George R R Martin Dzikie karty III Szalejacy Dzokerzy

George R.R. Martin Szalejący Dżokerzy ISBN: 978-83-7785-831-8 TYTUŁ ORYGINAŁU: Wild Cards III: Jokers Wild

Copyright © 1987 by George R.R. Martin ’Making a Mosaic’ copyright © 2001 George R.R. Martin All rights reserved Copyright © 2015 for the Polish translation by Zysk i S-ka Wydawnictwo s.j., Poznań Cover Art Copyright © Michael Komarck REDAKCJA: Robert Cichowlas Zysk i S-ka Wydawnictwo ul. Wielka 10, 61-774 Poznań tel. 61 853 27 51, 61 853 27 67, faks 61 852 63 26 Dział handlowy, tel./faks 61 855 06 90 [email protected] www.zysk.com.pl Wszelkie prawa zastrzeżone. Niniejszy plik jest objęty ochroną prawa autorskiego i zabezpieczony znakiem wodnym (watermark). Uzyskany dostęp upoważnia wyłącznie do prywatnego użytku. Rozpowszechnianie całości lub fragmentu niniejszej publikacji w jakiejkolwiek postaci bez zgody właściciela praw jest zabronione. Konwersję do wersji elektronicznej wykonano w systemie Zecer.

Spis treści

Dedykacja

Prolog

Rozdział 1

Rozdział 2

Rozdział 3

Rozdział 4

Rozdział 5

Rozdział 6

Rozdział 7

Rozdział 8

Rozdział 9

Rozdział 10

Rozdział 11

Rozdział 12

Rozdział 13

Rozdział 14

Rozdział 15

Rozdział 16

Rozdział 17

Rozdział 18

Rozdział 19

Rozdział 20

Rozdział 21

Rozdział 22

Rozdział 23

Rozdział 24

Rozdział 25

Posłowie

Ten redaktorski hat trick poświęcam redaktorom, którzy pomogli mi po drodze: Benowi Bovie, Tedowi White’owi i Adele Leone, Davidowi G. Hartwellowi, Ellen Datlow i Ann Patty, Betsy Mitchell, Jimowi Frenkelowi i Ellen Couch, a także pamięci Larry’ego Herndona i Teksaskiego Trio. I oczywiście Shawnie oraz Lou, którzy potrafili rozpoznać wygrywającą rękę.

PROLOG

W Nowym Orleanie mają Mardi Gras, w Rio Carnival, gdzie indziej zaś setki festiwali, fiest czy Dni Założyciela. Irlandczycy obchodzą Dzień Świętego Patryka, Włosi Dzień Kolumba, a cały kraj czwartego lipca. Historia jest pełna parad przebierańców, bali maskowych, orgii, religijnych ceremonii oraz ekstrawaganckich patriotycznych uroczystości. Dzień Dzikiej Karty jest po trosze tym wszystkim, a także czymś więcej. 15 września roku 1946, zimnym popołudniem, Śmig zginął na niebie nad Manhattanem i takizjański ksenowirus, zwany potocznie dziką kartą, wydostał się na świat. Nie jest jasne, kiedy zaczęto obchodzić to święto, ale w późnych latach sześćdziesiątych ci, którzy poczuli dotknięcie dzikiej karty i przeżyli, dżokerzy i asowie z Nowego Jorku uznali ten dzień za swój. 15 września stał się Dniem Dzikiej Karty. Dniem świętowania i rozpaczy, żałoby i radości, wspominania zmarłych i cieszenia się z żywymi. Dniem fajerwerków, ulicznych festynów i parad, bali maskowych, politycznych wieców oraz bankietów ku czci zmarłych, dniem picia, uprawiania miłości i bójek w zaułkach. Z każdym mijającym rokiem obchody stawały się większe i bardziej szalone. Ruch w tawernach, restauracjach i szpitalach był wyjątkowy, a media w końcu zaczęły to zauważać. Wreszcie, rzecz jasna, zjawili się turyści. Raz na rok, bez pozwoleń i regulaminów, Dzień Dzikiej Karty ogarniał Dżokerowo i cały Nowy Jork, a ulicami władał karnawał chaosu. 15 września 1986 roku był czterdziestą rocznicą.

Rozdział 1 6:00 Było tak ciemno i tak cicho, jak to tylko możliwe na Piątej Alei. Jennifer Maloy zerknęła na światła uliczne i nieustanny ruch. Wydęła wargi w wyrazie irytacji. Nie podobało jej się całe to światło i aktywność, ale nie mogła wiele na to poradzić. To w końcu była Piąta Aleja i Siedemdziesiąta Trzecia Ulica w mieście, które nigdy nie zasypia. Ruch był równie wielki w ciągu kilku poprzednich poranków, gdy sprawdzała tę okolicę, i nie miała powodów sądzić, że sytuacja się poprawi. Wepchnęła ręce głęboko w kieszenie trencza, minęła czteropiętrową kamienicę i wśliznęła się do zaułka za nią. Panowały tam ciemność i cisza. Gdy tylko znalazła się na odcinku osłoniętym przez pojemnik na śmieci, uśmiechnęła się. Pomyślała, że nawet po tak wielu razach to nadal pozostaje ekscytujące. Jej puls przyśpieszył, oddychała szybciej z niecierp liwości. Postawiła kaptur niczym maskę zasłaniającą jej twarz o delikatnych rysach. Gęstą masę blond włosów związała w węzeł z tyłu głowy. Zdjęła trencz, złożyła go równo i położyła obok pojemnika. Pod spodem miała tylko skąpe, czarne bikini ze stringami oraz buty do biegania. Jej ciało było smukłe i ładnie umięśnione, piersi małe, biodra szczupłe, a nogi długie. Pochyliła się, rozwiązała sznurowadła i postawiła trampki obok płaszcza. Niemal czule przesunęła dłonią po tylnej ścianie kamienicy, po czym uśmiechnęła się i przeszła przez ścianę. ♠ To był dźwięk piły mechanicznej przecinającej twarde, wilgotne drewno. Od zgrzytu stalowych zębów Jacka rozbolały jego własne, podczas gdy aż za dobrze mu znany chłopak próbował ukryć się głębiej w gąszczu cyprysów. — On gdzieś tu jest! To był jego wujek Jacques. Ludzie z gminy Atelier nazywali go Jakiem Wężem. Za jego plecami. Chłopak przygryzł wargę, by nie krzyknąć. Ugryzł się mocniej, aż poczuł smak krwi. Próbował powstrzymać zmianę. Czasami to skutkowało. Czasami… Stalowa piła ponownie wgryzła się w mokry cyprys. Chłopak pochylił się niżej. Brązowa, słonawa woda zalała mu usta i wypełniła nos. Zaczął się dławić, gdy wody Bayou zalały mu twarz.

— Mówiłem ci! Ten cholerny półligator tu jest! Dorwijmy go. Poparły go inne głosy. Piła mechaniczna odezwała się raz jeszcze. Jack Robicheaux poruszył się gwałtownie w ciemności. Jedna ręka ugrzęzła mu w przepoconej narzucie, drugą sięgnął po telefon. Uderzył witrażową lampą o ścianę, z przekleństwem na ustach zdołał ją jakoś złapać za zdobną podstawę pełną płatków i łodyg kwiatów, z powrotem postawił ją na nocnym stoliku i poczuł chłodną gładkość telefonu. Podniósł słuchawkę, gdy zabrzmiał czwarty dzwonek. Znowu zaczął przeklinać. Kto, do licha, znał ten numer? Trampula, ale ona spała w innym pokoju, tu, w jego domu. Poznał odpowiedź, nim zdążył unieść mikrofon do ust. — Jack! — zabrzmiał głos na drugim końcu linii. Szum w słuchawce zagłuszył go na krótką chwilę. Kobieta dzwoniła z daleka. — Jack, mówi Elouette. Dzwonię z Luizjany. Uśmiechnął się. — Tak też sobie pomyślałem. Spróbował zapalić światło, ale nic się nie wydarzyło. Na pewno włókno żarówki pękło, kiedy lampa się przewróciła. — Nigdy jeszcze nie dzwoniłam tak daleko — ciągnęła Elouette. — Zawsze robił to Robert. Robert był jej mężem. — Która godzina? — zapytał Jack, szukając zegarka ręką na blacie. — Około piątej rano — odparła jego siostra. — Co się stało? Czy to mama? Wreszcie się obudził, uwolnił od strzępków snu. — Nie, Jack. Z mamą wszystko w porządku. Z nią nigdy się nic nie dzieje. Przeżyje nas oboje. — W takim razie o co chodzi? Usłyszał swój ostry ton i spróbował go złagodzić. Kłopot w tym, że Elouette mówiła strasznie powoli, jej myśli pracowały na zwolnionych obrotach. Cisza, przerywana krótkimi impulsami szumów, ciągnęła się przez długi czas. — Chodzi o moją córkę — odezwała się wreszcie. — O Cordelię? Co z nią? Co się stało? Znowu nastała chwila ciszy. — Uciekła. Jack poczuł dziwną reakcję. W końcu on również uciekł, przed wielu laty. I był wtedy znacznie młodszy od Cordelii. Ile miała teraz lat? Piętnaście? Szesnaście? — Opowiedz mi, co się stało — poprosił uspokajającym tonem. Elouette spełniła tę prośbę. Cordelia zrobiła to (według niej) niemal bez ostrzeżenia. Wczoraj

rano nie zeszła na śniadanie. Zniknęły również kosmetyki, ubrania, pieniądze oraz torba podróżna. Ojciec Cordelii wypytał jej koleżanki. Nie było ich zbyt wiele. Zawiadomił gminnego szeryfa. Patrolom polecono jej szukać. Nikt jej nie widział. Przedstawiciele prawa sugerowali, że wyszła na szosę i złapała okazję. — Taka ładna dziewczyna. — Szeryf potrząsnął ze smutkiem głową. — No cóż, to powód do niepokoju. Zrobił, co mógł, ale trwało to dosyć długo. W końcu to ojcu Cordelii udało się odnaleźć ślad. Dziewczynę o tej samej twarzy (— Od miesiąca nie widziałem takiej buzi — oznajmił sprzedawca biletów) i długich błyszczących włosach (— Czarnych jak noc nad Bayou — opowiadał tragarz) widziano, gdy wsiadała do autobusu w Baton Rouge. — To był Greyhound — dodała Elouette. — Kupiła bilet w jedną stronę do Nowego Jorku. Kiedy się o tym dowiedzieliśmy, policja powiedziała, że próba zatrzymania go w New Jersey nie miałaby większego sensu. Jej głos drżał lekko, jakby chciała się rozpłakać. — Wszystko będzie w porządku — zapewnił Jack. — Kiedy ma tu dotrzeć? — Około siódmej — odpowiedziała jego siostra. — Twojego czasu. — Merde. Usiadł na łóżku po ciemku. — Dasz radę tam dojechać, Jack? Znajdziesz ją. — Jasne — zapewnił. — Ale muszę już ruszać do Port Authority, bo inaczej nie zdążę. — Dzięki Bogu — ucieszyła się Elouette. — Zadzwonisz do mnie, jak już ją znajdziesz? — Oczywiście. Potem się zastanowimy, co robić dalej. Muszę już lecieć, dobra? — W porządku. Będę czekała. Może Robert też wróci. — Jej głos przepajało zaufanie. — Dziękuję, Jack. Odłożył słuchawkę i powlókł się w stronę wyjścia. Znalazł przycisk na ścianie i pozbawiony okien pokój wypełniło światło. Zrzucone wczoraj po pracy ubranie walało się na ławie przy wejściu. Jack wciągnął znoszone dżinsy i zieloną bawełnianą koszulkę. Uśmiechnął się na widok śmierdzących skarpetek, nie miał jednak innych. Dzisiaj miał wolny dzień i zamierzał wybrać się do samoobsługowej pralni. Pośpiesznie zasznurował buty o stalowych noskach, przeciągając sznurówki przez każdą parę otworów. Kiedy otworzył drzwi prowadzące do dalszych części domu, w korytarzu czekali już Trampula, dwa wielkie koty, całe stadko kociąt oraz szop o oczach otoczonych czarnymi plamami. Wszyscy gapili się na niego w milczeniu. W słabym blasku lampy napływającym z salonu za nimi Jack dostrzegał blask ciemnobrązowych włosów kobiety oraz jeszcze ciemniejszych oczu, jej wysoko ustawione kości policzkowe, a także jasną cerę. — Jezus Maria! — zawołał, cofając się o krok. — Nie strasz mnie tak! Wziął głęboki oddech

i poczuł, że twarda, szorstka skóra na grzbietach jego dłoni znowu zrobiła się miękka. — Nie chciałam cię straszyć — zapewniła Trampula. Czarny kot otarł się o nogę mężczyzny i musnął grzbietem jego rzepkę, mrucząc jak zadowolony młynek do kawy. — Usłyszałam telefon. Wszystko w porządku? — Opowiem ci po drodze do drzwi. Streścił jej sytuację, zatrzymując się w kuchni, by wlać resztki wczorajszej kawy do piankowego kubka, który będzie mógł zabrać ze sobą. Trampula dotknęła jego nadgarstka. — Chcesz, żebyśmy poszli z tobą? W taki dzień jak dziś kilka dodatkowych par oczu może ci się przydać na dworcu autobusowym. Jack potrząsnął głową. — Nie powinno być żadnych problemów. Ona ma szesnaście lat i jeszcze nigdy nie była w dużym mieście. Jej mama mówi, że tylko oglądała mnóstwo telewizji. Spotkam ją tuż przy wyjściu z autobusu. — Wie o tym? — zapytała Trampula. Jack zatrzymał się, by pośpiesznie podrapać czarnego kocura za uszami. Szylkretka miauknęła i ustawiła się w kolejce. — Nie. Pewnie miała zamiar do mnie zadzwonić, gdy już dotrze na miejsce. W ten sposób oszczędzimy na czasie. — Oferta nadal jest otwarta. — Przywiozę ją na śniadanie, nim zdążysz się zorientować. — Jack przerwał. — A może nie. Na pewno będzie chciała porozmawiać, więc zabiorę ją do Automatu. W gminie Atelier na pewno czegoś takiego nie mają. — Wyprostował się i koty miauknęły z rozczarowaniem — Poza tym masz spotkanie z Rosemary, tak? Trampula skinęła z powątpiewaniem głową. — O dziewiątej. — Nie przejmuj się. Może wszyscy zjemy razem obiad. Zależy od tego, w jak wielkie zoo zmieni się dolna część Manhattanu. Może kupimy coś na wynos w koreańskim barze i zrobimy sobie piknik na promie na Staten Island. Pochylił się ku kobiecie i pocałował ją krótko w czoło. Nim zdążyła unieść ręce i złapać go za ramiona, by odwzajemnić pocałunek, był już za drzwiami. I za granicami jej postrzegania. — Niech to szlag — warknęła. Koty spojrzały na nią, zdziwione, lecz pełne współczucia. Szop uścisnął jej kostkę. ♦ Jennifer Maloy przemknęła przez dwie dolne kondygnacje budynku niczym duch, niczego nie dotykając i nikogo nie niepokojąc, niewidziana i niesłyszana. Wiedziała, że mieszkania już od

pewnego czasu są tu własnościowe, i chciała się dostać na najwyższe z trzech pięter należących do bogatego biznesmena o niefortunnym nazwisku Kien Phuc. Był on Wietnamczykiem i posiadał sieć restauracji oraz pralni. Tak przynajmniej mówili w „New York Style”. Widziała to dwa tygodnie temu w telewizji PBS. Jennifer bardzo lubiła ten program, oprowadzający widzów po stylowych, pełnych dzieł sztuki domach nowojorskiej klasy wyższej. Wskazywał jej niezliczone szanse i zawierał mnóstwo użytecznych informacji. Przemknęła przez trzecie piętro, gdzie mieszkała służba Kiena. Nie miała pojęcia, co jest na czwartym, ponieważ telewizyjne kamery je pominęły, ruszyła więc prosto na najwyższe piętro, gdzie znajdowało się prywatne mieszkanie Wietnamczyka. Mieszkał sam w ośmiu pokojach urządzonych z nieprawdopodobnym przepychem i luksusem, bliskim niemal dekadencji. Jennifer nigdy nie podejrzewała, że na chińskich restauracjach i pralniach samoobsługowych można zarobić aż tak wiele. Na piątym piętrze było ciemno i cicho. Nie weszła do sypialni z jej okrągłym łożem ulokowanym pod lustrzanym sufitem (oglądając telewizję, pomyślała, że to raczej niegustowne) oraz fantastycznymi, ręcznie malowanymi parawanami z jedwabiu. Ominęła pokój dzienny w zachodnim stylu, z mającym dwa tysiące lat Buddą z brązu, spoglądającym dobrotliwie z honorowego miejsca tuż obok luksusowego centrum sprzętu elektronicznego, wyposażonego w wielkoekranowy telewizor, magnetowid oraz odtwarzacz płyt CD, wraz z półkami zastawionymi taśmami audio i wideo, a także płytami. Zmierzała do gabinetu. Było tam ciemno, jak na całym piętrze. Poderwała się nagle, zobaczywszy niewyraźną postać majaczącą obok wielkiego biurka, z tekowego drewna, dominującego nad tylną ścianą pokoju. W fazie ducha była odporna na fizyczny atak, ale nie na zaskoczenie, a tej postaci nie uchwyciły kamery „New York Style”. Szybko wtopiła się w pobliską ścianę, ale postać się nie poruszyła ani nie okazała w żaden sposób, by ją zauważyła. Kobieta ostrożnie wsunęła się z powrotem do gabinetu i z ulgą połączoną ze zdumieniem zauważyła, że postać jest w rzeczywistości terakotowym posągiem orientalnego wojownika, wysokim prawie na metr osiemdziesiąt. Wykonanie zapierało dech w piersiach. Rysy twarzy, ubranie, broń, wszystko to przedstawiono z niesłychanie delikatnymi szczegółami. Wyglądało to tak, jakby żywy człowiek obrócił się w glinę, a potem wypalono go nieskazitelnie w piecu i zachowano przez tysiąclecia, aż wreszcie wylądował w gabinecie Kiena. Szacunek Jennifer dla bogactwa i wpływów Wietnamczyka zwiększył się ponownie. Posąg z pewnością był autentyczny — w telewizyjnym wywiadzie Kien jasno oznajmił, że nie toleruje imitacji — a wiedziała, że wykonane dwa tysiące dwieście lat temu terakotowe figury grobowe Pierwszego Cesarza z dynastii Qin, zjednoczyciela Chin, są dla kolekcjonerów absolutnie bezcenne. Zdobycie takiego skarbu z pewnością wymagało wielu kruczków prawnych i wysokich łapówek.

Posąg był niewiarygodnie cenny, wiedziała jednak, że jest za duży, by mogła go stąd zabrać, i zapewne też zbyt unikatowy, by miała szansę go sprzedać. Poczuła, że jej widmową postać dopadają zawroty głowy i szybko w pełni się zmaterializowała. Nie lubiła tego wrażenia. Zdarzało się, gdy tylko posunęła się za daleko, i było ostrzeżeniem, że pora wrócić do materialnej postaci. Nie wiedziała, co się stanie, jeśli zbyt długo pozostanie widmem, i wolała tego nie sprawdzać. Znowu dotykalna, rozejrzała się po pokoju. Na ścianach pełno było gablot zawierających należącą do Kiena kolekcję nefrytów, największą, najpiękniejszą i najcenniejszą w całym świecie zachodnim. To właśnie z ich powodu Wietnamczyka pokazano w „New York Style” i po nie tu przyszła. A przynajmniej po niektóre z nich. Zdawała sobie sprawę, że nie zdoła zabrać wszystkich, nawet gdyby wracała do zaułka kilkanaście razy. Jej możliwości dematerializowania zewnętrznej masy były ograniczone. Zdoła zabrać tylko kilka nefrytów za jednym razem. Ale kilka z całą pewnością jej wystarczy. Zanim jednak weźmie się za nefryty, musiała zrobić coś jeszcze. Czując pod bosymi stopami cudownie gruby dywan, okrążyła wielkie biurko prawie tak cicho, jakby nadal była niematerialna, i zatrzymała się przed ryciną Hokusaia wiszącą na ścianie za meblem. Kien powiedział w telewizji, że za ryciną jest sejf. Wspomniał o nim dlatego, że według niego włamanie do niego było absolutnie, w stu procentach, niezawodnie niemożliwe. Żaden złodziej nie mógł wiedzieć wystarczająco wiele o mikroobwodach, by poradzić sobie z elektronicznym zamkiem, a sejf był tak mocny, że oprze się każdemu fizycznemu atakowi słabszemu niż bomba tak potężna, że zniszczyłaby cały budynek. Nikt nie mógłby się do niego włamać, w żaden sposób i w żadnej sytuacji. Kien, który mówił to z bardzo zadowoloną miną, sprawiał wrażenie człowieka, który lubi się przechwalać. Jennifer uśmiechnęła się psotnie, zastanawiając się, jakie to bogactwa Kien mógł ukrywać w swym supertechnologicznym sejfie, a potem włożyła rękę do środka, przenikając przez rycinę i ukryte za nią stalowe drzwi. ♥ Kołysał ją w ramionach, szukając w kieszeni klucza, aż wreszcie zdołał otworzyć drzwi. — Postaw mnie, ty idioto. Wtedy będziesz mógł je otworzyć. — Nie ma mowy. Muszę cię przez nie przenieść. — Nie wzięliśmy ślubu. — Jeszcze nie — odparł, uśmiechając się szeroko. Pozycja, w której leżała w ramionach mężczyzny, podkreślała deformację jego szyi i nadawała głowie wygląd piłki bejsbolowej spoczywającej na postumencie. Poza tym szczegółem — dziedzictwem dzikiej karty — był całkiem przystojny. Krótko ostrzyżone brązowe włosy, zaczynające już siwieć na skroniach, wesołe, ciemne oczy i mocno zarysowany

podbródek składały się na nieźle wyglądającą twarz. Przeszedł wreszcie przez drzwi i postawił ją na podłodze. — Mój zamek. Mam nadzieję, że ci się spodoba. Wygląd mieszkania świadczył, że jego właściciel należy do klasy pracującej. Prosta kanapa, szezlong ustawiony przed telewizorem, stos „Reader’s Digestów” na stoliku, wielki i kiepsko namalowany obraz olejny, przedstawiający żaglowiec przedzierający się przez nieprawdopodobnie wzburzone morze. Podobne dzieła można było kupić w hotelach Hiltona od głodujących artystów. Było jednak starannie posprzątane, a na parapetach stał szereg różnokolorowych fiołków afrykańskich — widok dziwnie kłócący się z potężną posturą właściciela. — Ruletko, nie zdarzyło mi się wrócić rano do domu od czasu balu na zakończenie liceum. — Założę się, że wtedy nie wróciłeś na noc. Zaczerwienił się. — Hej, byłem grzecznym katolickim chłopcem. — Mama zawsze mnie ostrzegała przed grzecznymi katolickimi chłopcami. Podszedł bliżej i objął ją w talii muskularnymi ramionami. — Już nie jestem tak bardzo grzeczny. — Mam nadzieję, że to nie osłabiło twoich możliwości, Stan. — Ruletko! — Nie bądź pruderyjny — zadrwiła. Pocałował ją w szyję i przygryzł lekko koniec jej ucha. Ruletka po raz kolejny zastanowiła się nad nieprzewidywalną naturą dzikiej karty, która zrobiła z tego prostego „tunelarza” kogoś więcej niż człowiek. Uniosła ręce i pogłaskała dłońmi jego rozdęte gardło. — Czy to ci czasami przeszkadza? — Bycie Wyjcem? Nie, do licha. Dzięki temu jestem kimś niezwykłym. Zawsze tego pragnąłem. To doprowadzało mojego staruszka do szału. Zawsze mi powtarzał, że dla takich jak my wystarczy woda. To miało znaczyć, żebym nie zadzierał nosa. Na pewno teraz by się zdziwił. Hej. — Wyciągnął rękę i otarł jej łzę czubkiem grubego palca. — Czemu płaczesz? — To nic, ja tylko… to takie smutne. — Daj spokój. Pokażę ci, jakie mam możliwości. — Przed śniadaniem? — zapytała, próbując odwlec nieuniknione. — Pewnie. To nam poprawi apetyt. Z rezygnacją poszła za nim do sypialni. ♣ Jennifer obmacała wnętrze sejfu i poczuła coś, co przypominało monety schowane w małym

woreczku. Spróbowała zdematerializować jedną z nich i zmarszczyła brwi, kiedy moneta pozostała dotykalna. Pewnie są złote — pomyślała. Krugerrandy albo kanadyjskie maple leafs. Trudno było zdematerializować gęste substancje, jak metale, a zwłaszcza złoto. Wymagało to głębszego skupienia oraz wydatku większej ilości energii. Postanowiła, że na razie zostawi monety na miejscu i zbada resztę sejfu. Jej dłoń pogłaskała płaski, prostokątny przedmiot, który zdematerializował się znacznie łatwiej niż monety. Wyciągnęła przez ścianę sejfu trzy małe notesy i, nie widząc po ciemku szczegółów, włączyła małą wyginaną lampę stojącą na biurku. Zauważyła, że dwa notatniki mają czarne, gładkie okładki, a trzeci oprawiono w niebieską tkaninę w bambusowy wzór. Przekartkowała ten, który leżał najwyżej. W szeregi kieszonek na grubych stronicach książeczki wetknięto różnokolorowe papierki. Znaczki pocztowe. Te w najwyższym szeregu wyglądały na brytyjskie, ale widniały na nich słowa w obcych językach, a data głosiła 1922. Pochyliła się niżej, żeby się przyjrzeć dokładniej, i nagle zamarła, gdy gdzieś spoza stożka blasku oświetlającego fragment blatu zabrzmiał cichutki dźwięk. Uniosła wzrok, ale nic nie wypatrzyła. Jej oczy zdążyły już przywyknąć do światła, przechyliła więc klosz na bok, kierując blask na drugi koniec blatu. Zamarła. Serce podeszło jej do gardła. Na drugim końcu biurka stał pięciogalonowy słój, mniej więcej wielkości dystrybutora wody. Zrobiono go jednak ze szkła, nie z plastiku, i nie był z niczym połączony. Stał na płaskiej podstawce na brzegu biurka i był domem pływającego w nim stworzenia. Miało ono niewiele ponad trzydzieści centymetrów wzrostu i pokrywała je gładka, zielona skóra z odrobiną brodawek. Unosiło się w wodzie, trzymając głowę nad jej powierzchnią. Dłonie o połączonych błonami palcach przyciskało do szkła, twarz miało zapadniętą, a ludzkie oczy wpatrywały się w Jennifer. Gapili się na siebie przez dłuższą chwilę, aż wreszcie stworzenie otworzyło usta. — Kiennnnnn! — zawołało piskliwym, zawodzącym głosem. — Złodziejjjjjjka! Złodziejjjjjjka! W „New York Style” nic nie wspominano o tym, że Kien zatrudnia jako strażnika żabopodobnego dżokera — pomyślała z oszołomieniem, gdy w sąsiednich pokojach zapaliły się światła. Usłyszała odgłosy zamieszania dobiegające z innych części budynku. Zamknięty w szklanym słoju dżoker nie przestawał wzywać Kiena przeraźliwym głosem, który zdawał się wnikać prosto do mózgu Jennifer, omijając jej uszy. Skup się, powiedziała sobie, skup się albo śmiała złodziejka, która sama przezwała się Zjawą, zostanie schwytana i zdemaskowana jako Jennifer Maloy, bibliotekarka z Nowojorskiej

Biblioteki Publicznej. Straci pracę i na pewno trafi do więzienia. Co pomyśli jej matka? Coś poruszyło się przy drzwiach i ktoś włączył górne światło. Jennifer zobaczyła wysokiego, szczupłego dżokera o gadzim wyglądzie. Dżoker syknął na nią, wysuwając niewiarygodnie długi, rozwidlony język, po czym uniósł pistolet i wystrzelił. Celował dobrze, ale kula odbiła się bez szkody od ściany. Jennifer szybko zapadała się w podłogę, mocno przyciskając do piersi trzy książeczki. ♠ Po wyjściu Jacka Trampula odprawiła swój poranny rytuał, nadal ubrana w szlafrok w tygrysie pasy, który jej dał. Usiadła na jednym z czerwonych wyściełanych krzeseł, zamknęła oczy i połączyła się ze stworzeniami, które dzieliły jej życie. Szylkretka karmiła młode, czarny kocur stał na straży, a szop spał z głową wspartą na kostkach kobiety. Czuł się zmęczony po całonocnym krążeniu po wiktoriańskim mieszkaniu Jacka. Trampula miała nadzieję, że nie uszkodził czegoś ważnego. Umieściła w głowie stworzenia bariery, zakazujące mu zbliżania się do rzeczy Jacka. Ostatnio okazywały się całkiem skuteczne, ale nigdy nie zapomni awantury, jaka wybuchła, gdy stworzenie pozrzucało z półki wszystkie należące do Jacka komiksy o Pogo. Wyciągnęła rękę, by pogłaskać szopa, i rozszerzyła świadomość, sięgając do miasta. Nie miała już z tym żadnych trudności. Zawsze po przebudzeniu odprawiała ten rytuał, choć gdy nie mieszkała u Jacka, coraz częściej wybierała nocny tryb życia. Od wielu lat podtrzymywała ich niezobowiązującą znajomość, zjawiając się tylko wtedy, gdy pogoda była naprawdę fatalna albo w dni takie jak dziś, gdy jacyś nieznajomi trafili w miejsca, do których zwykle nie mieli śmiałości się zapuszczać. Jeśli Jack był w domu, zostawała u niego. Jeśli go nie było, ruszała do następnej kryjówki. Ostatnio jednak coraz częściej szukała jego towarzystwa, wykorzystując różne preteksty do odwiedzin. Jack i Rosemary stali się dla niej bardzo ważni, choć nie zawsze potrafiła wyjaśnić dlaczego. Minęły lata, nim zaczęła im ufać, ale gdy już to się stało, zastraszająco łatwo nauczyła się na nich polegać. Potrząsnęła gniewnie głową, niezadowolona, że jej uwagę odwracają myśli i sprawy, na które nie miała wpływu, choć powinna skupić się na stworzeniach połączonych z nią więzią. Fakt, że po przebudzeniu cierpiała razem ze swoimi stworzeniami, wydawał się teraz Trampuli bardziej naturalny. Jej umysł wędrował ze szczurami w tunelach, z kretami, królikami, oposami, wiewiórkami, gołębiami i innymi ptakami. Sporządzała listę ofiar nocy. Zawsze było wiele stworzeń, którym nie udało się przeżyć. Nauczyła się już, że dla ofiar nie ma ucieczki. Wiele ginęło po to, by nakarmić drapieżniki, inne zabijali ludzie. Kiedyś próbowała je ratować, chronić zwierzynę przed drapieżcami, ale to o mało znowu nie wpędziło jej w obłęd. Naturalny cykl życia, śmierci i narodzin był silniejszy od niej. Dlatego Trampula przystosowała się do jego ograniczeń. Zwierzęta ginęły, ale na ich miejsce przychodziły nowe. Tylko ludzka ingerencja mogła zakłócić ten rytm. Nad ludźmi nie nauczyła się jeszcze panować. Na krótki moment

dotknęła mieszkańców zoo. Barwę jej wrażeniom nadawała nienawiść do klatek. Pewnego dnia, raz jeszcze obiecała ich więźniom. Pewnego dnia… Ciepła łapa, dotykając jej policzka, przywołała ją do rzeczywistości. Czarny kocur — pełne dwadzieścia kilogramów wagi — uwalił się na jej piersiach. Kiedy otworzyła oczy, polizał ją po nosie. Uniosła rękę i podrapała go za uchem. Jego pysk zaznaczyły już pierwsze plamy siwizny, ale w większość dni nadal poruszał się jak młody kot. Wysłała mu ciepłe uczucie, które zwała miłością. Zamruczał i odwdzięczył się jej obrazem kotki niepozwalającej młodym zbliżyć się do wiktoriańskich mebli Jacka. Jeśli ich nie pilnowano, kocięta uwielbiały ostrzyć pazury na nogach mebli ukształtowanych na podobieństwo lwich łap. No cóż, stary przyjacielu, ostatniej nocy Jack znowu mnie odrzucił. Jak myślisz, w czym tkwi problem? W pierwszej chwili kot odpowiedział na subwokalizowane pytanie jedynie spojrzeniem, ale po chwili wysłał obraz setki stworzeń Trampuli, otaczających ją ze wszystkich stron. Tak, wiem, że zawsze jesteście przy mnie, ale czasami pragnę drugiego człowieka. Wysłała obraz kocura i kotki razem, jako partnerów. Zwierzę odpowiedziało obrazem Trampuli i kocura ludzkich rozmiarów. Trampula skinęła głową, spoglądając na bawiące się kocięta. Niestety, to nie mój typ. Zastanawiała się, dlaczego Jack nie chce z nią spać. Jej frustracja i niezrozumienie zaczynały się przeradzać w gniew. To się zaczęło dopiero w zeszłym roku. Gdy tylko bawiła się z kotkami, zawsze zaczynała czuć, że w jej życiu czegoś brakuje. To wrażenie ją gniewało, lecz nie potrafiła mu zaprzeczyć. Ostatnio zwróciła się po pocieszenie do Jacka, ale on ją odrzucił. Postanowiła, że już więcej tego nie zrobi. Wiedziała, że uwolniona od warstwy brudu i starych łachów, które chroniły ją w świecie zewnętrznym, nie jest nieatrakcyjna. Chcąc zaoszczędzić wstydu drugiej ze swych przyjaciół, Rosemary, nauczyła się w rzadkich przypadkach wkładać ubranie, które inni mogli zaakceptować. Nigdy jednak nie było jej z tym dobrze. Były chwile, że czuła się jak przebieraniec, i nie znosiła ich. Być może za blisko związała się z Jackiem i Rosemary. Niewykluczone, że nadeszła już pora, by wrócić pod ziemię. Czarny kocur podążał za tonem jej myśli, nawet jeśli nie potrafił przeniknąć ich abstrakcyjnego znaczenia. Dodał swą aprobatę dla zerwania więzi z ludźmi, wysyłając obrazy ich dawnych legowisk. Ale nie dzisiaj. Dzisiaj muszę iść zobaczyć się z Rosemary. Trampula wstała z krzesła i podeszła do stosu starych, brudnych i porozciąganych ubrań. Czarny kocur i dwójka kociąt podążyły za nią. Nie. Wy tu zostaniecie. Jack może chcieć się ze mną skontaktować. Poza tym nawet bez was

trudno mi jest się dostać do jej biura. Przeniosła uwagę na ubranie. Niebieski płaszcz czy zielona kurtka wojskowa? ♦ W pokoju było trzynaście czarnych świec. Kiedy się paliły, wosk przybierał kolor krwi i spływał po ich bokach. Teraz w pomieszczeniu zrobiło się szaro, a małe kręgi ich blasku zaczęły się kurczyć. — Wiesz, która jest godzina? Fortunato uniósł wzrok. Veronica stała obok niego, odziana w różowe bawełniane majteczki i rozdarty T-shirt. Ręce skrzyżowała na piersiach. — Już prawie świt — odparł. — Przyjdziesz do łóżka? Odwróciła głowę na bok i na jej twarz opadła kaskada czarnych włosach. — Może później. Nie stój tak, bo brzuch ci sterczy. — Tak, o sensei. Jej sarkazm był stłumiony i brzmiał dziecinnie. Po kilku sekundach usłyszał zgrzyt zamka drzwi łazienki. Pomyślał, że gdyby nie była córką Mirandy, już przed kilkoma tygodniami odesłałby ją z powrotem na ulicę. Przeciągnął się, pogapił się przez kilka sekund na ciemne chmury zbierające się na niebie na wschodzie, a potem wrócił do Pracy, którą miał przed sobą. Nakrył tatami pentagram na podłodze, a na wierzchu położył Lustro Hathor. Miało około trzydziestu centymetrów długości, a podobiznę bogini umieszczono w miejscu, gdzie rączka spotykała się ze słonecznym dyskiem. Krowie rogi upodabniały ją nieco do średniowiecznego błazna. Lustro wykonano z mosiądzu, jego przednia powierzchnia była gładka, by umożliwiać jasnowidzenie, tylną zaś wytarto papierem ściernym, żeby odbijała ataki wroga. Zamówił je u starzejącego się hipisa w East Village i ostatnie dwa dni poświęcił na oczyszczanie go za pomocą rytuałów ku czci wszystkich dziewięciu większych bóstw. Już od miesięcy coraz trudniej było mu myśleć o czymkolwiek poza jego wrogiem, tym, który zwał się Astronomem i rozkazywał rozległej sieci egipskich masonów do chwili, gdy Fortunato w towarzystwie innych zniszczył ich gniazdo w Cloisters Park. Astronom uciekł, choć złu, które sprowadził z kosmosu, to się nie udało. Miesiące milczenia nasilały tylko strach Fortunata. Rytuał Nienarodzonego, Akrostych Abramelina, Sfery Kabały, wszystkie zachodnie zaklęcia go zawiodły. Musiał użyć przeciwko Astronomowi jego własnej magii. Musiał go jakoś odnaleźć, choć otoczył się barierami, które czyniły go niewidzialnym dla Fortunata. Tajemnica egipskiej magii — tej prawdziwej, nie jej krwawej wersji wypaczonej przez Astronoma — polegała na tym, że trzeba było zacząć od szacunku jej twórców dla zwierząt. Fortunato spędził całe życie na Manhattanie — początkowo w Harlemie, a potem w dolnej

części, gdy już mógł sobie pozwolić na to, by się tam przenieść. Dla niego zwierzęta to były pudle robiące kupy na chodnikach albo apatyczne, cuchnące karykatury przesypiające życie w zoo. Nigdy ich nie lubił ani nie rozumiał. Nie mógł już jednak sobie pozwolić na takie podejście. Pozwolił Veronice przyprowadzać do mieszkania jej kotkę, tłuste, próżne, bure, pręgowane zwierzę, które nazwała Liz na cześć gwiazdy filmowej. W tej chwili Liz spała na jego skrzyżowanych nogach, wbijając pazury w jedwabną szatę. Jej prymitywny system wartości stał się dla niego drzwiami do egipskiego wszechświata. Uniósł lustro. Był w mniej więcej odpowiednim nastroju. Przyjrzał się swojemu obiciu: szczupła twarz, ciemna skóra, nieco plamista od braku snów, czoło wypukłe od rasa, tantrycznej mocy powstrzymywanej spermy. Rysy jego twarzy zaczęły się topić i spływać. Usłyszał dobiegający z łazienki dźwięk, stłumione westchnienie, i opuściło go skupienie. Nagle zamiast Astronoma ujrzał w lustrze Veronikę. Siedziała na sedesie, spuściwszy majtki do kostek. W lewej ręce trzymała kieszonkowe lusterko, a w prawej krótki kawałek słomki w czerwone paski. Głowa opadała jej luźno. Dziewczyna dotykała policzkiem barku. Fortunato odłożył Lustro Hathor na matę. Nie zaskoczyło go, że ćpa, zdziwił się tylko, że robiła to w jego mieszkaniu. Zdjął z kolan sprzeciwiającą się kotkę i poszedł do łazienki. Otworzył zamek mocą umysłu i kopnął drzwi. Veronica uniosła głowę z poczuciem winy na twarzy. — Hej — odezwała się. — Zabieraj swoje śmieci i zmiataj — polecił Fortunato. — Hej, kurde, to tylko odrobina koki. — Jezu, masz mnie za idiotę? Myślisz, że nie umiem rozpoznać hery? Jak długo ćpasz ten syf? Wzruszyła ramionami i upuściła lusterko oraz słomkę do otwartej torebki. Wstała, omal się nie przewróciła, po czym zauważyła, że nogi zaplątały się jej w majtki. Odzyskała równowagę, trzymając się wieszaka na ręczniki, podciągnęła majtki i zamknęła z trzaskiem torebkę. — Parę miesięcy — odparła. — Ale nie jestem ćpunką. Biorę ją tylko czasami. Przepraszam. Fortunato ją przepuścił. — Co się z tobą dzieje, do licha? Czy nie dbasz o to, co sobie robisz? — Nie dbam? Jestem pieprzoną dziwką, co mnie to obchodzi? — Nie jesteś dziwką, do cholery. Jesteś gejszą. — Poszedł za nią do sypialni. — Masz mózg, klasę i… — W dupę z gejszami — odparła, siadając ciężko na końcu łóżka. — Pierdolę się z facetami za pieniądze. Do tego się wszystko sprowadza. — Wsunęła niestawiającą oporu nogę w rajstopy. Wielki paznokieć na jej paluchu spowodował, że oczko po prawej stronie poleciało aż na sam

dół. — Sam siebie oszukujesz tym gadaniem o gejszach. Prawdziwe gejsze nie pierdolą się za forsę. Jesteś alfonsem, a ja jestem kurwą. To wszystko. Nim Fortunato zdążył cokolwiek powiedzieć, ktoś załomotał do drzwi wejściowych. Z korytarza promieniowały linie napięcia i niecierpliwości, ale nie wyczuwał zagrożenia. Nic, co nie mogłoby zaczekać. — Nie toleruję ćpania — oznajmił. — Naprawdę? Nie rozśmieszaj mnie. Połowa dziewczyn z twojej stajni od czasu do czasu coś wciąga. Pięć albo sześć się kłuje. Regularnie. — Które? Czy Caroline… — Nie, twoja wspaniała Caroline jest czysta. Ale nawet gdyby nie była, nigdy byś się nie zorientował. Nic za chuja nie wiesz o tym, co się dzieje. — Nie wierzę ci. Nie mogę… Z frontowego pokoju dobiegł odgłos drapania. Drzwi się otworzyły. Stał w nich mężczyzna zwany Brennanem. W jednej ręce trzymał plastikową taśmę, w drugiej skórzaną dyplomatkę nieco za dużych rozmiarów. Fortunato wiedział, że ma w niej rozebrany na części łuk myśliwski oraz zestaw strzał o szerokich grotach. — Fortunato — zaczął. — Przepraszam, ale… Spojrzał na Veronikę, która zdjęła koszulkę i ściskała piersi w dłoniach. — Hej — przywitała go. — Chcesz się ze mną pierdolić? Musisz tylko mieć forsę. — Pogłaskała sutki kciukami i oblizała wargi. — Ile masz? Dwa dolary? Półtora? Z jej oczu spływały łzy, a z jednego z nozdrzy kapka śluzu. — Zamknij się — warknął Fortunato. — Zamknij się, do chuja. — Czemu mnie nie uderzysz? — zapytała. — Tak powinien zachowywać się alfons, prawda? — Czy mógłbyś przyjść później? — zapytał Fortunato, spoglądając na Brennana. — Nie wiem, czy to może zaczekać — odparł tamten. — Chodzi o Astronoma. ♣♦♥♠

Rozdział 2 7:00 Gdy Jack dotarł do dworca autobusowego Port Authority, żałował, że nie pojechał tam swoją elektryczną maszyną torową, przeskakując między pociągami. Ale co tam — pomyślał, wchodząc na poziom dla pasażerów stacji City Hall. To nie jest dzień roboczy. Nie musiał się przejmować pracą. Najbardziej ze wszystkiego pragnął wyprać ubranie, przeczytać kilka rozdziałów nowej powieści Stephena Kinga, Kanibale, a potem wybrać się do Central Parku z Trampulą i kotami, i może zjeść parę tanich hot dogów. Potem na stację wtoczył się pociąg metra linii 7th Avenue Express i przyszło mu do głowy, że dobrze byłoby do niego wsiąść. Gdy pociąg pomknął w górę Manhattanu, mijając Tribeca, Village oraz Chelsea, Jack zauważył przez brudne szyby, że na stacjach panuje wielki tłok, jak na dzień wolny od pracy. A przynajmniej jak na tak wczesną porę. Wysiadł na Times Square i przeszedł jeden kwartał na zachód wyłożonymi kafelkami tunelami pod Czterdziestą Drugą Ulicą. Po drodze podsłuchał, jak gliniarz z metra mówi z niesmakiem do partnera: — Tylko zaczekaj, aż zobaczysz, co się wyprawia na górze. To wygląda jak skrzyżowanie wiosennych ferii w Fort Lauderdale z zoo w Bronksie. Jack wrócił na górę na Ósmej Alei. Przywitał go ostry poranny zapach środka dezynfekującego, ledwie maskujący odór wymiocin. Pieszy ruch na ulicach wyglądał jak w godzinie szczytu w dzień pracy, tyle że przeciętna wieku przechodniów była wyjątkowo niska, a szare garnitury ustąpiły miejsca znacznie barwniejszym strojom. Zszedł z krawężnika, by uniknąć kolizji z trójką nastoletnich chłopaków posuwających się z werwą naprzód. Wyglądali na normów, ale nosili absurdalne nakrycia głowy ze styropianu. Kapelusze były ozdobione mackami, opadającymi wargami, segmentowanymi nogami, rogami, stopionymi oczami oraz innymi, jeszcze mniej apetycznymi wyroślami, które trzęsły się i kołysały w rytm ich kroków. Jeden z chłopaków dotykał kciukami kości policzkowych i machał palcami do przechodniów. — Unga-bunga! — krzyczał. — My mutanty! My źli! Jego koledzy śmiali się wniebogłosy. Przecznicę dalej Jack minął jednego z ulicznych sprzedawców oferujących takie styropianowe kapelusze. — Hej! — zawołał do niego handlarz. — Hej, ty! Chodź tutaj! Nie musisz być dżokerem,

żeby wyglądać jak dżoker! Dzisiaj masz szansę go poudawać. Kupisz kapelusz? Jack potrząsnął głową, podrapał się po grzbiecie dłoni i ruszył w dalszą drogę. — Hej! — zawołał sprzedawca do kolejnego potencjalnego klienta. — Zostań dżokerem na jeden dzień! Jutro będziesz mógł znowu być sobą. Jack znowu potrząsnął głową. Nie wiedział, czy lepiej będzie pogrążyć się w depresji, czy też zawrócić i rozszarpać gardło sprzedawcy. Zerknął na zegarek. Za pięć siódma. Autobus zaraz będzie na miejscu. Życie handlarza na razie było bezpieczne. Ciemnoszara bryła budynku Port Authority majaczyła na tle jaśniejszej szarości nowojorskiego poranka. Jack zauważył nagle, że więcej ludzi opuszcza gmach, niż do niego wchodzi. Ten widok przypominał mu mieszkanie na Alei A po tym, jak eksterminatorzy odpalili swą bombę chemiczną. Exodus karaluchów pokrywał wtedy wszystkie wyjścia. Wdarł się do środka przez jedne z głównych drzwi, ignorując pytania barczystych mężczyzn. — Hej, chce pan taksówkę? — wołali. — Odprowadzić pana do autobusu? Większość sklepów na wewnętrznej promenadzie była zamknięta, a światła w nich zgaszono, ale w barach szybkiej obsługi panował rekordowy ruch. Jack ponownie spojrzał na zegarek. 7:02. W normalnej sytuacji zatrzymałby się, by podziwiać przez chwilę ogromną ruchomą rzeźbę zwaną „Karuzelą na Czterdziestej Drugiej Ulicy”, szklane pudło zawierające niezwykłą, muzyczną machinę zaprojektowaną przez Rube’a Goldberga, teraz jednak nie miał na to czasu. Nie miał go w ogóle na nic. Sprawdził tablicę przyjazdów. Autobus zatrzymywał się przy bramce położonej trzy piętra wyżej. Schody ruchome nie działały. Większość podróżnych schodziła w dół. Jack ruszył w górę zwyczajnymi, metalowymi schodami. Czuł się jak łosoś płynący w górę rzeki na tarło. Tylko drobna część tej wzbierającej fali przedstawicieli gatunku ludzkiego składała się ze zwyczajnych osób przyjeżdżających na Manhattan autobusem. Większość stanowili albo turyści — Jack zastanawiał się, czy to możliwe, że aż tylu ludzi przyjechało na Manhattan akurat na to święto — albo sami dżokerzy. Pomyślał z ironią, że ciasne schody zmuszają normów do znacznie bliższych kontaktów z dżokerami, niż mogliby tego pragnąć. Wtem ktoś zdzielił Jacka boleśnie łokciem w bok, wyrywając go z zamyślenia. Gdy dotarł na górę i wydostał się ze zmierzającego na dół tłumu, miał wrażenie, że zużył tyle energii, ile w normalnych warunkach kosztowałaby go wspinaczka na szczyt Statui Wolności. Ktoś w tłoku poklepał go po tyłku. — Uważaj, głąbie — burknął Jack bez szczególnej złości, nie oglądając się za siebie. W końcu znalazł sekcję budynku zawierającą bramkę, której szukał. Było tam gęsto od ludzi. Najwyraźniej chyba z sześć autobusów przyjechało jednocześnie i ze wszystkich wysiadali pasażerowie. Wkroczył w kłębiący się tłum, zmierzając ku bramce o odpowiednim numerze. Zatrzymał się, by przepuścić kilkanaście zakonnic w tradycyjnych strojach, przecinających mu

drogę pod kątem prostym. Wyrośnięty dżoker o pokrytej łuską skórze i potężnych kłach wystających spod górnej wargi próbował się przedrzeć przez tę grupkę. — Hej, ruszać się, pingwiny! — zawołał. Inny dżoker, o wielkich, brązowych oczach szczeniaka, mający na dłoniach rany przypominające stygmaty, głośno wyraził sprzeciw. Zaczęła się pyskówka, w każdej chwili mogąca się przerodzić w coś bardziej gwałtownego. Rzecz jasna, wszyscy w coraz gęstszym tłumie zatrzymali się, by się na to pogapić. Jack spróbował ominąć to zamieszanie i wpadł na wyglądającego na norma mężczyznę, który odepchnął go w odpowiedzi. — Przepraszam! — Spadaj — warknął natol, który miał dobrze ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i był odpowiednio do tego umięśniony. I wtedy Jack ją zobaczył. To była Cordelia. Niczego nie mógłby być bardziej pewny, mimo że nigdy w życiu jej nie widział. Elouette przysłała mu jej zdjęcia na poprzednie Boże Narodzenie, ale żadne fotografie nie mogłyby jej oddać sprawiedliwości. Patrząc na tę młodą kobietę, Jack miał wrażenie, że widzi swą siostrę, ale o trzy dziesięciolecia młodszą. Jego siostrzenica miała na sobie dżinsy i sportową bluzę wyblakłej karmazynowej barwy, ozdobioną jaskrawożółtym napisem FERRIC JAGGER. Znał tę nazwę, mimo że heavy-metalowe zespoły zbytnio go nie interesowały. Dostrzegł też jakiś obraz składający się z błyskawic, miecza i czegoś, co wyglądało jak swastyka. Była tylko jakieś dziesięć metrów od niego, ale dzielił ich gęsty strumień wysiadających pasażerów. W jednej ręce trzymała poobtłukiwaną walizkę w kwiecisty wzór, w drugiej zaś skórzaną torebkę. Wysoki, smukły, elegancko ubrany Latynos próbował pomóc jej z walizką. Widok pomocnego nieznajomego w fioletowym garniturze w prążki i podszytym futrem płaszczu natychmiast obudził podejrzliwość Jacka. To chyba były młode foczki grenlandzkie. — Hej! — zawołał Jack. — Cordelio! Tu jestem! To ja, Jack! Najwyraźniej go nie usłyszała. Czuł się, jakby oglądał ją w telewizji, czy może przez niewłaściwy koniec teleskopu. Nie był w stanie przyciągnąć jej uwagi. Na dworcu panował straszliwy hałas — autobusy grzały silniki, a tłum ryczał nieustannie — i jego słowa nie mogły się przebić przez dystans między nimi. Mężczyzna wziął jej walizkę. Jack krzyknął bezsilnie. Cordelia się uśmiechnęła. Latynos ujął ją za łokieć i poprowadził ku bliskiemu bocznemu wejściu. — Nie! To było tak głośne, że nawet Cordelia odwróciła głowę. Przez chwilę wyglądała na zdziwioną, po czym znowu podążyła ku wyjściu na prośbę swego przewodnika. Jack zaklął i zaczął się przedzierać przez wypełniający poczekalnię tłum. Zakonnice, dżokerzy, punki, menele — wszystkich odpychał na bok bez różnicy. Przynajmniej do chwili,

gdy nadział się na potężnie zbudowanego dżokera, który przypominał wyglądem volkswagena garbusa i ważył pewnie z połowę tego, co taki pojazd. — Śpieszysz się gdzieś? — zapytał dżoker. — Tak — odpowiedział Jack, próbując go ominąć. — Przyjechałem na święto aż z Santa Fe. Słyszałem, że ludzie tu nie umieją się zachować. Pięść wielkości opiekacza chwyciła Jacka za klapy. Cuchnący oddech przywodził mu na myśl publiczną toaletę po godzinach szczytu. — Przepraszam — odparł Jack. — Posłuchaj, muszę dogonić siostrzenicę, zanim ten skurwysyński alfons ją stąd zabierze. Dżoker łypał na niego z góry przez dłuższą chwilę. — Kapuję — odezwał się po chwili. — Jak w telewizji, tak? Puścił Jacka, który okrążył go szybko niczym skalną wyniosłość. Cordelia zniknęła. Szykownie ubrany mężczyzna, który jej towarzyszył, również. Jack dotarł do drzwi, przez które najprawdopodobniej wyszli, i zobaczył setki ludzi — głównie z tyłu. Nikt z nich nie przypominał jednak jego siostrzenicy. Wahał się tylko krótką chwilę. Miasto miało osiem milionów mieszkańców. Nie miał pojęcia, ilu turystów i dżokerów ze wszystkich części świata przyjechało na Manhattan z okazji Dnia Dzikiej Karty. Zapewne kolejne miliony. A on musiał tylko odnaleźć szesnastolatkę z prowincjonalnej Luizjany. W tej chwili kierował nim wyłącznie instynkt. Nie zastanawiając się dłużej, Jack ruszył ku ruchomym schodom. Może zdąży ich dorwać, zanim opuszczą budynek. A jeśli nie, znajdzie Cordelię na ulicy. Wolał nie myśleć o tym, co powie siostrze. ♠ Spector nie spał przez całą noc. Wziął do ręki żółtą buteleczkę z pigułkami, stojącą na nocnym stoliku, i wyrzucił ją do kosza. Będzie musiał znaleźć coś mocniejszego. Ból zawsze mu towarzyszył, jak smród starego dymu papierosowego w tanim barze. Spector usiadł i wciągnął powoli powietrze. W blasku wczesnego poranka jego mieszkanie wydawało się jeszcze bardziej szare niż zwykle. Umeblował je tanio, gratami kupionymi w lombardach i w sklepach ze starzyzną. Zadzwonił telefon. — Halo. — Pan Spector? Mężczyzna mówił z wytwornym bostońskim akcentem. Spector nie poznawał jego głosu. — Ehe. Kto mówi? — Moje nazwisko nie ma znaczenia, przynajmniej na razie.

— Rozumiem. — Byli ostrożni, ale przecież większość ludzi mu nie ufała. — Dlaczego pan do mnie dzwoni? Czego pan oczekuje? — Wspólny znajomy nazwiskiem Gruber poinformował mnie, że dysponuje pan pewnymi szczególnymi możliwościami. Mój klient pragnąłby pana zatrudnić, początkowo na zlecenia. Spector podrapał się po karku. — Chyba rozumiem, do czego pan zmierza. Jeśli to jakaś prowokacja, jest pan już trupem. A jeśli to uczciwa propozycja, to będzie kosztowało. — Oczywiście. Słyszał pan o Towarzystwie Widmowej Pięści? Praca dla tej organizacji mogłaby być dla pana bardzo opłacalna. Jej przedstawiciele są jednak ostrożni i wymagają uprzedniej demonstracji. Czy dziś rano byłoby za wcześnie? Opowiadano, że Towarzystwem Widmowej Pięści kieruje jeden z nowych, anonimowych bossów świata podziemnego, coraz mocniej naciskających na dawnych szefów gangów. Zbliżała się krwawa łaźnia, podczas której Spector czułby się jak u siebie w domu. — Nie mam chwilowo nic do roboty. Kogo ma pan na myśli? — To właściwie nie ma dla nas znaczenia. — Przerwał na chwilę. — Pan Gruber chyba wie sporo o panu i bynajmniej nie jest dyskretny. — Zgoda. — Niech pan przyjdzie na Times Square o jedenastej trzydzieści. Jeśli uznamy, że spełnia pan nasze wymagania, skontaktujemy się z panem później. — A co z pieniędzmi? Spector usłyszał brzęczenie na drugim końcu linii. — To wynegocjujemy później. Proszę mi wybaczyć, ale muszę załatwić jeszcze jedną sprawę. Do zobaczenia, panie Spector. Spector odłożył słuchawkę. Gruber nie zaliczał się do jego ulubionych osób. Nigdy nie płacił uczciwej ceny za towar. Zabójstwo chciwego pasera będzie przysługą dla społeczeństwa. Poszedł nago do łazienki i przejrzał się w lustrze. Brązowe, zwisające w strąkach włosy wymagały umycia, a wąsy zakrywały już wąską górną wargę. Poza tym wyglądał tak samo, jak w dniu swojej śmierci. W dniu, gdy Tachion sprowadził go z powrotem. Pomyślał, że być może będzie żył wiecznie. W tej chwili nie przejmował się tym zbytnio. Wysunął język. Jego odbicie tego nie zrobiło. Uśmiechnęło się do niego. — Nie przejmuj się, Zgon — powiedziała widoczna w lustrze twarz. — Nadal możesz umrzeć. Roześmiała się. Wycofał się do sypialni. Zrobiło się tam zimno. Rozległ się głośny trzask. Spector popędził do salonu. Drzwi sypialni zamknęły się przed nim. Poczuł zapach ozonu. — No, no, Zgon. Chciałem tylko chwilę porozmawiać.

Spector poznawał ten głos. Odwrócił się. Astronom siedział na jego łóżku, w przetransferowanej postaci. Miał na sobie czarną szatę, przepasaną sznurem z ludzkich włosów. Jego kalekie ciało było bardziej wyprostowane niż zwykle, co znaczyło, że uzupełnił swą moc. Pokrywała go krew. — Czego chcesz? Spector się bał. Astronom był jednym z nielicznych ludzi, na których jego moc nie działała. — Wiesz, jaki dziś mamy dzień? — Dzień Dzikiej Karty. Wszyscy to wiedzą. Spector wyciągnął z szafy parę sztruksów. — Tak. Ale także coś innego. Dzień Sądu. Astronom splótł palce. — Dzień Sądu? — Spector wciągnął spodnie. — O czym ty gadasz? — O tych skurwysynach, które zniszczyły mój plan. Stanęły na drodze naszemu przeznaczeniu. Nie pozwoliły nam zawładnąć światem. — Oczy Astronoma lśniły. Gorzało w nich szaleństwo, jakiego przedtem nie widział nawet Spector. — Ale są też inne światy. Ten z pewnością nie zapomni pożegnania, jakie zgotuję skurwielom, którzy stanęli mi na drodze. — Żółw, Tachion, Fortunato. Masz zamiar załatwić tych gości? — Spector zaklaskał cicho. — Brawo. — Pod koniec dnia wszyscy będą martwi. A ty, mój drogi Zgonie, pomożesz mi osiągnąć ten cel. — Nie chrzań. Wykonywałem za ciebie brudną robotę, ale z tym już koniec. Kurwa, zostawiłeś mnie w potrzebie. Nie dam ci drugiej szansy. — Ja dam ci jedną szansę zmiany zdania. Nie chcę cię zabijać. Wokół Astronoma zatańczyła świetlista tęcza. — Pierdol się. — Spector potrząsnął pięścią. — Już więcej nie zrobisz ze mnie głupka. — Nie? W takim razie będę musiał zrobić z ciebie trupa. Tak samo jak z pozostałych. Astronom zmienił się w głowę szakala. Paszcza się otworzyła i na dywan wypłynęła parująca krew. Szakal zawył. Cały budynek zatrząsł się od hałasu. Spector zakrył uszy i padł na podłogę. ♦ Fortunato zadzwonił do Caroline i poprosił, żeby przyszła po Veronicę. Zabierze ją do domu matki Fortunata, będącego oficjalnym adresem jego agencji. Caroline i kilka innych kobiet w praktyce tam mieszkało. Ubrał Veronicę i zostawił ją przysypiającą na kanapie w pokoju. — Wszystko z nią w porządku? — zapytał Brennan. — Wątpię w to. — Wiem, że to nie mój interes, ale czy nie potraktowałeś jej zbyt ostro?

— Wszystko jest pod kontrolą — zapewnił Fortunato. — Jasne — zgodził się Brennan. — Nigdy nie twierdziłem, że jest inaczej. Patrzyli na siebie przez kilka sekund. Pod postacią Yeomana Brennan zapewne był jedynym z nowojorskich zamaskowanych bojowników ze zbrodnią, któremu Fortunato ufał. Częściowo dlatego, że Brennan nadal pozostawał człowiekiem i nie dotknął go wirus dzikiej karty, a częściowo dlatego, że obaj przeszli razem bardzo wiele wewnątrz kosmicznego monstrum zwanego przez niektórych Rojem. Astronom posługiwał się nazwą TIAMAT i wykorzystał maszynę, którą zwał Śakti, by przywołać tę istotę na Ziemię. Fortunato zniszczył urządzenie, ale było już za późno. Obcy przybył i setki tysięcy ludzi na całym świecie zginęły z tego powodu. — Co z Astronomem? — Znasz gościa, którego nazywają Morsem? Jube’a, sprzedawcę gazet? — Pewnie czasem go widywałem — odparł Fortunato, wzruszając ramionami — Widział dziś rano Astronoma w Dżokerowie. Wspomniał o tym Poczwarce, a ona przekazała wiadomość mnie. — Ile cię to kosztowało? — Nic. Wiem, że to nietypowe dla Poczwarki, ale nawet ona się go boi. — A skąd ten Mors zna Astronoma? — Nie mam pojęcia. — To znaczy, że mamy relację niewiarygodnego świadka, przekazaną przez pośrednika, a do tego wystygły ślad? — Kurde, uspokój się. Próbowałem zadzwonić, ale operator mi powiedział, że numer nie odpowiada. To nawet nie jest moja walka. Chciałem ci tylko pomóc. Fortunato spojrzał na Lustro Hathor. Mógł minąć cały dzień, zanim je oczyści i zdoła się skupić na tyle, by móc podjąć kolejną próbę. Jeśli zaś Astronom rzeczywiście wylazł z ukrycia, mogło to oznaczać kłopoty. — Dobra, w porządku. Zaraz załatwię tę drugą sprawę i będziemy mogli się rozejrzeć. Nim alfons zdążył włożyć wyjściowe ubranie, zjawiła się Caroline. Pragnął jej, choć jej krótkie blond włosy zwisały w strąkach, a na sobie miała starą przepoconą bluzę i dżinsy. Wydawało się, że w ogóle się nie zmieniła przez siedem lat pracy dla niego. Miała twarz dziecka, była drobna i pełna energii, sprawiała wrażenie, że panuje nad każdym mięśniem swojego ciała. Kochał wszystkie swoje kobiety, ale Caroline była wyjątkowa. Przyswoiła sobie wszystko, czego mógł ją nauczyć — etykietę, języki obce, gotowanie, masaż — ale jej duch się nie załamał. Fortunato nigdy nad nią nie zapanował i być może właśnie dlatego sprawiała mu najwięcej przyjemności w łóżku ze wszystkich jego dziewczyn. Pocałował ją pośpiesznie i wpuścił do środka. Żałował, że nie może jej zabrać do sypialni, by wzmocniła jego tantryczną

moc. Nie było na to czasu. — Co mam z nią zrobić? — zapytała dziewczyna. — Czy ma dziś umówione spotkanie? — To jest Dzień Dzikiej Karty. Wszystkie mamy dziś spotkania. Moje powinno się skończyć o północy, a jeśli wrócę za wcześnie, może będę musiała wyjść znowu. — Miej ją na oku. Jeśli będzie się dobrze czuła, pozwól jej iść. Ale nie daj jej więcej ćpać. Nad resztą zastanowię się później. Zerknęła na Yeomana. — Czy coś się dzieje? — Nie ma powodu do obaw. Zadzwonię do ciebie później. — Raz jeszcze pocałował Caroline, a potem śledził ją wzrokiem, gdy odprowadzała Veronicę do czekającej taksówki. — No to ruszajmy — rzucił, spoglądając na Brennana. ♥ — Czy to homar, czy może homar? — zapytał Skrzelak. Uniósł go, by Hiram mógł mu się lepiej przyjrzeć. Skorupiak słabo pomachał zaciśniętymi szczypcami. Z twardej zielonej skorupy zwisało kilka pasm wodorostów. — Homar godny podziwu — zgodził się Hiram Worchester. — Czy wszystkie są takie wielkie? — To jeden z mniejszych — odparł Skrzelak. Dżoker miał cętkowaną, zielonkawą skórę, a na policzkach szpary skrzelowe, które otwierały się, gdy się uśmiechał, odsłaniając czerwone, wilgotne ciało wewnątrz. Rzecz jasna, skrzela nie funkcjonowały. W przeciwnym razie stary handlarz ryb nie byłby dżokerem, tylko asem. Na Fulton Street padało dopiero pierwsze światło poranka, ale na rybnym targu panował już intensywny ruch. Sprzedawcy i kupujący targowali się o cenę, ładowano ryby do samochodów chłodni, ich kierowcy obrzucali się nawzajem przekleństwami, a mężczyźni w białych, nakrochmalonych fartuchach pchali taczki po chodnikach. Odór ryb unosił się w powietrzu niczym woń perfum. Hiram Worchester uważał się za nocnego marka i na ogół wolał wstawać późno. Dzień Dzikiej Karty był jednak wyjątkowy. Hiram zamykał wtedy restaurację dla zwyczajnych gości i urządzał prywatne przyjęcie dla asów z miasta. Stało się ono tradycją, a specjalne okazje wymagały szczególnych środków, takich jak wstawanie z łóżka, gdy było jeszcze ciemno. Skrzelak odwrócił się i wsadził homara z powrotem do beczki. — Chcesz zobaczyć następnego? — zapytał. Odgarnął na bok garść wodorostów i zademonstrował drugiego skorupiaka, większego i bardziej ożywionego niż pierwszy. Homar z wigorem poruszył szczypcami. — Popatrz, jak wierzga — ciągnął handlarz. — Czy powiedziałem, że jest świeży, czy że jest

świeży? Hiram uśmiechnął się krótko, odsłaniając białe zęby kontrastujące z czarną, łopatowatą brodą. Bardzo dbał o jakość potraw podawanych w Wieży Asów, a już szczególnie w Dzień Dzikiej Karty. — Nigdy mnie nie zawiodłeś — zapewnił Skrzelaka. — Świetnie się nadadzą. Dostawa o jedenastej, jak sądzę? Skrzelak skinął głową. Homar pomachał skrzypcami do Hirama, obrzucając go kwaśnym spojrzeniem. Być może przewidywał czekający go los. Handlarz włożył go z powrotem do beczki. — Co u Michaela? — zapytał Hiram. — Nadal siedzi w Dartmouth? — Czuje się tam bardzo dobrze — odparł Skrzelak. — Dopiero zaczął przedostatni rok, a już chce mnie uczyć, jak prowadzić interes. — Zamknął beczkę pokrywą. — Ile ich potrzebujesz? Hiram spodziewał się, że będzie musiał nakarmić sto pięćdziesiąt osób, z dokładnością do około dziesięciu — osiemdziesięciu kilku asów w towarzystwie małżonków, kochanków albo zaproszonych gości. Rzecz jasna, homary nie będą jedynym daniem. Nawet w ten niezwykły wieczór Hiram lubił zapewniać swym gościom możliwość wyboru. Zaplanował trzy inne opcje, ale homary wyglądały wspaniale i na pewno będą się cieszyły popularnością. Lepiej mieć za dużo niż za mało. Drzwi otworzyły się za jego plecami. Usłyszał dzwonek. — Myślę, że sześćdziesiąt — odpowiedział Hiram, zanim sobie uświadomił, że Skrzelak przestał zwracać na niego uwagę. Nienaturalnie wielkie oczy wlepił w drzwi. Było ich trzech. Nosili kurtki z ciemnozielonej skóry. Dwaj wyglądali normalnie. Jeden ledwie przekraczał metr pięćdziesiąt wzrostu, miał wąską twarz i paradował dumnym krokiem. Drugi był wysoki, szeroki w barach i miał wielkie piwne brzuszysko, wylewające się spod pasa zapiętego na sprzączkę z czaszką i piszczelami. Głowę miał ogoloną. Przywódca był ewidentnym dżokerem, cyklopem, którego jedyne oko spoglądało na świat przez monokl o szkiełku grubym jak dno butelki od coli. To było dziwne, dżokerzy i natole rzadko ze sobą współpracowali. Cyklop wyjął z kieszeni kawałek łańcucha i zaczął owijać go sobie wokół pięści. Dwaj pozostali rozglądali się po sklepie Skrzelaka, jakby był ich własnością. Jeden zaczął rozkopywać trociny ciężkim, podkutym buciorem. — Wybacz… — zaczął Skrzelak. — Muszę… za chwilę wrócę. Podszedł do cyklopa, porzucając na chwilę Hirama. Dwaj pracownicy sklepu podeszli do siebie i zaczęli wymieniać szepty. Trzeci, upośledzony umysłowo dżoker zamiatający zmiotką trociny, gapił się na intruzów, przesuwając się powoli ku tylnemu wyjściu. Hiram zmarszczył brwi i odwrócił się od tej sceny. Zanosiło się na kłopoty, ale to nie był jego

interes. Miał dziś na głowie wystarczająco wiele spraw. Ruszył wysypanym trocinami przejściem ku transportowi świeżych tuńczyków. Wielkie ryby leżały jedna na drugiej w skrzyniach z grubo ciosanych desek, wpatrując się w niego szklanymi oczami. Tuńczyk z grilla — pomyślał. Inspiracja przywołała uśmiech na jego usta. LeBarre był geniuszem, gdy chodziło o kuchnię cajun. Nie na dzisiejszy wieczór, menu zaplanowano już przed tygodniami, ale tuńczyk z grilla byłby znakomitym dodatkiem do jego regularnej oferty. — Pierdolić ten syf — odezwał się głośno cyklop. — Powinieneś o tym pomyśleć przed tygodniem. — Proszę — odpowiedział Skrzelak słabym, wystraszonym głosikiem. — Jeszcze kilka dni… Cyklop wsparł stopę w ciężkim bucie na skrzynce ryb, popchnął ją i zwalił z hukiem na bok. Sieje wysypały się na podłogę. — Proszę, nie róbcie tego — powtórzył Skrzelak. Jego pracownicy zniknęli. Hiram odwrócił się i podszedł do nich, wpychając od niechcenia ręce w kieszenie marynarki. Jak na tak masywnego mężczyznę, poruszał się zaskakująco szybko. — Przepraszam — zwrócił się do cyklopa — czy macie jakiś problem? Młody dżoker znacznie górował nad Skrzelakiem, który był niskim mężczyzną, a skrzywiony kręgosłup czynił go jeszcze niższym. Hiram miał sto osiemdziesiąt osiem centymetrów wzrostu, a większość ludzi oceniała jego wagę na około sto siedemdziesiąt pięć kilogramów. Mylili się o około sto sześćdziesiąt, ale to już całkiem inna historia. Cyklop popatrzył na niego przez gruby monokl i uśmiechnął się złośliwie. — Hej, Skrzelak, odkąd to sprzedajesz wieloryby? — zapytał. Jego towarzysze, którzy stali przy drzwiach, starając się wyglądać na znudzonych i groźnych jednocześnie, przysunęli się bliżej. — Patrz, to jebany sterowiec Goodyear — odezwał się ten niższy. — Proszę, Hiram — odezwał się Skrzelak, dotykając lekko jego ramienia. — To miło, że chcesz mi pomóc, ale… wszystko w porządku. Te chłopaki to… hmm… koledzy Michaela. — Zawsze z chęcią poznaję kolegów Michaela — odparł Hiram, wpatrując się w cyklopa. — Czuję się jednak zdziwiony. Michael zawsze miał bardzo dobre maniery, a jego koledzy są ich całkowicie pozbawieni. No wiecie, Skrzelak ma chore plecy. Naprawdę powinniście pomóc mu posprzątać te ryby, które rozsypaliście. Twarz dżokera zrobiła się jeszcze bardziej zielona niż zwykle. — Dam sobie z tym radę — zapewnił. — Chip i Jim mogą to zrobić. Nie… nie zawracaj sobie tym głowy. — Może byś tak stąd zmiatał, spaślaku? — zasugerował cyklop. — Cheech, pokaż mu drzwi. Pomóż mu przecisnąć przez nie to grube dupsko. Cheech podszedł do drzwi i otworzył je.

— Skrzelak — odezwał się Hiram. — Musimy jeszcze omówić kwestię zapłaty za te wspaniałe homary. Wysoki chłopak z wygoloną głową odezwał się po raz pierwszy. — Dokop mu, Oko — zasugerował grubym głosem. — Dokop mu, zanim go wypuścisz. Hiram popatrzył na niego z autentycznym niesmakiem i spokojem, którego w rzeczywistości nie czuł. Nie cierpiał takich sytuacji, ale czasami nie miał wyjścia. — Próbujecie mnie zastraszyć, ale tylko budzicie mój gniew. Bardzo wątpię w to, że jesteście kolegami Michaela. Sugeruję, abyście sobie poszli, nim sprawy posuną się za daleko i komuś stanie się krzywda. Wszyscy się roześmiali. — Lex — rzekł do łysego Oko. — Tu jest kurewsko gorąco. Pocę się. Potrzebuję świeżego powietrza. — Zaraz zrobi się trochę chłodniej — zapewnił Lex. Rozejrzał się, złapał w dwie ręce małą beczułkę, uniósł ją nad głowę gładkim, potężnym szarpnięciem i postąpił krok w kierunku wielkich okien wychodzących na Fulton Street. Hiram Worchester wyjął ręce z kieszeni i zacisnął prawą dłoń w pięść. Wiedział, że ten mały tik nie ma znaczenia, ale ów gest był jego nieodłączną częścią w takim samym stopniu jak moc dzikiej karty. Przez chwilę dostrzegał fale grawitacyjne, przesuwające się leniwie wokół beczki niczym gorąco migoczące nad chodnikiem w upalny letni dzień. Lex się zachwiał. Jego ręce się ugięły i beczka solonego dorsza, która nagle zaczęła ważyć około stu pięćdziesięciu kilogramów, spadła mu na głowę. Przewrócił się i runął ciężko na ziemię. Beczka pękła i Lexa zasypały ryby. Bardzo ciężkie ryby. Jego kumple gapili się na to, w pierwszej chwili nic nie rozumiejąc. Hiram szybko wysunął się przed Skrzelaka i odepchnął go na bok. — Zadzwoń na policję — polecił. Handlarz odsunął się ukradkiem. Niski intruz, Cheech, spróbował wyciągnąć Lexa spod rozbitej beczki, ale okazało się to trudniejsze, niżby się zdawało. Cyklop gapił się na to przez chwilę, po czym spojrzał ostro na Hirama. — Ty to zrobiłeś — wygarnął. — Jesteś tym Grubasem. — Nie cierpię tego przezwiska — odparł Hiram. Zacisnął pięść i monokl Oka stał się cięższy. Cyklop wykrzyknął przekleństwo i zamachnął się owiniętą łańcuchem pięścią, próbując trafić Hirama w brzuch. Ten uchylił się bez trudu. Był znacznie zwinniejszy, niż na to wyglądał. Jego tusza się zmieniała, ale od lat utrzymywał ciężar równy piętnastu kilogramom. Oko rzucił się na niego z wrzaskiem. Hiram się cofnął, zaciskając pięść. Dżoker z każdym krokiem stawał się cięższy, aż wreszcie nogi załamały się pod jego ciężarem i padł z jękiem na ziemię. Ostatni do ataku ruszył Cheech.

— Ty jebany asie — wrzasnął i uniósł ręce przed sobą, trzymając dłonie wyprostowane w stylu karate, kung-fu czy czegoś w tym rodzaju. Skoczył w górę i jego but z metalowymi okuciami pomknął ku głowie przeciwnika. Hiram padł na trociny. Cheech przeleciał nad nim i pomknął dalej. Ważył zdecydowanie mniej niż jeszcze przed chwilą. Siła skoku zaniosła go aż do ściany. Uderzył w nią mocno, padł na ziemię, przetoczył się i spróbował zerwać do kolejnego ataku, ale przekonał się, że jest tak ciężki, że nie może wstać. Hiram wstał i strzepnął trociny z marynarki. Wyglądał paskudnie. Będzie musiał pojechać do domu, żeby się przebrać, zanim wróci do Wieży Asów. Skrzelak podszedł do niego, potrząsając głową. — Zawiadomiłeś policję? — zapytał Hiram. Stary dżoker skinął głową. — To dobrze. No wiesz, zniekształcenie grawitacji jest tylko krótkotrwałe. Mogę ich unieruchomić do chwili, gdy gliny się zjawią, ale to kosztuje mnie bardzo wiele. Cały ten ciężar bardzo szkodzi na serce. — Zerknął na złotego rolexa. Było już po siódmej trzydzieści. — Naprawdę muszę się śpieszyć do Wieży Asów. Cholera, nie potrzebowałem takich bzdur. Nie dzisiaj. Kiedy policja… — Idź już — przerwał mu Skrzelak. — Po prostu idź. — Popchnął potężnie zbudowanego mężczyznę, lekko, lecz nieustępliwie. — Poradzę z tym sobie, Hiram. Proszę, idź. — Policja będzie chciała, żebym złożył zeznania — stwierdził as. — Nie — sprzeciwił się Skrzelak. — Sam to załatwię, Hiram. Wiem, że chciałeś dobrze, ale nie powinieneś… to znaczy… po prostu nic nie rozumiesz. Nie mogę wnieść oskarżenia… idź już, proszę. Nie mieszaj się w to. Tak będzie lepiej. — Chyba nie mówisz poważnie! — obruszył się Hiram. — Te zbiry… — To mój interes — dokończył za niego dżoker. — Proszę cię jak przyjaciela. Nie mieszaj się w to. Idź już. Dostaniesz swoje homary, bardzo dobre homary. Obiecuję. — Ale… — Idź już! — powtórzył Skrzelak. ♣ Swym ochrypłym chrząkaniem oraz rytmicznymi ruchami krocza Stan tworzył kontrapunkt do tykania taniego, jaskrawożółtego budzika „Baby Ben”, stojącego na stoliku przy łóżku. Ruletka oderwała spojrzenie swych topazowych oczu od ciemnych oczu mężczyzny i obserwowała minutową wskazówkę, posuwającą się gładko po tarczy zegara. Czas. Tykanie budzika, krew przepływająca przez jej żyły, gnana niepowstrzymanym biciem serca. Urywki czasu. Strzępki upływającego życia. W ostatecznym rozrachunku wszystko sprowadzało się do tego. Czas nie szanował bogactwa, władzy ani świętości. Prędzej czy później

zatrzymywał ten miarowy puls. A jej wydano rozkazy. Uniosła rękę i lekko dotknęła skroni Stana. Zaczerpnęła powietrza w płuca, zbierając wolę i moc, ale nie było uwolnienia. Do tego potrzebna była nienawiść, a ona czuła jedynie niepewność. Leżąc na plecach, przywołała wizję grozy. Ból porodu, wiedza, że wkrótce się skończy i przytuli dziecko, zapomniawszy o cierpieniu. Oczy lekarza, otwierające się szeroko z przerażenia. Próba uniesienia głowy, by spojrzeć na to, co wyłoniło się spomiędzy jej nóg… Napięte mięśnie jej brzucha zwiotczały i pochwę wypełniło dodatkowe ciepło, imitacja namiętności towarzysząca uwolnieniu trującej fali. Wyjec wybałuszył nagle oczy, poruszył ustami i odskoczył od niej. Jego obrzmiewający szybko członek otarł miękkie tkanki jej pochwy, gdy mężczyzna go wyciągał. Otulił rękami drżącego, odbarwionego penisa. Kilka razy targnęły nim mdłości, po czym wydał z siebie zdławiony krzyk. Po brodzie spłynęła mu cienka strużka śliny. Lustro stojące na kredensie eksplodowało kryształowym wodospadem, zasypując łóżko odłamkami szkła. Rozprzestrzeniająca się fala dźwięku uderzyła w budzik. Szybka pękła, wskazówki znieruchomiały, a gdy dźwięk dotarł do wewnętrznych mechanizmów, zegar wydał z siebie słaby, zniechęcony pisk, jakby uskarżał się na swój nagły i niesprawiedliwy zgon. Krzyk uderzył Ruletkę w prawy policzek niczym pięść, pozostawiając siniak na jej skórze barwy kawy z mlekiem. Z ucha kobiety wypłynęła strużka krwi. Wciągnięty oddech ugrzązł w jej gardle, a brzuch wypełniły mdłości. Wykrzywiona z bólu twarz Wyjca zawisła nad jej twarzą. Wiedziała, że patrzy na śmierć. Oddychał spazmatycznie, wyszczerzał zęby, a ciemnosina fala rozprzestrzeniła się z jego całkowicie już poczerniałego, obrzękłego penisa na krocze i brzuch. Zmierzwiona atłasowa kołdra nie dawała oparcia jej miotającym się gwałtownie nogom. Ruletka czuła się, jakby pływała po szkle. Ostatnim rozpaczliwym rzutem uniosła się na kolana i otoczyła ramieniem pierś asa. Drugą ręką złapała go za pozlepiane od potu włosy i szarpnęła, odwracając jego głowę w stronę ściany dzielącej sypialnię od salonu. Kończący życie, zatrzymujący czas krzyk odbił się echem od granic wszechświata i wrócił. Jedna ze ścian eksplodowała. Tynkowy pył unosił się leniwie w powietrzu, kreślił spirale, wypełniał gardło i nozdrza. Gruz pokrył podłogę salonu. Przeciwległa ściana się wybrzuszyła. Ruletka przez chwilę rozważała możliwość jej zawalenia się. Wyobraziła to sobie, wyobraziła sobie małżeństwo z niższej klasy średniej mieszkające w sąsiedztwie, które gapi się na obraz, jaki ukaże się ich oczom — naga kobieta trzymająca nagiego mężczyznę z obrzękłym kutasem, wielkim jak u ogiera, i ciałem rozdętym od trucizny powodującej eksplozję czerwonych ciałek, pokrytego sinoczarnymi śladami pozostawionymi przez truciznę. Ciałem Wyjca targnęła kolejna fala konwulsji, ale obrzęk gardła sparaliżował jego struny głosowe. Mokra od potu skóra jego pleców była zimna i lepiła się do jej rozpłaszczonych piersi.

Pokój wypełnił smród opróżnionego pęcherza i kiszek. Dręczona mdłościami Ruletka odepchnęła mężczyznę, zlazła z łóżka i skuliła się na podłodze. Zniszczenia w Cloisters. Astronom sugerował, że to Żółw rozwalił kamienne mury… ale kłamał! Zapewnił, że nie będzie żadnego ryzyka, mimo że nigdy dotąd nie zabiła asa. Kłamał. Dotknęła ucha, a potem wpatrzyła się z fascynacją na zakrzepłą krew na palcach. Poczucie zdrady przebiło się do jej świadomych myśli i przerodziło się w gniew. Wiedział i nie ostrzegł jej. Czy chciał, żeby tu zginęła? Kto wtedy zabiłby dla niego Tachiona? Syreny przypomniały jej o niebezpieczeństwie. Zagłębiła się w kontemplacji śmierci i zdrady tak bardzo, że zapomniała o rzeczywistości. Ten śmiertelny krzyk z pewnością usłyszeli wszyscy w dolnej części Manhattanu. Zaczynało jej brakować czasu. Jeśli chciała ocalić życie i osiągnąć swój ostateczny cel, musiała uciekać. Odgarnęła splątane włosy. Maleńkie perełki i kryształki wplecione w długie warkoczyki zahaczały o jej palce, ciągnąc za skórę głowy. Wepchnęła pończochy razem z pasem do torebki, wciągnęła suknię i wcisnęła stopy w sandały na wysokich obcasach. Po raz ostatni rozejrzała się po zniszczonym pomieszczeniu, by się upewnić, czy nie zostawiła żadnych śladów swej obecności — rzecz jasna, pomijając ten najbardziej oczywisty: obrzękłe ciało leżące na łóżku. Zawsze chciała być niezwykła. Z jej ust wyrwał się nieartykułowany krzyk. Pobiegła do schodów pożarowych. Jeden obcas wpadł jej w dziurę w żelaznej kracie. Zdjęła z przekleństwem buty i, trzymając je w rękach, zbiegła na pierwsze piętro, po czym opuściła drabinkę na brudny, zaśmiecony chodnik zaułka. Kawałki szkła z setki rozbitych okien walały się niczym błyszczący śnieg pomiędzy gnijącymi liśćmi sałaty, pustymi plastikowymi sześciopakami i cuchnącymi puszkami. Gdy stanęła na ziemi, szkło zachrzęściło pod jej stopami. Jeden kawałek wbił się w jej piętę. Jęknęła, wyciągnęła go i włożyła buty. Szczepionka przeciwtężcowa, będzie potrzebowała szczepionki przeciwtężcowej. Nie szczepiła się od czasu, gdy spędzili z Josiahem miesiąc w Peru. Myśl o byłym mężu obudziła w niej wspomnienia, które ruszyły naprzód z szarpnięciem niczym rozpędzający się pociąg. Obrazy przepychały się i rozbijały o siebie na podobieństwo ujęć z jakiegoś koszmarnego filmu, wyświetlanego w dwukrotnie przyśpieszonym tempie… aż wreszcie nie pozostało nic spójnego, a tylko niezróżnicowana plama bólu, żalu i palącej trzewia furii, która osiągnęła kulminację w chwili wszechogarniającej ulgi, gdy Ruletka uwolniła falę i Wyjec umarł. Wyszła z zaułka na ulicę, starając się nie przyciągać uwagi. Byłoby podejrzane, gdyby po prostu ignorowała koszmar firm ubezpieczeniowych i marzenie szklarzy, otaczające ją ze wszystkich stron. Nie potrafiła jednak zdobyć się na to, by dołączyć do tłumu gapiów, często

nadal odzianych w piżamy albo szlafroki, którzy zbierali się w grupki i spoglądali na usianą szkłem ulicę oraz samochody z popękanymi bądź powybijanymi szybami. Lepiej będzie udawać młodą kobietę śpieszącą się do pracy, zainteresowaną, ale niemogącą zwlekać… Samochód policyjny przemknął obok niej i gwałtownie zahamował. Dwoma pasażerami szarpnęło nagle niczym manekinami podczas testu zderzeniowego. Skierowały się na nią przekrwione, pozbawione wyrazu oczy. Zmusiła się do odpowiedzenia na podejrzliwe spojrzenie gliniarza, mimo że czuła w brzuchu ucisk strachu. To była przeważająco biała dzielnica, a choć Ruletka ubrała się ze skromną elegancją, jej suknia z pewnością była wieczorowa. Dziwka. Tę myśl łatwo było wczytać z tłustej, różowej twarzy. Ruletka poczuła ukłucie oburzenia. Ukończyłam Vassar w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym — pomyślała. Jestem magistrem ekonomii, nie prostytutką, ty dupku. Jej twarz nic jednak nie wyrażała. Z budynku, w którym mieszkał Wyjec, wypadł jakiś mężczyzna. Wymachiwał szaleńczo rękami nad głową, otwierał i zamykał usta, ale wycie syren zagłuszało jego słowa. Odwróciło to uwagę gliniarza, który zapomniał o Ruletce. Warknął coś do partnera i wskazał kciukiem na budynek. Samochód ruszył i kobieta wyrwała się z bezruchu. Strach powrócił. Napędzała go nie obecność widocznego pościgu zbierającego się za plecami Ruletki, lecz ujadanie ogarów jej duszy, z łatwością dotrzymujących jej kroku. Czekały na moment, gdy zwątpienie, strach i poczucie winy narastające z każdym zabójstwem w końcu nią zawładną i zwalą z nóg. Wtedy ogary ruszą do ataku i pozbawią ją życia. Były teraz przy niej. Czekały. Słyszała je. Przedtem były dla niej nieme. Traciła zmysły. Co się stanie, jeśli zabije znowu? Musiała jednak to zrobić. Śmierć Tachiona nawet szaleństwo uczyni znośnym. ♣♦♥♠

Rozdział 3 8:00 Kamienne lwy strzegące schodów przed głównym wejściem do Nowojorskiej Biblioteki Publicznej mogłyby równie dobrze wziąć sobie dzień wolny. Biblioteka była zamknięta, a schody opustoszałe. Jennifer, która wróciła do mieszkania, żeby przebrać się w klasyczny kostium złożony z czarnej spódnicy, czarnego żakietu i białej koszuli, pogłaskała mimo to jednego z nich po drodze, jakby chciała go pochwalić za dobrze wykonaną robotę. Otworzyła drzwi własnym kluczem, a potem zamknęła je za sobą. Podeszwy jej butów stukały głośno o posadzkę, wypełniając wielki hol biblioteki niesamowitymi echami. — Dzień dobry, panno Maloy — przywitał ją staruszek w wymiętym uniformie, gdy przecinała gigantyczną salę centralną, zmierzając ku swemu biurku obok regałów na parterze. — Dzień dobry, Hector. — Nie idzie pani na paradę? Hector był jednym z ochroniarzy. Lubił opowiadać o tym, że kiedy był gliniarzem, widział Śmiga walczącego z zeppelinami nad Manhattanem, i o tym, jak wyglądały te pierwsze, straszliwe chwile nowego wieku, gdy uwolniono wirusa dzikiej karty i świat w jednej chwili zmienił się nieodwracalnie. — Może później — odpowiedziała. Lubiła staruszka, ale w tej chwili nie miała czasu słuchać jego niekończących się wspominek. — Mam trochę pracy. Chcę ukończyć pewien projekt. Stary Hector strzelił językiem o sztuczną szczękę i potrząs nął głową. — Za ciężko pani pracuje, panno Maloy. Taka ładna dziewczyna powinna częściej wychodzić. — Będę wychodziła. Po prostu pomyślałam sobie, że dziś będzie dobry dzień na skończenie tego projektu. Bo biblioteka jest zamknięta i tak dalej… — Rozumiem, rozumiem — odparł dobrodusznym tonem staruszek, oddalając się wzdłuż szeregu pogrążonych w półmroku stołów. — Nigdy nie widziałem dziewczyny, która by tak bardzo lubiła książki, a tak mało zabawę — mruknął na wpół do siebie. Jennifer wróciła do regałów, mając oko na Hectora, by się upewnić, że nie przerwał wykonywanego od niechcenia obchodu. Powiedziała sobie, że nie byłoby dobrze, gdyby przyłapał jedną z bibliotekarek na przeglądaniu katalogu, podczas gdy na jej biurku leżałyby dwa klasery wypełnione rzadkimi znaczkami. Z całą pewnością nie byłoby dobrze.

♠ W Kryształowym Pałacu było na tyle cicho, że dało się słyszeć poszczególne rozmowy, Spector nie był jednak zainteresowany podsłuchiwaniem. Podszedł prosto do baru, usiadł i zabębnił palcami w polerowane drewno. Sascha, który stał sam za barem, robił właśnie brandy alexander dla blondynki w obcisłej, czerwono-białej, bawełnianej sukni. Na widok bezokiej twarzy barmana Spectora przechodziły ciarki. — Hej — odezwał się, wystarczająco głośno, by przyciągnąć uwagę Saschy. — Potrzebuję podwójnego jacka blacka. — Za minutkę. Spector skinął głową i odgarnął włosy z oczu. Za bardzo się bał, żeby jeść, ale zawsze mógł się napić. Cholera — pomyślał. Trzeba było spełnić jego życzenie. Ten stary, wypaczony pojeb może ze mnie zrobić mielone mięso. Zakrył usta dłonią i spróbował uspokoić ochrypły oddech. Nagle się odwrócił, bojąc się, że Astronom może być tuż za nim. Bardzo niewielu ludzi ośmieliłoby się czegokolwiek próbować w Kryształowym Pałacu, ale on z pewnością by się nie zawahał. Boże, naprawdę nie chcę, żeby ten skurwysyn mnie ścigał. Może będzie zbyt zajęty innymi. Nawet jemu trudno będzie sobie poradzić ze wszystkimi jednocześnie. — Twoja whisky. Spector poderwał się nagle, usłyszawszy głos barmana. — Dziękuję — rzekł, odwracając się. Pogrzebał w kieszeni, znalazł pięciodolarówkę i rzucił zmięty banknot na blat. Sascha wahał się przez chwilę, a potem wziął pieniądze i się oddalił. Spector uniósł szklaneczkę i przełknął trunek. Pora ruszać — pomyślał. Może nie będzie mnie szukał w Brooklynie. Roześmiał się cicho do siebie. A może następny prezydent będzie dżokerem. Na dworze było chłodno i bezwietrznie. As zatarł dłonie i ruszył szybko ku najbliższej stacji metra. ♦ Pierwszy raz zabiła przypadkowo — jeśli zabójstwo kiedykolwiek może być przypadkiem — i potrafiła usprawiedliwić ten czyn nawet teraz, ponieważ takim śmierdzielom jak Sully naprawdę nie powinno się pozwolić żyć i rozmnażać. Dopiero co straciła pracę. Zacisnęła palce na to wspomnienie i cukier oraz okruchy czerstwego pączka posypały się na plastikowy talerzyk. Przedstawiono jej to jako urlop, ale ona nie dała się nabrać. Szepty prześladowały ją przez całe tygodnie; zakradały się do kątów biurowych boksów, niosły się echem w pralniach, zostawiały dostrzegalne ślady na wszystkich twarzach. Biedactwo… Mąż się z nią rozwodzi. Czy to prawda, że… urodziła… potwora?

Kilka ciężarnych przyjaciółek zerwało z nią kontakty, jakby sama jej obecność mogła spowodować mutację u dziecka. Te obawy nasilała jeszcze niepokojąca pogłoska pochodząca z Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom. Ponoć zarejestrowano dwa nietypowe przypadki zarażenia wirusem dzikiej karty, możliwe do wyjaśnienia tylko, jeśli choroba rzeczywiście była zakaźna. Gdy Frank wezwał ją do swego gabinetu, był uprzejmy, ale bardzo stanowczy. Jej obecność pogarszała morale oraz wydajność pracowników. Poza tym potrzebowała trochę wolnego czasu, by się pogodzić z Tym, Co Ją Spotkało. Najlepiej, żeby chwilę odpoczęła. Po kilku tygodniach, gdy zaczynało jej brakować pieniędzy i była bliska załamania, pod jej drzwiami pojawił się Sully Thornton, żałosny, mały śmierdziel, nieustannie się przechwalający, że jest jednym ze „wspólników w interesach” Josiaha. Ruletka nie zauważyła, by zajmował się jakimiś interesami, kiedy zjawiał się w Smallwoods. Żłopał darmową gorzałę bez ograniczeń i próbował obdarzać Ruletkę wilgotnymi, pijackimi pocałunkami, gdy tylko byli sam na sam. Pewnego razu go spoliczkowała. Zachichotał jak rżący koń, aż wydatna grdyka mu się zakołysała, a potem wyjaśnił pijackim głosem, że tylko „naśladuje” starego dziadka Thorntona, którego zawsze fascynowały smagłe dziewczyny. Jasne — pomyślała z niesmakiem. Biczowanie niewolników i ruchanie niewolnic. To ma się we krwi. Sully wybełkotał, że chciał się z nią spotkać, bo Josiah okropnie ją potraktował. Dodał, że postawi jej kolację i zapytał, czy nie potrzebuje „małej pożyczki”. Zrozumiała, co chciał jej przez to powiedzieć, i zgodziła się, pomimo obrzydzenia, jakie w niej budził. Nędza prowadzi do obniżenia standardów. Późnym wieczorem, gdy leżał na niej, sapiąc i stękając, przypomniała sobie poczucie druzgoczącego uwolnienia, jakie towarzyszyło narodzinom jej dziecka. Wsparła się na łokciach i zobaczyła… Nie! Potem nadeszło uwolnienie innego rodzaju i Sully umarł. Już kilka godzin po jego śmierci zaczęli ją dręczyć pożeracze duszy. Być może przestałaby odbierać życie, gdyby nie odnalazł jej Judasz. Łowca asów służący Astronomowi zaprowadził ją do Cloisters, a jego pan przemówił do jej sekretnych miejsc, podsycił wzbierającą w niej nienawiść i obiecał jej ostateczną zemstę, zabójstwo, po którym odnajdzie spokój i uwolni się od wspomnienia o dziecku. Astronom rzadko korzystał z jej usług. Zależało mu na tym, by pozostała nieznana i maksymalnie skuteczna. I taka też była. Dzisiejsze zabójstwo było trzecim, które popełniła dla swego straszliwego pana. Za każdym razem było gorzej. Przełknęła odrobinę podawanej w Sunshine Cafe kawy, od której szkliwo złaziło z zębów. Chciała się w ten sposób uwolnić od wywołującego mdłości smaku śmierci, zalegającego na jej języku. Tym razem się domyśli. Wyczuje jej wątpliwości oraz poczucie winy i zareaguje, a ona bała się go rozczarować. Nie. Po prostu się go bała. Panicznie. Jego mocy. Obsesyjnej żądzy

zniszczenia. Najpierw TIAMAT. A teraz ci, którzy uniemożliwili mu ostateczne zwycięstwo. A co, gdyby po prostu nie wróciła? Nie. Bez niego nie osiągnie ostatecznego katharsis, nie uwolni się od wspomnienia o potworach. Mógł sobie zabrać całą resztę, ale Tachion należał do niej. Kosmita zniszczył jej życie, a ona odwzajemni mu się tym samym. To była jej obsesja, która połączyła ją z Astronomem piekielnym węzłem nienawiści i żądzy zemsty, silniejszym niż więzy miłości. — Proszę pani, nie wynajmuję stolików na godziny — warknął właściciel Sunshine Cafe, będący żywym dowodem na to, że twórcy radosnych reklam wcale nie muszą sami być radośni. Rzuciła pieniądze na stolik. Postanowiła, że będzie wdzięczna mężczyźnie za to, że wyrwał ją z zamyślenia, zamiast czuć irytację. Utraciła ten azyl wraz z jego lepką łyżeczką. Pora ruszać w drogę. Na spotkanie z Astronomem. ♥ W normalnej sytuacji Hiram lubił jeździć miejskimi ulicami i obserwować rytm ludzkich dramatów rozgrywających się na chodniku zza przyciemnianych szyb swego bentleya, podczas gdy kierowca martwił się o korki i taksówkarzy kamikaze. Dzisiaj jednak Dżokerowo i sąsiadujące z nim dzielnice ogarnie chaos. Na ulice wyjdą dżokerzy, do miasta napłyną też tysiące turystów przyciągniętych przez parady, festyny, fajerwerki i inne formy obchodów Dnia Dzikiej Karty. Chcąc uniknąć korków, Hiram polecił Anthony’emu skręcić w FDR Drive, ale nawet tam ruch był ogromny. Wolałby wrócić do mieszkania, żeby się przebrać, ale nie miał na to czasu. Pojechali prosto do Empire State Building. Przed ekspresowymi windami do Wieży Asów rozwieszono aksamitne sznury. Na gustownej tabliczce złotymi literami napisano: ZAMKNIĘTE. PRYWATNE PRZYJĘCIE. Hiram lekko przeskoczył nad sznurem. Nie było to żadnym wyczynem dla kogoś, kto ważył tylko piętnaście kilogramów, ale zawsze budziło zdziwienie przynajmniej kilku przebywających w holu osób. Winda zawiozła go prosto do restauracji. Gdy drzwi się otworzyły, usłyszał, że jego szef kuchni na kogoś krzyczy. Z pewnością na specjalistę od sosów. Ciągle się ze sobą sprzeczali. Wysiadając z windy, Hiram zobaczył, że woźny sprząta szatnię. — Pamiętaj opróżnić popielniczki, Smitty — przypomniał mu as. Zatrzymał się na chwilę, rozglądając się po holu. Marmurowa podłoga błyszczała, a kanapy świeżo wyczyszczono. Na ścianach wisiały oprawione fotografie sławnych ludzi: polityków, sportowców, symboli seksu, bywalców salonów, pisarzy, gwiazd filmowych, dziennikarzy, a także licznych asów. Większość nabazgrała na swych zdjęciach kilka uprzejmych słów pod adresem Hirama. Zatrzymał się, by wyprostować fotografie senatora Hartmanna oraz Wyjca, wykonane zaraz po wyborze senatora

na kolejną kadencję, po czym wszedł przez dwuskrzydłowe drzwi do właściwej restauracji. Głos Paula LeBarre’a rozbrzmiewał tu znacznie donośniej, z łatwością przebijając się przez zgiełk. Robotnicy rozstawiali okrągłe stoły bankietowe i odnosili do magazynu używane na co dzień stoliki. Sprzątacze myli podłogę, długi, łukowaty bar oraz wspaniałe żyrandole w stylu art déco, którym Gniazdo Asów zawdzięczało znaczną część swej sławnej atmosfery. Szerokie drzwi prowadzące na Taras Zachodzącego Słońca otwarto, by wywietrzyć pomieszczenie i do środka wpadał silny nowojorski wiatr. Hiram słyszał ciche, dobiegające z dołu odgłosy ruchu ulicznego oraz policyjne syreny. Curtis, szef sali i prawa ręka Hirama Worchestera, podszedł do niego, trzymając pod pachą kilkanaście sztywnych tabliczek. Wysoki, szczupły, czarnoskóry mężczyzna w smokingu wyglądał wspaniale, elegancko, niemalże ascetycznie. W tej chwili, odziany we flanelową koszulę i ogrodniczki, sprawiał wrażenie raczej udręczonego. — Kuchnię ogarnął chaos — oznajmił. — Paul upiera się, że Miriam zmarnowała jego specjalny sos holenderski i grozi, że zrzuci ją z tarasu. Mieliśmy w kuchni mały pożar, ale już go ugasiliśmy. Nie było żadnych strat. Lodowe rzeźby się spóźniają. Sześciu kelnerów zadzwoniło z wiadomością, że zachorowało. Podejrzewam, że to świąteczna grypa, zaostrzona faktem, że na prywatnych przyjęciach nikt nie daje napiwków. Większa premia mogłaby spowodować nagłe wyzdrowienie. Jak zwykle krążą pogłoski o Złotym Chłopcu. Otrzymałem trzy telefony od zaproszonych gości, którzy koniecznie chcieli nas zawiadomić, że jeśli on przyjdzie, oni na pewno się nie zjawią. Aha, i dzwonił też Kopacz Downs z informacją, że jeśli go dziś nie wpuścimy, w „Aces!” nigdy już nie napiszą ani słowa o Wieży Asów. A jak ty się czujesz dziś rano, Hiram? As westchnął i pogładził się po łysej głowie w nerwowym geście będącym pamiątką po czasach, kiedy miał włosy. — Powiedz Kopaczowi, że go wpuszczę, jeśli dostanę od jego redaktora naczelnego obietnicę na piśmie, że w tej szmacie nigdy już nie wspomną o Wieży Asów. Znajdź mi sześciu tymczasowych kelnerów… Nie, niech będzie dziesięciu, nie będą tacy dobrzy, jak regularni. Paulem się nie przejmuję. Nigdy jeszcze nie wyrzucił nikogo przez okno. Ruszył ku swemu gabinetowi. Curtis dotrzymywał mu kroku. — Zawsze jest ten pierwszy raz. A co ze Złotym Chłopcem? Hiram prychnął nieelegancko. — Co roku krążą te same plotki, ale pan Braun dotąd się nie pokazał. Jeśli kiedyś to zrobi, rozwiążę problem kolacji dla niego. Kto groził, że nie przyjdzie? — Błyszczący Johnny, Karta Atutowa i Szef Wykopu — odparł Curtis. — Uspokój Shawnę i Lou — polecił Hiram. — A Johnny’emu powiedz, że Złoty Chłopiec na

pewno się zjawi. Czy to są rozkłady miejsc? Curtis wręczył mu plany. — Zadzwonię do Kelvina, żeby sprawdzić, co z lodowymi rzeźbami — dodał, gdy Hiram otworzył drzwi swego gabinetu. — Przez okno! — darł się w kuchni Paul LeBarre. — Przez całą drogę na dół będziesz się mogła zastanawiać nad tym, jak przyrządzać sos holenderski. Być może olśni cię, zanim zlecisz! Hiram skrzywił się boleśnie. — Zrób to — rzucił. — I, proszę, każ komuś przygotować mi małe śniadanie. Chyba najlepszy będzie omlet. Z pomidorami, cebulą, kruszonym boczkiem i serem. — Cheddarem? Hiram uniósł brew. — Oczywiście. Z czterech jaj. Z pomme frites, karafką soku pomarańczowego i odrobiną earl greya. Mamy ciasteczka? Curtis skinął głową. — Świetnie. Trzy, proszę. Słabo mi z głodu. — Po użyciu mocy zawsze czuł się straszliwie głodny. Według doktora Tachiona miało to coś wspólnego z utratą energii. — Anthony wkrótce wróci z czystym garniturem. Miałem drobne kłopoty na Fulton Street. Wyślij kogoś na dół, żeby na niego zaczekał. Jeśli Anthony spróbuje wjechać z garniturem na górę, zapewne odholują bentleya. Hiram zamknął za sobą drzwi. W ścianę nad jego biurkiem wmontowano kolorowy telewizor z dwudziestosześciocalowym ekranem. Hiram usiadł w wykonanym na zamówienie fotelu menedżerskim, wielkim i obitym skórą, pachnącym jak wnętrze bardzo starego i ekskluzywnego brytyjskiego klubu dla mężczyzn. Uruchomił wbudowany aparat do masażu pleców, rozłożył plany miejsc na czarnym, orzechowym blacie, wziął do ręki pilota i włączył telewizor. Na ekranie pojawili się Willard Scott i Sokolica. Willard z jakiegoś powodu nosił na głowie uszy łosia, Sokolica zaś miała na sobie tak niewiele, jak to tylko możliwe w tej sytuacji. Rozmawiali o paradzie w Dżokerowie. Hiram wyłączył fonię. Lubił włączać telewizor, kiedy pracował, by służył jako coś w rodzaju wideotapety pozwalającej zachować łączność ze światem, ale hałas rozpraszał jego uwagę. Zerknął raz jeszcze na zachwycający kostium kobiety, a potem zaczął sprawdzać rozkłady. Każdą obejrzaną kartę oznaczał inicjałem w prawym dolnym rogu. Gdy Curtis wrócił z omletem, Hiram uporał się już z tą robotą. — Dwie zmiany — oznajmił. — Mistral posadź na tarasie. Jeśli zrobi się zbyt wietrznie, będzie mogła rozwiązać dla nas ten problem. Zamień Tachiona i Croyda. Jeśli posadzimy Tachy’ego przy jednym stole z Fortunatem, od krzyżowego ognia mogą zginąć niewinne osoby. — Znakomicie — odparł Curtis. — Sześć stołów dla niezapowiedzianych gości?

Rokrocznie rozsyłano oficjalne zaproszenia na kolację w Dzień Dzikiej Karty w Wieży Asów i oczekiwano potwierdzenia przybycia, ale część asów starannie ukrywało swe nazwiska, inni zaś nie wyszli jeszcze z ukrycia. Przyjęcie było otwarte dla nich wszystkich i kolejka tych, którzy liczyli na to, że zostaną wpuszczeni, jeśli zademonstrują talent asa przy wejściu, przy każdej okazji stawała się coraz dłuższa. — Osiem — zdecydował Hiram po chwili zastanowienia. — W końcu to czterdziesta rocznica. — Ponownie zerknął na ekran. — Jeszcze jedno. — Wziął w rękę plan leżący najwyżej i postawił na nim znak. — Tutaj. Curtis spojrzał na plan. — Sokolica obok ciebie. Bardzo dobrze. — Też tak sądzę — odparł Hiram ze spokojnym uśmiechem. Czuł się raczej zadowolony z siebie. — Lodowe rzeźby dostarczą za godzinę. — Znakomicie. Zawiadom mnie, jak już tu będą. Curtis zamknął za sobą drzwi. Hiram rozparł się wygodnie w fotelu, spojrzał na telewizor i zmienił kanał. Na stopniach Mauzoleum Śmiga Linda Ellerbee przeprowadzała wywiad z Xavierem Desmondem. Nagle ich rozmowę przerwał komunikat. Coś o Wyjcu. Na ekranie pojawił się obraz przedstawiający go w żółtym stroju bojowym. Sympatyczny facet, ale wyczucie koloru miał prawie tak samo fatalne, jak doktor Tachion. Hiram zmarszczył brwi i złożył z namysłem palce w piramidkę. Wszystko było pod kontrolą. Przyjęcie okaże się wspaniałym sukcesem. Powinien być zachwycony, a mimo to czuł niepokój. Incydent na Targu Rybnym na Fulton Street. To był powód. Restaurator nie potrafił o nim zapomnieć. Skrzelak miał jakieś kłopoty. Potrzebował pomocy. Hiram lubił starego dżokera. Robili ze sobą interesy już od dziesięciolecia. Wieża Asów zapewniła nawet catering na przyjęcie zorganizowane z okazji ukończenia szkoły przez jego syna. Ktoś powinien sprawdzić, co się dzieje — pomyślał Hiram. Nie on, oczywiście. Był restauratorem, nie poszukiwaczem przygód. Znał jednak odpowiednich ludzi i wielu z nich miało u niego dług wdzięczności. Być może zdoła wykorzystać swoje kontakty. Znalazł w swym wizytowniku numer doktora Tachiona, uniósł słuchawkę i wybrał numer. Długo czekał na odpowiedź. Takizjanin był osławionym śpiochem. W końcu Hiram dał za wygraną. Dzień Dzikiej Karty zawszy był dla Tachiona ciężką próbą. Często wywoływał u niego atak poczucia winy połączonego z litowaniem się nad sobą, które zwykł leczyć koniakiem. To była czterdziesta rocznica i doktor mógł cierpieć bardziej niż zwykle. Och, z pewnością zjawi się na kolację na czas, ale Hiram chciał, żeby ktoś bezzwłocznie zajął się sprawą. Zastanawiał się przez chwilę. Jego dobry przyjaciel, senator Hartmann, z pewnością wypożyczyłby mu jakiegoś asa z Departamentu Sprawiedliwości, ale wciąganie w to rządu

byłoby czasochłonne i mogłoby wywołać komplikacje. Fortunato mógłby mu pomóc, ale z drugiej strony mógł nie mieć na to ochoty. Obrócił wizytownik, by przyjrzeć się nazwiskom i, rzecz jasna, znalazł właściwe już na pierwszej wizytówce: JAY ACKROYD Dyskretne dochodzenia i sztuczki magiczne Hiram Worchester wybrał z uśmiechem numer. Ackroyd odebrał telefon przy piątym sygnale. — Jest za wcześnie — poskarżył się. — Proszę mi nie zawracać głowy. — Wstawaj, Rzutnik — odparł radośnie Hiram, wiedząc, że to poirytuje detektywa. — Kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje, a dzisiaj zapracujesz na własną kolację, że tak powiem. — Lepiej, żeby to była więcej niż jedna kolacja, Hiram — odparł Ackroyd. — I nie mów do mnie „Rzutnik”, niech cię szlag. ♣ Oba klasery miały po dziesięć stron, a na każdej znajdowało się około stu znaczków. Pod każdym z nich wypisano numery Katalogu Znaczków Scotta, dzięki czemu bardzo łatwo było je zidentyfikować. Było tam dziesięć znaczków Irlandia #38 (Wielka Brytania #171, opatrzonych ciemnoniebieskim nadrukiem głoszącym „Rialtar Sealadac na héineann 1922”), stan idealny, cena katalogowa 1500 dolarów. Osiem znaczków Dania #1 (nieząbkowane, z żółtobrązowym nadrukiem kredowym), lekko stemplowane, z czterema dobrymi marginesami, wartość katalogowa 1300 dolarów. Dwanaście znaczków Japonia #8 (papier żeberkowany miejscowej produkcji, niegumowany), stan idealny, wartość katalogowa 450 dolarów. I tak dalej, i tak dalej. Łącznie w klaserach było 1880 znaczków, o wartości katalogowej średnio około tysiąca dolarów. W sumie ponad milion. Natomiast trzecia książeczka… Jennifer pośpiesznie przerzuciła jej stronice, ale jej uwagę od tajemnicy odwracała myśl o bogactwie ukrytym w klaserach leżących na zagraconym blacie przed nią. Kien zgromadził naprawdę niezłą kolekcję. Kobieta nie wiedziała zbyt wiele o filatelistyce, ale szybki przegląd cen podawanych przez katalogi oraz doświadczenie w dziedzinie rzadkich, kolekcjonerskich materiałów powiedziały jej, że zbiór Wietnamczyka zgromadzono tak, by zapewnił maksymalny zysk w przypadku konieczności sprzedaży. Znaczki w klaserach były rzadkie, lecz nie wyjątkowo rzadkie. Te ostatnie były znane tak dobrze, że wszystkie ich egzemplarze udokumentowano. Te zaś były na tyle pospolite, że

identyfikacja poszczególnych egzemplarzy była niemożliwa, a ich pojawienie się na rynku nie spowoduje sensacji, lecz jednocześnie na tyle rzadkie, by być, no cóż, rzadkie. Były też na tyle rzadkie, że gdy Kien zechce zamienić kolekcję na coś łatwiejszego do upłynnienia, będzie mógł liczyć na to, że otrzyma za nie cenę bliską katalogowej — rzecz jasna, zależnie od tego, jak bardzo zdesperowany będzie w owej chwili. Pośpieszne oględziny kilku wybranych katalogów z poprzednich lat powiedziały też Jennifer, że znaczki są wystarczająco rzadkie, by ich wartość rosła z każdym rokiem. A gdyby Kien dobrze rozegrał ich sprzedaż, nie musiałby płacić żadnego podatku. Naturalnie, pojedynczy sprzedawca znaczków miałby trudności ze zorganizowaniem sumy potrzebnej na zakup całej kolekcji, ale przecież w każdym wielkim mieście było ich wielu. Przerzucając machinalnie stronice klaserów, Jennifer pomyślała, że ta opcja, niestety, jest dla niej niedostępna. Nie mogła sprzedawać znaczków na sztuki. Musi pozbyć się wszystkich jednocześnie i będzie miała szczęście, jeśli paser da jej dziesięć procent ich wartości. Ale dziesięć procent to i tak będzie nieźle. Dwieście tysięcy dolarów za jeden poranek pracy. Będzie musiała zapłacić wielką sumę za mieszkanie w kamienicy, która niedawno przeszła na własność mieszkańców, i były też jej specjalne projekty. Wyjęła z torebki czarny notesik i przejrzała listę swych ulubionych organizacji dobroczynnych. Z reguły były to małe, niedofinansowane schroniska dla maltretowanych żon, porzuconych dzieci bądź bezdomnych zwierząt. W dzisiejszych czasach, gdy rząd ograniczał wydatki, prywatni obywatele musieli na miarę swych możliwości wspierać szczytne cele, a Jennifer była przekonana, że na świecie jest całe mnóstwo szczytnych celów. ♠ Z długiej szczeliny przecinającej skośnie ścianę tunelu sączyła się wilgoć. Ruletka miała wrażenie, że nad jej głową zawisł cały ciężar Manhattanu. Po raz setny zadała sobie bezprzedmiotowe pytanie, czy ten labirynt tuneli i maleńkich pokoików może przetrwać. Być może jej kroki będą ostatnią słomką, od której to rozsypujące się legowisko wreszcie się zawali. Strach spowodował, że oddech uwiązł głęboko w jej brzuchu. Przyśpieszyła. Boki jej sandałów nasiąkały wilgocią. Nie potrafiła uwierzyć, że po klęsce poniesionej w maju, gdy grupa nowojorskich asów ruszyła do szturmu na Cloisters, zabiła wielu masonów i zniszczyła Śakti, Astronom spokojnie wrócił do swej dawnej meliny i nikt nic nie zauważył. Co prawda, została ich tylko garstka — Kafka, sam Pan, Roman, Kim Toy, Gresham, Chochlik, Insulina i ona. Ocalała dzięki temu, że postanowiła spędzić ów dzień na koncercie w górnej części Manhattanu. Jakimś wytłumaczeniem mogło być zagrożenie, jakie stanowił Rój (usunięte dopiero niedawno). Korytarz przechodził w mały pokoik. Ruletka weszła do środka i poczuła, że jej obcas pośliznął się na ciemnej krwi, coraz większymi kałużami pokrywającej kamienną podłogę.

Rytuał musiał być pełen wigoru, ponieważ na ścianach również widniały jaskrawe plamy. Tu intensywnie czerwony pieg, ówdzie spływające w dół rzeczułki, zdobiące szary, nasączony wilgocią tynk — dzieło sztuki nowoczesnej stworzone w akcie barbarzyństwa. Odcięte kończyny leżały w dalekim kącie niczym szczapy drewna. Na szczycie stosu umieszczono na podobieństwo melona wpatrującą się w pustkę głowę. Kobieta za życia była ładna. Jej długie, ciemne włosy muskały nierówno odcięty kikut szyi, a kryształowe kolczyki lśniły w ostrym świetle nagiej żarówki, zwisającej na przewodzie z sufitu. Martwa natura dla szaleńca — pomyślała Ruletka, czując w gardle ucisk wywołany histerią połączoną z niesmakiem. Kafka przycupnął przed Astronomem. Służąc jako wieszak na ręczniki, wyglądał w pełni dadaistycznie. Na jego chitynowych, szkieletowatych ramionach wisiało kilka mechatych ręczników z aplikowanymi misiami. Skorupa dżokera grzechotała, a Ruletka nie potrafiła określić, czy z zimna, czy ze strachu. Wreszcie zdołała się zmusić do spojrzenia na swego pana, który przestał pedantycznie wycierać dłonie w ręcznik i rzucił go na podłogę u swych stóp. Jego oczy za grubymi soczewkami pływały jak ogromne księżyce, był jednak pełen życia, wręcz iskrzył się od energii. Ruletka wiedziała, że jest gotowy przystąpić do realizacji planu na dziś. Ta krwawa uczta była jedynie przygotowaniem do bankietu, który miał nastąpić później. — I jak? — Wyjec nie żyje. — Znakomicie, moja piękna. Znakomicie. — Odwrócił się i ze wzgardą odepchnął na bok wózek inwalidzki, który potoczył się do kąta, poskrzypując żałobnie kołami. — Opowiedz mi wszystko. Każdy subtelny niuans, każdy grymas bólu… — Nie było w tym nic subtelnego — odparła bez ogródek. — Odsunęła na bok powiązane w warkoczyki włosy, odsłaniając siniaka. Nadal nie słyszę za dobrze na prawe ucho. Ryknął gardłowym, basowym śmiechem. Ruletka zadrżała z furii. — Mogłam zginąć! Czy to nic dla ciebie nie znaczy? — Niezbyt wiele. Wlepił w nią wzrok. Skręcała się z bólu, niezdolna spojrzeć mu w oczy. — Mogłeś mnie przynajmniej ostrzec! — zawołała, szukając bezpiecznego miejsca, na którym mogłaby zatrzymać spojrzenie. Wszędzie jednak widziała tylko obłęd. — Nie jestem twoim tatą. Uznałem, że jesteś wystarczająco inteligentna, by samodzielnie zebrać informacje o celu. — Nie jestem zawodową zabójczynią. Nie zajmuję się zbieraniem informacji. Nawet Kafka wydał z siebie szepczący, zdyszany chichot, brzmiący jak zacieranie suchych, martwych dłoni. Astronom odrzucił głowę do tyłu i ponownie ryknął śmiechem. Ścięgna na jego

chudej szyi uwidoczniły się niby gałązka. — Ach, moja droga. Czy tak właśnie ukrywasz się przed własną duszą? Ty mała idiotko. Powinnaś zaakceptować nienawiść, lizać ją, pożerać, tarzać się w niej. Oferuję ci niepowtarzalną szansę zemsty. Odpłacenia bólem za żałobę. A gdy już będzie po wszystkim, dam ci też wolność, której tak pragniesz. Powinnaś mi podziękować. — Zmieniam się w potwora — wyszeptała Ruletka. — Czy to zwątpienie słyszę w twoim głosie? Stłum je, proszę. Poczucie winy to najbardziej destrukcyjne ze wszystkich uczuć. Ono powoduje słabość. Rozumiesz, zwątpienie może prowadzić do zdrady, a wiesz, co robię z tymi, którzy mnie zdradzą. Daję ci Tachiona, choć mam wielką ochotę sam go wykończyć, więc nie użalaj mi się, jak bliska byłaś śmierci, czy jaki okropny jestem, każąc ci zabijać. I nawet nie myśl o wycofaniu się. Nie mam czasu, by osobiście policzyć się z naszym dobrym doktorem — nawet Żółwia musiałem zlecić Chochlikowi i Insulinie — i byłbym bardzo niezadowolony, gdybym przez ciebie musiał ponownie wpisać Tachiona na swoją listę. Uwierz mi, przyjemność nie przeważyłaby nad irytacją. — Nie wierzę, by kierowała tobą hojność. Myślę, że się go boisz. Dlatego wysyłasz mnie przeciwko niemu. Słowa padły. Postąpiła głupio, wypowiadając je. Astronom natychmiast złapał ją za twarz, zaciskając palce na jej żuchwie z siłą imadła. — Nazywasz mnie tchórzem, moja słodka, zabójcza cipko? Jego twarz wykrzywiła się w diabelskim grymasie. — Nie — wydusiła z siebie ledwie słyszalnym szeptem. — To dobrze. Nie chciałbym myśleć, że mnie nie szanujesz. A teraz opowiedz mi o Wyjcu! — Nie… nie mogę… przeżyć tego znowu. Była znacznie wyższa od niego i spoglądała z góry na jego niemal całkowicie łysą czaszkę, pokrytą tylko kilkoma kosmykami szorstkich włosów. — W takim razie przeżyj to! Zalew wspomnień powrócił. Ohydny, pokraczny stwór leżał między jej nogami. Rezultat wielu godzin bolesnego porodu. Potwór tak wypaczony, że nawet pielęgniarki nie chciały go dotykać. — Już dobrze, dobrze! Cierpiał wielki ból. — A jego twarz? Co z jego twarzą? Musiał na ciebie patrzeć. — Miał smutną minę. Jak oszołomione dziecko, które nie potrafi zrozumieć, czemu je krzywdzą. W głębi jej gardła zrodziło się łkanie, bolesne jak kawałki szkła. — Sprawiło ci to przyjemność? Zacisnął wolną dłoń na lewym ramieniu Ruletki i obalił ją na kolana przed sobą. Czuła krew wsiąkającą w jej spódnicę i lepiącą się do gołej skóry kolan.

