Graham Masterton i inni Dziedzictwo Manitou

Copyright © Wydawnictwo Replika, 2013 Copyright © Jacek M. Rostocki, Teufelschwanx, 2012 Copyright © Paweł Waśkiewicz, Godzina wołu, 2012 Copyright © Krzysztof Maciejewski, Drapiący Psy, 2012 Copyright © Piotr Mirski, Za kurtyną, 2012, Copyright © Kazimierz Kyrcz Jr, Zakładnicy fikcji, 2012 Copyright © Jacek Piekiełko, Czarny lęk pada, 2012 Copyright © Rob Kayman, Tak blisko, nieważne, jak daleko, 2012 Copyright © Michał Stonawski, Pośpiech jest dobrym doradcą, 2012 Copyright © Aleksandra Zielińska, Lidka, 2012 Copyright © Piotr Pocztarek, Zaułek, 2012 Copyright © Krzysztof T. Dąbrowski, Miskamakus, 2012 Copyright © Dawid Kain, Opus Magnum, 2012 Copyright © Robert Cichowlas & Łukasz Radecki, Ofiary, 2012 Copyright © Graham Masterton, Beholder , 2012 Wszelkie prawa zastrzeżone Pod redakcją Roberta Cichowlasa Redaktor Agnieszka Zienkowicz Tłumaczenie wstępu i opowiadania Obserwator Grahama Mastertona Piotr Pocztarek Projekt okładki Mikołaj Piotrowicz Wydanie elektroniczne ISBN: 978-83-7674-321-9 Konwersja publikacji do wersji elektronicznej Dariusz Nowacki Wydawnictwo Replika ul. Wierzbowa 8, 62-070 Zakrzewo tel./faks 061 868 25 37 [email protected] www.replika.eu

SPIS TREŚCI Wstęp Polskie opowieści Jacek Rostocki - TEUFELSCHWANX Paweł Waśkiewicz - GODZINA WOŁU Krzysztof Maciejewski - DRAPIĄCY PSY Piotr Mirski - ZA KURTYNĄ Kazimierz Kyrcz Jr - ZAKŁADNICY FIKCJI Jacek Piekiełko - CZARNY LĘK PADA Rob Kayman - TAK BLISKO, NIEWAŻNE JAK DALEKO Michał Stonawski - POŚPIECH JEST DOBRYM DORADCĄ Aleksandra Zielińska - LIDKA Piotr Pocztarek - ZAUŁEK Krzysztof T. Dąbrowski - MISKAMAKUS Dawid Kain - OPUS MAGNUM Robert Cichowlas & Łukasz Radecki - OFIARY Graham Masterton - OBSERWATOR

WSTĘP Graham Masterton jest pisarzem, obok którego nie sposób przejść obojętnie. Tworzący od blisko czterdziestu lat Brytyjczyk, mocno związany z Polską i zaprzyjaźniony z Polakami, zyskał miano mistrza horroru już w latach siedemdziesiątych, krótko po premierze powieści Manitou. Książka w błyskawicznym tempie podbiła listy bestsellerów, została sfilmowana i otworzyła pisarzowi wrota do sławy. Szacuje się, że w samej tylko Polsce sprzedała się w nakładzie miliona egzemplarzy. Od tamtego czasu Masterton stworzył około stu książek, z czego przeważająca ilość to horrory. Dziś trudno o fana gatunku, który nie zna takich tytułów jak Wyklęty, Zwierciadło piekieł czy Rytuał. Polskie premiery dzieł Grahama Mastertona odbywają się w tym samym czasie, co w Wielkiej Brytanii czy w Stanach Zjednoczonych, a nierzadko publikacja w Polsce wyprzedza tę na świecie. Doskonałe relacje między Brytyjczykiem a polskimi wydawcami, głód fanów na kolejne książki ich ulubieńca, a także powszechna sympatia Polaków do autora są wyraźne. Nic więc dziwnego, że mamy okazje jako pierwsi na świecie czytać jego nowe utwory. Sam Masterton nazywa Polskę swoim drugim domem. To stąd pochodziła jego świętej pamięci żona Wiescka, to tu ma najwięcej przyjaciół i sporą liczbę czytelników, wreszcie to polska kuchnia smakuje mu najbardziej! W kraju nad Wisłą nie brakuje pisarzy, których fascynuje twórczość Grahama Mastertona. W tym momencie zmierzam do sedna, ukazującego przyczynę powstania książki, którą, Drogi Czytelniku, trzymasz w ręku. Na początek musisz wiedzieć, że: • ta książka nie jest kolejnym zbiorem opowiadań grozy, mającym jedynie zaintrygować i przestraszyć, • ona jest hołdem dla autora, który od początku lat osiemdziesiątych

ubiegłego wieku jest mentorem dla wielu zarówno początkujących, jak i zaprawionych w bojach pisarzy. Twórcami Dziedzictwa Manitou są artyści, dla których pisarstwo Grahama Mastertona jest czymś więcej niż tylko prozą wielu gatunków. Niektórzy z nich wychowali się na książkach Mastertona i dzięki nim zaczęli pisać. Inni poznali jego prozę nieco później, ale stała się ona dla nich znacząca i wartościowa. Wykorzystując znane z powieści Brytyjczyka motywy, schematy, a także mastertonowską stylistykę stworzyli opowiadania straszne, zabawne, niepokojące, niekiedy dziwne, innym razem przepełnione erotyką. Czytając Dziedzictwo Manitou spotkacie nowe wcielenia diabłów i demonów, po które często sięga Graham Masterton. Zetkniecie się albo jedynie „przemkniecie” obok zrodzonych przez niego bohaterów. Poczujecie klimat jego najlepszych powieści. A przede wszystkim poznacie nowe spojrzenie na twórczość Mastertona i odkryjecie inspiracje, jakie wykluły się w głowach polskich pisarzy, którzy postanowili zadedykować swe dzieła jednemu z najpopularniejszych twórców horrorów na świecie. Na deser poznacie nowe, niepublikowane wcześniej w Polsce opowiadanie Grahama Mastertona zatytułowane Obserwator. To jeden z jego najostrzejszych kawałków, porównywany do głośnego Eryka Paszteta, którego publikacja wywołała skandal i doprowadziła do zamknięcia pewnego magazynu. Zanim poznacie pierwsze zamieszczone w Dziedzictwie Manitou opowiadanie, zobaczcie, co słychać u samego Grahama Mastertona. Wystarczy tylko przewrócić stronę… Robert Cichowlas, 2013

POLSKIE OPOWIEŚCI Pierwsze pytanie, jakie zadaje się pisarzom, brzmi: „Skąd czerpiesz pomysły?” Mam już przygotowanych kilka odpowiedzi na to, co inspiruje mnie do tworzenia niesamowitych historii. Jedna z nich opowiada o moich regularnych wizytach w Niemczech, gdzie jako mały chłopiec zakupiłem w sklepie z antykami w Bielfeld ozdobne, blaszane pudełko. Kiedy zabrałem je do domu i otworzyłem, znalazłem w środku mnóstwo pomysłów na horrory. A więc za każdym razem, kiedy potrzebuję nowej koncepcji, otwieram pudełko i po prostu wyjmuję jeden z nich. Innym razem mówię o tym, jak uratowałem życie kotu pewnej staruszki, po tym jak został potrącony przez samochód. Zapytała mnie, kim chcę zostać jak dorosnę. Powiedziałem, że pisarzem, więc zapisała mi na kartce swój numer telefonu. „Za każdym razem, kiedy będziesz potrzebował pomysłu na książkę, zadzwoń do mnie” – powiedziała. Pewnego dnia, kiedy już byłem dorosły, wykręciłem numer, a drżący głos w słuchawce wyszeptał: „Czerwonoskóry szaman powraca zza grobu, by zemścić się na białym człowieku”. Manitou! Wszystkie moje opowieści na temat tego, skąd czerpię pomysły służą jednak tylko zapewnieniu rozrywki. Moje pomysły biorą się tak naprawdę z legend i podań o nadprzyrodzonych istotach, które znajduję w pokaźnej kolekcji książek o demonach. Przez wieki, w każdej kulturze, na całym świecie ludzie wymyślali demony i inne ponadnaturalne byty, aby podjąć próbę wyjaśnienia tego, co niewytłumaczalne. Mogłem wybierać spośród doprawdy wielu złych duchów – od Tengu z Japonii, które spadały z nieba by porywać dzieci, po nordyckiego demona Lokiego, przez którego zimowe dni są tak ciemne. Od azteckiego władcy podziemi Mictlantecutli, który o północy wypełza z głową skierowaną w dół,

aby zebrać dusze i zaciągnąć je do piekła, po banshee z Irlandii, wykrzykujące pod oknami domu chorego człowieka, że niedługo umrze. Te legendarne istoty tak bardzo przerażają i pobudzają wyobraźnię, ponieważ zostały wykreowane, zanim nauka potrafiła wyjaśnić trzęsienia ziemi, wybuchy wulkanów i inne klęski żywiołowe. Albo też podać powody, dla których niemowlaki w tajemniczych okolicznościach umierały w swoich kołyskach, bydło zapadało na dziwne choroby, a dorośli doświadczali ataków epilepsji. Ludzie pragnęli znaleźć wytłumaczenie dla rozmaitych plag, głodu, pożarów, powodzi – wynaleźli więc przerażające demony. W tym właśnie odnajduję większość moich pomysłów. Jednakże, aby uczynić je strasznymi dla współczesnego czytelnika, ustanawiam ich pojawienie się w nowoczesnym, świeckim świecie. Wymyślam zwykłych bohaterów z normalną pracą i mnóstwem problemów, a dopiero po chwili wplatam w to wszystko demona rodem ze starożytnego przesądu. Wydaje mi się, że właśnie to czyni moje historie bardziej wiarygodnymi, a im bardziej są wiarygodne, tym bardziej przerażają. Wierzę również, że za młodu mój trening na stanowisku reportera miał nieoceniony wpływ na umiejętność wymyślania historii. Nauczono mnie wtedy, jak spojrzeć na zwykłe wydarzenie, takie jak wypadek samochodowy i zadawać odpowiednie pytania odnośnie przyczyn, winowajców i jego konsekwencji. Ile wypadków zdarzyło się wcześniej w tym miejscu, a jeśli szczególnie wiele, to z jakiego powodu? Bardzo się cieszę, że powieści i opowiadania, które napisałem inspirują wielu nowych autorów. Tak się dzieje we Francji i w Belgii, gdzie już od dwunastu lat najlepszemu twórcy horrorów i fantasy przyznawana jest nagroda Le Prix Masterton. Są tam też publikowane takie książki jak ta, którą trzymacie w rękach, zawierające opowiadania młodszych pisarzy, napisane w mastertonowskim duchu, na przykład Enfants de Masterton. Jest mi szczególnie miło, że dzieje się tak również w Polsce. Ale jest też jeszcze coś, już od pierwszej wizyty w 1989 roku czułem, że to mój duchowy dom. Za każdym razem, gdy wracam do Polski – nieważne czy do Warszawy, Poznania, Wrocławia, Krakowa, Gdyni czy Bielska-Białej, czuję że wróciłem do kraju, do którego naprawdę należy moje serce.

To pewnie dlatego, że moja żona Wiescka była Polką i moi pradziadkowie również (o czym nie wiedziałem, dopóki się nie ożeniłem). Ale jest też coś więcej: w Polsce mam więcej przyjaciół niż gdziekolwiek indziej. Ludzi, przy których czuję się dobrze. Kto wie, dlaczego tak właśnie jest? Ja wiem tylko, że podczas podróży pociągiem z Warszawy do Krakowa, pewnego słonecznego, jesiennego popołudnia, kiedy wzniecone liście szybowały w powietrzu dookoła, byłem bardzo spokojny i wyciszony. Ten zbiór opowiadań jest bardzo pokrzepiający. Pokazuje, że zmotywowałem nowe pokolenie pisarzy. Ale przede wszystkim udowadnia, że ci autorzy sami mają wielki talent i nie tylko budują coś na postawionych przeze mnie fundamentach, ale też szukają nowych dróg interpretacji naszych lęków – nawet we współczesnym świecie nowoczesnych technologii i Internetu. Oto, dla waszej rozrywki i przyjemnego strachu, kreatorzy demonów jutra. Graham Masterton, 2013

Jacek M. Rostocki – z zawodu copywriter, autor tekstów, scenariuszy i koncepcji reklamowych. Prywatnie autor opowiadań, wierszy, tekstów piosenek. Jako swój drukowany debiut podaje opowiadanie Nasz Mateusz, opublikowane w magazynie Nowy Detektyw w 1992 roku. Później związany z internetowymi portalami literackimi – Fabrica Librorum i Forum Prozatorskie. Udzielał się w Łomiankowskim Klubie Literackim, czego materialnym dowodem jest zbiór opowiadań Serio wydany w 2006 roku. W 2009 roku nakładem wydawnictwa Fabryka Słów ukazała się wspólna z Robertem Cichowlasem antologia opowiadań grozy Sępy. Pojedyncze opowiadania autora publikowane były również w periodykach takich jak Fahrenheit, SFFiH czy Grabarz Polski, a ostatnio dwa teksty Rostockiego znalazły się w popularnych antologiach horroru: 11 cięć i 15 blizn.

Jacek Rostocki

TEUFELSCHWANX – Ja nie idę! – oznajmiłem Gazie na wstępie. – Cykor! – Może być cykor… Znaczy wolę być żywym cykorem niż martwym bohaterem – To twoje, czy gdzieś przeczytałeś? – Wal się, głupku… – No no! Uważaj! Ja nie cykorzę! Idziemy wszyscy, a ty, jak chcesz, to grzej kanapę. Poczytasz o nas na portalu! – Że niby co? Kto komu wybił zęby? A potem będę was w pierdlu odwiedzał, tak? – Nie pieprz tchórzu! Masz jakiś inny pomysł? – Mam! ••• Przywołanie jest proste. Właściwie nie jest związane ze specjalnym rytuałem – bardziej liczy się szczerość. Poza tym to działa jak on/off. Jednym tekstem się przywołuje, innym odwołuje. Żadna filozofia. ••• – Nic z tego, kurwa, nie kumam! – Bo ty, Gaza, w ogóle niewiele kumasz… – Ej! Uważaj! – Przymknij się i patrz na ilustrację… – Masakra, ja pierdykam! To jest noga? – Gaza z fascynacją przyglądał się

obrazkowi. – Chuj z nogą! Patrz – kolesiowi oczy wypadły, czujesz!? Tam widać jeszcze, jak mu spływają po policzkach! – I co? Wystarczy, że się złapiemy za rączki i wypowiemy: „Przyjdź demonie, przyjdź!”? – Ja nie mogę! Ale ty jednak jesteś tępy! – Ty! Uważaj! – Przymknij się! Po pierwsze, jak już mówiłem, ja nie idę. – Tchórz! – Mówiłem, przymknij się! Po drugie nie wiem, czy to zadziała. Nie w tej sprawie, tylko generalnie. Znaczy, ja w to wierzę tak… ogólnie raczej… – nie do końca potrafiłem mu to wyjaśnić. – Czyli? – Czyli możemy spróbować, ale nie ma żadnej gwarancji, że się uda. – No ale co trzeba zrobić? – Widzisz! To akurat wszystko sprawdziłem. Więc? Wchodzisz w to? – Ja, kurwa, nie tchórzę! – oburzył się Gaza. – Dżiii! Gaza, jak chcesz, możesz sobie tam iść, nic nie szkodzi. Ale do rytuału potrzebuję trzech osób. – Nas jest dwóch przecież… – Masz się tylko zgodzić. Lolo będzie trzeci. ••• Piwnica Lola zawsze śmierdziała. To był wyjątkowy odór i zbyt dużym uproszczeniem byłoby stwierdzenie, że to stare spleśniałe ziemniaki, kurz i grzyb na ścianach. To było coś znacznie głębszego, sięgającego pod udeptaną glinę aż pod najniższe fundamenty… A może i nie? Matka Lola twierdziła, że tak daje zepsuta kapusta. W każdym razie dzisiaj wyjątkowo ten smród nam nie przeszkadzał. Wręcz tworzył odpowiedni klimat. Na starej, odwróconej do góry dnem skrzynce po cebuli ustawiliśmy płonący znicz zakupiony u Kaliciakowej pod cmentarzem. Znicz był elegancki, plastikowy z estetycznymi wytłoczeniami po bokach.

Jednak największe wrażenie robił jego kolor. Szkarłatnorubinowa barwa tworzywa podświetlonego płomieniem zdawała się rozlewać na zewnątrz, wlewać się do naszego świata. Rozpychała się i rozpełzała, obejmując w posiadanie piwnicę, nas, rytuał… – Na tej kartce napisałem, o co prosimy. – Ttaki list do Mikołaja? Ttak? – jak zwykle zacinając się, dopytywał Lolo. – Bosz! Niech będzie. Ale raczej miałem na myśli to, co my chcemy, żeby się stało z Predatorami z Zatorza. – Tfu, tfu, tfu, tfu! – Gaza otrząsnął się gwałtownie, jakby cierpiał na zespół Tourette’a. – Nawet nie wymawiaj przy mnie… – Niby jak, co? Jak niby miałbym powiedzieć, o co chodzi, nie mówiąc, o kogo chodzi? – Fuck! Nie podoba mi się to! – Spoko wodza. Im się jeszcze bardziej nie spodoba. W każdym razie mogę wam przeczytać, chcecie? – Ddawaj! – zachęcił Lolo. – „Niech Predatorzy sczezną!”. – Co to niby znaczy? Że mają się zeszczać? Może zesrać byłoby lepiej? – To znaczy, że mają zniknąć. Bardzo cię proszę Gaza zachlaśnij koparkę, bo się wkurwię i tak to się skończy! – Ddawaj, ddawaj! – pogodził nas Lolo. – „Niech Predatorzy cierpią!” – Mam pomysł. – Gaza, kurwa! – Czekaj, bo ja sobie tak pomyślałem, bo mnie wpieprzają ci predatorzy i predatorzy, a przecież chodzi ogólnie o wrogów naszej Wiślanki, no nie? – No niby tak. O nich właśnie chodzi. – Więc jakby tam, zamiast tych chujów, wstawić właśnie „wrogowie Świtu WSS Mleczna Dolina Wiślanka KS”? – Trochę przydługie, ale… – próbowałem to sobie wyobrazić. – Ty, ale ja mam jeszcze lepszy pomysł, bo wiesz, możesz raz napisać: „niech wrogowie Świtu WSS Mleczna Dolina Wiślanka KS” i potem lecisz, rozumiesz – „się zeszczają”, czy jak tam mówiłeś… stracą zęby, wymiękną,

niech ich chuj strzeli i… – Dobra! Gaza, szanuję twoją inwencję, niech się tak stanie. Napiszę dokładnie tak! – Serio? Tak napiszesz? – Gaza wyraźnie się ucieszył – A co to jest to moje, co szanujesz? ••• Kolejnym wymogiem rytuału było spalenie kartki w ogniu świecy (w naszym przypadku znicza) wraz z wypowiedzeniem odpowiedniej formuły. To właśnie odnalezione przeze mnie zaklęcie stanowiło newralgiczny punkt całej akcji. Bo to, co wypisaliśmy na liście życzeń wobec Predatorów, to była sama szczera prawda. Teraz tylko ktoś musiał sprawę załatwić. Pomysł przyszedł mi do głowy w trakcie lektury przedwojennego wydania „Tajemnych praktyk Złych Ludzi. Rzecz o Raubritterach, Freierach i Szwarcknechtach”. Okazuje się, że ustawki to nie nasz pomysł. Ludzie naparzali się zawsze, spontanicznie albo po wcześniejszych ustaleniach. Od prehistorii, starożytnego Rzymu, przez średniowiecze, do dzisiaj. Zacząłem szperać. Zawęziłem swoje pole zainteresowań do średniowiecznej Polski lub, powiedzmy, tej części Europy, którą teraz nazywamy Polską. Interesowało mnie wszystko, co dotyczyło grupowych naparzanek. Technika, sprzęt, zwyczaje. No i magia. Bo wziąć cep i przypierdolić słabszemu – to żaden problem, ale w garstkę pokonać armię – to już trzeba mieć pomocnika gdzieś na górze. W ten sposób trafiłem na Tojfelszwanca (Teufelschwanza). Według książki, miał być okrutnym demonem, z którego pomocy korzystali raubritterzy atakujący posiadłości panów i panków. Tojfelszwanc podobno był dosyć wygodny dla zamawiających – nie brał jeńców i oczyszczał pole, jak pies czyści kość z mięsa. Potem zaś, z tym co zostało, robił to samo, co pies robi z kością – wysysał szpik i chrupał – tak, że po jatce nie pozostawał żaden ślad. Na koniec wystarczyło demona odwołać i można było się zabrać za

liczenie nowych skarbów. Pamiętać jednak należało, by odprawić demona odpowiednio wcześnie – rozochocony potrafił przenieść się za pole walki i tam wykończyć również zaplecze. To nie było dobre, bo odbierało rabusiom możliwość gwałcenia. A gwałcenie, podobnie jak deser jest smacznym elementem obiadu, było atrakcyjną częścią rabunku, było popularne, lubiane i cenione. Fajne było. W sumie zabawna bajka. Okraszona ciekawymi ilustracjami i formułą, którą teraz właśnie mieliśmy wypowiedzieć, paląc kartkę z życzeniami wszystkiego najgorszego dla Predatorów z Zatorza… ••• Tojfelszwance komcumir undmach sznel wasichwil himel istloch szwachist got machfirmich difajnde tot Tojfelszwanckom! – I cco? – Lolo wyraźnie był nieswój, ale może martwił się, że matka na górze wyczuje smród spalenizny. Bo kartka od początku nie chciała się dobrze palić. Pełgały po niej niechętne ogniki jak żarzące się, dymiące robale, pożerając papier wolno i smrodliwie. – I nic. Teraz możecie spokojnie iść na Kiełbasianą Górkę postukać się z tymi skurwielami z Zatorza. A właściwie nawet nie będziecie się musieli napieprzać. Tojfelszwanc załatwi to za was. – Ale ty nie idziesz? – Już mówiłem. Ja załatwiłem wsparcie, a reszta zależy od was. Też możecie nie iść. – Nie jesteśmy tchórzami… – żachnął się Gaza. – O rany. Gaza, jasne, że nie jesteście tchórzami. Tylko, że sprawa jest już załatwiona. Czy tam pójdziesz, czy nie, to Zatorzanie mają przewalone. I to ty się do tego przyłożyłeś. Uważam, że jesteś bohaterem. Nic już nie musisz robić. Możesz zostać w domu i oglądać tiwi. Albo poczytać książkę… Gaza wzdrygnął się i popatrzył na mnie jak na kosmitę. •••

Zaczęło się normalnie. Zza zakrętu wyjechały furki z Zatorzanami. Nasi w liczbie siedemnastu czekali z chustkami na twarzach, z podniesionymi kołnierzami albo w zarzuconych kapturach. Ci z Zatorza oczywiście narobili kurzu, celowo przegazowując i skręcając na ręcznych hamulcach. A kiedy pył opadł, oni już stali naprzeciwko z bejzbolami, kastetami i kłódkami na łańcuchach. Tak więc uzbrojenie po obu stronach było podobne. No i, od słowa do słowa, zaczęło się: – E, turyści, na piechotę żeście tu przyszli? Długo czekacie? – Może mama ich podrzuciła? – Chyba twoja, jak już z ulicy wróciła! Heheheh… – Ożesz ty! – Ożesz wy! Osz, bosz, kurwa, chuj, et cetera. I poszło. Niby normalnie, zwarciem. Ale za moment wir stał się jakby szybszy, kurzu zrobiło się jakby więcej. A potem cała ta zbieranina pękła jak dziki ul strącony drągiem z gałęzi. Grupa rozpadła się, a wojownicy wypadli z niej we wszystkich kierunkach, niczym uciekające od barci niedźwiedzie gonione przez stado os. A i w rzeczy samej zdawać by się mogło, że to właśnie owady jakoweś ich opadły. Ludzie machali rękami od czegoś się oganiając. Na niewiele jednak się to zdawało. Tysiące małych diablików czy to tabuny drobnych szatanów dosięgły każdego z osobna i gryzły, i cięły, i szarpały! Jeden z Zatorzan potknął się o wystający z ziemi korzeń i poleciał twarzą do przodu. Pod nim ziemia nagle stała się chropowata jak gigantyczny arkusz papieru ściernego. Chłopak wyciągnął ręce przed siebie, chroniąc się przed upadkiem. Jednak kiedy tylko dłonie zetknęły się z podłożem, starły się jak drewniany klocek przyłożony do szlifierki… A może raczej jak marchewka wciśnięta w otwór sokowirówki. Właściwie burak. Nie mogąc się w żaden sposób zatrzymać, nieszczęśnik starł się aż do szlufki z tyłu spodni. A potem

i ona zniknęła. ••• Nie powiedziałem Gazie i Lolowi prawdy. Nie zostałem w domu, tylko poszedłem na Kiełbasianą Górkę. Ale nie pokazywałem się nikomu, lecz z cyfrową kamerą w rękach przycupnąłem w krzakach, licząc na ciekawe widowisko. Poza tym, na wszelki wypadek, miałem przy sobie tekst odwołania. Jak mawiają, strzeżonego pan Bóg strzeże… A teraz nawet nie byłem w stanie przeczytać tych słów – nie dało się po prostu oderwać oczu od tego, co rozgrywało się na małym, ciekłokrystalicznym ekranie. Chłopaki ginęli jeden po drugim… Ale najgorsze było to, że padali jak leci! I nasi, i tamci! ••• Gaza zaskoczony wpatrywał się w swoją pięść, która przed chwilą zdzieliła go prosto w nos. To był jego błąd, bo kiedy patrzył na jedną rękę, druga podstępnie przywaliła mu hakiem w usta. Po takim ciosie Gaza nie był w stanie ustać – padł jak ścięte drzewo. Podobno nie należy kopać leżącego. Gaza albo o tym nie wiedział, albo zapomniał, albo przestał być sobą. Sam na podeszwach rozniósł się na strzępy. Przystojniak Cygan z Zatorza stanął jak wryty. Poczuł hiper erekcję. Jego penis rósł, nie przejmując się bokserkami, dżinsami, paskiem. Nabrzmiał tak bardzo, aż przerósł swojego właściciela. A potem go strzelił tak, że aż Cyganowi mózg wytrysnął uszami. Później penis, już bez właściciela, zaczął gonić niedobitków, strzelając na lewo i prawo… Tego było już zbyt wiele. Oderwałem oczy od displeja i zdecydowanym głosem wyrecytowałem z kartki: Tojfelszwance komcumir undmach sznel wasichwil himel istloch szwachist got machfirmich difajnde tot Tojfelszwanc ferszwinde!

••• Na pobojowisku pozostały cztery osoby – Lolo, dwóch Zatorzan i jeden gość, chyba przyjezdny. Rozglądali się wkoło przerażeni i zdezorientowani, nie mogąc uwierzyć w to, co się przed chwilą wydarzyło. Panowała cisza, a jedynym świadectwem stoczonej bitwy były porozrzucane wszędzie atrybuty kibiców – pałki, łańcuchy i kastety. Wybiegłem zza osłony zarośli z kamerą w ręku. Zwolniłem po kilku metrach i normalnym krokiem zbliżyłem się do zszokowanych niedobitków. – Lolo? Nic ci nie jest? – Cco tto było? – Nie mam pojęcia, ale biorąc pod uwagę okoliczności, to był chyba właśnie Tojfelszwanc – wyjaśniłem przerażonemu koledze. Obcy odwrócił się na pięcie i odbiegł, nie oglądając się za siebie. Jeden z Predatorów klapnął na ziemię, tak jak stał, a drugi odwrócił się do nas plecami i, opierając ręce na kolanach, rzygał jak kot z refluksem. – Ttotal szajs, wiesz? Załatwił naszych, a nie Predatorów… – No właśnie to jest dziwne, chociaż… – Nnie mogłeś go odwołać? – A jak myślisz palancie, dlaczego zniknął? – Aale naszych też rozp… rozp… rozp…! – Fakt, rozpierdolił wszystkich. Jak leci… Czekaj, a co było w końcu na tej kartce? Wiesz, to co Gaza wymyślił? – Nno, żeby szlag trafił Predatorów. – Właśnie nie! Tak, to ja chciałem. Gaza to zmienił. „Niech wrogowie Świtu WSS Mleczna Dolina Wiślanka KS” i tak dalej… To o to chodzi! – O o o o… co? Bbo nie kumam… – Lolo zrobił wielkie oczy, co przy jego normalnie wyłupiastych gałach sprawiło, że zamienił się w lemura. – Tojfelszwanc załatwił wrogów klubu. – Ale nasi? – Lolo z wrażenia przestał się zacinać. – Widocznie tak naprawdę wcale KS Wiślanki specjalnie nie lubili. – Nie ma opcji, oni Wiślankę kochali! Chociaż ostatnio wygrała jakieś dwa… dwa lata i trzy miesiące już będzie…

– Nie Lolo, oni kochali się naparzać i tylko o to im chodziło. Klub mieli w dupie. Jak widzisz niektórzy z Zatorza wyszli nawet nie draśnięci. Co oznacza, że nie byli… – Co oznacza, że nie byli wrogami Wiślanki? – Dokładnie. – Ale nasi… – Lolo zabrzmiał żałośnie. – Nasi wygwizdywali zawodników, wyzywali ich od najgorszych. Ich, trenera, prezesa. Jeśli to była miłość, to raczej trudna. – Ale ustawialiśmy się z Predatorami! – Żeby sobie popuścić krwi. Z miłością do klubu to nie miało nic wspólnego. – I co teraz będzie? – Teraz? – popatrzyłem na Lola z roztargnieniem – Teraz będzie deser. – Jjak to? – Lolo znowu zaczął się zacinać, ale ja już tego nie zauważyłem. Ruszyłem w stronę samochodów Zatorzan. Byłem pewny, że Jolka jak zwykle czeka na powrót Cygana z ustawki. Tym razem jego się nie doczeka. Tym razem to będę ja.

Paweł Waśkiewicz – rocznik 1990. Redaktor serwisu Horror Online, z literacką grozą związany od wczesnej młodości. Student filologii angielskiej, a także laureat kilku konkursów literackich poświęconych horrorowi, fantastyce i bizarro, między innymi Horyzontów Wyobraźni 2011 oraz Zbizarruj Nas z 2012. Zwolennik skondensowanej, pełnej napięcia prozy i wyznawca złotych reguł Alfreda Hitchcocka. Obecnie poszukuje wydawcy dla swojej debiutanckiej powieści i pracuje nad kolejnymi opowiadaniami.

Paweł Waśkiewicz

GODZINA WOŁU – krajobrazy i wieczorna sake – Kilkaset metrów wyżej łagodne skręty zmieniły się w lawirującą między blokami skał serpentynę, której koniec zawsze pozostawał poza zasięgiem wzroku. Roman manewrował ostrożnie, starając się utrzymać stałą prędkość. Gdyby za bardzo zwolnił, samochód mógłby stanąć, a ruszenie pod górę na tym pochyłym, oblodzonym terenie było całkowicie niemożliwe. Przynajmniej wiedział, że Tony nie robił sobie żartów. To naprawdę dziki rejon, tak rozległy i wyludniony, że białowieska puszcza nawet się do niego nie umywała. To jakby porównywać osiedlowy skwerek z Parkiem Narodowym Yellowstone. W tej chwili najbardziej go martwiło, że pomiędzy piętrzącymi się po bokach zaspami nie zmieści się więcej niż jeden samochód. Gdyby nagle pojawił się ktoś jadący z naprzeciwka, nie byłoby najmniejszej szansy na wyminięcie go. O ile Roman w ogóle zdążyłby się zatrzymać, czekałoby go cofanie się o ładnych parę kilometrów. – Droga na górę to piekło – mówił mu Tony na ławce przed siedzibą firmy w Tokio. – Jak dojedziesz, będziesz dziękował bóstwom, że żyjesz. Oczywiście twierdził, że warto. Kurozuka miało być najbardziej malowniczym miejscem w kraju, ani trochę nie dotkniętym przez palec międzynarodowej turystyki. Jednocześnie mieszkańcy nie gardzili gośćmi, nawet gaijinami[1] takimi jak oni. – To naprawdę niespotykane. – Tony zapalił jeden ze swoich cuchnących papierosów, które przysyłała mu siostra z Tennessee. – Co ty jesteś, reklama turystyczna?

– Jeśli tak, to wyjątkowo nieskuteczna. Gwarantuję ci, że nikogo tam nie będzie. Żadnego tłumu, żadnych idiotów z aparatami. Tylko ty i mieszkańcy. – Co, mają tylko jeden pokój w gospodzie? – Wszystko mieści się jakoś w rachunku prawdopodobieństwa. Podejrzewam, że mają około piętnastu, dwudziestu gości rocznie. A przypominam, że tam sezon trwa cały rok, bo na tej wysokości jest wieczny śnieg. – I będą tacy uradowani z mojego przyjazdu? – Uradowany na twój widok to byłby najwyżej chirurg plastyczny. Po prostu nie będą cię niepokoić. To dość ważne. W małych miejscowościach jest więcej uprzedzeń niż na międzynarodowym zjeździe rasistów. – Cóż za poezja. Roman spodziewał się ujrzeć pojedynczą, wąską uliczkę, ciasno oplecioną wiankiem typowych górskich chat. Ryokan[2], jedyny w okolicy, znajdował się pewnie na samym końcu. Ten sam budynek był prawdopodobnie lokalną pijalnią sake, w której nie uchodziło pojawić się trzeźwym. Jeśli Tony mówił prawdę, to po dniu spędzonym na okolicznych zboczach i wśród gęstego lasu niejeden raz rozmawiał z miejscowymi nad szklaneczką. Ciekawe, jak autochtoni rozumieli jego kulawy japoński, pomyślał Roman i uśmiechnął się krzywo. Amerykański, filmowy akcent tego faceta sprawiał, że nawet wyedukowani i osłuchani z obcą mową mieszkańcy Tokio czasem nie dowierzali własnym uszom. Oto jest. Pierwsze zabudowania Kurozuki wyrosły przed nim dość nieoczekiwanie. Mijał akurat niewielki zagajnik, a zaspy po bokach robiły się niższe i mniej onieśmielające. Z mgiełki na wprost wyłonił się pierwszy budynek – dokładnie taki, jaki sobie wyobrażał. Architektura przywodziła na myśl początek poprzedniego stulecia, nawet jeżeli nie wszystkie domostwa w wiosce były tak stare. – Jak nazywa się ten ryokan? – Za cholerę nie pamiętam. Chyba nie znałem akurat tych paru krzaczków, wiesz jak jest. – Świetnie.

– Ale gwarantuję ci, że nie pomylisz go z innym budynkiem. To jedyny szyld w całej miejscowości. – Mają chyba jakiś sklep spożywczy? Czy żywią się korzeniami? – Korzenie też tam pewnie jedzą, ale sklep jest. Pewnie znajdziesz go, jak popytasz ludzi. Ewentualnie możesz chodzić od domu do domu. I tak jest ich tam góra kilkadziesiąt. – Znakomicie. Nawet nie złapię zadyszki. – Znasz mnie. Nie uprawiam sportu tam, gdzie nie można zaraz potem wygodnie walnąć się do wyrka. To jedno ich łączyło. Roman nie przepadał za wysiłkiem fizycznym, ale bieganie pomagało mu odzyskać trochę pozytywnego nastawienia. Nazywał to synchronizowaniem myśli. Uważał, że to coś podobnego do defragmentacji dysku, ale mówienie tak o swoich procesach myślowych przysporzyłoby mu tylko więcej kąśliwych żartów o informatykach. Łatwiej było je znosić kiedyś, gdy jeszcze nie znał tak dobrze języka. W mieście nie miał zbyt wiele przestrzeni na swobodny bieg. Uliczki Tokio były zbyt zatłoczone na jogging. Nie przepadał też za jeżdżeniem na wieś, bo Japończycy z obszarów rolniczych patrzyli na każdego biegającego gaijina jak na skończonego durnia, ewentualnie lądujący spodek kosmiczny. Dlatego zaczął biegać na nartach. Miał na to tylko około dwóch tygodni rocznie – może trzech, jeśli zdecydował się na wypad poza sezonem. Nie mogło się równać z regularnym bieganiem, ale przewyższało je intensywnością. A Kurozuka to podobno najlepsze miejsce na tę zabawę. Dojechał do końca drogi i od razu zauważył przyczajony po prawej stronie zajazd. Nie czekając ani chwili, ustawił auto na wąskim podjeździe i zgasił silnik. Odetchnął z ulgą. Może i w gospodzie mieli więcej niż jeden pokój, ale z pewnością nie dałoby się postawić przed nią już żadnego dodatkowego samochodu. Możliwe, że dla ewentualnych gości były zapasowe miejsca parkingowe w innej części wioski. Wysiadł na zewnątrz i natychmiast zauważył dwie rzeczy: po pierwsze, temperatura była tu niemal tak niska, jak zapowiadał Tony („Chociaż wy w tej swojej Rosji pewnie uważacie, że nie ma po co zakładać kożucha…”

„Tony, jestem Polakiem, nie Rosjaninem”. „Jasne, mój ty misiu polarny”.), a po drugie widok prezentował się naprawdę niesamowicie. Nad dachami niewysokich budynków górowały śnieżne, masywne szczyty, zdające się dźwigać na swoich grzbietach niebo. W gęstej mgiełce widać było tylko ich zarysy, przez co przytłaczające uczucie ogromu narastało i stawało się niemal nie do zniesienia. Pomiędzy gospodą a sąsiadującym domostwem widać było przebłysk zalesionej doliny. Roman widział takie zbocza po drodze, ale teraz, gdy oddychał górskim powietrzem, robiły dużo większe wrażenie. Ktoś otworzył drzwi gospody i wyszedł mu naprzeciw. – Pan Drzewiecki? – zapytał dość wysoki, korpulentny Japończyk, niemożliwie kalecząc każdą sylabę obcego nazwiska. – Tak jest – odparł Roman, nawet nie próbując go poprawiać. Parę chwil i kilka typowych grzecznościowych formułek później, zapytał: – Można u was coś zjeść? – Zjeść i wypić, cokolwiek sobie pan zażyczy. – Jedno i drugie najlepiej. Jeśli pan pozwoli, wniosę swoje bagaże i zaraz zejdę porozmawiać o zapłacie. – Proszę się tak nie spieszyć. Mój syn zaraz pomoże z walizkami. O pieniądzach możemy porozmawiać, kiedy tylko szanowny pan sobie zażyczy. Roman znał japoński dość dobrze – z pewnością o wiele lepiej niż jego koledzy z pracy – ale wciąż brakowało mu doświadczenia w operowaniu wszystkimi uniżonymi bądź nobilitującymi zwrotami, którymi miejscowi rzucali jak z rękawa. Na szczęście właściciel gospody nie zwracał na to uwagi. Będąc informatykiem, raczej nie korzystało się z tego działu podręcznika do nauki japońskiego. Komputer nie mógł się na ciebie obrazić. No, przynajmniej nie o formułki grzecznościowe. – Dzień dobry szanownemu panu – powiedział chłopiec, który wyszedł z gospody. W odróżnieniu od swojego ojca wyglądał jak modelowy przykład współczesnego Japończyka – niewysoki, bardzo szczupły i o silnych

azjatyckich rysach. Roman raz jeszcze zerknął na potężną sylwetkę gospodarza i zastanowił się, czy mężczyzna przypadkiem nie wywodzi się z ludu Ajnów. Ajnowie zamieszkiwali Wyspy Japońskie na długo przed ich obecnymi mieszkańcami. Z wyglądu przypominali bardziej ludzi wychowanych na lodowatych rubieżach Rosji: gruboskórni, twardzi, silnie owłosieni. Nawet niektóre kobiety Ajnów posiadały zarost, a te, które go nie miały, często robiły sobie tatuaże w kształcie wąsów. Przez to wcale nie wydawało się dziwne, że w wielu dziedzinach życia tego ludu panował matriarchat. Roman miał ochotę spytać gospodarza o pochodzenie, ale rozmyślił się. Nie miał pojęcia, jaki był stosunek miejscowych do tej mniejszości. Obecnie Ajnowie zamieszkiwali wyłącznie teren Hokkaido. Ich język był na wymarciu. Z tego, co Roman kojarzył, biegle posługiwało się nim najwyżej piętnaście osób na świecie, a większość z nich była bardzo stara i od dłuższego czasu zaglądała śmierci w oczy. Współcześni Ajnowie przez małżeństwa zmieszali się rasą azjatycką i stracili swoje pierwotne cechy. Możliwe, że wyglądali dokładnie tak, jak ten mężczyzna. Syn, chyba imieniem Hideo, pomógł mu wyciągnąć walizki z bagażnika. Mimo drobnej postury wziął na siebie ciężary godne podziwu. Roman został z pustymi rękami i poszedł za nim jak posłuszny pies. – Pan przyjechał na narty? – spytał Hideo wskazując na parę biegówek wystających z podłużnej torby. – Zgadza się. – Ale powiedzieli panu, że nie ma w pobliżu żadnego wyciągu? – Jasne. Nie potrzebuję wyciągu – to narty do biegania. – Aha. – Chłopiec wyszczerzył zęby. – W takim razie będzie pan schodził do doliny. Dolina u stóp wsi Kurozuka była tak rozległa, że mogłaby pomieścić pewnie ze dwa pomniejsze polskie miasta. Po bokach i na drugim końcu jej zbocza wspinały się wysoko ponad linię lasu, sięgając ku wierzchołkom otaczających gór. Trudno wyobrazić sobie lepsze miejsce na wycieńczający bieg. Roman zobaczył to wszystko z okna na półpiętrze schodów, które właśnie

mijali. Widok był tak niesamowity, że mężczyzna aż przystanął z wrażenia. – Mieszkacie we wspaniałym miejscu – powiedział. – Tak nam mówią. Chłopiec dotaszczył jego rzeczy do pokoju na piętrze i zostawił go tam, na odchodnym częstując paroma nie do końca zrozumiałymi grzecznościami. Pokój prezentował się w miarę współcześnie i raczej nie przestraszyłby przeciętnego Europejczyka na wakacjach, nawet jeżeli zamiast łóżka znajdował się tu tradycyjny japoński futon[3]. Wszystko inne stanowiło jednorodną mieszankę klasycznej japońskości i zachodniego stylu, z wyraźnymi europejskimi naleciałościami. Ciekawe, czy w jadalni mają zwyczajne sztućce, zmartwił się Roman. Chociaż od biedy był w stanie zjeść obiad pałeczkami, zawsze czuł się potem tak zmachany, jakby od razu spalił wszystkie spożyte kalorie. Podszedł do okna i rozsunął zasłonki. Na zewnątrz rozciągała się panorama pokaźnego wycinka doliny. Przywodził na myśl to, co Roman widział wcześniej na zdjęciach z Parku Narodowego Daisetsu-zan. Choć Kurozuka znajdowała się dokładnie na granicy parku, tutejszy krajobraz różnił się bardzo nieznacznie. I tak samo zapierał dech w piersiach. Roman zasunął na powrót zasłonki i postanowił zejść na dół. Nigdy nie nocował w klasycznym ryokanie, był więc ciekaw panującej tu atmosfery. Szybko znalazł miejsce, w którym piło się sake. Niewielki bar znajdował się w tylnej części budynku, a duże okna wychodziły na położony za ryokanem ogród. Nie było co prawda widać żadnych roślin spod grubej warstwy śniegu, ale dało się bez problemu rozróżnić artystycznie ułożone formacje skał i kamieni. Roman spodziewał się, że właściciele mają we własnym ogródku onsen, czyli gorące źródło. W tej części kraju było ich tyle, że nie zdziwiłby się, gdyby przypadało po jednym na każde podwórko. W barze siedziało kilka osób. Zza lady uśmiechała się do niego okrągła twarz gospodarza, w kącie pochylał się nad książką jakiś tyczkowaty młodzieniec, a przy stoliku w centrum trzech starszych mężczyzn grało w karty. Nikt poza właścicielem nawet nie zwrócił uwagi na gaijina.

Roman podszedł do baru i zamówił szklaneczkę sake. Zbliżał się wieczór, więc tak czy inaczej nie zdążyłby się już wybrać na narty. Mógł równie dobrze spróbować zintegrować się z lokalną społecznością – tak, jak robił to Tony. Z początku Roman rozmawiał tylko z gospodarzem, nie wykraczając poza kulawe grzeczności i pytania o życie w górach oraz prosperowanie ryokanu. W pewnej chwili jednak zauważył, że staruszkowie przy stole zaczęli nasłuchiwać, być może zaskoczeni jego językową biegłością. Jeden z nich wtrącił: – Szanowny pan nie wolał zwiedzić Daisetsu-zan? – Myślałem o tym, ale tak naprawdę nie przyjechałem tu zwiedzać. Będę biegał na nartach. – Aha – odparł starszy mężczyzna. Odpowiedź nie wymagała komentarza. Japończycy są ogromnymi zwolennikami sportów zimowych, a mieszkańcy gór z pewnością musieli już nieraz widzieć szaleńców wybierających się na narty z dala od ubitego szlaku. Roman nie był przynajmniej snowboardzistą; liczba wypadków z udziałem miłośników pojedynczej deski była zatrważająca nawet na uczęszczanych stokach. W sercu gór procent śmiertelności musiał być koszmarnie wysoki. – Mieszka pan w Japonii? – spytał grzecznie inny z mężczyzn. – Tak, od ponad trzech… właściwie czterech lat. – Amerykanin? – Europejczyk. Jestem z Polski. Starsi panowie pokiwali ze zrozumieniem głowami, co równie dobrze mogło znaczyć, że nigdy nie słyszeli o tym małym kraju. – Przyjechał pan dla dziewczyny? – Nie. – Roman uśmiechnął się. – Przez tyle czasu nawet jeszcze nie znalazłem nikogo odpowiedniego. Przyjechałem z powodu korzystnej oferty pracy. Spodziewał się odpowiedzi w stylu „w Kurozuce jest mnóstwo pięknych dziewcząt” oraz dobrodusznych śmiechów, ale zamiast tego pierwszy z jego rozmówców zadał bardzo konkretne pytanie:

– A czym się pan zajmuje? – Jestem informatykiem. – To taki ktoś, kto pracuje z komputerami? Potwierdził. Pytanie go nie zdziwiło – wioska raczej rzadko łączyła się z cywilizacją, więc jeżeli nikt dotąd nie sprowadził tu Internetu, starsi panowie z pewnością mieli problemy z nadążaniem za przemianami technologicznymi, nawet tymi nie najnowszymi. Roman pociągnął mały łyczek sake. Czuł, jak alkohol przyjemnie rozgrzewa jego ciało i relaksuje po długiej drodze. Nie zamierzał pić więcej niż szklaneczkę – jutro planował wstać z samego rana i udać się prosto na najbliższy stok. Stamtąd dotrze do położonych w dolinie lasów i pobiegnie tak daleko, jak starczy mu sił. – Czyli nie będzie pan zwiedzał okolicy? – spytał trzeci mężczyzna, który dotąd milczał jak zaklęty. – Cóż, będę sporo biegał po dolinie. – W takim razie może lepiej, żeby pan wiedział… Staruszkowie popatrzyli po sobie, jakby mieli zacząć naradzać się szeptem. Najwyraźniej jednak cała wymiana poglądów ograniczyła się do znaczących spojrzeń. Nagle Roman poczuł się nieswojo, jak gdyby rozmowa miała zejść na grząski grunt. Tak jak w Polsce zwykle unikało się tematów religii czy poglądów politycznych, zapewne i w tej małej miejscowości istniały pewne tabu. – Chodzenie na drugi koniec doliny może być niebezpieczne – powiedział wreszcie ten sam starszy pan. – Niebezpieczne? – Chodzi o lawiny – wtrącił się pospiesznie gospodarz, który od paru chwil krzywił się, jakby zjadł coś kwaśnego. – Często występują na tamtych zboczach… – Wcale nie lawiny mam na myśli – przerwał mu mężczyzna. Roman uniósł brew. – Czytałem trochę o tych górach, ale czy o tej porze roku można się natknąć na niedźwiedzie?

– Z niedźwiedziami nigdy nie wiadomo, ale to też nie o nie mi chodzi. Widzi pan, to bardzo stare tereny. Mam na myśli… że pamiętają bardzo dawne czasy. Zanim sprowadziliśmy się tu my. Nawet zanim pojawili się Ajnowie. Niepokój Romana nasilił się. Dokąd zmierzała ta rozmowa? – Za starych czasów działo się tu wiele złego – kontynuował rozmówca. – Sam dokładnie nie wiem co, ale o takich rzeczach i tak nie powinno się mówić na głos. Wie pan, o co mi chodzi? Roman wydusił jakąś w miarę adekwatną formułkę grzecznościową. – Parę lat temu przybył tu historyk. Szukał małej wioski, o której usłyszał od jakiegoś podróżnego. Ten podróżny wcale jej nie widział, tylko słyszał nieprawdopodobną opowieść. Historyk specjalizował się w ludzie Ajnów i kwestiach etnicznych Hokkaido, więc postanowił posłuchać trochę wiejskich legend. Przyjechał do naszej miejscowości. Wypytywał o tę wieś. – Chce mi pan powiedzieć, że poszedł w góry i nigdy nie wrócił? – przerwał Roman, zdając sobie sprawę, że może to zostać uznane za nieuprzejme. – Właściwie to tak – odparł staruszek, uśmiechając się pobłażliwie. O tym Tony nie wspominał. Mieszkańcy Kurozuki mieli być przemili i niezwykle towarzyscy, a nie wykazywać skłonności do straszenia turystów zmyślonymi historyjkami. Nawet jeżeli jakiś facet zginął w tych górach, z pewnością nie był ani pierwszym, ani ostatnim. Jednak nie było to jeszcze powodem do tworzenia mitów o wioskach-widmach i pradawnych siłach, które czają się wśród szczytów. Coś zaniepokoiło Romana w sposobie, w jaki nieznajomy przekazywał mu swoją przewidywalną historyjkę. Starszy mężczyzna wydawał się nieco zawstydzony. Choć Japończycy na okrągło przepraszali się nawzajem i w ramach konwenansów umniejszali wartość swoich słów, takie zawstydzenie podczas zwykłej rozmowy przy sake nie wydawało się normalne. Jeżeli facet próbował mu wcisnąć kit dziesięciolecia, to szło mu kiepsko. Jeżeli jednak wierzył w to, co mówił, musiał zdawać sobie sprawę z tego, jak brzmi.

– Wiem, że uzna pan to za farmazony starego wieśniaka – odezwał się rozmówca, jakby czytając w jego myślach. – Wcale nie – zaoponował Roman automatycznie. – Widzę to w pana oczach. Nie uważam tego za obrazę, proszę się nie martwić. Nic się nie stało. Ale musiałem pana ostrzec, rozumie pan? Na wszelki wypadek. Gospodarz wydawał się teraz jeszcze bardziej skrzywiony. Trudno było dziwić się jego niezadowoleniu: starszy pan właśnie płoszył mu klientelę. – Zapamiętam – odparł Roman, starając się uśmiechnąć. – W dolinie może pan zobaczyć różne rzeczy. Ale nie wszystkimi warto się przejmować. – Nie za wszystkim należy się oglądać więcej niż raz – dodał drugi mężczyzna, tasując talię kart. Przez długą chwilę patrzyli na cudzoziemca w przeszywającym milczeniu, od którego zrobiło mu się gorąco i duszno. Poczuł, że musi czym prędzej wyrwać się z tego pomieszczenia. Pójść na górę, położyć się do łóżka i spać do rana. Może dobry los oszczędzi mu koszmarów. – Dziękuję za radę – odparł i szybkim haustem osuszył resztkę sake. Kiedy wychodził, czuł się obserwowany. Na schodach na chwilę się zatrzymał. Z dołu dobiegły go stłumione odgłosy kłótni. Domyślił się, że gospodarz opieprza bywalców za nękanie gościa. Chwilę potem tęgi mężczyzna pojawił się w drzwiach. Nie zauważył Romana od razu, gdyż zapalone światło rozpraszało tylko niektóre cienie. – Przepraszam za nich. Za dużo gadają. – To nic takiego. – Myślą, że pozjadali wszystkie rozumy. Ale proszę się nie bać. Dolina nie jest niebezpieczna. W Daisetsu-zan jest pełno miejsc znacznie groźniejszych od niej. – Tak mówił mi znajomy. Niech się pan nie martwi, nie zniechęcili mnie. – To dobrze. To bardzo dobrze. Właściciel ryokanu uśmiechnął się i zaczął się odwracać. W pewnej chwili zatrzymał się i spojrzawszy na Romana raz jeszcze powiedział: – Ale proszę na siebie uważać, mógłby pan?

– Oczywiście – zaskoczony odprowadził gospodarza wzrokiem, aż zwalista sylwetka nie zniknęła całkiem za drzwiami. Potem obrócił się i wszedł na piętro. Znalazłszy się wreszcie w wynajętym pokoju, poszedł do łazienki i, biorąc do ręki gazetę przywiezioną z Tokio, usiadł na muszli. Starał się skupić na tekście, ale po chwili zdał sobie sprawę, że nic z tego nie będzie. Wieczorna rozmowa wytrąciła go z równowagi. Trudno powiedzieć, co właściwie go zaniepokoiło, ale nawet teraz, siedząc w cichej, oświetlonej toalecie, nie czuł się pewnie. Miał poczucie wyobcowania; jeszcze silniej niż poprzednio zdawał sobie sprawę z ogromu otaczających go gór, przerażającej przestrzeni i absolutnej ciszy, która panowała w dolinie. Gdy wyszedł z toalety, usłyszał wiatr wyjący za oknem. Aż do tej chwili nie był nawet świadomy tego dźwięku. Zdał sobie sprawę, że nie słyszy żadnych innych głosów poza widmowym zawodzeniem oraz szumem własnego oddechu. Z tym niepokojącym spostrzeżeniem usiadł na łóżku i zaczął się rozbierać. Może sen przegoni złe myśli. A jeśli nie, zawsze pozostawało mu jutrzejsze bieganie. – w onsenie – Już po zejściu ze stromego stoku dostał zadyszki. Musiał ciągle uginać kolana, opierając na nich ciężar całego ciała. Nie był przyzwyczajony do takiego wysiłku, dlatego pierwszą rzeczą, którą zrobił po dotarciu na dno doliny, był postój na pniaku zwalonego przez wiatry drzewa. W plecaku miał kilka kanapek i termos z gorącą kawą, ale było jeszcze za wcześnie na drugie śniadanie. Dopiero co wyszedł z gospody. Jeżeli wymięknie tak szybko, to intensywny wyjazd, który to planował w Tokio, zmieni się w zaprawianą sake wyprawę w stylu preferowanym przez Tony’ego. Przynajmniej w górach Roman nabierał wreszcie dystansu do codzienności. Mógł teraz myśleć spokojnie o swoich problemach – Tokio było dostatecznie daleko, by czuł się od nich oderwany.

Od dłuższego czasu zastanawiał się, czy zostanie w Japonii na zawsze. Gdy wyjeżdżał z Polski, planował, że robi to tylko na parę lat. Praca, zarobki, rozwinięcie kariery, a potem powrót do kraju i zgarnięcie pierwszego porządnego stanowiska w polskiej firmie, jakie mu się trafi. Z pewnością znajomość japońskiego i nowe umiejętności, które zdobył podczas pracy tutaj, byłyby jego silnymi atutami. Jednak im dłużej przebywał w Tokio, z tym większym trudem wyobrażał sobie powrót. Dobre wspomnienia z rodzimego kraju powoli się rozwiewały – poza tym na miejscu również czekały na niego problemy. Ojciec prawie codziennie pisał mu maile o pogarszającym się stanie matki. Co Roman mógłby na to poradzić? Czasami wysyłał pieniądze, ale kłopot nie był natury materialnej. Starał się ułożyć własne życie – nie starczało mu sił na troszczenie się o starzejących się rodziców. Nawet jeżeli był im wdzięczny. Nawet jeżeli tęsknił. Co miałby zrobić? Zastanawiał się też nad tym, jak wyglądałoby jego życie w Tokio. Odkąd się wprowadził, żył teraźniejszością. Nie wybiegał z planami dalej niż na kilka tygodni do przodu, a nawet jeśli, to tylko w sytuacjach, gdy zamierzał wziąć urlop albo spotkać się z kimś ważnym. Nie mógł oprzeć się wrażeniu, że jego życie prywatne leży w gruzach. Nigdy nie należał do lwów salonowych, ale obecnie kontaktował się prawie wyłącznie z ojcem, siostrą cioteczną, Tonym i może jeszcze dwoma innymi kolegami z pracy i… to tyle. Ostatni raz spotykał się z kobietą niecały rok temu. Jednak jego zapał do szukania nowej partii umarł – jako gaijin musiał dwa razy bardziej się starać, by tutejsze dziewczyny mu zaufały, a w końcu i tak wychodziło na jaw, jakim jest nudziarzem. Myśląc o tym wszystkim, prawie zapomniał o wczorajszej rozmowie z tubylcami. Co prawda nie mógł zasnąć, przytłoczony ciszą i bezdusznością górskiej nocy w Hokkaido, ale po wstaniu na nogi poczuł się odświeżony. Brak snu i ogólne zmęczenie pozwoliły odgonić złe przeczucia. Zeskoczył z pieńka, poprawił zapięcia na nartach i ruszył przed siebie. Odpychając się kijkami, lawirował pomiędzy pniami drzew, szukając odpowiedniej prędkości. Wreszcie odnalazł właściwy rytm. Odtąd poruszanie się stało się płynniejsze, bardziej instynktowne.

Dał umysłowi się wyłączyć. Roztrząsanie problemów zostawi na kolejny postój. A wtedy być może osiągnie spokój ducha, który pozwoli mu na zbliżenie się do jakiejkolwiek decyzji. W pewnym momencie zobaczył coś między ośnieżonymi pniami. Skręcił w prawo i zatrzymał się, obserwując miejsce, w którym dostrzegł ruch. W pierwszej chwili założył, że to inny narciarz. Potem przyszło mu na myśl, że równie dobrze mógłby to być niedźwiedź. Żaden z miejscowych nie udzielił mu wczoraj jasnej odpowiedzi, czy te brunatne bestie często pojawiają się w okolicy. – Jest tam kto? – wyszeptał, czując się jak postać z niskobudżetowego horroru. Odczekał parę minut, a gdy nic więcej się nie poruszyło odepchnął się kijkami i pobiegł przed siebie. Kilkaset metrów dalej znowu coś zwróciło jego uwagę. Pośród gęstwiny drzew mignął jakiś niewyraźny, jasny kształt. Roman tym razem nie zatrzymał się. Cokolwiek to było, znajdowało się daleko. Poza tym wydawało się przemieszczać szybko i z gracją przewyższającą możliwości niedźwiedzia brunatnego. Minęła godzina, nim zdecydował się na drugi postój. Tym razem znalazł wystającą ze śniegu kłodę, na której postawił plecak i narty. Wyjął kanapki i termos. Posiliwszy się, był gotowy do dalszej drogi. Rozmyślania nad obecną sytuacją życiową zakłócał niepokój wywołany obecnością tego szybkiego, nienazwanego czegoś, które na krótko spostrzegł pomiędzy drzewami. Powrócił wieczorny lęk. Odruchowo zerknął za siebie, na masyw, gdzie mieściła się Kurozuka. Odetchnął cicho, gdy zdołał bez problemu ocenić, w którym kierunku powinien iść. Na wszelki wypadek wziął ze sobą kompas, ale na szczęście wysokie skały wznoszące się nad wioską stanowiły znacznie bardziej wiarygodny drogowskaz. Problemy pojawiłyby się tylko, gdyby spadł śnieg albo podniosła się mgła. Dopóki nic nie ograniczało widoczności, czuł się bezpiecznie.

Zaczął biec dalej. Las zgęstniał, jakby bliżej środka dolina robiła się coraz bardziej nieprzystępna. Mimo woli Roman pomyślał o słowach starszego mężczyzny. Choć nie dawał im wiary – a przynajmniej jego rozumna część nie dawała – postanowił, że nie będzie się dziś zapuszczał dalej niż na kilka kilometrów w głąb. I tak nie było sensu forsować organizmu pierwszego dnia. Znowu coś mignęło między drzewami. Tym razem prawie udało mu się rozpoznać kształt. Miał wrażenie, że prawdziwa natura pojawiającej się i znikającej istoty majaczy tuż na krawędzi jego świadomości. Ale nie zdołał wydobyć obrazu na powierzchnię. Zwolnił, uważniej obserwując ścianę lasu. Kilka minut później znów to zobaczył – tym razem bliżej i znacznie wyraźniej. Wydawało mu się to prawie niemożliwe, ale… czy to mogła być biegnąca kobieta? Nie jestem sam w tym lesie, pomyślał. Mogą się tu zapuszczać miejscowi. Mogą się tu zapuszczać turyści z okolicznych wiosek. To, że Tony określił Kurozuka i pobliską dolinę jako wolne od turystów nie znaczyło jeszcze, że tak jest w rzeczywistości. Ile razy tak naprawdę ten przeklęty, zapijaczony Jankes zszedł do doliny? Czy spędził większość czasu w gospodzie, zalewając się do nieprzytomności sake? – Jest tam kto? – Roman znowu odezwał się półszeptem, mimo iż kompletnie nie miało to sensu. Las milczał. Mężczyzna biegł dalej, stabilnym, niespiesznym tempem. Kiedy zdał sobie sprawę, że nieświadomie zaczął zwalniać, jasny kształt wynurzył się spomiędzy drzew naprzeciwko i zamachał do niego. Otworzył oczy ze zdumienia. To była kobieta – tak jak mu się wcześniej wydawało. Raczej niewysoka, choć jej stopy mogły zapaść się w śnieg. Bez wątpienia szczupła i delikatna. Miała ciemne włosy i białą suknię – a może raczej biały płaszcz. Tylko tyle widział z tej odległości.

Pomachał ręką w odpowiedzi. Chwilę później nieznajoma znów zaczęła biec i niemal od razu zniknęła między drzewami. – Bawisz się ze mną – mruknął niechętnie. Napędziła mu niezłego stracha, to prawda. Nawet teraz coś nie dawało mu spokoju, ale powoli przestawał słuchać przeczuć i w końcu zdał się na rozsądek. Miał tylko nadzieję, że miała na sobie płaszcz, a nie sukienkę. Chyba nikt nie byłby tak szalony, by wybrać się do doliny w sukience, prawda? Biegał jeszcze kilka godzin, z dwoma czy trzema postojami. Nie widział jej już ani razu, jakby chciała tylko dać znać o swojej obecności i natychmiast oddaliła się do innej części doliny. Nie martwiło go to, a wręcz przyniosło ulgę. Szybko zrezygnował z rozglądania się za kształtem przemykającym pomiędzy drzewami. Gdy wspinał się po zboczu w stronę gospody, pogoda była dokładnie taka jak rano. Cieszył się, że póki co nie zbierało się na większe mrozy. Już teraz było diabelnie zimno, a zgodnie z przewodnikiem po pobliskim Daisetsu-zan w tych okolicach temperatura mogła spadać nawet do minus 40 stopni Celsjusza, a zimne wiatry znad Syberii i Mongolii często przynosiły zamiecie śnieżne. Zaniósł narty do swojego pokoju. Na kilka minut położył się na futonie. Potem zszedł na dół i udał się do baru. Gospodarz uśmiechnął się do niego, nalał szklaneczkę sake i zapytał: – Jak się biegało? Roman przez parę chwil zachwycał się widokami i górskim powietrzem. Kurozuka była jednym z najpiękniejszych miejsc, jakie widział – a położona u jej stóp dolina bez wątpienia zasługiwała na miano ósmego cudu świata, przynajmniej według jego standardów. Gospodarz cieszył się, słysząc te wszystkie pochwały. – Widziałem tam jakąś kobietę – powiedział Roman w pewnym momencie. – Kobietę? – Tak. Miała na sobie coś długiego i białego. Chyba też biegała. Mężczyzna zasępił się, jego twarz rozciągnęła się i zbladła. Mruknął coś niezrozumiałego, jakby nagle przeszedł na miejscowy dialekt, a potem

zmienił temat rozmowy. Kiedy na zewnątrz zaczęło się ściemniać, Roman poszedł po zakupy. Co prawda w barze zjadł obiad, ale na kolację wolał sobie coś kupić w miejscowym sklepiku. Obawiał się jednak, iż marzenia o bochnie chleba i smalcu w tej japońskiej wiosce mogą się nie spełnić. Ale nie zamierzał narzekać. Tak jak mówił Tony, znalezienie sklepu nie było trudne. Zaopatrzył się w produkty na kolację i śniadanie, po czym wrócił do ryokanu. Wszedł do swojego pokoju, położył się na łóżku i wyciągnął z leżącej pod ścianą walizki egzemplarz „Tengu” Mastertona. Japońska mitologia w wydaniu pop i ostry horror perfekcyjnie ułożą go do snu. Tak jak za dawnych lat, groźny i magiczny świat Mastertona pochłonął go na dobre. Wyrwał się z niego późną godziną, gdy słońce za oknami dawno już zaszło, a lampka w pokoju przestała wystarczać do rozpędzania pełzających cieni. Wstał, żeby zapalić lampę pod sufitem. Niemal w tym samym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Zawahał się. Trudno spodziewać się gości w całkowicie obcej okolicy, a wydawało mu się wysoce nieprawdopodobne, żeby gospodarz postanowił zajrzeć do niego o tak późnej porze. Kto inny mógł to być? Czy chodziło o uiszczenie opłaty za pokój? Nie zrobił tego wczoraj, rozluźniony gościnnością miejscowych – może popełnił błąd, nadużywając ich zaufania? Otworzył. Z zewnątrz powiał nieprzyjemny chłód, poruszając sukienką stojącej w drzwiach postaci. W pierwszej chwili nie widział dokładnie jej twarzy, potem wreszcie dostrzegł w ciemności delikatne, kobiece rysy. Na progu stała młoda Japonka drobnej budowy i o niezwykłych, pięknych rysach twarzy. Miała na sobie jasną, kremową sukienkę, która wydawała się jednocześnie zwiewna i dość ciepła. Mimo wszystko to nie była pogoda na taki ubiór. Chyba, że nieznajoma mieszkała w tym samym zajeździe. Na nogach miała skórzane buty, które z pewnością nie chroniły jej stóp od śniegu. Roman był przekonany, że nie przyszła z zewnątrz.

– Cześć – powiedziała. – Witam – odparł skonsternowany Roman. – Co mogę dla ciebie… co mogę dla pani zrobić? – Przyszłam w odwiedziny. Starał się nie zdradzić wyrazem twarzy jak bardzo jest zaskoczony. – Widzieliśmy się – dodała. – W dolinie. Na nartach. No jasne, pomyślał. Zatem naprawdę widział kogoś przemykającego pomiędzy drzewami. Przynajmniej wiedział już, że zmysły nie płatały mu przykrych figli. Wciąż nie rozwiązywało to jednak innych problemów, na przykład: co ona tu robi? Japończycy mieli różne dziwaczne zwyczaje, takie jak obowiązkowe odwiedzanie każdego znajomego, gdy tylko się rozchoruje, ale czy przychodzenie do pokoju obcego mężczyzny – w dodatku gaijina – było jednym z nich? – Tak, to prawda – Roman starał się uśmiechnąć. – Przez chwilę już myślałem, że miałem zwidy. Zachichotała. – Nie jestem zwidem. – Tak też mi się wydawało. – Nie jesteś z tej okolicy, prawda? Co za pytanie. Przy założeniu, że nie należał do ludu Ajnów – a europejski sposób ubierania się zdecydowanie to wykluczał – z pewnością w żaden sposób nie mógł przypominać nikogo z miejscowych. Poza tym jego uwagę zwróciło, że zwracała się do niego na „ty”. – Nie, przyjechałem na parę dni – odparł. – Wypoczywasz? – Można to tak nazwać? Słaby dowcip, jeżeli w ogóle zasługiwał na to miano. Dziewczyna najwyraźniej albo uważała biegi na nartach za lekki sport, albo w ogóle nie zrozumiała, co miał na myśli. – Chcesz się zrelaksować? – Tak, można tak powiedzieć. Czuł się dziwnie, trzymając ją na progu swojego pokoju. Był już prawie gotów zaprosić ją do środka, żeby nie stała w zimnie, kiedy zapytała:

– Byłeś w gorącym źródle? – Nie, nie widziałem jeszcze żadnego. Jest jakieś w tej gospodzie? – Nie tutaj. Blisko. Pójdziemy? Na samą myśl o rozbieraniu się przy obcej kobiecie poczuł się niepewnie. Co prawda w większości z gorących źródeł można było dostać ręcznik, zwykle jednak miał on rozmiar znaczka pocztowego. Prędzej niż nagość dało się nim zakryć twarz, by nie zostać rozpoznanym. – Nie wiem – odparł z wahaniem. – Miałem właśnie iść spać i… – Chodź ze mną. To pomoże na sen. Wahał się. – No chodź! – zawołała z lekkim uśmiechem. – Jeśli źródło nie jest w gospodzie, muszę się ubrać. – Przyjrzał się jej uważnie. – Ty raczej też. – Nie trzeba. To blisko. Czy ona do końca oszalała? Zamierzała przebiec po śniegu w tej nieszczęsnej sukience? Nie dziwiło go, że miejscowi są przyzwyczajeni do niskich temperatur, ale to było już niemal równe samobójstwu. Nie podobała mu się ta cała sytuacja. Miał wrażenie, że pakuje się w coś, czego będzie potem żałował. Chciałby przynajmniej wiedzieć, co jest nie tak z tą dziewczyną. – Zaraz – powiedział. – Daj mi minutę. Szybko otworzył szafę i wyciągnął z niej kurtkę i kożuch. Tę pierwszą założył na siebie, zapiął pod szyję i zabezpieczył kaptur zatrzaskiem, zaś kożuch podał dziewczynie, nie słuchając protestów. Pomógł jej ubrać grube odzienie, owinął ją szczelnie i zawiązał w pasie. Nieznajoma stała biernie jak dziecko, które pozwala matce się ubrać. – Przy okazji, jestem Roman – powiedział cicho. – Miło cię poznać, Roman. Czy celowo uniknęła podania mu imienia? Zabrał ze sobą ręcznik. W tej chwili czuł się na tyle nieswojo, że miał szczerze w nosie zwyczaje miejscowych i ich podejście do nagości. Ta obca dziewczyna wytrąciła go z równowagi i nie zamierzał jej pozwolić na dalsze konfundowanie go.

