mu powiedzieć. I wczoraj też, kiedy trzymaliśmy się tego koryta strumienia. Wczoraj jednak nie przyglądała się zbyt uważnie, nie miała więc pewności. - Chyba zabłądziliśmy - dodała cicho. Nie trzeba się było oddalać od rzeki. Wystarczyłoby jechać wzdłuż niej. - Rzeka ciągle meandruje - zauważył Gendry. - Założę się, że po prostu

jedziemy krótszą drogą. Jakąś tajną, zbójecką ścieżką. Cytryn, Tom i reszta żyją tu już od lat. Była to prawda. Arya przygryzła wargę. - Ale mech... - Przy takiej wilgoci mech niedługo wyrośnie nam z uszu - poskarżył się Gendry. - Tylko z południowego ucha - upierała się Arya. Nie miało sensu przekonywać Byka o czymkolwiek. Był on jednak jedynym prawdziwym przyjacielem, jaki jej pozostał. Gorąca Bułka ich opuścił.

- Sharna mówi, że przydam się jej do pieczenia chleba - oznajmił w dniu, gdy ruszali w drogę. - Zresztą dość już mam deszczu, odcisków od siodła i ciągłego strachu. Tu jest ale i króliki, a chleb będzie lepszy, kiedy to ja będę go piekł. Sama się przekonasz, kiedy wrócisz. No bo wrócisz, prawda? Po wojnie? Nagle przypomniał sobie, z kim rozmawia. - Pani dodał, czerwieniejąc na twarzy. Arya nie sądziła, by wojna miała się kiedykolwiek skończyć, skinęła jednak głową.

- Przepraszam, że cię wtedy pobiłam powiedziała. Gorąca Bułka był głupi i tchórzliwy, ale towarzyszył jej już od Królewskiej Przystani i przyzwyczaiła się do niego. Złamałam ci nos. - Cytrynowi też - zauważył z uśmiechem Gorąca Bułka. - To było niezłe. - Cytryn tak nie sądzi - odparła ponurym tonem Arya. Czas już było odjeżdżać. Gdy Gorąca Bułka zapytał, czy może pocałować jaśnie panią w rękę, wymierzyła mu kuksańca. Nie mów tak na mnie. Ty jesteś Gorąca

Bułka, a ja jestem Arry. - Tutaj nie jestem Gorącą Bułką. Sharna nazywa mnie „Chłopcem”, tak samo jak drugiego chłopca. Będzie się nam okropnie myliło. Nie spodziewała się, że będzie tak za nim tęskniła. Trochę jednak pocieszała ją bliskość Harwina. Opowiedziała mu o jego ojcu Hullenie, którego znalazła umierającego przy stajniach w Czerwonej Twierdzy, w dniu swej ucieczki. - Zawsze powtarzał, że umrze w stajni westchnął Harwin - ale wszyscy sądziliśmy, że zabije go jakiś złośliwy

ogier, nie stado lwów. Arya opowiedziała mu też o Yorenie i ich ucieczce z Królewskiej Przystani, a także o wielu rzeczach, które od tego czasu się wydarzyły. Przemilczała jednak chłopca stajennego, którego przeszyła Igłą, i wartownika, któremu poderżnęła gardło, by uciec z Harrenhal. Gdyby powiedziała o tym Harwinowi, to byłoby prawie tak, jakby powiedziała ojcu, a za nic w świecie nie chciałaby, żeby ojciec się o tym dowiedział. Nie wspomniała też o Jaqenie H’gharze i długu trzech śmierci, który jej spłacił. Żelazną monetę, którą jej dał, schowała

za pasem, czasem jednak wyjmowała ją nocą i przypominała sobie, jak jego twarz stopiła się i zmieniła, gdy przesunął przed nią dłonią. - Valar morghulis - szeptała pod nosem. - Ser Gregor, Dunsen, Polliver, Raff Słodyczek, Łaskotek i Ogar, ser Ilyn, ser Meryn, królowa Cersei, król Joffrey. Harwin powiedział jej, że z dwudziestu ludzi z Winterfell, których jej ojciec wysłał z Berikiem Dondarrionem, zostało tylko sześciu, a do tego rozpierzchli się oni na cztery wiatry. - To była pułapka, pani. Lord Tywin

wysłał Górę na Czerwone Widły z ogniem i mieczem, żeby wywabić twojego pana ojca. Chciał, żeby lord Eddard sam wyruszył na zachód, by rozprawić się z Gregorem Clegane’em. Gdyby to zrobił, zginąłby albo dostał się do niewoli i można by go wymienić za Krasnala, który był wtedy więźniem twej pani matki. Tyle że Królobójca nic nie wiedział o planie lorda Tywina i gdy usłyszał, że jego brata pojmano, zaatakował twojego ojca na ulicach Królewskiej Przystani. - Pamiętam - odpowiedziała Arya. Zabił Jory’ego. Jory zawsze się do niej uśmiechał albo

powtarzał jej, żeby nie kręciła się pod nogami. - To prawda - zgodził się Harwin. - A twój ojciec złamał nogę, gdy zwalił się na niego koń. Dlatego lord Eddard nie mógł pojechać na zachód. Wysłał lorda Berica, który wziął dwudziestu swoich ludzi i dwudziestu ludzi z Winterfell, w tym również mnie. Byli też inni. Thoros i ser Raymun Darry oraz ich ludzie, ser Gladden Wylde i lord nazwiskiem Lothar Mallery. Gregor jednak zasadził się na nas przy Brodzie Komedianta. Jego ludzie ukryli się na

obu brzegach. Kiedy przeprawialiśmy się przez rzekę, uderzyli na nas od przodu i od tyłu. Widziałem, jak Góra zabił Raymuna Darry’ego jednym uderzeniem tak straszliwym, że odciął mu rękę w łokciu i za jednym zamachem uśmiercił też jego konia. Gladden Wylde zginął wtedy razem z nim, a lord Mallery został stratowany i utonął. Lwy otoczyły nas ze wszystkich stron. Myślałem, że już po nas, lecz Alyn zaczął wykrzykiwać rozkazy i przywrócił porządek w naszych szeregach. Ci z nas,

którzy nadal trzymali się w siodle, skupili się wokół Thorosa i przebili na swobodę. Rankiem było nas stu dwudziestu, a z zapadnięciem zmierzchu zostało najwyżej czterdziestu. Do tego lord Beric został poważnie ranny. Nocą Thoros wyciągnął mu z piersi odłamek kopii długi na stopę. Dziurę, która została, zalał gotującym winem. Wszyscy byliśmy pewni, że jego lordowska mość nie dożyje świtu, Thoros jednak całą noc modlił się razem z nim przy ognisku i gdy wzeszło słońce, lord Beric nadal żył i był silniejszy niż przedtem. Minęły dwa tygodnie, nim był w stanie dosiąść konia, lecz jego odwaga dodała nam sił. Powiedział nam, że wojna nie skończyła

się dla nas przy Brodzie Komedianta. To był dopiero początek i każdy z tych, którzy tam padli, zostanie dziesięciokrotnie pomszczony. Walki zdążyły już przetoczyć się obok nas. Ludzie Góry byli tylko strażą przednią zastępu lorda Tywina. Przekroczyli Czerwone Widły i uderzyli na dorzecze, paląc wszystko, co spotkali na swej drodze. Było nas tak mało, że mogliśmy jedynie nękać ich tyły, powtarzaliśmy sobie jednak, że dołączymy do wojsk króla Roberta, gdy ten wyruszy na zachód, by zmiażdżyć bunt lorda Tywina. Potem jednak

dowiedzieliśmy się, że król Robert nie żyje i lord Eddard również, a na Żelaznym Tronie zasiadł pomiot Cersei Lannister. Cały świat przewrócił się dla nas do góry nogami. Królewski namiestnik wysłał nas po to, byśmy porachowali się z wyjętymi spod prawa bandytami, ale teraz to my zostaliśmy wyjęci spod prawa, a królewskim namiestnikiem był lord Tywin. Niektórzy mówili, że powinniśmy się poddać, ale lord Beric nie chciał nawet o tym słyszeć. Powiedział, że nadal jesteśmy królewskimi ludźmi, tak samo jak ci, których masakrują lwy. Skoro nie mogliśmy już walczyć za Roberta, powinniśmy walczyć za nich, dopóki wszyscy nie zginiemy. Tak też

zrobiliśmy, ale wtedy wydarzyło się coś dziwnego. Każdego człowieka, którego straciliśmy, zastępowało dwóch nowych. Była wśród nich garstka rycerzy i giermków, więcej jednak było nisko urodzonych ludzi, parobków, skrzypków, oberżystów, służących i szewców, a nawet dwóch septonów. Przyłączali się do nas najróżniejsi mężczyźni, a także kobiety, dzieci, psy... - Psy? - zdziwiła się Arya. - Tak - potwierdził z uśmiechem Harwin. - Jeden z naszych chłopaków trzyma najwredniejsze psiska, jakie

widziałaś w życiu. - Chciałabym mieć takiego psa odezwała się tęsknie. - Psa na lwy. Miała kiedyś wilkorzycę, Nymerię, ale przepędziła ją kamieniami, żeby nie zabili jej ludzie królowej. Czy wilkor mógłby pokonać lwa? - zadała sobie pytanie. Po południu znowu się rozpadało. Deszcz lał długo, lecz na szczęście ludzie lorda Berica wszędzie mieli potajemnych przyjaciół, nie musieli więc rozbijać obozu na otwartej przestrzeni ani szukać schronienia pod gałęziami drzew, jak często zdarzało jej

się robić z Gorącą Bułką i Gendrym. Nocą skryli się w spalonej, opuszczonej wiosce. Przynajmniej wydawało się, że wioska jest opuszczona, lecz gdy nagle Jack Szczęściarz zagrał na swym myśliwskim rogu dwa krótkie sygnały i jeden długi, z ruin oraz ukrytych piwniczek wyszli najróżniejsi ludzie. Mieli ale, suszone jabłka i trochę czerstwego jęczmiennego chleba, a banici przywieźli gęś, którą zastrzelił po drodze Anguy, kolacja przypominała więc niemal ucztę. Gdy Arya ogryzała ze skrzydła ostatni kawałek mięsa, jeden z wieśniaków zwrócił się nagle w stronę Cytryna

Cytrynowego Płaszcza. - Niecałe dwa dni temu byli tu ludzie, którzy szukali Królobójcy - oznajmił. Cytryn prychnął pogardliwie. - Lepiej niech go poszukają w Riverrun. W najgłębszych lochach, gdzie panuje przyjemna wilgoć. Nos Cytryna wyglądał jak rozkwaszone jabłko, czerwony i spuchnięty, a on sam był w paskudnym nastroju. - Nie - sprzeciwił się inny wieśniak. On uciekł. Królobójca. Arya poczuła, że włoski na

karku stają jej dęba. Wstrzymała oddech, żeby lepiej słyszeć. - Czy to może być prawda? - zdziwił się Tom Siódemka. - Nie wierzę w to - sprzeciwił się jednooki mężczyzna w zardzewiałej przyłbicy. Inni banici zwali go Jackiem Szczęściarzem, choć utrata oka nie wydawała się Aryi zbyt szczęśliwym wydarzeniem. - Widziałem te lochy na własne oczy. Jak mógł stamtąd zwiać? Wieśniacy wzruszyli tylko ramionami. - Jeśli Królobójca wyrwał się na wolność, wilki utoną we krwi -

stwierdził Zielonobrody, głaszcząc się po szarozielonym zaroście. - Trzeba zawiadomić Thorosa. Pan Światła pokaże mu Lannistera w płomieniach. - Tu jest bardzo ładne ognisko - wtrącił z uśmiechem Anguy. Zielonobrody ryknął śmiechem i wymierzył mu kuksańca w ucho. - Czy ja wyglądam na kapłana, Łuczniku? Kiedy Pello z Tyrosh patrzy w ogień, płomienie przypalają mu brodę.

Cytryn strzelił głośno palcami. - Lord Beric bardzo by się uradował, gdyby udało mu się złapać Jaime’a Lannistera stwierdził. - Ale czy by go powiesił, Cytryn? zapytała jedna z miejscowych kobiet. Szkoda by było powiesić takiego urodziwego mężczyznę. - Najpierw proces! - zawołał Anguy. Przecież wiesz, że lord Beric zawsze najpierw urządza im proces. Rozciągnął usta w uśmiechu. - Dopiero potem ich wiesza.

Wszyscy wybuchnęli śmiechem. Tom przebiegł palcami po strunach harfy i zaczął cicho śpiewać. Bracia z królewskiego lasu banda ludzi wyjętych spod prawa. W głębi lasu mieli swój zamek, gdzie świeża i zielona jest trawa. Każdy musiał im oddać swe złoto, rękę każda oddała im panna, Och, bracia z królewskiego lasu,

straszliwych banitów kompania... Arya usiadła w suchym i ciepłym kąciku między Gendrym i Harwinem. Przez pewien czas słuchała piosenek, po czym zamknęła oczy i zapadła w sen. Śnił jej się dom, nie Riverrun, ale Winterfell. Nie był to jednak dobry sen. Stała samotnie pod zamkiem, po kolana w błocie. Widziała przed sobą szare mury, lecz gdy próbowała dotrzeć do bram, każdy krok wydawał się trudniejszy od poprzedniego, a zamek bladł przed nią, aż w końcu przypominał raczej dym niż granit. Były tam też wilki, wychudłe, szare zwierzęta, które wędrowały

między drzewami, krążąc wokół niej z błyskiem w ślepiach. Gdy tylko na nie spojrzała, przypominała sobie smak krwi. Rankiem zjechali z traktu, by ruszyć skrótem przez pola. Porywisty wiatr unosił w górę zeschłe, brązowe liście, które wirowały wokół kopyt ich koni, tym razem jednak nie padało. Gdy słońce wyszło zza chmury, zrobiło się tak jasno, że Arya musiała postawić kaptur, żeby zasłonić sobie oczy. Nagle ściągnęła wodze. - Jedziemy w niewłaściwym kierunku!

Gendry jęknął głośno. - Co jest, znowu mech? - Spójrz na słońce - zażądała. Zmierzamy na południe! - Wyciągnęła z juków mapę, żeby im to pokazać. - Nie powinniśmy się oddalać od Tridentu. Zobacz. - Rozwinęła mapę na nodze. Spoglądali już na nią wszyscy. Zobacz, Riverrun leży tutaj, między rzekami.

- Tak się składa, że wszyscy dobrze wiemy, gdzie leży Riverrun - odezwał się Jack Szczęściarz. - Nie jedziemy tam - oznajmił bez ogródek Cytryn. Byłam już prawie na miejscu pomyślała Arya. Trzeba było pozwolić, żeby zabrali konie. Mogłam tam dojść na piechotę. Nagle przypomniała sobie swój sen i przygryzła wargę. - Nie miej takiej zbolałej miny, dziecko - pocieszał ją Tom Siedem Strun. - Nic złego ci się nie stanie. Masz na to moje słowo.

- Słowo kłamcy! - Nikt cię nie okłamał - sprzeciwił się Cytryn. - Niczego ci nie obiecywaliśmy. Nie my zdecydujemy, co się z tobą stanie. Przywódcą nie był tu jednak Cytryn ani Tom, lecz Tyroshijczyk, Zielonobrody. Arya zwróciła się w jego stronę. - Zabierzcie mnie do Riverrun, a z pewnością nie minie was nagroda powiedziała zdesperowana. - Maleńka - odpowiedział Tyroshijczyk - wieśniak może ugotować w swym garnku zwykłą wiewiórkę, ale kiedy

złapie złotą, oddaje ją swojemu lordowi, bo inaczej pożałuje. - Nie jestem wiewiórką - nie ustępowała Arya. - Jesteś - odparł ze śmiechem Zielonobrody. - Małą, złotą wiewiórką, która jedzie na spotkanie z lordem błyskawicą, czy tego chce czy nie. On już będzie wiedział, co z tobą zrobić. Idę o zakład, że odeśle cię do twojej pani matki, tak jak tego pragniesz. Tom Siedem Strun skinął głową. - Tak, to podobne do lorda Berica.

Potraktuje cię sprawiedliwie, przekonasz się. Lord Beric Dondarrion. Arya przypomniała sobie wszystko, co słyszała o nim w Harrenhal od Lannisterów i Krwawych Komediantów. Lord Beric, leśna zjawa. Lord Beric, którego zabił Vargo Hoat, a przedtem ser Amory Lorch i dwukrotnie Góra, Która Jeździ. Jeżeli nie odeśle mnie do domu, może ja też go zabiję. - Dlaczego muszę jechać do lorda Berica? - zapytała cicho. - Wozimy do niego wszystkich wysoko urodzonych jeńców - wyjaśnił.

Jeńców. Arya zaczerpnęła tchu, by uspokoić duszę. Spokojna jak stojąca woda. Zerknęła na siedzących na koniach banitów i nagle odwróciła głowę wierzchowca. A teraz szybka jak wąż pomyślała, wbijając pięty w boki rumaka. Przemknęła między Zielonobrodym a Jackiem Szczęściarzem. Ujrzała w przelocie zdumioną twarz Gendry’ego, którego klacz usunęła się jej z drogi, a potem wydostała się na otwartą przestrzeń. Północ czy południe, wschód czy zachód, w tej chwili było jej wszystko jedno. Drogę do Riverrun znajdzie

później, gdy tylko zgubi ścigających. Pochyliła się w siodle, zmuszając konia do cwału. Banici przeklinali i krzyczeli do niej, każąc jej wracać. Nie słuchała ich, gdy jednak obejrzała się za siebie, zobaczyła, że pędzi za nią czterech ludzi. Anguy, Harwin i Zielonobrody galopowali obok siebie, a Cytryn został nieco z tyłu. Jego wielki żółty płaszcz powiewał na wietrze. - Szybki jak jeleń - krzyknęła do ucha wierzchowcowi. - Biegnij, biegnij. Mknęła przez porośnięte brązowym zielskiem pola, przez sięgającą pasa trawę i sterty zeschłych liści, wzbijanych w powietrze przez kopyta

jej konia. Nagle po lewej stronie zobaczyła las. Tam będę mogła ich zgubić. Skrajem pola biegł wyschnięty rów, lecz koń przeskoczył go, nie zwalniając kroku, po czym zapuścił się między wiązy, cisy i brzozy. Zerknęła za siebie i zobaczyła, że Anguy i Harwin nadal ścigają ją zawzięcie, lecz Zielonobrody został z tyłu, a Cytryna już wcale nie widziała. - Szybciej - powtarzała wierzchowcowi - możesz biec szybciej, możesz. Przemknęła między dwoma wiązami, nie zważając na to, od której strony porasta je mech. Przeskoczyła zbutwiałą

kłodę i ominęła ogromne zwalone drzewo, najeżone połamanymi konarami. Potem wspięła się na łagodne wzgórze i zjechała z niego po drugiej stronie, zwalniając i znowu zwiększając prędkość. Spod uderzających o krzemienie kopyt strzelały skry. Na szczycie pagórka znowu spojrzała za siebie. Harwin wyprzedził nieco Anguya, lecz obaj wciąż mknęli szybko. Zielonobrody został już daleko z tyłu. Drogę przegrodził jej strumień. Wjechała prosto do wody, choć pełno w niej było mokrych, brązowych liści. Niektóre z nich przylepiły się do końskich nóg. Na drugim brzegu poszycie było gęstsze, a liczne korzenie

i kamienie utrudniały jazdę. Musiała zwolnić, choć nadal utrzymywała tempo tak szybkie, jak tylko się odważyła. Ujrzała przed sobą następne wzgórze, tym razem bardziej strome. Znowu w górę i ponownie w dół. Czy ten las ciągnie się daleko? - zadała sobie pytanie. Wiedziała, że ma szybszego wierzchowca. Ukradła ze stajen Harrenhal jednego z najlepszych koni Roose’a Boltona. W takim terenie jego szybkość nie zdawała się jednak na nic. Muszę wrócić na pola. Muszę znaleźć drogę. Zamiast tego trafiła na wydeptaną przez zwierzynę ścieżkę. Choć była wąska i wyboista, ułatwiła jej nieco zadanie.

Arya mknęła przed siebie jak szalona, a gałęzie smagały ją po twarzy. Jedna z nich zaczepiła o kaptur i zerwała go dziewczynce z głowy. Przez pół uderzenia serca bała się, że ją schwytali. W pewnej chwili z krzaków wypadła lisica, przerażona jej obłąkaną ucieczką. Ścieżka zaprowadziła Aryę do drugiego strumienia. A może to był ten sam? Czyżby zatoczyła łuk? Nie miała czasu się nad tym zastanawiać. Słyszała już przedzierające się przez chaszcze konie jej prześladowców. Ciernie drapały ją po twarzy niczym koty, które ścigała w Królewskiej Przystani. Z gałęzi olchy eksplodowały

pierzchające wróble. Drzewa rosły tu jednak coraz rzadziej i w pewnej chwili zostawiła las za sobą. Przed nią ciągnęły się płaskie pola, porośnięte chwastami i dziką pszenicą, wilgotne i stratowane. Arya kopnęła konia, ponownie zmuszając go do cwału. Biegnij - pomyślała. Biegnij do Riverrun, do domu. Czy ich zgubiła? Zerknęła za siebie i zobaczyła, że Harwin jest już tylko sześć jardów za nią i wciąż się zbliża. Nie pomyślała. Tylko nie on, to niesprawiedliwe. Gdy zrównał się z nią i złapał jej wierzchowca za uzdę, oba konie były

już spienione i ledwie mogły biec dalej. Arya również dyszała ciężko. Zrozumiała, że to koniec. - Jeździsz jak człowiek z północy, pani - pochwalił ją Harwin, zatrzymując oba rumaki. - Tak samo jak twoja ciotka. Lady Lyanna. Ale mój ojciec był koniuszym. Obrzuciła go pełnym urazy spojrzeniem. - Myślałam, że jesteś człowiekiem mojego ojca. - Lord Eddard nie żyje, pani. Należę teraz do lorda błyskawicy i do moich

braci. - Jakich braci? Arya nie przypominała sobie, by stary Hullen miał więcej niż jednego syna. - Anguya, Cytryna, Toma Siódemki, Jacka, Zielonobrodego i całej reszty. Nie życzymy twemu bratu Robbowi źle, pani... ale nie dla niego walczymy. On ma własną armię i wielu możnych lordów ugięło przed nim kolana. Prostaczkowie mają tylko nas. Przyjrzał się jej uważnie. - Rozumiesz, co ci powiedziałem? - Tak.

Zrozumiała przynajmniej tyle, że Harwin nie jest człowiekiem Robba, a ona jest jego jeńcem. Trzeba było zostać z Gorącą Bułką. Moglibyśmy zabrać tę łódź i popłynąć do Riverrun. Lepiej jej było, kiedy była Gołąbkiem. Gołąbka nikt nie wziąłby do niewoli, podobnie jak Nan albo Łasicy czy sieroty Arry’ego. Byłam wilczycą, a teraz znowu zostałam jakąś głupią młodą damą - pomyślała. - Pojedziesz spokojnie czy muszę cię związać i przerzucić przez koński grzbiet? zapytał Harwin.

- Pojadę spokojnie - odparła ponurym głosem. Na razie. SAMWELL Sam postawił, łkając, następny krok. To już ostatni, naprawdę ostatni. Nie mogę iść dalej. Nie mogę. Jego nogi poruszyły się jednak znowu. Jedna, a potem druga. Zrób krok, a po nim następny. Wcale nie są moje - pomyślał. Należą do kogoś innego. To ktoś inny idzie. Na pewno nie ja. Kiedy spuścił wzrok, zobaczył, jak brną przez zwały śniegu, pokraczne i niezgrabne.

Pamiętał, że jego buty były kiedyś czarne, lecz śnieg oblepił je grubą warstwą, zamieniając je w bezkształtne, białe bryły. Dwie szpotawe stopy z lodu. Śnieżyca nie chciała się uspokoić. Zaspy sięgały Samowi powyżej kolan, a pokrywająca jego nogi skorupa wyglądała jak para białych nagolenników. Wlókł się ciężko, krok za krokiem. Wielki plecak, który dźwigał, nadawał mu wygląd jakiegoś monstrualnego garbusa. Był też zmęczony, bardzo zmęczony. Nie mogę już iść dalej. Matko, zmiłuj się, nie mogę.

Co czwarty albo piąty krok musiał sobie poprawiać pas. Miecz zgubił na Pięści, lecz pochwa nadal mu ciążyła. Miał dwa noże, obsydianowy sztylet, który dostał od Jona, i stalowy, którym kroił mięso. Wszystko to ważyło sporo, a do tego Sam miał wielki, okrągły kałdun i pas łatwo opadał mu aż do kostek, bez względu na to, jak mocno go zaciskał. Kiedyś spróbował zapiąć go nad brzuchem, lecz wtedy zawędrował mu aż pod pachy. Grenn uśmiał się jak głupi na ten widok, a Edd Cierpiętnik oznajmił: - Znałem kiedyś człowieka, który nosił miecz na łańcuchu na szyi, tak jak ty.

Pewnego dnia potknął się i wbił sobie rękojeść w nos. Sam także się potykał. Pod śniegiem kryły się kamienie, korzenie, a gdzieniegdzie ziały głębokie dziury. Trzy dni temu Czarny Bernarr wdepnął w taką dziurę i złamał sobie nogę w kostce. A może to było cztery dni temu albo... szczerze mówiąc, Sam nie wiedział, ile czasu minęło. Lord dowódca wsadził potem Bernarra na konia. Sam postawił, łkając, następny krok. Czuł się tak, jakby spadał, a nie szedł. Spadał bez końca w dół i nie mógł dotrzeć do ziemi. Muszę się zatrzymać.

To za bardzo boli. Strasznie przemarzłem i jestem zmęczony. Muszę się przespać, tylko chwilę przespać przy ognisku i zjeść kawałek czegoś, co nie będzie zamarznięte. Wiedział jednak, że jeśli się zatrzyma, umrze. Wszyscy o tym wiedzieli, ta garstka, która pozostała. Kiedy uciekli z Pięści, było ich pięćdziesięciu, może więcej, lecz niektórzy zgubili się w śniegu, kilku rannych wykrwawiło się na śmierć... i czasami z tyłu kolumny dobiegały krzyki, a raz również przeraźliwy wrzask. Kiedy go usłyszał, natychmiast rzucił się do ucieczki. Przebiegł dwadzieścia albo trzydzieści jardów, tak szybko, jak tylko zdołał.

Jego na wpół odmrożone stopy wzbijały w górę obłoki śniegu. Gdyby miał więcej siły w nogach, biegłby do tej pory. Idą za nami, ciągle za nami idą i wybierają nas jednego po drugim. Sam postawił, łkając, następny krok. Marzł już od tak dawna, że zapomniał, co to znaczy ciepło. Miał na sobie trzy pary rajtuz, a pod podwójną bluzą z owczej wełny dwie warstwy bielizny. Na to nałożył gruby pikowany płaszcz, który osłaniał go przed zimną stalą kolczugi. Na pancerz narzucił luźną opończę, a na to wszystko płaszcz potrójnej grubości zapinany pod szyją na kościany guzik. Jego kaptur opadał Samowi na czoło. Dłonie osłaniały mu

grube futrzane rękawice o jednym palcu nałożone na cieńsze, z wełny i skóry. Dolną połowę jego twarzy zasłaniał szczelnie szalik, a na uszy, pod kapturem, nasadził sobie obcisłą czapkę obszytą baranim futrem. Mimo to nadal było mu zimno. Zwłaszcza w stopy. W tej chwili w ogóle już ich nie czuł, lecz jeszcze wczoraj bolały go tak bardzo, że ledwie mógł na nich stać, nie mówiąc już o chodzeniu. Przy każdym kroku miał ochotę krzyczeć. Czy to rzeczywiście było wczoraj? Nie pamiętał. Nie spał, odkąd uciekli z Pięści, od chwili, gdy usłyszał róg. Chyba że idąc. Czy można jednak chodzić przez sen? Sam tego nie wiedział albo może zapomniał.

Postawił następny krok. Ze wszystkich stron otaczał go sypiący gęsto śnieg. Czasem padał z białego nieba, a czasem z czarnego, tylko to różniło teraz dzień od nocy. Chłopak niósł go na swych ramionach niby kolejny płaszcz. Śnieg gromadził się na plecaku, przez co jeszcze trudniej było go dźwigać. Sama dręczył straszliwy ból w krzyżu. Czuł się tak, jakby ktoś wbił mu tam nóż i poruszał nim przy każdym kroku. Jego ramiona przygniatał ciężar kolczugi. Oddałby niemal wszystko, żeby tylko móc ją zdjąć, bał się jednak to zrobić.

Zresztą musiałby najpierw ściągnąć płaszcz i opończę, a wtedy zabiłoby go zimno. Gdybym tylko miał więcej sił... Był jednak słaby i narzekanie w niczym mu nie pomoże. Słaby i tłusty, tak bardzo tłusty, że ledwie mógł udźwignąć własny ciężar, nie wspominając już o kolczudze. Miał wrażenie, że stal zdziera mu skórę z barków, choć chroniły ją liczne warstwy tkaniny i podszewki. Pozostał mu jedynie płacz, a kiedy płakał, łzy zamarzały na policzkach. Następny krok. Stawiał stopy tam, gdzie

pokrywająca śnieg skorupa pękła już pod nogami tych, którzy szli przed nim. Tylko dzięki temu mógł się posuwać do przodu. Po obu stronach widać było skryte za milczącymi drzewami pochodnie, które rozjaśniały padający śnieg słabą, pomarańczową łuną. Kiedy odwrócił głowę, widział, jak mkną bezgłośnie przez las, klucząc i podskakując. Pierścień ognia Starego Niedźwiedzia - przypomniał sobie. Biada tym, którzy go opuszczą. Kiedy szedł, wydawało mu się, że ściga pochodnie, one jednak również miały nogi, dłuższe i silniejsze niż nogi Sama, był więc bez szans, by je dogonić. Wczoraj błagał o to, by pozwolili mu

nieść żagiew, nawet jeśli musiałby iść poza kolumną, ze wszystkich stron otoczony przez ciemność. Pragnął ognia, marzył o nim. Gdybym miał ogień, nie musiałbym tak marznąć. Ktoś jednak przypomniał mu, że pierwszego dnia niósł jedną z pochodni, ale upuścił ją w śnieg i ogień zgasł. Sam niczego takiego nie pamiętał, nie wątpił jednak, że było tak naprawdę. Był za słaby, by trzymać rękę w górze przez dłuższy czas. Czy to Edd przypomniał mu o tej pochodni czy Grenn? Tego również nie pamiętał. Jestem gruby, słaby i bezużyteczny. Nawet mój rozum

zamarzł. Postawił następny krok. Szalik, którym owinął sobie nos i usta, pokrywały teraz smarki. Zrobił się tak sztywny, że Sam bał się, iż przymarzł mu do twarzy. Nawet oddychanie przychodziło mu z trudem. Powietrze było tak zimne, że bolały go od niego płuca. - Matko, zmiłuj się - mamrotał cichym, ochrypłym głosem za zamarzniętą maską. Matko, zmiłuj się, Matko, zmiłuj się, Matko, zmiłuj się. - Przy każdym słowie modlitwy stawiał następny krok, brnąc

przez śnieg. - Matko, zmiłuj się, Matko, zmiłuj się, Matko, zmiłuj się. Jego własna matka przebywała tysiące mil na południe stąd, z jego siostrami i małym Dickonem, bezpieczna w twierdzy Horn Hill. Nie słyszy mnie, tak samo jak Matka Na Górze. Wszyscy septonowie zgadzali się, że Matka jest miłosierna, lecz za Murem Siedmiu nie miała żadnej władzy. To była domena starych bogów, bezimiennych bogów drzew, wilków i śniegu. - Zmiłujcie się - szeptał do każdego, kto mógł go usłyszeć, starych bogów czy

nowych, albo nawet demonów. - Och, zmiłujcie, zmiłujcie się nade mną. Maslyn też błagał o zmiłowanie. Dlaczego nagle sobie o tym przypomniał? Nie chciał o tym pamiętać. Nieszczęśnik zatoczył się do tyłu, wypuścił miecz i prosił o litość. Zerwał nawet z dłoni grubą, czarną rękawicę i wyciągnął ją przed siebie, jakby była stalową rękawicą rycerza. Nie przestawał domagać się krzykiem pardonu, lecz upiór złapał go za gardło i uniósł nad ziemię, omal nie urywając mu głowy. Trupy nie znają litości, a Inni... nie, nie mogę o tym myśleć, nie myśl,

nie pamiętaj, tylko idź, tylko idź, tylko idź. Postawił, łkając, następny krok. Zahaczył czubkiem stopy o ukryty pod śniegiem korzeń, potknął się i upadł ciężko na jedno kolano. Uderzył się tak mocno, że aż przygryzł sobie język. W ustach poczuł smak krwi, cieplejszej niż cokolwiek, co pił od czasu ucieczki z Pięści. To już koniec - pomyślał. Gdy się przewrócił, nie miał sił podnieść się z powrotem. Złapał mocno za gałąź, próbując podciągnąć się w górę, lecz sztywne nogi nie chciały go utrzymać. Kolczuga była za ciężka, a on za gruby, zbyt słaby i zanadto zmęczony.

- Wstawaj, Świnka - warknął ktoś, przechodząc obok, lecz Sam nie zwrócił na niego uwagi. Po prostu położę się w śniegu i zamknę oczy. Taka śmierć nie byłaby najgorsza. Z pewnością nie będzie mu już zimniej, a po chwili przestanie czuć ból w krzyżu i w barkach, tak jak nie czuł już stóp. Nie będą też mogli twierdzić, że umarłem pierwszy. Na Pięści poległy setki ludzi. Ginęli wszędzie wokół niego. Od tej pory zmarło też wielu następnych. Widział to na własne oczy. Puścił z drżeniem drzewo i osunął się w śnieg. Wiedział, że jest on zimny i wilgotny, ale przez grube warstwy ubrania prawie wcale tego nie czuł. Wpatrywał się w

białe niebo, a płatki śniegu opadały mu na brzuch, pierś i powieki. Śnieg pokryje mnie niczym gruby biały koc. Będzie mi pod nim ciepło, a kiedy mnie wspomną, będą musieli przyznać, że zginąłem jak człowiek z Nocnej Straży. Naprawdę. Wykonałem zadanie. Nikt nie może powiedzieć, że złamałem przysięgę. Jestem grubasem, mięczakiem i tchórzem, ale wykonałem zadanie. Był odpowiedzialny za kruki. Dlatego właśnie zabrali go ze sobą. Mówił im, że nie chce jechać, powtarzał wszystkim, że jest wielkim tchórzem. Maester Aemon był już jednak bardzo stary, a do tego ślepy i krukami musiał

się zająć Sam. Lord dowódca wydał mu rozkazy tego samego dnia, gdy rozbili obóz na Pięści. - Nie jesteś wojownikiem. Obaj o tym wiemy, chłopcze. Gdyby nas zaatakowano, nie próbuj udowadniać, że jest inaczej. Wchodziłbyś nam tylko w paradę. Masz wysłać wiadomość. Nie przybiegaj też do mnie z pytaniem, co ma być w liście. Napisz go własnoręcznie i wyślij jednego ptaka do Czarnego Zamku, a drugiego do Wieży Cieni. - Stary Niedźwiedź wskazał skrytym w rękawicy palcem prosto na twarz Sama. - Nic mnie nie obchodzi, czy będziesz tak się bał, że aż narobisz w portki, i czy przez mury będzie

przełazić z wyciem tysiąc żądnych twojej krwi dzikich. Masz wysłać te ptaki, bo przysięgam, że jeśli tego nie zrobisz, będę cię ścigał przez wszystkie siedem piekieł i będzie z tobą marnie. Kruk Mormonta pokiwał wtedy głową. - Marnie, marnie, marnie - zakrakał. Sam rzeczywiście czuł się marnie. Żałował, że nie jest silniejszy i odważniejszy, nie umie władać mieczem, że nie był lepszym synem dla ojca i lepszym bratem dla Dickona oraz dziewczynek. Żałował też tego, że umrze, ale na Pięści zginęli ludzie więcej warci od niego, dobrzy,

prawdziwi mężczyźni, nie kwiczący, spasieni chłoptasie, tacy jak on. Przynajmniej jednak Stary Niedźwiedź nie będzie go ścigał w piekle. Wysłałem ptaki. Przynajmniej to mi się udało. Napisał listy z góry, krótkie i proste wiadomości mówiące o ataku na Pięść Pierwszych Ludzi. Potem schował je bezpiecznie w torbie na dokumenty, mając nadzieję, że mu się nie przydadzą. Kiedy zabrzmiały rogi, Sam spał. Z początku myślał, że to tylko sen, gdy jednak otworzył oczy, na obóz sypał śnieg, a czarni bracia łapali za łuki, włócznie i biegli w stronę muru pierścieniowego. W pobliżu stał tylko

Chett, dawny zarządca maestera Aemona, który na twarzy miał pełno czyraków, a na szyi wielki liszaj. Sam nigdy nie widział na niczyim obliczu strachu tak wielkiego, jak ten, który pojawił się na gębie Chetta, gdy między drzewami poniósł się trzeci sygnał. - Pomóż mi wysłać ptaki - poprosił go, ale drugi zarządca odwrócił się tylko i uciekł, ściskając w dłoni sztylet. Musi się zająć psami - przypomniał sobie Sam. Zapewne lord dowódca jemu też wydał jakieś rozkazy. Schowane w rękawicach palce miał

zesztywniałe i niezgrabne, a do tego cały dygotał z zimna, znalazł jednak torbę i wydobył z niej listy. Kruki darły się jak opętane, a gdy otworzył klatkę z ptakami z Czarnego Zamku, jeden z nich pofrunął mu prosto w twarz. Uciekły jeszcze dwa, nim Sam zdołał wreszcie któregoś złapać. Choć miał rękawice, ptak podziobał go do krwi. Mimo to chłopak zdołał go utrzymać przez chwilę i przytwierdzić do jego nogi maleńki zwój pergaminu. Róg zdążył już umilknąć, po Pięści jednak niosły się wydawane krzykiem rozkazy i szczęk stali. - Leć! - zawołał Sam, wyrzucając kruka

w powietrze. Ptaki z Wieży Cieni darły się i tłukły skrzydłami tak strasznie, że bał się otworzyć drzwiczki. Zrobił to jednak i tym razem złapał pierwszego kruka, który próbował ucieczki. Po chwili ptak leciał już przez sypiący śnieg, niosąc wiadomość o ataku. Gdy Sam zrobił to, co do niego należało, skończył się ubierać zesztywniałymi ze strachu palcami. Włożył pelerynę, opończę i płaszcz z kapturem, a potem zapiął pas do miecza, zapiął go bardzo mocno, żeby się nie zsunął. Następnie znalazł plecak i wepchnął do środka wszystkie swoje

rzeczy: bieliznę na zmianę, suche skarpetki, obsydianowe groty strzał i włóczni, które dał mu Jon, a także stary róg, pergamin, inkaust, gęsie pióra, mapy, które rysował, i twardą jak kamień czosnkową kiełbasę, którą zabrał ze sobą z Muru. Zawiązał troki plecaka i włożył go sobie na grzbiet. Lord dowódca powiedział, żebym nie biegł na mur pierścieniowy przypomniał sobie. Ale nie miałem też pędzić do niego. Zaczerpnął głęboko tchu i zdał sobie sprawę, że nie ma pojęcia, co robić dalej. Pamiętał, że zagubiony dreptał w kółko, i jak zwykle w podobnych sytuacjach narastał

w nim strach. Słychać było ujadanie psów i kwiczenie koni, śnieg jednak tłumił dźwięki, które wydawały się bardzo odległe. Sam sięgał wzrokiem tylko na jakieś trzy jardy. Nie widział nawet żagwi, które płonęły na niskim kamiennym murze otaczającym szczyt wzgórza. Czy pochodnie mogły zgasnąć? Bał się nawet o tym myśleć. Róg zabrzmiał trzykrotnie. Trzy długie sygnały znaczą Inni. Białe widma chodzące po lesie, zimne cienie, potwory z opowieści. Kiedy był mały, słuchając o nich, drżał i piszczał ze strachu. Złaknione krwi monstra dosiadające olbrzymich lodowych pająków...

Wyciągnął niezgrabnie miecz i powlókł się ciężko przez śnieg. Obok niego przebiegł szczekający pies. Zobaczył też kilku ludzi z Wieży Cieni, wielkich, brodatych mężczyzn z toporami i długimi na osiem stóp włóczniami. W ich pobliżu czuł się bezpieczniej, pobiegł więc za nimi do muru. Kiedy zobaczył płonące na murze pochodnie, przeszył go dreszcz ulgi. Czarni bracia stali z mieczami i włóczniami w dłoniach, wpatrzeni w padający śnieg.

Wzdłuż ich szeregu jechał konno ser Mallador Locke w ośnieżonym hełmie. Sam trzymał się z tyłu, szukając Grenna albo Edda Cierpiętnika. Jeśli muszę zginąć, to lepiej u boku przyjaciół pomyślał wtedy. Otaczali go jednak wyłącznie nieznajomi, ludzie z Wieży Cieni, którymi dowodził zwiadowca zwany Blane’em. - Idą - odezwał się któryś z braci. - Nałóż - rozkazał Blane i z kołczanów wydobyto dwadzieścia czarnych strzał, by umieścić je na takiej samej liczbie cięciw.

- Dobrzy bogowie, są ich setki usłyszał czyjś cichy głos. - Naciągnij - rozkazał Blane. - Czekaj dodał nagle. Sam nic nie widział i nie chciał widzieć. Ludzie z Nocnej Straży stali za pochodniami, unosząc naciągnięte łuki i czekając, aż coś pojawi się na mrocznym, śliskim, ośnieżonym stoku. Czekaj - powtarzał Blane. - Czekaj, czekaj. - Wypuść - rozkazał nagle. Strzały pomknęły ze świstem w ciemność.

Z gardeł stojących na murze pierścieniowym mężczyzn wyrwał się ochrypły krzyk radości, który jednak szybko zamarł. - Nie zatrzymali się, panie poinformował Blane’a jeden z ludzi. - Jest ich więcej! - zawołał drugi. Patrzcie, wyłażą z lasu. - Bogowie, zmiłujcie się, czołgają się dodał trzeci. - Są już prawie na murze! Sam cofał się już. Drżał niczym ostatni liść na drzewie, gdy nadejdzie wichura, nie tylko ze strachu, lecz również z zimna. Tej nocy było bardzo zimno.

Jeszcze zimniej niż teraz. Ten śnieg wydaje się niemal ciepły. Czuję się już lepiej. Musiałem tylko trochę odpocząć. Może za chwilę wystarczy mi sił, żeby wstać. Za chwilę. Obok jego głowy przeszedł koń, kudłaty, siwy zwierzak o ośnieżonej grzywie i pokrytych lodem kopytach. Sam śledził go wzrokiem. Ze śnieżycy wyłonił się następny. Prowadził go mężczyzna odziany w czerń. Kiedy zobaczył leżącego na drodze chłopaka, przeklął go i ominął szerokim łukiem. Szkoda, że nie mam

konia - pomyślał leżący. Gdybym go miał, dałbym sobie radę. Mógłbym siedzieć w siodle, a nawet trochę się zdrzemnąć. Większość wierzchowców stracili jednak na Pięści, a te, które im zostały, niosły zapasy żywności, pochodnie i rannych. Sam nie był ranny. Jestem tylko tłustym mięczakiem, największym tchórzem w całych Siedmiu Królestwach. Naprawdę był okropnym tchórzem. Lord Randyll, jego ojciec, zawsze mu to powtarzał i miał rację. Sam był jego dziedzicem, lecz nie okazał się godny tego zaszczytu. Dlatego ojciec odesłał go na Mur. Jego młodszy brat Dickon odziedziczy ziemie i zamek Tarlych, a

także wielki miecz Jad Serca, który lordowie Horn Hill nosili z dumą już od stuleci. Zastanowił się, czy Dickon uroni łzę nad bratem, który zginął gdzieś w śniegu poza granicą świata. Dlaczego miałby to zrobić? Nad tchórzem nie warto płakać. Słyszał, jak ojciec powtarzał to matce, jakieś pół setki razy. Stary Niedźwiedź również o tym wiedział. - Płonące strzały - ryknął lord dowódca owej nocy na Pięści, wyłaniając się z mroku na swym koniu. - Podpalcie je! Dopiero wtedy zauważył drżącego Sama. - Tarly! Zmiataj stąd! Miałeś się zająć krukami.

- Wy... wy... wysłałem już wiadomości. - Dobrze. - Dobrze, dobrze - powtórzył siedzący na ramieniu Mormonta kruk. Odziany w futra i stal lord dowódca wydawał się olbrzymi. Oczy za czarną zasłoną hełmu gorzały wściekle. - Tutaj tylko zawadzasz. Wracaj do klatek. Nie chcę cię nigdzie szukać, jeśli będę musiał wysłać następną wiadomość. Przygotuj ptaki. - Nie czekając na odpowiedź, zawrócił konia i pokłusował wzdłuż pierścienia, krzycząc: - Ogień! Poczęstujcie ich

ogniem! Samowi nie trzeba było powtarzać tego dwa razy. Wrócił do ptaków, tak szybko, jak tylko mogły go ponieść tłuste nogi. Powinienem napisać list zawczasu, żeby wysłać kruki najszybciej, jak tylko można pomyślał. Zapalenie małego ogniska, by ogrzać zamarznięty inkaust, zajęło mu więcej czasu, niżby należało. Potem usiadł na kamieniu z gęsim piórem i pergaminem w ręku, by napisać listy. Zaatakowali nas pośród zimna i śniegu, ale odparliśmy ich za pomocą płonących strzał

- naskrobał, słysząc głos Thorena Smallwooda, który powtarzał: - Nałóż, naciągnij... wypuść. Świst strzał brzmiał słodko jak modlitwa matki. - Palcie się, wy martwe skurwysyny, palcie - zaśpiewał z chichotem Dywen. Bracia krzyczeli z radości i przeklinali szpetnie. Jesteśmy bezpieczni - pisał dalej. Zostaniemy na Pięści Pierwszych Ludzi. Sam miał nadzieję, że jego bracia są lepszymi łucznikami od niego. Odłożył

pierwszy list i wziął w rękę następną czystą kartę. Nadal walczymy na Pięści pośród gęstego śniegu - pisał, słysząc czyjś krzyk: „Ciągle idą”. Wynik wciąż jest niepewny. - Włócznie - zawołał ktoś. Mógł to być ser Mallador, lecz Sam nie dałby na to słowa. Upiory zaatakowały nas na Pięści, gdy zaczął padać śnieg, ale odparliśmy je ogniem - pisał dalej. Odwrócił głowę. Za zasłoną sypiącego śniegu widział tylko wielkie

ognisko, które płonęło pośrodku obozu. Ludzie na koniach krążyli wokół niego bez chwili wytchnienia. Sam wiedział, że to odwód, gotowy zmiażdżyć wszystko, co przedrze się przez mur pierścieniowy. Uzbroili się w pochodnie zamiast mieczy i zapalali je po kolei. Zewsząd otaczają nas upiory - napisał, gdy usłyszał krzyki dobiegające z północnego stoku. Nadchodzą i z północy, i z południa. Nie powstrzymują ich włócznie ani miecze, a tylko ogień. - Wypuść, wypuść, wypuść - rozległ się

w mroku czyjś głos. - Cholernie wielki - odezwał się drugi. - Olbrzym! - stwierdził trzeci. - Niedźwiedź, niedźwiedź! - upierał się czwarty. Zakwiczał jakiś koń, a psy zaczęły ujadać. Słychać było tak wiele krzyków, że Sam nie potrafił już rozróżnić poszczególnych głosów. Pisał coraz szybciej, list za listem. Martwi dzicy i olbrzym albo może niedźwiedź otoczyli nas ze wszystkich stron. Słyszał odgłos stali uderzającej o drewno. To mogło znaczyć tylko jedno. Upiory przedarły

się przez mur pierścieniowy. Walki toczą się wewnątrz obozu. Dwunastu braci przemknęło konno obok niego, jadąc w stronę wschodniego muru. Każdy jeździec trzymał w ręku płonącą żagiew. Lord dowódca Mormont stawił im czoło ogniem. Zwyciężyliśmy. Zwyciężamy. Bronimy się. Przebijamy się przez okrążenie i wycofujemy na Mur. Jesteśmy uwięzieni na Pięści i wróg naciska na nas mocno. Z mroku wypadł jeden z ludzi z Wieży Cieni, który padł u stóp Sama. Nim skonał, zdołał się doczołgać na odległość stopy od ogniska.

Przegraliśmy - napisał Sam. Bitwa przegrana. Wszyscy jesteśmy zgubieni. Dlaczego musiał pamiętać o ataku na Pięść? Chciał o nim zapomnieć. Spróbował przypomnieć sobie matkę, swoją siostrę Talię albo Goździk, tę dziewczynę z Twierdzy Crastera. Ktoś potrząsał go za ramię. - Wstawaj - odezwał się czyjś głos. Sam, nie możesz tu zasnąć. Wstawaj. Musisz iść. Nie spałem. Wspominałem.

- Zostaw mnie - zażądał. Jego słowa zamarzały w zimnym powietrzu. - Nic mi nie jest. Chcę tylko odpocząć. - Wstawaj. - To był głos Grenna, gniewny i ochrypły. Przyjaciel majaczył nad Samem. Jego czarny strój pokrywała skorupa śniegu. - Stary Niedźwiedź powiedział, że nie wolno nam odpoczywać. Umrzesz tu. - Grenn. - Uśmiechnął się. - Nie, naprawdę jest mi tu dobrze. Możesz iść dalej. Dogonię cię, jak tylko trochę

odpocznę. - Nie dogonisz. - Gęstą, brązową brodę Grenna wszędzie wokół ust pokrywała warstewka lodu, która nadawała mu wygląd posiwiałego starca. Zamarzniesz albo dopadną cię Inni. Sam, wstawaj! Sam przypomniał sobie, że nocą przed opuszczeniem Muru Pyp jak zwykle drażnił się z Grennem, mówiąc, że jest z niego znakomity materiał na zwiadowcę, bo jest za głupi, żeby się bać. Grenn zaprzeczał temu gwałtownie, aż zdał sobie sprawę, co mówi. Był krępy, barczysty i silny - ser Alliser Thorne przezwał go „Żubrem”, tak jak

Sama przezwał „ser Świnką”, a Jona „lordem Snow” - zawsze jednak traktował Sama uprzejmie. Ale tylko dzięki Jonowi. Gdyby nie Jon, żaden z nich by mnie nie polubił. A teraz Jon zaginął w Wąwozie Pisków razem z Qhorinem Półrękim. Zapewne nie żył. Sam zapłakałby nad nim, lecz te łzy również by zamarzły. Zresztą ledwie mógł teraz rozchylić powieki. Obok nich zatrzymał się wysoki brat z pochodnią. Przez cudowną chwilę Sam czuł na twarzy ciepło. - Zostaw go - powiedział mężczyzna do Grenna. - Jeśli nie mogą iść, to znaczy,

że już po nich. Zachowaj siły dla siebie, Grenn. - Wstanie - upierał się zwiadowca. Trzeba mu tylko pomóc. Mężczyzna oddalił się, zabierając ze sobą błogosławione ciepło. Zwiadowca spróbował postawić Sama na nogi. - To boli - poskarżył się grubas. Przestań, Grenn. Nie ciągnij mnie za ramię. Przestań. - Jesteś za ciężki, do cholery. Zwiadowca wsadził mu ręce pod pachy,

stęknął głośno i podniósł grubasa. Gdy jednak tylko go puścił, chłopak z powrotem klapnął na ziemię. Grenn wymierzył mu solidnego kopniaka, wzbijając w powietrze obłoczki śniegu. - Wstawaj! Kopnął go po raz drugi. - Wstań i idź. Musisz iść. Sam przewrócił się na bok i zwinął w ciasną kulę, by osłonić się przed kopniakami. Przez całą tę wełnę, skórę i stal prawie nic nie czuł, lecz i tak były bolesne. Myślałem, że Grenn to mój przyjaciel. Przyjaciół nie powinno się kopać.

Czemu nie zostawią mnie w spokoju? Chcę odpocząć, to wszystko, odpocząć i trochę się przespać, a może trochę umrzeć. - Jeśli weźmiesz pochodnię, ja poniosę grubasa. Coś nagle dźwignęło go w górę. Stracił kontakt z miękkim, słodkim śniegiem i uniósł się w zimne powietrze. Jedna ręka podtrzymywała jego kolana, a druga plecy. Sam uniósł głowę i zamrugał powiekami. Tuż obok ujrzał twarz, szeroką i grubo ciosaną.

Płaski nos, małe, ciemne oczka oraz brązowa broda, gęsta i splątana. Znał ją, lecz minęła chwila, nim sobie przypomniał, kto to jest. Paul. Mały Paul. Lód topniał od ciepła pochodni i woda zalewała Samowi oczy. - Dasz radę go nieść? - usłyszał pytanie Grenna. - Dźwigałem kiedyś cielaka, który był cięższy od niego. Niosłem go do matki, żeby się napił mleka. Przy każdym kroku Małego Paula głowa Sama podskakiwała w górę i w dół. - Przestań - mamrotał. - Nie jestem

dzieckiem. Jestem mężczyzną z Nocnej Straży. Całym jego ciałem targało łkanie. Pozwól mi umrzeć. - Cicho, Sam - odezwał się Grenn. Oszczędzaj siły. Myśl o siostrach i bracie. O maesterze Aemonie. O tym, co najbardziej lubisz jeść. Zaśpiewaj sobie jakąś piosenkę, jeśli chcesz. - Na głos? - W głowie. Znał setki piosenek, lecz jakoś nie

potrafił sobie żadnej przypomnieć. Z jego pamięci znikły wszystkie słowa. - Nie znam żadnych piosenek, Grenn. Kiedyś znałem, ale wszystkie zapomniałem. - Znasz - zapewnił go Grenn. - Na przykład Niedźwiedź i dziewica cud. Wszyscy ją znają. Był sobie niedźwiedź, wierz, jeśli chcesz, czarnobrązowy, kudłaty zwierz! - Nie, tylko nie tę - błagał Sam. Na zgniłym ciele niedźwiedzia, który przyszedł na Pięść, nie było ani jednego włoska. Nie chciał myśleć o niedźwiedziach. - Proszę cię, Grenn, nic

nie śpiewaj. - W takim razie pomyśl o swoich krukach. - Nigdy nie były moje. - To były kruki lorda dowódcy, kruki Nocnej Straży. Były własnością Czarnego Zamku i Wieży Cieni. Mały Paul zmarszczył brwi. - Chett powiedział, że będę mógł sobie wziąć kruka Starego Niedźwiedzia, tego, który gada. Schowałem dla niego żarcie i inne rzeczy. - Potrząsnął głową. - Ale zapomniałem o tym.

Zostawiłem wszystko tam, gdzie to ukryłem. - Wlókł się powoli naprzód, a przy każdym oddechu z jego ust buchała biała para. - A czy mógłbym dostać jednego z twoich kruków? zapytał nagle. - Tylko jednego. Nie pozwolę Larkowi go zjeść. - Wszystkie odleciały - odpowiedział Sam. - Przykro mi. - Tak bardzo przykro. - Lecą teraz na Mur. Wypuścił ptaki, gdy usłyszał kolejny sygnał rogu, nakazujący braciom dosiadać koni. Dwa krótkie sygnały i jeden długi. To

znaczy „na koń”. Nie było jednak powodu, by wsiadali na wierzchowce, chyba żeby mieli opuścić Pięść, a to znaczyło, że bitwa jest przegrana. Dopadł go strach tak przemożny, że ledwie zdołał otworzyć klatki. Dopiero gdy ostatni kruk zniknął w śnieżycy, zdał sobie sprawę, że zapomniał wysłać napisane przez siebie wiadomości. - Nie - pisnął. - O, nie, o, nie. Śnieg wciąż padał, a rogi grały: ahuuu, ahuuu, ahuuuuuuuuuuuuuuuuuuu; na koń, na koń, na koń. Zobaczył, że dwa kruki przysiadły na pobliskim kamieniu, i popędził w ich stronę, lecz ptaki

odleciały leniwie w sypiący śnieg. Uciekły w przeciwnych kierunkach. Pobiegł za jednym z nich, buchając z nosa gęstą białą parą. Nagle potknął się i zauważył, że od muru pierścieniowego dzieli go tylko dziesięć stóp. Potem... pamiętał przełażące przez kamienie trupy. Z twarzy i gardeł sterczały im niezliczone strzały. Niektóre nosiły kolczugi, a inne były prawie zupełnie nagie... większość stanowili dzicy, lecz była też garstka odzianych w wyblakłą czerń. Pamiętał, jak jeden z ludzi z Wieży Cieni przebił

włócznią biały, miękki brzuch upiora. Choć grot wyszedł plecami, stwór zachwiał się tylko, wspiął ciężko po drzewcu, pochwycił głowę brata w czarne dłonie i kręcił nią tak mocno, aż z ust nieszczęśnika popłynęła krew. Sam był prawie pewien, że wtedy właśnie jego pęcherz nie wytrzymał po raz pierwszy. Nie pamiętał, jak uciekał, musiał jednak to zrobić, gdyż nagle znalazł się przy ognisku na drugim końcu obozu, razem ze starym ser Ottynem Wythersem i garstką łuczników. Ser Ottyn klęczał w śniegu, wpatrując się w chaos wokół nich. Wtem pozbawiony jeźdźca koń

kopnął go w twarz. Łucznicy nie zwrócili na to uwagi, zajęci wypuszczaniem płonących strzał do krążących w mroku cieni. Sam zauważył, że jeden z upiorów oberwał i wkrótce pochłonęły go płomienie, za nim jednak zmierzało tuzin następnych, a także wielki, blady stwór, który z pewnością był niedźwiedziem. Wkrótce łucznikom zabrakło strzał. Potem Sam znalazł się na koniu. Wierzchowiec nie należał do niego, nie pamiętał też, by na niego wsiadał. Może to był ten sam, który zmienił twarz ser Ottyna w krwawą masę.

Rogi nie przestawały grać, kopnął więc konia i skierował go w stronę dźwięku. Pośrodku rzezi, chaosu i śnieżycy znalazł Edda Cierpiętnika, który siedział na swym koniku, dzierżąc w dłoni włócznię z czarnym sztandarem. - Sam - odezwał się giermek na jego widok - czy mógłbyś mnie obudzić? Śni mi się straszliwy koszmar. Coraz więcej ludzi dosiadało koni. Rogi wzywały ich: ahuuu, ahuuu, ahuuuuuuuuuuuuuuuuuuu. - Przedarli się przez zachodni mur, panie - krzyknął Thoren Smallwood do

Starego Niedźwiedzia, usiłując zapanować nad wierzchowcem. - Wyślę odwody... - NIE! - ryknął Mormont ile sił w płucach, by przekrzyczeć rogi. Odwołaj wszystkich, musimy się przebić. - Stanął w strzemionach. Jego czarny płaszcz łopotał na wietrze, a zbroja lśniła w blasku płomieni. - Klin! - ryknął. - Sformujcie klin i ruszamy! Po południowym stoku, a potem na wschód! - Panie, na południowym stoku jest ich pełno! - Inne są zbyt strome - odparł Mormont.

- Musimy... Jego koń zakwiczał nagle i stanął dęba, omal nie zrzucając go z siodła. Z sypiącego śniegu wychynął niedźwiedź. Sam zlał się po raz drugi. Byłem pewien, że nie została już we mnie ani kropla. Zwierzę było martwe, blade i zgniłe. Zlazło z niego całe futro i skóra, a połowa prawej przedniej łapy spłonęła aż do kości. Mimo to nadal parło naprzód. Żywe były tylko jego oczy. Jaskrawoniebieskie, tak jak mówił Jon. Lśniły niczym zamarznięte gwiazdy. Thoren Smallwood rzucił się do ataku. Jego wielki miecz lśnił w blasku ognia

pomarańczowoczerwonym blaskiem. Jednym cięciem niemal całkowicie ściął łeb potwora. Potem niedźwiedź urwał głowę jemu. - NAPRZÓD! - krzyknął lord dowódca, zawracając konia. Gdy dotarli do pierścienia, gnali już pełnym cwałem. Sam zawsze dotąd bał się skakać konno przez przeszkody, kiedy jednak ujrzał przed sobą niski kamienny mur, zrozumiał, że nie ma wyboru. Kopnął wierzchowca i zamknął z głośnym jękiem oczy. Konik przeskoczył mur, jakimś cudem przeskoczył. Jeździec pędzący po jego

prawej stronie zwalił się na ziemię przy akompaniamencie brzęku stali, trzasku pękających skór i końskiego kwiku. Natychmiast dopadły go upiory. Wyłom się zamykał. Pomknęli na łeb na szyję w dół stoku pośród wyciągających się ku nim czarnych dłoni, płonących niebieskim ogniem oczu i sypiącego śniegu. Konie potykały się i przewracały na ziemię, ludzie spadali z siodeł, pochodnie tańczyły w powietrzu, topory i miecze rąbały martwe ciała, a Samwell Tarly łkał, rozpaczliwie trzymając się konia. Nie wiedział dotąd, że ma tyle siły. Jechał w samym środku klina uciekających i ze wszystkich stron

otaczali go bracia. Przez pewien czas uciekającym towarzyszył pies, który zbiegał po śnieżnym stoku razem z końmi, nie zdołał jednak dotrzymać im kroku. Upiory nie schodziły im z drogi. Nawet gdy padały stratowane, próbowały jeszcze łapać za miecze, strzemiona i końskie nogi. Sam widział, jak jeden z nich rozpruł koniowi brzuch prawą dłonią, lewą trzymając się siodła. Wtem znaleźli się między drzewami. Jego wierzchowiec przemknął przez zamarznięty strumień. Odgłosy rzezi zostały za nim. Odwrócił się. Z ulgi aż zaparło mu dech w piersiach...

lecz nagle z krzaków wyskoczył jakiś mężczyzna w czerni, który ściągnął go z konia. Sam nie zauważył, kto to był, gdyż napastnik natychmiast wskoczył na siodło i pocwałował w mrok. Próbował go ścigać, lecz potknął się o korzeń i runął na twarz. Leżał tam, płacząc jak małe dziecko, aż do chwili, gdy znalazł go Edd Cierpiętnik. To było ostatnie spójne wspomnienie, jakie zachował z Pięści Pierwszych Ludzi. Później, wiele godzin później, stał, drżąc pośród reszty ocalałych braci. Połowa z nich miała konie, a połowa

musiała iść pieszo. Od Pięści dzieliło ich już wiele mil, Sam jednak nie pamiętał, w jaki sposób tu dotarli. Dywen prowadził pięć jucznych koni, obładowanych żywnością, olejem i pochodniami. Trzy z nich jeszcze żyły. Stary Niedźwiedź kazał podzielić ładunek między wszystkich, by utrata jednego konia i niesionych przezeń zapasów nie stała się dla nich zbyt wielką katastrofą. Zabrał wierzchowce zdrowym mężczyznom i oddał je rannym, a potem zorganizował kolumnę pieszych, każąc strzec jej przodu i tyłu ludziom z żagwiami. Muszę tylko iść - powtarzał sobie Sam, stawiając pierwszy krok ku domowi.

Nim jednak minęła godzina, zaczął już zostawać z tyłu... Zorientował się, że teraz kolumna również ich wyprzedziła. Pamiętał, że Pyp kiedyś mu mówił, iż Mały Paul jest najsilniejszym człowiekiem w Straży. To na pewno prawda, skoro potrafi mnie udźwignąć. Mimo to śnieg był coraz głębszy, a grunt coraz bardziej zdradziecki i kroki Paula z każdą chwilą stawały się krótsze. Mijali ich kolejni jeźdźcy, ranni, którzy kierowali na Sama otępiałe, wyprane z ciekawości spojrzenia. Towarzyszyli im ludzie z pochodniami. - Zostajecie z tyłu - ostrzegł ich jeden z

nich. - Nikt nie będzie na ciebie czekał, Paul poparł go drugi. - Zostaw świnię umarłym. - Obiecał, że dostanę ptaka - upierał się Mały Paul, mimo że Sam nic takiego nie mówił. To nie moje kruki. - Chcę mieć ptaka, który mówi i je ziarno z mojej ręki. - Cholerny przygłup - rzucił człowiek z pochodnią, po czym odjechał. Po dłuższej chwili Grenn zatrzymał się nagle.

- Zostaliśmy sami - stwierdził ochrypłym głosem. - Nie widzę innych pochodni. Czy to była tylna straż? Mały Paul nie potrafił mu odpowiedzieć. Opadł ze stęknięciem na kolana i z drżeniem ramion położył delikatnie Sama na śniegu. - Nie dam rady nieść cię dalej. Chętnie bym ci pomógł, ale nie mam siły. Dygotał gwałtownie. Wiatr szumiał pośród drzew, sypiąc im w twarze delikatnym śniegowym pyłem. Zimno było tak straszliwe, że Sam czuł się jak nagi. Poszukał wzrokiem innych

pochodni, lecz wszystkie znikły. Została tylko ta, którą niósł Grenn. Jej płomienie przypominały jasnopomarańczowy jedwab. Sam widział za ich zasłoną otaczającą ich ciemność. Wkrótce się wypali pomyślał. A my jesteśmy sami, bez jedzenia, przyjaciół i ognia. Mylił się jednak. Bynajmniej nie byli sami. Śnieg zsunął się z cichym, wilgotnym szelestem z niższych konarów wielkiego, zielonego drzewa strażniczego. Grenn odwrócił się gwałtownie, unosząc pochodnię.

- Kto idzie? Z mroku wychynął koński łeb. Sam poczuł przez chwilę ulgę, potem jednak zobaczył samego konia. Warstewka szronu pokrywała go niczym zamarznięty pot, a z rozprutego brzucha wysuwały się sztywne, czarne wnętrzności. Dosiadał go jeździec biały jak lód. W głębi gardła chłopaka zrodziło się skomlenie. Bał się tak bardzo, że mógłby się znowu zlać, gdyby nie to, że wypełnił go chłód tak potężny, że pęcherz zamarzł mu na kość. Inny zsunął się z gracją z siodła i stanął na śniegu. Był szczupły jak miecz, a barwę miał mlecznobiałą. Kiedy się

ruszał, po jego zbroi przebiegały dziwne fale, a pokrywająca świeżo spadły śnieg skorupa nie pękała pod jego stopami. Mały Paul wydobył topór o długiej rękojeści, który dźwigał na plecach. - Co zrobiłeś temu koniowi? To był koń Mawneya. Sam sięgnął po miecz, lecz jego pochwa była pusta. Poniewczasie przypomniał sobie, że zgubił oręż na Pięści. - Uciekaj stąd! - Grenn postąpił krok naprzód, wyciągając przed siebie pochodnię. -

Uciekaj albo spłoniesz. Zamachnął się głownią. Wokół miecza Innego zapłonęła blada, niebieska łuna. Ruszył w stronę Grenna i ciął z szybkością błyskawicy. Gdy klinga koloru błękitnego lodu otarła się o płomienie, w uszy Sama wbił się ostry jak igła pisk. Końcówka żagwi spadła na bok i zniknęła pod głęboką zaspą, a ogień zgasł natychmiast. Grennowi został tylko krótki patyk. Zwiadowca z przekleństwem na ustach cisnął nim w Innego. Mały Paul rzucił się do ataku, wymachując toporem. Strach, który ogarnął Sama, był gorszy

niż wszystko, co chłopak czuł do tej pory, a Samwell Tarly znał wszystkie rodzaje strachu. - Matko, zmiłuj się - łkał, zapominając w swym przerażeniu o starych bogach. Ojcze, ratuj mnie, och, och... Jego palce znalazły sztylet i zacisnął na nim dłoń. Upiory były powolne i niezgrabne, Inny jednak poruszał się lekko jak śnieg na wietrze. Uchylił się przed toporem Małego Paula, po jego zbroi przebiegły fale, a kryształowy miecz poruszył się, obrócił,

prześliznął między żelaznymi pierścieniami kolczugi, przebił stroje ze skóry i wełny, a potem ciało i kość. Sztych wynurzył się z pleców z dźwiękiem ssssssssssss. - Och - odezwał się Paul, gdy topór wysunął mu się z palców. Nadziany na miecz mężczyzna próbował złapać swego zabójcę rękami, choć jego krew spływała, dymiąc, po ostrzu. Niemal mu się udało, nim padł na ziemię. Jego ciężar wyrwał z rąk Innego niezwykły, jasny miecz. Zrób to. Przestań płakać i walcz, ty dzieciuchu. Wałcz, tchórzu. Słyszał głos ojca, Allisera Thorne’a, swego

brata Dickona i małego Rasta. Tchórz, tchórz, tchórz. Chichotał histerycznie, zastanawiając się, czy zrobią z niego upiora, wielkiego, tłustego, białego upiora, który wiecznie będzie się potykał o własne martwe stopy? Zrób to, Sam. Czy to był Jon? Jon nie żył. Potrafisz to zrobić, potrafisz, zrób to. Ruszył ciężko naprzód, co chwila się przewracając, częściej leżąc na ziemi, niż biegnąc. Zamknął oczy i wyciągnął na oślep przed siebie sztylet, który ściskał w obu dłoniach. Usłyszał trzask przypominający dźwięk wydawany przez lód, który pęka pod ludzką stopą, a potem pisk tak przenikliwy i ostry, że

aż zatoczył się do tyłu i zwalił się ciężko na tyłek, zasłaniając dłońmi opatulone uszy. Kiedy otworzył oczy, zbroja Innego spływała strumyczkami po jego nogach, a jasnoniebieska krew parowała z sykiem, ściekając po czarnym sztylecie ze smoczego szkła, który sterczał mu z gardła. Stwór uniósł białe jak kość dłonie, próbując wyrwać nóż, lecz gdy tylko jego palce dotknęły obsydianu, buchał z nich dym. Sam przetoczył się na bok, wybałuszając oczy. Inny kurczył się, zmieniał w kałużę. Po dwudziestu uderzeniach serca jego ciało zniknęło,

obrócone w delikatną, białą mgiełkę. Pod spodem kryły się przypominające mleczne szkło kości, jasne i lśniące. One jednak również topniały. Na koniec został tylko sztylet, spowity w obłok pary, jakby był żywą, pocącą się istotą. Grenn nachylił się, by go podnieść, lecz natychmiast wypuścił go z dłoni. - Matko, ale zimny. - Obsydian. - Sam dźwignął się na kolana. - Mówią na niego smocze szkło. Smocze szkło! Smocze! Chichotał, płakał i zgiął się wpół, by zwymiotować swą odwagę na śnieg.

Grenn podniósł go na nogi, sprawdził tętno Małego Paula i zamknął jego oczy, po czym ponownie złapał za sztylet. Tym razem udało mu się go utrzymać. - Weź go sobie - powiedział Sam. - Nie jesteś takim tchórzem jak ja. - Taki z ciebie tchórz, co to zabił Innego. - Grenn wskazał nożem przed siebie. - Popatrz tam, za drzewami. Różowe światło. Wstaje świt, Sam. Świt. To na pewno wschód. Jeśli ruszymy w tę stronę, powinniśmy dogonić Mormonta. - Skoro tak mówisz. - Sam kopnął lewą stopą w drzewo, by strącić z niej śnieg.

Potem prawą. - Spróbuję. - Krzywiąc się, postawił krok. - Będę się bardzo starał. Postawił następny. TYRION Łańcuch z dłoni lśnił złocistym blaskiem na aksamitnej bluzie barwy ciemnego wina. Gdy lord Tywin wszedł do komnaty, natychmiast otoczyli go lordowie Tyrell, Redwyne i Rowan. Przywitał wszystkich po kolei, zamienił po cichu słówko z Varysem, ucałował

pierścień wielkiego septona oraz policzek Cersei, uścisnął dłoń wielkiego maestera Pycelle’a i zasiadł na królewskim miejscu, u szczytu długiego stołu, między córką a bratem. Tyrion zajął dawne miejsce Pycelle’a u przeciwległego końca stołu. Na krześle ułożono mu stos poduszek, by mógł spoglądać ojcu prosto w oczy. Wygnany Pycelle musiał usiąść obok Cersei, odsuwając się od karła tak daleko, jak tylko było to możliwe bez zajmowania królewskiego miejsca. Wielki maester był chwiejącym się na nogach szkieletem, wspierającym się ciężko na zakrzywionej lasce. Zamiast wspaniałej białej brody cienką, kurzą szyję

porastało tylko trochę białych włosków. Tyrion spoglądał na niego bez śladu wyrzutów sumienia. Pozostali musieli ścigać się o miejsca: lord Mace Tyrell, krzepki, mocno zbudowany mężczyzna o kręconych, brązowych włosach i brodzie, w kształcie łopaty, usianej licznymi nitkami siwizny; Paxter Redwyne z Arbor, zgarbiony i chudy, o łysinie otoczonej kosmykami pomarańczowych włosów; Mathis Rowan, lord Goldengrove, wygolony, spocony grubas; wielki septon, wątły mężczyzna o podbródku porośniętym białym kosmatym zarostem. Zbyt wiele obcych twarzy - pomyślał Tyrion. Za dużo

nowych graczy. Kiedy gniłem w łożu, gra zmieniła oblicze i nikt nie chce mnie zapoznać z nowymi zasadami. Och, lordowie byli dla niego uprzejmi, choć dostrzegał, jak wielką przykrość sprawia im jego widok. - Z tym łańcuchem to był sprytny pomysł - pochwalił go wesołym głosem Mace Tyrell. - To prawda, to prawda, lord Wysogrodu przemawia w imieniu nas wszystkich - zgodził się z nim lord Redwyne, kiwając głową. Jego ton również był bardzo radosny.

Powiedzcie to ludziom z miasta pomyślał z goryczą Tyrion. Powiedzcie to tym cholernym minstrelom, z ich pieśniami o duchu Renly ‘ego. Najcieplej przywitał go stryj Kevan, który posunął się nawet do tego, że pocałował go w policzek. - Lancel opowiedział mi o twojej odwadze, Tyrionie - rzekł. - Ma o tobie bardzo pochlebne zdanie. Tym lepiej dla niego. Inaczej miałbym o nim do powiedzenia kilka rzeczy. Zmusił się do uśmiechu. - Mój dobry kuzyn jest dla mnie zbyt

łaskawy. Mam nadzieję, że jego rana już się goi? Ser Kevan zmarszczył brwi. - Jednego dnia wydaje się silniejszy, ale następnego... niepokoi mnie to. Twoja siostra często przesiaduje przy jego łożu, by podnieść go na duchu i modlić się za niego. Ale czy modli się o jego życie czy o śmierć? Cersei bezwstydnie wykorzystała kuzyna zarówno w łożu, jak i poza nim i z pewnością miała nadzieję, że Lancel zabierze tę małą tajemnicę do grobu, jako że wrócił jej ojciec i chłopak przestał być jej

potrzebny. Czy jednak posunie się do tego, by go zamordować? Patrząc dziś na Cersei, nikt by nie podejrzewał, że potrafi być tak bezlitosna. Promieniała urokiem. Flirtowała z lordem Tyrellem, omawiając z nim szczegóły uczty weselnej Joffreya, komplementowała lorda Redwyne’a, wychwalając męstwo jego bliźniaków, burkliwego lorda Rowana zasypywała żarcikami i uśmiechami, a wielkiego septona deklaracjami pobożności. - Czy zaczniemy od przygotowań do ślubu? - zapytała, gdy lord Tywin zajął miejsce. - Nie - odpowiedział ich ojciec. - Od

wojny. Varysie. Eunuch uśmiechnął się słodko. - Mam dla was wspaniałe wieści. Wczoraj o świcie nasz dzielny lord Randyll zaskoczył Robetta Glovera pod Duskendale i odciął mu drogę odwrotu w głąb lądu. Straty po obu stronach były poważne, lecz na koniec wierni nam ludzie zwyciężyli. Dotarła do nas wiadomość, że zginął ser Helman Tallhart, a wraz z nim tysiąc ludzi. Robett Glover prowadzi okrwawione niedobitki w stronę Harrenhal i nawet mu się nie śni, że spotka po drodze dzielnego ser

Gregora i jego mężnych wojowników. - Chwała bogom! - zawołał Paxter Redwyne. - To wielkie zwycięstwo króla Joffreya! A co miał z tym wspólnego Joffrey? pomyślał Tyrion. - I z pewnością straszliwa klęska północy - dodał Littlefinger. - Niemniej jednak nie poniósł jej sam Robb Stark. Młody Wilk nadal pozostaje niepokonany w polu. - Co nam wiadomo o planach i posunięciach Starka? - zapytał Mathis Rowan, który nigdy nie owijał w

bawełnę. - Uciekł do Riverrun z łupami, porzucając zamki, które zdobył na zachodzie - oznajmił lord Tywin. - Nasz kuzyn, ser Daven, zbiera w Lannisporcie resztki armii swego poległego ojca. Gdy będzie gotowy, połączy siły z ser Forleyem Presterem przy Złotym Zębie. Gdy tylko młody Stark ruszy na północ, ser Forley i ser Daven uderzą na Riverrun. - Jesteś pewien, że lord Stark zamierza ruszyć na północ? - zapytał lord Rowan. - Mimo że w Fosie Cailin siedzą żelaźni ludzie?

- Czy jest coś bardziej bezsensownego niż król bez królestwa? - odezwał się Mace Tyrell. - Nie ulega wątpliwości, że chłopak musi porzucić dorzecze, ponownie połączyć siły z Roose’em Boltonem i uderzyć wszystkimi siłami na Fosę Cailin. Tak ja bym postąpił. Tyrion musiał ugryźć się w język, by nie powiedzieć, że Robb Stark wygrał przez jeden rok więcej bitew niż lord Wysogrodu przez dwadzieścia lat. Reputacja Tyrella opierała się na jednym nie rozstrzygającym zwycięstwie nad Robertem Baratheonem pod Ashford. Bitwę właściwie wygrała przednia straż lorda Tarly’ego, nim jeszcze główne siły

dotarły na pole walki. Oblężenie Końca Burzy, którym rzeczywiście dowodził Mace Tyrell, ciągnęło się cały rok i nie przyniosło żadnego rezultatu, a po bitwie nad Tridentem lord Wysogrodu pokornie pochylił chorągwie przed Eddardem Starkiem. - Powinienem napisać do Robba Starka ostry list - odezwał się Littlefinger. Słyszałem, że jego człowiek Bolton zrobił z mojej wielkiej komnaty stajnię dla kozłów. To naprawdę skandaliczne zachowanie. Ser Kevan Lannister odchrząknął. - Jeśli już mowa o Starkach... Balon

Greyjoy, który każe się teraz tytułować królem wysp i północy, napisał do nas list, w którym proponuje warunki sojuszu. - Powinien złożyć nam hołd - warknęła Cersei. - Jakim prawem tytułuje się królem? - Prawem podboju - odparł lord Tywin. - Król Balon zacisnął na Przesmyku palce dusiciela. Dziedzice Robba Starka nie żyją. Winterfell padło, a żelaźni ludzie trzymają w rękach Fosę Cailin, Deepwood Motte i większą część Kamiennego Brzegu. Drakkary króla Balona panują nad morzem zachodzącego słońca i jeśli go

sprowokujemy, mogą zagrozić Lannisportowi, Pięknej Wyspie, a nawet Wysogrodowi. - A jeśli przystaniemy na ten sojusz? zapytał lord Mathis Rowan. - Jakie są jego warunki? - Mamy uznać go za króla i oddać mu wszystkie ziemie na północ od Przesmyku. Lord Redwyne parsknął śmiechem. - A czy na północ od Przesmyku jest coś, czego mógłby pragnąć zdrowy na umyśle człowiek? Jeśli Greyjoy chce nam dać miecze i żagle w zamian za

śnieg i kamienie, to sądzę, iż powinniśmy się zgodzić i uważać, że mamy szczęście. - To prawda - poparł go Mace Tyrell. Tak ja bym postąpił. Niech król Balon załatwi się z ludźmi z północy, podczas gdy my porachujemy się ze Stannisem. Twarz lorda Tywina nie zdradzała jego uczuć. - Jest jeszcze Lysa Arryn. Wdowa po Jonie Arrynie, córka Hostera Tully’ego i siostra Catelyn Stark... której mąż przed śmiercią spiskował ze Stannisem Baratheonem.

- Och - odezwał się z wesołością w głosie Mace Tyrell - kobiety nie nadają się do prowadzenia wojen. Uważam, że powinniśmy zostawić ją w spokoju. Nic nam nie zrobi. - Zgadzam się - wtrącił Redwyne. Lady Lysa nie przyłączyła się do walk ani nie dopuściła się żadnej otwartej zdrady. Tyrion poruszył się nerwowo. - Zamknęła mnie w celi i chciała skazać na śmierć - zauważył z pewną dozą irytacji. Nie wróciła też do Królewskiej

Przystani, by złożyć hołd Joffowi, tak jak jej rozkazano. Panowie, dajcie mi ludzi, a policzę się z Lysą Arryn. Nie przychodziło mu do głowy nic, co sprawiłoby mu większą radość, pomijając być może uduszenie Cersei. Czasem wciąż mu się śniły podniebne cele Orlego Gniazda. Budził się wtedy zlany zimnym potem. Mace Tyrell uśmiechnął się jowialnie, Tyrion wyczuwał jednak jego pogardę. - Lepiej zostaw walkę wojownikom oznajmił lord Wysogrodu. - Ludzie

warci więcej od ciebie potracili potężne armie w Górach Księżycowych albo pod Krwawą Bramą. Znamy twą wartość, panie. Nie ma potrzeby kusić losu. Tyrion wyprostował się wściekły na poduszkach, lecz jego ojciec zaczął mówić, nim zdołał udzielić ostrej odpowiedzi. - Przeznaczyłem dla Tyriona inne zadania. Sądzę, że klucz do Orlego Gniazda ma lord Petyr. - Och, mam go - zgodził się Littlefinger. - Między nogami. - W jego szarozielonych oczach lśniły figlarne

ogniki. - Panowie, jeśli pozwolicie, wyruszę do Doliny, by zdobyć rękę Lysy Arryn. Gdy już zostanę jej małżonkiem, oddam wam Dolinę Arrynów, nie przelewając ani kropli krwi. Lord Rowan miał niepewną minę. - Czy lady Lysa zechce cię za męża? - Nieraz już miała mnie w swym łożu, lordzie Mathisie, i jakoś nigdy się nie uskarżała. - Łoże to co innego niż ślub - zauważyła Cersei. - Nawet taka głupia krowa jak Lysa Arryn powinna rozumieć tę

różnicę. - Oczywiście. Dotąd nie uchodziłoby, żeby córka Riverrun poślubiła człowieka o tak niskiej pozycji jak ja. Littlefinger rozpostarł dłonie. - Teraz jednak... związek między panią Orlego Gniazda a lordem Harrenhal nie jest już tak niewyobrażalny, nieprawdaż? Tyrion zauważył spojrzenie, które wymienili ze sobą Paxter Redwyne i Mace Tyrell. - To mogłoby być do przyjęcia stwierdził lord Rowan - jeśli jesteś pewien, że potrafisz dopilnować, by ta kobieta dochowała wierności

Królewskiej Miłości. - Mości panowie - odezwał się wielki septon - nadeszła jesień i wszyscy ludzie o dobrych sercach zmęczyli się już wojną. Jeśli lord Baelish potrafi przywrócić Dolinę w obręb królewskiego pokoju bez dalszego rozlewu krwi, bogowie z pewnością go pobłogosławią. - Ale czy rzeczywiście potrafi? - nie ustępował lord Redwyne. - Panem Orlego Gniazda jest teraz syn Jona Arryna. Lord Robert. - To jeszcze mały chłopiec - uspokajał go Littlefinger. - Dopilnuję, by wyrósł

na najwierniejszego poddanego króla Joffreya i serdecznego przyjaciela nas wszystkich. Tyrion przyjrzał się szczupłemu mężczyźnie o spiczastej bródce i bezczelnych, szarozielonych oczach. Tytuł lorda Harrenhal jest pozbawiony znaczenia? Pocałuj mnie w dupę, ojcze. Nawet jeśli nigdy nie postawi nogi w swym zamku, jego nowa pozycja uczyniła to małżeństwo możliwym i on wiedział o tym od samego początku. - Nie brak nam wrogów - odezwał się ser Kevan Lannister. - Jeśli uda się wyłączyć Orle Gniazdo z wojny, to tym lepiej dla nas. Sądzę, że powinniśmy

się przekonać, ile potrafi osiągnąć lord Petyr. Tyrion wiedział z wieloletniego doświadczenia, że ser Kevan jest w radzie strażą przednią swego brata. Nigdy nie przychodził mu do głowy żaden pomysł, który nie nasunął się najpierw lordowi Ty winowi. Wszystko ustalono z góry - skonkludował. Ta dyskusja jest tylko na pokaz. Owce głośnym bekiem wyraziły zgodę, nieświadome tego, jak zręcznie je ostrzyżono. Sprzeciw mógł wyrazić jedynie Tyrion.

- Jak korona spłaci swe długi bez lorda Petyra? Jest naszym czarodziejem od monety. Nie mamy nikogo, kto zdołałby go zastąpić. Littlefinger uśmiechnął się. - Nasz mały przyjaciel jest dla mnie zbyt łaskawy. Jak zwykł mawiać król Robert, ja tylko liczę miedziaki. Każdy sprytny kupiec potrafiłby dokonać tego samego... a Lannister, pobłogosławiony złotym dotykiem Casterly Rock, z pewnością mnie prześcignie. - Lannister? - zapytał Tyrion, którego

nagle dopadły złe przeczucia. Usiane złotymi cętkami oczy lorda Tywina spojrzały w różnobarwne oczy jego syna. - Jestem przekonany, że świetnie się nadajesz do tego zadania. - W rzeczy samej! - zgodził się z entuzjazmem ser Kevan. - Nie wątpię, że będziesz znakomitym starszym nad monetą, Tyrionie. Lord Tywin ponownie zwrócił się w stronę Littlefingera. - Jeśli Lysa Arryn zgodzi się wziąć

ciebie za męża i wróci w obręb królewskiego pokoju, przywrócimy lordowi Robertowi tytuł namiestnika wschodu. Kiedy będziesz mógł odpłynąć? - Jutro, jeśli wiatr będzie mi sprzyjał. Za łańcuchem kotwiczy braavoska galera, na którą przewożą teraz towary łodziami. Nazywa się „Król Merlingów”. Omówię sprawę przewozu z jej kapitanem. - Ominie cię królewski ślub - zauważył Mace Tyrell. Petyr Baelish wzruszył ramionami.

- Pływy i oblubienice nie czekają na nikogo, panie. Gdy już zaczną się jesienne sztormy, podróż stanie się znacznie bardziej ryzykowna. Gdybym utonął, moje szanse w zalotach nie byłyby zbyt wielkie. Lord Tyrell zachichotał. - To prawda. W takim razie nie zwlekaj. - Niech bogowie czuwają nad tobą dodał wielki septon. - Cała Królewska Przystań będzie się modlić o twój sukces. Lord Redwyne uszczypnął się w nos.

- Czy możemy wrócić do sprawy sojuszu z Greyjoyem? Uważarn, że za jego zawarciem przemawia wiele argumentów. Drakkary żelaznych ludzi wzmocniłyby moją flotę. W ten sposób zdobylibyśmy siły wystarczające, by uderzyć na Smoczą Skałę i położyć kres pretensjom Stannisa Baratheona. - Drakkary króla Balona mają w tej chwili inne zajęcia - wskazał uprzejmie lord Tywin. - Podobnie jak my. Greyjoy żąda za ten sojusz połowy królestwa, co jednak oferuje nam w zamian? Będzie walczył ze Starkami? I tak już to robi. Czemu mielibyśmy płacić za coś, co daje nam

za darmo? W mojej opinii najlepiej będzie, jeśli w sprawie lorda Pyke nie uczynimy nic. Z czasem może się przed nami otworzyć lepsza opcja, która nie zmusi króla do oddania połowy królestwa. Tyrion z uwagą obserwował ojca. Coś przed nami ukrywa. Przypomniał sobie ważne listy, które pisał lord Tywin owej nocy, gdy zażądał od niego Casterly Rock. Co wtedy powiedział? Niektóre bitwy wygrywają miecze i włócznie, a inne gęsie pióra i kruki... Tyrion zadał sobie pytanie, kto jest tą „lepszą opcją” i jakiej ceny zażądał. - Może powinniśmy przejść do sprawy

ślubu - zaproponował ser Kevan. Wielki septon omówił przygotowania w Wielkim Sepcie Baelora, a Cersei plany uczty weselnej. Tysiąc gości będzie ucztowało w sali tronowej, a znacznie więcej na dziedzińcach. Zewnętrzny i środkowy dziedziniec nakryje się jedwabnym namiotem i ustawi się na nich stoły z jadłem i ale dla wszystkich tych, którzy nie zmieszczą się w komnacie. - Wasza Miłość - odezwał się wielki maester Pycelle - jeśli chodzi o liczbę gości...

przyleciał kruk ze Słonecznej Włóczni. Do Królewskiej Przystani zmierza trzystu Dornijczyków, którzy mają nadzieję przybyć tu przed dniem ślubu. - Jaką drogą zmierzają? - warknął Mace Tyrell. - Nie prosili o pozwolenie na przejście przez moje ziemie. Tyrion zauważył, że szyja lorda Wysogrodu nabrała ciemnoczerwonej barwy. Dornijczycy i wysogrodzianie nigdy nie darzyli się miłością, od stuleci toczyli ze sobą niezliczone pograniczne wojny, a nawet gdy panował pokój, wypuszczali się na łupieżcze wyprawy

w góry Pogranicza. Ta wrogość straciła nieco na ostrości, gdy Dorne weszło w skład Siedmiu Królestw... lecz potem dornijski książę zwany Czerwoną Żmiją okaleczył podczas turnieju młodego dziedzica Wysogrodu. To może być drażliwa sprawa - pomyślał karzeł, zastanawiając się, jak sobie poradzi z nią jego ojciec. - Książę Doran przybywa na zaproszenie mojego syna - oznajmił spokojnie lord Tywin - nie tylko po to, by wziąć udział w uroczystościach, lecz również po miejsce w tej radzie i sprawiedliwość za zamordowanie jego siostry Elii i jej

dzieci, której odmówił mu Robert. Tyrion uważnie obserwował twarze lordów Tyrella, Redwyne’a i Rowana, zastanawiając się, czy któryś z nich okaże się na tyle odważny, by rzec: „Ależ lordzie Tywinie, czy to nie ty zaniosłeś ich ciała Robertowi, owinięte w lannisterskie płaszcze?” Żaden z nich się nie odezwał, lecz łatwo można było wyczytać te słowa z ich twarzy. Redwyne’a guzik to obchodzi, ale Rowan wygląda tak, jakby miał się porzygać. - Kiedy król poślubi twoją Margaery, a Myrcella księcia Trystane’a, wszyscy staniemy się jednym wielkim rodem -

przypomniał Mace’owi Tyrellowi ser Kevan. - Pora zapomnieć o dawnych sporach. Czyż nie tak, mój panie? - Mówimy o ślubie mojej córki... - I mojego wnuka - przerwał mu stanowczo lord Tywin. - To z pewnością nie miejsce na dawne kłótnie? - Z Doranem Martellem nie dzieli mnie żadna kłótnia - nie ustępował lord Tyrell, choć w jego tonie wyraźnie słyszało się niechęć. - Jeśli chce przejść przez Reach w pokoju, wystarczy, że poprosi mnie o pozwolenie.

Marne szansę - pomyślał Tyrion. Przedostanie się przez góry Szlakiem Kości, zawróci na wschód nieopodal Summerhall i ruszy dalej królewskim traktem. - Trzystu Dornijczyków nie zakłóci naszych planów - zapewniła Cersei. Zbrojnych będziemy mogli ugościć na dziedzińcach, dla lordów i szlachetnie urodzonych rycerzy wciśnie się dodatkowe ławy do sali tronowej, a książę Doran dostanie honorowe miejsce na podwyższeniu. Nie obok mnie - wyczytał Tyrion w oczach Mace’a Tyrella, lord Wysogrodu skinął

jednak krótko głową. - Może przejdziemy do przyjemniejszych kwestii zaproponował lord Tywin. - Pora podzielić owoce zwycięstwa. - Cóż mogłoby być słodsze? - odezwał się Littlefinger, który połknął już swój owoc, Harrenhal. Każdy lord czegoś żądał: tego zamku i tamtej wioski, ziem, małej rzeczki, lasu, praw opiekuna jakichś osieroconych w bitwie dzieci. Na szczęście, owoców było pod dostatkiem i dla nikogo nie zabrakło sierot ani zamków. Varys przygotował listy. Pod należącymi do

Stannisa i jego Pana Światła chorągwiami z gorejącym sercem poległo czterdziestu siedmiu pomniejszych lordów i sześciuset dziewiętnastu rycerzy, a także kilka tysięcy nisko urodzonych zbrojnych. Wszyscy zostali uznani za zdrajców. Ich spadkobierców wydziedziczono, a ziemie i zamki przyznano tym, którzy okazali się wierniejsi. Najbogatsze żniwo zebrał Wysogród. Ten ci dopiero ma apetyt - pomyślał Tyrion, spoglądając na wielkie brzuszysko Mace’a Tyrella, który zażądał wszystkich ziem i zamków lorda Alestera Florenta, swego własnego chorążego, który wykazał się

wyjątkowo złym wyczuciem, popierając najpierw Renly’ego, a potem Stannisa. Lord Tywin z radością spełnił jego prośbę. Jasną Wodę ze wszystkimi jej ziemiami i dochodami przyznano drugiemu synowi lorda Tyrella, ser Garlanowi, który w ten sposób w mgnieniu oka stał się wielkim lordem. Jego starszy brat miał, rzecz jasna, odziedziczyć sam Wysogród. Mniejsze majątki ziemskie przyznano lordowi Rowanowi, a także zachowano je dla lorda Tarly’ego, lady Oakheart, lorda Hightowera i innych szlachetnie urodzonych panów, którzy nie byli obecni. Lord Redwyne prosił tylko o

trzydziestoletnie zwolnienie z podatków, które Littlefinger i jego winni faktorzy nałożyli na niektóre z najlepszych win z Arbor. Gdy spełniono jego życzenie, oznajmił, że czuje się usatysfakcjonowany, i zaproponował, by posłać po beczułkę złotego arborskiego, żeby mógł wznieść toast na cześć dobrego króla Joffreya oraz jego mądrego i łaskawego namiestnika. W tym momencie Cersei straciła cierpliwość. - Joff potrzebuje mieczy, nie toastów warknęła. - W jego królestwie wciąż roi się od kandydatów na uzurpatorów i samozwańczych królów.

- Sądzę, że to już nie potrwa długo wtrącił obłudnym tonem Varys. - Zostało nam do omówienia jeszcze kilka spraw. - Ser Kevan zajrzał do swych papierów. - Ser Addam odnalazł kilka kryształów z korony wielkiego septona. Nie ulega wątpliwości, że złodzieje wyrwali je, a potem przetopili złoto. - Nasz Ojciec Na Górze wie o ich winie i osądzi wszystkich - oznajmił nabożnie wielki septon. - Z pewnością - zgodził się lord Tywin. - Niemniej jednak na królewskim weselu musisz coś nosić na głowie.

Cersei, wezwij swych złotników, trzeba zamówić nową koronę. Nie czekając na odpowiedź, zwrócił się w stronę Varysa: - Masz jakieś raporty? Eunuch wyciągnął z rękawa pergamin. - Nieopodal Paluchów widziano krakena. - Zachichotał. - Nie Greyjoya, tylko prawdziwego. Zaatakował ibbeński statek wielorybniczy i wciągnął go pod wodę. Na Stopniach doszło do walk. Wybuch nowej wojny między Tyrosh a Lys wydaje się prawdopodobny. Oba miasta liczą na to, że pozyskają Myr jako sojusznika. Marynarze z Morza Nefrytowego

opowiadają, że w Qarthu wykluł się trójgłowy smok, któremu dziwuje się całe miasto... - Nie interesują mnie smoki ani krakeny, niezależnie od tego, ile mają głów przerwał mu lord Tywin. - Czy twoi szeptacze dowiedzieli się czegoś o synu mojego brata? - Niestety, nasz ukochany Tyrek zniknął bez śladu. Biedny, dzielny chłopak. Varys mówił tak, jakby był bliski łez. - Tywinie - odezwał się ser Kevan, nim

namiestnik zdążył dać wyraz łatwo dostrzegalnemu niezadowoleniu - część złotych płaszczy, która zdezerterowała podczas bitwy, wróciła do koszar. Liczą na to, że przywrócimy ich do służby. Ser Addam pyta, co ma z nimi począć. - Ich tchórzostwo mogło narazić życie Joffa - odezwała się natychmiast Cersei. Skażmy ich na śmierć. - Z pewnością na to zasłużyli, Wasza Miłość - przyznał z westchnieniem Varys. - Nikt nie może temu zaprzeczyć. Być może jednak rozsądniej byłoby

wysłać ich do Nocnej Straży. Ostatnio dotarły do nas z Muru niepokojące wieści. Dzicy się przebudzili... - Dzicy, krakeny i smoki. - Mace Tyrell zachichotał. - Czy jest jeszcze ktoś, kto się nie przebudził? Lord Tywin zignorował te słowa. - Dezerterzy powinni stać się nauczką dla pozostałych. Złamcie ich kolana młotami. Drugi raz już nie uciekną. Ani oni, ani nikt, kto zobaczy, jak żebrzą na ulicach.

Przesunął wzrokiem wzdłuż stołu, by sprawdzić, czy ktoś jest innego zdania. Tyrion przypomniał sobie, jak był na Murze i jadł kraby z lordem Mormontem i jego oficerami. Przypomniał sobie również obawy Starego Niedźwiedzia. - Moglibyśmy złamać kolana tylko niektórym, żeby posłużyli jako przykład. Chociażby tym, którzy zabili ser Jacelyna. Resztę lepiej byłoby wysłać do Bowena Marsha. Straż jest tragicznie osłabiona. Jeśli Mur padnie... - ...dzicy zaleją północ - dokończył za niego ojciec. - A Starkowie i

Greyjoyowie będą mieli na głowie jeszcze jednego wroga. Wygląda na to, że nie chcą już być poddanymi Żelaznego Tronu, jakim więc prawem zwracają się do niego o pomoc? Król Robb i król Balon roszczą sobie prawa do północy, niech więc jej bronią, jeśli zdołają. A jeśli nie, ten Mance Rayder może się nawet okazać użytecznym sojusznikiem. - Lord Tywin popatrzył na brata. Jest coś jeszcze? Ser Kevan potrząsnął głową. - To już wszystko. Panowie, Jego Miłość król Joffrey z pewnością

chciałby podziękować wam wszystkim za waszą mądrość i dobre rady. - Chcę pomówić na osobności z moimi dziećmi - oznajmił lord Tywin, gdy wszyscy wstali. - Z tobą też, Kevanie. Pozostali członkowie rady pożegnali się posłusznie. Varys wyszedł pierwszy, a Tyrell i Redwyne na końcu. Gdy w komnacie zostało tylko czworo Lannisterów, ser Kevan zamknął drzwi. - Mam być starszym nad monetą? zapytał Tyrion wysokim, pełnym napięcia głosem. -

Czyj to był pomysł? - Lorda Petyra - odparł jego ojciec. Niemniej dobrze byłoby, gdyby skarb znalazł się w rękach Lannistera. Obawiasz się, że nie poradzisz sobie z tym zadaniem? - Obawiam się pułapki - wyznał Tyrion. - Littlefinger jest podstępny i ambitny. Nie ufam mu. Ty też nie powinieneś. - Przeciągnął Wysogród na naszą stronę... - zaczęła Cersei. - ...i sprzedał ci Neda Starka, wiem o tym. Nas sprzeda równie łatwo. Pieniądz w nieodpowiednich rękach

jest równie niebezpieczny jak miecz. Stryj Kevan popatrzył na niego dziwnie. - Z pewnością nie dla nas. Złoto Casterly Rock... - ...wydobywa się z ziemi. Littlefinger tworzy swoje z niczego, jednym skinieniem dłoni. - Ty nie posiadasz tak użytecznych umiejętności, słodki bracie - wtrąciła Cersei ociekającym złością głosem. - Littlefinger to kłamca... - ...i do tego jest czarny, powiedziała wrona o kruku.

Lord Tywin walnął otwartą dłonią w stół. - Dość tego! Nie chcę już słyszeć tych gorszących sprzeczek. Oboje jesteście Lannisterami i będziecie się stosownie do tego zachowywać. Ser Kevan odchrząknął. - Wolałbym, żeby Orlim Gniazdem władał Petyr Baelish niż jakiś inny zalotnik lady Lysy. Yohn Royce, Lyn Corbray, Horton Redfort... wszystko to są niebezpieczni ludzie, każdy na swój sposób. Littlefinger może i jest sprytny, ale brak mu szlachetnego urodzenia i

umiejętności władania bronią. Lordowie Doliny nigdy nie zaakceptują takiego seniora. Popatrzył na brata i gdy lord Tywin skinął głową, ponownie podjął przemowę. - Nie można też zapominać, że lord Petyr raz za razem dowodził swej wierności. Nie dalej jak wczoraj zawiadomił nas o spisku Tyrellów, którzy zamierzają zaprosić Sansę Stark z „wizytą” do Wysogrodu, by tam wydać ją za najstarszego syna lorda Mace’a, Willasa. - Littlefinger was o tym zawiadomił? Tyrion oparł się o stół.

- Nie nasz starszy nad szeptaczami? To bardzo interesujące. Cersei popatrzyła z niedowierzaniem na ich stryja. - Sansa jest moją zakładniczką. Nigdzie nie pojedzie bez mojej zgody. - Zgody, którą musisz wyrazić, jeśli poprosi cię o to lord Tyrell - wskazał ich ojciec. Gdybyś mu odmówiła, oznajmiłabyś wszem wobec, że mu nie ufamy. Mógłby się poczuć urażony. - No i co z tego?

Cholerna idiotka - pomyślał Tyrion. - Słodka siostro - tłumaczył cierpliwie jeśli obrazisz Tyrella, Redwyne, Tarly, Rowan i Hightower obrażą się wraz z nim. Mogą też zacząć się zastanawiać, czy Robb Stark nie okaże się bardziej uległy. - Nie chcę, by róża i wilkor spoczęły w jednym łożu - oznajmił lord Tywin. Musimy temu zapobiec. - W jaki sposób? - zapytała Cersei. - Przez małżeństwo. W pierwszej kolejności twoje.

Było to tak nieoczekiwane, że przez chwilę Cersei gapiła się tylko na niego zdumiona. Potem jej twarz poczerwieniała, jakby ją spoliczkował. - Nie. Nie znowu. Nie zgadzam się. - Wasza Miłość - odezwał się uprzejmie ser Kevan - jesteś młodą kobietą, nadal piękną i płodną. Z pewnością nie chcesz spędzić reszty swych dni w samotności? Ponadto nowe małżeństwo raz na zawsze położyłoby kres pogłoskom o kazirodztwie. - Dopóki pozostajesz niezamężna,

pozwalasz Stannisowi rozpowszechniać te obrzydliwe pomówienia - oznajmił córce lord Tywin. - Musisz wziąć sobie nowego męża i urodzić mu dzieci. - Troje w zupełności wystarczy. Jestem królową Siedmiu Królestw, nie rozpłodową klaczą! Królową regentką! - Jesteś moją córką i zrobisz to, co ci każę. Zerwała się z miejsca. - Nie będę słuchała tych... - Będziesz, jeśli chcesz mieć coś do powiedzenia w sprawie wyboru swego

nowego męża - przerwał jej spokojnie lord Tywin. Zawahała się, a potem usiadła. Tyrion zrozumiał, że uznała się za pokonaną, mimo że oznajmiła głośno: - Nie wyjdę za mąż po raz drugi! - Wyjdziesz i wydasz na świat potomstwo. Każde dziecko, które urodzisz, uczyni Stannisa jeszcze większym kłamcą. - Wydawało się, że spojrzenie ich ojca przykuło ją do krzesła. - Mace Tyrell, Paxter Redwyne i Doran Martell są ożenieni z młodszymi kobietami, które zapewne ich przeżyją. Żona Balona Greyjoya jest

już stara i słabuje na zdrowiu, ale ten związek skazałby nas na sojusz z Żelaznymi Wyspami, a nadal nie jestem pewien, czy to rozsądny pomysł. - Nie - powtarzała Cersei, rozchylając zbielałe wargi. - Nie, nie, nie. Tyrion nie mógł stłumić uśmiechu, który pojawił się na jego wargach na myśl o wysłaniu siostry na Pyke. Kiedy miałem już zamiar zrezygnować z modlitw, jakiś słodki bóg dał mi taki prezent. - Oberyn Martell mógłby się nadać, ale Tyrellowie przyjęliby to bardzo

niechętnie ciągnął lord Tywin. - Musimy więc wybierać spośród synów. Mam nadzieję, że nie sprzeciwiasz się myśli o małżeństwie z mężczyzną młodszym od ciebie? - Sprzeciwiam się myśli o każdym małżeństwie... - Myślałem o bliźniakach Redwyne, Theonie Greyjoyu, Quentynie Martellu i wielu innych. To jednak nasz sojusz z Wysogrodem był mieczem, który złamał Stannisa. Powinno się go zahartować i uczynić silniejszym. Ser Loras przywdział biel, a ser Garlan poślubił

kobietę z rodu Fossowayów, zostaje jednak najstarszy syn, ten, którego zamierzają wydać za Sansę Stark. Willas Tyrell. Tyrion poczuł złośliwą przyjemność na widok bezradnej furii Cersei. - To ten kaleka - stwierdził. Ich ojciec przeszył go lodowatym spojrzeniem. - Willas jest dziedzicem Wysogrodu. Wszyscy się zgadzają, że to spokojny i dworny młodzieniec, który lubi czytać książki i spoglądać w gwiazdy. Jego pasją jest też hodowla zwierząt. Należą

do niego najwspanialsze psy, sokoły i rozpłodowe ogiery w Siedmiu Królestwach. Świetnie dobrana para - pomyślał Tyrion. Cersei również pasjonuje się rozpłodowymi ogierami. Litował się nad biednym Willasem Tyrellem i nie wiedział, czy śmiać się z siostry, czy płakać nad nią. - Osobiście wybrałbym dziedzica Tyrellów - zakończył lord Tywin - ale jeśli wolisz innego, wysłucham twoich argumentów. - To wielka łaskawość z twej strony, ojcze - rzekła Cersei z lodowatą

uprzejmością. Stawiasz mnie przed bardzo trudnym wyborem. Z kim wolę dzielić łoże, ze starą kałamarnicą czy z kalekim psiarczykiem? Będę potrzebowała kilku dni na zastanowienie. Czy mogę już odejść? Jesteś królową - chciał jej powiedzieć Tyrion. To on powinien cię prosić o pozwolenie. - Idź - zgodził się ich ojciec. Pomówimy o tym później, gdy już się uspokoisz. Pamiętaj o swych obowiązkach.

Cersei wyszła sztywno z pokoju. Łatwo było zauważyć, że jest wściekła. Mimo to w końcu zrobi to, czego chce ojciec. Tak samo było w przypadku Roberta. Nie można jednak zapominać o Jaimie. Gdy Cersei wychodziła za mąż po raz pierwszy, ich brat był znacznie młodszy. Z drugim małżeństwem może się nie pogodzić równie łatwo. Istniało wysokie prawdopodobieństwo, że pechowy Willas Tyrell zapadnie na nagły, śmiertelny przypadek miecza w brzuchu, co raczej zaszkodziłoby sojuszowi między Wysogrodem a Casterly Rock. Powinienem coś powiedzieć, ale właściwie co? Ojcze, to za naszego

brata chce wyjść. - Tyrionie. Uśmiechnął się z rezygnacją. - Czy słyszę herolda wzywającego mnie w szranki? - Twoją słabością jest skłonność do kurew - zaczął lord Tywin bez zbędnych wstępów. Niewykluczone jednak, że jest w tym trochę mojej winy. Wzrostem nie przerastasz małego chłopca i łatwo mi przychodzi zapomnieć, że w rzeczywistości jesteś dojrzałym

mężczyzną i czujesz wszystkie niższe męskie potrzeby. Najwyższy już czas, byś się ożenił. Byłem już żonaty. Czyżbyś o tym zapomniał? Tyrion wykrzywił usta w grymasie. Dźwięk, który się z nich wyrwał, był w połowie śmiechem, a w połowie warknięciem. - Czy bawi cię perspektywa małżeństwa? - Wyobraziłem sobie tylko, jaki ze mnie będzie kurewsko przystojny pan młody.

Całkiem jednak możliwe, że żona była dokładnie tym, czego potrzebował. Jeśli wniesie mu w wianie ziemie i twierdzę, może znajdzie jakieś miejsce na świecie z dala od dworu Joffreya... a także Cersei i ich ojca. Z drugiej strony była jednak Shae. To się jej nie spodoba, nawet jeśli przysięga, że wystarczy jej, iż jest moją dziwką. Ten argument z pewnością jednak nie wpłynąłby na jego ojca. Tyrion wyprostował się na krześle. - Chcesz mnie ożenić z Sansą Stark stwierdził. - Czy Tyrellowie nie uznają

tego za afront, jeśli sami żywią zakusy na tę dziewczynę? - Lord Tyrell nie poruszy tej sprawy przed ślubem Joffreya. Jeśli Sansa wyjdzie za mąż przedtem, jak będzie się mógł obrazić, skoro nie wtajemniczył nas w swe zamiary? - To prawda - zgodził się ser Kevan. A jeśli oferujemy Cersei jego Willasowi, z pewnością załagodzi to wszelkie pretensje. Tyrion potarł obolały kikut nosa. Blizna często swędziała go okropnie. - Jego Miłość królewski śmierdziel

zamienił życie Sansy w jedno pasmo udręki już od dnia śmierci jej ojca, a teraz, gdy wreszcie uwolniła się od Joffreya, chcesz wydać ją za mnie. To wydaje się szczególnie okrutne. Nawet jak na ciebie, ojcze. - A dlaczego? Czyżbyś zamierzał się nad nią znęcać? - zapytał jego ojciec bardziej z zaciekawieniem niż z niepokojem. - Nie chodzi mi o szczęście tej dziewczyny i ty również nie powinieneś się nim przejmować. Nasze sojusze na południu mogą być mocne jak Casterly Rock, musimy jednak odzyskać północ, a kluczem do północy jest Sansa Stark.

- To jeszcze dziecko. - Twoja siostra przysięga, że to dziecko już zakwitło. To znaczy, że jest kobietą i może wyjść za mąż. Musisz zabrać jej dziewictwo, by nikt nie mógł utrzymywać, że małżeństwa nie skonsumowano. Jeśli chcesz, możesz potem zaczekać rok albo dwa, nim znowu weźmiesz ją do łoża. To twoje mężowskie prawo. Jedyną kobietą, której w tej chwili potrzebuję, jest Shae - pomyślał. A Sansa jest jeszcze dzieckiem, bez względu na to, co mówisz. - Jeśli chodzi ci o to, by nie oddać jej

Tyrellom, to czemu nie zwrócisz jej matce? Być może to przekona Robba Starka do ugięcia kolan. Lord Tywin przeszył go wzgardliwym spojrzeniem. - Jeśli wyślemy ją do Riverrun, matka wyda ją za jakiegoś Blackwooda albo Mallistera, żeby scementować sojusze swego syna nad Tridentem. A jeśli odeślemy ją na północ, nim księżyc się odmieni, zostanie żoną jakiegoś Manderly’ego albo Umbera. Niemniej jednak tu na dworze jest równie niebezpieczna, czego dowodzi ta sprawa z Tyrellami. Musi wyjść za Lannistera, i to szybko.

- Mężczyzna, który poślubi Sansę Stark, może zażądać w jej imieniu Winterfell wtrącił jego stryj Kevan. - Nie przyszło ci to do głowy? - Jeśli nie chcesz tej dziewczyny, oddam ją któremuś z twoich kuzynów oznajmił jego ojciec. - Kevanie, czy uważasz, że stan zdrowia Lancela pozwala na ślub? Ser Kevan zawahał się. - Jeśli przyprowadzimy dziewczynę do jego łoża, może wypowiedzieć słowa... ale skonsumować małżeństwo, nie... zasugerowałbym jednego z bliźniaków,

tylko że Starkowie trzymają obu w Riverrun. Mają też chłopaka Genny Tiona, który również mógłby się nadać. Tyrion pozwolił im na tę wymianę zdań. Wiedział, że urządzili ją wyłącznie na jego użytek. Sansa Stark - pomyślał. Sansa o łagodnym głosie i słodkim zapachu, która kochała jedwabie, pieśni, dworskie obyczaje i wysokich, dzielnych rycerzy o przystojnych twarzach. Czuł się tak, jakby wrócił na most z okrętów i pokład kołysał mu się pod nogami. - Prosiłeś mnie o nagrodę za twe zasługi

w bitwie - przypomniał mu z naciskiem lord Tywin. - To jest twoja szansa, Tyrionie, zapewne najlepsza, jaką kiedykolwiek otrzymasz. Zabębnił niecierpliwie palcami w blat. - Miałem kiedyś nadzieję ożenić twojego brata z Lysą Tully, ale Aerys wcielił Jaime’a do swojej Gwardii Królewskiej, nim zdążyłem załatwić tę sprawę. Kiedy zasugerowałem lordowi Hosterowi, że Lysa mogłaby wyjść za ciebie, odpowiedział, że pragnie dla swej córki całego mężczyzny. I dlatego wydał ją za Jona Arryna, który mógłby być jej dziadkiem. Biorąc pod uwagę, kim stała się z czasem Lysa

Arryn, Tyrion czuł raczej radość niż gniew. - Kiedy zaoferowałem cię Dorne, odpowiedziano mi, że to obelga ciągnął lord Tywin. - W późniejszych latach otrzymałem podobne odpowiedzi od Yohna Royce’a i Leytona Hightowera. Na koniec upadłem tak nisko, że zasugerowałem, iż mógłbyś się ożenić z tą dziewczyną Florentów, którą Robert rozdziewiczył w ślubnym łożu swego brata, ale jej ojciec wolał oddać ją jednemu ze swych domowych rycerzy. Jeśli nie chcesz Sansy, znajdę dla ciebie inną żonę. Gdzieś w królestwie z pewnością

znajdzie się jakieś paniątko, które chętnie rozstanie się z córką w zamian za przyjaźń Casterly Rock. Lady Tanda proponowała mi Lollys... Tyrion zadrżał zatrwożony. - Wolę go sobie odciąć i oddać kozicom. - W takim razie otwórz oczy. Dziewczyna jest młoda, dojrzała, łagodna, pochodzi z jednego z najlepszych rodów i wciąż jest dziewicą. Do tego nie jest brzydka. Dlaczego się wahasz? No właśnie, dlaczego?

- To taki mój kaprys. Wiem, że to brzmi dziwnie, ale wolałbym mieć żonę, która mnie pragnie. - Jeśli sądzisz, że te twoje kurwy cię pragną, to jesteś jeszcze większym głupcem, niż mi się zdawało skontrował lord Tywin. Rozczarowujesz mnie, Tyrionie. Sądziłem, że będziesz zadowolony z tego związku. - Tak, wszyscy wiemy, jak ważne jest dla ciebie moje zadowolenie, ojcze. Mówisz, klucz do północy? Nad północą panują teraz Greyjoyowie, a król Balon ma córkę. Dlaczego Sansa Stark, a nie ona?

Spojrzał w zimne, zielone oczy ojca, usiane jasnymi plamkami złota. Lord Tywin złączył palce w piramidkę pod brodą. - Balon Greyjoy myśli w kategoriach łupieżcy, nie władcy. Niech się nacieszy jesienną koroną i przetrwa północną zimę. Jego poddani z pewnością go nie pokochają. Kiedy przywieziesz do domu wnuka Eddarda Starka, by zażądać jego dziedzictwa, zarówno lordowie, jak i prostaczkowie powstaną, by posadzić go na tronie przodków. Mam nadzieję, że jesteś w stanie spłodzić potomstwo?

- Tak sądzę - obruszył się Tyrion. Przyznaję jednak, że nie potrafię tego udowodnić. Aczkolwiek nikt nie może mi zarzucić, że nie próbowałem. Rozsiewałem swe małe nasienie tak często, jak tylko zdołałem... - W rowach i rynsztokach - dokończył za niego lord Tywin - i na pospolitej ziemi, gdzie wyrastają tylko bękarcie chwasty. Czas już, byś założył własny ogród. - Wstał. - Zapewniam cię, że nigdy nie dostaniesz Casterly Rock, ale jeśli poślubisz Sansę Stark, jest całkiem możliwe, że zdobędziesz Winterfell.

Tyrion Lannister, lord protektor Winterfell. Ta perspektywa przeszyła go dziwnym dreszczem. - Wszystko to brzmi bardzo pięknie, ojcze - zaczął powoli - mam jednak wrażenie, że w twoim sitowiu kryje się wielki, brzydki karaluch. Zakładam, że Robb Stark jest tak samo zdolny spłodzić potomstwo jak ja. Do tego poprzysiągł poślubić córkę płodnych Freyów. A gdy Młody Wilk spłodzi szczenięta, potomstwo Sansy nie odziedziczy nic. Lord Tywin nie przejął się tym. - Robb Stark nie spłodzi żadnych dzieci

z córką płodnych Freyów. Masz na to moje słowo. Jest pewna wiadomość. Nie uznałem jednak za stosowne podzielić się nią z radą, choć z pewnością nasi szlachetni lordowie wkrótce i tak ją usłyszą. Młody Wilk wziął sobie za żonę najstarszą córkę Gawena Westerlinga. Przez chwilę Tyrion nie wierzył własnym uszom. - Złamał przysięgę? - zapytał zdumiony. - Zrezygnował z Freyów w zamian za... Zabrakło mu słów. - Szesnastoletnią dziewczynę imieniem

Jeyne - dokończył ser Kevan. - Lord Gawen proponował mi ją kiedyś dla Willema albo Martyna, ale musiałem mu odmówić. Gawen to dobry człowiek, ale jego żoną jest Sybell Spicer. Nie powinien był się z nią żenić. Westerlingowie zawsze mieli więcej honoru niż rozsądku. Dziadek lady Sybell był handlarzem szafranem i pieprzem, niewiele lepiej urodzonym od tego przemytnika, którego trzyma Stannis. A jej babcią była jakaś kobieta, którą przywiózł sobie ze wschodu. Przerażająca stara baba.

Podobno była jakąś kapłanką. Mówili na nią maegi. Jej prawdziwego imienia nikt nie potrafił wymówić. Połowa Lannisportu chodziła do niej po lekarstwa, eliksiry miłosne i tak dalej. Wzruszył ramionami. - Oczywiście dawno już nie żyje. Muszę też przyznać, że Jeyne wyglądała na słodkie dziecko, chociaż widziałem ją tylko raz. Ale z taką wątpliwą krwią... Tyrion, który kiedyś ożenił się z kurwą, nie był w stanie podzielać grozy, którą czuł

jego stryj na myśl o małżeństwie z dziewczyną, której pradziadek handlował goździkami. Mimo to... Ser Kevan powiedział „słodkie dziecko”, ale wiele trucizn również miało słodki smak. W żyłach Westerlingów płynęła stara krew, ich ród miał jednak więcej dumy niż potęgi. Nie zdziwiłby się, gdyby się dowiedział, że lady Sybell wniosła do małżeństwa więcej majątku niż jej szlachetnie urodzony małżonek. Kopalnie Westerlingów wyczerpały się już przed wielu laty, najlepsze ziemie sprzedali albo stracili, a Turnia była raczej ruiną niż twierdzą. Ale

romantyczną ruiną. Wyrasta z morza w bardzo spektakularny sposób. - To mnie zaskoczyło - musiał wyznać Tyrion. - Sądziłem, że Robb Stark ma więcej rozsądku. - To szesnastoletni chłopak - wskazał lord Tywin. - W tym wieku rozsądek nie znaczy wiele wobec żądzy, miłości i honoru. - Złamał przysięgę, okrył wstydem sojusznika, nie dotrzymał solennej obietnicy. Gdzie w tym honor? - Postawił honor dziewczyny wyżej od własnego - wyjaśnił ser Kevan. - Gdy

już ją rozdziewiczył, nie widział innego wyjścia. - Lepiej byłoby dla niej, gdyby zostawił ją z bękartem w brzuchu - stwierdził bez ogródek Tyrion. Westerlingowie mogli stracić wszystko, ziemie, zamek, a nawet życie. Lannister zawsze płaci swe długi. - Jeyne Westerling jest córką swej matki - zauważył lord Tywin - a Robb Stark synem swego ojca. Tyrion spodziewał się, że zdrada Westerlingów bardziej rozgniewa jego ojca. Lord Tywin nie tolerował u swych

wasali niewierności. Gdy był jeszcze prawie chłopcem, wyciął w pień dumnych Reyne’ów z Castamere i starożytny ród Tarbecków z Tarbeck Hall. Minstrele ułożyli o tym dosyć ponurą pieśń. Po kilku latach, gdy lord Farman z Pięknego Zamku stał się krnąbrny, lord Tywin wysłał mu posłańca z lutnią zamiast listu. Gdy lord Farman usłyszał w swej komnacie Deszcze Castamere, nie sprawiał mu już więcej kłopotów. Jakby mało było pieśni, zamki Reyne’ów i Tarbecków nadal stały puste jako nieme świadectwo losu czekającego tych, którzy gardzą potęgą Casterly Rock. - Turnia leży niedaleko od Tarbeck Hall

i Castamere - wskazał Tyrion. - Można by sądzić, że Westerlingowie wybiorą się tam i wyciągną nauczkę z tego widoku. - Być może już to zrobili - zauważył lord Tywin. - Zapewniam cię, że dobrze pamiętają, jaki los spotkał Castamere. - Czyżby Westerlingowie i Spicerowie byli tak głupi, że uwierzyli, iż wilk może pokonać lwa? Czasami, co prawda bardzo rzadko, wydawało się, że lord Tywin naprawdę może się uśmiechnąć. Choć nigdy tego nie robił, sama zapowiedź wyglądała przerażająco.

- Najwięksi głupcy często okazują się mądrzejsi od tych, którzy się z nich śmieją stwierdził. - Poślubisz Sansę Stark, Tyrionie. I to niebawem. CATELYN Przynieśli trupy na ramionach i ułożyli je przed podwyższeniem. W oświetlonej pochodniami komnacie zapadła taka cisza, że Catelyn słyszała wyjącego na drugim końcu zamku Szarego Wichra. Czuje zapach krwi pomyślała. Nawet przez kamienne mury i drewniane drzwi, mimo nocy i deszczu, potrafi wyczuć woń śmierci i

zagłady. Stała przy tronie po lewej stronie Robba. Przez chwilę czuła się tak, jakby patrzyła na własnych synów, Brana i Rickona. Ci chłopcy byli znacznie starsi, lecz skurczyli się po śmierci. Nadzy i mokrzy, wydawali się bardzo maleńcy i trudno było sobie przypomnieć, jak wyglądali za życia. Blondyn próbował zapuścić brodę. Policzki i podbródek pokrywał mu brzoskwiniowy meszek. Niżej ziała czerwona rana, którą zostawił na jego gardle nóż. Długie złote włosy nadal były mokre, jakby wyciągnięto go z kąpieli. Wyglądało na to, że zginął bez

walki, być może podczas snu. Jego ciemnowłosy kuzyn walczył o życie. Na ramionach miał czerwone szramy w miejscach, gdzie osłaniał się przed uderzeniami broni, a krew wciąż sączyła się powoli z kłutych ran, które pokrywały jego piersi, brzuch i plecy niczym wiele pozbawionych języków ust. Deszcz jednak wymył go niemal do czysta. Przed przyjściem do komnaty Robb nałożył koronę. Brąz lśnił w świetle pochodni ciemnym blaskiem. Gdy spoglądał na trupy, oczy skryły mu cienie. Czy on też widzi Brana i Rickona? Mogłaby się rozpłakać, lecz zabrakło jej już łez. Martwi chłopcy

zbledli po długim uwięzieniu, a do tego obaj mieli jasną cerę i na tle ich gładkiej, białej skóry krew wydawała się szokująco czerwona. Nie można było na nią patrzeć. Czy, kiedy zabiją Sansę, też położą ją nago przed Żelaznym Tronem? Czy jej skóra też będzie taka biała, jej krew taka czerwona? Na zewnątrz słychać było nieustanny szum deszczu i niespokojne wycie wilka. U prawego boku Robba stał jej brat Edmure. Jedną dłoń trzymał na oparciu siedzenia ich ojca, a twarz wciąż miał zapuchniętą od snu. Obudzili go tak samo jak ją, waląc w drzwi pośrodku nocy, i wyrwali brutalnie ze snów. Czy

to były dobre sny, bracie? Czy śniło ci się słońce, śmiech i dziewczęce pocałunki? Modlę się, by tak było. Jej sny były mroczne i pełne grozy. Komnatę wypełniali kapitanowie i lordowie chorążowie Robba, niektórzy w zbroi i z orężem, inni rozczochrani i w nocnych koszulach. Byli wśród nich ser Raynald i jego wuj ser Rolph, Robb uznał jednak za stosowne oszczędzić swej królowej tego brzydkiego widoku. Turnia leży niedaleko od Casterly Rock - przypomniała sobie Catelyn. Możliwe, że Jeyne bawiła się z tymi chłopcami, kiedy byli dziećmi.

Spoglądała na zwłoki giermków Tiona Freya i Willema Lannistera, czekając, aż jej syn coś powie. Nim Robb oderwał wzrok od zakrwawionych trupów, minęło bardzo wiele czasu. - Smalljonie - odezwał się - powiedz swojemu ojcu, żeby ich przyprowadził. Smalljon Umber odwrócił się bez słowa. Jego kroki niosły się echem w wielkiej kamiennej sali. Gdy Greatjon wprowadził więźniów, Catelyn zauważyła, że niektórzy odsuwają się od nich, jakby zdradą

można się było zarazić przez dotyk, spojrzenie albo kaszlnięcie. Więźniowie i strażnicy wyglądali bardzo podobnie: rośli mężczyźni o gęstych brodach i długich włosach. Dwaj ludzie Greatjona zostali ranni, podobnie jak trzech ich jeńców. Różnili się od siebie tylko tym, że jedni mieli włócznie, a drudzy puste pochwy. Wszyscy ubrani byli w kolczugi albo koszule z naszytymi pierścieniami, ciężkie buciory i grube wełniane płaszcze bądź futra. „Północ jest twarda, zimna i nie zna litości”. Tak powiedział jej Ned, gdy po raz pierwszy przybyła do Winterfell,

tysiąc lat temu. - Pięciu - stwierdził Robb, gdy więźniowie stanęli przed nim, mokrzy i milczący. - Czy to wszyscy? - Było ich ośmiu - mruknął Greatjon. Dwóch zabiliśmy, a trzeci jest umierający. Robb przyjrzał się twarzom więźniów. - Potrzeba było was ośmiu, żeby zabić dwóch bezbronnych giermków. - Zamordowali też dwóch moich ludzi, żeby dostać się do wieży - wtrącił Edmure Tully. - Delpa i Elwooda.