Ponownie wlepił w nią spojrzenie. Nie miała szans go okłamać. — Nie. — Po jej policzkach spłynęły gorące łzy. — Właściwie go nie znałam. To była tylko jedna noc. Ale był dla mnie dobry. Teraz nie żyje, a ja się boję. — Czego? — Tego, kim się staję. Boję się robić to dalej… — Moja droga, lepiej bój się tego, co się stanie, jeśli przestaniesz. Należysz do mnie, Ruletko, a jeśli mnie zawiedziesz, czeka cię straszliwa kara. Astronom opuścił dłoń. Z gardła kobiety wyrwał się przeraźliwy krzyk, gdy poczuła, że ujmuje w rękę jej serce. — Wystarczy zacisnąć, a umrzesz, Ruletko. — Jego ręka powędrowała jeszcze niżej i pomasowała jej jajniki. Brzuch kobiety przeszyły fale bólu. — Nie zmuszaj mnie, żebym cię zabił. To byłoby okropne marnotrawstwo. — Wycofał rękę i pogłaskał posiniaczony policzek kobiety. — Nie chcę cię straszyć, kochanie. Pragnę ci pomóc. Zbawić twoją duszę i uwolnić ją. Utracisz zdrowe zmysły, Ruletko, jak się tego obawiasz, jeśli nie wywrzesz ostatecznej zemsty, która oczyści twoją duszę. Bez tego oczyszczenia nie będę mógł ci pomóc, nawet jeśli wymażę twoje wspomnienia. Znajdź Tachiona i wykończ go, a będziesz wolna. — Wolna — westchnęła. Nagle Astronom puścił jej brodę. Upadła przed siebie, wspierając się na rękach. Jęknęła cicho, gdy krzepnąca już krew sączyła się między jej palcami. Uwolnię się nawet od ciebie — pomyślała z czymś, co nie było ani miłością, ani nienawiścią, lecz miało w sobie coś z obu tych uczuć. — Tak, kochane maleństwo. Nawet ode mnie. Zacisnęła powieki, czekając na cios albo na inną karę, która z pewnością musiała nastąpić. Mijały chwile i nic się nie działo. Otworzyła ostrożnie oczy. — A kiedy… — Usunę twoje wspomnienia? Kiedy zameldujesz się z powrotem i zrelacjonujesz mi z bolesnymi szczegółami… — Oblizał wargi, zadowolony z tej gry słów. — …każdy moment śmierci Tachiona. — Tak… zgoda… zrobię to. Ruletka wstała. Nagłym szarpnięciem głowy Astronom rozkazał Kafce wyjść. Mały, odrażający dżoker podobny do karalucha czmychnął ku drzwiom, wręczając po drodze kobiecie jeden z pozostałych czystych ręczników. Przyjęła go z wdzięcznością. — Czy znajdę cię tutaj? — To zależy od chwili. Mam dzisiaj mnóstwo zajęć. — Uśmiechnął się drwiąco, a potem przyjrzał się jej z uwagą. — Dobrze mi służyłaś. Och, czemu by nie? Postanowiłem, że odchodząc, zabiorę ze sobą swe najwierniejsze sługi. Owinął ramię stazą i potarł uwydatniające się żyły.

— Odchodząc? — Tak. Opuszczam ten świat, który mnie zdradził i oszukał. — Ale… jak? — Na statku Tachiona. — Przecież nie potrafisz sterować gwiazdolotem. A może potrafisz? — zapytała pod wpływem nagłej niepewności. Zakres jego mocy był bardzo szeroki. Niewykluczone, że rzeczywiście potrafił. — Statek poleci sam. Jest inteligentnym stworzeniem obdarzonym umysłem, a nad umysłami umiem zapanować. Spotkamy się jutro, o trzeciej trzydzieści nad ranem. Jeśli się zjawisz, będziesz mogła polecieć z nami. I co ty na to? Nie mógłbym ci oferować hojniejszej propozycji — dodał, zastanawiając się nad własną wspaniałomyślnością. Uśmieszek zniknął nagle z jego ust. Astronom wykrzywił twarz w odrażającym grymasie. — Idź już! — krzyknął. Maleńkie kropelki plwociny wystąpiły na jego usta i trysnęły na jej twarz. Wypadła do wilgotnego tunelu, przyciskając ręcznik do ust. Kafka wlókł się przed nią. Kiedy go dogoniła, zadała sobie pytanie, jak wiele usłyszał, czy on również zalicza się do „najwierniejszych” i co Astronom z nim zrobi, jeśli się nie zalicza, a on dowie się, że dżoker podsłuchiwał. Przez chwilę patrzyli na siebie i Ruletka wyczytała z jego oczu ten sam strach, niepewność, rozpacz i nienawiść, które z pewnością odbijały się w jej oczach. Dotknęła delikatnie jego skorupy. — Dziękuję za ręcznik, Kafka. — Nie ma za co — odparł dziwnie uprzejmym tonem, który czynił jego dziwaczny wygląd jeszcze bardziej groteskowym i budzącym litość. — Ruletko — dodał, gdy go wyprzedzała. — Uważaj na siebie. Chciałbym wierzyć, że choć jedno z nas zachowa po tym wszystkim odrobinę normalności i człowieczeństwa. — To nie będę ja, ale dziękuję za te słowa. ♣♦♥♠

Rozdział 4 9:00 Jennifer sięgnęła po telefon stojący na jej biurku. Pod numer, który wybrała, dzwoniła w ostatnim roku zaledwie kilka razy, ale zapisała go w pamięci. Już po trzecim sygnale ktoś podniósł słuchawkę. — Szczęśliwy Lombard — zabrzmiał dźwięczny, kulturalny głos, w którym dało się usłyszeć resztki brooklyńskiego akcentu. — Cześć, Gruber. Głos zmienił nagle intonację, stał się niższy i bardziej przypochlebny, przepojony niechcianą troską. — Moja droga Zjawo. — Zawsze zwracał się do niej, używając przydomka, który sobie wybrała. — Dawno się nie odzywałaś. Jak się masz? — W porządku. Jennifer ograniczała swe odpowiedzi do minimum. Nie lubiła Leona Grubera, choć on nigdy nie skrywał pragnień, jakie w nim budziła. Był tłustym kokainistą o ziemistej cerze, który zdobył tytuł magistra sztuk pięknych na Uniwersytecie Columbia. Pracował w lombardzie odziedziczonym po ojcu — w dość podejrzanych okolicznościach, jak słyszała Jennifer. Był też jej paserem. Ciągle próbował ją uwodzić, mimo że negocjacje z nim zawsze prowadziła z zimną uprzejmością. — Masz coś dla mnie? To pytanie zabrzmiało w jego ustach sprośnie. Jennifer niemalże widziała, jak mężczyzna oblizuje wydęte wargi. — Znaczki pocztowe — odpowiedziała krótko. — Ile? W jego głosie zabrzmiało coś w rodzaju westchnienia. Wyraźnie pogodził się z myślą, że będą rozmawiali o interesach. — Prawie dwa miliony według cen katalogowych. Zapadła długa cisza. Gdy Gruber wreszcie się odezwał, jego głos znowu zmienił intonację. Za jego słowami kryło się coś, czego Jennifer nigdy dotąd nie słyszała. Wydawał się jeszcze bardziej zimny i wyrachowany niż przedtem. — Zdumiewasz mnie, moja droga. Powiedz mi, czy pochodzą z zapasów sprzedawcy, czy ze zbiorów prywatnych?

— To nie twój interes. — No cóż, wszyscy mamy swoje małe tajemnice, czyż nie tak? — Moje tajemnice należą wyłącznie do mnie — odparła stanowczo Jennifer, czując narastającą irytację. — Jeśli nie jesteś zainteresowany znaczkami, zawsze mogę znaleźć kogoś innego. — Och, jestem zainteresowany. Jestem zainteresowany wszystkim, co ma związek z tobą, moja droga Zjawo. — Jennifer skrzywiła się na te słowa. Potrafiła sobie wyobrazić sceny rozgrywające się w tej chwili w jego przeżartym kokainą mózgu. — Jesteś bardzo, hmm, intrygującą osobą. Pojawiłaś się znikąd i w niespełna rok wyprzedziłaś wszystkich złodziei w mieście. Los się do mnie uśmiechnął, dając mi szansę, hmm, współpracy z tobą. Te znaczki bardzo mnie interesują. Ale mam dziś umówione spotkanie. Spodziewam się pewnych ludzi. Czy dałabyś radę przyjść koło jedenastej? Moglibyśmy zjeść razem obiad, jak już obejrzę towar. — Być może. — Nie powinna go zrażać, dopóki nie pokaże mu znaczków. — O jedenastej. Przyjdę. — Będę na ciebie czekał, moja droga. Jennifer odłożyła słuchawkę. Jego ostatnie słowa niosły się w jej uchu obleśnym echem. Brzmiało w nich więcej pożądliwej niecierpliwości niż zwykle. Doszła do wniosku, że musi znaleźć nowego pasera. Nie zdoła już zbyt długo znosić lubieżnych uwag Grubera. Być może przesadzał z kokainą. Pomyślała, że jeśli nadal będzie tyle ćpał, któregoś dnia serce mu pęknie. ♠ Fortunato spojrzał na zegarek. Tłok był tak wielki, że as musiał unieść rękę pionowo do góry, a potem przesunąć ją wzdłuż piersi. Było parę minut po dziewiątej. Gdy ponownie uniósł wzrok, świat przypominał kalejdoskop. Ze wszystkich stron widział skrawki jaskrawych kolorów, nieustannie układające się w nowe wzorce, nieprzewidywalne, ale nie do końca przypadkowe. Caroline powiedziała mu, że dziś jest Dzień Dzikiej Karty, ale to nic dla niego nie znaczyło. Powinien był wiedzieć lepiej. Teraz obaj z Brennanem ugrzęźli w tłumie i nie mogli już się cofnąć. Co parę minut rozważał możliwość złamania swej zasady zakazującej publicznych demonstracji mocy. Bez trudu mógłby unieść się nad tłum dzięki lewitacji i popłynąć do swego spokojnego mieszkania. Potem jednak przypomniał sobie, że Astronom może być tylko kilka metrów od niego, gotowy popełnić kolejne morderstwo, które znacznie zwiększy jego moc. Tuż przed nimi Hester Street krzyżowała się z Bowery, na placu leżącym w samym sercu Dżokerowa. Policyjne barykady zablokowały boczne ulice, choć turystów było tak wielu, że samochód i tak nie mógłby się tędy przedostać. Większość ubrała się jak na zawody lekkoatletyczne — szorty, sportowe buty i obrzydliwe T-shirty — byli jednak otyli i obwieszeni aparatami fotograficznymi, a na głowach mieli czapki z daszkami, ozdobione kretyńskimi

sloganami. — Popatrz, to jeden z nich — odezwał się kolejny turysta, wskazując palcem na Fortunata. Napis na jego nakryciu głowy głosił: JEDZENIE NA ŚWIEŻYM POWIETRZU. As miał ochotę wywrócić mu żołądek na lewą stronę, tak że zwisałby z ust na długiej rurze przełyku, a krew, plwocina i śniadanie wypłynęłyby na chodnik. Spokojnie — powiedział sobie. Tylko spokojnie. W typowy dla dżokerów sposób całą paradę ogarnął już chaos. Oficjalne platformy miały się ustawić na Canal Street, ale zebrało się już tam całe mnóstwo nieoficjalnych. Najbardziej spektakularna z nich wyglądała jak lateksowy fallus wysokości sześciu metrów, różowy i błyszczący, uniesiony pod kątem około sześćdziesięciu stopni. Ustawiono go na drewnianym pomoście i trzech zamaskowanych dżokerów próbowało przepchnąć całą tę konstrukcję przez tłum. Penis był rozwidlony, a między jego dwiema głowami umieszczono tabliczkę z napisem JEBAĆ NATOLI. Czwarty dżoker stał na platformie, rzucając w tłum czymś, co wyglądało na prezerwatywy. W jego stronę przepychały się dwie grupy ludzi — gliniarze i oburzeni turyści. — To on. Brennan musiał krzyczeć Fortunatowi do ucha, by ten go usłyszał. As odwrócił się i zobaczył Jube’a, siedzącego na szczycie swego kiosku. Kły niskiego, tłustego dżokera lśniły w blasku porannego słońca. — W porządku — rzekł Fortunato i użył odrobiny swej mocy, by oczyścić przestrzeń przed kioskiem. — Czy mógłbyś na chwilę zejść? — zawołał, otaczając usta dłońmi. Jube wzruszył ramionami i zaczął złazić na dół. Fortunato wyciągnął rękę i złapał go za czarną, gumowatą koskę, żeby pomóc mu zachować równowagę. W chwili kontaktu as poczuł, że przeszywa go dziwna wibracja. Jube opuścił wzrok i ich spojrzenia się spotkały. Fortunato mimo woli odczytał jego myśli. — Tak — odpowiedział na jego pytanie. — Teraz już wiem. Jube nie był człowiekiem. — Widziałem cię w Kryształowym Pałacu — oznajmił Mors. — Ale nigdy nas sobie oficjalnie nie przedstawiono. — Wyciągnął rękę. — Jak sobie radzisz z dochowywaniem tajemnic? — Na ogół pilnuję własnego nosa — zapewnił as. — Czy Tachion wie o tobie? — Nie. Nikt nie wie oprócz ciebie. Chyba będę musiał liczyć na to, że nie znajdziesz żadnego powodu, żeby mnie wsypać. Gdy podszedł do nich Brennan, twarz Jube’a nagle utraciła wszelki wyraz. — Poczwarka mi mówiła… — Widziałem Astronoma — przerwał mu Mors, poruszając w górę i w dół czarną głową o tłustym połysku, porośniętą kępkami rudawych włosów. — Dzisiaj o piątej rano. Odbierałem

„Enquirera”. No wiecie, jak co poniedziałek. — Fortunato odchrząknął niecierpliwie. — Siedział z tyłu limuzyny jadącej Drugą Aleją. — Skąd wiesz, że to był on? — zapytał Fortunato. Jube się zawahał i as zmienił ton na rozkazujący. — Powiedz prawdę. — Hmm… byłem na kilku ich spotkaniach. Egipskich masonów. Myślałem, że mają… coś, co pragnąłem zdobyć. Wtem rozległ się trzask. Kosmita poderwał się z zaskoczenia. Fortunato się odwrócił. Po drugiej stronie Hester Street wielkie okno pękło i odłamki posypały się na ulicę. Ze sklepu wypadło czterech azjatyckich chłopaków w niebieskich, atłasowych marynarkach. Ostatni wybił jeszcze gumową pałką szybę w drzwiach. — Zapamiętaj sobie, staruchu! — zawołał. — Nie zadzieraj z Czaplami! Wpadli w tłum i zniknęli. Brennan w półtorej sekundy zdołał otworzyć skórzany futerał i złożyć dwie połowy łuku. Mimo to nie zdążył wystrzelić. Schował łuk i ponownie spojrzał na Fortunata. As nie ruszył się z miejsca. — Nie kłamałeś — zauważył Jube. — Rzeczywiście, pilnujesz własnego nosa. — Nie wtrącam się, jeśli nie wiem, co jest grane — odparł alfons. Pomyślał o roku sześćdziesiątym dziewiątym, gdy jego moc pojawiła się po raz pierwszy. Na kilka miesięcy związał się z podziemnym ruchem politycznym, pragnąc powstrzymać masową rzeź dżokerów w Wietnamie. Jednakże nawet wtedy, gdy sprawa wydawała się zupełne oczywista, czuł się nieswojo. W grę wchodziła też kobieta, a kiedy zniknęła, zerwał z tym wszystkim. Od tej pory zajmował się tylko własnymi sprawami. — Gdybym chciał zostać gliną, zostałbym nim. Ponownie spojrzał na Jube’a. — Myślę, że któregoś dnia musimy odbyć długą rozmowę. Kiedy sytuacja się uspokoi. Na razie trzymaj oczy otwarte. Jeśli znowu zobaczysz Astronoma albo kogoś, kto pracuje dla niego, zawiadom Tachiona. On wie, jak się ze mną skontaktować. Zgoda? Obcy skinął głową. — I rozchmurz się, na Boga — dodał Fortunato. ♦ Spector wchodził powoli na górę schodami na stacji metra, rozglądając się na wszystkie strony. Jack daniel’s mu nie pomógł. Widział już, jak zabija Astronom, a kilkakrotnie nawet w tym uczestniczył. Staruch mógł go rozerwać na strzępy szybciej, niż przebiegały procesy regeneracji. Zadrżał i znowu powlókł się przed siebie. Lombard Grubera był tylko dwie przecznice stąd. Na Flatbush Avenue panowała cisza. Nie było tam niemal nikogo. Jakiś dzieciak bawił się na ganku, trzymając w jednej ręce odrzutowca, a w drugiej sterowiec.

— Jeszcze nie mogę zginąć! — zawołał. — Nie widziałem Jolsona! Spector potrząsnął głową. Nie rozumiał, dlaczego ktokolwiek miałby uważać Śmiga za bohatera. Mały skubaniec próbował zapobiec uwolnieniu wirusa nad Nowym Jorkiem, ale spierdolił sprawę, zawiódł. I za to otrzymał pomnik oraz podziw milionów. — Śmig był ofermą! — zawołał do chłopaka. Dzieciak spojrzał na niego, a potem zabrał zabawki i uciekł do środka. Spector sięgnął do kieszeni szarej marynarki i wyjął maskę trupiej czaszki. Włożył ją, gdy znalazł się naprzeciwko Szczęśliwego Lombardu, po drugiej stronie ulicy. Przeszedł przez nią szybko i spróbował otworzyć drzwi. Były zamknięte. Uderzył w nie szybko kilka razy i odczekał. Cisza. Spróbował ponownie. Tym razem usłyszał ciężkie, pośpieszne kroki. Zamek szczęknął i drzwi się uchyliły. — Jestem teraz zajęty. Przyjdź później — przywitał go Gruber. — Masz colę na klapie — odrzekł Spector, wskazując na szytą na miarę tweedową marynarkę. — Muszę coś kupić — dodał, wsuwając stopę w szparę. Gruber otworzył drzwi i zamknął je pośpiesznie za gościem. — Kupić? To ci się rzadko zdarza. Co to ma być? — Pistolet automatyczny i kamizelka kuloodporna. — Spector rozejrzał się po zagraconym, słabo oświetlonym pomieszczeniu. Cuchnęło tu zaniedbaniem i wodą kolońską Grubera. — Jak udaje ci się tu cokolwiek znaleźć? — Wszystkie ważne sprawy załatwiam na zapleczu. Gruber otworzył klatkę i przeszedł do tylnego pokoju. Był tłusty i miękki. Spector mógłby go nienawidzić już tylko z tego powodu. Podążył za niskim człowieczkiem, skupiając się na swym bólu. Gruber otworzył szafkę i wyciągnął pistolet. — Ingram MAC-11, z kaburą pod pachę. Od zwyczajnego klienta zawołałbym osiemset, ale my możemy rozliczyć się później. Mam nadzieję, że wkrótce coś mi przyniesiesz. Spector wziął w rękę pistolet i przyjrzał się mu uważnie. Był dobrze naoliwiony i pasował do jego dłoni. — Jasne. Nie masz kamizelki? — Niestety. Spector myślał, że kamizelka mogłaby mu pomóc, gdyby Astronom spróbował wyrwać mu serce. A to pech. Gruber z reguły miał na składzie taki towar. — A co z amunicją? — Jest tutaj. — Lichwiarz wręczył mu pudełko. — Po co ci pistolet? W końcu jesteś asem. To wydaje mi się… zbędne. Spector zauważył, że grubas unika patrzenia mu w oczy. Złapał go za uszy i przyciągnął do

siebie. Paser jedną ręką spróbował wydłubać mu oczy, a drugą wyciągnął dwudziestkę dwójkę. Spector złapał go za rękę, w której trzymał pistolet, i wymierzył broń w jego brzuch. Padły dwa strzały, oba celne. Napastnik odkopnął pistolet na bok. Wiedział, że minie sporo czasu, nim Gruber umrze od takich ran. Odwrócił głowę lichwiarza, by zmusić go do spojrzenia mu w oczy. — Nie — sprzeciwił się Gruber, zaciskając powieki. Spector zdzielił grubasa w gardło i obalił na podłogę. Potem usiadł na nim okrakiem, unieruchamiając jego ręce. — Nie zabijaj mnie. Proszę. — Już jesteś trupem — skwitował Spector. Złapał go za powieki i otworzył je siłą. Gruber krzyknął, ale było już za późno. Ich spojrzenia się spotkały. Spector był jedynym człowiekiem, który wyciągnął Czarną Damę i mógł potem o tym opowiedzieć. Niestety, wspomnienie śmierci zawsze mu towarzyszyło. Przekazał je Gruberowi, wysłał swe cierpienie do jego ciała, przekonał je, że nadchodzi śmierć. Tłuste ciało lichwiarza uwierzyło. Oczy zapadły mu się w głąb głowy. Westchnął. Spector poczuł, że Gruber zamienił się w martwy ciężar i wypuścił go. Spojrzał na biurko. Lichwiarz zapisał w notesie jedno słowo. „Znaczki”. Spector wzruszył ramionami i się odwrócił. Przypiął kaburę i wsunął do niej ingrama. Może na coś mu się przyda, jeśli przypadkiem spotka Astronoma. Ale z drugiej strony, może się nie przyda. Zamknął drzwi klatki na klucz, włożył maskę i wyszedł tylnymi drzwiami. ♥ Kretyn! Nie mógłbym się okazać większym idiotą — pomyślał Jack, przedzierając się przez tłumy w stronę dolnej części Manhattanu. Gniew na siebie samego nadal w nim gorzał. Wpatrywał się w Ósmą Aleję przed sobą, a przynajmniej w taki jej odcinek, jaki mógł zobaczyć. Gdzie się podziała dziewczyna z facetem w fioletowym garniturze i eleganckiej fedorze na głowie? Jeszcze nie zadzwonił do matki Cordelii. Elouette będzie musiała zaczekać. Niech się trochę poniecierpliwi. Wykonał jednak jeden telefon, który, jego zdaniem, mógł się na coś przydać. Jeśli Trampula i jej zwierzęta zauważą jego siostrzenicę… Resztą sam się zajmie. Jego język zrobił się szorstki. Jack przesuwał nim po zębach, które nagle stały się nieco bardziej wydatne, ostrzejsze i dłuższe niż zwykle. Spróbował powstrzymać gniew. Będzie miał na to czas później. Panowanie nad sytuacją. Niewątpliwie odzyskał je w pewnej mierze. W pierwszej chwili, gdy opuścił Port Authority, prowadził poszukiwania na oślep, przedzierając się przez tłum to w tę, to w tamtą stronę. Potem ludzka część jego umysłu zaczęła uspokajać niecierpliwy gadzi mózg. Narysuj siatkę. Nie szukaj dwa razy w tym samym miejscu. Spróbuj na drodze do Dżokerowa. Tropem może być Fortunato. Nie wiedział, czy facet, którego uznał za alfonsa, szukał nowych talentów dla Fortunata. W gruncie rzeczy, nie był nawet pewien, czy as korzysta z usług tego

typu sępów, niemniej warto było spróbować. Mężczyźnie towarzyszącemu Cordelii łatwiej byłoby podążyć z falą tłumu zmierzającego do Dżokerowa, ku dolnej części Manhattanu. Ósma Aleja była teraz mnie zatłoczona niż inne. Prędzej czy później będzie się musiał zastanowić nad jakąś lepszą trasą, ale na razie pozwolił, by kierowała nim intuicja. I okazało się to opłacalne. Dotarł do skrzyżowania z Trzydziestą Ósmą Ulicą i nagle zauważył po jej drugiej stronie znajomą fedorę, która kołysała się lekko, jakby jej właściciel rozglądał się wkoło ze zdziwieniem. Dostrzegł też przelotnie błyszczące czarne włosy. Kapelusz ruszył w ich stronę. Dziewczyna z czarnymi włosami odsuwała się od niego. Uciekała. Fedora rozpoczęła pościg. Jack skierował się w ich stronę. Zszedł z krawężnika. Ktoś złapał go za ramię i pociągnął brutalnie do tyłu. Żółta taksówka jadąca z głośnym klaksonem omal nie urwała mu palców u nóg i zaczynającego się uwydatniać pyska. — Uważaj, koleś — odezwał się krzepki dżoker stojący obok. — Taksówkarzom to wisi. Zwłaszcza dzisiaj. Ale w sumie zawsze. Skrzyżowanie wypełniły samochody. Ostatnie taksówki, które miały szansę się przedostać, już to zrobiły. Teraz w obie strony ciągnęły się szeregi pojazdów i nikt nie sprawiał wrażenia, by się przejmował obligatoryjnym dwudziestopięciodolarowym mandatem za blokowanie ruchu. — Kiedy gliniarze są potrzebni, nigdy nie można ich znaleźć — poskarżył się ktoś. Jack przedarł się przez skrzyżowanie niczym atakujący futbolista. Jets byliby ze mnie dumni, pomyślał od rzeczy. W tym sezonie na pewno by im się przydał. Przedostawszy się na drugą stronę Trzydziestej Ósmej, uświadomił sobie, że nigdzie nie widzi fedory ani Cordelii. Niech to szlag. Prędzej czy później musi się udać — pomyślał, ponownie ruszając przed siebie. Rozglądał się wkoło, wypatrując jakiegoś należącego do Trampuli ptaka, wiewiórki, kota albo czegokolwiek. Kiedy gołębie są potrzebne, nigdy nie można ich znaleźć. ♣ Trampula wybrała ubranie z kolekcji brudnych, podartych i niedobranych strojów, które trzymała w mieszkaniu Jacka, włożyła na pozlepiane włosy czapkę greckiego rybaka i zostawiła koty w domu, po czym ruszyła na powierzchnię poprzez labirynt tuneli otaczający kryjówkę Jacka. Miała wiele lat wprawy w poruszaniu się pod ziemią. Korzystała z oczu mieszkających w tunelach szczurów, by odnajdywać drogę. Widok z ich perspektywy wystarczał, by uniknąć większości przeszkód. W podziemiach całymi dniami mogła nie używać własnego wzroku. Najlepiej było maksymalnie się odgrodzić od masy ludzi łażących po powierzchni — podobnie jak jej stworzenia łaziły przez swe tunele i nory. Złapała za szczeble drabiny prowadzącej do powierzchniowego świata i ruszyła w górę.

Uniosła nieco pokrywę studzienki, rozejrzała się wkoło i zobaczyła śpiącego w zaułku menela. Wylazła na zewnątrz, zasunęła za sobą pokrywę i pokuśtykała ku tłumom widocznym u wylotu zaułka. Już dawno temu odkryła najkrótszą drogę do gabinetu Rosemary Muldoon w kompleksie gmachów prokuratury okręgowej. Dzisiaj jednak na ulicach pełno było bawiących się ludzi. Wielu nosiło groteskowe maski, a niektórzy nawet pełne kostiumy. Trampula poczuła gniew na tych „normalnych” ludzi. Wirus dał jej środki potrzebne do przetrwania, lecz jednocześnie wygnał ją z ich ludzkiego świata. Czasami tego żałowała, ale zdarzało się to rzadko. Bez wysiłku przeklęła tłum i utorowała sobie drogę do Centrum Sprawiedliwości. Ktoś zagwizdał — z uznaniem, sądząc po dźwięku. Nie rozejrzała się. Z pewnością nie chodziło o nią. Nim ochroniarz zdążył ją zauważyć, Trampula dołączyła do grupy czekającej na windę. Starała się, by tłum elegancko ubranych ludzi oddzielał ją od strażnika, trzymała nisko głowę i zerkała na boki, zmierzając ku schodom. Potrzebowała kilku minut, by dotrzeć na siódme piętro, ale nie znosiła windy. Zamiast znajomego recepcjonisty, który wiedział, że Trampula jest dawną klientką Rosemary z czasów, gdy ta pracowała w opiece społecznej, za biurkiem siedział przystojny, czarnowłosy mężczyzna w brązowym garniturze. W chwili gdy Trampula się zbliżyła, miał problemy z telefonem. — Cholera! Znowu przerwało. Tego, kto wymyślił przycisk „Pauza”, powinno się rozstrzelać. Nieprawdaż? — mówił, nie odwracając spojrzenia od przycisków, które naciskał. — Wiem, że to nie jest właściwe podejście dla prawnika. — Wreszcie uniósł wzrok i na jego twarzy pojawiło się przelotne zaskoczenie. — Dzień dobry. Co mogę dla pani zrobić? — zapytał, uśmiechając się do bezdomnej. — Czy trafiła pani na właściwe piętro? To jest biuro prokuratora okręgowego. Kogo pani tu szuka? — Rosemary. Trampula zwieszała nisko głowę, nadając swemu głosowi słabe, ochrypłe brzmienie. — Rosemary? Jestem tu nowy, ale wydaje mi się, że jedyna Rosemary, która tu pracuje, to pani Muldoon. Jest asystentką prokuratora. — Spojrzał z powątpiewaniem na konsolę telefonu. — Mogę po nią zadzwonić, ale… — Rosemary. Głos bezdomnej stał się silniejszy i przesycony gniewem. Gdy mężczyzna znowu uniósł wzrok, ujrzał na mgnienie oka parę czarnych oczu, ostrych i klarownych. — Zrobię, co będę mógł. — Zadzwonił telefon. — Paul Goldberg. Biuro prokuratora okręgowego. W czym mogę panu pomóc? Trampula ruszyła ku drzwiom znajdującym się za plecami Goldberga, te jednak się otworzyły, zanim zdążyła dotknąć klamki.

Kobieta, która z nich wyszła, była drobna, około ośmiu centymetrów niższa od Trampuli. Bezdomna wiedziała o tym, ponieważ kiedyś była zmuszona zamienić się z nią na ubrania. Oczy Rosemary miały zmienny kolor — od ciemnobrązowego do piwnego, zależnie od jej nastroju. Dzisiaj były bardzo ciemne i skupione. — Cześć. Fajnie, że przyszłaś. Za chwilę wrócę. — Rosemary Muldoon otworzyła drzwi przed bezdomną. Przed wejściem do gabinetu Trampula obejrzała się jeszcze na biurko recepcjonisty. Rosemary skinęła głową. — Paul, zadzwoń jeszcze raz do tego biura pracowników tymczasowych i powiedz, że jeśli za piętnaście minut ktoś się nie zjawi, zgłosimy się do innej firmy. To śmieszne. — Tak jest, pani Muldoon. Mam nadzieję, że nie obraziłem pani klientki. Uśmiechnął się przepraszająco do Trampuli, która potrząsnęła ostro głową. — To moja przyjaciółka, Paul — odparła Rosemary. — Nie łącz mnie na razie z nikim, dobra? Mężczyzna za biurkiem skinął z westchnieniem głową. — Oczywiście, pani Muldoon. Z chęcią znowu panią zobaczę — dodał, zwracając się do Trampuli. Znowu zadzwonił telefon i mężczyzna sięgnął po słuchawkę. Bezdomna raz jeszcze łypnęła na niego, a potem pokuśtykała do gabinetu Rosemary. — Dennis ma urlop i wszędzie panuje chaos. — Rosemary zatrzasnęła drzwi i podeszła do biurka z drewna orzechowego. — Mamy za mało ludzi i nasz najnowszy pracownik musi odbierać telefony zamiast zajmować się sprawami. Ale przynajmniej wygląda dekoracyjnie. — Usiadła na blacie. — Proponowali mi nowy dywan na miejsce tej okropnej zielonej szmaty, ale ja wolałam nowego asystenta. — Dobrze wybrałaś — odparła Trampula, przysiadając na skraju prostego, starego krzesła. Zdjęła kapelusz i odgarnęła włosy z twarzy. — Co u Jacka? Rosemary wyciągnęła rękę i wzięła kapelusz z dłoni Trampuli. Włożyła go na głowę i spojrzała pytająco na bezdomną, która potrząsnęła głową. — Kłóci się z tweedem — skwitowała, rozsiadając się ostrożnie, jakby się bała, że krzesło się rozpadnie. — Chyba wszystko w porządku. Ostatnio nie rozmawiamy ze sobą zbyt często. Zadzwonił do mnie, zanim tu przyszłam. Poszukuje siostrzenicy, która uciekła do Nowego Jorku. Rosemary uniosła brwi. — Nazywa się Cordelia Chaisson. Ma szesnaście lat. Wsiowa dziewczyna z Luizjany. Mówił, że jest bardzo ładna. Wysoka, szczupła, czarne włosy, ciemnobrązowe oczy. To wszystko, co od niego usłyszałam. Sprawiał wrażenie bardzo zdenerwowanego. — Roześlę wiadomość na posterunki — odparła Rosemary. — Tyle mogę zrobić. Za dużo

dzieciaków ucieka do miasta. Wyjęła wieczne pióro ze stojaka obok jej biodra. Trampula skinęła z uznaniem głową. — I jak wygląda życie z dala od ulicy? — A kto powiedział, że żyję z dala od ulicy? — Rosemary westchnęła, nie przestając bawić się piórem. Nie ulegało wątpliwości, że jej uwagę zaprząta coś innego. — Sytuacja w Rodzinie się pogarsza. Rzeźnik — pamiętasz don Frederica? — zabija każdego, kto zagraża jego pozycji. Nie można tak kierować Rodziną Gambione. Nie panujemy już całkowicie nad Dżokerowem. Ktoś nastawia dżokerów przeciwko nam. Przeciwko Rodzinie. Rzecz jasna, po prostu ich wykorzystują. — Dżokerów zawsze ktoś wykorzystuje. Albo są wielką uciśnioną mniejszością tego stulecia, albo plagą, którą trzeba wykorzenić — zauważyła Trampula, kierując na nią spojrzenie wielkich, czarnych oczu. — Kiedy płacą za ochronę Rodzinie Gambione, coś w zamian otrzymują — sprzeciwiła się Rosemary. — Tej tradycji nawet Rzeźnik nie waży się odrzucić. — Machnęła piórem. — Ciągle myślę, że gdyby tylko mój ojciec miał syna, który mógłby przejąć Rodzinę, nie musiałoby do tego dojść. Może ten sukinsyn Rzeźnik będzie miał fajny wypadek. Pośliźnie się w wannie albo coś. — Zawsze był wrednym skurczybykiem. — Trampula uśmiechnęła się bez śladu wesołości. — Choć nasza znajomość trwała krótko, nie mogę powiedzieć, by wywarł na mnie dobre wrażenie. Jeśli czegoś się dowiem, zawiadomię cię. Na ogół unikam Dżokerowa, ale szczury lubią tamtejsze podziemia. Jest tam mnóstwo żarcia. — Proszę, tylko bez szczegółów. — Rosemary zadrżała. — Chcesz się dowiedzieć, co jeszcze czyni moje życie interesującym? Pierwsze, o czym usłyszałam dziś rano, to że na ulicy znalazły się wartościowe notatniki. Nawet nie wiem, do kogo należą, ale Czaple ich szukają, a jeśli Czaple chcą coś dostać, to ja również. Często słyszysz naprawdę dziwne rzeczy. Byłabym ci bardzo wdzięczna, gdybyś dowiedziała się czegoś na ten temat. — Rosemary nie chciała patrzeć w ciemne oczy Trampuli. — Czuję się, jakbym cię wykorzystywała, Suzanne, ale ty znasz informacje, których nie zna nikt inny. Dziękuję. — Mam mnóstwo oczu i uszu. — Bezdomna kobieta wyglądała przez okno widoczne za plecami Rosemary. — Jesteś moją przyjaciółką. Poza tobą mam tylko jednego przyjaciela. To znaczy wśród ludzi. Chcę ci pomagać. — Gdyby tylko Jack nie był takim idiotą — rzekła Rosemary. — Co jest nie tak z tym chłopakiem? — Potrząsnęła głową ze współczuciem. — Czy myślałaś o tym, żeby poszukać kogoś innego? — Może w misji? — Trampula przyczesała włosy palcami tak, by znowu opadły jej na twarz,

i włożyła czapkę, po czym wstała i rozpostarła znoszoną spódnicę w tureckie wzory, którą włożyła na spodnie khaki. — Albo w barach dla samotnych. Mogłabym zapoczątkować nowy trend w modzie. — Przepraszam. Rosemary zsunęła się z biurka i dotknęła ramienia przyjaciółki. Trampula odsunęła się od jej dłoni. — Byłam samotna przez wiele lat. Przeżyję to. W ten sposób koty będą szczęśliwsze. — Odsłoniła zęby, białe i ostre. — Będę z tobą w kontakcie. Rosemary otworzyła drzwi i odprowadziła ją do wyjścia. — Za dwadzieścia minut mam sprawę. Zadzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebowała, moja droga. Zgarbiona i utykająca bezdomna pokiwała opuszczoną głową i ruszyła przed siebie. Gdy przechodziła obok recepcji, Goldberg uniósł głowę. — Mam nadzieję, że wkrótce znowu panią zobaczę. Życzę miłego dnia. Usłyszawszy te ostatnie słowa, kobieta odwróciła głowę i przeszyła go zdziwionym spojrzeniem. — Ehe, ja również nie potrafię uwierzyć, że to powiedziałem. — Uśmiechnął się i wzruszył przepraszająco ramionami. Telefon zadzwonił po raz kolejny. — Do widzenia. Schodząc powoli na dół, Trampula zastanawiała się, czy Jack znalazł już Cordelię. Zaginione dziewczyny, utracone notatniki. Każdy czegoś szukał. Oprócz niej. Czasami dobrze było nie mieć nic do stracenia. ♠ Po pewnym czasie wszyscy dżokerzy zaczynali wyglądać tak samo. Podobnie jak normowie przebrani za dżokerów. Zdezorientowany Jack zamrugał. Przyglądanie się twarzom wszystkich mijanych ludzi przypominało przesuwanie spojrzeniem po więcej niż sześciu szeregach książek w Strand Bookstore. Po pewnym czasie kolory, rozmiary i tytuły stawały się nierozróżnialne. Nieraz widział czarne włosy — ale nigdy nie wyglądały jak trzeba. Dostrzegał też kapelusze — fedory, panamy i tak dalej — ale nie ten właściwy. Na rogu Dziesiątej Ulicy, od strony zachodniej, omal się nie zderzył z chłopakiem idącym na wschód. — Uważaj, pedale — warknął młodzieniec. Jack spojrzał na niego z zaskoczoną miną. — Nie nabierzesz mnie — ciągnął chłopak. — Nawet nie próbuj. Jack zaczął go omijać, ponieważ było oczywiste, że tamten nie zejdzie mu z drogi. Zbir

— pomyślał. Prawdziwy uliczny zbir, nie wystrojony na święto przebieraniec. Chłopak był młodszy od Jacka i chudy jak szczapa. Twarz miał zapadniętą, a oczy koloru deszczówki. Wszystko w nim przypominało napiętą sprężynę. — Uważaj — powtórzył. Gdy Jack go omijał, potrącił go jakiś przechodzień. Zachwiał się i musnął dłonią łokieć chłopaka. Ten odskoczył nagle, unosząc ręce w geście wywodzącym się chyba z jakiejś sztuki walki. — Nie dotykaj mnie, cioto — warknął. Gapili się na siebie przez kilka sekund, aż wreszcie Jack skinął głową i ruszył w dalszą drogę. Nie oglądał się za siebie, ale miał wrażenie, że śledzi go wredne, klarowne spojrzenie psychopatycznie skupionych oczu. ♦ W Kryształowym Pałacu śmierdziało, jak w każdym barze rano — starym dymem papierosowym, rozlanym piwem i środkiem dezynfekującym. Fortunato znalazł Poczwarkę w ciemnym kącie klubu, gdzie przezroczysta skóra czyniła ją niemal niewidzialną. Obaj z Brennanem usiedli naprzeciwko niej. — Jak widzę, otrzymałeś wiadomość — odezwała się ze swym podrabianym akcentem z angielskiej szkoły prywatnej. — Otrzymałem — potwierdził Fortunato. — Ale trop już wystygł. Astronom może być wszędzie. Pomyślałem sobie, że może masz dla mnie coś jeszcze. — Niewykluczone. Znasz przygłupa, który używa przydomka „Zgon”? — Znam. Wbił w bezsilnym geście paznokcie w poliuretanowy blat stołu. — Był tu przed niespełna godziną. Sascha uzyskał jego odczyt, głośny i wyraźny. „Kurwa, zabije mnie. Ten stary, wypaczony pojeb”. — Chodziło mu o Astronoma. — Masz stuprocentową rację. Ten cały Zgon sprawiał wrażenie, że do cna mu odbiło. Sascha mówi, że myśli wręcz kłębiły mu się pod czaszką. — Chcesz powiedzieć, że na tym nie koniec — zauważył Fortunato. — Tak, ale za resztę musisz zapłacić. — Gotówka czy przysługi? — zapytał Fortunato. — Mówimy dziś prosto z mostu, tak? No cóż, jestem skłonna odpowiedzieć „przysługi”. Dla uczczenia święta mogę nawet otworzyć ci kredyt. — Wiesz, że wszystko spłacę — odparł Fortunato. — Prędzej czy później. — Zresztą nie lubię żądać zapłaty za złe wiadomości. Druga myśl, którą podsłuchał Sascha, brzmiała: „Ale może będzie zbyt zajęty innymi”.

— Jezu — mruknął Fortunato. Brennan zerknął na niego. — Myślisz, że planuje serię zabójstw? — Dziwię się tylko, że zwlekał z tym tak długo. Na pewno jakieś pojebane poczucie dramatyzmu kazało mu czekać na Dzień Dzikiej Karty. Czy masz coś jeszcze? — Nie na temat Astronoma. Ale jest też inna sprawa. To pewnie twoje podwórko, Yeoman. Otrzymałam dziś rano telefon z informacją, że powinnam mieć oko na pewną ukradzioną książkę. A nawet trzy książki. Dwie z nich to tylko klasery pełne rzadkich znaczków pocztowych. Mój rozmówca był bardziej zainteresowany trzecią. Ma niebieską okładkę w bambusowy wzór i jest wielkości szkolnego zeszytu. — Kim był ten rozmówca? — zainteresował się Brennan. — Nieważne. Interesuje mnie grupa, do której należy. Kosztowało mnie to trochę czasu i musiałam się odwołać do swych wpływów, ale udało mi się odkryć jej nazwę. — Jakiej ceny żądasz? — zapytał Brennan. — Informacja za informację. Myślę, że powinniśmy podzielić się wiedzą. Oboje na tym skorzystamy. Ale nie możesz niczego przede mną ukrywać. Zorientuję się, jeśli to zrobisz. — Zgoda. — Czy mówi ci coś nazwa Towarzystwo Widmowej Pięści? Brennan potrząsnął głową. — Niewiele. Obiła mi się o uszy w chińskiej dzielnicy. To wszystko. — W porządku — odparła Poczwarka. — Przypuśćmy, że wymienię przydomek kogoś, kto zajmuje wysoką pozycję w tej organizacji. Jest znany jako Kruczek. Czy to coś mówi któremuś z was? Fortunato potrząsnął głową, ale Brennan wlepił spojrzenie w blat. — Ehe — potwierdził. — Słyszałem o nim. Nazywa się coś tam Latham. Z tej firmy prawniczej Latham i Strauss. Podobno nikt nie wie, czy utracił wszelkie ludzkie uczucia z powodu zarażenia wirusem dzikiej karty, czy po prostu jest naprawdę świetnym prawnikiem. Poczwarka pokiwała głową. — To uczciwa wymiana. Następna runda? — Ty pierwsza — odparł Brennan. — Czystym przypadkiem odebrałam dziś też inny telefon. Od człowieka nazwiskiem Gruber. Zajmuje się handlem. Niestety, jako paser, nie hurtownik. Zaniepokoiły go klasery pełne znaczków, które próbowała mu dziś rano sprzedać pewna aska. Najwyraźniej używa przydomka Zjawa i jest złodziejką. To tylko młoda dziewczyna i ta sprawa nieco ją przerasta. Ten, kto odnajdzie te książki, zdobędzie wielką władzę. — Albo zginie — dodał Brennan.

— Mów dalej, proszę — rzekła Poczwarka. — Zamieniam się w słuch. — Reszty zapewne się domyśliłaś — ciągnął Yeoman. — Być może wolisz nie wymieniać nazwiska. Jest niebezpieczne. I w związku z tym bardzo wartościowe. — Powiedz je. — Kien — odparł Brennan. — Jestem przekonany, że Kruczek pracuje dla Kiena. Coś musiało się wydarzyć. Coś ważnego. Jeśli Kruczek tak bardzo pragnie zdobyć tę książkę, to znaczy, że ona jest dla Kiena wyjątkowo ważna. Jest w niej coś, co może mu zaszkodzić. A jeśli to rzeczywiście on stoi za Towarzystwem Widmowej Pięści, jego ludzie mogą być wszędzie. — Wstał. — W tym miejscu nasze drogi się rozchodzą, przyjacielu. Fortunato uścisnął jego dłoń. — Dziękuję. Jeśli dowiem się czegoś o tych książkach, zawiadomię cię. — Życzę szczęścia. Brennan wstał. Zanim dotarł do frontowych drzwi, zaczął biec. — Zatem ten „Zgon” jest dla ciebie cenny? — zapytała Poczwarka, wspierając się na blacie. — Jeśli może mnie doprowadzić do Astronoma, to tak — przyznał Fortunato. — Dlaczego nie możesz użyć swych mocy, by odnaleźć go samemu? — Przeciwko niemu są bezużyteczne. Zakłóca je, jak kiedyś zakłócano radar cynfolią. Nie zobaczyłbym go, nawet gdyby stał tutaj. Wyciągnął palec. Nagle w oczach Poczwarki pojawił się strach. Odwróciła się i spojrzała we wskazane przez niego miejsce. — Nie — rzekła. — Nikogo tam nie ma. As już na nią nie patrzył. Tworzył w swym umyśle obraz wysokiego, groteskowo chudego mężczyzny o brązowych włosach i wyniszczonej twarzy. Jeśli Zgon był gdzieś blisko, w promieniu kilku przecznic, Fortunato musi się tylko skupić, by go odnaleźć. Otworzył oczy. — Canal Street — oznajmił. — W metrze. ♣♦♥♠

Rozdział 5 10:00 Dotarłszy do krętych ulic West Village, Jack zaczął się zastanawiać, czy powinien przejść na drugą stronę i ruszyć w kierunku East Side oraz Dżokerowa, czy też iść dalej ku Mauzoleum Śmiga, gdzie najwyraźniej znajdowało się centrum dzisiejszych wydarzeń. Przynajmniej dotarł teraz na lepiej znane terytorium. Zauważył znajomą fasadę na Greenwich, pogrzebał w kieszeni na piersi i wyciągnął stamtąd pomarszczone, kolorowe zdjęcie, które Elouette przysłała mu w ostatnie Boże Narodzenie. Cordelia z pewnością dojrzała od tego czasu, ale podobieństwo było wystarczające. Bar nosił nazwę Fantazja Młodzieńca i był czymś w rodzaju towarzyskiej wersji wilkołaka. Otwierał się rano jako typowy lokal dla klasy pracującej i zachowywał tę postać do szóstej po południu, gdy następowała w nim nagła i drastyczna zmiana. Przez całą noc Fantazja Młodzieńca była barem gejowskim. Pod obiema postaciami zaliczała się do najstarszych lokali w West Village. Jack pokonał trzy stopnie jednym krokiem i otworzył gwałtownie drzwi. W środku było ciemno i minęła chwila, nim jego oczy przywykły do półmroku. Przeciął prostokątną salę, słysząc, jak skorupki fistaszków trzaskają pod jego butami numer czterdzieści sześć. Barman oderwał spojrzenie od tacy z firmowymi szklankami Budweisera. — W czym mogę panu pomóc? — Może wyglądał pan dziś rano przez okno? — zapytał Jack, pokazując mu zdjęcie. — Widział pan ją? — Jest pan gliną? Jack potrząsnął głową. — Nie wygląda pan na glinę. — Barman wziął zdjęcie do ręki. — Diabelnie ładna. To pańska kobieta? Jack raz jeszcze potrząsnął głową. — Siostrzenica. — W porządku. — Mężczyzna uważniej przyjrzał się Jackowi. — Czy nie widziałem tu pana około szóstej? — Możliwe — zgodził się Jack. — Nieraz tu zaglądam. Nie widział pan dziś rano tej dziewczyny? Barman przymrużył z namysłem powieki.

— Nie. — Zerknął z uznaniem na Jacka. — W takim razie to pewnie naprawdę siostrzenica, hę? Zgubiła się, uciekła, czy ukradli ją? — Ukradli. — Jack napisał numer telefonu na firmowej serwetce Hammsa. — Mógłby mi pan wyświadczyć przysługę? Jeśli ją pan zobaczy, czy to samą, czy w towarzystwie, proszę zostawić tu wiadomość. — Ruszył ku drzwiom. — Odwdzięczę się — dodał, oglądając się przez ramię. — Jasne — zgodził się barman. — Dniem i nocą, wszystko dla klientów. ♠ Kazała się wysadzić pod Cudakami. W klubie wrzało, choć była dopiero dziesiąta dwadzieścia rano. Bramkarz, który pomagał jej wysiąść, wyglądał, jakby zdążył już sobie zdrowo golnąć. Miękkie, białe futro miał zmierzwione, a jego czerwone oczy były zaspane i lśniące jednocześnie. Wskazał na drzwi klubu, ale Ruletka potrząsnęła tylko głową i ruszyła w stronę Kryształowego Pałacu. Omal nie wyskoczyła ze skóry, gdy drzwi otworzyły się gwałtownie i długi szereg tańczących kongę dżokerów wytoczył się chwiejnym krokiem na ulicę spomiędzy ud striptizerki o sześciu piersiach, stanowiącej ozdobę wejścia. Grupę prowadziła kobieta o pięknej twarzy, która nie miała trudności z wężowymi ruchami tańca, jako że od szyi w dół sama była opalizującym wężem. Ogon, kończący się absurdalnie wyglądającą miotełką piór, unosiła ku górze i następny dżoker w szeregu trzymał się go mocno. Jako jeden z nielicznych nie zasłaniał twarzy. Większość kołyszących się i wrzeszczących członków korowodu nosiła rozmaite maski, od ozdobionych piórami, klejnotami oraz cekinami dzieł sztuki aż po obrzydliwe gęby, być może wyglądające gorzej niż zniekształcenia, które ukrywały. Na samym końcu do korowodu przykleiło się kilku natoli. Wyglądali na podekscytowanych, zawstydzonych i zarazem trochę wojowniczych, jakby chcieli się przekonać, czy dżokerzy, którzy mieszkali przy Bowery Street i zapewniali turystom mnóstwo ekscytującej, powodującej ciarki rozrywki, odważą się sprzeciwić. Ruletka znienawidziła na moment tych poszukiwaczy dreszczyku z ich normalnymi, zwyczajnymi twarzami oraz zarozumiałym poczuciem bezpieczeństwa. Mam nadzieję, że to jest zaraźliwe — nadeszła okrutna myśl. Niech Bóg przeklnie ich wszystkich. W rzeczywistości ta myśl była jednak przeznaczona dla Josiaha. Josiaha, który przysięgał jej miłość i opiekę, a potem porzucił ją, gdy potrzebowała go najbardziej. Najwyraźniej poczucie winy białego liberała nie było wystarczająco silne, by obejmować kobietę zarażoną wirusem dzikiej karty. To mogło być zaraźliwe. Potrafiła też sobie wyobrazić, jak jej była teściowa siedzi wymuskana w swej wspaniałej rezydencji w Newport i peroruje: „Bez względu na to, ile pracy poświęci się tym «czarnym» dziewczynom, często nic z tego nie wychodzi. Po prostu są zbyt wypaczone

i zranione zarówno mentalnie, jak i fizycznie, przez dyskryminację rasową, by móc funkcjonować w białym społeczeństwie. Wielka szkoda. Ech”. Ale pewnie i tak spaliła wszystkie meble i pościel w domu, który odzyskała po tym, jak Josiah się ze mną rozwiódł. Wstrętna, świętoszkowata hipokrytka! Ruletka uświadomiła sobie, że idzie na oślep, przepychając się przez tłumy kłębiące się na ulicach Dżokerowa. W parnym już powietrzu poranka niósł się dźwięk młotków oraz tackerów, a także powitania i obelgi wykrzykiwane przez dżokerów wznoszących stragany na całodzienne święto, oraz woń przyrządzanych — umiejętnie lub nie — potraw. W górze krążył mały, prywatny samolot z długim banerem głoszącym: ZAMIANA DŻOKERÓW W ASÓW. GWARANCJA POZYTYWNYCH WYNIKÓW. TEL. 555-9448. Na następnym rogu stanowisko zajął już Kościół Jezusa Chrystusa Dżokera. Wyznawcy rozdawali broszury każdemu, kogo udało się im zatrzymać. Oni również gwarantowali pozytywne wyniki, ale dopiero w przyszłym życiu. Szarlatani otaczają mnie ze wszystkich stron — pomyślała Ruletka. Obietnice na życie doczesne i pozagrobowe. Nadzieja bez nadziei. Mój lud mógłby wam coś o tym opowiedzieć. Nigdy nie zrobi się lepiej, dopóki jakaś nowa i jeszcze mniej lubiana mniejszość nie zajmie waszego miejsca. A nie wyobrażam sobie, żeby kiedykolwiek pojawiła się mniejszość brzydsza i mniej popularna niż dżokerzy. Biedne skurczybyki. Henry Street zamknięto barykadą. To było zabronione, ale Poczwarka miała wielkie wpływy w Dżokerowie, a miejscowi gliniarze mieli powody, by być wdzięczni właścicielce Kryształowego Pałacu. Dzięki jej interwencji rozwiązano wiele trudnych spraw, więc szef posterunku nie będzie robił trudności z powodu paru ulicznych korków raz do roku. Poczwarka kontrolowała też uliczne dekoracje i dzięki niej Henry Street prezentowała obraz gustownej dumy zamiast obliczonej na wywołanie szoku krzykliwości dominującej na innych ulicach. Ruletka ominęła barykadę i ruszyła ulicą przed siebie. Po jej prawej stronie na odcinku około połowy kwartału rozciągała się niezabudowana parcela wypełniona stertami gruzu — pamiątka po zamieszkach w Dżokerowie w siedemdziesiątym szóstym. Spod kopców cegieł i tynku wyrastało sięgające pasa zielsko oraz garstka odpornych drzewek. W niektórych stosach widniały mroczne otwory, przypominające małe, szeroko rozwarte usta. Kobieta zastanawiała się, czy ta okolica stała się siedliskiem zwierząt. Nie potrafiła sobie wyobrazić, by kochająca porządek Poczwarka tolerowała gniazdo szczurów w sąsiedztwie swego baru. Nagle zauważyła w głębi jednej z nor błysk, który szybko przerodził się w parę lśniących oczu otoczonych włosami. Spod ziemi nie wyjrzał jednak pysk płochliwego zwierzęcia. Twarz była ludzka. W przybliżeniu. Ruletka wciągnęła gwałtownie powietrze i przyśpieszyła kroku, mijając Arachne, która łapała w osiem smukłych nóg jedwabną nić produkowaną przez jej bulwiaste ciało i przędła z niej szybko jeden ze swych sławnych pajęczych szali. Jej córka trudziła się przy ich straganie,

rozkładając zestaw pięknie ufarbowanych szalików i chustek. Większość natoli nigdy w życiu nie kupiłaby jednego z tych drżących, niemal przezroczystych kawałków tkaniny, gdyby widziała, jak powstają, ale Arachne nieźle zarabiała, sprzedając swe wyroby Saksowi i firmie Neiman-Marcus. Ruletka również miała wykonany przez nią delikatny, brzoskwiniowy szal. Wyglądała w nim, jakby zarzuciła zachód słońca na ciemne ramiona. Gdyby wiedziała, że Arachne dziś tu będzie, założyłaby go, by zademonstrować autorce, że przynajmniej ona docenia jej artyzm i nie przeszkadza jej pochodzenie szala. Rozległ się basowy łoskot, który stawał się coraz szybszy i bardziej intensywny, aż wreszcie zakończył się donośnym hukiem. Elmo, bramkarz Pałacu, wytoczył przez drzwi frontowe kolejną metalową beczułkę piwa, która dołączyła do swych sióstr, jakby okrągły kij bilardowy uderzył w skupisko pękatych bil. Bramkarz, który sam przypominał sylwetką beczkę, wzruszył z zadowoleniem ramionami i poszedł po następną. Dzieciaki biegały w tę i we w tę po chodniku, uganiając się za wystrzępioną piłką do gry w nogę, na drugim końcu kwartału zaczął się zaś improwizowany mecz baseballowy. Z radiomagnetofonów buchały dźwięki kłócącej się ze sobą muzyki: soulowej, rockowej, country czy symfonicznej. Dzieci krzyczały, a matki je nawoływały, ale cały ten obłęd miał w sobie coś pogodnego i bezpiecznego. Coś rodzinnego. Nigdzie nie wyczuwała desperackiej, szarpiącej nerwy potrzeby zabawy, które zawładnęła tłumem tańczącym pod Cudakami. Ci ludzie, choć często wyglądali odrażająco, byli pogodzeni ze sobą. Oderwała spojrzenie od zgrai bawiących się urwisów i nakazała sobie rozejrzeć się po tłumie. Wypatrywała niskiej, rudowłosej sylwetki. Przed trzydziestoma minutami wpadła do kliniki w Dżokerowie, ale bardzo spokojna, piękna, elegancka i pełna dezaprobaty szefowa oddziału chirurgii powiedziała jej, że dobry doktor jest nieobecny, jednak z pewnością można go odnaleźć w jednym z licznych barów. Ruletka próbowała już u Erniego i w Gabinecie Luster, ale szczęście jej nie sprzyjało. Teraz przyszła pora na Kryształowy Pałac… I tu go znalazła. Siedział za jednym z wielu stolików ustawionych na chodniku przed Pałacem. Między długimi, smukłymi palcami trzymał szklaneczkę brandy, przechylając ją lekko tak, że bursztynowy płyn spływał wdzięcznie po szkle. U jego lewego boku stała postać również szklana, lecz wypełniona kośćmi i trzewiami składającymi się na ludzkie ciało. Długie paznokcie pomalowała na kolor perłowego różu, a jej niewidoczne policzki pokrywał srebrnoniebieski błyszczyk. Poczwarka we własnej osobie. Nadeszła chwila decyzji. Do tej pory Ruletka zastanawiała się tylko nad tym, jak znaleźć Takizjanina. Osiągnęła ten cel i co powinna zrobić teraz? Zemdleć? Skręcić kostkę? Jak większość ludzi na świecie wiedziała, że obcego fascynują piękne kobiety, ale w Nowym Jorku było ich pod dostatkiem. Co, jeśli znalazł już sobie towarzyszkę na dziś? A nawet jeśli nie

znalazł, co powinna zrobić, żeby wybrał ją? Miała urodę, ale brakowało jej zwykle związanych z nią umiejętności. Nigdy nie opanowała sztuki flirtu. Nagle zalała ją fala ulgi. Po prostu przejdzie obok. Jeśli ją zauważy… no cóż, niech i tak będzie. Widać było mu to pisane. A jeśli nie… Starała się nie myśleć o starym pokurczu siedzącym w swym wilgotnym legowisku. Skupiła spojrzenie na barykadzie i zaczęła liczyć kroki, zauważając, że gumowe podeszwy jej butów wręcz odbijają się od betonu, nogawki spodni ocierają się o kostki, a warkoczyki muskają… — Uważam, że jesteś durniem — wycedziła Poczwarka z brytyjskim akcentem. — Co roku zaczynasz tutaj, wypijasz pierwszą brandy, pozostajesz trzeźwy wystarczająco długo, by wygłosić mowę, zaczynasz żłopać piwo podczas meczu, pozostajesz na płynnej diecie na kolacji u Hirama, a potem, by odpowiednio zakończyć dzień, wracasz tutaj, zalany w sztok, nieszczęśliwy i dręczony wyrzutami sumienia. Czemu nie skorzystasz z mojej rady i… — A ty co roku udzielasz mi tej samej rady — przerwał jej Tachion, tworząc śpiewny kontrapunkt. — Wyjedź do Miami — dokończyli chórem. Z twarzy doktora zniknął uśmiech. — Jak mógłbym wyjechać po tej okropnej wiadomości o Wyjcu? Nie mamy pojęcia, kto go zamordował. — Nie jesteś gliną. Zostaw to zawodowcom. — Potrząsnął z uporem głową. — Tachy, nie musisz uczestniczyć w tej corocznej celebracji groteski. Dżokerowo wie, że ci zależy. Nie znienawidzimy cię, jeśli nas opuścisz na ten jeden z trzystu sześćdziesięciu pięciu dni. — Ale nie tego dnia. Muszę tu być. — Poruszył gardłem, przełykając kolejny wielki łyk brandy. — To moja pokuta. Głos mu ochrypł, być może z powodu trunku. — Jesteś durniem — powtórzyła cicho Poczwarka i uścisnęła mocno jego bark przezroczystą dłonią. Ruletka gapiła się zafascynowana na białe kości palców widoczne na tle ciemnorubinowej marynarki Tachiona. Nawiedziła ją niepokojąca wizja Śmierci tańczącej wokół doktora. Uniosła powoli własną dłoń do oczu i przyjrzała się jej. Ścięgnom poruszającym się pod skórą barwy kawy z mlekiem, białym półksiężycom pod wypolerowanymi paznokciami, maleńkiej bliźnie na palcu wskazującym, w który skaleczyła się podczas lekcji gotowania, kiedy miała sześć lat. Potem spojrzała na znikającą w drzwiach Pałacu Poczwarkę. Powinnam wyglądać jak ona — pomyślała. Jestem Śmiercią. Coś chłodnego musnęło siniaki na jej twarzy. Ten dotyk stał się dla niej kotwicą. Wciągnęła powietrze, rozchyliła powieki i spojrzała wprost w zatroskane, bladoliliowe oczy Takizjanina. — Dobrze się pani czuje? Wygląda pani, jakby miała zaraz zemdleć.

— Nie… nie… nic mi nie jest — wybełkotała. Siła, z jaką objął jej talię, kłóciła się z jego delikatnymi rysami. — Proszę usiąść. Metalowy brzeg krzesła dotknął z tyłu jej kolan. Klapnęła na nie ciężko, uświadamiając sobie, jak bliska była omdlenia. Obcy wcisnął jej w dłonie szklaneczkę brandy. — Nie. — To powszechnie stosowane, choć nieco staromodne lekarstwo na nagłą słabość. Powoli rozjaśniało się jej w głowie. Wyprostowała się na krześle. — Ja również jestem staroświecka i uważam, że jest stanowczo za wcześnie na brandy. Zauważyła ze zdumieniem, że jego szczupłą twarz zalała fala czerwieni. Rude rzęsy opuściły się, ukrywając ból w fioletowych oczach. Tachion pośpiesznie odsunął szklaneczkę od nich obojga, jakby brzydził się alkoholu. — Ma pani rację. I Poczwarka też. Nie powinienem pić tak wcześnie. Na co ma pani ochotę? — Może sok owocowy? Hmm… właśnie sobie uświadomiłam, że nie miałam na śniadanie nic oprócz kawy. — Tak nie może być. Ale łatwo temu zaradzić. Proszę chwilkę zaczekać. Zerwał się szybko z krzesła i popędził do Pałacu. Ruletka wsparła głowę na dłoni, próbując uporządkować myśli. A może po raz pierwszy zacząć myśleć. Mężczyzna, który zniszczył jej życie, był dla niej jedynie niewyraźną sylwetką. Z pewnością nie spodziewała się, że będzie taki drobny. Zaskoczył ją też jego słodki uśmiech i staromodna uprzejmość, pasująca raczej do osiemnastowiecznego salonu. Hitler kochał dzieci i małe zwierzęta — powiedziała sobie. Zatrzymała spojrzenie na jednym z grających w piłkę dzieciaków. Małego chłopca o masywnym ciele wspierającym się na wąskich stopach o palcach połączonych błoną pławną, który radośnie wymachiwał płetwowatymi rękami, gdy tylko jego drużyna przejęła piłkę. Zbrodnia, którą popełnił, jest zbyt monstrualna — pomyślała. Jego śmierć ulży nie tylko mojemu cierpieniu. Tachion wrócił i postawił przed nią szklankę soku pomarańczowego. Przyglądał się, jak piła, odchylony do tyłu na krześle. Obute stopy wsparł na stole. Sprawiał wrażenie, że nie przeszkadza mu jej milczenie — coś, do czego nie była przyzwyczajona u mężczyzn. Większość z nich chciała, żeby kobiety gadały bez ustanku. Zapewne dzięki temu czuli się ważni. — Lepiej? — Znacznie. Przednie nogi krzesła opadły na chodnik. — Pewnie pora się przedstawić. Jestem doktor Tachion. — Ruletka Brown-Roxbury. — Ruletka — powtórzył z francuskim akcentem. — Niezwykłe imię.

Zakręciła szklanką, zostawiając na blacie plamę wilgoci. — Kryje się za tym pewna opowieść. — Uniosła wzrok i zauważyła, że obcy przygląda się z niepokojącym zainteresowaniem jej twarzy. — Matka była uczulona na większość mechanicznych środków antykoncepcyjnych, więc rodzice byli skazani na kalendarzyk. Tata zawsze mówił, że to jest jak rosyjska ruletka, więc kiedy wydarzyło się nieuniknione, tak właśnie dali mi na imię. — To urocze. Imiona powinny coś mówić o osobie, która je nosi, albo o jej pochodzeniu. Są jak opowieści rozrastające się z każdym pokoleniem. Czyżbym czymś cię obraził? Ruletka z wysiłkiem nadała swej twarzy spokojny wyraz. — Z pewnością nie. Wróciła do kontemplacji kręgu wilgoci na blacie. Zapadło milczenie i krzyki dzieci oraz walenie młotków wydały się jeszcze głośniejsze. — Doktorze… — Ruletko… Oboje zaczęli jednocześnie i umilkli zawstydzeni. — Proszę. — Wskazała na niego. — Mów dalej. — Zastanawiałem się, co cię dziś sprowadziło do Dżokerowa. Nie wyczuwam w tobie pełnej poczucia winy ciekawości ani głodu makabry, który kieruje większością normów. — Pragnęłam głębiej zanurzyć się w rozpaczy — usłyszała własny głos i mroczniejsza strona jej duszy przeklęła ją jako idiotkę. Który mężczyzna pragnąłby spędzić dzień z kobietą skłonną do łez i spragnioną makabry? Zacisnął dłoń na jej palcach. To było tak, jakby ból przepłynął między nimi. — Odbądźmy tę podróż razem. Jeśli tego chcesz — dodał pośpiesznie, jakby bał się ją obrazić. — Dzisiejszy dzień jest dla mnie… trudny. Łatwiej będzie mi go przetrwać w twoim towarzystwie. — Nie mogę dać nikomu pociechy. — Nie proszę o nią. Tylko o twoje towarzystwo. — Musnął lekko palcami jej posiniaczony policzek. — Jeśli tego pragniesz, może uda mi się pocieszyć ciebie. — Niewykluczone. Ukryta w jej sekretnym miejscu Śmierć ucieszyła się… ale tylko trochę. ♦ Ciżba otaczała go ze wszystkich stron. Na ulicach pełno było dżokerów w przebraniach i ciekawskich natoli. Poruszał się z tą samą prędkością i w tym samym kierunku, co tłum, biernie pozwalając mu się nieść. Lepiej nie przyciągać do siebie uwagi. Astronom mógł być wszędzie. Mógł być i na ogół był. Spector musiał się zjawić na Times Square dopiero po z górą godzinie. Nie chciał tam przyjść

za wcześnie. To by sugerowało, że mu bardzo zależy. Parada w Dżokerowie była najbezpieczniejszym sposobem na zabicie czasu. Uliczna orkiestra zaczęła grać Bal pyszałków z Dżokerowa. Spector poczuł, że dokucza mu klaustrofobia, i przepchnął się na skraj tłumu. Trójoki mim w białych trykotach zablokował mu drogę i kazał gestem się zatrzymać. Zabójca napiął mięśnie. Dżoker zmarszczył przesadnie brwi, a potem odsunął się na bok, przepuszczając go gestem. Spector zdzielił go mocno łokciem w żołądek i uśmiechnął się, gdy tamten zgiął się wpół. Nienawidził mimów. Cieszył się z dręczącego go nieustannie bólu. Odwracał on jego uwagę, nie pozwalał mu skupić się na smrodzie setek spoconych dżokerów. Pod koniec dnia mnóstwo natoli pozielenieje od fetoru zdechłych ryb. Zerknął na elektroniczny zegarek. Zabrał go młodemu maklerowi, którego zabił przed tygodniem w bankowej dzielnicy. Dzień wlókł się strasznie powoli, podobnie jak parada. Spector nie bał się tak bardzo od chwili pierwszego spotkania z Astronomem. Staruch powiedział mu wtedy, że będą władali światem, że w nowym ładzie to on będzie numerem jeden. Gadał od rzeczy. Ingerencja miejscowych asów położyła kres jego planom. Ale przynajmniej ich również załatwi. Mam nadzieję, że z Tachionem nie skończy zbyt szybko — pomyślał Spector. Wydostał się z tłumu i zniknął w zaułku. Walały się tu wielkie stosy śmieci. Po trzech krokach usłyszał wycie. Zatrzymał się i spojrzał w górę. Astronom opadał powoli ku niemu z uśmiechem na ustach. — Powiedziałem ci, co się stanie, Zgon. Miałeś swoją szansę. Z jego ust ponownie wyrwało się wycie, gardłowe i nieludzkie. Spector odwrócił się i umknął z powrotem w tłum. Odpychał ludzi i obalał ich na ziemię, nie zważając na groźby oraz przekleństwa. Przedarł się między zaskoczonymi członkami orkiestry, ominął krepinową platformę Żółwia i wmieszał się w ciżbę po drugiej stronie ulicy. Bał się oglądać za siebie. Policjant złapał go za ramię. Spector kopnął go w krocze i wyrwał się z uścisku. Ludzie wokół krzyczeli. Ledwie mógł oddychać. — Jestem tuż za tobą. Głos dobiegał z bardzo bliska. Spector się odwrócił. Starzec lewitował w powietrzu obok policjanta, który uniósł pistolet, gotowy wystrzelić. Z prawej dłoni Astronoma wypłynął strumień błękitnego światła, który uderzył w broń. Pistolet eksplodował, zasypując odłamkami gliniarza oraz gapiów. Rozległy się kolejne krzyki. Spector potknął się o kosz na śmieci i runął na chodnik, ocierając dłonie. Podniósł się powoli. Kolana mu drżały. Poczuł dłonie zaciskające się na jego barkach, palce wpijające się mocno w jego ciało. Nie był w stanie się uwolnić. — Nie.

Jego głos zabrzmiał tak samo jak przedtem głos Grubera. Astronom uniósł jedną rękę i złapał go za czubek głowy. — Patrz na mnie, kiedy do ciebie mówię, Zgon. Spector poczuł, że starzec obraca jego głowę. Przeszyło go ukłucie straszliwego bólu, coś trzasnęło, a potem usta wypełniła mu krew. Astronom uśmiechnął się do niego. — Nadszedł Dzień Sądu. Przez tłum za nimi nagle przebiegł hałas. Astronom się odwrócił. Coś niespodziewanie odwróciło jego uwagę. Cisnął Spectora na chodnik jak worek śmieci. Jego ciało było sparaliżowane. Nie był w stanie powstrzymać upadku. Uderzył twarzą o beton, rozbijając sobie nos i wargi. Przyglądał się kałuży krwi, narastającej wokół jego otwartych ust. Pora umrzeć znowu. Przynajmniej nie będzie musiał czuć ani oglądać tego, co się z nim stanie. ♥ Bok przy boku, zderzak przy zderzaku, platformy zajmowały półtora kwartału na Center Street, na południe od Canal Street. Fortunato zauważył Desa. Dżoker o twarzy słonia nosił przebranie z siatki ogrodzeniowej i kwiatów. Był tam też sterowiec doktora Toda, a za nim samolot Śmiga, razem ze śladami z kwiatów, symbolizującymi szybki lot. W górze unosił się pozbawiony ozdób plastikowy balon Poczwarki. Znajdowali się w sercu Dżokerowa i turystów nie było tu zbyt wielu. A ci, którzy zapuścili się tak daleko, nie przyprowadzili ze sobą dzieci. Kierowcy w roboczych kombinezonach stali obok platform, zajęci paleniem i rozmowami. Najgęstszy tłum zmierzał w tym samym kierunku co Fortunato. Najwyraźniej z przodu coś się działo. Pokonawszy kawałek drogi, zauważył przeszywające powietrze linie mocy. Przypominały migotliwe, rozgrzane upałem powietrze, zamazujące kontury wszystkiego wokół. To była sygnatura niebędąca właściwie sygnaturą, coś w rodzaju para psychicznego śladu gumki do wycierania. Po raz pierwszy widział ją siedemnaście lat temu, w pokoju martwego chłopaka niedaleko stąd. Brutalnie ćwiartowano tam kobiety w ramach spisku, który przywołał na orbitę wokółsłoneczną ogromne, pożerające wszystko monstrum znane jako TIAMAT. Asowi zakręciło się w głowie. Serce waliło mu jak szalone. Uświadomił sobie, że się boi, po raz pierwszy od siedemnastu lat jest naprawdę, szczerze przerażony. Wysłał przed siebie klin mocy i pobiegł w stronę miejsca, w którym linie się zbiegały. Ludzie usuwali mu się z drogi po obu stronach. Krzyczeli na niego, ale nie byli w stanie go dotknąć. Zgon wrzasnął przeraźliwie. Mimo hałasu czynionego przez tłum Fortunato usłyszał zgrzyt miażdżonych kości i chrząstek, a potem łoskot padającego na chodnik ciała. Gdy przedarł się przez barierę gapiów, wszyscy już się odwracali, próbując uciekać. Ktoś wlókł po ziemi rannego gliniarza. Prawą rękę miał zwęgloną, a twarz zbryzganą krwią. Na

chodniku utworzył się krąg o średnicy trzech metrów. W środku nie było nikogo poza Zgonem. Leżał na plecach, odsłaniając klapy szarej marynarki oraz rozpięty kołnierzyk brudnej koszuli, ale głowę miał odwróconą o sto osiemdziesiąt stopni, a twarz wciśniętą w chodnik. Z nosa i ust wypływała mu krew. — Tam! — krzyczał jakiś mężczyzna w tłumie. — Tam jest! Ucieka! Boże, niech ktoś go zatrzyma! Mężczyzna unosił rękę, wskazując w pustkę. Fortunato widział tylko morze zamazanych twarzy, jakby starał się patrzeć kącikiem oka, choć przecież spoglądał na wprost przed siebie. Zagłusza mnie — pomyślał. Skupił swą moc i spowolnił upływ czasu, aż wreszcie krzyki mężczyzny oraz jęki szoku i niesmaku słyszalne wokół przerodziły się w infradźwiękowy pomruk. W znieruchomiałym chaosie, który go otaczał, unosiło się prawdziwe tornado parapsychicznej energii — moc Zgona, samego Fortunata oraz wirusowa energia dżokerów. Nie miał szans. Dał za wygraną i czas odzyskał normalną prędkość. Nie mógł nic zrobić. Zgon nie żył. Strata nie była zbyt wielka. Większość z tego, co Fortunato o nim wiedział, pochodziła z drugiej i trzeciej ręki. Usłyszał to od gliniarzy i gapiów po zamieszkach w Cloisters. Zgon był nieudacznikiem, ofiarą losu z klasy średniej. Zaraził się wirusem dzikiej karty i zmarł w klinice Tachiona. Doktor przywrócił mu życie i Zgon nigdy mu tego nie wybaczył. Powrócił ponoć jako nadający telepata, ale potrafił nadawać jedynie wspomnienie własnej śmierci, wystarczająco silnie, by zabijać w ten sposób innych. Przez pewien czas był prawą ręką Astronoma. Do chwili, gdy grupa nowojorskich asów zniszczyła ich bazę w Cloisters i Fortunato rozbił Śakti na atomy. Gdyby mógł, tak samo postąpiłby ze Zgonem i z Astronomem. Teraz jednak Zgon utracił wszelkie znaczenie. Pod wpływem zranionego poczucia estetyki przyklęknął na jednym kolanie i przywrócił głowie zabitego właściwe położenie. — Dziękuję. Potrzebowałem tego — odezwał się Zgon, gdy as chciał już odejść. Fortunato się odwrócił. Po skórze przebiegły mu ciarki. Niedawny trup przykucnął na chodniku, rozcierając fioletowe obrzęki na szyi w miejscach, gdzie pękły naczynia krwionośne. Siniaki już żółkły, goiły się na oczach jego wybawcy. Zgon się uśmiechnął. Usta miał nieco za szerokie i zbyt cienkie, a jeden ich kącik znajdował się wyżej od drugiego. W tym uśmiechu pełno było przerażenia. Dłonie mężczyzny drżały tak silnie, że uniósł je przed siebie i roześmiał się do nich. — Nie wiedziałeś o tej sztuczce, tak? Otrzymałem moją małą, czarną wiadomość, którą mogę przekazywać innym, i otrzymałem też to. Nawet Astronom o tym nie wiedział. Uzdrawiam sam siebie, brachu.

Wykaszlnął kapkę krwi. W chwili gdy spadła na chodnik, była już brązowa i w pełni zestalona. — W takim razie myśli, że nie żyjesz — zauważył Fortunato. — Jezu, mam taką nadzieję. Ale gdybyś się nie zjawił, i tak wyrwałby mi serce, żeby się upewnić. Gdybym siedział w Brooklynie, może by mnie nie wykrył. — Wykaszlnął kolejną kapkę. — Gdyby pies się nie zatrzymał, żeby podnieść nogę, może dogoniłby królika. — Dlaczego chce twojej śmierci? — Myśli, że go sprzedałem. Rzecz w tym, że po tym syfie w Cloisters znalazłem sobie inną robotę, która może się okazać zdrowsza. Zgon spojrzał na Fortunata. W jego oczach można było zauważyć iskrę, jeśli nie geniuszu, to przynajmniej pewnego sprytu i zdolności. Większość ludzi tego nie zauważała, ponieważ większość ludzi nie patrzyła zbyt długo w oczy Zgona, z jednego z dwóch możliwych powodów. Poza iskrą było tam też coś więcej. Fortunato widział to już kiedyś, siedemnaście lat temu, kiedy przywrócił życie martwemu chłopakowi. To była czarna rozpacz tych, którzy widzieli śmierć ze zbyt bliska. — Szczerze mówiąc — ciągnął Zgon — dziwię się, że nie załatwił cię, kiedy tu był. Chyba że chce cię zostawić na deser. — Na deser? — Tak jest, brachu. Mówi, że to Dzień Sądu. Ja umrę, ty umrzesz, wszystkie skurwysyny, które zaatakowały go w Cloisters, umrą, a wszystko to wydarzy się dzisiaj. Przy całym tym syfie, który dzieje w Dżokerowie, nie musi się bać, że przeszkodzą mu gliniarze albo ktokolwiek inny. Fortunata nawiedziło nagłe przeczucie, konwergencja niewidzialnych linii mocy. — Niedawno ukradziono parę książek. Wiesz coś o tym? Albo o facecie, który nazywa się Kien? — Zadajesz mnóstwo pytań. — Przed chwilą uratowałem ci życie. — Nie. Ani o książkach, ani o tym, jak go tam zwał. Mówił prawdę, ale Fortunato nadal wyczuwał powiązanie. — A o człowieku znanym jak Kruczek albo Latham? — Przykro mi. Nic z tego. Fortunato zaczął się odwracać. — Hej, posłuchaj — zawołał Zgon. — Nie chciałem być nieuprzejmy. Mógłbyś mnie gdzieś ukryć na moment? Tylko do jutra, mniej więcej o tej porze. — Dlaczego do jutra? — Chodzi o to, co on mówił. „Pożegnanie” i tak dalej. Mam silne przeczucie, że jutro rano

będzie już po mnie. I co ty na to? Znajdziesz dla mnie jakąś kryjówkę? — Nie posuwaj się za daleko — ostrzegł Fortunato. Zgon wzruszył ramionami. Gest był nieco sztywny, ale poza tym jego szyja wyglądała niemal normalnie. — W takim razie będę musiał sam czegoś poszukać. ♣ Lodowe rzeźby przywieziono wpół do jedenastej w samochodzie lodówce, który przedzierał się przez świąteczne tłumy aż od loftu w SoHo, gdzie mieszkał artysta. Hiram zszedł do holu, by się upewnić, że nic się nie wydarzy podczas przewożenia naturalnej wielkości rzeźb windą towarową na górę. Artysta, dżoker o wyglądzie twardziela, białej jak śnieg skórze i bezbarwnych oczach, używający przydomka Kelvin Mróz, najlepiej czuł się w temperaturze około minus trzydziestu stopni i nigdy nie opuszczał swego lodowatego studia. Był jednak geniuszem w rzeźbieniu w lodzie — czy w „efemerycznej sztuce”, jak zwał to on sam, a także krytycy. Gdy rzeźby bezpiecznie schowano już w chłodni Wieży Asów, Hiram uspokoił się na tyle, że był w stanie je obejrzeć. Mróz go nie zawiódł. Szczegółowość jego dzieł jak zwykle była zdumiewająca, potrafił im też nadać coś jeszcze — chwytające za serce poczucie człowieczeństwa, które można by nawet nazwać ciepłem, gdyby nie były wykonane z lodu. Hiram dostrzegał przeczucie nadciągającej śmierci w pozycji Śmiga, który stał wpatrzony w niebo, w każdym calu wyglądając jak bohater, lecz w jakiś sposób również jak zagubiony chłopiec. Doktor Tachion siedział w pozie Myśliciela Rodina, ale nie na głazie, tylko na bloku lodu. Płaszcz Cyklona wyglądał, jakby łopotał na niemal wyczuwalnym wietrze, a Wyjec stał z rozstawionymi nogami i pięściami zaciśniętymi u boków. Usta miał otwarte, jakby właśnie obalał krzykiem ścianę. Sokolica sprawiała wrażenie, że zaskoczono ją podczas innego aktu. Leżała nago, wsparta na jednym łokciu, a skrzydła miała na wpół rozpostarte za plecami. Każde pióro przedstawiono z drobiazgową szczegółowością. Na jej słynnej twarzy widniał słodki, prowokujący uśmieszek. Całość wywierała cudownie erotyczne wrażenie. Hiram zadał sobie pytanie, czy pozowała dla Mroza. Wcale by go to nie zdziwiło. Uważał jednak, że prawdziwym arcydziełem jest Żółw. Jak przydać człowieczeństwa komuś, kto nigdy nie pokazuje twarzy i jest znany światu tylko pod postacią masywnej pancernej skorupy wyposażonej w kamery? Artysta sprostał temu wyzwaniu: przedstawił skorupę, ze wszystkimi spawami i nitami, ale na jej szczycie umieścił tłum miniaturowych postaci. Hiram obszedł rzeźbę wkoło, zauważając z podziwem każdy szczegół. Było tam Czterech Asów podczas czegoś w rodzaju Ostatniej Wieczerzy; Złoty Chłopiec wyraźnie przypominał Judasza. W innym miejscu kilkunastu dżokerów wspinało się po boku skorupy, jakby próbowali się wdrapać na jakąś niezdobytą górę. Fortunata otaczały nagie, pląsające kobiety, a dalej

znajdowała się postać o stu zamazanych twarzach, sprawiająca wrażenie pogrążonej w głębokim śnie. Oglądana pod różnymi kątami rzeźba odsłaniała wciąż nowe skarby. — Trochę szkoda, że to wszystko się stopi, co? — odezwał się nagle stojący tuż za jego plecami Jay Ackroyd. Hiram odwrócił się ku niemu. — Ich twórca tak nie uważa. Jest zdania, że wszystkie dzieła sztuki są efemeryczne, bo prędzej czy później znikną. Picasso i Rembrandt, Van Gogh, Kaplica Sykstyńska i Mona Liza, co tylko zechcesz, prędzej czy później wszystko obróci się w pył. Dlatego lodowe rzeźby są uczciwsze, ponieważ celebrują swą ulotność, zamiast próbować jej zaprzeczać. — Świetnie — odparł detektyw pozbawionym wyrazu głosem. — Ale nikt nigdy nie ukruszył kawałka Piety, żeby wrzucić go sobie do drinka. — Zerknął na Sokolicę. — Szkoda, że nie zostałem artystą. Dziewczyny zawsze się dla nich rozbierają. Czy możemy stąd wyjść? Zapomniałem futrzanej sukni hawajskiej. Hiram zamknął chłodnię i wrócił z Ackroydem do gabinetu. Detektyw nie rzucał się w oczy, co w jego zawodzie zapewne było zaletą. Wyglądał na czterdzieści parę lat i był szczupłym mężczyzną nieco mniej niż przeciętnego wzrostu, o starannie zaczesanych ciemnych włosach, bystrych brązowych oczach i enigmatycznym uśmieszku. Nikt nie zwróciłby na niego uwagi na ulicy, a nawet gdyby zwrócił, nie byłby pewien, czy już go kiedyś widział. Dziś rano miał na sobie brązowe mokasyny z frędzlami, garnitur tego samego koloru, z pewnością kupiony w supermarkecie, oraz koszulę frakową, rozpiętą pod szyją. Hiram zapytał go kiedyś, dlaczego nie nosi krawatów. — Łatwo się plamią w zupie — odpowiedział wtedy Ackroyd. — I co? — zapytał restaurator, zasiadłszy bezpiecznie za biurkiem. Zerknął na telewizor z wyłączoną fonią. Kolorowa grafika pokazywała fale dźwiękowe wydobywające się z ust żółtego ludzika z kresek i rozbijające o ścianę. Następnie obraz przełączył się na reportera mówiącego do kamery. Za jego plecami kilkanaście radiowozów otaczało kordonem ceglany budynek. Na ulicy pełno było odłamków stłuczonego szkła, lśniących w słonecznym blasku. Kamera przesuwała się powoli po szeregu wybitych okien oraz rozbitych szyb parkujących w pobliżu samochodów. — Sprawa jest prosta — odparł Ackroyd. — Pokręciłem się przez godzinę po rybnym targu i szybko się połapałem, o co biega. To zwykłe wymuszanie haraczu. — Rozumiem — rzekł Hiram. — Dzielnica portowa przyciąga przestępców, jak piknik mrówki. To żadna tajemnica. Przemyt, handel narkotykami, haracze, co tylko zechcesz. Okazji nie brakuje. Twój kumpel Skrzelak, podobnie jak większość drobnych przedsiębiorców, odpalał z góry działkę mafii, a w zamian za to mafia zapewniała mu ochronę, a niekiedy mogła też pomóc w przypadku

kłopotów z policją albo związkami. — Mafii? — zdziwił się Hiram. — Jay, to brzmi odpowiednio dramatycznie, ale miałem wrażenie, że mafia składa się z dżentelmenów wywodzących się z grupy etnicznej lubiącej garnitury w prążki, czarne koszule i białe krawaty. Zbirom, które niepokoiły Skrzelaka, brakowało nawet tak podstawowego poczucia stylu. W dodatku jeden z nich był dżokerem. Odkąd to mafia werbuje dżokerów? — Nie — odparł Ackroyd. — Na tym właśnie polega kłopot. Nabrzeże nad East River należy do Rodziny Gambione, ale oni od lat tracą wpływy. Dżokerowo odebrali im już Władcy Demonów razem z innymi dżokerskimi gangami, a z chińskiej dzielnicy przegnał ich miejscowy gang zwany Czaplami, Śnieżnymi Ptakami albo jakoś tak. Harlem wymknął im się z rąk już dawno i większa część miejskiego handlu narkotykami przestała przechodzić przez ręce Gambione. Ale nadal kontrolowali dzielnicę portową. Do tej chwili. — Pochylił się nad blatem. — Teraz mają konkurencję, która oferuje nową, lepszą ochronę za znacznie wyższą cenę. Być może za wysoką dla twojego przyjaciela. — Jego syn jest w college’u — stwierdził z namysłem Hiram. — Mam wrażenie, że czesne jest dość wygórowane. Zatem to, co dziś widziałem, było, hmm, upomnieniem o zapłatę? — W rzeczy samej — odparł Ackroyd. — Jeśli Skrzelak i inni kupcy płacili Gambione za ochronę, dlaczego jej nie otrzymują? — Przed dwoma tygodniami, w magazynie położonym dwie przecznice od Fulton Street, znaleziono wiszące na haku rzeźnickim ciało dżentelmena nazwiskiem Dominick Santarello. Zidentyfikowano go na podstawie odcisków palców, ponieważ twarz miał całkowicie zmasakrowaną. Tydzień przedtem w beczce ze śledziami ciało współpracownika Santarella, niejakiego Angela Casanovisty. Głowa zniknęła. Krążą pogłoski, że nowy gang ma coś, czego Rodzina Gambione nie ma. Asa. A przynajmniej dżokera, którego przy kiepskim oświetleniu można wziąć za asa. W takich sprawach łatwo o przesadę, ale słyszałem, że ma on grubo ponad dwa metry wzrostu, jest nadludzko silny i tak brzydki, że na jego widok wszyscy szczają w gacie. Używa uroczego przydomka Maczuga. Rodzina Gambione nie ma szans. Wzruszył ramionami. Hiram Worchester był przerażony. — A co na to policja? — zapytał. — Skrzelak się boi. Jeden z jego kumpli próbował zawiadomić gliny i znaleziono jego ciało z flądrą wepchniętą w gardło. Dosłownie. Policja bada tę sprawę. — Nie można tego tolerować — stwierdził Hiram. — Skrzelak to dobry, uczciwy człowiek. Nie zasługuje na to, żeby żyć w strachu. Jak mógłbym mu pomóc? — Pożycz mu pieniądze, żeby mógł zapłacić — zasugerował Ackroyd z cynicznym uśmieszkiem.

— Chyba nie mówisz poważnie! — sprzeciwił się Hiram. Detektyw ponownie wzruszył ramionami. — Mam lepszy pomysł. Wynajmij mnie jako całodobowego ochroniarza dla niego. Czy nie ma czasem córki na wydaniu? — Hiram nie odpowiadał. Ackroyd wstał i wsunął ręce do kieszeni marynarki. — W porządku. Być może faktycznie da się coś zrobić. Zajmę się tym. Poczwarka może mi powiedzieć coś użytecznego, jeśli cena będzie odpowiednia. Hiram skinął głową i podniósł się za biurkiem. — Świetnie — zgodził się. — Znakomicie. Informuj mnie o wszystkim, co się wydarzy. — Ackroyd zwrócił się w stronę wyjścia. — Jeszcze jedno — dodał Hiram. — Jay odwrócił się znowu, unosząc brwi. — Ten Maczuga wygląda mi na, hmm, porywczego faceta, mówiąc łagodnie. Lepiej nie rób nic zbyt niebezpiecznego. Uważaj na siebie. — Jeśli Maczuga sprawi mi kłopoty, oszołomię go za pomocą magii — odparł z uśmiechem Jay Ackroyd. Ustawił dłoń na kształt pistoletu, podkurczając trzy palce. Wskazujący skierował w Hirama, a kciuk uniósł w górę, niczym kurek. — Ani mi się waż — ostrzegł go Hiram Worchester. — Chyba że nie chcesz dziś dostać kolacji. Ackroyd roześmiał się, schował rękę do kieszeni i wyszedł nieśpiesznie. Hiram znowu zerknął na telewizor. Pokazywali wywiad z Wyjcem, prowadzony przez Waltera Cronkite’a. Restaurator uświadomił sobie, że to nagranie sprzed dziesięciu lat, po zakończeniu Wielkich Zamieszek w Dżokerowie w siedemdziesiątym szóstym. Zmienił kanał, szukając bieżących wiadomości z Dżokerowa i spod Mauzoleum Śmiga. Być może uda się też znowu ujrzeć Sokolicę. Zobaczył jednak Billa Moyersa wygłaszającego komentarz na tle wielkiej fotografii Wyjca. Bardzo dużo dziś mówią o Wyjcu — pomyślał Hiram. Pobudziło to jego ciekawość. Włączył dźwięk. ♠♦♥♣

Rozdział 6 11:00 Parada w Dżokerowie zawsze była niezwykłym przeżyciem. Nie trzeba było klecić fantastycznych stworzeń z drutu, kwiatów i papieru. Tutaj dżokerzy sami zapewniali odpowiednią scenerię dzięki swym nieszczęsnym, groteskowym ciałom. Nie wybierano też Królowej Dżokerów. Prowadząc Ruletkę przez tłum, Tachion wyjaśniał jej, że przed kilku laty próbowano wprowadzić ów zwyczaj, ale on uznał ten pomysł za tak odrażający, że organizatorzy się z niego wycofali. Niektórzy zaangażowani politycznie dżokerzy do dziś mu tego nie wybaczyli. Park Sary Roosevelt otoczono kordonem. Wypełniały go buchające spalinami ciężarówki, wiozące na swych prozaicznych platformach fantastyczne sceny. Nieco na zachód od nich grupa spoconych policjantów demontowała ogromnego, dwugłowego fallusa. Ruletka zauważyła, że część mężczyzn w tłumie odwraca wzrok za każdym razem, gdy łom wbija się głęboko w lateks. Za nimi stroiła instrumenty Orkiestra Dudziarzy Dżokerskiej Loży Łosi. W gorącym, parnym powietrzu niosły się ostre tony ich instrumentów. — Jesteś wielkim mistrzem parady? — zapytała Ruletka, tonem bardziej jadowitym, niż było to jej zamiarem. — Nie — odwarknął Tachion. Nagle ujrzała przed sobą jego sztywne plecy. Doktor rozglądał się po tłumie. Z ciżby wyłonił się tęgi dżoker, mający zamiast nosa długą trąbę zakończoną kilkoma maleńkimi palcami. Obraz przywodził na myśl cielącą się górę lodową. Dżoker powlókł się do Tachiona. — Wszystko gotowe? — zapytał, wyciągając rękę. — Wszystko gotowe. Des, czy mogę ci przedstawić Ruletkę Brown-Roxbury? Ruletko, to jest Xavier Desmond, właściciel Gabinetu Luster i jeden z najznakomitszych obywateli Dżokerowa. — Niektórzy by powiedzieli, że „znakomity obywatel Dżokerowa” to oksymoron. — Ojej, jesteśmy dziś trochę drażliwi — zażartował Tachion. W jego głosie pobrzmiewała jednak nuta jadu. Obaj mężczyźni wymienili spojrzenia. Ruletka zorientowała się, że łączące ich relacje są skomplikowane. Byli przyjaciółmi, szanowali się nawzajem, ale coś między nimi leżało. Wspomnienie dawnego bólu. Ten błysk złośliwości miał niespodziewany efekt. Zamiast wzmocnić jej pragnienie zabicia

Tachiona, sprawił, że wydał się on jej jeszcze bardziej czarujący. Nie był doskonały, ani nawet doskonale zły, a po prostu „ludzki”. Dzięki temu łatwiej można go było zrozumieć. Przeklinała tę myśl. Łatwiej jest nienawidzić kogoś abstrakcyjnie. Des zerknął na zegarek. — Jak zwykle się spóźnia. — Mam nadzieję, że opóźnienia i upał nie doprowadzą do żadnych… powiedzmy, incydentów. — Pociągnął się za górną wargę. — Kiedy widzę tych wszystkich policjantów, nie mogę powstrzymać myśli o siedemdziesiątym szóstym. — Wtedy w powietrzu unosiła się dziwna aura. Na szczęście od tej pory nigdy jej już nie czuliśmy. — Muszę się trochę pokręcić wśród ludzi. — Tachion ujął obie dłonie Ruletki i ucałował je pośpiesznie. — Wrócę po ciebie, zanim wyruszymy. — Jesteś pewien, że powinnam być tu z tobą? Może lepiej umówmy się potem na obiad albo coś… Jej głos ucichł. — Nie, nie. Będę potrzebował wsparcia. — Jego sytuacja jest trudna. — Słucham? Ruletka oderwała spojrzenie od szybko znikającej sylwetki Tachiona. — Jeśli nie weźmie udziału w paradzie, oskarżają go o pogardę dla dżokerów i faworyzowanie asów. A jeśli w niej uczestniczy, co od pięciu lat robi zawsze, zarzucają mu, że jest pasożytem bez serca, żywiącym się cierpieniem dżokerów, których pomógł stworzyć. Małym operetkowym królem własnego królestwa dziwolągów. Omiotła spojrzeniem park. Sprzedawcy kruszonego lodu z sokiem krążący w tłumie, policjanci z plamami potu pod pachami oraz z przodu koszul. Tachion był maleńkim, rudym diabełkiem w czerwonym stroju pośrodku dantejskiej sceny, w której rolę demonów grali dżokerzy. Zrób swoje i zapomnij o tym. To było wszystko, czego w tej chwili pragnęła. Będzie musiała w jakiś sposób wydostać go stąd, pójść z nim do jakiegoś hotelu albo prywatnego mieszkania, gdzie będzie mogła go wykończyć. Na razie było to niemożliwe. Poczucie obowiązku nie pozwoli mu opuścić tej parady dziwolągów. Co więcej, miał wygłosić mowę pod mauzoleum. Te myśli poprowadziły Ruletkę przez tłum w stronę Takizjanina. Zostawiony z tyłu Des zmarszczył brwi, zaskoczony jej niespodziewanym odejściem. Może nagła niedyspozycja? Nie bądź głupia! Po prostu położyłby ją w swej klinice w Dżokerowie. Z pewnością nie o takie łóżko jej chodziło. Albo… użyj swojego cholernego ciała! Większość mężczyzn ma mózgi w penisach! Przywitał ją radosnym uśmiechem.

— Ach, na pewno jesteś telepatką. Właśnie miałem po ciebie pójść. — Naprawdę? — Usłyszała własną odpowiedź, ale jej głos zdawał się dobiegać z daleka. — Mam nadzieję, że na pójściu się nie skończy. Objęła szyję Tachiona, przytuliła się do niego i pocałowała go w usta. Znieruchomiał na moment. Czyżby przesadziła? Potem ich języki się zetknęły i Tachion zapomniał o powściągliwości. Wsunął język za linię jej zębów. Jego gorąca dłoń spoczęła na karku Ruletki i przyciągnęła ją bliżej. Wokół zabrzmiały pełne uznania gwizdy. Odsunęli się od siebie. — No cóż — wydyszał Tachion. Wyjął z kieszeni chusteczkę i otarł pośpiesznie czoło. Przysunęła się bliżej i wsunęła jego rękę pod swoją pachę. — Przedtem byłam bardzo smutna. Zmieniłeś to i chciałam ci podziękować. — Pani… Ruletko, możesz mnie prosić o wszystko, czego zapragniesz. Szofer, poruszający nerwowo ogonem na wysokości cholewek swych butów, otworzył drzwi wielkiego, szarego lincolna. — Ach, Riggs, punktualny jak zawsze. Często zadaję sobie pytanie, jak możesz znieść moją notoryczną niepunktualność. — Nauczyłem się ją tolerować. Jego głos był delikatny jak aksamit, a zielone, kocie oczy rozświetlała od wewnątrz wesołość. — Riggs, to jest Ruletka Brown-Roxbury. Będzie dzisiejszego dnia naszym gościem. — Uszczypnął jej palce. — I mam nadzieję, że dzisiejszej nocy również. Riggs dotknął przodu czapki. — Miło mi panią poznać. — Zatrudniasz dżokerów — zauważyła, przesuwając się na obitym skórą siedzeniu. — Oczywiście. — Usłyszała w jego głosie nutę samozadowolenia. — Riggs ma lepszy refleks niż zwyczajny człowiek i lepiej widzi po ciemku. Bardzo się cieszę, że moje bezpieczeństwo spoczywa w jego zręcznych dłoniach. Pierwsza platforma wysuwała się już majestatycznie na Bowery Street. Za nią orkiestra marszowa szkoły publicznej numer 235 zaczęła dziarsko grać Pineapple Rag. Kolejne miejsce zajmowała otwarta limuzyna senatora Hartmanna. Obok niej truchtał as. Tak przynajmniej sądziła Ruletka. Normalni agenci służb specjalnych raczej nie nosili białych, obcisłych kombinezonów, a do tego czarnych kapturów ukrywających twarz i głowę. Hartmann uśmiechał się radośnie i machał do tłumu. Wyglądał jak prawdziwy mąż stanu. — Co z osiemdziesiątym ósmym, senatorze? — zawołał ktoś w tłumie. — Zgłoście moją kandydaturę. Jestem gotowy — zawołał Hartmann, szczerząc zęby w uśmiechu. Przez tłum przebiegły fale śmiechu i aplauzu. Dwie kolejne platformy, konny patrol, a potem Riggs wrzucił bieg i lincoln potoczył się

naprzód, ze stałą szybkością dziesięciu mil na godzinę. — Czemu nie otwarty samochód? — zapytała Ruletka. Odpowiedział jej dobiegający z góry pisk odsuwanego szyberdachu. — Mieszkam na Ziemi od czterdziestu lat, ale nadal pozostaję Takizjaninem. Niech mnie szlag, jeśli dla kogokolwiek pojadę w otwartym samochodzie. W Dzień Dzikiej Karty z pewnością krążą tu nie tylko moi przyjaciele, lecz również wrogowie. Po piętnastu minutach opadł na fotel, wachlując się chusteczką. — Okropna pogoda. — Proszę. Kiedy Tachion siedział na dachu i machał ręką do tłumu, Ruletka zbadała wnętrze samochodu i znalazła barek. — Dubonnet z kostkami lodu. Jesteś bardzo elegancką ratowniczką. Czy tym razem się ze mną napijesz? — Tak. Przysunęła się bliżej, dotykając udem jego uda. Oboje pociągnęli z namysłem po łyku, po czym kobieta przesunęła długim paznokciem po policzku doktora, zauważając, że jego bokobrody układają się w złotorude loki na tle niesamowicie białej skóry. Zatrzymała się, dotykając małej, trójkątnej blizny na jego sterczącym podbródku. — Co się stało? — To pamiątka ze szkolenia. Sedjur i ojciec zgodzili się, że powinno się ją zostawić, bym następnym razem pamiętał, żeby ruszać się szybciej. Jego twarz utraciła wyraz, a w liliowych oczach pojawiły się łzy żałoby. To była odpowiednia chwila. Ruletka ujęła twarz Tachiona w dłonie i pocałowała go. Jej ruchliwe wargi wygnały sztywność z jego ust. Na jej dłoń spadła ciepła łza i kobieta zlizała kropelkę płynu. — Dlaczego jesteś taki smutny? — Dlatego, że Sedjur nie żyje, a ojciec, gdyby był świadomy, wolałby też umrzeć. Myślę, że pamięć to przekleństwo. — Tak. Ja też tak sądzę. — Przesunęła dłonią po atłasowej kamizelce mężczyzny i zacisnęła palce na pasie. Tachion westchnął, w kontrapunkcie do zgrzytu otwieranego zamka błyskawicznego. — Oddajmy się wrażeniom chwili i zapomnijmy o wspomnieniach. Uwolniła jego penisa i pocierała go delikatnie między złożonymi dłońmi. Tachion zesztywniał na chwilę, wyginając plecy w łuk. Na jego czoło i górną wargę wystąpiły kropelki potu. — Na Ideał, kobieto, co ty wyprawiasz? Obdarzyła Tachiona uśmiechem Mony Lizy, wzięła jego członka w usta i zaczęła delikatnie

ssać. Uniosła rękę i nacisnęła guzik unoszący okno między nimi a Riggsem. Doktor jęknął, gdy jej język pomasował dolną powierzchnię żołędzi. — Zlituj się — wysapał, zaciskając dłoń na jej warkoczykach. — Jak sobie życzysz. Cofnęła się. — Na Ideał, chcesz mnie tak zostawić? — W takim razie pojedźmy gdzieś. — A mowa? — Po mowie. — O Boże! ♠ Metalowe koła wagonu metra zgrzytnęły, gdy wjechali na stację Times Square. Drzwi otworzyły się z sykiem i Spector wstał. Czuł się lepiej niż przez cały ranek. Astronom z pewnością uwierzył w jego śmierć, a do tego czekał go dzień pełen zajęć. Nie będzie miał czasu myśleć o nim. Wygrzebał paznokciem skrzepłą krew spomiędzy zębów i skierował się ku wyjściu, przemykając się między pasażerami. Tłum wsiadających odepchnął go do tyłu, Spector zaczął się więc przepychać i wydostał się na peron tuż przed próbującą wsiąść parą. Drzwi się zamknęły. — Hej, przez ciebie nie zdążyliśmy wsiąść. — Młody Latynos miał na sobie fioletowy garnitur w prążki, a na głowie nosił fedorę. Dziewczyna trzymała go za rękaw podszytego foczym futrem płaszcza. Mężczyzna odepchnął Spectora i potrząsnął głową. — Cholerny pojeb. W tym mieście człowiek wszędzie spotyka ćwoków. Nie martw się, mała. Za kilka minut przyjedzie następny. Spector przyglądał się dziewczynie. Była wysoka i szczupła, a włosy i oczy miała ciemne. Nosiła heavymetalowy T-shirt z napisem FERRIC JAGGER. Alfons trzymał w ręce miękką walizkę w kwietny wzór, z pewnością należącą do niej. Coś w dziewczynie przyciągało jego uwagę. Mógłby się z nią nieźle zabawić. Nie chodziło mu o seks, nie uprawiał go. Ale kiedy zabijał dziewczyny z Astronomem, spodobało mu się to. Tylko to jedno jeszcze go podniecało. Świetnie byłoby poczuć, jak życie uchodzi z tej laleczki. — Hej, głąbie, na co się gapisz? Alfons popchnął go znowu, tym razem mocniej. Nienawiść i ból wypełniające Spectora wyrwały się na zewnątrz. Wpatrzył się intensywnie w oczy Latynosa. Ten wydał z siebie cichy dźwięk, gdy powietrze wypłynęło mu z płuc, a potem zwalił się na peron. Ludzie przez parę chwili gapili się bez zrozumienia na ciało, a potem zaczęli wzywać lekarza.

Spector pociągnął się za wąsy, zadowolony ze śmierci alfonsa. Dziewczyna gapiła się na zwłoki, ale krzyki się nie rozległy. Jeszcze nie. Wyrwał walizkę z rąk Latynosa i uśmiechnął się do dziewczyny. — Pierwszy raz w Nowym Jorku? Mógłbym ci pokazać to i owo. Miejscowe atrakcje, co tylko zapragniesz. Wyszarpnęła mu walizkę i odwróciła się, nie odzywając się ani słowem. Spector zauważył, że zbliża się kolejowy gliniarz. Wmieszał się w tłum. Szkoda, że nie wyszło z dziewczyną, ale, zważywszy wszystko razem, sprawy zaczęły iść ku lepszemu. ♦ Szczęśliwy Lombard znajdował się we Flatbush w Brooklynie, na skrzyżowaniu Washington Avenue i Sullivan Street. Jennifer podjechała taksówką na odległość kilku przecznic od tego adresu, a resztę drogi pokonała na piechotę. W sąsiedztwie lombardu działały inne małe, rodzinne interesy, w tym delikatesy, sklep z ubraniem, sklep obuwniczy oraz mała pizzeria. Wszystkie poza delikatesami były zamknięte. Ulica w okolicy lombardu opustoszała niemal całkowicie, ale parę przecznic stąd po drugiej stronie ulicy, pod Ebbets Field, zgromadził się spory tłum. Dodgersi grali dziś tradycyjny mecz z okazji Dnia Dzikiej Karty. Zgodnie z afiszem na bramie ich przeciwnikami mieli być Los Angeles Stars. Te drużyny były tradycyjnymi rywalami, a ponieważ Dodgersi byli blisko czołowego miejsca w corocznym wyścigu o mistrzostwo, tłumy napływające na stary stadion zdawały się grozić rozerwaniem jego szwów. Jennifer zerknęła na zegarek. Było kilka minut po jedenastej. Tom Seaver, który był miotaczem Dodgersów przez niemal całe życie Jennifer, miał się zmierzyć z Fernando Valenzuelą, młodym meksykańskim motaczem Stars. Można jeszcze było kupić bilety. Mecz baseballa byłby milszym sposobem spędzenia popołudnia niż obiad z Gruberem. Zajrzała do środka lombardu przez zakurzone okno. Gdyby nie wiedziała lepiej, pomyślałaby, że jest zamknięty, podobnie jak reszta sklepików na ulicy. Ale Gruber zawsze dotąd dotrzymywał umowy. Złapała za klamkę drzwi wejściowych. Były otwarte. Weszła do środka, gdzie panowały półmrok i cisza. Na wysokich półkach i w wąskich przejściach walały się stosy niechcianego towaru, w większości leżącego tu jeszcze od czasów ojca Grubera. Ten widok zawsze przyprawiał Jennifer o klaustrofobię. Gitary z zerwanymi strunami, telewizory z przepalonymi lampami, tostery o wystrzępionych przewodach, brudne i podarte płaszcze, koszule oraz suknie zajmowały wszystkie półki w obskurnym pokoiku. Atrament na ich kwitach zdążył wyblaknąć i stał się nieczytelny. Jedynym źródłem światła była tu naga żarówka kołysząca się na przewodach w klatce za ladą, gdzie zwykł siedzieć Gruber. Ale tym razem lichwiarza tam nie było. Zawołała go po nazwisku, ale jej głos odbił się głuchym echem od ścian. Nawiedziło ją nagłe

poczucie, że coś tu nie gra. Podeszła bliżej do klatki i podeszwa jej prawego buta przylepiła się do czegoś. Jennifer pochyliła głowę. Z jednego z przejść wypływała struga gęstej, lepiącej się cieczy. Postąpiła krok naprzód, zajrzała za róg szafki i wytrzeszczyła oczy. To był Gruber. Jego blada, tłusta twarz zastygła w grymasie straszliwej grozy. Blade, pulchne ręce zaciskał na brzuchu, ale nie powstrzymało to wypływu krwi, która utworzyła wokół niego płytką kałużę. Jennifer złapała się niskiej szafki, pełnej taniej biżuterii oraz jeszcze tańszych pistoletów, i zwróciła śniadanie. Opróżniwszy żołądek, wsparła się z drżeniem na szkle, pozwalając, by dźwigało jej ciężar. Po paru chwilach całkowitej bezradności otarła usta i nakazała sobie spojrzeć na doczesne szczątki Grubera. Nigdy przedtem nie widziała trupa. Gapiła się na niego z fascynacją i przerażeniem. Pomyślała, że powinna coś zrobić, ale nie wiedziała co. — To jessst ona. Syczący głos zabrzmiał za plecami Jennifer. Jej serce przyspieszyło, jak instruktor aerobicu na spidzie. Odwróciła się błyskawicznie, przykucając, i zobaczyła trzech mężczyzn, którzy bezgłośnie weszli do lombardu tylnymi drzwiami. Dwaj byli normami, a przynajmniej na takich wyglądali. Trzeci był dżokerem — wysoki, szczupły mężczyzna wyglądający jak jaszczurka chodząca na dwóch nogach. To on się odezwał. Jennifer gapiła się na niego. Pokazał jej długi, rozwidlony język. — To jessst ona — wysyczał znowu. — Bierzcie ją. — Jezu — mruknął jeden z pozostałych. — Zabiła go. Dwaj normowie popatrzyli na siebie niepewnie. Mózg Jennifer wreszcie odzyskał zdolność działania. Poznawała gadopodobnego dżokera. To on był w mieszkaniu Kiena. Zjawił się, gdy jego koleżka w słoju zaczął wrzeszczeć. Jak zdołał ją wytropić? Zerknęła na ciało Grubera. Paser był jedną z możliwości, ale nie będzie już miała szansy go zapytać, czy ją wsypał. Skąd jednak mógłby wiedzieć, że to Kienowi ukradła znaczki? Nie miała teraz czasu się o to martwić. Mężczyźni towarzyszący dżokerowi zdobyli się wreszcie na decyzję zaatakowania jej. Zbliżali się powoli, z pistoletami w rękach. Dżoker stał z boku i przyglądał się temu. Jennifer się zdematerializowała. Wyszła z ubrania, zatrzymując tylko bikini, które zawsze wkładała, oraz małą torebkę, w której trzymała klasery. Obejrzała się za siebie, przechodząc przez półki wypełnione badziewiem. Dwaj normowie gapili się na nią z rozdziawionymi ustami. Z ust dżokera płynęły syczące przekleństwa.

Jennifer przeszła przez półki, ścianę i zaułek za lombardem, po czym przedostała się do następnego budynku, zostawiając mężczyzn daleko z tyłu. Odzyskała dech w piersiach, mówiąc metaforycznie, i zmaterializowała się. Znajdowała się w sklepie z ubraniami. Złapała parę dżinsów, bluzkę i tenisówki, włożyła je, a potem wyjęła z torebki dwie dwudziestodolarówki, wcisnęła je do szuflady kasy i uciekła przez drzwi frontowe. Ludzi Kiena nigdzie nie było widać. Podejrzewała, że jej zniknięcie zbiło ich z tropu, ale nie mogła liczyć na to, że ten stan utrzyma się zbyt długo. Rozejrzała się po ulicy. Po prawej miała Ebbets Field, nadal wypełniające się fanami baseballu, a po lewej kuszącą zieleń i izolację Prospect Park. Z jakiegoś powodu wolała jednak znaleźć się wśród ludzi. W tłumie będzie bezpieczna. Nikt jej tam nie spróbuje zabić. Będzie miała czas wszystko przemyśleć. Pobiegła wzdłuż ulicy i dołączyła do kolejki pod stadionem w tej samej chwili, gdy ludzie Kiena wyszli zza rogu, potrząsając ze złością głowami. ♥ Wszyscy zdołali się wepchnąć do gabinetu Hirama. Sprzątający, pomywacze, personel kuchenny, a nawet elektryk, który przyszedł naprawić uszkodzone przewody w jednym z żyrandoli. Siedzieli na krzesłach, na podłodze, na biurku i na szafkach. Wielu stało. Nikt nie odzywał się ani słowem. Nawet Paul LeBarre milczał. Wszyscy wpatrywali się w ekran telewizora. Geraldo Rivera rozmawiał z jedną z sióstr Wyjca. Hiram nawet nie wiedział, że Wyjec ma siostrę. Okazało się, że miał ich cztery. Pomyślał, że to tak, jak po zabójstwie Kennedy’ego albo w Dzień Dzikiej Karty, ten pierwszy, czterdzieści lat temu, kiedy zginął Śmig, a świat zmienił się na zawsze. Obraz przeniósł się na konferencję prasową policji. Hiram słuchał z uwagą, czując mdłości. — Jezu — odezwał się Peter Chou, szczupły, małomówny mężczyzna odpowiedzialny za bezpieczeństwo Wieży Asów. Peter, który kolekcjonował formy wyciskane w szkle i czarne pasy w rozmaitych sztukach walki, nigdy nie klął ani nie podnosił głosu. — Kurwa mać. Jezu, kurwa mać — powtórzył. — Neurotoksyna. Jezu, kurwa mać. — To nie ma sensu — wtrącił jeden z pomywaczy. — Brachu, to nie ma sensu. Za chuja. Ten skurczybyk potrafił obalać krzykiem mury. Widziałem, jak to robił, brachu. Widziałem. Potem wszyscy zaczęli mówić jednocześnie. Curtis klepnął Hirama w ramię, obrzucił go pytającym spojrzeniem i wskazał głową na drzwi. Restaurator wstał i podążył za nim. Wszyscy skupili się w gabinecie i pusta sala wydawała się ogromna. — Chodźmy na zewnątrz — zaproponował Hiram. Wyszli na Taras Zachodzącego Słońca i spojrzeli z góry na miasto. Publiczny taras widokowy Empire State Building był ulokowany piętro wyżej. Nad nim znajdował się stary maszt, przy którym kiedyś miały cumować zeppeliny,

ale poza tym w całym Nowym Jorku nie było wyżej położonego miejsca. Ani na całym świecie. Słońce świeciło jasno i restaurator zadawał sobie pytanie, czy Śmigowi w dzień jego śmierci niebo również wydawało się takie błękitne. — Co z kolacją? — zapytał bez ogródek Curtis. — Urządzamy ją czy odwołujemy? — Urządzamy — odparł bez wahania Hiram. — Jak sobie życzysz — rzekł Curtis całkowicie obojętnym tonem, wolnym od aprobaty czy dezaprobaty. Restaurator poczuł jednak, że musi się usprawiedliwić. Wsparł dłonie na kamiennej balustradzie i skierował niewidzące spojrzenie na zachód. — Mój ojciec — zaczął głosem o dziwnie urywanym brzmieniu, nawet dla jego uszu — był hmm, tęgim mężczyzną. W późniejszych latach życia równie masywnym jak ja. Miał, hmm, zdrowy apetyt. — Był Brytyjczykiem, tak? — zapytał Curtis. Hiram skinął głową. — Walczył pod Dunkierką. Po wojnie ożenił się z dziewczyną z Korpusu Kobiecego i przyjechał do Ameryki. Sam o sobie mówił, że jest wojennym narzeczonym, chociaż nie przypomina Cary’ego Granta. Matka zawsze się wtedy rumieniła, a on się śmiał. Boże, ależ potrafił się śmiać. Ryczał ze śmiechu. Wszystko robił na wielką skalę. Jedzenie, picie, nawet kobiety. Miał kilkanaście kochanek. Matce to najwyraźniej nie przeszkadzało, chociaż wolałaby, żeby był bardziej dyskretny. Był głośnym mężczyzną. Zerknął na Curtisa. — Umarł, kiedy miałem dwanaście lat. Pogrzeb był… no cóż, ojcu bardzo by się nie spodobał. Gdyby żył, na pewno by na niego nie poszedł. Uroczystość była smętna, pobożna i bardzo cicha. Cały czas się spodziewałem, że ojciec usiądzie w trumnie i opowie wszystkim jakiś kawał. Słychać było płacz i szepty, ale nie śmiech. Nie było nic do jedzenia ani do picia. Nie mogłem tego znieść. — Rozumiem — rzekł Curtis. — No wiesz, umieściłem to w testamencie — ciągnął restaurator. — Przeznaczyłem specjalnie na ten cel pewną sumę, muszę dodać, że sporą. Po mojej śmierci Wieża Asów ma otworzyć podwoje dla moich przyjaciół i rodziny, a jedzenie i trunki mają być wydawane, dopóki nie zabraknie środków. Być może będzie tu słychać śmiech. Być może. Nie mam pojęcia, czego życzyłby sobie Wyjec, ale wiem, że umiał jeść i pić jak mało kto. Był też jedynym znanym mi człowiekiem, który potrafił śmiać się głośniej od mojego ojca. — Przypominam sobie, że kiedyś jednym śmiechem potłukł kryształy warte kilka tysięcy dolarów — zauważył z uśmiechem Curtis. Hiram również się uśmiechnął.