Przez chwilę myślał o staruszkach, z którymi rozmawiał przy sake. O wiosce, która podobno była położona wysoko w górach. Gdyby cała ta historia nie była tak absurdalna, jego pierwszą myślą byłoby, że to właśnie stamtąd przyszła dziewczyna. Z zapomnianej, odciętej od świata wioski po drugiej stronie doliny, gdzie ludzie żyją na swój sposób i podążają własnymi ścieżkami, nie do końca rozumiejąc prawa świata zewnętrznego. Co za kompletna bzdura. Wyszli na zewnątrz, szybko przemykając w lodowatych nocnych ciemnościach. Roman miał wrażenie, że na miejscu nieznajomej zamarzłby po kilku krokach. Miejscowi musieli być znacznie twardsi od niego. Poprowadziła go na tyły budynków otaczających główną uliczkę, po czym ruchem ręki kazała przeskoczyć płotek czyjejś posesji. Nie sprzeciwił się. To ona znała tutaj wszystkie skróty. Gdy dotarli do onsenu, natychmiast nabrał podejrzeń, że źródło bynajmniej nie jest własnością publiczną. Zamiast szatni znajdowała się tu mała wiata z wieszakami na ubrania, z której zadaszenia zwisały sople lodu. Samo źródło wyglądało jednak bardzo zachęcająco. Z wody unosiły się obłoki pary obiecujące temperaturę chroniącą od zamarznięcia. Gorące źródła to sport dla wytrzymałych. Europejczycy często boją się ich jak ognia, oczami wyobraźni widząc skutki szoku termicznego. Kiedy jednak opanuje się sztukę rozbierania się na koszmarnym mrozie i powolnego zanurzania się we wrzącej wodzie, cały proces okazuje się zadziwiająco przyjemny. Dziewczyna zaciągnęła go pod wiatę i zaczęła się rozbierać. Odwrócił wzrok, zawstydzony, po czym sam nieśmiało zaczął zdejmować ubranie. Bez wątpienia był to prywatny teren. Pomijając niezwykłość posiadania w ogródku własnego onsenu, miejsce wyglądało na nieszczególnie luksusowe. Możliwe, że to z powodu śniegu i lodu, które przykrywały wszystko inne dookoła. – A co, jeśli właściciel nas zauważy? – spytał, nie patrząc za siebie. Nie chciał się na nią gapić, zanim gorąca woda nie zasłoni nagiego ciała. – Bez obaw. Nie miałby nic przeciwko. Roman jakoś w to wątpił, ale powstrzymał się od komentarza.

Poczekał, aż dziewczyna uda się w stronę źródła, po czym podążył za nią, szczękając zębami i trzęsąc się od przenikliwego mrozu. Patrzył kątem oka, jak nieznajoma zaczyna szykować się do wejścia. W tym celu powoli polewała się wodą ze stojących przy brzegu naczyń. Nie wszędzie jednak używano tradycyjnych metod przygotowania się do zanurzenia. W dużych onsenach zwykle przed wyjściem z szatni znajdowały się prysznice. – Wszedł do wody zaraz po niej, polewając się bardziej pospiesznie, przeraźliwie świadomy jej spojrzenia. Kiedy się zanurzył, gorąca woda zaparła mu dech w piersiach, ale mimo to poczuł się pewniej. Oparł się o ścianę niecki i zamknął na chwilę oczy, wypuszczając powietrze z płuc. Usilnie starał się zrelaksować. W gruncie rzeczy nikt go przecież do niczego nie zmuszał – w końcu perspektywa pobytu w gorącym źródle z rozebraną kobietą powinna raczej należeć do wyjątkowych przyjemności. Otworzył oczy. Nieznajoma siedziała naprzeciwko i przyglądała mu się z uśmiechem. Pod wodą widać było wzgórki jej piersi, majaczącą różowość sutków. – Gorąca woda rozluźnia ciało – powiedziała. Nie chciał mówić na głos, że woda o tak wysokiej temperaturze przyprawi go raczej o wszechobecne poparzenia niż doskonały relaks. – Tak – odpowiedział niezbyt elokwentnie. W unoszącej się dookoła parze odniósł wrażenie, że dziewczyna nagle stała się przezroczysta. Ogarnęło go niezwykłe uczucie. Miał wrażenie, że niepokój wysącza się przez pory w skórze. Temperatura ciała coraz bardziej dostosowywała się do temperatury wody, choć gorąco wciąż było nieznośne i sprawiało, że czuł się trochę jak ofiara wyciągnięta z pożaru. Dziewczyna siedziała przez jakiś czas w milczeniu. W chwili, gdy Roman zaczął czuć się swobodniej, przysunęła się bliżej. Mimo iż wszystkie jego zmysły zajęte były doświadczaniem potwornego gorąca, bardzo wyraźnie poczuł delikatną rękę opadającą na udo. Oż cholera, zdążył pomyśleć. – Ty masz kobietę? – spytała dziewczyna.

To nie był niewinny dotyk. Palce poruszały się łagodnie, masując skórę. Nie pozostawiały żadnych wątpliwości. Roman nie próbował nawet zapanować nad sytuacją. W jednej chwili tysiąc możliwości przemknęło przez jego umysł. Ryzyko, które podejmował, godząc się na nadchodzące wydarzenia, spłynęło na niego jak niewidzialny ciężar. Z drugiej strony – byłby głupi, gdyby odmówił, prawda? Jaką historię miałby do opowiedzenia Tony’emu po powrocie? Zapytała go jeszcze raz, czy ma kobietę. – Nie mam – wydusił. Jej dłoń przesunęła się wzdłuż uda, lekko muskając tężejący członek. Jakaś część jego umysłu miała ochotę krzyknąć, że coś jest nie w porządku. Bardzo nie w porządku. Takie rzeczy nie przydarzały się ludziom jego pokroju, może wyjąwszy postaci z filmów i komiksów pornograficznych. To po prostu nie miało sensu. Kim ona była? Czego tak naprawdę chciała? Poczuł palce zaciskające się na nasadzie penisa. Dziewczyna nachyliła się, zapewne by pocałować go w szyję… Niemal w tym samym momencie gdzieś za ich plecami rozległ się łoskot otwieranych drzwi i ciężkie, skrzypiące kroki na wilgotnym śniegu. Roman nie zdołał się obrócić, zbyt pochłonięty nieznajomą. Po chwili nadchodzący człowiek wszedł w jego pole widzenia. Był Japończykiem, typowego wzrostu i budowy, bez naleciałości sugerujących pokrewieństwo z ludem Ajnów, odziany w grubą kurtkę i czapkę z nausznikami. Prawdopodobnie był właścicielem posesji, biorąc pod uwagę gniewny wyraz twarzy i niezrozumiały okrzyk, który wydał z siebie na widok intruzów. Roman poczuł, jak z trudem wypracowany spokój wali się i pociąga go ku chaosowi. Już miał zacząć się tłumaczyć – boleśnie świadomy odsuwającej się od niego nagiej dziewczyny („Chryste, oby nie okazała się córką tego faceta…”) – gdy nagle zauważył coś, co odebrało mu głos. Mężczyzna trzymał w rękach strzelbę i kierował jej lufę w stronę onsenu. – Jezu Chryste! – jęknął Roman po polsku. Mężczyzna znowu coś zawołał, ale jego japoński nie zrobił się ani trochę bardziej zrozumiały. Nie było czasu zastanawiać się, czy to wściekły bełkot, czy lokalny dialekt. Lufa strzelby połyskiwała groźnie w blasku bijącym od

domu. Roman myślał szybko, ale nie na tyle, by być w stanie rozsądnie zareagować. Strach o własne życie przyćmiewał wszystko inne. Japończyk znów krzyknął. Potem wymierzył strzelbę w odsuwającą się na drugi kraniec onsenu dziewczynę. Strzelił. Roman był tak zdumiony, że na parę chwil zapomniał o przerażeniu. W głębi duszy nie wierzył chyba, że mężczyzna naprawdę użyje broni. Strzelby były dobre do straszenia nieproszonych gości i wyganiania ich ze swojej posesji. Przecież tak naprawdę nie miał zamiaru… Kula minęła dziewczynę o kilka centymetrów, rozpryskując parującą wodę. Roman szarpnął się do tyłu, momentalnie wynurzając się ze źródła i przelatując nad krawędzią. Padł na plecy w wilgotny, lepki śnieg. Przeraźliwe zimno sparaliżowało go na długą chwilę. Usłyszał kolejny strzał. Japończyk z dymiącą strzelbą przebiegł na drugi koniec źródła i sięgnął do kieszeni po naboje. Unieruchomiony Roman usiłował się podnieść, mając wrażenie, że wszystko dzieje się w zwolnionym tempie. Widział palce mężczyzny, niezwykle powoli lokujące w komorach dwa kolejne pociski. Nie widział dziewczyny. W miejscu, gdzie stał tubylec, zaczynała się łagodna pochyłość prowadząca do zalesionego zbocza, u którego stóp rozciągała się dolina. Czy to możliwe, by tam pobiegła? Romanowi udało się wstać. Stracił czucie w niemal całym ciele. Ledwie stał na nogach. Zauważył, że się trzęsie, choć wcale tego nie czuł. Odwrócił się plecami do mężczyzny z bronią i ruszył przed siebie. Widział tylko mrok i połyskującą biel śniegu. Stopy paliły go od kontaktu z zaspą. Poczuł, że zapada się coraz głębiej. Każdy krok kosztował go więcej energii. Spojrzał w dół i widok własnych owłosionych nóg uświadomił mu, że biegnie całkowicie nagi po śniegu. Za jego plecami rozległ się stłumiony huk kolejnej detonacji. Możliwe, że były to dwa niemal jednoczesne strzały. Może tylko jeden. Zaraz potem rozległ się krzyk. Mężczyzna ze strzelbą zawołał coś w dół zbocza. Odpowiedziało mu tylko echo, zagłuszone zwielokrotnionym hukiem

wystrzału. Dziewczyna mogła już nie żyć, ale Roman nie potrafił myśleć jasno. Zatoczył się i runął na bok, turlając się w zaspie. Śnieg oblepił mu całe ciało. Po niedawnym kontakcie z gorącą wodą przejmujący chłód nie przypominał niczego, czego Roman w życiu doświadczył. To było całkiem jak rzucenie się do ogromnej maszynki do mięsa. Otępienie przeszło w ból. Ból przeszedł w straszne, nieopisane cierpienie. Jakby nerwy na ciele eksplodowały jeden po drugim. Chwilę później wszystko to się skończyło. Zmysły nie wytrzymały. Poczuł, że zapada się w ciemność. – dziecko szczęścia Przebudził się i uderzyło go obezwładniające niezrozumienie. Co się stało? Dlaczego do niego strzelano? Usiłował przewrócić się na bok, ale miał wrażenie, że wszystkie kończyny ma sparaliżowane. Potem wstrząsnęło nim uczucie zimna. Zamiast wstać, zmusił się tylko do gwałtownego nakrycia się kocem. Ktoś położył go do łóżka i ciepło okrył. Nie zastanawiał się, kto. Pamiętał gorące źródło, strzelbę i krzyki. Minął kwadrans, może więcej. Na przemian zapadał w sen i budził się, nie mogąc zapanować nad reakcjami wyziębionego organizmu. Szok był słowem, które krążyło mu po głowie. Szok termiczny. Wyskoczył z wrzącej wody i przebiegł kilka metrów po śniegu. Mógłby równie dobrze tego nie przeżyć. W końcu udało mu się zachować świadomość na dłużej niż minutę. Zachęcony tym postępem uniósł się na łóżku, szczelnie owijając nagie ramiona kocem. Zdał sobie sprawę, że znajduje się w swoim pokoju w ryokanie. Dlaczego nie wezwano pogotowia? Ogarnęły go bardzo złe przeczucia. Przez chwilę nabrał podejrzeń, że koszmar się nie skończył, że właściciel gorącego źródła zaraz wpadnie przez drzwi i właduje w niego kulę. To na szczęście nie miało sensu – w końcu leżał teraz w ciepłym łóżku. Z pewnością sam do niego nie dotarł.

Wstał i podszedł do szafy. Zaczął się ubierać. Nie wiedział, czemu musi się spieszyć. Nie był pewien, dlaczego ogarnia go coraz silniejsze poczucie, że czas się kończy. Potem przypomniał sobie o dziewczynie. Jeśli wzrok go nie mylił, pobiegła w dół zbocza, w stronę doliny. Naga. W przeraźliwie niskiej temperaturze, która jego samego powaliła w przeciągu kilku chwil. Możliwe, że już była martwa. Jeśli nie zabiło jej zimno, mogła to zrobić kula. Musiał się dowiedzieć. Wyszedł z pokoju kompletnie ubrany, wciąż trzęsąc się i słaniając się na nogach. Na schodach musiał robić dwa przystanki, kurczowo wczepiając się w poręcz. Przez okno na półpiętrze ujrzał dolinę, skąpaną w szarości nadchodzącego świtu. Teraz nie widział w niej nic pięknego. Była dzika, rozległa i piekielnie zimna. Kryła pod zlodowaciałymi ostępami truchła pomarłych z zimna zwierząt i roślin. Dolina była żywym trupem. Roman zastał gospodarza w barze. Mężczyzna miał posępny, nieobecny wyraz twarzy. Czyścił powtarzalnymi ruchami szklankę, jakby mogło go to uchronić przed ponurymi myślami. – Co się stało? Gospodarz spojrzał na niego bez zrozumienia i dopiero po chwili Roman zdał sobie sprawę, że zadał pytanie po polsku. Powtórzył je, przechodząc na japoński. – Nie mam pojęcia – odpowiedział mężczyzna, brzmiąc nieszczerze. – Znalazłem pana na śniegu i… – …i przypadkiem przechodził pan akurat tamtędy po nocy? Gdzie jest dziewczyna? – Kto? – Dziewczyna, która ze mną była. Gospodarz wahał się, najwyraźniej jednocześnie przerażony i zdeterminowany, by coś przed nim ukryć. – Jaka dziewczyna? – spytał. – Ta, z którą byłem w gorącym źródle. Zanim jakiś wariat ze strzelbą nas ostrzelał. On może być niebezpieczny.

Gospodarz milczał. – Musimy wezwać karetkę i policję. Ona wybiegła nago, tak jak ja… Znaleźliście ją? – Nie znaleźliśmy nikogo poza panem. Ten upór miał w sobie coś przerażającego. Mężczyzna negował istnienie dziewczyny tak uparcie, że Roman nigdy nie byłby w stanie mu uwierzyć. Jeżeli te zaprzeczenia miały godzić w jego poczytalność, to były wyjątkowo nieskuteczne. Mimo to czuł się jak wariat. Z trudem przypominał sobie szczegóły zajścia. Powinien się cieszyć, że szok nie spowodował zaniku pamięci, ale mimo wszystko czuł się pogubiony. – Gdzie… ona… jest? – wycedził ze wściekłością. Gospodarz milczał, patrząc na niego bezradnie. – Proszę zadzwonić po pogotowie – powiedział Roman. – I po policję. Zrobi pan to? Mogę oczekiwać chociaż tyle? Skinienie głową. Nie czekał na więcej. Wrócił do swojego pokoju, zgarnął narty biegowe i kijki, potem pognał z powrotem na dół. Strach nie był już dominującym uczuciem. Musiał działać. Ta silna potrzeba napędzała go, przyspieszała krążenie krwi. Nie czuł się tak od dawna. Może nawet nigdy w życiu. Pod wpływem adrenaliny nie myślał zbyt dużo o ryzyku. Udawał się w pobliże miejsca, gdzie niedawno o mało nie zginął. Mężczyzna ze strzelbą mógł wciąż tam być. Zdał sobie sprawę, że się go nie boi. Zaraz potem uświadomił sobie, dlaczego – właściciel gorącego źródła nie strzelił do niego ani razu. Wszystkie pociski posłał w nieznajomą dziewczynę. Starał się tego nie interpretować. Wyjaśnienia, które przychodziły mu do głowy, były zbyt szalone. Teraz nie było czasu na roztrząsanie motywacji szaleńca z bronią. Musiał udać się do doliny i poszukać nieznajomej. Był prawie pewien, że jest już martwa – nie wiedział przecież nawet, ile czasu był nieprzytomny – ale musiał chociaż spróbować. Założył narty. Odpychając się kijkami, ruszył ukosem wzdłuż zbocza, omijając domostwa Kurozuka i szukając miejsca, gdzie zbiegła uciekająca

dziewczyna. Liczył, że za jakiś czas wypatrzy jej ślady na śniegu. A może po prostu dostrzeże jej zakrwawione zwłoki. Niebo nad lasem było stalowoszare, poznaczone brudnymi siniakami chmur. Na horyzoncie pojawiła się delikatna łuna, która mogła okazać się pierwszymi promieniami słońca. Dziewczyna mogła leżeć w lesie już kilka godzin. Nie miała szans na przeżycie. Roman przyspieszył kroku. Kilkanaście metrów od miejsca, gdzie jego zdaniem znajdowało się gorące źródło, na białym puchu zauważył wgłębienia. Częściowo przysypane ślady stóp. Zerknął do góry. Przez zasłonę drzew wyznaczających krawędź lasu widział jasność bijącą od położonego wysoko domostwa. Albo ktoś nie zgasił światła, albo tamten porąbany morderca spokojnie siedział w domu i pił herbatkę. Roman odwrócił się i popatrzył w dół zbocza, śledząc ścieżkę, którą wyznaczały odciśnięte ślady. Po chwili zaczął zbiegać w stronę dna doliny. Trop był zadziwiająco długi. Dziewczyna była bardziej wytrzymała nie tylko od niego – to wystarczyłoby zapewne do pobicia jakiegoś światowego rekordu. Bosa i naga gnała w wysokich zaspach na kompletnym odludziu… Czy to możliwe, by jakakolwiek ludzka istota była zdolna do czegoś takiego? Coś mignęło między drzewami. Zatrzymał się, zdumiony. Doskonale znał ten widok. Ale to nie miało sensu, prawda? To nie mogła być ona. Ruszył ponownie. Przebiegł kilka metrów. Zatrzymał się i rozejrzał uważnie. Zdał sobie sprawę z panującej dookoła ciszy. Wcześniej nie słyszał jej przez świst własnego oddechu i łomot bijącego serca, jednak teraz wypełniła mu uszy jak wata i sprawiła, że poczuł nagły strach. Rozciągająca się dookoła dolina ziała pustką i spokojem, w których wyczuwał coś złowieszczego. W tym momencie dziewczyna wynurzyła się spomiędzy drzew. Był tak zaskoczony jej widokiem, że prawie krzyknął. Znowu miała na sobie tę ciepłą suknię i skórzane buty. Strój nie nadawał się do biegania po śniegu, ale przynajmniej nie była naga. Tylko jakim cudem zdołała odzyskać swoje rzeczy? Czy wróciła na górę do człowieka,

który o mało jej nie zastrzelił, by ukradkiem odebrać swoją własność? Nie myślała logicznie. Mogła zamarznąć… Roman potrząsnął głową. Zamachał do niej, chociaż widziała go z daleka. – Tutaj! – zawołał. Podchodziła powoli. Zdał sobie sprawę, że trzyma coś w rękach. Jakieś zawiniątko. – Bałam się, że nie żyjesz – powiedziała. – Wszystko ze mną w porządku. Musimy się stąd wynieść. Mój gospodarz miał wezwać policję… – Zamilkł, wpatrując się w nią uważnie. – Co to jest? Spojrzała na niesiony przed sobą tobołek, a potem znowu na niego. Jej wzrok był jednocześnie zagubiony i przestraszony. Wtedy tobołek wydał dźwięk. Ciche kwilenie. – Chyba żartujesz – powiedział Roman po długiej chwili obezwładniającego milczenia. – Ty nie… Kiwnęła głową, jakby dając mu znak, że się nie myli. Ale przecież to nie miało sensu, skąd miałaby…? W tobołku było niemowlę. Roman podszedł i teraz już bez najmniejszych wątpliwości mógł stwierdzić, że spomiędzy rozchylonych okryć wygląda zarumieniona twarz dziecka. Maluch wyglądał tak, jakby nie miał nawet roku. Krzywił się od mrozu i z lękiem odwracał twarz od przerażającego świata. To chyba żarty, powtórzył w myślach Roman. Czy to jej dziecko? Nie było innego wytłumaczenia, ale co to, do cholery, miało znaczyć? Gdzie podziewało się niemowlę, kiedy jego matka zadawała się z obcymi gaijinami na górze? Czy ojciec mieszkał gdzieś w pobliżu? – Co do… – Musimy uciekać – przypomniała mu dziewczyna. – Potrzebuję pomocy. To go nieco ostudziło. Zanim wybuchnie gniewem, najpierw musi zatroszczyć się o ich bezpieczeństwo. – Co mam zrobić? – zapytał. – Muszę wrócić… Zabrać trochę rzeczy. Poczekaj tu. – Podeszła bliżej i wyciągnęła tobołek przed siebie. – I potrzymaj ją. Ma na imię Sachiko. Spojrzał na nieznajomą z przestrachem, ale nie zaprotestował. Miał ochotę

spytać, co jest tak ważnego, że nie może zabrać tego po przyjeździe policji, ale z trudem udawało mu się zachować resztki logiki. Wiedział tylko tyle, że niedawno oboje o mało nie zginęli. Każda rzecz, którą mógł zrobić, dawała mu poczucie celu. W tej chwili nie było nic ważniejszego. – W porządku – powiedział. Z największą ostrożnością przejął od niej zawiniątko i nagle zdał sobie sprawę, że spogląda prosto w twarz przebudzonego niemowlęcia. Dziecko patrzyło na niego dużymi, wodnistymi oczami i milczało. Dziewczyna cofnęła ręce niechętnie, jakby walczyła ze sobą. Zagryzła wargę. Potem obróciła się w stronę środka doliny. – Zaczekaj – powiedziała po prostu. Nie miał innego wyboru. Zniknęła tak szybko, że nie zdołał zapytać, dokąd biegnie. Widział tylko jej jasny, smukły kształt, skaczący z szaloną prędkością pomiędzy drzewami. Niech to szlag, pomyślał, dokąd ona idzie? Przecież w dolinie niczego nie ma… Prawda? Staruszkowie, którzy rozmawiali z nim w barze… Czy ta stara legenda, o której mówili, nie dotyczyła drugiego krańca doliny? Przecież nawet jeżeli w pobliżu mieściła się jakaś wioska, nie było jej widać z brzegów Kurozuka i musiała znajdować się daleko – gdzieś wśród mgieł pokrywających krainę wiecznego śniegu na horyzoncie. Nawet jeżeli przyjąć, że dziewczyna gdzieś tam mieszkała… Czy to możliwe, by była zdolna tak szybko pokonać tę drogę? Wrócić po ubrania, pobiec po dziecko, potem znaleźć się dokładnie w tym miejscu, by spotkać Romana i oddać mu niemowlę? Czy to wszystko było zaplanowane, czy to najbardziej szalony zbieg okoliczności tego stulecia? Zdał sobie sprawę, że zerwał się wiatr. Lodowaty, tnący mroźnymi igłami wiatr, który za parę chwil mógł zwalić go z nart. Pospiesznie wypiął nogi i odsunął się za pień najbliższego drzewa, chroniąc siebie i dziecko przed nagłymi podmuchami. Spojrzał na niebo i pożałował, że nie zrobił tego wychodząc z ryokanu. Sądząc po ciemnym kolorze chmur szykowała się niezła nawałnica. Oczami wyobraźni widział sypiące się na dachy Kurozuka tony śniegu i wiatr wyrywający w dolinie drzewa z korzeniami. Ale nie będzie tak źle, prawda?

Zresztą, nawet gdyby wiedział o nadchodzącej niepogodzie, czy cokolwiek by to zmieniło? Gdyby tu nie przyszedł, nikt nie zrobiłby tego za niego. Spojrzał na twarzyczkę dziecka ledwie widoczną spomiędzy rozchylonych tkanin. Te duże, przejrzyste oczy zaczynały go przerażać. A może nawet nie tyle one same, co całkowita cisza, w jakiej dziecko chłonęło go wzrokiem. Odkąd matka oddała je w ręce Romana, nie wydało z siebie ani jednego dźwięku. Za to z każdą minutą zdawało się być coraz cięższe. Uświadamiał sobie, jak bardzo jest zmęczony. Wstrząs, który przeżył kilka godzin temu, był nieporównywalnie gorszy, niż wszystko, czego dotąd doświadczył w życiu. Nawet wieści o chorobie matki nie mogły równać się z tym intensywnym uczuciem. Dziecko nie poruszało się. Gdyby nie mruganie powiekami i drganie nozdrzy, nic nie wskazywałoby na to, że wciąż żyje. Roman zaczął wpatrywać się w nie z obsesyjną obawą. Zastanawiał się, czy nie byłoby bezpieczniej dokładniej zawinąć małą twarzyczkę, ale nie był w stanie się do tego zmusić. Bał się, że materiał zawiniątka może udusić niemowlę. Bał się również, że tracąc jego twarz z oczu nie zdoła sprawdzić, czy dziecko jeszcze żyje. Naprawdę wydawało się coraz cięższe. Zupełnie bez powodu zaczął rozmyślać o tym, co mówili starcy wczorajszego – a może raczej przedwczorajszego – wieczora. Obraz samotnej górskiej wioski coraz wyraźniej utrwalał się na wewnętrznej stronie jego powiek, zupełnie jakby kiedyś tam był. Wyobraźnia stworzyła skupisko ciemnych chat, które nie chciało dać się przepędzić. Starcy sądzili, że mieszka tam coś złego. Przynajmniej tyle Roman wywnioskował z ich mało składnych wywodów. Coś niedobrego i bardzo starego czai się po drugiej stronie doliny. Zastanawiał się, czy tajemnicza dziewczyna znała te pogłoski. Przez myśl przechodziły mu wszelkie mity i legendy, których naczytał się w prasie oraz w książkach. Kaidan, czyli japońskie opowieści o duchach, w znacznej większości wywodzące się z epoki Edo. Historie o głodnych zjawach, które nie mogą zjeść żadnego posiłku, bo mają zbyt wąskie

przełyki. O zjawach, które nie są w stanie jeść, bo wymiotują każdy posiłek z wyjątkiem ludzkich odchodów. O zjawach, które parzy zimowy księżyc, a letnie słońce kłuje jak lodowe igły. Nie miał pojęcia, dlaczego jego umysł odgrzebuje wszystkie te odrażające historie właśnie w takiej chwili. Ciężar dziecka stał się nieznośny. Romanowi wydało się niemożliwe, by był aż tak zmęczony. Nogi zaczęły się pod nim uginać, ale odnosił wrażenie, że nie wynika to tylko i wyłącznie z wycieńczenia organizmu. Czuł, jak drżą mu mięśnie ramion. Tobołek zdawał się mieć wagę dorosłego mężczyzny. Niemowlę z pewnością nie mogło tyle ważyć. Poczuł, że jeśli zaraz nie usiądzie, jego ciało nie wytrzyma ciężaru. Miał wrażenie, że zaraz się przewróci. Ziemia przyciągała go z podwojoną mocą. Wreszcie się poddał. Opadł miękko na śnieg i odetchnął z ulgą. Zimny wiatr dostał się do jego ust, wypalając dziąsła i drażniąc zęby. Natychmiast splunął i chuchnął, by się ogrzać. Spojrzał raz jeszcze na dziecko. Potem pożałował, że trzymając je nie może rozcierać dłoni. Zdawał sobie sprawę, że siedzenie na śniegu przy takiej pogodzie jest więcej niż nierozsądne. Czuł klejące się powieki i dziwną ociężałość – pierwsze sygnały, że może zasnąć na śniegu i zamarznąć. Senność wynikała z przeraźliwie niskiej temperatury i nie mógł nic na to poradzić. Nie byłby też w stanie wstać – dziecko przygniatało go do ziemi jak głaz. Cały czas milczało, jakby obserwując jego znużenie. Zamrugał oczami, próbując odzyskać zmysły. Wiatr zmienił kierunek i dmuchał śniegiem prosto w twarz Romana. Zimno zdawało się potęgować z każdą mijającą minutą. Gdzie podziewała się dziewczyna? Czy nie powinna już wrócić? Powieki opadły bez jego woli. Uniósł je po chwili, ale zaraz zaczęły wracać do poprzedniej pozycji. Zastanawiał się, czy nieznajoma nie zgubiła się przypadkiem w lesie. Albo czy nie zamierzała go zostawić samego z dzieckiem. Ale to nie miało sensu, prawda? Nie byłaby dość szalona, by narażać życie własnego potomstwa. Prawda? Myślał o tym z zamkniętymi oczami, w dziwacznym półśnie, który koił jego myśli, ale też napełniał grozą. Uświadamiał sobie, że może się już nigdy

z niego nie obudzić – nie, jeśli zapadnie jeszcze głębiej w błogą ciemność – ale nie mógł nic na to poradzić. Ostatnimi rzeczami, z których zdawał sobie w pełni sprawę, było zawodzenie wiatru, który raz po raz smagał go śniegiem oraz przeraźliwy ciężar tobołka, który wciąż trzymał przed sobą. Musisz zachować przytomność, powiedział sobie. Nie dla siebie. Dla dziecka. Ledwie jednak zdążył przekonać się do działania, inny głos nakazał mu odpocząć parę chwil dłużej. Przecież nic się nie stanie, jeśli posiedzi z zamkniętymi oczami parę sekund… Zapadał się w otchłań, całkowicie nieświadom tego, co dzieje się dookoła. Nie czuł już ciężaru. We śnie zastanawiał się nad tym i czuł lęk na myśl, że upuścił dziecko. Śniły mu się też kroki na śniegu. – godzina wołu Poczuł, jak światło wdziera się przez różowość powiek do jego mózgu. Blask torował sobie drogę z delikatnością serii z karabinu, wyrywając go ze snu, a potem budząc z półprzytomnego stanu, w którym potrafił tylko bredzić o dziecku i wiosce. Wreszcie przejrzał na oczy, z zaskoczeniem witając drewniane ściany i trzask płomieni, ciepło, kominek i zawieszoną skórę, krawędź łóżka, okno z zasłonkami, wszystko, całe morze małych szczegółów, które składały się na łamigłówkę: gdzie się, do cholery, znajdował? – Dziecko – wyszeptał. Niemowlęcia nie było na jego rękach. Leżał na futonie z dłońmi wyciągniętymi przed siebie, jakby gotów na nowo przyjąć ciężar. Nie był sam. Ktoś poruszył się z boku, rzucając na ścianę wydłużony, nienaturalny cień. Roman odwrócił głowę, by przyjrzeć się uważniej. Nieznajomy był mężczyzną o trudnych do określenia rysach twarzy, siedzącym po turecku na podłodze i patrzącym przed siebie w milczeniu. Przechylił się lekko w bok, jakby chcąc zwrócić na siebie uwagę Romana, ale jego oczy skierowane były w zupełnie inny punkt – jakby był niewidomy. Tę wątpliwość chwilę później rozwiały jego słowa:

– Widzę, że czuje się pan lepiej. Roman zamknął oczy i spróbował opanować zawroty głowy. Mimo to nie ulegało wątpliwości, że nieznajomy miał rację. – Był pan nieprzytomny prawie cały dzień. – Gdzie jestem? – W moim domu. Obudził się pan parę godzin temu, ale nie był pan świadom obecności mojej ani mojej rodziny. Mówił pan jakieś rzeczy, które nie miały sensu. – Czy znaleźliście dziecko…? – Dziecko? Nie mam pojęcia, o czym pan mówi. Z głosu mężczyzny nic nie dało się wywnioskować. Jeżeli próbował coś przed nim ukryć, tak jak wcześniej gospodarz ryokanu, robił to o wiele skuteczniej. – A dziewczynę? Czy widział pan dziewczynę? – Nie. Znalazłem pana całkiem samego. Roman zacisnął zęby i pohamował przekleństwo. – Gdzie dokładnie jesteśmy? – Mój dom znajduje się na zboczu. Proszę się nie martwić, jest pan tu bezpieczny. Musi pan odpocząć, zanim będzie pan mógł swobodnie chodzić. Nagle zaczęło rzucać się w oczy, że mężczyzna cały czas siedzi przechylony w jedną stronę. Pozycja wydawała się nader niewygodna i nienaturalna, a do tego nieznajomy nawet nie patrzył na swojego gościa, tylko wciąż na ścianę za jego plecami. Roman poczuł przypływ niepokoju. Rozejrzał się dookoła, szukając swoich rzeczy. Po chwili dostrzegł leżący na biurku zegarek, który co prawda nie należał do niego, ale działał i wskazywał za pięć drugą w nocy. Druga. Z jakiegoś powodu ta godzina wydawała mu się symboliczna. Chodziło chyba o coś w japońskim folklorze… – Czy pańska rodzina jest w pobliżu? – zapytał nieznajomego. – Tak, w sąsiednich pokojach. – Mam nadzieję, że nie zakłóciłem wam spokoju. Dobieranie formułek grzecznościowych przychodziło mu z jeszcze większym trudem niż zazwyczaj, ale z jakiegoś powodu czuł, że musi to

robić. Miał wrażenie, że gra na czas. Jeszcze raz zerknął na zegarek. Uczucie niepokoju, które go opanowało, zamieniało się powoli w panikę. Za minutę druga. Spojrzał na siedzącego na podłodze mężczyznę. Był on jedyną przeszkodą, która dzieliła Romana od drzwi. Gdyby ruszył bardzo szybko z miejsca, może zdołałby go ominąć i… Ale jaki to miało sens? Dlaczego miał przeczucie, że nieznajomy wcale nie siedzi tutaj przez troskę, tylko raczej pełni funkcję strażnika? Skąd w ogóle coś takiego przyszło mu do głowy? Ci obcy ludzie zapewne uratowali mu życie. Nie mógł odpłacać im nieufnością za… Wskazówka sekundowa zegarka przybliżała się do pełnej godziny. Ruch wydawał się niemal hipnotyzujący. Druga. Trzydzieści minut pomiędzy drugą a drugą trzydzieści. Pół godziny najgłębszej nocy. O co tu chodziło? Godzina wołu. Uzmysłowienie sobie, że lęka się czegoś, co przesądni Japończycy uważali za godzinę duchów, powinno przynieść mu ulgę. Jednak ledwie zdał sobie sprawę z irracjonalności swojego zachowania, uczucie strachu się nasiliło. Godzina wołu. Tak to się nazywało. Tak pewnie powiedzieliby na to trzej staruszkowie z baru. Znajdował się w chacie, w miejscu, którego wcześniej nawet nie widział na oczy, być może całe kilometry od Kurozuki. Było dużo czasu, żeby go przenieść – minął cały dzień, odkąd stracił przytomność. Mógł znajdować się wszędzie. Nawet na drugim końcu doliny. Myśl o tym nieomal wprawiła go w panikę. Z trudem zachował klarowność umysłu. Zagryzł wargi i popatrzył na obcego mężczyznę. Potem na zegarek. Była druga w nocy. Z początku nie zauważył, by cokolwiek się zmieniło. Wydawało się, że wszystko jest w porządku. Że napad lęku wynikał wyłącznie z przemęczenia, był skutkiem przeżytego szoku i dwukrotnego zetknięcia z bardzo niską temperaturą. Pierwszym, co zwróciło jego uwagę, był cień na ścianie. Zaczął się

odkształcać. Wyginać, jeśli tak można powiedzieć. Potem spojrzał na siedzącego bez ruchu mężczyznę i z początku nie widział nic. Może utrudniała mu to pozycja, którą przybrał nieznajomy. Może w pomieszczeniu było zbyt ciemno. A może była to innego rodzaju wizualna sztuczka. Głowa mężczyzny zaczęła się unosić. Sunęła. Płynęła do przodu. Szeroko otwarte usta odsłoniły zęby, a w dole szyja ciągnęła się niczym smuga cienia. Ta szyja wydłużała się. Przypominała giętki, gruby kabel. W mózgu Romana wyskoczył jakiś przełącznik. Bezpiecznik odpowiadający za zdrowy rozsądek i niewiarę wypalił się w jednej chwili. Został chaos i narastające szaleństwo, które o mały włos nie przyprawiło go o rozpaczliwy chichot. Dzieci o zmieniającej się wadze, dziewczyny biegające nago po śniegu, szaleni wieśniacy ze strzelbami… Nic już nie miało sensu. I wszystko zyskiwało nowy sens. Obłęd. Głowa zmierzała ku niemu. Puste oczy wciąż patrzyły w przestrzeń. Zobaczył lepkie od śliny zęby. Dziąsła i różowy język. Reagował powoli, ale udało mu się wstać. Odsunął się w kąt pomieszczenia. Nie mógł oderwać wzroku. Zresztą nawet, gdyby mógł, nie śmiałby. To było jednocześnie zbyt przerażające i zbyt fascynujące. Oszalałem, pomyślał. Głowa mężczyzny kołysała się na zbyt długiej szyi jak odrażający kwiat na monstrualnej łodydze. Była karykaturą ludzkiej fizjonomii, odrażającym żartem z praw natury. Oczy, dotąd spokojne i nieruchome, wyglądały teraz, jakby miały za chwilę wyskoczyć z orbit. Spęczniałe kule wpatrywały się w Romana. Znalazł się w kącie pomieszczenia, bez możliwości ucieczki. Patrzył, jak zdeformowana poczwara naprzeciwko podnosi się powoli z podłogi. Ludzkie dłonie opierały się o deski, dźwigając do góry pokraczny kształt. Z sąsiednich izb dobiegały dziwne dźwięki. Jęki, stękania, zawodzenie. Roman nawet nie chciał sobie wyobrażać, co się tam dzieje. Podejrzewał, że tajemniczy nieznajomy wcale nie kłamał, mówiąc o swojej rodzinie. Przerażająca głowa zbliżyła się. Szyja wyciągnęła się przez po​mieszczenie,

napinając jak struna. Zęby kłapnęły w powietrzu. Roman przesunął się w bok, rozglądając się desperacko. Szukał czegoś, czym mógłby rzucić. Czegoś, czym mógłby się zamachnąć. Czegokolwiek. W głębi pomieszczenia otworzyły się drzwi. Coś stało w ciemnym korytarzu chaty. Widać było ruch sięgający przedsionka. Skłębione kształty, odrażająca masa splatających się ze sobą cieni – dziwne istoty wypełniały całe pole widzenia. Głowa zatrzymała się najwyżej pół metra od Romana. Wyłupiaste oczy wciąż na niego nie patrzyły, ale nie mógł łudzić się, że go nie widzą. – Zostaw mnie! – wrzasnął piskliwie. Kolejna istota przeszła przez drzwi. A właściwie nie przeszła – jedynie jej głowa przepłynęła przez próg, ciągnąc się na nienaturalnie długiej szyi. Za nią czaiły się następne. Za nimi następne. I następne. Roman czuł się jak we śnie, z tą różnicą, że nie miał najmniejszej nadziei na przebudzenie. Czytał japońskie legendy. Czytał opowieści o duchach. Interesowały go tak samo jak reszta lokalnego folkloru, ale nie dawał im więcej wiary niż pogaduszkom starców z Kurozuka. Teraz w przypływie paniki przypominał sobie historie o latających głowach… wszystko to było kiedyś zbyt absurdalne, zbyt dosłowne… W głębi chaty rozległ się przeraźliwy huk. Przedsionek wypełnił się zimnym wiatrem. Głowy w drzwiach zaczęły się odwracać. Stwór, który stał najbliżej Romana, także się obrócił z gracją ociężałego gada. Potem nastąpiło coś jeszcze dziwniejszego, niż wszystko, co miało miejsce do tej pory. Gdyby monstra czające się w cieniu nie zareagowały, nigdy nie uwierzyłby, że to dzieje się naprawdę. Z kłębowiska potwornych kształtów wyłoniła się jasna, emanująca światłem istota. Przestąpiła próg chaty i wkroczyła do obskurnego korytarza, swoją obecnością rozpraszając cienie. Stłoczone na zewnątrz kreatury zaczęły odsuwać się na boki, kryjąc się w kątach wraz z brudnoszarym mrokiem, jakby światło je raniło. Głowa, która zaglądała przez drzwi do pomieszczenia, wycofała się z majestatyczną powolnością. Potem blask wypełnił wejście. Nowoprzybyła stanęła w drzwiach, a zjawisko trwało dalej.

Stwór znajdujący się najbliżej Romana zatoczył się pod ścianę. Głowa na wydłużonej szyi sięgnęła ku sufitowi, chowając się w zbawczym cieniu pokrytych pajęczynami krokwi. Wyglądała jak struś chowający się w piasek. Głowy odwracały się od świetlistej istoty jakby jej widok napełniał je odrazą. Możliwe, że wyczuwały też bijącą od niej potęgę, której obecności Roman nie był świadomy. Nawet teraz, gdy rozpoznał jej oblicze wśród jaśniejących promieni, wydawała się niczym więcej niż zwykłym człowiekiem. Na tym zapewne polegała jej zwodnicza natura. Dziewczyna miała na sobie tę samą sukienkę co przedtem. Nietrudno było uwierzyć, że zimno jest jej niestraszne, bo bijące od niej światło było bardziej mroźne niż podmuchy górskiego wiatru. To lodowate wrażenie stanowiło esencję zimna, które nawiedzało obszary Hokkaido. – Kim jesteś? – spytał Roman. – Przyszłam po ciebie – odpowiedziała. Nie pierwszy raz rozmowa z nią nie układała się w spójny dialog, ale w bezsensowny zlepek kwestii, które wydawały się zupełnie niepojęte. – Kim jesteś? – naciskał. Patrzyła na niego, nie uśmiechając się ani nie poruszając powiekami. Była równie nieruchoma i równie martwa jak las, z którego przyszła. – Chcę usłyszeć twoje imię – wyszeptał chrapliwie. Przez długą chwilę wydawało się, że już nie odpowie. – Yukiko[4] – przemówiła w końcu, kiedy zaczynał tracić nadzieję. Czegoś takiego się spodziewał. Wyciągnęła do niego rękę, a on ją przyjął. Choć każdy centymetr ciała wzdragał się przed kontaktem z tą lodowatą dłonią, Roman zdawał sobie sprawę, że nie może zostać w chacie. Spodziewał się, jaki los czeka go na zewnątrz. W środku czaiła się jednak groza, której nie chciał poznawać. Pozwolił dziewczynie poprowadzić się za rękę przez pomieszczenie, za próg, na korytarz wypełniony potwornościami. Nie rozglądał się na boki, przeświadczony, że przyglądanie się temu szaleństwu mogłoby momentalnie pozbawić go zmysłów. Wyczuwał obecność przyczajonych w kątach istot. Wiedział, że ich oczy są odwrócone. Zaczynał rozumieć, co się stało. Im więcej wiedział, tym bardziej

narastała wewnętrzna rezygnacja. Zdał sobie sprawę, że skazał się na ten los, kiedy pierwszy raz obejrzał się za siebie w dolinie, kiedy pierwszy raz zaczął zastanawiać się, czy wzrok nie płata mu figli. …w dolinie może pan zobaczyć różne rzeczy. Ale nie wszystkimi warto się przejmować… Staruszkowie ostrzegali go, ale czy mógł potraktować ich poważnie? Z tamtej perspektywy, będąc człowiekiem ufającym swojemu rozumowi? …nie za wszystkim należy się oglądać więcej niż raz… Dziewczyna wyprowadziła go na zewnątrz. Drzwi chaty wypluły ich w zadrzewioną przestrzeń doliny. Jak okiem sięgnąć ciągnęła się gęstwina. Roman obrócił się i spojrzał w górę wzdłuż zbocza, na wszelki wypadek nie puszczając ręki. Zobaczył porastające stromiznę chaty wyglądające spod jasnego śniegu jak potężne bryły węgla. Fundamenty zdawały się sięgać głęboko w ziemię, trzymając tę wioskę na stromym spadku wbrew grawitacji. Czarne, niezdrowe ściany chat sprawiały wrażenie zbitych z okopconego drewna, wydobytego z nieznanych czeluści. Wioska istniała. Roman pomyślał o Tonym, o przeklętym Amerykaninie, który cały wyjazd spędził na popijawach w barze, nawet nie zawracając sobie głowy przypięciem nart. Wszystkie widoki, które opisywał, podziwiał tylko z bezpiecznego zacisza Kurozuki. Nigdy nawet nie zszedł do doliny, a jeśli to zrobił, nigdy nie obejrzał się za siebie. Dolina nie widzi cię, dopóki na nią nie spojrzysz. Dolina nie słyszy cię, dopóki jej nie posłuchasz. Ale kiedy już ją zobaczysz, dolina nie pozwoli ci odwrócić wzroku. Roman zagryzł wargę do krwi na myśl o chwili, w której duch tego miejsca przyszedł po niego. Zapukał do drzwi po zmroku. Sprawił, że o mało nie umarł z wyziębienia. Dwa razy! Mężczyzna ze strzelbą miał rację… ale kule nie były rozwiązaniem. Nie da się zabić czegoś takiego. Dziewczyna wyprowadziła Romana jak najdalej od wioski, w pozornie bezpieczne ostępy. Nie miał na sobie kurtki. Prawdopodobnie zdjęły ją istoty czające się w chacie. Był jedynie w grubym, wełnianym swetrze, bez czapki.

W tej sytuacji nie odczuwał nawet zimna – nie w zwyczajny, prosty sposób. Ale zimno było tuż obok. Dziewczyna zatrzymała się i wypuściła jego rękę. Przez chwilę patrzyła na niego bez słowa. Potem zaczęła się oddalać. – Nie wierzę w ciebie – zawołał za nią. Nie zatrzymała się. – Nie wierzę – powiedział Roman desperacko, wypluwając z siebie obłoki pary. – Nie wierzę. Nie zdołał przekonać nawet samego siebie. Zresztą teraz wiara nie miała najmniejszego znaczenia. Z mrozem nie dało się dyskutować, a przynajmniej nie w takim stroju. Usiadł na śniegu, nie przejmując się już niczym więcej. Wypadnięcie z gorącej wody na śnieg… Dziecko, które niemal przygwoździło go swoim ciężarem… To nie było już potrzebne. Roman siedział pod drzewami i żałował, że nie ma czegoś tak ekskluzywnego jak ostatni papieros albo butelka porządnej, polskiej wódki. Na jego oblicze wypełzł słaby uśmiech, bo śmierć od mrozu nigdy nie wydawała mu się straszna. Zresztą przeżył ją już dwukrotnie. Cieszył się, że nie został w rękach istot z chaty. Czymkolwiek były, z pewnością zgotowałyby mu znacznie straszniejszy los. Teraz, choć czuł się marionetką w rękach sił o wiele potężniejszych od niego samego, nie bał się. Strach opuścił go niemal całkowicie, tak samo jak troska o własne życie i uczucie zimna. Nie czuł nic poza lekką melancholią. Myślał o tej, która przyjdzie po jego ciało, gdy będzie już po wszystkim. O tym, co się z nim stanie. – Wiesz – powiedział do siebie – to była cholernie długa noc. Wiatr stał się zimniejszy, powietrze ostrzejsze i bardziej rześkie. Wraz z pierwszymi silnymi podmuchami nadleciały płatki śniegu. Roman nie patrzył w niebo. Oparł się o pień drzewa i zamknął oczy. [1] gaijin (jap.) – cudzoziemiec [2] ryokan (jap.) – gospoda w stylu japońskim

[3] futon (jap.) – tradycyjne japońskie posłanie [4] Yukiko (jap.) – może oznaczać zarówno „dziecko szczęścia” (alternatywna wymowa to Sachiko), jak i „dziecko śniegu”, a także „jasny”, „przejrzysty”.

Krzysztof Maciejewski – urodzony w 1971 roku, dziennikarz, recenzent, pisarz, redaktor naczelny portalu Papierowe Myśli. Wyróżniony w konkursie Gildii Horroru za krótkie opowiadanie grozy. Opublikował zbiór opowiadań Osiem w Wydawnictwie Forma. Jego opowiadania znalazły się także w antologiach: City 1. Antologia polskich opowiadań grozy, City 2. Antologia polskich opowiadań grozy, Bizarro dla początkujących, Śmierć w okopach, 2011. Antologia współczesnych polskich opowiadań, 31.10. Halloween po polsku, O! Choinka! oraz Halloween.

Krzysztof Maciejewski

DRAPIĄCY PSY Lecz Ostry Pazur, który stał tu blisko, Śmignął, za zlepły włos hakiem do góry Podniósł, jak wydrę obmokłą i śliską. Dante Alighieri Boska Komedia XII 34-36

– Kim jesteś? – pytanie zawisło w powietrzu jak dym z papierosa. Wsłuchany w dźwięki dobywające się ze słuchawki, czujnie rozglądałem się po pustym pokoju, jakby tajemniczy, acz milczący rozmówca ukrywał się gdzieś w cieniach zalegających pod ścianami. Ale z pewnością nie było nikogo. Po chwili zapadła cisza. Zupełnie jakby morze wstrzymało oddech. Od kilku tygodni dręczyły mnie dziwne telefony, ale znacznie gorsze były nocne koszmary. Widziałem w nich stada psów pędzące ulicami martwego miasta i bezkształtną, mroczną istotę, która za nimi podąża. Na sam jej widok ogarniał mnie paraliżujący lęk, po czym się budziłem. Nigdy nie bałem się zwierząt, wszystkie czworonogi uważałem za przyjaciół, więc tym bardziej nie rozumiałem, czemu kundle ze snu wywoływały we mnie paniczny strach. To dziwaczne doświadczenie – coś, jakby twój ukochany pluszowy miś z dzieciństwa przeobraził się w zębatego potwora spod łóżka. Pogadam dziś o tym z kumplem, choć nie widzieliśmy się kilka miesięcy. Ale on lubi takie psychologiczne dyrdymały. Na razie spróbuję się ogarnąć, choć tajemnicza postać krocząca psimi śladami jest wciąż gdzieś na wyciągnięcie ręki. Może tuż za plecami? ••• Izba przyjęć największego szpitala w mieście nigdy nie bywała spokojnym

miejscem, lecz tego dnia przypominała istne pandemonium. Doroszański spoglądał przez chwilę bezradnie po twarzach tłumu zapełniającego korytarze oraz salę, w której zajmowano się nagłymi przypadkami. Dopiero po chwili dotarło do niego, że ktoś go woła. To była siostra Marzena. – Panie doktorze, mamy kolejnego pogryzionego… Mężczyzna nie pamiętał, by kiedykolwiek zgłosiło się tylu pacjentów z ranami szarpanymi po bliskich spotkaniach z psimi szczękami. Co gorsza, każdy z trzydziestu kilku delikwentów upierał się, że chodziło o bezpańskie kundle, które po dokonaniu aktu wyjątkowej agresji uciekały z miejsca zdarzenia. A to oznaczało profilaktyczne szczepienia przeciwko wściekliźnie. – Dobrze, już do niego idę – odparł lekarz. – Co się, do diabła, wyprawia w tym mieście? Poszkodowany leżał na szpitalnej ławeczce. Jego prawa noga wyglądała, jakby ktoś ją włożył w maszynkę do mielenia mięsa. Mężczyzna zachowywał jednak spory spokój. – Opowie mi pan, co się właściwie wydarzyło? – spytał Doroszański. – Biegałem w parku miejskim, gdy nagle zza drzew wyskoczyły dwa dobermany… Rzuciły się na mnie… – Jak wyglądały? – To właśnie było dziwne… Te psy były pokryte białymi robakami, one kłębiły się na nich, pokrywały znaczne fragmenty sierści. Ale zwierzaki nic sobie z nich nie robiły. Przeraził mnie ten widok. Doroszański przetarł okulary. Doniesienia o niezdrowym wyglądzie psów powtarzały się. Trzeba będzie udać się na konsultację do weterynarzy, być może w grę wchodzi jakaś epidemia u bezpańskich czworonogów. – Ale było jeszcze coś… – dodał pacjent. – Co takiego? – Odniosłem wrażenie, że psy są tylko zwiadowcami, że nadchodzi ktoś za nimi, ktoś nieczysty… – Nieczysty? – Tak, nieczysty i ponad wszelką miarę odrażający… Doroszański poczuł nagły strach, jakby tuż przed nim otwierały się wrota Piekła.

••• Gustaw był moim starym znajomym, jeszcze ze studenckich czasów. Został psychoanalitykiem, gdyż – jak lubił powtarzać – uwielbiał oddzielanie żałosnych wykwitów wyobraźni od realnego świata. Jakby starał się rozmyć rzeczywistość w niestosowności, zamiast opisać ją odpowiednimi słowami. Już to tłumaczenie wiele mówiło na jego temat. – To co? Dasz się zahipnotyzować? – spytał, kiedy już opowiedziałem mu o swoich snach. Lubiłem u Gucia to, że od razu przechodził do rzeczy. W jego dłoni pojawiło się wahadełko. Wpatrywałem się w ruchomy przedmiot, sam przy tym stając się istotą huśtającą się w mroku nad przepaścią. Byłem ruchem wahadła, czułem rytm cichnących kroków przeznaczenia. A potem poczułem zimno. Przenikliwy chłód, jakby ktoś otworzył szeroko wrota do zimy. – Chcę, żebyś popatrzył na tę ciemną postać ze snu… Musisz mi ukazać jego twarz – usłyszałem monotonny głos przyjaciela. Dochodził gdzieś z tyłu, bo przed sobą widziałem stado psów i zbliżającego się mrocznego osobnika. Mrocznego, gdyż istota była jakby bezpłciowa, a przez to jeszcze straszniejsza. – Widzę psy, za nimi kroczy jakaś postać – mówiłem. Po chwili ujrzałem dokładnie jego twarz. Wyglądałby na przystojnego południowca w typie amantów z brazylijskich telenowel. Wyglądałby, gdyby nie szeroko otwarte usta z rzędami obnażonych zaostrzonych zębów. Zamiast włosów nosił na głowie perukę z wijących się czerwi, poruszających się w sobie tylko znanym porządku. Wtedy demon spojrzał na mnie, a ja zadrżałem. Jego oczy były czernią w czerni, w której wędrowały szare cienie. – Konradzie, obudź się! – usłyszałem wołanie Gustawa. Otworzyłem oczy, nie wiedząc w pierwszej chwili, gdzie się znajduję. Mały gabinet Gustawa spowijało ciepłe światło z nastrojowych lampionów. On sam spoglądał na mnie z widoczną troską. – Już wiem, kto cię nawiedza w snach… To Graffiacane. Drapiący Psy.

••• Wieczorne media huczały o epidemii psich ataków na ludzi. Według dziennikarzy mieliśmy do czynienia z prawdziwą plagą. W samej stolicy zanotowano ponad pięć tysięcy przypadków pogryzień. Jednak doniesienia napływały z całego kraju i były coraz dziwniejsze. Najczęściej ludzi atakowały bezpańskie kundle ze sparszywiałą sierścią, jednak wzrastała również liczba zdarzeń, w których główną rolę odgrywały domowe pupile. Psy rzucały się na ofiarę niczym niesprowokowane. Zanotowano już kilkanaście przypadków śmiertelnych. Rząd powołał sztab antykryzysowy, władze apelowały o spokój i jednocześnie zachęcały wszystkich do pozostawania w domach. Istne pandemonium! Słuchaliśmy z Gustawem tych nowin z coraz większym przerażeniem. – Twoje koszmary to drobiazg… Graffiacane uderza z wielkim rozmachem – powiedział mój przyjaciel. – Skąd wiesz, że to jest ze sobą powiązane? – To oczywiste, drogi Watsonie. Stare księgi to przepowiedziały. Jeśli idzie o księgi, to nie znałem nikogo bardziej kompetentnego od Gustawa. Wystarczyło zresztą zobaczyć rozmiary jego biblioteki. Jeżeli książka jest niczym ogród, który można włożyć do kieszeni, to mój przyjaciel był prawdziwym ogrodniczym potentatem. Graffiacane należał według Dantego, i oczywiście według Gustawa, do demonów ósmego kręgu piekieł. Zamieszkiwał tam miejsce strzeżone przez potwora Geriona, zwane Złymi Dołami. To tam cierpieli rozmaite męki stręczyciele, uwodziciele i pochlebcy, symonici, wróżbici, oszuści, hipokryci, złodzieje, fałszerze, fałszywi doradcy, mąciciele i siewcy niezgody oraz fałszerze. To właśnie tam Dante spotkał żądnego wiedzy Odyseusza. Ale wracając do Graffiacane… Miał on powrócić na ziemię, gdy „dopełni się miara nikczemności”, co Gustaw wiązał z rosnącym okrucieństwem wobec zwierząt. – W Demonologiae Serpentis, starym kompendium wiedzy o diabłach i istotach demonicznych, opisano Drapiącego Psy jako obrońcę naszych braci mniejszych.

– A czy wiadomo, jak go egzorcyzmować? – zapytałem. – Nie no, przestań… Graffiacane jest potężnym demonem z Malebolge. To nie jest pomniejszy sługa Szatana, jak choćby Pazuzu. Mamy do czynienia z diabelskim arystokratą. – Musi istnieć jakiś sposób, by go powstrzymać! Gustaw pokręcił głową. – Ja w każdym razie go nie znam… Możemy poszukać informacji w tajnej bibliotece. – A gdzie ona jest? – zapytałem zdziwiony. – U nas na osiedlu. Do tajnej części wchodzi się przez siłownię „Atlas”. – Co? – nie chciało mi się wierzyć w słowa Gustawa. – To przecież tajny księgozbiór – odparł z ironicznym uśmiechem. ••• W bibliotece jednak niczego nie znaleźliśmy. No, może poza podręcznikiem mistrza gry w „D&D”, który wymienia Graffiacane jako jednego z demonów mieszkających w Grocie Cieni. Nie było to zbyt pomocne, ale Gustaw wpadł na świetny pomysł. Postanowiliśmy poszukać medium. W lokalnej prasie ogłaszało się kilkanaście wróżek i kilku wróżbitów, ale ich reklamy nie nastrajały zbyt optymistycznie. W końcu przypomniałem sobie, że moja ciotka uczestniczyła niedawno w seansie spirytystycznym. Krótki czas potem dysponowałem telefonem do kobiety, która potrafiła nawiązać kontakt z zaświatami. Następnego dnia stałem z Gustawem pod tapicerowanymi drzwiami mieszkania medium. Zadzwoniłem, a potem wsłuchiwałem się w odgłosy po drugiej stronie. Po chwili kobieta otworzyła. Wyglądała raczej na pracownicę banku niż na przedstawicielkę nadnaturalnego zawodu. Nosiła szykowne okulary i elegancką garsonkę, a siwiejące włosy wiązała w kok. – Witam panów – powiedziała z uśmiechem. – Zapraszam. Weszliśmy do środka. Wnętrze było równie stylowe, co jego właścicielka. Usiedliśmy za stołem. – A więc chcecie panowie wywołać demona? – zagaiła kobieta.

– Chcemy go raczej odesłać tam, gdzie jego miejsce – wyjaśniłem. – A więc chodzi o egzorcyzmy? Może powinniście zwrócić się do księży? – Nie do końca ufamy Kościołowi – przerwał Gustaw. Medium uśmiechnęła się. – Znam rytuał odesłania lepiej niż inni – stwierdziła. – Czy jesteście gotowi? Pokiwaliśmy głowami. Światło ściemniało niejako w odpowiedzi, jakbyśmy już przenieśli się na drugą stronę. „Doprawdy najpewniejszą drogą do Piekła jest droga stopniowa – łagodna, miękko usłana, bez nagłych zakrętów, bez kamieni milowych, bez drogowskazów”. Już prawie spodziewałem się, że usłyszę chóry gregoriańskie nadające temu momentowi krystalicznej jasności. Tak się jednak nie stało. Siedzieliśmy wciąż przy stole. Kobieta przymknęła oczy i zacisnęła wargi. Nagle uniosła powieki, tylko po to, byśmy mogli ujrzeć wywrócone białka. Jej głos niósł się po mieszkaniu, gdy zaczęła przyzywać Graffiacane. – Przybądź Drapiący Psy w imię duchów przeszłości i przyszłego życia… Ukaż się nam w swojej chwale i swym upodleniu. A potem odejdź do ósmego kręgu piekła, tam gdzie twoje miejsce! To było przedziwne doświadczenie. Nagle przenieśliśmy się jakby do innego świata. Światło uległo rozproszeniu, a scenografia odrealnieniu. Znaleźliśmy się w secesyjnym wnętrzu wypełnionym tłumem gości w przebraniach i maskach. Słychać było śmiechy i chóralne pieśni niepierwszej trzeźwości, gdzieś ktoś grał na gitarze. Wtedy zobaczyłem psy – biegały po pomieszczeniach, merdały ogonami i łasiły się do przybyłych. Wiedziałem, że Graffiacane gdzieś tu jest. Przedzieraliśmy się we trójkę przez wesołe gromady imprezowiczów. Wiotkie kobiety nosiły gorsety ozdobione broszkami w kształcie motyli i ważek, a nieco odważniejsze wybrały biżuterię w stylu Rene Lalique’a. Nagle ujrzałem mężczyznę w cylindrze, który uśmiechał się do nas. – Nazywam się Graffiacane – rzekł. – Jesteście chyba moimi gośćmi… Nie wiedziałem, co powiedzieć. Gustaw wykazał się lepszym refleksem. – Proszę zaniechać swej wendetty, panie Drapiący Psy. Proszę odejść do domu.

Zauważyłem, że czupryna Graffiacane roi się od białych robaków. Mężczyzna uśmiechnął się znów, odsłaniając ostro zakończone zęby. – Zaniechać, powiada pan? A co zrobić z mężczyzną, który żywcem zakopuje pięć niewinnych kociąt? Co z kobietą, która łańcuchem przywiązuje psa do samochodu? A z krwawymi, makabrycznymi transportami koni? Z bestialskim procederem przymusowego tuczu gęsi? Zaniechać? Jakim jesteście społeczeństwem? – To wszystko prawda… – przerwałem. – Świat nie jest idealny. Ale pańskie watahy zabijają ludzi. Tak nie można… – Pokazać panu, czego nie można? – w głosie Drapiącego Psy pojawiły się groźne nuty. – Sam pan tego chciał. Sceneria znów uległa zmianie. Staliśmy we czwórkę na pustkowiu targanym wichrem. Zachodzące słońce słało na ziemię krwawe refleksy. Graffiacane wykrzywił usta i wyciągnął rękę w kierunku towarzyszącej nam kobiety. Medium wybałuszyła oczy i opadła na kolana, a z dziury w jej brzuchu wypłynęły jelita. Drapiący Psy podniósł palec do góry. Na ten sygnał fosforyzujące trzewia poszybowały w górę w kierunku głowy nieszczęsnej kobiety, by – niczym garota – zacisnąć się na jej karku. Przerażające było to, że wróżka wciąż jeszcze żyła. W chwilę później upadła na ziemię w agonalnym spazmie. – I co mi teraz zrobicie? – zapytał jadowicie Graffiacane. Wtedy przypomniałem sobie, że słyszałem kiedyś o indiańskim demonie odesłanym w zaświaty za pośrednictwem wielkiego komputera. Cóż, świat poszedł naprzód, a moja komórka wielokrotnie przewyższała mocami obliczeniowymi tamten archaiczny sprzęt. Wyciągnąłem swoją nokię z kieszeni. – Co chcesz zrobić? – zapytał zdezorientowany Gustaw. – Nie mam pojęcia – odparłem. Uniosłem telefon do góry i zacząłem improwizować. – Duchu GPRS! Demonie Połączeń Szerokopasmowych! Przyzywam Cię! Przez moment nic się nie działo. Ale nagle poczułem, że obok nas stoi nowa osoba. Był to młody brodacz z długimi, jasnymi włosami. Wpatrywał się z napięciem w Graffiacane.

Włoski demon z niepokojem potrząsnął głową. Na jego twarzy odmalował się wielki wysiłek. A Wiking tylko się uśmiechał. – Odeślę go do piekła, ale musicie ponieść ofiarę – powiedział. I tak się stało. ••• Epidemia psich ataków minęła równie szybko, jak się pojawiła. Kilka dni później informacje o pogryzionych ludziach zniknęły z pierwszych stron gazet. Cóż, w dobie Internetu i szybkich łączy nawet przybycie demona z ósmego kręgu piekieł nie przykuwa na długo uwagi telewidzów i internautów. Ale zmieniło się jeszcze coś… Jestem z Gustawem w jego mieszkaniu. On przygotowuje kolację i wiem, że za chwilę zawoła mnie do kuchni. I tak się właśnie dzieje. – Twoja ulubiona konserwa, stary! – słyszę jego głos. Biegnę więc, ile sił w nogach, szczekam donośnie i merdam ogonem. Przyjaźń – tylko to się liczy na tym świecie!

Piotr Mirski – rocznik 1987. Z urodzenia szczecinianin, z wykształcenia filmoznawca po Uniwersytecie Jagiellońskim. Dziennikarz, publicysta, krytyk filmowy. Współpracuje lub współpracował m.in. z: „Kinem”, Dwutygodnik.com, Interia.pl, „Filmem”, „Polityką”, „Nową Fantastyką”, „Exklusivem”, Filmwebem, „Zwierciadłem”, Portalem Filmowym, „Miastem Kobiet” i „Nowym Dziennikiem”. Współautor książki Wunderkamera. Kino Terry’ego Gilliama. Autor tekstów dla death metalowego zespołu Ogotay. Opowiadania publikował m.in. w „Czasie Kultury”, „Ha!arcie!” i „Arteriach”.

