Helen Fielding Bridget Jones3

Dla Dasha i Romy

PROLOG

18 KWIETNIA 2013, CZWARTEK 14.30. Właśnie zadzwoniła Talitha i tym swoim głosem jak zwykle pełnym równocześnie przesadnej teatralności i osobliwego apelu o dyskrecję perorowała: — Kochana, ja tylko z informacją, że dwudziestego czwartego maja urządzam sześćdziesiąte urodziny. Oczywiście oficjalnie nie są to żadne sześćdziesiąte. I ZATRZYMAJ to dla siebie, bo nie wszystkich zapraszam. Chciałam tylko, żebyś sobie zarezerwowała ten dzień. Spanikowałam. — To cudownie! — wykrztusiłam nieprzekonująco. — Bridget. Po prostu nie możesz nie przyjść. — Ale chodzi o to, że… — Że co? — Że tego dnia przypadają trzydzieste urodziny Roxstera. Po drugiej stronie — milczenie. — Chciałam powiedzieć, że wtedy pewnie już nie będziemy razem, ale gdybyśmy jednak byli, to i tak… — Pogubiłam się. — Na zaproszeniach jest napisane „Bez dzieci”. — Przecież on wtedy będzie już miał trzydziestkę! — zauważyłam z oburzeniem. — Tylko tak sobie żartuję, kochana. Naturalnie musisz przyprowadzić swojego chłopczyka. Zdobędę gdzieś dmuchany zamek! Wracam na wizję. Muszę-leciećcałusy-pa! Próbowałam włączyć telewizor, żeby sprawdzić, czy Talitha — jak to ma w zwyczaju — faktycznie zadzwoniła do mnie ze studia w czasie programu na żywo, korzystając z przerwy na reklamę. Wciskałam na chybił trafił te przyciski jak małpa,

której dali do łapy telefon komórkowy. Dlaczego w dzisiejszych czasach telewizor potrzebuje aż trzech pilotów z dziewięćdziesięcioma przyciskami? No dlaczego? Pewnie dlatego, że telewizory projektują trzynastoletni geniusze techniki, którzy siedzą w swoich nigdy niesprzątanych pokoikach i udowadniają jeden drugiemu, kto lepszy, skutkiem czego są defekty psychiczne na masową skalę, bo każdy normalny człowiek myśli, że to on jest jedynym na świecie, który nie rozumie, do czego te przyciski służą. Pieniąc się ze złości, cisnęłam piloty na kanapę i w tym momencie telewizor ni z gruszki, ni z pietruszki ożył, ukazując nieskazitelną Talithę. Siedziała z jedną nogą założoną seksownie na drugą i robiła wywiad z ciemnowłosym piłkarzem Liverpoolu, który nie radzi sobie z napadami gniewu na boisku i gryzie. Miał zresztą taką minę, jakby w Talithę też chciał się wpić zębami, tyle że z zupełnie innych powodów niż napad gniewu. Słusznie. Tylko bez paniki — dylemat przyjęcia: Roxster czy Talitha należy rozwiązać poprzez rozważenie wszystkich za i przeciw, na spokojnie, jak przystało na osobę dojrzałą:

Argumenty przemawiające za zabraniem Roxstera na przyjęcie: * Nieobecność u Talithy byłaby czymś potwornym. Jest moją przyjaciółką od czasów Sit Up Britain. Ona była wtedy nieprawdopodobnie olśniewającą prezenterką wiadomości, a ja nieprawdopodobnie niekompetentną reporterką. * Z Roxsterem na przyjęciu mogłoby być zabawnie, a poza tym poczułabym się pewniej, już choćby dzięki temu, że zestawienie „trzydzieste urodziny — sześćdziesiąte urodziny” uciszyłoby wszelkie protekcjonalne biadolenia nad „samotnymi kobietami w pewnym wieku”, który to stan jest niby ich cechą dożywotnią, podczas gdy samotni mężczyźni w tymże samym wieku są brani na pniu, zanim jeszcze zdążą złożyć papiery rozwodowe. Poza tym Roxster jest taki przystojny i rozkoszny, że proces starzenia się zdaje się iluzją w jego obecności.

Argumenty przemawiające przeciw zabraniu Roxstera na przyjęcie:

* Roxster jest mężczyzną niezależnym i na bank zaprotestuje przeciwko traktowaniu go jako zabawki albo środka odmładzającego. * Sprawą zasadniczą jest to, że Roxster mógłby się zniechęcić, gdyby mnie zobaczył w otoczeniu starców na przyjęciu zorganizowanym z okazji sześćdziesiątych urodzin. Po co mam się postarzać w ten sposób w jego oczach? Przecież jestem o niebo młodsza od Talithy. Zresztą, szczerze mówiąc, nie zamierzam przyjmować do wiadomości, ile tak naprawdę mi już stuknęło. I już. Jak powiedział Oscar Wilde, trzydzieści pięć lat to znakomity wiek dla kobiety i dlatego tyle kobiet przez całe życie jest w tym wieku. * Roxster prawdopodobnie urządza własną imprezę z udziałem młodzieży, która cisnąc się na balkonie, będzie grillować i słuchać muzyki dyskotekowej z lat 70. z ironicznymi uśmiechami retro-rozbawienia na twarzach. I właśnie się zastanawia, jak tu mnie nie zaprosić, żeby jego znajomi nie dowiedzieli się, że jest z kobietą, która na dobrą sprawę mogłaby być jego matką. Albo wręcz, technicznie rzecz biorąc, babką, bo przecież mamy teraz do czynienia z przyspieszeniem okresu dojrzewania płciowego za sprawą hormonów obecnych w mleku. Boże, Boże. Skąd w głowie lęgną się takie myśli? 15.10. Grrr! Za dwadzieścia minut powinnam odebrać Mabel, a jeszcze nie mam kanapek z wafli ryżowych. Grr! Telefon. — Brian Katzenberg chciałby z panią mówić. Mój nowy agent! Prawdziwy agent. Ale jak się teraz zatrzymam i zacznę gadać, to Mabel w życiu się mnie nie doczeka. — Czy mogę oddzwonić do Briana później? — odćwierkałam, usiłując równocześnie (jedną ręką!) smarować wafle substytutem masła, składać je z sobą i pakować do torebki strunowej. — Chodzi o pani scenariusz. — Jestem… jestem teraz… na spotkaniu! Jak niby mogę mówić przez telefon, że jestem na spotkaniu, skoro gdybym była na spotkaniu, to przecież nie rozmawiałabym przez telefon? Po to są asystentki, żeby

wyjaśniać dzwoniącym, że ich szefowe akurat są na spotkaniu i nie mogą odebrać telefonu. Wzięłam udział w zwyczajowym wyścigu, w którym nagrodą są miejsca parkingowe w pobliżu szkoły, przez cały czas nękana desperackim pragnieniem, żeby oddzwonić i dowiedzieć się, czego dotyczył ten telefon. Jak dotąd Brian wysłał scenariusz do dwóch wytwórni i obie go odrzuciły. Może wreszcie ryba połknęła haczyk? Pokusa, żeby oddzwonić do Briana i wyjaśnić, że „spotkanie” niespodziewanie dobiegło końca, była przemożna, ale zwalczyłam ją, przekonując samą siebie, że znacznie ważniejsze jest zdążyć po Mabel. Bo jestem troskliwą matką i wiem, jakie trzeba mieć priorytety. 16.30. Przed szkołą chyba jeszcze większy chaos niż zazwyczaj — jak obrazek z Gdzie jest Wally? Miliony pań z ogromnymi pomarańczowymi lizakami, których zadaniem jest pilnować przejścia przez ulicę, niemowlęta w wózkach, gburowaci faceci w furgonetkach w klinczu z wyrafinowanymi pańciami w terenówkach, rowerzysta z kontrabasem przytroczonym do pleców, ekomamuśki na rowerach z koszykami pełnymi dzieci. Cała ulica zakorkowana. Aż tu nagle na sam jej środek wybiega jakaś rozgorączkowana kobieta. — Z DROGI! Z DROGI! No co z wami? Potrzebna pomoc! — darła się co sił w płucach. Obawiając się, że właśnie zdarzył się jakiś straszliwy wypadek, wszyscy zaczęliśmy jak oszalali cofać auta na chodniki i do okolicznych ogródków, żeby zrobić przejazd dla służb ratunkowych. Kiedy droga była już wolna, zerknęłam bojaźliwie przed siebie, spodziewając się widoku karetek pogotowia na tle krwawej jatki. Tam tymczasem nie było ani jednej karetki, tylko jakaś nieziemsko wyfiokowana baba — wskoczyła żwawo do czarnego porsche, po czym z wściekłym rykiem silnika odjechała opustoszałą ulicą, wioząc na przednim siedzeniu zadowolonego z siebie malucha wystrojonego w mundurek. Gdy dotarłam wreszcie do oddziału przedszkolnego, Mabel była ostatnim dzieckiem siedzącym na schodkach… no, przedostatnim… Dwójki maruderów

dopełniał Thelonius, który właśnie zbierał się do odejścia ze swoją mamą. Mabel spojrzała na mnie wielkimi poważnymi oczyma. — Nieładnie, staluszko! — powitała mnie dobrotliwie. — Zastanawialiśmy się, gdzie cię posiało! — odezwała się mama Theloniusa. — Znowu zapomniałaś? — Nie! — zaprotestowałam. — Wszystko się kompletnie zakorkowało. — Mamusia ma pięćdziesiąt jeden lat! — znienacka zaszczebiotała Mabel. — Mamusia ma pięćdziesiąt jeden lat. Mówi, że ma trzydzieści pięć, ale naplawdę ma pięćdziesiąt jeden. — Ćśś. Ha, ha, ha! — Roześmiałam się w reakcji na spojrzenie matki Theloniusa. — Lepiej zmywajmy się stąd, Billy czeka. Nachyliwszy się nad fotelikiem w tradycyjny i tradycyjnie bolesny, akrobatyczny sposób, wraz z wiekiem coraz bardziej pozbawiony gracji, zdołałam wsadzić do samochodu Mabel, wciąż pokrzykującą: „Mamusia ma pięćdziesiąt jeden lat!”, po czym z bajzlu między tylnym siedzeniem a fotelikiem wygrzebałam klamrę i zapięłam pasy. Podjechałyśmy pod oddział juniorów, do którego uczęszcza Billy, a tam w otoczeniu roztrajkotanej gromadki pozostałych matek zobaczyłam Matkę z Klasą, czyli Perfekcyjną Nicolette (perfekcyjny dom, perfekcyjny mąż, perfekcyjne dzieci — jedyna nieznaczna skaza to imię, przypuszczalnie z czasów, kiedy jeszcze nie wynaleziono pewnego popularnego substytutu papierosów). Perfekcyjna Nicorette była oczywiście perfekcyjnie ubrana, perfekcyjnie uczesana, w ręku dzierżyła perfekcyjnie gigantyczną torebkę. Choć zziajana, zdobyłam się na przymilny uśmiech, w nadziei, że uda mi się usłyszeć jakieś rewelacje związane z najnowszymi Przedmiotami Rodzicielskiego Zatroskania, a Nicolette ze swej strony gniewnie zarzuciła włosami, omal nie wykłuwając mi oka rogiem swej torebki olbrzymki. — Spytałam pana Wallakera, dlaczego Atticus ciągle gra w drużynie piłki nożnej jedynie w obronie, no bo Atticus wciąż wraca do domu dosłownie zalany łzami, a tymczasem on powiedział zwyczajnie: „Bo do niczego innego się nie nadaje. Jeszcze coś?”. Zerknęłam na Przedmiot Rodzicielskiego Zatroskania, czyli nowego nauczyciela

WF-u: wysportowany, wysoki, odrobinę młodszy ode mnie, ostrzyżony na jeża, z wyglądu taki trochę Daniel Craig. Patrzył ponuro na grupę niesfornych chłopców, po czym nagle dmuchnął w gwizdek i ryknął: — E! Wy tam! Do szatni, albo nagana. — Widzicie? — podjęła Nicolette, gdy tymczasem chłopcy, utworzywszy nierówny szereg, starali się biegiem dotrzeć do szkoły, pokrzykując: „Raz-dwa, razdwa”, niczym grupka przestraszonych buszmenów zmuszonych do udziału w jakiejś Wiośnie Ludów. Pan Wallaker groteskowymi dmuchnięciami w gwizdek podawał im rytm. — Za to jest seksowny — uznała Farzia. Farzia to moja ulubiona szkolna mama, która zawsze wie, jakie powinno się mieć priorytety. — Seksowny, ale żonaty — warknęła Nicolette. — I ma dzieci, choć trudno w to uwierzyć. — Słyszałam, że się kumpluje z dyrektorką — wtrąciła się jeszcze jedna matka. — No właśnie. Czy on w ogóle ma jakieś studia? — spytała Nicolette. — Mamo. Odwróciłam się i zobaczyłam Billy’ego w jego kusym blezerze, z potarganą ciemną czupryną i koszulką wystającą mu ze spodni. — Nie przyjęli mnie do drużyny szachowej. Te same oczy, te same ciemne oczy pełne bólu. — To nieważne, czy cię przyjmą, i nieważne, czy wygrasz — powiedziałam, przytulając go ukradkiem. — Liczysz się tylko ty. — A właśnie, że to ważne. — Grrr! Oto nasz pan Wallaker we własnej osobie. — Musi ćwiczyć. Musi sobie zasłużyć. — Odwrócił się, a ja usłyszałam wyraźnie, jak pod nosem jeszcze burczał: — To przechodzi ludzkie pojęcie, co te matki sobie wyobrażają. Czego im jeszcze trzeba? — Ćwiczyć? — spytałam pogodnie. — Że też o tym nie pomyślałam! Pan musi być niesamowicie inteligentny, panie Wallaker. To znaczy, chciałam powiedzieć: „panie profesorze”. Wbił we mnie spojrzenie zimnych, niebieskich oczu.

— Co szachy mają wspólnego z zajęciami sportowymi? - podjęłam słodziutkim tonem. — To ja prowadzę kółko szachowe. — To cudownie! Też używa pan tam gwizdka? Pan Wallaker przez chwilę sprawiał wrażenie zakłopotanego. — Eros! — krzyknął, odzyskując rezon. — Złaź z tego klombu. No już! — Mamo — odezwał się Billy, ciągnąc mnie za rękę. — Ci, których przyjęto, będą mieli dwa dni wolnego, kiedy pojadą na turniej szachowy. — Ja będę z tobą ćwiczyła. — Ale mamo, ty jesteś beznadziejna z szachów. — Wcale nie! Jestem naprawdę dobra w szachach. Wygrałam z tobą! — Nie wygrałaś! — Wygrałam! — Nie wygrałaś! — No dobrze, dałam ci wygrać, bo jesteś dzieckiem — wybuchłam. — Poza tym to nie fair, bo ty masz zajęcia z szachów. — Może pani też się zapisze, pani Darcy? O BOŻE! Jakim prawem ten Wallaker się tu jeszcze wałęsa i nas podsłuchuje? — Jest wprawdzie ograniczenie wiekowe siedmiu lat, ale jeśli potraktujemy te siedem lat nie metrykalnie, tylko jako wskaźnik poziomu rozwoju umysłowego, to z pewnością znakomicie sobie pani poradzi. Czy Billy przekazał już pani pozostałe wieści? — Aha! — wykrzyknął Billy, znienacka rozpromieniony. — Mam wszy! — Wszy?! — Zagapiłam się na niego ze zgrozą, odruchowo sięgając dłonią do swojej głowy. — Tak, wszy. Wszyscy je mają. — Pan Wallaker spojrzał na głowę Billy’ego z lekkim błyskiem rozbawienia w oczach. — Zdaję sobie sprawę, że to wywoła stan alarmowy wśród królowych matek z północnego Londynu i Powszechny Ruch Ratowania Fryzur, ale wszy wystarczy wyczesać grzebieniem. Paniom, rzecz jasna, również się to zaleca.

O Boże. Billy ostatnio dziwnie się drapał po głowie, ale jakoś przymknęłam na to oko — jeszcze jedna sprawa w oceanie tych, których i tak nie sposób ogarnąć. Czułam, że już zaczyna swędzieć mnie czaszka, a tymczasem myśli wirowały jak szalone. Jeśli Billy ma wszy, to w takim razie Mabel pewnie też ma wszy i ja pewnie mam wszy, a to z kolei oznacza, że… że również Roxster ma wszy. — Wszystko w porządku? — Tak. Nie. Super! — odparłam. — Jest cudownie, wręcz bosko, a więc żegnam pana, panie Wallaker. Kiedy stamtąd odchodziłam, ciągnąc Billy’ego i Mabel za ręce, usłyszałam sygnał swojej komórki. Pospiesznie włożyłam okulary, żeby odczytać SMS-a. Roxster. Aj! Nie mogę dziś pozwolić Roxsterowi na przyjazd, skoro trzeba będzie wszystkich wyczesać i wyprać poszewki od poduszek. Czy to normalne, że człowiek wymyśla jakieś fałszywe wymówki, żeby nie spotkać się ze swoim chłopczykiem, ponieważ wszyscy w domu mają wszy? Dlaczego ja się stale pakuję w taki pasztet? 17.00. Całą trójką wpadliśmy do naszego szeregowca, uginając się pod zwyczajową stertą plecaków, wymiętych malowanek i zmiażdżonych bananów, do której tym razem doszła jeszcze wielka torba preparatów na wszy zakupionych w aptece. Z rumorem pokonaliśmy hol na parterze zaadaptowany częściowo na biuro (i w tej postaci jakby coraz bardziej niepotrzebny, jeśli nie liczyć rozkładanej kanapy i pustych pudeł od Johna Lewisa) i zeszliśmy na dół do ciepłej, zagraconej sutereny, gdzie spędzamy większość czasu, bo mamy tam kuchnię skrzyżowaną z salonem. Usadziłam Billy’ego do odrabiania lekcji, a Mabel do zabawy z jej króliczkami z Ob-Leśnej Rodziny, a sama zabrałam się do robienia spaghetti po bolońsku. Ale w tej chwili jestem w kropce, bo nie wiem, co odpisać Roxsterowi w związku z wieczorem i czy zdradzić mu prawdę o wszach. 17.15. Lepiej chyba nie.

17.30. O Boże. Ledwie co wysłałam SMS-a , aż tu nagle Mabel poderwała się z miejsca i zaczęła śpiewać nad głową Billy’ego piosenkę, której on wprost nie cierpi: „Zapomnij o szmalu, szmalu, szmalu!”. I w tym momencie odezwał się telefon. Rzuciłam się w jego stronę, słysząc równolegle wrzask Billy’ego: — Mabel, nie śpiewaj Jessie J! — Brian Katzenberg do pani — zagruchała mi do ucha asystentka. — Eee… czy mogłabym oddzwonić do Briana za jakieś… — „Blabla blabla…” — śpiewała dalej Mabel, goniąc się z Billym dookoła stołu. — Brian właśnie czeka na linii. — Nieee! Czy nie mogłabym… — Mabel! — zawył Billy. — Zamknij się! — Ciszej! Rozmawiam przez TELEFON! — Hej! — usłyszałam rześki i radosny głos Briana. — No więc wspaniałe wieści! Greenlight Productions chcą kupić opcję na twój scenariusz. — Co? — spytałam, czując, jak serce przyspiesza rytm. — To znaczy, że zrobią z niego film? Brian roześmiał się serdecznie. — To jest przemysł filmowy, Bridget! Dostaniesz trochę pieniędzy za dalsze przeróbki i… — Maaamo! Mabel ma nóż! Zakryłam dłonią mikrofon słuchawki. — Nie! Jestem, jestem! — rzuciłam, goniąc Mabel, która ścigała Billy’ego, wymachując nożem. — Chcą się umówić na wstępne spotkanie. W poniedziałek w południe. — W poniedziałek! Znakomicie! — wyrzęziłam, wyrywając nóż z ręki Mabel. — Czy wstępne spotkanie to coś takiego jak rozmowa kwalifikacyjna? — Maaaamo! — Ćśśś! — Zagnałam ich oboje na kanapę i rozpoczęłam walkę z pilotami od telewizora.

— Mają kilka wątpliwości związanych ze scenariuszem, które musisz im wyjaśnić, zanim zadecydują, czy chcą w to wejść na poważnie. — Jasne, jasne. Nagle poczułam się dotknięta, wręcz oburzona. Wątpliwości związane z moim scenariuszem? Już, od razu? Co to niby miałoby być? — Więc pamiętaj, że nie będą… — Maaamo! Ja krwaaawię! — Czy mam oddzwonić za chwilę? — Nie! Wszystko w porządku! — odkrzyknęłam rozpaczliwie, prawie zagłuszając wrzask Mabel: — Zadzwoń po kaletkę! — Powiedziałeś, że „nie będą”…? — Nie będą chcieli debiutantki, która stwarza problemy. Musisz im jakoś pokazać, że jesteś gotowa zastosować się do ich sugestii. — Jasne, jasne. Nie wyjść na upierdliwą? — Załapałaś! — ucieszył się Brian. — Mój blat umiela! — załkała Mabel. — Ehm, czy wszystko… — Nie, świetnie, super, poniedziałek, dwunasta w południe! — potwierdziłam, gdy tymczasem Mabel krzyknęła: — Zabiłam swojego blata! — Okej — powiedział Brian, wyraźnie wytrącony z równowagi. — Laura prześle ci maila ze szczegółami. 18.00. Kiedy ucichło wreszcie larum, mikroskopijne nacięcie na kolanie Billy’ego zostało zaklejone plastrem z Supermanem, na tablicy motywacyjnej Mabel pojawiły się czarne znaczki, a w brzuchach obojga wylądowało spaghetti, moje myśli zaczęły czepiać się gorączkowo przeróżnych spraw — jak tonący brzytwy — tyle że w moim przypadku były to rzeczy znacznie bardziej optymistyczne. Co włożyć na to spotkanie? Może dostanę Oscara za najlepszy scenariusz? Czy Mabel przypadkiem

nie kończy w poniedziałek wcześniej? Jak wtedy odbiorę dzieci? Co włożę na ceremonię rozdania Oscarów? Czy powinnam powiedzieć ekipie z Greenlight Productions, że Billy ma wszy? 20.00. Liczba znalezionych wszy 9, z czego liczba dorosłych insektów 2, liczba gnid 7 (tak dla przykładu). Wykąpałam dzieciaki, a potem je wyczesałam — wyszła nam z tego świetna zabawa. U Billy’ego znalazłam dwa żywe insekty we włosach oraz siedem gnid za uszami — dwie za jednym i ogromne grono pięciu za drugim. Nieziemska satysfakcja: zobaczyć małe, czarne kropki pojawiające się na białym grzebieniu. Mabel się zmartwiła, bo sama nic nie miała, ale potem poweselała, bo pozwoliłam jej wyczesać siebie i odkryć, że ja też nic nie mam. Billy wymachiwał grzebieniem i piał z zachwytu: „Ja mam siedem! Ja mam siedem!”, ale kiedy Mabel zalała się łzami, wielkodusznie wsadził trzy swoje gnidy w jej włosy, więc musieliśmy ją wyczesać ponownie. 21.15. Dzieci już śpią. Czuję się strasznie nabuzowana w związku z oczekującym mnie spotkaniem. Znowu jestem profesjonalistką i mam spotkanie! Włożę sukienkę z granatowego jedwabiu, pójdę do fryzjera, żeby wymodelować włosy — i niech się cholerny Wallaker schowa ze swoimi lekceważącymi komentarzami na temat fryzur. Przy okazji jakoś udawało mi się lekceważyć błąkające się w głębi duszy podejrzenia, że coraz bardziej modne modelowanie włosów upodabnia dzisiejsze kobiety do mężczyzn z osiemnastego (czy siedemnastego?) wieku, którzy w sytuacjach publicznych czuli się swobodnie dopiero wtedy, gdy mieli na głowach upudrowane peruki. 21.21. Tak, tylko czy aby wizyta u fryzjera z włosami, które, być może, kryją niewidoczne jaja wszy u zarania ich siedmiodniowego cyklu życia, nie jest przypadkiem moralnie naganna? 21.25. Tak. Jest moralnie naganna. A Mabel i Billy pewnie nie powinni się bawić z innymi dziećmi.

21.30. Powoli utwierdzam się też w przekonaniu, że powinnam wyznać Roxsterowi prawdę o wszach, gdyż nie można budować związku na kłamstwach. Z drugiej strony, to przecież tylko malutkie kłamstewko: może jednak lepiej nie wiesz” niż „wesz”? 21.35. Wszy najwyraźniej są źródłem niekończących się współczesnych dylematów moralnych. 21.40. Grrr! Właśnie przetrząsnęłam całą swoją garderobę (tj. stertę ciuchów leżących na rowerze treningowym) i zajrzałam do wszystkich szaf, ale nie udało mi się namierzyć granatowej jedwabnej sukienki. A więc nie mam co włożyć na spotkanie. Nic, ale to nic. Jak to jest, że mam tony ciuchów, a tymczasem tylko ta granatowa kiecka nadaje się do włożenia na jakąkolwiek ważną okazję? Postanowienie na przyszłość: zamiast marnować wieczory na opychanie się tartym serem i walkę z ochotą na kolejny kieliszek wina, muszę spokojnie przejrzeć wszystkie swoje ubrania, po czym oddać na biednych to, czego od roku nie włożyłam ani razu, a z reszty stworzyć „garderobę elementarną” uwzględniającą rozmaite style, dające się dowolnie łączyć w harmonijne kombinacje. A potem pedałować przez dwadzieścia minut dziennie na rowerze treningowym. Bo to przecież nie szafa, tylko urządzenie do ćwiczeń. 21.45. Ale może jednak nie? Może przy każdej okazji nosić sukienkę z granatowego jedwabiu, niczym Dalajlama te swoje szaty. Tylko gdzie ona jest? Dalajlama ma przypuszczalnie kilka kompletów szat, względnie dysponuje własną pralnią chemiczną, a jego szafy nie są zawalone ciuchami z Topshop, Oasis, ASOS, Zary etc., których w ogóle nie nosi. 21.46. I jego rower treningowy też nie jest niczym zawalony. 21.50. Chwilę temu byłam na górze zajrzeć do dzieci. Mabel spała, jak zawsze z twarzą zakrytą włosami, przez co jej głowa wyglądała jak obrócona tyłem do przodu, i przyciskała do siebie Spalinę. Spalina to lalka Mabel. Billy i ja sądzimy, że jakimś cudem udało jej się w ten sposób przekręcić imię Sabriny, nastoletniej czarownicy,

niemniej Mabel się podoba — uważa, że imię jest idealne. Pocałowałam Billy’ego w rozgrzany policzek wtulony w Maria, Horsia i dwa puffle, a w tym samym momencie Mabel uniosła głowę i wymruczała: „Piękną mamy pogodę”, po czym spokojnie wróciła do swoich snów. Przyglądałam się im obojgu, dotykając ich delikatnych policzków, wsłuchując się w ich posapywanie — a potem naszła mnie ta straszna myśl: „Gdyby tylko…”. Gdyby tylko… Mrok, wspomnienia, wzbierający smutek, zalewający mnie jak tsunami. 22.00. Zbiegłam z powrotem do kuchni. Jeszcze gorzej: wszystko milczące, samotne, puste. „Gdyby tylko…” Przestań. Nie można sobie na to pozwalać. Wstaw wodę. Nie przechodź na ciemną stronę. 22.01. Dzwonek do drzwi! Dzięki Bogu! Tylko kto to może być o tej porze?

SAMI BEZMÓZGOWCY

18 KWIETNIA 2013, CZWARTEK (CIĄG DALSZY) 22.45. A to byli Tom i Jude, kompletnie skuci — chichocząc, wtoczyli się przez drzwi. — Możemy skorzystać z twojego laptopa? Właśnie siedzieliśmy w Dirty Burger i… — Miałam załadowane PlentyofFish na iPhonie, ale nie umieliśmy go zmusić, żeby ściągnął fotkę z Google’a, więc… Jude przemknęła obok w służbowej garsonce, po chwili jej wysokie obcasy zastukały na schodach wiodących do sutereny. Tymczasem Tom, po swojemu jak zawsze opalony, wyczesany, przystojny i bajecznie gejowski, pocałował mnie z namaszczeniem. — Mua! Bridget! ALEŻ schudłaś! (Powtarza mi to od piętnastu lat za każdym razem, gdy się widzimy. Nawet jak byłam w dziewiątym miesiącu ciąży). — Hej, masz może jakieś wino? — dobiegł z dołu głos Jude. Okazało się, że Jude — która obecnie kieruje właściwie całym City, ale wciąż z uporem godnym lepszej sprawy swoją miłość do finansowej huśtawki kompletuje huśtawką w swoim życiu miłosnym — została wczoraj zidentyfikowana na internetowym portalu randkowym przez swego byłego męża: Podłego Richarda. — I oczywiście nie mogło być inaczej! — gorączkował się Tom, kiedy z kolei my szliśmy po schodach wiodących do sutereny. — Richard Podły i Bezmózgi, który nie dość, że pogrywał sobie z tą cudowną kobietą przez całe WIEKI, bo w swoim popapraniu nie potrafił się zdecydować, czy chce z nią być, a potem się z nią ożenił, żeby ją zostawić po paru miesiącach, to teraz ma CZELNOŚĆ wysyłać jej obraźliwe wiadomości, bo się zarejestrowała na Plentyof… znajdź to, Jude… znajdź to…

Jude nerwowo manipulowała przy telefonie. — Nie mogę znaleźć. Cholera, on to skasował. Czy można skasować własną wiadomość już po tym, jak się ją… — Och, daj mi to, skarbie. Tak czy siak, chodzi o to, że Podły Richard wysłał obraźliwą wiadomość, a potem ZABLOKOWAŁ Jude, więc… — Tom zaczął się śmiać. — Więc… — Wymyśliliśmy sobie, że stworzymy fikcyjny profil na PlentyofFish — dokończyła za niego Jude. — Bo to nie portal randkowy, tylko dupkowy — parsknął Tom. — Czy raczej portal bezmózgowy, dlatego też postanowiliśmy stworzyć profil zmyślonej dziewczyny i potem nim go dręczyć! — dokończyła Jude. Wcisnęliśmy się we trójkę na sofę i Tom z Jude natychmiast zabrali się do przeglądania fotografii dwudziestopięcioletnich blondynek na Google Images — wyglądających w swej masie niczym jakaś policyjna kartoteka — próbując załadować którąś na stronę portalu randkowego i równocześnie wpisując dość frywolne odpowiedzi w rubryki profilu. Przez chwilę pożałowałam, że nie ma tu Shazzer z jej feministycznymi wstawkami, ale ona jako geniusz internetowego biznesu aktualnie siedziała w Dolinie Krzemowej razem ze swoim mężem, też z internetowego biznesu, co było dość nieoczekiwanym zwieńczeniem jej wieloletniego wojującego feminizmu. — Jakie ona lubi książki? — zapytał Tom. — Wpisz: „Serio, kogoś to obchodzi?” — odparła Jude. — Pamiętaj, że mężczyźni lubią suki. — Albo: „Książki? A co to takiego?” — zaproponowałam, ale wtedy mi się przypomniało. — Czekajcie! Czy to nie jest całkowicie wbrew Regułom Randkowania? Zasada numer cztery? Posługuj się prawdziwymi, racjonalnymi informacjami? — Tak! To jest BAJECZNIE złe i nieuczciwe — zgodził się Tom, który jest psychologiem, obecnie z całkiem już niezłym stażem — ale w przypadku bezmózgowców to nie ma znaczenia.

Czułam wobec nich taką wdzięczność, że wyrwali mnie ze szponów Tsunami Ciemności i wciągnęli w tworzenie Dziewczyny Mścicielki na PlentyofFish, że na śmierć zapomniałam o najważniejszym. — Greenlight Productions zrobią mój film! — wypaliłam, znienacka sobie przypomniawszy. Spojrzeli na mnie z początku zupełnie oniemiali, potem zarzucili pytaniami, a na koniec zalali falą pochwał. — Wymiatasz, dziewczyno! Najpierw chłoptaś, teraz scenariusz, odtąd wszystko już pójdzie z górki! — nie przestawała się entuzjazmować Jude, gdy wreszcie zdołałam ich wyrzucić z domu, ponieważ oczy mi się już kleiły. Jude wytoczyła się już na ulicę chwiejnym krokiem, ale Tom zatrzymał się jeszcze w przejściu i obrzucił mnie niepewnym spojrzeniem. — Wszystko okej? — Tak — zapewniłam go. — Tak myślę, tylko… — Uważaj na siebie, złotko — powiedział, znienacka trzeźwiejąc i nabierając profesjonalnego tonu głosu. — Dużo na siebie bierzesz: te wszystkie trudne spotkania, nieprzekraczalne terminy, takie rzeczy. — Wiem, ale sam mówiłeś, że powinnam wziąć się do pracy, zacząć pisać i… — Tak mówiłem. Ale potrzebna ci będzie jakaś pomoc przy dzieciach. Teraz wszystko widzisz na różowo. Jest wspaniale, nareszcie zaczęło ci się układać, sama też jesteś wspaniała, ale w głębi wciąż pozostajesz tą samą kruchą dziewczyną i… — Tom! — zawołała Jude, truchtem goniąc taksówkę, którą wypatrzyła na głównej ulicy. — Wiesz, że ci zawsze pomożemy. Tylko powiedz — obiecał Tom. — O dowolnej porze dnia i nocy. 22.50. Te „prawdziwe, racjonalne informacje” jakoś nie mogły mi wyjść z głowy, więc postanowiłam zadzwonić do Roxstera i powiedzieć mu o wszach. 22.51. Uznałam, że jest już trochę za późno.

22.52. Uznałam też, że nagły i niespodziany telefon wdzierający się w naszą normalną komunikację esemesową da efekt nazbyt dramatyczny. Lepiej to napisać. Nie musiałam długo czekać na odpowiedź. <*Spontaniczny płacz, histeryczne drapanie się po głowie.* Nie… wszy!!!> Chwila ciszy i zaraz po niej odgłos przychodzącego SMS-a. Oszołomiona pogodną galanterią Roxstera, odpisałam:

SZTUK A KONCENTRACJI

19 KWIETNIA 2013, PIĄTEK 60,5 kilo, 3482 kalorie (niedobrze), liczba inspekcji przeprowadzonych na głowie Roxstera w poszukiwaniu wszy 3, liczba wszy znalezionych na głowie Roxstera 0, liczba insektów znalezionych w jedzeniu Roxstera 27, liczba insektów odkrytych w domu dotkniętym zarazą 85 (niedobrze), SMS-ów do Roxstera 2, SMS-ów od Roxstera 0, maili przeznaczonych dla wszystkich rodziców dzieci dotkniętych zarazą 36, minuty spędzone na odczytywaniu poczty 62, minuty spędzone na obłąkańczym myśleniu o Roxsterze 360, minuty zajęte podejmowaniem decyzji, czy przygotować się na spotkanie w sprawie filmu 20, minuty zajęte przygotowaniami na spotkanie w sprawie filmu 0. 10.30. No dobra, zastanówmy się. Muszę się zabrać do przygotowania prezentacji mojego scenariusza, który jest wersją słynnej norweskiej tragedii Hedda Gabbler napisanej przez Antoniego Czechowa, tyle tylko, że osadzoną we współczesnym Queen’s Park. Przygotowywałam się z Heddy Gabbler do końcowych egzaminów z literatury angielskiej na Uniwersytecie w Bangor, które niestety zdałam na tróję. Może chodzi o to, żeby teraz zrobić to dobrze! 10.32. Najważniejsze: skoncentrować się. 11.00. Właśnie zaparzyłam kawę i zjadłam resztki ze śniadania dzieci, ale potem zaczęłam nurzać się we wspomnieniach z odwiedzin Roxstera w nocy: jak stanął w drzwiach o 23.15, prawdziwy cud w dżinsach i ciemnym swetrze, oczy błyszczące, uśmiech na twarzy, w dłoniach zapiekanka pasterska, dwie puszki fasoli i jamajskie ciasto imbirowe. Mmmm. Ten wyraz jego twarzy, kiedy on leży na mnie, delikatny cień zarostu na pięknej linii szczęki, drobna szczelina między przednimi zębami, którą można

dostrzec tylko w tej pozycji, nagie, muskularne ramiona. Kiedy budzę się w środku nocy i czuję, jak Roxster całuje mnie delikatnie, bardzo delikatnie: moje ramiona, moją szyję, moje policzki, moje usta, czuję jego wzwód na udzie… Och, Boże, jest taki piękny i tak wspaniale całuje, i tak wspaniale… Mmm, mmm. No dobra, ale trzeba myśleć o feministycznych, prefeministycznych i antyfeministycznych motywach w… O Boże, co mi tam! Te wspomnienia są takie rozkoszne, jestem taka szczęśliwa, jakby otaczała mnie mydlana bańka czystego szczęścia. No dobra, trzeba się brać do roboty. 11.15. Znienacka wybuchłam śmiechem, przypomniawszy sobie naszą dętą rozmowę podczas seksu w nocy. — Och, och, och, jesteś taki twardy. — Twardy, bo tak cię pragnę, kochanie. — Taki twardy… — To przez ciebie robię się taki twardy, kochanie. A wtedy z jakiegoś powodu mnie poniosło i jęknęłam: — JA się przez ciebie robię twarda. — Co? — wyrwało się Roxsterowi, a po chwili wybuchnął śmiechem. Oboje śmialiśmy się jak głupi, a potem zaczęliśmy od nowa. W sposób charakterystyczny dla swego pogodnego usposobienia Roxster najwyraźniej zupełnie nie przejmował się wszami, choć oboje zgodziliśmy się, że Odpowiedzialny Seks wymaga, abyśmy wpierw wyczesali się nawzajem. Roxster był taki zabawny, kiedy czesał moje włosy, udawał, że znajduje wszy i potem je zjada, równocześnie całując mnie po karku. Gdy przyszła moja kolej, jakoś mało zabawne wydało mi się wkładanie okularów, i gdy pieczołowicie rozczesywałam jego cudowne gęste włosy, tak naprawdę nic nie byłam w stanie dojrzeć. Na szczęście Roxsterowi tak bardzo zależało, żeby mieć to za sobą i jak najszybciej iść do sypialni, że raczej nie zauważył mojej ślepoty. Zresztą na pewno nic mu się nie zalęgło, przez ten testosteron. Z drugiej strony, to chyba nie jest normalne być tak próżną, żeby wstydzić się założyć okulary na czas wyczesywania wszy z włosów swojego chłopczyka?

11.45. No dobra. Mój scenariusz! Wiadomo, że Hedda Gabbler jest sztuką naprawdę aktualną, ponieważ opowiada o niebezpieczeństwach związanych z losem kobiety, która układa swoje życie w brutalnym świecie zdominowanym przez mężczyzn. Dlaczego Roxster jeszcze nie przysłał SMS-a? Mam nadzieję, że to nie przez ten incydent z robakami. Dzięki temu, że Chloe, nasza niania, zawiozła dzisiaj dzieci do szkoły, Roxster i ja mogliśmy zjeść razem śniadanie, co udaje nam się rzadko. Chloe, która podjęła u mnie pracę zaraz po tym, jak wydarzyło się tamto, jest jakby lepszą wersją mnie samej: młodsza, szczuplejsza, wyższa, ładniejsza, z lepszym podejściem do dzieci, a na dodatek ma partnera życiowego w odpowiednim wieku o imieniu Graham. Niemniej na tym etapie naszej znajomości uznałam, że lepiej, aby Roxster nie pokazywał się jeszcze ani jej, ani dzieciom, toteż schował się w sypialni, póki dom nie opustoszał. Przygotowałam mu muesli; zabrał się ochoczo do jedzenia, ale już pierwszą łyżkę spazmatycznie wypluł na stół. Oczywiście jestem względnie przyzwyczajona do takiego zachowania, ale zdecydowanie nie spodziewałam się tego po Roxsterze. A tymczasem on jednym ruchem podsunął mi miskę przed nos. W muesli kłębiły się drobne robaczki, wiły się i topiły w mleku. — To wszy? — zapytałam zdruzgotana. — Nie — odparł ponuro. — Wołki zbożowe. Zareagowałam chyba niezbyt inteligentnie, bo zachichotałam. — Masz pojęcie, jak to jest włożyć sobie do ust łyżkę pełną żywych insektów? — zapytał. — Mogłem umrzeć. I co gorsza, one z pewnością by tego nie przeżyły. Wstał, żeby wyrzucić zawartość miski do właściwego pojemnika na recyklingowane śmieci, i nagle usłyszałam jego krzyk: — Mrówki! Od drzwi do piwnicy ku pojemnikowi na odpadki organiczne wędrowała czarna kolumna. Kiedy Roxster odsunął zasłonę, żeby coś zrobić z tymi mrówkami, wyleciała zza niej chmara moli. — Uch! To jak Dziewięć plag egipskich! — powiedział.

I choć mimo wszystko śmiał się, choć pożegnał mnie bardzo seksownym pocałunkiem w korytarzu, to słowem nie zająknął się na temat najbliższego weekendu, a ja mam poczucie, że coś jest nie tak — i to nie tylko dlatego, że jakimś sposobem dostało się naraz trzem wielkim miłościom jego życia: owadom, jedzeniu i recyklingowi. Południe. Ups! Już południe, a ja jeszcze w polu z moimi Przemyśleniami. 12.05. Roxster jeszcze się nie odezwał. Może ja powinnam do niego napisać? Poradniki etykiety nie pozostawiają tu wątpliwości — po stosunku seksualnym to dżentelmen powinien się pierwszy odezwać do damy, ale być może plaga insektów wywraca do góry nogami cały kodeks społeczno-obyczajowy? 12.10. No dobra. Hedda Gabbler. 12.15. Właśnie wysłałam do niego SMS-a: 12.20. No dobra. Świetnie. Hedda Gabbler. Roxster nie odpowiedział. 12.30. Roxster wciąż milczy. Zupełnie jak nie on. Może sprawdzę skrzynkę mailową. Czasami Roxster popisuje się i bez słowa wyjaśnienia przerzuca się z jednego medium elektronicznego na drugie. Skrzynka odbiorcza pęka w szwach i nie tylko od reklam Ocado, ASOS, Snappy Snaps, Cotswold Holiday Cottages, linków do zabawnych klipów na YouTube czy ofert z meksykańską viagrą, bo znajduję także zaproszenie na przyjęcie u Cosmaty, na którym ma się odbyć zbiorowe tworzenie pluszowych zwierzątek, oraz bogatą korespondencję między rodzicami w sprawie zagubionych butów Atticusa. Nadawca: Nicolette Martinez Temat: Buty Atticusa Atticus dotarł do domu w jednym bucie Luigiego, ale drugi but również nie

jest jego, a ponadto nie jest w żaden sposób oznaczony. Byłabym wdzięczna za zwrot obu butów Atticusa, z których oba są wyraźnie oznaczone. 12.35. Postanowiłam przyłączyć się do tej wymiany korespondencji, zarówno po to, żeby wyrazić swoją solidarność, jak i znaleźć wymówkę, żeby nie pracować. Nadawca: Bridget Mama Billy’ego Temat: Re: Buty Atticusa Chciałabym tylko zapytać o jedną rzecz — czy Atticus i Luigi wrócili do domu z pływalni każdy w jednym bucie? 12.40. He, he, udało mi się wywołać prawdziwą lawinę zabawnych maili: anegdoty na temat dzieci, które wracały do domu bez spodni, majtek itp. Nadawca: Bridget Mama Billy’ego Temat: Ucho Billy’ego Wczoraj wieczorem Billy wrócił z piłki nożnej, mając tylko jedno ucho. Czy ktoś ma może drugie ucho Billy’ego? Było BARDZO wyraźnie oznaczone, a ja będę wdzięczna za jego szybki zwrot. 12.45. Hi, hi. Nadawca: Nicolette Martinez Temat: Re: Ucho Billy’ego Niektórzy z rodziców najwyraźniej uważają, że chłopcy dbający o swoje rzeczy oraz rodzice, którzy te rzeczy oznaczają, aby im w tym pomóc, mogą stanowić przedmiot żartów. A przecież to są ważne sprawy, działania, które pomagają w rozwoju poczucia odpowiedzialności za siebie. Zapewne gdyby to ich dziecko straciło buty, inny byłby ich pogląd na te sprawy. 12.50. Och, nie, och, nie. Obraziłam Mamę z Klasą i zapewne przejęłam grozą pozostałych rodziców. Muszę wysłać do wszystkich zbiorowe przeprosiny.

Nadawca: Bridget Mama Billy’ego Temat: Buty Atticusa, uszy Billy’ego itp. Przepraszam, Nicorette. Właśnie próbuję pracować, znudzona jestem i tylko sobie żartuję. Kajam się. 12.55. Uch! Nadawca: Nicolette Martinez Temat: Bridget Jones Bridget. Zakładam, że błąd, który zrobiłaś w pisowni mojego imienia, jest freudowską pomyłką. Wszyscy wiemy, że trudno ci rzucić palenie. Jeżeli jednak zrobiłaś to świadomie, wiedz, że było to bardzo niegrzeczne i obraźliwe. Być może powinniśmy to wszystko omówić razem na spotkaniu ze szkolnym pedagogiem. NicoLette Cholera! Naprawdę napisałam: Nicorette! Trzeba uważać i nie wkopywać się bardziej. Zostawić całą sprawę, skoncentrować się na pracy! 13.47. To jakiś absurd! Mam CAŁKOWITY blok pisarski. 13.48. Wszystkie klasowe matki mnie nienawidzą, a Roxster nie odpowiedział. 13.52. Załamałam się, głowa opada mi na stół. 13.52. Trzymaj się, Bridget. Nie wolno przechodzić na ciemną stronę. Sprzątaczka Grazina będzie tu lada moment i nie mogę jej się pokazać w takim stanie. Zostawię jej kartkę w sprawie inwazji robaków, a sama pójdę do Starbucksa. 14.16. W Starbucksie. Jem panini z serem i szynką. Pięknie. 15.16. Banda wyfiokowanych mamuś z dziecięcymi wózkami opanowała Starbucksa, nieznośnie głośno trajkoczą o swoich mężach. 15.17. Straszny hałas. Nienawidzę ludzi, którzy rozmawiają przez telefon w

kawiarniach… och, telefon, może to Roxster! 15.30.To była Jude, najwyraźniej dzwoniła z jakiegoś spotkania, ponieważ mówiła ukradkowo i półgłosem: — Bridget. Podły Richard całkowicie oszalał na punkcie Isabelli. — Kto to jest Isabella? — odparłam półgłosem. — Dziewczyna, której profil wymyśliliśmy na PlentyofFish. Podły Richard za wszelką cenę chce się z nią umówić na jutro. — Ale ona nie istnieje. — No właśnie. Ona jest mną. Umówił się ze mną, to znaczy z nią, w Shadow Lounge, a ona wystawi go do wiatru. — Genialne — wyszeptałam, gdy tymczasem Jude przemówiła rozkazującym tonem głosu: — To złóż stop order na dwa miliony jenów po sto dwadzieścia pięć i zaczekaj na raport o zyskach kwartalnych. — Za moment znowu wyszeptała: — A równocześnie facet, którego poznałam na DatingSingleDoctors, spotyka się ze mną… z prawdziwą mną… dwie ulice dalej w Soho Hotel. — Niesamowite! — wyszeptałam, skołowana. — Co nie? Muszę-lecieć-pa. Teraz pozostaje mieć nadzieję, że facet z DatingSingleDoctors nie okaże się fikcyjną osobą stworzoną przez Podłego Richarda. 15.40. Wciąż żadnego SMS-a od Roxstera. Nie mogę się skoncentrować. Wracam do domu. 16.00. W domu unosił się okropny zapach, jaki zazwyczaj panuje w mieszkaniach starych ludzi. Grazina skrupulatnie zastosowała się do moich pisemnych instrukcji, wyrzuciła całe jedzenie, wyczyściła i wypsikała, co się dało, nakładła naftaliny do wszystkich otworów, przez które spod desek, zza ścian, z drzwi i zza mebli mogłoby się wydostać jakieś paskudztwo. Przez cały weekend, a może i przez resztę życia będę usuwać tę naftalinę. Żaden mol tego nie przeżyje, a z pewnością, co

najważniejsze, żaden chłopczyk. Co zresztą w obecnej sytuacji chyba nie ma znaczenia, ponieważ WCIĄŻ ŻADNEGO SMS-A. 16.15.Ach! Rumor, łomotanie i głosy wracających do domu. Jest piątkowe popołudnie, Chloe zaraz mnie opuści, a ja wciąż w polu ze swoimi Przemyśleniami. 16.16.Dlaczego Roxster się nie odzywa? Przecież mój ostatni SMS zawierał pytanie. A może nie? Muszę sprawdzić. Słaniam się, zdruzgotana. Nie tylko pytanie tam było, nie tylko zakończyłam mojego SMS-a pytaniem, ale też zawarłam w nim aroganckie przekonanie, że jednak znowu się zobaczymy. 18.00. Zeszłam na dół, chyba po to, żeby ukryć przed Billym i Mabel emocjonalną katastrofę i przygnębienie, które mnie zaczynało ogarniać (na szczęście, ponieważ weekend się już rozpoczął, oboje bez reszty zatopili się w swoich grach komputerowych i filmach, odpowiednio: Plants vs. Zombies i Cziłała z Beverly Hills 2), a przy okazji przygotować spaghetti po bolońsku (tak naprawdę było to spaghetti po bolońsku bez spaghetti, czyli sam ser do spaghetti, ponieważ Grazina wyrzuciła wcześniej cały makaron). Po kolacji, kiedy wkładałam naczynia do zmywarki, poczułam, jak coś we mnie pękło, i wysłałam Roxsterowi pełnego fałszywej wesołości SMS-a, w którym napisałam: Potem ogarnął mnie taki napad paniki, że musiałam zostawić Billy’ego bez końca mordującego rośliny przy udziale zombi i Mabel po raz siódmy oglądającą Cziłałę z Beverly Hills 2, żeby niczego nie zauważyli. Wiedziałam, że to nieodpowiedzialne zachowanie, że jestem niedbałą rodzicielką, ale uznałam, że to i tak lepiej, niż kazać im oglądać matkę porażoną emocjonalną katastrofą w związku z kimś, kto bardziej zbliżony jest wiekiem… Ach! Naprawdę Roxster jest bardziej w wieku Mabel niż moim? Nie, ale podejrzewam, że z Billym bardziej są

równolatkami niż ze mną. Boże, Boże. Co ja tu wymyślam? Nic dziwnego, że przestał SMS-ować. 21.15. Wciąż żadnego SMS-a. Nareszcie mogę się pogrążyć w otchłani rozpaczy, niepewności, pomstować, że wyrwano mi spod nóg emocjonalny grunt itd. Kiedy wchodzisz w związek z młodszym mężczyzną, to zaczynasz odnosić wrażenie, że w cudowny sposób udało ci się cofnąć czas. Czasami, kiedy robiliśmy to na krześle w łazience i migało mi w lustrze, jak wyglądamy, nie potrafiłam uwierzyć, że w moim wieku robię to z Roxsterem. Ale teraz wszystko przeminęło, a ja rozsypałam się niczym paczka makaronu. Może robię to wszystko tylko po to, żeby okiełznać egzystencjalną rozpacz związaną ze starością, strach, że może będę miała zawał, a wtedy co się stanie z Billym i Mabel? To i tak nic w porównaniu z czasami, gdy byli zupełnie maleńcy. Nieustannie się bałam, że niespodziewanie umrę we śnie albo spadnę ze schodów i nikt nie przyjdzie, a one zostaną całkiem same i na koniec zjedzą mnie z głodu. W końcu jakoś mnie uspokoiła uwaga Jude, że „lepiej tak, niż umrzeć w samotności i zostać zjedzoną przez owczarka alzackiego”. 21.30. Nie wolno zapominać, o czym mówi Zen i sztuka zakochiwania się: kiedy się pojawia w naszym życiu, powitajmy, kiedy odchodzi, pozwólmy odejść. A ponadto kiedy uczniowie zen siedzą na macie i medytują, zaprzyjaźniają się z Samotnością, która jest czymś zupełnie innym niż Osamotnienie. Samotność jest Ulotnością, czyli sposobem, w jaki ludzie, których kochamy, pojawiają się w naszym życiu, a potem z niego znikają, co jest nieusuwalną cechą samego Życia… a może to dotyczy Osamotnienia, a tymczasem Samotność jest… Nadal żadnego SMS-a. 23.00. Nie mogę zasnąć. 23.15. Och, Mark, Mark. Pamiętam to całe szaleństwo z „Zadzwoni, nie zadzwoni?”, kiedy się z nim umawiałam, jeszcze zanim wzięliśmy ślub. Ale nawet wtedy to było jakoś inaczej. Bo znałam go tak dobrze, znałam go od czasów, gdy biegałam nagusieńka po trawniku jego rodziców.

Przez sen prowadziłam z nim rozmowy. Dzięki temu wiedziałam, co w głębi duszy czuje. — Mark? Ta jego smagła, przystojna twarz śpiąca na poduszce. — Jesteś kochany? Wzdychał przez sen, krzywił się smutno, z zawstydzeniem kręcił głową. — Mamusia cię kocha? A on z ogromnym smutkiem przez sen próbował wykrztusić swoje „nie”. Mark Darcy, gruba ryba w świecie legalistycznej walki o prawa człowieka, a wewnątrz mały, skrzywdzony chłopiec, którego w wieku siedmiu lat posłano do szkoły z internatem. — Może ja cię kocham? — pytałam. A wtedy on uśmiechał się przez sen, szczęśliwy, dumny, twierdząco kiwał głową, przytulał mnie, obejmował ramieniem. Znaliśmy się na wylot, jak łyse konie. Mark był dżentelmenem, a ja ufałam mu bez zastrzeżeń, opuszczałam tę bezpieczną przystań i ruszałam w szeroki świat. Czułam się, jakbym badała groźne dno oceanu, mając za plecami nasz maleńki bezpieczny batyskaf. A teraz… teraz wszystko wokół jest groźne i nic już nigdy nie będzie bezpieczne. 23.55. Co ja robię? Co ja robię? Dlaczego to wszystko zaczęłam? Dlaczego nie poprzestałam na tym, co mam? Smutna, samotna, bez seksu, ale przynajmniej matka dwójki dzieci, wierna… wierna ich ojcu.

CIEMNA NOC DUSZY

19 KWIETNIA 2013, PIĄTEK (CIĄG DALSZY) Pięć lat. Naprawdę minęło już pięć lat? Najpierw nie miałam czasu się zastanawiać, najważniejsze było, żeby przeżyć jakoś kolejny dzień. Na szczęście Mabel była zbyt mała, żeby cokolwiek rozumieć, ale jak żywy staje mi przed oczyma obraz Billy’ego, jak biega po całym domu, krzycząc: „Straciłem tatusia!”. Za drzwiami Jeremy i Magda, za ich plecami policja i ten wyraz ich twarzy! Pamiętam, jak odruchowo pobiegłam do dzieci, przytuliłam je, zdjęta grozą. „Co się dzieje, mamusiu? Co się dzieje?” Ludzie z jakiejś rządowej instytucji w salonie, ktoś przypadkiem włączył telewizor, akurat leciały wiadomości, a na ekranie twarz Marka i podpis:

Mark Darcy 1956-2008 Wspomnienia zlewają się z sobą. Przyjaciele, rodzina, wśród których czuję się niczym w łonie, prawnicy, przyjaciele Marka, którzy zajmują się wszystkim, testamentem, formalnościami pogrzebowymi, niewiarygodne — to jak film, który kiedyś musi się skończyć. Sny, w których wciąż nawiedza mnie Mark. Poranki, kiedy budzę się o piątej, przez ułamek sekundy jeszcze otumaniona od snu, przekonana, że wszystko wciąż jest po staremu… i wtedy sobie przypominam, i potem przychodzi ból, i czuję się, jakby mi wbito kołek w serce, przyszpilono mnie nim do łóżka, i boję się ruszyć, na wypadek gdyby ból miał się rozlać po całym ciele, bo wiem, że za pół godziny dzieci się obudzą i wszystko się zacznie od nowa: pieluchy, butelki, udawanie, że jest OK, ogarnianie rzeczy do czasu, aż będę mogła się zamknąć w łazience i tam wyć, a potem trochę tuszu do rzęs i znowu branie się w garść. Niemniej, kiedy ma się dzieci, jedno jest pewne: nie można sobie do końca

odpuścić, nie można się rozpaść na kawałki, trzeba ciągnąć to dalej. TKW: Trzeba Kurwa Walczyć. Zastępy psychologów i terapeutów od żałoby pomogły Billy’emu, a później Mabel wypracować „możliwą do przyjęcia wersję prawdy”, „szczerą”, „komunikowalną”, „pozbawioną tajemnic” i „bezpieczną bazę”, dzięki której potrafili poradzić sobie ze stratą. Ale dla tzw. bezpiecznej bazy — czyli (nie należy się śmiać!) mnie — sprawa wyglądała zupełnie inaczej. Zasadniczą rzeczą, jaką zapamiętałam z tych sesji, był ich wspólny mianownik: „Poradzisz sobie?”. A przecież nie było wyboru. I wszystkie te myśli, które kłębiły się w mojej głowie… nasze ostatnie chwile spędzone razem, szorstki dotyk materii garnituru Marka na mojej skórze osłoniętej tylko koszulą nocną, ostatni pocałunek na pożegnanie, o którym nie wiedzieliśmy, że jest ostateczne, próby wydobycia z pamięci spojrzenia, jakim mnie wówczas obrzucił, dzwonek do drzwi, obcy ludzie na progu, myśli: „Już nigdy…”, „Gdyby tylko…” — to wszystko musiałam od siebie odepchnąć. Starannie zaaranżowany proces żałoby, nadzorowany przez specjalistów o łagodnych głosach i troskliwych uśmiechach wyższości, okazał się znacznie mniej pomocny niż wymyślanie, jak zmienić pieluszkę, równocześnie podgrzewając w mikrofali paluszki rybne. Uważałam wtedy, że dziewięćdziesiąt procent zwycięstwa to utrzymać się na powierzchni, byle jak, aby tylko się utrzymać. Mark o wszystko zadbał: o najdrobniejsze finansowe szczegóły, o polisy ubezpieczeniowe. Wyprowadziliśmy się z naszego wielkiego domu pełnego wspomnień, zamieszkaliśmy w naszym domku w Chalk Farm. Czesne za dzieci, opłaty za dom, rachunki, dochód, nie musiałam się o nic troszczyć, wszystko było załatwione — nie musiałam więc pracować, zostawała mi tylko opieka nad Mabel i Billym — moim maleńkim Markiem — czyli wszystkim, co mi po nim pozostało i co miało mnie utrzymać przy życiu. Matka i wdowa, takie dwie przypisano mi role, nie pozostawało mi nic innego, jak się z nich pieczołowicie wywiązać. A jednak w środku czułam się wypalona — ruina tego, kim byłam niegdyś. Nim jednak minęły cztery lata, moi przyjaciele mieli już tego powyżej uszu.

CZĘŚĆ PIERWSZA DZIEWICA ODRODZONA ROK TEMU… Są to fragmenty dziennika, który prowadziłam przez ostatni rok, zaczynające się dokładnie w czwartą rocznicę śmierci Marka; jest w nich szczegółowo opisane, w jaki sposób się wpakowałam w to obecne szaleństwo.

DZIENNIK 2012

19 KWIETNIA 2012, WTOREK 79 kilo, jednostki alkoholu 4 (nieźle), 2822 kalorie (ale lepiej jeść prawdziwe jedzenie w klubie niż resztki starego sera i rybnych paluszków w domu), szanse na seks lub choćby tylko na ochotę na seks 0. — Ona MUSI się z kimś przespać — oznajmiła stanowczym tonem Talitha, popijając wódkę z martini i rozglądając się po wnętrzu Shoreditch House takim wzrokiem, jakby już szukała kandydatów. Poczułam niepokój, jakby rozdzwoniły się dzwonki alarmowe. To było jedno z naszych w miarę regularnych spotkań z Talithą. Tom i Jude upierali się, żebym brała w nich udział, w ramach „wyciągania mnie z domu”, co skądinąd przypominało zabieranie babci nad morze. — Powinna — zgodził się Tom. — Mówiłem wam, że na LateRooms.com znalazłem apartament w Chedi w Chiang Mai za jedyne dwieście funciaków. Na Expedii był apartament typu „komfort” za sto siedemdziesiąt dziewięć, ale nie miał tarasu. Tom na starość zupełnie sfiksował na punkcie wakacji w butikowych hotelach i próbował również nas wciągnąć w życie zdefiniowane treścią bloga Gwyneth Paltrow. — Tom, zamknij się — mruknęła Jude, odrywając na moment wzrok od ekranu iPhone’a, na którym wyświetlała się strona DatingSingleDoctors. — To jest poważna sprawa. Musimy coś zrobić. Ona się stała „dziewicą odrodzoną”. — Nic nie rozumiecie — wtrąciłam. — Ja sobie tego zupełnie nie wyobrażam. Nie chcę nikogo innego. A nawet gdybym chciała, to i tak jestem do niczego, jestem kompletnie aseksualna i nikt mnie już nie zechce nigdy, nigdy, nigdy. Spuściłam wzrok, mój brzuch pęczniał pod czarnym topem. Nie ma co

zaprzeczać. Stałam się „dziewicą odrodzoną”. Problem ze współczesnym światem polega na tym, że zewsząd bombardowani jesteśmy seksem i seksualnie naładowanymi obrazami — billboardy i te wszystkie dłonie spoczywające na pośladkach wbitych w dżinsy, pary miziające się na plaży w reklamach sandałów, pary w prawdziwym życiu wtulone w siebie na parkowych ławkach, prezerwatywy przy kasie w aptece — cały magicznie cudny świat seksu, do którego przestałam należeć dożywotnio. — Nie mam zamiaru się przeciwko temu buntować, rozumiem doskonale, że na tym polega bycie wdową i że w ten sposób człowiek oswaja się z nieuchronnym losem starszej pani — oznajmiłam dramatycznie, spodziewając się ich protestów i zapewnień, że skąd, no jakże, przecież jestem jak Penelope Cruz albo Scarlett Johansson. — Kochanie, przestań pieprzyć bzdury — skwitowała Talitha, równocześnie gestem zamawiając u kelnera następny koktajl. — Prawdopodobnie wystarczyłoby, gdybyś zrzuciła trochę wagi, skorzystała z botoksu i zrobiła coś z włosami, ale… — Botoks? — oburzyłam się. — Boże! — wykrzyknęła znienacka Jude. — Ten facet nie jest żadnym doktorem. Widziałam go na DanceLoverDating. To jest to samo zdjęcie! — Może jest doktorem, a równocześnie miłośnikiem tańca i po prostu korzysta z jednego i drugiego? — zażartowałam. — Jude, zamknij się — powiedział Tom. — Pogubiłaś się już zupełnie w tym gąszczu mglistych, internetowych osobowości, z których większość zapewne w ogóle nie istnieje i które się pojawiają i znikają, ot tak, jak im się podoba. — Od botoksu można umrzeć — stwierdziłam posępnie. — W botoksie jest jad kiełbasiany. Od krów. — I co z tego? Lepiej umrzeć od botoksu niż z samotności, będącej skutkiem niepotrzebnie wyhodowanych zmarszczek. — Na miłość boską, Talitha, zamknij się — powtórzył Tom. Nagle znów zatęskniłam za Shazzer i w uszach jak żywe zabrzmiały mi jej słowa, które bez wątpienia by teraz padły: „Niech wszyscy przestaną, kurwa, mówić wszystkim pozostałym, żeby się, kurwa, zamknęli”.

— Tak, Talitha, zamknij się — powiedziała Jude. — Nie każdemu odpowiada rola monstrum z gabinetu osobliwości. — Kochana — zaczęła Talitha, przykładając dłoń do czoła. — Ja NIE jestem żadnym monstrum. W trakcie żałoby Bridget po prostu straciła, czy precyzyjniej mówiąc, zagubiła swoje seksualne ja. A naszym obowiązkiem jest pomóc jej je odnaleźć. I ruchem głowy odrzuciwszy do tyłu swoje bujne, lśniące loki, rozparła się w fotelu. Wszyscy troje przyglądaliśmy się jej w milczeniu, sącząc przez słomki koktajle niczym gromada pięciolatków. Ale Talitha tymczasem nie wytrzymała. — Walcząc z objawami starzenia się, dostarczamy sobie „znaków drogowych”. Ciało trzeba zmuszać, aby nie godziło się na typowy dla wieku średniego rozkład tłuszczu, zmarszczki nie są zupełnie do niczego potrzebne, a bujne, lśniące i zdrowe włosy… — Kupione za marne grosze od ubogich, młodych Hindusek — wtrącił Tom. — …nieważne, jakim sposobem pozyskane i doczepione… to wszystko, czego trzeba, żeby cofnąć wskazówki zegara. — Talitha — odezwała się Jude — słyszałaś samą siebie, jak zaakcentowałaś słowa „wieku” i „średniego”? — Tak czy siak, to nie dla mnie — powiedziałam. — Posłuchaj samej siebie. To, co mówisz, jest takie smutne — kontynuowała Talitha. — Kobiety w naszym wieku… — W twoim wieku — mruknęła Jude. — …tylko siebie mogą winić, jeśli przez ciągłe gadanie o tym, jak to od czterech lat z nikim się nie umawiały, przylgnie do nich łatka „do niczego”. „Niewidzialną kobietę” Germaine Greer trzeba brutalnie zamordować i pogrzebać. Dla siebie i dla innych, powinnyśmy otoczyć się atmosferą poczucia własnej wartości i tajemniczego powabu, zmienić się, odkryć na nowo… — Jak Gwyneth Paltrow — wtrącił radośnie Tom. — Gwyneth Paltrow nie jest w „naszym wieku”, a poza tym ma męża — ucięła

Jude. — Nie, chodziło mi o to, że nie mogę bzykać się z pierwszym lepszym — próbowałam wyjaśnić. — To byłoby nie w porządku wobec dzieci. Tyle jest do roboty, a mężczyźni to stworzenia absorbujące czasowo. Talitha obrzuciła mnie pełnym bezdennego smutku spojrzeniem: moje typowe luźne w talii spodnie i długi top litościwie okrywający ruinę tego, co kiedyś nazywałam swoją figurą. Nie chcę przez to powiedzieć, że nie powinna tak mówić — w końcu miała trzech mężów, a od czasu, gdy ją poznałam, zawsze pałętał się wokół niej jakiś beznadziejnie zakochany facet. — Kobieta ma swoje potrzeby — prychnęła dramatycznie Talitha. — Cóż dobrego przyjdzie biednym dzieciaczkom z matki, która cierpi na niską samoocenę i frustracje seksualne? Jeżeli wkrótce się z kimś nie prześpisz, to już nigdy tego nie zrobisz. I cała się pomarszczysz. I zgorzkniejesz. — To bez znaczenia — powiedziałam. — Co? — Przede wszystkim chodzi o to, że to nie byłoby w porządku wobec Marka. Na chwilę zapadła cisza. Jakby prosto w radosny nastrój wieczoru ktoś wrzucił wielką mokrą rybę. Niemniej później mocno już pijany Tom odprowadził mnie do damskiej toalety, gdzie musiał oprzeć się o ścianę, podczas gdy ja walczyłam z designerskim kurkiem, starając się go odkręcić metodą prób i błędów. — Bridget — zaczął Tom, gdy ja tymczasem macałam przestrzeń pod umywalką w poszukiwaniu jakichś przycisków. Uniosłam głowę. — Co? Tom znowu przybrał ten swój mentorski ton. — Mark chciałby, żebyś kogoś sobie znalazła. Nie chciałby, żebyś dała sobie spokój… — Nie dałam sobie spokoju — powiedziałam, prostując się z niejakim trudem. — Powinnaś znaleźć sobie coś do roboty — kontynuował. — Musisz jakoś żyć. I

potrzebujesz kogoś, kto by z tobą był i cię kochał. — Żyję przecież — odparłam opryskliwie. — I nie potrzebuję mężczyzny, mam dzieci. — No tak, może nikogo i niczego nie potrzebujesz, ale z pewnością przydałby ci się ktoś, kto nauczyłby cię odkręcać kurek. — Sięgnął dłonią do kwadratowego korpusu baterii, przekręcił coś u podstawy i woda bystro popłynęła. — Zajrzyj, co piszą na Goop — powiedział znienacka, w jednej chwili znów stając się tym zabawnym, prześmiewczym Tomem. — Poczytaj, co Gwyneth ma do powiedzenia na temat seksu i wychowania dzieci na francuską modłę! 23.15. Właśnie życzyłam Chloe dobrej nocy, starając się udawać całkowicie trzeźwą. — Przepraszam, trochę się spóźniłam — wymamrotałam z zakłopotaniem. — Co to jest pięć minut — zauważyła uprzejmie, marszcząc lekko nos. — Cieszę się, że się trochę zabawiłaś! 23.45. Już w łóżku. Trzeba powiedzieć, że zamiast zwykłej piżamy w pieski, identycznej, jak mają dzieci, włożyłam koszulę nocną z tych, które w odległy choćby sposób kojarzą się z seksem, a w którą byłam w stanie się wcisnąć. Jakoś znienacka udzielił mi się optymistyczny nastrój. Może Talitha ma rację! Jaki dzieci będą miały pożytek z tego, że się pomarszczę i zgorzknieję? Żadnego. Wszystko będzie się kręcić wokół ich dzieciństwa, jak Ziemia wokół Słońca, one same zmienią się w wymagających Królewskich Potomków, a ja stanę się kłótliwą starą wiedźmą, która przyklejona do butelki sherry drze się: „DLACZEGO WY NIC NIE CHCECIE DLA MNIE ZROBIĆ?”. 23.50. Może po prostu szłam długo przez ciemny tunel, na którego końcu jednak widać światełko? Może ktoś mógłby mnie jednak pokochać? Właściwie nie ma powodów, dla których nie mogłabym tu sobie sprowadzić mężczyzny. Zainstaluję haczyk w drzwiach sypialni, aby dzieci „nas” nie zaskoczyły, budując tym samym dorosły, zmysłowy świat… Oj! Płacz Mabel. 23.52. Pobiegłam do pokoju dziecięcego, gdzie na dolnym łóżku zobaczyłam małą

postać ze zmierzwionymi włosami, która usiadła, a potem szybko pochyliła się, składając na płask, co zawsze robi w takiej sytuacji, jako że nie powinna się przecież budzić po nocy. Teraz jednak Mabel znowu się wyprostowała i spojrzała na swoją piżamę poznaczoną strumieniami biegunki, otworzyła usta i zaczęła wymiotować. 23.53. Zaniosłam Mabel do łazienki i, próbując sama nie zwymiotować, rozebrałam ją z piżamy. 23.54. Umyłam Mabel, wytarłam do sucha, postawiłam na podłodze, potem poszłam poszukać nowej piżamy, zdjąć pościel i spróbować namierzyć świeżą. Północ. Płacz dobiegający z dziecięcego pokoju. Wciąż z zapaskudzoną pościelą w rękach skręciłam w tamtą stronę, gdy tymczasem w łazience rozległ się konkurencyjny płacz. Wezbrała we mnie nieprzeparta ochota na wino. Musiałam sobie kilka razy powtórzyć, że jestem odpowiedzialną matką, a nie jakąś laską, która się szlaja po barach typu All Bar One. 0.01. Miotałam się w jakimś epileptycznym prawie stanie między pokojem dziecięcym a łazienką. Płacz dobiegający z łazienki przybrał na sile. Pobiegłam tam, oczyma wyobraźni widząc, jak Mabel zjada nożyk do maszynki do golenia, truciznę albo coś w tym stylu, a ona tymczasem robiła kupę na podłogę, patrząc na mnie wzrokiem pełnym równocześnie poczucia winy i niedowierzania. Zdjęła mnie bezgraniczna miłość do Mabel. Wzięłam ją na ręce. Biegunka i wymiociny już nie tylko na pościeli, macie łazienkowej, na Mabel itd., ale również na odlegle kojarzącej się z seksem koszuli nocnej. 0.07. Z Mabel i całym tym biegunkowym zestawem na rękach poszłam do dziecięcego pokoju, a tam stał Billy z przepoconymi, potarganymi włosami i patrzył na mnie, jakbym była miłosiernym Bogiem, który spełnia wszystkie prośby. Tak sobie patrzyliśmy w oczy, podczas gdy jemu odbijało się okropnie, jak temu dziecku w Egzorcyście, tyle że on stał nieruchomo, a nie kręcił się wściekle dookoła własnej osi.

0.08. Napad biegunki splamił piżamę Billy’ego. Jego ogłupiałe spojrzenie wywołało u mnie napływ bezgranicznej miłości. Wszystko skończyło się na biegunkowowymiotnym „zbiorowym uścisku” w stylu hollywoodzkim, w którym udział wzięła nasza trójka, zabrudzone pościele, mata z łazienki, piżamki i odlegle kojarząca się z seksem koszula nocna. 0.10. Tak strasznie brakowało mi Marka. Przed oczyma zamajaczyła mi jego postać, jak stoi tu z nami po nocy w swoim prawniczym garniturze, gdzieś tam mignęła owłosiona pierś, wyobraziłam sobie jego żarty na temat dziecięcego chaosu, pomyślałam, że zapewne natychmiast zacząłby wszystko organizować w wojskowy sposób, jak przy wybuchu przygranicznych zamieszek, póki nie zrozumiałby absurdalności swojego podejścia, i oboje śmialibyśmy się w głos. Brakuje mi go w tych wszystkich najdrobniejszych sprawach. Tak strasznie żal, że nie może przyglądać się, jak jego dzieci dorastają. Z nim nawet to byłoby zabawne, a nie męczące i z lekka przerażające. Teraz na przykład jedno z nas by zostało z dziećmi, podczas gdy drugie zajęłoby się pościelą, a potem moglibyśmy się wpakować do nich na piętrowe łóżko i śmiać się ze wszystkiego… jak ktoś inny mógłby się tak cieszyć z ich istnienia, tak je kochać, nawet gdy wszystko zabrudzone jest ich kupą…? 0.15. — Mamo! Głos Billy’ego przywołał mnie do rzeczywistości. Sytuacja nie była łatwa, co tu dużo mówić, skoro wszyscy byli brudni od biegunki i wymiocin, przerażeni i wciąż szarpani odruchami mdłości. Najlepiej byłoby rozebrać dzieci z poplamionych ubranek, potem wsadzić je do ciepłej kąpieli i znaleźć dla nich nową pościel. A jeśli wymioty i biegunka nie ustaną? Co wtedy? Woda w kąpieli może stać się trująca, niewykluczone, że zaplączą się do niej zarazki cholery, niczym w jakimś obozie dla uchodźców. 0.16. Znalazłam rozwiązanie doraźne: umieścić na podłodze w łazience plastikową matę, a na niej poduszki, ręczniki itd., żeby były pod ręką.

0.20. Postanowiłam zejść na dół, do pralki (tzn. do lodówki, gdzie wino…). 0.24. Zamknęłam drzwi i zbiegłam po schodach. 0.27. Pokrzepiłam się łykiem wina, od razu rozjaśniło mi się w głowie i zrozumiałam, że pranie pościeli itd. nie ma najmniejszego znaczenia. Liczy się tylko to, jasna sprawa, żeby utrzymać dzieci przy życiu do rana, najlepiej unikając przy tym załamania nerwowego. 0.45. Dotarło do mnie, że wino wprawdzie rozjaśnia w głowie, ale na żołądek działa wręcz przeciwnie. 0.50. Zwymiotowałam. 2.00. Billy i Mabel spali już na podłodze w łazience, przykryci ręcznikami, jakoś tam umyci. Zdecydowałam się spać obok nich w pokrytej odchodami i wymiocinami odlegle kojarzącej się z seksem koszuli nocnej. 2.05. Przepełniało mnie przyjemne poczucie triumfu, jakbym była generałem, któremu udało się wymyślić pokojowe rozwiązanie konfliktu i — ledwo, ledwo — powstrzymać masakrę, rozlew krwi i co tam jeszcze: w uszach brzmiała mi melodia z Gladiatora, wyobrażałam sobie siebie jako Russella Crowe’a, częściowo przysłoniętą napisem „Bohater powstanie”. Równocześnie nie potrafię opędzić się od myśli, że próba wdrażania dowolnego scenariusza erotycznego, kiedy dzieją się takie rzeczy, to raczej nie najlepszy pomysł.

NOWY POCZĄTEK — NOWA JA

20 KWIETNIA 2012, PIĄTEK 78 kilo, minuty przeznaczone na medytację 20, minuty spędzone na medytacji 0. 14.00. No dobra. Podjęłam decyzję. Mam zamiar całkowicie zmienić swoje życie. Znowu zabiorę się do zen/New Age/poradników i do jogi itd., bo trzeba zacząć od tego, co wewnątrz, a nie od tego, co na zewnątrz, medytować regularnie i zrzucić nadwagę. Wszystko już sobie zorganizowałam w łazience: świece, mata do jogi i teraz pozostało mi tylko spokojnie medytować i oczyścić umysł, zanim rano zawiozę dzieci do lekarza, pamiętając jednak, że w międzyczasie trzeba zarezerwować czas na: a) zjedzenie czegoś i b) znalezienie zgubionych kluczyków do samochodu.

Ponadto planuję jeszcze robić następujące rzeczy: * Zrzucę 15 kilo. * Zamiast czuć się stara i wyrzucona poza nawias, zarejestruję się na Twitterze, Facebooku, Instagramie i WhatsApp, ponieważ wszyscy oprócz mnie są na Twitterze, Facebooku, Instagramie i WhatsApp. * Przestanę się bać telewizora, a zamiast tego po prostu poszukam instrukcji obsługi TV i DVD, dowiem się, jak działają te wszystkie piloty i przyciski, żeby telewizja stała się dla mnie w życiu źródłem przyjemności, a nie kolejnym przyczynkiem do katastrofy. * Regularnie będę sobie urządzać w życiu Life Loundry i jak w tym reality show usuwać z domu wszystko, czego nie potrzebuję, zwłaszcza zawartość szafy pod schodami, żeby mieć na wszystko miejsce i żeby wszystko miało swoje miejsce w stylu buddyjskiego zendo, ewentualnie domu Marthy Stewart.

* Mając to na względzie, poproszę mamę, żeby przestała mi przysyłać niepotrzebne jej torebki, etole, wazy Wedgwooda itp., zwracając jej uwagę, że epoka racjonowania skończyła się już jakiś czas temu, a teraz cierpimy raczej na niedostatek przestrzeni niż przedmiotów (przynajmniej w świecie Zachodu). * Zabiorę się do pracy nad adaptacją Heddy Gabbler, żeby znowu mieć jakieś życie zawodowe, jak przystoi osobie dorosłej. * Naprawdę napiszę ten scenariusz, zamiast przez pół dnia zabierać się do szukania czegoś, a potem wędrować bez celu z pokoju do pokoju, zamartwiając się mailami, na które nie odpowiedziałam, SMS-ami, rachunkami, umówionymi zabawami u innych dzieci, wyprawami na imprezy gokartowe, woskowaniem nóg, wizytami u lekarza, wywiadówkami, rozkładem dyżurów opiekunki do dzieci, dziwnymi odgłosami wydawanymi przez lodówkę, szafą pod schodami, przyczynami, dla których telewizor nie działa — żeby na koniec zorientować się, iż nie pamiętam już, czego w ogóle szukałam. * Nie będę nosić przez cały czas tych samych trzech elementów ubrania, a zamiast tego przejrzę garderobę i stworzę sobie modny „look”, opierając się na wyglądzie celebrytów na lotniskach. * Wysprzątam szafę pod schodami. * Jakimś sposobem dojdę do tego, dlaczego lodówka robi tyle hałasu. * Będę poświęcała przynajmniej godzinę dziennie na korespondencję mailową, zamiast tracić cały dzień w cybernetycznym błędnym kole maili, newsów, kalendarza, Google’a, odwiedzania stron z ofertą komercyjną i wakacyjną, co kończy się tym, że nie odpowiadam na żadne listy. * Nie będę włączać Twittera, Facebooka, WhatsApp i czego tam jeszcze do błędnego cybernetycznego koła, oczywiście kiedy już się na nich zarejestruję. * Mailami zajmę się od razu, tak żeby stały się skutecznym narzędziem komunikacji, a nie Niewybuchem Skrzynki Odbiorczej pełnej pułapek poczucia winy i niezdetonowanych, wampirycznie-zegarowych bomb.