- To nie było morderstwo, ser sprzeciwił się lord Rickard Karstark, którego sznury krępujące nadgarstki nie zbijały z tropu bardziej niż krew, która spływała mu po twarzy. Każdy, kto stanie między ojcem a jego zemstą, sam domaga się śmierci. Jego słowa zabrzmiały w uszach Catelyn twardo i okrutnie jak łoskot werbla. W gardle miała sucho jak na pustyni. To moje dzieło. Ci dwaj chłopcy zginęli po to, żeby moje córki mogły żyć. - Widziałem śmierć twoich synów, tej nocy w Szepczącym Lesie - oznajmił

Robb lordowi Karstarkowi. - Tion Frey nie zabił Torrhena. Willem Lannister nie pozbawił życia Eddarda. Jak możesz zwać to zemstą? To było szaleństwo i krwawa zbrodnia. Twoi synowie zginęli honorowo na placu boju, z mieczami w dłoniach. - Ale zginęli - odparł Rickard Karstark, nie ustępując ani o cal. - Powalił ich Królobójca. Ci dwaj byli z jego rodu. Krew można zmyć tylko krwią. - Krwią dzieci? - Robb wskazał na trupy. - Ile mieli lat? Dwanaście, trzynaście? Byli giermkami. - W każdej bitwie giną giermkowie.

- Giną w walce. Tion Frey i Willem Lannister oddali swe miecze w Szepczącym Lesie. Byli zamkniętymi w celi jeńcami, spali, nie mieli broni... to chłopcy. Spójrz na nich! Lord Karstark wolał patrzeć na Catelyn. - Niech twoja matka na nich patrzy rzucił. - Jest tak samo winna ich śmierci jak ja. Catelyn oparła dłoń na oparciu tronu syna. Wydawało jej się, że komnata wiruje wokół

niej. Miała wrażenie, że zaraz zwymiotuje. - Moja matka nie miała z tym nic wspólnego - rzucił gniewnie Robb. - Ty to uczyniłeś. Popełniłeś morderstwo. Dopuściłeś się zdrady. - Jak może być zdradą zabijać Lannisterów, kiedy nie jest zdradą ich wypuszczać? zapytał ostrym tonem Karstark. - Czy Wasza Miłość zapomniał, że toczymy wojnę z Casterly Rock? Na wojnie zabija się wrogów. Czy ojciec cię tego

nie nauczył, chłopcze? - Chłopcze? Greatjon zdzielił Rickarda Karstarka zakutą w stal pięścią. Więzień padł na kolana. - Zostaw go! W głosie Robba pobrzmiewał ton rozkazu. Umber odsunął się o krok od jeńca. Lord Karstark wypluł wybity ząb. - Tak, lordzie Umber, zostaw mnie królowi. On zdrowo mnie zbeszta, a potem wypuści.

Tak właśnie nasz król północy postępuje ze zdrajcami. - Uśmiechnął się, odsłaniając zakrwawione zęby. - A może raczej powinienem cię zwać królem, który stracił północ, Wasza Miłość? Greatjon wyrwał włócznię stojącemu obok zbrojnemu i uniósł ją w górę. - Pozwól mi go przebić, panie. Daj mi rozpruć mu brzuch, żebyśmy zobaczyli, jaki kolor mają jego bebechy. Drzwi komnaty otworzyły się z trzaskiem i do środka wpadł Blackfish. Z jego płaszcza i hełmu spływała woda.

Szli za nim zbrojni Tullych. Na zewnątrz niebo przeszywały błyskawice, a o kamienie Riverrun bębnił rzęsisty, czarny deszcz. Ser Brynden zdjął hełm i opadł na jedno kolano. - Wasza Miłość - rzekł tylko, lecz jego złowrogi ton zdradzał bardzo wiele. - Wysłucham ser Bryndena na osobności, w komnacie audiencyjnej. Robb wstał z tronu. - Greatjonie, zatrzymaj tu lorda Karstarka, dopóki nie wrócę. Pozostałych siedmiu powieś. Umber opuścił włócznię.

- Nawet zabitych? - Tak. Nie chcę, żeby tacy jak oni zapaskudzili rzeki mojego wuja. Niech karmią wrony. Jeden z więźniów padł na kolana. - Łaski, panie. Nikogo nie zabiłem. Tylko stałem przy drzwiach i patrzyłem, czy nie idą strażnicy. Robb zastanawiał się chwilę. - Czy wiedziałeś, co zamierza lord Rickard? Widziałeś, jak wyciągnięto noże? Słyszałeś krzyki, wrzaski, błaganie o litość?

- Tak, ale nie brałem w tym udziału. Ja tylko patrzyłem, przysięgam... - Lordzie Umber - zdecydował Robb ten człowiek tylko patrzył. Powieś go ostatniego, żeby popatrzył, jak umierają jego towarzysze. Matko, wuju, proszę ze mną. Odwrócił się. Ludzie Greatjona otoczyli więźniów i wyprowadzili ich z komnaty, opuszczając włócznie. Na zewnątrz uderzył grom, tak głośno, że wydawało się, iż to zamek wali się im na głowy. Czy to odgłos upadającego królestwa? - zastanowiła się Catelyn. W komnacie audiencyjnej było ciemno,

przynajmniej jednak drugi gruby mur tłumił huk piorunów. Sługa przyniósł lampę oliwną. Chciał ją zapalić, lecz Robb kazał mu zostawić lampę i odejść. Były tu stoły i krzesła, ale tylko Edmure usiadł, a i on podniósł się natychmiast, gdy się tylko zorientował, że pozostali stoją. Robb zdjął koronę i położył ją na stole przed sobą. Blackfish zatrzasnął drzwi. - Karstarkowie odeszli. - Wszyscy?

Czy to gniew czy rozpacz nadała głosowi Robba ten ochrypły ton? Nawet Catelyn nie była tego pewna. - Wszyscy zdolni do walki ludzie odparł ser Brynden. - Została garstka służby i markietanek, którzy opiekują się rannymi. Wypytaliśmy tylu z nich, ilu było potrzeba, by poznać prawdę. Zaczęli opuszczać zamek o zmierzchu, najpierw pojedynczo i dwójkami, a potem w większych grupach. Rannym i służącym nakazano dorzucać opału do ognisk, żeby nikt się nie zorientował, ale kiedy zaczęło padać, to straciło znaczenie. - Czy mają się spotkać gdzieś poza

Riverrun? - zapytał Robb. - Nie. Rozproszyli się. Wyruszyli na łowy. Lord Karstark przysiągł, że odda rękę swej dziewiczej córki każdemu, bez względu na jego urodzenie, kto przyniesie mu głowę Królobójcy. Bogowie, bądźcie łaskawi. Catelyn znowu dopadły mdłości. - Prawie trzystu jeźdźców zniknęło w mroku, a wraz z nimi dwa razy więcej wierzchowców. - Robb potarł skronie w miejscu, gdzie korona zostawiła ślad na miękkiej skórze nad uszami. Straciliśmy całą karholdzką jazdę.

Przeze mnie. Przeze mnie, niech bogowie mi wybaczą. Catelyn nie musiała być żołnierzem, by zrozumieć, że Robb znalazł się w potrzasku. Na razie panował nad dorzeczem, lecz jego królestwo ze wszystkich stron otaczali wrogowie. Ze wszystkich stron poza wschodem, gdzie Lysa siedziała na szczycie swej wyniosłej góry. Nawet Trident nie był bezpieczny od chwili, gdy lord Przeprawy wycofał swą wierność. A teraz straciliśmy też Karstarków... - Wieści o tym, co się stało, nie mogą się wydostać z Riverrun - odezwał się jej brat Edmure. - Lord Tywin z

pewnością... Lannisterowie zawsze podkreślają, że płacą swoje długi. Matko, zmiłuj się, kiedy o tym usłyszy. Sansa. Catelyn zacisnęła dłoń tak mocno, że wbiła sobie paznokcie w delikatną skórę. Robb przeszył Edmure’a lodowatym spojrzeniem. - Chcesz, żebym został nie tylko mordercą, lecz również kłamcą, wuju? - Nie musimy kłamać. Wystarczy, że nic nie powiemy. Pochowajmy chłopców i trzymajmy język za zębami, dopóki

wojna się nie skończy. Willem był synem ser Kevana Lannistera i bratankiem lorda Tywina. Tion był synem lady Genny i Freyem. Musimy się postarać, by ta wiadomość nie dotarła też do Bliźniaków, aż do chwili... - Gdy będziemy mogli przywrócić zamordowanych do życia? - zapytał ostro Brynden Blackfish. - Prawda uciekła razem z Karstarkami, Edmure. Za późno już na takie gierki. - Jestem winien ich ojcom prawdę oznajmił Robb. - I sprawiedliwość. Ją też. Popatrzył na koronę, na ciemny połysk

brązu i pierścień żelaznych mieczy. Lord Rickard złamał mój rozkaz. Zdradził mnie. Nie mam innego wyboru, jak go skazać. Bogowie wiedzą, co uczyni piechota Karstarków, która towarzyszy Roose’owi Boltonowi, kiedy się dowie, że straciłem jej seniora jako zdrajcę. Musimy ostrzec Boltona. - W Harrenhal był też dziedzic lorda Karstarka - przypomniał mu ser Brynden. Najstarszy syn, ten, którego Lannisterowie pojmali nad Zielonymi Widłami.

- Harrion. Ma na imię Harrion. - Robb roześmiał się z goryczą. - Król powinien znać imiona swych wrogów, nieprawdaż? Blackfish obrzucił go chytrym spojrzeniem. - Jesteś pewien, że młody Karstark stanie się teraz twoim wrogiem? - A jakie ma wyjście? Zabiję jego ojca. Z pewnością mi za to nie podziękuje. - Kto wie? Bywają synowie, którzy nienawidzą swych ojców. Jednym uderzeniem uczynisz go lordem Karholdu.

Robb potrząsnął głową. - Nawet gdyby Harrion był tego rodzaju człowiekiem, nie mógłby otwarcie wybaczyć zabójcy swego ojca. Jego właśni ludzie zwróciliby się przeciwko niemu. To są ludzie z północy, wuju. Północ pamięta. - W takim razie ułaskaw go zaproponował Edmure Tully. Robb popatrzył na niego z nieskrywanym niedowierzaniem. Twarz Edmure’a poczerwieniała pod tym spojrzeniem.

- Chciałem powiedzieć, daruj mu życie. Wcale nie podoba mi się to bardziej niż tobie, panie. Zabił też moich ludzi. Biedny Delp dopiero niedawno doszedł do siebie po ranie, którą zadał mu ser Jaime. Karstarka trzeba ukarać. Zakuj go w łańcuchy. - Jako zakładnika? - zapytała Catelyn. Tak mogłoby być najlepiej. - Tak, jako zakładnika! - Jej brat uznał tę luźno rzuconą propozycję za zgodę. Powiedz jego synowi, że dopóki zachowa wierność, jego ojcu nic się nie stanie. W przeciwnym razie... nie możemy już liczyć na Freyów, nawet

gdybym zgodził się ożenić ze wszystkimi córkami lorda Waldera, a do tego nosić jego lektykę. Jeśli stracimy również Karstarków, jaka nadzieja nam zostanie? - Jaka nadzieja... - Robb wypuścił powietrze z płuc i odgarnął włosy z oczu. - Nie mamy żadnych wiadomości od ser Rodrika z północy ani odpowiedzi od Waldera Freya na naszą nową propozycję. Jedyną reakcją Orlego Gniazda jest milczenie. Zwrócił się w stronę matki. - Czy twoja siostra nigdy nam nie odpowie? Ile razy muszę do niej pisać? Nie wierzę, by żaden z ptaków do niej nie dotarł.

Catelyn zdała sobie sprawę, iż jej syn szuka pocieszenia, chce od niej usłyszeć, że wszystko będzie dobrze. Jej król musiał jednak znać prawdę. - Ptaki do niej dotarły, choć jeśli ją zapytasz, może temu zaprzeczyć. Nie licz na jej pomoc, Robb. Lysa nigdy nie była odważna. Kiedy byłyśmy małe, chowała się, skoro tylko coś przeskrobała. Być może sądziła, że nasz pan ojciec zapomni się na nią pogniewać, jeśli jej od razu nie znajdzie. Teraz jest taka sama. Uciekła z Królewskiej Przystani w najbezpieczniejsze miejsce, jakie zna, i siedzi na swojej górze, licząc na to, że wszyscy o niej zapomną.

- Rycerze z Doliny mogliby zmienić losy wojny - stwierdził Robb. - Ale jeśli nie chce walczyć, to trudno. Prosiłem tylko o to, żeby otworzyła przed nami Krwawą Bramę i dała nam w Gulltown statki, które zabiorą nas na północ. Przejście górskim traktem byłoby trudne, ale nie aż tak, jak przebijanie się przez Przesmyk. Gdybym wylądował w Białym Porcie, mógłbym zajść Fosę Cailin od flanki i w pół roku przegnać żelaznych ludzi z pomocy. - To niemożliwe, panie - stwierdził Blackfish. - Cat ma rację. Lady Lysa jest zbyt tchórzliwa, by wpuścić do Doliny armię. Jakąkolwiek armię.

Krwawa Brama pozostanie zamknięta. - Więc niech ją Inni porwą - zaklął zdesperowany Robb. - I cholernego Rickarda Karstarka też. I Theona Greyjoya, Waldera Freya, Tywina Lannistera i całą resztę tej bandy. Dobrzy bogowie, dlaczego ktokolwiek miałby chcieć zostać królem? Kiedy wszyscy krzyczeli: „król północy, król północy”, powiedziałem sobie... przysiągłem przed sobą, że będę dobrym władcą, honorowym jak ojciec, silnym, sprawiedlliwym, wiernym wobec przyjaciół i odważnym wobec

wrogów... a teraz nie potrafię nawet odróżnić jednych od drugich. Dlaczego to wszystko tak się pogmatwało? Lord Rickard walczył u mego boku w pół tuzinie bitew. Jego synowie zginęli za mnie w Szepczącym Lesie. Tion Frey i Willem Lannister byli moimi wrogami. A teraz muszę dla nich zabić ojca moich nieżyjących przyjaciół. - Popatrzył na wszystkich po kolei. - Czy Lannisterowie podziękują mi za głowę lorda Rickarda? Albo Freyowie? - Nie podziękują - odpowiedział szczery jak zawsze Brynden Blackfish. - Tym bardziej powinieneś darować mu życie i zachować go jako zakładnika -

nalegał Edmure. Robb wyciągnął obie ręce, uniósł ciężką koronę z żelaza i brązu, a potem włożył ją sobie na głowę. Nagle znowu stał się królem. - Lord Rickard musi umrzeć. - Ale dlaczego? - sprzeciwił się Edmure. - Sam powiedziałeś... - Wiem, co powiedziałem, wuju. To jednak nie zmienia tego, co muszę uczynić. Czarne miecze korony kontrastowały

ostro z jasną skórą jego czoła. - W bitwie sam mógłbym zabić Tiona i Willema, ale to nie była bitwa. Spali w swych łożach, nadzy i bezbronni, w celi, w której ja ich umieściłem. Rickard Karstark zabił nie tylko Freya i Lannistera. Zabił mój honor. Policzę się z nim o świcie. Gdy wstał dzień, szary i chłodny, burza przeszła już w uporczywy deszcz. Mimo to w bożym gaju zebrał się tłum. Lordowie dorzecza i ludzie z północy, wysoko i nisko urodzeni, rycerze, najemnicy i chłopcy stajenni, wszyscy stali między drzewami, by ujrzeć zakończenie złowrogiego tańca tej nocy. Edmure wydał rozkazy i pod drzewem

sercem ustawiono katowski pniak. Na zgromadzonych padał deszcz i liście. Ludzie Greatjona przeprowadzili lorda Rickarda Karstarka przez tłum. Ręce nadal miał związane. Jego ludzie wisieli już na wysokich murach Riverrun. Kołysali się na długich sznurach, a ich ciemniejące twarze omywał deszcz. Obok pniaka czekał Długi Lew, lecz Robb wziął z jego rąk topór i kazał mu się odsunąć. - To moje zadanie - stwierdził. - Ginie na mój rozkaz i musi zginąć z mojej ręki.

Lord Rickard Karstark pochylił sztywno głowę. - Za tyle ci dziękuję. Ale za nic więcej. - Ubrał się na śmierć w długą, czarną, wełnianą opończę ozdobioną białym słońcem jego rodu. - W moich żyłach płynie krew Pierwszych Ludzi, tak samo jak w twoich, chłopcze. Dobrze byłoby, gdybyś o tym pamiętał. Nadano mi imię na cześć twojego dziadka. Podniosłem chorągwie przeciw królowi Aerysowi dla twojego ojca i przeciw królowi Joffreyowi dla ciebie. Pod Oxcross, w Szepczącym Lesie i w Bitwie Obozów walczyłem u twego boku i byłem z lordem Eddardem nad Tridentem. Starkowie i Karstarkowie są kuzynami.

- Ale to pokrewieństwo nie przeszkodziło ci mnie zdradzić zauważył Robb. - I nie ocali cię teraz. Klęknij, mój panie. Catelyn wiedziała, że lord Rickard mówił prawdę. Karstarkowie pochodzili od Karlona Starka, młodszego syna władcy Winterfell, który przed tysiącem lat pokonał zbuntowanego lorda i w nagrodę za dzielność przyznano mu ziemie. Zamek, który wybudował, nazywał się Karl’s Hold, lecz wkrótce stał się Karholdem, a Starkowie z Karholdu przerodzili się w Karstarków. - Zarówno w oczach starych, jak i

nowych bogów - oświadczył lord Rickard jej synowi - nikt nie jest przeklęty bardziej od zabójcy krewnych. - Klękaj, zdrajco - powtórzył Robb. Czy muszę im kazać, żeby położyli twoją głowę na pniaku? Lord Karstark ukląkł. - Bogowie cię osądzą, tak jak ty osądziłeś mnie. Położył głowę na pniaku. - Rickardzie Karstark, lordzie Karholdu. - Robb uniósł ciężki topór w

obu dłoniach. Na oczach bogów i ludzi ogłaszam, że jesteś winny morderstwa i zdrady stanu. Skazuję cię we własnym imieniu i własną ręką odbiorę ci życie. Czy chcesz powiedzieć ostatnie słowo? - Zabij mnie i bądź przeklęty. Nie jesteś moim królem! Topór uderzył. Ciężki i dobrze naostrzony, zabił jednym ciosem, potrzeba jednak było trzech, by odrąbać głowę skazańca od ciała. Do tego czasu i żywych, i umarłego pokryły plamy krwi. Robb odrzucił z niesmakiem topór i zwrócił się bez słowa w stronę

drzewa serca. Stał, drżąc, z na wpół zaciśniętymi dłońmi, a po policzkach spływał mu deszcz. Bogowie, wybaczcie mu - modliła się bezgłośnie Catelyn. Jest jeszcze chłopcem i nie miał innego wyboru. Tego dnia nie widziała już syna. Deszcz padał przez cały ranek, smagając taflę rzek i zmieniając trawę bożego gaju w błoto i kałuże. Blackfish zebrał stu ludzi i ruszył w pościg za Karstarkami, nikt jednak nie liczył na to, że sprowadzi z powrotem wielu. - Modlę się tylko o to, żebym nie musiał ich powiesić - powiedział, odjeżdżając.

Później Catelyn udała się do samotni ojca, by znowu posiedzieć przy łożu lorda Hostera. - To już nie potrwa długo - ostrzegł ją maester Vyman, gdy przyszła tam po południu. Opuszczają go resztki sił, choć wciąż stara się walczyć. - Nigdy nie dawał za wygraną zauważyła. - Słodki uparciuch. - Tak - zgodził się maester - ale w tej bitwie nie może zwyciężyć. Czas już, by odłożył

miecz i tarczę. Czas, by się poddał. Czas, by się poddał - pomyślała. By zawarł pokój. Czy maester mówił o jej ojcu czy o synu? O zmierzchu odwiedziła ją Jeyne Westerling. Młoda królowa weszła nieśmiało do samotni. - Lady Catelyn, nie chciałam ci przeszkadzać... - Zawsze jesteś tu mile widziana, Wasza Miłość. Catelyn była zajęta szyciem, odłożyła jednak igłę.

- Proszę cię, mów mi Jeyne. Nie podoba mi się Wasza Miłość. - Ale to twój tytuł. Usiądź, proszę, Wasza Miłość. - Jeyne. Usiadła przy kominku i nerwowo wygładziła spódnicę. - Jak sobie życzysz. W czym mogę ci pomóc, Jeyne? - Chodzi o Robba - odparła dziewczyna. - Jest taki nieszczęśliwy, taki... taki wściekły i niepocieszony. Nie wiem, co robić.

- Trudno jest pozbawić człowieka życia. - Wiem. Mówiłam mu, że powinien skorzystać z usług kata. Kiedy lord Tywin skazuje kogoś na śmierć, musi tylko wydać rozkaz. Tak jest łatwiej, nie sądzisz? - Tak - zgodziła się Catelyn - ale mój pan mąż uczył swych synów, że zabójstwo nigdy nie powinno być łatwe. - Och. - Królowa Jeyne przesunęła językiem po wargach. - Robb cały dzień nic nie jadł. Kazałam Rollamowi, żeby przyniósł mu

pyszną kolację, żeberka dzika, duszoną cebulę i ale. W ogóle jej nie tknął. Cały ranek siedział i pisał list. Powiedział, żebym mu nie przeszkadzała, ale kiedy skończył, spalił pergamin. A teraz siedzi i patrzy na mapy. Pytałam go, czego tam szuka, ale mi nie odpowiedział. Chyba mnie w ogóle nie słyszał. Nawet się nie przebrał. Cały dzień nosi mokre, zakrwawione ubranie. Chcę być dla niego dobrą żoną, naprawdę chcę, ale nie wiem, jak mu pomóc. Pocieszyć go, poprawić mu humor. Nie potrafię odgadnąć, czego mu trzeba. Proszę cię, pani, jesteś jego matką, powiedz mi, co mam zrobić.

Powiedz mi, co mam zrobić. Catelyn mogłaby prosić o to samo, gdyby jej ojciec był w stanie jej odpowiedzieć. Lord Hoster stał już jednak na progu śmierci, a jej Ned nie żył. Bran i Rickon też nie żyją, a matka i Brandon zmarli przed wielu laty. Został jej tylko Robb. Robb i słabnąca nadzieja na odzyskanie córek. - Czasami najlepiej jest nic nie robić zaczęła powoli. - Kiedy przybyłam do Winterfell, było mi przykro za każdym razem, gdy Ned szedł do bożego gaju siedzieć pod drzewem sercem. Wiedziałam, że to drzewo kryje w sobie cząstkę jego duszy, jakiś jej fragment, do którego nigdy nie dotrę. Wkrótce

jednak zrozumiałam, że bez tego fragmentu nie byłby Nedem. Jeyne, dziecko, poślubiłaś północ, tak samo jak ja... a na północy czasem nadchodzą zimy. - Spróbowała się uśmiechnąć. Bądź cierpliwa. Bądź wyrozumiała. On cię kocha i potrzebuje. Wkrótce do ciebie wróci. Może jeszcze dziś w nocy. Czekaj na niego. To wszystko, co mogę ci radzić. Młoda królowa słuchała jej jak urzeczona - Tak zrobię - zapowiedziała, gdy Catelyn skończyła. - Będę na niego czekała. - Wstała z krzesła. - Muszę już wracać. Może mnie szukał. Sprawdzę

to. Ale jeśli nadal siedzi nad mapami, będę cierpliwa. - Świetnie - pochwaliła ją Catelyn, gdy jednak dziewczyna była już przy drzwiach, przyszło jej do głowy coś innego. - Jeyne - zawołała ją - Robb potrzebuje od ciebie jeszcze jednego, choć może na razie o tym nie wiedzieć. Król musi mieć dziedzica. Dziewczyna uśmiechnęła się na te słowa. - Matka mówi mi to samo. Przyrządza dla mnie napój z ziół, mleka i ale, który ma zwiększyć moją płodność. Piję go co rano. Powtarzam Robbowi, że na

pewno urodzę mu bliźniaki. Eddarda i Brandona. To mu się chyba spodobało. Próbujemy prawie codziennie, pani. Czasami nawet dwa razy albo więcej. Dziewczyna zarumieniła się bardzo ładnie. Obiecuję, że wkrótce zajdę w ciążę. Co noc modlę się o to do Matki Na Górze. - Bardzo dobrze. Wesprę cię własnymi modlitwami. Do starych bogów i do nowych. Po wyjściu dziewczyny Catelyn wróciła do ojca i wygładziła rzadkie białe włosy na jego czole.

- Eddarda i Brandona - westchnęła cicho. - A może z czasem również Hostera. Chciałbyś tego? Nie odpowiedział jej, nie liczyła jednak na to. Dźwięk jego oddechu mieszał się z odgłosem bębniącego o dach deszczu. Catelyn pomyślała o Jeyne. Wydawało się, że dziewczyna ma dobre serce, tak jak powiedział Robb. I dobre biodra, co może być ważniejsze. JAIME Po dwóch dniach jazdy raz jedną, raz drugą stroną królewskiego traktu dotarli

do szerokiego pasa zniszczenia, całych mil spalonych pól i sadów, gdzie pnie martwych drzew sterczały z ziemi niczym łucznicze cele. Mosty również spalono, a strumienie wezbrały po jesiennych deszczach, musieli więc jechać wzdłuż brzegów w poszukiwaniu brodów. Nocami słychać było wycie wilków, nie zauważyli jednak żadnych ludzi. W Stawie Dziewic nad zamkiem na wzgórzu wciąż powiewał czerwony łosoś lorda Mootona, lecz mury miejskie były opustoszałe, bramy rozbite, a połowa domów i sklepów spalona albo splądrowana. Nie spotkali tam nic żywego poza kilkoma

zdziczałymi psami, które pierzchły, słysząc, że się zbliżają. Staw, któremu miasteczko zawdzięczało swą nazwę, gdzie zgodnie z legendą - Florian Błazen po raz pierwszy ujrzał kąpiącą się z siostrami Jonquil pełen był gnijących trupów, a woda w nim zmieniła się w mętną, szarozieloną zupę. Jaime zaczął na ten widok śpiewać. - Sześć dziewic kąpało się w źródlanym stawie...

- Co ty wyprawiasz? - zapytała Brienne. - Śpiewam Sześć dziewic w stawie. Na pewno znasz tę piosenkę. One też były bardzo wstydliwe, podobnie jak ty. Ale pewnie trochę ładniejsze. - Cicho bądź - warknęła dziewka, spoglądając na niego z miną, która sugerowała, że chętnie zostawiłaby go w tym stawie razem z trupami. - Proszę cię, Jaime - błagał go kuzyn Cleos. - Lord Mooton poprzysiągł wierność Riverrun. Lepiej nie wyciągajmy go z zamku. A w ruinach mogą się kryć też inni wrogowie...

- Jej czy nasi? To nie to samo, kuzynku. Mam chętkę sprawdzić, czy dziewka potrafi się posługiwać tym swoim mieczem. - Jeśli się nie uciszysz, nie będę miała innego wyboru, tylko cię zakneblować, Królobójco. - Rozkuj mi ręce, a będą udawał niemowę przez całą drogę do Królewskiej Przystani. To chyba uczciwa propozycja, dziewko? - Brienne! Mam na imię Brienne!

Wrony zerwały się do lotu, przestraszone nagłym hałasem. - Chcesz się wykąpać, Brienne? Wybuchnął śmiechem. - Jesteś dziewicą, a tu jest staw. Umyję ci plecy. Często szorował plecy Cersei, gdy byli jeszcze dziećmi w Casterly Rock. Dziewka odwróciła głowę konia i oddaliła się kłusem. Jaime i ser Cleos podążyli za nią, opuszczając popioły Stawu Dziewic. Pół mili od miasteczka na świat zaczęła wracać zieleń. Ucieszyło to Jaime’a. Spalona ziemia zanadto przypominała mu Aerysa.

- Jedzie drogą na Duskendale - mruknął ser Cleos. - Bezpieczniej byłoby trzymać się wybrzeża. - Bezpieczniej, ale wolniej. Osobiście jestem za Duskendale, kuzynku. Szczerze mówiąc, znudziło mnie już twoje towarzystwo. Może i jesteś w połowie Lannisterem, ale w ogóle nie przypominasz mojej siostry. Nigdy nie potrafił znieść długiego rozstania z Cersei. Już w dzieciństwie zakradali się nawzajem do swych łóżek, by spać w objęciach. Nawet w macicy. Na długo przed tym, nim jego siostra

dojrzała, a on został mężczyzną, widywali ogiery i klacze na polu albo psy i suki w psiarniach i bawili się w to samo. Kiedyś przyłapała ich na tym przyboczna matki... nie pamiętał, co właściwie robili, przeraziło to jednak lady Joannę. Odesłała dziewczynę, przeniosła sypialnię Jaime’a na drugi koniec Casterly Rock, wystawiła strażnika przed sypialnią Cersei i zapowiedziała im, że nie wolno już więcej tego robić, bo inaczej nie będzie miała innego wyboru, jak naskarżyć panu ojcu. Nie musieli jednak się bać. Niedługo potem umarła, wydając na świat Tyriona. Jaime ledwie pamiętał, jak wyglądała.

Niewykluczone, że Stannis Baratheon i Starkowie wyrządzili mu przysługę. Rozpowszechnili opowieść o kazirodztwie po całych Siedmiu Królestwach, nie zostało więc już nic do ukrycia. Dlaczego nie miałbym otwarcie poślubić Cersei i co noc dzielić z nią łoża? Smoki zawsze żeniły się ze swoimi siostrami. Septonowie, lordowie i prostaczkowie przez stulecia przymykali oko na praktyki Targaryenów. Mogą zrobić to samo dla rodu Lannisterów. Rzecz jasna, zrujnuje to pretensje

Joffreya do korony, ale w ostatecznym rozrachunku to miecze zdobyły Żelazny Tron dla Roberta i miecze będą mogły utrzymać na nim Joffreya, bez względu na to, z czyjego nasienia się zrodził. Kiedy już odeślemy Sansę Stark matce, będziemy mogli ożenić go z Myrcellą. To pokazałoby Siedmiu Królestwom, że Lannisterowie stoją ponad ich prawami, tak samo jak bogowie i Targaryenowie. Jaime postanowił, że zwróci Sansę i młodszą dziewczynkę również, jeśli tylko uda się ją odnaleźć. Wątpliwe, by odzyskał w ten sposób utracony honor, ale myśl, że dochowa wiary, choć wszyscy spodziewają się po nim

zdrady, wypełniała go nieopisaną wesołością. Gdy mijali pole stratowanej pszenicy i niski kamienny murek, Jaime usłyszał nagle z tyłu cichy świst, jakby stado ptaków poderwało się do lotu. - Kryj się! - krzyknął, przywierając do końskiej szyi. Wierzchowiec zakwiczał i stanął dęba, gdy strzała wbiła mu się w zad. Obok przemknęły następne pociski. Jaime zauważył, że ser Cleos zwalił się z siodła. Stopa uwięzia mu w strzemieniu. Jego koń spłoszył się i pociągnął

za sobą krzyczącego głośno Freya. Głowa ser Cleosa obijała się o ziemię. Wałach Jaime’a pognał ociężale przed siebie, rżąc i parskając z bólu. Dosiadający go jeździec wyciągnął szyję, rozglądając się za Brienne. Utrzymała się w siodle. Jedna strzała sterczała jej z pleców, a druga z uda, wydawało się jednak, że dziewczyna nie czuje bólu. Wyciągnęła miecz i zatoczyła konno pełen krąg, wypatrując łuczników. - Za murem - zawołał Jaime, zawracając ślepą na jedno oko szkapę w stronę napastników. Wodze zaplątały

się w jego cholerne łańcuchy, a w powietrzu znowu gęsto było od strzał. Na nich! - krzyknął, kopiąc wałacha, by pokazać Brienne, jak to się robi. Stara chabeta wykrzesała skądś siły i nagle popędzili przez pole, wzbijając w górę obłoki plew. Jaime ledwie zdążył pomyśleć: Lepiej, żeby dziewka pognała za mną, nim się zorientują, że atakuje ich nieuzbrojony człowiek zakuty w łańcuchy. Wtem usłyszał za plecami tętent kopyt. - Wieczorny Dwór! - krzyknęła, gdy jej koń od pługa przebiegł ciężko obok niego. W

ręku trzymała swój ciężki miecz. Tarth! Tarth! Kilka ostatnich strzał przemknęło bez szkody obok nich. Potem wrogowie rzucili się do ucieczki, tak jak zawsze robili to pozbawieni wsparcia łucznicy w obliczu szarży rycerzy. Brienne ściągnęła wodze przed murem. Gdy Jaime ją doścignął, wszyscy napastnicy zniknęli już w odległym o dwadzieścia jardów lesie. - Opuściła cię ochota do walki? - Uciekali.

- To najlepszy moment, by ich zabić. Schowała miecz. - Czemu rzuciłeś się do szarży? - Łucznicy są nieustraszeni tylko wtedy, gdy chowają się za murami i strzelają z daleka do rycerzy. Kiedy ci ich atakują, uciekają. Wiedzą, co się stanie, jeśli ich dopadną. Swoją drogą, masz strzałę w plecach. I drugą w nodze. Musisz mi pozwolić opatrzyć swoje rany. - Ty masz to zrobić? - A któż by inny? Kiedy ostatnio widziałem kuzyna Cleosa, służył

swojemu rumakowi jako pług. Przypuszczam jednak, że powinniśmy go odnaleźć. W końcu jest czymś w rodzaju Lannistera. Kiedy znaleźli Cleosa, wciąż był zaplątany w strzemię. Jedna strzała sterczała mu z prawego ramienia, a druga z piersi, to jednak ziemia go zabiła. Czubek jego głowy był miękki w dotyku i pokryty krwią. Jaime czuł kawałki zdruzgotanej kości, które poruszały się pod skórą przy dotyku. Brienne uklękła i powstrzymała jego dłoń. - Jest jeszcze ciepły.

- Niedługo ostygnie. Chcę dostać jego konia i ubranie. Dość już mam łachmanów i pcheł. - Był twoim kuzynem - zaprotestowała wstrząśnięta dziewka. - Był - zgodził się Jaime. - Nie obawiaj się, mam pod dostatkiem kuzynów. Muszę też zabrać jego miecz. Będziesz potrzebowała kogoś, kto zmieni cię na warcie. - Możesz stać na straży bez broni. Wstała. - Przykuty do drzewa? Może i mógłbym. A może mógłbym się dogadać z

następną grupą bandytów i pozwolić im poderżnąć ci tę grubą szyję, dziewko. - Nie dam ci broni. A na imię mam... - ...Brienne. Wiem. Przysięgnę, że nie zrobię ci krzywdy. Może to ukoi twoje dziewczyńskie obawy. - Twoje przysięgi nie mają wartości. Aerysowi też przysięgałeś. - O ile mi wiadomo, nie upiekłaś nikogo w zbroi. Poza tym oboje chcemy, bym dotarł cały i zdrowy do Królewskiej Przystani. Mam rację?

Przykucnął obok Cleosa i zaczął mu zdejmować pas do miecza. - Odsuń się od niego. Natychmiast. Jaime miał już tego dość. Dość jej podejrzeń i obelg, jej krzywych zębów, szerokiej, piegowatej gęby i rzadkich, zwisających w strąkach włosów. Ignorując jej protesty, złapał za rękojeść miecza, przytrzymał trupa stopą i pociągnął. Gdy oręż wysuwał się z pochwy, Jaime obracał się już wokół osi, by zatoczyć nim szeroki, śmiercionośny łuk. Stal uderzyła o stal z głośnym, przenikającym aż do kości szczękiem. Brienne w jakiś sposób zdążyła wydobyć broń na czas. Jaime

wybuchnął śmiechem. - Bardzo dobrze, dziewko. - Oddaj miecz, Królobójco. - Och, oddam ci go. Zerwał się na nogi i runął do ataku. Oręż ożył w jego dłoniach. Brienne odskoczyła do tyłu, parując jego cios, lecz podążył za nią. Gdy odbijała jedno uderzenie, natychmiast wyprowadzał następne. Miecze całowały się, oddalały od siebie i znowu całowały. Krew Jaime’a śpiewała. Do tego właśnie został stworzony. Nigdy nie czuł się tak żywy jak wtedy, gdy

walczył, gdy każdy cios mógł oznaczać śmierć. Mam skute ręce i dziewka może nawet przez pewien czas stawiać mi opór. Łańcuchy zmuszały go do trzymania miecza w obu dłoniach, choć rzecz jasna oręż ser Cleosa znacznie ustępował ciężarem i zasięgiem prawdziwemu dwuręcznemu mieczowi. Co to jednak miało za znaczenie? Broń jego kuzyna była wystarczająco długa, by położyć kres życiu całej tej Brienne z Tarthu. Od góry, z dołu, z wyrzutem rąk znad głowy, zasypywał ją deszczem stali. Z lewej, z prawej, na odlew, uderzał tak mocno, że skry tryskały ze spotykających się mieczy, z dołu, z

boku, znad głowy, ani na chwilę nie przestawał atakować, podchodził do niej i przesuwał się w bok, uderzał i podchodził, podchodził i uderzał, ciął i rąbał, coraz szybciej, szybciej i szybciej... ...aż wreszcie cofnął się zdyszany o krok i pozwolił, by sztych jego miecza opadł ku ziemi, dając jej chwilę wytchnienia. - Nieźle - przyznał. - Jak na dziewkę. Zaczerpnęła głęboko powietrza w płuca, lecz nie spuszczała z niego wzroku.

- Nie chcę ci zrobić krzywdy, Królobójco. - Nie mów, że potrafisz. Zamachnął się mieczem nad głową i ponownie rzucił do ataku, grzechocząc łańcuchami. Jaime nie wiedział, jak długo trwała walka. Może minuty, a może godziny. Gdy miecze się budziły, czas spał. Zmusił ją do odwrotu od trupa kuzyna, ścigał ją po drodze, zagonił między drzewa. W pewnej chwili potknęła się na korzeniu, którego nie zauważyła. Myślał, że już po niej, lecz

zamiast się przewrócić, opadła na jedno kolano, ani na moment nie wypadając z rytmu. Uniosła błyskawicznie miecz, by sparować cios, który rozprułby ją od ramienia aż po pachwinę, a potem to ona zaczęła uderzać, raz za razem, aż wreszcie udało się jej podnieść. Taniec trwał. Jaime osaczył ją pod dębem, zaklął szpetnie, gdy wymknęła się w bok, podążył za nią przez płytki strumyk pełen opadłych z drzew liści. Stal szczękała, śpiewała, dźwięczała, iskrzyła i zgrzytała. Kobieta zaczęła przy każdym uderzeniu chrząkać niczym maciora, lecz mimo to wciąż nie mógł jej dosięgnąć. Tak jakby otaczała ją żelazna klatka, która powstrzymywała

wszystkie ciosy. - Całkiem nieźle - przyznał, zatrzymując się na chwilę, by zaczerpnąć tchu. Zaczął ją zachodzić od prawej. - Jak na dziewkę? - Powiedzmy, jak na giermka. Zielonego. - Parsknął ochrypłym, zdyszanym śmiechem. - No, chodź, no, chodź, słodziutka, muzyka jeszcze gra. Czy mogę cię prosić o ten taniec, pani? Chrząknęła głośno i runęła do ataku, wymachując mieczem. Teraz to Jaime

musiał się osłaniać przed ciosami oręża. Po jednym z nich miecz otarł się o jego czoło i krew zalała mu prawe oko. Niech Inni ją porwą i Riverrun razem z nią! Jego umiejętności zgniły i zardzewiały w tym cholernym lochu, a łańcuchy też mu zbytnio nie pomagały. Jedno oko miał bezużyteczne, ramiona bolały go od nieustannych wstrząsów, a nadgarstki od ciężaru łańcuchów, kajdan i miecza. Z każdym uderzeniem jego oręż wydawał się cięższy. Jaime wiedział, że nie macha nim już tak szybko jak przedtem ani nie unosi go tak wysoko. Jest silniejsza ode mnie.

Ta świadomość przeszyła go dreszczem. Rzecz jasna, Robert też miał więcej siły niż on. Biały Byk Gerald Hightower również, w swych najlepszych dniach, podobnie jak ser Arthur Dayne. Spośród żywych siłą przerastał go Greatjon Umber, zapewne Silny Dzik z Crakehall, z pewnością obaj Clegane’owie. Siła Góry była czymś nieludzkim. To nie miało znaczenia. Dzięki szybkości i zręczności Jaime był w stanie pokonać każdego z nich. To jednak była kobieta. Wielka krowa, lecz mimo to... to jej powinno brakować sił. Ale to ona zepchnęła go z powrotem do strumienia.

- Poddaj się! - krzyczała. - Rzuć miecz! Stopa Jaime’a omsknęła się na śliskim kamieniu. Poczuł, że pada, zdołał jednak zamienić upadek w desperacki wypad. Sztych jego miecza otarł się o jej zasłonę i wbił w górną część uda. Zakwitł czerwony kwiat. Jaime miał tylko chwilę na to, by nacieszyć się widokiem jej krwi, nim grzmotnął kolanem o skałę. Ból go oślepił. Brienne runęła na niego, nogą odtrącając miecz na bok. - PODDAJ SIĘ! Uderzył barkiem w jej nogi, przewracając ją na siebie.

Przetoczyli się, kopiąc się nawzajem i okładając pięściami, aż wreszcie usiadła na nim okrakiem. Zdołał wyszarpnąć jej sztylet zza pasa, lecz nim zdążył zatopić go w jej brzuchu, złapała go za nadgarstek i uderzyła jego rękami o kamień tak mocno, że wydawało mu się, iż wyrwała mu kończynę ze stawu. Drugą dłonią naciskała jego twarz. - Poddaj się! - Zanurzyła mu głowę pod wodę i przytrzymała ją tam. - Poddaj się! Splunął jej wodą w twarz. Uderzenie, plusk i ponownie znalazł się pod wodą, wierzgając bezsilnie nogami i usiłując

zaczerpnąć oddechu. I znowu go wyciągnęła. - Poddaj się albo cię utopię! - I złamiesz przysięgę? - warknął. - Tak jak ja? Puściła go i wpadł z pluskiem do wody. Las wypełnił się ochrypłym śmiechem. Brienne dźwignęła się ciężko. Poniżej pasa pokrywały ją błoto i krew, ubranie miała potargane, a twarz czerwoną. Wygląda tak, jakby przyłapali nas na pierdoleniu, nie na walce. Jaime poczołgał się po dnie na płyciznę

i otarł skutymi dłońmi krew z oka. Po obu stronach strumyka stali uzbrojeni mężczyźni. Nic dziwnego, robiliśmy tyle hałasu, że moglibyśmy obudzić smoka. - Cóż za szczęśliwe spotkanie, przyjaciele - zawołał do nich miłym głosem. Przepraszam, jeśli zakłóciłem wam spokój. Właśnie karciłem żonę. - Coś mi się zdaje, że to ona karciła ciebie. Mężczyzna, który wypowiedział te słowa, był gruby i silnie zbudowany, a

nosal jego żelaznego półhełmu nie do końca ukrywał brak nosa. Jaime zdał sobie nagle sprawę, że to nie są bandyci, którzy zabili ser Cleosa. Otaczały ich szumowiny z całego świata: smagli Dornijczycy, jasnowłosi Lyseńczycy, Dothrakowie z dzwoneczkami w warkoczach, kudłaci Ibbeńczycy i czarni jak węgiel ludzie z Wysp Letnich w płaszczach z piór. Znał ich. Dzielni Kompanioni. - Mam sto jeleni... - zdołała wykrztusić Brienne. - Weźmiemy to sobie na początek, pani - odparł podobny do trupa mężczyzna w

wystrzępionym skórzanym płaszczu. - A potem weźmiemy sobie twoją pizdę - dodał beznosy. - Nie może być tak paskudna jak inne części twojego ciała. - Odwróć ją na brzuch i zgwałć w dupę, Rorge - poradził dornijski włócznik, który owinął sobie wokół hełmu czerwony jedwabny pas materiału. - W ten sposób nie będziesz musiał na nią patrzeć. - Mam ją pozbawić przyjemności patrzenia na mnie? - oburzył się beznosy. Pozostali ryknęli śmiechem. Choć dziewka była brzydka i uparta,

zasługiwała na lepszy los niż zgwałcenie przez taką bandę. - Kto jest tu dowódcą? - zapytał głośno Jaime. - Ten zaszczyt przypada mnie, ser Jaime. - Oczy trupa otaczały czerwone obwódki, a jego włosy były rzadkie i suche. Przez bladą skórę twarzy i dłoni dało się dostrzec ciemnoniebieskie żyłki. - Urswyck jestem. Zwany Urswyckiem Wiernym. - Wiesz, z kim rozmawiasz? Najemnik pochylił głowę.

- Żeby oszukać Dzielnych Kompanionów, potrzeba czegoś więcej niż broda i ogolona głowa. Chciałeś powiedzieć Krwawych Komediantów. Jaime nie darzył ich sympatią większą niż Gregora Clegane’a czy Amory’ego Lorcha. Jego ojciec zwał ich wszystkich psami i tak jak psom kazał im nękać wybraną przez siebie zwierzynę i napełniać jej serca strachem. - Jeśli mnie znasz, Urswyck, wiesz, że nie minie cię nagroda. Lannister zawsze płaci swe długi. A jeśli chodzi o dziewkę, jest szlachetnie urodzona i można za nią wziąć niezły okup.

Najemnik uniósł głowę. - Naprawdę? To bardzo szczęśliwie się składa. W uśmiechu Urswycka pojawił się wyraz chytrości, który zaniepokoił Jaime’a. - Słyszałeś mnie. Gdzie jest kozioł? - Parę godzin drogi stąd. Z pewnością ucieszy się na twój widok, ale nie radzę zwać go kozłem prosto w oczy. Lord Vargo jest niesłychanie drażliwy na punkcie swej godności. A odkąd to ten śliniący się dzikus ma

godność? - Będę o tym pamiętał, kiedy go zobaczę. A czego właściwie jest lordem? - Harrenhal. Obiecano mu ten zamek. Harrenhal? Czyżby mój ojciec postradał zmysły? - Chcę się uwolnić od tych łańcuchów. Chichot Urswycka brzmiał sucho jak zgniatany papier. Coś tu jest bardzo nie w porządku. Jaime niczym nie zdradzał niepokoju. Uśmiechnął

się tylko. - Czy powiedziałem coś zabawnego? Beznosy wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Nie widziałem nic śmieszniejszego od czasu, gdy Kąsacz odgryzł cycki tej sepcie. - Ty i twój ojciec przegraliście zbyt wiele bitew - wyjaśnił Dornijczyk. Musieliśmy zamienić lwie skóry na wilcze futra. Urswyck rozpostarł dłonie. - Timeon chciał powiedzieć, że Dzielni

Kompanioni nie służą już rodowi Lannisterów. Przeszliśmy na służbę u Roose’a Boltona i króla północy. Jaime obdarzył go zimnym, pełnym wzgardy uśmiechem. - A ludzie mówią, że to ja mam gówno zamiast honoru. Urswyckowi nie przypadła do gustu ta uwaga. Na jego znak dwaj Komedianci złapali Jaime’a za ramiona i Rorge zdzielił go zakutą w stal pięścią w żołądek. Jeniec zgiął się wpół, stękając głośno z bólu.

- Stójcie, nie może mu się stać krzywda! - zawołała dziewka. - Wysłała nas lady Catelyn. To wymiana jeńców. Jest pod moją opieką... Rorge uderzył go po raz drugi, wybijając mu powietrze z płuc. Brienne skoczyła po miecz, który leżał w strumieniu, lecz Komedianci schwytali ją, nim zdążyła go złapać. Była tak silna, że dopiero czterech mężczyzn zdołało ją poskromić. Obrzęknięta, zakrwawiona twarz dziewki z pewnością wyglądała bardzo podobnie do twarzy Jaime’a. Do tego Brienne straciła dwa zęby, co w żadnej mierze nie poprawiło jej urody. Dwoje

potykających się, broczących krwią jeńców poprowadzono przez las ku koniom. Brienne utykała z powodu rany w udzie, którą zadał jej w strumieniu. Jaime’owi zrobiło się jej żal. Nie wątpił, że dzisiejszej nocy dziewczyna straci dziewictwo. Ten beznosy sukinsyn z pewnością ją zaliczy, a kilku innych również może się skusić. Dornijczyk związał ich plecami do siebie na grzbiecie konia od pługa. Pozostali Komedianci rozebrali tymczasem Cleosa Freya do naga, by podzielić się jego dobytkiem.

Rorge wygrał okrwawioną opończę, na której polach widniały dumne herby Lannisterów i Freyów. I w lwach, i w wieżach widać było dziury od strzał. - Mam nadzieję, że się cieszysz, dziewko - wyszeptał Jaime do Brienne. Kaszlnął, spluwając krwią. - Gdybyś dała mi broń, nigdy by nas nie dostali. Nie odpowiedziała. Jest uparta jak osioł - pomyślał. Ale odważna. Tego nie mógł jej odmówić. - Kiedy rozbijemy obóz na noc, zgwałcą cię, i to więcej niż raz - ostrzegł ją. Rozsądniej byłoby nie stawiać oporu. Jeśli spróbujesz z nimi walczyć, stracisz coś więcej niż parę zębów.

Poczuł, że plecy Brienne zesztywniały. - Czy tak właśnie byś postąpił, gdybyś był kobietą? Gdybym był kobietą, byłbym Cersei. - Gdybym był kobietą, zmusiłbym ich, żeby mnie zabili. Ale nią nie jestem. Kopnął konia, zmuszając go do przejścia w kłus. - Urswyck! Chodź zamienić ze mną słówko! Podobny do trupa najemnik w podartym skórzanym płaszczu ściągnął na chwilę wodze, pozwalając, by jeńcy go

dogonili. - Czego ode mnie chcesz, ser? Tylko uważaj na język, bo znowu cię skarcę. - Czy lubisz złoto? - zapytał Jaime. Urswyck skierował na niego poczerwieniałe oczy. - Przyznaję, że bywa z niego pewien pożytek. Jaime uśmiechnął się do niego znacząco. - Całe złoto Casterly Rock. Po co zostawiać je kozłowi? Czemu nie miałbyś zabrać nas do Królewskiej

Przystani i samemu zgarnąć okup? Za nią również, jeśli chcesz. Dziewczyna powiedziała mi kiedyś, że Tarth jest zwany Szafirową Wyspą. Dziewka poruszyła się niespokojnie na te słowa, nie powiedziała jednak nic. - Masz mnie za sprzedawczyka? - Oczywiście. Za kogóż by innego? Urswyck rozważał tę propozycję przez pół uderzenia serca. - Królewska Przystań leży daleko stąd, a w niej twój ojciec. Lord Tywin może mieć do nas pretensję za sprzedanie

Harrenhal lordowi Boltonowi. Jest bystrzejszy, niżby się zdawało. Przed chwilą Jaime wyobraził sobie, jak pięknie będzie to wyglądało, gdy powiesi tego nędznika, wypchawszy mu najpierw kieszenie złotem. - Dogadam się z ojcem. Załatwię ci królewskie ułaskawienie, obejmujące wszystkie zbrodnie, jakie popełniłeś. A nawet tytuł rycerski. - Ser Urswyck - mruknął najemnik, ciesząc się tym dźwiękiem. - Moja kochana żona byłaby bardzo dumna, gdyby to usłyszała. Gdybym tylko jej nie zabił. - Westchnął. - A co z dzielnym

lordem Vargo? - Czy mam ci zaśpiewać linijkę Deszczów Castamere? Kozioł przestanie być taki dzielny, kiedy dopadnie go mój ojciec. - A jak to zrobi? Czy ma takie długie ręce, że może sięgnąć za mury Harrenhal i wyrwać nas stamtąd? - Jeśli to będzie konieczne. Monstrualne zamczysko króla Harrena raz już zdobyto i w razie potrzeby można je będzie zdobyć po raz drugi. Czy jesteś aż takim głupcem, że wierzysz, iż kozioł może pokonać lwa?

Urswyck pochylił się w siodle i spoliczkował go leniwie. Jego niedbała bezczelność bolała bardziej niż sam cios. Nie boi się mnie - zrozumiał Jaime. Przeszył go dreszcz. - Słyszałem już wystarczająco dużo, Królobójco. Musiałbym być doprawdy wielkim głupcem, by wierzyć w obietnice takiego wiarołomcy jak ty. Kopnął konia i pogalopował naprzód. Aerys - pomyślał ze złością Jaime. Wszystko zawsze wraca do Aerysa. Kołysał się w rytm ruchów konia, żałując, że nie ma miecza. Jeszcze lepsze byłyby dwa miecze. Jeden dla

dziewki i jeden dla mnie. Zginęlibyśmy, ale zabralibyśmy ze sobą do piekła połowę tych nędzników. - Dlaczego powiedziałeś mu, że Tarth to Szafirowa Wyspa? - wyszeptała Brienne, gdy Urswyck oddalił się poza zasięg słuchu. - Teraz pomyśli, że mój ojciec ma mnóstwo klejnotów. - Lepiej módl się o to, by w to uwierzył. - Czy każde słowo, które wychodzi z twoich ust, musi być kłamstwem, Królobójco? Tarth jest zwany Szafirową Wyspą z powodu swych błękitnych wód.

- Krzycz trochę głośniej, dziewko. Urswyck cię chyba nie usłyszał. Im prędzej się dowiedzą, jak niewielki okup można za ciebie dostać, tym wcześniej zacznie się gwałt. Wyrucha cię każdy mężczyzna w tej bandzie, ale co ci to w końcu przeszkadza? Zamknij oczy, rozłóż nogi i wyobrażaj sobie, że wszyscy są lordem Renlym. Na szczęście zamknęła na pewien czas usta. Gdy znaleźli Vargo Hoata, słońce skłaniało się już ku zachodowi. Kozioł plądrował

mały sept w towarzystwie dwunastu swych Dzielnych Kompanionów. Barwione szyby w oknach wybito, a drewniane rzeźby bogów wywleczono w światło słońca. Na piersi Matki siedział najtłustszy Dothrak, jakiego Jaime widział w życiu, który wydłubywał jej chalcedonowe oczy sztychem sztyletu. Z konaru pobliskiego rozłożystego kasztana zwisał głową na dół chudy, łysiejący septon. Trzech Dzielnych Kompanionów używało go jako celu do strzelania z łuku. Jeden z nich musiał być niezły, gdyż z obu oczu zabitego sterczały strzały.

Kiedy najemnicy zauważyli Urswycka i jego jeńców, rozległy się krzyki w pół tuzinie różnych języków. Kozioł siedział przy ognisku, jedząc nadzianego na patyk, na wpół upieczonego ptaka. Tłuszcz i krew spływały mu po palcach oraz długiej, pozlepianej brodzie. Wytarł paluchy o bluzę i wstał. - Królobójco - oznajmił - jesteś moim jeńcem. - Panie, jestem Brienne z Tarthu zawołała dziewka. - Lady Catelyn Stark rozkazała mi doprowadzić ser Jaime’a

do Królewskiej Przystani, do jego brata. Kozioł obrzucił ją pozbawionym zainteresowania spojrzeniem. - Uciscie ją - wyseplenił. - Wysłuchaj mnie - błagała Brienne, gdy Rorge przecinał więzy łączące ją z Jaime’em w imieniu króla północy, króla, któremu służycie, wysłuchaj mnie, proszę... Rorge ściągnął ją z konia i zaczął kopać. - Uważaj, żebyś nie połamał jej kości -

zawołał Urswyck. - Dziewka ma końską gębę, ale jest warta tyle szafirów, ile sama waży. Dornijczyk Timeon i obrzydliwie cuchnący Ibbeńczyk ściągnęli Jaime’a z siodła i popchnęli go brutalnie w stronę ogniska. Mógłby bez większego trudu złapać rękojeść jednego z ich mieczy, wrogów było jednak zbyt wielu, a jego nadal skuwały kajdany. Zapewne zdołałby powalić jednego albo dwóch, ale potem by zginął. Nie czuł się jeszcze gotowy umierać, a już z pewnością nie dla Brienne z Tarthu. - To scęsny dzień - mówił Vargo Hoat. Z jego szyi zwisał łańcuch z monet

najróżniejszego kształtu, bitych i odlewanych. Widniały na nich podobizny królów, czarodziejów, bogów, demonów i najrozmaitszych baśniowych bestii. Monety z każdego kraju, w którym walczył - przypomniał sobie Jaime. Kluczem do tego człowieka była chciwość. Jeśli zdradził raz, może zdradzić po raz drugi. - Lordzie Vargo, postąpiłeś głupio, porzucając służbę u mojego ojca, lecz nie jest jeszcze za późno, by to naprawić. Wiesz, że dobrze ci za mnie zapłaci.

- Och, tak - odparł Vargo Hoat. Otsymam od niego połowę złota Casterly Rock. Najpierw jednak musę mu wysłać wiadomość. Powiedział coś w swym syczącym, kozim języku. Urswyck walnął jeńca w plecy, a błazen w zielono-różowym stroju podciął pod nim nogi. Gdy Jaime padł na ziemię, jeden z łuczników złapał łączący jego nadgarstki łańcuch i wyprostował mu siłą ręce. Gruby Dothrak odłożył nóż i wyciągnął z pochwy długi zakrzywiony arakh, piekielnie ostry, podobny do

kosy miecz, który uwielbiali władcy koni. Chcą mnie przestraszyć. Błazen z chichotem skoczył na jego plecy, a Dothrak ruszył niespiesznie w jego stronę. Kozioł chce, żebym zlał się w portki i błagał go o zmiłowanie. Nie sprawię mu tej satysfakcji. Był Lannisterem z Casterly Rock, lordem dowódcą Gwardii Królewskiej i żaden najemnik nie zmusi go do krzyku. Blask słońca odbijał się w ostrzu arakha, który uderzył tak szybko, że niemal nie sposób było tego dostrzec. I

Jaime krzyknął. ARYA Mała, kwadratowa warownia była w połowie ruiną, podobnie jak wysoki, siwy rycerz, który w niej mieszkał. Był taki stary, że nie rozumiał ich pytań. Bez względu na to, co do niego mówili, uśmiechał się tylko i mamrotał: - Obroniłem most przed ser Maynardem. Miał rude włosy i czarny charakter, ale nie zdołał mnie pokonać. Sześć ran mi zadał, nim go zabiłem. Sześć! Maester, który się nim opiekował, był

na szczęście młody. Gdy stary rycerz zasnął już w swym fotelu, odprowadził wszystkich na bok. - Obawiam się, że szukacie ducha powiedział. - Przyleciał do nas ptak. Dawno temu, będzie pół roku. Lannisterowie złapali lorda Berica w pobliżu Oka Bogów. Powiesili go. - To prawda, powiesili, ale Thoros odciął go, zanim umarł. - Złamany nos Cytryna nie był już taki czerwony i opuchnięty, zrastał się jednak krzywo, co nadawało jego twarzy koślawy wygląd. - Jego lordowską mość trudno jest zabić.

- I chyba też trudno znaleźć - zauważył maester. - Pytaliście Panią Liści? - Zapytamy ją - zapewnił Zielonobrody. Następnego ranka, gdy przejeżdżali przez położony za twierdzą kamienny mostek, Gendry zainteresował się, czy to o ten most walczył staruszek. Nikt nie znał odpowiedzi na to pytanie. - Pewnie tak - stwierdził Jack Szczęściarz. - Nie widzę tu żadnego innego mostu. - Gdyby ułożono o tym pieśń, wiedzielibyśmy na pewno - stwierdził Tom Siedem Strun. - Jedna dobra pieśń

i wszyscy by wiedzieli, kim był ser Maynard i dlaczego tak bardzo chciał przejść przez ten most. Biedny, stary Lychester mógłby być sławny jak Smoczy Rycerz, gdyby tylko miał tyle rozsądku, by trzymać minstrela. - Synowie lorda Lychestera zginęli podczas buntu Roberta - mruknął Cytryn. Niektórzy walczyli po jednej stronie, a inni po drugiej. Od tej pory ma źle w głowie. Żadna cholerna pieśń nic na to nie pomoże. - Kim jest ta Pani Liści, o której mówił maester? - zapytała Arya Anguya.

Łucznik uśmiechnął się. - Zobaczysz. Po trzech dniach, gdy jechali przez żółty las, Jack Szczęściarz wyjął róg i zagrał na nim jeden sygnał, inny niż poprzednio. Ledwie dźwięk zdążył wybrzmieć, z konarów drzew zrzucono sznurowe drabinki. - Spętajcie konie i włazimy na górę polecił Tom, na wpół śpiewając te słowa. Czekała tam na nich ukryta wśród gałęzi wioska - labirynt sznurowych mostów i omszałych chatek schowanych za czerwono-złotymi ścianami. Zaprowadzono ich do Pani

Liści, chudej jak patyk białowłosej kobiety, która miała na sobie wełniany strój. - Nie możemy już tu zostać długo powiedziała im. - Nadeszła jesień. Dziewięć dni temu hayfordzkim traktem przemknął tuzin wilków. Polowali na kogoś. Gdyby spojrzeli w górę, mogliby nas zauważyć. - Nie widziałaś lorda Berica? - zapytał Tom Siedem Strun. - On nie żyje - oznajmiła kobieta zrozpaczonym głosem. - Góra wbił mu sztylet w oko.

Tak nam mówił żebrzący brat, który słyszał o tym z ust naocznego świadka. - To stara opowieść i do tego fałszywa - uspokoił ją Cytryn. - Lorda błyskawicę nie tak łatwo zabić. Ser Gregor może i wybił mu oko, ale od tego się nie umiera. Zapytaj Jacka. - No, ja nie umarłem - zgodził się jednooki Jack Szczęściarz. - Mojego ojca powiesił pomocnik szeryfa służący lordowi Piperowi, mojego brata Wata wysłali na Mur, a innych braci zabili mi Lannisterowie. Oko to drobiazg.

- Przysięgasz, że on żyje? - Kobieta złapała Cytryna za ramię. - Niech cię bogowie błogosławią, Cytryn, to najlepsza wiadomość, jaką słyszeliśmy od pół roku. Niech Wojownik go broni i tego czerwonego kapłana też. Następnej nocy znaleźli schronienie w strawionym pożarem sepcie, w spopielonej wiosce o nazwie Sallydance. Z okien z barwionego szkła zostały jedynie okruchy, a postarzały septon, który ich przywitał, skarżył się, że rabusie zabrali nawet kosztowne szaty Matki, pozłacaną lampę Staruchy i srebrną koronę Ojca. - Odrąbali też piersi Dziewicy, mimo że

były tylko z drewna - mówił. - I oczy, oczy były z agatu, lazurytu i macicy perłowej. Wydłubali je nożami. Niech Matka zmiłuje się nad nimi wszystkimi. - Czyja to robota? - zapytał Cytryn Cytrynowy Płaszcz. - Komediantów? - Nie - odparł septon. - To byli ludzie z północy, dzikusy, które czczą drzewa. Mówili, że szukają Królobójcy. Arya usłyszała go i przygryzła wargę. Czuła, że spogląda na nią Gendry. Rozgniewało ją to i zawstydziło. W krypcie pod septem, pośród pajęczyn, korzeni i roztrzaskanych

beczek po winie, mieszkało dwunastu ludzi, żaden z nich jednak nie miał pojęcia, gdzie jest Beric Dondarrion. Nawet ich przywódca, który nosił poczerniałą od sadzy zbroję, a na płaszczu miał wyszytą prostą błyskawicę. Zielonobrody wybuchnął śmiechem, widząc, że Arya gapi się na tego człowieka. - Lord błyskawica jest wszędzie i nigdzie, chuda wiewiórko. - Nie jestem wiewiórką - obruszyła się. - Niedługo zostanę kobietą. Będę miała jedenaście lat.

- No to uważaj, żebym się z tobą nie ożenił! Spróbował połaskotać ją pod brodą, lecz odepchnęła jego łapę. Tej nocy Cytryn i Gendry grali w płytki z gospodarzami, a Tom Siedem Strun śpiewał głupawą piosenkę o Brzuchatym Benie i gęsi wielkiego septona. Anguy pozwolił Aryi spróbować wystrzelić ze swego łuku, lecz bez względu na to, jak mocno przygryzała wargę, nie udało się jej naciągnąć cięciwy. - Potrzebny ci lżejszy łuk, pani -

stwierdził piegowaty łucznik. - Jeśli w Riverrun mają wysuszone drewno, może ci taki zrobię. Tom usłyszał go i przerwał pieśń. - Jesteś młodym durniem, Łuczniku. Jeżeli pojedziemy do Riverrun, to tylko po okup za nią. Nie będziesz miał czasu robić łuków. Ciesz się, jeśli uda ci się ocalić własną skórę. Lord Hoster wieszał już banitów, nim jeszcze zacząłeś się golić. A ten jego syn... zawsze powtarzam, że nie można ufać człowiekowi, który nienawidzi muzyki. - To nie muzyki nienawidzi, tylko ciebie, ty głąbie - sprostował Cytryn.

- Ale bez powodu. Dziewka była chętna zrobić z niego mężczyznę. Czy to moja wina, że wypił za dużo, żeby sobie poradzić? Cytryn parsknął przez złamany nos. - Czy to ty ułożyłeś o tym piosenkę czy jakiś inny cholerny dupek zakochany w brzmieniu własnego głosu? - Zaśpiewałem ją tylko raz - poskarżył się Tom. - Kto zresztą mówi, że była o nim? Była o rybie. - O zwisającej rybie - dodał ze

śmiechem Anguy. Aryi nie obchodziło, o czym opowiadają głupie piosenki Toma. Zwróciła się w stronę Harwina. - O co chodzi z tym okupem? - Bardzo nam potrzebne konie, pani. A także zbroje. Miecze, tarcze, włócznie. Wszystko, co można kupić za pieniądze. I ziarno pod siew. Nadchodzi zima, pamiętasz? - Ujął ją pod brodę. - Nie będziesz pierwszym szlachetnie urodzonym jeńcem, za którego weźmiemy okup. I mam

nadzieję, że nie ostatnim. Było to prawdą. Arya wiedziała, że rycerzy ciągle bierze się do niewoli i zwalnia za okup, a niekiedy zdarza się to również kobietom. Co się jednak stanie, jeśli Robb nie zapłaci żądanej ceny? Nie była sławnym rycerzem, a od królów oczekiwano, że będą stawiali interesy królestwa wyżej od dobra własnych sióstr. A co powie jej pani matka? Czy będzie ją jeszcze chciała po tym wszystkim, co zrobiła? Arya przygryzła wargę w zamyśleniu. Następnego dnia dotarli na wzgórze zwane Wysokim Sercem. Było tak wyniosłe, że Aryi zdawało się, iż z jego

szczytu widzi pół świata. Wierzchołek otaczał pierścień ogromnych, jasnych pniaków, wszystko, co pozostało po kręgu potężnych ongiś czardrzew. Arya i Gendry okrążyli wzgórze, by je policzyć. Było ich trzydzieści jeden, niektóre z nich tak szerokie, że mogłyby jej służyć jako łoże. Tom Siedem Strun wyjaśnił jej, że Wysokie Serce było świętym miejscem dzieci lasu i utrzymują się tu jeszcze resztki ich magii. - Temu, kto tu śpi, nie może się stać nic złego - oznajmił minstrel. Arya pomyślała, że to z pewnością prawda. Wzgórze było bardzo wysokie, a

otaczająca je okolica zupełnie płaska. Żaden wróg nie zdołałby zbliżyć się do niego niepostrzeżenie. Tom mówił też, że miejscowi prostaczkowie unikają wzgórza, gdyż podobno straszą na nim duchy dzieci lasu, które zginęły tu, gdy andalski król zwany Erregiem Zabójcą Krewnych ściął gaj. Arya wiedziała co nieco o dzieciach lasu i o Andalach, nie bała się jednak duchów. Kiedy była małą dziewczynką, często chowała się w kryptach Winterfell, by bawić się w przybądź do mojego zamku albo w potwory i dziewice pośród

spoczywających na tronach kamiennych królów. Mimo to nocą włoski na karku stanęły jej dęba. Zasnęła, lecz wkrótce obudziła ją burza. Wiatr zerwał z niej koc i zaniósł go między krzaki. Kiedy za nim pobiegła, usłyszała głosy. Przy dogasającym ognisku siedzieli Tom, Cytryn i Zielonobrody. Rozmawiali z maleńką kobietą, o stopę niższą od Aryi i starszą od Starej Niani. Była przygarbiona i pokryta zmarszczkami, a wspierała się na czarnej, sękatej lasce. Jej białe włosy

były tak długie, że niemal sięgały ziemi. Gdy targał nimi wiatr, otaczały jej głowę delikatnym obłokiem. Skóra staruszki była jeszcze bielsza, koloru mleka, a oczy wydawały się Aryi czerwone, choć patrząc z krzaków, nie mogła być tego pewna. - Starzy bogowie budzą się i nie dają mi spać - mówiła kobieta. - Śnił mi się cień o gorejącym sercu, który zamordował złotego jelenia. Śnił mi się człowiek, który nie miał twarzy. Czekał na kołyszącym się na wietrze moście, a na jego ramieniu siedziała utopiona wrona z wodorostami zwisającymi ze skrzydeł.

Śniła mi się wzburzona rzeka i kobieta, która była rybą. Unosiła się martwa z prądem, a na policzkach miała czerwone łzy, ale kiedy otworzyła oczy, och, obudziłam się przerażona. Śniło mi się to wszystko i wiele innych rzeczy. Czy masz dla mnie dary, którymi zapłacisz za moje sny? - Sny - poskarżył się Cytryn Cytrynowy Płaszcz - co za pożytek ze snów? Kobiety-ryby i utopione wrony. Ostatniej nocy też miałem sen. Całowałem się z karczemną dziewką, którą kiedyś znałem. Czy mi za to zapłacisz, starucho?

- Dziewka nie żyje - wysyczała kobieta. - Teraz całują ją tylko robaki. Daj mi pieśń albo idźcie stąd - dodała, zwracając się do Toma Siedem Strun. Minstrel zagrał dla niej cichą i smutną piosenkę. Arya słyszała tylko urywki słów, choć wydawało jej się, że skądś zna melodię. Założę się, że Sansa wiedziałaby, co to jest. Jej siostra znała wszystkie pieśni. Umiała nawet trochę grać i śpiewała słodkim głosem. Ja potrafię tylko głośno wykrzykiwać słowa. Rankiem nigdzie nie było małej, białowłosej kobiety. Arya zapytała Toma Siedem Strun, czy na Wysokim

Sercu nadal mieszkają dzieci lasu. Minstrel zachichotał. - Widziałaś ją, co? - Czy była duchem? - A czy duchy skarżą się, że łupie je w stawach? Nie, to tylko stara karlica. Co prawda, jest bardzo dziwna i ma złe oko. Wie rzeczy, których nie powinna wiedzieć, i czasem mówi o nich tym, których wygląd jej się spodoba. - A czy twój wygląd jej się spodobał? zapytała z powątpiewaniem Arya. Minstrel wybuchnął śmiechem.

- Przynajmniej mój głos. Ale zawsze każe mi śpiewać tę samą cholerną pieśń. Nie mówię, że jest zła, ale znam inne, równie dobre. - Potrząsnął głową. - Ważne jest to, że złapaliśmy trop. Idę o zakład, że niedługo zobaczysz Thorosa i lorda błyskawicę. - Jeśli jesteście ich ludźmi, to czemu się przed wami ukrywają? Tom Siedem Strun zatoczył oczyma na te słowa, lecz Harwin udzielił jej odpowiedzi. - Nie nazwałbym tego ukrywaniem, pani, ale to prawda, że lord Beric ciągle pozostaje w ruchu i rzadko

wyjawia komukolwiek swe plany. W ten sposób nikt nie może go zdradzić. Z pewnością ma już setki zaprzysiężonych ludzi, być może tysiące, ale nie miałoby sensu, żebyśmy wszyscy włóczyli się za nim. Objedlibyśmy do cna okolicę albo wyrżnąłby nas w bitwie jakiś większy zastęp. Podzieleni na małe grupki, możemy uderzać w dziesiątkach miejsc jednocześnie i znikać, nim wróg zdąży się zorientować. A jeśli któregoś z nas złapią i wezmą na spytki, no cóż, bez względu na to, co mu zrobią, nie może im powiedzieć, gdzie znaleźć lorda Berica. - Zawahał się. - Wiesz, co to znaczy być wziętym na spytki?

Arya skinęła głową. - Nazywali to łaskotaniem. Polliver, Raff i cała reszta. Opowiedziała im o wiosce nad Okiem Boga, gdzie pojmano ją z Gendrym, i o pytaniach, które zadawał Łaskotek. „Czy w wiosce jest ukryte złoto? Srebro, klejnoty? Czy jest tu więcej żywności? Gdzie się podział lord Beric? Kto z mieszkańców wioski mu pomagał? W którą stronę się udał, odjeżdżając? Ilu ludzi ma ze sobą? Ilu rycerzy? Ilu łuczników? Ilu miało konie? Jaką mieli broń? Ilu było rannych? Jak mówiłeś,

dokąd pojechali?” Gdy tylko o tym pomyślała, znowu usłyszała krzyki i poczuła smród krwi, odchodów oraz przypalanego ciała. - Zawsze zadawał te same pytania oznajmiła z powagą banitom - ale każdego dnia łaskotał inaczej. - Żadne dziecko nie powinno tak cierpieć - stwierdził Harwin, kiedy skończyła. Dotarły do nas wieści, że Góra stracił połowę ludzi pod Kamiennym Młynem. Może ten Łaskotek spływa teraz Czerwonymi Widłami, a twarz ogryzają mu ryby. A jeśli nie, cóż, to kolejna

zbrodnia, za którą odpowiedzą. Słyszałem, jak jego lordowska mość mówił, że ta wojna zaczęła się wtedy, gdy namiestnik wysłał go, by wymierzył królewską sprawiedliwość Gregorowi Clegane’owi i tym właśnie zamierza ją zakończyć. - Poklepał Aryę po plecach, by ją uspokoić. - Lepiej wsiadaj na konia, pani. Od Żołędziowego Dworu dzieli nas cały dzień jazdy, ale za to wieczorem będziemy mieli dach nad głową i ciepłą strawę. Droga była długa, gdy jednak zapadał zmierzch, przejechali strumień w bród i dotarli do Żołędziowego Dworu z jego kamiennymi murami kurtynowymi i wielkim dębowym donżonem. Pan

warowni odjechał na wojnę wraz ze świtą swego seniora, lorda Vance’a, a bramy pod jego nieobecność zamknięto i zaryglowano. Jego pani żona była jednak starą przyjaciółką Toma Siedem Strun. Anguy mówił, że kiedyś byli kochankami. Łucznik często teraz jechał obok Aryi. Był jej bliższy wiekiem niż wszyscy pozostali oprócz Gendry’ego i opowiadał jej zabawne historyjki z Dornijskiego Pogranicza. Nie dała się jednak nabrać. Nie jest mi przyjacielem. Trzyma się blisko mnie po to, żeby mieć mnie na oku. Nie chcą, bym znowu uciekła. No cóż, Arya też potrafiła mieć oczy otwarte. Nauczył ją tego Syrio Forel.

Lady Smallwood miło przywitała banitów, choć strasznie na nich nakrzyczała za to, że zabrali na wojnę małą dziewczynkę. Gdy Cytrynowi wymknęło się, że Arya jest szlachetnie urodzona, rozgniewała się jeszcze bardziej. - Kto ubrał to biedne dziecko w łachy Boltonów? - zapytała ich. - To godło... wielu ludzi powiesi ją w pół uderzenia serca tylko za to, że nosi na piersi obdartego ze skóry człowieka. Natychmiast zaprowadziła Aryę na górę i wepchnęła do balii, by wymoczyć ją w gorącej wodzie. Służące lady Smallwood szorowały dziewczynkę tak

mocno, że wydawało się jej, iż to ją zaraz obedrą ze skóry. Wrzuciły nawet do wody jakieś paskudztwo o słodkiej, kwiatowej woni. Potem kazały jej nałożyć dziewczęce ubranie: brązowe, wełniane pończochy i cienkie, lniane giezło, a na to jasnozieloną suknię, na której gorseciku wyszyto brązową nicią żołędzie. Można je było też znaleźć na obrąbku. - Moja cioteczna babka jest septą w domu Matki w Starym Mieście wyjaśniła lady Smallwood, gdy dziewczęta zasznurowywały suknię na plecach Aryi. - Odesłałam tam córkę,

gdy tylko zaczęła się wojna. Kiedy wróci, te rzeczy na pewno będą już na nią za małe. Lubisz tańczyć, dziecko? Moja Carellen to znakomita tancerka. Umie też pięknie śpiewać. A co ty najbardziej lubisz robić? Zaszurała stopą w sitowiu. - Pracować igłą. - To bardzo uspokaja, prawda? - Nie, jeśli robić to na mój sposób. - Nie? Mnie zawsze uspokajało. Moja cioteczna babka zawsze powtarza, że bogowie każdemu z nas dali jakieś dary

i talenty i powinniśmy robić z nich użytek. Każda czynność może być modlitwą, jeśli wykonujemy ją tak dobrze, jak tylko potrafimy. Czyż to nie piękna myśl? Pamiętaj o tym, kiedy następnym razem złapiesz za igłę. Czy pracujesz z nią codziennie? - Kiedyś pracowałam, ale zgubiłam Igłę. Nowa nie jest już taka dobra. - W takich czasach jak obecne wszyscy musimy się zadowalać tym, co mamy. Lady Smallwood przyjrzała się uważnie gorsecikowi sukni. - Wreszcie wyglądasz tak, jak powinna wyglądać młoda dama.

Nie jestem damą - chciała jej powiedzieć Arya. Jestem wilczycą. - Nie wiem, kim jesteś, dziecko mówiła kobieta. - Może to i lepiej, bo obawiam się, że jesteś kimś ważnym. Wygładziła jej kołnierz. - W takich czasach jak obecne lepiej jest być kimś pozbawionym znaczenia. Gdybyś tylko mogła zostać ze mną. To jednak nie byłoby bezpieczne. Mam mury, ale brakuje mi ludzi, by je obsadzić. Westchnęła. Gdy Aryę wreszcie umyto, wyczesano i ubrano, w komnacie podawano już kolację.

Gendry spojrzał na dziewczynkę tylko raz i parsknął śmiechem tak gwałtownym, że aż wino trysnęło mu nosem. Harwin musiał zdzielić go w ucho, żeby się uspokoił. Posiłek był prosty, ale sycący: baranina z grzybami, ciemny chleb, pudding z grochu i pieczone jabłka z żółtym serem. Gdy już wszystko zjedzono i odesłano służbę, Zielonobrody zniżył głos, by zapytać panią, czy ma jakieś wieści o lordzie błyskawicy. - Wieści? - Uśmiechnęła się. - Byli tu przed niespełna dwoma tygodniami. A razem z nimi tuzin innych ludzi, którzy pędzili stado owiec. Ledwie mogłam uwierzyć własnym oczom.

Thoros podarował mi trzy na znak wdzięczności. Jedną właśnie dziś zjedliście. - Thoros zaganiał owce? Anguy ryknął głośnym śmiechem. - Przyznaję, że wyglądało to dziwnie, ale zapewniał, że jako kapłan umie się opiekować owieczkami. - A zwłaszcza je strzyc - skwitował z chichotem Cytryn Cytrynowy Płaszcz. - Ktoś mógłby o tym ułożyć wspaniałą pieśń.

Tom szarpnął strunę swej harfy. Lady Smallwood przeszyła go złowrogim spojrzeniem. - Lepiej, żeby nie był to ktoś, kto rymuje „Beric” z „kleryk”. Ani ktoś, kto śpiewał „Och, połóż się, słodka dzieweczko, na trawie” połowie dojarek z okręgu i zostawił dwie z nich z wielkimi brzuchami. - To było „Daj mi wypić twą urodę” bronił się Tom. - Dojarki zawsze chętnie słuchają tej piosenki. Pewna szlachetnie urodzona dama też, o ile

dobrze sobie przypominam. Śpiewam po to, by sprawić przyjemność słuchaczom. Rozdęła nozdrza. - W dorzeczu pełno jest dziewcząt, którym sprawiłeś przyjemność, i wszystkie muszą pić herbatkę z ruty. Można by pomyśleć, że mężczyzna w twoim wieku potrafi się spuszczać na brzuch. Niedługo zaczną cię zwać Tomem Siedmiu Synów. - Tak się składa, że tę liczbę przekroczyłem już przed wielu laty skontrował Tom. - I są to wszystko świetne chłopaki o głosach jak słowiki.

Ta rozmowa wyraźnie nie sprawiała mu przyjemności. - Czy jego lordowska mość mówił, dokąd się wybiera, pani? - zapytał Harwin. - Lord Beric nikomu nie zdradza swych planów, ale w pobliżu Kamiennego Septu i w Trzygroszowym Lesie panuje głód. - Pociągnęła łyk wina. Powinniście się dowiedzieć, że miałam też mniej miłych gości. Do moich bram załomotała banda wyjących wilków. Myśleli, że mogę ukrywać tu Jaime’a Lannistera. Tom przestał brzdąkać.

- A więc to prawda? Królobójca jest na wolności? Lady Smallwood obrzuciła go wzgardliwym spojrzeniem. - Nie sądzę, by go szukali, gdyby siedział skuty łańcuchami w podziemiach Riverrun. - I co im powiedziałaś, pani? zainteresował się Jack Szczęściarz. - Że ser Jaime leży nagi w moim łożu, ale tak go wymęczyłam, iż nie ma siły zejść na dół. Jeden z nich miał czelność nazwać mnie kłamczuchą, więc posłaliśmy im na pożegnanie kilka

bełtów. Mam wrażenie, że pojechali w stronę Blackbottom Bend. Arya poruszyła się nerwowo na krześle. - A co to byli za ludzie z północy? Lady Smallwood sprawiała wrażenie zdziwionej tym, że dziewczynka się odezwała. - Nie podali mi swych imion, dziecko, ale byli odziani na czarno, a na piersi wszyscy mieli wyszyte białe słońce. Białe słońce na czarnym tle było herbem lorda Karstarka. To byli ludzie Robba -

pomyślała Arya. Zastanawiała się, czy są jeszcze blisko. Jeśli wymknie się banitom i odszuka tych ludzi, może zabiorą ją do Riverrun... - A czy mówili, jak Lannisterowi udało się uciec? - zapytał Cytryn. - Mówili - potwierdziła lady Smallwood. - Ale nie uwierzyłam w ani jedno słowo. Twierdzili, że uwolniła go lady Catelyn. To zdumiało Toma tak bardzo, że aż zerwał strunę.

- Nie gadaj - obruszył się. - To szaleństwo. To nieprawda - pomyślała Arya. To nie może być prawda. - Też tak pomyślałam - zgodziła się lady Smallwood. I wtedy Harwin przypomniał sobie o Aryi. - Takie rozmowy nie są dla twoich uszu, pani. - Nie, chcę to usłyszeć. Banici byli jednak nieustępliwi.

- Czmychaj stąd, mała wiewiórko zawołał Zielonobrody. - Idź się pobawić na podwórku, jak grzeczna, młoda dama. Musimy porozmawiać. Arya wyszła rozgniewana z komnaty. Trzasnęłaby drzwiami, gdyby nie były takie ciężkie. Nad Żołędziowym Dworem zapadła już ciemność. Na murach płonęło kilka pochodni i na tym koniec. Bramy zameczku były zamknięte i zaryglowane. Obiecała Harwinowi, że nie będzie już próbowała ucieczki, to jednak było przed tym, nim zaczęli powtarzać kłamstwa o jej matce. - Arya? - Gendry wyszedł za nią. - Lady Smallwood powiedziała, że mają tu

kuźnię. Chcesz ją obejrzeć? - Jak sobie życzysz. Nie miała nic innego do roboty. - Czy to jest ten sam Thoros, który mieszkał w zamku w Królewskiej Przystani? zapytał Gendry, gdy przechodzili obok psiarni. - Czerwony kapłan, grubas z ogoloną głową? - Tak mi się zdaje. Arya nie przypominała sobie, by

kiedykolwiek rozmawiała z Thorosem w Królewskiej Przystani, znała go jednak. Czerwony kapłan i Jalabhar Xho byli najbarwniejszymi postaciami na dworze Roberta, a Thoros był do tego bliskim przyjacielem króla. - Na pewno mnie nie pamięta, ale często przychodził do naszej kuźni. Kuźni Smallwoodów nie używano już od dłuższego czasu, ale kowal rozwiesił swe narzędzia równo na ścianie. Gendry zapalił świecę, postawił ją na kowadle i ujął w rękę parę szczypiec. Mój mistrz zawsze łajał go za te płonące miecze. Mówił, że nie powinno się tak traktować dobrej stali. Ale ten Thoros nigdy nie potrzebował dobrej

stali. Maczał jakiś tani miecz w dzikim ogniu i podpalał. Mój mistrz mówił, że to tylko alchemiczna sztuczka, ale konie się tego bały i niektórzy co bardziej zieloni rycerze również. Wykrzywiła twarz, próbując sobie przypomnieć, czy jej ojciec kiedykolwiek wspominał o Thorosie. - Nie najlepszy z niego kapłan, prawda? - Nie najlepszy - przyznał Gendry. Mistrz Mott opowiadał, że Thoros potrafił przepić nawet króla Roberta. Twierdził, że dobrali się jak w korcu

maku. Dwóch żarłoków i ochlapusów. - Nie powinieneś nazywać króla ochlapusem. Być może król Robert rzeczywiście pił za dużo, ale był przyjacielem jej ojca. - Mówiłem o Thorosie. - Sięgnął ku niej szczypcami, jakby chciał ją uszczypnąć w twarz, lecz Arya odtrąciła je na bok. - Uwielbiał uczty i turnieje. Dlatego król Robert tak bardzo go lubił. I ten Thoros był odważny. Gdy uczyniono wyłom w murach Pyke, on pierwszy wpadł do środka. Walczył jednym z tych płonących mieczy i za każdym uderzeniem podpalał

żelaznych ludzi. - Chciałabym mieć płonący miecz. Aryi przychodziło do głowy mnóstwo ludzi, których chętnie by podpaliła. - Mówiłem ci, że to tylko sztuczka. Dziki ogień niszczy stal. Mój mistrz po każdym turnieju sprzedawał Thorosowi nowy miecz i za każdym razem strasznie się targowali o cenę. Gendry zawiesił szczypce na miejscu i wziął w rękę ciężki młot. - Mistrz Mott powiedział, że czas już, bym zrobił pierwszy miecz. Dał mi słodki kawałek stali, a ja wiedziałem, jak chcę go

ukształtować. Ale potem zjawił się Yoren i wziął mnie do Nocnej Straży. - Jeśli zechcesz, będziesz mógł robić miecze dla Robba, kiedy dotrzemy do Riverrun zapewniła Arya. - Riverrun. - Odłożył młot i przyjrzał się jej. - Wyglądasz teraz inaczej. Jak porządna dziewczynka. - Chyba raczej jak dąb. Tyle na mnie tych głupich żołędzi. - Ale ładny. Ładny dąb. - Podszedł bliżej i powąchał ją. - To dziwne, ale

nawet pachniesz ładnie. - Za to ty śmierdzisz. Pchnęła go na kowadło i rzuciła się do ucieczki, Gendry jednak zdążył ją złapać za ramię. Podcięła go nogą, lecz pociągnął ją za sobą i potoczyli się oboje po klepisku kuźni. Był bardzo silny, ale ona była szybsza. Za każdym razem, gdy próbował ją przytrzymać, wyrywała się i wymierzała mu kuksańca. Śmiał się tylko z jej ciosów, co doprowadzało ją do szału. Wreszcie złapał jedną dłonią za oba jej

nadgarstki, a drugą zaczął łaskotać. Kopnęła go kolanem między nogi i znowu się wyrwała. Oboje byli usmarowani ziemią, a jeden rękaw tej głupiej żołędziowej sukni się urwał. - Teraz już nie wyglądam tak ładnie krzyknęła. Kiedy wrócili do komnaty, Tom śpiewał pieśń. Piernaty wielkie mam i miękkie i na nich cię ułożę, Odzieję w żółty jedwab cię, koronę ci nałożę.

Ty będziesz moją ukochaną, ja będę twoim mężem. Dam ci bezpieczny, ciepły dom i obronię cię swym orężem. Harwin spojrzał na nich tylko raz i wybuchnął śmiechem, a Anguy rozciągnął swą głupią, piegowatą gębę w uśmiechu. - Czy to aby na pewno szlachetnie urodzona dama? - zapytał. Cytryn Cytrynowy Płaszcz zdzielił jednak Gendry’ego w głowę.

- Jak chcesz się bić, to bij się ze mną! To tylko dziewczynka, i to o połowę młodsza od ciebie! Puszczaj ją, słyszysz? - To ja zaczęłam - ujęła się za nim Arya. - Gendry tylko gadał. - Zostaw chłopaka, Cytryn - wtrącił Harwin. - Jestem pewien, że to Arya zaczęła. W Winterfell było tak samo. Tom mrugnął do niej znacząco, śpiewając: Ach, jak śmiała się i uśmiechała

panna drzewna. Wymknęła mu się, mówiąc tak, piernatów mi nie trzeba. Ze złotych liści suknię wdzieję i zwiążę włosy macierzanką, I będziesz moim leśnym kochankiem, a ja twą leśną kochanką. - Nie mam sukni z liści - rzekła lady Smallwood z czułym uśmieszkiem - ale po Carellen zostało jeszcze kilka innych, które mogą się nadać. Chodź, dziecko, pójdziemy na górę i poszukamy

czegoś dla ciebie. Było jeszcze gorzej niż poprzednim razem. Lady Smallwood uparła się, że Arya musi wziąć drugą kąpiel, a do tego przyciąć i uczesać włosy. Potem nałożyła jej liliową suknię wyszywaną maleńkimi perełkami. Miała ona jednak pewną zaletę. Była tak delikatna, że z pewnością nie nadawała się do konnej jazdy. Dlatego przy śniadaniu lady Smallwood dała Aryi spodnie, pas, bluzę i brązowy kaftan z jeleniej skóry nabijany żelaznymi ćwiekami. - To były rzeczy mojego syna oznajmiła. - Umarł, kiedy miał siedem lat.

- Przykro mi, pani. - Arya poczuła nagle litość połączoną ze wstydem. Przepraszam też, że podarłam tę suknię w żołędzie. Była ładna. - Tak, dziecko. Ty też jesteś ładna. Bądź dzielna. DAENERYS Pośrodku placu Dumy stała fontanna z czerwonej cegły. Woda w niej pachniała siarką, a w jej centrum umieszczono monstrualną harpię z kutego brązu, wysoką na dwadzieścia stóp. Miała twarz kobiety o pozłacanych

włosach, oczach z kości słoniowej i ostrych zębach z tego samego materiału. Z jej ciężkich piersi tryskała żółta woda. Zamiast rąk, z tułowia wyrastały skrzydła nietoperza albo smoka, nogi miała orle, a z tyłu widać było kręty, jadowity ogon skorpiona. Harpia Ghis - pomyślała Dany. Jeśli dobrze pamiętała, Ghis upadło pięć tysięcy lat temu. Jego legiony rozbiła potęga młodej Valyrii, potężne, ceglane mury zburzono, ulice i budynki smoczy ogień obrócił w popiół, a pola zasiano solą, siarką i czaszkami. Bogowie Ghis dawno nie żyli, podobnie jak jego lud. Ser Jorah mówił, że ci Astaporczycy są tylko kundlami.

Nawet ghiscarskiego języka niemal zapomniano. W niewolniczych miastach posługiwano się starovalyriańskim najeźdźców, czy raczej tym, co uczynili z tej mowy tubylcy. Mimo to symbol Starego Imperium przetrwał tu do dziś, choć ten potwór z brązu dzierżył w pazurach ciężki łańcuch, na obu końcach którego zwisały otwarte kajdany. Harpia Ghis miała w szponach błyskawicę. To jest harpia Astaporu. - Każ westeroskiej kurwie spuścić wzrok - poskarżył się handlarz niewolników Kraznys mo Nakloz niewolnicy, która przemawiała w jego

imieniu. - Handluję mięsem, nie metalem. Ten brąz nie jest na sprzedaż. Każ jej patrzeć na żołnierzy. Nawet ślepe, fioletowe oczy zachodnich barbarzyńców z pewnością potrafią dostrzec, jak wspaniałe są moje stworzenia. Starovalyriański Kraznysa był straszliwie wypaczony przez charakterystyczny, warczący akcent Ghis, a do tego zaśmiecony wyrażeniami pochodzącymi z żargonu handlarzy niewolników. Dany rozumiała go całkiem nieźle, lecz mimo to uśmiechnęła się tylko i popatrzyła ze

zdziwieniem na młodą niewolnicę, jakby zastanawiała się, co właściwie przed chwilą powiedziano. - Dobry Pan Kraznys pyta cię, czy nie są wspaniali? Dziewczynka władała językiem powszechnym całkiem biegle, jak na kogoś, kto nigdy nie był w Westeros. Miała nie więcej niż dziesięć lat, płaską, okrągłą twarz, smagłą skórę i złote oczy Naathan. Jej rodaków zwano „Ludźmi Pokoju”. Wszyscy się zgadzali, że są najlepszymi niewolnikami. - Mogą wystarczyć na moje potrzeby odpowiedziała Dany. Ser Jorah

poradził jej, by podczas pobytu w Astaporze mówiła wyłącznie po dothracku i w języku powszechnym. Mój niedźwiedź jest bystrzejszy, niż mogłoby się zdawać - pomyślała. - Powiedz mi, jak wygląda ich szkolenie - zażądała. - Podobają się kobiecie z Westeros, ale nie chce ich wychwalać, żeby nie zawyżać ceny - oznajmiła swemu panu tłumaczka. Pyta, jak się ich szkoli. Kraznys mo Nakloz pokiwał głową. Pachniał tak, jakby wykąpał się w

malinach, a jego nastroszona rudoczarna broda lśniła, natłuszczona olejem. Ma większe piersi ode mnie pomyślała Dany. Dostrzegała je przez cienki jedwab barwy morskiej zieleni, z którego uszyto jego oblamowany złotem tokar. Szata spowijała tułów i jedno ramię. Chodząc, lewą ręką podtrzymywał tokar, a w prawej trzymał krótki skórzany bicz. - Czy wszystkie westeroskie świnie są ciemnymi ignorantami? - poskarżył się. - Cały świat wie, że Nieskalani są mistrzami włóczni, tarczy i krótkiego miecza. - Uśmiechnął się szeroko do Dany. - Powiedz jej, czego chce się

dowiedzieć, niewolnico, byle szybko. Dzień jest upalny. To przynajmniej nie jest kłamstwem. Za nimi stała para starannie dobranych dziewcząt, które trzymały nad ich głowami pasiasty jedwabny baldachim, lecz nawet w jego cieniu Dany kręciło się lekko w głowie, a Kraznys pocił się obficie. Plac Dumy prażył się w promieniach słońca już od świtu. Nawet przez grube podeszwy sandałów czuła ciepło czerwonych cegieł, na których stała. Powietrze migotało od wzbijających się z nich fal gorąca. Otaczające plac schodkowe piramidy wyglądały wskutek tego jak zrodzone ze snu.

Jeśli jednak Nieskalani czuli gorąco, nie okazali tego po sobie. Stoją tak, jakby sami byli zrobieni z cegły. Tysiąc eunuchów wymaszerowalo z koszar, by mogła ich sobie obejrzeć. Ustawili się w dziesięciu stuosobowych szeregach przed fontanną i jej wielką harpią z brązu. Stali sztywno na baczność, wbijając przed siebie kamienne spojrzenia. Nie mieli na sobie nic poza białymi płóciennymi przepaskami biodrowymi oraz stożkowatymi hełmami z brązu, zakończonymi ostrym szpikulcem długości jednej stopy. Kraznys rozkazał im odłożyć włócznie i tarcze, a także

zdjąć pasy oraz pikowane tuniki, żeby królowa Westeros mogła lepiej sobie obejrzeć ich szczupłe, twarde ciała. - Wybiera się ich w młodym wieku, zwracając uwagę na wielkość, szybkość i siłę podjęła niewolnica. - Rozpoczynają szkolenie, mając pięć lat. Codziennie ćwiczą od świtu aż do zmierzchu, dopóki nie nauczą się władać krótkim mieczem, tarczą i trzema włóczniami. Ich szkolenie jest bardzo rygorystyczne, Wasza Miłość. Przeżywa je tylko jeden chłopiec na trzech. Powszechnie o tym wiadomo. Wśród

Nieskalanych krąży powiedzenie, że w dniu, gdy zdobywają spiczasty hełm, najgorsze mają za sobą, jako że żadna służba nie mogłaby być trudniejsza od ich szkolenia. Kraznys mo Nakloz podobno nie znał ani słowa w języku powszechnym, kiwał jednak głową, jakby słuchał uważnie. Od czasu do czasu szturchał niewolnicę końcem bicza. - Powiedz jej, że stali tutaj dzień i noc bez jedzenia i wody. Powiedz jej, że jeśli im rozkażę, będą tak stali, aż padną trupem ze zmęczenia i gdy dziewięciuset dziewięćdziesięciu dziewięciu będzie już leżało na cegłach,

tysięczny nadal będzie stał bez ruchu, dopóki nie przyjdzie po niego śmierć. Taka jest ich odwaga. Powiedz jej to. - Ja nazwałbym to szaleństwem, nie odwagą - oznajmił Arstan Białobrody, gdy poważna, mała tłumaczka zakończyła przemowę. Zastukał końcówką laski w cegły, tap, tap, jakby pragnął podkreślić swe niezadowolenie. Stary giermek nie chciał płynąć do Astaporu, nie podobał mu się też pomysł zakupienia armii niewolników. Królowa powinna wysłuchać wszystkich stron, nim podejmie decyzję, dlatego Dany zabrała go ze sobą na plac Dumy. Nie chodziło jej o własne bezpieczeństwo. Do tego

wystarczali bracia krwi. Ser Joraha Mormonta zostawiła na pokładzie „Baleriona”, żeby strzegł jej ludzi i smoków. Nie postąpiłaby rozsądnie, pozwalając im latać swobodnie nad miastem. Na świecie pełno było ludzi, którzy z chęcią zabiliby je tylko po to, by móc się zwać smokobójcami. - Co powiedział ten śmierdzący staruch? - zapytał handlarz tłumaczki. Kiedy przełożyła mu jego słowa, uśmiechnął się i rzekł: - Wytłumacz tym dzikusom, że my zwiemy to posłuszeństwem. Zdarzają się ludzie silniejsi, szybsi i bardziej rośli niż Nieskalani. Nieliczni mogą im nawet dorównać biegłością we władaniu

mieczem, włócznią i tarczą. Nigdzie jednak między morzami nie znajdzie takich, którzy przerastaliby ich posłuszeństwem. - Owce także są posłuszne - zauważył Arstan, gdy przetłumaczono te słowa. On również mówił trochę po valyriańsku, choć nie tak dobrze jak Dany, lecz podobnie jak ona ukrywał ten fakt. Gdy przetłumaczono te słowa, Kraznys mo Nakloz odsłonił w uśmiechu wielkie, białe zęby. - Wystarczy jedno moje słowo, a te owce wypuszczą na cegły jego

śmierdzące flaki stwierdził. - Ale tego nie mów. Powiedz im, że te stworzenia bardziej przypominają psy niż owce. Czy w tych całych Siedmiu Królestwach jedzą psy, czy raczej konie? - Wolą świnie i krowy, czcigodny. - Wołowina. Fuj. To dobre dla niemytych dzikusów. Ignorując ich wszystkich, Dany ruszyła powoli wzdłuż szeregu żołnierzyniewolników. Trzymające baldachim dziewczęta szły

tuż za nią, by dać jej cień, tysiąc stojących na placu ludzi nie otrzymało jednak takiej osłony. Ponad połowa Nieskalanych miała miedziane skóry i migdałowe oczy Dothraków albo Lhazareńczyków, widziała jednak w szeregach również ludzi z Wolnych Miast, jasnoskórych Qartheńczyków, mieszkańców Wysp Letnich o hebanowych obliczach oraz innych, których pochodzenia nie potrafiła się domyślić. Niektórzy mieli też bursztynową cerę, taką samą jak Kraznys mo Nakloz, oraz szczeciniaste, rudoczarne włosy, charakterystyczne dla starożytnych mieszkańców Ghis, którzy zwali się synami harpii.

Sprzedają nawet swych rodaków. Nie powinno jej to dziwić. Dothrakowie postępowali tak samo, gdy khalasar spotykał się z khalasarem w morzu trawy. Niektórzy żołnierze byli wysocy, inni niscy. Oceniała, że są w wieku od czternastu do dwudziestu lat. Policzki mieli gładkie, a oczy - czarne czy brązowe, niebieskie, szare czy bursztynowe - miały taki sam wyraz. Wszyscy są jak jeden mężczyzna pomyślała Dany, nagle jednak przypomniała sobie, że w ogóle nie są mężczyznami. Miała przed sobą eunuchów.

- Dlaczego ich kastrujecie? - zapytała Kraznysa za pośrednictwem niewolnicy. - Zawsze słyszałam, że pełni mężczyźni są silniejsi od eunuchów. - To prawda, że wykastrowany za młodu eunuch nigdy nie dorówna brutalną siłą waszym westeroskim rycerzom - przyznał Kraznys mo Nakloz, kiedy mu przetłumaczono pytanie. - Byk również jest silny, ale na arenach codziennie zabija się byki. Trzy dni temu na Arenie Jothiela dokonała tego dziewięcioletnia dziewczynka. Powiedz jej, że Nieskalani mają coś lepszego niż siła. Mają dyscyplinę. Walczymy na sposób Starego Imperium. To są legiony Starego Ghis narodzone

na nowo, bezwzględnie posłuszne, niezachwianie wierne i zupełnie pozbawione strachu. Dany cierpliwie wysłuchała przekładu. - Nawet najodważniejszy mężczyzna boi się śmierci i okaleczenia - zauważył Arstan, kiedy dziewczynka skończyła. Kraznys uśmiechnął się znowu, gdy mu to przetłumaczono. - Powiedz temu staruchowi, że śmierdzi szczynami i musi się wspierać na kiju, żeby się nie przewrócić. - Naprawdę, czcigodny?

Dźgnął ją końcem bicza. - Nie, nie naprawdę. Jesteś dziewczynką czy kozą, żeby pytać o takie głupoty? Powiedz mu, że Nieskalani nie są mężczyznami. Że śmierć nie znaczy dla nich nic, a okaleczenie jeszcze mniej. - Zatrzymał się przed krępym żołnierzem, który wyglądał na Lhazareńczyka, i zamachnął się gwałtownie biczem, zostawiając na miedzianym policzku krwawą pręgę. Eunuch zamrugał, stał jednak bez ruchu, krwawiąc obficie. - Mam cię uderzyć jeszcze raz? zapytał Kraznys.

- Jeśli czcigodny sobie życzy. Dany trudno było udawać, że nic nie rozumie. Położyła dłoń na ramieniu Kraznysa, nim zdążył unieść bicz po raz drugi. - Powiedz Dobremu Panu, że widziałam już, jak silni są jego Nieskalani i jak odważnie znoszą ból. Gdy przełożono jej słowa na valyriański, Kraznys zachichotał. - Powiedz tej głupiej dziwce z zachodu, że odwaga nie ma tu nic do rzeczy. - Dobry Pan mówi, że to nie odwaga,

Wasza Miłość. - Powiedz, żeby otworzyła te swoje kurewskie oczy. - Uprzejmie prosi, byś przyjrzała się temu uważnie, Wasza Miłość. Kraznys podszedł do następnego eunucha, wysokiego młodzieńca o niebieskich oczach i lnianych włosach Lyseńczyka. - Twój miecz - zażądał. Eunuch ukląkł i podał mu oręż, rękojeścią do przodu. Był to krótki miecz, służący raczej do zadawania pchnięć niż do cięcia, lecz mimo to jego klinga wyglądała na ostrą

jak brzytwa. - Stój - rozkazał Kraznys. - Czcigodny. Eunuch stanął bez ruchu i Kraznys mo Nakloz przejechał powoli mieczem po jego tułowiu, zostawiając cienką, czerwoną linię, która przecinała brzuch i biegła dalej między żebrami. Potem wbił sztych miecza pod wielką różową brodawkę sutkową i zaczął powoli piłować. - Co on robi? - zapytała Dany dziewczynkę, gdy po piersi eunucha spłynęła krew.

- Każ tej krowie przestać ryczeć zażądał Kraznys, nie czekając na tłumaczenie. - To mu zbytnio nie zaszkodzi. Mężczyźni nie potrzebują sutków, a eunuchowie tym bardziej. Brodawka sutkowa zawisła na pasemku skóry. Kraznys odciął ją i spadła na cegły, zostawiając na piersi czerwone, krwawiące obficie oko. Eunuch nawet nie drgnął, aż do chwili, gdy Kraznys oddał mu miecz, trzymając go rękojeścią do przodu. - Masz, skończyłem z tobą. - Ta osoba cieszy się, że okazała się użyteczna.

Kraznys ponownie zwrócił się w stronę Dany. - Rozumiesz, oni nie czują bólu. - Jak to możliwe? - zapytała za pośrednictwem tłumaczki. - Wino odwagi - wyjaśnił. - To nie jest prawdziwe wino. Robi się je z wilczej jagody, larw krwiuch, korzeni czarnego lotosu i wielu sekretnych składników. Od dnia kastracji piją je przy każdym posiłku i z każdym mijającym rokiem czują coraz mniej. Dzięki temu są nieustraszeni w bitwie. Nie boją się też tortur. Powiedz dzikusce, że Nieskalani nie zdradzą jej tajemnic. Może kazać im

pełnić straż na swej radzie i nawet w swej sypialni, nie przejmując się tym, co usłyszą. W Yunkai i Meereen chłopcom często usuwa się jądra, ale zostawia członka. Podobne stworzenie nie jest płodne, lecz nierzadko zachowuje zdolność wzwodu. Mogą z tego wyniknąć tylko kłopoty. My usuwamy również penisa, nie zostawiając nic. Nieskalani są najczystszymi stworzeniami na świecie. - Ponownie obdarzył Dany i Arstana szerokim, białym uśmiechem. Słyszałem, że w Królestwach Zachodzącego Słońca mężczyźni składają uroczyste śluby nakazujące im zachować czystość i nie płodzić dzieci,

by mogli żyć jedynie swymi obowiązkami. Czy to prawda? - Prawda - odpowiedział Arstan, gdy przetłumaczono mu pytanie. - Jest wiele podobnych zakonów. Maesterzy z Cytadeli, septonowie i septy, którzy służą Siedmiu, milczące siostry, które zajmują się zmarłymi, Gwardia Królewska i Nocna Straż... - Nieszczęśnicy - warknął handlarz niewolników, wysłuchawszy tłumaczenia. Mężczyźni nie są stworzeni do takiego losu. Każdy głupiec musi widzieć, że ich życie jest jedną wielką udręką

pokusy, i większość z pewnością ulega swej niższej naturze. Z naszymi Nieskalanymi sprawy mają się inaczej. Biorą ze swymi mieczami ślub, któremu wasi zaprzysiężeni bracia nigdy nie dorównają. Nie może ich skusić żadna kobieta ani mężczyzna. Dziewczynka oddała zasadniczy sens jego przemowy, używając jednak oględnych sformułowań. - Istnieją jeszcze inne pokusy oprócz cielesnych - sprzeciwił się Arstan Białobrody, kiedy skończyła. - Nie dla Nieskalanych. Grabież nie pociąga ich bardziej niż gwałt. Nie

posiadają nic poza swoimi mieczami. Nie pozwalamy im nawet nosić imion. - Nie mają imion? - Dany zmarszczyła brwi, spoglądając na małą tłumaczkę. Czy Dobry Pan powiedział prawdę? Rzeczywiście nie noszą imion? - Tak, Wasza Miłość. Kraznys podszedł do Ghiscarczyka, który mógłby być jego wyższym, szczuplejszym bratem i wskazał biczem na mały dysk z brązu na pasie leżącym u jego stóp. - To jest jego imię. Zapytaj westeroską kurwę, czy umie czytać ghiscarskie

glify. - Gdy Dany przyznała, że tego nie potrafi, handlarz zwrócił się w stronę Nieskalanego. - Jak się nazywasz? zapytał. - Imię tej osoby brzmi Czerwona Pchła, czcigodny. Dziewczynka powtórzyła tę wymianę zdań w języku powszechnym. - A jak brzmiało wczoraj? - Czarny Szczur, czcigodny. - A przedwczoraj? - Brązowa Pchła, czcigodny.

- A jeszcze poprzedniego dnia? - Ta osoba nie pamięta, czcigodny. Może Niebieska Ropucha. Albo Niebieski Robak. - Powiedz jej, że wszystkie ich imiona są takie - rozkazał dziewczynce Kraznys. - To przypomina im, że sami w sobie są jedynie robactwem. Pod koniec służby dyski wrzuca się do skrzyni i o świcie rozlosowuje się je na nowo. - To kolejny obłęd - zauważył Arstan, gdy tego wysłuchał. - Jak ktokolwiek może co dnia zapamiętać nowe imię? - Ci, którzy tego nie potrafią, są

eliminowani podczas szkolenia, tak samo jak ci, którzy nie są w stanie biec cały dzień z pełnym ekwipunkiem na plecach, wspiąć się ciemną nocą na górę, przejść po rozżarzonych węglach albo zabić niemowlęcia. Dany z pewnością wykrzywiła w tej chwili usta. Czy to zauważył, czy jest tak samo ślepy, jak okrutny? Odwróciła się pośpiesznie, starając się zamienić twarz w maskę aż do chwili, gdy usłyszy tłumaczenie. Dopiero wtedy pozwoliła sobie zadać pytanie: - A czyje dzieci zabijają? - Żeby zdobyć spiczasty hełm,

Nieskalany musi iść na targ niewolników ze srebrną marką, znaleźć jakieś płaczące niemowlę i odebrać mu życie na oczach matki. W ten sposób upewniamy się, że nie ma w nich nawet śladu słabości. Dany poczuła się słabo. To upal przekonywała samą siebie. - Wyrywacie dziecko z ramion matki, zabijacie je na jej oczach i płacicie za jej ból srebrną monetą? Usłyszawszy tłumaczenie, Kraznys mo Nakloz roześmiał się w głos. - Cóż za miękka, płaczliwa idiotka.

Powiedz westeroskiej kurwie, że marka jest dla właściciela dziecka, nie dla matki. Nieskalanym nie wolno kraść. Popukał się biczem w nogę. - Powiedz jej, że tę próbę przechodzą prawie wszyscy. Trzeba przyznać, że psy są dla nich trudniejsze. W dzień kastracji dajemy każdemu chłopcu szczeniaka. Pod koniec pierwszego roku musi go udusić. Tych, którzy tego nie potrafią, zabija się i rzuca na pożarcie ocalałym psom. Przekonaliśmy się, że to bardzo skuteczna lekcja. Słuchając tego, Arstan Białobrody stukał w cegły końcem laski. Tap, tap, łap. Dany zauważyła, że odwrócił

wzrok, jakby nie mógł już dłużej patrzeć na Kraznysa. - Dobry Pan mówi, że pokusy cielesne i pieniężne nic dla tych eunuchów nie znaczą powiedziała dziewczynce Dany - ale gdyby jakiś mój wróg obiecał im wolność za to, że mnie zdradzą... - Powiedz, że natychmiast by go zabili i przynieśli jej jego głowę - odparł handlarz. Inni niewolnicy mogą kraść i gromadzić złoto, licząc na to, że kupią sobie wolność, ale Nieskalani nie przyjęliby

jej, nawet gdyby ta niewyrośnięta kobyła oferowała im ją w prezencie. Poza służbą nie mają żadnego życia. Są żołnierzami i niczym więcej. - Właśnie żołnierzy potrzebuję przyznała Dany. - Powiedz, że ma szczęście, iż trafiła do Astaporu. Zapytaj, jak wielką armię chce kupić. - A ilu Nieskalanych macie na sprzedaż? - W pełni wyszkolonych jest osiem tysięcy. Powinna się dowiedzieć, że sprzedajemy ich wyłącznie grupami.

Tysiącami albo centuriami. Kiedyś sprzedawaliśmy też dziesiątkami, jako strażników domowych, ale to się nie sprawdziło. Dziesięciu to za mało. Kontaktują się z innymi niewolnikami, a nawet z wolnymi ludźmi i z czasem zapominają, kim są. - Kraznys zaczekał, aż jego słowa zostaną przełożone na język powszechny, po czym wznowił przemowę. - Żebracza królowa musi zrozumieć, że takie cuda nie są tanie. W Yunkai i Meereen można nabyć żołnierzyniewolników tańszych niż ich miecze, lecz Nieskalani są najwspanialszą piechotą na świecie i w każdego z nich włożono wiele lat szkolenia. Powiedz

jej, że są jak valyriańska stal, rozklepywana i kuta całymi latami, aż staje się mocniejsza i bardziej elastyczna niż jakikolwiek metal na świecie. - Znam valyriańską stal - stwierdziła Dany. - Zapytaj Dobrego Pana, czy Nieskalani mają własnych oficerów. - Musi wyznaczyć im swoich. Uczymy ich słuchania, nie myślenia. Jeśli chodzi jej o rozum, niech kupi sobie skrybów. - A ich ekwipunek? - Dołączamy miecz, tarczę, włócznię, sandały i pikowaną tunikę -

odpowiedział Kraznys. - No i oczywiście spiczasty hełm. Będą nosili taką zbroję, jaką im każe nosić, ale musi się o nią postarać sama. Dany nie przychodziły już do głowy żadne inne pytania. Popatrzyła na Arstana. - Przeżyłeś na świecie wiele lat, Białobrody. Co mi powiesz teraz, gdy już ich zobaczyłeś? - Powiem „nie”, Wasza Miłość - odparł bez namysłu mężczyzna.

- Dlaczego? - zapytała. - Możesz mówić swobodnie. Była przekonana, że wie, co może jej rzec Arstan, chciała jednak, by mała niewolnica usłyszała jego słowa i powtórzyła je później Kraznysowi mo Nakloz. - Moja królowo - zaczął - w Siedmiu Królestwach już od tysiącleci nie było niewolników. Zarówno starzy, jak i nowi bogowie uważają niewolnictwo za ohydę. Za zło. Gdybyś wylądowała w Westeros na czele niewolniczej armii, wielu dobrych ludzi stanęłoby do walki z tobą tylko z

tego powodu. To wielce zaszkodzi twojej sprawie i honorowi twego rodu. - Ale muszę mieć jakąś armię sprzeciwiła się Dany. - Młody Joffrey nie odda mi Żelaznego Tronu tylko dlatego, że uprzejmie go o to poproszę. - Gdy nadejdzie dzień, że wzniesiesz swe sztandary, połowa Westeros opowie się po twojej stronie - obiecał Białobrody. - Twojego brata Rhaegara wciąż wspomina się z wielką miłością. - A mojego ojca? - zapytała Dany. Stary zawahał się, nim jej odpowiedział.

- O królu Aerysie ludzie również pamiętają. Zapewnił królestwu wiele lat pokoju. Wasza Miłość nie potrzebuje niewolników. Magister Illyrio może zapewnić ci bezpieczeństwo, nim smoki dorosną, i będzie wysyłał tajnych posłańców za wąskie morze, żeby wybadać, czy da się przeciągnąć na twoją stronę wielkich lordów. - Tych samych, którzy zostawili mojego ojca na pastwę Królobójcy i uklękli przed uzurpatorem Robertem? - Nawet ci, którzy ugięli kolan, mogą w swych sercach pragnąć powrotu

smoków. - Mogą - powtórzyła Dany. To było bardzo śliskie słowo. W każdym języku. Ponownie zwróciła się w stronę Kraznysa mo Nakloz i jego małej niewolnicy. - Muszę starannie rozważyć tę sprawę. Handlarz wzruszył ramionami. - Powiedz jej, żeby myślała szybko. Jest wielu innych kupujących. Zaledwie przed trzema dniami pokazałem tych samych Nieskalanych królowi korsarzy, który ma ochotę kupić wszystkich.

- Korsarz chciał tylko stu, czcigodny wskazała mała niewolnica. Dźgnął ją końcem bicza. - Korsarze to notoryczni kłamcy. Kupi wszystkich. Powiedz jej to. Dany wiedziała, że jeśli w ogóle kupi Nieskalanych, to z pewnością więcej niż stu. - Przypomnij swemu Dobremu Panu, z kim ma do czynienia. Powiedz mu, że jestem Daenerys Zrodzona w Burzy, Matka Smoków, Niespalona, prawowita władczyni Siedmiu Królestw Westeros. W moich żyłach płynie krew Aegona

Zdobywcy i starożytnej Valyrii. Jej słowa nie poruszyły pulchnego, wyperfumowanego handlarza niewolników, nawet przełożone na jego brzydki język. - Stare Ghis władało już imperium, gdy Valyrianie jeszcze pieprzyli się z owcami warknął do biednej dziewczynki. Jesteśmy synami harpii. - Wzruszył ramionami. - Szkoda strzępić języka na gadanie z babami. Wszędzie są takie same, na wschodzie i na zachodzie. Nie potrafią podjąć decyzji, dopóki się ich nie dopieści, nie obsypie

pochlebstwami i nie napcha słodyczami. Ale trudno, taki już widać mój los. Powiedz tej kurwie, że jeśli potrzebny jej przewodnik po naszym pięknym mieście, Kraznys mo Nakloz z przyjemnością odda jej tę usługę... i inne usługi również, jeśli jest w niej więcej z kobiety, niż na to wygląda. - Dobry Pan Kraznys z wielką przyjemnością pokaże ci Astapor, nim podejmiesz decyzję, Wasza Miłość oznajmiła tłumaczka. - Poczęstuję ją psimi móżdżkami i pysznym gulaszem z czerwonych ośmiornic i nie narodzonych szczeniąt.

Otarł wargi. - Można tu dostać wiele smakowitych dań. - Powiedz jej, jak pięknie wyglądają piramidy nocą - warknął handlarz niewolników. Powiedz, że będę zlizywał miód z jej piersi albo pozwolę jej zlizywać go z moich, jeśli woli. - Astapor najpiękniej wygląda po zmierzchu, Wasza Miłość przetłumaczyła dziewczynka. - Dobrzy Panowie zapalają na każdym tarasie jedwabne latarnie i wszystkie piramidy

jarzą się różnobarwnymi światłami. Po Robaku pływają statki wycieczkowe. Rozlega się na nich cicha muzyka i wszystkie zawijają na małe wysepki, na których można znaleźć jedzenie, wino i inne przyjemności. - Zapytaj ją, czy chciałaby zobaczyć nasze areny - dodał Kraznys. - Na dziś wieczór zapowiedziano ciekawą rozrywkę na Arenie Douquora. Niedźwiedź i trzech małych chłopców. Jednego wytarza się w miodzie, drugiego we krwi, a trzeciego w cuchnących rybach. Będzie się mogła zakładać o to, którego niedźwiedź pożre pierwszego.

Tap, tap, tap - usłyszała znowu Dany. Twarz Arstana Białobrodego nic nie wyrażała, ale laska dawała wyraz trawiącej go wściekłości. Tap, tap, tap. Zmusiła się do uśmiechu. - Mam na pokładzie „Baleriona” własnego niedźwiedzia - oznajmiła dziewczynce. - I jeśli do niego nie wrócę, może z łatwością mnie pożreć. - Widzisz - zauważył Kraznys, gdy przetłumaczono mu te słowa - tu również nie decyduje kobieta, ale ten mężczyzna, do którego ucieka. Jak wszędzie! - Podziękuj Dobremu Panu za jego

wyrozumiałość oraz cierpliwość i powiedz mu, że starannie rozważę wszystko, czego się tu dowiedziałam zakończyła Dany. Pozwoliła, by Arstan Białobrody ujął ją pod ramię i poprowadził do lektyki. Z obu jej boków szli Aggo i Jhogo, którzy kołysali się na krzywych nogach, jak wszyscy władcy koni, gdy byli zmuszeni chodzić po ziemi, niczym zwykli śmiertelnicy. Zasępiona Dany wspięła się do lektyki i skinęła na Arstana, każąc mu usiąść obok siebie. Człowiek w jego wieku nie powinien chodzić pieszo w takim upale. Gdy ruszyli w drogę, nie zasunęła kotar. Miasto z czerwonej cegły prażyło się w

bezlitosnych promieniach słońca i każdy powiew był cenny, nawet jeśli niósł ze sobą drobny, czerwony pył. Poza tym muszę wszystko sobie obejrzeć. Astapor był dziwnym miastem, nawet dla kogoś, kto był w Domu Pyłu i kąpał się w Macicy Świata pod Matką Gór. Czerwona cegła pokrywała nie tylko plac, lecz także wszystkie ulice. Zbudowano z niej również schodkowe piramidy, wpuszczone głęboko w ziemię areny otoczone pierścieniami siedzeń, fontanny o przesyconej siarką wodzie, mroczne lochy na wino oraz otaczające to wszystko starożytne mury. Tak wiele cegieł - pomyślała. A wszystkie są stare i obracają się w pył.

Drobny czerwony kurz był wszędzie, wypełniał rynsztoki przy każdym podmuchu. Nic dziwnego, że tak wiele astaporskich kobiet zasłaniało twarze. Ceglany pył drażnił oczy bardziej niż piasek. - Z drogi! - krzyczał podążający przed lektyką Jhogo. - Z drogi, jedzie Matka Smoków! Gdy jednak wydobył wielki bicz ze srebrną rączką, który dostał od Dany, i chciał strzelić nim w powietrzu, wychyliła się z lektyki i zabroniła mu tego.

- Nie w tym miejscu, krwi mojej krwi powiedziała w jego języku. - Te cegły zbyt często już słyszały trzask biczów. Gdy rankiem opuszczali port, ulice były prawie zupełnie opustoszałe, a i teraz przebywało na nich niewiele więcej ludzi. Minął ich słoń, dźwigający na grzbiecie lektykę z drewnianej kraty. Nagi chłopiec z obłażącą skórą siedział w suchym, ceglanym rynsztoku, dłubiąc w nosie i wpatrując się posępnie w łażące po ulicy mrówki. Na odgłos kopyt uniósł głowę i rozdziawił usta, widząc kolumnę konnych strażników, którzy minęli go kłusem z cichym śmiechem,

wzbijając w górę obłoki czerwonego pyłu. Wszyte w ich płaszcze z żółtego jedwabiu miedziane dyski lśniły niczym słońca, lecz ich bluzy były uszyte z haftowanego płótna, a poniżej pasa mieli sandały i plisowane płócienne spódniczki. Mężczyźni nie nosili nakryć głowy, a rudoczarne włosy mieli wysmarowane olejem i zaczesane w fantastyczne kształty: rogi, skrzydła, miecze, a nawet uściśnięte dłonie. Wyglądali jak banda demonów zbiegłych z siódmego piekła. Nagi chłopiec obserwował ich przez pewien czas, podobnie jak Dany, wkrótce jednak zbrojni zniknęli i dzieciak ponownie zajął się mrówkami oraz dłubaniem w nosie.

To stare miasto - pomyślała. Ale nie jest już tak ludne, jak w dniach swej chwały. Nie może się równać z Qarthem, Pentos ani Lys. Lektyka zatrzymała się nagle na skrzyżowaniu, żeby przepuścić karawanę niewolników, którzy przecięli im drogę, poganiani batem nadzorcy. Dany zauważyła, że nie są to Nieskalani, lecz zwyczajni ludzie o jasnobrązowych skórach i czarnych włosach. Były wśród nich kobiety, ale nie widziała dzieci. Wszyscy byli nadzy. Jechało za nimi dwoje Astaporczyków na białych osłach, mężczyzna w czerwonym jedwabnym tokarze i zawoalowana kobieta, cała

obleczona w niebieski jedwab przyozdobiony płatkami lazurytu. W rudoczarne włosy wpięła sobie grzebień z kości słoniowej. Mężczyzna szeptał coś do niej ze śmiechem, nie zwracając uwagi na Dany, podobnie jak jego niewolnicy i nadzorca, trzymający w ręku zakrzywiony bicz o pięciu ogonach przysadzisty Dothrak, który na muskularnej piersi dumnie nosił wytatuowaną harpię i łańcuchy. - Z cegieł i krwi jest Astapor wyszeptał siedzący u jej boku Białobrody - i z cegieł i krwi lud jego. - Co mówisz? - zapytała zaciekawiona Dany.

- To stary wiersz, którego nauczył mnie maester, gdy byłem mały. Nie miałem pojęcia, jak wiele w nim prawdy. Cegły Astaporu są czerwone od krwi niewolników, którzy je wypalają. - Potrafię w to uwierzyć - odparła Dany. - W takim razie odpłyń stąd, nim twe serce również zamieni się w cegłę. Zrób to jeszcze dziś, z wieczornym odpływem. Gdybym tylko mogła - pomyślała. - Ser Jorah mówi, że muszę zdobyć w Astaporze armię.

- Ser Jorah sam handlował niewolnikami, Wasza Miłość przypomniał jej stary giermek. - Błagam cię, kup sobie armię najemników. Ludzie, którzy walczą dla pieniędzy, nie mają honoru, ale przynajmniej nie są niewolnikami. Znajdziesz swoją armię w Pentos, Braavos albo Myr. - Mój brat odwiedził prawie wszystkie Wolne Miasta. Magistrzy i archontowie częstowali go winem i obietnicami, lecz jego dusza konała z głodu. Mężczyzna, który całe życie je z żebraczej miski, nie może pozostać mężczyzną. Zakosztowałam już tego w Qarthu i to wystarczy. Nie przybędę do Pentos z żebraczą miską w ręku.