Piotr Mirski

ZA KURTYNĄ Chcę znaleźć się gdzie indziej, trafić do Krainy Czarów, zostać zmieciona do Szmaragdowego Grodu, obudzić się w Nibylandii… – pomyślałam, spadając ze schodów, jednak nic takiego się nie stało. Zamiast tego na dole czekały na mnie brzdęk, ból rozcinanej skóry i chwilowe zamroczenie. Kiedy otworzyłam oczy, zobaczyłam, że rozbiłam wielkie lustro. Leżałam teraz na dywanie ze srebrnych okruchów i patrzyłam na swoje poszatkowane odbicie. Czarna, wyzywająca bielizna, podarte kabaretki, rozmazany makijaż, włosy w nieładzie, spalona na solarium skóra pokryta mnóstwem zadrapań. Po drugiej stronie lustra znajduje się tylko potłuczone szkło – pomyślałam, ostrożnie podnosząc się z podłogi. Znajdowałam się w ciemnej komórce, do której wstawiono jeszcze więcej luster różnej wielkości, a także górę innych gratów: zardzewiałe wiadra, kije od szczotek, zbutwiałe szmaty, tony makulatury i zakurzone zabawki. Patrząc na te ostatnie, niewinne i dziwnie smutne, poczułam ucisk w żołądku, bo wiedziałam, do kogo kiedyś należały. Do kogoś, przed kim uciekałam, zanim spadłam. Pędziłam na złamanie karku, chcąc każdą komórką swojego ciała oddalić się od tej odrażającej istoty. Zamiast tego znalazłam się ślepym zaułku. Gdzieś w oddali usłyszałam kroki – pospieszne, człapiące, niezgrabne. W tandetnym, dziewiczym odruchu objęłam swoje pokaleczone ciało, myśląc o jakimś innym miejscu, ciepłym i jasnym. Jeszcze dzisiaj byłam w takim miejscu. Jechałam do pracy z głową opartą o szybę samochodu, na której rysowało się moje odbicie – tak klasycznie ładnej blondynki, że aż trudnej do zapamiętania – a za którą rozciągała się

zalana popołudniowym słońcem nowobogacka dzielnica: pełna domków jednorodzinnych i próbująca stać się czymś na miarę sielankowego przedmieścia, znanego z amerykańskich filmów i teledysków. Myślę, że podobny rodowód miały fantazje moich klientów. Nawet jeśli w pewnym stopniu zdawali sobie z tego sprawę, to nie potrafili usunąć ze swojego kodu genetycznego tego zachodniego pierwiastka, który budził się w określonych momentach, jak pamięć o nieistniejącej już tradycji. Jednym z tych momentów były wieczory kawalerskie. Tańczyłam na nich nago lub w stroju wybranym przez zamawiającego. Wokół siadali faceci – żonaci i żyjący na kocią łapę, nerdy i karki, zwyczajni i z szaleństwem wypisanym na twarzy. Patrzyli na mnie jak na przybysza z obcej planety, na której pije się tylko szampana i wciąga koks z silikonowych cycków. Tak naprawdę w końcu wszyscy lądowaliśmy na tej planecie: ja przestawałam być na pewien czas sobą i zmieniałam się w spełnienie samczych marzeń, a moi klienci we własnych oczach przeistaczali się w dandysów lub hip-hopowych alfonsów. Powiedzieć, że prowadziłam podwójne życie, to trochę za dużo, ale fakty były takie, że sferę prywatną i zawodową oddzielałam dość grubą kreską. W tej pierwszej nazywałam się Agnieszka, kończyłam studia na psychologii i nie miałam konta na Facebooku. W tej drugiej nazywałam się Patrycja, kręciłam dupą przed nosami nawalonych frajerów i miałam własną stronę, na której znajdowały się moje nagie fotki przepuszczone przez Photoshopa i prawie w ogóle do mnie niepodobne. Nie było w tym żadnego rozdwojenia jaźni, tajemnicy, dramatu z przeszłości. Była tylko zimna konkluzja z pierwszego roku studiów, że striptiz nie jest dużo bardziej uwłaczający niż praca w McDonaldzie, ale na pewno lepiej od niej płatny. – Dojeżdżamy – powiedział Artur, mój kierowca i ochroniarz. Układ między nami był prosty: Artur brał z moich zarobków dwadzieścia procent, za które woził mnie w jedną i drugą stronę, a także czuwał, czy wychodzę o umówionej porze. W ciągu mojej trzyletniej kariery nigdy nie miałam problemów. Ale wchodząc między kolesi, którym na widok wygolonej cipy sperma zalepia szare komórki, musiałam liczyć się z tym, że pewnego razu nie utrzymają fiutów w portkach. Spojrzałam na odbijający się w przednim

lusterku dziobaty pysk Artura i uśmiechnęłam się, nie próbując nawet zgadnąć, czy poza tym samochodem jest kimś innym – woźnym w szkole dla downów lub świadkiem Jehowy. Samochód zahamował, byliśmy na miejscu. Kiedy wysiadałam, Artur nie patrząc nawet w moją stronę, machnął mi na pożegnanie swoją wielką łapą. Stukając szpilkami, podeszłam do furtki przy zaniedbanym dwupiętrowym domu wielorodzinnym. Wcisnęłam przycisk interkomu. – Wejdź, główne drzwi są otwarte – zaprosił mnie zdeformowany przez urządzanie głos. Posłuchałam. Pokonałam krótką dróżkę, pchnęłam drzwi i po chwili zaniemówiłam z wrażenia. Niechlujność na zewnątrz nie przygotowała mnie na to, co zobaczyłam w środku. Za wąskim korytarzykiem znajdował się gigantyczny salon, jeden z tych, które widuje się w filmach o bogaczach z pełnym skarbcem i dziurą w sercu – wielka przestrzeń pełna starych mebli, pucharów i książek. Szczegółów było zbyt wiele, żebym zapamiętała coś więcej poza ogólnym wrażeniem przepychu. Stałam pośrodku tego wszystkiego, z rękoma zaplecionymi z tyłu pleców, czując się jak dziewczynka z zapałkami w posiadłości Billa Gatesa. – Witaj, nazywam się Maksymilian – odezwał się głos z ukrytego gdzieś głośnika, a moje poczucie nieadekwatności ujawniło się w postaci gęsiej skórki – Miło, że przyszłaś, naprawdę miło. Zanim mnie zobaczysz, chciałbym przekonać się, na co cię stać. Głos był dziwny, skrzeczący, wyprany z emocji. Kiedy skończył mówić, salon wypełniło jednostajne techno. Moje uszy atakowało głuche i nieludzkie dudnienie, podbite okazjonalnymi chrzęszczeniem i rezonującymi w tle samplami filmowych kwestii. Dziwna kombinacja – ta muzyka i ten oldschoolowy dom. Przyzwyczajona do ogólnej przaśności, zaplutych kawalerek i disco polo z winampa stałam jak sparaliżowana i myślałam: gdzie ja, kurwa, jestem? – Tańcz – powtórzył głos, a ja przełknęłam ślinę i położyłam torebkę na stojącym obok fotelu. Zrzuciłam szpilki i zaczęłam tańczyć. Ostrożnie, bez żadnego wchodzenia na krzesła, turlania się po stołach i szpagatów. Nie rozbierałam się, bo już

czułam się naga – zwykle nie myślałam o tym, że nie mam na sobie ubrania, bo to gapiący się na mnie mężczyźni wydawali mi się obnażeni, promieniejąc szczeniackim zachwytem i podnieceniem. Delikatnie stawiałam kroki między meblami, prawie cały czas trzymając włosy zarzucone na twarz – gdzieś tu zamontowano kamerę, a ja chciałam chociaż częściowo ukryć się przed jej spojrzeniem. Utwór się skończył. Przykucnęłam na ziemi ze zsuniętymi ramiączkami. Czekałam. Nagle z korytarza po drugiej stronie salonu wyłonił się mężczyzna. Był duży, może nie tak bardzo jak Artur, ale podchodził z pewnością pod etykietkę: „kark”. Nosił marynarkę i rozpiętą białą koszulę, spod której wyzierała naga i wyrzeźbiona wieloma latami na siłowni klata. Miał włosy krótko obcięte, zaledwie na kilka milimetrów, wysokie czoło i intensywnie zielone oczy. Uśmiechnął się do mnie z nokautującą pewnością siebie, a ja pomyślałam, że jest cholernie przystojny i imię Maksymilian bardzo do niego pasuje. Podeszłam do tego niesamowitego faceta ostrożnie, ale już nieco bardziej pewna siebie, po czym założyłam mu ręce na szyję i wydęłam usta. Teraz to ja byłam reżyserką tego przedstawienia. Pokój znowu wypełniła muzyka, a ja nie zastanowiwszy się nad tym, kto ją włączył, zaczęłam tańczyć. Luźna i łatwa do zdjęcia sukienka poleciała na podłogę. Maksymilian stał cały czas nieruchomo, z opuszczonymi rękoma i wciąż tym samym uśmieszkiem na twarzy, a ja ocierałam się o niego, pełzałam u jego stóp, wypinałam w jego stronę tyłek. Kiedy muzyka się skończyła, byłam już rozgrzana. Wciągnęłam kieckę, wyjęłam z torebki paczkę fajek i zapytałam Maksymiliana: – Mogę tu zapalić? Skinął głową, po czym odwrócił się i wyjął z szuflady biurka srebrną popielniczkę, którą postawił na stole przede mną. Paliłam, a on stał wpatrzony we mnie. – Spokojnie, kochanie – powiedziałam – zaraz wrócimy do zabawy, mamy jeszcze dla siebie dobre kilkadziesiąt minut. – Myślę, że mamy znacznie więcej czasu – powiedział głos gdzieś nad głową faceta, przed którym tańczyłam i który, jak się okazało, wcale nie był

Maksymilianem. Poczucie dziwności towarzyszące mi od samego początku, zmieniło się w czysty strach. Ten koleś leciał w chuja i przestawało mi się to podobać. – Gdzie tu jest kibel? Muszę poprawić makijaż – powiedziałam do anonimowego mężczyzny, szukając w torebce komórki. Wystarczyła strzałka do Artura, żeby mnie stąd zabrał. Mężczyzna wskazał mi korytarz, z którego przyszedł. Odwróciłam się i zrobiłam parę kroków przed siebie, ale nagle poczułam potężny cios w potylicę. Salon z całym swoim staromodnym przepychem rozmył się w jedną złotobrązową smugę. Straciłam przytomność, prawdopodobnie zanim jeszcze uderzyłam o podłogę. Budząc się, pomyślałam najpierw, że mam kaca. Zwinęłam się w kłębek w miękkiej pościeli, starając się przypomnieć, ile wypiłam. Ale uświadomiłam sobie, że to nie wóda jest przyczyną mojej migreny, a nokautujący cios tajemniczego bysiora. Poderwałam się. Miałam coś na twarzy, coś, co ograniczało moje pole widzenia. Uniosłam do góry dłonie i poczułam pod nimi miękką powierzchnię – to była maska. Rozerwałam zawiązany z tyłu głowy sznurek i zobaczyłam, że to świński ryj, bladoróżowy i wyszczerzony w złośliwym uśmiechu. Ty skurwysynu – powiedziałam na głos, nie wiedząc sama, czy słowa te kieruję do maski, czy do ukrytego gdzieś Maksymiliana. Znajdowałam się w czymś na kształt składzika przerobionego na pokój. Wokół stały zakurzone szafki, na których poustawiano palące się świece. Ich wosk ściekał po drewnie grubymi glutami. W nikłym świetle widziałam popękane i gołe ściany – tylko na jednej z nich wisiało oprawione w antyramy zdjęcie starej kobiety, prawdziwej wiedźmy z zaciśniętymi ustami i uniesionym wysoko podbródkiem. Skojarzyła mi się z Margaret Thatcher lub nazistowskimi dominami, za które przebierało się wiele moich koleżanek po fachu. Mnie samą położono na dużym, rzeźbionym łożu i ubrano w suknię ślubną, pożółkłą, cuchnącą pleśnią i skonsumowaną w jednej czwartej przez mole. Wstałam i powoli podeszłam do zbitych z kilku desek drzwi znajdujących

się naprzeciwko łóżka. Byłam boso i pokrywające podłogę okruchy kłuły mnie w stopy. Na drzwiach znajdowała się kłódka, na szczęście otwarta. Pchnęłam lekko tę drewnianą przeszkodę i zagryzłam nerwowo wargi, słysząc zgrzyt starych zawiasów. Potem jednak pomyślałam, że Maksymilian, stara hitlerowska sucz ze zdjęcia lub inny Wielki Brat pewnie i tak wszystko widzą i słyszą. Wyszłam na korytarz. To była piwnica, naprawdę duża, z licznymi, rozgałęzionymi na boki korytarzami, wręcz milionami drzwi i poustawianymi przy ścianach gratami. Mnóstwo pudeł, głośników i starych monitorów było otulonych konstelacjami kurzu, który unosił się w świetle zwisających na kablach gołych żarówek. Nie byłoby w tym miejscu nic niezwykłego, gdyby nie pokrywające ściany graffiti, mające naśladować prehistoryczne malunki. Czerwoni wojownicy polowali na nim na niezidentyfikowane czworonożne stworzenia, na które rzucali się nie z dzidami, tylko z wyprężonymi penisami, namalowanymi z niewiele większym artyzmem, niż te masowo produkowane na marginesach szkolnych zeszytów. Były też mamutopodobne stwory pukające cycate kobiety. Całe narody modlące się do totemów w kształcie chujów. Odpowiedzialnym za te bazgroły jaskiniowcom z pewnością przydałaby się wizyta na kozetce u Freuda. Nagle z głośników popłynął rockowy jazgot. Przez gitarową łupaninę przedzierał się głos jakiegoś menela – z wypluwanych przez niego słów potrafiłam wyłowić tylko „bitch” i „armageddon”. Stałam chwilę ogłuszona przez ten hałas, potem kątem oka zobaczyłam, że ktoś znajduje się kilka metrów za mną. To był ten osiłek, który mnie ogłuszył. Zniknęło eleganckie ubranie. Teraz miał na sobie wyłącznie obcisłe lateksowe spodnie. Potężny tors wysmarował olejkiem, a na głowę włożył hełm z rogami. Z playboya zmienił się w Minotaura. Z głośników rzygnęła wściekła gitarowa solówka, a on rzucił się w moją stronę. Ja rzuciłam się natomiast do ucieczki, zakasawszy ślubną kieckę i starając się biec tak szybko, jak perkusista akompaniującego nam zespołu napieprzał w bębny. Skręciłam w lewo, potem znów w lewo. Przez chwilę myślałam, że zrobiłam kółko, ale sekundę później zobaczyłam drzwi znacznie większe od tych, które mijałam do tej pory. Pchnęłam je. To, co

znajdowało się za nimi, prawdopodobnie zostało przygotowane specjalnie dla mnie. Stałam na progu wielkiego magazynu, z którego usunięto wszystkie skrzynki oraz graty i który w zamian wypełniono po brzegi świecami. Wosk rozlewał się po podłodze grubym i kruchym kożuchem. Pośrodku znajdował się stół pokryty odświętnym obrusem, a na nim leżały krucyfiks, wibratory, noże i różne tubki, pewnie z lubrykantami. Przybyłam na ceremonię własnego ślubu, ofiarowania lub czegoś innego – czegoś, o czym myśl budziła we mnie dziki skurcz strachu, tak jakby ścianki mojego żołądka były oblepione opiłkami metalu, właśnie przyciąganymi przez niewidzialny i bardzo silny magnes. To był ślepy zaułek. Minotaur pędził w moją stronę, więc musiałam wejść do środka, w światło świec i na spotkanie sadystycznej mszy za moje ciało. Kiedy przekroczyłam próg, jazgotliwa piosenka skończyła się i zastąpił ją Marsz Mendelssohna. Minotaur, nie mając w sobie nic z dostojeństwa pana młodego, zbliżał się nieubłaganie. Spojrzałam raz jeszcze na stół i pomyślałam, że może uda mi się tam dobiec i zabrać jakieś ostrze – rzuciłam się do przodu, ale potknęłam się o skraj sukni i runęłam na podłogę. Muzyka dalej huczała, a Minotaur kruszył wosk kolejnymi krokami. Podniosłam się i stanęłam z nim twarzą w twarz. Już się nie uśmiechał. Wyglądał, jakby dostał zastrzyk paraliżujący mięśnie mimiczne. Hełm wydawał się prawdziwy i ciężki. Marsz ucichł, a magazyn wypełnił przesterowany głos Maksymiliana: – Szanowni państwo, drodzy goście. Zebraliśmy się tu w celu zawarcia rytualnego małżeństwa między mną, Maksymilianem Juniorem, a tą tutaj parchatą suką, tą wywłoką, tym splotem organów utrzymującym przy życiu cipę i cycki. Zebraliśmy się tutaj, aby patrzeć, jak będzie ona zniewalana i kneblowana, jak będzie rżnięta tutaj przy was i jak po wszystkim zostanie rozpruta, poćwiartowana, zdekapitowana, a potem, tak, tak, wyruchana raz jeszcze, jeszcze i kurwa jeszcze – głos był wciąż przepuszczony przez jakiś filtr, ale miałam wrażenie, że drży. – Możesz pocałować pannę młodą – powiedział, a Minotaur walnął mnie na odlew w twarz.

Upadłam na podłogę. Podniósł mnie i uderzył raz jeszcze, tym razem w brzuch. Odruchowo napięłam mięśnie, jednak to nie pomogło – ból niczym dudnienie dzwonu rozszedł się po całym ciele, rezonując nawet w zębach. Znów upadłam, a on znów mnie podniósł, wiotką i nieważącą nic. Stałam się tym, czym chyba moi oprawcy chcieliby, żebym była – szmacianą lalką. Minotaur trzymał mnie chwilę za ramiona, a następnie rzucił do tyłu. Poleciałam bezwładnie, ale starczyło mi na szczęście siły, aby w ostatnim momencie się podeprzeć i nie rozwalić potylicy o podłogę. Światło świec pokrywało ściany szachownicą cieni, a ja czułam, że odpływam gdzieś daleko. Ktoś wepchnął mi do ust kwasa, zamknął w gabinecie krzywych luster i połknął klucz. – Chyba już czas na noc poślubną. Minotaur złapał mnie za kieckę i zaczął systematycznie rozrywać ją od góry do dołu. Potem, nie zdjąwszy stanika, złapał za piersi i brutalnie je ścisnął. Zszedł niżej i wsunął grube paluchy za gumkę stringów, ale głos powiedział: – Poczekaj chwilę, nie spieszymy się, pobawmy się trochę inaczej. Minotaur walnął mnie jeszcze raz w brzuch, żebym na pewno nie miała siły się podnieść, po czym wstał i podszedł do stołu. Wrócił z wibratorem, dużym, pewnie takim XXL, przeznaczonym dla największych rozklapioch. Chwycił mnie za włosy, a kiedy zaczęłam krzyczeć z bólu, wepchnął mi go do ust, wprost do gardła, dławił mnie, aż moje oczy wypełniły łzy. Miałam zawroty głowy, charczałam, ślina ściekała mi po brodzie. Myślałam już, że zaraz sztuczny fiut sięgnie końcem moich płuc, ale w tej chwili Minotaur wyciągnął go i chlasnął mnie nim w twarz. – Dobrze, przejdźmy do rzeczy – zarządził Maksymilian. Mój oprawca wyprostował się i gestem tak powolnym, jakby sam uczył się striptizu, ściągnął lateksowe spodnie. Zobaczyłam jego penisa. Wibrator był XXL, ale ten chuj niewiele mu ustępował. Odwrócił się i podszedł do stołu, z którego zabrał tubkę żelu i zaczął smarować nim swojego giganta. Patrzyłam na niego, obolała, zdemolowana i poniżona. Nagle uświadomiłam sobie, co widzę: jego jajca, zwisające pod tyłkiem były tuż na wyciągnięcie mojej ręki, jak kryptonit, który można zwycięsko przystawić do piersi

Supermana. Desperackim zrywem złapałam go za nie, a potem ścisnęłam najmocniej jak potrafiłam, miażdżąc je i wbijając w nie tipsy. Minatoaur wrzasnął, wrzasnął też Maksymilian. Oba głosy zsynchronizowały się w wielką erupcję bólu i porażki. Wstałam i zaczęłam biec. Przez kurz i światło żarówek. Przed siebie. Nie miałam pojęcia, jakim cudem mi się to udało, bo miałam wrażenie, że każda moja kość jest złamana, a mięsień naderwany, ale uciekłam z magazynu. Potem, pewnie kierowana nastawionym teraz na pełną moc instynktem przeżycia, odnalazłam schody na górę. Kilka susów i wydostałam się do biegnącego w dwie strony korytarza, wzdłuż którego stały półki zapełnione podobnymi przedmiotami co salon: pucharami, statuetkami, maskami. Oddychałam ciężko. Żyłam. Ulga z wydostania się z podziemi nie trwała długo. Gdzieś nade mną odezwał się znajomy i znienawidzony głos: – Widzę cię, dziwko. Widział mnie. Musiałam się wydostać, zanim mnie złapie. Wciąż się bałam, ale chwilowe zwycięstwo dodało mi sił. Rozejrzałam się wokół w poszukiwaniu kamery – była zawieszona pod sufitem. Złapałam za stojący na półce puchar i rzuciłam we wszystkowidzące czarne oko. Trafiony, zatopiony. Na pewno zamontowano ich tutaj więcej, ale przynajmniej na tym odcinku miałam z głowy inwigilację. – I tak się nie ukryjesz – powiedział głos, a ja, nie wiedząc, czy są w pobliżu zainstalowane podsłuchy, odpowiedziałam: – Ty też się nie ukryjesz, kiedy Artur tu przyjdzie. Nie miałam pojęcia, ile minęło czasu, jednak miałam nadzieję, że mój szofer już rozpoczął poszukiwania i że nie natrafił po drodze na jakiegoś większego od siebie Minotaura. Ruszyłam przez siebie. Dom był większy, niż myślałam. Po drodze mijałam wiele pokojów; do niektórych z nich zaglądałam, znajdując tam tylko posłane łóżka, puste szafki i kurz. Całość przypominała luksusowy hotel po sezonie. Maksymilian co chwilę demonstrował mi swoją wszechobecność: gasił i zapalał światła, włączał wentylatory, przez głośniki obrażał mnie i całą moją rodzinę, groził mniej lub bardziej wyrafinowanymi

okrucieństwami. Cały dom, staromodny, ale najwidoczniej w dużej mierze skomputeryzowany, drżał od jego furii. Szczałam na to, dopóki nie miałam za plecami tego ulepionego z metanabolu golema. Co krok odnajdywałam kamery, które resztkami sił rozwalałam za pomocą wazonów, obrazów i wyciąganych z biurek szuflad. Wciąż szukałam wyjścia, a za mną pozostawał obraz totalnej demolki. Ciekawe było to, że wszędzie brakowało luster – raz po raz natrafiałam na pozostałe na ścianach blade prostokąty. Inną ciekawostką okazało się zdjęcie, znalezione przeze mnie w szufladzie biurka w jednym z pokojów. Przedstawiało ono tę samą kobietę, której podobiznę widziałam w piwnicy. Wyglądała na nim równie nieprzyjemnie, a dodatkowej aury grozy dodawała lalka, którą trzymała w rękach – przypominała skrzyżowanie Pinokia z gremlinem: spodnie z szelkami wciągnięte na chude ciało i długi nos uzupełniały wielkie uszy i złośliwy uśmiech. Nie mogłam znaleźć wyjścia na zewnątrz, więc spróbowałam wejść piętro wyżej i wtedy strumień bluzgów, płynący ze stojących na ziemi lub podwieszonych pod sufitem głośników, nasilił się. Kiedy zobaczyłam drzwi do jednego z pokojów, otoczone takim samym quasi-prehistorycznym graffiti co piwnica, zrozumiałam, że Maksymilian nieświadomie gra ze mną w „ciepło-zimno”. Nie wiem, czemu zrobiłam to zamiast spierdalać – może jego bezsilna furia prowokowała mnie – ale postanowiłam sprawdzić, czy moje domysły są prawdziwe. Ruszyłam w stronę drzwi. Maksymilian chyba zrozumiał, co się dzieje i powietrze zadrżało od inwektyw, jakby do radiowęzła dorwał się ktoś, u kogo syndrom Tourette’a szedł w parze z amfetaminowym nałogiem. Zacisnęłam rękę na klamce i pchnęłam. Drzwi zaskrzypiały. Były otwarte, bo nie było powodu, by cokolwiek tutaj pozostawało zamknięte – Maksymilian czuł się panem na włościach wyposażonym w kamery, guziczki i własnego zakapiora. Moje uszy przez kilka kakofonicznych sekund zaatakował potok pizd, kurew, bladzi i szmat, a potem nagle zapanowała cisza. Pchnęłam drzwi mocniej i weszłam do środka. Pokój okazał się duży, prawie tak samo jak salon, ale w przeciwieństwie do niego nie budził skojarzeń z czymś przeszłym – był wręcz do bólu

nowoczesny. Kiedy weszłam do środka, od razu zaczęło wiercić mnie w nosie od kurzu. Nawet podczas wizyt u znajomych w akademiku nie widziałam nigdy podobnego pierdolnika. Było tu tak brudno, że ktoś powinien odgrodzić to miejsce od reszty świata foliowymi płachtami z napisem „biohazard”. Podłogę pokrywał dywan pustych butelek, opakowań po chipsach oraz różnego pochodzenia okruchów. Niczym róże pustyni przetaczały się po nim gigantyczne kłęby włosów. Nad szafkami zawalonymi płytami CD i starymi gazetami wisiały plakaty przedstawiające okładki gier komputerowych i członków zespołów metalowych. Znajdowało się tu też pełno komputerowego sprzętu: monitory, laptopy, modemy i różne połączone kabelkami pudełka, których przeznaczenia nie znałam. Na wielkim biurku ustawiono obok siebie cztery monitory, a na nich, w małych kwadracikach, widać było różne części domu. Centrum dowodzenia – pomyślałam i nagle zauważyłam, że przy biurku ktoś stoi. Ktoś mający ledwo ponad metr wzrostu. W tym momencie wszystko zrozumiałam. Zrozumiałam, czemu mój oprawca wolał się nie pokazywać i nawet chciał mnie zgwałcić za pośrednictwem swojego pomagiera. Zrozumiałam, czemu nie znalazłam tu żadnych luster. Zrozumiałam też, że na widzianej wcześniej fotce starsza kobieta nie trzymała wcale lalki. Ona trzymała żywą istotę i ta istota znajdowała się teraz przede mną. Kiedy robiono tamto zdjęcie, mężczyzna był chudy jak Pinokio. Obecnie przypominał bardziej gargulca obdarzonego otłuszczonym, rozszerzającym się ku dołowi korpusem. Nie zmieniły się natomiast ręce – patykowate, zakończone podwiniętymi szponami i wystające z pokrytej łupieżem koszulki z wizerunkiem Terminatora. Nad sylwetką Arnolda Schwarzeneggera wznosiła się twarz Maksymiliana, bo to z całą pewnością był on, również kojarząca się z gargulcem, przy czym takim, który przegrywał starcie z trądzikiem i starał się wyhodować prawdziwy zarost z mikrowłosków wyrastających z policzków i brody. Jego oczy patrzyły na mnie z mieszanką nienawiści, zaskoczenia i być może wstydu. – Wynoś się stąd – zaskrzeczał, a ja doszłam do wniosku, że jego głos nie był przedtem wcale tak mocno przesterowany.

Maksymilian zabrał leżący na stole pistolet i wycelował w moją stronę. Cofnęłam się na korytarz, ale tam był już Minotaur. Ciągle w połowie obnażony i w lateksowych portkach, ale już bez hełmu. Zimną obojętność zastąpiła na jego twarzy wściekłość – gdybym miała jaja, to obcinałby mi je po milimetrze. Czułam się cała obolała i zmęczona nowymi dawkami szoku. Nie myślałam już o walce. Znów zaczęłam uciekać. Na ślepo przez korytarze, byle dalej od goniących mnie krasnoludka i Goliata. Napędzała mnie histeria. W końcu ocknęłam się na krawędzi schodów do jakiegoś schowka – chwila wahania i już leciałam w dół na spotkanie luster i betonu. Znalazłam się w ślepym zaułku. W oddali usłyszałam kroki. Na górze schodów pojawił się Maksymilian ze swoim pomagierem. Stali i patrzyli na mnie – zmęczeni, ale triumfujący. Nagle głowa Minotaura eksplodowała, konkretnie jej prawa część, z której bluznęła czerwona fontanna. Bezwładne ciało uderzyło o schody, a potem sturlało się po nich, tuż pod moje stopy. Za Maksymilianem wyrósł Artur z dymiącym pistoletem i zanim ten zdążył się odwrócić, strzelił do niego, trafiając w ramię. Karłem miotnęło niczym szmacianą lalką. Zleciał po schodach, lądując obok martwego Minotaura. Płakał i krwawił. – Strasznie pojebane miejsce – powiedział Artur. – Tak – odpowiedziałam. – Mam dobić skurwiela, czy chcesz, żebym się nim przez chwilkę zajął? – Poczekaj. Chcę, żeby skurwiel dla mnie zatańczył. Nie wiedziałam, o co proszę. Tak samo jak wiele dziewczyn, uważałam, że skoro faceci posiadają muskuły, to powinni czasem zrobić z nich użytek i stanąć w obronie słabszej płci. Kiedy odpowiadałam Arturowi, nie wzięłam jednak pod uwagę, że oboje mieliśmy już na sumieniu morderstwo. Zabrnęliśmy w okolice siódmego kręgu Piekieł i mieliśmy pójść razem znacznie głębiej. Artur zakneblował Maksymiliana i przywiązał go do przyniesionego z góry krzesła. Wyszedł na chwilę do swojego samochodu i wrócił z fartuchem, rękawiczkami i wielką torbą, w której miał noże, skalpele, piły, igły oraz

wiele, wiele innych ostrych, metalowych przedmiotów. Domyślałam się, że nosi przy sobie klamkę – trudno, żeby zarabiał tylko wożąc striptizerki i pewnie miał na boku kilka nielegalnych fuch. Nic też dziwnego, że posiadał nóż – wystarczyło spojrzeć na jego paskudny pysk, żeby wiedzieć, że ten koleś śpi z kosą pod poduszką. Cały zestaw nie pochodził jednak z dresiarsko-gangsterskiej bajki. To było instrumentarium rodem z obozów jenieckich zakładanych w Chinach przez Japońców. Nic nie powiedziałam. Stałam z boku i patrzyłam. To było przedstawienie przygotowane dla mnie. To był zamówiony specjalnie na moją cześć lap dance. Artur ustawił na jednej ze skrzyń włączoną kamerę cyfrową i wziął się do roboty. Najpierw wbijał Maksymilianowi w tors długie szpilki. Potem miażdżył mu palce u nóg młotkiem, a metalową rurką łamał piszczele i kolana. Karzeł tylko rzęził, dławiąc się kneblem. Artur co jakiś czas wpychał mu do nosa odrobinę fety i wracał do masakrowania. Przypalanie czoła papierosem. Smażenie genitaliów palnikiem. Wycinanie nożem szachownicy na klatce piersiowej. Tryskająca krew. Chrupiące kości. Na wszystko patrzyła czerwona lampka kamery. Na wszystko patrzyłam ja, czując, że zajrzałam za magiczną kurtynę, do Krainy Czarów, gdzie kot z Cheshire odgryza od razu głowę Alicji, a Dziaberłak gwałci jej zwłoki. Ciało Maksymiliana drżało, jakby ktoś je podłączył do akumulatora, a ja stałam obrzydzona, przerażona i jednocześnie zahipnotyzowana. Kiedy karzeł był już tylko krwawym strzępkiem mięsa, Artur wyrwał mu knebel z ust. Ten zwymiotował na kolana i zaczął mamrotać. Słuchałam. – Babciu… Babciu, babciu, obiecałaś mi. Obiecałaś, że to będzie moje królestwo, mój pałac. Babciu, czemu cię tu nie ma? Czemu powiedziałaś, żebym nie wierzył plebsowi, że pieniądze szczęścia nie dają? Bo, kurwa, dają. Bo zamknę się dzięki nim przed światem i otworzę nimi wszystkie pizdy. Babciu, kurwa, nie wytrzymam… Artur spojrzał na mnie i uniósł brwi. Skinęłam głową, a on skręcił kark Maksymilianowi. Chrupnięcie odbiło się echem od ścian piwnicy. Artur odwiózł mnie pod mieszkanie, które wynajmowałam z paroma innymi

dziewczynami dorabiającymi sobie striptizem. Nie powiedziałam nic w czasie drogi, a on też się nie odzywał. Wysiadłam bez słowa i tylko machnęłam mu ręką. Odmachał mi. Wiedział, że będę milczeć o całym zajściu. Samochód zjechał z krawężnika, zakręcił i chwilę później był już na jezdni, oddalając się ode mnie, rozpływając w mgle i świetle latarń, aż końcu na dobre zniknął gdzieś pośród nocy.

Kazimierz Kyrcz Jr – rocznik 1970. Pisarz, poeta, recenzent. Absolwent filologii rosyjskiej na Uniwersytecie Jagiellońskim, a także podyplomowych studiów Zarządzanie Kapitałem Ludzkim i Public Relations na Uniwersytecie Ekonomicznym w Krakowie. Publikował na łamach wielu pism oraz w antologiach zbiorczych. W 2009 roku na podstawie opowiadania, które napisał z Łukaszem Śmiglem, powstał anglojęzyczny film Head to Love wyreżyserowany przez Amerykanina Vana Kassabiana. Współautor (razem z Robertem Cichowlasem) zbioru opowiadań Twarze Szatana, jak również powieści Siedlisko, Koszmar na miarę i Efemeryda. Wspólnie z Dawidem Kainem opublikował zbiory opowiadań Piknik w piekle, Horrorarium i Chory, chorszy, trup. Najnowszy zbiór Lek na lęk powstał we współpracy z Łukaszem Radeckim.

Kazimierz Kyrcz Jr

ZAKŁADNICY FIKCJI M jak migdałki. Wycięto mu to skupienie tkanki limfatycznej, czy raczej wyszarpano z wprawą i fantazją pijanego rzeźnika. Tyle że pijany był nie rzeźnik, a chirurg. Tak właśnie Gracjan poznał ból przez duże B. Ból nie do zniesienia, mimo że dostał znieczulenie. Ból, który po zabiegu wcale nie chciał zniknąć czy choćby zmaleć. Po dwóch dniach mordęgi w szpitalu wrócił do domu – mizerna pociecha, bo cierpiał nadal. Ani ketonal, ani nawet tramal nie pomagały. Ból budził Gracjana w nocy, miażdżył w serdecznym uścisku, towarzyszył mu bez przerwy niczym najwierniejszy z przyjaciół. Inferno w gardle wzmagało się z minuty na minutę, tak jakby jego szyja dostała się w szczęki imadła. Jakby ktoś zaplanował nie tyle uśmiercenie go, co zaordynowanie coraz wymyślniejszych tortur. Czas jest pojęciem względnym. Po raz pierwszy w życiu Gracjan uświadomił sobie całą powagę tego powiedzonka. Żeby nie zwariować, starał się znaleźć sobie coś pozytywnego, na co będzie mógł czekać. I udało się – myszkując w sieci, trafił na zapowiedź spotkania autorskiego z ulubionym pisarzem grozy. ••• Maksymilian Kobityński nie znosił podobnych spędów, jednak nie sprawdził wszystkich warunków umowy i na żądanie wydawcy musiał wziąć udział w cyklu, a raczej w cyrku wieczorów autorskich. Był wściekły na siebie, że znów dał się wpuścić w maliny. Co gorsza, w środku mroźnej zimy.

Fakt faktem, że spotkania z czytelnikami miały swoje plusy. Mógł się powymądrzać, no i bonusowo przelecieć którąś z fanek, które zresztą po ściągnięciu bielizny często okazywały się wulkanami seksu. W szczególności po piątym piwie, kiedy wymagania Maksa wobec potencjalnych kochanek gwałtownie malały, zaś realizacja potrzeb libido stawała się nieodpartą koniecznością. Zdecydowanie więcej było jednak minusów. Na przykład wysłuchiwanie po raz setny pytania o to, co czuje, widząc swe nazwisko na okładce najpoczytniejszego pisma literackiego w kraju. Cóż, bynajmniej nie uważał się za proroka czy innego pomazańca bożego. Nie, nic z tych rzeczy. Przyzwyczaił się i tyle. Ot, przekleństwo bodźca progowego… Ale czy coś takiego mówi się sfrustrowanym adeptom pióra, którzy z reguły stanowią większość publiki wieczorów autorskich? Przecież jeszcze bardziej by go znienawidzili. Wymyślał więc na poczekaniu niestworzone opowieści o tym, że w takich chwilach z wrażenia nieomal traci przytomność, a pikawa pompuje krew z werwą szalonej pompki rowerowej. Wiara łykała te brednie jak młody pelikan, co zresztą nie dziwiło, zważywszy na stale postępujące ogólne zdurnienie. Szczęście w nieszczęściu, że dzisiejszy event był przedostatnim na trasie. Za godzinę, może półtorej, odbębni swoje i zyska upragniony spokój. Żeby wzmocnić się mentalnie, wybrał numer Waldka Walczaka, z którym w zamierzchłych czasach pod pseudonimem Dariusz Dante spłodził kilka opowiadań. Co prawda nikt przy zdrowych zmysłach nie nazwałby ich genialnymi, ale pisali je po pijaku, więc przynajmniej mieli przy tym trochę frajdy. – Alo alo, witam waszmościa! – Walczak jak zwykle tryskał szampańskim humorem, prawdopodobnie ze względu na zwyczaj porannego palenia ziół wszelakich. – Kiedy przyjedziesz na moją zabitą dechami wiochę? Waldemar od niespełna dziesięciu lat mieszkał w stolicy, lecz wciąż nie nazywał jej po imieniu. Jakoś nie potrafił się przemóc. – Przyjadę, kiedyś na pewno – obiecał Maks. – Co u ciebie, stary? Wszystko gra? – Słuchaj, miałem pokopany sen…

– Tak? – Śniło mi się, że rozmawiam z Grahamem Mastertonem. Spytałem, kiedy znowu przyjedzie do Polski. – I co? Co powiedział? – Kurna, to jest najgorsze! Nie zdążyłem się dowiedzieć, bo komóra mnie obudziła! – Przerąbane, cholera. – No raczej! A ty jak przędziesz? – zainteresował się Waldek. – Pewnie nie możesz opędzić się od napalonych towarów? – Nie narzekam, nie narzekam… – Uśmiechnął się pod nosem Kobityński. – Właśnie za kilka minut zaczynam spotkanko. – Zazdroszczę ci, chłopie! Jak ja ci zazdroszczę… – Nie ma czego – westchnął Maks. Pomimo tego, co powiedział, jego próżność została mile połechtana. Nie dało się ukryć, że był człowiekiem sukcesu. Spojrzał na wiszące na ścianie łazienki lustro. Prawie metr dziewięćdziesiąt wzrostu, atletyczna budowa ciała, wyrazista twarz okolona ciemnymi, lekko siwiejącymi na skroniach włosami… Dawał radę, bez dwóch zdań. – Słuchaj – podjął Waldek, nieco już poważniej. – No? – Może kiedyś jeszcze coś razem napiszemy? Maksymilian przełknął ślinę, jednocześnie przewracając oczyma. – Oczywiście – odparł szybko. Za szybko, by tę obietnicę uznać za wiążącą. – Nie ma sprawy. ••• Gracjan zajął miejsce w trzecim rzędzie krzeseł, nie za blisko, ale też i nie za daleko stolika, za którym siedział pisarz i rozpromieniony niczym atol Mururoa facet prowadzący wieczór autorski. Po chwili na krzesło przed nim klapnęła jakaś laska ze spiętymi z tyłu ciemnymi włosami i grzywką opadającą na czoło. Oczy wymalowane na szaro niby u człekokształtnej ćmy,

pociągnięte błyszczkiem wydatne usta… Krótkie spodenki w paski opinały uda, do których ciasno przylegały burdelówki. Nie ma co, idealny strój na środek zimy. Kręciła się jak kołowrotek, udając że rozgląda się po sali w poszukiwaniu znajomych i, zupełnie przypadkowo, prezentując rozpięty czarny kangurek w białe grochy, spod którego szczerzyła się wytatuowana nad cyckami uskrzydlona czaszka. Kiedyś pewnie taka mieszanka zaintrygowałaby go. Teraz zbył ją lekkim, choć nie pogardliwym wzruszeniem ramion. Nie wiedzieć czemu, nie mógł oprzeć się wrażeniu, że skądś ją zna. Jakby już się spotkali. W supermarkecie? W kinie? ••• Początek spotkania ciągnął się jak list duszpasterski episkopatu. Maksymilian ze znużeniem słuchał wstępu Tomka Rafickiego, wychwalającego pod niebiosa jego najnowszą książkę. – Chcecie doznać prawdziwego szoku? Chcecie poznać smak odjechanej i poshizowanej przygody? Przeczytajcie Zło zawsze triumfuje! Kobityński z wielką wprawą kreśli świat atrofii uczuć, a my dajemy się porwać fabule godnej klasyków… W sali zebrał się spory tłumek, w którym Maks wyłowił kilka całkiem sympatycznych kształtów. Dostrzegł blondynkę z zadartym noskiem, przypatrującą mu się z nabożnym wręcz podziwem, a także rudowłosą sikorkę w obcisłym swetrze z angory, pod którym rysowały się krągłe cudeńka. Obie panny przebiła jednak piękność w drugim rzędzie… Dziewczyna miała długie, ciemne włosy spięte w kucyk i grzywkę przystrzyżoną z chirurgiczną wręcz precyzją. Spory dekolt odsłaniał tatuaż przedstawiający czaszkę ze skrzydłami. Kobityński przyglądał mu się trochę zbyt długo, by mogło to ujść uwadze brunetki. W odpowiedzi puściła do niego oko wzmocnione uśmieszkiem, który z braku bardziej pasujących określeń wypada nazwać tajemniczym. O rany, pomyślał. Leci na mnie!

– Maksymilianie, możesz opowiedzieć o swoich inspiracjach? – usłyszał nieco stłumiony głos Tomka. Nie zareagował. Czarnowłosa hipnotyzowała go spojrzeniem z wprawą Rasputina. – Maksymilianie? – powtórzył z naciskiem Raficki. – Maks?! – Co? – Kobityński zmitygował się. – A tak, przepraszam. Inspirację… Inspirację czerpię w gabinecie… I… I… Wciąż na niego patrzyła. A on na nią. Nie miał pojęcia, co się z nim dzieje. Ktoś na sali zachichotał. Ktoś inny zawtórował mu teatralnym parsknięciem. Pieprzyć ich. Pieprzyć ich wszystkich! Był tu jedynie dla niej. Tylko ona się liczyła. – Inspirują mnie piękne kobiety… – wybełkotał, niejako wbrew własnej woli dodając. – Takie jak tu obecna, e… obecne. ••• „Opił się czy naćpał?”, zastanawiał się Gracjan. Uczestniczył już w paru wieczorach autorskich Kobityńskiego, wiedział, że to pies na baby, ale nigdy dotąd nie zdarzyło mu się wyrywać lasek oficjalnie, przed publiką. Słabo. I chyba nie był odosobniony w swym osądzie, bo gdzieś z tyłu rozległ się gwizd, a potem ktoś rzucił złośliwie: – Katastrofa. Pisarz nie zareagował. Gapił się na czarnowłosą pannę jak cielę na Teleexpress. Prowadzący dyskretnie szturchnął go w ramię, lecz na niewiele się to zdało; Maks oprzytomniał na kilka sekund, po czym znów odpłynął na orbitę erotycznych fantazji. Padło kolejne pytanie, tym razem o genezę powstania najnowszej powieści Kobityńskiego. Odpowiedź zaskoczyła chyba wszystkich. – Ta książka jest o niej. – Pisarz wskazał palcem czarnowłosą. – Nie mam pojęcia, co ona tu robi, ale Zło zawsze triumfuje opowiada właśnie o niej. ••• Dopiero, gdy wypowiedział te słowa, uświadomił sobie, że nieznajoma dziewczyna jest bohaterką, którą wykreował. To samo oblicze, te same ruchy.

Ten sam banalny tatuaż. Tak, to na pewno ona! Marcelina. Marcelina Grottger, wiedźma, egzorcystka, medium… Stworzyła ją jego wyobraźnia, a teraz dziewczyna siedziała nieopodal i uśmiechała się do niego zalotnie. Postradał zmysły? Była piękna. Chciał, aby zaskakiwała, fascynowała i przerażała jednocześnie. I udało się. Dopiął swego. Miał powody do dumy, niewątpliwie. Najchętniej natychmiast porozmawiałby z nią, ale jak wtedy zareagowaliby ci wszyscy ludzie? Wolał tego nie sprawdzać… Cóż, musi dotrwać do końca spotkania, zaciągnąć ją do jakiegoś lokalu i dowiedzieć się, jak to się stało, że siedziała na widowni. Przełknął ślinę, z najwyższym trudem odrywając wzrok od brunetki i spoglądając przez okno, za którym biel walczyła o lepsze z szarością. Ten widok pomógł mu nieco ochłonąć. – Przepraszam państwa. Zdawało mi się, że zobaczyłem kogoś znajomego… Kogoś, kogo… Chciał dokończyć: „nigdy przedtem nie widziałem”, jednak powstrzymał się. – Możemy zatem kontynuować? – zapytał niepewnie Raficki. – Jasne, proszę. ••• Rudowłosa dziewczyna w pośpiechu opuściła salę. Pomyślał, że musiała się zorientować, że inna laska owinęła sobie mistrza horroru wokół palca i że z ciupciania nici. Przynajmniej z jej udziałem. Czego jak czego, ale powodzenia można było Kobityńskiemu pozazdrościć. Mimo swoich czterdziestu kilku wiosen, wciąż prezentował się rewelacyjnie. Gracjan doskonale wiedział, że ten facet ma branie u kobiet. I żałował, że sam o takowym może tylko pomarzyć. Zresztą, podobnie jak o tym, by wreszcie przestało napierdalać go gardło… Cholera, spotkanie z pisarzem miało poprawić mu humor, tymczasem czuł się jeszcze bardziej zdołowany.

Po trzech kwadransach głupich pytań i niewiele mądrzejszych odpowiedzi Kobityński podziękował wszystkim za przybycie i – zapewne dla zatarcia niezbyt korzystnego wrażenia – zaprosił zgromadzonych do pobliskiej knajpy. – Tam lepiej się zintegrujemy – podsumował wylewnie. Zaszurały odsuwane krzesła i do stolika ruszyli łowcy autografów. Gracjan uśmiechnął się. Przynajmniej tyle, pomyślał. Dobrze schłodzony browar to było coś, czego potrzebował! ••• Maksymilian błądził wzrokiem po sali. Podpisał kilkanaście książek, co zajęło mu raptem pięć?, dziesięć minut?, a ona przepadła jak kamień w wodę! Dokąd poszła? Nie dała mu numeru telefonu, ba, nawet nie podeszła, aby pogadać. Może spłoszył ją swoim namolnym zachowaniem? Nie, nie ma takiej opcji! Marcelina należała do niego. Dotąd zawsze robiła, co jej kazał… Wybiegł z klubu studenckiego Rotunda i rozejrzał się wokoło. Gdzie ona się podziała?! Walcząc z narastającą paniką ruszył w stronę skrzyżowania Alei Mickiewicza z Aleją Focha. Wszędzie pustki, jedynie starsza pani z jamnikiem na smyczy żwawo przechodziła przez pasy, obrzucając go podejrzliwym spojrzeniem konfidenta-amatora. Dla pewności rozejrzał się po raz kolejny. Znów bez efektu. Zawrócił pod klub. Blady niczym upiór chłopak podszedł do niego i – wyraźnie z trudem przezwyciężając onieśmielenie – poprosił o autograf. – Wybaczy pan, nie zdążyłem na spotkanie. Mieszkam na zadupiu, a do tego te przeklęte korki… – Okej, rozumiem – Kobityński wpisał się na tytułowej stronie swej debiutanckiej powieści, po czym poklepał młodzieńca po ramieniu. – Straszny dziś ruch. Chłopak wybałuszył oczy, po czym kąciki jego ust drgnęły w wymuszonym uśmiechu. Cóż, nie każdy żart literata musi być udany. •••

Przy akompaniamencie jękliwych gitar Shirley Manson śpiewała o tym, że nienawidzi miłości. Gracjanowi to wyznanie wydało się mocno naciągane, choć sama piosenka podobała mu się. Przynajmniej na tyle, by do jej rytmu bębnić palcami w blat stolika. Dopił piwo, z niecierpliwością zerkając w stronę drzwi wejściowych. Kobityńskiego ani widu, ani słychu. Co jest grane? Zapadł się pod ziemię? Sięgał właśnie po kolejnego papierosa, gdy w sali zjawiła się brunetka z tatuażem. Podeszła prosto do niego i zapytała bez cienia skrępowania w głosie, zupełnie jakby kumplowali się od piaskownicy. – Wolne? Przełknął ślinę, zaskoczony. W przyćmionym, klubowym świetle wyglądała jeszcze lepiej niż na wieczorze autorskim. – Dzięki – mruknęła, odczytując milczenie jako zgodę. Usiadła tuż obok, swobodnym ruchem zakładając nogę na nogę. – Eee… Napijesz się czegoś? – spytał, nie potrafiąc wymyślić nic mądrzejszego. – Nie. Wpadłam pogadać. – Z Maksem? Kogoś mu przypominała, z pewnością. Ta twarz… Niestety, choć wydawała się znajoma, nie potrafił powiedzieć, w jakich okolicznościach się spotkali. – Z tobą – uściśliła. – Między innymi o Maksymilianie… – umilkła na moment, jakby w obawie, że jej słowa dotrą do niepowołanych uszu. – Ale o czym? O jego książkach? – O jego książkach… Tak… Nie. Nie całkiem. – Więc o czym? – Czy kojarzysz nazwisko Grottger? Marcelina Grottger? – No pewnie, czemu pytasz? Popatrzyła na niego z takim napięciem, że aż się zmieszał. – Słuchaj, ty… – Pamiętasz zakończenie tej powieści? – zapytała natarczywie. – Zło zawsze triumfuje? – upewnił się, gasząc papierosa w przepełnionej popielniczce.

– Właśnie. Widzę, że coś ci świta. Powiedz mi, co stało się z główną bohaterką? Gracjan przygryzł wargę. Odchrząknął. – Poznała w kawiarni młodego typa, zaciągnęła do łóżka, a potem wyssała z niego krew – odparł. – To tak ogólnie. – Tak ogólnie – przytaknęła. – O co ci chodzi? – Pomyśl, Gracjanie. To nie boli, w przeciwieństwie do wyciętych migdałków. Migdałki? Skąd wiedziała, do jasnej… – Okej, nie musisz główkować, gdzie i kiedy się spotkaliśmy – rzuciła wyzywająco. – Odpowiedź jest cholernie prosta. To on nas stworzył, kapujesz? On nas ze sobą poznał! Przypominasz sobie? Przypominasz sobie Marcelinę Grottger? Zastanawiał się przez dobrą minutę, zanim otworzył usta, ale nie dopuściła go do głosu. – Posłuchaj uważnie. Radziłabym ci stąd odejść. Wyjść z tej sali i nigdy więcej nie zbliżać się do tego czubka. Ratuj się, póki możesz. – Ratować się? A ty? – Dla mnie jest za późno. Stałam się pełnowymiarową postacią fikcyjną. I już nią pozostanę, przynajmniej tak długo, dopóki ten szaleniec będzie o mnie pisał, rozumiesz? Czy rozumiał? Nic, do diabła, nie rozumiał! Ani trochę! Owszem, ta laska naprawdę wyglądała jak klon Marceliny, jednak, na litość boską… – Przypomnij sobie – podjęła, widząc ścierające się w jego oczach ogniki zainteresowania i wątpliwości. – Przypomnij sobie przeszłość. Pamiętasz cokolwiek? – O czym? – Po prostu powiedz, co pamiętasz. – Pamiętam operację. Nigdy nie zapomnę tego bólu! Parsknęła śmiechem, w którym nie było ani promila wesołości. – To fragment najnowszej powieści Maksymiliana. Ja pytam, czy

pamiętasz swoje życie… Fragment powieści? Chwileczkę. Książka. Książka! Tam coś było… Operacja na jakimś typie. Wycięli mu migdałki, a potem poznał Marcelinę Grottger. Wiedźma obiecała, że w zamian za drobną przysługę złagodzi jego cierpienia. W zamian za przysługę…? Ta dziewczyna go przerażała. Cholernie przerażała. Jednak gorsze, znacznie gorsze było to, że nie pamiętał nic sprzed tej upiornej operacji. Ani sekundy. Zupełnie, jakby pozbawiono go pamięci. Jakby amputowano mu ją razem z migdałkami! – On stworzył cię jako trzecioplanową postać, bez przeszłości i przyszłości. Wcale nie musi ponownie o tobie napisać. Jeśli to zrobi, pozbawi cię jestestwa, zawładnie tobą jak zawładnął mną! Pierwszy raz spotkałam go właśnie tu, w tej knajpie. Potem napisał powieść, później jej kontynuację, no i wpadłam w to bagno, stałam się postacią literacką! Powołał mnie do życia na kartach swojej powieści, jednocześnie pozbawiając tego, które miałam wcześniej. I uwięził. Gracjanie – przerwała, z niepokojem zerkając w stronę wejścia na salę. – Nie pozwól, żeby nad tobą też przejął kontrolę. – A co z tobą? – wykrztusił wstrząśnięty. – Co chcesz zrobić? – Odebrać to, co do mnie należy. – Czyli? – Chcę odzyskać moje życie. – Jak? – Jakoś sobie poradzę. – Broda dziewczyny zadrżała, po czym dziewczyna rozpłakała się bezgłośnie. Powinien ugryźć się w język, ale zanim zdążył, zapytał: – Przydałaby ci się pomoc, prawda? Nie musiał czekać na odpowiedź, aby wiedzieć, że wplątał się w beznadzieją kabałę. ••• Maks nie widział nic zdrożnego we flirtowaniu z tą laską. Pochlebiało mu, że zadała sobie tyle trudu, by upodobnić się do bohaterki jego książek. Idealny

towar na upojną nockę… Nie mógł tylko pojąć, czemu plącze się przy niej ten młody. Skądś go znał, na pewno, ale skąd? Z któregoś z wcześniejszych spotkań autorskich? Chyba tak… Kojarzył tę nieco płaską facjatę, nie potrafił jednak przypomnieć sobie przyporządkowanego do niej imienia. Po kolejnej pięćdziesiątce fakty stały się fikcją i na odwrót. Przestał je odróżniać. Przestał też przejmować się podobnymi pierdołami. Wprost nie mógł oderwać wzroku od dziewczyny. Nawet nie słuchał tego, co mówiła. Miał tak mocno w czubie, że nie był w stanie dłużej podtrzymywać ciężaru konwersacji. Dziabnął kolejnego kielicha i oświadczył wszem i wobec, że to ostatni i że dla niego impreza się kończy. Jakiś dzieciak podsunął mu jeszcze jedną książkę do podpisania. Ledwie zdołał nagryzmolić krótką, schematyczną dedykację. Pieprzyć to, mruknął w duchu. Ona… jedynie ona się liczy. – Jeś… li… – wybełkotał. – Jeśli masz ochotę… pojechać ze mną… – Z przyjemnością – odparła, po kociemu mrużąc oczy. – Świetnie! – Ucieszył się. – A pan… – zwrócił się do Gracjana niemal z obrzydzeniem, ale nie dokończył, bo dziewczyna rzuciła naprędce: – Zamówię taksówkę. Podrzucimy go. Kawałek. Kilka minut później, zaraz po tym jak wsiedli do taryfy, Kobityński opuścił szybę w drzwiach i wychylił się na zewnątrz. – Sorry, będę rzygał – oświadczył rozbawiony, jakby właśnie powiedział dowcip roku. Marcelina bała się, że taksówkarz odmówi kursu, ale nie zrobił tego. Uprzedził ich tylko: – Pilnujcie, żeby nie zabrudził tapicerki, bo doliczę za czyszczenie. Siedzący obok autora Gracjan zezował na niego, gdy jechali coraz słabiej oświetlonymi ulicami na wylotówkę prowadzącą za miasto. Kobityński był tak zaabsorbowany wkładaniem sobie dwóch palców do ust i pozbywaniem się zawartości żołądka, że nawet nie zwrócił uwagi na to, że zamiast zbliżać, coraz bardziej oddalają się od jego domu. Gdy zatrzymali się nieopodal nieczynnego przystanku autobusowego, Marcelina zapłaciła, doliczając spory napiwek, i cała trójka wygramoliła się z wozu. Kobityński, wsparty na ramieniu Gracjana, ledwie przebierał

nogami. W jego otumanionym alkoholem umyśle nie zapaliło się nawet najmniejsze światełko ostrzegawcze. Za przystankiem autobusowym rozciągał się podmiejski lasek. Szeroką ścieżką wiodącą między nagimi o tej porze roku drzewami poczłapali aż do znajdującej się jakieś dwieście metrów dalej polany zaśmieconej pustymi opakowaniami po chipsach i butelkami po trunkach wszelakiej maści, z wyraźną przewagą tych najtańszych. – To tu – obwieściła Marcelina. – Myślisz, że nikt nas nie zobaczy? – zapytał z obawą chłopak, próbując przebić się wzrokiem przez skrywające las ciemności. – Wyluzuj – odparła. Korciło ją trochę, by opowiedzieć swemu wspólnikowi całą historię. Powstrzymała się jednak. Jeszcze nie pora. Kobityński zatrzymał się, by puścić ostatniego, tym razem miniaturowego pawia. Nie interesowało go, dokąd idą. Najważniejsze, że ta dziunia chciała się z nim zabawić. A że na świeżym powietrzu… Czemu nie? Czarnowłosa sięgnęła do przewieszonej przez ramię skórzanej torebki, wyciągnęła z niej niezbyt grubą, ale solidną linę i podała Gracjanowi. Ten przez chwilę zastanawiał się, czy nie odpuścić. Wtedy powtórzyła argument, który miał go odpowiednio zmotywować: – Inaczej przejmie nad tobą kontrolę! Tyle wystarczyło, by wreszcie zabrał się do roboty. Zaskoczony Maksymilian nie stawiał oporu, gdy chłopak i dziewczyna związali go niczym świąteczną szynkę. – No i jak? – zainteresowała się Marcelina. – Wygodnie ci? – Co ty chrzanisz?! – Pisarz wreszcie uświadomił sobie, że coś jest nie tak. – Kim ty w ogóle jesteś? – Zgadnij! – Pieprzoną panią Zagadką? – Prawie trafiłeś, skurwielu. Pieprzoną… Owszem, pieprzyłeś mnie. Wiele razy, na wiele sposobów. – Co ty bredzisz?! – Kobityński nie mógł uwierzyć własnym uszom. – Wykorzystywałeś… – Ja?! Bez jaj! W co mnie chcecie wrobić?!

– Sam się wrobiłeś! – Nigdy nawet cię nie tknąłem! – Nie musiałeś. Wystarczyło, że wysyłałeś innych. – Cooo? – A kto wymyślił, żeby tych dwóch popaprańców wywiozło mnie do chaty w szczerym polu, gwałciło i torturowało chińską torturą wodną? Żeby nie ogolili mi głowy, tylko cipę?! No, kto?! – Przecież… ja… – Dotąd byłeś nietykalny, padalcu, ale wszystko, co dobre, kiedyś się kończy… – warknęła sentencjonalnie dziewczyna, przejeżdżając ostrzem noża po policzku Maksa. Na brzegu wąziutkiej rany pojawiła się kropelka krwi. – Ałłł! – zawył pisarz. – Pojebało was?! – A ciebie? – odburknął Gracjan. – Wydaje ci się, że jesteś Bogiem? – Bogiem? – Maks trzeźwiał w błyskawicznym tempie, co zresztą wcale mu się nie podobało. – Zwariowaliście?! Oboje?! Co ja wam zrobiłem?! – Nie pamiętam… – westchnął z rozgoryczeniem chłopak, kopiąc leżącą w kupce topniejącego śniegu puszkę. – Czyli co? Zwariowałem? Następny kopniak wylądował na kroczu pisarza. Maksymilian zawył. Oczy zaszły mu łzami. Kurwa mać, miał dość tej poronionej imprezy! – Nie wiem, o co wam chodzi – jęknął. – Wypuście mnie, to zapomnę o sprawie i nie zgłoszę policji… – Żartujesz chyba… – Gracjan nie dokończył, bo słowa ugrzęzły mu w gardle. Niby po co mówić cokolwiek? Nawet jeśli Kobityński rzeczywiście nie rozumiał, jaką zdolność posiadł, nie miało to znaczenia. Najmniejszego. Im dłużej wpatrywał się w facjatę pisarza, tym bardziej malały jego wątpliwości. Cóż, już na spotkaniu autorskim czuł, że coś jest nie w porządku. Nie przyznawał się do tego nawet sam przed sobą, ale miał wrażenie, jakby wszystko, co się działo, odbywało się gdzieś poza nim. Jakby każdy wykonany przez niego ruch, każdy gest… Nagle uzmysłowił sobie, że istniał już wcześniej, jeszcze przed operacją. Wzmianka o nim pojawiła się w przedostatniej powieści Kobityńskiego. Ot,

poboczna scena, nie wnosząca niczego istotnego do fabuły… To tylko utwierdziło go w przekonaniu, że postępuje słusznie. Dla własnego dobra. I dla dobra Marceliny, a może i innych podobnych im ofiar, uwięzionych w kleszczach fantazji tego potwora w ludzkiej skórze. – Wybacz – wyszeptał bardziej do siebie niż do pisarza. – Postaramy się załatwić to szybko. ••• Kobityński zdawał się uśmiechać od ucha do ucha, a uśmiech ten pogłębiał się jeszcze wraz z kolejnymi okrzykami bólu. Niewielkie nacięcia, które w kącikach jego ust uczyniła dziewczyna, miały teraz po kilka centymetrów. W sumie Maks sam był sobie winien – mógł przecież nie wrzeszczeć. Choć ciężko powstrzymać się od wrzasków, kiedy ktoś przy pomocy noża pozbawia cię palców… Gracjan nie myślał o tym, co robi. Już nie. Zdawał sobie sprawę z tego, że postępuje słusznie. Próbował odciąć Kobityńskiemu kciuk, lecz poddał się po dwóch nieudanych podejściach. Pałeczkę przejęła Marcelina. Jednak zamiast po palcu, przejechała ostrzem po szyi pisarza. Skaleczenie nie było głębokie, wszak nie chciała pozbawiać go życia. – Pospiesz się! – warknął Gracjan. – Miejmy to z głowy! Nie odpowiedziała. Wyprostowała się i oddała nóż chłopakowi. – Lepiej ty się tym zajmij. Ja nie ręczę za siebie. – Po tych słowach uderzyła pisarza w twarz. Z pokiereszowanego nosa znów trysnęła krew. – Najchętniej poćwiartowałabym skurwysyna! Albo spaliła żywcem! – Daj spokój. On nie jest tego wart. – Skup się na cięciu, dobra?! Nie mów mi co.. – Ciężko idzie, cholera. – Włóż w to trochę serca. Wreszcie się udało. W chwili, gdy kciuk z nieprzyjemnym trzaskiem odskoczył od dłoni pisarza, ten stracił przytomność, co zresztą w jego sytuacji wypadało uznać za błogosławieństwo. – Mogłaś wziąć coś ostrzejszego – stwierdził Gracjan z lekkim wyrzutem

w głosie. – Coś z ząbkami. – Jasne, zwal wszystko na mnie – parsknęła Marcelina. – Może jeszcze miałam załatwić piłę mechaniczną? Chłopak skwitował pytanie wzruszeniem ramionami. – Co teraz zrobimy? – Wyjedziemy. – Dokąd? – Dokąd zechcesz. – Będą nas szukać. – Pewnie będą. I co z tego? Najważniejsze, że dostaliśmy to, czego chcieliśmy. Pewność, że ten skurwysyn nigdy więcej nie napisze ani słowa! ••• Okrutnie oszpecony, pozbawiony języka i możliwości przelewania swoich myśli na papier Kobityński nie stwarzał już zagrożenia. Zostawili go więc tam, gdzie leżał – na miękkim łożu z topniejącego śniegu i igliwia. Sami zaś, z nadzieją, że to, co zdążył napisać nie będzie miało nad nimi władzy, ruszyli na poszukiwanie szczęścia. Gdziekolwiek by się nie kryło. ••• Jak co wieczór Waldemar Walczak patrzył na swoje dłonie zawieszone nad klawiaturą niczym martwe kraby. Drżały lekko, lecz nie było w nich mocy. Wkrótce to się zmieni! Wszystko przez tego łajdaka, pomyślał. On namówił mnie, żebyśmy napisali razem te gówniane opowiadania, których do tej pory się wstydzę, których nie chciałbym czytać nawet za pieniądze… Ech, gdyby tak dało się je wymazać, wykreślić. Sprawić, by wszystkie zadrukowane nimi kartki obróciły się w popiół albo zmarnowana na nie farba uległa natychmiastowej destrukcji. Nie powinienem przykładać ręki do tego chłamu. Prawda, prawda przenajświętsza. Ale nie znalazł się nikt, kto by mnie ostrzegł, że w ten sposób mogę stracić więcej niż zyskać. Tysiąc, milion razy więcej! Cóż, winowajca był mu znany od dawna.

Maksymilian. Maksymilian uwiódł jego Muzę i zabrał ze sobą. Waldek miał mnóstwo czasu na przygotowanie zemsty. Przez wszystkie te lata, kiedy Kobityński obrastał w piórka, wspinając się na kolejne szczeble kariery, on dopracowywał swój plan. Pomocne okazało się jego klasyczne wykształcenie, które podpowiedziało mu starą, jednak jakże aktualną sentencję mówiącą, że kto mieczem wojuje, ten od miecza ginie. Kiedy to zrozumiał, pozostało jedynie odnalezienie Marceliny i podpowiedzenie jej sposobu uwolnienia się. Zrobiła, co do niej należało, grzeczna dziewczynka! Tak, zemsta jest rozkoszą bogów… Kiedy Muza wróci do niego, znów stanie się jednym z nich.

Jacek Piekiełko – rocznik 1989. Student polonistyki na Wydziale Filologicznym Uniwersytetu Śląskiego. Obecnie pracuje w Książnicy Beskidzkiej w Bielsku-Białej jako bibliotekarz. Publikował na portalu literackim Fabrica Librorum, Horror Online, w czasopiśmie internetowym Grabarz Polski oraz w magazynie Exclusive Info. Opowiadaniem Czarny lęk pada debiutuje na papierze. Za najbardziej przerażające opowiadania grozy uważa Spojrzenie S. Grabińskiego, Właściwy instrument J. Eversona oraz Lecz za plecami zawsze słyszę… D. Morrella.

Jacek Piekiełko

CZARNY LĘK PADA Karczma „Pod pagórkiem” znajdowała się na uboczu, oddalona o dobre pół godziny drogi od centrum wsi. Peryferyjne umiejscowienie gospody nie odbijało się jednak na zarobkach właściciela, Toma Creew’a. Grubość jego kabzy rosła z każdym wieczorem i każdą nocą. Nie musiał prosić się o klientów, tak jak to robili inni gospodarze zajazdów położonych w okolicy. W środy, gdy odbywał się wielki jarmark, stali na rynku i zachęcali ludzi do odwiedzenia ich oberży. Różne dziwne rzeczy działy się podczas tych perswazji. Co bogatszy gospodarz zatrudniał błazna, by ten poprzez swoje popisy zwrócił uwagę przechodniów i zatrzymał ich na chwilę. Wtedy właściciel karczmy mógł wychwalać pod niebiosa własną gospodę, co też czynił. Tym, co sprawiało, że gospoda „Pod pagórkiem” stała się sławna na całą okolicę, było najsmaczniejsze piwo w Szmaragdowej Wyspie. Tajemna receptura warzenia piwa była przekazywana z pokolenia na pokolenie. Tom Creew powodzenie browaru właściwie zawdzięcza swojemu pradziadkowi. To on odpowiednio dobrał wszystkie proporcje do przyrządzenia napoju i to on natrafił na niesamowitą roślinę o nazwie saha. Nikt z mieszkańców wsi nie wiedział, że dodawanie wysuszonych i posiekanych kwiatków sahy tworzy niepowtarzalny smak piwa. Niejeden śmiałek, udając pijanego, próbował dostać się do piwnicy Creew’a, by rozwiązać zagadkę browaru, ale czujny gospodarz zamykał przestronną piwiarnię wielką, mosiężną kłódką. Klucz do niej trzymał zawsze przy sobie i strzegł go niczym pies posesji właściciela. Było upalne i suche lato; od dwóch tygodni z nieba nie spadła choćby kropelka deszczu, co nie zdarzało się często w tym zakątku świata. Ludzie spodziewali się nadciągających burz, ponieważ powietrze było parne i gęste.

Każdego lata w gorące dni, kiedy kończyły się zapasy dodatku do piwa, syn Creew’a, Eric, wyruszał z wielkim workiem do lasu, aby nazbierać sahy na zimę. – Wróć przed zmierzchem – przestrzegł go ojciec. – Dobrze – odpowiedział i włożył łyżkę pachnącej zupy jarzynowej do ust. – Isna idzie z tobą? Skinął głową. Tom uśmiechnął się i stwierdził: – Trochę wam zejdzie… – Tato! – Dobra, już nic nie mówię – zaśmiał się. Creew stanął za kontuarem i wycierał ciężkie kufle białą szmatką. – Pamiętaj, że pokój obok twojego jest wynajęty. – Wiem – odparł Eric. – Przyjeżdża szczególny gość. Astronom. – Astronom? – Co robisz takie oczy? Mówię, że astronom. – Jak się nazywa? – Jakoś tak dziwnie. Chyba… Tych, eee… Tycho de Brahe. Duńczyk. Przyjechał już na wieś, ale na noc zatrzymał się u Strachana, który doniósł mi, że Duńczyk chce trochę pomieszkać gdzieś na uboczu, gdzie nie będzie mu przeszkadzał gwar za oknem. Stary, poczciwy Strachan polecił właśnie naszą gospodę. Wiszę mu trzy piwa, bo podobno ten astronom ma pokaźną sakwę. Wszyscy widzieli tego Duńczyka. Zresztą nie trudno go nie zauważyć… – O czym ty mówisz? Creew nie zdążył odpowiedzieć, gdyż usłyszał skrzypienie kół na zewnątrz i wyszedł przed dom. Eric ruszył za nim. Z drewnianego, solidnie wykonanego wozu zszedł średniego wzrostu mężczyzna, o wydatnym brzuchu i gęstym wąsie. Miał wysokie czoło i niewiele włosów na głowie, ale najważniejszym elementem jego wyglądu, który rzucał się w oczy, był nos. Długa i spiczasta proteza ze srebra mogła napawać ludzi odrazą. Eric nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego gdy zobaczył

astronoma schodzącego z powozu, poczuł na plecach dziwne ukłucie chłodu. – Nazywam się Tycho de Brahe – oznajmił przybysz. – Tom Creew. Miło mi witać tak zacnego gościa. Zapraszam do środka. – Piwowar wskazał na drzwi i podniósł bagaż Duńczyka – dwie ogromne, skórzane torby. – Zostawcie to. Sam się tym zajmę – zareagował Brahe. – Na wozie jest jeszcze skrzynia. Zanieście ją do pokoju. Brahe ujął w tłuste dłonie torby i zanim wszedł do karczmy, rozejrzał się wokoło. – Pięknie tu, prawda? – zagadnął Creew. Brahe tylko wydął w dziwnym grymasie wargi i nic nie odpowiedział. Po chwili wszedł do środka tak swobodnie, jak gdyby mieszkał tu od dawna. Creew wraz synem zajęli się ogromną skrzynią ważącą ze dwadzieścia kamieni. Obaj przeklinali w myślach ciężar; uchwyty skrzyni wżynały im się w dłonie. – Jest pan astronomem – stwierdził Tom. – Widzę, że wieści szybko się rozchodzą. – Co pana sprowadza do naszej małej wioski? – Gwiazdy i nie tylko. – Skąd nie spojrzymy, niebo zawsze takie samo… – Oj, mylicie się. Creew nie pytał więcej. Nie chciał zdenerwować przybysza, który niechętnie udzielał odpowiedzi. – Eric, możesz już iść. Poradzę sobie – rzekł Tom. Eric, wychodząc z karczmy, jeszcze raz spojrzał na Brahe’a stojącego w mroku wnętrza. ••• Stąpali po suchej trawie, trzymając się za ręce. Na policzkach Isny wystąpiły czerwone rumieńce zmęczenia dodające jej uroku. Droga prowadziła w górę. Lawirowali między pachnącymi sosnami w poszukiwaniu ukrytej łąki sahy. Polana była trudno dostępna dla

nieznających lasu, ale syn Creew’a dobrze orientował się w drodze. Należało przejść przez niewielką szczelinę skalną zasłoniętą krzewami bzu. Był to skrót, który zaoszczędzał dalekiej i męczącej drogi. W innych miejscach także rosła saha, lecz w mniejszych ilościach. Nikt oczywiście nie wiedział, że te fioletowe kwiaty dodane do browaru wprawiają w zachwyt wszystkich spragnionych piwoszy w okolicy. – To tutaj – uśmiechnął się do Isny. Odchylili gałązki bzu i przecisnęli się przez szczelinę, ocierając ciała o chłodną, zacienioną skałę. Ich oczom ukazała się polana porośnięta fioletowymi kwiatami, błyszczącymi w słońcu jak tafla jeziora. Łąka była otoczona różnorodnymi drzewami, które pochylały nad nią swe gałęzie, sprawiając wrażenie, jakby strzegły skarbów tej ziemi. – Pięknie tu – stwierdziła Isna. – Prawda? Ale musimy wziąć się do pracy, bo po południu może nadejść burza. Jeśli deszcz zmoczy sahę, nici z naszej wyprawy. Eric ściągnął z pleców lniany worek i napełniał go zerwanymi kwiatami. Śpieszył się, chcąc zdążyć przed burzą, lecz jego uwagę rozpraszał widok Isny zbierającej na klęczkach rośliny. Wbijał wzrok w prężące się ciało, w doskonale zarysowane, szerokie biodra, które w przyszłości miały pomóc dziewczynie rodzić jego zdrowe dzieci. Z upływem czasu niebo przykryła szara szata. Powietrze stało się gęste, było duszno i Eric już wiedział, że niebawem rozpocznie się burzowy koncert. – Worek jest pełny – oznajmił – Chyba powinniśmy wracać. – Wiesz, że strasznie boję się burzy. Objął Isnę ramieniem i powiedział: – Nic się nie stanie. Może zdążymy wrócić, zanim się zacznie. – A jeśli nie… Isna urwała zdanie przerażona odgłosem gromu. Uderzenia powtarzały się co parę sekund w nierównomiernych odstępach. Eric poczuł lekkie zdenerwowanie, gdyż burze w tych terenach były największym zagrożeniem dla ludzi. – Idziemy? – zapytała Isna.

– Najwyższa pora. Odwrócili się w stronę masywu skalnego i ruszyli ku szczelinie. Grzmoty były coraz potężniejsze, a na niebie wiły się błyskawice. Eric, trzymając Isnę za rękę, jako pierwszy wszedł w szczelinę i odgiął gałęzie bzu, lecz zaraz się cofnął. Poczuł jak włosy stanęły mu dęba. Spojrzał na Isnę rozszerzonymi ze strachu oczami. – Co się stało? – zapytała ściszonym głosem. – Tam ktoś jest. – Kto? Ich rozmowę przerywał huk piorunów. Isna włożyła głowę między skały, czując jak Eric mocnej ściska jej dłoń. W oddali wśród drzew zobaczyła zarys barczystej sylwetki. Nie zdołała dojrzeć twarzy, ale też nie potrafiła stwierdzić, czy na pewno widzi człowieka. Miała co do tego poważne wątpliwości, które przerodziły się w czyste przerażenie. Wyraźnie dostrzegła natomiast dwie czerwone plamki znajdujące się w miejscu oczu. Takie spojrzenie musiało należeć do jakiegoś nieznanego zwierzęcia lub bestii. Czerwone kółeczka rosły w miarę jak tajemnicza istota zbliżała się ku Isnie i Ericowi. Eric pociągnął dziewczynę za rękę i pognali w przeciwną stronę. Suche gałązki chrzęściły pod ich stopami; nie zwalniali tempa szaleńczego biegu. Z ust Isny podświadomie wydobył się głos strachu. Oblana zimnym potem, między szybkim, urywanym oddechem próbowała coś powiedzieć Ericowi, ale wydała z siebie tylko niezrozumiałe jęknięcia. Zatrzymali się pod grubą sosną. Otoczeni drzewami wyglądali jakby utknęli w labiryncie. Znaleźli się w złym miejscu o złym czasie. W ich umysłach zrodziło się przeświadczenie, że coś na zawsze zburzyło spokój lasu. – Wiesz, co to mogło być? – zapytał Eric, opierając ręce o uda i oddychając z trudem. – Słyszałeś, co przytrafiło się Martinsowi… – Stary dziad zmyśla. – A Thorpe? – Też.