* Stanę się lepszą opiekunką dla dzieci niż Chloe. * Ureguluję dzieciom rozkład zajęć, tak żeby każdy — a zwłaszcza ja — wiedział dokładnie, gdzie są w danym momencie i czym się powinny akurat zajmować. * Przeczytam poradniki dla rodziców, w tym Raz, dwa, trzy… Lepsze i łatwiejsze wychowanie dzieci oraz Francuskie dzieci nie rzucają jedzeniem, żeby lepiej opiekować się dziećmi niż Chloe. * Będę milsza dla Talithy, Jude, Toma i Magdy w zamian za dobroć, jaką mi okazali. * Raz w tygodniu będę chodzić na pilates, dwa razy w tygodniu na zumbę. Trzy razy w tygodniu siłownia, cztery razy joga.

A oprócz tego planuję nie robić następujących rzeczy: * Nie będę piła tyle dietetycznej coli przed jogą, ponieważ wtedy każda sesja zamienia się w mękę, gdy dokładam wszelkich starań, żeby nie puszczać bąków. * Nigdy nie przegram w wyścigu po miejsca parkingowe przed szkołą. * Żadnemu z uczestników tegoż wyścigu nie będę pokazywała palcami znaku „V”. * Nie dam się wyprowadzić z równowagi zmywarce do naczyń i kuchence mikrofalowej, które w ten swój natarczywy sposób oznajmiają, że zakończyły cykl swej pracy, a przede wszystkim nie będę marnować czasu, tańcząc po kuchni i udając zmywarkę, śpiewać: „Oj, joj, patrzcie na mnie, jestem zmywarka i właśnie zmyłam naczynia”. * Nie pozwolę się wyprowadzić z równowagi mamie, Unie i Perfekcyjnej Nicolette. * Nie będę na Nicolette mówić „Nicorette”. * Nie będę żuć więcej niż dziesięć gum Nicorette dziennie. * Nie będę chować przed Chloe pustych butelek po winie.

* Nie będę jeść tartego sera prosto z lodówki, zasypując nim całą podłogę. * Nie będę wrzeszczeć ani warczeć na dzieci, tylko zawsze będę do nich mówić tonem spokojnym i wyważonym, jakbym była tą osobą, która odzywa się w poczcie głosowej. * Nie będę piła więcej niż jedną puszkę red bulla i dietetycznej coli dziennie (to znaczy po jednej z każdego). * Nie będę piła więcej niż dwa bezkofeinowe cappuccino dziennie. No, trzy. * Nie będę jadła więcej niż trzy Big Maki w McDonaldzie albo trzy panini z szynką i serem w Starbucksie. Też dziennie. * Nie będę powtarzała dzieciakom ostrzegawczym głosem: „Liczę do trzech! Raz… dwa…”, jeśli z góry nie będę wiedziała, co zrobię, gdy powiem „trzy”. * Nie będę zalegała rankiem w łóżku, oddając się ponurym albo erotycznym rojeniom, tylko wstanę od razu o szóstej i przygotuję się do wyścigu po miejsca parkingowe pod szkołą, jak to robią Stella McCartney, Claudia Schiffer i im podobne. * Nie będę się miotać histerycznie, kiedy coś mi nie idzie — zamiast tego osiągnę spokój umysłu i stan akceptacji wszystkiego, co mi się przydarza. Będę niczym wielkie drzewo, nieporuszone pośród całej tej zawieruchy. Ale jak niby mam akceptować wszystko, co mi się przydarza? Na Boga, przecież nie mogę… Jejku! Już czas jechać do lekarza, a ja jeszcze nie zrobiłam nic do jedzenia, nic nie napisałam, nie medytowałam i nie ustaliłam, gdzie się podziały PIEPRZONE KLUCZYKI DO SAMOCHODU! KURWA!

SPOŁECZNOŚCIOWA DZIEWICA

21 KWIETNIA 2012, SOBOTA 78 kilo, minuty spędzone na rowerze stacjonarnym 0, minuty spędzone na sprzątaniu szafy 0, minuty przeznaczone na rozgryzienie, jak działają piloty 0, dotrzymane postanowienia 0. 21.15. Dzieci już śpią, dom jest ciemny i cichy. Boże, Boże, CZUJĘ SIĘ TAKA SAMOTNA. Wszyscy w Londynie bawią się doskonale w pubach w towarzystwie przyjaciół, a potem uprawiają seks. 21.25. Nie ma się co przejmować. To całkiem normalne, że w sobotę wieczorem jest się samą. Wezmę się w garść i wysprzątam szafę pod schodami, a potem wsiądę na rower. 21.30. Właśnie zajrzałam do szafy. Może jednak nie. 21.32. Potem zajrzałam do lodówki. Może jednak naleję sobie kieliszek wina i wezmę torebkę tartego sera. 21.35. Już lepiej. Postanowiłam wejść na Twittera! Od momentu powstania serwisów społecznościowych nikt już nie musi czuć się odizolowany i osamotniony. 21.45. Weszłam na stronę Twittera, ale niczego nie zrozumiałam. To jakiś niepojęty strumień bełkotu, urwane kawałki rozmów z @tamtym i @owamtym. Skąd człowiek ma wiedzieć, co tu jest grane?

22 KWIETNIA 2012, NIEDZIELA 21.15. OK. Już się zarejestrowałam na Twitterze. Teraz muszę wymyślić sobie nick.

Coś młodzieżowego: Zajefajna Bridget? 21.46. Może lepiej nie. 22.15. JoneseyBJ! 22.16. Ale dlaczego wpisało mi @JoneseyBJ? Małpa JoneseyBJ? Czemu małpa?

23 KWIETNIA 2012, PONIEDZIAŁEK 80 kilo (o Boże), śledzących mnie na Twitterze 0. 21.15. Nie umiem rozgryźć, jak wstawić tam swoje zdjęcie. Wciąż mam tam tylko szablon graficzny w kształcie takiego jakby jajka. Świetnie! Wstawię swoją fotografię sprzed poczęcia! 21.45. No dobra. Poczekamy, aż ktoś zacznie mnie śledzić. 21.47.Nadal nikogo. 21.50. Raczej nie będę czekała, aż się ktoś pojawi. Woda w czajniku nigdy się nie chce zagotować, jak się obserwuje czajnik. 22.00. Ciekawe, czy ktoś mnie już obserwuje. 22.02. Wciąż nikogo. 22.12. Dalej nikogo. Hm. Cała sprawa z Twitterem polega na tym, że to narzędzie, które służy do rozmawiania z ludźmi, ale tu nie ma z kim rozmawiać. 22.15. Śledzących mnie 0. Czuję, jak powoli wzbierają we mnie wstyd i strach: może oni wszyscy twittują między sobą, a mnie ignorują, bo mnie nie lubią? 22.16. Może nawet twittują między sobą, za moimi plecami, na temat tego, jak mnie nie lubią?

22.30. Pięknie. Nie tylko jestem odizolowana i osamotniona, ale najwyraźniej również nielubiana.

24 KWIETNIA 2012, WTOREK 79 kilo, kalorii 4827, liczba minut spędzonych na wściekłych zmaganiach z urządzeniami technicznymi 127, liczba urządzeń technicznych, które udało mi się zmusić do robienia tego, do czego są przeznaczone 0, liczba minut spędzonych na przyjemnych czynnościach (nie licząc pochłonięcia 4827 kalorii i zmagań z urządzeniami technicznymi) 0, liczba śledzących mnie na Twitterze 0. 7.06. Właśnie sobie przypomniałam, że jestem na Twitterze. I poczułam się taka z siebie dumna, że omal nie pękłam! Jestem częścią rewolucji społecznej, jestem młoda. Wczoraj wieczorem po prostu za mało się postarałam! Może przez noc pojawiły się tysiące tych, którzy chcą mnie śledzić. Miliony! Stanę się internetowym memem. Nie mogę się doczekać, żeby sprawdzić, jak mi idzie i ile osób mnie śledzi!! 7.10. No nie. 7.11. Wciąż nikt mnie nie śledzi.

25 KWIETNIA 2012, ŚRODA 80,5 kilo, liczba logowań na Twittera, żeby sprawdzić, ile osób mnie śledzi 87, śledzących mnie na Twitterze 0, kalorie 4832 (niedobrze, ale to wina moich niematerializujących się znajomych z Twittera). 9.15. Wciąż nikogo. Zjadłam, co następuje: * 2 czekoladowe croissanty * 7 serków Babybel (w tym jeden tylko do połowy) * ½ torebki tartej mozzarelli * 2 dietetyczne cole

* półtorej parówki ze śniadania dzieci * ½ cheeseburgera z lodówki * 3 ciepłe lody Tunnock Tea Cake * 1 tabliczka Cadbury Dairy Milk (duża)

1 MAJA 2012, WTOREK 11.45. Znalazłam się właśnie na białej liście Twittera za sprawdzanie sto pięćdziesiąt razy na godzinę, ile osób mnie tam śledzi.

2 MAJA 2012, ŚRODA 79,5 kilo, liczba śledzących mnie na Twitterze 0. 21.15. Nie będę już więcej zajmować się Twitterem ani sprawdzać, czy ktoś mnie na nim śledzi. Może przeniosę się na Facebooka. 21.20. Przed chwilą zadzwoniłam do Jude i zapytałam, jak wejść na Facebooka. — Uważaj — przestrzegła mnie. — Facebook jest dobry, żeby być w kontakcie, ale ostatecznie tylko wgapiasz się w miliony fotek, na których twoi byli ściskają się ze swoimi nowymi dziewczynami, a potem jeszcze się okazuje, że cię wykluczyli z grona znajomych. Phi. Mnie raczej to nie grozi. Muszę spróbować z tym Facebookiem. 21.30. Może jednak trochę zaczekam, zanim spróbuję. Jude tymczasem oddzwoniła i śmiejąc się, mówiła: — Lepiej daj sobie na razie spokój z Facebookiem. Przed chwilą mi się wyświetliła informacja, że Tom właśnie przegląda profile randkowe. Musiał przez pomyłkę coś wcisnąć. I teraz wszyscy wiedzą, co robi, włączając w to jego rodziców i byłych wykładowców z psychologii.

LUŹNA PRZEPONA

9 MAJA 2012, ŚRODA 79 kilo, liczba śledzących mnie na Twitterze 0. 9.30. Ratunku! Coś się stało z moimi plecami! To znaczy nigdzie nie zniknęły, wciąż je mam, w tym sensie, że mam coś, co łączy ramiona z tyłkiem. Ale właśnie sprawdzałam liczbę śledzących mnie na Twitterze, a potem z trzaskiem zamknęłam pokrywę laptopa i odrzuciłam lekceważąco głowę do tyłu, mówiąc: „Phi!” — i wtedy znienacka schwycił mnie kurcz w lewej górnej części pleców. Jest tak, jakbym dotąd żyła sobie spokojnie, nie wiedząc w ogóle, że mam plecy, a potem one znienacka stały się źródłem niewyobrażalnych cierpień — i co ja mam teraz zrobić? 11.00. Właśnie wróciłam od osteopatki. Osteopatka wytłumaczyła mi, że to nie wina Twittera, tylko skutek wieloletniego podnoszenia dzieci, i że powinnam się już schylać nie z pleców, tylko z nóg — tzn. kucać jak afrykańskie kobiety. Wyobraziwszy to sobie, uznałam, że to trochę niezgrabne, przez co nie twierdzę tutaj bynajmniej, że kobiety afrykańskich plemion są niezgrabne, ponieważ oczywiście są bardzo zgrabne i pełne wdzięku. Zapytała, czy nie mam jeszcze jakichś innych objawów, więc powiedziałam: — Zgaga. Przez chwilę ugniatała mój brzuch, a potem wykrzyknęła: — Kurczę! To jest najluźniejsza przepona, z jaką się w życiu zetknęłam. Okazało się, że w moim wieku to, co mam w brzuchu, nie wraca już w naturalny sposób na swoje miejsce i wszystkie moje wnętrzności swobodnie sobie zwisają w środku. Nic dziwnego, że wylewają się znad moich czarnych spodni od dresu niczym kipiąca owsianka. — Co mam robić?

— Musi pani trochę popracować nad brzuchem — poradziła. — I zrzucić trochę tego tłuszczu. Przy Szpitalu Świętej Katarzyny otworzyli nową, świetną klinikę dla otyłych. — KLINIKA DLA OTYŁYCH!? — obruszyłam się, zeskakując ze stołu i wkładając z powrotem ubranie. — Może i po dzieciach mam trochę tłuszczyku na sobie, ale nie jestem otyła! — Nie, nie — pospiesznie zaczęła mnie uspokajać. — Nie jest pani otyła. Chciałam tylko powiedzieć, że zbędne kilogramy najskuteczniej zrzucać pod okiem profesjonalisty. Samej jest trudno, zwłaszcza kiedy ma się maluchy. — Któż to może wiedzieć lepiej ode mnie — paplałam. — Powszechnie wiadomo, że należy jeść, ale kiedy o piątej po południu toniesz w resztkach paluszków rybnych i chipsów i nie masz innego wyjścia, jak je zjeść, a potem jesz jeszcze własną kolację… — No właśnie. W klinice karmią pożywieniem zastępczym, więc nie ma się takich problemów — wyjaśniła osteopatka. — Po prostu nic więcej się nie wkłada do ust. Hmm, hmm. Słowo daję, już widzę, jak by na to zareagowali Tom, Jude i Talitha. Wyszłam stamtąd szybko, ale za drzwiami coś mnie tknęło, więc wróciłam i zapytałam: — Może chciałaby mnie pani śledzić na Twitterze? 21.15. Wróciłam do domu i z przerażeniem przyjrzałam się sobie w lustrze. Naprawdę zaczynam przypominać czaplę. Ręce i nogi zostały takie same, ale moje ciało przypomina sylwetkę ptaka z wielkim wałem tłuszczu wokół brzucha. Kiedy jestem ubrana, ptak sprawia wrażenie, jakby można było go podać na świąteczny stół, z żurawinową galaretką i sosem, za to kiedy jestem rozebrana, wygląda, jakby przez całą noc gotował się w garze wypełnionym słomą, jak to robią w Szkocji, i miał być podany na śniadanie wielopokoleniowej rodziny następnego dnia po tym szalonym szkockim sylwestrze, który tam nazywają Hogmanay. Talitha miała rację. Cały sekret polega na tym, żeby nie dopuścić do automatycznego odkładania się

tłuszczu cechującego (uwaga, zbliża się niedopuszczalne i niemodne określenie) Wiek Średni.

10 MAJA 2012, CZWARTEK 79 kilo, liczba śledzących mnie na Twitterze 0. 10.00. Przed chwilą rozmawiałam z Kliniką dla Otyłych. Rozmowa przebiegała w pogodnej atmosferze, już choćby dlatego, że pojawiły się wątpliwości, czy jestem dość otyła, żeby się zakwalifikować! Po raz pierwszy w mym życiu przyłapałam się na tym, że kłamię na temat swojej wagi, zawyżając ją! 10.10. Zamierzam całkowicie przebudować swoje ciało i uczynić z niego jeden szczupły mięsień, z tarką na brzuchu, która utrzymywać będzie wnętrzności na ich miejscu. 10.15. Właśnie przyłapałam się na tym, że odruchowo wpycham w siebie resztki ze śniadania dzieci.

17 MAJA 2012, CZWARTEK 79,5 kilo, liczba śledzących mnie na Twitterze 0. 9.45. Zbieram się do wyjazdu do Kliniki dla Otyłych. Nastrój mam w niskiej strefie stanów niskich. Będę wyglądać jak ci ludzie pokazywani w wiadomościach o tematyce medycznej, którzy ewidentnie wstydzą się za siebie — siedzą w szpitalnych strojach, mierzą im ciśnienie, a tymczasem stojący przed nimi wysmukły reporter o aerodynamicznej sylwetce zatroskanym tonem rozwodzi się na temat „epidemii otyłości”. 22.00. W Klinice dla Otyłych było SUPER. Po wstępnych wstydliwych przejściach, kiedy musiałam recepcjonistce kilkakrotnie, za każdym razem coraz głośniej powtarzać: „Klinika dla otyłych”, w końcu trafiłam na miejsce, gdzie na wejściu ujrzałam człowieka tak grubego, że autentycznie musiał pchać swój tłuszcz przed

sobą na wózku. Obok niego szła kobieta o niewiele mniejszych gabarytach, która zdaje się, próbowała z nim flirtować, pytając uwodzicielskim głosem: — Czy cierpiałeś na otyłość dziecięcą? Ludzie oglądali się za mną wzrokiem pełnym podziwu, którego nie czułam na sobie, od kiedy miałam dwadzieścia dwa lata i biegałam w zupełnie psychodelicznej z mojego dzisiejszego punktu widzenia koszulce zawiązanej na węzeł i odsłaniającej płaski jak deska brzuch. Zrozumiałam, że zapewne widzą we mnie żywą reklamę skuteczności kliniki pod koniec „programu”. Poczułam, jak wzbiera we mnie dawno nieodczuwana pewność siebie. Po chwili zrozumiałam, że to nie w porządku, że w ten sposób okazuję brak szacunku współpacjentom. Poza tym dzięki temu, że na własne oczy zobaczyłam tłuszcz, który jest czymś zupełnie osobnym od ciała, czymś, co trzeba pchać przed sobą na wózku, po raz pierwszy dostrzegłam w nim coś rzeczywistego. Zrozumiałam, że dotąd był dla mnie całkowicie niepojętym, przypadkowym dopustem bożym, a nie bezpośrednim skutkiem tego, co się wkłada do ust. — Nazwisko? — zapytał mnie mężczyzna stojący za kontuarem recepcji, który, co niepokojące, sam był raczej dość gruby. Przecież niemożliwe, żeby pracownicy kliniki się nim jeszcze skutecznie nie zajęli. Cała sprawa przebiegała w atmosferze bardzo medycznej i była zadziwiająco skomplikowana: badania krwi, seria EKG, wywiady, konsultacje. Raz tylko zrobiło mi się nieprzyjemnie, kiedy próbowali wpisać do mojej kartoteki „późne macierzyństwo”, a poza tym było zupełnie odjazdowo. Wyszło na to, że ciągłe ważenie się nie ma większego sensu. Powinno się raczej zwracać uwagę na zmniejszający się rozmiar sukienek. A ludzie, którzy są naprawdę bardzo, ale to bardzo grubi — mają, powiedzmy, jakieś dwadzieścia pięć czy pięćdziesiąt kilo nadwagi — potrafią też dużo i szybko zrzucić, nawet i do dziesięciu kilo w ciągu tygodnia! I chodzi tu o prawdziwy tłuszcz. Natomiast kiedy człowiek stara się zrzucić dziesięć, piętnaście procent wagi ciała, to wszystko, co traci ponad parę kilogramów, to już nie jest tłuszcz, tylko inne (raczej ponure) rzeczy. Chodzi o to, że kluczową kwestią nie jest sama waga ciała, ale stosunek masy mięśni do masy tłuszczu. Kiedy przechodzi się na drakońską dietę, a równocześnie,

na przykład, nie podnosi ciężarów, kończy się na tym, że traci się mięśnie, których człowiek posiada więcej niż tłuszczu. Tym sposobem traci się wagę, ale bynajmniej się nie chudnie. Czy coś w tym stylu. W każdym razie wniosek był taki, że mam zacząć chodzić na siłownię. Moja dieta składać się będzie z proteinowego budyniu o smaku czekoladowym i proteinowych czekoladowych batoników, dopiero wieczorem będę mogła zjeść niewielką porcję białka i warzyw, poza tym nie wolno mi brać do ust niczego innego. (Nie licząc penisów, dodałam w myślach… Jakim cudem w mojej głowie zrodziło się coś takiego? Z drugiej strony, byłoby fajnie… co więcej, po dzisiejszych osiągnięciach cała sprawa zaczęła się nagle wydawać jakby bardziej realna).

ODNOWA!

24 MAJA 2012, CZWARTEK 81 kilo, stracone kilogramy 0, liczba śledzących mnie na Twitterze 0, skonsumowane czekoladowe batoniki proteinowe 28, skonsumowane czekoladowe budynie proteinowe 37, liczba posiłków, zamiast których zjadłam czekoladowe batoniki proteinowe lub budynie 0, średnia ilość kalorii dziennie liczonych łącznie dla normalnych posiłków i produktów proteinowych 4798. Właśnie dotarłam do Kliniki dla Otyłych na pierwszą tygodniową ocenę postępów. — Bridget — powiedziała pielęgniarka — masz jeść produkty proteinowe zamiast normalnych posiłków, a nie na dokładkę. Objęłam ponurym spojrzeniem moją kartę pacjenta, a potem wypaliłam: — Chciałabyś może śledzić mnie na Twitterze? — Nie jestem na Twitterze — odparła. — Mniejsza o to, zapomnij na tydzień o Twitterze i po prostu jedz te produkty. I nic więcej. Okej? 21.15. Dzieci już śpią. Och, Boże, Boże, czuję się taka samotna: nieśledzona na Twitterze, gruba, głodna i chora od pieprzonych preparatów dla otyłych. Nienawidzę tych chwil, kiedy dzieciaki śpią. Powinnam się wtedy relaksować, a zamiast tego po prostu nurzam się w samotności. No dobra. Nie będę sobie na to pozwalać. W ciągu najbliższych trzech miesięcy zamierzam: * Zrzucić 35 kilo. * Pozyskać 35 twitterowców. * Napisać 35 stron scenariusza. Albo lepiej dwa razy tyle. * Nauczyć się obsługiwać telewizor. * Znaleźć sobie przyjaciółkę z dziećmi w wieku moich, która mieszka gdzieś

niedaleko i dzięki której wieczory stałyby się czymś rozrywkowym, a nie kolejną otchłanią rozpaczy zakończoną opychaniem się tartym serem. Tak! Tego mi właśnie trzeba. To nienaturalne, że dzieci zamyka się w domach, gdzie tylko jedno lub dwoje rodziców nadmiernie troszczy się o ich szczęście, i nawet nie wypuszcza na ulicę ze strachu przed pedofilami. Przecież kiedy myśmy dorastali, też musieli być jacyś pedofile, jednak dopiero teraz zaindukowany przez środki masowego przekazu strach przed pedofilem zmienił całe oblicze rodzicielstwa. Muszę znaleźć sobie jakichś innych rodziców, z którymi będę mogła spontanicznie pogadać i napić się wina, podczas gdy dzieci będą się bawić… i razem będziemy jak wielopokoleniowa włoska rodzina spożywająca obiad pod drzewem. Ponieważ jak mówi przysłowie: „Trzeba całej wioski, żeby wychować dziecko”. Poza tym jako przyszła celebrytka muszę się wprawiać w chodzeniu po czerwonym dywanie. Po prawdzie to mieszka tu naprzeciwko taka miła kobieta, która, zdaje się, ma dzieci — chociaż „miła” to raczej nie jest właściwe słowo. Jest szalenie w stylu boho-chic, z burzą czarnych włosów zwieńczonych rzeczami, które znacznie lepiej czułyby się w centrum ogrodniczym lub w sklepie dla zwierząt niż na głowie. Z tym wszystkim sprawiałaby dość dziwne wrażenie, gdyby nie jej egzotyczna, mroczna uroda, jaką zwykliśmy kojarzyć z bohemą. Widziałam ją wiele razy w towarzystwie osób, które do niej przychodzą albo od niej wychodzą: dzieci, nastolatki płci obojga — opiekunowie do dzieci? kochankowie? — jakiś przystojny, bardzo męski mężczyzna, który może być jej mężem albo zaprzyjaźnionym artystą, od czasu do czasu widuję tam niemowlę. Może ma dzieciaki w tym samym wieku co moje? Poweselałam. Jutro będzie lepiej.

31 MAJA 2012, CZWARTEK 79 kilo. Hura! Zrzuciłam dwa kilo od ostatniego tygodnia! Wróciłam do wagi, którą miałam, gdy przechodziłam na dietę. Choć pielęgniarka mówi, że tak naprawdę straciłam nie

tłuszcz, tylko te „inne rzeczy”. Mówi też, że powinnam zacząć coś robić, np. jeździć na rowerze, a nie siedzieć cały dzień na dupie.

7 CZERWCA 2012, CZWARTEK 77,5 kilo. 10.00. Opanowałam system wypożyczania rowerów opracowany przez naszego ekscentrycznego (czytaj: racjonalnie myślącego) burmistrza, Borisa Johnsona — kupiłam klucz dostępu do rowerów Borisa, wypożyczyłam rower Borisa i gotowe! Nagle poczułam się częścią tego wyluzowanego Londynu, który jeździ na rowerach — jedną z tych młodych beztroskich osób, które wyrzekły się samochodów, gromadzenia przedmiotów i są eko! Będę jeździć na rowerze do Kliniki dla Otyłych. 10.30. Właśnie wróciłam do domu po traumatycznej przejażdżce rowerem. Kompletna makabra. Cały czas miałam wrażenie, że zapomniałam zapiąć pasy, a za każdym razem, gdy mijał mnie samochód, zsiadałam z siodełka. Może powinnam raczej pojeździć ścieżką rowerową nad kanałem. 11.30. Właśnie wróciłam do domu z przejażdżki po ścieżce rowerowej nad kanałem. Było zupełnie nieźle, póki ktoś nie rzucił we mnie jajkiem z mostu. A może to był jakiś ptak, któremu w zupełnie nieodpowiedniej chwili zachciało się rodzić? Wyczyszczę ubranie z jajecznicy, raczej na pewno dam sobie spokój z rowerem Borisa, a do Kliniki dla Otyłych będę jeździła autobusem. Siedząc na dupie, będę przynajmniej żywa i czysta, zamiast martwa i utytłana w jajecznicy.

14 CZERWCA 2012, CZWARTEK 75,5 kilo! Wciąż się rozbieram i wchodzę na wagę, a potem zdejmuję zegarek, bransoletkę itd. i z uwielbieniem wpatruję się w wyświetlacz. Tylko tego mi trzeba, żeby chcieć więcej i więcej tej diety.

20 CZERWCA 2012, ŚRODA 13.00. Właśnie wróciłam z siłowni — co było doświadczeniem jak najbardziej dobrym, choć oczywiście odrażającym. Jakie prawo stanowi, że kiedy w szatni jest oprócz człowieka jakakolwiek inna osoba, to akurat musi mieć szafkę tuż nad moją? Teraz wejdę na Twittera i poszukam ludzi. 13.30. <@DalaiLama: Jak wąż zrzuca skórę, tak my musimy wciąż zrzucać z siebie przeszłość.> No i co? DalaiLama i ja mamy ten sam cyberumysł. Zrzucam tłuszcz jak wąż skórę.

27 CZERWCA 2012, ŚRODA 9.30. Zabrałam się do scenariusza Heddy Gabbler. Tam są naprawdę ważne sprawy, ponieważ sztuka opowiada o dziewczynie mieszkającej w Norwegii — ja ją ulokuję w Queen’s Park — która dochodzi do wniosku, że „dni tańca minęły” i nikt fajny już się z nią nie ożeni, więc trzeba się zdecydować na jakiegoś nudziarza — jak podczas gry w „gorące krzesła”, kiedy muzyka przestaje grać i trzeba starać się zająć wolne miejsce. Może każę jej też radykalnie zrzucać wagę i dam miliony fanów na Twitterze. 10.00. A może jednak nie. Liczba śledzących mnie na Twitterze 0.

28 CZERWCA 2012, CZWARTEK 72 kilo, liczba zrzuconych kilogramów 7! O mój Boże. Zrzuciłam 7 kilogramów! Najdziwniejsze jest to, że tam, gdzie zawiodły setki diet, na które przez lata przechodziłam — nie mówię tu o tych, które trwały krócej niż pięć dni — ta naprawdę…

…działa! Musi tu chodzić o to, że co tydzień jestem w klinice, gdzie mnie ważą i mierzą stosunek tłuszczu do mięśni, i że wiem, iż nie mogę oszukiwać, jak wtedy, gdy jak miałam ochotę na pieczonego ziemniaka, to sobie wmawiałam, że jestem na diecie Haya, a kiedy chciało mi się batonika, to byłam na diecie Weightwatchers. Niedawno odkryłam też, że mieszczę się już w sukienkę, którą nosiłam, zanim byłam w ciąży (choć muszę szczerze przyznać, że jest raczej rozkloszowana), co napełniło mnie prawdziwą lawiną optymizmu.

12 LIPCA 2012, CZWARTEK 70 kilo, liczba zrzuconych kilogramów 9, liczba napisanych stron scenariusza 10, liczba śledzących mnie na Twitterze 0. 21.15. O Boże, Boże, czuję się taka samotna. No dobra. Muszę się na poważnie zabrać za Twittera. 21.20. Dalajlamę śledzą na Twitterze dwa miliony fanów, za to on nie śledzi nikogo.

To całkiem słuszne. Bóg nie może śledzić zwykłych śmiertelników. Zastanawiam się, czy on sam to pisze, czy ma jakiegoś asystenta? 21.30. Kompletna załamka. Lady Gaga ma trzydzieści trzy miliony fanów! Czym ja się w ogóle przejmuję? Twitter to po prostu wielki turniej na popularność, w którym dla mnie z góry przeznaczono ostatnie miejsce. 21.35. Właśnie wysłałam SMS-a do Toma, w którym go poinformowałam, że Lady Gagę śledzą na Twitterze trzydzieści trzy miliony ludzi, a mnie nikt. 21.40. 22.00. @TomKat37 ma 878 śledzących. Jak mu się to udało?

13 LIPCA 2012, PIĄTEK 22.15. Zdobyłam kogoś, kto mnie śledzi! Jasna sprawa. Ludzie zaczynają doceniać mój styl. 22.16. Och. <@TomKat37: Widzisz? Znalazł się ktoś, kto cię śledzi. Tylko tak dalej.> To tylko Tom.

17 LIPCA 2012, WTOREK 69 kilo, liczba śledzących mnie na Twitterze 1. Południe. Dzień chwalebny i historyczny. Właśnie wróciłam z zakupów w H&M, gdzie poprosiłam sprzedawczynię o rozmiar 16, a ona spojrzała na mnie, jakby miała do czynienia z obłąkaną, i powiedziała:

— Przecież pani potrzebuje czternastki. — Nigdy nie nosiłam czternastki — a ona ją wtedy przyniosła, i pasowała. Noszę 14! I mam kogoś, kto mnie śledzi. Praktycznie rzecz biorąc, jestem już internetowym memem.

26 LIPCA 2012, CZWARTEK 67,5 kilo, liczba stron scenariusza 25, liczba osób śledzących mnie na Twitterze 1. Jupi! Przebiłam się przez niedosiężny próg 68 kilo (choć, przyznaję, może trochę stałam na jednej nodze i opierałam się o umywalkę). Poza tym jestem w stanie pisarskiego natchnienia. Zdecydowałam się dać mojemu scenariuszowi tytuł Liście w jego włosach, co jest najbardziej znaną kwestią z Heddy Gabbler. Nawet jeśli popularność swoją zawdzięcza temu, że nikt nie rozumie, co ona chce przez to powiedzieć.

30 LIPCA 2012, PONIEDZIAŁEK 67 kilo, liczba śledzących mnie na Twitterze 50 001. 21.15. Mam następną osobę, która mnie śledzi! Ale to jest dziwna osoba. Mojego nowego fana śledzi pięćdziesiąt tysięcy osób. 21.35. O co tu chodzi? Ten ktoś tak jakby wisi nade mną jak jakiś statek kosmiczny, śledząc mnie w milczeniu. Mam do niego strzelać czy co? 21.40. Nazywa się XTC Communications. 22.00. Przetwittowałam cały ten mój scenariusz z dziwnym śledzącym do Toma, który odtwittował: <@TomKat37 @JoneseyBJ: To jest spambot, kochanie. Czyli zwykła reklama.> 22.30. Hi, hi. Właśnie mu odpowiedziałam:

<@JoneseyBJ @TomKat37: Ja już mam spambota. Szkoda, że go nie widziałeś dzisiaj, jak lśni w ostrych promieniach porannego słońca.>

31 LIPCA 2012, WTOREK Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 50 001. 14.00. PIĘĆDZIESIĄT TYSIĘCY I JEDNA OSOBA ŚLEDZĄ MNIE NA TWITTERZE. Czuję się niesamowicie! Właśnie kupiłam sobie błyszczyk powiększający usta! Wrażenie dość dziwnie, ale chyba naprawdę działa. 15.00. Ciekawe, czy miałabym grube palce, gdybym posmarowała dłonie tym błyszczykiem?

1 SIERPNIA 2012, ŚRODA Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 1 (znowu). 7.00. Hm. Spambot po prostu wziął i zniknął sobie, ot tak, zabierając ze sobą swoich pięćdziesiąt tys. śledzących. Grr! Dzieciaki się budzą. 9.15. Sprawdzę tylko, co na Twitterze. 9.20. Tom przetwittował mój twitt o spambocie i zaraz siedem osób zaczęło mnie śledzić. 9.50. Tylko co ja mam teraz z nimi zrobić? Pozdrowić? Przywitać gorąco? 9.51. Śledzić? 10.00. Zamilkłam, sparaliżowana społecznościowym skrępowaniem. Chyba już nigdy w życiu nie wejdę na Twittera.

2 SIERPNIA 2012, CZWARTEK 64 kilo, liczba zrzuconych kilogramów 15, przyrost mięśni 5% (cokolwiek to znaczy).

13.00. Jestem pijana ze szczęścia! Właśnie wróciłam z Kliniki dla Otyłych, gdzie pielęgniarka powiedziała, że moje wyniki są lepsze od przewidywanych i że jestem wzorcową pacjentką. Potem znowu poszłam do H&M, żeby sprawdzić rozmiar, i okazało się, że noszę 12. Jestem szczupła i przestałam być czaplą. Jestem jak Uma Thurman! Jestem jak Jemima Kahn! 14.00. Wpadłam tylko na chwilę do Marksa & Spencera, żeby rzecz całą uczcić ciastkiem z musem czekoladowym, a potem zjadłam je sama, w całości, jak niedźwiedź polarny, który szufluje pożywienie do paszczy swoją wielką łapą.

3 SIERPNIA 2012, PIĄTEK 65,5 kilo (alarm). 10.00. Przysięgłabym, że ciastko czekoladowe powędrowało prosto z moich ust do brzucha i teraz tam sobie siedzi, pod skórą, jak torba foliowa w skrzynce po tanim winie. Muszę zapomnieć o scenariuszu, karierze itd. i wybrać się na siłownię. Południe. Nigdy, za żadne skarby świata już nie pójdę na siłownię. I nigdy już nie zrzucę zbędnych kilogramów… ale mam to w dupie. Dostałam ataku furii, kiedy leżałam na brzuchu z wypiętym do góry tyłkiem i próbowałam podnieść ciężar zawieszony na kostkach. Rozejrzałam się dookoła i zobaczyłam ludzi uwięzionych w maszynach, absurdalnie powykręcanych jak ci z obrazów Hieronima Boscha. Dlaczego ciała są takie niesforne? Dlaczego? „Ach, ach, popatrz na mnie, jestem ciało i będę jak dzikie obrastać tłuszczem, chyba że na przykład zaczniesz SIĘ GŁODZIĆ i odwiedzać różne upokarzające KATOWNIE, i nie będziesz nic jadła, i nic piła”. Nienawidzę diety. To wszystko wina SPOŁECZEŃSTWA. Jak mi się będzie chciało, to będę stara i tłusta i NIGDY WIĘCEJ NIE BĘDĘ UPRA- WIAŁA SEKSU, I BĘDĘ WOZIŁA MÓJ TŁUSZCZ NA WÓZKU.

5 SIERPNIA 2012, NIEDZIELA

Waga nieznana (nie odważyłam się sprawdzić). 23.00. Spożyłam dzisiaj następujące rzeczy: * 2 muffinki „na dobry początek” (tj. 482 kalorie każda) * klasyczne angielskie śniadanie z kiełbaskami, jajecznicą, bekonem, pomidorami i grzankami * pizzę z Pizza Express * Banana Split * 2 opakowania czekoladek Rolo * pół sernika z czekoladą z Marksa & Spencera (jeśli mam być uczciwa, to cały sernik z Marksa & Spencera) * 2 kieliszki chardonnay * 2 opakowania sera i chipsów cebulowych * 1 opakowanie tartego sera * 1 trzydziestocentymetrowego żelkowego „węża” kupionego w kinie Odeon * 1 torbę popcornu * 1 hot doga (dużego) * resztki 2 hot dogów (dużych) HE, HE, HE, JAK JASNA CHOLERA, HE, HE. Ludzkość może to sobie wsadzić wiadomo gdzie i wypchać się tym!

9 SIERPNIA 2012, CZWARTEK 69 kilo, wzrost wagi od ostatniego tygodnia: 5 kilo (chociaż może to po prostu wciąż ten czekoladowy sernik, który zamieszkał na dobre w moim brzuchu?). 14.00. Musiałam się bardzo zmuszać, żeby dotrzeć wreszcie do Kliniki dla Otyłych. Bo tak się wstydziłam.

Pielęgniarka tylko raz rzuciła okiem na wagę, po czym natychmiast zagnała mnie do lekarza, a stamtąd zaraz na terapię grupową, gdzie ludzie rozmawiali właściwie wyłącznie o „recydywach objadania się”. Ale tak naprawdę było super. Moją „recydywę” wszyscy uznali za najlepszą i wyraźnie byli pod wrażeniem. 21.15. Mimo kazania, którym poczęstowała mnie pielęgniarka („wyrobienie w sobie nawyku zabiera trzy dni, trzeba trzech tygodni, żeby go zwalczyć”) — a może właśnie, żeby udowodnić jego głęboką prawdę — mam ochotę powtórzyć tę orgię serowo-ciastkową, żeby za tydzień wszystkim jeszcze bardziej zaimponować. 21.30. Przed chwilą zadzwonił Tom; z ust leciały mi okruchy tartego sera, kiedy zwierzałam się mu ze swojego pomysłu. — Nieee! Ani mi się waż być lepszą recydywistką niż ta cała gromada grubasów! — zaprotestował. — Co z Twitterem? Śledziłaś tych, którzy cię śledzą? Śledź Talithę. 21.45. Tom właśnie przetwittował mi adres Talithy na Twitterze.

21.50. @Talithafarciara ma 146 tysięcy śledzących. Nienawidzę jej. Nienawidzę Twittera. Mam ochotę zjeść jeszcze trochę sera… albo Talithę. 21.52. Napisałam do Toma: <@JoneseyBJ @TomKat37: Talithę śledzi 146 tys. osób.> <@TomKat37 @JoneseyBJ: Nie przejmuj się, kochanie, w większości są to ludzie, z którymi się przespała, albo byli mężowie.> 22.00. Talitha odtwittowała: <@Talithafarciara @TomKat37 @JoneseyBJ: Kochanie, to naprawdę OKROPNIE wulgarne prowadzać się po Twitterze z jakimś zielonookim potworem.>

10 SIERPNIA 2012, PIĄTEK Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 75, później 102, jeszcze później 57, a obecnie najprawdopodobniej 0. 7.15. Przez noc w tajemniczy sposób zaczęło mnie śledzić 75 osób. 21.15. Teraz jest już ich 102. Czuję spoczywający na mnie ciężar odpowiedzialności: jakbym została przywódczynią jakiegoś kultu, a oni na mój rozkaz gotowi byliby potopić się w jeziorze czy co tam. Najlepiej mi zrobi kieliszek wina. 21.30. Koniecznie muszę sprostać obowiązkom przywódczyni i przemówić do śledzących mnie wyznawców. <@JoneseyBJ: Witajcie, wyznawcy. Jam waszą przywódczynią. Mój kult otwiera przed wami podwoje.> <@Jonesey BJ: Ale dopraszam się, nic róbcie żadnych dziwnych rzeczy w stylu topienia się w jeziorze, choćbym nawet wam kazała, ponieważ mogę być ździebko pijana.> 21.45. <@JoneseyBJ: Grr! 41 z was śledzących mnie wyznawców zniknęło w onej samej chwili, gdy tylko ukazałam się wam.>

<@JoneseyBJ: Wracajcież!>

16 SIERPNIA 2012, CZWARTEK 62 kilo, liczba napisanych stron scenariusza 45, liczba osób śledzących mnie na Twitterze 97. 16.30. Śledzący mnie na Twitterze wrócili, ich liczba urosła jak nos Pinokia. To bez wątpienia jakiś omen lub znak. Znowu tracę wagę, skończyłam pisać drugi akt scenariusza — no, z grubsza — i właśnie widziałam moją sąsiadkę w stylu boho. Próbowałam zaparkować samochód. Co jest przedsięwzięciem niewykonalnym, ponieważ nasza ulica jest wąska, zakręcona i po obu stronach stoją samochody. Czternaście razy próbowałam się jakoś wpasować, aż w końcu uciekłam się do „parkowania brajlem”, tzn. wywalczyłam sobie miejsce siłą, uderzając kolejno w zderzaki samochodów stojących z przodu i z tyłu. Na naszej ulicy nikt nie ma nic przeciwko „parkowaniu brajlem”, ponieważ wszyscy to robią, a zresztą od czasu do czasu przejeżdża ciężarówka, rysując wszystkie karoserie, i wtedy ktoś zawsze spisze jej numer, a potem ubezpieczenie płaci za naprawę uszkodzeń… — Mamooo! — zawołał Billy. — Ktoś jest w tym samochodzie, w który uderzyłaś. Bohemiasta sąsiadka siedziała na przednim siedzeniu i darła się na dzieciaki z tyłu. Od razu zobaczyłam w niej bratnią duszę. Chwilę później wysiadła z samochodu, za nią wygramoliła się dwójka ciemnowłosych dzieci o zdziczałym wyglądzie. Zupełnie jak Billy i Mabel: w tym samym wieku, a poza tym starszy chłopiec i młodsza dziewczynka! Potem sąsiadka zerknęła na zderzak swego auta, wyszczerzyła się do mnie i bez słowa zniknęła za drzwiami swego domu. Nawiązałyśmy pierwszy kontakt! Dałyśmy pierwszy krok na drodze do przyjaźni! Wszystko będzie dobrze, pod warunkiem że nie zacznie się zachowywać jak spambot.

23 SIERPNIA 2012, CZWARTEK

61 kilo, liczba zrzuconych kilogramów 18 (niewiarygodne), rozmiar sukni: w dół o 3. Dzień historyczny i radosny. Nie mam już tłuszczu, nigdzie. Klinika dla Otyłych twierdzi, że to jest moja zdrowa waga i że powinnam raczej ją „utrzymywać”, a dalsze zrzucanie kilogramów może być motywowane wyłącznie względami estetycznymi — ich zdaniem wymagania zdrowotne zostały zaspokojone! Żeby tego dowieść, od razu poszłam do H&M i okazało się, że mam rozmiar 10! Napisałam już połowę scenariusza i ustaliłam, że faktycznie mam sąsiadkę z dziećmi w wieku moich, i na Twitterze śledzi mnie 79 osób, i jestem częścią „zalogowanego” pokolenia serwisów społecznościowych, I NOSZĘ ROZMIAR 10. No i proszę! Może jednak nie jestem tak zupełnie do niczego.

27 SIERPNIA 2012, PONIEDZIAŁEK Liczba napisanych aktów scenariusza 2,25, liczba osób śledzących mnie na Twitterze 87.

Mabel jest taka zabawna. Siedziała sobie z dziwnym wzrokiem wbitym przed siebie. — Co robisz? — zapytał Billy, przyglądający się jej z kolei uważnie i z lekka rozbawiony. Mark Darcy. Mark Darcy, a właściwie jego kopia zaklęta w postaci dziecka. — Plowadzę pojedynek na spojrzenia — odpowiedziała Mabel. — Z kim? — Z kledensem? — odparła Mabel, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. Billy i ja roześmialiśmy się, i wtedy on znienacka umilkł, spojrzał na mnie i zapytał: — Znowu zaczęłaś się śmiać, mamo?

PIEKŁO Z TRIUMFUJĄCYMI STADŁAMI

1 WRZEŚNIA 2012, SOBOTA 61 kilo, pozytywne myśli 0, romantyczne rokowania 0. 22.00. Gigantyczny krok w tył. Właśnie wróciłam z dorocznej rytualnej imprezy, czyli wspólnych urodzin Magdy i Jeremy’ego. Spóźniłam się, bo dwadzieścia minut zajęło mi zapinanie zamka od sukni, mimo całego tego czasu poświęconego na ćwiczenia z jogi, podczas których próbowałam się nauczyć chwytać rękoma za plecami i nie puszczać przy tym bąków. Na progu znowu wezbrała fala wspomnień: te wszystkie lata, kiedy razem z Markiem stałam w tym miejscu, a jego dłoń spoczywała na mych plecach; tamten rok, gdy właśnie się zorientowałam, że jestem w ciąży z Billym, i chcieliśmy zaraz wszystkim o tym powiedzieć; rok, gdy zabraliśmy ze sobą Mabel, razem z jej fotelikiem samochodowym. Imprezy z Markiem były takie przyjemne. Nie musiałam się martwić zawczasu, co na siebie włożę, bo on przyglądał się, jak przymierzałam wszystko, co mam w szafie, potem pomagał wybrać, zapewniał, że bynajmniej nie wyglądam grubo, i jeszcze dopinał wszystkie zamki. Kiedy robiłam jakieś kolejne głupstwo, zawsze umiał powiedzieć coś miłego i śmiesznego, zawsze zagłuszał wszelkie meduzowate uwagi (tzn. takie, które potrafią podstępnie porazić w samym środku ciepłego morza konwersacji). Słyszałam dobiegające zza drzwi odgłosy muzyki i śmiechu. Walczyłam z pokusą, żeby się odwrócić i uciec. Ale w tym momencie drzwi się otworzyły i ukazał się Jeremy. Widziałam, że on czuje to, co ja czuję: tę ziejącą przepaść pod stopami. Bo gdzie Mark, jego wieloletni przyjaciel? — Ach, tu się czaisz! Świetnie — powiedział, zagadując nasz wspólny ból, jak to czynił konsekwentnie, od kiedy to się stało. Takie są skutki wychowania w

prywatnej szkole. — Chodź, chodź. Wspaniale. Jak dzieci? Rosną? — Nie — skądś zrodził się we mnie odruch sprzeciwu. — Uginają się i garbią pod brzemieniem żałoby, więc pewnie do końca życia pozostaną karłami. Jeremy najwidoczniej nie czytał żadnych książek o zen i nic nie wiedział o tym, że trzeba po prostu być w swoim tu i teraz i pozwolić innym ludziom być, kim są. Na ułamek sekundy to pustosłowie zamarło na jego ustach i byliśmy oboje po prostu sobą, czyli dwoma osobami bezgranicznie zasmuconymi tym samym. Po chwili jednak on odkaszlnął i zaczął od nowa, jakby nic się nie stało. — Chodź! Wudżitsu z tonikiem? Daj, wezmę twój płaszcz. Wyglądasz bardzo elegancko. Zaprowadził mnie do znajomego salonu, gdzie siedziała Magda, która zaraz mi pokiwała radośnie zza stołu zastawionego drinkami. Magdę poznałam na Uniwersytecie w Bangor i tak naprawdę jest moją najstarszą przyjaciółką. Oprócz niej w salonie byli i inni: rozejrzałam się po twarzach znanych mi od młodości — dawniej prawdziwa złota młodzież, obecnie nieco już podstarzała. Wszystkie pary, które jedna po drugiej brały śluby jak przewracające się kostki domina, od momentu gdy ukończyliśmy trzydzieści jeden lat, wciąż były razem: Cosmo i Woney, Pony i Hugo, Johnny i Mufti. A kiedy o tym pomyślałam, opadło mnie to poczucie, które dręczyło mnie już od dawna — jakbym była tu rybą wyrzuconą na piasek, niezdolną przyłączyć się do ich pogaduszek, ponieważ jestem na innym etapie życia, mimo że wszyscy mamy tyle samo lat. A jednak rozdzielił nas czasowy wstrząs sejsmiczny i moje życie działo się daleko od ich życia, zostałam od nich oderwana. — Bridget! Cholernie dobrze cię widzieć. O matko, ależ ty schudłaś! Jak leci? A potem ten nagły błysk w oczach, bo przypominają sobie o moim wdowieństwie. — Jak dzieciaki? Jak im idzie? Ale nie odnosiło się to do wszystkich. Cosmo, mąż Woney, okrąglutki z wyglądu, świetnie prosperujący i pewny siebie menedżer funduszy inwestycyjnych, ruszył na mnie jak walec drogowy. — Hej! Bridget! Wciąż sama? Wyglądasz rozkosznie. Kiedy planujesz wyjść znowu za mąż?

— Cosmo! — skarciła go Magda. — Przymknij się. Jedną z korzyści wynikających z bycia wdową — w przeciwieństwie do bycia trzydziestoletnią singielką, który to stan człowiek w całości zawdzięcza sobie, co z kolei pozwala członkom Triumfujących Stadeł pleść co ślina na język przyniesie — jest to, iż ów stan wymusza choć odrobinę taktu. — Ale przecież minęło już trochę czasu, sama powiedz? — nie odpuszczał. — Nie możesz do końca życia nosić żałoby. — No nie, ale problem polega na… Woney postanowiła się włączyć do dyskusji: — Niełatwy jest los kobiety w średnim wieku, która znienacka zostaje sama. — Błagam, unikajcie słów w rodzaju „w średnim wieku” — wymruczałam, starając się naśladować głos Talithy. — …No bo na przykład weźcie takiego Binko Carruthersa. Niby żaden z niego cud-miód, a jednak od czasu, gdy Rosemary go rzuciła, nie może się opędzić od bab! Prześladują go! Biegają za nim z wywieszonymi językami. — Rzucają się na niego — entuzjastycznie dokończył Hugo. — Kolacje, teatr, bilety. Jak u Pana Boga za piecem. — Tak, ale one wszystkie są jednak „w pewnym wieku”, nieprawdaż? — zauważył Johnny. Grrr. „W pewnym wieku” jest jeszcze gorsze niż „w średnim wieku” przez swoją, zawsze skierowaną pod adresem kobiet, protekcjonalną aluzyjność. — To znaczy? — zapytała Woney. — Cóż, sama wiesz — katował nas dalej Cosmo. — Skoro facet otrzymał nowe życie, to pewnie znajdzie sobie coś młodszego, nie? Zieleńsze i bardziej żyzne pastwiska… Dostrzegłam przelotny cień bólu w oczach Woney. Woney ewidentnie nie ukończyła tej samej szkoły kreowania wizerunku co Talitha i pozwoliła na swobodne działanie procesów alokacji tłuszczu cechujących wiek średni, to znaczy odkładanie się z tyłu i pod biustonoszem. Zmarszczki mimiczne i luźne fałdy skóry nietknięte były zabiegami kosmetycznymi, peelingiem lub choćby rozświetlającym podkładem

pod makijaż. Dała też posiwieć swoim długim niegdyś i lśniącym włosom — teraz ścinała je krótko, co tylko podkreślało zanik linii szczęki (czemu, w opinii Talithy, można zaradzić za sprawą profesjonalnego wycieniowania, które udatnie zarysuje owal twarzy), a ubierała się w czarne suknie od Zary z szerokim, wysokim kołnierzem w kształcie kryzy, podobne do tych, które z upodobaniem nosi Maggie Smith w serialu Downton Abbey. Wyczuwam, że Woney robi to — albo nie robi, gdy patrzeć na sprawę od strony „zmiany wizerunkowej” — nie z powodu jakichś „feministycznych” poglądów, tylko z powodu tego, że żyje zgodnie ze zwykłym, czysto brytyjskim poczuciem uczciwości osobistej, po części dlatego, żeby nie robić z siebie idiotki, po części z poczucia własnej wartości i również dlatego, że nie utożsamia się ze swoim wyglądem i seksualnością. No i zdaje się przede wszystkim dlatego, że czuje się bezwarunkowo kochana taką, jaka jest, choćby przez Cosmo, który mimo zaokrąglonej sylwetki, pożółkłych zębów, braku włosów na głowie i krzaczastych brwi również wierzy, że zasługuje na bezwarunkową miłość dowolnej kobiety, która miała to szczęście, że obdarzył ją swymi względami. Wtedy jednak, gdy zobaczyłam cień bólu w jej oczach, przez sekundę czułam współczucie, które natychmiast zniknęło, gdy podjęła temat: — Chcę powiedzieć, że dla samotnych mężczyzn w wieku Bridget to jest rynek nadmiernej podaży. Tymczasem przed drzwiami Bridget jakoś nie ustawiają się kolejki, nieprawdaż? Gdyby była mężczyzną w średnim wieku, ze swoim domem, pieniędzmi i dwójką bezradnych dzieci, uganialiby się za nią ochotnicy do zajęcia się tym wszystkim. A jak jest? Sami na nią spójrzcie. Cosmo obrzucił mnie spojrzeniem od stóp do głów. — Cóż, no tak, powinniśmy jakoś ją wyreperować — powiedział. — Ale ja po prostu nie mam pojęcia, rozumiecie, kto w pewnym wieku… — Świetnie, świetnie — wybuchłam. — Mam już tego dość! Co to ma właściwie znaczyć „w średnim wieku”? W czasach Jane Austen nikt z nas by już nie żył. A tak dociągniemy do setki. Więc nasz wiek to dopiero połowa naszego życia. Ale owszem. Jak się tak nad tym zastanowić, to nasz wiek rzeczywiście jest „średni”. W tym sensie, że te słowa nasuwają określone skojarzenia z określonym wyglądem. —

Pogubiłam się, spanikowałam, zerknęłam na Woney i tak się poczułam, jakbym beznadziejnie grzęzła w jakiejś coraz to głębszej dziurze. — …Albo z jakąś, jakąś… minioną przeszłością, z upływającym życiem. A przecież wcale nie musi tak być. Poza tym niby skąd wiecie, że nie mam faceta? Bo nie paplam na ten temat? A może mam? Może mam nie jednego, a kilku! Gapili się na mnie tak, że jeszcze trochę, a ślina by im pociekła z tych rozdziawionych ust. — A masz? — zapytał w końcu Cosmo. — Masz kilku facetów? — dodała Woney takim tonem, jakby pytała: „Sypiasz z kosmonautą?”. — Tak — skłamałam gładko na temat moich bezspornie mitologicznych facetów. — W takim razie gdzie ich chowasz? — zdziwił się Cosmo. — Dlaczego nigdy ich nie przyprowadzasz? Już chciałam odwarknąć: „Nie zamierzam ich tutaj przyprowadzać, ponieważ uznaliby was za zbyt starych, stetryczałych i gburowatych”. Ale, choć zdało mi się to ironiczne, powstrzymałam się przez wzgląd na te co najmniej dwadzieścia lat znajomości. Zamiast tego skorzystałam z genialnego obyczajowego gambitu, którego doskonaleniem zajmuję się od ostatnich dwudziestu lat, oznajmiając: — Muszę do toalety. Siedząc na muszli klozetowej, powtarzałam sobie: — Okej. Okej. Wszystko w porządku. — Potem posmarowałam sobie usta błyszczykiem powiększającym i wróciłam do moich przyjaciół. Minęłam Magdę w drodze do kuchni, która niosła — symboliczny! — pusty półmisek po kiełbaskach. — Nie słuchaj tego przeklętego Cosmo i przeklętej Woney — pocieszyła mnie. — Oni się ostatnio bez przerwy żrą. Wszystko przez to, że Max poszedł na uniwersytet, a Cosmo wkrótce odejdzie na emeryturę, więc przez następne trzydzieści lat będą musieli gapić się na siebie ponad stołem, który w latach siedemdziesiątych kupili w Conran Shop.

— Dzięki, Mag. — Łatwo się cieszyć z cudzego nieszczęścia. Zwłaszcza gdy ci, którym się ono przytrafiło, właśnie byli dla ciebie niemili. Magda jak zawsze była uosobieniem uprzejmości. — Dobra, Bridget — podsumowała. — Nie przejmuj się nimi. Ale naprawdę ci powiem, że musisz się wziąć do kupy, to znaczy jako kobieta. Znajdź sobie kogoś. Nie możesz dalej tak tego ciągnąć. Znam cię od niepamiętnych czasów. Dasz radę. 22.25. Dam radę? Jakoś nie potrafię wykrzesać w sobie takiej wiary. Przynajmniej nie w tym momencie. Wiadomo, że twój dobrobyt nie zależy od tego, jak się czujesz od zewnątrz, tylko jak ci jest w środku. No masz! Telefon! Może… przyszły kochanek? 22.30. — Och, witaj, kochanie. To moja matka. — Tak tylko dzwonię na szybko, żeby się dowiedzieć, co robimy z Gwiazdką, bo Una nie chce mieć zabiegu na twarzoczaszkę w spa, ponieważ właśnie wyszła od fryzjera i to by miało być za piętnaście minut, choć nie potrafię pojąć, dlaczego w ogóle zrobiła sobie objętość, skoro się umówiła na twarzoczaszkę i miała iść na aqua zumbę. Zamrugałam zupełnie zbita z tropu, próbując wyłowić z jej słów jakikolwiek sens. Od czasu, gdy mama z ciocią Uną przeprowadziły się do Domu św. Oswalda, odbieram od nich telefony nieodmiennie podobnej treści. Dom św. Oswalda jest luksusowym domem spokojnej starości niedaleko Kettering, choć oczywiście nie możemy mówić na niego „dom spokojnej starości”. Pensjonat nie-spokojnej nie-starości wybudowano na terenie pewnej wiktoriańskiej posiadłości, o ile wręcz nie arystokratycznej rezydencji. Na stronie internetowej pyszni się jeziorem, terenami, na których można „spotkać wielką różnorodność dzikiej zwierzyny” (tj. wiewiórek), „WINIARNIĄ” (tj. barem/bistro), „ZACHCIANKIEM” (tj. czymś bardziej już podobnym do normalnej restauracji) oraz „CHATKĄ” (czyli barkiem kawowym), do tego pomieszczeniami funkcyjnymi

(służą do organizowania spotkań, a nie w charakterze toalet), „apartamentami gościnnymi” dla odwiedzających rodzin, szeregiem „luksusowo wyposażonych” domków i bungalowów, a nade wszystko „ogrodem w stylu włoskim zaprojektowanym przez Russella Page’a w 1934 roku”. I do tego jest jeszcze „VIVA”, czyli centrum odnowy biologicznej — z basenem, spa, siłownią, salonem piękności, fryzjerem i kursami fitness — inaczej mówiąc, źródło większości problemów. — Bridget? Jesteś tam? Nie zatapiasz się w sobie, co? — Tak! To znaczy nie! — odpowiedziałam, starając się mówić tonem radosnym i pozytywnym, jak przystało na kogoś, kto żadną miarą nie zatapia się w sobie. — Bridget. Zatapiasz się w sobie. Słyszę to po twoim głosie. Grrr. Wiem, że mama też nie miała łatwo po śmierci ojca. Rak płuc zostawił mu tylko sześć miesięcy życia, od diagnozy do pogrzebu. Jedyną jasną stroną całej sprawy, o ile w ogóle można tu o takich mówić, był fakt, że ojciec tuż przed swoją śmiercią zdążył jeszcze potrzymać nowo narodzonego Billy’ego w ramionach. Kiedy Una wciąż jeszcze miała Geoffreya, mamie żyło się naprawdę ciężko. Una i Geoffrey byli przez pięćdziesiąt lat najlepszymi przyjaciółmi rodziców i jak to mi do znudzenia powtarzano, znali mnie od czasów, gdy biegałam nagusieńka po trawniku. Ale po zawale Geoffreya nic już nie stało między mamą a Uną. Jeżeli nawet jeszcze tęskniły mama za tatą, a Una za Geoffreyem — to prawie nigdy tego nie okazywały. W tym wojennym pokoleniu jest coś takiego, co im każe zawsze radośnie maszerować przed siebie i brać się z życiem za bary. Może zawdzięczają to tym jajkom w proszku i filetom z wieloryba w cieście? — Jesteś wdową, ale to nie znaczy, że musisz snuć się z kąta w kąt, kochanie. Powinnaś się zabawić! Może przyjedziesz i razem z Uną skoczymy do sauny? Zaproszenie padło ze szczerego serca, ale jak ona sobie to wyobraża? Że zostawię dzieci, wybiegnę z domu jak stoję, półtorej godziny samochodem, a potem zrzucę ciuchy, zrobię sobie włosy i „wskoczę do sauny”? — Ale do rzeczy! Co z Gwiazdką? Una i ja chciałybyśmy wiedzieć, czy wy przyjedziecie do nas, czy też… (Ciekawe, nieprawdaż, że kiedy ludzie stawiają cię przed wyborem, zawsze na

drugim miejscu znajduje się ta możliwość, na której im zależy?) — …Cóż, chodzi o to, że Święty Oswald urządza w tym roku rejs statkiem! I tak sobie myślałyśmy, że może chciałabyś popłynąć? Oczywiście z dziećmi! Płyniemy na Wyspy Kanaryjskie, ale, rozumiesz, nie tylko sami starzy ludzie. Po drodze zawija się do miejsc, które są bardzo trendy. — Dobrze, dobrze, rejs, świetnie — mamrotałam, ponieważ nagle przyszło mi do głowy, że skoro w Klinice dla Otyłych mogę poczuć się szczupła, to być może wśród ludzi po siedemdziesiątce poczuję się młoda. I równocześnie w mojej głowie wykwitła wizja, w której gonię Mabel po pokładzie liniowca w gąszczu trwałych ondulacji i elektrycznych wózków inwalidzkich. — Będziesz się czuła całkiem swobodnie, ponieważ ten rejs jest dla ludzi po pięćdziesiątce — dodała mama, tym samym w ułamku sekundy dusząc rojący się w mej głowie plan. — Widzisz, tak chyba na to wychodzi, że mamy swoje plany! Oczywiście, chętnie byśmy was widzieli u siebie, niemniej to będzie chaos, ale jeżeli jedyną alternatywą jest rejs statkiem w upale, to… — O, nie, kochanie. Nie możemy zostawić was samych na święta. Przecież wiesz, że Una i ja o niczym innym nie marzymy jak o przyjeździe do was. Byłoby super spędzić Gwiazdkę z maluchami, bo przecież święta to dla nas taki smutny okres. Grrr! Jak niby miałabym poradzić sobie z mamą, Uną i dzieciakami, bez pomocy Chloe, która razem ze swoim chłopakiem Grahamem udaje się do klasztoru tai-chi na Goa? Nie chciałam, żeby to się skończyło tak jak w zeszłym roku, kiedy pękało mi serce, gdy zamiast Marka udawałam Świętego Mikołaja i łkałam za kuchennym blatem, a mama i Una utyskiwały na grudki w sosie, komentowały mój styl wychowywania dzieci i prowadzenia domu, jakbym bynajmniej nie zaprosiła ich na święta, tylko wezwała sobie konsultantki od tych spraw. — Daj mi się zastanowić… — powiedziałam. — Cóż, chodzi o to, kochanie, że do jutra musimy zarezerwować miejsca na

statku. — A więc zarezerwujcie, ale tylko dla siebie, mamo. Szczerze mówiąc, jeszcze nie przemyślałam… — Cóż, rezerwację można odwołać z czternastodniowym wyprzedzeniem — poinformowała mnie pomocnie. — Wobec tego niech będzie — powiedziałam. — Okej. Wspaniale, świąteczny rejs statkiem w towarzystwie ludzi po pięćdziesiątce. Świat nagle zdał mi się mrocznym i ponurym miejscem. 23.00. Wciąż nosiłam swoje maskujące okulary słoneczne. Bo tak jest lepiej. Może po prostu płynęłam na szczycie wznoszącej się fali, która teraz załamała się i nie pozostaje mi nic innego, jak czekać na następną! Ponieważ, jak mówi książka Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus , kobiety są jak fale, a mężczyźni jak jo-jo i uciekają do swoich jaskiń, żeby wrócić. Tyle że mój nie wrócił. 23.15. Weź przestań. Ponieważ, jak mówi Dalajlama na Twitterze: <@DalaiLama: Nie da się uniknąć bólu, nie da się uniknąć straty. Źródłem pogody ducha jest swoboda i elastyczność, z jaką się zmieniamy.> Może pójdę na jogę i stanę się bardziej elastyczna. A może pójdę z przyjaciółmi do baru i się skuję.

PLAN

2 WRZEŚNIA 2012, NIEDZIELA Jednostki alkoholu 5 (chociaż w przypadku mojito trudno to stwierdzić — może 500?). — Najwyższy czas — powiedział Tom, oswajając się ze swoim czwartym mojito w Quo Vadis. — Zabieramy ją do Fortecy. Forteca, którą prowadzi pacjent z jego grupy psychoterapeutycznej, stała się ostatnimi czasy nieodłączną częścią mikroświata Toma. Lokal znajduje się w Hoxton i jest urządzony na modłę amerykańskiego nielegalnego baru z czasów prohibicji. — Tam jest jak na planie niesamowicie dobrze zrobionego teledysku — entuzjazmował się Tom. — Wszyscy, w każdym wieku: młodzi, starzy, czarni, biali, geje i hetero. Nawet Gwyneth tam ponoć kiedyś widziano! Poza tym to zupełnie świeże miejsce. — Daj spokój — skrzywiła się Talitha. — Ile czasu mija, zanim zupełnie „świeże” rzeczy znienacka się starzeją? — Poza tym — dodała Jude — kto jeszcze chce się spotykać z ludźmi w realu? — Ale Jude, tam są prawdziwi, żywi ludzie. I kapele grające americana, i kanapy… możesz sobie siedzieć i gadać, możesz tańczyć, możesz pobyć wśród ludzi. — Po co miałabym z kimś gadać, jeżeli za pomocą jednego kliknięcia dowiem się, czy ten ktoś jest rozwiedziony, czy w separacji, czy z dziećmi, czy samotny, czy woli skakać na bungee, czy chodzić do kina, czy zna się na ortografii, czy wie, że bez specyficznej ironii nie wolno używać określeń z rodzaju „lol” albo „ktoś szczególny” i czy uważa, że świat byłby lepszym miejscem, gdyby ludziom z niskim IQ nie pozwalano się rozmnażać?

— Cóż, wiesz przynajmniej, że nie masz do czynienia ze zdjęciem sprzed piętnastu lat — zauważył Tom. — Idziemy — zarządziła Talitha. Stanęło na tym, że w czwartek wybieramy się do Hoxton, do Fortecy.

5 WRZEŚNIA 2012, ŚRODA Napisane akty scenariusza 2,5, próby znalezienia opiekunki do dzieci 5, znalezione opiekunki do dzieci 0. 21.15. Katastrofa. Zapomniałam wczoraj poprosić Chloe, żeby przyszła, a dzisiaj okazało się, że wybiera się oglądać Grahama podczas półfinałów Mistrzostw Południowej Anglii w Tai-Chi. — Wiesz, że chętnie bym została, Bridget, ale dla Grahama tai-chi jest strasznie ważne. Zdecydowanie natomiast mogę odwieźć je w piątek rano, więc sobie pośpisz. Co robić? Nie mogę poprosić Toma, bo z nim idę do Fortecy, to samo z Jude i Talithą, a poza tym Talitha nie zajmuje się dziećmi; mówi, że to już ma za sobą i dla swoich znajduje zastosowanie wyłącznie w charakterze chodzika, gdy wybiera się na aukcję charytatywną. 21.30. Przed chwilą rozmawiałam z mamą. — Och, kochanie, z radością, ale jutro mam kolację w Vivie! Będzie szynka w coca-coli. Wszyscy ostatnio robią wszystko w coca-coli! Głowa mi opadła na blat kuchennego stołu. Nawet nie próbowałam myśleć o tym, że wszyscy robią wszystko w coca-coli. W spa, które nazywa się Viva. To takie NIESPRAWIEDLIWE. Robię, co mogę, żeby znowu stać się kobietą, i ląduję w dupie bez… Och! A może Daniel?

DANIEL W LŚNIĄCEJ ZBROI

5 WRZEŚNIA 2012, ŚRODA (CIĄG DALSZY) Jones, ty mała diablico — mruknął Daniel, gdy do niego zadzwoniłam. — W co jesteś ubrana, jakiego koloru są twoje majtki i co z moimi dziećmi chrzestnymi? Daniel Cleaver, mój były emocjonalnie popaprany „chłopak” i były arcywróg Marka, robił dla mnie, przyznaję, co mógł, po tym, jak Mark zginął. Po latach zawziętej rywalizacji, kiedy Billy przyszedł na świat, obaj się ostatecznie jakoś pogodzili i skończyło się na tym, że Daniel jest ojcem chrzestnym dzieci. Z tym że w wydaniu Daniela „co mógł” oznacza coś nieco innego niż w przypadku pozostałych ludzi: ostatnim razem, gdy podrzuciłam mu dzieciaki, okazało się, że chciał jakiejś lasce zaimponować swoimi dziećmi chrzestnymi i… wystarczy powiedzieć, że spóźnił się trzy godziny, odwożąc je do szkoły, a kiedy je odebrałam, Mabel miała na głowie niebywale skomplikowany kok. — Mabel, jaka wspaniała fryzura! — powiedziałam wtedy, wyobrażając sobie, że Daniel o wpół do ósmej rano sprowadził do swego domu samego Johna Friedę, żeby uczesał Mabel i zrobił jej pełny makijaż. — Pani mi w przedszkolu zlobiła — odparła Mabel. — Bo Daniel wyczesał mi włosy widelcem, na któlym był sylop klonowy. — Jones? Jesteś tam, Jones? — Tak — odparłam zaskoczona. — Dzwonisz w sprawie opieki nad dziećmi, Jones? — Czy mógłbyś… — Pewnie. Kiedy? Skuliłam się w sobie i odpowiedziałam: — Jutro? Chwila ciszy po drugiej stronie. Daniel najwyraźniej coś robił.

— Jutro wieczorem jak najbardziej. I tak nie mam co robić, bo zostałem odrzucony przez wszystkie kobiety podobne do człowieka w wieku poniżej osiemdziesiątki. Ooooch. — Wróciłabym dość późno. Nie przeszkadza ci to? — Najdroższa, jestem nocnym stworzeniem. — Nie… Chciałabym tylko wiedzieć, czy nie przyprowadzisz sobie jakiejś modelki albo… — Nie, nie i nie, Jones. Ja będę modelem. To znaczy modelową opiekunką do dzieci. Gra w chińczyka. Tylko zdrowe pożywienie pełne witamin. A tak przy okazji… — Tak? — nagle obudziły się we mnie niejasne podejrzenia. — Jakie masz na sobie majtki? W tej chwili? Mamusine barchany? Ukochane przez mamusię mamusine barchany? Pokażesz je jutro tatusiowi? Wciąż kocham Daniela, ale nie w takim stopniu, żebym dała się wciągać w te jego kretynizmy.

IDEALNA OPIEKUNK A DO DZIECI

6 WRZEŚNIA 2012, CZWARTEK 60 kilo (bdb), jednostki alkoholu 4, spełnienia seksualne w ciągu ostatnich pięciu lat 0, spełnienia seksualne w ciągu ostatnich pięciu godzin 2, niewydarzone spełnienia seksualne w ciągu ostatnich pięciu godzin 2. Nadszedł dzień naszej wyprawy do Fortecy. Billy strasznie się podniecał wizytą Daniela. — Amanda też tu będzie? — Jaka Amanda? — Ta pani z wielkimi cycuszkami, która tu była ostatnio. — Nie! — odparłam. — Mabel, czego szukasz? — Mojej szkotki do włosów — wyjaśniła ponuro. Mimo całego tego podniecenia udało mi się przed przyjściem Daniela jakoś je wykąpać i położyć spać, a samej przygotować się do wyjścia. Postanowiłam włożyć dżinsy (budzącej dreszcz marki To nie dżinsy mojej córy ) oraz kowbojską koszulę, zakładając, że w ten sposób wpasuję się w nurt americana. Daniel pojawił się późno, jak zawsze w garniturze, włosy miał przycięte krócej niż niegdyś, ale po dawnemu zniewalał swoim uśmiechem. Nie spodziewałam się jednak, że przyniesie całe naręcze prezentów: plastikowe karabiny, półnagie Barbie, wielkie torby słodyczy, pączki Krispy Kreme oraz jakieś podejrzane DVD, częściowo zakamuflowane, któremu nie miałam czasu się przyjrzeć, jako że byłam już kosmicznie spóźniona. — Bim-bom, Jones! — powiedział. — Jesteś na diecie? Takiej cię chyba jeszcze nie widziałem. Przerażająca jest ta różnica, z jaką niektórzy ludzie traktują cię wtedy, gdy jesteś

gruba, w porównaniu z tym, kiedy nie jesteś. Czy też kiedy jesteś zrobiona albo naturalna. Nic dziwnego, że kobietom brakuje poczucia bezpieczeństwa. Wiem, że mężczyznom też. Ale jak się jest kobietą i ma się do dyspozycji wszystkie narzędzia nowoczesnej kobiety, to w ciągu pół godziny można się przemienić w zupełnie inną osobę. Jednak nawet wtedy człowiek uważa, że wcale nie wygląda tak, jak powinien. Wystarczy czasem spojrzeć na billboardy i piękne modelki, a potem na prawdziwych ludzi na ulicy, żeby dojść do wniosku, że żyjemy na planecie pełnej kosmitów, którzy są mali, grubi i zieloni. Wyjąwszy garstkę, która jest wysoka, szczupła i żółta. A reklamy zajmują się wyłącznie tymi wysokimi i żółtymi, na dokładkę z tak wymodelowanymi fryzurami, żeby się wydawali jeszcze wyżsi i bardziej żółci. I tym sposobem mali zieloni kosmici przez cały czas żyją w smutku, ponieważ nie są wysocy, szczupli i żółci. — Jones? Jesteś tam, w tej swojej głowie? Pytałem, czy jakieś dymanko zupełnie nie wchodzi w grę? — Nie! — odpowiedziałam i drgnęłam, wracając do rzeczywistości. — Nie wchodzi. Chociaż nie powinieneś odbierać tego jako brak wdzięczności za opiekę nad dziećmi. — W ekspresowym tempie przekazałam mu wszystkie instrukcje i wypadłam z domu jak bomba, czując się równocześnie — jako feministka — urażona wycieczkami Daniela w stronę kompleksu grubaski i — jako kobieta — podniesiona na duchu. Kiedy dotarłam do domu Talithy, Tom na mój widok wybuchnął śmiechem. — Jaja sobie robisz? Dolly Parton? — W twoim wieku już się nie ma tyłka do dżinsów — rzuciła raźnie Talitha, wchodząc z tacą mojito. — Trzeba stosować inne knyfy. — Nie chciałam wyglądać jak połeć słoniny — odpowiedziałam. — Albo prostytutka. — Cóż, może i tak, ale musisz mieć coś, co by nasuwało seksualne skojarzenia. To mogą być nogi albo cycki. Ale nie jedno i drugie. — A może jedna noga i jeden cycek? — podsunął Tom. Ostatecznie skończyło się na bardzo drogiej krótkiej, czarnej tunice Talithy i

sięgających ud kozaczkach na kosmicznie wysokich szpilkach od Yves Saint Laurenta. — Ale ja nie dam rady w tym chodzić. — Kochanie — uspokoiła mnie Talitha — nie będziesz musiała chodzić. W taksówce wyobrażałam sobie, jak Markowi podobałyby się te kozaczki. — Przestań — powiedział Tom, spoglądając mi w oczy. — On chciałby, żebyś miała jakieś życie. W następnej kolejności zaczęłam martwić się o dzieci. Talitha, która znała Daniela z czasów Sit Up Britain, wyciągnęła telefon i wysłała mu SMS-a: Brak odpowiedzi. Siedzieliśmy nerwowo, wpatrując się w telefon. — Daniel nie pisze SMS-ów — oznajmiłam w pewnym momencie, przypomniawszy sobie. Potem dodałam: — Jest za stary. Talitha ustawiła telefon tak, żebyśmy wszyscy mogli słyszeć, i zadzwoniła do Daniela. — Talitha! Dziewczyno! Na samą myśl o tobie robię się niewytłumaczalnie, nadmiernie podniecony. Co teraz robisz i jakiego koloru są twoje majtki? Grrr. Miał OPIEKOWAĆ SIĘ DZIEĆMI. — Jestem z Bridget — odpowiedziała sucho Talitha. — Jak leci? — Okej, wszystko w najlepszym porządku. Dzieci śpią jak zabite. A ja sprawdzam drzwi, okna i korytarze, jak żołnierz na warcie. Obiecuję zachowywać się nieposzlakowanie. — To dobrze. — I tu się rozłączyła. — Widzisz? Wszystko będzie dobrze. Więc natychmiast przestań się martwić.

FORTECA

Forteca mieściła się w jakimś dawnym magazynie, prowadziły do niej nieoznakowane metalowe drzwi, obok nich był domofon. Tom wstukał kod, a ja w swoich kosmicznych szpilkach wdrapałam się po betonowych schodach — pachniało, jakby ktoś tu palił zielsko. Kiedy jednak znaleźliśmy się w środku, a Tom dopisał nasze nazwiska do listy gości, poczułam przypływ beztroskiego podniecenia. Ściany były z surowej cegły, pod nimi rozłożono bele słomy — na widok których pożałowałam przelotnie, że zrezygnowałam z roli Dolly Parton — a na środku stały podniszczone kanapy. Grał jakiś zespół, w rogu był bar obsługiwany przez młodzieńców, którzy wzbogacali atmosferę, rozglądając się nerwowo po wnętrzu, jakby za chwilę miał przyjechać szeryf, uwiązać konia i wejść do środka w kowbojskim kapeluszu, żeby rozpędzić całe towarzystwo. Twarze gości trudno było dostrzec w artystycznie przyciemnionym świetle, ale udało mi się zorientować, że z pewnością nie ma tu nastolatków, natomiast paru… — …są tu niezłe towary — zauważyła półgłosem Talitha. — Chodźcie, dziewczyny — powiedział Tom. — Dosiądziemy tego konia. — Jestem za stara! — zaprotestowałam. — I co z tego? Praktycznie rzecz biorąc, jest tu ciemno jak w grobie. — I o czym mam gadać? — paplałam zdenerwowana. — Nie jestem otrzaskana w tej muzyce, która jest teraz na topie. — Bridget — poinformowała mnie Talitha — zebraliśmy się tutaj, żeby ci pomóc odkryć w sobie wewnętrzną zmysłowość i kobiecość. To nie ma nic wspólnego z gadaniem. Poczułam się, jakbym znowu była nastolatką i przeżywała te napady zwątpienia na przemian z zachłystywaniem się nowymi możliwościami. Przypomniały mi się imprezy, na które chodziłam, jak miałam szesnaście lat, kiedy — właściwie

natychmiast po tym, jak rodzice podrzucili nas na miejsce — gasły światła i wszyscy lądowali na podłodze, migdaląc się z tymi, z którymi udało im się wcześniej nawiązać bodaj zdawkowy kontakt wzrokowy. — Spójrz na tamtego — rzucił Tom. — On na ciebie patrzy! On na ciebie patrzy! — Tom, zamknij się — zgasiłam go półgębkiem, splatając ramiona na piersiach, a zaraz potem próbując obciągnąć tunikę, żeby sięgała do butów. — Weź się w garść, Bridget. ZRÓB COŚ. Zmusiłam się, żeby spojrzeć, starając się równocześnie nie buzować ze złości. Ale przystojny facet już rozmawiał z oszałamiającym kociakiem w króciutkich szortach i sweterku odsłaniającym ramiona. — O mój Boże, to jest obrzydliwe… ona jest jeszcze w wieku embrionalnym — powiedziała Jude. — Nazwiecie mnie może człowiekiem starej daty, ale czytałam w „Glamour”, że krótkie spodnie powinny sięgać niżej niż wagina — mruknęła Talitha. Załamaliśmy się, nasza pewność siebie rozsypała się jak domek z kart. — O Boże. Naprawdę wyglądamy jak grupa podstarzałych transwestytów? — zapytał Tom. — Stało się to, czego się od początku obawiałam — oznajmiłam. — Skończyliśmy jako banda starych durniów, przekonanych, że wikariusz się w nas kocha, ponieważ wspomniał coś o swoim organie. — Kochani! — odezwała się Talitha. — Zabraniam wam ciągnąć dalej w tym stylu. Talitha, Tom i Jude poszli na parkiet, a ja ponuro przysiadłam na beli słomy, przy czym po głowie krążyły mi takie oto myśli: „Chcę do domu, chcę ukochać moje maleństwa, chcę posłuchać ich spokojnych oddechów i wiedzieć, kim jestem i o co mi chodzi w życiu”. Ano tak, bezwstydnie wykorzystywałam swoje dzieci, żeby jakoś upiększyć fakt, że jestem stara i życie już minęło. I wtedy obok mnie, na tej samej beli słomy, przysiadła para dżinsów. Poczułam woń MĘŻCZYZNY, ujmując to słowami Talithy, kiedy nachylił się do mego ucha:

— Zatańczymy? Tak po prostu. Nie musiałam układać żadnego planu, zastanawiać się, co powiedzieć, ani nic; wystarczyło spojrzeć w jego atrakcyjne piwne oczy i skinąć głową. Ujął mnie za rękę i zdecydowanym ruchem podźwignął z miejsca. Kiedy szliśmy na parkiet, obejmował mnie w talii i dzięki Bogu, biorąc pod uwagę kozaczki. Na szczęście taniec akurat był wolny, bo inaczej pewnie skręciłabym kostkę. Kiedy się uśmiechał, na jego twarzy pojawiały się zmarszczki i w ogóle w tych ciemnościach wyglądał jak człowiek, który mógłby wystąpić w reklamie jakiegoś auta terenowego. Miał na sobie skórzaną marynarkę. Objął mnie ręką w pasie i przyciągnął do siebie. Kiedy położyłam mu dłoń na ramieniu, znienacka zrozumiałam, co Talitha i Tom chcieli mi powiedzieć. Seks to po prostu seks. Przez moje ciało zaczęły przelatywać rozbłyski i prądy dawno zapomnianego pożądania, jakby ktoś podłączył prąd do potwora doktora Frankensteina, tylko że to było bardziej romantyczne i zmysłowe — przyłapałam się na tym, że odruchowo sięgam palcami do włosów nad kołnierzem mojego obcego i gładzę skórę na jego karku. Przytulił mnie jeszcze mocniej, dając jednoznacznie do zrozumienia, że chodzi mu o seks, może nawet ze mną? Kiedy powoli obracaliśmy się w rytm muzyki, widziałam, jak Tom i Talitha popatrują na mnie z mieszaniną zdumienia i podziwu. Czułam się jak czternastolatka, która wyrwała swojego pierwszego chłopaka. Strzelałam do nich miny, żeby powstrzymać ich przed zrobieniem czegoś głupiego, a równocześnie powoli, niepowstrzymanie, na modłę harlequinowej heroiny, szukałam ustami jego ust. I w jednej chwili już się całowaliśmy. A wtedy świat wokół oszalał. To było niczym jazda szybkim samochodem w wysokich szpilkach. Nic się we mnie nie popsuło, mimo lat spędzonych w garażu. W jednej chwili blokowało mnie zupełnie na zakrętach, w następnej nie miałam już żadnych hamulców — co ja wyprawiam? Co z dziećmi, co z Markiem i w ogóle kim jest ten bezczelny facet? — Chodźmy w jakieś spokojniejsze miejsce — szepnął. To wszystko to jakiś spisek. W przeciwnym razie czemu by mnie poprosił do tańca? Zaplanował sobie, że mnie zamorduje i zje!