- Lepiej przybyć jako żebrak niż jako właściciel niewolników - upierał się Arstan. - Powiedział ten, kto nigdy nie był ani jednym, ani drugim. - Dany rozwarła nozdrza. Czy wiesz, co to znaczy być sprzedanym, giermku? Ja wiem. Mój brat oddał mnie khalowi Drogo w zamian za obietnicę złotej korony. No cóż, Drogo ukoronował go złotem, choć nie w taki sposób, jak tego pragnął Viserys, a ja... mój słońce i gwiazdy zrobił ze mnie królową, ale gdyby był innym człowiekiem, sprawy mogłyby wyglądać znacznie gorzej. Myślisz, że

zapomniałam, co to znaczy się bać? Białobrody pochylił głowę. - Wasza Miłość, nie chciałem cię urazić. - Obrażają mnie tylko kłamstwa, nigdy szczere rady. - Poklepała Arstana po pokrytej wątrobowymi plamami dłoni, by go uspokoić. - Mam temperament smoka, to wszystko. Nie powinieneś się tego obawiać. - Postaram się to zapamiętać - odparł z uśmiechem Białobrody. Ma dobrą twarz i kryje się w nim

wielka siłą - pomyślała Dany. Nie potrafiła pojąć, dlaczego ser Jorah tak bardzo mu nie ufa. A może jest po prostu zazdrosny o to, że znalazłam sobie drugiego mężczyznę, z którym mogę rozmawiać? Jej myśli nieoczekiwanie wróciły do nocy na pokładzie „Baleriona”, kiedy wygnany rycerz ją pocałował. Nie powinien był tego robić. Jest ode mnie trzy razy starszy, za nisko urodzony i nie udzieliłam mu pozwolenia. Prawdziwy rycerz nie pocałowałby królowej bez jej zgody. Od tej pory uważała, by nigdy nie zostać z ser Jorahem sam na sam. Na pokładzie statku zawsze towarzyszyły jej służące

Irri i Jhiqui, a niekiedy również bracia krwi. Chce mnie pocałować po raz drugi. Widzę to w jego oczach. Dany nie potrafiła oblec swych pragnień w słowa, lecz pocałunek Joraha obudził w niej coś, co było uśpione od czasu śmierci Droga, który był jej słońcem i gwiazdami. Leżąc na wąskiej koi, zastanawiała się nieraz, jakby to było, gdyby obok niej zamiast służącej spoczywał mężczyzna. Ta myśl okazała się bardziej ekscytująca, niż by należało. Niekiedy zamykała oczy i śniła o nim, lecz w snach jej kochankiem nigdy nie był Jorah Mormont, lecz ktoś młodszy i

przystojniejszy, choć jego twarz zawsze skrywał cień. Pewnego razu, udręczona tak, że nie mogła zasnąć, Dany wsunęła sobie dłoń między nogi. Westchnęła głośno, czując, jak bardzo jest wilgotna. Ledwie ważąc się oddychać, zaczęła poruszać palcami między dolnymi wargami, bardzo powoli, by nie obudzić leżącej obok Irri, aż wreszcie znalazła czułe miejsce i zatrzymała się tam. Z początku dotykała się lekko i nieśmiało, potem coraz szybciej, lecz ulga, której pragnęła, wciąż się jej wymykała. W końcu jej smoki zaczęły się wiercić, a jeden z nich wrzasnął głośno. Irri obudziła się i zorientowała, co się

dzieje. Dany poczuła, że jej twarz robi się czerwona, lecz Irri po ciemku z pewnością tego nie zauważyła. Służąca bez słowa położyła dłoń na jej piersi, a potem pochyliła się i ujęła sutkę w usta. Druga dłoń powędrowała po miękkiej krzywiźnie brzucha Dany, przesunęła się przez porośnięty srebrnozłotym puchem wzgórek i zaczęła się poruszać między jej udami. Minęło tylko parę chwil, a Dany wyprężyła gwałtownie nogi, jej piersi zafalowały, a całe ciało zadrżało. Krzyknęła głośno, a może to był Drogon. Irri nie odezwała się ani słowem. Gdy było po wszystkim, natychmiast zwinęła się w kłębek i

zasnęła. Nazajutrz cała ta sprawa wydała się Dany tylko snem. Co mógł mieć z tym wspólnego ser Jorah? To Droga pragnę, mojego słońca i gwiazd powtarzała sobie. Nie Irri i nie ser Joraha, ale Droga. Jej mąż jednak nie żył. Była przekonana, że te pragnienia umarły razem z nim na czerwonym pustkowiu, lecz jeden zdradziecki pocałunek wystarczył, by przywrócić je do życia. Nie powinien był mnie całować. Posunął się za daleko, a ja na to pozwoliłam. To nie może się już powtórzyć. Zacisnęła mocno usta i potrząsnęła głową. Dzwoneczek w jej warkoczu zadźwięczał cicho.

Bliżej zatoki miasto wyglądało ładniej. Wzdłuż brzegu wznosiły się wielkie ceglane piramidy. Największa z nich miała czterysta stóp wysokości. Ich szerokie tarasy porastały najrozmaitsze drzewa, pnącza i kwiaty, a wiatr niósł tu miły zapach zieleni. Nad bramą górowała kolejna gigantyczna harpia, tym razem wykonana z wypalanej, czerwonej gliny. Obracała się już w pył, a z ogona skorpiona pozostał jedynie kikut. Wykuty z żelaza łańcuch, który trzymała w glinianych szponach, przerdzewiał już doszczętnie. Nad wodą było chłodniej, a szum uderzających o zbutwiałe pale fal wywierał dziwnie

uspokajające wrażenie. Aggo pomógł Dany wysiąść z lektyki. Silny Belwas siedział na potężnym słupie, ogryzając wielki, brązowy, pieczony udziec. - To psina - oznajmił radośnie na widok Dany. - W Astaporze mają dobrą psinę, mała królowo. Chcesz trochę? Podsunął jej mięso, rozciągając w uśmiechu zatłuszczone usta. - To bardzo miło z twojej strony, Belwasie, ale dziękuję. W innych miejscach i czasach Dany

jadała psie mięso, teraz jednak przywodziło jej ono na myśl Nieskalanych i ich głupie szczeniaki. Ominęła masywnego eunucha i weszła po trapie na pokład „Baleriona”. Ser Jorah Mormont stał na pokładzie. - Wasza Miłość - rzekł, pochylając głowę. - Przyszli tu handlarze niewolników. Było ich trzech, ale mieli za towarzystwo tuzin skrybów i drugie tyle niewolników na posyłki. Obejrzeli sobie każdy cal naszych ładowni i spisali wszystko, co w nich mamy. - Odprowadził

ją na rufę. - Ilu mężczyzn mają na sprzedaż? - Ani jednego. - Czy gniewała się na Mormonta, czy na to miasto z jego przygnębiającym upałem, smrodem, potem i rozsypującymi się cegłami? Sprzedają eunuchów, nie mężczyzn. Eunuchów zbudowanych z cegły, tak samo jak reszta Astaporu. Czy mam sobie kupić osiem tysięcy ceglanych eunuchów o martwych oczach, które nigdy się nie poruszają? Eunuchow, którzy zabijają niemowlęta, żeby zdobyć spiczasty hełm i duszą własne psy? Nie mają nawet imion. Dlatego nie zwij ich mężczyznami, ser.

- Khaleesi - zaczął, przestraszony jej furią. - Nieskalanych wybiera się w chłopięcym wieku i szkoli... - Nasłuchałam się już wystarczająco wiele o ich szkoleniu. Dany czuła, że w oczach wzbierają jej łzy, nagłe i niechciane. Uniosła gwałtownie rękę i spoliczkowała mocno ser Joraha. Gdyby nie to, z pewnością by się rozpłakała. Mormont dotknął uderzonego policzka. - Jeśli rozgniewałem moją królową... - Rozgniewałeś, ser, i to bardzo. Gdybyś naprawdę był moim rycerzem,

nigdy nie sprowadziłbyś mnie do tego ohydnego chlewu. Gdybyś naprawdę był moim rycerzem, z pewnością byś mnie nie pocałował, nie patrzył tak na moje piersi ani... - Jak Wasza Miłość rozkaże. Powiem kapitanowi Groleo, żeby przygotował się do wyruszenia z wieczornym odpływem. Poszukamy jakiegoś chlewu, który będzie mniej ohydny. - Nie. - Groleo obserwował ich z kasztelu dziobowego. Załoga również się przyglądała.

Białobrody, jej bracia krwi, Jhiqui, wszyscy zamarli w bezruchu na dźwięk policzka. - Chcę odpłynąć już teraz, a nie z wieczornym odpływem. Chcę pożeglować jak najdalej stąd, ani razu nie oglądając się za siebie. Ale nie mogę tego zrobić, prawda? Mają tu na sprzedaż osiem tysięcy ceglanych eunuchów i muszę wymyślić jakiś sposób, który pozwoli mi ich kupić. Odwróciła się i zeszła pod pokład. Za rzeźbionymi drewnianymi drzwiami kapitańskiej kajuty czekały niespokojne smoki. Drogon uniósł głowę i wrzasnął

przeraźliwie. Z nozdrzy buchnęły mu pasemka białego dymu. Viserion pofrunął ku niej i spróbował usiąść jej na ramieniu, jak zwykł to robić, gdy był mniejszy. - Nie - zaprotestowała Dany, próbując strącić go delikatnie. - Jesteś już na to za duży, słodziutki. Smok jednak owinął swój biało-złoty ogon wokół jej ramienia i wbił czarne pazury w tkaninę rękawa, przytulając się do niej mocno. Opadła bezradnie na wielki, obity skórą fotel kapitana

Groleo, chichocząc niepowstrzymanie. - Kiedy wyszłaś, wpadły w szał, khaleesi - poinformowała ją Irri. Viserion oskrobał pazurami drzwi, zobacz. A gdy przyszli ludzie handlarzy niewolników, Drogon chciał uciec. Kiedy złapałam go za ogon, by go powstrzymać, odwrócił się i mnie ugryzł. Pokazała Dany ślady zębów na dłoni. - A czy któryś z nich próbował ogniem utorować sobie drogę na wolność?

Tego Dany bała się najbardziej. - Nie, khaleesi. Drogon raz zionął płomieniem, ale w powietrze. Ludzie handlarzy niewolników bali się podejść do niego bliżej. Pocałowała Irri w pokąsaną przez Drogona dłoń. - Przykro mi, że sprawił ci ból. Smoki nie są stworzone do przebywania w małej kajucie. - Są w tym podobne do koni zauważyła Irri. - I do jeźdźców. Konie kwiczą przeraźliwie tam na dole, khaleesi, waląc kopytami w drewniane

ściany. Słyszę je. Jhiqui mówi, że stare kobiety i małe dzieci również zawodzą głośno, kiedy cię nie ma. Nie lubią tego wodnego wozu. Nie lubią czarnego, słonego morza. - Wiem o tym - odparła Dany. Naprawdę wiem. - Moja khaleesi jest smutna? - Tak - przyznała Dany. Smutna i zagubiona. - Czy mam sprawić khaleesi przyjemność? Dany odsunęła się od niej.

- Nie, Irri, nie musisz tego robić. To, co zdarzyło się tej nocy, kiedy się obudziłaś... nie jesteś moją nałożnicą. Wyzwoliłam cię, pamiętasz? Nie... - Jestem służącą Matki Smoków odparła dziewczyna. - Sprawić przyjemność mojej khaleesi to dla mnie wielki zaszczyt. - Nie chcę tego - nie ustępowała. Naprawdę nie chcę. - Odwróciła się gwałtownie. Zostaw mnie. Pragnę być sama. Muszę się zastanowić. Gdy Dany wróciła na pokład, nad

wodami Zatoki Niewolniczej zapadał już zmierzch. Oparła się o reling, spoglądając na Astapor. Stąd mógłby niemal wydawać się piękny pomyślała. Na górze zapalały się już gwiazdy, a na dole jedwabne latarnie, zgodnie z obietnicą tłumaczki Kraznysa. Ceglane piramidy spowił migotliwy blask. Ale poniżej, na ulicach, placach i arenach jest ciemno. A największy mrok panuje w koszarach, gdzie jakiś chłopiec karmi resztkami szczeniaka, którego dostał wtedy, gdy zabrano mu męskość.

Za jej plecami rozległy się ciche kroki. - Khaleesi. - Jego głos. - Czy mogę pomówić z tobą szczerze? Dany nie odwróciła się. Nadal nie była w stanie na niego spojrzeć. Gdyby to zrobiła, mogłaby go znowu spoliczkować. Albo się rozpłakać. Albo go pocałować. Nie wiedząc, co jest słuszne, co jest błędem, a co szaleństwem. - Mów, co masz do powiedzenia, ser. - Kiedy Aegon Smok wylądował na brzegach Westeros, królowie Doliny, Skały i Reach nie oddali mu

dobrowolnie swych koron. Jeśli chcesz zasiąść na Żelaznym Tronie, musisz go zdobyć w taki sam sposób jak on, stalą i smoczym ogniem. A to znaczy, że nim osiągniesz swój cel, będziesz musiała splamić ręce krwią. Krew i ogień - pomyślała Dany. To była dewiza rodu Targaryenów. Znała ją całe życie. - Krew wrogów przeleję z radością, ale krew niewinnych to coś zupełnie innego. Oferują mi osiem tysięcy Nieskalanych. Osiem tysięcy zabitych niemowląt. Osiem tysięcy uduszonych psów.

- Wasza Miłość - odparł Jorah Mormont. - Widziałem Królewską Przystań tuż po splądrowaniu. Wtedy również mordowano niemowlęta, tak samo jak starców i bawiące się dzieci. Zgwałcono tyle kobiet, że nie sposób ich policzyć. W każdym mężczyźnie drzemie dzika bestia, a kiedy dać mu miecz albo włócznię i wysłać go na wojnę, ta bestia zaczyna się budzić ze snu. Wystarczy zapach krwi, żeby ocknęła się na dobre. Nigdy jednak nie słyszałem, by ci Nieskalani gwałcili kobiety, wyrżnęli mieszkańców zdobytego miasta, czy choćby oddawali się rabunkowi, chyba że na wyraźny rozkaz tych, którzy nimi dowodzą. Może rzeczywiście są zbudowani z cegieł, tak

jak mówisz, ale od chwili, gdy ich kupisz, będą zabijali tylko te psy, które ty im wskażesz. A o ile sobie przypominam, jest trochę psów, których śmierci pragniesz. Psów uzurpatora. - To prawda. - Dany popatrzyła na delikatne, barwne światła, pozwalając, by pieściła ją lekka, słona bryza. Skoro już mowa o plądrowaniu miast, to powiedz mi, dlaczego Dothrakowie nigdy nie splądrowali Astaporu? Wyciągnęła rękę. - Spójrz na te mury. Zobacz, w ilu miejscach zaczynają się już sypać. Tutaj i tutaj. Czy widzisz strażników na tych wieżach?

Bo ja nie. Czy się ukrywają, ser? Widziałam dzisiaj tych synów harpii, tych dumnych, szlachetnie urodzonych wojowników. Ubierają się w płócienne spódniczki, a jedyną rzeczą, która wygląda w nich naprawdę groźnie, są włosy. Nawet nieliczny khalasar mógłby rozbić ten cały Astapor niczym orzech i wydłubać ukryte w środku zgniłe jądro. Powiedz mi, dlaczego ta obrzydliwa harpia nie siedzi teraz przy alei bogów w Vaes Dothrak, razem z całą masą innych ukradzionych bogów? - Masz smoczy wzrok, khaleesi. Łatwo to zauważyć. - Prosiłam o odpowiedź, nie o

komplement. - Istnieją dwa powody. Masz rację, że dzielni obrońcy Astaporu to tylko plewy. Stare nazwiska i grube sakiewki przebrane za ghiscarskie plagi, żeby udawać, że nadal władają rozległym imperium. Każdy z nich jest wysokiej rangi oficerem. W dni świąteczne toczą na arenach pozorowane wojny, chcąc udowodnić, jacy z nich zdolni dowódcy, ale w tych wojnach giną tylko eunuchowie. Niemniej jednak każdy najeźdźca, który pragnie złupić Astapor, zdaje sobie sprawę, że będzie miał do czynienia z Nieskalanymi. Handlarze niewolników mogą skierować do obrony miasta cały garnizon.

Dothrakowie unikali starcia z Nieskalanymi od czasu, gdy zostawili swe warkocze pod bramami Qohoru. - A drugi powód? - zapytała Dany. - Któż chciałby napadać na Astapor? odpowiedział pytaniem ser Jorah. Meereen i Yunkai są jego rywalami, ale nie wrogami, Valyria uległa zagładzie, we wschodnich krainach mieszkają Ghiscarczycy, a za wzgórzami leży Lhazar. Owczarze, jak zwą ich twoi Dothrakowie, są wyjątkowo mało wojowniczym ludem. - Tak - zgodziła się - ale na północ od niewolniczych miast ciągnie się Morze

Dothraków, na którym żyją dwa tuziny potężnych khalów, najbardziej na świecie lubiących plądrować bogate grody i sprzedawać ich mieszkańców w niewolę. - Tak, ale gdzie mieliby ich sprzedawać? Jaki pożytek z niewolników, jeśli zabije się tych, którzy nimi handlują? Valyria już nie istnieje, Qarth leży za czerwonym pustkowiem, a Dziewięć Wolnych Miast tysiące mil na zachód stąd. Możesz też być pewna, że synowie harpii hojnie obdarowują każdego przechodzącego tędy khala, podobnie jak magistrzy z Pentos, Norvos i Myr. Wiedzą, że jeśli ugoszczą władców

koni obficie i obsypią ich darami, Dothrakowie wkrótce ruszą w dalszą drogę. To tańsze niż walka i nieporównanie pewniejsze. Tańsze niż walka. Gdybyż tylko dla niej mogło to być tak łatwe. Przyjemnie byłoby pożeglować do Królewskiej Przystani ze smokami i dać młodemu Joffreyowi kufer złota, żeby się stamtąd wyniósł. - Khaleesi? - odezwał się ser Jorah, gdy milczała przez długi czas. Dotknął lekko jej łokcia. Dany strąciła jego rękę wzruszeniem ramion.

- Viserys kupiłby tylu Nieskalanych, na ilu starczyłoby mu pieniędzy. Ale powiedziałeś mi kiedyś, że jestem podobna do Rhaegara... - Pamiętam, Daenerys. - Wasza Miłość - poprawiła go. Książę Rhaegar prowadził do walki wolnych ludzi, nie niewolników. Białobrody mówi, że mój brat sam pasował własnych giermków, a także wielu innych rycerzy. - Nie było większego zaszczytu, niż zostać pasowanym przez księcia Smoczej Skały.

- A powiedz mi, co mówił, kiedy dotykał czyjegoś barku mieczem? „Idź i zabijaj słabych?” Czy idź i ich broń? Czy nad Tridentem wszyscy ci dzielni ludzie, o których mówił Viserys i którzy zginęli pod naszymi sztandarami ze smokiem, oddali swe życie dlatego, że wierzyli w sprawę Rhaegara, czy dlatego, że im za to zapłacił? Dany zwróciła się w stronę Mormonta i skrzyżowała ramiona, czekając na odpowiedź. - Moja królowo - odpowiedział powoli wygnany rycerz - wszystko, co mówisz,

jest prawdą. Ale Rhaegar poniósł nad Tridentem klęskę. Przegrał bitwę i wojnę, stracił królestwo i życie. Jego krew spłynęła rzeką razem z rubinami z jego napierśnika, a uzurpator Robert przejechał po jego trupie, by ukraść Żelazny Tron. Rhaegar walczył dzielnie, Rhaegar walczył szlachetnie, Rhaegar walczył honorowo. I Rhaegar zginął. BRAN W krętych górskich dolinach, przez które szli, nie było żadnych dróg. Przestrzeń między szarymi, kamiennymi szczytami wypełniały spokojne, błękitne

jeziora, długie, głębokie i wąskie, oraz zielony półmrok bezkresnych sosnowych borów. Gdy opuścili wilczy las i wkroczyli między stare wzgórza, rdzawe i złote barwy jesiennych liści stały się rzadszym widokiem, a zniknęły całkowicie, kiedy pagórki ustąpiły miejsca prawdziwym górom. Majaczyły teraz nad nimi ogromne, szarozielone drzewa strażnicze, a także niezliczone świerki, jodły i żołnierskie sosny. Podszycie lasu było tu rzadkie, a ziemię zaścielały ciemnozielone igły. Gdy zgubili drogę, co zdarzyło im się raz albo dwa, musieli jedynie zaczekać na zimną, pogodną noc, podczas której

chmury nie zasłaniały nieba. Wystarczyło tylko podnieść wzrok, by zobaczyć na firmamencie Lodowego Smoka. Osha powiedziała mu kiedyś, że błękitna gwiazda w jego oku wskazuje północ. Bran zadał sobie pytanie, gdzie teraz może być dzika dziewczyna. Wyobraził sobie, że siedzi bezpiecznie w Białym Porcie z Rickonem i Kudłaczem, zajadając z grubym lordem Manderlym węgorze, ryby i gorący pasztet z krabów. Albo może grzali się przy ogniach Greatjona w Ostatnim Domostwie. Życie Brana przerodziło się ostatnio w nie kończący się szereg zimnych dni spędzanych na grzbiecie Hodora, który dźwigał go w koszu przez górskie stoki.

- W górę i w dół - wzdychała niekiedy po drodze Meera - a potem w dół i w górę. I znowu w górę i w dół. Nienawidzę tych twoich głupich gór, książę Branie. - Wczoraj mówiłaś, że je kochasz. - Kocham, kocham. Pan ojciec opowiadał mi o górach, ale wtedy jeszcze żadnej nie widziałam. Kocham je bardziej, niż to można wyrazić słowami. Bran spojrzał na nią z ukosa. - Ale przed chwilą mówiłaś, że ich nienawidzisz.

- Czemu to miałoby się wykluczać? Wyciągnęła rękę, chcąc uszczypnąć go w nos. - Dlatego, że to co innego - nie ustępował. - Jak noc i dzień albo lód i ogień. - Jeśli lód może parzyć - oznajmił Jojen swym pełnym namaszczenia głosem - to miłość i nienawiść mogą zawrzeć małżeństwo. Góry czy bagna, co za różnica. Ziemia jest jedna. - Jedna - zgodziła się jego siostra - ale za bardzo pomarszczona.

Górskie doliny rzadko biegły z północy na południe, często więc musieli wędrować długie mile w niewłaściwym kierunku, a niekiedy również zawracać tą samą drogą, którą przyszli. - Gdybyśmy szli królewskim traktem, bylibyśmy już na Murze - przypominał Reedom Bran. Chciał odnaleźć trójoką wronę, żeby nauczyć się latać. Mówił to chyba z pół setki razy, aż wreszcie Meera zaczęła się z nim drażnić, powtarzając te słowa razem z nim. - Gdybyśmy szli królewskim traktem, nie bylibyśmy też tacy głodni - zaczął argumentować wtedy. Pośród wzgórz

nie brakowało im jedzenia. Meera była znakomitą łowczynią, a jeszcze lepiej łapała ryby w potokach swym trójzębem na żaby. Bran lubił obserwować ją przy tym zajęciu. Podziwiał jej szybkość, to, jak uderzała trójzębem i wyciągała z wody srebrzystego pstrąga. Polował też dla nich Lato. Wilkor prawie każdego dnia opuszczał ich o zachodzie słońca, lecz zawsze wracał przed świtem i często przynosił wiewiórkę albo zająca. W górach potoki były jednak mniejsze i bardziej lodowate, a zwierzyny mniej.

Meera nadal polowała i łowiła ryby, kiedy tylko mogła, ale stało się to teraz trudniejsze. Również Lato nie każdej nocy znajdował zdobycz. Często kładli się spać z pustymi brzuchami. Jojen jednak uparcie twierdził, że powinni się trzymać z dala od wszystkich dróg. - Tam, gdzie są drogi, można spotkać wędrowców - powtarzał tym swoim głosem. - A wędrowcy mają oczy, żeby widzieć, i usta, żeby powtarzać opowieść o kalekim chłopcu, jego olbrzymie i wilku, który im towarzyszy. Nikt nie potrafił być tak uparty jak

Jojen. Dlatego musieli wlec się przez głuszę, co dzień wspinając się nieco wyżej i docierając trochę dalej na północ. Niektóre dni były deszczowe, niektóre wietrzne, a raz złapał ich grad z deszczem tak gwałtowny, że nawet Hodor krzyczał przerażony. W pogodne dni często wydawało im się, że są jedynymi żywymi istotami na świecie. - Czy nikt tu nie mieszka? - zapytała pewnego dnia Meera Reed, gdy mijali granitową wyniosłość, wielką jak Winterfell. - Są tu ludzie - odpowiedział Bran. -

Umberowie siedzą głównie na wschód od królewskiego traktu, ale latem wypasają owce na halach. Na zachód od gór, nad Lodową Zatoką, mieszkają Wullowie, a za nami, pośród wzgórz, Harclayowie. Tu, w górach, żyją Knottowie, Liddle’owie i Norreyowie, a nawet trochę Flintów. Matka matki jego ojca pochodziła z górskich Flintów. Stara Niania powiedziała kiedyś, że to przez jej krew Bran tak bardzo lubił się wspinać. Ta jego prababcia umarła jednak na wiele lat przed tym, nim narodził się Bran, czy nawet jego ojciec. - Wullowie? - zapytała Meera. - Jojen,

czy jakiś Wull nie towarzyszył ojcu na wojnie? - Theo Wull. - Jojen dyszał ciężko, zmęczony wspinaczką. - Mówili na niego Wiadrowy. - To przez ich herb - wyjaśnił Bran. Trzy brązowe wiadra na błękitnym polu z obwódką z białych i szarych pól. Lord Wull przyjechał kiedyś do Winterfell, żeby złożyć hołd i porozmawiać z ojcem. Miał na tarczy wiadra. Tyle że on nie jest prawdziwym lordem. A właściwie to jest, ale mówią na niego po prostu Wull. Są jeszcze Knott, Norrey i Liddle. W

Winterfell tytułowaliśmy ich lordami, ale ich właśni ludzie tego nie robią. Jojen Reed zatrzymał się, by zaczerpnąć oddechu. - Jak myślisz, czy ci górale wiedzą, że tu jesteśmy? - Wiedzą. - Bran widział, jak ich obserwowali, nie na własne oczy, lecz oczyma Laty, które były bystrzejsze i prawie nic nie umykało ich uwadze. Nie będą nas niepokoić, jeżeli nie spróbujemy ukraść ich kóz albo koni. Tak też się stało. Tylko raz natknęli się na jednego z górali, gdy nagły lodowaty

deszcz zmusił ich do poszukania schronienia. Znalazł je Lato, który wywęszył płytką jaskinię ukrytą pod szarozielonymi konarami wyniosłego drzewa strażniczego. Gdy jednak Hodor pochylił się, by przejść pod skalnym nawisem, Bran zauważył w głębi groty pomarańczową łunę i zdał sobie sprawę, że nie są sami. - Wejdźcie i ogrzejcie się - zawołał męski głos. - Osłony przed deszczem wystarczy dla wszystkich. Dał im placki owsiane, krwawą kiszkę i łyk ale ze swego bukłaka, nie przedstawił się im jednak ani nie pytał

o ich imiona. Bran doszedł do wniosku, że to z pewnością Liddle. Futro z wiewiórek miał spięte zapinką ze złota i brązu, którą ukształtowano na podobieństwo szyszki, a Liddle’owie nosili szyszkę na białej połowie swych zielono-białych tarcz. - Daleko jeszcze do Muru? - zapytał go Bran, gdy czekali, aż przestanie padać. - Jeśli lecieć prosto jak kruk, to niedaleko - odparł Liddle, o ile rzeczywiście nim był. Ale jak ktoś nie ma skrzydeł, to trochę dalej.

- Idę o zakład, że już byśmy tam byli... zaczął Bran. - ...gdybyśmy szli królewskim traktem dokończyła razem z nim Meera. Liddle wyjął nóż i zaczął strugać patyk. - Kiedy w Winterfell był Stark, dziewica mogła wędrować królewskim traktem w sukni na dzień imienia i nikt jej nie zaczepił, a podróżnicy znajdowali ogień, chleb i sól w wielu gospodach i warowniach. Teraz jednak noce są zimniejsze, a drzwi zawarte. W wilczym lesie grasują kałamarnice, a królewskim traktem jeżdżą obdarci ze skóry ludzie, którzy wypytują o obcych.

Reedowie wymienili spojrzenia. - Obdarci ze skóry? - zapytał Jojen. - Chłopaki bękarta. Tego, co to nie żył, a teraz znowu żyje. Podobno płacą srebrem za wilcze skóry, a może nawet złotem za słówko o innych, co to też wstali z grobu. - Mówiąc te słowa, popatrzył na Brana i Latę, który leżał obok niego. - A jeśli chodzi o Mur ciągnął - to ja bym tam nie szedł. Stary Niedźwiedź zabrał Straż do nawiedzanego lasu, a wróciły tylko jego kruki i prawie żaden nie przyniósł listu. Moja matka mawiała: „czarne skrzydła, czarne słowa”, ale wydaje mi się, że jeszcze gorzej jest, gdy ptaki latają w

milczeniu. - Wsadził swój kijek w ognisko. - Kiedy w Winterfell był Stark, wszystko wyglądało inaczej. Ale stary wilk nie żyje, a młody wybrał się na południe grać o tron. Zostały nam tylko duchy. - Wilki wrócą - zapewnił go z powagą Jojen. - A skąd to wiesz, chłopcze? - Śniłem o tym. - A mnie czasem śni się moja mama, co to ją pochowałem dziewięć lat temu, ale kiedy się budzę, znowu jej nie ma.

- Są sny i sny, panie. - Hodor - potwierdził Hodor. Noc spędzili razem, gdyż deszcz przestał padać dopiero długo po zmierzchu. Tylko Lato miał ochotę opuścić jaskinię. Gdy ogień przygasł już i żarzyły się tylko węgielki, Bran mu na to pozwolił. Wilkorowi wilgoć nie przeszkadzała tak bardzo jak ludziom, a do tego wzywała go noc. Światło księżyca odbijało się w mokrych drzewach srebrzystym blaskiem i malowało szare górskie szczyty bielą. Sowy pohukiwały i przelatywały bezgłośnie z gałęzi na gałąź, a po górskich stokach spacerowały białe

kozy. Bran zamknął oczy i pogrążył się w wilczym śnie, w woniach i dźwiękach nocy. Gdy rankiem się obudzili, ogień zgasł, a Liddle’a już nie było. Zostawił jednak dla nich kiszkę i dwanaście placków owsianych, ładnie zawiniętych w zielone i białe szmatki. Niektóre placki były z orzeszkami sosnowymi, a inne z jeżynami. Bran zjadł po jednym i nie potrafił zdecydować, które smakują mu bardziej. Pewnego dnia, gdy do Winterfell wrócą Starkowie, zaprosi tam Liddle’ów i odwdzięczy się im stokrotnie za każdy orzeszek i jeżynę.

Droga była dziś nieco łatwiejsza, a około południa zza chmur wyszło słońce. Bran siedział w koszu na plecach Hodora i czuł się niemal zadowolony. W pewnej chwili zapadł w drzemkę, uśpiony miarowym krokiem potężnego chłopca stajennego i cichym nuceniem, którym czasami Hodor dodawał sobie podczas marszu animuszu. Obudziła go Meera, dotykając lekko jego ramienia. - Spójrz - powiedziała, wskazując na niebo trójzębem. - Orzeł. Bran uniósł głowę i ujrzał ptaka, który rozpostarł nieruchome skrzydła, szybując na wietrze. Śledził wzrokiem

wznoszącego się coraz wyżej orła, zastanawiając się, jak by to było, gdyby umiał z taką łatwością unosić się nad światem. To jeszcze lepsze od wspinaczki. Próbował sięgnąć do orła, porzucić swe głupie, kalekie ciało i wznieść się ku niebu, by połączyć się z ptakiem, tak jak łączył się z Latą. Zielone oczy potrafiły to robić. Ja też powinienem to umieć. Próbował raz za razem, aż wreszcie orzeł zniknął w złocistej, popołudniowej mgiełce. - Odleciał - mruknął rozczarowany. - Zobaczymy jeszcze inne - pocieszyła

go Meera. - Tu jest ich dużo. - Pewnie masz rację. - Hodor - odezwał się Hodor. - Hodor - zgodził się Bran. Jojen kopnął szyszkę. - Hodor chyba lubi, jak ktoś mówi jego imię. - To nie jest jego prawdziwe imię wyjaśnił Bran. - To tylko takie słowo, które powtarza. Stara Niania powiedziała mi, że naprawdę ma na imię Walder. Była babcią jego babci, czy coś w tym rodzaju. - Zasmuciło go

wspomnienie o Starej Niani. - Myślisz, że żelaźni ludzie ją zabili? - Nie widział w Winterfell jej ciała. Jak się nad tym zastanowić, nie zauważył zwłok żadnej kobiety. - Nigdy nie zrobiła nikomu krzywdy, nawet Theonowi. Tylko opowiadała historie. Theon nie skrzywdziłby kogoś takiego, prawda? - Niektórzy ludzie krzywdzą innych tylko dlatego, że mogą - zauważył Jojen. - I to nie Theon zamordował ludzi z Winterfell - dodała Meera. - Wśród zabitych było zbyt wielu żelaznych ludzi. - Przełożyła trójząb do drugiej

ręki. - Zapamiętaj historie Starej Niani, Bran. Zapamiętaj jej głos i to, w jaki sposób je opowiadała. Dopóki tego nie zapomnisz, jej część będzie żyła w tobie. - Zapamiętam to wszystko - obiecał. Przez długi czas wspinali się potem bez słowa krętą, wydeptaną przez zwierzynę ścieżką, która prowadziła przez szeroką przełęcz między dwiema kamienistymi turniami. Stoki wokół nich porastały mizerne żołnierskie sosny. Daleko z przodu Bran widział lodowaty połysk spadającego z góry strumienia. Złapał się na tym, że wsłuchuje się w oddech Jojena i chrzęst sosnowych igieł pod stopami Hodora.

- A czy wy znacie jakieś opowieści? zapytał nagle Reedów. Meera parsknęła śmiechem. - Trochę znamy. - Trochę - potwierdził jej brat. - Hodor - dodał Hodor, nie przestając nucić. - Moglibyście jaką opowiedzieć po drodze - zaproponował Bran. - Hodor lubi opowieści o rycerzach. Ja też. - Na Przesmyku nie ma rycerzy zauważył Jojen.

- Powyżej poziomu wody - poprawiła go siostra. - W bagnie za to jest pełno martwych. - To prawda - zgodził się Jojen. Andalów i żelaznych ludzi, Freyów i innych głupców, wszystkich tych dumnych wojowników, którzy próbowali podbić Szarą Wodę. Żadnemu z nich nie udało się jej odszukać. Wjeżdżali na Przesmyk i nie potrafili odnaleźć wyjścia. Prędzej czy później włazili na jakieś bagno i te ciężkie, stalowe zbroje wciągały ich pod wodę. Na myśl o utopionych rycerzach Brana przeszły ciarki. Nie miał jednak nic

przeciwko temu. Lubił ciarki. - Był jeden taki rycerz - zaczęła Meera. - W roku fałszywej wiosny. Zwali go Rycerzem Roześmianego Drzewa. Mógł nawet być wyspiarzem. - Albo i nie. - Twarz Jojena pokrywały zielone plamy cienia. - Jestem pewien, że książę Bran słyszał tę opowieść już ze sto razy. - Nie - zaprzeczył. - Nie słyszałem. A nawet gdybym słyszał, to nic nie szkodzi. Stara Niania często opowiadała nam historie, które już znaliśmy, ale jeśli były dobre, wcale nam to nie przeszkadzało. Zawsze

mawiała, że stare opowieści są jak dawni przyjaciele, których trzeba od czasu do czasu odwiedzać. - To prawda. - Meera niosła tarczę na plecach, czasem odsuwając trójzębem przegradzającą jej drogę gałąź. Kiedy Bran pomyślał już, że jednak nie usłyszy tej historii, zaczęła mówić. - Był raz sobie ciekawski chłopak, który mieszkał na Przesmyku. Był niski, jak wszyscy wyspiarze, ale za to bystry, odważny i silny. Od dziecka uczył się polować, łapać ryby i wspinać na drzewa. Poznał też całą magię naszego ludu. Bran był prawie pewien, że nigdy nie słyszał tej opowieści.

- Czy miał zielone sny, tak jak Jojen? - Nie - zaprzeczyła Meera - ale potrafił oddychać błotem i żywić się liśćmi, a także jednym szeptanym słowem zmieniać ziemię w wodę, a wodę w ziemię. Umiał też rozmawiać z drzewami, tkać słowa i sprawiać, że zamki pojawiały się i znikały. - Chciałbym opanować takie umiejętności - odezwał się żałośnie Bran. - Kiedy spotka się z drzewnym rycerzem? Meera wykrzywiła twarz. - Prędzej, jeśli pewien książę będzie

siedział cicho. - Tylko pytałem. - Chłopak znał magię wysp - ciągnęła pragnął jednak czegoś więcej. Wiesz, że nasi rodacy rzadko zapuszczają się daleko od domu. Jesteśmy niewysokim ludem, a nasze zwyczaje wydają się niektórym dziwaczne. Dlatego duzi ludzie nie zawsze odnoszą się do nas przyjaźnie. Ten chłopak był jednak wyjątkowo śmiały i pewnego dnia, gdy już osiągnął wiek męski, postanowił, że opuści rodzinne strony i odwiedzi Wyspę Twarzy.

- Nikt nie odwiedza Wyspy Twarzy sprzeciwił się Bran. - Tam mieszkają zieloni ludzie. - To właśnie ich chciał odszukać. Dlatego przywdział koszulę obszytą łuskami z brązu, taką jak moja, zabrał skórzaną tarczę oraz trójząb, takie jak moje, i powiosłował małą skórzaną łódką w górę Zielonych Wideł. Bran zamknął oczy, próbując sobie wyobrazić mężczyznę w takiej łódce. W jego umyśle wyspiarz wyglądał bardzo podobnie do Jojena, tyle że był starszy, silniejszy i ubrany jak Meera. - Przepłynął obok Bliźniaków nocą,

żeby nie napadli go Freyowie, a kiedy dotarł do Tridentu, wyszedł na brzeg, zarzucił sobie łódkę na ramiona i ruszył dalej na piechotę. Podróż trwała wiele dni, lecz w końcu dotarł do Oka Boga, spuścił łódkę na wodę i popłynął na Wyspę Twarzy. - Czy spotkał tam zielonych ludzi? - Tak - odparła Meera - ale to już inna historia i nie ja powinnam opowiadać. Mój książę prosił o rycerzy. - Zieloni ludzie też są dobrzy. - Są - zgodziła się, ale nie powiedziała już na ich temat nic więcej. - Nasz

bohater spędził na wyspie całą zimę, lecz gdy nadeszła wiosna, usłyszał zew szerokiego świata i zrozumiał, że pora odejść. Skórzana łódka leżała tam, gdzie ją zostawił, pożegnał się więc i popłynął w stronę brzegu. Wiosłował i wiosłował, aż wreszcie ujrzał odległe wieże górującego nad wodą zamku. W miarę jak się zbliżał, wieże zdawały się coraz wyższe, aż wreszcie pojął, że to z pewnością największe zamczysko na całym świecie. - Harrenhal! - domyślił się natychmiast Bran. - To był Harrenhal. Meera uśmiechnęła się.

- Być może. Pod murami ujrzał wielobarwne namioty, kolorowe chorągwie łopoczące na wietrze oraz rycerzy w zbrojach, którzy dosiadali koni, również zakutych w pancerze. Poczuł woń pieczystego, usłyszał śmiechy i trąby heroldów. Miał się zacząć wielki turniej i rycerze z całego kraju zjechali, by stanąć w szranki. Przybył sam król i jego syn, smoczy książę. Zjawiły się też Białe Miecze, by przyjąć w swe szeregi nowego członka. Był obecny lord burzy i lord róż. Wielki lew ze skały pokłócił się z królem i nie przyjechał, lecz zjawiło się wielu jego chorążych i rycerzy. Wyspiarz nigdy w życiu nie widział takich wspaniałości.

Wiedział też, że druga taka okazja może już mu się nie nadarzyć. Jakąś częścią jaźni gorąco zapragnął wziąć w tym wszystkim udział. Bran świetnie znał to uczucie. Kiedy był mały, marzył jedynie o tym, by zostać rycerzem. To jednak było, zanim spadł i stracił władzę w nogach. - Gdy turniej się zaczął, jako królowa miłości i piękna wystąpiła córka lorda wielkiego zamku. Jej korony przysięgło bronić pięciu rycerzy, czterech jej braci z Harrenhal i jej sławny stryj, biały rycerz z Gwardii Królewskiej. - A czy była piękna?

- Była - potwierdziła Meera, potykając się o kamień - ale znalazłoby się kilka od niej piękniejszych. Jedną z nich była żona smoczego księcia, która przywiozła ze sobą dwanaście dam dworu. Wszyscy rycerze błagali je o wstążki, które chcieli owiązać wokół swych kopii. - To chyba nie będzie jedna z tych miłosnych opowieści? - zapytał podejrzliwym głosem Bran. - Te Hodor lubi znacznie mniej. - Hodor - zgodził się Hodor. - Najbardziej podobają mu się te, w których rycerze walczą z potworami.

- Czasami to właśnie rycerze są potworami, Bran. Gdy mały wyspiarz szedł sobie spokojnie przez pole, ciesząc się ciepłym, wiosennym dniem i nie wadząc nikomu, napadło na niego trzech giermków. Mieli najwyżej po piętnaście lat, lecz mimo to wszyscy byli wyżsi od niego. Uważali, że to ich świat i on nie ma prawa w nim przebywać. Zabrali mu trójząb, przewrócili na ziemię i zaczęli kopać, przezywając go od żaboli. - Czy to byli Walderowie? Mały Walder Frey z pewnością mógłby zrobić coś takiego.

- Żaden z nich mu się nie przedstawił, lecz zapamiętał sobie dobrze ich twarze, by móc później wywrzeć na nich zemstę. Kiedy próbował wstać, przewracali go znowu, a gdy zwinął się w kłębek na ziemi, kopali go. Nagle jednak usłyszeli ryk. - Kopiecie człowieka mojego ojca! zawyła wilczyca. - Czworonożna czy dwunożna? - Dwunożna - odparła Meera. - Rzuciła się na giermków z turniejowym mieczem w dłoni i przepędziła ich. Wyspiarz był zakrwawiony i

posiniaczony, więc zabrała go do swego legowiska, żeby oczyścić jego rany i obandażować je płótnem. Tam spotkała swych braci: dzikiego wilka, który był przywódcą watahy, spokojnego wilka i szczeniaka, który był najmłodszy z całej czwórki. Wieczorem w Harrenhal wyprawiono ucztę na cześć otwarcia turnieju. Wilczyca uparła się, że chłopak musi na nią pójść. Był szlachetnie urodzony i miał takie samo prawo do miejsca na ławie, jak inni goście. Tej wilczycy trudno było się sprzeciwiać, wyspiarz pozwolił więc, by młody szczeniak

znalazł mu odpowiedni strój i wybrał się do wielkiego zamku. Jadł i pił pod dachem Harrena razem z wilkami i wieloma ich zaprzysiężonymi ludźmi, kurhannikami, łosiami, niedźwiedziami i trytonami. Smoczy książę zaśpiewał pieśń tak smutną, że wilcza dziewczyna pociągała nosem, ale kiedy jej najmłodszy brat zaczął się z niej wyśmiewać, że płacze, wylała mu wino na głowę. Przemówił czarny brat, który prosił rycerzy, by wstępowali do Nocnej Straży. Lord burzy przepił rycerza od czaszek i pocałunków w pojedynku na puchary wina. Wyspiarz widział, jak dziewczyna o roześmianych, fioletowych oczach

tańczyła z białym mieczem, czerwonym wężem, lordem gryfów, a na koniec ze spokojnym wilkiem... ale dopiero wtedy, gdy dziki wilk powiedział jej, by zajęła się jego bratem, który jest zbyt nieśmiały, żeby wstać z ławy. Wyspiarz tymczasem wypatrzył w rozbawionym tłumie trzech giermków, którzy go napadli. Jeden służył rycerzowi od wideł, drugi rycerzowi od jeżozwierza, a trzeci rycerzowi, który miał na opończy dwie wieże, herb świetnie znany wszystkim wyspiarzom. - Freyowie - rzucił Bran. - Freyowie z Przeprawy. - Tak samo wtedy, jak i teraz - zgodziła

się. - Wilcza dziewczyna również ich zauważyła i pokazała swym braciom. Szczeniak zaproponował: „Mógłbym ci znaleźć konia i jakąś zbroję, która będzie na ciebie pasowała”. Nasz bohater podziękował mu, lecz nie udzielił żadnej odpowiedzi. Serce miał rozdarte. Wyspiarze są niżsi niż większość ludzi, ale nie ustępują im dumą. Chłopak nie był rycerzem. Nikt z jego rodaków nim nie jest. Częściej siedzimy w łodziach niż na koniach, a nasze dłonie są stworzone do wioseł, nie do kopii. Choć bardzo pragnął zemsty, bał się, że zrobi z siebie durnia i okryje wstydem swój lud. Spokojny

wilk zaoferował mu miejsce w namiocie, lecz nim położył się spać, wyspiarz uklęknął na brzegu jeziora, skierował wzrok tam, gdzie za horyzontem kryła się Wyspa Twarzy, i odmówił modlitwę do starych bogów północy oraz Przesmyku... - Ojciec nigdy ci o tym nie opowiadał? - zdziwił się Jojen. - To Stara Niania opowiadała historie. Meero, mów dalej, nie możesz przerwać w takim miejscu. Hodor wyraźnie był tego samego

zdania. - Hodor - zgodził się. - Hodor hodor hodor hodor. - No cóż - uległa Meera - jeśli chcesz usłyszeć resztę... - Chcę. Mów. - Rycerze mieli się potykać całe pięć dni - zaczęła. - Urządzono też wielką walkę zbiorową dla siedmiu zespołów, zawody łucznicze i zawody w rzucaniu toporami, wyścigi konne oraz konkurs minstreli... - Mniejsza z tym wszystkim. - Bran

poruszył się niecierpliwie w koszu na plecach Hodora. - Opowiedz mi o turnieju. - Jak sobie życzysz, mój książę. Królową miłości i piękna była córka lorda zamku. Broniło jej czterech braci i stryj, ale wszyscy czterej synowie Harrenhal zostali pokonani już pierwszego dnia. Ich pogromcy przez krótką chwilę nosili laury zwycięzców, lecz potem oni również zostali pokonani. Tak się złożyło, że pod koniec pierwszego dnia miejsce wśród zwycięzców wywalczył rycerz od jeżozwierza, a rankiem drugiego dnia zatriumfowali również

rycerz od wideł i rycerz od dwóch wież. Późnym popołudniem drugiego dnia, gdy cienie zrobiły się długie, w szrankach pojawił się jednak tajemniczy rycerz. Bran pokiwał głową z mądrą miną. W turniejach często brali udział tajemniczy rycerze. Ich twarze skrywały hełmy, a tarcze mieli jednobarwne bądź ozdobione jakimś niezwykłym herbem. Niekiedy byli to sławni mistrzowie w przebraniu. Smoczy Rycerz zwyciężył kiedyś w turnieju jako Rycerz Łez, by uczynić swą siostrę królową miłości i piękna w miejsce kochanki króla. Barristan

Śmiały przywdziewał zbroję tajemniczego rycerza dwukrotnie, za pierwszym razem w wieku dziesięciu lat. - Założę się, że to był ten mały wyspiarz. - Nikt tego nie wiedział - odparła Meera. - Tajemniczy rycerz był jednak niewysoki i zakuty w niedopasowaną zbroję skleconą z niedobranych fragmentów. Na tarczy miał drzewo serce starych bogów, białe czardrzewo z roześmianą czerwoną twarzą. - A może przybył z Wyspy Twarzy? zastanawiał się Bran. - Czy był zielony?

-W opowieściach Starej Niani strażnicy mieli ciemnozieloną skórę i liście zamiast włosów. Czasami mieli też na głowach poroża, lecz Bran nie potrafił sobie wyobrazić, jak w takim razie tajemniczy rycerz mógłby nałożyć hełm. - Założę się, że przysłali go starzy bogowie. - Niewykluczone. Tajemniczy rycerz pochylił kopię przed królem i ruszył na koniec szranków, gdzie miało swe namioty pięciu zwycięzców. Wiecie, którym z nich rzucił

wyzwanie. - Rycerzowi od jeżozwierza, rycerzowi od wideł i rycerzowi od bliźniaczych wież. Bran słyszał wystarczająco wiele opowieści, by się tego domyślić. Mówiłem, że to był ten mały wyspiarz. - Kimkolwiek był, starzy bogowie użyczyli siły jego ramieniu. Pierwszy padł rycerz od jeżozwierza, po nim rycerz od wideł, a na koniec rycerz od dwóch wież. Żaden z nich nie był zbytnio lubiany i dlatego prostaczkowie gorąco oklaskiwali Rycerza

Roześmianego Drzewa, jak wkrótce nazwano nowego zwycięzcę. Gdy pokonani przeciwnicy chcieli wykupić konie i zbroje, Rycerz Roześmianego Drzewa odpowiedział im grzmiącym głosem spod hełmu: „Nauczcie swych giermków honoru. To wystarczy”. Gdy tylko pokonani rycerze skarcili surowo giermków, odzyskali rumaki i zbroje. Tak oto modlitwa małego wyspiarza spotkała się z odzewem... zielonych ludzi, starych bogów czy dzieci lasu, któż może to wiedzieć. Po chwili zastanowienia Bran doszedł do wniosku, że opowieść mu się

podobała. - I co się stało potem? Czy Rycerz Roześmianego Drzewa zwyciężył w turnieju i poślubił księżniczkę? - Nie - odpowiedziała Meera. - Nocą w wielkim zamku lord burzy oraz rycerz od czaszek i pocałunków przysięgli, że go zdemaskują. Król namawiał też innych rycerzy, by rzucili mu wyzwanie, ogłaszając, że ten, kto kryje twarz pod tym hełmem, nie jest mu przyjacielem. Rankiem jednak, gdy heroldzi zadęli w trąby, a król zasiadł na swym miejscu, pojawiło się tylko dwóch zwycięzców. Rycerz Roześmianego Drzewa zniknął. Król bardzo się gniewał i wysłał nawet

na poszukiwania swego syna, smoczego księcia, znaleziono jednak jedynie wiszącą na drzewie pomalowaną tarczę. W turnieju zwyciężył ostatecznie smoczy książę. - Och. - Bran zastanawiał się chwilę nad tym, co usłyszał. - To była dobra opowieść, ale to trzech złych rycerzy powinno go napaść, a nie ich giermkowie. Wtedy mały wyspiarz mógłby wszystkich zabić. Z tym okupem to było głupie. I tajemniczy rycerz powinien zwyciężyć w turnieju, pokonując wszystkich rywali, a potem uczynić wilczą dziewczynę królową miłości i piękna.

- Została nią - odparła Meera. - Ale to smutniejsza opowieść. - Jesteś pewien, że nigdy nie słyszałeś tej historii, Bran? - zapytał raz jeszcze Jojen. Pan ojciec nigdy ci jej nie opowiadał? Bran potrząsnął głową. Robiło się już późno. Góry rzucały długie cienie, których czarne palce zapuszczały się między sosny. Jeśli mały wyspiarz mógł odwiedzić Wyspę Twarzy, to może mnie też się uda. Wszystkie opowieści zgadzały się, że zieloni ludzie dysponują niezwykłymi magicznymi mocami. Może sprawią, że znowu

będzie mógł chodzić, albo nawet uczynią z niego rycerza. Zrobili to dla małego wyspiarza, choć tylko na jeden dzień - pomyślał. Jeden dzień by mi wystarczył. DAVOS W żadnej celi nie powinno być tak ciepło. Co prawda, panowała tu ciemność. Przez prastarą, żelazną kratę przedostawał się do środka migotliwy pomarańczowy blask pochodni zatkniętej na korytarzu, lecz w tylnej połowie celi było zupełnie ciemno.

Przesycała ją też wilgoć, czego należało się spodziewać na takiej wyspie jak Smocza Skała, gdzie morze zawsze było niedaleko. Były tu również szczury, tyle, ile powinno ich być w każdym szanującym się lochu, a nawet trochę więcej. Davos nie mógł się jednak uskarżać na zimno. W gładkich kamiennych korytarzach biegnących pod potężnym zamczyskiem zawsze było ciepło, a często też słyszał, że im głębiej zejść pod ziemię, tym robi się goręcej. Miał wrażenie, że znajduje się głęboko pod zamkiem, a gdy przyciskał dłoń do ściany celi, często wydawała mu się ciepła. Być może stare legendy mówiły

prawdę i Smoczą Skałę rzeczywiście zbudowano z kamieni pochodzących z piekła. Gdy go tu zawleczono, trawiła go choroba. Kaszel, który dręczył go od czasu bitwy, wciąż się nasilał. Zaczęła się też gorączka. Wargi pokryły mu krwawiące pęcherze, a panujące w celi ciepło nie powstrzymywało dreszczy. Nie pociągnę już długo - myślał wtedy. Umrę tu, w tej ciemnicy. Wkrótce się przekonał, że mylił się w tej sprawie, tak jak i w wielu innych. Niewyraźnie przypominał sobie delikatne dłonie, stanowczy głos i

spoglądającego nań z góry młodego maestera Pylosa. Dostał do picia gorący wywar z czosnku oraz makowe mleko, które pomogło na bóle i dreszcze. Od maku chciało mu się spać, a kiedy spał, przystawiano mu pijawki, które wysysały złą krew. Tak przynajmniej sądził, gdyż po przebudzeniu zauważył ślady na ramionach. Po niedługim czasie kaszel ustał, a pęcherze zniknęły. W rosole, który pił, pływały teraz kawałki ryby, marchwi i cebuli. Pewnego dnia zdał sobie sprawę, że nie czuł się tak dobrze od chwili, gdy „Czarna Betha” rozpadła się pod nim, a on wpadł do rzeki.

Pilnowało go dwóch strażników. Jeden był szeroki w barach, przysadzisty i miał wielkie, mocne dłonie. Nosił skórzaną brygantynę nabijaną żelaznymi ćwiekami. Raz dziennie przynosił Davosowi miskę owsianki. Czasami słodził ją miodem albo dolewał odrobinę mleka. Drugi strażnik był starszy, przygarbiony i pożółkły na twarzy. Miał przetłuszczone, brudne włosy i krostowatą skórę. Ubierał się w dublet z białego aksamitu z wyszytym złotą nicią na piersi pierścieniem gwiazd. Ubiór nie pasował na niego. Był za

krótki i zarazem zbyt luźny, a do tego brudny i rozdarty. Ten strażnik przynosił Davosowi talerze z mięsem i tłuczonymi ziemniakami albo zupę rybną, a pewnego razu nawet pół pasztetu z minoga. Ten ostatni był tak tłusty, że Davos nie zdołał go utrzymać w żołądku, niemniej jednak więźniowie w lochach rzadko dostawali podobne smakołyki. Do lochów nie docierało światło słońca ani księżyca. W grubych kamiennych murach nie było okien. Jedynie strażnicy pozwalali mu odróżnić dzień od nocy. Żaden z nich nie odzywał się do niego ani słowem, choć Davos wiedział, że nie są niemi, gdyż w chwili zmiany

warty niekiedy wymieniali kilka szorstkich słów. Nie podali mu też swych imion, nadał im więc własne. Niskiego i silnego nazwał Owsianką, a starego i przygarbionego Minogiem. Mierzył upływ dni posiłkami, które mu przynosili, oraz pochodniami, które zmieniali pod jego celą. W ciemności człowiek czuje się samotny i tęskni za brzmieniem ludzkiego głosu. Davos próbował rozmawiać ze strażnikami, gdy tylko przynosili mu posiłek albo zmieniali wiadro. Wiedział, że pozostaną głusi na prośby

o wolność lub zmiłowanie, zadawał więc im pytania, na którego pewnego dnia mogliby mu odpowiedzieć. - Jakie są wieści o wojnie? - pytał. Czy król dobrze się czuje? - Wypytywał też o swego syna Devana, księżniczkę Shireen i Salladhora Saana. - Jaka jest pogoda? - próbował się dowiedzieć. Czy zaczęły się już jesienne sztormy? Czy po wąskim morzu pływają jeszcze statki? Bez względu jednak na to, o co pytał, nigdy mu nie odpowiadali, choć czasami Owsianka przyglądał mu się uważnie i przez pół uderzenia serca Davosowi wydawało się, że strażnik

zaraz się odezwie. Z Minogiem nigdy nie uzyskał nawet tyle. Nie jestem dla niego człowiekiem, a tylko kamieniem, który je, sra i mówi - pomyślał Davos. Doszedł do wniosku, że Owsiankę lubi znacznie bardziej. On przynajmniej sprawiał wrażenie, że wie, iż Davos żyje. Wyczuwało się też w nim jakąś osobliwą dobroć. Davos podejrzewał, że strażnik karmi szczury i dlatego jest ich tu tak wiele. Pewnego razu zdawało mu się, że słyszy, jak Owsianka przemawia do nich jak do dzieci. Być może jednak był to tylko sen. Nie pozwolą mi umrzeć - zrozumiał.

Mają jakiś powód, by mnie utrzymać przy życiu. Wolał nie myśleć, co to może być za powód. Lord Sunglass również siedział przez pewien czas w celach pod Smoczą Skałą, podobnie jak synowie ser Hubarda Rambtona. Wszyscy skończyli na stosie. Lepiej by było, gdybym oddał się morzu - myślał, spoglądając na płonącą po drugiej stronie krat pochodnię. Albo pozwolił, żeby statek przepłynął obok, a ja umarł na tej skale. Wolałbym karmić kraby niż płomienie. Pewnej nocy, gdy kończył kolację,

poczuł, że zalała go dziwna fala gorąca. Podniósł wzrok i ujrzał ją stojącą za kratami. U gardła miała swój wielki rubin, a jej oczy lśniły jasno jak pochodnia, w której blasku była skąpana. - Melisandre - rzekł ze spokojem, którego nie czuł. - Cebulowy rycerzu - odpowiedziała mu z równym opanowaniem, jakby spotkali się przypadkiem na schodach albo na dziedzińcu i wymieniali uprzejme pozdrowienia. - Czy dobrze się czujesz? - Lepiej niż jeszcze niedawno.

- Brak ci czegoś? - Mojego króla. Mojego syna. - Odsunął miskę na bok i wstał. - Przyszłaś mnie spalić? Jej niezwykłe czerwone oczy spoglądały na niego spoza krat. - To złe miejsce, nieprawdaż? Ciemne i obrzydliwe. Nie dociera tu światło dobrego słońca ani jasnego księżyca. Wskazała dłonią płonącą na ścianie pochodnię. - To wszystko, co stoi między tobą a ciemnością, cebulowy rycerzu. Ten mały ogień, ten dar R’hllora. Czy mam go zgasić?

- Nie. - Podszedł do krat. - Proszę. Nie sądził, by mógł wytrzymać sam w nieprzeniknionym mroku, mając za towarzystwo jedynie szczury. Kobieta w czerwieni rozciągnęła wargi w uśmiechu. - Widzę, że jednak pokochałeś ogień. - Potrzebuję tej pochodni. Otwierał i zamykał dłonie. Nie będę jej błagał. Nie będę. - Jestem do niej podobna, ser Davosie. Obie jesteśmy narzędziami R’hllora. Służymy tylko jednemu celowi.

Rozpraszamy ciemność. Wierzysz w to? - Nie. - Być może powinien skłamać i powiedzieć jej to, co chciała usłyszeć, był jednak przyzwyczajony mówić prawdę. - Jesteś matką ciemności. Widziałem to pod Końcem Burzy, gdy urodziłaś ją na moich oczach. - Czyżby dzielny ser Cebula aż tak się przestraszył ulotnego cienia? Nie obawiaj się. Cienie mogą żyć jedynie wtedy, gdy zrodzi je światło, a ognie króla płoną teraz tak słabo, że nie ośmielę się nic z niego zaczerpnąć, by stworzyć kolejnego syna. To mogłoby go zabić. -

Melisandre podeszła bliżej. - Ale z innym mężczyzną... mężczyzną, którego ognie nadal palą się jasno... jeśli naprawdę chcesz pomóc sprawie swego króla, przyjdź pewnej nocy do mojej komnaty. Mogłabym dać ci rozkosz, której nigdy nie znałeś, a dzięki ogniowi twego życia stworzyłabym... - Monstrum. - Davos odsunął się od niej. - Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego, pani. Ani z tobą, ani z twoim bogiem. Niech Siedmiu mnie broni. Melisandre westchnęła.

- Nie obronili Guncera Sunglassa. Modlił się do nich trzy razy dziennie i nosił na tarczy siedmioramienną gwiazdę, ale gdy R’hllor wyciągnął po niego swą dłoń, jego modlitwy przerodziły się w krzyki i spłonął. Po co trzymać się tych fałszywych bogów? - Czciłem ich całe życie. - Całe życie, Davosie Seaworth? Równie dobrze mógłbyś powiedzieć „tak było wczoraj”. - Potrząsnęła ze smutkiem głową. - Nigdy nie bałeś się mówić prawdy królom. Czemu okłamujesz sam siebie? Otwórz oczy, dobry rycerzu.

- A co twoim zdaniem powinienem zobaczyć? - To, jak urządzony jest świat. Prawda otacza cię zewsząd i łatwo jest ją dostrzec. Noc jest ciemna i pełna strachów, a dzień jasny, piękny i pełen nadziei. Jedno jest czarne, a drugie białe. Istnieją lód i ogień. Nienawiść i miłość. Gorycz i słodycz. Pierwiastek męski i żeński. Ból i przyjemność. Zima i lato. Dobro i zło. - Zbliżyła się o krok. - Śmierć i życie. Wszędzie napotkasz przeciwieństwa. Wszędzie toczy się wojna.

- Wojna? - zapytał Davos. - Wojna - potwierdziła. - Jest dwóch bogów, cebulowy rycerzu. Nie siedmiu, nie jeden, nie stu i nie tysiąc. Dwóch! Sądzisz, że przemierzyłam pół świata po to, by posadzić jeszcze jednego próżnego króla na jeszcze jednym czczym tronie? Wojna toczy się od początku czasu i, nim się skończy, wszyscy ludzie będą musieli opowiedzieć się po którejś ze stron. Po jednej stronie jest R’hllor, Pan Światła, Serce Ognia, Bóg Płomieni i Cienia. Naprzeciwko niego stoi Wielki Inny, którego imienia nie wolno wymieniać, Pan Ciemności, Dusza Lodu, Bóg Nocy i Strachu. Nie chodzi o wybór między

Baratheonami a Lannisterami czy między Greyjoyami a Starkami. Musimy wybrać śmierć albo życie. Ciemność albo światło. - Dotknęła krat celi szczupłymi, białymi dłońmi. Wydawało się, że wielki rubin u jej gardła pulsuje własnym blaskiem. - Odpowiedz mi, ser Davosie Seaworth, odpowiedz mi szczerze. Czy twoje serce płonie promienną jasnością R’hllora? Czy może jest czarne, zimne i pełne robactwa? Wsunęła rękę między kraty i położyła dłoń na jego piersi, jakby chciała wyczuć prawdę przez ciało, wełnę i garbowaną skórę.

- Moje serce - odparł z namysłem Davos - jest pełne wątpliwości. Melisandre westchnęła. - Ach, Davosie. Dobry rycerz mówi prawdę aż do samego końca, nawet w swej chwili ciemności. Dobrze, że mnie nie okłamałeś, bo przejrzałabym twe kłamstwo. Słudzy Innego często maskują swe czarne serce jaskrawym światłem. Dlatego R’hllor dał swoim kapłanom moc rozpoznawania fałszu. - Odsunęła się nieco od krat. - Czemu chciałeś mnie zabić? - Odpowiem ci, jeśli mi powiesz, kto mnie zdradził.

Mógł to być jedynie Salladhor Saan, lecz mimo to Davos wciąż modlił się o inną odpowiedź. Kobieta w czerwieni roześmiała się. - Nikt cię nie zdradził, cebulowy rycerzu. Ujrzałam twoje zamiary w płomieniach. W płomieniach. - Jeśli widzisz w tych płomieniach przyszłość, to jak to się stało, że spłonęliśmy na Czarnym Nurcie? Oddałaś moich synów ogniowi... moi synowie, mój statek, moi ludzie...

wszystko spłonęło... Melisandre potrząsnęła głową. - Krzywdzisz mnie, cebulowy rycerzu. To nie były moje ognie. Gdybym była z wami, wasza bitwa skończyłaby się inaczej. Jego Miłość otaczali jednak niedowiarkowie, a jego duma okazała się silniejsza od wiary. Spotkała go straszliwa kara, nauczył się jednak czegoś na tym błędzie. Czy moi synowie byli jedynie nauczką dla króla? Davos zacisnął usta. - W waszych Siedmiu Królestwach trwa teraz noc - ciągnęła kobieta w

czerwieni - ale wkrótce znowu wzejdzie słońce. Wojna trwa dalej, Davosie Seaworth, i niektórzy niedługo się przekonają, że nawet z dogasającego węgielka może powstać wielki pożar. Stary maester patrzył na Stannisa i widział w nim tylko człowieka. Ty widzisz w nim króla. Obaj jesteście w błędzie. On jest wybrańcem Pana, wojownikiem ognia. Widziałam, jak dowodził walką przeciw ciemności. Widziałam to w płomieniach. Płomienie nie kłamią. W przeciwnym razie nie byłoby cię tutaj. Napisano to również w proroctwie. Gdy popłynie krew czerwonej gwiazdy i zbiorą się ciemności, Azor Ahai narodzi się ponownie pośród dymu i soli, by

obudzić śpiące w kamieniu smoki. Krwawiąca gwiazda pojawiła się i odeszła, a Smocza Skała jest wyspą dymu i soli. Stannis Baratheon jest ponownie narodzonym Azorem Ahai! Jej czerwone oczy rozbłysły niczym bliźniacze ognie. Wydawało się, że zaglądają w głąb jego duszy. - Nie wierzysz mi. Nawet w tej chwili wątpisz w prawdę R’hllora... lecz mimo to dobrze mu się przysłużyłeś i będziesz mu służył nadal. Zostawię cię tu, byś mógł rozważyć wszystko, co ci powiedziałam. A ponieważ R’hllor jest źródłem wszelkiego dobra, zostawię ci również pochodnię. Odeszła z uśmiechem, zamiatając

szkarłatnymi spódnicami. Został po niej tylko zapach. I pochodnia. Davos usiadł na podłodze celi i otoczył kolana ramionami. Padał na niego migotliwy blask pochodni. Gdy ucichły kroki Melisandre, słychać było jedynie tupot szczurzych łapek. Lód i ogień - pomyślał. Czerń i biel. Ciemność i światło. Nie mógł zaprzeczyć mocy jej boga. Widział cień, który wyłonił się z macicy Melisandre. Ponadto kapłanka wiedziała o rzeczach, o których nie powinna wiedzieć. Ujrzała moje zamiary w płomieniach. Dobrze było się dowiedzieć, że Salla go nie sprzedał, lecz myśl o tym, że

kobieta w czerwieni szpieguje go za pomocą swych ogni, zaniepokoiła Davosa bardziej, niż potrafił to wyrazić słowami. Co to właściwie miało znaczyć, że dobrze się przysłużyłem jej bogu i będę mu służył nadal? To również mu się nie spodobało. Podniósł wzrok i spojrzał na pochodnię. Wpatrywał się w nią przez długi czas, ani razu nie mrugając. Płomienie wciąż tańczyły i migotały. Próbował zajrzeć za nie, przeniknąć wzrokiem ognistą zasłonę i zobaczyć, co mieszka za nią... nie dostrzegł jednak nic oprócz ognia i po pewnym czasie oczy ...zaszły mu łzami.

Oślepiony przez boga, zmęczony Davos zwinął się na słomie i zapadł w sen. Po trzech dniach - w przybliżeniu, Owsianka przyszedł w tym czasie trzy razy, a Minóg dwa - Davos usłyszał pod celą jakieś głosy. Usiadł natychmiast i przycisnął ucho do ściany, nasłuchując dźwięków szarpaniny. To było coś nowego, jakaś zmiana w jego niezmiennym świecie. Hałas dobiegał z lewej, gdzie schody prowadziły w światło dnia. Słyszał głos mężczyzny, który krzyczał i błagał. - ...szaleństwo! - mówił nieznajomy, gdy się pojawił w polu jego widzenia. Prowadziło go między sobą dwóch

strażników z ognistymi sercami na piersiach. Przed nimi szedł Owsianka, który pobrzękiwał pękiem kluczy, a z tyłu podążał ser Axell Florent. - Axellu błagał zrozpaczony więzień - przez wzgląd na miłość, jaką jesteś mi winien, wypuść mnie! Nie możecie tego zrobić, nie jestem zdrajcą. - Był to starszy mężczyzna, wysoki i szczupły. Miał srebrnosiwe włosy, spiczastą bródkę i pociągłą, szlachetną twarz, zastygłą w wyrazie strachu. -

Gdzie jest Selyse, gdzie królowa? Żądam, byście pozwolili mi się z nią zobaczyć. Niech Inni porwą was wszystkich! Puśćcie mnie! Strażnicy nie zwracali uwagi na jego krzyki. - Tutaj? - zapytał Owsianka, zatrzymując się przed celą. Davos podniósł się z podłogi. Przez chwilę zastanawiał się, czy nie rzucić się na nich, kiedy otworzą drzwi, to jednak równałoby się szaleństwu. Było ich zbyt wielu, strażnicy mieli miecze, a Owsianka był silny jak byk.

Ser Axell skinął krótko głową. - Niech zdrajcy nacieszą się swym towarzystwem. - Nie jestem zdrajcą! - wrzasnął więzień, gdy Owsianka otwierał drzwi. Choć był ubrany w prosty kubrak z szarej wełny i czarne spodnie, przemawiał jak szlachetnie urodzony. Tu pochodzenie w niczym mu nie pomoże - pomyślał Davos. Owsianka otworzył szeroko celę, ser Axell raz jeszcze skinął głową i

strażnicy cisnęli więźnia do środka. Mężczyzna potknął się. Runąłby na bladą, arystokratyczną twarz, gdyby Davos go nie złapał. Nieznajomy natychmiast mu się wyrwał i powlókł ku drzwiom, lecz zatrzaśnięto mu je tuż przed nosem. - Nie - krzyknął, wykrzywiając bladą, arystokratyczną twarz. - Nieeeee. - Jego nogi nagle straciły całą siłę. Osunął się na podłogę, chwytając się żelaznych krat. Ser Axell, Owsianka i strażnicy odwrócili się już i ruszyli w drogę powrotną. - Nie możecie tego zrobić! krzyknął więzień do ich pleców. Jestem królewskim namiestnikiem!

Dopiero wtedy Davos go poznał. - Jesteś Alester Florent. Mężczyzna odwrócił się. - Kim...? - Ser Davos Seaworth. Lord Alester zamrugał powiekami. - Seaworth... cebulowy rycerz. Chciałeś zamordować Melisandre. Davos nie próbował temu zaprzeczać. - Pod Końcem Burzy miałeś na sobie czerwono-złotą zbroję z

inkrustowanymi lazurytem kwiatami na napierśniku - zauważył, wyciągając rękę, by pomóc współwięźniowi wstać. Lord Alester strzepnął z ubrania brudną słomę. - Muszę... muszę cię przeprosić za mój wygląd, ser. Straciłem swe kufry, gdy nasz obóz zdobyli Lannisterowie. Uciekłem tylko ze zbroją na plecach i pierścieniami na palcach. Nadal ma te pierścienie - zauważył Davos, który nie miał nawet wszystkich palców. - Z pewnością jakiś kuchcik albo

chłopiec stajenny paraduje teraz po Królewskiej Przystani w moim rozciętym aksamitnym wamsie i ozdobionym klejnotami płaszczu - gadał dalej lord Alester. - No, ale wszyscy wiedzą, że wojnie zawsze towarzyszą okropności. Z pewnością ty również poniosłeś straty. - Straciłem statek z całą załogą i czterech synów - odparł Davos. - Niech... Niech Pan Światła przeprowadzi ich przez ciemność do lepszego świata -

wyszeptał nowy więzień. Niech Ojciec osądzi ich sprawiedliwie, a Matka obdarzy łaską - pomyślał Davos. Zachował jednak swą modlitwę dla siebie. Na Smoczej Skale nie było teraz miejsca dla Siedmiu. - Mój syn jest bezpieczny w Jasnej Wodzie - ciągnął lord - ale straciłem na „Furii” bratanka. Ser Imry’ego, syna mojego brata Ryama. To ser Imry Florent wprowadził na oślep całą flotę na Czarny Nurt, nie zwracając uwagi na małe kamienne

wieże zbudowane przy ujściu rzeki. Davos z pewnością nigdy go nie zapomni. - Mój syn Marie był wiosłomistrzem twego bratanka. - Przypomniał sobie chwilę, gdy po raz ostatni widział spowitą w dziki ogień „Furię”. - Czy słyszałeś o jakichś ocalonych z tego statku? - „Furia” spłonęła i poszła na dno razem z całą załogą - stwierdził jego lordowska mość. - Twój syn i mój bratanek zginęli, a wraz z nimi mnóstwo innych dobrych ludzi. Tego dnia przegraliśmy wojnę,

ser. Ten człowiek jest pokonany. Davos przypomniał sobie, jak Melisandre mówiła o węgielkach, które dają początek wielkim pożarom. Nic dziwnego, że tu trafił. - Jego Miłość nigdy się nie podda, panie. - To szaleństwo, szaleństwo. - Lord Alester znowu usiadł na podłodze, jakby nawet chwila stania była dla niego zbyt wielkim wysiłkiem. - Stannis Baratheon nigdy nie zasiądzie na Żelaznym Tronie. Czy to zdrada powiedzieć prawdę? Gorzką prawdę,

ale prawdę. Stracił całą flotę poza lyseńskimi okrętami, a Salladhor Saan ucieknie, gdy tylko zobaczy pierwszy lannisterski żagiel. Większość lordów, którzy popierali Stannisa, przeszła na stronę Joffreya albo zginęła... - Nawet lordowie wąskiego morza? Ci, którzy przysięgali wierność Smoczej Skale? Lord Alester machnął z rezygnacją dłonią. - Lord Celtigar dostał się do niewoli i ugiął kolana. Monford Velaryon zginął

razem ze swym okrętem, Sunglassa spaliła kobieta w czerwieni, a lord Bar Emmon ma piętnaście lat, jest tłusty i chorowity. To są twoi lordowie wąskiego morza. Stannisowi zostały tylko siły rodu Florentów, a przeciw niemu zgromadziła się cała moc Wysogrodu, Słonecznej Włóczni i Casterly Rock, a teraz również większość lordów burzy. Jedyna nadzieja to zawarcie pokoju, który może jeszcze coś uratować. To wszystko, co chciałem zrobić. Dobrzy bogowie, jak mogą nazywać to zdradą! Davos spoglądał na niego z góry, marszcząc czoło.

- Co właściwie uczyniłeś, panie? - To nie była zdrada. W żadnym wypadku nie zdrada. Kocham Jego Miłość tak samo jak inni jego poddani. Moja bratanica jest jego królową. Dochowałem mu wierności, choć mądrzejsi ode mnie ludzie uciekli. Jestem jego namiestnikiem. Jak królewski namiestnik może być zdrajcą? Chciałem tylko uratować nasze życie i... honor... tak jest. - Oblizał wargi. Napisałem list. Salladhor Saan przysięgał, że ma człowieka, który może go dostarczyć do Królewskiej Przystani, do lorda Tywina. Jego lordowska mość... jest rozsądnym człowiekiem, a

moje warunki... warunki były korzystne... bardziej niż korzystne. - A jak wyglądały, panie? - Strasznie tu brudno - zauważył nagle lord Alester. - I ten odór... co to za odór? - Wiadro. - Davos wskazał na nie ręką. - Nie mamy tu wychodka. Jak wyglądały te warunki? Jego lordowska mość wpatrywał się z przerażeniem w wiadro. - Lord Stannis miał się zrzec pretensji do Żelaznego Tronu i wycofać

wszystko, co powiedział o nieprawym pochodzeniu Joffreya, pod warunkiem że zostanie ponownie przyjęty w obręb królewskiego pokoju i zatwierdzony jako lord Smoczej Skały i Końca Burzy. Ja przysiągłem uczynić to samo w zamian za zwrot Jasnej Wody i naszych ziem. Myślałem... że lord Tywin dostrzeże zalety tej propozycji. Musi jeszcze uporać się ze Starkami i z żelaznymi ludźmi. Zaproponowałem, że dla przypieczętowania umowy Shireen poślubi brata Joffreya, Tommena. Potrząsnął głową. - Warunki... nie mamy szansy na lepsze. Nawet ty z pewnością to rozumiesz? - Tak - zgodził się Davos - nawet ja. -

Jeśli Stannis nie spłodzi syna, takie małżeństwo oznaczałoby, że Smocza Skała i Koniec Burzy przypadną pewnego dnia Tommenowi. Lordowi Tywinowi z pewnością by się to spodobało. A tymczasem Lannisterowie zatrzymaliby Shireen jako zakładniczkę, by mieć pewność, że Stannis nie wznieci już żadnych buntów. - A co rzekł Jego Miłość, gdy przedstawiłeś mu te warunki? - Zawsze jest przy nim kobieta w czerwieni i... obawiam się, że z jego głową nie wszystko jest w porządku. Całe to gadanie o kamiennym smoku...

obłęd, powiadam ci, czysty obłęd. Czy niczego się nie nauczyliśmy z losów Aeriona Jasnego Płomienia, dziewięciu magów i alchemików? Z tego, co wydarzyło się w Summerhall? Z tych marzeń o smokach nigdy nie wynikło nic dobrego. Powiedziałem to Axellowi. Mój sposób był lepszy. A Stannis dał mi swą pieczęć, dał prawo sprawowania rządów. Namiestnik przemawia głosem króla. - Nie w tej sprawie. - Davos nie był dworakiem i nie próbował łagodzić swych słów. Stannis nie jest w stanie się poddać, dopóki będzie wiedział, że jego

pretensje są słuszne. Nie cofnie też słów, które powiedział o Joffreyu, jeżeli wierzy w ich prawdziwość. A jeśli chodzi o to małżeństwo, Tommen zrodził się z tego samego kazirodztwa, co Joffrey. Jego Miłość prędzej pozwoli, by Shireen zginęła, niż wyda ją za kogoś takiego. Na czole Florenta pulsowała żyłka. - Nie ma wyboru. - Mylisz się, panie. Może postanowić zginąć jako król. - I my razem z nim? Czy tego właśnie pragniesz, cebulowy rycerzu?

- Nie. Jestem jednak człowiekiem króla i nie zawrę pokoju bez jego zgody. Lord Alester wpatrywał się w niego bezradnie przez dłuższą chwilę, po czym zalał się łzami. JON Ostatnia noc była ciemna i bezksiężycowa, lecz choć raz niebo pozostawało bezchmurne. - Idę na wzgórze poszukać Ducha oznajmił Jon stojącym u wylotu jaskini Thennom. Przepuścili go z cichym mruknięciem.

Tyle gwiazd - myślał, wlokąc się pod górę między sosnami, jodłami i jesionami. Gdy był jeszcze chłopcem w Winterfell, maester Luwin nauczył go rozpoznawać gwiazdy. Jon poznał nazwy dwunastu domów nieba i imiona ich władców; potrafił odszukać siedmiu wędrowców, którzy byli świętością dla Wiary; był starym przyjacielem Lodowego Smoka, Cieniokota, Księżycowej Panny i Miecza Poranka. Wszystkie te nazwy dzielił z Ygritte, były też jednak takie, które brzmiały tu inaczej. Patrzymy na te same gwiazdy, a widzimy zupełnie inne rzeczy. Królewska Korona była dla niej Kołyską, Ogier Rogatym Lordem, a czerwony wędrowiec, którego

septonowie uważali za poświęconego swemu Kowalowi, nazywał się tu Złodziejem. Ygritte zapewniała, że gdy Złodziej jest w gwiazdozbiorze Księżycowej Panny, przynosi szczęście mężczyznom, którzy próbują ukraść kobietę. - Tak jak tej nocy, kiedy mnie ukradłeś. Złodziej świecił wtedy jasno na niebie. - Wcale cię nie ukradłem - sprzeciwił się. - Nie wiedziałem, że jesteś dziewczyną, aż do chwili, gdy przystawiłem ci nóż do gardła. - Jeśli zabijesz człowieka niechcący, będzie tak samo martwy jak wtedy, gdy

zrobisz to celowo - nie ustępowała Ygritte. Jon nigdy w życiu nie widział nikogo równie upartego, poza być może swoją młodszą siostrą Aryą. Czy jest jeszcze moją siostrą? - zadał sobie pytanie. Czy w ogóle kiedykolwiek nią była? Nigdy nie był Starkiem, a jedynie pozbawionym matki bękartem lorda Eddarda, który nie miał większych praw do miejsca w Winterfell niż Theon Greyjoy. A nawet to stracił. Gdy człowiek z Nocnej Straży wypowiedział swe słowa, wyrzekał się dawnej rodziny, zamieniając ją na nową. Ale Jon Snow utracił również i tych braci.

Tak jak się tego spodziewał, znalazł Ducha na wzgórzu. Biały wilk nigdy nie wył, lecz mimo to coś go ciągnęło na szczyty. Siadał tam na zadzie i wpijał się w gwiazdy czerwonymi ślepiami, a z pyska buchała mu biała mgiełka. - Czy ty też im nadajesz jakieś nazwy? zapytał Jon. Opadł na jedno kolano i podrapał wilkora po gęstym, białym futrze na szyi. - Zając? Łania? Wilczyca? Duch polizał go po twarzy, dotykając szorstkim językiem strupów na ranach pozostawionych przez szpony orła. Ptak naznaczył nas obu - pomyślał chłopak.

- Duch - powiedział cicho - rankiem przechodzimy na drugą stronę. Tu nie ma schodów ani klatki podnoszonej na wyciągu. Nie mam jak cię przenieść. Musimy się rozstać. Rozumiesz? W mroku czerwone oczy wilkora wydawały się czarne. Szturchnął pyskiem szyję Jona, milczący jak zawsze. Jego oddech był gorącą mgiełką. Dzicy zwali Jona Snow wargiem, lecz jeśli rzeczywiście nim był, to marnym. Nadal nie potrafił przywdziać wilczej skóry, tak jak Orell przywdziewał skórę swego orła. Kiedyś śniło mu się, że jest Duchem i spogląda

z góry na dolinę Mlecznej Wody, w której Mance Rayder zgromadził swych ludzi, i ten sen okazał się prawdą. Teraz jednak nie spał i zostały mu tylko słowa. - Nie możesz pójść ze mną - rzekł Jon, ujmując łeb wilka w dłonie i spoglądając mu głęboko w oczy. Musisz iść do Czarnego Zamku. Rozumiesz? Do Czarnego Zamku. Potrafisz go znaleźć? Trafisz do domu? Idź wzdłuż lodu, cały czas na wschód, w stronę słońca, a na pewno tam dotrzesz. W Czarnym Zamku cię poznają i może twój widok będzie dla nich ostrzeżeniem. - Myślał o tym, żeby napisać list i dać go Duchowi, nie miał

jednak inkaustu, pergaminu ani gęsiego pióra, a do tego ryzyko, że go złapią, było zbyt wielkie. - Spotkamy się w Czarnym Zamku, ale musisz tam dotrzeć samodzielnie. Przez pewien czas będziemy polować osobno. Osobno. Wilkor wyrwał się z uścisku Jona, stawiając uszy. Nagle zerwał się do biegu. Przemknął przez chaszcze i przeskoczył zwalone drzewo, pędząc jak biała błyskawica. Pobiegł do Czarnego Zamku? - zastanawiał się Jon. Czy ściga zająca? Chciałby to wiedzieć. Obawiał

się, że może się okazać równie kiepskim wargiem jak zaprzysiężonym bratem i szpiegiem. Jego wyblakłymi czarnymi szatami targał wiatr, niosący ze sobą woń sosnowych igieł. Na południu majaczył Mur, wysoki i ciemny, olbrzymi cień przesłaniający gwiazdy. Pagórkowaty teren nasuwał mu podejrzenie, że znajdują się gdzieś między Wieżą Cieni a Czarnym Zamkiem, zapewne bliżej tej pierwszej. Podążali na południe przez wiele dni, omijając głębokie jeziora, które

ciągnęły się w wąskich dolinach niczym cienkie, długie palce, z obu stron otoczone porośniętymi sosnowym lasem wzgórzami o skalnych graniach. W takim terenie jeźdźcy poruszali się powoli, lecz za to łatwo im było zbliżyć się do Muru niepostrzeżenie. To idealna okolica dla dzikich łupieżców - pomyślał. Takich jak my. Jak ja. Za Murem leżało Siedem Królestw i wszystko, czego poprzysiągł strzec. Wypowiedział słowa, przysiągł na życie i honor. Powinien teraz stać tam na warcie.

Powinien unosić róg do ust, by wezwać Nocną Straż do broni. Nie miał jednak rogu. Zapewne bez trudu mógłby ukraść jeden z tych, które należały do dzikich, lecz co by mu to dało? Nawet gdyby w niego zadął, nikt by go nie usłyszał. Mur miał trzysta mil długości, a liczebność Straży tragicznie spadła. Opuszczono wszystkie twierdze poza trzema i Jon mógł być jedynym bratem w promieniu czterdziestu mil. Jeśli jeszcze był bratem... Trzeba było spróbować zabić Mance ‘a Raydera na Pięści, nawet jeśli miałoby to mnie kosztować życie. Tak właśnie postąpiłby Qhorin Półręki. Jon jednak

się zawahał i szansa umknęła. Następnego dnia odjechał z magnarem Styrem, Jarlem oraz ponad setką wybranych Thennów i łupieżców. Powtarzał sobie, że tylko czeka na odpowiedni moment, by wymknąć się i popędzić do Czarnego Zamku. Ten moment nigdy jednak nie nadszedł. Większość nocy spędzali w opustoszałych wioskach dzikich, a Styr zawsze wyznaczał do pilnowania koni tuzin swych Thennów, Jarl obserwował Jona podejrzliwie, Ygritte zaś nigdy nie odchodziła daleko, we dnie czy w nocy. Dwa serca, które biją jak jedno. Drwiące słowa Mance’a Raydera niosły się w głowie młodzieńca gorzkim

echem. Jon rzadko czuł się tak zdezorientowany. Nie mam wyboru powiedział sobie, gdy po raz pierwszy wśliznęła się pod skóry, którymi przykrywał się w nocy. Jeśli jej odmówię, zrozumie, że jestem kłamcą. Gram rolę, którą kazał mi grać Półręki. Ciało Jona odgrywało ją z radością. Jego wargi stykały się z jej wargami, jego dłoń wsuwała się pod jej koszulę z jeleniej skóry, żeby dotknąć piersi, a jego męskość sztywniała, gdy przez ubranie pocierała o nią swój wzgórek. Moja przysięga - pomyślał,

wspominając boży gaj, w którym ją wypowiedział, dziewięć wielkich, białych czardrzew rosnących w kręgu, ich czerwone rzeźbione twarze, które patrzyły i słuchały. Jej palce rozsznurowywały już jednak jego spodnie, jej język wsuwał się do jego ust, jej dłoń zagłębiała się w jego bieliznę, by wyprowadzić go na zewnątrz. Nie widział już czardrzew, a jedynie Ygritte. Ugryzła go w szyję, a on wtulił twarz w jej gęste rude włosy. Szczęście - pomyślał. Przynosi szczęście. Jest pocałowana przez ogień. - Czy to nie jest dobre? - zapytała, wprowadzając go w głąb siebie. Była

tam zupełnie wilgotna. Z pewnością nie był jej pierwszym, lecz nic go to nie obchodziło. Jego przysięga, jej dziewictwo, wszystko to straciło znaczenie. Liczyło się tylko jej ciepło, jej usta, palce, którymi szczypała jego brodawkę piersiową. - Czy to nie słodkie? - zapytała tym razem. - Nie tak szybko, och, powoli, tak, tak. Tutaj, tutaj, tak, słodko, słodko. Nic nie wiesz, Jonie Snow, ale ja ci wszystko pokażę. Teraz mocniej. Taaaak. To tylko rola - przekonywał się później. Gram rolę. Musiałem zrobić to raz, Żeby dowieść, że złamałem przysięgę. Zdobyć jej zaufanie. To nie musiało się już więcej powtórzyć.

Nadal pozostawał człowiekiem z Nocnej Straży i synem Eddarda Starka. Zrobił to, co trzeba było zrobić, dowiódł tego, czego należało dowieść. Ten dowód okazał się jednak bardzo przyjemny, a potem Ygritte zasnęła obok niego z głową na jego piersi i to również było słodkie, niebezpiecznie słodkie. Ponownie pomyślał o czardrzewach i słowach, które przed nimi wypowiedział. To zdarzyło się tylko raz. Nie było innego wyjścia. Nawet ojciec się kiedyś potknął. Zapomniał o przysiędze małżeńskiej i spłodził bękarta. Jon poprzysiągł sobie, że z nim

będzie tak samo. To się już nie powtórzy. Tej samej nocy powtórzyło się jeszcze dwa razy, a potem znowu rano, kiedy obudziła go i przekonała się, że jest twardy. Dzicy otwierali już oczy i kilku z nich z pewnością zauważyło, co się dzieje pod stertą futer. Jarl zawołał, żeby się pośpieszyli, bo inaczej wyleje na nich wiadro wody. Jak na parzące się psy - pomyślał potem Jon. Czy tym właśnie się stał? Jestem człowiekiem z Nocnej Straży upierał się cichy głos w głębi jego jaźni, z każdą nocą stawał się on jednak nieco słabszy, a gdy Ygritte całowała

jego uszy albo gryzła w szyję, Jon nie słyszał go w ogóle. Czy tak właśnie było z ojcem? - zadał sobie pytanie. Czy był tak samo słaby jak ja i dlatego okrył się hańbą w łożu mojej matki? Wtem zdał sobie sprawę, że coś wchodzi na wzgórze za jego plecami. Przez pół uderzenia serca myślał, że może to wrócił Duch, lecz wilkor nigdy nie robił tyle hałasu. Jednym gładkim ruchem wydobył Długi Pazur, okazało się jednak, że to tylko któryś z Thennów, barczysty mężczyzna w hełmie z brązu.

- Chodź. Magnar czeka. Ludzie z Thennu mówili w starym języku i większość z nich znała tylko kilka słów powszechnego. Jona mało obchodziły pragnienia magnara, nie miało jednak sensu spierać się z kimś, kto ledwie go rozumiał. Ruszył za dzikim na dół. Wylot jaskini był szczeliną w skale, tak wąską, że z trudem mieścił się w niej koń. Szczelinę na wpół przesłaniała żołnierska sosna. Grota wychodziła na północ, dzięki czemu z Muru nie było

widać płonącego wewnątrz ogniska. Nawet gdyby dziś w nocy szczytem Muru przejeżdżał patrol, bracia nie zauważyliby nic poza wzgórzami, sosnami i lodowatym blaskiem gwiazd odbijającym się w częściowo zamarzniętym jeziorze. Mance Rayder dobrze zaplanował ten atak. Korytarz opadał dwadzieścia stóp w dół, po czym przechodził w grotę tak obszerną, jak Wielka Komnata Winterfell. Wśród kolumn płonęły ogniska, których dym czernił kamienne sklepienie. Konie spętano pod ścianą, obok płytkiej sadzawki. Pośrodku

znajdował się otwór prowadzący do drugiej jaskini na dole, która mogła być jeszcze większa, choć po ciemku trudno to było określić. Jon słyszał cichy szum, jakby gdzieś poniżej płynął podziemny strumień. Magnarowi towarzyszył Jarl. Mance mianował ich obu współdowódcami. Jon już wcześniej zauważył, że Styr nie jest z tego zbyt zadowolony. Mance Rayder nazwał ciemnowłosego młodzieńca „ulubieńcem” Val, która była siostrą Dalii, jego królowej. Czyniło to Jarla szwagrem króla za Murem. Magnar był wyraźnie wściekły, że musi dzielić się

władzą. Przywiódł ze sobą stu Thennów, pięć razy więcej ludzi niż Jarl, i często zachowywał się tak, jakby był tu samodzielnym dowódcą. Jon jednak wiedział, że to młodszy mężczyzna przeprowadzi ich przez lód. Choć Jarl nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia lat, był łupieżcą już od ośmiu i wielokrotnie wyruszał za Mur z takimi ludźmi jak Alfyn Wronobójca i Płaczka, a ostatnio z własną bandą. Magnar nie owijał w bawełnę. - Jarl ostrzegał mnie przed wronami, które patrolują Mur. Powiedz mi

wszystko, co wiesz o tych patrolach. Powiedz mi, nie nam wyboru zauważył Jon. Mimo że Jarl stoi tuż obok niego. Z wielką chęcią nie wykonałby tego obcesowego żądania, wiedział jednak, że Styr zabiłby go za najdrobniejszą nielojalność i Ygritte razem z nim, za to, że jest jego kobietą. - Każdy patrol składa się z czterech ludzi, dwóch zwiadowców i dwóch budowniczych odpowiedział. - Budowniczowie mają uważać na szczeliny, topnienie lodu i

inne usterki, a zwiadowcy wypatrują wrogów. Jeżdżą na mułach. - Na mułach? - Bezuchy mężczyzna zmarszczył brwi. - Muły są powolne. - Powolne, ale pewniej stąpają na lodzie. Patrole często poruszają się szczytem Muru, a poza okolicami Czarnego Zamku biegnących tamtędy ścieżek nie posypywano żwirem już od wielu lat. Te muły hoduje się we Wschodniej Strażnicy i są specjalnie szkolone do tego zadania. - Często poruszają się szczytem Muru? Nie zawsze?

- Nie. Co czwarty patrol jeździ dołem, żeby szukać szczelin w podstawie Muru albo podkopów. Magnar skinął głową. - Nawet w dalekim Thennie słyszeliśmy opowieść o Arsonie Lodowym Toporze i jego tunelu. Jon również ją słyszał. Podkop Arsona Lodowego Topora sięgał już połowy grubości Muru, gdy trafili nań zwiadowcy z Nocnego Fortu. Zamiast przeszkadzać kopiącemu w pracy, zamknęli po prostu wylot tunelu lodem, śniegiem i kamieniami. Edd Cierpiętnik zapewniał, że jeśli mocno przycisnąć

ucho do Muru, nadal można usłyszeć tłukącego toporem Arsona. - Kiedy wyruszają te patrole? Jak często? Jon wzruszył ramionami. - To zależy. Słyszałem, że lord dowódca Qorgyle zwykł wysyłać je co trzeci dzień z Czarnego Zamku do Wschodniej Strażnicy i co drugi dzień z Czarnego Zamku do Wieży Cieni. W tych czasach Straż była jednak liczniejsza. Lord dowódca Mormont woli zmieniać liczbę patroli i dzień, w którym je wysyła, żeby trudniej było

przewidzieć ich ruchy. Czasami kieruje nawet większy oddział do jednego z porzuconych zamków na dwa tygodnie albo na cały księżyc. Jon wiedział, że to jego stryj był pomysłodawcą tej taktyki. Najważniejsze było pozbawić nieprzyjaciela pewności. - A czy w Kamiennych Drzwiach jest teraz załoga? - zapytał Jarl. - I w Szarej Warcie? A więc jesteśmy między tymi dwiema twierdzami, tak? Jon starannie ukrył swe myśli.

- Kiedy opuszczałem Mur, ludzie byli tylko we Wschodniej Strażnicy, Czarnym Zamku i Wieży Cieni. Nie mam pojęcia, co Bowen Marsh albo ser Denys mogli postanowić później. - Ile wron zostało w zamkach? dopytywał się Styr. - Pięćset w Czarnym Zamku, dwieście w Wieży Cieni i może ze trzysta we Wschodniej Strażnicy. Jon powiększył ich liczbę o trzystu ludzi. Gdyby tylko było to takie łatwe... Jarl nie dał się jednak nabrać.

- Kłamie - oznajmił Styrowi. - Albo uwzględnił tych, których stracili na Pięści. - Wrono - ostrzegł go magnar - nie bierz mnie za Mance’a Raydera. Jeśli mnie okłamiesz, wyrwę ci język. - Nie jestem wroną i nikt nie będzie zwał mnie kłamcą. Jon zgiął palce ręki, w której zwykł trzymać miecz. Magnar Thennu przeszył go spojrzeniem zimnych, szarych oczu. - Wkrótce się dowiemy, ilu ich jest -

stwierdził po chwili. - Możesz odejść. Jeśli będę ci chciał zadać jeszcze jakieś pytania, wyślę po ciebie. Jon pokłonił się sztywno i odszedł. Gdyby wszyscy dzicy byli podobni do Styra, łatwiej byłoby ich zdradzić. Thennowie nie przypominali innych wolnych ludzi. Magnar twierdził, że jest ostatnim z Pierwszych Ludzi, i władał żelazną ręką. Thenn był niewielką krainą. Ta górska dolina kryła się pośród wysuniętych najdalej na północ szczytów Mroźnych Kłów. Ze wszystkich stron otaczali ją jaskiniowcy, Rogostopi, olbrzymy i klany kanibali znad zamarzniętych rzek. Ygritte mówiła, że Thennowie są

groźnymi wojownikami, a magnar jest dla nich bogiem. Jon potrafił w to uwierzyć. W przeciwieństwie do Jarla, Harmy i Grzechoczącej Koszuli Styr cieszył się u swych ludzi absolutnym posłuchem. Ta dyscyplina z pewnością była jednym z powodów, dla których Mance właśnie jego wyznaczył do wyprawy za Mur. Wszędzie widział Thennów, którzy siedzieli na hełmach z brązu wokół ognisk. Gdzie się podziała Ygritte? Znalazł jej rzeczy leżące razem z jego rzeczami, ale samej dziewczyny nigdzie nie było widać. - Wzięła pochodnię i poszła w tę stronę

- powiedział mu Grigg Kozioł, wskazując pochodnią w głąb jaskini. Jon ruszył w tamtym kierunku i znalazł się w mrocznej, głębiej położonej części groty. Nie może jej tu być - pomyślał, wędrując przez labirynt kolumn i stalaktytów, gdy nagle usłyszał jej śmiech. Skierował się w stronę dźwięku, lecz po dziesięciu krokach dotarł do ściany z różowo-białego wapienia. Zdziwiony, wrócił tą samą drogą, którą przyszedł, i wypatrzył mroczny otwór pod mokrą kamienną wyniosłością. Ukląkł, wytężył słuch i usłyszał

słaby plusk wody. - Ygritte? - Tu jestem - dobiegł go jej niosący się słabym echem głos. Jon musiał przeczołgać się dwanaście kroków, by dotrzeć do większej groty. Gdy znowu stanął prosto, minęła jeszcze chwila, nim jego oczy przyzwyczaiły się do półmroku. Ygritte przyniosła pochodnię, nie było tu jednak żadnego innego źródła światła. Stała przy małym wodospadzie, który wypływał ze skalnej szczeliny, tworząc dużą czarną sadzawkę.

Pomarańczowożółte płomienie odbijały się w jasnozielonej tafli. - Co tu robisz? - zapytał. - Usłyszałam plusk wody. Chciałam zobaczyć, jak głęboko sięga ta jaskinia. Wyciągnęła rękę, w której trzymała pochodnię. - Tam jest korytarz, który schodzi dalej w dół. Przeszłam nim sto kroków, a potem zawróciłam. - Kończy się ślepo? - Nic nie wiesz, Jonie Snow. Ciągnie

się, ciągnie i ciągnie. W tych wzgórzach są setki jaskiń, a głęboko pod ziemią wszystkie łączą się ze sobą. Jest tu nawet przejście pod waszym Murem. Droga Gorne’a. - Gorne’a - powtórzył Jon. - Gorne był królem za Murem. - Tak - zgodziła się Ygritte. - Razem ze swym bratem Gendelem, trzy tysiące lat temu. Przeprowadzili przez te jaskinie zastęp wolnych ludzi i Straż o niczym nie wiedziała. Ale gdy wyszli na powierzchnię, napadły na nich wilki z Winterfell.

- Stoczono bitwę - przypomniał sobie Jon. - Gorne zabił króla północy, ale syn poległego podniósł chorągiew ojca, włożył na głowę jego koronę i powalił zabójcę. - A szczęk mieczy obudził wrony w ich zamkach. Wyjechały całe w czerni i zaatakowały wolnych ludzi od tyłu. - Tak. Gendel na południu miał króla, na wschodzie Umberów, a na północy Straż. On również zginął. - Nic nie wiesz, Jonie Snow. Wcale nie zginął. Przebił się przez szeregi wron i poprowadził swych ludzi na północ, choć wilki ścigały ich zajadle. Tyle że

Gendel nie znał jaskiń tak dobrze jak Gorne i skręcił w niewłaściwym kierunku. - Poruszyła pochodnią w przód i w tył, aż cienie podskoczyły gwałtownie. - Zapuszczał się coraz głębiej, a kiedy próbował zawrócić, korytarze, które wydawały się znajome, miały na końcu skałę zamiast nieba. Wkrótce jego pochodnie zaczęły gasnąć jedna po drugiej, aż wreszcie zewsząd otoczyła ich ciemność. Ludzi Gendela nigdy już więcej nie widziano, lecz w cichą noc słychać, jak dzieci dzieci ich dzieci łkają pod wzgórzami, nadal

szukając drogi powrotu. Posłuchaj. Czy je słyszysz? Jon słyszał tylko spadającą na dół wodę i ciche buzowanie płomieni. - A czy to przejście pod Murem również zaginęło? - Niektórzy go szukali, ale ci, którzy schodzą głęboko, natrafiają na dzieci Gendela, a one zawsze są głodne. Uśmiechnęła się i wetknęła ostrożnie pochodnię w skalną szczelinę, po czym podeszła do niego. - W ciemności nie ma nic do jedzenia poza mięsem wyszeptała, gryząc go w szyję.

Jon wtulił twarz we włosy dziewczyny, wypełniając nos jej zapachem. - Mówisz jak Stara Niania, kiedy opowiadała Branowi o potworach. Szturchnęła go w ramię. - Jestem staruszką, tak? - Jesteś starsza ode mnie. - Starsza i mądrzejsza. Nic nie wiesz, Jonie Snow. Odsunęła się od niego i zrzuciła z siebie kamizelkę z króliczego futra. - Co ty robisz?

- Pokazuję ci, jaka jestem stara. Rozwiązała koszulę z jeleniej skóry, zrzuciła ją i ściągnęła wszystkie trzy wełniane podkoszulki jednocześnie przez głowę. - Chcę, żebyś mnie wreszcie zobaczył. - Nie powinniśmy... - Powinniśmy. - Piersi dziewczyny podskoczyły, gdy stanęła na jednej nodze, żeby ściągnąć but, a potem przeskoczyła na drugą, żeby zdjąć drugi. Jej sutki były wielkimi różowymi kręgami. - Ty też - powiedziała, ściągając spodnie z baraniej skóry. Jeśli chcesz patrzeć, musisz też pokazywać. Nic nie wiesz, Jonie Snow.

- Wiem, że cię pragnę - usłyszał własne słowa. Zapomniał o wszystkich przysięgach i honorze. Stała przed nim naga jak w dzień imienia, a on był twardy niczym otaczająca ich skała. Był już w niej pół setki razy, lecz zawsze pod futrem, gdy otaczali ich inni. Nigdy dotąd nie widział, jaka jest piękna. Nogi miała szczupłe, ale muskularne, a włosy w miejscu ich połączenia miały jaskrawszą barwę niż na głowie. Czy to znaczy, że przynoszą jeszcze więcej szczęścia? Przyciągnął ją do siebie. Kocham twój zapach - mówił. Kocham twoje rude włosy. Kocham twoje usta i to, jak mnie całujesz. Kocham twój uśmiech. Kocham twoje cycki.

- Pocałował je, najpierw jeden, a potem drugi. - Kocham twoje chude nogi i to, co jest między nimi. Uklęknął, by pocałować ją lekko we wzgórek, lecz Ygritte rozsunęła nieco nogi i zobaczył ukrytą wewnątrz różowość. Pocałował ją również i poczuł jej smak. Westchnęła cicho. - Jeśli kochasz mnie tak bardzo, to czemu jesteś jeszcze ubrany? wyszeptała. - Nic nie wiesz, Jonie Snow. Nic... och. Och. OCHCHCH. Potem zachowywała się niemal nieśmiało, o ile w przypadku Ygritte w ogóle było to możliwe.

- To, co zrobiłeś - zaczęła, gdy leżeli razem na stercie ubrań. - Ustami. Zawahała się. Czy... czy to właśnie lordowie robią na południu swym damom? - Nie sądzę. - Co prawda, nikt nigdy nie mówił Jonowi, co robią lordowie swym damom. - Ja tylko... chciałem cię tam pocałować, to wszystko. Chyba ci się to spodobało. - Tak... trochę. Nikt cię tego nie uczył? - Nikogo przed tobą nie było - wyznał. Jesteś pierwsza.

- Dziewica - drażniła się z nim. - Jesteś dziewicą. Uszczypnął ją figlarnie w bliższą sutkę. - Byłem człowiekiem z Nocnej Straży. Byłem. Kim był teraz? Nie chciał się nad tym zastanawiać. - A czy ty byłaś dziewicą? Ygritte wsparła się na łokciu. - Mam dziewiętnaście lat, jestem włóczniczką, do tego pocałowaną przez ogień. Jak mogłabym być dziewicą? - Kto to był? - Chłopak na święcie, pięć lat temu.

Przyjechał pohandlować ze swoimi braćmi i miał włosy takie jak moje, pocałowane przez ogień, więc myślałam, że przyniesie mi szczęście, ale okazał się słaby. Kiedy wrócił, żeby mnie ukraść, Długa Włócznia złamał mu rękę i przegonił go. Więcej już nie próbował, ani razu. - A więc to nie był Długa Włócznia? Jon poczuł ulgę. Lubił Długą Włócznię z jego nieładną twarzą i przyjaznym zachowaniem. Wymierzyła mu kuksańca.

- To wstrętne. Czy spałbyś z własną siostrą? - Długa Włócznia nie jest twoim bratem. - Jest z mojej wioski. Nic nie wiesz, Jonie Snow. Prawdziwy mężczyzna kradnie kobietę z daleka, żeby wzmocnić klan. Kobiety, które śpią z braćmi, ojcami albo klanowymi kuzynami, obrażają bogów, a ci przeklinają je słabymi, chorowitymi dziećmi. Nawet potworami. - Craster żeni się ze swymi córkami wskazał Jon.

Zdzieliła go po raz kolejny. - W Crasterze jest więcej z was niż z nas. Jego ojciec był wroną. Ukradł kobietę z Białegodrzewa, ale potem uciekł z powrotem na Mur. Poszła kiedyś do Czarnego Zamku, żeby pokazać wronie syna, ale bracia zadęli w rogi i przepędzili ją. W żyłach Crastera płynie czarna krew. Wisi nad nim straszliwa klątwa. - Przesunęła sobie delikatnie palcami po brzuchu. Kiedyś się bałam, że ty zrobisz to samo. Uciekniesz na Mur. W ogóle nie wiedziałeś, co robić, kiedy mnie ukradłeś.

Jon usiadł. - Ygritte, nie ukradłem cię. - Ukradłeś. Zeskoczyłeś z góry i zabiłeś Orella, a potem przystawiłeś mi nóż do gardła, nim zdążyłam wydobyć topór. Myślałam, że mnie wtedy weźmiesz albo zabijesz, albo może i jedno, i drugie, ale tego nie zrobiłeś. A kiedy ci opowiedziałam historię o Baelu Bardzie i o tym, jak zerwał różę z Winterfell, pomyślałam, że wtedy to już na pewno mnie zerwiesz, ale nadal tego nie zrobiłeś. Nic nie wiesz, Jonie Snow. - Uśmiechnęła się do niego nieśmiało. Ale może już czegoś się uczysz.

Jon zauważył, że nagle wokół niej zamigotało światło. Rozejrzał się wokół. - Lepiej wstawajmy. Pochodnia prawie się już wypaliła. - Czyżby wrona bała się dzieci Gendela? - zapytała z uśmiechem Ygritte. Zapuściliśmy się tylko kawałek pod ziemię i jest jeszcze coś, czego od ciebie chcę, Jonie Snow. - Obaliła go na ubrania i usiadła na nim okrakiem. - Czy...

Zawahała się. - Czy co? - zapytał, gdy pochodnia zaczęła dogasać. - Czy zrobiłbyś to jeszcze raz? wybuchła. - Ustami? Lordowski pocałunek? A ja... ja mogłabym zobaczyć, czy tobie też się to spodoba. Gdy pochodnia zgasła, Jona Snow nic już nie obchodziło. Potem poczucie winy wróciło, znacznie już jednak słabsze. Jeśli to takie złe, to czemu bogowie uczynili to tak przyjemnym?

Kiedy skończyli, w grocie zapadła już nieprzenikniona ciemność. Widać było tylko słaby blask bijący z korytarza prowadzącego do wyżej położonej jaskini, w której płonęło około dwudziestu ognisk. Obijali się o siebie, próbując się ubrać w ciemności. Ygritte potknęła się i wpadła do stawu. Wrzasnęła głośno, przerażona zimnem wody. Gdy Jon parsknął śmiechem, wciągnęła go za sobą. Siłowali się i pluskali w ciemności, a gdy znowu znalazła się w jego ramionach, okazało się, że wcale jeszcze nie skończyli. - Jonie Snow - powiedziała, gdy już

zostawił w niej swe nasienie - nie ruszaj się teraz, słodki. Lubię cię czuć w sobie. Nie wracajmy do Styra i Jarla. Zejdźmy na dół i przyłączmy się do dzieci Gendela. Nie chcę już nigdy opuszczać tej jaskini, Jonie Snow. Nigdy w życiu. DAENERYS - Wszystkich? - W głosie małej niewolnicy zabrzmiała niepewność. Wasza Miłość, czy bezwartościowe uszy tej osoby źle słyszą? Przez romboidalne szybki okien z grubego, barwionego szkła, wprawionych w pochyłe, trójkątne

ściany, do środka przedostawało się chłodne, zielone światło, a przez otwarte drzwi tarasu napływał powiew, niosący ze sobą z ogrodu woń owoców i kwiatów. - Twoje uszy dobrze słyszały - odparła Dany. - Chcę kupić wszystkich. Powtórz to, proszę, Dobrym Panom. Nałożyła dziś qartheńską suknię. Ciemnofiołkowy jedwab podkreślał fioletową barwę jej oczu, a krój odsłaniał lewą pierś. Dany popijała cierpkie daktylowe wino z wysokiego srebrnego pucharu, słuchając, jak Dobrzy Panowie z Astaporu naradzają się cicho między sobą.

Nie potrafiła rozróżnić wszystkich słów, słyszała jednak w ich głosach chciwość. Każdemu z ośmiu handlarzy towarzyszyło dwoje albo troje przybocznych niewolników... choć najstarszy z Grazdanów miał ich sześcioro. By nie uchodzić za żebraczkę, Dany przyprowadziła własną świtę: Irri i Jhiqui w spodniach z piaskowego jedwabiu i malowanych kamizelkach, starego Białobrodego i potężnego Belwasa oraz swych braci krwi. Ser Jorah stał za nią, pocąc się w zielonej opończy, na której

wyhaftowano czarnego niedźwiedzia Mormontów. Zapach jego potu stanowił przyziemną odpowiedź na woń słodkich perfum, którymi zlewali się Astaporczycy. - Wszystkich? - warknął Kraznys mo Nakloz, który pachniał dziś brzoskwiniami. Mała niewolnica powtórzyła to słowo w powszechnym języku Westeros. - Tysięcy mamy osiem. Czy o to jej chodzi, gdy mówi „wszystkich”? Jest też sześć centurii, które wejdą w skład dziewiątego tysiąca. Czy je również chciałaby kupić? - Chciałabym - odpowiedziała Dany,

gdy przełożono jej to pytanie. - Osiem tysięcy, sześć centurii... i tych chłopców, którzy jeszcze nie ukończyli szkolenia. Nie zdobyli spiczastych hełmów. Kraznys zwrócił się ku swym towarzyszom. Po raz kolejny naradzili się między sobą. Tłumaczka powiedziała Dany, jak każdy z nich się nazywa, trudno jednak było odróżnić ich od siebie. Czterej handlarze mieli na imię Grazdan, zapewne na cześć Grazdana Wielkiego, który w zaraniu dziejów założył Stare Ghis. Wszyscy wyglądali podobnie: tędzy, krępi mężczyźni o bursztynowej

skórze, szerokich nosach i ciemnych oczach. Włosy mieli czarne, ciemnorude bądź też w charakterystycznym dla Ghiscarczyków dziwacznym połączeniu obu tych kolorów. Wszystkich spowijały tokary. Strój ten mogli nosić jedynie wolno urodzeni mężczyźni z Astaporu. Dany dowiedziała się od kapitana Groleo, że o statusie mężczyzny świadczy obrębek tokaru. W chłodnej zielonej komnacie na szczycie piramidy było obecnych dwóch handlarzy w tokarach o srebrnym obrębku, pięciu miało złoty, a jeden, najstarszy z Grazdanów, pysznił się obrębkiem z

wielkich, białych pereł, które stukały cicho o siebie, gdy wiercił się na fotelu albo poruszał ręką. - Nie możemy sprzedać niewyszkolonych chłopców - mówił jeden z Grazdanów ze srebrnym obrębkiem. - Jeśli starczy jej złota, możemy sprzeciwił się grubszy mężczyzna, którego tokar miał złoty obrębek. - Nie są Nieskalanymi. Nie zabili jeszcze swoich osesków. Jeśli padną w bitwie, okryją nas wstydem. Nawet jeśli

jutro wykastrujemy pięć tysięcy nowych chłopców, minie dziesięć lat, nim będziemy mogli ich sprzedać. Co powiemy następnemu nabywcy, który przybędzie po Nieskalanych? - Że musi zaczekać - odparł grubas. Lepsze złoto w sakiewce niż złoto w przyszłości. Dany pozwoliła im się spierać. Popijała cierpkie wino daktylowe, pilnie bacząc, by jej twarz zachowała wyraz nieświadomości. Będę miała wszystkich, bez względu na cenę powiedziała sobie. W mieście było około stu handlarzy niewolników, lecz

najwięksi to ci, których miała przed sobą. Gdy chodziło o sprzedaż nałożnic, robotników rolnych, skrybów, rzemieślników i nauczycieli, ci ludzie byli rywalami, lecz w sprawie szkolenia i sprzedaży Nieskalanych ich przodkowie zawarli ze sobą przymierze. „Z cegieł i krwi jest Astapor, i z cegieł i krwi lud jego”. Ich decyzję ogłosił w końcu Kraznys. - Powiedz jej, że dostanie osiem tysięcy, jeśli ma wystarczająco wiele złota. I sześć centurii też, jeśli tego chce. Powiedz jej, że jeśli wróci za rok, dostanie jeszcze dwa tysiące.

- Za rok będę już w Westeros odpowiedziała Dany, wysłuchawszy tłumaczenia. Potrzebuję ich teraz. Nieskalani są dobrze wyszkoleni, lecz mimo to wielu zginie w bitwach. Potrzebuję chłopców po to, by podnieśli miecze, które wypadną im z rąk. - Odstawiła wino i nachyliła się nad dziewczynką. - Powiedz Dobrym Panom, że chcę nawet tych, którzy jeszcze mają swoje szczeniaki. Powiedz, że za wykastrowanego wczoraj chłopca zapłacę tyle samo, co za Nieskalanego w spiczastym hełmie.

Dziewczynka przetłumaczyła jej słowa, lecz odpowiedź nadal brzmiała „nie”. Poirytowana Dany zmarszczyła brwi. - Proszę bardzo. Powiedz im, że zapłacę podwójnie, pod warunkiem, że dostanę wszystkich. - Podwójnie? Grubas w szacie obszytej złotem omal się nie zapluł. - Ta mała kurwa rzeczywiście jest głupia - stwierdził Kraznys mo Nakloz. - Radzę zażądać potrójnej ceny. Jest tak zdesperowana, że zapłaci i tyle.

Zażądajmy nawet dziesięciokrotnej, tak jest. Wysoki Grazdan ze spiczastą brodą mówił w języku powszechnym, choć nie tak dobrze jak mała niewolnica. - Wasza Miłość - warknął. - Westeros bogate, to prawda, ale ty jeszcze nie królowa. Może nigdy nie będziesz królowa. Nawet Nieskalani mogą przegrać bitwy ze strasznymi stalowymi rycerzami z Siedmiu Królestw. Przypominam, że Dobrzy Panowie z Astaporu nic nie sprzedają za obietnice. Czy wystarczy u ciebie złota i towarów, żeby zapłacić za

tylu eunuchów? - Znasz odpowiedź lepiej ode mnie, Dobry Panie - odpowiedziała Dany. Twoi ludzie obejrzeli sobie moje statki i zapisali wszystkie kawałki bursztynu i dzbany szafranu. Ile mam? - Wystarczy, żeby kupić tysiąc - odparł Dobry Pan z pogardliwym uśmieszkiem. - Ale powiedziałaś, że płacisz podwójnie. To znaczy, że możesz dostać pięć centurii. - Za tę ładną koronę mogłabyś kupić jeszcze jedną - dodał grubas po valyriańsku. -

Koronę z trzema smokami. Dany zaczekała na tłumaczenie jego słów. - Moja korona nie jest na sprzedaż. Kiedy Viserys sprzedał koronę ich matki, opuściły go resztki radości, zostawiając jedynie gniew. - Nie sprzedam też moich ludzi ani ich dobytku i koni. Możecie jednak dostać statki. Wielką kogę „Balerion” oraz galery „Vhagar” i „Meraxes”. - Ostrzegła Groleo i pozostałych kapitanów, że może do tego dojść, choć sprzeciwiali się gorąco. - Trzy dobre statki z pewnością są warte więcej niż

garstka nędznych eunuchów. Gruby Grazdan odwrócił się w stronę pozostałych i handlarze ponownie odbyli cichą naradę. - Dwa tysiące - oznajmił na koniec spiczastobrody, odwracając się w jej stronę. - To zbyt wielu, ale Dobrzy Panowie są szczodrzy, a twoja sytuacja jest ciężka. Dwa tysiące nie mogło wystarczyć do tego, co zamierzała uczynić. Potrzebuję wszystkich. Dany wiedziała, jak musi teraz postąpić, choć nawet daktylowe wino nie zdołało zmyć z jej ust smaku goryczy. Zastanawiała się całą noc i nie

znalazła innego wyjścia. To jedyna możliwość. - Dajcie mi wszystkich, a dostaniecie smoka. Stojąca obok Jhiqui wciągnęła głośno powietrze w płuca. Kraznys uśmiechnął się do swych towarzyszy. - A nie mówiłem? Nie ma rzeczy, której by nam nie dała. Białobrody spoglądał na nią z szokiem i niedowierzaniem. Chuda, pokryta wątrobowymi plamami dłoń, w której trzymał laskę, drżała gwałtownie.

- Nie. - Opadł przed nią na jedno kolano. - Wasza Miłość, błagam cię, zdobądź tron z pomocą smoków, nie niewolników. Nie wolno ci... - To tobie nie wolno mnie pouczać. Ser Jorahu, odprowadź Białobrodego. Mormont złapał brutalnie starego giermka za łokieć, podniósł go na nogi i wyprowadził na taras. - Powiedz Dobrym Panom, że przepraszam za to zakłócenie oznajmiła Dany małej niewolnicy. Przekaż im, że czekam na odpowiedź.

Znała ją już jednak, dostrzegała ją w błysku ich oczu i w uśmiechach, za którymi próbowali ją skryć. Astaporczycy mieli tysiące eunuchów i jeszcze więcej czekających na kastrację chłopców, lecz na całym szerokim świecie były tylko trzy żywe smoki. A Ghiscarczycy pożądają smoków. Jak mogliby ich nie pożądać? Gdy świat był młody, Stare Ghis pięciokrotnie toczyło wojnę z Valyrią i za każdym razem ponosiło straszliwą klęskę. Dlatego, że imperium nie miało smoków. Najstarszy Grazdan poruszył się w fotelu. Jego perły zastukały cicho.

- Tego, którego sami sobie wybierzemy - dodał cienkim, twardym głosem. - Ten czarny jest największy i najzdrowszy. - Nazywa się Drogon - wyjaśniła, kiwając głową. - Cały twój dobytek poza koroną i strojem królowej, który pozwolimy ci zatrzymać. Trzy statki. I Drogon. - Zgoda - odpowiedziała w języku powszechnym. - Zgoda - potwierdził stary Grazdan w silnie akcentowanym valyriańskim. Inni

powtórzyli za nim to słowo. - Zgoda - przetłumaczyła mała niewolnica. - I zgoda, i zgoda, osiem razy zgoda. - Nieskalani szybko się nauczą waszego barbarzyńskiego języka - zapewnił Kraznys mo Nakloz, gdy wszystko już uzgodniono - ale do tego czasu będziesz potrzebowała niewolnicy, żeby z nimi rozmawiać. Przyjmij tę dziewczynkę jako dar od nas, symbol zawartej umowy. - Z chęcią - zgodziła się Dany. Niewolnica przetłumaczyła słowa ich

obojga. Jeśli obeszło ją, że dano ją w prezencie, nic po sobie nie okazała. Arstan Białobrody również trzymał język za zębami, gdy Dany mijała go na tarasie. Zszedł bez słowa po schodach, słyszała jednak, jak jego laska stuka o czerwone cegły. Nie miała do niego pretensji o okazywany gniew. Postąpiła obrzydliwie. Matka Smoków sprzedała swe najsilniejsze dziecko. Na samą myśl o tym robiło się jej niedobrze. Gdy jednak zeszli na plac Dumy i stanęli na gorących czerwonych cegłach między piramidą handlarzy

niewolników a koszarami eunuchów, Dany zwróciła się w stronę staruszka. - Białobrody - zaczęła - pragnę, byś mi doradzał, i nie powinieneś się bać mówić ze mną otwarcie... kiedy jesteśmy sami. Nigdy jednak nie sprzeciwiaj mi się przy obcych. Zrozumiano? - Tak, Wasza Miłość - zgodził się z przygnębieniem. - Nie jestem dzieckiem - dodała. Jestem królową. - Nawet królowe mogą się mylić.

Astaporczycy oszukali cię, Wasza Miłość. Smok jest wart więcej niż armia. Aegon udowodnił to przed trzystu laty na Polu Ognia. - Wiem, co udowodnił Aegon. Ja również zamierzam dowieść paru rzeczy. - Odwróciła się od niego, spoglądając na dziewczynkę, która czekała potulnie obok lektyki. - Masz jakieś imię czy musisz codziennie wyciągać z beczki nowe? - To dotyczy tylko Nieskalanych odpowiedziała dziewczynka. Nagle zdała sobie sprawę, że pytanie zadano po starovalyriańsku. Wybałuszyła szeroko oczy. - Och.

- Masz na imię Och? - Nie. Wasza Miłość, wybacz mi ten wybuch. Twoja niewolnica ma na imię Missandei, ale... - Missandei nie jest już niewolnicą. Wyzwalam cię. Pojedziesz ze mną w tej lektyce. Chcę z tobą porozmawiać. - Rakharo pomógł im wsiąść i Dany zaciągnęła zasłony, by osłonić je przed pyłem i upałem. - Jeśli nie zechcesz mnie opuścić, zostaniesz jedną z moich służących - zaczęła, gdy ruszyli. - Zatrzymam cię u

swego boku, żebyś przemawiała w moim imieniu, tak jak przemawiałaś w imieniu Kraznysa. Jeśli jednak masz ojca albo matkę, do których wolałabyś wrócić, możesz porzucić służbę u mnie, kiedy tylko zapragniesz. - Ta osoba zostanie - odparła dziewczynka. - Ta osoba... ja... nie mam dokąd pójść. Ta... z chęcią będę ci służyła. - Mogę obdarzyć cię wolnością, ale nie zapewnię ci bezpieczeństwa - ostrzegła ją Dany. - Muszę przemierzyć cały świat i

stoczyć kilka wojen. Będą ci groziły głód, choroby i śmierć. - Valar morghulis - odpowiedziała Missandei po starovalyriańsku. - Wszyscy muszą umrzeć - zgodziła się Dany - ale módlmy się, by nie nastąpiło to zbyt szybko. - Położyła się na poduszkach i ujęła rękę dziewczynki. Czy ci Nieskalani naprawdę nie znają strachu? - Naprawdę, Wasza Miłość. - Teraz służysz mnie. Czy rzeczywiście nie czują bólu?

- Wino odwagi niszczy podobne uczucia. Piją je wiele lat wcześniej, nim zabiją oseska. - I są posłuszni? - Posłuszeństwo to wszystko, co znają. Jeśli powiesz im, że mają przestać oddychać, przyjdzie im to łatwiej, niż złamać twój rozkaz. Dany skinęła głową. - A gdy już mi nie będą potrzebni? - Wasza Miłość? - Kiedy już wygram wojnę i odzyskam tron, który należał do mego ojca, moi

rycerze schowają miecze i wrócą do swych twierdz, do żon, dzieci i matek... do swojego życia. Tylko że ci eunuchowie nie mają własnego życia. Co mam zrobić z ośmioma tysiącami eunuchów, kiedy nie będę już musiała toczyć żadnych bitew? - Nieskalani są znakomitymi strażnikami i wartownikami, Wasza Miłość odparła Missandei. - A na takie doświadczone oddziały łatwo będzie znaleźć kupca. - Mówią mi, że w Westeros nie handluje się ludźmi, zarówno mężczyznami, jak i kobietami.

- Z całym szacunkiem, Wasza Miłość, Nieskalani nie są mężczyznami. - Jeśli ich komuś odsprzedam, to skąd mam wiedzieć, czy nie wykorzysta ich przeciwko mnie? - zapytała z naciskiem Dany. - Czy zrobią to? Będą walczyli przeciwko mnie, a nawet wyrządzą mi krzywdę? - Jeśli ich pan im rozkaże. Oni nie zadają pytań, Wasza Miłość. Wszystkie pytania z nich wypalono. Wykonują tylko rozkazy. - Zrobiła zakłopotaną minę. - Gdy już... gdy już nie będą ci potrzebni... Wasza Miłość może im rozkazać upaść na własne miecze.

- I zrobią nawet to? - Tak. - Głos Missandei nabrał delikatnego tonu. - Wasza Miłość. Dany uścisnęła jej dłoń. - Ale wolałabyś, żebym nie wydawała takiego rozkazu. Dlaczego? Czemu ci na nich zależy? - Tej osobie nie... mnie... Wasza Miłość... - Odpowiedz mi. Dziewczynka spuściła oczy. - Trzej z nich byli kiedyś moimi braćmi,

Wasza Miłość. W takim razie mam nadzieję, że twoi bracia są równie odważni i bystrzy jak ty. Dany oparła się o poduszkę. Lektyka niosła ją na „Baleriona”. Wróci na jego pokład po raz ostatni, by zaprowadzić porządek w swoim świecie. Wracam też do Drogona. Zacisnęła usta w geście nieustępliwości. Noc była długa, ciemna i wietrzna. Dany jak zwykle nakarmiła swe smoki, przekonała się jednak, że sama nie ma apetytu. Płakała przez chwilę, samotna w kajucie, potem osuszyła łzy na czas wystarczający, by odbyć kolejną kłótnię z kapitanem.