— I wcale się tego nie wstydził. To żart Tachiona tak go rozśmieszył i oczywiście doktor czuł się potem tak bardzo winny, że nie widziałem go tu przez prawie trzy miesiące. — Restaurator poklepał Curtisa po ramieniu. — Nie. Nie potrafię uwierzyć, że Wyjec chciałby odwołania przyjęcia. Urządzimy je. Z całą pewnością. — A co z lodową rzeźbą? — przypomniał mu delikatnie Curtis. — Wystawimy ją — oznajmił stanowczo. — Nie będziemy udawać, że Wyjec nigdy nie istniał. — Gdzieś na dole zabrzmiał klakson. Zginął człowiek, as, jeden z garstki wybrańców, ale życie miasta toczyło się dalej i jak zwykle ktoś się na coś spóźniał. Hiram zadrżał. — Bierzmy się do roboty. Wrócili do środka. Podszedł do nich Peter Chou. — Telefon do pana — poinformował szefa. — Dziękuję — odparł Hiram i wrócił do gabinetu. — Wiem, że wszystkich was interesują wiadomości — rzekł swoim pracownikom. — Mnie również. Ale za kilka godzin będziemy tu mieli z górą półtorej setki gości. Zapewniam, że będziemy wam przekazywać najnowsze informacje. Ale na razie wracajmy do roboty. Wyszli gęsiego z gabinetu. Paul LeBarre położył dłoń na ramieniu Hirama, zanim powlókł się dalej. W telewizji senator Hartmann, stojący przed Mauzoleum Śmiga, zapewniał, że SKAZA przeprowadzi śledztwo na pełną skalę. Restaurator pokiwał głową, nacisnął mute i uniósł słuchawkę. W pierwszej chwili nie poznał głosu mówiącego. Urywane słowa, wypowiadane z tak wielkim wysiłkiem, wydawały się pozbawione sensu. Mężczyzna ciągle przepraszał i mówił coś o benzynie. Hiram nie potrafił się skupić na jego słowach. — W czym rzecz? — zapytał. — Ho… homary — wykrztusił tamten. — Słucham? — Hiram wyprostował się na krześle. — Skrzelak, czy to ty? Głos z pewnością nie przypominał głosu Skrzelaka. — Przepraszam… przepraszam, Hiram. Dżoker zaczął charczeć. Następnie ktoś zabrał mu słuchawkę. — Dzień dobry, Grubasie — zabrzmiał dziwnie piskliwy głos, brzmiący jak ostrze brzytwy drapiące o tablicę szkolną. — Skrzelak nie mówi w tej chwili zbyt dobrze. Nadal wypluwa zęby. — Restaurator usłyszał w tle czyjś śmiech. — Rybi ryj próbuje ci powiedzieć, że właśnie skończyliśmy marynować twoje jebane homary w jebanej benzynie, a jeśli chcesz je dostać, to możesz, kurwa, sam po nie przyjechać, bo jego jebana ciężarówka się pali. — Mężczyzna znowu się roześmiał. — A teraz słuchaj uważnie, dupku. Nie obchodzi mnie, że jesteś ważnym asem ze śródmieścia, piździ ryju, jeśli będziesz ze mną zaczynał, czeka cię powtórka. Kapujesz?

Nastała chwila ciszy. Potem rozległ się krzyk i ostry trzask, brzmiący jak dźwięk łamanych kości. — Słyszałeś, piździ ryju? — zabrzmiał ostry jak brzytwa głos. Hiram nie odpowiadał. — Słyszałeś, do chuja? — wrzasnął mężczyzna. — Słyszałem — potwierdził Hiram. — Życzę miłego dnia. Mężczyzna trzasnął słuchawką. Restaurator powoli odłożył swoją. Pomyślał, że dzień nie mógłby już stać się gorszy. I wtedy znowu zadzwonił telefon. ♣ Fortunato uniósł słuchawkę i wybrał numer kierunkowy do Brooklynu. Gdy tylko usiadł, kot wskoczył mu na kolana i zaczął ugniatać nogawki dżinsów. Po dwóch sygnałach telefon odebrała kobieta. — Halo, czy jest Arnie? — zapytał. Mógł wysłać ciało astralne, ale zużył już połowę zapasów energii. Pora, by zaczął oszczędzać siły. — Nie. Mówi jego matka. W czym mogę panu pomóc? — Nazywam się Fortunato… — Och, Boże na niebie. Arnie ciągle o panu opowiada. Umrze z rozpaczy, kiedy się dowie, że pan zadzwonił, a jego nie było w domu. — Czy może mi pani powiedzieć, gdzie on jest? Spróbuję sam go odszukać. — Pojechał do Mauzoleum Śmiga. Ojciec zawsze zabiera go tam w Dzień Dzikiej Karty. Wyruszyli jakąś godzinę temu. Nie wiem, czy da pan radę ich znaleźć w tym całym tłumie. Nie wpadł w żadne kłopoty, prawda? — Nie, proszę pani, nic w tym rodzaju. Na pewno go znajdę. — Och, w takim razie w porządku. Na pewno ma pan swoje sposoby, prawda? Po prostu trochę się boję po tej sprawie z Wyjcem. — Z Wyjcem? — Och, o niczym pan nie słyszał. Ojej. Niedawno znaleźli jego ciało. Zamordowano go. Jakaś neurotoksyna czy coś takiego. Przed chwilą mówili o tym w telewizji. Fortunato odłożył słuchawkę. Spisał listę na kartce, żeby skupić myśli. Asowie, którzy byli w Cloisters. Dinochłopiec. Tachion. Sokolica. Żółw. Modułowy. Wyjec. Skaczący Ognik. Lilia Wodna. Skreślił z listy Wyjca. A więc to prawda — pomyślał. Zgon wcale nie gadał od rzeczy. To się działo naprawdę, już zaczęło się dziać. Z tych, którzy pozostali, Ognik i Żółw potrafili sami o siebie zadbać. Tachion nie potrafił, ale to już jego problem.

Zadzwonił do Wieży Asów, do Hirama. Nie sądził, by restaurator znajdował się na liście Astronoma. Miał tylko luźny związek z całą sprawą TIAMAT i nie było go w Cloisters. Niemniej zasługiwał na ostrzeżenie. Opowiedział mu wszystko tak prosto, jak tylko potrafił. — Posłuchaj, możesz coś zrobić, jeśli tylko zechcesz. Potrzebuję stanowiska dowodzenia. Jakiegoś bezpiecznego miejsca, gdzie będę mógł zgromadzić tych, których odnajdę, i gdzie ludzie będą mogli zostawiać wiadomości. — Oczywiście. Nikt nie zaatakuje Wieży Asów. To byłoby szaleństwo. — Jasne — zgodził się Fortunato. — Ale na wszelki wypadek, czy możesz się jakoś skontaktować z tym androidem? Przez modułowego? — Chyba podał mi kiedyś jakiś kod. Zapewne mogę go znaleźć, jeśli będę musiał. — Postaraj się mu schlebiać. Myślę, że to powinno wystarczyć. A jeśli nie, możesz subtelnie zasugerować, że u ciebie będą kobiety. Jeśli okaże się to konieczne, może dostać jedną z moich. Zadzwoń i powiedz, żeby przysłali którąś na nasz koszt. Odłożył słuchawkę, nim Hiram zdążył zmienić zdanie. Co teraz? Spróbować odszukać w wielotysięcznym tłumie pod Mauzoleum Śmiga chłopaka, którego ledwie pamiętał, czy przejść do następnego punktu na liście? Nie. Dinochłopiec był głupi i nieostrożny, a do tego dysponował wystarczająco wielką mocą, by wpakować się w kłopoty. Musi najpierw zająć się nim. ♠ Bilety były już prawie wyprzedane. Gdy Jennifer dotarła do kasy, zostały tylko miejsca na odkrytej trybunie, ale to jej nie przeszkadzało. Chciała po prostu posiedzieć w ciepłych promieniach słońca, otoczona uspokajającymi odgłosami tłumu, i pomyśleć. Zapłaciła za bilet i jakiś atawistyczny instynkt kazał się jej obejrzeć. Nieznajomy mężczyzna — średniego wzrostu, szczupły, lecz silnie zbudowany, ciemnowłosy i ciemnooki — wpatrywał się w nią intensywnie, ale gdy spojrzała mu w oczy, odwrócił wzrok. Przyglądała mu się jeszcze przez chwilę. Miał na sobie dżinsy i T-shirt, a na nogach ciemne buty sportowe. Jej uwagę przyciągnęła jego gibka, muskularna sylwetka. Potem jednak fala kibiców poniosła ją na stadion. Czy rzeczywiście ją obserwował, czy po prostu ulegała paranoi? Wypuściła z płuc głębokie tchnienie. Zapewne chodziło o jej ubranie. Nie miała właściwie czasu go przymierzyć. Spodnie były za krótkie i za ciasne w tyłku, a bluzka również za krótka i kawałek brzucha pozostawał odsłonięty. Tak jest. Chodziło o ubranie. To rzeczywiście była paranoja. Bała się przypadkowych nieznajomych w tłumie, przekonana, że ją zaatakują. Miała jednak powody do podejrzliwości. Naprawdę ją ścigano. Musiała się dowiedzieć, dlaczego, i co ważniejsze, skąd się dowiedzieli.

♦ Spector miał już dość czekania. Jego anonimowy kontakt powiedział o jedenastej trzydzieści, a było już dobrych kilka minut później. Może nie byli zadowoleni z tego, w jaki sposób załatwił Grubera. To nie jego wina, że ten idiota wyciągnął pistolet. Nie mogli być aż tak głupi, by sądzić, że to kule go zabiły. Oparł się o pomnik George’a M. Cohana i strzelił palcami. Zdawał sobie sprawę, że wypukłość spowodowana ukrytym pod płaszczem ingramem jest wyraźnie widoczna. Większość gliniarzy przebywała w Dżokerowie, ale resztę miasta również trzeba było zabezpieczyć. Może lepiej by było wyrzucić pistolet, zwłaszcza że Astronom już mu nie zagrażał. Ale z drugiej strony nigdy nie wiadomo, kiedy broń może się przydać. Tłum czekający w kolejce po bilety na Broadwayu był mniejszy niż zwykle. Spector nigdy nie był na musicalu. W jego opinii były głupie i za drogie. Kiedyś przyjeżdżał z New Jersey, żeby zobaczyć, jak opuszczają kulę na Times Square. To była jedna z nielicznych chwil, gdy czuł się częścią czegoś większego niż on. Za dnia neony na Times Square wydawały się wyblakłe i matowe. Jeśli jego kontakt szybko się nie zjawi, Spector poszuka sobie jakiejś kurwy, żeby trochę się zabawić. Widok nagrobków wirujących w oczach jakiejś taniej dziwki dałby mu parę chwil ulgi od bólu. Nie byłoby tak świetnie, jak z tą dziewczyną z metra, ale mógłby na chwilę zapomnieć. Boże, miał naprawdę wielką ochotę ją zabić. A przynajmniej sprawić jej ból na tyle silny, by spowodować jakąś reakcję. Najlepiej będzie po prostu się upić i obejrzeć mecz w telewizji. Nie rzucać się w oczy aż do końca dnia. — Pieprzyć to — mruknął, oddalając się od pomnika. Chłopaki z Widmowej Pięści będą musiały lepiej się postarać. — Nie odchodź, świrze — zabrzmiał niski, wredny głos za jego plecami. Spector się odwrócił. Tuż za nim był dżoker, zbliżający się powolnym, nieśpiesznym krokiem. Na koszuli miał zakrzepłą krew. Pośrodku jego czoła błyszczało pojedyncze oko. — Spóźniłeś się. — Miałem rano sporo zajęć. Musiałem załatwić drobny interes na nabrzeżu. Na pewno jesteś Spector. — Zgadza się. Powiedz mi coś nowego. — Sprawy mają się następująco. Rodzina Gambione urządza dziś kolację w Lilii Hajfongu. No wiesz, spotkanie rodzinne. Don już jest w drodze. Trzeba będzie się nim zająć. Na tym polega twoja rola. — Dziś wieczorem, tak? A ile to będzie warte? — Pięć tysięcy. Spector przesunął językiem po zębach, usuwając pozostałe tam resztki zakrzepłej krwi.

Doszedł do wniosku, że ktoś wyżej postawiony wyznaczył górną granicę i ten cwaniaczek postanowił zatrzymać resztę dla siebie. Dżoker był tak głupi, że nie oszukałby nawet sześciolatka. — Nie ma mowy. Zrób to sam. — No dobra. Siedem i pół. — Dziesięć albo poszukaj kogoś innego. Nie mówimy o łatwym celu. Chcecie załatwić bossa Rodziny. Spector cofnął się o krok i odwrócił spojrzenie. Miał ochotę mocno przywalić temu facetowi, by organizacja nie uważała go za głupka. Dżoker wsparł ręce na biodrach. — Dostaniesz dziesięć. — W tym dwa tysiące z góry. Spector wyciągnął rękę. — Co? Teraz? Chyba żartujesz. Dżoker znowu rozejrzał się wkoło, tym razem w melodramatyczny sposób. Spector musiał przygryźć język, żeby nie parsknąć śmiechem. Ten kretyn potrzebował lekcji aktorstwa i choć kawałka mózgu, żeby zrobić z nich użytek. — Nie wysłaliby cię tutaj tylko z drobnymi w kieszeni. Zapłać mi albo znajdź kogoś, kto to zrobi. Lekkie postraszenie dżokera sprawiło Spectorowi przyjemność. Cyklop wyciągnął z kieszeni płaszcza grubą, brązową kopertę i ze złością podsunął ją Spectorowi. — To na dowód, że ci ufamy. As z uśmiechem schował kopertę do kieszeni. — Nawet ich nie przeliczę. Na razie. A teraz powiedz mi, o której nasz przyjaciel ma się zjawić na kolacji? — Około ósmej, więc powinieneś tam być trochę wcześniej. Będziesz mógł dobrze się najeść — dodał, dotykając koperty w kieszeni asa. — A kiedy dostanę resztę? — Jutro wieczorem. Zawiadomimy cię, w jakim miejscu. — Pochylił się bliżej. Jego oddech cuchnął rozkładem. — Swoją drogą, gdybyś usłyszał coś o zaginionych klaserach, zawiadom mnie. — Wyjął mały kołonotatnik i długopis, a potem napisał numer na pierwszej kartce. — W ciągu kilku następnych godzin możesz mnie znaleźć tutaj — oznajmił, wydzierając kartkę i wręczając ją Spectorowi. — To jest Groszowe Muzeum Dzikiej Karty na Bowery Street. W wolnych godzinach pracuję tam jako ochroniarz. — Pilnujesz miejsca dla siebie, tak?

Cyklop zignorował ten żarcik. — Hej, trzeba mieć legalną robotę dla celów podatkowych. Tak mówi szef. Inaczej to wyglądałoby podejrzanie. — Jasne. Jasne. To jak właściwie się nazywasz? Pytam na wszelki wypadek. — Oko. — A jeśli nie będę mógł się z tobą skontaktować? — Zadzwoń do Wypaczonego Smoka i zapytaj o Danny’ego Mao. Powiedz mu, że urodziłeś się w roku konia ognistego. On przekaże wiadomość dalej. — A może tak poszedłbyś dziś tam ze mną? Żeby się upewnić, że wykonałem zlecenie? Spector objął dżokera ramieniem i ruszył z nim wzdłuż chodnika. Oko strącił jego rękę. — Kurwa, wykonaj swoją robotę. I zabieraj te pedalskie łapy. — Interesy to największa przyjemność. Spector obserwował oddalającego się dżokera. Pora pójść do baru i obejrzeć mecz, zanim weźmie się do roboty. Kurwa, lepiej niech Dodgersi dziś wygrają, bo w przeciwnym razie don będzie miał liczne towarzystwo. ♣♦♥♠

Rozdział 7 12:00 Gdy Jennifer wreszcie znalazła swoje miejsce na trybunie, Dodgersi już się rozgrzewali. Blask późnoletniego słońca działał kojąco na jej gołe ramiona oraz twarz. Zamknęła oczy, wsłuchując się w przyjazne dźwięki stadionu: nawoływanie sprzedawców, rozmowy kibiców oraz charakterystyczne trzaski kijów uderzających o piłki. Nagle sobie uświadomiła, że minęły już dwa lata, odkąd ostatnio była na meczu baseballu. Dwa lata od śmierci ojca. Jej ojciec kochał Dodgersów i często zabierał ją na mecze. Jennifer nie była wielką fanką tej gry, ale zawsze z radością mu towarzyszyła. To był dobry pretekst, by posiedzieć w blasku słońca na chłodnym, wieczornym powietrzu. Pamiętała pierwszy mecz z okazji Dnia Dzikiej Karty, na który zabrał ją tato. To było w sześćdziesiątym dziewiątym, Dodgersi grali z Cardinalsami. Ta dumna drużyna w latach sześćdziesiątych przeżywała ciężkie czasy. Przez pięć lat z rzędu Dodgersi kończyli rozgrywki na ostatnim miejscu albo blisko końca. Jednakże w sześćdziesiątym dziewiątym niezrównany Pete Reiser, który grał dla Dodgersów jako środkowozapolowy owego dnia w tysiąc dziewięćset czterdziestym szóstym, kiedy z nieba spadł wirus dzikiej karty, powrócił, by poprowadzić swój dawny zespół. Kiedy Reiser był gwiazdą Dodgersów, w drużynie roiło się od sław. W sześćdziesiątym dziewiątym grali w niej tylko ci, którzy nie zmieścili się w innych zespołach, trzeciorzędni zawodnicy i kompletni nowicjusze. Reiser, niezrównany środkowozapolowy z lat czterdziestych i pięćdziesiątych, człowiek, który zdobył najwięcej punktów i zajmował pierwsze miejsce w klasyfikacji wszech czasów, przejął zbieraninę, która w poprzednim roku zajęła ostatnie miejsce, i poprowadził ją do zwycięstwa dzięki połączeniu umiejętności trenerskich z natchnieniem. Miotaczem był wówczas Tom Seaver — jedyna autentyczna gwiazda w zespole — który pokonał Boba Gibsona 2:0. Pamiętała, że Dodgersi zdobywali punkty dzięki solowym home runom niemłodego już trzeciobazowego Eda „Szybowca” Charlesa. Ten mecz zapewnił Dodgersom tytuł zwycięzców dywizji. Potem pokonali Milwaukee w międzydywizyjnym playoffie i rozbili sławnych Baltimore Orioles w World Series. Wspomnienie owego szczęśliwego dnia, gdy całe miasto wydało z siebie chóralny krzyk triumfu, przywołało uśmiech na jej twarz. To była niezwykła chwila i, spoglądając wstecz, Jennifer żałowała, że była wtedy za młoda, by docenić ową czystą radość, niezmąconą żadnym innym uczuciem ani myślą. Od tego czasu rzadko doświadczała podobnego uczucia, a już

z pewnością nigdy razem z dziesiątkami tysięcy innych. Głośny trzask kija uderzającego piłkę przywołał ją z powrotem do rzeczywistości. Z jej twarzy zniknął uśmiech. Te wspominki w niczym jej nie pomagały. Uświadomiła sobie, że ucieczka od niebezpiecznej rzeczywistości w przyjemną przeszłość niczego nie rozwiąże. Ścigali ją ludzie Kiena, a ona musiała się dowiedzieć dlaczego. No cóż, to akurat wiedziała. Z pewnością chcieli odzyskać klasery. Ale jak to możliwe, że zdołali ją tak szybko wytropić? I dlaczego zabili Grubera? Nie, to nie tak. Myśleli, że ona to zrobiła. Ale tak nie było. Jeśli oni go nie zabili, a przecież wiedziała, że ona również jest niewinna, w takim razie kto to zrobił? Działo się tu coś dziwnego. Wplątała się w jakąś podejrzaną sprawę. Stłumiła drżenie. Słońce przestało się jej wydawać takie ciepłe. Otaczający ją ludzie nie sprawiali już wrażenia niewinnych. Sługusy Kiena wytropiły ją w Szczęśliwym Lombardzie. Mogą ją wytropić również tutaj. Każdy z tych „fanów Dodgersów”, którzy ją otaczali, mógł się okazać zabójcą. Rozejrzała się wkoło i zamarła. Jej najgorsze obawy najwyraźniej się potwierdziły. Kącikiem oka dostrzegła ciemnowłosego mężczyznę, który obserwował ją w kolejce. Siedział dwa rzędy za nią, nieco po prawej. Udawał, że patrzy na swoją kartę wyników, ale w rzeczywistości zerkał ukradkiem na Jennifer. To on mógł być zabójcą. W najlepszym razie był agentem Kiena. Jennifer cały czas patrzyła przed siebie. Co robić? Oczywiście, mogła pójść na policję, ale w takim przypadku musiałaby przyznać, że jest Zjawą, śmiałą złodziejką, która dostała się na pierwszą stronę wszystkich gazet, nawet statecznego „New York Timesa”. Gliniarze mogliby ją uratować przed ludźmi Kiena, ale musiałaby odsiedzieć wieloletni wyrok za serię kradzieży, których się dopuściła. Zacisnęła zęby, zauważywszy kącikiem oka, że mężczyzna zmierza w jej stronę. Co robić? Co robić? Jej umysł powtarzał ten gorączkowy refren, dotrzymujący kroku szalonemu waleniu serca. Nic nie rób — powiedziała sobie. Zachowaj spokój. Nic nie rób. Nie może mnie skrzywdzić wśród tylu ludzi. Darryl Strawberry, młody prawozapolowy zdobyty przed dwoma laty drogą wymiany od słabych Cubs, popisywał się w tunelu do pałkowania, odbijając piłki na wszystkie możliwe strony. Nikt nie patrzył na nią ani na nieznajomego. Strach ścisnął wnętrzności Jennifer, gdy mężczyzna położył wielką dłoń na jej ramieniu. — Zjawo — powiedział dziwnie delikatnym głosem. Usłyszawszy swój przydomek, Jennifer wpadła w całkowitą, niepowstrzymaną panikę i zdematerializowała się. Mężczyzna gapił się ze zdumieniem na jej spodnie i buty, leżące na siedzeniu. Bluzkę trzymał w prawej dłoni. — Zaczekaj! — zawołał, ale ona już znikała, tonąc w strukturze ławek niczym kamienny duch. ♠ Przejęty swoją rolą ochroniarz skinął na limuzynę, wskazując jej pozycję za obwieszonymi

proporczykami trybunami. Riggs otworzył drzwi z miną nadającą nowy sens powiedzeniu o kocie, który zjadł kanarka. Twarz Tachiona, już przedtem zarumieniona pod wpływem upału i zabiegów Ruletki, zrobiła się jeszcze bardziej czerwona. — Odjedziemy, gdy tylko skończę mowę — oznajmił niecierpliwym tonem. — Jak pan sobie życzy, doktorze. Czy potem pojedziemy na Ebbets Field, zgodnie z planem? — Nie! Tachion dodał kilka wybuchowych słów we własnym języku, po czym ujął Ruletkę pod rękę i poprowadził ją tylnymi schodami w stronę trybun. Wokół podwyższenia zebrała się już w półokręgu liczna grupa dziennikarzy. Zauważyła Hartmanna, który siedział na krześle z niezadowoloną miną, podczas gdy burmistrz Nowego Jorku stał tuż za nim, zabiegając o poparcie w nadchodzących wyborach na gubernatora. Obok kręcił się as w białym kombinezonie z położonym kapturem, wlepiający spojrzenie szklanych oczu w stojącą w tłumie nastolatkę o piersiach wyłażących ze stanika. Ruletka zauważyła, że jego twarz nie do końca wygląda jak należy. Oczy nie znajdowały się na tym samym poziomie, a nos wyrastał niczym dziwaczna bulwa nad za małymi ustami oraz podbródkiem. Przypominał gliniany posąg ulepiony przez artystę, który znudził się, nim zdążył ukończyć oblicze. W drugim rzędzie siedział elegancko ubrany Azjata, który od czasu do czasu zapisywał coś pośpiesznie w oprawnym w skórę notesie. Ruletka zauważyła, że jego złote pióro zostawia na papierze ślad również złotego atramentu. Skrzywiła się na ten widok. Pieniądze bardzo często nie przekładały się na klasę albo gust. Mężczyzna oderwał spojrzenie ciemnych oczu od notesu i wlepił je z przerażającą intensywnością w srebrnowłosego faceta, którego ubiór wręcz krzyczał „prawnik”. Mężczyzna wyraźnie czekał, aż Koch zakończy swój monolog i da mu szansę porozmawiania z Hartmannem. Dalej, na końcu pierwszego szeregu, siedział znany gwiazdor rocka, którego koncerty pod hasłem „Pomoc dżokerom” przyniosły wielomilionowe zyski. Niestety, ani grosz nie dotarł jeszcze do Dżokerowa. Ruletka uśmiechnęła się cynicznie. Praca w ONZ nauczyła ją, na jak wiele sposobów pieniądze mogą znikać po drodze. Tachion i jego klinika będą mieli szczęście, jeśli zobaczą choć dziesięć tysięcy dolarów… Nagle przerwała. Do jej mrocznych myśli wniknął głos Takizjanina. — Ruletko, chodź tutaj. Rozejrzała się wokół zdezorientowana, zauważyła składane, metalowe krzesło i usiadła na nim. — Mój Boże, pani Brown-Roxbury! Co pani tu robi? — Spojrzała w jasnobrązowe oczy senatora Hartmanna, który kaszlnął z zażenowaniem. — Ojej, to zabrzmiało dość nieuprzejmie, prawda? Jestem zdumiony i zachwycony, że panią tu widzę. Pan Love powiedział mi, że rzuciła pani pracę dla ONZ. Usłyszałem o tym z wielkim żalem.

— ONZ? O co chodzi z tym ONZ? Pracowałaś tam? — wtrącił Tachion. — Senatorze, cieszę się, że pana widzę. Obaj mężczyźni uścisnęli sobie ręce nad jej głową. Ruletka otworzyła usta, ale zaraz zamknęła je znowu. Hartmann odpowiedział za nią. — Tak. Pani Brown-Roxbury pracowała jako ekonomistka dla Programu Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju. — Niestety, nie udało mi się niczego rozwinąć — odpowiedziała mechanicznie. — Brawo, Ruletko — rzekł ze śmiechem Hartmann. — Zawsze sprawiałaś mi kłopoty. — Pani? — Bez paniki. Jestem rozwiedziona. Hartmann nie przestawał gadać o „wspaniałej pracy”, wykonywanej przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy i Bank Światowy. Pasiasta markiza nad ich głowami, zapewniająca choć odrobinę osłony przed słońcem, łopotała na wietrze, podkreślając jego słowa osobliwym rytmem. — Tak — trzask — projekt elektryfikacji w Za — trzask — irze jest klasycznym — trzask — przykładem pracy… Dyskretne kaszlnięcie przerwało jego monolog. — Senatorze. — Słucham, o co chodzi? — Jestem St. John Latham z firmy Latham i Strauss. — Latham pochylił się bliżej, jego jasne oczy nic nie wyrażały. — To mój klient — dodał, wskazując na azjatyckiego dżentelmena. Hartmann obrócił się, by na niego spojrzeć. — Generale Kien, co u pana, do licha? Nie zauważyłem, kiedy pan się zbliżył. Trzeba było coś powiedzieć. Kien schował notes do kieszeni marynarki, wstał i uścisnął wyciągniętą dłoń senatora. — Nie chciałem panu przeszkadzać. — Nonsens. Zawsze znajdę czas dla kogoś, kto tak wiernie mnie wspiera. Jasne, pozbawione wyrazu oczy Lathama przeniosły się na Kiena, a potem spojrzały z powrotem na Hartmanna. — W takim przypadku, senatorze… generał poniósł dziś rano poważną stratę. Z jego sejfu skradziono kilka klaserów z bardzo cennymi znaczkami, a policja nie odniosła zbyt wielkich sukcesów w próbach ich odzyskania. — Prawnik zerknął na Tachiona, który jednak wyraźnie nie miał ochoty nigdzie się ruszać. — W gruncie rzeczy, gliniarzy guzik to obchodzi — podjął Latham ze wzruszeniem ramion. — Próbowałem na nich naciskać, ale powiedzieli, że w Dzień Dzikiej Karty mają na głowie mnóstwo innych problemów i nie będą marnowali czasu na zwykłe włamanie.

— To skandal. Obawiam się, że nie mam zbyt wielkiego wpływu na nowojorską policję. Nie chciałbym też naruszać terytorium burmistrza Kocha. — Uśmiechnął się przelotnie do burmistrza, który nadal czekał z nadzieją na granicy słyszalności, po czym przesunął z namysłem spojrzeniem po sylwetce asa. — Ale z drugiej strony… Niech pan pozwoli, że przedstawię panu mojego wiernego strażnika z Departamentu Sprawiedliwości, pana Raya. Kien napiął mięśnie. Wymienił spojrzenia ze swym nieprzeniknionym prawnikiem. Ruletka zastanawiała się, czy twarz Lathama kiedykolwiek wyraża cokolwiek poza zimną kalkulacją. — To byłoby zadowalające… — Panie senatorze — odezwał się Ray. — Moim zadaniem jest chronić pana. Bez obrazy, jest pan znacznie ważniejszy niż jakieś znaczki. — Dziękuję za troskę, Billy, ale twoim zadaniem jest robić to, co ci każę, a w tej chwili każę ci pomóc panu Lathamowi. Senator nagle przestał wydawać się taki czarujący. As wzruszył ramionami, dając za wygraną. — Dziękuję, senatorze — wyszeptał Kien. Obaj z Lathamem oddalili się przejściami między krzesłami, zabierając ze sobą Billy’ego Raya. — Na czym to stanęliśmy? — Uśmiech natychmiast powrócił na miejsce. — Aha, już sobie przypominam. Mówiliśmy o pani nadzwyczajnych zasługach… Ruletka niecierpliwie otarła się ramieniem o bark Tachiona. Zrozumiał ten gest, demonstrując niepokojącą wrażliwość. — Ach, senatorze, przepraszam, ale muszę z kimś porozmawiać. Na razie do zobaczenia. Wstał, oferując ramię Ruletce, i oboje przeszli szybko na drugą stronę trybuny. Tłum napierał na podium niczym ogromna, pulsująca fala. Wypełniał cały płac sąsiadujący z Mauzoleum Śmiga. Dalej majaczył sam grobowiec, ogromne, wyposażone w lotki skrzydła sięgające ku niebu. Przez wysokie, wąskie okna kobieta widziała replikę JB-1 naturalnej wielkości, zawieszoną pod sufitem. Z przodu stał wysoki na sześć metrów Śmig, spoglądający wyniośle ponad głowami tłumu. — Byliśmy świadkami ciekawego, małego incydentu — zauważył Tachion. — Tak. Pochylił się ku kobiecie, spoglądając na nią z uwagą. — Nie lubisz senatora. Dlaczego? — Dlatego, że podejrzewam, że ma udziały w firmach wspierających ten wielomilionowy przekręt, o którym opowiadał z takim zachwytem. — Miałem wrażenie, że to pomoże ludziom z Zairu. — Bynajmniej. Całą linię zaprojektowano tak, że na całych tysiącu stu milach jej długości w żaden sposób nie da się odprowadzić mocy na użytek miejscowych mieszkańców. Władowano w ten projekt miliard dolarów tylko po to, by dać zarobić temu zbirowi Mobutu i dostarczyć

energii enklawom rozmaitych międzynarodowych korporacji, co z kolei zapewni ogromne zyski wielkim zachodnim bankom, które mają w nich udziały. Za cholerę nie pomoże to Zairczykom, którzy nadal będą żyli w nędzy, mimo że mają chyba największe zasoby surowców na całym kontynencie. — Ruletko, jesteś cudowna. Odwróciła się ku niemu. — Jeśli mi powiesz, że jestem piękna, kiedy się gniewam, zrzucę cię z tej trybuny! Doktor uniósł ręce. — Nie, nie. Podziwiam twoją pasję i jesteś bardzo piękna, ale zależy ci, jesteś zaangażowana… przypominasz mi pewną kobietę, którą znałem. Nagle przerwał swą dość bezładną wypowiedź. Sprawiał wrażenie, że wpatruje się w jakiś obraz, niemający nic wspólnego z rozciągającą się przed nimi ciżbą. Ruletka, która gapiła się obojętnie na tłum, wciągnęła nagle powietrze, gdy na zgromadzonych ludzi padł cień pterodaktyla. Uniosła wzrok. W górze rzeczywiście unosił się latający gad. Tachion, zaalarmowany jej wciągniętym oddechem, pomachał rękami, jakby chciał spłoszyć prehistoryczne stworzenie. Pterodaktyl leciał ku nim. Kosmita złapał kobietę za talię i wciągnął ją pod markizę w tej samej chwili, gdy na trybunę spadło kilka małych gadzich kup. — Dino — zawołał Tachion. — Jak cię znowu złapię, to cię zbiję. Koch skinął na nich i wrócili na krzesła. Po dziesięciu minutach pojawił się chłopak o miłej twarzy, z kilkoma nieudolnie zamaskowanymi pryszczami na podbródku, ubrany w T-shirt i dżinsy. Dzieciak przepchnął się przez pierwszy rząd krzeseł i pomachał bezczelnie do doktora. — Hej, Tachy. Tu jestem. — Dobrze, że chociaż się ubrałeś. — Wszystko zaplanowałem z góry. Zostawiłem ubranie w samolocie. — Uniósł rękę, wskazując na mauzoleum. — Myślałem, że chcesz mnie zbić. — Jeszcze mogę to zrobić. — Założę się, że nie dasz rady. Koch postukał w mikrofon palcem wskazującym i po placu poniosły się echem głośne, brzęczące trzaski. Ruletka, przenosząca wzrok między chłopakiem a obcym, zauważyła, że ten pierwszy otworzył szeroko oczy z nagłego niepokoju. Tachion obrzucił Kocha pełnym poczucia winy spojrzeniem i ruszył w stronę skraju trybuny. Chłopak odwrócił się i pochylił, posłusznie prezentując tyłek doktorowi, który wymierzył mu szybkiego, lecz niezbyt mocnego kopa. — Dino, nie pakuj się w kłopoty. — To niesprawiedliwe. „Odrażające obce moce wykorzystano do maltretowania dziecka” — oznajmił tonem sugerującym, że cytuje nagłówek z „National Informera”. — „Młodociany przestępca używa mocy asa, by irytować mieszkańców miasta”.

— Irytować? Nie mogę ich przynajmniej terroryzować? — Może kiedy dorośniesz. — Koch spoglądał na nich ze złością. — Zmykaj już. Muszę teraz być dystyngowany. — Życzę szczęścia. Chłopak skinął dłonią i zniknął w tłumie. — Kto to jest? — Dinochłopiec. Jest bardzo bystry, ale, niestety, wkroczył w nieprzyjemną fazę między chłopcem a mężczyzną, co oznacza, że stał się czymś w rodzaju potwora. Doprowadza asów do szaleństwa, bo ciągle plącze się pod nogami. Wychowywanie asa z pewnością bardzo męczy rodziców, ale dzieci są takie zachwycające… — Hej, teraz twoja kolej — odezwała się Ruletka. — Och, na Ideał, dziękuję. — Pochylił się ku niej. — Potem będziemy mogli stąd odjechać — dodał, mrugając znacząco. Pomyślała, że Tachion robi raczej komiczne wrażenie. Maleńki człowieczek — ledwie wystający głową nad mównicę, odziany w czerwony atłasowy garnitur i mający długie, rude włosy — wyglądał jak punkowa wersja lorda Fauntleroya. Zauważyła, że nie przygotował żadnych notatek, i zadała sobie pytanie, czy improwizowana mowa to na pewno dobry pomysł. Potem Tachion uniósł głowę i zaczął mówić. Komizm ustąpił miejsca godności oraz bogatym uczuciom. — Zawsze trudno mi było zdecydować, co powiedzieć tego dnia. Czy chcemy coś świętować, a jeśli tak, to co? A może chodzi o uczczenie pamięci i o wspomnienia? Jeśli tak, czyją pamięć czcimy i co wspominamy, by ostrzegło nas przed przyszłymi błędami? Usłyszycie dziś bardzo wiele o Śmigu, Żółwiu, Cyklonie i setce innych asów. — Wskazał na wielką zieloną skorupę unoszącą się nad tłumem. — I, tak, również o mnie. O Połysku, który dał dom porzuconemu dziecku, o Jubie, który zawsze znajdzie dziesięciocentówkę dla drugiego dżokera w potrzebie, i o Desie, który bardziej niż ktokolwiek inny zasłużył się przy budowie parków i szkół w Dżokerowie. Mówię o dżokerach, ponieważ uważam, że mogą oni być lekcją i przykładem dla innych ludzi. Ich cierpienia, mentalne, fizyczne i emocjonalne, nie ustępują niczemu, co zna ludzka historia. Próbowali wielu metod radzenia sobie z izolacją, od cichej cierpliwości, gdy dręczyła ich policja i inne instytucje publiczne, aż po przemoc, która osiągnęła kulminację w wydarzeniach tysiąc dziewięćset siedemdziesiątego szóstego roku. Teraz nadeszła pora na nowe podejście. Wiara we własne siły i współdziałanie, które pozwoliły utworzyć z naszego tak zwanego Dżokerowa prawdziwą społeczność. Wspominam o rozmaitych osiągnięciach tych godnych podziwu ludzi, ponieważ w tym kraju pojawił się nowy klimat, który budzi moje obawy. Znowu próbuje się określić granice tego, co

jest „amerykańskie”, gardzi się tymi, którzy żyją na peryferiach bajkowej „większości” i dyskryminuje się ich. Celowo używam słowa „bajkowy”. Każdy człowiek jest całkowicie niepowtarzalną osobą. Nie istnieje żaden „konsensus opinii”, żaden „właściwy sposób” postępowania. Są tylko ludzie, a nawet tymi, którzy zewnętrznie są obrzydliwie zniekształceni, kierują wewnętrzne nadzieje, marzenia i aspiracje, takie same co u nas wszystkich. Przypuszczam, że naprawdę pragnę wam powiedzieć w ten Dzień Dzikiej Karty tysiąc dziewięćset osiemdziesiątego szóstego roku tylko jedno: „bądźcie dobrzy”. Przeciwieństwa wywodzą się bowiem z wielu źródeł, nie tylko od obcego wirusa przyniesionego tu przez wiele lat świetlnych, i może nadejść czas, gdy wszyscy, „natole”, „asowie” i „dżokerzy”, będziemy potrzebowali dobrego słowa, propozycji pomocy, poczucia wspólnoty, które tak wspaniale reprezentuje Dżokerowo. Dziękuję. Aplauz był ogłuszający, ale gdy Tachion wracał do Ruletki, miał niezadowoloną minę. — Wszystko to brzmiało bardzo szlachetnie, ale jakiej reakcji oczekujesz? — zapytała kobieta, gdy podnosił z krzesła swój kapelusz. Ponownie wziął ją pod rękę i pociągnął ku schodom z tyłu. — Niektórzy będą mnie porównywali z Matką Teresą, a inni oznajmią, że jestem interesownym sukinsynem. — A co ty powiesz? — Że nie jestem ani jednym, ani drugim. Po prostu kimś, kto próbuje żyć zgodnie z nakazami honoru i cieszyć się takim szczęściem, jakie da mi los. — Zatrzymali się przy limuzynie. Nagle Tachion objął ją w talii i wtulił twarz w jej piersi. — A także cieszyć się tobą. Odepchnęła go z furią i cofnęła się, aż oparła się plecami o tył samochodu. — Nie szukaj u mnie pociechy. Nie mogę jej dać nikomu. Już ci to mówiłam. Czemu zresztą miałbyś jej potrzebować? Jesteś świętym Dżokerowa. Ważniakiem z własną limuzyną, gwiazdą równie wielką, jak najsławniejsi z asów. — Tak, tak i tak! Ale dręczy mnie również poczucie winy, trawi świadomość porażki, której wspomnienie zbiera się tu co roku piętnastego września, żeby mnie dręczyć! Boże, jak ja nienawidzę tego dnia. — Walnął pięścią w dach samochodu. Riggs odsunął się, by pogapić się z fascynacją na mankiet swej liberii. Barki Tachiona drżały przez kilka sekund. Potem otarł oczy dłonią i zwrócił się w stronę Ruletki. — W porządku. Nie możesz mi dać pociechy. Akceptuję to. Mówisz, że byłaś na pielgrzymce rozpaczy. Ja również. W takim razie wyruszmy w tę podróż razem. Jeśli nie zdołamy ukoić swego cierpienia, spróbujmy chociaż się nim podzielić. — Zgoda. Kobieta wsiadła do samochodu i wsparła głowę o szybę. Być może potrafię coś zrobić. Uwolnię cię od poczucia winy i niewykluczone, że dzięki twojej śmierci odnajdę spokój.

♦ Jennifer przedzierała się przez niekończący się obszar betonu i stali, szukając jakiegoś miejsca, w którym będzie się mogła zmaterializować i zaczerpnąć bardzo potrzebnego oddechu. Choć była widmem, czuła zawroty głowy i coraz trudniej było jej się skupić. Coraz silniej pragnęła po prostu unosić się bezcieleśnie jak chmura i zapomnieć o wszystkich zmartwieniach, wszystkich niebezpieczeństwach, które ścigały ją niczym rozjuszony doberman. Nie mogła jednak ulec tej pokusie. Jeśli to zrobi, utraci realność, stanie się bezcielesnym dymkiem unoszącym się bezmyślnie w powietrzu, aż wreszcie losowe ruchy Browna rozproszą ją po całym świecie. Trudno jej było obudzić w sobie wolę potrzebną, by poruszać się szybciej, zdołała jednak tego dokonać i przedostała się przez ostatnią część podpory trybuny. Znalazła się w wyłożonym dywanami korytarzu oświetlonym świetlówkami na suficie. Zmaterializowała się natychmiast i oparła z drżeniem o ścianę. Czuła się odległa i zdezorientowana. Okropnie kręciło się jej w głowie. Niewiele zabrakło, ale zdążyła na czas odzyskać materialną postać. Uświadomiła sobie, że przez pewien czas musi ostrożnie korzystać ze swych mocy, dopóki się nie upewni, że jej organizm się nie przeciążył. Musi tylko zorientować się, gdzie jest, i będzie mogła stąd zmiatać. Problem w tym, że nigdy dotąd nie była w trzewiach Ebbets Field i nie miała pojęcia, dokąd trafiła. Na jednym końcu korytarza znajdowały się dwuskrzydłowe drzwi. W przeciwnym kierunku korytarz się rozgałęział. Musiała wybrać jedną albo drugą stronę i zdecydowała się na drzwi. Niestety, nie było w nich żadnej szyby. No cóż — pomyślała. Jeśli ktoś będzie zadawał pytania, może po prostu powiedzieć, że się zgubiła. Nie będzie jej jednak łatwo wytłumaczyć, dlaczego ma na sobie tylko bikini. Zaczerpnęła głęboki oddech, wypuściła głośno powietrze z płuc i popchnęła drzwi. Znalazła się w wielkim, dobrze oświetlonym pomieszczeniu o podłodze wyłożonej dywanami. Zamarła w bezruchu. Szmer kilkunastu rozmów stopniowo ucichł. Wszystkie oczy w pokoju skierowały się na nią. Nie wierzę w to — powiedziała sobie. Zamknęła oczy, ale kiedy po chwili je otworzyła, nadal widziała gapiących się na nią facetów. Nie wierzę, że przed chwilą weszłam do szatni Dodgersów. W pokoju znajdowało się dwudziestu mężczyzn. Niektórzy grali w karty w małych grupkach, inni rozmawiali. Hernandez, pierwszy bazowy, siedział przy swojej szafce i jak zwykle przed meczem rozwiązywał krzyżówkę. Sam Pete Reiser, już po sześćdziesiątce, posiwiały, ale nadal trzymający się prosto jak strzała, stał przed szafką Seavera, rozmawiając z nim i z kubańskim trenerem miotaczy, Fidelem Castro. Niektórzy gracze nadal mieli na sobie treningowe ubrania, inni zaczęli już się przebierać. Część z nich posunęła się bardzo daleko w tym przebieraniu.

Jennifer, czująca na sobie ciężar tych wszystkich spojrzeń, czuła, że powinna coś powiedzieć, ale gdy otworzyła usta, nie chciały się z nich wydostać żadne słowa. — Hmm… — spróbowała raz jeszcze. — Hm… życzę wam dzisiaj szczęścia. Z dłoni Thurmana Munsona, najstarszego łapacza Dodgersów i kapitana drużyny, wysunęło się metalowe pudełeczko z tabaką. Nagły brzęk, z którym padło na taboret stojący przed jego szafką, wyrwał wszystkich z oszołomienia. Kilkunastu mężczyzn odezwało się jednocześnie. — Jak się tu pani dostała, do cholery? — zapytał ostrym tonem Reiser. — Jezu, ale ciało. — Świetny strój. Podobne teksty powtarzali w różnych wariantach inni. Zawstydzona Jennifer zapomniała o wcześniejszych zmartwieniach, zdematerializowała się i przeszła przez najbliższą ścianę. Trafiła do małego pomieszczenia, w którym znajdowała się apteczka, dwa puste stoliki, jakieś tajemnicze machiny oraz ociekający wodą Dwight Gooden, który właśnie wychodził nago z wanny z masażem wodnym. — Hej! — zawołał, gdy przechodziła obok. — Świetnie wczoraj graliście — odparła Jennifer, uśmiechając się słabo. Gooden wlazł z powrotem do wanny i zanurzył się w wodzie po podbródek, przyglądając się z niedowierzaniem, jak kobieta przechodzi przez kolejną ścianę. Ciało też ma świetne — pomyślała Jennifer, oglądając się na niego po raz ostatni, zanim zniknęła. ♥ Jako capo pracujący dla ojca Rosemary, don Carla Gambione, don Frederico „Rzeźnik” Macellaio rozkazał kiedyś zamordować Trampulę i ona o tym nie zapomniała. Zatrzymała się pod dębem w niemal całkowicie opustoszałym Central Parku i ruszyła w kierunku Central Park West, ciesząc się, że prawie cały Nowy Jork zebrał się dziś pod Mauzoleum Śmiga. Miała wrażenie, że okropnie rzuca się w oczy w brązowym tweedowym kostiumie i butach na wysokich obcasach. Znalazła ten strój w jednym ze swych podziemnych schowków. Dzięki niemu żaden z bywalców parku z pewnością jej nie rozpozna. Niektórzy ludzie z ulicy widzieli przez te wszystkie lata zbyt wiele. Lepiej zachować dyskrecję. Wysunęła obolałą stopę z lewego buta i wsparła ciężar na prawej nodze, obserwując don Frederica, który właśnie wychodził ze swego luksusowego apartamentowca. Na markizie przed wejściem napisano „Luksor”. Ubrany w drogi czarny garnitur Rzeźnik wsiadł do długiej limuzyny stojącej przy chodniku. Towarzyszyło mu dwóch ochroniarzy w ciemnych okularach i rozpiętych marynarkach. Wsiadając do samochodu, don Frederico wyrwał drzwi z rąk szofera i zatrzasnął je za sobą. Kierowca odczekał ułamek sekundy, po czym wykonał szybki zwrot i wsiadł do samochodu.

Jeden z ochroniarzy zajął miejsce obok niego, drugi zaś omiótł spojrzeniem chodnik i Central Park West w obu kierunkach. Limuzyna ruszyła w drogę i przecięła szereg trąbiących głośno pojazdów, by wjechać do parku przez West Drive. Rosemary opowiedziała kiedyś Trampuli z niedowierzaniem o nawykach don Frederico. Zawsze jeździł tą samą trasą. Musiał być albo bardzo głupi, albo bardzo pewny siebie. Wiedząc, że limuzyna przetnie park Sześćdziesiątą Piątą Ulicą, a następnie wyjedzie z niego i minie Temple Emanu-El, zmierzając do ulubionej restauracji Rzeźnika, Aroniki, Trampula ruszyła parkiem na skróty. Przywołała myślą stado gołębi i prawie sto wiewiórek. Wszystkie czekały na kamiennym moście mniej więcej w połowie drogi przez park. Gdy Trampula szła im na spotkanie, wielki bury kot, jeden z potomków czarnego kocura i szylkretki, zeskoczył ze zniekształconego przez piorun klonu i stanął jej na drodze. Jako jedno z nielicznych ich dzieci co najmniej dorównywało inteligencją rodzicom. Odmówił przyłączenia się do grupy zwierząt kierowanej przez Trampulę, gdy tylko się zorientował, że wykorzystuje je ona dla swoich korzyści, niekiedy nie dbając o zagrożenie dla ich życia. Postanowił żyć samotnie w części Central Parku, którą Trampula rzadko odwiedzała. Nie był zadowolony z jej obecności. Zapewniła go, że nie będzie tu długo. Kot wysłał jej obraz martwych ciał walających się po ziemi. Trampula zesztywniała i powiedziała mu, żeby sobie poszedł. Odwrócił się i oddalił truchtem o kilka metrów, a potem odwrócił się i prychnął na nią. Sięgnęła ku niemu umysłem, gotowa zaatakować, ale zdołała się powstrzymać, nim spaliła mu mózg. Kocur zniknął w klonowym gaju. Trampula śledziła go wzrokiem, zaciskając pięści. Nagle uświadomiła sobie, dokąd dotarła już limuzyna don Frederico. Okiem Trampuli był sokół wędrowny, który uciekł niedoszłemu miejskiemu sokolnikowi. Nie było kolorów, ale postrzeganie ruchów przyciągało jej uwagę, gdy sokół krążył nad parkiem. Kazała mu zawrócić, by śledził samochód Rzeźnika. Według danych, które dostała od Rosemary, don Frederico Macellaio zwykł wydawać wyroki śmierci na swych przeciwników podczas codziennej przejażdżki pancernym, zabezpieczonym przed podsłuchem samochodem. Trampula oparła się o szeroki pień drzewa, zrzuciła buty i skupiła się na kierowaniu swoimi zwierzętami. Gdy rozpoczęła mentalną procedurę organizowania przywołanych zwierząt i ptaków oraz kierowania nimi, uświadomiła sobie, że bury kot schował się za klonami i ją obserwuje. Ostrzegła go, ale odpowiedział obrazem, na którym znaczył drzewa jako swój teren. Zignorowała go. Samochód don Frederico zbliżał się już do wybranego przez nią miejsca. Była podenerwowana. Kot zakłócił jej koncentrację. Miał dar wywoływania u niej myśli, których z reguły unikała. Rzeźnik był wrogiem Rosemary, a także samej Trampuli. Od zwierząt nauczyła się, że ten, kto nie zabija, sam zostanie zabity. Don Frederico był groźbą, którą należało wyeliminować. Poza tym, Rosemary będzie zadowolona. Trampula była przekonana, że jej

przyjaciółka przejmuje się zbyt wieloma sprawami. Pochłaniała ją troska o Rodzinę Gambione. Gdy nastanie nowy don, Rosemary się uspokoi i będzie miała więcej czasu dla przyjaciółki. Trampula pragnęła tego tak mocno, że była gotowa zakłócić rytm życia swych stworzeń. A nawet je zabić. Wypchnęła kota ze swego umysłu i wysłała ból przez połączenie między nimi. Zwierzę miauknęło, gdy energia w nie uderzyła. Część jej umysłu zajęta organizowaniem ptaków wykonała już zadanie. Stada gołębi przysiadły tymczasowo na drzewach w pobliżu mostu. Na moment zapadła nienaturalna cisza. Limuzyna wyłoniła się spomiędzy drzew i minęła majestatycznie zakręt. Jej lakier lśnił w promieniach słońca. W lustrzanej szybie przedniej odbijały się konary drzew. Jeden z gołębi odłączył się od stada i na rozkaz Trampuli wzbił się wysoko pod niebo. Potem runął na przednią szybę limuzyny, jakby zamierzał wylądować na jednym z fantomowych drzew. Jego krew zbryzgała białą farbę maski. Kierowca zahamował i najwyraźniej zastanawiał się przez chwilę, zanim ruszył dalej. Trampula oglądała tę scenę we fragmentach za pośrednictwem oczu sokoła, unoszącego się teraz za samochodem, a także gołębi znajdujących się powyżej limuzyny i przed nią. Własne oczy kobiety były szeroko otwarte i wpatrywały się w przód, ale inne wizje dominowały nad ludzkim wzrokiem. Stłumiła w sobie ból gołębia w taki sam sposób, w jaki usuwała ze swej świadomości nieustanne śmierci, których doświadczała na co dzień. Sto ptaków przestało nagle gruchać, gdy Trampula zapanowała nad nimi całkowicie. Fruwająca fala opadła na samochód, okrywając go płaszczem krwi i piór. Hamulce limuzyny zapiszczały przeraźliwie. Spanikowany szofer starał się zatrzymać pojazd, zanim jego nagła ślepota doprowadzi do wypadku. Trzymając pozostałe gołębie w rezerwie, Trampula przeniosła swą uwagę na hordy wiewiórek, siedzących na dolnych gałęziach rosnących przy drodze dębów oraz klonów. Gdy skierowała bataliony zwierzątek do ataku na skręcający gwałtownie samochód, jej własny umysł przeszył nagły ból. Z początku pomyślała, że czarny kocur albo szylkretka mają kłopoty. Prześledziła jednak ich indywidualne wzorce wewnątrz swej świadomości i przekonała się, że kotom nic nie jest. Buras — pomyślała. Celowo zadawał sobie ból, próbując rozproszyć jej koncentrację. Trampula skarciła go w myślach, wysyłając fale emocjonalnego chłodu, by stłumić jego bunt. Minęło zaledwie kilka sekund, ale kierowca był już bliski odzyskania kontroli. Nagle jednak droga zmieniła się w ruchomy dywan wiewiórek. Szofer zdążył przyśpieszyć, próbując uciec przed ptakami, gdy Trampula wysłała zwierzątka pod koła jego samochodu. Piski ginących wiewiórek mieszały się z dźwiękiem przeciążonych hamulców. Impet ciężkiej maszyny pozwolił jej pokonać masę gryzoni. Droga zrobiła się śliska od ich krwi i limuzynę zniosło na bok. Jej

drzwi oraz błotniki pokryły czerwone plamy. Trampula odwróciła nagle głowę, gdy uderzył w nią kontratak burasa. Tym razem kot nie zadowolił się odwracaniem uwagi kobiety. Próbował rozproszyć zwierzęta, używając jej jako ogniska. Gniew Trampuli uderzył w stworzenie, pozbawiając je przytomności. Mogłaby zabić burasa, ale jej uwaga była potrzebna na moście. Szofer skręcił zbyt gwałtownie i limuzyna zakręciła się wokół osi. Jej prawe koła uderzyły w niską barierkę, wyginając ją. Masa pancernego samochodu była tak wielka, że przebił mur oporowy i przewrócił się na bok. Na metalu i betonie pozostały białe smugi farby. Z jednego z kół zleciał kapsel i spadł przed limuzyną z drogi, wirując powoli w powietrzu niczym frisbee. Samochód miał mniej szczęścia. Obserwując koziołkującą limuzynę, Trampula odnosiła wrażenie, że czas się zatrzymał. Jedna część jej jaźni kończyła życie stworzeń ranionych podczas ataku, druga zaś rozmyślała nad popełnionym przed chwilą morderstwem, zadając sobie pytanie, czy warto było popełnić ten czyn, by pomóc przyjaciółce i wywrzeć zemstę. Samochód runął na ścieżkę do biegania. Wylądował twardo na betonie, miażdżąc dach aż do poziomu karoserii. Zakołysał się, znieruchomiał, aż wreszcie eksplodował. Poświęcenie kilku zwierząt, by nakarmić inne, było niczym w porównaniu z rzezią, którą zobaczyła, gdy rozejrzała się po moście. Wszędzie walały się ciała. Poczuła ból, jakiego nie doświadczyła od chwili, gdy nauczyła się oddzielać życie swych zwierząt od własnego. Być może buras miał rację, próbując ją powstrzymać. Część jej umysłu, którą uważała za ludzką, cieszyła się z sukcesu, niecierpliwie pragnąc się przekonać, jak zareaguje Rosemary. Zwierzęca część chciała odrzucić to, co uczyniła kobieta. Trampula uświadomiła sobie nagle, że ocalałe zwierzęta czekają na jej polecenia. Ciemny obłok gołębi wzbił się ku niebu i rozproszył we wszystkich kierunkach. Nikt nie widział falującej masy wiewiórek, która rozbiegła się ku zadrzewionym częściom parku. Kobieta zniknęła już za drzewami, kierując się ku stacji metra na Columbus Square. Nim zdążyła przekroczyć Pięćdziesiątą Dziewiątą Ulicę, buras wrócił do siebie i skonfrontował ją z obrazem tego, co uczyniła. Wizja zmieniła się nagle i teraz to Trampula leżała zakrwawiona na ziemi. Zatrzymała się, w pełni uświadomiwszy sobie, co uczyniła. To nie była ofiara składana od czasu do czasu dla zdobycia żywności albo obrony własnej. Wykorzystała zwierzęta, którymi zawsze się opiekowała, we własnej wojnie. By osiągnąć cel, który miał znaczenie tylko dla niej. Zdradziła zaufanie, którego dochowywała od chwili wyjścia ze szpitala. Dopadły ją mdłości i nie było to winą burasa. Miała nadzieję, że Rosemary jest tego warta. Rosemary mogła jednak zaczekać. Zanim Trampula ją zawiadomi, zajrzy do domu Jacka, by sprawdzić, czy są jakieś wiadomości o jego zaginionej siostrzenicy, Cordelii. Może nadszedł już

czas, by mu pomóc. Zeszła na stację metra i użyła jednego z żetonów, które szop tak zręcznie potrafił kraść. Wsiadła w pociąg lokalnej linii jeden i ruszyła w kierunku dolnej części Manhattanu, ignorując pełne podziwu spojrzenia mężczyzn. ♣♦♥♠

Rozdział 8 13:00 Na ulicy nadal było pełno spóźnionych kibiców, sprzedawców pamiątek oraz koników oferujących bilety. Jennifer zdołała w jakiś sposób wymknąć się przez zewnętrzną ścianę stadionu, niezauważona przez nikogo, ale na ulicy przyciągała wiele uwagi. Ścigały ją spojrzenia i gwizdy, ale ona niemal tego nie dostrzegała. Poruszała się szybko, wypatrując ludzi, którzy próbowali ją pojmać w Szczęśliwym Lombardzie, a także mężczyzny ze stadionu, nie dostrzegła jednak nikogo z nich. Zauważyła wolną taksówkę i zatrzymała ją. — Na Manhattan — zażądała. Usiadła i pogrążyła się w myślach, podczas gdy taksówka wiozła ją na bardziej znajome tereny. Otaczające ją wydarzenia stały się zdumiewająco szybkie i gwałtowne. Kien naprawdę bardzo pragnie odzyskać znaczki, pomyślała. Chyba że chodziło o tę trzecią książkę… Zerknęła na swą torebkę — małą, skórzaną i ściąganą prostym sznurkiem. Miała w niej ukradzione książeczki oraz kilka dolarów na nagłe przypadki, takie jak ten, ale nic poza tym. Nie miała portfela ani żadnych dokumentów. Cała sprawa coraz mniej jej się podobała. Poczuła na sobie czyjeś spojrzenie, zerknęła w lusterko i zauważyła, że taksówkarz się na nią gapi. Odwrócił wzrok i Jennifer wcisnęła się jeszcze głębiej w wytartą i poplamioną tapicerkę tylnego siedzenia. Musi gdzieś znaleźć porządne ubranie. Wyglądała, jakby wybierała się na karnawał w Rio de Janeiro. Może lepiej będzie dać sobie z tym spokój i oddać książki. Kosztowały już życie Grubera — choć nie miała pojęcia, kto mógł go zabić — i sama również kilkakrotnie otarła się przez nie o przemoc. Musi się skontaktować z Kienem. To będzie łatwe, ale szczegóły wymiany mogą się okazać trudne do wynegocjowania. Nie chciała też wyjść z tego z pustymi rękami. Wyjrzała z zamyśleniem przez okno i nawiedziła ją nagła inspiracja. — Proszę zatrzymać się tutaj! — zawołała. Taksówkarz posłuchał jej i nacisnął hamulec. Samochód zatrzymał się z piskiem opon. Jennifer wyskoczyła na zewnątrz, rzucając na przednie siedzenie kilka zmiętych banknotów. — Dziękuję — wydyszała, a potem odwróciła się i pomknęła przed siebie ulicą. — Cała przyjemność po mojej stronie — odparł z oszołomieniem w głosie taksówkarz, odprowadzając spojrzeniem odzianą w bikini postać wbiegającą do sławnego Groszowego Muzeum Dzikiej Karty na Bowery Street.

♠ — Jack! Jack, to ty, mam rację? Znajomy głos, każdy znajomy głos w atmosferze cyrku wypełniającej dziś Greenwich Village byłby szokiem. Jack odwrócił się i zobaczył przystojnego mężczyznę, wyższego od niego o pół głowy. — Cześć, Jean-Jacques — odezwał się Jack. Jean-Jacques przyjechał przed sześciu laty z Senegalu. Pracował na niepełnym etacie jako kelner w Simbie na skrzyżowaniu Szóstej Alei z Ósmą Ulicą, a w pozostałych godzinach jako nauczyciel angielskiego dla zagranicznych studentów w New School. Jack nigdy nie widział mężczyzny o atrakcyjniejszych rysach. — Posłuchaj — powiedział mu, wyjmując zdjęcie Cordelii. — Potrzebuję pomocy. Jean-Jacques skinął głową, miał jednak roztargnioną minę. — Czego tylko zapragniesz, przyjacielu. Czego tylko zapragniesz. Jack widział, że coś jest nie w porządku. — Co się stało? — Nic ważnego. Jean-Jacques odwrócił wzrok, spoglądając na mijających ich szybkim krokiem przechodniów. Blask wczesnopopołudniowego słońca padał na jego intensywnie czarną skórę, nadając jej niemal granatową barwę. — Wątpię w to. Jack położył rękę na jego ramieniu, wyczuwając ciepłą witalność, promieniującą przez jaskrawą koszulę. Jean-Jacques wbił przenikliwe spojrzenie w oczy Jacka. — To retrowirus — wyznał. — Zabójca. Przed chwilą byłem u lekarza. Niestety, diagnoza okazała się pozytywna. — Westchnął. — Jeśli można to tak nazwać. — Retrowirus? — zapytał Jack. — Mówisz o dzikiej karcie… — Nie — przerwał mu Jean-Jacques. — To ten pewniejszy zabójca. — To słowo ugrzęzło mu w gardle. — AIDS. — Matko Boska — odparł Jack. — Przykro mi. Tak bardzo mi przykro. — Podszedł do JeanJacque’sa, zawahał się na mgnienie oka, ale potem go uściskał. — Tak bardzo mi przykro. Senegalczyk odepchnął go delikatnie. — Rozumiem — odparł po prostu. — Nie jesteś pierwszym człowiekiem, któremu powiedziałem. Już zaczęli mnie traktować jak jednego z tych cholernych dżokerów. — Zamknął ze smutkiem oczy, by po chwili je otworzyć. — Nie martw się, stary przyjacielu. Nic ci nie grozi. Wiem, kto to był. — Znowu zacisnął powieki. — I wiem, kiedy to się stało. Zaczął potrząsać lekko głową i Jack znowu go objął. Tym razem Jean-Jacques go nie odepchnął.

— Widzę, że masz do spełnienia jakąś misję — rzekł. — Powiedz mi, czego szukasz, a pomogę ci, jeśli zdołam. Po chwili wahania Jack opowiedział mu o Cordelii. Senegalczyk przyjrzał się zdjęciu. — Bardzo piękna młoda dama. — Zerknął na Jacka. — Macie takie same oczy. — Oddał mu zdjęcie. — Idź. Kontynuuj poszukiwania. Jak już powiedziałem, jeśli zauważę coś, co mogłoby ci pomóc, natychmiast cię zawiadomię. Jackowi nie pozostało już nic do dodania, ale nadal nie odchodził. — Idź — powtórzył Jean-Jacques, uśmiechając się półgębkiem. — Życzę powodzenia. Odwrócił się na pięcie i odszedł. ♦ — To jest to ważne miejsce, które musisz odwiedzić? — zapytała Ruletka, spoglądając na walącą się ścianę nadrzecznego magazynu. Tachion odesłał Riggsa już przed kilkoma przecznicami. Kobieta aż się spociła od szybkiej przechadzki, która doprowadziła ich tutaj. Obcy obejrzał się przez ramię i jego smukłe dłonie otworzyły wielką, błyszczącą kłódkę. Na jego twarzy malowały się tłumione podniecenie i psotna wesołość, jakby był małym chłopcem i chciał jej pokazać swoją kolekcję kijanek. Nagle uświadomiła sobie, że jest bardzo młody. Mutacja wraz z obsesją na punkcie biologii sprawiły, że Takizjanie żyli znacznie dłużej od ludzi. Tachion miał osiemdziesiąt kilka lat i według ziemskich standardów byłby staruszkiem, ale na Takis wkraczałby dopiero w wiek męski. To bardzo wiele tłumaczyło. Drzwi otworzyły się na dobrze naoliwionych zawiasach. Doktor skinął ręką, przepuszczając Ruletkę przodem. Cofnęła się nagle, wspierając się o jego pierś. — Nie bój się. — Boże, co to jest? Zerknęła ostrożnie na świecące monstrum przycupnięte pośrodku ogromnej, pełnej ech sali. Przypominało muszlę schodówki, ale na koniuszkach jego szarych kolców osadzono jasne światła żółtej i fioletowej barwy. Sprawiało też wrażenie, że spoczywa pośrodku świetlistego wiru, jako że kurz napływał po spirali do stworzenia. — To statek. — Co? — Twój statek — poprawiła się pośpiesznie. — Tak, Maleńka. — Maleńka? — Ehe. Gdy Tachion spoglądał na statek, jego liliowe oczy wypełniała miłość. Tarcze Ruletki (wzniesione skrupulatnie przez Astronoma) zareagowały na pobliską telepatyczną rozmowę. — Jest sfrustrowana. Próbowała powiedzieć ci „cześć”, ale ty masz tarcze. — Przechylił

głowę na bok, z powagą przyglądając się Ruletce. — To dziwne. Większość ludzi… — Potrząsnął szybko głową. — No dobra. Wejdź do środka. — Hmm… wolałabym nie. — Maleńka cię nie skrzywdzi. — Nie o to chodzi. — W takim razie o co? Kobieta zgarbiła się i ruszyła w stronę statku. Czuła się jak zdrajczyni. Jutro wczesnym rankiem Astronom zawładnie tą żywą istotą i odleci z nią gdzieś daleko. Maleńka posłusznie otworzyła śluzę i oboje weszli do sterowni. Wewnętrzne ściany i podłoga statku błyszczały jak polerowana macica perłowa, rzucając opalizujący blask na wielkie łoże z baldachimem, dominujące nad pomieszczeniem. Tachion zachichotał. — Twoja mina jest bezcenna. Rozumiesz, w przeciwieństwie do większości swych pobratymców, przysiągłem, że umrę w łóżku. Uznałem że to będzie najlepszy sposób, by osiągnąć ten cel. Pozostałe meble były piękne i delikatne. Szerokość krzeseł jasno świadczyła, że Takizjanie są mniejsi od ludzi. Chyba że wykonano je do osobistego użytku Tachiona. Obcy ujął ją lekko za ramiona i wskazał na ścianę. Przepływały przez nią srebrzyste litery. Witaj, Róledko. Tachion potrząsnął z uśmiechem głową. Ruletko. — Nie radzi jeszcze sobie za dobrze z ortografią. Zaczęła to robić, kiedy zaprosiłem na pokład kilku przyjaciół. Zdobywa znajomość angielskiej pisowni przez bardzo powolny kanał. Jestem wyrozumiały, więc pozwalam jej na to.To niewiarygodne. Usiadła na łożu. Tachion wydobył dwa kryształowe kielichy z szafki, która najwyraźniej była przedłużeniem ciała samego statku. Gdy Takizjanin odwrócił się plecami, przez ścianę przepłynął kolejny komunikat. Spotkał cię zaszczyt. W tych słowach wyczuwało się nutę irytacji. — Przestań, Maleńka — ostrzegł ją Tachion. Przeprosiny. — Przyjęte — odparła Ruletka, czując się jak idiotka. Takizjanin nalał do obu kielichów trochę brandy z manierki, którą miał u pasa. Na jego policzkach pojawiły się dwie jaskrawe plamy. — Jesteś pierwszą kobietą, którą tu zaprosiłem. Dlatego wypełnia ją ciekawość, nadzieja i odrobina pretensji. — Ona cię kocha. — Tak, i ja ją również.

Potarł otwartą dłonią łukowatą ścianę. — Dlaczego nadzieja? — zapytała Ruletka, pociągając łyk koniaku. — Choć jest trochę zazdrosna, pragnie, bym się ożenił i spłodził dzieci. Dla statków rodowód i kontynuacja są bardzo ważne. Z upływem stuleci przejęły naszą obsesję na punkcie kultu przodków i dlatego uważa, że jestem przegrany. Ciąg le jej powtarzam, że mam jeszcze mnóstwo czasu, zwłaszcza że mieszkam teraz na Ziemi. Usiadł na łożu obok Ruletki. — Czytałam o tobie bardzo wiele, ale nigdzie o tym nie wspomniano. Oczywiście, to logiczne, że masz statek. Jak inaczej mógłbyś się tu dostać? — Staram się nie wspominać o tym zbyt często. Kiedy próbowałem odzyskać Maleńką z rąk rządu, podniosłem wielki rwetes, ale teraz jestem ostrożniejszy, a ludzie na szczęście mają krótką pamięć. Niestety, czuje się samotna, więc odwiedzam ją tak często, jak tylko mogę. Tęskni też za innymi statkami. To w zasadzie stadne stworzenia i taka izolacja bardzo jej szkodzi. — W takim razie czemu nie mieszkasz w niej? — Ja także chcę mieć życie towarzyskie. Wolę też utrzymywać jej istnienie w tajemnicy. Dlatego zdecydowałem się na kompromis. Mieszkam blisko, często ją odwiedzam i czasami wybieram się z nią na spacer. Siostra Magdalena z misji na South Street mówi, że bardzo jej pomagam. Kilku meneli ślubowało trzeźwość, po tym, jak nas zobaczyli. Roześmiała się, a potem pochyliła i pocałowała wspartego na poduszkach Tachiona. Ujął w drżące palce górny guzik jej bluzki. Kącikiem oka zauważyła wzwód rozpierający atłasową tkaninę jego spodni. Odsunęła się i szybko zapięła guzik. — Przepraszam. Myślałem, że jesteś… że będziemy… — Nie tutaj! Nie umiem tego robić przy publiczności. Zastanawiała się też, jak zareagowałby statek, gdyby zabiła Tachiona w jego wnętrzu. Wątpiła, by w takiej sytuacji wyszła stąd żywa. ♥ Sławne Groszowe Muzeum Dzikiej Karty (wstęp tylko dwa dolary) było zamknięte, zapewne dlatego, że kierownik zdawał sobie sprawę, iż większość ludzi wybierze darmową rozrywkę, jaką zapewni parada. I bardzo dobrze — pomyślała Jennifer. Weszła do bocznego zaułka, upewniła się, że nikt jej nie obserwuje, i wniknęła w ścianę. To było trudne. Potrzebowała dłuższej koncentracji, a następnie musiała się przedzierać przez cegły, jakby miała materialną postać, a one były lepkim, nieustępliwym płynem. Jej ciało było zmęczone. Nie powinna się przez pewien czas dematerializować, chciała jednak załatwić jeszcze tę jedną sprawę. Potem będzie mogła pomyśleć o odpoczynku.

Wreszcie przedostała się na drugą stronę. Znalazła się w małym, ciemnym pokoiku. Pod jedną ze ścian stał szereg świecących słabo butelek, przywodzących na myśl akwaria w sklepach zoologicznych. Pływały w nich żałosne, małe trupki, zakonserwowane „monstrualne dżokerskie dzieci”, jak głosił napis nad eksponatami. Było ich może ze trzydzieści. Większość w bardzo niewielkim stopniu przypominała ludzi. Jennifer ucieszyła się na myśl, że musiały znosić okrucieństwo świata przez tak krótki czas. Opuściła pośpiesznie pokój i znalazła się w części muzeum poświęconej dioramom naturalnej wielkości. Panowała tu niesamowita cisza i ciemność. Efekty świetlne i dźwiękowe towarzyszące dioramom wyłączono i Jennifer czuła się niepewnie, będąc jedyną żywą osobą w całym muzeum. Podeszła do sceny reprezentującej pożar Dżokerowa podczas zamieszek w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym szóstym. Znajdowała się tam nienowa już scenka przedstawiająca domniemaną orgię w Dżokerowie, tylko umiarkowanie szokująca dla współczesnej wrażliwości. Tabliczka przed zasłoniętą kurtyną częścią sali głosiła, że znajdzie się tu najnowsza z zabawnych, lecz zarazem pouczających wystaw — Ziemia kontra Rój. Jennifer przeszła obok dioram, kierując się do długiego korytarza za nimi, i weszła do Galerii Sławy, czy też — w niektórych przypadkach — Niesławy. Figury woskowe naturalnej wielkości przedstawiające wybitnych asów i dżokerów stały w korytarzu w grupach albo pojedynczo. Śmig był młody i przystojny. Apaszka powiewała za nim na niewyczuwalnym, być może boskim wietrze. Przymrużał lekko oczy, jakby wpatrywał się w świecące łagodnym blaskiem słońce. Czwórka Asów — Czarny Orzeł, Lokata, Posłaniec i Złoty Chłopiec — stała obok siebie, jeden z nich izolowany przez lekko odwrócone plecy i twarze pozostałych. Doktor Tachion miał na sobie wspaniały strój, który — według umieszczonej u jego stóp tabliczki — osobiście podarował muzeum. Jennifer musiała przyznać, że Sokolica zachowuje swą płonącą seksualność nawet jako figura woskowa. Zdumiewająca tusza Hirama Worchestera nie przeszkadzała mu unosić się swobodnie nad piedestałem. Byli też inni — Cyklon, Poczwarka o niewidzialnym ciele i widzialnych narządach ukrytych w klatce szkieletu… Kobieta przyjrzała się im dokładnie. Zdecydowała, że to będzie Tachion. Przeszła nad aksamitnym sznurem i podeszła do woskowej figury. Jennifer była od niej wyższa o piętnaście centymetrów, a woskowa twarz doktora miała rysy równie delikatne jak jej własne oblicze. Pod wpływem niepowstrzymanego impulsu przebiegła dłonią po brzoskwiniowej tkaninie pięknej kamizelki. Była miękka w dotyku. Kobieta mogła niemal uwierzyć, że strój rzeczywiście należał kiedyś do Tachiona. Zatrzymała się i rozejrzała wkoło z poczuciem winy. Rzecz jasna, w korytarzu nie było nikogo. Zebrała całą swą wolę, wyciągnęła rękę i włożyła torebkę do piersi Tachiona. Dwa

klasery ze znaczkami oraz tajemnicza książeczka zaczekają tu na jej powrót. Teraz musi się skontaktować z Kienem. To może przysporzyć jej trochę trudności. Nie znajdzie go w książce telefonicznej. Opuszczając Galerię Sławy, spojrzała raz jeszcze z zazdrością na figurę Sokolicy. Zastanawiała się nad swym następnym posunięciem i nie zauważyła oka, obserwującego ją zza kurtyny w drzwiach na drugim końcu korytarza. ♣ Najgorsze — pomyślał Fortunato — że muszę słuchać tych wszystkich cholernych polityków. Na podwyższeniu było ich kilkunastu, łącznie z burmistrzem Kochem i senatorem Hartmannem. Ten skurczybyk Tachion zdążył się już ulotnić z atrakcyjną czarnoskórą kobietą o włosach splecionych w warkoczyki. Na mównicę wszedł Hartmann. — Nadszedł czas akceptacji. Czas pokoju, jak napisał biblijny poeta. Nie tylko pokoju między narodami, lecz również pokoju wewnętrznego. Pora zajrzeć w nasze serca, serca ludzi, dżokerów i asów. Nie po to, by zapomnieć o przeszłości, lecz by być w stanie obejrzeć się za siebie i powiedzieć: „Tam byłem i nie wstydzę się tego. Ale teraz mam obowiązki wobec przyszłości. Dziękuję wszystkim”. Na górze krążył policyjny helikopter. Fortunato uniósł wzrok i zobaczył skorupę Żółwia, która przeleciała powoli nad parkiem i zniknęła w oddali. Fortunato wiedział w przybliżeniu, gdzie jest chłopak. Będąc tak blisko niego, mógł uzyskać niewyraźny obraz tego, co widział Dino i zlokalizować go dzięki triangulacji z Hartmannem, który właśnie usiadł. Tam. Piętnaście albo dwadzieścia metrów stąd, choć raz ubrany, co znaczyło, że przybył tu w ludzkiej postaci i nie zmieniał jej. Chłopak opierał się o latarnię, kilka metrów od mężczyzny wyglądającego jak jego starsza wersja. Z pewnością był to jego ojciec. Chłopak rozejrzał się wkoło, spoglądając na ludzi w garniturach albo w butach na wysokich obcasach, którzy nagrodzili Hartmanna minimalnym, dystyngowanym aplauzem. Opuszczał z niesmakiem jeden kącik ust. Fortunato wiedział, jak czuje się Dinochłopiec. Kiedyś te uroczystości mogły być szczere, ale teraz znudzeni prowadzili nudnych. Nikt nie przychodził na przemówienia interesownych polityków poza tymi, którzy musieli tu się pokazać, ponieważ przyjście tu było dla nich deklaracją o równie politycznym charakterze. Oraz garstką tych, którym naprawdę zależało. Zafascynowanych sławami dzieciaków, nadal mających złudzenia na temat roli jednostki, wierzących w ostrą granicę między dobrem a złem i pragnących toczyć wojnę z tym, co leżało po drugiej stronie tej granicy. Fortunato uważał dziką kartę za coś w rodzaju lampy Aladyna dla podświadomości. Wirus przepisywał DNA, by zgadzało się z tym, co wyczytał w głębiach umysłu. Jeśli ktoś miał pecha,

wychodził z tego koszmar, a ten, kto go przeżył, zostawał dżokerem. Czasami jednak wirus natrafiał na czystą żyłę, jak miłość Arniego do dinozaurów, komiksów i asów. Choć uczynił go komicznym, pozwolił mu też realizować marzenia. Powodem tego komizmu było prawo natury, zasada zachowania masy. Arnie potrafił się zmienić w każdego dinozaura, którego obraz zachował w umyśle, ale jego masa pozostawała taka sama. Jeśli stawał się tyranozaurem, miał metr wzrostu. W przypadku dziecka nie miałoby to znaczenia, ale on miał już trzynaście albo czternaście lat, wypełniały go soki okresu dojrzewania oraz przekonanie o własnej nieśmiertelności. — Hej — zawołał do niego Fortunato. — Hej, Dino! Chłopakowi odpadła ręka. Zaczęła się nagle miotać, jakby jej mięśnie zyskały własny mózg, a potem poleciała w górę i odbiła się od chodnika. Fortunato i dzieciak gapili się na nią przez chwilę, nie rozumiejąc, co widzą. Następnie z poszarpanej rany trysnęła krew i w powietrzu poniósł się zapach rzeźni. Chłopak zaczął zmieniać postać. Mimo straty kończyny instynkt go nie zawiódł. Jego druga ręka skurczyła się i pokryła łuskami. Uda zaczęły się stawać grubsze, a brzuch się zapadł. Fortunato sięgnął ku niemu swą mocą, próbując zatrzymać czas. Ludzie wokół niego spowolnili, ale krew z ramienia nadal wypływała z tą samą szybkością. Astronom — pomyślał as. Osłania chłopaka przed mocą, która mogłaby go uratować. Fortunato spróbował popędzić w tamtą stronę. To było tak, jakby biegł wewnątrz koszmaru. Powietrze zrobiło się gęste jak wilgotny cement i wysysało z niego wszystkie siły. Chłopak tracił za dużo krwi. Czerwony płyn tworzył kałużę wokół jego tenisówek, wsiąkał w mankiety dżinsów. Dino nie był w stanie dokończyć transformacji. Na jego lewej ręce wyrósł ogromny pazur przypominający kosę. Chłopak wymachiwał nim na oślep przed sobą. Twarz nadal miał ludzką, pomijając tylko wystającą żuchwę. W jego oczach rozbłysły kolejno szok, gniew, strach, a na końcu bezradność. Z jego gardła odpadła garść ciała. Krwotok z barku zwolnił, gdy krew trysnęła również z nowej rany. Dino osunął się w dół. Dziwnie połączone w stawach nogi oraz początki długiego, sztywnego ogona nie pozwoliły mu całkowicie upaść na ziemię. Pierś mu się otworzyła i serce wypadło na beton. Przez nie więcej niż sekundę drżało jeszcze spazmatycznie w promieniach słońca, aż wreszcie znieruchomiało. Nagle pojawił się niski mężczyzna, mierzący jakieś metr pięćdziesiąt pięć. Stał obok zmasakrowanych zwłok chłopaka. Miał na sobie sięgającą kostek czarną szatę, zbryzganą krwią. Głowę miał za dużą w stosunku do ciała i nosił okulary o grubych szkłach. Fortunato widział go przedtem dwukrotnie. Pierwszy raz w świątyni egipskich masonów w Dżokerowie przed siedmiu laty. Spoglądał wtedy przez oczy kobiety, którą kochał. Nazywała

się Eileen i wkrótce potem umarła. Drugi raz był wtedy, gdy kierował atakiem na Cloisters. To on doprowadził do śmierci Wyjca oraz chłopaka, którego zwłoki leżały teraz przed nim. — Czekałem na ciebie — oznajmił Astronom. — Zacząłem już myśleć, że się nie pokażesz i będę musiał zacząć bez ciebie. Jego głos miał brzydki, śpiewny rytm. Fortunato nie był w stanie zbliżyć się do niego na więcej niż pięć metrów. — Dlaczego dziecko? Jezu, dlaczego dziecko? — Chciałem, żebyś wiedział — odparł Astronom. — Wiedział, że tym razem nie będę się obcyndalał. — Powąchał swe zakrwawione palce. — Wszyscy umrzecie. Między tą chwilą a czwartą rano. Nie zapomnijcie nastawić zegarków. Popatrzył na podium, przesuwając wzrok, jakby szukał kogoś, kogo tam nie było. Uśmiechnął się i skinął do siebie głową. — O czwartej rano? — krzyczał Fortunato, szarpiąc się z polem siłowym krępującym jego ruchy. — Dlaczego? Co się wtedy wydarzy? Pole nagle zniknęło. As utracił równowagę i zatoczył się do przodu. Astronom zniknął. Czas wokół przyśpieszył. Fortunato nie był w stanie odwrócić wzroku, gdy ojciec chłopaka zobaczył zmasakrowane zwłoki syna i zaczął krzyczeć. ♠ Spector opróżnił kufel piwa i stłumił beknięcie. Bezdenna Jama, położona między Dwudziestą Siódmą a Dwudziestą Ósmą Ulicą, połowę przecznicy na zachód od Chelsea Park, była wystarczająco odległa od utartych szlaków, by tłum turystów ją omijał. Lokal słynął z częstej przemocy, co z kolei odstraszało większość miejscowych. Poza nim za barem siedziały tylko dwie osoby, choć wszystkie stoliki były zajęte. Jedynymi źródłami światła były tu neonowe reklamy piwa oraz telewizor. Słyszał stukot bil odbijających się od siebie w pokoju na zapleczu. — Chcesz jeszcze jedno? — zapytał barman. Był wysoki, miał kędzierzawe blond włosy oraz budowę kulturysty. — No pewnie. Spectorowi kręciło się nieco w głowie. Palce u rąk i nóg mu zdrętwiały. Już czas. Pił z przerwami przez cały dzień. Nie musiał się już martwić Astronomem, mógł więc posiedzieć tutaj, ubzdryngolić się i obejrzeć mecz. To powinno wystarczyć, by wypełnić czas do chwili, gdy będzie musiał pójść do Lilii Hajfongu. Barman nalał mu piwa i postawił kufel na podrapanym kontuarze. Ktoś wyrżnął na nim napis „Joyce + każda, którą wskażę”. Spector wziął w rękę piwo, radując się chłodnym dotykiem szkła. Jak zwykle jego wnętrzności gryzł ból. Jeśli wszystko pójdzie dobrze, może zakończy

dzień zabójstwem kilku turystów. Nigdy go za to nie wsadzą. Na tym polegało piękno jego mocy. Gliny raz go aresztowały, ale sprawę zamknięto po wstępnym przesłuchaniu. Nie sposób było znaleźć żadnych fizycznych dowodów na to, że to on zabił swe ofiary. — A teraz nasz specjalny reportaż. Reporter Kanału Dziewiątego, Carl Thomas, relacjonuje na żywo spod Mauzoleum Śmiga. Spector spojrzał na telewizor. Młody, czarnoskóry reporter umilkł, uniósł palec do ucha i skinął głową. Ludzie stojący za nim pochylali się i wymachiwali rękami, by znaleźć się w kadrze. — Mówi Carl Thomas. Kolejna straszliwa wiadomość w dniu, który już w tej chwili jest najtragiczniejszym Dniem Dzikiej Karty od dziesięciu lat. Najwyraźniej na ulicach grasuje psychopatyczny as. Jego najnowszą ofiarą jest chłopak posiadający moc zmieniania się w małego dinozaura. Policja nie wydała jeszcze oświadczenia na temat tego, czy zabójstwo chłopaka jest powiązane z wcześniejszą śmiercią Wyjca. Niemniej, zgodnie z relacjami świadków, to był drugi dziś atak tego samego sprawcy. Rankiem w Dżokerowie mężczyzna odpowiadający opisowi podejrzanego zaatakował swą, jak mamy nadzieję, pierwszą ofiarę dzisiejszego dnia, wykręcając jej głowę o sto osiemdziesiąt stopni. Na szczęście, Fortunato się wtrącił i uzdrowił zaatakowanego swą mocą asa. Niestety, nie był w stanie dokonać tego samego w przypadku chłopaka. Mówi Carl Thomas, Wiadomości Kanału Dziewiątego, spod Mauzoleum Śmiga. — Kurwa. — Zgon sięgnął po piwo, ale przewrócił kufel. Piana spłynęła powoli z baru. — Musieli o tym powiedzieć w cholernej telewizji. Nie mogli trzymać paskudnych gęb na kłódkę. — …tej straszliwej tragedii. Wczesnym popołudniem, w wypadku samochodowym najwyraźniej niepowiązanym z poprzednimi incydentami, zginął na miejscu Frederico Macellaio. Macellaio, znany również jako „Rzeźnik”, był ponoć ważną postacią w świecie przestępczym naszego miasta. — Kurwa, to po prostu nie mój dzień — mruknął Spector. Wyciągnął portfel i skinął na barmana, ale ten był zajęty przy drzwiach. Spector się odwrócił. Tuż za wejściem stało trzech młodocianych zbirów. Wszyscy mieli czarne włosy, ostrzyżone jak Moe, jeden z Three Stooges. Na plecach skórzanych kamizelek nosili czerwone napisy CHŁOPAKI Z DOBRANOCKI. Każdy trzymał w ręce deskorolkę. Ich szef, o głowę niższy od pozostałych, miał na oczach lustrzanki. — Przeszukajcie wszystkich — zażądał kurduplowaty boss, wysmarkując się w palce. Spector odwrócił się ku nim z głośnym skrzypnięciem stołka. Niepokoił go chłopak w okularach. Z pozostałą dwójką sobie poradzi. — Fajnie, że go dla nas wyjąłeś — odezwał się drugi napastnik, spoglądając na portfel

Spectora. Dawaj go. As schował portfel z powrotem do kieszeni. — Spierdalaj, mały zasrańcu. Dopóki możesz. — Wybij mu zęby, Billy — rozkazał szef. — To nam oszczędzi czasu z resztą. Billy zakręcił dwa razy deskorolką wokół siebie, potem uniósł ją, gotowy do ataku. Przypominało to Zgonowi chińską walkę na ławki, jaką widział w filmach kung-fu. Te chłopaki wyraźnie wiedziały, co robią. Będzie ich musiał załatwić szybko. Spojrzał Billy’emu w oczy. Śmierć Spectora przepłynęła do nich i chłopak zwalił się twarzą na barierkę. — Cholera, załatw go, Romeo. Kurdupel nadal kierował ruchem. Romeo spojrzał na ciało Billy’ego, a potem na Spectora. To był błąd. Po pięciu sekundach leżał martwy na podłodze. As wyczuł ruch i uniósł rękę, sięgając drugą po ingrama. Deskorolka uderzyła go w przedramię, tak mocno, że się przewrócił i pistolet wypadł mu z dłoni. Spector odbił się od stolika i upadł na podłogę. Pistolet leżał może metr od niego. Napastnik odrzucił deskorolkę i złapał za broń. Wycelował z uśmiechem w pierś Spectora. Kiedy naciskał spust, kula bilardowa uderzyła go w skroń. As się przetoczył. Kule rozbiły stolik i podłogę. Poczuł drzazgi przebijające ubranie i wnikające w jego ciało. Podczołgał się do ocalałego Chłopaka z Dobranocki. Ten usiadł i potrząsnął głową. Okulary mu spadły. — Żegnam — powiedział Zgon. Chłopak spojrzał mu w oczy, wciągnął powietrze i osunął się na podłogę. Spector złapał ingrama, schował go do kabury, a następnie wstał. Barman gapił się na niego. Bał się, ale był poirytowany. Nikt się nie odzywał. — Niektórzy w ogóle nie mają manier. Te chłopaki zapadły w wielki sen. I dobrze im tak — oznajmił Spector, pocierając się w ramię. Barman wskazał niepewnie na drzwi. — Bez obaw. Już sobie idę. — Hej, twardzielu. Rzuć nam bilę. Niski, dobrze zbudowany mężczyzna w białym bezrękawniku wskazał na przedmiot leżący u stóp Spectora. As podniósł kulę bilardową i cisnął ją do niego. — Niezły rzut. Barman kaszlnął. Spector wyszedł na słoneczną ulicę i wsadził rękę pod koszulę, żeby usunąć drzazgi. Dzięki walce z deskorolkarzami zapomniał na moment o Astronomie. Wciągnął powietrze przez

zaciśnięte zęby. Po śmierci Rzeźnika robotę najpewniej szlag trafił. Niemniej nie zaszkodzi sprawdzić. Wyciągnął dwudziestopięciocentówkę z kieszeni spodni. Znalazł telefon niedaleko od Bezdennej Jamy. W Groszowym Muzeum nikt nie odpowiadał, więc zadzwonił do Wypaczonego Smoka i zapytał o Danny’ego Mao. Po paru chwilach doczekał się odpowiedzi. — Danny Mao. Kto mówi? Głos był młody, gładki i przesycony pewnością siebie, tylko z niewielkim śladem azjatyckiego akcentu. — Nazywam się Spector. Urodziłem się w roku konia ognistego. Muszę się skontaktować z jednym z waszych ludzi. Facet mówi z bostońskim akcentem, jest bystry i ostrożny. Nastała krótka przerwa. — Nie znam pana, panie Spector. Kto dał panu mój numer? — Dżoker o ksywce Oko. Niech pan posłucha. Skontaktowano się ze mną dziś rano w sprawie roboty. Sytuacja się zmieniła. Muszę się dowiedzieć, czego ode mnie oczekuje. Może mi pan pomóc czy nie? — Niewykluczone, ale on jest bardzo zajęty, zwłaszcza dzisiaj. Może uda mi się skontaktować pana z nim później. — Świetnie. W takim razie zaniosę te książki do kogoś innego. Spector pomyślał, że to kłamstwo z pewnością przyciągnie uwagę Mao. — Ach, rozumiem. Gdzie pan teraz jest? Mao natychmiast połknął przynętę. Notatniki z pewnością były jeszcze ważniejsze niż początkowo przypuszczał as. — Proszę podać mi numer, a na pewno przekażę, że przyczynił się pan do ich dostarczenia. — Niech pan zadzwoni pod 555-4301. To prywatny numer. I lepiej, żeby pan nie wciskał kitu… Spector odwiesił słuchawkę, przerywając Azjacie w pół słowa. Stała za nim młoda, modnie ubrana para, z pewnością pragnąca skorzystać z telefonu. Spojrzał na kobietę, złapał się za krocze i oblizał wargi. Para oddaliła się pośpiesznie. Spector wrzucił do automatu kolejną dwudziestopięciocentówkę i wybrał numer. Telefon odebrano już po pierwszym sygnale. — Latham. To właśnie on dzwonił do niego dziś rano. Nie było wątpliwości. Jedynym Lathamem, o którym słyszał, był wpływowy prawnik. — Mówi Spector. Słyszał pan o Rzeźniku? — Oczywiście. Jego śmierć zmienia kilka spraw. Latham nie sprawiał wrażenia zaskoczonego telefonem. Spector usłyszał odgłos palców

uderzających w klawiaturę. — To znaczy, że wszystko odwołujemy, tak? — Muszę się zastanowić. Myślę, że lepiej by było, gdyby jednak poszedł pan do Lilii Hajfongu. Rodzina Gambione znalazła się w bardzo niepewnej sytuacji. Nie sądzę, żeby mogli sobie pozwolić na utratę kolejnych przywódców. To by całkowicie zniszczyło rodzinę. — To znaczy, że chce pan, żebym załatwił tylu wysokich rangą członków rodziny, ilu tylko się da. Zgadza się? Spector rozejrzał się wkoło, by się upewnić, że w zasięgu słuchu nikogo nie ma. — Tak. Moglibyśmy ustalić premię, zależną od tego, ilu uda się panu zneutralizować. — Świetnie. Oko mówił, że załatwi pan, żebym mógł się dostać do środka bez przeszkód. Czy to prawda? — Jestem pewien, że tak. Swoją drogą, kto dał panu mój numer? — Wygadany cwaniaczek nazwiskiem Mao — odparł Spector, mając nadzieję, że chłopak dostanie bambusowym kijem po paznokciach. — Rozumiem. Dziękuję, panie Spector. Będziemy w kontakcie. Szczęśliwych łowów. Spector odwiesił słuchawkę. Ćwierćdolarówka wypadła z aparatu. Rozejrzał się w obie strony. Jeśli Astronom go tu znajdzie, nie będzie premii. Nie będzie nawet jutra. ♦ Wróciwszy na ulicę, Jennifer dokonała przeglądu sytuacji. Nie miała na sobie zbyt wiele. Była bosa. Ostatnie grosze wydała na taksówkę, którą wróciła na Manhattan. Co teraz? Nim jednak zdążyła odpowiedzieć na to pytanie, inni zdecydowali za nią. Pojawili się znikąd. Dwaj mężczyźni wyłonili się z tłumu pieszych, złapali ją za ręce i pociągnęli ulicą. — Jedno słowo, a zginiesz — wyszeptał jeden z nich. Stłumiła krzyk, wzbierający instynktownie w jej gardle. Przeszli przez ulicę i znaleźli się w małym parku położonym naprzeciwko Groszowego Muzeum. Czekało tam trzech innych mężczyzn. Jednym z nich był gadopodobny dżoker, którego po raz pierwszy widziała w mieszkaniu Kiena. — Ksssiążki — wysyczał, zbliżając się do Jennifer. — Gdzie one są? Wzdrygnęła się przed długim, rozwidlonym językiem wystającym z jego ust. — N… nie mam ich przy sobie. — Widzę. — Jego niemrugające oczy wpatrywały się w jej odzianą w bikini sylwetkę. — Gdzie one sssą? — Jeśli wam powiem, nie będziecie już mnie potrzebować. Gadopodobny dżoker uśmiechnął się szeroko. Z nadmiernie długich kłów sterczących z jego górnej szczęki skapywały kropelki śliny. Pochylił się ku Jennifer i pieszczotliwym ruchem

przesunął nim po jej twarzy. Odskoczyła przed jego ciepłym, wilgotnym dotykiem. Dżoker pochylił się jeszcze bardziej. Język przesunął się wzdłuż kolumny szyi kobiety, dotarł między jej piersi, a potem znowu powędrował w górę wzdłuż jej gołych kończyn. Jennifer poczuła na przedramieniu jego szorstki, zmysłowy dotyk. Zadrżała, na wpół ze strachu, a na wpół z rozkoszy. Napastnik trzymający kobietę za prawą rękę wyprostował ją sztywno i dżoker wylizał wewnętrzną powierzchnię dłoni Jennifer, nim zdążyła zacisnąć ją w pięść. Język zatrzymał się tam na dłuższą chwilę. Następnie dżoker się wyprostował i wsunął go z powrotem do ust. — I tak nie jesssteś nam potrzebna — wysyczał. — Ssssmakujesz kosssmitą. Tachionem. — Przymrużył powieki. — Dlaczego dałaś mu ksssiążkę? Tabliczka nie kłamała — pomyślała Jennifer. Ubranie rzeczywiście należało kiedyś do Tachiona i ten dżoker zdołał w jakiś sposób wyczuć jego zapach. Nie mogła zaprzeczyć jego oskarżeniom, ale nie chciała też zdradzić napastnikom, że schowała książki w figurze woskowej. Będzie musiała wymyślić jaką dobrą historyjkę, a nie potrafiła zbyt biegle kłamać. — Hmm… — Gadaj. Dżoker miał u palców grube, ostre paznokcie. Przejechał nimi po nagiej skórze Jennifer, nie na tyle mocno, by utoczyć krew, ale wystarczająco, by zostawić czerwone pręgi. — Hmm… Drzewo za nimi nagle eksplodowało. Odłamki pomknęły w górę, po czym posypały się na nich kaskadą liści i kawałków gałęzi. Fala uderzeniowa obaliła na ziemię Jennifer oraz trzymających ją mężczyzn. Jeden z nich puścił jej rękę, a drugiego kopnęła trzy razy kolanem. Nie była pewna, czy trafiła w brzuch, czy w pachwinę, ale okazało się to wystarczająco bolesne, by wypuścił ją z krzykiem. Przetoczyła się wkoło i rozejrzała wokół jak szalona. Zbiry postąpiły tak samo. — Tam! Jeden z nich wskazywał na drugą stronę ulicy. Obserwował ich jakiś mężczyzna. Jego twarz skrywała się pod kapturem. Był przeciętnego wzrostu, nieźle zbudowany. Nic w nim nie przyciągało szczególnej uwagi, pomijając łuk, który trzymał w rękach — dzieło zaawansowanej techniki o niezwykłych krzywiznach i wielu cięciwach. Przytwierdzono do niego coś, co wyglądało jak małe wielokrążki. Nieznajomy spokojnie nakładał kolejną strzałę. Ludzie po jego stronie ulicy również go zauważyli i rzucili się do ucieczki jak stado spanikowanych kurczaków. Gadopodobny dżoker najwyraźniej poznał mężczyznę. Syknął nienawistnie, gdy tamten uniósł łuk. Przejeżdżający ulicą autobus nie pozwolił jednak napastnikowi wystrzelić. Zbiry rozbiegły się na wszystkie strony i Jennifer wykorzystała tę chwilę, by również zniknąć. Uciekła w głąb parku, dziękując swym szczęśliwym gwiazdom za interwencję nieznajomego.

Jaką rolę on w tym odgrywa? — zastanawiała się. Czego chce? Czy to mógł być ten szalony pogromca przestępców z łukiem, o którym w ostatnich miesiącach tak wiele pisano w gazetach? Z pewnością tak. Nowy Jork był niezwykłym miastem, ale wątpiła, by jednocześnie krążyło po nim dwóch ludzi strzelających do innych z łuków. Przecinając mały zagajnik, skrzywiła się nagle z bólu, gdy nadepnęła na ostry kamień. Uświadomiła sobie coś jeszcze. Widziała go już przedtem. Choć teraz nosił kaptur, poznała go dzięki ubraniu i budowie ciała. To był facet, który zaczepił ją na trybunie Ebbets Field. Czemu ją śledził? Czego od niej chciał? ♣♦♥♠

Rozdział 9 14:00 Gdy Trampula zdołała wreszcie wrócić do gabinetu Rosemary, była już druga po południu. I na ulicach, i w metrze roiło się od umalowanych, zamaskowanych ludzi. Raz wypatrzyła nawet pysk aligatora, ale gdy podeszła bliżej, zorientowała się, że zrobiono go z papier-mâché. To nie był Jack. Ten widok głęboko ją zaniepokoił. Zawsze litowała się nad sobą z powodu zmian, jakie wirus spowodował w jej życiu. Jack i jego często niekontrolowana zmiennokształtność nauczyły ją, że zdarzają się losy gorsze niż świadomość śmierci, narodzin i bólu wszystkich żywych stworzeń w mieście. Oparła się o ścianę, zastanawiając się nad straszliwą dolą dżokerów, którzy nigdzie nie mogli znaleźć kryjówki z powodu zniekształceń zbyt odrażających albo groźnych dla życia. Zadrżała gwałtownie, zamykając na chwilę oczy, i sięgnęła umysłem do pary kotów, które były jej najdawniejszymi towarzyszami. Nic im nie groziło. Ta myśl wypełniła ją ciepłem. Zaalarmowało ją lekkie pociągnięcie. Złapała w rękę torebkę z tkaniny maskującej i wysłała w kierunku złodzieja falę groźby połączonej z nienawiścią. Zaskoczony jej reakcją i zdezorientowany obcym wrażeniem wypełniającym mu głowę kieszonkowiec w masce mackowatego dżokera zniknął w tłumie. Rzadko wykorzystywała swój talent przeciwko ludziom. Nigdy nie potrafiła przewidzieć, czy zadziała i jakie efekty spowoduje. Nadal czując się niepewnie w butach na obcasach, Trampula odepchnęła się od ściany i dała się ponieść tłumowi podobnie jak ona zmierzającemu ku Mauzoleum Śmiga i Centrum Sprawiedliwości. Gdy dotarła do Centrum, większość ludzi skręciła już do Dżokerowa, Mauzoleum Śmiga albo Chińskiej Dzielnicy. Trampula weszła do budynku prokuratora okręgowego. W eleganckim kostiumie nie czuła się tak swobodnie jak w łachmanach. Trudniej jej było poruszać się z głową pewnie uniesioną ku górze. Dotarłszy na piętro Rosemary, zauważyła, że Paul Goldberg nie siedzi już przy telefonie. Pozdrowiła skinieniem głowy obecnego recepcjonistę i ruszyła w stronę gabinetu przyjaciółki. Z sąsiedniego pokoju wyszedł Goldberg, niosący naręcze prawniczych ksiąg. Omal nie zderzył się z Trampulą. — Jezu! Przepraszam! — Zakołysał stosem książek, próbując przywrócić mu równowagę, i udało mu się ze wszystkimi poza najwyższą, którą Trampula zgrabnie złapała. — Dziękuję — dodał. — Nic się pani nie stało? — Nic. Widzę, że już nie musi pan siedzieć przy telefonach.

Trampula ostrożnie położyła tom na szczycie stosu, tuż pod podbródkiem Goldberga. — Widziała mnie pani w tej roli? — Goldberg uśmiechnął się, a potem zrobił zdziwioną minę. — Nie potrafię uwierzyć, że panią przeoczyłem. — Miał pan dużo roboty. Czy jest pani Muldoon? Trampula wskazała na gabinet Rosemary. — Jeśli myśli pani, że rano było dużo roboty, będzie pani zachwycona popołudniem. Rozpętało się istne piekło. — Przesunął księgi nieco w prawo. — Jeśli będzie okazja, proszę mi powiedzieć „do widzenia”, wychodząc. To będzie jak powiew zdrowego rozsądku. — Zobaczymy. Poprawiła najwyższy tom. — Goldberg! Gdzie są te zbiory orzeczeń? W ostrym głosie dobiegającym zza ściany pobrzmiewała wyraźna niecierpliwość. — Pani Chavez nie wolno kazać czekać. — Przytrzymał najwyższą książkę podbródkiem i potruchtał przed siebie. — Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. Trampula odwróciła się, odprowadzając go wzrokiem. Następnie zwróciła się ku gabinetowi przyjaciółki i zobaczyła, że Rosemary opiera się z uśmiechem o framugę. — Próbuje go pani poderwać, pani Melotti? Rosemary zaprosiła ją skinieniem dłoni do środka. Trampula potrząsnęła głową, uświadamiając sobie ze złością, że się czerwieni. — Hmm. Dlaczego ten kostium? — Przyjaciółka zamknęła za nią drzwi. Usiądź, proszę. — Przyszłam w interesach. Trampula usiadła i zrzuciła buty z niesłyszalnym westchnieniem ulgi. — Czy to przekłada się na „naprawdę nie chcę o tym słyszeć”? — Rosemary otrzymała w odpowiedzi tylko pozbawione wyrazu spojrzenie. — Rzeźnik nie żyje — ciągnęła. — Wypadek samochodowy. Nie mogę powiedzieć, żebym go opłakiwała, ale nie wierzę w tę teorię o wypadku. Wiesz coś na ten temat? To się wydarzyło w Central Parku chwilę po dwunastej. — Kobieta przysiadła na brzegu biurka i odchyliła się do tyłu, by rozprostować szyję i plecy. — Jestem miejscową ekspertką od mafijnych rodzin i wszyscy mnie o to pytają. Liczyłam na to, że może wiewiórka albo któryś z kotów coś widziały… — Niestety, ich pamięć jest stanowczo za krótka, żeby… — Trampula przerwała nagle, wciągając powietrze. — Jack! Jej ciałem targnęły spazmy. — Suzanne, co się dzieje? Czy mam wezwać lekarza? Rosemary złapała przyjaciółkę za ramię, ale ta ją odepchnęła. Trampula widziała koniec swego pyska, nagły rozbłysk płomieni; widziała rękę trzymającą pakiet książeczek owiniętych w plastikową folię; inną rękę wymachującą pistoletem; kolejny rozbłysk…

♠ Dla Fortunata nadal wyglądała na szesnaście lat, choć z pewnością musiała być pełnoletnia, by podawać alkohol. Miała na sobie dżinsy oraz T-shirt noszony pod fartuchem, a rudobrązowe włosy upięła luźno nad głową. Na jednej ręce niosła szereg naczyń, za drugą zaś próbował ją złapać gruby turysta. Krzyczał coś do niej i dziewczyna zaczęła się pocić. Było to spektakularne wydarzenie. Woda kondensowała się w powietrzu wokół niej. Gruby turysta uniósł wzrok, zastanawiając się, jak to możliwe, że w lokalu pada deszcz. — Jane — odezwał się Fortunato. Odwróciła się błyskawicznie, otwierając oczy szeroko jak gazela. — To ty! — zawołała i talerze spadły na podłogę. — Uspokój się — rzucił ciemnoskóry mężczyzna. — Na Boga. Odgarnęła włosy z czoła. — Nie uwierzyłbyś, jaki miałam dzień. — Uwierzyłbym — odparł Fortunato. — Nie zadawaj żadnych pytań, tylko chodź ze mną. Natychmiast. Zapomnij o portfelu, swetrze i tak dalej. Ten pomysł wyraźnie się jej nie spodobał. Przyglądała się ciemnoskóremu mężczyźnie przez parę sekund i najwidoczniej coś w nim dostrzegła, zauważyła niecierpliwość w jego oczach. — Hmm… dobra. Ale lepiej, żeby to było ważne. Jeśli to jakiś żart, nie będę zadowolona. — To sprawa życia i śmierci. Dosłownie. Skinęła głową i zmięła fartuch w kulę. — W takim razie zgoda. — Rzuciła fartuch na potłuczone skorupy. — Ta robota i tak była do niczego. Gruby turysta wstał. — Hej, co tu jest grane, do cholery? Jesteś jej alfonsem albo coś? Fortunato nie zdążył zareagować. Dziewczyna obrzuciła tłuściocha spojrzeniem pełnym czystej nienawiści i lekka mżawka siąpiąca wokół niego przerodziła się w nagłą, pięciosekundową ulewę, która przemoczyła go do suchej nitki. — Chodźmy stąd — skwitowała Lilia Wodna. ♦ — Dobry Boże, ile razy cię okradziono? — zawołała, gdy jej spojrzenie wędrowało po nieskazitelnym salonie z pięknym białym dywanem, rdzawoczerwonymi pionowymi żaluzjami, białym miniaturowym fortepianem i rdzawoczerwoną kanapą narożną. — Zbyt wiele. Gdyby tylko ludzie okazali wreszcie rozsądek i zalegalizowali narkotyki. Wielu bardzo ułatwiłoby to życie. — Niektórzy ludzie również tego pragną. Kraje rozwijające się mogłyby nieźle na tym zarobić — odpowiedziała, podchodząc do stolika do kawy o szklanym blacie, by pogłaskać

płatki gardenii i orchidei składających się na piękny bukiet, który na nim leżał. Cały czas włączona klimatyzacja sprawiała, że było tu nieprzyjemnie zimno. Gardenie wypełniały pokój swą wonią, mieszającą się z aromatem kawy, nadal utrzymującym się od rana, oraz ostrym zapachem kadzidła. Reszta stołu była pusta, poza wielkim albumem fotograficznym Dziewczyny, które kochają konie autorstwa Roberta Vavry. Ruletka położyła sobie książkę na kolanach i przerzuciła strony. — A ty które z nich kochasz? Dziewczyny czy konie? — A jak myślisz? — odpowiedział Tachion z figlarnym uśmieszkiem. Odtwarzał wiadomości z automatycznej sekretarki. Większość najwyraźniej pochodziła od kobiet. Kiedy ostatnia wiadomość się skończyła, wyłączył maszynę i wyciągnął wtyczkę telefonu. — W ten sposób będziemy mieli kilka godzin prywatności. Ruletka nie była w stanie znieść głodu widocznego w jego oczach. Ponownie spojrzała na książkę. — Chciałabyś się czegoś napić? — Nie, dziękuję. Pokój wypełniało napięcie, tworzące niemal dotykalne linie między nimi. Podekscytowana Ruletka wstała i zaczęła spacerować po pomieszczeniu. Dwie ściany zajmowały sięgające od podłogi do sufitu regały zastawione dziełami w kilku różnych językach. W ulokowanej między dwoma oknami niszy uformowanej przez sterczący fragment ściany znajdowało się coś, co można było opisać tylko jako ołtarz. Na niskim stole nakrytym szarą, haftowaną tkaniną umieszczono prosty, lecz bardzo piękny układ kwiatów, pojedynczą świecę, mały nóż oraz maleńką doniczkę roboty Indian Hopi, z której sterczała długa i cienka laseczka kadzidła. — Czy to naprawdę służy do… — Do obrzędów religijnych? — przerwał jej, odwracając się od małej kuchenki, przy której nalewał sobie drinka. — Tak. To ten kult przodków, o którym ci wspominałem. To otworzyło cały skarbiec pełen niepokojących wspomnień: śpiewanie w chórze w kościele metodystów w jej rodzinnych stronach, matka przyprowadzająca na próbę dzieci mające grać aniołki w bożonarodzeniowym przedstawieniu, kołyszące energicznie głową, gdy wygrywała melodię na ich starym pianinie. Piskliwe głosy dzieci wypełniały dom niczym granie cykad. Nagły strach, gdy przeraziło ją kazanie wizytującego misjonarza mówiącego o piekle i potępieniu i przytuliła się do ojca, szukając pocieszenia. Podbiegła do fortepianu i usiadła na wyściełanej ławie. Na instrumencie leżały skrzypce. Ich gładkie, złote krzywizny lśniły w blasku lamp szynowych. Po raz pierwszy dostrzegła w tym perfekcyjnym pokoju przejaw nieporządku. Na pulpicie walały się luźno rzucone partytury. Zmarszczyła brwi i pochyliła się, próbując odczytać ręczny zapis nutowy na jednej z kart. Nuty najwyraźniej znajdowały się w znajomych pozycjach, ale w kluczach zauważyła dziwne notacje.

Pokrywa fortepianu opadła łoskotem i Ruletka zaczęła czytać nuty. Świetnie zdawała sobie sprawę z chwili, gdy Tachion podszedł do niej od tyłu. Wywołujący mrowienie magnetyzm nasilił się jeszcze i zalał ją też delikatny zapach wody kolońskiej, której używał. Lód zastukał w szklance, gdy Takizjanin spróbował nagrodzić ją oklaskami. — Brawo! Jesteś w tym naprawdę dobra. — Nic w tym dziwnego. Moja matka uczy muzyki. — Gdzie? — W szkołach publicznych w Filadelfii. — I co o tym sądzisz? — zapytał doktor po krótkiej przerwie. — Bardzo mozartowskie. Między uniesionymi brwiami Tachiona pojawiła się maleńka linia. Zamknął oczy, jakby cierpiał. — Cóż za cios. — Słucham? — Żaden artysta nie lubi, kiedy mu mówią, że jest nieoryginalny. — Och, przepraszam… Uniósł z uśmiechem drobną dłoń. — Nawet jeśli wie, że to prawda. Odwróciła się, przerzuciła kartę i zaczęła czytać drugą stronę. — Może to i nie jest oryginalne, ale na pewno ładne. — Dziękuję. Cieszę się, że moje skromne próby ci się podobają, ale zagrajmy prawdziwego mistrza. Bardzo rzadko spotykam kogoś, z kim mogę… — Przerwał na moment, znowu przeszywając ją figlarnym spojrzeniem — …sobie pobrzdąkać. Przerzucił pośpiesznie sterty nut i wyciągnął sonatę na skrzypce i fortepian F-dur op. 24 Beethovena, zwaną Wiosenną. Przyglądała mu się, zafascynowana tym, jak jego drobne, delikatne dłonie pieszczą polerowaną powierzchnię skrzypiec, tu naciągając jedną strunę, ówdzie wydobywając z drugiej pojedynczy, drżący ton. — Co wolisz? — zapytała, wskazując na fortepian i skrzypce. — Nie mogę wybierać. Jestem do nich zbyt przywiązany. — Ponownie pogłaskał drewno skrzypiec. — Dzięki nim przez wiele lat trzymałem się na brzegu rynsztoka zamiast wpaść do niego w całości. — Słucham? — To stare dzieje. Nastroimy? „A” zadrżało w powietrzu i odpowiedział mu płynny ton skrzypiec. — Dobry Boże, co to jest? Stradivarius?

— Dobrze by było. Nie, to Nagyvary. — Ach, ten chemik z Teksasu, który myśli, że odkrył tajemnicę mistrzów z Cremony. Odsunął skrzypce od podbródka i uśmiechnął się do niej. — Jesteś naprawdę zdumiewająca. Czy istnieje coś, na czym byś się nie znała? — Śmiem twierdzić, że są tysiące takich rzeczy — odparła z ironią. Wpił wargi w kącik ust Ruletki, a potem powędrował w dół, ku jej szyi. Jego ciepły oddech muskał delikatnie jej skórę. — Zagramy? Z zawstydzeniem i gniewem usłyszała ostry ton swego głosu. Zaczęli od perfekcyjnego unisono. Skrzypce zaśpiewały pierwszą nutę, a następnie przeszły do eleganckiej ornamentacji. Ruletka powtórzyła echem tę frazę i czas się zatrzymał, a rzeczywistość wycofała. Dwadzieścia minut niezmąconej harmonii i wdzięcznego geniuszu. Dwadzieścia minut bez słów, myśli i zmartwień. Idealna chwila. Tachion pogrążył się w uniesieniu. Zamknął oczy, jego rzęsy muskały wysoko ustawione kości policzkowe, rude loki o metalicznym połysku opadały na skrzypce, a na szczupłej twarzy malowała się radość. Ruletka położyła dłonie na kolanach, wpatrując się w klawisze. Tachion, również milczący, schował skrzypce do futerału. Po paru chwilach jego dłonie dotknęły jej barków i spoczęły na niej niczym nerwowe ptaki, jakby bały się tam pozostać. — Ruletko, przy tobie czuję coś… czego nie czułem już od bardzo wielu lat. Cieszę się, że wpadłaś dziś na mnie na Henry Street. Być może zdarzyło się to nie bez powodu. Przyglądała się z odległym zainteresowaniem, jak jej palce zacisnęły się wokół siebie tak mocno, że aż knykcie zbielały. — Znowu szukasz znaczenia. — Myślałem, że ostrzegałaś mnie tylko przed szukaniem pociechy. — Możesz dodać znaczenie do tej listy. Uniosła róg znieczulającego koca, pod którym skrywała swe uczucia, i znalazła tam panikę pulsującą w rytm szaleńczych uderzeń jej serca. Zbadała własną duszę i odnalazła w niej krwawiącą ranę. Strach, nienawiść, poczucie winy, żal, beznadzieja. Winiła za to jego. — Chodźmy do łóżka. Zdumiało ją beznamiętne brzmienie jej słów, które skrywały tak wiele bólu. ♥ Szybciej będzie wędrować przez miasto pod ziemią. Jack zbiegł ze stukiem po schodach stacji metra na Czwartej Ulicy. Pierwszy poziom, drugi, trzeci. Niewielu ludzi poza technikami schodziło na czwarty. Przeszedł przez anonimowe stalowe drzwi i znalazł się w tunelu obsługi, biegnącym ze wschodu na zachód. Żarówki zamknięte w małych klateczkach świeciły słabym,

żółtym blaskiem, tworząc w korytarzu wyspy jasności. Jack szurał butami po ziemi. Cieszył się, że ma wreszcie okazję się przejść bez konieczności uważania na niezliczone tłumy wolniejszych przechodniów, którzy wchodzili mu w drogę. Zerknął na zegarek, po czym z niedowierzaniem spojrzał na niego znowu. Było dopiero parę minut po drugiej. Miał wrażenie, że szuka w mieście Cordelii już od wielu dni. Co ważniejsze, całkowicie stracił poczucie czasu. Zastanawiał się, czy nie marnuje go również teraz. Może powinien zadzwonić do Rosemary, sprawdzić, co u Trampuli, zawiadomić policję, cokolwiek… Powinien patrzeć, nie myśleć. Ominąwszy ostry zakręt, wpadł na kogoś, kto pędził ile sił w nogach w przeciwną stronę. Zauważył olbrzymie oko pośrodku twarzy tamtego, monokl błyszczący w słabym świetle… — Ty skurwysynu! — zawołał nieznajomy, unosząc jedną rękę ku Jackowi. Z jego pięści trysnął czerwony płomień. O uszy Jacka uderzyła fala bolesnego hałasu. Usłyszał, że coś przemknęło obok jego głowy i uderzyło w betonową ścianę korytarza. W policzek uderzyły go odłamki betonu. Nie czuł bólu. Jeszcze nie. — Hej! — zawołał Jack i osunął się na ziemię. Zawładnął nim instynkt. Całe nagromadzone dziś napięcie, frustracja wywołana nieudanymi poszukiwaniami, pojawiające się od czasu do czasu pragnienie zabicia czegoś — wszystko to złożyło się na masę krytyczną. Był też głodny. Bardzo głodny. — Skurwysynu! Spieprzaj, bo zginiesz! Mroczna sylwetka wycelowała w niego. Padł kolejny strzał. Jack zobaczył skry w miejscu, gdzie kula trafiła w metalowy słupek. — Cholera, co ty tu robisz! — zawołał Jack. — Aaaaaachchch! — zawył jego gadzi mózg, radując się zalewającymi go hormonami. Mężczyzna poczuł, że jego ciało się wydłuża, szczątkowy ogon rośnie, rozdzierając ubranie, a przed oczami pojawia się pysk. Szeregi zębów wyrastały szybciej niż cokolwiek, co posiał Kadmos. Jego pazury drapały ubitą ziemię, szukając punktu zaczepienia. Zasyczał z niecierpliwości. Głodny — pomyślał. Czuł również gniew. Ale przede wszystkim głód. Mężczyzna z pistoletem wycofał się ku zakamarkowi muru. W drugiej ręce trzymał coś błyszczącego. Gapił się z niedowierzaniem na aligatora. — Kurwa, spierdalaj stąd! Paszcza rozwarła się szeroko i gad runął do ataku. Zabrzmiał krótki grom, pistolet rozbłysnął i kula zraniła pancerz stworzenia nad jedną z przednich nóg. Szczęki zatrzasnęły się z niewiarygodną siłą. Mężczyzna krzyknął, unosząc ręce w daremnej próbie odepchnięcia napastnika. Pistolet odbił się od ziemi i zniknął w mroku. Owinięta w plastik paczuszka wylądowała w paszczy bestii razem z trzymającą ją ręką, a następnie barkiem i twarzą mężczyzny. Jego bulgoczące krzyki umilkły po kilku sekundach.