— Przepraszam, muszę iść! Natychmiast! — Co? Spojrzałam na niego, przerażona. Była północ. Byłam Kopciuszkiem i musiałam wracać do dziecięcych kołysek, opiekunek do dzieci, bezsenności i tego poczucia, że jestem kompletnie aseksualna. I już po kres swoich dni miałam się wpatrywać w tunel życia samotnej kobiety… ale czy to nie lepsze niż bycie zamordowaną? — Strasznie przepraszam! Muszę iść. Przyjemności! Dzięki! — Iść? — zdziwił się. — O Boże. Co za twarz! Mimo iż z trudem gramoliłam się po pachnących ziołem schodach, jakoś zdołałam znaleźć w sobie urażoną dumę i międliłam w głowie jego ostatnie słowa: „Co za twarz!”. Przecież ja to Kate Moss! Cheryl Cole! Która to koncepcja została poniekąd obalona nieco później w taksówce, gdy w trakcie tłumaczenia tamtym, co się stało, zerknęłam do lusterka i zobaczyłam ten dziki wyraz, opuchliznę od alkoholu, tusz rozmazany pod oczyma… — Chciał wyrazić swoją udrękę na widok twarzy geriatrycznej matki, której się uroiło, że on chce ją zamordować, ponieważ go pocałowała! — nakrzyczał na mnie Tom. — A potem ją zjeść — dodała Talitha i wszystkich skręciło ze śmiechu. — Co ci przyszło do głowy? — zapytała Jude, chichocząc histerycznie. — Był naprawdę gorący! — Nic się nie stało — powiedziała Talitha, która pierwsza odzyskała panowanie nad sobą i próbowała przybrać w miarę elegancką pozycję na tylnym siedzeniu taksówki, w której pachniało curry. — Mam jego numer telefonu. 0.10. Właśnie przyjechałam do domu i zakradłam się do środka. Wszędzie było cicho i ciemno. Gdzie Daniel? 0.20. Na palcach zeszłam na dół i zapaliłam światło. Suterena wyglądała, jakby wybuchła w niej bomba. Xbox wciąż chodził, od ściany do ściany pokotem stały i leżały: króliczki z Leśnej Rodziny, Barbie, pluszowe dinozaury, karabiny maszynowe, poduszki, kartony po pizzy, torby po pączkach Krispy Kreme oraz

sreberka i złotka po czekoladkach; na kanapę wylewały się z pojemnika topniejące lody czekoladowe Häagen-Dazs. Dzieci pewnie będą w nocy wymiotować, ale przynajmniej się zabawiły. Tylko gdzie Daniel? Zakradłam się do ich pokoju. Spały słodko, z buziami umazanymi czekoladą, ale oddychały miarowo. Wciąż nigdzie Daniela. Zaczynałam już panikować. Szybko sprawdziłam rozkładaną kanapę w salonie — pudło. Pospieszyłam do sypialni, otworzyłam drzwi i jęknęłam głośno. Daniel leżał w moim łóżku. Obudził się, podniósł głowę i zmrużył oczy, próbując coś dostrzec w ciemnościach. — Dobry Boże, Jones — powiedział. — Czy to możliwe, żebyś miała na sobie… seksowne kozaczki? Mogę się bliżej przyjrzeć? — Odgarnął pościel. Był prawie nagi. — Połóż się obok, Jones — zaproponował. — Obiecuję, że cię palcem nie tknę. Cała ta mieszanina lekkiego upojenia, podniecenia niedawnym pocałunkiem i widoku półnagiego Daniela, dziko atrakcyjnego w mroku sypialni, spowodowała, że zmieniłam się nagle w tamtą trzydziestoparoletnią singielkę, którą kiedyś byłam. Ułamek sekundy później, chichocząc, wskoczyłam do łóżka w kozaczkach. — Dobra, Jones — zaczął Daniel — to są bardzo, ale to bardzo niegrzeczne buciki, a to jest bardzo, ale to bardzo głupiutka tuniczka… …a ja tymczasem w następnym ułamku sekundy wróciłam do teraźniejszości i przypomniałam sobie… cóż, wszystko sobie przypomniałam. — Grrr! Nie mogę tego zrobić! Strasznie mi przykro. Miłych snów — wybełkotałam, wyskakując z łóżka. Daniel zagapił się na mnie, potem wybuchnął śmiechem. — Jones, Jones, Jones, jak zwykle jesteś kompletnie walnięta. Poczekałam za drzwiami, aż wstanie i się ubierze, a wtedy — pośród moich przeprosin i podziękowań za opiekę nad dziećmi — nadeszła chwila, gdy znów mi się wszystko pomieszało i tak się nakręciłam, że o mały włos, a byłabym znowu się na niego rzuciła i zaczęła go kąsać jak jakieś zwierzę. A potem zadzwonił jego telefon. — Przepraszam, bardzo przepraszam — powiedział do telefonu. — Nie, moja kuleczko, po prostu utknąłem w pracy, słuchaj, wiem, KURWA! — Oto wkurzony

Daniel. — Posłuchaj! Jezu! Powiedziałem, że mam prezentację. To jest poważny, wielki projekt… Okej, okej, będę za piętnaście minut, tak… tak… hm… tęsknię za blaskiem twoich sfer… Blask twoich sfer?? — …tak chciałbym się zanurzyć… Westchnąwszy z ulgą, że udało mi się oprzeć nawrotowi starych nawyków, wypchnęłam go za drzwi, a potem wreszcie uwolniłam się od kozaczków Talithy. Ogarnęłam salon na tyle, żeby Chloe nie wręczyła mi rano wypowiedzenia, a potem zapadłam w puste łóżko. 0.55. Ale teraz czuję się niespokojna i podniecona seksualnie. Jakbym w ciągu jednego wieczora wyszła z bezludnej pustyni na świat, gdzie mężczyźni rosną na drzewach.

NAZAJUTRZ

7 WRZEŚNIA 2012, PIĄTEK 7.00. Zupełnie naga z koszmarnym bólem głowy, a muszę wystartować w wyścigu o miejsca parkingowe pod szkołą. 7.01. Nie! Przecież nie muszę. Dzisiaj rano miałam sobie pospać w nagrodę — a i tak się obudziłam. 7.02. Grrr! Przypomniały mi się wszystkie wydarzenia wczorajszego wieczora, począwszy od Faceta w Skórzanej Marynarce, a skończywszy na Danielu. 7.30. Skręcam się w udręce, słysząc dobiegające z dołu odgłosy pracy Chloe, która zajmuje się tym, co sama powinnam robić: jeden batonik Weetabix dla Mabel, która ma też prawo do łyżeczki cukru, dwa plasterki bekonu dla Billy’ego z ketchupem, ale bez chleba. 7.45. Mam straszne poczucie winy: czuję się jak któraś z postaci granych przez Joan Crawford, tyle że skacowana, w poranniku, ze szminką rozmazaną na twarzy, która przysypiając na stojąco, pyta dzieci: „Cześć, skarby, jestem waszą mamą. Pamiętacie? Przypomnijcie mi, jak macie na imię”. 8.00. Drzwi trzaskają, odgłosy milkną. 8.01. Drzwi trzaskają, odgłosy pojawiają się znowu — trwają poszukiwania tornistra Mabel. 8.05. Znowu trzaskają drzwi. 8.15. Cisza. Chłodna, nieskazitelnie biała pościel — jak miło wylegiwać się w niej

nago i nic nie robić. Czuję się tak, jakby zdjęto ze mnie zaklęcie, jakby Śpiącą — cóż, nie do końca Królewnę — jakby Śpiącą Staruszkę z Dwójką Dzieci obudził pocałunek. Jakby wiosna musnęła ogołocone na zimę gałęzie. A teraz po prawej, po lewej i w środku wybijają pączki, z których rozwijają się liście i pączki kwiatów. 8.30. Sygnał SMS-a. Może Talitha! Przysyła mi numer Faceta w Skórzanej Marynarce! A może nawet to sam Facet w Skórzanej Marynarce, żeby zbyć żartem całą sytuację i umówić się ze mną! Czuję się pełnowartościowa seksualnie. To oddział przedszkolny.

KOBIETA ZMIENNĄ JEST

8 WRZEŚNIA 2012, SOBOTA Liczba irytujących urządzeń elektronicznych w domu 74, liczba urządzeń elektronicznych, które piszczą 7, liczba urządzeń elektronicznych, które umiem obsługiwać 0, liczba urządzeń elektronicznych domagających się hasła 12, liczba haseł 18, liczba pamiętanych haseł 0, minuty spędzone na myśleniu o seksie 342. 7.30. Właśnie się obudziłam z cudownego, zmysłowego snu, w którym był i Daniel, i Facet w Skórzanej Marynarce i wszystko się pięknie ze sobą łączyło. Czuję się całkiem inną osobą — zmysłową, kobiecą — choć wciąż nie mogę się opędzić od poczucia winy i wrażenia, że zdradzam Marka, mimo to… to takie zmysłowe czuć się zmysłową kobietą, odzyskać tę zmysłową stronę, która jest zmysłowo… och. Dzieci się obudziły. 11.30. Przez cały ranek czułam się pełna zmysłowości i spokoju. Początek dnia spędziliśmy wszyscy razem w moim łóżku, przytulając się i oglądając telewizję. Potem śniadanie. Potem zabawa w chowanego. Potem kolorowanki Moshi Monsters, na koniec bieg z przeszkodami cały czas w piżamach, podczas gdy piekący się kurczak rozsiewał wokół rozkoszne wonie. 11.32. Jestem i idealną matką, i kobietą zmysłową, która ma przed sobą szerokie zmysłowe perspektywy. Chodzi mi o to, że w scenariusz naszego rajskiego poranka znakomicie wpasowałby się ktoś jeszcze, na przykład Facet w Skórzanej Marynarce… 11.33. Billy: — Mogę do komputera? Dzisiaj sobota…

11.34. Mabel: — Chcę oglądać Kanciastopoltego SpongeBoba. 11.35. Nagle poczułam się zmęczona i przytłoczona, ogarnęła mnie ochota na lekturę gazety w wielkiej, cichej, pustej sali. Choćby tylko dziesięć minut. — Mamooo! Telewizol się popsuł. Zdjęta grozą zrozumiałam, że Mabel dobrała się do pilotów. Odebrałam je jej i zaczęłam nerwowo wciskać przyciski, czego skutkiem był śnieg na ekranie i przeszywające trzaski w głośnikach. — Śnieg! — ucieszyła się Mabel i w tym samym momencie zadźwięczała zmywarka do naczyń. — Mamo! — powiedział Billy. — Komputer się rozładował. — No to podłącz go do gniazdka! — poradziłam, zanurzając głowę do pełnego kabli wnętrza szafki telewizyjnej. — Noc! — poinformowała mnie Mabel, kiedy obraz zupełnie zniknął, a równocześnie do koncertu urządzeń dołączyła suszarka. — Zasilacz nie działa. — No to włącz sobie xboxa! — Nie działa. — Może Internet wysiadł. — Mamo! Wyłączyłem AirPort i nie umiem go znowu włączyć. Popatrzyłam na swój wewnętrzny termostat i zobaczyłam, że wskazówka niebezpiecznie prędko zmierza w kierunku czerwonego pola, więc uciekłam po schodach na górę, rzuciwszy na odchodnym: — Czas się ubierać, zaraz będzie ekstra jedzenie! Przyniosę wam rzeczy. — A potem pobiegłam do swojej sypialni, gdzie wybuchłam: — Nienawidzę tej pierdolonej techniki. Dlaczego wszyscy się, KURWA, NIE ZAMKNĄ I NIE DADZĄ MI W SPOKOJU PRZECZYTAĆ GAZETY? Nagle z przerażeniem odkryłam, że elektroniczna niania jest włączona! O Boże, Boże. Należało się jej pozbyć już wiele lat temu, ale paranoja samotnej matki, strach

przed śmiercią itd., itd. Zbiegłam na dół, a tam siedział Billy i zanosił się od płaczu. — Och, Billy, tak mi przykro, przepraszam, nie chciałam. Usłyszałeś coś z elektronicznej niani? — Nieeeeeeeeee! — załkał. — Xbox się sfrizował. — Mabel, może ty słyszałaś mamusię z niani? — Nie — odparła spokojnie, nie odrywając wzroku od ekranu telewizora. — Telewizol się naplawił. Ekran wyświetlał stronę logowania do Virgin TV. — Billy, jakie jest hasło do Virgin? — zapytałam. — Nie takie samo jak twój PIN do karty: 1066? — Okej, ja zajmę się xboxem, a ty wpisz hasło — powiedziałam i w tym momencie odezwał się dzwonek do drzwi. — Hasło nie pasuje. — Mamooo! — wrzasnęła Mabel. — Cicho, oboje! — zgrzytnęłam zębami. — KTOŚ DZWONI DO DRZWI! Pobiegłam na górę, w głowie kłębiły mi się myśli czarne od poczucia winy — „Jestem okropną matką, przez śmierć ojca mają w sercach pustkę, którą próbują wypełnić elektronicznymi zabawkami” — i otworzyłam drzwi. Za nimi zobaczyłam Jude — wyglądała bajecznie, choć była skacowana i miała łzy w oczach. — Och, Bridget — jęknęła, rzucając mi się w objęcia. — Nie wytrzymam następnej samotnej soboty. — Co się stało… opowiedz mamusi — powiedziałam, ale zaraz sobie przypomniałam, że Jude jest dorosłą, grubą rybą ze świata finansów. — Ten facet, którego poznałam na portalu Match i z którym się umówiłam poprzedniego dnia, przed naszym wypadem do Fortecy? Ten, z którym się przespałam? — Tak? — Bezowocnie usiłowałam sobie przypomnieć, o którego faceta chodzi. — Nie zadzwonił. A wczoraj wieczorem dostałam SMS-a, którego wysłał zbiorczo do wszystkich znajomych i tam było napisane, że jego żona właśnie

urodziła dziewczynkę, równe trzy kilo. — O mój Boże. To obrzydliwe. To nieludzkie. — Przez wszystkie te lata nie chciałam mieć dzieci, ale ludzie mówili, że jeszcze zmienię zdanie. I mieli rację. Mam zamiar kazać rozmrozić swoje komórki jajowe. — Jude — powiedziałam. — Dokonałaś wyboru. Tylko dlatego, że jakiś facet okazał się popaprany, nie musisz zaraz tego wyboru kwestionować. Dla ciebie to był właściwy wybór. Dzieci są… są… — Zerknęłam w dół schodów z mordem w oczach. Wyciągnęła telefon, weszła na Instagram i pokazała mi zdjęcie popaprańca z dzieckiem na rękach. — …przytulaśna, słodziutka, różowiutka, trzy kilo, za to ja tylko pracuję, puszczam się na lewo i prawo, a w sobotę rano jestem sama. I… — Chodźmy na dół — powiedziałam mrocznym tonem. — Pokażę ci, co znaczy „przytulaśny” i „słodki”. Zlazłyśmy na dół. Billy i Mabel czekali na nas niczym para aniołków, trzymając przed sobą kartkę, na której było napisane: „Kochamy Cię, Mamusiu”. — Postanowiliśmy wyjąć naczynia ze zmywarki, mamo — powiedział Billy. — Żeby ci pomóc. Cholera! Co im się stało? — Dziękuję wam, dzieci — wymruczałam i wygnałam Jude z powrotem na górę, a potem za drzwi, zanim dzieciakom przyjdzie do głowy coś jeszcze bardziej potwornego, na przykład wyniesienie śmieci. — Mam zamiar rozmrozić komórki jajowe — łkała Jude, kiedy już usiadłyśmy na schodkach. — Wtedy technologia była prymitywna. Wręcz barbarzyńska. Ale może się udać, jeżeli… to znaczy, chcę znaleźć dawcę spermy… Nagle otworzyło się okno na piętrze w domu po drugiej stronie ulicy i wyleciały przez nie dwa piloty od xboxa, lądując z charakterystycznym trzaskiem obok pojemników na śmieci. Kilka chwil później otworzyły się frontowe drzwi i ukazała w nich moja awangardowa sąsiadka w pantoflach z różowego futerka, wiktoriańskim szlafroku i meloniku na głowie; na rękach niosła stertę laptopów, iPadów i iPodów. Zbiegła po

schodach, podeszła do śmietnika i wrzuciła całą elektronikę do środka — za nią biegł jej syn z dwoma kolegami, drąc się wniebogłosy: — Nieeeeee! Jeszcze nie przeszedłem poziooooomu! — I dobrze! — odkrzyknęła. — Kiedy decydowałam się na dzieci, częścią umowy NIE było, że stanę się niewolnicą martwych czarnych skrzynek i bandy TECHNONAŁOGOWCÓW, którzy od rana do wieczora nie robią nic innego, tylko wgapiają się w ekrany i dziobią kciukami w klawisze, równocześnie wymagając, bym ich OBSŁUGIWAŁA niczym skrzyżowanie technika komputerowego z konsjerżką w luksusowym hotelu. I wiecie, co jeszcze? Urodziłam was. Wychowałam was. A teraz ZMIENIŁAM ZDANIE. Przyglądałam się jej, myśląc: „Muszę się zaprzyjaźnić z tą kobietą”. — W Indiach sieroty w waszym wieku wychowuje ulica — kontynuowała. — A więc teraz posiedzicie sobie na schodach i zamiast MYŚLEĆ TYLKO o przejściu na następny poziom, pokombinujecie, co zrobić, żebym ZMIENIŁA ZDANIE i wpuściła was z powrotem do środka. I nie ważcie się zaglądać do śmietnika, bo wystawię was w IGRZYSKACH ŚMIERCI. A potem zadarła głowę nakrytą melonikiem, weszła do domu i trzasnęła drzwiami. — Mamooo! — Tym razem wrzaski i krzyki dobiegały z mojej sutereny. — Mamooo! — Zostaniesz jeszcze? — zapytałam Jude. — Nie, nie, już nie muszę — powiedziała, wyraźnie poweselawszy. Wstała. — Masz całkowitą rację. Dokonałam właściwego wyboru. To tylko kac przeze mnie mówi. Zjem śniadanie w Soho House, do tego Krwawa Mary, gazeta i będę jak nowa. Dzięki, Bridget. Kocham cię. Pa! I umknęła w wiązanych do kolan sandałach od Versace — uosobienie wszystkiego, co w kacu piękne. Zerknęłam, co dzieje się po drugiej stronie ulicy. Trzej chłopcy nadal siedzieli na schodkach. — Wszystko w porządku? — zawołałam.

Ciemnowłosy syn sąsiadki uśmiechnął się do mnie szeroko. — Tak, jest okej. Ona tak ma czasami. Zaraz po nas przyjdzie. Obejrzał się za sobie, jakby chciał sprawdzić, czy drzwi są wciąż zamknięte, a potem wyciągnął z kieszeni iPoda. Wszyscy pochylili się nad ekranem i po chwili chichotali wesoło. W tym momencie zalała mnie fala ogromnej ulgi. Radośnie wróciłam do domu, ponieważ przypomniałam sobie właśnie, że hasłem do wszystkiego jest „1890”, czyli rok, w którym Czechow napisał Heddę Gabbler. — Mamooooo! Chwyciłam pilota od xboxa, pilota od Virgin i wstukałam na jednym i drugim „1890”, a potem patrzyłam, jak w cudowny sposób oba ekrany budzą się do życia. — Macie! — oznajmiłam. — Macie wasze ekrany. Ja nie jestem wam do niczego potrzebna. Potrzebujecie tylko ekranów. Idę sobie. Zrobić. Filiżankę. Kawy. Rzuciłam piloty na fotel i demonstracyjnie, zamaszyście, w stylu bohemiarskiej sąsiadki ruszyłam w kierunku kuchenki, a Billy’ego i Mabel skręciło ze śmiechu. — Mamo! — śmiał się Billy. — Znowu wszystko wyłączyłaś. 20.30. Cała sprawa skończyła się dobrze i szczęśliwie, Billy miał swojego xboxa, a Mabel oglądała Kanciastoportego SpongeBoba przytulona do mnie na kanapie, a potem wszyscy poszliśmy do parku Hampstead Heath, gdzie myślałam o Facecie w Skórzanej Marynarce i o tym, jak cudownie było znów się całować i czuć się seksy, i o tym, że może Tom ma rację, mówiąc, że powinnam na powrót być kobietą i mieć kogoś w życiu, co wcale nie byłoby takie złe, i jeszcze o tym, że może zadzwonię do Talithy i wezmę od niej jego numer telefonu.

ZAŁAMUJĄCA SIĘ FALA

9 WRZEŚNIA 2012, NIEDZIELA 61 kilo, liczba kalorii 3250, ilość razy, gdy sprawdzałam, czy nie przyszedł SMS od Faceta w Skórzanej Marynarce 27, liczba SMS-ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0, liczba myśli obciążonych poczuciem winy 47. 14.00. Wszystko źle. Wysłałam SMS-a do Talithy. Okazało się, że nie tylko wzięła numer telefonu od Faceta w Skórzanej Marynarce, ale również DAŁA MU MÓJ NUMER. Poczułam ukłucie niepewności w żołądku. Skoro ma mój numer, to czemu nie dzwoni? 17.00. Nigdy, przenigdy nie będę się już zadawać z mężczyznami. Najwyraźniej na śmierć zapomniałam, na czym polega koszmar pod hasłem: „Dlaczego on nie dzwoni?”. 21.15. Dzieci już śpią, wszystko jest gotowe na poniedziałkowy poranek. Ale ja jestem w zupełnej rozsypce. Dlaczego Facet w Skórzanej Marynarce nie napisał? Dlaczego? Najwyraźniej uznał mnie za starą wariatkę. Co jest moją winą. Powinnam być po prostu matką, tylko matką i nikim więcej — dzieci wracałyby każdego dnia do domu, w którym pachnie zapiekanką i unosi się zapach świeżo zrobionego puddingu. Czytałabym im do snu Jaskółki i Amazonki, otulałabym kołderkami, a potem… Potem co? Kolejny odcinek Downton Abbey, kolejna seria rojeń na temat seksu z Matthew i kolejny poranek z batonami zbożowymi Weetabix? 21.16. Przed chwilą zadzwoniłam do Talithy i wszystko jej opowiedziałam. Zaraz tu przyjedzie. 21.45. — Daj mi się czegoś napić, proszę.

Zrobiłam jej to, co zwykle: wódkę z wodą sodową. — Znowu zaczynasz szaleć, ponieważ facet, z którym tańczyłaś przez pięć minut, nie przysłał ci żadnego SMS-a. Udało nam się otworzyć cię na życie, a teraz najwyraźniej chcesz wszystko zmarnować. Dlaczego ty do niego nie napiszesz? — Nie należy się uganiać za facetem, bo nic dobrego z tego nie wyjdzie — odparłam, cytując naszą mantrę z czasów, gdy byłyśmy trzydziestoletnimi singielkami. — Anjelica Huston nigdy nie dzwoniła do Jacka Nicholsona, za żadne skarby świata. — Kochana, musisz zrozumieć, że nie masz pojęcia, o czym mówisz. Od tamtych czasów wszystko się zmieniło. Wtedy nie było SMS-ów. Nie było maili. Ludzie porozumiewali się przez telefon. Poza tym teraz młode kobiety są znacznie bardziej agresywne seksualnie, a mężczyźni przez to zrobili się bardziej leniwi. Przynajmniej powinnaś go jakoś zainspirować. — Niczego nie wysyłaj — krzyknęłam, rzucając się do telefonu. — Nie mam zamiaru. Ale wszystko jest dogadane. Kiedy wymieniałam się z nim twoim numerem, pogadałam też trochę i powiedziałam mu, że jesteś wdową… — Co ZROBIŁAŚ? — Lepiej niż rozwódką. W sumie to takie romantyczne i oryginalne. — A więc praktycznie rzecz biorąc, wysługujesz się śmiercią Marka, żeby mi naraić faceta? U dołu schodów rozległy się jakieś hałasy. Potem pojawił się Billy w swojej piżamie w paski. — Mamo, nie odrobiłem matematyki. Talitha uniosła na chwilę wzrok, wyraźnie rozkojarzona, po czym pochyliła się znowu nad ekranem telefonu. — Powiedz: „Dzień dobry, miło cię znowu widzieć” do cioci Talithy i patrz jej przy tym w oczy — skarciłam go odruchowo. Dlaczego rodzice to robią? „Powiedz: proszę”, „Powiedz: dzień dobry!”, „Powiedz: dziękuję, że mnie urodziłaś”. Jeżeli nie udało się ich tego nauczyć, zanim życie zaczęło od nich wymagać praktycznego stosowania tej wiedzy, wówczas jaki sens…

— Dzień dobry, Talitha. — Cześć, kochanie — odparła Talitha, nie unosząc wzroku. — On jest przeuroczy. — Odrobiłeś matematykę, Billy. Nie pamiętasz tych zadań? Rozwiązaliśmy je w piątek, zaraz po twoim powrocie ze szkoły. — Okej, a co ty na to? — Talitha uniosła wzrok, a potem znowu skupiła się na telefonie. — Ale był jeszcze jeden arkusz — upierał się Billy. — Zobacz tutaj. Wychowanie plastyczne. Tylko nie wychowanie plastyczne. Przez ostatnich sześć tygodni Billy zajmował się tworzeniem myszy ze skrawków filcu, a potem dostał „arkusze”, na których znajdowały się tajemnicze pytania teoretyczne. Zerknęłam na ostatni arkusz: „Co chciałeś osiągnąć, tworząc mysz?”. Billy i ja popatrzyliśmy sobie z rozpaczą w oczy. Jak ogólna powinna być odpowiedź na takie pytanie, to znaczy w filozoficznym sensie? Podałam Billy’emu ołówek. Usiadł za stołem w kuchni, zaczął pisać, po chwili podał mi kartkę. „Chciałem stworzyć mysz”. — Dobrze — pochwaliłam. — Bardzo dobrze. Teraz zaprowadzę cię do łóżka. Skinął głową i podał mi rękę. — Dobranoc, Talitha. — Powiedz Talicie „dobranoc”. — Mamo, właśnie powiedziałem. Mabel spała smacznie na dolnym łóżku plecami do ściany, ściskając w ręku Spalinę. — Przytulisz mnie na dobranoc? — zapytał Billy, wspinając się na górne łóżko. Przed oczyma stanęła mi Talitha, która zapewne coraz bardziej się niecierpliwiła na dole, ale wspięłam się na łóżko z nim, z pufflem numer jeden, Mariem i Horsiem. — Mamo? — Tak, kochanie? — zapytałam, a serce mi zadrżało, bo bałam się, że chodzi o tatę lub śmierć.

— Ilu ludzi mieszka w Chinach? — O Boże, wygląda zupełnie jak Mark, który też stawiał sobie takie pytania. I co ja robię, szalejąc na punkcie SMS-a od jakiegoś nieogolonego obcego faceta w skórzanej marynarce, który zresztą najpewniej… — Mamo? — Czterysta milionów — skłamałam gładko. — Och. Dlaczego Ziemia się zmniejsza o centymetr rocznie? — Hm… — To mi przemówiło do wyobraźni. Naprawdę świat się zmniejsza o centymetr rocznie? To znaczy cała planeta czy tylko lądy? Może ma to coś wspólnego z globalnym ociepleniem? Albo niezmierzoną potęgą fal czy… I wtedy okazało się, że mogę odetchnąć z ulgą, bo Billy już śpi. Zbiegłam na dół tak szybko, że aż się zadyszałam. Talitha spojrzała na mnie z wyrazem zadowolenia na twarzy. — Okej. Mam nadzieję, że docenisz. A nie było to łatwe. Podała mi telefon. — Wysłałaś to? — Jeszcze nie. Ale jest dobre. Musisz dopieścić jego ego. Jak ci się wydaje, co sobie może pomyśleć biedny facet, kiedy bez słowa wyjaśnienia tak mu uciekasz sprzed nosa? — Ale czy to nie… — To jest pytanie i zachęta do odpowiedzi. Nie kombinuj tyle, po prostu… Wzięła mój palec i nacisnęła nim „Wyślij”. — Nieee! Powiedziałaś, że nie… — To nie ja. Sama wysłałaś. Mogłabym dostać jeszcze tycio-tycio tej wódeczki? Z zamętem w głowie poszłam do lodówki, ale gdy tylko ją otworzyłam, rozległ się sygnał powiadomienia o przychodzącym SMS-ie. Talitha porwała telefon. Uśmiech pełen samozadowolenia rozciągnął jej idealnie wymodelowane rysy.

— Dobra, Bridget — oznajmiła Talitha surowo, widząc emocje malujące się na mojej twarzy — musisz być dzielna, musisz wskoczyć na to siodło, przez wzgląd na innych, a zwłaszcza… — Skinęła głową w górę. W końcu wyszło na to, że Talitha miała rację. Ale cała sprawa z Facetem w Skórzanej Marynarce gorzej się chyba nie mogła skończyć. Jak też sama Talitha przyznała, gdy siedziałyśmy dużo później na mojej kanapie pośrodku krwawego pobojowiska: — To wszystko moja wina. Zapomniałam cię ostrzec. Kiedy po naprawdę długim związku angażujesz się w następny, to on się zawsze paskudnie kończy. Chodzi o to, że zbyt wiele próbujesz w nim zmieścić. Wydaje ci się, że to ma być dla ciebie ratunek. A tak nie jest. Wydaje ci się, że to test na to, czy jeszcze się do czegokolwiek nadajesz. Oczywiście, że się nadajesz, ale w ten sposób sobie tego nie udowodnisz. Z Facetem w Skórzanej Marynarce złamałam wszystkie — co do jednej — Zasadnicze Reguły Randkowania. Na swoją obronę mogę powiedzieć tylko tyle, że wówczas nie wiedziałam, że Reguły Randkowania w ogóle istnieją.

JAK NIE UMAWIAĆ SIĘ NA RANDKI

12 WRZEŚNIA 2012, ŚRODA 60 kilo (straciłam kilogram skutkiem intensywnej pracy kciuków podczas wysyłania SMS-ów), minuty spędzone na fantazjach o Facecie w Skórzanej Marynarce 347, ilość razy, gdy sprawdzałam, czy nie przyszedł SMS od Faceta w Skórzanej Marynarce 37, liczba SMS-ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0, ilość razy, gdy w Niewybuchu Skrzynki Odbiorczej sprawdzałam, czy nie przyszedł mail od Faceta w Skórzanej Marynarce, choć Facet w Skórzanej Marynarce nie ma mojego adresu mailowego 12 (czyste szaleństwo), zbiorcza suma minut spóźnienia w wyścigu o miejsca parkingowe pod szkołą 27. 14.30. Mmm. Przed chwilą wróciłam z lunchu z Facetem w Skórzanej Marynarce w Primrose Hill. W świetle dnia jeszcze bardziej przypominał modela z reklamy samochodów, tym razem miał na sobie brązową skórę i okulary przeciwsłoneczne. Dzień był niezwykle ciepły jak na tę porę roku — pogodny, jesienny dzionek, błękitne niebo, prażyło słońce, a myśmy siedzieli w ogródku przed kawiarnią.

Dobrze Kocham go. Kocham go.

Źle Jest mniej więcej w moim wieku, rozwiedziony, z dwójką dzieci. I ma na imię Andy — jakie fajne imię…

Andy??

Kiedy usiedliśmy przy stoliku, zdjął okulary. Oczy miał jak dwa wielkie stawy. Stawy pełne jasnej, przejrzystej wody, jaką widuje się w morzach tropikalnych…

Hamuj się, dziewczyno …tylko brązowe. Kocham go. Bogowie Randek okazali mi swą życzliwość.

Próbuj zachować przynajmniej odrobinę obiektywizmu On NAPRAWDĘ rozumie, jak to jest, kiedy się jest samotnym rodzicem. Pyta o rzeczy w stylu: „Ile lat mają twoje dzieciaki?”. Przez cały lunch czułam się jak zabójczo podniecony szczeniak, który zaraz zacznie kopulować z jego nogą.

Nie wyciągaj przedwczesnych wniosków, nie popuszczaj wodzy fantazji Wyobrażałam sobie, jak super byłoby teraz się z nim kochać, w niedzielę rano, a potem śniadanie z czwórką naszych dzieciaków — śmiech, decydujemy się zamieszkać razem, sprzedajemy nasze domy i kupujemy taki, z którego dzieci mogą chodzić do szkoły piechotą. Kiedy dotarłam do momentu, w którym planowałam, że „…moglibyśmy mieć tylko jeden samochód i uniknąć problemów z pozwoleniem na parkowanie”, w tok moich myśli wdarły się jego słowa: — Masz ochotę na kawę? Zamrugałam, zdezorientowana i tylko w ostatniej chwili zdążyłam się ugryźć w język, żeby nie spytać: „Myślisz, że wystarczy nam jeden samochód?”.

Na pierwszej randce pozwól mu zapłacić rachunek Kiedy pojawił się rachunek, zrobiłam wielkie zamieszanie z szukaniem karty kredytowej i paplaniem: „Nie, pozwól, że ja…” oraz „Może po połowie?”. — Ja zapłacę — oświadczył, przyglądając mi się dziwnie… może już zrozumiał, że też mnie kocha?

Reaguj na to, co się naprawdę dzieje, a nie na to, co sobie wyobrażasz Po lunchu jakoś nie potrafiłam się z nim rozstać i zaproponowałam spacer po Hill. Było pięknie. Kiedy w końcu wróciliśmy do jego samochodu, przez głowę przemknęła mi absurdalna nadzieja, że zaraz mnie pocałuje — jak wtedy — ale on tylko cmoknął mnie w policzek i powiedział: — Trzymaj się. Spanikowałam. — Myślisz, że się jeszcze spotkamy? Może trochę przesadziłam, ale MOIM ZDANIEM miałam prawo zapytać.

Nie miałam — Jasne — uśmiechnął się lekko. — Nic nie mówiłem, bo czekałem, aż uciekniesz z wrzaskiem. Po czym błysnął uśmiechem niczym z reklamy terenówek i poszedł do auta. Jaki zabawny!

Nie pozwól, by związek z nim zakłócał ci życie lub wewnętrzną równowagę Och, wszystko wydaje się takie beznadziejne. Nie mogę leżeć w łóżku i MASTURBOWAĆ SIĘ przez cały dzień, kiedy czeka na mnie scenariusz, a dzieciaki potrzebują mamy.

13 WRZEŚNIA 2012, CZWARTEK Nie pogrążaj się w myślach i fantazjach podczas prowadzenia samochodu 8.30. Hm. Chodzi o to, że kiedy zapytałam: „Myślisz, że się jeszcze spotkamy?”, on nie odpowiedział: „Nie”, tylko „Jasne”.

A więc miał na myśli, że tak, że się spotkamy, nieprawdaż? Dlaczego więc przy pożegnaniu nic nie powiedział o następnym razie? Albo dlaczego nie przysłał mi SMS-a? GRRR! 9.30. Skręciłam za róg, a tam tuż przede mną ni stąd, ni zowąd zatrzymała się taksówka, zupełnie nie zważając na panujący ruch. Za mną zaraz utworzył się długi korek. Wyminęłam taksówkę, obrzuciłam złym spojrzeniem kierowcę. Potem spojrzałam przed siebie i zobaczyłam pędzący na mnie samochód, którego kierowca wskazywał coś dłonią i mówił słowa, które odczytałam z ruchu jego warg: — Cofnij się. No już. Do. Tyłu. „No wiadomo, mężczyźni za kierownicą!” — pomyślałam, pokazując mu znak „V”. (Oczywiście nie odnosiło się to do Faceta w Skórzanej Marynarce, który na pewno zachowuje się na drodze z odpowiednim szacunkiem dla innych). „Och, och, popatrzcie na nas! Jesteśmy samcami alfa! Będziemy grozić bezbronnym kobietom, zmuszając je do cofania”. — Mamo — powiedział Billy. — Taksówka się zatrzymała po to, żeby tamten samochód mógł nas wyminąć. W jednej chwili mnie oświeciło i zrozumiałam, o co Billy’emu chodzi. Jadący na mnie samochód BYŁ TU WCZEŚNIEJ, a taksówkarz, który w końcu jest doświadczonym kierowcą, wcale nie zatrzymał się po to, żeby go przepuścić. I to ja wyszłam na samicę alfa w SUV-ie (tyle tylko, że nie w SUV-ie), która próbowała wyminąć doświadczonego taksówkarza i wymusić pierwszeństwo na nadjeżdżającym, jakbym miała pod sobą wściekły pług śnieżny, a za sobą Pierwszą Lokatę w Oksfordzie (zamiast trzeciej z Bangor). Postarałam się ułożyć wargi w wyraźne: „Przepraszaaam!”, a równocześnie wrzuciłam wsteczny bieg, ale tamten tylko popatrzył na mnie z tym pełnym zdumienia wyrazem twarzy, za którym kryje się bezradne pytanie: „Co się dzieje z tym światem?”, a którym sama często szafowałam w wyścigach o miejsce parkingowe pod szkołą. — No dobra! — rzuciłam raźnie, kiedy już skręciliśmy za róg. — Billy, jakie

masz dzisiaj lekcje? Wuef? — Mamo. Spojrzałam na niego. Te same oczy. Ten sam ton, kiedy wychodzi na jaw, że sobie nie radzę. — Co? — zapytałam. — Mówisz tak, bo czujesz, że się wygłupiłaś?

14 WRZEŚNIA 2012, PIĄTEK Nie dopuść, żebyś przez niego stała się roztrzepana, i nie wariuj Właśnie nawiązałam kontakt wzrokowy z Motywacyjnie Bohemiastą Sąsiadką, co mnie tak roztrzepało, że wszystko kompletnie spieprzyłam. Szłam sobie od samochodu, kiedy zobaczyłam, jak ona wychodzi z domu, mając na sobie: wełnianą czapkę ozdobioną włochatymi kuleczkami, glany i płaszcz, który był czymś pośrednim między szynelem niemieckiego ofi cera z czasów II wojny światowej a krynoliną obszytą na dole falbaną. — Cześć — powiedziała niespodziewanie. — Jestem Rebecca. Ty tu mieszkasz, prawda, po drugiej stronie ulicy? — Tak — odparłam uszczęśliwiona, a potem rozpoczęłam natychmiast nerwowy monolog: — Masz dzieci, które są chyba w tym samym wieku co moje? Ile mają lat? Jaka ładna czapka!… Wszystko poszło znakomicie, a na koniec Rebecca powiedziała: — Cóż, może wpadniesz kiedyś do mnie i umówimy dzieciaki na zabawę… jak myślę o tym, że teraz trzeba dzieci „umawiać”, to mam ochotę się zastrzelić… — Ha, ha, ha! No, tak — odparłam i udałam, że strzelam sobie w głowę. — Byłoby super. Cześć! — A potem przeszłam przez ulicę i wspięłam się na swoje schodki, myśląc sobie: „Super! Może zostaniemy przyjaciółkami i może przedstawię ją Facetowi w Skórzanej Marynarce, i… — Czekaj! — zawołała za mną Rebecca. Odwróciłam się.

— To nie jest przypadkiem twoja córka? Cholera! Zupełnie zapomniałam o Mabel. Stała zdumiona na chodniku pod domem Rebekki, sama, porzucona jak pies.

Zastanów się, jak się przy nim czujesz. Gdzieś na tej liście — między „podniecona” a „przerażona tak, że musisz łykać tabletki na uspokojenie” — powinno się znaleźć słowo „szczęśliwa” 21.15. Wciąż żadnego SMS -a. Cała ta sprawa z Facetem w Skórzanej Marynarce powoduje, że mnie mdli z nerwów.

ZASADNICZA REGUŁA RANDKOWANIA NUMER JEDEN

15 WRZEŚNIA 2012, SOBOTA Nie pisać SMS-ów po pijanemu 20.15. Jupi! Telefon! 21.00. — Och, witaj, kochanie! — to moja matka, cholera! Zupełnie wytrącona z równowagi zastanawiam się gorączkowo, czy SMS od Faceta w Skórzanej Marynarce dojdzie na mój telefon, mimo że właśnie rozmawiam. — Bridget? Bridget? Jesteś tam? Postanowiłaś, co z wycieczką? — Hm, no cóż, myślę, że to może być trochę… — Chciałabym cię zapewnić, że większość osób ze Świętego Oswalda będzie tam ze swoimi wnukami. To jest jedyny taki czas w roku, który ludzie naprawdę powinni spędzać z wnukami. Julie Enderbury i Michael zabierają całą rodzinę na Cape Verde. — A co z wnukami Uny? — spróbowałam skontrować. — Teraz jest kolej teściów. — Racja, racja. Teściowie. Admirał Darcy i jego żona Elaine są dla Billy’ego i Mabel uroczy, a na dodatek nadzwyczaj taktownie układają swoje stosunki z nimi, bo zapraszają każde oddzielnie na odpowiednio przemyślane i krótkie poczęstunki. Nie sądzę jednak, że byliby w stanie ugościć nas na Gwiazdkę. Jeszcze za życia Marka to my ich zapraszaliśmy do naszego wielkiego domu w Holland Park, ale świąteczną kolację zawsze przygotowywał wynajęty kucharz, co nie było — jak twierdził Mark — złośliwym komentarzem pod adresem mojego gotowania, ale chęcią uwolnienia

nas od obowiązków, dzięki czemu w swobodnej atmosferze mogliśmy cały czas poświęcić sobie. No nie wiem. A czemu niby moje gotowanie miałoby zakłócić „swobodną atmosferę”? Może jednak chodziło o moje kompetencje kulinarne? — Bridget? Jesteś tam? Ja tylko nie chcę, żebyś była sama — mówiła mama. — Dzwonię, żeby ci przypomnieć, że masz jeszcze trochę czasu na podjęcie ostatecznej decyzji. — Świetnie! Coś wymyślimy — odparłam. — Do świąt jeszcze daleko. I poszła sobie na aqua zumbę. Szkoda, że ojca już nie ma, on potrafiłby jakoś nad mamą zapanować, on umiał się ze mną śmiać, umiał mnie przytulić. Mam ochotę wypić całą butelkę wina i skuć się do nieprzytomności. 21.15. Uch, właśnie usłyszałam, że Chloe wróciła z wieczornego wypadu do Camden. Pozwoliłam jej przespać się u mnie na kanapie, żeby mogła rano zdążyć na tai-chi. 21.30. Skoro ona już tu jest, nie zaszkodzi kieliszeczek wina dla poprawy nastroju.

Alarm! Alarm! Nawet nie bierz butelki do ręki, zanim nie nakleisz na telefonie kartki z napisem: „żadnych SMS-ów” i nie schowasz go gdzieś wysoko 21.45. Znacznie lepiej. Włączę sobie jakąś muzykę. Może Play the Game Queen. Gejowski obraz świata zawsze jest OK, zwłaszcza w postaci muzycznej. Mmm. Facet w Skórzanej Marynarce. Szkoda, że do mnie nie napisał, moglibyśmy się spotkać i mieć zmysłowe… 22.00. Może jeszcze kieliszeczek.

Alarm! Alarm! 22.05. Kocham Queenów. 22.20. Mmm. Tańczę sobie…

This is your life… don’t play hard to get… „To twoje życie… nie napinaj się tak…” 22.20. Czysta prawda. Love runs… pumping through my veeeeiiiins! „Miłość krąży… pulsuje mi w żyłach!” Kocham Faceta w Skórzanej Marynarce. Wogle nidzie zie nie ruszam i gniiiję w defetyźmie. A miłoźć jezd jak rzeeeka.

Nie pozwól, by teksty popowych piosenek kierowały twoim zachowaniem, zwłaszcza gdy jesteś pijana 22.21. I co? Nieee napinać zie? To może ezemesik do nieeego…? Grrr! No i na tym właśnie polega problem z nowoczesnym światem. W czasach, gdy pisało się listy na papierze, nawet nie byłabym w stanie znaleźć pióra, kartki, koperty, znaczka oraz adresu domowego Faceta w Skórzanej Marynarce, nie wspominając już o zostawieniu dzieci samych i wyjściu na dwór o 23.30 w poszukiwaniu skrzynki pocztowej. A SMS wymaga tylko kilku muśnięć palcami — jak eksplozja bomby atomowej lub pocisku rakietowego Exocet. 22.35. Właśnie wcisłam WYŚLIJ. Jezd gites, nieee?

Nie pisz SMS-ów po pijanemu

CIĄG DALSZY R ANDKOWEGO NIEDOŁĘSTWA

16 WRZEŚNIA 2012, NIEDZIELA 60 kilo (czuję się napchana). — Nie! — powiedziała Talitha, siedząc w moim salonie wraz z Tomem i Jude. — Nie jest „gites”. — Dlaczego? — zapytałam, wpatrując się z grozą w SMS-a, którego napisałam. — Cóż, po pierwsze, byłaś kompletnie pijana — wyjaśniła Jude, odrywając się na moment od portalu randkowego OkCupid. — Po drugie, tu jest godzina: jedenasta trzydzieści w nocy — dodał Tom. — Po trzecie, już mu powiedziałaś, że chcesz się z nim znowu spotkać, i ten SMS nabiera przez to dość rozpaczliwego charakteru. — Po czwarte, użyłaś wykrzyknika — ostro podsumowała mnie Jude. — A to jest nieautentyczne emocjonalnie — wyjaśnił Tom. — Sprawia, że cały tekst brzmi, jakby pisała go rozemocjonowana, sztucznie wesoła nastolatka, której udało się namówić kapitan swojej drużyny siatkówki, żeby usiadła przy niej podczas lunchu, i która próbuje się z nią na siłę zaprzyjaźnić, a równocześnie udaje, że jej nie zależy. — A on nie odpowiedział — podsumowała Jude. — Wszystko zniszczyłam? — Potraktujmy to jako naiwność nowo narodzonego króliczka pośród stada drapieżnych kojotów — powiedział Tom. W tym momencie rozległ się sygnał SMS-a. Powiodłam po nich wzrokiem aktywisty działającego przeciw wojnie irackiej,

który właśnie się dowiedział, że nie było żadnej broni masowego rażenia. Potem przez moment pozwoliłam sobie żeglować na oparach — bynajmniej nie chemicznych — uniesienia. — Jak twój harmonogram opieki nad dziećmi? — podśpiewywałam, tańcząc wkoło. — Jest taki TROSKLIWY. — Próbuje wleźć ci do majtek — zauważyła Jude. — Nie stój tak — dopingował mnie Tom. — Odpowiedz zaraz! Zastanawiałam się przez chwilę, po czym odpisałam: — nadeszła natychmiast odpowiedź. — Jest zabawny — uznał Tom. — I masz tu aluzję do sadomaso. Miłe. Popatrzyliśmy po sobie uradowani. Triumf jednego był triumfem wszystkich nas. — Otwórzmy następną butelkę — zaproponowała Jude w workowatym kombinezonie i wielkich puszystych skarpetach, ruszając w kierunku lodówki. Po drodze pocałowała mnie w czubek głowy. — Dobra robota, kochani, dobra robota.

ESKALACJA RANDKOWEGO NIEDOŁĘSTWA

Na pierwszej randce — po prostu zgadzaj się na to, co on mówi

19 WRZEŚNIA 2012, ŚRODA 60,5 kilo, przybrane kilogramy 0,5, złamane Reguły Randkowania 2. 21.15. Chloe jest zajęta w sobotę wieczorem, a ja zamiast zająć się poszukiwaniem kogoś innego, tak głęboko pogrążyłam się w obsesyjnych myślach i fantazjach na temat kolacji i tego, co na siebie włożę i jak on będzie na mnie patrzył, kiedy wystąpię w granatowej jedwabnej sukni, że nic nie zrobiłam. Grr! SMS od Faceta w Skórzanej Marynarce. 21.17. Na Argo? Na Operację Argo? Film to nie jest PORZĄDNA RANDKA. A poza t y m Operacja Argo to film dla facetów! I nie mogę iść do kina w sukni z granatowego jedwabiu, bo będę zbyt elegancka. Tak czy siak, Chloe w sobotę jest zajęta, więc… 21.20. Właśnie wysłałam SMS-a:

Nie wciągaj w całą sprawę opiekunki do dzieci 21.21. Ja: 22.00. O Boże, Boże. Facet w Skórzanej Marynarce nie odpisał. Może wyszedł gdzieś? Z inną kobietą? 23.00. Facet w Skórzanej Marynarce:
tygodniu? Piątek? Sobota?> 23.05. Odpisałam: , a potem się załamałam. On chce czekać jeszcze tydzień? Jak da radę wytrzymać?

23 WRZEŚNIA 2012, NIEDZIELA 21.15. Kompletna rozpacz. Facet w Skórzanej Marynarce nie odezwał się przez cały weekend. Najwyraźniej przestało mu na mnie zależeć. O ile w ogóle mu zależało. 22.00. Trzeba coś z tym zrobić, na nowo nadać sprawie bieg.

Nie planuj pierwszego seksu

24 WRZEŚNIA 2012, PONIEDZIAŁEK 61,5 kilo, przybrane kilogramy 1, SMS-y od Faceta w Skórzanej Marynarce (zapewne skutkiem przybrania na wadze, o czym on nic nie może wiedzieć, bo się jeszcze nie widzieliśmy) 0. 21.15. Facet w Skórzanej Marynarce się nie odzywa. Uważa mnie za zdesperowaną dziwkę.

25 WRZEŚNIA 2012, WTOREK 61 kilo, SMS-y od Faceta w Skórzanej Marynarce 1 (źle). 11.00. Właśnie odpowiedział. <Świetnie. Może ENO w Notting Hill. 19.45? Już się cieszę na widok szpilek.> Nienawidzi mnie.

29 WRZEŚNIA 2012, SOBOTA Liczba zmienianych koncepcji stroju na randkę 7, minuty spóźnienia na randkę 25,

ilość pozytywnych myśli w trakcie randki 0, liczba SMS-ów wysłanych do Faceta w Skórzanej Marynarce 12, liczba SMS-ów otrzymanych od Faceta w Skórzanej Marynarce 2, złamane Reguły Randkowania 13, pozytywne skutki całej sprawy 0.

Przychodź na czas, pamiętaj, że to znacznie ważniejsze niż strojenie się i malowanie w ostatniej chwili — traktuj to bardziej jak lot samolotem 19.00. Spędziłam tyle czasu na przebieraniu się, a potem rozbieraniu, że taksówka odjechała i już nie wróciła, a na ulicy nie byłam w stanie nic złapać. Wysłałam cały szereg histerycznych SMS-ów, na które uzyskałam tylko jedną odpowiedź: 20.00. Dotarłam już do Electric Bar. Skończyło się na tym, że wzięłam samochód, ale spóźniłam się tak bardzo, że zaparkowałam go w strefie parkowania dla mieszkańców i na pewno dostanę mandat. Faceta w Skórzanej Marynarce nie ma w środku.

Upewnij się, że oboje wiecie, gdzie się umówiliście i o której godzinie 20.10. O cholera! Cholera, cholera! On nie napisał „Electric”. Napisał „ENO”. 20.15. Jestem walnięta. Właśnie wysłałam mu SMS-a, w którym napisałam, że pomyliłam miejsca i teraz biegnę do ENO.

Kiedy pojawisz się na umówionym miejscu, bądź świeża i uśmiechaj się niczym bogini światłości i odprężenia Do ENO dotarłam czterdzieści minut spóźniona, na dodatek natknęłam się na hostessę, która uznała mnie za obłąkaną i nie chciała wpuścić. Zdałam sobie sprawę, że nigdzie nie widzę Faceta w Skórzanej Marynarce i że nie pamiętam jego prawdziwego imienia. W końcu go zobaczyłam — ku mojemu przerażeniu, przy długim stole, w otoczeniu jakichś cool osób, jakby wyjętych prosto z reklamy. Musiałam do niego

podejść i dotknąć jego ramienia, żeby zwrócił na mnie uwagę, po czym on chciał mnie wszystkim przedstawić, ale najwyraźniej również nie pamiętał, jak mam na imię. Potem próbował wciągnąć mnie w to towarzystwo. Ale nie było dla mnie krzesła, więc musieliśmy usiąść przy stoliku dla dwojga, ale potem Facet w Skórzanej Marynarce wciąż patrzył na swoich wyrafinowanych przyjaciół, bez wątpienia myśląc, o ile są zabawniejsi ode mnie. Kiedy wychodziliśmy, jeden z jego wyrafinowanych przyjaciół zaprosił nas oboje na imprezę, na co ja — myśląc: „Nieeeee!” — odpowiedziałam: — Tak! Dzięki. Z przyjemnością! Na tym z lekka przerażającym przyjęciu natychmiast straciłam go z oczu. Schował się w toalecie.

Nie upijaj się i nie odurzaj innymi środkami Kiedy go znalazłam, palił trawę. Sama ostatni raz paliłam przed piętnastoma laty, a nawet wtedy były to tylko dwa machy, po których dostałam strasznej paranoi i wydawało mi się, że wszyscy mnie ignorują, podczas gdy oni próbowali właśnie porozumieć się ze mną. Niemniej uległam presji środowiskowej przyjaciół Faceta w Skórzanej Marynarce i wzięłam dwa machy z jointa. Natychmiast się uwaliłam i dostałam paranoi. Pewnie zorientował się, co się dzieje, ponieważ powiedział: — Wejdziemy tam? — wskazując gestem jakieś zamknięte drzwi. Nie potrafiąc wykrztusić słowa, skinęłam głową. Znaleźliśmy się w jakiejś zapasowej sypialni, zawalonej płaszczami. On zamknął drzwi, przycisnął mnie do nich i zaczął całować po szyi, wsuwając równocześnie dłoń pod spódniczkę. Mruczał: — Mówiłaś, że opiekunka do dzieci zostaje na noc? Nie potrafiąc wykrztusić słowa, skinęłam głową.

Nie zaczynaj seksu, póki nie jesteś gotowa

Nie tylko byłam upalona, nie tylko trzęsła mną paranoja, ale nie kochałam się od czterech i pół roku — nietrudno sobie wyobrazić moje przerażenie. A co, gdy zobaczy, jaka jestem odrażająca bez ubrania? A co, jeśli prześpię się z nim, a on potem nie zadzwoni? A co, jeśli zapomniałam, jak to się robi? — Wszystko okej?

Nie znikaj na całe godziny w toalecie, bo inaczej on zacznie cię podejrzewać o problemy z narkotykami lub trawieniem Skinęłam głową i jakoś wykrztusiłam: — Muszę iść do kibla. Spojrzał na mnie dziwnym wzrokiem, usiadł na łóżku. Kiedy wróciłam z łazienki, wciąż siedział na łóżku. Na mój widok wstał, zamknął drzwi i znowu zaczął mnie całować po szyi oraz wsuwać rękę pod spódniczkę. — Może pojedziemy do mnie? — zapytał. Skinęłam głową i zdołałam wykrztusić: — Ale…

Nie rób mu wody z mózgu — Słuchaj, jeżeli nie masz ochoty… — Nie, nie, mam, mam. Ale…

Ty decydujesz, kiedy chcesz uprawiać seks, nie on. Więc zdecyduj i daj mu to jasno do zrozumienia — Powiedziałaś, że masz załatwioną opiekunkę na całą noc.

Nie naciskaj — Chodzi o to, że nie spałam z nikim od czterech i pół roku.

— CZTERY I PÓŁ ROKU? Jezu. Nie chcę naciskać. — Wiem. Chodzi tylko o to, że wreszcie spotkałam kogoś, kto mi się podoba. — Co??

Nie ujawniaj swoich słabych stron. Poczekaj, aż poznacie się na tyle, żeby mógł zrozumieć Chodzi mi o to, że spotkałam ciebie, ale z drugiej strony właściwie się jeszcze nie znamy, a co będzie, jak ci się nie spodobam bez ubrania? A może już nie pamiętam, co trzeba robić, i jestem wdową, i może mi się zdawać, że jestem niewierna, i zacznę płakać, a potem będę czekała, aż zadzwoni telefon, a ty nie będziesz dzwonił! — A co ze mną? Ja również spotkałem kogoś, kto mi się podoba.

Zawsze zachowuj klasę, nigdy nie szalej Kogo? — spytałam trochę urażona. — Spotkałeś kogoś w ciągu tych ostatnich dwóch tygodni? Kim ona jest? Jak mogłeś? — Mówię o tobie. Posłuchaj. Spróbuj pomyśleć o tym z punktu widzenia faceta. Czy ona chce, żebym zadzwonił? Czy chce się ze mną przespać? — Wiem, wiem, chcę… — Dobrze, no, więc… — Znowu zaczął mnie całować. I spróbował zaciągnąć na łóżko, ale skończyło się jakoś tak niezgrabnie, że usiadłam mu na kolanach.

Nie przypieraj go do muru — Ale przecież… — wybuchłam znowu — jeżeli mamy się kochać, musisz mi obiecać, że do mnie zadzwonisz i że zobaczymy się znowu… a może od razu moglibyśmy się umówić na następną randkę? Żebym się nie musiała tym denerwować! — Posłuchaj. — Przysięgam, że przez chwilę znów nie mógł sobie przypomnieć, jak mam na imię. — Jesteś wspaniałą kobietą. Wydaje mi się jednak, że jeszcze nie jesteś na to gotowa. Nie chcę, żebyś przeze mnie dostawała szału. Pozwól, że cię

wsadzę do taksówki… i tak. Tak. Zadzwonię. — Okej — odpowiedziałam żałośnie, a potem poszłam za nim, w milczeniu kiwając głową i nie mogąc wykrztusić słowa, kiedy on się ze mną żegnał. Wsadził mnie do taksówki. Kiedy odjeżdżała, odwróciłam się, żeby mu pomachać, i zobaczyłam, jak wraca na imprezę.

Postaraj się o przyjemne wspomnienia Przelotnie przejrzałam się w lusterku taksówki. Włosy w nieładzie, na dodatek te same oczy Alice Coopera z rozmazanym tuszem i ten sam obłąkany wyraz twarzy co wówczas, gdy mu uciekłam z Fortecy. 23.20. Skończyło się na tym, że cicho zakradłam się do domu i Chloe nigdy się nie dowiedziała, jaką katastrofą zakończyła się moja randka.

30 WRZEŚNIA 2012, NIEDZIELA 60 kilo, przespane minuty 0, kilogramy zrzucone skutkiem stresu i nieszczęścia 1, koszt mandatu za niewłaściwe parkowanie i odholowanie samochodu 245 funtów. 5.00. Nie zmrużyłam oka przez całą noc. Jestem straszną nieudacznicą, odrażającą, starą i do niczego z mężczyznami. 8.00. Właśnie próbowałam się wyślizgnąć z domu, żeby zabrać samochód, zanim mi go odholują, ale natknęłam się na Mabel, Billy’ego i Chloe, którzy w tej samej chwili wychodzili z kuchni, udając się do parku. — Mamo — zaczął Billy. — Myślałem, że ma cię nie być całą noc. — Nie poszło dobrze, co? — zatroskała się Chloe, ale żadne uczucia nie odbiły się na jej świeżutkiej i idealnej twarzy. Samochód został już dawno odholowany i musiałam go odebrać z jakiegoś okropnego wykopu między A40 a główną trasą kolejową do Kornwalii i, żeby go odzyskać, zapłaciłam więcej, niż wynosi tygodniówka Chloe. Jest mi strasznie smutno z tego powodu, że jak już spotkałam kogoś, kto mi się spodobał, to

musiałam wszystko spieprzyć. Nigdy już sobie nikogo nie znajdę. Nie tylko działam alergicznie na mężczyzn, ale jestem również niedołęgą. Może jednak przyśle SMS-a. Albo zadzwoni.

5 PAŹDZIERNIKA 2012, PIĄTEK 60,5 kilo, liczba telefonów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0, liczba SMS-ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0. 9.15. Nie zadzwonił.

8 PAŹDZIERNIKA 2012, PONIEDZIAŁEK 59 kilo (zmarnowana, stara), liczba telefonów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0, liczba SMS-ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0. 7.00. Wciąż nie dzwoni. Muszę wziąć się do pracy i na poważnie ruszyć ze scenariuszem.

9 PAŹDZIERNIKA 2012, WTOREK Liczba SMS -ów do Faceta w Skórzanej Marynarce 1, liczba SMS -ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0, liczba napisanych słów scenariusza 0, liczba złamanych Reguł Randkowania 2. Wciąż nie dzwoni.

Jeżeli oddala się od ciebie, nie goń. Czekaj na luzie 23.00. Może napiszę SMS -a do Faceta w Skórzanej Marynarce?

Bądź sobą 2.30. Ja:

10 PAŹDZIERNIKA 2012, ŚRODA Liczba SMS-ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0. Żadnej odpowiedzi.

19 PAŹDZIERNIKA 2012, PIĄTEK Liczba SMS-ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 1, liczba rokujących jakiekolwiek nadzieje SMS-ów od Faceta w Skórzanej Marynarce 0, liczba napisanych słów scenariusza 0. 10.00. Facet w Skórzanej Marynarce:

27 PAŹDZIERNIKA 2012, SOBOTA Żadnych wieści od Faceta w Skórzanej Marynarce.

28 PAŹDZIERNIKA 2012, NIEDZIELA Nie wysyłaj SMS-ów o najdziwniejszych porach dnia i nocy, żeby to nie przypominało nękania 5.30. Może tak SMS do Faceta w Skórzanej Marynarce? Wyobrażałam sobie, że to nasze dusze wyciągają do siebie ramiona ponad dymiącymi ruinami katastrofy, która przypadkowo stała się naszym udziałem, że jesteśmy niczym para prostaczków związanych ze sobą nierozerwalnymi więzami: Adam Leonarda da Vinci i jego ręka — na tym obrazie! — muskająca czubki palców Boga.

2 LISTOPADA 2012, PIĄTEK

Ilość możliwości, że kiedykolwiek cokolwiek połączy mnie z męską rasą 0. 11.30. SMS od Faceta w Skórzanej Marynarce. <Świetnie, chociaż jestem trochę zajęty — jutro wylatuję do Zurychu i zostanę tam jakiś czas. Wesołych świąt.> I tak to się skończyło. — Powinnaś się z tego śmiać — pocieszała mnie Talitha. — Przecież nie może być tak, żeby twoje poczucie własnej wartości zależało od jakiegoś faceta. Albo twoja seksualność. Albo co tam. Niemniej trzeba coś z tym zrobić.

DOGŁĘBNE STUDIA NAD RANDKAMI

Noc w noc, kiedy dzieciaki już spały, studiowałam pilnie — jakbym uczęszczała na kursy jakiegoś uniwersytetu otwartego — jak należy umawiać się z mężczyznami. Dzieci chyba czuły, że pochłonął mnie jakiś wielki projekt, ponieważ traktowały mnie z należytym szacunkiem. Na przykład Mabel, wpadając ze Spaliną w ramionach do mojej sypialni po nocy i skarżąc się na złe sny, szeptała cicho: — Przeplaszam, mamusiu, ale wielka mlówka siedzi mi w uchu — równocześnie spoglądając spod grzywy splątanych włosów na stosy grubych tomów na łóżku. Oczywiście, równolegle nie zrezygnowałam z Twittera i dorobiłam się oszałamiającej liczby 437 śledzących mnie osób. Bibliografia: Zaczęłam od skatalogowania mojego archiwum — na pierwszy ogień poszła klasyka z czasów, gdy miałam trzydzieści lat. * Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus * Jak znaleźć miłość, której pragniesz * Pozwól, aby miłość cię odnalazła * Czego pragną mężczyźni * Czego mężczyźni potajemnie pragną * Czego naprawdę pragną mężczyźni * Czego rzeczywiście pragną mężczyźni * Jak myślą mężczyźni * O czym myśli mężczyzna, gdy nie myśli o seksie Ale czegoś mi w tym było mało. Weszłam na Amazon i tam znalazłam siedemdziesiąt pięć stron poradników randkowania, z których mogłam sobie wybierać.

* Pułapka na singla: Przewodnik w dwóch krokach, jak jej uniknąć i odnaleźć trwałe uczucie * Trzy najskuteczniejsze profile z portali randkowych * Jak mieć czterokrotnie więcej randek * Trzeba wszystkich pięciu: Poradnik dla matki singielki, która szuka tego jedynego * Jak sprawić, żeby cię błagał, abyś go chciała, w sześciu prostych krokach * 100% miłości: 7 naukowych kroków, dzięki którym znajdziesz prawdziwą miłość swego życia * Miłość bez strachu: 8 prostych reguł, które zmienią twoje randki, seks i związki * Prawa miłości: 9 głównych zasad trwałego i pełnego miłości związku * 10 lekcji randkowania według Seksu w wielkim mieście * Jak się okazać interesującą: 12 najlepszych tematów do rozmowy na randce i w podrywie * 20 reguł randkowania przez Internet * Reguły alarmowe: 50 reguł, dzięki którym będziesz wiedziała, czy go zatrzymać, pocałować, czy powiedzieć mu „do widzenia” * 99 reguł randkowania przez Internet * Nowe reguły: Co wypada i czego nie wypada robić na randkach cyfrowego pokolenia (ci sami autorzy, którzy napisali oryginalne Reguły) * Stare reguły randkowania (inni autorzy niż w przypadku oryginalnych Reguł) * Niepisane reguły * Niewypowiedziane reguły * Duchowe reguły na randki, w związku i w seksie * Zmiana reguł * Randka, bzykanie i miłość: Któż mógł wiedzieć, że są tu jakieś reguły * Antyreguły: Już go zdobyłaś, jak się go teraz pozbędziesz * Trzydziestodniowy odwyk od randek

* Zen i sztuka zakochiwania się * Sekrety gejszy * Dlaczego mężczyźni kochają najgorsze suki * Jesteś zniewalająca * Jemu po prostu aż tak na tobie nie zależy * Strategia * Automatyczna druga randka: wszystko, co należy zrobić i powiedzieć na pierwszej randce, żeby druga była gwarantowana * Idąc na trzecią randkę * Randka z dziewczyną marzeń: Trzecia randka i dalej * Czwarta randka po piątej i seks * A teraz co? Za barierą piątej randki * Kolizja Marsa i Wenus * „Sztuka wojny” dla umawiających się na randki * Poradnik radzenia sobie w najgorszych sytuacjach: Randki * Randka z martwym * Samobójstwo z miłości * Randka: To nie takie trudne Na pierwszy rzut oka można dostać od tego pomieszania, ale tak naprawdę wszystko jest dość proste! Mistrzowie randek zgadzają się ze sobą częściej niż sobie przeczą. Pilnie studiowałam, zaznaczając odpowiednie miejsca w książkach, robiąc notatki i wyłapując rzeczy wspólne — jakbym uprawiała komparatystykę wielkich religii i filozoficznych tez, żeby w końcu wydobyć z nich twardy rdzeń zasadniczych reguł:

Reguły Randkowania * Nie pisać SMS-ów po pijanemu. * Zawsze mieć klasę, nigdy nie szaleć. * Nie spóźniać się.

* Prowadzić autentyczne rozmowy. * Nie chodzić w nieodpowiednie miejsca. * Nie zbijać go z tropu. Mówić i zachowywać się racjonalnie, spójnie i konsekwentnie. * Nie pogrążać się w obsesjach i fantazjach. * Nie pogrążać się w obsesjach i fantazjach podczas prowadzenia samochodu. * Reagować na to, co się faktycznie dzieje, a nie na swoje urojenia. * Na pierwszej randce zgadzać się na jego propozycje (pod warunkiem że nie będą to ludowe tańce obrzędowe związane z kultem urodzaju, walki psów, otwarte propozycje seksualne itp.). * Upewnić się, że czuję się z nim dobrze. * Próbować zachować choć odrobinę obiektywizmu. * Kiedy przychodzi, powitajmy, gdy odchodzi, pozwólmy odejść. * Nie upalać się i nie skuwać do nieprzytomności. * Być uśmiechniętą boginią światłości. * Pozwolić, żeby rzeczy rozwijały się swoim rytmem, niczym płatki kwiatu, np. zdjęta paniką i brakiem poczucia pewności siebie nie umawiać się na trzecią randkę w trakcie seksu podczas drugiej. * Ubierać się w seksowne, ale wygodne rzeczy. * Przez cały czas zachować spokój, pewność siebie i jasność myśli — można to osiągnąć dzięki medytacji, hipnoterapii, psychoterapii, środkom antypsychotycznym itd. * Nie miotać się, tylko wykonywać zmysłowe gesty, jak na przykład wodzenie palcami po nóżce kieliszka do wina. * Nie umawiać się w sprawie pierwszego seksu. * Nie przypierać go do muru. * Nigdy nie wspominać o następujących sprawach: byli faceci, otyłość, brak poczucia bezpieczeństwa, problemy, kłopoty, pieniądze, cellulit, botoks, liposukcja, peeling/ laser/mikrodermabrazja twarzy itd., bielizna

wyszczuplająca, możliwość uzyskania pozwoleń na parkowanie dla małżeństw, plany posadzenia gości na weselu, opiekunki do dzieci, małżeństwo/religia (chyba że właśnie się okazało, że on jest poligamicznym mormonem, w takim wypadku należy upić się w trupa i jednym histerycznym tchem wyrzucić z siebie wszystko, co wyżej napisane, a potem przeprosić, poskarżyć się na swoją otyłość i wymówić koniecznością zluzowania opiekunki do dzieci). * Tworzyć piękne wspomnienia. * Nie pisać SMS-ów po pijanemu. Rzecz jasna, cały ten bezmierny korpus wiedzy był czystą teorią — jakby siedzący w wieży z kości słoniowej filozof (tak na marginesie, chodzi o prawdziwą wieżę z kości słoniowej, a nie IvoryTowers.net, które jest zwykłą stroną internetową dla randkowiczów i tylko przypadkiem nosi po angielsku tę samą nazwę) snuł swe teorie na temat tego, jak życie powinno wyglądać, zamiast po prostu żyć. Jedynym materiałem empirycznym, jakim dysponowałam, były moje doświadczenia z Facetem w Skórzanej Marynarce. W świetle świeżo zdobytej wiedzy i wynikającego z niej zrozumienia, udało mi się przeanalizować wszystkie błędy, jakie popełniłam w jego przypadku, dzięki czemu byłam w stanie ukoić szalejące we mnie poczucie nieudolności, obrzydzenia do samej siebie, klęski i bycia niekochaną i odnaleźć nadzieję na to, że nawet jeśli wszystko już stracone — o ile w ogóle kiedykolwiek zostało zdobyte — z Facetem w Skórzanej Marynarce, to być może nie dotyczy to pozostałych przedstawicieli rasy męskiej na tej ziemi. Ale w większości tych książek był zazwyczaj jeszcze jeden rozdział, dotyczący ZASAD ZNALEZIENIA PART- NERA NA RANDKĘ — a u mnie ta rubryka była pusta.

NURZANIE SIĘ

26 LISTOPADA 2012, PONIEDZIAŁEK 60 kilo, liczba fanów na Twitterze będących pod wrażeniem mojego oczytania w poradnikach randkowych 468, ilość romantycznych perspektyw 0. 12.30. Przed chwilą wróciłam z Oxford Street. Wszystko jest jakby przytłumione lawiną świateł, błyszczących ozdóbek, romantycznych aranżacji na wystawach, scen rodzajowych i w kółko puszczanych kolęd, co wzbudza w człowieku paniczny lęk, że święta Bożego Narodzenia jakimś sposobem przyspieszyły i już nadeszły — a ja nie zdążyłam kupić indyka. Co robić? Czuję się zupełnie niegotowa na zbliżający się wielkimi krokami egzamin z histerycznej empatii, na konieczność wywiązania się nie tylko ze zwykłych obowiązków, ale i dodatkowych, równie ciężkich, a związanych z wyprawianiem świąt. A najgorsza jest cała ta oprawa: wpychanie do gardeł obrazów idealnej rodziny nuklearnej, scenki domowe przy kominku, tragiczne emocje, beznadziejne wspomnienia minionych świąt i perspektywa przebierania się za Świętego Mikołaja i… 13.00. Dom wydaje się ciemny, opuszczony i żałosny. Jak niby mam pisać scenariusz, kiedy tak się czuję? 13.05. Już mi trochę lepiej, wszystko pewnie przez te okulary korekcyjne, które znowu włożyłam. Ale dalej nie wyobrażam sobie kupowania choinki, wyciągania wszystkich tych ozdób, które razem z Markiem kupowaliśmy… przynajmniej jest jakaś alternatywa… jest ta wycieczka statkiem ze Świętego Oswalda… 13.20. O Boże, Boże. Co ja mam zrobić? W ciągu mniej niż czterech tygodni muszę dać znać mamie, co zdecydowałam. Dzieci mi się potopią na tych morzach, poza tym cała sprawa to czyste szaleństwo, ale jeśli nie popłyniemy, będę sama z

dzieciakami, i wszystko będzie spoczywać na moich barkach, i jestem taka samotna. Samooootna!

2 GRUDNIA 2012, NIEDZIELA 21.15. Przed chwilą zadzwoniłam do Jude i roztoczyłam przed nią wizję mojego emocjonalnego załamania. — Najlepiej wejdź do Internetu. 21.30. Zarejestrowałam się na bezpłatny okres próbny na SingleParentMix.com, portalu randkowym dla samotnych rodziców. Skorzystałam z rady Jude, żeby skłamać trochę na temat wieku, ponieważ kto w ogóle ogląda profile osób po pięćdziesiątce? Chociaż muszę uważać, żeby nie podzielić się z Talithą takimi spostrzeżeniami. Nie wkleiłam zdjęcia, nie podałam szczegółów na swoim profilu, czy co tam. 21.45. O, właśnie dostałam wiadomość! Wiadomość! Już! Więc jednak gdzieś tam są prawdziwi ludzie i… Och. Jest od czterdziestodziewięcioletniego mężczyzny o nicku „5razywnocy”. No cóż, czemu nie… to jest… Właśnie otworzyłam wiadomość: Przed chwilą weszłam na jego profil i obejrzałam zdjęcia. Gruby, mocno wytatuowany facet w czarnej, lateksowej sukience i blond peruce. Mark, pomocy. Mark, błagam. 21.50. No dalej, weź się w garść. Trzeba Kurwa Walczyć. Muszę tylko jakoś… muszę jakoś przez to przejść. NIE WOLNO mi myśleć: „Gdyby tylko Mark tu był”. Muszę przestać wspominać, jak spał, otaczając mnie ramieniem, jak mnie chronił, przestać wracać pamięcią do fizycznej bliskości, woni pach, krzywizn mięśni, zarostu na podbródku. Zapomnieć, jak przez telefon rozmawiał o pracy, a potem wchodził w rolę człowieka zajętego i poważnego, jak spoglądał na mnie w trakcie rozmowy tymi swoimi piwnymi oczyma, w których igrały te ogniki, ale które

równocześnie były takie wrażliwe. Albo jak Billy mówił: „Ułożymy puzzle?”, a potem razem z Markiem spędzali godziny nad jakimiś niemożliwie skomplikowanymi układankami, bo obaj były tacy bystrzy… Przecież tak nie może być, żeby te wszystkie słodkie chwile z dziećmi już na zawsze skażone były smutkiem. Jak Spalina została wybrana do roli Dzieciątka Jezus w pierwszych jasełkach Mabel (sama Mabel była tam kurą). Jak Billy wystąpił na pierwszym koncercie kolęd dla dorosłych. Jak Billy i Mabel kupili mi ekspres Nespresso do kawy (przy pomocy Chloe), bo chciałam dostać taką „niespodziankę” na święta, przy czym Mabel co wieczór opowiadała mi o tym szeptem. Nie będzie już takich świąt. Nie będzie następnego takiego roku jak ten. Nie dam rady dalej tak tego ciągnąć. 22.00. Przed chwilą zadzwoniłam do Toma. — Bridget, musisz odbyć tę żałobę. Dotąd tego nie zrobiłaś. Napisz list do Marka. I TAM nurzaj się w smutku. NU-RZAJ SIĘ! 22.15. Właśnie weszłam na górę. Billy i Mabel spali przytuleni do siebie na górnym łóżku. Wgramoliłam się po drabince i położyłam z nimi, a Billy obudził się i powiedział: — Mama? — Tak — odszepnęłam. — Gdzie tata? — Aż mnie coś skręciło w środku z żalu nad nim i przytuliłam go do siebie, przerażona. Skąd akurat dzisiaj w nocy takie emocje? — Nie wiem, gdzie jest — zaczęłam. — Ale… Billy już i tak zasnął. Zostałam z nimi, na górnym łóżku, w ciasnocie, mocno je do siebie przytulając. 23.00. Teraz ze łzami w oczach siedzę na podłodze, a wokół leżą porozrzucane wycinki i zdjęcia. Nie obchodzi mnie, co mówi mama, właśnie, że się będę w tym nurzać i zatapiać. 23.15. Otworzyłam pudełko z wycinkami z gazet, wzięłam do ręki pierwszy lepszy.

Mark Darcy, brytyjski adwokat specjalizujący się w prawach człowieka, zginął w Darfurze, regionie Sudanu, kiedy pod opancerzonym pojazdem, którym jechał, eksplodowała mina lądowa. Reuter donosi, że Darcy, cieszący się międzynarodową sławą autorytet w dziedzinie transgranicznych sporów sądowych i rozwiązywania kwestii spornych, oraz Anton Daviniere, przedstawiciel Szwajcarii w Radzie Praw Człowieka ONZ, ponieśli śmierć na miejscu. Mark Darcy był jednym z czołowych prawników na międzynarodowej arenie procesów odszkodowawczych, postacią aktywną w rozwiązywaniu kryzysów międzynarodowych i specjalistą od kwestii związanych z przejściowymi systemami wymiaru sprawiedliwości. Regularnie uczestniczył w pracach międzynarodowych instytucji, rządów, doradzał działaczom opozycji i postaciom publicznym. Znany był jako gorliwy zwolennik Amnesty International. Podjęte przez niego tuż przed tragiczną śmiercią działania doprowadziły do uwolnienia brytyjskich działaczy charytatywnych, Iana Thompsona i Stevena Younga, których przez siedem miesięcy przetrzymywali w Sudanie zwolennicy rebelianckiego rządu i których egzekucji świat oczekiwał w każdej chwili. Liczne kondolencje napływają od przywódców państw, agencji pomocy międzynarodowej i osób prywatnych. Mark Darcy zostawił po sobie wdowę Bridget, dwuletniego syna Williama i trzymiesięczną córkę Mabel. 23.45. Łkam niepowstrzymanie, pudełko, wycinki i zdjęcia leżą wokół mnie na podłodze. Tonę w nich.