- Magistra Illyria tu nie ma - musiała mu wreszcie oznajmić - a nawet gdyby był, i tak nie przekonałby mnie do zmiany zdania. Potrzebuję Nieskalanych bardziej niż tych statków. Nie chcę już słyszeć na ten temat nic więcej... Gniew wypalił z niej żal i strach, przynajmniej na kilka godzin. Potem wezwała do kajuty swych braci krwi i ser Joraha. To byli jedyni ludzie, którym naprawdę ufała. Chciała się trochę przespać, żeby rankiem być wypoczęta, lecz godzina miotania się na koi w dusznej kajucie

przekonała ją, że to beznadziejne. Za drzwiami znalazła Agga, który umocowywał w łuku nową cięciwę w świetle kołyszącej się olejowej lampy. Rakharo siedział ze skrzyżowanymi nogami tuż obok niego, ostrząc arakh osełką. Powiedziała obu, żeby robili to dalej, i wyszła na pokład, by zaczerpnąć chłodnego, nocnego powietrza. Załoga zostawiła ją w spokoju, zajęta swymi obowiązkami, ale ser Jorah podszedł po chwili do niej i oparł się o reling. Nigdy nie jest daleko - pomyślała. Za dobrze zna moje nastroje. - Khaleesi. Powinnaś się zdrzemnąć.

Możesz być pewna, że jutro czeka cię trudny, upalny dzień. Będzie ci potrzebna siła. - Pamiętasz Eroeh? - zapytała go. - Tę lhazareńską dziewczynę? - Gwałcili ją, lecz powstrzymałam ich i wzięłam ją pod swą opiekę. Ale gdy mój słońce i gwiazdy umarł, Mago wziął ją sobie z powrotem, wykorzystał i zabił. Aggo powiedział, że to było jej przeznaczone. - Pamiętam - potwierdził ser Jorah. - Byłam sama przez bardzo długi czas,

Jorahu. Miałam tylko brata. Byłam taka mała i przerażona. Viserys powinien był mnie chronić, ale tylko mnie krzywdził i przez niego bałam się jeszcze bardziej. Nie powinien tego robić. Był nie tylko moim bratem, lecz również moim królem. Po co bogowie stworzyli królów i królowe, jeśli nie po to, by bronili tych, którzy nie potrafią robić tego sami? - Niektórzy królowie sami się tworzą. Na przykład Robert. - On nie był prawdziwym królem odparła wzgardliwie Dany. - Nie zaprowadził

sprawiedliwości. Sprawiedliwość... po to właśnie są królowie. Ser Jorah nie potrafił na to odpowiedzieć. Uśmiechnął się tylko i dotknął leciutko jej włosów. To wystarczyło. Nocą śniło się jej, że jest Rhaegarem i jedzie na bitwę nad Tridentem. Nie dosiadała jednak konia, lecz smoka. Czekający na nią po drugiej stronie rzeki zbuntowani żołnierze uzurpatora mieli zbroje z lodu, lecz skąpała ich w smoczym ogniu i rozpuścili się, zamieniając Trident w ogromny, rwący potok. Jakaś drobinka jej jaźni wiedziała, że to sen, inną jej część

ogarnął jednak zachwyt. Tak właśnie miało być. Tamto to był tylko koszmar, z którego dopiero teraz się obudziłam. Ocknęła się nagle w ciemnej kajucie, wciąż jeszcze oblana triumfalnym rumieńcem. Wydawało jej się, że „Balerion” obudził się razem z nią. Słyszała ciche poskrzypywanie desek, plusk uderzającej o kadłub wody, odgłos kroków na pokładzie powyżej. A także coś jeszcze. Ktoś był z nią w kajucie. - Irri? Jhiqui? Gdzie jesteście? -

Służące nie odpowiedziały. Było zbyt ciemno, by mogła cokolwiek zobaczyć, słyszała jednak ich oddechy. - Jorahu, czy to ty? - Śpią - odpowiedział kobiecy głos. Wszyscy śpią. - Była bardzo blisko. Nawet smoki potrzebują snu. Stoi tuż nade mną. - Kto tu jest? - Dany wpatrzyła się w ciemność. Miała wrażenie, że dostrzega jakiś cień, najbledszy zarys sylwetki. Czego ode mnie chcesz? - Pamiętaj. Żeby dotrzeć na północ, trzeba zmierzać na południe. Żeby

znaleźć się na zachodzie, powinno się podążać na wschód. Żeby iść naprzód, należy się cofać, a żeby dotknąć światła, musi się przejść przez cień. - Quaithe? Dany zerwała się z koi i otworzyła szeroko drzwi. Wnętrze kajuty zalało bladożółte światło lampy. Irri i Jhiqui usiadły nagle. - Khaleesi? - wyszeptała druga z dziewcząt, pocierając senne oczy. Viserion obudził się i otworzył paszczę. Jego ogień rozjaśnił nawet najciemniejsze zakamarki. Nigdzie nie było widać najmniejszego śladu kobiety

w czerwonej, lakierowanej masce. - Źle się czujesz, khaleesi? - zapytała Jhiqui. - To był tylko sen. - Dany potrząsnęła głową. - Coś mi się przyśniło, nic więcej. Wracajmy spać. Choć jednak bardzo się starała, sen nie chciał już wrócić. Jeśli spojrzę za siebie, zginę pomyślała Dany rankiem, wchodząc do Astaporu przez bramy portowe. Wolała nie przypominać sobie, jak mała i pozbawiona znaczenia jest w rzeczywistości jej świta, by nie

opuściła jej cała odwaga. Dosiadała dziś srebrzystej, odziana w spodnie z końskiego włosia i malowaną skórzaną kamizelkę. Talię opinał jej pas medalionowy z brązu. Dwa następne krzyżowały się na jej piersiach. Irri i Jhiqui splotły jej włosy w warkocz, zawieszając w nim maleńki srebrny dzwoneczek, który śpiewał o nieśmiertelnych z Qarthu, spalonych w swym Pałacu Pyłu. Na wyłożonych czerwoną cegłą ulicach Astaporu było rankiem niemal tłoczno. Niewolnicy i służba stali w równych szeregach, a panowie i ich kobiety spoglądali ze swych schodkowych

piramid. Są podobni do Qartheńczyków - pomyślała. Chcą zobaczyć smoki, żeby móc opowiedzieć o nich swym dzieciom i dzieciom swych dzieci. Zadała sobie pytanie, ilu z nich doczeka się dzieci. Przed nią jechał Aggo z wielkim dothrackim łukiem. Po prawej stronie jej klaczy kroczył Silny Belwas, a po lewej Missandei. Z tyłu podążał ser Jorah Mormont w opończy i kolczudze, spoglądając groźnie na każdego, kto podszedł za blisko. Lektyki pilnowali Rakharo i Jhogo. Dany kazała zdjąć dach, żeby można było przykuć łańcuchy smoków do platformy.

Jechały z nimi Irri i Jhiqui, które próbowały je uspokoić. Mimo to Viserion tłukł wściekle ogonem, a z jego nozdrzy buchał gniewnie dym. Rhaegal również wyczuwał, że coś jest nie w porządku. Trzykrotnie próbował zerwać się do lotu, lecz ściągał go w dół ciężki łańcuch, który trzymała w ręku Jhiqui. Drogon zwinął się w kulę, podciągając ciasno skrzydła i ogon. Tylko czerwony blask oczu świadczył, że smok nie śpi. Reszta jej ludzi szła za nią. Groleo i pozostali kapitanowie ze swymi załogami oraz osiemdziesięciu trzech Dothraków, wszystko, co pozostało ze stu tysięcy, które składały się ongiś na

khalasar Droga. Najstarszych i najsłabszych umieściła pośrodku kolumny, razem z karmiącymi matkami, ciężarnymi kobietami, małymi dziewczynkami oraz chłopcami zbyt młodymi, by zaczesy wać włosy w warkocz. Reszta - jej tak zwani wojownicy - jechała z tyłu, prowadząc swe żałosne stado, około stu wychudłych koni, które zdołały przeżyć wędrówkę przez czerwone pustkowia i czarne, słone morze. Powinnam mieć chorągiew pomyślała, prowadząc swą bandę obdartusów brzegami krętej rzeki Astaporu. Zamknęła na chwilę oczy, by sobie wyobrazić, jak będzie ona

wyglądała: łopoczący na wietrze czarny jedwab, a na nim wyszyty czerwoną nicią trójgłowy smok rodu Targaryenów, zionący złotymi płomieniami. Chorągiew godna Rhaegara. Na brzegach rzeki panował dziwny spokój. Astaporczycy zwali ją Robakiem. Była szeroka, kręta i ospale toczyła swe wody. Pełno na niej było lesistych wysepek. Dany zauważyła bawiące się na jednej z nich dzieci, które biegały pośród pięknych marmurowych posągów. Na innej dwoje kochanków całowało się w cieniu wysokich, zielonych drzew, bezwstydnie jak Dothrakowie na weselu.

Nie mieli ubrania, Dany nie wiedziała więc, czy są niewolnikami czy wolnymi ludźmi. Plac Dumy ze swą wielką harpią z brązu był za mały, żeby pomieścić wszystkich kupionych przez nią Nieskalanych. Dlatego zgromadzono ich na placu Kar, naprzeciwko głównej bramy Astaporu, by mogli wymaszerować z miasta, gdy tylko Daenerys przejmie nad nimi władzę. Tu nie było posągów z brązu, a jedynie ogromna drewniana platforma, na której łamano kołem, obdzierano ze skóry i wieszano zbuntowanych niewolników. - Dobrzy Panowie umieszczają ich tutaj,

żeby nowy niewolnik po wejściu do miasta to właśnie zobaczył najpierw wyjaśniła jej Missandei, gdy już dotarli na plac. Na pierwszy rzut oka Dany wydawało się, że mają pręgowaną skórę niczym zorsy z Jogos Nhai. Potem kazała srebrzystej podjechać bliżej i dojrzała nagie czerwone mięso pod pasami rojącej się czerni. Muchy. Muchy i czerwie. Niewolników obdarto ze skóry tak, jak obiera się jabłko, długim, krętym pasem. Jednemu z mężczyzn muchy pokrywały rękę od palców aż po łokieć. Spod ich warstwy przeświecała czerwień i biel. Dany zatrzymała się obok niego.

- Co on takiego zrobił? - zapytała dziewczynkę. - Podniósł rękę przeciw swemu właścicielowi. Zrobiło się jej niedobrze. Zawróciła srebrzystą i ruszyła kłusem ku środkowi placu, gdzie czekała armia, za którą tak słono zapłaciła. Stały tam niezliczone szeregi jej kamiennych półludzi o ceglanych sercach, osiem tysięcy sześciuset w spiczastych hełmach z brązu noszonych przez w pełni wyszkolonych Nieskalanych oraz jakieś pięć tysięcy dalszych, którzy stali z tyłu z gołymi głowami. Wszyscy jednak mieli włócznie i krótkie miecze.

Zauważyła, że ci, których ulokowano na samym końcu, są jeszcze chłopcami, stali jednak prosto i nieruchomo, tak samo jak reszta. Przywitał ją Kraznys mo Nakloz i wszyscy jego kompani. Za nimi stały grupki innych szlachetnie urodzonych Astaporczyków, którzy popijali wino ze srebrnych pucharów. Krążyli między nimi niewolnicy, roznoszący na tacach oliwki, wiśnie i figi. Najstarszy Grazdan zasiadał w lektyce trzymanej przez czterech rosłych, miedzianoskórych niewolników. Wokół placu krążyło sześciu konnych lansjerów, powstrzymujących tłumy,

które przyszły obejrzeć to widowisko. Promienie słońca odbijały się oślepiającym blaskiem we wszytych w ich płaszcze miedzianych dyskach, Dany nie mogła jednak nie zauważyć, jak bardzo niespokojne są ich konie. Boją się smoków. I słusznie. Kraznys rozkazał jednemu ze swych niewolników pomóc jej zsiąść z siodła. Sam miał zajęte obie dłonie. Jedną podtrzymywał tokar, a w drugiej trzymał ozdobny bicz. - Oto oni. - Popatrzył na Missandei. Powiedz jej, że należą do niej... jeśli

może za nich zapłacić. - Może - zapewniła dziewczynka. Ser Jorah wydał chrapliwym głosem rozkaz i przyniesiono towary. Sześć bel tygrysich skór i trzysta bel pięknego, delikatnego jedwabiu. Dzbany szafranu, mirry, pieprzu, curry i kardamonu, maska z onyksu, dwanaście nefrytowych małp, baryłki czerwonego, czarnego i zielonego inkaustu, szkatułkę rzadkich czarnych ametystów, szkatułkę pereł, beczułkę drylowanych oliwek faszerowanych czerwiami, dwanaście beczułek marynowanych ślepców jaskiniowych, wielki mosiężny gong wraz z młotkiem służącym do

wydobywania z niego dźwięku, siedemnaścioro oczu z kości słoniowej oraz wielką skrzynię pełną ksiąg w nieznanych Dany językach. I więcej, i więcej, i więcej. Jej ludzie ustawiali to wszystko przed handlarzami. Gdy dokonywano zapłaty, Kraznys mo Nakloz uraczył Dany kilkoma ostatnimi słowami rady na temat traktowania jej żołnierzy. - Są jeszcze zieloni - oznajmił jej za pośrednictwem Missandei. - Powiedz kurwie z Westeros, że jeśli jest rozsądna, pozwoli im szybko posmakować krwi. Po drodze znajdzie wiele małych, łatwych do splądrowania

miast. Wszystkie zdobyte łupy będą należały tylko do niej, gdyż Nieskalani nie pożądają złota ani klejnotów. A gdyby wzięła jeńców, wystarczy garstka strażników, by odprowadzić ich do Astaporu. Za zdrowych damy dobrą cenę. I kto wie? Za dziesięć lat część chłopców, których nam przyśle, może również zostać Nieskalanymi. W ten sposób wszyscy skorzystamy. W końcu zabrakło już towarów, które można by dodać do stosu. Dothrakowie ponownie dosiedli koni. - To wszystko, co zdołaliśmy udźwignąć. Reszta czeka na was na

statkach. Wielka ilość bursztynu, wina i czarnego ryżu. Dostaniecie też same statki. Zostaje tylko... - ...smok - dokończył za nią Grazdan ze spiczastą brodą, który przemawiał w łamanym języku powszechnym. - A smok jest tutaj. - Ser Jorah i Belwas podeszli razem z nią do lektyki, na której Drogon i jego bracia wygrzewali się w promieniach słońca. Jhiqui odpięła jeden koniec łańcucha i wręczyła go Dany. Gdy ta szarpnęła mocno, smok podniósł głowę i zasyczał, rozkładając czarno-szkarłatne skrzydła. Kraznys mo Nakloz uśmiechnął się szeroko, gdy padł

na niego ich cień. Dany podała mu koniec łańcucha, a on w zamian wręczył jej bicz. Jego rękojeść wykonano z czarnej smoczej kości, zdobnie rzeźbionej i inkrustowanej złotem. Zwisało z niej dziewięć długich, cienkich rzemieni, zakończonych pozłacanymi szponami. Złotą gałkę ukształtowano na podobieństwo kobiecej głowy o ostrych zębach z kości słoniowej. Kraznys zwał ten bicz „palcami harpii”. Dany obróciła przedmiot w dłoniach. Jest bardzo lekki, a spoczywa na nim taki ciężar.

- To znaczy, że dokonało się? Czy należą już do mnie? - Dokonało się - potwierdził, ciągnąc mocno za łańcuch, by wywlec Drogona z lektyki. Dany dosiadła srebrzystej. Czuła, jak serce łomocze jej w piersi. Ogarnął ją rozpaczliwy strach. Czy tak właśnie postąpiłby mój brat? Zastanawiała się, czy książę Rhaegar też się tak bał, gdy ujrzał na drugim brzegu Tridentu zastępy uzurpatora zgromadzone pod powiewającymi na wietrze chorągwiami. Stanęła w strzemionach i uniosła

wysoko nad głowę palce harpii, by wszyscy Nieskalani mogli je zobaczyć. - Dokonało się! - krzyknęła ile sił w płucach. - Należycie do mnie! - Wbiła pięty w boki klaczy i pogalopowała w tę i we w tę przed pierwszym szeregiem, unosząc wysoko palce harpii. - Należycie teraz do smoka! Zapłaciłam za was! Dokonało się! Dokonało! Zauważyła, że stary Grazdan gwałtownie odwrócił posiwiałą głowę. Słyszy, że mówię po valyriańsku. Pozostali handlarze niewolników nie zwracali na nią uwagi. Skupili się wokół

Kraznysa i smoka, udzielając głośnych rad. Choć Astaporczyk szarpał łańcuch ze wszystkich sił, Drogon nawet nie drgnął. Z jego otwartej paszczy buchał szary dym. Wyginał szyję i prostował ją gwałtownie, próbując ukąsić Kraznysa w twarz. Pora przekroczyć Trident - pomyślała Dany, zawracając srebrzystą. Jej bracia krwi podążali tuż za nią. - Masz trudności - zauważyła. - Nie chce iść - poskarżył się Kraznys. - Nie bez powodu. Smok nie jest niewolnikiem. - Z całej siły smagnęła

handlarza biczem po twarzy. Kraznys krzyknął i zatoczył się do tyłu. Krew spływała mu po policzkach czerwonymi strumieniami, wsiąkając w uperfumowaną brodę. Palce harpii jednym uderzeniem rozdarły połowę twarzy na strzępy, Dany nie traciła jednak czasu na podziwianie swego dzieła. - Drogon - zaśpiewała głośno i radośnie, zapominając o wszelkim strachu. - Dracarys. Czarny smok rozpostarł z rykiem skrzydła. Lanca kłębiącego się, ciemnego ognia

uderzyła Kraznysa prosto w twarz. Oczy handlarza stopiły się od gorąca, spływając po policzkach. Olej w jego włosach i brodzie rozgorzał płomieniem tak gwałtownym, że przez chwilę nosił ognistą koronę, dwukrotnie wyższą od jego głowy. Nagły smród zwęglonego mięsa przytłumił nawet woń perfum, tak jak jego wrzaski zdawały się zagłuszać wszystkie inne dźwięki. Potem plac Kar eksplodował krwawym chaosem. Dobrzy Panowie wrzeszczeli, chwiali się na nogach i odpychali nawzajem na boki, potykając się o własne tokary. Drogon poleciał niemal leniwie w stronę Kraznysa,

poruszając czarnymi skrzydłami. Kiedy po raz drugi zionął ogniem w handlarza niewolników, Irri i Jhiqui odpięły Viseriona oraz Rhaegala i nagle w powietrzu unosiły się trzy smoki. Gdy Dany odwróciła głowę, zobaczyła, że jedna trzecia dumnych, ozdobionych rogami demonów wojowników Astaporu usiłuje utrzymać się na grzbiecie przerażonych wierzchowców, a druga podobna liczebnie grupa ucieka z jasnym błyskiem lśniącej miedzi. Jakiemuś mężczyźnie udało się wyciągnąć miecz, ale bicz Jhoga owinął się mu wokół szyi i położył kres jego krzykom. Inny stracił rękę po ciosie arakha Rakhara i

odjechał, chwiejąc się w siodle i brocząc krwią. Aggo spokojnie nakładał strzały na cięciwę i wysyłał je w stronę tokarów, nie zważając na różnice między srebrnymi, złotymi i zwykłymi obrębkami. Silny Belwas również wydobył arakh i rzucił się do szarży, wymachując orężem. - Włócznie! - krzyknął któryś z Astaporczyków. To był Grazdan, stary Grazdan w ciężkim od pereł tokarze. Nieskalani! Brońcie nas, powstrzymajcie ich, brońcie swoich panów! Włócznie! Miecze! Gdy Aggo przeszył mu usta strzałą, trzymający lektykę niewolnicy rzucili

się do ucieczki, porzucając go bezceremonialnie na ziemi. Staruszek podczołgał się do pierwszego szeregu eunuchów, zostawiając na cegłach kałużę krwi. Nieskalani nawet nie spojrzeli, jak konał. Wszystkie szeregi nadal stały spokojnie. I nie poruszyły się. Bogowie wysłuchali moich modlitw. - Nieskalani! - Dany przemknęła galopem przed nimi. Jej srebrno-złoty warkocz powiewał za nią, a dzwoneczek dźwięczał przy każdym kroku konia. - Zabijcie Dobrych Panów, zabijcie żołnierzy, zabijcie każdego, kto nosi tokar albo trzyma w ręku bicz, ale

nie skrzywdźcie żadnego dziecka poniżej dwunastego roku życia i uwolnijcie z łańcuchów wszystkich niewolników, których zobaczycie. Uniosła palce harpii nad głowę... a potem odrzuciła je na bok. - Wolność! zaśpiewała. - Dracarys! Dracarys! - Dracarys! - odpowiedzieli i było to najsłodsze słowo, jakie słyszała w życiu. Dracarys! Dracarys! Wszędzie wokół handlarze niewolników uciekali i łkali, skomleli i ginęli, a przesycone pyłem powietrze pełne było włóczni i ognia.

SANSA Rankiem, gdy miała otrzymać nową suknię, służące wypełniły balię Sansy gorącą wodą i wyszorowały dziewczynę od stóp do głów, aż zrobiła się zupełnie różowa. Przyboczna Cersei osobiście przycięła jej paznokcie, wyszczotkowała kasztanowate włosy i ufryzowała je tak, że opadały na plecy w miękkich lokach. Przyniosła też tuzin ulubionych pachnideł królowej. Sansa wybrała ostro-słodką woń, w której pod zapachem kwiatów ukrywała się nuta cytryny. Służąca nabrała na palec odrobinę

pachnidła i dotknęła nim skóry Sansy za uszami i pod brodą, a potem na obu sutkach. Z krawcową przybyła sama Cersei, która przyglądała się, jak ubierają dziewczynę w nową suknię. Bielizna była jedwabna, lecz samą suknię uszyto z brokatu barwy kości słoniowej oraz srebrnogłowiu, z obszyciem ze srebrzystego atłasu. Gdy Sansa opuściła ręce, końce długich, rozciętych rękawów prawie dotykały podłogi. Nie było wątpliwości, że to suknia kobiety, nie małej dziewczynki. Dekolt gorsecika sięgał niemal brzucha. Głębokie rozcięcie zasłaniały zdobne myrijskie koronki szarego koloru.

Spódnice były długie i obfite, a talia tak ciasna, że gdy służące sznurowały suknię, Sansa musiała wstrzymać oddech. Przyniosły jej też nowe pantofelki z szarej jeleniej skóry, które obejmowały jej stopy ciasno niczym kochankowie. - Jesteś bardzo piękna, pani stwierdziła krawcowa, gdy było już po wszystkim. - Och tak, naprawdę? - Sansa zachichotała i zawirowała wokół osi, zamiatając spódnicą. - Och, jestem.

Nie mogła się doczekać, aż Willas zobaczy ją w tym stroju. Pokocha mnie, na pewno, musi mnie pokochać... zapomni o Winterfell, kiedy mnie zobaczy. Dopilnuję, by tak się stało. Królowa Cersei przyjrzała się jej krytycznie. - Chyba przydałoby się kilka klejnotów. Tych księżycowych kamieni, które dał jej Joffrey.

- Natychmiast, Wasza Miłość odpowiedziała jej przyboczna. Gdy kamienie księżycowe zawisły na szyi i w uszach Sansy, królowa skinęła głową. - Tak. Bogowie byli dla ciebie łaskawi, Sanso. Jesteś piękną dziewczyną. To niemal wstrętne oddawać twą słodką niewinność temu gargulcowi. - Jakiemu gargulcowi? - zdziwiła się Sansa. Czyżby mówiła o Willasie? Skąd się dowiedziała? Nie wiedział o tym nikt oprócz niej, Margaery i Królowej Cierni... och, i Dontosa, ale on się nie liczył.

Cersei Lannister zignorowała jej pytanie. - Płaszcz - rozkazała i kobiety natychmiast go przyniosły. Długi płaszcz z białego aksamitu, ciężki od pereł. Wyszyto na nim srebrną nicią straszliwego wilkora. Sansa popatrzyła na niego, ogarnięta nagłym lękiem. - To kolory twojego ojca - stwierdziła Cersei, gdy służące mocowały jej płaszcz pod szyją cienkim srebrnym łańcuszkiem. Płaszcz panny. Sansa uniosła dłoń ku gardłu. Zerwałaby go z siebie, gdyby się tylko odważyła.

- Ładniejsza jesteś z zamkniętymi ustami, Sanso - skarciła ją Cersei. Chodź już, septon czeka. I goście weselni też. - Nie - zaprotestowała dziewczyna. Nie. - Tak. Jesteś podopieczną korony. Ponieważ twego brata wyjęto spod prawa jako zdrajcę, prawa ojcowskie wobec ciebie przejął król. Znaczy to, że może dysponować twoją ręką, jak uzna za stosowne. Poślubisz mojego brata Tyriona. Moje prawa - pomyślała zrozpaczona. Błazen Dontos wcale nie był takim

wielkim błaznem. Potrafił dostrzec prawdę. Sansa odsunęła się od królowej. - Nie zrobię tego. Mam wyjść za Willasa, mam być panią Wysogrodu, proszę... - Rozumiem twoją niechęć. Płacz, jeśli musisz. Na twoim miejscu zapewne powyrywałabym sobie z głowy wszystkie włosy. Nie ulega wątpliwości, że mój brat jest małym, odrażającym krasnalem, niemniej jednak wyjdziesz za niego. - Nie możecie mnie zmusić.

- Oczywiście, że możemy. Pójdziesz dobrowolnie i wypowiesz słowa przysięgi, jak przystoi damie, albo będziesz się wyrywała, wrzeszczała i zrobisz z siebie widowisko dla chłopców stajennych, ale tak czy inaczej, odbędzie się i ślub, i pokładziny. - Królowa otworzyła drzwi. Czekali za nimi ser Meryn Trant i ser Osmund Kettleblack w białych łuskowych zbrojach Gwardii Królewskiej. - Odprowadźcie lady Sansę do septu - rozkazała im. - Zanieście ją, jeśli będziecie musieli, ale postarajcie się nie podrzeć sukni. Kosztowała bardzo dużo.

Sansa próbowała uciekać, lecz przyboczna królowej złapała ją, nim zdążyła pokonać pierwszy jard. Ser Meryn Trant obrzucił dziewczynę spojrzeniem, pod którym aż skuliła się ze strachu, lecz Kettleblack dotknął jej niemal delikatnie. - Rób, co ci każą, słodziutka. Nie będzie tak źle. Wilki powinny być odważne, prawda? Odważne. Sansa zaczerpnęła głęboko tchu. Tak, jestem córką Starków. Potrafię być odważna. Wszyscy gapili się na nią, tak jak owego dnia na dziedzińcu, kiedy ser Boros Blount ściągnął z niej ubranie. To Krasnal

uratował ją wówczas od pobicia, ten sam mężczyzna, który czekał na nią teraz. Nie jest taki zły jak reszta powiedziała sobie. - Pójdę. Cersei uśmiechnęła się. - Wiedziałam, że będziesz rozsądna. Sansa nie potrafiła sobie potem przypomnieć, jak opuszczała komnatę, schodziła po schodach czy przemierzała dziedziniec. Całą jej uwagę pochłaniało stawianie kroku za krokiem. Ser Meryn i ser Osmund szli po obu jej bokach w płaszczach tak samo białych jak ten,

który nosiła ona. Brakowało im tylko pereł i wilkora, herbu jej ojca. Na schodach zamkowego septu czekał na nią sam Joffrey. W karmazynowozłotych szatach prezentował się wspaniale, a na głowie miał koronę. - Jestem dzisiaj twoim ojcem oznajmił. - Nie jesteś - wybuchła. - Nigdy nim nie będziesz. Twarz mu pociemniała. - Jestem. Jestem twoim ojcem i mogę cię wydać, za kogo tylko zechcę. Za każdego.

Jeśli ci rozkażę, wyjdziesz za świniopasa i będziesz z nim spała w chlewie. - W jego zielonych oczach zalśniła wesołość. - Albo może oddam cię Ilynowi Payne. Czy wolałabyś jego? Jej serce zabiło gwałtownie. - Wasza Miłość, proszę cię - błagała. Jeśli kiedykolwiek kochałeś mnie choć trochę, nie każ mi wychodzić za swego... - ...wuja? - Tyrion Lannister wszedł do septu. - Wasza Miłość - zwrócił się do Joffreya czy raczyłbyś pozwolić mi na chwilkę

rozmowy z lady Sansą? Król chciał odmówić, lecz matka przeszyła go ostrym spojrzeniem. Oboje odsunęli się o kilka stóp. Tyrion miał na sobie wams z czarnego aksamitu wyszywany w złote spirale oraz sięgające powyżej kolan buty, które dodawały mu trzy cale wzrostu. Z jego szyi zwisał łańcuch z rubinami i lwimi głowami. Przecinająca mu twarz blizna była jednak świeża i czerwona, a zamiast nosa miał ohydny strup. - Wyglądasz bardzo pięknie, Sanso powiedział jej.

- To miło, że tak mówisz, panie. Nie wiedziała, co więcej mogłaby rzec. Czy mam powiedzieć, że jest przystojny? Weźmie mnie za głupią albo za kłamczuchę. Spuściła wzrok, trzymając język za zębami. - Pani, nie tak powinno się prowadzić pannę młodą na ślub. Przykro mi z tego powodu. Przepraszam też za zaskoczenie i tajemnicę. Mój pan ojciec uważał to za konieczne z przyczyn państwowych. W przeciwnym razie przyszedłbym do

ciebie wcześniej, tak jak tego pragnąłem. - Podszedł bliżej. - Wiem, że nie prosiłaś o to małżeństwo. Ja również nie. Gdybym jednak się na nie nie zgodził, wydaliby cię za mojego kuzyna Lancela. Być może wolałabyś jego. Jest bliższy ci wiekiem i ładniej wygląda. Jeśli tego pragniesz, powiedz mi, a zakończę tę farsę. Nie chcę żadnego Lannistera - miała ochotę powiedzieć. Chcę Willasa. Chcę mieć Wysogród, szczenięta i synów o imionach Eddard, Bran i Rickon. Potem jednak przypomniała sobie, co powiedział jej Dontos w bożym gaju.

Tyrell czy Lannister, co za różnica, nie chodzi im o mnie, lecz o moje prawa. - Jesteś dla mnie bardzo dobry, panie rzekła pokonana. - Jestem podopieczną tronu i moim obowiązkiem jest wyjść za tego, kogo wskaże mi król. Skierował na nią spojrzenie różnobarwnych oczu. - Wiem, że nie jestem mężem, o jakim marzą młode dziewczęta, Sanso - rzekł cicho. Nie jestem też jednak Joffreyem. - Nie jesteś - zgodziła się. - Pamiętam,

że byłeś dla mnie dobry. Tyrion podał jej krótką dłoń o tępo zakończonych palcach. - No to chodź. Spełnijmy swój obowiązek. Wsunęła palce w jego dłoń i powiódł ją do małżeńskiego ołtarza, gdzie czekał stojący między Matką a Ojcem septon, który miał połączyć ze sobą ich losy. Zobaczyła Dontosa w błazeńskim stroju, który gapił się na nią wytrzeszczonymi oczyma. Byli również obecni ser Balon Swann i ser Boros Blount, obleczeni w biel Gwardii Królewskiej, nie było jednak ser Lorasa. Nie ma tu nikogo z

Tyrellów - zdała sobie nagle sprawę. Nie brakowało jednak innych świadków. Stawili się eunuch Varys, ser Addam Marbrand, lord Philip Foote, ser Bronn, Jalabhar Xho i kilkunastu innych. Lord Gyles kasłał, lady Ermesande ssała pierś, a ciężarna córka lady Tandy łkała z bliżej nie wyjaśnionych powodów. Niech sobie płacze - pomyślała Sansa. Być może, nim dzień się skończy, będę robiła to samo. Uroczystość minęła jej jak we śnie. Sansa uczyniła wszystko, czego od niej wymagano. Były modlitwy, przysięgi i śpiewy,

zapalono wysokie świece i rozbłysło sto tańczących świateł, z których łzy w jej oczach zrobiły tysiąc. Na szczęście nikt nie zauważył, że płakała, stojąc spowita w barwy ojca, a jeśli nawet ktoś to dostrzegł, to udawał, że nic nie widzi. Niemal w mgnieniu oka doszli do chwili zmiany płaszczy. Rolę lorda Eddarda Starka grał Joffrey jako ojciec królestwa. Gdy objął jej ramiona, by rozpiąć zapinkę płaszcza, Sansa stała sztywno jak kopia. Jedna z jego dłoni zatrzymała się na jej piersi i uścisnęła ją lekko. Potem zapinka się otworzyła i Joff zdjął z niej płaszcz panny z zamaszystym, królewskim gestem oraz szerokim uśmiechem.

Jego wuj miał ze swoim zadaniem więcej trudności. Płaszcz żony, który trzymał w rękach, był wielki i ciężki. Uszyto go z karmazynowego aksamitu, na którym wyhaftowano liczne lwy, a złoty, atłasowy obrębek był wyszywany rubinami. Nikt nie wpadł na to, żeby przynieść stołek, i wszyscy widzieli, że Tyrion jest półtorej stopy niższy od swej przyszłej żony. Gdy podszedł do niej od tyłu, Sansa poczuła mocne szarpnięcie za spódnicę. Chce, żebym uklękła - zrozumiała z nagłym rumieńcem. Poczuła się upokorzona. To nie tak powinno wyglądać. Tysiąc razy marzyła o swym ślubie i zawsze wyobrażała sobie, że stojący za nią pan młody będzie wysoki i silny, że zarzuci

jej na ramiona płaszcz swej opieki i pocałuje ją czule w policzek, pochylając się, by zamknąć zapinkę. Poczuła drugie szarpnięcie, tym razem bardziej zdecydowane. Nie zrobię tego. Dlaczego miałabym oszczędzać jego uczucia, kiedy nikt nie dba o moje? Karzeł pociągnął ją po raz trzeci. Zacisnęła uparcie usta, udając, że nic nie zauważa. Ktoś za ich plecami zachichotał. Królowa - pomyślała Sansa, nie miało to jednak znaczenia.

Wszyscy się już śmiali, a Joffrey najgłośniej. - Dontosie, padnij na ręce i kolana rozkazał król. - Mojemu wujowi trzeba pomóc wdrapać się na jego przyszłą żonę. Tak oto pan mąż ubrał ją w płaszcz rodu Lannisterów, stojąc na plecach błazna. Gdy Sansa się odwróciła, karzeł patrzył na nią, zaciskając usta, a jego twarz była tak samo czerwona jak jej płaszcz. Zawstydziła się nagle swego uporu. Wygładziła spódnice i uklękła przed nim, by ich głowy znalazły się na tym samym poziomie.

- Tym pocałunkiem ślubuję ci miłość i biorę cię sobie za pana i męża. - Tym pocałunkiem ślubuję ci miłość odpowiedział ochrypłym głosem karzeł - i biorę sobie ciebie za panią i żonę. Pochylił się i ich wargi zetknęły się na chwilę. Jest taki brzydki - pomyślała Sansa, gdy ich twarze zbliżyły się do siebie. Jeszcze brzydszy od Ogara. Septon wzniósł wysoko swój kryształ, by padło na nich tęczowe światło. - Na oczach bogów i ludzi - zaczął -

uroczyście ogłaszam, że Tyrion z rodu Lannisterów i Sansa z rodu Starków są mężem i żoną, jednym ciałem, jednym sercem, jedną duszą, teraz i na wieki, i niech przeklęty będzie ten, kto stanie między nimi. Musiała przygryźć wargę, żeby się nie rozpłakać. Uczta weselna miała się odbyć w Małej Komnacie. Zaproszono na nią może z pięćdziesięciu gości, głównie członków świty i sojuszników Lannisterów, a także tych, którzy byli na samym ślubie. Tam Sansa ujrzała wreszcie Tyrellów. Margaery obrzuciła ją bardzo smutnym spojrzeniem, a drepcząca chwiejnie

między Lewym a Prawym Królowa Cierni nie spojrzała na nią ani razu. Elinor, Alla i Megga sprawiały wrażenie zdeterminowanych, by jej nie poznać. Moje przyjaciółki - pomyślała z goryczą Sansa. Jej mąż pił dużo, a jadł bardzo mało. Słuchał uważnie, gdy ktoś wznosił toast, i niekiedy kiwał krótko głową na znak uznania, lecz poza tym jego twarz wyglądała jak wykuta z kamienia. Wydawało się, że uczta ciągnie się bez końca, Sansa jednak nie spróbowała żadnej potrawy. Z niecierpliwością wyczekiwała zakończenia, lecz zarazem bała się go straszliwie. Po uczcie przyjdzie kolej na pokładziny.

Mężczyźni zaniosą ją do łoża, rozbierając po drodze i rzucając sprośne żarty na temat losu, jaki ją tam czeka. Kobiety w ten sam sposób potraktują Tyriona. Dopiero po tym, gdy cisną ich oboje nagich w pościel, będą mogli zostać sami, ale nawet wtedy goście będą stali pod drzwiami, głośno wykrzykując rubaszne rady. Kiedy Sansa była małą dziewczynką, pokładziny wydawały się jej bardzo frywolne i ekscytujące, teraz jednak czuła tylko strach. Nie sądziła, by zdołała znieść chwilę, kiedy zedrą z niej ubranie, i była pewna, że zaleje się łzami, gdy usłyszy pierwszy zbereźny żart.

Gdy muzycy zaczęli grać, dotknęła nieśmiało dłoni Tyriona. - Mój panie, czy poprowadzimy tańce? Wykrzywił usta. - Chyba daliśmy im już dziś wystarczająco wiele powodów do śmiechu, nie sądzisz? - Jak uważasz, mój panie. Cofnęła dłoń. Zamiast nich tańce poprowadzili Joffrey i Margaery. Jak potwór może tańczyć tak pięknie? - zastanawiała się Sansa. Często marzyła o tym, jak będzie

tańczyła na swym weselu i wszystkie spojrzenia skupią się na niej i na jej przystojnym małżonku. W tych wizjach wszyscy byli uśmiechnięci. Nawet mój mąż się nie uśmiecha. Inni goście wkrótce dołączyli na parkiecie do króla i jego narzeczonej. Elinor tańczyła ze swym młodym giermkiem, a Megga z księciem Tommenem. Lady Merryweather, myrijska piękność o czarnych włosach i wielkich, ciemnych oczach, pląsała tak prowokująco, że wkrótce wszyscy mężczyźni w komnacie spoglądali na nią. Lord i lady Tyrell poruszali się spokojniej.

Ser Kevan Lannister poprosił do tańca lady Jannę Fossoway, siostrę lorda Tyrella. Merry Crane wyszła na parkiet z wygnanym księciem Jalabharem Xho, który w swym stroju z piór wyglądał olśniewająco. Cersei Lannister tańczyła najpierw z lordem Redwyne, potem z lordem Rowanem, a na koniec z własnym ojcem, który poruszał się z płynną gracją, bez śladu uśmiechu na twarzy. Sansa siedziała z dłońmi na kolanach, spoglądając na królową, która pląsała, śmiała się i kręciła blond czupryną. Oczarowała wszystkich - pomyślała w otępieniu. Jakże jej nienawidzę.

Odwróciła wzrok, by popatrzeć, jak Księżycowy Chłopiec tańczy z Dontosem. - Lady Sanso. - Ser Garlan Tyrell zatrzymał się obok podwyższenia. - Czy zechcesz mnie zaszczycić? Czy twój mąż się zgodzi? Krasnal przymrużył różnobarwne oczy. - Moja pani może tańczyć, z kim tylko zechce. Być może powinna zostać u boku swego męża, lecz okropnie chciała tańczyć... a ser Garlan był bratem Margaery, Willasa i jej Rycerza Kwiatów.

- Teraz rozumiem, dlaczego zwą cię Garlanem Dzielnym, panie - rzekła, biorąc go za rękę. - Jesteś dla mnie bardzo łaskawa, pani. Tak się składa, że ten przydomek nadał mi mój brat Willas, żeby mnie bronić. - Bronić? Popatrzyła na niego zdumiona. Ser Garlan wybuchnął śmiechem. - Obawiam się, że był ze mnie tłusty chłopak, a mamy już grubego stryja, którego zwą Garthem Sprośnym. Dlatego Willas uderzył pierwszy, choć

najpierw zagroził mi Garlanem Spasionym, Garlanem Obrzydliwym i Garlanem Gargulcem. To było tak zabawne i głupie, że bez względu na wszystko Sansa musiała się roześmiać. Potem poczuła niedorzeczną wdzięczność. Ten śmiech w jakiś sposób obudził w niej nadzieję, choć tylko na krótką chwilę. Uśmiechnęła się i pozwoliła, by zawładnęła nią muzyka. Zatopiła się w krokach, w dźwięku fletu, piszczałek i harfy, w rytmie bębna... a od czasu do czasu również w ramionach ser Garlana, gdy zbliżali się w tańcu do siebie.

- Moja pani żona bardzo się o ciebie niepokoi - rzekł cicho przy jednej z takich okazji. - Lady Leonette jest za słodka. Powiedz jej, że czuję się dobrze. - Panna młoda na weselu powinna czuć się lepiej niż dobrze - odparł ze współczuciem w głosie. - Wydawało się, że jesteś bliska łez. - Łez radości, ser. - Twe oczy zadają kłam twemu językowi. - Ser Garlan odwrócił ją i przyciągnął blisko siebie. - Pani, widziałem, jak spoglądasz na mojego

brata. Loras jest przystojny i rycerski i wszyscy bardzo go kochamy... ale twój Krasnal będzie lepszym mężem. Sądzę, że jest większym człowiekiem, niżby się zdawało. Muzyka rozdzieliła ich, nim Sansa zdołała wymyślić jakąś odpowiedź. Naprzeciwko niej znalazł się spocony Mace Tyrell o czerwonej twarzy, a po nim lord Merryweather i książę Tommen. - Ja też chcę się ożenić - oznajmiło małe, pulchne książątko, które miało tylko dziewięć lat. - Jestem wyższy od wuja!

- Wiem o tym - zapewniła chłopca Sansa na krótko przed kolejną zmianą partnerów. Ser Kevan powiedział jej, że jest piękna, Jalabhar Xho wyszeptał jakieś słowa w letnim języku, którego nie rozumiała, a lord Redwyne życzył jej wielu tłustych dzieci i długich lat radości. Potem znalazła się w tańcu oko w oko z Joffreyem. Zesztywniała, gdy dotknął jej dłoni, król jednak wzmocnił uścisk i przyciągnął ją bliżej.

- Niepotrzebnie tak się smucisz. Mój wuj to brzydki karzełek, ale będziesz jeszcze miała mnie. - Masz się ożenić z Margaery! - Król może mieć też inne kobiety. Kurwy. Tak jak mój ojciec i jeden z Aegonów. Trzeci albo czwarty. Miał mnóstwo kurew i bękartów. - Gdy wirowali w rytm muzyki, Joffrey złożył na jej twarzy wilgotny pocałunek. - Mój wuj przyprowadzi cię do mojego łoża, kiedy tylko mu rozkażę. Potrząsnęła głową.

- Nie zrobi tego. - Zrobi albo każę go ściąć. Ten król Aegon miał każdą kobietę, której zapragnął, czy to pannę, czy mężatkę. Na szczęście nadszedł czas na kolejną zmianę. Jej nogi zamieniły się jednak w drewno i lord Rowan, ser Tallad oraz giermek Elinor z pewnością uznali ją za marną tancerkę. Potem wróciła do ser Garlana i taniec na szczęście się skończył. Ulga Sansy trwała jednak krótko. Gdy tylko muzyka wybrzmiała, rozległy się słowa Joffreya:

- Pora na pokładziny! Zdejmijmy z niej ubranie! Zobaczymy, co wilczyca ma do zaoferowania mojemu wujowi! Inni mężczyźni poparli go głośnym krzykiem. Jej karłowaty mąż podniósł powoli wzrok znad pucharu. - Nie będzie żadnych pokładzin. Joffrey złapał Sansę za ramię. - Będą, jeśli ja tak rozkażę. Krasnal uderzył sztyletem w stół. Nóż wbił się z drżeniem w blat.

- W takim razie własną żonę będziesz musiał obsłużyć drewnianym kutasem, bo przysięgam, że cię wykastruję. Zszokowani goście umilkli. Sansa odsunęła się od Joffreya, ten jednak trzymał ją mocno i rękaw sukni się rozdarł. Nikt tego nie usłyszał. Królowa Cersei podbiegła do ojca. - Słyszałeś, co powiedział? Lord Tywin wstał z miejsca. - Sądzę, że możemy sobie darować pokładziny. Tyrionie, jestem pewien, że nie chciałeś grozić królewskiej osobie.

Sansa zauważyła, że po twarzy jej męża przebiegł spazm wściekłości. - Przepraszam - rzekł. - To był kiepski żart, panie. - Powiedziałeś, że mnie wykastrujesz! wściekał się Joffrey. - To prawda, Wasza Miłość - przyznał Tyrion - ale tylko dlatego, że zazdrościłem ci twej królewskiej męskości. Moja jest taka mała i skurczona. - Wykrzywił twarz w lubieżnym uśmieszku. - A jeśli każesz mi wyciąć język, nie zostanie mi już nic, czym mógłbym zadowolić słodką żonę, którą mi dałeś.

Z ust ser Osmunda Kettleblacka wyrwał się śmiech. Ktoś inny zachichotał. Joff jednak się nie śmiał i lord Tywin też nie. - Wasza Miłość - oznajmił. - Widzisz przecież, że mój syn jest pijany. - Jestem - potwierdził Krasnal - ale nie aż tak, żebym nie mógł sam się zająć własnymi pokładzinami. - Zeskoczył z podwyższenia i złapał brutalnie Sansę. Chodź, żono, pora rozbić twą bramę. Chcę się zabawić w przybądź do mojego zamku. Pokraśniała na twarzy Sansa opuściła razem z nim Małą Komnatę. Jaki mam

wybór? Tyrion chodził jak kaczka, zwłaszcza gdy mu się śpieszyło, tak jak teraz. Bogowie okazali się łaskawi i ani Joffrey, ani nikt inny za nimi nie poszedł. Na noc poślubną użyczono im wietrznej sypialni, wysoko w Wieży Namiestnika. Tyrion zamknął za nimi drzwi kopniakiem. - Na kredensie stoi karafka dobrego złotego arborskiego, Sanso. Czy zechciałabyś napełnić mi kielich?

- Czy to rozsądne, panie? - Nic nigdy nie było rozsądniejsze. Rozumiesz, nie jestem naprawdę pijany. Ale zamierzam się upić. Sansa napełniła kielichy im obojgu. Jeśli ja również się upiję, to będzie dla mnie łatwiejsze. Przysiadła na brzegu wielkiego łoża z baldachimem i trzema długimi haustami wychyliła połowę pucharu. Wino z pewnością było przednie, czuła się jednak zbyt podenerwowana, by poczuć jego smak. Zakręciło się jej od niego w głowie. - Chcesz, żebym się rozebrała, panie?

- Tyrionie. - Uniósł głowę. - Mam na imię Tyrion, Sanso. - Tyrionie. Panie. Czy mam zdjąć suknię, czy chcesz sam mnie rozebrać? Pociągnęła kolejny łyk wina. Krasnal odwrócił się od niej. - Kiedy brałem ślub po raz pierwszy, byliśmy tylko my dwoje, pijany septon i stadko świń, które były naszymi jedynymi świadkami. Na weselnej uczcie zjedliśmy jednego ze świadków. Tysha karmiła mnie skwarkami, a ja zlizywałem tłuszcz z jej palców. Kiedy rzuciliśmy się do łoża, oboje śmialiśmy

się głośno. - Byłeś już kiedyś żonaty? Zapomniałam o tym. - Nie zapomniałaś. Nigdy o tym nie słyszałaś. - Kto to był, panie? Sansa mimo woli poczuła zainteresowanie. - Lady Tysha. - Wykrzywił usta w grymasie. - Z rodu Silverfistów. W herbie mają jedną złotą monetę i sto srebrnych, na krwawym prześcieradle. Nasze małżeństwo trwało bardzo

krótko... no, ale przecież ja też jestem bardzo niski. Sansa wbiła wzrok we własne dłonie, nie odzywając się ani słowem. - Ile masz lat, Sanso? - zapytał po chwili Tyrion. - Z odmianą księżyca skończę trzynaście - odpowiedziała. - Bogowie, zmiłujcie się. - Karzeł wypił następny łyk wina. - No cóż, od gadania nie zrobisz się starsza. Przejdziemy do rzeczy, pani? Jeśli tego chcesz.

- Chcę tylko sprawić przyjemność mojemu mężowi. To go wyraźnie rozgniewało. - Ukrywasz się za uprzejmością, jakby była murem zamkowym. - Uprzejmość jest zbroją damy - odparła Sansa. Tego zawsze uczyła ją septa. - Jestem twoim mężem. Możesz zdjąć tę zbroję. - I ubranie? - To też. - Wskazał na nią kielichem wina. - Pan ojciec rozkazał mi skonsumować małżeństwo.

Zaczęła się rozbierać drżącymi dłońmi. Wydawało jej się, że ma na dłoniach dziesięć kciuków i wszystkie z nich są złamane. Mimo to uporała się w jakiś sposób ze sznurówkami i guzikami. Płaszcz, suknia, pas i jedwabna koszulka opadły na podłogę. Na koniec Sansa wysunęła się z bielizny. Jej ręce i nogi pokryła gęsia skórka. Wbiła wzrok w posadzkę, zbyt nieśmiała, by patrzeć na Tyriona, gdy jednak podniosła spojrzenie, zauważyła, że gapi się na nią. Wydawało jej się, że w jego zielonym oku dostrzega głód, a w czarnym wściekłość. Nie wiedziała, czego boi się bardziej.

- Jesteś jeszcze dzieckiem - stwierdził. Zakryła piersi dłońmi. - Już dojrzałam. - Jesteś jeszcze dzieckiem - powtórzył a mimo to cię pragnę. Boisz się tego, Sanso? - Tak. - Ja też. Wiem, że jestem brzydki... - Nie, panie... Zerwał się nagle. - Nie kłam, Sanso. Jestem mały,

pokraczny i naznaczony blizną, ale... widziała, że szuka odpowiednich słów ...w łożu, gdy zgasną świece, jestem zbudowany nie gorzej od innych mężczyzn. Po ciemku jestem Rycerzem Kwiatów. - Pociągnął łyk wina. Jestem szczodry. Odpłacam lojalnością za lojalność. Dowiodłem, że nie jestem tchórzem. Przewyższam też większość ludzi bystrością. To z pewnością coś znaczy. Potrafię nawet być dobry. Obawiam się, że u Lannisterów to rzadkość, ale wiem, że znajdę gdzieś w sobie tę cechę. Mógłbym... mógłbym być dla ciebie dobrym mężem.

Boi się równie mocno jak ja zrozumiała Sansa. Być może powinno to nastawić ją do niego przychylniej, tak się jednak nie stało. Czuła jedynie litość, a litość to śmierć pożądania. Patrzył na nią, czekając, by coś powiedziała, ją jednak opuściły wszystkie słowa. Mogła tylko stać naga i dygotać. Gdy Tyrion Lannister wreszcie zrozumiał, że nie doczeka się odpowiedzi, wypił resztę wina. - Rozumiem - rzekł z goryczą. - Chodź do łoża, Sanso. Musimy spełnić obowiązek.

Wykonała polecenie, świadoma jego spojrzenia. Na stoliku przy łożu płonęła wonna woskowa świeca, a w pościel wrzucono płatki róży. Gdy jednak zaczęła unosić kołdrę, żeby się przykryć, powiedział: - Nie. Usłuchała go, choć drżała z zimna. Czekała z zamkniętymi oczyma. Po chwili usłyszała, jak jej mąż zdejmuje buty. Potem rozległ się szelest ściąganego ubrania. Kiedy wskoczył na łoże i dotknął ręką jej piersi, nie mogła się nie wzdrygnąć. Leżała z zamkniętymi oczyma, naprężając wszystkie mięśnie, bojąc się tego, co

nadejdzie za chwilę. Czy znowu jej dotknie? Pocałuje? Czy powinna rozchylić dla niego nogi? Nie wiedziała, czego się od niej oczekuje. - Sanso. - Cofnął rękę. - Otwórz oczy. Obiecała mu posłuszeństwo, rozchyliła więc powieki. Siedział nagi u jej stóp. W miejscu złączenia nóg, z gąszczu skłębionych, żółtych włosów sterczała twarda męskość jedyny fragment jego ciała, który był prosty.

- Pani - zaczął - jesteś naprawdę piękna, ale... nie mogę tego zrobić. Niech szlag trafi mojego ojca. Możemy zaczekać. Do odmiany księżyca, do przyszłego roku, czy nawet do nadejścia wiosny, jak długo będzie trzeba. Do czasu, gdy poznasz mnie lepiej i być może zaczniesz mi trochę ufać. Jego uśmiech zapewne miał ją uspokoić, lecz z uwagi na brak nosa nadawał mu jeszcze bardziej groteskowy i złowieszczy wygląd. Patrz na niego - powtarzała sobie Sansa. Patrz na swojego męża, na całą jego postać.

Septa Mordane mówiła, że wszyscy mężczyźni są piękni. Spróbuj dostrzec jego urodę. Wpatrywała się w skarłowaciałe nogi, guzowate, zwierzęce czoło, zielone i czarne oko, czerwony kikut nosa, krzywą różową bliznę oraz gęstwę czarno-żółtych włosów, która stanowiła brodę. Nawet jego męskość była brzydka, gruba, pokryta żyłami i zakończona bulwiastą, fioletową główką. Tak nie powinno być, to niesprawiedliwe, czym zgrzeszyłam, że bogowie ukarali mnie w taki sposób? - Na honor Lannistera - oznajmił Krasnal. - Nie tknę cię, dopóki tego nie

zapragniesz. Musiała zebrać całą odwagę, jaką w sobie miała, by spojrzeć w jego różnobarwne oczy i powiedzieć: - A jeśli nigdy tego nie zapragnę, panie? Jego usta wykrzywiły się nagle, jakby go spoliczkowała. - Nigdy? Szyja tak jej zesztywniała, że ledwie mogła skinąć głową. - No cóż - odparł - po to właśnie bogowie stworzyli kurwy dla takich krasnali jak ja.

Zacisnął krótkie, tępo zakończone palce w pięść i zlazł z łoża. ARYA Kamienny Sept był największym miastem, jakie Arya widziała od czasu Królewskiej Przystani. Harwin mówił, że jej ojciec wygrał tu sławną bitwę. - Ludzie obłąkanego króla polowali na Roberta, żeby go złapać, nim zdąży się połączyć z twoim ojcem - opowiadał, gdy jechali w stronę bramy. - Był ranny i opiekowała się nim grupka przyjaciół. Królewski namiestnik lord Connington zdobył miasto z potężnym oddziałem i

zaczął przeszukiwać wszystkie domy. Nim jednak zdołał znaleźć Roberta, lord Eddard i twój dziadek dotarli do miasta i przystąpili do szturmu. Lord Connington bronił się wściekle. Walczono na ulicach i w zaułkach, a nawet na dachach, a wszyscy septonowie bili w dzwony, by prostaczkowie wiedzieli, że muszą zaryglować drzwi. Kiedy zabrzmiały dzwony, Robert opuścił kryjówkę, żeby przyłączyć się do boju. Powiadają, że zabił owego dnia sześciu ludzi. Jednym z nich był Myles Mooton, sławny rycerz, niegdyś giermek księcia Rhaegara. Zabiłby też namiestnika, ale

nie spotkali się w boju. Connington jednak ranił poważnie twojego dziadka Tully’ego i zabił ser Denysa Arryna, pupilka Doliny. Potem zrozumiał, że bitwa jest przegrana i uciekł tak szybko, jakby był jednym z gryfów, które nosił na tarczy. To starcie nazwano potem Bitwą Dzwonów. Robert zawsze powtarzał, że to twój ojciec ją wygrał, nie on. Według Aryi wygląd miasteczka świadczył, iż niedawno również toczono w nim walki. Bramę miejską wykonano ze świeżego drewna, a leżący pod murami stos poczerniałych desek dowodził, co się

stało ze starą. Wejście do Kamiennego Septu było zawarte na głucho, gdy jednak kapitan bramy zobaczył, kim są przybysze, otworzył przed nimi boczną furtę. - Jak u was z żywnością? - zapytał Tom, gdy wjeżdżali do środka. - Lepiej niż było. Łowca przyprowadził stado owiec, kupcy przywożą trochę towarów zza Czarnego Nurtu. Na południe od rzeki plonów nie spalono. Oczywiście, nie brak takich, którzy chcieliby nam zabrać to, co mamy. Jednego dnia wilki, następnego Komedianci. Ci, którzy nie szukają

żywności, polują na łupy albo kobiety do zgwałcenia, a ci, którym nie chodzi o złoto albo dziewki, ścigają cholernego Królobójcę. Powiadają, że wymknął się z rąk lordowi Edmure’owi. - Lordowi Edmure’owi? - Cytryn zmarszczył brwi. - To znaczy, że lord Hoster nie żyje? - Nie żyje albo jest umierający. Myślisz, że Lannister ucieka w stronę Czarnego Nurtu? Łowca przysięga, że tędy najszybciej można dotrzeć do Królewskiej Przystani. - Kapitan nie czekał na odpowiedź. - Wziął swoje psy, żeby

powęszyły. Jeśli ser Jaime jest w okolicy, znajdą go. Widziałem, jak te jego pieski rozszarpały niedźwiedzia. Myślisz, że polubią smak lwiej krwi? - Ogryziony trup na nic nikomu się nie zda - zauważył Cytryn. - I Łowca świetnie o tym wie, niech go szlag. - Kiedy nadciągnęli tu ludzie z zachodu, zgwałcili żonę i siostrę Łowcy, puścili z dymem jego plony, zeżarli połowę owiec, a drugą połowę wybili tylko po to, żeby zrobić mu na złość. Zarżnęli też sześć jego psów i cisnęli mu je do studni. Ogryziony trup w zupełności go zadowoli. I mnie też.

- Lepiej niech tego nie robi - ostrzegł Cytryn. - To wszystko, co mam do powiedzenia. Lepiej niech tego nie robi, a ty jesteś cholernym durniem. Arya jechała między Harwinem a Anguyem ulicami, na których kiedyś walczył jej ojciec. Widziała stojący na wzgórzu sept, a poniżej solidną warownię z szarego kamienia, która wydawała się zdecydowanie za mała, jak na tak duże miasto. Co trzeci mijany przez nich dom był wypaloną skorupą, nie widziała też nigdzie żadnych ludzi. - Czy wszyscy mieszkańcy zginęli?

- Po prostu są bojaźliwi. Anguy wskazał jej dwóch stojących na dachu łuczników i kilku chłopców o usmarowanych sadzą twarzach, którzy przycupnęli w ruinach piwiarni. Nieco dalej piekarz otworzył okiennice i krzyknął coś do Cytryna. Brzmienie jego głosu wywabiło z ukrycia dalszych ludzi. Kamienny Sept wracał powoli do życia. Na znajdującym się w samym środku miasta rynku stała fontanna o kształcie skaczącego do góry pstrąga. Tryskająca z niej woda wypełniała płytką sadzawkę. Kobiety napełniały w niej wiadra i dzbany. W odległości kilku

stóp z poskrzypujących pali zwisało dwanaście żelaznych klatek. Wronie klatki - zrozumiała Arya. Wrony jednak znajdowały się na zewnątrz, pluskały się w wodzie albo przycupnęły na prętach. W środku siedzieli ludzie. Cytryn ściągnął wodze, krzywiąc wściekle twarz. - Co to ma znaczyć? - Sprawiedliwość - odparła jedna ze stojących przy fontannie kobiet. - Zabrakło wam konopnego sznura? - Czy zrobiono to na rozkaz ser

Wilberta? - zapytał Tom. Jakiś mężczyzna roześmiał się z goryczą. - Lwy zabiły ser Wilberta już rok temu. Wszyscy jego synowie są z Młodym Wilkiem. Obrastają w tłuszcz na zachodzie. Myślicie, że obchodzą ich tacy jak my? To Szalony Łowca złapał te wilki. Wilki. Aryę przeszył dreszcz. Ludzie Robba i ojca. Coś przyciągnęło ją do krat. W klatkach było tak mało miejsca, że

więźniowie nie mogli usiąść ani się odwrócić. Stali nago, wystawieni na słońce, wiatr i deszcz. W pierwszych trzech klatkach były trupy. Siwe wrony wyżarły im oczy, Aryi wydawało się jednak, że zwłoki wpatrują się w nią pustymi oczodołami. Czwarty mężczyzna poruszył się, gdy go mijała. Jego wystrzępiona broda była gęsta od krwi i much, które poderwały się do lotu, gdy przemówił, krążąc wokół jego głowy. - Wody - wychrypiał. - Proszę... wody... Człowiek w następnej klatce otworzył oczy na ten dźwięk.

- Tutaj - odezwał się. - Tutaj jestem. Był stary, brodę miał siwą, a głowę łysą i pokrytą plamami od starości. Za starcem znajdował się kolejny trup, wielki, rudobrody mężczyzna, który lewe ucho i skroń miał owiązane gnijącym, szarym bandażem. Najgorzej wyglądało jednak to, co miał między nogami. Nie zostało tam nic poza zaskorupiałą, brązową dziurą, w której roiło się od czerwi. W następnej klatce siedział grubas. Wronia klatka była tak okrutnie ciasna, że trudno się było domyślić, w jaki sposób zdołano go wepchnąć do środka. Żelazo wpiło mu się boleśnie w brzuch. Kawałki

ciała wylewały się na zewnątrz między kratami. Po wielu dniach przypiekania się na słońcu od stóp do głów pokrywała go jaskrawa czerwień. Kiedy poruszył cielskiem, klatka zakołysała się i zaskrzypiała. Arya zauważyła białe pasy w miejscach, gdzie kraty osłaniały jego ciało przed słońcem. - Czyimi ludźmi byliście? - zapytała. Na dźwięk jej głosu grubas otworzył oczy. Skóra wokół nich była tak zaczerwieniona, że wyglądały jak jajka na twardo pływające w talerzu krwi.

- Wody... pić... - Czyimi? - nie ustępowała. - Nie zwracaj na nich uwagi, chłopcze rzekł mieszczanin. - To nie twoja sprawa. Ruszaj w swoją drogę. - Co oni zrobili? - zapytała. - Zabili ośmiu ludzi pod Wodospadem Akrobaty - padła odpowiedź. - Szukali Królobójcy, ale jego tam nie było, więc zadowolili się gwałtami i morderstwami. - Wskazał kciukiem na trupa, który zamiast

męskości miał czerwie. - To ten gwałcił. A teraz ruszaj w swoją drogę. - Łyczek - wołał grubas. - Zmiłuj się, chłopcze, tylko łyczek. - Starzec wyciągnął rękę, by złapać za kratę. Klatka zakołysała się gwałtownie. Wody - wydyszał mężczyzna, który miał w brodzie muchy. Popatrzyła na ich brudne włosy, pozlepiane brody, przekrwione oczy i wyschnięte, spękane, krwawiące wargi. Wilki - pomyślała znowu. Takie jak ja. Czy to była jej wataha? Jak mogli być ludźmi Robba? Miała ochotę uderzyć ich, sprawić im ból. Chciało się jej płakać.

Wydawało się, że wszyscy, żywi i martwi, spoglądają na nią. Starzec wcisnął między kraty trzy palce. - Wody - bełkotał. - Wody. Zeskoczyła z konia. Nic mi nie zrobią, są umierający. Wyjęła z bagażu kubek i podeszła do fontanny. - Co ty robisz, chłopcze? - warknął mieszczanin. - To nie twoja sprawa. Uniosła kubek do rybiego pyska. Woda spływała jej po palcach i po rękawie, lecz Arya nie ruszyła się z miejsca, dopóki naczynie się nie wypełniło. Kiedy ruszyła w stronę klatek,

mieszczanin spróbował ją powstrzymać. - Zostaw ich, chłopcze... - Ona jest dziewczynką - odparł Harwin. - Daj jej spokój. - Tak jest - zgodził się Cytryn. - Lord Beric nie lubi, jak skazuje się ludzi na śmierć z pragnienia. Czemu ich nie powiesiliście, jak nakazuje przyzwoitość? - W tym, co zrobili nad Wodospadem Akrobaty, nie było nic przyzwoitego warknął mieszczanin.

Szczeliny między prętami krat były zbyt małe, by przecisnąć między nimi kubek, pomogli jej jednak Harwin i Gendry. Postawiła nogę na złączonych dłoniach Harwina, skoczyła na ramiona Gendry’ego i złapała za kraty na szczycie klatki. Grubas odwrócił twarz ku górze i przycisnął policzek do żelaza, a Arya wylała na niego wodę. Wsysał ją chciwie i pozwalał, by spływała mu po głowie, policzkach i dłoniach. Potem zlizał wilgoć z krat. Oblizałby też palce Aryi, gdyby ich szybko nie cofnęła. Nim napoiła w ten sam sposób dwóch następnych, zdążył się już zebrać tłum.

- Szalony Łowca się o tym dowie zagroził jakiś mężczyzna. - To mu się nie spodoba. - A to spodoba mu się jeszcze mniej. Anguy zdjął łuk, wyjął z kołczana strzałę, nałożył ją na cięciwę i wystrzelił. Grubas zadrżał, gdy grot wbił mu się między podbródki, lecz klatka nie pozwoliła mu upaść. Dwa następne pociski zakończyły życie pozostałych więźniów. Na placu słychać było jedynie plusk spadającej wody i bzyczenie much. Valar morghulis - pomyślała Arya.

Po wschodniej stronie rynku stała skromna gospoda o bielonych ścianach i powybijanych oknach. Połowa jej dachu niedawno spłonęła, lecz dziurę załatano. Nad drzwiami wisiał drewniany szyld, na którym wymalowano nadgryzioną brzoskwinię. Zsiedli z koni w odchodzących skośnie od budynku stajniach i Zielonobrody głośnym rykiem wezwał chłopców stajennych. Dorodna, rudowłosa karczmarka zawyła z radości na ich widok, po czym natychmiast zaczęła im dogadywać. - Czy to Zielonobrody, czy raczej

Siwobrody? Matko, zmiłuj się, kiedy zdążyłeś się tak postarzeć? Cytryn, czy to ty? Wciąż nosisz ten swój nędzny płaszcz? Wiem, dlaczego nigdy go nie pierzesz. Boisz się, że szczyny się spiorą i przekonamy się, że w rzeczywistości jesteś rycerzem Gwardii Królewskiej! I Tom Siódemka, ten stary, niewyżyty kozioł! Przyjechałeś zobaczyć swojego syna? Spóźniłeś się, pojechał z tym cholernym Łowcą. Tylko nie próbuj mi wmawiać, że nie jest twój. - Nie ma mojego głosu - sprzeciwił się słabo Tom. - Ale za to ma twój nochal. I inne części

też, sądząc z tego, co gadają dziewczyny. Zauważyła Gendry’ego i uszczypnęła go w policzek. - Spójrzcie tylko na tego młodego byczka. Poczekajcie, aż Alyce zobaczy te ramiona. Och, i czerwieni się jak dziewica. No, Alyce sobie z tym poradzi, chłopcze. Możesz mi wierzyć. Arya nigdy w życiu nie widziała, by Gendry tak się czerwienił. - Ruta, daj Bykowi spokój. To dobry chłopak - wziął go w obronę Tom Siódemka. -

Potrzebujemy od ciebie tylko bezpiecznego noclegu. - Mów za siebie, minstrelu. Anguy objął młodą, wysoką dziewkę, tak samo piegowatą jak on. - Mamy łoża - zapewniła rudowłosa Ruta. - Tego „Pod Brzoskwinią” nigdy nie brakowało. Najpierw jednak wszyscy wejdziecie do balii. Kiedy poprzednio spaliście pod moim dachem, nanieśliście tu pcheł. - Szturchnęła Zielonobrodego w pierś. - Twoje były zielone. Chcecie jeść? - Jeśli możesz nam coś dać, nie

powiemy „nie” - przyznał Tom. - A kiedy to powiedziałeś na coś „nie”, Tom? - zarżała kobieta. - Upiekę dla twoich przyjaciół trochę baraniny, a dla ciebie starego, zeschłego szczura. Nie zasługujesz nawet na to, ale jeśli wydusisz z siebie parę piosenek, może się złamię. Zawsze litowałam się nad upośledzonymi. No, chodźcie, chodźcie. Cass, Lanna, stawiajcie gary na ogień. Jyzene, pomóż mi zdjąć z nich te łachy, je też będziemy musiały wygotować. Spełniła wszystkie swe groźby. Arya próbowała im powiedzieć, że w Żołędziowym Dworze, niespełna dwa tygodnie temu, wykąpano ją aż dwa

razy, ale rudowłosa kobieta nie chciała o tym słyszeć. Dwie dziewki służebne wniosły ją siłą na schody, spierając się głośno, czy jest chłopcem czy dziewczynką. Wygrała ta, która miała na imię Helly, druga musiała więc przynieść gorącej wody i wyszorować plecy Aryi sztywną, kłującą szczotką, która omal nie zdarła jej skóry. Potem dziewczyny ukradły ubrania, które dała jej lady Smallwood, i ubrały ją jak jedną z lalek Sansy, w len i koronki. Kiedy skończyły, mogła wreszcie zejść na dół coś zjeść. Gdy usiadła w głównej sali, w tych głupich, dziewczyńskich ubraniach, przypomniała sobie, czego uczył ją

Syrio Forel. Patrzeć tak, żeby widzieć prawdę. Kiedy to zrobiła, zobaczyła więcej dziewek służebnych, niż mogła ich potrzebować jakakolwiek oberża, do tego w większości młodych i ładnych. A po zmierzchu „Pod Brzoskwinią” pojawiło się mnóstwo mężczyzn, którzy nie siedzieli długo w sali, nawet wtedy, gdy Tom wyjął harfę i zaczął śpiewać Sześć dziewic w stawie. Drewniane schody były stare i strome i okropnie skrzypiały, kiedy któryś z gości prowadził na górę dziewczynę. - Założę się, że to burdel - wyszeptała do Gendry’ego.

- Nawet nie wiesz, co to jest burdel. - Wiem - nie ustępowała. - To tak jak gospoda, tylko z dziewczynami. Znowu poczerwieniał. - Co w takim razie tu robisz? - zapytał. Burdel to nie miejsce dla cholernej, szlachetnie urodzonej damy. Wszyscy o tym wiedzą. Jedna z dziewczyn przysiadła na ławie obok niego. - Kto jest szlachetnie urodzoną damą? Ten chudzielec? - popatrzyła na Aryę i wybuchnęła śmiechem. - A ja jestem

królewską córką. Arya wiedziała, kiedy z niej drwią. - Nieprawda. - To całkiem możliwe. - Dziewczyna wzruszyła ramionami i suknia ześliznęła się jej z jednego ramienia. - Mówią, że król Robert pieprzył się z moją matką, kiedy tu był. Co prawda, ze wszystkimi innymi dziewczynami też, ale Leslyn mówi, że moja mamuśka podobała mu się najbardziej. Arya pomyślała, że dziewczyna faktycznie ma takie same włosy jak stary król -

niezwykle gęstą, czarną jak węgiel czuprynę. To o niczym nie świadczy. Włosy Gendry’ego wyglądają identycznie. Mnóstwo ludzi ma czarne włosy. - Nazywam się Dzwonka - powiedziała Gendry’emu. - To na cześć bitwy. Założę się, że potrafiłabym uderzyć i w twój dzwon. Masz na to ochotę? - Nie - odburknął. - Założę się, że masz. - Przesunęła dłonią po jego ramieniu. - Dla przyjaciół Thorosa i lorda błyskawicy jestem za darmo.

- Powiedziałem, że nie. Gendry wstał i oddalił się w noc. Dzwonka zwróciła się w stronę Aryi. - Nie lubi dziewczyn? Arya wzruszyła ramionami. - Po prostu jest głupi. Lubi tylko polerować hełmy i wykuwać miecze. - Och. Dzwonka poprawiła suknię, zakrywając ramię, i poszła pogadać z Jackiem Szczęściarzem. Po chwili siedziała już na jego kolanach, chichocząc i

popijając z nim wino z jednego kielicha. Zielonobrody miał dwie dziewczyny, po jednej na każdej nodze. Anguy zniknął z piegowatą dziewką. Cytryna również nie było już w sali. Tom Siedem Strun siedział przy kominku, śpiewając Dziewczęta, które kwitną na wiosnę. Arya miała w kielichu rozcieńczone wodą wino, na które pozwoliła jej rudowłosa kobieta. Nasłuchiwała przy tym uważnie. Po drugiej stronie placu martwi mężczyźni gnili we wronich klatkach, lecz „Pod Brzoskwinią” wszyscy się weselili. Odnosiła jednak wrażenie, że niektórzy śmieją się zbyt głośno.

To mogłaby być odpowiednia chwila, żeby wymknąć się i ukraść konia, nie sądziła jednak, by cokolwiek jej to dało. Dotarłaby najwyżej do miejskiej bramy. Ten kapitan na pewno by mnie nie przepuścił, a nawet gdyby to zrobił, dogoniłby mnie Harwin albo ten Łowca ze swoimi psami. Żałowała, że nie ma już mapy, na której mogłaby zobaczyć, jak daleko jest z Kamiennego Septu do Riverrun. Kiedy opróżniła kielich, zaczęła ziewać. Gendry nie wrócił. Tom Siedem Strun śpiewał Dwa serca, które biją jak jedno, pod koniec każdej zwrotki całując inną

dziewczynę. W kącie przy oknie Cytryn i Harwin cicho rozmawiali z rudowłosą Rutą. - ...spędziła noc w celi Jaime’a mówiła kobieta. - Ona i ta druga dziewka, ta, która zabiła Renly’ego. Wszyscy troje razem, a rankiem lady Catelyn wypuściła go z miłości. Zachichotała gardłowo. To nieprawda - pomyślała Arya. Nie zrobiłaby tego. Poczuła się smutna, rozgniewana i samotna zarazem. Obok niej usiadł jakiś staruszek. - Ale z ciebie ładna, mała brzoskwinia.

- Jego oddech cuchnął prawie tak samo paskudnie jak trupy w klatkach, a świńskie oczka wędrowały lubieżnie po całej jej postaci. Jak ma na imię moja słodka brzoskwinka? Na pół uderzenia serca zapomniała, kim powinna tu być. Nie była żadną brzoskwinią, ale nie mogła też być Aryą Stark, nie tutaj, nie dla jakiegoś śmierdzącego pijaka, którego nie znała. - Zostaw ją. - Gendry położył ciężką łapę na ramieniu staruszka i uścisnął go mocno. -

To moja siostra. Mężczyzna odwrócił się, gotów wszcząć sprzeczkę, zreflektował się jednak, widząc rozmiary Gendry’ego. - Twoja siostra, tak? Co z ciebie za brat? Ja na pewno bym nie przyprowadził swojej siostry „Pod Brzoskwinię”. Wstał z ławy i oddalił się, mamrocząc pod nosem, w poszukiwaniu nowej przyjaciółki. - Czemu to powiedziałeś? - Arya zeskoczyła z ławy. - Nie jesteś moim bratem.

- To prawda - warknął gniewnie. Cholerny kmiotek nie może być krewnym szlachetnie urodzonej damy. Zaskoczyła ją wściekłość w jego głosie. - Nie o to mi chodziło. - O to. - Usiadł na ławę, ściskając w obu dłoniach kielich. - Idź sobie. Chcę w spokoju wypić to wino. Potem może poszukam tej czarnowłosej dziewczyny i zadzwonię w jej dzwon. - Ale... - Powiedziałem, idź sobie, pani. Arya odwróciła się błyskawicznie i

zostawiła go. To głupi, uparty bękart i tyle. Mógł sobie dzwonić w tyle dzwonów, w ile tylko zechce. Nic jej to nie obchodziło. Ich sypialnia znajdowała się na górze, tuż pod okapem. Być może „Pod Brzoskwinią” rzeczywiście nie brakowało łóż, dla takich jak oni znalazło się jednak tylko jedno. Ale za to duże. Zajmowało prawie całą izbę. Wydawało się, że wszyscy swobodnie się pomieszczą na wypchanym stęchłą słomą materacu, w tej chwili jednak Arya miała go tylko dla siebie. Jej prawdziwe ubranie wisiało na kołku wbitym w ścianę, między rzeczami

Gendry’ego i Cytryna. Zdjęła len i koronki, ściągnęła bluzę przez głowę, weszła na łoże i zagrzebała się pod kocami. - Królowa Cersei - wyszeptała do poduszki. - Król Joffrey, ser Ilyn, ser Meryn. Dunsen, Raff i Polliver. Łaskotek, Ogar i ser Gregor Góra. Lubiła czasami zamieniać kolejność imion. To pomagało jej zapamiętać, kim są i co uczynili. Może niektórzy z nich już nie żyją - pomyślała. Może siedzą gdzieś w żelaznych klatkach i wrony wydziobują im oczy.

Sen nadszedł szybko, gdy tylko zamknęła powieki. Śniły jej się wilki, które łaziły po wilgotnym lesie pełnym woni deszczu, zgnilizny i krwi. Tyle że we śnie były to dobre zapachy i Arya wiedziała, że nie ma się czego bać. Była silna, szybka i gwałtowna, a ze wszystkich stron otaczali ją bracia i siostry z jej watahy. Osaczyli wspólnie przestraszonego konia, rozdarli mu gardło i najedli się do syta. A kiedy zza chmur wysunął się księżyc, uniosła łeb i zawyła. Gdy jednak wstał dzień, obudziło ją ujadanie psów. Usiadła, ziewając. Po jej lewej stronie

budził się powoli Gendry, a po prawej chrapał głośno Cytryn Cytrynowy Płaszcz. Szczekanie jednak zagłuszało go niemal całkowicie. Tych psów jest co najmniej pół setki. Wyczołgała się spod koców i przeskoczyła nad Cytrynem, Tomem i Jackiem Szczęściarzem, żeby dotrzeć do okna. Gdy otworzyła szeroko okiennice, do środka napłynęły wiatr, wilgoć i chłód. Dzień był szary i zachmurzony. Na placu roiło się od psów, które szczekały, biegały w kółko, warczały i wyły. W sforze były wielkie czarne mastify, chude wilczarze, czarno-białe owczarki oraz psy, których Arya nie znała, kudłate, moręgowate bestie o

długich, żółtych zębiskach. Między gospodą a fontanną siedziało na koniach dwunastu jeźdźców, którzy przyglądali się, jak mieszczanie otwierają klatkę grubasa i ciągną go za ręce. Po chwili wielkie cielsko runęło na ziemię. Psy rzuciły się na nie natychmiast, wyrywając wielkie kawały mięsa. Arya usłyszała śmiech jednego z jeźdźców. - To twój nowy zamek, ty cholerny lannisterski skurwysynu - powiedział. Trochę przyciasny dla takich ja ty, ale nie bój się, wciśniemy cię do środka.

Przygarbiony więzień siedział obok niego. Ręce mocno związano mu konopnym sznurem. Niektórzy z mieszczan ciskali w niego gnojem, lecz nawet się nie wzdrygnął. - Zgnijesz w tej klatce - krzyczał do niego strażnik. - Wrony wydziobią ci ślepia, a my wydamy to twoje lannisterskie złoto! A kiedy wrony wykonają już swoją robotę, wyślemy to, co zostanie, twojemu cholernemu bratu. Chociaż wątpię, żeby cię poznał. Hałas obudził połowę przebywających „Pod Brzoskwinią” gości. Gendry wcisnął się w okno obok Aryi, a Tom stanął za nimi, nagi jak w dzień imienia.

- Co to za cholerne wrzaski? - poskarżył się leżący na łożu Cytryn. - Człowiek nie może się nawet chwilę przespać. - Gdzie Zielonobrody? - zapytał go Tom. - W łóżku z Rutą - odparł Cytryn. - A co się stało? - Lepiej go znajdź. I Łucznika też. Wrócił Szalony Łowca. Przywiózł nowego więźnia do klatek. - Lannistera - wtrąciła Arya. Słyszałam, jak mówili, że to Lannister. - Czyżby złapali Królobójcę? -

zainteresował się Gendry. Rzucony kamień uderzył więźnia w policzek. Mężczyzna odwrócił głowę. To nie Królobójca - przemknęło jej przez głowę, gdy ujrzała jego twarz. Bogowie w końcu wysłuchali jej modlitw. JON Gdy dzicy wyprowadzili konie z jaskini, Ducha już pod nią nie było. Czy zrozumiał to, co mu mówiłem o Czarnym Zamku? Jon zaczerpnął haust chłodnego, porannego powietrza i pozwolił sobie na odrobinę nadziei. Niebo na wschodzie tuż nad horyzontem

było różowe, a nieco wyżej jasnoszare. Na południu ciągle widniał Miecz Poranka. Jasna, biała gwiazda w jego rękojeści płonęła niczym diament świtu, a czerń i szarość mrocznej puszczy znowu zmieniała się w zieleń i złoto, czerwień i kolor rdzy. Nad żołnierskimi sosnami, dębami, jesionami i drzewami strażniczymi górował Mur. Przez oblepiającą jego powierzchnię ziemię i piasek prześwitywał jasny lód. Magnar wysłał tuzin jeźdźców na zachód, a drugi tuzin na wschód, nakazując im wspiąć się na najwyższe wzgórze, jakie znajdą i wypatrywać zwiadowców w lesie albo patrolu na Murze. Thennowie zabrali rogi z

okuciami z brązu, by móc ostrzec swych towarzyszy, jeśli ujrzą Straż. Inni dzicy podążali za Jarlem, w tym również Jon i Ygritte. To miała być godzina chwały młodego łupieżcy. Często powiadano, że Mur ma siedemset stóp wysokości, Jarl jednak znalazł miejsce, w którym był on wyższy, a zarazem niższy. Nad drzewami górowała pionowa ściana lodu przypominająca ogromne urwisko. Na jej szczycie widać było wyrzeźbione przez wiatr blanki, które sięgały wysokości co najmniej ośmiuset, a gdzieniegdzie nawet dziewięciuset stóp. Gdy jednak podjechali bliżej, Jon zdał sobie sprawę, że to złudzenie. Gdzie

tylko było to możliwe, Brandon Budowniczy układał swe ogromne kamienie podstawne na szczytach wzgórz, a w tej okolicy wyniosłości były wysokie i strome. Słyszał kiedyś, jak jego stryj Benjen mówił, że na wschód od Czarnego Zamku Mur jest mieczem, ale na zachód wężem. Była to prawda. Lodowa bariera wspinała się tu na wysokie wzgórze, opadała w dolinę, wchodziła przez jakieś trzy mile po ostrej jak nóż granitowej grani, biegła po wyszczerbionych wierzchołkach, opadała w jeszcze głębszą dolinę, a potem znowu wznosiła się w górę, przeskakując ze wzgórza na wzgórze tak

daleko jak okiem sięgnąć, aż ku górzystemu zachodowi. Jarl postanowił zaatakować odcinek lodu biegnący wzdłuż grani. Choć szczyt Muru majaczył tu około ośmiuset stóp nad ziemią, dobrą jedną trzecią jego wysokości stanowiły ziemia i kamień, nie lód. Stok był zbyt stromy, żeby mogły się nań wdrapać konie, prawie tak samo niedostępny jak Pięść Pierwszych Ludzi, znacznie jednak łatwiejszy do sforsowania niż pionowa ściana samego Muru. Ponadto grań porastał gęsty bór, dzięki czemu łatwo się było na niej ukryć. Ongiś bracia w czerni codziennie wyruszali do lasu z siekierami w rękach, by wycinać

włażące na Mur drzewa, te czasy dawno już jednak minęły i puszcza sięgała tu aż do lodu. Zapowiadał się zimny, wilgotny dzień, a pod Murem było jeszcze chłodniej z uwagi na jego niezliczone tony lodu. Im bardziej się doń zbliżali, tym bardziej ociągali się Thennowie. Żaden z nich nigdy nie widział Muru zrozumiał Jon. Nawet magnar. Boją się go. W Siedmiu Królestwach mawiano, że Mur to koniec świata. Z tej strony to również jest prawdą. Wszystko zależało od miejsca, w którym się stało. A gdzie ja stoję? Nie znał odpowiedzi

na to pytanie. Żeby zostać z Ygritte, musiałby stać się dzikim do szpiku kości. A gdyby ją porzucił, by wrócić do swych obowiązków, magnar mógłby wyciąć mu serce. Gdyby zaś zabrał ją ze sobą... zakładając, że zgodziłaby się na to, co nie było bynajmniej pewne, nie mógłby raczej sprowadzić jej do Czarnego Zamku, by zamieszkała wśród braci. Dezerter i dzika nie znaleźliby schronienia nigdzie w Siedmiu Królestwach. Pewnie moglibyśmy poszukać dzieci Gendela. Ale one prędzej by nas zjadły, niż przyjęły. Jon zauważył, że łupieżcy Jarla nie boją się Muru. Wszyscy z nich już to kiedyś robili.

Gdy zsiedli z koni pod granią, Jarl wywołał niektórych z nich po imieniu i wkrótce wokół niego zebrało się jedenastu mężczyzn. Wszyscy byli młodzi. Najstarszy nie mógł mieć więcej niż dwadzieścia pięć lat, a dwaj byli młodsi od Jona, ale szczupli i muskularni. Ich znamionujący siłę wygląd przywodził mu na myśl Kamiennego Węża, brata, którego Półręki wysłał na piechotę, gdy ścigał ich Grzechocząca Koszula. Dzicy przygotowywali się w samym cieniu Muru. Wokół jednego ramienia i piersi owinęli sobie długie konopne liny i mocno zasznurowali dziwaczne

buty z miękkiej jeleniej skóry. Z ich szpiców sterczały ostre kolce, u Jarla i dwóch innych zrobione z żelaza, u kilku innych z brązu, lecz u większości z kawałków kości. U jednego biodra zwisały im kamienne młotki o małych główkach, a u drugiego skórzane torby z hakami. Jako czekany służyły im poroża o zaostrzonych łopatach, przymocowane do drewnianych rękojeści paskami niewyprawionej skóry. Jedenastu wspinaczy i Jarl podzielili się na trzy czteroosobowe grupy. - Mance obiecał miecz każdemu członkowi grupy, która pierwsza dotrze na szczyt -

oznajmił Jarl. Jego oddech zamarzał w powietrzu. - Południowy miecz z wykutej w zamku stali. I wasze imiona w pieśni, którą o tym ułoży, to również. Czegóż więcej może pragnąć wolny człowiek? Do góry! Ostatnich wezmą Inni! Niech Inni wezmą ich wszystkich pomyślał Jon, przyglądając się, jak włażą po stromym stoku i znikają między drzewami. Dzicy nie wspinali się na Mur po raz pierwszy, czy nawet sto pierwszy. Patrole natykały się na wspinaczy dwa albo trzy razy do roku, a zwiadowcy czasami znajdowali u jego stóp trupy tych, którym się nie powiodło. Na wschodnim wybrzeżu

łupieżcy często budowali łodzie, by przemknąć się przez Zatokę Fok, a na zachodzie schodzili w czarną otchłań Rozpadliny, żeby okrążyć Wieżę Cieni, lecz pomiędzy jego końcami jedynym sposobem na pokonanie Muru było wspiąć się na niego i wielu łupieżców tak właśnie czyniło. Ale wraca ich mniej - pomyślał z posępną dumą Jon. Wspinacze, chcąc nie chcąc, musieli zostawiać wierzchowce za Murem i wielu młodszych, początkujących łupieżców zaczynało od tego, że kradli pierwsze konie, które znaleźli. Wtedy podnoszono alarm, wysyłano kruki i Nocna Straż często łapała i wieszała dzikich, nim zdążyli się wymknąć z

łupami oraz ukradzionymi kobietami. Jon wiedział, że Jarl nie popełni tego błędu, nie był jednak pewien Styra. Magnar jest władcą, nie łupieżcą. Może nie znać zasad. - Tam są - odezwała się Ygritte. Jon podniósł wzrok i zobaczył pierwszego ze wspinaczy, który wydostał się już ponad poziom drzew. Był to Jarl. Znalazł wsparte o Mur drzewo strażnicze i kazał swym ludziom wejść po nim. Nie powinni byli pozwolić, żeby las podszedł tak blisko Muru. Dzicy pokonali już trzysta stóp, a jeszcze nawet nie dotknęli lodu. Obserwował wspinacza, który

przeszedł ostrożnie z drzewa na Mur, wyrąbując sobie uchwyt czekanem, a potem przeskakując na lód. Owiązana wokół pasa lina łączyła go z drugim członkiem grupy, który nadal właził na drzewo. Powoli, krok za krokiem, Jarl piął się coraz wyżej. Tam, gdzie nie było naturalnych punktów zaczepienia, wyrąbywał sobie uchwyty dla nóg zaostrzonymi szpicami butów. Gdy znalazł się dziesięć stóp nad drzewem strażniczym, zatrzymał się na wąskiej, lodowej półce, odpiął czekan, wyjął młot i wbił w szczelinę żelazny hak. Drugi dziki przeszedł tymczasem na lód, podczas gdy trzeci docierał już do wierzchołka drzewa.

Pozostałe grupy nie miały do pomocy tak fortunnie ulokowanych drzew i wkrótce Thennowie zaczęli się zastanawiać, czy nie zabłądziły, wspinając się na grań. Nim pojawili się ich pierwsi wspinacze, zespół Jarla wszedł już na lód w komplecie i pokonał dobre osiemdziesiąt stóp. Czwórki wspinały się w odległości około dwudziestu stóp od siebie, Jarl pośrodku. Po prawej szedł zespół prowadzony przez Grigga Kozła, którego łatwo było rozpoznać z dołu dzięki długiemu blond warkoczowi. Wspinaczy po lewej prowadził bardzo chudy mężczyzna imieniem Errok. - Ależ powoli lezie - poskarżył się

głośno magnar, unosząc w górę głowę. Czyżby zapomniał o wronach? Powinien się wspinać szybciej, bo inaczej nas zauważą. Jon z trudem utrzymał język za zębami. Aż za dobrze pamiętał Wąwóz Pisków i wspinaczkę w blasku księżyca z Kamiennym Wężem. Owej nocy wiele razy ze strachu serce podchodziło mu do gardła. Pod koniec całe ręce i nogi miał obolałe, a palce na wpół odmrożone. A to był kamień, nie lód. Kamień był twardy, lód nawet w najlepszych chwilach był zdradzieckim podłożem, a w takie dni jak ten, gdy Mur płakał, ciepło dłoni wspinacza

mogło wystarczyć, by się stopił. Potężne bloki mogły być wewnątrz zamarznięte na kość, lecz zewnętrzną powierzchnię miały śliską, ociekającą strumykami wody i pełną obszarów zmurszałego lodu, pod który dostało się powietrze. Cokolwiek by powiedzieć o tych dzikich, na pewno nie brakuje im odwagi. Niemniej jednak Jon miał nadzieję, że obawy Styra okażą się uzasadnione. Jeśli bogowie są łaskawi, napatoczy się patrol, który położy temu kres. - Mury nie zapewnią ci bezpieczeństwa - tłumaczył mu kiedyś ojciec, gdy spacerowali po szańcach Winterfell. -

Mur jest tylko tak silny, jak ludzie, którzy go bronią. Dzicy mieli pewnie ze stu dwudziestu ludzi, lecz wystarczyłoby czterech obrońców, by przepędzić ich kilkoma celnymi strzałami i być może wiadrem kamieni. Nie pojawiło się jednak czterech obrońców, ani nawet jeden. Słońce wspinało się po niebie, a dzicy wspinali się na Mur. Czwórka Jarla zachowała przewagę aż do południa, gdy jego ludzie natrafili na plamę niepewnego lodu. Jarl owinął linę wokół wyrzeźbionej przez wiatr wyrośli, lecz gdy wsparł na niej swój

ciężar, wyszczerbiony sopel odłamał się nagle i runął w dół, a dziki razem z nim. Na wspinającą się za nim trójkę posypały się kawały lodu wielkie jak głowa mężczyzny. Mimo to wspinacze nie puścili się ściany, a haki wytrzymały i Jarl zatrzymał się gwałtownie na końcu liny. Nim jego grupa odzyskała równowagę po tym wypadku, Grigg Kozioł niemal już ją dogonił. Czwórka Erroka nadal była daleko z tyłu. Powierzchnia, na którą się wspinali, sprawiała wrażenie gładkiej i pozbawionej szczelin, okazało się jednak, że pokrywa ją warstwa topniejącego lodu, która lśni wilgotno w promieniach słońca.

Odcinek Grigga był ciemniejszy i widać było na nim długie poziome półki tam, gdzie bloki nie przylegały do siebie idealnie, a także szczeliny i pęknięcia, a nawet kominy biegnące wzdłuż pionowych spoin. Wiatr i woda wytrawiły tam otwory tak wielkie, że mógł się w nich ukryć człowiek. Jarl wkrótce kazał swym ludziom wznowić wspinaczkę. Jego czwórka szła niemal łeb w łeb z czwórką Grigga, a grupa Erroka podążała pięćdziesiąt stóp za nimi. Czekany z jelenich poroży rąbały lód, zrzucając na drzewa deszcz lśniących okruchów. Kamienne młotki wbijały głęboko w lód haki, do których przywiązywano liny. Wspinaczom

zabrakło żelaznych haków, nim jeszcze pokonali połowę drogi. Potem musieli używać zrobionych z rogu i zaostrzonych kości. Wszyscy kopali mocno, wbijając kolce swych butów w twardy, nieustępliwy lód. Uderzali raz i drugi, trzeci i czwarty, by stworzyć jeden punkt zaczepienia. Nogi na pewno do cna im zdrętwiały pomyślał Jon po czterech godzinach. Jak długo mogą to wytrzymać? Przyglądał się temu tak samo niespokojnie jak magnar, który w każdej chwili spodziewał się usłyszeć odległy jęk rogu Thennów. Rogi jednak milczały. Nocnej Straży nigdzie nie było

widać. Po sześciu godzinach Jarl ponownie wyprzedził Grigga Kozła i jego przewaga wciąż się powiększała. - Ulubieniec Mance’a koniecznie chce dostać ten miecz - mruknął magnar, osłaniając oczy. Słońce stało już wysoko na niebie, a górna trzecia część Muru wydawała się z dołu krystalicznie niebieska. Światło odbijało się w niej tak jasno, że od patrzenia na nią bolały oczy. Czwórki Jarla i Grigga były ledwie widoczne w tej plamie blasku, lecz grupa Erroka nadal wspinała się w cieniu. Zamiast iść w górę, ostatnia czwórka przesuwała się w bok, w

kierunku odległego o jakieś pięćset stóp komina. Przyglądając się, jak pełzną w tamtą stronę, Jon usłyszał nagły trzask, który zdawał się nieść wzdłuż całego Muru. Potem rozległ się krzyk. Jeszcze później w powietrzu zaroiło się od odłamków lodu i spadających z wrzaskiem ludzi. Od Muru oderwał się gruby na stopę kwadrat lodu o boku pięćdziesięciu stóp, który spadł, zleciał, poleciał w dół, zgarniając wszystko, co stało na jego drodze. Niektóre kawałki potoczyły się między drzewami i spadły aż do podstawy wzgórza. Jon przewrócił Ygritte na ziemię, by ją

osłonić. Jeden z Thennów oberwał w twarz bryłą lodu, która złamała mu nos. Kiedy spojrzeli w górę, zobaczyli, że Jarl i jego grupa zniknęli. Ludzie, liny, haki i wszystko. Powyżej poziomu sześciuset stóp nie zostało nic. W miejscu, gdzie przed połową uderzenia serca wisieli wspinacze, w Murze ziała wielka rana. Lód lśnił w słońcu, biały i gładki niczym gładzony marmur. Znacznie niżej widać było czerwoną plamę w miejscu, gdzie ktoś roztrzaskał się o lodową narośl. Mur broni się sam - pomyślał Jon, pomagając Ygritte wstać z ziemi.

Jarla znaleźli na drzewie. Nadział się na ułamaną gałąź, nadal połączony liną z trzema ludźmi, którzy spoczywali poniżej. Jeden z nich żył jeszcze, lecz miał połamane nogi i kręgosłup, jak również większość żeber. - Łaski - wyszeptał, gdy do niego podeszli. Jeden z Thennów roztrzaskał mu głowę wielkim kamiennym buzdyganem. Magnar wydał rozkazy i jego ludzie zaczęli zbierać drewno na stos. W chwili gdy Grigg Kozioł dotarł na szczyt Muru, zabici już płonęli. Kiedy dołączyła do niego czwórka Erroka, z Jarla i jego grupy zostały tylko kości i

popiół. Słońce chyliło się ku zachodowi, wspinacze nie tracili więc czasu. Rozwinęli długie pętle, którymi się otoczyli, związali wszystkie kawałki razem i rzucili jeden koniec liny w dół. Perspektywa pięćsetstopowej wspinaczki po niej napełniła serce Jona strachem, Mance jednak zaplanował to lepiej. Łupieżcy, których Jarl zostawił na dole, wydobyli ze skrzyni potężną drabinę o konopnych szczeblach grubości ramienia mężczyzny. Następnie przywiązali ją do rzuconej przez wspinaczy liny. Errok, Grigg i ich ludzie wciągnęli drabinę na szczyt,

przybili ją tam hakami i ponownie opuścili sznur, by umocować drugą drabinę. W sumie było ich pięć. Gdy wszystkie były już na miejscu, magnar wydał krótki rozkaz w starym języku i pięciu Thennów zaczęło się wspinać jednocześnie. Nawet po drabinie nie było to łatwe. Ygritte przez chwilę przyglądała się ich wysiłkom. - Nienawidzę tego Muru - oznajmiła cichym, gniewnym głosem. - Czujesz, jaki jest zimny? - Zbudowano go z lodu - wskazał Jon. - Nic nie wiesz, Jonie Snow. Ten mur

zbudowano z krwi. Ciągle jej pragnął. O zachodzie słońca bowiem dwóch Thennów spadło z drabin i zabiło się. Na tym jednak był koniec. Gdy Jon wdrapał się na szczyt, dochodziła północ. Znowu pojawiły się gwiazdy, a Ygritte dygotała z wysiłku po wspinaczce. - O mało co bym spadła - mówiła ze łzami w oczach. - Dwa razy. Trzy. Mur próbował mnie zrzucić. Czułam to. Jedna łza wyciekła jej z oka i spłynęła powoli po policzku.

- Najgorsze za nami - zapewnił ją Jon, starając się, by w jego głosie zabrzmiała nuta pewności. - Nie bój się. Spróbował objąć ją ramieniem. Ygritte walnęła go otwartą dłonią w pierś, tak mocno, że zabolało go nawet przez wełnę, kolczugę i utwardzaną skórę. - Nie bałam się. Nic nie wiesz, Jonie Snow. - To czemu płaczesz? - Nie ze strachu! - Kopnęła gwałtownie piętą lód, odłamując spory okruch. -

Płaczę dlatego, że nie znaleźliśmy Rogu Zimy. Otworzyliśmy pół setki grobów i wypuściliśmy na świat pół setki cieni, ale nie znaleźliśmy Rogu Joramuna, który pozwoliłby nam zburzyć tę zimną ohydę! JAIME Jego ręka płonęła. Na długo po tym, jak zgasili pochodnię, którą przypalili krwawiący kikut, po wielu dniach, ciągle jeszcze czuł ogień, który wbiegł mu po ramieniu, i poruszające się w płomieniach palce, palce, których już nie miał.

Bywał już ranny, nigdy jednak w taki sposób. Nie miał pojęcia, że może istnieć tak potworny ból. Chwilami na jego wargach pojawiały się nieproszone modlitwy, których nauczył się jako dziecko, by potem o nich zapomnieć, modlitwy, które po raz pierwszy odmawiał z Cersei, klęcząc w sepcie w Casterly Rock. Niekiedy nawet płakał, aż do chwili, gdy usłyszał śmiech Komediantów. Wtedy oczy mu wyschły, a serce umarło. Modlił się o to, by gorączka wypaliła łzy. Teraz wiem, jak się czuł Tyrion, kiedy się z niego wyśmiewali.

Gdy spadł z siodła po raz drugi, przywiązali go mocno do Brienne z Tarthu, ponownie każąc im dzielić ze sobą konia. Pewnego dnia zamiast plecami do siebie związali ich twarzą w twarz. - Kochankowie - westchnął głośno Shagwell. - Cóż za piękny widok. Byłoby okrucieństwem rozdzielać dobrego rycerza i jego damę. - Z jego ust wyrwał się charakterystyczny, wysoki i przenikliwy śmiech. - Ach, ale kto tu jest rycerzem, a kto damą? Gdybym miał rękę, zaraz byś się przekonał - pomyślał Jaime. Ramiona go bolały, a nogi miał odrętwiałe od

sznurów, lecz po chwili straciło to znaczenie. Jego świat skurczył się do pulsującego bólu w fantomowej dłoni i przyciśniętej do jego ciała Brienne. Przynajmniej jest ciepła - pocieszał się, choć oddech dziewki cuchnął tak samo paskudnie jak jego własny. Jego dłoń zawsze była między nimi. Urswyck zawiesił mu ją na sznurku na szyi, tak że opadała na jego pierś, obijając się o biust Brienne. Jaime to odzyskiwał, to znowu tracił przytomność. Prawe oko zamknęła mu opuchlizna, a rana, którą otrzymał od Brienne podczas ich potyczki, paprała się, najwięcej cierpień przysparzała mu

jednak ręka. Z kikuta sączyły się krew i ropa, a przy każdym kroku konia fantomową dłoń przeszywał ostry ból. Gardło miał tak obolałe, że nie mógł nic jeść, pił jednak wino, gdy mu je dawali, albo wodę, kiedy nie dostawał nic innego. Pewnego razu podali mu kubek, który natychmiast wychylił z drżeniem. Dzielni Kompanioni ryknęli śmiechem tak głośnym i ochrypłym, że aż zabolały go od niego uszy. - Pijesz końskie szczyny, Królobójco oznajmił mu Rorge. Jaime był tak spragniony, że i tak je przełknął, potem jednak wszystko zwymiotował. Kazali Brienne zmyć wymiociny z jego brody,

tak samo jak zmusili ją do umycia go, kiedy zanieczyścił się w siodle. Pewnego zimnego, wilgotnego poranka, gdy poczuł się nieco silniejszy, zawładnął nim obłęd. Sięgnął lewą dłonią po miecz Dornijczyka i wyszarpnął go niezgrabnie z pochwy. Niech mnie zabiją - pomyślał. Przynajmniej zginę z mieczem w dłoni. Nic to jednak nie dało. Shagwell tańczył zgrabnie, przeskakując z nogi na nogę, gdy Jaime próbował go dosięgnąć. Zataczał się, wymachując orężem jak szalony, lecz błazen wirował,

podskakiwał i umykał, aż wreszcie wszyscy Komedianci ryknęli śmiechem, obserwując daremne wysiłki Jaime’a. Gdy potknął się o kamień i padł na kolana, błazen podskoczył do niego i złożył na czubku jego głowy wilgotny pocałunek. Potem Rorge odepchnął Shagwella na bok i wytrącił kopniakiem miecz z bezwładnych palców Jaime’a, który próbował raz jeszcze unieść broń. - To było zabawne, Królobójco odezwał się Vargo Hoat - ale jeśli spróbujes jesce raz, kazę ci uciąć drugą rękę albo moze nogę.

Jaime leżał potem na plecach i wpatrywał się w nocne niebo, starając się nie czuć bólu, który wbiegał w górę po jego prawym ramieniu za każdym razem, gdy próbował nim poruszyć. Noc była dziwnie piękna. Księżyc osiągnął fazę wdzięcznego sierpa, a Jaime odnosił wrażenie, że nigdy w życiu nie widział tylu gwiazd. Królewska Korona stała w zenicie, rozpoznawał też stającego dęba Ogiera i Łabędzia. Księżycowa Panna, nieśmiała jak zawsze, kryła się za sosną. Jak taka noc może być piękna? - pytał sam siebie. Dlaczego gwiazdy chcą

spoglądać z góry na kogoś takiego jak ja? - Jaime - wyszeptała Brienne tak cicho, że wydawało mu się to snem. - Jaime, co robisz? - Umieram - odpowiedział jej równie cicho. - Nie - sprzeciwiła się - nie, musisz żyć. O mało się nie roześmiał. - Przestań mnie pouczać, co mam robić, dziewko. Umrę, jeśli będę miał na to ochotę. - Czy jesteś aż taki tchórzliwy?

Wstrząsnęło nim to słowo. Był Jaime’em Lannisterem, rycerzem Gwardii Królewskiej, Królobójcą. Nikt nigdy nie nazwał go tchórzem. Z innymi obelgami często się spotykał. Zwano go wiarołomcą, kłamcą, mordercą. Ludzie mówili, że jest okrutny, zdradliwy i zuchwały, ale nigdy tchórzliwy. - A cóż innego mogę zrobić, jeśli nie umrzeć? - Żyć - odpowiedziała. - Żyć, walczyć i dokonać zemsty. Powiedziała to jednak zbyt głośno. Rorge usłyszał jej głos, jeśli nawet nie

słowa, podszedł do związanej i kopnął ją, krzycząc głośno, żeby zamknęła tę cholerną gębę, jeśli nie chce stracić języka. Tchórzliwy - pomyślał Jaime, gdy Brienne próbowała stłumić jęki. Ucięli mi rękę, w której trzymałem miecz. Czy tylko tym byłem? Ręką, która trzyma miecz? Dobrzy bogowie, czy to prawda? Dziewka miała rację. Nie mógł umrzeć. Czekała na niego Cersei. Będzie go potrzebowała. Tak samo jak Tyrion, brat, który kochał go za kłamstwo. Czekali na niego również wrogowie. Młody Wilk, który pokonał go w

Szepczącym Lesie i zabił otaczających go ludzi, Edmure Tully, który zakuł go w łańcuchy i zamknął w ciemnicy, ci Dzielni Kompanioni. Gdy nadszedł ranek, zmusił się do jedzenia. Dali mu papkę z owsa dla koni, lecz mimo to przełknął każdą łyżkę. O zmierzchu również zjadł posiłek, i następnego dnia też. Żyj powtarzał sobie stanowczo, gdy zbierało mu się na wymioty. Żyj dla Cersei i dla Tyriona. Żyj dla zemsty. Lannister zawsze płaci swe długi. Brakująca dłoń bolała go dokuczliwie, a kikut śmierdział. Gdy dotrę do Królewskiej Przystani, każę sobie

wykuć nową dłoń, dłoń ze złota. Pewnego dnia rozerwę nią gardło Vargo Hoata. Dni i noce zlewały się ze sobą w mgiełce bólu. Spał w siodle, przyciśnięty do Brienne, a nos miał pełen smrodu gnijącej ręki. Potem, nocą, spoczywał na twardym gruncie, uwięziony w koszmarze na jawie. Choć był słaby, zawsze przywiązywali go do drzewa. Świadomość, że boją się go aż tak bardzo, nawet gdy jest w takim stanie, stała się dla niego złowrogim pocieszeniem. Brienne zawsze przywiązywali obok

niego. Leżała jak wielka martwa krowa i nie odzywała się ani słowem. Dziewka zbudowała wewnątrz siebie fortecę. Wkrótce ją zgwałcą, ale nie zdołają dotknąć tego, co kryje się za murem. Mury Jaime’a runęły jednak w gruzy. Zabrali mu rękę, rękę, w której trzymał miecz, a bez niej był niczym. Z tej drugiej nie miał żadnego pożytku. Odkąd nauczył się chodzić, lewa ręka służyła mu jedynie do trzymania tarczy. To prawa uczyniła go rycerzem i mężczyzną. Pewnego dnia podsłuchał, że Urswyck powiedział coś o Harrenhal.

Przypomniał sobie, że tam właśnie zmierzają. Roześmiał się w głos i Timeon smagnął go w twarz długim cienkim biczem. Rana krwawiła, lecz w porównaniu z ręką ból był niemal niezauważalny. - Z czego się śmiałeś? - zapytała go szeptem dziewka, gdy nadeszła noc. - W Harrenhal dali mi biały płaszcz odpowiedział również szeptem. - Na wielkim turnieju Whenta. Chciał pokazać wszystkim swe ogromne zamczysko i wspaniałych synów. Ja również pragnąłem coś wszystkim zademonstrować. Miałem dopiero piętnaście łat, ale tego dnia nikt nie

mógł mnie pokonać. Aerys nigdy mi nie pozwalał startować w turniejach. Znowu się roześmiał. - Odesłał mnie. Ale teraz wracam. Komedianci usłyszeli śmiech. Tym razem to na Jaime’a posypały się razy i kopniaki. Ich również prawie nie czuł, aż do chwili, gdy Rorge nadepnął mu ciężkim buciorem na kikut. Wtedy zemdlał. Następnej nocy postanowili w końcu zabrać się do dzieła. Trzej z

najgorszych, Shagwell, beznosy Rorge i gruby Dothrak Zollo, ten, który uciął mu rękę. Zollo i Rorge spierali się po drodze, który z nich załapie się pierwszy. Zdawało się nie podlegać dyskusji, że błazen będzie ostatni. Shagwell zasugerował, że powinni zrobić to jednocześnie, biorąc ją od przodu i od tyłu. Zoilowi i Rorge’owi spodobał się ten pomysł, potem jednak zaczęli się spierać o to, komu przypadnie przód, a komu tył. Ją również uczynią kaleką, tyle że wewnątrz, gdzie tego nie widać. - Dziewko - wyszeptał, gdy Zollo i Rorge obrzucali się przekleństwami -

pozwól im wziąć sobie ciało, a sama wycofaj się głęboko. W ten sposób wszystko skończy się szybciej i sprawisz im mniej przyjemności. - Nie znajdą przyjemności w tym, co ode mnie dostaną - wyszeptała wyzywająco. Głupia, uparta, odważna suka. Wiedział, że ją za to zabiją. A co mnie to właściwie obchodzi? Gdyby nie jej upór, nadal miałbym rękę. - Pozwól im to zrobić, a sama skryj się wewnątrz - usłyszał jednak własny szept. Tak właśnie postąpił, gdy Starkowie ginęli na jego oczach, lord

Rickard piekł się w swej zbroi, a jego syn Brandon dusił się, usiłując go uratować. - Myśl o Renlym, jeśli go kochałaś. Myśl o Tarthu, górach i morzach, jeziorach i wodospadach, czy co tam macie na tej Szafirowej Wyspie, myśl... Rorge wygrał już jednak spór. - Jesteś najbrzydszą kobietą, jaką w życiu widziałem - oznajmił Brienne ale niech ci się nie zdaje, że nie mogę cię jeszcze oszpecić. Chcesz mieć taki nos jak mój? Jak będziesz się stawiać, to go dostaniesz. Dwoje oczu to też za dużo. Jeden krzyk, a wydłubię jedno i każę ci je zeżreć, a potem powyrywam

ci te jebane zęby, jeden po drugim. - Och, zrób to, Rorge - błagał go Shagwell. - Bez zębów będzie wyglądała zupełnie jak moja kochana matka. - Zachichotał. - A ją zawsze bardzo chciałem wyruchać w dupę. Jaime parsknął śmiechem. - To ci dopiero zabawny błazen. Mam dla ciebie zagadkę, Shagwell. Co cię obchodzi, czy będzie krzyczała? Och, zaczekaj, wiem. SZAFIRY! - wrzasnął tak głośno, jak tylko mógł. Rorge zaklął szpetnie i znowu kopnął go w kikut. Jaime zawył. Nie wiedziałem,

że na świecie jest tyle bólu - zdążył jeszcze pomyśleć, nim zemdlał. Trudno mu było ocenić, jak długo był nieprzytomny, gdy jednak ból uwolnił go ze swych objęć, zobaczył Urswycka i samego Vargo Hoata. - Nie wolno jej tknąć - darł się kozioł, opryskując Zoila deszczem śliny. - Musi być dziewicą, wy durnie! Jest warta worek safirów! Od tej pory Hoat co noc wystawiał obok nich wartowników, by chronili ich przed jego własnymi ludźmi. Dwie noce minęły im w milczeniu, nim wreszcie dziewka zdobyła się na

odwagę i wyszeptała: - Jaime? Dlaczego krzyknąłeś? - Chodzi ci o to, dlaczego krzyknąłem „szafiry”? Zastanów się, dziewko. Czy ta banda by się przejęła, gdybym krzyknął „gwałcą”? - Nie musiałeś w ogóle krzyczeć. - Nawet z nosem nie wyglądasz zbyt ładnie. A poza tym chciałem usłyszeć, jak kozioł powie „safiry”. - Zachichotał. - Masz szczęście, że jestem takim okropnym kłamcą. Człowiek honoru wyznałby im

prawdę o Szafirowej Wyspie. - Mimo to dziękuję ci, ser. Znowu poczuł pulsujący ból w dłoni. - Lannister zawsze płaci swe długi rzekł, zaciskając zęby. - To było za rzekę i za te kamienie, które rzuciłaś na Robina Rygera. Kozioł chciał efektownie wprowadzić Jaime’a przez bramę, kazał mu więc zsiąść z konia całą milę przed Harrenhal. Owiązano go w pasie sznurem, a drugim skrępowano nadgarstki Brienne. Końce obu postronków były przymocowane do

gałki miecza Vargo Hoata i musieli wlec się obok siebie za pasiastym zorsem Qohorika. Jaime’a na nogach utrzymywał gniew. Płótno na jego kikucie było poszarzałe i śmierdziało ropą, a fantomowe palce przy każdym kroku przeszywał straszliwy ból. Jestem silniejszy, niż im się zdaje - powtarzał sobie. Nadal jestem Lannisterem. Nadal jestem rycerzem Gwardii Królewskiej. Dotrze do Harrenhal, a potem do Królewskiej Przystani. Będzie żył. I spłacę im dług z nawiązką. Gdy zbliżali się do przypominających urwiska murów monstrualnego

zamczyska Harrena Czarnego, Brienne uścisnęła jego ramię. - Zamek jest w rękach lorda Boltona. Boltonowie są chorążymi Starków. - Boltonowie obdzierają swych wrogów żywcem ze skóry. Jaime przypominał sobie przynajmniej tyle na temat człowieka z północy. Tyrion wiedziałby o lordzie Dreadfort wszystko, co tylko można wiedzieć, jego brat był jednak tysiąc mil stąd, razem z Cersei. Nie mogę umrzeć, dopóki Cersei żyje - powiedział sobie. Zginiemy razem, tak jak razem przyszliśmy na świat.

Położone za murami podzamcze całkowicie strawiły płomienie. Zostały z niego tylko popiół i poczerniałe kamienie. Nad jeziorem, gdzie w roku fałszywej wiosny lord Whent urządził swój wielki turniej, niedawno obozowało wiele ludzi i koni. Gdy mijali zdewastowany teren, na ustach Jaime’a pojawił się gorzki uśmiech. Tam, gdzie kiedyś uklęknął przed królem, by złożyć mu śluby, ktoś wykopał latrynę. Nawet mi się nie śniło, jak szybko słodycz zamieni się w gorycz. Aerys nie pozwolił mi się nacieszyć nawet tą jedną nocą. Zaszczycił mnie, a potem na mnie napluł.

- Chorągwie - zauważyła Brienne. Obdarty ze skóry człowiek i bliźniacze wieże. To zaprzysiężeni ludzie króla Robba. Tam nad wieżą bramną powiewa wilkor. Szary na białym tle. Jaime uniósł głowę. - To rzeczywiście ten cholerny wilk przyznał. - A po obu jego stronach widać ludzkie głowy. Wokół zgromadzili się żołnierze, służba i markietanki, którzy obrzucali ich drwiącymi okrzykami. Jakaś łaciata suka biegła za nimi przez obóz, szczekając i warcząc, aż wreszcie jeden z Lyseńczyków nadział ją na kopię i

pogalopował na przód kolumny. - Niosę chorągiew Królobójcy zawołał, potrząsając martwym psem nad głową Jaime’a. Mury Harrenhal były tak grube, że brama przypominała kamienny tunel. Vargo Hoat wysłał przodem dwóch swoich Dothraków, by zawiadomili lorda Boltona o ich przybyciu, na zewnętrznym dziedzińcu roiło się więc od ciekawskich. Gapie schodzili z drogi chwiejącemu się na nogach Jaime’owi. Otaczający jego pas sznur szarpał go do przodu, gdy tylko zwalniał kroku.

- Oddaję ci Królobójcę - oznajmił Vargo Hoat swym sepleniącym, bełkotliwym głosem. Włócznia dźgnęła Jaime’a w krzyż, obalając go na ziemię. Instynktownie wyciągnął przed siebie ręce, by złagodzić upadek. Kiedy kikut uderzył o grunt, ogarnął go paraliżujący ból, Jaime zdołał jednak jakimś cudem podnieść się na jedno kolano. Przed sobą widział szerokie kamienne schody, które prowadziły do jednej z kolosalnych okrągłych baszt Harrenhal. Z góry spoglądało na niego pięciu rycerzy i człowiek z północy, on jasnooki, odziany w wełnę i futro, a oni

zakuci w stal, z bliźniaczymi wieżami na opończach. - Familia Freyów - zauważył Jaime. Ser Danwell, ser Aenys, ser Hosteen. Znał z widzenia synów lorda Waldera. W końcu jego ciotka poślubiła jednego z nich. - Moje kondolencje. - Z jakiego powodu, ser? - zapytał ser Danwell Frey. - Z powodu syna waszego brata, ser Cleosa - odparł Jaime. - Towarzyszył nam, ale bandyci naszpikowali go strzałami. Urswyck i jego zgraja zagrabili jego rzeczy, a ciało zostawili wilkom.

- Panowie! - zawołała Brienne. Widziałam wasze chorągwie. Wysłuchajcie mnie przez wzgląd na waszą przysięgę! - Kto to mówi? - zainteresował się ser Aenys Frey. - Mamka Lannistera - odparł Vargo Hoat. - Jestem Brienne z Tarthu, córka lorda Selwyna Gwiazdy Wieczornej. Przysięgłam wierność rodowi Starków, tak samo jak wy. Ser Aenys splunął jej pod nogi.

- Tyle zostało z naszych przysiąg. Zaufaliśmy słowu Robba Starka, a on odpłacił nam zdradą. A to ciekawe. Jaime odwrócił się, by zobaczyć, jak Brienne zareaguje na to oskarżenie, dziewka była jednak uparta jak muł z wędzidłem w pysku. - Nic nie wiem o żadnej zdradzie. Szarpnęła krępujące jej ręce więzy. Lady Catelyn rozkazała mi oddać Lannistera jego bratu w Królewskiej Przystani... - Kiedy ich znaleźliśmy, próbowała go utopić - przerwał jej Urswyck Wierny.

Poczerwieniała na twarzy. - Zapomniałam się w gniewie, ale z pewnością bym go nie zabiła. Jeśli zginie, Lannisterowie zgładzą córki mojej pani. - A co to nas obchodzi? - zapytał obojętnym tonem ser Aenys. - Sprzedajmy go do Riverrun zaproponował ser Danwell. - Casterly Rock ma więcej złota sprzeciwił się jeden z braci. - Zabijmy go! - zawołał drugi. - Jego głowa za głowę Neda Starka!

Odziany w szaro-różowy strój Shagwell Błazen wykonał salto, zatrzymując się u podstawy schodów. - Był sobie lew, który tańcował z niedźwiedziem, ojej, ojej... - zaśpiewał. - Cisa, błaźnie. - Vargo Hoat wymierzył mu kuksańca. - Królobójca nie pójdzie do niedźwiedzia. Nalezy do mnie. - Jeśli umrze, nie będzie należał do nikogo. - Roose Bolton mówił tak cicho, że ludzie milkli, żeby go słyszeć. - Nie zapominaj też, panie, że nie jesteś lordem Harrenhal, dopóki nie wymaszeruję na północ.

Gorączka nie tylko przyprawiła Jaime’a o zawroty głowy, lecz również uczyniła go nieustraszonym. - Czyżby to był lord Dreadfort? Słyszałem, że przed moim ojcem umykałeś z podkulonym ogonem. Kiedy przestałeś uciekać, panie? Milczenie Boltona było stokroć bardziej złowrogie niż pogróżki zapluwającego się Vargo Hoata. Jego bezbarwne jak poranna mgła oczy więcej ukrywały, niż zdradzały. Jaime’owi nie spodobał się ich widok. Przypominały mu ten dzień w Królewskiej Przystani, kiedy Ned Stark

znalazł go siedzącego na Żelaznym Tronie. - Straciłeś rękę - stwierdził wreszcie lord Dreadfort, wydymając wargi. - Nie - zaprzeczył Jaime. - Wisi na mojej szyi. Roose Bolton wyciągnął rękę, zerwał sznurek i rzucił dłoń Hoatowi. - Zabierz to. Ten widok mnie obraża. - Wyślę ją jego panu ojcu. Napisę mu, że musi nam zapłacić sto tysięcy złotych smoków, bo w pseciwnym razie odeślemy mu Królobójcę kawałacek po

kawałecku. A kiedy już psyśle nam złoto, oddamy ser Jaime’a Karstarkowi i dostaniemy tez dziewcynę! Dzielni Kompanioni ryknęli głośnym śmiechem. - To znakomity plan - stwierdził Roose Bolton takim samym tonem, jakim mógłby rzec towarzyszowi przy stole „to znakomite wino” - ale lord Karstark nie da już wam swej córki. Król Robb skrócił go o głowę za zdradę i morderstwo. A jeśli chodzi o lorda Tywina, to przebywa on w Królewskiej Przystani i pozostanie tam aż do nowego roku, kiedy to jego wnuk weźmie sobie

za żonę córkę Wysogrodu. - Winterfell - sprzeciwiła się Brienne. Chciałeś powiedzieć Winterfell. Król Joffrey jest zaręczony z Sansą Stark. - Już nie. Bitwa nad Czarnym Nurtem zmieniła wszystko. Róża i lew połączyły siły, by rozbić zastęp Stannisa Baratheona i spopielić jego flotę. Ostrzegałem cię, Urswyck - pomyślał Jaime. I ciebie też, koźle. Ten, kto stawia na przeciwników lwów, traci coś więcej niż sakiewkę. - Są jakieś wieści o mojej siostrze? zapytał.

- Czuje się dobrze. Tak samo jak twój... siostrzeniec. - Bolton przerwał na moment, nim wypowiedział to ostatnie słowo. Ta pauza znaczyła „wiem”. Twój brat również żyje, choć został ranny podczas bitwy. - Skinął na ponurego człowieka z północy odzianego w nabijaną ćwiekami brygantynę. - Odprowadź ser Jaime’a do Qyburna. I rozwiąż tej kobiecie ręce. Wybacz nam, proszę, pani - dodał, gdy sznur krępujący nadgarstki Brienne został przecięty na dwoje. - W tych trudnych czasach niełatwo jest odróżnić przyjaciół od wrogów. Brienne potarła wewnętrzną

powierzchnię nadgarstka, w miejscu, gdzie sznur otarł jej skórę aż do krwi. - Panie, ci ludzie próbowali mnie zgwałcić. - Naprawdę? - Lord Bolton skierował spojrzenie jasnych oczu na Vargo Hoata. - Nie jestem z tego zadowolony. Ani z tego, ani z ręki ser Jaime’a. Na każdego Dzielnego Kompaniona na dziedzińcu przypadało pięciu ludzi z północy i drugie tyle Freyów. Kozioł może i nie był zbyt bystry, ale do pięciu liczyć potrafił. Nie powiedział nic. - Zabrali mi miecz i zbroję... - skarżyła

się dalej Brienne. - Tu nie będziesz potrzebowała zbroi, pani - zapewnił ją lord Bolton. - W Harrenhal jesteś pod moją opieką. Amabel, znajdź dla lady Brienne jakieś odpowiednie pokoje. Walton, zajmij się natychmiast ser Jaime’em. Nie czekając na odpowiedź, odwrócił się i wszedł po schodach, zamiatając obszytym futrem płaszczem. Jaime zdążył jedynie zamienić szybkie spojrzenie z Brienne, nim odprowadzono ich w przeciwne strony. W umieszczonych pod ptaszarnią komnatach maestera czekał na niego

siwowłosy mężczyzna o ojcowskim wyglądzie zwany Qyburnem, który wessał głośno powietrze w płuca, gdy zdjął bandaż z kikuta ręki. - Aż tak źle? Czy umrę? Qyburn dotknął rany palcem. Zmarszczył nos, gdy trysnęła ropa. - Nie. Ale gdyby minęło jeszcze kilka dni... - Rozciął rękaw Jaime’a. Zakażenie się rozprzestrzeniło. Czujesz, jakie miękkie jest ciało? Będę musiał to wszystko wyciąć. Najbezpieczniej byłoby amputować całą rękę.

- Wtedy ty umrzesz - ostrzegł go Jaime. - Oczyść i zaszyj kikut. Podejmę to ryzyko. Qyburn zmarszczył brwi. - Mógłbym zostawić ci ramię, amputować rękę w łokciu, ale... - Jeśli utniesz mi chociaż kawałek, lepiej urżnij mi też drugą, bo inaczej potem cię uduszę. Qyburn popatrzył mu w oczy. To, co w nich zobaczył, odebrało mu chęć do dyskusji. - Proszę bardzo. Usunę tylko zgniłe

ciało, nic więcej. Spróbuję wypalić zakażenie wrzącym winem oraz okładami z pokrzywy, nasienia gorczycy i pleśni z chleba. Może to wystarczy. To twoja decyzja. Będzie ci potrzebne makowe mleko... - Nie. Nie miał zamiaru pozwolić, by go uśpiono. Mógłby się obudzić bez ręki, bez względu na to, co powiedział maester. - Będzie bolało - sprzeciwił się zaskoczony Qyburn. - Będę krzyczał.

- Bardzo bolało. - Będę krzyczał bardzo głośno. - Czy wypijesz chociaż trochę wina? - A czy wielki septon czasem się modli? - Tego nie jestem pewien. Przyniosę wino. Połóż się, muszę przywiązać ci rękę. Za pomocą miski i ostrego noża Qyburn oczyścił ranę, podczas gdy Jaime popijał wzmocnione wino, oblewając się nim obficie. Jego lewa dłoń nie potrafiła nawet znaleźć ust.

Miało to też jednak pewne zalety. Broda przesiąknęła mu winem, którego zapach tłumił smród ropy. Nic jednak nie mogło mu pomóc, gdy nadeszła pora, by zeskrobać zgniłe ciało. Jaime krzyczał i raz za razem walił w stół pięścią. Ponownie zawył, gdy Qyburn wylał na resztki jego kikuta wrzące wino. Bez względu na wszystkie swe przysięgi i obawy, stracił na moment przytomność. Kiedy się ocknął, maester zszywał mu ranę katgutem. - Zostawiłem kawałek skóry, który zakryje ci nadgarstek.