– Zapomniałeś o Falwie. – Jeśli oni mieli rację, to wolę, żebyśmy już tego czegoś nie spotkali. Po wypowiedzeniu ostatniego słowa, Eric przeniósł wzrok z Isny na ciemną otchłań lasu. Ktoś stał wśród drzew. ••• Gospoda „Pod pagórkiem” pękała w szwach. Ludzie szukali w niej odpoczynku po całym dniu pracy na roli. Odpoczynku w postaci kojącego zmysły piwa. W powietrzu mieszały się zapachy chmielu, smażonego boczku, duszonej wołowiny, kapusty i potwornie spoconych ciał gości. Jedni śmiali się do rozpuku, drudzy próbowali wszcząć awanturę, szybko jednak zostawali powstrzymani przez bardziej trzeźwego chłopa. Inni natomiast narzekali na nieurodzaj i wysokie daniny. Przy jednym ze stolików siedział Tycho de Brahe, wychylając już trzeci kufel piwa. Jako miłośnik złocistego trunku, musiał przyznać, że tutejszy browarnik spisał się doskonale. Mocno podchmielony, z pełnym pęcherzem udał się do wychodka. Drogę rozświetlały mu tańczące na niebie pioruny. Chwiejnym krokiem dotarł do sławojki, wstrzymał oddech i z trudem oddał mocz. Piekło go w środku niemiłosiernie. Zacisnął zęby, marząc o jeszcze jednym piwie. Wierzył, że boski napój uleczy jego chorobę. Kiedy wrócił do gospody, z niechęcią stwierdził obecność Creew’a przy swoim stoliku. Nie chciało mu się gadać z ograniczonym chłopem. Jedyne, co w nim jest godne uwagi, to fakt, że przyrządza świetne piwo – pomyślał. – Drogi panie, jak smakuje? Jeszcze po jednym? – Dobre, dobre to macie, rzeczywiście. Nalać do pełna. Gospodarz wrócił z pełnym dzbanem piwa i napełnił kufel. – Lovely weather for ducks. – Taa – przyznał Duńczyk, nie mając pojęcia, o co chodzi. Szumiało mu w głowie; z każdym łykiem boskiego napoju obraz wirował coraz bardziej.

– Coś długo nie wracają. – Już pewnie nie wrócą. – Brahe zaniósł się gardłowym śmiechem. Creew, skonfundowany, nie wiedział jak zareagować na te słowa. – Eric wie, jak schronić się przed burzą. – Coście tacy bladzi – zarechotał gość. Tom dolał uczonemu piwa. – Przed burzą może ucieknie, ale nie przed gwiazdami. – Gwiazdami? – Nie pojmiecie tego, nie próbujcie nawet, bo was głowa będzie boleć. Polejcie jeszcze lepiej ostatniego do snu – uciął rozmowę, podsuwając naczynie. Po niecałej godzinie i nieostatnim kuflu gospodarz pomógł wejść Duńczykowi po schodach, prowadząc go pod ramię. Gdy tylko znaleźli się w pokoju, Tom położył prawie już nieprzytomnego Brahe’a na pryczy. W nikłym świetle dojrzał metalowe przyrządy do pomiarów astronomicznych. Nie potrafił wytłumaczyć, dlaczego nagle włos zjeżył mu się na głowie, a skóra mocniej opięła czaszkę. Patrząc na instrumenty, odniósł wrażenie, jakby nie pochodziły z tego świata. Wszystko, łącznie z pijanym mężczyzną, który zamiast nosa miał srebrną protezę, wydało mu się takie odległe, tak straszliwie obce. Zamknął szybko drzwi, aby uciec od dziwnego chłodu, jaki ogarnął całe jego ciało. ••• Był mroźny, zimowy poranek. Ziemię pokrywała cienka warstwa czystego śniegu. Chłód obejmował całą wioskę i próbował przedostać się do cieplutkiego domku rodziny Kersów. Przy dużym, rozgrzanym piecu siedział Brian Kers, siedemdziesięcioletni staruszek. Strugał lalkę z drewna. W ostatnim okresie życia wykonywanie drewnianych zabawek stało się jego pasją. Żona Miranda szyła ubranka dziewczynkom bez duszy i razem z mężem sprzedawali rękodzieła na jarmarku.

– Gdzie idziesz? – zapytał Kers, widząc jak Miranda zarzuca na plecy gruby koc. – Nakarmić owce – odpowiedziała. – Musimy ograniczyć swoje wyjścia. Gadałem wczoraj z Robby’m… – Będę ostrożna. Zatrzasnęła szybko drzwi, by do środka nie wdarło się przenikliwe zimno. Z pieca wydobywały się trzaski spalanego drewna. Brian rzeźbił usta lalek z pietyzmem i całkowitym zaangażowaniem. Tworzył prawdziwe księżniczki, które niestety nigdy nie spotkają przystojnych rycerzy pełnych poświęcenia. Krzyk był tak przeraźliwy, że Brian zastygł bez ruchu; scyzoryk znieruchomiał w miękkim drewnie. Wrzask powtórzył się, lecz tym razem był potworniejszy i urwany. Kers wyszedł na mróz bez żadnego przyodzienia. Przeczuwał, że stało się coś strasznego. Szedł w stronę stajni. Pod stopami zazgrzytał twardy śnieg, niczym zardzewiałe koła powozu. W ręku staruszek trzymał gotowy do ataku scyzoryk, choć wątpił w jego użyteczność. Z tym wrogiem walczy się w inny sposób. Przed wejściem do stajni olbrzymia ilość krwi widoczna na białym puchu uderzyła w oczy Kerna jak słońce w zenicie. Przeraził się jeszcze bardziej, gdy dostrzegł na śniegu ślady kopyt. Zimny dreszcz zatańczył na jego plecach. Zdał sobie sprawę, że odciśnięte kopyta nie mogły należeć do bydła. Ślady stawiane były podwójnie, tak jakby po drodze szedł człowiek. Jeden krok i drugi. Następny i kolejny. Ślady prowadziły za szopę i kończyły się pod ścianą. Czerwone plamy życia lub śmierci nakreślały w dodatkowy sposób mroczną trasę. Kern spojrzał na dach, a w oczach pojawiły mu się łzy. Chłód też dawał o sobie znać. Zaczął się trząść, ale nie wiedział, czy bardziej z zimna, czy z przerażenia. Ślady ułożone w linię pokryły spiczasty, zabielony dach. Brian obszedł szopę i dalej podążał za tropem, który prowadził na rozległe pola. Na południu widział zarys stromych gór. Bezdrzewny teren niepokoił Kerna. Czuł, że znalazł się w niewidzialnym potrzasku, ogromnej grocie nieczystych sił.

Gdy zatrzymał się mniej więcej na środku jednej ze swych łąk, zaczął płakać. Ślady kopyt urywały się nagle. Opadł na kolana, szlochając. Przeniknięty chłodem, w bezsilności zaciskał pięści, które zsiniały z zimna. Mógłby przysiąc, że usłyszał ogarniający go daleki, ochrypły chichot. Nie rzeźbił już więcej uśmiechniętych twarzy. ••• – Może to ksiądz jakoś wyjaśnić? – odezwał się zdeterminowany mieszkaniec wioski. Prawie wszyscy mężczyźni ze wsi i okolic zgromadzili się w świątyni. Na dworze panowała ciemność. Jedyne światło rozjaśniające wnętrze kościoła wydostawało się z dużych woskowych świec stojących pod dwoma ołtarzami bocznymi. Grupa ponad stu chłopów, ich żon i dzieci tylko tutaj, we wnętrzu kościoła czuła się bezpiecznie i tylko w tym miejscu mogli omówić naglący problem. Kapłan, krępy sześćdziesięciolatek stał na ambonie, obejmując wzrokiem wszystkich zebranych. – Nie wiemy, co dalej robić – powiedział półgłosem jeden z chłopów. – Tylko ksiądz może zaradzić. – Tak, tylko ksiądz. – Chyba już za dużo zgonów – zawołał śmielej przytłoczony żalem Tom Creew. – Ciszej, panowie. Jesteśmy w świątyni Boga – zareagował na podniesiony głos proboszcz. – Wie ksiądz, co zrobiliśmy? – Tom Creew odwrócił się do współtowarzyszy siedzących w ławkach. Skinęli głową, zachęcając Toma do mówienia. – Popełniliśmy najpoważniejszy grzech… Lecz chyba to i tak nic nie dało. – Głos mu się załamał. Mężczyzna zwiesił głowę. – Co? – zapytał cicho ksiądz, lecz znał już odpowiedź. – Zabiliśmy tego szarlatana – wyłkał Creew. – Ten astronom… To pewnie on sprowadził do naszej wioski… diabła. Kapłan nic nie odpowiedział.

Przez kilka minut w kościele panował szum. Mężczyźni rozmawiali ze sobą i radzili, co począć. Duchowny podniósł rękę i powiedział: – Drodzy bracia. Proszę o spokój. Znam przyczynę wszystkich wydarzeń. – Kropelki potu wystąpiły na jego czoło i powoli spływały po szyi. – Przepraszam Cię Boże, ale robię to dla ich dobra. Bądź miłosierny dla Twojego uniżonego sługi i nie poczytaj mi tego grzechu. I miej nas wszystkich w swojej opiece – wypowiedział szeptem, kierując wzrok ku górze. – Posłuchajcie. Mężczyźni wbili wzrok w księdza. Za grubymi murami zawodził wiatr i uprawiał rytualne tańce z kruchymi płatkami śniegu. – Nie wiem, co stało się Thorpe’owi, Martinsowi, Kersowi, nie mam pojęcia, co mogło przytrafić się pańskiemu synowi, panie Creew, ale jedno wiem na pewno. W naszej wiosce nie ma szatana. Znowu na moment zapanował hałas. – Mogę się z księdzem proboszczem zgodzić, że wymienionym osobom coś mogło się przydarzyć, jakiś wypadek – oznajmił Bell. – Ale jak ksiądz wytłumaczy ślady kopyt na śniegu? – Tak! Właśnie – odezwali się pozostali. – Na to też mam odpowiedź, lecz ta niezmiernie was zaskoczy – odparł kapłan. Spojrzeli z zaintrygowaniem na zdenerwowanego plebana. – Dostałem wieści od kapłanów z hrabstwa Kildare, że pewien właściciel cyrku już od roku poszukuje zaginionego kangaroo, który uciekł z klatki po jednym z występów. Kupił go od Portugalczyków, – Kangaroo? – To zwierzę nie pochodzi z naszej wyspy. – Jak ono wygląda? – Wysokie, porośnięte sierścią, ma… kopyta. Gdyby ktoś inny podał takie wyjaśnienie, nie każdy uwierzyłby mu na słowo. Jednak proboszcza darzono we wsi największym szacunkiem. – A więc nie bójcie się i wracajcie do domów. Idę teraz do konfesjonału. Wiecie, co macie zrobić?

Wielu chłopów ustawiło się w kolejce do rozgrzeszenia. Nieliczni po zmówieniu modlitwy, opuścili wnętrze świątyni. Natomiast większość osób przespała całą noc w kościele. ••• – Musi ksiądz teraz dużo pić – powiedziała kobieta, opiekująca się ciężko chorym proboszczem. – Dużo… pić? – mówił z trudem. Z każdym wypowiedzianym słowem z płuc wydobywał się głośny świst. – Już dzisiaj będę w domu Boga. – Co też ksiądz opowiada? – oburzyła się stara gospodyni. – Ja to wiem. Rok po wspomnianych, strasznych wydarzeniach proboszcza zaatakowała grypa. Wiedział, że nie zdoła wyjść z choroby jako zwycięzca, ponieważ powikłania były zbyt poważne. Wirus zainfekował także płuca, nie dając duchownemu cienia szansy na przeżycie. – Trzeba się pożegnać – oznajmił. – Jeszcze nie pora. – Wolałbym umrzeć wcześniej. – O czym ksiądz mówi? Oblany potem, drżący na całym ciele zdecydował się wyjawić prawdę. – Pani Dunfly, skłamałem. Nie było żadnego kangaroo. – Co? – To, co pani słyszy. Musiałem jakoś uspokoić ludzi. Bali się… – Zakaszlał głośno. – Bali się wyjść z domów, żyć jak zawsze. Musiałem dać im nadzieję i… – Ja też uwierzyłam. – Przepraszam. Chyba wszyscy uwierzyli. W wiosce zaczęły się dziać złe rzeczy. Wierni uznali, że to ten astronom przyprowadził do nas diabła. Może… nie wiem… Zabawa w odkrywanie tajemnic wszechświata to iście czarcie zajęcie. Jednak nie pomyśleli o tym, że dali się oszukać diabłu. Zabijając Duńczyka sprawili, że zło pozostało w naszej wiosce. Dali… pozwolenie na… Nie zapobiegłem rozlewowi krwi.

– Nie modlił się ksiądz, żeby wszystko wróciło do porządku? – A pani? – No… modliłam się. – Siedząc na łóżku, odwróciła się do proboszcza plecami. – Co się stało? Nic nie odpowiadała. Jej plecy jakby się powiększyły, napęczniały niczym ciasto włożone do gorącego pieca. Pochyliła się… – Co… Co się pani… Proboszcz przechylił głowę w lewą stronę, tak by móc spojrzeć na podłogę. W tafli wody znajdującej się w blaszanej misce zobaczył ohydny profil twarzy gospodyni. Jej czarne policzki porośnięte były włosami, a czerwone ślepia wpatrywały się tępo w drzwi pokoju. W miejscu nosa, widniał spiczasty kawałek srebra. – Zostaw panią Dunfly w spokoju, słyszysz!? – proboszcz krzyknął ostatkiem sił. W zaciśniętej dłoni trzymał krzyż, a w myślach był przy Bogu. Postać siedząca na łóżku nie miała odwagi na niego spojrzeć.

Rob Kayman – autor wychowany na prozie Edwarda Lee, Jamesa Herberta i Grahama Mastertona. Pisze ostro, w swoich utworach łącząc elementy klasycznego horroru z komedią, a całość polewa sosem z groteski i absurdu. Debiutował w antologii 13 ran opowiadaniem Wszyscy nieświęci.

Rob Kayman

TAK BLISKO, NIEWAŻNE JAK DALEKO Po pogrzebie Wiktor odbył długi spacer przez Wildę – brudną, szarą dzielnicę Poznania, gdzie bez przerwy dochodzi do bójek między jej pijanymi mieszkańcami i napadów na maleńkie sklepy spożywcze. Ilekroć tędy przechodził, zawsze czuł niepokój o własne życie. Ale nie teraz. Teraz miał to wszystko gdzieś. Śmierć… litości! Niech przychodzi, kiedy zechce. Najlepiej od razu. Mógł rzucić się z dwudziestego piętra Akademii Ekonomicznej albo po prostu podciąć sobie żyły. Byłoby po wszystkim… Nie czuł potrzeby, aby żyć dalej. Otaczający świat stał się kompletnie bez wyrazu; był pusty, czarny jak smoła, a on czuł, że grzęźnie w niej, powoli tracąc siły na cokolwiek. Co myślała, kiedy w kuchni wybuchł gaz? Czy w ogóle była w stanie myśleć? Czy miała na to czas? Justyna. Zostawiła go. Na zawsze. W głowie rozbłysły mu pojedyncze slajdy. Przerażona twarz. Ogień. Śmierć. Co czuła, kiedy ogień pochłaniał jej delikatną skórę, długie, kasztanowe włosy, smukłe biodra? Tylko niech nikt nie chrzani, że trwało to ułamki sekund i nie czuła bólu! Cierpiała. Tak bardzo cierpiała, a on nie mógł nic zrobić! Przeklinał moment, w którym zgodził się zostać dłużej w pracy. Gdyby wrócił punktualnie do domu, zapewne nie doszłoby do tragedii. To on przyrządziłby kolację i dokładnie zakręcił gaz.

Niech nikt nie chrzani, że czas leczy najgłębsze rany. Zatrzymał się obok kontenera na śmieci, po czym przykucnął, przyciskając dłonie do twarzy. Zawył straszliwie. – Justyna – wybełkotał, a ciężkie łzy spływały po jego policzkach. – Justyna… ••• Dwa tygodnie później odwiedził go jego najlepszy przyjaciel, Marek Ochocki. Był wysokim, chudym trzydziestopięciolatkiem z jastrzębim nosem i gęstymi kręconymi włosami. Nosił okulary w cienkiej drucianej oprawce, pod którymi kryły się małe, czarne oczka, prawie jak u szczura. Nalegał na krótki spacer i rozmowę. – Musisz w końcu wyjść na zewnątrz, do ludzi – powiedział stanowczo, wpatrując się w sińce pod oczami Wiktora. – Nie mam na to ochoty. Wybacz… – Schudłeś. – Nie mam chęci na jedzenie. Do cholery to chyba zrozumiałe. – Oczywiście, że to zrozumiałe – odparł Marek, kładąc przyjacielowi rękę na ramieniu – Nie możesz jednak tkwić tu w nieskończoność. To cię zabije. Wiktor podniósł wzrok. – Nie jestem sam. Justyna jest ze mną. Marek spróbował się uśmiechnąć. – Ona zawsze będzie przy tobie – rzekł ciepło. – Tak jak i ty zawsze myślami będziesz przy niej. – Nie masz pojęcia, jak mi jej brakuje… – Masz rację, nie mam pojęcia. Pamiętaj jednak, że masz jeszcze rodziców, masz przyjaciół. Nie wolno ci o nich zapomnieć. – Poradzą sobie beze mnie. – Czyżby? – Marek zacisnął dłoń na ramieniu Wiktora. – Rozumiem, że jesteś przepełniony żalem i tęsknotą. Czujesz niewyobrażalny ból, ale nie pozwól, aby z twojego powodu cierpieli inni. Wiktor przez chwilę stał w bezruchu, zamyślony. Potem odezwał się

zachrypniętym głosem: – To ja decyduję o sobie. Jeśli będę chciał siedzieć w domu, będę siedział. Jeśli najdzie mnie ochota na spacer, pójdę na spacer. Rozumiesz?! – Tak – odpowiedział Marek. – Rozumiem. – Jeśli będę chciał się upić, zrobię to. – Oczywiście. – Potrzebuję spokoju, ciszy. – A może tylko wmawiasz sobie, że tego potrzebujesz, co? Może tak naprawdę chcesz spróbować normalnie żyć, ale boisz się? – Żyłem normalnie. Z nią. – Mam powtórzyć swoje pytanie? – warknął Marek z udawaną irytacją. Wiktor zmierzwił dłonią przetłuszczone włosy, po czym skinął głową. – Bardzo bym chciał żyć normalnie – odparł po dłuższej chwili. – Nie wiem jednak, czy jestem na to gotowy. – Chcesz powiedzieć, że nie jesteś gotowy na to, aby pójść ze mną na piwo? Na jedno piwo? Mój samochód stoi pod kamienicą, do diabła! Wystarczy tylko ubrać się i zejść! Wiktor zawahał się. Przygryzł dolną wargę i przymknął oczy. Wyglądał jak cień człowieka. Od śmierci Justyny stracił na wadze ponad dziesięć kilo, przestał się golić i wykonywać podstawowe czynności, takie jak wynoszenie śmieci, odkurzanie, pranie, nie wspominając nawet o gotowaniu. Jadał raz dziennie; kilka kawałków zimnej, zamówionej przez telefon pizzy. – Dobrze – odezwał się nagle, przełykając głośno ślinę. – Co dobrze? – Myślę, że mogę pojechać z tobą na piwo. ••• Pojechali na Wroniecką do obszernego pubu, mieszczącego się w piwnicach zabytkowej kamienicy. – Stara Piwnica – uśmiechnął się Marek, kiedy wysiedli z samochodu. – Znasz tę knajpę? Wiktor potrząsnął głową.

– Spodoba ci się. Podają tu wyśmienity grzaniec. Schodząc po krętych schodach, poczuli zapach piwa i dymu papierosowego. Na ścianach wisiały kolorowe obrazy przedstawiające półnagie kobiety ze skrzydłami zamiast rąk i głowami tak niekształtnymi, jakby malujący je artyści kompletnie nie znali pojęcia proporcji. Lokal był przestronny. Ze stojącej przy barku szafy grającej dobiegałą muzyka Dream Theather, a nieco dalej, na szerokiej kanapie młoda parka namiętnie się całowała. Wiktor i Marek zajęli miejsce przy niewielkim stoliku w długim, przyciemnionym korytarzu. Zamówili dwa grzane piwa, po czym Marek wyciągnął paczkę papierosów i odpalił jednego, zaciągając się głęboko dymem. – To knajpa mojej młodości – uśmiechnął się. – Pamiętasz, jak ci opowiadałem historię o moim pierwszym poważnym nawaleniu się? – Przyszła tu twoja matka i zrobiła niezły raban – wymamrotał Wiktor, spoglądając beznamiętnie na swojego przyjaciela. – Tak, szef knajpy dostał po głowie. Byś widział jak go prała tą starą chustą, którą zwykle nosiła na głowie. – Wyobrażam sobie. Marek westchnął. Przechylił kufel z piwem, upił kilka sporych łyków, a potem ściągnął brwi. – Postaraj się nie myśleć tyle. – Łatwo ci mówić – odparł Wiktor. Na jego czoło opadł kosmyk posklejanych włosów. – Wciąż ją widzę. Gdziekolwiek jestem, mam ją przed oczyma. – To zrozumiałe. Była dla ciebie wszystkim. Przez długi czas będziesz czuł przygnębienie i pustkę. Nie możesz jednak dać się ponieść rozpaczy. Wiktor skinął bezwiednie głową, a potem wciągnął do płuc gęste od dymu powietrze. – Jeszcze nie tak dawno mogłem ją mieć stale przy sobie – rzekł cicho. – Mogłem ją dotknąć, pocałować, opowiedzieć jej o tym, co działo się w pracy… – na moment zamilkł. – Mogłem patrzeć jak gotuje obiad, mogłem zjeść go razem z nią. – Dokończył prawie bezgłośnie.

– Wspomnienia pozostaną z tobą na zawsze. I wierz mi, za jakiś czas, będą ci wskazywały drogę – odrzekł Marek, strzepując popiół do potężnej szklanej popielnicy. – Nie ma żadnej drogi. – Jest ich wiele, stary. Grunt to wybrać odpowiednią. Musisz się przełamać i ruszyć do przodu, oderwać od koszmaru, który przeżywasz. Musisz skierować się na tę jedną, właściwą drogę. Wciąż miał przed oczyma obraz Justyny. Widział jej schodzącą płatami skórę. Niemal słyszał przerażające skwierczenie i dźwięk pękającej czaszki. Wpatrywał się w agonię i nie potrafił skierować myśli na inny tor. Okrutne obrazy torpedowały go ze wszystkich stron. Prześladowały niczym najpotworniejsze ze snów. Koszmary, z których nie sposób było się obudzić. Spoglądał na siedzących przy pobliskich stolikach ludzi. Czuł zapach topiącego się wosku, piwa i papierosów. To wszystko było takie realne. Wszystko, oprócz tego, że jej już nie ma. – Miała tyle planów – wydusił. – Mówiłem ci, że chcieliśmy mieć dziecko? Nawet wymyśliliśmy już imiona. Dziewczynka miała mieć na imię Daria, a chłopiec Dawid. Marek tym razem się nie odezwał. Spoglądał na przyjaciela ze współczuciem, obejmując dłońmi kufel z piwem. – Marzyła o tym, aby mieć psa – kontynuował Wiktor. Jego podbródek drżał, a oczy powoli wypełniały się łzami. – Obiecałem, że pewnego pięknego dnia kupię zwierzaka. Jestem wrogiem psów w mieszkaniu, dobrze o tym wiesz. Obiecałem jej, że postaram się przełamać swoją niechęć. Wiesz, jak bardzo się cieszyła? Mój Boże, gdybyś widział jej oczy, kiedy dowiedziała się, że wyrażam zgodę na tego cholernego kundla! Pierwsza łza spłynęła po policzku Wiktora, a zaraz za nią kolejne. Upił trochę piwa, po czym zacisnął pieści i spojrzał na Marka błagalnym wzrokiem. – Wyobrażasz sobie, jak bardzo się cieszyła? Przez chwilę siedzieli w milczeniu. Do ich uszu dobiegały teraz słowa piosenki:

Tak blisko, nieważne jak daleko Niezależnie od tego, jaka odległość nas dzieli Nasze serca nie mogą sobie już więcej ofiarować Ufać będziemy sobie zawsze I nic innego się nie liczy Lubiła ten utwór. Zawsze, kiedy go słyszał, była przy nim, była w jego ramionach. – Marzyła, aby zostać piosenkarką – powiedział nagle, przykładając palce do mokrych policzków. – Miała naprawdę wspaniały głos. Uwielbiałem słuchać, jak śpiewa. – Wiktor… – Patrzeć, jak tańczy. – Wiktor, daj spokój. – Niech to szlag trafi! – Uderzył pięścią w stół, zwracając na siebie uwagę kilku siedzących dwa stoliki dalej mężczyzn. Byli postawni i totalnie zalani. Jeden z nich zmarszczył czoło, po czym uderzył w swój stolik najmocniej, jak tylko potrafił, a potem roześmiał się. – Rozpamiętując, co się stało, nie przywrócisz jej życia – powiedział spokojnie Marek. – W żaden sposób nie jestem w stanie przywrócić jej życia, do cholery! – Wiktor… – Bez niej jestem nikim! Chwilę później wstał i udał się do toalety, gdzie przez blisko dziesięć minut spoglądał w swoje lustrzane odbicie. Z dwutygodniowym zarostem, tłustymi włosami i ogromnymi sińcami pod oczyma wyglądał odrażająco. Opłukał twarz, a potem ponownie spojrzał w lustro. Minęło kolejnych kilka minut, zanim wytarł twarz papierowym ręcznikiem i opuścił toaletę. I wtedy to się stało. Mógł przysiąc, że to była ona. Nagle cały świat zawirował, a on ruszył biegiem, mijając całującą się przy ścianie parę nastolatków. To na pewno była ona. Zobaczył jej długie, kasztanowe włosy i twarz, która mogła należeć tylko do niej.

– Justyna – zdołał wykrztusić, a potem skierował się do niewielkiej sali, w której każda ściana pokryta była przyklejonymi na super glue płytami winylowymi przedstawiającymi twarze muzyków rockowych. – Justyna! – powtórzył nieco głośniej, a potem zatrzymał się. Usiadła przy stoliku i zaczęła grzebać w małej, skórzanej torebce, którą kupił jej na ostatnie urodziny. Jej usta świeciły się od błyszczyku. Z jej uszu zwisały srebrne koliste kolczyki, które zakładała na specjalne okazje. Nie mógł pojąć, jak to możliwe, że była tutaj… żywa. Kiedy wykonał krok do przodu, odwróciła się i spojrzała w jego stronę. Na jej twarzy malowało się zaskoczenie. – Szuka pan kogoś? – zapytała, posyłając mu oszałamiająco piękny uśmiech. – Jus… Justyna – wymamrotał. – Słucham? Szuka pan znajomej? – Justyna – powtórzył, na co dziewczyna słodko zmrużyła oczy i przechyliła głowę niczym ciekawy świata psiak. – Sugeruje pan, że mam na imię Justyna? – zapytała z wesołością w głosie. Nie wiedział, co powiedzieć. Nie poznawała go? Jak to możliwe? Miała torebkę, którą jej kupił. Kolczyki. – Jestem Kaśka – powiedziała, wyciągając do niego rękę. – Czekam na swoje przyjaciółki. A pan wygląda na lekko wstawionego. Uścisnął jej dłoń. Znał dotyk tych palców; długich, szczup​łych. Na wskazującym widniała blizna po skaleczeniu, którego doznała kilka lat temu. – A ja Wiktor – wydusił, a potem niezdarnie usiadł naprzeciwko niej. – Przepraszam, jeśli cię… panią przestraszyłem. – Ależ skąd! – skwitowała. – Mam szczęście do nawiązywania kontaktów z nietrzeźwymi, a pan wygląda mi na wyjątkowo sympatycznego. Poza tym nie mam się czego obawiać. Wokoło kręci się cała masa ochroniarzy. Niech pan zobaczy, jeden z nich właśnie się nam przygląda. Wiktor mimowolnie odwrócił głowę. Zobaczył ubranego na czarno, wysokiego goryla w czapeczce z logo firmy, dla której pracował. – Ja nie jestem nietrzeźwy – czuł się oszołomiony i zdezorientowany. – Przyszedłem tu, bo straciłem niedawno bliską osobę.

Nagle spoważniała. – Przykro mi. – To była moja żona. – Tak mi przykro, nie wiedziałam. Otworzył usta, aby coś powiedzieć, lecz uprzedziła go: – Jest pan tutaj sam? – Z przyjacielem. Po dłuższej chwili znów się odezwał. – Pani ją bardzo przypomina. Wyglądała dokładnie tak samo… jak pani. Miała nawet taką samą torebkę i kolczyki. Dziewczyna imieniem Kasia posłała mu długie, zagadkowe spojrzenie, a potem skinęła niepewnie głową: – Cóż za zbieg okoliczności. Te same włosy. Usta. Policzki. Nos. – Wyglądała dokładnie tak, jak pani. – Może jestem jej sobowtórem? Nie odpowiedział. Wciąż patrzył na nią, nie mogąc zrozumieć sytuacji, w której się znalazł. Nie wiedziała, kim on jest, choć tak bardzo pragnął, aby nagle rzuciła mu się w ramiona i oświadczyła, że wcale nie zginęła w pożarze, że jakimś cudem udało się jej przeżyć… To było idiotyczne. Poczucie kompletnej bezradności zaczynało przerażać go bardziej niż cokolwiek innego. Pomylił się i kiedy w pełni to sobie uświadomił, pochylił się nad blatem stolika i zapłakał. Gniecenie w żołądku było tak silne, że ledwo łapał powietrze. Próbował powstrzymać łzy, ale bezskutecznie. Dziewczyna dotknęła jego włosów i powiedziała, że wszystko będzie dobrze, że ból minie, ale on wiedział, że tak się nie stanie. Już zawsze będzie nieszczęśliwy, a jedyną drogą prowadząca do ukojenia było samobójstwo. Tylko śmierć mogła ich połączyć na nowo. Kiedy nieco się uspokoił, podniósł głowę i oznajmił, że musi iść. – Wracam do swojego przyjaciela. Pewnie się niepokoi. Bardzo panią przepraszam za całe zamieszanie. Naprawdę nie chciałem przestraszyć. Zobaczył, jak dziewczyna sięga do torebki po nieco zmiętą kartkę papieru

i długopis. – To mój numer telefonu – powiedziała, zapisując cyfry. – Jeśli będzie pan miał ochotę porozmawiać, zwierzyć się, proszę zadzwonić. Spojrzał na numer telefonu. Nie należał do Justyny. Natychmiast jednak rozpoznał pismo… piątka z ogromnym brzuszkiem. Pionową kreską była jedynka, a dwójka kosmatym zygzakiem. Ze wszystkich znanych mu osób tak pisała tylko Justyna. ••• Następnego dnia obudziło go głośne pukanie do drzwi. Przez moment leżał na plecach ze wzrokiem wbitym w sufit i zastanawiał się, czy pójść otworzyć. Spojrzał na zegarek. Wskazywał dwadzieścia po ósmej. To mógł być Marek. Albo ojciec, który od kilku dni zapowiadał, że go odwiedzi. Zrzucił z siebie ciepłą kołdrę i wygramolił się z łóżka. Pukanie do drzwi powtórzyło się; było szybsze i głośniejsze, jakby osoba stojąca na klatce schodowej doskonale wiedziała, że w mieszkaniu ktoś jest i powoli zaczynała się niecierpliwić. – Idę! – krzyknął, po czym wstał i zachwiał się ledwo trafiając stopami w kapcie. Ruszył w stronę drzwi. Puk – puk. Puk – puk – puk. – Już idę! Poirytowany zatrzymał się przed lustrem wiszącym w korytarzu i rzucił okiem na swoje odbicie. Wyglądał na zmaltretowanego i mocno skacowanego. Kiedy dźwięk powtórzył się, prawie podskoczył. Łomot. Łomot. Łomot. Ktoś walił pięścią w drzwi. Stanął przy obitej dębową boazerią ścianie i na chwilę wstrzymał oddech. Następnie podszedł do drzwi, odsunął małą klapkę przysłaniająca wizjer i zbliżył oko.

Wtedy zastygł w bezruchu, przez chwilę nie mogąc wykrztusić z siebie ani jednego słowa. Po jego ciele przebiegły zimne dreszcze, a serce prawie wyskoczyło z piersi. Opuścił ręce wzdłuż ciała i,nie przestając spoglądać w wizjer, nabrał do płuc powietrza, po czym wypuścił je ze świstem, mamrocząc pod nosem: – To niemożliwe, do diabła. Na klatce schodowej stała Kasia ubrana w długi wiosenny płaszcz z ogromnymi białymi guzikami. Włosy miała upięte w wysoki kok, a z jej uszu zwisały srebrne kolczyki, te same, które Justyna zakładała jedynie na specjalne okazje. Spoglądając na jej promienną twarz, zastanawiał się, skąd do cholery wiedziała, gdzie mieszka? Przecież nie powiedział jej tego. Dała mu numer telefonu, to wszystko. Zaraz po rozmowie wrócił do swojego stolika, gdzie Marek odchodził od zmysłów. Opowiedział mu o Kasi, a potem opuścili pub. Kobieta ponownie zapukała, tym razem lżej, a Wiktor zobaczył, że na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Tak bardzo przypominała Justynę, że wypowiedział szeptem imię swojej zmarłej żony. A potem nacisnął klamkę… ••• Klatka schodowa była pusta, nie licząc dwóch zużytych wycieraczek do butów i wiszącego na ścianie sztucznego kwiatu, pokrytego centymetrową warstwą kurzu. Wiktor usłyszał, jak zegar w przedpokoju wybija dziewiątą. Na chwilę obrócił się i spojrzał na czarne wskazówki, by ponownie przenieść wzrok na klatkę schodową. Zaskoczony stanął na kamiennej posadzce i rozejrzał się dookoła. – Kasia? – wydusił, ale odpowiedziało mu tylko echo. Przez chwilę wsłuchiwał się w narastającą ciszę. Wiktor podszedł do schodów i spojrzał w dół, na półpiętro. Tam też nikogo nie było. – Kasia? Justyna? Dał krok w tył, a potem jeszcze jeden, czując, jak wali mu serce i kurczy się ze strachu żołądek. Co tu się do diabła dzieje? – pomyślał, po czym

odwrócił się i ruszył do mieszkania. Obawiał się, że zaczyna tracić zmysły. Zamknął drzwi i oparł się o nie. Kto to był? Była uderzająco piękna i przez jedną krótką chwilę zapragnął, aby pojawiła się raz jeszcze i obdarzyła go tym charakterystycznym szerokim uśmiechem. Tak uśmiechała się tylko Justyna. Justyna, której nie było już wśród żywych. ••• Wrócił do pokoju i odszukał w kieszeni dżinsów kartkę z numerem telefonu. Przez chwilę obserwował znajomy kształt cyferek, po czym wolnym krokiem ruszył w stronę aparatu telefonicznego. Podniósł słuchawkę i poczuł silne ukłucie w piersiach. Zastanawiał się, czy postępuje właściwie. W jego umyśle tłoczyły się różne myśli i obrazy, których nie potrafił odpędzić i które sprawiały, że jego ciało mimowolnie zaczynało drżeć. Wystukał numer do Kasi i chwilę potem usłyszał jej cichy głos. – Słucham? Zanim odpowiedział, upłynęła długa minuta, podczas której nawiedziła go myśl, aby się rozłączyć i ponownie zajrzeć na klatkę schodową. Może wróciła i czekała tam na niego? – To ja – odezwał się w końcu, zwilżając językiem spieczone usta. – Wiktor? – Tak. – Miło cię słyszeć – powiedziała, nie ukrywając zaskoczenia. – Myślałam o tobie. – Naprawdę? – Tak. Jak się czujesz? Spojrzał w kierunku drzwi, a potem jego wzrok zatrzymał się na wizjerze. To nie mogła być ona, choć tak bardzo ją przypominała… – Jesteś tam? – usłyszał. – Tak, jestem – odparł. – Trudno mi dojść do siebie. – Chcesz się spotkać i o tym porozmawiać?

Coś go do niej ciągnęło. Zrozumiał to, kiedy ujrzał ją w pubie. Była taka jak Justyna. Miała ten sam kolor oczu, identycznie smukłe biodra i taki sam delikatny głos. Wszystko w niej było takie same jak u Justyny. Nie mógł tego nazwać podobieństwem. Sobowtór? To było najbardziej racjonalne i prawdopodobne rozwiązanie. – Jeśli nie sprawi ci to kłopotu, chętnie – powiedział. Ustalili miejsce spotkania i zanim się rozłączyli usłyszał muzykę rozbrzmiewającą w jej mieszkaniu. Tak blisko, nieważne jak daleko Niezależnie od tego, jaka odległość nas dzieli Nasze serca nie mogą sobie już więcej ofiarować Ufać będziemy sobie zawsze I nic innego się nie liczy. Odłożył słuchawkę i podszedł do drzwi. Odsunął klapkę z wizjera, pochylił się i spojrzał. Na klatce schodowej nie było żywej duszy. Poczuł nagły zawód. A potem doznał kolejnego flashbacka, w którym usiłował pochwycić płonące ciało Justyny. Dziewczyna krzyczała w niebogłosy, wołając o pomoc, lecz na ratunek było już za późno. Pochylił się nad nią i zobaczył, jak skóra na jej brzuchu łuszczy się od wysokiej temperatury. Wkrótce potem ogień zaczął trawić klatkę piersiową i szyję. Pękały kości. Wiktor upadł na kolana i zaczął szlochać. – Zwróć mi ją – błagał Boga. – Zwróć mi ją, proszę! ••• Dwa miesiące później zdał sobie sprawę, że tylko Kasia jest w stanie dać mu to, czego pragnął. Tylko ona potrafiła go zrozumieć i zaakceptować takim, jakim był. Spoglądając w głębię jej ogromnych oczu, widział siebie i Justynę, ich pełne radosnych chwil małżeństwo. Był szczęśliwy i uświadomił sobie, że znalazł wreszcie drogę, o której mówił Marek. Wspomnienia pozostaną z tobą na zawsze. I wierz mi, za jakiś czas będą ci

wskazywały drogę. Bywali razem na wszystkich koncertach w mieście, chadzali do opery i teatru. Kasia powtarzała, że uwielbia śpiewać. – Kiedyś chciałam zostać piosenkarką – powiedziała, gdy opuszczali Arenę po występie Red Hot Chilli Peppers. – Zostaniesz – odpowiedział bez wahania, na co posłała mu szeroki uśmiech i zapytała: – Tak uważasz? Myślisz, że mam szansę zostać piosenkarką? – Szansę? Na pewno nią zostaniesz. Jestem tego pewien! Była idealna pod każdym względem. Uwielbiała uprawiać seks na dzikich plażach, delektować się świeżym, morskim powietrzem, jeść rybę po grecku. I ubóstwiała zwierzęta. Kiedy pewnego dnia wybrali się na Targi Poznańskie na największą w kraju wystawę psów, oświadczyła, że od lat marzy o czworonożnym przyjacielu. – Kocham, kocham, kocham psiaki! – powtarzała w kółko. – Zobacz, jaki cudowny! Spójrz na jego słodki pyszczek! Obiecał wtedy, że pewnego pięknego dnia sprawi jej niespodziankę. Posłała mu tajemnicze spojrzenie, a potem wtuliła się w niego, na głos dziękując Bogu za każdą spędzoną w jego towarzystwie chwilę. Miał ją tylko dla siebie. Niemal co noc obiecywał, że zrobi wszystko, aby uchronić Kasię od wszelkiego niebezpieczeństwa. Patrząc jak śpi, nie potrafił powstrzymać łez, które powoli spływały po policzkach. Podchodził do okna i rozmyślał o Justynie. Był jej wdzięczny za ciepło, które mu ofiarowała. Dziękował za miłość, którą go obdarzyła. Szeptem obiecywał, że kiedyś będą mogli znów być razem. Mógł kochać tak jak kiedyś i był pewny, że to zasługa Justyny. Zesłała mu kogoś identycznego jak ona, aby mógł spędzić resztę życia, będąc szczęśliwym człowiekiem. Oświadczył się w ogrodzie botanicznym. Wręczył Kasi pierścionek ze szmaragdem, a ona z drżącym ze wzruszenia podbródkiem odpowiedziała „Tak”. Zaprosił ją do drogiej restauracji, gdzie wspominali wszystkie spędzone razem chwile. Planowali kupić niewielką działkę nad jeziorem

i wybudować na niej dom. Usiadła mu na kolanach i oznajmiła, że postara się być najlepszą żoną, jaką tylko można sobie wymarzyć. Pocałował ją w policzek i przytulił mocno i czule, aby wiedziała, że nigdy nie pozwoli, aby stała się jej krzywda. – Bardzo chciałabym mieć dzieci – powiedziała, dotykając dłonią jego szorstkiego policzka. – Najlepiej dwójkę. Spojrzał na nią i przez krótką chwilę błądził myślami w jakimś odległym miejscu. Zdawał się nie słyszeć kolejnych słów Kasi. – Wyobrażasz to sobie? Dwójka małych dzieci, bawiących się w ogrodzie przed domem? Dwa maleństwa wołające co chwilę: „Mamo, tato!”. Uśmiechnął się nieznacznie. – Wiesz, jakie imię chciałabym dać chłopcu? – Nie mam pojęcia – odparł z nutą niepewności w głosie. – Dawid – powiedziała, kreśląc kółka na jego szyi – Słodko, prawda? Skinął głową, przymykając na moment oczy. Uwielbiał to imię. Dawid. Brzmiało tak chłopięco i męsko zarazem. – A dziewczynka? – zapytała – Wiesz, jak chciałabym, aby miała na imię? – Daria? – ponownie się uśmiechnął, tym razem szerzej, ukazując swoje nieskazitelnie białe uzębienie. – Tak! – wykrzyknęła, prawie ześlizgując mu się z kolan – Skąd o tym wiedziałeś? ••• W przeddzień Świąt Bożego Narodzenia, kiedy Wiktor przyrządzał ulubione danie wigilijne Kasi – makiełki, rozdzwonił się telefon. Pośpiesznie podbiegł do zlewu, spłukał z dłoni drobiny maku, po czym poszedł odebrać. Wcisnął słuchawkę aparatu między policzek a ramię i rzucił: – Słucham? – Pan Wiktor Karcz? – usłyszał. – Tak, kto mówi? – Waldemar Karłowski, policja. Milczał przez moment, czując jak serce zaczyna szybciej bić.

– Co się stało? Policjant chrząknął raz, a potem drugi, a następnie odezwał się spokojnym głosem: – Wydarzył się wypadek. – Jaki wypadek? Wiktor poczuł, jak w jego gardle wyrasta wielki guz. – W centrum miasta zderzyły się dwa samochody… – Z Kasią wszystko w porządku? – wydusił, nie będąc pewny, czy chce doczekać odpowiedzi. – Bardzo mi przykro, panie Karcz. Pańska żona nie żyje. Przez kolejne długie minuty stał jak wrośnięty w podłogę i,wciąż wpatrzony w bliżej nieokreślony punkt na ścianie, jęknął: – Nie. Nagle wszystko wydało mu się obce i dalekie. Usłyszał słowa kolędy dobiegające z radia i zdał sobie sprawę, że święta właśnie się skończyły. Wszystko się skończyło. – Jesteście pewni, że ona nie żyje? – wykrztusił panicznie przerażony. – Jesteśmy – odparł sierżant Karłowski najbardziej łagodnym głosem, jaki potrafił z siebie wydobyć. – Dziewczyna zginęła na miejscu. W ułamku sekundy. Nie cierpiała, jeśli stanowi to dla pana jakiekolwiek pocieszenie. Nie odpowiedział. To niemożliwe. Za chwilę rozlegnie się dzwonek do drzwi i zobaczy jej włosy pokryte cieniutką warstwą białego puchu. Pocałuje go na przywitanie i zacznie opowiadać o ostatnim dniu w pracy przed dwutygodniowym urlopem. Zjedzą wspólną kolację, a potem będą się kochać do białego rana. Po Świętach Bożego Narodzenia pojadą do Sierakowa, gdzie wynajmą drewniany domek nad jeziorem i będą delektować się mroźnym powietrzem. Będą lepić bałwana, jeździć na łyżwach, a wieczorami godzinami rozmawiać i pieścić się przy kominku. Wiktor zadygotał. – To nie może być prawda. Zobaczył płomienie, którym nie potrafiła umknąć. Próbowała wydostać się z wraku, ale drzwi były zablokowane. Słyszała głośne trzaski, jakby ktoś

w oddali strzelał. Dym gryzł ją w oczy, a każdy oddech sprawiał nieopisany ból. Czuła żar ognia na poranionej twarzy. Wiedziała, że wkrótce umrze. Przez chwilę walczyła, próbując zbić szybę, ale ból osiągnął apogeum, stał się nie do zniesienia. Wrzasnęła na całe gardło. A potem strawiły ją płomienie. ••• Rok później, kiedy wychodził z pracy usłyszał tę piosenkę. Młody, chudy jak patyk chłopak stał oparty o ścianę kamienicy i szarpiąc struny wyeksploatowanej gitary akustycznej, śpiewał: Tak blisko, nieważne jak daleko Niezależnie od tego, jaka odległość nas dzieli Nasze serca nie mogą sobie już więcej ofiarować Ufać będziemy sobie zawsze I nic innego się nie liczy Nigdy jeszcze nie byłem tak szczery Ale to przecież my decydujemy, jak chcemy przeżyć życie Tego wszystkiego nie mówię ot tak sobie Nic innego się nie liczy Spoglądając na młodzieńca, Wiktor przystanął na moment. Ciepły czerwcowy wiatr rozwiewał mu włosy, a pierwsze tego dnia krople deszczu spoczęły na klapach jego czarnej sportowej marynarki. Chłopak grał niezwykle płynnie. Palce jego lewej ręki idealnie układały się na gryfie, co chwilę zmieniając miejsce swojego położenia. Wiktor patrzył na twarz grajka i malującą się na niej koncentrację. Nie czuł bólu ani tęsknoty. Wspomnienia dawały mu ukojenie. Dostrzegł uśmiechniętą twarz Justyny dotykającej jego policzka. Zobaczył rozchylone usta Kasi gotowe do pocałunku. W momencie, kiedy chciał ruszyć dalej w stronę domu, poczuł, jak ktoś wpada na niego i przewraca się na wilgotnej od deszczu kostce brukowej. – Aaaaa! – usłyszał kobiecy krzyk, a potem kompletnie zaskoczony

odwrócił głowę i ujrzał ją leżącą plackiem na ziemi. Plastikowa teczka, którą trzymała w dłoniach otworzyła się, a wiatr porwał wszystkie mieszczące się w niej papierzyska. – Moje nuty! – wykrzyknęła, usiłując się podnieść, ale chwilę potem poślizgnęła się i ponownie upadła. – Pomogę pani! – podszedł do dziewczyny i chwycił pod ramię. Z trudem wstała, pocierając obolałe ręce. Długie, kasztanowe włosy zasłaniały jej twarz, ale pomimo, iż nie widział jej oczu, brwi, rzęs, doskonale wiedział, że to ona. – Bardzo pana przepraszam – powiedziała z przejęciem w głosie. Głosie, który świetnie znał. – Jestem taka nieuważna. – Nic się nie stało – odparł – Proszę się mną nie przejmować. To chyba pani bardziej ucierpiała w tym starciu. Spojrzał na jej dłonie. Na prawej widniała niewielka rana. Zobaczył dwie krople krwi, które starła papierową chusteczką. – Wszystko w porządku – wymamrotała. – Śpieszyłam się na lekcje śpiewu. Jestem już spóźniona. I chyba troszeczkę oszołomiona. Zobaczył kolczyki w jej uszach. Były to ogromne srebrne koła na specjalną okazję. – Nie wyrzucą pani z powodu kilkuminutowego spóźnienia – rzekł stanowczo, nieznacznie się uśmiechając. – Tak pan myśli? Oby miał pan rację. Bardzo bym chciała zostać piosenkarką. Moja nauczycielka mówi, że mam spore szanse. – Nie wątpię w to. Nagle zachichotała. – Jest pan bardzo miły. Patrzył, jak schyla się, aby podnieść z ziemi te kartki, których nie zdążył porwać wiatr. Miała na sobie jasne dżinsy i białą koszulę z podwiniętymi rękawami. I torebkę, którą wręczył jej na urodziny. – Muszę teraz lecieć – oznajmiła nagle, podając mu rękę. – Dziękuję za troskę i raz jeszcze przepraszam. – Będę trzymał kciuki, aby się pani powiodło – rzekł ściszonym głosem. – Dziękuję bardzo! – wykrzyknęła, a potem przymrużyła na chwilę oczy,

jakby chciała dodać coś jeszcze, ale ostatecznie posłała mu szeroki uśmiech i wzruszyła ramionami. – Mogę chociaż poznać pani imię? – zapytał z udawaną nieśmiałością. Chciał wiedzieć przynajmniej tyle. – Jasne! Kinga! – Pięknie. Zobaczył, jak biegnie Szkolną i jak skręca w którąś z bocznych ulic. Kiedy zniknęła , usłyszał ostatnie słowa piosenki. Grajek posłał mu tajemnicze spojrzenie i przestał grać. Wyciągnął w jego stronę dłoń i zapytał: – Ofiarujesz pan parę groszy? ••• Stał przed budynkiem Dworca Głównego i czekał na pociąg, którym miał pojechać do Wrocławia. Musiał się przeprowadzić. W zbyt wielu miejscach ją widywał. To go przygnębiało, nie pozwalało normalnie funkcjonować. Pogrążało w rozpaczy, z którą nie potrafił już walczyć. W pobliskim kiosku kupił Gazetę Wyborczą i krzyżówki. – Siedem złotych i pięćdziesiąt groszy – machinalnie odliczył żądaną kwotę. Miał właśnie ruszyć w stronę peronów, kiedy do jego uszu dotarło szczekanie psa. Obrócił głowę i zobaczył starą kobietę opartą o niewysoki murek tuż obok przystanku autobusowego. Obok niej gromadziły się małe dzieci, które z zafascynowaniem spoglądały w głąb posklejanego kartonu, stojącego przed nogami staruszki. Po chwili z kartonu wyłonił się maleńki, najwyżej dwutygodniowy, czarny cocker-spaniel. Pokręcił łebkiem, a potem zaszczekał kilka razy i zniknął w otchłani swojego papierowego legowiska. Kiedy usłyszał śmiech praktycznie tuż obok siebie, zastygł w bezruchu. Serce załomotało mu w klatce piersiowej, po czym znieruchomiało. Przestał słyszeć hałas ulicy. Gazeta i krzyżówki wyślizgnęły się z dłoni i z szelestem spadły na popękane płyty chodnikowe. Stała w towarzystwie wysokiego, postawnego mężczyzny, który

obejmował ją ramieniem. Miał krótko ostrzyżone, czarne włosy i ciemne okulary w grubych oprawkach. Uśmiechał się do niej, a ona podskakiwała wesoło i sprawiała wrażenie bardzo szczęśliwej. Obserwował ją nieruchomym wzrokiem. Wyglądała zupełnie jak Justyna, Kasia i Kinga. Miała te same kasztanowe włosy, delikatną jak jedwab cerę i bystre oczy. W krótkiej, sztruksowej spódniczce i kolorowej koszulce prezentowała się nadzwyczaj uroczo. Patrzył, jak zadziera głowę, staje na palcach i całuje swojego mężczyznę. Drżącymi dłońmi wyciągnął z kieszeni spodni portfel, wydobył z niego dwa stuzłotowe banknoty i ruszył biegiem w stronę staruszki. Bez słowa wręczył jej pieniądze. Spojrzała na niego zaskoczona. – Kupuje pan? Mały cocker-spaniel przekrzywił łebek i zamerdał ogonkiem. – Tak. Dwieście starczy? – Wystarczy sto – odparła kobiecina. – Proszę wziąć dwieście – powiedział. – I dziękuję. Bardzo pani dziękuję. ••• Psiak był tak mały, że z łatwością mieścił się w obszernej kieszeni marynarki. Spoglądał teraz na Wiktora wielkimi smutnymi ślepiami, a potem wystawił łebek na światło dzienne i zaszczekał. – Nie szczekaj maleńki, jeszcze nie teraz. Czworonóg znowu przechylił łebek, a potem zniknął w czeluściach kieszeni marynarki. Kiedy Wiktor podszedł do dziewczyny, ta wciąż tuliła się do swojego chłopaka. Nagle odwróciła głowę i posłała Wiktorowi pytające spojrzenie. – Witam – odezwał się, czując, jak serce podchodzi mu do gardła. – Tak? O co chodzi? – zapytała zaskoczona. Wysoki mężczyzna zdjął okulary. Miał ciemne, wilgotne oczy. – Chciałem tylko powiedzieć, że wielokrotnie słyszałem twój śpiew – rzekł

Wiktor. Zmarszczyła brwi. – Nie przypominam sobie, abym pana kiedykolwiek spotkała. – Być może mnie nie pamiętasz – odparł, nie mogąc oderwać wzroku od jej falujących na wietrze włosów. – Niemniej ja pamiętam cię doskonale. I nigdy o tobie nie zapomnę. Chciałbym, abyś o tym wiedziała. Posłała mu krzywy uśmiech, tymczasem chłopak wyprostował się i parsknął. – Naprawdę go nie znasz? Nie odpowiedziała. – Jak pan ma na imię? – zapytała podejrzliwie. – Wiktor. A pani? Justyna? Kasia? Kinga? – Nie, Weronika. I nie znam nikogo imieniem Wiktor. – Weronika – powtórzył, przygryzając dolną wargę – Piękne imię, prawie tak, jak pani śpiew. – Nie mam pojęcia, gdzie pan go słyszał. Ja dopiero… – Wiem, wiem. Dopiero niedawno zaczęła pani uczęszczać na lekcje. Popatrzyła w zdumieniu na Wiktora, a potem mimowolnie zacisnęła pięści. Jej chłopak roześmiał się, a potem rzucił: – Skarbie, jesteś pewna, że nie znasz tego faceta? – Nigdy go nie widziałam – odparła bez przekonania. Wtedy usłyszeli ten dźwięk, ciche, stłumione szczekanie. Wiktor zajrzał do kieszeni marynarki i po chwili wyciągnął z niej maleńkiego cocker-spaniela. Psiak energicznie merdał ogonkiem, a jego drobny łebek oplatały długie uszy. – Jaki słodki – wymamrotała dziewczyna, nie mogąc oprzeć się pokusie pogłaskania zwierzęcia. – Uwielbiam je. Są takie urocze. Ja się wabi? Zaczęła tarmosić zwierzę za uchem, a potem pieścić jego przednią łapkę. – Chciałbym, aby pani go wzięła – powiedział Wiktor, na moment przymykając oczy. – Mam go zatrzymać? Co to wszystko znaczy? Weronika utkwiła w nim wzrok. Była oszałamiająco piękna. Z trudem walczył z chęcią pocałowania jej. Marzył o tym, aby wziąć ją w ramiona

i mocno przytulić. Kiedy podał dziewczynie psiaka, niepewnie chwyciła go obiema rękoma i przytuliła do siebie. Zwierzak zaczął lizać jej nadgarstek. – Proszę się nim zaopiekować. – Jak to? – Po prostu. Niech to będzie dowód na to, że marzenia czasami się spełniają. Następnie wolnym krokiem ruszył w stronę budynku Dworca Głównego. Nie oglądając się za siebie, wszedł do dusznego pomieszczenia i skręcił do poczekalni. Usiadł na niewygodnym, plastikowym krzesełku i skrzyżował ręce. Miał nadzieję, że jest szczęśliwa. Wyglądała na taką. Przez jedną krótką chwilę zastanawiał się, do kogo będą podobne jej dzieci. I czy rzeczywiście będzie miała dwójkę – Dawida i Darię – tak jak zawsze planowali? Uśmiechnął się pod nosem, a potem usłyszał huk, który na kilka sekund totalnie go ogłuszył. Z początku nie miał pojęcia, co się stało. Ludzie zaczęli wstawać ze swych miejsc i wybiegać na główny hol. Ich twarze wyrażały przerażenie. Przepychali się między sobą, a potem zaczęli wrzeszczeć, jakby zobaczyli samego diabła. Wiktor wstał i niepewnie dołączył do tłumu gromadzących się w holu głównym ludzi. – To bomba! – ktoś krzyknął – Policja! Niech ktoś, do diabła, zadzwoni na policję! Zobaczył kłęby dymu. Wydobywały się z niewielkiego pomieszczenia, które jeszcze kilka sekund wcześniej było restauracją. Wiktor stał na baczność kompletnie sparaliżowany ze strachu. Ktoś trącił go ramieniem, ale nie zwrócił na to uwagi. Poczuł swąd spalenizny, a potem rozległ się kolejny wybuch. Otrzymał w twarz potężne uderzenie chmurą odłamków szkła. Siła wybuchu rzuciła nim i kilkoma innymi osobami na szeroki filar z tablicami informującymi o przyjazdach i odjazdach pociągów. Tablice momentalnie runęły na ziemię, roztrzaskując się dosłownie kilka centymetrów przed stopami Wiktora. Hol natychmiast wypełnił czarny dym.

Ktoś krzyknął, wołając o pomoc, a potem w całym budynku rozdzwoniły się dzwonki ostrzegające o pożarze. Obok Wiktora przebiegali rozwrzeszczani i przerażeni ludzie. Spróbował się podnieść, ale ból mu to skutecznie uniemożliwił. Zobaczył zmierzającą wprost na niego, ogromną ścianę ognia. Odruchowo przysłonił dłonią twarz, choć tak naprawdę doskonale zdawał sobie sprawę, że za kilka sekund straci życie. Ostatnim obrazem, jaki pojawił się w jego umyśle przed utratą świadomości była rozpromieniona twarz Justyny. Malował się na niej szeroki uśmiech, tak jakby chciała dać mu do zrozumienia, że już za moment będą razem. ••• Na zewnątrz płonęli ludzie. Wrzeszczeli, wymachiwali rękoma, usiłowali zedrzeć z siebie palące się ubrania. Martwi leżeli na chodnikach obok parkingu przed halą główną dworca. Wśród nich była Weronika. Siła wybuchu oderwała oszklone drzwi wejściowe budynku, a jeden z odłamków odciął dziewczynie głowę. Jej chłopak pochylał się nad nią, nie do końca pojmując skalę katastrofy. Osmolonymi dłońmi dotykał jej nadpalonego nadgarstka i tłumaczył, że wszystko będzie dobrze, że za chwilę zabierze ją do domu i przyrządzi smaczną kolację. – Tylko oddychaj skarbie. Tylko oddychaj, dobrze? – mamrotał w totalnym szoku. Kilka metrów dalej płonęła głowa dziewczyny. Pomimo iż ogień trawił jej całą twarz, można było dostrzec malujący się na niej nieznaczny uśmiech.

Michał Stonawski – krakowianin, rocznik 1991. Bibliofil, dziennikarz, zastępca redaktora naczelnego dwumiesięcznika fantastyczno-kryminalnego Qfant, publicysta, krytyk literacki i autor opowiadań. Pisać zaczął mając lat osiem i – mimo licznych przeciwności losu – niecny ten proceder uprawia dalej, ani myśląc skończyć. Debiutował opowiadaniem Wyrok w antologii Horyzonty Wyobraźni 2010, od tego czasu publikując zarówno na papierze i w Internecie. Zakochany bez pamięci w swoim mieście, maniak herbaty Earl Grey, nieszablonowego myślenia i podróżowania. Najlepiej bez mapy, planu, pieniędzy i jakiegokolwiek celu.

Michał Stonawski

POŚPIECH JEST DOBRYM DORADCĄ Kiedy Daniel usłyszał chlupot wody, poczuł, jak – mimo mrozu – na czoło występuje mu pot. Przyspieszył kroku. Teraz prawie biegł, dysząc coraz głośniej. W myślach ganił się za to, że wybrał drogę nadwiślańskimi bulwarami. Było po czwartej w nocy, w żyłach wciąż krążył mu drogi alkohol, który wypił na spotkaniu z tym znanym, zagranicznym pisarzem grozy w jednym z klubów na Kazimierzu. Obiecał żonie, że wróci szybko. Zasiedział się. Potem odprowadzał jeszcze dwie koleżanki do ich mieszkania. Grzecznie podziękował za ofertę pozostania na „parę drinków więcej”, pocałował każdą w policzek i wyszedł z kamienicy. Nie chciał czekać godzinę na nocny autobus. Najbliższa droga do domu prowadziła bulwarami, aż pod Wawel, gdzie mógłby odbić albo do rynku, albo poczekać parę minut pod Jubilatem na bardziej dogodny środek lokomocji. Wtedy wydawało się mu to dobrym pomysłem. Teraz cholernie tego żałował. Woda znów zachlupotała, rozbijając się o betonowy brzeg. Wbrew sobie, Daniel poczuł kolejną falę irracjonalnego strachu. Alkohol sprawił, że wspomnienia z dzieciństwa łatwo przebiły się z podświadomości prosto do jego mózgu. ••• Mieszkał w śródmieściu od zawsze. Do podstawówki ojciec dowoził go samochodem, starym polonezem, w którym śmierdziało papierosami. Po

ukończeniu dziewiątego roku życia Daniel mógł już sam wracać do domu. Kiedy wysiadał z auta, tata zwykle dawał mu parę złotych na bilet. „Tylko nie zgub”, rzucał i odjeżdżał. I Daniel nigdy nie gubił, choć nie znaczyło to, że przeznaczał je na autobus. Zawsze zatrzymywał się w małym sklepiku w pobliżu szkoły. Na czerwonym szyldzie napisane było „Delikatesy”, ale w środku więcej było alkoholu niż jedzenia. Zawsze kupował paczkę chipsów i butelkę coli, której mama zabraniała mu pić. Wtedy, we wczesnych latach dziewięćdziesiątych wracał do domu pieszo. Bał się krakowskich krętych uliczek i zaułków pełnych śmieci i psich kup na chodnikach. Najprostsza i najpewniejsza droga wiodła bulwarami. Pamiętał ten dzień, była późna jesień. Pojawiły się silne przymrozki, lada chwila miał spaść śnieg. Daniel był już w piątej klasie. Jak zwykle wracał do domu, uginając się pod ciężarem wypchanego książkami plecaka. Patrzył przed siebie, nie zwracając większej uwagi na otoczenie. Tego dnia coś kazało mu jednak spojrzeć na tę starą cygankę. Siedziała na ławce nieruchomo jak posąg, ubrana w parę warstw różnych ubrań, w których zdawała się tonąć. To dlatego w pierwszej chwili nie zauważył, że w rękach trzyma małe dziecko. Karmiła. Wydłużona, poznaczona siecią niebieskich żyłek, oklapła pierś wystawała spomiędzy rozgarniętych ubrań. Sutek znikł całkowicie w ustach najwyżej parodniowego noworodka. Kiedy Daniel przystanął, wyraźnie usłyszał ciche mlaskanie. Kobieta podniosła wzrok. Przez chwilę krzyżowali ze sobą spojrzenia. Potem uśmiechnęła się, pokazując sczerniałe od próchnicy zęby. – Tacy piękni chłopcy jak ty powinni się spieszyć do domu – powiedziała. – Kto się nie spieszy, tego zabiera rzeka. Kto się nie spieszy, tego doganiają złe wiadomości. Pamiętał, że cofnął się. A kiedy w Wiśle zachlupotała woda, mimowolnie spojrzał na betonowy brzeg. Coś poruszało się pod powierzchnią, było duże i szybkie. Wolał nie patrzeć dłużej. Uciekł, ile sił w nogach. Kiedy wpadł do mieszkania, zastał babcię przytulającą płaczącą matkę. – Ojciec miał wypadek – powiedziała, potem głos jej się załamał. Nie

musiała dodawać nic więcej. Cyganka miała rację. Kto się nie spieszy, tego doganiają złe wiadomości. ••• Wbił mocniej ręce w kieszenie. W rzece za nim znów coś zachlupotało. Obejrzał się, ale nic nie zauważył. W wodzie odbijał się tylko oślepiający, czerwony szyld Hotelu Poleskiego. Zmrużył oczy od zbyt silnego blasku. – Przepraszam pana? Odwrócił się na pięcie, czując, jak serce podchodzi mu do gardła. Dziewczyna stała za nim. Mimo, że na nogach miała buty na wysokim obcasie, nie słyszał, jak podeszła. Była lekko zdyszana i zarumieniona od mrozu. Uśmiechała się niepewnie. – Nie chciałam pana przestraszyć… – Nie, nie szkodzi… – odpowiedział machinalnie. Uśmiechnęła się szerzej i chyba ten uśmiech sprawił, że Daniel zastygł na chwilę jak rażony piorunem. Boże, była niesamowita. Nie należała do niskich kobiet, choć co prawda była o głowę od niego niższa. Dłonie schowała w kieszenie czarnego płaszcza, nachodzącego na jej okrągłe biodra. Ciemnobłękitne, obcisłe jeansy podkreślały szczupłe, choć wysportowane jak u siatkarki nogi. Największe wrażenie sprawiał jednak ufny, lekko dziecięcy uśmiech pełnych, półotwartych ust i iskrzące się oczy. Patrząc na nią, Daniel zdał sobie sprawę, że ma erekcję. Chciał mieć tę dziewczynę, nieważne, jakim sposobem. Chciał dotykać jej gładkiej skóry i słuchać westchnień. Próbował kontrolować swoje myśli, jednak ta kobieta działała na niego jak rażenie prądem. Czuł mocne uderzenia własnego serca i patrząc na jej twarz, widział ją na łóżku, dywanie, stole, fotelu, czy nawet na trawie dwa metry dalej, jeszcze bardziej zarumienioną, z przymkniętymi w ekstazie oczami. Zapomniał o czekającej w domu żonie i o tym, że musi jutro wstać do pracy. Był jak skamieniały, oszołomiony, ciągle zaskoczony tym, co się dzieje.

– Zgubiłam się – powiedziała. – Powinnam za godzinę być na dworcu autobusowym, a jak pan widzi… – rozłożyła bezradnie ręce. Nawet nie pomyślał, by tylko wskazać jej drogę. – Zaprowadzę panią. Zgodziła się. Ruszyli. Szła obok niego, zupełnie naturalnie prowadząc rozmowę, jakby nie przeszkadzało jej, że nie zna Daniela. Szybko dowiedział się nieco o jej życiu. Pochodziła z Żywca i właśnie wprowadzała się do domu na obrzeżach Krakowa. Wcześniej tu studiowała i po tych paru latach zdecydowała się zostać na stałe. Teraz załatwiała ostatnie formalności. Wracała do rodziców, by następnego dnia zająć się umeblowaniem nowego mieszkania. Mówiła jeszcze więcej, zwierzała się ze swoich wątpliwości i nadziei związanych z pracą. Prowadzili luźną rozmowę bez niezręcznych przerw, jakby znali się od dziecka. Daniel nawet nie zauważył, kiedy dotarli na dworzec, po którym o tej porze kręciło się tylko paru cierpiących na bezsenność lumpów. Odprowadził ją pod same drzwi autobusu, poczekał, aż wsiadła. Stał tam, póki nie odjechała. A nawet dłużej. ••• Kiedy wrócił do domu, niebo było już szare. Nie pamiętał, co robił przez ten cały czas pomiędzy opuszczeniem dworca a dotarciem do mieszkania odległego o pół godziny drogi piechotą. Czuł się zmęczony, jakby cały dzień ćwiczył. Słaniał się na nogach, nie miał nawet siły się umyć. Sprawdzając godzinę na komórce, zobaczył prawie czterdzieści powiadomień o nieodebranych połączeniach od żony. Starając się jej nie obudzić, wszedł do pokoju i przebrał się w pidżamę. – Gdzie byłeś? Nie spała. Leżała tylko w łóżku, wpatrzona beznamiętnie w okno. Głos miała zdławiony, jakby płakała. Być może tak było. – Na spotkaniu, pamiętasz? Mówiłem ci. Gwałtownie usiadła na łóżku i Daniel zobaczył, że się nie pomylił. Istotnie

płakała, chyba nawet dłużej, niż przypuszczał. Oczy miała napuchnięte, czerwone, usta wykrzywione w grymasie wyrażającym zarazem żal, złość i lęk. Tylko ona tak potrafiła. Choć pamiętał czasy, kiedy ta sama twarz emanowała czułością, miłością i radością. Patrząc na nią w tej chwili, Daniel zrozumiał, że tych ostatnich emocji nie widział u niej już od bardzo dawna. Gdzieś zniknęły w czasie czterech lat od kiedy stali się małżeństwem. – Jest siódma rano! – krzyknęła, zaciskając pięści na kocu. – Jest, kurwa, siódma rano, jebany debilu! Opadła na łóżko, podwinęła nogi. Usłyszał głośny szloch. Westchnął, usiadł obok niej, położył rękę na jej ramieniu. – Asia… – w zasadzie nie wiedział, co powinien powiedzieć dalej. Najgorsze było to, że cała sytuacja nie sprawiała mu żadnej przykrości. Z pewną ciekawością odkrył, że po raz pierwszy w życiu nie czuł nic. – Zostaw mnie, chcę spać. Położył się obok. Szlochała jeszcze, kiedy zasypiał. Ostatnią myślą, jaką zarejestrował było to, że nie spytał tamtej nieznajomej kobiety o imię. Bardzo chciał je poznać. ••• Obudził go dźwięk budzika. Co dziwne, wcale nie czuł zmęczenia związanego z niewyspaniem, a spał tylko godzinę. Usiadł na łóżku zupełnie przytomny. Przez głowę przebiegły mu wspomnienia ostatniego wieczoru. Odruchowo popatrzył na drugą połowę posłania, ale jego żony tam nie było. Zastał ją w kuchni. Piła herbatę, a kiedy wszedł, odwróciła od niego wzrok. Podszedł i przyklęknął przy jej stołku. – Jezu, Asia… przepraszam, Asia, ja nie wiem, co wczoraj we mnie wstąpiło. To było głupie, Boże, kochanie, Asia…! – wyrzucał z siebie słowa jak z karabinu. Spojrzała na niego, ale nic nie powiedziała. Zobaczył coś w jej oczach, chyba cień uśmiechu, którego nie chciała pokazać. Zerwał się na nogi.