Drogi Marku! Tak bardzo za Tobą tęsknię. Tak bardzo Cię kocham. Brzmi to jak banał. Jeden z tych banałów, których pełne są listy do wdów: „Najszczersze kondolencje z powodu straty”. A jednak kiedy ludzie pisali do mnie po Twojej śmierci, wdzięczna byłam za każde

słowo, nawet jeśli tak naprawdę nie wiedzieli, co mi powiedzieć, i używali grzecznościowych formułek. Ale chcę Ci powiedzieć jedno, Mark: nie radzę sobie bez Ciebie. Naprawdę, naprawdę nie daję rady. Wiem. Mam dzieci, przyjaciół i piszę „Liście w jego włosach”, ale bez Ciebie czuję się taka samotna. Nie ma mnie kto pocieszyć, nie ma mi kto doradzić… nie ma nic z tych rzeczy, które obiecywaliśmy sobie na ślubie. I nie ma mnie kto przytulić. I powiedzieć, co mam robić, kiedy ogarnia mnie ten zamęt. Powiedzieć, co mam robić, kiedy czuję się beznadziejnie. Nie ma mi kto zapiąć zamka… o Boże, jak to było, kiedy pierwszy raz mnie pocałowałeś i ja powiedziałam: „Grzeczni chłopcy tak nie całują”, a Ty odparłeś: „A właśnie, że, kurwa, tak”. Tak za Tobą, kurwa, tęsknię i tak bym chciała, żebyś mnie zerżnął. I żałuję, że nasze życie… Nie mogę znieść myśli, że nie zobaczysz, jak dzieci rosną. ALE MUSZĘ JAKOŚ TO DALEJ CIĄGNĄĆ I COŚ Z TEGO MIEĆ. Życie nikomu nie układa się po jego myśli, a ja i tak mogę mówić o szczęściu, bo mam Billy’ego i Mabel, a Ty zadbałeś, żeby nam nic nie brakowało, zatroszczyłeś się o dom i wszystko. Wiem, że musiałeś jechać do tego Sudanu, wiem, jak bardzo starałeś się wyciągnąć tych zakładników, wiem, że zrobiłeś wszystko, żeby jak najmniej ryzykować. Wiem, żebyś tam nie pojechał, gdybyś uznał, że ryzyko jest za duże. To nie była Twoja wina. Po prostu żałuję, że nie dane nam było razem przeżyć reszty życia, że nie będziemy dzielić już jego drobnych radości. Jak Billy ma się nauczyć być mężczyzną bez ojca? A Mabel? Nie mają taty. Nie poznali Cię. I moglibyśmy spokojnie spędzić Gwiazdkę w domu, gdyby tylko… muszę przestać. I już nigdy nie używać słów: „gdyby tylko”, „jeśli tylko” i „powinno być”.

Przepraszam, że jestem taką beznadziejną matką. Wybacz mi, proszę. Przepraszam, że spędziłam cztery tygodnie na czytaniu książek o randkowaniu i że stworzyłam fałszywą cybernetyczną wersję samej siebie, żeby złapał się na nią facet w lateksowej miniówie, i że denerwuję się wszystkim, zamiast tylko tym, że Ciebie nie ma. Kocham Cię. Całuję Bridget xxxx 23.46. Przed chwilą usłyszałam jakiś łomot. Któreś dziecko wypadło z łóżka. Północ. Mabel wyszła z dolnego łóżka i teraz stała przy oknie. Wlewające się z dworu światło kreśliło na jego tle jej sylwetkę w piżamce. Podeszłam i uklękłam obok. — Ten księżyc — powiedziała. Popatrzyła na mnie i z całą powagą wyznała: — On mnie śledzi. Księżyc w pełni wisiał nad naszym małym ogródkiem. Zaczęłam już mówić: — Cóż, z księżycem jest tak, Mabel, że… — I tam jest sowa — przerwała mi. Spojrzałam w stronę, w którą wskazywała palcem. Na ogrodowym murze siedziała płomykówka, biała w księżycowej poświacie, i patrzyła na nas niemrugającymi oczami. Nigdy w życiu na oczy nie widziałam sowy. Myślałam, że wyginęły i teraz żyją tylko na wsi i w zoo. — Zasłoń okno — powiedziała Mabel i od razu sięgnęła rączką, władczym i praktycznym gestem. — Ty się nie bój. One nas pilnują. Wspięła się na górne łóżko. — Opowiedz mi Malutką Księżniczkę. Wciąż lekko wyprowadzona z równowagi widokiem sowy, wzięłam ją za rękę i powiedziałam bajkę na dobranoc, którą Mark wymyślił, gdy Mabel się urodziła. — Bo Malutka Księżniczka jest nie tylko słodziutka, ale też piękna, delikatna,

dobra i cudowna. A gdziekolwiek pójdzie i cokolwiek zrobi, mama i tata zawsze będą ją kochali. Bo jest taka śliczna i ma na imię… — …Mabel! — dokończyła moja córka. — I jeszcze o myślach… — odezwał się Billy zaspanym głosem. W uszach brzmiał mi głos Marka, kiedy szeptałam: — Wszystkie myśli się chowają. Jak ptaki do swoich gniazd i króliki do swoich norek. Dzisiaj myśli już nie potrzebują Billy’ego i Mabel. Świat będzie się kręcił bez nich. I księżyc będzie świecił bez nich. Bo Billy i Mabel muszą się wyspać i odpocząć. Bo Billy i Mabel muszą tylko… Oboje już spali. Odsunęłam zasłonę, żeby sprawdzić, czy ta sowa rzeczywiście tam jest. Wciąż była, gapiła się na mnie niemrugającymi oczami. Długo tak patrzyłyśmy na siebie, a potem zasłoniłam okno.

GWIAZDKA

7 GRUDNIA 2012, PIĄTEK Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 602 (przekroczyłam barierę 600), liczba napisanych słów scenariusza 15 (już lepiej, choć same bzdury), liczba zaproszeń na święta (na początek dnia) 1, liczba zaproszeń na święta (z końcem dnia) 10, ilość pomysłów względem tego, co zrobić z nieoczekiwaną lawiną zaproszeń w większości zupełnie niestosownych dla małych dzieci 0. 9.15. No dobra. Postanowienia świąteczne:

Rzeczy, które będę robić: * Zamiast się smucić i myśleć, jak sobie urządzić życie przy pomocy mężczyzn, będę myślała o dzieciach i świętach. * Urządzę najbardziej świąteczne święta, czyniąc z nich nowy początek. * Sprawię, że wszyscy poczują się świątecznie i będą mieli piękną Gwiazdkę. * Nie będę się bała perspektywy świątecznych i radosnych świąt. * Postaram się podejść do świąt bardziej po buddyjsku. Choć jest to przecież z samej swej istoty święto chrześcijańskie, a nie buddyjskie.

Rzeczy, których nie będę robić: * Nie zamówię, jako rzekomy „Gwiazdor”, sterty plastikowych gówien z Amazonu, których zresztą w ogóle nie można otworzyć, ponieważ te tak zwane „Plastipaks” składają się z dwunastu kawałków drutu przymocowanych do kartonowych podkładek. Zamiast tego zaproponuję Billy’emu i Mabel, żeby każde z nich wybrało sobie coś od „Gwiazdora”, coś, co naprawdę chcieliby mieć. Może coś z drewna.

* Nie popłynę na wycieczkę statkiem ze Świętym Oswaldem, zamiast tego zrobię wszystko, żeby mieć świąteczne święta. 15.15. Tak jest! Akcja bezpośrednia! Wysłałam maile chyba do wszystkich znajomych — do Magdy, Talithy, Toma, Jude, rodziców Marka, jak też paru matek znanych mi ze szkoły dzieci — z pytaniem: „Co robicie w święta?”. 16.30. Przed chwilą wróciłam z wyścigu o miejsca parkingowe pod szkołą. Właśnie zabierałam się do matczynych obowiązków, kiedy rozległ się dzwonek do drzwi. Przyszła moja sąsiadka, Rebecca. Miała na sobie spodnie w szkocką kratę, głęboko wycięty plisowany top, gruby skórzany pasek z ogniwami i ćwiekami, a we włosach drozda siedzącego na gnieździe, którego widziałam wcześniej na gwiazdkowej wystawie w witrynie Graham and Green. — Cześć. Macie ochotę wpaść do nas? Zdjął nas szał radości! W końcu! W niespełna kilka chwil już zbiegaliśmy na dół, do kuchni Rebekki jakby żywcem wyjętej z Downton Abbey: ciemne deski na podłodze, sufit z belkowaniem, stara drewniana szkolna ławka, zdjęcia, kapelusze, obrazy, ogromny niedźwiedź i obdrapane drzwi balkonowe, za którymi krył się tajemny świat ceglanych chodników, wysokiej polnej trawy, krowa naturalnych rozmiarów z koroną na głowie i laminowana tabliczka z hotelu z napisem „Wolne pokoje”, a na gałęziach drzew — kandelabry. Naprawdę udał nam się wieczór. Siedziałyśmy za kuchennym stołem, popijając wino i wpychając dzieciakom pizzę — dziewczynki wystroiły kota Rebekki w szaliki i sukienki lalek, a chłopcy dostawali napadów szału, gdy im kazałyśmy odstawić xboxa. — Czy to normalne tak się bać swojego syna, żeby nie być w stanie mu powiedzieć, aby „odstawił” xboxa? — zapytała Rebecca, ogarniając spojrzeniem chłopców. — Och, w dupę z tym. ODSTAWCIE NATYCHMIAST TEGO CHOLERNEGO XBOXA! Nie ma nic milszego na świecie niż przyjaciółka, która uważa swoje dzieci za gorzej wychowane.

Wyłuszczyłam jej swoją teorię w kwestii ideału rodzicielstwa opartą na wizji wielopokoleniowej włoskiej rodziny, która jada obiady pod drzewem, w otoczeniu bawiących się dzieci. Rebecca dolała nam obu wina i wyłuszczyła swoją teorię w kwestii rodzicielstwa, która sprowadzała się do tego, że należy być dla nich najgorszą, jak to tylko możliwe, aby w końcu zbuntowały się i skończyły jak Saffron z Absolutnie fantastyczne. Snułyśmy też plany o tym, jak będziemy się spotykać na „spontanicznych kolacjach w kuchni”, i opowiadałyśmy sobie o wakacjach, na które nigdy nie pojedziemy, o pływaniu promem między greckimi wyspami z biletami w rodzaju tych na przejazdy koleją InterRail, tyle tylko, że wyłącznie na promy i że nic nie weźmiemy ze sobą — odnosiło się to też do dzieciaków — prócz szczoteczek do zębów, kostiumów kąpielowych i powłóczystych pareo. Kiedy wychodziliśmy koło dziewiątej, Rebecca zapytała: — Co robicie w święta? — Nic. — Dobra, przyjdźcie do nas! — Z przyjemnością! — odparłam, zupełnie oszołomiona. 22.00. Grrr! Właśnie sprawdziłam maila. Wywołałam straszną lawinę poczucia winy wśród przyjaciół i znajomych, której skutkiem było to, że od całkowitego braku świątecznych planów przeszliśmy do niemożliwego do wcielenia w życie wachlarza ofert. Tak więc obecnie mamy do wyboru, co następuje: Z Tomem: Bierzemy dzieci na Gwiazdkową Paradę Drag Queen w Berlinie. Z Jude: Bierzemy dzieci do małego domku jej matki w dzikiej części Nottingham, skąd ta matka nie chce się wyprowadzić (nie pytajcie dlaczego), a potem jedziemy na północ Szkocji na polowanie na gęsi z ojcem Jude (właśnie tak) i jego przyjaciółmi. Z Talithą: Bierzemy dzieci na, jak to określiła, „luksusową wódkę podczas rejsu jachtem po Morzu Czarnym w nieokreślonym towarzystwie podejrzanych Rosjan zajmujących się praniem brudnych pieniędzy”.

Z admirałem Darcym i Elaine: Zmusiwszy ich do odwołania Gwiazdki na Barbados, wpuszczamy moje dzieci w ich kolekcję ceramiki i robimy kipisz w ich nieskazitelnym neobarokowym domu w Grafton Underwood w poszukiwaniu gniazdka do Internetu. Z Danielem: Towarzyszymy mu podczas romantycznego weekendu w sypialni w bliżej nieokreślonym europejskim mieście z kimś, komu na imię Helgada. Z mamą Jeremiaha, czyli kolegi Billy’ego: Świętujemy Chanukę w Golders Green w towarzystwie taty Jeremiaha, jego babci, czterech ciotek, siedemnastu kuzynów oraz rabina, choć większość czasu będziemy musieli spędzić sami, gdyż oni będą w synagodze. Z mamą Cosmaty: Będziemy się przyglądać, jak jej najstarsze dziecko statystuje w inscenizacji Pierścienia Nibelungów w Berlinie. Z mamą i Uną: Nic nowego, na rejsie dla pięćdziesięciolatków organizowanym przez Świętego Oswalda. Tak sobie myślę: A może dzieciom podobałaby się Gwiazdkowa Parada Drag Queen w Berlinie? O Boże, Boże. Ledwo zaprzyjaźniłam się z Rebeccą, zrobiłam coś normalnego, a znowu wyszłam na kompletną wariatkę. 22.15. Przed chwilą rozmawiałam przez telefon z Magdą. — Przyjedźcie do nas — upierała się. — Przecież nie możesz na poważnie myśleć o którejś z tych rzeczy z dwójką dzieci, a poleganie na sąsiadce, którą się dopiero poznało, nie jest zbyt rozsądne. Przyjedźcie do nas, do Gloucestershire. Zaproszę sąsiadów z najbliższej farmy, oni mają dzieci w tym samym wieku co twoje, przecież dzieciakom nic więcej nie trzeba. Poza tym nie ma tu nic, co mogłyby popsuć, a na dodatek mamy też te wszystkie xboxy. Olej resztę. Odpisz im zaraz w mailach, że właśnie przyszedł ci do głowy idealny i przyjazny dzieciom plan. A mamie powiedz, że wyprawisz jej specjalne święta u Świętego Oswalda, gdy

tylko wrócą w wycieczki. Będzie super.

31 GRUDNIA 2012, PONIEDZIAŁEK Święta udały się nad podziw dobrze. Mamie spodobał się mój plan postświątecznych świąt i bawiła się jak nigdy na statku, dzwoniąc do nas bez przerwy, paplając o „Pawle”, który był tam cukiernikiem, i o jakimś gościu, który wszystkim właził na koje. Rebecca uznała mój zawrót głowy wobec wachlarza propozycji za reakcję histeryczną i stwierdziła, że zdecydowanie powinniśmy się skoncentrować na alternatywie: Parada Drag Queen albo wódka na jachcie z Rosjanami od brudnych pieniędzy — a jak nie, to ona czeka na nas z winem i przypalonym jedzeniem. Wigilia Bożego Narodzenia i pierwsze święto u Magdy i Jeremy’ego były wspaniałe. Pomogłam Magdzie przygotować imprezę wigilijną: położyłyśmy pod choinką skarpety z prezentami, w które upakowałyśmy gigantyczną stertę plastikowego gówna, które „Gwiazdor” oczywiście w końcu zamówił z Amazonu. A tak poważnie mówiąc, sądzę, że Billy i Mabel byli naprawdę zadowoleni. Billy nie może pamiętać żadnych świąt z Markiem, a Mabel nigdy ich nie przeżyła. Billy tylko dwa, a poza tym był jeszcze taki malutki… Resztę świąt spędziliśmy u Rebekki, tudzież Rebecca u nas — przemierzałyśmy ulicę tam i z powrotem z garnkami pełnymi przypalonego jedzenia i narzekałyśmy na gry komputerowe, dzieci też były to tu, to tam… Nowy rok będzie znacznie lepszy od poprzedniego!

CZĘŚĆ DRUGA SZALEJĄC ZA FACETEM

DZIENNIK 2013

1 STYCZNIA 2013, WTOREK Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 636, postanowienia noworoczne, żeby nie robić żadnych noworocznych postanowień 1, spośród nich postanowienia dotrzymane 0, liczba postanowień noworocznych 3. 21.15. Podjęłam decyzję. Zamierzam całkowicie zmienić swoje życie. W tym roku nie będę robiła żadnych noworocznych postanowień, a zamiast tego skoncentruję się na wdzięczności za to, co mam i czym jestem. Postanowienia noworoczne w istocie są wyrazem niezadowolenia z istniejącego stanu rzeczy i nie mają nic wspólnego z buddyjskim poczuciem wdzięczności. — Sporządzę sobie po prostu esencję postanowień noworocznych — innymi słowy, zrobię z nimi to, co wkrótce czeka moje ubrania, które staną się esencją garderoby.

Co zrobię: * Przede wszystkim zajmę się dziećmi, zamiast wciąż myśleć o facetach. * Jeżeli jakimś cudem na mojej drodze życia pojawią się atrakcyjni mężczyźni, będę się ściśle trzymać Reguł Randkowania, przez co stanę się mistrzynią randek. * A tam, w dupę. Znajdę sobie po prostu dobry towar na bzykanie, kogoś zabawnego, przy kim będę się czuła cudownie, a nie jak potwór, i będziemy uprawiać SEKS.

IDEALNA MATKA

5 STYCZNIA 2013, SOBOTA 9.15. No dobra! W książce Raz, dwa, trzy… Lepsze i łatwiejsze wychowanie dzieci powiedziane jest, że wszystko sprowadza się do prostej metody: dwa wyraźne ostrzeżenia i konsekwentne ich egzekwowanie — ot tak, raz, dwa, trzy i wychowanie dwójki dzieci nie powinno nastręczać już żadnych problemów; natomiast dzieło Francuskie dzieci nie rzucają jedzeniem tłumaczy, że francuskie dzieci w swoim życiu kierują się rodzajem regulaminu, przypominającego trochę regulamin szkolny, w którym istnieje zbiór nieprzekraczalnych zasad, co do których tak naprawdę wiadomo, że nie można ich łamać (a jeśli jednak zdarzy im się je złamać, wtedy po prostu trzeba się odwołać do metody „Raz, dwa, trzy… lepsze i łatwiejsze wychowanie” i nie krzyczeć na nie za dużo, i wtedy można już spokojnie ubierać się w eleganckie francuskie rzeczy, i uprawiać seks…). 11.30. Cóż za prześliczny poranek! Najpierw leżeliśmy w łóżku, tuląc się i kokosząc. Później śniadanie. Potem bawiliśmy się w chowanego. Potem rysowaliśmy i kolorowaliśmy Rośliny i Zombi z Plants vs. Zombies. No i proszę! Nic łatwiejszego. Trzeba tylko w pełni poświęcić się dzieciom i mieć regulamin, i… i… 11.31. I wtedy Billy powiedział: — Mamo, pogramy w piłkę? 11.32. Mabel: — Niee! Mamo, weźmiesz mnie na lęce i poklęcimy się w kółko? — Ścigana niekończącymi się okrzykami: „Mamo, mamo!”, schroniłam się w łazience. — Jestem w TOALECIE! — odkrzyknęłam. — Dajcie mi spokój na moment.

Okrzyki przybrały na sile. — No dobra! — powiedziałam, wzięłam się w garść i wyszłam z łazienki. — Może gdzieś pójdziemy, co? — Nie chcę nigdzie chodzić. — Chcę grać na komputeeeerzeeee! I natychmiast się rozpłakały. 11.45. Wróciłam do łazienki, z całej siły ugryzłam się w rękę i wysyczałam: — To wszystko jest nie do zniesienia. Nienawidzę samej siebie, jestem najgorszą matką na świecie. — Po czym zupełnie absurdalnym gestem zaczęłam drzeć papier toaletowy i z braku lepszego pomysłu dramatycznie cisnęłam go do muszli klozetowej. Opanowałam się i wyszłam do dzieciaków z szerokim uśmiechem przylepionym do twarzy. Zobaczyłam jeszcze, jak Mabel bije Billy’ego po głowie Spaliną i w następnej chwili siada jak gdyby nigdy nic do zabawy Leśną Rodziną, a po chwili do moich uszu dotarł rozdzierający płacz Billy’ego. 11.50. O Boże, Boże. Naprawdę, NAPRAWDĘ potrzebuję choćby chwili wytchnienia z kimś innym, kimś normalnym. I seksu. Seksu też potrzebuję. 11.51. Wróciłam do łazienki, narzuciłam sobie ręcznik na głowę i wyszeptałam: — Proszę, błagam, czy nie moglibyście się choć na chwilę ZAMKNĄĆ?! Ktoś otworzył drzwi. Wyjrzałam spod ręcznika, zobaczyłam poważne oczy Mabel. — Z Billym nie da się wytrzymać — oznajmiła, a potem pobiegła do pokoju, wołając: — Mamusia je lęczniki! Billy zamilkł i odruchowo ruszył zobaczyć, co się dzieje, ale po chwili przypomniał sobie o swoim cierpieniu. — Mabel mnie uderzyła Spaliną! — Nieplawda. — Prawda. — Mabel, widziałam, jak uderzyłaś Billy’ego — włączyłam się do dyskusji.

Mabel popatrzyła na mnie spod oka, zmarszczyła czoło i wybuchła: — On mnie uderzył… uderzył MŁOTKIEM! — Nieprawda — zawodził Billy. — Nie mamy w domu młotka. — Ależ mamy! — obraziłam się. Dalej był już tylko płacz bez słów. — Nie bijcie się — wyszeptałam zrozpaczona. — Nie bijcie się. Policzę do… do… Przemoc nie jest okej. Uch! Bezsensowne określenie: „Nie jest okej”. Jakbym była zbyt tępa albo psychologicznie powikłana, żeby nie móc wprost powiedzieć, czym jest „przemoc” (czymś bardzo złym, czymś cholernie denerwującym itd.), a zamiast tego lękliwie odpycham ją od siebie, wpisując w mętne tło tych wszystkich rzeczy, które mi się nie wydają „OK”. Tymczasem Mabel, zupełnie obojętna na to, czy przemoc jest OK, czy nie, schwyciła widelec leżący na stole i dźgnęła nim Billy’ego, a potem schowała się za zasłoną. — Mabel — powiedziałam. — To będzie „Raz”. Oddaj mi ten widelec. — Tak, ploszę pani — powiedziała, odrzucając widelec na bok i natychmiast biegnąc w stronę szafki po drugi. — Mabel! — podniosłam głos. — Zaraz powiem… powiem… DWA! I zamarłam, wewnętrznie sparaliżowana, myśląc: „Co niby mam zrobić, gdy już powiem: trzy?”. Po chwili przełamałam się, uznawszy, że nie jest to odpowiednia chwila, aby w otwarty sposób postawić kwestię przemocy. — Dajcie już spokój! Chodźcie, pojedziemy do Heath — powiedziałam fałszywie radosnym tonem. — Nieeee! Ja chcę pograć w Wizard101. — Nie chcę jechać samochodem! Chcę oglądać SpongeBoba Kanciastopoltego. Znienacka poczułam się jakoś strasznie osobiście dotknięta tym, że w dzisiejszych czasach dzieci zupełnie zatraciły tradycyjne wartości, skutkiem rozpanoszenia się amerykańskich kreskówek, gier komputerowych i kultury konsumpcyjnej jako takiej. Przed oczyma przeleciało mi kilka obrazków z własnego

dzieciństwa, poczułam nieprzeparte pragnienie nauczenia ich piosenki z czasów, gdy byłam druhną. — „Płonie ognisko i szumią knieje, drużynowy jest wśród nas” — śpiewałam. — Mamo! — skarcił mnie Billy, a mnie się wydawało, jakbym słyszała Marka. — „Opowiada starodawne dzieje, bohaterski wskrzesza czas” — piałam. — „Już do odwrotu głos trąbki wzywa, alarmując ze wszech stron. Staje wiara w ordynku szczęśliwa, serca biją w zgodny ton”. — Koniec — powiedziała Mabel. — „Każda twarz się uniesieniem płoni, każdy laskę krzepko dzierży w dłoni…” — Mamusiu, przestań! — powtórzył Billy. — „A z młodzieńczej się piersi wyrywa pieśń potężna, pieśń jak dzwon!” — zakończyłam dziarsko. Zorientowałam się, że spoglądają na mnie niepewnie, jakbym się urwała prosto z Plants vs. Zombies. — Mogę już iść do komputera? — zapytał Billy. Spokojnie, kontrolując każdy swój ruch, podeszłam do lodówki, otworzyłam ją i z górnej półki zdjęłam zachomikowane czekoladki. — Słodkości! — powiedziałam, tańcząc po kuchni i żonglując stosem czekoladowych talarków, jakbym odgrywała wróżkę na tematycznym przyjęciu dla dzieci. — Idziemy po czekoladowych śladach, żeby zobaczyć, dokąd prowadzą! — Po namyśle dodałam: — Po podwójnych śladach. — Żeby zdusić w zarodku zarzewie potencjalnego konfliktu. A potem zabrałam się do układania dwóch rzędów czekoladek na schodach, a dalej ku drzwiom, świadomie ignorując fakt, że dywan zadeptany jest przez buty niezliczonych dostawców, na których prawdopodobnie trafiły do środka resztki psich kup. Oboje posłusznie podreptali za mną po schodach, wpychając do ust czekoladki prawdopodobnie — no, nie, wcale nie prawdopodobnie, tylko na pewno! — usmarowane resztkami psich kup. Po drodze do samochodu zastanawiałam się, co zrobić z kwestią przemocy wśród moich dzieci. Francuskie dzieci nie rzucają jedzeniem nie zostawia w tej dziedzinie

większych wątpliwości: przemoc jest całkowicie pozaregulaminowa (ale w tym samym duchu należałoby traktować wywabianie dzieci z domu po czekoladowych śladach); podobnie jest według Raz, dwa, trzy… Lepsze i łatwiejsze wychowanie dzieci — w tej sprawie należy stosować politykę spalonej ziemi, politykę „zero tolerancji”, politykę Donalda Rumsfelda, czyli „do trzech razy sztuka i już cię nie ma”. — Mabel? — spróbowałam nawiązać kontakt. Jechaliśmy już samochodem. Milczenie. — Billy? Milczenie. — Ziemia do Mabel i Billy’ego… Oboje sprawiali wrażenie jakby pogrążonych w transie. Ale czemuż ten trans jakoś nie przydarzył im się w domu, dzięki czemu mogłabym spokojnie przeczytać dział poświęcony modzie z zeszłotygodniowego „Sunday Times” (równocześnie skutecznie przekonując samą siebie, że czytam komentarze polityczne)? Lepiej im nie przerywać — niech się dzieje, co chce, ja po prostu skorzystam z okazji, żeby się uspokoić i pomyśleć. W sumie jechało się całkiem miło, świeciło słońce, ludzie kręcili się tu i tam, kochankowie spacerowali wtuleni w siebie, zaraz na pewno… — Mamo? Aha! Postanowiłam kuć żelazo póki gorące i w dyplomatycznym, a równocześnie pompatycznym stylu, jakby żywcem ściągniętym z Baracka Obamy, powiedziałam: — Tak. Słucham. Muszę wam coś powiedzieć. Tobie, Billy, ale przede wszystkim tobie, Mabel: w naszej rodzinie przemoc, bicie są niedozwolone. Dlatego mówię, co następuje: każdy, kto przez cały dzień nikogo nie uderzy… ani nie dźgnie, ani nie kopnie… dostanie złotą gwiazdkę. Dlatego mówię: każdy, kto kogoś uderzy, dostanie czarną kropkę. I mówię to wam jako osoba wyrzekająca się przemocy i wasza matka: każdy, kto pod koniec tygodnia będzie miał pięć złotych gwiazdek, dostanie taki prezent, jakiego sobie zażyczy, oczywiście w granicach rozsądku.

— Leśną Lodzinę? — z podnieceniem zapytała Mabel. — Lodzinkę Szopów Slaczy? — Rodzinkę Szopów Praczy — zgodziłam się. — Nie powiedziała „Praczy”. Powiedziała „Sraczy”. Kupisz mi korony na Wizard101? — Tak. — Czekaj. Ile kosztuje Rodzinka Szopów Praczy? Dostanę koron za tyle samo? — Proszę, oto Mark Darcy w szczytowej formie negocjacyjnej, wcielony w postać ośmiolatka. — Ile pieniędzy straciła Mabel za gadanie o sraczach? — Ja nie powiedziałam nic brzydkiego. — Powiedziałaś. — Nieplawda. Powiedziałam „Szopy Slacze”. — Ile koron z Wizard101 traci Mabel za to, że wciąż gada o sraczach? — I oto jesteśmy w Heath, naszym czarownym Heath! — oznajmiłam radośnie, zatrzymując samochód na parkingu. Niesamowite, jak uspokajająco potrafi na ludzi działać przyroda — błękitne niebo nad głową, jasne słońce, rześkie zimowe powietrze… Ruszyliśmy ku tym drzewom, na które można się wspinać, a potem stałam obok, przyglądając się, jak Billy i Mabel nieruchomo zwisają głowami w dół z solidnych, tuż nad ziemią rozpościerających się gałęzi. Niczym lemury. Na ułamek sekundy wyobraziłam sobie, że jesteśmy lemurami, i zrobiło mi się smutno. 13.00. W tej samej chwili opanowało mnie nieprzeparte pragnienie zobaczenia, jak mi idzie na Twitterze, więc wyciągnęłam iPhone’a, żeby to sprawdzić. 13.01. Mammooo! Mabel utknęła na drzewie! Przerażona, uniosłam wzrok. Przecież nie minęło pół minuty, kiedy nieruchomo wisieli do góry nogami. Jakim sposobem udało im się wleźć na górę? Mabel była już naprawdę wysoko i kurczowo trzymała się pnia drzewa. Już nie lemur, lecz koala — na dodatek powoli zsuwała się w dół.

— Trzymaj się. Idę na pomoc. Zdjęłam kurtkę i niezgrabnie zaczęłam się gramolić na drzewo. Dotarłam do Mabel, wyciągnęłam rękę do góry, podparłam jej pośladki, równocześnie nie potrafiąc nie myśleć o tym, że pasek stringów na pewno wystaje mi spod biodrówek… — Mamo, ja też nie mogę zejść — skarżył się dalej Billy, skulony na gałęzi po prawej stronie niczym przerażony ptak. — Uhm — mruknęłam. — Trzymaj się. Z całej siły wtuliłam się w pień drzewa, równocześnie dając krok na wyższą gałąź, dzięki czemu znalazłam się bliżej Billy’ego i podparłam dłonią jego pośladki, nie puszczając Mabel — i wciąż nie mogłam przestać myśleć, że te przeklęte dżinsy obsuwają się coraz niżej z moich pośladków… — Nie ruszaj się, nie puszczaj! Tylko spokojnie… Utknęliśmy. Sytuacja była patowa. Co robić? Czy na wieki zostaniemy na drzewie, skamieniali w tej samej pozycji niczym trzy jaszczurki? — Hej tam, na górze! Wszystko w porządku? — To pan Wallakel — powiedziała Mabel. Spróbowałam zerknąć przez ramię. Faktycznie był to pan Wallaker. W spodniach od dresu i szarej koszulce ewidentnie zaliczył już chyba tor przeszkód. — Wszystko w porządku? — powtórzył, zatrzymując się tuż pod nami. Przypominał raczej jakiegoś obszarpańca niż nauczyciela, jednak spojrzenie mu pozostało. Denerwujące, surowe. — Tak, nie, wszystko w jak najlepszym porządku! — zaszczebiotałam. — Po prostu, hm, chodzimy sobie po drzewach! — Tak, tyle widzę. No to świetnie, pomyślałam. Teraz cała szkoła się dowie, jaka ze mnie nieodpowiedzialna matka, co pozwala swoim dzieciom łazić po drzewach. Spod dżinsów wystawały już górne części moich pośladków, każdy mógł podziwiać czarne koronkowe stringi.

— No tak. To dobrze. Cóż. Będę się zbierał. Cześć! — Cześć! — zawołałam radośnie przez ramię, zaraz jednak postanowiłam pójść po rozum do głowy. — Hm… Panie Wallaker? — Taaak? — Czy nie mógłby pan… — Billy — zdecydowanym głosem oznajmił pan Wallaker — odsuń się od matki, wejdź na gałąź, usiądź na niej. Mogłam opuścić zdrętwiałe ramię, którym wcześniej podtrzymywałam Billy’ego, i objąć nim Mabel. — Dobrze. Słuchaj. Patrz na mnie. Kiedy doliczę do trzech, zrobisz, co ci powiem. — Okej — radośnie odparł Billy. — Raz, dwa, trzy… skacz! Szarpnęłam się w tył i omalże nie wrzasnęłam ze strachu, kiedy Billy zeskoczył z drzewa. Czy tego Wallakera porąbało? — Iiiii… przewrót! Billy wylądował na ziemi i z jakąś niesamowitą wojskową zręcznością zrobił koziołka, a potem wstał roześmiany. — Dobrze. Teraz, pani Darcy, zechce mi pani wybaczyć, ale… — Z tymi słowy pan Wallaker wspiął się na gałęzie pode mną. — Muszę… — O co mu chodzi? O mnie? O moje stringi? Ale on tylko powiedział: — Mabel… — i sięgnął rękoma obok mnie, chwytając pulchne ciałko Mabel. — Pani niech się puści i zeskoczy. Starając się ignorować przelotny dreszcz emocji wywołany bliskością pana Wallakera i jego męskim zapachem, zrobiłam, co mi kazał, a więc skoczyłam w dół, równocześnie starając się podciągnąć dżinsy. On tymczasem silnym, zdecydowanym gestem posadził sobie Mabel na ramieniu i razem z nią zszedł na dół. — Powiedziałam „Slacze” — odezwała się Mabel, ponuro spoglądając spode łba. — Mniej więcej podobne skojarzenia przyszły mi na myśl — odparł pan Wallaker. — Ale teraz już wszystko w najlepszym porządku, nieprawdaż? — Pogramy w piłkę? — zapytał Billy.

— Obawiam się, że niestety czas na mnie — rozczarował go Wallaker — muszę wracać do… do rodziny. Radzę jednak unikać włażenia zbyt wysoko. I pobiegł truchtem, rytmicznie wymachując zgiętymi w łokciach rękami; dłonie trzymał sztywno wyprostowane. Co mu się właściwie wydaje, że kim niby jest? Ku swemu zdumieniu usłyszałam znienacka w uszach własny głos: — Panie Wallaker? Zatrzymał się, odwrócił. Nie miałam pojęcia, co właściwie chciałam mu powiedzieć. Z wirujących w głowie myśli zrodziło się: — Dziękuję. — Po chwili, sama właściwie nie wiedząc dlaczego, dodałam: — Może chciałby mnie pan śledzić na Twitterze? — Wykluczone — odparł sucho, a potem znowu się odwrócił i ruszył truchtem przed siebie. Phi. Ponury drań. Choć z drzewa nas ściągnął…

IGŁA W STOGU SIANA, CZYLI JAK WŚRÓD SETEK TWITTEROWICZÓW ZNALEŹĆ TEGO JEDYNEGO

5 STYCZNIA 2013, SOBOTA (CIĄG DALSZY) Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 652, liczba osób na Twitterze, na których może mi zależy 1. 16.00. W uszach nie przestawały mi brzmieć słowa o żonie i dzieciach, które pan Wallaker wypowiedział pod drzewem. Czułam się trochę jak nienormalna. Wszyscy spędzają soboty w towarzystwie swoich rodzin nuklearnych, tatusiowie grają z synami w ping-ponga, mamy robią zakupy, a potem odwiedzają manikiurzystki i pedikiurzystki ze swoimi nieskazitelnie ubranymi córeczkami. O! Dzwonek do drzwi! 21.00. To była Rebecca! Spędziłyśmy cudowne popołudnie przy jej kuchennym stole, podczas gdy dzieciaki robiły, co chciały. Dręczące mnie poczucie odstępstwa od normy nieco osłabło, choć nie do końca, ponieważ okazało się, że Rebecca ma jakiegoś męża, a przynajmniej „partnera”, bo ślubu nie brali. Wysoki, przystojny, trochę zniszczony życiem, i jest muzykiem. Wtajemniczyłam Rebeccę w moje paranoiczne wizje reszty ludzkości spędzającej soboty w swoich rodzinach nuklearnych, na co ona parsknęła: — Rodziny nuklearne? Z Jakiem widuję się raz na miesiąc. Zawsze ma jakiś koncert albo trasę, a kiedy już się pojawia, to odnoszę wrażenie, jakbym się związała z nastoletnim ćpunem. Potem przeszłyśmy do nas, gdzie obejrzałyśmy Mam talent, a ja gotowałam (to znaczy, zrobiłam popcorn w mikrofali). Dzieci już śpią. Billy i Finn u Rebekki, a Mabel i Oleander u mnie.

6 STYCZNIA 2013, NIEDZIELA Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 649 (już ich widzę, jak żegnają się ze mną, łkając: „Dlaczego? Dlaczego?”). 20.00. Kolejny miły dzień z Rebeccą i dzieciakami. Najlepiej było, gdy razem z Mabel i Billym oglądaliśmy w łóżku finał Mam talent, a ja zalogowana na Twitterze wystukiwałam na klawiaturze iPhone’a wszystkim śledzącym mnie (aż 649 osobom) błyskotliwe komentarze na temat tego, co działo się w telewizji, np.: <@JoneseyBJ: Łał! #Piosenka Chevaune b. wzruszająca i kompletnie zajefajna.> 20.15. Och. Dostałam odpowiedź na swój komentarz od kogoś, kto podpisuje się @_Roxster! <@_Roxster @JoneseyBJ: #Piosenka Chevaune „kompletnie zajefajna”? Sam nie wiem, czy to szlochy, czy skurcze mdłości.> — Mamo? — zapytał Billy. — Hm? — odmruknęłam. — Dlaczego się tak uśmiechasz?

NIE TWITTUJ PO PIJANEMU

10 STYCZNIA 2013, CZWARTEK Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 652, liczba osób na Twitterze, które wróciły do mnie 1, liczba nowych fanów 2, jednostek alkoholu (nawet nie chce mi się liczyć. Ale — powiedziane drżącym głosem — czyż nie zasługuję na bodaj kapkę szczęścia?) 21.30. Chloe została u mnie na noc po swojej randce z Grahamem w Camden. Jak miło posiedzieć sobie wieczorem przy zasłużonym kieliszku — może dwóch — białego wina, zorientować się, co się dzieje w świecie, i nadgonić sprawy na Twitterze. 22.00. Łał! Ale afera: W wołowej lasagne było 100% koniny! 22.25. He, he. Właśnie zatwittowałam: <@Jonesey BJ: Ostrzeżenie! W paluszkach rybnych wykryto 90% konika morskiego.> Na pewno zaraz posypią się odpowiedzi i zlecą stada nowych fanów, aż stanę się twitterowym spambotem! Tymczasem może sobie naleję kieliszek. W końcu Chloe przecież tu jest, więc nie piję sama i wszystko w porządku. Cieszę się, że ton komentarzy na moim Twitterze jest tak pogodny i sympatyczny. Nie to, co u innych, gdzie wszyscy się hejtują. Jakbyśmy wrócili do czasów Robin Hooda i każdy szlachetka walczył z sąsiadem, i… och… 22.30. Wszyscy mnie hejtują. I mojego twitta. <@_Sunnysmile @JoneseyBJ: Myślisz, że to sama wymyśliłaś? Nie czytasz nic oprócz siebie? To jakaś obsesja na własnym punkcie czy co?>

Teraz tu już naprawdę muszę się napić. 22.45. No dobra, muszę coś odpisać do @sunny czy jak tam się ona nazywa, żeby jej w pięty poszło. To już nie można wymyślać własnych dowcipów? 23.00. <@JoneseyBJ @_Sunnysmile: Jeżeli nie przestaniesz być niemiła, wyłączę cię z grona śledzących.> 23.01. <@JoneseyBJ @_Sunnysmile: Oto jak rozsiewać na Twitterze radość i pozytywną energię. Jak te gołębie.> 23.07. <@JoneseyBJ: „Nie pracują ani twittują”. Hm. Wręcz przeciwnie, twittują aż nadto. Stąd skojarzenie z gołębiami.> 23.08. <@JoneseyBJ: Tak czy siak, niech się p...... ą. Durne gołębie, co trzepocą skrzydłami i zatwittowują całe to miejsce. Ach, ach, popatrzcie na mnie! Jestem gołąb!> 23.15. 23.16. <@JoneseyBJ: Wydziobują oczy kobitom we fryzurach z lat 60. Wstrętne paskudne ptaszyska.> 23.30. <@JoneseyBJ: Znikło mi 85 śledzącycch osob. Czemu? Co wam zrobilm przecie niechcialm? wracajci!e> <@JoneseyBJ: Niee! Znikją mi fani jka niegdysiejsze sniegi.> <@JoneseyBJ: Nieee! Nienawidze ptaki Nienawidze twitter Nienawidze znikajcych fanow. Ide spac!>

NAZ AJUTRZ PO PIJANYCH TWITTACH

11 STYCZNIA 2013, PIĄTEK Liczba fanów utraconych na Twitterze 551, liczba osób wciąż śledzących mnie na Twitterze 101, ilość napisanych słów scenariusza 0. 6.35. Zaraz sprawdzę, co tam na Twi… Grrr! W tym momencie przypomniała mi się wczorajsza nocna orgia bełkotliwych pijackich wpisów, a zwłaszcza te demonstracje obrzydzenia wobec gołębi i wszelkiego ptactwa, którymi nie wiadomo czemu, postanowiłam uraczyć setki całkiem obcych sobie ludzi. O Boże. Mam kaca giganta, a zaraz muszę wystartować w wyścigu do miejsc parkingowych pod szkołą. Aha, nie, nie jest tak źle, bo wczoraj umówiłam się z Chloe, że mnie zastąpi. Mogę jeszcze pospać. 10.00. Cholera, może nie ma co się przejmować, może da się to jakoś odwrócić jak każdą katastrofę marketingową. Z wyjątkiem — zapewne — marketingowej katastrofy, którą zafundował sobie Lance Armstrong. 10.15. No dobra. Liście w jego włosach. Trzeba się wziąć do roboty. 11.15. Tak mi chodzi po głowie, że może powinnam spróbować zrobić karierę w marketingu! O cholera, jest 11.15, a miałam się wziąć za scenariusz. Chyba jednak najpierw powinnam szybko i jak najbardziej szczerze przeprosić te nieliczne osoby z Twittera, które mnie jeszcze nie wykluczyły z grona śledzonych. <@JoneseyBJ: Bardzo przepraszam za #pijane ptasie twitty z zeszłej nocy.> 11.16. <@JoneseyBJ: Ptaki niosą radość naszym uszom i oczom swoim upierzeniem i śpiewem! I tępią robaki. Zostawcie ptaki w spokoju!> 11.45. Może na dokładkę dorzucę jakiś cytat z Dalajlamy:

<@JoneseyBJ: Jak wąż zrzuca skórę, tak my możemy zrzucić z siebie przeszłość i zacząć od nowa (@DalaiLama).> 21.15. No dobra. Dzieci już śpią. Wracam na Twittera. 21.16. OMG. Twitt od @_Roxster! Jupi! Przynajmniej Roxster nie opuścił mnie w pogardzie. <@_Roxster @JoneseyBJ @DalaiLama: Kac już minął? Zdajesz sobie sprawę, że znalazłaś się w wątku #pijane twitty?> 21.17. O Boże, Boże. Wszyscy się ze mnie śmieją i retwittują sobie moje pijane wpisy o ptakach. Muszę natychmiast przystąpić do eliminowania szkód, naprawić zrujnowaną reputację. <@JoneseyBJ #pijane twitty o ptakach: Słuchajcie, przykro mi, że tak — jak to powiedzieć? Twittałam? Twiterrowałam? — z tymi ptakami.> <@_Roxster @JoneseyBJ: Podejrzewam, że właściwą formą czasu przeszłego jest po angielsku twat*.> <@JoneseyBJ @_Roxster: Taki z ciebie językowy purysta czy prostak?> <@_Roxster @JoneseyBJ: Ten pierwszy *pretensjonalnym głosem*: z łacińskiego twitto, twittarse**, twittat.> Zabawny jest. A na zdjęciu widać, że na dodatek przystojny. I młodo wygląda. Ciekawe, któż to taki? <@JoneseyBJ @_Roxster: Roxster, jeżeli dalej będziesz mówił takie rzeczy, twoim pozostałym 103 Twitterati będą potrzebne torebki na wymiociny.> <@_Roxster @JoneseyBJ: Czemu? Wszyscy mają kaca po ptasich pijackich twittach z zeszłej nocy?> Mmmmmmmmmmmmmmm. Słodziutki bezczelny smarkacz. <@JoneseyBJ @_Roxster: Przestań być niegrzeczny, bo cię wytarmoszę.> <@_Roxster @JoneseyBJ Wytarmoszę czy wytwittuję? To drugie lepiej nie. Właśnie straciłaś kolejnych 48 śledzących.> <@JoneseyBJ @_Roxster O nie! Wszyscy myślą, że jestem zneurotyzowaną

twitterką i skandalicznie grubą.> <@_Roxster @JoneseyBJ: Napisałaś właśnie „skatologicznie”?> <@JoneseyBJ @_Roxster: Nie, Roxster. Napisałam „skandalicznie”. Masz chyba jakąś obsesję na punkcie skatologii: smarki, wymiociny, wosk z uszu, co jeszcze? Może pierdzenie?> Roxster po prostu zretwittował mi wpis od jednego ze swoich śledzących: <@Raef_P @Rory: Widzimy się o piątej, stary? Pod Wosque?>, dodając od siebie: <@_Roxster @JoneseyBJ: Raczej skateboarding niż skatologia, czy cieplej: snowboarding. Chłopaki szusują we Francji.> <@JoneseyBJ @_Roxster: Ale jaki wosk?> <@_Roxster @JoneseyBJ: Wosque od woskowania, smarque od smarowania, pierdzielnique od…> 22.00. Woskowanie? Francja? Znienacka się przestraszyłam, że Roxster wcale nie jest milutkim chłopczykiem, któremu czemuś wydałam się zabawna, ale zwykłym gejem, któremu Talitha i ja wydajemy się ironicznymi symbolami starych, zrujnowanych drag queen, kimś w rodzaju Lily Savage. 22.05. Przed chwilą zadzwoniłam do Talithy, żeby dowiedzieć się, co ona na ten temat myśli. — Roxster? Coś mi świta. To jeden ze śledzących mnie na Twitterze? — To jest mój fan z Twittera! — obruszyłam się, ale po chwili zreflektowałam: — Choć faktycznie, mogłam ci go ukraść. — Jest cudowny. Roxster. Roxby Jakośtam. Zaprosiłam kiedyś do programu człowieka, który zajmuje się renowacją designerskich pojemników na odpadki spożywcze, i Roxby przyszedł razem z nim. Pracuje dla jakiejś fundacji ekologicznej. Młody, miły facet. Bardzo przystojny. Nie ma się co zastanawiać! 22.15. <@JoneseyBJ @_Roxster: Wybierasz się do Francji, żeby tam się woskować, Roxster?> <@_Roxster @JoneseyBJ: *Głębokim męskim głosem* Jonesey, nie jestem gejem. Woskuje się deski.>

<@JoneseyBJ @_Roxster: „Ach, ach, popatrzcie na mnie, jestem młody i wyluzowany. Zjeżdżam na desce w luźnych spodniach, spod których wystają mi majtki”.> <@JoneseyBJ @_Roxster: „Zamiast elegancko śmigać na nartach, zerkając spod obszytego futrem kapturka”.> <@_Roxster @JoneseyBJ: Lubisz młodszych mężczyzn, Jonesey?> <@JoneseyBJ @_Roxster: *Tonem lodowatym, omalże lodowcowym* Słucham? O co DOKŁADNIE chcesz zapytać?> <@_Roxster @JoneseyBJ: *Głos spod stołu* Ile masz lat, Jonesey?> <@JoneseyBJ @_Roxster: Oscar Wilde: Nie można ufać kobiecie, która zdradza swój wiek, bo zdolna jest zdradzić wszystko.> <@JoneseyBJ @_Roxster: Ile ty masz lat, Roxster?> <@_Roxster @JoneseyBJ: 29.>

* Gra słów: „twat”, które może przypominać formę przeszłą angielskiego czasownika nieregularnego, oznacza w rzeczywistości „cipę” — przyp. tłum. ** „Arse” — z ang. „dupa” — przyp. tłum.

PRACA NAD SCENARIUSZEM

14 STYCZNIA 2013, PONIEDZIAŁEK Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 793 (jestem gwiazdą #pijanych twittów), liczba twittów 17, liczba tragicznie zakończonych spotkań towarzyskich 1 (albo może raczej trzy w jednym), ilość napisanych słów scenariusza 0. 10.00. No dobra, trzeba się brać do roboty! 10.05. Ale może najpierw sprawdzę, co tam w świecie. 10.15. Och. Strasznie mi się podoba nowa fryzura Michelle Obamy z grzywką, czy może raczej z grzywką tej odmiany, na którą mówi się „pazurki”. Może powinnam sprawić sobie grzywkę albo pazurki? Oczywiście, tak samo cieszę się z reelekcji samego Obamy. 10.20. Naprawdę wychodzi na to, że ostatnio światem rządzą sami mili ludzie: Obama, ten nowy arcybiskup Canterbury, który wcześniej miał prawdziwą pracę, a teraz otwarcie mówi o chciwości banków, i jeszcze William i Kate. Dobra, do roboty. O, telefon! 11.00. To była Talitha. — Kochana! Skończyłaś już scenariusz? — Tak! — powiedziałam. — No, w pewnym sensie. — Prawda była taka, że przez całą tę sprawę z Facetem w Skórzanej Marynarce, dogłębne studia nad randkami, a potem przez Twittera Liście w jego włosach raczej przeminęły z wiatrem. Och, czy liście mogą przeminąć z wiatrem? Jak najbardziej. — Bridget? Jesteś tam? Zrobiłaś cokolwiek, co można pokazać ludziom? — Tak! — skłamałam.

— Cóż, wyślij mi. Sergei robi jakieś „deale” w przemyśle filmowym, można by skorzystać z okazji i znaleźć ci agenta. — Dzięki — odparłam, poruszona do głębi. — Wyślesz mi dzisiaj? — Hm. Tak! A może daj mi jeszcze parę dni? — Okej — zgodziła się. — Ale zabierz się do roboty, dobra? Nie można tylko twittować z chłopaczkami. Pamiętasz? Nie wolno dopuścić do tego, żeby Twitter stał się obsesją. 11.15. No dobra. Wiem, co mam dzisiaj robić: żadnego twittowania, tylko skończyć scenariusz. To znaczy napisać zakończenie. No i może jeszcze trochę ze środka. I z początku też. A może po prostu na chwilkę zerknę na Twittera, żeby sprawdzić, czy @_Roxster się nie odezwał. Ach! Telefon. — Och, cześć, kochanie — moja mama. — Dzwonię, żeby cię poinformować, że w przyszłą sobotę będzie pokaz slajdów z wycieczki statkiem i kolejny event z cyklu Kaski z Głów. I jeszcze muszę ci opowiedzieć, jak wspaniale udała się Gwiazdka po Gwiazdce w „Chatce”, aż sobie pomyślałam… Walczyłam z pokusą, żeby natychmiast wpisać na Twitterze jakiś strasznie śmieszny komentarz, stanowiący niejako bieżące didaskalia do mojej rozmowy z mamą o jej rejsie statkiem. Oczywiście mama nigdy nie zajrzy na Twittera. — Bridget? — Tak, mamo — powiedziałam machinalnie, ze wszystkich sił starając się utrzymać ręce z dala od Twittera. — Och! Więc jednak możemy się ciebie spodziewać? — Hm — mruknęłam. — Może mi powtórzysz, co mówiłaś? Westchnęła. — Mamy taki regularny event, który się nazywa Kaski z Głów i odbywa po ukończeniu kolejnego budynku na terenie Świętego Oswalda. Tym razem chodzi o Pawilony Kordegardy! Wszyscy będziemy mieli kaski na głowach, a potem podrzucimy je w powietrze! — I kiedy to jest?

— W przyszłą sobotę. Musisz przyjechać, kochanie, ponieważ Mavis odwiedzają Julie z Michaelem oraz wszystkie wnuki. — A więc mogę zabrać dzieci? W głosie mamy pojawiła się ledwie zauważalna pauza. — Tak, oczywiście, kochanie, o to w tym wszystkim chodzi, ale… — Ale co? — Nic, nic, kochanie. Chciałam się tylko upewnić, że Mabel będzie miała na sobie tę sukienkę, którą jej wysłałam. Westchnęłam. Nie pamiętam już od kiedy próbowałam prośbą i groźbą skłonić Mabel do wkładania ubrań od babci, na które przeważnie składały się kombinacje szortów z bikerami z sekcji dziecięcej H&M albo rozkloszowane sukienki wizytowe. Mabel jednak miała zawsze własne zdanie, jak się nosić, czyli coś pośredniego między Disneyem a Hamishem: brokatowy T-shirt, legginsy i długa do kostek falbaniasta spódnica. W trakcie tych zmagań czułam się zawsze jak przedstawicielka zupełnie innego pokolenia, która nie ma pojęcia, jak dzisiaj ubiera się młodzież. — Bridget! — powtórzyła po raz kolejny mama, ewidentnie, co zresztą całkiem zrozumiałe, zirytowana. — Musisz przyjechać, kochanie, jakoś sobie poradzimy z tymi rozwydrzonymi dzieciakami. — One nie są rozwydrzone! — Cóż, inne wnuki są nieco starsze, ponieważ ty zdecydowałaś się na dzieci dość późno i oczywiście sama musisz je wychowywać, więc nic dziwnego, że… — Nie wiem jeszcze, czy przyszłą sobotę będę miała wolną. — Do wszystkich przyjadą wnuki i tylko ja będę sama, więc będzie mi strasznie ciężko. — Okej. Dobrze, mamo, muszę już iść. — Mówiłam ci o tych problemach, które mieliśmy z…? — Zaczęła paplać, jak zawsze, gdy próbowałam się wykręcić od rozmowy. — Jest tu taki jeden mężczyzna, który wędruje od sypialni do sypialni. Kenneth Garside, mówiłam ci? Ląduje w łóżku prawie z każdą. — Podoba ci się ten Kenneth Garside, mamo? — zapytałam z fałszywą

niewinnością. — Och, nie wygłupiaj się, kochanie. W moim wieku mężczyźni są już do niczego niepotrzebni. Tylko zajmować się nimi trzeba. Ciekawa sprawa, jak asymetrycznie zależne od wieku są wzajemne potrzeby mężczyzn i kobiet. Dwudziestka: Kobiety mają wyraźną przewagę, ponieważ każdy chce się z nimi bzykać, co daje im władzę nad mężczyznami. A dwudziestokilkuletni mężczyźni z jednej strony są bardzo napaleni, z drugiej znajdują się u początków kariery, więc nie mają jeszcze nic do pokazania. Trzydziestka: Mężczyźni zdobywają zdecydowaną przewagę. Trzydziestka i dalej to zdecydowanie najgorszy okres na romans dla kobiety: powoli, nieuchronnie zaczyna już tykać niesprawiedliwy zegar biologiczny, czego skutkiem stanie się wkrótce doskonałość zamrożonych komórek jajowych w stylu Jude, a głośne tykanie zegara biologicznego zastąpi milczenie cyfrowego wyświetlacza, które nikomu nie spędza snu z powiek. Tymczasem dla mężczyzn ten sam proces jest niczym woń krwi dla rekina, a równocześnie ich kariery nabierają rozmachu, więc szale przechylają cię coraz bardziej na ich stronę, póki nie nastąpi… Czterdziestka: O której niewiele w sumie wiem, ponieważ czterdzieste lata swego życia spędziłam w większej części z Markiem. Może wtedy się wszystko wyrównuje? Jeżeli nie brać dzieci pod uwagę. A może mężczyznom się tylko wydaje, że ich jest na górze, gdyż w ich przekonaniu równolatki ich pragną, oni zaś pragną młodszych kobiet. Prawda jest taka, że w głębi duszy kobiety też pragną młodszych mężczyzn. A młodsi mężczyźni uganiają się za starszymi kobietami dlatego, że tamte na szczęście nie widzą w nich finansowego oparcia, a poza tym nie myślą już o dzieciach. Pięćdziesiątka: Kiedyś traktowano ją jak wiek „niewidzialnej kobiety” Germaine Greer, czyli zupełnie nieatrakcyjnej postaci po menopauzie, która może być co najwyżej strawą dla sitcomów. Ale obecnie to się wszystko zmienia, odkąd na scenę

wkroczyły kobiety z podejściem do życia łączącym styl Talithy, Kim Cattrall, Julianne Moore, Demi Moore itd. Sześćdziesiątka: Tu już szale przechylają się całkowicie w drugą stronę. Mężczyźni uświadamiają sobie, że dalej już nie zajdą i że jakoś nie starczyło czasu na zdobycie prawdziwych przyjaciół (kobiety zaś mają wierne przyjaciółki), a zamiast tego tracili czas na gadaninę o sporcie i tego rodzaju głupstwach. Poza tym kobiety potrafią lepiej o siebie zadbać — ot, choćby taka Helen Mirren czy Joanna Lumley! Siedemdziesiątka: Tu kobiety zdecydowanie dominują, wciąż elegancko ubrane, mieszkające w ładnych domach, potrafiące gotować… — Bridget, jesteś tam jeszcze? Ostatecznie skończyło się na tym, że zgodziłam się przywieźć dzieciaki na event Kaski z Głów na cześć nowych Pawilonów Kordegardy połączony z pokazem slajdów z rejsu statkiem oraz Rodzinną Herbatką w „Chatce”, która będzie zwieńczeniem ceremonii. I wciąż nie zasiadłam do scenariusza.

15 STYCZNIA 2013, WTOREK 23.55. Cały wczorajszy wieczór, pół nocy i dzisiejszy dzień spędziłam, pisząc, pisząc i pisząc, ale przed chwilą wysłałam Talicie maila z dołączonymi Liśćmi w jego włosach.

16 STYCZNIA 2013, ŚRODA 61 kilo (źle, zbyt dużo siedzenia nieruchomo na tyłku), niemniej liczba zainteresowanych agentów 1. 11.00. Przed chwilą zadzwonił do mnie agent! Nieszczęśliwie się złożyło, że miałam akurat usta pełne tartego sera, co jednak jakoś mi uszło płazem, ponieważ nie musiałam wiele gadać. — Brian Katzenberg chciałby z panią mówić — oznajmiła asystentka. — Dobra — wszedł jej w słowo Brian Katzenberg. — Znamy się przez Sergeia,

wiem, że on myśli, żeby coś zrobić z tym scenariuszem. — Czytałeś? — zapytałam podniecona. — Podobał ci się? — Myślę, że jest świetny, i dlatego chcę go zaraz pokazać właściwym ludziom. Więc możesz powiedzieć Sergeiowi, że dzwoniłem. Miło cię było poznać. — Dzięki — wyjąkałam bezsensownie. — Ale powiedz Sergeiowi, że dzwoniłem. — Tak! — obiecałam. — Powiem! 11.05. Zadzwoniłam do Talithy, żeby jej podziękować. — Powiesz Sergeiowi? — upewniłam się. — Chyba mu strasznie zależało, żeby mu zaraz powiedzieć. — O Boże. Tak, powiem Sergeiowi. Cholera wie, co się tam dzieje. Niemniej, kochanie, jestem z ciebie bardzo dumna. Dałaś radę.

LET IT SNOW!

17 STYCZNIA 2013, CZWARTEK Liczba SMS-ów na temat śniegu 12, liczba twittów na temat śniegu 13, liczba płatków śniegu, które spadły z nieba 0. 20.00. SMS ze szkoły. 20.15. Czysta radość spowodowana perspektywą wagarów i wyprawy na sanki! Dzieciaki nie mają najmniejszej ochoty iść do łóżka. Przy odsuniętych zasłonach wpatrujemy się w światło ulicznych lamp, czekając, aż zatańczą w nim pierwsze płatki. 20.30. Śnieg nie pada. 20.45. Śnieg dalej nie chce spaść. A pora już najwyższa, żeby położyć dzieci. 21.00. W końcu zdołałam je zapakować do łóżek, jak papuga powtarzając bez końca słowa: — Idźcie spać, idźcie spać, bo w przeciwnym razie ominie was ZABAWA na bajecznym śniegu! — Ewidentne kłamstwo, bo niby z kim innym miałabym iść na sannę? 21.45. Ze śniegu wciąż nici. Może sprawdzę, co tam na Twitterze. 21.46. @_Roxster twittuje na temat śniegu! <@_Roxster: Komu jeszcze spać nie daje zapowiedziany śnieg?>

21.50. <@JoneseyBJ @_Roxster: Mnie. Ale gdzież on? „Och, och, spójrzcie na mnie! Jestem śnieg, choć mnie nie ma!”> 22.00. Odpowiedź od Roxstera! <@_Roxster @JoneseyBJ: Jonesey, znowu pijackie twitty? Czy naprawdę tak przepadasz za śniegiem jak ja?> 22.15. Pochłonął mnie flirt z @_Roxster. <@JoneseyBJ @_Roxster: Robisz już sobie małe wosque?> <@_Roxster @JoneseyBJ: Nie inaczej.> Po chwili przyłączyła się do nas Talitha. <@Talithafarciara @JoneseyBJ @_Roxster: Strasznie jesteście oboje zabawni. A teraz DO ŁÓŻKA.> 22.30. Mmmm. Uwielbiam Twittera. Uwielbiam tę świadomość, że gdzieś tam jest ktoś, kogo też ekscytują te wszystkie drobiazgi, które i mi nie są obojętne. 23.00. A śnieg jak nie padał, tak nie pada.

18 STYCZNIA 2013, PIĄTEK Ilość razy, kiedy sprawdzałam, czy nie spadł śnieg 12, liczba płatków śniegu, które spadły z nieba 0, liczba twittów od @_ Roxster 7, liczba twittów rzekomo napisanych do wszystkich śledzących mnie, a tak naprawdę adresowanych do Roxstera 6 (czyli mniej niż on, bardzo dobrze). 7.00. Obudziłam się i zaraz podniecona podbiegłam do okna. Ani krztyny bieli. 7.15. Przez chwilę walczyłam z kuszącą perspektywą, żeby mimo braku śniegu zrobić jednak Dzień Śniegu i zostać w piżamach, ale w końcu się przełamałam i zmusiłam całą naszą trójkę do włożenia normalnych rzeczy na wypadek, gdyby SMS ogłaszający Dzień Śniegu miał jednak nie nadejść. 7.45. Żadnego SMS-a. Może chociaż pojawił się twitt od @_Roxster?

7.59. SMS nie nadszedł. @_Roxster też milczy. Walcząc z rozczarowaniem zarówno własnym, jak powszechnie odczuwanym, machinalnie skonsumowałam trzy chipolaty zawinięte w bekon i dopiero po chwili przyszło mi na myśl, żeby zapytać dzieciaki: — Któreś też chce? 8.00 SMS ze szkoły nie przyszedł. Czas w drogę. 9.00. Odprowadziłam Mabel, a potem z Billym dotarłam na oddział juniorów i trafiłam w sam środek ekscytującego szaleństwa: pan Wallaker dowodził szeregami chłopców schowanych za wyimaginowanymi ścianami ze śniegu i toczącymi wojnę na wyimaginowane śnieżne kulki. Oparłam się pokusie, żeby zaraz wrzucić opis tej sceny na Twitter, ponieważ lepiej, aby @_Roxster nie wiedział na razie o moich dzieciach. — Piękny śnieg, pani Darcy! — usłyszałam głos pana Wallakera, który znienacka wyrósł przy nas. — Zapowiada się wspinaczka po drzewach? — Zaiste, piękny! Czekałam na niego całą noc — odpowiedziałam, gładko przechodząc do porządku nad aluzją do drzew. — Tylko gdzie on jest? — Nadciąga z zachodu! W Somerset już pada. Lubi pani śnieg? — Lubię, pod warunkiem że jest punktualny — odparłam ponuro. — Może utknął w korku na M4 — zażartował. — Podobno śnieg zatarasował ją przy rozjeździe 13, bo tam napadało. — Aha! — ucieszyłam się. — Moment — wtrącił Billy, w jego głosie brzmiały podejrzliwe tony. — Jak śnieg może zatarasować śnieg? W oczach pana Wallakera rozbłysły wesołe ogniki, a po chwili Billy uśmiechnął się szeroko. Przez moment poczułam się naprawdę nieswojo — jakby sobie stroili żarty moim kosztem. — Miłego dnia! — odpowiedziałam, nie do końca wiedząc dlaczego, pozdrowieniem właściwym raczej dla słonecznej Kalifornii, a potem niepewnym krokiem ruszyłam przez lód, żeby jak najszybciej zasiąść do Twittera… to znaczy,

do scenariusza. Co mnie też podkusiło, żeby włożyć buty na wysokich obcasach? 9.30. Z powrotem w domu. No dobra! Liście w jego włosach. 9.35. Jeszcze tylko przetwittuję do @_Roxster, to znaczy do moich fanów, dowcip pana Wallakera. 9.45. <@JoneseyBJ: Wygląda na to, że śnieg utknął w korku spowodowanym przez śnieg na M4, ale wkrótce ma do nas dotrzeć.> 10.00. Pięć osób odpowiedziało na mój twitt! Pojawiło się nowych dwanaście osób, które śledzą mnie na Twitterze. 10.15. W telewizorze wciąż OSTRZEGAJĄ PRZED OPA- DAMI ŚNIEGU! 10.30. Śnieg zaczął padać! 11.00. Pada i pada, coraz gęstszy. Nie mogę się powstrzymać, żeby co rusz nie podchodzić do okna i nie patrzeć. 11.45. Pochłonął mnie cud sypiącego śniegu. Jakby ktoś na biało wycieniował gałęzie drzew. Na blacie stołu za oknem zgromadziła się już warstwa gruba na cztery centymetry — niczym lukrowa polewa na torcie. Albo bita śmietana… Choć może wcale nie jest tego cztery centymetry. Przez chwilę rozważałam pomysł, aby wyjść na zewnątrz z linijką i zmierzyć, ale szybko zdałam sobie sprawę z bezsensowności tego odruchu. Mam milion rzeczy do zrobienia. Południe. OMG. Twitt od @_Roxster. <@_Roxster @JoneseyBJ: Może urwiemy się z pracy, zaaplikujemy trochę wosque i pójdziemy na sanki??> Aż zamrugałam ze zdumienia. Czyżby @_Roxster naprawdę chciał się ze mną umówić? Na poważnie? A ja na pewno wyglądam jak obłąkana z tymi włosami sterczącymi na głowie… Moment. Głowę można umyć! Ubrać się odpowiednio na sanki, a poza tym, żyje się raz i pada śnieg! Odtwittowałam: <@JoneseyBJ

@_Roxster: Tak! A ty dasz radę?> W tym samym momencie przyszedł SMS: 12.15. Co robić? Nie mogę przecież na poważnie liczyć, że dwudziestodziewięcioletni książę marzeń zechce wybrać się na sanki z dwójką dzieci i ich podstarzałą matką z fryzurą wariatki? Cała wartość starszej kobiety polega na tym, że jest zawsze soignée w czarnych jedwabnych pończochach i zajmuje się dziećmi w perfekcyjnym stylu rodzicielstwa na francuską modłę, i jest jak Catherine Deneuve i Charlotte Rampling. Muszę odebrać dzieciaki, ale jak miałabym wystawić do wiatru @_Roxster, skoro Reguły Randkowania głoszą, że to jest jak taniec i trzeba się po prostu dostosować do rytmu kroków partnera, ale… Kolejny SMS: Sytuacja jest naprawdę alarmowa! 12.30. Zbiegłam na dół, żeby z szafy wydobyć sanki, szybko oczyściłam je z pajęczyn itd. 12.50. Otworzyłam drzwi i moim oczom ukazała się ulica całkiem zasypana śniegiem. To jakaś wielka zadymka, niebezpieczna klęska żywiołowa! Ogarnęło mnie podniecenie. Ale co z @_Roxster? Najpierw trzeba się zająć dzieciakami. 13.00. OK, mam już na sobie kompletny strój narciarski, nie wiem, czy kask też jest wymagany, ale bez gogli się nie obejdzie. Do bagażnika wrzuciłam śniegowce, kombinezony, kurtki, rękawiczki, pakiet survivalowy, łopatę, latarkę, butelki z wodą, kilka tabliczek czekolady i sanki. 17.00. W końcu jakoś dotarłam do szkoły po dramatycznej podróży śliską nawierzchnią. Zaraz musiałam zdjąć gogle i założyć okulary, żeby sprawdzić twitty

od @_Roxster. <@_Roxster @JoneseyBJ: Przepraszam, Jonesey — to była skłamana beztroska. Mam pracę i nie mogę jej rzucić, żeby bawić się w śniegu. Najwyraźniej w przeciwieństwie do ciebie.> Załamana. Wystawiono mnie do wiatru na śnieżnej randce. Niezgrabnie pomaszerowałam pod górkę do szkoły, czując się, jakbym była Lance’em Armstrongiem na Księżycu — to znaczy, Neilem Armstrongiem — okutana w kombinezon nałożony na dżinsy, kurtkę i całą resztę, i myśląc: „OK, nie muszę odpowiadać @_Roxster, ponieważ, praktycznie rzecz biorąc, wystawił mnie do wiatru z tymi sankami. A wcześniej odpowiadałam i reagowałam zgodnie ze wszystkimi zasadami randkowania, więc…”. Jak burza wpadłam na szkolny korytarz, gdzie czekały zgromadzone przedszkolaki oraz juniorzy, i moim oczom ukazała się Perfekcyjna Nicorette wyglądająca niczym Królowa Śniegu w białych kozaczkach, długim białym płaszczu, z szyją otuloną jakąś białą futerkową istotą, z wielką torbą z czarnej lakierowanej skóry przewieszoną przez ramię i perfekcyjnie ułożonymi włosami — ona i pan Wallaker śmiali się do siebie zalotnie. Hm. Męska dziwka. Ma żonę, a flirtuje z Nicorette. W tym momencie pan Wallaker usłyszał chyba, że weszłam, odwrócił się, spojrzał na mnie i wybuchnął gromkim śmiechem. Nie śmiałby się tak, gdyby wiedział, że już-już miałam prawie zaklepaną saneczkową randkę ze ślicznym chłopaczkiem, no nie? Jestem Catherine Deneuve, jestem Charlotte Rampling. — Mamaaa! — Billy i Mabel podbiegli do mnie rozradowani. — Idziemy na sanki? — Pewnie! Mam sanki w samochodzie! — zapewniłam ich i obdarzywszy pana Wallakera królewskim spojrzeniem, nasunęłam gogle na oczy i pełnym gracji ruchem na ile oczywiście było to możliwe w moim stroju — wyślizgnęłam się na dwór. 22.00. Wspaniały dzień. Cudowne sanki. Na Primrose Hill pojawiła się też Rebecca ze swoją gromadką i wszystko działo się jak w baśni i wyglądało jak na kartkach

bożonarodzeniowych. Śnieg był głęboki, puszysty, z początku prócz nas prawie nikogo nie było, więc można było śmigać na sankach, nie zważając na nic. A poza tym zatwittował do mnie @_Roxster. <@_Roxster @JoneseyBJ: Może później byśmy pojeździli? Wieczorem, jak znajdziesz czas.> @_Roxster @JoneseyBJ: Choć martwię się o zdradzieckie warunki. Może któregoś kolejnego wieczora?> Odpowiedzieć nie mogłam, ponieważ palce miałam sztywne od mrozu, a zanim odczytałam te twitty, musiałam założyć okulary i równocześnie uważać na innych zjeżdżających itd., itd., a więc po prostu pozwoliłam im tak wisieć, rozkoszując się tym, że ostatecznie to on do mnie napisał i że @_Roxster chce się ze mną umówić! W miarę jak wieczór mijał, na Primrose Hill robiło się coraz tłoczniej i chłodniej, więc w końcu wróciliśmy wszyscy do nas, wypiliśmy gorącej czekolady, zjedliśmy razem kolację i było naprawdę zabawnie. Potem zostawiłam dzieci na pięć minut z Rebeccą i wymknęłam się, żeby sprawdzić mojego Twittera, a kiedy w przelocie zerknęłam do lustra, zrozumiałam, że dzisiaj naprawdę nie był najlepszy moment na randkę z moim chłopaczkiem. W powodzi wszystkich szczebioczących na temat śniegu i M4 twittów znalazłam jeden od @_Roxster. <@_Roxster @JoneseyBJ: Jonesey? Zginęłaś w tych śniegach?> <@JoneseyBJ @_Roxster: O mało co. To było prawdziwe szaleństwo na dziewiczym śniegu. Chętnie to powtórzę z tobą.> <@_Roxster @JoneseyBJ: Masz już upatrzoną konkretną datę?> No proszę, Odtwittowałam:

bezpośrednia,

autentyczna

komunikacja!

Tak

trzymać.

<@JoneseyBJ @_Roxster: Niech tylko sprawdzę w pękającym w szwach terminarzu…> <@_Roxster @JoneseyBJ: Chciałaś powiedzieć: w pękającej w szwach bibliotece poradników randkowych?> OMG. Czy Roxster czytał moje twitty jeszcze w czasach Faceta w Skórzanej

Marynarce? <@JoneseyBJ @_Roxster: *Lekko przechodząc do impertynencjami bezczelnego smarkacza* A ty co proponujesz?>

porządku

nad

<@_Roxster @JoneseyBJ: Wtorek?> Z rozanieloną miną wróciłam do kuchni. Wszystko układa się tak, że lepiej nie może! Mam randkę z cudownym, zabawnym, przystojnym dwudziestodziewięcioletnim chłopakiem, dom pełen dzieci o rumianych policzkach, pachnącego jedzenia, sanek i szału (to znaczy, chciałam powiedzieć: szalów, miękkich szalów — nie wiem, skąd mi się to wzięło).

NIE TWITTUJ NA TEMAT RANDKI W TRAKCIE JEJ TRWANIA

20 STYCZNIA 2013, NIEDZIELA Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 873, liczba twittów od @_Roxster 7. 11.00. Moja kariera na Twitterze kwitnie. Od czasu jak pojawiły się #pijackie twitty o ptakach, z każdym dniem śledziło mnie coraz więcej osób. Jednak nie sposób było nie zauważyć, że Roxster zamilkł. Może jako mężczyzna uznał, że umówiwszy się ze mną, osiągnął cel, jakby zaliczywszy kolejny poziom w grze na xboxie, nie widział sensu w pałętaniu się po nim dłużej. 11.02. Doszłam do wniosku, że nie zaszkodzi zatwittować do wszystkich, żeby wiedzieli, co się dzieje. <@JoneseyBJ: *Ćwierkając, zadowolona z siebie, pełna wiosennej radości i wiary w randkę z tajemniczym znajomym z Twittera* Witaaaaam wszystkich!> 11.05. OMG, straciłam dwie ze śledzących mnie osób. Dlaczego? Dlaczego? Czy mój ton nie był odpowiedni? Lepiej wyślę następnego twitta. <@JoneseyBJ: Przepraszam, najwyraźniej zniechęciłam parę osób moim wczesnoporannym samozadowoleniem. Wszyscy powinni wiedzieć, że randka się nie uda i zostanę wystawiona do wiatru.> 11.15. Świetnie, straciłam kolejne trzy osoby. Muszę sobie zanotować, żeby nie przesadzać z twittowaniem o poranku. A może po prostu im mniej będę twittować, tym więcej będzie osób śledzących na Twitterze. Roxster się odezwał! No proszę, oto moja nagroda za mistrzostwo świata w samokontroli.

<@_Roxster @JoneseyBJ: *Urażony, zdruzgotany* Wystawię cię do wiatru, Jonesey??> <@JoneseyBJ @_Roxster: Roxster! Wróciłeś!> <@JoneseyBJ @_Roxster: Chciałam tylko osłabić wymowę wcześniejszych przechwałek, kiedy okazało się, że opuszczają mnie moi fani. A więc wciąż jesteś online?> <@_Roxster @JoneseyBJ: Jonesey, może jestem małolatem, ale nie jestem niedojrzały ani nie oszukuję.> I kolejny wpis: <@_Roxster @JoneseyBJ: OK. Co byś powiedziała na spotkanie pod stacją metra na Leicester Sq. o 7.30? Potem możemy iść do Nando. Albo na rybę z frytkami?> 21.45. Natychmiast się załamałam. Stacja metra na Leicester Sq.?? Stacja metra na Leicester Sq.?? Przecież jest mróz. Ale potem przypomniałam sobie Zasadnicze Reguły Randkowania.

Po prostu zgadzaj się na to, co on mówi <@JoneseyBJ @_Roxster: *Rozkosznie mrucząc* Cóż, byłoby wspaniale!> <@_Roxster @JoneseyBJ: *Delikatnie pomrukując* Do zobaczenia, skarbie.> No i proszę! O ileż lepiej w ten sposób, niż na siłę starać się manipulować sytuacją? 21.50. Znienacka dopadł mnie atak paniki, ponieważ sobie uświadomiłam, że jestem przecież samotną matką, a tu umówiłam się z zupełnie obcym facetem z Twittera pod stacją metra na Leicester Square. 21.51. Zadzwoniłam do Toma, który zgodził się do mnie wpaść. 22.50. Niestety Tom nie bardzo mógł mi pomóc, ponieważ sam przeżywa właśnie emocjonalne załamanie na tle jakiegoś węgierskiego architekta imieniem Arkis. Dlatego też najpierw chciał mi pokazać w Scruffie na swoim iPhonie wszystkie

zdjęcia i wpisy Arkisa. — Scruff jest znacznie lepszy niż Grindr. Do niedawna wszyscy uważali, że jest raczej ciężki, ale teraz się zrobił modnie ciężki: obcisła, skąpa garderoba i duże okulary, ale nie w stylu George’a Michaela. — A więc na czym polega problem? — zapytałam w rzeczowy, profesjonalny sposób, jakbym to ja była psychoterapeutką, a nie on. — Podejrzewam, że Arkis umie dużo gadać, ale w spodniach to on za wiele nie ma. Nocami przysyła mi naprawdę rajcujące, ostre SMS-y, ale nic z tego nie wynika. — Rozumiem. Zaproponowałeś spotkanie? — dociekałam. — O pierwszej w nocy napisałem, że chciałbym go bliżej poznać, spodziewając się potwierdzenia, ale zamiast potwierdzenia, on nie odzywał się do mnie przez dwa dni, a potem nawet się nie zająknął na temat propozycji, tylko znowu gadał o moich zdjęciach na Scruffie… I teraz błądzę po świecie z tym okropnym bólem w klatce piersiowej, ponieważ myślę, że on pomyślał sobie… — Wiem, wiem — podchwyciłam skwapliwie. — Miałam dokładnie tak samo z Facetem w Skórzanej Marynarce. To jest tak, jakby obiekt twego miłosnego zainteresowania zyskiwał nagle nad tobą wielką władzę, jakby stawał się surowym, osądzającym olbrzymem, perfekcyjnie obytym we wszelkich zasadach randkowania, a patrząc na siebie, masz wrażenie, że jesteś nędznym, żałosnym petentem. — No — zgodził się smutno. — Ale potem powiedział, że chciałby pójść ze mną na Wroga numer jeden. — I co? Powinieneś się zgodzić, matołku! — oznajmiłam z wyższością. — W przeciwnym razie będzie to jak pojedynek na spojrzenia. Kto pierwszy odwróci wzrok! Tom przyznał w końcu, że plan ten ma sensowne psychologiczne podstawy, dzięki czemu mogłam niepostrzeżenie przejść do własnych kłopotów, na które on zareagował lapidarnie: — Oczywiście, że powinnaś się spotkać z @_Roxster, póki będzie to spotkanie w miejscu publicznym. Talitha twierdzi, że on jest w porządku. Na wszelki wypadek będziemy wszyscy czekać pod telefonem. A że poznałaś go w cyberprzestrzeni? Co z tego?