- Robiłeś to już przedtem - wymamrotał słabo Jaime. Czuł w ustach smak krwi. Ugryzł się w język. - Ten, kto służy Vargo Hoatowi, wie wszystko o kikutach. On zostawia je za sobą wszędzie. Jaime pomyślał, że Qyburn nie wygląda na potwora. Był szczupły, mówił cichym głosem i miał ciepłe, brązowe oczy. - Jak to się stało, że maester przyłączył się do Dzielnych Kompanionów?

- Cytadela odebrała mi łańcuch. Qyburn odłożył igłę. - Powinienem też coś zrobić z tą raną nad okiem. Jest paskudnie zaczerwieniona. Jaime zamknął oczy i pozwolił, by wino i Qyburn wykonali swoją robotę. - Opowiedz mi o bitwie. Jako opiekun kruków z Harrenhal, Qyburn pierwszy poznał wieści. - Lord Stannis znalazł się między twoim ojcem a ogniem. Powiadają, że Krasnal podpalił rzekę. Jaime wyobraził sobie zielone

płomienie, strzelające ku niebu wyżej niż najwyższe wieże, i płonących ludzi, którzy krzyczeli na ulicach. Już raz mi się to przyśniło. Wydało mu się to niemal zabawne, lecz nie miał z kim się podzielić tym żartem. - Otwórz oko. - Qyburn umoczył szmatkę w ciepłej wodzie i zmył nią zakrzepłą krew. Powieka była obrzmiała, lecz Jaime przekonał się, że może ją trochę uchylić. Majaczyła nad nim twarz maestera. Gdzie otrzymałeś tę ranę? - zapytał Qyburn. - To podarunek od dziewki.

- Gwałtowne zaloty, panie? - Ta dziewka jest większa ode mnie i brzydsza od ciebie. Lepiej zajmij się nią również. Ciągle utyka na tę nogę, w którą ją drasnąłem. - Zapytam o nią. Kim jest dla ciebie ta kobieta? - Moją opiekunką. Jaime musiał się roześmiać, nie zważając na ból. - Utrę trochę ziół, które będziesz mógł domieszać do wina, żeby zbić gorączkę.

Wróć do mnie jutro. Przystawię ci do tego oka pijawkę, by wyssała złą krew. - Pijawkę. Cudownie. - Lord Bolton bardzo lubi pijawki odparł sztywno Qyburn. - Tak - rzucił Jaime. - To mnie nie dziwi. TYRION Za Królewską Bramą nie zostało nic poza błotem, popiołami i kawałkami spalonych kości, lecz mimo to w cieniu miejskich murów mieszkali już ludzie, a inni sprzedawali tu ryby z taczek i

beczek. Jadący konno Tyrion czuł na sobie ich spojrzenia, zimne, gniewne i wrogie. Nikt nie odważył się do niego przemówić ani zagrodzić mu drogi. Bali się Bronna, który jechał obok niego w czarnej, naoliwionej kolczudze. Gdybym był sam, ściągnęliby mnie z konia i rozwalili mi głowę brukowcem, tak jak Prestonowi Greenfieldowi. - Wracają szybciej niż szczury poskarżył się. - Raz już ich wypaliliśmy. Można by pomyśleć, że to będzie dla nich nauczką.

- Daj mi kilka tuzinów złotych płaszczy, a wytłukę wszystkich - zapowiedział Bronn. Martwi już nie wrócą. - Nie, lecz ich miejsce zajmą inni. Zostaw ich w spokoju... ale jeśli znowu zaczną stawiać budy pod samym murem, zburz je natychmiast. Bez względu na to, co sądzą ci durnie, wojna jeszcze się nie skończyła. - Ujrzał przed sobą Błotnistą Bramę. - Dość się już napatrzyłem. Wrócimy jutro z cechmistrzami, żeby skonsultować z nimi plany. Westchnął. No cóż, to ja puściłem z

dymem większą część tych ruder. To pewnie sprawiedliwe, że teraz muszę je odbudować. To zadanie miało przypaść jego stryjowi, lecz solidny, spokojny, niestrudzony ser Kevan Lannister nie był sobą od chwili, gdy z Riverrun przyleciał kruk z wiadomością o zamordowaniu jego syna. Bliźniaczy brat Willema, Martyn, również był jeńcem Robba Starka, a ich najstarszy brat Lancel ciągle leżał w łożu. Jego rana ropiała i nie chciała się goić. Ser Kevan stracił jednego syna, a dwóm następnym groziło śmiertelne niebezpieczeństwo.

Sparaliżowały go żałoba i strach. Lord Tywin zawsze polegał na bracie, teraz jednak nie miał innego wyboru, jak zwrócić się do karłowatego syna. Koszty odbudowy miały ich zrujnować, na to jednak nie można było nic poradzić. Królewska Przystań była najważniejszym portem w kraju. Mogło z nią rywalizować jedynie Stare Miasto. Ruch na rzece trzeba było przywrócić, i to jak najszybciej. Skąd mam wytrzasnąć te cholerne pieniądze? Niemal żałował, że nie ma już z nimi

Littlefingera, który przed dwoma tygodniami pożeglował na północ. On śpi z Lysą Arryn i włada razem z nią Doliną, a ja muszę sprzątać bałagan, który po sobie zostawił. Cieszył się jednak z tego, że ojciec wyznaczył mu jakieś ważne zadanie. Nie zrobi mnie dziedzicem Casterly Rock, ale gdy tylko może, korzysta z moich usług pomyślał Tyrion, gdy kapitan złotych płaszczy gestem kazał im przejechać przez Błotnistą Bramę. Nad znajdującym się po jej drugiej stronie placem targowym nadal dominowały Trzy Kurwy, nie miały teraz jednak nic do roboty. Odtoczono stąd wszystkie głazy i beczki ze smołą.

Na wielkie drewniane konstrukcje wspinały się dzieci, które siadały na ramionach trebuszy niczym odziane w wełnę małpy, wrzeszcząc do siebie jak szalone. - Przypomnij mi, żebym polecił ser Addamowi umieścić tu trochę złotych płaszczy powiedział Bronnowi Tyrion, gdy jechali między dwiema machinami. Jakiś głupi chłopak spadnie na ziemię i złamie sobie kark. - Na górze rozległ się krzyk. Gruda gnoju eksplodowała na bruku stopę przed nimi. Klacz Tyriona stanęła dęba, omal nie zrzucając go z siodła. - Albo nie - dodał, gdy już

zapanował nad koniem. - Niech francowate bachory roztrzaskają się o kamienie niczym przejrzałe melony. Był w ponurym nastroju, i to nie tylko dlatego, że kilku uliczników próbowało obrzucić go łajnem. Małżeństwo było dla niego źródłem nieustannej udręki. Sansa Stark nadal pozostawała dziewicą i wydawało się, że wie o tym połowa zamku. Kiedy rankiem siodłali konie, słyszał, jak dwóch chłopców stajennych chichocze za jego plecami. Mógł sobie niemal wyobrazić, że konie również z niego rżą. Ryzykował własną skórę, by uniknąć rytuału pokładzin, licząc na to, że zachowa prywatność swej sypialni. Ta nadzieja szybko

jednak zgasła. Albo Sansa była tak głupia, że zwierzyła się jednej ze swych pokojówek, a wszystkie szpiegowały dla Cersei, albo winny był Varys i jego ptaszki. Co to zresztą za różnica? Tak czy inaczej, wszyscy się z niego śmiali. Jedyną osobą w Czerwonej Twierdzy, której to małżeństwo nie wydawało się zabawne, była jego pani żona. Sansa z każdym dniem cierpiała coraz bardziej. Tyrion z radością przebiłby się przez otaczający dziewczynę mur uprzejmości, by przynieść jej pocieszenie, nie było to jednak możliwe. Żadne słowa nie sprawią, że

stanie się w jej oczach piękny. Albo że przestanę być Lannisterem. Dali mu ją za żonę na całe życie, a ona go nienawidziła. Kolejnym źródłem udręki były noce, które spędzali wspólnie w wielkim łożu. Nie był już w stanie spać nago, jak miał dotąd w zwyczaju. Jego żona była zbyt dobrze wychowana, by powiedzieć mu choć jedno nieuprzejme słowo, nie potrafił jednak znieść odrazy, która pojawiała się w jej oczach, gdy tylko spojrzała na jego ciało. Kazał Sansie również zakładać nocną koszulę. Pożądam jej zdał sobie sprawę. Chcę dostać

Winterfell, lecz pragnę również jej, dziecka, kobiety kimkolwiek właściwie jest. Chcę dać jej pocieszenie. Chcę usłyszeć jej śmiech. Chcę, by przyszła do mnie z własnej woli, przyniosła mi swe radości, swe smutki i swą żądzę. Wykrzywił usta w gorzkim uśmiechu. No jasne. Równie dobrze mógłbym zapragnąć być wysoki jak Jaime albo silny jak ser Gregor Góra. Mimo woli pomyślał o Shae. Nie chciał, by dowiedziała się od kogoś innego, kazał więc Varysowi, by w noc przed ślubem przyprowadził ją do niego. Znowu spotkali się w pokojach eunucha, lecz

gdy Shae zaczęła rozwiązywać sznurówki jego kaftana, złapał ją za nadgarstki i odepchnął od siebie. - Zaczekaj - rzekł - jest coś, o czym musisz usłyszeć. Jutro mam poślubić... - ...Sansę Stark, wiem. Na chwilę zapomniał języka w gębie. Nawet Sansa jeszcze o tym nie wiedziała. - Skąd? Varys ci powiedział? - Jakiś paź mówił o tym ser Talladowi, kiedy prowadziłam Lollys do septu. Dowiedział

się od służącej, która podsłuchała rozmowę ser Kevana z twoim ojcem. Wysunęła się z jego uścisku i zdjęła suknię przez głowę. Jak zwykle, pod spodem była zupełnie naga. - Nic mnie to nie obchodzi. To tylko mała dziewczynka. Zrobisz jej dzieciaka i wrócisz do mnie. Jakąś częścią jaźni liczył na mniejszą obojętność. Miałeś nadzieję, ale teraz wiesz lepiej, karle - zadrwił z siebie z goryczą. Shae jest jedyną miłością, na jaką możesz liczyć w życiu. Na Błotnistej Drodze było tłoczno, lecz żołnierze i mieszczanie ustępowali z drogi Krasnalowi i eskortującym go

ludziom. Po ulicy biegały dzieci o zapadniętych oczach. Niektóre spoglądały na niego z niemym błaganiem, a inne żebrały głośno. Tyrion wydobył z mieszka wielką garść miedziaków i cisnął je w górę. Dzieci rzuciły się na nie, przepychając się i krzycząc. Tym, które będą miały szczęście, uda się dziś kupić kawałek czerstwego chleba. Tyrion nigdy w życiu nie widział na targowiskach takiego tłoku. Choć Tyrellowie dostarczali do miasta mnóstwo żywności, ceny nadal były szokująco wysokie. Sześć miedziaków za melon, srebrny jeleń za korzec

ziarna, smok za wołowy połeć albo sześć chudych prosiaków. Mimo to kupujących nie brakowało. Wychudzeni mężczyźni i wynędzniałe kobiety tłoczyli się wokół wszystkich wozów oraz straganów, podczas gdy inni, jeszcze bardziej obdarci, spoglądali na nich posępnie z wylotów zaułków. - Tędy - odezwał się Bronn, gdy dotarli do podstawy Haka. - Jeśli nadal chcesz... - Chcę. Wyprawa nad rzekę stwarzała dogodną

wymówkę. Tyrion musiał dziś załatwić również coś innego. Nie cieszyła go ta perspektywa, nie miał jednak innego wyjścia. Oddalili się od Wielkiego Wzgórza Aegona i zagłębili w labirynt pomniejszych uliczek, które wiły się u podstawy wzgórza Visenyi. Bronn jechał przodem. Tyrion obejrzał się raz czy dwa, by sprawdzić, czy nikt ich nie śledzi, widział jednak tylko typową dla tej dzielnicy hołotę: okładającego konia furmana, staruszkę opróżniającą nocnik przez okno, dwóch chłopaków walczących na kije, trzy złote płaszcze eskortujące więźnia... wszyscy wyglądali niewinnie, lecz każdy z nich mógł się stać jego zgubą. Varys wszędzie miał swoich szpicli.

Skręcili za róg, potem za następny i przedostali się powoli przez grupę tłoczących się u studni kobiet. Bronn poprowadził go krętym zaułkiem, potem drugim i pod zburzoną bramą. Przedarli się przez rumowisko pozostałe po spalonym budynku i wprowadzili konie na niskie kamienne schody. Nędzne zabudowania tłoczyły się tu ciasno. Bronn zatrzymał się u wylotu kolejnego zaułka, który był tak wąski, że dwóch ludzi nie mogłoby nim jechać konno obok siebie. - Są tu dwa zakręty, a potem ślepy koniec. Szynk jest w piwnicy ostatniego domu.

Tyrion zeskoczył z konia. - Dopilnuj, żeby nikt nie wszedł ani nie wyszedł, dopóki nie wrócę. To nie potrwa długo. Wsunął rękę pod płaszcz, by się upewnić, że złoto nie zniknęło z ukrytej kieszeni. Trzydzieści smoków. To cholerna fortuna dla kogoś takiego jak on. Poczłapał pośpiesznie w głąb zaułka, pragnąc jak najprędzej z tym skończyć. Winny szynk wyglądał ponuro. Był ciemny i wilgotny, ściany miał białe od saletry, a do tego był tak niski, że Bronn

musiałby się schylać, żeby nie uderzyć głową o krokwie. Tyrion Lannister nie miał takiego problemu. O tej porze w głównej izbie nie było nikogo poza kobietą o martwym spojrzeniu, która siedziała na stołku za szynkwasem z nie heblowanej deski. - Na zapleczu - oznajmiła, wręczając mu kielich kwaśnego wina. W drugim pomieszczeniu było jeszcze mroczniej. Na niskim stole, obok dzbana wina, migotała świeca. Siedzący przy niej mężczyzna nie wyglądał groźnie. Był niski - choć dla Tyriona wszyscy byli wysocy - miał rzedniejące, brązowe włosy, różowe

policzki i niewielki brzuszek, który rozciągał zapinany na kościane guziki kaftan z jeleniej skóry. W miękkich dłoniach trzymał dwunastostrunową drewnianą harfę, groźniejszą niż jakikolwiek miecz. Tyrion usiadł naprzeciwko niego. - Symonie Srebrny Języku. Mężczyzna pochylił wyłysiałą na czubku głowę. - Lordzie namiestniku. - Bierzesz mnie za kogoś innego. Mój pan ojciec jest królewskim

namiestnikiem. Obawiam się, że król już mnie nie potrzebuje. - Jestem pewien, że znowu wypłyniesz. Nie brak ci talentów. Słodka lady Shae mówi mi, że niedawno się ożeniłeś. Szkoda, że nie wysłałeś po mnie wcześniej. Śpiewać na twym weselu byłoby dla mnie zaszczytem. - Ostatnie, czego potrzeba mojej żonie, to więcej pieśni. A jeśli chodzi o Shae, obaj wiemy, że nie jest damą. Byłbym ci wdzięczny, gdybyś nigdy już nie wypowiedział jej imienia na głos.

- Wedle rozkazu, namiestniku - odparł Symon. Gdy Tyrion widział go poprzednio, wystarczyło ostre słowo, by minstrela zalał zimny pot, wydawało się jednak, że od tej pory znalazł gdzieś odwagę. Zapewne w tym dzbanie. Niewykluczone też, że winny był sam Tyrion. Groziłem mu, ale z tych gróźb nic nie wynikło, i teraz sądzi, że nie gryzę. Westchnął. - Słyszałem, że jesteś bardzo zdolnym minstrelem. - Jesteś nadzwyczaj uprzejmy, panie.

Tyrion uśmiechnął się do niego. - Chyba pora już, byś zaznajomił ze swą muzyką wolne miasta. W Braavos, Pentos i Lys bardzo kochają pieśni i są szczodrzy dla tych, którzy zdobędą ich uznanie. - Pociągnął łyk wina. Było paskudne, ale mocne. - Najlepszy byłby objazd wszystkich dziewięciu miast. Nie chciałbym nikogo pozbawiać radości, jaką daje twój śpiew. Rok w każdym z nich powinien wystarczyć. Sięgnął pod płaszcz, gdzie ukrył złoto. Port zamknięto, będziesz więc musiał pojechać do Duskendale. Mój człowiek Bronn znajdzie dla ciebie konia. Będę zaszczycony, jeśli pozwolisz, bym

zapłacił za twój przejazd... - Ależ, panie - sprzeciwił się minstrel nigdy nie słyszałeś, jak śpiewam. Poruszył zręcznie palcami po strunach harfy i piwnicę wypełniła cicha muzyka. Symon zaczął pieśń. Jechał przez miejskie ulice ze wzgórza na wysokości. Po bruku, przez kręte zaułki jechał do kobiecej czułości. Była jego skarbem sekretnym

jego wstydem i nadzieją ratunku. A twierdza i łańcuch były niczym wobec jej pocałunków. - Jest tego więcej - oznajmił, gdy muzyka umilkła. - Och, znacznie więcej. Chyba najbardziej podoba mi się refren. Bo od złotych dłoni zawsze chłodem wionie, a dotyk kobiety jest ciepły... - Wystarczy. - Tyrion wysunął spod płaszcza pustą dłoń. - Tej pieśni nie chcę usłyszeć już nigdy więcej. - Nigdy? - Symon Srebrny Język odłożył harfę i pociągnął łyk wina. - No, ale

każdy ma swoją pieśń, jak mawiał mój stary mistrz, kiedy uczył mnie grać. Może innym spodoba się bardziej. Na przykład królowej. Albo twojemu panu ojcu. Tyrion potarł bliznę, którą miał na nosie. - Mój ojciec nie ma czasu dla minstreli, a moja siostra nie jest taka hojna, jak mogłoby się zdawać. Mądry człowiek potrafi zarobić na milczeniu więcej niż na pieśni. Nie mógłby już wyrazić tego jaśniej. Symon szybko pojął sens jego słów.

- Przekonasz się, że cena, której żądam, nie jest wysoka, panie. - Słyszę to z przyjemnością. - Tyrion obawiał się, że trzydzieści złotych smoków nie wystarczy. - Słucham. - Na uczcie weselnej króla Joffreya ma się odbyć turniej minstreli. - Będą też żonglerzy, błazny i tańczące niedźwiedzie. - Tylko jeden tańczący niedźwiedź, panie - poprawił go Symon, który najwyraźniej śledził przygotowania Cersei ze znacznie większym zainteresowaniem niż Tyrion - ale aż

siedmiu minstreli. Galyeon z Cuy, Bethany Pięknopalca, Aemon Costayne, Alaric z Eysen, Hamish Harfiarz, Collio Quaynis i Orland ze Starego Miasta będą rywalizowali o pozłacaną lutnię ze srebrnymi strunami... dziwi mnie jednak, że nie zaproszono śpiewaka, który z całą pewnością jest lepszy od nich wszystkich. - Pozwól mi zgadnąć. Symona Srebrnego Języka? Minstrel uśmiechnął się skromnie. - Jestem gotów dowieść prawdziwości mych przechwałek przed królem i dworem.

Hamish jest już stary i często zapomina, o czym śpiewa. I Collio z tym absurdalnym tyroshijskim akcentem! Będziesz miał szczęście, jeśli zrozumiesz co trzecie słowo. - Wesele zaplanowała moja słodka siostra. Nawet gdybym zdołał załatwić ci zaproszenie, mogłoby to dziwnie wyglądać. Siedem królestw, siedem przysiąg, siedem wyzwań, siedemdziesiąt siedem potraw... ale ośmiu minstreli? Co by sobie pomyślał wielki septon? - Nie sprawiasz na mnie wrażenia zbyt pobożnego, panie.

- Nie chodzi o pobożność. Pewnych form należy przestrzegać. Symon pociągnął łyk wina. - Ale z drugiej strony... życie minstrela jest pełne niebezpieczeństw. Wykonujemy swój fach w piwiarniach i winnych szynkach, gdzie słuchają nas pijani awanturnicy. Gdyby jednemu z wybranej przez twą siostrę siódemki przytrafił się jakiś wypadek, mam nadzieję, że będzie mi dane zająć jego miejsce. Uśmiechnął się, bardzo z siebie zadowolony.

- Sześciu minstreli to z pewnością liczba równie niefortunna jak ośmiu. Wypytam o zdrowie tej siódemki. Gdyby okazało się, że któryś z nich jest niedysponowany, mój człowiek Bronn cię znajdzie. - Bardzo się cieszę, panie. - Symon mógłby na tym poprzestać, lecz zakręciło mu się w głowie od triumfu. Zaśpiewam na weselu króla Joffreya dodał. - Jeśli rzeczywiście zostanę wezwany na dwór, z pewnością zechcę, by król usłyszał moje najlepsze kompozycje, pieśni, które wykonywałem już tysiąc razy i które bez wątpienia zdobędą poklask. Gdybym jednak zamiast tego występował w

jakimś nędznym winnym szynku... no cóż, to byłaby znakomita okazja, by wypróbować mój nowy utwór. Bo od złotych dłoni zawsze chłodem wionie, a dotyk kobiety jest ciepły. - To nie będzie konieczne - zapewnił go Tyrion. - Masz moje słowo jako Lannistera, że Bronn wkrótce cię odszuka. - Bardzo się cieszę, panie. Łysiejący, brzuchaty minstrel ponownie złapał za harfę. Bronn czekał z końmi u wylotu zaułka.

- Kiedy mam go zabrać do Duskendale? - zapytał, gdy już pomógł Tyrionowi wspiąć się na siodło. - Nigdy. - Tyrion zawrócił wierzchowca. - Daj mu trzy dni, a potem zawiadom go, że Hamish Harfiarz złamał rękę. Powiedz mu, że nie może się pokazać na dworze w takich łachach i trzeba natychmiast załatwić mu nowy strój. Pójdzie z tobą bez ociągania. - Skrzywił się. - Pewnie zechcesz zachować sobie jego język. Jak rozumiem, jest zrobiony ze srebra. Reszta nigdy nie powinna się znaleźć.

Bronn wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Znam taką garkuchnię w Zapchlonym Tyłku, w której robią świetną michę gulachu. Słyszałem, że dodają do niego wszystkie rodzaje mięsa. - Dopilnuj, żebym nigdy tam nie jadł. Tyrion spiął konia, zmuszając go do kłusa. Potrzebna mu była kąpiel, i to jak najgorętsza. Odmówiono mu jednak nawet tej skromnej przyjemności. Gdy tylko wrócił do swych komnat, Podrick Payne

poinformował go, że został wezwany do Wieży Namiestnika. - Jego lordowska mość chce się z tobą widzieć. Namiestnik. Lord Tywin. - Pamiętam, kto jest namiestnikiem, Pod - warknął Tyrion. - Straciłem nos, nie rozum. Bronn parsknął śmiechem. - Nie odgryź chłopakowi głowy. - Niby dlaczego? I tak na nic mu się nie przydaje. Tyrion zastanawiał się, co znowu takiego zrobił. Czy raczej, czego nie

zrobiłem. Wezwania od lorda Tywina zawsze miały ukryte żądło. Ojciec z pewnością nigdy nie wysyłał po niego po to, by zjeść z nim kolację albo wychylić kielich wina. Gdy po paru chwilach wszedł do samotni ojca, usłyszał czyjś głos: - ...wiśniowe drewno na pochwy, obite czerwoną skórą i ozdobione szeregiem małych ćwieków z czystego złota w kształcie lwich główek. Być może z oczyma z granatów...

- Z rubinów - przerwał mu lord Tywin. - Granaty nie mają takiego ognia. Tyrion odchrząknął. - Wzywałeś mnie, panie? Jego ojciec podniósł wzrok. - Tak. Popatrz na to. - Na stole między nimi leżał zwój impregnowanej tkaniny, a lord Tywin trzymał w ręku wielki miecz. - To prezent ślubny dla Joffreya oznajmił synowi. We wpadającym przez romboidalne szybki świetle klinga migotała czarno-czerwonym blaskiem. Gdy lord Tywin poruszył mieczem, by

przyjrzeć się ostrzu, gałka i garda zapłonęły złotym ogniem. - Ciągle słychać to głupie gadanie o magicznym mieczu Stannisa, uznałem więc, że Joffrey również powinien mieć coś nadzwyczajnego. Królowi przystoi królewska broń. - Ten miecz jest stanowczo za duży dla Joffa - zauważył Tyrion. - Dorośnie do niego. Zobacz, jak jest wyważony. Podał mu oręż rękojeścią do przodu. Miecz był znacznie lżejszy, niż się Tyrion spodziewał. Kiedy odwrócił go

w dłoni, przekonał się dlaczego. Tylko z jednego metalu można było wykuć klingi tak cienkie, a zarazem wystarczająco mocne, by dało się nimi walczyć. Łatwo też było rozpoznać zmarszczki, charakterystyczną cechę stali, którą tysiące razy rozklepywano i kuto. - Valyriańska stal? - Tak - odparł lord Tywin tonem głębokiej satysfakcji. Nareszcie, ojcze? Miecze z valyriańskiej stali były rzadkie i drogie, lecz na całym świecie zostały ich jeszcze tysiące, a w samych Siedmiu

Królestwach być może około dwustu. Jego ojca zawsze irytował fakt, że żaden z nich nie jest własnością rodu Lannisterów. Dawni królowie Skały posiadali taki oręż, lecz ich wielki miecz Jasny Ryk zaginął, gdy drugi król Tommen zabrał go ze sobą do Valyrii na swą szaleńczą wyprawę. Nigdy nie wrócił, podobnie jak stryj Gery, najmłodszy i najbardziej lekkomyślny z braci jego ojca, który jakieś osiem lat temu wyruszył na poszukiwanie zaginionego miecza. Lord Tywin przynajmniej trzykrotnie podejmował próby zakupu valyriańskich mieczy od pomniejszych,

zubożałych rodów, lecz jego propozycje zawsze spotykały się ze stanowczą odprawą. Paniątka chętnie rozstałyby się z córkami, gdyby jakiś Lannister poprosił o ich rękę, lecz do starych skarbów rodzinnych były bardzo przywiązane. Tyrion zastanawiał się, skąd wziął się metal na ten miecz. Niektórzy mistrzowie płatnerscy potrafili obrabiać valyriańska stal, lecz tajemnica jej produkcji zaginęła, gdy na dawną Valyrię spadła zagłada. - Ma dziwne kolory - zauważył, obracając miecz w blasku słońca. Valyriańska stal była na ogół tak

ciemnoszara, że wydawała się niemal czarna. W tym przypadku również było to prawdą, lecz między fałdami szarości prześwitywała równie ciemna czerwień. Obie barwy stykały się, w żadnym miejscu nie mieszając się ze sobą. Każda zmarszczka była wyraźnie odrębna niczym fale nocy i krwi bijące o jakiś stalowy brzeg. - Jak udało ci się uzyskać takie kolory? Nigdy w życiu nie widziałem nic podobnego. - Ja również, panie - przyznał płatnerz. Wyznaję, że te kolory nie wyglądają tak, jak tego pragnąłem, i nie sądzę, by udało mi się je zduplikować. Twój pan ojciec prosił o karmazynową barwę waszego rodu i tym właśnie kolorem

próbowałem nasycić metal. Valyriańska stal jest jednak uparta. Powiadają, że te stare miecze mają pamięć i nie zmieniają się łatwo. Użyłem pięćdziesięciu różnych zaklęć i niekiedy udawało mi się uzyskać jaśniejszą czerwień, lecz po chwili kolor ciemniał, zupełnie jakby miecz wypijał z niego słońce. Jak widzisz, niektóre fałdy w ogóle nie chciały przyjąć czerwieni. Jeśli szlachetni panowie nie są zadowoleni, spróbuję rzecz jasna znowu, tyle razy, ile tylko zażądacie, ale... - Nie ma potrzeby - odparł lord Tywin. - Ten kolor będzie w sam raz.

- Karmazynowy miecz mógłby ładnie błyszczeć w promieniach słońca, ale, szczerze mówiąc, te kolory bardziej mi się podobają - stwierdził Tyrion. - Jest w nich jakieś złowrogie piękno... i dzięki nim ten miecz jest jedyny w swoim rodzaju. Podejrzewam, że drugiego takiego nie ma na całym świecie. - Jeden jest. Płatnerz pochylił się nad stołem i odwinął z impregnowanej tkaniny drugi podobny oręż. Tyrion odłożył miecz Joffreya i wziął w rękę ten drugi. Oba były jeśli nie

bliźniakami, to przynajmniej bliskimi kuzynami. Ten był grubszy i cięższy, o pół cala szerszy i trzy cale dłuższy, miał jednak taki sam szlachetny kształt i niepowtarzalną barwę, przywodzącą na myśl fale krwi i nocy. Wzdłuż jego klingi biegły trzy głębokie bruzdy sięgające od rękojeści aż po sztych. Na mieczu przeznaczonym dla króla były tylko dwie. Rękojeść miecza Joffa była znacznie kunsztowniej zdobiona. Poprzeczne pręty gardy ukształtowano na podobieństwo lwich łap o odsłoniętych pazurach z rubinów, oba oręże miały jednak rękojeści z pięknie wykończonej czerwonej skóry i złote gałki w kształcie lwich głów.

- Wspaniały. - Nawet w niewprawnych rękach Tyriona broń wydawała się żywa. Nigdy nie trzymałem w ręku lepiej wyważonego miecza. - Jest przeznaczony dla mojego syna. Nie muszę pytać dla którego. Tyrion odłożył miecz Jaime’a na stół, obok tego, który miał dostać w prezencie Joffrey. Zadał sobie pytanie, czy Robb Stark pozwoli jego bratu kiedykolwiek wziąć w rękę tę broń. Nasz ojciec z pewnością sądzi, że tak. W przeciwnym razie nie kazałby wykuć tego miecza.

- Wykonałeś dobrą robotę, mistrzu Mott - oznajmił płatnerzowi lord Tywin. Zapłaci ci mój zarządca. Pamiętaj, że na pochwach muszą być rubiny. - Będę pamiętał, panie. Jesteś nadzwyczaj hojny. - Mężczyzna zawinął miecze w tkaninę, wziął je pod pachę i opadł na jedno kolano. - To zaszczyt służyć królewskiemu namiestnikowi. Dostarczę miecze dzień przed ślubem. - Pamiętaj o tym. Gdy strażnicy wyprowadzili już płatnerza, Tyrion wspiął się na krzesło. - A więc Joff i Jaime dostaną miecze, a

dla karła nie ma nawet sztyletu. Czy tak to wygląda, ojcze? - Stali wystarczyło na dwa miecze, nie trzy. Jeśli potrzebujesz sztyletu, weź sobie jakiś ze zbrojowni. Robert zostawił nam w spadku przynajmniej setkę. Gerion dał mu w prezencie ślubnym pozłacany sztylet o rękojeści z kości słoniowej i gałce ozdobionej szafirem. Połowa posłów, którzy odwiedzali dwór, próbowała potem wkupić się w łaski Jego Miłości, oferując mu zdobione drogimi kamieniami noże i inkrustowane srebrem miecze. Tyrion uśmiechnął się.

- Bardziej by się ucieszył, gdyby sprezentowali mu własne córki. - Z pewnością. Zawsze używał tylko myśliwskiego noża, który dostał od Jona Arryna, kiedy był jeszcze mały. - Lord Tywin machnął ręką na znak lekceważenia dla króla Roberta i wszystkich jego noży. - Co znalazłeś nad rzeką? - Błoto - odparł Tyrion - i trochę martwych zwierząt, których nikomu nie chciało się pochować. Nim otworzymy port, trzeba będzie wybagrować Czarny Nurt, wydobyć albo rozbić zatopione statki. Trzy czwarte nabrzeży portowych wymaga remontu. Niektóre z nich

zapewne trzeba będzie rozebrać i zbudować na nowo. Cały rybny targ uległ zniszczeniu, a zarówno Rzeczna, jak i Królewska Brama popękały od ciosów taranów Stannisa i powinno się je wymienić. Drżę na myśl o kosztach. Jeśli rzeczywiście srasz złotem, ojcze, znajdź wychodek i bierz się do roboty miał ochotę powiedzieć. Był na to jednak zbyt rozsądny. - Znajdziesz potrzebne złoto. - Znajdę? A gdzie? Mówiłem ci już, że skarbiec świeci pustkami. Jeszcze nie

zdążyliśmy zapłacić alchemikom za cały dziki ogień ani kowalom za mój łańcuch, a Cersei już się zobowiązała, że korona pokryje połowę kosztów ślubu Joffa. Siedemdziesiąt siedem cholernych dań, tysiąc gości, pasztet pełen gołębi, minstrele, żonglerzy... - Ekstrawagancja bywa użyteczna. Musimy całemu królestwu zademonstrować potęgę i bogactwo Casterly Rock. - W takim razie może Casterly Rock powinno za to zapłacić. - A dlaczego? Widziałem księgi Littlefingera. Dochody korony są

dziesięciokrotnie wyższe niż za Aerysa. - Podobnie jak wydatki. Robert szastał pieniędzmi tak samo jak swym kutasem. Littlefinger zaciągnął bardzo wysokie pożyczki. Między innymi u ciebie. To prawda, że dochody są znaczne, ale ledwie wystarczają, by pokryć lichwiarskie odsetki. Czy zgodzisz się umorzyć dług, jaki korona zaciągnęła u rodu Lannisterów? - Nie mów głupstw. - W takim razie może wystarczy siedem dań. Trzystu gości zamiast tysiąca. Jak rozumiem, ślub bez tańczącego

niedźwiedzia również jest ważny. - Tyrellowie uznaliby nas za skąpców. Chcę mieć i ślub, i odbudowę nabrzeża. Jeśli nie potrafisz za to zapłacić, przyznaj się, a znajdę starszego nad monetą, który sobie poradzi z tym zadaniem. Tyrion nie miał zamiaru znosić hańby, którą byłaby dymisja po tak krótkim czasie. - Znajdę ci te pieniądze. - Znajdziesz - zgodził się jego ojciec - a skoro już o tym mówimy, znajdź też łoże swej żony.

A więc pogłoski dotarły nawet do niego. - Dziękuję, znalazłem je. To ten mebel między oknem a kominkiem. Ma baldachim z aksamitu i materac wypchany gęsim puchem. - Cieszę się, że o tym wiesz. Być może powinieneś też spróbować odnaleźć kobietę, która je z tobą dzieli. Kobietę? Chyba raczej dziecko. - Czy to pająk szeptał ci w ucho, czy muszę za to podziękować swej słodkiej siostrze? -

Biorąc pod uwagę, co się wyprawiało w pościeli Cersei, można by było sądzić, że okaże ona choć tyle przyzwoitości, by nie interesować się jego łożem. - Powiedz mi, jak to się dzieje, że wszystkie służące Sansy są na usługach Cersei? Mam już dość tego, że szpiegują mnie w mojej własnej sypialni. - Jeśli nie lubisz służących swej żony, oddal je i zastąp takimi, które bardziej ci będą odpowiadały. Masz takie prawo. Martwi mnie dziewictwo twojej żony, nie usługujące jej dziewczyny. Dziwi mnie taka... delikatność. Z kurwami jakoś nie miewasz trudności. Czyżby córka Starków była inaczej

zbudowana? - Co cię tak nagle interesuje, gdzie wsadzam kutasa? - warknął Tyrion. Sansa jest za młoda. - Jest wystarczająco dorosła, by po śmierci brata zostać panią Winterfell. Odbierz jej dziewictwo, a zbliżysz się o krok do zdobycia północy. Zrób jej dziecko, a cel zostanie osiągnięty. Czy muszę ci przypominać, że małżeństwo, którego nie skonsumowano, może zostać rozwiązane? - Przez wielkiego septona albo Radę Wiary. Nasz obecny wielki septon to tresowana foka, która ładnie szczeka na

rozkaz. Już prędzej moje małżeństwo rozwiąże Księżycowy Chłopiec. - Być może powinienem był wydać Sansę za Księżycowego Chłopca. On pewnie wiedziałby, co z nią zrobić. Tyrion zacisnął dłonie na ramionach fotela. - Nie życzę już sobie słyszeć nic więcej na temat dziewictwa mojej żony. Skoro jednak mówimy o małżeństwie, to jak to się dzieje, że nic nie słychać o planowanym ślubie mojej siostry? Jeśli dobrze sobie przypominam... - Mace Tyrell odrzucił moją propozycję

wydania Cersei za jego dziedzica Willasa przerwał mu lord Tywin. - Nie chce naszej słodkiej Cersei? To znacznie poprawiło nastrój Tyriona. - Kiedy mu o tym wspomniałem po raz pierwszy, lord Tyrell wydawał się przychylnie usposobiony - ciągnął jego ojciec. - Następnego dnia wszystko się zmieniło. To przez tę starą babę. Niemiłosiernie tyranizuje syna. Varys twierdzi, że powiedziała mu, iż twoja siostra jest za stara i zanadto zużyta dla tego jej wspaniałego jednonogiego

wnuka. - Cersei z pewnością była zachwycona stwierdził ze śmiechem Tyrion. Lord Tywin przeszył go lodowatym spojrzeniem. - Cersei o niczym nie wie. I się nie dowie. Lepiej dla nas wszystkich będzie uznać, że tej propozycji nigdy nie było. Pamiętaj o tym, Tyrionie. Tej propozycji nigdy nie było. - Jakiej propozycji? Tyrion podejrzewał, że lord Tyrell pożałuje swej odmowy.

- Twoja siostra musi wyjść za mąż. Pytanie tylko za kogo? Mam kilka pomysłów... Nim zdążył je przedstawić, rozległo się pukanie do drzwi. Strażnik wetknął głowę do komnaty i zapowiedział wielkiego maestera Pycelle’a. - Może wejść - wyraził zgodę lord Tywin. Pycelle wspierał się na lasce. Zatrzymał się na chwilę, by przeszyć Tyriona mrożącym krew w żyłach spojrzeniem. Wspaniała ongiś broda, którą ktoś mu w tajemniczych okolicznościach zgolił, odrastała rzadka i kosmata, odsłaniając brzydkie, różowe brodawki, które wisiały mu na szyi.

- Lordzie namiestniku - rzekł starzec i pokłonił się tak nisko, jak tylko był w stanie to zrobić, nie przewracając się. Z Czarnego Zamku przyleciał kolejny ptak. Być może powinniśmy porozmawiać na osobności? - To nie będzie konieczne. - Lord Tywin wskazał wielkiemu maesterowi fotel. Tyrion może zostać. Oooooch, mogę? Tyrion potarł nos i czekał. Pycelle odchrząknął i w następstwie tego rozkasłał się gwałtownie. - List pochodzi od tego samego Bowena

Marsha, który przysłał poprzedni. Pisze, że lord Mormont nadesłał wiadomość o dzikich, którzy w wielkiej liczbie zmierzają na południe. - Ziemie na północ od Muru nie mogą wyżywić wielkiej liczby ludzi oznajmił stanowczo lord Tywin. - To ostrzeżenie nie jest nowością. - To ostatnie jest, panie. Mormont przysłał ptaka z nawiedzanego lasu, by zawiadomić Marsha, że go zaatakowano. Od tego czasu wróciło więcej kruków, lecz żaden z nich nie przyniósł listu. Ten Bowen Marsh

obawia się, że lord Mormont zginął wraz ze wszystkimi swymi ludźmi. Tyrion polubił starego Jeora Mormonta z jego małomównością i gadającym ptakiem. - Czy to pewne? - zapytał. - Niepewne - przyznał Pycelle - ale żaden z ludzi Mormonta dotąd nie wrócił. Marsh obawia się, że zabili ich dzicy i że wkrótce mogą zaatakować sam Mur. - Sięgnął dłonią pod szatę i wydobył papier. - To jest ten list, panie. Prośba skierowana do wszystkich pięciu królów. Domaga się tylu ludzi, ilu tylko możemy mu przysłać.

- Pięciu królów? - warknął poirytowany ojciec Tyriona. - W Westeros jest tylko jeden król. Ci durnie w czerni mogliby o tym pamiętać, jeśli chcą, by Jego Miłość ich wysłuchał. W odpowiedzi zawiadom ich, że Renly nie żyje, a pozostali to zdrajcy i uzurpatorzy. - Na pewno z radością się o tym dowiedzą. Mur leży na końcu świata i wieści często docierają tam z opóźnieniem. - Pycelle pokiwał głową w górę i w dół. - A co mam napisać Marshowi w sprawie ludzi, o których prosi? Czy zwołamy radę...

- Nie ma potrzeby. Nocna Straż to banda złodziei, morderców i nisko urodzonych prostaków, przychodzi mi jednak na myśl, że przy odpowiedniej dyscyplinie można by z nimi coś zdziałać. Jeśli Mormont rzeczywiście nie żyje, czarni bracia będą musieli wybrać nowego lorda dowódcę. Pycelle obrzucił Tyriona chytrym spojrzeniem. - To wspaniała myśl, panie. Mam nawet znakomitego kandydata. To Janos Slynt. Tyrionowi nie spodobało się to w najmniejszym stopniu.

- Czarni bracia sami sobie wybierają dowódcę - przypomniał im. - Lord Slynt jest nowy na Murze. Wiem o tym, bo sam go tam wysłałem. Dlaczego mieliby wybrać jego, a nie kogoś z tuzina bardziej doświadczonych ludzi? - Dlatego - odparł jego ojciec tonem, który sugerował, że uważa Tyriona za głupca - że jeśli nie zagłosują tak, jak im każemy, Mur prędzej się roztopi, nim wyślemy im choć jednego człowieka. Tak, to poskutkuje. Tyrion przesunął się do przodu. - Janos Slynt to nieodpowiedni kandydat, ojcze. Lepszy byłby

komendant z Wieży Cieni albo Wschodniej Strażnicy. - Komendant z Wieży Cieni jest Mallisterem z Seagardu. Wschodnią Strażnicą dowodzi żelazny człowiek. Ton lorda Tywina świadczył niedwuznacznie, że żaden z nich nie odpowiada jego celom. - Janos Slynt jest synem rzeźnika przypomniał z naciskiem ojcu Tyrion. Sam mi powiedziałeś... - Pamiętam, co ci powiedziałem. Czarny Zamek to nie Harrenhal, a Nocna Straż to nie królewska rada. Jest

odpowiednie narzędzie do każdego zadania i odpowiednie zadanie dla każdego narzędzia. Tyriona zalał gniew. - Lord Janos to pusta zbroja, która sprzeda się temu, kto najwięcej zapłaci. - Uważam to za jego zaletę. Któż mógłby zapłacić więcej od nas? Zwrócił się w stronę Pycelle’a. Wyślij kruka. Napisz, że król Joffrey wielce się zasmucił wieścią o śmierci lorda dowódcy Mormonta, lecz z wielkim żalem stwierdza, iż na razie nie może im wysłać żadnych ludzi, gdyż w kraju nadal roi się od buntowników i

uzurpatorów. Zasugeruj im, że sprawy mogą wyglądać inaczej, gdy tron będzie bezpieczny... pod warunkiem, że król będzie miał pełne zaufanie do przywództwa straży. Na zakończenie poproś Marsha, by przekazał wyrazy najserdeczniejszego uznania Jego Miłości jego wiernemu przyjacielowi i słudze lordowi Janosowi Slyntowi. - Tak, panie. - Pycelle raz jeszcze pokiwał starczą głową. - Uczynię tak, jak namiestnik rozkazał. Z wielką radością. Trzeba mu było ściąć łeb, nie brodę -

pomyślał Tyrion. A Slynta wysłać popływać razem z jego kumplem Allarem Deemem. Dobrze przynajmniej, że z Symonem Srebrnym Językiem nie powtórzył już podobnie głupiego błędu. Widzisz, ojcze? - miał ochotę zawołać. Widzisz, jak szybko się uczę? SAMWELL Na stryszku kobieta hałaśliwie wydawała na świat dziecko, a na dole przy ogniu leżał umierający mężczyzna. Samwell Tarly nie był pewien, co napełnia go większym strachem.

Przykryli biednego Bannena stosem futer i dołożyli do ognia mnóstwo opału, on jednak powtarzał ciągle: - Zimno mi. Proszę. Tak mi zimno. Sam próbował napoić go zupą cebulową, Bannen jednak nie był w stanie nic przełknąć. Cały płyn spływał mu po wargach i podbródku. - Już po nim. - Craster popatrzył na rannego obojętnie, rozszarpując zębami kiełbasę. Lepiej byłoby dla niego, gdybyś wbił

mu nóż w pierś, zamiast wlewać mu zupę do gardła, jeśli mnie o to pytasz. - Nie pamiętam, żeby ktoś cię pytał. Gigant miał najwyżej pięć stóp wzrostu (naprawdę nazywał się Bedwyck), był jednak wojowniczym człowieczkiem. Zabójco, czy prosiłeś Crastera o radę? Sam skulił się, słysząc to miano, potrząsnął jednak głową. Wypełnił łyżkę zupą, uniósł ją do ust Bannena i spróbował wsunąć mu między zęby. - Prosiliśmy tylko o żywność i ogień mówił Gigant. - A ty skąpisz nam nawet

żywności. - Cieszcie się, że nie poskąpiłem wam ognia. - Craster był tęgim mężczyzną, a wydawał się jeszcze grubszy z uwagi na śmierdzące, wystrzępione baranie skóry, które nosił na sobie dzień i noc. Miał szeroki, płaski nos i opadający kącik ust. Brakowało mu jednego ucha. Choć skołtunione włosy i splątana broda posiwiały mu tak bardzo, że były już prawie białe, jego twarde, sękate dłonie wciąż wyglądały na wystarczająco silne, by zadać ból. Dałem wam wszystko, co mogłem, ale wrony zawsze są głodne. Gdybym nie

był bogobojnym człowiekiem, dawno już bym was przegnał. Wydaje ci się, że potrzebuję takich jak ten, który zdycha na moim klepisku? Wydaje ci się, że potrzebuję tu tylu gąb, konusie? - Dziki splunął. - Wrony. Pytam cię, kiedy to czarny ptak przyniósł do czyjegoś domu coś dobrego? Nigdy. Nigdy. Z kącika ust Bannena znowu pociekła zupa. Sam starł ją mankietem rękawa. Oczy zwiadowcy były otwarte, ale nic nie widziały. - Zimno mi - powtórzył słabym głosem. Być może maester potrafiłby go

uratować, oni jednak nie mieli maestera. Przed dziewięcioma dniami Kedge Białe Oko amputował zmasakrowaną stopę Bannena. Popłynęło tyle ropy i krwi, że Samowi zrobiło się niedobrze, było już jednak za późno. - Zimno mi - powtórzyły pobladłe usta. W pomieszczeniu było około dwudziestu obdartych czarnych braci, którzy przykucnęli na klepisku albo siedzieli na grubo ciosanych ławach, popijając tę samą cienką cebulową zupkę albo żując kawały sucharów. Paru wyglądało na poważniej rannych niż Bannen. Fornio od wielu dni

majaczył, a z barku ser Byama sączyła się ohydna, żółta ropa. Gdy opuszczali Czarny Zamek, Brązowy Bernarr miał pełne worki myrijskiego ognia, balsamu gorczycowego, wrotyczu, maku, jaskra i innych ziół leczniczych. Nawet słodkiego snu, który przynosił dar bezbolesnej śmierci. Brązowy Bernarr poległ jednak na Pięści i nikt nie miał wówczas głowy do tego, by szukać lekarstw maestera Aemona. Hake również znał się trochę na ziołach jako kucharz, on jednak zaginął. Ocalali zarządcy musieli więc robić dla rannych, co tylko mogli, to znaczy niewiele. Tu przynajmniej jest sucho i mogą się ogrzać przy ogniu. Ale potrzebują więcej jedzenia.

Wszyscy go potrzebowali. Ludzie narzekali już od wielu dni. Karl Szpotawa Stopa bez przerwy powtarzał, że Craster ma gdzieś ukrytą spiżarnię. Garth ze Starego Miasta zaczął mu wtórować, gdy tylko nie słyszał go lord dowódca. Sam zastanawiał się nad tym, czyby nie spróbować wyżebrać czegoś bardziej odżywczego choćby dla rannych, nie miał jednak odwagi. Oczy Crastera były zimne i złe, a gdy tylko dziki spoglądał na Sama, jego dłonie drżały lekko, jakby chciał zacisnąć je w pięści. Czy wie, że rozmawiałem z Goździk, kiedy byliśmy tu poprzednio? - zastanawiał się grubas. Czy powiedziała mu, że

obiecałem ją stąd zabrać? Czy zmusił ją do tego biciem? - Zimno mi - powtarzał Bannen. Proszę. Zimno mi. Choć wnętrze dworu Crastera było ciepłe i pełne dymu, Samowi również dokuczał chłód. I zmęczenie. Jestem taki zmęczony. Powinien się wyspać, lecz gdy tylko zamknął oczy, śnił mu się sypiący śnieg i umarli o czarnych dłoniach oraz jaskrawoniebieskich oczach, którzy wlekli się ku niemu ociężale.

Na stryszku Goździk wydała z siebie drżące łkanie, które poniosło się echem po długim, niskim, pozbawionym okien pomieszczeniu. - Przyj - powtarzała jedna ze starszych żon Crastera. - Mocniej. Mocniej. Krzycz, jeśli ci to pomoże. Goździk jej usłuchała. Rozdarła się tak głośno, że Sam aż się wzdrygnął. Craster odwrócił głowę i spojrzał w tamtą stronę spode łba. - Dość już mam tych wrzasków zawołał. Dajcie jej szmatę między zęby albo wejdę na górę i dam jej

posmakować swej ręki. Sam wiedział, że Craster jest gotowy spełnić groźbę. Miał dziewiętnaście żon, lecz żadna z nich nie ważyła się mu sprzeciwić, gdy już zaczął wchodzić na tę drabinę. Czarni bracia również nie protestowali, kiedy przedwczorajszej nocy stłukł jedną z młodszych dziewcząt. Co prawda, niektórzy szemrali. - Zabije ją - zaniepokoił się Garth z Greenaway. Karl Szpotawa Stopa roześmiał się tylko na te słowa. - Jeśli nie chce tej małej ślicznotki, mógłby ją oddać mnie - stwierdził.

Czarny Bernarr mruczał przekleństwa cichym, gniewnym głosem, a Alan z Rosby wstał i wyszedł na dwór, by tego wszystkiego nie słuchać. - Jego dach, jego prawo - przypomniał im zwiadowca Ronnel Harclay. Craster jest przyjacielem Straży. Przyjacielem - pomyślał Sam, słuchając stłumionych krzyków Goździk. Craster był brutalem, który żelazną ręką władał swymi żonami i córkami, lecz jego twierdza była dla nich azylem. - Zamarznięte wrony - zadrwił, gdy

dowlekli się do jego dworu, garstka tych, którzy przeżyli śnieg, upiory i straszliwy mróz. - I stado też nie takie wielkie jak to, co poleciało na północ. Mimo to dał im miejsce na klepisku, dach, który chronił przed śniegiem, i ogień, przy którym mogli się wysuszyć, a jego żony przyniosły im w kubkach gorące wino, żeby zrobiło im się cieplej w brzuchach. Choć zwał ich „cholernymi wronami”, dał im również jeść, aczkolwiek był to skromny posiłek. Jesteśmy jego gośćmi - powtarzał sobie Sam. Goździk należy do niego. To jego córka i żona. Jego dach, jego prawo.

Gdy po raz pierwszy ujrzał dwór Crastera, Goździk błagała go o pomoc i Sam pożyczył jej czarny płaszcz, żeby mogła ukryć brzuch, gdy szła na spotkanie z Jonem Snow. Rycerze powinni bronić kobiet i dzieci. Wśród czarnych braci było niewielu rycerzy, ale mimo to... Wszyscy wymawiamy słowa przysięgi myślał Sam. Jestem tarczą, która osłania krainę człowieka. Nawet dzika kobieta pozostawała kobietą. Powinniśmy jej pomóc. Goździk bała się o swoje dziecko. Obawiała się, że okaże się chłopcem. Craster wychowywał córki na swe żony, lecz w

jego dworze nie było mężczyzn ani chłopców. Goździk powiedziała Jonowi, że Craster oddaje synów bogom. Jeśli bogowie są łaskawi, dadzą jej córkę - modlił się. Ze stryszka dobiegł stłumiony krzyk Goździk. - Już niedługo - mówiła kobieta. Jeszcze jedno pchnięcie. Och, widzę jego głowę. Jej - myślał zrozpaczony Sam. Jej głowę, jej. - Zimno mi - odezwał się słabym głosem Bannen. - Proszę. Tak mi zimno. Sam odłożył miskę i łyżkę, rzucił futro

na umierającego i cisnął do ognia następny patyk. Goździk krzyknęła przenikliwie i zaczęła dyszeć. Craster gryzł twardą, czarną kiełbasę. Oznajmił, że kiełbasa jest tylko dla niego i jego żon, a nie dla Straży. - Baby - poskarżył się Craster. - Jak one wrzeszczą... Miałem kiedyś tłustą maciorę, która urodziła ośmioro prosiąt i nawet nie chrząknęła. - Nie przestając żuć, odwrócił głowę i popatrzył pogardliwie na Sama. - Była prawie tak samo gruba jak ty, chłopcze. Zabójco. Ryknął śmiechem.

Tego już było dla Sama zbyt wiele. Oddalił się od dołu z ogniem, gramoląc się niezgrabnie nad ludźmi, którzy spali, kucali albo umierali na ubitym klepisku. Od dymu, krzyków i jęków zrobiło mu się słabo. Pochylił głowę, przeszedł między jelenimi skórami, które służyły w domu Crastera jako drzwi, i wyszedł na dwór. Było pochmurne popołudnie, wystarczająco jednak jasne, by oślepić go po panującym wewnątrz półmroku. Gdzieniegdzie na konarach okolicznych drzew oraz na złoto-rdzawych wzgórzach widniały jeszcze plamy śniegu, było ich jednak znacznie mniej niż przedtem.

Śnieżyca już minęła, a dni, które spędzili w Twierdzy Crastera, były... no, może nie ciepłe, ale już nie tak przerażająco zimne. Sam słyszał ciche kap, kap, kap wody ściekającej z sopli, które zwisały z krytego grubą warstwą darni dachu. Zaczerpnął z drżeniem powietrza w płuca i rozejrzał się wokół. Na zachód od niego Ollo Obcięta Ręka i Tim Stone karmili i poili ich ocalałe konie. Z wiatrem od dworu inni bracia zarzynali i obdzierali ze skóry zwierzęta, które uznano za zbyt słabe, by mogły iść dalej. Włócznicy i

łucznicy pełnili straż za ziemnymi wałami, które były dla Crastera jedyną obroną przed tym, co kryło się w lesie. Z tuzina płonących w zagłębieniach ognisk biły ku niebu grube wstęgi niebieskoszarego dymu. Sam słyszał odległe echa toporów, które uderzały w głębi lasu. Oddział drwali zbierał opał, by ogniska mogły płonąć przez całą noc. Noce były straszne. Robiło się wtedy ciemno. I zimno. Gdy przebywali u Crastera, nie atakowały ich upiory ani Inni. Gospodarz zapewniał, że nic im tu nie grozi. - Bogobojny człowiek nie musi się

obawiać takich jak oni. Powiedziałem to Mance’owi Rayderowi, kiedy przyszedł tu węszyć, ale nie chciał mnie słuchać, tak samo jak wy, wrony, z waszymi mieczami i cholernymi ogniskami. Kiedy nadejdzie białe zimno, w niczym wam one nie pomogą. Pomogą wam tylko bogowie. Lepiej wkupcie się w ich łaski. Goździk również wspominała o białym zimnie. Powiedziała im też, jakie ofiary składa Craster swym bogom. Kiedy Sam o tym usłyszał, zapragnął go zabić. Za Murem prawa nie obowiązują powtórzył sobie. A Craster jest przyjacielem Straży.

Zza dworu-lepianki dobiegł ochrypły krzyk. Sam poszedł zobaczyć, co się dzieje. Pod nogami miał topniejący śnieg i miękkie błoto, które według Edda Cierpiętnika powstało z gówna Crastera. Było jednak gęstsze niż gówno i wsysało buty Sama tak mocno, że aż poczuł, iż jeden z nich zsuwa mu się z nogi. Za ogrodem warzywnym i pustą owczarnią dwunastu czarnych braci strzelało z łuków do celu, który zrobili sobie z drewna i słomy. Szczupły, jasnowłosy zarządca, którego zwano Słodkim Donnelem, trafił z pięćdziesięciu jardów niemal w sam jego środek.

- Pokaż coś lepszego, staruszku zawołał. - Pokażę. - Siwobrody, przygarbiony Ulmer o pomarszczonej skórze i opadających rękach, stanął na stanowisku i wyciągnął strzałę z kołczana, który miał u pasa. Za młodu był banitą, członkiem osławionego Bractwa z Królewskiego Lasu. Twierdził, że przeszył kiedyś strzałą dłoń Białego Byka z Gwardii Królewskiej, by skraść pocałunek dornijskiej księżniczki. Ukradł jej również klejnoty oraz szkatułkę złotych smoków, ale to

pocałunkiem przechwalał się, kiedy był wstawiony. Naciągnął cięciwę, gładko jak letni jedwab i wypuścił strzałę, która wbiła się o dobry cal bliżej środka celu niż strzała Donnela Hilla. - I co ty na to, chłopcze? - zapytał, wracając do grupy. - Nieźle - przyznał z niechęcią młodszy mężczyzna. - Ale pomógł ci boczny wiatr. Kiedy ja strzelałem, był silniejszy. - To trzeba było wziąć na niego

poprawkę. Masz dobre oko i pewną rękę, ale żeby przewyższyć człowieka z królewskiego lasu, będziesz potrzebował czegoś więcej. To Strzelec Dick nauczył mnie posługiwać się łukiem, a na świecie nigdy nie było lepszego łucznika. Opowiadałem ci o starym Dicku? - Tylko ze trzysta razy. Każdy człowiek w Czarnym Zamku słyszał opowieści Ulmera o wielkiej bandzie ludzi wyjętych spod prawa; o Simonie Toynie, Uśmiechniętym Rycerzu, Oswynie Długiej Szyi Trzykrotnie Powieszonym, Wendzie

Białej Łani, Strzelcu Dicku, Brzuchatym Benie i całej reszcie. Szukając ratunku, Słodki Donnel rozejrzał się wokół i zauważył stojącego w błocie Sama. - Zabójco - zawołał. - Chodź, pokaż nam, jak zabiłeś Innego. Wyciągnął ku niemu wysoki, cisowy łuk. Sam zaczerwienił się. - To nie była strzała, to był sztylet, smocze szkło... Wiedział, co się stanie, jeśli weźmie w rękę łuk. W ogóle nie trafi w cel.

Strzała przeleci nad wałem i zniknie między drzewami. A potem usłyszy śmiech. - Wszystko jedno - stwierdził Alan z Rosby, który również był świetnym łucznikiem. Wszyscy chcemy zobaczyć, jak strzela Zabójca. Prawda, chłopaki? Sam nie był w stanie stawić czoła ich drwiącym uśmiechom, złośliwym żarcikom i pogardzie wypisanej w oczach. Odwrócił się, by odejść tą samą drogą, którą przyszedł, lecz jego prawa noga głęboko zapadła się w błoto i kiedy spróbował ją wyrwać, zsunął mu

się but. Żeby go wyrwać, musiał uklęknąć. Uszy wypełniał mu gromki rechot. Choć miał na nogach wiele skarpetek, gdy wreszcie uciekł, woda dotarła już do palców jego stóp. Jestem bezwartościowy - pomyślał przygnębiony. Mój ojciec miał rację. Nie mam prawa żyć, gdy tak wielu odważnych ludzi zginęło. Grenn zajmował się ogniskiem roznieconym na południe od bramy. Rozebrał się do pasa i rąbał drwa. Twarz miał czerwoną z wysiłku, a skórę zlewał mu pot. Uśmiechnął się jednak na widok sapiącego ciężko Sama.

- Inni zabrali ci but, Zabójco? On też? - To było błoto. Proszę, nie nazywaj mnie tak. - Dlaczego? - Grenn był szczerze zdziwiony. - To dobry przydomek i uczciwie sobie na niego zasłużyłeś. Pyp zawsze naśmiewał się z Grenna, twierdząc, że jest on tępy jak buzdygan, Sam więc wytłumaczył mu wszystko cierpliwie. - To tak, jakbyś nazwał mnie tchórzem, tylko w innych słowach - mówił, stojąc

na lewej nodze, a prawą wciskając z powrotem w ubłocony but. - Drwią ze mnie tak samo, jak drwią z Bedwycka, nazywając go Gigantem. - Ale on nie jest gigantem - zauważył Grenn - a Paul nigdy nie był mały. No, może kiedy był dzieckiem u piersi, ale potem to już nie. Ty naprawdę zabiłeś Innego, więc to nie jest to samo. - Ja tylko... wcale... Bałem się! - Nie bardziej ode mnie. To tylko Pyp gada, że jestem za głupi, żeby czuć strach. Boję się tak samo jak każdy. Grenn pochylił się, podniósł narąbane drwa i rzucił je w ogień. -

Zawsze bałem się Jona, kiedy musiałem z nim walczyć. Był strasznie szybki i machał mieczem tak, jakby miał zamiar mnie zabić. - Świeże, wilgotne drewno buchało gęstym dymem, nim zajęło się płomieniami. - Ale nigdy nic nie mówiłem. Czasem sobie myślę, że wszyscy tylko udają odważnych, a wcale naprawdę tacy nie są. Może to dzięki udawaniu stajemy się odważni. Nie wiem. Niech cię nazywają Zabójcą. Komu to przeszkadza? - Nie lubiłeś, kiedy ser Alliser nazywał cię Żubrem. - Chciał powiedzieć, że jestem wielki i

głupi. - Grenn podrapał się po brodzie. - Ale jeśli Pyp miał ochotę tak na mnie mówić, to mógł. Albo ty czy Jon. Żubr to silne i groźne zwierzę, więc to nie takie złe przezwisko, a ja jestem duży i robię się coraz większy. Czy nie wolisz być Samem Zabójcą niż ser Świnką? - Dlaczego nie mogę być po prostu Samwellem Tarlym? - Klapnął ciężko na wilgotną kłodę, której Grenn nie porąbał jeszcze na szczapy. - To smocze szkło zabiło Innego. Nie ja, smocze szkło. Opowiedział im o wszystkim. Wiedział, że niektórzy z nich mu nie wierzą. Dirk pokazał mu swój sztylet i stwierdził: -

Mam żelazo. Na co mi szkło? - Czarny Bernarr i trzej Garthowie nie kryli, że powątpiewają w całą jego opowieść, a Rolley z Sisterton oznajmił bez ogródek: - Pewnie dziabnąłeś jakiś szeleszczący krzak i okazało się, że to Mały Paul w nim srał. Dlatego musiałeś wymyślić to kłamstwo. Dywen i Edd Cierpiętnik okazali jednak zainteresowanie, a potem kazali Samowi i Grennowi powtórzyć wszystko lordowi dowódcy. Mormont wysłuchał opowieści z zasępioną miną, zadając szczegółowe pytania. Był zbyt ostrożny z natury, by odrzucić coś, co mogłoby mu zapewnić przewagę. Zapytał Sama o smocze szkło w jego

plecaku, choć nie było go wiele. Gdy tylko grubas myślał o skarbczyku, który Jon odkrył pod Pięścią, zbierało mu się na płacz. Były tam klingi sztyletów, groty włóczni i co najmniej dwieście albo trzysta grotów do strzał. Jon zrobił sztylety dla siebie, Sama i lorda dowódcy Mormonta. Dał też Samowi grot włóczni, stary, zniszczony róg oraz garstkę grotów strzał. To było wszystko. Dlatego mieli teraz wyłącznie sztylet Mormonta oraz ten, który Sam dał

Grennowi, a także dziewiętnaście strzał i długą włócznię z twardego drewna, wyposażoną w grot ze smoczego szkła. Włócznię wartownicy przekazywali sobie kolejno, a strzały Mormont rozdzielił między najlepszych łuczników. Mamroczący Bill, Garth Szare Pióro, Ronnel Harclay, Słodki Donnel Hill i Alan z Rosby dostali po trzy, a Ulmer cztery. Niemniej, nawet gdyby za każdym razem trafiali w cel, wkrótce zostałyby im tylko płonące strzały, tak jak pozostałym. Na Pięści wystrzelili ich setki, nie powstrzymało to jednak upiorów. To nie wystarczy - pomyślał Sam. Otaczające dwór Crastera pochyłe wały

z błota i topniejącego śniegu z pewnością nie były skuteczną obroną przeciw upiorom, które wdrapały się na znacznie bardziej strome stoki Pięści i sforsowały mur pierścieniowy. A tutaj zamiast trzystu ustawionych w zdyscyplinowanym szyku braci znajdą tylko czterdziestu jeden obdartych niedobitków, w tym dziewięciu tak ciężko rannych, że nie byli w stanie walczyć. Do Twierdzy Crastera dowlokło się ich czterdziestu czterech, choć z Pięści uciekło z górą sześćdziesięciu, od tego czasu trzech kolejnych zmarło z ran, a Bannen miał wkrótce do nich dołączyć. - Myślisz, że upiory odeszły? - zapytał

Grenna Sam. - Czemu nas nie wykończyły? - Przychodzą tylko wtedy, kiedy jest zimno. - Tak - zgodził się Sam - ale czy to zimno sprowadza upiory, czy upiory wywołują zimno? - Kogo to obchodzi? - Grenn uderzył siekierą i wióry pofrunęły w powietrze. - Ważne, że chodzą ze sobą w parze. Hej, skoro już wiemy, że smocze szkło je zabija, to może nie przyjdą w ogóle. Może to one się nas teraz boją! Sam chętnie by w to uwierzył,

wydawało mu się jednak, że dla umarłych strach nie ma żadnego znaczenia, podobnie jak ból, miłość czy obowiązek. Ścisnął nogi dłońmi, pocąc się pod grubymi warstwami wełny, skóry i futra. To prawda, że biały stwór, którego spotkali w lesie, stopił się po uderzeniu sztyletem... ale Grenn zakładał, że smocze szkło działa również na upiory. Nie wiemy tego pomyślał Sam. Nic właściwie nie wiemy. Szkoda, że nie ma tu Jona. Lubił Grenna, ale z nim nie można było rozmawiać o takich sprawach. Jon nie nazywałby mnie Zabójcą. I mógłbym z nim pomówić o dziecku Goździk. Jon jednak odjechał z Qhorinem Półrękim i

od tej pory już o nim nie słyszano. On też miał sztylet ze smoczego szkła, ale czy wpadł na to, żeby zrobić z niego użytek? Czy leży teraz zimny i martwy w jakimś parowie... albo, jeszcze gorzej, czy chodzi martwy? Nie potrafił zrozumieć, dlaczego bogowie mieliby zabrać Jona Snow i Bannena, a zostawić takiego tchórza i ofermę jak on. Powinien był zginąć na Pięści, gdzie trzy razy zlał się w portki ze strachu, a do tego zgubił miecz. W lesie na pewno by nie przeżył, gdyby nie napatoczył się Mały Paul, który był gotów go nieść. Chciałbym, żeby to

wszystko okazało się snem. Wtedy mógłbym się obudzić. To by było piękne. Znalazłby się z powrotem na Pięści, a wszyscy bracia byliby razem z nim, nawet Jon i Duch. Albo, jeszcze lepiej, obudziłby się w Czarnym Zamku, za Murem, i zszedłby do jadalni po miskę gęstej manny gotowanej przez Trzypalcego Hobba. Wrzuciłby sobie do niej wielką łychę masła i jeszcze odrobinkę miodu. Na samą myśl o tym zaburczało mu w pustym brzuchu. - Snow. Sam podniósł wzrok na ten dźwięk. Kruk lorda dowódcy Mormonta krążył nad ogniskiem, machając wielkimi

czarnymi skrzydłami. - Snow - krakało ptaszysko. - Snow, snow. Tam, gdzie przylatywał kruk, szybko zjawiał się też Mormont. Lord dowódca wyjechał konno spomiędzy drzew. Po obu jego bokach jechali stary Dywen i Ronnel Harclay, zwiadowca o lisiej twarzy, który zastąpił Thorena Smallwooda. Włócznicy przy bramie zapytali, kto idzie. - A kto może iść, do siedmiu piekieł? odburknął Mormont..- Czy Inni zabrali

wam oczy? Przejechał między słupami bramy ozdobionymi czaszkami barana i niedźwiedzia, a potem ściągnął wodze, uniósł pięść i zagwizdał. Kruk przyleciał do niego. - Panie - usłyszał Sam głos Ronnela Harclaya - mamy tylko dwadzieścia dwa wierzchowce. Wątpię, czy choć połowa z nich dotrze do Muru. - Wiem o tym - mruknął Mormont. - Ale i tak musimy odjechać. Craster postawił sprawę jasno. - Popatrzył na zachód, gdzie słońce przesłaniała ławica

ciemnych chmur. Bogowie dali nam chwilę wytchnienia, jak długo jednak ona potrwa? Mormont zeskoczył z siodła i rzucił kruka w powietrze. - Tarly! - ryknął, ujrzawszy Sama. - Ja? Sam podniósł się niezgrabnie. - Ja? - Kruk wylądował na głowie starego. - Ja? - Nazywasz się Tarly? Masz tu brata? Tak, ty. Zamknij gębę i chodź ze mną. - Z tobą?

Jego słowa przerodziły się w pisk. Lord dowódca Mormont przeszył go morderczym spojrzeniem. - Jesteś człowiekiem z Nocnej Straży. Postaraj się nie robić w bieliznę za każdym razem, gdy na ciebie spojrzę. Powiedziałem, chodź. - Błoto mlaskało pod jego buciorami. Sam musiał wyciągać nogi, by za nim nadążyć. Myślałem o tym twoim smoczym szkle. - Nie jest moje - sprzeciwił się Sam. - No to o smoczym szkle Jona Snow. Jeśli rzeczywiście potrzeba nam

sztyletów z tego materiału, to dlaczego mamy tylko dwa? Każdy człowiek z Nocnej Straży powinien taki dostawać, gdy tylko wypowie słowa. - Nie wiedzieliśmy... - Nie wiedzieliśmy! Kiedyś musieliśmy wiedzieć. Nocna Straż zapomniała o prawdziwym celu swego istnienia, Tarly. Nie buduje się muru wysokiego na siedemset stóp po to, żeby powstrzymać odzianych w skóry dzikusów przed kradzieżą kobiet. Mur miał osłaniać krainę człowieka... i to nie przed dzikimi, którzy, jak się nad tym zastanowić, również są ludźmi. Minęło zbyt wiele lat, Tarly, zbyt wiele

stuleci i tysiącleci. Zapomnieliśmy o prawdziwym wrogu. A teraz wrócił, a my nie wiemy, jak z nim walczyć. Czy smocze szkło rzeczywiście pochodzi od smoków, jak opowiadają prostaczkowie? - M... maesterzy tak nie sądzą - wyjąkał Sam. - Twierdzą, że powstaje w ogniach ziemi. Nazywają je obsydianem. Mormont prychnął lekceważąco. - Równie dobrze mogą je sobie zwać cytrynowym ciastkiem. Jeśli rzeczywiście zabija, tak jak twierdzisz,

chcę go dostać więcej. Sam potknął się. - Jon znalazł więcej na Pięści. Setki grotów strzał i włóczni... - Mówiłeś mi o tym. W niczym nam to teraz nie pomoże. Żeby dotrzeć do Pięści, musielibyśmy mieć broń, której nie będziemy mieli, dopóki nie dotrzemy do cholernej Pięści. A zostają jeszcze dzicy. Musimy znaleźć smocze szkło w jakimś innym miejscu. Wydarzyło się tak wiele, że Sam niemal zapomniał o dzikich.

- Dzieci lasu używały broni ze smoczego szkła - stwierdził. - One by wiedziały, gdzie znaleźć obsydian. - Dzieci lasu do cna wyginęły zauważył Mormont. - Połowę zabili Pierwsi Ludzie mieczami z brązu, a potem Andalowie dokończyli roboty żelazem. Czemu szklany sztylet miałby... Stary Niedźwiedź przerwał nagle, gdy spomiędzy zawieszonych w drzwiach jelenich skór wyłonił się Craster. Dziki uśmiechnął się, odsłaniając zepsute, brązowe zęby. - Mam syna.

- Syna - zakrakał kruk Mormonta. Syna, syna, syna. - Bardzo się z tego cieszę - oznajmił lord dowódca z kamienną twarzą. - Tak? Ja się ucieszę dopiero wtedy, gdy pójdziesz sobie stąd ze swoją bandą. - Gdy tylko nasi ranni odzyskają siły... - Silniejsi już nie będą, stara wrono, i obaj o tym wiemy. Tym, którzy umrą, a sam też wiesz, którzy to, poderżnij gardła i tyle. Albo zostaw ich, jeśli brak ci odwagi, a ja sam się z nimi załatwię.

- Thoren Smallwood twierdził, że jesteś przyjacielem Straży... - oburzył się lord dowódca Mormont. - To prawda - zgodził się Craster. Dałem wam wszystko, co mogłem dać, a teraz dziewczyna zwaliła mi na głowę kolejną wrzeszczącą gębę do wyżywienia. - Moglibyśmy go zabrać - rozległ się czyjś pisk. Craster odwrócił głowę. Przymrużył oczy. Splunął pod nogi Sama. - Co powiedziałeś, Zabójco?

Sam otworzył i zamknął usta. - Ja... ja tylko... jeśli go nie chcesz... gęby do wykarmienia... bo nadchodzi zima... to... to moglibyśmy go zabrać i... - Mojego syna. Moją krew. Wydaje ci się, że oddam go wronom? - Pomyślałem tylko... Nie masz synów. Zostawiasz ich w lesie. Goździk mi to powiedziała. Dlatego masz tylko żony i córki, które wyrastają na żony. - Cicho bądź, Sam - rozkazał lord

dowódca Mormont. - Dość już powiedziałeś. A nawet za wiele. Wracaj do środka. - P... panie... - Do środka! Poczerwieniały na twarzy Sam przeszedł przez jelenie skóry, wracając do mrocznego wnętrza budynku. Mormont podążył za nim. - Czy jesteś aż tak głupi? - zapytał stary zdławionym z gniewu głosem. - Nawet gdyby Craster dał nam dziecko, i tak by umarło, zanim byśmy dotarli do Muru. Noworodek jest nam tak samo

potrzebny jak więcej śniegu. Czy masz w tych swoich wielkich cyckach mleko, żeby go karmić? A może masz zamiar zabrać i matkę? - Chciała z nami pojechać - szepnął Sam. - Błagała mnie... Mormont uniósł rękę. - Nie chcę już więcej o tym słyszeć, Tarly. Mówiłem ci wiele razy, żebyś trzymał się z dala od żon Crastera. - Ona jest jego córką - sprzeciwił się słabo Sam. - Idź, zajmij się Bannenem. I to szybko,

zanim wpadnę w złość. - Tak jest, lordzie dowódco. Sam oddalił się z drżeniem. Gdy jednak wrócił do ognia, Gigant zakrywał już płaszczem głowę Bannena. - Mówił, że jest mu zimno - wyjaśnił człowieczek. - Mam nadzieję, że poszedł gdzieś, gdzie jest ciepło. - Jego rana... - zaczął Sam. - W dupę z jego raną. - Dirk trącił trupa nogą. - Był ranny w stopę. Znałem u nas w wiosce jednego gościa, co stracił stopę. Dożył dziewięćdziesięciu

czterech lat. - Zimno - tłumaczył Sam. - Nie dostał ciepła. - Nie dostał jeść - sprzeciwił się Dirk. Nie tak, jak trzeba. Ten bękart Craster zagłodził go na śmierć. Sam rozejrzał się niespokojnie wokół, lecz Craster nie wrócił jeszcze do budynku. Gdyby tu był, mogłoby się zrobić nieprzyjemnie. Dziki nienawidził bękartów, choć zwiadowcy twierdzili,

że sam pochodzi z nieprawego łoża i jakaś dawno już zmarła wrona spłodziła go z dziką kobietą. - Craster musi wykarmić swoich sprzeciwił się Gigant. - Wszystkie te kobiety. Dał nam tyle, ile tylko mógł. - Nie wierz w to, do cholery. Kiedy tylko stąd odjedziemy, wytoczy skądś beczułkę pitnego miodu i będzie go zagryzał szynką. My będziemy konali z głodu w śniegu, a on się będzie z nas śmiał. To tylko cholerny dziki i tyle. Żaden z nich nie jest przyjacielem Straży. -

Kopnął trupa Bannena. - Jeśli mi nie wierzycie, zapytajcie jego. Spalili zwłoki zwiadowcy o zachodzie słońca, na stosie, który przedtem ułożył Grenn. Tim Stone i Garth ze Starego Miasta wynieśli trupa z budynku, a potem zakołysali nim dwukrotnie i cisnęli w płomienie. Bracia podzielili się jego ubraniami, bronią, zbroją i całym dobytkiem. W Czarnym Zamku Nocna Straż urządzała swym braciom uroczyste pogrzeby, nie byli jednak w Czarnym Zamku. A kości nie wracają jako upiory.

- Nazywał się Bannen - zaczął lord dowódca Mormont, gdy trupa ogarnęły płomienie. Był odważnym człowiekiem i dobrym zwiadowcą. Przybył do nas z... skąd właściwie przybył? - Z okolic Białego Portu - zawołał ktoś. Mormont skinął głową. - Przybył do nas z Białego Portu i zawsze spełniał swój obowiązek. Dotrzymywał przysięgi najlepiej, jak potrafił, wyruszał na dalekie wyprawy i walczył

dzielnie. Nigdy już nie ujrzymy drugiego takiego jak on. - A teraz jego warta się skończyła zaśpiewali bracia poważnym chórem. - A teraz jego warta się skończyła powtórzył Mormont. - Skończyła - krzyknął jego kruk. Skończyła. Oczy Sama zaszły od dymu łzami. Dręczyły go mdłości. Gdy spojrzał w ogień, wydało mu się, że Bannen usiadł i zacisnął pięści, jakby chciał walczyć z pochłaniającymi go płomieniami, trwało to jednak tylko chwilę. Potem

wszystko przesłoniły kłęby dymu. Najgorszy był jednak zapach. Gdyby był to obrzydliwy smród, Sam mógłby to jakoś wytrzymać, ale jego płonący brat pachniał zupełnie jak pieczona wieprzowina. Chłopakowi podeszła do ust ślina, a to było tak okropne, że gdy tylko ptak wrzasnął: „Skończyła”, Sam pobiegł za budynek i zwymiotował do latryny. Edd Cierpiętnik znalazł go klęczącego w błocie. - Szukasz robaków, Sam? Czy po prostu źle się poczułeś? - Źle się poczułem - przyznał chłopak słabym głosem, ocierając usta grzbietem

dłoni. Ten zapach... - Nie spodziewałem się, że Bannen będzie tak ładnie pachniał. - Głos Edda brzmiał tak samo ponuro jak zawsze. Miałem ochotę odkroić sobie plasterek. Gdybyśmy mieli trochę sosu jabłkowego, pewnie bym to zrobił. Wieprzowina najlepiej smakuje w sosie jabłkowym. Edd rozwiązał sznurówki spodni i wyciągnął kutasa. - Lepiej nie umieraj, Sam, bo mogę się nie powstrzymać. Z ciebie na pewno byłoby więcej skwarków niż z Bannena, a dla mnie

skwarki zawsze stanowiły pokusę nie do odparcia. - Westchnął, gdy jego mocz trysnął na ziemię, żółty i parujący. - Słyszałeś, że wyruszamy z pierwszym brzaskiem, czy będzie słońce czy śnieg? Tak powiedział Stary Niedźwiedź. Czy będzie słońce czy śnieg. Sam zerknął niespokojnie na niebo. - Śnieg? - pisnął. - Je... jedziemy? Wszyscy? - No, nie wszyscy. Niektórzy będą musieli iść na piechotę. - Otrzepał kutasa. - Dywen twierdzi, że powinniśmy się nauczyć jeździć na martwych koniach, tak jak Inni. Mówi,

że w ten sposób zaoszczędzilibyśmy na paszy. Ile w końcu może zeżreć zdechły koń? - Edd zawiązał troki. - Nie za bardzo mi się podoba ten pomysł. Kiedy już dowiedzą się, jak zagonić do roboty martwe konie, przyjdzie kolej na nas. Najpewniej to ja będę pierwszy. „Edd, śmierć nie usprawiedliwia już nieróbstwa. Nie leż tak. Wstawaj i łap za włócznię. Masz dziś w nocy wartę”. Ale może nie powinienem się tym tak gryźć. Najpewniej zginę, nim odkryją ten sposób. Najpewniej wszyscy zginiemy, i to szybciej, niż byśmy chcieli - pomyślał

Sam, dźwigając się niezgrabnie. Gdy Craster dowiedział się, że jego nieproszeni goście jutro odjeżdżają, zrobił się niemal sympatyczny, o ile w jego przypadku było to możliwe. - Najwyższy czas - stwierdził. - To nie jest miejsce dla was. Mimo to pożegnam was, jak należy, ucztą. No, posiłkiem. Moje żony mogą upiec te konie, co to je zarżnęliście. Znajdę też trochę piwa i chleba. - Odsłonił w uśmiechu brązowe zęby. - Nie ma nic lepszego niż piwo i konina. Jeśli na koniach nie da się jeździć, trzeba je zjeść. Zawsze tak mówiłem.

Żony i córki Crastera rozstawiły niskie ławy i długie stoły zrobione z kłód. Gotowały też i podawały jedzenie. Nie licząc Goździk, Sam ledwie mógł je od siebie odróżnić. Niektóre były stare, inne młode, a jeszcze inne były tylko dziewczynkami, choć większość z nich była nie tylko żonami, lecz również córkami Crastera, i wszystkie wyglądały podobnie. Zajmowały się swoją pracą, rozmawiały cicho ze sobą i nigdy nie odzywały się do ludzi w czerni. Craster miał tylko jedno krzesło. Zasiadał na nim, odziany w pozbawiony rękawów kubrak z baraniej skóry. Jego grube ramiona porastały białe włosy, a

na jednym nadgarstku miał skręconą bransoletę ze złota. Lord dowódca Mormont zajął miejsce na początku ławy po jego prawej stronie. Bracia z trudem wcisnęli się na ławy, choć dwunastu pozostało na zewnątrz, by strzec bramy i pilnować ognisk. Sam znalazł sobie miejsce między Grennem a Ossem Sierotą. W brzuchu mu burczało. Przypalona konina ociekała tłuszczem, gdy żony Crastera obracały rożny nad dołem, w którym płonął ogień. Gdy poczuł zapach i do ust znowu podeszła mu ślinka, przypomniał sobie o Bannenie. Chociaż był głodny, wiedział,

że zwymiotuje, jeśli spróbuje przełknąć choć kawałeczek. Jak mogli zjeść biedne, wierne koniki, które tak długo ich dźwigały? Gdy żony Crastera przyniosły cebulę, złapał jedną chciwie. Połowa warzywa była czarna i zgniła, odciął ją więc sztyletem i pochłonął dobrą część, mimo że była na wpół surowa. Był też chleb, lecz zaledwie dwa bochny. Gdy Ulmer poprosił o więcej, jedna z kobiet potrząsnęła tylko głową. Wtedy właśnie zaczęły się kłopoty. - Dwa bochny? - poskarżył się siedzący z tyłu Karl Szpotawa Stopa. - Chyba

zgłupiałyście. Potrzeba nam więcej chleba! Lord dowódca Mormont przeszył go twardym spojrzeniem. - Bierzcie, co wam dano, i bądźcie wdzięczni. Wolelibyście siedzieć pod gołym niebem i żreć śnieg? - Wkrótce i tak nas to czeka. - Karl nie przestraszył się gniewu Starego Niedźwiedzia. Wolałbym zjeść to, co Craster ukrył, lordzie dowódco. Gospodarz przymrużył oczy.

- Dałem wam już wystarczająco wiele. Muszę wykarmić kobiety. Dirk nadział na sztylet kawałek koniny. - Tak jest. Czyli przyznajesz, że masz ukrytą spiżarnię. Jak inaczej mógłbyś przetrwać zimę? - Jestem bogobojnym człowiekiem... zaczął Craster. - Jesteś skąpcem - przerwał mu Karl. - I kłamcą.

- Szynki - odezwał się Garth ze Starego Miasta przepojonym czcią głosem. Kiedy ostatnio tędy przejeżdżaliśmy, były tu świnie. Założę się, że ukrył gdzieś szynki. Wędzone i solone szynki, a do tego boczek. - Kiełbasy - dodał Dirk. - Te długie, czarne są twarde jak kamień. Można je przechowywać latami. Idę o zakład, że w jakiejś piwnicy wisi ich setka. - Owies - zasugerował Ollo Obcięta Ręka. - Jęczmień i ziarna kukurydzy. - Ziarno - odezwał się kruk Mormonta, łopocząc skrzydłami. - Ziarno, ziarno, ziarno, ziarno, ziarno.

- Dość tego - zawołał lord dowódca Mormont, przekrzykując ochrypłe wrzaski ptaka. Uciszcie się. To szaleństwo. - Jabłka - ciągnął Garth z Greenaway. Całe beczki chrupiących jesiennych jabłek. Są tu jabłonie. Widziałem je. - Suszone jagody. Kapusta. Sosnowe orzeszki. - Ziarno. Ziarno. Ziarno. - Solona baranina. Ma tu owczarnię. Schował całe beczułki baraniny. Idę o zakład, że schował.

Craster sprawiał wrażenie gotowego nadziać ich wszystkich na rożen. Lord dowódca Mormont wstał z ławy. - Cisza. Nie chcę już więcej słyszeć takiego gadania. - To zatkaj sobie uszy chlebem, starcze. - Karl Szpotawa Stopa dźwignął się z miejsca, odpychając się dłońmi od stołu. - Chyba że już zeżarłeś swoją cholerną okruszynę. Sam zauważył, że Stary Niedźwiedź poczerwieniał na twarzy. - Zapomniałeś, do kogo mówisz? Siedź, jedz i bądź cicho. To rozkaz.

Nikt się nie odzywał. Nikt się nie ruszał. Wszyscy spoglądali na lorda dowódcę i rosłego zwiadowcę o szpotawej stopie, którzy wpatrywali się w siebie nad stołem. Samowi wydawało się, że Karla opuściła odwaga i zwiadowca usiądzie, choć z niechęcią... ...gdy nagle Craster wstał, ściskając w dłoni wielki czarny topór, który podarował mu Mormont w podzięce za gościnę. - Nie - warknął. - Nie usiądziesz. Nikt, kto zwie mnie skąpcem, nie będzie spał pod moim dachem ani jadł za moim stołem. Wynoś się, kaleko. I ty, i ty, i ty.

- Wskazał kolejno toporem na Dirka i obu Garthów. - Idźcie spać na zimnie z pustymi brzuchami albo... - Cholerny bękart! - warknął jeden z Garthów, Sam nie zauważył który. - Kto nazwał mnie bękartem?! - ryknął Craster, lewą ręką zmiatając ze stołu talerze, mięso i kubki z winem, a prawą unosząc topór. - Wszyscy o tym wiedzą - odpowiedział Karl. Dziki poruszył się tak szybko, że Sam nie wierzył własnym oczom. Skoczył na stół z toporem w dłoni. Jedna z kobiet

krzyknęła, a Garth z Greenaway i Oss Sierota wyciągnęli noże. Karl zatoczył się do tyłu i potknął o ser Byama, który leżał ranny na podłodze. W jednej chwili Craster biegł w jego stronę, a z jego ust sypały się przekleństwa. W następnej z ust popłynęła mu krew. Dirk złapał go za włosy, szarpnął głowę do tyłu i jednym długim cięciem poderżnął mu gardło. Potem popchnął go mocno. Dziki runął naprzód i padł twarzą na dół na ser Byama, który krzyknął z bólu, a Craster utopił się we własnej krwi i wypuścił topór z ręki. Dwie jego żony zawodziły, trzecia przeklinała, a

czwarta rzuciła się na Słodkiego Donnela, próbując wydrapać mu oczy. Obalił ją na podłogę. Lord dowódca stał nad trupem Crastera z twarzą pociemniałą z gniewu. - Bogowie nas przeklną - krzyknął. Nie ma ohydniejszej zbrodni niż morderstwo popełnione przez gościa w domu gospodarza. Zgodnie z prawem gościnności... - Za Murem prawa nie obowiązują, starcze. Zapomniałeś o tym? - Dirk złapał za rękę jedną z żon Crastera i przycisnął jej do szyi okrwawiony sztylet. - Pokaż mi, gdzie chował

żarcie, albo zrobię z tobą to samo, co z nim, kobieto. - Puść ją. - Mormont postąpił krok w jego stronę. - Zapłacisz za to głową, ty... Garth z Greenaway przeciął mu drogę, a Ollo Obcięta Ręka odciągnął go do tyłu. Obaj mieli w dłoniach noże. - Trzymaj język za zębami - ostrzegł Ollo, lecz lord dowódca, zamiast go usłuchać, złapał za sztylet. Ollo miał tylko jedną rękę, był jednak szybki. Wyrwał się z uścisku Mormonta, wbił mu nóż w brzuch i wyszarpnął czerwone ostrze. Wtedy rozpętało się piekło.

Później, znacznie później, Sam siedział ze skrzyżowanymi nogami na podłodze, trzymając na kolanach głowę Mormonta. Nie pamiętał, jak tam się znalazł. Nie przypominał sobie prawie nic z tego, co wydarzyło się od chwili, gdy Stary Niedźwiedź oberwał nożem. Pamiętał, że Garth z Greenaway zabił Gartha ze Starego Miasta, ale nie wiedział dlaczego. Rolley z Sisterton zleciał ze stryszku i złamał sobie kark chwilę po tym, jak wszedł tam po drabince, żeby dobrać się do żon Crastera. Grenn...

Grenn krzyczał i policzkował go, a potem uciekł razem z Gigantem, Eddem Cierpiętnikiem i kilkoma innymi. Craster nadal leżał na ser Byamie, lecz ranny rycerz już nie jęczał. Czterej ludzie w czerni siedzieli na ławie, szarpiąc zębami kawały przypalonej koniny, a Ollo spółkował na stole z płaczącą kobietą. - Tarly. - Gdy Stary Niedźwiedź się odezwał, z ust na brodę wyciekła mu strużka krwi. - Tarly, uciekaj. Uciekaj. - Dokąd, panie? - Jego głos był bezbarwny i pozbawiony życia. Nie

boję się. To było dziwne uczucie. - Nie mam dokąd pójść. - Na Mur. Idź na Mur. Zaraz. - Zaraz - zaskrzeczał kruk. - Zaraz. Zaraz. Ptak przeszedł z ramienia starca na jego pierś i wyrwał mu włos z brody. - Musisz. Musisz im opowiedzieć. - O czym mam im opowiedzieć, panie? zapytał uprzejmie Sam. - O wszystkim. O Pięści. O dzikich. O smoczym szkle. O tym, co wydarzyło się tutaj. O

wszystkim. - Oddychał już bardzo płytko, a jego głos przerodził się w szept. - Powiedz mojemu synowi. Jorahowi. Powiedz mu, żeby przywdział czerń. To moje życzenie. Ostatnie życzenie. - Życzenie? - Kruk uniósł głowę z błyskiem w czarnych oczkach. - Ziarno? - zapytał. - Nie ma ziarna - wydyszał słabo Mormont. - Powiedz Jorahowi. Wybaczam mu. Mojemu synowi. Proszę. Idź.

- To za daleko - sprzeciwił się Sam. Nie dotrę do Muru, panie. - Był bardzo zmęczony. Chciał tylko zasnąć. Spać, spać i nigdy się nie obudzić. Wiedział, że jeśli zostanie tu dłużej, Dirk, Ollo Obcięta Ręka albo Karl Szpotawa Stopa wpadną w złość i spełnią jego życzenie tylko po to, żeby zobaczyć, jak będzie umierał. - Wolę zostać z tobą. Zobacz, już się nie boję. Ani ciebie, ani... ani niczego. - A powinieneś - usłyszał kobiecy głos. Stały nad nimi trzy żony Crastera. Dwie

były wychudłymi staruszkami, których nie znał, między nimi stała jednak opatulona w skóry Goździk i ściskała w rękach zawiniątko z brązowych i białych futer. Z pewnością kryło się w nim jej dziecko. - Nie wolno nam rozmawiać z żonami Crastera - oznajmił im Sam. - Wydano nam rozkazy. - Z tym już koniec - odparła staruszka stojąca po prawej. - Najczarniejsze wrony zeszły do piwnicy, żeby nażreć się do syta poinformowała go druga - albo są na stryszku z młodymi dziewczynami.

Niedługo wrócą. Lepiej, żeby cię tu wtedy nie było. Konie uciekły, ale Dyah złapała dwa. - Obiecałeś, że mi pomożesz przypomniała mu Goździk. - Obiecałem, że Jon ci pomoże. On jest odważny i umie walczyć, ale pewnie już nie żyje. Ja jestem tchórzem. I grubasem. Popatrz, jaki jestem gruby. Poza tym lord Mormont jest ranny. Nie widzicie? Nie mogę tak zostawić lorda dowódcy. - Dziecko - powiedziała druga kobieta stara wrona odeszła przed tobą. Spójrz.

Głowa Mormonta nadal spoczywała na jego kolanach, lecz otwarte oczy wpatrywały się w pustkę, a wargi już się nie poruszały. Kruk uniósł głowę i zaskrzeczał głośno, po czym popatrzył na Sama. - Ziarno? - Nie ma ziarna. On nie ma ziarna. Sam zamknął oczy Staremu Niedźwiedziowi. Chciał odmówić jakąś modlitwę, lecz do głowy przychodziło mu tylko: Matko, zmiłuj się. Matko, zmiłuj się. Matko, zmiłuj się.

- Twoja matka w niczym ci tu nie pomoże - odezwała się staruszka z lewej. - Ten martwy starzec też nie. Zabierz jego miecz i to wielkie, ciepłe futro. Możesz też wziąć jego konia, jeśli go znajdziesz. I uciekaj. - Dziewczyna nie kłamie - dodała druga z kobiet. - To moja córka i kiedy była mała, wybiłam jej kłamstwa z głowy. Powiedziałeś, że jej pomożesz. Zabieraj ją, i to szybko. - Szybko - odezwał się kruk. - Szybko szybko szybko. - Dokąd? - nie ustępował zdziwiony Sam. - Dokąd mam ją zabrać?

- Gdzieś, gdzie jest ciepło odpowiedziały chórem obie staruszki. Goździk płakała. - Mnie i dziecko. Proszę. Będę dla ciebie żoną, tak jak dla Crastera. Proszę, ser wrono. On jest chłopcem, tak jak mówiła Nella. Jeśli ty go nie weźmiesz, oni to zrobią. - Oni? - zapytał Sam. Kruk uniósł głowę i powtórzył: - Oni. Oni. Oni. - Bracia chłopca - wyjaśniła kobieta z lewej. - Synowie Crastera. Nadciąga białe zimno, wrono. Czuję je w

kościach. Moje biedne, stare kości nie kłamią. Synowie zaraz tu przyjdą. ARYA Jej oczy przyzwyczaiły się już do ciemności. Gdy Harwin zdjął jej z głowy kaptur, czerwonawy blask wypełniający wnętrze pustego wzgórza oślepił ją tak, że Arya zamrugała jak jakaś głupia sowa. Na samym środku klepiska wykopano wielki dół na ogień. Płomienie wzbijały się z trzaskiem ku pokrytemu plamami dymu sufitowi. Ściany składały się w połowie ze skały, a w połowie z ziemi. Wielkie białe korzenie przenikały przez

nie niczym tysiąc bladych, wijących się powoli węży. Na jej oczach spomiędzy tych korzeni wychodzili ludzie, którzy wyłaniali się z mroku, żeby przyjrzeć się jeńcom, wyłazili z wylotów czarnych jak smoła tuneli, wyskakiwali ze szpar i szczelin po wszystkich stronach. W pewnym miejscu, po przeciwnej stronie ogniska, korzenie tworzyły coś w rodzaju schodów, prowadzących do zagłębienia, w którym siedział jakiś człowiek, niemal niewidoczny w plątaninie korzeni czardrzewa. Cytryn zdjął kaptur Gendry’emu. - Co to za miejsce? - zapytał chłopak.

- Stare i dobrze ukryte. Azyl, do którego nie przychodzą wilki ani lwy. Wilki ani lwy. Po skórze Aryi przebiegły ciarki. Przypomniała sobie swój sen, smak krwi, który poczuła, gdy urwała mężczyźnie rękę. Choć ognisko było wielkie, jaskinia znacznie przewyższała je rozmiarami. Trudno było określić, gdzie ma początek, a gdzie koniec. Tunele równie dobrze mogły mieć tylko dwie stopy długości, jak i ciągnąć się dwie mile. Arya widziała mężczyzn, kobiety i małe dzieci. Wszyscy przyglądali się jej nieufnie.

- To nasz czarodziej, chuda wiewiórko - oznajmił Zielonobrody. - Wreszcie usłyszysz odpowiedzi. Wskazał na ognisko, przy którym Tom Siedem Strun rozmawiał z wysokim, chudym mężczyzną odzianym we fragmenty starych zbroi, nałożone na podarte różowe szaty. To nie może być Thoros z Myr. Arya pamiętała czerwonego kapłana jako grubasa o gładkiej twarzy i lśniącej łysinie. Ten człowiek miał obwisłą twarz i głowę porośniętą siwymi, skołtunionymi włosami. Coś, co powiedział Tom, kazało mu na nią spojrzeć i Arya sądziła, że za chwilę do niej podejdzie. Potem jednak pojawił się Szalony

Łowca, który wepchnął swego jeńca na oświetlony obszar, i zapomniano o niej i o Gendrym. Łowca okazał się krępym mężczyzną w połatanym stroju z brązowej skóry. Łysiał już, miał słabo zaznaczony podbródek i był swarliwy. W Kamiennym Sepcie bała się, że rozerwie na strzępy Cytryna i Zielonobrodego, którzy podeszli do niego przy wronich klatkach i oznajmili, że jego jeniec należy do lorda błyskawicy. Ze wszystkich stron otaczały ich węszące i warczące psy, Tom Siódemka uspokoił je jednak swą muzyką, Ruta wyszła do nich z fartuchem pełnym kości i tłustej

baraniny, a Cytryn wskazał na Anguya, który stał w oknie burdelu z gotowym do strzału łukiem. Szalony Łowca przeklął ich wszystkich, zwąc lizusami, w końcu jednak zgodził się zabrać swego jeńca na sąd do lorda Berica. Związali mu nadgarstki konopnym sznurem, zarzucili pętlę na szyję i naciągnęli worek na głowę, lecz mimo to nadal promieniowała od niego aura groźby. Arya wyczuwała ją nawet po drugiej stronie jaskini. Thoros - jeśli to rzeczywiście był on - spotkał strażnika i więźnia w połowie drogi do ogniska. - Jak udało ci się go pojmać? - zapytał kapłan.

- Psy go wywęszyły. Spał pijany pod wierzbą, jeśli potrafisz w to uwierzyć. - Zdradzony przez własnych pobratymców. - Thoros zwrócił się w stronę więźnia i zerwał mu z głowy kaptur. - Witaj w naszej skromnej komnacie, psie. Nie jest taka wspaniała jak sala tronowa Roberta, ale za to towarzystwo jest lepsze. Migotliwe płomienie pokryły poparzoną twarz Sandora Clegane’a pomarańczowymi cieniami. Wyglądał jeszcze okropniej niż w świetle dnia. Gdy pociągnięto za sznur, którym skrępowano mu ręce, posypały się płatki skrzepłej krwi. Ogar wykrzywił

usta w grymasie. - Znam cię - powiedział do Thorosa. - Kiedyś mnie znałeś. W turniejach często przeklinałeś mój płonący miecz, jako że pokonałem cię nim trzykrotnie. - Thoros z Myr. Kiedyś goliłeś sobie głowę. - Na znak pokory serca. W rzeczywistości jednak moje serce było pełne próżności. Poza tym zgubiłem w lesie brzytwę. - Kapłan poklepał się po brzuchu. - Jestem czymś mniej niż kiedyś, a zarazem czymś więcej. Rok spędzony w głuszy wytapia z człowieka

tłuszcz. Szkoda tylko, że nigdzie nie mogę znaleźć krawca, który zmniejszyłby mi skórę. Mógłbym znowu wyglądać młodo i ładne dziewczęta obsypywałyby mnie pocałunkami. - Tylko ślepe, kapłanie. Banici ryknęli śmiechem, nikt jednak nie śmiał się głośniej od samego Thorosa. - To prawda. Nie jestem już jednak fałszywym kapłanem, którego znałeś. Pan Światła przebudził się w moim sercu. Po długim śnie do życia budzi się wiele mocy i wiele z nich wędruje teraz po kraju. Widziałem je w płomieniach.

Na Ogarze nie wywarło to wrażenia. - W dupie mam twoje płomienie. I ciebie też. - Popatrzył na resztę zgromadzonych. Jak na świętego męża obracasz się w dziwnym towarzystwie. - To moi bracia - odparł po prostu Thoros. Cytryn Cytrynowy Płaszcz przepchnął się przez tłum. Tylko on i Zielonobrody byli wystarczająco wysocy, by patrzeć Ogarowi prosto w oczy. - Uważaj, jak szczekasz, psie. Twoje

życie jest w naszych rękach. - To lepiej zetrzyjcie sobie gówno z palców. - Ogar ryknął śmiechem. - Od jak dawna ukrywacie się w tej dziurze? Anguy Łucznik oburzył się na oskarżenie o tchórzostwo. - Zapytaj kozła, czy się ukrywaliśmy, Ogarze. Zapytaj swojego brata. Zapytaj lorda pijawkę. Posmakowaliśmy krwi ich wszystkich. - Ta banda? Nie rozśmieszaj mnie. Wyglądacie raczej na świniopasów niż żołnierzy.

- Niektórzy z nas byli świniopasami przyznał niski mężczyzna, którego Arya nie znała. - Inni garbarzami, minstrelami albo murarzami. To jednak było przed wojną. - Kiedy opuszczaliśmy Królewską Przystań, byliśmy ludźmi z Winterfell, ludźmi z Darry i ludźmi z Blackhaven. Ludźmi Mallerych i ludźmi Wylde’ów. Byliśmy rycerzami, giermkami i zbrojnymi, lordami i ludźmi z gminu. Łączył nas jedynie wspólny cel. - Głos pochodził od mężczyzny, który siedział między korzeniami czardrzewa w połowie wysokości groty. - Stu dwudziestu ludzi wyruszyło wymierzyć twemu bratu królewską

sprawiedliwość. Mówiący zaczął schodzić na dół po plątaninie korzeni. - Stu dwudziestu dzielnych, wiernych ludzi, którymi dowodził głupiec w gwiaździstym płaszczu. - Był chudy jak szczapa, miał na sobie wystrzępiony czarny płaszcz usiany gwiazdami oraz żelazny napierśnik, powgniatany w setce bitew. Większość twarzy zasłaniała mu gęsta rudoblond czupryna. Tylko nad lewym uchem, gdzie otrzymał kiedyś cios w głowę, miał niewielką łysinę. - Zginęło już z górą osiemdziesięciu ludzi z tej kompanii, lecz miecze, które wypadły im z dłoni, podnieśli inni. -

Kiedy już znalazł się na dole, banici usunęli mu się z drogi. Arya zauważyła, że brak mu jednego oka. Ciało wokół oczodołu było pomarszczone i pokryte bliznami, a szyję otaczał pierścień poczerniałej skóry. - Dzięki ich pomocy walczymy dalej, najlepiej jak potrafimy, za Roberta i za królestwo. - Za Roberta? - wychrypiał z niedowierzaniem Sandor Clegane. - Wysłał nas Ned Stark - wyjaśnił Jack Szczęściarz, który na głowie miał przyłbicę - ale kiedy wydawał nam rozkazy, siedział na Żelaznym Tronie,

więc nie byliśmy jego ludźmi, tylko ludźmi Roberta. - Robert jest teraz królem robaków. Czy kryjecie się pod ziemią dlatego, że chcecie dotrzymać mu towarzystwa? - Król nie żyje - przyznał chudy rycerz ale my ciągle pozostajemy królewskimi ludźmi, choć jego chorągiew straciliśmy u Brodu Komedianta, kiedy zaskoczyli nas rzeźnicy twojego brata. - Dotknął pięścią piersi. - Roberta zamordowano, ale jego dziedzina żyje i my jej bronimy. - A po co? - Ogar prychnął ze wzgardą. - Czy to jest twoja matka czy twoja

kurwa, Dondarrion? Dondarrion? Beric Dondarrion był przystojny. Zakochała się w nim przyjaciółka Sansy Jeyne Poole. Nawet ona nie mogłaby być tak ślepa, by twierdzić, że ten mężczyzna jest urodziwy. Gdy jednak Arya przypatrzyła mu się uważnie, dostrzegła na spękanej emalii napierśnika resztki rozwidlonej fioletowej błyskawicy. - Skały, drzewa i rzeki, oto, z czego składa się ta cała dziedzina - ciągnął Ogar. - Czy skał trzeba bronić? Robert by tak nie sądził. Jeśli nie mógł czegoś wyruchać, wypić albo z tym walczyć, szybko się tym nudził. Wami też by się

znudził, wy... dzielni kompanioni. Pod wydrążonym wzgórzem zapłonęło oburzenie. - Jeszcze raz nas tak nazwiesz, psie, a połkniesz własny język. Cytryn wydobył miecz. Ogar spojrzał z pogardą na oręż. - To ci dopiero odwaga. Straszyć stalą związanego jeńca. Czemu mnie nie rozwiążesz? Zobaczymy, czy wtedy będziesz dzielny. - Zerknął na stojącego za nim Szalonego Łowcę. - A co z tobą? Czy zostawiłeś

całą śmiałość w psiarniach? - Nie, ale szkoda, że nie zostawiłem ciebie we wroniej klatce. - Łowca wyciągnął nóż. Może jeszcze to zrobię. Ogar roześmiał mu się prosto w oczy. - Jesteśmy tu braćmi - oznajmił Thoros z Myr. - Świętymi braćmi, którzy poprzysięgli wierność królestwu, naszemu bogu i sobie nawzajem. - Bractwo bez chorągwi. - Tom Siódemka uderzył w strunę. - Rycerze wydrążonego wzgórza.

- Rycerze? - W ustach Clegane’a to słowo brzmiało jak drwina. Dondarrion jest rycerzem, ale reszta to najnędzniejsza banda wyjętych spod prawa banitów i wyrzutków, jakich w życiu widziałem. Sram ludźmi więcej wartymi od was. - Każdy rycerz może pasować kogoś na rycerza - stwierdził chudzielec, który kiedyś był Berikiem Dondarrionem - i każdy, którego tu widzisz, poczuł na ramieniu dotyk miecza. Jesteśmy zapomnianym bractwem.

- Wypuśćcie mnie, a ja też o was zapomnę - wychrypiał Clegane. - Ale jeśli macie zamiar mnie zamordować, to zróbcie to szybko, niech was szlag. Zabraliście mi miecz, konia i złoto, więc odbierzcie mi też życie i koniec... ale oszczędźcie mi tego świątobliwego bełkotu. - Wkrótce zginiesz, psie - zapowiedział Thoros - ale to nie będzie morderstwo, lecz sprawiedliwość. - Tak jest - zgodził się Szalony Łowca ale i tak będzie to los lepszy niż to, na co sobie zasłużyłeś za wszystko, co uczynili podobni tobie. Nazywacie siebie lwami. W Sherrer i u Brodu

Komedianta gwałcono sześcio - i siedmioletnie dziewczynki, a dzieci u piersi przecinano mieczami na pół na oczach ich matek. Żaden lew nigdy nie zabijał w tak okrutny sposób. - Nie było mnie w Sherrer ani u Brodu Komedianta - odpowiedział Ogar. Oskarżajcie o te zabite dzieci kogoś innego. - Czy zaprzeczasz temu, że ród Clegane’ów zbudowano na trupach dzieci? - zapytał Thoros. - Widziałem, jak położyli księcia Aegona i księżniczkę Rhaenys przed Żelaznym Tronem. Zamiast tych

brzydkich psów powinniście mieć w herbie dwoje zakrwawionych niemowląt. Ogar wykrzywił usta w grymasie. - Bierzecie mnie za mojego brata? Czy zbrodnią jest urodzić się Clegane’em? - Morderstwo jest zbrodnią. - Kogo zamordowałem? - Lorda Lothara Mallery i ser Gladdena Wylde’a - oznajmił Harwin. - Moich braci Listera i Lennocksa dodał Jack Szczęściarz.

- Gospodarza Becka i syna młynarza Mudge’a z Donnelwood - zawołała ukryta w cieniach staruszka. - Wdowę po Merrimanie, która kochała tak słodko - dorzucił Zielonobrody. - Septonów z Mulistego Stawu. - Ser Andreya Charltona. Jego giermka Lucasa Roote’a. Wszystkich mężczyzn, kobiety i dzieci z Fieldstone oraz Mysiego Młyna. - Lorda i lady Deddings, którzy byli bardzo bogaci. - Alyna z Winterfell - wyliczał dalej

Tom Siedem Strun - Jotha Quickbow, Małego Matta i jego siostrę Randę, Ryna Kowadło. Ser Ormonda. Ser Dudleya. Pate’a z Mory, Pate’a z Lancewood, Starego Pate’a i Pate’a z Gaju Shermera. Ślepego Wyla Strugacza. Gospodynię Maerie. Maerie Kurwę. Beccę Piekarkę. Ser Raymuna Darry’ego, lorda Darry’ego i młodego lorda Darry’ego. Bękarta z Bracken. Willa Strzelca. Harsleya. Gospodynię Nollę... - Dość tego. - Twarz Ogara była napięta z gniewu. - To tylko hałas. Te imiona nic nie znaczą. Kim oni wszyscy byli? - Ludźmi - odparł lord Beric. -

Wielkimi i małymi, młodymi i starymi. Dobrymi i złymi ludźmi, których Lannisterowie nadziali na włócznie albo rozpruli ich brzuchy mieczami. - To nie mój miecz rozpruł ich brzuchy. Każdy, kto mnie o to oskarża, jest cholernym kłamcą. - Służysz Lannisterom z Casterly Rock wskazał Thoros. - Kiedyś im służyłem. Tak samo jak tysiące innych ludzi. Czy każdy z nas jest winien zbrodni innych? - Clegane splunął. - Może rzeczywiście jesteście rycerzami. Kłamiecie jak rycerze, więc może mordujecie też jak oni.

Cytryn i Jack Szczęściarz zaczęli na niego krzyczeć, lecz Dondarrion uniósł rękę, nakazując im być cicho. - Mów, co masz do powiedzenia, Clegane. - Rycerz to miecz i koń. Reszta: śluby, święte oleje i jedwabne wstążki dam to tylko ozdóbki przywiązane do miecza. Być może miecz owiązany wstążkami wygląda ładniej, ale zabija równie skutecznie. Wsadźcie sobie w dupę te wszystkie ozdóbki. Razem z mieczami. Jestem taki sam jak wy. Jedyna różnica polega na tym, że nie ukrywam prawdy o sobie.

Zabijcie mnie, ale nie mówcie, że jestem mordercą, kiedy powtarzacie sobie nawzajem, że wasze gówno nie śmierdzi. Słyszeliście? Arya przemknęła obok Zielonobrodego tak szybko, że jej nawet nie zauważył. - Jesteś mordercą! - wrzasnęła. Zabiłeś Mycaha, nie mów, że to nieprawda. Zamordowałeś go! Ogar wbił w nią wzrok, nie poznając jej. - A kim był ten Mycah, chłopcze?

- Nie jestem chłopcem! Ale Mycah nim był. Był chłopakiem od rzeźnika, a ty go zabiłeś. Jory powiedział, że przeciąłeś go prawie na pół, a on nigdy nawet nie miał miecza. Czuła, że wszyscy na nią patrzą, kobiety, dzieci i mężczyźni, którzy zwali się rycerzami wydrążonego wzgórza. - Kim ona jest? - zapytał ktoś. Odpowiedzi udzielił im Ogar. - Do siedmiu piekieł. Młodsza siostra. Dzieciak, który wrzucił do rzeki piękny mieczyk Joffa. - Roześmiał się chrapliwie. - Czy nie wiesz, że nie

żyjesz? - Nie, to ty nie żyjesz - odwarknęła. Harwin wziął Aryę za rękę, żeby ją odprowadzić na bok. - Dziewczynka oskarżyła cię o morderstwo - oznajmił lord Beric. - Czy zaprzeczasz, że zabiłeś chłopaka od rzeźnika zwanego Mycahem? Ogar wzruszył ramionami. - Byłem zaprzysiężonym obrońcą Joffreya. Chłopak zaatakował księcia krwi. - To kłamstwo! - krzyknęła Arya,

próbując się wyrwać Harwinowi. - To ja uderzyłam Joffreya i wrzuciłam do rzeki Lwią Łapę. Mycah uciekł, tak jak mu kazałam. - Czy widziałeś, jak chłopak zaatakował księcia Joffreya? - zapytał Ogara lord Beric Dondarrion. - Usłyszałem o tym z książęcych ust. Nie do mnie należy kwestionowanie słów książąt. - Clegane wskazał na Aryę. - Siostra tej dziewczynki powiedziała to samo, stojąc przed waszym wspaniałym Robertem.

- Sansa to kłamczucha - zawołała Arya. Ponownie zawładnęła nią wściekłość na siostrę. - To nie było tak, jak mówiła. Nie tak. Thoros odciągnął lorda Berica. Obaj mężczyźni zaczęli rozmawiać szeptem. Muszą go zabić - myślała wrząca gniewem Arya. Modliłam się o jego śmierć, modliłam się setki razy. Beric Dondarrion ponownie zwrócił się w stronę Ogara. - Zostałeś oskarżony o morderstwo, lecz nikt tutaj nie wie, czy to oskarżenie jest prawdą, czy fałszem. Dlatego nie

jesteśmy w stanie cię osądzić. Może to uczynić jedynie Pan Światła. Skazuję cię na próbę walki. Ogar zmarszczył podejrzliwie brwi, jakby nie wierzył własnym uszom. - Jesteś głupcem czy szaleńcem? - Ani jednym, ani drugim. Jestem sprawiedliwym lordem. Dowiedź swej niewinności z mieczem w dłoni, a będziesz mógł odejść swobodnie. - Nie - krzyknęła Arya, nim Harwin zdążył zakryć jej usta. Nie mogą tego zrobić.

Zwrócą mu wolność. Wszyscy wiedzieli, że Ogar jest śmiertelnie groźnym wojownikiem. Wyśmieje ich - pomyślała. Tak też się stało. Przeciągły, ochrypły rechot odbijał się echem od ścian jaskini. Ociekał wręcz pogardą. - A kto będzie ze mną walczył? Popatrzył na Cytryna. - Ten bohater w żółtym jak szczyny płaszczu? Nie. A może ty, Łowco? Nieraz już kopałeś psy. Spróbuj zrobić to samo ze mną. Zauważył Zielonobrodego. - Ty jesteś

dość duży, Tyroshijczyku. Podejdź bliżej. A może chcecie, żeby dziewczynka sama ze mną walczyła? Znowu się roześmiał. - No, prędzej, który chce umrzeć? - Będziesz walczył ze mną - oznajmił lord Beric Dondarrion. Arya przypomniała sobie wszystkie opowieści. Nie można go zabić myślała, czepiając się resztek nadziei. Szalony Łowca przeciął sznury krępujące ręce Sandora Clegane’a. - Będę potrzebował miecza i zbroi. Ogar potarł krwawiący nadgarstek.

- Zwrócimy ci miecz, ale za zbroję musi ci służyć twoja niewinność - oznajmił lord Beric. Clegane wykrzywił usta. - Moja niewinność przeciwko twojemu napierśnikowi. Czy tak to ma wyglądać? - Ned, pomóż mi zdjąć napierśnik. Gdy lord Beric wypowiedział imię jej ojca, Arya dostała gęsiej skórki, ten Ned był jednak tylko chłopcem, jasnowłosym giermkiem, który mógł mieć dziesięć, najwyżej dwanaście lat. Podszedł

szybko do lorda z Pogranicza i otworzył zapinki, które przytwierdzały do jego piersi poobijaną stal. Podszewka napierśnika zbutwiała od potu i starości. Gdy tylko metal oderwano od piersi, spadła na ziemię. Gendry głośno wessał powietrze w płuca. - Matko, zmiłuj się. Pod skórą lorda Berica ostro rysowały się żebra. Tuż nad lewą brodawką sutkową na jego piersi zaznaczał się pomarszczony krater. Kiedy się odwrócił, by poprosić o miecz i tarczę, Arya zobaczyła na jego plecach identyczną bliznę. Kopia przeszyła go na wylot. Ogar również to zauważył.

Czy się boi? Arya chciała, żeby przed śmiercią bał się tak samo jak Mycah. Ned podał lordowi Bericowi pas z mieczem oraz długą, czarną opończę. Powinno się ją zakładać na zbroję, na nagim ciele zwisała więc luźno, lecz za to wyszyto na niej rozwidloną fioletową błyskawicę jego rodu. Beric wyciągnął miecz i oddał pas giermkowi. Thoros przyniósł pas Ogara. - Czy pies ma honor? - zapytał kapłan. Żeby nie przyszło ci do głowy wyrąbać sobie drogę na wolność albo wziąć jakieś dziecko jako zakładnika... Anguy, Dennet, Kyle, przeszyjcie go strzałami

na pierwszą oznakę zdrady. Dopiero gdy wszyscy trzej łucznicy nałożyli strzały na cięciwy, Thoros wręczył Clegane’owi pas. Ogar wyszarpnął miecz i odrzucił pochwę. Szalony Łowca podał mu jego dębową tarczę, nabijaną żelaznymi ćwiekami i ozdobioną trzema czarnymi psami Clegane’ów na żółtym tle. Ned przyniósł lordowi Bericowi tarczę, tak porąbaną i poobijaną, że fioletowa błyskawica i gwiazdy były niemal niewidoczne.

Gdy jednak Ogar postawił pierwszy krok w stronę przeciwnika, powstrzymał go Thoros z Myr. - Najpierw odmówimy modlitwę. Zwrócił się ku ognisku i uniósł ramiona. - Panie Światła, spójrz na nas z góry. - Panie Światła, broń nas - zaśpiewali w odpowiedzi wypełniający jaskinię członkowie bractwa bez chorągwi. - Panie Światła, osłaniaj nas w ciemności. - Panie Światła, oświetl nas blaskiem swej twarzy.

- Zapal między nami swój płomień, R’hllorze - mówił czerwony kapłan. Pokaż nam prawdę bądź fałsz, które kryją się w tym człowieku. Powal go, jeśli jest winny, albo dodaj siły jego mieczowi, jeśli nie ma w nim winy. Panie Światła, obdarz nas mądrością. - Albowiem noc jest ciemna zaśpiewali zgromadzeni, Harwin i Anguy tak samo głośno, jak cała reszta i pełna strachów. - Ta jaskinia też jest ciemna - zauważył Ogar - ale to ja jestem tu strachem. Mam nadzieję, że twój bóg jest słodki, Dondarrion, bo niedługo się z nim spotkasz.

Lord Beric bez śladu uśmiechu na twarzy przesunął ostrzem miecza po wnętrzu swej lewej dłoni i opuścił powoli broń. Z rany popłynęła ciemna krew, która zbroczyła stal. A potem miecz zapłonął. Arya usłyszała, że Gendry szepcze słowa modlitwy. - Obyś zgorzał w siedmiu piekłach zaklął Ogar. - I Thoros razem z tobą. Obrzucił spojrzeniem czerwonego kapłana. Kiedy z nim skończę, zajmę się tobą, Myrijczyku.

- Każdym słowem dowodzisz swej winy, psie - zripostował Thoros. Cytryn, Zielonobrody i Jack Szczęściarz obrzucili Clegane’a groźbami i przekleństwami. Lord Beric czekał bez słowa, spokojny jak stojąca woda. Na lewym ramieniu trzymał tarczę, a w prawej dłoni ściskał płonący miecz. Zabij go - myślała Arya. Proszę cię, musisz go zabić. Jego podświetlona od dołu twarz wyglądała jak śmiertelna maska, a brakujące oko było raną o barwie gniewnej czerwieni. Miecz płonął od sztychu aż po gardę, wydawało się jednak, że Dondarrion nie czuje ciepła. Stał tak nieruchomo, jakby był wykuty z kamienia.

Kiedy jednak Ogar rzucił się do ataku, okazało się, że potrafi być szybki. Gorejący miecz skoczył na spotkanie zimnemu. Płomienie ciągnęły się za nim niczym wstążki, o których mówił Ogar. Stal brzęknęła o stal. Po sparowaniu pierwszego cięcia Clegane uderzył po raz drugi, lecz tym razem lord Beric zablokował go tarczą. Od potężnego ciosu w powietrze pofrunęły wióry. Ogar walił mocno i szybko, z dołu i z góry, z prawej i z lewej, lecz Dondarrion odbijał wszystkie ciosy. Płomienie tańczyły wokół klingi jego miecza, pozostawiając za nim w powietrzu czerwone i żółte duchy. Każdy ruch lorda Berica rozpalał je

coraz jaśniej, aż wreszcie wydawało się, że lorda błyskawicę otoczyła ognista klatka. - Czy to dziki ogień? - zapytała Gendry’ego Arya. - Nie. To coś innego. To... - ...magia? - dokończyła za niego, gdy Ogar się cofnął. Lord Beric przeszedł teraz do ataku, wypełniając powietrze sznurami ognia i zmuszając wyższego przeciwnika do odwrotu. Clegane odbił tarczą zadany z góry cios i jeden z malowanych psów stracił głowę. Ogar zripostował i Dondarrion

zasłonił się tarczą, a potem wyprowadził ognistą kontrę. Bractwo banitów głośno zagrzewało do walki swego wodza. - Jest twój! - słyszała Arya. - Na niego! Na niego! Clegane sparował cios zadany w głowę, krzywiąc się wściekle, gdy jego twarz musnął żar płomieni. Stęknął głośno, zaklął i zachwiał się na nogach. Lord Beric nie pozwolił mu na chwilę wytchnienia. Naciskał mocno. Jego ramię nie spoczywało ani na moment.

Miecze uderzały o siebie, oddalały się i znowu uderzały, z tarczy z błyskawicą sypały się drzazgi, a płomienie pocałowały psy po raz pierwszy, drugi i trzeci. Ogar przesunął się w prawo, lecz Dondarrion zablokował go szybkim krokiem w bok i zmusił do odwrotu... w stronę posępnego, czerwonego ogniska, które huczało w dole. Clegane cofał się aż do chwili, gdy poczuł żar za plecami. Zerknął szybko przez ramię i zobaczył, co ma za sobą. Omal nie kosztowało go to głowy, kiedy lord Beric wyprowadził szybki atak. Arya widziała białka oczu Sandora Clegane’a, który przebijał się

uporczywie naprzód. Trzy kroki naprzód i dwa do tyłu, ruch w lewo zablokowany przez lorda Berica, dwa kroki naprzód i jeden do tyłu, brzęk i brzęk. Wielkie dębowe tarcze zatrzymywały kolejne ciosy. Brudne, ciemne włosy Ogara przylepiały się do czoła od potu. To pot od wina - pomyślała Arya, przypominając sobie, że pojmano go pijanego. Miała wrażenie, że dostrzega w jego oczach początki strachu. Przegra - powtarzała sobie uradowana, gdy płonący miecz lorda Berica uderzał raz za razem. Jednym szalonym atakiem lord błyskawica odzyskał wszystko, co

zabrał mu Ogar, ponownie spychając Clegane’a na sam brzeg dołu. Zginie, zginie, zginie. Stanęła na palcach, żeby lepiej widzieć. - Cholerny skurwysyn! - krzyknął Ogar, gdy poczuł, że ogień muska mu uda. Rzucił się do ataku, coraz mocniej wymachując ciężkim orężem. Liczył na to, że zmiażdży niższego przeciwnika brutalną siłą, złamie miecz, roztrzaska tarczę albo utnie rękę. Płomienie zasłon Dondarriona skakały mu jednak do oczu, a gdy Ogar odskoczył od nich gwałtownie, noga ugięła się pod nim i opadł na jedno kolano. Lord Beric natychmiast runął do ataku. Jego miecz

przeciął ze świstem powietrze, ciągnąc za sobą proporce ognia. Dyszący z wysiłku Clegane akurat na czas uniósł tarczę nad głowę. Jaskinię wypełnił głośny trzask pękającej dębiny. - Tarcza mu się pali - rzekł Gendry cichym głosem. Arya zauważyła to w tym samym momencie. Płomienie ogarnęły obłażącą żółtą farbę i pochłonęły trzy czarne psy. Sandor Clegane odpowiedział ryzykownym kontratakiem, który pozwolił mu wstać z klęczek. Dopiero gdy lord Beric cofnął się o krok, Ogar zorientował się, że ogień, który widzi tak blisko swej twarzy, pochodzi z jego

własnej tarczy. Z krzykiem odrazy uderzył gwałtownie mieczem w płonącą dębinę, kończąc dzieło jej zniszczenia. Tarcza pękła na dwie części. Jeden płonący fragment poleciał na bok, lecz drugi uparcie trzymał się jego przedramienia. Wysiłki próbującego się go pozbyć Ogara rozniecały tylko płomienie. Ogień ogarnął jego rękaw i po chwili płonęło już całe lewe ramię. - Załatw go! - dopingował Zielonobrody lorda Berica. Inne głosy zaczęły skandować: Winny! - Arya krzyczała razem z resztą. - Winny, winny, zabij go, winny!

Gładko jak letni jedwab, lord Beric zbliżył się do przeciwnika, by zadać mu śmiertelny cios. Ogar wydał z siebie ochrypły krzyk, uniósł miecz w obu dłoniach i uderzył nim z całej siły. Lord Beric z łatwością zablokował cios... - Nieeeee - krzyknęła Arya. ...ale płonący miecz złamał się wpół i zimna stal Ogara wbiła się w ciało lorda Berica w miejscu, gdzie szyja łączyła się z tułowiem, sięgając aż do mostka. Trysnęła czarna, gorąca krew. Sandor Clegane odskoczył do tyłu, cały w płomieniach. Zerwał z siebie resztki tarczy i odrzucił je z przekleństwem na

bok, a potem potoczył się po ziemi, by zdusić ogarniający rękę ogień. Kolana ugięły się powoli pod lordem Berikiem, jakby chciał się modlić. Gdy jednak otworzył usta, popłynęła z nich tylko krew. Kiedy runął twarzą na ziemię, z jego ciała wciąż sterczał miecz. Krew wsiąkła w grunt. Pod wydrążonym wzgórzem nie było słychać żadnego dźwięku poza cichym buzowaniem płomieni oraz skowytem, który wydał z siebie Ogar, próbując wstać. Arya mogła myśleć jedynie o Mycahu i o wszystkich głupich modlitwach, w których prosiła o śmierć Ogara. Jeśli bogowie istnieją, to dlaczego lord Beric nie wygrał?