– Jadłaś śniadanie? Ja przygotuję. Pozmywam, jak wrócę. OK? Nie pytając, doskoczył do lodówki i wyjął produkty. Kiedy podał jej talerz z gotową jajecznicą po marynarsku, którą uwielbiała, wreszcie się odezwała. Obiecał, że to był jednorazowy wyskok. Przeprosił, pocałował. Kiedy wychodził do pracy, rzucił jeszcze: – Może wyskoczymy do kina dziś wieczorem? Co ty na to? Wtedy się uśmiechnęła. Nie mógł jednak nie zauważyć, że jej oczy pozostały czujne. Kobiecą intuicję niełatwo oszukać. A kiedy przekraczał próg mieszkania, przed oczami mignęła mu twarz tamtej dziewczyny. ••• Zaparkował samochód niedaleko bulwarów. Z mocno bijącym sercem przeszedł dwie uliczki i stanął na szczycie wału. Wiedział, że prawdopodobieństwo, że nieznajoma tam będzie, graniczyło z cudem, ale musiał sprawdzić. Nawet, gdyby dzisiaj nie miał pójść do pracy. Była. Karmiła łabędzie pływające tuż przy zamarzniętym brzegu. Patrzyła gdzieś w przestrzeń niewidzącym wzrokiem. Niemal do niej podbiegł. – O, to pan – powiedziała. – Może mi pan pomóc? Nie mam nikogo, kto mógłby ze mną ułożyć meble w domu. Potrzebuję silnej, męskiej ręki. – Oczywiście. Zaprowadził ją do samochodu. Mieszkała niedaleko Balic, w małej wiosce, Rząsce. Dom nie należał do największych, miał tylko jedno piętro, ale to wystarczało. W sam raz, by żyć, jak mu powiedziała, znów uśmiechając się w ten elektryzujący sposób. Zatrzymał się na żwirowym podjeździe, wysiedli. Z torebki, którą dziś miała przy sobie, wyjęła klucze. Przekroczył próg, czując zapach świeżego drewna i kleju, jaki zwykle towarzyszy składanym meblom z IKEI. Nie zdążył się rozejrzeć. Kiedy dziewczyna zamknęła za nimi drzwi, stanęła w lekkim rozkroku, patrząc na niego uważnie. Zadrżał pod tym

spojrzeniem, jak gdyby smagnęła go niewidzialnym biczem. – Pan mnie pragnie, prawda? – zapytała cicho. Zastygł porażony jej bezpośredniością. – Ja… – Chciałby mnie pan – tym razem stwierdziła. Rozpięła płaszcz i rzuciła go niedbale na podłogę. Potem zrobiła to także z fioletowym swetrem. Została w samej koszulce na ramiączkach, pod którą wyraźnie rysowały się idealne półokręgi pełnych piersi ze sterczącymi, nabrzmiałymi sutkami. – Nie mam jeszcze łóżka – rzuciła, przechodząc obok niego. – Ale mam inny pomysł. Poszedł za nią, niezdarnie zdejmując kurtkę. Zaprowadziła go do łazienki. Miała naprawdę dużą, wygodną wannę. ••• Wrócił do domu późno. Asia już spała. W komórce, którą włączył przed drzwiami znalazł wiadomość, w której obrzuciła go wyzwiskami. Przez chwilę miał wrażenie, że czuje z tego powodu mieszaninę wstydu i żalu, ale kiedy położył się w łóżku obok swojej żony, ciągle czuł lekko słodkawy zapach skóry tamtej kobiety, a w ustach jeszcze słodszy posmak jej cipki. Przymknął oczy, niemal natychmiast zasypiając. ••• – Zrób tak jeszcze raz… Była niezmordowana. Kochali się czasem po pięć, sześć razy dziennie, kołysani ruchami wody. Uwielbiała to robić w wannie. Dlatego właśnie temu sprzętowi w domu poświęciła szczególną uwagę. Czasami włączali hydromasaż. Przejechał dłonią po jej szyi, zatrzymał się chwilę na piersiach, drażniąc sutki palcami. Potem podążył w dół ku porośniętej średniej długości czarnymi włosami cipce. Pociągnął je, krzyknęła donośnie. Zaraz później wniknął w jej ciepłą, pulsującą lekko kobiecość. Słyszał jej westchnienie.

Przyciągnęła go do siebie i pocałowała. – Mam pewien pomysł – szepnęła. – Nie wiem, czy ci się spodoba… – Jaki pomysł? – Chciałabym cię namalować. – Mnie? Jesteś malarką? Nic nie mówiłaś… Zaśmiała się. Boże, mógł słuchać tego śmiechu całe życie. Wydawało mu się, że tylko przy niej tak naprawdę żyje. Tylko w tych paru godzinach czuł się prawdziwym mężczyzną. Kiedy wracał do domu na noc, stawał się chodzącym trupem, całkowicie wyprutym z emocji. – Nie jestem malarką. To tylko takie hobby. Ale bardzo bym chciała. Tu i teraz – dodała z uśmiechem. – Cóż, jeśli tak… Pochyliła się nad nim i pocałowała go. – Poczekaj, przyniosę przybory. Pojawiła się parę minut później ze sztalugą i farbami. Patrzył, jak nakłada na paletę kolory i ustawia zagruntowany karton na swoim miejscu. Pracowała, siedząc nago na obrotowym krześle. Specjalnie rozszerzała nogi, drocząc się z nim. W czasie przerw wynosiła swoją pracę z pomieszczenia i kochali się, rozchlapując wszędzie wodę. ••• – Co się z tobą dzieje? – zapytała któregoś wieczoru Asia. Spojrzał na nią znad kubka kawy, który trzymał w trzęsących się dłoniach. – To znaczy? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Oczywiście wiedział, o co jej chodzi. Z dnia na dzień stawał się coraz bardziej wyczerpany. Chudł w oczach. Dostawał zadyszki po wejściu na drugie piętro. Zastanawiał się, czy się nie przeliczył. Jego obecny tryb życia, mało snu i dużo wysiłku fizycznego – to musiało mieć swoje konsekwencje. Zastanawiał się, czy nie powinien przystopować. Nie wiedział jednak, czy potrafi, a co najważniejsze – czy chce. – Spójrz na siebie. Jesteś wrakiem człowieka, Daniel. Musisz mi powiedzieć, co się dzieje. Masz kłopoty? Coś się dzieje w pracy? Coś ja źle

robię? Zauważył, że znów ma zaczerwienione oczy. Zdarzało jej się to coraz częściej, czasem, kiedy przychodził do domu, szybko wycierała łzy. Próbowała się uśmiechnąć, ale wtedy na twarzy wychodził jej grymas. Zastanawiał się, czy nie powinien z tego powodu czuć się źle. Jednak od jakiegoś czasu nie potrafił poczuć żadnych emocji, z wyjątkiem tych godzin, kiedy był z Nią. Wstał od stołu. Ilość pytań go oszołomiła, nie mógł na nie odpowiedzieć. – Daniel, czy ty…? Zawiesiła głos. Podświadomie przeczuwał, o co chciała zapytać. Odwrócił się i popatrzył jej w oczy. – Czy co? – zapytał słabym głosem. Uniknęła jego spojrzenia. – Nic. Idź się połóż, odpocznij. Przyniosę ci zaraz lekarstwa, dobrze? Bez słowa opuścił kuchnię. Z westchnieniem ulgi położył się w sypialni. Czuł się naprawdę słabo. Słyszał jej urywany, zduszony szloch. ••• Czując przyjemne mrowienie skóry Daniel zapatrzył się w niebieskie kafelki na ścianach łazienki. – Kiedy będzie gotowy? – zapytał. Ona, cała umazana farbami, podniosła głowę i przyjrzała mu się badawczo. Przez chwilę wodziła wzrokiem po jego wychudłym ciele, sterczących żebrach, patykowatych nogach i dołkach w policzkach. – Niedługo. Już naprawdę niedługo – powiedziała wreszcie. – Myślę, że dzisiaj. – Wiesz co, to zabawne. Zmarszczyła brwi. – Co takiego? – Jesteśmy razem od parunastu dni, a ja ciągle nie znam twojego imienia. Zamarła z pędzlem uniesionym w połowie drogi od kartonu.

– Myślę, że wkrótce się dowiesz – powiedziała cicho. Potem wykonała jeszcze parę ruchów i westchnęła. – Prawie gotowy. Co ty na to, byśmy dziś wieczorem przeszli się nad Wisłę? Skinął tylko głową zbyt zmęczony, by mówić. Wstała, przeciągnęła się zmysłowo. Na ten widok znów dostał erekcji, jak gdyby tej części jego osoby nie dotyczyła słabość. Weszła do wanny i usiadła na nim okrakiem. Ujeżdżała go dziko, pieszcząc sobie piersi dłońmi. W pewnej chwili miał wrażenie, że jej twarz rozmywa się i pęcznieje, a skóra robi się blada i pomarszczona. Potem zdał sobie sprawę, że przysnął, a Ona patrzy się na niego z troską. – Chyba cię wykończyłam, prawda? – zapytała i roześmiała się głośno. ••• Szli pod rękę. Ona z wielką, czarną teczką, w której był obraz, on, niepewnie stawiając kroki. Czuł się jak starzec i prawdę mówiąc tak wyglądał. Wreszcie stanęli nad brzegiem. Była już późna noc, w pobliżu nie kręcił się żaden człowiek. Czerwony napis „Hotel Poleski” zdawał się świecić jeszcze ostrzej niż zwykle, raniąc oczy i nadając całemu otoczeniu bordową poświatę. – Chciałbyś zobaczyć? – Wskazała na teczkę. Skinął głową. Odpięła plastikowy klips zabezpieczający. Wyciągnęła pracę, odrzucając jej opakowanie na trawę. Był tam, namalowała go z dbałością o wszystkie szczegóły. Wydawał się wręcz żywy, bardziej realny niż w rzeczywistości. Dobrze zbudowany, z lekkim tłuszczykiem na brzuchu. Tak jak wyglądał kiedyś. – Fotografia obrazu jest w twojej skrzynce na listy, razem ze stosownym wyjaśnieniem dla żoneczki. Zamarł. Z niedowierzaniem wpatrywał się w jej twarz. Potem zrozumiał. Odwrócił się z wysiłkiem i zaczął iść w stronę samochodu. Noga za nogą, wolno jak osiemdziesięciolatek. – Ja bym się pospieszyła. Kto się nie spieszy, tego zabiera rzeka.

Przystanął. Obejrzał się i krzyknął przerażony. Za nim stała stara cyganka, teraz trochę wyższa, z rozpuszczonymi włosami. Była naga. Biała skóra odpadała z jej ciała wielkimi płatami, ukazując przegniłe wnętrzności. Z ust wyciekała woda i jakiś zielonkawy śluz. W rękach wciąż trzymała obraz. – Chciałeś znać moje imię. Mam na imię Wanda – uśmiechnęła się, ukazując pozbawione zębów dziąsła. Cofnął się, ściśnięte gardło nie pozwalało mu krzyczeć. Była już przy nim, złapała za rękę, przyciągnęła do brzegu. Jednym sprawnym ruchem przedarła obraz na dwie części. Poczuł, jak coś w nim rozrywa się wraz z przedzieranym kartonem. Z ust i nosa trysnęła mu krew. Padł przed nią na kolana, jak gdyby chciał oddać jej cześć. Spojrzał w dół, jego kurtka była czerwona od krwi, na spodniach wykwitły plamy posoki i moczu. Kiedy wciągała go pod wodę, ciągle słyszał w uszach skrzeczący głos starej cyganki: Kto się nie spieszy, tego zabiera rzeka. Kraków, 11 grudnia 2012

Aleksandra Zielińska – pisarka młodego pokolenia, swego czasu uczennica Szkoły Malarstwa i Rysunku w Krakowie, studentka Uniwersytetu Jagiellońskiego, publikowała w antologiach: Kochali się, że strach, Nawiedziny, Trupojad, Pokój do wynajęcia, City 1, Bizarro dla początkujących oraz w pismach m. in. Fahrenheit, Magazyn Fantastyczny. Wykonała okładkę i ilustracje do tomiku wierszy Izy Smolarek stany zmysłowe. Laureatka konkursu Mistrzowie i Adepci, organizowanego przez Fabrykę Słów. Miłośniczka kotów, w wolnych chwilach rysuje i grywa na gitarze.

Aleksandra Zielińska

LIDKA Ściana wibrowała w rytm Slayera. – To naprawdę spokojna okolica. – Nowakowa wydęła usta w uśmiechu pod tytułem „moi-sąsiedzi-to-złoci-ludzie”. – Ostatni lokatorzy byli bardzo zadowoleni z tej kawalerki. Naprawdę! Naprawdę? To dlaczego się wyprowadzili? Metal zza ściany nie dawał spać? – Kto mieszkał tu wcześniej? – zapytała Anka tym swoim anielskim głosem, który w połączeniu z równie anielską twarzyczką roztapiał serca. Albo przyprawiał o mdłości, jak kto woli. – Studenci? – Nie, taka starsza pani. Swoją drogą, cudowna kobieta, dbała o wszystko, nic nie zniszczone, zobaczą panie. Ach, czyli wojna domowa, kto złamie się pierwszy: geriatryczna „Moda na sukces” na full czy trzepanie głową dla Szatana w dolby surround. – Wspaniale! – Anka potrafiła jednym uśmiechem zjednywać sobie ludzi. Nie to, co ja, która mogłam jedynie zabłocić pedantycznie czysty parkiet, jakby Nowakowa polerowała go językiem przed naszym przyjściem. – Musimy ją kiedyś poznać – dodałam, chcąc choć trochę włączyć się do rozmowy. Tego brakowało, żeby kobieta wynajęła kawalerkę samej Ance pod warunkiem, że „ta pani znajoma grubiańska blondyna więcej nie zabrudzi podłogi”. Po wykrzywionych ustach zrozumiałam popełniony nietakt. – To niemożliwe. – Dlaczego? – Pani Janas umarła. Masz, czego chciałaś, Lidka. Brawo za wyczucie.

– To może przejdziemy do kuchni? – Anka tylko posłała mi karcące spojrzenie i wróciła do czarowania Nowakowej. Kto wie, może tym trzepotem rzęs wynegocjuje nam tańsze media. – Och, tak! Muszę zwrócić paniom uwagę na prześliczny widok z okna! Podczas gdy obie zachwycały się zsypem na śmieci tuż obok, wolałam zostać w sypialni. Albo części sypialnej, bo kuchnię odgradzała od łóżek tylko inna wykładzina. Trzeba będzie zawiesić choć jakąś zasłonkę, bo nie zniosę, jak Anka będzie trajkotać z narzeczonym od rana do nocy. Muszę się uczyć, studia same się nie zaliczą. – Wspaniała kuchenka! O tak, nowy lśniący mastercook. Plus mikrofalówka, podczas gdy inni studenci odgrzewali parówki w czajnikach elektrycznych, luksus. Oparłam opuszki palców o ścianę, czując pulsowanie „Raining blood” gdzieś za ceglanym murem. Może być, jakoś to przeżyję, bo zakład, że Anka dyskretnie rozkaże mi zająć łóżko od strony szatańskiego sąsiada? Zresztą za te pieniądze to mogłabym sąsiadować z samym piekłem. Cóż, z biegiem czasu może się okazać, że Anka też nie trafiła lepiej. – Och, balkon! Wspaniały! Tak, metr na metr betonu – ze swoimi pełnymi biodrami nawet nie dam rady się obrócić. – To co, Lidka? – Anka już wzrokiem rozlokowywała obrazki na ścianach: te bardziej i mniej święte, papież plus kotki w różowych ramkach. – Bierzemy? Pytanie retoryczne. Z paroma stówami w kieszeni przeznaczonymi na październik wzięłabym wszystko, ten zsyp nawet. Z każdym, z pruderyjną Anką, która makijaż uważa za kurewstwo, a tampony za masturbację, również. Ale to dobra dziewczyna, naprawdę. Fanatyczni chrześcijanie czasem się przydają z tą swoją słabością do dekalogu, nie będzie mi tu kłamać ani jedzenia podkradać. – Bierzemy, Aniu. Tylko proszę, bez egzaltacji, nie ściskaj mnie jak w tandetnej operze mydlanej. Załatwmy to po ludzku: umowa, Nowakowa na bruk, nasze graty

do środka. Gdy Anka mało nie zgniotła mi klatki piersiowej z radości, powinnam była wyczuć, jak to się skończy. A Slayer grał. ••• – Pani Nowakowa! Staruszka zamarła z kluczami w zamku. Obie z Anką widziałyśmy, jak jej głowa coraz głębiej wsuwa się w ramiona, a usta z linii prostej przechodzą w nieregularną krzywą. Mina przerażenia prosto z kreskówki. Opanowała się w jednej chwili, łapiąc Ankę za rękę. Ta próbowała się flegmatycznie wyzwolić, ale nie wyszło, bo uścisk staruszki był zwarty jak przy stężeniu pośmiertnym. Chcąc nie chcąc, skoczyłam za nimi po schodach. Chwała Bogu, kawalerka mieściła się na parterze, więc do wyjścia było blisko. Inaczej wszystkie byśmy się wypieprzyły prosto w dół. A przyczyna była prozaiczna. W drzwiach po prawej, vis-à-vis mieszkania wyznawcy Slayera, pojawiła się sąsiadka. – Dzień dobry, pani Nowakowa, wróciła pani na stare śmieci? Oj, Lidka, z twoją krótkowzrocznością jest gorzej niż myślisz. – Nie, panie Kondratowicz – Nowakowa już stała w progu. Wiatr wcisnął kilka jesiennych liści na klatkę. – Nie, prawdę mówiąc to nie. Pan Kondratowicz uśmiechnął/uśmiechnęła się. Niemal czułam, jak Anka kamienieje, jak napięcie w każdym jej mięśniu rośnie do wartości krytycznych, jak źrenice zwężają się, przygotowując do ataku. Nienawidziła odstępstw od normy, wszelkie jednostki odbiegające od schematów najchętniej spaliłaby na stosie. Nowakowa najwidoczniej też. – Więc to panie się wprowadzają? – Kondratowicz odgarnął z twarzy kosmyk ciemnokasztanowych, wycieniowanych włosów. Mignęło mi coś czarnego. No tak, pomalowane paznokcie, pewnie z wyciętymi skórkami. Wszystko w tonacji czerni i bieli, od ubrania po pełen makijaż i te drobne bielutkie ząbki odsłonięte w kobiecym uśmiechu. – Wspaniale!

Nowakowa wcale nie wyglądała na równie szczęśliwą. Rzuciwszy niewyraźne „do widzenia”, wyrwała nas na zewnątrz. Wcisnęła Ance podpisaną wcześniej umowę, żebyśmy za nic nie mogły już zrezygnować, a mnie mało nie rozorała dłoni kompletem kluczy. – Przepraszam najmocniej – wyjąkała na usprawiedliwienie. – To naprawdę spokojna okolica, nikt wam krzywdy nie zrobi. Ale ja po prostu… Po prostu nie potrafię tolerować pewnych rzeczy. Anka energicznie kiwała głową. Już widziałam początek krucjaty pod tytułem: powrót na jedyną właściwą drogę. Rzuciłam spojrzenie na klatkę, ale Kondratowicza już nie było. Dziwadło, mruczała Nowakowa, odprowadzając nas na przystanek tramwajowy. ••• Jak ja nienawidziłam tego jej optymizmu. Siedząc na łóżku, czułam, jak oparte o ścianę plecy wibrują w rytm niezidentyfikowanego metalowego kawałka. Jak łatwo zgadnąć, na nauce skupić się nie dało. Rozłożone na kolanach wzory witamin leżały i kwiczały, ale żaden neuron w moim przepalonym mózgu nie chciał podjąć współpracy. Wystarczyło parę dni na uczelni, by wakacyjny zapał wyparował. Za to Anka świergotała pod nosem te swoje filologiczne dyrdymały. Na szczęście pochylona nad biurkiem, nie mogła dostrzec mojej skwaszonej miny. I dobrze – jeszcze tylko konfliktów na tych paru metrach kwadratowych brakowało. Wprowadziłyśmy się z impetem, szumem przesuwanych mebli, skrzypieniem podłogi i gwarem. Kawalerka od razu podzieliła się na dwa niezależne terytoria. Niemal widać było granicę biegnącą przez środek między wesołą tandetą Aninych rzeczy, a czarną prostotą po mojej stronie. Zdjęcia kotów w różowych ramkach kontra wielka reprodukcja Guerniki nad łóżkiem. Innych rzeczy nie pozwoliła mi powiesić. „Diabłów tolerować nie będę!” Tylko przeciw zdjęciom z narzeczonym nie mogłam wytoczyć żadnej broni.

Kuchnia oddzielona prowizoryczną zasłoną była punktem zapalnym, bo jeszcze nie została zdobyta. Niestety, wszystko wskazywało na zwycięstwo Anki obytej w tym gąszczu piekarników, czajników i talerzy. Za to ja sukcesywnie przejmowałam balkon, popalając tanie fajki, gdy nikt nie patrzył. Wypielęgnowane paznokcie Anki bębniły w blat biurka. Coraz szybciej, coraz mocniej, jakby chciały przełamać rytm muzyki zza ściany. I wtedy metal został zaatakowany przez dzwonek telefonu – najnowszy łzawy przebój. Uszczęśliwiona Anka, z telefonem przy uchu, w jednej chwili oderwała się od nauki i popędziła do kuchni. Rozmowy z narzeczonym trwały do późna, więc można było pożegnać się z kolacją. Gdyby jeszcze to trajkotanie umilkło… Ale nie. Ale, kurwa, nie, bo Anka musiała streścić cały swój dzień głosem przepełnionym radością i uwielbieniem. Pieprzony optymizm. Pozostało tylko wytoczyć się na balkon i odstresować, zapychając dymem pęcherzyki płucne. Myśląc o mieszkaniu w Krakowie, zawsze marzyłam o szerokim parapecie, na którym można usiąść z książką i patrzeć na Wisłę za szybą. Skończyło się na klaustrofobicznym balkonie z widokiem na brudny plac zabaw, gdzie psy srają do piaskownic. Z ciekawością spojrzałam na balkon sąsiada od Slayera. Walały się tam puszki po piwie, a w brudnych słoikach brzęczały muchy – w ogóle roiło się tam od much. Gdyby nie rytm dobowy ustalany muzyką, można by pomyśleć, że sąsiad zszedł z tego łez padołu już dawno, a za ścianą gnieżdżą się tylko czerwie. Natomiast na balkonie Kondratowicza prezentowały się wypielęgnowane, czerwone pelargonie. I tylko tyle dało się zobaczyć przez grubą szybę, oddzielającą jego teren. Gdy rzuciłam peta w trawę, odezwał się dzwonek do drzwi. Dziwne, nikogo nie zapraszałyśmy. Chyba.

••• Anka przerzucała w dłoniach telefon i z całych sił próbowała być miła. Och, jak się starała! Aż widać było krople potu na czole, gdy usta wyginały się w wymuszonym uśmiechu. Ale nie ma przeproś, przecież było mówione, będziesz miłował bliźniego swego. I tak dalej, i tak dalej. Damian Kondratowicz, nawet jeśli zdawał sobie sprawę, jakie poglądy Anka reprezentuje i że wcieli je w czyn przy najbliższej okazji, to zachowywał się normalnie. Całkiem inaczej, niż sugerowała Nowakowa. Bez ochów, achów i perlistego śmiechu w połączeniu z odgiętym palcem przy kieliszku wina. No właśnie, wino. W ramach powitania sąsiadek przyniósł trunek domowej roboty o nazwie rozwiewającej wszelkie wątpliwości: „Wypij mnie”. Cóż, smakowało nieźle pomimo dziwnej konsystencji. Anka natomiast zieleniała z każdym łykiem. – Mieszkanie długo stało puste. Dobrze, że to się zmieni – Kondratowicz miał w sobie coś kociego i to niekoniecznie przez makijaż czy niesamowitą płynność ruchów. Nie wiem, w każdym razie bardzo ładnie się uśmiechał i był o stokroć bardziej męski od gacha Anki, a co. Oto jak zazdrość wypacza gusta, w szkole chłopcy mawiali: kaczka, kura, byle dziura. Miły, szarmancki, dobrze wychowany facet koło trzydziestki – to się jednak dla mojej współlokatorki nie liczyło. Wystarczył sam wygląd, by Anka była gotowa drzeć pasy z jego pleców. – Nareszcie trochę życia pojawi się w tej kamienicy. – A sąsiad spod jedynki? – zapytałam grzecznie, po zieleniejącej minie towarzyszki czułam, że wizyta za długo nie potrwa. – Konstanty. – Damian odsłonił ząbki w uśmiechu. Nie zęby – ząbki, małe drobne perły o ostrych brzegach. – Trochę mu się życie porozpieprzało, ale sympatyczny facet. Niezależnie od tego, co powiedziała wam Nowakowa. Cóż, na starość ludzie… hm… panikują. Wymieniliśmy porozumiewawcze spojrzenia. Miał niebieskie oczy, umiejętnie podkreślone tuszem i kredką. Święty Boże, wyglądał nawet lepiej niż ja w lepszych czasach. I w tym momencie Anka wstała i mamrocząc nieskładne przeprosiny, zniknęła w łazience. Kawalerka miała ściany cienkie

jak papier, więc nie oszczędzono nam żadnej torsji, żadnej wypitej kropli wina, lądującej w sedesie. – No tak, może już pójdę? – Miło było poznać. – Wzajemnie. – Gdybyś potrzebowała pomocy – wzruszył ramionami już na korytarzu – wiesz, gdzie szukać. A jeśli wino posmakuje, wpadnij po więcej. Sam je wyrabiam. Tego wieczora opanowałam witaminy, nawet mimo głośnych modłów Anki w toalecie. O dziwo, mój upojony alkoholem mózg wchłonął jeszcze dwa dodatkowe tematy. Zgroza. ••• Po paru dniach spokoju wpadłam na niego na klatce. Było tu straszliwie porządnie. Aż szlag trafiał na widok tak wypolerowanych posadzek, że można by się w nich przeglądać albo jeść obiad. Żadnego zapachu papierosów, jaki ciągnie się kilometrami za każdym studentem, żadnego błota na schodach, że o sprośnych napisach w windzie nie wspomnę. Błagałam o jakikolwiek chaos, mały nieistotny dysonans, jak choćby sponiewierane reklamy Reala na posadzce. Cóż, mówisz – masz. Damian próbował domyć drzwi. – Cześć – zagadnęłam, wkładając klucz do zamka. I zbaraniałam. – Co tu się stało? Na podwiniętych rękawach koszuli widniała krew. – Dzieciaki z sąsiedztwa, sama wiesz, jak to bywa w mieście. – Jak to z sąsiedztwa?! – Klucze same wypadły mi z rąk, już miałam przed oczami rzeź niewiniątek. Wprawdzie to nie Huta, nawet nie Kurwanów, ale świry z żądzą mordu mogą kryć się wszędzie. Damian wyglądał na równie zdziwionego, co ja. Aż ze śmiechem przyszło zrozumienie.

– Lidka, to sprej. Sprej. – Co? No tak, Lidka, to już nie jest krótkowzroczność, to ślepota. Dopiero teraz na drzwiach zamiast strug krwi rozpoznałam litery. Większość układała się w przekleństwa, a „pierdolony pedał” należało do tych najlżejszych. Idiotka. – Po prostu dzieciaki z klatki obok za mną nie przepadają. Cóż, nie stać mnie, by być ponad to. – Wskazał gąbką coś za moimi plecami. – Wiesz, nie zwykłem mordować dzieci sąsiadów. Przynajmniej nie na progu własnego mieszkania. Nie zdążyłam się zaśmiać. Drzwi wyjściowe nagle otwarły się na całą szerokość, uderzając w parapet, aż zadzwoniło. Dziw, że szyba wytrzymała. Doniczka niestety nie była tak trwała i kaktus malowniczo zsunął się na posadzkę. Chrupnął ceramiczny pojemnik, a ziemia rozpieprzyła się na podłogę. Odbite od parapetu drzwi chciały wrócić na swoje miejsce, ale nie wyszło. Ktoś uderzył w nie barkiem, jednak zanim znów przydzwoniły w parapet, dłoń chwyciła klamkę i trzasnęły od środka. Tak oto poznałam Konstantego. Oparł się plecami o drzwi, oddychając z trudem, jakby gonił go sam diabeł. Na czole perlił się pot, coraz większymi strumieniami spływał na ubranie, prosto do adidasów, skąd wylewał się na posadzkę. Idiotko, to woda. Musiałby pocić się jak pieprzony wieloryb, żeby tak urządzić sobie ciuchy. Koszulka z Iron Maiden kleiła się do ciała, jak zresztą kurtka i spodnie. Do ogolonej na zero głowy przywarł zgniłozielony wodorost, a woda w zetknięciu z wysypaną ziemią pokryła posadzkę warstwą gówna. Sam Konstanty wyglądał jak wyciągnięty z szamba. – W porządku? – Damian nawet nie zdążył podejść bliżej, gdy ktoś znów załomotał w drzwi. Dziadki mieszkające w kamienicy strzegły emerytur wszelkimi możliwymi środkami, jakby każdy czyhał na te parę stówek. W efekcie wejścia broniły antywłamaniowe drzwi marki Gerda, które otwierał tylko domofon albo

klucze, pilnowane jak piracki skarb. Więc ten, który gonił Konstantego mógł sobie pukać do usranej śmierci, a drzeć się jeszcze dłużej – wytwórca zapewniał stuprocentową dźwiękoszczelność. Konstanty westchnął, szukając czegoś po kieszeniach, a faceta za oknem mając w głębokim poważaniu. Na podłogę wypadły stare paragony, zużyte bilety i szlam jak z jakiegoś cholernego jeziora. W końcu wydobył paczkę papierosów, wiadomo w jakim stanie. – Kurwa. Damian wyciągnął w jego stronę babskie mentolowe vougi. Konstanty skinął głową, wspiął na schody i poczęstował jednym. Widziałam muł za paznokciami, który wyróżniał się na tle białego filtra. – Dzięki. – Nie ma sprawy. Jak gdyby nigdy nic otworzył mieszkanie i tyle go było widać. Dopiero teraz zrozumiałam, o co chodziło z „byciem ponad to”. Drzwi zdobiły odwrócone krzyże i równie ciekawy napis, że „będziesz się kurwił w piekle, satanisto”. Cóż, Konstanty miał to gdzieś, tak jak i gościa z zewnątrz. I wtedy zobaczyłam coś kłębiącego się u styku ramion krzyża. Wystarczyło podejść bliżej i… Muchy. Kilka much ze skrzydełkami upapranymi czerwonym sprejem. – Kompletnie mu odpierdoliło – skomentował zachowanie sąsiada Damian. – Czekaj, Jarek… Wyjrzałam zza barierki na klatkę. Damian otworzył facetowi, który chciał dopaść Konstantego. Wysoki, szczupły, równie mokry. Sympatyczną twarz orały zmarszczki złości. Przycupnęłam na schodach tak, żeby nikt nie zauważył. Oby tylko żaden z dziadków nie zaczął złazić na dół. – Dlaczego mnie nie wpuściłeś od razu? Darłem się pod tą klatką jak stare prześcieradło. – I co by to dało? Jeszcze byście się pobili. – Mało brakowało. Oddech powoli zwalniał, nadchodził spokój. Po odgłosach mogłam sobie wyobrazić, jak ubłocone buty depczą szczątki kaktusa.

– Co tym razem? Bo wygląda na Wisłę. – Wisła, Wisła i to jak. Na moście Powstańców, w biały dzień, przy największym ruchu, na oczach wycieczki z przedszkola. Większego teatru nie mógł sobie wymyślić. Modlił się do tej barierki z pół godziny zanim łaskawie raczył skoczyć. – Byłeś na miejscu? – Skąd! Jakiś świadek nas zawiadomił, akurat przejeżdżałem blisko, gdy mnie wezwali. Miał, kurwa, szczęście. Ostatni raz to zatuszuję. Jeszcze jeden raport widmo i komendant mi łeb ukręci. – Dzięki, Jarek. Jestem twoim dłużnikiem. – Jezu, Damian, dlaczego nadstawiasz karku za jego dupę? – Współodpowiedzialność? – Pieprzenie. Każdy musi sobie jakoś radzić. Raz na wozie, raz pod wozem, ale bez zrozumienia dupa zbita. Długo tak nie wytrzyma, długo tak się nie da. Cisza. – Przekaż mu, że to ostatni raz. Że krakowska policja dziękuje za współpracę. Może włazić pod pociąg, skakać z wieżowców, podkładać głowy tramwajom, a ja nie kiwnę palcem. Co najwyżej, żeby wsadzić go w kaftan. – Jarek. – Damian, wiesz, że możesz na mnie liczyć, ale nie w tej sprawie. Konstanty to czubek, przez którego wpadniemy wszyscy. Westchnienie. – Pójdę już, jestem przecież na służbie. Cholera, biegłem za nim od samego brzegu. – Wpadniesz w tym tygodniu? Będzie gotowe na weekend. – Może w niedzielę. Trzymaj się. – Cześć. Widziałam, jak przez szparę między drzwiami a podłogą przeciskają się muchy. Miały szkarłatne skrzydła jeszcze zanim dotknęły drzwi. •••

Czas płynął. Październik minął, zanim zdążyłam się zorientować, i władzę przejął listopad. Piękna polska jesień zadomowiła się dyktaturą żółtych liści i strugami deszczu. Nastąpił okres przejściowy, pas ziemi niczyjej między Zaduszkami a Bożym Narodzeniem, którego upływ będziemy odliczać wraz z reklamami w Tesco. Nauki przybywało odwrotnie proporcjonalnie do wolnego czasu. Całe dnie spędzałam nad książkami, co trudniejsze tematy zakrapiając alkoholem sąsiada. Wchodziło do głowy dużo łatwiej, ale w takim tempie najdalej do sesji wyhoduję w sobie alkoholika. Za to Anka i tak przebijała wszystko. Trajkotała do siebie po filologicznemu przy każdej okazji, a przerywała tylko po to, by zmienić obiekt z książek na narzeczonego. Opierałam się wtedy o barierkę i popalałam czarne marlboro. Z balkonu Damiana zniknęły pelargonie, ale powstałą pustkę nadrabiał Konstanty. Puszki po piwie i słoiki w połączeniu z resztkami żarcia lądowały na trawniku. Przez to pod balkonem zagnieździły się koty, które potajemnie dokarmiałam. Anka panikowała przez toksoplazmozę, sąsiedzi wariowali od kociego seksu, a Konstanty i tak wszystko miał w dupie. Mignął mi raz czy dwa na klatce, czasem też popalał na balkonie, grzęznąc w śmieciach po kolana. Zwykle wbijał ręce w kieszenie bluzy narzuconej na gołe ciało i patrzył na podwórko, na dzieciaki sąsiadów. Swoją drogą to ich nie cierpiałam, najchętniej zapełniłabym piaskownice pułapkami, byle tylko umilkły. Czasem było słychać ruch na klatce, zwykle przy Damianowych drzwiach. Przyjmował różnych ludzi, których widywałam na balkonie. Anka posłyszała, że facet ma aptekę gdzieś na Podgórzu. Farmaceuta, tak to się teraz nazywa, jasne. Wanna buy some drugs, kid? Nieraz trzaskanie drzwiami Damiana i Konstantego synchronizowało się z ich podniesionymi głosami; wolałam jednak nie wnikać w charakter tej znajomości. Jedna rzecz pozostawała niezmienna. Wciąż zasypiałam ze skronią wtuloną w ścianę pulsującą metalem. Czasem zapominałam rano założyć okulary, orientowałam się zwykle na uczelni, gdy ktoś zwracał uwagę. Chwała Bogu,

przynajmniej wzrok na przekór medycynie mi się poprawiał. Widywałam też nastolatków, bo na studentów zdawali się być zbyt młodzi i rozwydrzeni. Popalali papierosy przy zsypie, ale bez chowania się za kontenery: otwarcie, buntowniczo, jakby fajka była jakimś fetyszem dorosłości. Trochę bałam się tych licealistów, szczególnie jednego, który rzucał kamieniami w okna Konstantego. Postanowiłam uzbroić się w gaz pieprzowy. Czasem wokół klatki kręciła się kobieta po czterdziestce. Zaniedbana, ciągle w tych samych ubraniach niemal zlewała się ze ścianami kamienicy. Łaziła bez celu, zaglądając ludziom do okien albo tylko przysiadała na ławce. Nieraz słyszałam krzyki przy zsypie, więc pewnie kobieta była matką jednego z młodych gniewnych. Albo i ich wszystkich, cholera wie. Deszcz padał, liście spadały prosto na twarz, chodnikami płynęły ich gnijące resztki. Tak uspokajała się jesień w Krakowie. Do czasu urodzin Anki. ••• Oczywiście, że widziała moje cyniczne miny i wykrzywione usta! Aż tak pusta nie była, ale nie denerwowała się, o nie. Zamiast krzyków serwowała gadkę, że jak już znajdę właściwego faceta, to zrozumiem. Zrozumiem godzinne rozmowy i maślane oczy do fotografii. Bullshit, wyższość samicy wybranej nad samicą wzgardzoną. Na urodziny Anki upiekłam tort. To był najprawdziwszy tort, stworzony, gdy Anka siedziała na zajęciach. I to taki z czekoladową polewą, rzędem świeczek i koślawym napisem „sto lat”. Na ścianach zawisły balony, do stereo trafiły płyty z ulubionym Aninym gównopopem, a na stół wjechał prezent. Damiana wino skończyło się wczoraj, a jutro czekało mnie kolokwium z biochemii, więc żeby nie tracić czasu, zagrzebałam się w książkach do powrotu Anki. Niestety, nawet pomimo dawek nabytego na przyjęcie Carlo Rossi, wiedza za nic nie chciała wejść do głowy. Pustka. I ściskanie w żołądku na samą myśl o „Wypij mnie”. Przewegetowałam do wieczora,

zachodząc w głowę, co też sąsiad wlał do alkoholu, że tak dobrze mi się uczyło. To już alkoholizm, Lidka, alkoholizm. Nie, skąd. Skończę, kiedy będę chciała. Trzeba będzie skorzystać z propozycji Damiana, a Carlo Rossi zakorkować i ustawić przy torcie. Wieczorem Anka objawiła się w glorii oraz chwale, grzecznie udając zdziwienie na widok przyjęcia-niespodzianki. Zdmuchnęła świeczki po uprzednim wymyśleniu życzenia, podnieciła się prezentem (kolejna tandetna płyta, czyli w ten sposób sama przybiłam sobie gwóźdź do trumny – możliwe, że ostatni). Było miło, wino płynęło, tortu ubywało, śmiechem zagłuszyłyśmy Konstantego, który tego wieczora przeszedł sam siebie – „Stirb nicht vor mir” Rammsteina w połączeniu z okropnym rabanem w sąsiedzkim mieszkaniu: trzaski, szurania i brzęk tłuczonego szkła. Naprawdę lubiłam Ankę. W takich chwilach mogłam wybaczyć jej wszystko. Ale, jak łatwo zgadnąć, tego w żaden sposób mi nie ułatwiała. Więc jednak katastrofa. Rozdzwonił się domofon, dziwne, bo nie miewałyśmy gości, a ja to już na pewno. Anka zrobiła minę pod tytułem: nie-wiem-o-co-chodzi-ale-sąsiadadrugi-raz-nie-wpuszczę. Toteż sama pofatygowałam się odebrać. – Słucham. – Kwiaty dla panny Traczyk. No tak, „jak spotkasz odpowiedniego faceta to zrozumiesz”. Pieprzenie. – Proszę. Anka, do ciebie! Idź, sama sobie odbieraj te chwasty, które narzeczony przysłał ci z drugiego końca Polski. Ale to nie były same kwiaty, o nie. To było coś tysiąckrotnie gorszego. Wraz z chrzęstem otwieranym drzwi, radosnym śmiechem Anki i odgłosem całowania ja malałam, smutniałam. Czułam, jak zapadam się w sobie, byłam jak nadtopiona świeczka na urodzinowym torcie. Żałosne – zazdrość jest tak bardzo żałosna. – Co za niespodzianka! Anka tak kręciła kuperkiem, że mało nie wzleciała pod sufit. Więc tak

wyglądał ten książę na białym koniu – z walizką, okuty w zimową kurtkę, z rumieńcami na twarzy. Zwykły chłopak, najzwyklejszy, jeden z tych ślicznych, drobnych, co jeżdżą ze mną autobusem. Anka obskakiwała go naokoło jak kura koguta. Nawet nie zwrócili na mnie uwagi. Koleś się nie przywitał. Tort, w który włożyłam tyle pracy, został beztrosko olany. I tak zostałam sama przy stole. Sama. Żałosna. Gołąbeczki gruchały w kuchni, ale przez kotarę i tak było słychać każde słowo, niemal każdy gest. „Oby nie został na noc, proszę, niech stąd wypieprza do siebie, niech weźmie Ankę i zostawi mnie w spokoju” – mruczałam, gorączkowo przerzucając notatki. Aż z naręczem biochemii trzasnęłam drzwiami. Niech słyszą, niech mają wyrzuty sumienia. Na klatce było ciemno, trochę światła okolicznych latarni wpadało przez okna. Cisza i spokój. Tylko co ze sobą zrobić? Co ze sobą zrobić w późny poniedziałkowy wieczór bez własnego kąta? Zimno dostawało się do nagich stóp nawet przez kapcie. Dwoje drzwi do wyboru: po prawej Damian, przecież zawsze mogę wpaść po wino, prawda? Wizyty sąsiadek po nocy u sąsiadów niepewnej płci toż to szczyt normalności. Instynktownie czułam, że krzywdy to by mi nie zrobił. Z dłonią złożoną do pukania usłyszałam dziwny odgłos. Trzepotanie. Trzepotanie małych skrzydełek tak szybkie, że przechodziło w wizg. I pac, pac. Miękkie uderzenie o drewno. Po lewej muchy rozmazywały się na drzwiach Konstantego. Podeszłam bliżej, zostawiając Damiana w spokoju. Wystarczyło dotknąć małych czarnych plamek, by resztki muchy przywarły do palca. – Kurwa. Natychmiast wytarłam dłonie o dżinsy. Notatki z biochemii wypadły z naręcza, chciałam je złapać w ostatniej chwili i, by nie stracić równowagi, oparłam się o klamkę. Drzwi otwarły się skrzypiąc. Nie były nawet zamknięte. I zaczęło się. •••

Najpierw zapach albo raczej odór. Przyniósł na myśl poranki przy sklepach mięsnych, gdy bezdomnym kotom wyrzucało się to, co nie przetrwało nocy. Powietrze było nieruchome, muchy zdawały się grzęznąć w nim jak w smole. – Konstanty? Cisza. Wzory witamin zostały porzucone na podłodze, gdy wchodziłam do mieszkanie. Macanie ręką po ścianie, aż palce natrafiły na kontakt i przedpokój nieco się rozjaśnił. Ale bez szału, bo naga żarówka na drucie dawała tyle światła, co przedwojenna świeczka. Kuchnia. Drzwi uchylone na tyle, by muchy mogły swobodnie latać, a smród równie swobodnie rozłazić naokoło. Nie byłam pewna, czy chcę tam wchodzić. Stojąc już na progu, wiedziałam, że zapalając światło popełniam błąd. Wraz z rozbłyskiem świetlówki chyba krzyknęłam. Nie wiem, Slayer i tak zagłuszał wszystko ze skutecznością młota pneumatycznego. Pamiętam tylko, jak cofałam się w głąb mieszkania, byle dalej od tej rzeźni. Rzeźnia, nic innego nie przychodziło mi do głowy. Nie jem mięsa, jego widoku też sobie oszczędzam. Konstanty posiadał kuchnię-klitkę w stylu metr na metr. W zlewie kłębiły się góry brudnych naczyń, a nawet pudełka po chińszczyźnie i inne śmieci. Na segmencie leżała świnia w kawałkach. Płaty brązowego ze starości mięsa układały się w jakiś ofiarny stos. Po szafce spływała krew, pomieszana z wodą, by na podłodze rozlać się w kałużę. Obok leżała roztrzaskana sokowirówka. Metalowe części i popękany plastik mieszały się z poszarpanym mięsem. Coś było nie tak, coś… Wtedy targnęły mną torsje. Muchy nie brały się z powietrza. W gnijących resztkach zalęgły się czerwie. Cofałam się z dłonią przy ustach, nie patrząc nawet za siebie. Slayer tak trząsł mi żołądkiem, że ledwie mogłam panować nad fizjologią. I wtedy Konstanty dotknął moich pleców. Stanęłam jak wryta, czując tylko dłoń, obijającą się o łopatki i dziwną wilgoć, przesiąkającą przez koszulkę. – Konstanty? Palce bezwładnie uderzały o skórę, coraz wolniej, aż znieruchomiały. Nie powinnam była się wtedy odwracać. Wystarczyło wyjść, zaszyć się na

balkonie z nauką, aż Anka skończy randkę i żyć w spokoju. Ale nie, ale, kurwa, nie. Zobaczyłam Konstantego zwisającego z sufitu na pasku od spodni. ••• – Damian! Pięść uderza w drzwi, aż bolą kłykcie. – Damian, Damian, Damian! Pewnie bełkoczę przez ten płacz i nikt nie zrozumie, co tam wychodzi spomiędzy warg i języka, whatever. Ale zamek trzeszczy i przez szparę między drzwiami a framugą wpada światło. Damian otwiera bez makijażu, w pospiesznie narzuconych dresach i T-shircie. Przecież jest późno. Nie mogłam niczego powiedzieć, jak coś ścisnęło gardło do granic wytrzymałości. Pozostało tylko bezładnie machać rękami i wskazywać na sąsiednie mieszkanie. Myślałam, że zrobi się problem, że nie zrozumie i trzeba będzie przełamać opór w tchawicy, ale nie. Damian delikatnie szarpnął mnie za ramiona, aż oczy rozjechały się na bok, a żołądek przypomniał o swoim istnieniu. – Zostań tu. I czekaj na mnie. I stałam tak ze strużką śliny stygnącą na brodzie. Otarłam twarz wierzchem dłoni i kręciłam się wkoło. Drzwi, drzwi, drzwi, schody, drzwi, drzwi, drzwi, schody, drzwi… Nagły trzask spadającego ciała spłoszył muchy na klatce. Zamarłam. Damian odciął Konstantego. Albo wiszący Konstanty powalił Damiana tak samo, jak mnie łaskotał po plecach. Próg udało mi się przesadzić jednym krokiem, wprawdzie poślizgnęłam się na biochemicznych kartkach, ale ściana jak zawsze ratowała oparciem. – Miałaś poczekać! Chyba rzeczywiście był tym całym farmaceutą, bo bardzo profesjonalnie uderzał Konstantego między łopatki. Aż chciało się powiedzieć, że facet się powiesił, a nie zakrztusił, dziecinko. Gdyby walił niżej, wyglądaliby jak w zwykłej rodzinnej scenie: ojciec każe syna przewieszonego na kolanach.

– On nie żyje – beznamiętnie stwierdziłam fakt, ale Damian miał głęboko w poważaniu moje zdanie. – Skoro już tu jesteś, pomóż. Pomóż go pogrzebać na balkonie w stosie pustych puszek, gdzie jego miejsce. – Ale… – Proszę, Lidka – Zmęczyło go to. Konstanty miał napakowane na siłowni ciało, a Damian sylwetkę bardziej kobiecą niż ja sama. Pot lepił w strąki jego półdługie włosy. To bezcelowe. Reanimowanie trupa jest tak skutecznie, jak wkładanie do pieca na trzy zdrowaśki. Ale poderwałam się, uklękłam i zsunęłam pasek z napuchniętej szyi. I wtedy, wbrew wszystkiemu, czego się spodziewałam, Konstanty zwymiotował. A trupy nie mają w zwyczaju tego robić, nawet jeśli chodzi o zwracanie krwi. Jeden, drugi strumień czerwonej brei ochlapał mi twarz i dekolt. Wrzasnęłam i odczołgałam się, byle dalej od zmartwychwstałego, aż plecy natrafiły na kant łóżka. Można było popatrzeć, jak Damian wzdycha, układa Konstantego tak, by nie zadławił się wymiocinami i coś mu szepce. Po cichutku, że nie szło rozróżnić słów. – Lidka. Lidka, słyszysz? – Co? – oderwałam wzrok od zakrwawionych dłoni. – Przyniosłabyś wody? Damian, proszę cię, wyglądam jak Kuba rozpruwacz, a ty prosisz o wodę dla tego zombie? Zmyć to z siebie, zmyć najpierw! Dosyć dysonansów, chcę tylko… – Dobrze, idę. Próbuję opłukać ręce w zlewie, udając, że na segmencie leżą najpiękniejsze torty, a nie mięso nadziewane czerwiem. Kątem oka łowię ruch i jak zwykle niepotrzebnie się odwracam. Przy krawędzi krwawej sokowirówki przysiadł bezpański kot pomieszkujący pod balkonem. Patrzył wrogo, oblizując zaczerwieniony pyszczek. Dopiero, gdy uznał, że nie stanowię zagrożenia, wrócił do przerwanego posiłku. Krew jak mleko.

Gdy wróciłam, Konstanty półleżał oparty plecami o łóżko, jak ja przed chwilą. Ciężkie oddechy wydymały krwawy pęcherz powietrza z jego ust. – Dzięki, Lidka. – Damian spróbował napoić Konstantego, ale ten tylko rozkaszlał się na nowo, plując kropelkami krwi. – Czy nie powinnam… wezwać karetki? – Nie, wystarczająco pomogłaś. – Damian nawet nie spojrzał, nie zwrócił na mnie uwagi. – Weź prysznic. Porządnie, bo muchy nie dadzą ci spokoju. Jakie to taktowne, jakie delikatne. Pewnie myślał, że wrócę do siebie, że wymoczę się we własnej wannie, aż do pomarszczenia skóry. Nie, rozebrałam się pośpiesznie w łazience Konstantego i wlazłam pod prysznic. Woda barwiła się na różowo przez długi, długi czas. Widać było, że mieszka tu mężczyzna. Brak tandetnego przepychu kolorowych mydełek, jakie Anka namiętnie rozstawiała po szafkach, brak kosmetyków, ascetyczne minimum w postaci szczoteczki do zębów na lustrze. Spokój. Nie wiem, jak długo stałam tak w strumieniu wody. Nie wiem, może pukał i nie dosłyszałam. Drzwi uchyliły się na milimetr i Damianowa dłoń delikatnie położyła mi świeżą koszulkę na podłodze. Popłakałam się pod prysznicem. Może dlatego, że znalazłam trupa, może dlatego, że byłam tak żałosna, że nawet Damian nie zwrócił uwagi na moją nagość. ••• Koszulka z Mad Sin nadawała się na bary Konstantego, więc nie dziwne, że zwisała ze mnie jak z wieszaka. Ale przynajmniej była czysta i pachnąca, a lekkie przesiąknięcie tanimi perfumami dało się znieść. – Pomogę mu się umyć. – Konstanty opierał się na Damianowym ramieniu, ale wyglądał dużo lepiej. Skóra z fioletowej zaczynała wracać do normalnej barwy, krok stał się bardziej sprężysty, nie jak te sztywne palce łaskoczące plecy. – Lidka, możesz już iść. Nie mam dokąd. – Zostanę.

I zostałam sama w pokoju. Kobiety musiały tu bywać bardzo rzadko lub wcale. Inaczej Konstanty zadbałby chociaż o pozorny porządek. Sterty książek poupychane gdzie się da od parapetu po krzesła, wiekowy komputer na biurku zagraconym papierami, podłoga zalana morzem puszek i płyt. W większości piracki metal. Usiadłam na łóżku, plecami opierając się o ścianę. Nad głową wisiał mi plakat z okładką „Diabolus in musica”. Więc to tu zasypiał, dwadzieścia centymetrów ceglanej ściany ode mnie. Słychać wszystko, śmiech Anki, niski głos narzeczonego i gównianą muzykę. Nie dziwię się, że Konstanty zagłuszał ten shit swoim łomotem. – Damian, po cholerę musiałeś to robić? Milknie prysznic, da się wyłapać głosy. – A po cholerę ty to musiałeś robić? Nie mogę wiecznie za tobą łazić i przywracać do żywych. – Nie widzisz, że tego chcę? Trzeba było mnie zostawić. – Po paru godzinach i tak byś się ocknął i sam próbował odciąć. Albo wisiał aż ktoś ci pomoże. Koty by cię w końcu zaczęły obgryzać. Wiem, bo też przez to przeszedłem, ale tobie przechodzi zdecydowanie za długo. – Przestań pieprzyć. – Przestań przeklinać, nie jesteśmy sami. Stanęli w progu, podciągnęłam sobie nogi pod samą brodę, wbijając wzrok w czubki palców. – Co ona tu robi? Konstanty ruszył w moją stronę, ale po kilku krokach nim zachwiało. Wyciągnął rękę, myślałam, że rzuci puszką w moją twarz. Zakryłam dłońmi oczy, powietrze samo przyblokowało się w płucach. – Spokojnie, mała. Wyciągając rękę oparł się o łóżko i z trudem opadł na pościel. Słyszałam powolne, ciężkie oddechy, gdy owijał się kołdrą tuż obok. Spojrzał mi na chwilę w oczy i przymknął sennie powieki. Czerwonofioletowa pręga otaczała nadszarpniętą szyję. – Damian – wyszeptałam najciszej jak się dało. Niemal poruszałam tylko ustami, ale słyszał wszystko, jakby działał na infradźwiękach. – Co tu się, do

cholery, dzieje? Damian stał w progu, oparty o framugę. Wydał się drobniejszy niż zwykle, może przez zmoczone pod prysznicem ubranie, które przywarło do skóry i uwydatniło każdą kość. Gasząc światło w pokoju, wzruszył ramionami. – Zostań z nim chwilę na wypadek, gdyby chciał skoczyć z balkonu. Na głowę z wysokości metra. Posprzątam to pobojowisko. – A wyjaśnienia? – W swoim czasie. Ciemność. Oddech Konstantego uspokajał się, powoli synchronizował z moim, a gdzieś daleko Damian zgarniał mięso do worków na śmieci. Potem słyszałam go przy zsypie za oknem. Oderwany od posiłku kot przemknął przez sypialnię, oblizując zakrwawiony pyszczek. Na dywanie zostawały po nim czerwone ślady łapek, potem uciekł przez balkon na zewnątrz. Wszystko trwało kilka, kilkanaście minut. Dopiero teraz zaczynało do mnie dochodzić, co się stało. A pod sufitem brzęczały muchy. ••• – Lidka? Głos dochodził z daleka, z trudem przebijał się przez sen, podważał powieki, aż otworzyłam oczy. Ciemno, bardzo ciemno, nawet księżyc poszedł się jebać. – Lidka, możesz już iść, ja posiedzę z nim do rana. – Gdzieś tam w mroku odezwał się Damian z rękami upapranymi krwią po łokcie. Jak sprejem. – Zostanę. Nic więcej mówić nie trzeba, chwila ciszy i trzeszczą zamykane drzwi. Idź, Damian, ja przypilnuję, zabiorę tabletki, żyletki, wszystkie niebezpieczne przedmioty, chociaż do tego się nadam. Bo każdy ma takiego Konstantego, na jakiego sobie zasłużył, pomyślałam, gdy jego pieść zaciśnięta w mojej pięści zadrżała przez sen.

Wtuliłam głowę do ściany i słyszałam gruchające gołąbki. Śmiechy, szkło, pewnie alkohol, muzyka. Coraz głośniej i głośniej, ale gównopop to nie Slayer, nie zagłuszył narastających jęków Anki. I łóżka. Moja mała pruderyjna Anka, kręgosłup moralny rozmiękczany na moich uszach. Zasnęłam z mściwym uśmiechem. Masz siedemdziesiąt dwie godziny, Anka. Czas – start. ••• Powinna była spać. Życie Anki ograniczało się do dwóch faz: nauki i snu, które przeplatały się w ciągu dnia z przewagą tej drugiej. W okolicach piątej zastałam w mieszkaniu pobojowisko i pośród tego wszystkiego moja współlokatorka – królowa śmietnika. Z pustych butelek po winie można by ułożyć koronę na jej głowie. – Cześć. Patrzyła niewidzącymi oczami, jakbym wcale nie istniała, jakbym nie nosiła obrazoburczej koszulki, za którą straszyłaby normalnie stosem i wiecznym potępieniem. Do jasnej, mogłam żonglować odwróconymi krzyżami, a miałaby taki sam wyraz twarzy. – Cześć. Dopiero co wytoczyła się spod prysznica, mokre włosy zostawiły ślad na ścianie w miejscu, gdzie się opierała. Po policzkach spływał tusz, rozmazany wodą lub łzami, kto wie. Zrobiło mi się jej żal. Naprawdę. – W porządku? Smętne kiwnięcie głową. – Gdzie twój chłopak? Wyszedł? O jedno pytanie za dużo. Usta Anki rozjechały się z linii prostej, wygięły w podkówkę, uwalniając płacz. Anka zalewała się łzami jak Niagara i już wiedziałam, że wyrzuciła chłopaka zaraz po tym, jak zdała sobie sprawę, co się stało. – Aniu… – równie dobrze mogłam pocieszać i klepać po plecach fontannę. Więc okryłam ją kołdrą i zaczęłam sprzątać pole bitwy.

Zeszło mi do rana. Przez okno widziałam chłopaka, który rzucał kamieniami w okna Konstantego. Pospiesznie spalał papierosa za zsypem, byle zdążyć do szkoły. Miałam wrażenie, że patrzy na mnie uważnie. I wie, co zrobiłam nocą. ••• Czas uciekał, godziny płynęły. Anka nie poszła na zajęcia. Gdy wróciłam z zapewne oblanego kolokwium, w dalszym ciągu siedziała na łóżku. Żadnego słowa wyjaśnienia, nic. Mała katatoniczka, która potrafi tylko załatwić swoje potrzeby fizjologiczne. Boże, dziecko, co tobie musieli kłaść do głowy, żeby tak skrzywić ci psychikę? Przecież jesteśmy ludźmi, wszystko jest dla ludzi. Narzeczony nie dzwonił. Panował potworny spokój, bo stan Anki zaczynał udzielać się i mnie, o czym świadczyła zwiększona liczba papierosów w rozdygotanych palcach. Odetchnęłam z ulgą wieczorem, gdy z mieszkania Konstantego odezwała się muzyka. Jutro. Jutro zajmę się tym wszystkim. Najpierw Anka. Ale dnia drugiego z Anką lepiej nie było. Tkwiła w łóżku albo pod prysznicem, ale tego, co mogło kiełkować jej w brzuchu zmyć się nie dało. Dom wariatów, jeśli w ogóle ktoś próbował. I oto nastał dzień trzeci, gdy nie wytrzymałam. I wiedziałam, że to było dobre. ••• – I przestań się nad sobą użalać! Anka skurczyła się w sobie, zagrzebała w pościel po sam czubek głowy, a ja górowałam jak jakaś pieprzona Statua Wolności z karzącym palcem wycelowanym w Aniną twarz. – Dziewczyno, to najnormalniejsza rzecz pod słońcem. Opanuj się, wróć do rzeczywistości. Naprawdę nie wiem, jakie pranie mózgu robili ci na religii, ale nie możesz reszty życia spędzić w łóżku. I to tylko dlatego, że dałaś się

ponieść jajnikom. Zaszlochała głośniej niż Slayer. – To się zdarza, Anka! Byliście pijani! To się zdarza! Pewnie się wystraszyła, że wiem, co tak naprawdę się stało. – Ale co ja teraz zrobię? – wycharczała między ślina, a językiem. – Jeśli wpadłam? A studia? A rodzice?! Boże, dziecko, spalą na stosie taką upadłą dziewicę jak ty. – Proszę, pomóż mi. Ale jak? – Dobrze, pomogę. ••• Pukałam kilkakrotnie, ale odpowiedź nie nadeszła. Dziwne, przecież apteki zwykle o tej porze są już pozamykane. Powinien być w domu, powinien pomóc. Chyba, że sprzedaje dzieciakom stuff w podgórskich szkołach, nie zdziwiłabym się. Nie, do mieszkania nie wrócę, dopóki nie uda mi się czegoś osiągnąć, bo na wymiętą Ankę długo patrzeć się nie da. Oknem na klatce wpadało światło latarni. Przez tę pieprzoną jesień zmierzchało się bardzo wcześnie. Trzeba będzie usiąść na zimnych schodach, oprzeć głowę o poręcz, czekać, aż Damian wróci z domniemanego Podgórza. A jednak nie, jednak ostatnie godziny Anki zostały zaoszczędzone, bo drzwi mieszkania numer trzy uchyliły się, a w nich ukazała twarz Damiana. Lepiej późno niż później. – Przepraszam, że kazałem ci czekać, jestem zajęty. Coś się stało? Rzuciłam spojrzenie ponad jego ramieniem w głąb korytarza. Na ścianie plątał się cień sylwetki, nie był sam. Lidka, idiotko, brawa dla skarbnicy genialnych pomysłów. – Lidka? – zabębnił czarnymi paznokciami o framugę. – Potrzebuję pomocy. – Język sam zaczyna się plątać pod spojrzeniem tych mocno podkreślonych oczu. – Wybacz, że ci przeszkadzam, że w ogóle zawracam głowę, ale nie mam do kogo pójść. – Co się stało?

– Chodzi o moją współlokatorkę. Wydawało się, że na moment zacisnął usta. No tak, też bym się nie kwapiła wyciągać z bagna przywódczyni krucjaty. I wtedy z wnętrza mieszkania odezwał się głos. Który natychmiast skojarzył mi się z twarzą. Łysogłowy policjant znad Wisły. – Damian, ja się już będę zbierał. Nie przeszkadzaj sobie. – Proszę – tylko tyle byłam w stanie z siebie wydusić. Przepuścił mnie w drzwiach z szeptem: – Ani słowa o Konstantym. ••• Mieszkał całkiem inaczej, niż się spodziewałam. Żadnych surowych wnętrz, pomalowanych na biało z futurystycznymi meblami pod tytułem: połączmy metal ze skórą, niech snobistyczne tyłki moją gdzie się pławić w luksusie. Prostota – to tak. Żadnych gratów, mało mebli, ściany w żywych kolorach, czerwień, czerń, klasyka. Choć w pierwszej chwili brakowało mi tam chaosu. – Proszę. Damian wskazał ręką na drzwi do kuchni, gdy pospiesznie ściągałam buty, byle tylko nie zburzyć tego porządku. Z perspektywy podłogi widziałam jego bose stopy. Boże, dopiero teraz zrozumiałam, dlaczego ktoś to bierze za fetysz. – Cześć, jestem Jarek. – Gość Damiana uścisnął mi dłoń nad kuchennym stołem. Kątem oka złowiłam jego torbę leżącą na krześle. Wystawała z niej butelka z winem, którą bez trudu mogłam rozpoznać. Aż żołądek skurczył mi się z pragnienia. – Lidka. – Damian dużo mi o tobie opowiadał. – Naprawdę? Rozbawiło go moje zdziwienie, gdy wstawał od stołu. Co też mógł o mnie mówić? Nie było niczego ciekawego, co mogłoby zainteresować policjanta. We mnie szczególnie. – Damian, dzięki. Na mnie czas.

Obaj ruszyli do drzwi. Kazimierz tylko rzucił na odchodnym. – Miło było cię poznać, Lidka. Do następnego! – Do następnego – powiedziałam cicho, patrząc tylko na butelkę, stojącą na szafce. Gardło w jednej chwili wyschło na wiór, żołądek fikał koziołki. Nie czekaj na gospodarza, nie czekaj, lej i pij czerwony płyn… Lej i pij czerwony płyn… Ale nie, spokój. Jeszcze wtedy umiałam się opanować. ••• Damian udawał, że nie widzi mych drżących dłoni, gdy unosiłam kieliszek do ust. Cóż, starałam się pić powoli, ale skończyło się na dwóch dolewkach, zanim przeszłam do rzeczy. Polewał bez słowa, siedząc tuż obok, po kobiecemu z nogą na nodze. Smukły, delikatny, chyba musiał mieć kości puste w środku, by się tak poruszać. – Więc w czym problem? – Przepraszam, że ci się zwalam na głowę… – W porządku. O co chodzi? Westchnęłam, zdjęłam okulary i przetarłam zaspane oczy. O dziwo, widziałam nawet wyraźniej niż zwykle. – To bardzo delikatna sprawa. – Możesz liczyć na dyskrecję. – Uśmiechnął się zachęcająco, przysuwając się bliżej z krzesłem. Poczułam zapach drogich męskich perfum. – Czy to prawda, że robisz przy lekach? Wyregulowane brwi podjechały zdziwione pod linię grzywki. – Tak, pracuję w aptece. Jeśli masz problem ze zdrowiem, to mogę spróbować pomóc, ale fajniejsze rzeczy są na receptę. Musisz iść do lekarza, sam nie załatwię. Aż tak zdolny nie jestem. – To zbyt delikatne… Nie wiem zresztą, czy do końca legalne. Patrzył z uwagą, w napięciu. – Więc? – Potrzebuję tabletek wczesnoporonnych.

– Co? – chyba nie takiej odpowiedzi oczekiwał, bo jego delikatne rysy nagle stwardniały. – Czyżby zrobił ci krzywdę? – Słucham? – Czy wtedy Konstanty…? – Nie – zaprzeczyłam gwałtownie, aż wylałam na siebie trochę wina. – Nie, to nie tak. Chodzi o Ankę, moją współlokatorkę. Westchnął. – No tak. Wiesz, że nie wolno mi tego robić. Jasne, Lidka, czego się spodziewałaś. – Wiesz, że wymagałoby to od was całkowitej dyskrecji. – Damian… – Powiedz, żeby przyszła koło dwudziestej drugiej. Sam ją uprzedzę o… konsekwencjach. Ile czasu upłynęło? – Mniej niż te mityczne trzy doby. – Świetnie. Zatem jesteśmy umówieni. – Dziękuję ci. – Odetchnęłam z ulgą, wkładając okulary. – To wiele dla mnie znaczy. Odwdzięczymy się, obiecuję. – Będę pamiętał. – Uścisnął mi rękę. Takiego dotyku nie czułam nigdy. Anka pół życia moczyła dłonie w jakichś papkach, a jej skóra nawet w połowie nie była tak gładka. Jakby nawet nie miał linii papilarnych. – Opowiesz mi potem o Konstantym? Skinął głową, wstając. Szczęknęła otwierana lodówka, gdy wyjął butelkę wina i postawił przede mną. – Wiedziałem, że polubisz. Weź. A ja nie mogłam zamknąć ust ze zdumienia. I strachu. Bo większość półek w lodówce wypełniały pękate słoiki. Pękate słoiki z czerwoną breją, takie same, jak te, w których brzęczały muchy na Konstantynowym balkonie. ••• Trzasnęły drzwi, więc dyskretnie wychyliłam głowę z łazienki. Anka jak żywy trup powlokła się do łóżka bez słowa. Pościel wzburzyła się niczym

piasek wokół pułapki pustynnego robaka i wciągnęła ją ciemność. Potem długo jeszcze drżała od płaczu. Czysta histeria, pomyślałam, wieszając spodnie na sznurze. Trochę wody chlapnęło mi prosto w okulary, więc zdjęłam je do przetarcia. O dziwo, widziało mi się lepiej. Trzeba dopisać okulistę do wiecznych „natychmiast” obok dentysty i ginekologa. Jeszcze wymiany pieprzonych szkieł brakowało. „Anka, to tylko wypłukanie kilku komórek z brzucha, ot i cała filozofia. Spuściłaś w kiblu ze sto razy tyle od pierwszej owulacji” – pomyślałam, siadając z winem na balkonie. Bezdomnym kotom listopad pomylił się z marcem. ••• – Często ją tu widuję. Znajoma kobieta o lekko nawiedzonym spojrzeniu znów kręciła się po naszym osiedlu. Wiatr targał jej rude, splątane włosy, gdy odmierzała krokiem znaną trasę: zsyp z obowiązkowymi krzykami, jeśli chłopcy akurat kopcili, żuraw zapuszczony w okna na parterze i alejka. Nawet nie zasłużyłam sobie na ten stuknięty wzrok, gdy mijała naszą ławkę. Wiadomo, że Damian ze swoim wyglądem stanowił lokalną atrakcję turystyczną. Na mnie jakoś nikt uwagi nie zwracał, więc po cichu kopciłam podarowanego papierosa. Damian filozoficznie wypuszczał dym do nieba, a z drzew spadały ostatnie liście. – Wielu ludzi się tu kręci. – Ona szczególnie. I ci wszyscy licealiści. Czasem boję się wracać wieczorem z zajęć. – Tu jest bezpiecznie. W miarę. – Pet wyleciał spomiędzy polakierowanych paznokci, obcas wgniótł go w bruk. – Jak twoja współlokatorka? – Kac moralny. – Żadnych krwawień? Bólów? – No wiesz, na początku… – Na początku okej, tak ma być. – No to poza bólem egzystencjalnym, nie.

– Dobrze. Cisza, a liście leciały i leciały, cholera wie skąd, bo drzewa już dawno przypominały szkielety. – Powiesz mi wreszcie co z Konstantym? Jego też męczy kac moralny? – Poniekąd. – Jeśli Anka też zacznie mi skakać z mostów… – Lidka… – Spojrzał mi w oczy tak głęboko, że mogłam rozróżnić krople melaniny w tęczówkach. – Ty się lepiej zastanów, czy chcesz to wiedzieć. Trudna rozmowa, trzeba będzie cedzić każde słowo, żeby nie ujawnić, że się wie za dużo lub za mało. Nie wyjść na wariatkę. Albo ofiarę. – Wydaje mi się, że co nieco się domyślam. – Przełknęłam ślinę. – Czy te słoiki w lodówce zawierały…? – Tak. Jeszcze jedno. Chyba nie muszę ci przypominać o dyskrecji? Zabrzmiało to jak groźba, aż gęsia skórka osiadła mi na ramionach i to bynajmniej nie z zimna. – Weź przestań, bo zaczynam się ciebie bać. – A dlaczego? – Kiedy się śmiał, błyszczały białe, zaostrzone ząbki. – Nikt nie zrobi ci krzywdy, jesteś niemal jak swoja. Teraz to ja się rozluźniłam. – Serio? Więc i ja skaczę z mostów, a na śniadanie popijam krew? – A nie? Są ludzie, którym to pomaga. Inni muszą modlić się do sedesu po paru łykach. To uczucie, gdy całą krew w żyłach związuje beton. I mdłości z każdym łykiem wina podchodzą bliżej. – Nie chcesz chyba powiedzieć, że…? – A po co mówić, skoro już się domyśliłaś? – Damian znów wyjął paczkę vouge’ów; licealiści zza kontenerów patrzyli na to z zazdrością znad swoich elemów. – Wprowadziłaś się, byłaś nowa, chciałem sprawdzić. Weszłaś między Konstantego a mnie – drzwi między młotem a kowadłem. Ciekawe, który z nas przeciągnie cię na swoją stronę? Uśmiechnął się ładnie, zapalając mi papierosa. – Czy ktoś pytał, czy chcę zostać liną do przeciągania?