Uwielbiam tę łatwość, z jaką na przemian z Tomem wchodzimy w role ekspertów od randkowej obyczajowości — jakbyśmy byli na huśtawce — przy czym jasne jest, że żadne z nas nie ma większego pojęcia, o czym mówi. Czasami widzę ludzkość jako miliony tego rodzaju huśtawek, kołyszących się równocześnie, rytmicznie niczym głowy tych samochodowych piesków. I wszyscy jesteśmy to na górze, to na dole. 23.00. Niebiosa mi dzisiaj sprzyjają. Roxster odezwał się znowu. <@_Roxster @JoneseyBJ: Na zewnątrz mróz jak cholera, Jonesey. Może zamiast tego spotkamy się w barze w Dean Street Townhouse?> Aha. Myślał, myślał i coś mu się nie zgadzało. Jest nie tylko cudowny, ale i troskliwy. Odtwittowałam: <@JoneseyBJ @_Roxster: Doskonale. Do zobaczenia na miejscu.> <@_Roxster @JoneseyBJ: Nie mogę się doczekać, skarbie.>

22 STYCZNIA 2013, WTOREK 60 kilo (wciąż!), liczba kombinacji garderoby przymierzona i ciśnięta na podłogę 12, ilość twittów wysłanych w trakcie ubierania się 7 (bardzo głupie), choć liczba osób śledzących mnie na Twitterze 698 (korzyści związane z twittowaniem kompensowane są przez straty powodowane opóźnieniem). 18.30. No dobra. Prawie gotowa. Talitha, Jude i Tom wiedzą dokładnie, gdzie będę, i gotowi są ruszać na ratunek, gdy tylko coś pójdzie źle. Tym razem postanowiłam za wszelką cenę nie popełnić podobnego błędu co wcześniej i się nie spóźnić. Tylko przeszkadza mi, że nie potrafię uwolnić się od Twittera i zająć wyłącznie garderobą. Jakbym wzięła na siebie obowiązek wobec wszystkich tych, którzy mnie śledzą, obowiązek polegający na nieustannym donoszeniu im, co aktualnie robię. <@JoneseyBJ: Co jest ważniejsze? Dobrze wyglądać czy być na czas? To jest, przy założeniu, że albo jedno, albo drugie?> Łał — lawina odpowiedzi i komentarzy: <@JamesAP27 @JoneseyBJ: Oczywiście, że być na czas. Jak możesz być tak

próżna? To takie nieatrakcyjne.> Hm. Racja. Zobaczymy, co odpowie: <@JoneseyBJ @JamesAP27: To nie próżność, tylko TROSKA o drugiego człowieka. Chodzi o to, żeby się nie przestraszył i nie zniechęcił od razu.> 18.45. Cholera, cholera, okazało się, że przez przypadek pomyliłam wodoodporny tusz do rzęs z błyszczykiem do ust, ponieważ były we właściwie identycznych tubkach od Laury Mercier i teraz nie chce zejść. O Boże, Boże. Nie dość, że się spóźnię, to jeszcze będę miała czarne usta. 19.15. OK. Siedzę już w taksówce, wciąż próbując wytrzeć usta. Mam chwilę na kilka twittów. <@JoneseyBJ: Już dobrze — siedzę w taksówce — wrażliwa i czuła Kobieta Dojrzała…> <@JoneseyBJ: …bogini radości i światła. *Wrzask na taksówkarza* Nieee! Nie jedź tą p...... ną Regent St!> <@JoneseyBJ: *Palcami ściskając nos, wydaje z siebie głos policyjnego radia* Zbliża się do Dean Street Townhouse. Dojeżdża DO Townhouse.> <@JoneseyBJ: Życzcie mi szczęścia. Wyłączam się. Bez odbioru.> <@JoneseyBJ: *Szept* On jest FANTASTYCZNY.> <@JoneseyBJ: Dużo można by mówić o młodszym mężczyźnie, o ile nie jest na tyle młody, abym mogła być jego babcią.> <@JoneseyBJ: Uśmiecha się! Wstaje na mój widok, jak dżentelmen.> Roxster zaiste był cudowny, przystojniejszy nawet niż na swoim zdjęciu, lecz, co najważniejsze, wyglądał, jakby lubił się śmiać. Miało się wrażenie, że zaraz wybuchnie śmiechem. — Cześć. — Kierowana jakimś absurdalnym odruchem już sięgnęłam do telefonu, żeby zatwittować coś w rodzaju: , ale położył dłoń na mojej, przykrywając nią również iPhone’a. — Żadnego twittowania.

— Przecież nie…! — odparłam w amoku. — Jonesey, przez całą drogę tutaj twittujesz niczym pijana. Czytałem to wszystko.

RANDKA Z CHŁOPAKIEM

22 STYCZNIA 2013, WTOREK (CIĄG DALSZY) Zawstydzona, ogłupiała wtuliłam głowę w ramiona. Roxster roześmiał się. — Nie ma sprawy. Czego się napijesz? — Poproszę białe wino — kontynuowałam niezbyt bystro i znowu jakiś odruch kazał mi sięgnąć po telefon. — Świetnie. A tę zabawkę konfiskuję na jakiś czas. Zabrał mi telefon, wsadził do kieszeni i gestem wezwał barmankę — wszystko to jednym, płynnym ruchem. — Żebyś bezkarnie mógł mnie zamordować? — zapytałam, nie odrywając wzroku od jego kieszeni. W głowie czułam osobliwą mieszaninę podniecenia i strachu — myśli krążyły gorączkowo: Jeśli pojawi się konieczność wezwania Toma czy Talithy, to chyba będę musiała obalić go na ziemię i wydrzeć mu ten telefon. — Nie. Żeby cię zamordować, niepotrzebny mi twój telefon. Po prostu nie mam ochoty, abyś na żywo o mnie twittowała do wszystkich czekających z zapartym tchem Twitterati. Kiedy odwrócił głowę w bok, wpiłam się oczyma w spektakl, jaki tworzyły delikatne kontury jego twarzy: prosty nos, kości policzkowe, brwi. Oczy miał migdałowe, tęczówki nakrapiane. Był taki… młody. Skórę miał jak świeża brzoskwinia, nieskazitelnie białe zęby, włosy mocne i lśniące, nieco dłuższe, niż wymagała aktualna moda, ponieważ spływające aż na kołnierz koszuli. A jego wargi rysowały się tym delikatnym wyrazistym konturem, który przemija wraz z autentyczną młodością. — Masz ładne okulary — powiedział, podając mi nalane przez barmankę wino. — Dziękuję — odparłam grzecznie. (W okularach mam progresywne soczewki, dzięki czemu mogę ich używać zarówno na ulicy, jak i do czytania. Założyłam je,

aby uniknąć konieczności nakładania okularów do czytania, a pośrednio by nie zdradzać się z moim wiekiem). — Mogę je zdjąć? — zapytał w taki sposób, jakby chodziło mu o moje… ubranie. — Okej — zgodziłam się. Zdjął je, położył na barze, przy okazji delikatnie musnął moją dłoń i spojrzał mi w oczy. — Jesteś znacznie ładniejsza niż na zdjęciu. — Roxster, zdjęcie przy moim profilu przedstawia coś w rodzaju jajka — powiedziałam, upijając łyk wina; zbyt późno sobie przypomniałam, że powinnam siedzieć nieruchomo i pozwolić mu podziwiać, jak podniecającym gestem gładzę nóżkę kieliszka. — Wiem. — Nie bałeś się, że okażę się stukilowym transwestytą? — Tak. Ośmiu moich kumpli siedzi w barze, czekając, żeby mi przyjść z odsieczą. — To niesamowite — powiedziałam. — Ja mam snajperów we wszystkich oknach po drugiej stronie ulicy, którzy cię podziurawią, gdy mnie zamordujesz i zjesz. — Ale wszyscy są gładziutcy od wosque jak małe dziewczynki? Właśnie przytknęłam kieliszek do ust, roześmiałam się, zakrztusiłam, odbiło mi się. — Co się stało? Niezbornie machnęłam dłonią. W ustach miałam mieszaninę wina i soków żołądkowych. Roxster podał mi garść papierowych serwetek. Ruszyłam do toalety, przyciskając serwetki do ust. Dotarłam do niej akurat na czas, żeby wypluć paskudną treść do umywalki, a w głowie krążyła mi absurdalna nowa reguła randkowania: „Nie pozwól, aby ci się odbijało na samym początku randki”. Przepłukałam usta, przypomniawszy sobie, że szczęśliwym zrządzeniem losu mam gdzieś na dnie torebki dziecięcą szczoteczkę do zębów. I gumę do żucia. Kiedy wróciłam do baru, Roxster zdążył zdobyć dla nas stolik i czekał przy nim,

wpatrując się w ekran swego telefonu. — Myślałem, że to ja mam obsesję na punkcie wymiocin — powiedział, nie unosząc wzroku. — Właśnie twittuję twoim fanom całą tę historię. — Nie robisz tego. — Nieeee. — Oddał mi mój telefon i zaśmiał się. — Wszystko dobrze? — Śmiał się tak mocno, że ledwie mógł mówić. — Przepraszam, ale prawie nie potrafię uwierzyć, że zemdliło cię na naszej pierwszej randce. Zachichotałam mu do wtóru i wtedy zorientowałam się, że powiedział „nasza pierwsza randka”. Z czego w oczywisty sposób wynikało, iż sądzi, że mamy przed sobą kolejne, niezależnie od tego, co się ze mną stało. — W następnej kolejności będziesz pierdzieć? — zapytał, kiedy kelner przyniósł nam menu. — Zamknij się, Roxster — zachichotałam. Widziałam przecież, że mam do czynienia z facetem w mentalnym wieku lat siedmiu, ale dzięki temu czułam się jak w domu. Poza tym dawało to nadzieję, że nie ucieknie z wrzaskiem, przerażony swobodą, z jaką w naszym domu traktuje się funkcje cielesne. Kiedy otworzyłam swoje menu, z przerażeniem zorientowałam się, że oczywiście nie mam już okularów na nosie. Wbiłam wzrok w zamazane literki, żołądek znów podszedł mi do gardła. Roxster niczego nie zauważył. Zbyt pochłaniały go wizje jedzenia, które jego wyobraźnia wyczarowywała z menu. — Mmm. Mmm. Na co masz ochotę, Jonesey? Popatrzyłam na niego jak królik oślepiony światłami nadjeżdżającego samochodu. — Wszystko w porządku? — Zgubiłam okulary — wymamrotałam, zawstydzona. — Pewnie zostały przy barze — powiedział, wstając. Podziwiając jego fascynującą, młodą sylwetkę, przyglądałam się, jak idzie do miejsca, gdzie przedtem staliśmy, rozgląda się i zagaduje barmankę. — Nie ma ich — wyjaśnił, wróciwszy. W jego głosie brzmiał niepokój. —

Drogie były? — Nie, nie, to nic takiego — skłamałam. (Były drogie. I naprawdę je lubiłam). — Mogę ci przeczytać menu. A potem, jeśli zechcesz, pokroić jedzenie na kawałki. — Znowu się roześmiał. — Choć pewnie będę musiał uważać na twoje zęby. — Roxster, nie podoba mi się kierunek, w którym zmierzają twoje żarty. — Wiem, wiem. Przepraszam. Kiedy już odczytał mi zawartość menu, spróbowałam przypomnieć sobie kolejne Reguły Randkowania i zaczęłam wodzić zmysłowo palcem po nóżce od kieliszka, choć sama nie wiedziałam, po co — skoro Roxster miał już moje kolano między swymi silnymi, młodzieńczymi udami. Mimo ogarniającego mnie podniecenia, zrozumiałam, że MUSZĘ znaleźć okulary. Tak łatwo byłoby poddać się seksualnym bodźcom i ulec konfuzji… ale to były naprawdę piękne okulary. — Pójdę poszukać pod hokerami — oznajmiłam, gdy już złożyliśmy zamówienie. — A co z twoimi kolanami? — Daj spokój. Skończyło się na tym, że oboje pełzaliśmy pod hokerami. Dwie młode dziewczyny, które usiadły na naszych wcześniejszych miejscach, były bardzo niezadowolone. Nagle ogarnął mnie straszny wstyd, że oto jestem na randce z moim chłopaczkiem i zamiast tworzyć romantyczną atmosferę, zmuszam go do zaglądania pod spódniczki jakimś laskom w poszukiwaniu okularów. Umierałam ze wstydu. — Nie ma tu i nie było żadnych okularów, jasne? — powiedziała jedna z nich, spoglądając na mnie wściekle. Roxster przewrócił oczyma i znowu zanurkował pod bar, mówiąc: — Póki już tu jestem na dole… — i zaczął macać podłogę. Dziewczyny nie uznały jego słów za zabawne. Ale wtedy Roxster wyprostował się triumfalnie i pokazał trzymane w dłoni okulary. — Znalazłem — oznajmił i wsadził mi je na nos. — Oto masz, kochanie. A potem demonstracyjnie pocałował mnie w usta, obrzucił dziewczęta

znaczącym spojrzeniem i zaprowadził mnie z powrotem do stolika, gdzie przez dłuższy czas nie mogłam myśleć o niczym innym, jak tylko o tym, czy podczas tego pocałunku czegoś nie wyczuł. Rozmowa toczyła się bez wysiłku. Naprawdę nazywał się Roxby McDuff, pracował dla fundacji ekologicznej, poznał Talithę w jej programie i przeniósł się z jej Twittera na mój. — Więc co, tak sobie śledzisz na Twitterze stare pantery polujące na młodych chłopców? — Nie lubię tego określenia — odparł. — Sugeruje raczej myśliwego niż… zwierzynę. Przepełniająca mnie konfuzja musiała się wyraźnie odbić na twarzy, ponieważ dodał cicho: — Lubię starsze kobiety. One w nieco większym stopniu wiedzą, co robią. Mają więcej do powiedzenia. A ty, co? Co ty tu robisz z młodszym mężczyzną z Twittera? — Próbuję poszerzyć grono znajomych — odparłam nonszalancko. Roxster spojrzał mi prosto w oczy i przez chwilę tak patrzył, nie mrugając. — W tej sprawie możesz na mnie liczyć.

RADOŚĆ MIESZAJĄCA SIĘ Z MDŁOŚCIAMI

22 STYCZNIA 2013, WTOREK (CIĄG DALSZY) Kiedy nadszedł czas, by się pożegnać, stanęliśmy skrępowani na ulicy. — Jak chcesz wrócić? — zapytał, a ja natychmiast posmutniałam, ponieważ zrozumiałam, że nie zamierza wracać ze mną, mimo iż żadną miarą nie mógł przecież liczyć na to, że go o to poproszę. Żadną miarą. — Taksówka? — odpowiedziałam pytaniem na pytanie. Spojrzał na mnie zaskoczony. Uświadomiłam sobie, że właściwie nigdy nie byłam w Soho bez Talithy, Toma i Jude, a wtedy razem składaliśmy się na taksówkę, niemniej sam pomysł musiał się młodemu człowiekowi wydać strasznie ekstrawagancki. Tak czy siak, żadnych taksówek w pobliżu nie było widać. — Chcesz, żebym wezwał helikopter czy pojedziemy metrem? Wiesz, jak skorzystać z metra? — Oczywiście, że wiem! — obruszyłam się. Ale tak po prawdzie, to czułam się raczej nieswojo wśród tych tłumów kłębiących się późną nocą w Soho, bez przyjaciół. Dopiero gdy Roxster wziął mnie pod ramię i poprowadził w stronę stacji metra na Tottenham Court Road, poczucie obcości ustąpiło dreszczowi podniecenia. — Poczekam, aż zejdziesz na dół — obiecał. Jednak kiedy dotarliśmy do barierek, zorientowałam się, że nie mam swojej karty Oyster. Chciałam jakoś zapłacić maszynie, ale to okazało się niemożliwe. — Wracaj tutaj — powiedział, wyjął z kieszeni zapasową kartę, podał mi, a potem przeprowadził przez barierki i na właściwy peron. Pociąg właśnie nadjeżdżał. — Szybko, daj mi numer swojej komórki — powiedział. — W końcu jakoś cię nie zamordowałem. Pospiesznie wyrzuciłam z siebie ciąg cyfr, a on zapisał je w telefonie. Drzwi się otworzyły, wypłynął z nich ludzki strumień.

Potem zupełnie nieoczekiwanie i znienacka Roxster pocałował mnie w usta. — Mmm, wymiociny — powiedział. — O, nie! Przecież umyłam zęby. — Nosisz przy sobie szczoteczkę do zębów? Zawsze cię mdli na randkach? A potem, na widok mojej zdjętej grozą twarzy, roześmiał się i powiedział: — Żartowałem. Wszystko jest w porządku. Pasażerowie tymczasem zaczęli się wciskać do wagonu. Pocałował mnie znowu, delikatnie, popatrzył na mnie swoimi migdałowymi oczami, w których igrały wesołe iskierki, a potem jeszcze raz, tym razem rozchylając usta i łagodnie szukając swoim językiem mojego. ZNACZNIE lepiej niż ten głupi Facet w Skórzanej Marynarce ze swoimi seksualnymi odpałami… — Ruszaj, drzwi się zamykają! — Popchnął mnie w kierunku pociągu, a ja wcisnęłam się do środka. Drzwi zamknęły się, pociąg ruszył, przez szybę widziałam go, jak stał na peronie, uśmiechając się lekko do siebie — cudowny, cudowny chłopaczek. Wysiadłam na Chalk Farm, wciąż w kompletnej euforii i rozanielona z podniecenia. Rozległ się sygnał powiadamiający o przyjściu SMS-a. Od Roxstera. Odpisałam: Bez odpowiedzi. Pewnie nie powinnam pisać tego ostatniego zdania. A jednak! 23.40. Zaraz po powrocie do domu dość obcesowo wyprosiłam Chloe, ponieważ chciałam natychmiast wrócić do SMS-owania. I proszę, mam, czego chciałam! Jest SMS. Wspaniała sprawa — z powrotem w świecie flirtów i randek. Jakie to romantyczne. Och.

Odpowiedziałam natychmiast: Przedłużające się milczenie. O, nie. To nie był właściwy ton. Nic w nim nie było zalotnego. Belferskie pouczenia. Spieprzyłam sprawę. 23.45. Poszłam na górę, żeby zobaczyć, co u dzieci. Billy spał smacznie z Horsiem. Mabel w piżamie założonej tyłem do przodu, skulona i przytulona do Spaliny. Zaraz się pocieszyłam — nieważne, że żadna ze mnie heroina randek, przynajmniej potrafię dzieci utrzymać przy życiu. 23.50. Pospiesznie zbiegłam na dół, żeby sprawdzić, czy coś nie wykluło się w telefonie. Nic nie ma. Wszystko nie tak. Jestem samotną matką i nie mogę sobie pozwolić, żeby mną miotało w tę i we w tę, bo jakiemuś obcemu facetowi, który mógłby być moim synem, nie chce się odpisywać na SMS-y. 22.55. Właśnie przyszedł SMS. Przypływ szczęścia. Który po chwili ustąpił miejsca niepokojącej refleksji, bo przecież Roxster nie zaproponował drugiego spotkania. Powinnam odpowiedzieć czy milczeć? Lepiej milczeć. Jude twierdzi, że najlepiej nie wypuszczać ostatniej nitki z SMS-owego kłębka. 23.57. Tak bym chciała, żeby tu ze mną był, jakże żałuję, że go nie ma. Choć, rzecz jasna, nigdy w życiu nie zaprosiłabym do domu takiego bezczelnego smarkacza. Nie ma mowy!

23 STYCZNIA 2013, ŚRODA 5.15. I świetnie się stało, że go tu nie było. Przed chwilą do mojej sypialni z hałasem wpadła Mabel. Tyle że zamiast mieć na sobie założoną tyłem na przód piżamę, ubrana była w szkolny mundurek. Biedactwo. Podejrzewam, że tak się przejęła

pozorami spóźnienia, które każdego ranka kreuję swym miotaniem się, że tym razem postanowiła mi pomóc i z góry się przygotować. Doceniłam jej starania, bo skąd miała wiedzieć, że dzisiaj jest dzień Chloe, a kiedy Chloe startuje w szkolnym wyścigu, pojawia się punkt siódma, jaśniejąca i idealnie ubrana, spokojnie ubiera dzieci, po czym przygotowuje śniadanie, pozwalając im oglądać TV, nie ulegając napadom furii w obliczu padających z ekranu słów ani histerii wywołanej piskliwym wrzaskiem w SpongeBobie Kanciastoportym, o ósmej wyprowadza je z domu, a potem czeka na murku pod szkołą, dopóki nie otworzą się jej podwoje. Chciałam tylko powiedzieć, że wczoraj sama poradziłam sobie równie sprawnie i byliśmy na murku o szalonej 8.05, czyli chyba całkiem nieźle? Po co tracić dziesięć minut na siedzenie na murku? Przypuszczam, że ma to poprawić społeczne interakcje między rodzicami. Teraz jednak, w środku nocy utuliłam Mabel w rzeczach do snu, w końcu sama też zasnęłam i nie usłyszałam budzika.

PODCHODY DO DRUGIEJ RANDKI

24 STYCZNIA 2013, CZWARTEK 21.15. Dzieci śpią. Minęło prawie czterdzieści osiem godzin od ostatniego SMS-a od Roxstera. W tym czasie ani razu nie zwróciłam się o radę do przyjaciół, ponieważ — zob. Reguły Randkowania — byłoby bardzo nie w porządku, gdybym pozwoliła im urządzać całość własnego związku. 21.20. Przed chwilą zadzwoniłam do Talithy i odczytałam jej ostatniego SMS-a od Roxstera. — I tak to zostawiłaś? — Tak. Ponieważ nie zapytał, czy się znowu spotkamy ani nic z tych rzeczy. Odniosłam wrażenie, że dziękuje mi za spędzony ze mną czas i na tym koniec. — Och, kochanie… — Co? — Co ja mam z tobą zrobić? Ile czasu minęło od tego SMS-a? — Dwa dni. — DWA DNI? Czyli przysłał ci go w nocy, po zakończeniu waszej randki? Okej. Wyłącz się. Zaraz ci coś przyślę. Po chwili odezwał się sygnał powiadomienia oznaczającego SMS od Talithy. — Nieźle, wręcz znakomicie… ale to „Co teraz?”. Nie brzmi to trochę…? — Nie kombinuj. Wyślij. Szczerze mówiąc, trudno będzie go obwiniać, jeśli

każe ci trzy dni czekać na odpowiedź. Każdy by się zdenerwował. Wysłałam tego SMS-a. W tej samej chwili pożałowałam i tknięta odruchem rozpaczy pomaszerowałam do lodówki. Wyciągałam z niej właśnie torebkę startego sera i butelkę wina, kiedy telefon powiadomił mnie o przyjściu SMS-a. Roxster jest niesamowity. Nie musiałam nawet SMS--ować do Talithy ani sprawdzać w Regułach Randkowania, żeby wiedzieć, że to jest zaproszenie. No bo jest! Zdecydowanie! O cholera, przecież w ten weekend jest ten event u Świętego Oswalda, Kaski z Głów. A nie mogę Roxsterowi powiedzieć prawdy, to znaczy, że moja mama jest w domu starców, ponieważ może się okazać, iż jego mama jest w moim wieku. A potem, przypomniawszy sobie, że powinnam mu ułatwić wybór daty następnej randki, napisałam kolejnego SMS-a: Zapanowało niepokojące milczenie.



KASKI Z GŁÓW!

26 STYCZNIA 2013, SOBOTA 60,5 kilo (oby tylko nie obsunąć się z powrotem w otyłość, z winy matki zresztą), liczba SMS-ów od Roxstera 42, liczba minut spędzonych na wyobrażaniu sobie randki z Roxsterem 242, liczba potencjalnych osób, które zajmą się dziećmi, dzięki czemu będę mogła pójść na randkę z Roxsterem 0. 10.30. Przed nami dzień eventu Kaski z Głów w Domu św. Oswalda. Telefon zadzwonił w chwili, gdy mordowałam się z Mabel, żeby zechciała zdjąć brokatowy T-shirt i fioletowe legginsy, w które wystroiła się ukradkiem, gdy ja byłam na górze (Mabel za nic nie chce przyjąć do wiadomości, że legginsy zaliczają się raczej do kategorii „rajstopy”, nie zaś „spodnie” i że naprawdę trzeba jeszcze coś na nie włożyć). Zamiast tego miała wziąć sukienkę ze sweterkiem od babci, żywcem z lat pięćdziesiątych: czerwone serduszka na białym tle, od dołu klosz i jeszcze czerwona szarfa wiązana z tyłu na kokardę. — Bridget, nie spóźnisz się, co? Słuchaj, punktualnie o pierwszej mają przemawiać Philip Hollobine i Nick Bowering, a dobrze by było, żebyśmy wcześniej zjadły lunch. — Co to są za ludzie? Philip Hollobine i Nick Bowering? — spytałam, dziwując się umiejętności, jaką posiadła moja matka w nonszalanckim żonglowaniu nazwiskami, o których nikt nie słyszał, na dodatek takim tonem, jakby należały do elity hollywoodzkich celebrytów. — Ależ znasz przecież Philipa, kochanie. Pamiętasz? Nasz parlamentarzysta z Kettering! On jest zawsze chętny na wszystkie eventy w Świętym Oswaldzie, choć Una mówi, że tylko dlatego, bo wie, że później jego twarz pojawi się w „Głosie Kettering”, gdzie Nick ma znajomości w redakcji — Kto to jest Nick? — powiedziałam i syknęłam: — Chociaż to przymierz! —

Syk był skierowany do Mabel i brzmiał upiornym, wielopokoleniowym echem głosu mojej matki usiłującej wbijać mnie w garsonki utrzymane w stylu streszczającym się w nazwie „sportowa elegancja”. — Przecież znasz Nicka, kochanie. Nick! Jest dyrektorem generalnym TGŻ — po czym dodała prędko: — Thorntońskiego Godziwego Życia! Chcę też, żebyś poznała… — i tu jej głos niespodzianie obniżył się o oktawę — …Paula, naszego cukiernika. — Usłyszawszy, jak z obcym akcentem wymawia jego imię… brzmiało to „Pawl”… od razu zaczęłam przeczuwać kłopoty. — Nie ubierzesz się na czarno, prawda? Włóż coś ładnego i kolorowego! Czerwień! Walentynki za pasem! 11.00. W końcu pożegnałam się z mamą, a Mabel udało mi się ubrać w czerwonobiałą sukienkę, skądinąd całkiem uroczą. — Sama kiedyś nosiłam takie sukienki — powiedziałam z tęsknotą w głosie. — Och. Ulodziłaś się w epoce wiktoliańskiej? — spytała Mabel. — Skądże! — odparowałam z oburzeniem. — Och. No to w lenesansie? Myślami wróciłam do Roxstera i naszych ostatnich SMS-ów. Opowiedziałam mu o dzieciach i odniosłam wrażenie, że ich istnienie wcale mu nie przeszkadza. SMS-y naprawdę wszystko rozkosznie podkręcają między nami i chyba kompletnie wyparły moją twitterową fiksację, choć równocześnie nie mogę się oprzeć wrażeniu, że postępuję bezwstydnie i nieodpowiedzialnie względem tych, którzy wcześniej zdecydowali się mnie śledzić. Ale Twitter wypacza charakter, bo zrodził we mnie obsesję liczenia śledzących mnie osób, bo po każdym wysłaniu twitta wstydzę się i żałuję, że to zrobiłam, bo męczy mnie poczucie winy, gdy nie donoszę o wszystkich najdrobniejszych nawet zdarzeniach z mojego życia, bo płaczę po tych śledzących mnie, którzy wówczas natychmiast znikają. — Mamo! — powiedział Billy. — Dlaczego tak gapisz się w przestrzeń? — Przepraszam — odparłam, zerkając z uczuciem paniki na zegar. — Aj! Jesteśmy spóźnieni! — A potem zaczęłam biegać w kółko i jak papuga powtarzać bez końca polecenia, potęgujące tym samym tylko ogólny chaos: — Włóżcie buty!

Włóżcie buty! — W samym środku tego wszystkiego dostałam SMS-a od Chloe, w którym informowała mnie, że naprawdę, z ręką na sercu, za skarby świata nie jest w stanie zająć się dziećmi w piątkowy wieczór. Ten SMS oznaczał totalną katastrofę, bo stawiał pod ogromnym znakiem zapytania randkę z Roxsterem. Rebecca w ten weekend wybiera się do swoich „teściów” (choć przecież nie jest mężatką), Tom jedzie do Sitges na jakąś imprezę urodzinową (wynajął apartament z tarasem o powierzchni 40 metrów kwadratowych i wanną do chromoterapii za 297 funtów plus podatek), Talitha nie zajmuje się dziećmi, Jude idzie na swoją drugą randkę… No i świetnie! Tylko co ja mam teraz zrobić? Kiedy pruliśmy spóźnieni w stronę Kettering, znienacka wpadłam na genialny pomysł: poproszę mamę, żeby przypilnowała mi dzieci! A nuż tę noc Billy i Mabel mogliby spędzić w Domu św. Oswalda?

PENIS WĄSONOGA

26 STYCZNIA 2013, SOBOTA (CIĄG DALSZY) Na miejsce dotarłam o 12.59 i przed moimi oczami roztoczył się widok Domu św. Oswalda, który przypominał skrzyżowanie „drzwi otwartych” w pokazowym domu na nowo budowanym osiedlu z ceremonią sadzenia królewskiego drzewka. Mnóstwo czerwono-białych flag Thorntońskiego Godziwego Życia i czerwonych baloników, wszędzie kieliszki z białym winem oraz dziewczyny z podkładkami do pisania w rękach i w sztywnych kostiumikach przypominających te, w których paradują pracownice miesiąca — wodziły w krąg pełnym nadziei wzrokiem w poszukiwaniu kogoś nowego, kto być może uwielbia dobrą zabawę, a przy okazji nie bardzo panuje nad swoim pęcherzem moczowym. Zgodnie ze wskazówkami, jakich mi udzieliły, obeszłam dom i trafiłam do ogrodu w pseudowłoskim stylu, żeby przekonać się, że ceremonia rozwijała się już w najlepsze. Przez system nagłaśniający do grupy rozgadanych staruszków ubranych w najnowsze modele kasków przemawiał Nick… albo może Phil. Wręczyłam Mabel przywieziony koszyk z czekoladowymi serduszkami, a ona natychmiast upuściła go na żwir. Wszystko na moment zamarło, po czym: a) Billy podeptał serduszka, b) Mabel zaniosła się histerycznym płaczem, tak głośnym, że Nick… albo może Phil… przestał przemawiać i wszyscy obrócili się w naszą stronę, c) Billy zaniósł się histerycznym łkaniem, d) mama z Uną podeszły do nas, nie kryjąc wściekłości; włosy miały wariacko natapirowane, a ubrane były w identyczne, pastelowe sukienki skompletowane z płaszczykami, w jakich zwykła pokazywać się matka Kate Middleton, e) Mabel zaczęła zbierać z ziemi czekoladowe serduszka, ale widok jej cierpienia i upokorzenia tak mocno chwycił mnie za serce, że wzięłam ją w objęcia niczym Matka Boska, poniewczasie zauważając, że kilka czekoladowych glutów uwięzło między jej czerwono-białym strojem à la Shirley Temple a moim pastelowym płaszczem w stylu Grace Kelly od J. Crew.

— To nieważne — szepnęłam do Mabel, której pulchne, małe ciałko trzęsło się od szlochów. — Serduszka były tylko na pokaz, tak naprawdę liczysz się tylko ty. W tym momencie dopadła nas moja matka. — Och, na litość boską, pozwól, że JA ją wezmę! — Uważaj… — zaczęłam, ale było już za późno. Płaszczyk w kolorze lodowatego błękitu à la matka Kate Middleton pokryły smugi czekolady. — O Boże święty! — jęknęła matka, ze złością stawiając Mabel na ziemi. Moja córka wpiła się całą (upapraną czekoladą) sobą w nogawki moich kremowych spodni i rozszlochała się jeszcze głośniej. — Chcę do dooooooooomu! — rozdarł się Billy. Odezwał się mój telefon: Roxster! Zaskoczona wypuściłam z rąk telefon, który o mało nie uderzył Mabel w głowę. Matka pochyliła się, żeby go podnieść. — A cóż to takiego? — spytała. — Wyjątkowo osobliwa wiadomość. — To nic, nic — wybąkałam, rzucając się na telefon. — To tylko… człowiek ze sklepu rybnego!! Tymczasem pobrzmiewająca w tle przemowa Nicka… a może Phila… zmierzała właśnie do swoistego crescendo, zwieńczonego na koniec okrzykiem: „Kaski z głów!”, podjętym przez grupę staruszków, którzy podrzucili swoje kaski w powietrze. Na ten widok Billy znowu zalał się łzami i zawył: — Ja też chciałem podrzucić kask! — Cholela jasna! — zaklęła Mabel, a wówczas Billy, rozjuszony tą stresującą sytuacją w sposób, który znałam aż za dobrze, obrócił się ku mnie i krzyknął: — To wszystko twoja wina. Zabiję cię! Zanim się połapałam, co się ze mną dzieje, sama wybuchłam jak kocioł parowy poddany nadmiarowi stresu i wrzasnęłam: — Ja cię zabiję pierwsza!

— Bridget! — upomniała mnie mama, z pozoru bliska apopleksji. — To on zaczął! — odparowałam. — Nie, wcale nie ja. Ty to zaczęłaś, bo się spóźniłaś! — odparował Billy. Cała ta sytuacja zmieniła się w totalny koszmar, koszmar totalny i popieprzony. I znikąd łaski. Ruszyliśmy razem do damskiej toalety obok sali bankietowej, żeby się jakoś oczyścić. Udało mi się schować w kabinie i odpowiedzieć Roxsterowi w związku z gigantycznym penisem wąsonoga. Gdy wyszliśmy z toalety, przyozdobieni plamami z czekolady, które w wyniku rozcierania zrobiły się jeszcze większe, czekało nas interludium od stresu, ponieważ mama poszła się przebrać, a dzieci rozbawił klaun robiący zwierzątka z podłużnych baloników. Klaun najwyraźniej się nudził, bo Mabel i Billy byli jedynymi wnuczętami, które miały mniej niż trzydzieści pięć lat, jeśli nie liczyć kilkorga prawnucząt w wieku niemowlęcym. Wysłałam SMS-a do Roxstera na temat klauna i balonowych zwierzątek, na co odpisał: Ja: Hi, hi. W SMS-ach fantastyczne jest to, że pomagają nawiązać natychmiastową, intymną i emocjonalną więź, w ramach której można komentować na bieżąco życie każdego z nas — bez tracenia czasu, bez konieczności umawiania się na spotkania, ustalania czegoś i w ogóle wykonywania wszelkich skomplikowanych czynności, które wykonuje się w nudnym, archaicznym, niecybernetycznym świecie. Gdyby nie seks, zapewne dałoby się żyć w pełnoprawnych związkach, o wiele zdrowszych i bliższych niż niejedno tradycyjne małżeństwo, i w ogóle, ani razu nie spotkać się twarzą w twarz! Może zresztą tak to kiedyś będzie. Spermę będzie się oddawało do banku spermy za pośrednictwem serwisu randkowego, na którym ludzie się poznali. Lecz przecież, hm… kobiety tak czy owak będą robiły to, co ja w tej chwili robię, to znaczy biegały jak wariatki między jednym dzieckiem, które zrobiło coś brudnego i przedziwnego w łazience, a drugim dzieckiem, które zaklinowało się w drzwiach lodówki. Więc

może przyszłość należy do cyberdzieci skrojonych jakoś tam na modłę japońskich zwierzątek tamagotchi, które przez dwa dni, dopóki się nie sprzykrzą, będą zapewniały człowiekowi iluzję, że jest rodzicem. Oczywiście takie cyberdzieci dostawałoby się od razu w komplecie z zabawkami-przytulankami. Tylko że wtedy ludzka rasa by wymarła i… Och! Kolejny SMS od Roxstera! Ja: Roxster: — Bridget, czy ty nadal rozmawiasz z tym człowiekiem ze sklepu rybnego? — Matka już się przebrała w kolejną sukienkę skompletowaną z płaszczykiem matki Kate Middleton, tyle że tym razem w różowym kolorze Megabalanusa coccopomy. — Dlaczego się nie przejdziesz do Sainsbury’s? Oni tam mają rewelacyjne stoisko z rybami! A tak w ogóle, to muszę ci coś powiedzieć! Wiesz, że Penny HusbandsBosworth jest już mężatką? — paplała, odrywając mnie od scenariusza z dziećmi i balonami. — Ashley Green! Pamiętasz Ashley? Rak trzustki! Ledwie Wyn zniknęła za kurtyną krematorium, a Penny znowu dzwoniła do drzwi jej domu z zapiekanką z kiełbasy. — Chyba nie powinnam zostawiać… — Nic im się nie stanie, kochanie, to tylko baloniki. W każdym razie Penny stwierdziła, że naprawdę powinniśmy cię spiknąć z Kennethem Garside’em! On żyje sam. Ty żyjesz sama i… — Mamo! — syknęłam, kiedy mnie wlokła do miejsca, które nosiło niepokojącą nazwę „sali bankietowej”. — Czy to ten człowiek, który podczas rejsu próbował się zakradać do wszystkich sypialni? — No cóż, tak, kochanie, chodzi właśnie o niego. Ale chodzi też o to, że najwyraźniej ma BARDZO duży popęd seksualny, dlatego potrzebuje młodszej kobiety i…

— Mamo! — wybuchłam, w momencie gdy mój telefon powiadomił mnie o przyjściu SMS-a od Roxstera. Nacisnęłam klawisz, żeby go odczytać, ale matka wyrwała mi telefon z ręki. — Znowu ten człowiek z rybnego — zjeżyła się, pokazując mi tekst. <60 cm sflaczały, 120 we wzwodzie.> — Kim jest ten człowiek? O! Popatrz! To Kenneth. Kenneth Garside, ubrany w szare porcięta i różowy sweter, wykonał krótkie taneczne pas w naszą stronę. Przez sekundę miałam wrażenie, że to wujek Geoffrey. Wujek Geoffrey, mąż Uny, najlepszy przyjaciel taty — portki, swetry z golfem, taneczne pas itd. — który zwykł pytać: „Jak tam twoje sprawy sercowe? Kiedy wydamy cię za mąż?”. Runęłam w dół spirali żałoby po tacie i zaczęłam się zastanawiać, jak on by patrzył na to wszystko. Ale Kenneth Garside wyrwał mnie z tego stanu błyskiem wyszczerzonych, wydatnych i bardzo białych zębów sztucznej szczęki, które rozcięły jego czerstwe oblicze. — Witam piękną młodą damę! — zagaił tonem wywołującym ciarki. — Jestem Ken69. To mój „wiek dla prasy”, sekretne preferencje oraz imię, którym się przedstawiam na swoim profilu w serwisie randkowym. Skoro jednak poznałem ciebie, może nie będzie mi już potrzebny! „Fuj!” — przemknęło mi przez myśl, po czym natychmiast wzdrygnęłam się wewnętrznie porażona własną hipokryzją, ponieważ z arytmetyki mojego umysłu natychmiast wyniknęło — ku mojemu przerażeniu zresztą — że różnica wieku między mną a Roxsterem jest o cztery lata większa niż między mną a „wiekiem dla prasy” Kennetha Garside’a. — Ha, ha, ha! — zaśmiała się moja matka. — O, Pawl idzie. Chyba zamienię z nim słówko na temat profiterolek — powiedziała, rzucając się w stronę mężczyzny w stroju kucharza, a mnie zostawiając na pastwę olśniewającej sztucznej szczęki Kennetha Garside’a; całe szczęście, że Una zaczęła właśnie głośno łomotać łyżeczką w kieliszek z winem. — Panie i panowie! Zaraz zaczynamy pokaz slajdów z wycieczki!

— Czy mogę pannie służyć swym ramieniem? — spytał Kenneth, chwytając mnie za rękę i prowadząc triumfalnie do sali balowej, gdzie przed gigantycznym ekranem ze zdjęciem statku stały rzędy zdobnych krzesełek z kremowymi obiciami i złoceniami. — Cóż to się przylepiło do naszych spodni? — spytał Kenneth Garside, kiedy usiedliśmy, i zaczął przecierać moje kolano chustką do nosa, gdy tymczasem na podium wdrapała się Una i zaczęła przemawiać: — Przyjaciele! Rodziny! Tegoroczny rejs Świętego Oswalda stał się najważniejszym punktem już i tak bogatego roku, który przyniósł nam wszystkim tyle zadowolenia! — Przestań pan! — syknęłam do Kennetha Garside’a. — Wszystko jest już skomputeryzowane! — ciągnęła Una. — W takim razie bez dalszych wstępów przystąpię do omówienia „pokazu Macslide’ów”, by niektórzy z nas mogli jeszcze raz przeżyć tamten sen! Zdjęcie statku przeobraziło się w mozaikę zdjęć, a na jej tle wykwitło powiększenie ujęcia przedstawiającego mamę z Uną, które wchodzą po trapie na statek i machają rękoma. — Mężczyźni wolą blondynki! — powiedziała Una do mikrofonu, tłumacząc, dlaczego słyszymy Marilyn Monroe i Jane Russell śpiewające Two Little Girls from Little Rock, czyli „Dwa dziewczątka z Little Rock”, jako podkład dźwiękowy do fotki mamy z Uną, które leżą obok siebie na podwójnym łóżku w kajucie i strzelają kokieteryjnymi spojrzeniami w stronę obiektywu, każda z jedną nogą uniesioną — bezsprzecznie w ramach jakiegoś przerażającego hołdu dla Mężczyźni wolą blondynki. — Ja cię przepraszam! — powiedział Kenneth. Podkład dźwiękowy został znienacka zagłuszony dziwnie znajomą elektroniczną melodyjką i w miejsce slajdów pokazała się upiorna kreskówka ze smokiem plującym ogniem na jednookiego czarodzieja. Osłupiałam, bo dotarło do mnie, że to przecież Wizard101, ta gra komputerowa. Czy to możliwe… czy to możliwe, że Billy dopadł do jakiegoś komputera i…? Nagle strona z Wizard101 zniknęła, ustępując miejsca stronie z MOJĄ SKRZYNKĄ ODBIORCZĄ, z nagłówkiem

„Witaj, Bridget”; listę tematów otwierał ten od Toma: „Koszmar porejsowej imprezy u św. Oswalda”. Co ten Billy WYPRAWIA? — Przepraszam, przepraszam — mówiłam, gdy spanikowana torowałam sobie drogę między krzesłami i wśród ogólnej konsternacji, za wszelką cenę unikając spojrzenia mamy. Z korytarza wparowałam do pokoju z balonami i tam znalazłam Billy’ego, który niepomny niczego stukał jak wściekły w klawiaturę MacBooka Air, doczepionego do kłębowiska jakichś drutów i routera na bocznym stoliku. — Billy! — Czekaj! Muszę tylko przejść ten poziooom! Nie wchodziłem do twoich maili. Ja tylko chciałem wydostać swoje hasło. — Wyjdź z tego — wychrypiałam. Udało mi się oderwać go siłą od laptopa, pozamykać Wizarda101 i Yahoo i zawlec go z powrotem do balonów, zanim do pomieszczenia wdarł się mężczyzna w okularach w drucianej oprawie, który doskoczył do laptopa z miną kogoś, kto przeżył właśnie coś strasznie traumatycznego. — Czy ktoś tego dotykał? — zapytał, z niedowierzaniem omiatając spojrzeniem wnętrze. Spojrzałam na twarz Billy’ego, w nadziei, że będzie albo milczał jak głaz, albo kłamał. Tymczasem mój syn zmarszczył się z namysłem i już widziałam, że odtwarza w głowie wszystkie moje cholerne wykłady o tym, jak ważna jest uczciwość i prawdomówność. „Nie teraz!”, chciałam wrzasnąć. „Wolno kłamać, kiedy mamusia tego potrzebuje!” — Tak, to byłem ja — wyznał ze smutkiem Billy. — I wcale nie chciałem wchodzić do poczty mamusi, ale zapomniałem swoje hasło. 21.15. W domu. Już w łóżku. Na domiar złego, oprócz całej tej okropnej katastrofy, wciąż otwarta pozostaje kwestia, skąd wziąć na piątek opiekunkę do dzieci. Gdy całe zamieszanie już nieco przygasło, zebrałam się na odwagę i spróbowałam wcisnąć piątkową noc mamie, ale ona tylko spojrzała na mnie zimno i odparła, że ma aqua zumbę.

21.30. Z Magdą też się nie udało, bo wyjeżdża na krótki urlop do Stambułu, razem z Cosmo i Woney. — Żałuję, ale nie mogę, Bridget — powiedziała. — Ja w takich alarmowych sytuacjach zawsze prosiłam moją matkę, ale jak się ma takie małe dzieci w starszym wieku, to pewnie jest trudno. Małe dzieci absorbują cię za bardzo, żebyś ty mogła jej pomagać, a ona z kolei jest zbyt stara, żeby pomagać tobie? — Nie — odparłam. — Ona ma zajęcia z aqua zumby. Będę musiała spróbować z Danielem. 22.45. Zadzwoniłam do Daniela. — Kogo posuwasz, Jones? — Nikogo? — Ja to muszę wiedzieć. — Nikogo, to tylko… — Ukarzę cię. — Po prostu sobie pomyślałam, że chciałbyś je gościć u siebie. — Jones. Zawsze byłaś kataklizmatycznie beznadziejną kłamczuchą. Szaleję z zazdrości seksualnej. Czuję się tragicznie, stary dureń, który ma już to za sobą. — Daniel, nie wydurniaj się, jesteś niesamowicie atrakcyjny, męski, młody z wyglądu, nieodparcie seksowny i… — Wiem, Jones, wiem. Dziękuję ci, dziękuję. Skutkiem tej rozmowy Daniel przyjedzie o osiemnastej trzydzieści w piątek i zabierze je do siebie!

PRZESPAĆ SIĘ Z NIM CZY NIE?

30 STYCZNIA 2013, ŚRODA Liczba argumentów przemawiających za tym, żeby przespać się z Roxsterem 12, przeciwko 3, stosunek czasu spędzonego na podejmowaniu decyzji, czy się przespać, czy nie przespać z Roxsterem, oraz wyobrażaniu sobie, że się przespałam z Roxsterem, wobec czasu rzeczywistego, który prawdopodobnie zajęłoby przespanie się z Roxsterem 585%. 21.40. Przed chwilą rozmawiałam przez telefon z Tomem. — TO OCZYWISTE, ŻE MUSISZ SIĘ Z NIM PRZESPAĆ — powiedział. — Musisz utracić swoje „odrodzone dziewictwo”, bo inaczej będzie ci w coraz większym stopniu ciężarem nie do zniesienia. Talitha twierdzi, że gość jest w porządku. A poza tym okazja czyni złodzieja. Jak często miewasz dom wyłącznie dla siebie? Zadzwoniłam do Talithy, tworząc coś w rodzaju konsylium: — Mówiłam przecież, żebyś za szybko nie szła z nikim do łóżka? — Powiedziałaś: „nie rób tego, dopóki nie poczujesz się gotowa”, a nie „za szybko” — przypomniałam, po czym streściłam argument Toma i na koniec dodałam jeszcze, by wzmocnić własne stanowisko: — Od tygodni pisujemy do siebie SMS-y. Jak w epoce Jane Austen, kiedy całymi miesiącami pisało się do siebie listy, a potem nagle, ot tak, robił się z tego ślub. — Bridget. Seks podczas drugiej randki z dwudziestodziewięciolatkiem poznanym na Twitterze to ani trochę nie jest „jak w epoce Jane Austen”. — Ale powiedziałaś też: „Ona musi się z kimś przespać”. — No cóż, racja, powiedziałam. A Roxster wydaje się wartościowym facetem. Po prostu zdaj się na swój instynkt, moja droga. Ale pilnuj się, bądź w kontakcie i używaj prezerwatyw.

— Prezerwatywy! Przecież nie mam zamiaru z nim spać! A co się robi z nagością? — Kup sobie halkę, moja droga. — Halkę? Przecież halkę się nosi… — Idź do La Perla… Nie, nie chodź do La Perla, ceny są szokujące. Idź do Intimissimi albo La Senza i kup sobie ze dwie malutkie, króciutkie, seksowne haleczki z czarnego jedwabiu. W czasach, kiedy jeszcze to robiłaś, mówiono na to bodajże „dessous”. Albo może jedną czarną i jedną białą. W takiej halce możesz pochwalić się ramionami, nogami i dekoltem, które starzeją się na końcu, ale centralny obszar… który zdecydowanie wymaga retuszu… należy tuszować. Okej?

31 STYCZNIA 2013, CZWARTEK 10.00. Właśnie sprawdziłam maile. Nadawca: Brian Katzenberg Temat: Twój scenariusz 10.01. Jupi! Przyjęli scenariusz! 10.02. E tam. Nadawca: Brian Katzenberg Temat: Twój scenariusz Dostaliśmy kilka odpowiedzi w związku z twoim scenariuszem. Na razie mówią pas. Temat est fascynujący, ale chcą czegoś bardziej w klimacie komedii romantycznej. Będę dalej próbował. 10.05. Posłałam w odpowiedzi fałszywie radosnego maila: Dzięki, Brian. Trzymam kciuki. Ale tak naprawdę jestem w rozpaczy. Zawiodłam jako scenarzystka. Może pójdę

sobie kupić jakąś bieliznę. Południe. Właśnie wróciłam z zakupów. Halkę mam, ale nie zamierzam przespać się z Roxsterem. Jasna sprawa. 14.00. Już jestem w domu, mam wydepilowane łydki i okolice bikini. Ale nie zamierzam się z nim przespać. Jasna sprawa. Chardonnay z salonu piękności powiedziała, że powinnam się poddać depilacji brazylijskiej, bo tego oczekują mężczyźni w dzisiejszych czasach, i zasugerowała też, że przyda mi się seria zabiegów laserem. — Ale jeśli depilacja brazylijska wyjdzie z mody i koniecznie trzeba będzie znowu mieć takie przesadne, gigantyczne krzaczysko jak kiedyś Francuzi? Chardonnay szepnęła, że sama dała sobie wszystko usunąć laserem i jest teraz jak malutka dziewczynka. Tylko się boi, co będzie, jak pójdzie do łóżka z kimś, komu pełna brazylijska depilacja się nie podoba? I przyznała, że myśli, czy nie użyć tego balsamu, od którego łysym mężczyznom odrastają włosy. 15.15. Umieram z bólu. Zdecydowałam się na „paseczek”, czyli zmodyfikowaną depilację brazylijską. Mowy nie ma, żeby po czymś takim uprawiać z kimś seks, a zresztą nie ma sprawy, bo i tak nie zamierzam uprawiać z nikim seksu. Jasna sprawa.

1 LUTEGO 2013, PIĄTEK 9.30 Wstąpiłam ukradkiem do sieciowej apteki Boots po prezerwatywy, ale najpierw odwiozłam dzieci, bo raczej nie powinnam tego kupować przy nich. (Chociaż z drugiej strony, mogłoby to świadczyć o odpowiedzialnym podejściu do kwestii przeludnienia świata, a nie o rozwiązłości). Stałam już przy kasie, kiedy zorientowałam się, że ktoś zapuszcza żurawia do mojego koszyka. Uniosłam wzrok i zobaczyłam pana Wallakera, który stał w kolejce do sąsiedniej kasy i choć teraz gdzie indziej błądził wzrokiem, to z pewnością zauważył te prezerwatywy, gdyż kącik ust drgał mu nieznacznie.

Cyniczna do bólu, wbiłam wzrok w przestrzeń przed sobą i zagadnęłam go: — Taka psia pogoda dziś, że nie da się pograć w rugby, nieprawdaż? — No nie wiem, w takim błocie można się czasem nieźle zabawić — odparł, biorąc swoją torbę z zakupami i parskając cicho, z rozbawieniem. — Miłego weekendu życzę. Uch. Obleśny Wallaker. A tak à propos, co on, do cholery, robił w aptece o wpół do dziesiątej rano w środku tygodnia? Nie powinien być w szkole i organizować kolejnego zbrojnego powstania? Pewnie też kupował prezerwatywy. Kolorowe. W drodze do domu przelotny atak paniki wywołała u mnie myśl o pozostawieniu dzieci pod opieką Daniela. Zadzwoniłam do niego. — Jones, Jones, Jones, Jones, Jones. Co ty sugerujesz? Twoje oczka w głowie zostaną otoczone staranną opieką, żeby wręcz nie powiedzieć nadopiekuńczą opieką. Zabiorę je — rzucił wspaniałomyślnym tonem — do kina. — Na jaki film? — spytałam nerwowo. — Na Wroga numer jeden. — CO? — Coś, co w naszym gronie, to znaczy przedstawicieli gatunku homo sapiens, nazywa się „żartem”, Jones. Mam bilety na Ralpha Demolkę. Czy raczej niedługo będę miał bilety na Ralpha Demolkę, ponieważ dialog z tobą właśnie mi przypomniał o pewnej fantastycznej okazji. A potem zabiorę je do jakiegoś wspaniałego lokalu gastronomicznego typu McDonald’s, a jeszcze później poczytam im do snu, dopóki rozkosznie pomrukując, nie zmrużą swych ocząt. I na wszelki wypadek podeślij mi swoją szczotkę do włosów; będę je nią bił, jeśli okażą się niegrzeczne. No dobra. Kogo CHCESZ przelecieć? Dokładnie w tym momencie telefon powiadomił mnie o przyjściu SMS-a: Roxster. KINO??? Poczułam, że mózg mi eksploduje. Czy on nie WIE, że ja wykonuję te wszystkie skomplikowane łamańce dokładnie po to, żebyśmy mogli przespać się z sobą? Halki, depilacje, prezerwatywy, Daniel i planowanie, co należy spakować na

pobyt u niego? Przypomniawszy sobie Reguły Randkowania, zrobiłam kilka uspokajających wdechów i odpisałam: I wymiana SMS-ów ciągnęła się, uderzając w coraz to bardziej ryzykowne tony. 17.00 Szał pakowania przed spaniem u Daniela objął: Spalinę, różnorodne króliczki, Horsia, Maria, puffle numer jeden, dwa i trzy, króliczki z Leśnej Rodziny, piżamy, szczoteczki do zębów, pastę do zębów, kredki i książeczki z kolorowankami oraz zagadkami, całe pudło z DVD na wypadek, gdyby Danielowi skończyły się pomysły, odpowiednie książki, żeby przypadkiem lekturą do snu nie było „Penthouse Forum”, listę telefonów od nagłych wypadków, apteczkę pierwszej pomocy, podręcznik pierwszej pomocy i przede wszystkim szczotkę do włosów. Daniel przyjechał mercedesem z opuszczonym dachem. Nadludzkim wysiłkiem woli zwalczyłam odruch i nie zażądałam, żeby podniósł dach. Bo czyż nie jest to niebezpieczne wozić dzieci przy opuszczonym dachu? A co jeśli z jakiejś ciężarówki spadnie wielka deska? Albo wjadą pod wiadukt i ktoś spuści stamtąd kawał betonu? — Mam podnieść dach? — spytał Daniel Billy’ego, poprawnie odczytawszy wyraz na mojej twarzy, na co Billy zaprotestował: „Nieeeeeee!”. — Tylko… przełóżcie te… — dodał Daniel, zgarniając gładkim ruchem jakieś czasopisma z przedniego siedzenia. Na okładce tego, które było na wierzchu, widniała bardzo dziwna fotografia z podpisem: W MYJNI SAMO- CHODOWEJ Z LATYNOSKIMI LESBIJKAMI! — Może się kiedyś nauczę — rzucił pogodnie, wsiadł do samochodu i pomógł Billy’emu usadowić się na przednim siedzeniu. — Okej, ja nacisnę na hamulec, a ty zajmiesz się przyciskami. Dzieci — kompletnie zapomniawszy o swej zdziczałej z przerażenia matce — pisnęły z podnieceniem, gdy dach zaczął się podnosić. Ale potem Mabel zrobiła strapioną minę i powiedziała: — Wujku Danielu, nie zamkłeś nam pasów.

W końcu udało mi się przekonać Daniela, żeby przesadził Billy’ego na tylne siedzenie i wszystkich przypiął pasami, a potem pomknęli w dal, nie obejrzawszy się ani razu, ale ja i tak machałam za nimi. Dom zionął pustką. Wyniosłam z sypialni wszystkie pluszowe zabawki, plastikowe dinozaury i żenujące poradniki, a potem zabrałam się do usuwania dziecięcych akcentów z salonu, po chwili jednak poddałam się, bo zadanie okazało się ponad siły — zresztą i tak się z nim nie prześpię! Potem napuściłam gorącej wody do wanny, nalałam słodko pachnących olejków i włączyłam muzykę, przypomniawszy sobie, że najważniejsze to: a) osiągnąć spokój, a jednocześnie wprawić się w seksualny nastrój (który to problem zresztą mnie wcale nie dotyczy!) oraz b) znaleźć się we właściwym miejscu o właściwym czasie.

DRUGA RANDKA Z CHŁOPCZYKIEM

1 LUTEGO 2013, PIĄTEK (CIĄG DALSZY) Autentycznie nie mam pojęcia, o co chodziło w Nędznikach, dlatego pewnie będę musiała to jeszcze raz kiedyś obejrzeć. Podobno świetny film. Tymczasem siedziałam w kinie i nie umiałam myśleć o niczym innym jak tylko o tym, jaka jestem napalona, gdy czułam kolano Roxstera tak blisko mojego. Trzymał dłoń na swoim lewym udzie, a ja swoją na swoim prawym, przez co dzieliła je odległość nędznych kilkunastu centymetrów. Było to obłędnie podniecające i pamiętam, zastanawiałam się, czy on czuje to samo co ja, bo pewności nie miałam. I nagle, po bardzo długim czasie, Roxster położył dłoń na moim prawym udzie, przesuwając kciukiem po jedwabiu granatowej sukienki okrywającym gołą nogę. Był to wysoce skuteczny gambit, którego, jak uznałam, raczej nie sposób mylnie zinterpretować. Na ekranie, przy wtórze muzyki, ludzie rzucali się w otchłanie spiętrzonych wód i umierali, bo ktoś im źle ostrzygł włosy, a tymczasem ja raz po raz zerkałam na Roxstera. Patrzył spokojnie na ekran i jedynie nieznaczne błyski w oczach zdradzały, że za nimi dzieje się coś więcej niż tylko skupienie na operowych scenach nędzy i rozpaczy. W którymś momencie przysunął się i szepnął: — Wyjdziemy? Wyszliśmy z kina i natychmiast zaczęliśmy się całować jak wariaci, potem przytuliliśmy się do siebie, ostatecznie doszliśmy do wniosku, że należałoby jednak wstąpić do jakiejś restauracji. Cały czar Roxstera polegał na tym, że nawet w lawinie zgiełku kolejnych szalenie hałaśliwych restauracji w Soho, w których nie było żadnych wolnych miejsc, przezabawnie się z nim rozmawiało. W końcu, po wielu, wielu drinkach, mnóstwie gadania i śmiechu co niemiara, wylądowaliśmy w restauracji, w której zarezerwował stolik zaraz po wyjściu z kina. Podczas kolacji wziął mnie za rękę i przejechał kciukiem między moimi

palcami. Ja z kolei oplotłam palce wokół jego kciuka i gładziłam go nimi w sposób, który ledwie muskał tę granicę, po przekroczeniu której byłby uznany za czytelną demonstrację tego, co mogłabym zrobić mu ręką. I przez cały ten czas żadne z nas niczym się nie zdradziło w rozmowie, że jesteśmy kimś więcej niż tylko parą wesołkowatych kumpli. Było to niesamowicie podniecające. Tuż przed wyjściem poszłam do toalety i zadzwoniłam stamtąd do Talithy. — Jeśli uważasz, że tak będzie dobrze, moja droga, to skorzystaj z okazji. Jakby co, dzwoń. Będę warowała pod telefonem. Kiedy wyszliśmy na ulicę — znowu Soho, ale tym razem piątkowa noc, więc oczywiście taksówek jak na lekarstwo — zapytał: — Jak ty się dostaniesz do domu? Metro już nie jeździ. Zachwiałam się jakby od ciosu. Po tych wszystkich zabiegach, głaskaniu kciuka i wydzwanianiu do przyjaciół, okazało się, że jednak jesteśmy tylko wesołkowatymi kumplami! Potworność. — Jonesey — uśmiechnął się szeroko. — Jechałaś kiedykolwiek nocnym autobusem? Chyba cię jednak odwiozę do domu. W autobusie nocnym poczułam się, jakbym wykroczyła poza siebie, a otaczający mnie ludzie stali się członkami mojego ciała, członkami, o których istnieniu dotąd nie miałam pojęcia. Jakbym stopiła się w jedno z resztą autobusowej wspólnoty w zażyłej komunii, jakiej nie dane mi było zaznać w całym moim życiu. Roxster jednakże popatrywał markotnie, jakby było mu wstyd, że skazuje mnie na jazdę nocnym autobusem. — Jest okej? — spytał samym ruchem warg. Przytaknęłam entuzjastycznie, żałując, że nie stoję wciśnięta w niego, tylko w jakąś kuriozalną kobietę, z którą praktycznie spleciona byłam w pozie z lesbijskiej myjni samochodowej, wypisz wymaluj obrazek z czasopisma Daniela. Autobus zatrzymał się i ludzie zaczęli wysiadać. Roxster zdobył wolne siedzenie i usiadł na nim, co w jego przypadku zakrawało na czyn wybitnie nierycerski. Lecz chwilę później, kiedy już wszyscy usiedli, wstał i zainstalował mnie na swoim miejscu. Uśmiechnęłam się do niego, dumna, że mam takiego przystojnego i krzepkiego towarzysza, ale zauważyłam, że on patrzy w dół z przerażoną miną.

Jedna ze współpasażerek w milczeniu rzygała na mój but. Roxster walczył z ogarniającym go atakiem śmiechu. To był już nasz przystanek. Gdy wysiedliśmy, objął mnie ramieniem. — Noc bez rzygów to noc bez Jonesey — powiedział. — Zaczekaj tu. — Wszedł do całodobowego supermarketu i po chwili wrócił z butelką wody Evian, gazetą i zwitkiem papierowych serwetek. — Muszę zacząć nosić zawsze taki sprzęt przy sobie. Nie ruszaj się. Polał wodą mój but, ukląkł i starł wymiociny. Było to straszliwie romantyczne. — Teraz ja pachnę wymiocinami — stwierdził ponuro. — Zmyjemy to w domu — odparłam, czując, jak podskakuje mi serce, bo, zdaje się, zyskałam pretekst, aby móc zaprosić go do siebie, nawet jeżeli tym pretekstem były wymiociny. Byliśmy już niedaleko domu, gdy zauważyłam, że się rozgląda, starając się zorientować, gdzie trafił, w jakiej okolicy mieszkam. Byłam niesamowicie zdenerwowana. Trzęsącymi się dłońmi wsunęłam klucz do dziurki, ale nie dałam rady otworzyć zamka. — Pozwól — powiedział. — Proszę, wejdź — odparłam, absurdalnie formalnym głosem, jakbym była gospodynią koktajl party z lat siedemdziesiątych. — Mam się gdzieś schować, dopóki opiekunka sobie nie pójdzie? — szepnął. — Ich tu nie ma — odszepnęłam. — Ich? Masz dwie opiekunki? A mimo to zostawiłaś dzieci same? — Nie — zachichotałam. — Są u chrzestnych — dodałam, zmieniając Daniela w „rodziców chrzestnych”, żeby Roxster jakimś cudem nie wyczuł, że Daniel jest atrakcyjnym seksualnie mężczyzną. Przynajmniej dopóki się go nie pozna bliżej. A więc mamy cały dom dla siebie! — zagrzmiał Roxster. — Mogę iść zmyć z rąk te dziewczęce rzygi? Zaprowadziłam go do łazienki na półpiętrze, a potem zbiegłam na dół, do kuchni, gdzie przeczesałam włosy, uróżowałam się i przyciemniłam światła, przy okazji konstatując, że Roxster jeszcze ani razu nie widział mnie w świetle dnia.

Znienacka zobaczyłam samą siebie jako jedną z tych starszych kobiet, które uparcie tkwią w domach, za zaciągniętymi zasłonami i przez większość życia snują się przy świetle kominków lub świec, a gdy ktoś do nich przychodzi, malują krzywo usta. Po tej wizji przyszła chwila paniki i straszliwych wyrzutów sumienia wobec Marka. Poczułam się, jakbym go zdradzała, jakbym zaraz miała zstąpić w jakąś piekielną czeluść, jakbym tak bardzo oddaliła się od wszystkiego, co znam, że nigdy już nie zaznam poczucia bezpieczeństwa. Pochyliłam się nad zlewem, z przeświadczeniem, że zaraz… no cóż… chyba stosownie do tej chwili… że zaraz będę wymiotować, gdy nagle usłyszałam wybuch śmiechu. Odwróciłam się. O cholera! Roxster patrzył na wykaz sporządzony przez Chloe. Otóż Chloe stwierdziła, że Billy i Mabel będą znacznie grzeczniejsi rankami, jeśli wyposaży się ich w jakąś BAZĘ, i dlatego opracowała rozkład wydarzeń, jakie, mniej więcej minuta po minucie, powinny mieć miejsce, kiedy odwozi je do szkoły. Nie było w tym absolutnie nic złego, poza tym, że rozkład był idiotycznie obszerny, a jeden z jego punktów — ten, nad którym akurat zaśmiał się Roxster — brzmiał: 7.55–8.00. Uściski i całuski z mamusią! — Czy ty w ogóle wiesz, jak one mają na imię? — zapytał. Po czym, na widok mojej miny, zaśmiał się znowu i wyciągnął rękę, żebym ją powąchała. — Nieskazitelnie czyste — stwierdziłam. — Wolne od rzygowin. Chciałbyś może kieliszek…? — Ale Roxster już mnie całował. Niczego nie przyspieszał. Był delikatny, nieomal czuły, ale w pełni panował nad sytuacją. — Pójdziemy na górę? — szepnął. — Chcę uścisków i całusków z mamusią. Przestraszyłam się, że mój tyłek od tyłu i z dołu będzie wyglądał grubo, ale po drodze okazało się, że Roxster zamiast mną zajmuje się gaszeniem kolejnych świateł. — Ćśśś, a co z oszczędzaniem energii, Jonesey? Ach, ta dzisiejsza młodzież i jej troska o los planety! Kiedy otwarłam drzwi, ukazał nam się piękny widok wnętrza sypialni,

rozświetlonej światłem padającym z podestu schodów, którego Roxster na szczęście nie zgasił. Wszedł za mną do środka, częściowo tylko przymykając drzwi. Zdjął koszulę, a mnie zaparło dech w piersi. Wyglądał jak facet z reklamy. Jak wyretuszowany. Dom opustoszał, światła zostały przygaszone, a on był dobry dla mnie, kojący i niewiarygodnie piękny. I wtedy powiedział: — Chodź tutaj, mała.

UTRATA DZIEWICTWA

2 LUTEGO 2013, SOBOTA 11.40. Przed chwilą Roxster poszedł sobie, bo za dwadzieścia minut miały wrócić dzieci z Danielem. Tak mnie wzięło, że po prostu musiałam puścić sobie tę piosenkę Dinah Washington o tym, jak ona szaleje za facetem, a potem tańczyłam po kuchni cała rozmarzona. Czuję się bosko, wręcz fantastycznie, jakby wszystkie moje problemy już się skończyły. Chodzę w kółko jak nakręcona, biorę do ręki różne rzeczy i zaraz odkładam je na miejsce, otumaniona ze szczętem. Jest tak, jakbym się w czymś wykąpała, w blasku słońca albo… albo w mleku… no co, to nie było mleko. Stale przypominają mi się epizody z ostatniej nocy: Roxster leży na łóżku i przygląda mi się, bo właśnie wyszłam z łazienki w samej halce. Zdejmuję halkę. Mówi, że wyglądam lepiej bez halki. Ja wpatruję się w piękną twarz Roxstera nade mną, zatracona w tym, co właśnie robimy, wpatruję się w tę szczelinę w przednich zębach. I nagle przychodzi wstrząs, taki dorosły wstrząs, bo on wnika we mnie bez ostrzeżenia, a później niespodziewany szok i rozkoszny dreszcz po jakże bardzo, bardzo długim odczuwaniu, że mnie sobą wypełnia, chwila przerwy, żeby się tym delektować, i potem znowu zaczynamy się poruszać i przypominam sobie tę ekstazę, jaką są w stanie wytworzyć dwa ciała. To po prostu zdumiewające, do czego są zdolne dwa ciała. I potem, kiedy już osiągnęłam szczyt, o wiele za wcześnie, Roxster wpatrywał się w moją twarz, roznamiętniony i równocześnie pełen niedowierzania, a chwilę później poczułam, że on się trzęsie ze śmiechu. — Co? — spytałam. — Właśnie się zastanawiałem, jak długo to będzie trwało. I wtedy znienacka schwycił moje nogi pod kołdrą, przeciągnął mnie do stóp łóżka i wybuchł śmiechem. A potem znowu zaczął robić tamto, właśnie tam, w stopach łóżka.

Udawałam, że nie mam orgazmu, żeby znowu nie zaczął się ze mnie śmiać. I potem, wiele, wiele godzin później, gładziłam go po gęstych, ciemnych włosach, gdy na krótko ułożył głowę na poduszce, i studiowałam kolejno każdy szczegół jego idealnych rysów, cieniusieńkich zmarszczek, to czoło, ten nos, linię szczęki, usta. O Boże, ta czułość, ta bliskość, ekstaza i radość, że po tak długim czasie dotyka mnie ktoś tak piękny, tak młody i taki świetny w te klocki. Wsparłam głowę na jego piersi i paplałam do niego w mroku, aż wreszcie Roxster ścisnął palcami moją dolną wargę z górną wargą, mówiąc: „Ćśśś”, a ja i tak usiłowałam dalej tak gadać przez jego palce. — Ale ja nie fcę pfeftać ghadhath. Na co Roxster szepnął dobrotliwie, jakbym była dzieckiem albo jakąś wariatką: — Nie chodzi o to, żebyś przestała gadać, bardziej o to, żebyś przełożyła to gadanie na rano. A potem… O cholera. Dzwonek. Cała rozpromieniona otwarłam drzwi. Dzieci były zdziczałe, potargane, brudne na buziach, ale szczęśliwe. Daniel obrzucił mnie szybkim spojrzeniem i stwierdził: — Jones. Noc najwyraźniej była przednia, wyglądasz na młodszą o dwadzieścia pięć lat. Zechcesz przysiąść na moim kolanie i prędko zreferować szczegóły, wnikliwie i precyzyjnie, w trakcie gdy one będą oglądać SpongeBoba Kanciastoportego?

3 LUTEGO 2013, NIEDZIELA 21.15. To był cudowny, rekreacyjny weekend. Dzieci były szczęśliwe, bo ja byłam szczęśliwa. Wyszliśmy z domu, łaziliśmy po drzewach, a potem wróciliśmy i oglądaliśmy Mam talent. O drugiej po południu Roxster przysłał SMS-a, że było cudownie, jeśli nie liczyć rzygowin, które znalazły się na rękawie jego marynarki. Odpisałam, że było cudownie, jeśli nie liczyć gnoju, którego narobił w pościeli. A potem zgodziliśmy się, że oboje jesteśmy w niezbyt zaawansowanym wieku emocjonalnym, co od tego czasu notorycznie demonstrujemy w SMS-ach.

Jestem niesamowitą szczęściarą, że w tym punkcie mojego życia dane mi było przeżyć choć jedną, jedyną noc z kimś tak młodym i przystojnym. Przepełnia mnie poczucie wdzięczności. 21.30. O Boże. Z jakiegoś powodu przypomniał mi się cytat z filmu Ostatni król Szkocji, w którym ktoś mówi: „Wolę sypiać z mężatkami. Są potem takie wdzięczne”. Zdaje się, że powiedział to Idi Amin.

POWRÓT DO CHWILI TERAŹNIEJSZEJ

CIEMNA NOC DUSZY

20 KWIETNIA 2013, SOBOTA Liczba SMS-ów od Roxstera 0, ilość razy, gdy sprawdzałam, czy przyszedł SMS od Roxstera 4567, liczba wszy znalezionych u Billy’ego 6, liczba wszy znalezionych u Mabel 0, liczba wszy znalezionych u mnie 0, minut spędzonych na rozmyślaniu o Marku, utracie, smutku, śmierci, życiu bez Marka, próbach bycia znowu kobietą, Mężczyźnie w Skórzanej Marynarce, katastrofalnych randkach, wychowywaniu dzieci i całym ostatnim roku 395, liczba myśli poświęconych poniedziałkowemu spotkaniu z Greenlight Productions w sprawie scenariusza 0, liczba minut snu 0. 5.00. Cała sprawa nie skończyła się na tej jednej, jedynej nocy. Roxster i ja przypadliśmy sobie do gustu i tydzień przeobraził się w dwa tygodnie, potem w sześć tygodni, a teraz to już jest jedenaście tygodni i jeden dzień. Najważniejsze, że choć istniały wszelkie przesłanki, aby mój związek z Roxsterem okazał się dość trudny, to w sumie układał się zaskakująco łatwo. Rozmaite względy praktyczne stały nam na przeszkodzie: Roxster mieszkał z trzema innymi chłopakami w tym samym wieku, tak więc oczywiście nie mogliśmy tam chodzić, bo sytuacja byłaby à la Beavis i Butt-head — stykałabym się z pościelą jak psu z gardła wyjętą i zlewem pełnym brudnych naczyń, jednocześnie udając, że jestem przyjaciółką matki Roxstera, która przyszła, żeby przenocować razem z nim w jego łóżku, w jego pościeli jak psu z gardła wyjętej. Ja z kolei sama nie miałam ochoty przedstawiać Roxstera dzieciom, przynajmniej nie od razu, a nade wszystko nie chciałam, żeby nakryły nas w łóżku. Ale — dzięki haczykowi w drzwiach sypialni — znaleźliśmy metodę. I było tak cudownie. Tak cudownie mieć oddzielne, dorosłe życie, spotykać się w pubach i małych knajpkach, chodzić do kina i na spacery po Heath, i uprawiać fantastyczny seks, i mieć kogoś, komu na tobie zależy. Nie poznał jeszcze dzieci, niemniej stały

się one elementem naszych dialogów i SMS-ów, w których na bieżąco komentowaliśmy nasze życia, w których pisaliśmy sobie, co akurat robimy, co jemy, o której odwiozłam dzieciaki do szkoły, co zrobił szef Roxstera i co akurat Roxster je. Gdy oglądam się wstecz, wydaje mi się, że cały czas żyłam w delirium, non stop pijana od seksu, spowita w mgłę szczęścia. A teraz jest piąta rano, sobota, i dotąd nie zmrużyłam oka, bo rozmyślałam o tych wszystkich sprawach, o tym, że dzieci wstaną za godzinę, że mam spotkanie z filmowcami w poniedziałek, a jeszcze niczego nie przygotowałam, że prawdopodobnie mam wszy i że wciąż nie dostałam SMS-a od Roxstera. 22.00. Nadal zero SMS-ów, znowu się rozkleiłam. Próby kontaktu z Jude, Tomem i Talithą za pomocą wiadomości nagrywanych na pocztę głosową i rozpaczliwych SMS-ów spełzły na niczym; zniknęli albo co. To znaczy Jude jest na randce z kimś z portalu dla miłośników tańca, czy może różańca, a jednocześnie przy pomocy wymyślonej dziewczyny wystawia do wiatru Podłego Richarda. O! Telefon! To była Talitha, szła mi na ratunek. Nie chciała słuchać mojego skowytania na nutę: „To dlatego, że jestem w średnim wieku!”. — Bredzisz, moja droga! — odparła i przypomniała mi jeszcze, że w Mężczyźni są z Marsa, kobiety z Wenus jest napisane, że mężczyźni, niezależnie od wieku, czasami nie mogą inaczej i chowają się w swoich jaskiniach. — A poza tym, moja droga — dodała na końcu — widziałaś go w czwartek wieczorem. Nie możesz oczekiwać, że będziesz miała biedaka co drugi dzień. Gdy już kładłam się do łóżka, telefon poinformował mnie o przyjściu SMS-a. Doskoczyłam do niego z nadzieją. Jeszcze raz Talitha.

21 KWIETNIA 2013, NIEDZIELA

61,5 kilo (o nie, to się musi skończyć!), 2850 kalorii (to również, ale tym razem wina Roxstera), liczba minut spędzonych na zabawie z dziećmi 452, liczba minut spędzonych na denerwowaniu się z powodu Roxstera podczas zabawy z dziećmi 452 (mam nadzieję, że nie czyta tego opieka społeczna). 15.00. Nadal zero seksu. Chciałam powiedzieć SMS-owych tekstów. Ale dzisiaj już lepiej panuję nad sobą. Jestem spokojna, buddyjska, wręcz dalajlamska. Kiedy przychodzi, powitajmy. Kiedy odchodzi, pozwalamy odejść. 15.05. PIEPRZYĆ ROXSTERA! PIEPRZYĆ GO! Ni stąd, ni zowąd po tej całej… po tej całej BLISKOŚCI, zaczął się zabawiać w „SMS-owe morderstwo”. To jest nieludzkie. Zresztą i tak wcale go nie lubiłam. Ja tylko… ja tylko… WYKORZYSTYWAŁAM GO DO SEKSU… jak jakąś zabawkę. I NAPRAWDĘ świetnie się stało, że dzieci go nie poznały — bo teraz wszystko się skończyło i przynajmniej nic przy okazji nie ucierpiały. Tylko gdzie ja znajdę kogoś, z kim będę się tak dobrze dogadywała i kto będzie taki zabawny, cudowny, piękny i… — Mamo? — Billy przerwał mi tok myśli. — Ile jest żywiołów? — Cztery! — odparłam inteligentnie, błyskawicznie wracając do rzeczywistości bałaganiarskiego, niedzielnego popołudnia w kuchni. — Powietrze, ogień i drewno. I tego… — Jakie DREWNO?! Drewno to nie żywioł. Oj. Nagle do mnie dociera, że to „drewno” wzięło mi się z książki o „designie żywiołów” w projektowaniu wnętrz, którą przeczytałam, kiedy naszła mnie fantazja, że przerobię dom na buddyjskie zendo — dowiedziałam się, że w domu powinny być: woda, drewno, ziemia i ogień. Przynajmniej z tym ostatnim nie ma problemów! — Żywiołów jest pięć. — Nie, nieprawda! — zaprotestowałam z oburzeniem. — Są cztery żywioły. — Nie, żywiołów jest pięć — powtórzył Billy. — Powietrze, ziemia, woda, ogień i technologia. Pięć. — Technologia to nie żywioł. — A właśnie, że tak!

— A właśnie, że nie! — Tak! To jest w Skylandersach na konsolę Wii: powietrze, ziemia, woda, ogień i technologia. Spojrzałam na niego z bezgranicznym przerażeniem. Czyżby niepostrzeżenie technologia stała się kolejnym żywiołem? Poważnie? Technologia to piąty żywioł (element?), a moje pokolenie po prostu tego nie rozumie, jak nie rozumieli Inkowie, którzy zwyczajnie zapomnieli wynaleźć koło? Albo może Inkowie wynaleźli koło, a za to Aztekowie nigdy na to nie wpadli? — Billy? — powiedziałam. — Kto wynalazł koło? Inkowie czy Aztekowie? — Maaaamoooo! To było w Azji, osiem tysięcy lat przed naszą erą — odparł Billy, nie unosząc wzroku. Jakimś sposobem wszedł do swojego iPoda, a ja tego nie zauważyłam. — Co ty WYPRAWIASZ?! — wybuchłam. — Twój czas minął. Nie wolno ci aż do czwartej! — Ale ja nie grałem w Skylandersów przez czterdzieści pięć minut, tylko trzydzieści siedem minut, bo się ładowało i nie mogłem ich zabrać do łazienki, a ty POWIEDZIAŁAŚ, że mi doliczysz ten czas. Złapałam się za włosy i zaczęłam je sobie rwać z głowy, starając się nie myśleć o gnidach. Po prostu nie mam zielonego pojęcia, jak sobie poradzić z technologią. W tygodniu jest zakazana, a podczas weekendu dozwolona na dwie i pół godziny maks, przy czym nie dłużej niż czterdzieści pięć minut za jednym zamachem i z co najmniej godziną przerwy pomiędzy jedną a drugą sesją, nie mniej, ale cała sprawa powoli staje się skomplikowanym algorytmem, w którym trzeba uwzględniać kończenie poziomów, ładowanie, chodzenie do łazienki i bawienie się w cyberczarodziejów z kimś, kto mieszka po drugiej stronie ulicy… a mnie to normalnie doprowadza do SZAŁU, ponieważ zamienia moje dzieci w istoty nieobecne, a przecież równie dobrze mogłabym wciąż leżeć w ŁÓŻKU i… — Billy — powiedziałam takim tonem, jakbym nagrywała powitanie na skrzynkę głosową. — Wykorzystałeś już swój czas ekranowy. Zechcesz mi oddać tego iPada? Chciałam powiedzieć iPoda?