Toczący się monokl uderzył o ścianę tunelu. Szkło pękło z trzaskiem. Aligator oderwał szczęki od resztek trupa. Nie żuł pokarmu. Wszystko trafiało wprost do żołądka, gdzie potężne enzymy przyczynią się do zaspokojenia głodu drapieżcy. Gad ponownie otworzył paszczę i ryknął na znak wyzwania. Nikt ani nic mu nie odpowiedziało. Kiwał ociężale głową, spoglądając to w tę, to w tamtą stronę korytarza. Na jakimś głębokim poziomie pamiętał, że zaspokojenie głodu nie było dziś jego jedynym priorytetem. Ruszył w ciemność. Było coś, co musiał zrobić. ♣ — Taksówkę? — zdziwiła się Lilia Wodna. — Myślałam, że się nam śpieszy. — Taksówka nam wystarczy — uspokoił ją Fortunato. — Nie chcemy żadnych przyciągających uwagę pokazów. Nie dzisiaj. Samochód się zatrzymał i oboje wsiedli do środka. — Do Empire State Building — polecił as, wciskając się w siedzenie. — Nie chcemy stać się celami. — Chodzi o Astronoma, prawda? — Przed chwilą zabił Dinochłopca. Rozerwał go na strzępy. Zabiłby też Zgona, ale on jest twardszy niż się komukolwiek zdawało. O Wyjcu zapewne słyszałaś. To znaczy… Umilkł. Jane przestała go słuchać już jakiś czas temu. — Dinochłopca? — zapytała. Mężczyzna skinął głową. — Jezu. — Wbiła wzrok przed siebie. Na jej policzkach gromadziła się woda, nie łzy. Fortunato nie był w stanie przewidzieć, czy dziewczyna się rozpłacze, czy też zacznie rozpruwać tapicerkę pojazdu. — W porządku — odezwała się wreszcie cichym, stłumionym głosem. Spróbowała raz jeszcze. — W porządku. Możesz na mnie liczyć. Od czego zaczniemy? To nie skutkuje — pomyślał Fortunato. Nie zrobi się nagle słaba i bezradna. Jest już na to za twarda. Jak trzeba postąpić, kiedy nie chcą twojej opieki? — Hmm — odparł. — A może podjęłabyś się roli ochroniarza? — Mówisz poważnie? Kogo miałabym pilnować? — Myślałem o Hiramie Worchesterze. — O tym grubasie? — Zidentyfikował monetę Astronoma. Jemu również może zagrozić niebezpieczeństwo. — No dobra — zgodziła się. — Na razie może być. ♠ Lokal tak sławny i niepowtarzalny jak Wieża Asów musiał przyciągać swoją dawkę kłopotów i Hiram dawno już pogodził się z niefortunną koniecznością posiadania ochrony. Nalegał jednak,

żeby była dyskretna. Mężczyźni i kobiety zatrudniani przez Petera Chou byli szybcy i skuteczni, bardzo wiele umieli i nie przyciągali niczyjej uwagi. Gdy trzeba było sobie poradzić z pijakami, uzbrojonymi napastnikami i próbami samobójczymi, nikt nie mógłby być lepszy, ale Astronom wykraczał poza zakres ich szkolenia. Modułowy przyciągał uwagę w takim samym stopniu, jak dżoker w Idaho. Android był przystojny jak męski model, choć jego prefabrykowana twarz była pozbawiona bruzd i włosów. Nosił czapeczkę ukrywającą wbudowaną w głowę kopułę radaru. Na dwóch obrotowych wieżyczkach połączonych ze sztucznym ciałem barków umieszczono granatniki. Oba moduły wysunęły się natychmiast. W normalnej sytuacji Hiram domagał się, by Modułowy zostawiał broń przy wejściu, ale dzisiejszy dzień był daleki od normalności. Gdy android wylądował na balkonie, restaurator z miejsca zapytał go, jakim uzbrojeniem dysponuje. — Lewy moduł strzela pojemnikami z gazem łzawiącym, a prawy jest naładowany bombami dymnymi — wyjaśnił Modułowy. — Dym oczywiście nie wpłynie na mój radar, ale oślepi każdego potencjalnego napastnika. Gaz łzawiący… — Wiem, jak działa gaz łzawiący — przerwał mu Hiram. — Twój twórca zakłada, że Astronom musi oddychać. Oby miał rację. — Mogę zamienić granatnik na działko przeciwpancerne kalibru dwadzieścia milimetrów — odparł radośnie Modułowy. Hiram zakrztusił się na te słowa. — Jeśli choć pomyślisz o strzelaniu z działa w mojej restauracji, już nigdy cię tu nie wpuszczę. — Właściwie to raczej wielki karabin maszynowy. — Wszystko jedno — oznajmił stanowczo Hiram. — Czy chcesz, żebym patrolował obwód? — Chcę, żebyś siedział przy końcu baru i nikomu nie przeszkadzał — oznajmił mu Hiram. — Czeka nas jeszcze mnóstwo roboty. Około siódmej zaczną się zjawiać pierwsi goście na koktajle. Jeśli coś ma się wydarzyć, to raczej wcześniej. Zaprowadził androida do baru i zostawił go w towarzystwie butelki single malta. Kiedy wracał do gabinetu, zatrzymał go Curtis. — Homary były jedyną rzeczą, którą chciało się im zniszczyć — zameldował. — Niektórzy z pracowników Skrzelaka usuwają szkody. Ci, którzy nie uciekli. Samego Skrzelaka zabrali do kliniki w Dżokerowie. — Dowiedz się, kto nimi kieruje, i powiedz mu, że chcę tuńczyka — polecił mu Hiram. — Ile tylko ma. Zamiast homarów będzie dziś tuńczyk z grilla. — Paul nie będzie zadowolony. Restaurator zatrzymał się w drzwiach.

— Niech sobie pokrzyczy. A potem niech bierze się do roboty. Jeśli odmówi, zrobię to sam. Wiem to i owo o kuchni cajun. — Zamyślił się na moment. — Aligator ma interesujący smak. Myślisz, że Skrzelak mógłby… nie, nie można wymagać zbyt wiele. Aha, daj im ekstrakasę za tego tuńczyka. Gdybym nie wtrącał się dziś rano, nic z tego by się nie wydarzyło. — Nie powinieneś się obwiniać. — Niby dlaczego? — sprzeciwił się restaurator. — Pamiętam, kiedy po raz pierwszy rozpoznano u mnie dziką kartę, w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym pierwszym. Tachion zapewnił, że nie umrę, a w dodatku otrzymałem niezwykłą moc. Uznałem, że muszę wykorzystać tę moc dla dobra publicznego. Wiem, że to absurd, ale takie były wtedy nastroje. Coś ci powiem, Curtis. To naprawdę śmieszne wybrać zawód superbohatera, ale w swoim kostiumie wyglądałem jeszcze śmieszniej. — Zamyślił się na chwilę i zdjął kłaczek z zakrywającej wydatny brzuch kamizelki. — Był dobrze uszyty — przyznał — ale i tak wyglądał śmiesznie. Tak czy inaczej, maska nie zmieniła mojej charakterystycznej budowy i byłem zmuszony położyć kres swej nieudanej karierze półprofesjonalnego poszukiwacza przygód, gdy pewien redaktor rubryki towarzyskiej zdemaskował moją tożsamość. Nie zaliczam się do skromnych ludzi, Curtis, ale moją specjalnością jest kuchnia. Skrzelak lepiej by na tym wyszedł, gdybym o tym pamiętał dziś rano. Odwrócił się, nim jego zastępca zdążył odpowiedzieć, i zamknął za sobą drzwi gabinetu. Na biurku czekał już na niego obiad: trzy grube kotlety schabowe usmażone z cebulą i bazylią, sałatka makaronowa, gotowane brokuły z tartym parmezanem oraz kawałek sławnego sernika z Wieży Asów. Hiram usiadł, spoglądając na to wszystko. Obok tacy z nietkniętym posiłkiem leżała gazeta. Zdążył się już ukazać specjalny numer „Daily News” i Anthony przyniósł egzemplarz razem ze smokingiem Hirama. Zdjęcie zajmujące całą pierwszą stronę tabloidu wykonał przy Mauzoleum Śmiga jakiś fotograf amator. As pomyślał, że zdjęcie z pewnością jest świetne, ale ledwie był w stanie na nie spojrzeć. Odwrócił wzrok od zmasakrowanego ciała Dinochłopca i przyjrzał się twarzom widocznym w tle. Ich emocje łatwo było odczytać: groza, histeria, ból, szok. Niektórzy byli po prostu zdezorientowani, inni gapili się na to z niezdrową fascynacją. W prawym rogu ładna blondynka, najwyżej osiemnastoletnia, śmiała się, z pewnością z jakiegoś powiedzonka chłopaka, którego ramienia się trzymała. Nic jeszcze nie wiedziała o tragedii, która wydarzyła się kilka metrów od niej. Jak się poczuła, kiedy już się obejrzała, nadal mając na ustach ślad śmiechu? Jak się poczuje, kiedy zobaczy to zdjęcie, na którym ten śmiech utrwalono po wsze czasy? Obiad stygnął, ale Hiram nie miał apetytu. Dinochłopiec był dla właściciela Wieży Asów źródłem nieustannej irytacji. Restaurator pamiętał gorącą letnią noc, gdy przez otwarte drzwi tarasu do środka wleciał pteranodon i opadł na gości. Rozlano drinki, potłuczono talerze, wózek deserowy się przewrócił, a kilku oburzonych klientów opuściło lokal, nie płacąc rachunku.

Hiram położył kres incydentowi, czyniąc stworzenie zbyt ciężkim, by mogło się utrzymać w powietrzu, a potem udzielając mu stanowczej reprymendy. Wszyscy się zgadzali, że chłopak dał się zastraszyć prawie na tydzień. Zadzwonił telefon i restaurator pośpiesznie podniósł słuchawkę. — Kto mówi? — zapytał opryskliwym tonem. Nie był w nastroju na pogawędki. — To ja, Hiram — odparł Jay Ackroyd. Prawie już zapomniał o detektywie. — Gdzie jesteś? — zapytał. — W tej chwili przy telefonie obok męskiej toalety w Kryształowym Pałacu. Przygląda mi się dżoker, który wygląda jak skrzyżowanie piździelca z tygrysem szablastozębnym. Chyba chce skorzystać z telefonu, więc będę się streszczał. Poczwarka coś wie. — Poczwarka wie wiele rzeczy — zauważył Hiram. — Bardzo wiele — zgodził się Ackroyd. — Twój przyjaciel Maczuga nie jest niezależny. On i cała jego banda są częścią czegoś znacznie większego. Poczwarka wie czego, ale cena, której zażądała za tę informację, wykracza poza mój budżet. Niewykluczone jednak, że nie poza twój. Przyprowadzę ją dziś wieczorem, żebyś mógł sam z nią porozmawiać. — Przyprowadzisz ją tutaj? — obruszył się Hiram. — Jay, ona jest dżokerką, nie aską. — Ja jestem asem — przypomniał mu Ackroyd. — Ona będzie osobą towarzyszącą. Nie martw się, kazałem jej obiecać, że zakryje cycki. Z drugiej strony, to szkoda. Są naprawdę niezłe, chociaż niewidzialne. Udawaj, że wierzysz w jej brytyjskie pochodzenie, a świetnie się ze sobą dogadacie. — Jasne — odparł restaurator. — A podczas gdy ty planowałeś swój towarzyski kalendarzyk i podziwiałeś piersi Poczwarki, Maczuga wysłał Skrzelaka do szpitala i zniszczył moje homary. — Wiem o tym — przyznał Ackroyd. — Skąd możesz wiedzieć? — zapytał zdziwiony Hiram. — Zanim pojechałem do Poczwarki, zajrzałem na Fulton Street. Pomyślałem sobie, że pogadam ze Skrzelakiem, oczaruję go kilkoma magicznymi sztuczkami, wyciągnę monetę z jego skrzeli i może coś mi powie. Moje podejrzenia wzbudził już widok płonącej w zaułku ciężarówki. Kiedy wchodziłem, jakiś facet wysoki na ponad dwa metry właśnie wychodził. Wyglądał bardzo podobnie do tego, który czeka na telefon, tylko był brzydszy. Dokonałem zatrzymania obywatelskiego. Siedzi w więzieniu Tombs. — Boże — zawołał. — Jay, to pierwsza dobra wiadomość, jaką dziś usłyszałem. Dziękuję. Wykonałeś świetną robotę. Masz za to darmowe kolacje przez miesiąc. — Mam nadzieję, że uwzględnisz przystawki. Ale to jeszcze nie koniec. Na razie Maczuga siedzi w celi, ale prędzej czy później ktoś usłyszy jego wrzaski, a wtedy go wypuszczą, chyba że zdołamy go o coś oskarżyć. Czy mógłbyś tu przyjechać i podjąć się tego zadania?

Hiram poczuł, że nagle znalazł się w pułapce. — Hmm… Jay, chciałbym to zrobić, ale w tej chwili naprawdę nie mogę opuszczać restauracji. — Kryzys z pâté de foie gras? — Fortunato przyjedzie tu z grupą ludzi. Muszę, hmm, zostać z nimi. Poza tym nigdy nie widziałem Maczugi na oczy. To Skrzelaka zaatakowali. Niech on wysunie oskarżenie. — On jest przerażony, Hiram. — Jeśli uda się nam zamknąć Maczugę, nie będzie miał powodów do obaw. Powiedz mu to. Nie może pozwolić, żeby uszło im to na sucho. — W porządku — odparł z westchnieniem Ackroyd. — Pójdę z nim pogadać. Cholera, w takie dni żałuję, że nie potrafię teleportować samego siebie. Masz pojęcie, jakie dzisiaj są korki? ♦ Spector stał na brzegu Hudson River i gapił się na brzeg New Jersey. Wychowywał się w Teaneck i odkąd sięgał pamięcią, nienawidził nowojorczyków za ich pełne pogardy słowa i niezliczone kawały o mieszkańcach New Jersey. Naprawdę uważali się za lepszych, choć mieszkali w odległości zaledwie kilku mil. Każdy zabity przez niego nowojorczyk był choć niewielką zemstą za to, jak zawsze go traktowali. Astronom wiedział, że Spector ocalał. Zapewne był zbyt zajęty, by osobiście oglądać telewizję, ale miał pod dostatkiem fagasów, którzy go o tym zawiadomią. Zgon mógł tylko mieć nadzieję, że niektórzy z asów na liście starucha są ważniejsi od niego. Cholera, niewykluczone nawet, że go wykończą. Już raz skopali mu tyłek. Jeśli Spector zdoła trzymać się od tego z dala, może przeczyta jutro w „New York Timesie” nekrologi ich wszystkich. Za plecami miał West Side Highway, już pełną samochodów. W dzielnicy portowej panował ruch. Ludzie pracy musieli jeść. Nie mogli poświęcić całego dnia na oglądanie cholernej parady. Spector odwrócił się w stronę Manhattanu. Na wprost przed nim, po drugiej stronie ulicy, znajdował się budynek Windhaven Tower. Mieszkania w nim były drogie i ekskluzywne. Architektonicznie przywodził na myśl pulpowy styl science fiction z lat trzydziestych, łącznie z atrium sięgającym aż po dach. Przesunął wzrok ku górze wzdłuż srebrzystej linii wieży do samego szczytu. Przymrużył powieki. Coś tam się ruszało. Ktoś tam był. Jakiś człowiek zeskoczył na lotni z dachu dwudziestopiętrowego budynku. Opadał przez kilka sekund, po czym wyrównał lot i skierował się ku rzece. — Jak tylko gliny cię dorwą, wpakują cię do mamra — mruknął Spector. Nie znosił wysokości i drżał na myśl o upadku z takiego gmachu, nawet gdyby miał skrzydła. Ponownie spojrzał w stronę New Jersey. Coś leciało ku miastu zza rzeki. Poruszało się szybko, dobre sto metrów nad ziemią. Spector

rozpoznał znajomą skorupę. — Żółw. A więc Astronom jeszcze cię nie dorwał. Spector lubił Żółwia w równie znikomym stopniu, co pozostałych asów, którzy zaatakowali Cloisters. Rozprostował ramiona i otarł usta. Nagle poczuł się odsłonięty. Jeśli Astronom spróbuje teraz załatwić Żółwia, wolałby nie znaleźć się zbyt blisko. Żółw zwolnił i zawisł nad rzeką. W pobliżu pływało kilka prywatnych łodzi, kołyszących się na lekkim wietrzyku, nic jednak nie wskazywało, by coś mu groziło. Skorupa lekko się zakołysała, lotnia pochyliła skrzydła i skierowała się prosto na nią. Spector miał ochotę zwiać, ale ciekawość kazała mu pozostać na miejscu. Lotnia szybko zbliżała się do celu. Dzieliło ją od niego niespełna trzydzieści metrów. Rozległ się dźwięk przypominający cięcie szkła, a następnie głośny trzask. Zgon rozpoznał ten odgłos i uświadomił sobie, że Żółw ma kłopoty. Jednym z ostatnich asów zwabionych na służbę u Astronoma był portorykański chłopak, nazwany przez starca Chochlikiem. Potrafił on wysyłać elektromagnetyczny impuls neutralizujący wszystkie elektryczne urządzenia w promieniu około pięćdziesięciu metrów. Kamery i reszta sprzętu w skorupie Żółwia stały się całkowicie bezużyteczne. Chochlik wzbił się w górę, by przelecieć nad skorupą. Wiatr spowalniał go, pozwalając mu wznosić się wyżej. Robotnicy portowi odstawiali skrzynie, by gapić się na rzekę. Po paru chwilach skorupę pokryły pomarańczowe płomienie. Napalm. Nad wodą poniósł się huk eksplozji. Gdy jej rozbłysk przygasł, Spector zauważył, że fragmenty skorupy zajęły się ogniem. Żółw zakołysał się jeszcze bardziej, a potem wpadł do rzeki z głośnym pluskiem oraz sykiem. Jedna z pobliskich łodzi skierowała się ku niemu. Skorupa unosiła się na powierzchni przez jakąś sekundę, a potem zniknęła w głębinie tak szybko, jakby na dnie zainstalowano wciągające ją kołowrotki. Nie pozostało po niej nic poza parą buchającą z powierzchni wody. — Jezu. Kto by pomyślał, że to będzie takie łatwe. Spector poczuł nagły dreszcz. Mógłby się założyć, że Astronom obserwował upadek Żółwia, tak samo jak on. Reszta asów w niczym mu nie pomoże. Astronom załatwiał ich jednego pod drugim. Poprzednim razem zdołali pokonać starca tylko dzięki organizacji i zaskoczeniu. Dzisiaj to on ich zaskoczył. Spector usłyszał zbliżające się syreny. Odwrócił się i uciekł. ♥ — Widzieliśmy to w telewizji — oznajmił Fortunatowi Hiram. — Najpierw Wyjec, a potem Dinochłopiec. To było straszne, niewiarygodne. Alfons skinął głową. Czuł się niekomofortowo w zatłoczonym gabinecie. Byli tu szef kuchni Hirama, jego ochroniarz oraz paru kelnerów. Modułowy przestał wyglądać przez okno i podszedł bliżej. — Cześć — przywitał Jane. — Nie wiem, czy mnie pamiętasz. Jestem Modułowy. Możesz w skrócie mówić mi Mod.

Dziewczyna zbyła go skinieniem głowy. — Nie jestem ci tu potrzebna — rzekła do Fortunata. — Po prostu chcesz mnie gdzieś ukryć, żebym ci nie zawadzała. — Nieprawda. Widziałaś Astronoma. Lepiej niż ktokolwiek inny wiesz, jak wielką ma moc. Jedyną nadzieją jest dla nas przewaga liczebna. Powinniśmy wszyscy zebrać się w jednym miejscu. — Wszyscy? Ty również? — Muszę odszukać pozostałych. To moja karma, tak? Jestem za to odpowiedzialny. — No wiesz, nie musisz tego robić sam. To nie zbrodnia pozwolić, by ktoś ci pomógł. — Fortunato milczał. Mogłabym… ech, po co zadaję sobie trud? Powiem ci tylko jedno. Jeśli mnie tu zostawisz i ktoś zginie albo zostanie ranny, choć mogłabym go uratować, nie pozwolę ci o tym zapomnieć. Jasne? — Mogę z tym żyć — odparł alfons. Hiram wyszedł za nim na korytarz. — Hmm, Fortunato? Możesz mi poświęcić chwilkę? — Zapytany skinął głową i restaurator zamknął za nimi drzwi. — Przed paroma minutami dzwonił do mnie porucznik Altobelli z nowojorskiej policji. Szukał ciebie. — Czego się dowiedział? — Nie chciał mi tego powiedzieć. Mówił, żebyś jak najszybciej zjawił się w Cloisters. — Dobra, to będzie następny punkt. — Fortunato? — Słucham? — Co z Tachionem? — A co ma być? — Czy Astronom jego też nie chce załatwić? — Chuj z nim. — A czy mogę przynajmniej go ostrzec? — Wszystko mi jedno. Tylko nie zrób nic głupiego i nie zostaw ludzi, których tu przywiozę. Liczę na ciebie, brachu. Nie spierdol sprawy. — W porządku — odparł Hiram bez śladu wesołości. Przyjechała winda. Fortunato wybrał parter, a potem wcisnął guzik zamykający drzwi. ♣ Od zapachu gorących precli Spectorowi zaburczało w brzuchu. Poza kilkoma fistaszkami w Bezdennej Jamie nic nie jadł przez cały dzień. Podszedł do straganu. Sprzedawca był niskim mężczyzną w średnim wieku. Miał na sobie jasnoniebieską koszulę i czarne spodnie bez paska. Mężczyzna uśmiechnął się do Spectora, odsłaniając krzywe, żółte zęby. Nosił znaczek

z napisem: NIKT NIE WYGINA SIĘ LEPIEJ NIŻ SPRZEDAWCY PRECLI. — Co mogę dla pana zrobić? — Proszę precla. Albo lepiej dwa. Sprzedawca sięgnął po precle i zaczął je pakować z roztargnioną miną. — Coś panu powiem. Chciałbym, żeby codziennie był Dzień Dzikiej Karty. Wtedy mógłbym przejść w stan spoczynku i grać sobie na wyścigach. Spector wziął precle od sprzedawcy i zapłacił. Sprzedawca miał proste, głupie marzenia, jak wszyscy nieudacznicy. Zgon nie marzył już o niczym. Po prostu zabijał ludzi i od czasu do czasu zadawał sobie pytanie, dlaczego nie przejmuje się tym bardziej. Ugryzł duży kęs precla. Był ciepły i ciągnący. To mu wystarczy do chwili kolacji w Lilii Hajfongu. Nagle dopadła go fala mdłości połączonych z zawrotami głowy. Wypuścił precle i osunął się na kolana. Na granice jego pola widzenia naciskała ciemność. — Źle się pan czuje? — zapytał ktoś. Zobaczył limuzynę, która zatrzymała się obok. Przyciemniona szyba opuściła się powoli i Astronom uśmiechnął się do niego. Spector zgiął się wpół, przyciskając twarz do zimnego betonu. Nie miał siły się ruszyć. Zamknął oczy, usiłując zaczerpnąć oddech. Nadal czuł zapach precli. Drzwi samochodu się zatrzasnęły. Mdlejąc, Spector poczuł podnoszące go dłonie. ♠ Fortunato przedstawił ją jako Lilię Wodną, ale ona powiedziała Hiramowi, że woli, by mówiono jej „Jane”. — Wiem, co czujesz — rzekł do niej z czarującym uśmiechem. — Mnie kiedyś nazywali Grubasem. Sprawiała wrażenie nieśmiałej i słodkiej, ale jej ubrania po prostu nie można było tolerować. Niebieskie dżinsy miały swoje miejsce, ale nie była nim Wieża Asów, a jej tenisówki były paskudnie wystrzępione. — To bardzo zabawny gość — rzucił od niechcenia Hiram, wskazując na podobiznę uśmiechniętego Skaczącego Ognika na jej wyblakłej koszulce. — Będzie tu dzisiaj? — zapytała dziewczyna. — Obawiam się, że nie — odparł Hiram. — Rzecz jasna, otrzymał zaproszenie za pośrednictwem doktora Tachiona, ale przesłał wiadomość, że musi z żalem odmówić. Napisał, że może go zastąpić jeden z przyjaciół, cokolwiek to oznacza. Chodź ze mną, proszę. Tu jest teraz istny dom wariatów. Hiram zaprowadził ją przez pełną rwetesu restaurację do swego gabinetu, gdzie panował względny spokój. Następnie zadzwonił po Anthony’ego. Gdy szofer się zjawił, przedstawił go

Jane. — Podaj mu swoje wymiary — poprosił. — Wymiary? — zdziwiła się dziewczyna. — Na dzisiejszej kolacji obowiązują stroje wieczorowe — wyjaśnił restaurator. — Nie ma powodu, by piękna, młoda dama, taka jak ty, nie miała się pojawić w najlepszym stroju. Niestety, będzie go musiał kupić ktoś inny. Nie możemy cię wypuścić na zakupy. Fortunato nalega, byśmy wszyscy trzymali się razem, i jestem przekonany, że instynkt taktyczny go nie zawodzi. — Spojrzał na Anthony’ego. — Myślę, że coś niebieskiego albo zielonego. Do tego pończochy i dodatki. Dobrze się czujesz na wysokich obcasach, Jane, czy wolisz niskie? — Chwileczkę — sprzeciwiła się, szeroko otwierając wypełnione lękiem oczy. — Nie mogę sobie pozwolić na mnóstwo drogich ciuchów. — Wysokie — zdecydował Hiram. — Z całą pewnością. Wieża Asów zajmie się wszystkim. — Uśmiechnął się. — Nie przejmuj się, znajdę sposób, żeby odliczyć to od podatku. Mam bardzo dobrego księgowego. Potrząsnęła głową. — Nie. Przepraszam, ale nie mogę się na to zgodzić. — Dlaczego? — zapytał skonsternowany Hiram. — Nie mogę przyjąć w podarunku mnóstwa drogich ubrań. Nie mogę tego zrobić i nie zrobię. — Moja droga — odparł niepewnie Hiram. — Stawiasz mnie w trudnej sytuacji. Rozumiesz, nie wymuszam ścisłego przestrzegania zasad dotyczących ubioru, ale byłaby szkoda… — Być może zgodziłaby się pani przyjąć strój jako pożyczkę? — odezwał się niespodziewanie Anthony. — Jeśli mogę być taki śmiały, by to zasugerować. — Nie mogę — sprzeciwiła się Jane. — Nawet jako pożyczki. Dziś po południu rzuciłam robotę i nawet jeśli znajdę nową, jako kelnerka nigdy nie zarobię tyle, żeby spłacić dług. Hiram pogłaskał się z namysłem po brodzie, a potem się uśmiechnął. — Możesz zarobić — stwierdził — jeśli będziesz pracować w Wieży Asów. Nie dzisiaj, oczywiście, ale mogłabyś zacząć od jutra, kiedy znowu otworzymy lokal dla wszystkich. Zapewniam, że napiwki są bardzo wysokie, a nam zawsze przyda się dobra pracownica. — W porządku — zgodziła się Jane po chwili zastanowienia. — Zgadzam się. Możesz odliczyć dług z mojej pensji. Spojrzała spokojnie na Hirama. Na jej ustach pojawił się cień uśmieszku. — Znakomicie — ucieszył się restaurator. — Obawiam się, że muszę się teraz zabrać do pracy. Jeśli jesteś głodna, znajdź Curtisa, niech da ci jakiś obiad. Gdy Jane wyszła, wpatrzył się w zamknięte drzwi. Śliczna dziewczyna, choć stanowczo za młoda dla niego. Otaczająca ją aura niewinności wydawała mu się bardzo pociągająca. Przypominała mu Eileen Carter, która była niemal równie młoda, gdy poznali się przed laty.

Niewinność i siła, to bardzo potężna mieszanka. Dziewczyna będzie miała szczęście, jeśli ten koktajl jej nie zabije. Zmarszczył brwi, zacisnął odruchowo pięść i pomyślał o umarłych. O dorastającym chłopaku marzącym o chwale i o potężnym, ubranym na żółto mężczyźnie, który potrafił kruszyć głosem kamień. A także o Eileen. O niej nigdy nie może zapomnieć. Minęło już siedem lat, odkąd Fortunato przyniósł mu błyszczący, czerwony jak krew pieniążek i Hiram podał mu jej nazwisko, nie podejrzewając, że w ten sposób wydaje na nią wyrok śmierci. Później nie był w stanie w to uwierzyć. Nie żyje? Eileen nie żyje? Pomógł zidentyfikować rzadką monetę i z tego powodu zginęła? Była jego kochanką na wiele lat przed tym, nim dorwał go wirus dzikiej karty. To się skończyło, kiedy poznała Fortunata. Alfons przespał się z nią i doprowadził do jej śmierci, wciągając ją w coś, z czym nie miała nic wspólnego, podobnie zresztą jak Hiram. Fortunato przyniósł mu tę wiadomość nocą i to była jedna z najgorszych nocy w życiu Hirama. Słuchając opowieści alfonsa o masonach, czuł smak żółci w gardle i narastał w nim gniew. Nigdy nie użył mocy, którą dał mu zarodnik, by popełnić zabójstwo, ale wtedy niewiele zabrakło. Zaciskał i rozluźniał palce, obserwując fale grawitacyjne migoczące wokół czarnoskórego mężczyzny o oczach w kształcie migdałów i wypukłym czole, i zastanawiał się, ile ciężaru może znieść Fortunato. Dwieście pięćdziesiąt kilogramów? Pięćset? Tysiąc? Czy najpierw pęknie mu serce, czy szybciej te długie, żylaste nogi załamią się pod jego ciężarem? Hiram mógłby się o tym przekonać, zaciskając pięść bardzo mocno. Nie zrobił tego, rzecz jasna. Dlatego, że słuchając głosu alfonsa, coś sobie uświadomił. Nie chodziło o to, co tamten powiedział — Fortunato nie zaliczał się do ludzi skłonnych do podobnych wyznań. To był ton jego głosu oraz wyraz ciemnych, skośnych oczu. On również ją kochał. Być może bardziej niż Hiram, który odziedziczył po ojcu niepohamowane apetyty oraz skłonność do skoków w bok. Rozluźnił więc na wpół zaciśniętą pięść i zamiast nienawiści poczuł dziwną sympatię do alfonsa-czarnoksiężnika o niewyparzonej gębie. Potem próbował zapomnieć o tym wszystkim. Pomimo mocy, którą dysponował, nie miał ambicji zostać bohaterem. Zbrodnie były problemem policji, a sprawiedliwość domeną bogów. Jego zadaniem było dobrze karmić ludzi i w ten sposób czynić ich na parę godzin choć odrobinę szczęśliwszymi. Wspomnienie o Eileen, Dinochłopcu i Wyjcu, a także niepokój o Skrzelaka, młodą, słodką Lilię Wodną, doktora Tachiona oraz innych, którzy znajdowali się na liście śmierci Astronoma, spowodowowało, że Hiram Worchester poczuł, że narasta w nim gniew, tak samo, jak owej nocy w tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym dziewiątym. Hiram przyglądał się przez chwilę talerzowi z zimnym obiadem, po czym wziął w ręce nóż oraz widelec i zaczął metodycznie jeść.

♦ Gdy Spector odzyskał przytomność, nie chciał otworzyć oczu. Wiedział, że znajduje się w limuzynie Astronoma. Wyczuwał osoby siedzące po jego obu stronach. Ta z lewej miała kościste łokcie. Pomyślał, że to sam starzec. — Nie udawaj trupa, Zgon. To w niczym ci nie pomoże. Astronom wymierzył mu kuksańca w żebra. Spector otworzył oczy. Po jego prawej stronie siedziała kobieta w średnim wieku. Rysy jej twarzy wyglądały jak karykatura kogoś pięknego. Nie nosiła makijażu. Miała na sobie białą, bawełnianą suknię o wyściełanych ramionach i wąskiej talii. Unikała patrzenia prosto na niego. — Nie masz nic do powiedzenia? Ale przecież nigdy nie byłeś gadatliwy. — Astronom położył dłoń na jego lewym ramieniu. — Mam nadzieję, że w pełni przyciągnąłem twoją uwagę. Spector spojrzał w oczy Astronoma. Źrenice starca były szeroko rozwarte. Spróbował użyć swej mocy. Może tym razem się uda. Nic z tego. Sięgnął ręką pod płaszcz, szukając ingrama. Pistolet i kabura zniknęły. Starzec potrząsnął głową. — Zabrałem go. To żałosne. Upadłeś tak nisko, że musisz nosić broń. Masz szczęście, że znowu cię znalazłem. — Żółw nie żyje, prawda? — Tak. — Astronom zatarł dłonie. — To bardzo łatwe, kiedy ty wiesz, co się zdarzy, a oni nie. — Jak to zrobiłeś? — zapytał Spector. — Nasz dobry przyjaciel, kapitan Black, wysłał na paśmie policyjnym fałszywą prośbę o pomoc. — Astronom dotknął palcem pomarszczonego czoła. — Trzeba po prostu przechytrzyć wrogów. To wszystko. — Chochlik miał szczęście, że udało mu się tak zbliżyć. Spector wcisnął się z westchnieniem w miękką tapicerkę. Nie pozostała mu już ani jedna karta. — Nie nazwałbym tego szczęściem. Żółw miał problemy z poziomem cukru we krwi, nieprawdaż, moja droga? — Dość poważne — odparła kobieta. — Jeszcze gorsze niż to, co zrobiłam panu Spectorowi. — Zgonowi, moja droga. Nazywaj go Zgonem. — Astronom mocniej zacisnął dłoń na ramieniu Spectora. — Przywitaj się z Insuliną, Zgon. To moja nowa ulubiona uczennica. — Cześć, słodziutka — rzucił z sarkazmem. Nadal nie chciała na niego patrzeć. — Żyję. To znaczy, że do czegoś mnie potrzebujesz. Kogo mam zabić? — Tymi sprawami zajmą się moi bardziej godni zaufania towarzysze. Nie, zachowałem cię przy życiu z innego powodu. Ten Fortunato… — Astronom zacisnął wolną rękę w pięść.

— Chcę, żeby cierpiał, zanim umrze. Ma kobiety. Dzisiejszej nocy zabawimy się we dwóch z niektórymi z nich. Zawsze to lubiłeś, prawda, Zgon? — Ehe. O której? Spector nie wierzył, by to miało się okazać takie łatwe. Staruch nadal trzymał go za ramię. — Późno. Bardzo późno. — Świetnie. — Ale nadal muszę cię ukarać za to, że próbowałeś się przede mną ukryć. Trzeba ci przypomnieć, gdzie twoje miejsce. — Nie — sprzeciwił się Spector, próbując się wyrwać. Astronom złapał go obiema rękami za przedramię i szarpnął mocno. Kości się złamały, ból przeszył kończynę aż do barku. Spector złapał starca za twarz, rozdzierając jego policzki i strącając okulary. Astronom złączył złamane kości, ustawiając je pod kątem. — Wszelką moc, jaką posiadasz, mogę wykorzystać przeciwko tobie, Zgon. Mogę usunąć z twojego mózgu wszystko poza wspomnieniem śmierci i okaleczyć cię tak, że będziesz wyglądał jak najgorszy koszmar dżokera. Spector poczuł, że kości mu się zrastają. Jego ręka wyglądała tak, jakby dodano do niej trzeci, nieruchomy staw. Spróbował się wyrwać, ale Astronom trzymał go mocno. — Chyba już z nim lepiej. Nie będzie się nam więcej sprzeciwiał — skwitował starzec i puścił jego rękę. — Kurwa, zobacz, co mi zrobiłeś! — wrzasnął Spector. Astronom podniósł okulary i włożył je z powrotem na nos. — Jeśli znowu mnie rozczarujesz, czeka cię znacznie gorszy los. Kierowco, zatrzymaj się. Samochód stanął przy krawężniku i Insulina otworzyła drzwi, po czym spojrzała z uśmiechem na wykrzywione ramię Zgona. Zaczekaj, aż się wkurzy na ciebie — pomyślał Spector, przełażąc nad nią i wychodząc na zewnątrz. Mam nadzieję, że wywróci cię na lewą stronę. — Dzisiaj w nocy. Bądź gotowy. Przyjdę po ciebie, gdy nadejdzie czas — oznajmił Astronom. Kobieta zamknęła drzwi i limuzyna ruszyła. Spector uniósł wzrok. Ludzie wskazywali na niego palcami, śmiejąc się, jakby był jakimś żartem. Inni odwracali wzrok. Budynek Pan Am znajdował się kilka przecznic od niego, przy Park Avenue. Wysadzili go w samym środku Manhattanu. Potarł rękę. Nie był już w stanie obracać nadgarstka. Ze szczytu budynku Pan Am wystartował helikopter. Spector pomyślał, że chciałby się w nim znajdować, ale potem potrząsnął głową. Na całej planecie nie było miejsca, w którym można by się ukryć przed Astronomem. Ruszył szybko przed siebie, żałując, że nie ma czasu, by zabić każdego, kto dziwnie na niego spojrzał.

♣♦♥♠

Rozdział 10 15:00 W sypialni również dominował rdzawoczerwony motyw, ale podstawowe elementy tym razem były szare, nie białe. Kolejne książki, kolejne kwiaty, a na komodzie zdjęcie kobiety o smutnym spojrzeniu, ubranej w stylu lat czterdziestych. Ogromna garderoba wypełniona ubraniami, feeria kolorów. Siedzący na krześle przy oknie Tachion zdjął jeden but na wysokim obcasie. Srebrne i kryształowe dzwonki wiatrowe nad jego głową pobrzękiwały w podmuchu płynącym z klimatyzatora. — Daj, ja to zrobię. Uklękła przed nim i zdjęła mu drugi but. Zauważyła, że ma bardzo drobne stopy, kontrastujące ze stopami Josiaha, który nosił numer czterdzieści sześć. — To ja powinienem cię rozbierać. Wypuściła but. — A może tak przyśpieszymy sprawę i rozbierzemy się sami? — Nie wiem, czy mam się cieszyć, że tak ci się do tego śpieszy, czy raczej martwić myślą, że chcesz już to mieć za sobą. Jej palce zamarły na guziku bluzki. Zauważyła w lustrze, że z jej twarzy odpłynął kolor, pozostawiając po sobie osobliwą szarość, dotykającą niekiedy czarnej skóry. Zdjęła pośpiesznie ubranie i przyjrzała się swemu szczupłemu odbiciu. Kryształki w jej warkoczykach lśniły na tle hebanowych włosów. — Pani, jesteś piękna. Jego odbicie barwy kości słoniowej i krwawnika kontrastowało z jej ciemną sylwetką. Ruda czupryna ledwie wystawała ponad jej ramię. Ruletka odsłoniła zęby w parodii uśmiechu. — Chodź. Podziękuję ci w łóżku. Materac zatrząsł się z szelestem, gdy wsunęli się pod kołdrę. Tachion sięgnął ku niej, a potem przetoczył się na bok i wyłączył stojący przy łóżku telefon. Następnie mrugnął, uśmiechnął się lubieżnie i przysunął do niej. Jego dłonie i usta biegle znajdowały jej erogenne punkty, rozpuszczając niepokój w strumieniu wrażeń. Tym razem nie był to obowiązek, który musiała cierpliwie znosić. Był wyrobionym kochankiem, wydawało się niemal, że wielbi ją swoim ciałem. Jego palce rozsunęły pozlepiane od wilgoci włosy jej wzgórka łonowego, a język podrażnił jej wargi i łechtaczkę. Zatopiła dłoń w jego włosach, przyciągając go do siebie. Na

moment zapomniała o przeszłości i przyszłości, pogrążając się we wszechogarniającej chwili. Tachion przesunął się w górę, dotykając jej uda penisem, gorącym, sztywnym i wilgotnym. Główka członka trąciła jej wzgórek niczym źrebak domagający się pieszczot. Ruletka westchnęła, rozkładając szeroko nogi na przywitanie. On jednak nadal ją pobudzał. Wyprostował sztywno ręce wzdłuż jej ciała i drażnił zębami sutki. Czuła na łechtaczce cofający się przed pełną penetracją gorący dotyk, doprowadzający ją do szału. Pociągnęła go z warknięciem na siebie, chwytając jego usta, gdy wsunął się w nią gładko. I poczuła jednocześnie kilka rzeczy: delikatne jak piórko muśnięcie jego umysłu, ześlizgujące się bez szkody po tarczach wzniesionych przez Astronoma, by zapobiec takiej właśnie penetracji, a także wzbierający ciężar trucizny, szarpiącej się niczym niecierpliwy pies myśliwski w oczekiwaniu na jej pozwolenie. Pozwolenie, którego nie udzielała. Usprawiedliwiała tę decyzję na wpół uformowanymi myślami, że będzie się z nim bawiła i obieca mu miłość, co uczyni jej zdradę jeszcze bardziej druzgocącą. Oplotła go wszystkimi kończynami, odpowiadając ruchem bioder na każde pchnięcie. Wypuścił w nią fontannę nasienia, krzyknął ochryple i osunął się na jej piersi, przygniatając je. — Ruletko, myślę, że jesteś aską — wydyszał. — Nie! Zepchnęła go z siebie. Patrzył na nią, mrugając ze zdumioną miną. — To nie są proste tarcze, jakie potrafią stawiać normowie. Są bardzo zaawansowane. Uklękła, kołysząc się na łóżku. Zaciskała pięści między udami. Pot stygł na jej nagiej skórze. — Nie potrafię tego wytłumaczyć. — Może mnie się uda, jeśli pozwolisz mi wysłać sondę. — Nie. Nie! To mnie przeraża! Nie chcę, żebyś to robił. Nie pozwolę ci! Przenikliwy ton jej własnego głosu przeszywał Ruletkę na wskroś, powodując ostry ból wewnątrz czaszki. — W porządku. W porządku. — Jego dłonie uspokajały ją jak nerwowego wierzchowca. — Twoje ciało i umysł należą do ciebie. Nigdy bym cię do niczego nie zmusił. Rzuciła się na łóżko obok Tachiona i wtuliła twarz w jego bok. Czuła słony smak potu, wciągała w płuca zapach mężczyzny, seksu i płynu po goleniu. — Przytul mnie. Nie chcę już o niczym myśleć. — Sza. Sza. Nic ci przy mnie nie grozi. Ponowne otworzył szeroko oczy ze zdumienia, gdy pokój wypełnił śmiech kobiety. Szalone odpryski dźwięku próbowały poderżnąć jej gardło i wypełniały płuca bólem. ♠ — Suzanne!

— W porządku. Nic mi nie jest. — Trampula usiadła i zaczerpnęła głęboki oddech. — Taki silny… — Co się stało? — zapytała Rosemary głosem przepełnionym szczerą troską. Trampula spojrzała na nią. — Ma te książki. Chyba. Tak mi się zdaje. — Jack? Skąd? Rosemary rozpostarła ręce w geście dezorientacji. — Zjadł je. — Zatem je dostanę! — zawołała Rosemary z błyskiem w oczach i przygryzła wargę w zamyśleniu. Ich rozmowę przerwało nagle czterech mężczyzn, którzy weszli do gabinetu. Rosemary rozpoczęła naradę z funkcjonariuszami Wydziału ds. Zwalczania Przestępczości Zorganizowanej na temat tego, w których miejscach może dojść do kryzysów. Na Trampuli wszyscy czterej mężczyźni sprawiali wrażenie anonimowych biurokratów. Policja już w tej chwili zanadto rozciągnęła siły i nikt nie potrzebował dużej wojny gangów, a zdaniem Rosemary ta groźba była aż nadto realna. Pozostałe rodziny mogły uderzyć na Gambione, ale będą działały powoli, poddając próbie siłę i nowe przywództwo przeciwnika. Największym zagrożeniem były Niepokalane Czaple, wyprzedzające Kolumbijczyków, motocyklistów, a nawet meksykańską rodzinę Herrera. Czaple nie słynęły z ostrożności, powściągliwości ani cierpliwości. Jeśli Rodzina Gambione bardzo szybko nie odzyska sił, zostanie zniszczona. Żaden z czterech mężczyzn nie lubił Gambione, ale wszyscy bali się alternatywy. Podczas gdy Rosemary dyskutowała o reakcji Pięciu Rodzin, Trampula siedziała na krześle w kącie za biurkiem przyjaciółki. Zamknęła oczy, pozwalając, by konwersacja toczyła się wokół niej, i zaczęła tropić Ściekowego Jacka. Wycofał się do tuneli, w których czuł się najbezpieczniej, ale gdy tylko próbowała go skłonić do zatrzymania się, stawiał jej opór. Aligator nie zaprzestawał poszukiwań, choć nie wiedział zbyt dokładnie, czego właściwie szuka ani jakie są tego powody. Zapuściwszy się głębiej w jego mózg, przekonała się, że gad skojarzył Cordelię z wyjątkowo smacznym kąskiem. Nagła wesołość rozproszyła jej koncentrację i omal nie straciła kontaktu. Niech no tylko powie o tym Jackowi! Odzyskawszy synchronizację z aligatorem, ostrożnie zmieniła kilka neurochemicznych połączeń między jego mózgiem a nogami, modyfikując współczynnik oporu neuronów. Dzięki temu stworzenie poruszało się w zwolnionym tempie. Zamrugała i ponownie skupiła się na gabinecie Rosemary, zaczynając od portretu Fiorella La Guardii, wiszącego na przeciwległej ścianie. Mężczyźni już sobie poszli. Jej przyjaciółka siedziała za biurkiem, przeglądając akta.

— Witaj w świecie rzeczywistym. — Rosemary zamknęła teczkę. — I gdzie jest Jack? — Gdzieś pod Bowery Street, o ile potrafię to określić. — Zamrugała. — Naprawdę myślisz, że to jest… świat rzeczywisty? Rosemary wyjrzała przez okno. — Jedyny, jaki mam. — Obejrzała się na Trampulę. — Dużo słyszałaś z tej rozmowy? — Bezdomna kobieta wzruszyła ramionami. — Mam się skontaktować z moimi „źródłami” i dowiedzieć się, co się aktualnie dzieje — podjęła. — Potem będę chciała pójść po te książki. Jak już je dostanę, zastanowię się, co z nimi zrobić. Uniosła słuchawkę i zaczęła wciskać guziki. Trampula przyglądała się jej bez słowa. — Max, mówi Rosa Maria Gambione — powiedziała do słuchawki Rosemary. — Słyszałam, że mieliście dziś kłopoty. Don Frederico… Wyciągnęła rękę i przełączyła telefon na głośne mówienie. — …dawno nie dzwoniłaś, Maria. — To prawda, upłynęło sporo czasu. Ale nadal należę do rodziny. — Don Frederico nas opuścił — odezwał się po chwili przerwy Max. — Może to był wypadek, a może ci cholerni… wybacz, Maria… Chinole. Brakuje mi twojego ojca. Gdyby nadal był z nami, nigdy by do tego nie doszło. — Ojciec to był dobry don, Max. Czy mamy kogoś, kto mógłby go zastąpić? — Nie. Rzeźnik, wybacz, Maria… myślał, że będzie żył wiecznie. — I co teraz się stanie z rodziną? Trampula spojrzała ostro na Rosemary. W głosie asystentki prokuratora okręgowego pobrzmiewało coś więcej niż intelektualna ciekawość. Kobieta zaciskała dłonie tak mocno, że aż knykcie jej posiniały. — Dzisiaj o ósmej będzie spotkanie w Lilii Hajfongu. Młodsi capo uważają, że to zabawne, że wybieramy ten lokal, a poza tym dobrze tam karmią. Capo zdecydują, kim będzie następny don. Wybacz moją impertynencję, ale mam nadzieję, że tym razem będą rozsądniejsi. — Jestem pewna, że tak się stanie, Max. — Maria, jeśli podasz mi numer telefonu, zawiadomię cię o wszystkim. — Nie, nie. Nigdy nie ma mnie w domu, a nie znoszę automatycznych sekretarek. — Nie potrafię uwierzyć, że taka miła dziewczyna jeszcze nie znalazła sobie męża. No wiesz, nie możesz wiecznie opłakiwać Lombarda Lucchese. Nie pozwól, żeby ta tragedia zrujnowała ci życie. — Dziękuję, Max. Nie pozwolę. Ale wiesz, że jestem bardzo wybredna. Córeczka tatusia. — Tak, wiem. Silna i bystra jak on. Proszę, nie oddalaj się tak od nas, Rosa Maria. Wszyscy za tobą tęsknimy.

Trampula otworzyła szeroko oczy z wrażenia, słuchając tej rozmowy. Rosemary podniosła leżący na biurku długopis i rzuciła go przyjaciółce. — Uważaj na siebie, Max. Wkrótce się odezwę. Ciao. — Ciao, Maria. Telefon zadźwięczał, gdy Rosemary wyłączyła głośnik. — Co cię tak śmieszy, Suzanne? — Och, Max, mam za dużo roboty jako prokurator okręgowy, żeby założyć rodzinę. Czy naprawdę o niczym nie wiedzą? — Suzanne Melotti, Bóg cię za to ukarze. Pewnie, że nie wiedzą. Rosemary Muldoon jest smagłą Irlandką i w najmniejszym stopniu nie przypomina Marii Gambione, jedynej madonny dwudziestego wieku. Nie widziałam osobiście nikogo z nich od czasu pogrzebu matki, a to było wiele lat temu. W dodatku zjawiłam się w peruce, z woalką i bez śladu makijażu. — Potrząsnęła głową. — Dlaczego ktokolwiek miałby się domyślić? Tutaj wszyscy uważają, że przeczytałam w szkole odpowiednie książki i w jakiś sposób udało mi się poznać odpowiednich ludzi, co uczyniło mnie ekspertką od spraw mafijnych rodzin. Biorą też poprawkę na łut szczęścia. — Bóg już mnie ukarał. — Trampula odchyliła się na krześle, przekrzywiając głowę na bok. — Naprawdę niepokoisz się o ród Gambione, tak? Nadal uważasz ich za swoją rodzinę. — Jeśli równowaga sił się zmieni, będziemy mieli katastrofę. Rosemary wstała. — Nie chrzań. Chodźmy po Jacka. Asystentka prokuratora otworzyła usta, by odpowiedzieć, ale zadzwonił telefon i rozległ się głos recepcjonistki. — Pani Muldoon, mamy problem. Dzwonił sierżant Fitz Gerald z więzienia Tombs. Najwyraźniej ktoś, hmm, chyba użył słowa „teleportował”, domniemanego przestępcę do jednej z cel. — Matko Boska, dlaczego dzisiaj! — Rosemary wpatrzyła się w telefon, jakby chciała, żeby eksplodował. — Patricio, czy Tomlinson nie ma dzisiaj dyżuru? — Ma, pani Muldoon. Tak przynajmniej jest napisane w moim grafiku. Ale jeszcze nie wrócił z późnego lunchu, a wszyscy pozostali są na konferencji albo nie ma ich w gabinetach. — No jasne. Na konferencji. — Rosemary usiadła z westchnieniem. — Zajmę się tym. Trampula nie uwierzyła w zapewnienia przyjaciółki, usiłującej ją przekonać, że nic już jej nie łączy z rodziną Gambione. Książki stały się dla niej pretekstem do odnowienia dawnych więzi. Bezdomną gniewała myśl, że dała się wmanewrować w pomaganie Rosemary w osiągnięciu tego celu. Poczuła się też zazdrosna o jej przeszłość. Odgrodziła się od gabinetu i spróbowała wyśledzić Jacka, nadal posuwającego się swą gadzią ścieżką ku zdobyczy. Choć poruszał się teraz wolniej, potrzebowała sporo czasu, by go odnaleźć.

Gdy wreszcie go zlokalizowała, wróciła do ciała i zauważyła, że Rosemary łypie na nią złowrogo. — Sierżant FitzGerald, który wkrótce ma dostać awans, wpadł w histerię. Gada też od rzeczy. Muszę natychmiast do niego pojechać. Może wybrałabyś się tam ze mną? Potem razem znajdziemy Jacka. — Trampula skinęła głową. Rosemary sięgnęła po interkom. — Patricio, znajdź mi Goldberga. Niech spotka się ze mną przy windzie. — Zdjęła żakiet z oparcia krzesła. Ruszajmy, zanim wydarzy się coś jeszcze. Chcę się z tym uporać jak najszybciej. — Czemu akurat jego? Trampula włożyła buty i skrzywiła się z bólu. Rosemary otworzyła przed przyjaciółką drzwi i podążyła za nią. — Mówisz o swoim znajomku Goldbergu? Dlatego, że jest nowy i musi się nauczyć, jak sobie radzić z takimi sprawami. A poza tym, lubię, żeby inni cierpieli razem ze mną. Chodź. Goldberg czekał przy windzie, spoglądając nerwowo na Rosemary. Gdy obie kobiety się zbliżyły, skinął głową do Trampuli. — Suzanne, mam wrażenie, że już spotkałaś Paula Goldberga. — Rosemary wskazała dłonią na swą towarzyszkę. — Paul, to jest Suzanne Melotti, moja przyjaciółka i współpracowniczka. — Cieszę się, że mogę panią poznać oficjalnie, pani Melotti. — Uśmiechnął się do niej. — Mam nadzieję, że wcześniej pani nie uraziłem. — Nie — odparła Trampula i nacisnęła guzik „W DÓŁ”. — Hmm, to dobrze. Dobrze. — Spojrzał na Rosemary. — Pani Muldoon, czy mogę zapytać, dlaczego tu jestem? — Dzisiaj nie jest dobry dzień na zadawanie pytań, Paul. — Rosemary zerknęła na Trampulę, która gapiła się na zmieniające się numery pięter. — Powiem ci po drodze. — Jak pani sobie życzy — odrzekł Paul. ♦ Altobelli spotkał się z Fortunatem przy barykadach zamykających południowe wejście do Fort Tryon Park. Stały już tak długo — przez okres, gdy grasowały tu młodzieżowe gangi, a potem gdy naprawiano szkody wyrządzone przez asów wykurzających z parku masonów — że stały się trwałym elementem krajobrazu. Wszędzie było pełno gliniarzy. Gdy jedna suka odjeżdżała, jej miejsce zajmowała następna. Akcja dobiegała końca — chude chłopaki w dżinsach i koszulkach, spocone i zakute w kajdanki. Niektórzy zatrzymani krwawili z twarzy i dłoni. Altobelli potrząsnął głową. Miał siwiejące skronie, był niski i szczupły, pomijając środkową część ciała. — To pomysł komisarza policji nowojorskiej — wyjaśnił. Komisarz produkował się w radiu już od tygodnia, zapowiadając twardą linię w Dzień Dzikiej Karty. — Niezłe, co? Kurwa, nie miał kiedy wykręcić takiego numeru. Gdybyśmy byli na ulicach, gdzie powinniśmy być, może

udałoby się nam uratować Wyjca i tego chłopaka. Nie wspominając już o Żółwiu. — Co? — Przed chwilą był o tym komunikat — wyjaśnił Altobelli. — Kurwa, sam nie potrafię w to uwierzyć. Para szemranych asów załatwiła go jakąś zagłuszarką albo czymś w tym rodzaju. Następnie rzucili na biednego skurczybyka napalm. Wpadł do Hudson River. Właśnie wyciągają skorupę. Na razie nie ma żadnych wiadomości. — Jezu. Żółw. Jeśli mogli załatwić jego, wszyscy jesteśmy skończeni — pomyślał Fortunato. Nie mamy najmniejszych szans. Umrę. W pewnym sensie utrata nadziei poprawiła jego samopoczucie. Pozostała tylko kwestia zachowania honoru w ostatecznej sytuacji. Uratowania tego, co zdoła uratować, i wyrzeczenia się reszty. Przed czwartą raną będziesz miał swoją szansę — pomyślał. Musisz tylko na nią zaczekać. Bądź gotowy. Nawet nie myśl o ratowaniu siebie, bo już jesteś zgubiony. Musisz tylko go zabić. Bez względu na koszty dla siebie, musisz go wykończyć albo zginąć podczas próby. Ręce mu drżały. Nie z powodu strachu. Raczej z bezsilnego, wywołującego mdłości gniewu. Zacisnął pięści, tak mocno, że bał się, że zrobi sobie krzywdę. Nie spodziewając się, że to zrobi, odwrócił się nagle i walnął w tylną szybę jednego z radiowozów. Kawałki wzmocnionego szkła posypały się na tylne siedzenie niczym nieoszlifowane klejnoty. — Jezu Chryste, Fortunato! — Altobelli podbiegł do samochodu i przyjrzał się dłoni asa. — Nic ci się nie stało? — Nic. — Jezu, jak się wytłumaczę z tego okna? — Powiedz, że zrobił to jeden z zatrzymanych. Wszystko mi jedno. — Poruszył palcami i wypowiedział w myślach parę uspokajających mantr. — Zapomnij o oknie, dobra? Powiedz, po co mnie tu wezwałeś. — Gangi — wyjaśnił Altobelli, odwracając się z niechęcią od samochodu. — Po tym, jak zniszczyliście Cloisters, nikt się tam nie zapuszczał, więc gangi wróciły. Komisarz chce się przypodobać dżokerom, wsadzając do puszki te dzieciaki. Problem w tym, że jest tam mnóstwo tuneli. I znaleźliśmy w nich ciała. — Pokaż mi. Altobelli zaprowadził go do karetki stojącej po drugiej stronie barykad. Na wózkach leżały obok siebie dwa trupy. Fortunato ściągnął prześcieradło z pierwszego. To był jeden z członków gangu. Miał długie, czarne włosy i głowę owiniętą bandaną. Fortunato odnosił wrażenie, że skądś go zna. Tam, gdzie powinno być gardło, znajdował się kawałek bawełny.

— Pracował dla masonów jako goniec albo ktoś w tym rodzaju — odezwał się Fortunato. — Nie wiem o nim nic więcej. Altobelli wskazał głową na drugie ciało. Mężczyzna za życia był przystojny — miał złote włosy, ostry nos i zaznaczony podbródek. Był w areszcie w Dżokerowie, w noc śmierci Eileen, i zdecydował, że Fortunata nie warto zabijać. — Roman — rzekł as. — Chyba nazywał się Roman. Był jednym z nich. Słyszałem, że siedział. Pewnie wypuścili go za kaucją. — Było też kilku innych chłopaków, ale już ich wywieźliśmy. I części dziewczyn. Dwóch albo trzech, trudno to określić. Na sądówce się tym zajmą. To pewnie były dziwki. — Uniósł wzrok. — Bez obrazy. Było też coś jeszcze. Wyglądało jak drewniany posąg, ale zostały z niego właściwie tylko drzazgi. Dziwne tylko, że miał na sobie ubranie. — To pewnie był kolejny as — skwitował Fortunato. — Człowiek z drewna albo coś w tym rodzaju. — Mamy jeszcze jednego — dodał Altobelli. — Ten nadal żyje. ♥ Spector zaczął grzebać w śmieciach zalegających w zaułku w poszukiwaniu czegoś ciężkiego. Czuł się zmęczony i chwiał się na nogach. To pewnie był kac po tym, co mu zrobiła ta suka Insulina. Astronom z pewnością szybko zużywał moc. Tylko dzięki temu Spector jeszcze żył. Starzec potrzebował go, by uzupełnić zapasy. Do tego właśnie wykorzysta dziewczyny Fortunata. Kiedy razem kogoś wykańczali, coś w sposobie, w jaki zabijał Spector, ułatwiało Astronomowi pochłonięcie energii ofiary. Starzec zawsze odstępował mu trochę mocy. Dzięki temu Zgon czuł się lepiej, a niewiele rzeczy nadal tak na niego działało. Jeśli stary skurwysyn osłabnie wystarczająco, może pojawi się okazja, by go wykończyć. W przeciwnym razie Astronom naładuje się do pełna i nikt nie zdoła go powstrzymać. Wsadził rękę do pojemnika na śmieci i wydobył stamtąd pęknięty marmurowy przycisk do papierów. Przedmiot miał kształt stojącego dęba konia, ale odpadła mu głowa. Spector uklęknął i położył okaleczoną rękę na asfalcie. Potem kilkakrotnie przećwiczył uderzanie w nią trzymanym w drugiej ręce przyciskiem. Następnie uniósł przedmiot tak wysoko, jak tylko mógł, i zamknął oczy, wyobrażając sobie, że pod jego uniesioną ręką znajduje się głowa Astronoma. Wreszcie walnął się z całej siły w przedramię. Rozległ się trzask. Mężczyzna zacisnął zęby, żeby nie krzyknąć, i uderzył po raz drugi. Kości znowu trzasnęły. Wypuścił z ręki bezgłowego konia i ustawił je równo. Po minucie czy dwóch zwolnił uścisk. Rękę miał w miarę prostą, ale nadal nie mógł obracać nadgarstkiem. Na kościach pojawiły się wyrośle, umożliwiające normalne poruszanie. Spector wstał z drżeniem. Ręka zwisała mu bezwładnie u boku. Bolało go jeszcze bardziej niż

zwykle, a garnitur — jedyny, jaki miał — wyglądał paskudnie. Zgon ruszył powoli w stronę ulicy, licząc na to, że gorzej już nie będzie. ♣ Fortunato przechodził ostrożnie nad grubymi przewodami rozciągniętymi przez gliniarzy w tunelach. Co kilka metrów paliły się lampy. Ściany były śliskie i pokryte drobnymi bąbelkami. Alfons domyślał się, że któryś z masońskich asów użył tu jakiegoś rodzaju mocy produkującej ciepło. Główna komora miała około dziewięciu metrów średnicy. Na podłodze leżał sfatygowany perski dywan. Ktoś odgaszał na nim pety. Tanie winylowe meble najwyraźniej spędziły pewien czas na deszczu. Gliniarze w cywilu, mający na rękach lateksowe rękawiczki, zbierali drobiazgi i umieszczali je w plastikowych torebkach. Jeden z nich właśnie podniósł z podłogi jednorazową strzykawkę. Fortunato złapał go za nadgarstek i pochylił się, by powąchać igłę. Policjant gapił się na niego ze zdziwieniem. — Heroina — stwierdził as. — Ostatnio wszędzie jest jej pełno — odparł gliniarz. — Można ją kupić za bezcen. Fortunato skinął głową, myśląc o Veronice. Niewykluczone, że była właśnie na ulicy i zakładała stazę, by odsłonić siną żyłę po wewnętrznej stronie łokcia… — Tutaj — odezwał się Altobelli. — Kurwa, nie mam pojęcia, kim może być. Fortunato rozpoznał zatrzymanego na podstawie opisu Lilii Wodnej. Był jednym z koszmarów, dziwacznym geniuszem, który odtworzył dla Astronoma Śakti. Bał się karaluchów i nienawidził ich. Dlatego wirus dzikiej karty obrócił go w takie właśnie stworzenie. — Kafka — odezwał się Fortunato. — Tak właśnie cię nazywają, prawda? — Nie wtedy, gdy mogę ich usłyszeć — odparł dżoker. — Na ogół. Siedział na kanapie barwy tytoniu, ustawionej w kącie. Te części jego ciała, które wystawały spod białego fartucha, miały taki sam brązowy kolor — chude nogi z kolcami wyrastającymi z tylnych powierzchni, dłonie przypominające pincety, płaska, beznosa twarz mająca wypukłości tam, gdzie powinny być oczy. Fortunato zatrzymał się przed nim. Czuł jedynie chłód. — Gdzie on jest? — zapytał. — Nie wiem — odparł Kafka. — Dlaczego nie zginąłeś, jak pozostali? Pozbawiona rysów twarz zwróciła się ku niemu. — To tylko kwestia czasu. Jestem tego pewien. Niektóre z tych… dzieci… urządziły sobie ze mną zabawę. Gdy wreszcie zdołałem tu dotrzeć, usłyszałem krzyki i schowałem się w bocznym tunelu.

— Słyszałeś coś jeszcze? — Powiedział komuś, kobiecie, żeby po wykonaniu zadania spotkała się z nim w magazynie. Wspominał o jakimś statku. — Co to miał być za statek? — Nie mam pojęcia. — A z kim rozmawiał? — Nie wiem, jak ona się nazywa. Widziałem ją tylko raz albo dwa. Poza tym moje oczy są prawie bezużyteczne. Mógłbym spróbować opisać ci jej zapach. Fortunato potrząsnął głową. — Masz coś jeszcze? Cokolwiek? Kafka zastanawiał się przez kilka sekund. — Padły jeszcze słowa „czwarta rano”. To wszystko, co słyszałem. Zgon wspominał, że wszystko ma się skończyć przed czwartą rano. Jacht? — zastanawiał się as. Jakiś statek pasażerski? Mało prawdopodobne. Nic, co pływa po wodzie, nie mogłoby go zanieść poza zasięg zemsty Fortunata. Zatem statek kosmiczny. Ale gdzie, do licha, Astronom mógłby go znaleźć? — Powiedzcie im, żeby mnie skremowali, dobra? — poprosił Kafka. — Nienawidzę tego ciała. Nie mógłbym znieść myśli, że przetrwa moją śmierć. — Jezu, jeszcze nie umarłeś — obruszył się Altobelli. — Już niedługo — odparł Kafka. — Już niedługo. — No wiesz, on ma rację — odezwał się Fortunato, gdy zmierzali ku wyjściu. — Astronom spróbuje go załatwić. Musicie go pilnować przez cały czas. Najlepszy byłby oddział SWAT uzbrojony w M16. — Mówisz poważnie, prawda? — Wykończył Żółwia — wskazał as. — W porządku. Załatwię to. Zgodnie z procedurą w takich przypadkach zatrzymany trafia do aresztu w Dżokerowie. To teren kapitana Blacka. Ale wyślę z nim oddział naszych ludzi. Starczy nam tego syfu na jeden dzień. Wyszli w światło dnia. — Posłuchaj — ciągnął Altobelli. — Lepiej uważaj na siebie. Jak tylko zobaczysz tego Astronoma, poproś o wsparcie, dobra? — Jasne, poruczniku. — Już to widzę — skwitował Altobelli. — Już to widzę. ♣♦♥♠

Rozdział 11 16:00 Po osłabieniu elektrochemicznych reakcji neuronów całe ciało poruszało się powoli jak we śnie. Aligator posuwał się naprzód tunelami pod Bowery Street. Choć jego mózg nie zdawał sobie z tego sprawy, gad zmierzał w przybliżeniu w kierunku Stuyvesant Square. Stworzenie, które tylko czasami bywało Jackiem Robicheaux, szukało żywności. Kierowało szeroko rozwarte nozdrza to w jedną, to w drugą stronę, jakby próbowało wywęszyć jakiś wyjątkowo smakowity kąsek. Ten kąsek miał ciemnobrązowe oczy i błyszczące, czarne włosy. Umysł aligatora skupił się na tym obrazie. Stworzenie brodziło przez płycizny skąpane w zimnym blasku rzucanym przez słabe lampy robocze umieszczone na ścianach. Pracownicy obsługi, którymi niekiedy kierował Jack Robicheaux, najwyraźniej nie wyłączyli świateł, mimo że mieli wrócić do pracy dopiero po weekendzie. Rachunek za prąd pokryje miasto. Nikogo to nie obchodziło. Aligator minął róg i znalazł się w znacznie starszym odcinku tunelu. Podłogi nie pokrywał tu beton, lecz kamienne płyty. Sufit się obniżył. Stworzenie cieszyło się zwiększoną wilgocią, brodząc przez pełne letniej wody kałuże. Jego niemrugające oczy bez ciekawości spoglądały na gromadzące się tu od wielu lat graffiti, skrobane albo malowane sprejem przez wandali. Obok wejścia do wąskiego bocznego tunelu ktoś, kto musiał mieć bardzo dużo wolnego czasu, wyrył w kamiennej ścianie napis CROATOAN. Gada nic to nie obchodziło. Reagował tylko na podstawowe bodźce. Parł przed siebie, walcząc ze straszliwą inercją ciążącą mu przy każdym kroku. Głód. Nadal był bardzo głodny. Bardzo czegoś potrzebował. Płytkie, mroczne wody wypełniały już cały korytarz. Aligator cieszył się z tego, żywiąc prymitywną nadzieję, że jeśli zrobi się głębiej, będzie mógł płynąć. Potężny ogon poruszył się powoli w oczekiwaniu na tę chwilę. Jego uszy odebrały nieznane dźwięki. Gad zatrzymał się nagle. Zdobycz? Nie był tego pewien. W normalnej sytuacji był skłonny polować na wszystko, ale w tych dźwiękach było coś… usłyszał skrobanie licznych pazurów o kamienne podłoże oraz syczące prawiegłosy. Spotkały go za następnym zakrętem. Były ich co najmniej dwa tuziny — w większości maleńkie, nie dłuższe niż rozstaw błon na jego stopach. Były też większe, a kilka największych — przywódcy — sięgało może jednej czwartej jego długości wynoszącej blisko cztery metry.

Wielki aligator otworzył szeroko paszczę i ryknął na znak wyzwania. Mniejsze gady zatrzymały się, otaczając go półokręgiem. Ich ślepia połyskiwały niespokojnie w świetle lamp roboczych, a skóry lśniły wilgocią. Ich odcień zielonego mchu najsilniej zaznaczał się u najmłodszych osobników. Powłoki większych, starszych aligatorów nabierały bladego odcienia zrodzonej w mroku białości. Stado zaczęło syczeć i pochrząkiwać. Wszystkie gady jednocześnie ruszyły naprzód. Setki zębów błyszczały jak polerowana kość. Większy aligator popatrzył na nie i ryknął raz jeszcze. Mniejsze gady mogły stać się pokarmem, ale on tego nie chciał. Były czymś innym. Tym samym co on, nawet jeśli ich postacie były znacznie mniejsze. Zamknął paszczę i czekał. Mniejsze dotarły do niego najpierw. Stanęły dęba, wspierając się na ogonach i tylnych łapach, ocierając się o jego muskularne stopy. Tunel wypełniły syki. Niektóre były niskie i mruczące, ale większość wysoka i ostra. Otaczały go tylko przez krótką chwilę. Mniejsze i zwinniejsze aligatory hasały wkoło, większe zaś szturchały pyskami potężnego brata. Ten wyczuł w nich coś obcego, coś zastanawiającego i niepokojącego na wszystkich możliwych poziomach. To nie był głód. To było jego przeciwieństwo. Później stado się oddaliło. Najmniejsze sztuki raz jeszcze okrążyły go radośnie kilka razy, zanim podążyły za towarzyszami i zniknęły za zakrętem. Stukot pazurów uderzających o mokry kamień zanikał stopniowo, podobnie jak woń gadów. Wielki aligator zawahał się na swej pełnej determinacji drodze. Coś go przyciągało, próbowało go skłonić do zawrócenia i podążenia za mniejszymi pobratymcami. Do stania się częścią czegoś większego, czegoś innego niż to, czym był teraz. Potem dźwięki i zapach zniknęły całkowicie. Aligator słyszał tylko kapanie wody. Ponownie zwrócił się ku ciemnemu tunelowi przed sobą i uniósł masywną stopę. To, co nim kierowało, było potężniejsze niż zwykły głód. Wiedział, że nie ma nic ważniejszego niż pościg za obrazem wypełniającym mu głowę. ♠ Jennifer spędziła dwie godziny na ulicy. Była sama, nie miała pieniędzy ani butów i bardzo niewiele ubrania. Uczyła się, co to znaczy być ściganą. Bała się pozostawać zbyt długo w tym samym miejscu, by gadopodobny dżoker nie wytropił jej znowu, lecz jednocześnie obawiała się poprosić kogoś o pomoc. Nie chciała też wracać do mieszkania, by nie podążyli tam za nią i nie odkryli jej prawdziwej tożsamości. Było już jednak późne popołudnie i szybko zbliżała się noc, bała się więc również pozostać na ulicy. Zignorowała już kilka nieprzyzwoitych propozycji, ale gdy zapadnie zmrok, sytuacja z pewnością się pogorszy. Będzie musiała podjąć jakieś kroki, lecz była zbyt przerażona, czuła się jak zając ścigany przez psy i nie umiała stworzyć żadnego

sensownego planu. Potrzebowała jakiegoś azylu, spokojnego i bezpiecznego miejsca, w którym mogłaby odetchnąć, dać odpocząć obolałym stopom, a przede wszystkim pomyśleć. Zatrzymała się na widok tablicy przed małym budynkiem z cegły i kamienia na Orchard Street. Tego właśnie potrzebowała. To był kościół Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej, jak głosiła tablica. Wyglądał na katolicki. Jennifer wychowywała się jako protestantka, ale jej rodzina nie była szczególnie religijna, i ona też nie żywiła zbyt silnych uczuć religijnych. A już z pewnością nie takich, które nie pozwoliłyby jej poszukać azylu w katolickim kościele. Weszła pośpiesznie po wytartych kamiennych schodach i otworzyła wielkie, dwuskrzydłowe drzwi z drewna, prowadzące do małej kruchty. Znalazłszy się w środku, ujrzała drzwi wiodące do nawy i otworzyła szeroko oczy z wrażenia. Sama kruchta była małym, pozbawionym okien pomieszczeniem o posadzce z kamiennych płyt. Pod ścianami stały drewniane ławy, nad którymi umieszczono haki na płaszcze. Wszystkie były teraz puste. Dwuskrzydłowe drzwi prowadzące do nawy również były drewniane. Namalowano na nich w naiwnym stylu scenę, która mogłaby być piękna, gdyby wyobrażone postacie nie były tak groteskowe. Pośrodku znajdował się ukrzyżowany Chrystus, ale taki, jakiego Jennifer nigdy w życiu nie widziała. Był nagi — uważała go w myślach za mężczyznę, choć nie była pewna, czy w tym przypadku owo rozróżnienie ma jakikolwiek sens — pomijając tylko płócienną płachtę owiniętą wokół lędźwi, z jego klatki piersiowej wyrastała druga para skurczonych rąk, a z ramion dwie głowy. Obie miały estetyczne, szczupłe rysy, jedna była brodata i męska, a druga gładka i kobieca. Po obu spływała krew, skapując z koron cierniowych. Z przodu klatki piersiowej Chrystus miał cztery pary piersi, każda kolejna mniejsza od położonej wyżej. W najniższej piersi po prawej stronie ziała czerwona, krwawiąca rana. Tego Chrystusa nie rozpięto na krzyżu, lecz na wijącej się helisie, krętej drabinie. Jennifer uświadomiła sobie, że to wyobrażenie DNA. W tle znajdowały się inne sylwetki, podporządkowane postaci Chrystusa. Jedna z nich była szczupła, drobna, ubrana w jaskrawe szaty przywodzące na myśl doktora Tachiona. Ten Tachion miał jednak dwie twarze, podobnie jak rzymski bóg Janus. Jedna z nich miała pogodny, anielski profil. Widniał na niej słodki uśmiech i miała miły, dobroduszny wyraz. Druga twarz rozciągała się w szyderczym uśmiechu demona, była gniewna i zwierzęca, a z rozdziawionej paszczy sterczały ociekające śliną kły. Po stronie anielskiej twarzy postać Tachiona trzymała w dłoni słońce, które jej nie parzyło, po drugiej zaś zygzakowatą błyskawicę. Były tam też inne sylwetki, o mniej oczywistym dla Jennifer pochodzeniu. Uśmiechnięta madonna o pierzastych skrzydłach trzymała przy każdej piersi po jednej głowie dzieciątka, mężczyzna o nogach kozła, odziany w biały, laboratoryjny fartuch, pląsał w szalonym tańcu,

trzymając w jednej ręce coś, co wyglądało jak mikroskop. Inny mężczyzna, o złotej skórze i wyrazie wiecznego wstydu i smutku na przystojnej twarzy, żonglował kaskadą srebrnych monet. Nam tym obrazem umieszczono słowa: „Nasza Pani Wiecznie Cierpiąca”. Pod spodem, nieco mniejszymi literami, napisano: „Kościół Jezusa Chrystusa Dżokera”. Jennifer wydęła wargi. Słyszała co nieco o tym odłamie katolicyzmu, na który nawróciło się wielu dżokerów o religijnych skłonnościach. Rzecz jasna, oficjalna katolicka hierarchia nie chciała mieć nic wspólnego z tym Kościołem i uważała go za heretycki. Nie był to właściwie tajny kult, ale nikt niebędący dżokerem nie wiedział o nim zbyt wiele, a już zwłaszcza o obrzędach odprawianych ponoć w podziemnych kryptach, które nie były otwarte dla wszystkich, jak same kościoły. Doszła do wniosku, że to nie jest odpowiednia chwila na teologiczne eksperymenty. Chciała się już odwrócić i opuścić kościół, gdy zza drzwi prowadzących do nawy dobiegł jakiś wilgotny, mlaszczący, szurający dźwięk. Zamarła w bezruchu. Obraz Jezusa Chrystusa Dżokera rozszczepił się nagle w połowie i drzwi się otworzyły. Stała w nich jakaś postać, widoczna w słabym blasku płonących wewnątrz świec. Była wielka i masywna, wzrostu normalnego mężczyzny, ale dwukrotnie szersza. Okrywała ją obszerna sutanna, opadająca do podłogi. Dłonie nieznajomego całkowicie kryły się w szerokich rękawach. Kobieta ledwie dostrzegała bezwłosą, trupioszarą twarz, schowaną w cieniu kaptura. Oblicze było okrągłe i oleiste, a dwoje wielkich oczu przesłaniały mrugające nieustannie trzecie powieki. Zamiast nosa miała skupisko wijących się, szeleszczących witek, które zasłaniały usta dżokera niczym jakieś dziwaczne, zaniedbane wąsy. Jennifer wytrzeszczyła oczy i przełknęła ślinę. Dżoker wszedł do kruchty. Kobieta ponownie usłyszała dziwny, mlaszczący dźwięk, jakby macki dotykały kamienia. Mężczyzna wydzielał osobliwy, stęchły zapach, kojarzący się z morzem albo z żyjącymi w nim stworzeniami. Skierował na Jennifer spojrzenie błyszczących, poważnych oczu. Kiedy przemówił, jego głos nieco tłumiły mackowate wyrostki zakrywające usta, ale kobieta dobrze rozumiała każde słowo. — Witaj w kościele Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej. Jestem ojciec Kałamarnica. Trzecie powieki nieustannie migotały, odsłaniając i zasłaniając wyłupiaste gałki oczne, ale same oczy pozostawały otwarte i wpatrywały się w nią. Niewykluczone, że Ojciec Kałamarnica uśmiechnął się za zasłoną macek, bo jego policzki się uniosły, a głos przybrał jeszcze bardziej dobrotliwy, wyrozumiały ton. — Nie bój się mnie ani nikogo, kogo spotkasz w tych murach, dziecko. Widzę, że zapewne potrzebujesz pomocy. Spróbuję ci jej udzielić, jeśli tylko powiesz mi, czego ci trzeba. — Hmm, ojcze, chyba rzeczywiście jej potrzebuję, ale nie jestem pewna, czy możesz mi

pomóc. — Może tak, a może nie — odparł ojciec Kałamarnica. — Tak czy inaczej, jestem pewien, że nie przybyłaś do nas przypadkiem. Być może to Pan doprowadził cię do drzwi Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej. Być może powinnaś po prostu opowiedzieć mi swoją historię. Czemu by nie? — pomyślała Jennifer. Może ten ojciec Kałamarnica naprawdę znajdzie jakieś wyjście. — W porządku — zgodziła się Jennifer i znowu umilkła. Duchowny skinął głową, jakby wyczytał wahanie w jej twarzy. — Nie bój się, dziecko. Wszystko, co mi powiesz, zachowam w najściślejszej tajemnicy. — Otworzył drzwi i wskazał na wnętrze nawy, po raz pierwszy wysuwając z obszernego rękawa wielką, szarą dłoń. Palce miał długie i smukłe. Jennifer zauważyła na całej wewnętrznej powierzchni jego dłoni płytkie, okrągłe zagłębienia, przypominające szczątkowe ssawki. — Konfesjonał jest w środku. Więź łącząca spowiednika z penitentem jest dobrze znana i powszechnie się ją szanuje. Wszystko, co powiesz, zostanie między nami. Kobieta skinęła głową. Więź między penitentem a spowiednikiem była równie silna jak ta, która łączyła adwokata z jego klientem, i chyba jeszcze trudniej było ją złamać. Pod warunkiem, że kapłan zasługiwał na zaufanie. Przyjrzała się masywnemu dżokerowi o poważnym obliczu i doszła do wniosku, że mu ufa. Ojciec Kałamarnica otworzył przed nią drzwi i odsunął się na bok. Jennifer weszła do wnętrza Naszej Pani Wiecznie Cierpiącej, kościoła Jezusa Chrystusa Dżokera. ♦ Trampula zadrżała, gdy wszyscy troje weszli do wnętrza więzienia Tombs przez masywne drzwi w stylu art déco. — Teraz rozumiem, skąd wzięła się ta nazwa oznaczająca grobowce — stwierdziła. Paul potrząsnął głową. — Ona wywodzi się od pierwszego więzienia, zbudowanego w tym miejscu przed z górą stu laty. To jest trzecie. Tamto rzeczywiście przypominało egipski grobowiec. — Nadal mi się tu nie podoba. Dotknął jej ramienia. — Wiem. Może i jestem specjalistą od prawa karnego, ale ja też nie znoszę więzień. Czuję się w nich jak schwytane zwierzę. Mówił cicho. Rosemary, która wyprzedziła ich, zmierzając w stronę biurka dyżurnego sierżanta, najwyraźniej go nie usłyszała. — Większość zwierząt jest wolna, chyba że schwytają je ludzie. Trampula spojrzała mu prosto w oczy i Paul wzdrygnął się przed jej wzrokiem. — To prawda.

Przeniosła spojrzenie za jego plecy. — Chyba Rosemary pana wzywa. Jej przyjaciółka odwróciła się od biurka i machała ręką na Paula. Trampula dotknęła umysłem lumpa, który kołysał się w przód i w tył na ławie pod ścianą — tak pijanego, że zatracił ludzką świadomość — i spojrzała jego oczami na Goldberga, którego twarz zmieniła wyraz z dezorientacji na zamyślenie, a potem na zainteresowanie. Podążyła za nim do Rosemary, która spierała się z dyżurnym sierżantem. Była wyraźnie niezadowolona. — Nie mogliście go zgubić. Teleportowano go do celi. Ilu ludzi dziennie trafia tu w ten sposób? Rosemary łypnęła na łysego funkcjonariusza siedzącego za biurkiem. Ten odwdzięczył się jej podobnym spojrzeniem. — Jeśli go teleportowano, nie przechodził przez moje biurko — oznajmił sierżant. — A jeśli nie przechodził przez moje biurko, nie ma go w papierach. Może i tu jest, ale my nic o tym nie wiemy. — Odchylił się na przeciążonym, poskrzypującym krześle i uśmiechnął się z góry do Rosemary. — Trzeba przestrzegać procedur. Dotknął licznymi podbródkami baryłkowatej piersi, wyraźnie z siebie zadowolony. Rosemary zacisnęła obie dłonie na krawędzi jego biurka i zaczerpnęła głęboki oddech. — Mam wrażenie, że nazywają go Maczuga — wtrącił Paul, nim zdążyła cokolwiek powiedzieć. — To przydomek. — Podzielił się tą informacją z całą pewnością po to, by ocalić szefową przed apopleksją albo powstrzymać ją przed zamordowaniem sierżanta. Rosemary odwróciła się nagle i wlepiła weń spojrzenie szeroko otwartych, gniewnych oczu. — Jest wysoki i potężnie zbudowany — ciągnął Paul. — Mniej więcej jak pan. — Nic nie przychodzi mi na myśl — odparł sierżant z szerokim uśmiechem. Paul spojrzał na Rosemary i wzruszył z rezygnacją ramionami. Kobieta ponownie spojrzała na dyżurnego sierżanta. — Czy mógłby pan znaleźć dla mnie funkcjonariusza? — zapytała bardzo spokojnym głosem. — Jest ich tu mnóstwo. Sierżant zatoczył krąg ręką, wskazując na wypełniających salę ludzi, policjantów i zatrzymanych. Wszyscy umilkli, przysłuchując się ich rozmowie. Rosemary zamknęła oczy i zacisnęła zęby. — Gdzie mogę znaleźć sierżanta Juana FitzGeralda? — zapytała znużonym głosem. — Juana — powtórzył sierżant, jakby studiował długą listę. — Trzeba było od razu tak powiedzieć. Juan jest w bloku C. Trafi tam pani sama, czy mam przydzielić pani jednego z naszych ludzi, żeby potrzymał panią za rączkę po ciemku? — Znam drogę.

Rosemary ruszyła dumnym krokiem w stronę pierwszej bramy prowadzącej do bloków cel. Paul i Trampula podążyli za nią. W kącikach oczu kobiety pojawiły się zmarszczki wesołości. — Co panią tak bawi? — zapytał Paul, spoglądając z obawą na plecy szefowej. — Myśl o tym, ile potrafi znieść. Na jej miejscu rozszarpałabym mu gardło — odparła Trampula rzeczowo i całkowicie szczerze. Młody prawnik przez chwilę miał niepewną minę, a potem się uśmiechnął. — Nie, nie. Za dużo świadków. Poza tym bez gardła nie będzie informacji. — Skinął do siebie głową. — Najlepiej byłoby zaprosić go do jednej z tych klatek schodowych i połamać mu rzepki. Trampula zatrzymała się i po raz pierwszy spojrzała na niego z szacunkiem. — Bardzo słusznie, panie Goldberg. To mi się podoba. — Cieszę się z tego. Proszę mi mówić Paul. — A ja jestem Suzanne. — Idziecie czy nie? — dobiegł ich z przodu głos Rosemary. — Nie będę wiecznie trzymała tej windy. Romansować możecie sobie w czasie wolnym. — Popatrzyła na nich, uświadomiwszy sobie, że jej żart w ogóle nie był zabawny. Paul i Trampula wymienili zażenowane spojrzenia. — No dobra. Rosemary pierwsza wsiadła do windy i nacisnęła guzik. W bloku C poddano ich pobieżnemu przeszukaniu, a następnie przepuszczono przez drzwi pomalowane obłażącą, brązową farbą. Ominęli róg i zatrzymali się na widok olbrzymiego mężczyzny, wypełniającego niemal cały korytarz od jednej matowozielonej ściany do drugiej. Był zwrócony do nich plecami. Zaniepokojona Trampula miauknęła cicho. Rosemary i Paul spojrzeli na nią. — Czegóż nie robię dla tego miasta. — Asystentka prokuratora ruszyła naprzód. — Rosemary Muldoon, biuro prokuratora okręgowego. Co tu się dzieje? Olbrzym zwrócił się ku niej. Wszyscy trzej mężczyźni zaczęli mówić jednocześnie. — Mój klient… — Ten pan… — Chcę stąd wyjść! — Stop! — Rosemary przerwała wszystkim. — FitzGerald, mów do mnie — nakazała umundurowanemu funkcjonariuszowi. — Dwaj pozostali, zaczekajcie tutaj. — Uniwersytet Nowojorski, jak sądzę? Prawnik w jasnoszarym garniturze od Armaniego mówił tak głośno, że wszyscy go usłyszeli, jego ton był łatwy do odczytania. Rosemary pociągnęła za sobą wysokiego na ponad metr osiemdziesiąt portorykańskiego strażnika w głąb korytarza.

Trampula zerknęła na Paula i wskazała głową na Maczugę. — Miej na niego oko. — Znakomicie. — Paul uśmiechnął się do prawnika i ogromnego mężczyzny stojącego obok niego. — Paul Goldberg z biura prokuratora okręgowego. I co słychać? Trampula podążyła za przyjaciółką. — Co tu jest grane? — zapytała FitzGeralda asystentka prokuratora. — Co to za elegancik? — Mówi, że jest z firmy Latham i Strauss. Portorykańczyk wyraźnie się zawstydził na widok niesmaku i niedowierzania na jej twarzy. — Nieźle, jak na przerośniętego zbira. — Kobieta skinęła głową. — Co właściwie się wydarzyło? — Maczuga nagle zjawił się w celi. To na pewno był Rzutnik. To znaczy Jay Ackroyd. — Znam to nazwisko. — Rosemary wzruszyła ramionami. — To miasto nie potrzebuje więcej samozwańczych bohaterów. — Robił to już przedtem i nigdy nie było problemu. Zawsze się potem zjawia i stawia zarzuty. Ale tym razem nie przyszedł. Przeczytałem Maczudze jego prawa i pozwoliłem mu zatelefonować. — FitzGerald wskazał na eleganckiego mężczyznę przyglądającego się złotemu zamkowi swej teczki. — Po dwudziestu minutach zjawił się ten facet. — Rewelacja. Rosemary zakryła usta dłonią i wpatrzyła się w sufit, jakby czekała na natchnienie. Prawnik podszedł do nich. — Przepraszam, ale mój klient chciałby już opuścić to miejsce. Jego garnitur miał identyczny kolor jak jego włosy. Mężczyzna uśmiechał się obłudnie. — No cóż, panie… — Tulley, proszę pani. Simon Tulley. — No cóż, panie Tulley, pana klientowi postawiono pewne poważne zarzuty. Rosemary potrząsnęła głową z zatroskaną miną. — Tak? — zdziwił się Tulley. — Nic nie słyszałem o żadnych zarzutach wobec niego. — Nie sądzę, by w interesie publicznym leżało uwolnienie pana Maczugi, zanim gruntownie zbadamy sprawę. Trampula pokiwała głową na znak aprobaty. Tulley spojrzał na nią, marszcząc brwi. — A kim jest ta urocza dama? — To moja współpracowniczka, pani Melotti. Rosemary zerknęła na Trampulę, po czym pośpiesznie spojrzała z powrotem na Tulleya. Prawnik wyciągnął rękę i kobieta spojrzała na nią jak na kawałek gnijącego mięsa. — Z pewnością czuje się pani oczarowana. — Tulley zaczerpnął oddech i przeniósł uwagę

z powrotem na Rosemary. — Nie chciałbym poruszać sprawy nieuzasadnionego aresztowania, pani Muldoon, ale powinna pani rozważyć swoją pozycję. — Panie Tulley, jak sam pan przed chwilą wskazał, pańskiego klienta jeszcze oficjalnie nie aresztowano. — W takim razie nieuzasadnionego zatrzymania. Zaczynam tracić cierpliwość. — Tulley skierował na Rosemary swój długi, arystokratyczny nos. — Gdzie jest protokół zatrzymania? — Dziś z pewnością formalności załatwia się powoli, bo przecież mamy święto i tak dalej. Przed chwilą sama miałam z tym problem. — Poruszyła dłońmi i uśmiechnęła się niewinnie do Tulleya. — Muszę brać pod uwagę interes społeczny. — A ja muszę bronić swojego klienta. Idziemy stąd. Prawnik odsłonił zęby i wrócił dumnym krokiem do Maczugi. — Tulley… — zawołała Rosemary i ruszyła za nimi. — Proszę mi pokazać jakiegoś świadka. Albo chociaż zeznanie świadka. Nie? W takim razie klient jest mój albo wytoczę sprawę miastu. Adwokat złapał władczo Maczugę za ramię. Olbrzym uśmiechnął się do Rosemary i Trampuli. — Do zobaczenia — oznajmił cienkim głosem, kłócącym się z jego posturą. — Niedługo się spotkamy. Mam nadzieję, że bardzo niedługo. Maczuga wyraźnie pragnął jakiejś reakcji kobiet. Nie doczekał się jej jednak, więc łypnął tylko na nie groźnie i pierwszy ruszył do wyjścia. Tulley podążył za nim. FitzGerald wcisnął się w ścianę, kiedy przechodzili. Rosemary spojrzała na Paula i roześmiała się z goryczą. — Powtórz sobie trzy razy „kocham Kartę Praw”. — Uniosła lewą rękę i pomasowała skronie. — Idźcie już oboje. Chcę jeszcze zadać FitzGeraldowi parę pytań. Spotkamy się przed budynkiem. W windzie Trampula i Paul nie odzywali się ani słowem. Prawnik miał przygnębioną minę. Kiedy wyszli w blask słońca, to było tak, jakby wynurzyli się z głębiny na świeże powietrze. Paul usiadł na jednym z wytartych marmurowych schodów. — Przez lata zajmowałem się prawem korporacyjnym. Fuzje, przejęcia, wykupy kredytowane, wszystkie takie procedury. Ale doszedłem do wniosku, że chcę robić coś użytecznego, przysłużyć się społeczeństwu. Rozumiesz, spłacić dług. Dlatego wybrałem tę robotę. — Postukał w kamień knykciami dłoni. — Jest cholernie użyteczna, nie? To, co stanowi o naszej sile, jest dla nas utrudnieniem. — Już dawno to sobie uświadomiłam. Trampula wzruszyła ramionami, spoglądając na strumień żółtych taksówek przepływający ulicą. Przesunęła machinalnie część swej świadomości w gołębie siedzące na dachu więzienia,

by obserwować tłumy przez ich oczy. — Ale trzeba coś z siebie dać. To nasz obowiązek — ciągnął Paul, zerkając na wpatrzoną bez wyrazu w niebo kobietę. Trampula poderwała się nagle. — Jesteś drugą osobą, która mi to dziś mówi. — Jeden z gołębi opadł prawie na jej ramię, ale skierowała go w inną stronę, zanim zdążył wylądować. — Może i masz rację. — Wiem, że to raczej niespodziewane, ale muszę ci coś powiedzieć — odezwał się Paul po chwili wahania. Kobieta skupiła na nim uwagę. — Jesteś najbardziej intrygującą osobą, którą spotkałem w tym mieście… — Rosemary będzie zachwycona — zauważyła Trampula. — Rose… pani Muldoon to moja szefowa. A poza tym nie jest w moim typie. Trochę zbyt konwencjonalna. Wstał i spojrzał na nią. — A ja nie jestem konwencjonalna? — zapytała Trampula z rozbawieniem w głosie, zastanawiając się, jak bardzo „inna” mu się wydaje. — Nie obraź się, proszę. Myślałem o tym, czy nie moglibyśmy kiedyś zjeść razem kolacji. — Prawnik wlepił wzrok w ludzi wchodzących na górę za jej lewym ramieniem. — Przepraszam. Czuję się przy tobie bardzo niespokojny. — Dziękuję, ale wieczorem na ogół jestem w pracy. Trampula czuła się zmieszana. Jakaś część jej jaźni naprawdę pragnęła się zgodzić. — Dobra, w takim razie co powiesz na śniadanie? — Śniadanie? — Jasne. Codziennie przebiegam dziesięć kilometrów, bardzo wcześnie, około piątej. Potem wracam do domu, żeby się przygotować do wyjścia do pracy. Jeśli mam na to ochotę, zjadam też duże śniadanie. Całe bieganie idzie przez to na marne, ale smakuje świetnie. — Uśmiechnął się do niej, przechylając nieco głowę na bok. — Zjedz takie śniadanie ze mną! — Zgoda. — Trampula skinęła głową i uśmiechnęła się z wahaniem. Po raz pierwszy ten uśmiech znajdował odbicie również w jej oczach. — Tak, to mogłoby być przyjemne. — Może być jutro? Wbiła w niego spojrzenie. Jej oczy ponownie utraciły wszelki wyraz. — Nie mów, że umówiłaś się z kimś innym — dodał Paul. — O której? — O siódmej. Mogę cię zabrać… — Dotrę tam. Gdzie? Trampula skupiła się na tłumieniu myśli, że popełnia poważny błąd.

— Na rynku na skrzyżowaniu Greenwich i Siódmej Ulicy. — Wyglądacie na głęboko zamyślonych — zauważyła schodząca po schodach Rosemary. — Wiem, że Rzutnik chciał nam pomóc, ale w niektórych sytuacjach asowie po prostu nie powinni się wtrącać. To ułatwiłoby mi życie. Tobie też, Paul. — Potrząsnęła głową ze smutną miną. — Paul, wracaj do biura, popracować z panią Chavez. My z Suzanne mamy jeszcze coś do załatwienia. — No to do zobaczenia — rzekł do Trampuli i uścisnął jej dłoń. Obie kobiety odprowadzały go spojrzeniami, gdy oddalał się w kierunku biura prokuratora. Potem Rosemary obrzuciła przyjaciółkę zamyślonym spojrzeniem. — No wiesz, podobasz mu się. Oczywiście, Jack jest związkowcem i z pewnością zarabia więcej od niego, ale Paul jest całkiem atrakcyjny. — Przechyliła głowę i przymrużyła oczy. — Ma świetny tyłek. — Madonna dwudziestego wieku? — To było dawno. Gdzie Jack? — zapytała, zmieniając temat. — Chodźmy w spokojne miejsce, gdzie będę się mogła skupić. Potrzebny mi jakiś zaułek. Trampula ruszyła w kierunku rogu. — Zaułek — powtórzyła Rosemary. — Odwiedzasz bardzo ekskluzywne miejsca. Czy ktoś ci kiedyś powiedział, żebyś trzymała się z dala od zaułków na Manhattanie? — Dogoniła Trampulę i obie przeszły na drugą stronę Lafayette Street. — W takich miejscach ludzie często padają ofiarą zabójstwa. ♥ Ciemność panująca w konfesjonale uspokajała ją z jakiegoś powodu. Zapach morza był tu jeszcze silniejszy, a potężna sylwetka ojca Kałamarnicy widoczna za matową szybą dodawała kobiecie otuchy. Kapłan wzdychał cicho, zastanawiając się nad opowieścią Jennifer. — Jestem przekonany, że znam dżokera, który cię prześladuje — stwierdził wreszcie. — Nie jest jednym z moich dzieci, ale nie ma zbyt wielu dżokerów, którzy nie przyszliby tu choć raz czy dwa, żeby wysłuchać Słowa. Nosi przydomek Żmij i nie cieszy się zbyt dobrą reputacją. — Ojciec Kałamarnica pogrążył się na kilka minut w bezgłośnej medytacji. — Jestem skonsternowany, ale z czasem nadejdzie zrozumienie. Chodź. — Wstał, odsunął ciężką kurtynę zasłaniającą konfesjonał po jego stronie i wyszedł. Jennifer podążyła za nim. — Muszę sprawdzić parę rzeczy. — Wyciągnął szeroką, łopatowatą dłoń i poruszył długimi palcami, by uciszyć pytanie, które wyczytał na twarzy kobiety. — Nie obawiaj się. Będę bardzo subtelny i ostrożny. Znajdź sobie jakieś wygodne miejsce i odpocznij. Jesteś tu równie bezpieczna, jak we własnym domu. Być może nawet nieporównanie bezpieczniejsza, jeśli twoje podejrzenia są słuszne. Jego policzki znowu się uniosły, jakby się uśmiechał. Jennifer skinęła głową. Odprowadzała

go spojrzeniem, gdy oddalał się z ociężałą godnością ku zapleczu kościoła. Jego stopy mlaskały cicho, dotykając posadzki. ♣ Ruletka zbliżała się do orgazmu. Próbowała się opierać, co powodowało kurcze mięśni ud oraz mdłości gaszące witki ognia, które wypełniały jej brzuch oraz krocze. Tachion i ta jego przeklęta wrażliwość! Wbił w nią spojrzenie jasnych oczu i spowolnił ruchy bioder. Jego dłonie pieściły jej piersi i przesuwały się wzdłuż jej boków. Uwolnienie! Wycofała jednak ten rozkaz natychmiast po tym, jak go wydała. Fala opadła, warcząc z frustracji głosem Astronoma. Umysłem i ciałem Ruletki ponownie zawładnęła harmonia. Zniknęło rozdarcie spowodowane jej strachem i niezdecydowaniem. Namiętność w niej wezbrała. Ruletka zaczęła się poruszać w szaleńczym rytmie, odpowiadając na każde pchnięcie jego drobnego, muskularnego ciała. Wtem mieszkanie wypełnił przenikliwy dźwięk dzwonka u drzwi. Poczuła, że jego mięśnie napięły się niespodziewanie pod jej dłońmi. Poderwał się nagle, wyciągając z niej członka. — Cholera, cholera, cholera — wyszeptał, niecierpliwie próbując wejść w nią raz jeszcze. Wyciągnęła ręce, by mu pomóc, i ich dłonie splotły się ze sobą, ześlizgując się ze śliskiej skóry jego penisa. Dzwonek. Wreszcie znalazł się wewnątrz, ale dźwięk nie milknął. Członek Tachiona znowu się wysunął, miękki i bezwładny. Westchnął, zamykając na chwilę oczy. — Myślę, że nastrój prysnął — stwierdził. — Tak. — Czy mam otworzyć drzwi? — Chyba inaczej sobie nie pójdą. — Zaczekaj tu. Wstał i wsunął się w zdobny szlafrok z czarnego jedwabiu, wyszywany srebrną i czerwoną nicią. Był na niego za duży i jego obrąbek muskał szary dywan. Tachion zamknął za sobą drzwi sypialni. Ruletka zastanawiała się, czy chciał bronić jej reputacji, czy raczej własnej. Złożyła ręce pod głową i wpatrzyła się w sufit, słuchając stłumionej rozmowy we frontowym pokoju. Nagle usłyszała dziwny łoskot, po którym nastąpił trzask. Ruletka wyprostowała się w łóżku, kołdra opadła jej do talii. Okno sypialni otworzono z ostrym zgrzytem. Delikatne żaluzje odkopnięto na bok. Kobieta krzyknęła. Stopa cofnęła się tylko po to, by ustąpić miejsca głowie i barkom mężczyzny. Dzwonek wiatrowy zadźwięczał szaleńczo, gdy intruz złapał go w rękę. Ruletka zerwała się

z łóżka i pobiegła ku drzwiom, ale napastnik postawił dwa kroki, złapał ją za włosy i cisnął nią o kredens. Pisnęła, uderzywszy bokiem o fazowany brzeg mebla. Złapała ze złością szczotkę do włosów o srebrnej rączce i zdzieliła zbliżającego się mężczyznę między oczy. Ryknął głośno i, jakby w odpowiedzi, przez okno wszedł drugi intruz. Trzymał w ręce pistolet. Ruletka była naga i uzbrojona wyłącznie w szczotkę do włosów, wybrała więc rozsądek. Wzruszyła lekko ramionami, odrzuciła swą nieadekwatną broń i uniosła pytająco brwi. — Idź do drugiego pokoju — rozkazał nowy przybysz. Ten, który ją zaatakował, potarł ostrożnie głowę, a potem przyjrzał się w lustrze odniesionym obrażeniom. — Czy mogę coś na siebie włożyć? — Daj jej jakieś ubranie. Pierwszy mężczyzna oddalił się od lustra, ale nie przestawał pocierać głowy. Wszedł do garderoby i po chwili wrócił z jednym z garniturów Tachiona. Był za mały na Ruletkę. Wcisnąwszy się w marynarkę, poczuła, że szwy na ramionach się rozeszły. Obaj mężczyźni byli Azjatami, zapewne Chińczykami, sądząc po ich wzroście oraz wysoko ustawionych kościach policzkowych. Z czterech intruzów, którzy stali w groźnych pozach wokół Tachiona we frontowym pokoju, dwaj byli Chińczykami, a dwaj pozostali dżokerami. Wysoki, gadopodobny zbir nie był jeszcze taki zły, ale na widok jego mającego tylko metr dwadzieścia wzrostu towarzysza po nagiej skórze Ruletki przebiegł zimny dreszcz, a włoski na jej karku zapragnęły nagle poszukać schronienia. Panicznie bała się latających, żądlących owadów, a teraz miała przed sobą człowieka osę. Ciało stworzenia było w przybliżeniu humanoidalne, ale twarz miało trójkątną, oczy fasetkowe, a między jego nogami zwisało długie żądło. Przezroczyste skrzydła poruszały się w gorączkowym rytmie, wypełniając pokój cichym brzęczeniem. Z jej ust wyrwał się nerwowy śmieszek. — Mój Boże, czy jeśli tajemniczy Wschód spotyka się z domorosłymi dziwolągami, prowadzi to do niewolnictwa dżokerów? — zapytała radośnie i zachwiała się na nogach, gdy coś uderzyło ją mocno z tyłu między łopatkami. Tachion zerwał się z kanapy niczym małe, rude tornado, uchylił się przed ciosem z lewej i wysunął z uścisku drugiego mężczyzny. Osa poruszył się błyskawicznie i wbił żądło w jego kolano od tyłu. Gadopodobny dżoker rozciągnął usta w grymasie przyjemności, gdy Takizjanin krzyknął z bólu i zwalił się na podłogę. — To cię nie zabije, Tachion. Po prossstu będzie bardzo bolesssne. I jego zapasss jest nieograniczony, więc nie próbuj tego znowu. Wysoki dżoker zademonstrował swą siłę, łapiąc Takizjanina za kark i stawiając go na nogi. Obcy dotknął obrzękłej, zaczerwienionej skóry na swej nodze i zerknął na trzydziestkę ósemkę przystawioną do szyi Ruletki. Opuściła go wola walki. Prezentowali sobą dziwny obraz. Czterech muskularnych Chińczyków w atłasowych

garniturach i z lustrzankami na oczach; niektórzy trzymający w rękach pistolety, inni zaś mający (jak nazywała to żądna sensacji prasa) podejrzane wypukłości pod pachami; dżoker przycupnięty jak jakiś ohydny owad na oparciu kanapy; gad wsparty nonszalancko o fortepian i czyszczący długie, ostre paznokcie scyzorykiem. Był też Tachion, mały i zmiętoszony. Skłębione włosy opadały mu do ramion, rozchylony szlafrok odsłaniał bladą pierś, a główka kutasa sterczała spomiędzy fałd materiału niczym płochliwy ptak. Dżoker stojący przy fortepianie skinął dłonią i dwa jego ludzie przynieśli krzesła zza stołu w jadalni. — Doktorze Tachion, usssiądź, proszę. Mussssimy porozmawiać. Tommy. — Jeden z Chińczyków uniósł wzrok, czujny i drżący jak pies, który zwęszył trop. — Zwiąż, proszę, naszego dobrego doktora. Nie chciałbym, żeby zrobił coś głupiego, bo w takim przypadku mógłbym być zmuszony ssskrzywdzić panią. Ruletkę i Tachiona zaprowadzono do krzeseł. Obrzucił ją zatroskanym spojrzeniem. — Cóż za cios. Znowu zdradziła mnie kultura popularna — rzekła mu z pewnością siebie, której nie czuła. — Nie rozumiem. — W książkach o Fu Manchu żółte niebezpieczeństwo zawsze jest tajemnicze i egzotyczne. Kiedy azjatyckie zbiry noszą imiona takie jak „Tommy” i mówią z nudnym brooklyńskim akcentem, to zupełnie psuje efekt. Wężowa gęba wywalił długi język, przeszywając ją wrogim spojrzeniem. — Jeśli pragniesz egzotyki, rób tak dalej, a pozwolę, by szef sssię tobą zajął. Da ci tyle tego sssyfu, ile tylko zdołasz przełknąć. Tachion siedział na krześle ze spokojną elegancją, ale wargi mu zbielały. Ruletka uświadomiła sobie, że nadal dokucza mu ból z powodu użądlenia. Tommy skończył przywiązywać go do krzesła paskiem jego własnego szlafroka. — Oczywiście, zachwyca mnie wasze towarzystwo, ale czy mogę zapytać, czemu zawdzięczam tę niezwykłą przyjemność? — wycedził Takizjanin, odchylając głowę do tyłu. Wężowa gęba przyciągnął sobie krzesło stopą i usiadł na nim okrakiem, krzyżując ręce na plecach. Ruletka była wolna, ale jeden z napastników położył dłoń na jej ramieniu, zdawała też sobie sprawę z obecności całej tej broni. Jej ojciec był policjantem i nauczyła się od niego jednego: „Nigdy nie prowokuj uzbrojonego człowieka”. — Tachy, przyszliśmy po książkę. Miedziane, łukowate brwi obcego uniosły się aż ku grzywce. — Mój dobry człowieku, mam w tym mieszkaniu ponad tysiąc woluminów. O którą konkretnie książkę ci chodzi? — Przywal mu — polecił bez wyrazu dżoker.

Tomy zamachnął się i zabrzmiał dźwięk przypominający uderzenie tępej siekiery o drewno. Tachion wypluł krew. Ruletka zauważyła, że starannie wycelował lepką maź na kolana szlafroka, by uchronić biały dywan. — Książka. — Nie prowadzę biblioteki. Tym razem Tommy podszedł do niego z przodu, chwycił w garść połę szlafroka, podniósł Tachiona, rozciągając więzy, i kilkakrotnie spoliczkował go na odlew grzbietem dłoni. Chińczyk miał na ręce kilka pierścieni i Ruletka stłumiła pisk, gdy metal wbił się w alabastrową skórę. Gdy skończył, kosmita miał rozciętą wargę, z nosa lała mu się krew, a pod jednym jego okiem pojawił się siniec. — Hiram na pewno nie zechce mnie dziś wpuścić — wyszeptał Tachion. Warga zaczynała mu już puchnąć. — Jest dżentelmenem point device. Rozwidlony język rozwinął się i dotknął twarzy Tachiona, zlizując z niej krew. — Tachy, być może mnie nie rozumiesz. Dostanę tę kssssiążkę, choćbym mussssiał w tym celu rozerwać cię na ssstrzępy. — Naprawdę nie mam pojęcia, o czym gadasz — odparł bez ogródek Takizjanin, wyzbywając się irytującego, afektowanego tonu. — Co to za książka? Dżoker gapił się na niego nieubłaganie. — Ssskradziono ją. Wiem, że ją masz, i odzyskam ją. — Proszę bardzo, przeszukaj mój dom — odparł z westchnieniem obcy. Zapewniam, że nie mam żadnej skradzionej książki. — Przeszukajcie dom. Rozwalcie wszyssstko. — Tachion skrzywił się boleśnie. — Ale najpierw zwiążcie ją również. Nie chcę, żeby coś nam przeszkadzało. Tommy wyciągnął z kieszeni cienki sznurek i szybko przywiązał do krzesła ręce i nogi Ruletki. Potem napastnicy rozproszyli się i zabrali do rewizji mieszkania. Osa nadal siedział na kanapie, brzęcząc i mamrocząc coś do siebie. Kaskada książek posypała się z górnej półki, tłukąc delikatną, seledynową czarę. W oczach Tachiona rozbłysły ból i gniew, ale jego głos nadal brzmiał spokojnie, niemal niedbale. — Drugi raz w ciągu dwóch miesięcy. To wykracza poza wszelkie granice. Stworzeniu z Roju mogę wybaczyć, bo było bezmyślnym potworem i nie wiedziało, co niszczy. Ale te zbiry… — Myślałam, że masz moce. On… ktoś mi o tym powiedział — odezwała się cichym głosem Ruletka. — Mam. — W taki razie czemu ich nie użyjesz? — Zacząłem już je przywoływać, kiedy usłyszałem twój krzyk, ale uświadomiłem sobie, że

jest ich czterech. Potrafię zapanować nad trzema ludźmi naraz — wyszeptał — ale wtedy moja kontrola jest słaba, a gdybym musiał jednocześnie walczyć… — Skierował na nią swe pełne wyrazu, piękne oczy. — Obawiałem się, że stanie ci się krzywda, jeśli moja moc okaże się mniej silna albo mój refleks mniej szybki, niż podpowiada mi duma. A ten Osa jest cholernie szybki — poskarżył się ze złością. — W takim razie co zrobimy? — Będziemy czekać i modlić się o szansę. Wolałbym, żebyś nie miała tarcz — dodał nerwowo. — Mógłbym wtedy utrzymywać z tobą kontakt telepatyczny. Ale trudno, nie ma co płakać nad statkiem, który odleciał. — Psst. — W żółtym naprawdę nie jest ci do twarzy, moja droga — stwierdził, szybko reagując na jej ostrzeżenie. — Ty z pewnością nie będziesz mnie uczył dobrego gustu — odparła z irytacją w głosie na użytek jednego z napastników, który przechodził obok, obrzucając ich podejrzliwym spojrzeniem. — Sam wybrałeś ten kolor kocich rzygowin. Tachion popatrzył na nią ze smutkiem. — Kocich rzygowin? Zawsze uważałem, że to wyjątkowo piękny cytrynowy odcień. — Ruletka roześmiała się głośno i obcy popatrzył na nią z aprobatą. — Brawo. Wydostaniemy się z tych kłopotów. — Para bohaterów — odparła z przekąsem. ♣♦♥♠

Rozdział 12 17:00 Mroczny nurt szarpał jego łapami i aligator cieszył się z tego. Niespokojne wody zaczęły wzbierać dopiero przed chwilą. Najpierw kamienne podłoże tunelu pokryła cienka warstewka wilgoci, a potem zaczęły napływać coraz wyższe fale. Teraz woda opływała jego brzuch, a wokół nóg, w miejscach, gdzie stawy przechodziły w opancerzone boki, tworzyły się niewielkie wiry. Aligator poruszał ogonem na boki, ociężale i niecierpliwie. Pragnął, by woda uniosła go nad twarde podłoże i pozwoliła naprawdę popłynąć. Woda oznaczała wolność. Jej poziom przestał się jednak wznosić i aligator musiał brnąć naprzód. Ocierały się o niego różne przedmioty oraz kawałki rozmaitych substancji. Trącał niektóre z nich pyskiem, zanim prąd uniósł je dalej. Z reguły nie pachniały przyjemnie. Nie znalazł nic, co warto byłoby pożreć. Bryły czegoś miękkiego obiły się o jego boki i zniknęły z tyłu. Przez chwilę poczuł mięso, ale to była padlina, a w tej chwili aligator nie miał na nią ochoty. Zamiast połknąć poszarpany obiekt, aligator nadal posuwał się naprzód. Gdzieś tam leżało coś żywego i smakowitego. Wiedział o tym i ta wiedza przygasiła na moment jego nienasycony głód. Pod stopami, przez uszy i nozdrza, za pośrednictwem fal — na wszystkie te sposoby wyczuwał puls miasta. Teraz bił on również w jego własnym ciele. Zabolało go lekko w brzuchu, ale to było nic w porównaniu z jego żarłocznością. Pogrążony w mruku tunel ciągnął się bez końca, przed nim i za nim. ♠ Hiram próbował się skontaktować z Tachionem już od dwóch godzin i zaczynał się niepokoić. Wszyscy się zgadzali, że niski obcy odjechał spod Mauzoleum Śmiga tuż po wygłoszeniu mowy i towarzyszyła mu atrakcyjna, czarnoskóra kobieta. Dokąd jednak pojechali? Jego domowy telefon nie odpowiadał, a w klinice Troll zapewniał, że nie widział doktora przez cały dzień. Tachion zapewne gdzieś pił, ale gdzie? Hiram sprawdził wszystkie jego ulubione lokale, a potem zadzwonił też do Cudaków, klubu „Chaos” oraz Wypaczonego Smoka, uwzględniając mało prawdopodobną szansę, że Takizjanin postanowił utopić swe poczucie winy na nieznajomym terenie. Nikt jednak go nie widział od wczesnego popołudnia, gdy odjechał spod

mauzoleum. Fortunata mogło to nie obchodzić, ale Hiram czuł się zaniepokojony. Czyżby Astronom już dorwał Tachiona? Czy trzeba będzie dodać kolejne nazwisko do listy ofiar? Czuł w żołądku ucisk, któremu nie mogłaby zaradzić żadna ilość jedzenia. Niespokojny, niepewny i niezadowolony Hiram Worchester wstał i wyszedł z restauracji. Drzwi otworzą się za niespełna dwie godziny. Niemal wszyscy znaczący asowie się zjawią i miał gorącą nadzieję, że doktor Tachion będzie wśród nich. Do tej pory najgorsze powinni mieć już za sobą. Nawet Astronom nie mógłby być aż tak szalony, by zaatakować moc, która zbierze się w Wieży Asów za dwie godziny. Podszedł do długiego, łukowatego baru. Drewno błyszczało, lustro było nieskazitelne i lśniło odbitym światłem. Czterech barmanów w błękitnych koszulach otwierało nowe beczki guinnessa, new amsterdam i amstel light. Modułowy siedział na ostatnim stołku, popijając rusty nail. Android zawsze lubił eksperymenty. — Nie wyczuwam żadnych oznak obecności nieprzyjaciela — oznajmił Modułowy. Hiram skinął głową z roztargnioną miną. — Miej oko na wszystko — odpowiedział i skierował się długimi krokami w stronę kuchni. Nadal myślał o Tachionie. Musiał być w domu, nic innego nie miało sensu. Ale w takim przypadku dlaczego nie odbierał telefonu? Dlatego, że nie żyje, wyszeptała jakaś mroczna część umysłu restauratora. Oczami wyobraźni widział, jak niski kosmita leży na swym dywanie, a jego krew wsiąka w długie, rude włosy oraz ohydne ubranie. Wirowanie wielkich wentylatorów ulokowanych pod sufitem ogromnej kuchni wypełniało pomieszczenie miarowym szumem. Urządzenie trudziło się bezustannie, walcząc z ciepłem produkowanym przez piece. Paul LeBarre stał w kącie ze swymi przyprawami, przygotowując posypkę na tuńczyka i rycząc ze złością na wszystkich, którzy próbowali zobaczyć, co robi. Szeregi ziemniaków Hirama zajmowały dwanaście długich tac — wszystkie pokrojone, przyprawione i gotowe do pieczenia. Przygotowywano też sześć tłustych prosiąt. Kucharze myli warzywa i kroili je ostrymi nożykami, a cukiernik krzątał się przy torcie czekoladowośmietankowym, świeżo wyjętym z pieca. Hiram przyjrzał się temu wszystkiemu, skosztował wiśniowego sosu do wieprzowiny, zamienił kilka słów ze specjalistą od sosów i opuścił kuchnię równie podenerwowany jak w chwili, gdy do niej przyszedł. A co, jeśli Tachion jeszcze nie zginął? Jeśli umierał właśnie w tej chwili? Ktoś musiał sprawdzić, co się z nim dzieje. Ale Fortunato ostrzegał Hirama, żeby nigdzie się nie oddalał, tak? Jeśli Astronom zaatakuje Wieżę Asów pod jego nieobecność i być może nawet kogoś zabije, restaurator nie będzie mógł z tym żyć. Jak jednak mógłby z tym żyć, gdyby, pozostając tutaj, doprowadził do śmierci Takizjanina? Wieża Asów zajmowała całe piętro, a jej sale jadalne podzielono na tarasy, by wszyscy goście

mogli się cieszyć wspaniałymi widokami otaczającymi ze wszystkich stron wysoko położony lokal. Kuchnię, magazyny, windę towarową oraz pomieszczenia biurowe ulokowano pośrodku. Hiram zatoczył wielki krąg, sprawdzając wszystko. Kiwał głową do personelu, ale jego umysł przebywał daleko. Tymczasowi kelnerzy zgromadzili się wokół jednego ze stolików, słuchając, jak szef sali wyjaśnia im zasady obowiązujące w Wieży Asów. Tworzyli pstrokatą zgraję w swych dżinsach, starych marynarkach i kurtkach Dodgersów, ale gdy wdzieją smokingi i niebieskie jedwabne koszule, nie będą się niczym różnili od jego stałych kelnerów. Wózki z obrusami krążyły po restauracji i pomocnicy kelnerów rozkładali nieskazitelnie czyste tkaniny na okrągłych stołach bankietowych. Curtis rozmawiał z sommelierem. Hiram zauważył Lilię Wodną, która stała samotnie przy oknie, gapiąc się na złote błyski odbijające się w szczycie Chrysler Building. Dziewczyna miała na sobie niebieską atłasową suknię sięgającą podłogi. Strój odsłaniał jej prawy bark. Wydawała się bardzo piękna i z jakiegoś powodu smutna. Hiram ruszył ku niej, ale coś w jej spojrzeniu sprawiło, że nie chciał się narzucać. Zatrzymał się na chwilę, a potem odwrócił się i odszedł. Peter Chou miał mały gabinet, sąsiadujący z gabinetem Hirama. Znajdował się on pośrodku piętra, lecz zamiast jednego ekranu na ścianach umieszczono ich tuzin. Hiram wszedł do środka bez pukania. — Czy jesteśmy bezpieczni? — zapytał. Peter skierował na niego spojrzenie spokojnych, brązowych oczu. — Dodałem kilku ludzi — odparł. — Uwierz mi, nikt nie dostanie się do środka niepostrzeżenie. — Wskazał na ekrany. — Wszystkie monitory funkcjonują, podobne jak wykrywacz metalu przy drzwiach. Mam na piętrze sześciu ludzi zamiast trzech. Jesteśmy tak bezpieczni, jak to tylko możliwe, przynajmniej gdy chodzi o zagrożenie ze strony ludzi. — Znakomicie. Muszę na chwilę wyjść. Postaram się wrócić jak najszybciej, ale to może potrwać dłużej, niż się spodziewam. Poczekaj, aż wyjdę, a potem zaproś tu Modułowego i Lilię Wodną. Wytłumacz im nasz system bezpieczeństwa. Z najdrobniejszymi szczegółami. Zatrzymaj ich tu tak długo, jak tylko będziesz mógł. Najlepiej do chwili mojego powrotu. Chou skinął głową. Hiram wyszedł do holu i wezwał windę. Przez chwilę kołysał się na piętach w przód i w tył, a następnie nacisnął guzik po raz drugi, jakby mogło to przyśpieszyć przybycie windy. Gdy drzwi wreszcie się otworzyły, ruszył błyskawicznie do środka i omal nie zderzył się z wychodzącym na zewnątrz Rzutnikiem. — To ty! — zwołał Hiram. — Znakomicie! Kogoś takiego właśnie potrzebuję! Chodź ze mną, pojedziemy do doktora Tachiona. Ackroyd cofnął się z powrotem do windy. Restaurator skierował ją na parter i pojechali w dół.