Przecież wiedziała, że Ogar jest winny. - Proszę - wychrypiał Sandor Clegane, tuląc rękę do ciała. - Jestem poparzony. Pomóżcie mi. Niech mi ktoś pomoże. Z jego oczu płynęły łzy. - Proszę. Arya spoglądała na niego zdumiona. Płacze jak małe dziecko - pomyślała. - Melly, zajmij się jego oparzeniami rozkazał Thoros. - Cytryn, Jack, pomóżcie mi z lordem Berikiem. Ned, ty lepiej też chodź z nami. Czerwony kapłan wyrwał miecz Ogara z ciała powalonego lorda i wbił go w

nasiąkniętą krwią ziemię. Cytryn wsunął wielkie dłonie pod pachy Dondarriona, a Jack Szczęściarz złapał go za nogi. Zanieśli go na drugą stronę ogniska, do jednego z ciemnych tuneli. Thoros i mały Ned poszli za nimi. Szalony Łowca splunął. - Mówię wam, że powinniśmy zabrać go do Kamiennego Septu i wsadzić do wroniej klatki. - Tak - zgodziła się Arya. Zamordował Mycaha. Daję słowo. - Cóż za gniewna wiewiórka wyszeptał Zielonobrody.

Harwin westchnął. - R’hllor uznał go za niewinnego. - Kto to jest Rulor? Nie potrafiła nawet wymówić tego słowa. - Pan Światła. Thoros uczył nas... Nie obchodziło jej, czego ich uczył Thoros. Wyszarpnęła z pochwy sztylet Zielonobrodego i uciekła, nim jego właściciel zdążył ją złapać. Gendry również spróbował ją pochwycić, ale dla niego zawsze była za szybka. Tom Siedem Strun i jakaś kobieta

pomagali Ogarowi wstać. Na widok jego ramienia Aryi zaparło dech w piersiach. W miejscu osłoniętym przez rzemień tarczy widać było różowy pasek, lecz poza nim skóra była czerwona i spękana. Krwawiła od łokcia aż po nadgarstek. Gdy spojrzał jej w oczy, jego usta wykrzywiły się w nagłym grymasie. - Aż tak bardzo pragniesz mojej śmierci? To zabij mnie, mała wilczyco. Pchnij mnie tym sztyletem. To czystsze niż ogień. Clegane spróbował się podnieść, lecz gdy się poruszył, od ręki odpadł mu kawałek spalonego ciała. Ugięły się

pod nim kolana. Tom złapał go za zdrową kończynę i podtrzymał. Jego ręka - pomyślała Arya. I jego twarz. Ale to był Ogar. Zasługiwał na to, by spłonąć w ognistym piekle. Nóż w jej dłoni stał się nagle zbyt ciężki. Uścisnęła go mocniej. - Zabiłeś Mycaha - powtórzyła po raz kolejny, chcąc sprawdzić, czy ośmieli się temu zaprzeczyć. - Powiedz im, że to zrobiłeś. - Zrobiłem. - Tym razem grymas ogarnął całą jego twarz. - Doścignąłem go na koniu i przeciąłem wpół, śmiejąc się głośno. Przyglądałem się też, jak pobili

twoją siostrę do krwi i ścięli głowę twojemu ojcu. Cytryn złapał ją za nadgarstek i wyrwał jej sztylet. Kopnęła go, ale nie chciał jej oddać noża. - Idź do piekła, Ogarze - krzyknęła na Sandora Clegane’a w bezsilnym, beznadziejnym gniewie. - Idź do piekła! - Już tam był - wyszeptał głos ledwie silniejszy od szeptu. Gdy Arya się odwróciła, ujrzała, że stoi za nią lord Beric Dondarrion. Okrwawioną dłonią trzymał się barku Thorosa.

CATELYN Niech królowie zimy zachowają dla siebie swe chłodne, podziemne krypty pomyślała Catelyn. Siła Tullych brała się z rzeki i do niej też wracali, gdy ich życie dobiegało kresu. Ułożyli lorda Hostera na kruchej drewnianej łódce, odzianego w lśniącą, srebrną, płytowo-łuskową zbroję. Pod nim rozpostarli płaszcz w niebieskoczerwone pasy. Hełm, który ułożyli przy jego głowie, zdobił pstrąg pokryty łuskami ze srebra i brązu. Na piersi spoczywał malowany drewniany miecz. Palce

zmarłego zaciśnięto wokół rękojeści. Wychudłe dłonie kryły się w łuskowych, stalowych rękawicach, dzięki którym mógł niemal znowu wydawać się silny. U jego lewego boku leżała masywna tarcza ze wzmocnionej żelazem dębiny, a u prawego myśliwski róg. Resztę łodzi wypełniało wyrzucone na brzeg drewno, szczapy na podpałkę, kawałki pergaminu oraz obciążające łódź kamienie. Na dziobie powiewała chorągiew, skaczący pstrąg Riverrun. Łódź pogrzebową spychało na wodę siedmiu ludzi, by uczcić siedem twarzy boga. Jednym z nich był Robb, senior lorda

Hostera. Towarzyszyli mu lord Bracken, Blackwood, Vance i Mallister, ser Marq Piper... i Kulawy Lothar Frey, który przybył z Bliźniaków z oczekiwaną odpowiedzią. Jego eskortę stanowiło czterdziestu żołnierzy, którymi dowodził Walder Rivers, najstarszy z bękartów lorda Waldera, surowy, siwowłosy mężczyzna, uchodzący za straszliwego wojownika. Swym przybyciem, które nastąpiło kilka godzin po odejściu lorda Hostera, wprawili Edmure’a w szał. - Waldera Freya powinno się obedrzeć ze skóry i poćwiartować! - wrzeszczał. - Przysłał

nam jako posłów kalekę i bękarta. Nie mów mi, że to nie miała być obelga. - Nie wątpię, że lord Walder starannie wybrał swych emisariuszy odpowiedziała. - To była złośliwość, małostkowa zemsta, ale nie zapominaj, z kim masz do czynienia. Ojciec zwał go lordem Freyem Spóźnialskim. To człowiek wybuchowy, zazdrosny, a nade wszystko pyszny. Na szczęście, jej syn miał więcej rozsądku od jej brata. Robb przywitał Freyów z wielką uprzejmością, znalazł dla eskorty miejsce w koszarach i po cichu poprosił ser Desmonda Grella o

odstąpienie miejsca, by Lotharowi mógł przypaść zaszczyt pomocy w wyprawieniu lorda Hostera w ostatnią podróż. Mój syn posiadł mądrość większą, niż przystoi jego wiekowi. Ród Freyów mógł porzucić sprawę króla północy, ale lord Przeprawy pozostawał najpotężniejszym z chorążych Riverrun, a Lothar przybył tu jako jego przedstawiciel. Siedmiu mężczyzn spuściło lorda Hostera z wodnych schodów, wstępując po stopniach do rzeki, gdy unoszono bramę. Lothar Frey, tęgi człowiek o obwisłym ciele, dyszał ciężko, kiedy wpychali łódkę w nurt. Jason Mallister i Tytos Blackwood kierowali jej

dziobem, stojąc po pierś w wodzie. Catelyn przyglądała się temu z murów, czekając cierpliwie, tak jak robiła to już wiele razy. Na dole wartki i dziki Kamienny Nurt wbijał się niczym włócznia w szerokie Czerwone Widły. Jego niebieskobiały prąd mącił muliste, czerwonobrązowe wody potężniejszej rzeki. Nad wodami wisiała poranna mgła, delikatna jak babie lato i wstążki wspomnień. Czekają na niego Bran i Rickon pomyślała ze smutkiem Catelyn. Tak jak kiedyś ja na niego czekałam.

Smukła łódka wymknęła się spod czerwonego kamiennego łuku Wodnej Bramy, nabierając szybkości, gdy porwał ją Kamienny Nurt, który poniósł ją we wzburzone wody punktu zlania się rzek. Kiedy wypłynęła poza wysokie mury zamku, wiatr wypełnił jej kwadratowy żagiel i Catelyn ujrzała słońce odbijające się w hełmie ojca. Ster łodzi lorda Hostera Tully’ego utrzymał kurs i stateczek popłynął spokojnie środkiem rzeki ku wschodzącemu słońcu. - Teraz - odezwał się jej stryj. Jej brat Edmure - który teraz naprawdę został lordem Edmure’em; ile czasu będzie potrzebowała, by się do tego

przyzwyczaić? - nałożył strzałę na cięciwę. Jego giermek dotknął pochodnią drzewca tuż za grotem. Edmure zaczekał, aż ogień się rozpali, po czym uniósł wielki łuk, przyciągnął cięciwę aż do ucha i wypuścił strzałę, która pomknęła w górę z niskim brzękiem. Catelyn śledziła jej lot oczyma i sercem, aż do chwili, gdy pocisk wpadł z sykiem do wody, dość daleko za łódką lorda Hostera. Edmure zaklął cicho. - To wiatr - tłumaczył się, nakładając drugą strzałę. - Jeszcze raz. Żagiew pocałowała nasączoną olejem szmatkę znajdującą się tuż za grotem i

drzewce ogarnęły płomienie. Edmure uniósł łuk, naciągnął go i wypuścił strzałę. Pomknęła wysoko i daleko. Za daleko. Wpadła do rzeki dwanaście jardów przed łódką i ogień zgasł natychmiast. Twarz Edmure’a zalał rumieniec, jaskrawy jak jego broda. - Jeszcze raz - rozkazał, wyjmując z kołczana trzecią strzałę. Jest napięty jak cięciwa jego łuku - pomyślała Catelyn. Ser Brynden z pewnością również to zauważył.

- Pozwól, niech ja to zrobię, panie zaproponował. - Dam sobie radę - nie ustępował Edmure. Pozwolił im zapalić strzałę, uniósł łuk, zaczerpnął głęboko tchu i naciągnął cięciwę. Wydawało się, że waha się przez długą chwilę, podczas gdy ogień pełzł z trzaskiem wzdłuż drzewca. W końcu Edmure wystrzelił. Strzała pomknęła w górę, zatoczyła łuk, opadając w dół... i pogrążyła się z sykiem w wodzie, tuż za wydętym żaglem. Chybił niewiele, najwyżej o piędź, niemniej jednak chybił.

- Niech to Inni porwą! - zaklął jej brat. Łódź znalazła się już niemal poza zasięgiem łuku, odpływając z prądem przez nadrzeczne mgły. Edmure bez słowa podał łuk stryjowi. - Szybko - rozkazał ser Brynden. Nałożył strzałę, zaczekał na żagiew, naciągnął cięciwę i wystrzelił, nim jeszcze Catelyn zdążyła się upewnić, czy pocisk się zapalił... gdy jednak pomknął w górę, ujrzała ciągnący się za nim pomarańczowy proporzec płomieni. Łódka zniknęła już we mgle. Opadająca strzała również w niej się pogrążyła... lecz tylko na uderzenie serca. Potem, niczym nadzieja, zakwitł czerwony kwiat. Żagle stanęły w płomieniach,

które rozświetliły mgłę różowopomarańczowym blaskiem. Przez chwilę Catelyn widziała wyraźnie zarysy spowitej ogniem łódki. Patrz na mnie, mała Cat - usłyszała jego szept. Catelyn wyciągnęła na oślep rękę, szukając dłoni brata, Edmure odsunął się jednak od niej i stanął w najwyższym punkcie murów. Jej dłoń uścisnął zamiast niego Brynden, oplatając swe silne palce wokół jej palców. Razem patrzyli, jak mały ogień robi się coraz mniejszy, a łódka niknie w oddali.

Po chwili przestali ją widzieć... nadal płynęła w dół rzeki albo rozpadła się i zatonęła. Ciężar zbroi wciągnie lorda Hostera w dół, by spoczął wśród miękkiego mułu dna rzeki. Tully’owie mieli tam swój wieczny dwór, a ich dworzanami były ławice ryb. Gdy tylko płonąca łódka zniknęła im z oczu, Edmure sobie poszedł. Catelyn miała ochotę go objąć, choćby na chwilę, poświęcić godzinę, noc albo cykl księżyca na to, by pomówić o zmarłym i oddać się żałobie. Wiedziała

jednak, że to nie jest odpowiedni moment. Był teraz lordem Riverrun i otoczyli go jego rycerze, którzy składali szeptem kondolencje i obiecywali wierność, odgradzając go murem od czegoś tak mało istotnego, jak żałoba siostry. Edmure udawał, że słucha, lecz w ogóle nie słyszał ich słów. - To nie hańba chybić - rzekł cicho jej stryj. - Edmure powinien o tym usłyszeć. Tego dnia, gdy mój pan ojciec popłynął w dół rzeki, Hoster również chybił.

- Za pierwszym razem. - Catelyn była wtedy za mała, żeby o tym pamiętać, lecz lord Hoster często jej o tym opowiadał. - Druga strzała trafiła w żagiel. Westchnęła. Edmure nie był taki silny, jak by się zdawało. Śmierć była dla ich ojca wybawieniem, lecz mimo to jej brat przeżył ją bardzo ciężko. Nocą, gdy sobie wypił, rozpłakał się nad tym, czego nie zdążył zrobić i powiedzieć. Mowił jej, zalany łzami, że zamiast wyruszać na bitwę przy brodach, powinien był zostać u łoża ojca.

- Powinienem być z nim, tak jak ty mówił. - Czy na koniec powiedział coś o mnie? Mów prawdę, Cat. Czy o mnie pytał? Ostatnie słowo lorda Hostera brzmiało „ruta”, lecz Catelyn nie potrafiła zdobyć się na to, by powiedzieć o tym jego synowi. - Wyszeptał twoje imię - skłamała, a jej brat skinął z wdzięcznością głową i pocałował ją w rękę. Gdyby nie próbował utopić w kielichu żalu i poczucia winy, może udałoby mu się wystrzelić celnie -

pomyślała z westchnieniem. Tego również nie odważyła się powiedzieć na głos. Blackfish sprowadził ją z murów. Robb stał na dole ze swymi chorążymi i młodą królową. Gdy tylko zobaczył Catelyn, objął ją bez słowa. - Lord Hoster wyglądał szlachetnie jak król, pani - wyszeptała Jeyne. - Żałuję, że nie miałam okazji go poznać. - A ja, że nie miałem okazji poznać go lepiej - dodał Robb. - On również by tego pragnął - odparła Catelyn. - Riverrun i Winterfell dzieli

od siebie zbyt wiele mil. Wygląda też na to, że Riverrun i Orle Gniazdo dzieli od siebie zbyt wiele gór, rzek i armii. Lysa nie odpowiedziała na jej list. Królewska Przystań również milczała. Catelyn miała nadzieję, że Brienne i ser Cleos dotarli tymczasem do miasta ze swym jeńcem. Niewykluczone nawet, że Brienne ruszyła już w drogę powrotną z dziewczynkami. Ser Cleos przysięgał, że powie Krasnalowi, by wysłał kruka, gdy tylko zamiana zostanie dokonana. Przysięgał! Krukom nie zawsze udawało się dotrzeć do celu. Jakiś łucznik mógł strącić ptaka i upiec go

sobie na kolację. List, który przyniósłby ulgę jej sercu, mógł leżeć przy popiołach jakiegoś ogniska, razem ze stertą kruczych kości. Wielu ludzi czekało, by złożyć Robbowi wyrazy współczucia, Catelyn usunęła się więc cierpliwie na bok, gdy lord Jason Mallister, Greatjon i ser Rolph Spicer rozmawiali po kolei z królem. Gdy jednak zjawił się Lothar Frey, pociągnęła syna za rękaw. Robb odwrócił się i zaczekał na to, co będzie miał do powiedzenia Lothar. - Wasza Miłość. - Lothar Frey był tłustym, trzydziestoparoletnim mężczyzną o blisko osadzonych oczach,

spiczastej bródce i ciemnych włosach, które opadały w lokach na ramiona. Z powodu wykręconej przy porodzie nogi zwano go Kulawym Lotharem. Od dwunastu lat służył swemu ojcu jako zarządca. - Przykro nam, że zakłócamy twoją żałobę, ale czy moglibyśmy prosić dziś wieczorem o audiencję? - Przyznam ją wam z przyjemnością zgodził się Robb. - Nigdy nie było moim zamiarem sianie między nami wrogości. - Ani ja nie chciałam stać się jej przyczyną - dodała królowa Jeyne.

Lothar Frey uśmiechnął się. - Rozumiem to, tak samo jak mój pan ojciec. Kazał mi powiedzieć, że sam też był kiedyś młodzieńcem i dobrze pamięta, co to znaczy stracić serce dla czyjejś urody. Catelyn bardzo wątpiła, by lord Walder powiedział coś w tym rodzaju albo by kiedykolwiek stracił serce dla czyjejś urody. Lord Przeprawy przeżył siedem żon i poślubił teraz ósmą, zawsze jednak powtarzał, że służą mu one wyłącznie do grzania łoża

i płodzenia dzieci. Niemniej jednak słowa były uprzejme i nie wypadało jej wyrażać sprzeciwu. Robb również tego nie uczynił. - Twój ojciec jest nadzwyczaj łaskawy - stwierdził. - Z niecierpliwością oczekuję naszej rozmowy. Lothar pokłonił się, ucałował dłoń królowej i odszedł. Wokół zgromadziło się już kilkunastu innych ludzi, pragnących zamienić słówko z królem. Robb porozmawiał z każdym z nich, dziękując im bądź uśmiechając się do nich. Dopiero gdy ostatni sobie poszedł, zwrócił się ponownie do Catelyn.

- Musimy o czymś porozmawiać. Pójdziesz ze mną? - Jak Wasza Miłość rozkaże. - To nie był rozkaz, mamo. - W takim razie uczynię to z przyjemnością. Po powrocie do Riverrun syn traktował ją uprzejmie, lecz rzadko chciał z nią rozmawiać. Nie mogła go winić o to, że lepiej się czuje ze swą młodą królową. Przy Jeyne się uśmiecha, a ja nie mogę mu zaoferować nic poza żałobą. Wydawało się, że lubi towarzystwo braci swej żony, młodego Rollama,

który był jego giermkiem, i ser Raynalda, który nosił jego chorągiew. Zastępują mu tych, których utracił zrozumiała Catelyn, obserwując ich razem. Rollam zajął miejsce Brana, a Raynald to w części Theon, a w części Jon Snow. Tylko w towarzystwie Westerlingów Robb uśmiechał się i radował jak chłopiec, którym był. Przy pozostałych zawsze grał rolę króla północy i pochylał głowę pod ciężarem korony nawet wtedy, gdy jej nie nosił. Robb pocałował delikatnie żonę, obiecał, że odwiedzi ją w jej komnatach, i oddalił się z panią matką,

prowadząc ją w stronę bożego gaju. - Lothar był dla mnie miły. To dobry znak. Potrzebujemy Freyów. - To jeszcze nie znaczy, że ich dostaniemy. Skinął głową. Serce zabiło jej z żalu, gdy ujrzała jego ponurą minę i przygarbione plecy. Przygniata go korona - pomyślała. Tak bardzo chce być dobrym królem, odważnym, honorowym i mądrym, ale to zbyt wielki ciężar dla chłopca. Robb robił, co mógł, lecz ciosy i tak sypały się na niego jeden po drugim. Kiedy dotarła doń wiadomość o bitwie pod

Duskendale, gdzie lord Randyll Tarly rozbił Robetta Glovera i ser Helmana Tallharta, można by się spodziewać, że wybuchnie gniewem. On jednak wytrzeszczył tylko oczy w niemym niedowierzaniu. - Duskendale nad wąskim morzem? Po co tam szli? - Potrząsnął głową w zdumieniu. Straciłem jedną trzecią piechoty z powodu Duskendale? - Mój zamek zajęli żelaźni ludzie, a teraz Lannisterowie pojmali mojego brata -

stwierdził Galbart Glover ochrypłym z rozpaczy głosem. Robett Glover przeżył bitwę, lecz wkrótce potem wzięto go do niewoli nieopodal królewskiego traktu. - Nie na długo - obiecał mu jej syn. Oferuję im na wymianę Martyna Lannistera. Lord Tywin będzie musiał się zgodzić, ze względu na brata. Martyn był synem ser Kevana, bliźniaczym bratem Willema, którego zamordował lord Karstark. Catelyn wiedziała, że wspomnienie tych morderstw wciąż dręczy jej syna. Trzykrotnie zwiększył liczebność pilnujących Martyna wartowników, lecz

mimo to nadal bał się o jego bezpieczeństwo. - Trzeba było wymienić Królobójcę na Sansę, kiedy mnie o to prosiłaś odezwał się Robb, kiedy szli galerią. Gdybym zaproponował, że wydam ją za Rycerza Kwiatów, Tyrellowie mogliby opowiedzieć się po naszej stronie, zamiast poprzeć Joffreya. Powinienem był na to wpaść. - Głowę zaprzątały ci bitwy. I słusznie. Nawet król nie może myśleć o wszystkim. - Bitwy - mruknął Robb, prowadząc ją

pod drzewa. - Wygrałem wszystkie, a mimo to z jakiegoś powodu przegrywam wojnę. - Podniósł wzrok, jakby spodziewał się znaleźć odpowiedź wypisaną na niebie. - Żelaźni ludzie zajęli Winterfell i Fosę Cailin. Ojciec, Bran i Rickon nie żyją. Być może Arya również. A teraz jeszcze umarł twój ojciec. Nie mogła dopuścić do tego, by pogrążył się w rozpaczy. Zbyt dobrze poznała smak tego napoju. - Był umierający już od dłuższego czasu. Nie mogłeś mu w niczym pomóc. Popełniłeś błędy, Robb, lecz który król się ich ustrzegł? Ned byłby z ciebie

dumny. - Mamo, jest coś, o czym musisz się dowiedzieć. Jej serce zatrzymało się na chwilę. To coś, co nim wstrząsnęło. Coś, o czym boi się mi powiedzieć. Przychodziła jej do głowy tylko Brienne i jej misja. - Czy chodzi o Królobójcę? - Nie. O Sansę. Nie żyje - pomyślała natychmiast Catelyn. Brienne się nie powiodło, Jaime zginął, a Cersei z zemsty zabiła moją słodką dziewczynkę. Przez chwilę

ledwie mogła mówić. - Czy... czy już jej nie ma, Robb? - Nie ma? - Miał zdumioną minę. - Czy nie żyje? Och, mamo, nie, nie to, nie skrzywdzili jej, nie w ten sposób, ale... nocą przyleciał ptak, lecz nie mogłem się zdobyć na to, żeby ci o tym powiedzieć, nie do chwili, gdy wysłaliśmy twego ojca na spoczynek. Robb ujął jej dłoń. - Wydali ją za Tyriona Lannistera. Catelyn zacisnęła palce.

- Za Krasnala. - Tak. - Przysiągł, że wymieni ją za swego brata - wymamrotała. - I ją, i Aryę. Mieliśmy je odzyskać, gdy tylko oddamy jego drogocennego Jaime’a. Przysiągł to przed całym dworem. Jak mógł się z nią ożenić, jeśli powiedział coś takiego w obliczu bogów i ludzi? - Jest bratem Królobójcy. Ma wiarołomstwo we krwi. - Robb musnął palcami gałkę miecza. - Gdybym tylko mógł mu ściąć ten brzydki łeb. Sansa

zostałaby wtedy wdową i byłaby wolna. Nie widzę innego wyjścia. Zmusili ją do wypowiedzenia przysięgi przed septonem i przywdziania karmazynowego płaszcza. Catelyn przypomniała sobie pokręconego karzełka, którego pojmała w gospodzie na skrzyżowaniu dróg i zabrała ze sobą aż do Orlego Gniazda. - Szkoda, że nie pozwoliłam Lysie wypchnąć go przez Księżycowe Drzwi. Moja biedna, słodka Sansa... jak ktokolwiek mógł jej zrobić coś takiego? - Chodziło o Winterfell - wyjaśnił natychmiast Robb. - Po śmierci Brana i

Rickona Sansa została moją dziedziczką. Jeśli coś mi się stanie... Uścisnęła mocno jego dłoń. - Nic ci się nie stanie. Nic. Nie mogłabym tego znieść. Zabrali mi Neda i twoich słodkich braci. Sansę wydano za mąż, Arya zaginęła, mój ojciec nie żyje... jeśli coś ci się stanie, popadnę w obłęd, Robb. Jesteś wszystkim, co mam. Wszystkim, co ma północ. - Jeszcze nie zginąłem, mamo. Catelyn nagle zawładnął paraliżujący strach.

- Wojen nie trzeba toczyć do ostatniej kropli krwi. - Sama wyraźnie słyszała desperację w swym głosie. - Nie byłbyś pierwszym królem, który ugiął kolana. Ani nawet pierwszym Starkiem. Zacisnął usta. - Nie. Nigdy. - Nie ma w tym żadnego wstydu. Balon Greyjoy ugiął kolana przed Robertem, gdy jego bunt zakończył się klęską, a Torrhen Stark przed Aegonem Zdobywcą, by uratować swą armię przed ogniem. - A czy Aegon zabił ojca króla

Torrhena? - Wyszarpnął dłoń z jej uścisku. Powiedziałem, nigdy. Teraz gra rolę chłopca, nie króla. - Lannisterowie nie potrzebują północy. Zażądają hołdów i zakładników, to wszystko... a bez względu na to, co uczynimy, Krasnal i tak zatrzyma Sansę, będą więc mieli zakładniczkę. Zapewniam cię, że żelaźni ludzie okażą się bardziej nieubłaganym wrogiem. Jeśli Greyjoyowie chcą mieć nadzieję

utrzymania północy, nie mogą pozostawić przy życiu ani jednego potomka rodu Starków, który mógłby podważyć ich prawa. Brana i Rickona zamordował Theon, muszą więc tylko zabić ciebie... i Jeyne. Myślisz, że lord Balon pozwoli jej żyć, by wydała na świat twych dziedziców? Twarz Robba była zupełnie zimna. - Czy dlatego właśnie uwolniłaś Królobójcę? Żeby zawrzeć pokój z Lannisterami? - Zrobiłam to dla Sansy... i dla Aryi, jeśli jeszcze żyje. Wiesz o tym. Ale jeśli żywiłam też odrobinę nadziei na

to, że kupię w ten sposób pokój, to czy to było takie złe? - Było - odparł. - Lannisterowie zabili mojego ojca. - Myślisz, że o tym zapomniałam? - Nie wiem. A zapomniałaś? Catelyn nigdy nie uderzyła w gniewie żadnego ze swych dzieci, mało jednak zabrakło, by spoliczkowała w tej chwili Robba. Z trudem uzmysłowiła sobie, jak bardzo przerażony i samotny z pewnością się czuje. - Jesteś królem północy i wybór należy

do ciebie. Proszę cię jedynie o to, byś zastanowił się nad tym, co powiedziałam. Minstrele są bardzo dobrego zdania o królach, którzy giną dzielnie w bitwach, lecz twoje życie jest warte więcej niż pieśń. Przynajmniej dla mnie, ja bowiem ci je dałam. - Opuściła głowę. - Czy mogę już odejść? - Możesz. Odwrócił się i wyciągnął miecz. Nie miała pojęcia, co zamierza z nim zrobić. Nie było tu żadnego wroga, nikogo, z kim mógłby walczyć. Tylko ona i on, wysokie drzewa i spadłe liście. Nie każdą walkę da się wygrać mieczem -

chciała mu powiedzieć, obawiała się jednak, że król jest głuchy na takie słowa. Po wielu godzinach, gdy siedziała, szyjąc, w sypialni, przybiegł mały Rollam Westerling z wezwaniem na kolację. To dobrze - pomyślała z ulgą Catelyn. Po ich kłótni nie była pewna, czy syn zechce ją widzieć. - Jesteś sumiennym giermkiem pochwaliła z powagą Rollama. Bran byłby taki sam. Robb zachowywał się za stołem chłodno, a Edmure był opryskliwy, lecz wszystko to z nawiązką nadrabiał

Kulawy Lothar. Był wzorem uprzejmości. Wspominał ciepło lorda Hostera, z delikatnością złożył Catelyn kondolencje z powodu śmierci Brana i Rickona, pochwalił Edmure’a za zwycięstwo pod Kamiennym Młynem i podziękował Robbowi za „szybką, pewną sprawiedliwość”, którą wymierzył Rickardowi Karstarkowi. Bękarci brat Lothara, Walder Rivers, był jednak zupełnie inny. Ponury, skwaszony mężczyzna o podejrzliwym obliczu starego lorda Waldera odzywał się rzadko, skupiając uwagę na mięsie i miodzie, które przed nim postawiono.

Gdy wypowiedziano już wszystkie puste słówka, królowa i inni Westerlingowie podziękowali uprzejmie, uprzątnięto resztki kolacji i Lothar Frey odchrząknął. - Nim przejdziemy do rzeczy, muszę wspomnieć o jeszcze jednej sprawie zaczął z namaszczeniem. - Obawiam się, że jest poważna. Miałem nadzieję, iż to nie mnie przypadnie w udziale przekazać wam te wieści, wygląda jednak na to, że nie mam innego wyjścia. Mój pan ojciec otrzymał list od swoich wnuków. Catelyn była tak zaprzątnięta własną żałobą, że niemal zapomniała o dwóch

Freyach, których zgodziła się wziąć na wychowanie. Tylko nie to - pomyślała. Matko, zmiłuj się, ile jeszcze ciosów zdołamy znieść? Wiedziała skądś, że następne słowa, które usłyszy, wbiją w jej serce kolejny nóż. - Tych, którzy przebywają w Winterfell? - zapytała. - Moich podopiecznych? - Tak. Waldera i Waldera. Obecnie jednak znajdują się oni w Dreadfort, pani. Z żalem zawiadamiam cię, że doszło do bitwy. Winterfell spłonęło. - Spłonęło?

W głosie Robba brzmiało niedowierzanie. - Twoi północni lordowie próbowali odebrać je żelaznym ludziom. Gdy Theon Greyjoy zrozumiał, że stracił zdobycz, puścił zamek z dymem. - Nic nie słyszeliśmy o żadnej bitwie zauważył ser Brynden. - Przyznaję, że moi bratankowie to mali chłopcy, byli jednak na miejscu. List napisał Duży Walder, choć jego kuzyn również umieścił pod nim swój podpis. Zgodnie z ich relacją walka była krwawa. Poległ

wasz kasztelan. Nazywał się chyba ser Rodrik? - Ser Rodrik Cassel - wymamrotała oszołomiona Catelyn. Kochany, odważny, wierny staruszek. Widziała go oczyma wyobraźni, jak szarpie białe wąsiska. - A co z resztą naszych ludzi? - Obawiam się, że wielu wyrżnęli żelaźni ludzie. Robb zaniemówił z gniewu. Walnął pięścią w stół i odwrócił twarz, by Freyowie nie ujrzeli jego łez.

Zauważyła je jednak jego matka. Świat z dnia na dzień staje się coraz mroczniejszy. Pomyślała o córeczce ser Rodrika Beth, o niestrudzonym maesterze Luwinie i wesołym septonie Chayle’u, o trudzącym się w kuźni Mikkenie, Farlenie i Palii z psiarni, o Starej Niani i głupkowatym Hodorze. Serce wypełniał jej ból. - Błagam, nie wszystkich. - Nie wszystkich - zapewnił Kulawy Lothar. - Kobiety i dzieci się ukryły, a wraz z nimi również Walder i Walder. Ponieważ Winterfell legło w gruzach,

syn lorda Boltona zaprowadził ocalonych do Dreadfort. - Syn Boltona? - zapytał z napięciem w głosie Robb. - Mam wrażenie, że to bękart - wtrącił Walder Rivers. - Chyba nie Ramsay Snow? Czy lord Roose ma jeszcze jakiegoś innego bękarta? - Robb skrzywił wściekle twarz. - Ten Ramsay był potworem i mordercą i zginął śmiercią tchórza. Tak mi przynajmniej doniesiono. - Nic mi na ten temat nie wiadomo.

Podczas wojny zawsze panuje straszliwe zamieszanie. Jest mnóstwo fałszywych meldunków. Mogę ci jedynie powiedzieć, iż moi bratankowie utrzymują, że to ten bękart Boltona uratował kobiety i dzieci z Winterfell. Wszyscy, którzy ocaleli, są bezpieczni w Dreadfort. - Theon - odezwał się nagle Robb. - Co się stało z Theonem Greyjoyem? Czy go zabito? Kulawy Lothar rozpostarł dłonie. - Tego również nie wiem, Wasza Miłość. Walder i Walder nic nie piszą o

jego losie. Być może lord Bolton potrafi ci odpowiedzieć, jeśli otrzymał jakąś wiadomość od tego swojego syna. - Z pewnością nie omieszkamy go o to zapytać - stwierdził ser Brynden. - Widzę, że wszyscy jesteście zrozpaczeni. Przykro mi, że dałem wam nowy powód do żałoby. Być może powinniśmy odłożyć naszą rozmowę do jutra. Ta sprawa może zaczekać, aż dojdziecie do siebie... - Nie - sprzeciwił się Robb. - Chcę to załatwić jak najszybciej.

Jej brat Edmure skinął głową. - Ja również. Czy przywiozłeś odpowiedź na naszą propozycję, panie? - Przywiozłem. - Lothar uśmiechnął się. - Pan ojciec kazał mi przekazać Waszej Miłości, że zgodzi się na małżeństwo, które odnowi sojusz między naszymi rodami, i ponownie złoży hołd wierności królowi północy, pod warunkiem, iż Jego Królewska Miłość osobiście, prosto w oczy, przeprosi go za zniewagę, jaką wyrządził rodowi Freyów. Przeprosiny nie były wysoką ceną, lecz Catelyn ogromnie nie spodobał się ten

małostkowy warunek. - Jestem z tego zadowolony - zaczął ostrożnie Robb. - Nigdy nie było moją intencją spowodowanie między nami rozłamu, Lotharze. Freyowie dzielnie walczyli za moją sprawę i chciałbym, żeby wrócili w moje szeregi. - Jesteś zbyt łaskawy, Wasza Miłość. Skoro akceptujesz ten warunek, jestem upoważniony zaoferować lordowi Tully’emu rękę mojej siostry, lady Roslin. To szesnastoletnia panna, najmłodsza córka mojego pana ojca i lady Bethany z rodu Rosbych, jego szóstej żony. Ma łagodną naturę i dar do muzyki.

Edmure poruszył się niespokojnie na krześle. - Czy nie lepiej byłoby, gdybyśmy się najpierw spotkali... - Spotkacie się na ślubie - oznajmił krótko Walder Rivers. - Chyba że lord Tully wolałby najpierw policzyć jej zęby? Edmure powstrzymał złość. - Jeśli chodzi o zęby, uwierzę wam na słowo, ale miło by było ujrzeć jej twarz, nim wezmę ją za żonę. - Musisz się zgodzić teraz, panie -

odpowiedział Walder Rivers. - W przeciwnym razie oferta mojego ojca zostanie wycofana. Kulawy Lothar rozpostarł dłonie. - Mój brat jest prostolinijny, jak każdy żołnierz, jego słowa są jednak prawdą. Mój pan ojciec życzy sobie, by małżeństwo zawarto natychmiast. - Natychmiast? W głosie Edmure’a brzmiało takie przygnębienie, że przez głowę Catelyn przeniknęła niegodna myśl, iż być może jej brat zamierzał zerwać zaręczyny, gdy tylko nastanie pokój.

- Czy lord Walder zapomniał, że mamy wojnę? - zapytał ostrym tonem Brynden Blackfish. - Bynajmniej - odparł Lothar. - Dlatego właśnie nalega, by małżeństwo zawarto natychmiast, ser. Na wojnie ludzie giną, nawet młodzi i silni. Co się stanie z naszym sojuszem, jeśli lord Edmure polegnie, nim pojmie Roslin za żonę? Nie można też zapominać o wieku mojego ojca. Przekroczył już dziewięćdziesiątkę i zapewne nie doczeka końca walk. Gdyby wydał bezpiecznie swą kochaną Roslin za mąż, nim zabiorą go bogowie, uspokoiłoby to jego szlachetne serce. Mógłby wtedy umrzeć ze świadomością, że

dziewczyna ma silnego męża, który da jej miłość i opiekę. Wszyscy chcemy, żeby lord Walder umarł szczęśliwy. Catelyn cała ta sprawa podobała się coraz mniej. - Mój brat właśnie stracił ojca. Potrzebny mu czas na odbycie żałoby. - Roslin to wesoła dziewczyna - odparł Lothar. - Ona najlepiej pomoże lordowi Edmure’owi w godzinie smutku. - A mój ojciec przestał ostatnio lubić długie zaręczyny - dodał bękart Walder Rivers. -

Nie mam pojęcia dlaczego. Robb przeszył go lodowatym spojrzeniem. - Rozumiem, co chcesz powiedzieć, Rivers. Czy możemy was na chwilę przeprosić? - Jak Wasza Miłość sobie życzy. Kulawy Lothar wstał, a jego bękarci brat pomógł mu wyjść z komnaty. Edmure był wściekły. - Niemal otwarcie stwierdzili, że moje obietnice są bezwartościowe. Czemu miałbym pozwolić, żeby ta stara łasica

wybierała mi żonę? Lord Walder ma jeszcze inne córki poza tą Roslin. I wnuczki też. Powinien dać mi prawo wyboru, tak samo jak tobie. Jestem jego seniorem. Powinien nie posiadać się z radości, że jestem gotów poślubić którąkolwiek z nich. - To pyszny człowiek, a my zraniliśmy jego dumę - wskazała Catelyn. - Niech Inni porwą jego dumę! Nie pozwolę, żeby zawstydzał mnie w moim własnym zamku. Moja odpowiedź brzmi „nie”. Robb obrzucił go znużonym spojrzeniem.

- Nie wydam ci rozkazu. Nie w takiej sprawie. Jeśli jednak odmówisz, lord Frey uzna to za kolejną zniewagę i stracimy wszelkie szansę, by go ugłaskać. - Nie wiesz tego na pewno - nie ustępował Edmure. - Frey chciał wydać za mnie którąś ze swych córek już od dnia moich narodzin. Nie pozwoli, by podobna szansa wyśliznęła mu się z tych chciwych łap. Kiedy Lothar przyniesie mu naszą odpowiedź, zgodzi się na zaręczyny... z córką, którą sam sobie wybiorę. - Być może z czasem - przyznał Brynden Blackfish. - Czy jednak możemy sobie

pozwolić na to, by czekać, aż Lothar kilka razy obróci między naszymi zamkami z propozycjami i kontrpropozycjami? Robb zacisnął dłonie w pięści. - Muszę wrócić na północ. Moi bracia nie żyją, Winterfell spalono. Moich ludzi wyrżnięto... tylko bogowie wiedzą, co kombinuje ten bękart Boltona albo czy Theon jeszcze żyje i przebywa na wolności. Nie mogę tu siedzieć, czekając na ślub, do którego albo dojdzie, albo nie. - Musi do niego dojść - stwierdziła Catelyn, choć nie czuła się z tego

powodu zadowolona. - Tak samo jak ty, nie mam ochoty wysłuchiwać obelg i skarg Waldera Freya, bracie, nie mam jednak wyboru. Bez tego ślubu sprawa Robba będzie przegrana. Edmure, musimy się zgodzić. - My? - zapytał z irytacją. - Jakoś nie widzę, byś miała ochotę zostać dziewiątą lady Frey, Cat. - Ósma lady Frey żyje i ma się dobrze, o ile mi wiadomo - odparła. Na szczęście. Znając lorda Waldera, w przeciwnym razie bardzo łatwo mogłoby dojść i do tego. - Jestem ostatnim człowiekiem w

Siedmiu Królestwach, który ma prawo mówić innym, z kim powinni się żenić, bratanku - stwierdził Blackfish. Niemniej jednak przypominam sobie, że zapewniałeś, iż jesteś gotów zadośćuczynić nam za bitwę przy brodach. - Myślałem o jakimś innym zadośćuczynieniu. Pojedynku na miecze z Królobójcą. Siedmiu latach pokuty w charakterze żebrzącego brata. Pływaniu w morzu zachodzącego słońca ze związanymi nogami. - Edmure zauważył, że nikt się nie uśmiecha, i wyrzucił ręce w górę. Niech Inni porwą was wszystkich!

Proszę bardzo, ożenię się z tą dziewką. Jako zadośćuczynienie. DAVOS Lord Alester podniósł raptownie wzrok. - Głosy - rzekł. - Słyszysz, Davosie? Ktoś po nas idzie. - To Minóg - stwierdził były przemytnik. - Zbliża się pora kolacji. Wczoraj Minóg przyniósł im połowę wołowego pasztetu z boczkiem, a do tego dzban pitnego miodu. Na samą myśl o tym Davosowi zaburczało w brzuchu.

- Nie, to więcej niż jeden człowiek. Ma rację. Davos słyszał co najmniej dwa głosy i coraz głośniejsze kroki. Wstał i podszedł do kraty. Lord Alester strzepnął słomę z ubrania. - Król wysłał po mnie. Albo królowa. Tak, Selyse nigdy by nie pozwoliła, żeby jej krewniak tu gnił. Pod celą pojawił się Minóg z pękiem kluczy w ręku. Tuż za nim szedł ser Axell Florent, eskortowany przez czterech zbrojnych. Wszyscy zatrzymali się pod pochodnią, czekając, aż Minóg wybierze odpowiedni klucz.

- Axell - odezwał się lord Alester. Dobrzy bogowie. Czy to król po mnie wysłał czy królowa? - Nikt po ciebie nie wysyłał, zdrajco warknął ser Axell. Lord Alester wzdrygnął się gwałtownie, jak spoliczkowany. - Nie! Przysięgam, że nie dopuściłem się zdrady. Czemu nie chcecie mnie wysłuchać? Gdyby Jego Miłość pozwolił mi wytłumaczyć... Minóg wepchnął w zamek wielki,

żelazny klucz, obrócił go i otworzył celę. Zardzewiałe zawiasy skrzypnęły na znak protestu. - Chodź - rozkazał strażnik Davosowi. - Dokąd? - Więzień popatrzył na ser Axella. - Powiedz mi prawdę, ser, czy chcecie mnie spalić? - Wysłano po ciebie. Dasz radę iść? - Dam. Davos wyszedł z celi. Gdy drzwi znowu się zatrzasnęły, z ust lorda Alestera wyrwał się krzyk rozpaczy.

- Zabierz pochodnię - rozkazał strażnikowi ser Axell. - Zostawimy zdrajcę w ciemnościach. - Nie - błagał jego brat. - Axellu, proszę cię, nie zabieraj światła... bogowie, zmiłujcie się... - Bogowie? Jest tylko R’hllor i Inny. Ser Axell wskazał gwałtownym ruchem na pochodnię. Jeden ze zbrojnych wyciągnął ją z uchwytu i pierwszy ruszył schodami. - Czy prowadzicie mnie do Melisandre? - zapytał Davos.

- Ona również tam będzie - odparł ser Axell. - Nigdy nie oddala się od króla. Ale to sam Jego Miłość po ciebie wysłał. Davos uniósł dłoń ku piersi, gdzie kiedyś na rzemyku wisiał skórzany mieszek, który przynosił mu szczęście. Zgubiłem go - pomyślał. Razem z kostkami czterech palców. Jego dłonie wciąż jednak były wystarczająco długie, by mógł je zacisnąć na szyi kobiety, zwłaszcza tak cienkiej, jak jej szyja. Szli ciągle w górę, wspinając się gęsiego po krętych schodach. Zbudowane z szarego, szorstkiego

kamienia mury były chłodne w dotyku. Światło pochodni podążało przed nimi i cienie maszerowały po ścianach obok nich. Na trzecim łuku minęli żelazną bramę, która otwierała się w ciemność, a na piątym następną. Davos domyślał się, że są już blisko powierzchni, a być może nawet ponad nią. Następne drzwi, które napotkali, były zrobione z drewna, oni jednak pięli się wciąż w górę. W grubych murach widziało się teraz otwory strzelnicze, lecz do środka nie wpadał przez nie blask słońca. Na zewnątrz panowała noc. Gdy ser Axell otworzył ciężkie drzwi i gestem rozkazał mu przez nie przejść, Davosa bolały już nogi. Przed sobą

ujrzał wysoki łuk kamiennego mostu, który biegł nad pustką do masywnej centralnej wieży znanej jako Kamienny Bęben. Między podtrzymującymi dach łukami dął uporczywy wiatr od morza. Davos czuł zapach słonej wody. Zaczerpnął głęboko tchu, wypełniając płuca czystym, zimnym powietrzem. Wietrze i wodo, dodajcie mi sił pomodlił się. Na dziedzińcu rozpalono ogromne nocne ognisko, barierę dla krążących po nocy strachów. Zebrali się wokół niego ludzie królowej, wyśpiewujący peany do swego nowego, czerwonego boga. Gdy znaleźli się na środku mostu, ser

Axell zatrzymał się niespodziewanie. Na jego krótki gest towarzyszący mu ludzie oddalili się poza zasięg słuchu. - Gdyby to zależało ode mnie, spaliłbym cię razem z moim bratem Alesterem oznajmił Davosowi. - Obaj jesteście zdrajcami. - Mów sobie, co chcesz. Nigdy bym nie zdradził króla Stannisa. - Zrobiłbyś to. Zrobisz. Widzę to w twojej twarzy. I widziałem to w płomieniach. R’hllor pobłogosławił mnie tym darem,

podobnie jak lady Melisandre. Ukazuje mi przyszłość w ogniu. Stannis Baratheon zasiądzie na Żelaznym Tronie. Widziałem to. Wiem też, co trzeba przedsięwziąć. Jego Miłość musi mnie mianować swoim namiestnikiem, na miejsce mojego brata, zdrajcy. Powiesz mu to. Czyżby? Davos zachował milczenie. - Królowa nalegała na moją nominację ciągnął ser Axell. - Nawet twój przyjaciel z Lys, pirat Saan, mówi to samo. Ułożyliśmy we dwóch pewien plan. Ale Jego Miłość nie chce podjąć działania. Klęska stała się czarnym robakiem, który gryzie jego duszę. To

my, którzy go miłujemy, musimy wskazać mu drogę. Jeśli rzeczywiście jesteś tak oddany jego sprawie, jak utrzymujesz, przemytniku, dołączysz swój głos do naszych. Powiedz mu, że jestem jedynym namiestnikiem, jakiego mu potrzeba. Przekonaj go o tym, a dopilnuję, byś dostał nowy statek, gdy pożeglujemy. Statek. Davos przyjrzał się twarzy rozmówcy. Ser Axell miał wielkie uszy Florentów, przypominające uszy królowej. Wyrastały z nich, podobnie jak z nozdrzy, kępki szorstkich włosów. Jeszcze więcej było ich pod podwójnym podbródkiem. Nos miał szeroki, czoło wypukłe, a blisko

osadzone oczy spoglądały na niego wrogo. Sam powiedział, że chętniej dalby mi stos niż statek, gdybym jednak wyświadczył mu tę przysługę... - Jeśli zamyślasz mnie zdradzić ciągnął ser Axell - to nie zapominaj, proszę, że przez wiele lat byłem kasztelanem Smoczej Skały. Garnizon należy do mnie. Zapewne nie mogę cię spalić bez zgody króla, zawsze jednak może cię spotkać upadek. - Złapał mięsistą łapą za kark Davosa i pchnął go mocno do sięgającej pasa balustrady. Potem popchnął byłego przemytnika nieco silniej, zmuszając go do spojrzenia na dziedziniec. - Słyszałeś mnie?

- Słyszałem - odparł Davos. I ty śmiesz zwać mnie zdrajcą? Ser Axell puścił go. - To świetnie. - Uśmiechnął się. - Jego Miłość czeka. Musimy się śpieszyć. Na samym szczycie Kamiennego Bębna, w wielkiej, okrągłej sali zwanej Komnatą Malowanego Stołu, znaleźli Stannisa Baratheona. Król stał za meblem, któremu komnata zawdzięczała swą nazwę. Potężny drewniany blat wyrzeźbiono i pomalowano na kształt Westeros, tak jak wyglądało ono w czasach Aegona Zdobywcy. Obok króla ustawiono żelazny piecyk, w którym

czerwonopomarańczowym blaskiem płonęły węgle. Cztery wysokie, ostrołukowe okna wychodziły na północ, południe, wschód i zachód. Za nimi widać było noc i gwiaździste niebo. Davos słyszał szum wiatru i odległe dźwięki morza. - Wasza Miłość - odezwał się ser Axell - przyprowadziłem cebulowego rycerza, tak jak rozkazałeś. - Widzę. Stannis miał na sobie szarą, wełnianą bluzę, ciemnoczerwony płaszcz oraz zwykły pas z czarnej skóry, przy którym zwisały miecz i sztylet. Na głowę

włożył czerwono-złotą koronę, której szpicom nadano kształt płomieni. Jego wygląd przyprawił Davosa o szok. Król wydawał się dziesięć lat starszy niż wtedy, gdy pożegnał się z nim w Końcu Burzy, by pożeglować na bitwę, która przyniosła klęskę im obu. W krótko przystrzyżonej brodzie Stannisa widać było wiele siwych włosów. Stracił na wadze co najmniej dwa kamienie. Nigdy nie był tęgim mężczyzną, teraz jednak kości sterczały pod jego skórą niczym włócznie pragnące się wyrwać na zewnątrz. Nawet korona wydawała się za duża na jego głowę. Oczy stały się niebieskimi kałużami lśniącymi w

głębokich jamach, a pod skórą wyraźnie rysowały się zarysy czaszki. Gdy jednak zobaczył Davosa, na jego ustach wykwitł blady uśmiech. - A więc morze zwróciło mi mojego rycerza od ryb i cebuli. - Zwróciło, Wasza Miłość. Czy w ogóle wie, że siedziałem w jego lochu? Davos opadł na jedno kolano. - Wstań, ser Davosie - rozkazał Stannis. - Było mi ciebie brak, ser. Potrzebuję dobrej rady, a ty zawsze mi nią służyłeś. Powiedz mi, jaka jest kara za zdradę?

To słowo zawisło w powietrzu. Jest straszne - pomyślał Davos. Czy miał potępić swego współwięźnia? A może siebie? Królowie znają odpowiedź na to pytanie lepiej niż ktokolwiek inny. - Zdradę? - wykrztusił wreszcie słabym głosem. - A jak inaczej to nazwać, gdy ktoś sprzeciwia się swemu królowi i próbuje skraść tron, który prawnie mu się należy? Pytam cię po raz drugi, jaka jest zgodnie z prawem kara za zdradę? Davos nie miał innego wyboru jak odpowiedzieć.

- Śmierć - rzekł. - Karą za zdradę jest śmierć, Wasza Miłość. - Zawsze tak było. Nie jestem... nie jestem okrutnikiem, ser Davosie. Znasz mnie. Znasz mnie od dawna. To nie ja wprowadziłem to prawo. Zawsze tak było, jeszcze za czasów Aegona, a nawet przedtem. Daemon Blackfyre, bracia Toyne, Sępi Król, wielki maester Hareth... zdrajcy zawsze płacili życiem... nawet Rhaenyra Targaryen. Była córką jednego króla i matką dwóch następnych, a mimo to zginęła śmiercią zdrajczyni za to, że próbowała zagarnąć koronę, która należała się jej bratu. To prawo, Davosie. Prawo. Nie okrucieństwo.

- Tak, Wasza Miłość. - Nie mówi o mnie. Davos ulitował się nad swym współwięźniem, który siedział teraz sam w ciemnej celi. Wiedział, że powinien trzymać język za zębami, czuł się jednak zmęczony i było mu ciężko na sercu. - Panie, lord Florent nie zamierzał cię zdradzić - usłyszał własne słowa. - Czyżby przemytnicy zwali to inaczej? Uczyniłem go namiestnikiem, a on chciał sprzedać moje prawa za miskę grochu. Był nawet gotów oddać im Shireen.

Zamierzał wydać moje jedyne dziecko za bękarta zrodzonego z kazirodztwa. Głos króla był ochrypły z gniewu. - Mój brat miał dar budzenia lojalności. Nawet u wrogów. Pod Summerhall wygrał trzy bitwy w ciągu jednego dnia i sprowadził lordów Grandisona i Cafferena do Końca Burzy jako jeńców. Ich chorągwie wywiesił w komnacie w charakterze trofeów. Białe jelonki Cafferena były splamione krwią, a śpiący lew Grandisona rozdarty niemal na dwoje. A mimo to często siadywali pod tymi chorągwiami, by całą noc pić i ucztować z Robertem. Zabierał ich nawet na łowy. Kiedy zobaczyłem, jak rzucają toporami na dziedzińcu,

powiedziałem mu: „Ci ludzie chcieli cię oddać Aerysowi, byś spłonął żywcem. Nie powinieneś dawać im do ręki broni”. Robert tylko się roześmiał. Ja wtrąciłbym Grandisona i Cafferena do lochu, on natomiast zrobił z nich swych przyjaciół. Lord Cafferen zginął pod zamkiem Ashford. Powalił go Randyll Tarly, gdy walczył za Roberta. Lord Grandison został ranny nad Tridentem i rok później zmarł. Mój brat zdobył ich miłość, a ja potrafię skłonić ludzi tylko do zdrady. Nawet własną rodzinę.

Brata, dziadka, kuzynów, dobrego wuja... - Wasza Miłość - odezwał się ser Axell. - Błagam cię, daj mi szansę dowieść, że nie wszyscy Florentowie są tak chwiejni. - Ser Axell chciałby, bym ponownie ruszył na wojnę - wyjaśnił Davosowi król Stannis. - Lannisterowie sądzą, że jestem już pokonany. Opuścili mnie prawie wszyscy zaprzysiężeni lordowie. Nawet lord Estermont, ojciec mojej matki, ugiął kolan przed Joffreyem. Garstka wiernych ludzi, która jeszcze przy mnie

pozostała, utraciła odwagę. Trawią swe dni na pijaństwie oraz hazardzie i liżą rany jak zbite kundle. - Bitwa ponownie rozpali ich serca, Wasza Miłość - zapewnił ser Axell. Porażka to choroba, na którą lekarstwem jest zwycięstwo. - Zwycięstwo. - Król wykrzywił usta w grymasie. - Są zwycięstwa i zwycięstwa, ser. Przedstaw swój plan ser Davosowi. Chciałbym usłyszeć, co on powie na twą propozycję. Ser Axell zwrócił się w stronę Davosa

z miną podobną do tej, jaką zapewne miał na twarzy dumny lord Belgrave tego dnia, gdy król Baelor Błogosławiony rozkazał mu umyć pokryte wrzodami stopy żebraka. Wykonał jednak polecenie. Plan, który ułożyli ser Axell i Salladhor Saan, był prosty. Kilka godzin żeglugi od Smoczej Skały leżała Szczypcowa Wyspa, starożytna, otoczona przez morskie fale siedziba rodu Celtigarów. Lord Ardrian Celtigar walczył na Czarnym Nurcie pod sztandarem z gorejącym sercem, gdy jednak dostał się do niewoli, nie tracąc czasu, przeszedł na stronę Joffreya. Od tej pory przebywał w Królewskiej Przystani.

- Z pewnością boi się gniewu Jego Miłości i nie śmie się zbliżyć do Smoczej Skały oznajmił ser Axell. - I słusznie. Zdradził prawowitego króla. Ser Axell chciał użyć floty Salladhora Saana oraz ludzi ocalonych z Czarnego Nurtu Stannis nadal miał na Smoczej Skale około tysiąca pięciuset żołnierzy, w tym ponad połowę Florentów - by wywrzeć zemstę na lordzie Celtigarze. Szczypcowa Wyspa miała tylko niewielki garnizon, a w zamku ponoć pełno było myrijskich dywanów,

volanteńskiego szkła, złotej i srebrnej zastawy, wysadzanych klejnotami pucharów i wspaniałych sokołów. Był tam też topór z valyriańskiej stali, róg, który wzywał z głębin potwory, szkatuły pełne rubinów i tyle wina, że człowiek nie wypiłby go nawet przez sto lat. Choć Celtigar pokazywał światu twarz skąpca, nigdy nie skąpił grosza na własne wygody. - Zamek powinniśmy puścić z dymem, a ludzi wyrżnąć - zakończył ser Axell. Obrócimy Szczypcową Wyspę w pełne popiołów i kości pogorzelisko, odpowiednie mieszkanie dla siwych wron. W ten sposób całe królestwo

ujrzy, jaki los czeka tych, którzy oddają się Lannisterom. Stannis bez słowa wysłuchał recytacji ser Axella, zgrzytając powoli zębami. - Sądzę, że można by tego dokonać stwierdził, gdy Florent skończył. Ryzyko jest niewielkie. Dopóki lord Redwyne nie wypłynął z Arbor, Joffrey wciąż nie ma żadnej floty. Łupy mogłyby nam zapewnić na pewien czas wierność tego lyseńskiego pirata Salladhora Saana. Szczypcowa Wyspa sama z siebie nie ma wartości, lecz jej upadek uświadomiłby lordowi Tywinowi, że moja sprawa nie jest

jeszcze przegrana. - Król popatrzył na Davosa. Mów prawdę, ser. Co sądzisz o propozycji ser Axella? Mów prawdę, ser. Davos przypomniał sobie mroczną celę, którą dzielił z lordem Alesterem, wspomniał Minoga i Owsiankę. Pomyślał o słowach, które usłyszał od ser Axella na moście nad dziedzińcem. Statek albo pchnięcie, co mam wybrać? To jednak Stannis go pytał. - Wasza Miłość - zaczął z namysłem. Sądzę, że to szaleństwo... i tchórzostwo.

- Tchórzostwo? - niemal krzyknął ser Axell. - Nikt nie będzie zwał mnie tchórzem w obecności króla. - Cisza - rozkazał Stannis. - Ser Davosie, mów dalej. Chcę, byś wyjaśnił swe stanowisko. Davos spojrzał na ser Axella. - Twierdzisz, że powinniśmy pokazać królestwu, iż jeszcze nie przegraliśmy. Zadać cios. Wznowić wojnę... ale z kim mamy walczyć? Na Szczypcowej Wyspie nie znajdziemy Lannisterów. - Znajdziemy tam zdrajców - odparł ser Axell - chociaż niewykluczone, że

potrafiłbym wskazać paru bliżej domu. Nawet w tej komnacie. Davos zignorował ten atak. - Nie wątpię, że lord Celtigar ugiął kolan przed młodym Joffreyem. Jest starym, zmęczonym człowiekiem i pragnie jedynie dokonać swych dni w zamku, popijając dobre wino z wysadzanych klejnotami pucharów. Ponownie zwrócił się w stronę Stannisa. - A mimo to przybył na twe wezwanie, panie. Dał ci swych ludzi i statki. Stał u twego boku pod Końcem Burzy, gdy ciągnął na nas lord Renly, i jego okręty pożeglowały w górę Czarnego Nurtu. Jego ludzie walczyli i

zabijali za ciebie. Płonęli za ciebie. To prawda, że Szczypcowa Wyspa jest słabo broniona. Są tam tylko kobiety, dzieci i starcy. A dlaczego tak jest? Dlatego, że ich mężowie, synowie i ojcowie polegli na Czarnym Nurcie. Zginęli u wioseł albo z mieczami w dłoniach, walcząc pod twoimi chorągwiami. A ser Axell chce, żebyśmy napadli na domy, które opuścili, zgwałcili wdowy i wymordowali dzieci. Ci prostaczkowie nie są zdrajcami... - Są - upierał się ser Axell. - Nie wszyscy ludzie Celtigara zginęli na Czarnym Nurcie.

Setki dostały się do niewoli i ugięły kolana razem z nim. - Razem z nim - powtórzył Davos. - To jego ludzie. Poprzysięgli mu wierność. Jaki mieli wybór? - Każdy zawsze ma wybór. Mogli nie klęknąć. Niektórzy tak postąpili i zapłacili za to życiem. Zginęli jako wierni poddani. - Niektórzy ludzie są silniejsi od innych. Davos wiedział, że to nieprzekonująca odpowiedź. Stannis Baratheon był człowiekiem o żelaznej woli, który nie rozumiał słabości innych i jej nie

wybaczał. Przegrywam - pomyślał zdesperowany. - Każdy ma obowiązek dochować wierności prawowitemu królowi, nawet jeśli lord, któremu służy, okaże się zdrajcą - oznajmił Stannis niedopuszczającym sprzeciwu tonem. Davosa ogarnęła nagle desperacka odwaga, lekkomyślność bliska szaleństwu. - Tak jak ty dochowałeś wierności królowi Aerysowi, gdy twój brat wzniósł chorągwie, Wasza Miłość? wygarnął.

Zapadła pełna szoku cisza. - Zdrada! - krzyknął po chwili ser Axell, wyszarpując sztylet zza pasa. Wasza Miłość dopuścił się obrazy majestatu prosto w oczy! Davos słyszał, jak Stannis zgrzyta zębami. Na czoło wystąpiła mu niebieska, obrzmiała żyła. - Schowaj nóż, ser Axellu. I zostaw nas samych. - Jeśli Wasza Miłość sobie życzy... - Życzę sobie, żebyś wyszedł - oznajmił Stannis. - Zejdź mi z oczu i przyślij tu

Melisandre. - Wedle rozkazu. Ser Axell schował nóż, pokłonił się i ruszył ku drzwiom, gniewnie stukając butami o posadzkę. - Zawsze nadużywałeś mojej cierpliwości - ostrzegł Davosa Stannis, gdy już zostali sami. - Mogę ci skrócić język równie łatwo jak palce, przemytniku. - Jestem twoim człowiekiem, Wasza Miłość. Mój język również należy do ciebie i możesz z nim zrobić, co tylko zechcesz.

- Masz rację - zgodził się król spokojniejszym już tonem. - A ja chcę, żeby twój język mówił prawdę, nawet jeśli zdarza się, że to gorzki napój. Aerys? Gdybyś tylko wiedział... to była trudna decyzja. Moja krew albo mój senior. Brat albo król. - Wykrzywił twarz. - Widziałeś kiedyś Żelazny Tron? Zadziory na oparciu, wstęgi wygiętej stali, ostre sztychy mieczy i noży, zbitych i stopionych w jedną masę? Nie siedzi się na nim wygodnie, ser. Aerys kaleczył się tak często, że ludzie przezwali go królem Strupem, a Maegor Okrutny został zamordowany na tym tronie. Niektórzy opowiadają, że przez ten tron. Zasiadanie na nim nie należy do przyjemności.

Często zadaję sobie pytanie, dlaczego moi bracia tak rozpaczliwie go pragnęli. - A dlaczego ty go pragniesz? - zapytał go Davos. - Nie chodzi o moje pragnienia. Tron należy do mnie, gdyż jestem dziedzicem Roberta. Tak mówi prawo. Po mnie musi go odziedziczyć moja córka, chyba że Selyse da mi wreszcie syna. - Przebiegł lekko trzema palcami po pokrywającym blat lakierze, gładkim i pociemniałym ze starości. - Jestem królem i to, czy tego chcę, nie ma tu nic do rzeczy.

Muszę spełnić obowiązek wobec córki. Wobec królestwa. A nawet wobec Roberta. Wiem, że miał dla mnie niewiele miłości, był jednak moim bratem. Ta lannisterska kobieta przyprawiła mu rogi i zrobiła z niego błazna. Być może nawet go zamordowała, tak jak zamordowała Jona Arryna i Neda Starka. Za takie zbrodnie trzeba wymierzyć sprawiedliwość. Zaczynając od Cersei i jej ohydnego pomiotu. Ale tylko zaczynając. Zamierzam oczyścić dwór. Robert powinien to uczynić już po Tridencie. Ser Barristan powiedział mi kiedyś, że początkiem zgnilizny, która przeżarła rządy Aerysa, był Varys. W żadnym wypadku nie wolno było

ułaskawiać eunucha. I Królobójcy też nie. Robert powinien był przynajmniej pozbawić Jaime’a białego płaszcza i wysłać go na Mur, tak jak radził lord Stark. On jednak posłuchał Jona Arryna. Ja byłem wówczas oblegany w Końcu Burzy i nikt mnie nie pytał o zdanie. Odwrócił się gwałtownie i przeszył Davosa twardym, przenikliwym spojrzeniem. - Mów prawdę. Dlaczego chciałeś zamordować lady Melisandre? A więc wie o tym. Davos nie mógł go okłamać. - Na Czarnym Nurcie spłonęło czterech moich synów. Oddała ich płomieniom.

- Krzywdzisz ją. To nie ona wywołała te pożary. Przeklinaj Krasnala, piromantów i tego głupiego Florenta, który wprowadził moją flotę prosto w pułapkę. Albo przeklinaj mnie za moją upartą dumę, za to, że odesłałem ją wtedy, gdy była mi najbardziej potrzebna. Ale nie przeklinaj Melisandre. Ona służy mi wiernie. - Maester Cressen służył ci wiernie. Zabiła go, tak samo jak ser Cortnaya Penrose’a i twojego brata Renly’ego. - Nie wygaduj głupstw - zbeształ go król. - To prawda, że widziała śmierć Renly’ego w płomieniach, ale nie jest jej winna bardziej ode mnie. Kapłanka

cały czas była ze mną. Twój Devan może to potwierdzić. Zapytaj go, jeśli wątpisz w me słowa. Melisandre oszczędziłaby Renly’ego, gdyby tylko mogła. To ona nalegała, bym spotkał się z nim, dał mu ostatnią szansę zejścia ze ścieżki zdrady. I to ona przekonała mnie, bym po ciebie wysłał, gdy ser Axell chciał cię oddać R’hllorowi. - Uśmiechnął się półgębkiem. - Dziwi cię to? - Tak. Wie, że nie jestem jej przyjacielem ani przyjacielem jej czerwonego boga. - Za to jesteś moim. O tym również wie.

- Skinął na Davosa, każąc mu podejść bliżej. Chłopak zachorował. Maester Pylos przystawia mu pijawki. - Chłopak? - Davos natychmiast pomyślał o swym Devanie, królewskim giermku. - Mój syn, panie? - Devan? To dobry chłopiec. Jest w nim dużo z ciebie. Mówiłem o bękarcie Roberta, tym, którego przywieźliśmy z Końca Burzy. O Edricu Stormie. - Rozmawiałem z nim w Ogrodzie

Aegona. - Ona tego chciała. Widziała to. Stannis westchnął. - Czy chłopak cię oczarował? Ma ten dar. Odziedziczył go po ojcu. Wie, że jest królewskim synem, ale woli nie pamiętać, iż jest bękartem. Uwielbia Roberta, tak samo jak Renly, kiedy był mały. Gdy tylko mój królewski brat odwiedzał Koniec Burzy, bawił się w czułego ojca. Były też podarunki... miecze, kucyki i obszyte futrem płaszcze. Wszystko to pochodziło od eunucha. Chłopak zasypywał Czerwoną Twierdzę swymi podziękowaniami, a Robert śmiał się i pytał Varysa, co mu wyśle w tym roku.

Renly był nie lepszy. Pozostawił wychowanie chłopaka kasztelanom i maesterom. Wszyscy oni ulegli jego urokowi. Penrose wolał zginąć, niż mi go oddać. - Król znowu zazgrzytał zębami. Wciąż mnie to gniewa. Jak mógł sądzić, że skrzywdzę tego chłopca? Przecież wybrałem Roberta. Gdy nadszedł ten trudny dzień, postawiłem krew wyżej niż honor. Ani razu nie wymienił jego imienia. To bardzo zaniepokoiło Davosa. - Mam nadzieję, że młody Edric wkrótce wróci do zdrowia.

Stannis zbył jego troskę machnięciem ręki. - To tylko przeziębienie, nic więcej. Kaszle, ma dreszcze i gorączkę. Maester Pylos wkrótce sobie z tym poradzi. Rozumiesz, chłopiec sam w sobie nie ma znaczenia, ale w jego żyłach płynie krew mojego brata. Ona mówi, że królewska krew ma w sobie moc. Davos nie musiał pytać, kim jest „ona”. Stannis dotknął Malowanego Stołu. - Spójrz na to, cebulowy rycerzu. Oto moje królestwo. Moje Westeros. -

Przesunął dłonią nad stołem. - Całe to gadanie o Siedmiu Królestwach to czyste szaleństwo. Aegon zrozumiał to trzysta lat temu, gdy stał tu, gdzie my stoimy teraz. Pomalowali ten stół na jego rozkaz. Zaznaczyli na nim rzeki i zatoki, wzgórza i góry, zamki, miasta i targowe miasteczka, jeziora, bagna i lasy... nie uwzględnili jednak granic. To jest jedno królestwo i powinien nim władać jeden król. - Jeden król - zgodził się Davos. - Jeden król znaczy pokój. - Zaprowadzę w Westeros

sprawiedliwość. Ser Axell wie o sprawiedliwości równie mało jak o wojnie. Szczypcowa Wyspa na nic by mi się nie przydała... a poza tym byłby to zły uczynek, tak jak mówiłeś. Celtigar musi osobiście zapłacić za swą zdradę. Stanie się to, gdy wreszcie zasiądę na tronie. Każdy zbierze to, co zasiał, od najpotężniejszego lorda, aż po najnędzniejszego ulicznika. Zapewniam cię, że niektórzy stracą coś więcej niż koniuszki palców. Moje królestwo przez nich krwawi, a tego nie daruję. Król Stannis odwrócił się od stołu. - Na kolana, cebulowy rycerzu. - Wasza Miłość?

- Za twą cebulę i ryby uczyniłem cię kiedyś rycerzem. Za to mam zamiar dać ci tytuł lorda. Za to? Davos nic nie rozumiał. - Wystarcza mi, że jestem twoim rycerzem, Wasza Miłość. Nie umiem zachowywać się po lordowsku. - I bardzo dobrze. Zachowywać się po lordowsku to znaczy kłamać. Dobrze sobie zapamiętałem tę lekcję. A teraz klękaj. Twój król ci rozkazuje. Davos ukląkł, a Stannis wydobył miecz.

Melisandre nazwała go Światłonoścą, czerwonym mieczem bohaterów, wydobytym z ognia, który pochłonął siedmiu bogów. Gdy oręż wysunął się z pochwy, w komnacie pojaśniało. Stal lśniła blaskiem raz pomarańczowym, raz żółtym, a raz czerwonym. Powietrze wokół niego migotało. Żaden klejnot nigdy nie lśnił tak jasno. Gdy jednak Stannis dotknął ramienia Davosa, okazało się, że Światłonośca w dotyku niczym nie różni się od innych mieczy. - Ser Davosie z rodu Seaworthów zapytał król - czy jesteś moim oddanym i wiernym lennikiem, teraz i na zawsze?

- Jestem, Wasza Miłość. - I czy przysięgasz wiernie mi służyć przez wszystkie swe dni, udzielać mi szczerych rad i słuchać mnie bez zastrzeżeń, bronić moich praw i mojego królestwa przeciw wszystkim nieprzyjaciołom w wielkich bitwach i małych potyczkach, osłaniać moich poddanych i karać moich wrogów? - Przysięgam, Wasza Miłość. - W takim razie, Davosie Seaworth, wstań z klęczek jako lord Deszczowego Lasu, admirał wąskiego morza i królewski namiestnik.

Przez chwilę Davos był zbyt oszołomiony, by móc się poruszyć. Dziś rano obudziłem się w jego lochu. - Wasza Miłość, nie możesz... nie jestem godzien być królewskim namiestnikiem. - Nikt nie jest godniejszy od ciebie. Stannis schował Światłonoścę, podał Davosowi rękę i pomógł mu wstać. - Jestem nisko urodzony - przypomniał mu Davos. - Niedawno byłem przemytnikiem. Twoi lordowie nie będą mnie słuchali.

- W takim razie mianujemy nowych lordów. - Ale... ja nie umiem czytać... ani pisać... - Maester Pylos będzie czytał za ciebie. A jeśli chodzi o pisanie, to mojego poprzedniego namiestnika kosztowało ono głowę. Żądam od ciebie tylko tego, co dawałeś mi dotąd. Uczciwości. Wierności. Służby. - Z pewnością znalazłby się ktoś odpowiedniejszy... jakiś wielki lord... Stannis żachnął się pogardliwie.

- Ten chłopak, Bar Emmon? Mój niewierny dziadek? Celtigar mnie opuścił, nowy Velaryon ma sześć lat, a nowy Sunglass pożeglował do Volantis, kiedy spaliłem jego brata. Skinął dłonią w gniewnym geście. - To prawda, że zostało mi kilku dobrych ludzi. Ser Gilbert Farring nadal utrzymuje dla mnie Koniec Burzy z dwoma setkami wiernych ludzi. Lord Morrigen, bękart z Nocnej Pieśni, młody Chyttering, mój kuzyn Andrew... żadnemu z nich nie ufam jednak tak jak tobie, mój lordzie Deszczowego Lasu. Ty będziesz moim namiestnikiem. To ciebie chcę mieć w bitwie u mego

boku. Następna bitwa będzie końcem nas wszystkich - pomyślał Davos. Lord Alester miał pod tym względem rację. - Wasza Miłość prosił mnie o uczciwą radę. Powiadam ci uczciwie... brak nam sił, by stoczyć jeszcze jedną bitwę z Lannisterami. - Jego Miłość mówił o największej bitwie - rozległ się kobiecy głos z silnym wschodnim akcentem. Melisandre stała w drzwiach, odziana w czerwone jedwabie i migotliwe atłasy. W dłoniach trzymała nakryty srebrny półmisek. - Te małe wojny to

tylko bójki niesfornych dzieci w porównaniu z tym, co nadejdzie. Ten, którego imienia nie wolno wypowiadać, gromadzi swą moc, Davosie Seaworth, a jest ona straszliwa, zła i potężna ponad wszelkie wyobrażenie. Wkrótce nadejdzie zimno i noc, która nie ma końca. - Postawiła srebrny półmisek na Malowanym Stole. - Chyba że wierni ludzie znajdą w sobie odwagę, by stanąć z nim do walki. Ludzie, którzy mają serca z ognia. Stannis popatrzył na półmisek. - Pokazała mi to w płomieniach, lordzie Davosie.

- Widziałeś to, panie? Stannis Baratheon nie okłamałby go w podobnej sprawie. - Na własne oczy. Po bitwie, gdy ogarnęła mnie rozpacz, lady Melisandre poprosiła mnie, bym spojrzał na płonący na kominku ogień. Komin miał silny ciąg i z ognia wzbijały się w górę drobinki popiołu. Wbiłem w nie wzrok, czując się jak głupi, kazała mi jednak wpatrzyć się głębiej i... popiół był biały, a choć wznosił się w górę z prądem powietrza, nagle wydało mi się, że spada. Śnieg, pomyślałem. Potem iskry zatańczyły wkoło i przerodziły się w krąg pochodni. Patrzyłem przez ogień

na jakieś wysokie wzgórze wznoszące się nad lasem. Węgielki stały się odzianymi w czerń ludźmi, ukrytymi za zasłoną pochodni, a w śniegu poruszały się jakieś kształty. Choć ogień był gorący, poczułem zimno tak straszliwe, że aż zadrżałem. Potem obraz zniknął i ogień znowu stał się ogniem. To, co widziałem, było jednak prawdą, postawiłbym na to moje królestwo. - Uczyniłeś to - wskazała Melisandre. Przekonanie brzmiące w głosie króla przeraziło Davosa aż do szpiku kości.

- Wzgórze w lesie... kształty na śniegu... nic z tego nie rozumiem... - To znaczy, że walka już się zaczęła wyjaśniła Melisandre. - Piasek przesypuje się przez klepsydrę szybciej. Czas ludzi na ziemi dobiega już niemal końca. Musimy działać śmiało, bo inaczej wszelka nadzieja zginie. Westeros musi się zjednoczyć pod berłem prawowitego króla, księcia, którego obiecano, lorda Smoczej Skały i wybrańca R’hllora. - Jeśli rzeczywiście nim jestem, to R’hllor dokonał dziwnego wyboru. Król skrzywił

się, jakby posmakował czegoś obrzydliwego. - Dlaczego ja, a nie moi bracia? Renly i jego brzoskwinia. Widzę w snach sok cieknący mu z ust i krew tryskającą z gardła. Gdyby wykonał swój braterski obowiązek, zmiażdżylibyśmy lorda Tywina. Nawet Robert byłby dumny z takiego zwycięstwa. Robert...- Stannis zgrzytnął gwałtownie zębami. - On również mi się śni. Jak się śmieje. Pije. Przechwala. W tym właśnie był najlepszy. W tym i w walce. Nigdy nie przewyższyłem go w niczym. Pan Światła powinien zrobić

swym wojownikiem Roberta. Dlaczego ja? - Dlatego, że jesteś sprawiedliwym mężem - wyjaśniła Melisandre. - Sprawiedliwy mąż. - Stannis dotknął palcem nakrytego półmiska. - Z pijawkami. - Tak - potwierdziła Melisandre - ale muszę powtórzyć ci raz jeszcze, że nie tędy droga. - Przysięgłaś, że to poskutkuje. Na twarzy króla malował się gniew.

- Poskutkuje... i nie poskutkuje. - Więc jak będzie? - I tak, i tak. - Wypowiadaj się jaśniej, kobieto. - Gdy ognie wypowiedzą się jaśniej, ja również to uczynię. W płomieniach kryje się prawda, lecz nie zawsze łatwo jest ją ujrzeć. - Wielki rubin, który miała u gardła, spijał blask dobywający się z piecyka. - Daj mi chłopca, Wasza Miłość. To pewniejszy sposób. Lepszy. Daj mi chłopca, a obudzę kamiennego smoka.

- Już ci powiedziałem „nie”. - Cóż znaczy jeden chłopiec z nieprawego łoża wobec wszystkich chłopców i dziewcząt w Westeros. Wobec wszystkich dzieci, jakie kiedykolwiek się narodzą we wszystkich królestwach świata. - Jest niewinny. - Gdyby nie splugawił twego małżeńskiego łoża, z pewnością doczekałbyś się już własnych synów. Okrył cię wstydem. - Robert okrył mnie wstydem. Nie ten chłopak. Moja córka go polubiła. A w

jego żyłach płynie moja krew. - Krew twojego brata - wskazała Melisandre. - Krew króla. Tylko królewska krew może obudzić kamiennego smoka. Stannis zazgrzytał zębami. - Nie chcę już więcej o tym słyszeć. Czasy smoków minęły. Targaryenowie niejeden raz próbowali je ożywić i zrobili z siebie błaznów albo trupy. Plama jest jedynym błaznem, jakiego potrzebujemy na tej zapomnianej przez bogów skale. Masz pijawki. Rób, co do ciebie należy.

Melisandre pochyliła sztywno głowę. - Jak mój król rozkaże. Sięgnęła prawą ręką do lewego rękawa i sypnęła do piecyka garść jakiegoś proszku. Węgielki zasyczały głośno. Gdy ogarnął je jasny płomień, kobieta w czerwieni wzięła ze stołu półmisek i podała go królowi. Davos przyglądał się, jak uniosła pokrywkę. W środku leżały trzy wielkie czarne pijawki, opite krwią. Krwią chłopca - zrozumiał cebulowy rycerz. Królewską krwią.

Stannis wyciągnął rękę i zacisnął palce na jednej z nich. - Powiedz imię - poleciła Melisandre. Pijawka wiła się w królewskim uścisku, próbując przyssać się do jednego z jego palców. - Uzurpator - rzekł Stannis. - Joffrey Baratheon. Gdy cisnął pijawkę w ogień, zwinęła się pośród węgli niczym jesienny liść i spłonęła. Król złapał drugą. - Uzurpator - oznajmił, tym razem

głośniej. - Balon Greyjoy. Rzucił ją lekko na piecyk. Ciało pijawki pękło i z sykiem eksplodowała z niej dymiąca krew. Do dłoni króla trafiła ostatnia pijawka. Tym razem przyglądał się przez chwilę, jak wije się pomiędzy jego palcami. - Uzurpator - powiedział wreszcie. Robb Stark. Cisnął pijawkę w płomienie. JAIME Łaźnia Harrenhal była ciemnym, parnym

pomieszczeniem o niskim suficie. Stało w niej mnóstwo wielkich kamiennych wanien. Gdy wprowadzono Jaime’a do środka, okazało się, że w jednej z nich siedzi Brienne, która szorowała sobie ramię z zapamiętałością bliską gniewu. - Nie tak mocno, dziewko - zawołał. Zedrzesz sobie skórę. Odrzuciła szczotkę i zakryła cycki dłońmi wielkimi jak łapska Gregora Clegane’a. Małe, spiczaste pączki, które tak bardzo pragnęła ukryć, wyglądałyby bardziej naturalnie na jakiejś dziesięcioletniej dziewczynce niż na jej szerokiej,

muskularnej piersi. - Co ty tu robisz? - zapytała. - Lord Bolton nalega, bym spożył z nim kolację, nie chciał jednak zaprosić moich pcheł. - Jaime pociągnął lewą ręką za rękaw strażnika. - Pomóż mi się wydostać z tych śmierdzących łachmanów. - Jedną ręką nie mógł nawet rozwiązać sobie spodni. Mężczyzna nie miał zbyt zadowolonej miny, wykonał jednak polecenie. - A teraz nas zostaw - rozkazał Jaime, gdy jego ubranie leżało już na stosie na mokrej kamiennej podłodze. - Pani z Tarthu nie życzy sobie, by takie szumowiny jak ty gapiły się na jej cycki.

- Wskazał kikutem na usługującą Brienne kobietę o ostrej, wąskiej twarzy. - Ty też. Zaczekaj na zewnątrz. Tu są tylko jedne drzwi, a dziewka jest za duża, żeby mogła się wymknąć przez komin. Nawyk posłuszeństwa był głęboko zakorzeniony. Kobieta wyszła na zewnątrz tuż za strażnikiem, zostawiając ich samych w łaźni. Wanny w stylu Wolnych Miast były tak wielkie, że mogłoby się w nich pomieścić sześciu, siedmiu ludzi. Jaime wdrapał się, powoli i niezgrabnie, do tej, w której siedziała dziewka. Oczy miał otwarte, choć mimo pijawek Qyburna wokół prawego wciąż utrzymywała się

opuchlizna. Czuł się tak, jakby miał sto dziewięć lat, to znaczy znacznie lepiej niż w chwili przybycia do Harrenhal. Brienne odsunęła się od niego jak najdalej. - Są tu jeszcze inne wanny. - Ta mi się podoba. - Z wielką ostrożnością zanurzył się po podbródek w gorącej wodzie. - Nie obawiaj się dziewko. Twoje uda mają fioletowozieloną barwę i nie interesuje mnie to, co masz między nimi. - Prawą rękę musiał oprzeć o brzeg wanny, jako że Qyburn ostrzegał go, by nie zamoczył bandaża. Czuł, jak z jego nóg odpływa

napięcie, lecz w głowie nadal mu się kręciło. - Wyciągnij mnie, jeśli zemdleję. Żaden Lannister nigdy nie utopił się w kąpieli. Nie mam zamiaru być pierwszy. - A co mnie to obchodzi, jeśli zginiesz? - Złożyłaś solenną przysięgę. Uśmiechnął się, widząc, jak na grubą, białą kolumnę jej szyi wpełza rumieniec. Odwróciła się do niego plecami. - Nadal jesteś nieśmiałą dziewicą? Co masz takiego, czego twoim zdaniem nie widziałem? Sięgnął po szczotkę, którą upuściła, ujął ją w palce i zaczął się szorować od

niechcenia. Nawet to przychodziło mu z trudnością. Lewą rękę mam zupełnie do niczego. Niemniej jednak, zaskorupiały brud zmywał się z jego skóry, a woda robiła się coraz ciemniejsza. Dziewka odwróciła się do niego plecami. Mięśnie jej potężnych barków były mocno napięte. - Czy aż tak bardzo przeszkadza ci widok mojego kikuta? - zapytał Jaime. Powinnaś się cieszyć. Straciłem rękę, którą zabiłem króla. Rękę, którą wyrzuciłem z wieży małego Starka. Rękę, którą wsuwałem między nogi

mojej siostrze, żeby się zrobiła wilgotna. Podsunął jej kikut pod nos. - Nic dziwnego, że Renly zginął, jeśli ty go strzegłaś. Zerwała się na równe nogi, jakby ją uderzył, rozchlapując wokół gorącą wodę. Kiedy wychodziła z wanny, Jaime zauważył między jej nogami kępę gęstych blond włosów. Brienne była znacznie bardziej włochata od jego siostry. Jego kutas poruszył się pod wodą, w niedorzeczny sposób reagując na ten widok. Teraz już wiem na pewno, że za długo przebywałem z dała od Cersei. Odwrócił wzrok,

zakłopotany reakcją własnego ciała. - To było niegodne - wymamrotał. Jestem rozgoryczonym kaleką. Wybacz mi, dziewko. Niewielu jest mężczyzn, którzy potrafiliby mnie strzec tak dobrze jak ty. Owinęła swą nagość w ręcznik. - Drwisz ze mnie? To znowu obudziło w nim gniew. - Czy jesteś tępa jak buzdygan? To były przeprosiny. Zmęczyły mnie wieczne kłótnie z tobą. Może zawarlibyśmy rozejm?

- Rozejmy opierają się na zaufaniu. Chcesz, żebym zaufała... - Wiem, Królobójcy. Wiarołomcy, który zamordował biednego, smętnego Aerysa Targaryena. - Jaime prychnął pogardliwie. - To nie z powodu Aerysa czuję żal, tylko z powodu Roberta. Na uczcie koronacyjnej rzekł mi: „Słyszałem, że przezwali cię Królobójcą. Postaraj się, żeby nie przeszło ci to w nawyk”. Potem ryknął śmiechem. Jak to się dzieje, że nikt nie nazywa Roberta wiarołomcą? Rozdarł królestwo na strzępy, ale to ja mam gówno zamiast honoru. - Robert uczynił to z miłości.

Po nogach Brienne ściekała woda, która tworzyła u jej stóp kałużę. - Robert uczynił to dla zaspokojenia urażonej dumy, dla cipy i ładnej buzi. Jaime zacisnął pięść... czy raczej zacisnąłby ją, gdyby miał dłoń. Jego ramię przeszył ból, okrutny jak śmiech Roberta. - Chciał ratować królestwo - nie ustępowała. Ratować królestwo. - Czy wiesz, że mój brat podpalił Czarny Nurt? Dziki ogień pali się na

wodzie. Aerys kąpałby się w nim, gdyby się odważył. Wszyscy Targaryenowie byli obłąkani na punkcie ognia. - Jaime’owi kręciło się w głowie. Tu jest za gorąco, a we krwi mam jeszcze truciznę, pozostałą po gorączce. Nie jestem sobą. Wsunął się do wody aż po podbródek. Splugawiłem biały płaszcz... tego dnia miałem na sobie złotą zbroję, ale... - Złotą zbroję? Jej głos wydawał się słaby i odległy. Jaime unosił się w morzu gorąca i wspomnień.

- Kiedy namiestnik z tańczącymi gryfami w herbie przegrał Bitwę Dzwonów, Aerys go wygnał. - Dlaczego opowiadam o tym temu niedorzecznemu, brzydkiemu dziecku? - Zdał sobie w końcu sprawę, że Robert nie jest zwykłym wyjętym spod prawa lordem, którego będzie mógł bez trudu zmiażdżyć, lecz największą groźbą, z jaką zetknął się ród Targaryenów od czasów Daemona Blackfyre’a. Król w nieuprzejmych słowach przypomniał Lewynowi Martellowi, że ma w ręku Elię, i wysłał go, by przejął dowództwo nad dziesięcioma tysiącami Dornijczyków, którzy podążali królewskim traktem. Jon

Darry i Barristan Selmy pojechali do Kamiennego Septu, by zebrać jak najwięcej ludzi gryfowego namiestnika, a książę Rhaegar wrócił z południa i przekonał Aerysa, żeby zapomniał o dumie i wezwał mojego ojca. Z Casterly Rock nie wrócił jednak żaden kruk i król przestraszył się jeszcze bardziej. Wszędzie dopatrywał się zdrajców, a Varys zawsze usłużnie wskazywał mu tych, którzy umknęli jego uwadze. Jego Miłość rozkazał alchemikom rozmieścić pod całą Królewską Przystanią skrytki z dzikim ogniem. Pod Septem Baelora i pod ruderami w Zapchlonym Tyłku, pod stajniami i magazynami, pod wszystkimi siedmioma bramami, a nawet w

piwnicach samej Czerwonej Twierdzy. Wszystko to zrobiła w największej tajemnicy garstka mistrzów piromantów. Nie ufali nawet własnym akolitom. Królowa już od wielu lat przymykała na wszystko oczy, a Rhaegar zajął się zbieraniem armii. Nowy namiestnik Aerysa, ten od buzdyganu i sztyletu, nie był jednak zupełnym głupcem i, widząc, że Rossart, Belis i Garigus co chwila odwiedzają króla, zaczął coś podejrzewać. Miał na imię Chelsted, lord Chelsted. - Przypomniał to sobie nagle, w trakcie opowieści. - Miałem go za tchórza, lecz w dniu, gdy wreszcie stawił czoło Aerysowi, znalazł gdzieś odwagę. Zrobił, co tylko mógł, żeby go

odwieść od owego zamiaru. Przekonywał go, żartował, groził, a na koniec błagał. Kiedy nic nie pomogło, zerwał łańcuch i cisnął go na podłogę. Aerys spalił go za to żywcem i powiesił łańcuch na szyi Rossarta, swego ulubionego piromana. Tego, który upiekł lorda Rickarda Starka w jego własnej zbroi. A ja cały ten czas stałem zakuty w biały pancerz u stóp Żelaznego Tronu, nieruchomy jak trup, strzegąc mojego króla i jego słodkich tajemnic. Rozumiesz, wszyscy moi zaprzysiężeni bracia byli daleko, ale mnie Aerys lubił zawsze trzymać pod ręką. Nie ufał mi, gdyż byłem synem swego ojca. Chciał, żeby Varys mógł mieć mnie na oku

dzień i noc. Dlatego słyszałem wszystko. Przypomniał sobie, jak lśniły oczy Rossarta, gdy piromanta rozwijał swe mapy, by pokazać, gdzie trzeba umieścić „substancję”. Garigus i Belis byli tacy sami. - Rhaegar spotkał się z Robertem nad Tridentem. Wiesz, co się tam wydarzyło. Gdy wieści o tym dotarły na dwór, Aerys odesłał królową na Smoczą Skałę, razem z księciem Viserysem. Księżna Elia również chciała popłynąć, ale jej zabronił. Skądś przyszło mu do głowy, że książę Lewyn z pewnością zdradził Rhaegara nad Tridentem, sądził jednak, że potrafi zmusić Dorne do zachowania

wierności, pod warunkiem, że zatrzyma przy sobie Elię i Aegona. Słyszałem, jak mówił Rossartowi: „Zdrajcy chcą zdobyć moje miasto, ale ja oddam im tylko zgliszcza. Niech Robert zostanie królem zwęglonych kości i pieczonego mięsa”. Targaryenowie zawsze palą swych zmarłych, zamiast chować ich w ziemi, a Aerys chciał mieć największy stos pogrzebowy w historii swego rodu, choć, szczerze mówiąc, nie sądzę, by naprawdę wierzył, że zginie. Podobnie jak Aerion Jasny Płomień przed nim, był przekonany, że ogień go przeobrazi... że narodzi się na nowo

jako smok i obróci wrogów w popiół. Ned Stark gnał już na południe z przednią strażą Roberta, ale wojska mojego ojca dotarły do miasta pierwsze. Pycelle przekonał króla, że jego namiestnik zachodu przybył go bronić. Dlatego Aerys otworzył bramy. Ten jedyny raz powinien był posłuchać Varysa i właśnie wtedy go zignorował. Mój ojciec nie mieszał się do wojny, wspominając wszystkie krzywdy, które wyrządził mu Aerys. Chciał, by ród Lannisterów znalazł się po stronie zwycięzców. Po Tridencie podjął decyzję. Mnie przypadł obowiązek obrony Czerwonej Twierdzy,

wiedziałem jednak, że sprawa jest przegrana. Napisałem do Aerysa z prośbą o upoważnienie do negocjacji. Mój człowiek przyniósł mi w odpowiedzi królewski rozkaz. „Jeśli nie jesteś zdrajcą, przynieś mi głowę swego ojca”. Aerys nie chciał nawet słyszeć o kapitulacji. Mój wysłannik powiedział mi, że jest z nim lord Rossart. Wiedziałem, co to znaczy. Kiedy znalazłem Rossarta, był ubrany jak zwykły zbrojny i biegł ku bocznej bramie. Jego wykończyłem najpierw. Potem zabiłem Aerysa, nim zdążył znaleźć innego posłańca, który

zaniósłby wiadomość piromantom. Po kilku dniach wytropiłem pozostałych i ich również załatwiłem. Belis oferował mi złoto, a Garigus błagał ze łzami o zmiłowanie. No cóż, miecz jest bardziej miłosierny od ognia, nie sądzę jednak, by Garigus docenił łaskę, którą mu wyświadczyłem. Woda już wystygła. Gdy Jaime otworzył oczy, zauważył, że spogląda na kikut. Ta ręka uczyniła mnie Królobójcą. Kozioł ograbił go z chwały i z hańby. Co mi zostało? Kim teraz jestem? Dziewka wyglądała śmiesznie. Przyciskała do skąpych cycków ręcznik, spod którego wystawały grube białe

nogi. - Czyżbyś zaniemówiła od mojej opowieści? Przeklnij mnie, pocałuj albo nazwij kłamcą. Zrób coś. - Jeśli to prawda, to dlaczego nikt o tym nie wie? - Rycerze Gwardii Królewskiej przysięgają strzec tajemnic króla. Chciałabyś, żebym złamał przysięgę? Jaime wybuchnął śmiechem. - Myślisz, że szlachetny lord Winterfell chciał słuchać moich wątpliwych usprawiedliwień? Taki honorowy człowiek jak on? Wystarczyło, by na

mnie spojrzał i już uznał mnie za winnego. - Jaime podniósł się chwiejnie. Po piersi spłynęła mu zimna woda. - Jakim prawem wilk miałby osądzać lwa? Jakim prawem? Ogarnęło go gwałtowne drżenie. Wychodząc z wanny, uderzył kikutem o jej brzeg. Jego ciało przeszył straszliwy ból... i nagle łaźnia zawirowała. Brienne złapała go, nim zdążył upaść. Jej pokryte gęsią skórką ramię było zimne i mokre, była jednak silna i bardziej delikatna, niż się spodziewał. Jest delikatniejsza niż Cersei - pomyślał, gdy pomagała mu wyjść z wanny. Nogi

gięły się pod nim niczym kutas, który nie chce stanąć. - Straże! - usłyszał krzyk dziewki. Królobójca! Jaime - pomyślał. Mam na imię Jaime. Gdy odzyskał przytomność, leżał na mokrej posadzce. Strażnicy, dziewka i Qyburn stali wokół niego z zatroskanymi minami. Brienne była naga, wydawało się jednak, że na moment o tym zapomniała. - Gorąca kąpiel czasem ma takie działanie - tłumaczył im maester Qyburn. Nie, nie jest już maesterem.

Zabrali mu łańcuch. - Nadal ma we krwi truciznę, a do tego jest niedożywiony. Czym go karmiliście? - Robakami, szczynami i szarymi rzygami - odpowiedział Jaime. - Sucharami, wodą i owsianką skorygował go strażnik. - Ale on prawie nic nie je. Co mamy z nim zrobić? - Wyszorujcie go i ubierzcie. Jeśli będzie trzeba, zanieście go do Królewskiego Stosu odparł Qyburn. - Lord Bolton

koniecznie chce zjeść z nim dziś kolację. Zostało niewiele czasu. - Przynieście dla niego czyste ubranie zażądała Brienne. - Ja go umyję i ubiorę. Pozostali ochoczo zostawili jej to zadanie. Podnieśli go z podłogi i posadzili na kamiennej ławie pod ścianą. Brienne poszła po swój ręcznik i wróciła ze sztywną szczotką, by dokończyć szorowania. Jeden ze strażników dał jej brzytwę, którą przycięła Jaime’owi brodę. Po chwili wrócił Qyburn z wełnianą bielizną, czystymi, czarnymi wełnianymi

portkami, luźną, zieloną bluzą oraz skórzaną kurtką sznurowaną od przodu. Jaime’owi przestało się już kręcić w głowie, nadal jednak czuł się równie niezgrabny. Zdołał się ubrać tylko dzięki pomocy dziewki. - Przydałoby się jeszcze srebrne zwierciadło. Komediancki maester przyniósł czyste ubranie również dla Brienne: poplamioną, różową suknię z atłasu oraz lnianą halkę. - Przykro mi, pani. To jedyne kobiece stroje w Harrenhal, które nie są na ciebie za małe.

Na pierwszy rzut oka było widać, że suknię uszyto dla kogoś, kto był węższy w ramionach, miał krótsze nogi i znacznie większe piersi. Piękne myrijskie koronki nie ukrywały pokrywających skórę Brienne siniaków. Zważywszy wszystko razem, dziewka wyglądała w tym stroju śmiesznie. Jest szersza w barach ode mnie i ma też grubszą szyję - zauważył Jaime. Nic dziwnego, że woli się ubierać w kolczugę. Poza tym w różowym nie było jej do twarzy. Przyszedł mu do głowy tuzin złośliwych uwag, tym razem jednak zachował je dla siebie.

Lepiej jej nie gniewać. Jedną ręką na pewno jej nie pokona. Qyburn przyniósł również manierkę. - Co to jest? - zapytał Jaime, gdy pozbawiony łańcucha maester podsunął mu ją do ust. - Lukrecja maczana w occie, z miodem i goździkami. To doda ci sił i rozjaśni w głowie. - Przynieś mi eliksir, od którego wyrastają nowe ręce - zażądał Jaime. Oto, czego mi trzeba. - Wypij to - poleciła Brienne bez śladu

uśmiechu na twarzy. Posłuchał jej. Minęło pół godziny, nim poczuł się wystarczająco silny, by stanąć. Po ciemnej, ciepłej i wilgotnej łaźni powietrze na dworze było ostre jak wymierzony policzek. - Jego lordowska mość z pewnością już go szuka - oznajmił Qyburnowi strażnik. - I jej również. Czy będę musiał go nieść? - Mogę chodzić. Brienne, posłuż mi ramieniem. Jaime uczepił się jej i pozwolił, by poprowadzili go przez dziedziniec do

ogromnej, wietrznej komnaty, jeszcze większej niż sala tronowa w Królewskiej Przystani. Pod ścianami, co jakieś dziesięć stóp, rozmieszczono olbrzymie paleniska. Było ich więcej, niż był w stanie policzyć, lecz w żadnym z nich nie rozpalono ognia i wewnątrz panował przenikliwy chłód. Drzwi i schodów, które kończyły się dwie galerie wyżej, strzegło dwunastu odzianych w futra włóczników. Pośrodku tej ogromnej, pustej przestrzeni, za ustawionym na koźle stołem otoczonym całymi akrami gładkiej, łupkowej posadzki, siedział lord Dreadfort, któremu towarzyszył jedynie podczaszy.

- Panie - odezwała się Brienne, gdy zatrzymali się przed nim. Oczy Roose’a Boltona były jaśniejsze niż łupek, lecz ciemniejsze niż mleko, a jego głos delikatny niczym pajęczyna. - Cieszę się, że odzyskałeś już siły i możesz mi towarzyszyć, ser. Usiądź proszę, pani. Wskazał na leżące na stole ser, chleb, zimne mięsa i owoce. - Wolicie czerwone czy białe wino? Obawiam się, że nie jest nadzwyczajne. Ser Amory niemal całkowicie osuszył piwnice lady Whent.

- Mam nadzieję, że go za to zabiłeś. Jaime szybko usiadł na wskazanym miejscu, by lord Bolton nie zauważył, jaki jest słaby. - Białe wino jest dla Starków. Dobry Lannister pije tylko czerwone. - Ja wolę wodę - oznajmiła Brienne. - Elmarze, czerwone wino dla ser Jaime’a, wodę dla lady Brienne i hipokras dla mnie. Lord Bolton skinął dłonią na strażników, rozkazując im odejść. Mężczyźni oddalili się bez słowa. Jaime z przyzwyczajenia sięgnął po

wino prawą ręką. Trącił kikutem puchar, który zachwiał się, wylewając na czysty lniany bandaż krople jaskrawoczerwonego trunku. Musiał złapać kielich lewą ręką, żeby się nie przewrócił, Bolton jednak udał, że nie zauważa jego niezgrabności. Lord Dreadfort wziął w rękę suszoną śliwkę i zjadł ją małymi kąskami. - Poczęstuj się śliwką, ser Jaime. Są bardzo słodkie i ułatwiają pracę kiszek. Lord Vargo zabrał je z jakiejś gospody, zanim ją spalił. - Moje kiszki pracują całkiem nieźle, kozioł nie jest lordem, a twoje śliwki

interesują mnie znacznie mniej niż twoje zamiary. - Wobec ciebie? - Na ustach lorda Boltona pojawił się blady uśmieszek. Jesteś niebezpieczną zdobyczą, ser. Gdzie tylko się zjawisz, siejesz niezgodę. Nawet tutaj, w moim szczęśliwym domu Harrenhal. - Jego głos był tylko o jeden ton głośniejszy od szeptu. - I, jak się zdaje, również w Riverrun. Czy wiesz, że Edmure Tully zaoferował w nagrodę za pojmanie ciebie tysiąc złotych smoków? Tylko tyle? - Moja siostra zapłaci dziesięć razy

więcej. - Naprawdę? - Znowu ten uśmiech. Pojawił się na mgnienie oka i równie szybko zniknął. - Dziesięć tysięcy smoków to ogromna suma. Rzecz jasna, nie można też zapominać o propozycji lorda Karstarka, który zaoferował rękę swej córki człowiekowi, który przyniesie mu twoją głowę. - A twój kozioł oczywiście zrozumiał to na odwrót - wtrącił Jaime. Bolton zachichotał cicho. - Czy wiedziałeś, że Harrion Karstark był tu jeńcem, gdy zdobyliśmy zamek?

Oddałem mu wszystkich ludzi z Karholdu, którzy byli z nami i wysłałem go razem z Gloverem. Mam nadzieję, że w Duskendale nie stało mu się nic złego... bo w przeciwnym razie Alys Karstark będzie jedynym ocalałym potomkiem lorda Rickarda. - Wybrał sobie kolejną śliwkę. - Na szczęście dla ciebie, nie potrzebuję żony. Będąc w Bliźniakach, poślubiłem lady Waldę Frey. - Piękną Waldę? Jaime próbował niezgrabnie przytrzymać chleb kikutem, by urwać go lewą ręką.

- Grubą Waldę. Lord Frey oferował mi w posagu tyle srebra, ile będzie ważyła panna młoda, dokonałem więc wyboru stosownie do tego. Elmarze, ułam trochę chleba ser Jaime’owi. Chłopiec urwał z końcówki bochna kawał wielkości pięści i wręczył go gościowi. Brienne sama urwała sobie chleb. - Lordzie Bolton - odezwała się. Słyszałam, że zamierzasz oddać Harrenhal Vargo Hoatowi. - Takiej ceny zażądał - odparł lord Bolton. - Lannisterowie nie są jedynymi

ludźmi, którzy płacą swe długi. Tak czy inaczej, muszę szybko opuścić ten zamek. Edmure Tully ma poślubić w Bliźniakach lady Roslin Frey i mój król żąda, bym był obecny na ślubie. - Edmure? - zdziwił się Jaime. - Nie Robb Stark? - Jego Miłość król Robb ma już żonę. Bolton wypluł sobie pestkę w dłoń i odłożył ją na bok. - Córkę Westerlingów z Turni. Słyszałem, że ma na imię Jeyne. Z pewnością ją znasz, ser. Jej ojciec jest chorążym twego ojca. - Mój ojciec ma całe mnóstwo

chorążych, a większość z nich ma córki. Jaime sięgnął po puchar, próbując sobie przypomnieć tę Jeyne. Westerlingowie byli starym rodem, który miał więcej dumy niż znaczenia. - To nie może być prawda - upierała się Brienne. - Król Robb poprzysiągł poślubić córkę Freyów. Nigdy nie złamałby słowa... - Jego Miłość jest szesnastoletnim chłopcem - zauważył łagodnym tonem Roose Bolton. - Byłbym wdzięczny, gdybyś nie kwestionowała moich słów, pani.

Jaime’owi było niemal żal Robba Starka. Wygrał wojnę na polu bitwy, a przegrał ją w sypialni. Biedny głupiec. - A co lord Walder na to, że otrzyma na kolację pstrąga zamiast wilka? zapytał. - Och, pstrąg to smakowity kąsek. Bolton wskazał bladym palcem na podczaszego. Chociaż mój biedny Elmar jest zrozpaczony. Miał poślubić Aryę Stark, ale mój dobry ojciec Frey nie miał innego wyboru jak zerwać zaręczyny, gdy tylko król Robb go zdradził.

- Czy są jakieś wieści o Aryi Stark? Brienne pochyliła się na krześle. - Lady Catelyn bała się... czy dziewczynka jeszcze żyje? - Och, żyje - zapewnił lord Dreadfort. - Jesteś tego pewien, panie? Roose Bolton wzruszył ramionami. - To prawda, że Arya Stark na pewien czas zaginęła, ale teraz ją odnaleziono. Dopilnuję, by wróciła bezpiecznie na północ. - Ona i jej siostra - nalegała Brienne. Tyrion Lannister obiecał, że odda za

swego brata obie dziewczynki. To wyraźnie rozbawiło lorda Dreadfort. - Pani, czy nikt ci tego nie powiedział? Lannisterowie kłamią. - Czyżbyś chciał znieważyć honor mojego rodu? - Jaime ujął w jedyną dłoń nóż do sera. - Zaokrąglony, tępy koniec - zauważył, przesuwając palcem po ostrzu - ale i tak wbije ci się w oko. Na czoło wystąpił mu pot. Mógł jedynie mieć nadzieję, że nie widać po nim, jaki jest słaby.

Na ustach lorda Boltona znowu pojawił się charakterystyczny uśmieszek. - Śmiało przemawiasz, jak na człowieka, który potrzebuje pomocy, by ułamać sobie chleba. Przypominam ci, że ze wszystkich stron otaczają nas moi strażnicy. - Ze wszystkich stron w odległości pół mili. - Jaime rozejrzał się po ogromnej sali. Nim do nas dobiegną, będziesz martwy jak Aerys. - Nie jest godne rycerza grozić gospodarzowi nad jego serem i

oliwkami - zganił go lord Dreadfort. Na północy nadal uważamy prawa gościnności za święte. - Jestem tu jeńcem, nie gościem. Twój kozioł uciął mi rękę. Jeśli sądzisz, że zapomnę o tym dzięki paru śliwkom, to popełniasz straszliwy błąd. To nie przypadło lordowi Boltonowi do gustu. - Być może popełniam. Być może powinienem oddać cię w ślubnym prezencie Edmure’owi Tully’emu... albo ściąć ci głowę, tak jak twoja siostra Eddardowi Starkowi.

- Nie radziłbym. Casterly Rock ma długą pamięć. - Moje mury dzielą od twojej skały trzy tysiące mil gór, morza i bagien. Wrogość Lannisterów mało znaczy dla Boltonów. - Za to ich przyjaźń mogłaby znaczyć wiele. Jaime sądził, że wie już, w jaką grę grają. Ale czy dziewka również się tego domyśla? Bał się na nią spojrzeć, by to sprawdzić.

- Nie jestem pewien, czy rozsądny człowiek chciałby mieć takich przyjaciół jak wy. Roose Bolton skinął na chłopca. Elmarze, odkrój gościom po kawałku pieczeni. Brienne została obsłużona w pierwszej kolejności, nie tknęła jednak jedzenia. - Panie - zaczęła - ser Jaime miał być wymieniony za córki lady Catelyn. Musisz nas zwolnić, byśmy mogli ruszyć w dalszą drogę. - Kruk, który przyleciał z Riverrun, przyniósł wiadomość o ucieczce, nie o

wymianie. A jeśli pomogłaś jeńcowi wymknąć się z więzów, jesteś winna zdrady, pani. Rosła dziewka zerwała się z krzesła. - Służę lady Stark. - A ja królowi północy. Albo królowi, który stracił północ, jak zwą go teraz niektórzy. A ten król nigdy nie miał zamiaru oddawać ser Jaime’a Lannisterom. - Siadaj i jedz, Brienne - polecił jej Jaime, gdy Elmar położył przed nim kawał ciemnej, krwistej pieczeni. -

Gdyby Bolton zamierzał nas zabić, nie marnowałby na nas swych śliwek, co naraża na wielkie niebezpieczeństwo jego kiszki. Wbił wzrok w pieczeń i zdał sobie sprawę, że jedną ręką w żaden sposób nie zdoła jej pokroić. Jestem teraz mniej wart niż dziewczynka - pomyślał. Kozioł wyrównał rachunek, chociaż wątpię, by lady Catelyn mu podziękowała, jeśli Cersei zwróci jej bachory w podobnym stanie. Skrzywił się na tę myśl. Idę o zakład, iż winą za to również obciążą mnie. Roose Bolton kroił metodycznie mięso. Po jego talerzu spływała krew.

- Lady Brienne, czy zechcesz usiąść, jeśli powiem ci, że mam nadzieję wysłać ser Jaime’a w dalszą drogę, tak jak tego pragniecie ty i lady Stark? - Zwolnisz nas? - Dziewka usiadła, choć w jej głosie pobrzmiewała nieufność. - To dobrze, panie. - Rzeczywiście dobrze. Niemniej jednak lord Vargo stworzył mi pewną... trudność. Skierował jasne oczy na Jaime’a. - Czy wiesz, dlaczego Hoat uciął ci rękę? - Lubi to robić. - Spowijający kikut Jaime’a bandaż pełen był plam od krwi

i wina. Nogi też ucina z przyjemnością. Wygląda na to, że nie potrzebuje powodów. - Mimo to miał pewien motyw. Hoat jest sprytniejszy, niżby się na pozór zdawało. Nikt nie może dowodzić przez dłuższy czas ludźmi takimi jak Dzielni Kompanioni, jeśli nie ma choć odrobiny rozumu. - Lord Bolton nadział kawałek mięsa na czubek sztyletu, włożył go sobie do ust, przeżuł z namysłem i przełknął. - Lord Vargo zdradził ród Lannisterów, ponieważ zaoferowałem mu Harrenhal, nagrodę wartą tysiąc razy więcej niż wszystko, co mógłby

otrzymać z rąk lorda Tywina. Jest w Westeros obcy, nie wiedział więc, że przynęta jest zatruta. - Mówisz o klątwie Harrena Czarnego? - zadrwił Jaime. - O klątwie Tywina Lannistera. - Bolton uniósł kielich i Elmar napełnił go bez słowa. Nasz kozioł powinien był zapytać Tarbecków i Reyne’ów. Oni by go ostrzegli, jak twój pan ojciec postępuje ze zdrajcami. - Nie ma żadnych Tarbecków ani Reyne’ów - wskazał Jaime.

- O to właśnie mi chodziło. Lord Vargo z pewnością liczył na to, że lord Stannis zatriumfuje pod Królewską Przystanią i zatwierdzi go jako lorda Harrenhal na znak wdzięczności za jego niewielki wkład w upadek rodu Lannisterów. Bolton zachichotał sucho. - Obawiam się, że o Stannisie Baratheonie również nie wie zbyt wiele. Ten człowiek mógłby dać mu Harrenhal w zamian za jego usługi... lecz otrzymałby od niego również pętlę za swe zbrodnie. - Pętla to i tak lepszy los niż to, co spotka go z rąk mojego ojca.

- On również już to zrozumiał. Stannis został rozbity, a Renly nie żyje i tylko zwycięstwo Starków może go uratować przed zemstą lorda Tywina, a szanse na to z każdym dniem stają się coraz mniejsze. - Król Robb wygrał wszystkie bitwy wtrąciła Brienne, uparcie wierna w słowach i w czynach. - Wygrał wszystkie bitwy, ale stracił Freyów, Karstarków, Winterfell i północ. Szkoda, że wilk jest taki młody. Szesnastoletni chłopcy zawsze wierzą, że są nieśmiertelni i niezwyciężeni. Sądzę, że starszy mężczyzna ugiąłby kolana. Po wojnie zawsze nastaje

pokój, a razem z nim ułaskawienia... przynajmniej dla Robbów Starków. Nie dla takich jak Vargo Hoat. - Bolton znowu zademonstrował swój uśmieszek. - Obie strony korzystały z jego usług, ale żadna nie uroni nad nim łzy. Dzielni Kompanioni nie walczyli w bitwie nad Czarnym Nurtem, lecz mimo to w niej zginęli. - Wybacz mi, ale nie czuję żalu. - Nie litujesz się nad naszym nieszczęsnym, skazanym kozłem? Ach, ale bogowie z pewnością się nad nim ulitowali... w przeciwnym razie czemuż oddaliby mu ciebie? - Bolton przełknął

kolejny kęs mięsa. - Karhold jest mniejszym i skromniejszym zamkiem niż Harrenhal, ale za to leży poza zasięgiem lwich pazurów. Po ożenku z Alys Karstark Hoat mógłby naprawdę zostać lordem. Gdyby zdołał wyciągnąć z twojego ojca trochę złota, to bardzo dobrze, lecz bez względu na to, ile zapłaciłby mu lord Tywin, i tak oddałby cię lordowi Rickardowi, który oferował mu dziewczynę i bezpieczny azyl. By jednak cię sprzedać, musiał cię najpierw zachować, a w dorzeczu pełno jest takich, którzy chętnie by mu cię ukradli. Glover i Tallhart zostali rozbici pod

Duskendale, lecz resztki ich oddziału krążą jeszcze po okolicy. Maruderów wyrzyna Góra. Na południe i wschód od Riverrun grasuje tysiąc ludzi Karstarków, którzy cię szukają. Gdzie indziej można spotkać ludzi Darrych, którzy zostali bez lorda i znaleźli się poza prawem, watahy czworonożnych wilków oraz grupy banitów lorda błyskawicy. Dondarrion z radością powiesiłby ciebie i kozła na tym samym drzewie. - Lord Dreadfort wytarł z talerza część krwi kawałkiem chleba. Harrenhal był jedynym miejscem, w którym lord Vargo mógł cię bezpiecznie przetrzymywać, tu jednak moi ludzie i Freyowie ser Aenysa mają wielką przewagę liczebną nad jego Dzielnymi

Kompanionami. Z pewnością obawiał się, że mogę cię odesłać do Riverrun, do ser Edmure’a... albo, co gorsza, oddać cię ojcu. Okaleczając cię, chciał usunąć groźbę, jaką stanowił twój miecz, zdobyć makabryczny symbol, który wyśle twemu ojcu i uczynić cię mniej wartościowym dla mnie. Jest moim człowiekiem, tak jak ja jestem człowiekiem króla Robba. Dlatego jego zbrodnia jest moją zbrodnią, a przynajmniej może ją za taką uznać twój ojciec. Na tym właśnie polega ta... drobna trudność, o której mówiłem. Wbił w Jaime’a nieruchome spojrzenie. W jego jasnych oczach widniał wyraz zimnego oczekiwania.

Rozumiem. - Chcesz, bym uwolnił cię od winy. Powiedział ojcu, że ten kikut to nie twoja robota. Jaime wybuchnął śmiechem. - Panie, odeślij mnie do Cersei, a zaśpiewam pieśń tak słodką, jak tylko tego zapragniesz. Wszyscy się dowiedzą, jak dobrze mnie traktowałeś. - Wiedział, że jeśli Bolton usłyszy inną odpowiedź, natychmiast odda go kozłowi. - Gdybym miał rękę, dałbym ci to na piśmie. Opisałbym, jak okaleczył mnie najemnik, którego do Westeros sprowadził mój własny ojciec, a ocalił szlachetny lord Bolton.

- Uwierzę ci na słowo, ser. Nieczęsto to słyszę. - Jak szybko będziemy mogli odjechać? I jak chcesz mnie przeprowadzić między wszystkimi tymi wilkami, bandytami i Karstarkami? - Odjedziesz, gdy Qyburn powie, że jesteś wystarczająco silny. Dostaniesz liczną eskortę doborowych ludzi pod dowództwem mojego kapitana, Waltona. Mówią na niego Nagolennik. To żołnierz o niezachwianej wierności. On odprowadzi cię bezpiecznie do Królewskiej Przystani.

- Pod warunkiem, że lady Catelyn otrzyma w zamian swe córki sprzeciwiła się dziewka. - Panie, przyda się nam opieka twego człowieka Waltona, ale za dziewczynki ja jestem odpowiedzialna. Lord Dreadfort spojrzał na nią bez zainteresowania. - Nie musisz już się przejmować dziewczynkami, pani. Lady Sansa została żoną karła i tylko bogowie mogą ich rozdzielić. - Jego żoną? - zapytała przerażona Brienne. - Krasnala? Przecież... przysiągł przed całym dworem, przed

bogami i ludźmi... Jest taka niewinna. Szczerze mówiąc, Jaime był prawie tak samo zaskoczony, choć ukrył to lepiej. Sansa Stark. Być może na twarzy Tyriona znowu zagości uśmiech. Pamiętał, jak szczęśliwy był jego brat ze swą małą córką zagrodnika... choć tylko przez dwa tygodnie. - To, co Krasnal przysiągł czy czego nie przysiągł, nie ma teraz znaczenia odrzekł lord Bolton. - A już zwłaszcza dla ciebie. - Dziewka wyglądała niemal na urażoną. Być może, gdy lord Bolton wezwał skinieniem strażników, w końcu poczuła stalowe zęby pułapki. - Ser

Jaime wyruszy do Królewskiej Przystani, obawiam się jednak, że nic nie mówiłem o tobie. Nie byłoby uczciwe, gdybym pozbawił lorda Vargo obojga jego jeńców. - Lord Dreadfort wziął sobie kolejną suszoną śliwkę. - Na twoim miejscu, pani, mniej bym się martwił o Starków, a więcej o szafiry. TYRION Za jego plecami, w szeregach czekających po drugiej stronie drogi złotych płaszczy, zarżał niecierpliwie koń. Tyrion słyszał też kaszel lorda Gylesa. Nie prosił o Gylesa, podobnie

jak o ser Addama czy Jalabhara Xho, jego pan ojciec był jednak zdania, że Doran Martell może się poczuć urażony, jeśli na drugi brzeg Czarnego Nurtu przeprowadzi go jedynie karzeł. Joffrey powinien osobiście przywitać gości - myślał, czekając. Tyle że z pewnością wszystko by popsuł. Król ostatnio często powtarzał kawały o Dornijczykach, które usłyszał od zbrojnych Mace’a Tyrella. „Ilu Dornijczyków potrzeba, żeby podkuć konia? Dziewięciu. Jeden kuje, a ośmiu podnosi zwierzę”. Tyrion z jakiegoś powodu nie sądził, by Doranowi Martellowi wydało się to zabawne.

Chorągwie łopotały nad głowami jeźdźców, którzy wyłonili się z żywego, zielonego lasu długą, zakurzoną kolumną. Od miejsca, w którym się teraz znajdowali, aż do rzeki pozostały jedynie nagie, poczerniałe drzewa, dziedzictwo jego bitwy. Za dużo jest tych chorągwi - pomyślał kwaśno. Kopyta zbliżających się koni wzbijały w powietrze tumany popiołu, tak jak niedawno przednia straż Tyrellów, która rozbiła wojska Stannisa uderzeniem z flanki. Wygląda na to, że Martell przyprowadził ze sobą połowę dornijskich lordów. Próbował wmówić sobie, że może z tego wyniknąć coś dobrego, lecz jego

wysiłki spełzły na niczym. - Ile chorągwi naliczyłeś? - zapytał Bronna. Najemnik osłonił dłonią oczy. - Osiem... nie, dziewięć. Tyrion odwrócił się w siodle. - Pod, chodź tu. Opisz mi herby, które widzisz, i powiedz, do jakich rodów należą. Podrick Payne podjechał bliżej na swym wałachu. Dzierżył w ręku królewską chorągiew, wielkiego rogacza i lwa, które Joffrey miał w

herbie, chwiejąc się pod jej ciężarem. Bronn trzymał sztandar Tyriona, złotego lannisterskiego lwa na karmazynowym tle. Jest coraz wyższy - pomyślał Tyrion, gdy Pod stanął w strzemionach, żeby lepiej widzieć. Wkrótce przerośnie mnie o głowę, tak jak wszyscy. Chłopak na jego polecenie pilnie studiował dornijską heraldykę, był jednak jak zawsze niespokojny. - Nic nie widzę. Wiatr za mocno nimi porusza. - Bronn, powiedz chłopakowi, co

widzisz. Niedawny najemnik wystroił się dziś jak rycerz. Miał nowy wams i płaszcz, z wyszytym na piersi płonącym łańcuchem. - Czerwone słońce na pomarańczowym tle - zawołał - z włócznią w plecach. - Martellowie - odpowiedział natychmiast Podrick Payne z wyraźną ulgą na twarzy. Ród Martellów ze Słonecznej Włóczni, panie. Książę Dorne. - Ten herb poznałby nawet mój koń -

zauważył z przekąsem Tyrion. - Opisz mu następny, Bronn. - Fioletowa flaga z żółtymi kulami. - Z cytrynami? - zapytał z nadzieją Pod. - Fioletowe pole usiane cytrynami. Ród Daltów? Z... z Cytrynowego Lasu. - Możliwe. A teraz wielki czarny ptak na żółtym tle. Ma w szponach coś różowego albo białego. Trudno to określić, bo wiatr łopocze sztandarem. - Sęp Blackmontów trzymający w szponach niemowlę - odparł Pod. - Ród Blackmontów z Blackmont, ser.

Bronn wybuchnął śmiechem. - Znowu czytałeś książki? Stracisz od tego oko do miecza, chłopcze. Widzę też czaszkę. Czarna chorągiew. - Koronowana czaszka rodu Manwoodych, kość i złoto na czarnym tle. - Z każdą poprawną odpowiedzią Pod stawał się pewniejszy siebie. Manwoody’owie z Królewskiego Grobu. - Trzy czarne pająki? - To skorpiony, ser. Ród Qorgyle’ów z

Piaskowca, trzy czarne skorpiony na czerwonym tle. - Czerwień i żółć, oddzielone zygzakowatą linią. - Płomienie Hellholtu. Ród Ullerów. Tyrion był pod wrażeniem. Chłopak wcale nie jest głupi, trzeba go tylko ośmielić. - Mów dalej, Pod - zachęcał go. - Jeśli poznasz wszystkie, dam ci coś w prezencie. - Pasztet z czerwonymi i czarnymi plasterkami - kontynuował Bronn. -

Pośrodku jest złota dłoń. - Ród Allyrionów z Bożejłaski. - Czerwony kurczak pożerający węża. Tak to przynajmniej wygląda. - Gargalenowie ze Słonego Brzegu. To kuroliszek. Przepraszam, ser. Nie kurczak. Czerwony kuroliszek z czarnym wężem w dziobie. - Znakomicie! - zawołał Tyrion. Jeszcze jeden, chłopcze. Bronn popatrzył na zbliżających się Dornijczyków.

- Ostatnie to złote pióro na zielonej szachownicy. - Gęsie pióro Jordayne’ów z Tor, ser. Tyrion roześmiał się w głos. - Dziewięć. Dobra robota. Sam nie potrafiłbym wymienić wszystkich. Nie było to prawdą, Tyrion chciał jednak dać chłopakowi jakiś powód do dumy. To było mu bardzo potrzebne. Wygląda na to, że Martell sprowadził ze sobą wspaniałe towarzystwo. Żaden z wymienionych przez Poda rodów nie

był mały czy pozbawiony znaczenia. Królewskim traktem zbliżało się dziewięciu największych lordów Dorne albo ich dziedzice. Z jakiegoś powodu Tyrion nie sądził, by pokonali taki szmat drogi tylko po to, by obejrzeć tańczącego niedźwiedzia. Chcieli im coś przekazać. I to mi się nie podoba. Zadał sobie pytanie, czy wysłanie Myrcelli do Słonecznej Włóczni nie było błędem. - Panie - odezwał się nieśmiało Pod nie ma lektyki. Tyrion odwrócił gwałtownie głowę. Chłopak miał rację.

- Doran Martell zawsze podróżuje w lektyce - ciągnął giermek. - Rzeźbionej lektyce z jedwabnymi draperiami ozdobionymi słońcami. Tyrion również o tym słyszał. Książę Doran miał już ponad pięćdziesiąt lat i cierpiał na podagrę. Może chciał podróżować szybciej - przekonywał sam siebie. Albo bał się, że lektyka będzie zbyt kuszącym celem dla bandytów bądź też okaże się zbyt uciążliwa na wysokich przełęczach Szlaku Kości. A może podagra dokucza mu ostatnio mniej? Skąd więc wzięły się te złe przeczucia?

Nie mógł już dłużej znieść czekania. - Chorągwie w górę - warknął. Wyjedziemy im na spotkanie. Kopnął konia. Bronn i Pod ruszyli u jego boków. Gdy Dornijczycy zobaczyli, że się zbliżają, spięli swe wierzchowce i pognali ku nim. Ich chorągwie falowały na wietrze, a u bogato zdobionych siodeł mieli okrągłe metalowe tarcze, jakich zwykli używać. Wielu dźwigało też wiązki krótkich, służących do rzucania, włóczni albo refleksyjne dornijskie łuki, z których tak biegle strzelali z siodeł. Jak zauważył pierwszy król Daeron,

były trzy rodzaje Dornijczyków. Morscy Dornijczycy, którzy zamieszkiwali wybrzeża, piaskowi Dornijczycy z pustyń i długich dolin rzecznych oraz skalni Domijczycy, którzy budowali swe twierdze na szczytach i przełęczach Gór Czerwonych. Morscy Domijczycy mieli w żyłach najwięcej rhoynijskiej krwi, a skalni najmniej. W świcie Dorana widziało się przedstawicieli wszystkich trzech odmian. Morscy Domijczycy mieli gibką postać, gładką, oliwkową cerę oraz długie, czarne włosy, które powiewały na wietrze. Skóra piaskowych była jeszcze ciemniejsza. Ich twarze spaliło na brąz gorące

domijskie słońce. Największym wzrostem i najjaśniejszą karnacją cechowali się skalni Dornijczycy, synowie Andalów i Pierwszych Ludzi o brązowych lub blond włosach i twarzach, które zamiast opalać się na słońcu, pokrywały się piegami albo rumieńcem. Lordowie mieli na sobie szaty z jedwabiu i atłasu z wysadzanymi klejnotami pasami oraz bufiastymi rękawami. Ich zbroje były szczodrze pokryte emalią oraz inkrustowane polerowaną miedzią, błyszczącym srebrem i miękkim, czerwonym złotem. Dosiadali koni rdzawokasztanowatych i złocistych, a także kilku białych jak

śnieg. Wszystkie wierzchowce były smukłe i szybkie, miały długie szyje i wąskie, piękne głowy. Legendarne piaskowe rumaki z Dorne były mniejsze od prawdziwych rycerskich wierzchowców i nie zdołałyby udźwignąć ciężaru rycerza w pełnej zbroi, powiadano jednak, że potrafią biec niestrudzenie przez cały dzień, noc i następny dzień. Wódz Domijczyków dosiadał czarnego jak grzech ogiera o grzywie i ogonie koloru ognia. Wysoki, szczupły i pełen gracji, sprawiał wrażenie urodzonego w siodle. Z ramion spływał mu płaszcz z jasnoczerwonego jedwabiu, a koszulę miał wyszywaną szeregami

nachodzących na siebie miedzianych dysków, które błyszczały niczym tysiąc nowych grosików. Na czole wysokiego, pozłacanego hełmu lśniło miedziane słońce, a gładzoną, metalową powierzchnię okrągłej tarczy, którą miał na plecach, zdobiło drugie, przeszyte włócznią - herb rodu Martellów. Nosi słońce Martellów, ale jest za młody o dziesięć lat - pomyślał Tyrion, ściągając wodze. A do tego jest zbyt sprawny i zanadto gwałtowny. Zrozumiał już, z kim ma do czynienia. Ilu Dornijczyków potrzeba, żeby wywołać wojnę? - zadał sobie pytanie. Tylko jednego. Nie miał jednak innego wyboru, jak się uśmiechnąć.