— To nie jest iPod. — Oddaj mi to — powiedziałam, patrząc na ten zły, cienki, czarny przedmiot wzrokiem Meduzy. — To Kindle. — DOŚĆ EKRANÓW, powiedziałam! — Mamo. To twój Kindle. To jest książka. Zamrugałam raptownie, z uczuciem, że dostaję już kręćka od tego wszystkiego. To było technologiczne, czarne, cienkie i dlatego stanowiło ucieleśnienie wszelkiego Zła, ale… — Czytam Jakubka i brzoskwinię olbrzymkę Roalda Dahla. …ale przecież była to książka. — Ano tak! — rzuciłam pogodnie, starając się odzyskać utraconą godność. — Czy ktoś chce coś przekąsić? — Mamo — powiedział Billy. — Jaka ty jesteś głupia. — Okej, przepraaaaszam — odparłam tonem nadąsanej nastolatki. Porwałam go w objęcia i przytuliłam do siebie, może ciut za bardzo uczuciowo. I nagle ten dźwięk. Dopadłam do telefonu. Roxster! To był Roxster! O Boże! Wszystko się zgadza. Roxster mówił, że w ten weekend wybiera się do Cardiff na mecz rugby. Dlatego właśnie chciał się ze mną zobaczyć w czwartek, ale wtedy się okazało, że Billy ma wszy. W ten weekend było rugby w Cardiff! Odbyliśmy rozkoszną rozmowę SMS-ową, której kulminacja wyglądała następująco: Zamierzam powiedzieć „nie”. Mam jutro spotkanie i koniecznie muszę się przygotować, być wypoczęta i świeża, bo taką właśnie jestem profesjonalną,

świadomą priorytetów Supermatką. Kiedy dzieci zasną, zajmę się przygotowaniami do tego Superspotkania. 23.55. Mmmmm. Nie ma to jak przeprosinowy seks z chłopaczkiem, który pojechał na mecz rugby i nie wziął z sobą telefonu.

VIP-MAMA

22 KWIETNIA 2013, PONIEDZIAŁEK 60 kilo (coś tam wyparowało za sprawą seksu), liczba numerków 5, liczba minut spędzonych na przygotowaniach do spotkania 0, pomysłów na to, co powiem na spotkaniu 0 (O Boże, Boże…). 11.30. Hol recepcyjny w wytwórni filmowej. O Boże… Seks do białego rana. Co ja sobie myślałam? Całe to gadanie o godzeniu się i rozstawaniu wprawiło nas w seksualny szał i żadne z nas nie było w stanie usnąć. Zwisam sobie do góry nogami ze skraju łóżka, Roxster trzyma moje łydki i w tej oto pozycji mnie posuwa, aż tu nagle… — Mamo! — Szczęknęła klamka w drzwiach. O Boże, jak trudno było przestać. — Mamo! Przerażony Roxster odskoczył, a ja klapnęłam tyłkiem na podłogę… — Mamo! Co to za walenie? — Nic, kotku! — zaćwierkałam, wciąż do góry nogami. — Zaraz dochodzę… znaczy idę! — Ja też — szepnął wtedy Roxster. Próbowałam się obrócić, zupełnie nie jak dama, z tyłkiem w powietrzu, a Roxster zaczął rechotać, wciągając mnie na łóżko. — Błagam, nie pierdnij — powiedział, wciąż szepcząc. — Mamo? Gdzie jesteś? Dlaczego drzwi są zamknięte? Przeskoczyłam przez łóżko, po drodze obciągając halkę, gdy tymczasem Roxster ukrył się po drugiej stronie. Odczepiłam haczyk i pospiesznie wyszłam na korytarz, uchyliwszy wcześniej tylko szparę w drzwiach, które natychmiast za sobą

zamknęłam. — Wszystko w porządku, Billy, mamusia tu jest i wszystko jest dobrze. Co się stało? — Mamo — powiedział Billy, patrząc na mnie dziwnie — dlaczego masz cycuszki na wierzchu? Po tym jak już odwiozłam dzieci do szkoły, poranek zmienił się w kompletny koszmar, wywołany próbami rozwiązania układu wielu równań z wieloma niewiadomymi: konieczność odebrania dzieci, wszy, dylematy grafiku umówionych zabaw z innymi dziećmi dla Chloe, modelowanie włosów (co prawdopodobnie zainfekowało całą łazienkę wszami z początku cyklu rozwojowego), fakt, że sukienka z granatowego jedwabiu trafiła na samo dno szafy i wynikająca stąd konieczność prasowania jej i usuwania plam z czekolady itd. — a teraz jestem tutaj i czekam na spotkanie z filmowcami, ale wciąż całkowicie nieprzygotowana mentalnie. Niewiarygodnie przerażające wnętrza. Hol recepcyjny jest jak galeria sztuki. Stanowisko recepcjonistki przypomina ogromną, betonową, wolno stojącą wannę… i jeszcze jest tu mężczyzna, który leży na podłodze twarzą w dół. Czyżby kolejny ambitny scenarzysta, dla którego „wstępne spotkanie w sprawie opcji” zakończyło się nie po myśli? 12.05. O! To jest rzeźba, a może raczej rodzaj instalacji. 12.07. Spokój i skupienie. Spokój i skupienie. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Żeby tylko nie zapomnieć, co jest w scenariuszu. 12.10. Może dostanę nagrodę BAFTA za najlepszy scenariusz adaptowany. „Chciałabym przede wszystkim podziękować Talicie, Sergeiowi, Billy’emu, Mabel, Roxsterowi… a zresztą dość o nich! Urodziłam się trzydzieści pięć lat temu i…” 12.12. Weź przestań, Bridget, powiedziałam sobie w duchu. Uporządkuj myśli. Najważniejsza sprawa: jest to uwspółcześniona feministyczna tragedia. Głównym wątkiem jest wewnętrzny dramat Heddy, która zamiast po prostu być niezależna jak

Jude, wybiera sobie nudnego, nieciekawego z wyglądu pracownika akademickiego, który nadweręża swój budżet, żeby kupić dom w Queen’s Park. A potem, rozczarowana intelektualnym miesiącem miodowym we Florencji (bo tak naprawdę pragnęła jechać na Ibizę) i rozczarowana żenującym seksem (bo tak naprawdę pragnęła wyjść za swojego seksownego kochanka alkoholika), wraca, znowu się rozczarowuje, tym razem obskurnym, wilgotnym domem w Queen’s Park, ostatecznie strzela sobie w łeb i… Grrr! 17.00. Z obłoków na ziemię ściągnęła mnie wysoka, ciemnowłosa dziewczyna, ubrana od stóp do głów na czarno. Za jej plecami stał nieco niższy młodzian, z włosami z jednej strony długimi, z drugiej strony przystrzyżonymi na krótko. Uśmiechali się z przesadnym entuzjazmem, jakby już było wiadomo, co zrobiłam (coś strasznie złego…), a teraz chodziło tylko o to, żeby mnie uspokoić, po czym zostanę bezproblemowo zabita i rzucona jak ten gość — na podłogę. — Cześć, jestem Imogen, a to jest Damian. Wcisnęliśmy się do windy z nierdzewnej stali, gdzie wśród kłopotliwego milczenia popatrywaliśmy na siebie z towarzyszeniem maniakalnych uśmiechów, gorączkowo szukając tematu do rozmowy. — Bardzo ładna winda — wypaliłam. — Owszem, niczego sobie — odparła Imogen, a wtedy drzwi otworzyły się i wyszliśmy bezpośrednio do imponującej sali konferencyjnej, za której oknami rozciągał się widok na dachy Londynu. — Napijesz się czegoś? — spytała Imogen, wskazując niski bufet, na którym pyszniły się designerskie wody mineralne, dietetyczne cole, kawy, ciasteczka czekoladowe, batony zbożowe, herbatniki owsiane, miska owoców i czekoladki z nadzieniem oraz, co zdało mi się nieco dziwne o tej porze dnia: croissanty. Chcąc sprostać atmosferze „prestiżowego biznesowego lunchu”, poczęstowałam się kawą i croissantem, a wtedy drzwi otworzyły się raptownie i do środka wkroczył wysoki, władczy mężczyzna w wielkich, ciemnych okularach i nieskazitelnie wyprasowanej koszuli; robił wrażenie kogoś bardzo zajętego i nad wyraz ważnego. — Przepraszam — rzucił głębokim głosem, nie patrząc na nikogo. —

Telekonferencja. Okej. Na czym stoimy? — Bridget, to jest George, prezes Greenlight Productions — wyjaśniła Imogen, a dokładnie w tym samym momencie moja torebka zagdakała głośno. O Boże. Billy najwyraźniej znów majstrował przy dźwiękach powiadomień o SMS-ach. — Przepraszam — zaszczebiotałam z udawaną wesołością. — Zaraz to wyłączę. — Po czym zaczęłam grzebać w okruchach sera wypełniających torebkę, gorączkowo szukając telefonu. Tyle że to gdakanie nie oznaczało SMS-a, tylko jakiś inny alarm, w związku z czym telefon nie przestawał gdakać, a ja żadną miarą nie mogłam go znaleźć wśród tych wszystkich śmieci, które noszę w torebce. Tamci patrzyli na mnie, wybałuszając oczy. — No więc… — podjął George, wskazując gestem krzesło obok, podczas gdy ja znalazłam wreszcie telefon, starłam z niego kawałek zmiażdżonego banana i wyłączyłam. — No więc… spodobał nam się twój scenariusz. — O, to wspaniale! — odparłam, cichcem przełączając telefon na „wibrowanie” i kładąc go sobie na kolanach, na wypadek gdyby przyszedł jakiś SMS od Roxstera, tfu, od żadnego Roxstera, tylko od Chloe albo ze szkoły. — Jest w nim parę naprawdę kapitalnych rzeczy — oznajmiła Imogen. — Dziękuję! — rozpromieniłam się. — Przygotowałam się do naszej dyskusji, mam tu gdzieś notatki i… W tym momencie telefon zaczął wibrować. SMS od Chloe. Skołowaciała od tej brei z imion dzieci brzmiących jak koniugacje łacińskich czasowników — Cosmo, Cosmas, Cosmata, Theo, Thea, Thelonius, Atticutas — i od ohydnego dylematu przywieźć/wymiotować, usiłowałam znaleźć odpowiedź na pytanie, co poczynają VIP-mamy w podobnych sytuacjach. — Zasadniczo uważamy, że uwspółcześnienie historii Heddy i nadanie jej nowej wymowy to znakomity pomysł — mówiła właśnie Imogen.

— Postaci Heddy — wtrącił obcesowo George. Imogen zarumieniła się lekko, najwyraźniej odebrawszy to jako swoisty ochrzan, ale ciągnęła swoje: — Uważamy, że pomysł z kobietą niezadowoloną ze swego losu, rozdartą między mężem wybranym z rozsądku a nieokiełznanie kreatywnym… — No właśnie — zgodziłam się w chwili, gdy telefon znowu zawibrował. — Chodzi o to, że to było dawno temu, a jednak kobiety wciąż stają w obliczu takich decyzji. A Queen’s Park to jest dokładnie takie miejsce… Zerknęłam ukradkiem na ekran. Roxster! — Okej, nasza propozycja… akcję umieszczamy na Hawajach — wszedł mi w słowo George. — Na HAWAJACH!? — spytałam z niedowierzaniem. — No. Zorientowałam się, że być może w tej chwili decyduje się wszystko, więc zebrałam się na odwagę i powiedziałam: — Ale w zamyśle to jest takie bardziej norweskie: listopadowe, mroczne, przygnębiające. Ciemny, depresyjny dom w Queen’s Park. — Kauai by się nadawało — rzuciła zachęcająco Imogen. — Tam wiecznie pada. — Czyli zamiast w mrocznym, depresyjnym domu wszystko będzie się działo… — Na jachcie! — ucieszyła się Imogen. — Chodzi nam o coś w stylu tej luksusowej aury lat sześćdziesiątych czy siedemdziesiątych. — Jak w Różowej panterze — wtrącił Damian. — Chcecie powiedzieć, że to będzie kreskówka? — spytałam, a pod biurkiem ukradkiem pisałam SMS-a: — Nie, nie, jak w tej oryginalnej Różowej panterze z Davidem Nivenem i Peterem Sellersem, czaisz? — wytłumaczyła Imogen. — A to się przypadkiem nie rozgrywało w Paryżu i Gstaad? — Niby tak, ale nam chodzi o ten feelling. O nastrój — powiedziała Imogen. — Jacht na Hawajach w nastroju Paryża i Gstaad? — spytałam.

— I będzie padało — potwierdziła Imogen. — Bardzo mroczne niebo zasnute chmurami — uzupełnił Damian. Zapadłam się w sobie. Cały pomysł opierał się na tym, że życie jest rozczarowujące i obskurne. Z drugiej strony, jako rzecze Brian Agent, scenarzysta absolutnie nie powinien być upierdliwy. Znów zawibrował telefon. Roxster. — W takim razie… — odezwał się George. — Heddą będzie Kate Hudson. — Tak, tak — przytaknęłam, wpisałam „Kate Hudson” do swoich notatek w iPhonie, prędko wysłałam SMS-a: , a równocześnie starałam się wyrzucić z pamięci obraz głowy Roxstera pod moją kiecką. — Tym nudnym mężem będzie Leonardo DiCaprio, a zapijaczonym eks…? — Heath Ledger — powiedział prędko Damian. — Ale przecież on nie żyje — zauważyła Imogen, gdy tymczasem Roxster przysłał SMS-a: — Tak, tak, tak, tak, tak — mówił Damian. — Nie Heath Ledger, tylko ktoś w typie Heatha Ledgera, tyle że… — Żywy? — spytała Imogen, wpatrując się zimno w Damiana. — Colin Farrell? — No — podsumował George. — Widzę to. Colin Farrell pasi. O ile akurat teraz jest w grzecznej fazie, ale myślę, że jest. A co z tą drugą dziewczyną? — Przyjaciółka… ta, z którą Hedda Gabbler chodziła do szkoły? — spytała Imogen. Kolejna wibracja. — Alicia Silverstone — zaproponował Damian. — Chcemy mieć coś jak Clueless. — Nie — uciął George. — Nie — zaprzeczył samemu sobie Damian.

— Wiecie co? — rzekł George, wyraźnie się nad czymś zastanawiając. — Hedda mogłaby być bardziej jak Cameron Diaz. A może Bradley Cooper na tego nudnego męża? — Mmm! Tak! — ucieszyłam się. — Tylko czy Bradley Cooper nie jest za bardzo sekso… — Jude Law z Anny Kareniny — dorzuciła swoje Imogen z porozumiewawczym uśmiechem. — Albo całą obsadę zrobić starszą i kazać George’owi Clooneyowi zagrać nietypową rolę? Poczułam się, jakbym trafiła do jakiegoś mętnego półświatka, gdzie siedzimy sobie i przerzucamy się nazwiskami strasznie sławnych ludzi, których nie ma i nigdy nie będzie z nami. Dlaczego matka Cosmaty uważa, że wszy i zarazki są w stanie przeskoczyć z chodnika do jej domu, i czemu George Clooney miałby zagrać w uwspółcześnionej wersji Heddy Gabbler, której akcja osadzona jest na jachcie na Hawajach, a scenariusz napisany został przeze mnie? — A gdyby tak ona nie umarła? — powiedział George, wstając i zaczynając chodzić w kółko. — W książce ona umiera, dobrze mówię? — W sztuce — poprawiła go Imogen. — W tym całe sedno — zauważyłam. — Tak, ale to przecież komedia romantyczna? — To nie komedia romantyczna, tylko dramat — odparowałam i natychmiast pożałowałam swojej zarozumiałości. Znowu telefon. SMS. Chloe. — Ona się zabija z pistoletu — wyjaśniła Imogen. — Zabija się z pistoletu? Z pistoletu? — zdumiał się George. — Kto robi takie rzeczy? — Nie wolno tak mówić o kimś, kto się zabija — skomentowała Imogen. — Dokładnie tak tam jest powiedziane! W oryginale! — oznajmiłam, starając się zwalczyć ogarniające mnie uczucie irytacji na matkę Cosmaty. — „Dobry Boże!

Ludzie nie robią takich rzeczy!” Zapadło milczenie. Widziałam, że powiedziałam kompletnie nie to, co trzeba. Oczy Imogen były jak dwa sztylety. Trzeba przestać czytać te SMS-y i wreszcie SIĘ SKONCENTROWAĆ. Najwyraźniej trafiłam w sam środek jakiejś niewiarygodnie skomplikowanej polityki, którą nie do końca ogarniam… A zatem jedno lub drugie dziecko musi zostać samo, a fiksacja kulinarna Roxstera pozostanie bezprzedmiotowa… Imogen wsparła moją koncepcję postaci i rozwiązania akcji, wskazując, że zdziwienie samobójstwem bohaterki jest nie na miejscu — ponieważ ewidentnie czasami zabijają się z pistoletu i to nie tylko w sztukach teatralnych — ja z kolei, zamiast okazać zadowolenie z jej poparcia, opowiedziałam się po stronie George’a, cytując na dokładkę autora sztuki… — Chciałam powiedzieć, że zgadzam się z Imogen — wyjąkałam pospiesznie. — Zabijanie się z pistoletu to norma. Znaczy się nie norma, ale co jakiś czas ktoś rzeczywiście do siebie strzela. Weźmy na przykład, na przykład, eee… — Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu inspiracji, żałując, że nie mogę natychmiast wpisać do Google’a zapytania: „Współcześni celebryci, którzy się zastrzelili z pistoletu”. Pozostało mi tylko prędziutko SMS-ować do Chloe: — Okej — powiedział George, siadając znowu na krześle i w jednej chwili stając się poważnym biznesmenem. — Do rzeczy. Damy ci kilka dni. Nie ma mowy, żeby Kate Hudson do siebie strzelała. To ma być komedia romantyczna. Chcemy komedii. Wbiłam w niego osłupiałe spojrzenie. Liście w jego włosach jakimś dziwnym sposobem pod moim piórem tragedia nabrała znamion komicznych? Jednak Hedda Gabbler musi się zabić. To jest sprawa całkowicie fundamentalna. Niemniej skoro, jak powiedział Brian, w biznesie filmowym integralność artysty musi iść ręka w rękę z pragmatyzmem, to… Kolejny SMS od Roxstera! Może to wcale nie taki zły pomysł? Z dyskusji na temat Różowej pantery i „wszawej” propozycji Roxstera zrodziła się w mojej głowie genialna idea. — A Tom i Jerry? — wypaliłam. George, który stał już w otwartych drzwiach, obejrzał się za siebie.

— Chodzi o to, że Tom i Jerry to komedia, ale Tomowi i Jerry’emu przydarzają się najokropniejsze rzeczy. To znaczy Tomowi bardziej… a to coś go rozgniata na płask, a to poraża prąd, a mimo to jakimś sposobem… — Zawsze ożywa! — dokończyła Imogen, uśmiechając się do mnie. — Sugerujesz, żeby ją reanimować? — spytał George. — Takie skrzyżowanie Nie wszystko złoto, co się świeci z Ostrym dyżurem i Pasją Mela Gibsona — podniecił się Damian, ale po chwili dodał pospiesznie: — Tyle że bez tych żydowskich podtekstów. — Spróbuj się zastanowić, przyślij nam przeróbkę w czwartek, a my zobaczymy, co wychodzi z tych tekstów— powiedział George swoim głębokim głosem. — No dobra, muszę lecieć. Mam telekonferencję. Zawibrował telefon. Roxster: Pożegnaliśmy się w nastrojach euforycznych — „Znakomicie sobie poradziłaś! Strasznie mi się podoba twoja sukienka” — wyściskaliśmy (przy czym starałam się odchylać głowę do tyłu, bo jakby to wyglądało, gdyby wszy emigrowały w asymetryczną fryzurę Damiana?), a potem znalazłam sobie miejsce w holu i zabrałam się do czytania najświeższych SMS-ów. Chloe: Roxster: A ja zamiast zastanowić się nad całym tym spotkaniem, a potem zadzwonić do Briana i zmusić go, żeby ich zmusił, żeby dali mi więcej czasu, następnie zaś pognać do domu i sprawdzić, jak się Billy czuje, po drodze zastanawiając się głęboko, co Chloe chciała powiedzieć, skarżąc się, że musi sama podejmować decyzje, jeśli ja akurat jestem na ważnym spotkaniu, odpisałam Roxsterowi, podając kompletną listę wszystkich rzeczy do jedzenia, które tu zaserwowano, dodając na zakończenie:

WSZY W AKCJI

23 KWIETNIA 2013, WTOREK Liczba minut spędzonych nad scenariuszem 0, liczba minut spędzonych na zajmowaniu się cudzymi wszami, minut, które mogłabym poświęcić pracy 507, liczba osób, które moja rodzina mogła zarazić wszami (licząc Toma, Jude, wszystkich facetów, z którymi Jude umawiała się ostatnio na randki, Talithę, Roxstera, Arkisa, Sergeia, Grazinę Sprzątaczkę, Chloe, Briana Agenta — ale tylko w wypadku, jeśli można się zarazić przez telefon — oraz całą ekipę Greenlight Productions) 23 (nie licząc osób, które ww. mogli zarazić). 9.30. No dobra. To mój pierwszy dzień oficjalnej pracy nad przeróbką scenariusza d o Liści w jego włosach. Pękam z dumy i upajam się! Mam wrażenie, jakby dotychczas to było tylko jakieś hobby, a teraz zaczęło się naprawdę. 10.05. Grrr. To jednak dość trudne. Nie chcę robić z siebie jakiejś primadonny, ale osadzenie Heddy Gabbler w scenerii jachtu na Hawajach jakimś niewytłumaczalnym sposobem zmienia nastrój i wymowę całego utworu. Poza tym rodzi cały wachlarz trudności nieobecnych w kamienicy w Queen’s Park. Och! Mniam! SMS! 10.45. Od Toma. Oszalała z przerażenia, wysłałam SMS-a zwrotnego: Ale już w chwili, gdy pisałam te słowa, zaczęła swędzieć mnie głowa. Znowu Tom: Zatrząsł mną paroksyzm poczucia winy. Ta noc — tzn. Toma i Arkisa — miała

być uwieńczeniem wielomiesięcznych dyskusji, obmyślania strategii itd., a ja być może wszystko zniszczyłam! 11.00. Właśnie posłałam do Toma SMS-a z listą preparatów na wszy, grzebieni itd., oferując też, że jak tu wpadnie, to go wyczeszę. 11.15. Przed chwilą dzwoniła Jude, w jej głosie brzmiały drżące, grobowe tony: — Podły Richard zablokował Isabellę. — Kto to jest Isabella? — Ta zmyślona dziewczyna na PlentyofFish.com, pamiętasz? Wystawiła go do wiatru w sobotę i teraz… Jude była naprawdę zdenerwowana. — Co? — Podły Richard zlikwidował swój profil, a zamiast tego pokazuje się wiadomość, że nie jest już dostępny, bo poznał kogoś innego. Czuję się zraniona do głębi, Bridget. Jak on mógł tak szybko poznać kogoś innego? Próbowałam wyjaśnić Jude, że Isabella nie istnieje naprawdę i Podły Richard raczej nikogo nie poznał, tylko usiłuje wziąć odwet na Isabelli za to, że go wystawiła do wiatru, choć jak mogłoby być inaczej, skoro Isabella nie istnieje? Usłyszawszy to, Jude nieco poweselała. — W sobotę poznałam miłego faceta, no wiesz, tego ze strony miłośników tańca. Tylko że on nienawidzi tańczyć. Twierdzi, że pewnie przenieśli jego profil ze strony o snowboardzie. Przynajmniej nic nie wspomniała o wszach. Południe. No dobra. Jude już spokojna i zadowolona, zabiorę się do Liści w jego włosach. Kłopot polega na tym, że ludzie raczej nie MIESZKAJĄ na jachtach, prawda? A może się mylę? W końcu na barkach w kanale mieszkają. Z drugiej strony, jak kogoś stać na jacht, to stać go też na wielki dom, a na jachcie spędza tylko wakacje. Albo — co bardziej à propos — miesiące miodowe.

12.15. SMS do Talithy: 12.30. Kolejny SMS od Talithy: O Boże. Przedłużane włosy Talithy! Czy można wyczesać wszy z przedłużanych włosów? Kolejny SMS od Jude: 16.15. Psiakrew! Psiakrew! Trzask, łomot i głosy, czyli wszyscy już wracają do domu. 17.00. Wparowała Mabel z jakimś listem w ręku. Usiadła na kanapie i po jej policzkach popłynęły wielkie łzy.

Do wszystkich rodziców przedszkolnego.

dzieci

uczęszczających

do

oddziału

U jednego z dzieci ze Śpiącej Różyczki… Dlaczego wszystkie nazwy klas z przedszkola brzmią jak nazwy letnich domków wśród wzgórz Cotswold, które stale wyszukuję w Google, zamiast pracować nad Liśćmi w jego włosach?

…stwierdzono wszy głowowe. Zaleca się nabycie odpowiedniego grzebienia i preparatów leczniczych oraz staranne sprawdzanie dzieci przed udaniem się do szkoły. — To przeze mnie — wyłkała Mabel. — Ja zainfektowałam wszystkich wszami.

To ja jestem „Jedno z dzieci ze Śpiącej Lóżyczki”. — To nie ty — zapewniłam, tuląc ją do siebie, skutkiem czego była prawdopodobnie kolejna infekcja wszami; ja ją lub ona mnie. — To Cosmata ma wszy. U ciebie żadnych nie znaleźliśmy. Pewnie piszą „jedno z dzieci”, a mają na myśli mnóstwo.

24 KWIETNIA 2013, ŚRODA 61 kilo (zdaje się recydywa), liczba zżutych nicorette 29 (to znaczy tego substytutu papierosów, a nie Szkolnej Matki), liczba wypitych puszek coli dietetycznej 4, liczba red bulli 5 (straszne, praktycznie fruwam pod sufitem), liczba opakowań tartego sera 2, kawałków ryżowego chleba 8, kalorii 4897, przespanych godzin 0, napisanych stron 12. Uff. 12.30. No dobra. W ogóle nie ma co panikować. Jeżeli fabuła jest ciekawa i są w niej tematy wzięte ze współczesnego życia, to miejsce akcji powinno być nieistotne. 13.00. Ale pomysł, że Hedda i jej nudny mąż, dysponując jachtem, jadą na miesiąc miodowy gdzieś indziej, a potem wracają i dalej jak gdyby nigdy nic mieszkają na jachcie, to jest piramidalny nonsens. 13.15. Niech ta głowa wreszcie przestanie swędzieć! 13.20. A może wysłać ich na wyprawę samochodową po amerykańskim Zachodzie? Z pewnością samochód mógłby być miłą odmianą po życiu przez cały czas na pokładzie jachtu. 16.30. Tak się zastanawiam, czy nie zadzwonić do Briana Agenta i nie omówić z nim całej sprawy. No bo przecież po to właśnie są agenci, racja? 17.00. Wyjaśniłam wszystko Brianowi Agentowi, w trakcie rozmowy ustawicznie drapiąc się po głowie jak jakaś wariatka. — A więc o to chodzi — uświadomił mnie Brian. — Plotka głosi, że Greenlight wynajęło jacht na Hawajach do marihuanowej komedii Nadmuchać magicznego

smoka, a potem cały projekt upadł, więc teraz muszą coś z tym jachtem zrobić. — Och — jęknęłam załamana. — A ja myślałam, że Liście w jego włosach tak się spodobały Greenlight Productions, ponieważ… — To jak? — Brian radośnie wszedł mi w słowo. — Zrobimy Heddę Gabbler na pokładzie hawajskiego jachtu, co? — Tak — zgodziłam się, żywiołowo kiwając głową, choć Brian nie mógł przecież tego widzieć, ponieważ znajdował się po drugiej stronie telefonicznego połączenia. Żywiołowo kiwając głową, siałam wokół siebie wszy. Tak więc całe szczęście, że Briana Katzenberga obok mnie nie było, gdyż zaraziłabym i jego.

25 KWIETNIA 2013, CZWARTEK 5 rano. Leżę w łóżku i piszę jak szalona. Spowija mnie odstręczający gąszcz opakowań po nicorette i kubków po kawie, do tego cała podłoga usłana jest kartkami ze scenariuszem, puszkami po dietetycznej coli i red bullu itd., itp. Czuję się obrzydliwie, totalnie obrzydliwie. Mój brzuch to gigantyczna bulwa pełna tartego sera, ryżowego chleba, dietetycznej coli i red bulla. I swędzi mnie głowa, bez chwili zmiłowania. A wciąż nie opracowałam jeszcze żadnego spójnego tekstu i wszystko jest źle napisane i rozplanowane, jak scena z domu wariatów itd., itp. I nawet nie mogę wysłać SMS-a do Roxstera, bo on śpi. 10.10. Napływ adrenaliny spowodowany bliskością nieprzekraczalnego terminu sprawił, że skończyłam „te teksty”, wysłałam je mailem i nawet dorzuciłam coś ekstra, to znaczy głupawą, przyznaję, finałową scenkę, którą pisałam przez dwadzieścia minut, w której Hedda skacze z pokładu jachtu, po czym Lovegood, jej kochanek alkoholik, robi to samo, a potem oboje lądują na dnie oceanu, gdzie zakładają sprzęt do nurkowania — jak w Tylko dla twoich oczu. Mam dzięki temu przyjemne uczucie, że wywiązałam się z naddatkiem z „tekstu”. A teraz będę dalej spała.

ZAWSZONE PRESTIŻOWE SPOTKANIE BIZNESOWE

26 KWIETNIA 2013, PIĄTEK 12.30. Sala konferencyjna Greenlight Productions. O Boże. Weszłam i natychmiast niczym młot uderzyła mnie panująca w środku atmosfera napięcia. Na mój widok znienacka umilkły prowadzone rozmowy. — Cześć, Bridget! Wejdźże, siadaj! — powiedziała Imogen. — Dzięki za przeróbki. Jest tam kilka fajnych rzeczy. — (Powoli zaczynałam się orientować, że „jest tam kilka fajnych rzeczy” oznacza tak naprawdę: „to zupełnie do dupy”). Zebrane towarzystwo było w nastrojach defetystycznych, znużonych, które całkowicie różniły się od tego, czym mnie powitano tydzień wcześniej. Odczułam przemożną potrzebę podrapania się po głowie. — Jak ktoś jest fanem jachtów, to niby czemu miałby go rajcować rajd samochodowy? — George ruszył na mnie bez wstępów. — O to właśnie chodzi! — odparłam i udając, że drapię się po głowie w namyśle, skrobnęłam się raz czy dwa, żeby zlikwidować najgorsze swędzenie. — Skoro Hedda wraca na swój nowy jacht tylko po to, żeby przeżyć rozczarowanie, to pomysł spędzenia na nim miodowego miesiąca jest od strony psychologicznego prawdopodobieństwa postaci zupełnie nonsensowny, no nie? — Niby tak, ale skąd ten trekking, przecież mogliby… mogliby… Telefon zawibrował. Talitha. — Pojechać do Vegas! — dokończył usłużnie Damian. — Skąd ci się wzięło to Vegas? — żachnął się lekceważąco George. — Ludzie się żenią w Vegas, ale nie spędzają tam miodowych miesięcy.

— A może Kostaryka? — próbował dalej Damian. Telefon znowu przypomniał o swoim istnieniu. Tom. — Albo Riwiera Maya? — dorzuciła swoje Imogen. — Tylko nie Meksyk. Tam porywają ludzi — zaprotestował George. — Czy to takie ważne? — zaryzykowałam, starając się za żadną cenę nie myśleć o mrożących krew w żyłach implikacjach wynikających z SMS-a Toma. — Przecież akcja nie dzieje się w trakcie miesiąca miodowego, ale po powrocie. Równocześnie spojrzeli na mnie, wytrzeszczając oczy, jakbym właśnie wpadła na myśl absolutnie genialną i oryginalną. — Ona ma rację — stwierdził George. — Nie musimy kręcić miesiąca miodowego. Znienacka przemknęła mi przez głowę zupełnie dołująca myśl, że George’a wcale nie interesuje to, co napisałam, lecz wyłącznie lokalizacja planów zdjęciowych. Z drugiej strony poczułam, że muszę natychmiast odpisać Tomowi i wyjaśnić mu różnicę między jednymi a drugimi wszami, choć nie miałam pojęcia, czy jakakolwiek istnieje. Z trzeciej strony zdało mi się, że powinnam skorzystać z chwilowej szczęśliwej passy i przejąć kontrolę nad spotkaniem. — Posłuchajcie, co wam powiem… — zaczęłam, słysząc w uszach własny wkurzający głos prymuski, a jednocześnie drapiąc się po głowie i dławiąc strachem, żeby Roxster nie napisał SMS-a, w którym mi powie, że też ma te wszy, albo wręcz te drugie… — Myślę, że z tym jachtem to fantastyczny pomysł — entuzjazmowałam się fałszywie — ale niestety ten pomysł rodzi problemy z kwestiami adaptacji. Musimy pamiętać, że Wszy w jego włosach to… — Wszy w jego włosach? — powtórzyła Imogen, nagle sięgając dłonią do swoich włosów. — Chciałam oczywiście powiedzieć Liście w jego włosach — poprawiłam się pospiesznie. Damian drapał się już po głowie, a George, który nie mógł wykonać

identycznego gestu, bo jest łysy, patrzył na nas takim wzrokiem, jakbyśmy wszyscy doszczętnie zwariowali. Zawibrował telefon. Roxster! Nie, to znowu Tom. — Najważniejsze — brnęłam mężnie — najważniejsze to nie stracić z oczu najważniejszego… Popatrzcie — rzuciłam majestatycznie, otwierając swojego laptopa. — Mam tu wynotowane najważniejsze tematy. Otoczyli mnie wiankiem, by móc widzieć ekran mojego komputera, ale jakoś głowy trzymali z dala od mojej. Żeby wypełnić niezręczną ciszę, jaka zawsze zapada w trakcie ładowania się laptopa, dodałam: — No wiecie, ja uważam, że to jest zasadniczo feministyczny scenariusz — a wtedy na ekranie wykwitła różowo-liliowa tapeta z ubieranki Princess Bride. Grr! Jakim cudem Mabel dobrała się do mojego laptopa? Zaczęłam gmerać w komputerze w poszukiwaniu notatek, ale przerwał mi pełen zniecierpliwienia głos George’a: — Słuchaj, ty sobie szukaj tych rzeczy, a my tymczasem poczytamy twoje teksty i przy okazji może zamówimy jakiś lunch? — Poczytacie moje teksty? — powtórzyłam, z wirem w myślach. — Jeszcze ich nie czytaliście? Przecież ledwo co dyskutowaliśmy o moim tekście. PO CO ja nie spałam do białego rana, żłopiąc red bulla i żując nicorette, skoro im się nawet nie chciało tego czytać i… — No to do zobaczenia po lunchu — przerwał mi rozmyślania George i wszyscy wyszli. 13.05. Hmm. No dobra. Przynajmniej mogę do woli drapać się po głowie, wyguglować gnidy i mendy oraz spróbować jakoś dojść do ładu z faktem, że entomologia stanęła między mną a Roxsterem. 13.15. Właśnie wstukałam „Wszy jedne i drugie” do Ask.com i kiedy akurat czytałam, że…

Wszy głowowe i wszy łonowe to dwa różne gatunki owadów należące do tego samego podrzędu wszy, ale jeden i drugi pasożytuje na człowieku. Wszy głowowe (znajdowane przeważnie na głowie) mają dłuższe i cieńsze ciała w porównaniu z wszami łonowymi, których ciała są większe i bardziej rozrośnięte. Wszy głowowe żyją jedynie na głowie i nie są w stanie pasożytować w okolicach łonowych. Wszy łonowe żyją w okolicy łonowej. Istnieje jeszcze trzeci gatunek czy też podgatunek wszy, który pasożytuje w innych owłosionych obszarach… …wyrosła nade mną asystentka George’a z menu w ręku, a ja nie zdążyłam przełączyć ekranu z powrotem na ubierankę Princess Bride. Zatrzasnęłam ekran laptopa, po czym zamówiłam tajską sałatkę z kurczakiem, a kiedy asystentka sobie poszła — zapewne z zamiarem opowiedzenia całej firmie, że mam wszy łonowe — przesłałam Tomowi maila z linkiem do powyższego wyjaśnienia kwestii wszy „jednego i drugiego gatunku”. 13.30. Jeszcze ich nie ma. A ja już powoli zaczynam panikować, bo dzisiaj moja kolej odebrać dzieci ze szkoły. Skąd mogłam wiedzieć, że spotkanie na temat dziesięciostronicowego tekstu tak się przeciągnie? Ooo! SMS! Roxster? Tom. Grr! George, Damian i Imogen wrócili. 14.45. Spotkanie dobiegło końca, musiałam się uwijać jak w ukropie, żeby o 15.15 zameldować się na oddziale przedszkolnym. Na szczęście — kiedy już wreszcie tamci przeczytali „teksty” i coś zjedli (dokładnie tak samo jest z Billym i Mabel!) — reszta „prestiżowego spotkania biznesowego” przebiegła w nieco bardziej pozytywnych nastrojach, tyle że muszę przerobić wszystko, co wcześniej przerobiłam, bo „teksty jakoś mało śmieszne”, a jedyny fragment, jaki George’owi przypadł do gustu, to to idiotyczne zakończenie z nurkowaniem, zapożyczone z

Tylko dla twoich oczu. Niestety, kiedy wrócili z lunchu, na ekranie komputera wciąż nie było feministycznych notatek. Mój laptop powitał ich słowami: Wszy głowowe i wszy łonowe to dwa różne gatunki owadów… Chyba że w porę udało mi się zatrzasnąć pokrywę i że nie zdążyli tego przeczytać; jednak mała szansa, aby nie zauważyli rysunków „jednego i drugiego gatunku”. Od dalszej dyskusji coraz to odrywały mnie SMS-y od Talithy, która oczywiście natychmiast znalazła w Notting Hill jakąś pielęgniarkę celebrytkę od wszy i na bieżąco komentowała mi jej poczynania. Nie potrafiłam poprosić Talithy, aby przestała bombardować mnie SMS-ami, ponieważ czułam się winna i zobowiązana służyć jej wsparciem. A tymczasem SMS-y od Talithy przychodziły coraz bardziej makabryczne. Talitha musiała chyba nieźle się zirytować, bo w normalnych okolicznościach bardzo dba, aby w nikim nie wzbudzać poczucia winy. Zrujnowałam jej życie i karierę. I charakter. Więc zaproponowałam, że usunę jej te pasemka, jeśli do mnie wpadnie. Choć tyle mogę dla niej zrobić… I faktycznie wpadła, a po drodze uknuła genialny plan, abyśmy wszyscy razem

wybrali się jutro do pielęgniarki celebrytki od wszy. — Przynajmniej jedna rzecz z głowy! I w ogóle fajny wypad! Będzie śmiesznie! 23.00. Niesamowity wieczór nad odklejaniem pasemek Talithy. Wyzwanie okazało się poważne, gdyż trzeba było precyzyjnie wcierać olejek w te sklejone miejsca, a potem odrywać kolejne pasemka i sprawdzać, czy nie ma na nich wszy. Trochę mi to przypominało scenę z Nędzników, tę z Anne Hathaway, gdzie ona umierała, bo ktoś ją źle ostrzygł, tyle że u nas było więcej jęków i szlochów. Nie znalazłyśmy żadnych robali, bo pielęgniarka-celebrytka od wszy wszystkie wytłukła, ale w kleju było całkiem sporo ciemnych kropek. Najgorsze, że przedłużanie włosów kosztuje setki funtów… — To wszystko moja wina. Zapłacę — zobowiązałam się. — Och, nie wygaduj głupstw, kochanie — odparła Talitha. — Nie o to chodzi. Chodzi o to, że muszę czekać co najmniej tydzień, na wypadek gdybym którąś przeoczyła, bo tyle trwa ich cykl rozwojowy. I co ja mam zrobić? Jakby w jednej chwili coś w niej pękło. Siedziała i smutnym wzrokiem patrzyła w lustro, w którym odbijały się jej prawdziwe włosy zlepione oliwką na wszy. — O Boże, wyglądam, jakbym miała sto lat. Co powie Sergei? Jak ja się pokażę na antenie? Kochana, to jest coś, czego zawsze się obawiałam. Że uwięznę na jakiejś bezludnej wyspie, gdzie nie ma specjalistów od przedłużania włosów, gdzie nie ma botoksu, i będę musiała zobaczyć siebie taką, jaką jestem naprawdę. Ignorując ze wszystkich sił moją teorię na temat osiemnastowiecznych peruk oraz wynikające z niej wnioski, zwróciłam jej uwagę, że wcale nie jest naprawdę taka, jak teraz w lustrze — przecież nikt nie wygląda wystrzałowo, mając głowę ubabraną w olejku do przedłużania włosów i preparacie przeciwko wszom — po czym umyłam Talicie włosy i jeszcze je wymodelowałam. W sumie wyglądała naprawdę słodko. Włosy miała puchate jak maluśkie kurczątko. — Celebryci wciąż zmieniają styl! — oznajmiłam pocieszająco. — Weź Lady Gagę! Weź Jessie J. Czemu nie miałabyś nosić… różowej peruki! — Nie jestem Jessie J! — żachnęła się Talitha, a wtedy Mabel, która się cały czas wszystkiemu przyglądała, rozdarła się:

— „Zapomnij o szmalu. Blabla blabla!” — po czym popatrzyła na nas wyczekująco, jakby była przekonana, że wywiążemy się z roli i posłusznie dokończymy: „Nie, to TY jesteś Jessie J!”. Nie doczekawszy się, wyraźnie strapiona wyszeptała: — Czemu Talitha jest taka smutna? Talitha powiodła po nas poważnym spojrzeniem. — Wszystko w porządku, moje dziewczątka — powiedziała, jakbyśmy obie miały po pięć lat. — Kupię może coś takiego u Harrodsa. Przyda się na później. Pod warunkiem że nie będzie w tym wszy. 23.30. Przed momentem przyszedł SMS od Talithy: To było z jej strony posunięcie najwyższych lotów, bo słowa nie tylko były całkowicie wyprane z jakichkolwiek pasywno-agresywnych sugestii wzbudzających poczucie winy, ale wynikało z nich wręcz, jakbym oddała jej przysługę. Talitha jest naprawdę istotą ludzką najwyższych lotów. W jej opinii ludzie „prymitywni” to tacy, którzy nie bardzo wiedzą, jak się zachować. Jestem także pewna, że gdyby Talitha rzeczywiście miała do mnie pretensje, na przykład, że specjalnie ją przytuliłam i wycałowałam, wiedząc, że mogę mieć wszy, to powiedziałaby mi o tym bez owijania w bawełnę. SMS od Toma:

27 KWIETNIA 2013, SOBOTA Liczba zlikwidowanych wszy i gnid 32, koszt likwidacji jednej wszy 8,59 funtów. Wyprawa do wszawej pielęgniarki to był, jak ujął to Billy, „wielki, wielki fun” — i faktycznie, wszyscy ubawili się po pachy. Profesjonalne asystentki, całe na biało, wymiotły nasze włosy specjalnym odkurzaczem, oznajmiły, że nic nie znalazły, a potem jeszcze potraktowały nas ostro bardzo gorącą suszarką do włosów. „Wielki,

wielki fun” trwał, dopóki nie przyszedł rachunek — 275 funciaków! Za coś takiego mogliśmy wszyscy pojechać do Eurodisneylandu! (oczywiście wcześniej trzeba by wyszperać w Google’u odpowiednio okazyjne oferty). — Jak to właściwie działa? — spytałam. — Nie mogłam tego zrobić sama w domu, korzystając z miniodkurzacza i suszarki nastawionej na największe grzanie? — Ależ skąd! — odparła wyniośle pielęgniarka celebrytka od wszy. — Cały ten sprzęt został specjalnie zaprojektowany w tym celu. Odkurzacz pochodzi z Atlanty, a żarowy likwidator wyprodukowano w Rio de Janeiro.

POŻAR! POŻAR!

1 MAJA 2013, ŚRODA O kurczę! Gdy rankiem zamiast zostać w sypialni, szłam na dół, żeby zająć się dziećmi, Roxster powiedział: — Może zszedłbym na śniadanie. — Okej — odparłam, zadowolona, ale zarazem lekko podenerwowana, bo z jednej strony nie wiedziałam, czy między dziećmi nie rozpęta się krwawa walka na noże, a z drugiej nie miałam pewności, czy Roxsterem powoduje pragnienie włączenia się w nasze życie rodzinne, czy tylko perspektywy kulinarne. — Przygotuję jedzenie, potem przyjdziesz. Z początku wszystko szło idealnie! Billy i Mabel ubrani, siedzieli grzecznie przy stole, więc postanowiłam usmażyć kiełbaski! Bo wiedziałam, że Roxster przepada za klasycznym angielskim śniadaniem! Kiedy Roxster się pokazał, świeży i radosny, Billy wcale nie zareagował na jego widok, a Mabel spokojnie jadła i tylko cały czas gapiła się na niego uroczyście, wręcz nie odrywała od niego spojrzenia. W końcu Roxster roześmiał się. — Cześć, Billy! Cześć, Mabel! Jestem Roxster. Zostało coś dla mnie? — Mamusia smaży kiełbaski — powiedział Billy, zerkając w stronę kuchenki. — O! — dodał, z rozjaśnionymi oczyma. — Palą się! — Pożal! Pożal! — wykrzyknęła z zachwytem Mabel. Podbiegłam do kuchenki, dzieci deptały mi po piętach. — Wcale się nie palą! — zaprotestowałam z oburzeniem. — Po prostu pod spodem jest tłuszcz. Z kiełbaskami wszystko okej, one… W tym momencie zabrzmiał alarm przeciwpożarowy. O dziwo, bo nigdy wcześniej tego nie robił. Był to najgłośniejszy dźwięk, jaki w życiu słyszałam. Ogłuszający.

— Spróbuję znaleźć instrukcję, jak się go wyłącza — powiedziałam. — Może najpierw powinniśmy zgasić ogień — krzyknął Roxster, po czym zakręcił kurek z gazem, zdjął patelnię i folię aluminiową z kuchenki i jednym gładkim ruchem wrzucił je obie do zlewu. Przekrzykując wywołany tym hałas, zapytał: — Gdzie jest kosz na odpadki spożywcze? — Tam! — rzuciłam, szaleńczo grzebiąc na półce z książkami kucharskimi i usiłując wśród nich znaleźć instrukcję obsługi alarmu przeciwpożarowego. Nic takiego nie znalazłam, z instrukcji była tylko książeczka do magimixa, którego już nie posiadamy. A tak w ogóle to skąd w domu ten alarm? W tym momencie rozejrzałam się wokół i spostrzegłam, że wszyscy gdzieś zniknęli. Dokąd poszli? Czy korzystając z mojego roztargnienia, stwierdzili kolektywnie, że jestem do niczego, i powzięli postanowienie przeprowadzki do Roxstera i jego kumpli, gdzie od rana do nocy, bez chwili zmiłowania, mogliby grać w gry wideo i jeść perfekcyjnie usmażone kiełbaski, przy akompaniamencie muzyki, która akurat jest na topie, a nie do Cata Stevensa i jego Morning Has Broken? Alarm ucichł. Ze schodów schodził szeroko uśmiechnięty Roxster. — Jak to się stało? Czemu już nie wyje? — spytałam. — Wyłączyłem go. Na skrzynce jest kod. Włamywacz raczej nie powinien go oglądać, ale chłopczyk może, zwłaszcza gdy płoną kiełbaski. — Gdzie dzieci? — Chyba poszły na górę. Chodź tu. — Objął mnie swymi umięśnionymi ramionami. — To nic takiego. To po prostu śmieszne. — Wszystko potrafię spieprzyć. — Nie, nieprawda — wyszeptał. — Pożar, plagi insektów to są rzeczy, które mogą się przytrafić każdemu. — Zaczęliśmy się całować. — Lepiej przestańmy — dodał — bo trzeba będzie gasić kolejne kiełbaski. Poszliśmy na górę zobaczyć, co z dziećmi. Okazało się, że spokojnie w swojej sypialni bawią się dinozaurami. — To jak? Idziemy do szkoły? — spytałam raźnym tonem. — Okej — powiedział Billy, jakby nic niezwykłego się wcześniej nie stało.

I tak oto całe nasze towarzystwo, nieliczne, ale śliczne ja, Billy, Mabel i Roxster — wyszło przed dom, gdzie nadziało się na jakąś rozdrażnioną lady, bodajże sąsiadkę z tej samej ulicy, która łypnęła na nas podejrzliwie i spytała: — Paliło się u was? — I to jeszcze jak, kwiatuszku — odparował Roxster. — Cześć, Billy! Cześć, Mabel! — Cześć, Roxster! — odkrzyknęli radośnie, a wtedy Roxster klepnął mnie w tyłek i ruszył w stronę metra. Teraz jednak przeżywam coś w rodzaju ataku paniki poniewczasie. Czy powinnam uznać, że sprawy między nami stały się bardziej poważne? Lepiej chyba, żeby dzieciaki nie przywiązywały się do Roxstera, bo… Napiszę do niego SMS-a i zaproszę na przyjęcie u Talithy! 10.35. Powodowana odruchem wysłałam SMS-a: — ale natychmiast tego pożałowałam. 10.36. Żadnej odpowiedzi. Nie wspomniałam, że pamiętam o jego urodzinach przypadających tego samego dnia (bo jeszcze by sobie pomyślał, że uprawiam stalking, nadmiernie interesując się jego życiem), ale dlaczego napisałam, że chodzi o sześćdziesiąte urodziny? No dlaczego? Jest coś bardziej odstręczającego? Dlaczego nie da się wymazać raz wysłanego SMS-a? 10.40. Roxster wciąż nie odpowiada. Grrr! Telefon! Może dzwoni, żeby ze mną zerwać, bo mam sześćdziesięcioletnią przyjaciółkę. 11.00. George z Greenlight. Rozmowa była dość irytująca, bo w ciągu zaledwie kilku minut George najpierw siedział w swojej limuzynie, potem odwiedził sklep z prezentami, aż wreszcie dotarł na lotnisko, gdzie wsiadał do samolotu a przez cały czas udzielał mi kazań odnośnie do tego, co muszę przerobić, przerywanych wypowiedziami typu: „Nie! Proszę tego nie pakować! Spieszę się na samolot… Nie, proszę mi to jeszcze zapakować”.

Wreszcie, pod koniec tego szaleństwa, otwierając kolejny SMS od Roxstera, nadęłam się i rzuciłam: — George, najwyraźniej jesteś bardzo roztargniony, więc w tej sytuacji trudno mi zrozumieć większość twoich uwag. Nie jestem pewna, czy usłyszał, ponieważ połączenie zostało brutalnie zerwane. Hurra! SMS od Roxstera brzmiał następująco: I potem przysłał jeszcze jeden: I jeszcze jeden: odpisałam cierpliwie. I jeszcze jeden: <Żeby nie było wątpliwości: naprawdę obiecujesz dwie kolacje? Licząc przyjęcie?>

PROBLEM Z LATEM

7 MAJA 2013, WTOREK 61,5 kilo (och, nie, och, nie, katastrofa), ilość ubrań na letnie miesiące 0, ilość ubrań, w których można się pokazać dzisiejszemu światu 1 (sukienka z granatowego jedwabiu). 9.31. Lato przyszło! Nareszcie zaświeciło słońce, zakwitły drzewa i w ogóle jest cudownie. Ale… Och, nie! Moje ręce, od łokci wzwyż nie są jeszcze gotowe na lato… 9.32. Czuję też, jak ogarnia mnie znajome uczucie paniki, które każe mi się lękać, że być może to ostatni i jedyny taki słoneczny dzień tego roku. Że nadchodzi letni sezon, kiedy wszyscy ruszą na różne festiwale, demonstrując nienachalny festiwalowy szyk jak Kate Moss, albo do Ascot, ubrani jak Kate Middleton i w fascynatorach na głowie. A ja nie mam w planach żadnych letnich festiwali i nie posiadam fascynatora. 9.33. Fuj! Znowu zaczęło lać.

8 MAJA 2013, ŚRODA 9.30. Wyścig do miejsc parkingowych stał się niemożliwym do pokonania torem odzieżowych przeszkód. Nastał właśnie czas zamętu — bo lato jeszcze nie nabrało charakteru — tak więc wychodzi się na przykład z domu w zimowych barchanach, a tu żar i 26 stopni, albo dla odmiany człowiek wkłada na siebie zwiewną letnią kieckę i nagle z nieba zaczyna walić grad, mróz przenika do kości, a poza tym okazuje się, że lakier na paznokciach u nóg łuszczy się odrażająco. Muszę zadbać o siebie i wziąć się za ciuchy. I za pisanie.

9 MAJA 2013, CZWARTEK 19.00. Grr! Właśnie wraz z Mabel obejrzałam Powodzenia, Charlie! na Disney Channel i dotarło do mnie, że mama w Powodzenia, Charlie! ubiera się dokładnie tak samo, jak ja się nosiłam całą zimę — nie licząc sukienki z granatowego jedwabiu — a więc w czarne dżinsy do kozaczków, tudzież — po domu — czarne dresy rozszerzane u dołu i opięte u góry, biały podkoszulek z okrągłym dekoltem i do tego sweter z wycięciem w serek nakładany na bluzkę w kolorze czarnym, szarym albo jakimś innym, też stonowanym. Zaczęłam się zastanawiać, czy przypadkiem ta moja monochromatyczna i lekko prowokacyjna garderoba nie stała się w oczach Mabel odpowiednikiem dwuczęściowych garsonek w stylu sportowej elegancji noszonych niegdyś do znudzenia przez mamę i Unę. Chyba spróbuję trochę poeksperymentować z eklektyzmem, być bardziej jak ta nastoletnia córka z Powodzenia, Charlie!

13 MAJA 2013, PONIEDZIAŁEK Liczba minut spędzonych na internetowych stronach z ciuchami 242, liczba minut spędzonych na Yahoo! 27, minuty spędzone na kłótniach z panem Wallakerem 12, minuty spędzone na słuchaniu Jude 32, minuty spędzone nad wykresami i pracami domowymi 52, minuty spędzone na jakiejkolwiek pracy 0. 9.30. No dobra. Muszę się natychmiast poważnie zabrać do pisania, ale jeszcze tylko szybciutko zerknę na strony River Island, Zary, Mango itd., w poszukiwaniu natchnienia na letnie kreacje. 12.30. No dobra! Do roboty! Jeszcze sprawdzę, jak sytuacja z Niewybuchem Skrzynki Odbiorczej. 12.45. O! Historia z Yahoo!: „Jessica Biel rozczarowuje mało seksownym kostiumem ze spodniami”. Ba! To znaczy, że obecnie kobiety ocenia się podług skali seksowności ich kostiumów, gdzie na jednym krańcu jest „mało”, a na drugim

„bardzo”? Szalenie ważne, jeśli idzie o uwspółcześnioną wersję Heddy. Niezbędna lektura. 13.00. Miotam się w szale oburzenia. Jak słowo daję, jedynymi wzorami do naśladowania, jakimi dysponują kobiety w dzisiejszych czasach, są te… są te DZIEWCZYNY Z CZERWONYCH DYWANÓW, które pojawiają się na różnych imprezach w ubraniach, które ktoś im wypożyczył, żeby ktoś inny je potem w nich sfotografował i opublikował te fotografie na łamach magazynu „Grazia”, i które następnie wracają do domu, żeby pospać aż do lunchu i znowu dostać trochę darmowych ciuchów. Co nie znaczy, że Jessica Biel to dziewczyna z czerwonego dywanu. To aktorka. A jednak. 13.15. Jak bym chciała być dziewczyną z czerwonego dywanu. 14.15. Może wyjdę na miasto i kupię egzemplarz „Grazia”, żeby nie przynosić sobie i innym wstydu w strojach mało seksownej matki z Powodzenia, Charlie! Oczywiście, nie chcę tu powiedzieć, że matka z Powodzenia, Charlie! jest mało seksowna. 15.00. Właśnie wróciłam z saloniku prasowego z najnowszym numerem „Grazia”. Już wiem, że cały mój styl jest przestarzały i nie au courant, i że trzeba nosić dżinsowe rurki, balerinki i bluzki zapinane aż pod kołnierzyk, a na wyścig do miejsc parkingowych pod szkołą blezer oraz ogromną torebkę i okulary przeciwsłoneczne w stylu „celebrytka na lotnisku”. Grr! Czas jechać po Billy’ego i Mabel. 17.00. Z powrotem w domu. Billy wyszedł ze szkoły z taką miną, jakby doznał właśnie poważnego urazu psychicznego. — Byłem drugi od tyłu z dyktanda. — Z jakiego dyktanda? — Zagapiłam się na niego osłupiała, gdy tymczasem ze schodów spływał strumień pozostałych chłopców. — Totalna porażka — dodał Koutznestovowi poszło lepiej.

ze smutkiem. — Nawet

Ethekielowi

Poczucie straszliwej klęski. Cała ta afera z pracami domowymi jest kompletnie

niezrozumiała — jakieś papierki ni przypiął, ni przyłatał, obrazki przedstawiające wieloramienne hinduskie bóstwa oraz w połowie pokolorowane przepisy na tosty wzięte z przeróżnych książek. Zauważyłam, że w naszą stronę zmierza pospiesznie wychowawca Billy’ego, lękliwy okularnik, pan Pitlochry- -Howard. — Nie ma się co przejmować tym dyktandem — zagaił lękliwie. W pobliżu zauważyłam pana Wallakera. Chciał podsłuchiwać czy co? — Billy to bardzo inteligentny chłopiec, potrzebuje tylko… — Potrzebuje tylko więcej dyscypliny w domu — dokończył za niego Wallaker. — Ale wie pan, panie Wallaker — powiedział pan Pitlochry-Howard, czerwieniąc się nieznacznie — Billy ma za sobą bardzo trudne… — Tak, wiem, co się stało z ojcem Billy’ego — mruknął cicho pan Wallaker. — Dlatego musimy iść na pewne ustępstwa. Wszystko będzie dobrze, pani Darcy. Nie ma powodów do zmartwień — dodał pan Pitlochry-Howard. I z tymi słowy oddalił się, pozostawiając mnie sam na sam z panem Wallakerem. Popatrzyłam na niego złym okiem. — Billy’emu potrzeba dyscypliny i wewnętrznego ładu — powiedział. — To by mu pomogło. — Jemu dyscypliny nie brakuje. Poza tym ma dość pańskiej dyscypliny na boisku. I na lekcjach szachów. — Nazywa to pani dyscypliną? Proszę zaczekać, aż trafi do szkoły z internatem. — Do szkoły z internatem? — powtórzyłam, przypominając sobie, iż Mark kazał mi obiecać, że nie odeślę Billy’ego z domu, jak to z nim zrobiono. — On nie pójdzie do szkoły z internatem. — Co jest złego w szkole z internatem? Moi chłopcy są w takiej szkole. Stawia im wysokie wymagania, uczy męstwa, odwagi… — A jak coś pójdzie nie tak? Kto ich wysłucha, kiedy sobie nie będą radzić? A co z zabawą? Co z miłością i przytulaniem? — Z przytulaniem? — spytał takim tonem, jakby nie wierzył własnym uszom. — Z przytulaniem?

— Tak — odparłam. — To są dzieci, a nie efektywne maszyny. Powinny się uczyć, jak sobie radzić, kiedy sprawy nie idą dobrze. — Prace domowe powinno się wykonywać na najwyższym poziomie. To ważniejsze niż siedzenie u fryzjera. — Chcę panu uświadomić — powiedziałam, prostując się wyniośle — że jestem profesjonalistką i że piszę uwspółcześnioną wersję Heddy Gabbler Antoniego Czechowa, która niebawem zostanie zaadaptowana przez wytwórnię filmową. Chodź, Billy — rzuciłam, popychając go w stronę bramy szkoły i mamrocząc pod nosem: — Jak słowo daję, pan Wallaker jest niesamowicie bezczelny i strasznie się rządzi. — Ale ja lubię pana Wallakera — powiedział Billy z przestraszoną miną. — Pani Darcy? Odwróciłam się, wściekła. — Powiedziała pani Hedda Gabbler? — Tak — odrzekłam dumnie. — Antoniego Czechowa? — Owszem. — Jak pani sprawdzi, to się pani dowie, że to napisał Henryk Ibsen. I dowie się też pani, że nazwisko „Gabbler” pisze się i w związku z tym również wymawia przez jedno „b”. 18.00. O kurwa. Właśnie wyguglowałam Heddę Gabbler i naprawdę napisał ją Henryk Ibsen, i pisze się ją przez jedno „b”, a tymczasem wszyscy na pierwszej stronie swojego egzemplarza scenariusza mają napisane „Hedda Gabbler, autor Antoni Czechow”. No i co z tego? Skoro nikt w Greenlight dotąd tego nie zauważył, to teraz nie ma sensu im o tym mówić. Zawsze mogę udawać, że to taka inteligentnie przewrotna ironia. 21.15. Kuchenny stół jest pokryty wykresami. Następującymi: Wykres nr 1 — dzień, w którym praca domowa jest zadana

Na przykład poniedziałek: matematyka, problemy ze słowami i przyrostkami, do zrobienia na wtorek rano. Wtorek: kolorowanie hinduskich bóstw i praca na wychowanie plastyczne — chleb, myszy itd. Wykres nr 2 — dzień, w którym należy dostarczyć pracę domową Wykres nr 3 Prawdopodobnie wykres niepotrzebny: próba połączenia elementów z Wykresu nr 1 i z Wykresu nr 2 z użyciem różnych kolorów. Wykres nr 4 — którego dnia dana praca domowa zasadniczo powinna być wykonana Na przykład poniedziałek: narysuj i pokoloruj „godło” rodziny wyrazów kończących się przyrostkiem „ic”. Pokoloruj ramiona hinduskiego bóstwa. O! Dzwonek do drzwi. 23.00. To była Jude, w stanie strasznym. Wparowała półżywa do środka i trzęsąc się, zeszła od razu na dół. — On chce, żebym mu kazała lizać różne rzeczy — powiedziała tępym głosem i osunęła się bezwładnie na kanapę, ściskając w ręku swój telefon; ponury wzrok wbiła w przestrzeń przed sobą. Wychodziło na to, że mam porzucić to, co akurat robię, i wysłuchać. Więc wysłuchałam. Okazało się, że Snowboardzista, z którym szło całkiem dobrze już od jakichś trzech tygodni, ni stąd, ni zowąd zdradził się z masochistycznymi upodobaniami. — No cóż! Nic w tym złego! — powiedziałam pocieszająco i wykonałam misterny zakrętas w piance bezkofeinowego cappuccino ristretto, które dla niej zrobiłam, czując się (jak zresztą za każdym razem, gdy używałam nowego, otrzymanego na Gwiazdkę ekspresu do kawy) niczym barista z Barcelony. — Mogłaś mu kazać, żeby wylizał… ciebie! — dodałam, wręczając pięknie

skomponowany napój. — Nie. On chce, żebym mówiła mu rzeczy typu: „Wyliż mi pięty, wyliż miskę klozetową”. A to przecież niehigieniczne. — Jak już musi, niech się zajmie jakimiś pożytecznymi rzeczami. Każ mu na przykład posprzątać dom. Może niekoniecznie musi do czysta wylizać miskę klozetową, ale niech chociaż pozmywa! — mówiłam, próbując wczuć się w powagę jej sytuacji i nie zwracać uwagi na własne zranione uczucia, które brały się stąd, że Jude zupełnie zignorowała wzorek na cappuccino. — Przecież nie każę mu wylizywać brudnych naczyń. — Może mógłby zlizać najgorszy brud, a potem po prostu wsadzić je do zmywarki? — Bridget. On pragnie seksualnych upokorzeń, a nie zmywać naczynia. Miałam wrażenie, że za wszelką cenę muszę podnieść ją na duchu, skoro mi ostatnio tak świetnie szło. — Nie możecie wypracować jakiegoś kompromisu? Nie da się znaleźć jakiejś upokarzającej czynności, która tobie by się spodobała? — spytałam tonem głosu, jakim przekonywałabym Mabel, że ma iść na dziecięcy balik. — A na przykład… opaski na oczy? — Nie, on mówi, że nie lubi tych rzeczy z Pięćdziesięciu twarzy. To musi być coś takiego, żeby poczuł obrzydzenie do samego siebie. Chciał, na przykład, żebym mu powiedziała, że ma wyjątkowo małego penisa. To nie jest normalne. — Nie — chcąc nie chcąc, musiałam przyznać jej rację. — To rzeczywiście nie jest normalne. — Dlaczego on musiał wszystko popsuć? Przecież teraz ludzie normalnie poznają się w Internecie. Spotkanie zboczeńca to jak banał z dawnych czasów. Wściekłym ruchem rzuciła swojego iPhone’a na stół, trafiła w cappuccino i nieodwracalnie zniszczyła wzorek w piance. — Świat to jedno wielkie zoo — dodała, nadal gapiąc się ponuro w przestrzeń.

REŻYSERIA!

14 MAJA 2013, WTOREK 13.00. Właśnie zafundowałam sobie ukradkową wycieczkę po Oxford Street i z zachwytem odkryłam, że wszyscy tam — to znaczy w Mango, Topshop, Oasis, Cos, Zara, Aldo itd. — czytali to samo wydanie „Grazii” co ja! Oglądanie ciuchów w prawdziwym życiu po tak długim czasie wślepiania się w strony internetowe było niemalże jak spotkanie gwiazd filmowych w realu po stosach przewertowanych kolorowych czasopism. Posiadam teraz kompletny strój à la „celebrytka na lotnisku” składający się z dżinsowych rurek, balerinek, bluzki, blezera i okularów przeciwsłonecznych, aczkolwiek nie zaopatrzyłam się jeszcze — a być może to najważniejszy rekwizyt — w ogromną torebkę za kosmiczną cenę.

15 MAJA 2013, ŚRODA Liczba minut zmarnowanych na nieudanych próbach upodobnienia się do dziewczyny z czerwonego dywanu 297, liczba minut spędzonych na wkładaniu po raz kolejny sukienki z granatowego jedwabiu 2, liczba wyjść na miasto w sukience z granatowego jedwabiu w minionym roku 137, koszt jednorazowego włożenia sukienki, od czasu zakupu: minus 3 funty za godzinę — a zatem sukienka z granatowego jedwabiu w rzeczy samej przynosi mi więcej zysków niż ja sama. Co jest dobre. I jakże buddyjskie. 10.00. Właśnie wyruszam na spotkanie w Greenlight w nowym stroju! Liście w jego włosach tak jakby ruszyły z kopyta. Jest już reżyser: ma na imię Dougie! Spotkanie jest oczywiście „wstępne”, jak zawsze mówią u dentysty, choć i tak wiadomo, że będą wiercić. 10.15. Właśnie zobaczyłam swoje odbicie w wystawie sklepowej. Wyglądam

kompletnie idiotycznie. Kim jest ta osoba w bluzce zapiętej pod szyję i dżinsowych rurkach, w których jej uda wyglądają na takie spasione? Wracam do domu i przebieram się w sukienkę z granatowego jedwabiu. 10.30. Z powrotem w domu. Nie da rady, żebym się nie spóźniła. 11.10. Biegnąc rozhisteryzowana w sukience z granatowego jedwabiu, zderzyłam się z George’em w korytarzu. Zatrzymałam się z poślizgiem, uznawszy, że wyszedł ze spotkania, żeby mnie opieprzyć za spóźnienie i za to, że wiecznie się ubieram tak samo, ale on tylko powiedział: — Aha. Spotkanko w sprawie Liści. Racja, racja, sorry, telekonferencja. Dołączę do was za jakieś dziesięć albo piętnaście minut. 11.30. W towarzystwie Imogen i Damiana czułam się znacznie bardziej zrelaksowana; wszyscy troje z błogim zadowoleniem czekaliśmy w sali konferencyjnej na George’a i Dougiego, pojadając croissanty, jabłka i miniaturowe batony Mars. Usiłowałam niezobowiązująco poruszyć kwestię modnych rurek, ale Imogen wpadła w studnię dywagacji na temat, czy lepiej kupować w Net-a-Porter rzeczy w eleganckim opakowaniu, bo tak miło jest odwijać tę czarną bibułkę, czy raczej powinno się wybierać zwyczajne, ekonomiczne opakowanie, bo łatwiej wtedy odesłać towar, a przy okazji także ratuje się planetę, na co ja próbowałam tu dorzucić swoje trzy grosze, udając, że też kupuję rzeczy w Net-a-Porter, a nie tylko je tam oglądam (a tak naprawdę chodzę do Zary), gdy nagle do sali WPAROWAŁ George, bez Dougiego, i zaczął wykonywać te swoje zamaszyste gesty w stylu: „jestem w biegu” oraz perorować głębokim, władczym głosem, równocześnie sprawdzając swoją pocztę elektroniczną. Problem z George’em polega na tym, że on zawsze jest jakby gdzie indziej — zaczęłam dumać świętoszkowato, równocześnie czując wibrację telefonu. Zawsze zaczyna rozmowę z kimś innym albo rozmawia z kimś innym, albo mailuje do kogoś innego, względnie wsiada do samolotu albo z niego wysiada. Zerknęłam na treść SMS-a, deliberując nieprzerwanie: Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego George nie może być tu, gdzie jest? „Och, popatrzcie na mnie, ja frunę, jestem ptakiem, dlaczego

wszyscy nie możemy się umówić na śniadanie w Chinach?” SMS był od Roxstera. George jest tak rozkojarzony, że wszystko, co chce mu się przekazać, trzeba streścić do rozmiarów — na ile to oczywiście możliwe — twitta. Z drugiej strony, być może to dobrze. Z moich doświadczeń wynika, że mężczyźni im starsi, tym bardziej robią się zrzędliwi i małomówni, za to kobiety zaczynają gadać za dużo, paplają bez końca i w nieskończoność się powtarzają. A Dalajlama powiada, że wszystko jest darem, więc może styl bycia George’a ma mnie nauczyć, żebym tyle nie paplała, a zamiast tego… — Halo? — George stanął nade mną jak góra, brutalnie sprowadzając do rzeczywistości. — Halo — odparłam zdezorientowanym głosem, prędko wybierając „Wyślij” pod moim SMS-em do Roxstera. Dlaczego George powiedział do mnie „halo”, skoro przywitaliśmy się już na korytarzu dziesięć minut wcześniej? — Siedzisz tu sobie i wyglądasz mniej więcej tak — rzucił George, a potem zrobił minę, która miała naśladować mój wyraz twarzy; mina była identyczna z tą, jaką w tej samej sytuacji robi Billy: ogłupiałe spojrzenie i szeroko rozdziawione usta. — Myślę — odparłam, wyłączając telefon, który natychmiast zagdakał. Pospiesznie go z powrotem włączyłam. Czy może wyłączyłam… — No to przestań — powiedział. — Nie myśl. No dobra. Będziemy musieli zrobić to prędko, zaraz wyjeżdżam do Ladakh. No, masz! Ladakh? — Aha. Kręcisz film w Ladakh? — spytałam niewinnym głosem, równocześnie oskarżając go w myślach, że jedzie do Ladakh BEZ ŻADNEGO INNEGO POWODU, jak tylko po to, żeby pojechać do Ladakh, i spuszczając wzrok, aby zobaczyć, od kogo ten gdaczący SMS.

— Nie — odparł George, pracowicie szukając czegoś po kieszeniach. — Nie, to nie Ladakh, to… — Tu w jego oczach mignął błysk paniki. — Lahore. Wracam za pięć dni. Wyszedł dostojnie z sali, zapewne po to, by spytać sekretarkę, dokąd właściwie jedzie. SMS był od Jude. Odpowiedziałam natychmiast: Jude: Ja: W tym momencie przyszły dwa SMS-y naraz. W pierwszym była odpowiedź Jude: <„Będę cię deptać po jądrach?”. To jedna z rzeczy, których on się domaga. Skutkiem byłoby kalectwo.> Kliknęłam na drugiego SMS-a, myśląc, że to może Roxster. Ale to był SMS od George’a. Uniosłam wzrok i aż mnie zatkało. George jakimś niewytłumaczalnym sposobem zmaterializował się z powrotem w sali konferencyjnej — czego w ogóle nie zauważyłam — i siedział teraz naprzeciwko mnie w towarzystwie niewysokiego faceta o hipsterskim wyglądzie, ubranego w czarną koszulę, obrośniętego szpakowatą szczeciną, w okrągłych okularkach, takich samych, jakie nosi Steven Spielberg. Tylko lekko poryta twarz alkoholika zupełnie nie miała nic wspólnego z pogodnym obliczem Stevena Spielberga, która promienieje, mówiąc całemu światu: „W życiu nie miałem peelingu, ale wyglądam, jakbym go robił codziennie!”. Zamrugałam na ich widok i poderwałam się na równe nogi, z radosnym uśmiechem wyciągając rękę ponad stołem. — Dougieeeeeee! Jak miło cię wreszcie poznać. TYLE o tobie słyszałam! Jak się

masz? Z daleka przyjechałeś? Dlaczego za każdym razem, gdy czuję się niezręcznie, zamieniam się w mieszankę Jej Wysokości Królowej i druhny przemawiającej do swego zastępu? Na szczęście w tym momencie do sali wparowała asystentka George’a i wyraźnie podenerwowana wyszeptała: — To nie Lahore, tylko Le Touquet. Usłyszawszy to, George wyszedł bez słowa wyjaśnienia, pozostawiając Dougiego i mnie, abyśmy mogli lepiej się poznać. Polegało to na tym, że ja — chociaż raz! — mogłam opowiedzieć jak należy o motywach feministycznych w Heddzie Gabler, gdy tymczasem Imogen przyglądała się temu z przyklejonym do twarzy sztucznym uśmiechem. Dougie dla odmiany wyglądał na prawdziwie urzeczonego. Nie przestawał kręcić głową z podziwem i nawet raz stwierdził: — No właśnie. Trafnie to ujęłaś. Naprawdę sądzę, że Dougie będzie moim sojusznikiem i dopilnuje, by Liście (bo tak teraz w skrócie tytułujemy całe przedsięwzięcie) pozostały wierne swojej zasadniczej wymowie. Niemniej jednak zaraz po tym, jak Dougie wyszedł, na odchodnym wykonując palcami gest naśladujący telefonowanie i rzucając: „Będziemy w taczu” w moją stronę, natychmiast stał się negatywnym bohaterem dalszej rozmowy. — On jest naprawdę potrzebowski — stwierdził z pogardą Damian. — Dlatego musi wejść w ten projekt — rzuciła Imogen. — Słuchaj, Bridget, sprawa jest absolutnie z gatunku cicho sza, ale chyba mamy aktorkę! — Aktorkę? — spytałam z podnieceniem. — Ambergris Bilk — szepnęła. — Ambergris Bilk? — powtórzyłam z niedowierzaniem. Ambergris Bilk zechciała wystąpić w moim filmie? O. Mój. Boże! — To znaczy przeczytała scenariusz? Imogen obdarzyła mnie pobłażliwym, przelotnym uśmiechem zaciśniętych warg, tym samym, do którego ja się uciekam, kiedy mówię Billy’emu, że zarobił sobie na

korony w Wizard101, ponieważ opróżnił zmywarkę (rzecz jasna, nie wylizawszy najpierw talerzy). — Jest zachwycona — powiedziała Imogen. — Tyle tylko, że nie jest w stu procentach przekonana do Dougiego.

PROBLEM Z KREACJA MI

16 MAJA 2013, CZWARTEK 10.30. Mmmm. Kolejna romantyczna noc z Roxsterem. Usiłowałam wciągnąć go do rozmowy o tym, jak wyglądam w dżinsowych rurkach, ale jego to nie interesowało — uciął sprawę, mówiąc, że najbardziej podobam mu się bez niczego. 11.30. Przed chwilą skończyła się telekonferencja z George’em, Imogen i Damianem, którzy mnie namawiali na spotkanie z Ambergris Bilk — akurat jest w Londynie! Ubóstwiam telekonferencje, bo dają niesamowite możliwości. Zupełnie nie trzeba się krępować i nawet na ledwie złośliwe uwagi można reagować gestami naśladującymi podrzynanie gardła czy spłukiwanie wody w toalecie. — Sprawa jest taka — powiedział George. W tle rozległ się donośny, mechaniczny ryk. — Chyba go straciliśmy — powiedziała Imogen. — Czekajcie. Chwilowo bez zajęcia, postanowiłam zajrzeć do magazynu „Grazia”. Ewidentnie brakuje mi apaszki, która stanowi konieczne uzupełnienie kreacji z dżinsowych rurek. Zwiewnej, bohemiastej apaszki, podwójnie zapętlonej wokół szyi. Hmm. I co ja włożę na imprezę u Talithy? Może Biele Nowej Wiosny? Grrr! Już są. To znaczy ci z Greenlight. Nie Biele Nowej Wiosny. — No dobrze — odezwał się George. — Chcemy, żebyś poznała Ambergris i… — Co? — spytałam, wytężając słuch, żeby coś usłyszeć w tym ryku. — Lecę helikopterem. Chcemy, żebyś poznała Ambergris i rzuciła ży… … … giem. Część słów utonęła w hałasie, a potem jego głos zupełnie zanikł. Co on chciał powiedzieć? Mam porzygać się na jej widok? Ją też mam wciągać w te moje wymiocinowe historie?

12.30. Właśnie zadzwoniła do mnie Imogen z Greenlight, żeby przekazać, że George chce, abym porozmawiała z Ambergris Bilk o scenariuszu, ale nie mam mówić nic negatywnego o Hawajach, bo Ambergris jest za Hawajami. — I… — dodała zimno Imogen — chce także, abyś rzuciła życzliwe słowo o Dougiem. Hurra! Poznam prawdziwą gwiazdę filmową. Włożę zwiewną apaszkę! 17.00. Parę minut temu wróciłam z wyścigu do miejsc parkingowych przed szkołą. Wszystko prawda. Teraz już wiem, że wszyscy noszą zwiewne, bohemiaste apaszki podwójnie zapętlone wokół szyi. Schizofreniczne to trochę, bo przecież pamiętam te wszystkie lata, kiedy mama z Uną próbowały mnie „wsadzić w apaszkę”, którą ja z punktu odrzucałam jako akcesorium dla starszych pań, z tej samej kategorii co broszka. A teraz jest tak nieomal, jakby cały świat czytał magazyn „Grazia” i powtarzał, niczym tłum zombi zindoktrynowanych przez Dziewczyny z Czerwonego Dywanu: „Muszę nosić zwiewną, bohemiastą apaszkę, muszę nosić zwiewną, bohemiastą apaszkę”.

17 MAJA 2013, PIĄTEK Liczba minut spędzonych na ubieraniu się i gotowaniu do wyścigu do miejsc parkingowych przed szkołą 75. 5.45. Wstałam godzinę wcześniej, żeby się odpowiednio wystylizować i wystroić na wyścig do miejsc parkingowych, jakbym była Stellą McCartney, Claudią Schiffer albo którąś z im podobnych. Wiem, że wyglądam wystrzałowo, bo nie tylko mam na sobie dżinsowe rurki i balerinki, ale jeszcze zarzuciłam wokół szyi zwiewną apaszkę. 7.00. Obudziłam Billy’ego i pomogłam Mabel zejść z dolnego łóżka. Kiedy wyciągałam z szafy ubrania, zorientowałam się, że dzieciaki chichoczą. — Co? — spytałam, obracając się, żeby na nich spojrzeć. — Co? — Mamo — powiedział Billy. — Dlaczego masz na szyi ścierkę do naczyń?

9.30. Wróciłam z wyścigu z najnowszym numerem „Grazii”, gdzie znalazłam artykuł zatytułowany: „Czyżby koniec dżinsowych rurek?”. Chyba czas wrócić do strojów à la matka z sitcomu Powodzenia, Charlie!