— Jak poszło ze Skrzelakiem? — zapytał Hiram. — Nie za dobrze — przyznał Rzutnik. — Kiedy wreszcie go znalazłem, Maczugę już wypuścili. Ma dobrych prawników. Myślę, że mnie pozwą. — Wykrzywił usta w wątłym uśmieszku. — Ciebie pewnie też. Skrzelak bał się wracać do domu, więc przeniosłem go do mieszkania mojej siostry. Tam powinien być bezpieczny, a my będziemy wiedzieli, gdzie go znaleźć, jeśli będzie nam potrzebny. — Piekło i szatani! Czy nie możemy się pozbyć choćby jednego złoczyńcy? Nie wiem, co się dzieje z tym miastem! — Dlaczego jedziemy do Tachiona? — zapytał Ackroyd, wzruszając ramionami. Hiram obrzucił go ponurym spojrzeniem. — Obawiam się, że może nie żyć. ♦ Trampula pochyliła się do przodu, odsuwając się od ceglanej ściany zaułka. Wsparła się o pojemnik na śmieci. Cuchnął świeżymi odpadkami. Rosemary rozejrzała się wkoło z lekką niepewnością. — Spokojnie. Jesteśmy tu sami. — Ty nie musisz czytać tych wszystkich raportów z miejsca zbrodni — odparła asystentka prokuratora. — Ja muszę. Nie widziałaś zdjęć robionych przez policjantów w podobnych miejscach. Nie musiałaś chodzić do kostnicy, żeby ustalić… — Cicho — przerwała jej Trampula. — Masz go? — Jest w górnej części Manhattanu, kawałek na wschód od nas. Chyba gdzieś w okolicy Stuyvesant Square. Pod ziemią, oczywiście. — Nie sądzę, by dziś ktokolwiek choć zwrócił na niego uwagę — stwierdziła Rosemary. — Czy nadal ma książki? — O ile potrafię to określić, to tak. Nie pamięta, co ma w brzuchu. Nawet tego nie zauważa. To brak czegoś robi różnicę. Ale nie ma powodu, by paczka nadal tam nie leżała. Rosemary postąpiła krok w kierunku wylotu zaułka. — To spory kawałek drogi, zwłaszcza dzisiaj. Lepiej już ruszajmy, jeśli chcemy dotrzeć do Lilii Hajfongu na ósmą. — Uśmiechnęła się ze smutkiem do przyjaciółki. — Wtedy się zastanowię, co robić dalej. Trampula zmarszczyła brwi. — Jack nadal się przemieszcza, ale tak powoli, że z łatwością go dogonimy. Powinnyśmy pojechać metrem. Z taksówkami będzie dziś kłopot. — Zauważyła, że Rosemary się zaniepokoiła, ale nie skomentowała tego ani słowem. Potem się uśmiechnęła. — Nigdy nie spotkałam drugiego zwierzęcia, które nieustannie byłoby tak głodne, jak ten aligator. Miejmy

nadzieję, że on nie dogoni nas. Asystentka prokuratora uniosła brwi. — Za bardzo się martwi o siostrzenicę, żeby miał to zrobić — uspokoiła ją Trampula. — Po prostu nie uświadamia sobie tego w powierzchniowej warstwie swego gadziego mózgu. Potrząsnęła głową, myśląc o zwierzęcych pragnieniach, i pierwsza opuściła zaułek, by zmieszać się z hałaśliwym tłumem świętujących ludzi. Obie kobiety otoczył chaos śpiewów, wózków z egzotycznym jedzeniem, krzyków i rock and rolla. ♥ — Ksssiążki tu nie ma, Tachy. Gdzie ona jessst? Ostre brzmienie syczących spółgłosek świadczyło, że dżoker szybko traci cierpliwość. — Jest tu prawie tysiąc książek i żadna im nie odpowiada. Uważam, że to grubiaństwo, a w dodatku źle świadczy o moim guście. — Albo o ich guście — zauważyła Ruletka. Tachion odwrócił nagle głowę w stronę gadopodobnego dżokera, powstrzymując tym niespodziewanym gestem jego cios. — Nic nie wiem o tej nieuchwytnej książce. Mówisz, że mi ją dano. Nie otrzymałem dziś od nikogo niczego w tym rodzaju. Ostatnie sześć godzin spędziłem w towarzystwie tej damy. Czy widziałaś, żeby ktoś dał mi książkę? — Nie — odparła Ruletka. — Sam widzisz. — Masz ją. — Gadzi język ponownie przesunął się po twarzy i piersi Takizjanina. — Poczułem na niej twój smak. Jeśli będę musiał rozerwać tę czarnuchę na strzępy, by odzyskać książkę, zrobię to. Tępo zakończony palec wskazujący ozdobiony fantastycznie grubym i ostrym paznokciem wcisnął się w bark Ruletki. Kobieta stłumiła krzyk. To, co nadchodziło, będzie znacznie gorsze od dźgania palcem w odrętwiały, obolały bark. Musi być na to przygotowana. — No dobra, będę rozsądny. Tu jej nie ma. Schowałem ją w bezpiecznym miejscu. — I zaprowadzisz nasss tam. — Tak, ale najpierw ją wypuśćcie. — Nie. Musssi pójść z nami. — W takim razie nie dostaniecie książki. — W takim razie poharatam jej twarz. Ktoś zadzwonił do drzwi. Napastnicy przemieścili się nagle, dla uspokojenia dotykając broni. Tommy ruszył ku drzwiom, ale zaraz się zatrzymał. Wężowaty skoczył ku Tachionowi, lecz Takizjanin dostrzegł

już swoją szansę. — Tak, chwileczkę — zawołał śpiewnym głosem. — Kurwa, szkoda, że nie ssskręciłem ci tej chudej szyjki — wysyczał dżoker, zaciskając dłoń na gardle doktora. — Lepiej pozwól mu otworzyć drzwi — wyszeptała Ruletka, ponieważ twarz Tachiona poczerwieniała i doktor nie sprawiał wrażenia zdolnego przemówić we własnym imieniu. — W przeciwnym razie domyślą się, że coś jest nie w porządku i wrócą z pomocą. — Przeczekamy ich. Może to sssą tylko mormoni albo gazeciarz. Tak jednak nie było. — Tach? — zabrzmiał głęboki bas, kulturalny, lecz przepojony nutą niepokoju i zmęczenia. — Muszę z tobą pomówić. Czy coś ci się stało? — Powiedz mu, że wszystko jessst w porządku. — Wszystko jessst w porządku — powtórzył posłusznie Tachion, po czym kaszlnął, by złagodzić ból w gardle. — Kim jessst ten człowiek? — To Hiram Worchester. — Dobra, możesz otworzyć drzwi, ale pozbądź sssię go szybko. — Lepiej wytrzyj mu twarz — poradziła Ruletka tym samym bezbarwnym tonem, który zdołała zachować od początku koszmaru. Była dumna ze swego opanowania, lecz jednocześnie zdumiewała się nim. Wewnątrz wrzeszczała z przerażenia. — Ty to zrób. Rzucił jej chusteczkę. W tej samej chwili Tommy ją rozwiązał. Po paru sekundach poczuła ogień wypełniający koniuszki jej palców wraz z wracającą krwią. — Tach? — Już idę — odparł, gdy Ruletka zamoczyła chusteczkę w wazonie stojącym na stoliku i zaczęła szybko usuwać z jego twarzy najgorsze plamy krwi. — Po prawej stronie nie jest tak źle — wyszeptała. — Ale nie pozwól, żeby zobaczył to limo. Lewe oko obrzękło tak bardzo, że nic na nie nie widział. — Będę ostrożny — zapewnił, starannie zachowując neutralny ton. Jednakże w jego prawym oku lśniło gorączkowe skupienie. Ponownie poczuła lekkie muśnięcie na granicach swego umysłu. Zrozumiała, a przynajmniej myślała bądź miała nadzieję, że rozumie. To mogła być ich szansa. Uścisnęła pośpiesznie jego dłoń i otrzymała w nagrodę słodki uśmiech, nieco teraz oszpecony przez rozciętą, obrzmiałą wargę. Dwaj napastnicy zajęli pozycje obok drzwi, jeden z nich stanął za Tachionem i nieco na lewo od niego, wciskając pistolet w jego nerki. Tommy położył dłoń na prawym ramieniu Ruletki. Gadopodobny dżoker wskazał ostrym ruchem głowy na kuchnię i Osa odleciał do niej.

Bzyczenie owadzich skrzydeł przycichło. Tachion uchylił leciutko drzwi i wyjrzał na zewnątrz. — Hiram. — Czemu to trwało tak długo, do licha? — Mam gości — odparł Tachion z subtelnym naciskiem na to drugie słowo. — Wyłączyłeś telefon. Próbowaliśmy się z tobą skontaktować już od wielu godzin. Dżoker położył dłoń na dłoni Takizjanina, próbując zamknąć siłą drzwi, ale doktor rzucił się do tyłu, otwierając je szeroko. Kosmita zwalił się na ziemię, a korpulentny, nienagannie ubrany restaurator, chcąc nie chcąc, wszedł do mieszkania. — Hej — odezwał się drugi mężczyzna, podążający za Hiramem, ale zamknął się nagle, gdy jego boku dotknęła lufa pistoletu. Wężowa gęba zamknął cicho drzwi. — Dobry Boże, Tachion, cóż to ma znaczyć? — A jak myślisz, Hiram? Takizjanin podniósł się i rozejrzał wokół z kwaśną miną. Dwóch Chińczyków podeszło do przybyszy i przeszukało ich pośpiesznie — Są czyści. — I co teraz zrobimy? — poskarżył się Tommy. — Zamknij sssię. Mniejszy mężczyzna uśmiechnął się jak szalona lalka, wsadził rękę do kieszeni i wycelował palcem wskazującym. — No dobra! Nie ruszać się! Mam wszystkich na muszce. Nawet Tachion zrobił zniesmaczoną minę. — Nie pierdol, dupku — odezwał się ktoś. — Przed chwilą cię przeszukałem. Mężczyzna wzruszył ramionami, wyciągnął rękę z kieszeni, przyglądał się przez chwilę swojemu palcowi, a potem wskazał nim na dżokera. — Hop! — zawołał i wężowa gęba zniknął. Dwaj Chińczycy złapali się za głowy i osunęli z westchnieniem na podłogę. — Hiram, uwaga! — wrzasnął Tachion. Gruby mężczyzna zawahał się na mgnienie oka, po czym padł na brzuch między sofą a stolikiem do kawy w tej samej chwili, gdy Tommy wypalił ze swej czterdziestki piątki tuż obok ucha Ruletki. Rozległ się ogłuszający huk i kruchy wazon stojący na stole rozpadł się na drobne kawałeczki. Na plecy Hirama spłynęła kaskada wody i kwiatów, pozostawiając tylko jedną gardenię, zwisającą smętnie z krzywizny jego tłustego tyłka. Usłyszawszy krzyk Tachiona, towarzysz Hirama cofnął się, otworzył drzwi i zniknął w korytarzu. Chińczyk stojący za Takizjaninem uniósł pistolet, a następnie osunął się, chrapiąc, na podłogę. Tachion zwrócił się w stronę Tommy’ego. Moc Takizjanina kontra palec na cynglu. Kto

będzie szybszy? Ruletka złapała puste krzesło stojące obok niej i walnęła nim w golenie Chińczyka. Tommy zawył, wypuścił pistolet i skoczył na kobietę, rozpościerając ramiona jak pijak próbujący objąć wymykającą się kochankę. Ruletka odsunęła się tanecznym krokiem, zasłaniając się krzesłem. Rozległo się brzęczenie, jakby do pokoju wleciał rój tysiąca gniewnych pszczół. Z kuchni wypadł Osa. Hiram, dźwigający się właśnie z podłogi niczym wyrzucony na brzeg wieloryb, zacisnął pięść, i dżoker runął na podłogę, składając skrzydła na podobieństwo origami. Tommy złapał za nogę krzesła i przeciągali się przez chwilę z Ruletką, która starała się nie wypuścić z rąk swej nieadekwatnej osłony. Chińczyk sięgnął wolną ręką za plecy i wydobył nóż. Ruletka puściła krzesło i uciekła z krzykiem. Złapał ją za włosy i obrócił wokół siebie. Nie zdążyła się dowiedzieć, czy zamierzał użyć jej jako zakładniczki, czy też natychmiast zabić, bo nagle jego twarz utraciła wszelki wyraz, a z ust wydobyło się głośne „Uuufff”. Ręka, którą obejmował jej pierś, stała się ciężka jak stalowy dźwigar. Oboje zwalili się na podłogę. Zdołała się wyszarpnąć, choć miała wrażenie, że napastnik waży kilka ton. Tego było już za dużo dla jej przeciążonych nerwów. Krzyki rozdzierające jej gardło przerodziły się w histeryczny śmiech, ten zaś z kolei zdegenerował się w czkawkę i łkanie. — Cicho, cicho. — Delikatne dłonie pogłaskały jej włosy, otarły łzy i przyciągnęły bliżej. — Już po wszystkim. Jesteś teraz bezpieczna. Położyła głowę na ramieniu Tachiona, oddychając z drżeniem. — Co tu się dzieje, do diabła! — wybuchnął gruby restaurator pełnym złości głosem. Takizjanin postawił krzesło i posadził na nim Ruletkę. — Serdecznie ci dziękuję, Hiram. Zjawiłeś się w samą porę. — Kim są ci ludzie? — Nie mam pojęcia. Szukali jakiejś książki. Worchester wybałuszył brązowe oczy, spoglądając podejrzliwie na przyjaciela, jakby podejrzewał upojenie alkoholowe. Towarzysz Hirama wsadził głowę do mieszkania. — Czy powinniśmy wezwać policję? Tachion podszedł do niego, wyciągając rękę. Tobie również dziękuję, ale co… Wskazał bezradnie na miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą stał wężowa gęba. Mężczyzna w brązowym garniturze wzruszył ramiona-mi. — Jestem wysyłającym teleporterem. Wystarczy, że wskażę na kogoś palcem i, hop, znika. — A gdzie jest teraz? — W męskiej toalecie w Cudakach. — W męskiej toalecie… Mężczyzna ponownie wzruszył ramionami.

— Potrafię wysyłać ludzi tylko w miejsca, które znam. — Szkoda, że nie znasz więzienia Tombs. — Och, znam, ale… — Zaszurał nogami, wpatrując się w sufit, potem zerknął na Hirama i przeniósł spojrzenie z powrotem na Tachiona. — Już wysłałem tam dziś jednego faceta i gliny są wkurzone. Nie chcę dalszych kłopotów. — To znaczy, że się nam wymknął i nigdy się nie dowiem, o jaką książkę mu chodziło. — To dzisiaj najmniej ważny z naszych problemów — stwierdził Hiram. — Dlaczego? — Gdyby pewne osoby wykazały się większą odpowiedzialnością i nie wyłączały telefonów, nie musiałyby zadawać takich pytań. — Nie bądź złośliwy. — Tachion, miałem dziś naprawdę ciężki dzień. — Ja też miewałem lepsze. Przez chwilę gapili się na siebie w milczeniu. Wreszcie Worchester westchnął, przesunął dłonią po łysinie i przygładził bujną brodę. Tachion się uśmiechnął. — Spróbujmy raz jeszcze — zaproponował łagodniejszym tonem. Zaciągnął ciaśniej pas szlafroka i usiadł na wałku sofy. — Co cię tu sprowadziło? — Przepraszam, ale co zrobimy z tymi… zbirami? — wtrąciła Ruletka. — Nie musisz się nimi przejmować. Będą spali przez dobrych kilka godzin. — A on? — zapytała, wskazując na Osę. — Waży teraz około trzystu kilogramów — odparł Hiram. — Wątpię, by miał dokądkolwiek pójść. — Och — odparła słabym głosem. — W mieście szaleje Astronom — podjął Hiram. — Obawiałem się, że mógł cię dorwać. Oczywiście, słyszałeś o Wyjcu. Dinochłopiec również nie żyje. Rozerwano go na strzępy pod Mauzoleum Śmiga. Zaatakowano także Żółwia. Ponoć wpadł do Hudson River i od tego czasu już do nie widziano. Worchester złapał drobnego doktora, gdy ten zachwiał się na nogach, i położył go na kanapie. — Brandy — warknął. Ruletka zmusiła do ruchu swe uginające się kolana i posłuchała go. — Przepraszam, że ująłem to tak brutalnie, ale podobnych wieści nie da się dobrze przekazać. — Nie potrafię w to uwierzyć… Żółw? I to dziecko! Tachion ukrył twarz w dłoniach. W kilku bezlitosnych słowach Worchester opisał im wydarzenia pod mauzoleum. Ruletka nie zauważyła chwili, gdy Hiram wyjął kieliszek z jej bezwładnych palców. Miała przed oczami chłopięcą twarz o ostrym podbródku i wyzywającym wyrazie, ładną pomimo pryszczów. Zadała sobie pytanie, o czym marzył i czego pragnął. Zalała ją litość dla jego

rodziców. Z jej ust wyrwał się dźwięk stanowiący połączenie krzyku bólu z łkaniem. Ponownie pogrążyła się w ciemności. Niestety, ten mrok nie był pusty. Czekało w nim wypaczone ciało dziecka Ruletki oraz gorejące oczy jej pana. ♣ Fortunato zdołał dotrzeć do kobiety w średnim wieku strzegącej wejścia do studiów nagrań NBC. Przez wielkie okno po prawej widział lodowisko na Rockefeller Plaza. Nie wyczuwał w budynku obecności Sokolicy, ale jako aska mogła go w jakiś sposób blokować. — Przepraszam pana, ale po prostu nie możemy udzielać takich informacji o naszych pracownikach. Fortunato spojrzał jej prosto w oczy. — Połącz się z nią — rozkazał. Ręka kobiety powędrowała mimowolnie do telefonu, ale potem się zawahała. — Nie ma jej w budynku. Jej show poprowadzi dzisiaj Letterman. — Powiedz mi, gdzie ją znajdę. Kobieta potrząsnęła głową. Mocno ondulowane rude włosy podążały za każdym jej ruchem. — Nie mogę. — Wyglądała, jakby miała się zaraz rozpłakać. — Idzie dziś na jakąś ważną kolację. Dlatego nie przyszła na nagranie. — W porządku — odparł Fortunato. — Dziękuję. Bardzo mi pomogłaś. Kobieta uśmiechnęła się niepewnie. Ciemnoskóry mężczyzna zjechał na dół, opierając głowę o drzwi windy. Nadal nie znaleziono ciała Żółwia. W mieszkaniu Sokolicy nikogo nie było. Skaczącego Ognika nikt nie widział od tygodni. Ta gra toczyła się już od siedemnastu lat, a teraz miała się rozstrzygnąć w ciągu dwunastu godzin. Cały czas kopie mi tyłek — pomyślał Fortunato. Udało mi się mu zaszkodzić tylko raz, kiedy zniszczyłem tę pierdoloną maszynę i powstrzymałem TIAMAT. Czuł się zmęczony. Cała noc z Lustrem Hathor, a potem bezsensowne uganianie się w kółko. Musisz zawrócić — powiedział sobie. Uderzyć w niego, sprawić mu ból. To pragnienie było tak silne, że aż czuł jego smak. Jak jednak miał odnaleźć kogoś, kogo nie mógł zobaczyć? Jak? ♣♦♥♠

Rozdział 13 18:00 Spector postanowił, że jednak zaatakuje Rodzinę Gambione dla Lathama i jego kumpli z Widmowej Pięści. Musiał przyjąć założenie, że uda mu się powstrzymać Astronoma przed zabiciem go. Jeśli zdoła osiągnąć ten cel, nowe kontakty mogą mu w bardzo bliskiej przyszłości zapewnić korzystne umowy. Nie lubił wydawać pieniędzy na ubrania, ale nie było mowy, by wpuścili go do Lilii Hajfongu w zakrwawionym garniturze. Zdecydował się na ten sklep, ponieważ z zewnątrz wyglądał on dość niepozornie. W środku również. Nie było tu eleganckich przebieralni, a podłogę pokrywało zbyt wiele kurzu. Lubił takie miejsca. Zdjął z wieszaka ciemnobrązową marynarkę i włożył ją. Następnie podszedł do lustra i skrzywił się z niezadowoleniem. Wyglądał w niej jak lód na patyku w czekoladzie. — W czym mogę panu pomóc? Sprzedawca był niski, po bokach głowy miał kręcone rude włosy, a wokół szyi owinięty biały centymetr. Spector wysunął się z wysiłkiem z marynarki. Ręka nadal mu dokuczała. Przepocona koszula lepiła mu się do ciała. — Potrzebuję garnituru. W brązowym nie jest mi do twarzy. Macie coś szarego? Sprzedawca podszedł do wieszaka i zaczął przerzucać stroje. Mruczał coś pod nosem, potrząsając głową. Spector upewnił się, że nikt na niego nie patrzy, po czym wyciągnął z brązowej koperty kilka studolarowych banknotów. Mały człowieczek odwrócił się, pokazując mu popielaty garnitur. — Hmm. To chyba stwarza pewne możliwości. Czy to pańskie? — zapytał, wskazując na starą marynarkę Spectora, leżącą na krześle. Pochylił się nad nią i przesunął dłońmi po materiale. — Co to za plamy? Krew? — Fałszywa krew. Byłem dziś w Dżokerowie. Zabawa jest naprawdę szalona. — Spector włożył szarą marynarkę. Była trochę za duża, ale dobrze pasowała w ramionach. — Biorę go. — Słucham? Nie chce pan przymierzyć spodni? Sprzedawca zamrugał, prostując się. — Od tego mam pasek. Ile się należy? Przerzucił spodnie przez zdrowe ramię.

— Z poprawkami dwieście pięćdziesiąt dolarów. Ale to świetny materiał. Wart każdego centa. W dzisiejszych czasach rzadko już widzi się taką robotę. — Nie potrzebuję poprawek. — Sprzedawca otworzył usta, chcąc coś powiedzieć, ale Spector uniósł palec. — Mam w New Jersey ciotkę, która uwielbia się bawić takimi rzeczami. Ile? — Dwieście dwadzieścia. Spector wręczył mu pieniądze i wziął w ręce starą marynarkę, obmacując kieszenie, by się upewnić, że koperta nadal jest na miejscu. Ponownie przejrzał się w lustrze. Całkiem nieźle — pomyślał. Możesz być dzisiaj najlepiej ubranym zabójcą w Lilii Hajfongu. Zdjął stare spodnie i włożył nowe. Były za duże, ale jakoś sobie poradzi. Sprzedawca wrócił z rachunkiem i resztą. — Proszę bardzo. Proszę nas zawiadomić, jeśli zmieni pan zdanie w sprawie poprawek. Zapewniam, że nikt w mieście nie zrobi panu lepszych. Spector wziął pieniądze i schował je do kieszeni. — Jasne. — Kiedy otworzył drzwi, dzwonek nad drzwiami zadzwonił. — Anioł zdobył skrzydła. Idąc ulicą, opróżnił kieszenie starej marynarki, a potem wyrzucił ją do pierwszego napotkanego kosza na śmieci. ♠ Aligator śnił na jawie. A przynajmniej śnił w takim stopniu, w jakim to możliwe dla gadów. Nie znajdował się już w tunelu głęboko pod pulsującym miastem. Był gdzie indziej, w jakimś cieplejszym i jaśniejszym miejscu, gdzie woda była gościnna i często pełna żywego, ruchliwego pokarmu. Gad wędrował po Bayou, większą część ciała skrywając pod powierzchnią. Tylko nozdrza i oczy wystawały ponad nią, ciągnąc za sobą małe ślady na wodzie. Po pewnym czasie znalazł się w miejscu, gdzie drzewa zdawały się rosnąć do góry nogami. Baldachim splątanych gałęzi ponad nim przesłaniał większą część słonecznego blasku. Na grzbiecie aligatora tańczyły coraz liczniejsze cienie. Docierały do niego dźwięki, wzmocnione przez wodę. Rozpoznawał ich regularności — pokarm, choć taki, który mógł niekiedy go zranić, gdyby był nieostrożny. Skierował się ku wibracjom. Na zakręcie głębszego kanału, za niemal nieprzeniknionym gajem cyprysów, zobaczył pirogę. Dwaj siedzący w niej mężczyźni nie zauważyli go zajęci zanurzeniem długich kijów w wodzie w splątanym gąszczu na poziomie wody. Rozległy się kolejne dźwięki. — Musi gdzieś tu być, Jake — stwierdził mężczyzna w czapeczce. — Wyłaź, ty suko! — zawołał drugi, tak głośno, że aligator musiał przymknąć otwory słuchowe. — Delio, to ja, twój wujeczny dziadek.

— Wygarnij jej, Jake’u Wężu — rzekł pierwszy mężczyzna. — Mówię ci, dziewczyno, nie chcę ci zrobić krzywdy. — Zachichotał. — A przynajmniej nie takiej, która by ci się nie spodobała. Aligator pomknął bezlitośnie ku pirodze. Nie było wątpliwości, nie było nic poza zamiarem. Zrobił to, co zrobił, z uwagi na to, kim był i kim oni byli. Zanurzył się głębiej, a potem wypłynął nagle pod łodzią, unosząc wysoko jej dziób w cieniach. Obaj mężczyźni wpadli z wrzaskiem do wody. Aligatora nie obchodziło, który był pierwszy. Otworzył szeroko paszczę, gotowy szarpać zębami…. …i znowu znalazł się w ciemnym tunelu pod miastem. Aligator bezmyślnie stawiał krok za krokiem, kontynuując swą powolną, niezgłębioną odyseję. Sen nadal zalegał w jego umyśle, jaskrawy jak rzeczywistość. W takim stopniu, w jakim był w stanie stawiać sobie podobne pytania, nie był pewien, czy był on czymś, co wydarzyło się w rzeczywistości, czy też czymś, co mogło się wydarzyć. Było mu wszystko jedno. Nie widział żadnej różnicy. ♦ Używając kluczy, które przed laty dał jej Jack, Trampula otworzyła kolejne metalowe drzwi, odsłaniając schody prowadzące w ciemność. Sięgnęła w dół, by podnieść miękki pakunek, który położyła u swych stóp. — Jak daleko jeszcze? To były pierwsze słowa, jakie wypowiedziała Rosemary od chwili, gdy weszli do tuneli metra na Chambers Street. — Te schody i jeszcze kilkaset metrów wzdłuż tunelu. Tak mi się zdaje. — Trampula zamknęła na klucz drzwi za nimi. Metal stuknął głucho. — Czym się martwisz? — Niczym. — Nie wciskaj mi kitu. To musi być poważna sprawa, jeśli nic nie mówisz. Rosemary słyszalnie zaczerpnęła tchu. — Odkąd mój ojciec… umarł, a C.C. zniknęła… nienawidzę metra. Tuneli i wszystkich takich rzeczy. To było piętnaście lat temu i ta noc nadal jest dla mnie tylko zamazaną plamą, ale… nie chcę… pamiętać. Te słowa zabrzmiały jak zegar zatrzymujący się po wyczerpaniu sprężyny. — Ale chcesz dostać te książki — zauważyła rozsądnie Trampula, łapiąc Rosemary za ramię i obracając ją w swoją stronę. W słabym, żółtym świetle oczy asystentki prokuratora były tylko czarnymi cieniami. Trampula wypatrywała w nich słabości. Rosemary wzięła głęboki wdech. — Jestem tutaj. Idę dalej. Ale nie możesz mnie powstrzymać przed myśleniem o tym, co to

miejsce zrobiło z C.C. — Odsunęła się od Trampuli. — Nie przejmuj się tym, dobra? — Coś mi się zdaje, że to nie ja się przejmuję. Gdy Rosemary postawiła nogę na pierwszym stopniu, obie kobiety usłyszały stłumione sapanie aligatora, a potem jego warkot. Rosemary zacisnęła usta tak mocno, że aż wargi jej pobladły. Trampula skinęła głową z satysfakcją. — To Jack. Gdy zbliżały się do aligatora, Rosemary została wyraźnie z tyłu. Usłyszawszy je, gad zatrzymał się i zwrócił ku nim masywny łeb. Jego oczy lśniły w zimnym świetle tunelu. Ryknął na znak wyzwania i obie kobiety skuliły się trwożnie, gdy dźwięk odbił się echem od kamiennych ścian. — Zostań tutaj. Zawołam cię, jak już będzie po wszystkim. Trampula ruszyła ku Ściekowemu Jackowi, brodząc w wodzie. Zakradła się delikatnie do jego głowy. Nie przejmując się ubraniem, uklękła w wypełniającym tunel mule i pogłaskała dolną szczękę aligatora, zapuszczając się coraz głębiej w poszukiwaniu klucza do Jacka Robicheaux. Odnalazła iskierkę człowieczeństwa, ukrytą głęboko w gadzim mózgu, ujęła ją w dłonie, ożywiła i rozpaliła, uspokajając zarówno przedludzkie synapsy, jak i zdecydowanie gadzi mózg. Gdy umysł aligatora się rozproszył, Trampula się wycofała, obserwując, jak długi, opancerzony ogon robi się krótszy, a pysk zanika. Krótkie nogi zwierzęcia wydłużyły się, przechodząc w kończyny człowieka. Nagi mężczyzna leżący na kamiennym podłożu tunelu zaczerpnął oddech i krzyknął z bólu, oplatając brzuch rękami. Jego twarz i dłonie nagle zrobiły się szarozielone i pokryły je łuski. Proces zaczął się odwracać. — Jack! Jestem Trampula. Zapanuj nad tym! — zawołała ostrym tonem, mocno ściskając dłoń mężczyzny między dwiema swoimi. Poruszała się razem z nim, gdy Jack odwrócił się na plecy, dysząc ochryple. Trampula spróbowała znowu wniknąć do jego głowy, lecz tym razem powstrzymała ją ludzka inteligencja. Jack rozchylił powieki i spojrzał prosto w jej oczy. Szarpnęły nim konwulsje, ale zaczerpnął głęboki oddech i położył się znowu. Jego skóra była sina, ale poza tym wyglądała normalnie, a oddech się uspokoił, przechodząc w normalne tempo. Dotknął dłonią twarzy i się skrzywił. — Wiem, że zawsze o to pytam, ale to ważne. Gdzie jestem? Zerknął na dłoń Trampuli i odwrócił się, a następnie odwrócił z zawstydzeniem wzrok. — Na Stuyvesant Square — odparła kobieta. — A raczej jakieś trzydzieści metrów pod nim. Jest około szóstej po południu. — Wyciągnęła rękę i nieświadomym gestem odgarnęła mu z twarzy czarne, wilgotne włosy. — Masz tu ubranie. Wzięłam je z twojego schowka w mieszkaniu na Union Square. — Wręczyła mu pakunek, który przyniosła ze sobą. — Rosemary jest ze mną, kawałek stąd.

— Zakładam, że przybyłyście tu z jakiegoś powodu. — Jack podniósł się sztywno, trzymając się jedną ręką za brzuch, a drugą dotykając czoła. — Czuję się okropnie. Podciągnął z wysiłkiem drelichowe spodnie i koszulę roboczą. — Chodzi o coś, co zjadłeś — oznajmiła lakonicznie Trampula. — Ten ból w twoim brzuchu, to nie jest puszka od konserw. To są książki. Bardzo ważne książki. — Zjadłem bibliotekarza? Rewelacja. — Jack przesunął palcami po zlepionych włosach. — Ale moja karta i tak już jest nieważna. Trampula potrząsnęła głową. — O ile się orientuję, to zjadłeś złodzieja. Ale ten złodziej miał przy sobie notatniki, za które każdy przestępca w mieście zabiłby dwadzieścia dowolnie wybranych babć. — A ja chcę dostać te notatniki, żeby się dowiedzieć dlaczego. — Rosemary podeszła do nich, odzyskawszy typowy dla siebie spokój. — Za parę godzin odbędzie się spotkanie Rodziny Gambione. Myślę, że jeśli je dostanę, będę mogła powstrzymać krwawą łaźnię. — Akurat mnie to obchodzi — odparł Jack z grymasem na twarzy. — Moja siostrzenica wałęsa się po Nowym Jorku już od prawie dwunastu godzin. Może coś już ją zeżarło. To jest mój problem. Jak już ją znajdę, będziemy mogli porozmawiać o twoich drogocennych książkach. Ruszając ku schodom, skrzywił się nagle z bólu i zgiął wpół. — Robicheaux, mogę ci bardzo utrudnić życie! — zawołała asystentka prokuratora i podążyła za nim. — Zamknij się, Rosemary — warknęła Trampula. — Jack, jest coś, o czym powinieneś wiedzieć. — Nie tylko mafia szuka tych książek. Oni są jeszcze w miarę nieszkodliwi. Druga strona używa dżokerów, być może również asów. Jeśli wyjdziesz na ulicę, wiedząc, co masz w środku, będziesz trupem, zanim zdążysz zatrzymać taksówkę. Jakiś telepata cię wykryje i wypatroszą cię jak świnię. I co wtedy się stanie z Cordelią? — Umilkła na chwilę. — Na górze nie mogę cię ochraniać, ale mogę się zająć twoją siostrzenicą, kiedy ty znikniesz z oczu. I z myśli. — Na jak długo? Jack spróbował się wyprostować, ale znowu wciągnął powietrze z bólu. — Rosemary? — zapytała Trampula, ujmując Jacka pod rękę, żeby go podtrzymać. — Góra dwie godziny. To wystarczy, żeby dostarczyć książki na spotkanie. Nie chcę niczego więcej. Rosemary wbiła wzrok w Ściekowego Jacka, czekając na jego odpowiedź. Spojrzał jej prosto w oczy. — Masz dwie godziny, pani prokurator. Nie więcej. A jeśli Trampula nie znajdzie Cordelii, chcę, żeby zrobili to wasi ludzie. Niech się tym zajmą wszyscy gliniarze w dzielnicy. Umowa stoi?

Zachwiał się, mimo pomocy Trampuli, i wsparł ręką o ścianę. — Jasne — zgodziła się z uśmiechem Rosemary. ♥ W małym kościółku czas zdawał się płynąć inaczej. Być może powodem był półmrok, rozświetlany jedynie migotliwym blaskiem świec wotywnych oraz kilkoma lampami fluorescencyjnymi, albo pełne szacunku milczenie modlących się w ławach parafian. Bez względu na przyczynę, spokój, jaki tu znalazła, w znacznym stopniu ukoił jej zszargane nerwy. Gdy tylko uznała, że jest bezpieczna, pogrążyła się w zamyśleniu. Zastanawiała się nad dziwacznym symbolizmem witraży, ulokowanych nad równie osobliwymi dioramami przedstawiającymi dwanaście stacji drogi krzyżowej Jezusa Chrystusa Dżokera. Wkrótce jednak Jennifer znużyła się niezrozumiałą teologią. Coraz silniej burczało jej w żołądku. Wpatrywała się w ołtarz, zastanawiając się, co zatrzymało ojca Kałamarnicę. Wszyscy modlący się cicho parafianie byli dżokerami, choć u niektórych zniekształcenia były wyraźniejsze niż u innych. Był tam trójoki brodacz, ładna, zgrabna kobieta o ciele porośniętym lśniącym futrem oraz ministrant o miłej buzi i urywanych, lecz ostrożnych ruchach, który kręcił się wokół ołtarza, uzupełniając zapasy chleba i wina. Usłyszała za sobą szybkie kroki. Odwróciła się błyskawicznie. Jej myśli wypełnił obraz Żmija oraz wspomnienie dotyku jego języka na jej nagiej skórze. Uspokoiła się, zobaczywszy, że to nie gadopodobny dżoker, lecz młoda dziewczyna, która wystraszyła się nagłego ruchu Jennifer w równym stopniu, jak Jennifer jej cichego przybycia. — P… przepraszam — wyjąkała. — Nie chciałam pani przestraszyć. Była wysoką, smukłą i bardzo piękną nastolatką o czarnych, lśniących włosach oraz ciemnobrązowych oczach. Miała na sobie znoszone dżinsy oraz wyblakłą koszulkę, na której widniała nazwa rockowej grupy Ferric Jagger, wypisana spranymi literami. Nie miała makijażu, a z biżuterii nosiła tylko srebrny kolczyk w kształcie aligatora. Oczy gada były małymi, zielonymi klejnotami. Jej głos był łagodny i melodyjny. Mówiła z miłym, egzotycznym akcentem, jakiego Jennifer w życiu nie słyszała. Dziewczyna miała starą walizkę pokrytą wyblakłą tkaniną w kwietny wzór. — Nie szkodzi — odparła Jennifer, uśmiechając się uspokajająco. — Po prostu jestem trochę podenerwowana. — Obserwowałam panią przez pewien czas — ciągnęła nastolatka z trudnym do zlokalizowania akcentem — i pomyślałam sobie, że, hmm, może przydałby się pani jakiś sweter albo coś, bo tu jest raczej chłodno. — Umilkła z nieśmiałym uśmiechem. — Chyba że chce pani być tak ubrana — dodała pośpiesznie, jakby bała się, że obraziła Jennifer. — To znaczy, miała pani jakiś powód, żeby przyjść do kościoła w kostiumie kąpielowym. Jennifer uśmiechnęła się raz jeszcze, wzruszona tą propozycją. Dziewczyna z pewnością była

nowa w mieście, być może nawet zupełnie nowa. Niewykluczone, że uciekła z domu albo miała jakieś kłopoty. A mimo to podeszła do niej i zaproponowała pomoc. — To bardzo miło z twojej strony — odrzekła Jennifer. — Mam nadzieję, że nie będzie to dla ciebie zbyt wielkim obciążeniem. Dziewczyna potrząsnęła głową, postawiła walizkę na kamiennej posadzce i otworzyła ją. — Nie ma sprawy — zapewniła, grzebiąc w jej zawartości. — Niech pani przymierzy to. Na obszernej wyblakłej bluzie sportowej widniał wyblakły napis TULANE. Jennifer włożyła ją na siebie i uśmiechnęła się do dziewczyny. — Dziękuję. — Zawahała się chwilę. — Nazywam się Jennifer. W tej chwili mam pewne sprawy do załatwienia, ale jeśli później będziesz potrzebowała noclegu albo czegoś… — Potrafię o siebie zadbać. — Ja też — odparła Jennifer, mając nadzieję, że to prawda — ale dobrze jest mieć kogoś, na czyją pomoc można od czasu do czasu liczyć. Dziewczyna skinęła głową, odwzajemniając uśmiech. Jennifer podała jej numer swojego telefonu. Ministrant ze zmierzwionymi blond włosami, twarzą cherubinka i dżokerskim zniekształceniem ukrytym pod obszernym strojem podszedł do nich powolnym, bolesnym krokiem. — Ojciec Kałamarnica chce się z panią zobaczyć — poinformował Jennifer. Ta skinęła głową i ponownie spojrzała na dziewczynę. — Jak masz na imię? — Cordelia. — Dziękuję za bluzę, Cordelio. Pamiętaj do mnie zadzwonić. Dziewczyna skinęła głową, a Jennifer podążyła za ministrantem do prywatnych pomieszczeń na zapleczu, w których ksiądz przygotowywał się do mszy i zajmował się sprawami kościoła. Znaleźli się w małym pokoiku, prosto umeblowanym i bezpretensjonalnym. Ojciec Kałamarnica siedział na wielkim, starym krześle za zagraconym biurkiem. Gdy Jennifer weszła do środka, wlepił w nią spojrzenie niemrugających oczu. Mężczyzna siedzący naprzeciwko niego na prostym, drewnianym krześle również się na nią gapił. — Dowiedziałem się z godnego zaufania źródła, że ten człowiek szuka cię już od dłuższego czasu. Masz coś, co chciałby dostać. W zamian za to oferuje ci swoją ochronę. — Ojciec Kałamarnica podniósł się ociężale. — Z równie pewnego źródła wiem, że możesz mu zaufać bez zastrzeżeń. Nie znam jego nazwiska, ale używa pseudonimu Yeoman. To był ten sam mężczyzna, którego widziała na stadionie, ten sam, który — być może mimo woli — uratował ją przed Żmijem. Miał na sobie identyczny strój z kapturem. Na podłodze u jego stóp stała płaska, prostokątna walizka. W jego ciemnych, wpatrzonych w Jennifer oczach widniał wyraz zamyślenia.

Ojciec Kałamarnica przyglądał się im jeszcze przez chwilę, po czym okrążył ostrożnie biurko. — Z pewnością chcielibyście przedyskutować wiele spraw. Na mnie również czeka robota, zostawię więc was samych. Obrzucił raz jeszcze Jennifer przeciągłym, współczującym spojrzeniem. — Życzę ci szczęścia, dziecko. Być może pewnego dnia odwiedzisz nas znowu. — Zrobię to, ojcze. Skinął jeszcze głową do mężczyzny, którego zwał Yeomanem, i opuścił pokój z ociężałą godnością, zamykając za sobą drzwi. Jennifer postanowiła, że jeśli nie będzie zmuszona oddać znaczków Kienowi, ojciec Kałamarnica znajdzie w swej skrzynce na datki dla biednych pokaźną sumę. Była mu to winna, nawet jeśli jego próba pomocy nie okaże się w pełni skuteczna. Poczuła spoczywające na niej spojrzenie Yeomana. Odwróciła się i popatrzyła w jego spokojne oczy. — Dziennik Kiena — odezwał się niskim, potężnym głosem. Jennifer wyczuwała w mężczyźnie drżące napięcie. Sprawiał wrażenie, że ledwie nad nim panuje. — Masz go? A więc ta trzecia książka była dziennikiem. Jennifer otworzyła usta, lecz zaraz je zamknęła, zastanawiając się, czy może sobie pozwolić na to, żeby powiedzieć mu prawdę. Pasja Yeomana zaniepokoiła ją nieco, ale strach połączony z głodem, znużeniem oraz złością spowodowaną tym, że ścigano ją przez cały dzień, kazały jej odpowiedzieć tonem, którego twardość zaskoczyła nawet ją samą: — Wiem, jak wyglądasz, więc równie dobrze możesz zdjąć tę maskę. Nie lubię rozmawiać z ludźmi, którzy sprawiają wrażenie, że mają coś do ukrycia. Mężczyzna oparł się wygodniej i łypnął na nią groźnie. — Na razie ją zachowam. Jennifer przypominała sobie, że jego rysy były ostre i wyraziste. Na czole i wokół ust miał bruzdy, a do tego cechował się nerwowym napięciem, którego maska nie mogła w pełni ukryć. — Nazywają cię Zjawą? — zapytał niespodziewanie. Jennifer skinęła głową. — Jesteś złodziejką. I to dobrą, sądząc z tego, co słyszałem. Włamałaś się dziś rano do mieszkania człowieka nazwiskiem Kien i zabrałaś z sejfu pewne cenne przedmioty. — Skąd o tym wszystkim wiesz? — Od kryształowej damy — odparł, wyraźnie zadowolony z irytacji i niezrozumienia, które pojawiły się na twarzy Jennifer. — No wiesz, szuka cię mnóstwo ludzi. Chcą dostać rzeczy, które ukradłaś. — No cóż — odparła od niechcenia Jennifer — te znaczki są bardzo wartościowe. Yeoman pochylił się nad blatem, wspierając podbródek na wielkiej, muskularnej dłoni, i wpatrzył się w nią intensywnie. Jennifer odwzajemniła mu się wyzywającym spojrzeniem. Po chwili westchnął i zaczął mówić dalej.

— Naprawdę nie wiesz, o co chodzi, tak? — Potrząsnęła głową, starając się ukryć narastające podekscytowanie. Yeoman najwyraźniej znał odpowiedzi na niektóre z dręczących ją pytań. — Do diabła ze znaczkami. Nikomu na nich nie zależy. Wszystkim chodzi o tę inną książkę. Osobisty dziennik Kiena. Zawiera wszystkie informacje o korupcji i zgniliźnie, w których maczał swe brudne łapska od chwili przybycia do Nowego Jorku. — Myślałam, że jest biznesmenem. Prowadzi restauracje, pralnie samoobsługowe i tak dalej. — Prowadzi — potwierdził Yeoman. — Ale to tylko przykrywka, mająca wytłumaczyć jego bogactwo. Ma swój udział we wszystkich brudnych interesach. Narkotyki, prostytucja, wymuszanie haraczy, hazard. Informacje zawarte w tym dzienniku zapewne pozwoliłyby go zamknąć na bardzo długo. — A ty próbujesz odzyskać go dla niego? Yeoman zacisnął wargi bardzo mocno. Na jego policzkach uwydatniły się mięśnie. — Nie. Słowo, które wyrwało się z jego zaciśniętych ust było twarde, stanowcze i tak zimne, że Jennifer stłumiła dreszcz. — I znaczki cię nie obchodzą? Skinął głową. Nagle spojrzał jej w oczy i poczuła się jak wróbel trzymany w dłoni przez w tej chwili spokojnego, lecz potencjalnie śmiercionośnego olbrzyma. To było przerażające, ale i ekscytujące wrażenie. — No dobra — odrzekła powoli. — Nie interesują cię znaczki. Mnie nie interesuje ten dziennik. Myślę, że możemy się porozumieć. Yeoman się uśmiechnął i Jennifer znowu stłumiła dreszcz. — To znaczy, że go masz. — Hmm, wiem, gdzie jest. — Umilkła na chwilę, żeby się zastanowić. Nic nie wiedziała o tym Yeomanie, poza tym, że to on stał za ostatnią serią zabójstw strzałami z łuku. Na miejscu zbrodni często znajdowano karteczki z podpisem „Yeoman”. Ojciec Kałamarnica mówił, że można mu zaufać, ale przecież jego również nie znała. Yeoman czekał cierpliwie, aż wszystko to przemknie przez jej myśli, jakby zdawał sobie sprawę, że Jennifer próbuje rozwiązać wewnętrzny dylemat. Nie zachowywał się jak maniakalny morderca. Z pewnością był niebezpiecznym człowiekiem, ale otaczająca go aura groźby była jak przyprawa albo kuszący zapach. Wreszcie podjęła decyzję, pod wpływem nagłego impulsu. — Powiem ci, gdzie jest ta książka, jeśli odpowiesz na dwa pytania. — Co? Twarz i głos Yeomana zdradzały autentyczne zdziwienie. — Jak znalazłeś mnie na Ebbets Field? — To proste. — Uśmiechnął się jak wilk. — Wsypał cię twój paser. Usłyszał, że Kien

poszukuje skradzionych książek, ale nie wiedział, jak się z nim bezpośrednio skontaktować. Musiał skorzystać z usług kogoś trzeciego, pośredniczki, która jest… moją… przyjaciółką. Ona skontaktowała go z Kienem, lecz również powiedziała mi o tym. Dotarłem do lombardu akurat na czas, żeby zobaczyć, jak wychodzisz z jednego z sąsiednich sklepów, i stajesz w kolejce po bilety przed stadionem. Potem po prostu poszedłem za tobą. — To ma sens… chyba. A teraz drugie pytanie. — Uśmiechnęła się słodko. — Jak się nazywasz? Jennifer sama ledwie rozumiała, dlaczego go o to zapytała. Wiedziała tylko, że chce nawiązać z nim kontakt na osobistym poziomie, a nie porozumiewać się z tajemniczą, zamaskowaną postacią. Ponownie oparł się na krześle i spojrzał na nią groźnie. — Mógłbym z ciebie wycisnąć informację, gdzie ukryłaś dziennik. Jennifer ciaśniej otuliła się bluzą, czując nagłą suchość w gardle. Uświadomiła sobie, że pływa w niebezpiecznych, potencjalnie śmiercionośnych wodach. — Wiem, że mógłbyś — odparła cicho. — Ale tego nie zrobisz. — Czemu tak uważasz, do licha? Wzruszyła drobnymi ramionami. — Po prostu wiem to i już. Wpatrywał się w nią jeszcze przez chwilę, ale ona nie opuściła oczu. Wreszcie warknął coś nieartykułowanego, jak poirytowany niedźwiedź. — Brennan — rzucił gniewnym głosem. Jennifer skinęła głową Poczuła niejasną ulgę na myśl, że miała rację. Co prawda, nic jej właściwie nie groziło. Jej moce z pewnością już się zregenerowały i nawet gdyby ją zaatakował, złapałby jedynie ducha. — W porządku — odparła. — Są u doktora Tachiona. — U Tachiona? — powtórzył z wyraźnym zdumieniem Brennan. — Mówiąc ściślej… — Uśmiechnęła się. — …w jego woskowej figurze w Groszowym Muzeum na Bowery Street. — Niezła kryjówka — przyznał Brennan po chwili zastanowienia. — Ludzie Kiena nadal cię szukają. Gdy Żmij raz kogoś zwęszy, może podążać za jego tropem wszędzie, dopóki na jego języku pozostanie ślad zapachu. Dlatego zabiorę cię w bezpieczne miejsce, a potem pójdę po książki. Dziennik zatrzymam dla siebie, pozostałe możesz sobie zabrać. — Pójdę z tobą… — Nie. To słowo było twarde i nieodwołalne jak ostrze gilotyny. Jennifer uświadomiła sobie, że w tej sprawie go nie prze kona.

— No cóż, jeśli chcesz mnie gdzieś zabrać, niech to będzie jakieś miejsce, gdzie dają jeść. Czuję się, jakbym od tygodnia nic nie miała w ustach. Po chwili zastanowienia Brennan skinął głową. Sięgnął do tylnej kieszeni dżinsów, wyjął stamtąd kartę — asa pik — pożyczył sobie długopis leżący na biurku ojca Kałamarnicy i nabazgrał coś na karcie. Następnie odłożył długopis na miejsce i wręczył kartę Jennifer. — Hiram Worchester urządza dziś przyjęcie tylko dla asów w swej restauracji, Gniazdo Asów. Powinnaś tam być bezpieczna. Będzie tam też mnóstwo jedzenia. Słyszałaś o Fortunacie? — Kobieta skinęła głową. — Daj mu to. Przyjrzała się notatce, którą umieścił na karcie. Była krótka i rzeczowa: Pilnuj jej. Spojrzała na Brennana z szacunkiem w oczach. Słyszała to i owo o tajemniczym asie zwanym Fortunatem. Niezbyt wiele, bo on raczej nie uganiał się za popularnością. Fakt, że Brennan znał go osobiście, był interesujący. Zastanawiała się, czy on również jest asem i jaką zdolność dał mu wirus. — Albo Tachionowi, jeśli Fortunata nie będzie. Cokolwiek zrobisz, trzymaj się z dala od Kapitana Tripsa, to wysoki, chudy hipis, oraz tancerki znanej jako Fantazja. Ich nie jestem pewien. Nawet w najmniejszym stopniu. Zastanawiała się przez chwilę nad jego radą, po czym skinęła głową. Jeśli miała mu zaufać, to całkowicie. — Nie chcę zawracać ci głowy, ale czy moglibyśmy się gdzieś zatrzymać i znaleźć coś do ubrania? Bardzo bym nie chciała iść do Wieży Asów w tym, co mam teraz na sobie. — Ojciec Kałamarnica opowiadał mi o stanie twojego, hmm, stroju. — Sięgnął do stojącej na podłodze walizki i wydobył z niej ubrania. — Mam nadzieję, że będą pasowały. — Obrzucił ją krytycznym spojrzeniem. — Jesteś wyższa, niż mi się początkowo zdawało. Rozglądał się po gabinecie, podczas gdy Jennifer wstała, zdjęła bluzę i włożyła parę dżinsów oraz czarny pulower, a na koniec przyniesione przez Brennana skarpetki. Zawiązując tenisówki, uniosła wzrok i zauważyła, że mężczyzna gapi się na nią uważnie. Wśród ubrań znajdowała się też maska. Jennifer schowała ją do tylnej kieszeni spodni i wstała. Sweter i buty dobrze na nią pasowały, lecz dżinsy były nieco za krótkie i zbyt obcisłe, mimo jej szczupłej figury. Złożyła równo bluzę, którą dostała od Cordelii, i położyła ją na biurku księdza z krótką, wyjaśniającą notką. — W porządku. — Brennan wstał i uniósł walizkę. — Pierwszy przystanek: Empire State Building. — Uśmiechnął się z zadowoleniem. — Jeśli nie będziesz bezpieczna w sali pełnej asów, to znaczy, że nie będziesz bezpieczna nigdzie. ♣ Na górnym piętrze kamienicy swej matki, w wygodnym luksusie górnej części Manhattanu, Fortunato zamknął wreszcie oczy. Zręczne palce Mirandy zawiązały mu krawat. Zbliżała się już do pięćdziesiątki i ważyła więcej niż w czasach, gdy była jeszcze gejszą. Miała też na sobie szytą

na miarę suknię od Chanel zamiast taniego stroju o niskim dekolcie, kupionego w supermarkecie. Już od dziesięciu lat zarządzała finansami jego matki i ani razu nie zawiodła jej zaufania. — Fatalnie wyglądasz — zauważyła. — Czy Veronica źle się spisuje? — Tak — przyznał as. — Myślę, że nic z niej nie będzie. — Nigdy nie potrafiłam jej zrozumieć. Chce tylko wyjść za mąż, urodzić dzieci, oddać je do przedszkola, mieć męża, którego nigdy nie będzie widywała, służbę, samochody i forsę. Ciągle zadaję sobie pytanie, co źle zrobiłam. — To nie twoja wina. Cały kraj taki jest. Chciwość stała się modna. Dotknęła ust Fortunata i po jego skórze przebiegły mrówki. — Jesteś bardzo zmęczony. — Wyczerpany. — Kiedyś znałam na to lekarstwo. — Stała bardzo blisko. Czuł woń jej perfum, słodycz jej skóry. — Połóż się — powiedziała, ujrzawszy gotowość w jego twarzy. Położył się na łóżku. Miranda zdjęła żakiet i spódnicę. Fortunato sięgnął po krawat. — Nie ruszaj się — powstrzymała go. Rozebrała się do końca. Nadal była wystarczająco zgrabna, by mogła zdjąć rajstopy, nie psując nastroju. Na klatce piersiowej i barkach miała jednak linie od biustonosza, a pod pachami ciemną szczecinę. Weszła na łóżko, usiadła okrakiem nad Fortunatem i zaczęła się dotykać. Zaczęła od czoła, a potem przebiegła palcami po policzkach wracając do dolnych końców uszu. Jej szyję pokryła gęsia skórka. Pochyliła się, aż jej pełne, obwisłe piersi znalazły się tylko kilka centymetrów nad jego twarzą. Uniósł głowę, by je pocałować, ale się odsunęła. — Nie — powtórzyła. — Mówiłam ci, żebyś się nie ruszał. Zaczęła muskać koniuszkami palców wielkie, ciemne sutki, aż wreszcie wyprężyły się, sięgając ku niemu. Potem przesunęła lekko dłońmi po brzuchu i wsunęła lewą w swe włosy łonowe. Prawą ponownie dotknęła ust Fortunata. Oblizał jej palce i wygiął plecy w łuk. Przesunęła się do przodu na kolanach i opadła na jego usta. — Delikatnie — ostrzegła. — Minęło już wiele czasu. Kiedy ją lizał, zapuszczając język coraz głębiej, zrobiła się wilgotna i otworzyła się przed nim. Złapała za mosiężną ramę łóżka i zaczęła się poruszać powoli. Oddychała coraz szybciej, a jej masywne uda ściskały jego głowę. Wtem jej ciało stało się sztywne, a z ust wyrwał się cichy, ochrypły krzyk. Fortunato z chciwą wdzięcznością wypił z niej moc. Poczuł wypełniające jego ciało mrowienie. Ledwie zauważył, gdy pochyliła się i pocałowała go w usta. — Smakujesz mną — zauważyła. — Uważaj na siebie, Fortunato.

Ubrała się i odeszła. As zszedł na dół i zastał w salonie krąg pięknych kobiet otaczający kanapę. Pośrodku siedziała wysoka dziewczyna o uderzającej urodzie, odziana w dżinsy i koszulkę z długimi rękawami. — Ichiko — odezwał się Fortunato, zwracając się do matki jej imieniem gejszy. — Co tu jest grane? — Ellroy znalazł ją w Dżokerowie — wyjaśniła Ichiko. Podobnie jak Miranda przybrała na wadze w ostatnich dziesięciu latach. Zawsze była wysoka, a teraz nabrała zdecydowanie anglosaskiego wyglądu. Miała na sobie czarny, bawełniany sweter oraz spódnicę, a pod spodem czerwono-czarną jedwabną bluzkę. Trzy górne guziki były rozpięte. Podeszła do Fortunata bezgłośnie i bez widocznego wysiłku. — Wychodziła z kościoła Jezusa Chrystusa Dżokera i sprawiała wrażenie, że będzie miała kłopoty z jednym z poszukiwaczy z Rodziny Gambione. Ellroy zaproponował, że ją podwiezie. — Ichiko wzruszyła ramionami. — A teraz trafiła tutaj. — Jest piękna. — Tak — zgodziła się Ichiko. — To prawda. — No dobra — rzekł Fortunato do pozostałych kobiet. — Rozejść się. Czy nie macie nic do roboty? Oddaliły się, jedna po drugiej. Caroline zatrzymała się po drodze, by objąć go w pasie. Potem został sam na sam z nową dziewczyną. — Jestem Fortunato — przedstawił się. — Cordelia. — Nie wstała, ale wyciągnęła do niego rękę. As ujął ją na chwilę, a potem usiadł obok niej. — Dziękuję za ratunek — dodała. Jej głos był niski i lekko zdyszany, brzmiał bardzo południowo i seksownie. — Wiesz, gdzie jesteś? — Ellroy trochę mi powiedział. Mówił, że nie jestem do niczego zobowiązana, ale jeśli chcę, mogę zostać na rozmowę kwalifikacyjną. — I? — Nadal tu jestem, tak? Lubiła flirtować, ale była okropnie młoda. — Będę ci musiał zadać kilka osobistych pytań. — Na przykład, czy jestem dziewicą? — Między innymi. — Nie jestem. Miałam w Atelier Park stałego chłopaka. Zresztą… wiesz, co mówią o dziewicach z Luizjany. To te dziewczyny, które nie mają w rodzinie żadnych mężczyzn. Roześmiała się, ale Fortunato tego nie zrobił. — Będziemy musieli porozmawiać dłużej — stwierdził. — Masz jakieś plany na kolację?

— Na kolację? Z pewnością nie! Ale sądząc po tym, jak jesteś ubrany, chyba nie będę mogła nigdzie z tobą pójść. Fortunato spojrzał na zegarek. — Znajdziemy ci coś do ubrania. Ile czasu potrzebujesz, żeby się przygotować? ♣♦♥♠

Rozdział 14 19:00 Kiedy fryzjer skończył przystrzygać mu brodę i zdjął fartuch, Hiram Worchester podniósł się majestatycznie z krzesła, wsunął w perfekcyjnie uszyty smoking i przejrzał się w lustrze. Miał na sobie jedwabną koszulę barwy najczystszego, najciemniejszego błękitu. Wszystkie akcesoria wykonano ze srebra. Niebieski i srebrny były kolorami Wieży Asów. — Bardzo dobrze, Henry — pochwalił fryzjera i wręczył mu wysoki napiwek. Curtis czekał tuż pod drzwiami gabinetu. Restauracja była gotowa. Kelnerzy i barmani czekali na posterunkach. Zdumiewające lodowe rzeźby Kelvina Mroza ustawiono na wyznaczonych miejscach. Każdą z nich otaczała fosa wypełniona kruszonym lodem, z którego sterczały butelki Dom Perignon. W całej restauracji rozstawiono stoły z ciepłymi i zimnymi przekąskami, żeby goście nie musieli się tłoczyć. Muzycy stali przy swych instrumentach. Piękne żyrandole w stylu art déco świeciły delikatnym blaskiem. Na zachodzie było już widać początki pięknego, złotoczerwonego zachodu słońca. Hiram uśmiechnął się z zadowoleniem. — Otwórz drzwi — polecił Curtisowi. W holu czekało już kilkanaście osób. Hiram ukłonił się kobietom i ucałował ich ręce, wszystkim mężczyznom uścisnął mocno dłonie, przedstawił sobie tych, którzy tego wymagali, i wskazał wszystkim drogę do baru. Najwcześniejsi przybysze z reguły byli mało znanymi asami, niepewnymi swego statusu i podekscytowanymi zaproszeniem Hirama. Niektórzy dopiero niedawno wypadli z talii i nigdy jeszcze nie byli w Wieży Asów, ale Hiram wszystkich traktował jak dawno niewidzianych przyjaciół. Ważniejsi asowie woleli się modnie spóźniać. Pierwszym niezaproszonym gościem był wysoki, jasnowłosy student college’u, wyraźnie czujący się nieswojo w pożyczonym garniturze. — Co muszę zrobić, żeby tu wejść? Zgadnąć, ile pan waży? — zapytał, gdy Curtis wezwał Hirama, by ten go wpuścił. — Nie — odparł z uśmiechem restaurator. — Obawiam się, że to się zrobiło za łatwe. Ale widzę, że czytujesz Wild Card Chic. — No jasne. W takim razie, co muszę zrobić, żeby mnie pan wpuścił? — Wystarczy, że zademonstrujesz swoją moc asa — odparł Hiram. — Tutaj? Chłopak rozejrzał się wkoło z zaniepokojoną miną.

— Masz jakiś problem? Na czym polega twoja moc, jeśli wolno zapytać? Chłopak odchrząknął. — Trudno to… Jego dziewczyna zachichotała. — Robi się maluśki — wyjaśniła, głośno i wyraźnie. Chłopak poczerwieniał jak burak. — Hmm, tak. Zapewne… zmniejszam… cząsteczki swojego ciała, żeby stać się mniejszym. Potrafię, hmm, skurczyć się aż do piętnastu centymetrów wzrostu. — Starał się nie mówić zbyt głośno, ale wokół nagle zrobiło się bardzo cicho. — Moja masa się nie zmienia — dodał z zakłopotaniem. — Niezła moc, chłopcze — stwierdził donośnym głosem Wallace Larabee, który stał za bufetem, trzymając w ręce maleńki naleśnik z mąki gryczanej, uginający się niebezpiecznie pod ciężarem kawioru, który na niego załadował. — Kurde, naprawdę się boję. Hiram nie uwierzyłby, że chłopak może się zrobić jeszcze czerwieńszy, tak jednak się stało. — Nie zwracaj uwagi na Wallace’a — uspokoił go. — W tysiąc dziewięćset siedemdziesiątym ósmym omal nie zepsuł nam całego spotkania, demonstrując swoją moc, i wie, że go wyrzucę, jeśli kiedyś zrobi to znowu. Nazywają go Człowiekiem Skunksem. Wszyscy się roześmiali, Larabee się odwrócił, by sięgnąć po kolejny naleśnik, a chłopak wyraźnie się odprężył. — No więc — odezwał się. — Kłopot w tym, że kiedy to robię… hmm… ja się kurczę, ale moje ubranie nie. Hiram go zrozumiał. — Curtis, pójdź z nim do mojego gabinetu i sprawdź, czy mówi prawdę — polecił. — Tędy, proszę — rzekł z uśmiechem szef sali. Po paru chwilach wrócili. Curtis skinął krótko głową, zebrani goście wybuchnęli aplauzem i chłopak znowu poczerwieniał. — Witaj w Wieży Asów — oznajmił Hiram. — Chyba nie usłyszałem twojego nazwiska. — Frank Beaumont — przedstawił się chłopak. — Ale ja mówię na niego „Maluśki” — dodała dziewczyna. — Gretchen! — wysyczał chłopak. — Masz moje słowo, że zabiorę ten sekret do grobu — zapewnił Hiram i zerknął na przechodzącego kelnera. — Tylko napoje bezalkoholowe, czy macie już wystarczająco wiele lat na odrobinę szampana? — zapytał Franka i Gretchen. — Ale pamiętajcie, że w sali jest mnóstwo telepatów. Zadowolili się napojami bezalkoholowymi. ♠

Piąta Aleja przed wejściem do Empire State Building zamieniła się w dom wariatów. Paparazzi, obserwatorzy celebrytów i fanki asów tworzyli kłębiące się wąskie gardło, poddając oględzinom każdego, kto próbował wejść do środka. Jennifer i Brennan przyglądali się z drugiej strony ulicy limuzynom podjeżdżającym pod czerwony dywan. Kolejnych asów witały błyski fleszy oraz piski zachwytu. Sokolica wysiadła z tylnego siedzenia swego rolls-royce’a. Miała na sobie czarną aksamitną suknię bez ramiączek, odsłaniającą plecy i rozciętą z przodu aż do pępka. Tachion przybył limuzyną. Towarzyszyła mu piękna, czarnoskóra kobieta w sukni z dekoltem niemal równie głębokim jak dekolt Sokolicy. — Muszę cię tu zostawić — oznajmił Brennan, gdy z kolejnej taksówki wysiadł mężczyzna w obcisłym białym kombinezonie. — Uważaj na siebie — odparła Jennifer. — To będzie łatwe jak chleb z masłem — zapewnił z uśmiechem mężczyzna. — Pamiętaj, trzymaj się z dala od Fantazji i Kapitana Tripsa. Oni mogą być na usługach Kiena. Kobieta skinęła głową. — Jeszcze jedno. Nie potrafię sobie wyobrazić, by mogło się tam wydarzyć coś niebezpiecznego, ale na wypadek gdyby jednak się wydarzyło i musiałabyś zwiewać, ustalmy miejsce spotkania, żebyśmy nie musieli znowu szukać się po całym mieście. — Brennan zastanawiał się przez chwilę. — Times Square, na rogu Czterdziestej Trzeciej i Siódmej. — W porządku — zgodziła się Jennifer. Miała ochotę raz jeszcze go ostrzec, żeby uważał, ale to byłoby głupie. Wszystko było pod kontrolą. Jej przygoda miała się ku końcowi. Uświadomiła sobie, że w odczuwaną przez nią ulgę wkradła się odrobina żalu. Brennan uniósł rękę w geście pozdrowienia, a ona pomachała mu na pożegnanie. Popatrzyła jeszcze, jak mężczyzna znika bezgłośnie w cieniach, a potem nałożyła maskę, odwróciła się i przeszła na drugą stronę ulicy. ♦ — Słyszałeś coś o Żółwiu? — zapytał Hiram, gdy tylko Fortunato wszedł do środka. — Od popołudnia nic. Znaleźli już skorupę? Hiram potrząsnął głową. — Nic. Nadal nie potrafię w to uwierzyć. To… — Nagle zauważył Cordelię. Dziewczyna wykąpała się porządnie, a Ichiko znalazła dla niej coś białego i przylegającego do ciała. — Moja droga, wybacz mi, proszę, ten nietakt. Jestem Hiram Worchester, właściciel tej restauracji. — Cordelia — przedstawił dziewczynę Fortunato i Hiram pochylił się nad jej dłonią. Ciemnoskóry mężczyzna zaczekał chwilę. — Co z Jane? Czy wszystko w porządku? Restaurator wskazał na bar. — Przez całe popołudnie nie spuszczałem jej z oczu — zapewnił. — I on też — dodał,

wskazując na siedzącego obok dziewczyny androida. Fortunato skinął głową. — Czy on jest pijany? — zapytał, zauważywszy butelkę single malta w prawej dłoni Modułowego. — Słyszałem to — zaprotestował z wielką godnością android. — Jestem maszyną i nie mogę ulec oszołomieniu w konwencjonalnym ludzkim znaczeniu tego słowa. — Wydał z siebie syntetyczny dźwięk naśladujący odchrząknięcie. — Uruchomiłem podprogram, który w pewnym zakresie losowo układa moje procesy myślowe, co naśladuje działanie alkoholu, ale wyłączę go na pierwszą oznakę niebezpieczeństwa. Zapewniam, że nie jestem pijany. — Ponownie zwrócił się ku Lilii Wodnej, która wpatrywała się w koktajl Shirley Temple, próbując powściągnąć niecierpliwość. — Na czym to stanęliśmy? — Fortunato? — odezwała się Lilia Wodna. — Zaczekaj chwilkę — odparł ciemnoskóry mężczyzna. — Parę minutek. — Wypatrzył na drugim końcu sali Sokolicę i ponownie spojrzał na Hirama. — Czy mógłbyś oprowadzić Cordelię po lokalu? Muszę jeszcze coś załatwić. — Będę zachwycony. Krąg mężczyzn otaczających Sokolicę rozstąpił się na jego widok. Kiedy do niej dotarł, byli już sami. Miała na sobie długie rękawiczki, lecz zostało mnóstwo miejsca na odkryte, muskularne ramiona oraz wielkie brązowobiałe skrzydła, wyrastające z jej pleców między nimi a suknią, która zaczynała się tak nisko, że chyba musiała być przyklejona. Na wysokich obcasach Sokolica miała nieco ponad metr osiemdziesiąt wzrostu. Jej brązowe włosy uczesano z celowym artystycznym nieładem, tworząc fryzurę zajmującą około metra sześciennego wokół jej głowy. Nos i kości policzkowe kobiety były tak ostro zarysowane, że sprawiały wrażenie raczej dzieła rzeźbiarza niż genetyki. Jej oczy były zaś jaskrawo niebieskie, do tego stopnia, że Fortunato podejrzewał, że widzi szkła kontaktowe. Ich wyraz zaskoczył go jednak nieco. Błyszczały, jakby miała zaraz przymknąć je ze śmiechu, a jeden kącik ust unosił się w ironicznym uśmieszku. — Nazywam się Fortunato — przedstawił się. — Słyszałam o tobie. — Omiotła go powolnym spojrzeniem od stóp do głów. Miranda pozostawiła po sobie smak piżma zalegający mu w ustach oraz wyraźnie się zarysowujący wzwód. Sokolica uśmiechnęła się szerzej. — Hiram mówił, że mnie szukałeś. — Myślę, że może ci grozić poważne niebezpieczeństwo. — No cóż, być może nie w tej chwili, ale z pewnością dostrzegam taką możliwość. — Obawiam się, że mówię poważnie. Wyjec i Dinochłopiec nie żyją. Astronom zabił dziś rano ich obu. Nie wspominając już o dziesięciu, czy może nawet piętnastu jego byłych

wspólnikach. Żółw zaginął, prawdopodobnie również nie żyje. Ty, Tachion i Lilia Wodna jesteście następnymi oczywistymi celami. — Chwileczkę, chwileczkę. Zaczynam rozumieć, w czym rzecz. Tylko ty możesz mnie uratować, prawda? Po kolacji powinieneś pójść ze mną do penthouse’u i strzec mojego ciała, tak? Przez całą noc? — Zapewniam, że… — Czuję się trochę rozczarowana, Fortunato. Po wszystkim, co o tobie słyszałam, liczyłam na coś, hmm, bardziej romantycznego. To było naprawdę słabe. Przyznaję, że oryginalne. — Wyciągnęła rękę i pogłaskała go po policzku. — Ale bardzo słabe. Oddaliła się z uśmiechem. Fortunato nie poszedł za nią. Przynajmniej była teraz w miejscu, gdzie nic jej nie zagrozi. Poszukał spojrzeniem Cordelii. Rozmawiała z jakimś Arabem w cyrkowym stroju. Rozmówca próbował, z niejakim sukcesem, zajrzeć w jej dekolt. Ma talent — pomyślał Fortunato. Potrafiła złapać mężczyznę na haczyk jak rybę, sprawiała wrażenie bystrej, zabawnej i nieprzesadnie grymaśnej. Jeśli ją przyjmie, przypadnie mu zadanie wyszkolenia jej. Z reguły cieszył się na myśl o tej robocie, tym razem jednak miał wątpliwości. Dziewczyna sprawiała wrażenie cholernie niewinnej. Przy drzwiach doszło do zamieszania. Hiram potrząsał rytmicznie ręką Tachiona, przesadzając z rolą serdecznego gospodarza. Takizjaninowi towarzyszyła kobieta, z którą Fortunato widział go pod Mauzoleum Śmiga. Zerknęła na niego przelotnie i ciemnoskóry mężczyzna ją poznał. Niekiedy pracowała na własny rachunek i była bardzo droga. Równie droga, jak rozdymka w Japonii, ponieważ każdy, kto z nią poszedł, ryzykował życie. Od czasu do czasu, ponoć przypadkowo, uwalniała w chwili orgazmu śmiercionośną truciznę. Na ulicach zwano ją Rosyjską Ruletką. Tachionowi nic się nie stanie, skonkludował Fortunato. Nie widział zbyt wielu szans na to, by mały, obcy popapraniec mógł doprowadzić taką kobietę do orgazmu. ♥ — Jesteś pewna, że chcesz tu być? Jedwab zaszeleścił, gdy wysunęła nogę przez rozcięcie w spódnicy, wysiadając z limuzyny. Tachion podtrzymywał ją pewnie. — A ty jesteś pewien? To tobie przejechało po twarzy. Lekceważąco machnął drobną dłonią. — To nic. Nie chciałbym też rozczarować Hirama po tym, jak okazał się tak uprzejmy, że nas uratował. — No dobra. — Ale ty masz za sobą przerażające doświadczenie i nie chciałbym…

— Doktorze, jesteśmy już na miejscu i naprawdę nie rozumiem, co możemy zyskać na dyskutowaniu o tej sprawie na chodniku, gdzie widzi nas kilkuset ciekawskich turystów. Weszła do Empire State Building przez drzwi frontowe, dogłębnie znużona i poirytowana jego utyskiwaniem. Tachion był zaniepokojony, kiedy ubierał się na kolację, troskliwy, kiedy pojechali do jej mieszkania, by mogła się przebrać z wygodnych spodni w wieczorową suknię z białego jedwabiu, którą miała teraz na sobie, opiekuńczy, kiedy jechali tutaj i była już gotowa go zabić. Nie umknęła jej ukryta w tym ironia. On ją chronił i rozpieszczał, a wszystkie jej myśli wypełniał fakt, że jeszcze nie odebrała mu życia. Spędziła w jego towarzystwie osiem godzin, pomogła uratować go przed porywaczami i nadal go nie zabiła. Później, jest jeszcze czas — powiedziała sobie. W holu roiło się od reporterów. Otaczali windy niczym kipiące jezioro i gdy tylko Tachion wszedł do środka, zmienili się w pędzące ku niemu tsunami. Podsuwali mu mikrofony, jakby były rapierami, zadając serię nachodzących na siebie pytań: „Jak skomentowałby pan śmierć Dinochłopca i Wyjca?”, „Czy współpracuje pan z władzami w tej sprawie?”, „Czy to prawda, że pana porwano?”. Ich głosy mieszały się z piskiem kamer wysokiej mocy. Tachion spróbował ich odesłać ze wściekłą miną, a gdy to się nie udało, zaczął się przebijać przez tłum ku ekspresowej windzie. Przystojny mężczyzna w wymiętym szarym garniturze zbliżył się do Ruletki, która cofnęła się trwożnie. — Hej, Tachy, chcesz dać naszym oczom odpocząć, czy raczej próbujesz się dostosować do stroju ukochanej? Reporter omiótł ironicznym spojrzeniem białe spodnie, bluzę, płaszcz oraz buty o cholewach nabijanych kamieniami księżycowymi. Na koniec zerknął na mały aksamitny kapelusik z kamieniem księżycowym i srebrną broszką przypiętymi do zadartego ronda. — Kopacz, zejdź mi z drogi. — Kim jest ta nowa aska? Hej, kochanie, jaką masz moc? — Nie jestem aską, niech mi pan da spokój. Podniecenie sprawiało, że trudno jej było oddychać. Odwróciła wzrok od zbyt przeszywających oczu mężczyzny. — Tachion — podjął reporter nagle bardzo poważnym tonem. — Czy mogę z tobą porozmawiać? — Nie w tej chwili, Kopacz. — To ważne. — Tachion, proszę, wyprowadź mnie z tego tłumu. Ruletka szarpnęła go za rękaw, odwracając jego uwagę od dziennikarza. — Spotkajmy się w moim gabinecie.

Drzwi windy zamknęły się za nimi z szumem i serce kobiety zwolniło nieco. — Nigdy nie widziałem, żeby Kopacz się pomylił. Czy jesteś pewna… — Nie jestem aską! — Strąciła jego dłoń ze swego gołego ramienia. — Ile razy muszę ci to powtarzać? — Przepraszam — rzekł cicho. W jego liliowych oczach widniał ból. — Nie przepraszaj, nie troszcz się, nie przejmuj się mną! Przeszedł na drugą stronę windy i resztę drogi pokonali w milczeniu. Winda dowiozła ich do wielkiego zewnętrznego holu Wieży Asów. Ruletka rozejrzała się wkoło. Ciekawość zdobyła przewagę nad podnieceniem. Nigdy dotąd nie była w tej restauracji. Josiah uważał cały ten interes z asami i dżokerami za wulgarny, a także raczej przerażający (wystarczy spojrzeć na to, jak zareagował, kiedy się dowiedział, że on również jest zarażony obcym wirusem), i dlatego unikał tej mekki asów. Na ścianach wisiały zdjęcia celebrytów, a pośrodku pomieszczenia stał Hiram — uśmiechnięty, kulturalny i uprzejmy, ale stanowczo odmawiający wpuszczenia do restauracji wysokiego, chudego jak strach na wróble mężczyzny w fioletowym stroju Wuja Sama. — Ale ja jestem przyjacielem Gwiezdnego Blaska — sprzeciwiał się blond hipis — i Skaczącego Ognika też, brachu. — Nie wątpię w to — odparł Hiram i zaczął mu z wyrozumiałością tłumaczyć, że sławni asowie mają bardzo wielu przyjaciół, zbyt wielu, by wszyscy mogli się pomieścić w restauracji, a choć Wieża Asów z radością przywita Kapitana Tripsa w każdy inny dzień, dzisiejsze przyjęcie jest prywatne i Kapitan z pewnością to zrozumie. Tachion w jednej chwili zrozumiał sytuację i położył dłoń na szerokim ramieniu Hirama. — Wiem, że Kapitan Trips na to nie wygląda, ale on naprawdę jest asem, a także dobrym człowiekiem. Mogę za niego poręczyć, Hiram. Restaurator zrobił zdziwioną minę, ale po chwili ustąpił. — Oczywiście, doktorze, skoro tak mówisz. — Spojrzał na Tripsa. — Proszę o wybaczenie. Przychodzi tu wielu ludzi pragnących dostać się na przyjęcie, w tym również, hmm, fani asów. Wielu z nich wkłada dziwaczne kostiumy, więc kiedy ktoś nie jest w stanie zademonstrować talentów asa… z pewnością to rozumiesz. — Jasne, brachu — odparł Trips. — Nie ma sprawy. Dziękuję, doktorze. Włożył kapelusz na głowę i wszedł do restauracji. ♣ — Fakt, że nosi pani maskę, jeszcze nie znaczy, że może pani wejść — oznajmił Jennifer tęgi mężczyzna w smokingu, stojący w holu Wieży Asów. Uśmiechnęła się do niego, zdematerializowała rękę i włożyła ją w ścianę. Miała ochotę zrobić coś bardziej filmowego, na przykład spaść pod podłogę, ale musiałaby się potem ubierać na

oczach wszystkich stojących w kolejce ludzi. — W porządku. Mężczyzna w smokingu przepuścił ją gestem z lekko znudzoną miną. Wieża Asów wyglądała jak sen. Jennifer czuła się tu maleńka, pozbawiona znaczenia i zdecydowanie nieodpowiednio ubrana. Żałowała, że Brennan nie przyniósł jej wieczorowej sukni zamiast dżinsów, uświadomiła sobie jednak, że musiałby w tym celu wykazać się nadnaturalną zdolnością przewidywania. W głównej sali przebywało ponad stu ludzi, pijących koktajle, przegryzających pyszne przekąski i rozmawiających ze sobą w mniejszych i większych grupach. Jennifer ruszyła ku stołowi bufetowemu. Zaburczało jej w brzuchu na widok takiego mnóstwa jedzenia. Były tam pâté de foie gras, kawior, plasterki duńskiej szynki, dwanaście gatunków sera oraz kilka rodzajów chleba i krakersów. Posmarowała krakersa pasztetem i rozejrzała się po sali. Widząc dziesiątki sławnych ludzi przechodzących obok, czuła się jak maniaczka uganiająca się za celebrytami. Hiram Worchester, Grubas, sprawiał wrażenie udręczonego. To zapewne przez wysiłek, jaki włożył w przygotowanie kolacji — pomyślała Jennifer. Rozpoznała Fortunata, mimo że ten as nigdy nie szukał popularności. Rozmawiał z Sokolicą. Miał poważną minę, ale ją to wyraźnie bawiło. Poczuła kartę, którą miała w tylnej kieszeni, lecz trudno jej było podejść do niego i po prostu mu ją wręczyć. Najwyraźniej miał pod dostatkiem własnych kłopotów, a poza tym potrafiła sama sobie poradzić. Porwała kieliszek szampana z tacy obnoszonej po sali przez kelnera i opróżniła go jednym haustem, by popić krakersa z pasztetem. — Wiedziałem, po prostu wiedziałem — wycedził męski głos. Pobrzmiewała w nim nuta ekscytacji. — Wiedziałem, że się tu pokaże. Jennifer odwróciła się, trzymając w jednej ręce kieliszek, a w drugiej połowę krakersa. Hiram stał za nią. Towarzyszył mu mężczyzna w białym bojowym kombinezonie. Ten sam, którego widziała, jak wysiadał z taksówki. — Mówi pan do mnie? — Możesz się założyć o swój słodki tyłeczek, że tak, kochanie — odparł mężczyzna w białym stroju. Z jego twarzą coś było nie w porządku. Gapił się na Jennifer z irytującą pasją, od której czuła się naga, poza tym jednak nic w nim jej nie ekscytowało. Elementy jego twarzy, jeśli rozpatrywać je oddzielnie, były w porządku, można by je nawet uznać za atrakcyjne, ale dziwnie nie pasowały do siebie. Nos miał za długi, a podbródek zbyt mały. Jedno z jego zielonych, skupionych oczu znajdowało się wyżej od drugiego. Żuchwę miał przekrzywioną, jakby mu ją złamano, a potem zrosła się nie tak, jak trzeba. Oblizywał wargi z nieskrywanym podnieceniem.

— Jest pan pewien, panie Ray? — zapytał z westchnieniem Hiram. — To ona. Wiem, że to ona. Wiedziałem, że nie odmówi sobie przyjścia na to cholerne przyjęcie. Niech mnie szlag, jeśli nie miałem racji. — W takim razie niech pan spełni swój obowiązek. Restaurator westchnął raz jeszcze i poruszył nerwowo rękami, jakby je umywał. Mężczyzna nazwiskiem Ray skinął głową i zwrócił się w stronę Jennifer. — Nazywam się Billy Ray, jestem agentem federalnym i chciałbym zobaczyć pani dokumenty. — W jakim celu? — zapytała przerażona Jennifer. — Przypomina pani kogoś, kto dziś rano okradł dom wybitnego obywatela. Kobieta spojrzała na kawałek krakersa, który nadal trzymała w ręce. Nawet nie zaczęła zaspokajać głodu. — Cholera — mruknęła. Krakers i kieliszek wypadły jej z rąk, gdy zdematerializowała się i spadła przez podłogę. Ray skoczył na nią z szybkością kota, ale zdołał złapać jedynie opadającą na podłogę bluzkę. — Jezu, Worchester — usłyszała jeszcze Jennifer jego głos, zanim zniknęła pod spodem. — Trzeba mi było pozwolić znokautować tę sukę. ♠ Niewielka postać Tachiona zniknęła w tłumie asów. Doktor poszukiwał alkoholu. Ruletka bardzo go potrzebowała. Donośne głosy, lód pobrzękujący w krysztale oraz pełne energii wysiłki małej orkiestry — wszystko to wgryzało się coraz głębiej w jej głowę niczym wiertarka. W całej sali ustawiono lodowe rzeźby przedstawiające wybitnych asów. Sokolica zajęła pozycję obok swego posągu. Jej piękne skrzydła groziły przewróceniem zamrożonej repliki. Kapitan Trips, ściskający w kościstej dłoni szklankę soku owocowego, próbował wędrować po sali, ale ogromny, zdumiewający cylinder co chwila spadał mu na podłogę. Młot Harlemu, który czuł się wyraźnie skrępowany w swym najlepszym garniturze, podniósł nakrycie głowy i wręczył je Kapitanowi. Kontrast między potężnie zbudowanym czarnoskórym asem o lśniącej w blasku lamp łysinie a chudym jak szkielet Tripsem był uderzający. Profesor i Niebieska Lodowa Sybilla usiedli niedaleko od baru. Sybilla ze swym niebieskim, nagim, bezpłciowym ciałem mogłaby udawać jeden z posągów. Ci, którzy stali niedaleko od niej, czuli nawet lekki chłód. Osobliwy wygląd jej towarzysza wzbudził lekką sensację. Ze swymi bokobrodami, łysiejącą głową, drucianymi okularami oraz pykającą fajeczką przypominał starego, dobrotliwego wujka. Jednakże żaden wujek Ruletki nigdy nie włożyłby błękitnego smokingu i znoszonych sandałów. Fantazja, primabalerina ABT i jedna z najsławniejszych nowojorskich asek, pomachała różą przed nosem Szefa Wykopu. Karta Atutowa przyglądała się temu wyrozumiale.

Jest was tak wielu. Ilu z was przeżyje tę noc? Myślę, że tylko nieliczni. Mój pan was ściga. ♦ Problem z rolą dobrodusznego gospodarza polegał na tym, że trzeba było być uprzejmym dla gburów. Hiram popijał z kieliszka do szampana piwo imbirowe Vernors (lubił mieć w ręce drinka, żeby wprowadzać miłą atmosferę, ale nawał obowiązków nie pozwalał mu się ubzdryngolić), udając, że bardzo go interesuje to, co ma do powiedzenia Kapitan Trips. — Rozumiesz, to jest elitaryzm, brachu, taka kolacja w dzień, gdy asowie i dżokerzy powinni być razem w imię braterstwa — klarował mu wysoki i chudy hipis z długimi blond włosami i rzadką kozią bródką. Personel Wieży Asów odmówił już wpuszczenia do środka kilkunastu fanów i samozwańców. Byli wśród nich kobieta ryba z akwarium z telepatycznymi złotymi rybkami, postarzały mężczyzna w pelerynie, podróżujący w czasie podczas snu, oraz ważąca sto kilo nastolatka ubrana tylko w ciastka i stringi, która podawała się za nieśmiertelną. Co prawda, to ostatnie twierdzenie trudno było obalić, ale Hiram i tak ją przegonił. Żałował, że nie okazał podobnej stanowczości w przypadku Tripsa, którego moce były równie nieuchwytne, zakładając, że w ogóle je posiadał. Gdyby tylko doktor Tachion nie zjawił się akurat w tamtej chwili. Hiram westchnął. Nie było sensu płakać nad rozlanym mlekiem. Wpuścił Kapitana a po kilku minutach, gdy jak zwykle krążył po sali, uśmiechając się i rozmawiając z gośćmi, popełnił kolejny błąd, pytając go, czy dobrze się bawi. Od tej chwili utknął przy posągu Sokolicy, słuchając, jak wysoki mężczyzna w fioletowym stroju Wuja Sama z powagą tłumaczy mu, że alkohol to trucizna, brachu, i naprawdę powinien podawać więcej tofu i kiełków, bo, rozumiesz, ciało jest jak świątynia, a poza tym, czy cały ten pomysł z Kolacją Dzikiej Karty nie jest przypadkiem politycznie niepoprawny? Nic dziwnego, że doktor Tachion za niego poręczył — pomyślał Hiram, gapiąc się na wydatną grdykę i fioletowy cylinder Tripsa. Z pewnością ubierają się w tym samym butiku. Uśmiech zamarzł na twarzy restauratora tak mocno, że Hirama bał się, że na jego brodzie osadzi się szron. Jego spojrzenie wędrowało po sali i zauważył, że niektórzy goście wyszli z drinkami na balkon. Słońce zachodziło już nad New Jersey, nadając niebu intensywnie czerwoną barwę. To podsunęło mu pewien pomysł. — Chyba będziemy dziś mieli piękny zachód słońca, Kapitanie — rzekł. — Naprawdę nie powinieneś pozwolić, żeby ten widok ci umknął. W końcu nie odwiedzasz nas zbyt często. Zachód słońca w Wieży Asów to coś naprawdę nadzwyczajnego. Jestem pewien, że zgodzisz się z tą opinią. To, hmm, naprawdę wspaniałe. Udało się. Kapitan Trips odwrócił głowę, skinął nią i postąpił pierwszy krok w stronę balkonu. Jednakże jego długie jak tyczki nogi znowu zaplątały się o siebie i Kapitan się potknął. Nim Hiram zdążył podejść bliżej, by go podtrzymać, wysoki hipis wyciągnął rękę, złapał za

lodową rzeźbę, chwycił koniuszek skrzydła Sokolicy i zwalił się na twarz. Jego cylinder poleciał kilka metrów do przodu i wylądował u stóp Młota Harlemu, który podniósł go z niesmakiem, po czym podszedł do Tripsa i wsadził mu mocno nakrycie na głowę. Kapitan zdążył już wstać, trzymając w ręce koniuszek lodowego skrzydła. Miał bardzo zawstydzoną minę. — Przepraszam, brachu — zdołał wymamrotać, próbując przytwierdzić ułamany kawałek z powrotem do skrzydła Sokolicy. — Naprawdę przepraszam. To było piękne, brachu. Może uda mi się to naprawić. Hiram odebrał mu kawałek lodu i delikatnie odwrócił Tripsa w stronę balkonu. — Nieważne — rzekł mu. — Idź popatrzeć na zachód słońca. ♥ Gdy wychodzili z metra, Jack opierał się ciężko o Trampulę. Rosemary szła za nimi i przyglądała się z uwagą tłumowi, mocno trzymając Jacka za drugie ramię. Ruszyli Dwudziestą Trzecią Ulicą w stronę Lilii Hajfongu. Szli powoli przed siebie i nikt nie zwracał na nich uwagi. — Tutaj — odezwała się Trampula i zaprowadziła ich na wąskie, ciemne podwórko, oświetlone tylko migotliwym blaskiem dwóch jedynych latarń na całym odcinku między dwiema ulicami. — Czuję zapach czegoś dobrego — oznajmił Jack pełnym przygnębienia głosem i uniósł głowę. — Rosemary, to twoje przedstawienie. — Trampula pomogła Jackowi oprzeć się o zakrzywioną, stalową poręcz przy wejściu do od dawna nieodnawianej kamienicy o elewacji z piaskowca, po czym spojrzała na asystentkę prokuratora. — Jak zamierzasz je rozegrać? Rosemary skierowała spojrzenie ku następnej plamie słabego blasku na ulicy. — Chcę wykorzystać te notatniki do zdobycia pewnego stopnia kontroli nad Rodziną Gambione. Później może uda mi się dotrzeć do innych rodzin. — Jej twarz i głos wyrażały wyraźny żal. — Przepraszam, że cię na to narażam, Jack, ale jeśli nie powstrzymamy tej wojny między potęgami świata zbrodni, w całym mieście zapanuje stan oblężenia. — Jej głos nabrał stanowczego brzmienia. — Mam zamiar zachować książki dla siebie i ujawniać tylko tyle informacji, ile będzie konieczne, by zachować równowagę. Chcę wpłynąć na wybór nowego dona oraz jego stosunek do Rodzin i nowych gangów. — To łatwe jak chleb z masłem — skwitował Jack przez zaciśnięte zęby. — Naprawdę wierzysz, że jesteś w stanie tego dokonać? — zapytała Trampula, nie do końca przekonana do skomplikowanego planu przyjaciółki. — Piękna przemowa — dodał Jack. — Rosa Maria Gambione jest w stanie — zapewniła Rosemary, spoglądając na Trampulę. — Ale co będzie, jeśli się dowiedzą, kim naprawdę jest asystentka prokuratora okręgowego?

— Bezdomna kobieta zmarszczyła brwi, spoglądając na nią. — Równie dobrze mogłabyś wystąpić w telewizji. — To moja decyzja. Moje dziedzictwo. — Wzruszyła wyraziście ramionami. — Jak inaczej będę mogła zadośćuczynić za czyny ojca? — Odmów sto zdrowasiek — zasugerował Jack, chwiejąc się lekko na nogach. — Przepraszam — dodał pośpiesznie. — Twój ojciec sam zdecydował, kim się stanie. Nie jesteś winna jego grzechów. — Trampula boleśnie uścisnęła ramię przyjaciółki. — Jesteś odpowiedzialna tylko za siebie. — Ja tak na to nie patrzę. — Zdjęła z ramienia dłoń Trampuli i ściskała ją przez chwilę. — Nie podoba mi się tylko myśl, że narażę ciebie i Jacka. — Hej, jesteśmy przyzwyczajeni do niebezpieczeństw. Jesteśmy asami, tak? Trampula spojrzała na Jacka, który przeklinał cicho po francusku. — Jak długo jeszcze? — zapytał. — Daj mi jeszcze trochę czasu — odparła uspokajająco Rosemary. — Jasne, nie na sprawy. — Mężczyzna skrzywił się nagle. — Cholera, ależ to boli. ♣ Spector zamarł w bezruchu, ujrzawszy parkujące przed lokalem limuzyny. Zaczerpnął głęboki oddech i zaczekał chwilę, żeby się uspokoić. To nie mógł być Astronom, jeszcze nie. W czym niby mieli tu przyjechać mafiosi, w hondach i yugo? Widok neonu w kształcie lilii upewnił go, że trafił we właściwe miejsce. Na szczycie schodów drogę zagrodził mu potężnie zbudowany mężczyzna. Zbir miał ponad metr osiemdziesiąt i był zbudowany jak zawodowy futbolista. Z pewnością pracował dla mafii, ale dla Spectora byłby tylko kawałem mięcha, gdyby nie nosił lustrzanek. — Rezerwacja? — zapytał, jakby to było jedyne słowo, jakie znał po angielsku. — Jasne. Spector spróbował prześliznąć się obok niego, ale mężczyzna złapał go za bolącą rękę. — Stop. — Masz jakiś problem? — zapytał as, zgrzytając zębami. — Urządzamy tu dzisiaj prywatne przyjęcie. — Przepraszam. — Jakiś Azjata położył dłoń na ramieniu wynajętego mięśniaka i spojrzał na Spectora, lekko poruszając kącikami ust. — Ten pan nie jest członkiem waszej grupy, ale ma rezerwację na dzisiaj. — A czy pozwoli się przeszukać? Potężnie zbudowany mężczyzna skierował to pytanie do Azjaty, a potem spojrzał na Spectora. — Nie ma sprawy. — Zgon rozpiął marynarkę i uniósł ręce. Mężczyzna przeszukał go,

szybko i profesjonalnie. — Jest pan z tajnych służb? — zapytał as. — W porządku. Róbcie z nim, co chcecie. Mięśniak cofnął się o krok w stronę schodów. Azjata — Spector doszedł do wniosku, że to kierownik lokalu — zaprowadził go do stolika ustawionego przy wejściu do prywatnego pokoju, wręczył gościowi menu i uśmiechnął się słabo. — Nie będzie kłopotów — wyszeptał. — Zapewnili mnie, że nie będzie kłopotów. — Chyba że jedzenie okaże się niesmaczne. — Jedzenie jest znakomite. Kierownik skinął na kelnera i odwrócił się z wyraźną ulgą. Menu wypisano ręcznie złotymi i srebrnymi literami na jakimś wymyślnym papierze, nie na laminowanym, do jakiego był przyzwyczajony. Spector otworzył je i westchnął. Było gorzej, niż się tego spodziewał. Nie tylko wszystko było po wietnamsku, ale przy poszczególnych daniach nie umieszczono numerów. Trudno będzie znaleźć coś jadalnego, a jeszcze trudniej wymówić tego nazwę. — Przepraszam, czy chciałby pan herbaty? Spector spojrzał na kelnera. — Jasne. Odrobina kofeiny poprawi mu refleks, gdy nadejdzie czas. Kelner ujął jego filiżankę w dłoń w białej rękawiczce i nalał mu herbaty. — Czy chce pan zaczekać kilka minut przed złożeniem zamówienia? — Ehe. Proszę przyjść za chwilę. Kelner skinął głową, postawił białą, porcelanową filiżankę na stoliku i się oddalił. Spector ujął filiżankę w rękę i zdmuchnął parę znad powierzchni herbaty. Napój był nieco bardziej zielony od tych, do których był przyzwyczajony. Pociągnął mały łyk na próbę. Herbata była niemal zbyt gorąca, by dało się ją pić, ale wystarczająco mocna, by spełnić swoje zadanie. Zaczekał kilka minut, żeby trochę wystygła, a potem wypił tak wielki łyk, jak tylko zdołał. Poczuł zapach mięsa i jarzyn gotowanych w gorącym oleju. W żołądku mu płonęło. Musi jak najszybciej zjeść coś konkretnego. Do restauracji weszło dwóch ludzi. Pierwszy był młody, a drugi z pewnością zbliżał się już do siedemdziesiątki. Obaj mieli na sobie ciemne garnitury i kapelusze. Wymienili kilka słów ze strażnikiem stojącym przy drzwiach, a następnie zniknęli w prywatnej sali. Spector słyszał ich głosy, ale nie rozumiał wystarczająco wielu słów, by móc śledzić rozmowę. Nieważne. Większość wkrótce będzie spała z rybami. Ponownie spojrzał na menu. Jeśli zamówi coś z wołowiny, z pewnością będzie mógł zjeść przynajmniej mięso. Do środka weszła kolejna grupa. Cześć — pomyślał. Jestem Zgon. Dziś wieczorem zabiję was

wszystkich. Kelner wrócił. — Jest już pan gotowy? — Tak. Chcę coś z wołowiną. No wie pan. I mnóstwo gorących rzeczy. Kelner skinął głową i ponownie się oddalił. Spector spojrzał na zegarek. Siódma czterdzieści pięć. Uniósł filiżankę i wypił jeszcze jeden łyk. Gdy już się upewni, że wszyscy przyszli, przystąpi do akcji. ♠ Godzina koktajli miała się ku końcowi i Curtis oraz jego pilni pracownicy prowadzili gości do stolików, gdy wreszcie zjawił się Jay Ackroyd, prowadzący pod rękę Poczwarkę. Rzutnik miał na sobie ten sam brązowy garnitur oraz podniszczone mokasyny, które nosił przez cały dzień. Poczwarka wdziała błyszczącą, sięgającą podłogi suknię barwy metalicznego srebra. Strój zakrywał obie piersi i jedno ramię, ale rozcięcie z boku było wystarczająco wysokie, by uczynić całkowicie jasnym, że postanowiła obejść się bez bielizny. Szła przed siebie, poruszając długimi nogami, mięśnie pracowały pod przezroczystą skórą niby dym, a oczy w szkieletowej twarzy wędrowały po sali, jakby Poczwarka była jej właścicielką. Hiram przywitał ich dwoje przy barze. — Jay jak zwykle się spóźnił — stwierdził. — Powinienem go skarcić za to, że odwlekł nasze spotkanie. Jestem Hiram Worchester — zakończył i pocałował ją w rękę. To wyraźnie ją rozbawiło. — Domyśliłam się — odparła ze starannym akcentem z elitarnej brytyjskiej szkoły. — Jest pani Brytyjką! — zawołał Hiram z pełnym zachwytu uśmiechem. — Mój ojciec pochodził z Wielkiej Brytanii. No wie pani, walczył pod Dunkierką. Był wojennym narzeczonym, choć w niczym nie przypominał Cary’ego Granta. Poczwarka uśmiechnęła się uprzejmie. Uśmiech Ackroyda był znacznie bardziej cyniczny. — Zapewne macie ochotę pogadać o Winstonie Churchillu, Yorkshire puddingu albo czymś w tym rodzaju. Chyba pójdę się napić. — Proszę bardzo — zgodził się Hiram. Jay pojął aluzję i oddalił się, by porozmawiać ze Ścianołazem. — Słyszałem, że ma pani dla mnie pewne informacje — rzekł do Poczwarki. — Może i mam — odparła i rozejrzała się wkoło. Choć roiło się tu od celebrytów i atrakcyjnych kobiet, przyciągała nieproporcjonalnie wiele spojrzeń. — Tutaj? Czy nie jest tu zbyt tłoczno? — W moim gabinecie — zaproponował Hiram. Gdy drzwi się za nimi zamknęły, restaurator usiadł z zadowoleniem na swoim miejscu i wskazał Poczwarce krzesło naprzeciwko.

— Mogę zapalić? — zapytała, wyjmując z małej torebki papierosa. Hiram skinął głową. Zapaliła i restaurator wpatrzył się w dym wypełniający jej jamy nosowe, gdy się zaciągała. — Darujmy sobie grę wstępną — zasugerowała dżokerka. — Informacje, jakich pan poszukuje, są niebezpieczne i drogie. Ile jest pan gotowy zapłacić? Restaurator otworzył szufladę, wyjął książeczkę czekową wielkości księgi rachunkowej i zaczął wypisywać czek. Kobieta obserwowała go z uwagą. Wyrwał czek i podsunął go jej na blacie. Poczwarka pochyliła się, podniosła dokument i przyjrzała mu się. Widmowe mięśnie jej twarzy poruszyły się, gdy unosiła brwi. Złożyła czek wpół i włożyła go do torebki. — Znakomicie. Za to kupi pan bardzo wiele, panie Worchester. Nie wszystko, ale bardzo wiele. — Niech pani mówi. — Złożył dłonie na biurku. — Powiedziała pani Jayowi, że Maczuga jest częścią czegoś większego. To znaczy czego? — Może ich pan nazywać Towarzystwem Widmowej Pięści. To nazwa, którą słyszy się na ulicach. Jest równe dobra, jak każda inna. To wielka i potężna organizacja przestępcza, panie Worchester, złożona z wielu mniejszych gangów. Niepokalane Czaple w Chińskiej Dzielnicy, Wilkołaki w Dżokerowie, mieszana grupa Maczugi w dzielnicy portowej oraz kilkanaście innych. Mają sojuszników w Harlemie, w Hell’s Kitchen, w Brooklynie i w całym mieście. — To syndykat — stwierdził Hiram. — Niech ich pan nie myli z mafią. Towarzystwo Widmowej Pięści toczy z mafią bardzo cichą wojnę. W gruncie rzeczy, wygrywa ją. Ma udziały w bardzo wielu przekrętach, od narkotyków, poprzez prostytucję aż po gry liczbowe, a także w pewnych legalnych interesach. Maczuga i jego haracze to jedna z najmniejszych i najmniej ważnych części całej operacji, niemniej jednak nadal pozostaje jej częścią. Na pańskim miejscu byłabym bardzo ostrożna. Sam Maczuga to tylko tani mięśniak, ale jego sponsorzy to bezlitośni i zdolni ludzie, którzy nie tolerują niczyjej ingerencji. Jeśli ich pan poirytuje, zabiją pana z równą łatwością, jak pan zabija muchę. Hiram zacisnął pięść. — Mogą się przekonać, że to nie takie proste. — Dlatego, że jest pan asem? — Uśmiechnęła się. — W taki dzień jak dzisiaj to bardzo wątła pociecha, mój drogi. Pamięta pan to sensacyjne zabójstwo gangstera na Staten Island? W zeszłym roku pisały o tym wszystkie gazety. Hiram zmarszczył brwi. — To było jedno z tych zabójstw asa pik, prawda? Niejasno przypominam sobie nagłówki. Jak nazywała się ofiara? — Blizna — odparła Poczwarka. — Natychmiastowy teleporter i zabójca na usługach

Widmowej Pięści. No cóż, on już gryzie ziemię, ale jeśli wierzyć pogłoskom, pracują dla nich też inni asowie, którzy nie ustępują mu mocą. Może ich być cały tuzin. Słyszy się takie ksywki jak Znikacz, Szeptacz, Żmij. Niewykluczone, że któryś z pańskich dzisiejszych gości pracuje dla Widmowej Pięści i popija teraz pańskiego szampana, zastanawiając się, jak najłatwiej się pana pozbyć. Hiram zastanawiał się nad tym przez chwilę. — Czy może mi pani zdradzić nazwisko człowieka, który kieruje tą całą organizacją? — Mogłabym — przyznała kobieta zimnym tonem. — Ale przekazanie podobnej informacji mogłoby mnie kosztować życie. Oczywiście, za odpowiednią sumę byłabym gotowa podjąć takie ryzyko — Roześmiała się. — Ale nie sądzę, by dysponował pan taką sumą, panie Worchester. — Przypuśćmy, że chciałbym z nimi porozmawiać — zasugerował. Wzruszyła ramionami. — Jeśli nie poda mi pani jakiegoś nazwiska, przekona się pani, że z łatwością mogę powstrzymać płatność tego czeku. — Do tego nie możemy dopuścić — przyznała. — Czy zna pan nazwę Latham i Strauss? — Ta firma prawnicza? — zapytał Hiram. — Prawnicy z tej firmy uwolnili dziś po południu Maczugę, po tym, jak Jay teleportował go do więzienia Tombs. Miałam dziś powód zadać kilka pytań na temat tej firmy i przekonałem się, że jej starszy udziałowiec bardzo się interesuje ludźmi takimi jak Maczuga. To może się wydawać dziwne, ponieważ wśród jego klientów jest wielu najbogatszych i najbardziej wpływowych ludzi w mieście, a niektórzy z nich mają dobre powody, by pragnąć dyskrecji. Rozumie pan, co mam na myśli? Hiram skinął głową. — Ma pani jego adres? Otworzyła torebkę i wyjęła z niej kartkę. Hiram poczuł do niej zwiększony szacunek. — Udzielę panu jeszcze jednej rady za darmo — dodała. — A mianowicie? — Niech pan nie nazywa go „Kruczkiem”. ♣♦♥♠

Rozdział 15 20:00 Początki tych kolacji stały się z czasem czymś w rodzaju rytuału. Gdy zajęto już wyznaczone miejsca, kelnerzy podali zupę i goście wybrali dania, wszystkie spojrzenia skierowały się na Hirama Worchestera. Restaurator wypełnił szampanem wysoki, wąski kieliszek, a potem uczynił się lekkim, lżejszym od powietrza, i wzbił się wysoko pod sufit, zatrzymując się przy jednym z żyrandoli. — Wznoszę toast — oznajmił, unosząc kieliszek, jak robił to co roku. — Za Śmiga. — Za Śmiga — powtórzyła chórem setka głosów. Nikt jednak nie wypił. Miały paść jeszcze inne imiona. — Za Czarnego Orła. Za Lokatę. I za Posłańca, gdziekolwiek może być. Za Żółwia, którego głos przywołał nas z powrotem z wygnania. Miejmy nadzieję, że jest bezpieczny i nic mu się nie stało, że, jak w przypadku Marka Twaina, pogłoski o jego śmierci okazały się znacznie przesadzone. Za wszystkich naszych braci asów, wielkich i małych, żywych, umarłych i tych, którzy dopiero nadejdą. Za tysiące dżokerów i za pamięć dziesiątków tysięcy tych, którzy wyciągnęli Czarną Damę. Hiram przerwał. Przez chwilę bez słowa spoglądał z góry na pokój. — Za Wyjca — podjął wreszcie. — Za jego śmiech, który kruszył cegły. Za Dinochłopca, który nigdy nie był tak mały jak ten, który go zabił. Za Takizjan, którzy nas przeklęli i uczynili podobnymi bogom, i za doktora Tachiona, który pomógł nam w chwili potrzeby. I, jak zawsze, za Śmiga. — Za Śmiga — powtórzyli wszyscy po raz drugi. Tym razem wypili i być może jedno czy dwoje z nich poświęciło chwilę, by wspomnieć chłopaka, który nie mógł jeszcze umrzeć, zanim złapali za łyżki i zabrali się do zupy. Hiram Worchester opadł powoli na podłogę. ♠ — Nic nie jesz — zauważył z delikatnością w głosie Tachion, spoglądając na jej niemal nietknięty talerz. — Ty też nie. — Ja mam powód. — Jaki? — Bolą mnie usta.

— To nie jest prawdziwa przyczyna. — A czemu miałoby ci zależeć na poznaniu prawdziwej? — Nie wiem. Nie zależy mi. Odwróciła wzrok, ale jej pamięć utworzyła przezroczysty obraz, oddzielający ją od sali. Josiah zaciskający z niesmakiem nozdrza nakładał się na pełną sympatii twarz Tripsa. Jej dziecko leżące niczym jakieś groteskowe danie na talerzu Mistral. — Jak brzmi twoje usprawiedliwienie? Tak, że mam cię zabić — muszę cię zabić — i zaczynam tracić odwagę. Czy uznałbyś tę odpowiedź za zadowalającą? Mózg połączył się ustami i Ruletka usłyszała własną odpowiedź: — Martwi mnie to, co się dziś wydarzyło. — Która część? — zapytał obcy z posępnym uśmieszkiem. — Mauzoleum, zabójstwo. Nakrył jej dłoń swoją. — Dokładnie z tego samego powodu nie mam apetytu. Jak mógłbym jeść, kiedy Dino… Myślę o jego rodzicach. Francuska zupa cebulowa, którą Ruletka jadła wczesnym wieczorem, wypełniła jej gardło. Kobieta przełknęła ją konwulsyjnie. — Przepraszam — wysapała, odsunęła krzesło i wymknęła się z jadalni. Spojrzenia ciekawskich były dla niej jak ciosy. Wpadła do łazienki i przemyła twarz zimną wodą, nie przejmując się starannym makijażem. Potem przepłukała usta. To jej pomogło, ale nie uwolniła się od palącego ucisku w żołądku. Jej bursztynowe oczy spoglądały na nią smętnie z lustra, szeroko otwarte z przerażenia jak u jelonka. Przyjrzała się perfekcyjnemu owalowi swej twarzy, wysoko ustawionym, rzeźbionym kościom policzkowym, wąskiemu nosowi (pamiątce po jakimś białym przodku). To była zwyczajna twarz. Jak mogło się za nią kryć takie…? Jej umysł zbuntował się przed tym słowem. Nie zło. Kryły się za nią wspomnienia. Wspomnienia o złu. Czyim złu? Mężczyzny, którego kuzyni przynieśli na Ziemię piekielnego wirusa i zniszczyli jej życie? Czy jej własnym? Wsparła dłonie na obu bokach zlewu i pochyliła się, oddychając spazmatycznie. — On żyje, Ruletko. Z jej ust wyrwało się skomlenie strachu. Odwróciła się błyskawicznie, a następnie cofnęła trwożnie, gdy Astronom odłożył pilnik do paznokci, pozostawiony w łazience dla wygody klientek restauracji. Przyjrzał się wydatnym żyłom na grzbiecie swej dłoni, po czym odwrócił

powoli na stołku przed toaletką i spojrzał na Ruletkę. Przebrał się za kelnera z Wieży Asów. Po obu jego bokach świeciły podwójne szeregi scenicznych świateł, a łysy tył jego głowy odbijał się w lustrze. — O Boże. Co tu… — Robię? Najwyraźniej muszę dokończyć robotę, której ty nie wykonałaś. Zadać odrobinę śmierci. Spodziewałem się tu zastać lament, strach i nienawiść. A co widzę? Zgraję asów, którzy nic tylko żrą i w kółko gadają. — Nie możesz… nie tutaj. — Och, z całą pewnością tutaj. Zaczynając od Tachiona. — Nie! — Zależy ci na nim? — On… on jest mój. — W takim razie czemu go nie zabiłaś? Jego głos utracił jowialne brzmienie, stał się szorstki jak papier ścierny. Astronom wstał z krzesła. Powolne ruchy sprawiały, że wydawał się jeszcze groźniejszy. — Ja… — Głos odmówił jej posłuszeństwa i musiała spróbować jeszcze raz. — Ja tylko się nim bawię. — Cóż za dramatyczne sformułowanie. Niemalże melodramatyczne. Bawisz się z nim — powtórzył z zamyśleniem. — Wyciągnął błyskawicznie rękę i złapał ją za gardło. — To przestań się bawić! Zabij go. Ruletka szarpała się w uścisku. Ślina Astronoma zwilżyła jej policzek. Dłoń się zaciskała, gniotąc boleśnie krtań, krew napłynęła do twarzy kobiety, szum wypełniał jej uszy. Szarpała za jego rękę, próbując błagać o litość, ale z jej ust wyrwały się tylko miaukliwe dźwięki. Cisnął nią pogardliwie na bok i uderzyła boleśnie o brzeg toalety. — Nie możesz mnie do tego zmusić. Strach przed tobą nie wystarczy. — To prawda. Chcę, żebyś wreszcie pojęła mądrość kryjącą się w tym, co ci powiedziałem. Tylko nienawiść może cię wyzwolić. Tylko uwalniając kwas zżerający twoją duszę, możesz odnaleźć spokój. Ruletka zacisnęła palce na skroniach. — Nie wiem, czego nienawidzę bardziej. Twoich gróźb czy twojej popkulturowej psychologii. — Tylko ostateczne katharsis może cię uratować przed życiem wypełnionym przez to jedno wspomnienie — ciągnął, jakby jej nie usłyszał. Rozerwał starannie wzniesione tarcze mentalne Ruletki, a potem pochwycił i rozszarpał część jej umysłu. Przed jej oczami przemknęły obrazy. Dłoń pielęgniarki mocno naciskająca jej klatkę piersiową, niepozwalająca jej się podnieść. „Nie patrz”. Ale ona spojrzała. POTWÓR! Leżał

w inkubatorze i płakał, gdy uchodziło z niego życie. Cztery dni patrzenia, jak umierał. Wstręt przeradzający się w miłość, a potem w nienawiść. Dłoń pielęgniarki mocno naciskająca jej klatkę piersiową, niepozwalająca jej… I tak to szło. Niekończąca się powtórka z koszmarów. — Zabij go, a to się skończy. — O Boże! Nie wierzę ci! Jej palce szarpały gwałtownie za włosy. — To pech, bo naprawdę nie masz innego wyjścia. ♦ — Czy już czas? — zapytał Jack, podnosząc głowę znad stalowej poręczy, której się trzymał. Trampula podeszła bliżej i objęła go w pasie. — Niedługo. Już niedługo. Uniosła rękę, by odgarnąć mu z oczu czarne, przepocone włosy. Wyraźnie cierpiący ból mężczyzna spojrzał na nią. W mroku jego ciemne oczy zlewały się z nocą bez dostrzegalnych granic. — Będziesz musiał tam pójść pod własną postacią — podjęła. — Kiedy nadejdzie chwila, pomogę ci się zmienić. Będę z tobą przez cały czas. Położyła dłoń na jego spoczywającej na poręczy dłoni. Odwrócił rękę i ich palce splotły się ze sobą. — Mam złe przeczucia — odparł Jack. Spojrzał na ich splecione palce i nie cofnął ręki. — Chciałbym, żeby koty były z nami. — Ja też. — Jeśli cokolwiek pójdzie źle, zwiewaj — dodał. — Mówię poważnie. Ja sobie poradzę. Trampula nie odpowiedziała, ale wzmocniła nieco uścisk. — Możemy już ruszać? — zapytała, spoglądając na Rosemary. Prawniczka podeszła do narożnika budynku z brudnej cegły i wyjrzała za niego. — Chyba jest czysto — stwierdziła. Dotknęła elektronicznego zegarka i przyjrzała się jego słabemu światłu. — Dwadzieścia po ósmej. Wszyscy, którzy mieli się zjawić, z pewnością są już na miejscu. Ruszajmy. Nad wejściem do Lilii Hajfongu umieszczono wielką lilię wodną podświetloną czerwonym, bzyczącym cicho neonem. Jego migotliwy blask padał na pustą ulicę. Na krawężniku przed restauracją parkowało kilka limuzyn. Szoferzy w liberiach stali w grupie przed szeregiem samochodów, paląc papierosy i plotkując jak zwykli taksówkarze. Każdego pojazdu strzegł jeden albo dwóch ochroniarzy. Paru z nich przyglądało się biernie, jak Trampula i jej towarzysze przechodzą obok. Ich oczy śledziły troje przybyszów niczym celowniki karabinów maszynowych. Wszyscy nosili czarne opaski na rękach.

Nim jeszcze trójka gości dotarła do wejścia, ich nozdrza wypełniły wonie kolendry, ryby oraz ostrej papryki, charakterystyczne dla wietnamskiej kuchni. — Mon Dieu. — Jack uniósł oczy ku niebu, a potem spojrzał na Trampulę. — Potrafisz w to uwierzyć? Znowu poczułem się głodny. — Zjemy coś, gdy tylko załatwimy tę sprawę. Choć wejście znajdowało się na poziomie ulicy, do samej restauracji prowadziły schody. Klatka schodowa była słabo oświetlona, bo większość blasku pochłaniała czerwona tapeta z wypukłym wzorem. W niszy ze wewnętrznymi drzwiami stał potężnie zbudowany mężczyzna w stroju przypominającym noszone przez ochroniarzy przebywających na zewnątrz. Usłyszawszy, że zewnętrzne drzwi się zamknęły, wyszedł z ukrycia i stanął na pomoście. — Rezerwacje? — zapytał. — Oczywiście — odparła bez chwili wahania Rosemary. Trampula poczuła, że ukryte za lustrzankami oczy przyglądają się im uważnie w poszukiwaniu możliwych zagrożeń. Po chwili wysoki mężczyzna wzruszył ramionami i usunął się na bok, najwyraźniej usatysfakcjonowany. Nie ulegało wątpliwości, że nie poznał Rosemary. Wewnątrz czekały na nich kolejne ciemne tapety oraz podenerwowany Azjata w średnim wieku, który wręczył im na powitanie plik jadłospisów. — Dobry wieczór. Trzy osoby, tak? Ruszył już ku jednemu z pustych stolików, ale Rosemary go powstrzymała. — Przyszliśmy na spotkanie. Niski Azjata zatrzymał się nagle. Główna sala była niemal całkowicie opustoszała. Po jedną ścianą kuliła się para starszych ludzi, pogrążonych w cichej rozmowie. Wysoki, chudy mężczyzna o skrzywionych ustach siedzący nieco bliżej podniósł wzrok znad posiłku i wymienił spojrzenia z kierownikiem. Trampuli przemknęło przez głowę, że samotny gość wydaje się jej okropnie znajomy, ale jej uwagę odwrócił Jack, który potknął się nagle i omal nie wpadł na pełne bąbelków akwarium z karpiami. Kierownik zrobił zakłopotaną minę. — Nie ma spotkania — oznajmił słabym głosem. — Jest — sprzeciwiła się Rosemary. — W prywatnej sali. — Dziś nie ma spotkania. — Widzę, że mamy trudności z dojściem do porozumienia — stwierdził powoli Jack przez zaciśnięte zęby. Rosemary rozejrzała się po sali, zatrzymując spojrzenie na dwóch mężczyznach w granatowych garniturach. Obaj mieli na oczach drogie okulary przeciwsłoneczne i siedzieli przy innych stolikach. Oni również nosili żałobne opaski — Buon giorno… Adrian, zgadza się? Syn Tony’ego Callenzy?