– Nie miałaś wyboru. Mówiłem, że jesteś niemal jak swoja, w przeciwnym wypadku mogłabyś się bać. – Przecież mówiłeś, że nie zabijasz dzieciaków na swoim osiedlu. – Ale te dzieciaki bywają też w innych miejscach, gdzie już tak łaskawy nie jestem. Lidka, czekaj! Chciałam stamtąd wiać, zanim wgryzie mi się w szyję, jak w jakimś tanim horrorze. Złapał za przegub szybciej, niż mogłam pomyśleć. I znów dotyk przedziwnie gładkiej skóry. – Przepraszam, bez nerwów. Zostań. – Jak mam się nie denerwować? – prychnęłam, przysiadając na samym brzegu ławki. – Jak mam się nie denerwować, skoro w każdej chwili mogę zginąć?! – Och, nie histeryzuj, zresztą obawiam się, że na to, to już za późno. Za dużo moich specyfików pływa w twojej krwi. Dodawałem coś od siebie do butelek, bo inaczej gówno byłyby warte, ale bez obaw. Jestem farmaceutą. Znam się na tym. – Na filtrze zostały ślady pomadki. – Jak zdrowie? Nauka? – A co to ma do rzeczy? – Przestałaś nosić okulary. – Szkła mi się zepsuły – burknęłam, zaciągając się raz za razem. – Akurat. – Co? – Będzie lepiej. Z każdą butelką będzie coraz lepiej. – Nie rozumiem. Westchnął, trzymając papierosa po kobiecemu – tuż przy twarzy między dwoma palcami, z żarem skierowanym w niebo. – A myślisz, że dlaczego Konstanty został rekordzistą w popełnianiu samobójstw? – Przecież to bzdura, przecież krew nie ma takich właściwości. I znów błyszczą białe zęby. – Zależy czyja. – Niewinnych dziewic? Brednie. – Nie musisz wierzyć. – Założył nogę na nogę. – Nie musisz, choć to dziwne. Ja tam bym uznał zmartwychwstałego wisielca za wystarczający

dowód. Skrzywiłam wargi jak dzieciak, któremu zabrano cukierka i argumenty. Damian tylko się śmiał, po części do mnie, po części ze mnie. – Dobra, wygrałeś. – Więc rozejm? Uścisnęłam wyciągnięta dłoń. – Masz niesamowitą skórę. – Wiem, jakie określenie ciśnie ci się na usta, jeśli chodzi o picie krwi, ale mnie ono nie dotyczy. Zeszmaciło się z biegiem czasu. – Więc kim jesteś? – Drapieżnikiem? – Przejechał językiem po zębach. – Idealnie stworzoną maszyną do tropienia? Wyostrzony do granic wzrok i słuch. Nawet nie mam linii papilarnych – nie zostawiam śladów. – Jak ryba w wodzie, ptak w powietrzu. – O, tak. – Czy Konstanty… jest taki sam? Jak on się ładnie śmiał. – Powinienem się obrazić, moja droga. Taka natura nie przenosi się od ugryzienia do ugryzienia jak w tanich filmach. Gdyby każda ofiara stawała się nowym drapieżnikiem, to wkrótce umarłbym z głodu albo pod naporem konkurencji. Żeby urodził się ktoś taki jak ja… Trzeba niemal cudu. To całkiem co innego, wilk w owczej skórze, idealne połączenie obu płci, by móc wczuć się w każdego osobnika, by móc go podejść. Jeśli żyjemy w takich czasach, a nie innych, dlaczego mam odmawiać sobie prostego kamuflażu? Kto by podejrzewał androgynika o jakieś złe zamiary? – Konstanty. – Konstanty, Konstanty. – Damian kreślił papierosem ósemkę. – Jeśli ja jestem arystokracją, to Konstanty stoi w hierarchii niżej niż rynsztok. To prawie normalny człowiek. – Więc skoro wszystko jest takie cudowne, to dlaczego chce się zabić? Po co, jeśli i tak nic to nie da. O czym nawet ja już zdążyłam się przekonać. – Psychika ludzka jest nieprzewidywalna. Zresztą, Konstanty łatwo nie miał.

– Dlaczego? – Pomyśl, mijają lata, a Konstantemu nawet siwy włos nie naznaczy czupryny, podczas gdy jego dzieciak wchodzi w okres buntu, a żonę trudno rozpoznać pod warstwą zmarszczek. Zostawił rodzinę. – A ty? – Co? – Twoja rodzina? Zdusił peta obcasem. – Drapieżnik działa sam. Zawsze. Zresztą nie za dużo tych przerażających informacji na początek? Może lepiej się z tym prześpij, zanim najdzie cię ochota na przebijanie serc osinowym kołkiem. – Konstanty, Konstanty… Co to w ogóle za imię Konstanty? Rosyjskie jakieś? Uśmiechnął się, wstając. Taki kruchy i drobny – wyglądał na kogoś, kto nie skrzywdziłby nawet muchy. – Zacznijmy od tego, że nieprawdziwe. Każdy z nas wybiera je sobie sam i używa tak długo, jak zechce. Konstanty oznacza stały, niezmienny. A coś takiego by mu się przydało i to bardzo. – Dlaczego więc Damian? Błysnęły ostre kły. – To najmniej męskie i najbardziej kobiece imię, jakie znam. Poza tym mam sentyment do „Omenu”. A liście leciały z drzew. ••• – Długo masz zamiar jeszcze to ciągnąć? Stawałam się coraz bardziej cyniczna z każdym kolejnym cudem w sąsiedztwie. A Anka wcale w tym nie przeszkadzała, a wręcz przeciwnie. Z dłońmi oplecionymi wokół szyi patrzyła sponad pościeli. Oczy były tak przekrwione, że sieć drobnych naczynek znaczyła nawet tęczówkę. – Chodzisz jeszcze na uczelnię? Niezidentyfikowany charkot.

– Anka, weź się w garść, proszę, bo aż żal patrzeć. W końcu obie tu zwariujemy. Wychodząc z mieszkania z koszulką Mad Sin w ręku, słyszałam, jak bulgotała coś o normalności. Swojej i tylko swojej. ••• Otworzył nieogolony w samych dresach. Na głowie pojawiła się szczecinka powracających włosów, czerwona pręga na szyi przybladła – na upartego mogłaby uchodzić za malinkę po jakiejś sadystycznej kochance. Much nie było. Znaczy nie buchnęły na mnie chmarą przy otwieraniu drzwi. – Chciałam zwrócić. Długo obracał koszulkę w dłoniach, zanim dotarło, skąd i dlaczego ją mam. – No tak. I staliśmy tak, dzieleni progiem na pół, aż sama musiałam się wprosić. – Mogę wejść? Oczywiście, mógł odmówić, a nawet powinien. I tak naprzykrzałam się jak szalona nastolatka. Co ja mogłam mu dać? Jak miałam zrozumieć jego problemy, podczas gdy moim największym zmartwieniem było prawdopodobne niezaliczenie biochemii. Niechętnie zrobił mi miejsce w drzwiach. ••• – Jak się czujesz? Cóż, to było najgłupsze pytanie, jakie mogłam zadać w obecnej sytuacji, zważywszy na okoliczności. Konstanty siedział na pamiętnym łóżku z plecami opartymi o ścianę. Ja przycupnęłam na skraju fotela wciśnięta między płyty, książki i brudne koszulki. Ta z Mad Sin też trafiła na szczyt kupy, choć własnoręcznie sprałam z niej wszystko, co moje. – Dobrze. – Wypuścił kłąb dymu. – A ty? – Też, dzięki. – Na pewno?

Skrzywiłam wargi. – Jakoś nagle wszyscy zaczęli się mną interesować. – Przestałaś nosić okulary. – Konstanty beztrosko strzepnął popiół prosto w pościel. – Też kiedyś miałem wadę wzroku, ale mi przeszło. Od muzyki trochę nie dosłyszałem, a mięśnie miałem jak mrówka. Szczęścia w bójkach zawsze brakowało, byłem wegetarianinem. Wyobrażasz sobie? A i linie papilarne też kiedyś miałem. – Nie rozumiem do czego zmierzasz. – Śmiech Konstantego „i-tak-wiemlepiej-od-ciebie” odbierał resztki pewności siebie. – Damian opowiadał mi o tobie. Dość dokładnie. – Nie wątpię. – I znów popiół ląduje na pościeli. Dopiero teraz zrozumiałam, że czarne kropki na tkaninie to nie wzór producenta. – Jestem przykładem finału zabawy z czerwonym płynem. Ty, cóż… ja bym cię nazwał początkiem końca. Możesz zawrócić, dla mnie za późno. – Pieprzenie. Damian mówił… – Na twoim miejscu uważałbym na każde jego słowo. – Konstanty nieświadomie opasał paznokciami granice pręgi na szyi. – Mnie też zachwalał wino domowej roboty, aż zmiany zaszły za daleko i nie było odwrotu. Pewnych rzeczy nie da się cofnąć. – To po co ci to było? – Miałem problemy, ze wszystkim. Obiecał, że to pomoże mi je rozwiązać. Oczywiście wprowadził w szczegóły, a ja głupi się zgodziłem. Bywa. Teraz łykam różne śmieszne tabletki, prozac, valium, haloperidol, żeby wytrzymać. Damian jest dobry w dostarczaniu wszelkich fajnych lekarstw. – Ale mówił… – Że takim jak on nie zostaje się przez zwykłe ugryzienie? On dużo mówi, uważaj. – Nie dał dokończyć, przerwał śmiechem. – Oczywiście, że nie. Damian urodził się przez cholera wie, jaki zbieg okoliczności, cholera wie, ile wieków temu. Rodzice pewnie musieli być tacy sami. A ja? Jestem tylko zwykłym narkomanem, uzależnionym od krwi jak od heroiny. Nikim pośród takich jak Damian, dlatego zastanów się trzy razy, zanim pójdziesz moją drogą. Ej, Lidka! Byłam już na nogach. Stałam w progu gotowa do wyjścia, zanim ktoś

wyskoczy z szafy i zaplącze mi ramiona w kaftan bezpieczeństwa. – Naprawdę nie wiem, który z was jest bardziej pieprznięty. Transseksualny maniak wielkości czy satanista samobójca. – Wieczność to przekleństwo, mała – powiedział Konstanty do pustych ścian. – Obyś kiedyś mogła decydować o swoim życiu. Lub śmierci. Ostatnie słowa zagłuszyło trzaśnięcie drzwi. ••• Uzależnienie. Nikt nie wie, kiedy się zaczyna, za to wiadomo, że zwykle kończy się krzyżem na kupce ziemi, którą oglądasz od spodu. Na początku są myśli, że możesz przestać w każdej chwili, że to żaden problem, przecież jesteś panem własnego losu. Gdy przychodzi co do czego, nagle cała pewność siebie wsiąka w dywan albo wyparowuje. Za papierosa możesz oddać wszystkie skarby tego świata. Za kieliszek dobić wszystkie głodujące dzieci w Etiopii. Cóż, ja po prostu przerzuciłam się z winnych butelek na litrowe słoiki po kiszonych ogórkach. Łyk rano, szklanka do obiadu, a w porze kolacji do oporu. W tym tempie przyszła zima, porzuciłam całkiem okulary, mogłam czytać rozkłady jazdy tramwajów z odległości dwóch przystanków, a trzaskający wokół mróz gówno mi przeszkadzał. Trochę się tylko bałam, że z Damianem to nie jest tak prosto i słodko, jak się wydaje. Typowa technika dilera: pierwsze działki za free, aż wpadniesz w bagno i zapłacisz każdą cenę, by kolejne wyciągnęły cię choć trochę na powierzchnię. Przed Anką popijałam niby sok pomidorowy, a puste słoje nieraz podrzucałam Konstantemu, który miał w dupie wszystko, ale od incydentu z wieszaniem próbował tego nie okazywać. Przynajmniej mi. Anka nie krzywiła się na zmianę mojej diety, nie zwracała uwagi na regularne wizyty to u jednego sąsiada, to u drugiego. Mogłam odgryzać głowy kociętom w rytm satanistycznego metalu razem z Konstantym do woli. Anka zawaliła sesję zimową, oczekiwała drugich terminów ze wzrokiem wlepionym w sufit. Coraz bielsza, coraz bledsza, jakby tych kilka wypłukanych komórek wcale nie było główną przyczyną.

I tak to Anka niknie w oczach, czasem wychodzi z mieszkania nocą, ale drzwi na zewnątrz nigdy nie słychać. Może włóczy się po klatce, cholera wie. Pewnego dnia nadeszła mała apokalipsa. ••• Wróciłam prosto z zajęć do mieszkania. Tego lutowego popołudnia było tylko kolokwium, które rozpierdoliłam w piętnaście minut. Na wycieraczce została po mnie kupka śniegu, która natychmiast zaczęłam przechodzić w płynny brud. Coś było nie tak i to bardzo. Podłoga ostatnio lśniła tak chyba w październiku, gdy Nowakowa pastowała ją własną mordą. Potem… Cóż, pedantką to ja nigdy nie byłam, a ostatnimi czasy Anka bez słowa mogłaby szurać w kilkunastocentymetrowej warstwie gówna. W błyszczących deskach odbijała się moja głupkowata mina. Całe mieszkanie aż odetchnęło pozbawione płaszcza kurzu. – Anka? Nie słyszała. Z kuchni dochodził odgłos skwierczącego mięsa, buchała para i zapach najprawdziwszego obiadu. Więc jednak. Więc nareszcie moja współlokatorka doznała ozdrowienia i pożegnała szaleństwo. Radość przeszła, gdy wieszałam płaszcz. Obok Aninej kurtki kołysał się element wiejskiej kuchni z serialu – czosnkowy warkocz poprzetykany gdzieniegdzie ostrymi papryczkami chili. Dalej stół: nakryty dla trzech osób. Z tym, że miejsce u szczytu było wyjątkowe. Uniosłam widelec, potarłam brzeg palcem. No tak, srebro sprzedawane na sztuki w Ikei, które kiedyś chciałam sprezentować mamie. Do tego zapachowe świeczki i dziwna wypukłość na białym obrusie. Krzyżyk wepchnięty pod tkaninę. – Anka? Mieszała coś zapamiętale w rondlu, a zapach czosnku niemal wykręcał nabłonek w nosie. Cofnęłam się do okna. Słońce było wręcz oślepiające. A wszystko przez niesamowicie wyczyszczone szyby. – Spodziewamy się księdza, czy co? Anka?

– Mamy gościa na obiedzie – powiedziała mechanicznie, niemal tratując mnie w drodze do stołu. Zaczęło się wygładzanie fałdek na obrusie. – Mam nadzieję, że zjesz z nami. Myjąc ręce w kuchni, przygryzałam wargi. No tak, Aniny narzeczony wrócił do łask i nawiedza Krakau ze mną w charakterze przyzwoitki. I wtedy mój wzrok przykuła kupka drewna, upchnięta w szafce razem z trocinami. Każdy patyk celował we mnie zaostrzonym końcem. Osinowe kołki. ••• Damian wyglądał na równie zdziwionego, co ja. Przy stole panowała niezręczna cisza, obijała się to ode mnie, to od Anki, a pośród nas Damian uniesionymi brwiami kwitował zaproszenie na obiad. W kuchni główne danie dochodziło do siebie, czajnik lekko drżał, osiągając temperaturę wrzenia. – To woda, zrobię herbaty. – Anka poderwała się tak szybko, aż krzesło zawinęło dywan. – Myślałem, że to twój pomysł – szepnął Damian, nachylając się ku mnie. – Porozumienie sąsiedzkie, zakopanie topora wojennego. – Broń Boże – uśmiechnęłam się wymuszenie. – Więc jednak nowa ewangelizacja? – Na to wygląda. – Będę miły i uroczy aż do przesady. Zaśmiał się ładnie, ale ja jakoś nie byłam w nastroju. Czegoż to Anka się domyślała, że zdobyła się na to upiorne przyjęcie? – Proszę – niemal warknęła, stawiając na stole filiżanki tak gwałtownie, że herbata wychlapała się na stół. Żaden łyk nie chciał mi przejść przez gardło. Przed oczami miałam Ankę, która pochyla się nocą nade mną z osinowym kołkiem w świetle księżyca. – Lidka? Damian lekko klepnął mnie w plecy, gdy z tego wszystkiego herbata wolała trafić do oskrzeli niż przełyku. – W porządku, w porządku…

– Więc… ile masz tak naprawdę lat? – Anka oparła łokcie o stół w obronnej pozycji i rozpoczęła przesłuchanie. Mogłam tam wypruwać sobie płuca, a ją obszedłby może tylko zakrwawiony obrus. Damian chciał być miły, a gdy to robił, to mógłby oczarować nawet królową matkę. – Naprawdę? – Odsłonił zęby w uśmiechu, a Anka odruchowo zabębniła palcami o szyję. Wielki krzyż kołysał się hipnotycznie między jej piersiątkami. – Nigdy nie ukrywałem swego wieku, nie widzę potrzeby. Rocznik siedemdziesiąty siódmy, jeśli mam być dokładny. – I jesteś farmaceutą? – Jagielloński ukończony w dwa tysiące trzecim. Czuję się jak na przesłuchaniu, drogie panie. Ance nie było do śmiechu ani trochę. – Masz wielu znajomych? Uniósł brwi. – Nie jestem samotnikiem, jeśli o to pytasz. – Pytam, czy masz wielu znajomych ze studiów. Którzy by to potwierdzili. Cisza. Damian może i kończył cały ten uniwerek, ale równie dobrze mogłoby to być w czasach pieprzonej królowej Jadwigi. Czegoś ty się, Anka, domyślała? – Może już czas na danie główne? – przerwałam nerwowo. – Wydaje mi się, że już. – Już – powtórzyła Anka, wstając. Zanim wessała ją kuchnia, przystanęła przy oknie. Silny ruch ręki rozsunął zasłony, rozplątał firanki, więc słońce wzmocnione odbiciem od śniegu uderzyło w pokój. – Tak lepiej prawda? Zaraz podam kurczaka. – Czy ona myśli, że światło słoneczne spopieli cię w rytm niebiańskich fanfar? – szepnęłam Damianowi w ucho. – Jakoś niespecjalnie przejmuję się starym zabobonem. – Wzruszył ramionami. Na stół wjechał kurczak w sosie czosnkowym, nadziewany ząbkami czosnku, udekorowany całymi główkami. Aż zrobiło mi się niedobrze. Natomiast Damian obsłużył z gracją nas obie, sobie nie żałując niczego,

nawet czosnku w trzech postaciach. Coś w Ance było śmiesznego. Ta jej minka, gdy Damian pewnie gestykulował srebrnymi sztućcami i zachwalał obiad. Pewność siebie wypłukiwała się w niej, jak tych kilka niepożądanych komórek. Już wiem, gdzie widziałam coś podobnego. Hrabia de Valmont i niewinna Cecile. O tak, niewinna Cecile z oczami na pół twarzy. – Wyborne, Aniu. – Damian dyskretnie oblizał wargi. – Cieszę się, że nareszcie możemy zostać prawdziwymi sąsiadami. Anka wybełkotała coś między kawałkiem kurczaka a językiem. Wstała i chwiejnie wycofała się do kuchni. Słychać było tylko trzask przestawianych talerzy, otwieranych szafek, szum opadających na podłogę trocin. Anka szukała gwoździa programu, gdy wszystko inne zawiodło. – Damian. – Hmm? Czyżby nasza koleżanka szykowała deser? – Lepiej już idź, Damian. W kuchni huragan kotłował się po szafkach, miotając przekleństwami poprzetykanymi pytaniem, gdzie jest to pieprzone próchno, patyki zakurwione. Damian przetarł usta chusteczką. – Słońce, czosnek, srebro. Niech zgadnę, co dalej. Osinowe kołki? – Obawiam się, że tak, ale ja dotrzymałam słowa. Byłam dyskretna. Nawet bardzo. – W porządku, przecież nic się nie stało. Trzasnęły drzwi, zostałam sama. Poczułam nagłe kłucie w palec, no tak, drzazga. Musiała wleźć pod skórę, gdy chowałam kołki pod balkon. Jedno spojrzenie na dłonie. I krzyk. Linie papilarne zniknęły. ••• Wybiegłam przed klatkę w samych kapciach. Śnieg chciwie wsiąkał w skarpetki, mróz biegł po odsłoniętych dłoniach i o to chodziło. Może to się

zdawało, może te powykręcane linie na skórze wrócą? Niech wracają, proszę, nigdy więcej krwi, zabaw z sąsiadami, żadnych pętli i skoków z mostów. Przy latarni stała lokalna obłąkana, ta sama, co lubiła zapuszczać żurawia do okien. Musiała tu tkwić od dłuższego czasu, bo śnieg przyprószył już posiwiałe włosy i płaszcz, przez co upodobniła się do jednej z okolicznych tui. Ja w samych kapciach podczas zamieci pasowałam do szalonej jak ulał. Na latarni wisiało ogłoszenie: zwykła kartka jakich wiele, wydrukowana na domowym sprzęcie, skserowana u studentów. Zamiast zaginionego kota czy psa ze zdjęcia wyglądali chłopcy. Przystanęłam obok obłąkanej, patrząc jak śnieg rozmazuje litery, wykrzywia twarze. Znałam ich, ci sami, którzy popalali za zsypem, ci sami, przez których kupiłam gaz. Cztery jeszcze wtedy uśmiechnięte twarze. Brakowało tylko jednego, brakowało chłopca z dobrym okiem do rzucania butelkami w Konstantynowe okna. – Zaginęli – odezwała się kobieta głosem tak bezbarwnym jak i ona cała. – Czterej chłopcy zaginęli. – Zdarza się. Dzieci giną. – Ktoś ich napadł. Mój syn mówił, że to był potwór. Sam jeden się uratował. Więc to mama małego wybijacza okien. – To dobrze. – Dobrze. Śnieg padał. – Często tu panią widuję. – Często tu bywam. – Szuka pani kogoś? Popatrzyła na mnie pustym wzrokiem. – Tak, szukam. Może pani go zna? Słyszałam, że może tu mieszkać. Niezbyt wysoki, chudy i wątły, z czarnymi włosami, teraz może już siwieje. Albo goli na łyso. Lubił to. Uśmiechnęłam się. Nie Mahomet do góry, to góra do Mahometa. – Może potrafię pani pomóc, proszę za mną. Choć jeden dobry uczynek w ten wieczór. Na domofonie wybrałam numer

sąsiedniego mieszkania, dopiero po chwili odliczonej stopionym śniegiem na skroni, odezwał się głos. I Mad Sin w tle. – Słucham? – Konstanty, otwórz mi proszę klatkę, nie wzięłam kluczy. – Lidka? – Lidka. Szczęknął zwalniany zamek. Zaświeciłam lampę przy schodach i wskazałam kobiecie właściwe drzwi. – Proszę spróbować. Prysznic, proszę, tylko prysznic. Z wodą spływało całe zło, cały ten obłęd dookoła i nadmiar skóry, który wypełnił mi linie papilarne. Gdy odkręcałam kran, Konstanty otwierał mieszkanie, pewien, że to ja pukałam, a Anka gapiła się w okno przy zgaszonym świetle. Wszystko potoczyło się bardzo szybko. Nawet nie wiem, kiedy odnalazłam się na schodach w Damianowym uścisku. Cała we krwi. ••• – Anka? Stała w oknie, w samej koszuli nocnej, przez cienki materiał przeświecały nagie pośladki. Skołtunione włosy opadały na kark. Mamrotała coś w rytm chwiejnego ruchu ciała. – Co mówisz? – Potwórpowtórpowtór… – Co? Odwróciła ku mnie pusty wzrok. Wielkie przekrwione oczy i źrenice tak szerokie, że objęły cała tęczówkę. Palce z obgryzionymi paznokciami wskazały zaropiałą ranę na szyi. – Cały czas. Gryzł i gryzł, i jadł. Potwór, potwór, potwór… Wrzasnęłam, chwała bogom łazienka była blisko. Zabarykadowałam drzwi aż dwoma zamkami, które silniejszy mężczyzna wyrwałby jednym ruchem. Woda z szumem zaczęła wypełniać wannę, głośno przelewała się między

emaliowanymi brzegami. I dobrze, nie słychać Anki, która zaczyna zawodzić jakąś dziecięcą piosenkę. Nie słychać otwieranych drzwi po sąsiedzku, krzyków, szamotaniny, ani drugiego mieszkania, które wypuszcza Damiana, by uratował szaloną kobietę. Patrzę w lustro. Blada skóra bez żadnych skaz, ani jednego pryszcza, zatkanego pora czy zmarszczki, brak worów pod oczami, głębokich do ziemi, które zawsze pojawiały się po nieprzespanych nocach. Szczerzę zęby. Kiedyś nosiłam aparat, ale przez ortodontkę-sadystkę porzuciłam leczenie. I dobrze, bo oto okazało się, że wszystkie kły, siekacze i reszta same trafiły na właściwie miejsca. Małe, nie, nie małe. Drobniutkie. I ostre. Dotknęłam krawędzi trzonowca. – Kurwa. Po opuszce spływała krew. Smakowała metalicznie, ale to nic – byłam przecież spragniona. Gdy próbując się opamiętać, właziłam do wanny, Damian uspokajał kobietę na zewnątrz. Tłumaczył, że to tylko pomyłka, że przecież jej mąż zaginął, pewnie już nie żyje i na pewno nie wygląda jak nasz młodziutki Konstanty. Niech pani już idzie, oboje chodźmy. Trzaskają drzwi. A Konstanty nawet nie próbował się uspokoić. Zanurzałam głowę pod wodę w tym samym momencie, gdy szturmował nasze drzwi. Drapieżnik w szale nie dba o nic. Woda odbijała mi się w bębenkach, tłumiła, wygłuszała. Był tylko szum morza przy zaciśniętych powiekach, a nie krzyki. Chociaż nie, Konstanty nie krzyczał, prędzej warczał. A Anka darła się jak stare prześcieradło. Naprawdę i w przenośni, najpierw rozerwała się koszulka pod naporem pazurów, skóra na szyi też zbytniego oporu nie stawiała. Potem była tylko krew. Krew na szkle, krew na ramce z różowym kotem w środku. Płuca wycisnęły mi głowę na powierzchnię. Dziwna cisza, bo Anka już nie zawodzi. Słychać za to coś jakby łkanie. Pospiesznie wycieram ciało, narzucam byle jak ciuchy, nie dbając o bieliznę. Żołądek wywraca mi się na lewą stronę. Anka leży częściowo pod łóżkiem jak szmaciana lalka rzucona przez dziecko w kąt. Na dywanie krzyżują się białe niewydepilowane nogi, kilka

zdartych paznokci burzy symetrię stóp. Czerwona kałuża poszerza się i poszerza, zagarnia kolejne fragmenty podłogi. Konstanty siedzi oparty o ścianę. „In sin we trust” głosi napis na jego koszulce pranej moimi rękami. Krew spływa z dłoni, z twarzy. Przenosi wzrok z trupa na mnie, ze mnie na trupa i nie wierzy. Tak, Konstanty, ja wydałam cię żonie, choć chciałam dobrze, ale to ty pomyliłeś mnie z Anką, modlącą się do okna. Omijam go szerokim łukiem, ani drgnie. Może rozpamiętuje tę całą krew niewinnie przelaną. Nie wiem, w każdym razie ja tak robię, siadając na schodach. Jest mokro, dopiero topnieje śnieg pozostawiony przez buty obłąkanej. Patrzę na dłonie, niby czyste. Zresztą teraz i tak brud nie miałby gdzie się zaczepić, żadnych wyżłobień, żadnych koryt, linia życia zniknęła. Czyste. Ale Anka nie będzie już mogła temu zaprzeczyć. Nie podniesie trupiej rączki w geście sprzeciwu. Ona i cała reszta. Przecież Damianowe słoiki nie brały się z powietrza. Będę taka sama, taka sama jak… Damian wchodzi na klatkę, mruży oczy, kojarzy pootwierane drzwi, mija mnie w biegu. Nie słyszę wymiany zdań z Konstantym, może w ogóle do niej nie dochodzi. Po chwili Damian siada obok, czuję ciepło jego ramienia na swoim. – Dlaczego to zrobiłaś, Lidka? – Chciałam dobrze. Czym wybrukowane jest piekło, głupia blondynko? – Nie wyszło. – Widzę. – Pociągam nosem, oczy mi się pocą. – Boję się, Damian. Otacza mnie ramieniem. – Co ja teraz zrobię? Gdzie ja pójdę? – Zaopiekujemy się tobą, tacy jak my trzymają się razem. – Konstanty mnie rozszarpie. Widziałeś ogłoszenie? Nie chcę skończyć jak ci chłopcy. – To nie on. Mówiłem, że nie daruję im tych pedałów na moich drzwiach. A Konstanty ci podziękuje. Wszyscy potrzebujemy czasu.

Każdy ma takiego Konstantego, na jakiego sobie zasłużył. Damian podsuwa mi pełną dłoń. – Co to? – Tabletki na łzy. Tak zaczynam łykać prozac. Tak zaczynam pierwszy dzień reszty mojego życia.

Piotr Pocztarek – recenzent, publicysta, tłumacz i redaktor „Grabarza Polskiego” oraz oficjalnej polskiej strony Grahama Mastertona. Twórczością tego pisarza interesuje się od ponad dziesięciu lat, kiedy to w ręce wpadły mu powieści Manitou i Tengu. Urodził się w 1986 roku w Warszawie, gdzie studiował filologię polską z historią. Z zawodu PRowiec. Tłumaczył na język polski opowiadania Grahama Mastertona, Jacka Ketchuma, Guya N. Smitha i Johna Eversona. Współautor książki Masterton. Opowiadania. Twarzą w twarz z pisarzem.

Piotr Pocztarek

ZAUŁEK – To kolejny. Ostrzegam, nie jest to przyjemny widok. Hanks podniósł żółtą taśmę policyjną, która otaczała miejsce zbrodni ostatecznie i nieubłaganie jak obrys kredy obiegający ciało nieboszczyka. Jane skinęła mu głową, schyliła się nieco, po czym zrobiła dwa kroki naprzód po zalanym deszczem chodniku. Znalazła się między dwiema bocznymi ścianami wysokich budynków. Natychmiast dała o sobie znać jej klaustrofobia, chociaż Jane starała się zachować niewzruszony profesjonalizm. Nie mogła pozwolić sobie na chwilę słabości w obecności Hanksa – nie po tym wszystkim, co razem przeszli. Między budynkami znajdował się zakończony ceglanym murem zaułek o korytarzowej strukturze. Był praktycznie nieoświetlony, nie licząc słabego blasku latarni, pełzającego po ulicy niczym wąż. Odbijał się w kałużach, wywołując w Jane upiorne wrażenie wyobcowania. Wolałaby stać kilkanaście metrów dalej, na ruchliwej ulicy oświetlonej blaskami policyjnych świateł. Może tam żołądek nie skakałby jej do gardła jak wściekły pies. Minęła dwóch pracowników ekipy technicznej, którzy szukali śladów i robili zdjęcia. Jeden z nich nieustannie pociągał nosem i wycierał go w rękaw skórzanej kurtki. Jane skrzywiła się na ten widok, ale nic nie powiedziała. Wyczuła silny zapach perfum i wody po goleniu. Widocznie obaj policjanci spędzali w łazience więcej czasu niż ich żony, ale i tak nie udało im się zabić smrodu moczu unoszącego się w powietrzu. W dusznym zaułku ta mieszanka zapachów była nie do wytrzymania. Usłyszała kroki za plecami. To Hanks dołączył do niej. Miał krótko

ostrzyżone, czarne włosy, niebieskie oczy i zaniedbany, krótki wąsik, w którym wyglądał jak młody David Arquette. – Niedobrze… – stwierdził tym swoim głosem zagubionego chłopca. – Dawno nie widziałem czegoś tak obrzydliwego. Jane przemilczała jego wypowiedź, zastanawiając się, kiedy sobie pójdzie. Jego obecność krępowała ją na tyle, że nie mogła poukładać sobie w głowie nawet wstępnej wizji tego, co mogło się tutaj wydarzyć. Postanowiła jednak zignorować dyskomfort i rozejrzeć się wokół, jak na profesjonalistkę przystało. Pod cementowym murem leżało ciało przykryte ciemną płachtą, spod której wystawały blade stopy. Hanks podszedł do zwłok i odchylił nieco przykrycie, by Jane mogła zobaczyć wykrzywioną grymasem przerażenia twarz mężczyzny. Denat miał około czterdziestu pięciu lat, wyglądał na zadbanego, a jego elegancko przystrzyżone włosy były lekko przyprószone siwizną. Gdyby żył, zapewne dodawałaby mu nonszalancji i seksownej powagi, jednak w stężeniu pośmiertnym nie miała większego znaczenia. Jane przeszło przez myśl, że każdy trup jest tak samo przystojny i natychmiast się wzdrygnęła. Bleh. – Jacyś świadkowie? – Nie Jane, żadnych. Nikt nic nie wiedział. – Który to ofiara? – Trzecia, niestety. Jedźmy stąd, Jane. Możemy o tym porozmawiać przy filiżance gorącej kawy. Nic tu po nas, chłopaki zajmą się resztą. W samochodzie mam komplet akt. Poprosiłem Barbarę z administracji, by zebrała wszystko do kupy. – Wolałabym, żebyś zwracał się do mnie „pani inspektor” – powiedziała chłodno Jane. W duchu radowała się, że może go tak potraktować. Dobrze mu tak. Zdradliwa świnia. – W porządku, pani inspektor – powiedział Hanks z przekąsem. – Chodźmy do samochodu. Zapozna się pani z poprzednimi przypadkami, ja zupełnie nie wiem, co mam o tym wszystkim myśleć. Opuścili ślepy zaułek w towarzystwie porozumiewawczych spojrzeń dwóch techników. Dawny romans Jane i Hanksa nie był dla nikogo

tajemnicą. Podobnie jak jego przygoda z zatrzymaną na patrolu prostytutką, której ciało znaleziono potem w rzece, skatowane na śmierć. Śledztwo umorzono. Nic nie wskazywało, by to Hanks miał coś wspólnego z jej śmiercią. Nie wyleciał z pracy za swój wybryk. Raz, że był bratem burmistrza, a dwa – był w policji bardziej potrzebny niż ktokolwiek inny. Potrafił wytropić każdego przestępcę, rozwiązać każdą sprawę w brawurowy, wręcz perfekcyjny sposób. Każdą, z wyjątkiem tej jednej. ••• Pojechali do kawiarni Five Do’nuts znajdującej się niedaleko komisariatu policji. Hanks popijał kawę, podczas gdy Jane przeglądała akta leżące przed nią na stoliku. Wyglądała na zmęczoną – dwie bezsenne noce z rzędu zostawiły na jej ładnej twarzy swoje piętno. Do tego czuła nieustępliwe zimno, pomimo że gorąca herbata kojąco rozlewała się po jej żołądku. Kiedy skończyła przeglądać teczki i podniosła wzrok na Hanksa, ten uśmiechnął się troskliwie i zaczął tłumaczyć jej wnioski, do których doszła jego drużyna analityków. – Pierwsze znalezione przez nas zwłoki to Nicolas Bates, lat dwadzieścia dziewięć, prawnik. Żonaty, dwójka małych dzieci – chłopiec i dziewczynka. Modelowa rodzina, cholera jasna. Leżał dokładnie w tym samym miejscu, jednak obrażenia były inne niż u pozostałych ofiar. Ciało zostało pozbawione oczu, ale nasi medycy nie mogli jednoznacznie stwierdzić czy dokonała tego osoba trzecia. Wygląda na to, że denat zrobił to sam. Zastanawia fakt, że nie znaleziono żadnego przedmiotu, którym mógłby tego dokonać. Noża, łyżki, nawet pieprzonego patyczka po lodzie. Nic. Wokół oczodołów nie stwierdzono żadnych obrażeń mechanicznych poza drobnymi siniakami. Patolog stwierdził, że gdyby miał postawić całą swoją forsę, zaryzykowałby stwierdzenie, że Bates wydłubał sobie oczy własnymi palcami. Zmarł na skutek szoku. Jane skrzywiła się. Słuchała dalej. – Ofiara numer dwa. Do tej pory nie zdołaliśmy zidentyfikować jego tożsamości. Wygląda na to, że to lokalny pijaczyna, wiek około czterdziestu

pięciu lat. Przy jego ciele znaleźliśmy rozbitą butelkę po winie. Jeden z odłamków szkła był nieco bardziej czerwony niż inne. Okazało się, że denat podciął sobie nim gardło. – Jezu… – To nie wszystko – Hanks niestrudzenie kontynuował. – Wyraz jego twarzy wskazywał niewysłowione przerażenie, zupełnie jak u naszej dzisiejszej ofiary. Teoretycznie powinno być na nim widać ból, szok, cokolwiek, co wskazywałoby na reakcję ciała na poważny uraz mechaniczny. A tu? Mieszanka strachu i… ulgi? – To chyba nie przypadek, że trzy osoby odbierają sobie życie w tym samym miejscu w ciągu miesiąca. – Nie wiemy jeszcze, czy trzecia ofiara zabiła się sama. Na pierwszy rzut oka nie było żadnych urazów mechanicznych, ale czekamy na wyniki sekcji. – Kiedy je dostaniemy? – Najpóźniej za dwadzieścia cztery godziny. Cała ekipa jest postawiona na nogi. – Daj mi znać, jak tylko będzie coś wiadomo. A nawet szybciej. Chcę znać wyniki, zanim zostaną opracowane. ••• Po powrocie do domu, Jane wzięła gorący prysznic. W jej głowie cały czas kłębiły się myśli. Nie znaleziono na razie żadnych powiązań między ofiarami. Pierwsza odebrała sobie życie za pomocą własnych dłoni, druga pomogła sobie czymś w rodzaju ostrego narzędzia. Przez moment Jane łudziła się, że może pijak chciał przyspieszyć agonię, którą pogłębiał codziennie, od kilku lat spożywając wszystko: od wódki po denaturat. Ale podświadomie wiedziała, że chodzi o coś innego. Natomiast pierwszy denat miał wszystko, o czym może marzyć mężczyzna. Dobra praca, piękna żona, dzieci. Dlaczego samobójstwo? Czy trzecia ofiara również postanowiła ze sobą skończyć? Żadnych świadków. Mieszkańcy obu bloków byli przerażeni. Każdy z nich został osobno przesłuchany, ale śledczy nie natrafili na nic podejrzanego.

Żaden z mieszkańców nigdy nie dostał nawet mandatu za złe parkowanie. Większość z nich to bogobojne staruszki i mężczyźni, którzy zawsze chodzą na spacer z plastikową torebką, by sprzątać kupy po swoim psie. Dlaczego samobójstwa? Dlaczego tam? Dlaczego teraz? Zadzwonił telefon. Hanks. – Jane? Za dwie godziny dostaniemy wyniki sekcji. Na miejscu nie znaleźliśmy żadnych śladów. Jezu, prasa zje nas na śniadanie. – Czemu? Przecież prawie na pewno nie mamy tu do czynienia z morderstwami. Ci ludzie odbierają sobie życie z własnej woli. – Zbliżają się wybory. Co powie opozycja? „Przez wasze rządy w mieście jest tak źle, że ludzie wolą się zabić, niż dalej gnić w tym syfie”. Co mamy zrobić? Postawić wartownika i pilnować, żeby nikt tam nie wszedł? – To nie jest głupi pomysł. Wreszcie zrobilibyście coś konstruktywnego. – Bardzo zabawne – obruszył się Hanks. – Generalnie mam gdzieś, czy mój brat wygra wybory. Martwię się tylko o to, że co parę dni będę musiał zbierać trupy z tej cholernej uliczki. – Jutro z samego rana pojadę i rzucę okiem na to miejsce jeszcze raz. Tam musi być coś, co pominęliście. – Niedługo ktoś w tym miejscu dostanie nagrodę Darwina. ••• Hanks wiele się nie pomylił. Wyniki sekcji były koszmarne. Trzecia ofiara połknęła na miejscu cztery dwucalowe gwoździe, które przebiły ścianę żołądka, powodując rozległe krwawienie wewnętrzne. Co za absurd. Patolog uznał, że musiała dokonać tego w tym przeklętym zaułku, gdyż nie byłaby w stanie dojechać tam ze swojego miejsca zamieszkania z żołądkiem wyglądającym jak stary jeż. Jane zajechała na miejsce około dziesiątej. Było tu teraz pusto i cicho, nawet na ulicy było jakby mniej samochodów. Zaczął padać deszcz i momentalnie zrobiło się jeszcze zimniej – wrzesień w Seattle potrafi być kapryśny. Na ziemi leżał przewrócony kosz na śmieci. Gdzieniegdzie walały się papierki po cukierkach, kubki po coli z McDonald’sa i wdeptane

w chodnik gumy do żucia. Było to miejsce, w którym nie chciało się być, nawet w środku dnia. Jane klęknęła i rozejrzała się. Na bruku nie znalazła niczego interesującego. Przeszła się po zaułku aż do samego końca, do ceglanego muru pokrytego nieudolnym graffiti. Obcasy stukały po mokrym chodniku, niosąc głuche echo. Dotknęła dłonią muru. W jej głowie znów pojawiła się przemożna chęć panicznej ucieczki. Pieprzona klaustrofobia. Nagle w jakiś dziwny sposób poczuła, że jest obserwowana. Odwróciła się, jednak nikogo nie zauważyła. Zaczęła nasłuchiwać, ale otaczała ją kompletna cisza. Znów poczuła na swoich plecach czyjś wzrok – jeden z tych momentów, kiedy przechodzi cię dreszcz i już wiesz, że coś jest nie tak. Odwróciła się z powrotem twarzą w stronę muru i wtedy to zobaczyła. Jej oczom ukazały się widmowe cienie i chociaż wytężyła wzrok, miała wrażenie, że patrzy przez brudny pleksiglas. Na ziemi leżała kobieta. Była cała posiniaczona, a z kącika jej ust cienką strużką sączyła się krew. Podnosiła jedną rękę do twarzy jakby przed czymś się zasłaniała. Nad nią w szerokim rozkroku stał potężnie zbudowany mężczyzna i raz po raz uderzał kobietę pięścią w twarz. Jane chciała krzyknąć, ale żaden dźwięk nie wydobył się z gardła. Jak to możliwe, że ci ludzie nagle znaleźli się za jej plecami? Przecież przed chwilą nikogo tam nie było. A to ślepy zaułek! Chciała podejść bliżej, ale zawahała się, gdyż zdała sobie sprawę, że przez ciało mężczyzny może dostrzec ceglany mur. Mój Boże… Mężczyzna uderzył swoją ofiarę jeszcze dwa razy, po czym rozpiął spodnie. Wyjął penisa, twardego i sterczącego. Pieprzony zboczeniec podniecił się na widok katowanej, półprzytomnej kobiety. Jane patrzyła z niemocą, jak oprawca zaczyna dobierać się do leżącej bez sił dziewczyny. Jej twarz przypominała Jane kogoś, kogo widziała już wcześniej. Może jakąś twarz z kartoteki. A może zwłoki wyciągnięte z rzeki jakiś czas temu. Kobieta miała otwarte usta – oczywiste było, że woła o pomoc, chociaż cała scena rozgrywała się w zupełnej ciszy, tak jakby ktoś wyłączył fonię, oglądając horror w telewizji. – Ty skurwysynu! – krzyknęła wreszcie Jane i rzuciła się na pomoc biednej dziewczynie. Mężczyzna odwrócił się w jej stronę. Jane spojrzała na jego

twarz i krzyknęła. ••• Dochodziła północ. Hanks stał w zaułku, w którym znów pracowali technicy. Z ich twarzy nie dało się wyczytać żadnych emocji, jednak padający deszcz sprawiał, że wyglądali jakby płakali. Zaledwie dziesięć godzin temu zabierali stąd zwłoki Jane. Stwierdzono, że kobieta włożyła sobie palce w oczy i je wydłubała. Za przyczynę śmierci uznano wykrwawienie się. Żadnych świadków. Nikt nie miał pojęcia, dlaczego doszło do tragedii. Hanks wiedział. Patrzył teraz na widmowego mężczyznę pastwiącego się nad młodą kobietą, jednak nikt poza nim ich nie dostrzegał. Kobieta miała twarz Jane. – Ile jeszcze? Błagam… ile jeszcze ?! – wykrzyczał przez łzy, kiedy zjawa odwróciła się z wyrzutem w jego stronę.

Krzysztof T. Dąbrowski – w 1978 roku powitał świat głośnym krzykiem (ponoć dwie położne do dziś mają problemy ze słuchem). W latach 79-05 potwornie rozrabiał. Zaś pod koniec 2006 roku doznał nagłego wyciszenia wewnętrznego i chwycił za pióro. Do tej pory napisał cztery książki: Naśmierciny (2008), Anima vilis (2010), Grobbing (2012) i Z życia Dr Abble (2013). Tłumaczenia jego opowiadań były publikowane w takich krajach jak: USA, Anglia, Czechy, Słowacja (w Playboyu), Węgry, Hiszpania, Meksyk, Argentyna, Brazylia, Rosja, Ukraina, Niemcy i Włochy. Ostatnimi czasy dał się tez poznać jako jeden z pionierów bizarro fiction. Hobbystycznie rzeźnik-kanibal-smakosz.

Krzysztof T. Dąbrowski

MISKAMAKUS „Nie polubię Cię Jak powiedzieć prościej? Zbliżysz się o krok Porachuję kości” Monika Brodka

Otworzyłem zaropiałe powieki. Puchnący, pulsujący ból usiłował rozsadzić mi czaszkę. Język i gardło zeschnięte na wiór, a w ustach posmak wielbłądzich bobków. I jeszcze ta obezwładniająca słabość. Aż chciałoby się zapaść w nieistnienie lub na powrót osunąć się poza krawędź rzeczywistości, usnąć. A tu nic, dupa blada… Witamy w piekle! Leżąc i tak sobie dogorywając, wpatrywałem się przez chwilę tępym wzrokiem w sufit, pozwalając umysłowi na zakotwiczenie w rzeczywistości. Oto prognoza pogody na dziś: Rejon jamy gębowej nawiedzać będzie uporczywa susza. W okolicach międzyusznych wystąpi intensywne odmóżdżenie. Zaś w rejonach dolnych części ciała wystąpić mogą intensywne, porywiste wiatry – flegmatycznym głosem informował mój wewnętrzny pogodynek. Swoją drogą to zabawne, że na tak upiornym kacu słyszy się różne dziwne rzeczy w głowie – zupełnie jakbym nie panował nad stanem mego umysłu. Kac kacem, nawet jeśli to kac-morderca, ale najgorsza była świadomość, że znowu jestem singlem. To, co wczoraj tak usilnie starałem się zapomnieć, zalewając robaka hektolitrami alkoholu, dziś powróciło ze zdwojoną siłą. Elwira mnie rzuciła! I nie dość, że rzuciła, to jeszcze dla innego, a co gorsze, łysego,

przypakowanego dresika. Ech, kobiety! Ze skrajności w skrajność! Rzuciła długowłosego, noszącego skórę metalowca dla jakiejś łysej pały gustującej w dźwiękach typu „Umc! Umc! Umc!”. Leżałem sobie spływająco – częściowo na łóżku, częściowo na podłodze, niczym zegar na obrazie Salvadora Dalego. Tyłek i nogi spoczywały w najlepsze na skraju wyrka, zaś górna część pleców i pękający łeb na podłodze. Widocznie zsunąłem się w pijanym widzie i, jak to się często kocurom zdarza, nie odniosłem przy tym żadnych obrażeń (a przynajmniej jeszcze takowych nie czułem). Czyżbym był jeszcze tak mocno znieczulony procentami? Nie, niemożliwe, ból duszy stał się już aż nazbyt wyraźny. A wracając do kociej tematyki… Przy akompaniamencie charkotliwego, jednostajnego mruczenia wyrósł nade mną kudłaty łebek Wikarego – kocura rasy mieszanej. Znużone spojrzenie złocisto-zielonych ślepi mówiło samo za siebie: „Jesteś skończonym kretynem”. Według kociej logiki powinienem olać „samiczkę”, która mnie olała i czym prędzej znaleźć sobie na jej miejsce kilka nowych „samiczek”. Wszak tyle ich chodzi po świecie. Koci świat zaiste piękny był w swej prostocie. Żadnych uczuciowych zawirowań. Żadnych nieśmiałości. Zero żmudnych trudów zdobywania, tych całych podchodów – ot, po prostu wyszukujesz sobie kręcącą cię pannę kotkę i sobie razem radośnie dokazujecie. A potem, po dobrze wykonanej robocie, do domu – napełnić brzucho i naładować się energią na kolejną misję mającą na celu rozsiewanie genów i przedłużanie gatunku. Wikary ziewnął, obnażając ostre igły uzębienia i nie bacząc na stan mej psychiki, jął się przeciągać, prostując mi nad głową zbrojną w pazury łapkę. Jeszcze tylko łypnął kontrolnie oczyskiem i rzekł: – Sam wstaniesz, czy mam ci pomóc? Widząc ostre kocie „drapulce” domyśliłem się, jak chciałby mi pomóc. – Nie, dzięki – wychrypiałem.

Czyż to nie upokarzające, że człowiek zaczyna gadać z własnym kotem? Aż tak źle ze mną? Cóż, nie ukrywam, że odkąd większość moich kumpli „dorosła” i wymieniła skóry na garnitury, a długie włosy na obnażające zakola fryzury typu jeżyk, by oddać się zbiorowo żądnej ich potu i krwi mamonie, poczułem się tak jakby osamotniony. A kumple są przecież potrzebni – wszak z kobietą o pewnych rzeczach się nie pogada. No i cóż, padło na Wikarego. Zawsze, gdy nań patrzyłem, miałem wrażenie, że wiem, co sobie myśli i co chciałby mi przekazać – więc z czasem tak sobie zacząłem dopowiadać różne kwestie w jego imieniu. Zwłaszcza gdy musiałem się postawić do pionu udręczony jakąś kryzysową sytuacją, tudzież powalczyć z obezwładniającym przygnębieniem, bo i takie coś mnie czasami dręczyło. Przyzwyczaiłem się do tych naszych „pogawędek” do tego stopnia, że z czasem zatraciłem przekonanie, że sam sobie w jego imieniu odpowiadam, a zacząłem mieć wrażenie, że naprawdę go słyszę. To pierwszy stopień na drodze do opatulenia w kaftan bezpieczeństwa czy tylko niegroźne wariactwo podstarzałego, porzuconego metalowca? Bóg, znaczy się, Szatan jeden raczy wiedzieć. Uniosłem się na łokciach z zamiarem ogarnięcia sytuacji, ale słabość wywołana kacem-mordercą błyskawicznie powaliła mnie z powrotem na podłogę. Chciałbym tak zamknąć oczy i ponownie odpłynąć w niebyt snu. Albo chociaż znowu być w fazie najwyższego, ocierającego się o nirwanę ubzdryngolenia – w stanie, w którym to, co jadem smutku zatruwa duszę, staje się czymś tak śmiesznie małym i nieważnym. O tak, gdy jestem pijany, zdecydowanie lepiej znoszę wszelakie kryzysowe sytuacje. Nagle mój problem staje się jakby nie moim problemem! Stoję sobie obok i jestem poza nim. Ogarniam bezkresny ogrom kosmosu, nieskończoność leniwie płynącego czasu i moją w tym wszystkim znikomość i wiem, że nie jestem w tym sam: że przede mną i po mnie jeszcze miliardy

udręczonych przechodzić będą przez to samo. Czuję wtedy taką wielką wspólnotę: już nie jestem osamotniony w cierpieniu i jest to niejako krzepiące… I zdaję sobie sprawę, że czas faktycznie leczy rany, rozmywa to wszystko w perspektywie oddalenia, unieważnia i zmniejsza do rozmiarów niewielkiego epizodu! A któregoś dnia Dziadziuś Czas podaruje mi plaster na ranę w postaci nowej miłości – po latach nawet blizny nie będzie! – Miauk! Przestań się roztkliwiać! Jestem głodny! – Taa, jesteś kochany! Dałbym ci buziaka, ale masz wąsy. Komunizm, faszyzm… kocizm! Zdecydowanie – koty są dyktatorami! Ale czasem i taki dyktator jest przydatny. Kto wie, ile jeszcze czasu gniłbym, pogrążając się w daremnej rozpaczy na tej zakurzonej, zimnej podłodze? A tak, nie mając sumienia głodzić swego jedynego prawdziwego przyjaciela, muszę w końcu się ogarnąć i podnieść zwłoki do pionu. Przy okazji oszacuję zawartość lodówki, bo zaiste przydałoby się wysokoprocentowe znieczulenie duszy, o ile oczywiście coś się jeszcze ostało w krainie wiecznego chłodu. Ponownie uniosłem się na łokciach, lecz tym razem zacisnąłem zęby i walcząc ze słabością, przekręciłem na bok. To niesamowite, ileż samozaparcia ma w sobie ten doświadczony życiowo zawodnik! – krzyczał z entuzjazmem mój mentalny komentator sportowy. – Jakże dramatyczne są te chwile, gdy już zdaje się, że to koniec, a tu proszę, taka niespodzianka! To naprawdę niesamowite! Zresztą, przeżyjmy to jeszcze raz, oglądając powtórkę. Pozwoliłem zsunąć się nogom z łóżka. Ów skomplikowany zabieg umożliwił mi podźwignięcie się do pozycji „na czworaka”. Wikary obserwował te heroiczne zmagania z głupawym uśmieszkiem na pyszczku – wolałem nawet nie domyślać się, co za myśli chodzą mu teraz po kudłatej łepetynie, ale nie zdziwiłbym się, gdyby dotyczyły rozważań na temat upadku ludzkiego gatunku i wyższości kotów nad ludźmi. W końcu udało mi się wstać. Tak, proszę państwa, co za niespodzianka! Hubert Płaczkowski powstał, niczym feniks z popiołów! Jak wielka magia zaklęta jest w tej historycznej chwili. Myślę, że jeszcze przez wiele lat będziemy wspominać ten niebywały

sukces naszego zawodnika. A zwłaszcza w chwilach tak trudnych, jak ta, gdy zdaje się, że już wszystko stracone! To jest właśnie prawdziwa magia sportu! Walcząc z grawitacją i łomotaniem we łbie, niemal poślizg​nąłem się na zakrzepłym autografie Pana Żołądka. Wtedy to, niczym wyrzuty sumienia, pojawiły się wspomnienia z dnia wczorajszego, gdy dokonywałem owego aktu wymiotowania. Rzucało mną niczym marynarzem podczas sztormu. Podłoga bezlitośnie się bujała, a ja usiłowałem utrzymać równowagę… – Chyyaaa beeedee rzyyygauuu – smętnie wyznałem obserwującemu mnie z dezaprobatą Wikaremu. – Spróbuj połknąć! – doradziło mi zaniepokojone kocisko. Kudłacz zdawał sobie sprawę, że znajduje się na linii strzału. Nie zdołałem tego skomentować, bo nagle zniosło mnie w stronę łóżka. Kot mruknął z wyraźną ulgą. W ostatniej chwili złapałem się wyrka i wygięło mnie do tyłu. Przez moment stałem tak wypięty, machając rozpaczliwie rękoma. Wikary obserwował te zmagania ze stoickim spokojem, wiedząc, że jak upadnę, to na sto procent nie na niego. Przekrzywił tylko kudłaty łebek, jakby sam ze sobą robił zakłady, czy zaliczę glebę, czy też nie. Wybrałem tę drugą opcję; jakimś cudem wróciłem do pionu. Ale tylko po to, by w mgnieniu oka zgiąć się wpół i puścić pawia. Można by rzec, że rzygałem w stylu „na usłużnego kamerdynera”. Żenujące. Nie pamiętam, kiedy ostatnio aż tak się upodliłem… Ech, do jakiegoż to stanu potrafią człowieka doprowadzić te kobitki! Widok własnych rzygowin uświadomił mi, że zaczynam odczuwać ssanie w żołądku sugerujące natychmiastową potrzebę zjedzenia czegokolwiek (oprócz kota). Ciekawe, czy ocalało coś z mojego wczorajszego kucharzenia dla tej zdradliwej hydry, czy też w pijanym widzie wszystko zjadłem lub, co gorsza, wylałem? Wyprostowałem się i chwiejnym krokiem ruszyłem ku drzwiom. Droga najeżona była licznymi przeszkodami w postaci porozrzucanych

rupieci Elwiry, na których zdążyłem już wyładować bezsilną wściekłość, pustych butelek po piwie, resztce wina i wódki (i już wiem, czemu mam dziś kaca-mordercę…). Dochodząc do drzwi, niechcący strąciłem ręką leżący na stoliku stosik książek. Grzmotnęły o podłogę. Cierpiąc katusze, pochyliłem się, by je pozbierać. „Mężczyźni są z Marsa, a kobiety z Wenus”, „Czy mnie jeszcze kochasz?”, „Jak odzyskać byłą?”, „Gdy gaśnie miłość”, „Moja teściowa jest gejem”… a wszystkie te zacne tytuły z wczorajszą datą wypożyczenia na karcie! To ja byłem w bibliotece? Jezu, nic nie pamiętam! Jaki wstyd! Ułożyłem pozbierane poradniki na stoliku. Po chwili stosik z głośnym szelestem kartek ponownie rymsnął na podłogę. Odwróciłem się zrezygnowany. Smród, brud i pożoga! To już nie sypialnia – to syfialnia… Powolnym krokiem męczennika przemierzałem przedpokój. Hubert Płaczkowski jest dziś w niesamowitej formie. Proszę tylko popatrzeć, jak powoli nabiera żółwiej prędkości, jak nieostro wchodzi w zakręt! Marzyłem o tym, by jak najszybciej znaleźć się w kuchni, napić się czegoś, zjeść… Wędrówkę przerwał ostry jak brzytwa dźwięk dzwonka. Kogo u licha niesie? Miałem ochotę udawać, że mnie nie ma, ale gdzieś w głębi duszy tliła się nadzieja, że może to Elwira. Że ujrzę ją ze łzami w oczach klęczącą przed drzwiami, błagającą o wybaczenie, o szansę. Bo cuda się zdarzają – mogła przecież przejrzeć na oczy. Ale biorąc pod uwagę zdradę, wszak zostawiła mnie dla innego, czy byłbym w stanie wybaczyć? Może i tak, ale zapomnieć pewnie nie, więc czy na dłuższą metę miałoby to sens? Czy on jej wybaczy? Czy stać go na tak wielkie poświęcenie? Czy prawdziwa miłość pokona zranioną męska dumę? Jeśli uważają państwo, że tak, prosimy wysłać SMS o treści „TAK” na numer 666-666-666. Jeśli nie, prosimy wpisać „NIE”. Do wygrania wspaniała nagroda: profesjonalny łamacz serc firmy Heartbreaker. Wyniki podamy tuż po dwugodzinnym

bloku reklamowym! Ponownie rozległo się wkurwiające terkotanie dzwonka. Jeśli to Elwira, to niezależnie od tego, co będzie, pozostanie mi satysfakcja. A jeśli to ktokolwiek inny, to „zakurwię z laczka i poprawię z kopyta”. Nie była to Elwira, ale i nie zakurwiłem z laczka; oto w me skromne progi zawitała niejaka Edyta. Edytka to wiecznie roztrajkotana, infantylna blondyneczka typu mam-supertipsy-i-mogę-o-nich-rozprawiać-godzinami, która mimo ewidentnych różnic światopoglądowo-kulturowych, cały czas na różne sposoby okazywała mi swoją sympatię. Pomijając jej tipsomanię i ewidentnie niższy od mojego poziom IQ, to całkiem sympatyczna dziewczyna. Czasami pomagałem jej wnosić wózek na czwarte piętro, a czasami ona poratowała cukrem lub kawą, gdy okazało się, że jest niedziela i trzeba by było targać zwłoki do Żabki. Wikary, mrużąc ślepia, wydał z siebie uwodzicielskie mruknięcie. Nim się zorientowałem, do mieszkania wjechał wózek z dwuletnim Adasiem. – …to tylko ze dwie, trzy godzinki, bo pewnie tyle potrwa rozmowa, ale bardzo mi zależy na tej pracy. – Jej uszminkowane usteczka prawie się nie zamykały, niczym jakiś karabin maszynowy wystrzeliwując w kierunku mej twarzy zabójczo szybkie serie słów. – Na pewno jakoś się odwdzięczę. Tylko nie lecz teraz kaca misiaku, bo widzę, żeś wczorajszy. Zresztą wiesz, wracając kupię ci kilka piwek, tak w ramach podziękowania i żebyś się wykurował. A w ogóle to wyglądasz coś mizernie, ha, ha, miałam pytać, czy jesteś zdrowy, ale przecież jesteś zdrowy, bo na kacu to człowiek tylko tak wygląda jak chory, choć tak serialnie to przecież zdrowy. No chyba, że ty jesteś i na kacu, i chory. Nie, no dobra, bo widzę, że chcesz zaprzeczyć, a przecież ja to oczywiście rozumiem, że kac to jak choroba prawie. No nic, jeszcze raz dzięki wielkie i pozdrów Elwirę, no buziaczki i trzymajcie za mnie kciuki. Masz ci los! Jak nic Adaś nie będzie normalnym dzieckiem! A jeśli odziedziczył talent do takiego słowotoku, to ma jeszcze szansę zostać gwiazdą hip hopu.

Na szczęście Adaś, w odróżnieniu od matki, okazał się wyjątkowo cichy i spokojny, więc może jednak będą z niego ludzie. Będąc skazany na chwilową abstynencję i rzucenie się w bezdenną otchłań kaca, postanowiłem wrócić do tematu jedzeniowego. Wszak z pełnym żołądkiem łatwiej przetrwać trudne chwile, a i samo pichcenie pomoże skupić się na czymś innym niż krwawiące serce. No, a co do pichcenia i dochodzenia do siebie, to potrzebna będzie odpowiednia oprawa muzyczna. Nie zważając na coraz żywsze protesty Wikarego, który jakimś kocim szóstym zmysłem odgadł me zamiary, postanowiłem zapodać naprawdę ostrą nutę w postaci albumu „Środkowy palec mutanta” zespołu Anal Warriors of Lilith. Kult, miazga i totalne podziemie – akompaniament idealnie oddający aktualny stan mej duszy. I stał się cud! Wczorajsze pichcenie przetrwało związkowo-rozstaniowe tornado, leżąc sobie w lodówce w stanie nietkniętym. Adaś polubił black metal; od razu wiedziałem, że będą z niego ludzie. Rogata duszyczka, dobrze mu z oczu patrzy (to znaczy źle, ale to dobrze). Właśnie kończył się drugi kawałek, a uchachany brzdąc podskakiwał w wózku za każdym razem, gdy wokalista wyrzygiwał z głębi trzewi diabelski charkot. Tylko Wikary smętnie plątał się pod nogami, wyglądając jak kocur na skraju załamania nerwowego – jakież to ludzkie! W garnku bulgotało aż miło. Po mieszkaniu rozszedł się rozkoszny zapach. Oczywiście co i rusz przyprawiając owo kulinarne cudo przyrządzone podług przepisu znalezionego na kulinarnym blogu http://www.magicznejedzonkohalinki.pl, nie omieszkałem troszeczkę sobie podegustować. Tak, to już u mnie norma, że podczas gotowania jedna piąta potrawy znika w mym brzuszysku. Siła wyższa, cóż poradzić. Może dlatego mam taki duży brzuchol? Dorzuciłem jeszcze dwie garści egzotycznych azjatyckich grzybków, których nazwy nie szło spamiętać i właśnie po raz kolejny zabrałem się za degustację, gdy z głośników popłynęło intro do kultowego utworu Warriorsów o wiele mówiącym tytule „Sperma Szatana” (ponoć ów utwór powstawał w trakcie intensywnego popijania tegoż zacnego trunku, czyli

wina marki wino o takowej właśnie nazwie). Kawałek zaczyna się od mrocznej inkantacji w nieznanym mi języku, którą znałem już niemal na pamięć. Mieszając przepyszną breję, począłem recytować wraz z wokalistą. Po chwili zabrzmiały ostre jak brzytwa gitary zagłuszane charkotem niejakiego Necromantognotha. Zerknąłem na tulącego się do mej nogi Wikarego. Dziwnie się zachowywał. Zjeżony wygiął się niemal w pałąk, ogon sterczał mu do góry jak antena samochodowa, a na dodatek odpychał się łapkami od podłogi, usiłując sforsować zadkiem szafkę kuchenną, co jak mniemam było próbą wycofania się w bezpieczniejsze miejsce. Zaiste coś mi bidnego kocura przeraziło i nie mogli to być Anal Warriorsi, bo przecież już nie raz słuchaliśmy podobnych dźwięków. Może to taka kocia nerwica? Może jakimś cudem rozbudziła się w nim empatia i choć trochę mnie zrozumiał? A może… Poczułem się nieswojo, gdy skojarzyłem, że koty reagują tak na zjawiska paranormalne. Na przykład na duchy! Jakby tego było mało, w okolicy stóp poczułem nieprzyjemny, lodowaty podmuch, a po chwili z kuchennymi zapachami zaczął się mieszać ostry zapach ozonu. Nagle zapadła cisza. O krucafuks, niedobrze! Jeśli to duch, to ewidentnie nie gustuje w black metalu… Kocur rzucił mi przepełnione niepokojem spojrzenie. – No i co się głupio gapisz baranie jeden, rusz tyłek i sprawdź, czy to coś groźnego – miauknął nagląco. – Chroń mnie, broń mnie, ratuj! Niepomny cierpień wywołanych kacem, jak strzała pomknąłem do „syfialni”. Oczywiście po drodze niemal potknąłem się o wózek z Adasiem, o którym zupełnie zapomniałem (a to kolejny przekonujący dowód na poparcie mej tezy, że niektórzy mężczyźni – na przykład JA – nie nadają się na ojców i nie należy mieć do nich z tego powodu żadnych pretensji. Szkoda tylko, że nie wszystkie kobiety są w stanie to zrozumieć).

Wpadłem do pokoju i oniemiałem. Na ścianie za łóżkiem była wielka dziura. A po drugiej stronie… …nie, bynajmniej nie nadgorliwy miłośnik wiercenia i remontów wszelakich, lecz upstrzona gwiazdami czerń kosmosu. Ale nie to było najdziwniejsze. Na środku pokoju stał niejaki Lord Vader z Gwiezdnych Wojen. Raz po raz ciszę przerywał rwany oddech największego astmatyka galaktyki. No pięknie! Pewnikiem komuś coś się pomyliło i zamiast azjatyckich grzybków w sklepie wylądowały grzybki-halucynki, a ja mam ostrą narkotyczna jazdę. Bo i jak to inaczej wyjaśnić? Nie udzielając wyjaśnień, Vader odpalił brzęczący miecz świetlny, zupełnie jakby chciał mi powiedzieć: „Ani kroku dalej, bo posiekam na kawałki”. Hmm, kto wie, może tam naprawdę ktoś jest. Może ta halucynacja ma odzwierciedlenie w rzeczywistości i tak naprawdę przede mną stoi włamywacz i wygraża mi nożem, ostrzegając, że jak zrobię choć krok, kroczek maleńki, to nie zawaha się go użyć… – Jezus Maria – wymamrotałem. – Ani jedno, ani drugie – usłyszałem dochodzący z mroków przedpokoju starczy głos. Odwróciłem się gwałtownie, ale poza Adasiem i wychylającym się zza framugi przerażonym Wikarym nikogo tam nie było, więc kto… Zaraz, zaraz… Adaś… jego oczy… całe czarne! Na dodatek dzieciak wyglądał, jakby miał zaraz eksplodować. Może cierpi na jakieś długotrwałe zaparcie? – przeleciało mi przez myśl. – To Misquamacus! – ryknął malec. – Uciekaj stamtąd, jeśli chcesz żyć! Miał rację. Vader zwany Miskamakusem ruszył na mnie, ochoczo wywijając rozbrzęczanym mieczem. Uciekłem. Cóż innego mogłem uczynić? – Sól! Musisz natychmiast usypać linię z soli, by nas od niego odgrodzić! – krzyczało to coś, czym był teraz Adaś, podczas gdy ja szarpałem się z drzwiami od mieszkania, które o dziwo ani drgnęły.