UPOJNE, CZ AROWNE CHWILE

20 MAJA 2013, PONIEDZIAŁEK Poznane gwiazdy filmu 1, liczba zaplanowanych miniwakacji 1, liczba przyjęć, na które wybieram się z Roxsterem 1, ilość przejażdżek luksusowymi autami 2, komplementy z ust gwiazd filmu 5, kalorie pochłonięte w towarzystwie gwiazdy filmu 5476, kalorie pochłonięte przez gwiazdę filmu 3. 14.30. Lepiej być nie może. Zaraz ma po mnie podjechać „auto”, którym pojadę na spotkanie z Ambergris Bilk do Savoya. Wypróbowałam przeróżne wersje swojej „celebrytki na lotnisku”, czyli rurki + apaszka + bluzka zapinana pod szyję, ale ostatecznie zdecydowałam się na sukienkę z granatowego jedwabiu, mimo że sprawia wrażenie już ciut znoszonej. W związku z przyjęciem Talitha pomogła mi zamówić parę sukienek w Net-a-Porter, w tym trafiła mi się jedna naprawdę ładna od J.Crew, na dodatek raczej niedroga. A poza tym za trzy tygodnie Roxster i ja wybieramy się na miniwakacje. Miniwakacje! Tylko my dwoje, na całe sobotnie popołudnie, sobotnią noc i niedzielę. Jestem nieziemsko podniecona. Od pięciu lat nie byłam na miniwakacjach. Ale czas wracać do rzeczywistości, trzeba przygotować notatki na spotkanie. 17.30. W aucie, wracając ze spotkania. Z początku byłam rozczarowana, kiedy pojawiła się Ambergris, bo spodziewałam się, że wkroczy w rurkach, bluzce zapiętej pod szyję, blezerze oraz zwiewnej bohemiastej apaszce i że będzie wymachiwała ogromną, przesadnie drogą torebką, dzięki czemu zobaczę, jak to się powinno robić, i wszyscy będą się za nami oglądać z podziwem. Tymczasem ledwie się zorientowałam, kiedy znienacka wślizgnęła się, ubrana w szary dres i czapeczkę baseballową.

Najpierw była taka jakby integracyjna gra wstępna — do czego powoli przywykam pośród kobiet z biznesu filmowego — bo Ambergris skomplementowała moją kreację, a fakt, że to była tylko sukienka z granatowego jedwabiu, wydawał jej się zupełnie błahy. Uznałam, że w zamian powinnam skomplementować jej dres. — Jest taki… ekstremalny! — bredziłam wylewnie, gdy tymczasem przyniesiono nam trzypiętrową tacę z gigantycznym podwieczorkiem. Ambergris wzięła sobie maciupeńką kanapeczkę z wędzonym łososiem i zabawiała się nią już do końca rozmowy, a ja pochłonęłam całą dolną warstwę kanapek, trzy bułeczki scone z dżemem i gęstą śmietaną, kilka tartaletek i innych ciastek oraz oba darmowe kieliszki szampana. Ambergris wyraziła zdumienie i zachwyt moim scenariuszem. — Czuję się przy tobie taka mała — powiedziała, kładąc dłoń na mojej. Podniesiona na duchu tym, że mój głos naprawdę zaczyna coś znaczyć, zabrałam się za dowartościowanie Dougiego: koiłam lęki, które Ambergris najwyraźniej podzielała z Damianem i Imogen, a które wynikały z ich przekonania, że on jest „potrzebowski” i w rzeczy samej nie nakręcił dotąd niczego, o czym ktokolwiek by słyszał. — Dougie naprawdę rozumie, co chcę powiedzieć, rozumie mój głos — wyjaśniłam, wymawiając jego imię ciepło i z szacunkiem. — Musicie się zmitingować z Dougiem. — (Jak widać, już opanowałam żargon). Uzgodniłyśmy z Ambergris, że spotka się z Dougiem, ale zaraz potem — o wiele za wcześnie — musiała już lecieć. Czułam się, jakbyśmy już zostały przyjaciółkami. Niestety czułam też, że za chwilę zwymiotuję chyba cały ten podwieczorek dla dwóch osób oraz przypadające na nas obie dwa darmowe kieliszki szampana. 17.45. Właśnie zadzwoniłam do Greenlight — z auta! — żeby się pochwalić sukcesem na spotkaniu, i dowiedziałam się, że Ambergris też już dzwoniła — z jej auta! — żeby opowiedzieć, jaka jej zdaniem inteligentna jestem i pełna empatii!

PRZYJĘCIE U TALITHY

Był najgorętszy jak dotąd dzień roku, a słońce stało jeszcze wysoko na niebie, kiedy spotkaliśmy się przed przyjęciem u Talithy. Roxster wyglądał bosko: biały T-shirt, lekka opalenizna, półcień podkreślający linię szczęki. Na zaproszeniu było wydrukowane: „Nieformalne letnie przyjęcie”. Trochę się denerwowałam, wkładając suknię w stylu Biele Nowej Wiosny, mimo że sama Talitha mi ją wybrała, ale Roxster na mój widok powiedział tylko: — Och, Jonesey. Wyglądasz perfekcyjnie. — Ty też wyglądasz perfekcyjnie — odparłam entuzjastycznym tonem, praktycznie rzecz biorąc, dysząc z żądzy. — Twój strój jest perfekcyjny. Roxster, który najwyraźniej nie miał pojęcia, co właściwie włożył, spojrzał po sobie ze zdumieniem. — Przecież to tylko dżinsy i podkoszulek — zauważył. — Wiem — odrzekłam, chichocząc w duchu na myśl o falujących mięśniach torsu Roxstera pośród morza garniturów i słomkowych kapeluszy. — Myślisz, że będzie porządny bufet czy tylko jakieś drobne przekąski? — Roxster… — skarciłam go. Wpił się we mnie pocałunkiem. — Idę tam tylko dla ciebie, mała. Myślisz, że będą jakieś gorące dania czy tylko same zimne? Żartuję, żartuję, Jonesey. Trzymając się za ręce, pokonaliśmy wąskie przejście brukowane starymi cegłami i weszliśmy do ogromnego, ukrytego ogrodu: błękitny basen rozświetlony słońcem, białe fotele i materace, na których można się wyciągnąć, i jeszcze coś w rodzaju jurty — a więc typowe angielskie letnie przyjęcie z drobną aluzją do marokańskiego butikowego hotelu. — Może pójdę po jakieś jedzenie… chciałem powiedzieć po drinki. Oddalił się sprężystym krokiem w poszukiwaniu jedzenia, a ja przez chwilę

stałam samotna, zagubiona, gapiąc się z przestrachem na rozciągającą się przed moimi oczyma scenerię. To był ten klasyczny moment, kiedy przychodzisz gdzieś, trafiasz w gąszcz ludzi, w głowie ci brzęczy i nie widzisz nikogo ze znajomych. Na dodatek obudziło się we mnie przekonanie, że się zupełnie niestosownie wystroiłam. Należało włożyć sukienkę z granatowego jedwabiu. — Aaa! Bridget! — To byli Cosmo i Woney. — Ponownie sama. Gdzie są ci twoi „faceci”, o których tyle się nasłuchaliśmy, co? No, może sobie kogoś dzisiaj znajdziesz. — Proszę, proszę — powiedziała Woney konspiracyjnym tonem. — Binko Carruthers. Zagapili się w stronę, gdzie stał Binko, jak zwykle tocząc wokół oszalałym wzrokiem; włosy miał wariacko potargane, tłuste cielsko w najdziwniejszych miejscach wypychało turkusowe spodnie dzwony i psychodeliczną koszulę z żabotem, które zajęły miejsce tradycyjnego wymiętego garnituru. — Pomyliło mu się sześćdziesięciolecie z latami sześćdziesiątymi — zarechotała Woney. — Powiedział, że chętnie na ciebie zerknie — dodał Cosmo. — Więc lepiej szybko bierz się do dzieła, zanim go osaczą zdesperowane rozwódki. — Bardzo proszę, mała. — Roxster pojawił się u mojego boku, z dwoma wysokimi kieliszkami szampana w ręku. — To jest Roxby McDuff — przedstawiłam go. — Roxby, to Cosmo i Woney. Na dźwięk ich imion w orzechowych oczach Roxstera zalśnił stosowny błysk; wręczył mi jeden z kieliszków. — Miło poznać — rzucił pogodnie, wykonując gest kieliszkiem w stronę Cosmo i Woney. — To twój bratanek? — spytał Cosmo. — Nie — odparł Roxster, ostentacyjnie opasując mnie ramieniem w talii. — Wtedy stanowilibyśmy bardzo dziwną parę. Cosmo miał taką minę, jakby w jednej chwili spod stóp usunął mu się grunt utrwalonych poglądów na cały społeczno-seksualny świat. Jego twarz przypominała

wyciskarkę do owoców, przez którą przelatywały najrozmaitsze idee i emocje, nie tworząc jednak ostatecznej kombinacji, na której można by się oprzeć. — No cóż — rzekł na koniec. — Bridget z pewnością wygląda kwitnąco. — I nic dziwnego — dorzuciła Woney, gapiąc się na umięśnione ramię otaczające mnie w pasie. W tym momencie podszedł, a właściwie prawie podbiegł do nas Tom. — To jest Roxster? Cześć! Jestem Tom. Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. — Po czym dodał na użytek Cosmo i Woney: — Kończy dzisiaj trzydzieści lat! Och, jest już Arkis, muszę lecieć. — Na razie, Tom — rzucił Roxster. — Umieram z głodu. Weźmiemy sobie coś do jedzenia, kochanie? Kiedy się odwróciliśmy, zsunął dłoń na mój tyłek i tak ją trzymał, kiedy szliśmy w stronę bufetu. Znowu dopadł do nas Tom, tym razem wlokąc za sobą Arkisa — który okazał się w każdym calu równie przystojny jak na zdjęciach ze Scruff. Uśmiechnęłam się radośnie. — Wiem, wiem. Wszystko widziałem — powiedział Tom. — Wyglądasz na obrzydliwie zadowoloną z siebie. — Te wszystkie lata, takie koszmarnie trudne… — odparłam łamiącym się głosem. — Czy ja nie zasługuję na odrobinę szczęścia? — Tylko się tak nie pusz — powiedział. — Pycha kroczy przed upadkiem. — Ty też nie — odparowałam, wskazując Arkisa skinieniem głowy. — Chapeau bas. — Po prostu bawmy się, okej? — przerwał tę wymianę Tom i stuknęliśmy się kieliszkami. To był jeden z tych upojnych wieczorów: leniwy, wilgotny, pełen refleksów słońca tańczących po powierzchni wody w basenie. Ludzie śmiali się, pili i wylegiwali na materacach, pochłaniając truskawki maczane w czekoladzie. Ja byłam z Roxsterem, Tom z Arkisem, Jude odbywała swoją trzecią randkę, tym razem z fotografem specjalizującym się w dzikiej przyrodzie poznanym na Bratnich

Duszach, czyli Soulmates „Guardiana”; naprawdę sprawiał miłe wrażenie i na pierwszy rzut oka widać było, że nie będzie chciał, aby na niego sikała; a Talitha wyglądała olśniewająco, w brzoskwiniowej sukni do samej ziemi, z jednym ramieniem odsłoniętym i z małym pieskiem na ręku — który to akcent Tom uznał za absurdalny — wszędzie wlokąc za sobą ubóstwiającego ją rosyjskiego miliardera, zwanego przez nas Lowelasem. Na koniec podeszła do nas, kiedy Tom, Jude i ja staliśmy przy basenie w towarzystwie naszych kochanków. Tom usiłował pogłaskać chihuahuę Talithy. — Kupili cię w Net-a-Porter, skarbie? — gaworzył, a tymczasem piesek spróbował go chapnąć. — To prezent od Sergeia — rzuciła bez tchu Talitha. — Petula! Czyż nie jest rozkoszna? A powiedz pańci: jesteś słodziakiem? No powiedz, jesteś? Jesteś? Jesteś? A ty musisz być Roxster. Wszystkiego najlepszego. — Wszystkiego najlepszego wam obojgu — powiedziałam, znienacka bliska łez. Byliśmy tu: sama śmietanka Centrali Randkowej, kwatera główna naszych emocjonalnych zmagań. Chociaż raz szczęśliwi i każdy ze swoją drugą połową. — Fantastyczna impreza — pochwalił Roxster cały rozpromieniony i podniecony kombinacją jedzenia, szampana, red bulla oraz drinków z wódką. — Z ręką na sercu, nigdy, przenigdy nie byłem na lepszym przyjęciu. Słowo daję, to jest najlepsze przyjęcie, na jakim w życiu byłem. To absolutnie genialne przyjęcie, a jedzenie jest wprost… Talitha zamknęła mu usta palcem. — Jesteś uroczy — powiedziała. — Domagam się od ciebie pierwszego tańca z okazji naszych podwójnych urodzin. W tle cały czas krążył odziany w czarny garnitur człowiek z firmy organizującej przyjęcie. Dotknął ramienia Talithy i coś szepnął. — Weźmiesz ją ode mnie na minutkę, kochana? — spytała, wręczając mi pieska. — Muszę pogadać z zespołem muzycznym. Od kiedy w wieku sześciu lat zostałam stratowana przez miniaturowego labradoodle’a Uny i Geoffreya, zawsze czułam się nieswojo w obecności psów. No i ta historia o pitbullach, które niedawno zjadły jakiegoś nastolatka? Jakimś sposobem

te moje lęki musiały się udzielić pupilce Talithy, bo kiedy ją wzięłam, zaczęła szczekać, ugryzła mnie w rękę i wyskoczyła z moich objęć. Zdjęta grozą, gapiłam się, jak szybowała, skręcając w locie niczym rogalik, lekka jak piórko, najpierw w górę, a potem w dół, prosto do basenu, gdzie po chwili zniknęła pod wodą. Przez ułamek sekundy panowała cisza i potem Talitha wrzasnęła: — Bridget! Co ty wyprawiasz? Ona nie umie pływać! Z wytrzeszczonymi oczyma przyglądaliśmy się, jak mały łepek pojawia się na powierzchni pośrodku basenu, wydaje z siebie donośny szczek, po czym znowu znika. I tylko Roxster zareagował. Ściągnął prędko T-shirt, pokazując muskularny tors. Dał nurka do basenu, umięśnionym ciałem i rozbryzgiem piany tnąc błękitną wodę, a po chwili wynurzył się, cały mokry i lśniący, przy drugim krańcu basenu, zupełnie przy okazji rozmijając się z psem, który tymczasem zakrztusił się raz i ponownie poszedł pod wodę. Mój chłopak przez krótką chwilę rozglądał się wokół ogłupiały, po czym dzielnie zanurkował raz jeszcze i tym razem pojawił się, trzymając w rękach skomlącą Petulę. Błyskając białymi zębami w szerokim uśmiechu, postawił delikatnie psa u stóp Talithy, ułożył dłonie na skraju basenu i bez wysiłku podźwignął się z wody. — Jonesey — powiedział. — Psy nie służą do rzucania. — O mój Boże — odezwał się Tom. — O! Mój! Boże! Talitha zaczęła się cackać z Petulą. — Moje kochanie. Moja kochana biedulka. Już wszystko dobrze, już dobrze. — Przepraszam — wybąkałam. — Ona po prostu wyskoczyła mi z… — Nie przepraszaj — wszedł mi w słowo Tom, nie przestając się gapić na mojego chłopaka. — O, moje kochanie. — Talitha jakby dopiero teraz zobaczyła Roxstera. — Moje biedne, dzielne kochanie. Pozwól, że ci pomogę zdjąć te mokre rzeczy… — Tylko nie waż się go ubierać — warknął Tom. — Właściwie to sobie myślę, że nie pogardziłbym jeszcze jednym red bullem — powiedział Roxster, z uśmiechem od ucha do ucha. — Z wódką. Talitha zaczęła go ciągnąć gdzieś na bok, on jednak schwycił mnie za rękę i

porwał ze sobą. Spośród całego morza twarzy z rozdziawionymi ustami jedna szczególnie utkwiła mi w pamięci — należała do Woney. Weszłyśmy z Roxsterem do domu, a wtedy Talitha zwróciła się w moją stronę i mruknęła: — Teraz, moja droga, pokażę ci coś, co się nazywa rebranding. Elegancki w jednym z nieskazitelnych ubiorów Lowelasa, Roxster zdawał się jakby zupełnie nieświadom roli, jaka mu w tej zmianie wizerunku przypadła, za to bardzo zainteresowany był celebrytami, których jego bystre oczy wypatrzyły w tłumie — a o których ja w większości nigdy w życiu nie słyszałam. Zapadał już mrok, od latarni biła miękka, migotliwa łuna, goście powoli robili się pijani, grał zespół, zaczynały się tańce. Martwiłam się — choć jednocześnie podbijało mi to bębenka — że coś jest nie tak, że wykorzystuję Roxstera, bez jego woli zmieniając mu wizerunek… aczkolwiek nie wykorzystywałam go przecież umyślnie, to się po prostu samo stało. I szczerze powiedziawszy, tak naprawdę to ja się beznadziejnie w nim… — Chodź, mała, zatańczymy — zaproponował Roxster. — No chodź. Złapał po drodze jeszcze jeden koktajl z wódką, piwo i red bulla, wypił to wszystko, poprosił o jeszcze. Był szalony, cały tryskał życiem i energią… Ale spójrzmy prawdzie w oczy: z chwili na chwilę robił się coraz bardziej zapruty. Wyskoczył na parkiet, gdzie wszyscy wykonywali wygibasy i pląsy przyjęte w tym akurat pokoleniu — kilka kobiet stało na szeroko rozstawionych nogach i prowokacyjnie poruszało ramionami. Muszę przyznać, że nigdy wcześniej nie widziałam tańczącego Roxstera. Zespół grał jeden z przebojów Supertramp, gapiłam się ze zdumieniem, ponieważ szybko dookoła zrobiło się pusto, a on tańczył w stylu dyskotekowym z lat 70. Znał wszystkie słowa piosenki, śpiewał razem z zespołem i wyginał się jak John Travolta, celując palcami we wszystkie strony, po czym, idealnie w czas, tuż przed partiami instrumentalnymi wycelował palcem w stronę sceny, jakby to on dyrygował zespołem. Widząc, że podryguję niepewnie w miejscu, chwycił mnie za rękę i wcisnął swojego drinka, gwałtownym gestem nakazując go wypić. Wychyliłam duszkiem i przyłączyłam się do tego celowania, godząc się na to, żeby Roxster po chwili mnie schwycił, wprawił w chybotliwy obrót, wziął w

niedźwiedzi uścisk, przewrócił na podłogę i pogładził po tyłku, a potem znowu zaczął celować we mnie palcem, na oczach wszystkich. Co się tu mogło nie podobać? Później chwiejnie poszłam do łazienki na nogach, które wręcz krzykiem domagały się operacji halluksów — po powrocie zaś parkiet zastałam pusty, a przynajmniej tak mi się w pierwszej chwili zdało. Tymczasem stała na nim Jude, pijana w trzy dupy, ze spuszczoną głową, rozbrajająco uśmiechnięta. Zadowolony Roxster tańczył w pojedynkę, w jednym ręku miał puszkę kronenbourga, drugą ręką radośnie celował we wszystkie strony. — To był najwspanialszy wieczór w moim życiu — powiedział, kiedy się już żegnaliśmy z Talithą, i pocałował ją w rękę. — Jak słowo daję, najlepsze jedzenie, jedzenie wszech czasów! I oczywiście samo przyjęcie! Było najlepsze, ty jesteś najlepsza… — Niezmiernie się cieszę, że przyszliście. Dziękuję za uratowanie psa — odpowiedziała mu Talitha jednym tchem, tonem łaskawej księżnej. — Mam nadzieję, że jemu nadal zależy, moja droga — wymruczała mi jeszcze do ucha. Już na ulicy, z dala od rozchodzących się gości, Roxster zatrzymał się w plamie światła padającej od latarni, ujął mnie za ręce, uśmiechnął się szeroko i pocałował. — Jonesey — szepnął, patrząc mi w oczy. — Ja… — Odwrócił się i wykonał krótki taniec. Był kompletnie pijany. Po chwili zatrzymał się, znowu spojrzał w moją stronę, na chwilę posmutniał, potem poweselał i w końcu wypalił: — Lubię cię, z ręką na sercu. Nigdy dotąd nie mówiłem tego żadnej kobiecie z takim przekonaniem. Jak ja bym chciał mieć wehikuł czasu. Naprawdę cię lubię. Jeżeli Bóg istnieje, to jestem pewna, że ma coś więcej na głowie — jak choćby kryzys bliskowschodni i w ogóle — niż perfekcyjne noce wypełnione seksem dla tragicznych wdów, a jednak wtedy, tamtej nocy, wydawało się, że Bóg dał sobie spokój ze wszystkimi swoimi pozostałymi problemami. Następnego ranka, gdy Roxster poszedł na mecz rugby, a dzieci zostały odstawione na swoje umówione spotkania z rówieśnikami, które miały polegać, odpowiednio, na uprawianiu czarów i grze w piłkę nożną, wpełzłam jeszcze na godzinę do łóżka, rozkoszując się wspomnieniami z ubiegłego wieczora: Roxster

wyłaniający się z basenu, uszczęśliwiony Roxster, który stoi pod latarnią i mówi: „Naprawdę cię lubię”. Bywa jednak, że kiedy dzieje się mnóstwo rzeczy naraz, umysł spowija zamęt, nie pozwalając mu przeanalizować wszystkich okruchów informacji. „Jak ja bym chciał mieć wehikuł czasu”. To jedno zdanie wychynęło spośród wszystkich innych słów i obrazów. Ten smutek, który na mgnienie rozbłysnął w jego oczach, zanim powiedział: „Naprawdę cię lubię… Jak ja bym chciał mieć wehikuł czasu”. Właśnie wtedy po raz pierwszy nawiązał do różnicy wieku, jeśli nie liczyć żartów z moich kolan i zębów. Uwięźliśmy w tym podnieceniu, w entuzjazmie płynącym ze zrozumienia, że wśród całego tego śmietniska cyberprzestrzeni każde z nas znalazło kogoś, kogo naprawdę polubiło, i nie była to tylko przygoda na jedną noc czy bodaj na trzy noce, to była prawdziwa więź oparta na czułości i wzajemnej zabawie. Ale podczas tej chwili pijackiej euforii on się zdradził. Jednak się to dla niego liczyło i w tym momencie okazało się, że król jest nagi.

CZĘŚĆ TRZECIA UPADEK W CHAOS

KOSZMARNY, BARDZO ZŁY DZIEŃ, Z KTÓREGO NIE WYSZŁO NIC DOBREGO

4 CZERWCA 2013, WTOREK 60,5 kilo, kalorie 5822, liczba wykonanych prac 0, liczba chłopczyków 0, wyrazy szacunku ze strony wytwórni filmowej 0, wyrazy szacunku ze strony instytucji szkolnych 0, wyrazy szacunku ze strony opiekunki do dzieci 0, szacunek dzieci 0, liczba torebek tartego sera zjedzonych w całości 2, liczba opakowań ciastek owsianych zjedzonych w całości 1, liczba dużych warzyw zjedzonych w całości 1 (kapusta). 9.00. Mmm. Kolejna szalenie erotyczna noc z Roxsterem. Równocześnie jednak podszyta niepokojem. Kiedy przyszedł, Billy i Mabel nie całkiem jeszcze spali, a później zeszli na dół zapłakani, bo Mabel rzekomo rzuciła Spaliną w Billy’ego i „oślepiła” mu jedno oko. Tak przynajmniej twierdził Billy. Zagnanie ich z powrotem do łóżek i uśpienie trwało wieki. Gdy zeszłam na dół, Roxster był trochę wpieniony — zobaczyłam jego minę, zanim się zorientował, że na niego patrzę. Przeprosiłam, a on podniósł wzrok, zaśmiał się wesoło jak zawsze i powiedział: — Po prostu nie tak sobie wyobrażałem ten wieczór. Tak czy owak, gdy na horyzoncie pojawiło się jedzenie, stał się od razu dawnym sobą. Reszta była już tylko upojeniem. Krzesło w łazience i lustro mogą się naprawdę przydać do różnych rzeczy. A w następny weekend będą nasze miniwakacje! Znajdziemy gospodę na wsi i pojedziemy się włóczyć, bzykać, jeść i co tylko! Dzisiaj Chloe wzięła na siebie wyścig do miejsc parkingowych, dlatego mogę wcześniej zabrać się do Liści, które coraz mniej przypominają niespełnione marzenie, a coraz bardziej fantastyczną rzeczywistość — film do scenariusza

napisanego przeze mnie, w którym gra Ambergris Bilk! Więc wszystko jest dobrze. Zdecydowanie. Po prostu czas zabrać się do przeróbek. 9.15. Mmmmm. Stale mnie nachodzą wspomnienia z ubiegłej nocy w łazience. 9.25. Chwilę temu wysłałam następującego SMS-a do Roxstera: 9.45. Tylko dlaczego nie odpowiedział? „Jak ja bym chciał mieć wehikuł czasu”. O Boże, skąd mi się biorą te odruchowe wizje samej siebie: dewiantka, która prześladuje swojego wybranka, albo tragiczna, żyjąca urojeniami babcia, która chodzi kaczkowatym krokiem po dyskotece, w legginsach i topie bez rękawów, pokazując ramiona, z których zwisają płaty zwiędłej skóry! I jeszcze postrzępione włosy, wielki brzuch i najnowszy model diademu… 9.47. No dobra. Muszę się wziąć w garść, wstać i do roboty! Nie mogę się tak snuć w samej bieliźnie, wiodąc równie bezużyteczny co przeciąganie liny wewnętrzny dialog na temat tego, czemu mój chłopczyk nie odpowiedział na SMS-a, skoro przecież muszę pisać scenariusz, a poza tym mam dzieci, za które jestem odpowiedzialna i im trzeba podporządkować harmonogram dnia. Tylko dlaczego nie odpisał mi SMS-em na mojego SMS-a? 9.50. Sprawdzę pocztę elektroniczną. 9.55. Nic. Tylko przekierowany mail od George’a z Greenlight. Może coś miłego? 10.00. OMG! Otworzyłam maila i bomba wybuchła. FWD: Nadawca: Ambergris Bilk Do: George Katernis Właśnie rozmawiałam z Dougiem. Jest superancki. Jestem teraz cała za Liściami. Cieszę się, że on nadaje na tej samej fali i też chce zatrudnić prawdziwego scenarzystę.

Przez kilka chwil wgapiałam się pustym wzrokiem w ekran. „Prawdziwego scenarzystę”. PRAWDZIWEGO SCENARZYSTĘ? Wzięłam do ręki ćwiartkę kapusty, którą Chloe z jakiegoś powodu zostawiła na kuchennym stole (czyżby jakimś cudem wcisnęła dzieciom na śniadanie kapustę z książki kucharskiej Gwyneth Paltrow?) i zaczęłam pakować ją sobie do ust, metodycznie chrupiąc liście niczym królik; równocześnie maszerowałam szybko dookoła stołu, nie zwracając uwagi, że strzępki kapusty lecą mi z ust na halkę, a z niej na podłogę. W którymś momencie odezwał się telefon: Roxster. Kolejne piknięcie oznaczające SMS-a: oddział przedszkolny. 10.15. Spokój i opanowanie. Spokojnie otworzę lodówkę, wyjmę tartą mozzarellę, napcham jej sobie do ust, a potem jeszcze kapusty. 10.16. OK, mam już pełną gębę. Teraz to jeszcze popiję łykiem red bulla. O! Telefon! Może Roxster pożałował, że napisał, co napisał? 11.00. To była Imogen z Greenlight. — Bridget. Zaszła okropna pomyłka. George się pomylił, przekierowując do ciebie maila. Czy mogłabyś go usunąć, zanim… Bridget? Bridget?? Nie byłam w stanie odpowiedzieć, bo miałam pełne usta. Podbiegłam do zlewu i wyplułam red bulla, mozzarellę i kapustę, w tym samym momencie, w którym na szczycie schodów pojawiła się Chloe. Obróciłam się i uśmiechnęłam do niej serdecznie, choć spomiędzy zębów wciąż sypały mi się strzępki kapusty i okruchy sera, jak u wampira przyłapanego w trakcie posiłku. — Bridget? Bridget? — powtarzała wciąż Imogen w telefonie. — Tak? — odparłam, machając radośnie do Chloe na powitanie i jednocześnie

starając się spłukać wnętrze zlewu, żeby usunąć ten ser i kapustę. — Słyszałaś o palcu Mabel? — szepnęła Chloe. Z całym spokojem przytaknęłam i wskazałam gestem telefon zaklinowany między moim podbródkiem a ramieniem. Kiedy słuchałam Imogen, powtarzającej historyjkę o mailu niechcąco przekierowanym przez George’a, moje spojrzenie złowiło nagłówek w gazecie, wciąż rozłożonej tam, gdzie czytał ją Roxster.

OPŁAKANY LOS CHŁOPCZYKA Ellen Boschup Znienacka wszędzie zaroiło się od panów zwanych chłopczykami, w domyśle: „chłopczykami do zabawy”! Postęp w medycynie umożliwiający zachowanie młodego wyglądu sprawia, że coraz więcej kobiet w średnim wieku poświęca na to cały swój czas i środki, a potem skupia swe zainteresowania na „młodszych mężczyznach” — dla przykładu można tu wymienić choćby Ellen Barkin, Madonnę i Sam Taylor-Wood. Dla takich starszych, drapieżnych kobiet, potocznie opatrywanych mianem „panter”, korzyści są oczywiste: młodość, energetyczny, regularny i satysfakcjonujący seks oraz towarzystwo pozbawione bagażu doświadczeń, a więc coś, czego żadną miarą nie są w stanie uzyskać od swych więdnących, łysiejących, podstarzałych rówieśników, zbyt leniwych i pochłoniętych sobą, by walczyć z upływem lat. — Bridget? — wciąż mówiła do mnie Imogen. — Dobrze się czujesz? Co się dzieje? Tu Ziemia do Bridget! Bridget? Net-a-Porter? Mini marsy? — Nie! Super! Dzięki, że mnie powiadomiłaś. Zadzwonię później. Pa! Zdecydowanym gestem przerwałam połączenie i z kołowrotem w mózgu wróciłam do lektury. Młodym, bezbronnym chłopakom, którzy padają ich ofiarą, może się wydawać, że to atrakcyjna wymiana. Przy zgaszonym świetle takie kobiety wydają się imponująco dobrze zachowane. Jak marynowane cytryny. Nie ma presji małych

dzieci i od chłopczyka nikt się nie domaga, aby robił karierę; wręcz przeciwnie — otwiera się przed nim brama do bajkowego, wyrafinowanego świata, o jakim wcześniej nigdy nawet nie śnił. Wstęp na salony i dostęp do luksusowych podróży: oto korzyść z posiadania doświadczonej kochanki, kobiety, która wie, czego chce w łóżku, i która ułatwia awans na drabinie społecznej. A czy są tu jakieś minusy? Chłopczyk, kiedy już naje się do syta, może przecież zwyczajnie opuścić panterę, która wtedy rzuci się z pazurami na kolejną, niczego niepodejrzewającą ofiarę. Niemniej, jak przekonuje się coraz więcej takich nieszczęśników… — Wszystko w porządku, Bridget? — spytała Chloe. — Tak, super. Mogłabym cię prosić, żebyś poszła na górę i posprzątała w szufladach Mabel? — powiedziałam lodowatym tonem chlebodawczyni, który zupełnie nie był w moim stylu. Chloe poszła, a ja capnęłam kolejny kawał kapusty i czytałam dalej, wpychając sobie liście do ust razem z drażetką nicorette. …odejść tak łatwo się nie da i po prostu żyć dalej, ponieważ wykorzystany młody człowiek staje się wyczerpanym seksualnie wrakiem pozbawionym szacunku dla samego siebie, przekonanym, że zmarnował kluczowy etap swego życia, w którym powinno się robić karierę i założyć rodzinę. Ale chwileczkę! Przecież znane są przypadki — by przytoczyć tu choćby osobę Ashtona Kutchera — chłopczyków, którzy zręcznie wykorzystali „rozdającą karty” panterę jako szczebel kariery i miłą kartę w życiorysie? Tak, to prawda, niemniej znaczna większość ląduje z powrotem w nędznych mieszkankach i wynajętych pokojach, gdzie spada na nich pogarda znajomych, krewnych oraz współpracowników, ponieważ sypiali z kobietą, która mogłaby być ich babcią. Własny świat, w który z powrotem zostali strąceni, wydaje im się wyzuty ze wszelkiego blichtru, którego już nigdy… Zgarbiłam się nad stołem, twarz schowałam w dłoniach. Cholerna Ellen Boschup. Czy do takich ludzi nie dociera, ile szkód mogą wyrządzić swymi płytkimi

uogólnieniami na temat społeczeństwa? Na naradach redakcyjnych wymyślają jakieś wyssane z palca zjawiska i nędzne teoryjki — „Cóż to się stało z jadalniami w naszych domach?”, „Znienacka prawie w każdym domu jest jadalnia!!” — a potem piszą moralizatorski komentarz socjologiczny, takim tonem, jakby to były wnioski z wieloletnich, szeroko zakrojonych badań, a nie te nędzne tysiąc dwieście słów, które trzeba napisać w wyznaczonym czasie w oparciu o gadki szmatki podsłuchane w jakiejś knajpie i kilka zamazanych fotek zamieszczonych w czasopiśmie „Heat”, a przy okazji zniszczyć człowiekowi życie i związek. — Czy mam pojechać po Mabel i zawieźć ją do lekarza? — zapytała Chloe. — Dobrze się czujesz, Bridget? — Nie, nie, ja… sama po nią pojadę — odparłam. — Czy mogłabyś napisać SMS-a do szkoły, że zaraz będę? Z pozorną nonszalancją powędrowałam do łazienki, gdzie klapnęłam ciężko na sedes. W głowie miałam galopadę myśli. Gdyby tylko był to jedyny problem. „Zamęt” Roxstera, ten koszmarny artykuł, „prawdziwy scenarzysta” albo hańba zakażonego palca — z każdą z tych rzeczy z osobna zapewne poradziłabym sobie, ale nie z wszystkimi naraz. Rzecz jasna zakażony palec musi mieć pierwszeństwo, tylko czy mogę dopuścić, aby ktoś mnie zobaczył w takim stanie? Jeśli odbiorę Mabel, tocząc wokół dzikim spojrzeniem i ogólnie zachowując się, jakby mi odbiło, a potem zawiozę ją do lekarza, to czy przypadkiem szkoła albo lekarz nie poczują się zmuszeni donieść na mnie do opieki społecznej? Równowaga. Oto czego mi trzeba. Oczyścić umysł, bo jak zostało powiedziane w Jak pozostać przy zdrowych zmysłach, umysł jest plastyczny. Zrobiłam kilka głębokich wdechów i zamruczałam „Maaaaa”, modląc się do matki wszechświata. Przyjrzałam się sobie w lustrze. Oj, nie był to ładny widok. Obmyłam twarz, przygładziłam rękoma włosy i wyszłam z łazienki z łaskawym uśmiechem pani domu, który był adresowany oczywiście do Chloe i miał jakoś zatuszować fakt, że o jedenastej rano wciąż mam na sobie koszulę nocną i mruczę „Maaaaa”. 13.00. Mabel wydawała się raczej podekscytowana niż przerażona stanem swojego

palca. Wcale nie było z nim tak źle, jak napisali, niemniej trudno pojąć, jakim cudem odpowiedzialna matka mogła tego nie zauważyć przez cały ten czas? W przychodni przez cztery bite minuty sterczałam przed dwiema pielęgniarkami z rejestracji, a one spokojnie waliły w klawiatury, jakby a) mnie tu nie było i b) obie równocześnie opanowało natchnienie i teraz pisały poematy kontemplacyjne. Tymczasem Mabel biegała cała uszczęśliwiona po poczekalni i wyciągała broszurki z plastikowej wystawki na ścianie. — Co tu pisze? — spytała i zaczęła czytać broszurkę: — L… z… e… ż… — Bardzo ładnie, kochanie — pochwaliłam ją, przysiadając wreszcie i desperacko sprawdzając SMS-y, bo a nuż Greenlight albo Roxster, albo w ogóle ktokolwiek napisał coś, dzięki czemu poczuję się lepiej. — L… z… e… ż… ą… c… k… a. — Jaka ty jesteś mądra! — wymruczałam. — Rzeżączka! — krzyknęła triumfalnie, otwierając ulotkę. — O! Są oblazki! Mam rzeżączka? — Och! Ha, ha, ha! — zawołałam, chwytając broszurki i wpychając je do torebki. — Zobaczmy, czy tu jest więcej jakichś ślicznych broszurek — powiedziałam, gapiąc się szklistym wzrokiem na rzędy publikacji wydrukowanych w najróżniejszych, ale zawsze radosnych barwach: Syfilis, Niespecyficzne zapalenie cewki moczowej, Prezerwatywy męskie i kobiece — i jeszcze, kawałek dalej: Wszy łonowe. — Chodź, pobawimy się zabawkami! — zaświergotałam. Kiedy wreszcie weszłyśmy do gabinetu lekarza, powiedziałam: — Sama nie potrafię uwierzyć, że nic nie zauważyłam. — Taka rana potrafi się zaognić w ciągu paru godzin — poinformował mnie usłużnie lekarz. — Wystarczy antybiotyk i będzie zdrowa. Po lekarzu poszłyśmy do drogerii, kupić plastry z disneyowską Księżniczką, a Mabel stwierdziła, że chce wrócić do szkoły. 14.00. Właśnie wróciłam do domu, przepełniona ulgą, że mam go tylko dla siebie, i zaraz zasiadłam do… Ale do czego? Do pracy? Przecież mnie wylali, no nie? Świat wydaje się mrocznym i ponurym miejscem.

Zaraz, zaraz. Przecież wciąż mam na nosie okulary przeciwsłoneczne. 15.15. Właśnie spędziłam całe dwadzieścia minut, melodramatycznie wgapiając się w przestrzeń i starając się odpędzić natrętne obrazy, w których strzelam do siebie jak Hedda Gabler, potem dla odmiany guglowałam na Net-a-Porter wisiorki z czaszkami i sztyletami. I nagle był już czas jechać po Mabel i Billy’ego. 18.00. Gdy razem z Mabel szłyśmy po Billy’ego, już się cała trzęsłam, ponieważ byłyśmy spóźnione, a jeszcze czekała mnie wizyta w sekretariacie w sprawie lekcji fagotu. — Ma pani formularz zgłoszeniowy? — spytała Valerie, szkolna sekretarka. Zaczęłam gmerać w śmietnisku wypełniającym moją torebkę, wykładając wszystkie znalezione papiery. — O! Pan Wallaker! — powiedziała Valerie. Uniosłam wzrok i zobaczyłam go, na twarzy miał charakterystyczny złośliwy uśmieszek. — Wszystko dobrze? — zagadnął, przyglądając się bałaganowi, którego narobiłam. Podążyłam za jego wzrokiem. Syfilis — dbaj o swoje zdrowie seksualne, Rzeżączka — oznaki i objawy, Zdrowie seksualne bez tajemnic! Przewodnik użytkownika. — To nie moje — powiedziałam. — Oczywiście, jasna sprawa. — Mabel to przyniosła! — Mabel! Cóż, w takim razie wszystko jest w jak najlepszym porządku. — Widać było, że w środku aż go skręca ze śmiechu. Pozbierałam broszurki i wepchnęłam z powrotem do torebki. — Hej! — odezwała się Mabel. — To moje bloszulki. Daj mi je! Wsadziła rękę do torebki, schwyciła i wyjęła Rzeżączkę — oznaki i objawy. Kompletnie spanikowałam i próbowałam siłą wydrzeć jej broszurkę, ale Mabel nie puszczała. — To moje bloszulki — wypaliła oskarżycielsko i dla lepszego efektu dodała

jeszcze: — Cholela! — Są to oczywiście nadzwyczaj przydatne broszurki — stwierdził pan Wallaker, schylając się nad Mabel. — Więc może tę sobie weźmiesz, a pozostałe oddasz mamusi? — Dziękuję, panie Wallaker — powiedziałam stanowczo, acz uprzejmie, a potem z zadartym nosem ruszyłam pełnym gracji krokiem w kierunku szkolnej bramy. I choć przy okazji omal nie potknęłam się na stopniach o Mabel, to i tak „wyjście” wyszło mi całkiem elegancko. — Bridget! — ryknął za mną pan Wallaker, jakbym była jednym z jego uczniów. Obróciłam się, zaskoczona. Nigdy dotąd nie zwracał się do mnie po imieniu. — Nie zapomniała pani czegoś? Popatrzyłam na niego pustym wzrokiem. — Billy? — Obrócił się za siebie, a tam właśnie nadbiegał Billy. Popatrzył na pana Wallakera z porozumiewawczą miną. A potem obaj spojrzeli na mnie i na ich twarzach wykwitły uśmieszki pełne poczucia wyższości. — Jej się zdarza czasami nawet zapomnieć wstać z łóżka — wypalił Billy. — Jakoś mnie to nie dziwi — odparł pan Wallaker. — Chodźcie, dzieci! — zawołałam, starając się zachować resztki godności. — Tak, matko — odparła Mabel z niewątpliwą szczyptą ironii, szczerze powiedziawszy, wkurzającą jak na kogoś tak małego. — Dzięki, córko — odpowiedziałam jej bez zająknienia. — Pospieszcie się! Do widzenia, panie Wallaker. Po przyjeździe do domu Billy i ja klapnęliśmy na kanapę, a uszczęśliwiona Mabel bawiła się swoimi broszurkami o zdrowiu seksualnym. — Dostałem beznadziejną ocenę za pracę domową — wyznał Billy. — Mnie beznadziejnie oceniono scenariusz. Pokazałam mu maila o „prawdziwym scenarzyście”. Billy wręczył mi swój zeszyt ćwiczeń z wychowania plastycznego, w którym pokolorował Ganeszę, czyli boga z głową słonia. Nauczycielka opatrzyła jego dzieło następującą adnotacją: „Podoba mi się to, jak połączyłeś kolory żółty, zielony i czerwony na jego głowie, ale mam wątpliwości co do tych wielobarwnych uszu”.

Popatrzyliśmy na siebie żałośnie, a potem oboje zaczęliśmy się chichrać. — Zjemy po owsianym ciasteczku? — spytałam. Zjedliśmy całe opakowanie, ale to przecież jak jedzenie muesli, racja?

ŻYCIE WYPEŁNIONE PO BRZEGI

5 CZERWCA 2013, ŚRODA 60,5 kilo, liczba godzin w ciągu doby 24, liczba godzin wymaganych do wykonania wszystkich rzeczy, które powinno się wykonać w ciągu doby 36, liczba godzin spędzonych na zamartwianiu się, jak tu rozplanować wszystkie rzeczy, które powinno się wykonać w ciągu doby 4, liczba rzeczy, które powinno się było zrobić i rzeczywiście się zrobiło 1 (pójście do toalety). 14.00.

Lista zadań * Nastawić zmywarkę * Odpowiedzieć na zaproszenie z Zombie Apocalypse * Zadzwonić do Briana Katzenberga w sprawie maila od Ambergris Bilk * Napompować koła roweru * Zetrzeć ser * Sporządzić harmonogram weekendu: w sobotnie popołudnie Billy idzie do Atticusa na zabawę z waleniem w afrykańskie bębny, przy czym mama Bikrama zgodziła się ich przywieźć lub odwieźć, w zależności od tego, co ja wybiorę; z kolei na niedzielę Mabel jest zaproszona do Cosmaty na zabawę w Build-a-Bear, czyli tworzenie misia, w tym samym czasie, w którym Billy jest umówiony na piłkę. Dogadać się z mamą Jeremiaha i mamą Cosmaty, kto odbierze dzieci z którego przyjęcia, i spytać także mamę Jeremiaha, czy

Jeremiah chce przyjść na piłkę nożną. * Zadzwonić do mamy (mojej mamy) * Zadzwonić do Graziny i dowiedzieć się, czy znajdzie czas w ten weekend, a potem sprawdzić pociągi do Eastbourne * Zastanowić się, co zrobić w sprawie miniwakacji z Roxsterem * Znaleźć kartę do bankomatu * Znaleźć pilot do dekodera * Znaleźć telefon * Zrzucić 1,5 kg * Odpowiedzieć na maile wysłane zbiorowo do mam z 3c w sprawie warzyw na Dzień Sportu * Dowiedzieć się, czy mimo wszystko mam jutro iść na spotkanie w Greenlight * Impreza w stylu greckim albo rzymskim/zdjęcie * Depilacja łydek i okolic bikini, bo może miniwakacje wciąż aktualne * „Godło” rodziny wyrazów kończących się przyrostkiem „ic” * Ćwiczenia w zachowaniu ogólnej równowagi * Wypełnić i zawieźć do szkoły formularz od lekcji fagotu Billy’ego * Odszukać formularz od lekcji fagotu * Żarówka w łazience

* Poćwiczyć na rowerze do ćwiczeń (raczej do tego nie dojdzie) * Odesłać do Net-a-Porter sukienkę, której nie włożyłam na przyjęcie u Talithy * Dowiedzieć się, dlaczego lodówka tak hałasuje * Znaleźć i zniszczyć broszurki Mabel o rzeżączce * Odszukać końcową scenę o nurkowaniu z wersji 12 * Zęby O Boże. Wszystkie te zadania raczej nie dadzą się wykonać w godzinę, która już skurczyła się do dwudziestu minut. OK. Po prostu „poćwiartuję życie”, jak radzą w Siedmiu nawykach skutecznych ludzi, czyli podzielę te zadania między „cztery ćwiartki”:

WAŻNE PILNE * Odpowiedzieć Apocalypse

WAŻNE NIEPILNE

Zombie

* Iść do łazienki

* Poćwiczyć na rowerze do ćwiczeń, do czego raczej nie dojdzie

* Zadzwonić do Briana Katzenberga ws. maila od Ambergris Bilk

* Znaleźć formularz od lekcji fagotu Billy’ego, wypełnić i zawieźć do szkoły

* Depilacja łydek i okolic bikini, bo może miniwakacje wciąż aktualne

* Zadzwonić do mamy Jeremiaha

* Napompować koła roweru

* Zająć się towarzyską korespondencją mailową

* Tarty ser * Zęby * Brwi

* Zadzwonić do mamy (mojej mamy)

* Załatwić odesłanie do Net-aPorter sukienki, której nie

* Utrzeć ser

włożyłam na przyjęcie u Talithy

* Zastanowić się, co zrobić w sprawie miniwakacji z Roxsterem

* Dogadać się z mamą Jeremiaha i mamą Cosmaty, kto odbierze dzieci z którego przyjęcia, i

* Odpowiedzieć na zbiorowe maile do mam z 3c związane z piknikiem w Dniu Sportu * Zadzwonić do Graziny i dowiedzieć się, o której może przyjść w sobotę, a potem wyguglować jakieś romantyczne wiejskie gospody * Załatwić odesłanie do Net-aPorter sukienki, której nie włożyłam na przyjęcie u Talithy

spytać mamę Jeremiaha, czy Jeremiah chce przyjść na piłkę nożną * Utrzeć ser * Zęby * Brwi * Zdjęcie na imprezę tematyczną o mitologii starożytnej

* Dowiedzieć się, gdzie mieszka Cosmas

NIEWAŻNE PILNE * Odpowiedzieć Apocalypse

Zombie

NIEWAŻNE NIEPILNE

* Odszukać pilot do dekodera

* Dowiedzieć się, czy mimo wszystko mam jutro iść na spotkanie w Greenlight

* Odszukać kartę Visa

* Utrzeć ser

* Odszukać zęby

* Zadzwonić do mamy Bikrama

* Znaleźć telefon

* Wsadzić naczynia do zmywarki

* Zrzucić 1,5 kg

* Zadzwonić do Briana Katzenberga w sprawie maila od Ambergris Bilk

* Znaleźć i zniszczyć ulotki Mabel o rzeżączce * Dogadać się z mamą Spartacusa i mamą Cosmaty, kto odbierze

* Taneczna gorączka *

Odpowiedzieć

na

maile

dzieci z której zabawy, i spytać

wysłane zbiorowo do mam z 3c w

także mamę Jeremiaha, czy Bikram chce przyjść na piłkę nożną

sprawie pikniku w Dniu Sportu

*

Opracować

harmonogram

weekendu * W sobotnie popołudnie Billy wybiera się do Atticusa na walenie w afrykańskie bębny, mama Bikrama mówi, że ich przywiezie albo odwiezie, jeśli my zrobimy to drugie, potem Mabel idzie na misiową zabawę, przy czym Cosmata dla Mabel w niedzielę jest o tej samej porze co piłka nożna Billy’ego

* Znaleźć formularz na fagot * Wyćwiczyć w sobie ogólną równowagę * Zamówić wizytę u dentysty dla Billy’ego i Mabel * Zadzwonić do mamy (mojej mamy) * Załatwić odesłanie do Net-aPorter sukienki nienoszonej na przyjęciu Talithy * Iśc do toalety

* Czajnik od Johna Lewisa 14.45. I proszę. Zaraz lepiej! 14.50. Może pójdę do toalety. Chociaż to jedno… 14.51. No dobrze. Byłam w toalecie. 14.55. Ooo! Dzwonek do drzwi! Otworzyłam drzwi, przez które wpadła gwałtownie Rebecca z naprzeciwka, w diademie na głowie i z tuszem rozmazanym na policzkach; oczy miała puste, w ręku ściskała jakąś kartkę oraz reklamówkę wypchaną kanapkami z jajkiem. — Masz ochotę dać se w płuco? — spytała martwym głosem, głosem jakby nie z tego świata. — Ja już nie wyrabiam. Zeszłyśmy na dół, padłyśmy na kanapę i obie zagapiłyśmy się w przestrzeń pustymi oczyma, zaciągając się łapczywie szlugami niczym dwie żulery.

— Doroczna sztuka łacińska — powiedziała, nadal dziwnym głosem, brzmiącym, jakby dobiegał z oddali. — Prezenty dla grona pedagogicznego — tępo dorzuciłam swoje. — Zombie Apocalypse. — A potem zaniosłam się kaszlem, bo od pięciu lat już nie paliłam, jeśli nie liczyć dwóch buchów z jointa na imprezie z Facetem w Skórzanej Marynarce. — Zdaje się, że mam solidnego doła, a na dodatek nikt tego nie dostrzega — oznajmiła Rebecca. Ja tymczasem, w przypływie nagłego natchnienia, zgasiłam papierosa i poderwałam się na równe nogi. — To tylko kwestia ustanowienia priorytetów i zapisania ich w ćwiartkach. Patrz! — powiedziałam, podsuwając jej pod nos mój poćwiartowany arkusz. Rebecca wbiła w niego tępy wzrok, a potem zaniosła się histerycznym, piskliwym chichotem pacjentki szpitala psychiatrycznego. Nagle przeżyłam olśnienie. — To jest stan wyjątkowy! — ekscytowałam się. — Stan wyjątkowy, jak się patrzy. Wszelka zwyczajna działalność zostaje zawieszona, nie można oczekiwać, że cokolwiek będzie funkcjonowało normalnie, trzeba działać samemu i robić tylko to, co pomoże przetrwać stan wyjątkowy! — Ekstra! — odparła Rebecca. — W takim razie chlapnijmy co nieco. Chociaż maluśkiego, tyciego drineczka. Słowo daję, wystarczyło pół kieliszka i świat znienacka zdał się znacznie lepszy… póki ona nagle nie poderwała się z kanapy i nie rzuciła: — O ja cię pierdzielę!! Powinnam już gnać do szkoły — i z tymi słowy wypadła jak bomba z mojego domu, w tym samym momencie, w którym Roxster przysłał SMS-a: Ledwie zdążyłam przeczytać SMS-a, kiedy Rebecca już była z powrotem, ponieważ zapomniała kanapek z jajkiem, a ja sobie przypomniałam, że też muszę gnać do szkoły. Pobiegłam na górę, potem zaraz zbiegłam na dół, poszukać wafli ryżowych, jednocześnie pisząc SMS-a do Roxstera:
w związku z twoim SMS-em, że masz w sobie zamęt.> 15.30. Już z powrotem w samochodzie. O cholera, zapomniałam wafli ryżowych. Grr! SMS od Roxstera. ON miał atak paniki? Wyścig do miejsc parkingowych skończył się tak, że drogę od samochodu do szkoły pokonałam pokracznym marszobiegiem, w trakcie którego trafili się jacyś skandynawscy turyści, którzy musieli akurat mnie — z zupełnie niewiadomych powodów — pytać o drogę. Oszalała, w niedoczasie, nie zdobyłam się nawet na to, aby przystanąć i tylko w biegu gestem wskazałam im kierunek. O Boże. Czyżbym zawiodła swój kraj, okazując taką niegościnność cudzoziemcom (z drugiej strony Skandynawia, zdaje się, jest w Unii?). A tak w ogóle, co się dzieje z tym światem, w którym człowiek bardziej się boi, że ukradną mu czas niż torebkę? 21.30. Roxster nie zadzwonił. O Boże, Boże, zadzwoni i zerwie ze mną, bo nie ma wehikułu czasu. 22.00. Nienawidzę ludzi, którzy w nieskończoność zwlekają z wykonaniem telefonu, skoro i tak wiadomo, że powodem jest fakt, iż mają do powiedzenia coś nieprzyjemnego, a nie chcą tego zrobić. Zresztą Roxster i tak nienawidzi rozmów telefonicznych, ponieważ ja za dużo gadam i za nic nie chcę odłożyć gadania do rana. O! Telefon! Roxster! 22.05. — No cześć, kochanie! Moja matka. — Czy wiesz, że Penny Husbands-Bosworth kłamie na temat swojego wieku? Twierdzi, że ma osiemdziesiąt cztery lata. To zupełnie idiotyczne. Pawl, wiesz, ten cukiernik, twierdzi, że ona to robi po to, żeby wszyscy zapewniali ją, jak młodo wygląda i…

22.09.Udało mi się pozbyć matki, ale teraz męczy mnie poczucie winy, a z drugiej strony boję się też, że Roxster dzwonił w czasie, gdy ona… Ooo! SMS! 22.10.Chloe. Wrrr! Kiedy i jak wychowywanie dzieci stało się… takie skomplikowane? Skąd wziął się obowiązek gwarantowania im przez cały czas swego rodzaju permanentnego haju zabawy i szczęścia? 22.30. Znienacka cała moja złość skupiła się na Roxsterze i w mojej wyobraźni to on stał się głównym odpowiedzialnym za cały ten społeczno-globalny, patologiczny krach w sferze wychowywania dzieci. CHOLERNY Roxster! Ja i Chloe musimy układać i rozwiązywać skomplikowane układy równań z afrykańskimi bębnami, misiami oraz opiekunkami do dzieci, a wszystko to przez wzgląd na Roxstera, a teraz i tak nigdzie nie pojadę, i wszystko przez Roxstera. Będę jak jakaś GIGANTYCZNA KUKUŁKA, obca we własnym domu, I TO WYŁĄCZNIE PRZEZ ROX- STERA! W trakcie tych pomstowań jakoś udało mi się pominąć fakt, że to ja w głównej mierze chciałam pojechać na miniwakacje i to moimi dziećmi ktoś musi się zająć. 22.35. Niemniej, wciąż wiedziona emocjami, wysłałam do Roxstera dość lodowatego w tonie SMS-a: Po czym natychmiast pożałowałam, bo ton był kompletnie obcy zalecanemu przez poradnik Zen i sztuka zakochiwania się: ohydny,

analnie zafiksowany, wręcz wrogi. Doskonale rozumiem, skąd u Roxstera wątpliwości na tle różnicy dwudziestu jeden lat, zwłaszcza kiedy musi czytać analnie zafiksowane SMS-y. 22.45. Przyszedł SMS od Roxstera, ale jakiś taki blady w wyrazie. Odpisałam mu impulsywnie: Kilka minut czekania — potem sygnał powiadomienia. Jupi! Wyjeżdżamy na miniwakacje. 23.00.Przed chwilą dzwoniła Talitha, chciała się zorientować, jak leci. — Tylko uważaj, moja droga. Kiedy pojawiają się takie rozterki, znaczy, że oni już nie cieszą się chwilą, tylko zaczynają myśleć długoterminowo. A Roxster jest o wiele za młody, żeby rozumieć, jak katastrofalny popełnia błąd. Mam ochotę zatkać uszy i krzyczeć w głos: — Tralala! Mam to gdzieś. Żyje się raz. Jedziemy na miniwakacje! Hurra!

6 CZERWCA 2013, CZWARTEK 9.30. Wróciłam spod szkoły. Zalogowałam się do skrzynki mailowej, żeby rozprawić się z planowanym szkolnym piknikiem w Dniu Sportu, i zdetonowałam, co następuje: Od: Brian Katzenberg Temat: Przekierowana wiadomość Tak, zostałaś zwolniona. Ale nadal cię chcą w tym miksie. Będzie spotkanie z nową scenarzystką. Przemysł filmowy! Nowa scenarzystka? Już? Jakim cudem znaleźli kogoś tak szybko?

Zagdakał telefon. Roxster: Od razu wzięłam się do dzieła, pogrążając się w szale guglowania wiejskich gospód na LateRooms.com i przekonałam się, że wszystko jest zarezerwowane. Jesteśmy jak Maria i Józef, dla których zabrakło miejsca w gospodzie, z tą różnicą, że ja nie mam co liczyć, że urodzę Syna Bożego, a wszystko najprawdopodobniej skończy się tym, że Józef ze mną zerwie. 10.00. Wysłałam SMS-a do Toma, który odpowiedział pięć minut później. 10.05. Och. Właśnie sprawdziłam ten domek na drzewie. 875 funtów za noc. 10.15. Hura! Znalazłam pokój w gospodzie. 10.20. Oho, właśnie do nich zadzwoniłam. To apartament dla nowożeńców. Wysłałam SMS-a do Roxstera. <*Westchnienia* Tak, Roxster. Dają.>

<Ćśśś. Oglądam Net-a-Porter. Suknie ślubne.> 10.45. Brak odpowiedzi. O Boże. Może sobie pomyślał, że ja tak na poważnie? Odważyłam się. A potem postanowiłam dać mu możliwość wyboru, na wypadek gdyby naprawdę chodziło mu jedynie o jakieś relaksujące otoczenie, w którym będzie mógł nieodwołalnie ze mną zerwać. Wstrzymałam oddech… <*Guglując menu* Oczywiście, że tak, mój ty kurczaczku i smażona purchaweczko.> 23.00. Lekka na duchu i z miłymi zawrotami głowy, zarezerwowałam pokój, a potem wysłałam SMS-a: Długa przerwa, po czym… <Żartujesz, prawda?>

MINIWAKACJE CZY ZERWANIE?

8 CZERWCA 2013, SOBOTA Wymiana SMS-ów między Roxbym McDuffem a mną zdecydowanie nabrała ostatnio życia, snuliśmy nieprzeliczone plany w związku z naszą wyprawą, niewykluczone więc, że poprzedni impas należy tłumaczyć rozterkami na tle artykułu o chłopczykach Ellen Boschup, które skończyły się w momencie, gdy mój chłopczyk wybrał życie w „obecnej chwili”. I wszystko już jest dobrze. Tak czy owak będzie jeszcze lepiej, jak skończę wreszcie to pakowanie, bo jeszcze spóźnię się na pociąg. Och! SMS od Roxstera. Czyżby zamierzał wszystko odwołać? odpisałam nerwowo. <*Z przyklęku na jednym kolanie* Czy zostaniesz moją żoną?> Wybałuszyłam oczy. Co jest grane? Głęboko się zastanowiłam, po czym, podejrzewając jakiś podstęp, odpisałam:

9 CZERWCA 2013, NIEDZIELA Liczba miniwakacji 1, bzykanka 7, jednostki alkoholu 17, kalorie 15 892, waga 87,5 kg (wliczając nieduże zwierzę wagi ok. 27 kg). Na miniwakacjach było jak w niebie. Ambrozja. Przez cały weekend ciągnęliśmy ten

dowcip z małżeństwem. Słońce, kojące powietrze, cisza i spokój, z dala od hałasu i bez nieskończonej listy zadań wykonania. Roxster był pogodny i wesoły jak to on, tylko jeszcze bardziej. Gospoda okazała się maleńka, ukryta w dolinie nad niewielką rzeczką. Apartament dla nowożeńców urządzono w oddzielonej od głównego budynku stodole: białe ściany, spadzisty sufit, belki z surowego drewna, okna po obu stronach, jedno z widokiem na rzekę, drugie na podmokłą łąkę. Cały czas musiałam się zmagać ze wspomnieniami apartamentu dla nowożeńców, gdzie zatrzymaliśmy się po prawdziwym ślubie z Markiem. Ale uśmiałam się serdecznie, kiedy Roxster przeniósł mnie przez próg — udając, że się chwieje pod moim ciężarem — a potem rzucił na łóżko. Przez otwarte okna słyszało się tylko szmer rzeki, głosy ptaków i dalekie pobekiwanie owiec. Najpierw senny, marzycielski seks, a potem trochę się przespaliśmy. Później spacer brzegiem rzeki, gdzie znaleźliśmy małą kapliczkę pod nią wzięliśmy udawany ślub, a świadkami i gośćmi weselnymi były krowy. W końcu dotarliśmy do jakiejś innej gospody, gdzie wypiliśmy trochę za dużo piwa, więc żeby ugasić pragnienie, popiliśmy je winem. Nie było mowy o zerwaniu. Wyznałam Roxsterowi, że mnie wylali z Liści, na co on zachował się naprawdę miło, bo powiedział, że oni wszyscy są stuknięci i nie doceniają mojego nadzwyczajnego geniuszu, i że ich pobije swymi mocarnymi ramionami. Potem zjedliśmy posiłek, tak wielki, że ledwie mogłam się ruszyć. Czułam się, jakbym miała w brzuchu… coś wielkiego… czy też jakbym była w ciąży i nosiła w sobie dziwnego stwora o bardzo długich rękach i nogach. Wyszliśmy z lokalu w nadziei, że spacer pomoże. Była pełnia i nagle pomyślałam o Mabel: „Ten księżyc. On mnie śledzi”. Potem pomyślałam o Marku i o tych wszystkich chwilach, kiedy śledził nas księżyc, i tych wszystkich latach, kiedy byłam pewna, że Mark będzie ze mną zawsze i że czeka nas wiele lat wspólnego życia, a żadna rozpacz mi nie grozi. — Dobrze ci, mała? — spytał Roxster. — Mam wrażenie, że zjadłam Bambi z kopytami — odparłam ze śmiechem, którym chciałam przykryć chwilę mimowolnej słabości. — A ja mam ochotę na jeszcze, chciałbym zjeść… ciebie — powiedział Roxster.

Objął mnie ramieniem i wszystko wróciło do normy. Przez jakiś czas szliśmy brzegiem rzeki, ale potem nadzialiśmy się na trzęsawisko, więc zapadła decyzja, że wzywamy taksówkę, bo za ciemno i za daleko. W naszym pokoju okna były otwarte na oścież, a w powietrzu unosiła się woń kwiatów, wciąż łagodnie szemrała rzeka. Ale niestety, Bambi był tak ogromny, że mogłam jedynie przebrać się w halkę i wtulić twarz w poduszkę, z uczuciem, że pode mną w materacu znajduje się imponujące zagłębienie, w którym schronienie znalazł jelonek. Potem nagle zaczął szczekać pies, naprawdę głośno, tuż pod oknem. Po prostu nie chciał przestać. A jeszcze później Bambi uwolnił się, przynajmniej po części i z lekka żenująco, pod postacią mocarnego bąka. — Jonesey! — zakrzyknął Roxster. — Pierdnęłaś? — To tylko Bambi puścił maciupenieczkiego, tyciego bączka — przyznałam wstydliwie. — Tyciego bączka? To zabrzmiało jak start samolotu. Nawet psa zagłuszyło! Faktycznie. Ale potem cholerny pies znowu się rozszczekał. Cała sytuacja znienacka zaczęła wyglądać jak życie w blokowisku na przedmieściach Leeds. — Dam ci coś, dzięki czemu przestaniesz o tym myśleć, mała — powiedział Roxster. Mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm mmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm. 22.00. Z powrotem w Londynie. Przepełniona szczęściem. Do domu wróciłam o szóstej, czując się jak kobieta nowo narodzona. Dzieci chyba też znakomicie się bawiły, a ja zachwycona tym, że znowu je widzę, musiałam tak tryskać joie de vivre i przyjaznym stosunkiem do świata, że nawet w niedzielny wieczór i mimo paniki spowodowanej nieodrobioną pracą domową musieliśmy z zewnątrz wyglądać jak obraz ze złotej epoki lat pięćdziesiątych chwalący radości domowego ogniska. Lepsze, łatwiejsze rodzicielstwo? Wystarczy dużo się bzykać. Ooo! SMS. Roxster: Hm. Może to jakiś podstęp? Wciąż byłam podejrzliwa przez tę aferę z zamętem

w sobie i atakiem paniki. Ja: <*Seria pierdnięć* Nie wkręcisz mnie tym odgrywaniem kochanego mężulka.> Roxster: <*Seria szlochów*.> Ja: <*Złowieszczy rechot* Ani trochę cię nie polubiłam przez ten weekend, szczerze.> Roxster: Ja: Roxster: Ja: Roxster: Ja: Roxster: Ja: Roxster: Ja: Roxster: Ja:

CZY ŚNIEG TO, CZY KWIATY?

11 CZERWCA 2013, WTOREK 60 kilo, liczba dni, które upłynęły od czasu, gdy Roxster odezwał się po raz ostatni 2, część dnia spędzona na zamartwianiu się tym, że Roxster się nie odzywa 95%, liczba zbiorowych maili nt. krojenia warzyw na Dzień Sportu 76, liczba spamu 104, zsumowane minuty spóźnień do szkoły 9, liczba boków pentagonu (nieznana). 14.00. Bardzo dziwna pogoda — zimno jak w psiarni, a w powietrzu wirują małe, białe drobiny. To nie może być śnieg, jasne — jest przecież czerwiec. Może to jakieś kwiaty z drzew? Ale tyle tego. 14.05. Od niedzieli wieczorem Roxster ani nie zadzwonił, ani nie przysłał SMS-a. 14.10. To śnieg. Ale to nie jest ten miły śnieg co zimą. To dziwny, nienaturalny śnieg. Prawdopodobnie świat zaraz się skończy skutkiem globalnego ocieplenia. Chyba pójdę do Starbucksa. Na panini z szynką i serem powinnam sobie znaleźć inne miejsce niż Starbucks — dobrze byłoby jakoś zaprotestować przeciwko całej tej aferze z unikaniem podatków, choć być może nie ma to najmniejszego sensu, skoro świat i tak zaraz się skończy. 14.30. Mmm. Znacznie weselej jest w świecie pełnym ludzi, kawy oraz panini z szynką i serem, przyciąganych do siebie magiczną trwogą przed zimnem. Dziwny, nienaturalny śnieg przestał padać i wszystko tak jakby wróciło do normy. Słowo daję! Czegokolwiek się dotknę, zaraz pakuję się w kolejny pasztet. Chyba wyślę SMS-a do Roxstera. Bo przecież nie pisałam do niego od niedzieli wieczorem, prawda?

Roxster: Ja: <*Stuka w klawiaturę* Umięśnione ramiona Roxstera lśniły w pstrokatym blasku słońca niczym… potężne, umięśnione ramiona.> Roxster: Ja: <*Spokojnie pisze dalej* Z jego tyłka wyleciał ogromny bąk, który zadrżał w woniejącym kwieciem powietrzu…> Roxster nie odpowiedział. A jednak! SMS! Od Jude. Odpisałam: , którego to wyrażenia normalnie nie stosuję, ale nieważne. 14.55. Roxster w końcu nie odpowiedział. Nienawidzę go. Jestem taka skołowana. A za pół godziny muszę odebrać dzieci i wyglądać jak ucieleśnienie pogody ducha. OK, mam kilka minut na rozprawienie się z mailami dotyczącymi Dnia Sportu. Od: Nicolette Martinez Temat: Piknik z okazji Dnia Sportu Wysłane z mojego Sony Ericsson Xperia Mini Pro Potrzebne są następujące rzeczy na piknik dla chłopców/rodziców z naszej klasy. Wpisałam tych rodziców, którzy już się zaoferowali z czymś. Soki: Dagmar Pokrojone marchewki, rzodkiewki i papryki (czerwone oraz żółte): ? Kanapki: Atsuko Fujimoto Chipsy: Devora Woda: ??? Owoce: ?? Kulki z melona i truskawki: ?

Ciasteczka (tylko bez orzechów, proszę!): Valencia Czarne worki na śmieci: Scheherazade Dajcie znać, co jeszcze zamierzacie przynieść. Dziękuję. Proszę, niech wszyscy przyniosą koce piknikowe, jeśli je mają. Dzięki, Nicolette Od: Vladlina Koutznestov Temat: Re: Piknik z okazji Dnia Sportu Przyniosę owoce — prawdopodobnie jakieś jagody, porzeczki, może truskawki i pokrojone melony. Od: Anzhelika Sans Souci Temat: Re: Piknik z okazji Dnia Sportu Przyniosę pokrojone marchewki i rzodkiewki. Czy ktoś inny mógłby przynieść czerwoną oraz żółtą paprykę? Anzhelika PS: Czy ktoś nie powinien zadbać o papierowe kubki? Farzia, mama Bikrama, właśnie przekierowała do mnie maila, którego — w chwili skrajnego szaleństwa — wysłała do Nicolette. Od: Farzia Seth Temat: Re: Piknik z okazji Dnia Sportu Myślicie, że każdy musi zabrać własne koce — nie wystarczy kilka, którymi się podzielimy? Oraz ten, który dostała w odpowiedzi od Nicolette, pod którym Farzia dopisała: „Zabijcie mnie!”. Od: Nicolette Martinez

Temat: Re: Piknik z okazji Dnia Sportu Żadną miarą. Wszyscy powinni przynieść własne koce. Mówię to jako doświadczona matka dwóch chłopców w wieku szkolnym! Beztroska, w nastroju „niech się dzieje, co chce!”, napisałam najpierw maila do Farzii: „Patrz i ucz się”, a potem, co następuje: Od: Bridget mama Billy’ego Temat: Re: Piknik z okazji Dnia Sportu Ja przywiozę wódkę. Będziemy ją pili nie rozcieńczoną, bez miksowania. Wszyscy za? Natychmiast przyszedł mail adresowany do wszystkich: Od: Nicolette Martinez Temat: Re: Piknik z okazji Dnia Sportu Wódka to NIE jest dobry pomysł na Dzień Sportu, Bridget. Ani też papierosy. Czy mogłabyś wziąć na siebie czerwone oraz żółte papryki? Da się? Pokrojone w paski, dzięki czemu będzie je można jeść z dipami? Piknik z okazji Dnia Sportu to nie jest taka prosta sprawa. O cholera. W samym środku tego wszystkiego nagle zauważyłam maila od Imogen z Greenlight. Od: Imogen Faraday, Greenlight Productions Temat: Uwagi Ambergris Droga Bridget, Właśnie sprawdziłam i okazało się, że dostałaś uwagi Ambergris do scenariusza na jutrzejsze spotkanie, na którym chcemy się spotkać z Saffron. Czy mogłabyś potwierdzić, że możesz być na tym spotkaniu i że przekażesz Saffron swoje notatki z uwagami Ambergris? Najchętniej poderżnęłabym sobie żyły, mam nadzieję, że ty się jakoś

trzymasz? Pozdro Imogen Jakie spotkanie? Jakie notatki z uwagami? Kto to jest Saffron? Zaczęłam jak szalona przebijać się przez dżunglę maili na temat owoców i warzyw na Dzień Sportu, Zombie Apocalypse, Ocado, ASOS, Net-a-Porter, meksykańskiej Viagry itd., aż nagle dotarło do mnie, że już czas najwyższy jechać po Mabel i Billy’ego. 16.30. Mabel i Billy przez całą drogę się kłócili, czy triathlon z pięcioma sportami nazywa się kwinthatlon czy też pentathlon. — Tak! — Nie! Anemicznie usiłowałam wykoncypować, ile boków ma pentagon albo przypomnieć sobie, jak jest pięć po łacinie, ale skończyło się na tym, że omal nie rozbiłam samochodu i jeszcze nawrzeszczałam na dzieciaki: „Hej, możecie się zamknąć?”, po czym ogarnęły mnie wyrzuty sumienia, gdy tymczasem one spokojnie przeszły do dyskusji na temat tego, co to są za sporty, i Mabel wspomniała coś o „mierzeniu taśmą”. — Mierzenie taśmą? — spytał z lekkim niedowierzaniem Billy. A wtedy Mabel zalała się łzami i powiedziała: — Oni naplawdę uplawiają mierzenie taśmą. 21.15. Właśnie przeczytałam artykuł w gazecie, w którym David Cameron skarżył się, że bezustannie musi odbierać telefony od przywódców państw, również wtedy, gdy na tylnym siedzeniu siedzą jego dzieci, i opowiadał dalej, jak to rozmawiając pewnego razu z premierem Izraela, zakrył dłonią mikrofon i syknął: „Hej, czy możecie się zamknąć?”. Więc może to nie tylko o mnie chodzi?

FRANTIC

12 CZERWCA 2013, ŚRODA 8.00. No dobra. Spotkanie w Greenlight jest o dziewiątej, więc załatwiłam, że Chloe wystartuje w porannym wyścigu do miejsc parkingowych, a ja odbiorę dzieci po lekcjach. 8.10. Muszę tylko umyć głowę i ubrać się. 8.15. Katastrofa. Sukienka z granatowego jedwabiu jest w pralni chemicznej, zapomniałam poprosić Chloe, żeby kupiła stos czerwonych oraz żółtych papryk na jutro, i jeszcze nie umyłam włosów. 8.45. Jadę autobusem, już prawie jestem na miejscu. W czarnej wieczorowej sukni czuję się jak kurczak ciasno obwiązany szpagatem, ale to był jedyny czysty strój nadający się na spotkanie. W lustrze wyglądałam OK, bo suknia jest uszyta trochę jak gorset, dzięki czemu kiedy się stoi, wszystko jest jak należy i ma się kształt smukłej klepsydry, do tego jeszcze koronkowa góra, na którą jednak narzuciłam blezer zalecany przez „Grazię”, żeby uzyskać przyjemnie eklektyczny efekt córki z Powodzenia, Charlie! — no a teraz cała się w niej gotuję. Dopiero gdy przelotnie pochwyciłam swoje odbicie w wystawie sklepowej, zrozumiałam, że wystroiłam się jak wariatka. Na dodatek, w trakcie jazdy autobusem dotarło do mnie, że gorset sukni to narzędzie tortur, kiedy w niej siedzieć. Wałki tłuszczu trą się o siebie niczym ciasto ugniatane w malakserze. Poza tym ogólny efekt wizualny jest trochę taki, jakbym się stylizowała na dominę, co w moim obecnym stanie ducha jest ostatnią rzeczą, na której mogłoby mi zależeć, ponieważ wszystko, o czym marzę, to kołdra, termofor i puffel numer jeden. Do tego moja głowa nabrała dziwacznego, kanciastego kształtu — coś jakby wziąć mamę i Unę i je natapirować. Wyglądam jak w kapeluszu.

Przez noc udało mi się znaleźć i przeczytać uwagi Ambergris Bilk, ale nic z nich nie zrozumiałam, bo w jej wyobraźni akcja Liści w jego włosach najwyraźniej zawędrowała do Sztokholmu. Czy ona nie wie, że George ma nierozwiązywalny problem hawajskiego jachtu, będący skutkiem fiaska marihuanowej komedii? I czy George sobie nie pomyśli, że próbowałam przekonać Ambergris do oryginalnego norweskiego planu, a ona przemyciła go pod płaszczykiem Szwecji? Chyba poproszę Chloe, żeby kupiła też trochę likieru Pimm’s, bo inaczej nie przeżyję Dnia Sportu w tych lodowcowych temperaturach. Grrr! SMS od Roxstera. Kolacja? Dzisiaj? Czy my się umawialiśmy na kolację na dzisiaj? O cholera, nie mam nikogo do opieki nad dziećmi i… lepiej już pójdę na to spotkanie. 15.00. Spotkanie rodem z najgorszego koszmaru. „Saffron” okazała się nową scenarzystką. Ma (oczywiście) dwadzieścia sześć lat i właśnie napisała pilota serialu — skrzyżowanie Dziewczyn z Grą o tron i Dochodzeniem — który lada chwila zostanie „zgarnięty” przez HBO (zanim, pomyślałam z iście niebuddyjską złośliwą nadzieją „się nie wykopyrtnie”). W żenującej wieczorowej sukni z blezerem, w dziwacznej fryzurze à la kapelusz czułam się jak nagi król. Więc potem jeszcze musiałam — niby przypadkiem, ale czy to wiadomo? — postawić nogę krzesła na swojej torebce, w której — o czym nie miałam pojęcia — znajdowała się maszyna hałasu, którą Billy przyniósł z zabawy w walenie w afrykańskie bębny, i torebka głośno oraz nadzwyczaj przeciągle beknęła. Śmiała się tylko Imogen. Saffron ułożyła swój scenariusz na stole, wstępny atak poprzedziła kokieteryjna mina: — Może tylko mi się tak wydaje, ale czy Hedda Gabler nie pisze się przypadkiem przez jedno „b”? Gabler? Nie Gabbler? I czy przypadkiem nie napisał tego Ibsen, a nie Czechow? Tamci utkwili we mnie spojrzenia, a ja wybąkałam coś o antyintelektualnej ironii i jednocześnie odruchowo wyobraziłam sobie, jak jemy razem z Roxsterem kolację i śmiejemy się z tego wszystkiego. Omal nie wysłałam do niego SMS-a o treści: , ale uznałam, że byłoby to skamlanie suplikantki, dlatego też, gdy tylko uwaga wszystkich obecnych

skupiła się na odrażających koncepcjach Saffron, których jedynym celem jest RUINA mojego dzieła, ukradkiem napisałam: Roxster: Natychmiast pożałowałam tego „placka z kurczakiem”, bo ani nie miałam placka z kurczakiem, ani składników, żeby go upiec. Poza tym zdaje się, że okropnie obrosły mi nogi, ale nie mogłam tego sprawdzić, bo trwało spotkanie. Byłam zbyt słaba, przygnębiona i ogłupiała, by wdać się w dyskusję na temat „Sztokholm czy może jednak Hawaje?”, więc tylko rzuciłam, że trzeba „pozwolić, by Saffron napisała szkic” i sprawdzić potem, „jak to wychodzi w praniu”. W którym to momencie George musiał już biec, by zdążyć na samolot do Albuquerque. 19.30. Uff. Ze spotkania gnałam do domu na łeb na szyję, po drodze zaopatrując się w stosy papryki, czerwonej oraz zielonej, bo żółtej nie mieli, tudzież w placek z kurczakiem w straszliwie drogich delikatesach; jakimś cudem udało mi się jeszcze odebrać w porę dzieci. — Mamo? — zapytał Billy, kiedy już jechaliśmy do domu. — Tak? — odpowiedziałam mu machinalnie, starając się nie zderzyć z motocyklistą, który właśnie wyskoczył mi przed maskę. — W niedzielę jest Dzień Ojca. Robiliśmy kartki. — My też — odezwała się Mabel. Kiedy pozwoliła mi na to sytuacja na drodze, zjechałam na bok, zatrzymałam się i zgasiłam silnik. Schowałam twarz w dłoniach, przez chwilę rozcierałam oczy, po czym spojrzałam na moje dzieci. — Mogę zobaczyć te kartki? Zaczęły grzebać w tornistrach. U Mabel był obrazek przedstawiający mamę, tatę, małą dziewczynkę i małego chłopca. Kartka Billy’ego miała kształt serca, w którego wnętrzu chłopiec grał w coś ze swoim ojcem. Pod spodem widniał napis „Tatuś”. — Wyślemy je do taty? — spytała Mabel. Po powrocie do domu wyszperałam wszystkie zdjęcia, na których są z Markiem — Billy i Mark stoją w identycznych garniturach, z identycznymi wyrazami twarzy, w dokładnie takiej samej pozie, z jedną ręką w kieszeni spodni; Mark trzyma na

rękach nowo narodzoną Mabel, która wygląda jak zabaweczka w swoich śpioszkach. Potem rozmawialiśmy o tacie — dałam słowo, że widzi, co robimy, i że nadal nas kocha. A potem wyszliśmy z domu, aby wysłać kartki. Mabel zaadresowała swoją: „Tatuś. Niebo. Kosmos”. Do wszechogarniającego poczucia winy dołączyły u mnie jeszcze wyrzuty sumienia wobec pani z okienka na poczcie. — Bardzo bym chciał żyć w takiej normalnej rodzinie jak u Rebekki — powiedział Billy, kiedy już wracaliśmy do domu. — To nie jest normalna rodzina — zaprotestowałam. — Oni nigdy… — Finnowi wolno w tygodniu grać na xboxie! — przerwał mi Billy. — Możemy telaz oglądać Boba Kaniastopoltego? — spytała Mabel. Byli już naprawdę zmęczeni. Zasnęli natychmiast po kąpieli. 20.00. Roxster będzie tu za pół godziny. Wezmę kąpiel, jeszcze raz umyję włosy, zrobię sobie makijaż i spróbuję znaleźć coś odpowiedniego, w co mogłabym się ubrać na wieczór z człowiekiem, który albo mi powie: „Żegnaj, mała”, albo wyciągnie pierścionek zaręczynowy. 20.10. Siedzę w wannie. Grr! Telefon. 20.15. Wyskoczyłam z wody, owinęłam się ręcznikiem, chwyciłam telefon i usłyszałam głęboki władczy głos George’a z Greenlight. — Okej. Jesteśmy już na lotnisku w Denver. No więc słuchaj, dzisiaj poszło dobrze, ale nie uważamy, że powinnaś całkiem rezygnować z… Santa Fe. — Ale przecież akcja została przeniesiona do Sztokholmu! — zaprotestowałam, uświadamiając sobie, że nie wsadziłam placka z kurczakiem do piekarnika. — Czekaj, właśnie wysiadamy… Nie chcemy, żebyś zupełnie rezygnowała. Twój głos się wciąż liczy. O czym on gada? Przecież mój głos się już nie liczy. Czy o co chodzi? — Sztokholm? Nie, Santa Fe. — On to mówił do mnie czy do jakiejś stewardesy? — No więc jest tak. To ma być podheddowane.