— Pomyliła mnie pani z kimś innym. Żołnierz siedzący po prawej stronie zerknął na towarzysza, który wzruszył ramionami. Trampula zacisnęła dłoń, którą przytrzymywała Jacka, gotowa obalić go na podłogę, gdyby zaczęły się kłopoty. — Adrian — powtórzyła Rosemary. — Bawiliśmy się razem. Porywałeś moje lalki i domagałeś się okupu. Zabolało mnie, że o tym nie pamiętasz. Asystentka prokuratora odsunęła się od Trampuli i stanęła metr od mężczyzny, do którego mówiła. W jej postawie nie wyczuwało się napięcia. Głowę trzymała prosto, a ręce zwisały luźno u jej boków. Trampula widziała ją kiedyś podczas procesu i była przekonana, że sama nigdy nie potrafiłaby być tak pewna siebie. Jeszcze mniej pewna była tego, że Rosemary rzeczywiście zamierza wykorzystać książki wyłącznie jako środek nacisku na rodzinę. Nadal miała w sobie za dużo z ojca. Przypomniała sobie, że słyszała kiedyś, jak Rosemary mówiła, że żałuję, że nie urodziła się chłopcem i nie mogła przejąć władzy po ojcu. Czy teraz da przyjaciółce sposób zdobycia tej władzy? — Mówiłem już pani, że nie nazywam się Adrian. — W takim razie ja pewnie nie jestem Rosa-Maria Gambione. Mężczyzna zdjął z oczu lustrzanki. — Maria! — Uśmiechnął się po raz pierwszy. — Pamiętam, że kiedyś wysłałem ci prawą rękę porwanej lalki, a ty nadal nie chciałaś zapłacić. — Cicho, Adrian — odezwał się po raz pierwszy drugi z mężczyzn. — Rosa-Maria Gambione zniknęła przed wielu laty. Pani przypomina mi raczej prokuratora okręgowego, pani Muldoon. — Bardzo dobrze. Nie znam pana, zgadza się? — Zgadza. — Mój ojciec walczył dla Rodziny na stare sposoby. Ja wolę nowe. — Takie, jak ściganie nas? — zapytał drugi mężczyzna. — Stawianie zarzutów przeciwko nam? — Jeśli mam być użytecznym prokuratorem okręgowym, muszę się stać dobrym prokuratorem okręgowym. Mężczyzna uniósł jeden kącik wąskich, niczego niewyrażających ust. — Adrian, przyprowadź ojca. To go na pewno zainteresuje. — Odchylił się do tyłu na krześle. — Proszę siadać, pani Muldoon. I pani towarzysze również. Rosemary przyciągnęła sobie krzesło i usiadła na nim. Skrzyżowała nogi, uśmiechając się do mężczyzny siedzącego po drugiej stronie stolika. — Suzanne, myślę, że to będzie odpowiednia chwila — odezwała się, ledwie odwracając głowę.

Trampula odwróciła Jacka ku sobie i wyciągnęła rękę ku jego głowie. Mężczyzna odsunął się gwałtownie. — Nie tutaj! — Masz rację. Trampula zerknęła na przyjaciółkę i wskazała brodą na drzwi męskiej toalety. — Świetny pomysł — zgodziła się Rosemary. — Moi przyjaciele dołączą do mnie za chwilę — poinformowała mężczyznę siedzącego po drugiej stronie stolika. — Zapewniam, że nie są uzbrojeni. — Spojrzała prosto w lustrzane szkła okularów. — Jak się pan właściwie nazywa? — No dobra, pośpieszcie się. — Wskazał od niechcenia na toaletę. — Zawsze zadaje się pani z ćpunami? Rosemary sięgnęła na drugą stronę stolika i nalała sobie herbaty. — Nie. — Morelli — rzekł mężczyzna. — Bardzo mi miło pana poznać. Trampula zaprowadziła Jacka do toalety. — Może lepiej wejdę pierwszy. Mężczyzna wyciągnął rękę, by oprzeć się o drzwi. — Nie dasz rady — odparła rzeczowo. — Wzrusza mnie twoja wiara we mnie. — Nagle wciągnął powietrze z bólu. — Ale z drugiej strony… Kobieta otworzyła drzwi i weszła do środka. Przy pisuarach nikogo nie było, ale z boksu właśnie wychodził Wietnamczyk w brudnym kuchennym fartuchu. Mężczyzna pisnął nagle, zdołał umyć pośpiesznie ręce i wyszedł, mamrocząc coś w swoim języku. Trampula cieszyła się, że tego nie zrozumiała. — Właź — poleciła Jackowi. Drzwi zamknęły się za nim. — Nie wiem, czy mi się uda — poskarżył się mężczyzna. — Czasami nie jestem w stanie go przywołać. Za bardzo mnie boli, żebym mógł się skupić. — Ściągaj łachy i już. — Co? — Spróbował się uśmiechnąć. — Trampula, to nie jest odpowiedni moment. Zamknął się, gdy popatrzyła na niego z irytacją. — Tym razem nie mam dla ciebie zapasowego ubrania. Jeśli tego nie zdejmiesz, to się zniszczy. Jasne? — Aha. W porządku. Rozpiął koszulę, odwracając się plecami do kobiety. Trampula usiadła na brudnych kafelkach, nie przejmując się swoim kostiumem. Rozebrawszy się, Jack popatrzył na nią niepewnie, trzymając ubrania przed sobą.

— Połóż się. Przełknął ślinę i padł na twarz przed Trampulą. Boks był ciasny i nogi mężczyzny wystawały na zewnątrz pod przepierzeniem. Odłożyła zdjęte ubrania w bezpieczne miejsce, po czym ujęła głowę Jacka w obie dłonie i wysłała świadomość do jego umysłu w poszukiwaniu klucza do transformacji. — Uwolnij ból. Zaprzestań prób zapanowania nad nim. Trampula nie mówiła już ochrypłym głosem, jaki przed laty przyjęła za swój. Przeszła na ten, którym przemawiała do swych zwierząt. Zsynchronizowała oddech z jego rytmem i zaczęła głaskać Jacka po głowie. Znała sposób. Nie pierwszy raz pracowała z Jackiem, choć dotąd starała się powstrzymać bestię, a nie ją uwolnić. Mężczyzna uspokoił się pod jej dotykiem. Poprowadził ją w dół, przez kolejne poziomy swej świadomości. Omijała ustawione tam bariery, szanując prywatną jaźń, kryjącą się za nimi. Koty zawsze chciały, by zaglądała do ich wnętrza — z przyjaźni i być może również z uwagi na jej niemal patologiczne pragnienie prywatności. Zawsze opierała się tej potężnej pokusie. Jej przewodnikiem w podróży przez umysł Jacka był zmysł węchu. Miasto, jego mieszkańcy, sama Trampula — wszystko to wiązało się ze szczególnymi zapachami, a nie z wyglądem czy słowami. Takie rzeczy pojawiały się dopiero znacznie wyżej w łańcuchu świadomości. Gdy dotarli do woni mokradeł, zgnilizny, śmierci i rozkładu, a także do ciemności, Jack się zatrzymał. Bał się, że nigdy już nie wróci z bagien, ale ona odpowiedziała na ten strach swą uspokajającą świadomością. Była tu. Nie opuści go. Jednakże to siła jej woli zmusiła go do powrotu do mrocznej przestrzeni i do woni kryjącej się w sercu jego gadziej jaźni. Gdy świadomy umysł Jacka rozpuścił się w tym drugim, Trampula uciekła przez jego mózg zapadający się do umysłu bestii. Miazmaty bagien i donośny ryk rozjuszonego aligatora ścigały ją niczym prąd odpływowy. Wracając do swego ciała, uderzyła głową o porcelanową miskę. Jej ręce odsunęły się gwałtownie od ciężkiego gadziego łba spoczywającego na jej kolanach. Aligator odwrócił się na nogi i wydał z siebie ryk, który Trampula przed chwilą usłyszała. Oddychając szybko i głęboko, weszła do umysłu stworzenia, by je uspokoić. Gad odsunął się nieco od niej, poruszając nerwowo ogonem. W ciasnym pomieszczeniu nie mógł zrobić nic więcej. Trampula uniosła spojrzenie, usłyszawszy na zewnątrz głos Rosemary. Drzwi nieco się uchyliły, odsłaniając zaniepokojoną twarz wietnamskiego kierownika. Mężczyzna otworzył szeroko oczy i uniósł rękę do ust na widok tej niewiarygodnej sceny, a potem zatrzasnął drzwi. Kobieta spojrzała na gada i zaczęła poszukiwać w jego umyśle jakiegoś sygnału, który skłoniłby go do zwymiotowania książek. Po krótkich poszukiwaniach odnalazła wspomnienie zatrutego mięsa.

Psychiczna reakcja omal nie spowodowała wymiotów również u niej. Aligator zwrócił zawartość żołądka na podłogę i na stolik. Smród na wpół strawionego mięsa wstrząsnął nawet Trampulą, przywykłą do większości aspektów życia i śmierci. Uspokoiła podekscytowanego gada, wstała i zaczęła z wielką ostrożnością grzebać w wymiocinach, szukając owiniętych w plastikową folię książek. Na szczęście nie trwało to długo. Umyła pakunek w zlewie. Aligator machnął ogonem rozbijając w drzazgi przepierzenie między boksami. Następnie warknął gardłowo głosem przepojonym głodem i niezadowoleniem. Trampula sięgnęła do mózgu gada i rozpoczęła proces oddzielania od niego człowieczeństwa Jacka. Po nieco ponad minucie mężczyzna leżał na zimnej podłodze w tym samym miejscu, gdzie przed chwilą był aligator. Gdy zwinął się niczym płód, próbując się odgrodzić przed smrodem wspomnienia, wręczyła mu ubranie. — Trzeba było to zrobić. Zwilżyła papierowy ręcznik i delikatnie otarła mu czoło. — Za każdym razem myślę, że już nigdy nie wrócę do ludzkiej postaci — Jack wpatrzył się w ścianę. — W końcu to się wydarzy. Zapewne tak będzie najlepiej. — Nie dla Cordelii. Ani nie dla niej, ale tego nie powiedziała na głos. — Cordelia. Ehe. Tak jest. — Jego głos był pozbawiony wszelkiej intonacji. — Zróbmy to. Ubrał się i otworzył drzwi. Trampula podążyła za nim. Rosemary stała na drugim końcu sali w towarzystwie dwóch starszych wiekiem mężczyzn, którzy dołączyli do grupy. — Rosa-Maria, darzymy twojego zmarłego ojca największym możliwym szacunkiem, ale nie możemy ci pozwolić ingerować w sprawy Rodziny. Wyższy mężczyzna rozpostarł ramiona, obrzucając ją protekcjonalnym spojrzeniem. — Sprawy Rodziny są moimi sprawami. — Rosemary spojrzała na zbliżających się Trampulę i Jacka. — Jestem Gambione. Przyjęła od przyjaciółki lekko wilgotny pakiet. Dwaj starsi mafiosi wymienili poirytowane spojrzenia. Dla Trampuli było oczywiste, że rozmowa trwa już od pewnego czasu. — Mam propozycję dla Rodziny — oznajmiła Rosemary. Postawiła książki pionowo na stole, wspierając się na nich lekko. — Wszyscy capo powinni mnie wysłuchać. — Jesteś kobietą — zauważył wyższy mężczyzna. — Roberto, pozwól jej mówić. Mamy decyzje do podjęcia, a to tylko opóźnia sprawę. Niższy capo o krępej budowie dotknął ramienia towarzysza. Wyższy mężczyzna skinął z rezygnacją głową. Morelli otworzył drzwi i Rosemary weszła do środka. Dwoje przyjaciół podążyło za nią, ale powstrzymał ich, unosząc rękę. Wpatrywała się w pozostałych capo tak długo, aż wreszcie skinęli głowami i Morelli ich przepuścił.

Prywatna sala była długa i wąska. Niemal całkowicie wypełniał ją wielki stół, otoczony przez capo Rodziny, z gniewem debatujących o tym, jak powinni pomścić śmierć don Frederica. Na wszystkich ramionach widniały opaski z czarnej krepy. W połowie długości nakrytego białymi obrusami stołu stał mężczyzna z uwagą słuchający toczącej się wokół dyskusji. Gdy Rosemary, Trampula i Jack weszli do środka, uniósł spojrzenie. — To są ci ludzie z notatnikami? — Tak, don Tomaso — odparł wysoki capo, który wypytywał ich na zewnątrz. Rosemary podeszła do bliższego końca stołu i położyła książki na obrusie, nie wypuszczając ich z rąk. Trampula stanęła obok niej, a Jack przeszedł na drugi koniec sali, by wyglądać przez okno na ciemny zaułek. — Dziękuję, Rosa-Maria — oznajmił don Tomaso śliskim, przypochlebnym tonem. — Dziękuję, że je nam przyniosłaś. Trampula naprężyła mięśnie i przymrużyła powieki. Od pierwszej chwili wiedziała, że tego człowieka nie lubi. Jeśli okaże się to konieczne, jemu pierwszemu skoczy do gardła. Zmarszczyła nos. Woń rybnego sosu uświadomiła jej, że ona również jest głodna. — Signorina Gambione, jeśli łaska, don Tomaso. Rosemary zacisnęła palce na książkach i spojrzała mu w oczy nad blatem. Trampula wyczuwała narastające między nimi napięcie, które znajdowało odbicie w jej mięśniach. Zza okna dobiegł pisk hydraulicznych hamulców śmieciarki oraz łoskot przewracanego pojemnika na śmieci. Panująca w sali cisza nadal się przeciągała. Wreszcie don Tomaso pochylił głowę na znak zgody. — Książki nie są darem — oznajmiła Rosemary. — Należą do mnie. Ja zdecyduję, kto będzie miał dostęp do zawartych w nich informacji. — W takim razie mówisz jako ktoś, kto stoi poza Rodziną. Don Tomaso zerknął na mężczyznę stojącego po jego prawej stronie. Trampula prześledziła spojrzeniem jego ruch, po raz kolejny żałując, że nie ma kocich zębów ani pazurów. — Mówię jako ktoś, kto był świadkiem tego, jak Rodzina Gambione stanęła na krawędzi upadku. Ze wszystkich stron otaczają nas zagrożenia, a wy siedzicie tutaj i debatujecie o zemście na wrogu, którego nawet nie potraficie nazwać. — Rosemary rozejrzała się gniewnie po sali i potrząsnęła książkami w kierunku Tomasa. — Jeśli nadal będziemy zmierzać ścieżką Rzeźnika, Rodzinę czeka zagłada. Za nimi rozległ się krzyk bólu. Drzwi otworzyły się z trzaskiem. — O kurde — odezwał się Jack. Trampula wyciągnęła rękę do przyjaciółki, ale tę obalił na podłogę chudy gość restauracji, który wpadł nagle do sali. Był szybki. Wyrwał książki z rąk Rosemary, zbijając ją jednocześnie z nóg.

— Stój albo zginiesz! — zawołał don Tomaso. Próbując podtrzymać upadającą przyjaciółkę, Trampula zauważyła kącikiem oka, że don Tomaso wyciągnął dobrze wypolerowaną berettę i wycelował w uciekającego złodzieja. Ku jego zdumieniu tamten roześmiał się ochryple i stanął. Wykrzywił usta w grymasie, odwrócił się i wbił spojrzenie w don Toamso, który wystrzelił konwulsyjnie jeden raz i zwalił się na blat. To stało się sygnałem dla zaskoczonych capo. Wszyscy zaczęli jednocześnie strzelać do złodzieja, który przemieszczał się już w kierunku okna. Kule jednak ledwie spowolniły intruza. Capo, którzy próbowali zagrodzić mu drogę, padali pod jego spojrzeniem, jakby pociski odbijały się od jego ciała. — Jack! Ruszaj się! Szybko! Gdy tylko Trampula wykrzyknęła te słowa, zauważyła, że jej przyjaciel zwrócił się w stronę zabójcy. Gdy tamten spojrzał mu w oczy, twarz zmiennokształtnego pokryły łuski, a pysk się wydłużył i wysunęły się z niego ostre zęby. Złodziej wahał się przez chwilę, pozwalając, by uderzały w niego kule capo. Potem spróbował przeskoczyć nad wielkim aligatorem, który zagradzał mu teraz drogę do okna. W tej samej chwili gad odwrócił łeb i zamknął zębatą paszczę na jego stopie. Napastnik krzyknął z szoku i bólu, a następnie obrócił się w locie, tryskając krwią na wszystkie strony. Uderzył plecami o szybę, nadal przyciskając książki do piersi, zwinięty jak zraniony wąż. Z zewnątrz dobiegł łoskot oraz zgrzyt przekładni. Mafiosi podbiegli do okna i oddali kilka bezużytecznych strzałów w kierunku oddalającej się coraz szybciej śmieciarki. — Skurwysyn wpadł prosto do środka! — Mężczyzna stojący przy oknie odwrócił się w stronę wnętrza. — Don Tomaso, co teraz zrobimy? — zapytał zabitego. Trup milczał. Mafioso ominął tanecznym krokiem aligatora, który połknął odgryziony fragment z pomrukiem zadowolenia. ♥ Restaurator przesadził kilkoro gości, by zrobić przy swoim stole miejsce dla zbiegów. Po lewej stronie miał Lilię Wodną, po prawej Sokolicę, a przed sobą beef wellington, ziemniaki Hirama, białe szparagi i młodą marchewkę. To była cudowna kolacja. — Tuńczyk? — zdumiała się Jane. — To jest tuńczyk? — Nie taki znowu zwyczajny tuńczyk — odparł restaurator. — Biała albakora, dostarczona drogą lotniczą znad Pacyfiku. Z pewnością dziewczyna nieraz jadła tuńczyka z puszki, tuńczyka w potrawce, niespodziankę z tuńczyka albo krokiety z tuńczyka. Zadrżał na tę myśl i posmarował masłem kolejną bułkę. Zawsze czuł się lepiej, kiedy coś zjadł, nawet jeśli sytuacja była dramatyczna. Myśli o niebezpieczeństwie, śmierci i przemocy przesunęły się na drugi plan, przesłonięte przez

znakomite wino, piękne kobiety i wyśmienity sos holenderski. Za ich stolikiem znajdowały się szeroko otwarte drzwi na balkon i do lokalu wpadał chłodny wieczorny wietrzyk, być może złagodzony niewidzialną dłonią Mistral. — Jest cudowna — stwierdziła Lilia Wodna. — Dziękuję — odparł Hiram. Dziewczyna z pewnością była bystra, lecz zarazem zdumiewająco niewinna. Ta Lillian Dow musiała się jeszcze nauczyć bardzo wiele o świecie, podejrzewał jednak, że będzie się uczyła szybko i z entuzjazmem. Zadał sobie pytanie, czy przypadkiem nie jest jeszcze dziewicą. — Nie jesteś z Nowego Jorku — rzekła do niej Sokolica. — Czemu tak uważasz? — zdziwiła się Jane. — Nikt miejscowy nie powiedziałby, że jedzenie u Hirama jest cudowne. To się rozumie samo przez się. Nowojorczycy są najbardziej światowymi ludźmi na Ziemi i dlatego zawsze muszą znaleźć coś, co im się nie spodoba. Dzięki temu mogą się na coś poskarżyć i w ten sposób okazać swoją wyższość. Na przykład tak. — Zwróciła się w stronę Hirama. — Vichyssoice mi smakowała, daję słowo, ale nie dorównuje paryskim standardom. Z pewnością o tym wiesz. Hiram zerknął na Jane, która wyglądała, jakby się bała, że popełniła jakieś faux pas. — Nie daj się zepsuć — poradził jej z uśmiechem. — Pamiętam ten dzień, gdy Sokolica przybyła do miasta. To było jeszcze przed show modowym, perfumami i Grzędą Sokolicy, nim jeszcze zmieniła nazwisko, a nawet przed rozkładówką w „Playboyu”. Miała szesnaście lat i przyjechała prosto z… jak to się nazywało, Soko? Stara Dziura w Teksasie? — Sokolica uśmiechnęła się bez słowa. — Prasa nazywała ją „latającą cheerleaderką”. W Madison Square Garden urządzano ogólnokrajowy konkurs cheerleaderek. Potrafisz w to uwierzyć? Soko była tak światowa, że nie trafiła na finały. No wiesz, postanowiła, że zaoszczędzi parę gorszy i sama tam poleci, zamiast wziąć taksówkę. — I co się wydarzyło? — zapytała Lilla Wodna. — Miałam plan miasta — odparła miłym tonem Sokolica. — Ale byłam zbyt nieśmiała, żeby zapytać o drogę. Nie wierzyłam, że mogę przeoczyć coś tak dużego, jak Madison Square Garden. Przeleciałam nad placem pewnie ze sto razy, wypatrując go. — Odwróciła się i uniosła brwi. Jej piękne skrzydła poruszały lekko powietrzem. — Wygrałeś, Hiram. Jedzenie jest cudowne. Jak zawsze. — Latanie na pewno też jest cudowne — zauważyła Jane, spoglądając na skrzydła Sokolicy. — To druga najprzyjemniejsza rzecz w życiu — odparła pośpiesznie starsza kobieta. — I nie potrzeba potem zmieniać pościeli. To była gładka, wyćwiczona odpowiedź na pytanie, które zadawano jej już tysiąc razy. Wszyscy się roześmiali. Jane sprawiała wrażenie lekko rozczarowanej. Być może liczyła na coś więcej niż rzucony od

niechcenia żarcik Sokolicy — pomyślał Hiram. Wyglądała bardzo młodo, świeżo i pięknie w ubraniu, które jej kupił. Nie kupił, pożyczył, poprawił się w myślach, ponieważ było to dla niej bardzo ważne. Pochylił się nieco ku przodowi i położył lekko dłoń na jej nagim ramieniu. — Mogę nauczyć cię latać — rzekł cicho. Oczywiście, nie mógł jej dać prawdziwego lotu, co najwyżej unoszenie się w powietrzu, ale nigdy nie spotkał się ze skargami. Ilu mężczyzn potrafiło uczynić swoje kochanki lekkimi jak piórko, a nawet lżejszymi niż samo powietrze? Spojrzała na niego, zaskoczona i piękna, a potem odsunęła się nieco. Jej oczy skupiły się na nim, szukając czegoś. Zastanawiał się, co to może być. Czego szukasz, Lilio Wodna? — zadał sobie pytanie, gdy na jej gładkiej, chłodnej skórze zaczęły się zbierać kropelki wody. ♣ Odsłonięte końcówki nerwowe odgryzionej stopy wypełniały jego umysł białym ogniem. To było jeszcze gorsze niż jego śmiertelny ból. Ten drugi po kilku miesiącach nauczył się spychać w głąb jaźni, do chwili, gdy będzie go potrzebował. Na szczęście, krwotok ustał niemal natychmiast. Miał nadzieję, że to cholerne, pierdolone bydlę udławi się jego stopą. Ból przeszywał mu nogę za każdym razem, gdy śmieciarka podskakiwała na nierównościach. Spector wsunął sobie książki za pasek na brzuchu. Należały teraz do niego. Sam ustali cenę za nie. Za bardzo go bolało, by był w stanie je przeczytać, nawet gdyby oświetlenie było dobre. Może to i lepiej. Miał już dzisiaj zbyt wiele kłopotów. Pojazd się zatrzymał. Spector spróbował wygrzebać się ze śmieci i dotrzeć do wylotu. Nic z tego. Gdy tylko się poruszył, kikut bolał go jak diabli. Usłyszał, że hydrauliczne ramiona się poruszyły, i spojrzał w górę. Maszyna się przechyliła, zrzucając na niego kilkaset kilogramów śmieci. Spector zaczerpnął głęboki oddech, zanim pokryły go całkowicie. Coś ciężkiego spadło mu na bolącą kostkę. Spróbował zignorować ból i wygrzebać się na wierzch, ale nagle poczuł, że osuwa się do tyłu. Zgniecione w jedną całość butelki, kartony, papiery, kurze kości i niedojedzone paczkowane obiady zwaliły się na niego. Zgiął się wpół, próbując schować kikut pod drugą nogą. Nacisk ustąpił. Spector poczuł, że skrzynia śmieciarki opadła i pojazd ruszył w dalszą drogę. — Kurwa — warknął i poczuł, że usta wypełniły mu wilgotne fusy po kawie. Nie zważając na ból, zaczął się wygrzebywać rozpaczliwie ku świeżemu powietrzu. Miał nadzieję, że nie będzie już więcej postojów przed wysypiskiem. ♣♦♥♠

Rozdział 16 21:00 Był zbyt wycieńczony, by choć próbować wyczołgać się ze śmieciarki. Całą jego energię pochłaniała regeneracja. Leżał na szczycie sterty śmieci w podskakującym na wybojach pojeździe. Spojrzał na zranioną nogę. Wystawała teraz kilka centymetrów za wystrzępiony koniec nogawki. Stopa mu odrastała. Nic w tym rodzaju się przedtem nie wydarzyło. W pierwszej chwili był przekonany, że będzie musiał skombinować jakąś protezę. Jego zdolność regeneracji wykraczała poza wszystko, co sobie wyobrażał. Jego organizm czerpał tkanki z reszty ciała, by wyhodować nową stopę. Nic dziwnego, że czuł się taki zmęczony. Swędziało go jak diabli. Wepchnął ręce do kieszeni, by się powstrzymać przed drapaniem rany. Przyglądał się mijanym przez śmieciarkę budynkom, próbując określić, gdzie się znajduje. Być może w dzielnicy portowej. Było tu trochę ruchu, ale śmieciarka posuwała się naprzód całkiem szybko. Wyciągnął zza paska owinięte w plastik notatniki. Nie widział zbyt wiele, gdy samochód się poruszał. Światło latarń było zbyt nieregularne. Miał szczęście, że usłyszał, jak ta dziewczyna o nich mówiła. Lepiej, żeby się okazało, że to te właściwe, bo zdobycie ich kosztowało go bardzo wiele. Jak jednak miał odgadnąć, że ten facet zmieni się w aligatora? Wszyscy asowie powinni dzisiaj być na kolacji u Grubasa. Śmieciarka zwolniła i Spector nie widział już budynków. To zapewne był koniec trasy. Schował książki i złapał obiema rękami za stalową krawędź, po czym podciągnął się ku niej, odbijając się zdrową nogą. Mięśnie drżały mu przez chwilę, a potem całkowicie odmówiły posłuszeństwa. Osunął się z powrotem na śmieci, doszczętnie wyczerpany. Śmieciarka się zatrzymała. Spector usłyszał odgłos rozwijanego łańcucha oraz szczęk bramy. Nie był w stanie nawet usiąść. Pojazd pokonał powoli kawałek drogi, po czym ponownie się zatrzymał. Zgon wiedział, co się zaraz wydarzy. — Stój! — zawołał, ale jego głos był za słaby, by kierowca mógł go usłyszeć. Hydrauliczne ramiona uniosły w górę stalową skrzynię a potem zaczęły ją przechylać. Spector osłonił twarz i zwinął się w kłębek. Gdy zaczął spadać, wstrzymał oddech i przycisnął notatniki do piersi. Spadł na głowę i ramiona, a następnie stracił przytomność. ♠ Po sali zaczęły powoli krążyć wózki deserowe. Rzecz jasna, stolik Hirama obsłużono jako pierwszy.

Czuł się tak odprężony i zadowolony z siebie, że wrócił mu apetyt. Przyjął kawałek sernika amaretto od jednego z nowych kelnerów, pomarszczonego staruszka o wielkiej głowie, noszącego na oczach grube szkła, a na dodatek wziął sobie kawałek ciasta z mango i czekoladą. Sernik spełniał wygórowane standardy Wieży Asów, a ciasto również było znakomite, posypane kawałkami słodko-gorzkiej czekolady. Sokolica również je wybrała, wyjaśniając Lilii Wodnej ze swym słynnym uśmiechem, że czekolada to trzecia najprzyjemniejsza rzecz na świecie. Jane gapiła się na kelnera z dziwną, pozbawioną wyrazu miną. — Coś nie w porządku, moja droga? — zapytał ją staruszek. Zamrugała powoli i potrząsnęła głową, jak ktoś budzący się ze snu. — Nie… to znaczy… nie pamiętam. — Zadrżała nagle. — Dziwnie się czuję. — Czekolada leczy wszystkie dolegliwości — zasugerowała Sokolica. Jane wybrała jednak wiśnie w likierze. — Dlatego — wyjaśniła Hiramowi i Sokolicy, również się uśmiechając — że słyszałam, że kiedy mam wybierać między jednym złem a drugim, zawsze powinnam wybierać to, którego jeszcze nie próbowałam. Hiram roześmiał się w głos, słysząc w jej głosie niespodziewaną imitację tonu Mae West. Postarzały kelner również się roześmiał, wydając z siebie słaby, przenikliwy chichot, który ciągnął się za długo, jakby pchającego przed sobą wózek deserowy mężczyznę rozbawił jakiś zrozumiały tylko dla niego żart. Wszędzie kręcili się kelnerzy nalewający świeżo zaparzoną kawę z wysmukłych, srebrnych dzbanków i rozstawiający na stołach małe dzbanuszki ze śmietanką. Modułowy wysunął się na czoło stawki. Pominął deser i wypróbowywał już courvoisier. Hiram szybko uporał się z deserem, popił go błyskawicznie winem i odsunął swe krzesło od stolika. — Wybaczcie mi ten pośpiech — oznajmił swym współbiesiadnikom, którzy jedli wolniej, radując się każdym kąskiem. — Jako gospodarz mam pewne obowiązki, choć żal mi opuszczać tak zachwycające towarzystwo nawet na krótką chwilkę. — Uśmiechnął się. — Nie śpieszcie się, proszę. Wieczór dopiero się zaczyna. Zaczął krążyć między stolikami. Uśmiechał się do gości, pytał, czy im smakuje, i z uśmiechem przyjmował komplementy. Mistral, siedząca za swym stolikiem nieopodal drzwi na balkon, oznajmiła, że jej ojciec z pewnością by się ucieszył, gdyby się dowiedział, że przedstawiono go na jednej z lodowych rzeźb. — Nie moglibyśmy pominąć Cyklona — odparł Hiram. — Nawet jeśli stanowczo za rzadko zjawia się na naszych kolacjach. Fakt, że mieszka w San Francisco, nie jest żadnym

usprawiedliwieniem. Możesz mu powtórzyć, że to powiedziałem. Hiram ledwie zdołał poznać Croyda, który siedział dwa stoliki dalej, rozglądając się niecierpliwie za wózkiem deserowym. Miejsce obok niego zajął Fortunato. Wyglądał, jakby spowijał go mroczny całun, i w ogóle nie uczestniczył w prowadzonej wokół konwersacji. Restaurator miał ochotę zatrzymać się przy nim i powiedzieć kilka uspokajających słów, ale odstraszył go wyraz ciemnych oczu, spoglądających spod potężnie rozdętego czoła. Kapitan Trips wylał ziołową herbatę na kolana dziewczyny Franka Beaumonta i wycierał ją teraz serwetką, przepraszając elokwentnie, co oszczędziło Hiramowi konieczności wysłuchania tyrady o niebezpieczeństwach związanych ze spożyciem rafinowanego cukru. Ścianołaz i Młot Harlemu pogrążyli się w intensywnej rozmowie. Gdy Hiram zapytał, czy smakowała im kolacja, otrzymał w odpowiedzi tylko krótkie skinienie głową Młota. Rahda O’Reilly, drobna, ruda kobieta, niekiedy zmieniająca się we w pełni wyrośniętą słonicę indyjską obdarzoną zdumiewającą umiejętnością walki, podziękowała mu z czarującym indyjskim akcentem. Fantazja porzuciła mało znanego dramatopisarza, z którym tu przyszła, i flirtowała z Profesorem. Kopacz Downs zdołał się jakoś dostać do środka i stał w kącie przy oknie, przeprowadzając wywiad z Impulsem. Hiram zmarszczył brwi i dał znak. Dwaj ochroniarze Petera Chou stanowczo odprowadzili Kopacza z powrotem do wind. Mężczyzna potrafiący ogrzać gołymi rękami dzbanek kawy próbował wręczyć Hiramowi podanie o przyjęcie do pracy, ale restaurator skierował go do sieci kawiarni Chock Full O’Nuts. Biedronka z rozrzewnieniem wspominała rok, gdy podawano tu gigantyczne Baked Alaska w kształcie samolotu Śmiga. Jay Ackroyd sprawiał wrażenie, że zaraz pęknie z przejedzenia. — Nigdy już nic nie zjem — obiecał solennie. Hiram osunął się na puste krzesło obok niego. — Chyba wszystko poszło świetnie — stwierdził z wyraźną ulgą. ♦ Wózek deserowy krążył między stolikami, ale najwyraźniej nikt nim nie kierował. Nie miało to zresztą znaczenia. Fortunato unikał cukru, mięsa i konserwantów, jeśli tylko było to możliwe. To było jedno z najgorszych rozczarowań, jakie przyniósł mu wirus dzikiej karty. Wszystkie jego zmysły absurdalnie się wyostrzyły. Najdziwniejszy był fakt, że naturalne zapachy, nawet mokrych psów czy zgniłych jarzyn, nie przeszkadzały mu zbytnio. Irytowały go tylko wonie stworzone przez ludzi: autobusowych spalin, środków owadobójczych czy świeżej farby. Nawet kokainy wyrzekł się przed wielu laty. Gdy musiał osiągnąć odmienny stan świadomości, pomagał sobie obecnie trawą, grzybkami albo świeżymi liśćmi koki. W tej chwili wolałby być w takim właśnie stanie. Hiram posadził go przy tym samym stoliku co Croyda Crensona. Samo w sobie nie było to problemem. Chodziło o jego towarzyszkę. Ichiko popisała się rekordowo złym wyczuciem chwili, przydzielając Croydowi Veronicę.

Veronica śmiała się i uśmiechała, ledwie dotykając jedzenia. Fortunato wiedział, że jej dobry nastrój to pic na wodę wsparty heroiną. Cieszył się, że dzielili go od niej Cordelia i Croyd. Ignorowała go przez całą kolację, a jej dłoń spoczywała na kolanach Śpiocha wystarczająco często, by ten nie zwracał uwagi na nic innego. Poza Cordelią, którą zauważył natychmiast. Croyd wyglądał dobrze. Był szczupły, opalony, miał wydatne kości policzkowe i miły uśmiech. Fortunato nie zapytał go, jak długo już nie śpi. Podejrzewał, że minęło dobrych kilka dni. W jego oczach widniał blask zrodzony z amfetaminy. Kiedy zgaśnie, Croyd zapadnie w sen na wiele dni albo tygodni i obudzi się z nowym wyglądem oraz nową mocą. Tym razem jego talent miał coś wspólnego z metalami. Nóż i widelec ciągle traciły sztywność w jego dłoniach. Kiedy się skupił, sztywniały znowu. Wymieniali z Veronicą mnóstwo sugestywnych uwag na ten temat. Po chwili Cordelia przyłączyła się do tego. Fortunato zjadł trochę sałatki i szparagów, ale nie ruszył niczego więcej. — Posłuchaj — odezwał się Croyd, gdy kelner w białej marynarce zamienił jego talerz na nowy. — Myślisz, że mógłbyś dodać mi do rachunku również ją? Objął Cordelię jednym ramieniem. — Jest z tym pewien problem — odparł Fortunato. — Cordelia nie jest na naszej liście płac. A przynajmniej jeszcze nie. — Ojej — zmartwił się Croyd. — Przepraszam, nie chciałem się wrzynać. — Nie o to chodzi — uspokoił go Fortunato. — Można powiedzieć, że to obustronna rozmowa kwalifikacyjna. Croyd zrobił zawstydzoną minę. — Wybacz, że wziąłem cię za… hmm, profesjonalistkę — rzekł do Cordelii. — Ale gdybyś chciała pojechać później do mojego mieszkania, moglibyśmy wypić parę drinków i trochę się pokręcić. No wiesz, bez żadnych zobowiązań. Nie chciałbym cię zmuszać do niczego, na co nie czujesz się gotowa. Mam piekielnie dobry sprzęt stereo w tym mieszkanku nad wodą, gdzie nikomu nie przeszkadza głośna muzyka… Na talerzu Croyda pojawił się nagle kawałek sernika. Fortunato nie miał pojęcia, skąd się wzięło ciasto. Rozejrzał się szybko po sali, a kiedy znowu zerknął na talerz Śpiocha, były na nim również placek z jabłkami i kawałek czekoladowego ciasta. Coś tu było bardzo nie w porządku. Fortunato wstał. Sporo asów przeszło na balkon. Za szybą widział Sokolicę i Lilię Wodną, które pogrążyły się w rozmowie, pochylając głowy ku sobie. Nie był w stanie myśleć. Pochylił się, wspierając dłonie na blacie, i potrząsnął głową. Desery. Skąd się brały te desery? Myśl, do cholery. Ciasta nie przemieszczają się same z siebie. To znaczy, że ktoś nimi porusza. Ktoś, kogo nie widzisz. Czy znasz kogoś, kto potrafi się stać niewidzialny? — Cholera!

Od balkonu dzielił go wielki, okrągły stół. As złapał za jego krawędź i odrzucił go na bok. Croyd daremnie spróbował pochwycić swój talerz z ciastami. Gdy Fortunata dzieliły od szklanych drzwi już tylko dwa kroki, Lilia Wodna krzyknęła. Na pół sekundy zapadła cisza. Potem w sali zapanował szał. Modułowy wypadł na balkon. — Nie zbliżaj się do niej! — zawołał. Jego ciało aż iskrzyło się od energii. Croyd uniósł ręce, jakby próbował ukierunkować swą moc. Gdy android przemknął obok, talerz radaru wewnątrz jego kopuły oklapł nagle. Modułowy zboczył z trasy i bezradnie walnął z potężnym impetem o ścianę. Wstrząs z pewnością coś uszkodził, ponieważ android zaczął strzelać granatami z dymem i gazem łzawiącym. Wtedy właśnie zgasły światła. W pierwszej sekundzie ciemności Fortunato usłyszał trąbienie słonia — dźwięk, którego nie sposób pomylić z żadnym innym. Zamrugał i pozwolił, by resztki pozostałego w sali światła przybyły do niego. Po sekundzie już widział, choć niezbyt wyraźnie. W powietrzu unosiło się mnóstwo drażniących gazów, Fortunato wstrzymał więc oddech. Lilia Wodna stała na balkonie, oparta plecami o poręcz. Wokół niej zaczął padać deszcz i w jego strumieniach można było zobaczyć wyciągającego ręce po dziewczynę Astronoma. Powtarzała się historia Dinochłopca. Fortunato próbował do niej dotrzeć, ale jego mięśnie musiały walczyć z niewidzialną mocą, wobec której wydawał się bezsilny. — Nie! — zawołał. — Nie, do cholery! W tej samej chwili Lilia Wodna uniosła się w górę, zawirowała w powietrzu i zniknęła w mroku za balustradą. ♥ To przypominało jej marsze antywojenne. Wilgotna chusteczka na nosie i ustach, by złagodzić najgorsze efekty gazu łzawiącego. Kłębiące się chmury dymu, powodujące gwałtowne mdłości, kaszel i krzyki. Ruletka odepchnęła kogoś na bok, szukając Tachiona. Widziała, jak wszedł do sali, skierował swą uwagę na balkon i ruszył w tamtą stronę, ale straciła go z oczu, gdy zgasły światła. Jakiś as cisnął przed siebie strugą ognia. Osłoniła oczy dłonią, rozglądając się po tłumie. Modułowy podnosił się z wysiłkiem z podłogi, jakaś kobieta krzyczała, a na tle unoszącego się w powietrzu dymu pojawiła się sylwetka Tachiona. Po jego twarzy spływały łzy. Pierś mu falowała, gdy próbował powstrzymać kaszel. Unosił podbródek, jakby przygotowywał się do jakiegoś ostatecznego wysiłku. Skurczoną postać Astronoma spowił blask, gdy ożywiającą go moc poddał próbie cios zadany przez umysł Tachiona. I wtedy Modułowy eksplodował. Odłamki gorącej stali oraz plastiku przeszyły restaurację niczym szrapnele. Jeden z nich,

nadal ciągnący za sobą strzępek munduru androida, trafił Takizjanina prosto w czoło. Doktor padł na podłogę, jego twarz przerodziła się w krwawą maskę. Z gardła Ruletki wyrwały się krzyki. Dobiegła do obcego. Nie bądź martwy! Nie bądź martwy! Nie była jednak pewna, czy to rozpaczliwe wołanie bierze się z bólu po jego utracie, czy też z gniewu na myśl, że pozbawiono ją szansy zabicia go. Osunęła się na kolana i przycisnęła do piersi bezwładne ciało Takizjanina. Jego krew splamiła jej białą suknię. Odsunęła chusteczkę od twarzy i przycisnęła ją do tryskającej krwią rany. Gaz łzawiący drażnił jej gardło i oczy. Rozpłakała się. Jej łzy skapywały na twarz Tachiona, tworząc jaśniejsze rzeczułki na pokrywającej ją krwi. ♣ Ostatni krzyk Lilii Wodnej nadal wisiał w powietrzu. W restauracji zapanował totalny chaos. Fragmenty Modułowego odbiły się od pola siłowego otaczającego Fortunata, nie czyniąc mu żadnej szkody. Salę wypełniły dmące w najróżniejszych kierunkach powiewy, przywołane przez Mistral, próbującą oczyścić pomieszczenie z dymu. Jakiś idiota posiadający moc miotania ogniem usiłował oświetlić lokal, ale udało mu się tylko podpalić zasłony. Hiram pobiegł w stronę balkonu, zaciskając pięść. — Nie! Nie! — krzyczał. Całe stoły uniosły się w górę i wisiały w powietrzu, ponieważ asowie, którzy je podźwignęli, nie wiedzieli, gdzie nimi cisnąć. Ktoś biegł po suficie, zwrócony głową w dół. Brzęk tłuczonej porcelany nie milkł ani na chwilę, tak głośny, że niemalże zagłuszał odgłosy wymiotów. Astronom pojawił się na balkonie jako zamazana sylwetka i ukłonił się Fortunatowi. Ciemnoskóry as pomyślał, że Jane z pewnością nadal spada. Sokolica zwróciła się w stronę barierki, by polecieć za dziewczyną. Astronom złapał ją za ramię i spróbował obalić na ziemię. Okazała się jednak silniejsza, niż mu się zdawało. Zgrzytnęła zębami, opadła na jedno kolano i sięgnęła wolną ręką ku jego twarzy, próbując wydrapać mu oczy. Jego okulary spadły na beton, a po policzkach spłynęła krew. Astronom się uśmiechnął. Wysunął język i złapał kropelkę własnej krwi. Okulary uniosły się w górę i wróciły na jego twarz. Fortunato przywołał całą moc, którą dała mu Miranda, i skupił ją w czakrę Manipura pośrodku swego brzucha. Z jego gardła wyrwał się dziwaczny jęk. As wymierzył w Astronoma czystą energię prany. Moc wystrzeliła z Fortunata pod postacią lśniącej, niebieskozielonej sfery wielkości piłki do softballu. Ciemnoskóry mężczyzna cofnął ręce, rozpostarł palce i otworzył szeroko oczy. Prana przemknęła przez linie mocy otaczające Astronoma i odwróciła je na lewą stronę. Zmieniły się z koncentrycznych okręgów w półksiężyce, a wszystkie z nich znajdowały się po drugiej stronie jego ciała.

Ramię Sokolicy zaczęło się wysuwać z uścisku starca. Kobieta zwróciła się błyskawicznie ku niemu, kopnęła go kolanem w krocze i złamała mu nos otwartą prawą dłonią. Po twarzy Astronoma spłynęła krew. Gdy tylko Sokolica się uwolniła, skoczyła z balkonu, uderzając szaleńczo skrzydłami. Astronom splunął na nią, a potem zwrócił się ku Fortunatowi. Oczy niskiego starca były zupełnie martwe. Takie same jak oczy Zgona i tego nieżyjącego chłopaka w lofcie. Astronom stał się samą śmiercią, bezmyślną, bezlitosną i nieuniknioną. Możesz uciekać, ale i tak cię znajdę, mówiły te oczy. Astronom zniknął. ♠ Tłum asów zgromadzony w drzwiach rozplątał się niczym budząca się powoli ośmiornica. Mistral otarła zlaną łzami twarz, a następnie uniosła ręce nad głowę, by przywołać wiatr. Rześki powiew porwał dławiącą mgłę na białe smugi, najwyraźniej uwalniając w ten sposób ludzi ze zrodzonego ze strachu paraliżu. Zaczęła się pozbawiona godności ucieczka w stronę drzwi. W powietrzu unosiło się całkiem sporo złowieszczych uwag o treści „skontaktuję się ze swoim prawnikiem”, ale Hiram był zbyt zaabsorbowany innymi sprawami, by to zauważyć. Nadal spoglądał niespokojnie w stronę poręczy, za którą zniknęły Lilia Wodna i Sokolica. Gdzieś płakała kobieta. Brzmiało to strasznie, jak jęki torturowanego zwierzęcia. Później męski głos zawołał z desperacją lekarza. Niestety, jedyny obecny tu lekarz leżał nieprzytomny na podłodze. Potem rozległ się potężny szum, jakby tysiąc łabędzi zrywało się do lotu. Sokolica wylądowała lekko na balkonie, trzymając w ramionach Lilię Wodną, i rozejrzała się złowrogo po sali. Hiram podbiegł do niej z nieartykułowanym krzykiem. Pozostali w lokalu goście wzdychali albo szeptali z ulgi. Obie kobiety zlewał deszcz, nieprzestający wypływać z Lilii Wodnej, ale w niczym to nie łagodziło gniewnych, ostrych jak u jastrzębia spojrzeń, którymi Sokolica rzucała po sali. Gdy spojrzała w oczy Fortunata, furia zniknęła z jej twarzy. Napięcie jednak utrzymywało się nadal. Szczupłe ciało kobiety wibrowało jak naciągnięta struna skrzypiec, ale nie chodziło tu o reakcję walki lub ucieczki. To było… Ruletka poczuła, że do jej policzków napływa krew. Fale wzajemnego pociągu przepływały między Sokolicą a Fortunatem niczym potężny magnes. Być może była to funkcja jej mocy albo po prostu efekt zaburzeń umysłowych, ale odnosiła wrażenie, że zdemolowaną salę wypełnia piżmowa, uderzająca do głowy woń seksu. Hiram, posuwając się lekkim, ostrożnym krokiem pośród zniszczeń, zatrzymał się obok Fortunata. — No cóż — wydyszał. — Naprawdę się nie popisaliśmy. Byli tu prawie wszyscy nowojorscy asowie, a on i tak zrobił z nas durniów. — Wskazał oskarżycielsko głową na

Fortunata, ale ciemnoskóry mężczyzna go zignorował. — Dzięki Bogu, że udało mi się dosięgnąć Lilii. Gdyby nie była lekka jak powietrze, Sokolica nie miałaby szans dotrzeć do niej na czas. Fortunato chrząknął, ale nadal wpatrywał się w Sokolicę, która z roztargnieniem obejmowała jedną ręką ramiona Lilii Wodnej, odwzajemniając spojrzenie mężczyzny. — Choć jeden raz moja moc okazała się… Alfons się oddalił. Sokolica porzuciła uratowaną dziewczynę i spotkała go w połowie drogi. — Fortunato, do cholery! Mówię do ciebie! Potrafisz go wyśledzić? Alfons oderwał spojrzenie od kobiety. — Gdybym potrafił, to czy dopuściłbym do tego, co się wydarzyło? Hiram rozpostarł bezradnie ręce. — W takim razie musimy zlokalizować jego pomocników. Ktoś na pewno zna jego plany. Ruletka uniosła rękę do gardła i wyczuła bijący tam puls. Wpatrzyła się z determinacją w bladą twarz Tachiona, obawiając się przeszywającego wzroku Fortunata. Uniosła zakrwawioną chusteczkę i otarła twarz Takizjanina, ale to tylko pogorszyło sprawę. Krwawy zwitek wypadł jej z rąk. Kobieta spoglądała jak zahipnotyzowana na jasną skórę wewnętrznej powierzchni swej dłoni. — Hiram, nie wpieprzaj się. Worchester wydał z siebie stłumiony dźwięk, przywodzący na myśl parę wypuszczaną z parowozu. — Nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie. — Proszę cię, nic nie rób. Bez ciebie poradzę sobie znacznie lepiej. Fortunato ujął Sokolicę pod rękę i wyszedł pośpiesznie, nim Hiram zdążył zareagować na ostatnią zniewagę. Skrzydlata aska obrzuciła restauratora zawstydzonym, przepraszającym spojrzeniem. ♦ Lilia Wodna była bezpieczna. Fortunato zapamiętał to sobie i poszedł poszukać Croyda, Veroniki oraz Cordelii. Znalazł ich za jednym z przewróconych stołów. Croyd uratował całą czekoladową śmierć i wszyscy troje jedli ją teraz palcami. Gdy Śpioch zobaczył Fortunata, z jego twarzy zniknął uśmiech. — Naprawdę spierdoliłem sprawę z Modułowym — przyznał. — Przepraszam. — Nie szkodzi — odparł alfons. — Grunt, że nic wam się nie stało. — Wszystko z nami w porządku — zapewniła Veronica — Pojadę do niego — oznajmiła Cordelia. — Jeśli jesteś pewien, że nie masz nic przeciwko temu.

— Nie mam — zgodził się Fortunato. — Ale nie chcę, byście dzisiejszej nocy same chodziły po ulicach. Caroline wróci dziś wcześniej. W razie czego zadzwońcie po nią i niech przyjedzie po was taksówką. — Tak, o sensei. Veronica zachichotała. Wszyscy troje wstali i ruszyli ku windom. Croyd obejmował obie dziewczyny. Cordelia nadal trzymała w wolnej ręce kawałek ciasta. Fortunato odwrócił się i zauważył, że Sokolica gapi się na niego. Próbowała uspokoić Jane i w rezultacie cała była mokra. Zauważył, że przerwała w połowie zdania, i ruszył ku niej. Kawałki szkła i porcelany chrzęściły pod jego stopami. Wszystko poza Sokolicą skryło się w cieniu. Była wysoka, silna i podekscytowana. Fortunato jej pragnął. Choć był wycieńczony i słaby, czuł jej żar dobiegający z drugiego końca sali. Hiram próbował mu coś powiedzieć, ale zbył go, nie wiedząc nawet, jakich słów użył. Zatrzymał się przed nią. Sokolica dyszała, jakby przed chwilą biegła. — Przyjęcie skończone — oznajmił. — Tak. — Czy moglibyśmy gdzieś pojechać? — Mój rolls czeka na dole. Fortunato skinął głową. Ruszyli razem ku drzwiom. Jej dłoń spoczywała lekko na jego przedramieniu. ♥ — Zaczekaj! — zawołał Hiram, pokasłując. Oczy nadal miał wilgotne od gazu łzawiącego. Fortunato zerknął na niego przelotnie, zaciskając usta, a potem ruszył przed siebie, z Sokolicą uwieszoną na ramieniu. Restaurator wpatrywał się bezradnie w ich plecy, gdy wychodzili przez szerokie, dwuskrzydłowe drzwi. Nie byli bynajmniej odosobnieni. Ku wyjściu kierował się nieustanny strumień ludzi. Wielu z nich nadal kasłało, potykało się i podtrzymywało nawzajem. Oczy mieli czerwone i piekące. Była wśród nich Poczwarka. Zatrzymała się, by mu podziękować. — W Kryształowym Pałacu przeżyłam kilka interesujących wieczorów, ale nic w tym rodzaju — stwierdziła z przekąsem. Fantazja przeszła obok, chwiejąc się na nogach. Miała skaleczony policzek i zniszczoną suknię. Zatrzymała się na chwilę, by zagrozić Hiramowi pozwem. Mistral wywiała w noc resztki dymu i gazu, a następnie wdrapała się na kamienną balustradę i skoczyła w ciemność. Gdy unosiła się ku gwiazdom, jej płaszcz wydął się niczym spadochron. Wszyscy przyjaciele i goście Hirama Worchestera zmierzali ku drzwiom. Restaurator rozejrzał się po ruinach Wieży Asów. Stoły poprzewracano na podłogę, wszędzie walały się fragmenty potłuczonych szklanek oraz talerzy. Wózek deserowy, który pchał Astronom, leżał na boku

i spanikowani goście wdeptali w dywan kawałki ciasta z mango i czekoladą oraz sernika amaretto. Niektóre osoby zostawiły tu swoje kolacje pod postacią wymiocin. Dywan nadal tlił się w jednym miejscu, a w ścianie ziała dziura sugerująca, że ktoś wyszedł tędy w noc. Wybito co najmniej cztery okna. Wszędzie walało się pełno szkła. Jeden z żyrandoli spadł na podłogę. Leżał pod nim nieprzytomny, w pełni wyrośnięty słoń indyjski. Lodowa rzeźba Sokolicy była teraz całkowicie pozbawiona skrzydeł, a tę, która przedstawiała Tachiona, przewrócono i powoli roztapiała się w kałuży. Sam doktor Tachion leżał na podłodze i jęczał, przykładając dłoń do czoła. Ruletka klęczała obok niego. Krew sączyła się między jego palcami i skapywała na bluzę. Restaurator ruszył ku niemu i omal się nie potknął o wyszczerbiony fragment torsu Modułowego. Android wyglądał, jakby otworzono go piłą mechaniczną. — Wybacz, Hiram — rzekł na jego widok Takizjanin, odwracając liliowe oczy pełne poczucia winy. Ruletka pomogła mu wstać, ale chwiał się na nogach. — Muszę znaleźć Fortunata. Będzie potrzebował mojej pomocy. — Już wyszedł — poinformował go Hiram. — Dokąd? — zapytał Tach głosem przepojonym bólem. Cofnął dłoń od głębokiej rany na czole i wlepił oczy w krew pokrywającą jego palce. — Nie powiedział mi tego. Towarzyszyła mu Sokolica. — Muszę go znaleźć — powtórzył Tachion. — Nie sądzę, by twój stan na to pozwalał — sprzeciwił się Hiram. — Powinieneś iść do szpitala. Spójrz na siebie! — Bezużyteczny — mruknął Takizjanin. — Jestem bez użyteczny. Restaurator usłyszał za sobą trąbienie. Odwrócił się i zobaczył, że Dziewczyna-Słoń dźwignęła się chwiejnie na cztery nogi. Rozbłysło białe, oślepiające światło, gdy uwolniła się od nadmiaru masy pod postacią energii. Tachion krzyknął, a Hiram zasłonił oczy. Kiedy odzyskali zdolność widzenia, zobaczyli drżącą, nagą Rahdę O’Reilly stojącą w miejscu, gdzie przed chwilą był słoń. Jej towarzysz, przystojny Egipcjanin rzucający nożem w jej cyrku, pożyczył długą kolczugę od Pana Magnesa i okrył nią dziewczynę. Restaurator ponownie zwrócił się ku Tachionowi i Ruletce. Takizjanin wyglądał na półżywego. — Zawieź go do kliniki w Dżokerowie — polecił kobiecie. — Trzeba opatrzyć tę ranę, zanim wda się zakażenie. Powinno się też zrobić zdjęcie rentgenowskie. To może być wstrząs albo i coś gorszego. — Ale Fortunato… — zaczął Tach. Hiram przybrał srogą minę.

— W takim stanie tylko byś mu zawadzał. Cholera, czy aż tak bardzo pragniesz dodać swoje nazwisko do listy ofiar? Potrzebujesz pomocy lekarza i świetnie o tym wiesz. — Uniósł rękę. — Jeśli Fortunato zadzwoni, powiem mu, żeby skontaktował się z tobą w klinice. Masz moje słowo. Doktor Tachion skinął z niechęcią głową i pozwolił, by Ruletka poprowadziła go ku drzwiom. Restauracja opustoszała już niemal całkowicie. Hiram skierował się do gabinetu i znalazł Kapitana Tripsa, który klęczał na podłodze pod toaletą i grzebał w stercie potłuczonego szkła oraz różnobarwnych proszków. Zbierał proszki między palcami i ostrożnie sypał je na zwróconą ku górze dłoń. — Cholera, to nie czas na ćpanie — warknął restaurator. Trips zwrócił ku niemu jasne, załzawione oczy. — Ja tylko chciałem pomóc, brachu — wybełkotał. — Biegłem, żeby przywołać jednego z moich przyjaciół, ale się potknąłem i kiedy się przewróciłem, wszystko się potłukło. — Wracaj do domu — rzekł restaurator. Obok niego pojawił się nagle Peter Chou. — Peter, pomóż Kapitanowi znaleźć taksówkę, zanim pokaleczy się tym rozbitym szkłem, dobra? Chou skinął głową. Hiram ponownie skierował się do gabinetu, ale po drodze zatrzymał go Curtis. — Telefon do Fortunata. To policja. Co mam im powiedzieć? — Że wyszedł z Sokolicą. Ona chyba ma komórkę w samochodzie. Podaj im numer. Ominął Curtisa i wszedł do gabinetu. Lilia Wodna siedziała w jego fotelu, nadal blada i wstrząśnięta. Po jej twarzy spływały strumyki wody. Spojrzała na niego. Ackroyd siedział na skraju biurka, trzymając w ręce głowę Modułowego. — Ach, biedny chip silikonowy — mówił. — Znałem go, Hiram. Jane roześmiała się cicho. Restaurator wyczuwał w tym dźwięku nutę zaczynającej się histerii. Ackroyd przerzucał lekko głowę z ręki do ręki. Czapeczka z niej spadła, a kopuła radaru była pęknięta. — Odłóż to — rzekł Hiram. Opadł ciężko na krzesło i spojrzał na Lilię Wodną. — Bardzo się cieszę, że nic ci się nie stało. Nie sądzę, bym mógł dzisiaj znieść jeszcze jedną śmierć. A już z pewnością nie twoją. — A co z nim? — zapytał Jay, kładąc głowę na biurku. Niewidzące oczy androida spoglądały na Hirama. — Przykro mi z jego powodu, ale, ściśle mówiąc, nie był żywy i teraz nie jest martwy. Jego twórca zapewne zbuduje następnego. — Uwodziciel wersja czwarta? Kolejny z serii darów Doliny Krzemowej dla kobiet? — zapytała Jane. Z jej ust ponownie wyrwał się cichy śmieszek. Zakryła je dłonią. Restaurator słyszał jej wysilony oddech.

— Jane, jeśli nie masz nic przeciwko temu, uznałbym to za przysługę, gdybyś została tu na chwilę. Astronom już zniknął, kiedy wróciłaś z Sokolicą, więc jeśli mamy szczęście, pomyśli, że nie żyjesz. Nie wyprowadzajmy go z błędu. W końcu jego lista jest długa. — Pogłaskał się po głowie. — Poproszę Petera i jego ludzi, żeby zostali na posterunku. Wiem, że to niewiele, ale lepsze to niż nic. Lilia Wodna skinęła głową i odsunęła dłoń od twarzy. — Zgoda. Ja też nie mogłabym już dziś znieść wiele więcej. Hiram zmusił się do uśmiechu, mając nadzieję, że uspokoi ją nieco. — Nie chciałem, by twoja pierwsza lekcja latania była aż tak przerażająca. Usiadła prościej, najwyraźniej starając się strząsnąć z siebie skutki szoku, na ile tylko było to możliwe. — A co z tobą? — zapytała. Hiram Worchester splótł dłonie na brzuchu. Uświadomił sobie, że wygląda okropnie. Parsknął śmiechem, krótkim i pozbawionym wesołości. Szok powoli mijał, ale, o dziwo, nie bał się. Uświadomił sobie, że jest głodny jak wilk i narasta w nim zimny, spokojny gniew. Pomyślał o Eileen. — Hiram? — odezwał się Rzutnik, wyrywając go z zadumy. — Zabiłbym go, gdybym mógł — rzekł restaurator, raczej do siebie niż do nich. — Niewykluczone, że mogłem, ale wtedy Jane by zginęła. Tego wyboru nie żałuję. — Spojrzał czule na dziewczynę, po czym przeniósł wzrok na Ackroyda. — Jay, jestem przekonany, że będę musiał znowu skorzystać z twoich usług. — Rewelacja — skwitował Ackroyd. — Załatwimy starucha? — Gdybym tylko wiedział, gdzie go szukać — odparł Hiram. — Albo chociaż, w jakim miejscu zacząć poszukiwania. — Wykonał krótki, niecierpliwy gest prawą dłonią. — Nie, to nie miałoby sensu. Zresztą Fortunato jasno wyraził swe zdanie, więc zostawimy jemu bohaterskie czyny. Są jednak jeszcze inne długi, które powinno się dziś spłacić. Możesz to nazwać donkiszoterią, ale po wszystkim, co się dziś wydarzyło, po prostu nie potrafię siedzieć bezczynnie. — Skrzywił się. — Mam wielką ochotę naprawić jakąś krzywdę. — Weź dwie aspiryny i połóż się do łóżka — skwitował Jay. — Przejdzie ci. — Nie — sprzeciwił się Hiram. — Nie sądzę. — Wstał i sięgnął do kieszeni smokingu. Nadal miał tam karteczkę z adresem Kruczka. — Włącz licznik. Pojedziemy pogadać z prawnikiem. ♣ Spector poczuł, że jego nadgarstków dotykają szorstkie dłonie. Otworzył oczy i zatkał usta ręką. Zanosiło się na to, że może zwrócić wołowinę na ostro, którą zjadł w Lilii Hajfongu. Zobaczył klęczącą obok postać i jęknął. — Nie umarłeś. Wiedziałem o tym, kiedy cię wyciągałem. Miałeś farta, że tu byłem. Inaczej

byś się udusił. To był głos starego mężczyzny. Spector pomacał dłońmi wokół siebie. Nadal leżał pośród śmieci. — Kurwa, gdzie ja jestem? — Na barce wypełnionej śmieciami, przyjacielu. Mógłbym cię zapytać, jak tu trafiłeś, jeśli zechcesz mi to powiedzieć. Staruszek wyjął zapalniczkę i zapalił papierosa. Był zupełnie łysy, miał brązowe oczy i wąskie wargi. Jego pomarszczona skóra miała lekko pomarańczowy odcień, a pulchne ciało przywodziło Spectorowi na myśl ludzika Michelina. Zapalniczka zgasła. — Jakieś zwariowane dupki pobiły mnie i wrzuciły do pojemnika na śmieci. Nie pamiętam nic więcej do chwili, kiedy mnie ocuciłeś. — To kłamstwo było równie dobre, jak każde inne. Sięgnął do kieszeni w poszukiwaniu notatników. Zniknęły. — Moglibyśmy zapalić jakieś światło? Chciałbym się przekonać, co te skurwysyny mi zostawiły. Mały płomyk zapalniczki rozbłysnął znowu. Spector sprawdził wszystkie kieszenie i zaczął przeszukiwać śmieci u swoich stóp. Chciał odzyskać te książeczki. Jeśli będzie je miał, chłopaki z Widmowej Pięści mogą mu pomóc w walce z Astronomem. Kilku ludzi z karabinami maszynowymi może całkowicie zmienić układ sił, jeśli starzec rzeczywiście będzie tak zmęczony, jak spodziewał się Spector. — Mówiłeś, jak się nazywasz? — zapytał, próbując odwrócić uwagę staruszka od swych poszukiwań. — Nie mówiłem. Jestem Ralph. Ralph Norton. Mężczyzna opuścił zapalniczkę. Miał na sobie niebieską koszulę z długimi rękawami, granatowe spodnie i kamizelkę. Wszystko to było brudne i zmięte. — Zgubiłeś coś, tak? — Ehe. — Spector odrzucił na bok plastikową torbę i zaczął przeszukiwać śmieci u swoich stóp. — Gdzie właściwie mnie znalazłeś? — Na końcu barki, gdzie cię wysypali. — Mężczyzna wyciągnął rękę. — Pomogę ci, jeśli powiesz mi, czego szukasz. Nie mam w tej chwili nic lepszego do roboty. Spector przyjrzał się swojej stopie. Była różowa i miękka, ale nadal rosła. Wstał ostrożnie. Kolana się pod nim ugięły, a nogi zapadły mu w odpadki. Odrastająca stopa była jak kubeł z rozżarzonymi węglami przywiązany do końca nogi, musiał jednak jakoś to wytrzymać. — Nie, dziękuję. Ale kupię od ciebie tę zapalniczkę. Sięgnął do kieszeni. Pieniądze nadal były na miejscu. Wyciągnął banknot. — Nie ma potrzeby. Weź ją sobie. — Ralph wręczył mu zapalniczkę. — Zostało jeszcze mnóstwo płynu. Spector zapalił zapalniczkę i powlókł się ku drugiemu końcowi barki. Na wprost przed sobą

miał światła Manhattanu, ale wcale nie poczuł się lepiej na ich widok. Musi znaleźć te książki, zanim zjawi się Astronom. — Idź powoli — ostrzegł go Ralph. — Bo zwalisz się na twarz. — Racja. — Spector dyszał ciężko. — Co właściwie tu robisz? — Wracam taksówką do domu — odparł ze śmiechem Ralph. — Mieszkam na Fresh Kills na Staten Island. — Fresh Kills? — To największe wysypisko w kraju. Może nawet na całym świecie. Te cztery barki rano ruszą z powrotem na Manhattan. Zabrałem się nimi tylko dlatego, że kilku moich krewnych przyjechało na Dzień Dzikiej Karty i chcieli, żebym im pokazał miasto. — Mieszkasz na wysypisku? — zapytał Spector, nie przestając brnąć naprzód. — Jasne. Zdziwiłbyś się, jakie rzeczy ludzie wyrzucają. Często jeszcze całkiem dobre. Pracownicy urzędu oczyszczania parę razy mnie przeganiali, ale ja zawsze wracam. Czynsz jest za niski, żebym mógł to sobie odpuścić. — Ralph położył rękę na ramieniu Zgona. — Znasz jakichś asów? Spector zesztywniał. — Nie osobiście. Dlaczego pytasz? — Dlatego, że ja też jestem asem. Mam moc. Spector poczuł się zbyt zmęczony, by iść dalej. Usiadł. — Jesteś asem i mieszkasz na wysypisku. Czy wyglądam na prostaczka ze wsi? Ralph uśmiechnął się, uniósł karton po mleku, zamarł w dramatycznej pozie, a potem odgryzł kawałek pojemnika. Przeżuwał go przez chwilę, a wreszcie przełknął. — Mogę zmetabolizować wszystko. Tak powiedział doktor Tachion. To, co dla większości ludzi jest odpadkami, dla mnie stanowi pożywienie. Spector ryknął głośnych śmiechem. — Żywisz się śmieciami? To jest twoja moc? Założę się, że nikt nie wchodzi ci w drogę. Ralph skrzyżował ramiona na piersi. — Proszę bardzo. Śmiej się do woli. Wiesz, ile oszczędzam przez rok tylko na jedzeniu i czynszu? Sam jestem własnym szefem. Nikt mi nie mówi, co mam robić. Nikt mi nie każe nigdzie chodzić. Większość ludzi przez całe życie nie zdobywa podobnej władzy. — Masz trochę racji. Wiesz co? Czuję się zmęczony. Może i mógłbyś mi pomóc. Szukam paru notatników owiniętych w plastikową folię. Zapłacę ci, jeśli je znajdziesz. — W porządku. Ale będziemy potrzebowali czegoś lepszego niż zapalniczka, bo inaczej nigdy ich nie znajdziemy. — Potarł w zamyśleniu kciuki o siebie. — Zimne ognie powinny się nadać. Mam ich kupę. Wrócę za minutkę. — Zimne ognie?

— Ehe. Mam ich mnóstwo. Chciałem je odpalić o północy, żeby uczcić święto na własną rękę. Zaczekaj tutaj. Ruszył po śmieciach ku drugiemu końcowi łodzi. Spector przygryzł wargę, wtykając palce do paru dziur po kulach, które miał w marynarce. Jeśli zdoła przeżyć dzisiejszy dzień, nie wstanie z łóżka przez cały tydzień. ♣♦♥♠

Rozdział 17 22:00 Rolls był dopiero kilka przecznic od Wieży Asów, gdy nagle zadzwonił telefon. Fortunato zerknął na Sokolicę, która wzruszyła ramionami i odebrała rozmowę. — Do ciebie — oznajmiła. — Mówi Altobelli — odezwał się głos w telefonie. — Wydusiłem ten numer z Hirama. Chodzi o Kafkę. — Kurwa — warknął Fortunato. — On nie żyje. — Żyje — uspokoił go policjant. — Ale niewiele brakowało. — Opowiedz mi o tym. — Mniej więcej piętnaście minut temu wewnątrz celi pojawił się nagle jakiś dziwoląg w białej szacie. Ja jednak uwierzyłem w twoje ostrzeżenie i umieściłem tam oddział SWAT. Kiedy skurczybyk zaatakował Kafkę, otworzyli do niego ogień ze wszystkiego, co mieli. — I? — Nic mu się nie stało. Ale kule odbijały się od niego i po każdym strzale stawał się nieco wolniejszy, aż wreszcie zniknął. — Mieliście szczęście, że jest osłabiony. W przeciwnym razie nic, czym dysponujecie, nie zdołałoby go powstrzymać. — Kimkolwiek był, miał więcej szczęścia od nas. — Co masz na myśli? — Nie na telefon. Pamiętasz to miejsce, w którym spotkaliśmy się w zeszłym miesiącu? Nie wymieniaj jego nazwy, tylko powiedz tak albo nie. — Tak. — Czy możesz się tam ze mną spotkać? Natychmiast? — Altobelli… — Myślę, że to sprawa życia lub śmierci. Mojej. — Już jadę — odparł Fortunato. — Astronom — stwierdziła Sokolica, gdy zakończył rozmowę. Skinął głową. — Wezmę taksówkę. Ty wróć do Wieży Asów. Tam będziesz bezpieczna. — To śmieszne. Bezpieczniejsza będę z tobą. I po co brać taksówkę, kiedy możesz tam zajechać rolls-royce’em z szoferem. — Uniosła jedną brew. — Mam rację?

♠ Przegnawszy kilku regularnych klientów, Rodzina Gambione przeniosła spotkanie do głównej sali i zestawiła razem kilka stolików. Broń i czujność rzucały się w oczy. Rosemary stała na boku, słuchając kłócących się mężczyzn. Na twarzy Trampuli malował się nieprzenikniony uśmiech. Bezdomna i Jack siedzieli na ławce pod ścianą. — Chcę zacząć poszukiwania Cordelii. Minęło już kilka godzin. Więcej czasu, niż obiecałem Rosemary. Jack łypnął ze złością na asystentkę prokuratora. — Dopóki to się nie skończy, nie może do nikogo zadzwonić. — Trampula zerknęła ze współczuciem na Jacka, który szarpał rękaw za małej białej kurtki kelnerskiej. — Zjedz coś. Mężczyzna wycisnął limonkę do zupy, potrząsnął głową i wziął w ręce pałeczki, by wyciągnąć z miseczki bryłkę ryżowego makaronu z krewetkami. — I co teraz zrobi bez książek? — zapytał, wskazując pałeczkami na Rosemary. — Nie mam pojęcia. Podjęła już decyzję. Jakoś sobie poradzi. — Trampula oparła głowę o ścianę loży i zamknęła oczy. — Spróbuję się dowiedzieć, czy ktoś widział Cordelię. Bądź cicho. Jack zjadł zupę i ponownie wypełnił miseczkę, cały czas podsłuchując rozgrywki między mafiosami. Było dwóch przywódców frakcji. Starszy mężczyzna o czarnych włosach zaczesanych do tyłu, ubrany w ciemnoszary dwurzędowy garnitur, podkreślał niezwykłą ważność kontynuowania linii don Frederica dla zachowania stabilności. Drugi, młodszy, o ciemnobrązowych włosach kunsztownie uczesanych w coś, co Jack opisałby jako zmodyfikowaną fryzurę na punka z mysim ogonkiem, wskazywał, że Rzeźnik nie radził sobie zbyt dobrze z konkurencyjnymi grupami próbującymi wtargnąć na ich teren. Wszyscy wysłuchali go bez komentarza. — Żadna z pozostałych Rodzin nie próbowała podważyć naszego autorytetu — stwierdził starszy mężczyzna i rozparł się na krześle z wyraźną satysfakcją. — Jezu, Ricardo, pewnie, że nie próbowali. — Nowofalowy mafioso wzniósł oczy ku niebu. — Wszyscy mieli na głowie prawdziwe groźby. Wietnamczyków. Kolumbijczyków. Dżokerów. Kurwa, nie widzisz, że całe Dżokerowo zmienia się w jedną wielką katastrofę? — Szacunek, Christopher — poskarżył się Ricardo, wskazując ze współczuciem głową na Rosemary. — Dziękuję, Ricardo Domenici. Kobieta podeszła do stolików. — Słyszała znacznie gorsze rzeczy, Ricardo. Jestem pewien, że nawet w biurze prokuratora. — Christopher Mazzuchelli potrząsnął z irytacją głową. — Rzecz w tym, że potrzebny nam

przywódca, który potrafi stawić czoło nowym zagrożeniom. No wiesz, ewoluować. — Mazzuchelli ma rację. — Wszyscy capo Rodziny Gambione skierowali spojrzenia na Rosemary. — Musimy przekazać kierownictwo świeżej krwi, gdyż w przeciwnym razie rodzinę czeka zagłada. To oczywiste. — Signorina Gambione, to jest poważna sprawa — odezwał się starszy mężczyzna uspokajającym tonem. — Decyzja należy do nas. Może lepiej by było… — Tak, Ricardo. Nazywam się Gambione. Jestem ostatnia z rodu. — Kolejno spojrzała w oczy obu mężczyznom. — To moja rodzina i mam prawo głosu. — Może chce dostać robotę po ojcu. Christopher Mazzuchelli uśmiechał się tylko do chwili, gdy jej spojrzenie wróciło do niego. — Może i chcę. — Usta Rosemary rozciągnęły się w wąs kim, enigmatycznym uśmieszku. — Donatello nie żyje. Michaelangelo, Raphael i Leonardo również. Czterech don. Zdajecie sobie sprawę, z czym mamy do czynienia, ale nie wiecie, co robić. Ricardo widzi tylko przeszłość. — Chwileczkę. Zaskoczony Mazzuchelli rozdziawił lekko usta. — Któż mógłby być lepszy? — Kurwa, jesteś prokuratorem okręgowym! — Tak. — Rosemary uśmiechnęła się, jakby rozważała otwierające się przed nią możliwości. — Nie zdołam zapewnić nam pełnej ochrony, ale z pewnością mogę poprawić sytuację. A informacje, jakie posiadam, będą bezcenne. Trzeba będzie chronić moją tożsamość jako członkini Rodziny. Nikt poza tym pokojem nie może się o niczym dowiedzieć. Omerta. — Nie możesz kierować Rodziną potajemnie. — Ricardo Domenici był wyraźnie oburzony tym pomysłem. — Nawet gdybyśmy dopuścili podobną możliwość. — To prawda. Ktoś będzie musiał być moim… rzecznikiem. — Przyjrzała się kolejno każdemu z mężczyzn. — Mazzuchelli. Capo zaczęli gadać do siebie, gdy Christopher Mazzuchelli uśmiechnął się bezczelnie do Rosemary. — Czy któryś z panów się sprzeciwia? Ricardo? — Jest za młody, brak mu doświadczenia. Już sam jego wygląd… — Ricardo rozpostarł ramiona, jakby chciał podkreślić absurdalność tego pomysłu. — Inne Rodziny będą się z nas śmiały. — To szaleństwo. Kobieta, chłopak… — Mężczyzna o obwisłych policzkach i półdniowym zaroście, odziany w tradycyjny czarny płaszcz, odsunął krzesło i wstał. — Wrócę, kiedy będziecie gotowi wybrać nowego don. Mazzuchelli stanął mu na drodze, ale na gest Rosemary odsunął się na bok. Dysydent przeszedł przez salę, w której zapadła nagła cisza, i otworzył drzwi.

— Morelli! — zawołała ostro Rosemary. Mężczyzna, który przed chwilą wyszedł, cofnął się z powrotem do sali, wlepiając oczy w wylot lufy uzi, którą Morelli wymierzył w jego pierś. — Słucham, signorina? — odezwał się ten drugi. — Jest jakiś problem? — Myślę, że już go rozwiązaliśmy. Zgadzasz się, DiCenzi? — zapytała, uważnie przyglądając się mężczyźnie, który przed chwilą wrócił. Pod groźbą lufy DiCenzi skinął głową. — Si, signorina. Nie ma żadnego problemu. — Znakomicie. — Przyjrzała się siedzącym, wytrzeszczającym oczy capo. — A może któryś z was jakiś ma? Ricardo zerknął pośpiesznie na mężczyzn siedzących po jego bokach. Obaj ignorowali go ostentacyjnie. — Nie ma żadnego problemu, doña Gambione. — Myślę, że wystarczy signorina. — Obdarzyła capo drapieżnym uśmiechem. — Usiądź, DiCenzi. Dziękuję, Morelli. Ty też usiądź, proszę. Mazzuchelli gapił się na Morellego jak na nieświeży stek. — Christopher — podjęła Rosemary. — Zdaję sobie sprawę z twojej nadmiernej ambicji. Nie bądź zbyt pochopny. Odpowiedział na jej uśmiech własnym, równie krwiożerczym. — Ty jesteś szefową. Rosemary skinęła głową i rozejrzała się po restauracji. — Czy ktoś widział kierownika? — Chcesz zamówić coś do jedzenia? — zapytał ze zdumieniem Ricardo. — Myślę, że signorina chciałaby się dowiedzieć, jak tu się dostał ten skurczybyk, który ukradł książki. — Mazzuchelli spojrzał pogardliwie na Ricarda. — Nie sądzisz, że to interesujące pytanie? Morelli wstał i ruszył w stronę kuchni. — Signorina, zaraz go przyprowadzę. Podczas gdy Morelli przygotowywał przerażonego Wietnamczyka do przesłuchania przez Rosemary, nowa głowa Rodziny Gambione dzwoniła do swych ludzi na komisariatach, by zapytać o Cordelię. Po wschodniej stronie miasta jakiś policjant widział dziewczynę, która bardzo ją przypominała. Szła w dół Manhattanu jedną z alej w Alphabet City. To wydarzyło się całkiem niedawno. Trampula pragnęła znaleźć się tam osobiście, zanim nakaże zwierzętom szukać dziewczyny. Jack był gotowy natychmiast ruszać w drogę, ale Rosemary na chwilę odprowadziła oboje na bok.

— Posłuchajcie, bardzo wam dziękuję za pomoc. Niezupełnie to planowałam, ale bez was nie miałabym szans tego osiągnąć — oznajmiła z typowym dla polityków uśmiechem. — Naprawdę? Trampula spojrzała jej prosto w oczy. — Suzanne, nie miałam pojęcia… — Dobra, będziemy w kontakcie. Bezdomna kobieta zaczęła się odwracać. Jack szedł już ku drzwiom. — Suzanne, później do ciebie zadzwonię. Zawiadom mnie, co się stało z siostrzenicą Jacka. Trampula zerknęła na Morellego, który stał w kącie z Wietnamczykiem. W tym świetle krew wydawała się czarna. Kobieta potrząsnęła lekko głową. Rosemary zaczerwieniła się i wyprostowała. — No wiesz, mogę tu zrobić coś dobrego. Zapanować choć trochę nad sytuacją. Trampula się nie zatrzymywała. — Suzanne, chciałabym później z tobą pogadać. Mam parę pomysłów dotyczących zwierząt. Wszystkie mięśnie barków i górnej części pleców Trampuli napięły się nagle. Kobieta wyszła z sali za Jackiem. Starała się nie słuchać, ale miała wrażenie, że słyszy dobiegające zza jej pleców stłumione krzyki bólu. ♦ W Donut Hole po drugiej stronie ulicy, naprzeciwko stacji metra w Dżokerowie, nadal panował intensywny ruch. Chodniki były zapchane aż po rynsztoki. Co kilka minut kolejny czarno-biały radiowóz wyładowywał na stopniach komisariatu nowy transport rozrabiających pijaczków. Fortunato wysiadł z rollsa przecznicę dalej. Samochód oddalił się wolno po zatłoczonej ulicy, szukając podwójnego miejsca do parkowania. Alfons dopchnął się do stolika pod tylną ścianą, gdzie znalazł Altobellego. Policjant włożył strój do biegania, a na głowie miał czapeczkę Brooklyn Dodgers. — Niemalże musiałem kogoś zabić, żeby dostać to miejsce. Chcesz pączka? Fortunato potrząsnął głową. — Mów, co się stało, Altobelli. Nie mam dużo czasu. — Faktycznie wyglądasz na podenerwowanego. No dobra. Chodzi o Blacka. Johna F.X. Blacka, kapitana z komisariatu w Dżokerowie. — Znam to nazwisko. — Po południu zostawiamy tu Kafkę. Po godzinie dzwoni do mnie jeden z moich ludzi. Black rozkazał im odwołać ochronę Kafki. Podjeżdżam na miejsce, żeby się przekonać, co jest grane, i widzę, że Black próbuje go wywieźć radiowozem. Wciska mi kit o wymianie więźniów. A ja mu na to, pokaż mi papiery. Wciska mi więcej kitu. Wtedy zabieram mu dżokera i sam przewożę

go na miejsce. — Chcesz mi powiedzieć, że Black jest umoczony. — Nawet nie masz pojęcia, jak bardzo. Zaraz po tym, jak tamten okularnik w białej szacie próbował załatwić Kafkę, dzwoni do mnie mój informator z komisariatu w Dżokerowie i mówi, że niespełna pięć minut temu widział tego samego faceta w gabinecie kapitana Blacka. Fortunato wstał. — Gdzie on teraz jest? Altobelli wskazał kciukiem na posterunek. — Każdy gliniarz na Manhattanie pracuje dziś na dwie zmiany. Sam powinienem teraz być na Riverside. — W takim razie wracaj tam i postaraj się, żeby cię widziano. Altobelli musiał się nad tym chwilę zastanowić. Wreszcie skinął głową. — Dobra. — Czy ktoś jeszcze wie o Blacku? — Tylko ty i ja. Fortunato? — Tak? — To pewnie nic… Po prostu… nie jestem przyzwyczajony do takiego postępowania. Zawsze starałem się bronić naszych ludzi. — On już nie jest wasz. Należy do Astronoma. A teraz jest mój. ♥ Adres znajdował się w Central Park West. Wzięli taksówkę. Hiram nie chciał angażować Anthony’ego ani bentleya w nieprzyjemne wydarzenia, do których mogło dojść. Za masywnymi drzwiami z żelaza i grubego szkła, strzegącymi wejścia do apartamentowca, stało antyczne biurko, za którym siedział portier. Za plecami miał szereg monitorów. Mężczyzna był zbudowany jak zawodowy futbolista, łatwo też było zauważyć przycisk bezgłośnego alarmu wbudowany w blat biurka około dwóch centymetrów od jego dłoni. Raczej nie spodziewał się kłopotów ze strony grubasa w smokingu i nieprzyciągającego uwagi faceta w tanim, brązowym garniturze. — Słucham? — zapytał przez domofon. Jay Ackroyd złożył prawą dłoń na kształt pistoletu i wycelował w odźwiernego przez grubą szybę. — Mam coś dla ciebie, chłopcze — stwierdził i mężczyzna zniknął z trzaskiem wypełniającego nagle powstałą próżnię powietrza. Hiram stanął na palcach i zakołysał się lekko, rozglądając się nerwowo. — Gdzie go… — zaczął. — Do głównego pomieszczenia Nowojorskiej Biblioteki Publicznej — wyjaśnił Jay.

— Miałem wrażenie, że powinien nadrobić zaległości w lekturze. — Wyjął portfel, wyciągnął z niego kartę kredytową i w mgnieniu oka otworzył drzwi. — Nigdy nie wychodź z domu bez karty — poradził Hiramowi, chowając ją. Weszli do holu. Zgodnie z oczekiwaniami Hirama Latham mieszkał w pent housie. Jay nacisnął guzik windy. Na plakietce z brązu umieszczonej nad dzwonkiem widniał wytłaczany napis ST. JOHN LATHAM. Jay nacisnął dzwonek i obaj zaczęli czekać w nerwowym milczeniu przy drzwiach windy. Nie ma go w domu — pomyślał Hiram. Pewnie, że go nie ma, poszedł gdzieś, na pewno… Wtedy drzwi otworzyły się nagle z cichym bzyczeniem. Weszli do małego przedpokoju, w którym nie było nic poza wieszakiem na kapelusze, wykonanym z giętego drewna, oraz stojakiem na parasole. Kuchnia była po prawej, a wnęka po lewej. Na wprost przed nimi znajdował się wielki pokój z zatopionym salonem, barkiem oraz sięgającą od podłogi do sufitu ścianą ze szkła, za którą znajdował się ogród na dachu. Za nim rozciągał się wspaniały widok na Central Park oraz na miasto i gwiazdy położone za nim. Z zagłębienia dobiegały głosy. Hiram posuwał się naprzód drobnymi cichymi krokami, ale podeszwy Jaya głośno stukały o błyszczący parkiet. — Świetnie. Tak. Tak, za wszelką cenę. Zadzwoń do mnie, kiedy będziesz coś wiedział. Mężczyzna nacisnął guzik, wyłączając głośno mówiący telefon. Jedynym źródłem światła w pomieszczeniu była lampa stołowa z zielonym abażurem. Latham siedział za biurkiem. Jego lewa dłoń spoczywała na stercie planów miasta, a prawą pisał coś na klawiaturze peceta. Miał na sobie kamizelkę i spodnie od szarego garnituru od Armaniego. Najwyższy guzik nieskazitelnie białej koszuli był rozpięty, a ciemny, fularowy krawat zwisał z boku, luźno zawiązany. Mężczyzna nie uniósł spojrzenia, kiedy weszli do środka. — Czy panów znam? — Nazywam się Worchester — odezwał się restaurator. — Hiram Worchester. Mój towarzysz to Jay Ackroyd, licencjonowany prywatny detektyw… — Który nielegalnie aresztował dziś klienta firmy Latham i Strauss, gwałcąc jego konstytucyjne prawa i powodując straszliwy stres, nie wspominając już o dezorientacji, uszczerbku dla jego dobrego imienia oraz obawie o życie i bezpieczeństwo — przerwał mu Latham, nadal nie odrywając wzroku od klawiatury. Na ekranie widniała jakiegoś rodzaju siatka. — Ten błąd będzie kosztował pana Ackroyda znaczną sumę pieniędzy, a zapewne również licencję. — Zakończył wpis, zapisał go i usunął siatkę z ekranu. Dopiero wtedy raczył obrócić w ich stronę krzesło o wysokim oparciu. — Jeśli pragnie pan zaproponować ugodę, z pewnością jestem gotowy pana wysłuchać. — Ugodę? — powtórzył przerażony Hiram. — Sugeruje pan, że powinniśmy zapłacić temu straszliwemu zbirowi… — Ostrzegam pana przed zniesławieniem, panie Worchester. I tak ma pan już pod dostatkiem

kłopotów. — Zadzwonił telefon, ale Lathamowi nie chciało się podnosić słuchawki. Nacisnął tylko przycisk włączający mikrofon i oznajmił: — Nie, teraz mam gości. Zadzwoń za dziesięć minut. — Dzwoniący odłożył słuchawkę, nie przedstawiając się. — Co ma mi pan do powiedzenia, panie Worchester? — Pański klient to bydlę — oznajmił bez ogródek Hiram. — Szczerze mówiąc, nie rozumiem, dlaczego człowiek z pańską pozycją zgodził się reprezentować kogoś takiego. — Sam trochę się temu dziwię — dodał Jay Ackroyd. Opierał się o framugę, trzymając ręce w kieszeniach. — Z reguły ma pan więcej klasy. — Rzadko angażuję się w kryminalne sprawy — przyznał Latham. — W gruncie rzeczy nie zajmuję się tym oficjalnie. Zawsze jednak zaznajamiam się ze wszystkimi prowadzonymi przez nas sprawami, nawet najmniej ważnymi. Pan Tulley zawiadomił mnie o wszystkim dziś po południu. — Dla kogo pan naprawdę pracuje? — zapytał Hiram. Jay Ackroyd jęknął. Restaurator obrzucił go złowrogim spojrzeniem. — To jest wymuszenie i wie pan o tym równie dobrze, jak ja. Chcę się dowiedzieć, kto za tym stoi, i to natychmiast. — Podszedł do biurka, oparł się o blat i spojrzał prawnikowi prosto w oczy. — Ostrzegam pana. Jestem asem i dysponuję znaczącymi mocami, a do tego miałem dziś bardzo zły dzień. — Grozi mi pan, panie Worchester? — zapytał Latham z uprzejmym zainteresowaniem. — Nie czuję się za dobrze — poskarżył się stojący w drzwiach Ackroyd. Hiram obejrzał się na niego z irytacją. Detektyw trzymał się za brzuch, a jego twarz przybrała lekko zielonkawy odcień. Mogło to jednak być tylko skutkiem oświetlenia. — Nie jadłbym tak dużo, gdybym wiedział, że będę narażony na gaz łzawiący. — Beknął. — Gdzie jest klop? — zapytał z niecierpliwością w głosie. — Za główną sypialnią po prawej — odpowiedział Latham. Ackroyd pomknął we wskazanym kierunku i po chwili usłyszeli odgłos wymiotów. — Urocze — stwierdził prawnik. Hiram ponownie zwrócił się ku niemu. — Mniejsza z Ackroydem. Przez pańskiego klienta i jego kumpli porządny, uczciwy człowiek trafił dziś do szpitala. Złamali mu rękę i dwa żebra. Wybili kopniakami kilka zębów i spowodowali lekki wstrząs mózgu. Spalili też jego ciężarówkę i zdemolowali sklep. Zatruli moje homary benzyną, panie Latham. — Czy widział pan, jak mój klient popełnił którąś z tych domniemanych zbrodni? Nie? Tak też myślałem. A pan Ackroyd? — Do cholery, Latham, byłem tam dziś rano i widziałem, co zamierzali zrobi… — Kto? — Oni — odparł restaurator. — Jego ludzie. Było ich trzech. Mówili na siebie Oko, Cheech i, hmm, nie pamiętam ksywki tego trzeciego. Oko to dżoker.

— Nie mam pojęcia, o kim pan mówi — stwierdził Latham. — Tak czy inaczej, pan Seivers nie jest członkiem żadnego gangu. — Pan Seivers? Hiram przez chwilę poczuł się zbity z tropu. — Mam wrażenie, że niektórzy znają go jako Maczugę. Jeśli zamierza pan prześladować kogoś za jego wygląd, powinien pan przynajmniej zadać sobie trud, by sprawdzić, jak brzmi jego nazwisko. Tak się składa, że on się nazywa Robert Seivers. Obaj usłyszeli szum spłukiwanej wody. — Pański przyjaciel jest skończony, chyba że zaproponuje pan ugodę. Jak sądzę, nasza rozmowa również jest skończona. Jak pan widzi, jestem bardzo zajęty. Jay Ackroyd wrócił do pokoju. Nadal był trochę blady i wcierał usta chusteczką. — Zmiatajcie — zasugerował zimnym tonem Latham. — Obaj. — Nie może pan… — zaczął Hiram. — Woli pan, żebym zadzwonił na policję? Gdy czekali na windę, restaurator łypnął na Jaya z oburzeniem. — Nie na wiele mi się zdałeś — stwierdził. — Masz prawdziwą żyłkę do śledczej roboty, Hiram — odparł detektyw. — Nie chciałem wybijać cię z rytmu. Drzwi się otworzyły i obaj wsiedli do windy. — To nam zupełnie nic nie dało — poskarżył się restaurator, naciskając guzik z pasją większą, niżby zależało. — Och, tego bym nie powiedział — sprzeciwił się Ackroyd, spoglądając na zegarek. — Jeśli Kruczek rzeczywiście jest tak sprytny, za jakiego go uważam, sprawdza w tej chwili łazienkę. — Sprawdza łazienkę? — zdziwił się Hiram. — I sypialnię też. Nie sądzę, by naprawdę uwierzył w mój nagły ból brzucha. Myśli, że poszedłem do klopa, by umieścić tam pluskwę. — Aha — odparł Hiram. — Straci czas na poszukiwania… — Mam nadzieję, że nie. Do licha, nie ukryłem jej zbyt dobrze. Jest na telefonie przy jego łóżku, co mogłoby być bardziej oczywiste? Restaurator wlepił w niego spojrzenie. — Zamontowałeś pluskwę, ale chciałeś, żeby ją odkrył. Dlaczego? — Żeby mógł ją znaleźć — wyjaśnił Ackroyd. — Wtedy powinien się ucieszyć. I tak uważa nas za przygłupów, a do tego ma dziś na głowie inne sprawy. — Skąd wziąłeś pluskwę? Winda zjechała na dół. Drzwi się otworzyły i obaj wysiedli. — Zawsze noszę ze sobą kilka — odparł Ackroyd, wzruszając ramionami. — Przydają się do

straszenia ludzi. Kupuję je tanio w Dżokerowie. Jeden facet sprzedaje mi uszkodzone, sześć sztuk za dolara. Kruczek nie zauważy różnicy, chyba że zna się na elektronice znacznie lepiej, niż mi się zdaje. — Ponownie spojrzał na zegarek. — Powinien już ją znaleźć, schować gdzieś i wrócić do pracy, ale dajmy mu jeszcze kilka minut, żeby się upewnić. Zauważyłeś jego komputer? — Hę? Pewnie, że zauważyłem. I co z tego? Hiram otworzył drzwi i obaj mężczyźni wyszli na dwór. — Ulice Manhattanu — wyjaśnił Jay. — Okolice Times Square. Na jego biurku leżały plany miasta. Trwają jakieś poszukiwania i idę o zakład, że nasz przyjaciel Kruczek nimi kieruje. Cały czas wisi na telefonie, pilnuje, żeby każdy mógł się skontaktować z każdym, ma w komputerze lokalizację wszystkich graczy. To bardzo interesujące. — Nie mam pojęcia, o czym mówisz — poskarżył się restaurator. — Pamiętasz nasze małe tête-à-tête u Tachiona? Ten zielony i łuskowaty szukał jakiejś książki, a nie sprawiał na mnie wrażenia kogoś, kto dużo czyta. Myślę, że Kruczek również jej szuka. — Guzik mnie obchodzą ukradzione książki — odparł Hiram. — Chcę powstrzymać Maczugę. — Może za obiema tymi sprawami stoi ten sam człowiek — zastanawiał się Jay. — A może nie — dodał, wzruszając ramionami. — Sprawdźmy to. Podszedł do budynku i zaczął kręcić się po chaszczach. Hiram skrzyżował ramiona na piersi i łypnął na niego spode łba. — Co ty wyprawiasz? Rzutnik obejrzał się na niego. — Próbuję się ukryć w tych krzakach. Jestem w tym bardzo dobry. Ukrywanie się w krzakach to pierwsze, czego uczą w szkole dla detektywów. — Jak zamierzasz dowiedzieć się czegokolwiek w ten sposób? — Nie ja. — Ackroyd złożył prawą dłoń na kształt pistoletu i wycelował w restauratora. — To ty się dowiesz. Hiram nie zdążył usłyszeć trzasku. ♣ Czarny krawat i długi płaszcz Fortunata wydawały się trochę nie na miejscu w komisariacie w Dżokerowie. Przypominał on ludzkie wysypisko śmieci. Dominował tu odór taniego wina, wymiocin oraz zaschniętego potu. W głównej sali nie było miejsc do siedzenia. Dla dziwek wydzielono odrębną przestrzeń. As nie był w stanie znieść widoku ich rozmazanego makijażu oraz brudnych ubrań w krzykliwych kolorach. Minęło dziesięć minut, nim zdołał odnaleźć gabinet Blacka. Drzwi były otwarte i kapitan

rozmawiał przez telefon. Black był przystojny na swój szczególny sposób — półdniowy zarost, podwinięte rękawy i tania fryzura. Fortunato zaczekał w korytarzu, aż policjant odłoży słuchawkę. Potem wszedł do środka i zamknął za sobą drzwi. — Nazwisko nie znaczyło dla mnie wiele — zaczął — ale teraz cię poznaję. Spędziłem całą noc w celi, podczas gdy kobiecie, która była mi bliska, usmażono mózg. Pozwoliłeś, by przesłuchali mnie sierżant Matthias i facet nazwiskiem Roman. Doszli do wniosku, że nie są mną zainteresowani i puścili mnie wolno. Pewnie tego nie pamiętasz. — Czy pamiętam? Nigdy cię nie widziałem na oczy. Ani tej laleczki, o której mówisz. Policjant był wystraszony i nie potrafił tego ukryć. To ucieszyło Fortunata. — Powiesz mi wszystko, co wiesz. Nie będę się obcyndalał, bo bardzo mi się śpieszy. Powiesz mi to teraz. To było łatwe. Black nie był asem, a po prostu zwyczajnym facetem. Fortunato mógł być osłabiony, ale już nigdy nie będzie zwyczajny. Policjant odchylił się na obrotowym krześle. Napinał mięśnie, ale nie próbował stawiać oporu. — Co chcesz wiedzieć? — zapytał bezbarwnym tonem. — Astronom chce dzisiaj uciec. Ma jakiś statek. Kosmiczny. Muszę się dowiedzieć, gdzie on jest. — Statek kosmiczny? Taki, jakie mają kosmici? Jak doktor Tachion i cały ten syf? Chyba zwariowałeś. Fortunato potraktował go kolejnym impulsem mocy. Zakręciło mu się w głowie. — Na pewno zamierzał zabrać cię ze sobą. W przeciwnym razie zabiłby cię. Na twarzy Blacka pojawiło się zdziwienie. — Ehe, chciał… ale postanowił, że zostawi mnie tutaj z myślą o „nagłych wypadkach”. — Takich jak odwołanie strażników Kafki? — Ehe. Właśnie takich. — A dokąd się wybiera? — To dziwne. Naprawdę nie pamiętam. — Dziwne — zgodził się Fortunato. Opuścił fizyczne ciało i wszedł do umysłu Blacka. Policjant nie kłamał. Pamięć o statku, o tym, gdzie Astronom go zdobył, dokąd zamierzał się nim udać i gdzie go ukrył, zniknęła bez śladu. Wycięto ją bardzo biegle. Tak samo, jak Astronom wyciął wspomnienia z mózgu Eileen. Fortunato zwrócił się w stronę wyjścia. — Po prostu… mnie tu zostawisz? — Nie jesteś już mi potrzebny. — Ale… nie boisz się, że spróbuję się odegrać? — Ehe — odparł as. — Pewnie masz rację.

Resztką sił sięgnął do piersi policjanta i zatrzymał jego serce. Z ust Blacka wydobył się odgłos przypominający kaszlnięcie. Policjant osunął się na bok. — Nazywała się Eileen — rzekł Fortunato i odszedł. ♠ Prawa stopa Hirama zmoczyła się aż po kostkę. Pojawił się w toalecie w na wpół stojącej pozycji. Całe szczęście, że trwająca rozmowa telefoniczna zagłuszyła plusk, z jakim się uwalniał. I tak zresztą przy każdym stawianym kroku bał się, że zdradzi go chlupot. Dlatego starał się poruszać jak najmniej. Przykucnął w sypialni, obok drzwi do przestronnego salonu. Były otwarte, podobnie jak drzwi prowadzące do sąsiedniego pokoju. Nie widział nic poza kawałkiem pustego pomieszczenia, ale za to wszystko słyszał, a tylko to się liczyło. Siedział tu już dwadzieścia parę minut i usłyszał wystarczająco wiele. Dzyń. — Latham? Mówi Hobart. Metro jest zabezpieczone. Czaple stoją na peronach. Nikt nie wsiądzie do pociągu niepostrzeżenie. Mam ludzi przy wszystkich wejściach. Jesteś pewien, że idzie w tę stronę? — Nasz przyjaciel z Departamentu Sprawiedliwości najwyraźniej tak sądzi. Rozmawiałem z Billym Rayem przed kilkoma minutami. Mówił, że ona idzie Broadwayem, a on podąża tuż za nią. Zawiadomiono Żmija, który potwierdził te słowa. Jest już w drodze. St. John Latham z firmy Latham i Strauss najwyraźniej oferował swoim klientom znacznie więcej niż tylko porady prawne. Dzyń. — Halo, brachu. Jesteśmy w Port Authority. Siedzę w budce telefonicznej. Ustawiliśmy ludzi przy wszystkich wejściach. Jest tu masa alfonsów i dziwek, brachu, ale ani śladu białej panienki w bikini. — Pilnujcie dalej. Telefon dzwonił bez końca. Cichy dźwięk wprawnych palców Lathama uderzających o klawiaturę nie milkł ani na chwilę. Hiram podkradł się bliżej drzwi. Było mu żal ściganej ofiary, kimkolwiek mogła być. Latham i jego ludzie otaczali siecią cały Times Square. Każdy kolejny telefon zaciskał tę sieć nieco mocniej, a telefon dzwonił co chwila. — Sinjin? Mówi Znikacz. — Gdzie jesteś? — Obok Nathana. Nigdzie jej nie widać. Nie jest aż tak źle jak w sylwestra, ale niewiele lepiej. — Jesteś widzialny? — W tej chwili tak. W przeciwnym razie co chwila wpadałby na mnie jakiś dupek. Zresztą

gdyby się pokazała, będę potrzebował energii. — Pokaże się. Żmij jest tego pewien. — Gdzie on się podział, do licha? — Przebija się przez korki swoją limuzyną. Gdzie reszta naszych ludzi? — Wszędzie kręci się pełno Czapli i Wilkołaków. Wszyscy nasi dżokerzy noszą maski doktora Tachiona, żebyśmy mogli ich poznać. Szeptacz jest pod pomnikiem Cohana. Maczuga kręci się przy wejściu do Wilgotnej Kotki. Krogulec przycupnął na szczycie wieżowca. Powinien obserwować, ale zapewne zżera pieprzonego gołębia. Mamy też kilku facetów w taksówkach. Gdyby próbowała jedną złapać, może trafi na którąś z naszych. Hiram napiął mięśnie, usłyszawszy, że wspomniano o Maczudze. Gdy jednak zadzwonił następny telefon i rozległ się znajomy, okrutny jak ostrze brzytwy głos, restaurator podkradł się aż do samej framugi. — Kruczek, ty skurwielu — oznajmił głos. — To ja. — Tak — odparł prawnik uprzejmym, zimnym jak lód tonem. — Właśnie zauważyłem tę cipę. Mam przed oczami jej zgrabny tyłeczek. Szkoda, że jej nie widzisz. Nie ma na sobie nic oprócz bikini. Cycki wyłażą jej na wierzch. Mam ją zabić? — Nie — odparł ostro Latham. — Idź za nią. — Cholera, mógłbym jej oderwać tę pierdoloną głowę, zanimby mnie zauważyła. — Roześmiał się. — Ale kurewsko szkoda byłoby zmarnować resztę. — Nie wolno jej wykończyć, dopóki nie odzyskamy książki. Żmij już jest w drodze. — Kurwa — poskarżył się Maczuga. — Czy będę się mógł trochę z nią zabawić, jak już odzyskamy ten syf? — Idź za nią, Seivers — odparł Kruczek i przerwał połączenie. W penthousie na chwilę zapadła dziwna cisza. Wreszcie Hiram usłyszał skrzypienie obrotowego krzesła, a następnie ciche kroki prawnika. Idzie do łazienki, pomyślał w nagłej panice. Kroki były coraz bliżej. ♦ Spector odsunął na bok kolejną plastikową torbę ze śmieciami i skoczył na niego szczur wielkości jamnika. Zwierzę wbiegło w górę po jego ręce, zmierzając ku gardłu. Złapał je wolną ręką za ogon i walnął jego głową o krawędź metalowej burty. Szczur pisnął i szarpnął się konwulsyjnie. Mężczyzna pozwolił mu wpaść do wody. Zimny ogień palił się powoli, osmalając mu palce. Maleńkie odpryski płonącego metalu drażniły grzbiet dłoni mężczyzny. Spector odrzucił go na bok. Zimny ogień wpadł do rzeki z cichym sykiem. — Boże, gdyby tylko był dzień. Wtedy może mielibyśmy szansę je znaleźć.

— Gdyby był dzień, musiałbyś się oganiać od mew. Zlatują się do tych barek jak pszczoły do miodu. Jeśli nie będziesz ostrożny, rozdziobią cię na kawałki. Nie dawaj jeszcze za wygraną — ciągnął Ralph. Wydobył z pudełka kolejny zimny ogień, zapalił go od tego, który trzymał w ręce, i wręczył gościowi. — Te notatniki muszą gdzieś tu być. Znajdziemy je. Z upływem czasu Spector czuł się coraz lepiej. Stopa nie bolała go już tak bardzo. Kikut robił się coraz dłuższy i zaczął się rozszczepiać na końcu, jakby palce próbowały uformować się na nowo. Smród na barce był tak silny, że przeszkadzał nawet jemu. Szkoda, że nie ma wiatru — pomyślał i znowu zaczął grzebać w śmieciach. — Tak jest. Nie dawaj za wygraną. Ralph przerzucał odpadki szybko, ale ostrożnie. Miał w tym dużo wprawy. Spector go polubił, ale nie był zadowolony z tej sytuacji. Nie pamiętał, kiedy ostatnio ktoś próbował mu pomóc. Postąpiłby paskudnie, gdyby go teraz zabił, ale zapewne tak będzie najrozsądniej. Nie byłoby dobrze, gdyby ktoś mógł go powiązać ze skradzionymi notatnikami. — Hej, przyjacielu. Nie powiedziałeś, jak się nazywasz. — Allen — odparł Spector. — Tommy Allen. Nie wiedział, dlaczego zadaje sobie wysiłek, by kłamać. Przecież i tak załatwi Ralpha. — Miło cię poznać, Tommy. — Ralph wyciągnął do niego brudną od śmieci dłoń. Po chwili wahania Spector ujął ją i uścisnął. — Czym się zajmujesz? — Hmm, jestem eksterminatorem. Odsunął się kilka kroków od Ralpha i znowu zaczął grzebać w śmieciach. Odrzucił na bok parę papierowych worków i odsłonił starą kanapę. Poduszki zniknęły, a beżowe obicie było brudne, ale poza tym mebel był w porządku. — Widzisz, o co mi chodziło? — Ralph stał tuż za nim. — Całkiem porządna kanapa. — Mógłbym ją wyczyścić moim parowym odkurzaczem i byłaby prawie jak nowa. Spector osunął się na kanapę. Szanse znalezienia notatników malały z każdą chwilą. Pech nie przestawał go prześladować. Wpadło mu w ręce coś takiego i natychmiast to stracił. Mógłby załatwić Astronoma i ustawić się do końca życia. Ralph usiadł obok i przyjrzał się jego ubraniu. Plamy od śmieci pomagały zamaskować krew. — Boże, nieźle cię skatowali. To jedna z zalet mieszkania na wysypisku. Przestępczość jest tu bardzo niska. Spector milczał. Cały czas wpatrywał się w zimny ogień, pozwalając, by ogień magnezji wypalał się na jego siatkówkach. Zastanawiał się, co mu zrobi Astronom. Zapewne będzie to jeszcze gorsze niż to, co przeżywał teraz, choć trudno było to sobie wyobrazić. Najprostszym rozwiązaniem byłaby ponowna śmierć, ale nie to miał na myśli. Ralph wsunął rączkę zimnego ognia w kąt kanapy, a potem pochylił się i zanurzył ręce w śmieciach po łokcie. Nagle odwrócił się i spojrzał na Spectora, marszcząc głęboko czoło, po

czym wyciągnął z odpadków paczuszkę owiniętą w plastikową folię. — Wygląda znajomo? Spector złapał paczkę i wytarł ją o nogawkę. Miał przed oczami plamki od patrzenia na fajerwerk, ale wiedział, że to poszukiwane książki. Cisnął zimny ogień do rzeki, tak daleko, jak tylko mógł. — A niech to. Może pech wreszcie mnie opuści. Ralph skinął z uśmiechem głową. — Mówiłem, że je znajdziemy. W śmieciach nic nie ukryje się przede mną długo. — Miałeś rację. Zgon ponownie wsunął książki za pas. Nie wyjmie ich już, dopóki nie będzie miał okazji wręczyć ich Lathamowi. — Zaczekaj chwilkę. — Ralph wstał z kanapy i zaczął brodzić w śmieciach. — To trzeba porządnie uczcić. Spector ponownie spojrzał na zegarek. Była za pięć jedenasta. Pora się stąd ruszać. Nie sposób przewidzieć, kiedy Astronom zacznie go szukać. Lepiej, żeby wtedy towarzyszyło mu mnóstwo twardzieli. Starzec chciał zostawić Fortunata na sam koniec, teraz więc na jego liście byli zapewne Skaczący Ognik i Sokolica. Albo Tachion. Załatwienie ich będzie go kosztowało mnóstwo sił, nawet jeśli będą mu pomagali Chochlik i Insulina. Spector westchnął. Równie dobrze mógł sprzątnąć teraz Ralpha i mieć go z głowy. Zauważył, że mężczyzna zapalił coś na przeciwległym końcu barki, a potem przystawił ogień do drugiego przedmiotu. Dwa małe płomienie przerodziły się powoli w kaskadę wielobarwnych świateł, wznoszącą się jakieś dziesięć metrów ku górze. Ralph stał dość daleko od tej fontanny, zwrócony plecami do Spectora. Obserwował ją uważnie, by się upewnić, że barka nie zajmie się ogniem. Nie chciałby, żeby spłonął statek, którym wracał do domu. Spector przeszedł na stronę barki sąsiadującą z brzegiem i zszedł na ląd. Fajerwerki przyciągną uwagę, a tego nie chciał. Nie miał czasu wykończyć teraz śmieciarza. Zajmie się tym później, jeśli przeżyje noc. Pokuśtykał do siatkowego płotu i wdrapał się powoli na niego, starając się jak najmniej korzystać z odrastającej nogi. Przelazł na drugą stronę i zszedł powoli na dół. Stopa nadal go bolała, jeśli próbował wesprzeć na niej cały ciężar ciała. Teraz ją widział. Była różowa i zaczynały się już kształtować palce. Jutro o tej godzinie może już być całkowicie zdrowy. O ile pożyje tak długo. Najpierw musi się skontaktować z Lathamem. Pogrzebał w kieszeni płaszcza w poszukiwaniu kartki z numerem telefonu prawnika. Piekielnie ciężko będzie złapać tu taksówkę. Zawsze może kogoś zabić i zabrać mu samochód, ale wolałby nie komplikować spraw. Pokuśtykał ulicą, szukając automatu telefonicznego.

♥ Znalezienie drogi na parter Empire State Building zajęło Jennifer blisko dwie koszmarne godziny. Bała się skorzystać z windy albo zejść głównymi schodami, musiała więc nieustannie przenikać przez sufity, ściany i zamknięte na klucz drzwi. Po krótkim czasie była zmuszona odpoczywać po każdej fazie niematerialności, starając się odnaleźć równowagę między zmęczeniem a koniecznością nieustannego pozostawania w ruchu, na wypadek gdyby agent federalny nadal ją śledził. Uświadomiła sobie, że Kien musi mieć naprawdę wysoko postawionych przyjaciół. Nie po raz pierwszy zadała sobie pytanie, co łączy Yeomana — Brennana — z Wietnamczykiem. Wreszcie udało się jej zejść na dół — niepostrzeżenie, jak sądziła — i wmieszać się w tłum na rogu Czterdziestej Trzeciej Ulicy i Siódmej Alei. W miarę jak zbliżała się do Times Square, na ulicach było coraz więcej pijących alkohol i palących trawę ludzi. Tłum był prawie tak samo gęsty jak w sylwestra. Kłębiąc się na ulicach, ludzie sprawiali wrażenie zdeterminowanych, cholernie zdeterminowanych, nie pozwolić, by cokolwiek przeszkodziło im w dobrej zabawie. Ta zawziętość skaziła atmosferę posmakiem depresji, a także sugestią zagrożenia. Być może to wszystko bierze się z mojej głowy — pomyślała Jennifer. Może ten potężnie zbudowany mężczyzna w brudnym skórzanym stroju i w masce doktora Tachiona na twarzy, który najwyraźniej ją śledził, był po prostu niewinnym facetem, który chciał się odrobinę zabawić. Może i tak, ale Jennifer przyśpieszyła, gdy tylko się zorientowała, że mężczyzna za nią idzie, a jej strach nasilił się jeszcze, kiedy zauważyła, że dotrzymuje jej kroku. Nigdy nie ucieszyła się na czyjś widok tak bardzo jak wtedy, gdy zauważyła, że Brennan czeka na nią na umówionym rogu. Pobiegła ku niemu jak szalona, omijając zwarte grupki bawiących się ludzi. Odwrócił się ku niej i Jennifer zachwiała się na nogach. Wyczuwała jego gniew w wyrażającej napięcie sylwetce, mocno zaciśniętych szczękach i wąskiej linii ust. Część tego napięcia odpłynęła z jego ciała na jej widok, ustępując miejsca niepewności. Część, ale nie całe. — Nie byłem pewien, czy się zjawisz — oznajmił krótko. — Dlaczego? Rozmawiali cicho, choć nikt z tłoczących się na ulicach ludzi nie poświęcał im widocznej uwagi. — Figurę Tachiona rozbito i rozwłóczono po całej galerii — oznajmił Brennan urywanym tonem. — Książki zniknęły. — Zniknęły? Zdumienie zauważalne w jej głosie i na twarzy złagodziły surowość jego oblicza. Mężczyzna westchnął, pocierając ze znużeniem podbródek. — Kien najwyraźniej je odkrył… w jakiś sposób. — Potrząsnął głową. — To podstępny

skurwysyn. Jego ręce sięgają dalej, niż mogłoby ci się przyśnić. — To niemożliwe. Kobieta zmarszczyła brwi i spojrzała ostro na Brennana. Nagle zrodziło się w niej podejrzenie, że to on ma książki i nie zamierza dotrzymać obietnicy zwrócenia jej znaczków. Ramiona miał jednak opuszczone, a na jego twarzy malował się wyraz porażki. Nie może być aż tak dobrym aktorem — pomyślała. Ale w takim razie, co się wydarzyło? Brennan wrócił do siebie. Rozprostował ramiona, a jego twarz wyraźnie się uspokoiła. — A co to? — mruknął. — Chyba będę ci musiał znaleźć nowe ubranie. — Zmarszczył brwi. — Co się stało z tym, które miałaś na sobie? — Wszystko ci opowiem — zapewniła. — Ale najpierw chodźmy coś przegryźć. Od rana zjadłam tylko pół krakersa z odrobiną siekanej wątróbki. Może poszlibyśmy na kolację? Ja stawiam. Opowiem ci, co się wydarzyło w Wieży Asów, a ty mi powiesz, dlaczego szukasz dziennika Kiena. Jennifer powtarzała sobie, że złożyła tę propozycję z czystej ciekawości, ale jakaś część jej jaźni szeptała, że to tylko szukanie usprawiedliwień. Nie chciała, żeby Brennan ją opuścił. Spojrzał na nią, uśmiechając się nerwowo. — Nie sądzę, żeby to było rozsądne — zaczął, lecz uśmiech zniknął nagle z jego twarzy. Brennan skrzywił się i zamachnął futerałem z łukiem na Jennifer. — Padnij! — zawołał. Zdematerializowała się. Przeniknął przez nią krępy mężczyzna w granatowej atłasowej marynarce, z pięknie wyhaftowanym białym ptakiem na plecach. Żuraw? — pomyślała Jennifer. Nieznajomy potknął się i poleciał naprzód, wymachując rękami, by odzyskać równowagę. Futerał trafił go prosto w twarz i mężczyzna zwalił się na chodnik. — To Czapla — warknął Brennan. — Zmiatajmy stąd. Złapał Jennifer za rękę, zerwał się do biegu, przystanął, warknął pod nosem i zaczekał, aż kobieta się zmaterializuje. — Czasami trudno z tobą wytrzymać — poskarżył się. Jennifer uśmiechnęła się i podała mu rękę. Najwyraźniej to jeszcze nie był koniec ich znajomości. Zadała sobie pytanie, co ma do rzeczy czapla. Ujęła go za rękę i oboje uciekli. Nie sposób było posuwać się przez tłum w linii prostej. Zostawiali za sobą ślad złożony z ludzi, którzy przeklinali, gwizdali na widok odzianej tylko w bikini Jennifer, albo i jedno, i drugie. — W tym tempie nigdy ich nie zgubimy — poskarżył się Brennan. Zaryzykował spojrzenie przez ramię i zauważył grupkę ludzi w ciemnych marynarkach — kolejne Czaple, jak uświadomiła sobie Jennifer — przedzierających się ku nim przez tłum. Byli mniej subtelni niż

dwoje uciekinierów i po prostu odpychali na boki wszystkich, którzy stanęli im na drodze. Tylko nieliczni mieli ochotę skarżyć się na ich niekulturalne zachowanie. — Jest ich ośmiu — dodał. Dłoń Jennifer wysunęła mu się nagle z ręki. Kobieta stanęła jak wryta. — O nie — odezwała się, wytrzeszczając oczy. — Co się stało? — To on. Zmierzał ku nim mężczyzna w obcisłym białym kombinezonie. — Kto to jest? — zapytał Brennan. Jennifer potrząsnęła głową. — Próbował mnie aresztować w Wieży Asów. Powiedział, że jest agentem federalnym. — Rewelacja. — Mężczyzna pośpiesznie rozejrzał się wkoło. Znajdowali się blisko rogu, na którym budka telefoniczna, skrzynka pocztowa oraz kilka pojemników na śmieci pozostawiały bardzo niewiele wolnego miejsca. — Tędy. Może cię jeszcze nie zauważył. Oboje skręcili w bok. — Stój! — zawołał mężczyzna w kombinezonie. — Jesteście aresztowani! Jennifer jęknęła. Potrąciła mężczyznę noszącego maskę z trąbą i uszami słonia — uświadomiła sobie, że to wcale nie jest maska — przeprosiła go i weszła na krawężnik w tej samej chwili, gdy obok z piskiem hamulców zatrzymała się limuzyna. Jej drzwi otworzyły się nagle. Ze środka wypadł Żmij w towarzystwie sześciu zbirów. — Jezu Chryste — warknął Brennan. Wypuścił dłoń Jennifer i wszystko zaczęło się dziać jednocześnie. Sfatygowana żółta taksówka wjechała w tył limuzyny w tej samej chwili, gdy Żmij wrzasnął: — Łapać ją! Łapać go! Taksówka popchnęła limuzynę naprzód, a otwarte drzwi uderzyły w gadopodobnego dżokera. Żmij padł na chodnik. Czaple wtargnęły w gromadzący się wokół sceny tłum, próbując otoczyć Brennana i Jennifer. Ludzie, którzy znaleźli się wewnątrz ich kręgu, zorientowali się, że zaraz wydarzy się coś poważnego, i rzucili się do ucieczki. Ci, którzy byli na zewnątrz, zorientowali się, że za chwilę wydarzy się coś poważnego, i próbowali przepchnąć się bliżej, żeby lepiej widzieć. Billy Ray pobiegł w stronę uciekinierów. — Jestem agentem federalnym! — krzyczał. — Jesteście aresztowani! Potężnie zbudowany mężczyzna w brudnym skórzanym stroju, mający na twarzy maskę doktora Tachiona, który również przepychał się ku Jennifer i Brennanowi, odwrócił się i obalił agenta na chodnik jednym ciosem zdeformowanej, maczugowatej prawej pięści. Czaple popatrzyły niepewnie na siebie. Brennan zerknął na Jennifer. — Co to, do licha? — zapytał i kopnął w żołądek najbliższą Czaplę. Mężczyzna zwalił się na chodnik. Dwaj jego towarzysze rzucili się na Brennana, bezskutecznie próbując go złapać.