– Rób, co mówi! Raz! Raz! Raz! Biegusiem! – drżącym miaukiem obsztorcowywał mnie mój własny kot. Boże, mieć tak ciężkie haluny na tak koszmarnym kacu i to tuż po porzuceniu przez miłość życia! W sumie nie zdziwiłbym się, gdyby się okazało, że właśnie zaczynam wariować. Rozmawiam z własnym kotem, słyszę głosy rodem z bzdurnych programów telewizyjnych i słucham poleceń wydawanych mi przez dwulatka. A jakby tego było mało w sypialni widzę swoją ulubioną postać z Gwiezdnych Wojen. Mimo obiekcji, co do stanu mej psychiki, wpadłem do kuchni i chwyciłem torebkę z solą. Adaś mamrotał coś w niezrozumiałym języku, a z jego wyciągniętych do przodu rączek wypływało delikatne światło, przez które Vader usiłował się przebić. Czym prędzej usypałem linię odgradzającą sypialnię od przedpokoju. Wikary przyglądał się temu wszystkiemu z żywym zainteresowaniem i raz po raz posykiwał na dyszącego astmatycznie Dartha Vadera. Jedna z dłoni Adasia skierowała się ku usypanej linii. – Chroń mnie, Gitchie Manitou – mamrotał malec. – O, usłysz mnie i ochroń mnie, Gitchie Manitou. Sól zaczęła emanować błękitną poświatą. Zdaje się, że chwilowo byliśmy bezpieczni. – Skąd tu u licha wziął się Vader? – uznałem, że już czas, by wszechwiedzący dwulatek odpowiedział na parę istotnych pytań. – To Misquamacus. Z czymś mi się kojarzył ten cały Miskamakus. – To czemu widzę Vadera? – Przybrał postać z twych dziecięcych lęków, by osłabić w tobie wolę walki. Cóż, kimkolwiek jest ten Miskamakus, jego informacje są już nieco nieaktualne. Jakoś tak się złożyło, że gdy zacząłem dorastać, to z automatu przeszedłem na ciemną stronę mocy, a naczelny astmatyk galaktyki stał się moim ulubieńcem. Cóż, gdyby nie to, że okoliczności jego pojawienia się

w moim mieszkaniu były dość specyficzne, pognałbym po aparat i strzelił kilka pamiątkowych fotek. – Okej, a kim ty jesteś? – Jestem Śpiewająca Skała. Przybyłem, by powstrzymać Misquamacusa przed dokonaniem rzezi na bladych twarzach. Śpiewająca Skała, Miskamakus, kurna blaszka, to mi brzmiało znajomo, a nawet bardzo znajomo. Nagle zajarzyłem – przecież to bohaterowie z Manitou Grahama Mastertona! Miskamakus przybył z zaświatów, by zemścić się na potomkach oprawców jego współplemieńców, czy też w ogóle całej indiańskiej braci, a Śpiewająca Skała z niejakim Harrym Erskinem usiłowali go powstrzymać. No proszę – halun jak ta lala! Z tego wszystkiego dostałem napadu śmiechawki. – Przestań! Z czego się śmiejesz głupi biały człowieku! – zagrzmiał dwulatek podający się za indiańskiego szamana. – Przecież… przecież wy jesteście fikcją literacką – wysapałem, trzymając się za brzuch i usiłując powstrzymać kolejną salwę śmiechu. – A nie przyszło ci do głowy, że może jesteśmy pierwowzorami książkowych postaci? – uświadamiała mnie halucynacja. – To, że Masterton o nas napisał, nie znaczy od razu, że nie istniejemy, ty biały kretynie! Spojrzałem na Wikarego. A on na mnie. W kocim spojrzeniu zawarte było czytelne przesłanie: „Ty biały kretynie!”. – No dobra, powiedzmy, że jesteście prawdziwi. Ale skąd u licha wzięliście się w moim mieszkaniu? – Tak w skrócie, bo nie czas teraz na snucie długich historii, to chwilę temu odprawiłeś rytuał przywołania. – Ja? Rytuał przywołania? – doprawdy bezczelność mego przywidzenia zaczęła mnie już wprawiać w lekką konsternację. – Tak, ta inkantacja z piosenki jest tekstem zaklęcia przywołującego. – Ale przecież słuchałem jej już wiele razy i nic się nie działo – odparłem. – Bo zaklęcie trzeba wymówić jednocześnie na dwa głosy, mieszając przy tym specjalny magiczny wywar.

A więc potrawy z tego cholernego bloga naprawdę były magiczne? O ja cię kręcę i batem popędzam, ale jaja! Nie, nie świrujmy, to te grzybki. Albo jestem zaćpany do nieprzytomności, albo jeszcze leżę na podłodze i śnię. No dobra, cokolwiek by nie powiedzieć, na razie jest całkiem niezła zabawa, więc potraktujmy to jak taki odjechany film w technologii 5, a może nawet 6D. Uśmiechnąłem się szeroko i niepoczytalnie… – Patrz na Misquamacusa, teraz przybiera swą naturalną postać. Nie chce marnować energii na iluzję, która na ciebie nie działa – oznajmił polski Indianin Śpiewająca Skała, lat dwa i pół. Wwiercały się we mnie żółtawe, płonące nienawiścią oczy widziadła. Spojrzenie było tak intensywne, że aż poczułem ciarki na plecach. Wargi ściągnięte w niemal zwierzęcym grymasie obnażały pokryte żółtawym nalotem zęby. Zupełnie jakbym miał przed sobą rozjuszoną demoniczną bestię, a nie człowieka. A w zasadzie, jak się tak zastanowić, to przecież nie był to człowiek, a raczej duch; jakby nie było, przywędrował z zaświatów. Zaprawdę powiadam wam, że z dwojga złego wolałem jednak Dartha Vadera. – To fakt, robi wrażenie. Ale bardziej ciekawi mnie, czemu nie mogę się wydostać z mieszkania? – Teraz można tu tylko wejść. Rzuciłem specjalne zaklęcie. – Ale dlaczego? – Usiłowałem być spokojny, choć wewnątrz aż gotowałem się z oburzenia. – A coś ty sobie wyobrażał?! – wzburzony dwulatek grzmiał rozedrganym głosem starca i uderzał piąstką w ścianę. – Że możesz bezkarnie sprowadzać najgroźniejszego indiańskiego szamana, a potem, jak gdyby nigdy nic iść sobie na spacer? – Ale ja nie zrobiłem tego celowo! – Wiem, że nie celowo, ale teraz musisz pomóc to wszystko odkręcić. Inaczej przez ciebie zginie wielu niewinnych ludzi. Potrzebna mi jest twoja pomoc, potrzebuję wsparcia magii białych! – Mam się modlić? – wytrzeszczyłem oczy ze zdumienia. – Masz mi pomagać, wspierać koncentracją me zaklęcia i przywoływać

manitou waszych przedmiotów. Manitou waszych przedmiotów – teraz zajarzyłem, o co mu biega. Wszak w książce było napisane, że każda rzecz ma swoje manitou, swą duszę. A w wykonanych przez innych ludzi przedmiotach, w owym manitou, zawarta jest wiedza stwórców. Dzięki temu manitou jest silniejsze. I z tego co jarzyłem, im bardziej przedmiot był skomplikowany, tym potężniejsze miał manitou. No, w każdym razie mniej więcej o coś takiego chodziło. Z zamyślenia wyrwało mnie terkotanie dzwonka u drzwi. Jezu, jak ja wyglądam, mając halucynacje? Czy jak totalny czub, którego trzeba czym prędzej zamknąć? A może nie widać niczego poza lekko nieobecnym wzrokiem? Otwierać? Nie otwierać? No tak, a jak to Edyta po Adasia? Dopiero bym wyszedł na czuba, gdybym zabunkrował się w mieszkaniu z nieswoim dzieckiem. Że też te cholerne drzwi nie mają judasza! Trzeba otworzyć. W drzwiach stała Kwaśniewska, siedemdziesięciosześcioletnia sąsiadka z naprzeciwka. Czyżby znowu nie kontaktowała? Czasami miewała takie oderwania od rzeczywistości, że można by jej wmówić, że szczoteczką do zębów zabiła papieża, a ona by to łyknęła i jeszcze klaskała radośnie w dłonie. Bidulka. Ale w tym wieku to już niestety normalne. – W samą porę – ucieszył się dwuletni szaman. – To jest Szybka Strzała, mój uczeń w krainie wiecznych łowów. Pomoże nam. Kwaśniewska, która na co dzień nie wyglądała na szybką – wszak była pomarszczona, przygarbiona i nieco niedołężna – tym razem sprawiała wrażenie dziwnie żywotnej: była wyprostowana i promieniała energią. Coś z nią było nie tak. Czarne oczy… Jej piękne czarne oczy. Śnią się czarne oczy. Ich nie przeoczysz. Wiem że

nie – coś zaśpiewało w mej głowie i poczułem, że zbiera mi się na wymioty. Wszystko zniosę, tylko nie te popelinowe miauczenia (sorry, kocie!). Euzebia Kwaśniewska bezceremonialnie wepchnęła mnie do mieszkania i zamknęła drzwi. Jej ruchy były zadziwiająco płynne. Śpiewająca Skała cały czas promieniował światłem, wzmacniając magiczną barierę z soli. Wikary siedział obok wózka i wyciągał przed siebie przednie łapki, małpując szamana – może tak na kocią logikę sądził, że i on potrafi. A Euzebia Kwaśniewska, zwana teraz Szybką Strzałą, nie pytając o zgodę, dziarskim krokiem wmaszerowała do kuchni i zaczęła przetrząsać szuflady z przyprawami. Moją uwagę przykuło jednak coś innego: Miskamakus. – Co on robi? Nie zwracając na nas uwagi, mściwy szaman klęczał na środku pokoju i wyciągał ręce ku dziurze, z której wylazł. – Nie chcesz wiedzieć – odparł Śpiewająca Skała. – Ale skoro już musisz, to właśnie przywołuje pomocników. – No to go powstrzymaj! – Nie mogę! Jeśli przerwałbym wzmacnianie bariery energią, Misquamacus natychmiast by się na nas rzucił i rozniósł na strzępy. Obok mnie pojawiła się Szybka Strzała, dzierżąc w naznaczonych plamami wątrobowymi sękatych dłoniach torebki z przyprawami. Jedna po drugiej młodociany szaman zaczął je otwierać i posypywać ziołami siwiuteńką głowę Euzebii. Wolałem już nawet nie pytać, co on robi. Wikary tylko posłał mu zdumione spojrzenie, kichnął dwa razy i czym prędzej oddalił się, mrucząc pod nosem jakąś kocią obelgę. – Za późno – jęknął Śpiewająca Skała. Istotnie z kosmicznej dziury wychodzili odziani w ceremonialne stroje szamani. Mieli na sobie cały ten rytualny zwierzyniec w postaci bizonich skór, bawolich rogów i barwnych piór jakiegoś egzotycznego ptactwa. Nie odczuwałem lęku. Szczerze mówiąc, zdając sobie sprawę z tego, że to wszystko to jeden wielki halun, coraz lepiej się bawiłem. Zaiste, halunki są

najlepszym lekarstwem na złamane serce. Nie miałem czasu roztkliwiać się nad sobą i tęsknie wzdychać za tą hydrą, Elwirą. Zawodnicy drużyny z zaświatów właśnie wbiegają na murawę. Zacięte miny świadczą o wielkim skupieniu. Oto rozpoczyna się historyczny mecz – przebudził się wewnętrzny komentator sportowy. – W drużynie Płaczkowskiego do wejścia na boisko przygotowuje się Szybka Strzała. Szybka Strzała, czyli Euzebia, obsypana od stóp do głów zielem wszelakim mamrotała pod nosem zaklęcia. Uwięziony w ciele dwulatka Śpiewająca Skała spojrzał na mnie i wydał komendę bojową: – Przywołaj manitou swego komputera! – A ty nie potrafisz szeryfie? – postanowiłem się z nim podroczyć. – Nie posłucha mnie, to manitou białych. Dlatego musiałeś tu z nami zostać. No, no, ale czad! Szurnięte to, ale jak się bawić, to na całego! Padłem na kolana i wziąłem głęboki wdech. Miskamakus odwrócił się i ruszył ku magicznej barierze. Jak na halucynację był wyjątkowo realny. Wbił we mnie nienawistne spojrzenie gorejących ślepi i przemówił: – Nie jesteś prawdziwy! Jesteś tylko wytworem wyobraźni młodego pisarza wymyślającego właśnie opowiadanie do antologii Dziedzictwo Manitou tworzonej w hołdzie Grahamowi Mastertonowi! – Nie słuchaj go! – krzyczał Śpiewająca Skała. – On chce cię zdekoncentrować! To kłamstwo! Zioła pokrywające Szybką Strzałę zaczęły emanować delikatną błękitną poświatę, więc bardziej niż słowa Miskamakusa zdekoncentrował mnie fakt, że wyglądająca na napromieniowaną szalona emerytka zamierza wziąć się za bary z rosłą zjawą indiańskiego szamana. Póki jednak nie była gotowa, trzeba było dopilnować, by ów nie zwrócił na jej poczynania uwagi. Postanowiłem więc zabawiać Miskamakusa kulturalną konwersacją: – Mam w dupie twoje pierdolenie! Miskamakus otworzył usta i nieludzko ryknął: – Zginiesz ty bladolicy pokurczu!

– Ależ oczywiście – odparłem z uśmiechem. – Mam tylko nadzieję, że będzie to naprawdę efektowna śmierć. Euzebia minęła mnie i przekroczyła barierę ochronną. I jest, zaczęło się, proszę państwa! Pełni energii zawodnicy! Wiwatujący kibice! To będzie wspaniałe widowisko. Czuje się w powietrzu coś jakby elektryczność. Rosnące napięcie. Za chwilę dojdzie do pierwszej potyczki! Miskamakus uniósł ręce i raz po raz usiłował zranić Szybką Strzałę. Ale za każdym razem, gdy zetknął się z błękitną poświatą, rozlegało się skwierczenie przypalanej skóry. A swoją drogą, skąd u zjawy skóra? Ha, pierwsza nielogiczność podkreślająca tezę, że to wszystko to tylko wytwór przytrutego grzybkami umysłu! W międzyczasie w sypialni zaroiło się od wszelakiej maści szamanów, którzy jak jeden mąż stali teraz za Miskamakusem i mamrotali jakiś egzotyczny tekst, zapewne kolejne zaklęcie. Po chwili z ich ciał ku Miskamakusowi popłynęło coś w rodzaju czerwonawej mgły. – Niedobrze! – jęknął Śpiewająca Skała. Otoczony czerwienią Miskamakus zaatakował Euzebię. Byli teraz niczym para demonicznych zapaśników. Na twarzach zwartych w zaciętej walce zawodników widać ogromne skupienie! Biorąc pod uwagę posturę Indianina, Kwaśniewska była bez szans. Do tego samego wniosku doszedł Wikary, który rozpędził się i niespodziewanie, z bojowym miauknięciem, jak strzała wystrzelił ku paskudnej gębie Miskamakusa. Zaskoczony szaman odpuścił Euzebii, usiłując uniknąć ataku szarżującego kota, lecz było już za późno. Wikary okazał się najszybszym sierściuchem świata i w mgnieniu oka wbił pazury w twarz Indianina. Niespodziewanie do walki włączył się skrzydłowy! Cóż za piękna walka! Haluny, czy nie, kota skrzywdzić nie dam! Postanowiłem czym prędzej przywołać manitou mego komputera. Szczęśliwie, choć nie wiem jakim cudem, pamiętałem jego nazwę:

– O komputerze Sensilo MX-250 z procesorem Intel Pentium G860, wyślij swego manitou, by unicestwił tych okrutnych szamanów! O wielki manitou Sensilo MX-250, chroń mego dzielnego kota Wikarego! O wielki manitou komputera Sensilo MX-250, spraw, by ta piekielna dziura zniknęła! Chroń nas! Broń nas! Ratuj! O komputerze… Nagle rozległo się terkotanie dzwonka, które wyrwało mnie z transu, przerywając modły. I mamy przerwę! Zawodnicy są wyczerpani. Cały czas szanse są wyrównane! Czyżby jeszcze ktoś z sąsiadów przemienił się w jakieś Gorące Krzesło, Pogiętą Włócznię, tudzież inne Wielkie Ustrojstwo? Oby. Im więcej specjalistów od indiańskiej magii, tym lepiej! To była Edyta, która momentalnie pobladła i dostała takiego wytrzeszczu, że z powodzeniem mogłaby grać w infantylnych amerykańskich komedyjkach. I w sumie wcale jej się nie dziwię, wszak ujrzała sąsiada wyglądającego jakby mu odbiło, obsypaną od stóp do głów staruszkę i wrzeszczącego Indianina z kotem przyczepionym do twarzy, który to Indianin poza moimi rojeniami zapewne był włamywaczem. – Oddajcie mi dziecko – wymamrotała słabnącym głosem. Adaś spojrzał czarnymi oczyma na matkę i wychrypiał starczym głosem: – Nie lękaj się, oddamy ci je w miarę nieuszkodzone, gdy tylko pokonamy Misquamacusa. Z uszminkowanych do granic możliwości usteczek Edyty wydobyło się cichutkie: – Ojej… Bidulka błysnęła białkiem oczu i ugięły się pod nią kolana. Zemdlała. Na szczęście miałem jeszcze całkiem niezły refleks i w porę ją złapałem. Gdy sadzałem omdlałą na podłodze, Wikary począł mnie miaukliwierozpaczliwie popędzać: – Ty niedorobiony pawianie, ratuj mnie, bo cię będę straszył po nocach, aż po kres twych dni! Tak, to był zdecydowanie przekonujący argument, a poza tym kochałem

tego rozwydrzonego sierściucha. Szamani otaczali miotającego się Miskamakusa coraz ciaśniejszym kręgiem, wyciągając ku niemu ręce z ewidentnym zamiarem unieszkodliwienia walecznej bestii – kocura Wikarego. I zapewne już dawno by go dopadli, gdyby nie Szybka Strzała, która drżącymi dłońmi Euzebii raz po raz posyłała ku nim wiązki błękitnej energii. Czym prędzej padłem na kolana i ponownie zacząłem wzywać manitou swego komputera. Miałem nadzieję, że ów, niczym manitou komputera Unitraka z debiutanckiej powieści Mastertona, zdoła poradzić sobie z hordą żądnych krwi szamanów z zaświatów. Krzyczałem zatem, ile tchu w płucach! Niestety, nic się nie działo… Pot ściekał mi z czoła gęstymi strugami, gardło zachrypło, kolana rozbolały, a Sensilo MX-250 z procesorem Intel Pentium G860 nie raczył się pojawić. Niemniej jednak nie zamierzałem się poddać. Wszak jestem starym koncertowym wygą i takie niewygody są dla mnie czymś normalnym. Wyobraziłem sobie, że jestem na koncercie ukochanych Ironów, że krzyczę wraz z innymi fanami, chcąc wywołać kapelę na scenę, by zagrali coś na bis. Wyobrażałem sobie, że muzykami zespołu jest manitou komputera Sensilo MX-250 z procesorem Intel Pentium G860. Wraz z mym zachrypniętym głosem ryczały teraz tysiące wyimaginowanych gardzieli metalowej braci. Trwało chóralne skandowanie: – Mani-tou! Sen-silo! MX! Dwieście! Pięćdziesiąt! Przybądź! Uratuj nas! Zupełnie niespodziewanie coś rozbłysło jaskrawym zimnym światłem, a przez pokój przetoczył się ogłuszający grzmot. Potężne wyładowanie elektryczne przebiegło po ciałach szamanów, zmieniając ich w mgnieniu oka w kupki dymiącego popiołu. I GOOOOL! Cóż to był za piękny strzał, proszę państwa! Cóż za widowisko! Wyładowania skierowały się ku dziurze, przez którą próbował przeleźć wielki czarny kształt zbrojny w ostre szpony i pokryty lśniącymi łuskami. Gdy uderzyła weń wiązka energii manitou Sensilo MX-250, z gardzieli istoty wydobył się cienki, owadzi świergot w mgnieniu oka zdławiony przez

skwierczenie. Cokolwiek to było, zajęło się żywym ogniem. Zaś kosmiczny portal jął się powoli kurczyć. W tym samym czasie gniewnie porykujący Miskamakus miotał się po pokoju, usiłując oderwać od twarzy rozpaczliwie miauczącego Wikarego. Dżizas, jeśli mój ukochany kocur to przeżyje, to w nagrodę za jego męstwo założę mu specjalny koci harem, a zamiast Whis​kasa będzie dostawał frykasy, które i ja na co dzień spożywam. Będę mu je serwował na honorowym srebrnym półmisku po prababci Cecylii! Zasłużył sobie na to, nie ma co! Przy akompaniamencie ogłuszającego trzasku kolejna wiązka energii pomknęła wprost ku plecom Miskamakusa. Jezus Maria! Ależ za prąd zabulę! Szaman eksplodował! Wikary, wydając z siebie mrożące krew w żyłach miauknięcie, poszybował wprost na mnie. Dostałem swym własnym kotem w twarz! Siła uderzenia była tak wielka, że zdążyłem jeszcze tylko ujrzeć rozbłysk gwiazd i, nie zdoławszy wypatrzyć ani jednej znanej mi konstelacji, zapadłem w ciemność nieprzytomności. Ocknąłem się wtulony w miękkość piersi Edyty i poczułem się, jakbym trafił do raju. Leżeliśmy obok wózka, w którym normalny już Adaś radośnie uskuteczniał palcem odwiert w nosie – zapewne szukając zielonych skarbów. Oparty o drzwi łazienki Wikary syknął do mnie z wyrzutem: – Idioto, nie mogłeś poczekać, aż się ewakuuję? – Ach, wybacz mój panie – odparłem z udawaną pokorą. – Jakoś nieczęsto zdarza mi się w ciągu dwudziestu czterech godzin stracić kobietę, walczyć ze stadem szamanów z zaświatów i wywoływać ducha komputera. Można się przy tym troszkę pogubić, nie sądzisz? Wikary tylko przymknął ślepia, jakby chciał podkreślić, że jako ogarniający wszystko superkot nie skomentuje mej żenującej wpadki, a tym

bardziej żałosnego tłumaczenia. Jednym słowem strzelił rasowego focha. W sypialni przed włączonym komputerem siedziała obsypana ziołami, przygarbiona Euzebia. Z szerokim, bezzębnym uśmiechem na twarzy staruszka wpatrywała się w ekran, na którym pulsowały fantazyjne wzory generowane przez Windows Media Playera. Z głośników sączył się szlagier Anal Warriors of Lilith Buka, bloody Buka. Staruszka kiwała wesoło głową i mlaskała lubieżnie za każdym razem, gdy tylko usłyszała charkot wokalisty. Czyżby zmienił jej się gust muzyczny? Oczyma wyobraźni widziałem już artykuł na Pudelku, gdzie Negral obejmuje odzianą w nabijaną ćwiekami skórę Euzebię (gdyż nie wątpiłem, że owa urocza dama polubi również Behemota). – Mój ty bohaterze! – zaćwierkała Edyta, tuląc mnie mocniej do piersi. – Uratowałeś nas! – To… to ty też to widziałaś? – Tak – wyszeptała, a mnie zadziwiło jak mocne muszą być te grzybki, skoro już same opary wystarczyły do wywołania zbiorowej halucynacji (koniecznie muszę je jeszcze kupić!). – Widziałam. Cóż, w tak pięknych okolicznościach przyrody nie zamierzałem wyprowadzać jej z błędu. Czując na policzku miękkość cudnego cycuszka, miałem w perspektywie wiele namiętnych wieczorów w ramionach potencjalnej pocieszycielki, a kto wie, może i kogoś więcej. Z błogim uśmiechem na twarzy przymknąłem oczy.

Dawid Kain – urodzony w 1981 roku w Kolonii (Niemcy) prozaik, obecnie mieszka w Krakowie. Absolwent prawa na UJ i podyplomowego edytorstwa na UP. Autor m.in. powieści prawy, lewy, złamany (2007), Gęba w niebie (2010) oraz Za pięć rewolta (2011), a także zbioru opowiadań Makabreski (2010). Wspólnie z Kazimierzem Kyrczem napisał m.in. zbiór Chory, chorszy, trup (2011). W 2012 roku ukazała się jego ostatnia powieść Punkt wyjścia.

Dawid Kain

OPUS MAGNUM Już od paru lat mówiło się, że Albert Bator przeżywa głęboki kryzys twórczy. W gruncie rzeczy spodziewano się tego – krytycy kategorycznie orzekli, że artysta dotarł do samego końca wszystkich ścieżek muzycznej kariery i nie było już nic, czego by na wcześniejszych płytach nie wyraził. W okolicach grudnia 2007 roku Bator ostatecznie zamilkł, na swojej witrynie internetowej pisząc tylko lakoniczne: „żegnajcie, wierni fani i przyjaciele”. Z dnia na dzień wyrzucił wszystkich członków kapeli i gdzieś wyparował. – Zabił się – stwierdził Kacper, wybuchając nerwowym śmiechem. Siedzieliśmy u mnie na balkonie, smętnie paląc fajki i gapiąc się w niebo, które tego wieczoru było tak naszpikowane gwiazdami, że wzbudzało we mnie jakiś podskórny lęk, zupełnie jakbym znów stał się dzieckiem i wszędzie widział rzeczy, których nie potrafię jeszcze nazwać, bo żadne słowa do nich nie przystają. – Pieprzysz, stary. Pierzysz i tyle. Kto ci takich bredni naopowiadał? Strzepnął popiół za barierkę, kompletnie nie zwracając uwagi, że przechodziło tam akurat stadko nastolatek, wybierających się – jak wynikało z ich piskliwych wrzasków – na Rynek, żeby trochę zaszaleć. Ten rok nareszcie się kończył, a nie należał do szczególnie udanych. – Czuja takiego mam. Że nie żyje. Zrobił, co miał zrobić, i wyruszył na niebiańską emigrację. Wziął przykład z samej góry: Cobain, Curtis – tego typu anielska ekstraklasa. Prawdziwy artysta umiera w momencie, gdy kończy swoje dzieło. Dla takich ludzi życie bez sztuki nie ma najmniejszego sensu. Przez jakieś pół minuty nawet nie próbowałem się odzywać, w ciszy trawiąc słowa Kacpra i patrząc, jak mój oddech zamienia się w parę, niknąc

na tle nieba szczerzącego się do nas groźnie miliardami gwiazd. „Kończy swoje dzieło”. A co to jest to „dzieło” – myślałem – i czemu kiedykolwiek miałoby być skończone? Wielka sztuka wykracza przecież daleko poza nuty, a mało kto wiedział o tym tak dobrze, jak Bator. – Nie wierzę. Ani w to, co mówisz, ani w to, o czym nawijają ostatnio dziennikarze i krytycy. Że niby Albert powiedział już wszystko i teraz pozostało mu tylko zamknąć jadaczkę, zatrzasnąć własne studio na amen, a wszystkie instrumenty rozpieprzyć w drobny mak albo spalić. To samo słyszałem w dwa tysiące trzecim, a potem wyszła płytka „Delirium w odpadach” i cała ta banda niedowiarków musiała zbierać szczęki z podłogi. Kacper popatrzył na mnie wzrokiem pełnym trudnego do zidentyfikowania współczucia. Wolno wypuścił dym nosem. Charknął i splunął za balustradę. – A moment, moment. To nie był przypadkiem ten longplay, na którym koleś połączył free jazz z industrialem? Ten, co to był niby krańcowo genialny, ale za jednym podejściem się tego przesłuchać w całości nie dało, bo – jak pisali w „Machinie” – „już łatwiejsze wydaje się pójście do Częstochowy w zimie w samych sandałach”? – Mnie się tam podobało. – Mnie się to, mnie się tamto! Bo ty jesteś czub, Marcin. Ty jesteś zwykła groupie Batora, tyle że masz jaja i zarost. Przecwelić byś się dał, byle on tylko dalej nagrywał te swoje pioseneczki. Weź już nie marudź, tylko pogódź się z prawdą: Albert Bator jest martwy. ••• Byłem pewny, że się nie zabił, ale mimo to zacząłem się niepokoić. Albert już wcześniej miewał poważne kłopoty – zarówno ze sobą, jak i ze swoją twórczością. Jednak nigdy nie powiedział, że definitywnie kończy działalność. Często gapiłem się na półkę, gdzie trzymałem wszystkie jego płyty – łącznie dwanaście (w tym trzy „live”) – zastanawiając się, jak będzie wyglądało moje życie, jeżeli Bator nie nagra tej trzynastej. Jeśli nie wiecie o tym lub może zapomnieliście – w co nie wierzę, bo każdy fan muzyki zna tę historię na pamięć – przypomnę wam, jak to z Albertem

Batorem od samego początku wyglądało. Po raz pierwszy zaistniał muzycznie, kiedy miał zaledwie czternaście lat. Zaistniał w ścisłym znaczeniu tego słowa: to znaczy nie pojawił się gdzieś tam na jakimś marnym Przeglądzie Piosenki Dziecięcej w Niżnej Bańskiej, tylko od razu na Festiwalu Muzyki Alternatywnej w Mysłowicach. Gdy na scenę wszedł gówniarz z akustyczną gitarką, część publiki parsknęła tylko śmiechem. Lecz kiedy skończył grać pierwszą autorską balladę, nie śmiał się już nikt. Wszyscy wiedzieli, że dzieciak będzie kiedyś megagwiazdą. I mieli cholerną rację. Kolejne lata przynosiły coraz większe sukcesy. Albert w wie​ku szesnastu lat nagrał pierwszą płytę – krążek momentalnie trafił na listy bestsellerów, mimo że było to dzieło wyraźnie niszowe. Jednak piosenki mówiące o samotności, śmierci i niezliczonych załamaniach nerwowych spodobały się tysiącom słuchaczy, a i swoista legenda genialnego małolata zrobiła wokół Batora trochę szumu. Kolorowe pisemka biły się o wywiady z, jak pisano, „tajemniczym, przystojnym chłopcem”, „aniołem w ciemnych okularach”, lecz on w kontaktach z mediami był niezmiernie ostrożny i sprawiał wrażenie bardzo skrytego. Jakby wiedział, że sława to bomba z opóźnionym zapłonem. Klubowe tournee w dziewięćdziesiątym szóstym przerodziło się w czysty chaos. Przed mogącymi pomieścić nie więcej niż dwieście-trzysta osób lokalami stały kilometrowe kolejki. Wszyscy chcieli go słuchać, każdy chciał zabrać do domu choć strzęp jego artystycznie obrobionej rozpaczy, która z prywatnego dramatu nieprzystosowanej jednostki niespodziewanie przeistoczyła się w dobro narodowe. Krytycy głośno zastanawiali się, jak długo to szaleństwo może trwać. W tamtych czasach trzymałem się jeszcze daleko od twórczości Batora. Myślałem, że to całe zamieszanie to tylko taki hype, wynoszenie jakiegoś palanta na piedestały, no wiecie – neurotyczny dzieciak mający wypełnić lukę na rynku muzyki dla ludzi emocjonalnie niestabilnych. Wkurwiało mnie, kiedy coś było zbyt popularne, promowane na lewo i prawo. Skoro podoba się wszystkim, to jest do niczego – takie było moje zdanie. Przypadek zdecydował, że w dziewięćdziesiątym ósmym postanowiłem dać Albertowi szansę. Brała mnie akurat grypa, wiadomo: gorączka, łamanie w kościach,

dreszcze. Wiedziałem już, że najbliższe dni spędzę w łóżku, więc ostatkiem sił kupiłem kilka płyt – właściwie na ślepo, biorąc, co było pod ręką. Traf chciał, że wśród nich był też drugi longplay tego „młodzieżowego herosa” zatytułowany: „Zdeptany żywcem”. Z gorączką sięgającą trzydziestu dziewięciu stopni, tarzając się w rozgrzebanej pościeli jak dopiero co zrzuconym kokonie, zlany lodowatym potem, słuchałem piosenek, które przedefiniowały moje pojęcie o tym, czym może być muzyka. Po pierwsze każdy utwór był jakby z innej beczki. Każdy utrzymany w innej stylistyce, mieszający wpływy tak odmienne, jak metal czy blues, jazz, glam rock, pop czy nawet folk. W dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto z równie chaotycznego miksu powstałby czysty, nieskażony nawet gramem artyzmu kicz. Ale nie tym razem. Chłopak z kapelą zmieszali wszystko ze wszystkim, w kolejnych numerach stawiając na wojnę pomiędzy poszczególnymi instrumentami. Wokalista pełnił funkcję zagubionego, przestraszonego rozjemcy. Może i byłem wtedy obłożnie chory, ale ta płyta w istocie też była chorobą, wirusem, który zarażał sobą poszczególne gatunki muzyczne, odciskając na nich piętno wielkiego twórcy. Zrozumiałem, że Bator – w jakiejkolwiek stylistyce by się nie wypowiadał – i tak pozostanie na wskroś sobą. Samotnym, oszukanym przez Boga, zdezorientowanym, zaszczutym przez media, zgwałconym żądaniami fanów… ale jednak sobą. Po odzyskaniu pełni sił, stałem się pełnoprawnym wielbicielem Alberta Batora. Szybko zdobyłem debiutancki longplay, plując sobie w brodę, że będę go słuchał z takim opóźnieniem. Nie pomyliłem się – był wspaniały. Gitarowy, akustyczny, balladowy, wyciszony, ale zarazem poruszający, szczery, surowy, autentyczny w każdym decybelu. Przez następne lata karierę Alberta i jego kapeli śledziłem z zapartym tchem. Tylko kilka razy udało mi się wbić na koncerty, ale, Chryste Panie, cóż to były za spektakle! Bator panował nad publicznością w sposób totalny, każdą emocję przesyłał bez choćby jednej nuty fałszu, porywał, chwytał za gardło, napełniał błogością i potem nagle ciskał nami o ścianę, by w końcu zostawić z poczuciem niespełnienia, niespodziewanej utraty, jak porzuconą w środku nocy kochankę, która pragnie więcej, wręcz błagając o kolejny raz. Później zaczęły się niestety kłopoty z narkotykami. Sława coraz bardziej

doskwierała Albertowi – mimo że grał muzykę dla nielicznych, słuchały go niezliczone masy. Ćpał, wpadał w ciągi, znikał na długie tygodnie. Miewał jakieś chore jazdy, spóźniał się na koncerty, sypiał z kim popadło. Plotkowano, że każda jego dupa, choćby najmniej urodziwa, prędzej czy później trafi na jakąś okładkę. Zrywał potem z tymi wszystkimi modelkami, aktorkami i piosenkarkami w atmosferze skandalu. Krążyły opowieści, że którąś tam zmusił do aborcji, a innej złamał szczękę, gwałcąc ją oralnie. Było coraz gorzej. Awanturował się, demolował pokoje hotelowe, pił na umór, rzucał w obsługę butelkami. Dwa razy otarł się o śmierć z przedawkowania. Mówiono, że sięgnął dna, że umrze lada dzień, że przekroczył już wszelkie granice, jakie tylko się dało. A potem jak grom z jasnego nieba gruchnęło wyjaśnienie zagadki. Wyszła płyta „Tortura tysiąca luster” – wszyscy krytycy i fani znów byli na kolanach! Dopiero teraz pojęli zamysł artysty, nie mogąc wprost uwierzyć, jak łatwo dali się wyprowadzić w pole. Bo Albert Bator robił to wszystko specjalnie. Udawał. Wcale nie był taki, jak sądzono. Nie był kolejną upadłą gwiazdą staczającą się na samo dno przed obiektywami kamer. Grał niczym kandydat do Oscara… Grał wyłącznie po to, żeby w końcu przerobić każde swoje niepowodzenie na nową piosenkę. Przeżyć, zaśpiewać, nagrać – to była jego metoda radzenia sobie z tym, co go spotykało. Po wyjściu ze studia natychmiast zerwał z nałogami, jak gdyby nic go to nie kosztowało, jakby to była jednak z tych rzeczy, które można zrobić ot tak. Czysty pojawiał się na koncertach, czysty odbierał nagrody dla „Wykonawcy Roku” i za „Płytę Roku”. Bez miligrama wspomagania dawał występy, o jakich wcześniej nawet nie śniło się się jego słuchaczom. Znów wzbił się na szczyt, znów wszyscy byli w nim po uszy zabujani. No, może z wyjątkiem byłych kochanek, które mogły już tylko słuchać z niedowierzaniem, jak ich imiona przewijają się w zwrotkach i refrenach piosenek granych niemal na okrągło przez większość rozgłośni. Mając w pamięci tamte wydarzenia, teraz też podejrzewałem, że Albert tylko udaje, że znów postanowił zagrać o najwyższą stawkę. Nie mógł tak po prostu pożegnać się z muzyką, rozwiązać kapeli i tyle, koniec pieśni. To się po prostu nie mieściło w głowie! Zrezygnować z czegoś, co tak kochał? Dać sobie spokój? I to po tym wszystkim, co przeżył, zarówno na scenie, jak

i poza nią? ••• Mijały kolejne tygodnie, a Bator wciąż milczał jak zaklęty. Internetowa witryna zespołu nie była aktualizowana od ponad miesiąca. Coś było nie tak, to już nie były żarty. Postanowiłem, że muszę go znaleźć. Że muszę się dowiedzieć, czemu Albert Bator, największy muzyczny talent ostatnich dwóch dekad, nagle zapadł się pod ziemię. – Ciebie chyba naprawdę porąbało, Marcin. Naprawdę odbiła ci już totalna szajba. Wiedziałem, że dzwonienie z tym do Kacpra jest kompletną pomyłką, ale miałem też świadomość, że jego kontakty mogą mi bardzo pomóc w poszukiwaniach. – Nie porąbało i nie żadna szajba. Po prostu chcę, aby parę rzeczy raz na zawsze stało się jasnych. I ty mi w tym pomożesz. – Ja? Chyba ci doszczętnie pogięło wszystkie blachy. Niczego nie rozjaśnię, bo uwielbiam, jak jest ciemno. Kacper i te jego gry słowne. – Tu nie chodzi o to, żebyś mi na ten temat zaraz pisał całą magisterkę i zgrywał na pendrive’a dziesięć multimedialnych prezentacji. Krótka piłka, stary. Nie będę cię na nic naciągał, na żadne tam włóczenie się po dawno zamkniętych lokalach, knajpach spod ciemnej gwiazdy. Na ten moment potrzebuję tylko telefonu. Albo adresu. Cokolwiek. – Telefon, telefon. Ale do kogo? Mówże dokładniej! – Dwa słowa: Bartłomiej Kołakowski… Przecież znasz tego pana lepiej niż dobrze. – Heh, no mówiłem, że cię posrało z góry na dół. Bartek walił w bębny podczas trasy Batora z przełomu lat 2006/2007. To było ich ostatnie tournee po kraju, najbardziej dzika i schizująca jazda, jaką tylko możecie sobie wyobrazić. Skończyło się nagle, gdy na plenerowej imprezie pod Warszawą Albert w pewnym momencie rzucił gitarą w tłum,

ciężko raniąc jakiegoś nastolatka, a zaraz potem podpalił scenę przygotowanym wcześniej koktajlem Mołotowa. Nie uzgadniał tego ani z menagementem, ani z nikim z obsługi eventu. Trzech członków bandu zostało dość mocno poparzonych – Kołakowski był niestety w grupie tych nieszczęśliwców. Kacper znał go, bo tamten umawiał się kiedyś z jego siostrą, czy coś w tym rodzaju. Co prawda para spotykała się ze sobą tylko przez dwa miesiące, ale Kacper zdążył się z kolesiem naprawdę ostro skumplować. Zrobili sobie nawet kilka wspólnych podmiejskich rajdów na psylocybinie, jeśli wiecie, co mam na myśli. – Dawaj zamiast pieprzyć. To dla mnie teraz priorytetowa sprawa. – A z pracą co? Od pół roku robiłem w internetowym portalu plotkarskim Faktyczne Fakty. Brzmi lekko, łatwo i przyjemnie, choć klimat bywał przyciężkawy. W końcu pisanie, która gwiazda zerżnęła ostatnio którą, która zrobiła sobie rozbierane fotki albo której domowe porno wyciekło właśnie do sieci, to nie taka kaszka z mleczkiem, jak by się mogło wydawać. Życie lokalnych celebrytów raz za razem sprowadzało do psychicznego parteru. Te wszystkie mocno zabielane bale, całonocne eskapady, suto zakrapiane bankiety i dzikie wypady na tak zwany shopping, gdy akurat zapomniało się założyć stanika czy majtek… Jeden wielki bajzel. – Praca nie zając. Trochę wolnego jeszcze nikomu nie zaszkodziło. – Jakbym siebie słyszał. No ładnie. Ale dobra, rób, jak tam uważasz. Miałem ten adres gdzieś zapisany, czekaj, moment, gdzieś go tutaj przecież miałem… ••• Nie spodziewałem się, że Bartek będzie mieszkał w jakiejś wypasionej willi, czy innym przeszklonym, pięciogwiazdkowym apartamentowcu, ale nie mogłem też przewidzieć, że adres od Kacpra zaprowadzi mnie na ogródki działkowe przy Alejach Pokoju, pod zdezelowaną altankę z czarnymi od brudu oknami. Ciekaw jestem, jak w czymś takim radzić sobie z mrozami? Czym grzać?

Gdzie palić? Na szczęście ta zima nie należała do szczególnie ekstremalnych pod względem temperatur, więc mogłem liczyć na to, że w środku zastanę Kołakowskiego, a nie lodową bryłę w jego kształcie. Zapukałem w coś, co umownie można nazwać drzwiami. Deski zatrzęsły się, jakby miały zaraz poodpadać. Nikt nie odpowiedział. Zapukałem ponownie, tym razem z większą desperacją. – Czeeegho?! Więc jednak nie przyjechałem tu na darmo. – Bartek? To ty? Tu Marcin, kolega Kacpra! – Khurwaaa jasna, spać nie dajo… Na marginesie zaznaczmy, że była godzina szesnasta. Otworzył w końcu. Myślałem, że padnę. To znaczy – na jego widok. Na widok tak klasycznego obrazu nędzy i rozpaczy. Po pierwsze twarz: nie żadna gęba dwudziestoparolatka, który po prostu zbyt często ciągnie z lufki i regularnie zapodaje grzybki, tylko morda jak u żula z tak gdzieś sześcioma dychami na karku. I to takiego, któremu w genotypie namieszał spirytus i perfumy z działu „Dobre i Tanie”. Broda barwy szarozielonej. Podobnie włosy. Po drugie: cała postura. Zgarbiony, skurczony, jakby zapadnięty w sobie, z pokruszonymi przez upływ czasu kośćmi. Przyszło mi do głowy, że to przecież nie może być Bartek. Pewnie jego ojciec, wujek, „troskliwy” sąsiad albo… – Dobry… dzień dobry, eee, panu… Szukam Bartłomieja Kołakowskiego. – Toś, khurwa, znalaz, czło-eku. W środku nocy, aleś znalaz, psia jegho mać. Brzmiał, jakby brakowało mu nie tylko dużej części uzębienia, ale i znacznego procenta szarych komórek. – No… Hmm… Ten… B-bartek? – Nie, khurwa, Miś Uszaty! Więc to jednak był on. Nikt trzeźwo myślący nie powiedziałby, że facet ledwo dobiega trzydziestki.

– Dostałem twój adres od Kacpra – powiedziałem, z przerażeniem patrząc na makabrycznie poparzoną dłoń, którą Kołakowski gładził przetłuszczone włosy. Palce były zdeformowane, ognistoczerwone, pozbawione paznokci. W jednym miejscu spod stopionej skóry prześwitywała nawet kość. – Pamiętasz go? Umawiałeś się kiedyś z jego… – Do rzeczy, khurwa, koleś. Nie be-esz mie w środku nocy czymał na phroghu. Mów, o co cho i do widzenia, na rhazie. W miejsce zębów miał tylko czarne wypustki, chwiejnie sterczące z dziąseł koloru gnijącego mięsa. – Chodzi o Alberta. Na dźwięk tego imienia zgarbił się jeszcze bardziej. Zaczął nerwowo pocierać skroń, aż zrobiła się czerwona. Kaszlnął. – Kto cie na mie nasłał? Psy, aghentura? Diler, co mu coś wisia-em? Ghadaj! – Przecież mówiłem. Twój adres mam od Kacpra. Chcę się tylko dowiedzieć, gdzie jest Bator, nic więcej. Nie będę robił żadnych problemów. Uspokoił się. Zrobił krok w moją stronę, a potem pogładził mnie poparzoną dłonią po policzku. W dotyku była jak guma i tak mocno śmierdziała spalenizną, że żołądek momentalnie podszedł mi do gardła. – Mówisz phrawdę, bhracie. Czeba gho znaleź. Wythropić i zabić. Zgładzić, khurwa, na amen. To szatan. Antykrhyst… Szatan! – Cofnął się, unosząc palec, niczym wykładowca próbujący podkreślić wagę swoich słów. – On mi to zhrobił. Ten skhurwysyn. On mie zniszczył. To nie jes człowiek. On… To rhodzony diabeł. Kawał antykrhysta. – Gdzie się może ukrywać? – zapytałem, czując, że jeśli nie przerwę tej tyrady, to faktycznie noc nas tutaj zastanie. – Nie wiem. I nie chce wie-eć! Mówio, że przed zhrobieniem ostatniej trhasy, coś kombino-ał w Studiu Trhagharza. Często tam łaził. – Zaraz. Chodzi o to studio, gdzie nagrał „Delirium”…? Przecież tam był pożar, jakoś dwa lata temu. Ponoć Tragarz przeniósł się ostatecznie do Trójmiasta. – Chuj z Trhagharzem, Bator chodził tam i kombino-ał, cały czas, przeż ci ghadam. Mówił, że tam naghra ostatnią płytę. Mówił, że dopuści wreszcie do

ghłosu te zghliszcza. Rhoztańczonom psywilizację śmiehrci. Jego słowa! – Może żartował? – Nie wiem! I nie chce wie-eć. Chuj mie to. A theraz już spierhda-aj. No już, jaz-da! I nikomu nie wyghadaj, co tu usłysza-eś! Bo cie khurwa zajebe! Zatrzasnął mi przed nosem te swoje niby-drzwi, aż posypały się drzazgi. Usłyszałem serię dziwnych odgłosów, docierających ze środka. Westchnął chyba, potem beknął, a potem zaczął niebezpiecznie charczeć, jakby się dławił. Nie wiedziałem, czy te informacje wystarczyłyby komukolwiek do odnalezienia choćby dupy w stogu siana, ale niczego więcej nie miałem, poza względną orientacją gdzie jest – a raczej gdzie kiedyś było – Studio Tragarza. – Dzięki! – krzyknąłem. Nikt nie odpowiedział. Charczenie ustało. ••• Swego czasu było dość głośno o tym pożarze, bo Studio Tragarza było kiedyś na tak zwanej fali – szczególnie po tym, jak Albert nagrał tam „Delirium w odpadach”. Znaczna część podziemia mocno trzymała za Tragarza kciuki, bo koleś już od połowy lat dziewięćdziesiątych wspierał alternatywną scenę Małopolski. Jego spektakularny sukces miał pomóc co najmniej kilku mniej znanym kapelom. Na dodatek Bator obiecywał, że jeśli „Delirium…” dobrze się sprzeda, to on połowę zysków daje na promocję grup, które Tragarz ma pod swoimi skrzydłami. A że album poszedł w siedemdziesięciu tysiącach egzemplarzy, kasy było z tego co niemiara. Wtedy jednak pożar wszystkie te plany momentalnie obrócił w ruinę, a Tragarz ni z tego ni z owego wyjechał z miasta i słuch o nim zaginął. Pojechałem tam następnego dnia, jeszcze z samego rana. Chyba celowo zbudowali to studio na takim zadupiu. Z ostatniego przystanku, Osiedle Złocień, musiałem iść z buta co najmniej pół godziny, wkurwiając się niemożebnie, że komunikacja miejska nie przesunęła pętli autobusowej o te kilka kilometrów.

Chodziły słuchy, że samo studio wewnątrz przypominało bunkier. Podobno dzięki temu, że nagrywało się tam głęboko pod powierzchnią poszczególne numery zyskiwały na jakimś specyficznym, klaustrofobicznym klimacie – wielu wykonawcom bardzo na czymś takim zależało. Nie mogłem wprost uwierzyć, że wkrótce sam się przekonam, jak wygląda to legendarne miejsce i czy wszystkie dotyczące go plotki to tylko mity, czy też szczera prawda. Już z daleka rzucił mi się w oczy opłakany stan budynku: jedna ze ścian sczerniała od płomieni, dach zaś zrobił się wklęsły, jakby wysoka temperatura w jakiś sposób zassała go do środka. Marne szanse, że znajdę tu Batora. Ale to był jedyny trop, jaki miałem, a przecież i tak nie było nic lepszego do roboty. Nie chciałem wracać teraz do pracy, wiedząc, że zaraz będę musiał pisać o rozwodzie Kasi Faber, która, chcąc wkurzyć byłego małżonka, jeszcze przed rozprawą – na tegoż małżonka oczach – obciągnęła jakiemuś urzędasowi. Naprawdę nie miałem teraz głowy do takich głupot. Wielki artysta być może czekał na moje wsparcie. Do środka wszedłem niepewny i przestraszony, mimo że drzwi były szeroko otwarte i nie widziałem nigdzie żywej duszy. Wewnątrz zastałem tylko opuszczone, zdemolowane i nadpalone pomieszczenia, których od lat nie używali nawet najbardziej zdesperowani squattersi. Nie wiem, po kiego grzyba w ogóle tu szedłem. Przecież oczywiste było, że Kołakowskiemu coś się najwyraźniej zjarało w czajniku. Prędzej by mi gołąb w locie nasrał do naparstka, niżbym tutaj spotkał Alberta Batora – najjaśniejszą gwiazdę ostatnich lat. Łaziłem od ściany do ściany, wpieniając się na samego siebie coraz bardziej. Naiwnie wierzyłem, że wreszcie coś osiągnę, być może nawet wyciągnę ze szponów nałogu artystę pierwszej wielkości, a wychodziło na to, że znów skończy się jak zawsze. Całe moje życie było pasmem porażek, rozwalonych związków, przekreślonych planów i straconych szans. Nie widziałem sensu podejmowanych działań, byłem sfrustrowany i wypalony. Jedynym światełkiem w ciemnym tunelu mojej egzystencji była muzyka Alberta Batora. Gdyby nie ona, dawno bym ze sobą skończył. Już miałem stamtąd wyjść i dać sobie spokój z dalszymi poszukiwaniami, ściganiem nieuchwytnego urojenia, z którego i tak nic dobrego by nie

wynikło, gdy nagle do moich uszu dobiegł dziwaczny odgłos – ni to krzyk, ni to psie ujadanie. A potem znowu zrobiło się cicho. – Halo?! – krzyknąłem. – Jest tu kto?! Nic, żadnego odzewu. Co najbardziej zastanawiające – tamte dźwięki dobiegały jakby spod podłogi. Nigdzie nie dostrzegłem żadnego zejścia do tych osławionych podziemi, o których wśród krakowskich muzyków krążyły całe legendy. Raz jeszcze przeszedłem się po poszczególnych salach, lustrując wzrokiem każdy metr podłogi. W końcu w jednym z pomieszczeń odnalazłem coś na kształt włazu. Z trudem uniosłem ciężką metalową pokrywę, pod którą znajdowała się liźnięta czerwoną farbą drabina. Po niej można było dostać się na niższy poziom. Ciekaw, jak wyglądało miejsce, gdzie Bator nagrał jedno ze swych największych arcydzieł, zszedłem po gnących się szczeblach na dół… Było tam ciemno jak w jakimś cholernym grobowcu. Nigdzie nie widziałem żadnych lamp ani też ich włączników, więc jedynym światłem, jakie miałem do dyspozycji, było to wpadające przez właz. Szkoda, że nie wziąłem z domu latarki, ale już chyba za późno było na gorzkie żale. Rozejrzałem się wokół. Pomieszczenie nie wyglądało wcale, jakby kiedykolwiek coś się tu paliło, może z wyjątkiem blantów. Była to długa, wąska sala, której drugi koniec spowijała nieprzenikniona ciemność. Przypuszczałem, że są tam gdzieś drzwi prowadzące bezpośrednio do wyciszonych pomieszczeń studia – serca całego lokalu. Ale idąc po omacku, daleko bym nie zaszedł. Omiatając spojrzeniem trudne do jednoznacznego nazwania kształty, które rysowało przede mną blade światło dnia, wyłowiłem wzrokiem z mroku rząd dziwacznych, jarzących się zielonkawo symboli. W pierwszym momencie nie zrozumiałem, co to może być. Wychowany w szacunku do wiejskich i miejskich zabobonów podejrzewałem od razu jakieś nadprzyrodzone moce. Chwiejnym krokiem ruszyłem w tamtą stronę i po chwili wszystko stało się jasne. Budzące mój głęboki lęk symbole to były kolejno: play, stop, przewijanie do tyłu, przewijanie do przodu oraz plus i minus służące do ustawiania głośności. Nie namyślając się długo, wcisnąłem play i w podnieceniu czekałem, co też

się wydarzy. Dźwięk, który usłyszałem po upływie kilku sekund, przeszył mnie od pięt po skronie niczym prąd. Był to wrzask. Czysty wrzask. Rozbrzmiewał zewsząd. Wokół musiały stać jakieś potężne kolumny, ale w tych ciemnościach nawet nie mogłem ich zobaczyć. Krzyk po jakiejś minucie nieoczekiwanie się urwał, a jego miejsce zajęły dźwięki gitary akustycznej oraz śpiew. Z miejsca rozpoznałem głos Alberta Batora, ale był on zmieniony, z jakiegoś powodu zniekształcony – jakby dochodził z dna stumetrowej studni. Bator nie śpiewał normalnie po polsku czy angielsku. Nie używał słów żadnego znanego mi języka, lecz bełkotał, to szczekając wściekle, to znów wyjąc nie do zniesienia, aż uszy zaczynały puchnąć. Nie mogłem uwierzyć, że to w ogóle on, Albert Bator, ten sam, nad którego głosem piały swego czasu całe zastępy krytyków. Co mu się mogło stać? Kompletnie oszalał? Nim zdołałem odpowiedzieć na to pytanie, z głośników popłynął już kolejny utwór, o ile to w ogóle można było tak nazwać. Pozbawione sensu krzyki i jęki, których rytm wyznaczały suche trzaśnięcia, jakby ktoś smagał batem nagie ciało. Gdy umilkły, do moich uszu dobiegł odgłos kroków, stukot połączony z szuraniem. O dziwo brzmiał on inaczej niż wszystko, co słyszałem przed momentem, jakby producent nagle przeszedł z zupełnego Lo-fi na produkcję wysokiej jakości. Zaskoczyło mnie to i trochę zbiło z tropu. Dopiero po jakimś czasie przyszło mi do głowy, że te kroki słychać tak wyraźnie, bo one… one wcale nie zostały nagrane. – Nowy instrument – szepnął ktoś. Poczułem uderzenie z tyłu głowy i upadłem w miękką ciemność. ••• Coś mokrego. Coś mokrego w spodniach. Wilgotne, lepkie dłonie. Trzymałem coś oślizgłego, co mi się… wymykało. Z początku nie wiedziałem, co to jest. Dopiero kiedy otworzyłem oczy, zrozumiałem, że… – Graj, nowy instrumencie, graj! Tylko na ciebie czekałem.

…w śmiertelnie jasnym świetle jarzeniówek dostrzegłem, że w dłoniach ściskam przecież kurczowo… – Graj, mamy niewiele czasu! Ziemia spiralnym torem stacza się prosto w niebyt! …że w dłoniach ściskam własne flaki wyślizgujące mi się z brzucha i że… – Sztuka wymaga najwyższych poświęceń, drogi instrumencie. Ona rodzi się w bólach, więc nie szczędź teraz gardła! Stoimy obaj na krawędzi Końca Dziejów, gdzieś poza Przestrzenią i Czasem! Graj! Brakuje już tylko twojej partii utworu. …i że siedzę gdzieś nagi, zakrwawiony, oparty o miękką ścianę… i że to jest właśnie studio nagrań… Studio Tragarza, kultowe miejsce młodych artystów, młodych piosen… – Graj!!! W okamgnieniu otrzeźwiałem. Przede mną stał Albert Bator. Nie tak go sobie wyobrażałem. Mimo to wciąż budził mój zachwyt. Choć jego włosy były teraz zupełnie siwe. Choć był nagi, jak ja, a jego skórę przeszywały blade smugi blizn, układające się w sieć skomplikowanych wzorów, nieznanych żadnej z naszych przyziemnych nauk. Choć był stary, tak przeraźliwie stary, a w jego oczach szkliło się coś, czego nie potrafię nawet nazwać. Nigdy nie marzyłem, że zobaczę go z bliska, nigdy, ja… Wokół widziałem szczątki innych ofiar, innych instrumentów – pustych już pojemników, w których ważyły się kiedyś dźwięki tego świata: gnijące ochłapy, zsiniałe płaty mięsa, niczym nieziemskie kwiaty, kości bielejące w świetle aż do bólu w oczach, całe chore zwoje ludzkiej skóry jak postrzępione pokrowce… zwoje skóry zdartej przy tworzeniu dzieła, jakiego nikt przed Albertem Batorem nawet nie myślał nagrać. Widać nie byłem jedynym fanem, który szukał swojego idola. Nadziane na perkusję czaszki szczerzyły się do mnie porozumiewawczo. Albert wyglądał jak Bóg, który po miliardach lat ciężkiej pracy wreszcie postanowił zaszaleć. Uniosłem w jego kierunku dłonie pełne gorących wnętrzności, jakby prosząc, by złożył na nich swój autograf… – Graj, kurwa mać!!! Zrozumiałem… Mistrz wydał mi polecenie, mające pierwotną moc

rozkazu. Odzyskałem czucie, a ból spłynął wzdłuż mojego kręgosłupa niczym pęk błyskawic. Wrzasnąłem wtedy najgłośniej jak tylko mogłem. Wrzasnąłem z samych głębin tego śmiertelnego ciała. Wrzeszczałem ustami i ranami otwierającymi mnie boleśnie dla Sztuki i Pasji. Rozdarłem się na całe gardło, wiedząc, że to chyba jedyne, co po mnie zostanie. Prawdziwe dzieła rodzą się w bólach, więc wrzasnąłem, pełen wiary, opowiadając krótką, jednosylabową historię mojego zmasakrowanego psychicznie i fizycznie bytu. Historię krwi, którą broczyłem. Historię wszystkich moich niepowodzeń, od dnia, gdy byłem tylko szkolnym popychadłem, aż do chwili, gdy rozpierdalałem kolejne związki, doprowadzając do łez każdą z kobiet, która była na tyle głupia, by mi zaufać. Darłem się wściekle, dziko, potępieńczo… lecz pięknie. A Bator tańczył, śpiewał i grał na gitarze. Wykrwawiałem się, wykrwawiałem do cna, mnąc w palcach własne flaki i myśląc o tym, że ten mój krzyk, ten mój piekielny wrzask razem z tym, co gra teraz Albert… że to wszystko…. to wszystko razem z sekundy na sekundę brzmi coraz lepiej. Nie mogłem przestać, balansując na linie rozpiętej między życiem a śmiercią. Krzyczałem ze strachu i szczęścia. I byłem absolutnie pewien, że teraz wreszcie jestem kimś niezastąpionym, koniecznym, a wszystko, co działo się wcześniej, było ledwie preludium przygotowującym mnie na tę chwilę – na moment, w którym Albert Bator, ekscentryczny geniusz, wirtuoz cierpienia, zmieni mnie w arcydzieło.

Robert Cichowlas – pisarz i redaktor. Ukończył kulturoznawstwo na Uniwersytecie Adama Mickiewicza w Poznaniu. Publikował na łamach Czachopisma, Grabarza Polskiego, Magazynu Fantastycznego, SFFiH, a także w antologiach. Współautor (razem z Kazimierzem Kyrczem) bestsellerowego Siedliska i Efemerydy, autor mrocznej powieści Szósta era, inspirowanej kulturą Azteków, a także współtwórca (razem z Piotrem Pocztarkiem) obszernej pozycji biograficznobeletrystycznej, poświęconej brytyjskiemu pisarzowi Grahamowi Mastertonowi: Masterton. Opowiadania. Twarzą w twarz z pisarzem. Łukasz Radecki – pisarz związany z literaturą grozy i science-fiction, poeta, muzyk, redaktor. Autor zbioru poezji Ad Noctum (1998), opowiadań - Kraina bez powrotu: Opowieści niesamowite (2009). Wraz z Kazimierzem Kyrczem Jr wydał zbiór Lek na lęk (2011). Publikował także w rozmaitych pismach, portalach i antologiach. Na podstawie jego twórczości nakręcono film Rigor Mortis (2007) w reżyserii Patryka Jurka. Zrealizował także muzykę do kilku horrorów, gier i serialu Oblicza Mroku. Tworzy w zespołach metalowych Acrybia i Damage Case. Współpracował z serwisami Kinooko, Zombiezone, Carpe Noctem, magazynem Czachopismo, stale pisze dla Horror Online i Grabarza Polskiego. W przygotowaniu są kolejne dwa zbiory opowiadań Bóg, Horror, Ojczyzna i Horror: Klasa B, oraz powieść Wolfenweld. Wraz z żoną i dziećmi mieszka w rodzinnym Malborku, mieście, które pokochał bez pamięci i wzajemności.

Robert Cichowlas & Łukasz Radecki

OFIARY Śnieg gęstniał coraz bardziej, puchową kołdrą otulając zamarznięte szyny. Pędzący przez noc pociąg łapał smugami reflektorów wirujące opiłki lodu i, nie zważając na bezlitosną aurę, parł naprzód. Ogrzewanie wewnątrz wagonów rozkręcono maksymalnie, więc większość pasażerów spała nieświadoma mrozu na zewnątrz, ale i dramatu rozgrywającego się w jednym z przedziałów. Siedział tam starzec grubo po osiemdziesiątce. Jego twarz znaczyła gęstwina zmarszczek, upodabniając jego oblicze do piłki, z której ktoś spuścił powietrze i zgniótł w dłoniach. Narodziny tuż przed atakiem Związku Radzieckiego, później okupacja faszystów, tak zwane wyzwolenie przez Armię Czerwoną i kolejne lata okupacji pod kryptonimami stalinizm i komunizm wycisnęły z niego bardzo wiele. Nigdy się jednak nie poddawał, ciesząc się dobrym zdrowiem. Dochował się czwórki dzieci, dziewięciorga wnuków i całej gromady prawnuków. Teraz, zagubiony we współczesnym świecie nowoczesnych technologii i powszechnej ignorancji, siedział w tym nocnym pociągu, wracając ze Świąt od dzieci. Skulił się na kanapie, zapadł w sobie, ramiona opuścił wzdłuż wychudzonego ciała. Łysą głowę pokrytą odbarwieniami i plamami wątrobowymi wysunął na wątłej szyi niczym schorowany indor. Suche wargi mełły sztuczną szczękę, gdy próbował zebrać słowa, które po chwili popłynęły niczym górski strumień ze źródła – cicho, delikatnie, niepowstrzymanie. – Miałem wtedy dziesięć lat. Wojna miała się ku końcowi, ale to właśnie ten koniec był najbardziej przerażający. Gnająca na Berlin Armia Czerwona niszczyła po drodze wszystko. Pamiętam trupy uchodźców zalegające w przydrożnych rowach. Pamiętam krowy ze zdartymi do kości kopytami,

które szły, znacząc szlak krwawym tropem, dopóki nie padły. Pamiętam matki duszące niemowlęta, których nie mogły wykarmić. Dziesiątki kobiet i dzieci gwałconych przez chorych, brudnych i zawszonych żołnierzy radzieckich. Tak… Koniec wojny był najgorszy… – powtórzył, spoglądając na siedzącą naprzeciw niego kobietę. Miała na oko czterdzieści lat, proste, sięgające za uszy włosy w ponurym, nijakim kolorze. Nie była piękna ani teraz, ani pewnie w młodości, nie zasłużyła jednak na nazwanie jej brzydką. Lecz było coś w jej rysach, posturze, figurze lub raczej jej braku, co przywodziło na myśl mężczyznę i to typu zabijaki. Nie poruszyła się, nie mrugnęła, świdrując staruszka spojrzeniem, przy którym klimat za oknem kojarzył się z tropikami. – Ruskie nie patyczkowali się z nikim. Jeśli mieli kaprys, to tylko okradli i zgwałcili kobiety, a potem poszli dalej. Gorzej, jeśli zbierało im się na zabawę. Wiedzieliśmy o tym od uciekinierów. Od całych tabunów uchodźców, którzy kroczyli ostatkiem sił przed pędzącą masą czerwonoarmistów. Dlatego kiedy przyszli do naszej wsi, kryliśmy się po chaszczach. Wąwozach i parowach. Mimo mrozu i zimnicy. Mieliśmy większe szanse, nie spotykając „wyzwolicieli”. – Staruszek skierował szkliste oczy na kobietę. – Jak mówiłem, widziałem rzeczy tak przerażające, że do dziś nie mogę ich wyrzucić spod powiek, gdy przymykam oczy. Jednak pewnego dnia zobaczyłem coś jeszcze. Z kilkoma chłopakami czailiśmy się w parowie, obserwując z daleka plądrujących wioskę żołnierzy. Nagle usłyszeliśmy krzyki dobiegające z niewielkiego zagajnika. Ktoś biegł w naszą stronę. Przestraszyliśmy się nie na żarty, bo jeśli tego kogoś gonili ruskie, pewne było, że wpadną na nas. Dlatego, kiedy tylko spomiędzy zmrożonych krzaków wyłonił się chłopaczek, mniej więcej w naszym wieku, Stach, mój dobry kolega, z którym w tamtych czasach bardzo się kumplowałem, chwycił kamień i rzucił w nieszczęśnika. Cela miał zawsze dobrego; chłopaczek dostał w czoło, aż bryznęła krew, jęknął coś po niemiecku i runął w śnieg. Przypadliśmy do ziemi, a chwilę potem z zagajnika wyłonił się okutany w brudny płaszcz czerwonoarmista. Bezlitośnie przydusił nogą szyję skoszonego przez Stacha chłopaczka, przystawił mu do rozbitego czoła karabin, taki klasyczny, samopowtarzalny

SWT-40, chociaż większość używała wtedy Mosina, i pociągnął za spust. Bez najmniejszych skrupułów ani wahania. Nie patrzył na efekt, nie musiał. Gapił się w naszą stronę i, chociaż nie mógł nas widzieć, czułem, że wie o naszej obecności. Żołnierz przeładował karabin i ruszył z powrotem, nie do wioski, ale do tego zagajnika właśnie, skąd wybiegł chłopaczek. My przeleżeliśmy w ukryciu dobry kwadrans, nim Stach, bo to on był z nas najodważniejszy, zdecydował się sprawdzić trupa. Wie pani, jakie są dzieci, wszystkiego ciekawe i… Nawet wtedy… W taki czas… Byliśmy tylko dziećmi… Kobieta lekko skinęła głową. – Poczuliśmy okropny fetor. Początkowo pomyśleliśmy, że gdzieś w pobliżu leżą rozkładające się zwłoki… Podobnie śmierdziało, jak jesienią trzydziestego dziewiątego czerwoni wytłukli inteligentów z miasta i ich trupy rzucali do rowów w polach. Zanim ich wapnem zasypali, w upale truchła nadgniły tak bardzo, że… No tak, nie o tym… – zreflektował się starzec. – Odór był straszliwy, ale przecież była paskudna zima, mróz… Coś było nie tak. Kiedy podbiegliśmy do zwłok tego Niemca, omal nie popadaliśmy jak muchy. Smród był nie do wytrzymania. Martwe oczy spoglądały w niebo spod roztrzaskanego przez kamień i kulę czoła. Ale takie rzeczy nas nie przerażały. Staruszek przerwał i spojrzał na kobietę, jakby sprawdzając, czy ta uważnie słucha. – Zamarliśmy, gdy dotarło do nas, na co tak naprawdę patrzymy – kontynuował. – Chłopak był odziany w jakieś pomięte, stare, brudne gałgany, więc nie byliśmy w stanie dostrzec tego od razu… To była trzecia ręka. Zobaczyliśmy dodatkową rękę. Wyrastała z prawej piersi Niemca. Nie różniła się zbytnio od dwóch pozostałych. Pamiętam, że krzyknąłem, a potem odsunąłem się o kilka kroków. Stach przykucnął i dokładnie obejrzał tę dodatkową kończynę, rozsuwając szmaty, którymi trup był owinięty. Nagle skrzywił się i odskoczył jak rażony prądem. Smród stał się jeszcze intensywniejszy. Zataczając się, rzuciliśmy się do ucieczki. Gdy znaleźliśmy się w bezpiecznej dla naszych nosów odległości, zapytałem Stacha, co zobaczył. Odpowiedział, że nie potrafi powiedzieć, co to było, ale wyglądało

jak człowiek. Człowiek w człowieku, tak dokładnie się wyraził. Ta trzecia ręka nie należała do Niemca, ale do kogoś, kto był w nim… Dosłownie. Staruszek tym razem zrobił dłuższą pauzę. Czekał na reakcję kobiety, ale ta nie wyglądała na wstrząśniętą. Bo i nie była. Słuchała cierpliwie dalej. – Kilka dni później, kiedy ruskie już odeszli, natknąłem się na pozostałość egzekucji. Sześciu mężczyzn, czworo dzieci. Dziesięć trupów w lesie. Nic wielkiego w tamtych czasach. Jednak te były zupełnie inne. Po pierwsze, strzelec był tylko jeden. Poznałem po śladach wojskowych butów na śniegu. Po drugie strzelał celnie – na ziemi znalazłem dokładnie dziesięć łusek. Kaliber 7,62 milimetra. Niewątpliwie z SWT-40. Wiedziałem od razu, kto to. W jaki sposób zagnał tych nieszczęśników w to miejsce, jak skupił w jednym miejscu, nim po kolei ich zabił? Nie wiem i wyobrazić sobie nie potrafię. Pamiętam za to, że podszedłem do tych trupów i zobaczyłem, jak bardzo są zdeformowane. Niektóre miały po trzy ręce, jak tamten dzieciak, który dostał kulkę nad jeziorem, inni mieli po trzy nogi, a jeszcze inni uszy zamiast nosów, zamiast włosów palce, a w oczodołach dziwne narośla przypominające wielkie kurzajki. Jedno z dzieci miało dwie identyczne głowy złączone w jedną. Kompletnie nie rozumiałem, na co patrzę. Byłem zszokowany i przerażony. Dookoła tylko krew i te… potwory. Nagle rozległ się pisk i pociąg zaczął hamować. Na stacji wsiadło kilka osób, jedna z nich, młoda ciężarna, weszła do przedziału i zapytała, czy może się dosiąść. – Proszę – odparł staruszek. – Nie – zripostowała siedząca naprzeciw niego kobieta, nie odrywając oczu od mężczyzny. Ciężarna chciała zaprotestować z oburzeniem, ale odsunięty gwałtownie płaszcz odsłonił kaburę z kolbą pistoletu i kajdanki. – Powinna pani poszukać innego przedziału. Z pewnością znajdzie pani wolne miejsce – rzekła spokojnie kobieta, nakrywając płaszczem zaskakujące fanty. Jej głos był niespodziewanie niski, a przy tym szeleszczący, niczym starta płyta. I bardzo smutny. – Po co mi pan o tym opowiada? – spytała staruszka, gdy ciężarna czym prędzej oddaliła się korytarzem w poszukiwaniu jak najodleglejszego miejsca.