- Cóż za radosne spotkanie, szlachetni lordowie. Doszły nas wieści, że nadciągacie, i Jego Miłość król Joffrey rozkazał mi przywitać was w jego imieniu. Mój pan ojciec, królewski namiestnik, również przesyła pozdrowienia. - Udał, że jest zbity z tropu. - Który z was jest księciem Doranem? - Zdrowie nie pozwoliło mojemu bratu opuścić Królewskiej Włóczni. Książątko zdjęło hełm. Jego twarz była posępna i poorana bruzdami, a pod cienkimi, łukowatymi brwiami lśniły wielkie oczy, czarne i błyszczące niczym kałuże nafty. Tylko kilka nitek siwizny mąciło czerń gładkich włosów,

które rzedniały na czole, tworząc dwa symetryczne zakola. To z całą pewnością morski Dornijczyk. - Książę Doran wysłał mnie, bym zajął jego miejsce w radzie króla Joffreya, jeśli Jego Miłość raczy się zgodzić. - Jego Miłość będzie bardzo zaszczycony, jeśli radą służyć mu zechce wojownik tak sławny jak książę Oberyn z Dorne - rzekł Tyrian. To znaczy, że rynsztoki spłyną krwią. Twoi szlachetni towarzysze również są tu mile widziani. - Pozwól, że cię im przedstawię, mości Lannister. Ser Deziel Dalt z Cytrynowego Lasu.

Lord Tremond Gargalen. Lord Harmen Uller i jego brat ser Ulwyck. Ser Ryon Allyrion i jego naturalny syn ser Daemon Sand, bękart z Bożejłaski. Lord Dagos Manwoody, jego brat ser Myles, jego synowie Mors i Dickon. Ser Arron Qorgyle. Niech nikt też nie myśli, że zaniedbuję damy. Myria Jordayne, dziedziczka Tor. Lady Larra Blackmont, jej córka Jynessa, jej syn Perros. Wskazał szczupłą dłonią na kruczowłosą kobietę, która jechała z tyłu kolumny, wzywając ją skinieniem. A to jest Ellaria Sand, moja faworyta. Tyrion stłumił jęk. Jego faworyta i do tego pochodząca z nieprawego łoża. Jeśli zechce ją zabrać na ślub, Cersei

dostanie szału. Gdyby posadziła ją gdzieś z tyłu, w ciemnym kącie sali, naraziłaby się na gniew Czerwonej Żmii. A jeśli umieści ją przy honorowym stole, u boku Martella, obrażą się wszystkie inne damy zasiadające na podwyższeniu. Czyżby książę Doran chciał sprowokować kłótnię? Książę Oberyn zawrócił konia i spojrzał na swój orszak. - Ellario, lordowie i damy, panowie rycerze, spójrzcie, jak bardzo miłuje nas król Joffrey. Jego Miłość był tak uprzejmy, że przysłał nam swego wuja Krasnala, by odprowadził

nas na jego zamek. Bronn parsknął śmiechem. Tyrion, chcąc nie chcąc, również musiał udać wesołość. - Nie jestem sam, dostojni panowie. Podobna misja przerosłaby możliwości takiego małego człowieczka jak ja. Jego świta już się zbliżyła, teraz więc na niego przyszła kolej, by ich przedstawić. - Pozwólcie, bym wam zaprezentował ser Flementa Braxa, dziedzica Hornvale. Lorda Gylesa z Rosby. Ser Addama Marbranda, lorda dowódcę Straży Miejskiej. Jalabhara Xho, księcia Doliny

Czerwonych Kwiatów. Ser Harysa Swyfta, który poprzez małżeństwo jest dobrym ojcem mojego stryja Kevana. Ser Merlona Crakehalla. Ser Philipa Foote’a i ser Bronna znad Czarnego Nurtu, dwóch bohaterów naszej niedawnej bitwy z buntownikiem Stannisem Baratheonem. A na koniec mojego giermka, młodego Podricka z rodu Payne’ów. Wszystkie te imiona brzmiały pięknie, lecz świta Tyriona nie mogła się równać sławą i znaczeniem z kompanią, która towarzyszyła księciu Oberynowi, i obaj świetnie o tym wiedzieli. - Mości Lannister - odezwała się lady

Blackmont - mamy za sobą długą, piaszczystą drogę i bardzo by się nam przydały odpoczynek oraz posiłek. Czy możemy już jechać do miasta? - Natychmiast, pani. Tyrion obrócił głowę konia i wydał polecenie ser Addamowi Marbrandowi. Złote płaszcze, które tworzyły większą część jego honorowej eskorty, zawróciły wierzchowce na rozkaz swego dowódcy i kolumna ruszyła w stronę rzeki oraz leżącej za nią Królewskiej Przystani. Oberyn Nymeros Martell - mamrotał pod nosem Tyrion, jadąc za gościem.

Czerwona Żmija z Dorne. Co, do siedmiu piekieł, mam z nim począć? Co prawda, znał go jedynie z opowieści... budziły one jednak grozę. Gdy książę Oberyn miał szesnaście lat, przyłapano go w łożu z faworytą starego lorda Yronwooda, potężnie zbudowanego mężczyzny, który słynął z waleczności i wybuchowego temperamentu. Doszło do pojedynku, choć ze względu na młody wiek i szlachetne urodzenie księcia walczono tylko do pierwszej krwi. Obaj przeciwnicy odnieśli rany i wymogi honoru zostały zaspokojone. Jednakże książę Oberyn szybko wrócił

do zdrowia, a rany lorda Yronwooda zaczęły się paprać i w końcu przywiodły go do śmierci. Ludzie szeptali potem, że Oberyn walczył zatrutym mieczem. Od tej pory zarówno przyjaciele, jak i wrogowie zwali go Czerwoną Żmiją. Było to jednak wiele lat temu. Szesnastoletni chłopiec przerodził się w czterdziestoparoletniego mężczyznę, a jego legenda nabrała znacznie mroczniejszych barw. Oberyn odwiedził Wolne Miasta, gdzie wyuczył się rzemiosła truciciela, a jeśli wierzyć pogłoskom, również jeszcze bardziej złowrogich sztuk. Studiował w

Cytadeli i doszedł aż do sześciu ogniw w łańcuchu maestera, nim poczuł się znudzony. Był żołnierzem na Spornych Ziemiach po drugiej stronie wąskiego morza. Najpierw służył w Drugich Synach, a potem założył własną kompanię. Jego turnieje, bitwy, pojedynki, konie, przyjemności cielesne... powiadano, że sypia zarówno z kobietami, jak i z mężczyznami. Podobno miał w całym Dorne mnóstwo córek z nieprawego łoża. Zwano je bękarcimi żmijkami. O ile Tyrionowi było wiadomo, książę Oberyn nigdy nie spłodził syna.

Rzecz jasna, okaleczył też dziedzica Wysogrodu. W całych Siedmiu Królestwach nie ma człowieka, który byłby mniej pożądanym gościem na ślubie córki Tyrellów - pomyślał Tyrion. Przysłanie księcia Oberyna do Królewskiej Przystani, podczas gdy w mieście wciąż przebywał lord Mace Tyrell, dwaj jego synowie oraz tysiące ich zbrojnych, było prowokacją równie niebezpieczną jak sam książę Oberyn. Nieostrożne słowo, żart rzucony w niewłaściwym momencie, krzywe spojrzenie, to wystarczy, by nasi szlachetni sojusznicy rzucili się sobie do gardeł.

- Już się kiedyś spotkaliśmy - oznajmił lekki tonem dornijski książę, jadąc u boku Tyriona królewskim traktem. Wokół widzieli tylko spopielone pola i wypalone szkielety drzew. - Ale nie spodziewam się, byś o tym pamiętał. Byłeś wówczas jeszcze mniejszy niż teraz. Tyrionowi nie spodobał się drwiący ton jego głosu, nie miał jednak zamiaru pozwolić, by Dornijczyk go sprowokował. - A kiedy to było, panie? - zapytał z nutą uprzejmego zainteresowania. - Och, wiele, wiele lat temu, gdy Dorne

władała moja matka, a twój pan ojciec był namiestnikiem innego króla. Nie tak bardzo innego, jak ci się zdaje - pomyślał Tyrion. - Odwiedziłem wtedy Casterly Rock z moją matką, jej małżonkiem i moją siostrą Elią. Miałem czternaście, może piętnaście lat. Elia była o rok starsza. Twój brat i siostra mieli osiem, dziewięć lat, o ile dobrze sobie przypominam, a ty dopiero co się urodziłeś.

Osobliwa pora na wizytę. Matka Tyriona umarła, wydając go na świat, Martellowie zastali więc Skałę pogrążoną w głębokiej żałobie. Zwłaszcza jego ojca. Lord Tywin rzadko mówił o swej żonie, Tyrion jednak słyszał, jak jego stryjowie opowiadali o łączącej ich miłości. W tamtych czasach jego ojciec był namiestnikiem Aerysa i wielu ludzi mawiało, że lord Tywin włada Siedmioma Królestwami, ale lady Joanna rządzi lordem Tywinem. - Po jej śmierci nie był już tym samym człowiekiem, Krasnalu - powiedział mu kiedyś stryj Gery. - Jego najlepsza część umarła wraz z nią.

Gery był najmłodszym z czterech synów lorda Tytosa Lannistera i ulubionym stryjem Tyriona. Teraz jednak zaginął gdzieś za morzem, a przyczyną śmierci lady Joanny był sam Tyrion. - I czy spodobało ci się Casterly Rock, panie? - Nieszczególnie. Twój ojciec cały czas nas ignorował. Rozkazał ser Kevanowi, by zadbał o nasze rozrywki. W izbie, którą nam dali, były piernaty i myrijskie dywany, ale za to nie było tam okien. Powtarzałem Elii, że jest tam ciemno jak w lochu. Wasze niebo było zbyt szare, wasze wino za słodkie, wasze kobiety zanadto cnotliwe, a wasze

potrawy przesadnie mdłe... największym rozczarowaniem okazałeś się jednak ty sam. - Dopiero co się urodziłem. Czego się po mnie spodziewałeś? - Monstrualności - wyjaśnił czarnowłosy książę. - Byłeś mały, lecz obrosłeś już wielką sławą. Kiedy przyszedłeś na świat, przebywaliśmy w Starym Mieście i wszyscy mówili tylko o tym, że królewskiemu namiestnikowi urodził się potwór, i o tym, co taki omen może oznaczać dla królestwa. - Z pewnością głód, zarazę i wojnę. Tyrion uśmiechnął się kwaśno. - To

zawsze są głód, zaraza i wojna. Och, i jeszcze zima, i długa noc, która nigdy się nie skończy. - To wszystko i jeszcze upadek twego ojca - dodał książę Oberyn. - Słyszałem wówczas, jak jakiś żebrzący brat mówił, iż lord Tywin uczynił się większym od króla Aerysa, a nad królem mogą stać jedynie bogowie. Byłeś klątwą, karą, która miała go nauczyć, że nie jest lepszy od innych ludzi. - Staram się, ale on nie chce przyjąć tej nauki. - Tyrion westchnął. - Mów dalej, proszę.

Uwielbiam ciekawe opowieści. - I nic dziwnego, bo krążyły o tobie przeróżne. Mówiono, że masz kręty, sztywny ogon, jak u świni. Twoja głowa była ponoć monstrualnie wielka, półtora raza większa od tułowia. Urodziłeś się z gęstymi czarnymi włosami, brodą, złym okiem i lwimi pazurami. Zęby miałeś tak długie, że nie mogłeś zamknąć ust, a między nogami nosiłeś dziewczęce części na równi z chłopięcymi. - Nie sądzisz, że życie byłoby znacznie prostsze, gdyby ludzie mogli się pierdolić sami ze sobą? Przypominam

też sobie kilka okazji, gdy pazury i zęby mogłyby się okazać bardzo przydatne. Niemniej jednak zaczynam rozumieć naturę tej skargi. Bronn zachichotał cicho, lecz Oberyn uśmiechnął się tylko. - Pewnie w ogóle byśmy cię nie zobaczyli, gdyby nie twoja słodka siostra. Nigdy nie pokazywano cię w komnacie ani przy stole, choć nocami słyszeliśmy czasem zawodzące gdzieś w czeluściach Skały niemowlę. Muszę przyznać, że miałeś piekielnie donośny głos. Potrafiłeś się pruć godzinami i nie uspokajało cię nic poza kobiecym cyckiem.

- Tak się składa, że to nadal jest prawdą. Tym razem książę Oberyn parsknął śmiechem. - Widzę, że łączą nas wspólne upodobania. Lord Gargalen powiedział mi kiedyś, że pragnie zginąć z mieczem w dłoni, a ja rzekłem mu na to, że wolałbym w tej chwili trzymać w ręku pierś. Tyrion musiał się uśmiechnąć. - Mówiłeś coś o mojej siostrze? - Cersei obiecała Elii, że cię nam

pokaże. Na dzień przed naszym odpłynięciem, gdy nasza matka zajęta była rozmową z twoim ojcem, Cersei i Jaime zaprowadzili nas do waszego pokoju dziecinnego. Mamka próbowała nas przegnać, ale twoja siostra na to nie pozwoliła. Powiedziała jej: „To moja krew, a ty jesteś tylko mleczną krową i nie będziesz mi rozkazywać. Bądź cicho albo powiem ojcu, żeby uciął ci język. Krowa nie potrzebuje języka. Wystarczą jej wymiona”. - Jej Miłość już od najmłodszych lat była czarująca - zauważył Tyrion,

rozbawiony myślą, że jego siostra tak ochoczo przyznała się do łączącego ich pokrewieństwa. Bogowie wiedzą, że później już to się jej nie zdarzało. - Cersei nawet rozwinęła twoje pieluchy, żebyśmy mogli sobie lepiej cię obejrzeć ciągnął dornijski książę. -Rzeczywiście jedno oko miałeś złe, a głowę porastał ci czarny meszek. Mogła też być nieco większa niż zwykle... ale nie zauważyliśmy ogona ani brody, zębów ani pazurów, a między nogami tylko maleńkiego, różowego kutasika. Po wszystkich tych cudownych szeptach Zguba Lorda Tywina okazała się po

prostu paskudnym, czerwonym niemowlakiem o skarłowaciałych nogach. Elia wydała nawet z siebie ten dźwięk, który zawsze wydają młode dziewczęta na widok niemowląt, jestem pewien, że go słyszałeś. Tak samo reagują na puszyste kotki i wesołe szczeniaczki. Jestem przekonany, że miała ochotę pokarmić cię sama, mimo że byłeś taki brzydki. Kiedy stwierdziłem, iż kiepski z ciebie potwór, twoja siostra odpowiedziała: „Zabił moją matkę” i pociągnęła cię za kutasika tak mocno, że bałem się, iż ci go urwie. Zacząłeś się drzeć, ale Cersei puściła cię dopiero wtedy, gdy twój brat Jaime powiedział: „Zostaw go, to go boli”. Odpowiedziała mu wtedy:

„No i co z tego? Wszyscy mówią, że i tak wkrótce umrze. Nie powinien żyć nawet tak długo”. Słońce nad nimi świeciło jasno i dzień był ciepły, jak na jesień, lecz gdy Tyrion Lannister usłyszał te słowa, nagle zrobiło mu się zimno. Moja słodka siostra. Podrapał bliznę, którą miał na nosie i zademonstrował Dornijczykowi próbkę swojego „złego oka”. Po co mi to opowiedział? Czy chce mnie sprawdzić, czy po prostu ciągnie mnie za kutasa tak jak Cersei, bo chce usłyszeć mój krzyk? - Nie zapomnij powtórzyć tej opowieści mojemu ojcu. Będzie nią zachwycony

tak samo jak ja. Zwłaszcza tą wzmianką o ogonie. Faktycznie miałem ogon, ale kazał mi go obciąć. Książę Oberyn musiał zachichotać. - Od naszego poprzedniego spotkania stałeś się zabawniejszy. - To prawda. Ale wolałbym stać się wyższy. - Skoro już mówimy o zabawie, zarządca lorda Bucklera opowiedział mi coś bardzo dziwnego. Twierdził, że nałożyłeś podatek na prywatne kabzy kobiet.

- To podatek od kurestwa - odburknął poirytowany Tyrion. I to mój cholerny ojciec wpadł na ten pomysł. - Tylko grosik za każdy, hmm... akt. Królewski namiestnik doszedł do wniosku, że to poprawi morale w mieście. I pokryje koszty ślubu Jojfreya. Nie ma potrzeby dodawać, że całą winą za to obciążono Tyriona, jako starszego nad monetą. Bronn poinformował go, że na ulicach nazywają tę opłatę „karlim grosikiem”. „Rozkładaj nogi dla Półmężczyzny”, krzyczano w burdelach i winnych szynkach, jeśli wierzyć najemnikowi.

- Postaram się, żeby w mojej kabzie nigdy nie zabrakło grosików. Nawet książę musi płacić podatki. - Dlaczego miałbyś chodzić na kurwy? Popatrzył na jadącą z innymi kobietami Ellarię Sand. - Czyżbyś zmęczył się po drodze swą faworytą? - W żadnym wypadku. Zbyt wiele mamy ze sobą wspólnego. - Książę Oberyn wzruszył ramionami. - Tak się jednak składa, że nigdy nie mieliśmy na spółkę pięknej blondynki i Ellaria czuje się zainteresowana. Znasz może podobne stworzenie?

- Jestem żonatym mężczyzną. - Chociaż nie skonsumowałem małżeństwa. - Nie odwiedzam już kurew. Chyba że chcę, by je powieszono. Oberyn zmienił nagle temat. - Słyszałem, że na uczcie weselnej króla mają podać siedemdziesiąt siedem dań. - Jesteś głodny, książę? - Już od dłuższego czasu, chociaż to nie jedzenia mi brakuje. Powiedz mi, kiedy otrzymam sprawiedliwość? - Sprawiedliwość. - A więc po to tu przyjechał. Powinienem był się tego

domyślić. Byłeś blisko ze swą siostrą. - W dzieciństwie byliśmy nierozłączni, zupełnie jak twój brat i siostra. Bogowie, mam nadzieję, że nie. - Wszyscy byliśmy zajęci wojnami i ślubami, książę Oberynie, i obawiam się, że nie mieliśmy czasu zbadać sprawy morderstw popełnionych przed szesnastu laty, nawet tak okropnych jak tamte. Zrobimy to rzecz jasna, gdy tylko będzie to możliwe. Jeśli Dorne udzieli nam pomocy w przywróceniu królewskiego pokoju, z pewnością

przyśpieszy to początek śledztwa, które mój pan ojciec... - Karle - przerwał mu Czerwona Żmija zdecydowanie mniej serdecznym tonem oszczędź mi tych lannisterskich łgarstw. Masz nas za owce czy za głupców? Mój brat nie jest krwiożerczym człowiekiem, a mimo to nie zaznał snu od szesnastu lat. Jon Arryn odwiedził Słoneczną Włócznię rok po tym, jak Robert zasiadł na tronie, i możesz być pewien, że wypytaliśmy go dokładnie. Jego i stu innych ludzi. Nie przyjechałem tu na jakąś komediancką

farsę zwaną śledztwem. Przybyłem po sprawiedliwość za zamordowanie Elii i jej dzieci i zamierzam ją otrzymać. Zacznę od tego wielkiego bydlaka Gregora Clegane’a... ale sądzę, że na nim nie skończę. Przed śmiercią Monstrum Które Jeździ wyzna mi, kto mu wydał rozkazy. Zapewnij o tym, proszę, swego pana ojca. - Uśmiechnął się. - Pewien stary septon powiedział

kiedyś, że jestem żywym dowodem dobroci bogów. Czy wiesz dlaczego, Krasnalu? - Nie wiem - przyznał z nieufnością w głosie Tyrion. - Gdyby bogowie byli okrutni, to ja byłbym pierworodnym dzieckiem mojej matki, a Doran trzecim. Widzisz, ja jestem krwiożerczy. A teraz będziecie mieli do czynienia ze mną, nie z moim cierpliwym, ostrożnym, cierpiącym na podagrę bratem. Tyrion widział blask słońca odbijający się w wodach Czarnego Nurtu pół mili przed nimi, a także lśniący na murach,

wieżach i wzgórzach leżącej za rzeką Królewskiej Przystani. Zerknął przez ramię na błyszczącą kolumnę, która podążała za nimi królewskim traktem. - Przemawiasz jak człowiek, który ma za sobą wielką armię - zauważył - a naliczyłem tu tylko ze trzystu ludzi. Czy widzisz to miasto na północ od rzeki? - Tę kupę gnoju, którą zwiecie Królewską Przystanią? - Zgadza się. - Nie tylko widzę, lecz również czuję

jej zapach. - Powąchaj uważnie, panie. Wypełnij tą wonią swój nos. Przekonasz się, że pół miliona ludzi śmierdzi mocniej niż trzystu. Czujesz zapach złotych płaszczy? Jest ich prawie pięć tysięcy. Zaprzysiężonych ludzi mojego ojca będzie pewnie ze dwadzieścia tysięcy. A są jeszcze róże. Róże pachną bardzo słodko, nieprawdaż? Zwłaszcza gdy jest ich tak wiele. Pięćdziesiąt, sześćdziesiąt, siedemdziesiąt tysięcy róż przebywa w mieście bądź obozuje pod jego murami. Nie wiem dokładnie, ile ich u nas zostało. W każdym razie więcej, niż

potrafię policzyć. Martell wzruszył ramionami. - W dawnym Dorne, nim jeszcze poślubiliśmy Daerona, mawiano, że wszystkie kwiaty kłaniają się słońcu. Jeśli róże spróbują mi przeszkadzać, z radością je stratuję. - Tak jak stratowałeś Willasa Tyrella? Dornijczyk nie zareagował tak, jak oczekiwał tego Tyrion. - Niecałe pół roku temu otrzymałem list od Willasa. Łączy nas upodobanie do pięknych koni. Nigdy nie miał mi za złe

tego, co wydarzyło się w szrankach. Trafiłem go prosto w napierśnik, ale gdy spadał, noga uwięzła mu w strzemieniu i koń zwalił się na niego. Przysłałem mu potem maestera, ale zdołał jedynie uratować chłopakowi nogę. Kolana nie dało się już uzdrowić. Jeśli ktoś jest winien, to jego głupi ojciec. Willas Tyrell był zielony niczym jego opończa i w żadnym wypadku nie powinien walczyć z takimi przeciwnikami. Tłusty Kwiat zmusił go do udziału w turniejach w zbyt młodym wieku. Chciał z niego zrobić drugiego Leo Długiego Ciernia, a w efekcie otrzymał kalekę.

- Niektórzy twierdzą, że ser Loras już teraz jest lepszy niż Leo Długi Cierń w swych najlepszych latach - zauważył Tyrion. - Mała róża Renly’ego? Wątpię w to. - Wątp sobie, jeśli chcesz, ale ser Loras pokonał już wielu dobrych rycerzy, w tym również mojego brata Jaime’a. - Pod słowem „pokonał” rozumiesz „wysadził z siodła na turnieju”. Jeśli chcesz mnie nastraszyć, powiedz mi, kogo zabił w boju. - Na przykład ser Robara Royce’a i ser Emmona Cuya. Ludzie powiadają też, że

dokonał niezwykle bohaterskich czynów nad Czarnym Nurtem, walcząc u boku ducha lorda Renly’ego. - Ci sami ludzie, którzy zaobserwowali te bohaterskie czyny, widzieli również ducha? zapytał Dornijczyk z cichym śmieszkiem. Tyrion zmierzył go przeciągłym spojrzeniem. - Chataya na Jedwabnej ma kilka dziewcząt, które mogą odpowiadać twoim potrzebom.

Dancy ma włosy koloru miodu, a Marei białozłote. Radziłbym, żebyś cały czas trzymał którąś z nich przy sobie, panie. - Cały czas? - Dornijczyk uniósł wąskie, czarne brwi. - A to dlaczego, mój dobry Krasnalu? - Mówiłeś, że chcesz zginąć z piersią w dłoni. Tyrion pogalopował w stronę barek, które czekały na nich na południowym brzegu Czarnego Nurtu. Miał już po dziurki w nosie dornijskiego humoru. Szkoda, że ojciec nie wysłał Joffreya. On zapytałby księcia

Oberyna, czy wie, jaka jest różnica między Dornijczykiem a krowim plackiem. Uśmiechnął się mimo woli. Koniecznie musi być obecny przy tym, jak Czerwoną Żmiję przedstawią królowi. ARYA Mężczyzna na dachu zginął pierwszy. Przykucnął obok komina w odległości dwustu jardów od nich i w poprzedzającym świt półmroku był jedynie niewyraźnym cieniem, gdy jednak niebo zaczęło jaśnieć, poruszył się, przeciągnął i wstał. Strzała Anguya trafiła go prosto w pierś. Stoczył się bezwładnie ze stromego, krytego

dachówką dachu i spadł na ziemię przed drzwiami septoru. Komedianci wystawili tam dwóch wartowników, lecz oślepił ich blask pochodni i nie mogli przeniknąć wzrokiem otaczającej ich ciemności. Banici podczołgali się blisko i Kyle oraz Notch wypuścili strzały jednocześnie. Jeden ze strażników oberwał w szyję, a drugi w brzuch. Ten ostatni wypuścił pochodnię i ogarnęły go płomienie. Gdy jego ubranie stanęło w ogniu, zaczął wrzeszczeć i szlag trafił zaskoczenie. Thoros wydał krzykiem rozkaz i banici runęli do szturmu. Arya przyglądała się temu, siedząc na

koniu na szczycie lesistej grani górującej nad septorem, młynem, browarem, stajniami oraz pełnym chwastów, spalonych drzew i błota pustkowiem, które je otaczało. Większość gałęzi była już bezlistna, a nieliczne suche, brązowe liście, które czepiały się jeszcze niektórych z nich, nie zasłaniały Aryi widoku. Lord Beric zostawił z nimi na straży Bezbrodego Dicka i Mudge’a. Była wściekła, że kazano jej pozostać z tyłu, jakby była jakimś głupim dzieckiem. Dobrze chociaż, że Gendry’emu również nie pozwolono wziąć udziału w walce. Nie miała jednak zamiaru się sprzeciwiać. To była bitwa, a podczas bitwy trzeba słuchać rozkazów.

Na wschodnim horyzoncie jaśniała złoto-różowa łuna, a w górze zza niskich, niesionych wiatrem chmur wyglądał księżyc w kwadrze. Dął zimny wicher. Arya słyszała szum wody i poskrzypywanie wielkiego drewnianego koła wodnego. Poranne powietrze pachniało deszczem, lecz nie spadła jeszcze ani jedna kropla. Płonące strzały przeszyły mgłę, ciągnąc za sobą blade wstążki ognia, po czym wbiły się w drewniane ściany septoru. Kilka wpadło do środka przez wybite okna i po chwili zza roztrzaskanych okiennic buchnęły pierwsze smużki dymu. Dwaj Komedianci wybiegli razem z septoru, trzymając w rękach topory.

Anguy i inni łucznicy już na nich czekali. Jeden z najemników zginął natychmiast. Drugi zdołał się uchylić i strzała wbiła mu się w bark. Biegł dalej, chwiejąc się na nogach, dopóki nie trafiły go dwa następne pociski, tak szybko jeden po drugim, że Arya nie wiedziała, który był pierwszy. Długie drzewca przebiły napierśnik tak łatwo, jakby był zrobiony z jedwabiu, nie ze stali. Mężczyzna runął ciężko na ziemię. Anguy miał strzały wyposażone nie tylko w klinowate groty, lecz również w spiczaste, które potrafiły przebić nawet grubą zbroję. Muszę się nauczyć

strzelać z łuku - pomyślała Arya. Uwielbiała walkę na miecze, przekonała się jednak, że łuki również mają swoje zalety. Płomienie ogarnęły już zachodnią ścianę septoru, a z wybitego okna buchał gęsty dym. Przez inne okno głowę wysunął myrijski kusznik, który wystrzelił i pochylił się, by ponownie naładować kuszę. Słyszała też odgłosy walki dobiegające ze stajni, krzyki mieszające się z kwikiem koni i brzękiem stali. Zabijcie wszystkich myślała z wściekłością, przygryzając wargi tak mocno, że aż poczuła smak krwi. Wszystkich co do jednego.

Kusznik pojawił się znowu, lecz gdy tylko zdążył wystrzelić, obok jego głowy przemknęły trzy strzały. Jedna z nich obiła się z grzechotem o hełm. Myrijczyk zniknął razem z kuszą. Arya dostrzegała już płomienie za kilkoma oknami na piętrze. Dym mieszał się z poranną mgłą, wypełniając powietrze czarno-białym oparem. Anguy i inni łucznicy podczołgali się bliżej. Wtem septor eksplodował Komediantami, którzy wyroili się z niego niczym rozgniewane mrówki. Najpierw na zewnątrz wypadło dwóch Ibbeńczyków, którzy wysoko unosili brązowe, pokryte futrem tarcze. Za nimi biegł Dothrak z wielkim, zakrzywionym

arakhem i dzwoneczkami we włosach, a potem trzech volanteńskich najemników pokrytych groźnie wyglądającymi tatuażami. Inni wyłazili przez okna i zeskakiwali na ziemię. Arya widziała mężczyznę, który oberwał strzałą w pierś w tej samej chwili, gdy przełożył nogę przez parapet i słyszała jego krzyk, kiedy spadał na dół. Dym był coraz gęstszy. W powietrzu pełno było wystrzeliwanych przez obie strony strzał i bełtów. Watty runął na ziemię z głośnym stęknięciem. Łuk wysunął mu się z rąk. Gdy Kyle nakładał na cięciwę kolejną strzałę, mężczyzna w czarnej kolczudze przebił mu brzuch włócznią. Usłyszała krzyk lorda Berica.

Reszta jego bandy wypadła z rowów i spomiędzy drzew ze stalowym orężem w dłoniach. Arya zauważyła powiewający na wietrze jaskrawożółty płaszcz Cytryna. Koń banity stratował człowieka, który zabił Kyle’a. Thoros i lord Beric byli wszędzie. Ich miecze zamieniły się w wir ognia. Czerwony kapłan rąbał skórzaną tarczę, aż rozprysła się w drzazgi. W tej samej chwili jego koń kopnął przeciwnika w twarz. Dothrak runął z wrzaskiem na lorda błyskawicę. Płonący miecz skoczył na spotkanie arakhowi. Klingi pocałowały się, rozdzieliły i znowu pocałowały. Wtem

włosy Dothraka ogarnęły płomienie. Chwilę później już nie żył. Zauważyła również Neda, który walczył u boku lorda błyskawicy. To niesprawiedliwe. Jest tylko trochę starszy ode mnie. Mnie też powinni pozwolić walczyć. Bitwa nie trwała zbyt długo. Dzielni Kompanioni, którzy jeszcze trzymali się na nogach, wkrótce zginęli albo rzucili miecze. Dwóch Dothraków zdołało dobiec do koni i uciec, lecz tylko dlatego, że pozwolił im na to lord Beric. - Niech zaniosą wiadomość do Harrenhal - rzekł, trzymając w dłoni płonący miecz. - To zapewni lordowi

pijawce i jego kozłowi kilka kolejnych bezsennych nocy. Jack Szczęściarz, Harwin i Merrit z Księżycowego Miasta wdarli się do płonącego septoru w poszukiwaniu jeńców. Po kilku chwilach wyprowadzili z dymu i płomieni ośmiu brązowych braci. Jeden z nich był tak słaby, że Merrit musiał go sobie przerzucić przez ramię. Był wśród nich również septon, przygarbiony i łysiejący, na szarych szatach miał jednak czarną kolczugę. - Schował się pod schodami do piwnicy - oznajmił Jack, kaszląc donośnie.

Thoros uśmiechnął się na jego widok. - Ty jesteś Utt. - Septon Utt. Boży mąż. - Który to bóg chciałby mieć coś wspólnego z takimi jak ty? - warknął Cytryn. - Zgrzeszyłem - zawodził septon. Wiem, wiem. Wybacz mi, Ojcze. Och, jak straszliwie zgrzeszyłem. Arya pamiętała septona Utta z Harrenhal. Shagwell Błazen opowiadał, że po zabójstwie kolejnego chłopca zawsze płakał i modlił się o

wybaczenie. Czasem kazał nawet innym Komediantom, by go biczowali. Wszyscy uważali to za niesłychanie zabawne. Lord Beric wepchnął miecz do pochwy, gasząc płomienie. - Przyznajcie umierającym dar łaski, a reszcie zwiążcie ręce i nogi - rozkazał. - Czeka ich sąd. Tak też zrobiono. Sądy nie trwały długo. Z grupy banitów występowali kolejni ludzie, którzy opowiadali o zbrodniach Dzielnych Kompanionów: łupieniu wsi i miasteczek, paleniu plonów, gwałceniu i mordowaniu

kobiet, okaleczaniu i torturowaniu mężczyzn. Kilku wspominało również o porwanych przez Utta chłopcach. Septon cały czas płakał i się modlił. - Jestem słabą trzciną - wyznał lordowi Bericowi. - Modlę się do Wojownika o siłę, ale bogowie uczynili mnie słabym. Miejcie litość dla mej słabości. Chłopcy, słodcy chłopcy... nie chciałem ich skrzywdzić. Septon Utt wkrótce zadyndał na wysokim wiązie, kołysząc się powoli, nagi jak w dzień imienia. Inni Dzielni Kompanioni podążyli w jego ślady. Kilku próbowało stawiać opór.

Wierzgali i wyrywali się, gdy pętla zaciskała się im na szyi. Jeden z kuszników krzyczał: „Jestem żołnierz, jestem żołnierz” z silnym myrijskim akcentem, drugi zaproponował, że pokaże im, gdzie jest ukryte złoto, a trzeci przekonywał ich, że będzie wspaniałym banitą. Wszystkich po kolei rozebrano, związano i powieszono. Tom Siedem Strun zagrał dla nich tren na harfie, a Thoros błagał Pana Światła, by piekł ich dusze w ogniu aż po kres czasu. Komedianckie drzewo - pomyślała Arya, spoglądając na wisielców. Ich

blade skóry nabrały w blasku płonącego septoru barwy posępnej czerwieni. Zlatywały się już przybywające nie wiadomo skąd wrony. Słuchając, jak kraczą i skrzeczą do siebie, zadała sobie pytanie, co mówią. Nie bała się septona Utta tak bardzo jak Rorge’a, Kąsacza i paru innych, którzy wciąż przebywali w Harrenhal, lecz mimo to cieszyła się z jego śmierci. Powinni byli powiesić też Ogara albo uciąć mu głowę. Zamiast tego, ku jej oburzeniu, banici opatrzyli poparzone ramię Sandora Clegane’a, oddali mu miecz, konia i zbroję, a potem wypuścili na wolność w odległości kilku mil od wydrążonego wzgórza. Zabrali mu tylko złoto.

Septor wkrótce zawalił się z hukiem w dymie i płomieniach. Strawione ogniem ściany nie mogły już podtrzymać ciężkiego, krytego dachówką dachu. Ośmiu brązowych braci przyglądało się temu z rezygnacją. Najstarszy z nich, który nosił na rzemieniu na szyi mały żelazny młotek, symbol służby Kowalowi, wyjaśnił, że zostało ich tylko tylu. - Przed wojną było nas czterdziestu czterech i prowadziliśmy bogate gospodarstwo. Mieliśmy dwanaście mlecznych krów i byka, sto uli, winnicę i sad jabłkowy. Ale gdy przyszły lwy, zabrały nam

wino, mleko i miód, zarżnęły krowy i puściły winnicę z dymem. Potem... straciłem już rachubę gości. Ten fałszywy septon był tylko ostatnim z nich. Najgorszy był jeden potwór. Oddaliśmy mu całe nasze srebro, ale był pewien, że ukrywamy gdzieś złoto, więc jego ludzie zabijali nas jednego po drugim, by zmusić brata przełożonego do mówienia. - A jak ocalało was ośmiu? - zapytał Anguy Łucznik. - Wstyd mi - odpowiedział starzec. - To przeze mnie. Gdy na mnie przyszła kolej

umrzeć, zdradziłem im, gdzie jest złoto. - Bracie - oznajmił mu Thoros z Myr powinieneś się wstydzić tylko tego, że nie wyjawiłeś im tego natychmiast. Banici schronili się na noc w browarze nad rzeczką. Ich gospodarze zdołali ukryć w podziemnej skrytce pod podłogą stajni trochę jedzenia, spożyli więc wspólnie prostą kolację: owsiany chleb, cebulę i cienki kapuśniak smakujący lekko czosnkiem. Arya znalazła w zupie kawałek marchewki i uznała, że ma szczęście. Bracia nie pytali banitów o imiona. Wiedzą pomyślała. Jak mogliby nie wiedzieć?

Lord Beric miał na napierśniku, tarczy i płaszczu błyskawicę, a Thoros nosił czerwone szaty, czy raczej to, co z nich zostało. Jeden z braci, młody nowicjusz, był na tyle śmiały, że poprosił czerwonego kapłana, by dopóki przebywa pod ich dachem, nie modlił się do swego fałszywego boga. - Pocałujcie nas w dupę - oburzył się Cytryn Cytrynowy Płaszcz. - To również i nasz bóg, a wy zawdzięczacie nam życie, do cholery. Zresztą, co w nim fałszywego? Może wasz Kowal potrafi naprawić złamany miecz, ale czy uzdrowi człowieka? - Dość tego, Cytryn - rozkazał mu lord

Beric. - Pod ich dachem będziemy przestrzegać ich zasad. - Słońce nie przestanie świecić, jeśli opuścimy modlitwę albo dwie - zgodził się ze spokojem Thoros. - Ja wiem o tym najlepiej. Lord Beric nic nie jadł. Arya nigdy nie widziała, żeby to robił, choć od czasu do czasu wypijał kielich wina. Wydawało się też, że nigdy nie sypia. Jego jedyne oko niekiedy się zamykało, jakby ze zmęczenia, lecz gdy ktoś się do niego odezwał, otwierało się natychmiast. Lord z Pogranicza nadal miał na sobie

czarny, postrzępiony płaszcz i powgniatany napierśnik z wymalowaną obłażącą emalią błyskawicą. Nie zdejmował go nawet wtedy, gdy się kładł. Matowoczarna stal ukrywała straszliwą ranę, którą zadał mu Ogar, tak jak gruby wełniany szalik zasłaniał ciemny pierścień, który miał na gardle. Nic jednak nie mogło zamaskować wielkiego wgniecenia na skroni, jaskrawoczerwonej dziury, którą miał zamiast oka, ani przebijającego spod twarzy zarysu czaszki. Arya spoglądała na niego nieufnie, przypominając sobie wszystko, co

opowiadano o nim w Harrenhal. Wydawało się, że lord Beric wyczuł jej obawy, jako że odwrócił głowę i wezwał ją do siebie skinieniem. - Boisz się mnie, dziecko? - Nie. - Przygryzła wargę. - Tylko że... hmm... myślałam, że Ogar cię zabił, ale... - To była tylko rana - wtrącił Cytryn Cytrynowy Płaszcz. - Co prawda, straszliwa, ale Thoros ją uleczył. Nigdy nie było lepszego uzdrowiciela. Lord Beric spojrzał na Cytryna z dziwnym wyrazem w zdrowym oku.

Drugie nie miało żadnego wyrazu. Wypełniały je bliznowata tkanka i zakrzepła krew. - Nigdy nie było - zgodził się ze znużeniem w głosie. - Cytryn, chyba już pora na zmianę warty. Bądź tak uprzejmy i zajmij się tym. - Tak jest. Mężczyzna oddalił się w wietrzną noc, zamiatając wielkim żółtym płaszczem. - Nawet odważni ludzie często wolą być ślepi, gdy boją się coś zobaczyć rzekł Lord Beric, gdy Cytryn już sobie poszedł. - Thorosie, ile już razy

przywoływałeś mnie z powrotem? Czerwony kapłan pochylił głowę. - To R’hllor cię przywołuje, panie. Pan Światła. Ja jestem tylko jego narzędziem. - Ile razy? - nie ustępował lord Beric. - Sześć - odparł z niechęcią Thoros. - A za każdym razem jest coraz trudniej. Zrobiłeś się nieostrożny, panie. Czyżby śmierć była aż tak słodka? - Słodka? Nie, przyjacielu. Nie jest słodka. - W takim razie czemu tak ją kusisz?

Lord Tywin dowodzi z tyłów. Lord Stannis również. Gdybyś był rozsądny, brałbyś z nich przykład. Siódma śmierć może oznaczać koniec dla nas obu. Lord Beric dotknął się nad lewym uchem, gdzie w skroni ziała mu dziura. - Tu właśnie ser Burton Crakehall rozbił mi hełm i czaszkę uderzeniem buzdygana. Zdjął szalik, odsłaniając czarny siniak, który biegł wokół szyi. - Ten znak zostawiła mi mantykora pod Grzmiącym Wodospadem. Lorch pojmał biednego pszczelarza i jego żonę, sądząc, że to moi ludzie, a potem rozgłosił wszem

wobec, że powiesi oboje, jeśli nie oddam się w jego ręce. A kiedy to zrobiłem, i tak ich powiesił, a mnie między nimi. - Dotknął palcem czerwonej dziury po oku. - A tutaj Góra wbił mi sztylet pod zasłonę hełmu. - Na jego ustach wykwitł znużony uśmieszek. - A teraz zginąłem po raz trzeci z rąk rodu Clegane’ów. Można by pomyśleć, że w końcu się czegoś nauczę... Arya wiedziała, że to miał być żart, Thoros jednak się nie śmiał. Położył dłoń na ramieniu lorda Berica. - Nie gryź się tym już. - Jak mogę się gryźć czymś, co ledwie

pamiętam? Miałem kiedyś zamek na Pograniczu. Była też kobieta, którą poprzysiągłem poślubić. Dzisiaj nie potrafiłbym już znaleźć drogi do tego zamku ani powiedzieć ci, jakiego koloru miała włosy. Kto mnie pasował na rycerza, stary przyjacielu? Jakie były moje ulubione potrawy? Czasami wydaje mi się, że urodziłem się na tej cholernej trawie w jesionowym gaju, z ustami wypełnionymi smakiem ognia i dziurą w piersi. Czy jesteś moją matką, Thorosie? Arya wbiła wzrok w myrijskiego

kapłana, w jego kudłatą czuprynę, różowe łachmany i fragmenty starej zbroi. Policzki pokrywał mu siwy zarost, a poniżej podbródka zwisała luźna skóra. Nie przypominał czarodziejów z opowieści Starej Niani, lecz mimo to... - Czy potrafiłbyś przywrócić życie człowiekowi, któremu ścięto głowę? zapytała. Nie musiałbyś tego robić sześć razy. Wystarczyłby raz. - Nie władam magią, dziecko. Tylko się modlę. Za pierwszym razem jego lordowska mość miał dziurę w piersi i

usta pełne krwi. Wiedziałem, że nie ma nadziei. Dlatego, gdy jego biedna, rozdarta pierś przestała się poruszać, dałem mu na pożegnanie pocałunek dobrego boga. Wypełniłem usta ogniem i wdmuchnąłem płomienie do jego płuc, serca i duszy. To się nazywa ostatni pocałunek. Wiele razy widziałem, jak starzy kapłani udzielali go zmarłym sługom Pana, a nawet sam to robiłem raz czy dwa, gdyż należy to do kapłańskich obowiązków. Nigdy jednak dotąd nie widziałem, by zmarły zadrżał nagle, gdy wypełnił go ogień, a potem otworzył oczy.

To nie ja go wskrzesiłem, pani. Pan to uczynił. R’hllor ma jeszcze dla niego jakieś zadanie. Życie jest ciepłem, ciepło jest ogniem, a ogień jest u Boga i tylko u Boga. Arya poczuła, że jej oczy zaszły łzami. Thoros wypowiedział mnóstwo słów, pojęła jednak, że wszystkie one miały znaczyć „nie”. - Twój ojciec był dobrym człowiekiem - odezwał się lord Beric. - Harwin dużo mi o nim opowiadał. Przez wzgląd na jego pamięć chętnie zrezygnowałbym z okupu za ciebie, gdyby nie to, że tak rozpaczliwie potrzebujemy złota.

Przygryzła wargę. To pewnie prawda. Wiedziała, że zabrane Ogarowi złoto oddał Zielonobrodemu i Łowcy, rozkazując im kupić żywność na południe od Manderu. - Poprzednie plony spłonęły, te utoną, a wkrótce nadejdzie zima - mówił, gdy wyruszali w drogę. - Prostaczkowie potrzebują ziarna, a my mieczy i wierzchowców. Zbyt wielu moich ludzi musi na podjezdkach, koniach pociągowych i mułach ruszać do walki z wrogami dosiadającymi bojowych rumaków.

Arya nie wiedziała jednak, ile Robb będzie gotów za nią zapłacić. Był teraz królem, nie chłopcem z topniejącym śniegiem we włosach, którego zostawiła w Winterfell. A jeśli dowie się o wszystkim, co zrobiła, o tym chłopcu stajennym, wartowniku z Harrenhal i tak dalej... - A co będzie, jeśli mój brat nie zechce zapłacić okupu? - Skąd ci to przyszło do głowy? zapytał lord Beric. - No - zaczęła Arya - włosy mam rozczochrane, paznokcie brudne, a stopy stwardniałe.

- Robbowi to by zapewne nie przeszkadzało, ale jej matce i owszem. Lady Catelyn zawsze chciała, by Arya była podobna do Sansy. Żeby śpiewała i tańczyła, szyła i przestrzegała zasad uprzejmości. Na samą myśl o tym spróbowała przyczesać włosy palcami, były jednak tak splątane i skłębione, że udało się jej jedynie część z nich wyrwać. - Zniszczyłam tę suknię, którą dala mi lady Smallwood, i nie umiem szyć tak dobrze. - Przygryzła wargę. Chciałam powiedzieć, nie umiem szyć za dobrze. Septa Mordane zawsze powtarzała, że mam łapy jak kowal. Gendry ryknął głośnym śmiechem.

- Te mięciutkie maleństwa? - zawołał. Nie potrafiłabyś nawet utrzymać w nich młota. - Potrafiłabym, gdybym chciała odwarknęła. Thoros zachichotał. - Twój brat zapłaci, dziecko, nie bój się. - Tak, ale co będzie, jeśli nie zapłaci upierała się. Lord Beric westchnął. - Wyślę cię na jakiś czas do lady Smallwood albo może do mojego zamku

Blackhaven. Jestem jednak pewien, że to nie będzie konieczne. Nie jest w mojej mocy zwrócić ci ojca, podobnie jak w mocy Thorosa, mogę jednak przynajmniej dopilnować, byś wróciła bezpiecznie w objęcia matki. - Przysięgasz? - zapytała. Yoren również obiecywał, że zabierze ją do domu, ale dał się zabić i tyle. - Na honor rycerza - odparł z powagą lord błyskawica. Gdy Cytryn wrócił do browaru, padał deszcz. Banita mamrotał pod nosem

przekleństwa, patrząc na wodę, która ściekała z jego żółtego płaszcza na podłogę. Anguy i Jack Szczęściarz siedzieli przy drzwiach, grając w kości. Choć czasem zmieniali rodzaj gry, jednooki Jack w żadnej z nich nie miał szczęścia. Tom Siedem Strun ponownie założył strunę do harfy i zaśpiewał Matczyne łzy, Kiedy Żona Willuma była mokra, Lord Harte ruszył na bój w dzień deszczowy, a na koniec Deszcze Castamere. A kim to jesteś, rzekł dumny lord, że muszę ci się kłaniać? Jedynie kotem innej maści,

takiego jestem zdania. W płaszczu czerwonym albo złotym lew zawsze ma pazury. Lecz moje równie ostre są i sięgną twojej skóry. Tak gadał ten lord Castamere tęgiego zgrywając zucha, Dziś w jego zamku płacze deszcz którego nikt nie słucha. Dziś w jego zamku płacze deszcz

i nie ma kto go słuchać. W końcu Tomowi zabrakło deszczowych piosenek i odłożył harfę. Potem słychać już było tylko odgłos kropel bębniących o dach browaru. Gra w kości się skończyła i Arya, stojąc najpierw na jednej, a potem na drugiej nodze, wysłuchała utyskiwania Merrita, który skarżył się, że jego koń zgubił podkowę. - Mógłbym ci go podkuć zaproponował nagle Gendry. - Byłem tylko uczniem, ale mistrz mówił, że mam rękę stworzoną do młota. Umiem podkuwać konie, naprawiać rozdarte

kolczugi i wyklepywać zbroje. Założę się, że potrafiłbym też zrobić miecz. - Do czego zmierzasz, chłopcze? zapytał Harwin. - Będę waszym kowalem. - Gendry padł na jedno kolano przed lordem Berikiem. Przydam ci się panie, jeśli zechcesz mnie przyjąć. Umiem robić narzędzia i noże, a kiedyś nawet wyklepałem całkiem niezły hełm. Ukradł mi go jeden z ludzi Góry, kiedy wzięli nas do niewoli. Arya przygryzła wargę. On również

chce mnie opuścić. - Lepiej by dla ciebie było, gdybyś służył lordowi Tully’emu w Riverrun stwierdził lord Beric. - Nie mam ci z czego płacić. - Nikt mi nigdy nie płacił. Chcę tylko dostać kuźnię, wyżywienie i jakieś miejsce, gdzie mógłbym spać. To mi wystarczy, panie. - Kowal znajdzie zatrudnienie prawie wszędzie. Zdolny płatnerz tym bardziej. Czemu chcesz przystać do nas? Gendry wykrzywił swą głupią gębę,

myśląc intensywnie. - Pod wydrążonym wzgórzem powiedziałeś, że jesteście ludźmi króla Roberta i braćmi. To mi się spodobało. Tak samo to, że urządziliście Ogarowi sąd. Lord Bolton po prostu wieszał ludzi albo ścinał im głowy, a lord Tywin i ser Amory byli tacy sami. Wolę zostać kowalem u was. - Mamy mnóstwo zbroi, które trzeba naprawić, panie - przypomniał lordowi Berkowi Jack. - Większość zdarliśmy z zabitych i którędy weszła śmierć, tam

zostały dziury. - Chyba zgłupiałeś, chłopcze - odezwał się Cytryn. - Jesteśmy wyjętymi spod prawa banitami. Większość z nas to nisko urodzona hołota, pomijając jego lordowską mość. Niech ci się też nie zdaje, że to będzie tak, jak w tych głupich piosenkach Toma. Nie skradniesz pocałunków żadnym księżniczkom ani nie będziesz startował w turniejach w kradzionej zbroi. Jeśli się do nas przyłączysz, skończysz z szyją w pętli albo zatkną twój łeb nad jakąś zamkową bramą. - Z wami zrobią to samo - wskazał

Gendry. - To prawda - zgodził się radosnym tonem Jack Szczęściarz. - Wrony czekają nas wszystkich. Panie, chłopak wygląda na odważnego, a my potrzebujemy tego, co może nam dać. Jack radzi go przyjąć. - I to zaraz - zgodził się z chichotem Harwin - zanim minie gorączka i wróci mu rozsądek. Przez usta lorda Berica przemknął blady uśmieszek. - Thorosie, podaj mi miecz.

Tym razem lord błyskawica nie zapalił swego oręża, a tylko dotknął nim lekko ramienia Gendry’ego. - Gendry, czy przysięgasz przed bogami i ludźmi bronić tych, którzy nie potrafią bronić się sami, opiekować się kobietami i dziećmi, słuchać dowódców, seniora i króla, walczyć dzielnie, gdy będzie to potrzebne, i wykonywać wszelkie zlecone ci zadania, jakkolwiek by były trudne, upokarzające bądź niebezpieczne? - Przysięgam, panie. Lord z Pogranicza przełożył miecz z jego prawego ramienia na lewe.

- Wstań, ser Gendry, rycerzu wydrążonego wzgórza, i bądź przywitany wśród członków naszego bractwa - rzekł. Od drzwi dobiegł ochrypły śmiech. Ściekał z niego deszcz. Poparzoną rękę obandażowano mu liśćmi i płótnem, a następnie przywiązano ją mocno do piersi prostym temblakiem ze sznura. Dawniejsze poparzenia na twarzy lśniły czarnym, wilgotnym blaskiem w świetle ich małego ogniska. - Pasujesz nowych rycerzy, Dondarrion? - warknął intruz. - Powinienem cię za to znowu zabić.

Lord Beric popatrzył na niego chłodno. - Miałem nadzieję, że już cię nie zobaczymy, Clegane. Jak ci się udało nas znaleźć? - To nie było trudne. Ten cholerny dym widać aż w Starym Mieście. - A co się stało z moimi wartownikami? Clegane wykrzywił usta. - Tymi dwoma ślepcami? Może ich zabiłem. I co mi za to zrobicie? Anguy nałożył strzałę na cięciwę, a Notch podążył w jego ślady.

- Czy tak bardzo pragniesz śmierci, Sandorze? - zapytał Thoros. - Chyba jesteś szalony albo pijany, jeśli zdecydowałeś się nas śledzić. - Pijany deszczem? Nie zostawiliście mi złota nawet na jeden kielich wina, skurwysyny. Anguy naciągnął cięciwę. - Jesteśmy banitami, a banici kradną. Mówią o tym pieśni. Jeśli ładnie poprosisz Toma, to ci jakąś zaśpiewa. Ciesz się, że cię nie zabiliśmy. - Tylko spróbuj, Łuczniku. Zabiorę ci kołczan i wepchnę strzały w tę twoją

piegowatą dupkę. Anguy uniósł łuk, lecz lord Beric powstrzymał go skinieniem dłoni, nim zdążył wystrzelić. - Po co tu przyjechałeś, Clegane? - Chcę odzyskać to, co należy do mnie. - Twoje złoto? - A cóż by innego? Możesz być pewien, że nie chodziło mi o to, żeby zobaczyć twoją gębę, Dondarrion. Jesteś teraz jeszcze brzydszy ode mnie. A do tego zostałeś rycerzemrabusiem.

- Dałem ci kwit - oznajmił ze spokojem lord Beric. - Obietnicę zapłaty po wojnie. - Twoim papierem podtarłem sobie dupę. Chcę dostać złoto. - Nie mamy go. Wysłałem je na południe z Zielonobrodym i Łowcą, żeby kupili za Manderem zboże. - Żeby wykarmić tych, którym spaliliście plony - dodał Gendry. - Ach, więc tak teraz mówicie? Sandor Clegane ponownie wybuchnął śmiechem. -

Tak się składa, że ja zamierzałem je wykorzystać w tym samym celu. Nakarmić bandę brzydkich wieśniaków i ich francowatych bachorów. - Kłamiesz - rzucił Gendry. - Widzę, że chłopak jest wyszczekany. Czemu wierzycie jemu, a nie mnie? Chyba nie przez tę moją gębę? Clegane zerknął na Aryę. - Ją również zrobisz rycerzem, Dondarrion? Jako pierwszą ośmioletnią dziewczynkę w dziejach? - Mam dwanaście lat - skłamała głośno Arya - i mogłabym zostać rycerzem,

gdybym tylko zechciała. Mogłam też cię zabić, ale Cytryn zabrał mi nóż. Nadal gniewało ją to wspomnienie. - Poskarż się Cytrynowi, nie mnie. A potem podkul ogon pod siebie i zmykaj. Czy wiesz, co psy robią wilkom? - Następnym razem cię zabiję. I twojego brata też. - Nie. - Przymrużył ciemne oczy. - Jego nie zabijesz. - Spojrzał z powrotem na lorda Berica. - A może zrobiłbyś rycerzem mojego konia? Nigdy nie sra w komnatach i nie kopie więcej niż inne. Zasłużył sobie na to. Chyba że

jego też chcesz ukraść. - Lepiej właź na tego konia i uciekaj ostrzegł go Cytryn. - Odjadę tylko ze złotem. Wasz bóg orzekł, że jestem niewinny. - Pan Światła zwrócił ci życie oznajmił Thoros z Myr. - Nie ogłosił cię Baelorem Błogosławionym narodzonym na nowo. Czerwony kapłan wydobył miecz. Arya zauważyła, że Jack i Merrit uczynili to samo. Lord Beric nadal trzymał w ręku oręż,

którym pasował Gendry’ego. Może tym razem go zabiją. Usta Ogara znowu zadrżały gwałtownie. - Jesteście zwykłymi złodziejami. Cytryn spojrzał na niego spode łba. - Twoi przyjaciele lwy wpadają do wioski, zabierają wszystko, co nadaje się do jedzenia, i każdą monetę, którą znajdą, a nazywają to furażowaniem. Wilki czynią to samo. Czemu mielibyśmy być inni? Nikt cię nie obrabował, psie. Po prostu zostałeś sfurażowany.

Sandor Clegane przyjrzał się po kolei ich twarzom, jakby chciał dobrze wszystkie zapamiętać. Potem oddalił się w ciemność i deszcz tą samą drogą, którą przyszedł, nie odzywając się już ani słowem. Banici czekali w niepewności... - Lepiej pójdę sprawdzić, co zrobił z naszymi wartownikami. Harwin wyjrzał ostrożnie przez drzwi, by się upewnić, że Ogar nie czai się w pobliżu, po czym ruszył w drogę. - Skąd ten cholerny skurczybyk wziął tyle złota? - zapytał Cytryn Cytrynowy Płaszcz, chcąc rozproszyć napięcie.

Anguy wzruszył ramionami. - Wygrał turniej namiestnika w Królewskiej Przystani. - Wyszczerzył zęby w uśmiechu. - Ja też zdobyłem tam niezły mająteczek, ale potem poznałem Dancy, Jayde i Alayayę. One mnie nauczyły, jak smakuje pieczony łabędź i jak się kąpać w winie z Arbor. - Przesrałeś wszystko, prawda? zapytał ze śmiechem Harwin. - Nie wszystko. Kupiłem sobie te buty i ten piękny sztylet.

- Trzeba było kupić trochę ziemi i zrobić z jednej z tych dziewczyn od pieczonego łabędzia uczciwą kobietę stwierdził Jack Szczęściarz. - Zbierać mnóstwo rzepy i płodzić mnóstwo synów. - Wojowniku, broń! Miałbym zamienić złoto na rzepę? Cóż za marnotrawstwo! - Lubię rzepę - sprzeciwił się poirytowany Jack. - Z chęcią bym trochę zjadł, najlepiej tłuczonej. Thoros z Myr nie zwracał uwagi na ich pogwarki. - Ogar stracił coś więcej niż kilka

mieszków monet - mówił. - Stracił pana i psiarnię. Nie może wrócić do Lannisterów, Młody Wilk z pewnością go nie przyjmie, a brat również nie przywitałby go miło. Mam wrażenie, że to złoto było wszystkim, co mu zostało. - Niech to szlag - mruknął Watty Młynarz. - Na pewno przyjdzie zamordować nas we śnie. - Nie. - Lord Beric schował miecz. Sandor Clegane chętnie by nas wszystkich zabił, ale nie we śnie. Anguy, jutro pojedziesz w tylnej straży z Bezbrodym Dickiem. Jeśli zobaczysz,

że Clegane nadal za nami węszy, ustrzel jego konia. - To dobry koń - zaprotestował Anguy. - Tak jest - poparł go Cytryn. - To jeźdźca powinniśmy zabić, do cholery. Koń nam się przyda. - Zgadzam się z Cytrynem - dorzucił Notch. - Pozwól mi wypuścić w psa kilka strzał. To go odstraszy. Lord Beric potrząsnął głową. - Clegane obronił swe życie pod wydrążonym wzgórzem. Nie odbiorę mu

go. - Jego lordowska mość jest mądry oznajmił pozostałym Thoros. - Bracia, próba walki jest święta. Słyszeliście, jak prosiłem R’hllora, by ją rozstrzygnął, i widzieliście, jak jego gorejący palec złamał miecz lorda Berica w chwili, gdy miał on zadać ostatni cios. Wygląda na to, że Pan Światła ma jeszcze jakieś zadanie dla Ogara Joffreya. Harwin wkrótce wrócił do browaru. - Puddingfoot smacznie sobie spał, ale nic mu się nie stało.

- Zaczekaj, aż się do niego dobiorę warknął Cytryn. - Wytnę mu w brzuchu drugi otwór do srania. Mogliśmy wszyscy przez niego zginąć. Nocą spali niespokojnie. Wiedzieli, że Sandor Clegane czai się gdzieś w pobliżu. Arya położyła się przy ognisku, lecz choć było jej ciepło i wygodnie, sen nie chciał nadejść. Leżąc pod płaszczem, wyjęła monetę, którą dał jej Jaqen H’ghar, i zacisnęła wokół niej palce. Czuła się dzięki niej silna. Kiedy ją trzymała, przypominała sobie, jak była duchem Harrenhal. Mogła wówczas zabijać szeptem. Jaqena nie było już jednak przy niej.

Opuścił ją. Gorąca Bulka też mnie porzucił, a teraz Gendry chce zrobić to samo. Lommy zginął, Yoren zginął, Syrio Forel zginął, nawet jej ojciec zginął, a Jaqen dał jej głupi żelazny grosik, a potem się ulotnił. - Valar morghulis - wyszeptała, zaciskając pięść tak mocno, że twarde brzegi pieniążka wpijały się jej w skórę dłoni. - Ser Gregor, Dunsen, Polliver, Raff Słodyczek, Łaskotek i Ogar. Ser Ilyn, ser Meryn, król Joffrey, królowa Cersei. Próbowała sobie wyobrazić, jak będą wyglądali po śmierci, trudno jej było

jednak przypomnieć sobie ich twarze. Wyraźnie widziała Ogara i jego brata Górę, nigdy też nie zapomni Joffreya ani jego matki... ale Raff, Dunsen i Polliver zacierali się już w jej pamięci. To samo dotyczyło nawet Łaskotka, który miał bardzo pospolitą twarz. Sen w końcu przyszedł, lecz ciemną nocą Arya obudziła się, czując świerzbienie. Ogień dopalił się już do węgielków. Przy drzwiach stał Mudge, a na dworze spacerował drugi wartownik. Deszcz przestał padać i słyszała wycie wilków. Jest ich tak dużo - pomyślała. I są tak blisko. Wydawało się, że otaczają stajnię ze wszystkich stron. Mam nadzieję, że

zjedzą Ogara. Przypomniała sobie, co mówił o wilkach i psach. Rankiem septon Utt nadal dyndał na drzewie, lecz brązowi bracia trudzili się na deszczu z łopatami, kopiąc płytkie groby dla pozostałych ofiar. Lord Beric podziękował za nocleg i posiłek, a potem wręczył im mieszek srebrnych jeleni, żeby pomóc w odbudowie. Harwin, Ludzki Luke i Watty Młynarz ruszyli na zwiady, lecz nie znaleźli żadnych wilków ani psów. Gdy Arya dociągnęła popręg, Gendry podszedł do niej i powiedział, że mu przykro.

Wsunęła stopę w strzemię i skoczyła na siodło, żeby spoglądać na niego z góry, a nie z dołu. Mogłeś robić miecze w Riverrun, dla mojego brata - pomyślała. Na głos powiedziała jednak: - Jeśli chcesz zostać jakimś głupim wyjętym spod prawa rycerzem i dać się powiesić, to proszę bardzo. Co mnie to obchodzi? Brat zapłaci za mnie okup i będę sobie siedziała w Riverrun. Na szczęście dzień nie był deszczowy i choć raz jechali szybko. BRAN

Wieża wznosiła się na wyspie i w spokojnej, błękitnej wodzie widać było jej bliźniacze odbicie. Kiedy powiał wiatr, tafla jeziora pokrywała się zmarszczkami, które ścigały się nawzajem niczym rozbawieni chłopcy. Brzeg gęsto porastały dęby i na ziemi pełno było spadłych żołędzi. Za drzewami leżała wioska, czy raczej to, co z niej zostało. To była pierwsza osada, na którą się natknęli, odkąd wyszli spomiędzy wzgórz. Meera ruszyła na zwiady, by się upewnić, że wśród ruin nikt się nie czai. Prześlizgując się między dębami i jabłoniami z siecią i trójzębem w dłoniach, spłoszyła trzy czerwone

jelenie, które umknęły przez zarośla, Gdy Lato zauważył ruch, natychmiast rzucił się w pościg. Bran śledził wzrokiem gnającego swobodnymi susami wilkora. Przez moment niczego nie pragnął tak mocno, jak włożyć jego skórę i pobiec razem z nim, lecz Meera machała już na nich, każąc iść za sobą. Odwrócił się z niechęcią od Laty i kazał Hodorowi ruszyć naprzód. Jojen szedł obok nich. Bran wiedział, że odtąd aż po Mur ciągną się porośnięte trawą tereny; leżące odłogiem pola, niskie pofałdowane wzgórza, górskie łąki i nizinne mokradła. Będzie im tu znacznie

łatwiej wędrować niż w górach, które zostawili za sobą, lecz tak rozległa otwarta przestrzeń niepokoiła Meerę. - Czuję się naga - wyznała. - Tu nie ma się gdzie ukryć. - Do kogo należy ta ziemia? - zapytał Brana Jojen. - Do Nocnej Straży - odpowiedział chłopiec. - To jest Dar. Nowy Dar. Na północ od niego leży Dar Brandona. Nauczył go tego maester Luwin. Brandon Budowniczy nadał czarnym braciom ziemie ciągnące się na obszarze siedemdziesięciu pięciu mil

od Muru. Żeby zapewniały im... utrzymanie i wyżywienie. - Czuł się dumny z tego, że zapamiętał te słowa. Niektórzy maesterzy utrzymują, że to był jakiś inny Brandon, a nie Budowniczy, ale to i tak jest Dar Brandona. Po paru tysiącleciach Mur odwiedziła dobra królowa Alysanne na swym smoku Srebrnoskrzydłym. Pomyślała sobie, że Nocna Straż jest bardzo dzielna, i przekonała starego króla, żeby podwoił obszar należących do niej ziem, aż do stu pięćdziesięciu mil od Muru. To właśnie był Nowy Dar. - Zatoczył dłonią łuk. - To wszystko. Bran widział, że w wiosce od wielu lat

nikt nie mieszkał. Wszystkie domy popadły w ruinę, nawet gospoda. Nigdy nie była zbyt imponująca, teraz jednak został z niej tylko kamienny komin i dwie sypiące się ściany. Wokół rosło kilkanaście jabłoni, jedna z nich tam gdzie ongiś była główna izba karczmy. Jej podłogę pokrywała warstwa wilgotnych, brązowych liści oraz zgniłych jabłek. Powietrze przesycał ich zapach, mdła woń jabłecznika, która była niemal nie do wytrzymania. Meera dźgnęła kilka owoców trójzębem, szukając takich, które nadawałyby się jeszcze do jedzenia, wszystkie jednak były zbrązowiałe i robaczywe. Było to spokojne miejsce, ciche i

piękne, Bran miał jednak wrażenie, że w pustej gospodzie jest coś smutnego. Wydawało się, że i Hodor to czuje. - Hodor? - pytał z dezorientacją w głosie. - Hodor? Hodor? - Ziemia jest tu dobra. - Jojen wziął w rękę garść gleby, rozcierając ją między palcami. Wioska, gospoda, mocna warownia na wyspie, wszystkie te jabłonie... gdzie się podziali ludzie, Bran? Dlaczego opuścili takie miejsce? - Bali się dzikich - wyjaśnił chłopiec. Oni przechodzą przez Mur albo przez

góry, żeby napadać, kraść i porywać kobiety. Stara Niania mówiła, że jeśli kogoś złapią, robią sobie z jego czaszki czarę, z której piją krew. Nocna Straż nie jest już tak silna jak w czasach Brandona czy królowej Alysanne i dlatego częściej udaje im się przedostać. Na okolice położone najbliżej Muru napadali tak często, że prostaczkowie przenieśli się na południe, w góry albo na ziemie Umberów na wschód od królewskiego traktu. Ludzie Greatjona też czasem padają ofiarą napadów, ale nie tak często jak ci, którzy mieszkali w Darze. Jojen Reed odwrócił powoli głowę, wsłuchując się w muzykę, którą słyszał

tylko on. - Musimy się tu skryć. Nadchodzi burza. I to wielka. Bran popatrzył na niebo. Był piękny jesienny dzień, słoneczny i prawie ciepły, lecz na zachodzie rzeczywiście widać było ciemne chmury i wydawało się, że wiatr się wzmaga. - Gospoda ma tylko dach i dwie ściany - wskazał. - Powinniśmy się schować w warowni. - Hodor - odezwał się Hodor. Być może był tego samego zdania.

- Nie mamy łodzi, Bran - wskazała Meera, grzebiąc machinalnie trójzębem w liściach. - Jest tu grobla. Kamienna grobla ukryta pod wodą. Moglibyśmy tam dojść na piechotę. Oni by mogli. On musiałby jechać na plecach Hodora. Ale w ten sposób przynajmniej uniknąłby przemoczenia. Reedowie popatrzyli na siebie. - Skąd o tym wiesz? - zapytał Jojen. Byłeś już tu kiedyś, książę? - Nie. Opowiadała mi o tym Stara Niania. Na warowni jest złota korona,

widzicie? Uniósł rękę, by wskazać na gmach. Wysoko na jego murach widać było plamy obłażącej złotej farby. - Spała tu królowa Alysanne. Dlatego na jej cześć pomalowali blanki na złoto. - Grobla? - Jojen przyjrzał się jezioru. Jesteś tego pewien? - Tak - odparł Bran. Meera znalazła jej początek z łatwością, gdy tylko zorientowała się, gdzie trzeba szukać. Kamienna droga szerokości trzech stóp wiodła prosto do jeziora. Dziewczyna przeprowadziła ich

tamtędy krok za krokiem, ostrożnie badając drogę trójzębem. Widzieli miejsce, w którym grobla znowu wynurza się z wody, przechodząc w krótkie kamienne schody prowadzące do drzwi warowni. Wejście na groblę, schody i drzwi znajdowały się w prostej linii, co sprawiało wrażenie, że sama grobla również biegnie po prostej. Tak jednak nie było. Pod wodą przebiegała zygzakiem, pokonując jedną trzecią obwodu wyspy, a potem zawracając. Zakręty były zdradzieckie, a długa trasa sprawiała, że każdy, kto zbliżał się z lądu, był przez znaczącą chwilę wystawiony na ostrzał siedzących w

wieży łuczników. Ponadto ukryte kamienie były śliskie i pokryte szlamem. Hodor dwukrotnie omal się nie przewrócił. Nim odzyskał równowagę, krzyczał przeraźliwie: „HODOR!” Za drugim razem Bran bardzo się przestraszył. Gdyby sługa wleciał do jeziora, niosąc go w koszu, mógłby się utopić, zwłaszcza gdyby Hodor wpadł w panikę i zapomniał, że niesie Brana, co czasami mu się zdarzało. Może trzeba było zostać w gospodzie, pod jabłonią - pomyślał. Było już jednak na to za późno. Na szczęście trzeciego razu nie było, a woda w najgłębszym miejscu sięgała Hodorowi tylko do pasa, choć

Reedowie zanurzyli się w niej po pierś. Wkrótce znaleźli się na wyspie i weszli po schodach do warowni. Drzwi trzymały się mocno, choć grube dębowe deski wypaczyły się z biegiem lat i nie można ich już było zamknąć szczelnie. Gdy Meera otworzyła je szeroko, zardzewiałe żelazne zawiasy zaskrzypiały przeraźliwie. Nadproże było niskie. - Schyl się, Hodor - rozkazał Bran. Chłopiec stajenny posłuchał go, lecz nie pochylił się wystarczająco nisko, by uchronić jeźdźca przed uderzeniem głową w futrynę. - To bolało - poskarżył się Bran.

- Hodor - odparł Hodor, prostując się. Znaleźli się w mrocznym pomieszczeniu, tak małym, że ledwie się w nim zmieścili. Wbudowane w wewnętrzną ścianę wieży schody wiodły w lewą stronę ku górze, a w prawą na dół. Przybyszy dzieliła od nich żelazna krata. Bran uniósł głowę i tuż nad sobą zobaczył drugą. Otwór machikuły. Cieszył się, że nie ma tam nikogo, kto mógłby wylać na nich wrzący olej. Zamek zamknięto na klucz, lecz kraty

były już czerwone od rdzy. Hodor złapał za drzwi po lewej i pociągnął za nie, stękając z wysiłku. Nic to nie dało. Potem spróbował pchać, z podobnym skutkiem. Potrząsał kratami i kopał je z głośnym grzechotem, tłukł wielką dłonią w zawiasy, aż powietrze wypełniło się płatkami rdzy, żelazne drzwi nie chciały jednak puścić. Te drugie, które prowadziły do piwnicy, okazały się równie nieustępliwe. - Nie da się tu wejść - stwierdziła Meera ze wzruszeniem ramion. Machikuła znajdowała się tuż nad

głową Brana. Chłopiec usiadł prosto w koszu Hodora, wyciągnął ręce i złapał za kratę, by sprawdzić, co się da zrobić. Kiedy za nią szarpnął, spadła z sufitu i posypał się na nich deszcz rdzy oraz odłamków kamienia. - HODOR! - wrzasnął chłopiec stajenny. Ciężka żelazna krata walnęła w głowę Brana, w to samo miejsce, gdzie przed chwilą uderzył się o nadproże, a potem runęła z hukiem na podłogę u stóp Jojena. Meera parsknęła śmiechem. - Spójrz tylko, mój książę. Jesteś silniejszy od Hodora.

Bran zaczerwienił się. Gdy zamykająca otwór machikuły krata zniknęła, Hodor mógł podsadzić na górę Jojena i Meerę. Potem wyspiarze złapali Brana za ręce i podnieśli go. Trudniej było wciągnąć na górę Hodora. Był za ciężki, żeby Reedowie mogli go podnieść tak jak młodego Starka. W końcu Bran kazał mu przynieść trochę dużych kamieni. Na wyspie ich nie brakowało i olbrzymi sługa wkrótce zgromadził stos na tyle wielki, że wdrapawszy się na niego, mógł złapać za kruszące się brzegi otworu i dźwignąć się w górę. - Hodor - wydyszał radośnie,

uśmiechając się do nich. Znaleźli się w labiryncie małych pokoików, ciemnych i pustych. Meera badała go tak długo, aż wreszcie znalazła drogę prowadzącą na schody. Im wyżej się wspinali, tym jaśniej tam się robiło. Na drugim piętrze w grubym murze zewnętrznym umieszczono otwory strzelnicze, na trzecim były prawdziwe okna, a czwarte, najwyższe, wypełniała duża, okrągła komnata. Z trzech stron widać było łukowe drzwi, prowadzące na małe kamienne balkony. Po czwartej znajdował się wychodek, którego ściek prowadził prosto do jeziora.

Gdy weszli na dach, niebo było już całkowicie zachmurzone, a chmury na zachodzie zupełnie czarne. Wiatr był tak silny, że unosił płaszcz Brana i furkotał nim głośno. - Hodor - skomentował ten hałas Hodor. Meera zakręciła się wkoło. - Patrząc na świat z tak wysoka, czuję się prawie jak olbrzymka. - Na Przesmyku są drzewa dwukrotnie wyższe od tej wieży - przypomniał jej brat. - Tak, ale wokół nich rosną inne drzewa

tej samej wysokości - spierała się z nim Meera. - Świat na Przesmyku jest ciasny, a niebo znacznie mniejsze. Tutaj... czujesz ten wiatr, bracie? Widzisz, jaki wielki zrobił się świat? Rzeczywiście, można stąd było daleko sięgnąć wzrokiem. Na południu widać było wzgórza, a za nimi szaro-zielone góry. Z pozostałych stron, tak daleko jak okiem sięgnąć, otaczały ich pofałdowane równiny Nowego Daru. - Miałem nadzieję, że zobaczymy stąd Mur - poskarżył się rozczarowany Bran.

- To było głupie. Jesteśmy jeszcze jakieś sto pięćdziesiąt mil od niego. Gdy tylko o tym wspomniał, natychmiast poczuł się zmęczony i zziębnięty. Jojen, co zrobimy, kiedy już tam dojdziemy? Stryj często mi opowiadał, jaki wielki jest Mur. Ma siedemset stóp wysokości, a u podstawy jest taki gruby, że bramy w nim przypominają biegnące przez lód tunele. Jak mamy się przez niego przedostać, żeby odnaleźć tę trójoką wronę? - Słyszałem, że wzdłuż całego muru stoją opuszczone zamki - odpowiedział mu Jojen. Nocna Straż zbudowała te fortece, ale

potem je porzuciła. W jednej z nich możemy znaleźć przejście. Stara Niania nazywała je „zamkami duchów”. Maester Luwin kazał kiedyś Branowi nauczyć się nazw wszystkich wzniesionych wzdłuż Muru fortów. Było to trudne zadanie, gdyż było ich aż dziewiętnaście, choć nigdy nie obsadzono załogą więcej niż siedemnastu naraz. Na uczcie, którą wyprawiono w Winterfell na cześć króla Roberta, Bran wyrecytował przed swym stryjem Benjenem wszystkie nazwy, ze wschodu na zachód, a potem z zachodu na wschód. Benjen Stark roześmiał się w głos.

- Znasz je lepiej ode mnie, Bran powiedział. - Być może to ty powinieneś być pierwszym zwiadowcą. Ja mógłbym zostać tu zamiast ciebie. To jednak było jeszcze przed jego upadkiem z wieży. Gdy Bran ocknął się jako kaleka, Benjen odjechał już do Czarnego Zamku. - Stryj mi mówił, że gdy trzeba było porzucić fortecę, zawsze zamykano bramy lodem i kamieniami - sprzeciwił się Bran. - W takim razie będziemy musieli otworzyć je na nowo - stwierdziła Meera.

Zaniepokoiły go te słowa. - Nie powinniśmy tego robić. Z drugiej strony mogłyby się przedostać złe stwory. Powinniśmy pójść do Czarnego Zamku i poprosić lorda dowódcę, żeby pozwolił nam przejść. - Wasza Miłość - odezwał się Jojen musimy unikać Czarnego Zamku z tych samych powodów, co królewskiego traktu. Są tam setki ludzi. - Ludzi z Nocnej Straży - przypomniał mu Bran. - Wszyscy złożyli przysięgę, że nie będą się mieszać do wojen i

takich rzeczy. - Tak - zgodził się Jojen - ale wystarczy jeden człowiek gotów ją złamać i sprzedać twoją tajemnicę żelaznym ludziom albo bękartowi Boltona. Nie mamy też pewności, czy Straż pozwoli nam przejść. Może nas zatrzymać albo odesłać. - Ale mój ojciec był przyjacielem Nocnej Straży, a mój stryj jest pierwszym zwiadowcą. Mógłby nawet wiedzieć, gdzie mieszka trójoka wrona. W Czarnym Zamku jest też Jon. - Bran miał nadzieję, że znowu zobaczy Jona i ich stryja. Podczas swej ostatniej wizyty w Winterfell czarni bracia

mówili, że Benjen Stark zaginął na wyprawie zwiadowczej, lecz do tej pory z pewnością zdążył już wrócić. Założę się, że Straż dałaby nam nawet konie - dodał. - Cicho. - Jojen osłonił oczy dłonią i spojrzał w stronę zachodzącego słońca. - Popatrz. Tam coś jest... chyba jeździec. Widzisz go? Bran również osłonił dłonią oczy, lecz mimo to i tak musiał je przymrużyć. Z początku nie widział nic, potem jednak jego uwagę przyciągnął jakiś ruch. Z początku myślał, że to Lato, tak jednak

nie było. Człowiek na koniu. Był zbyt daleko, żeby mogli dostrzec jakieś szczegóły. - Hodor? - Chłopiec stajenny również osłonił sobie oczy ręką, patrzył jednak w niewłaściwym kierunku. - Hodor? - Nie śpieszy mu się - zauważyła Meera. - Wydaje mi się jednak, że zmierza do tej wioski. - Lepiej schowajmy się w środku, zanim nas zobaczy - zaproponował Jojen. - W pobliżu wioski jest Lato sprzeciwił się Bran.

- Lacie nic się nie stanie - zapewniła Meera. - To tylko jeden człowiek na zmęczonym koniu. Gdy schodzili na niższe piętro, o kamień uderzały już pierwsze wielkie krople. Skryli się w samą porę, gdyż po krótkiej chwili deszcz rozpadał się na dobre. Nawet za grubymi murami słyszeli, jak siecze powierzchnię jeziora. Siedzieli na podłodze w wielkim okrągłym pomieszczeniu, a wokół nich zapadał zmrok. Z wychodzącego na północ balkonu widać było opuszczoną wioskę. Meera podczołgała się tam na brzuchu, by wyjrzeć na zewnątrz i zobaczyć, co się stało z jeźdźcem.

- Schronił się w ruinach gospody poinformowała ich, kiedy wróciła. Wygląda na to, że rozpalił ogień na kominku. - Może też byśmy to zrobili zaproponował Bran. - Zimno mi. Na dole widziałem połamane meble. Hodor mógłby je porąbać na szczapy i ogrzalibyśmy się przy ogniu. Chłopcu stajennemu spodobał się ten pomysł. - Hodor - powiedział z nadzieją. Jojen potrząsnął głową.

- Ogień wywołuje dym, a dym bijący z tej wieży byłby widoczny z daleka. - Pod warunkiem, że byłoby komu go zobaczyć - sprzeciwiła się jego siostra. - W wiosce jest człowiek. - Tylko jeden. - Jeden niewłaściwy człowiek wystarczy, by zdradzić Brana jego wrogom. Mamy jeszcze połowę tej kaczki, którą upiekliśmy wczoraj. Zjedzmy ją i połóżmy się spać. Rankiem ten człowiek ruszy w drogę, a my zrobimy to samo.

Jojen jak zwykle postawił na swoim. Meera podzieliła kaczkę między ich czworo. Złapała ją wczoraj w sieć, gdy spłoszony ptak próbował poderwać się z bagna. Na zimno kaczka nie była już taka smaczna jak wczoraj, gdy jedli ją gorącą i chrupiącą prosto z rożna, lecz przynajmniej nie położą się spać głodni. Bran i Meera podzielili się piersią, Jojen dostał udko, a Hodor pożarł skrzydło i nogę, mamrocząc „Hodor” i po każdym kęsie zlizując tłuszcz z palców. Tym razem na Brana przyszła kolej, by opowiedzieć historię, usłyszeli więc od niego o

innym Brandonie Starku, zwanym Brandonem Żeglarzem, który pożeglował za morze zachodzącego słońca. Gdy kaczka była zjedzona, a opowieść dobiegła końca, robiło się już ciemno, a deszcz nie przestawał padać. Bran zastanawiał się, jak daleko zapuścił się Lato i czy udało mu się upolować któregoś z tych jeleni. Wieżę wypełnił szary mrok, który powoli przechodził w ciemność. Hodora ogarnął niepokój. Chłopiec stajenny przez chwilę chodził w kółko pod ścianą,

przy każdym obrocie zatrzymując się, by zajrzeć do wychodka, jakby zapomniał, co tam się znajduje. Jojen stał przy północnym balkonie, ukryty w cieniu, i wyglądał w deszczową noc. Gdzieś na północy uderzyła błyskawica, która rozświetliła na moment wnętrze wieży. Hodor podskoczył w górę, skowycząc ze strachu. Bran doliczył do ośmiu, czekając na grzmot. Kiedy ten nadszedł, chłopiec stajenny krzyknął: - Hodor! Mam nadzieję, że Lato się nie przestraszył - pomyślał Bran. Psy w psiarniach Winterfell zawsze bały się burzy z piorunami, tak samo jak Hodor.

Powinienem do niego pójść, żeby go uspokoić... Znowu nadeszła błyskawica. Tym razem zdążył doliczyć tylko do sześciu. - Hodor! - wrzasnął znowu Hodor. HODOR! HODOR! Złapał za miecz, jakby chciał walczyć z burzą. - Cicho, Hodor - odezwał się Jojen. Bran, powiedz mu, żeby nie krzyczał. Możesz mu zabrać ten miecz, Meero? - Mogę spróbować. - Hodor, cicho - uspokajał go Bran. -

Nie krzycz. Starczy już tego głupiego hodorowania. Siadaj. - Hodor? Oddał spokojnie miecz Meerze, lecz jego twarz była maską dezorientacji. Jojen ponownie spojrzał w ciemność. Wszyscy usłyszeli, jak wessał gwałtownie powietrze w płuca. - Co się stało? - zapytała Meera. - W wiosce są ludzie. - Ten, którego widzieliśmy przedtem? - Inni ludzie. Uzbrojeni. Widziałem

topór i włócznie. - Głos Jojena nigdy nie brzmiał tak chłopięco. - Zobaczyłem ich w świetle błyskawicy. Wędrowali między drzewami. - Ilu ich było? - Bardzo wielu. Więcej, niż mogłem zliczyć. - Mieli konie? - Nie. - Hodor. - W głosie chłopca stajennego słychać było strach. - Hodor. Hodor.

Bran również trochę się bał, choć nie chciał się do tego przyznawać przy Meerze. - Co będzie, jeśli tu przyjdą? - Nie przyjdą. - Usiadła obok niego. Po co mieliby tu przychodzić? - Żeby się schronić przed burzą wyjaśnił Jojen złowrogim głosem. Chyba, żeby się skończyła. Meero, czy mogłabyś zejść na dół i zaryglować drzwi? - Nie potrafiłam ich nawet zamknąć. Drewno jest strasznie wypaczone. Zresztą i tak nie przedostaną się przez te

żelazne bramy. - Mogą się przedostać. Mogliby wyważyć zamek albo zawiasy. Albo wspiąć się przez otwór machikuły, tak jak my. Niebo znowu rozjaśniła błyskawica. Hodor zaskomlał. Potem nad jeziorem przetoczył się grzmot. - HODOR! - ryczał chłopiec stajenny, zasłaniając sobie uszy i biegając w kółko w ciemności. - HODOR! HODOR! HODOR!

- NIE! - wrzasnął na niego Bran. - NIE WOLNO HODOROWAĆ! Nic to nie dało. - HOOOODOR! - jęczał olbrzymi sługa. Meera spróbowała go złapać i uspokoić, był jednak za silny. Zrzucił ją z siebie od niechcenia. HOOOOOODOOOOOOOR! - wrzasnął chłopiec stajenny, gdy błyskawica ponownie przeszyła niebo. Nawet Jojen zaczął krzyczeć, krzyczeć na Brana i Meerę, żeby go uspokoili.

- Cicho! - zawołał Bran piskliwym, przerażonym głosem. Sięgnął po nogę przebiegającego obok Hodora, sięgnął, sięgnął... Sługa zachwiał się i zamknął usta. Potrząsnął powoli głową z boku na bok, osunął się na podłogę i usiadł na niej ze skrzyżowanymi nogami. Kiedy zabrzmiał grom, wydawało się, że prawie tego nie usłyszał. Wszyscy czworo siedzieli w ciemnej wieży, ledwie ważąc się oddychać. - Bran, co zrobiłeś? - wyszeptała Meera. - Nic. - Chłopiec potrząsnął głową. -

Nie wiem. Wiedział. Sięgnąłem do niego, tak samo jak do Laty. Przez pół uderzenia serca był Hodorem. Przestraszył się tego. - Nad jeziorem coś się dzieje - oznajmił Jojen. - Chyba widziałem, jak jakiś człowiek wskazywał na wieżę. Nie będę się bał. Był księciem Winterfell, synem Eddarda Starka, prawie dorosłym mężczyzną, i do tego wargiem, a nie jakimś dzieciuchem jak Rickon. Lato by się nie bał.

- To pewnie tylko Umberowie stwierdził. - Albo może Knottowie, Norreyowie czy Flintowie, którzy zjechali z gór, albo nawet bracia z Nocnej Straży. Czy mieli czarne płaszcze, Jojen? - W nocy wszystkie płaszcze są czarne, Wasza Miłość. Błyskawica trwała zbyt krótko, bym zdążył się zorientować, w co byli ubrani. - Gdyby to byli czarni bracia, mieliby konie, prawda? - zapytała ostrożna Meera. Branowi przyszło do głowy coś innego.

- To nie ma znaczenia - oznajmił z pewnością w głosie. - Nie mogliby się do nas dostać, nawet gdyby chcieli. Chyba żeby mieli łódź albo wiedzieli o grobli. - Grobla! - Meera zmierzwiła włosy Brana i pocałowała go w czoło. - Nasz słodki książę! On ma rację, Jojen. Oni na pewno nie wiedzą o grobli. A nawet gdyby wiedzieli, nie trafiliby tu w deszczową noc. - Ale noc kiedyś się skończy. Jeśli zostaną tu do rana... - Jojen nie musiał mówić nic więcej. - Dorzucają drew do ognia, który rozpalił ten pierwszy człowiek - dodał po paru chwilach.

Niebo rozświetliła kolejna błyskawica. W jej blasku wszyscy czworo rzucili na ściany pomieszczenia ostre cienie. Hodor kołysał się w przód i w tył, nucąc pod nosem. Bran poczuł w tym momencie jasności strach Laty. Zamknął dwoje oczu i otworzył trzecie. Skóra chłopca spłynęła z niego niby płaszcz. Zostawił wieżę za sobą... ...i znalazł się na deszczu. Przycupnął w listowiu z brzuchem pełnym jeleniego mięsa, gdy niebo nad jego głową przeszywały błyski i huki. Woń zgniłych jabłek i mokrych liści niemal

całkowicie tłumiła zapach człowieka, potrafił jednak wyczuć również i tę woń. Słyszał brzęk i szelest twardej skóry, widział wędrujących między drzewami ludzi. Jeden człowiek z kijem przeszedł tuż obok niego. Naciągnięta na głowę skóra czyniła go ślepym i głuchym. Wilk ominął go szerokim łukiem, przemykając za ociekającym wodą krzakiem głogu i pod nagimi gałęziami jabłoni. Słyszał ich głosy, a przez woń deszczu, liści i konia przebił się ostry, czerwony odór przerażenia... JON

Na ziemi pełno było sosnowych igieł i opadłych z drzew liści. Zielonobrązowy dywan wciąż był wilgotny po niedawnych ulewach. Ze wszystkich stron otaczały ich wysokie dęby o nagich konarach, wyniosłe drzewa strażnicze oraz niezliczone żołnierskie sosny. Na wzgórzu przed nimi wznosiła się kolejna okrągła wieża, starożytna i opustoszała. Porastająca jej mury gruba warstwa zielonego mchu sięgała niemal samego szczytu. - Kto wybudował taki wielki kamienny gmach? - zapytała go Ygritte. - Jakiś król? - Nie. Po prostu ludzie, którzy tu

mieszkali. - A co się z nimi stało? - Umarli albo odeszli. Dar Brandona od tysiącleci zamieszkiwali rolnicy, gdy jednak Nocna Straż osłabła, zostało mniej rąk do orania pól, opiekowania się pszczołami i dbania o sady. Dlatego wiele pól i zamków pochłonęła głusza. W Nowym Darze były kiedyś wioski i warownie, których podatki, płacone w naturze i robociźnie, pomagały wykarmić i ubrać Nocną Straż. One jednak również prawie wszystkie opustoszały.

- Musieli być głupi, jeśli porzucili taki zamek - stwierdziła Ygritte. - To tylko wieża. Mieszkało tu kiedyś jakieś paniątko z rodziną i garstką zaprzysiężonych ludzi. Gdy nadchodzili łupieżcy, zapalali na dachu ogień. W Winterfell są trzy razy wyższe wieże. Popatrzyła na niego, jakby podejrzewała, że zmyśla. - Jak ludzie mogli budować tak wysoko, jeśli nie mieli olbrzymów, którzy podnosiliby kamienie? Legendy mówiły, że Brandon Budowniczy korzystał z pomocy

olbrzymów przy budowie Winterfell, Jon nie chciał jednak mącić jej w głowie. - Ludzie potrafią budować znacznie wyżej. W Starym Mieście stoi wieża wyższa od Muru. Widział, że mu nie uwierzyła. Gdybym mógł jej pokazać Winterfell... podarować jej kwiat ze szklarni, zaprosić na ucztę w Wielkiej Komnacie, zaprowadzić do kamiennych królów na ich tronach. Moglibyśmy wykąpać się w gorących źródłach i kochać się pod drzewem sercem, na oczach starych bogów.

To było słodkie marzenie... ale Winterfell nigdy nie będzie należało do niego. Było własnością jego brata, króla północy. Był Snowem, nie Starkiem. Bękartem, wiarołomcą i renegatem... - Może potem zamieszkalibyśmy w tej wieży? - odezwała się. - Chciałbyś tego, Jonie Snow? Potem? Potem. To słowo było jak uderzenie włócznią. Po wojnie. Po podboju. Po tym, jak dzicy przedrą się przez Mur... Jego pan ojciec wspominał kiedyś, że chciałby mianować nowych lordów i osiedlić ich w opuszczonych

warowniach, czyniąc z nich tarczę przeciw dzikim. By ten plan można było zrealizować, Straż musiałaby odstąpić znaczną część Daru, jego stryj Benjen był jednak zdania, że lorda dowódcę można by do tego przekonać, pod warunkiem że nowi lordowie płaciliby podatki Czarnemu Zamkowi, a nie Winterfell. - To jednak marzenie na czas wiosny powiedział wówczas lord Eddard. Nawet obietnica ziemi nie zwabi ludzi na północ, gdy zbliża się zima. Gdyby zima nadeszła i minęła szybciej, ustępując miejsca wiośnie, ja również mógłbym zostać wybrany i objąć jedną

z tych wież w imieniu ojca. Lord Eddard jednak nie żył, jego brat Benjen zaginął bez śladu, a tarcza, o której obaj marzyli, nigdy nie miała zostać wykuta. - Te ziemie należą do Straży stwierdził. Rozdęła nozdrza. - Nikt tu nie mieszka. - Bo wasi łupieżcy wszystkich przegnali. - To znaczy, że ci ludzie byli tchórzami. Jeśli zależało im na tej ziemi, powinni zostać i walczyć.

- Może mieli już dość walki. Dość ryglowania drzwi co noc i zastanawiania się, czy Grzechocząca Koszula albo ktoś w jego rodzaju wyłamie te drzwi i porwie ich żony. Dość tego, że kradziono im plony i wszystko, co mieli wartościowego. Łatwiej było przenieść się tam, gdzie łupieżcy nie docierają. Ale jeśli Mur upadnie, w zasięgu łupieżców znajdzie się cała północ. - Nic nie wiesz, Jonie Snow. Zabiera się córki, nie żony. To wy kradniecie. Zabraliście cały świat i zbudowaliście Mur, żeby nie dopuścić do niego wolnych ludzi.

- Naprawdę? - Czasami Jon zapominał, jak wiele w niej z dzikiej, szybko mu jednak o tym przypominała. - A jak to się stało? - Bogowie stworzyli ziemię dla wszystkich ludzi. Gdy jednak nadeszli królowie ze swymi koronami i stalowymi mieczami, oznajmili, że cała należy do nich. Mówili: „To moje drzewa. Nie wolno wam jeść tych jabłek. To mój strumień. Nie wolno wam łowić w nim ryb. To mój las. Nie wolno w nim polować. Moja ziemia, moja woda, mój zamek, moja córka, trzymajcie ręce z dala od nich, bo je wam odrąbię, ale jeśli

przede mną klękniecie, to może pozwolę wam trochę powąchać”. Nazywacie nas złodziejami, ale złodziej przynajmniej musi być odważny, sprytny i szybki. Klękacz musi tylko klękać. - Harma i Worek Kości nie przychodzili po ryby i jabłka. Kradli miecze i topory. Przyprawy, jedwabie i futra. Zabierali wszystkie monety, pierścienie i wysadzane klejnotami kielichy, które zdołali znaleźć, a o każdej porze roku porywali kobiety, żeby je zabrać za Mur. - No i co z tego? Wolałabym, żeby ukradł mnie jakiś silny mężczyzna, niż

żeby ojciec oddał mnie słabeuszowi. - Tak mówisz teraz, ale skąd możesz to wiedzieć? Co by się stało, gdyby ukradł cię ktoś, kogo byś nienawidziła? - Musiałby być szybki, sprytny i odważny. To znaczy, że jego synowie również byliby silni i bystrzy. Czemu miałabym nienawidzić kogoś takiego? - Może nigdy by się nie mył i śmierdział jak niedźwiedź. - To wepchnęłabym go do strumienia albo wylała na niego wiadro wody. Zresztą mężczyźni nie powinni pachnieć jak kwiaty.

- A co jest złego w kwiatach? - Nic, jeśli jest się pszczołą. Do łoża wolę coś takiego. Ygritte spróbowała go złapać za spodnie. Jon chwycił ją za nadgarstek. - A gdyby mężczyzna, który cię ukradł, za dużo pił? - nie ustępował. - Gdyby był brutalny albo okrutny? - Zacisnął uchwyt, by podkreślić swe słowa. Gdyby był silniejszy od ciebie i lubił bić cię do krwi?

- Poderżnęłabym mu gardło, kiedy by spał. Nic nie wiesz, Jonie Snow. Wykręciła się jak węgorz i wyrwała z jego uścisku. Jedno wiem. Wiem, że jesteś dzika do szpiku kości. Czasami łatwo mu było o tym zapomnieć, kiedy śmiali się razem albo całowali. Potem jednak któreś z nich mówiło albo robiło coś, co mu przypominało o dzielącym ich światy murze. - Mężczyzna może mieć na własność kobietę albo może mieć nóż - mówiła Ygritte - ale nie jedno i drugie. Każda mała dziewczynka uczy się tego od

matki. - Uniosła wyzywająco podbródek i potrząsnęła gęstymi, rudymi włosami. - A nikt nie może mieć na własność ziemi, tak samo jak nieba i morza. Wam, klękaczom, wydaje się, że może, ale Mance pokaże wam, że jest inaczej. Była to śmiała przechwałka, brzmiała jednak pusto. Jon obejrzał się za siebie, by się przekonać, że magnara nie ma w zasięgu słuchu. Errok, Wielki Czyrak i Konopny Dan podążali kilka jardów za nimi, lecz nie zwracali na nich uwagi. Wielki Czyrak uskarżał się na bolącą dupę. - Ygritte - odezwał się cicho Jon -

Mance nie ma szans wygrać tej wojny. - Wygra ją! - upierała się. - Nic nie wiesz, Jonie Snow. Nigdy nie widziałeś, jak się biją wolni ludzie! Dzicy bili się jak bohaterowie albo jak demony, zależnie od tego, kto o tym opowiadał, wszystko jednak w końcu sprowadzało się do jednego. Walczą z zuchwałą brawurą, gdyż każdy z nich pragnie chwały dla siebie. - Nie wątpię, że wszyscy jesteście bardzo dzielni, ale w bitwie dyscyplina zawsze weźmie górę nad odwagą. Prędzej czy później Mance przegra, tak jak przegrali wszyscy królowie za

Murem. A gdy to się stanie, zginiecie. Wszyscy z was zginą. Ygritte wyglądała na tak rozgniewaną, że bał się, iż go uderzy. - Wszyscy z nas - poprawiła go z naciskiem. - Ty również, Jonie Snow. Nie jesteś już wroną. Przysięgłam, że nią nie jesteś, więc lepiej, żebyś nie był. - Pchnęła go na pień drzewa i pocałowała przy wszystkich w usta, w samym środku nierównej kolumny. Jon słyszał, jak Grigg Kozioł zachęca ją, by posunęła się dalej. Ktoś inny roześmiał się głośno. Mimo to Jon odwzajemnił pocałunek. Gdy wreszcie odsunęli się od siebie, Ygritte miała zaczerwienioną

twarz. - Jesteś mój - wyszeptała. - Mój, a ja twoja. Jeśli zginiemy, to trudno. Wszyscy muszą umrzeć, Jonie Snow. Ale najpierw żyjemy. - Tak - odparł ochrypłym głosem. Najpierw żyjemy. Uśmiechnęła się na te słowa, pokazując Jonowi krzywe zęby, które z jakiegoś powodu pokochał. Dzika do szpiku kości - pomyślał znowu, czując nagły smutek i ucisk w żołądku. Zgiął palce ręki, w której trzymał miecz, zastanawiając się, jak by zareagowała Ygritte, gdyby wiedziała, co się kryje w jego sercu. Czy by go

zdradziła, gdyby jej powiedział, że nadal jest synem Neda Starka i człowiekiem z Nocnej Straży? Miał nadzieję, że nie, lecz nie odważył się podjąć takiego ryzyka. Życie zbyt wielu ludzi zależało od tego, czy uda mu się w jakiś sposób dotrzeć do Czarnego Zamku przed magnarem... zakładając, że zdoła uciec od dzikich. Zeszli z południowej ściany Muru przy Szarej Warcie, którą porzucono już przed dwustu laty. Część potężnych kamiennych schodów zawaliła się przed stuleciem, lecz mimo to zejście i tak było znacznie łatwiejsze od wejścia. Potem Styr poprowadził ich w głąb Daru, by uniknąć często wędrujących

wzdłuż Muru patroli Straży. Grigg Kozioł pomógł im wyminąć kilka zamieszkanych wiosek, które tu jeszcze zostały. Poza kilkoma rozsianymi po okolicy okrągłymi wieżami, które wznosiły się ku niebu niczym kamienne palce, nie widzieli żadnych oznak ludzkiej obecności. Szli poprzez zimne, wilgotne wzgórza i wietrzne równiny, nie zauważeni przez nikogo. Półręki powiedział mu: „Musisz spełnić wszystkie ich polecenia. Bądź ich towarzyszem, jedz i walcz razem z nimi, tak długo, jak będzie to konieczne”. Towarzyszył im przez wiele mil, dzielił się z nimi chlebem i solą, a z Ygritte nawet kocami, lecz mimo to nadal mu

nie ufali. Thennowie dniem i nocą nie spuszczali go z oka, wypatrując najmniejszych oznak zdrady. Nie miał szans na ucieczkę, a wkrótce miało już być za późno. „Walcz razem z nimi”. Tak powiedział mu Qhorin, nim Długi Pazur odebrał mu życie, lecz na razie do tego nie doszło. Kiedy przeleję krew brata, będę zgubiony. Przejdę za Mur na dobre i nie będzie już dla mnie powrotu. Codziennie, gdy odpoczywali po marszu, magnar wzywał go do siebie, by zadawać mu dociekliwe pytania na temat Czarnego Zamku, jego garnizonu i umocnień. Jon kłamał, gdy tylko się

odważył, a w kilku przypadkach udał niewiedzę, lecz jego słów słuchali również Grigg Kozioł i Errok, a oni wiedzieli wystarczająco wiele, by zmusić go do ostrożności. Zbyt oczywiste kłamstwo zdradziłoby go niechybnie. Prawda wyglądała jednak straszliwie. Czarny Zamek nie miał żadnych umocnień poza samym Murem. Nie było tam nawet drewnianych palisad ani ziemnych wałów. Sam „zamek” był jedynie skupiskiem wież i donżonów. Do tego dwie trzecie z nich sypało się już w gruzy. Jeśli zaś chodzi o garnizon, Stary

Niedźwiedź zabrał ze sobą na wyprawę dwustu ludzi. Czy ktoś z nich wrócił? Jon tego nie wiedział. W zamku zostało może ze czterystu, lecz większość z nich stanowili budowniczowie i zarządcy, a nie zwiadowcy. Thennowie byli doświadczonymi wojownikami, do tego bardziej zdyscyplinowanymi od typowych dzikich. Z pewnością właśnie dlatego Mance zlecił im to zadanie. Wśród obrońców Czarnego Zamku byli zaś ślepy maester Aemon, jego na wpół ślepy zarządca Clydas, jednoręki Donal Noye, zapijaczony septon Cellador, Głuchy Dick Follard, kucharz Trzypalcy Hobb, stary ser Wynton Stout, a także

Halder, Ropucha, Pyp, Albett i reszta chłopaków, którzy ćwiczyli z Jonem. A dowodził nimi Bowen Marsh o czerwonej twarzy, tłusty lord zarządca, który pełnił obowiązki kasztelana pod nieobecność lorda Mormonta. Edd Cierpiętnik czasami zwał Marsha „Starym Granatem”, co pasowało do niego równie dobrze jak „Stary Niedźwiedź” do Mormonta. - To właśnie jest człowiek, którego chciałbyś mieć przed sobą, gdy ciągną na ciebie wrogowie - mawiał Edd charakterystycznym dla siebie ponurym głosem. - On ich policzy w mgnieniu oka. Ten człowiek liczy jak demon.

Jeśli magnarowi uda się wziąć Czarny Zamek z zaskoczenia, nastąpi krwawa rzeź. Chłopcy zginą zamordowani w łóżkach, nim zdążą się zorientować, że ktoś ich atakuje. Jon musiał ich ostrzec, jak jednak miał to zrobić? Nigdy nie wysyłano go na polowanie ani na poszukiwanie żywności. Nie stał też sam na warcie. Bał się również o Ygritte. Nie mógł jej zabrać ze sobą, jeśli ją jednak zostawi, czy magnar każe jej odpowiedzieć za jego zdradę? Dwa serca, które biją jak jedno... Co noc spali na tych samych skórach. Zasypiał z jej głową na piersi i rude

włosy łaskotały go w podbródek. Zapach dziewczyny stał się częścią jego jaźni. Jej krzywe zęby, jej pierś w jego dłoni, smak jej ust... wszystko to było dla niego nadzieją i rozpaczą. Zastanawiał się często, czy jego pan ojciec również darzył tak mieszanymi uczuciami jego matkę, kimkolwiek była. Ygritte zastawiła pułapkę, a Mance Rayder mnie w nią wepchnął. Każdy dzień, który spędzał z dzikimi, czynił czekające go zadanie trudniejszym. Będzie musiał znaleźć jakiś sposób, by zdradzić tych ludzi, a kiedy to zrobi, zginą. Nie chciał ich

przyjaźni, podobnie jak nie chciał miłości Ygritte. Mimo to... Thennowie mówili w starym języku i rzadko odzywali się do Jona, lecz z łupieżcami Jarla, ludźmi, którzy wdrapali się na Mur, sprawy wyglądały inaczej. Jon mimo woli poznawał ich coraz lepiej: chudego, cichego Erroka, towarzyskiego Grigga Kozła, chłopaków Quorta i Bodgera, powroźnika Konopnego Dana. Najtrudniejszy z nich był Del, młodzieniec o końskiej twarzy, bliski wiekiem Jonowi, który opowiadał rozmarzonym głosem o dzikiej dziewczynie, którą zamierzał ukraść. - Przynosi szczęście, jak twoja Ygritte. Jest pocałowana przez ogień.

Jon musiał przygryzać język. Nie chciał nic wiedzieć o dziewczynie Dela, o matce Bodgera, o nadmorskiej osadzie, z której pochodził Henk Hełm, o tym, że Grigg pragnął odwiedzić zielonych ludzi na Wyspie Twarzy, ani o tym, jak łoś zagonił Chwytną Stopę na drzewo. Nie chciał słuchać o czyraku na dupie Wielkiego Czyraka, o tym, ile może wypić ale Kamienny Kciuk, ani o tym, jak braciszek Quorta błagał go, by nie szedł z Jarlem. Choć Quort nie mógł mieć więcej niż czternaście lat, ukradł już sobie żonę i jego dziecko było w drodze.

- Może urodzi się w jakimś zamku, jak lord! - przechwalał się chłopak. Bardzo mu się podobały „zamki”, które mijali po drodze, to znaczy wieże strażnicze. Jon zastanawiał się, gdzie się teraz podziewa Duch. Czy poszedł do Czarnego Zamku, czy też uganiał się po lesie z watahą wilków? Nie wyczuwał wilkora, nawet w snach. Było to tak, jakby odcięto jakąś część niego. Czuł się samotny, choć u jego boku spała Ygritte. Nie chciał umierać sam. Po południu drzewa zaczęły się przerzedzać. Szli na wschód lekko pofałdowaną równiną. Trawa sięgała im do pasa, a kępy dzikiej pszenicy

kołysały się łagodnie w rzadkich podmuchach wiatru. Dzień był ciepły i pogodny, lecz przed zmierzchem na zachodzie zaczęły się gromadzić chmury. Wkrótce przesłoniły pomarańczowe słońce. Lenn oznajmił, że zbliża się paskudna burza. Jego matka była leśną wiedźmą i wszyscy łupieżcy przyznawali, że ma dar przepowiadania pogody. - Niedaleko stąd jest wioska - oznajmił magnarowi Grigg Kozioł. - Jakieś dwie, trzy mile. Powinniśmy się w niej schronić. Styr zgodził się natychmiast.

Gdy dotarli na miejsce, było już zupełnie ciemno i burza rozszalała się na dobre. Wioska leżała nad jeziorem i opuszczono ją tak dawno, że większość domów się zawaliła. Nawet mała drewniana gospoda, która kiedyś musiała być dla wędrowców radosnym widokiem, miała tylko dwie ściany i brakowało jej dachu. To raczej marne schronienie pomyślał przygnębiony Jon. Gdy tylko uderzała błyskawica, widział w jej świetle stojącą na wyspie na jeziorze okrągłą wieżę, lecz bez łodzi nie mieli

szans do niej dotrzeć. Errok i Del podczołgali się do ruin, by je zbadać. Del wrócił niemal natychmiast. Styr zatrzymał kolumnę i wysłał przodem dwunastu swych Thennów, którzy oddalili się truchtem z włóczniami w dłoniach. Jon również już widział blask ognia, podświetlający na czerwono komin gospody. Nie jesteśmy sami. Strach zwinął się w jego brzuchu niczym wąż. Usłyszał rżenie konia, a potem krzyki. „Bądź ich towarzyszem, jedz i walcz razem z nimi”. Tak mu nakazał Qhorin. Walka już się jednak skończyła.

- Był tylko jeden - zawołał Errok, kiedy wrócił. - Staruszek z koniem. Magnar wykrzyknął rozkazy w starym języku. Około dwudziestu jego Thennów rozeszło się na wszystkie strony, by stanąć na warcie wokół wioski, inni zaczęli przeszukiwać domy, by się upewnić, że nikt nie ukrył się pośród chwastów i zwalonych kamieni, a reszta wcisnęła się do pozbawionej dachu gospody, starając się dopchnąć jak najbliżej ognia. Gałęzie, którymi palił na kominku staruszek, dawały więcej dymu niż ognia, lecz po wędrówce przez rzęsistą ulewę nawet odrobina ciepła sprawiała im radość. Dwaj Thennowie rzucili nieznajomego

na ziemię i przeszukiwali teraz jego rzeczy. Jeden trzymał konia, a trzej okradali juki. Jon oddalił się. Pod jego nogą mlasnęło zgniłe jabłko. Styr go zabije. Magnar zapowiedział to już w Szarej Warcie. Wszyscy klękacze, których spotkają, będą musieli zginąć, by nie podnieśli alarmu. „Bądź ich towarzyszem, jedz i walcz razem z nimi”. Czy to znaczyło, że musi się biernie przyglądać, jak poderżną staruszkowi gardło? W pobliżu skraju wioski Jon stanął twarzą w twarz z jednym z wystawionych przez Styra wartowników. Thenn warknął coś w

starym języku i wskazał włócznią na gospodę. Wracaj tam, gdzie twoje miejsce domyślił się Jon. Tylko gdzie ono było? Poszedł nad jezioro i odkrył prawie suche miejsce pod ścianą niemal całkowicie zawalonej lepianki. Tam właśnie znalazła go Ygritte, gdy siedział wpatrzony w smagane ulewą jezioro. - Znam to miejsce - oznajmił, gdy spoczęła obok niego. - Ta wieża... kiedy znowu uderzy błyskawica, popatrz na jej szczyt i powiedz mi, co widzisz.

- Jak sobie życzysz - zgodziła się. - Paru Thennów opowiada, że słyszeli tam jakieś hałasy. Mówią, że to były krzyki. - Grzmoty. - Mówili, że krzyki. Może to były duchy. Posępna warownia rzeczywiście wyglądała na nawiedzaną. Stała na skalistej wyspie otoczonej sieczonym deszczem jeziorem, a jej czarny kształt był ciemniejszą plamą na tle burzy. - Moglibyśmy tam zajrzeć zasugerował. - Bardziej mokrzy już się raczej nie zrobimy.

- Pływać? Podczas burzy? - Rozbawił ją ten pomysł. - Czy chcesz mnie w ten sposób namówić, żebym zdjęła ubranie, Jonie Snow? - A czy muszę cię jeszcze do tego namawiać? - żartował. - A może po prostu nie umiesz pływać? Jon pływał świetnie. Nauczył się tej sztuki w dzieciństwie, w wielkiej fosie Winterfell. Ygritte wymierzył mu kuksańca w ramię. - Nic nie wiesz, Jonie Snow. Dowiedz się, że jestem w połowie rybą.

- W połowie rybą, w połowie kozą, w połowie koniem... jest w tobie za dużo tych połów, Ygritte. - Potrząsnął głową. - Jeśli to rzeczywiście to miejsce, o którym myślę, nie musielibyśmy pływać. Moglibyśmy tam dojść. Odsunęła się i przyjrzała mu uważnie. - Chodzić po wodzie? Co to za południowe czary? - To nie cza... - zaczął, lecz nagle w taflę jeziora uderzyła potężna błyskawica. Na pół uderzenia serca na świecie zrobiło się jasno jak w południe. Huk był tak

głośny, że Ygritte wciągnęła głośno powietrze w płuca i zasłoniła uszy. - Przyjrzałaś się? - zapytał Jon, gdy grom ucichł, a noc znowu zrobiła się czarna. Widziałaś? - Są żółte - stwierdziła. - Czy o to ci chodziło? Niektóre z tych pionowych kamieni na górze są żółte. - Mówimy na nie blanki. Dawno temu pomalowano je na złoty kolor. To Korona Królowej. Wieża znowu stała się czarnym, ledwie

widocznym kształtem. - Mieszkała tu królowa? - zapytała Ygritte. - Zatrzymała się tu na jedną noc. Opowiadała mu o tym Stara Niania, lecz maester Luwin potwierdził potem większość szczegółów jej relacji. Alysanne, żona króla Jaehaerysa Pojednawcy. Zwą go Starym Królem, bo panował bardzo długo, ale kiedy zasiadł na Żelaznym Tronie, był jeszcze młody. Lubił wówczas podróżować po całym królestwie. Kiedy przybył do Winterfell, towarzyszyła mu królowa, sześć smoków i połowa jego dworu. Król musiał

omówić różne sprawy z namiestnikiem północy i Alysanne poczuła się znudzona. Dlatego dosiadła swego smoka Srebrnoskrzydłego i poleciała na północ zobaczyć Mur. Ta wioska jest jednym z miejsc, w których się zatrzymała. Potem prostaczkowie pomalowali szczyt warowni na podobieństwo złotej korony, którą nosiła, gdy się u nich zatrzymała. - Nigdy nie widziałam smoka. - Nikt nie widział. Ostatni z nich dokonał życia co najmniej sto lat temu. To jednak wydarzyło się dawniej. - Mówisz, że to była królowa

Alysanne? - Potem nazwano ją dobrą królową Alysanne. Jednemu z zamków na Murze również nadano nazwę na jej cześć. Bramie Królowej. Przed jej wizytą zwał się Śnieżną Bramą. - Gdyby była taka dobra, kazałaby rozebrać ten Mur. Nie - pomyślał. Mur broni królestwa. Przed Innymi... i przed tobą i twoimi pobratymcami, słodziutka. - Miałem już kiedyś przyjaciela, który marzył o smokach. Był karłem. Powiedział mi, że...

- JONIE SNOW! - Jeden z Thennów zatrzymał się nad nimi z zasępioną twarzą. Magnar chce. Jon pomyślał, że to może być ten sam człowiek, który go znalazł pod grotą w noc poprzedzającą wspinaczkę na Mur, nie był jednak tego pewien. Wstał. Ygritte poszła z nim. Styrowi nigdy się to nie podobało, lecz gdy tylko próbował ją odesłać, przypominała mu, że jest wolną kobietą, a nie klękaczką, i chodzi tam, gdzie chce.

Magnar stał pod drzewem, które wyrastało z podłogi głównej izby gospody. Jeniec klęczał przed kominkiem, otoczony kręgiem drewnianych włóczni i mieczy z brązu. Patrzył na zbliżającego się Jona, lecz nie odezwał się ani słowem. Deszcz spływał po ścianach i uderzał w nieliczne liście, które jeszcze trzymały się gałęzi. Z kominka buchał gęsty dym. - On musi umrzeć - oznajmił magnar Styr. - Zrób to, wrono. Mężczyzna nie odzywał się ani słowem. Patrzył tylko na stojącego między dzikimi Jona. Pośród deszczu i dymu, rozświetlanego jedynie blaskiem ognia,

z pewnością nie mógł dostrzec, że chłopak jest cały odziany w czerń, pomijając baranicę. A może to widzi? Jon wyciągnął z pochwy Długi Pazur. Deszcz spłynął po stali, a blask ognia odbił się w klindze ciemnopomaranczową łuną. Taki mały ogień będzie kosztował go życie. Przypomniał sobie, co powiedział Qhorin Półręki, gdy zauważyli ognisko w Wąwozie Pisków. „Tu, w górach, ogień znaczy życie, ale może też oznaczać śmierć”. To jednak było wysoko w Mroźnych

Kłach, w głuszy za Murem, gdzie nie obowiązywało prawo. Teraz znajdowali się w Darze chronionym przez Nocną Straż i potęgę Winterfell. Człowiek powinien móc rozpalić tu ogień, nie płacąc za to życiem. - Czemu się wahasz? - zapytał Styr. Zabij go. Jeniec nadal się nie odzywał. Mógłby powiedzieć: „Łaski” albo: „Zabraliście mi konia, pieniądze i żywność, pozwólcie mi chociaż zachować życie” bądź też: „Nie, błagam, nie zrobiłem wam nic złego”. Mógłby powiedzieć tysiąc różnych rzeczy, płakać albo wzywać bogów. Żadne słowa nie mogły

go jednak uratować. Być może o tym wiedział, zachował więc milczenie, spoglądając na Jona z oskarżeniem i błaganiem w oczach. „Musisz spełnić wszystkie ich polecenia. Bądź ich towarzyszem, jedz i walcz razem z nimi...” Ten człowiek nie stawiał jednak oporu. Miał pecha, to wszystko. Kim był, skąd tu przybył, dokąd chciał dojechać na swej żałosnej chabecie z łukowatym grzbietem... nic z tego nie miało znaczenia. Jest stary - przekonywał się Jon. Ma pięćdziesiąt, może sześćdziesiąt lat. Żył dłużej niż większość ludzi. Thennowie i tak go zabiją. Nie uratuje

go żadne moje słowo ani czyn. Długi Pazur wydawał się cięższy niż ołów, tak ciężki, że nie był w stanie go podnieść. Mężczyzna wpatrywał się w niego oczyma wielkimi i czarnymi jak studnie. Wpadnę w te oczy i utonę. Magnar również na niego patrzył, z niemal dotykalną nieufnością. Ten człowiek jest już trupem. Co za różnica, czyja ręka go zabije? Wystarczy jedno cięcie, szybkie i czyste. Długi Pazur wykuto z valyriańskiej stali. Jak Lód. Jon przypomniał sobie inną śmierć, klęczącego dezertera, jego głowę, która potoczyła się na bok, jaskrawą plamę krwi na śniegu... miecz ojca, słowa

ojca, twarz ojca... - Zrób to, Jonie Snow - nalegała Ygritte. - Musisz to zrobić, by udowodnić, że nie jesteś wroną, ale jednym z wolnych ludzi. - Staruszka, który siedział sobie spokojnie przy ogniu? - Orell też siedział przy ogniu i wykończyłeś go bez wahania. Przeszyła go twardym spojrzeniem. Mnie też chciałeś wtedy zabić, dopóki nie zobaczyłeś, że jestem kobietą. A przecież spałam. - To było co innego. Byliście

żołnierzami... wartownikami. - Tak jest, a wy nie chcieliście, żeby ktoś was zobaczył. My też nie chcemy. To jest to samo. Zabij go. Odwrócił się plecami do jeńca. - Nie. Magnar podszedł bliżej, wysoki, zimny i groźny. - Kazałem ci go zabić. To ja wydaję tutaj rozkazy. - Rozkazujesz Thennom - sprzeciwił się Jon - nie wolnym ludziom.

- Nie widzę tu wolnych ludzi, tylko wronę i wronią żonę. - Nie jestem wronią żoną! - Ygritte wyciągnęła nóż. Postawiła trzy szybkie kroki, złapała staruszka za włosy, odciągnęła mu głowę do tyłu i poderżnęła gardło od ucha do ucha. Mężczyzna nie krzyknął nawet w chwili śmierci. - Nic nie wiesz, Jonie Snow! krzyknęła, rzucając mu okrwawiony nóż pod nogi. Magnar powiedział coś w starym języku. Być może rozkazał Thennom zabić Jona.

Chłopak nigdy już nie miał się dowiedzieć, jak było naprawdę. Z nieba uderzył piorun, oślepiająca, niebieskobiała błyskawica, która trafiła w szczyt wieży na jeziorze. Czuli zapach jej furii. Gdy nadszedł grom, jego łoskot wstrząsnął nocą. I skoczyła między nich śmierć. Oślepiony błyskawicą Jon nic nie widział w ciemności, zauważył jednak cień, który skoczył w górę, a pół uderzenia serca później usłyszał krzyk. Pierwszy Thenn zginął tak samo jak jeniec. Z jego rozprutego gardła trysnęła krew. Potem blask zgasł, sylwetka odskoczyła, warcząc, w bok i drugi

wojownik runął na ziemię. Słychać było przekleństwa, krzyki i wycie bólu. Wielki Czyrak zatoczył się do tyłu, przewracając trzech stojących za nim mężczyzn. Duch - pomyślał Jon w chwili szaleństwa. Duch przeskoczył Mur. Potem jednak błyskawica zamieniła noc w dzień i zobaczył wilka, który stał na piersi Dela. Z pyska ściekała mu czarna krew. Szary. Jest szary. Razem z grzmotem nadeszła ciemność. Thennowie próbowali trafić włóczniami przebiegającego między nimi wilka. Kobyła zabitego mężczyzny stanęła dęba, przerażona odorem rzezi,

uderzając kopytami na wszystkie strony. Jon Snow nadal miał w ręku Długi Pazur. Natychmiast zrozumiał, że lepsza szansa już się nie nadarzy. Ciął mieczem pierwszego z mężczyzn, którzy zwrócili się w stronę wilka, odepchnął na bok drugiego i zamachnął się na trzeciego. Pośród obłędu usłyszał, jak ktoś wykrzyknął jego imię, nie wiedział jednak, czy to Ygritte czy magnar. Thenn, który usiłował zapanować nad kobyłą, nie zdążył go zauważyć. Długi Pazur był lekki jak piórko. Jon ciął dzikiego mieczem przez łydkę i poczuł, jak ostrze wbiło się w kość. Gdy mężczyzna padł na ziemię, klacz rzuciła się do ucieczki, Jon zdążył

jednak złapać ją za grzywę i skoczyć na jej grzbiet. Czyjaś dłoń złapała go za kostkę. Uderzył mieczem w dół i zobaczył, jak twarz Bodgera znika w kałuży krwi. Kobyła stanęła dęba, młócąc kopytami. Jedno z nich trafiło w skroń któregoś z Thennów. Rozległ się głośny trzask. Potem rzucili się do ucieczki. Jon nawet nie próbował kierować koniem. Mógł jedynie uczepić się go rozpaczliwie, gdy mknęli przez błoto, deszcz i pioruny. Mokra trawa smagała mu twarz. Obok jego ucha przemknęła włócznia. Jeśli koń się potknie i złamie nogę, dopadną mnie i zabiją -

pomyślał. Starzy bogowie jednak mu sprzyjali i klacz się nie potknęła. Czarną kopułę nieba przeszyła błyskawica. Nad równinami przetoczył się grom. Krzyki ucichły za jego plecami. Po długich godzinach przestało padać. Jon był sam w morzu wysokiej czarnej trawy. W prawym udzie czuł głęboki, pulsujący ból. Gdy na nie spojrzał, zauważył ze zdziwieniem, że z tyłu nogi sterczy mu strzała. Kiedy to się zdarzyło? Pociągnął za drzewce, lecz grot ugrzązł głęboko w mięśniu i próba jego

wydobycia wywołała potworny ból. Spróbował cofnąć się myślą do szaleństwa, które wybuchło w gospodzie, pamiętał jednak tylko bestię, wychudzoną, szarą i straszliwą. Była za duża na zwykłego wilka. To na pewno był wilkor. Nigdy nie widział, by jakieś zwierzę poruszało się tak szybko. Jak szary wicher... Czyżby Robb wrócił na północ? Jon potrząsnął głową. Nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie. Zbyt trudno było mu myśleć... o wilku, o jeńcu, Ygritte i tym, co się wydarzyło... Zsunął się niezgrabnie z końskiego grzbietu. Zraniona noga ugięła się pod

nim i musiał stłumić krzyk. To będzie straszne. Musiał jednak wyjąć strzałę i zwlekanie z pewnością nie przyniesie mu nic dobrego. Zacisnął dłoń wokół pierzyska, zaczerpnął głęboko tchu i popchnął strzałę naprzód. Stęknął, a potem zaklął. Ból był tak okropny, że musiał przestać. Krwawię jak zarzynana świnia pomyślał. Nie mógł jednak nic na to poradzić, dopóki nie wydobędzie strzały. Skrzywił się i spróbował raz jeszcze... lecz wkrótce zatrzymał się, dygocząc z bólu.