Billy Ray, ku zdumieniu Jennifer, gapiów, a zwłaszcza olbrzymiego dżokera, który go uderzył, zdążył już wstać. — Ty frajerze — wysyczał przez zaciśnięte zęby. — Skopię ci tyłek. Olbrzym warknął coś nieartykułowanego. Jennifer przyglądała się, jak Brennan radzi sobie z dwiema Czaplami, które go zaatakowały. Taksówkarz wypadł ze swego pojazdu i zaczął wrzeszczeć na szofera limuzyny. Kolejny napastnik zdołał ominąć Brennana i pobiegł w stronę Jennifer. Kobieta zdematerializowała się z uśmiechem na twarzy. Raz po raz próbował pochwycić jej migoczącą nad chodnikiem postać, aż wreszcie Jennifer znużyła się jego uwagą, złapała pokrywę jednego ze stojących na chodniku pojemników na śmieci, zmaterializowała się i z całej siły przywaliła mu blachą w głowę. Przez chwilę gapił się na kobietę z pełnym bólu oburzeniem, aż wreszcie nogi ugięły się pod nim i zwalił się nieprzytomny na chodnik. Niektórzy z gapiów zaczęli bić brawo. — Spierdalaj, dupku — odezwał się olbrzym, ponownie przyciągając uwagę Jennifer do siebie i do Raya. Jego monstrualny charkot ledwie przypominał ludzki głos. Dżoker wyglądał naprawdę przerażająco, ale Ray uśmiechnął się tylko do niego. Sprawiał wrażenie bardzo szczęśliwego. — Jesteś aresztowany za atak na agenta federalnego. Olbrzym warknął i zamachnął się zdeformowaną prawą pięścią, ale Ray ruszył już do ataku. Pochylił się pod ręką przeciwnika i uderzył pięścią w jego wielki, twardy brzuch, wybijając mu powietrze z płuc. Dżoker potknął się i runął na chodnik. Nie stracił jednak przytomności. Gdy Ray próbował nad nim przejść, pociągnął go za nogę, ponownie go przewracając. Następnie wtoczył się na niego niczym tsunami, przyciskając go do chodnikowych płyt. Uderzył, nim Ray zdążył się poruszyć, miażdżąc jego szczękę i usta potężną jak młot prawą pięścią. Krew trysnęła na wszystkie strony. Jennifer poczuła się słabo. Cofnęła się i wpadła na kogoś. Czyjeś ręce objęły ją w talii. Odwróciła się i spojrzała w ładne, niebieskie oczy. Oczy i nic poza tym, pomijając tylko zwisające z nich witki, które mogły być zakończeniami nerwowymi. Stłumiła pragnienie, by krzyknąć, i z całej siły zamachnęła się pokrywą. Z satysfakcją usłyszała głośny łoskot. Blacha wygięła się w jej rękach. Oczy zniknęły, jakby za niewidzialnymi powiekami, niewidzialne dłonie puściły kobietę. Po chwili pojawiła się wysoka, chuda postać leżąca na chodniku. Jennifer wypuściła z ręki wgniecioną pokrywę i się odsunęła. Trzech zbirów, którzy przyjechali limuzyną razem ze Żmijem, ruszyło w jej stronę, dwóch próbowało pomóc dżokerowi wstać, ostatni zaś tarzał się po ulicy, okładając pięściami i przeklinając kierowcę taksówki, który w nich wjechał. Kącikiem oka zauważyła, że dżoker znowu spróbował uderzyć Raya, ale plujący krwią i kawałkami zębów agent zdołał złapać go jedną ręką za ramię, drugą zaś zdarł mu maskę, odsłaniając twarz wyglądającą jak pole bitwy po bombardowaniu. Zniekształcone od blizn usta

były szeroko otwarte i wciągały spazmatycznie powietrze. — Paskudny z ciebie skurczybyk — wymamrotał Ray przez zmasakrowane usta i połamane zęby. W jego oczach tańczyły dziwne błyski wesołości. Wykręcił się jak węgorz, uniósł raptownie nogę i kopnął dżokera w krocze. Po podbródku olbrzyma spłynęła ślina. Z jego ust wyrwało się wycie. Ray obalił go na chodnik, usiadł na jego piersi i zaczął tłuc go po twarzy, aż wreszcie pięść zrobiła mu się czerwona od krwi. Gdy dżoker wreszcie oklapł, agent roześmiał się cicho i wstał. Jego wypełnione niesamowitym światłem oczy skierowały się na Jennifer. Kobieta zerknęła na Brennana, ale on nadal był zajęty Czaplami. Ray ruszył ku niej, ocierając krew skapującą mu ze złamanej szczęki, zanim zdążyła pobrudzić uniform. Zbiry z limuzyny zbliżały się z drugiej strony. — Pójdziesz ze mną — oznajmił agent. Jennifer ledwie rozumiała jego słowa, ale pozwoliła, by złapał ją za ramię. — Hej, odwal się, koleś. Ta laleczka jest nasza — odezwał się jeden ze zbirów. Pozwoliła, by złapał ją za drugie. — Mogę towarzyszyć tylko jednemu z was — rzekła Jennifer, po czym zdematerializowała się i usunęła na bok. Ray ruszył w stronę zbirów z przylepionym do twarzy uśmiechem, podczas gdy Brennan zwalił z nóg kolejnego napastnika, uderzając go na odlew grzbietem dłoni. Dwie trzymające się jeszcze na nogach Czaple wymieniły spojrzenia, doszły do wniosku, że nic dobrego dla nich z tego nie wyniknie, zwiały chodnikiem i wmieszały się w tłum. Brennan zwrócił się w stronę Jennifer. Nawet się nie zdyszał, choć wyraźnie się zdziwił na widok Raya spuszczającego łomot zbirom Żmija. Jennifer zerknęła na stojącą na ulicy limuzynę. Drzwi były otwarte, a silnik włączony. — Chodź! — zawołała do Brennana i wpadła do środka pojazdu. Mężczyzna podążył za nią i zatrzasnął za sobą drzwi. Nagle z nieba spadło jakieś wielkie, ptakopodobne stworzenie, uderzając w przednią szybę. To był chudy, skrzydlaty dżoker. Miał koronę z brudnych, białych piór, jak u zszarganego kakadu, a z szyi zwisały mu brzydkie korale fioletowej i czerwonej barwy. Potrząsnął głową, oszołomiony jak wróbel, który uderzył o szybę okienną, wyskrzeczał coś niezrozumiałego i zsunął się z maski na chodnik, zbijając z nóg Raya, który załatwił się już z ostatnim przeciwnikiem i biegł w stronę limuzyny. Obaj zwalili się na ziemię. Gdy tylko Żmij podniósł się chwiejnie, Jennifer nacisnęła gaz. Limuzyna ruszyła, a gadopobny dżoker rozejrzał się wokół z oszołomieniem. — Co się stało? — zapytał, ale nikt nie potrafił mu odpowiedzieć. ♣♦♥♠

Rozdział 18 23:00 Rozległ się szum spłukiwanej wody. Latham zatrzymał się jeszcze, by umyć ręce, wytarł je w ręcznik z wyszytym monogramem i wyszedł z łazienki, gasząc za sobą światło. Hiram wstrzymał oddech, próbując się wcisnąć w sufit. Zaciskał pięść bardzo mocno. Nawet najdrobniejszy ruch mógł spowodować, że popłynie przez powietrze. Modlił się, by Latham nie unosił wzroku. Dzięki Bogu prawnik nie zapalił światła w pokoju. Mężczyzna o tuszy Hirama, unoszący się tuż obok lampy, rzucałby spory cień. Mógł podziękować Rzutnikowi za to, że wpakował go w tę absurdalną sytuację. Miał nadzieję, że Latham wróci natychmiast do komputera, ale szczęście najwyraźniej mu nie sprzyjało. Prawnik podszedł do komody i zaczął opróżniać kieszenie: klamry na banknoty, klucze, garść drobnych. Rozwiązał krawat, zdjął kamizelkę i ostrożnie powiesił je w szafie, po czym włożył bonżurkę z czarnego jedwabiu, ze złotym smokiem wyhaftowanym na plecach. Pasowała na niego doskonale. Latham usiadł na brzegu łóżka, rozwiązał buty i wsunął pantofle. Nie, myślał Hiram. Tylko się nie kładź, proszę, tylko się nie kładź. Zadzwonił telefon. Idź stąd, myślał szaleńczo restaurator. Wracaj do drugiego pokoju. Kruczek zerknął na drzwi, jakby rozważał tę możliwość, ale w końcu podniósł słuchawkę przy łóżku. — Latham. Nastała krótka przerwa. — Gadasz od rzeczy — rzekł wreszcie krótko prawnik. — Tak, rozumiem, że cię boli. — Cisza. — Zjadł twoją stopę? — W głosie Lathama zabrzmiało niedowierzanie. — Nie. Przykro mi, Spector, ale nie wierzę ci. Jeśli straciłeś tak wiele krwi, to może… — Westchnienie. — W porządku, opisz te książki. Tym razem cisza trwała znacznie dłużej. Hiram nie widział twarzy Lathama z miejsca, w którym się znajdował, ale gdy prawnik znowu się odezwał, jego głos brzmiał inaczej. — Nie, James, nie czytaj tego. To by było niezdrowe. Gdzie jesteś? — Zmarszczył brwi. — Tak, ale gdzie, na którym wysypisku. Nie… Wszyscy są na Times Square, widziano ją tam… nie, nie wiem, jak długo. — Zerknął na budzik stojący przy łóżku. — Nie. Chcę, żebyś tu dotarł jak najszybciej. Weź taksówkę… nie obchodzi mnie, jak ją złapiesz, po prostu ją weź, dobra? Adres znasz. Latham odłożył słuchawkę, wstał z namysłem i — ku ogromnej uldze Hirama, poszedł prosto

do znajdującego się w sąsiednim pokoju biurka. Restaurator zadrżał, rozluźnił pięść i opadł na podłogę, leciutko jak piórko. Spector, pomyślał. Gdzie przedtem słyszał to nazwisko? Jak jeszcze mówił na niego Latham? James. Tak jest, James Spector. Nagle wszystko mu się przypomniało. Doktor Tachion — to od niego słyszał to nazwisko, pół roku temu, przy kotlecie z baraniny w Wieży Asów. Człowiek, który uciekł z kliniki, zostawiając za sobą ślad z trupów, księgowy nazwiskiem James Spector, który jednak znalazł sobie teraz inne zajęcie i nazywano go… Zgonem. Usłyszawszy, że Latham podniósł słuchawkę, Hiram zerknął ku drzwiom wejściowym. By do nich dotrzeć, musiałby jednak przejść przez salon, gdzie byłby wyraźnie widoczny. Lepszą opcją było okno. Podszedł do niego na palcach, otworzył je powoli i ostrożnie, a potem wystawił głowę na zewnątrz. Do ziemi było daleko, ale nie aż tak daleko, jak w Wieży Asów. Hiram Worchester skrzywił się z niesmakiem, wdrapał na parapet i przepchnął się przez okno. Było to trudne i przez krótką, straszliwą chwilę bał się, że ugrzęźnie. Następnie szarpnął trochę mocniej, guziki jego marynarki puściły, wydostał się na zewnątrz i zaczął spadać. Miał tylko nadzieję, że nie zniesie go z kursu zbyt daleko. ♠ Okazało się, że Fortunato zachował jednak wystarczająco wiele mocy, by odnaleźć rollsa. Myślał o Sokolicy, o jej ustach i piersiach, o tym, jak będzie smakowała między nogami. Już sama myśl uczyniła go potężniejszym. Będzie ją miał. Nawet jeśli narazi to życie ich obojga. Astronom o nich pamiętał, a w łóżku będą straszliwie narażeni na atak. Nie było jednak powodu się śpieszyć. Starzec musiał odnowić zapasy mocy i on również. Fortunato starał się nie myśleć o tym, że Astronom gdzieś tam jest i być może właśnie w tej chwili wybiera ofiarę. Usiłował zapomnieć, że czas, którego potrzebował, kupuje za cenę czyjegoś życia. Wyszedł zza rogu i zobaczył rollsa. Sokolica otworzyła przed nim drzwi i Fortunato wszedł do środka. — Jak poszło? — zapytała. — Załatwiłem, co trzeba. Na razie. — Świetnie — ucieszyła się. — Bardzo bym nie chciała, żebyś się śpieszył. ♦ Jennifer ominęła róg tak szybko, że rozległ się gniewny pisk opon, a kilku pieszych, którzy wylali się z zatłoczonego chodnika na jezdnię, zaklęło z równą złością. Zerknęła pośpiesznie w prawo i zobaczyła, że Brennan rozpiera się z uśmiechem na luksusowym fotelu. — Z czego się tak cieszysz? — zapytała.

— Kien nie ma książki. — Hmmm? — Kobieta przecięła dwa pasma ruchu i skręciła szybko w lewo. Zerknęła w lusterko wsteczne. Nie sądziła, żeby ktoś ich śledził, ale wolała się upewnić. — Dlaczego tak uważasz? — To proste — odparł. — Żmij nadal nas ściga. To znaczy ciebie, ściśle mówiąc. A z tego wynika, że Kien nie ma książki. — Nagle przestał się uśmiechać i zmarszczył brwi. — Ale jeśli nie ma jej tam, gdzie ją zostawiłaś… Nie dokończył zdania. — Musi ją mieć ktoś inny. Oni. — Jennifer uświadomiła sobie, że zaangażowała się w misję Brennana do tego stopnia, że zapomniała o klaserach pełnych znaczków. To one były dla niej ważne. A przynajmniej powinny być. — Dlaczego tak bardzo pragniesz zdobyć tę cholerną książkę? — zapytała nagle, przejeżdżając przy czerwonym świetle. — Co cię łączy z Kienem? Brennan przez długą chwilę wyglądał przez okno. — Świetnie sobie radzisz z tym samochodem — stwierdził wreszcie. — Daj spokój — odparła, poirytowana do granic wytrzymałości jego małomównością. — Przestań się wykręcać i odpowiedz na moje pytania. Jesteś mi to winien. — Może i tak — przyznał z namysłem Brennan. — No dobra. Znam Kiena od bardzo dawna. Poznałem go w Wietnamie. — Jennifer zwolniła do rozsądnej prędkości, by móc obserwować jednym okiem mówiącego Brennana. Mężczyzna spoglądał bez wyrazu przez okno. Sprawiał wrażenie, że jego myśli przebywają gdzieś daleko od widocznej za szybą ulicy. — To zły człowiek. Absolutnie samolubny i totalnie pozbawiony skrupułów. Był generałem w południowowietnamskiej armii, ale pracował dla każdego, kto mu zapłacił. Był przyczyną śmierci wielu moich ludzi. Próbował zabić mnie. — Twarz Brennana utraciła wszelki wyraz. — Zabił moją żonę. Jechali dalej w milczeniu. Jennifer zastanawiała się, czy nie posunęła się za daleko, czy pragnie usłyszeć resztę opowieści. Po chwili Brennan odezwał się znowu: — Miałem dowody na to, że był zamieszany w prawie wszystkie przekręty, do których dochodziło w Wietnamie, ale… straciłem je. Kien zachował władzę, a ja ledwie uniknąłem sądu polowego. Po upadku Sajgonu opuściłem armię, a Kien przyjechał do Ameryki. Spędziłem kilka lat na wschodzie i dopiero potem wróciłem do Stanów. Przed paroma miesiącami mój dawny towarzysz zauważył Kiena i wysłał list, który sprowadził mnie do miasta. Jestem przekonany, że dziennik zawiera informacje o niezliczonych przestępczych poczynaniach Kiena. Może to wystarczy, by pogrążyć go na dobre… jak pogrążyłyby go dowody, które zdobyłem dwanaście lat temu… — Nie jestem pewna, czy sąd zaakceptowałby ten dziennik jako dowód. — Może i nie — przyznał Brennan. — Ale on na pewno zawiera mnóstwo informacji

dotyczących poczynań Kiena, jego wspólników oraz podwładnych. — Popatrzył z powagą na Jennifer. — Zabicie go nie sprawiłoby mi trudności, ale po pierwsze wcale nie musiałoby położyć kresu sieci korupcji, którą zbudował w Nowym Jorku, a po drugie to byłoby dla niego zbyt łaskawe. — W oczach mężczyzny pojawił się cień namysłu. — Chcę, żeby leżał bezsennie w nocy, bojąc się najlżejszego szmeru, najbardziej ulotnego cienia, który przeniknie do jego snów. Chcę, żeby pozbawiono go wszystkiego, co ma, całego bogactwa i władzy. Chcę, żeby na koniec nie pozostało mu nic poza czasem, który będzie obciążał jego myśli świadomością, że nic już się nie zmieniać do kresu jego nudnych, ciągnących się bez końca dni… a jeśli nie wyląduje w celi, odbiorę mu wszystko i zamienię jego życie w nieustanne piekło nędzy i strachu. Żeby tego dokonać, muszę zdobyć jego dziennik. Brennan ponownie umilkł. Jennifer oblizała wargi. Może już czas powiedzieć mu prawdę — pomyślała. Powinien się dowiedzieć. Coś jednak w niej zamarło na tę myśl. Ponownie oblizała wargi i zmusiła się do otworzenia ust. — Brennan… Przerwał jej dźwięk telefonu, który wypełnił nagle wnętrze limuzyny. Yeoman poderwał się nagle i spojrzał na tylne siedzenie. Kobieta westchnęła, czując się jak skazaniec, któremu odroczono wykonanie wyroku. Na tablicy rozdzielczej limuzyny było więcej przełączników niż w promie kosmicznym. — Który przycisk opuszcza szybę między siedzeniami? — zapytał Brennan. Jennifer zerknęła na tablicę i wzruszyła ramionami. Mężczyzna zaczął naciskać kolejne przełączniki. Włączył radio, zablokował drzwi, wysunął antenę telewizyjną, aż wreszcie udało mu się opuścić barierę z barwionego szkła oddzielającą przednie siedzenia od tylnych. Rzucił się do tyłu. Rozległo się stłumione przekleństwo, gdy uderzył kolanem o barek zwrócony w stronę tylnych siedzeń. Złapał za telefon i włączył głośniki, by Jennifer słyszała rozmowę, po czym chrząknął do słuchawki. — Żmij? Żmij, czy to ty? Mówi Latham. Jennifer, przyglądająca się Brennanowi we wstecznym lusterku, zauważyła, że jego twarz przybrała osobliwy wyraz. Uśmiechnął się z satysfakcją, ale bez wesołości, jakby poznawał nazwisko i cieszył się, że słyszy głos tego mężczyzny. — Słuchaj uważnie. Zgon wraca z książką. Powtarzam, Zgon ma książkę. Odwołaj poszukiwania i zapewnij mu eskortę. Rozumiesz? Brennan uśmiechnął się złowieszczo. — Rozumiem — odparł cicho. — Nie jesteś Żmijem. — Nie jestem. — Kto mówi?

— Przeszłość, kanalio. Wracam po ciebie. Odłożył słuchawkę. ♥ Podczas wędrówki przez miasto otaczał ich ogłuszający hałas. Tłum falował niczym morze, unosząc ze sobą niezakotwiczonych przechodniów. — Próbuję — zapewniła Jacka Trampula i przymknęła lekko powieki, opierając się o ceglaną kolumnę przy wejściu do zaułka na Dziewiątej Ulicy. — Miejskie stworzenia nigdy przedtem nie musiały sobie radzić z podobnymi tłumami. Są przerażone. — Przepraszam — odrzekł Jack, lecz niecierpliwy ton jego głosu zadawał kłam temu słowu. — Próbuj dalej. Proszę. — Robię to. — Nadal pozostawiała skupiona. — Nic. Przykro mi. — Otworzyła oczy i mężczyzna spojrzał w ich czarną, z pozoru bezdenną otchłań. — W tym mieście jest osiem milionów ludzi. Zwierząt pewnie będzie z dziesięć razy więcej, nawet nie licząc karaluchów. Bądź cierpliwy. Uściskał ją pod wpływem nagłego impulsu. — Przepraszam. Rób, co możesz. Idźmy dalej w kierunku dolnej części Manhattanu. W jego głosie pojawiło się znużenie. Trampula pozwoliła, by uścisk potrwał nieco dłużej, niż było to konieczne. Jack się nie sprzeciwiał. Uniosła nagle głowę. — Słuchaj. — Odbierasz coś? — Słyszę coś. A ty nie? Ruszyła szybko ulicą. Jack również to usłyszał. Muzyka była znajoma, a głos tym bardziej. Kość i krew Domu zew Mam tam dług, Wrócę tam, by ktoś mógł Zapukać do piekieł bram Zapukać do piekieł bram — Niech mnie szlag — mruknął. — To brzmi jak C.C. — To jest C.C.Ryder — zapewniła Trampula. C.C. była jedną z najstarszych i najbliższych przyjaciółek Rosemary w całym mieście, ale pod wpływem ostrego urazu obudził się w niej

groteskowy talent dzikiej karty i przez ponad dziesięć lat musiała pozostawać po ścisłą opieką w klinice doktora Tachiona. Zatrzymali się razem z kilkoma innymi gapiami przylepionymi do szyby u Szalonej Eddie. Na wystawie ustawiono kilka wielkich monitorów. Z umieszczonych na górze głośników płynęła muzyka. Na ekranach czarno-białe geometryczne bryły o ostrych kątach wirowały i zderzały się ze sobą. — Czy ona znowu występuje? — zapytała Trampula. — Rosemary nic o tym nie mówiła. — Nie na koncertach. — Jack przymrużył powieki, spoglądając na ekrany. — Tylko w wideoklipach takich jak ten. Słyszałem też, że pisze mnóstwo nowych piosenek, dla takich artystów jak Nick Cave, Jim Carroll i tak dalej. Czytałem w „Voice”, że Lou Reed chce wykorzystać jedną z jej piosenek na nowym albumie, a przecież on nigdy nie śpiewa coverów. — Chciałabym, żeby znowu zaczęła koncertować — rzekła Trampula niemalże tęsknym głosem. Jack wzruszył ramionami. — Może i tak. Podejrzewam, że nie może znieść obecności więcej niż dwóch osób naraz. Ale chyba wreszcie poczuła się lepiej. — Jeśli znowu nagrywa, na pewno poczuła się lepiej — przyznała Trampula. — Założę się, że Cordelia chciałaby ją spotkać — dodał Jack. — Cordelia ma szesnaście lat — odparła z uśmiechem Trampula. — Może C. C. zna Bryana Adamsa? — Kogo? — Chodźmy. Ujęła go pod rękę i odprowadziła od wystawy. Ścigały ich słowa: Możesz im śpiewać o bólu, Możesz śpiewać o smutkach Lecz nie wymażesz przeszłości I nie zapewnisz im jutra. ♣ W sąsiednim boksie, oddzielonym tylko cienką zasłoną, ktoś wymiotował. Głośno, z pasją i wigorem. To było prawdziwe arcydzieło rzygania. — No więc, mówię mu. Mówię mu, usmaruję ci tę paskudną natolską gębę… Nie dowiedzieli się jednak, czym dżoker o przepitym głosie zamierzał wysmarować komuś gębę. Jego słowa zagłuszyło smętne zawodzenie syren oraz głośne, pełne złości „Au!”, które wyrwało się z ust doktora Tachiona. — Przestań się mazać — rozkazała doktor Victoria Queen. Kobieta sprawiała wrażenie, że

trzydzieści sześć lat życia z tym nieprawdopodobnym imieniem i nazwiskiem na zawsze pozbawiło ją poczucia humoru. Jej zasępiona mina kłóciła się z piękną twarzą i zmysłowym ciałem. Wykonała kolejny szew na czole kosmity. — Co to jest? Igła do szycia? — Gdzie się podział twój takizjański stoicyzm? Znosić ból bez skargi i śmiać się ze zmiennych kolei losu? — Masz okropne podejście do pacjenta. — Widzę, że go znalazłaś — oznajmiła lekarka, ignorując Tachiona. Ruletka poczuła ukłucie niepokoju. — Czy był w barze? Tachion rozpoznał obelgę i przyczepił się słów lekarki, nie rozumiejąc ich implikacji. — Nie zawsze siedzę w barze. Mogłabyś przestać powtarzać to ludziom. Z zewnątrz dobiegły odgłosy nasilającego się zamieszania. — Zostań tu! — rozkazała lekarka i uchyliła zasłonę. Tachion ściągnął grzywkę na w połowie zaszytą ranę i zsunął się z wózka. Z białej skóry nadal sterczała mu igła. Ruletka wyciągnęła rękę. — Dokąd idziesz? — Muszę im pomóc. — Zostałeś ranny. Jesteś pacjentem. — Ale to wciąż mój szpital. Była zbyt zmęczona i zaabsorbowana obrazami przesuwającymi się pod jej powiekami, by się sprzeciwiać. Poszła za nim do pokoju zabiegowego kliniki imienia Blythe van Renssaeler. Wszystkie krzesła i kanapy były zajęte. Dżokerzy o najrozmaitszym wyglądzie kulili się, kasłali, jęczeli albo beczeli, kierując błagalne spojrzenia na przepracowanych lekarzy. Za doktor Queen człapał trójnogi dżoker. — Kurwa, czekam tu od trzech godzin! — Masz pecha! — Pizda! — Masz złamany nadgarstek. Są tu inni pacjenci z pilniejszymi problemami. Przyjmę cię, gdy będę mogła. I wcale mi cię nie żal. Szkoda, że Elmo nie złamał ci tego pieprzonego karku. Tachion przyglądał się pogrążonemu w śpiączce staruszkowi na jednym z wózków leżących, z pozoru nie zwracając uwagi na trwającą obok pyskówkę. Gdy jednak dżoker zamachnął się na lekarkę, chybił celu i sam uderzył się pięścią w twarz. Zwalił się na podłogę i zaczął chrapać. — Dobra robota, doktorze — pochwalił go potężny, pokryty łuskami dżoker w mundurze ochroniarza. — Hej, paskudnie wyglądasz. — Dziękuję, Troll. — Co mam z nim zrobić? — zapytał dżoker, trącając czubkiem buta śpiącego rozrabiakę.

— Niech Delia nastawi mu rękę, kiedy będzie spał. — Uśmiechnął się przelotnie. — Zaoszczędzimy na znieczuleniu. Kolejna wyjąca karetka przywiozła nowy ładunek. Obok przejechał poskrzypujący wózek z pacjentem o koszmarnym wyglądzie. Miał ponad dwa metry wzrostu i głowę zakończoną tępo jak młot. Spod potężnych wałów nadoczodołowych spoglądały oczy — jedno wściekle czerwone, a drugie jaskrawoniebieskie. Skórę czaszki zamiast włosów pokrywały mu czyraki. Niektóre pękły i sączyła się z nich ropa. Mężczyzna wyglądał, jakby ktoś zatańczył wiertarką po jego twarzy. Ruletka splotła ręce na żołądku, starając się odciąć od całego tego bólu, smrodu i hałasu. Doktor Queen przyłapała Tachiona na dawaniu zastrzyku pociągającemu nosem pięciolatkowi i zagoniła go z powrotem do boksu. Kiedy z niego wyszli, prowadziła maleńkiego Takizjanina za rękę jak rozjuszona nauczycielka krnąbrnego ucznia. — Zabierz go do domu. — Popchnęła mocno Tachiona między łopatkami. — Daj mu te tabletki. Niech się prześpi. — Nic mi nie jest. Zostanę. — Nigdy tu nie byłeś w Dzień Dzikiej Karty. Z reguły dlatego, że spałeś z twarzą w kałuży koniaku. Czemu zmieniać tę tradycję? Doktor Queen nie zauważyła, że jej słowa naprawdę zraniły Tachiona. Albo było jej wszystko jedno. Ruletka ujęła Takizjanina za ramię i wyprowadziła go ze starego, ceglanego budynku bocznymi drzwiami. — Muszę odnaleźć Fortunata — oznajmił nagle kosmita. — A po co? — Pomogę mu w poszukiwaniach Astronoma — wyjaśnił, zaciskając usta w wąską linię. — Tachion, po zaatakowaniu restauracji on z pewnością wie, że szukają go wszyscy asowie na Manhattanie. Byłby głupcem, gdyby nie opuścił Nowego Jorku. — To szaleniec. Nie dba o to. Strącił jej rękę i zamknął oczy. Wydawało się, że trwa w nim straszliwa walka, choć uwidaczniała się ona jedynie w coraz bardziej zapadniętej twarzy, pocie zwilżającym kręcone bokobrody oraz w białych plamach na czubkach knykci dłoni. Odwrócił się błyskawicznie i walnął pięścią w mur szpitala. — Blokuje mnie! — Kto? — Fortunato. Niech go szlag. Niech go szlag. Niech go szlag. — Odrzucił głowę do tyłu i zakrzyknął ku niebu: — Gardziłeś mną od lat, ty arogancki sukinsynu. Cioty z kosmosu. Proszę bardzo! Radź sobie sam i niech cię diabli wezmą. — Czym się przejmować? Może Astronom przyjdzie po ciebie i wtedy ty będziesz musiał

radzić sobie sam. On jednak ruszył już naprzód z pochyloną głową i rękami wepchniętymi w kieszenie, nie usłyszał więc jej pełnych sarkazmu słów. ♣♦♥♠

Rozdział 19 0:00 — Cholera — mruknął Brennan, ściskając w rękach telefon. — Do kogo próbowałeś się dodzwonić? — Do Poczwarki. — Znowu? — Tak, ale nadal jej nie ma. — A kto to właściwie jest Poczwarka? — Prowadzi bar zwany Kryształowym Pałacem — wyjaśnił Brennan, wyglądając przez okno. — I handluje informacjami. To właśnie ona naprowadziła mnie na twój ślad. Wie wszystko, co warto wiedzieć, więc zapewne zna też adres apartamentu Lathama. Ale gdzieś wyszła, a Elmo się wkurza, że ciągle wydzwaniam. Cholera — powtórzył, uderzając prawą pięścią w otwartą lewą dłoń. — Nie możemy zrobić nic poza dalszym krążeniem po lepszej części miasta i poszukiwaniem jakiegoś faceta o ksywce Zgon, który ma paczkę z książkami. Brennan uśmiechnął się kwaśno. — Wiem. Sprawa wygląda na beznadziejną, ale nie rezygnujmy jeszcze przez chwilę. — Jasne — zgodziła się Jennifer, wzruszając ramionami. Miał rację, oczywiście. ♠ Nic dziwnego, że Zgon miał trudności ze znalezieniem taksówki. Postrzelono go kilkanaście razy. W jego tanim, szarym garniturze zostały dziury po kulach, a koszulę pokryły krew oraz plamy prochu. Śmierdział wysypiskiem, a spodnie miał całkiem ubrudzone. Kiedy otworzył drzwi pojazdu, wzdłuż jego chudego ciała przebiegł dreszcz. Postawił jedną stopę na ziemi, wsparł się na tylnych drzwiach i pociągnął drugą za sobą. Była mała, wypaczona i nieobuta, a w świetle latarni wydawała się blada i mięciutka jak u dziecka. Wyrastała z poszarpanego kikuta pokrytego zakrzepłą krwią. Hiram przełknął ślinę i odwrócił wzrok. Widok nogi wyprowadził taksówkarza z równowagi. — Ty skurwysynu! — wrzasnął. — Zatrzymałem się mimo twojego wyglądu, a ty mnie tak załatwiłeś! Zgon uśmiechnął się złowieszczo.

— Jeśli chcesz zostać załatwiony, trafiłeś w odpowiednie miejsce. Masz szczęście, że mi się śpieszy, głąbie. Postawił odrastającą stopę na chodniku z wielką ostrożnością, ale i tak skrzywił się z bólu. — Skurwysyn! — wrzasnął po raz drugi taksówkarz i ruszył tak szybko, że tylne drzwi się zamknęły, uderzając Zgona w biodro. Spector runął z krzykiem na ziemię. Coś wypadło mu z kieszeni. Książki — zorientował się Hiram. Zawinięto je w plastikową torbę. Zgon podniósł je, przycisnął do piersi i podniósł się chwiejnie. Potem ruszył w stronę budynku, pół kuśtykając, pół skacząc. Starał się unikać wspierania ciężaru ciała na odrastającej stopie. Jego spojrzenie zwracało się do wewnątrz, ku dręczącemu go bólowi. Mocno zaciskał obie ręce na cennych książkach. Najwyraźniej nie zadał sobie pytania, dlaczego portier ma na sobie smoking. Hiram otworzył przed nim drzwi. Niemalże było mu żal nędznika. Jay wyszedł z krzaków i wycelował z palca wskazującego, unosząc kciuk ku górze. — Hej — zawołał. Zgon obejrzał się na niego. Hiram zacisnął pięść i książki nagle osiągnęły ciężar około stu kilogramów. Wysunęły się z rąk Spectora i spadły mu na stopę. Rozległ się trzask towarzyszący pękaniu maleńkich, na wpół uformowanych kostek. Miękka, biała skóra się rozszczepiła. Zgon otworzył usta, by krzyknąć. I raptem zniknął. Hiram pochylił się, przywrócił książkom normalną wagę i podniósł je. Zlewał go pot. — Mogliśmy przed chwilą zginąć — rzekł Rzutnikowi. — A moja matka mogła zostać zakonnicą — odparł Ackroyd. — Lepiej stąd szybko zmiatajmy. Taksówkę złapali na rogu, tę samą, z której przed chwilą wysiadł Zgon. Kierowca nadal uskarżał się na poprzedniego klienta. — Dokąd? — zapytał wreszcie. — Na Times Square — odpowiedział Ackroyd, rozciągając usta w pośpiesznym, ledwie dostrzegalnym uśmieszku. ♦ — No cóż — odezwała się Sokolica. — To moje gniazdko. Skromne, ale własne. Fortunato bez słowa zamknął za sobą drzwi. Penthouse był jednym, wielkim pomieszczeniem. Wszystkie ściany oraz dywany na podłogach miały tu różne odcienie szarości. Każdy odrębny obszar znajdował się na innym poziomie, stopień bądź dwa niżej albo wyżej od tych, które go otaczały. Meble były stalowe, szklane lub obite szarą bawełną, zawsze jednak

długie, niskie i drogie. Jedną ze ścian całkowicie zajmowały okna wychodzące na Central Park. Najwyższym punktem apartamentu było ogromne łóżko wodne, usytuowane na podwyższeniu w kącie. Nie było na nim narzuty, tylko zmięta, szara, atłasowa pościel. — Napijesz się czegoś? Potrząsnął głową. Sokolica podeszła do barku i nalała sobie kieliszek courvoisiera. — Nie bądź taki smutny. Uratowaliśmy Lilię Wodną, tak? — To ty ją uratowałaś. Byłaś naprawdę niezwykła. — Mogę taka być, jeśli to konieczne. Ale nie lubię, jak na mnie naciskają. — Oparła się biodrem o brzeg barku i pociągnęła długi łyk koniaku. Zatrzepotała lekko skrzydłami, gdy trunek ogrzewał jej wnętrzności. Niewymuszona zmysłowość była nieodłącznym atrybutem Sokolicy, jej nogi w naturalny sposób obracały się tak, by demonstrować długie, zaokrąglone łydki oraz szczupłe uda. — Co nie znaczy, że w odpowiedniej sytuacji nie lubię pewnej dozy agresywności. — Całkiem niedawno oskarżyłaś mnie o „słabą próbę”. — Chyba cię nie uraziłam, co? — W jej oczach znowu pojawił się błysk. Nie odwracały się od Fortunata ani niczego nie ukrywały. — Skąd miałam wiedzieć, że mówisz prawdę? Poza tym, skarżyłam się tylko na styl. Nie powiedziałam, że nie jestem zainteresowana. Gdy Fortunato podszedł bliżej, odstawiła kieliszek i wstała. Lewą rękę wsunął między jej skrzydła, a prawą objął ją w talii. Jej usta były miękkie, smakowały koniakiem i rozchyliły się natychmiast pod dotykiem jego warg. Przesunęła wprawnie językiem po jego zębach, a następnie sięgnęła nim w głąb ust. Rozsunęła nogi i otuliła go skrzydłami. Poczuł się tak, jakby się połączyli w jeden organizm. Czuł przez nogawki żar jej miednicy. Moc dzikiej karty wypełniła jej ciało i przepłynęła w niego niczym wybuch jądrowy. Przerwała pocałunek, dysząc gwałtownie. — Jezu — wyszeptała. Podniósł ją i zaniósł do łóżka. — Nic w ogóle nie ważysz. — Mam pneumatyczne kości — wyszeptała mu do ucha, a potem przesunęła językiem po jego brzegach. — Są puste w środku, ale mocne jak włókna szklane. Zacisnęła mocno ramiona wokół jego piersi, tylko na mgnienie oka, by dowieść prawdziwości swych słów, po czym ugryzła go w kark. Trafił do łóżka instynktownie. Reszta jego zmysłów wyrwała się spod kontroli. Zaczął obmacywać suknię Sokolicy w poszukiwaniu zamka błyskawicznego. — Zapomnij o tym. Kupię sobie nową. Przerżnij mnie. Przerżnij mnie teraz. Fortunato złapał za miseczki okrywające jej biust i rozerwał suknię wpół. Piersi Sokolicy wylały się na zewnątrz, jasne i idealnie okrągłe. Sutki miała szerokie i tylko trochę ciemniejsze niż otaczająca je skóra. Ujął jedną z nich w zęby, a kobieta pociągnęła za jego koszulę. Spinki

posypały się z trzaskiem na podłogę. Zerwała z niego pas smokingowy i ściągnęła mu spodnie do kolan, a potem ujęła jego penisa w obie dłonie. To by zabolało, gdyby nie był już tak boleśnie obrzmiały. Fortunato miał wrażenie, że zaraz rozszczepi mu się wzdłuż jak przejrzały owoc. Pod aksamitną suknią nie miała na sobie nic poza czarnymi jedwabnymi pończochami na pasie. Jej skrzydła poruszały się w rytm oddechu. Włosy łonowe miała gęste i miękkie jak jagnięca wełna. Uniosła stopy, nadal w czarnych pantoflach, kładąc je na ramionach Fortunata, i objęła rękami jego szyję. — Teraz — zażądała. — Teraz. Kiedy w nią wszedł, to było tak, jakby podłączył się do prądu. Ich ciała spowiły fioletowe, pulsujące linie energii, gorące i jasne. Nigdy w życiu nie czuł nic podobnego. — Jezu, co ty ze mną robisz? — wyszeptała. — Nie odpowiadaj. Wszystko mi jedno. Tylko nie przestawaj. ♥ Po pierwszej chwili zawrotów głowy Spector omal nie spadł, zdołał jednak uchwycić się barierki. Stopa mu płonęła, jakby zanurzył ją w płynnej lawie. Usiadł i spróbował się zorientować, dokąd go przenieśli. Był wysoko. Przed sobą widział pełną samochodów ulicę. Wstał i pokuśtykał do końca pomostu, trzymając się barierki. Ujrzał przed sobą stadion Jankesów, opustoszały i pogrążony w ciemnościach. Mały zasraniec, który tak go urządził, zapłaci za to. Powinien był rozpoznać Grubasa w drzwiach. Powinien był zachować ostrożność. Teraz książki zniknęły i będzie musiał sam sobie poradzić z Astronomem. — Pierdolone dupki. Wysłali mnie do Bronksu. Wytarł nos i zaczął szukać drogi zejścia na dół. Po kilku minutach natrafił na drabinę. Od betonowego chodnika na dole dzieliło go dobre piętnaście metrów. Schodził po niej ostrożnie, pilnując, by niczego nie dotykać okaleczoną stopą. Wiatr targał jego brudnymi włosami, zasłaniając mu oczy, a tkankę, która starała się zostać palcami u nogi, przeszywał ból. Minęło dziesięć minut, nim dotarł na dół. Rozejrzał się wkoło w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłużyć jako laska, ale nic nie zauważył. Po drugiej stronie siatkowego płotu był tylko stromy stok. Spector powlókł się chodnikiem ku trybunom. Tam z pewnością znajdzie drogę wyjścia. Przelazł przez kolejny płot i doszedł do wniosku, że znalazł się już u podstawy właściwych trybun. Nagle potknął się o pudło z torebkami po orzeszkach i runął z krzykiem na ziemię. Światło uderzyło go niemal natychmiast. — Spokojnie, koleś — zabrzmiał głos dobiegający z ciemności za latarką. Spector usłyszał ostry trzask, zapewne otwieranej kabury rewolweru. — Pomocy. Potrzebuję lekarza. Oświetl moją stopę. Musiał zwabić strażnika bliżej, by móc spojrzeć mu w oczy.

Mężczyzna przesunął snop światła na stopę Spectora. Zrobiła się czarnofioletowa w miejscu, gdzie spadły na nią książki. — Jezu. Co ci się stało, do licha? Był już blisko, ale jego oczy nadal pozostawały niewidoczne. Spector wyciągnął z kieszeni zapalniczkę i zapalił ją. Oczy strażnika były jasnoniebieskie i ładnie wyglądały w blasku płomienia. Zabójca spojrzał prosto w nie. Mężczyzna jęknął cicho. Śmierć Spectora zaatakowała go z szybkim i niezawodnym skutkiem. Upadł na ziemię i znieruchomiał. Zgon przeszukał ciało, zabierając latarkę i klucze. Jeśli uda mu się dotrzeć do jednej z szatni, może znajdzie coś, czym będzie mógł zabandażować nogę. Z pewnością będzie tam coś, na czym będzie mógł się wesprzeć, oraz jakieś ubranie na zmianę. Wdrapał się po rampie na odsłoniętą trybunę, a potem zszedł po schodach na boisko. ♣ — Najlepsze są szczury — oznajmiła Trampula. — Odbieram wrażenia od tylu, od ilu mogę. A jest ich mnóstwo. — Wielkie Jabłko okiem szczura — mruknął Jack. — Takiej atrakcji jeszcze turystom nie oferowano. Starał się mówić beztroskim tonem. Nieco dalej wzdłuż ulicy trwał taniec węży — dżokerzy albo normowie przebrani za dżokerów, nie potrafił tego określić. Tańczący podpalili kilka wraków parkujących na podjazdach załadunkowych. A może te samochody przed podpaleniem wcale nie były wrakami. To również trudno było ocenić. Tak czy inaczej, teraz paliły się wesoło, buchając kłębami czarnego dymu. Jack i Trampula zatrzymali się pod Terrific Pizza, by kupić coś do picia. Obojgu zaschło w gardłach. — Za mało syropu — oznajmił kasjerowi Jack, krzywiąc się od smaku napoju. — A to pech — odparł mężczyzna. — Jak ci nie smakuje, spróbuj u tego głąbowatego imigranta za rogiem. — Chodźmy — odezwała się Trampula, rozkazując w myślach sześciuset szczurom z zaułka na zapleczu wśliznąć się do lokalu i uraczyć zapasami ciasta oraz sera. — O mój Boże! — zawołał Jack, gdy już znaleźli się na chodniku. — Co się stało? — Chodź. Poprowadził ją w stronę tańczących węży. Ich szereg zaczął się rozpraszać. Zniekształceni tancerze, niekiedy noszący jeszcze bardziej groteskowe kostiumy, posuwali się ku nim. Jack przyjrzał się jednemu z nich. Mężczyzna był wysoki, a jego ciemna skóra wydawała się niemal czarnogranatowa w blasku lamp rtęciowych oraz migotliwych płomieni. Miał na sobie

parodię plemiennego stroju, ozdobioną mnóstwem paciorków i piór. Skórę pokrywała mu warstewka potu. Również po twarzy spływały mu kropelki, ale była to krew z cięć na policzkach, tworzących regularne romby wyrżnięte na płaszczyznach kości policzkowych. Nosił czerwony nos klauna Bozo. — Dieu! — zawołał Jack. — Jean-Jacques? To ty? Tańczący zatrzymał się i spojrzał na Jacka. Trampula podeszła bliżej, przyglądając się im z uwagą. — Poznałeś mnie — stwierdził ze smutkiem czarnoskóry mężczyzna. — Przykro mi, przyjacielu. Odkąd przestałem być człowiekiem, myślałem, że nikt na świecie nie zechce mnie już znać. — Ja cię znam. — Jack wyciągnął niepewnie rękę, ale zaraz powstrzymał ten ruch. — Twoja twarz… Co z nią zrobiłeś? — Czy dzięki temu nie przypominam bardziej dżokera? — Nie jesteś dżokerem. Jesteś moim przyjacielem. Zachorowałeś, ale nadal nim pozostajesz. — Jestem dżokerem — upierał się Jean-Jacques. — Ciąży na mnie wyrok śmierci. Jack gapił się na niego bez słowa. Czarnoskóry mężczyzna spojrzał na niego, a potem mus nął mu twarz koniuszkami palców. Ruch był krótki i pełen czułości. Inni tancerze zgromadzili się wokół nich. Jack zorientował się, że wszyscy są normami ubranymi w dziwaczne stroje, niekiedy jaskrawe i desperacko krzykliwe, w innych zaś przypadkach nie tak barwne i groteskowe w bardziej subtelny sposób. — Żegnaj, Jack, mój przyjacielu. Będę za tobą tęsknił. — Jean-Jacques odwrócił się od niego. — H, T, L, V — zaczął skandować. Inni podjęli jego okrzyk. — H, T, L, V! — rozległo się na całej ulicy. — HTLV? — zdziwiła się Trampula, gdy Jean-Jacques i jego towarzysze oddalili się od nich we frenetycznym tańcu. — Wirus AIDS — wyjaśnił Jack pozbawionym wyrazu głosem. — Och. — Popatrzyła na niego dziwnie. — Jean-Jacques… czy tak się nazywa? Mężczyzna skinął głową. — Byliście…? — Przyjaciółmi — odparł Jack. — Bardzo dobrymi przyjaciółmi. — A także czymś więcej? Ponownie skinął głową. — Musimy porozmawiać — oznajmiła Trampula. — Kiedy ta sprawa się skończy. — Przykro mi — rzekł Jack i zaczął się odwracać. — Z jakiego powodu? — Ponownie złapała go za ramię. — Chodź. Porozmawiamy. Naprawdę. — Wyciągnęła rękę i dotknęła jego twarzy, tak samo jak Jean-Jacques. Pokrywał ją

świeży zarost. — Chodź — powtórzyła. — Nadal musimy znaleźć Cordelię. Spojrzeli sobie w oczy. Oboje pomyśleli, że od tej chwili wszystko będzie wyglądało inaczej, ale żadne z nich nie wiedziało jak. ♠ Prysznic był gorący, ale Spectorowi to odpowiadało. Woda lała się z góry i spływała po jego chudym ciele. Otworzył usta i pozwolił, by mu je wypełniła, a potem przepłukał je i wypluł wodę. Noga nadal go bolała, ale do bólu był przyzwyczajony. Przynajmniej była teraz czysta. Wyłączył prysznic i wyszedł na zimne płytki podłogi, kierując się w stronę szatni. Zagwizdał początek Take Me Out to the Ballgame, ale umilkł nagle. Dźwięk odbijał się od ścian. Szatnia nie była tak imponująca, jak się tego spodziewał. Prysznice i szafki wyglądały zupełnie zwyczajnie, a siedziało się na drewnianych ławkach. Zupełnie jak w liceum. Podszedł do kosza pełnego brudnych strojów baseballowych i zaczął je przerzucać. Szukał czegoś na swój rozmiar. Większość ubrań była za duża, a do tego nie znosił prążków. Ale lepsze to niż garnitur z dziurami po kulach. Jeśli ktoś go zapyta, powie, że to przebranie. W końcu znalazł strój pasujący na niego lepiej niż namiot i zaczął się przebierać. Potem przeszedł do pokoju ze sprzętem, minął ogrodzoną przestrzeń, gdzie trzymano kije, rękawice oraz stare piłki używane do ćwiczeń i dotarł do sali treningowej. Na podłodze leżał elastyczny bandaż. Spector stęknął i zaczął sobie owijać złamaną półstopę. Było to tak bolesne, że dwukrotnie musiał przerwać, ale po kilku minutach udało mu się zabandażować ją niemal w całości. Postawił nogę na podłodze i wsparł na niej niewielką część ciężaru ciała. Przeszył go ostry ból, ale to mógł wytrzymać. Wrócił do szatni, starając się utykać jak najmniej. Znalazł parę tenisówek, wepchnął do jednej z nich skarpetkę, a następnie boleśnie wcisnął do buta zmasakrowaną półstopę. Zawiązał luźno sznurowadła i włożył drugi but. — Na dworze, Zgon. Natychmiast. Czekam. Spector uniósł wzrok. Sylwetka Astronoma unosiła się w powietrzu metr, może dwa przed nim. Obraz nie cechował się spektakularną ostrością, do jakiej przywykł zabójca. Był słaby, bezbarwny i zamazany na krawędziach. Staremu skurwielowi z pewnością kończyła się moc. — A gdzie, hmm, dokładnie jesteś? — zapytał Spector. — Na parkingu. Poszukaj limuzyny. Tylko migiem. — Już idę. Obraz Astronoma zniknął. Spector zabrał garnitur i ruszył ku wyjściu. Potarł czoło. Staruchowi kończyła się energia. Jeśli miał zamiar się go pozbyć, to była odpowiednia chwila. Zgasił światła w szatni i zaczął gwizdać The Party’s Over. ♣♦♥♠

Rozdział 20 1:00 W limuzynie kończyła się benzyna. Jennifer zauważyła, że cierpliwość Brennana również się wyczerpuje. Minęła godzina i nie widzieli nikogo, kto mógłby być niosącym książki Zgonem. Zauważyli mnóstwo podejrzanych, osobliwych lub wręcz dziwacznych osób, ale żadna z nich nie była tym, kogo szukali. — Równie dobrze możemy o tym zapomnieć — stwierdził wreszcie mężczyzna i zerknął na zegarek. — Chcę pojechać do siebie po sprzęt. Później zaplanujemy następny ruch. W miarę jak zbliżali się do Dżokerowa, na ulicach było coraz więcej bawiących się do późnej nocy ludzi. — Szybciej będzie, jeśli porzucimy limuzynę — zdecydował Brennan. — Poza tym rzucamy się w niej w oczy. Jeśli spróbujemy przejechać nią przez Dżokerowo, Czaple rzucą się na nas w mgnieniu oka. Zatrzymali się i Jennifer sięgnęła po kluczyki, by wyłączyć silnik, zamarła jednak z ręką na nich, słuchając radia. — Co się stało? — zapytał Brennan. — Psst. — …pokonali Stars cztery do dwóch na Ebbets Field. To czternaste zwycięstwo Seavera. Mecz przyćmiła jednak dziwaczna opowieść, zgodnie z którą prawie cała drużyna Dodgersów widziała przed meczem w szatni ducha. Według z reguły flegmatycznego, a można nawet powiedzieć, że pozbawionego wyobraźni Thurmana Munsona, duch życzył im szczęścia, a potem zniknął, przenikając przez ścianę. Zgodnie z opisami była to wysoka, dwudziestokilkuletnia kobieta o długich blond włosach, bardzo atrakcyjna. Duch… to znaczy kobieta, miała na sobie czarne bikini ze stringami. No cóż, jeśli już gdzieś musi straszyć… Jennifer wyłączyła silnik, zgasiła radio i wysiadła. Brennan przyjrzał się jej krytycznie, marszcząc brwi. — Co się stało? — zapytała. — Naprawdę musisz się pozbyć tego bikini. Teraz dopiero rzucasz się w oczy. — Przyjrzał się jej jeszcze uważniej. Zaczerwieniłaby się, gdyby nie była przekonana, że to analityczne spojrzenie. — No dobra, znajdę coś. Wolałbym, żebyś nie traciła ubrania tak często. Chociaż… Najwyraźniej doszedł do wniosku, że lepiej nie kończyć tego zdania. Odwrócił się i ruszył w drogę, potrząsając głową.

♠ Śledzili ją przez kilka minut, odkąd odjechała taksówką z domu Fortunata. Spector siedział z tyłu z Astronomem. Starzec zamknął oczy i nie odzywał się ani słowem. Chochlik i Insulina zajęli miejsce na środkowych siedzeniach. Chochlik obejmował kobietę. Zapewne ze sobą sypiali. Chłopak zażartował sobie z baseballowego stroju, ale Astronom powstrzymał Spectora, nim ten zdążył go zabić. Dziewczyna nie wyglądała tak, jak się tego spodziewał. Była całkiem ładna, a jej ruchy przyciągały uwagę, ale nie ubierała się jak droga kurwa. Wdziała wyblakłe niebieskie dżinsy oraz czerwono-białą bluzę sportową z napisem University of Houston. Włosy miała ciemnoblond, krótkie i mocno kręcone. Zbiegła po schodach z uśmiechem na twarzy, gdy tylko zjawiła się taksówka. To oszczędziło im konieczności wchodzenia do środka. Bez trudu złapią ją tam, gdzie wysiądzie. Spector zerknął na Astronoma. Starzec oddychał głośno. Ręce mu drżały. Gdy tylko rozchyli powieki, Zgon podda próbie jego moc. Lepszej szansy nie będzie. Wpatrywał się w jego twarz i czekał. Astronom otworzył oczy. Nadal była w nich moc, zbyt potężna, by Spector mógł się z nią mierzyć. Odwrócił wzrok. — Zastanawiam się, dokąd ona jedzie. — Do kliniki w Dżokerowie. — Starzec roześmiał się ochryple. — Tak jest, Zgon. W miejsce, gdzie się narodziłeś, że tak powiem. — Nie wejdę tam — sprzeciwił się Spector. — Wejdziesz, Zgon. Naprawdę nie masz wyboru. — Astronom znowu zamknął oczy. — Nawet najmniejszego. Spector zacisnął zęby. Stary skurwysyn miał rację. — Jesteś pewien, że jedzie do kliniki? — Tak powiedziała taksówkarzowi. Będą tam też dwie inne kobiety. Chcę dostać wszystkie. Chochlik i Insulina wejdą do środka z tobą. — Astronom przerwał na chwilę. — Jako wsparcie. Jechali dalej bez słowa, aż wreszcie taksówka zatrzymała się przed kliniką. Limuzyna ją wyprzedziła i zaparkowała przed hydrantem pożarowym. Dziewczyna wysiadła z taksówki. — Idź po nie. Astronom wskazał kciukiem w kierunku drzwi kliniki. Spector otworzył drzwi, wysiadł na chodnik i powoli ruszył ku jasno oświetlonemu wejściu. Jego wnętrzności wypełniał lód. W tej klinice spędził najgorsze dni w swoim życiu. Większość czasu wypełniały mu krzyki. Musiał zabić sanitariusza, żeby stąd uciec. Ktoś mógł go rozpoznać i przypomnieć sobie o tym. Dwie kobiety zeszły po schodach, na spotkanie dziewczyny z taksówki. Jedna była ciemnowłosa i miała na sobie czarną suknię z cekinami. Druga, również

brunetka, wdziała niebieską suknię z lamy, z niskim dekoltem i rozcięciem do połowy uda. — Co się stało? — zapytała dziewczyna w bluzie. — To Croyd — wyjaśniła brunetka. — Zapadł w śpiączkę albo coś. W jednej chwili był w porządku, a w następnej zasnął i nie mogłyśmy go obudzić. — Założę się, że próbowałyście wszystkiego — stwierdziła z uśmiechem dziewczyna w bluzie. Spector zadał sobie pytanie, jaką by miała minę, gdyby wiedziała, co ją czeka. Usłyszał z tyłu zatrzaskujące się drzwi samochodu. Chochlik i Insulina ruszyli za nim. Nie mógł próbować ucieczki, gdy Insulina była blisko. Usłyszał dobiegające z wnętrza stłumione krzyki. Szklane drzwi eksplodowały na zewnątrz. Ze schodów zleciał zakrwawiony ochroniarz. Spector pobiegł w tamtą stronę. — Spierdalać, koniotrzepy. Spierdalać, albo każę wam zjeść własne dupy. Mówiący zaliczał się do największych i najbrzydszych dżokerów, jakich Zgon w życiu widział. Twarz miał okropnie posiniaczoną. Uniósł maczugowatą rękę, rozdzierając białą szpitalną koszulę, tylko częściowo okrywającą jego olbrzymie ciało. Uśmiechnął się na widok dziewczyn. Cofnęły się ku taksówce, która jednak odjechała już z piskiem opon. — Chodźcie do taty, cipeczki. Gdy tylko dżoker złapał kobietę w sukni z lamy, Spector przystąpił do akcji. Brunetka próbowała go kopnąć w jaja, ale nie mogła unieść nogi tak wysoko. Spector przyjrzał się uważnie ciemnowłosej dziewczynie. To ją spotkał w metrze, gdzie towarzyszył jej alfons. Ale teraz była znacznie lepiej ubrana. Spector postąpił krok ku niej. — A kim ty jesteś, do chuja? — Dżoker przerzucił sobie drugą dziewczynę przez ramię i runął do ataku. — Jednym z rycerzy września? Spector zauważył nadchodzący cios i się uchylił. Pięść musnęła jego policzek, obalając go na schody. Odtoczył się z drogi szarżującego dżokera. Olbrzym poruszał się tak szybko, że nie miał szans spojrzeć mu w oczy. Odwrócił się, usłyszawszy krzyk. Chochlik ciągnął blondynkę do limuzyny. Insulina spojrzała z uśmiechem na dżokera. Ten opadł na jedno kolano. — Kurwa, co ty mi robisz? Wypuścił kobietę i osunął się na chodnik. Brunetka wyszarpnęła się spod niego, rozdzierając suknię. Insulina złapała dziewczynę za ramię i wskazała jej drogę w dół ulicy. Spector usiadł, pomyślał o ucieczce i spojrzał na limuzynę. Astronom gapił się na niego. Nie miał szans zwiać. Nigdy nie będzie ich miał. Podszedł do czarnowłosej dziewczyny i otoczył ją ramieniem. Nie sprawiała wrażenia wystraszonej, ale miała w oczach coś, co sugerowało, że nie jest do końca obecna.

— To znowu ja — oznajmił. — Wygląda na to, że twoja wizyta w mieście będzie krótka. — Nie zareagowała. — Dzisiejszej nocy nikt nie przeżyje. Te słowa również nie wywołały nawet najmniejszej reakcji. Przechodząc obok, kopnął leżącego dżokera zdrową nogą w twarz. ♣♦♥♠

Rozdział 21 2:00 Obejrzała się za siebie i wygięła plecy, aż jej łopatki zarysowały się pod skórą niczym kostne skrzydła, ale Tachion nie pojął aluzji. Z ekscytacją szczotkował skłębione bokobrody, wpatrując się niewidzącymi oczyma w lustro. Ruletka zmarszczyła brwi z irytacji, sięgnęła do tyłu i rozpięła białą jedwabną suknię, która zsunęła się z szelestem na podłogę, muskając lekko kostki kobiety. Szczotka spadła z trzaskiem na antyczną toaletkę o marmurowym blacie, tłukąc kryształowe flakoniki. — Ten dzień! Co on ma w sobie takiego, że zawsze wzbudza tak wiele żalu. A oni świętują. — Wyciągnął rękę ku oknu. Choć było zamknięte, nie tłumiło w pełni odgłosów trwającej nadal zabawy. — Czy ty byś go świętowała? Zwrócił się w jej stronę. Jego gorejące, fioletowe oczy ostro kontrastowały z bladą twarzą. — Nie, ale ja jestem ponura z natury. — Zbliżyła się do niego o kilka kroków, lecz go nie dotknęła. — Myślę też, że nie do końca rozumiesz powody ich radości. To nie jest lekkomyślność, lecz próba przetrwania. Kiedy padamy ofiarą jednego z żartów, jakie sprawia życie, pozostaje nam bardzo niewiele opcji. Możemy się śmiać, skrywając ból. Możemy umrzeć. Albo możemy szukać zemsty. Ty słyszysz śmiech, ale ja słyszę krzyki bólu. — Ból. Nie mów mi o bólu. Żyję z nim bez przerwy od czterdziestu lat. Ludzie mają szczęście. Wasza pamięć jest miłosiernie krótka. Dotykające was tragedie szybko blakną. Wasze umysły spuszczają na nie zasłony. Z nami tak nie jest. Uniósł fotografię w srebrnej ramce i wpatrzył się w twarz o delikatnych rysach. Zacisnął usta, pogłębiając bruzdy wokół nich i wokół oczu. Ponownie poczuła rozdzierające wrażenie, jak wtedy, gdy Astronom zerwał z niej wszystkie warstwy ochronne i odsłonił jej demony, które z radością przypominały jej wszystkie chwile utraty i bólu, a każde powtórzenie było równie bolesne jak poprzednie. Uderzyła ze złością ręką, strącając fotografię. Ta spadła twarzą do dołu na zimny marmur. Trzask pękającego szkła zabrzmiał jak zamarznięta muzyka. Tachion podniósł zdjęcie i przytulił je do piersi w ochronnym geście. Ruletka gapiła się z fascynacją na krystaliczny wzorzec pękniętego szkła. Zwierciadlany wodospad stłuczonego lustra, odłamki szyb leżące na ulicach niczym migotliwy śnieg. Jego spojrzenie paliło jej policzek. Powoli zwróciła się ku niemu. Opuścił długie rzęsy,

przyglądając się zdjęciu. Potem ponownie zwrócił całą siłę swego wzroku na Ruletkę. — Masz absolutną rację — wyszeptał tajemniczo. Otworzył szufladę toaletki i schował w niej fotografię. Zanim zamknął szufladę, Ruletka zauważyła metaliczny błysk czarnego magnum kaliber 357. ♠ Znajdujący się w samym centrum tłumnego chaosu Jack i Trampula odnosili wrażenie, że kręcą się w kółko. Byli dokładnie w środku Wielkiego Jabłka, ale czuli się jak w bezkresnej puszczy, a na niebie nie było słońca, mogącego posłużyć im za przewodnika. Wszystkie twarze wyglądały dla nich tak samo. Kostiumy również upodabniały się do siebie. Nie było tu tylko szesnastoletniej dziewczyny, wysokiej i szczupłej, o prostych, czarnych włosach i ciemnych oczach. Mijając zaułek, usłyszeli coś, co brzmiało jak krzyki. Trampula potrząsnęła głową i ruszyła dalej. — Zaczekaj — powiedział Jack i zagłębił się na kilka kroków w wąską uliczkę. Zobaczył tam trzy osoby, które spotkał już dziś przy różnych okazjach. Jedną z nich był Jean-Jacques, który przykucnął, osłaniając innego z tancerzy. Odziany w podarty, brudny strój baletowy mężczyzna leżał na ziemi. Wokół ust miał krew. Stał nad nimi wyglądający na zbira chłopak, z którym Jack starł się rano pod Fantazją Młodzieńca. Jego oczy barwy deszczówki kryły się w cieniach zaułka. — Spróbuj possać to — warknął. Jack i Trampula usłyszeli trzask sprężyny. Chłopak wysunął ostrze ze swego noża i zablokował je, a potem przykucnął i machnął nim w stronę Jean Jacquesa. Senegalczyk nawet nie drgnął. — Jebane pedały! Utnę wam wszystko, co się rusza. Jack ruszył naprzód, ale Trampula podstawiła mu nogę i przewrócił się, wyciągając przed siebie otwarte dłonie. Poczuł, że chropowate cegły rozdarły mu skórę. — Zaczekaj. Kobieta skupiła się, marszcząc brwi. Ze śmierdzących piramid toreb znajdujących się dalej w mroku wypadły uliczne koty i z szalonym jazgotem rzuciły się na młodzieńca z nożem. Ten warknął wściekle i zwrócił się w ich stronę. — Chodźmy — powiedziała bezdomna kobieta, pomagając Jackowi wstać. — Sprawa załatwiona. Wszystko już w porządku. Pociągnęła go za ramię. Jack się zawahał, ale zauważył, że Jean-Jacques pomaga swemu towarzyszowi się podnieść, podążył więc za Trampulą. Uliczne koty darły się i miauczały triumfalnie za ich plecami. Wszyscy ludzie poza

młodzieńcem opuścili zaułek. — To nie mogłoby spotkać sympatyczniejszego homofoba — mruknął Jack. ♦ Spector nigdy dotąd nie był w penthousie Astronoma, usytuowanym na siedemdziesiątej którejś ulicy, nieopodal Central Parku. Wystrój był tu zaskakująco spokojny — ciemny parkiet i meble kontrastujące z jasnymi ścianami oraz sufitem. Starzec otworzył drzwi do pokoju sąsiadującego z biblioteką i zaprosił ich skinieniem do środka, opierając się ciężko o framugę. Spector pociągnął ciemnowłosą dziewczynę do pomieszczenia. Pojmane kobiety milczały, zapewne dzięki Insulinie. W pokoju było ciemno. Oświetlało je tylko duże okno w dachu. Pod nim usytuowany był mahoniowy ołtarz. We wszystkich jego kątach umocowano stalowe kajdanki, a na jednym końcu znajdowało się wielkie wcięcie w kształcie litery V. Spector nie musiał się zastanawiać, do czego służy. — Ta. Astronom wskazał na dziewczynę w bluzie z napisem „University of Houston”, a potem zamknął drzwi. Chochlik ściągnął bluzę z dziewczyny i zaprowadził ją do ołtarza. Szybko skuł jej ręce, a potem zaczął zdejmować z niej dżinsy. Cisnął je na podłogę, ściągnął z dziewczyny czerwone bawełniane majteczki, a potem unieruchomił jej nogi. Spector poczuł, że ciemnowłosa kobieta napięła mięśnie. Mocniej ucisnął jej ramiona. — Przygotuj ją. Astronom otworzył szufladę z boku ołtarza i wyciągnął z niej strzykawkę. Założył stazę i zacisnął pięść, a potem wbił igłę w żyłę i powoli wstrzyknął do niej zawartość strzykawki. Spector wiedział, że to heroina. Starzec zaczerpnął głęboki oddech i wyciągnął igłę, pozostawiając maleńki czerwony punkcik. Miał na ręce pełno podobnych. Następnie rozwiązał pas szaty i pozwolił jej opaść na posadzkę. Chochlik uklęknął między nogami dziewczyny i zaczął ją zwilżać językiem. Astronom podszedł chwiejnym krokiem do ołtarza, głaszcząc wzwiedzionego penisa. — Jak masz na imię, moja droga? — Caroline. — Szarpnęła bezskutecznie łańcuchy. — Wiesz, czyimi dziewczynami jesteśmy? Jeśli coś nam się stanie, będziesz miał przesrane. Starzec roześmiał się tylko i uszczypnął jej sutkę między kciukiem a palcem wskazującym. — Alfonsa Fortunata. Już od lat mnie irytował, ale nic więcej. Cóż mogłoby być bardziej stosowne niż wykorzystanie jego kobiet, by doprowadzić go do zguby? — Spojrzał na Chochlika, który nadal trzymał głowę między nogami dziewczyny. — Wystarczy. Chłopak wstał i wrócił bez słowa w miejsce, gdzie czekali Spector i Insulina z dwiema pozostałymi ofiarami. Ujął w palce koniec języka, próbując zdjąć z niego włos łonowy.

— Zabieramy go ze sobą? — zapytał, wskazując na Spectora. — Sądzę, że tak — odparł starzec i okrążył ołtarz, przesuwając palcem po nagim ciele dziewczyny. — Kurwa, zostaw ją. Kobieta w niebieskiej sukni spróbowała się wyrwać z uścisku Insuliny, ale nagle oklapła w jej ramionach. — Dość już tych przerw. Astronom stanął w wycięciu ołtarza, między nogami Caroline. Wszedł w nią i zamknął oczy. W pomieszczeniu było słychać jedynie jego wysilony oddech oraz cichy grzechot kajdanek. Starzec wsunął dłonie pod pachy dziewczyny i przesunął powoli palcami wzdłuż jej klatki piersiowej, zostawiając w ciele głębokie, czerwone bruzdy. Caroline krzyknęła. Starzec uniósł ręce do ust i poskubał kawałki skóry, które z niej zerwał. Na polerowane drewno spłynęła krew. Astronom wyrył magiczny symbol w skórze wokół pępka ofiary. Ciemnowłosa dziewczyna odwróciła wzrok i zaczęła drżeć. Spector przyciągnął ją bliżej. — Jak masz na imię? — Cordelia. — Tobie zrobi to samo, chyba że ktoś go powstrzyma. A tylko idiota mógłby tego spróbować. Zastanawiał się nad słowami Chochlika. Dokąd się, kurwa, wybierali? Astronom wspominał dziś rano o innych światach, ale do tej pory nie dotarło to do Spectora. Starzec wyprostował plecy. Jego ciało zlewał pot. Caroline skręciła maksymalnie miednicę, próbując wypchnąć go z siebie. Zaciskała zęby z bólu, ale już nie krzyczała. — Głupia suka. — Astronom wyciągnął penisa i wlazł na dziewczynę. Chochlik, zajmij się nią — zażądał, wskazując na Cordelię. — Zgon, chodź tutaj. Spector zaczekał chwilę, by się upewnić, że Chochlik mocno trzyma dziewczynę, a potem podszedł do przodu ołtarza. — Nie masz nic przeciwko temu, żebym wyruchał się w usta, ty mała suko? Astronom zaczął się przesuwać w górę jej ciała. — Tylko spróbuj, ty dupku. Caroline otworzyła szeroko usta, odsłaniając zęby. — To nie będzie konieczne. Mam własny, specjalny sposób. Wyciągnął rękę i otworzył jej gardło placem wskazującym. — Spójrz na mnie, kochanie — odezwał się Spector, zbierając siły. Złapał dziewczynę za głowę i pociągnął mocno. Rozległ się trzask łamanego karku. Caroline szarpnęła się jeszcze raz i znieruchomiała. — Idiota. — Astronom złapał Spectora i cisnął nim na drugą stronę pokoju. — Zabiłeś ją, zmarnowałeś jej energię. — Złapał głowę Caroline i walnął nią z całej siły o ołtarz. — Zabiję cię

za to, gdy tylko z nimi skończę. Czeka cię ból, jakiego nigdy sobie nawet nie wyobrażałeś, Zgon. Chochlik, przyprowadź mi następną. Rozpiął kajdanki i zwalił zwłoki na podłogę. Spector wstał i rozejrzał się w poszukiwaniu czegoś, co mogłoby posłużyć jako broń. W otwartej szufladzie ołtarza były noże, ale czy zdoła dotrzeć tak daleko? Poczuł, że kolana się pod nim uginają. Znowu Insulina. Chochlik rozdarł suknię Cordelii i pociągnął dziewczynę naprzód. Jej twarz pobielała. — Nie! — krzyknęła i wyrwała się Chochlikowi. Mały as zazgrzytał zębami i złapał się za pierś. — Co to, kurwa? Spector się wyprostował. Cokolwiek się działo, odwróciło to uwagę Insuliny i sprawiło, że o nim zapomniała. Pobiegł w stronę Astronoma, ignorując ból w okaleczonej stopie. Chochlik osunął się na podłogę, dysząc i szarpiąc koszulę. — To ona to robi. — Astronom wskazał na Cordelię, która cofnęła się o krok. — Powstrzymaj tę małą sukę. Insulina, uważaj. Ostrzeżenie nadeszło za późno. Veronica się ocknęła i przeorała pazurami twarz Insuliny, przewracając ją na podłogę. Spector wpadł z całą szybkością na starca i obalił go na ołtarz. Następnie zwrócił się ku Insulinie. Veronica znowu zemdlała, ale aska nie zauważyła zbliżającego się od tyłu Zgona. Obrócił ją w swoją stronę i dwa razy zdzielił mocno w brodę. Oczy zapadły jej w głąb czaszki. Z posiniałych ust Portorykańczyka wyrwało się ostatnie westchnienie. Chłopak znieruchomiał. — To nadzwyczaj imponujące, moja droga. Zdołałaś zatrzymać jego serce i procesy oddechowe. To bolesna śmierć. — Astronom wstał, wycierając zakrwawione dłonie o ołtarz. — Ale twoja będzie jeszcze boleśniejsza. Spector wiedział, że Astronom jest w stanie zneutralizować moc Cordelii za pomocą własnej. To właśnie wydarzało się za każdym razem, gdy próbował go zabić. Doszedł do wniosku, że jednak spróbuje. Jeśli będzie stał bezczynnie, i tak zginie. Podszedł do Cordelii. — Spróbuj zrobić mu to samo, co zrobiłaś Chochlikowi. — Spector wskazał na Astronoma, który zwrócił się w jego stronę. Spojrzał mu w oczy i spróbował wprowadzić swoją śmierć do umysłu starca. — Teraz! — krzyknął do Cordelii. Oczy Astronoma wypełnił ból. Starzec złapał się za serce. Spector miał rację. Astronom nie był w stanie powstrzymać dwóch mocy jednocześnie i Cordelia do niego docierała. Spector napierał całą siłą umysłu. Staruch nie mógł odwrócić wzroku. Astronom osunął się na kolana.

— Zabiję was wszystkich — zapowiedział na tyle głośno, że zdołali to usłyszeć. — Nie tym razem, ty stary pojebie. Spector oddychał ochryple od wysiłku. — Co ty robisz? Veronica ocknęła się i patrzyła na Cordelię. — Nie wiem. Nigdy tego nie robiłam. Astronom wsunął prawą dłoń do wnętrza własnej piersi. Krzyknął przeraźliwie. — Jezu, zwiewajmy stąd! — zawołała Veronica. Złapała Cordelię za nadgarstek i pociągnęła ku drzwiom. Spector przerwał kontakt. Przez chwilę przyglądał się mięśniom przedramienia przeciwnika. Starzec masował własne serce, żeby się nie zatrzymało. Spojrzał z nienawiścią na Zgona. — Umrzesz. Wszyscy umrzecie. Spector popędził za kobietami. — Hej, wracajcie. Musimy go teraz wykończyć. — Usłyszał syk. To Astronom zaczął znowu oddychać. — Chuj z tym. Ktoś inny będzie musiał go załatwić. Popędził ku windzie. Veronica zahaczyła suknią o jej drzwi i szarpała się teraz, próbując się uwolnić. Skoczył do środka, przewracając kobietę i robiąc kolejną dziurę w jej i tak już zniszczonym stroju. Cordelia nacisnęła guzik. Kabina ruszyła na parter ze zgrzytem i skrzypieniem lin. ♥ — Nie rozumiem — skwitował Jay. — Po prostu tego nie rozumiem. To nie jest mleko. Ani sok cytrynowy. Ciepło nic nie daje. Wgłębienia są za słabe, by dało się z nich cokolwiek wyczytać. Nie wiem, o co tu chodzi. Zamknął notatnik z prychnięciem niesmaku i wpatrzył się ponuro w bambusowy wzór na niebieskiej tkaninie. Hiram stał przy oknie, wyglądając na dwór przez szczelinę w uszkodzonej żaluzji. Maleńkie, dwupokojowe biuro Jaya znajdowało się na trzecim piętrze walącego się ceglanego budynku na Czterdziestej Drugiej Ulicy, pół przecznicy od Broadwayu. Za oknem widział namiot Wet Pussycat Theater. Na neonie na lewo od okna wyświetlały się na zmianę dwa napisy, niebieski i czerwony. Ten pierwszy głosił DZIEWCZYNY DZIEWCZYNY NAGIE DZIEWCZYNY, ten drugi zaś CAŁY DZIEŃ CAŁĄ NOC CAŁKOWICIE TOPLESS. Rzutnik mówił, że spotyka w budynku ludzi szczególnego rodzaju. Restaurator puścił żaluzję i odsunął się od światła. Biurko Jaya pokrywały po jego stronie resztki pizzy — kiełbasa, grzyby, ser oraz anchois — którą skończyli jeść przed godziną. Hiram poważnie przeciążył swą moc i czuł się potem straszliwie wyczerpany i głodny. Pizza mu pomogła. Żałował, że nie mieli drugiej zamiast trzech dość kłopotliwych książek.

— Nie możemy tu zostać — stwierdził, siadając na kaloryferze. Od kilku godzin nie redukował swego ciężaru i krzesło o wysokim oparciu, przeznaczone przez Jaya dla klientów, nie było w stanie sprostać swemu zadaniu. Nie był zresztą pewien, czy sam mu sprosta. Czuł się naprawdę wykończony. — Na pewno nas szukają — ciągnął. — Prędzej czy później trafią do twojego biura. — Nie wiem, jak mieliby to zrobić — sprzeciwił się Ackroyd. — Klienci nigdy tu nie trafiają. — Bardzo zabawne — odparł Hiram. — Mam nadzieję, że poczucie humoru cię nie opuści, kiedy zaczną do nas strzelać. — Na razie nikt się nie pokazał — zauważył Rzutnik. — Hej, droga ze stadionu Jankesów jest długa, zwłaszcza gdy ktoś ma tylko jedną stopę. — Półtorej — poprawił go Hiram. — O ile nam wiadomo, Zgon nadal siedzi na szczycie tablicy wyników, a Kruczek tkwi przy telefonie i zastanawia się, co się stało z jego kumplem. Hiram wstał, marszcząc brwi. Czuł się bardzo zmęczony. Odkąd nie groziło mu już bezpośrednie niebezpieczeństwo, zaczął odczuwać brak snu. Potrzebował kawy. A jeszcze lepiej ośmiu albo dziesięciu godzin snu, najchętniej bez obaw o to, że ktoś włamie się do domu, żeby go zabić. — Dość już tego — zdecydował. — Przypominam sobie niejasno, że mieliśmy jakiś dobry powód, by się w to angażować, ale nie pamiętam jaki. — Podszedł do biurka i wziął w ręce dwa klasery w czarnych skórzanych okładkach. — Moje zainteresowania skupiają się raczej na numizmatyce niż na filatelistyce, ale wiem że te znaczki są warte co najmniej kilkaset tysięcy dolarów. Jeśli zaś chodzi o tę trzecią książkę, nie mam pojęcia, co o niej sądzić. Ty również nie. Jest dla nas bezwartościowa. — To znaczy, że jesteśmy wyjątkowi — zauważył Ackroyd. — Wszyscy poza nami cholernie pragną ją dostać. — W rzeczy samej — zgodził się Hiram. — Zadzwonię do Lathama. Chcę, żebyś słuchał rozmowy na drugiej linii. Detektyw uniósł brwi. Hiram wyciągnął z jednej z kieszeni marynarki kartkę, którą dostał od Poczwarki, i przeszedł do poczekalni, maleńkiego pomieszczenia wypełnionego do granic klaustrofobii przez zgniłopomarańczową sofę, szare stalowe biurko oraz recepcjonistkę — blondynkę o ekstremalnie bujnych kształtach i ustach nieustannie wydętych w wyrazie zaskoczenia na kształt litery O. Nazywała się Oralna Amy. Jay znalazł ją w sklepie o nazwie „Zabawki dla chłopców”, gdzieś w East Village. Hiram podniósł ją za włosy i usiadł na jej krześle. Podniósł słuchawkę i wybrał numer. — Latham — usłyszał po drugim sygnale. — Nie będę się z panem przerzucał słówkami — oznajmił krótko restaurator. — Mówi Hiram

Worchester. Mamy pańskie książki. Usłyszał, że Jay podniósł drugą słuchawkę. — Nie wiem, o jakich książkach pan mówi. — Oczywiście, że pan wie — odparł restaurator z oburzeniem w głosie. — Hiram — odezwał się Jay. — On tylko stara się chronić własny tyłek na wypadek, gdybyśmy nagrywali rozmowę. Mam rację, Latham? Nastała chwila pełnego namysłu milczenia. — Jest już późno — odezwał się wreszcie prawnik. — Jaki jest cel tej rozmowy? Hiram pociągnął się za brodę, zastanawiając się nad następnymi słowami. — To kwestia prawnicza — zaczął wreszcie. — Załóżmy, hipotetycznie, tylko dla celów tej dyskusji, że, powiedzmy ja w całkiem niewinny sposób wszedłem w posiadanie pewnych książek. Dwie z nich są oprawione w czarną skórę i zawierają cenne znaczki, trzecia zaś to notatnik w oprawie z niebieskiej tkaniny. Jego treść jest, hmm, interesująca. Słucha pan? — Zakładając, że rzeczywiście zdobył pan te książki w niewinny sposób, z pewnością chciałby pan, żeby wróciły do prawowitego właściciela — odparł Latham. — Z pewnością — zgodził się restaurator. — W gruncie rzeczy, jestem pewien, że w naszym hipotetycznym przypadku taka właśnie myśl mogłaby mi się nasunąć w chwili, gdy odbierałem te książki notorycznemu, poszukiwanemu przestępcy. Mogę jedynie spekulować, w jaki sposób trafiły w jego ręce. Może je ukradł? — W takim przypadku właściciel mógłby być wdzięczny za ich bezpieczne zwrócenie. Niewykluczone, że w grę wchodziłaby nagroda. — Słuszny uczynek sam w sobie jest nagrodą — odparł Hiram. — Hej! — sprzeciwił się Jay. — Cicho — uspokoił go Hiram. — Panie Latham, skoro mówimy o skradzionej własności, odpowiednią procedurą byłoby przekazanie jej policji. — Formalnie rzecz biorąc, tak, ale gdyby doszło do postawienia zarzutów, skradzione przedmioty mogłyby zostać zatrzymane jako dowody. Niewykluczone, że prawowity właściciel uznałby to za niedogodne. — To prawda — przyznał Hiram. — Myślę, że się rozumiemy. Rozmawiajmy szczerze. Nie wiem, kim jest właściciel, i zapewne się tego nie dowiem, prawda? — Być może. — Wiem jednak, że pan go reprezentuje. Niech pan temu nie przeczy. Jestem zbyt zmęczony na więcej takich gierek. Pański klient chce odzyskać książki? Proszę bardzo. Jestem biznesmenem, panie Latham, nie złodziejem znaczków czy łowcą przestępców. Dobijmy targu i będzie pan mógł je dostać. Oto moje warunki. Po pierwsze, żadnego odwetu ani oskarżeń przeciwko mnie, mojej restauracji i przyjaciołom, wliczając pana Ackroyda. Pozew przeciwko

niemu zostanie wycofany. — Hiram odchrząknął i pochylił się do przodu. Oralna Amy gapiła się na niego z podłogi z szeroko otwartymi ustami, jakby nawet ją trochę dziwiły jego poczynania. — Po drugie — ciągnął stanowczo — wymuszanie haraczy na targu rybnym przy Fulton Street natychmiast się zakończy. Skrzelak oraz inni sprzedawcy będą mogli kontynuować swoją działalność bez strachu oraz nękania. Po trzecie, chcę, żeby Maczuga poszedł do więzienia. — Nie jestem sędzią — odrzekł Latham. — Nie mogę zagwarantować, kogo skażą, a kogo nie. — Jeśli pański klient zapewni, że Skrzelakowi nie stanie się krzywda, jego obietnica powinna wystarczyć. Jeśli nie wystarczy… No cóż, podejmę to ryzyko. — Zaczerpnął głęboki oddech. — To by było wszystko. — Muszę się skonsultować z moim klientem. Na razie mogę tylko stwierdzić, że moim zdaniem te warunki mogą się stać podstawą porozumienia. Skontaktuję się z panem. Pod jakim numerem można pana znaleźć? — Bez jaj — wtrącił Rzutnik. — Ma nas pan za idiotów? Umówimy się na spotkanie. Tylko cztery osoby. Ja, Hiram, pan i pański klient. — Gdzie i kiedy? — zapytał prawnik. — W Kryształowym Pałacu — odparł Ackroyd. — Po jego zamknięciu, Poczwarka będzie pośredniczyła, za opłatą. Ma barmana telepatę, który zapewni, że nikt nie oszukuje. — Zgoda — odparł Latham. ♣ Jego dłonie tańczyły na niej, pieściły ją, niemalże wielbiły. Niejasno sobie uświadomiła, że coś się zmieniło. Coś dodano. Jego uwaga skupiała się na niej niemal obsesyjnie. To by ją zaniepokoiło, gdyby była bardziej przytomna. Musiał jednak konkurować z dantejską wizją… — Ukryliśmy je. Gdybyż tylko umarło. Ciągle przychodzi je zobaczyć. Ono próbuje ssać. Te inne głosy zagłuszały jego czułe szepty. Z pewnością oboje macie utajoną infekcję. Niestety, wirus postanowił objawić się w waszym dziecku. — Ten stwór nie ma ze mną nic wspólnego! To oczywiste, że moja żona była niewierna. — Pełne wyrzutu brązowe oczy, twarz zastygła w heroicznej minie zdradzonego. — Mógłbym wybaczyć prawie wszystko, Ru, ale rodzina jest święta. — Josiah, jak możesz mi to robić? Kiedy tak bardzo cię potrzebuję? Nie było litości. Tachion wszedł w nią i napięła mięśnie, otaczając go swą miękką wilgocią. Delikatne jak pajęczyna palce muskały jej osłony. Miała wrażenie, że jej ciało zapada się w siebie, gdy zbierała wolę, przywołując śmierć ze wszystkich swych komórek. Zawahała się na moment i to sprawiało jej fizyczny ból. Ten mężczyzna był… taki dobry. Dzielili się ze sobą muzyką, miłością i strachem. Nie było

innej drogi do wolności od… potworów. Uwolnienie śmierci było wyborem, świadomą decyzją. Wypływała powoli z Ruletki niczym delikatna, nieubłagana miłość. Jej tarcze padły. Były sztucznym konstruktem. Gdy uwolniła swą moc, jej umysł załamał się pod wpływem stresu i tarcze zniknęły. Poczuła jego ekstazę przez krótkie mgnienie oka, gdy byli jednym. Potem radość ustąpiła miejsca przerażeniu. Poczuła, jak dotknął tego wszystkiego. Dziecko, Wyjec, Josiah, Astronom, Maleńka, ŚMIERĆ! Odskoczył od niej, stoczył się z łóżka zaplątany w pościel i przeczołgał się pod ścianę. Skulił się tam, wymiotując przez kilka minut. Następnie spazmy przeszły w łkanie. Kołysał się w tył i w przód, oplatając się ramionami, a po jego posiniaczonej twarzy spływały łzy. Zmiataj stąd. Na Boga, uciekaj! Nie mogła jednak zmusić swych nóg do ruchu. Przytuliła się do poduszek i patrzyła na płaczącego mężczyznę. Zresztą to i tak nie miało sensu. I tak wkrótce ją dogonią. Chciała, żeby to wszystko się skończyło. Nie mogła dalej żyć ze wspomnieniami. Być może właśnie dlatego nie zdołała zabić Tachiona. Koszmar ciągle powracał. Rozważała przez chwilę tę myśl, a potem ją odrzuciła. Chodziło o to, że Astronom kłamał. Wkrótce sobie uświadomiła, że nie jest jeszcze w pełni gotowa umrzeć. Najpierw musi jej za to zapłacić. ♣♦♥♠

Rozdział 22 3:00 Spector rozejrzał się wkoło, zanim przebiegł przez ulicę. Cordelia i Veronica potruchtały za nim. — Boże, zwolnij — poskarżyła się Veronica. Trzymała w ręce zwiniętą suknię z lamy, unosząc ją powyżej kolan. — Ten starzec nie będzie nas więcej niepokoił. Kiedy uciekaliśmy, wyglądał bardzo kiepsko. Może już nie żyje. Spector potrząsnął głową, prowadząc Cordelię do ciemnego miejsca między latarniami. — Kurwa, nie masz pojęcia, o czym mówisz. Ma wystarczająco wiele mocy, by wykończyć nas wszystkich. Wystarczy, że złapie jakąś kobietę na ulicy i dokończy z nią to, co zaczął z waszą drogą przyjaciółką. Jak tam się nazywała? Caroline? Veronica zatrzymała się i złapała Cordelię za ramię. — Zgadza się. A ty ją zabiłeś. — Pociągnęła nosem. Spector nie potrafił określić, czy w końcu dotarła do niej świadomość śmierci Caroline, czy też po prostu zmarzła. — Zostawmy tego faceta. Nie sprawi nam żadnych kłopotów. — Przyciągnęła Cordelię do siebie. — A jeśli spróbuje, załatwisz go tak samo jak tego Chochlika. — Proszę bardzo — warknął. — Spierdalajcie stąd. Tylko mnie spowalniacie. Idźcie pomóc swojemu alfonsowi. Będzie tego potrzebował. Cordelia odwróciła się powoli i pozwoliła, by Veronica ją odprowadziła. Spector zastanawiał się przez chwilę, czy powinien pójść za kobietami i je zabić. Z łatwością mógłby zaskoczyć Cordelię, nim zdążyłaby użyć swej mocy. Ta druga to była tylko zwykła babka. Nie miał jednak na to ochoty. Chciał jedynie wykończyć Astronoma, a przynajmniej upewnić się, że nie żyje. Rozsądek podpowiadał mu, że jeśli Cordelia i Veronica przeżyją, mogą narobić staruchowi kłopotów, i na przykład wyjawić, że to on zabił Caroline. Jak powiedział mu kiedyś Tony Guzik: „Żałujesz nie tych, których zabiłeś, tylko tych, których oszczędziłeś”. — Pierdolić to. Nie mogę wykończyć wszystkich. Ruszył ku wejściu do stacji metra na Siedemdziesiątej Siódmej Ulicy. Pojedzie linią numer pięć do Dżokerowa. Nie wiedział, co zrobi dalej. ♠ Fortunato leżał z głową wspartą na nagim brzuchu Sokolicy. Kobieta spoczywała z szeroko rozpostartymi skrzydłami pośród chaosu pościeli, podartych ubrań oraz piór, które straciła w żarze paru ostatnich godzin. Przed kilkoma minutami Fortunato użył trzech z nich, by doprowadzić ją do czternastego albo piętnastego orgazmu. Dawno już stracił rachubę, zapomniał

o upływających minutach, a nawet o tym, gdzie się znajduje. — Co ty mi zrobiłeś, na Boga? — jęknęła. — Czuję się, jakbym przed chwilą przebiegła maraton. — Przepraszam — rzekł Fortunato. — To część tego, kim jestem. Nigdy dotąd nie uprawiał seksu z aską. Połączenie ich mocy wykraczało poza wszystko, czego do tej pory doświadczył. Jego energetyczne ciało było za duże, by mogło się pomieścić w fizycznym. Wypływało na zewnątrz, otaczając go białą, świetlistą aurą. Sam trzykrotnie osiągnął spełnienie, ale za każdym razem blokował strumień, zawracając go z powrotem do wnętrza. Utracił jednak parę kropel, wystarczająco wiele, by Sokolica również świeciła słabym blaskiem. Nie wpłynęło to jednak na poziom jej energii. Pogłaskała go po piersi. — Słyszałam, że po akcie miłosnym pozostaje łuna szczęścia, ale to już jest absurdalne. Przetoczył się i pocałował ją w udo. — Muszę już iść. — Astronom. — Za godzinę coś ma się wydarzyć. Przygotował sobie jakąś drogę ucieczki, która pozwoli mu na zawsze znaleźć się poza moim zasięgiem. Nie mogę do tego dopuścić. — Czemu by nie? Niech nas opuści. Co ci da zabicie go? — Nie chodzi mi o wymierzenie sprawiedliwości, jeśli o to pytasz. Sprawienie, by zapłacił za swoje zbrodnie i cały ten syf. Po prostu nie chcę do końca życia ciągle oglądać się za siebie w obawie, że znowu się pokaże. — Nie chrzań. Pragniesz jego śmierci. Co więcej, chcesz go zabić osobiście. — Hmm. No dobra, przyznaję, że chcę, by mały skurwiel zginął. Pragnę jego śmierci tak mocno, że czuję tego smak. Wstał i wciągnął spodnie. Podwinął rękawy koszuli smokingowej, ale pozwolił, by zwisała niezapięta, zamiast marnować czas na szukanie spinek w sypialni. Podeszła do niego i zarzuciła mu ręce na szyję. — Zaproponowałabym ci pomoc, ale kręci mi się w głowie od samego stania. — Chcę tylko, byś wróciła ze mną do Wieży Asów i została tam, dopóki wszystko się nie skończy. W jeden albo drugi sposób. — Chwileczkę… — Nie mogę już dłużej czekać. Zaczyna mi brakować czasu. — Nie, chciałam, żebyś posłuchał. Słyszysz coś? Jego zmysły były przeładowane nadmiarem mocy. Całe jego ciało zdawało się emitować słabą, elektryczną energię. Słyszał też jednak coś innego, dźwięk przywodzący na myśl mokre talerze w zmywarce. As zerknął na elektroniczny budzik stojący przy łóżku. Zegar wibrował na

podstawce. — O cholera — odezwał się Fortunato. Łóżko wodne eksplodowało. Siła wybuchu cisnęła nimi pod przeciwległą ścianę. W pierwszej chwili woda się gotowała, ale szybko stygła, gdy jej objętość się zwiększała. Fortunato wylądował na szarym glinianym garnku pełnym kiełków bambusa. Naczynie pękło pod jego ciężarem. Zanim zdołał znowu pochwycić powietrze w płuca, przez ścianę okien do środka wpadło martwe, zmasakrowane ciało i otoczyły go przeszywające powietrze odłamki szkła. Spróbował spowolnić czas, ale ten stawiał mu opór. Wytężył siły i zobaczył w pokoju linie mocy, widoczne w rzucie topograficznym. Zorientował się, że to ciało kobiety, ale nie chciał zobaczyć nic więcej, jeszcze nie. Popchnął swym umysłem linie mocy. Tam, gdzie leżał razem z Sokolicą, pojawiły się stożki skupionej energii. Potłuczone szkło przystosowało się do nowego zarysu czasoprzestrzeni pokoju, owijało się wokół nich i uderzało o ściany, rozbijając się w pył. Sokolica czołgała się po podłodze. Fortunato zauważył, dokąd zmierza kobieta, i otoczył ją ochronną mocą. Dotarła do swych szponiastych rękawic wiszących na ścianie i włożyła je. Był tam też kostium, ale nie zawracała sobie nim głowy. Dach jęknął i rozszczepił się wzdłuż niczym słony krakers. Posypały się na nich kawałki betonu i stalowych prętów, ale otaczające dwoje asów tarcze były silne. Ich podtrzymywanie sprawiało bardzo niewiele trudności odświeżonej mocy Fortunata. Sokolica rozpędziła się i skoczyła w ciemność. Podłoga zapadła się pod Fortunatem. Z pękniętych rur trysnęły strumienie wody. W powietrzu unosiła się woń naturalnego gazu. Poczołgał się ku martwej kobiecie i odwrócił ją na plecy. Caroline. To była Caroline. Kark miała złamany, a skórę podrapaną, pogryzioną i rozdartą. Była jego ulubienicą przez siedem lat. Nigdy nie potrafił przewidzieć jej gwałtownych zmian nastroju i napadów sarkastycznego humoru, nie mógł się nasycić fizyczną intensywnością tego, jak się z nim kochała. W przerwach między nowymi dziewczynami zawsze wracał do niej. Przez długi czas nie czuł zupełnie nic. Gdy klęczał obok jej ciała, ogromny kawał betonu przeszyty wygiętym prętem spadł zaledwie kilka centrymetrów obok. Gniew, gdy w końcu nadszedł, przeobraził go. To była prosta sprawa życia lub śmierci. Astronom czerpał moc z zabijania. Był śmiercią. Moc Fortunata rodziła się z seksu, z życia. Życie ukrywało się w swojej norze, zbyt przerażone, by z niej wyjść i spojrzeć śmierci w twarz. Wykrzykiwało tylko czcze groźby w nadziei, że śmierć sobie pójdzie.

Otworzył szeroko oczy. Wystarczył króciutki moment, by uświadomił sobie wszystko, co przedtem umknęło jego uwagi. Migotliwe linie ciepła, jakie przed siedemnastu laty widział w mieszkaniu martwego chłopaka, wybiegały w noc. Fortunato wstał. Moc jego gniewu pozwalała mu lewitować stopę nad podłogą. Sięgnął ku sieci stożków mocy, gotowy w nią wejść, wtargnąć w jej wir i rozerwać na strzępy jej źródło. Gdy spróbował to zrobić, linie zniknęły. Wyszedł na zewnątrz przez rozbitą szklaną ścianę i zawisł w powietrzu. Jego świetlista postać unosiła się trzydzieści pięter nad ulicami Manhattanu. Wysoko nad sobą widział Sokolicę, cudownie nagą i kołującą nad parkiem. Światła miasta czyniły niebo za nią szarym i płaskim. Sama również wydawała się dwuwymiarowa niczym epatujący seksem latawiec. Okrążyła go raz, a potem przysiadła na brzegu wybitego okna apartamentu. — Jezu — odezwała się. — Jestem taka zmęczona… — Widziałaś go? — zapytał. — Nie. Nic nie widziałam, a ty? — Tylko na mgnienie oka. Zobaczyłem ślady, które zostawił. Po raz pierwszy. Po raz pierwszy jestem silniejszy od niego. Gdybym tylko go znalazł, znalazł ten cholerny statek, mógłbym… — Co się stało? Statek — pomyślał. Statek kosmiczny. Taki, jakie mają kos mici. Tak powiedział Black. Jak Tachion. Tachion. Jezu. Tachion ma statek! Im dłużej się nad tym zastanawiał, tym bardziej był przekonany, że ma rację. Astronom chciał ukraść statek Tachiona. Zbliżył się do Sokolicy i pocałował ją. Woń ich seksualności unosiła się w powietrzu niczym perfumy i Fortunatowi trudno było przestać. Zachwiała się lekko, kiedy ją puścił. I wtedy zauważyła ciało Caroline. — O mój Boże! — zawołała. Fortunato wziął zmasakrowane zwłoki w ramiona. — To nie dotyczy ciebie — oznajmił. — Chodziło mu o mnie. Powinnaś o tym zapomnieć. Uczynił te słowa rozkazem, choć nie miał takiego zamiaru. Skinęła głową. Ponownie wyszedł w przestrzeń. — Fortunato…? Pragnął się obejrzeć, ale nie zostało mu już nic więcej do dodania. Pozwolił, by moc uniosła go w ciemność. ♦ Pomimo późnej pory na ulicach ciągle było tłoczno. Wszyscy, którzy nadal po nich krążyli,

sprawiali wrażenie pijanych, naćpanych, agresywnych, szalonych, albo nawet wszystkich tych rzeczy naraz. Jennifer przyciągała wiele niepożądanej uwagi. Gdyby nie towarzyszył jej łypiący złowrogo Brennan, co pół przecznicy musiałaby korzystać ze swej mocy, by uwolnić się od natrętów. Odczuwała też skutki długiego dnia. Nogi ją bolały, była śmiertelnie zmęczona, a głód dręczył ją coraz bardziej, aż wreszcie przerodził się w małe zwierzątko gryzące jej trzewia. Musiała coś zjeść. Bez tego nie zdoła się zdematerializować. To pochłaniało mnóstwo energii, a w jej szczupłym ciele nie pozostało zbyt wiele kalorii. Jennifer zauważyła ulicznego sprzedawcę, który wyglądał na równie ubzdryngolonego jak bawiący się na ulicach ludzie, i powiedziała Brennanowi, że potrzebuje coś zjeść. Zatrzymali się i kupił jej dwa miękkie precle oferowane przez handlarza. — Przykro mi, ale nie znajdę teraz nic lepszego — oznajmił, również gryząc ciągnącego się precla. — Większość restauracji jest dziś nieczynna albo ma wszystkie miejsca zarezerwowane, a w pozostałych panuje taki tłok, że nie mielibyśmy szans wejść do środka. — To wystarczy — odparła Jennifer z ustami pełnymi ciasta. Skrzywiła się i przełknęła duży łyk napoju. — Musztarda jest piekielnie ostra! — poskarżyła się, starając się jednocześnie mówić i przesuwać na języku kawałek lodu. — Hmmm? Brennan przestał na chwilę jeść, wrócił do sprzedawcy i kupił całą butelkę przyprawy. — Po co ci to? — zapytała kobieta. — Na później. Nie powiedział nic więcej, a Jennifer była zbyt zajęta żuciem, by głębiej w to wnikać. Ruszyli w dalszą drogę. Po pewnym czasie Brennan zaprowadził ją do wąskiego zaułka. O dziwo, nie było w nim nikogo. — Będziesz tu bezpieczna, dopóki nie wrócę — oznajmił. — Dokąd idziesz? — Do siebie. To nie potrwa długo. Odprowadzała go wzrokiem, kiedy się oddalał. Czuła się urażona, że nie ufa jej na tyle, by jej pokazać, gdzie mieszka. Zgodnie z zapowiedzią po chwili wrócił. Przyniósł Jennifer płaszcz, którym mogła się otulić, oraz parę sandałów. — Są trochę za duże — przyznał. — Ale lepsze to niż bieganie boso. Nadal czuła się urażona jego nieufnością, ale nie potrafiła się powstrzymać przed zapytaniem o plecak, który także ze sobą przyniósł. — Co w nim masz? — Parę rzeczy, których możemy potrzebować, zanim wieczór się skończy. — Jak zwykle mnóstwo się dowiedziałam — burknęła. — Czy nie możesz mi nic powiedzieć

jasno? Dokąd teraz idziemy? — Tam, gdzie możemy zdobyć jakieś odpowiedzi. Do Kryształowego Pałacu. ♥ Przez siedemnaście lat Fortunato krył się w cieniu. Nie ze skromności, lecz po to, by nic nie odwracało jego uwagi. Nie poleciał na ratunek uwięzionym górnikom ani nie położył kresu napadom w metrze. Poza kilkoma miesiącami potajemnego zaangażowania się w politykę w latach sześćdziesiątych siedział w swoim mieszkaniu i czytał. Studiował dzieła Alesteira Crowleya i P.D. Uspienskiego, nauczył się egipskich hieroglifów, sanskrytu i starożytnej greki. Nic nie wydawało mu się ważniejsze niż wiedza dla samej wiedzy. Nie potrafił powiedzieć, w której chwili zaczęło się to zmieniać. Jakiś czas po tym, gdy kobieta imieniem Eileen umarła w zaułku w Dżokerowie, z mózgiem wyczyszczonym przez Astronoma. Po tym, jak wszystko, co czytał, od fizyki cząstek elementarnych, poprzez masońskie rytuały aż po Bhagawadgitę, zaczęło mu mówić to samo. Wszystko jest jednością. Nic nie ma znaczenia. Wszystko ma znaczenie. Dzisiejszej nocy leciał nad Manhattanem odziany w resztki wieczorowego stroju. Świecił jasno jak neon, a w ramionach trzymał zabitą kobietę. Pijani turyści, podekscytowani dżokerzy oraz ostatni ludzie wychodzący z teatrów spoglądali w górę i widzieli go, ale to nie miało znaczenia. Przeanalizował myśl, że może nie przeżyć tej nocy, i doszedł do wniosku, że nie przejmuje się już tym zbytnio. Cóż znaczy jeden alfons więcej albo mniej? Zobaczył pod sobą Dżokerowo. Na zabarykadowanych ulicach pełno było ludzi w kostiumach, a także ludzi, którzy sami byli kostiumami. Trzymali w rękach świece, latarki albo pochodnie. Wszystkie latarnie oraz światła w oknach na Bowery Street paliły się na maksa. Położył Caroline na schodach kliniki w Dżokerowie. Tłum rozstąpił się, by go przepuścić, a potem znowu zamknął się za nim. Nie miał zbyt wiele czasu na sentymentalne gesty. Caroline nie żyła i w niczym jej już nie zdoła pomóc. Wzbił się prosto ku niebu. Lewitował przez chwilę bez ruchu, by oczyścić swe myśli. Potem wyobraził sobie Tachiona, z jego strojami zniewieściałego klauna i włosami wyglądającymi jak pomalowane fosforyzującą farbą. Już cię załatwił, Tachion? Ahoj, Tachion, słyszysz mnie? Myśli kosmity wypełniły jego głowę. Nareszcie! Gdzie się podziewałeś? Próbowałem się z tobą skontaktować, ale otaczała cię ściana mocy! Jestem dziś porządnie naładowany — wyjaśnił Fortunato. Muszę się z tobą zobaczyć. W umyśle alfonsa uformowała się wizja magazynu nad East River. Możesz się tam ze mną spotkać? To straszliwie ważne. Chodzi o Astronoma. Fortunato wywrócił obraz magazynu na lewą stronę. Wewnątrz znajdował się statek. Miał kształt wysadzanej klejnotami muszli i przerastał rozmiarami większość budynków.

Wiem — odesłał w odpowiedzi. Już wiem. ♣ Tachion nie przestawał płakać. Niekończący się strumień, pomyślała z irytacją Ruletka. Czego ode mnie chce? — Przestań — odezwała się. Jej głos zabrzmiał, jakby dobiegał z daleka. Kosmita wstrzymał nagle oddech i uniósł znad dłoni czerwoną od łez twarz. — Nikogo to nie obchodzi. Możesz wypłakać duszę, a i tak nikogo to nie obejdzie. — Kochałem cię. Jego ochrypły głos rozbrzmiewał w wypełniającym pokój cieniu. — Zawsze czas przeszły. Ta odpowiedź wydała się jej niewiarygodnie śmieszna. Nawet nie zauważyła, w którym momencie śmiech przeszedł w łzy. Zacisnęła dłonie na własnych barkach, potrząsając sobą tak mocno, że zęby zadzwoniły w jej głowie, a kryształowe paciorki we włosach zadźwięczały zimno. — Dlaczego? Dlaczego? — krzyczał. — Obiecał mi zemstę i spokój. — Spokój grobu. Astronom niszczy wszystko, czego dotknie. Ile ciał musi za sobą zostawić, byś dała się przekonać? — krzyczał prosto w jej twarz. — A teraz Maleńka. Maleńka — jęknął, odtrącając Ruletkę na bok. — A co z tobą, doktorze? — zawołała. — Co z całym życiem pełnym martwych ciał? — Demony wróciły. Ruletka złapała się za głowę. — Moje dziecko — jęknęła. Jego umysł spotkał się z jej umysłem, ale tym razem nie było zlania myśli. Chaos wypełniający jej głowę odrzucił Tachiona. — To znowu się dzieje — wyszeptał z bólem. — Nie zniosę tego. Nie znowu. Co mam zrobić? Kto mi pomoże? Złapał Ruletkę za rękę, ściągnął ją z łóżka i popchnął w kierunku jej ubrań. — Ubierz się. Musimy się śpieszyć, śpieszyć. Jeśli zdążę dotrzeć do Maleńkiej przed Astronomem, to potem… potem… zrobię dla ciebie, co będę mógł, moje biedne, biedne kochanie. Ruletka machinalnie włożyła suknię i buty, wzięła w rękę torebkę, spróbowała się skupić, ale nerwowa gadanina Tachiona szargała jej nerwy, uniemożliwiając myślenie. Spróbowała odgrodzić się od niego. — Rozkład osobowości. — Mamrotanie Tachiona dobiegło z wielkiej szafy z ubraniami. — Trzeba będzie odnaleźć jądro i odbudować komory pamięci. Litania nie milkła, jakby był uczniem wkuwającym do egzaminu. Wieszak przesunął się ze zgrzytem po pręcie.

Ruletka poruszyła się błyskawicznie, otworzyła szufladę, wyjęła magnum i schowała je w torebce. Chwilę później Tachion, wciągając płaszcz na rozpiętą koszulę, podbiegł do niej i złapał ją za nadgarstek. Nie próbowała się opierać. Prowadził ją do jej pana. Wtedy policzy się z nimi oboma. ♠ Zanim Fortunato zobaczył magazyn, usłyszał wrzask wypełniający mu głowę. To był krzyk skarżącego się na coś niemowlęcia, ale wzmocniony, oczyszczony, doprowadzający do szału. Odgrodził się od niego mentalną blokadą, by zachować jasność myśli. Lecąc nad zaniedbaną dzielnicą, ujrzał wreszcie magazyn. Otaczały go chłopaki w czarnych skórzanych kurtkach, niedobitki gangów, które kiedyś terroryzowały Cloisters Park. Mieli karabiny M16 i pistolety magnum w kaburach. Wyglądali jak futurystyczni kowboje. Gdy Fortunato opadł na nich z nieba, wszyscy unieśli głowy, by się mu przyjrzeć. — Zwiewać stąd! — rozkazał as. — Natychmiast! Rzucili karabiny i uciekli. Fortunato wylądował przy wejściu do magazynu. Coś wewnątrz szumiało jak monstrualna fala nośna. Nad wejściem ulokowano pojedynczy reflektor, ale przecież alfons gorzał jak małe słońce. W tym blasku zobaczył Tachiona i Ruletkę, którzy biegli ku niemu od strony mieszkania Takizjanina. Astronom był już w środku. Jego energetyczny ślad pokrywał ściany i wyciekał na ulicę. Rozległ się ostry trzask, gdy powietrze wypełniło próżnię pozostawioną przez laser. Wewnątrz magazynu ktoś krzyknął. Sekundę później laser zrobił drugą dziurę w ścianie, w odległości kilku metrów, a po niej trzecią. Huk był głośny jak ostrzał artyleryjski. Następnie szum i impulsy laserowe ustały. Wrzask w głowie Fortunata stał się jeszcze głośniejszy. — Wchodzę tam — oznajmił Tachion. — On krzywdzi Maleńką. — Maleńką — powtórzył alfons. — Jezu. — To jego statek — wyjaśniła Ruletka. — Wiem — odparł Fortunato. — A jaka jest w tym twoja rola? — Ona pracuje dla Astronoma — wytłumaczył mu Tachion. — Próbowała mnie dzisiaj zabić. Alfons omal się nie roześmiał. A więc jednak nie była niezależna. Szkoda, że jej się nie udało. Otworzył gwałtownie drzwi i zobaczył Astronoma włażącego na burtę statku. Na podłodze leżały zwłoki, chłopak z czarną, dymiącą dziurą zamiast piersi. W kącie stały cztery inne osoby: kobieta w stroju pielęgniarki trzymająca M16, druga kobieta w bieli, mężczyzna z twarzą i długimi pazurami kota oraz nieatrakcyjna Azjatka. Fortunato miał wrażenie, że skądś ją zna. Cloisters, pomyślał. Widział ją tam, a także w starej masońskiej świątyni w Dżokerowie, kilka minut przed jej wysadzeniem. Na jego oczach stała się piękna. Fascynujące. Nie mógł odwrócić wzroku. Czuł nieprawidłowe impulsy neuronów w swym

mózgu. — Przestań — rozkazał. Mózg się uspokoił, a kobieta znowu stała się zwyczajna i przerażona. Pielęgniarka uniosła M16, a Fortunato go stopił. Plastikowy trzon zmienił się w jej rękach w gorący płyn. — To koniec — stwierdziła Azjatka. — Prawda? Nie wydostaniemy się stąd. — Nie tym statkiem — odparł alfons. — I po co było przyjeżdżać tu z San Francisco? — Drzwi nadal pozostają opcją. Przyjrzała mu się uważnie, by się upewnić, że nie kłamie, a potem rzuciła się do ucieczki. Pozostali podążyli za nią, ale wolniej. Nie chcieli odwracać się plecami do Fortunata. — Gresham? — odezwał się Tachion głosem drżącym od gniewu i bólu. — Siostra Gresham? — Czego? — warknęła pielęgniarka. — Jak mogłaś? Jak mogłaś tak zdradzić moje zaufanie? — Odpierdol się. Chuj mnie obchodzi twoje zaufanie. Kosmita ujął swą głowę w obie dłonie. Jego palce nadały ciału kształt twarzy potwora. Fortunato zadał sobie pytanie, czy doktor zaraz się zapali. Oczy siostry Gresham zapadły się nagle w głąb czaszki. Kobieta obróciła się wkoło jeden raz i uderzyła w rozsypującą się ścianę przy drzwiach. — Jezu — odezwał się alfons. — Zabiłeś ją? Tachion potrząsnął głową. — Nie. Chociaż na to zasłużyła. — W takim razie musisz ją stąd zabrać. I sam też stąd zmiataj. Rozłupię ten statek jak ostrygę. — Nie! — To był niemalże krzyk. — Nie możesz! Zabraniam ci! — Nie wchodź mi w drogę, konusie. Astronom to jeden z twoich ludzi. To twój wirus uczynił go tym, kim jest. Skończę z nim. Jeśli spróbujesz mi przeszkadzać, zabiję cię. — Nie Maleńką — sprzeciwił się Tachion. Fortunato musiał przyznać, że mały skurczybyk naprawdę nie wie, kiedy należy się bać. — Ona żyje. To nie jej wina, że spotkało ją coś takiego. Nie możesz jej za to karać. — Tu chodzi o coś ważniejszego niż jakaś cholerna maszyna. Takizjanin potrząsnął głową. — Nie dla mnie. Poza tym ona nie jest maszyną. Jeśli chcesz ją skrzywdzić, najpierw będziesz musiał walczyć ze mną. A nie możesz sobie na to pozwolić. Astronom zabije nas wszystkich. Mały skurwysyn nie zamierzał się cofnąć. — No dobra — rzekł Fortunato. — W porządku. Zrobimy to po twojemu. Ale musisz

wywabić Astronoma na zewnątrz. Albo użyję wszelkich możliwych sposobów, żeby się do niego dostać. — Zgoda — odparł Tachion po chwili zastanowienia. — A co ze mną? — zapytała Ruletka. — Będziesz mi towarzyszyła — odpowiedział kosmita. Złapał ją za rękę i pociągnął za sobą do statku. ♦ Astronom opierał się nonszalancko o słupek łoża. Rękawy szaty miał pokryte skrzepłą krwią, a od jego chudej sylwetki bił kwaśny odór śmierci. Po raz pierwszy odkąd go poznała, Ruletka wyczuwała w nim jednak niepewność i wahanie. Zwrócił w stronę dwojga intruzów oszalałe, przekrwione oczy. — Nie załatwiłaś go. Takizjanin podszedł bliżej, stukając obcasami o wypolerowaną podłogę. — Okazałem się twardszy, niż się spodziewałeś. — Skierowało się na niego straszliwe spojrzenie. — Tylko tchórz wysyła kobietę, by zabiła za niego. — To wszystko, na co cię stać? Kilka obelg? Jesteś żałosny, kurduplu. Masoński mistrz zachwiał się nagle na nogach i złapał z jękiem za głowę. Włosy Tachiona zmieniły się w gorejący obłok opadający mu na ramiona. Jego oczy żarzyły się jasno, a po bladym czole spływały kropelki potu. Zaczął drżeć z wysiłku. Astronom wyprostował się, powoli i groźnie, strząsając z siebie kontrolę umysłu narzuconą przez kosmitę. Tachion otworzył szeroko oczy z nagłego strachu. — Giń, ty natrętny komarze. Wygiął szponiaste palce. Tachion uskoczył na bok. W miejscu, gdzie przed chwilą stał, eksplodowała kula płomieni. Podłoga przechyliła się gwałtownie, gdy Maleńka się wzdrygnęła. — To nic ci nie da. Nie uciekniesz tym statkiem. — Kosmita czmychnął po polerowanej podłodze, gdy kolejna kula ognia pochłonęła delikatne krzesło, za którym się schował. — Maleńka nie steruje sobą sama. Jak u ciebie ze znajomością astrogacji? Ruletka wcisnęła się w niszę, modląc się o to, by jej pan jej nie zauważył, by nie spopielił jej jeden z rzucanych przez niego na oślep impulsów energii. — A nawet jeśli uda ci się opuścić planetę, lepiej nie zasypiaj. Maleńka jest rozumną istotą. — Ale tego oczywiście już się domyśliłeś. — Tachion pisnął, gdy jego płaszcz poczerniał na ramieniu. — Gdy tylko zdejmiesz swój przymus, natychmiast otworzy śluzy albo wleci w gwiazdę. To jedna z wad żyjących statków. Przekonali się o tym inni wrogowie przed tobą. Pirotechniczne popisy się zakończyły. Astronom popatrzył na Tachiona z czymś przypominającym przyjemność.

— Zwróciłeś moją uwagę na kilka interesujących kwestii, doktorze. Dlatego zabiorę cię ze sobą. — Nie… raczej… nie sądzę. — Spazmatyczne oddechy przerywały jego słowa. — Ustanowiłem śmiertelny zamek. Sprzeciwia ci się teraz wszystko, czym jestem. Moje ciało, dusza i umysł. Żeby mnie opętać, musiałbyś mnie zniszczyć całkowicie. — To miła wizja. — Ale wtedy nadal będziesz stał przed tym samym problemem. — Krążyli po pomieszczeniu. Tachion odsuwał się ostrożnie od Astronoma, starzec zaś posuwał się za nim z cierpliwością drapieżnika. — Jest jeszcze jedno. To drobiazg, ale uważam, że powinienem o tym wspomnieć. Na zewnątrz jest Fortunato. Czeka. Rozwali statek, żeby się do ciebie dostać. Wolałbym, żeby tego nie robił. Dlatego tu jestem, mimo że na świecie nie ma nic, na co miałbym mniejszą ochotę niż na spotkanie z tobą. Astronom przestał go już jednak słuchać. Gdy tylko usłyszał imię Fortunata, twarz napłynęła mu krwią, a usta zalała ślina. — Prześladujesz mnie już wystarczająco długo, ty bezużyteczny zasrańcu. Tym razem położę temu kres. Wypadł ze statku. Tachion złapał Ruletkę za nadgarstek i popędził za starcem. Prosto do piekła. Kule ogniste przeszyły z hukiem powietrze, osmaliły betonową podłogę magazynu i podpaliły jego ściany. Nagły podmuch zwalił ich z nóg i ręka Ruletki wysunęła się z dłoni Tachiona. Kawałki muru oraz metalowe pręty posypały się na dół. Przerażona poza wszelkie granice rozsądku Maleńka przebiła dach i uleciała w noc. Dławiąc się tynkowym pyłem, Ruletka poczołgała się ku drzwiom, ignorując rozpaczliwe krzyki Tachiona, wołającego najpierw Maleńką, a potem ją. Ściskając w dłoniach magnum, przycupnęła w zaułku i zaczęła obserwować niebo. ♣♦♥♠

Rozdział 23 4:00 Fortunato poczuł, że jego nogi odrywają się od ziemi i składają w pozycję lotosu. Jego kciuki dotknęły palców wskazujących, a dłonie spoczęły na kolanach. Czuł się tak, jakby ostatni orgazm, który przeżył z Sokolicą, trwał nadal. Kiedy go obejmowała i wciskała moc z powrotem w niego, miał wrażenie, że rozbiła go na atomy i złożyła z powrotem, a teraz ma w sobie cały wszechświat. Czuł się jak jądro słońca, tryskały z niego niepowstrzymane rozbłyski energii. Wydawało mu się, że to będzie trwało wiecznie. Po pięciu minutach ze statku wynurzył się Astronom. Fortunato zdążył przypomnieć sobie całe swoje życie w najdrobniejszych szczegółach, dotyk jedwabiu na skórze, brzmienie każdego muzycznego tonu, który kiedykolwiek słyszał, smak oddechu każdej kobiety, którą całował. Trwało to wieczność, lecz zarazem nie minęła ani jedna chwila. — Ty skurwysynu! — wrzeszczał Astronom. — Jesteś robakiem, czerwiem, pierdoloną amebą! Dlaczego ciągle brzęczysz wokół mojej głowy, ty mucho, komarze, szarańczo? Kurwa, czemu po prostu nie odlecisz i nie umrzesz? Uniósł chude ręce i pokryte skrzepłą krwią rękawy jego szaty opadły poniżej łokci. Wewnętrzne powierzchnie obu kończyn pokrywały siniaki i wrzody. Fortunato przypomniał sobie heroinę, którą widział w Cloisters. Dłonie starca zrobiły się obrzękłe jak kantalupy, a potem trysnęły z nich setki ognistych kul, które przeszyły głośno powietrze, zmierzając ku Fortunatowi. Każda z nich zdzierała kolejną warstwę jego mocy, a on nie był w stanie tak szybko odbudowywać swych osłon. Ostatnia spaliła włoski na jego lewym ramieniu. Dach magazynu eksplodował. Astronom wystrzelił pod niebo, nie przestając krzyczeć: — Jesteś psem, który ściga mnie ulicą, bo chce pogryźć moje buty. Magia? To twoje całowanie i obejmowanie, pierdolenie i ssanie? Jesteś dzieckiem, larwą, małym, bezradnym, wijącym się plemnikiem! Nigdy nawet nie widziałeś prawdziwej mocy. Pociągnął Fortunata za sobą. Magazyny, a następnie cała wyspa, zostały z tyłu. Astronom również się rozjarzył. Jaśniej i goręcej niż Fortunato. — Moc to śmierć. Ropa, zgnilizna i zepsucie. Nienawiść, ból i wojna. Fortunato uświadomił sobie, że starzec jest potężniejszy, niż to sobie wyobrażał. Wypełniło go to dziwnym spokojem. Miasto zostało daleko z tyłu i z dołu. Lecieli nad East River, między Manhattanem a Queens. Tuż po prawej mieli Williamsburg Bridge. Liny mostu dźwięczały

głucho na wietrze. Byli już tak wysoko, że alfons czuł chłód pod rozpiętą koszulą. Powietrze było czyste, a od Long Island Sound dął słony wiatr. Nogi miał wyprostowane, stał w powietrzu, a ręce przycisnął do boków. Widział siebie jako heksagram Ken, Góra, pozostający w bezruchu. Jego przeciwnikiem był Sun, Konflikt, kipiący chaosem i zniszczeniem. Nie miało sensu odbudowywać tarcz. Wciągnął całą swą moc w siebie, do centrum swojego ciała, uformował sferę i ścisnął ją. Naciskał coraz mocniej, aż wreszcie cała jego siła, wiedza i energia mieściły się w ziarenku wielkości główki od szpilki, usytuowanym tuż poniżej jego pępka. Drugiej szansy nie dostanie. Wystrzelił ziarenko w Astronoma. Przeszyło powietrze, pozostawiając Fortunata bezwładnym, słabym i pustym. Było tak jasne, że musiał osłonić oczy dłońmi, a i tak widział przeświecające przez nie kości. Raczej poczuł, niż zobaczył, jak wbiło się w Astronoma, przebijając jego tarcze jak kula przebija galaretę. Gdy odzyskał zdolność widzenia, zobaczył, że starzec zgiął się wpół z bólu i zaskoczenia. Astronom stanął w płomieniach. Ogień był gorący i czerwony, buchał z niego gęsty, czarny dym. Ręce starca wystawały z gorejącej kuli pod dziwnymi kątami. Na oczach Fortunata zrobiły się czarne i zwęglone. Później pożar zgasł. Ciało Astronoma unosiło się w powietrzu, poczerniałe i zmumifikowane. Wiatr odrywał z niego płatki skóry o zapachu węgla drzewnego. Fortunato zaczerpnął oddech. Pozostała mu tylko odrobina mocy, wystarczająco wiele, by utrzymać ich obu w powietrzu. Wkrótce utraci i to. Nie był w stanie się ruszyć. Otaczało go poczucie nicości. Astronom otworzył oczy. — Czy to wszystko? — zapytał. Ryknął głośnym śmiechem i rozprostował się powoli. Spalona skóra posypała się z niego i Fortunato zobaczył poparzone, różowe ciało ukryte pod spodem. — Wszystko, na co cię stać? Naprawdę? Ulitowałbym się nad tobą. Ulitowałbym się nad tobą, ale sprawiłeś mi ból i dlatego musisz umrzeć. Ciemnoskóry mężczyzna poczuł, że odrażający, pokryty pęcherzami starzec zbiera siły. Otaczająca go nicość powiedziała mu, co musi zrobić. Rozpoczął bezgłośną mantrę, uwalniając się od strachu. Oczyścił umysł, odnalazł ostatnie myśli, które w nim jeszcze tkwiły — Caroline, Veronica, Sokolica — i uwolnił je, pozwalając, by pofrunęły ku światłom na dole. Spowolnił bicie serca, poczuł, że znowu przyśpieszyło, i uspokoił je raz jeszcze. W końcu to była tylko śmierć.