Starzec pociągnął nosem. – Pamiętam pani twarz – rzekł. – Pamiętam panią. Nie wiem, jak to możliwe, ale tym żołnierzem była pani. Poznałem panią od razu, gdy tylko pani wsiadła… Kobieta lekko się uśmiechnęła, jej oczy zalśniły. – Oczywiście, że tam byłam – odparła, jakby to wszystko wyjaśniało. – Zabijała ich pani. Strzelała do nich – staruszek stwierdził fakt obojętnie, bez wyrzutu czy żalu. – To było lepsze, niż ganiać za nimi z nożem. I bardziej higieniczne. – Kim pani, do cholery, jest? – spytał staruszek, tym razem nieświadomie pozwalając głosowi okazać strach i irytację. Kobieta odpowiedziała chłodno. – Łowcą. ••• – Miałem wtedy dziesięć lat – wyszeptał staruszek. – Pani ze czterdzieści… Powinna pani być… – Trupem? To pan chciał powiedzieć? – kobieta westchnęła ciężko. – Czy to naprawdę ma dla pana znaczenie? Właśnie to chce pan zrozumieć? Staruszek niepewnie pokiwał głową. – No właśnie. Pan pamięta moje ofiary, a właściwie ofiary okrutnego eksperymentu. Słyszał pan o dzieciach Frankensteina? – Tak. – Czyli wie pan, jakie eksperymenty przeprowadzali radzieccy naukowcy. Słyszał pan zapewne o krzyżówkach ludzi z szympansami, dwugłowych psach, podtrzymywaniu przy życiu ludzkiej głowy czy też próbach przedłużania ludzkiego życia za sprawą przeszczepu jąder między gatunkami… Starzec czytał kiedyś o eksperymencie polegającym na podtrzymywaniu przy życiu głowy, ale nie ludzkiej, tylko psiej. Podobno jakiemuś sowieckiemu fizjologowi udało się za sprawą antykoagulantów i prymitywnej maszyny podtrzymującej oddychanie, utrzymać przy życiu

ucięty łeb kundla przez blisko cztery godziny. O ludzkich głowach nic nie słyszał. – Ci ludzie, w tym dzieci i kobiety, które likwidowałam, byli efektem nieudanych eksperymentów medycznych, proszę pana – kontynuowała kobieta – Niektórzy roznosili groźne choroby, innym tak namieszano w mózgach, że stali się niezwykle niebezpieczni, a jeszcze inni, w ogóle nie mieli mózgów, bo im je wycięto, chcąc zastąpić specjalną aparaturą mającą na celu zapamiętywanie wszystkiego, co zobaczą i usłyszą. Eksperymenty, o których mówimy, przeprowadzano na ludności niemieckiej, głównie w Kórniku i Bninie. Podziemia tych miasteczek pełne były komnat, w których usiłowano, najkrócej mówiąc, umysły faszystowskie zastąpić sowieckimi. Stąd te aparatury, o których przed momentem wspomniałam. Szybko jednak uświadomiono sobie, że cel jest nie do osiągnięcia. Zaczęto więc zabawiać się na inne sposoby, znacznie bardziej bezcelowe i chore. Przeprowadzano najdziwniejsze operacje, jakie sobie tylko można wyobrazić. Amputowano ludziom nogi i ręce, a następnie przyszywano je komuś innemu do brzucha, pleców, bioder. Widywałam kobiety z męskimi kończynami zwisającymi z głów. Widywałam dzieci z dziesięcioma palcami u jednej ręki albo z trzema stopami u jednej nogi. Sowieccy lekarze odcinali głowy, które następnie doszywali innym osobom, a bezgłowe truchła usiłowano ożywiać na różne sposoby. W głowie staruszka nagle rozbrzmiały słowa jego przyjaciela Stacha: Człowiek w człowieku… Trzecia ręka… Nie należała do chłopaka, ale do kogoś, kto był w nim… – Wiele takich królików doświadczalnych zmarło na stołach operacyjnych, ale zdecydowana większość zdołała przeżyć – ciąg​nęła kobieta. – Pewnego razu wszystkim tym ludziom w niewyjaśnionych okolicznościach udało się uciec. Dziś garstka osób, która wie o całej sprawie, przekonana jest, iż ktoś po prostu nie wytrzymał i wypuścił tych ludzi na wolność. Nie muszę panu tłumaczyć, co działo się w głowach tych, którzy przeżyli te chore zabawy. Większość po prostu oszalała. Pociąg zatrzymał się na kolejnej stacji. Kilka osób wysiadło, kilka wsiadło. Ruszyli dalej. Do ich przedziału zajrzał konduktor, sprawdził bilety, po czym

bez słowa wyszedł. Zapanowała cisza. Kobieta i starzec patrzyli przez okno na mijane światła nieznanej im stacji. Mężczyzna, nie odrywając oczu od szyby, spytał: – Dlaczego pani się nie starzeje? – Dojdziemy do tego – odparła kobieta z lekką irytacją. – Naprawdę to pana tak dręczy? Czy to jest takie ważne? Czas jest bez znaczenia, jeśli się weźmie pod uwagę okropieństwa w nim popełniane. Czy interesuje pana, ile czasu żyły te, jak pan to określił, potwory? Nie! Pana wstrząsnął sam ich widok. Dlatego wiedza o moim wieku jest nieistotna. Liczy się historia, której jestem częścią. Starzec westchnął, jednak nic nie odpowiedział. Wiedział, że kobieta ma rację. Ale fakt, że widział tu osobę, która w jakiś niewiarygodny sposób uniknęła bezlitosnego upływu czasu, podczas gdy on zbliżał się już nieuchronnie do mety, skłaniał go do niezrozumiałej próby uzyskania odpowiedzi na temat sekretu nieśmiertelności. Kobieta tymczasem mówiła dalej. – Wojna dotknęła wszystkich tak samo. Zasadniczo w pewnym momencie nie miała znaczenia narodowość. Sama już nie pamiętam na czyich ziemiach i pod jakim sztandarem mieszkałam przed wrześniem tysiąc dziewięćset trzydziestego dziewiątego. A potem była już tylko wojna. Miałam dom, męża, syna. Wojna zabrała mi wszystko. Czy pierś mego męża przeszyły kule faszystów czy komunistów? Nie wiem. Nie pamiętam. Mogły być też od polskich partyzantów albo ukraińskich bojówek. Bez znaczenia. Kradli, bili, gwałcili wszyscy. Po kolei, naraz, z nudów, z żądzy, z zemsty, z nienawiści. Z tych samych powodów zakatowali mi dziecko. Bez sensu, bez powodu… – głos kobiety nie zdradzał żadnych emocji, jedynie oczy zaszły mgłą, jakby na powrót widziała straszne chwile z dawnych dni. – Pewnego dnia miałam dosyć. Zabiłam żołnierza, który się do mnie dobierał. W jego mundurze i z jego karabinem wyszłam ze stodoły i zastrzeliłam dwóch kolejnych żołdaków. Po prostu. Z bezsilności, gniewu, żalu. Koniec końców nie było już odwrotu. Musiałam być twardsza niż oni, więc nie okazywałam nawet odrobiny litości napotkanym mężczyznom. Wiedziałam jednak, że całej Armii Czerwonej nie pokonam. Dlatego po prostu się do nich przyłączyłam.

Dla zdeterminowanej kobiety nie ma problemu, by uzyskać nowe dokumenty, szczególnie w czasach, gdy zamiast nich starczał byle świstek podpisany przez pijaną, bolszewicką świnię z krzywo naszytymi pagonami na zapleśniałym mundurze… Szybko skierowano mnie do zadań specjalnych, do czego przyczyniła się moja brutalność, która zaskakiwała nawet czerwonoarmistów. Starzec przełknął głośno ślinę. Pamiętał, co wyprawiało sowieckie wojsko. Pamiętał ich okrucieństwo wobec chłopców i starców. Pamiętał gwałcone grupowo dziewczynki i staruszki, a nawet niemowlęta. Nie potrafił wyobrazić sobie brutalniejszych przejawów agresji. Kobieta nie zwróciła na to uwagi. – Pewnego dnia oddelegowano mnie do posprzątania bałaganu po tych eksperymentach. Dostałam broń, prowiant, mapy, dokumenty, w założeniu gwarantujące mi nietykalność i wolną rękę. Chodziło o to, żebym wytępiła „potwory”, nim natknie się na nie radziecka armia. Trupy mogli znaleźć. Wtedy zrzucało się całą winę na Niemców. Ważne, żeby nie znaleźli żadnego żywego zdeformowanego. Dlatego szłam dzień, czasem dwa przed wojskiem i „łowiłam” nieszczęśników. Czasem też musiałam ustrzelić bardziej wyrywnych i nadgorliwych sowietów, którzy wypuścili się przed grupę. Nie wiem, ile ofiar eksperymentów zabiłam. Miało ich być kilkudziesięciu, ale ja na pewno zlikwidowałam ponad setkę, a co chwila wpadałam na trop kolejnych. Tak jakby ich przybywało. W sztabie dano mi wolną rękę, więc skierowałam się znacznie bardziej na zachód. Nie pamiętam już, czy konkretnym tropem, czy po prostu przyzywało mnie przeznaczenie. – przerwała na chwilę, beznamiętnie wpatrując się w pędzący za oknem krajobraz. – Podczas jednej ze spędzanych w lesie nocy, natrafiłam na ruiny szlacheckiego dworku – kobieta kontynuowała. – Kończyła mi się amunicja, byłam wycieńczona i głodna, więc zajrzałam do środka. Tam natknęłam się na grupę niemieckich żołnierzy. W większości jeszcze nastolatków, wystraszonych, nieopierzonych. Zabiłam ich bez problemu i bez przyjemności. Został mi tylko dowódca, esesman w stopniu Sturmbannführera. Mężczyzna w kwiecie wieku, lecz wyblakły i wypłowiały

niczym stara gazeta. Nie wiem, czemu nie zabiłam go od razu. Czy to by coś zmieniło? Być może. Nie ma po co teraz tego roztrząsać… Dość dobrze mówiłam po niemiecku, więc szybko wyjaśniłam mu, kim jestem i czym się zajmuję. I że, w zasadzie, nie widzę różnicy między zdeformowanymi potworami, które ścigam, a takimi jak on. Może poza tym, że tych pierwszych mi żal. Ale nie, żal mi ich dziś, wtedy było mi to naprawdę obojętne. Nie chciałam jedynie po raz kolejny stać się ofiarą zbiorowego gwałtu i okrutnych zabaw którejkolwiek armii. Starzec pokiwał głową ze zrozumieniem. Po raz pierwszy, odkąd weszła do tego przedziału, miał odwagę spojrzeć w jej twarz. Teraz dostrzegł, że w istocie jej oczy nie były lodowato zimne, ale bezkreśnie smutne. – Dowódca patrzył na mnie wzrokiem wypranym z emocji, a potem bez słowa nakazał, bym szła za nim. Zaprowadził mnie do piwnicy. Myślałam, że w trakcie tej wojny widziałam już wszystko, co przerażające i obrzydliwe. Zdawało mi się, że nic nie jest w stanie wstrząsnąć mną bardziej niż dwugłowe niemowlę czy kobieta z przyszytym do piersi żyjącym kotem. Myliłam się. ••• – To był gigantyczny szkielet, wielki na ponad dwa metry, cały pokryty strzępami gnijącego mięsa. Spomiędzy jego kości wyzierały spleśniałe narządy, a jakaś maź skapywała na klepisko w postaci rudoczerwonych glutów. Stwór siedział na wielkiej starej skrzyni i patrzył na mnie swymi czarnymi jak sama noc, pustymi oczodołami. Lekko się kołysał to w przód, to w tył, charcząc jak ktoś cierpiący na ciężką chorobę płuc. W pierwszej chwili pomyślałam, że to jakieś potworne przewidzenie na skutek wydarzeń, jakich ostatnio doświadczyłam. Sturmbannführer nie odzywał się. Stałam w bezruchu przez ładnych kilka minut, zastanawiając się, czy z moją głową nadal jest wszystko w porządku. W pewnym momencie szkielet pochylił się i zamarł. Wciąż patrzył na mnie i byłam święcie przekonana, że za moment podniesie się ze skrzyni i rzuci na mnie, a następnie wyrwie mi wszystkie flaki.

– Co to w rzeczywistości było? – Aztecki demon Mictlantecutli, władca krainy umarłych. Starzec prychnął z niedowierzaniem. Kobieta spojrzała na niego surowo, ale nie skierowała w jego stronę żadnej reprymendy, tylko kontynuowała swoją opowieść. – Kiedyś, dawno temu, natrafiono na skrzynię z jego szkieletem. To było u wybrzeży Salem. Nie pamiętam, co dokładnie mówił mi ten nazistowski dowódca, choć szczegółowo opowiadał o zatonięciu pewnego statku, na którego pokładzie znajdowała się owa skrzynia. W każdym razie wyłowiono ją, na potrzeby jakiegoś muzeum, czy Bóg wie po co… Demon jednak w straszliwy sposób oddziaływał na mieszkańców miasteczka, doprowadzając do wielu masakr. Ostatecznie udało się unicestwić Mictlantecutli, a skrzynię z jego szkieletem wywieziono daleko poza Salem. Jak się okazało, trafiła do nas, do Polski, jak wiele demonicznych artefaktów w trakcie drugiej wojny światowej. Wszelkie zażalenia proszę kierować do Heinricha Himmlera – dodała gorzko. – Tam, w lesie nieopodal Kórnika, demon znów mógł siać terror. Staruszek lekko skinął głową. Znów patrzył w okno niewidzącym wzrokiem, ale jego wargi drżały teraz nerwowo, po policzkach przebiegały fale zaskakujących tików. Widać było, że wszystko, co przed chwilą usłyszał, mocno go skonfundowało. A nie był to jeszcze finał opowieści. – Wielu nazistów wierzyło w czarną magię. Himmler wraz ze swymi przybocznymi zbudował nawet twierdzę w Wewelsburgu, w której praktykował wzywanie demonów i piekielnych mocy wraz z ugrupowaniem utworzonym jako chora wersja Okrągłego Stołu Króla Artura. Ten Sturmbannführer, który zaprowadził mnie do Mictlantecutli, też w nią wierzył. I źle mnie zrozumiał. Kiedy usłyszał, że walczę z potworami, nie zrozumiał przenośni ani aluzji. Uwierzył, że mogę pokonać to, co zamieszkiwało piwnicę starego dworku. – Mylił się – starzec nie spytał, a stwierdził. – Oczywiście. Nie znam się na czarnej magii. Rozumowanie faszystów można jednak pojąć. Byli całkowicie podporządkowani demonowi. Składali mu ofiary – Mictlantecutli żywi się ludzkimi duszami. Kilkadziesiąt, czy

raczej kilkaset ludzi zostało zamordowanych w tym dworku. Cóż to znaczyło dla nazistów, którzy w większości przypadków nie wierzyli nawet w istnienie duszy? Którzy i tak prowadzili brutalną eksterminację ludności cywilnej? Teraz jeszcze bardziej rozpaczliwą, bo z Armią Czerwoną na karku. Początkowo podobno wszystko działało, jak chcieli. Do tego stopnia, że Hitler zawędrował w głąb Związku Radzieckiego. Później jednak ofiar było coraz mniej albo były coraz słabsze. Wie pan, naziści bardzo dbali, by złamać człowieka, by pozbawić godności i człowieczeństwa. A to przecież dusza odróżnia nas od zwierząt. Nie twierdzę, że ludzie, których potem składano w ofierze, byli jacyś gorsi. Po prostu, jeśli zwozili tutaj ofiary z obozów koncentracyjnych, z łapanek w zaszczutych miastach, mogło być tak, że dusze, które oddawali Mictlantecutli były uszkodzone. Połamane. Pęknięte. Demon groził, że zmiecie Niemcy z powierzchni ziemi, jeśli nie będzie należycie czczony i karmiony. Stek bzdur, pewnie pan myśli? Ci Niemcy nie mieli wyboru. Oszaleli najpierw karmieni wizjami Hitlera, dając się popchnąć do masowego ludobójstwa. Potem przebywali w obecności potężnego demona azteckiego, a z naprzeciwka parł na nich największy demon, Związek Radziecki Józefa Stalina. Byli całkiem zdesperowani. Nie zastanawiali się, czy Mictlantecutli mówi prawdę, czy nie. – A jaka była prawda? – spytał starzec ledwo słyszalnym głosem. – Byłam przerażona i głęboko wstrząśnięta. – Kobieta nie usłyszała pytania albo je po prostu zignorowała. – Nadal nie wierzyłam, że to wszystko dzieje się naprawdę. Gdzieś w głębi duszy wiedziałam, że ta absurdalna sytuacja nie jest możliwa, nawet na tym chorym świecie. Że za moment okaże się, iż to tylko sen. Westchnęła. Wyglądała nie tyle na zmęczoną, co raczej znużoną. – Zapewne się pan domyśla, iż obiecałam Mictlantecutli, że będę mu regularnie dostarczała ofiar. Co innego mogłam zrobić? Póki co nic mi nie przychodziło do głowy. Strzelałam do dwugłowych dzieci, owszem. Zabijałam kobiety, tak. Mężczyzn, rzecz jasna, również, i to najwięcej. To nigdy nie stanowiło dla mnie problemu. Oni nie mieli szans na przeżycie, i tak byli już trupami. Chorzy, słabi, wyalienowani, szaleni tak bardzo, iż kopulowali ze zwierzętami, zjadali się nawzajem. Jeśli mogłam kogokolwiek

składać w ofierze Mictlantecutli, to oni się do tego najlepiej nadawali. Sam pan rozumie… Staruszek nie odpowiedział. Patrzył dalej w okno, a po policzkach ciekły mu łzy. – Stali się karmą demona, a ich dusze smakowały mu najlepiej. Dzikie, obłąkane, szalone – kobieta mówiła coraz ciszej, a w jej głosie pojawiła się ledwo dostrzegalna nuta smutku. – Ale one się szybko skończyły. Wtedy tępiłam Niemców, Sowietów, Polaków. Każdego, kto wpadł mi w ręce. Pomagał mi ten Sturmbannführer. Trzecia Rzesza upadła, Związek Radziecki utworzył Polskę Ludową, a my oboje nie potrafiliśmy przestać. Wierzyliśmy, że Mictlantecutli zemści się okrutnie, gdy nie doczeka się właściwych ofiar. Prawda jest taka, że on również słabł coraz bardziej, brak stosownego pożywienia i gorliwych wyznawców spowodował, że stopniowo popadał w coraz głębszy letarg. Czyż bowiem szalony nazista i psychopatyczna morderczyni mogli wystarczyć za rzesze kapłanów i czcicieli? Demon pewnego dnia, już po śmierci Sturmbannführera po prostu zasnął. Nie mam mocy i sił, by go przebudzić. Nadal składam mu ofiary, bo boję się jego gniewu. Mniejsze i już nie tak często, ale nie mogę tego przerwać. Wiem, że kiedyś znajdzie się ktoś, kto przywróci mu pełną moc, rozbudzi go i znów zapanują jego krwawe rządy. Staruszek chrząknął, otarł mankietem łzy i spojrzał prosto w oczy kobiety. – Po co mi to pani opowiada? Czego pani ode mnie chce? Mam być kolejną ofiarą dla wymyślonego bożka? Wargi kobiety rozchyliły się, ale był to bardzo smutny uśmiech. – Któregoś wieczora Sturmbannführer wepchnął do piwnicy chłopca, mówiąc, że to ofiara dla demona. Byłam tam, sprzątałam po ostatniej ofierze… Nigdy nie zapomnę wyrazu twarzy tego chłopca, kiedy najpierw zobaczył martwe ciała, a potem żywy szkielet. Zaczął krzyczeć, a Mictlantecutli gotów był w każdej chwili odebrać mu duszę. Starzec drgnął, jakby dźgnięty nagle niewidzialną szpilą. – Powiedziała pani, że chłopiec nie jest przeznaczony dla niego – szepnął. Kobieta przymknęła oczy. – Tak.

– I błagała pani demona o to, by pozwolił chłopcu odejść. I zapomnieć o tym wszystkim. Pociąg zaczął hamować. Staruszek był wyraźnie poruszony. W głowie nagle rozkwitły wspomnienia, które wcześniej pojawiały się jedynie jako koszmary. Teraz w jego umyśle otworzyły się wrota, za którymi krył się cały koszmar demonicznej piwnicy starego dworku w okolicach Kórnika. – Mictlantecutli zgodził się, lecz nie za darmo – powiedziała kobieta. Gdy pociąg zatrzymał się na stacji, wstała gwałtownie i ruszyła do wyjścia. Starzec przełknął ślinę, owinął szyję wełnianym szalem i narzucił na siebie kurtkę. To nie była jego stacja, ale wiedział, że musi wysiąść. Po chwili opuścili przedział, a potem wyszli z pociągu na mroźne powietrze. Podróżni rozbiegli się, by jak najszybciej ukryć się w ciepłym wnętrzu dworca. Tymczasem kobieta i starzec stali naprzeciw siebie, nie zważając na zimno wdzierające się w pory ich skóry i na ciemność, przerzedzaną jedynie przez jedną z wątłych żarówek dworcowej lampy. Kobieta spojrzał na staruszka. Ten wyglądał tak, jakby za chwilę miał się zapaść w sobie z rozpaczy. Skulił się i skurczył w sobie jeszcze bardziej, tak, że niemal nieprawdopodobnym wydawało się, by w plątaninie płaszcza tkwiło jakieś ciało. – Tyle jestem pani winien – wykrztusił przez łzy. – Nic mi pan nie jest winien. – Uratowała mi pani życie. Dlaczego? Dlaczego akurat ja? Kobieta spojrzała gdzieś w dal. Mówiła szeptem, niemal nie otwierając ust. Gdyby nie kłęby pary, można by pomyśleć, że głos wydobywa się z jakiegoś urządzenia, że jest odtwarzany. Jakby starała się to powiedzieć zupełnie inna osoba. – Wyglądał pan dokładnie tak, jak mój syn. Dokładnie jak on… kiedy go zabijali. Na moich oczach. A ja nie mogłam nic zrobić, bo przygnietli mnie w kilku… Gwałcili mnie po kolei, a ja patrzyłam, jak katują mego syna… Wypowiedziała te słowa bez emocji i ruszyła wzdłuż peronu w stronę podziemnego tunelu. Starzec starał się dotrzymać jej kroku. Wiedział, że nie powinien, bał się. Strach, wzruszenie i niewyobrażalne współczucie targało nim na zmianę, najbardziej jednak doskwierała ciekawość. Nie wytrzymał

i drżącym głosem spytał: – Czego zażądał demon? Co pani mu dała w zamian? – Powiedział, że w zamian za twoje życie nigdy nie umrę. Nigdy nie zapomnę tego, co się wydarzyło i zawsze będę pamiętała każdą ofiarę złożoną ku jego czci. Nigdy nie znajdę ukojenia. Staruszek zatrzymał się. Czuł, jak jego serce zaczyna bić mocniej, a ciało pokrywa gęsia skórka. Skumulowane emocje zaczęły targać jego ciałem. Trząsł się i dygotał, ale nie odczuwał zimna, tylko narastającą falę gorąca. Chwycił się za pierś. Kobieta szła powoli dalej. Obróciła się tylko raz, będąc na schodach prowadzących do tunelu. – Wierzę, że było warto – rzekła i pomachała do niego. Jej oczy lśniły od łez.

Graham Masterton – popularny pisarz angielski, urodzony w 1946 roku. Autor ponad stu książek: horrorów, thrillerów, powieści historyczno-obyczajowych, poradników seksuologicznych oraz zbiorów opowiadań. Swój pierwszy horror, Manitou, wydał na początku lat siedemdziesiątych. Książka już kilka dni po premierze stała się bestsellerem. Na jej podstawie powstał film w reżyserii Williama Girdlera z Tonym Curtisem i Susan Strasberg w rolach głównych. Wiele jego pozycji, jak choćby Kostnica, Dziecko ciemności czy Demony Normandii otrzymało wyróżnienia literackie w USA i Europie. Nakładem Wydawnictwa Replika ukazały się do tej pory takie książki autora jak: Kandydat z piekła, Dom kości, Krzywa Sweetmana, Trauma, Niewinna krew, Geniusz oraz Niemy strach. Graham Masterton bardzo ceni Polskę i często ją odwiedza.

Graham Masterton

OBSERWATOR „Dawno, dawno temu, w odległej krainie urodziła się księżniczka tak piękna, że nikt nie miał prawa na nią patrzeć, ponieważ obawiano się, że z zazdrości mógłby chcieć ją skrzywdzić. Była tak piękna, że nikt nie mógł namalować jej portretu, ponieważ farba stanęłaby w płomieniach, gdyby tylko dotknęła płótna. W jej pałacu nie mogły wisieć żadne lustra, ponieważ, gdyby tylko w nie spojrzała, rozpadłyby się na tysiące kawałków. Piękna księżniczka miała wielu służących, lecz wszystkim wydłubywano oczy, zanim znaleźli się w jej obecności”. Mamusia czytała jej tę historię tyle razy, że Fiona znała na pamięć każde słowo, a jej wargi podążały za wypowiadanymi wyrazami w bezgłośnym akompaniamencie. Uwielbiała ją, ponieważ nadawała jej życiu sens. Siedziała ze skrzyżowanymi nogami na skraju łóżka, przy otwartym oknie, i z zamkniętymi oczyma rozkoszowała się promieniami słońca. Wsłuchiwała się w odgłosy wróblich treli dobiegających z ogrodu na dole. Nigdy nie wychodziła dalej niż na patio, gdyż obawiała się, że dostrzeże ją któryś z sąsiadów i będzie tak zazdrosny o jej urodę, że postanowi wspiąć się po ogrodzeniu, dopaść ją i oszpecić lub nawet zabić. Mamusia zamknęła książkę. Nie była to zwykła książka, raczej zeszyt z purpurową, marmurkowatą okładką, a opowieść o pięknej księżniczce została w nim napisana odręcznie. Fiona zdawała sobie sprawę, że Mamusia jest piękna, chociaż wiedziała też, że sama jest jeszcze ładniejsza. Mamusia przynajmniej mogła spotykać się z innymi ludźmi, bez ryzyka, że będą na nią krzyczeć, gonić ją albo grozić, że poleją jej twarz kwasem, co na pewno przydarzyłoby się Fionie, gdyby to ona odważyła się wyjść poza drzwi

frontowe. Był ciepły poranek w środku maja, kiedy Mamusia przyszła do pokoju Fiony i powiedziała: – Czemu nie weźmiesz Roszpunki do ogrodu, Fee-fee? Muszę iść po zakupy, a jest taki piękny dzień. Roszpunka była lalką, którą zrobiła dla Fiony Mamusia. Miała całkowicie pustą twarz, bez oczu, nosa i ust, posiadała za to bardzo długie, jasne włosy, zupełnie jak Roszpunka z baśni zamknięta w wieży przez złą czarownicę. Kiedy po raz pierwszy pokazała lalkę córce, a ona zapytała czemu nie ma twarzy, Mamusia odrzekła: – Nie potrzebujesz pięknej twarzy, żeby być piękną. Piękno jest w oczach obserwatora. – Kto to jest Obserwator? – zapytała Fiona. – Każdy, kto na ciebie spojrzy. Ktokolwiek. Wszyscy są obserwatorami. ••• – Pa, kochanie, niedługo wrócę! – zawołała Mamusia i Fiona usłyszała, jak zamyka za sobą drzwi. Podniosła Roszpunkę z poduszki, na której leżała pomiędzy Misiem Paddingtonem i lalką Barbie. Zeszła po schodach i przeszła przez kuchenne drzwi na kamienne patio. Słońce przesunęło się już za rosnące na skraju ogrodu kasztanowce i na patio padał teraz cień, chociaż kamień nadal pozostał ciepły. Otaczała je niska ścianka z prowadzącymi na trawnik schodkami pośrodku. Po obu stronach schodków stały dwie kwadratowe podpory, na których rosły pelargonie. Fiona uważała, że wyglądają jak wieże baśniowego zamku, więc zawsze klękała przy nich i sadowiła Roszpunkę na ich szczycie, pośród łodyg. Wietrzyk szeleścił wśród liści. Zupełnie jakby drzewa do siebie szeptały. Fiona usłyszała śmiech dzieci biegających po sąsiednim ogrodzie. Czasem zastanawiała się, jakby to było, gdyby nie urodziła się taka piękna i mogła się z nimi pobawić. Wiedziała tylko, że chłopak ma na imię Robin, a dziewczyna Caroline, ponieważ słyszała, jak do siebie wołają. Nigdy ich nie widziała,

nawet z okna swojej sypialni, chociaż wyobrażała sobie, że są raczej przeciętni. Może nawet brzydcy. – Roszpunko! Roszpunko! Opuść swoje włosy! – powtarzała skrzypiącym głosem, który miał brzmieć jak głos złej czarownicy. Wieża, w której uwięziona była księżniczka z baśni, nie miała drzwi, a do jej pokoju nie prowadziły żadne schody. Jedynym sposobem na to, by zła czarownica mogła odwiedzić Roszpunkę, było wspięcie się po sześciometrowych warkoczach księżniczki. Fiona chwyciła jedwabiste blond włosy Roszpunki i opuściła je po ściance podpory. Potem zaczęła udawać, że jej palce wspinają się po nich niczym pająk, tak jak robiłaby to zła czarownica. Nie była nawet w połowie drogi na szczyt, kiedy żółta piłka tenisowa z sąsiedniego ogrodu przeleciała przez ogrodzenie i odbiła się na środku trawnika. Usłyszała, jak Caroline mówi: – No i zobacz, co zrobiłeś, głupku! Musisz teraz iść naokoło i ją odzyskać! Nagle Robin odpowiedział: – Ktoś tam jest… Ta dziewczyna, której nigdy nie widzieliśmy. Słyszałem ją. Fiona zatrzymała swoje palce wspinające się po włosach Roszpunki. Nadal klęcząc, wyprostowała się i zaczęła nasłuchiwać. Słyszała, jak Robin podchodzi do ogrodzenia, a potem woła: „Hej! Czy mogłabyś odrzucić naszą piłkę, proszę?”. Fiona nie ruszyła się z miejsca i ledwo zdobyła się na oddech. Wiedziała, że nie może zejść po schodkach na trawnik i podnieść piłki, ponieważ Robin i Caroline mogliby wtedy zobaczyć, jaka jest piękna. Zanim by się zorientowała, już zaczęliby wdrapywać się na ogrodzenie z kuchennymi nożami, zbitymi butelkami, wybielaczem czy czymkolwiek innym, co mogłoby uszkodzić jej twarz. Bardzo, bardzo ostrożnie wstała, unosząc Roszpunkę z kwiatowej wieży. Potem na paluszkach podeszła do otwartych kuchennych drzwi. – Hej! Słyszysz mnie? – krzyczał Robin. – Czy możemy odzyskać naszą piłkę? – Nikogo tam nie ma – stwierdziła niecierpliwie Caroline.

– Oczywiście, że jest. Słyszałem ją. Musi tylko odrzucić piłkę. – Pewnie weszła do środka. Musisz pójść naokoło i zapukać do drzwi. W momencie gdy Fiona wchodziła z powrotem do kuchni i zamykała za sobą drzwi, usłyszała, jak Robin ponownie krzyczy: – Przepraszam! Głucholu! Możesz nam rzucić naszą piłkę? Fiona domknęła drzwi do kuchni i przeszła przez korytarz. Nad frontowym wejściem znajdował się półokrągły witraż, więc korytarz oświetlony był zielono-czerwono-żółtym światłem, niczym mała kaplica. – Mamusiu! – krzyczała. – Mamusiu, wróciłaś już? Cisza. Fiona mocniej ścisnęła Roszpunkę. – Mamusiu? W tym samym momencie rozległ się dzwonek do drzwi – jeden z tych brzęczących dźwięków, który zostawiał słony smak w ustach Fiony. To musiał być Robin, chłopak z sąsiedztwa, który chciał odzyskać swoją piłkę tenisową. A co, jeśli otworzy drzwi, a on zobaczy, jaka jest piękna i ją zaatakuje? Przez moment stała w korytarzu, ściskając Roszpunkę i nie wiedząc, co robić dalej, ale dzwonek rozbrzmiał ponownie i wtedy uciekła szybko i cichutko na górę. – Mamusiu! Stała na półpiętrze, tuż przy sypialni Mamusi. Dzwonek rozległ się ponownie, a ona była tak przerażona, że troszeczkę popuściła. – Mamusiu! – Słyszę cię! – powiedział Robin. – Wiem, że tam jesteś! Chcemy tylko naszą piłkę! Mamusia zawsze zamykała swoją sypialnię na klucz, kiedy wychodziła, ale mimo wszystko Fiona pociągnęła za klamkę i ku jej uldze drzwi stanęły otworem. Mamusia musiała wrócić do domu. Pewnie poszła do łazienki i jej nie usłyszała. – Mamusiu? – powiedziała, ostrożnie wchodząc do sypialni. Nadal nie było żadnej odpowiedzi. Mamusi nie było w sypialni, a drzwi do jej wewnętrznej łazienki były uchylone. Tam też jej nie było. Fiona obeszła łóżko z różową, satynową kołdrą i szeregiem koronkowych poduszek. Z lewej strony, na nocnym stoliku, stała w pozłacanej ramie

fotografia Tatusia z rzednącymi włosami, ale mimo wszystko uśmiechniętego. Tatuś zmarł, kiedy Fiona miała tylko dziewięć miesięcy, ale Mamusia nigdy nie powiedziała, czemu odszedł tak młodo. W pokoju unosił się zapach talku wymieszany z tym charakterystycznym kurzem miejsc, w których ludzie mieszkają samotnie. Dzwonek do drzwi zabrzmiał ponownie, ale w sypialni Mamusi Fiona nie czuła już strachu. Dotknęła kołdry, która była chłodna i jedwabista, a potem podeszła do okna i wyjrzała na zewnątrz, na ulicę z zadbanymi ogródkami i samochodami zaparkowanymi na podjazdach. Czuła się jak Roszpunka w wieży – uwięziona nie przez złą czarownicę, ale przez urodę, którą przez przypadek została obdarzona przy narodzinach. Była przekonana, że pewnego dnia zjawi się przystojny książę z bajki i uratuje ją z opresji. W bajce książę spadł ze szczytu wieży prosto w gąszcz otaczających ją cierniowych krzewów, a jego oczy zostały przebite, czyniąc go ślepym. Być może Roszpunka też była zbyt piękna, by na nią patrzeć… Podeszła do zabudowanej szafy Mamusi. Nawet przy zamkniętych drzwiczkach pachniała jej perfumami i ubraniami. Mamusia nigdy wcześniej nie pozwalała jej otworzyć szafy i obejrzeć tych wszystkich ślicznych ubrań. Była jednak przekonana, że nie będzie się na nią złościć, jeśli tylko rzuci okiem. Przecież nie musi się jej nawet do tego przyznać. Przekręciła mały kluczyk i otworzyła prawe skrzydło drzwiczek. W środku wisiały schludnie powieszone sukienki i spódnice, poukładane kolorami, a na półkach leżały dokładnie poskładane swetry i bluzki. Na dnie szafy znajdowały się buty, sandały, czółenka i wysokie obcasy, których Mamusia teraz już raczej nie nosiła. Potem Fiona otworzyła lewe skrzydło. Natychmiast wciągnęła powietrze i zszokowana odskoczyła do tyłu, prawie tracąc równowagę. Przed nią stała dziewczynka, ubrana w identyczną, różową, bawełnianą sukienkę w kratkę, a jej blond włosy były tak samo związane dwiema różowymi wstążkami. Tamta dziewczynka miała jednak potwornie zniekształconą twarz, z wypukłym czołem i oczami rozstawionymi szeroko jak u ryby. Jej nos był tylko supłem mięsa z dwoma dziurami, a usta miała ściągnięte, jakby zaraz miała wydać jęk.

Fiona już miała domagać się odpowiedzi, co ta potworna dziewczynka robi schowana w szafie Mamusi. Ale kiedy tamta podniosła rękę w taki sam sposób, Fiona z narastającym przerażeniem zaczęła uświadamiać sobie, kim była naprawdę. Na lewym skrzydle drzwiczek znajdowało się lustro, a dziewczynką ze zniekształconą twarzą była ona sama. Dotknęła powierzchni lustra, a dziewczynka z potworną twarzą zrobiła to samo, tak że czubki ich palców się zetknęły. – Przecież ja jestem piękna – wyszeptała, podobnie jak dziewczynka ze zniekształconym obliczem. – Jestem tak piękna, że nikt nie może mnie oglądać, ponieważ byłby zazdrosny. Jestem piękna. Właśnie w tym momencie wszystko zaczęło mieć sens. Dlaczego nigdy nie mogła wychodzić i spotykać się z innymi ludźmi. To, o czym mówiła jej Mamusia. Piękno jest w oczach obserwatora. Wtedy nie rozumiała, co to znaczy, ale teraz już tak. Była piękna. Bardzo, bardzo piękna. Ale zbyt wielu obserwatorów już na nią spojrzało, a każdy z nich ukradł cząstkę jej urody. Jej piękno nadal istniało, ale teraz znajdowało się w ich oczach. Musiała znaleźć jakiś sposób, żeby je odzyskać. Jeszcze przez dłuższą chwilę przyglądała się samej sobie, a potem zamknęła drzwi szafy. Serce biło jej bardzo szybko, a oddech miała przyśpieszony, jakby zanurzyła się po szyję w basenie pełnym lodowatej wody. Co mogła zrobić, aby odzyskać swoją urodę? Mamusia zawsze trzymała ją pod ochroną, zamkniętą w domu, żeby nie spojrzał na nią już żaden obserwator, co uczyniłoby ją jeszcze bardziej zdeformowaną niż dotychczas. Ale czy kiedykolwiek spróbowała skonfrontować się z obserwatorami i zażądać zwrotu urody córki? Może nie wiedziała kim byli, a jeśli tak, to bała się ich o to poprosić. Ktoś, kto z premedytacją ukradł urodę małej dziewczynki, musiał być samolubny i okrutny. Fiona schodziła po schodach, kiedy otworzyły się frontowe drzwi i do środka weszła Mamusia, niosąc torby z zakupami. – Czemu nie jesteś w ogrodzie? – zapytała. – Na zewnątrz jest cudownie. – Chłopak z sąsiedztwa przerzucił piłkę nad ogrodzeniem i zadzwonił do drzwi, żeby ją odzyskać.

Mamusia odłożyła torby. – Nie otworzyłaś mu, prawda? Fiona potrząsnęła głową, teraz już świadoma tego, jak luźne i rozedrgane są jej usta. – Poszłam na górę, żeby zobaczyć, czy jesteś, ale cię nie było. – Już jestem. Odrzucę mu piłkę ponad ogrodzeniem. Chcesz coś na obiad? Mogę też zrobić kanapki i zjesz je na zewnątrz, jak na pikniku. – Mamusiu… – zaczęła Fiona. Chciała zapytać o obserwatorów, o to, jak Mamusia mogła pozwolić im odebrać jej urodę, ale się rozmyśliła. Mamusia zawsze dobrze się nią opiekowała. Na pewno zrobiła wszystko, co w jej mocy, by trzymać obserwatorów z daleka, a Fiona nie chciała jej zdenerwować albo wzbudzić poczucia winy z powodu czegoś, czego w żaden sposób nie była w stanie powstrzymać. Wielokrotnie Fiona słyszała w środku nocy płacz Mamusi. Czasem schodziła na dół po szklankę wody, a Mamusia odrywała wtedy szybko kawałek kuchennego ręcznika i wycierała nim oczy. Wyszły na zewnątrz. Mamusia podniosła piłkę tenisową z trawnika i przerzuciła ją nad ogrodzeniem. Z sąsiedniego ogrodu nie dobiegła żadna odpowiedź. Robin i Caroline musieli być w domu, pewnie na obiedzie. Fiona uklękła na patio i postawiła Roszpunkę na szczycie wieży. – Roszpunko! Roszpunko! Opuść swoje włosy! Gdy tylko wypowiedziała te słowa, dostrzegła dużego, brązowego ślimaka, który pełzł przez patio, zostawiając za sobą srebrzysty ślad. Miał tylko jedną parę czułek wystających z głowy, a w dziecięcej encyklopedii Fiona wyczytała, że ta krótsza odpowiada za wyczucie drogi, podczas gdy ta druga ma na końcu oko. Niemniej jednak, jedno oko wystarczyło, by na nią patrzeć. Wahała się przez moment, a potem wstała i wróciła do kuchni. – To nie potrwa długo, kochanie – powiedziała Mamusia, rozsmarowując masło na czterech kromkach chleba. – Na kanapkę z serem wolisz pomidora czy ogórka? – Poproszę ogórka. Mamusia była odwrócona do niej plecami, więc Fiona mogła otworzyć

szufladę przy kuchence i cichutko wyjąć z niej nożyczki z czarną rączką, których Mamusia używała do odcinania końcówek skrzydełek kurczaka. Wsunęła je do kieszeni na przodzie sukienki i wyszła na zewnątrz. Ślimak był w jednej trzeciej drogi przez patio. Fiona uklękła obok i uważnie mu się przyjrzała. Jego oko niewątpliwie przechylało się w jej stronę, tak więc na swój maleńki sposób on też musiał być obserwatorem. Nawet jeśli zabrał tylko najdrobniejszą cząstkę jej urody – być może ten śliczny dołeczek na brodzie – chciała ją odzyskać. – Co chcesz do picia? – zawołała Mamusia. – Sok pomarańczowy czy lemoniadę jęczmienną? Za moment pewnie wyjdzie na zewnątrz, więc Fiona nie mogła długo się wahać. Wyjęła z kieszeni nożyczki i odcięła oko ślimaka od czułka. W jednej chwili ślimak schował czułki, ale było już za późno. Fiona miała jego oko i wszystko, co w nim było. Kiedy Mamusia wyszła z kuchni z małą tacą, Fiona włożyła oko ślimaka do ust i przytrzymała je na języku. Było bardzo malutkie i wilgotne, smakowało beżowo, o ile w ogóle był taki smak. – Proszę, Fee-Fee – powiedziała Mamusia i położyła tacę u szczytu schodków prowadzących na trawnik. – Kanapki z serem i ogórkiem i jogurt truskawkowy. Fiona pokiwała głową i spróbowała się uśmiechnąć. Mamusia pieszczotliwie pogłaskała włosy Fiony. – Jesteś pocieszną dziewczynką, co? – powiedziała i weszła z powrotem do środka. Tak mocno jak tylko mogła, Fiona czubkiem języka przycisnęła oko ślimaka do podniebienia, ale nie chciało strzelić. W końcu przesunęła je w kierunku zębów i przegryzła na pół, po czym połknęła. Było zbyt małe, by mogła coś poczuć, ale była pewna, że odebrała przynajmniej tę maleńką cząstkę swojej urody, a to był dobry początek. Ślimak nieruchomo pozostał na swoim miejscu, jakby sparaliżowany szokiem związanym z utratą oka. Fiona, jedząc pierwszą kanapkę, obserwowała go przez chwilę. Po pięciu minutach, kiedy nadal się nie poruszył, wstała i nadepnęła na niego, aż chrupnął. Dobrze ci tak, pomyślała.

Dotknęła podbródka, żeby sprawdzić, czy odzyskała śliczny dołeczek i była pewna, że mogła wyczuć małe wgłębienie. Wyglądało na to, że odbieranie oczu obserwatorom przynosi efekty. Zaczęła się zastanawiać, jak wiele ślimaków albo na przykład ptaków nosi w swoich oczach jej piękno. ••• Jakby w odpowiedzi na jej pytanie, Fionę dobiegł brzęk, kiedy na ogrodzenie wskoczył szary, szylkretowy kot ze srebrnym dzwonkiem podwieszonym do obroży. Należał do starej pani Pickens, która mieszkała po drugiej stronie domu Fiony i Mamusi. Fiona wiedziała, że kot wabi się Zebedee, bo słyszała, jak nocami nawołuje go pani Pickens. Zebedee zawsze przesiadywał na ogrodzeniu, bez mrugnięcia gapiąc się na nią swoimi żółtymi ślepiami, tak więc on też musiał być obserwatorem. – Tutaj, kociaku! – zawołała go Fiona. – Chodź, Zebedee! Kici, kici! Zebedee trzymał się z dala, nadal siedząc na ogrodzeniu. Fiona wstała i przeszła przez patio, zatrzymując się dokładnie pod nim. – Chodź kociaku! Zejdź na dół, pobawimy się. Zebedee gapił się na nią przez dłuższą chwilę, ale nie ruszył się z miejsca. Fiona chwyciła niedojedzoną kanapkę i rzuciła ją w stronę ogrodu, a ta wylądowała na trawniku. Zebedee ziewnął i spojrzał w inną stronę. Jednak niecałą minutę później dwa puchate gołębie wylądowały na trawniku i dumnie podeszły do kanapki Fiony, zupełnie jakby właśnie ją sobie zamówiły. Zaczęły dziobać i wtedy Zebedee przykucnął na płocie, wygiął grzbiet w łuk i wystawił pazury, jakby przyjmował odpowiednią pozycję, gotując się do ataku. – No dalej, kociaku! – poganiała go Fiona. Na początku ją ignorował, próbując przyjąć najlepszą pozycję do skoku na trawnik, ale potem, kiedy gołębie zaczęły czubić się o pozostałości skórki chleba, zeskoczył z ogrodzenia i wylądował pół metra od nich, jednocześnie robiąc zamach w kierunku najbliższego ptaka i wyrywając kilka piór z jego ogona. Gołębie od razu wzbiły się z trzepotem w powietrze i odleciały. Zebedee krążył po ogrodzie, spoglądając w niebo, jakby jego jedyną intencją było

przegonienie ptaków i teraz upewniał się, że nie będą na tyle zuchwałe, by powrócić. Fiona usiadła na najwyższym schodku i obserwowała go. Podszedł do niej, wspiął się na schody i zaczął wąchać pozostałe kanapki. – Koty nie lubią sera i ogórków – powiedziała Fiona. Zebedee gapił się na nią oblizując pysk, jakby czekał, aż zaoferuje mu coś innego, na przykład sardynki. A może po prostu chciał jej pokazać, jak bardzo rozkoszuje się urodą, którą jej zabrał. – Też jesteś obserwatorem, prawda Zebedee? – spytała go Fiona. – Na pewno tak jest, bo jesteś piękny. Śliczny z ciebie kociak. Zebedee podszedł jeszcze bliżej i obwąchał ją. Wyciągnęła rękę i pogłaskała go po łbie, a on zmrużył oczy i położył uszy po sobie. Wtedy Fiona chwyciła jego zieloną, skórzaną obrożę i mocno ją wykręciła, prawie go dusząc. Zawył, drapał i walczył, szarpiąc ciałem z boku na bok, ale Fiona trzymała go mocno i przyciskała kciuk do jego pokrytego futrem gardła, dopóki nie zaczął skamleć o oddech. Jego konwulsyjne ruchy stopniowo słabły i stały się bardziej spazmatyczne, aż w końcu całkowicie przestał się szarpać. Fiona położyła go sobie na kolanach i próbowała wyczuć puls, ale jej się nie udało. Miał zamknięte oczy, a jego górna warga uniosła się, jakby w niemym prychnięciu. – Teraz zobaczymy, kto jest piękny – powiedziała. Złapała małą łyżeczkę z nierdzewnej stali, którą Mamusia przyniosła jej do zjedzenia truskawkowego jogurtu. Potem za pomocą kciuka uniosła lepką lewą powiekę Zebedee, odsłaniając oko ze słonecznikowożółtą tęczówką. Nie próbował mrugać, więc założyła, że nie żyje. W pewnym sensie było jej szkoda, że nie będzie świadomy, kiedy ona odbierze swoją urodę. Gapił się na nią. Pomyślała, że kot może patrzeć na królową, ale to nie znaczy, że królowa nie będzie z tego powodu zła. Bardzo ostrożnie, z językiem wciśniętym między zęby, Fiona wbiła czubek łyżeczki pod gałkę oczną Zebedee. Wydała cichutki, ssący odgłos, kiedy dziewczynka uniosła ją znad oczodołu, co nie było specjalnie trudne. Wkrótce oko zwisało już na policzku kota, ślepo wpatrując się w jego wąsy.

Fiona chwyciła nożyczki i przecięła nerw wzrokowy, po czym ostrożnie umieściła gałkę oczną na tacy, obok talerza z kanapkami. W taki sam sposób wyjęła drugie oko i po chwili oba znajdowały się obok siebie. Nie mogła się nie uśmiechnąć, ponieważ miały zeza niczym oczy z kreskówki. – Fee-fee! – zawołała Mamusia z kuchni. – Zjadłaś już lunch? – Prawie! – odpowiedziała Fiona. Zdjęła Zebedee ze swoich kolan i wstała. Potem zaniosła jego martwe ciało pod boczną ścianę domu, gdzie stały kubły na śmieci. Był zaskakująco ciężki, a jego łapki majtały się z boku na bok jak wahadło. Podniosła pokrywę kubła i rzuciła Zebedee na czarny, plastikowy worek. Nie zdążyła jeszcze domknąć pokrywy, kiedy ze środka dobiegł oszalały szelest plastiku, a potem Zebedee z piskiem podskoczył wewnątrz kubła na śmieci, drapiąc na ślepo jego ścianki w próbie wydostania się. Udało mu się wystawić łeb i przednie łapki ponad obręcz kubła, ale plastikowy worek był zbyt śliski, by mógł zaprzeć się tylnymi łapami. Fiona zatrzasnęła pokrywę kubła na jego karku i docisnęła tak mocno, jak tylko mogła. Zebedee parskał i syczał na nią, a jego pozbawiony oczu pysk wykrzywiony był wściekłością i bólem. Przycisnęła jeszcze mocniej, aż w końcu usłyszała chrupnięcie przemieszczonych kręgów. Przestał syczeć, a kiedy uchyliła pokrywę, upadł ciężko na worek pełen śmieci. Tobie też tak dobrze, pomyślała Fiona. Wróciła na schodki i usiadła. Podniosła jedno oko Zebedee, aby móc w nie zajrzeć. Odpowiedziało jej ślepym spojrzeniem, a strzęp nerwu wzrokowego zwisał z jego tylnej części. Tam w środku ukrywa się moje piękno. Wahała się przez moment, lecz nie dlatego, że oko ją obrzydzało, ale ponieważ delektowała się odkryciem sposobu na odzyskanie swojej urody. Ułożyła oko na języku i powoli zamknęła usta. Wydawało jej się podobne do winogrona, chociaż miało dziwny posmak, oleisty i jakby nieco piżmowy. Odczekała parę sekund, a potem wgryzła się w nie, aż strzeliło i tym razem mogła poczuć niewielką porcję ciała szklistego spływającego jej do gardła. Chwyciła drugie oko i również przegryzła. Miało dłuższą nitkę tkanki łącznej, która przylgnęła do ścianki jej gardła, aż zaczęła się dusić. Przez parę

chwil myślała, że zwymiotuje i straci całe piękno, które odzyskała z oczu Zebedee, ale popiła lemoniadą i jakoś udało jej się przełknąć. Dokończyła kanapki z serem i ogórkiem, a potem zjadła truskawkowy jogurt. Słońce migotało przez liście kasztanowca i sprawiało, że Fiona czuła się jak aktorka grająca w filmie. Dotykała swojej twarzy i była pewna, że jej uroda po trochu do niej wraca. Zaczęła śpiewać wysokim, piskliwym głosem: „Czuję się pięknie, och tak pięknie! Piękna, błyskotliwa i inteligentna!”. Z sąsiedniego domu dobiegał głos pani Pickens, która wołała „Zebedee! Zebedee! Gdzie się podziewasz, niegrzeczne kocisko?”. ••• Późnym popołudniem, kiedy Mamusia była zajęta w kuchni, Fiona zakradła się z powrotem do jej sypialni. Tak cicho, jak tylko mogła, przekręciła mały kluczyk w drzwiczkach i otworzyła szafę. W lustrze stała dziewczynka z obrzydliwie zdeformowaną twarzą. Fiona pochyliła się i przyjrzała jej się bliżej, aż ich bryłowate, małe nosy prawie się zetknęły. Była pewna, że nie jest już tak brzydka, jak poprzednio. A więc odnajdywanie obserwatorów i połykanie ich gałek ocznych poskutkowało. Jednak nie tak znacząco, jak się spodziewała. Potrzebowała więcej – o wiele więcej. Im większe gałki oczne, tym lepiej. Człowiek, tego właśnie potrzebowała. Osoby, która ją widziała. Ale kto to mógł być? Tatuś był martwy i zapewne pogrzebany albo skremowany, a Mamusia nigdy nie wypuszczała jej z domu. Nie chodziła do szkoły, ponieważ Mamusia wszystkiego jej uczyła. Nigdy nie była w żadnym sklepie, chociaż wiedziała o ich istnieniu, bo Mamusia pokazywała jej zdjęcia. Wydawało jej się, że pamięta mężczyznę i kobietę, którzy kiedyś ją oglądali. Nosili białe płaszcze i mówili rzeczy, których nie była w stanie zrozumieć. Ale to było bardzo dawno temu i nie miała pojęcia, kim byli ani gdzie może ich teraz znaleźć. Ostrożnie zamknęła drzwi szafy i zeszła na dół. Mamusia odkurzała

właśnie salon, mogła więc niezauważona przejść przez kuchnię na patio. Siedziała z Roszpunką na schodach i zaplatała lalce warkocze, tak jak Mamusia zaplatała jej włosy. Słońce nadal migotało w liściach drzew, ale znajdowało się już o wiele niżej, cienie na trawniku były więc znacznie dłuższe. Kiedy związała warkocze Roszpunki, odwróciła lalkę i spojrzała w jej pustą, bezpłciową twarz. Piękno jest w oczach obserwatora. To właśnie powtarzała jej Mamusia. I wtedy do niej dotarło. Mamusia. Oprócz tych dwojga ludzi w białych płaszczach, jedyną osobą, która oglądała ją przez te wszystkie lata, była Mamusia. Nie było innych obserwatorów, nie licząc insektów, małych zwierzątek czy ptaków w ogrodzie. Tylko Mamusia. Mamusia wyszła na zewnątrz i usiadła obok niej na schodach. – Uff – westchnęła z uśmiechem, wycierając czoło wierzchem dłoni. – Skończyłam! Fiona patrzyła Mamusi prosto w oczy. Jej tęczówki były bladobłękitne, zupełnie jak jej własne, ale w świetle późnego popołudnia źrenice wyglądały jak pinezki. Teraz już Fiona wiedziała. W czerni oczu Mamusi ukryta była jej uroda. Musiało tak być. To miało sens. – Co robimy dziś wieczorem? – zapytała Mamusia. – Może obejrzymy film? Moglibyśmy znów zobaczyć Kota, jeśli masz ochotę. Fiona pomyślała o tym lepkim strzępku tkanki, przyklejonym do jej gardła i pokręciła głową. – Mam już dość kotów. ••• Kiedy już leżała w łóżku, Mamusia pozwoliła jej poczytać przez pół godziny, ale tego wieczoru książeczka z bajkami pozostała nietknięta, ponieważ Fiona zajęta była myśleniem. Mamusia zawsze robiła, co mogła, by ją chronić i dbać o nią odkąd była malutka, powinna więc zrozumieć, czemu Fiona będzie musiała wydłubać jej oczy. Owszem, Mamusia zostanie oślepiona, ale niewidomi nadal mogą chodzić na zakupy, prawda? Fiona mogłaby pomagać jej w pracach

domowych, sprzątaniu i gotowaniu. Mogłaby wałkować ciasto, wiedziała też, jak zrobić pieczone ziemniaki ze startym serem. Może mogłyby kupić psa przewodnika, przynajmniej dopóki ten nie spojrzy na nią i nie stanie się kolejnym obserwatorem. Pies przewodnik bez oczu nie byłby specjalnie przydatny. Ślepy prowadzący ślepego! Głównym problemem było unieruchomienie Mamusi w trakcie całego procesu. No i uciszenie. Zebedee walczył jak dziki, pomimo tego, że przecież wiedział, iż zawartość jego oczu należy do niej, a nie do niego. O wpół do dziewiątej Mamusia przyszła do sypialni, by ją utulić i dać buziaka na dobranoc. – Śpij dobrze, kochanie. Miłych snów. – Mamusiu? – zaczęła Fiona, kiedy Mamusia zgasiła światło. – Tak, Fee-fee? – odpowiedziała sylwetka w drzwiach. – Gdybym zrobiła coś strasznego, ale bardzo by mnie to coś uszczęśliwiło, wybaczyłabyś mi? – Co masz na myśli, mówiąc „coś strasznego”? – Gdybym kogoś bardzo skrzywdziła. – Nie wiem, co masz na myśli, kochanie. Nie znasz nikogo poza mną, prawda? Fionę kusiło, żeby powiedzieć Mamusi, co zamierza zrobić. Może wtedy zgodziłaby się wydłubać sobie oczy z własnej woli, żeby Fiona znów mogła być piękna. Przecież i tak poświęciła jej już całe życie, zrezygnowanie ze wzroku nie powinno więc robić żadnej różnicy. Ale potem Fiona pomyślała: a co, jeśli odmówi? Jeśli uzna ten pomysł za przerażający i się nie zgodzi? Potem zawsze już będzie czujna, a to uniemożliwi zakradnięcie się do sypialni w środku nocy i zabranie oczu wbrew jej woli. – Wiem, Mamusiu. Wygłupiam się tylko. Mamusia przesłała jej buziaka. – Czasem jesteś taką pocieszną dziewczynką. Wiesz przecież, że wybaczyłabym ci wszystko, prawda? Odkąd tatuś odszedł, jesteś wszystkim, co mam. – Tatuś odszedł? Myślałam, że umarł.

– Właśnie to miałam na myśli, kochanie. Tatuś odszedł od nas i poszedł do nieba. – Acha. Mamusia zamknęła drzwi, zostawiając Fionę w ciemności, jeśli nie liczyć podświetlonych na zielono cyferek na blacie zegarka stojącego przy łóżku. Z jakiegoś powodu pomyślała, że Mamusia brzmiała dziwnie nieprzekonująco, kiedy powiedziała, że Tatuś poszedł do nieba. Może wcale nie poszedł do nieba. Może poszedł do piekła. ••• Czekała ponad godzinę, próbując nie zasnąć. Słyszała telewizor w salonie znajdującym się pod jej pokojem, kiedy Mamusia oglądała wiadomości, a potem jakiś program komediowy ze sporadycznymi wybuchami śmiechu nagranymi w studio. Fiona pomyślała, że to ostatni raz, kiedy Mamusia będzie mogła oglądać telewizję. Ale przecież może jej słuchać, czyż nie? No i zawsze pozostaje jej radio w kuchni. W końcu usłyszała, jak Mamusia wyłącza telewizor i wchodzi po schodach. Zamknęła za sobą drzwi sypialni i parę minut później Fiona usłyszała odgłos prysznica. Zbiornik na poddaszu zawsze wydawał najpierw dudniący dźwięk, podobny do odległego grzmotu, a potem piskliwy gwizd. Fiona odczekała kolejne pół godziny, a potem usiadła na łóżku. Wstała, podeszła do drzwi i otworzyła je. Mamusia zgasiła już nocną lampkę, a półpiętro pogrążone było w ciemności. Fiona wiedziała, że Mamusia zawsze bierze przed snem tabletkę Nytolu, możliwe więc, że już śpi. Zawsze twierdziła, że bierze Nytol, bo ma problemy z zaśnięciem, ale i tak miewała koszmary o potworach. Fiona zamknęła za sobą drzwi i włączyła światło. Podeszła do okna i odpięła różowe, plecione sznury, które w ciągu dnia podtrzymywały zasłony. Potem zdjęła z regału mały, oprawiony na niebiesko słownik i wyjęła z górnej szuflady komody jaskrawy, bawełniany szalik. Na końcu złapała deserową łyżeczkę, którą zabrała z kuchennej szuflady na

sztućce, a także nożyczki do drobiu. Zgasiła światło i ponownie otworzyła drzwi. Stała tak przez parę sekund, aby jej oczy przyzwyczaiły się do ciemności. Nie chciała się o coś potknąć i obudzić Mamusi zbyt wcześnie. W swojej głowie cały czas słyszała słowa piosenki Marni Nixon „Jestem taka piękna, och taka piękna! Piękna, błyskotliwa i inteligentna! I szkoda mi… każdej dziewczyny, która dziś nie jest mną!” i podśpiewywała je cicho pod nosem. Bardzo delikatnie pociągnęła klamkę drzwi do sypialni Mamusi, a potem je otworzyła. Kiedy były uchylone na cal, zatrzymała się i zaczęła nasłuchiwać. Na początku nie słyszała zupełnie nic. Potem Mamusia przekręciła się na łóżku, czemu towarzyszył śliski szelest satynowej pościeli i wyszeptała coś, co brzmiało jak nigdy! Potem oddychała raczej równomiernie, a z jednego z jej nozdrzy wydobywał się bulgoczący dźwięk. Fiona podkradła się do łóżka Mamusi. Dzięki blaskowi podświetlanego zegarka mogła dostrzec, że Mamusia leżała na plecach, z jedną ręką uniesioną nad głową i pogrążona była w głębokim śnie. Bardzo ostrożnie uniosła ramię Mamusi jeszcze wyżej, tak by jej ręka dotykała mosiężnych poręczy wezgłowia. Wzięła jeden ze sznurów do zasłon i przywiązała jej nadgarstek do najbliższej poręczy, robiąc podwójne węzły, których Mamusia nauczyła ją podczas lekcji szycia. Potem obeszła łóżko i wspięła się na nie, aby móc delikatnie wyciągnąć drugie ramię Mamusi spod kołdry, po czym również je przywiązała. Uniosła głowę Mamusi z poduszki i wsunęła pod nią bawełniany szalik. Mamusia poruszyła się i powiedziała: co?, a potem: nigdy!, ale nadal nie otworzyła oczu. Jednak Fiona wiedziała, że to, co zamierza za chwilę zrobić, na pewno ją obudzi. Wzięła trzy głębokie oddechy, aby się uspokoić i upewnić, że trzyma w lewej dłoni mały słownik, a łyżeczka i nożyczki czekają na stoliku przy łóżku. Czuję się piękna, wyszeptała. Och, taka piękna. Rozdzieliła usta Mamusi i podważyła jej zęby. Mamusia od razu otworzyła oczy i zaczęła szarpać sznury, krępujące jej nadgarstki. Fiona bez wahania wepchnęła jej do ust słownik, tak głęboko, jak się dało, a potem złapała oba

końce szalika i zawiązała ciasny węzeł wokół ust Mamusi, aby nie mogła wypchnąć go językiem. Mamusia przewracała oczami w oszołomieniu i panice. Szarpała sznury wokół nadgarstków, aż wezgłowie zagrzechotało, a kiedy nie mogła się uwolnić, zaczęła wykręcać ciało, kopać i rzucać się na łóżku, charcząc i kwiląc do Fiony, by ta ją rozwiązała. Fiona pochyliła się nad nią, zupełnie jakby chciała ją pocałować. Mamusia wlepiła w nią spojrzenie i na moment przestała się szarpać. – Mmmm-mmmfff-mmmmff – taki dźwięk wydała poprzez słownik. Z kącików jej ust zaczęła lecieć ślina. – Już dobrze, Mamusiu – powiedziała Fiona. – Postaram się nie zrobić ci krzywdy, obiecuję. – Mmmmmff! – odpowiedziała Mamusia i tym razem wydawało się, że jest wściekła. Fiona ścisnęła lewą powiekę Mamusi pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym i pociągnęła do góry na tyle, na ile się dało. Mamusia znów zaczęła kopać i rzucać głową na boki, ale Fiona trzymała jej powiekę zbyt mocno. Sięgnęła po łyżeczkę leżącą na stole, odwróciła ją i wepchnęła czubek w oczodół Mamusi. Mamusia wydała z siebie ostry, stłumiony krzyk i zaczęła podskakiwać na łóżku, jakby dostała ataku epilepsji. Fiona jednak wcisnęła łyżeczkę jeszcze głębiej, dopóki nie znalazła się pod okiem i wtedy mogła już z łatwością wydłubać je na policzek Mamusi. Krew wypłynęła z pustego oczodołu i zaczęła skapywać na poduszkę. Mamusia zaczęła się niekontrolowanie trząść. Materac wydał wściekły odgłos, a wezgłowie uderzało raz za razem w ścianę za łóżkiem. – Mamusiu! Mamusiu! Już dobrze, Mamusiu! – krzyczała Fiona błagalnie. – Obiecuję, że zrobię to szybko! Nie miała pojęcia, że reakcja Mamusi będzie tak gwałtowna i zaczęła szlochać. Ale teraz było już za późno. Nie mogła wepchnąć lewego oka Mamusi z powrotem na miejsce i udawać, że nic się nie stało, poza tym bardzo chciała odzyskać swoją urodę. Sięgnęła po nożyczki, ale Mamusia szarpnęła się na łóżku i Fiona upuściła je na podłogę. Wciąż płacząc, zeszła z łóżka, ale nie mogła nigdzie znaleźć nożyczek.

Przejechała ręką po podłodze pod stolikiem, ale nie było ich tam. Potem sprawdziła pod łóżkiem, ale przez jednocalową szparę także nie mogła ich wyczuć. Mamusia trzęsła się i sapała, a jej wydłubane oko oskarżycielsko gapiło się na Fionę z policzka. Fiona mogła zrobić tylko jedno. Wspięła się z powrotem na łóżko i prawą ręką chwyciła Mamusię za włosy, by unieruchomić jej głowę. Złapała oko kciukiem i środkowym palcem lewej dłoni, pochyliła się i przegryzła je na pół. Wyssała z niego jasne ciało szkliste i je połknęła. Oczy nadal miała pełne łez, ale mogła poczuć, jak jej utracone piękno spływa do gardła. Mamusia nadal się trzęsła i wydawała się zimna, ale przestała kopać i walczyć. Fiona uniosła jej prawą powiekę i łyżeczką wydłubała drugie oko. Je również przegryzła i połknęła płynną zawartość. Klęczała przez chwilę na łóżku, czując wzbierające wymioty. Potem zeszła na podłogę, rozwiązała szalik, którym przykryła usta Mamusi i delikatnie poruszyła słownikiem, dopóki nie wyszedł spomiędzy jej zębów. Mamusia wgryzła się w niego prawie do połowy. Potem uwolniła nadgarstki Mamusi i nakryła ją pościelą, by ją ogrzać. Nie wiedziała, co zrobić z pustymi strzępami przegryzionych na pół oczu, które zwisały z każdego z oczodołów, więc ostrożnie wepchnęła je do nich z powrotem i zamknęła powieki Mamusi, a potem owinęła wokół nich szalik. Nie przyszło jej na myśl, by zadzwonić po karetkę. Widziała w telewizji ambulanse, ale dla niej występowały tylko w opowieściach. Nigdy nie widziała prawdziwego i nie wiedziała, że sama może po niego zadzwonić i że przyjechałby pod same drzwi domu. Poza tym, najważniejsze było dla niej odzyskanie swojej urody. Pomimo tego, że była tak piękna, mogła zaryzykować wyjście na świat, bez względu na to, jak zazdrośni będą ludzie. Mamusia może i oślepła, ale za to ona jest tak piękna, że może zostać sławną aktorką, wzbogacić się i utrzymywać je obie. Teraz dopiero Fiona zrozumiała, jak bardzo Mamusia się dla niej poświęciła – przetrzymując jej piękno w swoich oczach, aby była bezpieczna. Na pewno wiedziała, że nadejdzie taki dzień, kiedy będzie musiała je oddać.

Podeszła do szafy Mamusi i otworzyła drzwiczki. Była tam, ubrana w różową piżamę obryzganą krwią. Ale coś było nie tak. Wcale nie była piękna. Wyglądała tak samo, jak przedtem – miała wypukłe czoło, szeroko rozstawione, rybie oczy i ściągnięte usta. Pomyślała, że być może potrzeba czasu, by piękno dotarło do całego ciała. Jeśli zje się tabliczkę czekolady, najpierw trzeba ją strawić w żołądku, zanim cukier dotrze do krwi. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami na dywanie przed lustrem i czekała, aż płyn z oczu Mamusi zacznie oddziaływać na jej twarz. Musiał działać. Mamusia mówiła, że piękno jest w oczach obserwatora, a ona połknęła oczy obserwatora. Czy mogła zrobić coś więcej? ••• Kiedy się obudziła, sypialnia zalana była promieniami słońca. Rzuciła okiem na zegar Mamusi i zobaczyła, że jest 7:17 rano. Wyglądało na to, że Mamusia nadal śpi, z oczyma obwiązanymi szalikiem. To właśnie on przypomniał jej o wydarzeniach ostatniej nocy, uzasadniających jej obecność w sypialni. Spojrzała w lustro. Nie zmieniła się ani trochę. Nadal była obrzydliwie zdeformowana, zupełnie jak przedtem. Nie mogła tego zrozumieć. Połknęła wszystkie te oczy na próżno. Powoli się podniosła. – Mamusiu? – zapytała. – Mamusiu, śpisz? Podeszła do łóżka Mamusi. Leżała nieruchomo, bardzo blada i wyglądało na to, że nie oddycha. Fiona potrząsnęła jej ramieniem, ale ciało rzucało się z boku na bok bez żadnej odpowiedzi. – Mamusiu? Wiedziała już, że musiała źle zrozumieć to, co Mamusia jej powtarzała. Ślimak nie był obserwatorem, Zebedee też nie ani Mamusia. Ona – Fiona – ona była obserwatorem. To ona widziała w lustrze własną twarz i uznała, że jest brzydka. Dlatego Mamusia trzymała ją z dala od luster i zabroniła widywać się z innymi ludźmi. Dopóki nie wiedziała, jak naprawdę wygląda,

pozostawała nieskazitelnie piękna. Znów stanęła przed lustrem. Jej obrzydliwie zniekształcona twarz gapiła się na nią. Zawsze już tak będzie, do końca życia, za każdym razem, gdy zobaczy własne odbicie. Było tylko jedno lekarstwo. Podeszła do komody Mamusi. W drugiej szufladzie od dołu znajdowała się fioletowa puszka po biszkoptach, ze zdjęciem Księcia Charlesa i Lady Diany w dniu ich ślubu. Mamusia trzymała w niej przybory do szycia – guziki, nici i igły. Fiona wzięła dużą, lśniącą igłę do cerowania i wróciła przed lustro. Palcami uniosła lewą powiekę. Czuję się piękna, wyszeptała i wbiła igłę w źrenicę. Nie poczuła niczego poza ostrym ukłuciem, ale natychmiast oślepła na jedno oko. Przytrzymała prawe oko i również wbiła w nie igłę. Stała teraz w całkowitej ciemności. Nie mogła już zobaczyć samej siebie. Nie mogła zobaczyć niczego. Mogła tylko wyobrażać sobie, jaka jest piękna – tak piękna, że jeśli ktokolwiek próbowałby namalować jej portret, farba stanęłaby w płomieniach, a lustra rozpadłyby się na tysiące kawałków, gdyby tylko w nie spojrzała. Zaczęła kręcić się w kółko, śpiewając cały czas Czuję się piękna, dopóki nie zakręciło jej się w głowie i nie upadła na kolana. Z zewnątrz słychać było odgłosy korka ulicznego i rozmawiających ze sobą ludzi, a jej ślepe oczy znów zaszły łzami, chociaż nie wiedziała już, dlaczego płacze.