Jeszcze raz. Tym razem krzyknął, lecz kiedy skończył, grot sterczał już z przodu uda. Jon rozciągnął zakrwawiony materiał spodni, by mieć lepszy uchwyt, wykrzywił wściekle twarz i powoli przeciągnął strzałę przez nogę, ułamawszy wcześniej pióra. Nie miał pojęcia, jak udało mu się przy tym nie zemdleć. Leżał potem na ziemi, ściskając strzałę i krwawiąc bez słowa, zbyt słaby, by się poruszyć. Po chwili zdał sobie sprawę, że jeśli się nie zmusi do działania, może się wykrwawić na śmierć. Podczołgał się do płytkiego strumienia, z którego piła wodę klacz, obmył udo zimną wodą i owiązał je sobie mocno pasem

materiału oderwanym od płaszcza. Umył również strzałę, obracając ją w dłoniach. Czy miała szare czy białe pióra? Ygritte używała do swych strzał jasnoszarych gęsich piór. Czy wystrzeliła do mnie, kiedy uciekałem? Nie mógł mieć do niej pretensji. Zastanawiał się, czy celowała w konia. Gdyby klacz zginęła, byłby zgubiony. - Całe szczęście, że zasłoniłem ją nogą wymamrotał. Odpoczął przez chwilę, by kobyła mogła się spokojnie popaść. Nie oddalała się od niego zbytnio i całe szczęście, gdyż z ranną nogą nie byłby w stanie jej złapać. Ledwie zdołał

się podnieść i wdrapać na jej grzbiet. Jak udało mi się jej dosiąść przedtem, z mieczem w ręku, bez siodła i strzemion? To było kolejne pytanie, na które nie potrafił odpowiedzieć. W oddali rozległ się cichy grom, lecz nad jego głową chmury już rzedniały. Jon przeszukał wzrokiem niebo, znalazł Lodowego Smoka i zawrócił klacz na północ, w kierunku Muru i Czarnego Zamku. Wbił pięty w boki konia zabitego człowieka i skrzywił się wściekle, gdy mięśnie uda przeszył mu pulsujący ból. Wracam do domu pomyślał. Jeśli jednak było to prawdą, dlaczego czuł się tak przygnębiony?

Jechał aż do świtu, a gwiazdy spoglądały na niego z góry niczym oczy. DAENERYS Dothraccy zwiadowcy wszystko jej opisali, Dany jednak chciała zobaczyć to na własne oczy. Ser Jorah Mormont ruszył z nią konno przez brzozowy las. Potem wspięli się na pochyłą grań z piaskowca. - Nie podjeżdżaj bliżej - ostrzegł ją na szczycie. Dany ściągnęła wodze i spojrzała na pola, gdzie obozowała zagradzająca jej drogę yunkajska armia. Białobrody

nauczył ją oceniać liczebność wojsk nieprzyjaciela. - Pięć tysięcy - stwierdziła po chwili. - Też tak sądzę. - Ser Jorah wyciągnął rękę. - Ci na flankach to najemnicy. Kopijnicy i konni łucznicy, z mieczami i toporami do walki z bliska. Na lewym skrzydle są Drudzy Synowie, a na prawym Wrony Burzy. Obie kompanie mają po około pięciuset żołnierzy. Widzisz proporce? Yunkajska harpia zamiast łańcucha trzymała w szponach bicz i żelazną obrożę, najemnicy jednak wywiesili

pod chorągwiami miasta, któremu służyli, własne sztandary: po prawej stronie cztery wrony między skrzyżowanymi błyskawicami, a po lewej złamany miecz. - Środek obsadzili sami Yunkai’i zauważyła Dany. Ich oficerowie z oddali niczym się nie różnili od astaporskich. Mieli wysokie, lśniące hełmy i płaszcze wyszywane błyszczącymi miedzianymi dyskami. Czy żołnierze, którymi dowodzą, to niewolnicy? - W znacznej części. Nie mogą się jednak równać z Nieskalanymi. Yunkai słynie ze szkolenia niewolników do

łoża, nie wojowników. - I co powiesz? Czy możemy pokonać tę armię? - Z łatwością - zapewnił ser Jorah. - Ale nie bez strat. - W dzień upadku miasta w cegły Astaporu wsiąkło mnóstwo krwi, lecz tylko niewiele z niej należało do jej ludzi. - Moglibyśmy wygrać tu bitwę, ale za taką cenę nie zdobędziemy miasta. - Ryzyko istnieje zawsze, khaleesi. Astapor niczego się nie obawiał i był wystawiony na atak. Ludzie z Yunkai otrzymali ostrzeżenie.

Dany zastanowiła się nad tym. Armia handlarzy niewolników wydawała się nieliczna w porównaniu z jej zastępem, lecz najemnicy dosiadali koni. Zbyt długo towarzyszyła Dothrakom, by nie nauczyć się zdrowego respektu wobec tego, co konni wojownicy potrafią uczynić z piechotą. Nieskalani mogą wytrzymać ich szarżę, ale moich wyzwoleńców wyrżną. - Handlarze niewolników lubią gadać stwierdziła. - Wyślij im wiadomość, że wysłucham ich dziś wieczorem w moim namiocie. Zaproś też dowódców kompanii najemników. Ale nie jednocześnie. Wrony Burzy w południe, a Drugich Synów dwie godziny później.

- Jak sobie życzysz - odparł ser Jorah. Ale jeśli nie przyjdą... - Przyjdą. Będą chcieli zobaczyć smoki i usłyszeć, co mam do powiedzenia. Co bystrzejsi zechcą też ocenić moje siły. Zawróciła srebrzystą klacz. - Będę ich oczekiwała w moim namiocie. Wracającą Dany odprowadzało ciemnoszare niebo i silny wiatr. Głęboki wykop, który miał otaczać jej obóz, był już w połowie gotowy, a w lesie pełno było Nieskalanych, którzy ścinali brzozowe konary, by zrobić z nich zaostrzone pale. Eunuchowie nie mogli spać w nieufortyfikowanym obozie. Tak przynajmniej twierdził

Szary Robak. Był teraz przy nich i nadzorował pracę. Dany zatrzymała się na chwilę, by z nim porozmawiać. - Yunkai gotuje się do bitwy. - Bardzo dobrze, Wasza Miłość. Te osoby łakną krwi. Gdy rozkazała Nieskalanym, by wybrali spośród siebie oficerów, przygniatającą większość głosów w wyborach na najstarszego rangą otrzymał Szary Robak. Rozkazała ser Jorahowi nauczyć go wszystkiego, co powinien wiedzieć o dowodzeniu. Wygnany rycerz mówił, że jak dotąd młody eunuch okazał się twardy, lecz sprawiedliwy,

niestrudzony i obdarzony bezbłędnym okiem do szczegółów. - Mądrzy Panowie wysłali przeciw nam armię niewolników. - Niewolnik w Yunkai uczy się drogi siedmiu westchnień i szesnastu miejsc przyjemności, Wasza Miłość. Nieskalani uczą się drogi trzech włóczni. Twój Szary Robak ma nadzieję ci to zademonstrować. Jednym z pierwszych posunięć Dany po upadku Astaporu była likwidacja zwyczaju nadawania Nieskalanym co dzień nowego imienia. Większość z tych, którzy urodzili się wolni, wróciła

do swych dawnych imion. Przynajmniej ci, którzy jeszcze je pamiętali. Inni przybrali imiona bohaterów lub bogów bądź też wybrali dla siebie nazwy broni, klejnotów, a nawet kwiatów. Niektórzy z żołnierzy Dany nosili teraz miana, które brzmiały dla niej bardzo dziwnie. Szary Robak pozostał jednak Szarym Robakiem. Gdy zapytała go dlaczego, odpowiedział jej: - To imię przyniosło tej osobie szczęście. To, z którym się urodziła, było przeklęte. Została z nim niewolnikiem. Szary Robak to imię, które ta osoba wylosowała dnia, gdy Daenerys

Zrodzona w Burzy dała jej wolność. - Jeśli dojdzie do bitwy, niech Szary Robak wykaże się nie tylko odwagą, lecz również mądrością - oznajmiła mu. - Oszczędźcie wszystkich niewolników, którzy będą uciekali albo rzucą broń. Im mniej ich zginie, tym więcej będzie się potem mogło do nas przyłączyć. - Ta osoba to zapamięta. - Wiem, że zapamięta. Bądź w południe w moim namiocie. Chcę, żeby wszyscy moi oficerowie byli obecni, gdy będę rozmawiała z kapitanami najemników. Dany spięła srebrzystą i pomknęła do

obozu. Za zbudowanymi przez Nieskalanych umocnieniami stały równe szeregi namiotów. Jej namiot, wysoki i złocisty, stał w samym środku. Obok jej obozu znajdował się drugi, pięć razy większy i pełen chaosu. Nie było tam rowów, namiotów, wartowników ani lin do przywiązywania koni. Ci, którzy mieli konie albo muły, spali obok nich, bojąc się, by zwierząt nie skradziono. Między hordami kobiet, dzieci i starców wałęsały się swobodnie kozy, owce i wygłodzone psy. Dany zostawiła Astapor w rękach rady byłych niewolników, którą kierowali uzdrowiciel, uczony i kapłan. Była

przekonana, że to mądrzy i sprawiedliwi ludzie, lecz mimo to dziesiątki tysięcy mieszkańców wolały podążyć za nią do Yunkai, zamiast zostać w Astaporze. Dałam im miasto, ale większość z nich bała się je przyjąć. Zastęp obdartych wyzwoleńców znacznie przerastał liczebnością jej armię, był jednak dla niej raczej ciężarem niż wzmocnieniem. Może jeden na stu miał osła, wielbłąda albo wołu, większość dźwigała broń zrabowaną ze zbrojowni handlarzy niewolników, lecz tylko jeden na dziesięciu był wystarczająco silny, by walczyć, a żadnego z nich tego nie

uczono. Mijane obszary ogałacali do cna niczym szarańcza. Mimo to Dany nie potrafiła się zdobyć na to, by ich porzucić, co radzili jej ser Jorah i bracia krwi. Powiedziałam im, że są wolni. Nie mogę im teraz oznajmić, że nie wolno im się do mnie przyłączyć. Spojrzała na bijący z ognisk dym i stłumiła westchnienie. Miała najlepszą piechotę na świecie, ale miała też najgorszą. Przed wejściem do jej namiotu stał Arstan Białobrody. Nieopodal na trawie siedział ze skrzyżowanymi nogami Silny Belwas, zajadając figi z czary. Podczas marszu na nich spadał

obowiązek dbania o jej bezpieczeństwo. Uczyniła Jhoga, Agga i Rakhara nie tylko swymi braćmi krwi, lecz również ko i w tej chwili bardziej ich potrzebowała jako dowódców jej Dothraków niż jako osobistych strażników. Jej khalasar był maleńki, zaledwie trzydziestu kilku konnych wojowników, w większości nie noszących jeszcze warkoczy chłopców oraz przygarbionych staruszków. Była to jednak jej cała konnica i nie ważyła się nigdzie ruszyć bez nich. Nieskalani mogli być najlepszą piechotą na świecie, jak twierdził ser Jorah, potrzebowała też jednak zwiadowców. - Yunkai dostanie wojnę - oznajmiła

Dany Białobrodemu, gdy już weszli do środka. Irri i Jhiqui wyłożyły cały namiot dywanami, a Missandei zapaliła laseczkę kadzidła, by nadać przesyconemu pyłem powietrzu słodszy zapach. Drogon i Rhaegal zasnęły na poduszkach, zwinięte wokół siebie, Viserion jednak przycupnął na brzegu jej pustej wanny. - Missandei, w jakim języku mówią ci Yunkai’i? Po valyriańsku? - Tak, Wasza Miłość - odpowiedziało dziecko. - To inny dialekt niż ten, którym mówią w Astaporze, ale wystarczająco podobny, żeby dało się go zrozumieć. Handlarze niewolników

każą się tytułować Mądrymi Panami. - Mądrymi? - Dany usiadła na poduszce ze skrzyżowanymi nogami. Viserion rozpostarł biało-złote skrzydła i pofrunął do niej. Zobaczymy, jacy są mądrzy stwierdziła, drapiąc pokrytą łuskami główkę smoka tuż za rogami. Ser Jorah Mormont wrócił po godzinie. Towarzyszyło mu trzech kapitanów Wron Burzy. Na polerowanych hełmach nosili czarne pióra i utrzymywali, że są sobie równi honorem i władzą. Gdy Irri i Jhiqui nalewały wino, Dany przyjrzała się im uważnie. Prendahl na Ghezn był

krępym Ghiscarczykiem o szerokiej twarzy i ciemnych, siwiejących włosach, Sallor Lysy miał na jasnym qartheńskim policzku krzywą bliznę, a Daario Naharis wyglądał ekstrawagancko nawet jak na Tyroshijczyka. Brodę miał przystrzyżoną w trójząb i ufarbowaną na niebiesko. Taki sam kolor miały jego oczy i kręcone, opadające na kołnierz włosy. Spiczaste wąsiki pomalował sobie na złoto. Wszystkie jego stroje były w różnych odcieniach żółci. Spod kołnierza i mankietów wylewały mu się fale myrijskich koronek koloru masła, wams miał

wyszywany mosiężnymi medalionami o kształcie mleczów, a sięgające ud skórzane buty zdobiły ornamenty ze złota. Rękawiczki z miękkiego, żółtego zamszu zatknął sobie za pas spleciony z pozłacanych pierścieni, a paznokcie pociągnął niebieską emalią. W imieniu najemników przemawiał jednak Prendahl na Ghezn. - Lepiej by było dla ciebie, gdybyś poprowadziła swoją hołotę gdzie indziej - oznajmił. - Astapor zdobyłaś dzięki zdradzie, ale Yunkai nie upadnie tak łatwo.

- Pięćset Wron Burzy przeciw dziesięciu tysiącom moich Nieskalanych - skontrowała Dany. - Jestem tylko młodą dziewczyną i nic nie wiem o wojnie, ale wydaje mi się, że to spora przewaga. - Wrony Burzy nie będą walczyły same - sprzeciwił się Prendahl. - Wrony Burzy w ogóle nie będą walczyły. Uciekną na pierwsze uderzenie pioruna. Być może powinniście zmykać już teraz. Słyszałam, że najemnicy słyną z niewierności. Co wam da lojalność, jeśli Drudzy Synowie przejdą na moją stronę?

- Tak się nie stanie - zapewnił nieporuszony Prendahl. - A nawet gdyby, nie miałoby to znaczenia. Drudzy Synowie są niczym. Walczymy u boku dzielnych ludzi z Yunkai. - Walczycie u boku nałożników uzbrojonych we włócznie. - Gdy odwróciła głowę, dwa dzwoneczki w jej warkoczu zadźwięczały cicho. - Gdy bitwa już się rozpocznie, nie próbujcie prosić pardonu. Jeśli jednak przyłączycie się do mnie, zatrzymacie złoto, które dali wam Yunkai’i, a do tego dostaniecie udział w łupach i jeszcze hojniejsze nagrody później, gdy już zdobędę tron. Jeśli będziecie walczyć za Mądrych Panów, waszą

zapłatą będzie śmierć. Wydaje wam się, że Yunkai otworzy bramy, gdy moi Nieskalani będą was wyrzynać pod murami? - Kobieto, twoje słowa są głupie jak ryk osła. - Kobieto? - Zachichotała. - Czy chciałeś mnie obrazić? Odwzajemniłabym ci się tym samym, gdybym cię miała za mężczyznę. Spojrzała mu prosto w oczy. - Jestem Daenerys Zrodzona w Burzy z rodu Targaryenów, Niespalona, Matka Smoków, khaleesi jeźdźców Droga i królowa Siedmiu Królestw Westeros.

- Jesteś tylko kurwą władcy koni odparł Prendahl na Ghezn. - Kiedy zmiażdżymy twoje oddziały, każę ci się parzyć z moim ogierem. Silny Belwas wyciągnął arakh. - Jeśli mała królowa rozkaże, Silny Belwas odda jej jego brzydki język. - Nie, Belwasie. Obiecałam tym ludziom bezpieczeństwo. - Uśmiechnęła się. - Powiedz mi, czy Wrony Burzy są niewolnikami czy wolnymi ludźmi? - Jesteśmy bractwem wolnych ludzi odparł Sallor.

- Świetnie. - Dany wstała. - Przekaż swym braciom to, co powiedziałam. Być może niektórzy z nich będą woleli ucztę złota i chwały od uczty śmierci. Czekam na waszą odpowiedź do jutra. Kapitanowie Wron Burzy wstali jak jeden mąż. - Nasza odpowiedź brzmi „nie” oznajmił Prendahl na Ghezn. Jego towarzysze wyszli za nim z namiotu... lecz Daario Naharis obejrzał się na nią i pochylił głowę w uprzejmym pożegnaniu. Po dwóch godzinach przybył dowódca Drugich Synów. Był sam. Okazał się

bardzo wysokim Braavosem o jasnozielonych oczach i krzaczastej, rudozłotej brodzie, która sięgała mu niemal do pasa. Na imię miał Mero, lecz kazał się zwać Bękartem Tytana. Mero wychylił jednym haustem kielich wina, otarł usta grzbietem dłoni i uśmiechnął się lubieżnie do Dany. - Mam wrażenie, że kiedyś wyruchałem twoją bliźniaczą siostrę. To było w domu rozkoszy w moim rodzinnym mieście. A może to byłaś ty? - Nie sądzę. Z pewnością zapamiętałabym tak wspaniałego mężczyznę.

- To prawda. Żadna kobieta nigdy nie zapomniała Bękarta Tytana. - Braavos podsunął kielich Jhiqui. - A może tak zdjęłabyś te łachy i usiadła mi na kolanach? Jeśli mnie zadowolisz, może przejdę z Drugimi Synami na twoją stronę. - Jeśli to zrobisz, może nie każę cię wykastrować. Rosły mężczyzna ryknął śmiechem. - Dziewczynko, jedna kobieta próbowała mnie kiedyś wykastrować zębami. Teraz nie ma zębów, a mój miecz jest długi i gruby jak zawsze. Czy

mam ci go pokazać? - Nie ma potrzeby. Obejrzę go sobie, jak utną ci go moi eunuchowie. - Dany pociągnęła łyk wina. - To prawda, że jestem tylko młodą dziewczyną i nic nie wiem o wojnie. Wytłumacz mi, jak zamierzasz pokonać dziesięć tysięcy Nieskalanych, mając tylko pięciuset ludzi. Takiemu niewiniątku jak ja wydaje się, że to znaczna przewaga. - Drudzy Synowie spotykali się już z liczniejszym wrogiem i zwyciężali. - Drudzy Synowie spotykali się z

liczniejszym wrogiem i uciekali. Na przykład pod Qohorem, gdzie Trzy Tysiące okryły się chwałą. Czyżbyś temu przeczył? - To było wiele lat temu, nim jeszcze dowództwo nad Drugimi Synami objął Bękart Tytana. - A więc to tobie zawdzięczają odwagę? - Dany spojrzała na ser Joraha. - Kiedy zacznie się bitwa, tego człowieka zabij w pierwszej kolejności. Wygnany rycerz uśmiechnął się. - Z przyjemnością, Wasza Miłość.

- Oczywiście - dodała, zwracając się do Mera - możecie znowu uciec. Nie będziemy was zatrzymywać. Zabierzcie yunkijskie złoto i zmykajcie. - Gdybyś kiedyś widziała Tytana z Braavos, głupia dziewczyno, wiedziałabyś, że on ma nogi przykute do podłoża i nie może uciekać. - W takim razie zostańcie i walczcie za mnie. - Rzeczywiście warto za ciebie walczyć - przyznał Braavos. - Z chęcią pozwoliłbym ci pocałować mój miecz, gdybym tylko był wolny. Przyjąłem jednak yunkajskie pieniądze i dałem

święte słowo. - Pieniądze można zwrócić - wskazała. - Ja zapłacę wam znacznie więcej. Muszę zdobyć też inne miasta, a na drugim końcu świata czeka na mnie królestwo. Jeśli będziecie mi wiernie służyć, Drudzy Synowie nigdy już nie będą musieli szukać innego kontraktu. Braavos pociągnął się za gęstą, rudą brodę. - Znacznie więcej i może jeszcze pocałunek, hę? Albo coś więcej niż pocałunek? Dla takiego wspaniałego mężczyzny jak ja?

- Być może. - Myślę, że spodobałby mi się smak twojego języka. Wyczuwała gniew ser Joraha. Mojemu czarnemu niedźwiedziowi nie podoba się ta rozmowa o całowaniu. - Zastanów się nad tym, co ci powiedziałam. Czy mogę liczyć na to, że jutro otrzymam odpowiedź? - Możesz. - Bękart Tytana wyszczerzył zęby w uśmiechu. - A czy ja mogę liczyć na to, że otrzymam dzban tego świetnego wina? Chciałbym nim poczęstować moich kapitanów.

- Mogę ci dać nawet beczkę. Pochodzi z piwnic Dobrych Panów z Astaporu i mam go całe wozy. - W takim razie daj mi wóz na dowód swego uznania. - Masz spore pragnienie. - Wszystko we mnie jest spore. Mam też wielu braci. Bękart Tytana nie pije sam, khaleesi. - Dostaniesz wóz, jeśli obiecasz, że wypijesz za moje zdrowie. - Zgoda! - zagrzmiał. - I zgoda, i zgoda! Wzniesiemy za ciebie trzy toasty, a gdy

wzejdzie słońce, dostaniesz od nas odpowiedź. Gdy jednak Mero wyszedł, Arstan Białobrody powiedział jej: - Ten człowiek ma złą reputację, nawet w Westeros. Nie daj się zwieść jego zachowaniu, Wasza Miłość. Dzisiaj wypije trzy toasty za twoje zdrowie, a jutro cię zgwałci. - Tym razem dziadek ma rację - zgodził się ser Jorah. - Drudzy Synowie to stara, nie pozbawiona honoru kompania, ale pod dowództwem Mera stali się niewiele lepsi od Dzielnych Kompanionów. Ten człowiek jest

niebezpieczny nie tylko dla wrogów, lecz również dla pracodawców. Dlatego właśnie się tu znalazł. W Wolnych Miastach nikt już nie chce go wynająć. - Nie chodzi mi o jego reputację, a o jego pięciuset konnych. A co z Wronami Burzy, czy możemy mieć nadzieję? - Nie - odparł bez ogródek ser Jorah. Ten Prendahl jest z pochodzenia Ghiscarczykiem. Zapewne miał w Astaporze rodzinę. - Szkoda. No cóż, może nie będziemy musieli walczyć. Zobaczymy, co mają do powiedzenia Yunkai’i.

Posłowie z Yunkai przybyli, gdy słońce już zachodziło - pięćdziesięciu mężczyzn na wspaniałych, karych rumakach i jeden na wielkim białym wielbłądzie. Hełmy mieli dwukrotnie wyższe niż głowy, by nie zgniotły dziwacznych splotów nasmarowanych olejem włosów, które kryły się pod nimi. Lniane spódniczki i bluzy ufarbowali na ciemnożółto, a w płaszcze powszywali miedziane dyski. Człowiek na wielbłądzie przedstawił się jako Grazdan mo Eraz. Był szczupły i żylasty, a w uśmiechu odsłaniał białe zęby, zupełnie jak Kraznys, nim Drogon spalił mu twarz. Włosy miał uczesane w sterczący z czoła róg jednorożca, a

tokar obszyty złotymi myrijskimi koronkami. - Starożytne i wspaniałe jest Yunkai, królowa miast - oznajmił, gdy Dany zaprosiła go do namiotu. - Nasze mury są mocne, nasza szlachta dumna i waleczna, a nasz plebs nie zna strachu. W naszych żyłach płynie krew starożytnego Ghis, którego imperium było już stare, gdy Valyria była jeszcze dzieckiem w kołysce. Postąpiłaś mądrze, zgadzając się na rozmowy, khaleesi. Nie znajdziesz tu łatwego łupu. - Świetnie. Moi Nieskalani łakną walki.

Popatrzyła na Szarego Robaka, który skinął głową. Grazdan wzruszył z rozmachem ramionami. - Jeśli pragniesz krwi, to krew popłynie. Słyszałem, że wyzwoliłaś swych eunuchów. Wolność jest potrzebna Nieskalanemu jak kapelusz karpiowi. - Uśmiechnął się do Szarego Robaka, lecz eunuch równie dobrze mógłby być wykuty z kamienia. Tych, którzy przeżyją, znowu obrócimy w niewolników, by z ich pomocą odebrać Astapor hołocie. Możesz być pewna, że z ciebie również zrobimy

niewolnicę. W Lys i Tyrosh są domy rozkoszy, których klienci hojnie by zapłacili za zażycie przyjemności z ostatnią z Targaryenów. - Cieszę się, że wiesz, kim jestem rzekła spokojnie Dany. - Szczycę się swą znajomością dzikiego, nierozumnego zachodu. Grazdan rozpostarł dłonie w pojednawczym geście. Czemuż jednak mielibyśmy przemawiać do siebie tak ostro? To prawda, że dopuściłaś się w Astaporze licznych okrucieństw, ale

Yunkai’i nie są mściwym ludem. Nie dzieli nas żaden spór, Wasza Miłość. Po co miałabyś wytracać swych ludzi na naszych potężnych murach, gdy będziesz potrzebowała każdego z nich, by odzyskać tron ojca w dalekim Westeros? Yunkai życzy ci powodzenia w tym przedsięwzięciu. Na dowód prawdziwości tych słów przynoszę ci dar. - Klasnął w dłonie i dwaj ludzie z jego eskorty wnieśli do namiotu ciężką cedrową szkatułę o okuciach z brązu i złota. Ustawili ją u stóp Daenerys. Pięćdziesiąt tysięcy marek w złocie oznajmił spokojnie Grazdan. - Należy do ciebie. To gest przyjaźni Mądrych Panów z Yunkai. Złoto oddane dobrowolnie jest chyba lepsze od

zrabowanego kosztem przelewu krwi? Dobrze ci radzę, Daenerys Targaryen, przyjmij tę szkatułę i odejdź. Dany podniosła wieko małą, obleczoną w pantofelek stopą. Zgodnie ze słowami posła w środku pełno było złotych monet. Wyjęła ze szkatuły całą garść i pozwoliła, by wysypały się jej przez palce. Były przeważnie nowo wybite i lśniły jaskrawo. Na jednej stronie miały schodkową piramidę, a na drugiej harpię Ghis. - Bardzo ładne. Ciekawe, ile takich szkatuł znajdę w waszym mieście, kiedy je już zdobędę?

Zachichotał. - Ani jednej, bo nigdy tego nie dokonasz. - Ja również mam dla was dar. Zatrzasnęła szkatułę. - Trzy dni. Rankiem trzeciego dnia wypuśćcie za mury swych niewolników. Wszystkich. Każdy mężczyzna, kobieta i dziecko otrzyma broń i tyle żywności, ubrań, monet i innych dóbr, ile zdoła udźwignąć. Będą mogli wybrać sobie, co zechcą, z dobytku swych panów, jako zapłatę za lata służby. Gdy wszyscy niewolnicy już odejdą, otworzycie bramy i pozwolicie moim Nieskalanym przeszukać miasto, by się upewnili, że

nikt nie został w nim wbrew swej woli. Jeśli to zrobicie, Yunkai nie zostanie spalone ani splądrowane, a żadnemu z waszych ludzi nic się nie stanie. Mądrzy Panowie otrzymają pokój, którego pragną, i dowiodą, że rzeczywiście są mądrzy. Co powiesz na to? - Że jesteś szalona. - Czyżby? - Dany wzruszyła ramionami. - Dracarys. Smoki natychmiast zareagowały. Rhaegal syknął i buchnął dymem, Viserion kłapnął szczękami, a Drogon wypuścił z siebie

czerwono-czarny płomień. Ogień musnął tokar Grazdana i jedwab w pół uderzenia serca zaczął się palić. Złote marki posypały się po dywanie, gdy poseł potknął się o szkatułę, wykrzykując przekleństwa i tłukąc wściekle dłonią we własne ramię. Po chwili Białobrody wylał na niego dzban wody, by ugasić płomienie. - Obiecałaś mi bezpieczeństwo! krzyknął yunkajski poseł. - Czy wszyscy Yunkai’i tak rozpaczają nad przypalonym tokarem? Kupię ci nowy... pod warunkiem że przed upływem

trzech dni zwolnicie wszystkich niewolników. W przeciwnym razie Drogon obdarzy cię cieplejszym pocałunkiem. - Zmarszczyła nos. Zanieczyściłeś się. Zabierz to złoto i idź powtórzyć Mądrym Panom moje słowa. Grazdan mo Eraz wskazał ją palcem. - Pożałujesz swej arogancji, kurwo. Zapewniam cię, że te małe jaszczurki cię nie uratują. Jeśli zbliżą się do Yunkai choć na trzy mile, wypełnimy niebo strzałami. Wydaje ci się, że tak trudno jest zabić smoka?

- Trudniej niż handlarza niewolników. Trzy dni, Grazdanie. Przekaż im to. Pod koniec trzeciego dnia będę w Yunkai, bez względu na to, czy otworzycie przede mną bramy czy nie. Gdy Yunkai’i opuścili obóz, było już zupełnie ciemno. Zapowiadała się ponura noc, bezksiężycowa i bezgwiezdna. Z zachodu wiał zimny, niosący wilgoć wiatr. Wspaniała, ciemna noc - pomyślała Dany. Wszędzie wokół płonęły ogniska, małe pomarańczowe gwiazdy rozsiane po wzgórzach i polach. - Ser Jorahu - odezwała się. - Wezwij moich braci krwi. - Usiadła na stercie

poduszek, by oczekiwać ich przybycia. Smoki skupiły się wokół niej. - Godzina po północy będzie w sam raz oznajmiła, gdy wszyscy już się stawili. - Tak, khaleesi - odparł Rakharo. - W sam raz do czego? - Do natarcia. Ser Jorah Mormont skrzywił się wściekle. - Powiedziałaś najemnikom... - Że chcę usłyszeć ich odpowiedź jutro. Nic im nie obiecywałam na dzisiaj. Wrony Burzy będą się kłócić o moją

propozycję. Drudzy Synowie upiją się winem, które dałam Merowi. A Yunkai’i sądzą, że mają trzy dni. Zaskoczymy ich pod osłoną ciemności. - Z pewnością wysłali zwiadowców. - Którzy w mroku zobaczą tylko setki płonących ognisk - wskazała Dany. Albo w ogóle nic. - Khaleesi - odezwał się Jhogo. - Zajmę się tymi zwiadowcami. To nie są jeźdźcy tylko handlarze niewolników na koniach. - Masz rację - przyznała. - Sądzę, że powinniśmy zaatakować z trzech stron.

Szary Robaku, twoi Nieskalani uderzą na nich z prawej i lewej flanki, a moi ko poprowadzą konnicę i wbiją klin w środek. Niewolnicy z pewnością nie oprą się konnym Dothrakom. Uśmiechnęła się. - Ale przecież jestem tylko młodą dziewczyną i nic nie wiem o wojnie. Co o tym sądzicie, panowie? - Sądzę, że jesteś siostrą Rhaegara Targaryena - odparł ser Jorah ze smutnym uśmieszkiem. - Tak - zgodził się Arstan Białobrody - i królową. Dopracowanie wszystkich szczegółów zajęło jeszcze godzinę. Teraz zaczyna

się prawdziwe niebezpieczeństwo pomyślała Dany, gdy jej kapitanowie rozeszli się do swych oddziałów. Mogła się jedynie modlić o to, by ciemności ukryły przed wrogiem jej przygotowania. Tuż przed północą wystraszyła się porządnie, gdy ser Jorah wdarł się do namiotu mimo protestów Silnego Belwasa. - Nieskalani złapali jednego z najemników, gdy próbował się zakraść do obozu. - Szpieg?

Przeraziło ją to. Jeśli złapali jednego, ilu mogło się im wymknąć? - Twierdzi, że przyniósł ci dary. To ten żółty błazen z niebieskimi włosami. Daario Naharis. - Ach, ten. W takim razie wysłucham go. Gdy wygnany rycerz przyprowadził najemnika, zadała sobie pytanie, czy mogłoby istnieć dwóch bardziej różnych mężczyzn. Tyroshijczyk miał cerę jasną, a ser Jorah smagłą; najemnik był smukły, a rycerz muskularny; pierwszy miał bujne loki, a drugi łysiał, lecz mimo to Naharis był gładkoskóry, tam

gdzie Mormont był włochaty. Do tego jej rycerz ubierał się skromnie, a przy najemniku paw wydawałby się bezbarwny. Na tę wizytę włożył jednak na żółte szaty gruby czarny płaszcz. Przez ramię przerzucił sobie ciężki worek. - Khaleesi - krzyknął. - Przynoszę ci dary i dobre wieści. Wrony Burzy należą do ciebie. - Kiedy się uśmiechał, w ustach błyszczał mu złoty ząb. - I Daario Naharis również! Dany popatrzyła na niego z powątpiewaniem. Jeśli Tyroshijczyk

przyszedł tu na przeszpiegi, te słowa mogły być jedynie desperacką próbą ratowania skóry. - A co na to mówią Prendahl na Ghezn i Sallor? - Niewiele. - Daario odwrócił worek i na dywany wysypały się głowy Sallora Łysego oraz Prendahla na Ghezn. - To moje dary dla smoczej królowej. Viserion powąchał sączącą się jeszcze z szyi Prendahla krew i wypuścił z siebie strumień ognia, który trafił umarłego prosto w twarz, przypalając i przypiekając bezkrwiste policzki. Drogon i Rhaegal poruszyły się, czując

zapach pieczonego mięsa. - Ty to zrobiłeś? - zapytała Dany, której zebrało się na mdłości. - Nie kto inny. Jeśli Daario Naharis obawiał się smoków, dobrze ukrywał swój lęk. Poświęcał im nie więcej uwagi, niż gdyby były trojgiem kociąt bawiących się myszą. - Dlaczego? - Dlatego, że jesteś taka piękna. Dłonie miał wielkie i silne, a w jego twardych, niebieskich oczach i wielkim,

haczykowatym nosie było coś, co sugerowało gwałtowność jakiegoś wspaniałego, drapieżnego ptaka. Prendahl gadał za dużo i mówił zbyt mało. - Jego strój, choć bogaty, był mocno znoszony, a buty pokrywały mu plamy soli. Widziała też, że brzegi jego płaszcza są wystrzępione. - A Sallor dłubał sobie w nosie, jakby jego smarki były złotem. Stał z rękami skrzyżowanymi w nadgarstkach, a dłońmi wspartymi na uchwytach oręży. U jego lewego biodra wisiał zakrzywiony dothracki arakh, a u prawego myrijski sztylet. Ich rękojeści

były parą identycznych złotych kobiet, nagich i wyuzdanych. - Czy biegle się posługujesz tą piękną bronią? - zapytała go Dany. - Prendahl i Sallor powiedzieliby, że tak, gdyby umarli mogli mówić. Nie uznaję żadnego dnia za przeżyty, jeśli nie kochałem się z kobietą, nie zabiłem wroga i nie spożyłem smakowitego posiłku... a dni, które przeżyłem, są niezliczone jak gwiazdy na niebie. Śmierć zadana przeze mnie jest dziełem sztuki. Wielu akrobatów i tańczących na węglach błagało bogów o to, by uczynili ich choćby w połowie tak szybkimi i w jednej czwartej pełnymi

gracji jak ja. Wymieniłbym ci imiona wszystkich ludzi, których zabiłem, ale zanim bym skończył, twoje smoki urosłyby do rozmiarów zamków, mury Yunkai rozsypałyby się w żółty pył, a zima by nadeszła, skończyła się i znowu nadeszła. Dany roześmiała się. Przypadły jej do gustu przechwałki tego Daario Naharisa. - Wyjmij miecz i przysięgnij mi wierność. Daario w mgnieniu oka wydobył z pochwy arakh. Jego hołd był równie horrendalny jak wszystko, co robił.

Pokłonił się tak nisko, że jego twarz niemal dotknęła palców jej stóp. - Mój miecz należy do ciebie. Moje życie należy do ciebie. Moja miłość należy do ciebie. Moja krew, moje ciało, moje pieśni, wszystko to jest twoje. Żyję i umieram na twój rozkaz, piękna królowo. - W takim razie żyj - odparła Dany - i walcz dziś za mnie. - To nie byłoby rozsądne, moja królowo. - Ser Jorah przeszył Daaria zimnym, twardym spojrzeniem. - Lepiej zatrzymaj go pod strażą, dopóki bitwa nie będzie wygrana.

Po chwili zastanowienia potrząsnęła głową. - Jeśli da nam Wrony Burzy, zaskoczenie będzie pewne. - A jeśli cię zdradzi, zaskoczenie spełznie na niczym. Dany ponownie spojrzała na najemnika. Obdarzył ją takim uśmiechem, że zaczerwieniła się i odwróciła wzrok. - Nie zrobi tego. - Skąd wiesz? Spojrzała na kawały przypalonego mięsa, które smoki pożerały kawałek po

kawałku. - Nazwałabym to dowodem jego szczerości. Daario Naharis, przygotuj swe Wrony Burzy do uderzenia na yunkajskie tyły w tej samej chwili, gdy rozpocznie się mój atak. Czy zdołasz wrócić bezpiecznie? - Jeśli mnie zatrzymają, powiem, że poszedłem na zwiady, ale nic nie zauważyłem. Tyroshijczyk wstał, pokłonił się i wyszedł. Ser Jorah Mormont został w namiocie.

- Wasza Miłość - zaczął prosto z mostu - to był błąd. Nic nie wiemy o tym człowieku... - Wiemy, że jest wielkim wojownikiem. - Chciałaś powiedzieć, wielkim samochwałą. - Da nam Wrony Burzy. I ma niebieskie oczy. - Pięciuset najemników, których wierność nie jest pewna. - W czasach takich jak te niczyja wierność nie jest pewna - przypomniała mu Dany. A mnie czekają jeszcze dwie

zdrady, za złoto i z miłości. - Daenerys, jestem od ciebie trzy razy starszy - nie ustępował ser Jorah. Wiem, jak fałszywi potrafią być ludzie. Tylko niewielu z nich zasługuje na zaufanie i Daario Naharis do nich nie należy. Nawet jego broda ma fałszywy kolor. Rozgniewały ją jego słowa. - Podczas gdy ty masz uczciwą brodę. Czy to właśnie chcesz mi zasugerować? Czy jesteś jedynym mężczyzną, któremu mogę zaufać? Zesztywniał.

- Tego nie powiedziałem. - Powtarzasz mi to codziennie. Pyat Pree to kłamca, Xaro intrygant, Belwas samochwała, Arstan skrytobójca... wydaje ci się, że wciąż jestem naiwną dziewicą, która nie potrafi dostrzec w twych słowach drugiego dna? - Wasza Miłość... Nie dała mu dojść do słowa. - Byłeś dla mnie najlepszym przyjacielem, jakiego znałam, lepszym bratem niż Viserys. Jesteś pierwszym w mojej Gwardii

Królowej, dowódcą mojej armii, moim najbardziej zaufanym doradcą i prawą ręką. Szanuję cię, poważam i darzę sympatią, ale cię nie pragnę, Jorahu Mormont, i mam już dosyć tego, że próbujesz ode mnie odepchnąć wszystkich mężczyzn na świecie, bym musiała polegać jedynie na tobie. Tak być nie może. W ten sposób nie zyskasz mojej miłości. Gdy Dany zaczęła mówić, Mormont poczerwieniał, kiedy jednak skończyła, jego twarz znowu zrobiła się blada. Stał nieruchomo jak kamień. - Jak moja królowa rozkaże - oznajmił, krótko i zimno.

Dany miała wystarczająco wiele ciepła dla nich obojga. - Rozkaże. Zajmij się swymi Nieskalanymi, ser. Masz bitwę do wygrania. Kiedy wyszedł, Dany rzuciła się na poduszki obok Drogona, Viseriona i Rhaegala. Nie chciała potraktować ser Joraha tak ostro, lecz swą nieustanną podejrzliwością obudził w końcu w niej smoka. Wybaczy mi - powtarzała sobie. Jestem jego królową. Zadała sobie pytanie, czy trafnie oceniła Daaria. Poczuła się nagle bardzo samotna. Mirri Maz Duur

zapowiedziała, że Dany nigdy już nie urodzi żywego dziecka. Ród Targaryenów skończy się na mnie. Zasmuciła ją ta myśl. - Wy musicie być moimi dziećmi powiedziała smokom. - Moimi trzema gwałtownymi dziećmi. Arstan mówił, że smoki żyją dłużej niż ludzie, zostaniecie więc na świecie, kiedy ja już umrę. Drogon wykręcił długą szyję, by uszczypnąć ją w dłoń. Zęby miał bardzo ostre, lecz podczas zabawy nigdy nie przebijał jej skóry. Dany wybuchnęła śmiechem i zaczęła turlać smokiem we wszystkie strony, aż ryknął głośno i uderzył ogonem niczym biczem. Jest

dłuższy niż był - zauważyła. A jutro będzie jeszcze dłuższy. Rosną teraz szybko, a gdy już staną się duże, będę miała skrzydła. Dosiadając smoka, będzie mogła poprowadzić swych ludzi do walki, tak jak w Astaporze. Na razie jednak były za małe, by udźwignąć jej ciężar. Po północy nad jej obozem zapadła cisza. Dany została w namiocie razem ze służącymi. Strzegli jej Arstan Białobrody i Silny Belwas. Najtrudniejsze jest oczekiwanie. Siedząc w namiocie z pustymi rękami, podczas gdy bitwa toczyła się bez niej, Dany czuła się

niemal tak, jakby znowu była dzieckiem. Godziny płynęły w żółwim tempie. Nawet gdy Jhiqui rozmasowała jej ramiona, Dany była zbyt niespokojna, by mogła zasnąć. Missandei zaproponowała, że zaśpiewa jej kołysankę Ludzi Pokoju, Dany potrząsnęła jednak głową. - Przyprowadź mi Arstana - poleciła. Gdy staruszek przyszedł, leżała zwinięta pod skórą hrakkara, której stęchły zapach przypominał jej Droga. - Nie mogę spać, gdy ludzie za mnie giną, Białobrody - rzekła. - Opowiedz

mi coś jeszcze o mym bracie Rhaegarze, jeśli łaska. Podobała mi się ta historia, którą usłyszałam od ciebie na statku, o tym, jak postanowił, że musi zostać wojownikiem. - Wasza Miłość jest bardzo łaskawa. - Viserys mówił, że nasz brat zwyciężył w wielu turniejach. Arstan pochylił z szacunkiem białą głowę. - Nie godzi się, bym zaprzeczał słowom Jego Miłości... - Ale? - przerwała mu ostro Dany. -

Powiedz mi. To rozkaz. - Książę Rhaegar z pewnością był waleczny, rzadko jednak wstępował w szranki. Nigdy nie kochał muzyki mieczy, tak jak Robert albo Jaime Lannister. To było coś, co musiał zrobić, zadanie, które postawił przed nim świat. Wykonywał je dobrze, gdyż wszystko robił dobrze. Leżało to w jego naturze. Nie sprawiało mu to jednak przyjemności. Ludzie powiadali, że kochał swą harfę znacznie bardziej niż kopię. - Ale z pewnością wygrał jakieś turnieje? - zapytała rozczarowana Dany.

- W latach młodości Jego Miłość spisał się bardzo dzielnie w turnieju w Końcu Burzy, pokonując lorda Steffona Baratheona, lorda Jasona Mallistera, Czerwoną Żmiję z Dorne oraz tajemniczego rycerza, który okazał się osławionym Simonem Toyne’em, hersztem banitów z królewskiego lasu. Złamał tego dnia dwanaście kopii w walce z ser Arthurem Dayne’em. - Ale czy został zwycięzcą? - Nie, Wasza Miłość. Ten zaszczyt przypadł innemu rycerzowi z Gwardii Królewskiej, który w finałowej walce wysadził księcia Rhaegara z siodła.

Dany nie chciała słuchać o wysadzeniu Rhaegara z siodła. - Ale w jakich turniejach mój brat zwyciężył? - Wasza Miłość. - Staruszek zawahał się. - Wygrał największy turniej ze wszystkich. - A który? - zapytała Dany. - Ten, który urządził lord Whent w Harrenhal, nad brzegami Oka Boga, w roku fałszywej wiosny. To było pamiętne wydarzenie. Poza regularnym turniejem urządzono drużynową walkę zbiorową w starym stylu, w której

uczestniczyło siedem zespołów rycerzy, zawody łucznicze i w rzucaniu toporami, wyścigi konne, turniej minstreli, przedstawienie komediantów, a także wiele uczt i zabaw. Lord Whent był bogaty i szczodry. Obiecane przez niego wysokie nagrody przyciągnęły wielu uczestników. Do Harrenhal przybył nawet twój królewski ojciec, który od wielu lat nie opuszczał Czerwonej Twierdzy. W tym turnieju brali udział najwięksi lordowie i najlepsi rycerze w Siedmiu Królestwach, a książę Smoczej Skały pokonał ich wszystkich. - To przecież był ten turniej, po którym ukoronował Lyannę Stark na królową

miłości i piękna! - zawołała Dany. Była tam jego żona, księżna Elia, a mimo to mój brat przyznał koronę córce Starków i potem ukradł ją narzeczonemu. Jak mógł to zrobić? Czy Dornijka traktowała go aż tak źle? - Nie do mnie należy zgadywać, co działo się w sercu twego brata, Wasza Miłość. Księżna Elia była dobrą i pełną gracji kobietą, choć jej zdrowie zawsze było delikatne. Dany ciaśniej owinęła się lwią skórą.

- Viserys powiedział kiedyś, że to była moja wina, bo urodziłam się zbyt późno. Zaprzeczała wówczas temu gwałtownie. Pamiętała, że posunęła się nawet do tego, że zarzuciła Viserysowi, iż to on jest winien, gdyż nie urodził się dziewczynką. Pobił ją okrutnie za tę zniewagę. - Twierdził, że gdybym urodziła się na czas, Rhaegar ożeniłby się ze mną, nie z Elią, i sprawy potoczyłyby się inaczej. Gdyby mój brat był szczęśliwy ze swą żoną, nie potrzebowałby córki Starków. - Być może, Wasza Miłość. Białobrody umilkł na chwilę. - Nie

jestem jednak pewien, czy Rhaegar w ogóle potrafił być szczęśliwy. - Przedstawiasz go jako strasznego ponuraka - sprzeciwiła się Dany. - Nie ponuraka, ale... książę Rhaegar miał w sobie pewną melancholię, poczucie... Stary giermek znowu się zawahał. - Powiedz to... - nalegała. - Poczucie... - ...zagłady. Urodził się pośród żałoby, moja królowo, i ten cień wisiał nad nim przez całe życie. Viserys opowiadał jej o narodzinach

Rhaegara tylko raz. Być może ta historia napawała go zbyt wielkim smutkiem. - To cień Summerhall nad nim wisiał, prawda? - Tak. A mimo to Summerhall było ulubionym miejscem księcia. Jeździł tam od czasu do czasu, mając za towarzystwo jedynie swą harfę. Nie było przy nim wówczas nawet rycerzy Gwardii Królewskiej. Lubił spać w ruinach, pod księżycem i gwiazdami, a kiedy wracał, zawsze przywoził ze sobą pieśń. Każdy, kto słuchał, jak grał na wysokiej harfie o srebrnych strunach i śpiewał o zmierzchach, łzach i śmierci królów, miał wrażenie, że Rhaegar

śpiewa o sobie i o tych, których kocha. - A co z uzurpatorem? Czy on również grał smutne pieśni? Arstan zachichotał. - Robert? On lubił piosenki, przy których mógł się śmiać, im sprośniejsze, tym lepiej. Śpiewał tylko wtedy, gdy był pijany i najczęściej były to Beczułka ale, Pięćdziesiąt cztery baryłki albo Niedźwiedź i dziewica cud. Robert był bardzo... Jej smoki jak jeden podniosły głowy i

ryknęły. - Konie! - Dany zerwała się na nogi, zaciskając dłonie na lwiej skórze. Z dworu dobiegł ryk Silnego Belwasa, a potem inne głosy i tętent licznych wierzchowców. Irri, zobacz, kto... Poła namiotu odsunęła się i do środka wszedł ser Jorah Mormont. Był pokryty pyłem i plamami krwi, lecz poza tym nic mu się nie stało. Wygnany rycerz opadł na jedno kolano przed Dany. - Wasza Miłość, przynoszę ci zwycięstwo - rzekł. - Wrony Burzy

przeszły na naszą stronę, niewolnicy poszli w rozsypkę, a Drudzy Synowie byli za bardzo pijani, żeby walczyć, tak jak przewidywałaś. Zginęło około dwustu ludzi, głównie Yunkai’i. Niewolnicy rzucili włócznie i uciekli, a najemnicy poddali się. Wzięliśmy kilka tysięcy jeńców. - A jakie ponieśliśmy straty? - Najwyżej tuzin ludzi. Dopiero teraz pozwoliła sobie na uśmiech. - Wstań, mój dobry, dzielny niedźwiedziu. Czy Grazdan dostał się

do niewoli? A Bękart Tytana? - Grazdan pojechał do Yunkai przekazać twoje warunki. - Ser Jorah wstał. - Mero uciekł, gdy tylko zdał sobie sprawę, że Wrony Burzy zdradziły. Wysłałem ludzi w pogoń za nim. Powinni wkrótce go dopaść. - Znakomicie - stwierdziła Dany. Oszczędźcie wszystkich, którzy zechcą przysiąc mi wierność, czy to najemników, czy niewolników. Jeśli wystarczająco wielu Drugich Synów zgodzi się do nas przyłączyć, zostawcie kompanię nienaruszoną. Następnego dnia pokonali dziewięć mil

drogi dzielących ich od Yunkai. Miasto zbudowano z żółtej, nie z czerwonej cegły, lecz poza tym niczym się nie różniło od Astaporu. Były tu takie same kruszące się mury, wysokie schodkowe piramidy oraz górująca nad miejską bramą wielka harpia. Na murach i na wieżach roiło się od kuszników i procarzy. Ser Jorah i Szary Robak rozmieścili jej siły, Irri i Jhiqui rozbiły namiot, a Dany usiadła i zaczęła czekać. Rankiem trzeciego dnia brama miejska otworzyła się i wyłonił się z niej długi szereg niewolników. Dany dosiadła srebrzystej, by ich przywitać. Gdy

przechodzili obok niej, Missandei mówiła im, że zawdzięczają wolność Daenerys Zrodzonej w Burzy, Niespalonej, królowej Siedmiu Królestw Westeros i Matce Smoków. - Mhysa! - krzyknął do niej jakiś mężczyzna o śniadej skórze. Niósł na barana dziecko, małą dziewczynkę, która wykrzykiwała cienkim głosikiem to samo słowo. - Mhysa! Mhysa! Dany popatrzyła na Missandei. - Co oni wołają? - To znaczy „matko” po ghiscarsku, w starym, czystym języku.

Dany poczuła lekkość w piersi. Nigdy nie urodzę żywego dziecka przypomniała sobie. Uniosła drżącą rękę. Być może się uśmiechnęła. Z pewnością tak, gdyż mężczyzna wyszczerzył radośnie zęby i powtórzył swój okrzyk. Podjęli go inni. - Mhysa! - wołali. - Mhysa! MHYSA! Wszyscy uśmiechali się do niej, wyciągali ręce, klękali przed nią. Maela - wołali jedni. - Aelalla krzyczeli inni. - Qathei. Tato. Bez względu jednak na język, znaczenie było zawsze takie samo. Matko. Nazywają mnie matką.

Krzyki przybierały na sile, podejmowane przez coraz to nowych ludzi. Po chwili stały się tak głośne, że spłoszyły jej klacz, która cofnęła się, potrząsając łbem i zamiatając srebrnosiwym ogonem. Hałas stał się tak potężny, że wydawało się, iż wstrząsnął żółtymi murami Yunkai. Z bramy wychodzili wciąż nowi niewolnicy, którzy przyłączali się do chóru. Biegli ku niej, przepychając się i potykając. Chcieli dotknąć jej dłoni, pogłaskać grzywę jej wierzchowca, ucałować jej stopy. Nieszczęśni bracia krwi Dany nie mogli powstrzymać wszystkich. Nawet Silny Belwas stękał

i warczał zatrwożony. Ser Jorah nalegał, by się oddaliła, Dany przypomniała sobie jednak sen, który miała w Domu Nieśmiertelnych. - Nie zrobią mi krzywdy - uspokoiła go. - To moje dzieci, Jorahu. - Roześmiała się, wbiła pięty w końskie boki i ruszyła w stronę tłumu. Dzwoneczki w jej włosach grały słodką pieśń zwycięstwa. Jechała kłusem, potem galopem, a później cwałem. Wyzwoleni niewolnicy rozstępowali się przed nią. - Matko - krzyczało sto, tysiąc, dziesięć tysięcy gardeł. - Matko - śpiewali, dotykając palcami jej nóg. - Matko,

matko, matko! ARYA Gdy Arya zauważyła majaczące w oddali wysokie wzgórze, lśniące złocistym blaskiem w promieniach popołudniowego słońca, natychmiast je poznała. Wrócili na Wysokie Serce. O zmierzchu dotarli na szczyt i rozbili obóz w miejscu, gdzie nie mogło ich spotkać nic złego. Arya obeszła wokół krąg czardrzewowych pniaków razem z giermkiem lorda Berica, Nedem. Zatrzymali się na tym, który zwracał się w stronę niknącego już za horyzontem słońca.

Widziała stąd szalejącą na północy burzę, lecz wierzchołek Wysokiego Serca wyrastał ponad deszcz. Nie wyrastał jednak ponad wiatr, który dął tu tak mocno, jakby ktoś szarpał ją od tyłu za płaszcz. Gdy się odwróciła, nie zauważyła jednak nikogo. Duchy - przypomniała sobie. Na Wysokim Sercu straszy. Rozpalili na szczycie wielkie ognisko i Thoros z Myr usiadł przed nim ze skrzyżowanymi nogami, wpatrując się intensywnie w płomienie, jakby na całym świecie nie istniało nic innego. - Co on robi? - zapytała Neda Arya.

- Czasem widzi w płomieniach różne rzeczy - wyjaśnił jej giermek. Przeszłość. Przyszłość. Coś, co dzieje się daleko stąd. Przymrużyła powieki, usiłując wypatrzyć w ogniu to, co widział tam czerwony kapłan, lecz oczy zaszły jej łzami i po chwili odwróciła wzrok. Gendry również obserwował Thorosa. - Naprawdę widzisz tam przyszłość? zapytał po chwili. Thoros odwrócił z westchnieniem wzrok od ognia.

- Nie tym razem. Czasami jednak Pan Światła zsyła mi wizje. Gendry nie wyglądał na przekonanego. - Mistrz mi mówił, że jesteś pijakiem i szarlatanem, najgorszym kapłanem na świecie. - Cóż za nieuprzejme słowa. - Thoros zachichotał. - Prawdziwe, ale nieuprzejme. Kim był ten twój mistrz? Czy cię znam, chłopcze? - Byłem uczniem mistrza płatnerskiego Tobho Motta ze Stalowej. Kupowałeś od niego miecze.

- To prawda. Brał za nie dwa razy więcej, niż były warte, a potem beształ mnie za to, że je palę. - Thoros ryknął śmiechem. - Twój mistrz miał rację. Nie byłem wzorem świętości. Urodziłem się jako najmłodszy z ośmiorga rodzeństwa i ojciec oddał mnie do Czerwonej Świątyni. Nie była to droga, którą sam bym dla siebie wybrał. Odmawiałem modlitwy i recytowałem zaklęcia, lecz zdarzało się również, że zakradałem się do kuchni po smakołyki, a od czasu do czasu znajdowano w moich łóżkach dziewczęta. Strasznie psotne dziewczęta. Nie miałem pojęcia, skąd się tam brały. Obdarzono mnie jednak

talentem do języków. A gdy spoglądałem w płomienie, no cóż, od czasu do czasu coś w nich dostrzegałem. Mimo to mieli ze mną więcej kłopotów niż pożytku i w końcu wysłali mnie do Królewskiej Przystani, bym niósł światło Pana opętanemu przez Siedmiu Westeros. Król Aerys tak kochał ogień, że uznali go za potencjalnego konwertytę. Niestety, jego piromanci znali lepsze sztuczki ode mnie. Za to król Robert mnie polubił. Gdy po raz pierwszy stanąłem do walki zbiorowej z płonącym mieczem w dłoni, koń Kevana Lannistera stanął dęba i zrzucił go na ziemię. Jego Miłość śmiał

się tak mocno, że bałem się, iż dostanie przepukliny. - Czerwony kapłan uśmiechnął się na to wspomnienie. Twój mistrz miał jednak rację. Nie powinno się tak traktować miecza. - Ogień pochłania. - Lord Beric stał za nimi. W jego głosie brzmiało coś, co kazało Thorosowi natychmiast zamilknąć. - Pochłania, a kiedy się dopali, nie zostaje nic. Absolutnie nic. - Bericu. Mój słodki przyjacielu. Kapłan dotknął przedramienia lorda błyskawicy. - Co chciałeś mi powiedzieć? - Nic, czego nie mówiłbym już

przedtem. Sześć razy, Thorosie? To za dużo. Odwrócił się gwałtownie. Nocą wiatr zawodził prawie jak wilk. Gdzieś na zachodzie słychać też było prawdziwe wilki, które udzielały mu lekcji. Na warcie stali Notch, Anguy i Merrit z Księżycowego Miasta. Ned, Gendry i wielu innych spało już smacznie, gdy Arya wypatrzyła za linią koni małą, jasną postać wspartą na sękatej lasce. Rzadkie białe włosy kobiety powiewały na wietrze. Nie mogła mieć więcej niż trzy stopy wzrostu. Jej oczy lśniły w blasku

ogniska jak ślepia wilka Jona. On też był duchem. Arya podkradła się bliżej i uklękła w krzakach. Karlica usiadła nieproszona przy ogniu, obok lorda Berica, Thorosa oraz Cytryna i skierowała ku nim spojrzenie gorejących jak węgle oczu. - Węgielek i Cytryna znowu zaszczycili mnie wizytą. A razem z nimi Jego Miłość Lord Trupów. - To pechowe miano. Prosiłem cię, byś tak do mnie nie mówiła. - To prawda. Ale bije od ciebie świeży smród śmierci, panie. - Kobiecie

pozostał tylko jeden ząb. - Dajcie mi wina albo sobie pójdę. Moje kości są stare i kiedy wieje wiatr, bolą mnie stawy, a tu, na górze, wiatr wieje zawsze. - Damy ci srebrnego jelenia za twoje sny, pani - rzekł lord Beric z uprzejmą powagą. - I drugiego, jeśli masz dla nas jakieś wieści. - Nie zjem srebrnego jelenia ani nie zdołam go dosiąść. Bukłak wina za moje sny, a za wieści pocałunek tego wielkiego głąba w żółtym płaszczu. Zachichotała. - Wilgotny pocałunek, z języczkiem. Czekałam już zbyt długo, zbyt długo. Jego usta będą smakowały

cytrynami, a moje kośćmi. Jestem za stara. - Tak - poskarżył się Cytryn. - Za stara na wino i pocałunki. Ode mnie możesz najwyżej oberwać płazem miecza, starucho. - Włosy wychodzą mi garściami i nikt mnie nie całował od tysiąca lat. Trudno jest być tak starą. No cóż, w takim razie dajcie mi pieśń. Pieśń Toma Siódemki za moje wieści. - Dostaniesz pieśń Toma - obiecał lord Beric i podał jej bukłak. Karlica pociągnęła spory łyk, aż wino

spłynęło jej po podbródku. Potem opuściła naczynie i otarła usta grzbietem pomarszczonej dłoni. - Kwaśne wino za kwaśne wieści. To by nawet pasowało - rzekła. - Król nie żyje. Czy to dla was wystarczająco kwaśne? Serce podeszło Aryi do gardła. - Który król, starucho? - warknął Cytryn. - Mokry. Król krakenów, panowie. Wyśniłam jego śmierć i zginął, a teraz żelazne kałamarnice walczą ze sobą. Aha, lord Hoster też umarł, ale o tym

już wiecie, prawda? W komnacie królów siedzi dręczony gorączką kozioł. Lada chwila dopadnie go wielki pies. Staruszka pociągnęła drugi potężny haust, wyciskając wino z bukłaka. Wielki pies. Czy chodziło o Ogara? A może o jego brata, Górę, Która Jeździ? Arya nie była tego pewna. Obaj mieli taki sam herb, trzy czarne psy na żółtym polu. Połowa ludzi, o których śmierć się modliła, należała do ser Gregora Clegane’a: Polliver, Dunsen, Raff Słodyczek, Łaskotek i sam ser Gregor. Może lord Beric powiesi ich

wszystkich. - Śnił mi się wilk, który wył na deszczu, lecz nikt nie słyszał jego żałoby mówiła karlica. - Śnił mi się taki hałas, że myślałam, iż głowa mi pęknie, bębny i rogi, piszczałki i krzyki, ale najsmutniejszy był dźwięk małych dzwoneczków. Śniła mi się dziewczyna na uczcie. We włosach miała fioletowe węże, z których kłów skapywał jad. Potem przyśniła mi się znowu. Widziałam, jak zabija straszliwego olbrzyma w śnieżnym zamku. Odwróciła nagle głowę i uśmiechnęła się prosto do ukrytej w mroku Aryi. Przede mną się nie ukryjesz, dziecko. Chodź tutaj.

Po karku dziewczynki przebiegło dotknięcie zimnych palców. Strach tnie głębiej niż miecze - powtórzyła sobie. Wstała i podeszła ostrożnie do ognia, stąpając lekko na palcach, w każdej chwili gotowa do ucieczki. Karlica omiotła ją spojrzeniem ciemnoczerwonych oczu. - Widzę cię - wyszeptała. - Widzę cię, wilcze dziecko. Dziecko krwi. Myślałam, że to jego lordowska mość cuchnie śmiercią... - Jej drobnym ciałem wstrząsnęło straszliwe łkanie. Postąpiłaś okrutnie, przychodząc na moje wzgórze, okrutnie. Nasyciłam się

już żałobą w Summerhall. Nie potrzebuję twojej. Uciekaj stąd, serce mroku. A kysz! W jej głosie pobrzmiewał strach tak wielki, że Arya cofnęła się o krok, zastanawiając się, czy kobieta jest obłąkana. - Nie strasz dziecka - zaprotestował Thoros. - Dziewczynka nie zrobiła nic złego. Cytryn Cytrynowy Płaszcz dotknął palcem złamanego nosa. - Nie bądź tego taki cholernie pewien.

- Jutro stąd odjedzie razem z nami zapewnił karlicę lord Beric. Zabierzemy ją do Riverrun, do jej matki. - Nie - sprzeciwiła się kobieta. - Nie zabierzecie. Nad rzekami panuje teraz czarna ryba. Jeśli szukacie jej matki, musicie pojechać do Bliźniaków. Ma tam się odbyć ślub. - Znowu zachichotała. Popatrz w swe ognie, różowy kapłanie, a to zobaczysz. Tylko nie tutaj, tutaj nie ujrzysz nic. To miejsce nadal należy do starych bogów... ich moc trwa tu jeszcze, tak samo jak ja, skurczona i słaba, ale wciąż żywa. A oni nie

kochają płomieni. Dąb pamięta żołądź, żołądź śni o dębie, a w obu żyje pniak. Nie zapomnieli o Pierwszych Ludziach, którzy przyszli tu z ogniem w pięściach. - Wypiła resztę wina czterema długimi łykami, odrzuciła bukłak i wskazała laską na lorda Berica. - Zapłać mi natychmiast. Chcę usłyszeć pieśń, którą mi obiecałeś. Cytryn obudził śpiącego pod futrem Toma Siedem Strun i przyciągnął go do ogniska, ziewającego, z harfą w ręku. - Ta sama pieśń, co poprzednio? zapytał minstrel.

- Och, tak. Pieśń mojej Jenny. Czy jest jakaś inna? Gdy Tom zaczął śpiewać, karlica zamknęła oczy. Kołysała się w przód i w tył, szepcząc słowa i płacząc. Thoros ujął mocno Aryę za rękę i odciągnął ją na bok. - Niech się nacieszy pieśnią w spokoju - powiedział. - To wszystko, co jej zostało. Nie zrobiłabym jej krzywdy - pomyślała dziewczynka. - O co chodziło z tymi Bliźniakami? Moja matka jest w Riverrun, prawda?

- Niedawno tam była. - Czerwony kapłan potarł podbródek. - Mówiła coś o ślubie. Zobaczymy. Gdziekolwiek by była, lord Beric ją znajdzie. Niedługo później rozwarło się niebo. Uderzyły błyskawice, nad wzgórzami przetoczył się huk gromów, a woda lunęła z góry gęstymi strugami. Karlica zniknęła równie nagle, jak się pojawiła, a banici zebrali gałęzie i sklecili z nich proste schronienia. Deszcz padał przez całą noc, a rankiem

Ned, Cytryn i Watty Młynarz obudzili się przeziębieni. Watty nie mógł utrzymać w żołądku śniadania, młody Ned zaś miał gorączkę i drżał, a jego skóra była wilgotna w dotyku. Pół dnia jazdy na północ stąd znajdowała się opuszczona wioska i Notch zasugerował lordowi Bericowi, że lepiej by było, gdyby przeczekali w niej najgorsze deszcze. Wspięli się na siodła i zjechali z wysokiego wzgórza. Ulewa nie chciała się skończyć. Jechali lasami i polami, przeprawiając się w bród przez wezbrane strumienie, których wody sięgały końskich brzuchów. Arya postawiła kaptur płaszcza i zgarbiła się w siodle,

przemoczona i drżąca, lecz zdeterminowana nie okazać słabości. Merrit i Mudge zaczęli wkrótce kasłać równie paskudnie jak Watty, a biedny Ned z każdą milą cierpiał coraz bardziej. - Kiedy włożę hełm, deszcz bębni o stal i boli mnie od tego głowa - skarżył się. - Ale kiedy go zdejmę, włosy robią mi się mokre i przylepiają się do twarzy i ust. - Masz nóż - podpowiedział mu Gendry. - Jeśli włosy aż tak ci przeszkadzają, to ogol sobie ten cholerny łeb. Nie lubi Neda. Aryi giermek wydał się

sympatyczny. Był może trochę nieśmiały, ale dobroduszny. Zawsze słyszała, że Dornijczycy są niscy i smagli, mają czarne włosy i małe, czarne oczka, Ned jednak miał duże, niebieskie oczy, tak ciemne, że wydawały się niemal fioletowe. Włosy miał jasnoblond, raczej popielate niż miodowe. - Od jak dawna jesteś giermkiem lorda Berica? - zapytała, chcąc mu pomóc zapomnieć o dręczących go dolegliwościach. - Wziął mnie na pazia, kiedy zaręczył się z moją ciotką. - Chłopak kaszlnął. Miałem wtedy siedem lat. Kiedy

skończyłem dziesięć, zrobił mnie giermkiem. Zdobyłem kiedyś nagrodę za trafianie kopią w pierścienie. - Nie umiem walczyć kopią, ale na miecze z pewnością bym cię pokonała pochwaliła się Arya. - Zabiłeś już kogoś? - Mam dopiero dwanaście lat odpowiedział zdziwiony. Ja zabiłam chłopca, kiedy miałam osiem - omal nie powiedziała dziewczynka. Powstrzymała się jednak w ostatniej chwili.

- Ale brałeś już udział w bitwach? - Tak. - Nie wydawało się, żeby był z tego szczególnie dumny. - Byłem przy Brodzie Komedianta. Kiedy lord Beric wpadł do rzeki, wyciągnąłem go na brzeg, żeby się nie utopił, a potem strzegłem go z mieczem w ręku. Ale nie musiałem z nikim walczyć. Sterczała z niego złamana kopia, więc nikt nas nie niepokoił. Kiedy się przegrupowaliśmy, Zielony Gergen pomógł mi wciągnąć jego lordowską mość na konia. Arya przypomniała sobie chłopca stajennego w Królewskiej Przystani. Potem był

strażnik, któremu poderżnęła gardło w Harrenhal, i ludzie ser Amory’ego z tej warowni nad jeziorem. Nie wiedziała, czy liczą się też Weese i Chiswyck, a także ci, którzy zginęli z powodu zupy łasicowej... nagle zrobiło się jej bardzo smutno. - Mój ojciec też się nazywał Ned powiedziała. - Wiem. Widziałem go na turnieju namiestnika. Chciałem podejść i z nim porozmawiać, ale nie wiedziałem, co powiedzieć. - Ned zadrżał pod mokrym, jasnofioletowym płaszczem. Byłaś na tym turnieju? Widziałem tam

twoją siostrę. Ser Loras Tyrell dał jej różę. - Opowiadała mi o tym. - Wydawało się, że to tak dawno temu. - Jej przyjaciółka Jeyne Poole zakochała się w twoim lordzie Bericu. - Był obiecany mojej ciotce. - Ned miał zażenowaną minę. - Ale to było, jeszcze zanim... Zginął? - pomyślała, gdy głos chłopaka utonął w krępującej ciszy. Błoto mlaskało pod kopytami ich koni. - Pani? - odezwał się wreszcie Ned. Masz brata nieprawego pochodzenia...

Jona Snow? - Jest na Murze z Nocną Strażą. - Może powinnam pojechać na Mur, a nie do Riverrun? Jona nie będzie obchodziło, kogo zabiłam i czy czeszę włosy... - Jon przypomina mnie z wyglądu, chociaż jest bękartem. Lubił mierzwić mi włosy i nazywać „siostrzyczką”. - Aryi brakowało go najbardziej z całego rodzeństwa. Zasmuciła ją już sama myśl o nim. - Skąd wiesz o Jonie? - Jest moim mlecznym bratem. - Bratem? - Arya go nie zrozumiała. -

Ale ty jesteś z Dorne. Jak możecie być z Jonem jednej krwi? - Mlecznym bratem. Nie krewnym. Moja pani matka nie miała mleka, kiedy byłem mały, więc musiała mnie karmić Wylla. Arya nadal nic z tego nie pojmowała. - Kto to jest Wylla? - Matka Jona Snow. Nigdy ci o niej nie opowiadał? Służyła u nas długie lata. Od czasów jeszcze przed moim urodzeniem. - Jon Snow nie znał swej matki. Nie

wiedział nawet, jak miała na imię. Obrzuciła Neda podejrzliwym spojrzeniem. - Znasz ją? Naprawdę? Czy sobie ze mnie żartuje? - Jeśli kłamiesz, dostaniesz w nos. - Wylla była moją mamką - powtórzył z powagą. - Przysięgam na honor mojego rodu. - Masz ród? - To było głupie. Był giermkiem, oczywiście, że musiał mieć ród. - Kim właściwie jesteś? - Pani? - Ned miał zawstydzoną minę. Jestem Edric Dayne, lord... lord Starfall.

Jadący za nimi Gendry jęknął głośno. - Lordowie i damy - oznajmił z niesmakiem. Arya zerwała z pobliskiej gałęzi zeschłe dzikie jabłko i cisnęła nim weń. Owoc odbił się od jego twardego, byczego łba. - Aj - poskarżył się. - To bolało. Która to dama rzuca w ludzi jabłkami? - Niedobra dama - odparła nagle skruszona Arya. Ponownie zwróciła się w stronę Neda. - Wybacz mi, panie. Nie wiedziałam, kim jesteś.

- To moja wina, pani. Był bardzo uprzejmy. Jon ma matkę. Wylla, nazywa się Wylla. Musi to zapamiętać, żeby mu powtórzyć, kiedy znów się spotkają. Zastanawiała się, czy dalej będzie ją nazywał „siostrzyczką”. Nie jestem już małą dziewczynką. Będzie musiał wymyślić coś innego. Może po powrocie do Riverrun napisze do Jona list, żeby przekazać mu to, czego się dowiedziała od Neda Dayne’a. - Był kiedyś Arthur Dayne przypomniała sobie. - Ten, którego nazywali Mieczem Poranka.

- Mój ojciec był starszym bratem ser Arthura. Lady Ashara była moją ciotką, ale jej nie znałem. Rzuciła się do morza ze szczytu Miecza z Jasnego Kamienia, nim jeszcze się narodziłem. - Dlaczego zrobiła coś takiego? zapytała zdziwiona Arya. Ned miał niepewną minę. Może bał się, że w niego też ciśnie jabłkiem. - Pan ojciec nigdy ci o niej nie opowiadał? - zapytał. - O lady Asharze Dayne ze Starfall? - Nie. Czy znał ją?

- To było, nim jeszcze Robert został królem. Spotkała twojego ojca i jego braci w Harrenhal w roku fałszywej wiosny. - Och. - Arya nie była w stanie nic więcej powiedzieć. - Ale dlaczego skoczyła do morza? - Miała złamane serce. Sansa westchnęłaby i uroniła łzę nad prawdziwą miłością, Arya jednak pomyślała, że to głupota. Ale nie mogła powiedzieć tego Nedowi, nie o jego ciotce. - A czy ktoś je złamał?

Zawahał się. - Może nie powinienem... - Mów. Popatrzył na nią zażenowany. - Moja ciotka Allyria mówi, że lady Ashara i twój ojciec zakochali się w sobie w Harrenhal. - Nieprawda. Mój ojciec kochał moją panią matkę. - Jestem pewien, że kochał, pani, ale... - Jest jedyną kobietą, którą kochał.

- A tego bękarta to na pewno znalazł pod liściem kapusty - wtrącił Gendry. Arya żałowała, że nie ma drugiego jabłka, którym mogłaby zdzielić go w gębę. - Mój ojciec miał honor - rzuciła gniewnie. - A zresztą nie mówiliśmy do ciebie. Dlaczego nie wrócisz do Kamiennego Septu zadzwonić w głupi dzwon tej dziewczyny? Gendry zignorował jej słowa. - Twój ojciec przynajmniej wychował

swojego bękarta, nie tak jak mój. Nie wiem nawet, jak miał na imię. Pewnie był jakimś śmierdzącym pijakiem, tak jak inni, których matka sprowadzała do domu w piwiarni. Kiedy była na mnie zła, zawsze mówiła: „Gdyby twój ojciec tu był, zbiłby cię do krwi”. To wszystko, co o nim wiem. - Splunął. No cóż, gdyby tu teraz był, to może ja bym go zbił do krwi. Ale on pewnie nie żyje, tak samo jak twój ojciec, więc co to ma za znaczenie, kto z kim spał? Dla Aryi miało to znaczenie, choć nie potrafiła powiedzieć dlaczego. Ned próbował ją przepraszać za to, że wyprowadził ją z równowagi, nie chciała go jednak słuchać. Wbiła pięty

w końskie boki i zostawiła ich obu. Anguy Łucznik jechał kilka jardów przed nimi. - Dornijczycy kłamią, prawda? zapytała, gdy go dogoniła. - Słyną z tego. - Mężczyzna uśmiechnął się. - Oczywiście, oni mówią to samo o nas, Pogranicznikach. W czym kłopot? Ned to dobry chłopak... - To głupi kłamczuch. Arya zjechała ze ścieżki, przeskoczyła zbutwiałą kłodę i przejechała płytki strumyk, ignorując wołających ją banitów. Chcą mi powiedzieć następne

kłamstwa. Pomyślała, czyby nie spróbować od nich uciec, było ich jednak zbyt wielu i za dobrze znali okolicę. Po co uciekać, jeśli i tak ją złapią? Na koniec podjechał do niej Harwin. - Dokąd się wybierasz, pani? Nie powinnaś się oddalać. W tych lasach są wilki i jeszcze gorsze stworzenia. - Nie boję się - odparła. - Ten chłopak Ned mówił... - Wiem. Opowiedział mi o tym. Lady Ashara Dayne. To stara historia. Słyszałem ją kiedyś w Winterfell, kiedy

miałem tyle lat, co ty teraz. - Ujął jej konia za uzdę i zawrócił go stanowczo. - Wątpię, by było w tym coś z prawdy. Ale jeśli nawet, to co? Kiedy Ned poznał tę dornijską damę, jego brat Brandon żył jeszcze i to on był zaręczony z lady Catelyn, więc na honorze twojego ojca nie ma plamy. Nic nie rozgrzewa krwi tak jak turniej, może więc nocą w namiocie wyszeptano trochę słów, kto to wie? Słowa, pocałunki, może nawet coś więcej, cóż w tym złego? Nadeszła wiosna, a przynajmniej tak się im zdawało, i żadne z nich nie było obiecane innemu. - Ale ona się zabiła - zauważyła niepewnym głosem Arya. - Ned mówi,

że skoczyła z wieży do morza. - To prawda - przyznał Harwin, prowadząc ją z powrotem do grupy ale idę o zakład, że zrobiła to z żalu. Straciła brata, Miecz Poranka. Potrząsnął głową. - Zostawmy to, pani. Wszyscy oni już nie żyją. Zostawmy to... i proszę cię, kiedy wrócimy do Riverrun, nic nie mów matce. Wioska była w miejscu, o którym mówił Notch. Skryli się w szarej kamiennej stajni. Została na niej tylko połowa dachu, było to jednak o połowę więcej niż w

jakimkolwiek innym budynku w wiosce. To nie jest wioska. To tylko czarne kamienie i stare kości. - Czy to Lannisterowie zabili mieszkańców? - zapytała Arya, pomagając Anguyowi wycierać konie. - Nie. - Wyciągnął rękę. - Popatrz, jak grubo mech porasta kamienie. Nikt nie ruszał ich już od dłuższego czasu. A z tej ściany wyrasta drzewo, widzisz? Tę wioskę puszczono z dymem już dawno temu. - A kto to zrobił? - zapytał Gendry. - Hoster Tully. - Notch był chudym,

przygarbionym, siwym mężczyzną, który urodził się w tych stronach. - To była wioska lorda Goodbrooka. Gdy Riverrun opowiedziało się po stronie Roberta, Goodbrook dochował wierności królowi. Dlatego lord Tully ruszył na niego z ogniem i mieczem. Po Tridencie syn Goodbrooka zawarł pokój z Robertem i lordem Hosterem, ale zabitym w niczym to nie pomogło. Zapadła cisza. Gendry popatrzył dziwnie na Aryę, po czym odwrócił się i zajął szczotkowaniem konia. Deszcz nie

przestawał padać. - Powinniśmy rozpalić ogień - oznajmił Thoros. - Noc jest ciemna i pełna strachów. I do tego mokra, hę? Stanowczo za mokra. Jack Szczęściarz porąbał przegrodę jednego z boksów na suche szczapy, a Notch i Merrit zebrali słomę na rozpałkę. Thoros osobiście rozniecił iskrę, a Cytryn osłaniał ogień swym wielkim, żółtym płaszczem, aż rozpalił się na dobre. Wkrótce w stajni zrobiło się niemal gorąco. Czerwony kapłan usiadł przed ogniem ze skrzyżowanymi nogami, pożerając wzrokiem płomienie, tak samo jak na Wysokim Sercu. Arya

obserwowała go uważnie. W pewnej chwili jego wargi się poruszyły. Wydawało jej się, że słyszała, jak wymamrotał „Riverrun”. Cytryn chodził, kaszląc, w tę i we w tę, a Tom Siódemka ściągnął buty i masował sobie stopy. - Chyba oszalałem, jeśli chcę wracać do Riverrun - utyskiwał minstrel. Tully’owie nigdy nie przynosili szczęścia staremu Tomowi. To Lysa wygnała mnie na górski trakt, na którym księżycowi ludzie zabrali mi złoto, konia, a do tego ubranie. Rycerze w Dolinie po dziś dzień opowiadają sobie o tym, jak podszedłem do Krwawej Bramy, osłaniając swą nagość jedynie

harfą. Nim otworzyli bramę, kazali mi śpiewać Chłopca w dzień imienia i Króla bez odwagi. Jedyną pociechą było dla mnie to, że trzej z nich umarli ze śmiechu. Nigdy już nie wróciłem do Orlego Gniazda, a Króla bez odwagi nie zaśpiewam za całe złoto Casterly... - Lannisterowie - odezwał się nagle Thoros. - Czerwone i złote ognie. Zerwał się raptownie i podszedł do lorda Berica. Cytryn i Tom bez zwłoki ruszyli ku nim. Arya nie słyszała, co mówią, lecz minstrel co chwila zerkał na nią, a Cytryn w pewnej chwili rozgniewał się tak bardzo, że aż walnął pięścią w ścianę. Wtedy właśnie lord

Beric wezwał ją skinieniem. To było ostatnie, na co miałaby ochotę, ale Harwin dotknął dłonią jej pleców i pchnął ją naprzód. Postawiła dwa kroki i zawahała się porażona lękiem. - Panie. Czekała na słowa lorda Berica. - Ty jej powiedz - rozkazał Thorosowi lord błyskawica. Czerwony kapłan przykucnął obok niej. - Pani - zaczął. - Pan zesłał mi wizję Riverrun. Wyglądało jak wyspa w morzu płomieni, które były skaczącymi

lwami o długich karmazynowych pazurach. I jak ryczały! Morze Lannisterów, pani. Riverrun niedługo zostanie zaatakowane. Arya czuła się tak, jakby ktoś uderzył ją w brzuch. - Nie! - Słodziutka - rzekł Thoros - płomienie nie kłamią. Czasami odczytuję je błędnie, jako że jestem tylko ślepym głupcem. Tym razem jednak chyba się nie mylę. Lannisterowie wkrótce obiegną Riverrun. - Robb ich pokona. - Miała zaciętą

minę. - Pokona ich tak samo jak poprzednio. - Twojego brata może tam nie być wskazał Thoros. - I matki też. Nie widziałem ich w płomieniach. Ślub, o którym mówiła staruszka, ślub w Bliźniakach... ona ma swoje sposoby zdobywania wiedzy. Czardrzewa szepczą jej do ucha, kiedy śpi. Jeśli powiedziała, że twoja matka pojechała do Bliźniaków... Arya zwróciła się w stronę Toma i Cytryna. - Gdybyście mnie nie złapali, już dawno bym tam była. Byłabym w domu.

Lord Beric zignorował jej wybuch. - Pani - zaczął z pełną znużenia uprzejmością - czy poznałabyś brata swego dziadka? Ser Bryndena, zwanego Blackfishem? A czy on by ciebie poznał? Przygnębiona Arya potrząsnęła głową. Słyszała, jak jej matka opowiadała o ser Bryndenie Blackfishu, ale kiedy widziała go na własne oczy, była za mała, by go zapamiętać. - Małe szanse, by Blackfish zapłacił dobrą sumę za dziewczynkę, której nie zna -

stwierdził Tom. - Ci Tully’owie to skwaszona, podejrzliwa zgraja. Na pewno pomyśli, że chcemy mu sprzedać fałszywy towar. - Przekonamy go - nie ustępował Cytryn Cytrynowy Płaszcz. - Ona albo Harwin. Riverrun leży najbliżej. Mówię wam, że powinniśmy ją tam zabrać, wziąć złoto i uwolnić się od niej raz na zawsze. - A jeśli lwy capną nas, kiedy będziemy w zamku? - zapytał Tom. - Nic nie sprawiłoby im większej radości, niż powiesić jego lordowską mość w klatce na szczycie Casterly Rock.

- Nie dam się złapać - oznajmił lord Beric. Ostatnie słowo zawisło nie wypowiedziane w powietrzu. Żywcem. Wszyscy je usłyszeli, nawet Arya, mimo że nie wyszło z jego ust. Niemniej jednak nie możemy jechać tam na oślep. Chcę się dowiedzieć, gdzie są armie. Zarówno wilki, jak i lwy. Sharna będzie coś wiedziała na ten temat, a maester lorda Vance’a będzie wiedział więcej. Do Żołędziowego Dworu nie jest daleko. Lady Smallwood udzieli nam na pewien czas schronienia. Będziemy mogli wysłać zwiadowców, którzy...

Jego słowa uderzały w jej uszy niczym łoskot bębna. Arya nie mogła już znosić tego dłużej. Chciała Riverrun, nie Żołędziowego Dworu. Chciała matki i Robba, nie lady Smallwood czy jakiegoś wuja, którego nigdy w życiu nie widziała na oczy. Odwróciła się i pobiegła w stronę wyjścia. Harwin próbował ją złapać za ramię, lecz wymknęła mu się, szybka jak wąż. Na dworze wciąż padał deszcz, a na zachodzie widać było odległe błyskawice. Arya biegła tak szybko, jak tylko mogła. Nie miała pojęcia, dokąd ucieka, wiedziała tylko, że chce być sama, daleko od wszystkich głosów, od czczych słów i złamanych obietnic.

Chciałam tylko dotrzeć do Riverrun. To była jej wina. Niepotrzebnie zabierała z Harrenhal Gendry’ego i Gorącą Bułkę. Lepiej by było, gdyby uciekła sama. Wtedy banici na pewno by jej nie złapali i byłaby teraz z Robbem i matką. Oni nie byli moją watahą. Gdyby nią byli, nie zostawiliby mnie. Przebiegła przez kałużę błotnistej wody. Ktoś wołał ją po imieniu, zapewne Harwin albo Gendry, lecz jego głos zagłuszył huk gromu, który nadszedł pół uderzenia serca po błyskawicy. Lord błyskawica - pomyślała gniewnie. Może i nie mógł umrzeć, ale za to z pewnością potrafił

kłamać.

DAENERYS Śniła o Daario, kiedy ją obudzono. - Co się stało? - krzyknęła, gdy Irri potrząsnęła ją delikatnie za ramię. Na zewnątrz była czarna noc. Coś się stało, wiedziała od razu. - Czy to Daario? Co się stało? - w jej śnie byli mężem i żoną, zwykłymi ludźmi, którzy prowadzili zwykłe życie w wysokim kamiennym domu z czerwonymi drzwiami. W jej śnie całował ją całą; jej usta, jej kark, jej piersi.

- Nie, khaleesi - wymruczała Irri. - To twój eunuch Szary Robak i łysy człowiek. Chcesz ich widzieć? - Tak - Dany uświadomiła sobie, że jej włosy są potargane, a pościel cała skotłowana. - Pomóż mi się ubrać. I przynieś mi pucharek wina. Muszę oczyścić głowę. - By utopić mój sen. Usłyszała miękki odgłos płaczu. - Kto płacze? - Twoja niewolnica Missandei - Jhiqui trzymała w ręku cienką świecę. - Moja służąca. Ja nie mam niewolników - Dany nie zrozumiała. -

Dlaczego płacze? - Po tym, który był jej bratem powiedziała jej Irri. Reszty dowiedziała się od Skahaza, Reznaka i Szarego Robaka, kiedy zostali doprowadzeni przed jej oblicze. Dany wiedziała, że wieści są złe, zanim zostało wypowiedziane choć jedno słowo. Jedno spojrzenie na brzydką twarz Łysej Pały wystarczyło. - Synowie Harpii? Skahaz przytaknął. Miał ponury wyraz

twarzy. - Ilu nie żyje? Reznak załamał ręce. - D-dziewięciu, Wspaniałości. To była wstrętna robota, i nikczemna. Straszna noc, straszna. Dziewięciu. To słowo było niczym sztylet wbity w jej serce. Każdej nocy wojna cieni toczona była od nowa u stóp schodkowych piramid Meereen. Każdego ranka słońce oświetlało nowe ciała, z harpią namalowaną krwią na cegłach obok nich. Każdy wyzwoleniec, któremu wiodło się zbyt dobrze, lub stał się zbyt znany, był naznaczony śmiercią. Ale dziewięciu jednej nocy... To ją

przeraziło. - Opowiedzcie mi - rozkazała. Odpowiedział Szary Robak. - Twoi słudzy zostali zaskoczeni, kiedy szli po cegłach Meereen by utrzymywać pokój Waszej Miłości. Wszyscy byli dobrze uzbrojeni we włócznie, tarcze i krótkie miecze. Szli dwójkami i dwójkami umierali. Twoi słudzy Czarna Pięść i Cetherys zostali zabici bełtami z kusz w Labiryncie Mazdhana. Twoi słudzy Mossador i Duran zostali zmiażdżeni przez spadające kamienie pod murem przy rzece. Twoi słudzy Eladon Złotowłosy i Lojalna Włócznia zostali otruci w winiarni, gdzie zwykli

zatrzymywać się każdej nocy podczas patroli. Mossador. Dany zacisnęła pięść. Missandei i jej brat zostali porwani ze swojego domu na Naath przez piratów z Wysp Bazyliszkowych i sprzedani w niewolę w Astaporze. Ponieważ od małego Missandei miała talent do języków, Dobrzy Panowie uczynili z niej skrybę. Mossador i Marselen nie mieli tyle szczęścia. Zostali wykastrowani i zrobiono z nich Nieskalanych. - Czy jacyś mordercy zostali schwytani? - spytała Szarego Robaka.

- Twoi słudzy aresztowali właściciela winiarni i jego córki. Tłumaczą się niewiedzą i błagają o litość. Tłumaczą się niewiedzą i błagają o litość, pomyślała Dany. - Przekażcie ich Łysej Pale. Skahazie, rozdziel ich i przesłuchaj. - Stanie się według rozkazu Waszej Cudowności. Mam ich przesłuchać łagodnie czy ostro? - Łagodnie na początek. Wysłuchaj, co mają do powiedzenia i jakie nazwiska wymienią. Być może nie brali w tym udziału - zawahała się. - Szlachetny Reznak powiedział: dziewięciu. Kto

jeszcze? - Trzech wyzwoleńców zamordowanych w swoich domach - powiedział Łysa Pała. - Lichwiarz, szewc i harfistka Rylona Rhee. Odcięli jej palce zanim ją zabili. Smocza Królowa drgnęła. Rylona Rhee grała na harfie słodko jak sama Dziewica. Kiedy była niewolnicą w Yunkai, grała dla każdej wysoko urodzonej rodziny w mieście. W Meereen została przywódczynią yunkijskich wyzwoleńców, ich głosem w radzie Dany.

- Nie ma innych aresztowanych oprócz tego winiarza? - Żadnego, ta osoba ze smutkiem przyznaje. Prosimy o wybaczenie. Litość, pomyślała Dany. Poznają, co to jest litość smoka. - Skahazie, zmieniłam zdanie. Wypytaj tego człowieka ostro. - Mógłbym - powiedział. - Albo mógłbym ostro przepytać córki, podczas gdy ojciec by na to patrzył. To powinno wydobyć z niego jakieś nazwiska, jeśli to sprawi wam przyjemność. - Rób, co chcesz, ale wydobądź coś z niego. - Jej furia była niczym ogień w

brzuchu. - Nie chcę więcej żadnych zabitych Nieskalanych. Szary Robaku, wycofaj swoich ludzi z powrotem do koszar. Od dziś będą strzegli wyłącznie murów, bram i mnie. - Ta osoba słyszy. Ta osoba będzie posłuszna. - Odtąd to Meereeńczycy będą utrzymywali spokój w Meereen oświadczyła. - Skahazie, stwórz nową straż, złożoną w równych częściach z twoich wygolonych i moich wyzwoleńców.

- Jak rozkażesz. Ilu? - Ilu potrzebujesz. Reznak mo Reznak westchnął. Wspaniałości, - rzekł, - skąd wziąć pieniądze, by płacić żołd tak wielu ludziom? - Z piramid - odpowiedziała mu. Nazwij to podatkiem od krwi. Chcę dostać sto sztuk złota od każdej piramidy, za każdego wyzwoleńca zamordowanego przez Synów Harpii. - Sto? - jęknął Reznak. - Tak wiele... Boję się, że...

- Niech oni się boją. Obudzili smoka Dany wstała. - Idźcie i zróbcie, co rozkazałam. Mam śmierć do opłakania. Kiedy wróciła do swoich komnat na szczycie piramidy, znalazła Missandei płaczącą cicho na posłaniu, starającą się najlepiej jak mogła stłumić odgłos łkań. - Chodź, śpij ze mną - powiedziała małej skrybie. - Świt nadejdzie dopiero za parę godzin. - Wasza Miłość jest taka dobra dla tej osoby - Missandei wślizgnęła się pomiędzy poduszki. - Był

dobrym bratem. Dany objęła ramieniem dziewczynkę. Opowiedz mi o nim. - Nauczył mnie wspinać się na drzewa, kiedy byłam mała. Potrafił łapać ryby rękami. Kiedyś znalazłam go śpiącego w naszym ogrodzie, a sto motyli chodziło po nim. Wyglądał tak pięknie tego ranka, ta osoba... to znaczy, kochałam go. - On ciebie też kochał - Dany pogładziła włosy dziewczynki. - Xaro zaoferował mi flotę. Jeśli te statki są mocne, to opuścimy to okropne miejsce. Obiecuję ci, że zabiorę cię do domu. Do Naath.

- Wolałabym zostać przy tobie. Na Naath bałabym się. A jeśli handlarze niewolników wrócą? Czuję się bezpieczna, kiedy jestem przy tobie. Bezpieczna. To słowo napełniło oczy Dany łzami. - Chciałabym, byś była bezpieczna, naprawdę, ale... - Missandei była tylko dzieckiem. Z nią też czuła się jak dziecko. - Nikt nie zapewnił mi bezpieczeństwa, kiedy byłam mała. Cóż, Ser Willem potrafił, ale umarł, a Viserys... Chciałabym cię chronić, ale... to takie trudne. Być silną. Nie zawsze wiem, co powinnam zrobić. Muszę wiedzieć, to prawda. Jestem wszystkim,

co mają. Jestem królową... tą... tą... - ...matką - szepnęła Missandei. - Matką smoków - zadrżała Dany. - Nie. Matką nas wszystkich Missandei przytuliła się mocniej. Wasza Miłość powinna spać. Zaraz będzie świt, i posłuchanie - Więc śpijmy obie i śnijmy o lepszych dniach. Zamknij oczy. Kiedy Missandei zasnęła, Dany ucałowała jej powieki i pogłaskała ją. Jednak całować było łatwiej niż spać.

Dany zamknęła oczy i próbowała myśleć o domu, o Smoczej Skale i Królewskiej Przystani, i o wszystkich innych miejscach, o których opowiadał jej Viserys, o milszych miejscach niż to... ale jej myśli uparcie wracały do Zatoki Niewolniczej, niczym statki pchane przeciwnym wiatrem. Kiedy Missandei mocno zasnęła, Dany wyślizgnęła się z jej ramion i wyszła na przedporanne powietrze. Kąpiel pomoże mi się uspokoić, powiedziała sobie, idąc boso po trawie do sadzawki na tarasie. Woda ziębiła jej skórę wywołując gęsią skórkę, lecz po chwili zdawała się cieplejsza. Dany unosiła się na wodzie

z zamkniętymi oczami, a małe rybki podskubywały jej ręce i nogi. Gdybym była rybą, mogłabym popłynąć do Westeros, pomyślała. Nie potrzebowałabym Xaro ani jego statków. Zastanawiała się, ilu ludzi zmieści się na trzynastu galerach. Wystarczyły trzy, by przewieźć ją z Qarthu do Astaporu, ale to było zanim pozyskała osiem tysięcy Nieskalanych, tysiąc zaprzysiężonych mieczy i ich konie i dziesiątki tysięcy wyzwoleńców. I smoki, co ja z nimi pocznę? Smoki nigdy nie opuszczały jej myśli... one i Hazzea, dziewczynka, której nigdy

nie poznała. - Drogonie - wyszeptała miękko. Gdzie jesteś? - Przez moment niemal widziała, jak porusza się poprzez niebo, jak jego skrzydła połykają gwiazdy. Cichy szelest otworzył jej oczy. Usiadła z cichym pluśnięciem. - Missandei? - zawołała. - Irri? Jhiqui? - Śpią - padła odpowiedź. Kobieta stała pod drzewem persymony, okryta opadającą na trawę suknią z kapturem. Pod nim jej twarz wyglądała ostro i połyskliwie. Nosi maskę,

zorientowała się Dany, drewnianą maskę wykończoną czerwonym lakierem. - Quaithe? Czy ja śnię? Czyżbym zasnęła? - uszczypnęła się w ucho i poczuła ból. - Śniłam o tobie na Balerionie, kiedy płynęliśmy do Astaporu. - Nie śnisz. Ani wtedy, ani teraz. - Co tu robisz? - Wzywałaś mnie. - Nigdy. Jak ominęłaś straże?

- Przyszłam inna drogą. Twoje straże mnie nie widziały. - Jeśli je zawołam, zabiją cię. - Będą przysięgać, że mnie tu nie ma. - A jesteś? - Nie. Wysłuchaj mnie, Daenerys Targaryen. Palą się szklane świece. Wkrótce przybędzie blada klacz. Po niej przyjdą inni. Wrona i kraken, lew i gryf, syn słońca i marionetkowy smok. Pamiętaj o Nieśmiertelnych. Strzeż się perfumowanego seneszala. - Reznaka? Dlaczego miałabym się go

bać? - Dany wyszła z sadzawki. Woda spływała w dół jej nóg, a gęsia skórka pokryła jej ramiona w chłodnym nocnym powietrzu. - Jeśli chcesz mnie ostrzec, mów wprost. Czego chcesz ode mnie, Quaithe? Światło księżyca odbiło się w oczach kobiety. - Wskazać ci drogę. - Pamiętam ją. By dotrzeć na północ, mam iść na południe, na wschód, by dotrzeć na zachód, cofnąć się, by iść naprzód. I by dotknąć światła, mam przejść przez cień - wycisnęła wodę ze swoich srebrzystych włosów. - Mam

dosyć tych zagadek. W Qarthu byłam żebraczką, ale tu jestem królową. Rozkazuję ci... - Daenerys. Pamiętaj o Nieśmiertelnych. Pamiętaj, kim jesteś. - Krwią smoka - ale moje smoki ryczą w ciemnościach. - Pamiętam o Nieśmiertelnych. Dziecię trojga, tak mnie nazwali. Obiecali mi trzy jazdy na trzech wierzchowcach, trzy ognie i trzy zdrady. Jedną za krew, jedną za złoto, i jedną za... - Wasza Miłość? - Missandei stała w

drzwiach od sypialni królowej z latarnią w ręku. - Do kogo mówisz? Dany spojrzała ponownie na persymonę. Nie było tam żadnej kobiety. Żadnej sukni z kapturem, żadnej lakierowanej maski, żadnej Quaithe. Cień. Wspomnienie. Nikt. Była krwią smoka, ale ser Barristan ostrzegał ją, że w tej krwi jest skaza. Czyżbym oszalała? Jej ojca okrzyknięto szaleńcem. - Modliłam się - powiedziała do naatheńskiej dziewczynki. - Niedługo będzie jasno. Najlepiej zrobię, jak coś

zjem przed posłuchaniem. - Przyniosę coś na śniadanie. Ponownie sama, Dany obeszła całą piramidę w nadziei znalezienia Quaithe, przeszła obok spalonych drzew i wypalonej ziemi, gdzie jej ludzie usiłowali schwytać Drogona. Ale jedynym dźwiękiem był wiatr w drzewach owocowych, a jedynymi stworzeniami w ogrodzie było kilka bladych ciem. Missandei wróciła z melonem i miską ugotowanych na twardo jajek, ale Dany nie miała apetytu.

Kiedy niebo pojaśniało, a gwiazdy gasły jedna po drugiej, Irri i Jhiqui pomogły założyć jej tokar z fioletowego jedwabiu obramowanego złotem. - Xaro Xhoan Daxos zaoferował mi trzynaście galer - powiedziała im. - Trzynastka to zły numer, khaleesi mruknęła Jhiqui po dotracku. - Wszyscy to wiedzą. - Wszyscy to wiedzą - przytaknęła Irri. - Trzydziestka byłaby lepsza - zgodziła się Daenerys. - A trzysta brzmiałoby jeszcze lepiej. Ale trzynaście zabierze nas do Westeros.

Obie dotrackie dziewczyny wymieniły spojrzenia. - Trująca woda jest przeklęta, khaleesi - rzekła Irri. - Konie nie mogą jej pić. - Wszyscy to wiedzą, - powiedziała Jhiqui. - Nie musicie płynąć ze mną - oznajmiła im Dany. - Jesteście moimi służącymi, nie niewolnicami. Możecie udać się tam, gdzie chcecie. Kiedy Reznak i Skahaz wrócili, złapała się na tym, że patrzy się na nich pytająco, pomna trzech zdrad. Strzeż się

perfumowanego seneszala. Podejrzliwie powąchała Reznaka mo Reznaka. Nigdy mu nie ufała, pomimo jego zapewnień o lojalności. Mogę rozkazać, by Łysa Pała go aresztował i przesłuchał. Czy to zapobiegnie wypełnieniu się przepowiedni, jeśli zabije go zanim ten zdoła ją zdradzić? Czy dopiero to umożliwi wejście zdrajcy na jego miejsce? Przepowiednie są zdradliwe, upomniała siebie, a Reznak mógł być taki, za jakiego się podawał. W purpurowej sali Dany zobaczyła, że na jej hebanowej ławce piętrzy się stos poduszek. Ich widok przywołał uśmiech na jej wargi. Robota ser Barristana,

domyśliła się. Stary rycerz był dobrym człowiekiem, ale czasem zbyt dosłownym. To był tylko żart, ser, pomyślała, ale usiadła na jednej z poduszek. Tego ranka było mniej petentów niż zwykle. W końcu trochę miłosierdzia. Lord Ghael był pierwszy. Wysłannik Astaporu wyglądał nawet paskudniej niż zwykle, kiedy składał przed nią pokłon. - Wasza Świetlistość – oświadczył. Mam straszne wieści. Armie Yunkai opadły Astapor. Oblężyły nasze piękne, wolne miasto. Wszystko, co Wielki

Cleon mógł zrobić, to wysłać wiadomość. Musisz nam pomóc! Błagam cię, przybądź na południe z całą twoją siłą! - Moja siła jest potrzebna tutaj. Ostrzegałam twojego króla, że ta wojna to szaleństwo z jego strony. Zbiera, co zasiał. - Wielki Cleon chciał tylko dokończyć pracę, którą zaczęła Wasza Wspaniałość i ostatecznie pokonać nikczemnych handlarzy niewolników z Yunkai - wycedził Ghael przez swoje zgniłe zęby. -

Wiem, że Matka Smoków nie opuści nas w tej godzinie próby. Jeśli nie możesz przybyć osobiście, daj nam Nieskalanych, by bronili murów naszego miasta. Bez Nieskalanych nie utrzymam Meereen, pomyślała Dany, ale nie odważyła się powiedzieć tego w obecności całego dworu. - Wyćwiczyliśmy trzy kompanie wyzwoleńców. Niektórzy byli niewolnikami w Astaporze. Być może będziemy mogli wysłać jedną z nich na pomoc królowi Cleonowi. Muszę to przemyśleć i skonsultować to z moją radą i dowódcami.

- Nie ma czasu. Musisz przybyć natychmiast, wraz ze smokami. Moje smoki raczej spalą twoje miasto niż je ocalą. - Nie mogę tego zrobić. - Więc wszyscy jesteśmy martwi Ghael z dzikim spojrzeniem poderwał się na nogi. - Obdarowałaś nas śmiercią, nie wolnością - splunął jej w twarz. Silny Belwas chwycił go za ramię i cisnął nim o marmur podłogi tak mocno, że Dany usłyszała trzask pękających

zębów. Skahaz zrobiłby mu coś o wiele gorszego, gdyby go nie powstrzymała. - Wystarczy, - powiedziała, wycierając policzek rąbkiem tokaru. - Nikt jeszcze nie umarł od śliny. Zabrać go. Powlekli go za nogi, zostawiając za sobą kilka połamanych zębów i ślad krwi. Dany patrzyła drętwo. Wyzwoliłam ich. Zerwałam z nich kajdany i ustanowiłam radę, by nimi rządziła, uzdrowiciela, uczonego i kapłana. Najchętniej odesłałaby wszystkich

petentów, ale nie mogła tego zrobić. Jestem ich królową. Szukają u mnie sprawiedliwości. Pozostała więc na swoim hebanowym tronie, wkrótce jednak zaczęła walczyć z przemożną chęcią ziewania, kiedy Reznak mo Reznak paplał o gildiach rzemieślniczych. Wyglądało na to, że kamieniarze byli na nią źli. Tak jak i murarze. Niektórzy byli niewolnicy kuli kamień i kładli cegły, kradnąc pracę zarówno czeladnikom, jak i mistrzom gildii. - Wyzwoleńcy pracują zbyt tanio, Wspaniałości - powiedział Reznak. -

Niektórzy zwą siebie czeladnikami lub nawet mistrzami, tytułami, do których prawo mają tylko rzemieślnicy należący do gildii. Kamieniarze i murarze zwracają się z pokorną prośbą do Waszej Wspaniałości, byś zachowała ich starożytne prawa i obyczaje. Dany zmarszczyła brwi. - Wyzwoleńcy pracują tanio, gdyż są głodni wskazała. - Jeśli zabronię im kuć kamień lub kłaść cegły, to kramarze, tkacze czy złotnicy zaraz pojawią się u moich drzwi, prosząc mnie, bym także z ich zawodów wykluczyła byłych niewolników -

zastanowiła się przez moment. - Niech zostanie zapisane, że odtąd tylko członkowie gildii mają prawo do nazywania siebie czeladnikami czy mistrzami... i że gildie mają przyjmować w swoje szeregi wszystkich wyzwoleńców, którzy potrafią dowieść swoich umiejętności. - Tak zostanie ogłoszone - Reznak rozejrzał się po sali. - Czy Wasza Cudowność raczy wysłuchać prośby szlachetnego Hizdahra zo Loraqa? Czy on nigdy nie przyjmie porażki do wiadomości? - Niech wystąpi. Hizdahr nie założył dziś tokaru.

Zamiast tego włożył prostą szaroniebieska szatę. Był też ostrzyżony. Zgolił brodę i ściął włosy, zauważyła. Nie ogolił się na łyso, niezupełnie, ale w końcu zniknęły te absurdalne skrzydła. - Twój balwierz dobrze ci usłużył, Hizdahrze - powiedziała. - Mam nadzieję, że przyszedłeś pokazać mi jego pracę, a nie by dręczyć mnie jak zwykle sprawą aren. Złożył głęboki ukłon. - Wasza Miłość, obawiam się, że muszę. - Odmówiłam ci sześciokrotnie.

- Wasza Świetlistość ma siedmiu bogów, więc być może spojrzy łaskawiej na moją siódmą prośbę. Dzisiaj nie przyszedłem sam. Czy wysłuchasz moich przyjaciół? Ich też jest siedmiu. Przedstawiał ich jedno po drugim. - To jest Khrazz. To Barsena Kruczowłosa, zawsze dzielna. To Camarron Spolegliwy i Goghor Gigant. To jest Cętkowany Kot, a to Nieustraszony Ithoke. I na koniec Belaquo Łamignat. Przyszli, by dodać swoje głosy do mojego, i prosić Waszą Miłość, byś ponownie otworzyła nasze areny walki.

Dany znała jego siedmioro towarzyszy z imienia, jeśli nie z widzenia. Zanim zamknęła areny, wszyscy należeli do najsławniejszych pośród walczących niewolników w Meereen. Nie mogła ich odprawić bez wysłuchania. Królowa musi słuchać swego ludu. To walczący niewolnicy, uwolnieni z kajdan przez jej szczury kanałowe, wywołali powstanie, które oddało miasto w jej ręce. Miała u nich dług krwi. - Wysłucham was - zezwoliła. Jedno po drugim, każde z nich prosiło o otwarcie aren. - Dlaczego? - spytała ich, kiedy Ithoke

skończył. - Nie jesteście już dłużej niewolnikami, skazanymi na śmierć przez kaprys swojego pana. Wyzwoliłam was. Dlaczego więc chcecie zakończyć życie na szkarłatnych piaskach? - Trenuję odkąd skończyłem trzy lata, odrzekł Goghor Gigant. - Zabijam, odkąd skończyłem sześć. Matka Smoków mówi, że jestem wolny. Dlaczego nie do tego, by walczyć? - Jeśli chcesz walczyć, walcz dla mnie zachęcała Dany. - Przyłącz swój miecz do Ludzi Matki lub Wolnych Braci czy Wiernych Tarcz. Naucz innych moich wyzwoleńców, jak walczyć.

Goghor potrząsnął głową. - Przedtem walczyłem dla pana. Ty mówisz, by walczyć dla ciebie. Ja mówię, że walczę dla siebie - wielki mężczyzna huknął się w pierś pięścią wielką jak szynka. - Dla złota. Dla chwały. - Goghor mówi za nas wszystkich powiedział Cętkowany Kot, który nosił leopardzią skórę przewieszona przez ramię. - Kiedy ostatnim razem mnie sprzedano, cena za mnie wynosiła trzysta tysięcy honorów. Kiedy byłem niewolnikiem, spałem na futrach i ogryzałem czerwone mięso z kości. Dziś jestem wolny, śpię na słomie i jem soloną rybę, pod warunkiem, że ją zdobędę.

- Hizdahr przysiągł, że zwycięzcy otrzymają połowę pieniędzy zebranych przy bramach powiedział Khrazz. - Połowę, przysiągł to, a Hizdahr to człowiek honoru. Nie, to spryciarz, pomyślała Daenerys, czując się schwytana w pułapkę. - A przegrani? Co oni otrzymają? - Ich imiona zostaną wyryte na Wrotach Przeznaczenia pomiędzy innymi dzielnymi poległymi oświadczyła Barsena. Jak mówiono, od ośmiu lat zabijała każdą kobietę wystawioną przeciwko niej. - Wszyscy

mężczyźni muszą umrzeć i kobiety też... ale nie każdy będzie pamiętany. Będą pamiętać mnie, pomyślała Dany. Matkę Smoków, która przyniosła im wojnę i nieszczęścia. Jeśli tego naprawdę życzył sobie jej lud, nawet ofiary aren, jakie miała prawo, by im odmówić? To jest ich miasto, upomniała siebie. Niedługo ich opuszczę, jeśli statki Xara są mocne. - Rozważę wasze słowa, - rzekła. Dziękuję wam za wasze rady - wstała. Jestem zmęczona. Dokończymy jutro.

- Wszyscy klękajcie przed Daenerys Zrodzoną z Burzy, Niespaloną, Królową Meereen, Królową Andalów, Rhoynarów i Pierwszych Ludzi, Khaleesi Wielkiego Morza Traw, Zrywającą Łańcuchy i Matką Smoków - wezwała Missandei. - Wyślij wiadomość do wszystkich moich kapitanów i dowódców - Dany poinstruowała Reznaka zanim wróciła do swoich komnat. - Mają się zebrać za godzinę w zbrojowni. - Ser Barristan też? Selmy był Zatoce Niewolniczej z Groleo, gdzie nadzorował inspekcję

statków, które Xaro Xhoan Daxos jej zaproponował. - Nie – odparła. - Ale dopilnuj, by pozostali tam byli. Spotkała się z nimi przy długim stole w zbrojowni, pośród stojaków na włócznie, pęków bełtów do kusz i ścian obwieszonych trofeami z zapomnianych bitew. Zebrali się Skahaz Łysa Pała, Szary Robak i jego zastępcy Callando i Bohater, Moragy od Ludzi Matki, Mollono Yos Dob od Wiernych Tarcz, Symon Pręgowany Grzbiet od Wolnych Braci. Pomarszczony jaqqa rhan zwany Rommo, zezowaty i krzywonogi, miał mówić w imieniu jej Dothraków.

Dany zajęła miejsce na wysokim krześle u szczytu stołu, pod dwoma skrzyżowanymi lancami i zwiniętym batogiem. Reznak mo Reznak krążył u jej łokcia, a Silny Belwas stanął za nią. Ale brakowało Brązowego Bena Plumma i jej trzech dzielnych jeźdźców krwi, i Barristana Selmy'ego, i Daaria. To nie pomoże. Wojna nie będzie czekać. - Yunkaiczycy najechali Astapor - ogłosiła. - Król Cleon prosi o pomoc. - Czy jest twoim życzeniem uratować Króla Rzeźnika? - spytał Symon Pręgowany Grzbiet, którego plecy i ramiona były poorane bliznami od chłost, jakie znosił, gdy był

niewolnikiem w Astaporze. Nie, pomyślała Dany. Dałam im radę, by nimi rządziła. Uzdrowiciela, uczonego i kapłana. - Jeśli będziemy mogli - odparła. - Jeśli Astapor upadnie, nic nie powstrzyma Yunkai przed zwróceniem się na północ przeciw Meereen. Usiadła, by ich wysłuchać. Ciągle słuchała, kiedy ranek ustąpił miejsca popołudniu, a cienie włóczni poczęły skradać się po podłodze z różnokolorowych cegieł. Reznak był przeciwny wysłaniu jakiejkolwiek odsieczy obawiając się, że to osłabi jej

kontrolę nad Meereen. Moragy zaproponował, by sami zaatakowali Yunkai, kiedy Yunkaiczycy będą zajęci pod Astaporem; Żółte Miasto było bliżej niż Czerwone, tłumaczył, i nie będzie mocno bronione. Symon Pręgowany Grzbiet powiedział, że mógłby zerwać oblężenie ze swoimi Wolnymi Braćmi, jeśli dostanie kawalerię, by ta walczyła wraz nimi i osłaniała jego marsz - Brązowego Bena i Drugich Synów, być może, lub Daaria i jego Wrony Burzy. Moragy był mniej pewien swoich Ludzi Matki. Uważał, że zrobią swoje w bitewnym szyku, lecz nie sądził, by mieli wystarczające doświadczenie i bez wsparcia Nieskalanych samotnie stawili czoło

yunkijskim najemnikom. Szary Robak powiedział tylko, że Nieskalani będą posłuszni, cokolwiek zostanie postanowione. Kiedy jej kapitanowie się spierali, Dany złapała się na tym, że pragnie, by ser Jorah Mormont nie zmusił jej do wygnania go. Wiedziałby, co robić, pomyślała. Donosił na mnie, ale dawał mi dobre rady, mój stary gburowaty niedźwiedź. Myśl o nim zasmuciła ją, jak i jego zdrada. - Znam pewny sposób, by zakończyć to oblężenie - powiedział Mollono Yos Dob. Pulchny dowódca Wiernych Tarcz

z poplamionymi atramentem dłońmi i wielkim brzuchem wyglądał bardziej na skrybę niż żołnierza, ale był równie inteligentny jak pozostali. - Jako niewolnik w Yunkai pomagałem mojemu szlachetnemu panu targować się z wolnymi kompaniami i znam wysokość ich żołdów. Znam tych najemników i wiem, że Mądrzy Panowie nie płacą im na tyle dużo, by stanęli przeciw smokom. Dany zmarszczyła brwi. Wiedziała, że do tego dojdzie. - Moje smoki są zbyt młode. Żaden z nich nie jest na tyle duży, by udźwignąć w bitwie ciężar człowieka. - Nie chciała mówić o

Hazzei lub o lochu pod nimi, czy Drogonie dorastającym dziko za rzeką. - Wystarczy widok jednego z nich, by nasi wrogowie przemyśleli swą lojalność - powiedział Mollono Yos Dob. - Jeśli Wasza Miłość pojedzie do Astaporu, a twoje smoki podążą za tobą... Czy podążą? zastanowiła się Daenerys. Czy zrównają moje miasto z ziemią, kiedy tylko uwolnię je z łańcuchów? Bogowie robią ludziom okrutne żarty. Dlaczegóżby inaczej Matka Smoków i Łamaczka Kajdan potrzebuje żelaza, by chronić się przed swoimi dziećmi?

Próbowała wymyślić jakieś gładkie kłamstwo, które przekonałoby Mollono, kiedy ser Barristan i admirał Groleo weszli do zbrojowni. Twarz starego rycerza była jak zwykle poważna, ale nie marynarza. Groleo był najnieszczęśliwszym z ludzi od kiedy Dany rozebrała jego ukochaną kogę, by zbudować machiny oblężnicze, które zdobyły dla niej Meereen. Starała się pocieszyć go nadając mu tytuł lorda admirała, ale oboje dobrze wiedzieli, że to pusty zaszczyt; meereeńska flota odpłynęła do Yunkai, kiedy zastępy Dany zbliżyły się do miasta, tak więc stary Pentoshijczyk był

admirałem bez floty. Teraz uśmiechał się przez swoją postrzępioną, naznaczona pasmami soli brodę w sposób, który królowa ledwie pamiętała. - Tak więc statki są mocne? - spytała z nadzieją. - Wystarczająco mocne, Wasza Miłość. To stare statki, co prawda, ale prawie wszystkie są dobrze utrzymane. Kadłub Czysto Urodzonej Księżniczki jest nadjedzony przez czerwie. Będąc na niej nie chciałbym tracić lądu z oczu. Narraqqa powinna dostać nowy ster i olinowanie, a Związana Jaszczurka ma paskudnie zużyte wiosła, ale się

nadadzą. Wioślarzami są niewolnicy przykuci do swoich wioseł, ale jeśli ich uwolnimy i zaoferujemy uczciwą płacę wioślarza, nie wątpię, że zostaną z nami. Wiosłowanie to wszystko, co znają. A każdego, kto będzie wolał odejść, można łatwo zastąpić kimś z moich załóg - jego uśmiech rozszerzył się. - Więc mówię, weź je. I mówię, zabierz nas do domu. Dom, pomyślała Dany. Mogła zostawić Meereen Synom Harpii i Astapor Yunkaiczykom. Odpłyń do domu i nie oglądaj się za siebie. Zdobyła Meereen dla siebie, ale nigdy nie należało do niej. Dla Ghiscaryjczyków zawsze będzie dziwaczną obcą, która

zmiażdżyła ich bramy, wbiła ich ojców na wyszczerbione piki i skradła ich majątki. W Westeros będę zaginionym dzieckiem, które wraca, by uradować serce ojca. Mój lud będzie się cieszyć, kiedy będę przejeżdżać, a wszyscy dobrzy ludzie będą mnie kochać. Reznak mo Reznak począł żałośnie lamentować. - Więc to prawda. Chcesz nas opuścić - załamał ręce. - Yunkaiczycy przywrócą Wielkich Panów natychmiast po twoim odjeździe, a ci, którzy służyli tak wiernie twojej sprawie, zostaną ścięci, nasze słodkie żony i dziewicze córki zostaną zgwałcone i sprzedane w

niewolę. - Nie moje - zawarczał Skahaz Łysa Pała. - Pierwej je zabiję moją własną ręką. - uderzył po rękojeści miecza. Dany poczuła, jakby uderzył ją w twarz. - Jeśli się boisz tego, co się stanie, kiedy odejdę, odpłyń ze mną do Westeros. - Jak? - spytał Symon Pręgowany Grzbiet. - Trzynaście statków... to nie wystarczy. I setki może być za mało. - Drewniane konie nie są dobre zaprotestował Rommo, stary jaqqa rhan. - Dothrakowie pojadą wierzchem.

- Te osoby mogą pomaszerować lądem wzdłuż wybrzeża - zaproponował Szary Robak. - Statki mogłyby dotrzymać kroku i zaopatrywać kolumnę. - To może się udać, póki nie osiągniecie ruin Bhorash - powiedział Łysa Pała. Potem wasze statki będą musiały skręcić na południe obok Tolos i Wyspy Cedrowej i pożeglować wokół Valyrii, podczas gdy piesi będą maszerowali na Mantarys starą smoczą drogą. Oba szlaki są straszne. Wielu zginie. - Bardzo wielu - zgodził się Mollono ze smutkiem w głosie. - Mieszkańcy Mantarys są czarnoksiężnikami i kanibalami.

- Ci, których zostawicie w Meereen, będą im zazdrościć lekkiej śmierci lamentował Reznak. Zrobią z nas niewolników lub wtrącą do lochu. Wszystko będzie jak było, lub gorzej. Tego pragnie Qarth, uświadomiła sobie Dany. - Gdzie wasza odwaga? - ser Barristan wystąpił naprzód. - Jej miłość wyzwoliła was z waszych kajdan. Teraz do was należy obowiązek, by naostrzyć miecze i bronić swojej wolności, gdy ona odejdzie.

- Odważne słowa ze strony kogoś, kto chce odpłynąć ku zachodzącemu słońcu - opryskliwie ku niemu zwrócił się Symon Pręgowany Grzbiet. - Chcesz byśmy walczyli? Zostaw nam Nieskalanych. Zostaw nam zaprzysiężone miecze. - Zabierz zaprzysiężonych - nalegał Mollono. - Zostaw smoki - Dosyć - powiedziała Daenerys. Słowo przyszło jej z trudem... - Wasza Miłość... - Wspaniałości...

- Wasza Cudowność... - Dosyć, powiedziałam - Dany uderzyła w stół. Marzenia o domu i miłości zaślepiły ją. Dziecinne marzenia. Jestem krwią smoka. Nie opuści Meereen, by spotkał go los Astaporu. W tym mieście też są rzeźnicy. - Nie mogę przyjąć tej floty, choć bardzo bym chciała. Westeros musi poczekać. Ser Barristan opadł na kolano przed nią. - Błagam cię, moja królowo, nie odmawiaj podarunku. Westeros cię potrzebuje. Ludzie będą

tysiącami zaciągać się pod twe chorągwie, wielcy lordowie i szlachetni rycerze. Nadchodzi, będą wołać jeden do drugiego radosnymi głosami. Siostra księcia Rhaegara wreszcie powraca do domu. - Siostra księcia Rhaegara - to wywołało u Dany uśmiech. - Jeśli tak mnie kochają, to będą na mnie czekać. Odwagi. Siedem Królestw ciągle tam będzie, kiedy będziemy gotowi. Groleo był zdruzgotany. - Wspaniałości, musimy przyjąć te statki. To... to dar od bogów... - Raczej dar od Xaro Xhoana Daxosa.

Nie jest moim bogiem. - Ani, jak myślę, przyjacielem. Wstała chwytając tokar. Reznaku, poślij po Xaro. Obiecałam mu odpowiedź. Przyjęła kupieckiego księcia sama w sali kolumnowej, siedząc na swojej hebanowej ławce. Towarzyszyło mu czterech qartheeńskich marynarzy, niosących na ramionach zrolowany gobelin. Przyniosłem kolejny dar dla królowej mego serc, - oznajmił radośnie wchodząc. - Było w skarbcu mojej rodziny od czasu Zagłady, która pochłonęła Valyrię.

Marynarze rozwinęli gobelin na podłodze. Był stary, zakurzony, pociemniały... i ogromny. Dany musiała przysunąć się do boku Xara zanim wzór stał się widoczny. - Mapa? - spytała. - Jest piękna. Pokrywała połowę podłogi. Zastanawiała się, gdzie znajdzie tak wielką ścianę, by go zawiesić. Morza były niebieskie, lądy zielone, góry czarne i brązowe. Miasta zaznaczono jako gwiazdy haftowane złotą lub srebrną nicią. Qarth był pośrodku mapy, w równej odległości od Valyrii i Asshai. Nie ma Dymiącego

Morza, zauważyła. Valyria nie jest jeszcze wyspą. Xaro objął ja ramieniem. - Tu widzisz Astapor, tu Yunkai i Meereen. Wskazał na trzy srebrne gwiazdy obok błękitu Zatoki Niewolniczej. - Westeros jest... gdzieś tam - zrobił ręką nieokreślony gest w kierunku odległego końca sali. - Spójrz, gdzie rzuciły cię wiatry. Skręciłaś na północ, podczas gdy powinnaś udać się na południowy zachód, poprzez Morze Letnie. I całkowicie zniknąć z twojego świata, mój panie? - Widzę. - To nie ma znaczenia - oświadczył

wielkodusznie Xaro. - Ze statkami, które ci dałem, wkrótce wrócisz tam, gdzie należysz. Przyjmij je z radosnym sercem i skieruj swoje wiosła na zachód. Gdybym tylko mogła. - Mój panie, przyjęłabym chętnie te statki, ale nie mogę dać ci obietnicy, o którą prosisz ujęła jego dłoń pomiędzy swoje. - Daj mi te galery i ich załogi, a przysięgam ci, że Qarth będzie miał przyjaciela w Meereen póki gwiazdy nie spadną. Albo pożycz mi je, jeśli wolisz. Pozwól mi rozwinąć przy ich pomocy handel, a będziesz miał duży udział w zyskach.

Xaro Xhoan Daxos wysłuchał jej w milczeniu. - Widzę, że mimo wszystko jesteś dzieckiem powiedział, kiedy skończyła. - Małą dziewczynką bawiącą się w królową łzy pociekły mu z oczu, spływając po obu stronach nosa, obok szmaragdów, ametystów i czarnych diamentów. Powiedziałem Trzynastu, że zważysz na moją mądrość. Zmartwiło mnie, że się myliłem... ale twój smutek będzie silniejszy. Nie rozumiesz, jaką szkodę wyrządziłaś światu swoimi smokami i marzeniami, a znasz mniej niż połowę wrogów, których sobie stworzyłaś.

Znam jednego, który teraz stoi przede mną, roniąc fałszywe łzy. Zrozumienie tego zasmuciło ją. - Kiedy przybyłem do Sali Tysiąca Tronów, by błagać Wysoko Urodzonych o twoje życie, argumentowałem, że nie jesteś nikim innym jak dzieckiem ciągnął Xaro. - Egon Emeros Wytworny wstał, by mi odpowiedzieć. Ona jest głupim dzieckiem, rzekł, szalonym, niezważającym na nic i zbyt niebezpiecznym, by żyć. Udowodniłaś, że miał rację. Kiedy twoje smoki były małe, były nieszkodliwą ciekawostką, trzema uskrzydlonymi jaszczurkami z legend. Dorastając, stały się śmiercią i zniszczeniem, płonącym mieczem nad

światem. Nie można pozwolić, by urosły na tyle duże, by się mnożyć. I ty również - otarł łzy wierzchem bladej dłoni. - Powinienem zabić cię w Qarthu. To ją rozwścieczyło. - Byłam gościem pod twoim dachem, jadłam twoje mięso i miód - powiedziała szarpnięciem uwalniając się od niego. - Przez pamięć wszystkiego, co dla mnie zrobiłeś, wybaczę ci tym razem te słowa... ale nigdy więcej nie próbuj mi grozić. - Xaro Xhoan Daxos nie grozi odpowiedział zimno. - On przyrzeka. - Tak jak ja. I przyrzekam ci, że jeśli nie

znikniesz z Meereen zanim słońce wstanie, przekonamy się, czy łzy kłamcy wzruszą Viseriona i Rhaegala. Wyjdź stąd, Xaro. Szybko. Wyszedł, ale zostawił swój świat. Dany usiadła na ławce, by znów popatrzeć przez niebieskie jedwabne morze w kierunku odległego Westeros. Któregoś dnia., przyrzekła sobie. Następnego ranka galeas Xara zniknął, ale podarunek, który jej przywiózł, zostawił w Zatoce Niewolniczej. Długie czerwone proporce powiewały na masztach trzynastu qartheńskich galer, łopocąc na wietrze. A kiedy Daenerys zajęła miejsce na swoim

prostym, hebanowym tronie, oczekiwał na nią posłaniec ze statków. Nie wypowiedział ani słowa, ale położył u jej stóp czarna satynową poduszkę, na której spoczywała pojedyncza krwawa rękawica. - Co to znaczy? - spytał Skahaz Łysa Pała. - Krwawa rękawica... -... oznacza wojnę - odpowiedziała królowa.