Dotknął umysłu Astronoma, ujrzał gromadzącą się w nim moc i pośpieszył jej z pomocą. Rozluźnił więzy, wyciągnął pręty i otworzył tamy. Podkręcił regulatory na maksa. Odejdziemy razem, pomyślał. Ty i ja. Nic nie miało znaczenia. Stał się niczym, czymś mniej niż nic, próżnią. Chodź do mnie. Przynieś wszystko, co masz. Noc wypełniła się zimnym, białym światłem. ♠ Większa część zgromadzonych na ulicach ludzi nie widziała walki na East River, ponieważ widok zasłaniały im wieżowce Manhattanu. Tylko obserwatorzy stojący na skrzyżowaniach mieli otwartą perspektywę wzdłuż numerowanych ulic i mogli zobaczyć rozgrywający się na wschodzie spektakl. Nawet tym gapiom nie zaimponował jednak zbytnio widok rozżarzonych, eksplodujących kul ognistych. Jack słyszał, jak jakiś dżoker stojący w zasięgu jego słuchu stwierdził na widok spadających kaskadami na rzekę iskier: — Hej, widziałem znacznie efektowniejszy pokaz podczas uroczystości Dwustulecia. To jeszcze nic. Czemu nie zrobią czegoś nad Statuą Wolności? — Ehe — zgodził się ktoś inny. — To by było niezłe. Nikt z wytrzeszczających oczy ludzi na skrzyżowaniu Czternastej Ulicy i Alei A nie miał pojęcia, co się dzieje ponad rzeką. — Za trzy godziny mam randkę — odezwała się Trampula. — To moja pierwsza randka od dwudziestu lat i nagle nadszedł koniec świata. Fajerwerki przyćmiły się i zgasły. — To chyba wszystko — stwierdził Jack. — Końca świata nie będzie. Możesz iść na swoją randkę. Kim jest ten fartowny facet? Wzdrygnęła się i odsunęła od niego. — To nie był sarkazm — zapewnił ją pośpiesznie, zorientowawszy się, co sobie pomyślała. — Naprawdę chciałbym się dowiedzieć. Kto to jest? — Paul Goldberg. — Ten prawnik? Z biura Rosemary? — Tak jest. — Co na siebie włożysz? — zapytał Jack. — To, co zawsze — odpowiedziała po chwili wahania Trampula. Jack parsknął śmiechem. — Strój bezdomnej? — Garsonkę — odparła gniewnie. — Chodź. Tym razem to Jack złapał ją za rękę i pociągnął przed siebie.

— Może ze trzy przecznice stąd jest Całodobowy Sklep Mari Ann — oznajmił. — Najmodniejszy w tym sezonie. — O czym ty gadasz? — zdziwiła się Trampula. — Musisz odwiedzić całodobowy butik — wyjaśnił mężczyzna. — To będzie świetna zabawa. — Nie mam ochoty na zabawę. — Nie chcesz świetnie wyglądać na śniadaniowej randce? Z determinacją wlepiła spojrzenie przed siebie. — No to chodźmy. Próbowała się ociągać, kiedy szli w kierunku sklepu, ale Jack zaczekał na nią, ujął ją za łokieć i radośnie poprowadził naprzód, gwiżdżąc przy tym fałszywie We’re Off to See the Wizard. — Nie jesteś Judy Garland — zauważyła Trampula. Jack uśmiechnął się tylko. Tłumy zaczynały już rzednąć, jakby dramatyczny pojedynek ponad East River był odpowiednikiem nocnych fajerwerków w Disneylandzie, sygnalizujących rodzicom, że pora wracać z dziećmi do domu. Co więcej, wszyscy po prostu czuli się zmęczeni. To był naprawdę bardzo długi dzień. Całodobowy Sklep Mari Ann cieszył się na tyle dużym powodzeniem, że mógł sobie pozwolić na zajęcie większej przestrzeni niż przeciętny butik. Rozciągał się również na pomieszczenie, będące ongiś parterem piętrowego garażu. Jack poprowadził Trampulę wzdłuż wystawy. — Tak — mówił. — Och, tak. Jedwabna suknia, widzisz? — wskazał palcem. Spojrzał na jej twarz, a potem ponownie skierował wzrok w głąb sklepu. — Chyba najlepszy będzie kolor morski. Znakomicie. — Ruszył przed nią. — Chodź, Suzanne. Dziś jest dzień Kopciuszka. Trampula podjęła ostatnią próbę oporu. — Nie mam przy sobie zbyt wiele forsy. — Mam tu kredyt — uspokoił ją Jack, otwierając przed nią drzwi. ♦ Gdy impuls mocy przez niego przechodził, w Fortunacie nie pozostało już nic, co mogłoby stawiać mu opór. Oporu nie było. Energia przeniknęła go bez przeszkód. A tam, gdzie przeszła, pozostały po niej cząstki. Cząstki wiedzy, pamięci i zrozumienia. Fortunato widział małego człowieczka w grubych okularach, który wyczołgał się z East River przed dwudziestu laty. Nie było żadnych dawniejszych wspomnień. Tam, gdzie powinny się znajdować, pozostało tylko wypalone przez niego miejsce. Astronom sam sobie to zrobił. Nie pozostała mu żadna ludzka tożsamość, żadna ludzka historia. Mały człowieczek wyczołgał się na trawę w East River Parku i spojrzał na nocne niebo.

Wirus dzikiej karty obudził się w nim po raz pierwszy i umysł człowieczka wystrzelił ku temu niebu, by wędrować pośród gwiazd. Widział obłoki gazu gorejące czerwonym, fioletowym albo niebieskim blaskiem. Widział planety w paski i w spirale, otoczone pierścieniami albo halo. Widział księżyce, komety oraz bezkształtne bryły planetoid. Ujrzał też coś, co się poruszało. Coś mrocznego i niemal bezmyślnego. Coś ogromnego, gumowatego i plugawego. Coś głodnego. I wtedy jego umysł zaczął krzyczeć. Mały człowieczek znalazł się pod ceglanym budynkiem w Dżokerowie, nie mając na sobie nic oprócz okularów. Cały czas krzyczał. Drzwi się otworzyły i człowiek nazwiskiem Balsam wpuścił go do środka. Przyjął go, zapoznał z tajemnicami i wyjawił mu nazwę tego, co widział. Nazwę, która była najpotężniejszym z masońskich słów: TIAMAT. Opowiedział mu o maszynie, o Śakti, której tajemnicę brat z gwiazd przekazał Cagliostrowi. Cagliostrowi, który założył zakon, by mogła przetrwać tajemnica TIAMAT — Mrocznej Siostry — oraz Śakti. Gdy Balsam nie mógł już nauczyć człowieczka nic więcej, nadeszła dla niego chwila, by stać się Astronomem i usunąć Balsama przy mimowolnej pomocy nieudolnego maga zwanego Fortunatem. Przejąć kontrolę nad zakonem. Spełnić jego przeznaczenie. Ustanowić nad całym światem religijną tyranię egipskich masonów. Nad całym pełnym bojaźni i wdzięczności światem, który będzie błagał, by raczyli przejąć nad nim władzę, albowiem Astronom użyje Śakti zgodnie z jej przeznaczeniem… — Nie — rzekł Fortunato. — Nie. Ta wiedza nie chciała jednak odejść. Wiedza o tym, że Śakti dano masonom po to, by ocalili Ziemię przed TIAMAT, a nie by zwabić ją tutaj. Żeby wezwali Sieć, która ją pokona. Śakti mogła ich ocalić, a Fortunato ją zniszczył. Tysiące ludzi zginęły przez niego. Pomimo jego pretensji do mądrości, nadal kierowały nim impulsy. Pozostawał ulegającym nastrojom dzieckiem. Astronom jeszcze żył. Pokryte warstewką wody okulary nadal były na miejscu, strzępy jego szaty łopotały na wietrze, a pierś się poruszała. Oczy zapadły mu w głąb czaszki, a moc opuściła go całkowicie. Fortunato bez trudu mógłby przepłynąć w powietrzu dziesięć dzielących ich od siebie metrów, zacisnąć dłonie na jego gardle i wykończyć go. On jednak pozwolił mu spaść. Po wielu sekundach usłyszał plusk. Mały człowieczek zatoczył krąg i wrócił do East River. ♥ Henry Street ucichła i opustoszała. Zabawa trwała już tylko w Kryształowym Pałacu. Oba końce położonego między przecznicami odcinka ulicy nadal zamykały drewniane kozły, choć jarmark dawno już się skończył. Hiram i Jay szli środkiem jezdni, mijając pogrążone w mroku,

stojące w szeregu domy. W rynsztokach walały się śmieci: serwetki, papierowe kubki, plastikowe widelce, gazety. W połowie kwartału z cieni wyłoniła się jakaś mroczna postać zmierzająca w ich stronę. Rzutnik szybko wyciągnął rękę z kieszeni, ale restaurator złapał go za ramię. — Nie — powstrzymał go. Postać wsunęła się w światło latarni. To była masywna, siwowłosa kobieta w bezkształtnej, zielonej kurtce wojskowej. Dolna połowa jej ciała była jedną nogą, wielką i białą, wilgotną i bezkostną. Kobieta posuwała się naprzód na sposób ślimaka. — Parę drobnych? — zapytała. — Parę drobnych dla biednej dżokerki? Hiram nie był w stanie na nią patrzeć. Wyjął portfel i dał jej pięciodolarowy banknot. Gdy tylko kobieta wzięła go z jego ręki, zacisnął pięść i zmniejszył jej ciężar o połowę. Efekt nie utrzyma się długo, ale przynajmniej przez krótką chwilę będzie jej lżej. Na opuszczonej, zaśmieconej parceli obok Kryształowego Pałacu paliło się ognisko. Tłoczyło się wokół niego kilkanaście małych, wypaczonych postaci, a na rożnie nad płomieniami obracało się jakieś zwierzę. Usłyszawszy odgłos kroków, część dżokerów zerwała się i zniknęła wśród ruin. Pozostali skierowali spojrzenia na intruzów. Ich oczy gorzały w ciemności niczym węgielki. Hiram się zatrzymał. Rzadko odwiedzał Dżokerowo, a teraz przypomniał sobie dlaczego. — Nie będą nas niepokoić — zapewnił Ackroyd. — To jest ich godzina, kiedy ulice są puste, a cały świat śpi. — Chyba pieką psa — stwierdził Hiram. Jay ujął go za rękę. — Jeśli naprawdę jesteś zainteresowany, poproszę Poczwarkę, żeby dała ci przepis. Chodź. Weszli na chody i zapukali do drzwi. Wywieszka na nich głosiła ZAMKNIĘTE, ale po chwili usłyszeli szczęk odsuwanego rygla. Stanął przed nimi mężczyzna o cienkich jak ołówek wąsach, ciemnych, żelowanych włosach oraz pomarszczonej skórze w miejscach, gdzie powinny być oczy. — Sascha, Hiram — przedstawił ich sobie Jay Ackroyd. — Są tutaj? Sascha skinął głową. — W głównej sali. Tylko dwóch. Są czyści. Hiram westchnął z ulgą. — W takim razie załatwmy tę sprawę. Sascha poprowadził ich przez mały przedpokój do głównej sali Kryształowego Pałacu. Paliły się tylko światła przy długim barze. Cuchnęło tu piwem i dymem papierosowym, a krzesła ustawiono do góry nogami na stolikach. W boksie siedziały trzy osoby. W półmroku Poczwarka wyglądała jak szkielet w sukni wieczorowej. Koniuszek jej papierosa żarzył się

niczym oczy nieszczęśników na zewnątrz. Kruczek Latham miał na sobie nieskazitelny trzyczęściowy garnitur, a na stole przed nim stała aktówka. Między nimi dwojgiem, ukryty w cieniu, siedział jakiś mężczyzna. — Dziękuję, Sascha — rzekła Poczwarka. — Możesz już nas opuścić. Gdy odgłos kroków barmana umilkł w oddali, w sali zapanowała śmiertelna cisza. Hiram ponownie zadał sobie pytanie, co do licha tu robi. Potem pomyślał o Skrzelaku, przełknął z wysiłkiem ślinę i podszedł bliżej. — Przyszliśmy — oznajmił. Jego niski głos przesycała pewność siebie, której w rzeczywistości nie czuł. Latham wstał. — Panie Worchester, panie Ackroyd — przywitał ich swobodnie, jakby to było tylko zwykłe spotkanie w interesach. Trzecia osoba syknęła. Z jej ust wysunęło się coś długiego i cienkiego, co posmakowało powietrze. — Nie byliśśśśmy pewni, czy przyjdziecie. — Dżoker pochylił się i na jego chudą, gadzią twarz padło światło. — Zatem ssspotykamy sssię znowu. — Przykro mi, że po południu wysłałem cię w odległe miejsce — odparł Jay. — Jak właściwie się nazywasz? — Żmij — odparł dżoker. — To imię czy nazwisko? — zapytał Ackroyd. Poczwarka zaśmiała się sardonicznie. Latham odchrząknął. — Przejdźmy do rzeczy. — Usiadł, poruszył gałkami szyfrowych zamków aktówki i otworzył ją z trzaskiem. — Skonsultowałem się z moim klientem i pańskie warunki są możliwe do przyjęcia. Nie podejmiemy żadnych prawnych kroków przeciwko wam obu. Oskarżenie o bezprawne uwięzienie zostanie wycofane. Mam tu dokumenty, już podpisane przez pana Seiversa, w których zrzeka się wszelkich pretensji wobec was za cenę jednego dolara. — Nie zapłacę ani… — zaczął Hiram. — Sam uiszczę tę opłatę — przerwał mu pośpiesznie Latham i wręczył plik dokumentów Ackroydowi. Detektyw przejrzał je szybko, podpisał w trzech egzemplarzach i oddał prawnikowi dwa. — Bardzo dobrze — ucieszył się Kruczek. — Jeśli chodzi o targ rybny, choć mój klient i jego organizacja nie przyznają się do żadnej uprzedniej winy i przeczą, by mieli cokolwiek wspólnego z tymi wydarzeniami, zapewniają, że od tej chwili nie będą się interesować tamtą częścią miasta. Rzecz jasna, tego typu zobowiązania nie da się wymusić środkami prawnymi, ale Poczwarka jest świadkiem tej rozmowy, a pańskim zabezpieczeniem będzie reputacja organizacji. — Ich interesy w pełni opierają się na zaufaniu — potwierdziła Poczwarka. — Gdyby

rozeszła się wiadomość, że są kłamcami, nikt nie chciałby mieć z nimi nic wspólnego. Hiram skinął głową. — A co z Maczugą? — Po naszej poprzedniej rozmowie przyjrzałem się dokładniej jego sprawie. Szczerze mówiąc, nie jest typem człowieka, jakiego chciałaby reprezentować firma Latham i Strauss. Skreślimy go z listy naszych klientów. Żmij uśmiechnął się, odsłaniając masę żółtych kłów wypełniającą mu usta. — Chcesz dossstać jego głowę na talerzu? — To nie będzie konieczne — odparł restaurator. — Chcę tylko, by trafił do więzienia za to, co zrobił Skrzelakowi. — W takim razie pójdzie sssiedzieć. — Dżoker wlepiał spojrzenie w Hirama, a jego język poruszał się chciwie. — Dossstałeś wszystko, czego chciałeś, grubasssie. A teraz dawaj nam ksssiążki! Szybko! Nastała chwila pełnej napięcia ciszy. Hiram zerknął na Jaya. Detektyw skinął głową. — Wygląda na to, że wszystko załatwione. — Znakomicie — ucieszył się Hiram. Pozostało tylko zakończyć sprawę i wyjść stąd żywym. Wrócić do normalnego, rozsądnego życia. Chciał już się odezwać, lecz nagle kącikiem oka zauważył, że coś za barem się poruszyło. Zwrócił się w tamtą stronę. — Chcę dossstać ksssiążki — powtórzył Żmij. — Przessstań marnować mój czasss. — Zdawało mi się, że widzę w lustrze jakieś odbicie — stwierdził Hiram. Teraz jednak nic tam już nie było. Gładka, srebrna substancja lśniła lekko w słabym świetle, ale nic się tam nie ruszało. — Gdzie sssą ksssiążki? — upierał się Żmij. — Ja też chciałbym poznać odpowiedź na to pytanie — odezwał się inny głos. Mężczyzna stał w drzwiach. Twarz zasłaniał mu czarny kaptur, a w rękach trzymał skomplikowany łuk z nałożoną na cięciwę strzałą. Syk dżokera był przesycony czystym jadem. — Kim pan jest, do cholery? — zapytał Hiram, rozdziawiając usta. W tej samej chwili z jednego luster za barem wyłoniła się młoda kobieta odziana tylko w czarne bikini ze stringami. — A niech to — mruknął Rzutnik. Żmij złapał Poczwarkę za ramię. — Wrobiłaś nasss, ty pizdo. Zapłacisz za to. — Nie mam z tym nic wspólnego — zapewniła. Wyrwała rękę z jego uścisku i spojrzała na zamaskowanego mężczyznę stojącego w drzwiach. — To mi się nie podoba, Yeoman — rzekła.

— Bardzo mi przykro. — Uniósł łuk i naciągnął cięciwę. — Jeśli natychmiast nie otrzymam książki, umieszczę strzałę w prawym oku dżentelmena w trzyczęściowym garniturze. Latham spoglądał na niego bez emocji. — A ty zawsze mi mówisz, żebym się lepiej ubierał — poskarżył się Hiramowi Jay Ackroyd. — Książki tu nie ma — dodał, spoglądając na łucznika. Chyba nie sądzi pan, że bylibyśmy aż tak głupi, by przynieść ją ze sobą? — Zjawa, przeszukaj ich. Kobieta w bikini przeszła przez bar i zbliżyła się do stołu. Restaurator nagle ją poznał. W Wieży Asów miała na sobie więcej ubrania, był jednak pewien, że to ta sama osoba, która przeniknęła przez podłogę, gdy Billy Ray spróbował ją aresztować. Zasmuciło go to. Była moda i atrakcyjna, stanowczo zbyt piękna, by zostać kryminalistką. Na pewno zepsuło ją złe towarzystwo. Przeszukała najpierw Jaya, a potem Hirama. Kiedy go dotknęła, jej dłonie stały się nagle niematerialne, przeniknęły przez ubranie, a nawet przez skórę, posuwając się w górę i w dół. Zadrżał. — Nic nie ma — stwierdziła. Łucznik obniżył swoją broń. — No wiesz, nie jestem zbyt bystry — wtrącił Rzutnik. — Jesteś tym łowcą przestępców, który strzela z łuku, zgadza się? Facetem od asa pik. Ilu ludzi zabiłeś? To na pewno będzie dwucyfrowa liczba. Zjawa zerknęła na partnera. Wyglądała na trochę zdziwioną. Jest niewinna, zdecydował Hiram. Nie ma pojęcia, w co się zamieszała. Czytał artykuły o zabójcy z asem pik w „Krzyku Dżokerowa” i w „Daily News”. Nie potrafił sobie wyobrazić, jak to możliwe, by taka słodka dziewczyna zadała się z krwiożerczym maniakiem. — Gdzie jest książka? — zapytał ponownie łucznik. Hiram spojrzał na strzałę. Powinien go wypełniać zimny strach, ale, o dziwo, nie czuł nic poza irytacją. To był bardzo długi dzień. — W bezpiecznym miejscu — odparł. Postąpił krok naprzód, zaciskając pięść zwisającą u boku. Miał już tego po dziurki w nosie. — I tam pozostanie. — Ruszył ku drzwiom Jego potężne ciało zapewniało osłonę tym, którzy stali za nim. — Zadałem sobie bardzo wiele trudu, żeby to zorganizować. Nie pozwolę, by Skrzelak ucierpiał albo Maczuga wyszedł na wolność, ponieważ pragnie pan wykorzystać te książki do jakichś, z pewnością przestępczych celów. Ukryte pod maską oczy spoglądały ze skrajnym zdziwieniem na zbliżającego się Hirama. Łucznik zawahał się, ale tylko na mgnienie oka. Potem znowu uniósł swą broń. Restaurator napiął mięśnie, gdy kołowrotki się obróciły, naciągając cięciwę. Następnie zacisnął pięść i fale grawitacyjne zatańczyły wokół strzały, niewidoczne dla nikogo poza nim. Nadchodziła chwila prawdy, gdy…

…rozległ się trzask i łucznik zniknął. Zjawa wciągnęła nagle powietrze, a Żmij wydał z siebie syczący krzyk triumfu. Jaszczuroczłowiek popchnął stolik więżący go w boksie. Nogi mebla oderwały się od podłogi z metalicznym zgrzytem. Dżoker popędził ku kobiecie, która cofnęła się przed nim. — Zostaw ją! — zawołał Hiram. Żmij go zignorował. Skoczył z sykiem na Zjawę, wyciągając pazurzaste dłonie, by ją pochwycić, przeniknął przez jej ciało i walnął z całej siły o stołek barowy. Rzutnik parsknął śmiechem. Kobieta obróciła się nagle. Przez chwilę szaleńczo poszukiwała wzrokiem swego sojusznika, a potem dała za wygraną i rzuciła się do ucieczki. Raz jeszcze przeniknęła przez bar i zniknęła w lustrze. Jego srebrna powierzchnia zamknęła się za nią niczym tafla rtęci. — Miło, że wpadłaś — zawołał za nią Rzutnik. Odwrócił się i spojrzał na pozostałych. — Pewnie nikt z was nie ma jej numeru? — Westchnął. — No trudno… Żmij wstał, wrzeszcząc ze złością: — Zabiję ich! Zabiję oboje! — Później — zasugerował Kruczek. Prawnik splótł dłonie, jakby cały incydent w ogóle się nie wydarzył. — To znaczy, że doszliśmy do porozumienia? — Nie chcę waszych cholernych książek — odparł Hiram. — Jeśli dotrzymacie umowy, możecie je sobie zabrać. — Znakomicie. A gdzie one są? — Ukryliśmy je — odparł restaurator — w Mauzoleum Śmiga. W kokpicie repliki JB-1. — Jeśli je tam znajdziemy, dotrzymamy umowy. — A jeśśśli nie, pożałujecie tego — dodał Żmij. Poczwarka przeszła za bar i wyjęła butelkę. — Być może powinniśmy wznieść toast za szczęśliwe zakończenie trudnych negocjacji. — Obawiam się, że nie mamy na to czasu — odparł Latham, zamykając aktówkę. Hiram ich nie słuchał. Wpatrywał się w srebrną powierzchnię lustra za plecami Poczwarki. Wydawało mu się, że przez moment znowu coś się tam poruszyło. ♣ Obserwowała go, jak walczył z prądem. Jego cienkie jak patyki ramiona poruszały się ze znużeniem w ciemnej wodzie. Wyglądał jak konający topik posuwający się bezradnie ku brzegowi. Ruletka czekała na jego śmierć na niebie Manhattanu, ale spadł do rzeki, jak mały meteor z ludzkiego ciała, i jej imperatyw zachował ważność. A teraz patrzyła, jak walczył z wodą, i ponownie czekała na jego kres. Ciemny punkcik jego głowy zniknął, ale ona nakazała sobie czekać dalej. Astronom nieraz już oszukiwał śmierć. Ponownie wynurzył głowę, a jego gwałtowne ruchy rozbiły plamę oleju na setki lśniących

tęczowym blaskiem kropelek. Umrzyj — modliła się Ruletka, ale czarne, pokryte plamami oleju wody East River niosły go do usianego śmieciami brzegu. Astronom wyczołgał się z wody niczym wymiociny rzeki. Jego nagie ciało — pod przypaloną, pękającą skórą ukazywały się już plamy różowości — leżało na błocie jak gnijące truchło zwierzęcia między rdzewiejącymi puszkami i mokrymi opakowaniami po hamburgerach, przypominającymi maleńkie wzgórza z rozkładającego się papieru. W lewej ręce ściskał okulary. Poruszając się powoli, bo przy każdym ruchu sypały się z niego kaskady sproszkowanej skóry, spróbował włożyć je z powrotem na nos. Ruletka pobiegła ku niemu. Obcasy jej delikatnych sandałów przy każdym kroku zapadały w muł. Jej kopniak trafił go w potylicę. Palce szarpnęły się niby połamane gałązki, okulary wypadły z nich i spoczęły w błocie. Kobieta rzuciła się na nie, jakby zawierały esencję Astronoma bądź duszę Tachiona. Uderzyła w nie obcasem, ale ten ześliznął się bez szkody po szkłach i ugrzązł w błocie. Wyciągnęła nogę ze smętnym, mlaszczącym dźwiękiem mułu i z płaczem podniosła okulary. — Pizda! Śmierdząca kurewska cipa! Okulary! Oddaj mi moje okulary! Jego głos stawał się coraz donośniejszy, aż wreszcie przeszedł we frenetyczny wrzask. Rozszczepiona deska dała jej oparcie. Ruletka zdjęła but, uklękła w błocie i zaczęła walić w okulary ostrym obcasem. Kawałki kryształu górskiego pokaleczyły jej dłoń i popłynęła krew. Zacisnęła rękę na śliskiej od krwi skórze. — Zabiję cię! Zabiję! — wył Astronom. Rozpostartymi dłońmi obmacywał ziemię wokół swego brzucha, cofając je z niesmakiem przed dotykiem różnego rodzaju odpadków. Jedna z soczewek pękła z ostrym trzaskiem kryształu. — Nie! Druga. — Zabijesz mnie? Nawet mnie nie widzisz. Dokąd tym razem uciekniesz? Ścigają cię. Kogo zamordujesz, żeby odnaleźć moc? Tachion nadchodzi. Potem zostanie tylko jeden z was. Dla mnie. Lepiej się czołgaj. Zwrócił twarz w jej stronę. Nos miał wypalony, usta przerodziły się w bladą szramę, a oczy były czerwone od popękanych naczyń włosowatych. — Skończone, wszystko skończone — jęczał. Zatopił dłonie w błocie i zacisnął je na cuchnącym mule, jakby wspominał dawne, wspanialsze chwile. W końcu zaczął się czołgać. Ruletka podążała za nim. Jej bose stopy ślizgały się po błocie, obrąbek sukni ciągnął się za nią po ziemi, a łańcuszek wieczorowej torebki wrzynał się głęboko w jej ramię od ciężaru magnum. ♣♦♥♠

Rozdział 24 5:00 Ulice wreszcie robiły się puste. Tylko najwytrwalsi poszukiwacze zabawy pozostali na nich, by przywitać świt — a także najmniej wytrwali, którzy utracili świadomość albo nawet gorzej i leżeli teraz na ziemi jak porzucone szmaciane lalki. Kryształowy Pałac dzieliła od Mauzoleum Śmiga mniej więcej mila. Jennifer wiedziała, że nie ma szans dotrzeć tam przed nimi. W sandałach, które pożyczył jej Brennan, trudno było biec, lepsze jednak to od wędrówki przez zaśmiecone ulice na bosaka. Brennan. Co się z nim stało, do licha? Ten niski facet wskazał tylko na niego palcem i Brennan zniknął. Po prostu zniknął. No cóż — pomyślała, oddychając coraz szybciej, w miarę jak swobodnym, długim krokiem pokonywała kolejne przecznice między Kryształowym Pałacem a mauzoleum. Sama zaczęła tę sprawę i sama ją zakończy. To tylko głupie gadanie, pomyślała. Już odczuwała brak uspokajającej obecności Brennana. Miała nadzieję, że nic mu się nie stało. Wielka czarna sylwetka Mauzoleum Śmiga majaczyła na tle spokojnych wód Hudson River. Budynek wyglądał na opustoszały, ale pod wysokim na ponad sześć metrów posągiem ustawionym przy głównym wejściu parkowała długa limuzyna, taka sama jak ta, którą pożyczyli sobie Jennifer i Brennan. Przy limuzynie nie było nikogo. Jennifer uświadomiła sobie, że Żmij i jego towarzysze weszli już do środka. Wspięła się na marmurowe schody, bezgłośnie jak prawdziwa zjawa, zdjęła płaszcz, który dał jej Brennan, i zsunęła z nóg sandały. Przypływ adrenaliny rozproszył ogarniające ją zmęczenie. To był długi dzień — powiedziała sobie. Ale wkrótce się skończy. W jeden albo drugi sposób. Mauzoleum było olbrzymie. Pełnowymiarowa replika samolotu Śmiga, JB-1, wisiała pod sufitem, skąpana w słabym blasku ukrytych lamp, również zawieszonych pod kopułą. W docierającym do podłogi świetle można było dojrzeć sylwetki trzech mężczyzn, gapiących się na widoczny w górze samolot. Rzecz jasna, poznała Żmija oraz mężczyznę zwanego Kruczkiem. Trzeciego nie znała. Miał przeciętny wzrost i budowę, a jego twarz niknęła w półmroku. Jennifer uśmiechnęła się pod nosem. Nie mieli szans dotrzeć do kokpitu repliki samolotu, chyba że któryś z nich umiał latać. W jej przypadku rzecz jasna wyglądało to inaczej. Przeszła na drugą stronę mauzoleum, trzymając się mrocznych cieni pod ścianą. Akustyka

wewnątrz budynku była znakomita i kobieta słyszała każde słowo toczonej na dole rozmowy. — Ten gruby ssskurczybyk na pewno uniósssł się pod sssufit i wssadził tam ksssiążki. — Nie obchodzi mnie, jak się tam dostały — oznajmił niezidentyfikowany mężczyzna twardym, gniewnym głosem. — Trzeba je zdjąć. Natychmiast. Podczas gdy omawiali ten problem, Jennifer zdołała się dostać na tył budynku. Zdematerializowała się, nadal ukryta w cieniach, przetrzymała krótki atak zawrotów głowy i wspięła się wewnątrz ściany do sufitu. To była łatwa część. Od tej chwili będzie trudniej. Uważając, by korpus samolotu zasłaniał ją przed ludźmi stojącymi na dole, ześliznęła się do kokpitu i zobaczyła małą, plastikową torbę, tę samą, w której umieściła książki — czy to wydarzyło się dziś rano? Wydawało się, że minął już rok. Nie mogła ryzykować zmaterializowania się, żeby sprawdzić, czy nadal tam są. Dotknęła torby i zdematerializowała ją razem z zawartością, ale zamiast poczucia triumfu, którego się spodziewała, jej widmowe ciało przeszył dreszcz lęku. Docierała do granic swej wytrzymałości. Dała z siebie wszystko. W ciągu ostatnich dwudziestu dwóch godzin dematerializowała się więcej razy niż przez całe swe dotychczasowe życie, a w przerwach nie jadła ani nie odpoczywała zbyt wiele. Zostało jej tylko niewiele czasu, nim będzie musiała wrócić do dotykalnej postaci. W przeciwnym razie czekały ją kłopoty. Wysunęła się z kokpitu, ale pośpiech sprawił, że zapomniała o ostrożności. Kruczek, który krążył wokół samolotu, próbując przyjrzeć się mu pod różnymi kątami, zobaczył jej niematerialną postać, migotliwą sylwetkę na tle skrzydła przypominającą halloweenowego ducha. — To znowu ona! Ma książki! Spojrzała w dół i dopadł ją kolejny atak zawrotów głowy. Musi szybko się zmaterializować. Zawładnął nią instynkt i zeszła ze skrzydła samolotu. Opadła na ziemię lekko jak piórko, ledwie świadoma, a gdy dotknęła gruntu, jej ciało przejęło kontrolę i zmaterializowało się. Transformacja pochłonęła resztę jej zapasów energii i Jennifer zemdlała. ♠ — Ale co z Cordelią? — zapytała Trampula, gdy nieśli paczki przez stację City Hall, zmierzając ku wyjściu prowadzącemu do domu Jacka. Koty dołączyły do nich. Czarny kocur i szylkretka ocierały się z zadowoleniem o nogi Trampuli. — Cajunowie mają takie powiedzenie… — odezwał się Jack, otwierając metalowe drzwi. — I jak ono brzmi? Oba koty zamruczały głośno, jakby chrapał sam Rip Van Winkle. — Już nie pamiętam — odparł Jack. Trampula miała wrażenie, że w jego głosie pobrzmiewa nuta szaleństwa. — Coś w tym sensie, że jeśli robisz, co tylko możesz, szczęście w końcu się do

ciebie uśmiechnie. Albo i nie. — Bardzo słusznie — zgodziła się Trampula. — Odnajdę Cordelię. Nic jej się nie stało. — Jesteś zmęczony — stwierdziła kobieta. — Zmęczony jak pies. — Ty też. — Czuję się dobrze. Koty pobiegły przodem, zmierzając ku drzwiom mieszkania Jacka. Mężczyzna otworzył drzwi i wszyscy zaczęli wchodzić do środka, gdy Trampula zesztywniała nagle. — Jack — odezwała się, chwiejąc się lekko na nogach. — Mam coś. Mężczyzna zamarł w bezruchu, jego klucze były w połowie drogi z powrotem do kieszeni. — To szczur — kontynuowała. — Kryje się w cieniach, na szczycie szafki. Widzi… — Trampula się zawahała. — Cholera, Jack, to ona! Wpuścił koty i kobietę do wiktoriańskiego salonu, a potem zatrzasnął drzwi. — Gdzie? — Próbuję to ustalić. W budynku są też inne szczury. Przechodzę od jednego do drugiego. Tak jest! — Uśmiechnęła się. — Mam jednego na zewnątrz. Wygląda z zaułka. To bar, jakiś klub. Ma wielki ruchomy neon. — Potrząsnęła głową. — Ma postać kobiety, striptizerki o sześciu piersiach. Trzeba, hmm… — Trampula się zawahała. — Trzeba przejść między jej nogami, żeby się dostać do środka. — Słyszałem o tym klubie — odparł Jack. — To Cudaki. Nigdy tam nie byłem. — Wziął w rękę egzemplarz „East Village Other” i przejrzał ogłoszenia. — Nic. Złapał „Fetish Times”. — Gdy wszystko inne zawodzi… Tutaj! — zawołał, przeglądając strony. — Mam go. Chatham Square. — To niezbyt daleko — zauważyła Trampula. Zmierzała już ku drzwiom, a koty podążyły za nią. — Nie — sprzeciwił się Jack. Odwróciła się i spojrzała na niego. — Nie? Koty również skierowały na niego spojrzenia, poruszając ogonami. — Masz inne sprawy na głowie. Ja się tym zajmę. — Jack… — Mówię poważnie. — Odstawił pakunki na podłogę. — Przygotuj się. — Rozwinął mniejszą paczuszkę i wyjął z niej kosmetyki. — Pozwoliłem sobie kupić je dla ciebie. — Co ty wyprawiasz? — zapytała, gdy posadził ją przed antycznym posrebrzanym lustrem. — To nie potrwa długo — zapewnił. — Potem wpadnę do Cudaków. — Oszalałeś — obruszyła się.

— Absolutnie. Jack zakręcił w rękach różem i błyszczykiem do warg. Pochylił głowę kobiety tak, że patrzyła na własne odbicie w lustrze. — Zbliża się pora występu. — Jack… — Trampula potrząsnęła uparcie głową. — Mieliśmy porozmawiać… — Jutro. — Spojrzał na duży zegar wiszący na ścianie. — To znaczy dzisiaj, ale później. Kiedy będziemy mieli czas. — Dlaczego, Jack? — upierała się nietypowo dla siebie Trampula. Pochylił się i spojrzał jej prosto w oczy. — Równie dobrze mogłabyś o to zapytać w przypadku wirusa dzikiej karty, Suzanne. To się zdarza. Trzeba jakoś sobie z tym radzić. — Trudno mi będzie się do tego przyzwyczaić — wyznała po chwili milczenia. — Mnie również nie było łatwo. — Ale… ja nadal… Jej słowa umilkły. — Ja też, kochanie. — Jack ją pocałował. — Ja też. ♦ Spector wiedział, że Fortunato wygrał. W przeciwnym razie Astronom posiekałby alfonsa na drobne kawałeczki, zanim wrzuciłby go do wody. Obserwował walkę, tak samo jak wszyscy. Różnica polegała na tym, że on wiedział, co się dzieje. Nie potrafił uwierzyć, że ten przygłupi alfons darował staruchowi życie. Teraz Astronom się ukryje, wyliże rany i zaczeka, aż będzie mógł odbudować swą moc. Spector doszedł do wniosku, że starzec spróbuje wyjść na brzeg na Manhattanie. Jeśli znajdzie Astronoma, policzy się z nim raz na zawsze. — Nadszedł Dzień Sądu — mruknął, pocierając zranione ramię. Ruszył przed siebie opustoszałym zaułkiem. Było tak zimno, że jego oddech zamarł w powietrzu. Czuł się zmęczony i odrętwiały. Zaułek kończył się ślepo, dochodząc do muru. — Kurwa. Odwrócił się, by odejść, lecz nagle się zatrzymał. Z drugiej strony muru dobiegały głosy. Znajome głosy. Podszedł bliżej i skoczył. Obolałe mięśnie powoli podciągnęły go ku górze. ♥ Astronom zatrzymał się. Pierś wypełniał mu zdyszany, chrapliwy oddech. Z jego ust wypływała urywana litania nienawiści jak paciorki na długich łańcuchach śliny, które wypuszczał z siebie przy każdym spazmatycznym oddechu. Ruletka również się zatrzymała, czekając, aż starzec odnajdzie siły, by ruszyć dalej. Zastanawiała się z irytacją, dlaczego Tachion się ociąga. Powinien już tu być. Wszyscy połączą się w ostatecznej, śmiertelnej unii. Astronom zniknął w czarnym wylocie zaułka. Ruletka ponownie zaczekała na Tachiona, ale

on się nie zjawiał. Pobiegła za Astronomem i omal nie wpadła na Takizjanina, który wynurzał się z sąsiedniej uliczki. Skuliła się pośród walających się wokół skrzyń. Kosmita zasłonił oczy, rozejrzał się wkoło jak tropiący lis, znieruchomiał i bezbłędnie podążył śladem Astronoma. Ruletka szła za nim, ściskając magnum w obu rękach. Lufa prowadziła ją jak różdżka prowadzi różdżkarza. Nagły skręt w prawo, w następny zaułek, w odległości trzydziestu metrów kończący się ceglanym murem. Tachion zacisnął pięści u boków i spojrzał na Astronoma. Na jego twarzy o delikatnych rysach malowała się furia. — Niech cię szlag, Fortunato! — Odchylił głowę, by zawyć ku zachmurzonemu niebu. — Ty tchórzliwy fenomenie, niehonorowy zasrańcu, niemający matki stręczycielu! Myślałem, że zakończysz tę sprawę. Ale ty pozostawiłeś to zadanie mnie! A ja go nie chcę — zakończył cichym, smutnym głosem. Astronom uparcie czołgał się przed siebie, jakby nie zdawał sobie sprawy, że znalazł się w pułapce. Tachion przyjrzał się swoim dłoniom, wyciągnął z cholewy sztylet i się zawahał. Ruletka zaklęła. Z nagłym zgrzytem trącej o cegły powierzchni na szczycie muru pojawiła się jakaś postać i przycupnęła tam niczym maszkaron wielkości człowieka. Mężczyzna zeskoczył na dół. Gdy uderzył zmasakrowaną, nie do końca odrośniętą stopą o chodnik, z jego ust wyrwało się przekleństwo. To był Zgon. Ruletka rozpłakała się ze złości. Zlizywała słone łzy, gdy spływały do kącików jej ust. Uniosła pistolet. Nie pozwoli, by Zgon ją oszukał. — James! Zabójca podszedł bliżej. Zataczał się lekko z powodu na wpół uformowanej stopy, posuwając się naprzód urywanym krokiem. — Zatem pamiętasz mnie, doktorze. — Tak — potwierdził Tachion, odsuwając się ostrożnie od niebezpieczeństwa czającego się w pokrytej bliznami po trądziku twarzy Zgona. — Martwiliśmy się o ciebie. Obaj krążyli wokół leżącego na chodniku Astronoma, aż wreszcie chude plecy Zgona znalazły się przed Ruletką, zasłaniając przed nią Astronoma. — Mogę się o to założyć, ty skurwysynu. — Odwrócił straszliwe spojrzenie od Takizjanina, przenosząc je na żałosną postać u swoich stóp. — No, no, popatrzmy, co tu znaleźliśmy. — Trącił Astronoma częściowo zregenerowaną stopą. — Spójrz, panie, nadal żyję. A ty jesteś trupem. Tachion podszedł bliżej, Ruletka zaś tańczyła z boku na bok, starając się wycelować w Astronoma. — I co teraz zrobisz?

— Zabiję go. Zamierzasz mi w tym przeszkodzić, mały zasrańcu? — Nie. Zgon przyjrzał się z uwagą sztyletowi kosmity, odrzucił głowę do tyłu i ryknął głośnym śmiechem, odbijającym się szaleńczo od murów. — Chciałeś dziś również zadać śmierć, Tachy? Znowu zabawić się w Boga? Dziś dajesz odrobinę życia, a jutro je odbierasz? — Przestań, proszę — zabrzmiał płaczliwy szept. Te słowa przeszły przez Ruletkę, dotykając w niej… czegoś. Jej ciałem targnęły gwałtowne wstrząsy. Pistolet wypadł z jej bezwładnych palców, uderzył w chodnik i wystrzelił. Kula odbiła się rykoszetem od ceglanego muru nad głową Zgona. — Cholera! Tachion i Zgon odwrócili się błyskawicznie w jej stronę. Astronom sięgnął do zasobów zachowanej mocy i wstał. ♣ — Pomóż mi, James — rozległ się ochrypły głos starca. — Zabij ich. Wynagrodzę cię. Pomóż mi. Wszystko, czego zapragniesz. Tylko pomóż mi teraz. Jestem taki słaby. Zabrakło mi mocy. Spector pochwycił Astronoma. Poczerniałe płatki ciała posypały się na chodnik pod jego dotykiem. — Nie sądzę, staruchu. Astronom skoczył w stronę muru. Spector obrócił go, ale starzec zdematerializował się w jego rękach, cofnął o krok i zaczął się wtapiać w ceglany mur. No cóż, jedna moc mu pozostała. Jasne oczy, prawie ślepe jak u kreta, spojrzały w oczy Spectora. Idealna chwila pełnego zjednoczenia. Tym razem nic nie mogło go powstrzymać. Śmierć napłynęła w Astronoma szybko i z całą mocą. Starzec westchnął i zaczął się zestalać. Cegły wokół niego rozszczepiły się i rozgrzały do czerwoności. Krew wypełniła z sykiem szczeliny i spłynęła w dół. Cegły zamknęły ciało w miłosnym uścisku. Spector westchnął z ulgą. Udało się. Nikt na całym świecie nie dałby mu nawet najmniejszych szans, ale on zdołał zabić starego skurwysyna. Astronom, Wielki Amun, Pan, Setech Niszczyciel, nie żył. A on ocalał i mógł o tym opowiedzieć. ♠ Dźwięk ścigających ją kroków niósł się głośnym echem po pustej ulicy. Coraz bliżej! Pochwyciły ją czyjeś ręce. Ruletka, łkając i dławiąc się ze strachu, odwróciła się i zaatakowała napastnika zębami i paznokciami. Dłonie zamknęły się na jej nadgarstkach w silnym jak stal uścisku, a potem pociągnęły w ciasne objęcia. Zalał ją świeży i dobrze już znany zapach

Tachiona. Osunęła się w ramiona kosmity. Jego drobna, wąska dłoń głaskała jej policzki, ocierając łzy. Myśli Tachiona przepłynęły przez jej umysł jak czysty, lodowaty strumień, kojąc rany pozostałe po załamaniu się tarcz. Zmyły wspomnienia i utopiły ślady dotyku Astronoma. Pozostała tylko wielka, bolesna pustka. Czuła zimny dotyk magnum, tworzący między nimi zimny klin. Tachion odsunął się, opuszczając luźno ręce po bokach. Patrzyli na siebie przez dzielącą ich warstwę powietrza, która wydawała się niewiarygodnie szeroka. Pistolet leżał na ziemi między nimi. — Nie jesteś uzdrowiona. To nie jest mój dar. Ale zrobiłem, co mogłem. — Chciałam cię zabić. — Powinnaś unikać nadmiernego stresu, mentalnego i emocjonalnego. — Zabiłam Wyjca. — Być może pomogłaby ci terapia. — Byli też inni. Pochylił się, podniósł pistolet i podał go jej, rękojeścią do przodu. — W takim razie zrób to. Jeśli tego właśnie potrzebujesz, by odnaleźć spokój. — Och, niech cię diabli! — Puszka na śmieci zadźwięczała jak uszkodzony dzwon, gdy ciężki pistolet wpadł do środka. — Zabiłam Wyjca! — Wiem. Jest bardzo niewiele rzeczy, których bym o tobie nie wiedział. — Rozciągnął wąskie usta w smętnym, niezdrowym uśmieszku. — Moje sumienie jest zdumiewająco elastyczne i kreatywne. To jeden ze skutków tego, jak mnie wychowano. Potrafię przedstawić trzy znakomite motywy twojej wendety. Zemsta jest… Spoliczkowała go. — Nie chrzań głupot! Przestań się wykręcać i powiedz mi, co zdecydowałeś. Co zamierzasz zrobić? Dotknął koniuszkiem języka nowego skaleczenia na wardze. — Czy zamierzasz oddać się w ręce władz? — Nie. — W takim razie nic nie zrobię. Telepatyczny odczyt nie jest dopuszczalnym dowodem w sądzie. — Znowu uśmiechnął się smutno. — Wolałbym też nie opisywać sytuacji, w której dokonałem tego odczytu. To nie przysporzyłoby mi godności. Opuścił dłoń do krocza w nieświadomym, obronnym geście. Odwróciła się i odeszła, zauważając w końcu plugastwo pod swymi bosymi stopami oraz zaschnięte błoto pokrywające rąbek jedwabnej sukni. To było odpowiednie opakowanie dla jej duszy. — Ruletko. — Zatrzymała się, ale nie obejrzała za siebie. — Wcześniej powiedziałem, że cię

kocham. Myślę, że to nadal prawda. — Nie obciążaj mnie tym. — Możesz to uznać za karę, jaką ci wymierzam. — Żyłam nienawiścią. Teraz nie mam nic. Pozwól mi sprawdzić, czy stać mnie na coś poza tymi dwoma stanami. — Będę na ciebie czekał. Uśmiechnęła się mimo woli. — Myślę, że rzeczywiście będziesz, niech cię szlag. ♦ Spector siedział w zaułku, wparty plecami o zimny ceglany mur. Tachion i Ruletka odeszli, pozostawiając go sam na sam ze starcem. — Sprawy nie potoczyły się tak, jak planowałeś, co, Astro? — Poklepał trupa po policzku. — A może i się potoczyły. Może od samego początku planowałeś właśnie to. Spector czuł się pusty i zmęczony. Myślał, że po śmierci Astronoma poczuje choć odrobinę ulgi. Od czasu bitwy w Cloisters cały czas oglądał się za siebie ze strachu przed starcem. Teraz nie miał już nic, co przyciągałoby jego uwagę. Spojrzał w martwe oczy Astronoma. — Teraz już wiesz, przez co musiałem przejść. Ale to i tak nic by cię nie obeszło, nawet gdybyś mógł coś powiedzieć. Pewnie byś na mnie nakrzyczał, że spierdoliłem sprawę. Usłyszał, że ktoś wymiotuje u wylotu zaułka. Wstał, spojrzał po raz ostatni na Astronoma i ruszył w stronę ulicy. Klęczący mężczyzna otarł usta, wstał i odsunął się od wymiocin. Był mniej więcej tego samego wzrostu co Spector, młody i za mało bystry, by unikać zaułków w Dżokerowie. Miał na sobie szary garnitur. Zgonowi było do twarzy w tym kolorze. Spectorowi przydałoby się nowe ubranie. Strój baseballowy prawie w ogóle go nie chronił przed porannym chłodem. Stuknął mężczyznę w ramię. — Dam ci autentyczny strój Jankesów w zamian za ten twój garnitur. Mężczyzna podskoczył nerwowo, ale potem uspokoił się i obrzucił Zgona wyzywającym spojrzeniem. — Nie próbuj takich numerów, facet, bo rozwalę ci łeb. Spector czuł się śmiertelnie zmęczony. Nie chciał marnować sił, które mu pozostały, na rozbieranie kolejnego trupa. — Jeśli mnie nie posłuchasz, zginiesz. Czy warto umierać za garnitur? Nie sądzę. Mężczyzna uniósł pięści. — Ty durniu — rzekł ze znużeniem Spector. — Coś ci wpadło do oka. — Co?

— Ja. — Spojrzał mężczyźnie w oczy i położył go na chodniku. — Kretyn. Zdjął z niego marynarkę i zarzucił ją sobie na ramiona. Ze spodniami miałby więcej kłopotów, niż były tego warte. Pora zająć się jeszcze jedną niezałatwioną sprawą. Wrócić na wysypisko i odwiedzić Ralpha. — Pa, pa, frajerzy — rzekł do spoczywających w zaułku trupów. Nie odpowiedziały. Wyobraził sobie jakiegoś biednego pracownika zakładu oczyszczania miasta, który będzie próbował wydobyć zwłoki z muru, i uśmiechnął się. ♥ Jennifer odzyskała świadomość czując piekący ból w policzku. Uchyliła powieki i zobaczyła otwartą dłoń zbliżającą się do jej twarzy. Poczuła też inne dłonie, twarde i mocne, które ją trzymały. Dłoń ponownie uderzyła ją w policzek i Jennifer stała się w pełni przytomna. Znajdowali się pod mauzoleum, skupieni wokół limuzyny parkującej pod pomnikiem Śmiga. Żmij podtrzymywał kobietę w pozycji pionowej, a Kruczek policzkował z całej siły, podczas gdy trzeci mężczyzna — Azjata w średnim wieku, zaczynający już tyć — przyglądał się temu, wymachując od niechcenia torbą zawierającą książki. Uświadomiła sobie, że to Kien. Wreszcie zauważyli, że już odzyskała przytomność. Żmij ją puścił i odsunął się na bok. Osunęła się na bok limuzyny, nie mogąc sama utrzymać się na nogach. Łypała na nich ze złością. Za Kienem i Kruczkiem stał kolejny mężczyzna, ledwie widoczny w ciemności. Zapłonęła w niej nadzieja, która jednak zaraz zgasła, gdy Jennifer sobie uświadomiła, że to kolejny z wszechobecnych zbirów Wietnamczyka. — Narobiłaś nam mnóstwo kłopotów — odezwał się Kien łagodnym głosem. — Naprawdę mnóstwo. Chciałem, żebyś była przytomna w tej chwili. — Wskazał głową na Żmija. Dżoker wyciągnął z kabury u pasa mały, brzydki pistolet o tępo zakończonej lufie. — Przyjemnie będzie ujrzeć twoją śmierć na własne oczy. Żmij uniósł pistolet. Jennifer zamknęła oczy. Spróbowała się zdematerializować, ale nie była w stanie. Po prostu brakowało jej energii. Nigdy sobie nie wyobrażała, że umrze w ten sposób. Właściwie w ogóle sobie nie wyobrażała własnej śmierci. — Nie tutaj, durniu — odezwał się Kien z lekką nutą irytacji. — Zniszczysz lakier na limuzynie. — Odwrócił się ku mężczyźnie stojącemu w tle. — Odprowadź ją od samochodu. Mężczyzna wysoko postawił kołnierz kurtki dla ochrony przed porannym chłodem i wciągnął głęboko kapelusz, zasłaniając twarz. Jennifer zerknęła tępo na niego, ale jej oczy zatrzymały się nagle na jego obliczu. Brennan — wypowiedziała bezgłośnie. Mężczyzna jednym ruchem złapał ją za ramię, zakręcił nią, usuwając ją z drogi, i wytrącił pistolet z ręki Żmija kopnięciem, po którym broń poleciała w noc. Dżoker syknął z zaskoczenia. Jego język wyginał się jak ślepy wąż. Jennifer zerknęła na

Kiena i zobaczyła, że przez jego twarz przemknęły szok, gniew i wreszcie również strach. — To on! — rzekł cicho Wietnamczyk, na wpół do siebie. — Zabijcie go! — wrzasnął. — Zabijcie! Brennan zwrócił się w stronę Żmija. Jedną dłoń miał otwartą, a drugą zacisnął w pięść. Uśmiechnął się do dżokera. Jennifer odnosiła wrażenie, że to zaproszenie do ataku. Żmij skoczył na niego i zaczęli się szarpać. Silniejszy dżoker zepchnął przeciwnika na bok limuzyny i uniósł triumfalnie rękę do ciosu. Ale Brennan poruszał się szybciej od niego. Po raz pierwszy otworzył zaciśniętą pięść i złapał dżokera za język tuż u jego podstawy. Następnie przesunął dłonią po całej długości języka, pokrywając go lepką, brązowawą substancją, i zwolnił uścisk. Oczy Żmija omal nie wyszły z orbit. Dżoker zwalił się z wrzaskiem na ziemię. Miotał się na niej, jakby płonął, łapiąc się za język. Kruczek złapał Jennifer. Przez głos wyjącego z bólu dżokera przebijał się odgłos kroków szybko się zbliżających mężczyzn. Kien upuścił torbę z cennymi książkami, wyciągnął pistolet z kabury u pasa i wycelował w Brennana. — Moja radość się podwoiła — warknął przez zaciśnięte zęby. — Wróciłeś po latach, żeby znowu mnie prześladować. A teraz zginiesz z mojej ręki. Kobieta zauważyła, że Brennan napiął mięśnie, przygotowując się do skoku. Wiedziała jednak, że nie ma szans. Wietnamczyk stał zbyt daleko. Szarpnęła się mocno. Nie zdołała się wyrwać z uścisku Kruczka, ale dosięgła pistoletu Kiena i złapała za niego. Wietnamczyk warknął, próbując go wyrwać, ale Jennifer nie puszczała. Zmarszczyła brwi w straszliwym skupieniu i udało się jej zdematerializować większą część pistoletu oraz dłoni Kiena. Prawnik pociągnął ją mocno za ramię. Wystarczająco mocno, by odciągnąć ją od Wietnamczyka, który wrzasnął z bólu. Osunął się na kolana. To, co zostało z pistoletu, wypadło z tego, co zostało z jego ręki. Zdematerializowane molekuły obu, które nie były już w bezpośrednim kontakcie z Jennifer, umknęły z wiatrem. Oszołomiony Kruczek wypuścił ją i pochylił się, by pomóc Kienowi zatrzymać krwawienie ze zmasakrowanej dłoni. Jennifer porwała torbę, odwróciła się i chwyciła Brennana za ramię. — Zwiewajmy! — zawołała. Opierał się przez chwilę, gapiąc się bezlitośnie na swego odwiecznego wroga, a potem popędził za nią w mrok. ♣ Fortunato długo dzwonił do drzwi kamienicy, nim wreszcie usłyszał w domofonie głos Veroniki. Gdy tylko powiedział, że to on, zbiegła na dół, żeby otworzyć mu drzwi. Rzuciła mu się w ramiona i zalała łzami. — To było straszne. Takie straszne. Ten… człowiek… porwał mnie, Caroline i Cordelię.

Zabił Caroline. A potem… — Sza — uspokoił ja Fortunato. — Skończyło się. Już po nim. Jego moc zniknęła. — Myślałam, że wszystkie zginiemy. — Gdzie jest teraz Cordelia? — zapytał delikatnym tonem. — Nic jej się nie stało? — Wyszła. Nic jej nie jest. Powiedziała, że wróci. Być może. Ale Caroline… Znowu się rozpłakała. Stopniowo jednak wzięła się w garść i Fortunato zaprowadził ją do środka. Musiał postawić walizkę, żeby zamknąć drzwi, i Veronica ją zauważyła. — Co to jest? — Wyjeżdżam z miasta na pewien czas. — Fortunato? Posłuchaj, mogę rzucić prochy. To nic wielkiego. Możemy to jakoś załatwić. — Nie chodzi o ciebie. Uniosła rękę i dotknęła jego czoła. Było gładkie i płaskie. Zniknęła wypukłość, w której ukrywały się rezerwy jego mocy. — Dobrze się czujesz? — zapytała. Skinął głową. Był w swoim mieszkaniu, umył się i spakował. Zostawił trochę jedzenia dla kotki i siedział przez kilka minut, trzymając ją na kolanach. Fizycznie najwyraźniej nic mu nie dolegało, po prostu zawładnęła nim straszliwa obojętność. — Muszę się zobaczyć z Ichiko — wyjaśnił. — Będzie mi potrzebny długopis i kartka. Powiedz też swojej matce, żeby przyniosła swoją pieczęć notarialną. Ułożył już w głowie wszystkie słowa i zajęło mu niespełna pięć minut, by przenieść je na papier, uzyskać podpisy świadków oraz pieczęć notariusza. Następnie wręczył papier Ichiko. — Wszystko jest teraz twoje — oznajmił. — Możesz prowadzić dalej interes albo go zlikwidować, jak chcesz. Decyzja należy do ciebie. — Co się wydarzyło? — zapytała. Fortunato potrząsnął głową. — Nie chcę już nikogo zmieniać. Nie chcę z nich robić gejsz, dziwek ani ćpunek. Jeśli zajmie się tym ktoś inny, nie mam nic przeciwko temu, ale to już nie będę ja. Nie chcę zmieniać nikogo poza sobą. Nie… nie mogę brać na siebie takiej odpowiedzialności. — A ta walizka? — Wracam do domu. Do Japonii. Do świątyni Shoin-ji w Hara. — A co z twoją mocą? — zapytała Miranda. — Wróci — zapewnił Fortunato. — Przynajmniej tak sądzę. Jeśli zaś pytasz o to, co z nią zrobię, to nie wiem. Po prostu nie wiem. Miranda zerknęła na Ichiko. — No cóż — rzekła ta. — Nie chcę rezygnować z prowadzenia interesu, ale nie wiem, czy sobie poradzimy bez pomocy. Rodzina Gambione zawsze się czai jak sępy, czekające na

najmniejszą oznakę słabości. — Ochronę zawsze zapewniały nam wpływy i pieniądze — zauważył Fortunato. — Poradzisz z tym sobie równie dobrze jak ja. — Tak, ale w rękawiczce zawsze kryła się pięść — odparła Ichiko. As wziął leżącą na stole talię kart, wyjął z niej asa pik i odrzucił resztę. Ponownie wyjął długopis i napisał na karcie: Pomóż, jeśli leży to w twoich możliwościach. Fortunato. — Jest taki facet znany jako Yeoman. Możesz mu zaufać. Jeśli będziesz go potrzebowała, zostaw wiadomość w Kryształowym Pałacu i pokaż mu tę kartę. Veronica podeszła z nim do drzwi. — I co będziesz teraz robiła? — zapytał ją. — Pierdoliła się z facetami za pieniądze — odparła. — To wszystko, co potrafię. A ty? — Nie wiem. — Masz szczęście — rzekła i pocałowała go na pożegnanie. Jej usta były miękkie, słodkie i omal nie wystarczyły, by zmienił zdanie. ♣♦♥♠

Rozdział 25 6:00 Po wyjściu Jacka Trampula rozpoczęła transformację. Lustro ukazało jej atrakcyjną, trzydziestokilkuletnią kobietę, która próbowała się uśmiechać, ale bardzo ostrożnie, jakby się bała, że twarz jej popęka. Odwróciła się. Garsonki potrafiła z trudem znieść, ale tylko dlatego, że uważała je za barwy ochronne. Ta suknia odsłaniała zbyt wielką część kogoś, kogo nie znała. Przez chwilę rozważała możliwość zamiany jej na brudne, podarte ubranie, które nosiła przez tak długi czas. Przerażał ją ten nowy obraz jej samej. Para kotów podeszła do niej w odpowiedzi na sygnały bólu, które wysyłała. Szylkretka wskoczyła jej na kolana i polizała ją pod brodą, podczas gdy czarny kocur ocierał się grzbietem o jej łydkę. Zapytały ją o ten impuls. Spróbowała im to wytłumaczyć. Wysłała obu obraz Paula. Żadnemu z kotów nie zaimponował człowiek, którego zobaczyły. Nie wystarczyły nawet emocjonalne odcienie przydane przez Trampulę twarzy, którą zapamiętała. Kocur spojrzał na nią i wyobraził sobie Paula z rozszarpanym gardłem. To było dla niego najlepsze rozwiązanie. Jeśli coś cię irytuje, zabij to. Trampula potrząsnęła głową i odtworzyła obraz Paula. Szylkretka odpowiedziała wizją Trampuli w jej normalnym stroju, siedzącej na podłodze w mieszkaniu Jacka i bawiącej się z kociętami. Kobieta ją pogłaskała, ale zablokowała obraz znajomej grupy. Czarny kocur prychnął i wsparł wielkie łapy na jej kolanach. Spojrzała mu prosto w oczy i wyczytała w nich gniew oraz frustrację. Obejrzała się na lustro i zobaczyła dziewczynę w skórzanej opasce ozdobionej paciorkami na głowie oraz nierównomiernie farbowanym T-shircie. Młodsza kobieta uśmiechała się do niej zachęcająco. Trampula wyciągnęła rękę, by dotknąć jej dłoni. Zastanawiała się, czy rzeczywiście była kiedyś taka młoda i szczęśliwa. Gdy dotknęła szkła, obraz zmienił się w jej aktualne odbicie — suknia morskiego koloru, tusz do rzęs i róż na twarzy. Przyjrzała się sobie raz jeszcze i doszła do wniosku, że nadal dostrzega w swych oczach coś z tamtej dziewczyny. Z zamyślenia wyrwał ją ostry dźwięk telefonu. Zrzuciła kotkę na podłogę, zastanawiając się, czy to kolejne złe wieści dla Jacka. Ze słuchawki dobiegł jednak głos Rosemary. — Suzanne, obudziłam cię? — Nie. Trampula usiadła na podłodze obok telefonu. — Czy mogłabyś wpaść do mnie do domu? To znaczy do penthouse’u? — Dlaczego?

— Po prostu wydaje mi się… — Głos Rosemary osłabł na chwilę. — Chyba chciałabym opowiedzieć ojcu o tym, co robię. Być może właśnie dlatego trzymam się tego miejsca. Ale nie chcę iść tam sama. Proszę, Suzanne. — Dlaczego ja? Rosemary się zawahała. — Suzanne, ufam ci. Nie mogę zaufać nikomu innemu. Potrzebuję cię. — To nic nowego. Trampula zacisnęła zęby, mocniej ściskając słuchawkę. — Suzanne, wiem, że nie pochwalasz tego, co zrobiłam, ale obiecuję, że wprowadzę zmiany. — Zgoda. Ale o siódmej mam spotkanie. Zamknęła oczy, zniesmaczona tym, że nadal potrzebuje aprobaty przyjaciółki. — Dziękuję. Zobaczymy się na miejscu. Rosemary odwiesiła słuchawkę. Trampula spojrzała na koty. — Nie wierzę, że ta noc kiedykolwiek się skończy. Wyciągnęła czarny, sięgający kostek sweter, do którego kupienia nakłonił ją Jack. Oba koty towarzyszyły jej do drzwi. Kazała im w myślach zostać. Odpowiedziały gniewnymi miauknięciami, ale cofnęły się od drzwi. Trampula zamknęła je za sobą, wiedziała jednak, że czarny kocur skorzysta z innego wyjścia, by za nią podążyć. Na stacji metra przytrzymała przed nim drzwi, żeby mógł wejść do środka. Kot nie był zadowolony, że go zauważyła, ucieszył się jednak, że nie będzie musiał gonić za pociągiem albo szukać innej drogi. Leżał, dysząc, u jej stóp. Dla niego był to już długi bieg. Wysiadła przy Dziewięćdziesiątej Szóstej Ulicy, uświadamiając sobie, jak niewielu ludzi jest w pociągu. Tłumy naprawdę dały już za wygraną. Wyszła na ulicę. Minęła dwa kwartały, idąc wzdłuż Central Park West, i zobaczyła przyjaciółkę czekającą na ławce na przystanku autobusowym. Rosemary otworzyła szeroko oczy na widok jej sukni, ale nie skomentowała jej ani słowem. — Chodźmy. Trampula chciała jak najszybciej mieć to za sobą. Nagle poczuła, że bury kot obserwuje ją z parku po drugiej stronie ulicy. Uniosła wzrok, ale nic nie wypatrzyła pośród drzew. — Chyba jestem gotowa. Rosemary zawahała się na moment, zanim otworzyła jedno skrzydło masywnych oszklonych drzwi. — Lepiej, żebyś była, signorina. Trampula weszła za nią do środka. Czarny kocur podążał tuż za nią. Portier nie był już człowiekiem Rodziny Gambione. Był młody i Trampula zauważyła, że

czyta podręcznik prawa kontraktowego. Rosemary pokazała mu swój klucz i wpisała się do książki jako Rosa-Maria Gambione. W windzie użyła kolejnego klucza, by pojechać do penthouse’u. — Nie byłam tu pięć lat — wyznała, spoglądając na dach kabiny. — Jesteś pewna, że chcesz, by Rosa-Maria wróciła? — Trampula wyciągnęła rękę i położyła dłoń na barku drugiej kobiety. — Kiedyś rozpaczliwie pragnęłaś uwolnić się od tego wszystkiego. Od ojca, Rodziny i całej reszty. Zadośćuczynić za wszystko, co zrobił. A teraz chcesz się stać taka jak on? — Nie! — Rosemary przez chwilę patrzyła ze złością na przyjaciółkę, ale potem opuściła głowę. — Suzanne, mogłabym zrobić wiele dobrego. Zmienić Rodzinę. — A po co? — Winda zatrzymała się nagle i Trampula ledwie zdołała zachować równowagę na wysokich obcasach. — Niech zginą. Zasługują na to. To kryminaliści. Rosemary weszła do holu. — Bez mężczyzn czegoś tu brakuje. Za czasów ojca zawsze stali tu strażnicy. — Chcesz tak żyć? Nowa głowa Rodziny Gambione otworzyła dwuskrzydłowe dębowe drzwi i się odwróciła. Jej sylwetka rysowała się na tle ciemności panujących wewnątrz. — Suzanne, czy nie rozumiesz, że mogę coś zmienić? Powstrzymać przemoc i zabójstwa? Suzanne pozostała sceptyczna. — Prędzej zniszczysz siebie samą. — Warto zaryzykować — odparła jej przyjaciółka, po czym otworzyła szeroko drzwi i weszła do środka. — Wierzę w to. Trampula przyglądała się idącej ciemnym korytarzem Rosemary. — Wiem, że w to wierzysz. Niech Bóg ci pomoże — wyszeptała do siebie i do czarnego kocura. Nowa przywódczyni Rodziny Gambione pokazała przyjaciółce mieszkanie, opowiadając jej o szczęśliwych wspomnieniach wiążących się z tym miejscem. Trochę ich było: święta, spotkania rodzinne, urodziny. Ostatni pokój, do którego dotarły, był biblioteką. Na regałach z czarnego orzecha stały szeregi książek, a grube zasłony zdawały się pochłaniać większość światła. Rosemary roześmiała się, choć panowała tu przytłaczająca atmosfera. — To jest okropne — wyjaśniła, ujrzawszy pytające spojrzenie Trampuli. — Wszystkie te książki? Ojciec kupował je od metra. Tytuły go nie obchodziły. Ważne, żeby miały skórzane oprawy i wyglądały imponująco. Czasami zakradałam się tam i czytałam niektóre. Był tam Hawthorne, Poe i Emerson. To było fajne. Nie zawsze czułam się tu źle — dodała przepraszającym tonem. Przesuwając dłonią po szeregu krzeseł stojących przy centralnym stole, podeszła do tego,

które stało na honorowym miejscu. Przez chwilę oplatała ramiona wokół jego oparcia, jakby obejmowała żywą osobę. Następnie odsunęła krzesło i zasiadła na nim, spoglądając na stojącą u drugiego końca długiego stołu przyjaciółkę. — Trafisz do drzwi? — Rosemary rozparła się wygodnie. Na tle potężnego, rzeźbionego oparcia wydawała się maleńka. — Chcę przez chwilę pomyśleć. Trampula wyszła z pokoju, czując się, jakby zobaczyła ducha. W windzie uklękła i zaczęła głaskać kocura, aż zamruczał do niej. Potem wstała i otuliła się ciaśniej swetrem. Słońce już wzeszło, a ruch na ulicach stawał się coraz większy, aż wreszcie dźwięk klaksonów i odór spalin jednoznacznie zaświadczył, że zaczął się dzień. Bury kot nadal obserwował ją z parku. Nie była w stanie odebrać emocji zwierzęcia, nie wkładając w to specjalnego wysiłku. Uszanowała jego prywatność. Pogłaskała czarnego kocura i wysłała go na spotkanie z synem. Przystanęła na krawężniku, zatrzymała taksówkę i pojechała do restauracji. Gdy pojazd kluczył przez coraz bardziej zatłoczone ulice, Trampula zaczęła się zastanawiać nad dobrymi sposobami rozpoczęcia rozmowy. Nic, co pamiętała z lat sześćdziesiątych, nie wydawało się odpowiednie. Zadała sobie pytanie, czy Paul lubi koty. Lepiej, żeby lubił. ♠ — No dobra, jak trafiłeś za mną do Mauzoleum Śmiga? Brennan wzruszył ramionami. Jennifer niosła torbę z książkami oraz dwa pudełka z chińszczyzną na wynos, którą kupili nieopodal jej mieszkania. — To było łatwe. Umieściłem pluskwę w płaszczu, który ci dałem. Ten kurdupel towarzyszący Grubasowi przeniósł mnie do środkowego punktu Holland Tunnel. Na szczęście to niezbyt daleko od mauzoleum. Muszę jednak przyznać, że obawiałem się, że zrobisz coś głupiego, nim zdążę do ciebie dotrzeć. I miałem rację. — Hmmm. A potem? — A potem? Żmij rozstawił straże, by się upewnić, że nikt im nie przeszkodzi, kiedy będą się wspinać po książki. Kiedy się zjawiłaś, na pewno nie zajęli jeszcze pozycji albo przeganiali kogoś innego. Tak czy inaczej, zająłem miejsce jednego z nich, kiedy Żmij i jego ludzie wynosili cię z grobowca, pozbawioną przytomności. Potem to była po prostu kwestia czekania na szansę. Gdy tylko ją dostrzegłem, zaatakowałem dżokera. — Co właściwie mu zrobiłeś? Brennan uniósł rękę. Wewnętrzną powierzchnię jego dłoni nadal pokrywała jakaś brązowa substancja. — Pamiętasz musztardę, którą kupiłem na ulicy? — Pamiętała. — Język Żmija jest niewiarygodnie wrażliwym organem zmysłów i nie za dobrze toleruje ostre przyprawy. Jestem

pewien, że musztarda nie tylko nie przypadła mu do gustu, lecz również usunęła wszelkie ślady twojego zapachu. Powinnaś być przed nim bezpieczna. — Dziękuję. Także za to, że uratowałeś mi życie. — Odwdzięczyłaś mi się tym samym. Nie miałbym szans zabrać pistoletu Kienowi. Skinęła głową. Nigdy dotąd nie użyła swej mocy w ten sposób i choć było to niezamierzone, a Kien zamierzał ją zabić, po zastanowieniu zrobiło się jej niedobrze. Cała ta krew… Przez chwilę szli w milczeniu. Czuła na sobie spojrzenie Brennana, ale nic nie mówiła, nim dotarli do drzwi jej mieszkania na czwartym piętrze. — Jesteśmy na miejscu. W salonie wszędzie walały się książki nadające mu miły, swojski wygląd. Tak przynajmniej patrzyła na to Jennifer. Brennan postawił opakowania z jedzeniem na ladzie dzielącej ślepą kuchnię od reszty pomieszczenia. — Rozgość się — powiedziała mężczyźnie, stawiając dzbanek do kawy na piecu i rozkładając na ladzie dwa talerze ze sztućcami. Odwróciła się i zobaczyła, że Brennan stoi pośrodku mieszkania z wyrazem niecierpliwości na twarzy. — Chcesz zobaczyć ten notatnik? Skinął głową. Zdjęła torbę z ramienia i postawiła ją na ladzie obok talerzy. Otworzyła jedno z pudełek, nałożyła sobie porcję smażonych krewetek z ryżem i sięgnęła po drugie, z kurczakiem słodko-kwaśnym. — Proszę bardzo. Jeśli nawet Brennan usłyszał rezygnację w jej głosie, w żaden sposób tego nie okazał. Podszedł bliżej z zainteresowaniem, wziął torbę w ręce i zajrzał do środka. Jennifer wpatrywała się w swój talerz. Nabrała sobie na widelec porcję kurczaka, ale z jakiegoś powodu nie smakował jej tak, jak się spodziewała. — Czy to jakiś żart? — zapytał po chwili mężczyzna wypranym z emocji głosem. Trzymał w rękach dziennik Kiena. Jennifer przełknęła porcję kurczaka. — Nie sądzę — odpowiedziała bardzo cicho. Przekartkował notatnik z niedowierzaniem na twarzy. — Strony są puste — oznajmił, rozpościerając je przed nią. — Wiem. Odłożyła widelec i po raz pierwszy spojrzała na Brennana. — Co się stało, do licha? — zapytał mężczyzna z narastającym gniewem w głosie. Napiął mięśnie szczęk, zaciskając je coraz mocniej i mocniej. — O ile dobrze to rozumiem, atrament się nie przedostał, kiedy zdematerializowałam książkę. Rozumiesz, potrzeba szczególnego wysiłku, żeby pozbawić dotykalności gęsty materiał, taki jak

ołów albo złoto. Na pewno używał czegoś w tym rodzaju, kiedy pisał… no wiesz… Jej głos cichł, w miarę jak na twarzy Brennana gromadziła się burza. — Zadałem. Sobie. Tyle. Trudu. Żeby. Zdobyć. Książkę. O. Pustych. Kartach. Każde słowo wypowiadał oddzielnie, jakby było samodzielnym zdaniem. — Nie mogłam ci powiedzieć — tłumaczyła się Jennifer. — Z początku nie ufałam ci w pełni. A potem, kiedy się zorientowałam, jakie to dla ciebie ważne, po prostu nie wiedziałam, jak to zrobić. Brennan gapił się na nią bez słowa. Wzdrygnęła się. Spodziewała się, że zacznie na nią krzyczeć, ciśnie w nią książką, uderzy ją. Spodziewała się wszystkiego, ale nie tego, co zrobił naprawdę. — O pustych kartach — powtórzył. Cień zniknął z jego twarzy równie szybko, jak się pojawił. Mężczyzna osunął się na oślep na wielki, wyściełany fotel stojący przy regale, uniósł się nieco i wziął w ręce egzemplarz Scaramouche w twardej oprawie, który leżał otwarty na fotelu, grzbietem ku górze. Wbił w niego spojrzenie, jakby nigdy w życiu nie widział książki. — Ishida, mój roshi, gdybyś tylko doświadczył wydarzeń, do których dziś doszło, może byś mi powiedział, jakie nauki można z nich wyciągnąć — mruknął i wlepił w Jennifer poważne, pytające spojrzenie. — Jakie nauki można wyciągnąć z książki, której karty są puste? — Nie… nie wiem — wyjąkała. Wzruszył ramionami. — Ja też nie wiem. Jeszcze. To nowy koan, nad którym muszę pomedytować. — Brennan raz jeszcze przerzucił dziennik z wyrazem oszołomienia na twarzy. — Oczywiście — dodał po chwili — Kien nie wie, że karty są puste. Z całą pewnością nie wie. Uśmiechnął się. To był pierwszy prawdziwy uśmiech, który Jennifer widziała na jego twarzy. Spojrzał na nią i jego uśmiech zrobił się jeszcze szerszy, aż wreszcie przeszedł w śmiech, radosny i oczyszczający. Czuła, że nie śmiał się w głos od bardzo dawna. Poczuła, że sama również się uśmiecha — z ulgi, a także dlatego, że połączyła ich już bliska, łatwa do rozpoznania więź. Brennan wstał, nie przestając się śmiać i potrząsać głową. Podszedł do lady. Jego oczy znajdowały się na tym samym poziomie co oczy Jennifer. Chyba musiał nawet unosić nieco ku nim wzrok. Nigdy dotąd nie widziała go z prawdziwym uśmiechem na twarzy i spodobał się jej ten widok, on zaś powiedział jej bez słowa, że spodobało mu się to, co wyczytał w jej oczach. Zdjął kaptur i upuścił go na ladę. Napięcie choć częściowo odpłynęło z jego twarzy i wyglądał teraz o wiele młodziej niż w chwili, gdy Jennifer ujrzała go po raz pierwszy. — Kupiłaś może chińskie krokiety? — zapytał. Zajrzała w pudełka wypełnione chińszczyzną i poczuła dziwne, niespodziewane, niepoddające się analizie ukłucie radości.

♦ Gdy Jack w końcu dotarł do Cudaków, zrozumiał, dlaczego ten lokal, choć czynny całą dobę, nie reklamuje się zbyt natarczywie. Ci, którzy potrzebowali go znaleźć, robili to. Spojrzał na neon przedstawiający ruchomą kobietę siedzącą okrakiem na drzwiach i zadał sobie pytanie, czy niektórzy nie trafiają tu, podążając za swymi najmroczniejszymi instynktami. Neon wypalił się na jego siatkówkach niczym rozżarzone żelazo. Był wczesny ranek i nikt nie pilnował wejścia. O tej porze zapewne zjawiali się tu tylko najwierniejsi klienci. Ignorując tańczące, rozjarzone linie nad głową, Jack popchnął drzwi i wszedł do środka. Dym, szmer stłumionych rozmów, geometryczne wzorce neonowych kolorów — oto, co zauważył najpierw. Na drugim końcu sali wyczerpana do cna striptizerka poruszała się sennie po cylindrycznej obrotowej scenie. Skąpana w różowym blasku reflektorów, wiła się w rytm powolnej muzyki, której Jack nawet nie słyszał. Przymrużył powieki, próbując skupić wzrok pośród obłoków dymu. Uświadomił sobie, że brzuch tańczącej kobiety jest pokryty czymś, co wygląda jak pary pionowych warg. Miała już na sobie tylko stringi. Odwrócił się i przeszukał wzrokiem stoliki. Potem podszedł do prostego baru z nieheblowanych desek i zobaczył serię boksów z tyłu sali. W jednym z nich siedziała młoda dziewczyna o czarnych, prostych włosach opadających po bokach szczupłej twarzy. Była ubrana we wspaniałą, przylegającą do ciała niebieską suknię i gapiła się prosto na niego. Obok boksu stał nieprzyciągający uwagi mężczyzna w brązowym garniturze, rozmawiający z kobietą. Wyprostował się na widok Jacka, który zawahał się, podszedł do nich i spojrzał na dziewczynę, ignorując faceta w brązowym garniturze. Zaczęła się uśmiechać. — Wujek Jack? Malachitowe oczy srebrnego aligatora zawieszonego na jej lewym uchu rozbłysły w blasku scenicznych reflektorów. — Cordelia! Natychmiast wyskoczyła z boksu i objęła go kurczowo, jakby płynęła trzecią klasą, a on miał jedyną kamizelkę ratunkową na Titanicu. Ściskali się przez długi czas. — Hej, jeśli macie na to ochotę, może powinniście wynająć pokój — odezwał się mężczyzna, który przed chwilą rozmawiał z Cordelią. W jego słowach nie było jednak złośliwości. Jack zerknął na niego ponad ramieniem siostrzenicy. Nieznajomy miał zmięty garnitur i nie nosił krawata. Jackowi przywodził na myśl wyrzuconego ze służby agenta FBI, który stacza się powoli. Mężczyzna uśmiechnął się do niego z przekąsem. — Hej, pomyślałem sobie, że nie zaszkodzi spróbować. — Znam pana? — zapytał Jack. — Nazywam się Ackroyd — przedstawił się mężczyzna. — Jay Ackroyd, prywatny

detektyw. Wyciągnął rękę, ale Jack ją zignorował. Dwaj mężczyźni patrzyli sobie w oczy przez kilka sekund. Wreszcie Ackroyd się uśmiechnął. — Już po wszystkim, brachu. Przynajmniej na razie. Wszyscy są diabelnie zmęczeni. Rozejm. — Skinął ręką w stronę baru. — Poza tym nikt nic nie zrobi, dopóki Billy Ray tu siedzi i popija piwo. — Jack spojrzał w kierunku wskazanym przez tamtego i zobaczył mężczyznę w białym obcisłym kombinezonie bojowym, siedzącego samotnie przy stoliku. Jego twarz była dziwnie asymetryczna, a podbródek zaczerwieniony. Popijał piwo przez słomkę. — Duma Departamentu Sprawiedliwości. Najwredniejszy ze wszystkich wrednych skurczybyków — wyjaśnił Ackroyd. — Posłuchaj, odsapnij trochę, wypij coś i pogadaj z siostrzenicą. — Odsunął się od boksu. — I tak muszę odetchnąć świeżym powietrzem. — Ackroyd ruszył ku drzwiom, zataczając się lekko w znoszonych, brązowych mokasynach. — Usiądź, wujku Jacku. Cordelia pociągnęła go na siedzenie naprzeciwko siebie. — Co pijesz? — zapytał, dotykając szklanki. — Seven up. — Zachichotała. — Chciałam dostać RC colę, ale tu jej nie mają. — Mamy ją — zapewnił Jack. — Na Manhattanie można kupić wszystko. Po prostu znalazłaś się w niewłaściwej okolicy. Do boksu podeszła kelnerka w atłasowym topie i szortach. Widoczne części jej skóry pokrywały granulkowate guzy. — Coś do picia? Jack zamówił piwo. Iron City. W podobnych lokalach można było dostać tego typu importowane produkty. — Co tu robisz, do licha? — zapytał. — Szukaliśmy cię z Trampulą, to moja przyjaciółka, przez cały dzień. Widziałem cię w Port Authority, ale umknęłaś mi, nim zdążyłem cię dogonić. Towarzyszył ci ktoś, kto wyglądał na alfonsa. — Pewnie nim był — przyznała Cordelia. — Uratował mnie człowiek zwany Zgonem. — Zawahała się. — Ale potem pomagał w próbie zabicia mnie. W tym mieście trudno zachować orientację, wujku Jacku. — Muszę spłacić mu dług — stwierdził mężczyzna. — W taki czy inny sposób. — Na ułamek sekundy jego twarz zaczęła się zmieniać, a szczęka wydłużać. Zaczerpnął głęboki oddech, usiadł wygodniej i poczuł, że jego zęby odzyskują ludzkie rozmiary. — Dlaczego tu przyjechałaś? Twoi rodzice są przerażeni. — A dlaczego ty to zrobiłeś, wujku Jacku? Mama i krewni zawsze mi opowiadali o tym, jak uciekłeś i dlaczego przybyłeś do tego miasta. — Masz trochę racji — przyznał. — Ale ja potrafię sobie poradzić.

— Ja też — zapewniła Cordelia. — Zdziwiłbyś się. — Zawahała się. — Wiesz, co się dzisiaj wydarzyło? — Dziewczyna nie czekała, aż Jack potrząśnie głową. — Nie dam rady ci opowiedzieć wszystkiego, ale w skrócie wygląda to tak: Porwał mnie handlarz żywym towarem, uratowano mnie, spotkałam trochę naprawdę niezwykłych i cudownych ludzi. Poznałam fantastycznego mężczyznę. Nazywa się Fortunato. Omal mnie nie zabito, a potem… Umilkła. Jack potrząsnął głową. — Co się wydarzyło potem, na Boga? Pochyliła się bliżej i spojrzała mu prosto w oczy. — Coś niewiarygodnego — oznajmiła z powagą. Jack chciał się roześmiać, ale nie był w stanie. — Co się stało, Cordelio? — zapytał, akceptując jej powagę. Nawet w rozświetlonym blaskiem neonu półmroku zauważył, że dziewczyna się zaczerwieniła. — To było jak wtedy, gdy miałam pierwszy okres — zaczęła po chwili. — No wiesz? Pewnie nie wiesz. Tak czy inaczej, byłam w penthousie i ten staruch chciał mnie zabić. Nagle coś się zmieniło. Trudno to opisać. — Chyba wiem — rzekł Jack. Skinęła głową. — Pewnie tak. Właśnie dlatego wyjechałeś, prawda? — Tak sądzę. I wtedy… — Tym razem to on się zaciął. — Zmieniłaś się, prawda? Nie jesteś już tą samą osobą, co przedtem. Pokiwała gwałtownie głową. — Nadal nie wiem, kim się staję. Wiem tylko, że kiedy ten facet o ksywce Chochlik spróbował mnie złapać… miał pomóc staruchowi wyrwać mi serce albo coś w tym rodzaju… poczułam, że coś we mnie napięło się potężnie i… — Wzruszyła ekspresyjnie ramionami. — Zabiłam go. Zabiłam go, wujku Jacku. To było tak, jakbym nagle się zorientowała, że potrafię zrobić użytek z czegoś głęboko ukrytego w moim mózgu, choć przedtem tego nie umiałam, mogę coś zrobić mężczyznom, którzy próbują mnie skrzywdzić. Sprawić, że przestaną oddychać, zatrzymać ich serca, sama nie wiem co. Tak czy inaczej, to wystarczyło. Dlatego jestem tutaj. — Ponownie zarzuciła mu ręce na szyję. — I bardzo się z tego cieszę. — Masz dar niedopowiedzenia — zauważył z uśmiechem Jack. — Posłuchaj, chcesz już iść do domu? — Do domu? — powtórzyła ze zdziwieniem w głosie. — To znaczy do mnie. Możesz się u mnie zatrzymać. Wszystko jakoś załatwimy. Twoi rodzice są śmiertelnie przerażeni.

Osunęła się od niego. — Nie wrócę, wujku Jacku. Nigdy. — Musisz porozmawiać z rodzicami. Potrząsnęła głową. — Zaraz potem wsadziłbyś mnie do autobusu. A ja wysiadłabym na najbliższym przystanku. Przysięgam. Odwróciła się od niego. — O co chodzi, Cordelio? — zapytał ze zdziwieniem. — Tam czeka na mnie wujeczny dziadek. Jake. — Jake Wąż? — Jack zaczynał rozumieć. — Czy on… — Nie mogę wrócić — oznajmiła. — W porządku. Nie wrócisz. Ale musisz porozmawiać z Robertem i Elouette. Ku jego zdumieniu się rozpłakała. — Nie. — Cordelio… Otarła łzy. W delikatnych rysach jej twarzy, a także w głosie pojawiła się nuta twardości. — Wujku Jacku, musisz to zrozumieć. Wiele się dziś wydarzyło. Może zostanę jedną z gejsz Fortunata, może będę podawała drinki w jakimś lokalu podobnym do tego albo pójdę na Columbia University i będę studiowała fizykę jądrową czy coś w tym rodzaju. Cokolwiek. Nie mam pojęcia co. Nie jestem już tym, kim byłam. Nie wiem, kim jestem. Kim stałam się teraz. Muszę się tego dowiedzieć. — Mogę ci w tym pomóc — rzekł cicho. — Naprawdę? — Przeszyła go twardym spojrzeniem. — Rzeczywiście wiesz, kim jesteś? Nie odpowiedział. — No tak. — Poruszyła lekko głową. — Bardzo cię kocham, wujku Jacku. Myślę, że jesteśmy naprawdę podobni do siebie. Ale ja pragnę się przekonać, kim jestem. Muszę. — Zawahała się. — Nie sądzę, byś przyznawał zbyt wiele przed sobą samym i przed tymi, którzy cię otaczają. To było tak, jakby zajrzała do jego wnętrza, oświetliła latarką jego głowę i umysł. Krępowało go jej bezkompromisowe spojrzenie, podobnie jak cienie, które penetrowało. — Hej! — zawołał nagle Ackroyd, wsadzając głowę do środka przez frontowe drzwi. — Musicie to zobaczyć! Wszyscy. Wrócił na dwór. Cordelia i Jack popatrzyli na siebie. Dziewczyna dołączyła do ludzi zmierzających ku drzwiom. Po chwili wahania mężczyzna podążył za nią. Noc już się rozpraszała. Nad East River wstawał świt. Ackroyd przystanął na ulicy,

wskazując na niebo. — Spójrzcie na to! Wszyscy unieśli głowy. Jack przymrużył powieki i w pierwszej chwili nie potrafił zrozumieć, na co się gapi. Potem szczegóły się uwydatniły. To był samolot Śmiga. Po czterdziestu latach JB-1 znowu unosił się nad budynkami Manhattanu. Wysoki statecznik pionowy i tylny ster wysokości przypominający kształtem ogon pstrąga świadczyły, że to z pewnością eksperymentalna maszyna Śmiga. Czerwony kadłub zdawał się płonąć w pierwszych promieniach poranka. Coś tu się jednak nie zgadzało. Po chwili Jack uświadomił sobie co. Samolot Śmiga zostawiał za sobą smugi wychodzące spod skrzydeł i ogona. Co to, do licha? — pomyślał mężczyzna. Wizja zahipnotyzowała go jednak na moment, podobnie jak wszystkich wokół. To było tak, jakby wszyscy jednocześnie wstrzymali oddech. Następnie wszystko się rozpadło. Jedno ze skrzydeł JB-1 zaczęło się zwijać i oddzielać od kadłuba. Samolot się rozpadał. — Jezu pieprzony skaczący dżokerze Chryste — odezwał się ktoś. To zabrzmiało niemal jak modlitwa. Jack nagle uświadomił sobie, co widzi. To nie był JB-1, nie naprawdę. Kawałki odrywające się od maszyny nie były aluminiowe ani stalowe. Wykonano je z jaskrawych kwiatów, zwiniętych papierowych serwetek, kantówek i siatki ogrodzeniowej. To był ten sam samolot, który uczestniczył we wczorajszej paradzie. Szczątki opadały powoli na ulice Manhattanu, tak samo jak czterdzieści lat temu. Jack zobaczył to, co kryło się zamaskowane pod repliką JB-1. Ujrzał stalową skorupę i łatwy do rozpoznania zarys zmodyfikowanego volkswagena. — Dzięki Bogu! — zawołał ktoś w imieniu ich wszystkich. — To Żółw! Rozległy się radosne okrzyki dobiegające z sąsiednich i z dalszych ulic. Gdy ostatnie kawałki repliki JB-1 opadły ku miastu, Żółw zakreślił triumfalną pętlę. Potem zatoczył wdzięczny łuk i zniknął na wschodzie, pochłonięty przez promienie słońca wystającego już nad szczyty biurowców. — Cóż mogłoby być lepsze? — zapytał jeden z ludzi, którzy wybiegli z Cudaków. — Żółw żyje. Rewelacja. Uśmiech widoczny na twarzy mężczyzny odbijał się w jego głosie. Jack uświadomił sobie, że Cordelia już przy nim nie stoi. Rozejrzał się niepewnie wkoło. — Prosiła, żebym ci powiedział, że musi zrobić wiele rzeczy. Zawiadomi cię, jak jej się ułoży — odezwał się stojący tuż za jego plecami Ackroyd. — Jak mogę ją znaleźć? — zapytał Jack, rozkładając bezradnie ręce. Detektyw wzruszył ramionami.

— Dziś rano ją znalazłeś, tak? — Zawahał się. — Aha, chciała jeszcze, żebym ci powtórzył, że cię kocha. — Położył rękę na ramieniu Jacka. — Chodź, postawię ci piwo. — Zwrócił się ku neonowej kobiecie, która bladła już w świetle wschodzącego słońca. — Dam ci wizytówkę — dodał, spoglądając przez ramię. — Gdyby doszło do najgorszego, będziesz mógł skorzystać z moich usług. Jack się zawahał. — Przedstawię cię wszystkim — ciągnął Ackroyd. — Słyszałem, że w lokalu zacząłeś się zmieniać. Nie znałem cię, ale założę się, że niektórych z naszych kolegów ty również nie znasz. Najwyższy czas zmienić ten stan rzeczy. Billy Ray podsłuchał jego słowa. — Pierdol się, Ackroyd. Detektyw wyszczerzył zęby. — Chłopaki z Departamentu Sprawiedliwości nie przepadają za niezależnymi dochodzeniowcami. Nim Jack poszedł za nim do Cudaków, obejrzał się raz jeszcze na wschód. W blasku słońca nie sposób już było wypatrzyć Żółwia. Wstał nowy dzień. Ale przecież każdy dzień na początku był nowy. ♥ Spector potrzebował prawie godziny, by złapać w Dżokerowie taksówkę. Usiadł z tyłu, przerzucając wczesne wydanie „New York Timesa”. Na pierwszej stronie umieszczono zdjęcia wszystkich zabitych asów poza Astronomem, otoczone czarnymi obwódkami. Obok Żółwia umieszczono znak zapytania, on jednak z całą pewnością żył. Spector niemalże się z tego cieszył. Nie potrafił jednak pojąć, dlaczego sam również nie zginął. Zawsze jakoś udawało mi się przeżyć. To typowe dla nieudaczników. — Wczoraj był naprawdę ciężki dzień — odezwał się taksówkarz. — Wczoraj? Spector potrząsnął głową. W ciągu ostatnich dwudziestu czterech godzin wydarzyło się bardzo wiele. To było jak długi, zły sen. — Ehe. Nie miałbym nic przeciwko temu, żeby wszyscy ci asowie pozabijali się nawzajem. Nie lubię ich. Spector zignorował go i przeszedł do wiadomości sportowych. Zastanawiał się, czy w tym roku Nets wypadną choć trochę lepiej. — A pan? — Słucham? — Co pan sądzi o asach? — Nic nie sądzę. Mógłby się pan zamknąć i zająć prowadzeniem?

Minęło kilka minut, nim taksówkarz odezwał się znowu. — Jesteśmy na miejscu. Co pana tu sprowadza, do cholery? Spector otworzył drzwi i wysiadł, po czym wręczył taksówkarzowi studolarowy banknot. — Niech pan tu zaczeka. — Proszę bardzo. Ale nie mogę tu tkwić przez cały ranek. Spector podszedł do płotu z drucianej siatki. Pora znowu odwiedzić Ralpha. Niewykluczone jednak, że okaże się zbyt zmęczony, by go zabić. Król wysypiska właściwie na to nie zasługiwał. Młody, czarny mężczyzna w zielonej wiatrówce i czerwonej czapce spotkał się z nim przy furtce. — Szuka pan czegoś? — Ehe. Nocą był tu cały szereg barek i facet imieniem Ralph. Gdzie są teraz? Mężczyzna odwrócił się i wskazał na rzekę. — W tej chwili już w połowie drogi do Fresh Kills. Ale to tylko śmieci. — W porządku. Dziękuję. — Spector odprowadził wzrokiem oddalającego się mężczyznę, a potem spojrzał na wodę. — Będziesz żył, Ralph. Chyba że powiesz coś głupiego. Taksówkarz zatrąbił na niego. Pod jednym względem Ralph miał rację. Najlepiej jest być własnym szefem. Pracując dla Astronoma i dla Lathama, został postrzelony, połamano mu kości, ugryzł go aligator, a na koniec przeniesiono go na szczyt tablicy wyników na Stadionie Jankesów. Miał już tego dość. Nie będzie więcej naładowanym pistoletem, który jakiś ważniak może wycelować, w kogo zechce. Od tej pory sam będzie decydował, kogo i kiedy zabije. Znowu usłyszał klakson. — Zrób to jeszcze raz, zasrańcu — mruknął Spector. — Tylko jeden raz. Niebo zaczynało już jaśnieć, ale światło nie przynosiło ze sobą ciepła. Dzielnica portowa budziła się do życia. Większość jej mieszkańców wstawała właśnie albo wypijała pierwszy kubek kawy. Spector miał zamiar walnąć się do łóżka i przespać cały tydzień. Ludzie nie przestaną gadać o Dniu Dzikiej Karty zapewne nawet za miesiąc. — Tak jest, Ralph, wskazałeś mi drogę. Od tej chwili będę myślał przede wszystkim o sobie. Koniec ze sprzątaniem gówna po innych. Rozległo się trzecie, przeciągłe trąbienie. Spector odwrócił się powoli. — Sam się o to prosiłeś, debilu. Niekończący się ból wypełniał go, jakby Zgon przed chwilą się skaleczył. Piekielnie ciężko będzie znaleźć nową taksówkę. ♣ Manhattan nigdy nie śpi naprawdę, nawet w najciemniejszych godzinach przed świtem, ale gdy Hiram Worchester wygramolił się z taksówki, na Riverside Drive nie poruszało się zupełnie nic. Wyglądało to niesamowicie. Dał napiwek taksówkarzowi, znalazł klucze i podszedł do

frontowych drzwi. Żaden widok nigdy nie uradował go bardziej. Gdy znalazł się wewnątrz, wdrapał się ze znużeniem na schody, nie zawracając sobie głowy zapalaniem świateł. Rozbierał się po drodze. Marynarkę powiesił na drewnianym żołędziu u podstawy gładzonej poręczy, krawat i koszulę rzucił na schody, buty zostawił na pierwszym pomoście, a spodnie na drugim. Służąca jutro wszystko pozbiera, pomyślał. Ale przecież już było jutro, prawda? Nie, zdecydował. Bez względu na to, co mówił kalendarz, nadal trwał Dzień Dzikiej Karty. Nie skończy się, dopóki Hiram nie położy się spać. Okno usytuowanej na drugim piętrze sypialni wychodziło na Hudson River. Restaurator otworzył je szeroko i wciągnął w płuca głęboki haust chłodnego, nocnego powietrza. Niebo na zachodzie miało kolor czarnego atłasu, ale w New Jersey zapalały się już światła. Najpiękniejszym widokiem w pokoju było jednak olbrzymie wodne łóżko. Jego zmierzwione poduszki czekały na niego, a odsunięte na bok koce odsłaniały świeże, flanelowe prześcieradło. Łóżko wydawało się bardzo czyste i wygodne. Hiram położył się w nim z westchnieniem ulgi i poczuł, że woda zapluskała lekko pod jego ciężarem. Wsunął się pod koce i zamknął oczy. W oddali zaśmiał się Wyjec i sny restauratora rozprysły się na kryształowe odłamki. Dinochłopiec krążył nad Wieżą Asów, zrzucając kawałki swego ciała na ustawione na stołach talerze. Maniak z łukiem w rękach celował w jego oko, ale Rzutnik odesłał go gdzieś za pomocą paru wulgarnych słów. Twarze zwracały się ku niemu, posiniaczone i krwawiące, o oczach wypełnionych bólem: Tachion, Skrzelak, stara dżokerka poruszająca się jak ślimak. Lilia Wodna się uśmiechała, po jej nagiej skórze spływała wilgoć, jakby dziewczyna przed chwilą wyszła spod prysznica, a włosy lśniły w łagodnym świetle żyrandola. Poszła na balkon, by popatrzeć na gwiazdy, a potem wspięła się na balustradę i wyciągała ku nim ręce, coraz dalej i dalej. Spróbował ją ostrzec, krzyknął, żeby uważała, ale jej stopa się pośliznęła i dziewczyna zaczęła spadać. Wtedy zauważył, że to wcale nie Jane, tylko Eileen. Wyciągnęła do niego rękę, błagając o pomoc, ale Hirama tam nie było i spadła z głośnym krzykiem. We śnie spada się bez końca. Potem znalazł się w kuchni, zajęty gotowaniem. Mieszał w wielkim garnku, wypełnionym lepkim płynem, który pyrkotał powoli. Wyglądał jak krew. Mieszał go gorączkowo, ponieważ wkrótce przyjdą klienci, a kolacja nie jest gotowa. Wszystko było niedobre, nie będzie im smakowało i przestaną go lubić. Musi wszystko przygotować tak, żeby było idealne. Zaczął mieszać jeszcze szybciej i nagle usłyszał kroki, coraz głośniejsze i głośniejsze, kroki na schodach. Ktoś zbliżał się z każdą chwilą… Hiram zerwał się raptownie, roztrącając na boki poduszki i koce, w tej samej chwili, gdy przez zamknięte drzwi sypialni przebiła się pięść wielkości i koloru wędzonej szynki. Ktoś kopnął w drzwi raz, a potem drugi. Po trzecim kopniaku rozpadły się na drobne kawałki i do środka wszedł Maczuga. Hiram wciągnął gwałtownie powietrze. Dżoker miał ponad dwa metry wzrostu i był odziany w obcisły skórzany strój. Jego paskudną,

kanciastą głowę pokrywały pokraczne, zrogowaciałe narośle, a spod potężnych wałów oczodołowych łypały wściekle oczy — jedno jaskrawoniebieskie, a drugie krwawoczerwone. Prawą stronę ust zamykała mu gładka, lśniąca blizna, a na całym ciele miał mnóstwo wielkich, zielonkawych siniaków. Skórzaste, poprzeszywane żyłkami uszy przypominały skrzydła nietoperza. Zamiast włosów miał czyraki. — Skurwysyn — wrzasnął świszczącym głosem, wydostającym się z połowy jego ust niczym gorąca para z czajnika. — Jebany, pizdogęby as — krzyczał. Palce prawej dłoni miał permanentnie zaciśnięte w pięść. Pokrywała je, razem z knykciami, twarda zgrubiała skóra, tworząca wydatne grzebienie. Kiedy zacisnął lewą pięść, jego mięśnie napięły się tak bardzo, że aż pękły szwy skórzanej kurtki. — Zabiję cię, ty jebany, pizdogęby grubasie. — Jesteś tylko koszmarem — poinformował go Hiram. — Nadal się nie obudziłem. Maczuga kopnął z wrzaskiem łóżko. Drewniana rama pękła, plastik również, a spod koców trysnęła woda, jak ze zraszacza. Hiram siedział otępiały i mrugał pod wpływem szoku, podczas gdy woda wsiąkała mu w bieliznę. To nie jest sen, powiedział sobie, czując, że robi się coraz bardziej mokry. Maczuga wyciągnął lewą rękę, złapał go za podkoszulkę i uniósł. — Ty skurwysynu! — krzyczał raz po raz olbrzym. — Wykopali mnie, ty pizdogęby skurwielu, ty śmierdząca kupo smalcu, kurwa, wykopali mnie, i to przez ciebie! Kurwa, zabiję cię, ty zasrany, spasiony pizdolizie, kurwa, jesteś już trupem, słyszałeś, do chuja? Przysunął pod nos restauratora prawą rękę, pokraczną kulę z kości, tkanki bliznowatej i stwardniałej skóry, aż po kres wieków zaciśniętą w pięść. — Kurwa, potrafię tym wgnieść pancerz czołgu, ty pizdogęby jebańcu. Tylko pomyśl, co zrobię z twoją gębą, pizdolizie. Widzisz ją? Widzisz, skurwielu? Wiszący na końcu ręki Maczugi Hiram Worchester zdołał skinąć głową. — Tak — potwierdził i uniósł własną rękę. — A ty widzisz moją? — zapytał i zacisnął pięść. Unosząc się nad podłogę, Maczuga zamachnął się prawą ręką. Jego tępo zakończona pięść musnęła policzek restauratora. Uderzenie było bolesne i pozostawiło czerwoną pręgę. Unosił się w powietrzu, trzymając się rozpaczliwie Hirama, i drapał nogami sufit. Ponownie zaczął wykrzykiwać groźby. — Och, zamknij się — odpowiedział restaurator. Spróbował oderwać palce Maczugi od swej podkoszulki, ale dżoker był za silny. Zmarszczył brwi i przywrócił sobie pełen ciężar. A potem go podwoił. I znowu podwoił. Zamiast próbować odepchnąć napastnika, przyciągnął go do siebie, przycisnął mocno do wydatnego brzuszyska i zwalił się na twardy parkiet. Po raz drugi tego dnia usłyszał trzask pękających kości.

Wstał, ciężko dysząc. Serce waliło mu w piersi jak młot. Zmniejszył swój ciężar i spojrzał z zamyśloną miną na Maczugę, który ściskał się z wrzaskiem za żebra. Gdy dżoker znowu uniósł się nad podłogę, Hiram złapał go za nadgarstek i kostkę, a potem wypchnął przez otwarte okno. Maczuga wznosił się coraz wyżej. Restaurator podszedł do okna, patrząc na niego. Wiatr wiał z zachodu. Powinien go przenieść nad miastem, w stronę East River, Long Island i wreszcie Atlantyku. Hiram zadał sobie pytanie, czy Maczuga umie pływać. Łóżko było zniszczone. Restaurator podszedł do szafki na pościel. Zatrzymał się z prześcieradłem w ręce, potrząsnął głową, złożył je równo i schował na miejsce. Po co się trudzić? Noc już się prawie skończyła, a on miał mnóstwo roboty. I tak był zbyt zmęczony, żeby spać. Hiram Worchester westchnął głęboko, zszedł na dół i zabrał się do robienia śniadania. Przyrządził sobie serowy omlet z potrójnym plastrem boczku, usmażył trochę małych czerwonych ziemniaków z cebulą oraz papryką i popił to wszystko dużą szklanką soku pomarańczowego oraz świeżo zaparzoną kawą Jamaica Blue Mountain. Potem był już prawie pewien, że przeżyje. ♠ Wokół niej miasto budziło się do życia. Kilka milionów ludzi wykonywało proste, rutynowe czynności nadające kształt życiu. To była litania zwyczajności, prozaiczności i komfortu. Ruletka poczuła, że budzi się w niej płomień zainteresowania. Tak bardzo przyjemny w porównaniu z obsesją, która do tej pory władała jej życiem, a zarazem uspokajający w swojej prostocie. Pomyślała, że zaparzy sobie kawy. A później? Możliwości były nieograniczone. ♦ Na Daleki Wschód nadal pływały statki handlowe i można było kupić sobie kabinę na jednym z nich, choć w krótkim terminie kosztowało to sporo. Fortunato zrobił to jednak i stał teraz przy relingu, gdy mijali Governor’s Island, zapuszczając się w głąb New York Bay. Nad Brooklynem wstawało słońce. Morze poruszało się własnym rytmem, ogromne i pozostające w równowadze, płynne, lecz niezmienne. Stało się pierwszym z nowych nauczycieli Fortunata. ♣♦♥♠

POSŁOWIE GEORGE R.R. MARTIN

Wielki boom na antologie opowiadań rozgrywających się we wspólnych światach zaczął się w roku 1979, kiedy Ace Books wydały Thieves World Roberta Asprina, pierwszy tom długiego cyklu, którego akcja rozgrywa się w fikcyjnym mieście Sanctuary. Wśród jego bohaterów znajdują się liczni wojownicy, czarnoksiężnicy, książęta, łotrzyki i złodzieje krążący po ulicach miasta, które niekiedy odwiedzają też równie zróżnicowani bogowie. Rzecz jasna, antologia ta miała prekursorów. W świecie komiksów Marvel i DC stworzyły własne wspólne wszechświaty. Ich bohaterowie i czarne charaktery żyli w tej samej rzeczywistości, a ich ścieżki nieustannie się ze sobą krzyżowały. Zdarzały się wśród nich przyjaźnie, wendety i romanse. W prozie istniał świat mitologii Cthulhu stworzony przez H.P. Lovecrafta. Lovecraft zachęcał piszących przyjaciół do pożyczania elementów z jego opowiadań oraz wzbogacania ich własnymi pomysłami. Robert E. Howard, Clark Ashton Smith, Robert Bloch, August Derleth i inni radośnie skorzystali z tej propozycji. Następnie sam HPL również zaczął wspominać w swych tekstach o bogach, kultach i przeklętych księgach wymyślonych przez innych, dzięki czemu mitologia stawała się coraz bogatsza i bardziej szczegółowa. Znacznie później ukazała się antologia Medea: Harlan’s World, do której Harlan Ellison zebrał grupę czołowych autorów science fiction, którzy wspólnie stworzyli wyimaginowaną planetę i opracowali szczegółowo jej florę, faunę, geografię, historię oraz mechanikę orbitalną. Następnie każdy z autorów napisał własne opowiadanie rozgrywające się we wspólnie stworzonym świecie. Thieves World stał się jednak przełomem, ponieważ zdefiniował nowoczesne pojęcie wspólnego świata i odniósł tak wielki sukces, że pojawiła się liczna grupa naśladowców. Ithkar, Liavek i Merovingen Nights rozgrywały się w światach fantasy i miały klimat magii i miecza, podobnie jak Thieves World. Borderlands przypominały zaś raczej urban fantasy, ze swymi punkowymi elfami i współczesną scenerią. The Fleet i War World połączyły wspólne światy ze space operą, Greystone Bay z horrorem, a Heroes in Hell zaprowadziły je do piekła. Niektóre z tych cykli zaczęły się przed naszym, inne zaś podążyły za nami. Niektóre ukazywały się przez długi czas, inne zakończyły się po jednej albo dwóch książkach. Dzikie karty przetrwały jednak je wszystkie i stały się najdłużej żyjącym ze wszystkich wspólnych światów. Ukazało się dwanaście tomów w Bantam, trzy tomy w Baen… a teraz również dwa w iBooks. Zapewne oznacza to, że żaden redaktor nie ma więcej doświadczenia ze wspólnymi

światami ode mnie. Gdy jednak Dzikie karty zaczęły się ukazywać, moje doświadczenie redaktorskie ograniczało się do New Voices, ukazującego się corocznie (w teorii) zbioru opowiadań napisanych przez autorów nominowanych do nagrody imienia Johna W. Campbella. Zdawałem sobie sprawę, że wspólne światy to zupełnie inne zwierzę, w dodatku takie, które trudno oswoić. Dlatego najpierw postarałem się dowiedzieć jak najwięcej na ten temat. Bob Asprin i Lynn Abbey uprzejmie zgodzili się spotkać ze mną i opowiedzieć o wszystkich trudnościach, jakie mieli podczas pracy nad Thieves World, a także podzielić się wszystkim, czego się wtedy nauczyli. Will Shetterly i Emma Bull równie chętnie opowiedzieli mi o swojej pracy nad Liavek. Zapoznawszy się z umowami głównymi regulującymi pracę nad tymi dwoma cyklami, byłem w stanie sformułować dla Dzikich kart podobną umowę, która zapewniła pewny i uczciwy prawny fundament dla serii. Wspólny świat stwarza również trudne problemy artystyczne. Najpoważniejszym z nich była kwestia, do jakiego stopnia mamy ze sobą współpracować, a także jakie zasady mają rządzić tym procesem. Każda z antologii z lat osiemdziesiątych odpowiadała na te pytania na własny sposób, przekonałem się jednak, że niektóre z tych odpowiedzi są bardziej satysfakcjonujące od innych. Część antologii łączyło w całość jedynie tło; drogi postaci nigdy się ze sobą nie krzyżowały, a wydarzenia w jednym opowiadaniu nie miały żadnego wpływu na to, co działo się w następnych. W innych postacie mogły się pojawiać jako „występujące gościnnie gwiazdy” w opowiadaniach innych autorów, ale same historie pozostawały niezależne. Jednakże najlepszymi, najciekawszymi i najpopularniejszymi antologiami były te, które dzieliły nie tylko tło, lecz również postacie i fabułę. Wyłącznie w tych książkach całość była czymś więcej niż sumą części. Doszedłem do wniosku, że „wspólne światy”, które minimalizują swój wspólny charakter, tracą to, co w całej sprawie najlepsze. Postanowiłem, że Dzikie karty nie popełnią tego błędu. Zmaksymalizujemy współpracę. Co więcej, postaramy się wykroczyć poza wszystko, co zrobiono przed nami w tej dziedzinie. Do tego stopnia, że tworząc swą „skromną propozycję” opisującą pierwsze trzy książki z cyklu Dzikie karty, całkowicie zrezygnowałem z pojęcia „wspólnych światów” i zaproponowałem wydawcom „powieści mozaikowe”. Pierwotna propozycja przewidywała trzy powieści. Nie było właściwie żadnego powodu poza tym, że chcieliśmy napisać więcej niż jedną, a w owych czasach żaden wydawca nie kupiłby od ręki dwunastu. Stało się to precedensem. Od tej pory zawsze układaliśmy fabuły i zawieraliśmy umowy na trzy książki naraz, by potem je napisać. Nazywaliśmy je „triadami”, ponieważ nie były właściwie trylogiami (druga triada zmieniła się w cztery książki, a trzecia w pięć, ale to już historia na inne posłowie). Pierwsze dwa tomy pierwszej triady (które z czasem stały się Dzikimi kartami i Wieżą Asów, choć w pierwszej propozycji nosiły inne tytuły) miały się składać

z indywidualnych opowiadań, mających odrębne fabuły i protagonistów, a także początek, środek i koniec. Wszystkie te opowiadania popychały jednak naprzód to, co nazwaliśmy „główną fabułą”, a pomiędzy opowiadaniami dodawaliśmy wstawki łączące je w całość i wywołujące w ten sposób wrażenie „powieści mozaikowej”. Prawdziwą powieścią mozaikową miała jednak być dopiero trzecia książka, w której następowało spektakularne zakończenie głównej fabuły. Żaden z wspólnych światów nie próbował dotąd tego, co chcieliśmy osiągnąć w Szalejących dżokerach: jedna, wielowątkowa narracja, w której wszystkie postacie, opowieści i wydarzenia od początku do końca splatają się w siedmioosobowej współpracy. Mieliśmy nadzieję, że ostateczny rezultat będzie przypominał raczej powieść pisaną z wielu punktów widzenia niż zbiór powiązanych ze sobą opowiadań. W swej propozycji opisałem Szalejących dżokerów jako „prozatorski odpowiednik filmów Roberta Altmana”. Podobnie jak w Nashville, Dniu weselnym i kilku innych znanych filmach tego reżysera, w Szalejących dżokerach miało występować wiele różnorodnych postaci, których ścieżki będą się wielokrotnie ze sobą krzyżowały. Akcja miała się rozgrywać w Nowym Jorku 15 września roku 1986, w Dzień Dzikiej Karty, czterdzieści lat po śmierci Śmiga i uwolnieniu wirusa dzikiej karty nad Manhattanem. Wszystkie wydarzenia musiały się zmieścić w dwudziestu czterech godzinach, co dawało nam solidny chronologiczny fundament, na którym mogły się wesprzeć nasze opowieści. W pierwszej książce cyklu znalazły się teksty jedenastu pisarzy, w drugiej zaś dziewięciu, ale z uwagi na wysoki stopień komplikacji tego, co próbowaliśmy osiągnąć, postanowiłem tym razem ograniczyć się do sześciu (na stronie tytułowej znajduje się siedem nazwisk, ale Edward Bryant i Leanne C. Harper współpracowali ze sobą, podobnie jak w pierwszym tomie). Każda z siedmiu głównych postaci, z których punktu widzenia opowiadaliśmy tę historię, miała własne pragnienia, własne demony i własne cele, które kazały im wędrować po całym mieście, docierać na szczyty wieżowców i do głębokich kanałów, a także wpadać po drodze na inne postacie, zajęte własnymi sprawami. Siedem opowieści miało się złożyć w jedną, co powodowało straszliwy ból głowy. Po otrzymaniu tekstów musiałem wykonać mnóstwo wycinania, wklejania i przesuwania fragmentów, by umieścić wszystkie cliffhangery, rozstrzygnięcia i zapowiedzi w odpowiednich miejscach, pamiętając jednocześnie o chronologii i geografii. Kilkadziesiąt razy myślałem, że w końcu mi się udało, nim zauważyłem, że Yeoman potrzebował sześciu godzin, by dotrzeć do Brooklynu, Fortunato był w dwóch miejscach jednocześnie albo minęło już trzysta stron, odkąd ostatnio widzieliśmy Zgona. Wtedy nadchodzi czas, by westchnąć i wrócić do przestawiania. W końcu jednak uporządkowałem wszystko jak trzeba (tak mi się przynajmniej zdaje). Prawda wygląda tak, że stworzyliśmy coś w rodzaju nowej formy literackiej, choć w owym czasie nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. Wiedzieliśmy jednak, że uczestniczymy w eksperymencie, i były dni, gdy nikt z nas nie był pewien, czy to wszystko zadziała. To było

najtrudniejsze zadanie redaktorskie, przed jakim kiedykolwiek stanąłem, a samo pisanie też raczej nie przypominało dnia spędzonego na plaży. W ostatecznym rozrachunku warto jednak było się trudzić. Czytelnikom i recenzentom forma powieści mozaikowej wyraźnie przypadła do gustu (choć jeden z tych ostatnich bardzo mnie rozbawił, chwaląc mnie za to, jak bezbłędnie upodobniłem do siebie style tak różnych pisarzy, choć w rzeczywistości nie próbowałem niczego upodabniać, woląc, by każda postać przemawiała własnym, indywidualnym głosem). Ja i moi pisarze zgadzaliśmy się co do tego, że Szalejący dżokerzy są jak dotąd najlepszym tomem serii. Eksperyment zakończył się sukcesem i stworzył wzorzec na przyszłość. Wszystkie triady Dzikich kart miały się teraz kończyć mozaiką splecioną w całość, podobnie jak Szalejący dżokerzy. Zanim skończę, chciałbym wspomnieć o czymś jeszcze. Ponieważ to jest posłowie, zakładam, że wszyscy, którzy czytają te słowa (tak jest, mówię do ciebie, nie oglądaj się przez ramię) znają już treść Szalejących dżokerów. Jeśli nie skończyłeś książki, zatrzymaj się. Teraz nastąpią spoilery, nieprzeznaczone dla twoich oczu. Jak ci się zdaje, skąd się wzięła nazwa „posłowie”? Przeczytaj najpierw książkę. Poszedł sobie? W porządku. Teraz mogę wam opowiedzieć o Dinochłopcu i Wyjcu. W całej historii Dzikich kart wydarzeniem, które najgłębiej wstrząsnęło fanami, było zapewne okrutne zamordowanie Dinochłopca przez Astronoma w Szalejących dżokerach. Przez wiele lat, gdy tylko uczestniczyliśmy na konwencie w panelu dotyczącym Dzikich kart, zawsze pytano nas: „Dlaczego zabiliście Dinochłopca? To był mój ulubiony bohater”. Wyjec odgrywał w cyklu mniejszą rolę i był znacznie mniej popularny, ale on również miał fanów. Niektórzy z nich pisali do nas pełne przerażenia listy, gdy Ruletka wykręciła mu swój paskudny numer. Prawda wygląda tak, że obie te postacie miały zginąć od samego początku. Pamiętajcie, że planowaliśmy fabułę książek z cyklu w triadach. Już od chwili, gdy zaczęliśmy pisać opowiadania z tomu pierwszego, wiedzieliśmy, że w trzecim tomie Astronom i niedobitki masonów spróbują wytropić i zabić wszystkich asów, którzy rozbili ich w Cloisters pod koniec drugiej części. Rzecz jasna, na ich liście musiało się znaleźć wielu naszych najważniejszych bohaterów, i chcieliśmy, by czytelnicy czuli niebezpieczeństwo zagrażające życiu tych postaci. Ale superbohaterowie nie giną. Nie w komiksach, nie naprawdę, nie na zawsze. Musieliśmy zademonstrować, że Dzikie karty są inne, że niebezpieczeństwo jest realne, że gra toczy się o wysokie stawki i nawet pozytywni bohaterowie mogą zginąć, i to straszliwą śmiercią. Pamiętając o tym, już na początku poprosiłem swoich autorów o „asowskie czerwone koszule” (każdy, kto oglądał oryginalnego Star Treka, wie, o co chodzi), drugoplanowych bohaterów, których będziemy mogli wprowadzić w pierwszym tomie po to, by w drugim wzięli

udział w ataku na Cloisters, a w trzecim padli ofiarą Astronoma. Niektórzy z pisarzy spełnili moją prośbę, tworząc nadmiarowych asów. Jednym z nich był Wyjec Stephena Leigha. Drugim był Dinochłopiec, wprowadzony przez Lew Shinera w epilogu pierwszego tomu. O ile sobie przypominam, biedny Wyjec odzywał się tylko raz w pierwszych dwóch tomach, zanim w trzecim Ruletka zaciągnęła go do łóżka. Po dziś dzień nie rozumiem, w jaki sposób nasi czytelnicy mogli się do niego przywiązać. Dinochłopiec był jednak bardziej ekspansywny. Pyskaty urwis już w Wieży Asów wplątał się w kilka niebezpiecznych sytuacji — w pewnej chwili Żółw wyraźnie ostrzegł go, co się może stać, jeśli nadal będzie próbował się bawić z dużymi chłopcami. Czy to moja wina, że dzieciak go nie posłuchał? George R.R. Martin 16 września 2001 roku