Podheddowane? O co mu chodzi? Może rozmawia z pilotem. — Nie, sorry, miałem na myśli Albuquerque. — George! — wrzasnęłam. — Czy ty nie miałeś być w Albufeirze? — Co? CO? Połączenie padło. 20.20.Akurat zbiegłam na dół, żeby wsadzić placek do piekarnika, kiedy zadzwonił telefon stacjonarny. — Okej. Mówiłaś coś o Albufeirze? Znowu George. — To był dowcip — wyjaśniłam, starając się zębami rozerwać folię na placku. — Nie rozumiem, co mówisz, bo lecisz albo samolotem, albo helikopterem, albo jeszcze czymś innym… Naprawdę nie możesz znaleźć dla mnie DWÓCH minut, kiedy akurat nigdzie nie lecisz, abyśmy mogli spokojnie porozmawiać? — dodałam, wciskając sobie telefon między podbródek i ramię, po czym jedną ręką otworzyłam drzwiczki piekarnika, a drugą wsunęłam do środka placek. — Jak tu PRACOWAĆ, kiedy ty wciąż gnasz w tę i z powrotem! Ja potrzebuję spokoju, żeby móc się skoncentrować. W głosie George’a znienacka zabrzmiały głębokie, zmysłowe i uspokajające tony, jakich nigdy jeszcze u niego nie słyszałam. — Okej. Okej. Osobiście uważam, że jesteś genialna. Jak już wrócę, to będę cały czas na miejscu, w biurze, tak? Będziesz nam potrzebna, bo twój głos się liczy, to znaczy ten jedyny w swoim rodzaju głos Heddy, który tak nam się spodobał we wszystkich jej kwestiach twojego autorstwa. Dasz nam go z powrotem, kiedy Saffron już skończy. Jak wrócę, pogadamy, wtedy cały będę twój. — Okej, tak — odparłam nerwowo, zastanawiając się, czy dam jeszcze radę nałożyć glazurę na placek, zanim zabiorę się do suszenia włosów. 20.40. Uff. Dzięki Bogu Roxster trochę się spóźnia. Wszystko jest w porządku. W jak najlepszym porządku. Włosy w normie. Kurczak nie tylko w piecyku, ale także pod GLAZURĄ z roztrzepanego jajka, dzięki której mogę zachować resztkę miłych złudzeń, że coś NAPRAWDĘ ugotowałam. Na dole wszystko wygląda dobrze,

świece się palą, jedwabna bluzka też chyba OK, nieważne, że mało dziwkarska, bo przecież sypiamy z sobą od miesięcy, zresztą pozostałe rzeczy są albo niewygodne, albo czekają na upranie. O Boże. Jestem taka zmęczona. Chyba się położę na kanapie, tylko na minutkę. 21.15. Grr! Jest 21.15, a Roxstera jak nie ma, tak nie ma. Spałam i może nie usłyszałam dzwonka do drzwi? Wysłałam SMS-a: Wgapiałam się w tego SMS-a, a myśli wirowały mi w głowie. Curry? Autobusy powoli pełznące przez mrok? Koledzy? Roxster nie używa słowa „koledzy”. A placek z kurczakiem? Co się dzieje? 21.45. Roxstera wciąż nie ma. Roxster:

ZASRANY DZIEŃ SPORTU

13 CZERWCA 2013, CZWARTEK 61,5 kilo (cholerny placek z kurczakiem plus cholerna glazura z jajka), jednostki alkoholu 7 (wliczając ubiegły wieczór), kac 1 (za to legendarny), temperatura na dworze 32, liczba pokrojonych papryk 12, liczba zjedzonych kulek z melona 35, zmarszczki naliczone jednego dnia 45, liczba skatologicznych SMS-ów do Roxstera 9 (za to 0 godności). Obudziłam się bladym świtem, z uczuciem, że wszystko jest pięknie i ładnie, ale zaraz potem zobaczyłam wierzchołek góry lodowej — pozostałość po minionym wieczorze, który zakończył się… no po prostu katastrofa kolejowa. A początek był wręcz niewinny: o 2.00 nareszcie zadźwięczał dzwonek, spryskałam się perfumami i otworzyłam drzwi, zasadniczo nie mając na sobie nic prócz białej bluzki. — Mmm, jak ładnie wyglądasz — powiedział na przywitanie Roxster, zaczął mnie całować i tak już całował całą drogę na dół. Zjedliśmy placek i obaliliśmy butelkę wina, którą z sobą przyniósł. Kazał mi potem siedzieć na kanapie i relaksować się, to on w tym czasie pozmywa. Patrzyłam sobie na niego, chłonąc ten jakże uroczy obrazek, a jednocześnie snułam jałowe rozważania, jakim cudem można zjeść curry, a potem jeszcze placek, i nie czuć się, a przede wszystkim nie wyglądać, jakby się pożarło Bambi z kopytami. W końcu przyszedł do mnie, mało tego — ukląkł obok moich stóp. — Mam ci coś do powiedzenia. — Co? — spytałam, uśmiechając się do niego sennie. — Nigdy dotąd nie mówiłem tego żadnej kobiecie. Lubię cię, Jonesey. Naprawdę cię lubię. — Och — odparłam, patrząc na niego nie do końca normalnie, bo z jednym okiem przymkniętym, a drugim otwartym.

— I gdyby nie ta różnica wieku — ciągnął — ukląkłbym przed tobą na jedno kolano. Ukląkłbym, przysięgam. W życiu nie spotkałem wspanialszej kobiety i ten czas spędzony z tobą uważam za bezcenny, co do minuty. Ale z tobą jest inaczej niż ze mną, bo ty masz dzieci, a ja jeszcze nie zrobiłem porządku ze swoim życiem. Dlatego nic z tego nie będzie. Zwyczajnie muszę poszukać kogoś w swoim wieku, a nie jestem w stanie, gdy jest, jak jest. Widzisz jakiś sens w tym, co tu wygaduję? Gdybym nie była taka zmęczona, to pewnie próbowałabym jakoś właściwie o tym porozmawiać, ale zamiast tego jak automat przełączyłam się na tryb „druhna i jej zastęp” i wygłosiłam budujące przemówienie pod hasłem, że on ma rację. Ależ oczywiście! Koniecznie musi poszukać sobie kogoś w swoim wieku! I w ogóle przeżyliśmy razem coś przewspaniałego, i niesamowicie dużo się od siebie nauczyliśmy, i ubogaciło nas to, że ho-ho! Roxster gapił się na mnie z udręczoną miną. — Ale zostaniemy przyjaciółmi? — zapytał. — No przecież! — palnęłam z entuzjazmem. — Myślisz, że damy radę spotkać się od czasu do czasu, tak żeby to się nie skończyło natychmiastową orgią? — Oczywiście! Oczywiście! — zapewniłam go wylewnie. — A zresztą… Uhuhu! Chyba już czas spać. Jutro Dzień Sportu! Odprowadziłam go do drzwi z przylepionym, pogodnym uśmiechem i później zamiast zrobić coś sensownego, na przykład wysłać SMS-a do Rebekki, żeby tu przyszła, albo zadzwonić do Talithy, Toma, Jude czy kogo tam, wpełzłam do łóżka i przez bite dwie godziny upłakiwałam się do snu. No a teraz, o jasna cholera, jest 6 rano, za godzinę wstają dzieci i będzie trzeba zawieźć oboje, i pokrojone warzywa, na Dzień Sportu, po połowie butelki wina i czterech godzinach snu, i to wszystko w tym żarze debilnie lejącym się z nieba. 18.00. Udając, że jestem żołnierzem na froncie i Dalajlamą w jednej osobie, jakoś zdołałam na czas wsadzić wszystkich i wszystko do samochodu, dojechać do stadionu i tam wszystkich i wszystko wysadzić. Wściekle podochoceni Billy i Mabel zdążyli kompletnie zapomnieć o Dniu Ojca i związanych z nim przeżyciach i

natychmiast pognali wariować z przyjaciółmi, miłosiernie olewając swą rozklejającą się matkę. Ale niestety, w samym środku rozkładania piknikowych koców i pokrojonych warzyw rzeczona rozklejająca się matka uległa nagłemu napadowi kompletnie niebuddyjskiej wściekłości na Roxstera, że tak się przez niego rozkleiła, i wysłała SMS-a z druzgocącym bluzgiem następującej treści: Na krótko przerwałam, by łaskawie nalać Farzii i innym matkom z mojej wielkiej butli pimm’sa. Wysławszy tego SMS-a, obróciłam się w stronę grupki matek, wygłosiłam garść pochwał na temat naszego jakże rozkosznego pikniku i zabrałam się z powrotem do pisania, z przepraszającym uśmiechem, jakbym była bardzo zapracowaną i ważną bizneswoman, a nie osobą zajmującą się wyłącznie wysyłaniem skatologicznoskandalizujących SMS-ów do swojego chłopczyka, który puścił mnie nieodwołalnie w trąbę, bom za stara dla niego! Telefon zawibrował. Roxster: Ja: Prędko skontrolowałam dzieci — Billy ganiał jak opętany z grupką innych chłopców, a Mabel i druga mała dziewczynka z pogodnymi buziami mówiły sobie

jakieś nie do końca zrozumiałe, acz z całą pewnością niezbyt miłe rzeczy — i wróciłam do mojej wymiany SMS-ów. Roxster: Ja: Roxster: Ja: — Dobrze się pani bawi przy wspieraniu zajęć sportowych? To był pan Wallaker, który bez cienia wątpliwości bombardował złośliwym uśmieszkiem mojego iPhone’a. Próbowałam właśnie wstać, ale długi czas spędziłam na klęczkach i dlatego skończyło się to upadkiem na czworaki, nawet efektownym, bo zsynchronizowanym ze strzałem z pistoletu sygnalizującym początek pierwszego biegu. Trwało to ułamek sekundy, ale zauważyłam, że pan Wallaker nagle zesztywniał i sięgnął dłonią do biodra, jakby tam szukał broni, chyba. I widziałam też, jak jego potężnie zbudowane ciało spięło się pod sportową koszulą że coś mu drgnęło w policzku, a oczy omiotły teren stadionu. Gdy biorący udział w wyścigu z jajkiem na łyżce wyszli kaczkowatym chodem z bloków startowych, zamrugał, jakby mu się nagle przypomniało, gdzie w ogóle jest, a potem jeszcze rozejrzał się z zażenowaniem, sprawdzając, czy ktoś mu się akurat przyglądał. — Coś nie tak? — spytałam z jedną brwią uniesioną, starając się w ten sposób małpować jego zarozumialstwo, nieudolnie, bo wciąż byłam na czworakach. — Ależ skąd — odparł, patrząc mi prosto w oczy swymi zimnymi niebieskimi oczyma. — Ot, tylko drobny problem, który mam… z łyżkami. A potem odwrócił się i pobiegł w stronę mety wyścigu. Odprowadziłam go wzrokiem. O co tu chodziło? Nędzne, jałowe życie mu dojadło, więc ubrdał sobie, że jest Bondem? Albo może był jednym z tych ludzi, którzy w weekendy przebierają się za Olivera Cromwella i zabawiają w rekonstrukcje bitew? Postanowiłam odłożyć iPhone’a i wreszcie się skoncentrować, bo zawody

rozkręciły się na dobre. — Mabel, chodź tu! — zawołałam. — Billy będzie teraz skakał w dal. Kiedy zmierzyli skok Billy’ego, rozległy się wiwaty, a on aż podskoczył z radości. — Mówiłam wam, cholela! — powiedziała Mabel. — Co? — spytałam. — Że w kwintoflonie jest mierzenie taśmą. — Owszem, ta dyscyplina sportowa cieszy się coraz większą popularnością. To był znowu ten Wallaker, za którym drobiła niepewnymi krokami dziwna, kompletnie nie pasująca do tego miejsca kobieta. Nigdy wcześniej jej nie widziałam. — A czy ewentualnie dostałabym kapkę tego pimm’sa? — Miała na sobie białą, szydełkowaną sukienkę sprawiającą wrażenie drogiej oraz pantofle bez pięt, na wysokich obcasach i ze złotymi pierdółkami na dokładkę. Z twarzą robiło jej się coś dziwnego, jak tym ludziom, którzy właśnie ukończyli jakąś pracę i przeglądają się w lustrze, i niby wyglądają normalnie, ale wystarczy, że skierują twarz w inną stronę i coś jest nie tak. — Pimm’sa? — rzuciła w stronę pana Wallakera. — Kochanie? KOCHANIE? Czyżby ŻONA Wallakera? A ta skąd się tu wzięła? Pan Wallaker wydawał się teraz dziwnie otumaniony, zupełnie jak nie on. — Bridget, to jest… to jest Sarah. Proszę się nie przejmować, ja naleję pimm’sa, a pani niech idzie do Billy’eg — dodał cicho. — Chodź, Mabel — powiedziałam, ale Billy tymczasem przycwałował już jak rozigrany szczeniak, we fruwającej na wietrze koszulce i numerze startowym, i wtulił głowę w moją sukienkę. Gdy zbliżała się pora rozdania nagród, zabraliśmy się do pakowania naszych rzeczy i znowu przywiało do nas dziwaczną, ewidentnie spitą już żonę pana Wallakera. — A dostałabym jeszcze trochę tego pimm’sa? — wymamrotała. Powoli zaczynam ją lubić, stwierdziłam. Zawsze miło poznać kogoś, kto zachowuje się gorzej niż ja.

— Dzięki — powiedziała, przyglądając mi się zdziwionym wzrokiem. — Rzadki widok: ktoś w pani wieku, kto ma jeszcze prawdziwą twarz. „Ktoś, kto ma jeszcze prawdziwą twarz?” Trwała ceremonia rozdania nagród, a ja bez opamiętania międliłam w głowie to zdanie. „Ktoś w moim wieku z prawdziwą twarzą?” Do czego ona piła? Że odważyłam się pokazywać wszem wobec bez botoksu? O Boże, Boże. Może Talitha się jednak nie myli. Umrę z samotności, bo jestem cała pomarszczona. I co tu się dziwić takiemu Roxsterowi, że mnie rzucił? Gdy tylko nagrody zostały rozdane i Billy z Mabel dali się porwać przez własne towarzystwo, zanurkowałam do budynku klubu, żeby jakoś ochłonąć, ale skończyło się jeszcze gorzej, bo poraziła mnie treść plakatów na tablicy ogłoszeń:

Oraz:

Rozglądając się na boki, czy nikt nie patrzy, zapisałam numer do „Porad i pomocy”, w agonalnym już stanie wtoczyłam się do toalety i w ostrym, bezlitosnym świetle gołej żarówki przyjrzałam się sobie. Żona Wallakera miała rację. Skórę wokół oczu osaczała plątanina zmarszczek, których przybywało, im dokładniej się przyglądałam; podbródek i szczęka obwisały, szyja jak u indyka, od ust przez podbródek biegły bruzdy jak u Angeli Merkel. Gapiłam się w lustro i gapiłam, aż w końcu niemalże widziałam, jak moje włosy siwieją i zbijają się w kopułę z trwałej ondulacji. Stało się. Jestem starszą panią.

GŁĘBOKO Z A MROŻONA

18 CZERWCA 2013, WTOREK 61,2 kilo (w tym ok. 0,5 kilo jadu kiełbasianego). Przecież ludzie stosują botoks masami, mam rację czy nie? I botoks to pikuś w porównaniu z takim liftingiem twarzy. — Masz rację — potwierdziła Talitha, kiedy podawała mi ten numer. — To jak wizyta u dentysty! Weszłam do podziemia kamienicy przy Harley Street z uczuciem, jakbym wybierała się na zabieg nielegalnej aborcji w zakazanej, bocznej uliczce. — Tylko nie chciałabym wyglądać cudacznie — powiedziałam, bo w kwestiach wizerunkowych moim ideałem była Talitha, a nie połowica pana Wallakera. — Tak — zgodził się ze mną botoksolog, cudzoziemiec, zdaje się, sądząc po dziwnym sposobie mówienia i wyglądzie. — Za duzio ludzi wyglądają cudaczni. Poczułam na czole mikroskopijne ukłucia. — Teraz ja pani robią warki. Pani potem zachwacona. Jak pani nie ma robione warki, to pani twaź opadać i wyglądać nieszczęśliwa. Jak królowa. Tu mnie zaciekawił. Faktycznie, coś w tym było. Królowa dość często ma taką twarz, że wygląda albo na nieszczęśliwą, albo na niezadowoloną z czegoś, choć prawdopodobnie wcale tak nie jest. Może też powinni jej wstrzyknąć botoks do warg! Po wyjściu stamtąd mocno mrugałam, bo oślepiły mnie światła Harley Street i jeszcze zgodnie z zaleceniem lekarskim robiłam grymasy. — Bridget! Wyrwana nagle z zamyślenia, powiodłam wzrokiem ponad jezdnią. To była Woney, żona Cosmo. Pospiesznie przeszła na moją stronę ulicy, a ja, chcąc nie chcąc, wytrzeszczyłam

oczy. Woney wyglądała… po prostu inaczej. Zaraz… dała sobie przedłużyć włosy? Były teraz dobre kilkanaście centymetrów dłuższe niż na imprezie u Talithy i ciemnobrązowe, a nie zszarzałe. I zamiast nieodmiennej sukni księżnej z wysokim stanem miała na sobie obcisłą kieckę brzoskwiniowego koloru, która korzystnie podkreślała jej zgrabną talię i fantastycznie ukazywała dekolt. Nowego image’u dopełniały pantofle na szpilkach. — Wyglądasz fantastycznie — skomplementowałam ją. Uśmiechnęła się. — Dziękuję. To dzięki… no przyznaję, to dzięki temu, co powiedziałaś na drinku u Magdy, w zeszłym roku. I jeszcze później, podczas przyjęcia u Talithy, wpadło mi do głowy… i Talitha mi wytłumaczyła, gdzie mam zrobić sobie włosy i… i jeszcze zafundowałam sobie lekki botoks, ale nie mów nic Cosmo. A jak tobie leci z tym twoim młodym człowiekiem? Niedawno siedziałam obok takiego na charytatywnym lunchu. Nie ma to jak sobie człowiek troszeczkę poflirtuje, no powiedz sama? Co ja jej miałam mówić? Powiedzenie jej, że mnie rzucił, bo jestem za stara, byłoby jak powiedzenie żołnierzom w okopach pierwszej wojny światowej, że obraz sytuacji wskazuje na wygraną Niemców. — O tym młodym człowieku można by gadać i gadać — odparłam wymijająco. — A ty wyglądasz zjawiskowo. Chichocząc, oddaliła się niezbyt pewnym krokiem, a ja mogłabym przysiąc, że była lekko zapruta, o drugiej po południu! Cóż, przynajmniej coś dobrego z tego wyszło, mruknęłam pod nosem. A jej botoks wyglądał super, więc może i mój też taki będzie!

21 CZERWCA 2013, PIĄTEK Liczba spółgłosek, które jeszcze potrafię wymówić 0. 14.30. O mój Boże. O mój Boże. Z moimi ustami jest coś mocno nie tak. Spuchły od środka.

14.35. Właśnie przejrzałam się w lustrze. Wargi mi sterczą. Są rozdęte i tak jakby sparaliżowane. 14.40. Chwilę temu dzwonili ze szkoły Billy’ego w sprawie lekcji fagotu, a ja nie jestem w stanie mówić normalnie. Nie umiem swobodnie wypowiedzieć ani „p”, ani „b”, ani „f ”. I co ja mam teraz zrobić? Przecież będę taka jeszcze przez następne trzy miesiące. 14.50. Zaczęłam się ślinić. Utraciłam kontrolę nad swoimi ustami, dlatego ślina mi wycieka z boku jak u ofiar udaru z domu starców — co zakrawa na ironię, biorąc pod uwagę fakt, że miałam się przecież odmłodzić. Muszę się cały czas wycierać chusteczką. 14.55. Zadzwoniłam do Talithy i próbowałam jakoś jej o tym opbfowiedzieć. — Ale to nie powinno tak być. Musisz tam iść jeszcze raz, bo coś poszło nie tak. Pewnie jakaś reakcja alergiczna albo co. Nie martw się, na pewno z czasem ustąpi. 15.15. Muszę wziąć udział w wyścigu do miejsc parkingowych. Ale co tam, w ogóle się nie przejmuję. Owinę się szalikiem i już. Ludzie nie patrzą na konkretne fragmenty innych ludzi, tylko na całość. 15.30. Odebrałam Mabel, z szalikiem na ustach upodabniającym mnie do „zamaskowanego jeźdźca”. W samochodzie z ulgą go ściągnęłam i obróciwszy się, wykonałam te same skomplikowane, akrobatyczne ruchy co zawsze i jakoś wsadziłam końcówkę pasa w wystającą część, która nie wiem, jak się nazywa. Mabel na szczęście niczego nie zauważyła, bo akurat z zadowoleniem wgryzała się w wafla ryżowego. 15.45. Brr, prowadzi się wprost koszmarnie! Dlaczego ludzie jeżdżą tymi krowiastymi SUV-ami po Londynie? Wsiadają do takiego i chyba im się roi, że to czołg czy co, więc wszyscy normalni kierowcy powinni natychmiast wysiąść ze swoich… — Mamusiu?

— Tak, Mapbfel. — Twoje walgi wyglądają stlasznie śmiesznie. — Ou — odparłam, skutecznie unikając spółgłosek. — Dlaczego ty masz takie śmieszne walgi? Usiłowałam wypowiedzieć zdanie zaczynające się od „ponieważ”, ale wyszła z tego kombinacja posykiwania z posapywaniem: — Pbfonieważ ja pbf… — Mamusiu, dlaczego ty tak śmiesznie mówisz? — Nie pbfrzejmuj się, Mapbfel, pbfo pbfrostu moja bpfuzia… — Co ty powiedziałaś, mamusiu? — Jest okej, córeczko — udało mi się powiedzieć. I proszę, wystarczy się trzymać samogłosek, oraz przednio i tylnojęzykowych spółgłosek, i jest dobpfrze. 16.00. Znowu owinęłam usta szalikiem i trzymając zaniepokojoną Mabel za rękę, podeszłam z nią pod oddział juniorów. Billy grał w piłkę nożną. Próbowałam na niego krzyknąć, tylko jak tu krzyknąć „Billy”, a nie „Bpfilly”? — Ej! — usiłowałam krzyknąć. — Illy! — Billy tylko na moment zadarł głowę i dalej w najlepsze grał w piłkę. — Illy! Jak miałam go ściągnąć z tego cholernego boiska? Oni się tam świetnie bawili, a ja miałam tylko pięć minut, bo zaparkowałam samochód w strefie dla wozów dostawczych. — ILLYYYYY! — wrzasnęłam. — Może w czymś pomóc? Obróciłam się. Znowu ten Wallaker. — Ależ się pani opatuliła. Zimno pani? Mnie jakoś nie jest zimno — powiedział, rozcierając dłonie, jakby chciał sprawdzić, ile może wynosić przeciętna temperatura ludzkiego ciała. Był ubrany w niebieską, biznesmeńską koszulę, a ja wyczułam, że to ciało pod spodem jest szczupłe i wkurzająco wysportowane. — Bpfyłam u…

— Słucham? Prędko ściągnęłam szalik, rzuciłam „u dentysty” i podciągnęłam szalik z powrotem. W jego oczach na krótko pojawił się błysk rozbawienia. — Mamusi walgi są stlasznie śmieszne — wtrąciła się Mabel. — Biedna mamusia — powiedział pan Wallaker, nachylając się nad Mabel. — Co się stało z twoimi bucikami? Zdaje się, włożyłaś je nie na te nogi, co trzeba, prawda? Lewy na prawą nogę i prawy na lewą. O Boże. Trauma z botoksem chyba odebrała mi wzrok! Pan Wallaker sprawnie zabrał się do zamieniania butów. — Billy nie chce przyjść — zauważyła Mabel swoim głębokim, opryskliwym głosem i z nieodmienną powagą na twarzy. — Powiadasz? — Pan Wallaker się wyprostował. — Billy! — zawołał rozkazująco. Zaskoczony Billy spojrzał w naszą stronę. Pan Wallaker przywołał go zdecydowanym ruchem głowy i Billy przytruchtał posłusznie z boiska. — Mama na ciebie czeka. Wiedziałeś przecież. Masz natychmiast przychodzić, jak mama czeka. Zrozumiałeś? — Tak, panie Wallaker. Obrócił się w moją stronę. — Wszystko w porządku? Znienacka poczułam, że oczy zachodzą mi łzami. Masakra. — Billy. Mabel. Wasza mama była u dentysty i źle się czuje. Dlatego zachowacie się jak mała dama i mały dżentelmen i będziecie dla niej mili. — Tak, panie Wallaker — odparli niczym dwa roboty, jednocześnie wyciągając ręce w stronę moich dłoni. — Bardzo ładnie. I jeszcze jedno, pani Darcy? — Tak, pbfanie Wallaker? — Więcej bym tego nie robił na pani miejscu. Wyglądała pani dobrze przed tym wszystkim.

Kiedy dotarliśmy już do naszej ulicy, nagle się połapałam, że prowadzę na autopilocie i że pokonałam całą drogę do domu, niczego nie zauważając. — Mamo? — Tak? — odparłam, myśląc: „One nie są głupie, one wiedzą, że znaleźliśmy się na straszliwie śliskim gruncie i że ich matka to zabotoksowana, przegrana, zidiociała pantera, która nie tylko zaraz roztrzaska samochód, ale w ogóle nie wie, co robi, co ma robić, a nawet jakby wiedziała, co robić, to nie wie jak, i dlatego teraz przyjdzie opieka społeczna i je zabierze, i to wszystko przez nią, i… — Czy dinozaury mają zimną krew? — Tak. Albpfo… Tak czy nie? — roztrząsałam problem, parkując jednocześnie samochód. Zaraz, mają czy nie mają? — No bpfo jak się je zalicza? To pbfłazy czy z nimi jest raczej jak z delbpfinami? — Mamo, jak długo będziesz mówiła w taki sposób? — A dostaniemy schabetti? — spytała Mabel. — Pbfewnie — powiedziałam i wysadziłam ją z samochodu. Weszliśmy do domu, gdzie było ciepło i przytulnie i niebawem na kuchence bulgotało spaghetti po bolońsku (gotowe z supermarketu, więc pewnie zawierało koninę, ale zawsze). Dzieci siedziały na kanapie i oglądały wkurzające amerykańskie kreskówki, w których aktorzy przemawiają piskliwymi, histerycznymi głosami, ale i tak wyglądały przesłodko. Pozostawiwszy końskie spaghetti samemu sobie, usiadłam razem z nimi, przytuliłam je mocno do siebie i wtuliłam zamrożoną twarz w potargane czupryny i delikatne karczki, czując, jak bicie ich serc stapia się z biciem mojego serca, i pomyślałam, że jestem niesamowitą szczęściarą, bo je po prostu mam i już. Po jakimś czasie Billy podniósł głowę. — Mamusiu — szepnął cicho, ze spojrzeniem utkwionym w jakiś daleki punkt. — Mbpffff? — wymruczałam, z sercem przepełnionym po brzegi miłością. — Spaghetti się pali. O rany! Wsadziłam nitki spaghetti do garnka i tak je zostawiłam, wystające suchymi końcami z garnka, i oczywiście zamierzałam wepchnąć je całe do wody,

kiedy zmiękną od dołu, ale one jakimś sposobem zgięły się i zajęły ogniem od palnika. — Przyniosę gaśnicę do pożalu — oznajmiła spokojnie Mabel, jakby to było zdarzenie na porządku dziennym. A przecież oczywiście nie jest. — Nieee! — wrzasnęłam i już kompletnie dziczejąc, porwałam ścierkę do naczyń i rzuciłam ją na garnek, ale ścierka też od razu zaczęła się palić i w tym momencie rozległ się alarm przeciwpożarowy. Nagle poczułam na sobie bryzg wody. Odwróciłam się i zobaczyłam Billy’ego, który chlustał na wszystko zimną wodą z dzbanka, pozostawiając dymiący, ale jednak ugaszony bałagan na kuchence. Uśmiechał się z zachwytem. — Możemy już jeść? Mabel też wyglądała na uradowaną. — Możemy zlobić palone pianki? No i (jak już Billy wyłączył alarm) piekliśmy cukrowe pianki. Na ogniu. Płonącym w kominku. I to był jeden z naszych najprzyjemniejszych wieczorów.

KTO RAZ PRZYJAŹNI ZAZNAŁ MOC

22 CZERWCA 2013, SOBOTA 61,5 kilo, kalorie 3844, liczba skonsumowanych torebek tartej mozzarelli 2, liczba facetów 0, liczba okazji do poznania faceta 0, jednostki alkoholu wypite z przyjaciółmi 47. Cóż, przynajmniej nie jest już dziewicą odrodzoną — stwierdził Tom. — Raczej jej odwrotnością, gdyby mnie ktoś pytał. Coś bardziej w stylu nimfomanka odrodzona. Z zamrożoną twarzą. Co z winem, całe już wyszło? — W lodówce coś jeszcze jest — powiedziałam, wstając. — Ale widzicie… — Tom, weź ty się zamknij, mój drogi — ochrzaniła go Talitha. — Jej twarz wygląda już naprawdę bardzo, bardzo dobrze, odkąd przestała się ślinić. — Niech ona się wyleczy z chłopczyka: to jest kluczowa sprawa — powiedziała Jude, która jeszcze NIE PRZE- STAŁA umawiać się z Fotografem Dzikiej Przyrody. — To nie tylko to, tylko… — próbowałam wtrącić coś od siebie. — Tu chodzi o ego, tu chodzi o ego, które tu jest ważne. — Tom kreował się na profesjonalistę, ale był pijany jak bela, niestety. — To nie jest klasyczne odrzucenie. Ktoś, kto w taki sposób przechodzi od jednego ekstremum do drugiego, bynajmniej cię nie odrzuca. Zwyczajnie wpada w pułapkę między sercem i głową i… — Bridget, ja ciebie przecież ostrzegałam, że w chłopczykach nie wolno się zakochiwać, nigdy, pod żadnym pozorem — zagadała go Talitha. — Trzeba mieć kontrolę nad sytuacją, bo jak nie, to z całej dynamiki związku robi się totalna katastrofa. Zakazuję ci angażować się ponownie. Tom, mój drogi, czy zechciałbyś uszykować mi tyciunieczką wódeczkę z mnóstwem lodu i kapką wody sodowej? — On już się ze mną więcej nie zaangażuje. Potraktowałam go SMS-owym bluzgiem, w którym nagadałam mu od pierdziochów i takie tam — przyznałam się. — Po pierwsze — powiedziała Talitha — on będzie się chciał znowu

zaangażować, bo odszedł z hukiem, a nie cichutko skomląc, i po drugie, ty się więcej NIE zaangażujesz, bo inaczej to będzie skomlenie. Jak już mężczyzna cię rzuca, to przyjmowanie go z powrotem jest świadectwem niskiej samooceny i desperacji i on nie będzie robił NIC oprócz robienia ciebie w wała. — Ale Mark przyjął mnie z powrotem i… — Roxster to nie Mark — wskazał Tom. Usłyszawszy to, zaniosłam się cichym, spazmatycznym płaczem. — O Boże — powiedziała Jude. — Musimy znaleźć jej kogoś innego, i to szybko. Wystawię ją na OkCupid. Ile tam wpisać lat? — Nie, tylko nie to! — wyłkałam. — Muszę przyjąć kij, jak to jest powiedziane w Zen i sztuka zakochiwania się. Muszę ponieść karę. Zaniedbałam dzieci i… — Wcale ich nie zaniedba-aś! Gu-upia jesteś! Gdzie wsadzi-aś swoją bibliotekę iPhoto? — Jude — upomniał ją Tom — ty jej daj spokój, ty zostaw ją mnie. Ja tu. Jestem pffprofesjonalistą. Jestem doktorem psycholo-lo-oologii. Przez chwilę panowało milczenie. — Dziękulski — odezwał się w końcu Tom. — No więc w związku zmagasz się z sześcioma problemami. Jego wyobrażenia o tobie. Jego wyobrażenia o związku, twoje wyobrażenia o niego… o nim, jego wyobrażeniach o twoich wyobrażeniach o niego… o nim i… ile już tego jest? Aha. Jego wyobrażenianie o… nimch! Wygłosiwszy powyższe, Tom wstał z miną pełną wyższości i spokojnie, acz nieco chwiejnie, poszedł do lodówki, wrócił z torebką pastylek czekoladowych i butelką chardonnay, a potem jeszcze wyciągnął paczkę silk cutów z kieszeni marynarki. — Niektóre rzeczy niiigdy się nie zmieniają! — powiedział. — No już otwiera buzię i bierze swoje liiikarstwa. Zuch dziewczyna. Kiedy obudziłam się rankiem, byłam opatulona kolekcją przytulanek, kopią Thelmy i Louise i listem od wszystkich trojga: „Zawsze będziemy cię kochać”. Kiedy jednak wzięłam do ręki telefon, znalazłam jeszcze SMS-a od Jude z loginem i hasłem do OkCupid.

ZIEJĄCA PUSTKA

24 CZERWCA 2013, PONIEDZIAŁEK 60,7 kilo, SMS-ów od Roxstera 0, maili od Roxstera 0, telefonów od Roxstera 0, wiadomości na poczcie głosowej od Roxstera 0, twittów od Roxstera 0, wiadomości na Twitterze od Roxstera 0. 21.15. Dzieci śpią. BOŻE, JAKA JESTEM SAMOTNA. I tęsknię za Roxsterem. Teraz, gdy bańka szczęścia prysła i dotarło do mnie, że Marka, jak nie ma, tak nie ma, że dzieci wciąż nie mają ojca, że są jeszcze te inne, okropnie skomplikowane rzeczy, które się zepsuły i nijak się nie da ich naprawić — tak po prostu zwyczajnie, całym sercem tęsknię za Roxsterem. Nie ogarniam tego, jednego dnia totalna bliskość, a drugiego… nic. Totalna pustka cyberprzestrzeni. Nieme SMS-y. Zero maili. Żadnych twittów. Nawet nie mogę wejść na jego Facebooka, bo żeby to zrobić, trzeba się zarejestrować na Facebooku, co jak wiadomo, równa się samobójstwu pod względem emocjonalnym, i jeszcze musiałabym go poprosić, żeby mnie przyjął do grona swoich facebookowych znajomych i potem znajdowałabym tony fotek, na których on się mizia z trzydziestolatkami. Przeczytałam jeszcze raz stare wiadomości i maile i teraz już nie zostało nic po Roxbym McDuffie, nic a nic. Niby naprawdę jestem buddystką, która żyje tylko chwilą obecną, a jednak ani trochę nie wyzbyłam się myślenia o Roxsterze i o tym, ile dla mnie znaczył. I poniewczasie zrozumiałam, że budowaliśmy nasz mały świat: skatologiczne gadki o pierdzeniu i rzygach, żarty z jedzenia, ulubione puby, penis wąsonoga. To dlatego teraz, za każdym razem, gdy dzieje się coś śmiesznego, odruchowo sięgam po telefon, bo mam ochotę napisać SMS-a do Roxstera. Ale zaraz przychodzi opamiętanie i robi mi się zimno i słabo, bo dociera do mnie, że Roxster przecież nie będzie sobie życzył żadnych pierdół ode mnie, nawet najbardziej zabawnych, ponieważ niewątpliwie karmi się obecnie przezabawnymi drobiażdżkami z życia

jakiejś pani, która ma dwadzieścia trzy lata i ceni sobie Lady Gagę. 22.00. Wpełzłam do łóżka. Do zimnego, pustego, nudnego łóżka. Kiedy ja znowu będę uprawiała seks albo obudzę się obok kogoś tak młodego i pięknego jak Roxsterrrrrr? Czy w ogóle jeszcze kiedykolwiek? 22.05. Srać go i jego zasrane curry! Tyle mnie dzisiaj obchodzi co brud pod paznokciem. Niech się wali! Facecik, który nic, tylko żarł curry i… Smarkaty żigolak! Usunęłam go z kontaktów i nie będę z nim ani korespondowała, ani się spotykała, ani nie będę się prosiła, żeby się ze mną spotkał, już nigdy w życiu, mowy nie ma! Został zdeletowany i tyle. 22.06. Ale ja go kłoooocham.

25 CZERWCA 2013, WTOREK Liczba jadowitych SMS-ów wymyślonych na wypadek, gdyby Roxster przysłał mi SMS-a 33. 21.15. BOŻE, JAKA JESTEM SAMOTNA. Czekam i czekam, może przyśle SMS-a, że powinniśmy iść na drinka, i taśmowo wymyślam lodowate SMS-y, którymi mu dowalę w odpowiedzi: Albo:

26 CZERWCA 2013, ŚRODA

21.15. BOŻE, JAKA JESTEM SAMOTNA. 21.16. Wpadłam na genialny pomysł! Napiszę SMS-a do Faceta w Skórzanej Marynarce! 21.30. Wymiana SMS-ów przebiegła następująco: Ja: 22.30. Facet w Skórzanej Marynarce:

27 CZERWCA 2013, CZWARTEK 21.15. BOŻE, JAKA JESTEM SAMOTNA. Chyba zadzwonię do Daniela, może on zechciałby zabrać mnie na miasto i poprawić mi humor! 23.00. Daniel nie odpowiedział. Jak nie Daniel. Może właśnie się żeni.

28 CZERWCA 2013, PIĄTEK 3.00. Billy wszedł mi do łóżka. Był zapłakany, pewnie coś złego mu się przyśniło. Objął mnie ramionami, wpił się cały gorący i spocony. — Ja ciebie potrzebuję, mamusiu. To prawda. On mnie potrzebuje. Oboje mnie potrzebują. I nie mają nikogo innego. Nie mam prawa włazić w taki kociokwik, nie wypełnię pustki durnowatymi facetami. No już, weź się w garść. 7.00. Obudziłam się i jeszcze zaspana popatrzyłam na Billy’ego, który leżał obok mnie, rozgrzany i niesamowicie śliczny. I parsknęłam cichym śmiechem, bo mi się przypomniało, jak lamentowałam nad sobą w związku z Roxsterem: „Czy ja się jeszcze kiedyś obudzę obok kogoś tak młodego i pięknego?”. No i co? Ano to! Jeszcze młodszy i jeszcze piękniejszy.

BO ICH SIĘ NIE WYBIERA

28 CZERWCA 2013, PIĄTEK (CIĄG DALSZY) 10.00. Z tym Danielem to już powoli zaczynam się martwić. Mimo wszystkich jego, no jak to nazwać… danielizmów, od śmierci Marka zawsze natychmiast odpowiadał, jak zadzwoniłam. O! Telefon. 10.30. Na śmierć zapomniałam o telekonferencji z George’em, Imogen i Damianem z Greenlight. — No dobra. Powinnaś być zadowolona, bo wszyscy jesteśmy w biurze, w pełnym składzie — zaczął George. — Najpierw najważniejsze. — W tle coś zachlupotało. — Jak będziesz rozmawiała z Saffron o tekstach, to żeby się przypadkiem nie połapała, że nie jesteś w stu procentach przekonana do tego Sztok… — George? — spytałam podejrzliwie. — Gdzie ty jesteś i co tam tak chlupocze? — W biurze. To tylko… kawa. Okej. Ambergris jest za Sztokholmem, więc nie… I w tym momencie zrobiło się już naprawdę dziwnie, bo coś mokro i gumowato zapiszczało, potem rozległ się straszliwy plusk — jakby jakiś bardzo duży przedmiot wpadł do ogromnego zbiornika z wodą — po tym plusku ktoś jeszcze krzyknął, ale nie wiadomo co, bo zabrzmiało to dziwnie głucho, i na końcu zapadła martwa cisza. — Jesteś tam? — odezwała się Imogen. — Pozwolisz, że sprawdzimy, co się tam stało, i oddzwonimy do ciebie? 11.00. Zadzwoniłam do Talithy, bo chciałam spytać, czy ostatnio rozmawiała z Danielem. — Boże! — powiedziała. — To ty nic nie słyszałaś?

Otóż cała afera wzięła się z tego, że Daniel zawsze miał ciągoty do nałogów i one z wiekiem się nasilały. Był taki okres, kiedy wszyscy powtarzali jak papugi: „Bardzo się martwię o Daniela”, tonem moralnej wyższości, bo zachowywał się coraz bardziej odrażająco na proszonych kolacjach. Liczne luksusowe kobiety próbowały go „naprawiać”, ale i tak skończyło się na tym, że trafił do ośrodka terapeutycznego w Arizonie, z którego wrócił z wypoczętą twarzą i trochę zawstydzony. W każdym razie wszystkim nam się wydawało, że już z nim dobrze. Podobno jednak rozstanie z ostatnią luksusową kobietą wpędziło go w kosmiczny, alkoholowy ciąg, bo przez jeden weekend opróżnił całą zawartość swego antycznego barku z lat 30. W ubiegły poniedziałek rano sprzątaczka znalazła go w strasznym stanie i teraz jest na oddziale leczenia z prochów i chlania, w tym samym szpitalu, gdzie jest klinika, do której chodziłam ze swoją otyłością. O Boże, Boże, a ja pozwoliłam Billy’emu i Mabel zostać u niego na noc. 11.30. Imogen oddzwoniła. Okazało się, że George kłamał i wcale nie siorbał kawy w biurze, tylko poleciał do Birmy i tam płynął po rzece Irawadi, pontonem, do którego przesiadł się ze swojej luksusowej barki mieszkalnej zbudowanej w tubylczym stylu, bo „szukał zasięgu”. Skończyło się to tak, że fala wzniecona przez przepływającą obok motorówkę w jakiś sposób zachwiała pontonem i George wpadł do mętnych wód Irawadi, a jak George, to i zaraz potem oczywiście jego iPhone. George wyszedł z tego bez szwanku, za to zatonięcie iPhone’a miało konsekwencje rozmiarów katastrofy „Titanica”. Postanowiłam olać Greenlight, niech sobie samo radzi z tymi konsekwencjami, a sama pojechałam bezzwłocznie odwiedzić Daniela. 14.00. Już wróciłam. Ciarki przechodzą. Szpital św. Katarzyny to pod względem wizualnym miks wiktoriańskiego więzienia, gabinetu chirurgicznego z lat 60. oraz architektury Jemenu i dlatego można tam kompletnie zgłupieć. Błąkałam się i błąkałam na ślepo, aż wreszcie przypadkiem nadziałam się na właściwe skrzydło, gdzie najpierw poszłam do kiosku; kupiłam Danielowi gazety oraz kartkę przedstawiającą kaczkę z dymkiem z dzioba „Pamiętaj, raz pod wodą, raz na wodzie”, pod którym dopisałam „Ty śmierdzący fiucie”, a potem jeszcze coś mnie

napadło i zacytowałam w środku Briana Adamsa: „Gdziekolwiek pójdziesz, cokolwiek zrobisz, zawsze będę kochać cię”. Nie chciałam mu niczego UŁATWIAĆ, ale z kolei wyobrażałam sobie, jak wszyscy będą przychodzić i kolejno go opieprzać. Był to oddział zamknięty. Wcisnęłam zielony przycisk. Po jakimś czasie pojawiła się persona w czymś podobnym do burki i wpuściła mnie. — Przyszłam w odwiedziny do Daniela Cleavera. Jego nazwisko jakby nic jej nie mówiło, było tylko jednym z wielu w jej wykazie. — To tam po lewej. Pierwsze łóżko za zasłoną. Rozpoznałam torbę Daniela i płaszcz, ale w łóżku było pusto. Dał nogę? Próbowałam zrobić tam jako taki porządek i po chwili pojawił się osobnik o wyglądzie menela — szpitalna flanelowa piżama, zarost, włosy jak piorun w miotłę i jedno oko podbite. — A ty kto? — spytał podejrzliwie. — To ja, Bridget! — Jones! — ucieszył się, jakby w głowie zajarzyła mu żarówka. Ta żarówka zgasła równie prędko i Daniel zatoczył się w stronę łóżka. — Mogłaś chociaż uprzedzić, że przyjdziesz. Ogarnąłbym tu trochę. Położył się i zamknął oczy. — Durny jełop — powiedziałam. Macał na ślepo w powietrzu w poszukiwaniu mojej dłoni. Słyszałam jakiś dziwny pogłos, jakby w środku coś mu grało. — Co ci się stało? Czemu tak źle oddychasz? W jego oczach na krótką chwilę pojawił się błysk, przelotna pamiątka po dawnym Danielu. — Widzisz, Jones — powiedział, przyciągając mnie do siebie — wyznam ci prawdę: poszedłem w niezłe tango. Praktycznie wychłeptałem wszystko, co mi wpadło w ręce. Na końcu z lubością przyssałem się do butelki, która zgodnie z moim rozeznaniem zawierała crème de menthe, no wiesz, to zielone świństwo, i wyżłopałem je do dna. — Na jego twarzy pojawił się znajomy, ponury uśmieszek. — A to było Fairy, ten płyn do mycia naczyń.

Oboje zaczęliśmy rechotać. Wiem, że sytuacja zakrawała na dramat, a jednak trudno było się nie uśmiać. Ale potem Daniel znów zaczął się dławić, świszczeć i jeszcze w ustach wykwitły mu bańki. Widok potwierdzający jednoznacznie, że nie zmyślał. Znałam to dobrze, bo jak mi wyszły tabletki do zmywarki, wpadałam na pomysł, że wystarczy wlać płynu do mycia naczyń, no i potem wszystko w środku się pieniło. Przybiegła pielęgniarka i zrobiła z nim porządek. Potem Daniel wziął kartkę i otworzył ją. Myślałam, że się rozpłacze, bo coś takiego zrobiło mu się z twarzą, ale on cisnął kartkę na stolik i w tym samym momencie do pokoju wparowała długonoga i luksusowa blondynka. — Daniel! — rzuciła blondynka takim tonem, że miałam ochotę potrząsnąć włosami i sprezentować jej kilka wszy. — Jak ty wyglądasz! Powinieneś się wstydzić! To się musi skończyć. — Wzięła do ręki kartkę. — Co to znowu jest? Ty mu to dałaś? — zaatakowała oskarżycielsko. — I proszę bardzo: cały problem z człowiekiem jak w pigułce! Jego cholerni znajomi, którzy nic tylko: „Poczciwy stary Daniel”. Jakie to żałosne. — Lepiej sobie pójdę — powiedziałam, wstając. — Nie, Jones, nie idź — poprosił Daniel. — No i masz! — parsknęła z pogardą luksusowa dziewczyna, bo właśnie zjawiła się Talitha z koszem pełnym delikatesowych smakołyków opakowanym w celofan i przewiązanym wielką kokardą. — Widzisz? Widzisz? — jeżyła się dziewczyna. — Dokładnie to, co mówię. — A CÓŻ ty takiego mówisz… cukiereczku? — spytała Talitha. — KIM ty właściwie jesteś i CO to ma wspólnego z tobą? Znam Daniela od dwudziestu lat i sypiałam z nim od czasu do czasu, w każdym razie przez większość tych… Omal mi się nie wyrwało: „Że jak??”. Może jeszcze Talitha sypiała z Danielem, kiedy ja sypiałam z Danielem? Ale potem przyszło mi do głowy, że co z tego? Wymówiłam się i wyszłam, stwierdzając w duchu, że przecież po osiągnięciu pewnego wieku ludzie i tak robią, co chcą, i albo się ich akceptuje, albo nie. Niemniej jednak kompletnie nie miałam pewności, czy jeszcze można zostawiać dzieci pod opieką Daniela, no chyba że przejdzie jeszcze raz odwyk albo na nowo

nauczy się odróżniać widelec od szczotki do włosów.

GDZIE HISZPANIA, ZA GÓRAMI

29 CZERWCA 2013, SOBOTA Już szliśmy w stronę Hampstead Heath, ale musieliśmy zawrócić, bo lało nam na głowy jak z gigantycznego wiadra. Pogoda tego lata jest wprost obrzydliwa. Deszcz, deszcz, deszcz i na dobitkę przejmujące zimno, jakby w ogóle nie było lata. Tego się nie da wytrzymać.

30 CZERWCA 2013, NIEDZIELA Grr! Znienacka gorąco jak na patelni. Nie mam kremów z filtrem ani czapek, na dworze można zwariować z tego upału. Jak tu sobie radzić w tym niemiłosiernym żarze? Tego się nie da wytrzymać.

1 LIPCA 2013, PONIEDZIAŁEK 18.00. No dobra! Dość tego użalania się nad sobą, bo to się potem tak kończy, że człowiek pije Fairy przez pomyłkę. Koniec roku szkolnego tuż-tuż, z jego absorbującą układanką: przedstawienia teatralne, wycieczki, przyjęcia piżamowe, wymiana maili na temat prezentów dla nauczycieli (w tym jeden wyjątkowo srogi od Perfekcyjnej Nicolette, której zdaniem wszyscy powinni umówić się na bony do Johna Lewisa, zamiast każdy kupować od siebie świece Jo Malone) oraz — generujący niepoliczalne już krocie zbiorowych maili — Letni Koncert z udziałem Billy’ego. Billy ma zagrać na fagocie „I’d Do Anything” z filmu Oliver! Imprezę organizuje pan Wallaker, który, zdaje się, angażuje w tym celu połowę działu wychowania muzycznego, robiąc na niego zamach w sobie właściwym wojskowym stylu, i to ma się odbyć o zachodzie słońca na terenach jakiejś tajemniczej rezydencji przy A11, która nazywa się Capthorpe House. Pan Wallaker przebierze się zapewne za Olivera Cromwella, a jego małżonka,

której „miło poznać kogoś, kto ma prawdziwą twarz”, będzie nosiła w twarzy dwa kilo dodatkowego wypełniacza, żeby to uświetnić. Ups, ostrożnie z tą siekierą, Eugeniuszu. Muszę częściej sięgać po Małą księgę buddyzmu: „Nie posiadamy swojego domu, swoich dzieci ani nawet swojego własnego ciała. One są dawane nam jedynie na krótki czas i trzeba podchodzić do nich z miłością i czcią”. No nie! Nie zamówiłam wizyty u dentysty dla Billy’ego i Mabel. Im dłużej to odkładam, tym bardziej brakuje mi odwagi, bo ich zęby są już pewnie całe poryte dziurami i ostatecznie dzieciaki skończą jako statyści w Piratach z Karaibów, i to będzie absolutnie moja wina. Ale przynajmniej własne ciało traktuję jak świątynię. Wybieram się na zumbę. 20.00. Już wróciłam. Normalnie uwielbiam zumbę, to znaczy tę pod kierunkiem pary młodych, ogorzałych, długowłosych Hiszpanów, którzy na przemian prowadzą kolejne „układy” i jak tak machają włosami i gniewnie tupią nogami jak wierzgające konie, to człowiek wyobraża sobie, że jest w Barcelonie czy jakimś nocnym klubie z wybrzeża baskijskiego, albo wręcz w rozświetlonym ogniskami obozowisku Cyganów, którzy się tam wzięli nie wiadomo z jakiego kraju. W tym tygodniu jednak ów ekscytujący duet zastąpiła kobieta, która podskakiwała niezmordowanie jak pchła i miała blond grzywkę upodabniającą ją do Olivii Newton-John w Grease. Egzotycznie seksualne ruchy zumby w jej wykonaniu kłóciły się dziwacznie z zaciętym uśmiechem od ucha do ucha, zdającym się komunikować: „I proszę, żadnego seksu i wulgarności, a jest ekstra!”. Na domiar złego ta wyszczerzona trenerka zmuszała nas nie tylko do arabskiego falowania rękami, ale także do ruchów „naśladujących strząsanie wody z mokrych dłoni”, nie wspominając już o „wybuchu supernowej”. Gdy cała iluzja katalońskiego klubu nocnego runęła jak domek z kart, rozejrzałam się i zauważyłam, że grupy nie tworzy bynajmniej cygańska młódź, tylko zbieranina kobiet, o których członkowie naszego ciemnogrodzkiego patriarchalnego społeczeństwa powiedzieliby, że są „paniami w średnim wieku”. Naszło mnie mało przyjemne uczucie, że pomysł z chodzeniem na zumbę należy, zdaje się, powiązać z próbami przeżycia raz jeszcze dawno minionych dni

seksualnych możliwości — potwierdzało się to w Domu św. Oswalda: nawet tam zumba całkowicie wyparła ideę „podwieczorków tanecznych”. Chwiejnymi krokami wdrapałam się na górę i powitał mnie nieco wkurzający obrazek z wysoką i chudą mimo niechodzenia na zumbę Chloe, która tuliła dzieci jak Madonna Leonarda da Vinci i czytała im O czym szumią wierzby. A one z podnieceniem zadarły głowy w oczekiwaniu na zwyczajny postzumbowy spektakl jednego aktora, w którym pełznę ku nim, czerwona na twarzy jak burak i ewidentnie na krawędzi zawału. Gdy tylko Chloe poszła, Billy i Mabel dali sobie dyspensę od O czym szumią wierzby, bo woleli mnie podjudzić do prześmiesznej zabawy w zrzucanie zawartości kosza z brudami w dół schodów. Jak już wreszcie ułożyłam je do snu, posprzątałam rzygi, które się komuś ulały z tego nadmiaru podniecenia itd., byłam tak umordowana, że klapnęłam na stołek i wcisnęłam w siebie dwa ogromne, smażone krokiety z indyka (zimne) oraz siedmioipółcentymetrowy kawał ciasta bananowego. Postanowiłam, że się zapiszę na prawdziwe zajęcia z salsy albo marengo, bo szczerze mówiąc (tj. hipotetycznie), to jest ta czystsza forma tańca latynoamerykańskiego, która mnie interesuje bardziej. To znaczy merengue. Nie marengo.

RANDKOWANIE ONLINE

2 LIPCA 2013, WTOREK 60 kilo (podziękowania dla zumby/podwieczorka tanecznego), liczba spenetrowanych portali randkowych 13, liczba przeczytanych profili randkowiczów 87, liczba przeczytanych atrakcyjnych profili randkowiczów 0, liczba profili ZAŁOŻONYCH na portalach randkowych 2, liczba katastrofalnych związków, które Jude zawarła online 17, liczba obiecujących związków, które Jude zawarła online 1 (i można!). 23.00. Jude, która NIE PRZESTAŁA umawiać się z Fotografem Dzikiej Przyrody, wpadła w porze, gdy dzieci zostały już położone, zdeterminowana zmusić mnie, żebym jednak skorzystała z sieci. Przyglądałam się, jak owładnięta mesjanistycznym szałem klika na kolejne nazwy portali randkowych i sporządza listy: „płetwonurek”, „wielbiciel hotelu Costes”, „przeczytał Sto lat samotności” — tak, tak, no dobra. — Widzisz, trzeba robić notatki, Bridge, bo ci się wszyscy pomieszają, jak będziesz do nich pisała. — Nigdy cię nie nachodzi, żeby machnąć już na to ręką, czy co? — spytałam. — Nie, bo wtedy nie zostanie mi nic oprócz obciągania lizaków z nieobecnym spojrzeniem w oku. Zażenowana połapałam się, że nie wiedzieć kiedy, sięgnęłam po lizaka i teraz rytmicznie wsuwałam go do ust. — To jest zabawa w statystykę, Bridge, musisz to sobie zapamiętać przede wszystkim. Przypuszczam, że Jude, która przebiła się przez „szklany sufit” świata finansów, po prostu nie jest w stanie patrzeć na to inaczej, jak tylko w takich kategoriach. — Nie wolno ci niczego tu brać do siebie. Jak amen w pacierzu będą cię

wystawiali do wiatru i nadziejesz się też na ludzi ważących sto piętnaście kilo, którzy zamieszczają zdjęcia należące do kogoś innego. Ale mając odpowiednie doświadczenie — i umiejętności! — odsiejesz ziarno od plew! W pierwszej kolejności przejrzałyśmy wiązankę największych hitów z internetowych plew, od których Jude skutecznie odsiała ziarno i dzięki temu znalazła Fotografa Dzikiej Przyrody: maniak upokorzeń seksualnych (oczywiście!), żonaty i dzieciaty — który umówił się z Jude, obmacywał się z nią, a potem dołączył ją do adresatów wysłanego zbiorowo SMS-a, w którym chwalił się, że żona urodziła mu dziecko — oraz grafik i amator akrobacji spadochronowych — który rzeczywiście był grafikiem, ale poza tym, jak się okazało, także pobożnym muzułmaninem, który nie wierzył w seks przedmałżeński, a za to, o dziwo, lubił spędzać weekendy na braniu udziału w tańcach związanych z kultem urodzaju zwanych też moreskami. — I gdzieś — powiedziała Jude — gdzieś tam jest ktoś taki, że nic tylko kliknąć i jesteś w domu! — Ale kto chciałby pięćdziesięciokilkuletnią samotną matkę z dwójką małych dzieci? — Zajrzyj tu — odparła, rejestrując mnie na darmową próbę na SingleParentMix.com, portalu randkowym dla samotnych rodziców. — To są tacy sami normalni ludzie jak ty i ja. Żadnych popaprańców. Wpiszę czterdzieści dziewięć. Po chwili przed naszymi oczyma wyskoczyła kolumna dziwnych mężczyzn, którzy nosili okulary w drucianych oprawkach oraz pasiaste koszule, przez które uwydatniały się fałdy na brzuchu. — Mam wrażenie, że jestem na policyjnym okazaniu i szukam seryjnego mordercy — stwierdziłam. — Jak oni mogą być samotnymi ojcami? Zamordowali żony? — No może faktycznie nie były to najlepsze wyniki — odparła niezrażona niczym Jude. — A może tu? Weszła na profil, który utworzyła dla mnie na OkCupid. Przyjrzałam się i nie powiem, zobaczyłam tu prawdziwe ciacha, i to całkiem

sporo. Tylko… Och! Ta samotność — każdy kolejny profil to były całe miesiące, albo nawet i lata miłosnych zawodów, rozczarowań i poniesionych zniewag. Na przykład ten, którego wybrałam „Czyjesttam_ktoś?”, napisał na swoim profilu:

zasadniczo

z

powodu

nicka

Jestem normalnym, miłym facetem, który zwyczajnie chce tylko poznać miłą, normalną kobietę. Jeśli zamieściłaś zdjęcie sprzed 15 lat, to IDŹ STĄD! Jeśli jesteś popieprzona, zamężna, zdesperowana, pasywnoagresywna, niekobieca, bezwstydnie pazerna, sadystyczna emocjonalnie, płytka, zadufana w sobie, niepiśmienna i zainteresowana wyłącznie przelotnym seksem, a do tego chcesz sobie ulżyć w niekończących się strumieniach maili, a potem się nie spotkać, albo chcesz umówić się na randkę, ale tylko po to, żeby dopieścić swoje ego i zrobić mnie w konia, bo masz wszystko gdzieś, to IDŹ STĄD! I były jeszcze profile utworzone przez żonatych mężczyzn, którzy całkiem otwarcie mówili, że pragną seksu bez komplikacji. — Dlaczego nie wejdą na MarriedAffair.co.uk? Tam się ogłaszają żonaci cudzołożnicy — powiedziała z pogardą Jude.

3 LIPCA 2013, ŚRODA 8.30. Przez otwór na listy przeleciał właśnie komiks Billy’ego o piłce nożnej, więc zaniosłam mu go na dół i oznajmiłam: — Billy! Przyszedł twój meczowy „Match.com”.

TKW

3 LIPCA 2013, ŚRODA (CIĄG DALSZY) 60 kilo, liczba negatywnych myśli 5 milionów, liczba pozytywnych myśli 0, liczba wypitych butelek Fairy 0 (I proszę. Mogło być gorzej). 21.15. No dobra. Super! Jutro szkolny koncert i będzie ubaw po pachy. Mabel zostaje u Rebekki, więc nie będę musiała mieć na oku obojga jednocześnie. Całe rzesze ojców akurat wyjadą w interesach, albo będą niesamowicie zajęte klikaniem na portalu dla cudzołożników! A Roxster, nawet gdyby jeszcze był pod ręką, i tak by nie przyszedł na szkolny koncert, bo i po co? Robiłby z siebie idiotę wśród ludzi, którzy mają dzieci i są dużo, dużo starsi. 21.30. Przejrzałam internetowe newsy. Szał z królewskim potomkiem ani trochę nie pomaga: perfekcyjna młoda para w wieku Roxstera, dopiero wkraczają w życie, a robią wszystko perfekcyjnie, w perfekcyjny sposób i w perfekcyjnie wyznaczonym czasie. 21.45. Poszłam na górę zajrzeć do Billy’ego i Mabel. — Mamo — powiedział Billy — tatuś będzie wiedział, że gram na koncercie? — Myślę, że tak — szepnęłam. — Ja to dobrze zrobię? — Pewnie. Trzymałam go za rękę, póki nie zasnął. Znowu była pełnia, przyglądałam się jej ponad dachami. Jak by to wyglądało, gdybym jechała na ten Letni Koncert z Markiem? Oparłby się o moje ramię, jak to miał w zwyczaju, przejrzałby pobieżnie zbiorowe piknikowe maile, pousuwał je i napisał coś prostego, w stylu „Przyniosę hummus i czarne worki na śmieci”.

A właśnie, że tak się cieszę, że już się nie mogę doczekać. Będzie świetnie, od początku do końca. No dalej. Uszy do góry. Trzeba Kurwa Walczyć.

LETNI KONCERT

4 LIPCA 2013, CZWARTEK Pędziliśmy jak wariaci przez tereny parku krajobrazowego. Byliśmy spóźnieni, bo Billy próbował wytyczyć trasę za pomocą iPhone’a i skończyło się nie tym zjazdem co trzeba z głównej drogi. Ale jak już się wygramoliliśmy z samochodu, powitała nas woń świeżo skoszonej trawy, konary kasztanowców oblepione ciężkim, bardzo zielonym listowiem, światło, w którym pojawiły się już złote refleksy. Objuczeni jak muły, bo targaliśmy futerał z fagotem, koc, torebkę, kosz piknikowy i jeszcze drugi kosz z dietetyczną colą i ciasteczkami owsianymi, ponieważ nie zmieściły się do pierwszego kosza, Billy i ja skierowaliśmy się w stronę ścieżki oznakowanej drogowskazem: NA KON- CERT. Wyszliśmy na otwartą przestrzeń i aż nam głośno zaparło dech. Sceneria jak z jakiegoś obrazu: prześliczny, opleciony gałązkami wisterii dom ze starym kamiennym tarasem i trawnikiem ciągnącym się do samego brzegu jeziora. Ten taras wyglądał jak prawdziwa scena, bo stały na nim pulpity do nut i fortepian, a poniżej rzędy krzeseł. Billy ściskał mnie mocno za rękę, kiedy sterczeliśmy w miejscu, nie bardzo wiedząc, co teraz. Dookoła nas biegali chłopcy, którzy bardzo przejęci rozstawiali instrumenty i układali nuty na pulpitach. — Billy! — zawołali Jeremiah z Bikramem, a wtedy Billy spojrzał na mnie wyczekująco. — Idź — powiedziałam. — Ja zaniosę te rzeczy. Kiedy odprowadzałam go wzrokiem, zobaczyłam innych rodziców rozkładających swój piknikowy sprzęt na trawie, tuż nad jeziorem. Nikt nie przyjechał w pojedynkę. Same urocze pary, które raczej nie powstały dzięki Match.com, PlentyofFish czy Twitterowi, tylko w czasach, kiedy ludzie jeszcze

poznawali się w prawdziwym życiu. Chyba sobie chciałam dodatkowo dokopać, bo zaczęłam roić, że przyjechałam tu z Markiem, punktualnie, no bo to on prowadził samochód, a nie ja, i używał GPS-a, i że nie mamy przy sobie całego tego majdanu, bo Mark przejrzałby wszystko przed wyjazdem z domu, że trzymamy się za ręce, Billy i Mabel w środku. I bylibyśmy razem, cała nasza czwórka na jednym kocu, a nie… — Przywiozła pani stół kuchenny? Obróciłam się. Pan Wallaker, ubrany w czarne, garniturowe spodnie i białą koszulę, z kilkoma guzikami rozpiętymi, wyglądał zaskakująco wytwornie. Patrzył w stronę domu, poprawiając spinki przy mankietach. — Pomóc jakoś z tym wszystkim? — Nie, nie, poradzę sobie — powiedziałam i akurat jedno z pudełek Tupperware wypadło z koszyka i otworzyło się, przez co stałam po kostki w kanapkach z jajkiem. — Niech pani to zostawi — rozkazał. — Wezmę fagot i każę komuś przenieść resztę. Ma pani jakieś towarzystwo? — Niech pan do mnie nie mówi jak do swojego ucznia — odcięłam mu się. — Nie jestem żadna Bridget Darcy Bez Pary, nie jestem niepełnosprawna i mogę sama dźwigać swój kosz piknikowy, a to, że wszystkim pan rządzi, łącznie z jeziorami i orkiestrami, nie uprawnia pana… Na tarasie coś głośno trzasnęło. Cały sektor pulpitów do nut runął na ziemię, potrącając wiolonczelę, która stoczyła się z tarasu i jeszcze dalej, w dół porośniętego trawą zbocza. Oczywiście natychmiast ruszyła za nią w pogoń grupka rozwrzeszczanych chłopców. — Rzeczywiście świetnie mi idzie z tym rządzeniem — powiedział, parskając śmiechem, bo z podium spadły teraz kontrabas i tuba, pociągając za sobą kolejne pulpity. — Lepiej już pójdę. Proszę mi to dać. — Wziął fagot i zaczął iść w kierunku domu. — Aha, pani suknia, tak przy okazji — zawołał przez ramię. — Jaka znowu suknia? — Trochę prześwituje, jak stoi pani pod słońce.

Spojrzałam po sobie. O kurwa, faktycznie prześwitywała. — Ciekawy efekt! — rzucił, ale już się nie obejrzał. Gapiłam się za nim, oburzona i speszona. No przecież to zwyczajny… zwyczajny… seksista! Zredukował mnie do bezradnego obiektu seksualnego i… i był żonaty… i… po prostu… po prostu… Podźwignęłam kosz i w tym momencie podszedł do mnie mężczyzna w uniformie kelnera. — Kazano mi pomóc pani z tym wszystkim, madame — powiedział. — Bridget! — zawołał inny głos. To była Farzia Seth, mama Bikrama. — Chodź, przysiądź się do nas! Nie bolało, ponieważ wszyscy mężowie siedzieli z boku i rozmawiali o interesach, dlatego my, dziewczyny, mogłyśmy do woli plotkować i od czasu do czasu wpychać jedzenie w dzioby naszego podochoconego potomstwa opadającego nas jak stado mew. Nadeszła chwila rozpoczęcia koncertu i Nicolette, która oczywiście była Przewodniczącą Komitetu Koncertowego, rozpoczęła całą procedurę, wygłaszając zdumiewająco wazeliniarską przemowę na temat pana Wallakera, że taki „inscenizator, animator”, że „wspaniałe pomysły” itd., itp. — Inseminator, wspaniałe wytryski. Zmieniła melodię, odkąd wyjechał z tą rezydencją — mruknęła Farzia. — To jego dom? — spytałam. — Nie mam pojęcia. W każdym razie on go wyremontował. I Nicolette włazi mu w dupę od tego czasu. Ciekawe, co na to jego solarowa żona. Gdy Nicolette litościwie dojechała do końca swoich wywodów, pan Wallaker wskoczył na taras, wyszedł przed orkiestrę i uciszył gestem oklaski. — Dziękuję — powiedział, uśmiechając się nieznacznie. — Muszę wyznać, że zgadzam się z każdym słowem. Ale do rzeczy, bo przecież jest inny powód, dla którego tu przyjechaliście. Przedstawiam wam… Waszych! Fe-no- -me-nalnych! Synów! Wygłosiwszy to, podniósł batutę i Wielka Orkiestra Swingowa z entuzjazmem

— acz lekko fałszując — jazgotliwie wygrała tusz i umilkła. I te krótkie takty, które rozeszły się echem po okolicy, spowitej w przygasający już blask słońca, miały w sobie coś naprawdę magicznego. Utwór „The Age of Aquarius” z musicalu Hair zaaranżowany na flet prosty raczej zdecydowanie nie powinien być wykonywany przez sześcioletnich flecistów. Nie mogliśmy się powstrzymać od cichego chichotania, ale cieszyłam się, że się śmieję. Billy był jednym z najmniejszych wykonawców, występującym prawie na samym końcu i kiedy nadeszła jego kolej, cała aż drżałam z nerwów. Przyglądałam się, jak podchodzi do pianina ze swoimi nutami, malutki i przestraszony, i miałam ochotę tam wejść i zagarnąć go w ramiona. A tymczasem na scenę wszedł pan Wallaker, który szepnął coś Billy’emu do ucha i zasiadł do pianina. Nie wiedziałam, że on potrafi grać na pianinie. Zaczął od zaskakująco profesjonalnego, jazzowego wstępu i potem skinął na Billy’ego, że ma już grać. Nie było żadnych słów, ale słyszałam je wszystkie, kiedy Billy przedzierał się boleśnie przez „I’d Do Anything”, razem z panem Wallakerem, który dobroczynnie nadrabiał każdą fałszywą nutę i potknięcie. Billy, zrobiłabym dla ciebie wszystko, pomyślałam, czując, że w oczach wzbierają mi łzy. Mój synek, taki mały, a taki dzielny. Wybuchła burza oklasków. Pan Wallaker znów się nachylił do ucha Billy’ego, a potem zerknął na mnie. Billy wyraźnie pękał z dumy. Na całe szczęście na scenie zajęli teraz miejsca Eros i Atticus, którzy wykonali na fletach własną aranżację „Pstrąga”, zginając się wpół i skręcając tak pretensjonalnie, że aż przestałam wylewać łzy samozadowolenia i rozpaczy, tylko znowu musiałam walczyć z histerycznymi wybuchami śmiechu. I potem wszystko się skończyło i rozpromieniony Billy podbiegł do mnie, żebym go uściskała, i po chwili uciekł ze swoją małą szajką. Była ciepła, czysta noc: piękna i romantyczna. Inni rodzice ujmowali się za ręce i odchodzili spod sceny, żeby pospacerować nad jeziorem. Posiedziałam chwilę na kocu, nie bardzo wiedząc, co tu robić. Rozpaczliwie pragnęłam drinka, ale przecież kierowcy nie wolno. Zorientowałam się, że dietetyczna cola i ciasteczka owsiane zostały na górze. Odszukałam Billy’ego — dalej szalał z paczką swoich kolegów,

właśnie trykali się głowami. Wspięłam się po zboczu, znalazłam kosz obok kępy krzaków i jeszcze raz popatrzyłam na scenę urządzoną na tarasie. Za lasem wschodził powoli ogromny, pomarańczowy księżyc w pełni. I widziałam też ubrane wieczorowo pary, śmiały się i tuliły do siebie swoje dzieci, zapewne wspominając lata, które przeżyły razem i które zawiodły je teraz w to miejsce. Weszłam w krzaki, gdzie nikt mnie nie mógł widzieć, i wytarłam łzę, upijając potężnego łyka dietetycznej coli i żałując, że to nie czysta wódka. One rosły. Już nie były małymi dziećmi. Za prędko się to wszystko toczyło. Zrozumiałam, że jestem nie tylko zwyczajnie smutna, ale że się również boję: boję się tego szukania drogi, gdy prowadzę po ciemku, boję się następnych lat zajmowania się wciąż wszystkim sama: te koncerty, rozdania nagród, Gwiazdki, nastolatki, problemy… — Nawet nie można się schlać, prawda? W świetle księżyca koszula pana Wallakera jarzyła się niesamowitą bielą. Jego twarz, którą widziałam w półprofilu, wydawała się niemalże arystokratyczna. — Dobrze się pani czuje? — Owszem! — żachnęłam się i przetarłam oczy dłonią zwiniętą w pięść. — Co pan tak na mnie ciągle NAPADA? I czemu pan wiecznie pyta, jak ja się czuję? — Wiem, kiedy kobieta się z czymś boryka, ale udaje, że wcale tak nie jest. Postąpił krok bliżej. W powietrzu wisiał ciężki aromat jaśminu i róż. Oddychałam nierówno. Ten księżyc tak jakby przyciągał nas do siebie. Pan Wallaker wyciągnął rękę w moją stronę, ale takim gestem, jakby miał przed sobą małą dziewczynkę, Bambi czy inną podobną istotę, i dotknął moich włosów. — Już nie ma tam żadnych wszy, prawda? — spytał. Uniosłam twarz, czując, że mi się kręci w głowie od jego zapachu, czując szorstki policzek przy swoim, dotyk jego warg… a potem nagle przypomniałam sobie tych wszystkich upiornych facetów ze stron internetowych i wybuchłam: — Co ty, człowieku, WYPRAWIASZ??? To, że nikogo nie mam, jeszcze nie świadczy, że jestem ZDESPEROWANA i że można się ze mnie nabijać. Pan jest ŻONATY! „Och, ach, jestem pan Wallaker, bardzo żonaty i perfekcyjny” i w ogóle o

co chodzi z tym „borykaniem”? Wiem, że jestem matką do dupy, wiem, że jestem samotną matką, ale nie trzeba mnie zaraz za to poniewierać i… — Billy!!!!!!!! Twoja mama całuje się z panem Wallakerem! Billy, Bikram i Jeremiah wypadli z krzaków. — Ach! Billy! — powiedział pan Wallaker. — Twoja mama, hm, właśnie się skaleczyła i… — Skaleczyła się w usta? — spytał Billy, wyraźnie zdumiony, a wtedy Jeremiah, który ma starszych braci, zarechotał. — Ach! Pan Wallaker! Szukałam pana! O BOŻE. Jeszcze tylko Nicolette tu brakowało. — Tak sobie pomyślałam, że chyba należałoby wygłosić kilka słów do rodziców, do… Bridget! Co ty tutaj robisz? — Szukam ciasteczek owsianych! — odparowałam inteligentnie. — W krzakach? Dziwne. — Dostanę ciasteczko? A ja? — Chłopcy dokonali aktu miłosierdzia, bo zaczęli się wydzierać i rzucać na mój koszyk, dzięki czemu mogłam się pochylić i ukryć zmieszanie. — No bo tak sobie pomyślałam, że byłoby dobrze wszystko podsumować — ciągnęła Nicolette. — Ludzie chcą pana zobaczyć, panie Wallaker. I usłyszeć. Moim zdaniem jest pan wybitnie utalentowany, mówię to ze szczerego serca. — Nie sądzę, by przemówienie w tej chwili było czymś stosownym. Może zwyczajnie pójdę tam i zamknę imprezę? Ma pani coś przeciwko, pani Martinez? — Ależ skąd, no jakże — odparła zimno Nicolette, obdarzając mnie osobliwym spojrzeniem, dokładnie w tym samym momencie, w którym przybiegł do niej Atticus i wydarł się: — Mamoooo, ja chcę się zobaczyć z moim terapeeeeutą! — No tak — powiedział pan Wallaker, kiedy Nicolette i chłopcy już sobie poszli. — Wyraziła się pani całkiem jasno. Proszę wybaczyć. Pójdę tam w celu niewygłaszania przemówienia. Już szedł w stronę tarasu, ale po chwili odwrócił się jeszcze.

— A tak dla porządku: jak poskrobać, to okazuje się, że życie innych ludzi nie zawsze jest takie perfekcyjne, wbrew pozorom.

ZGROZA, ZGROZA

5 LIPCA 2013, PIĄTEK Liczba odwiedzonych portali randkowych 5, liczba otrzymanych oczek 0, liczba wiadomości 0, liczba lajków 0, liczba odwiedzonych sklepów internetowych 12, liczba napisanych słów przeróbki 0. 9.30. Hm. O mój Boże. No tak. Hm. „Ja się borykam?” Dziwkarz. Obleśny, seksistowski, żonaty gnojek. Hm. No tak. Muszę nadgonić z heddowaniem — znaczy wyłowić wszystkie kwestie wypowiadane przez Heddę w poprawionej wersji i wstawić je z powrotem tam, gdzie były najpierw. Nie powiem, nawet fajna zabawa! 9.31. Cała sprawa z randkowaniem w Internecie polega na tym, że jak się człowiek poczuje osamotniony, zagubiony albo zdesperowany, to wystarczy, że kliknie na którąś ze stron i otwiera mu się coś w rodzaju sklepu ze słodyczami! Tam są po prostu miliony ludzi całkiem do wzięcia, wszyscy w zasadzie dostępni, przynajmniej teoretycznie. Nachodzi mnie wizja pomieszczeń biurowych, jak kraj długi i szeroki, pełnych osób, które tylko udają, że pracują, a tak naprawdę to zawzięcie klikają na Match.com i OkCupid i dzięki temu jakoś radzą sobie z NUDĄ SAMOTNICZEJ CODZIENNOŚCI. No dobra, trzeba się sprężyć. 10.31. O Boże. Co temu Wallakerowi ODBIŁO? To u niego normalne? Kompletny brak profesjonalizmu. „Borykam się”. Co on chciał przez to powiedzieć? 10.35. Sprawdziłam to borykanie. „Pokonywać jakieś trudności, zmagać się”. A mnie z tego wszystkiego pomyliło się to z brykaniem. Hm. Jeszcze sobie trochę poklikam.

10.45. Zalogowałam się: O ludzi wysłało ci oczko. O ludzi przyznało ci lajki. O ludzi napisało do ciebie wiadomość. Wspaniale. 11.00. Same męskie dziwki. „Żonaty, ale w otwartym związku”. I proszę. 12.15. Internetowe randkowanie w stylu Jude okazało się koszmarem — strumienie komunikacji z obcymi mężczyznami, które nagle urywają się bez odpowiedzi. Nie mam ochoty cała tonąć w urywkach z obcych facetów. Już lepiej zabrać się za Liście. Muszę coś wykombinować, żeby afera z jachtem i miesiącem miodowym pasowała bardziej do Szwecji, a nie Hawajów. W końcu w Sztokholmie latem jest ciepło, mam rację? Czy jedna z dziewczyn z Abby nie mieszka przypadkiem na wyspie koło Sztokholmu? 12.30. Chyba wejdę na Net-a-Porter i sprawdzę, co dają na wyprzedaży. 12.45. Co się ze mną dzieje? Właśnie włożyłam trzy sukienki do koszyka. A potem się wylogowałam. Potem znowu się zalogowałam i zrobiło mi się przykro, bo żadna z sukienek nie wysłała do mnie oczka. 13.00. Chyba pooglądam sobie trzydziestoletnie ciacha na Match.com. Tylko przez minutę, nie dłużej. Mmmm. 13.05. Utworzyłam rządek z trzydziestoletnich ciach i głośno wrzasnęłam. Bo wśród nich, jak byk, widniało zdjęcie… Roxstera.

KOLIZJA SPR AGNIONYCH SERC

5 LIPCA 2013, PIĄTEK (CIĄG DALSZY) „Roxster30” uśmiecha się wesolutko, z tego samego zdjęcia, które zamieścił na Twitterze. I oznajmia bez ogródek, że szuka kobiet od dwudziestu pięciu do pięćdziesięciu pięciu — a więc to nie dlatego, że byłam za stara, tylko dlatego, że… że on mnie wcale nie… wcale nie… O MÓJ BOŻE. Na swoim profilu twierdzi, że „żywi szczególne upodobanie do spacerów po Hampstead Heath” i że „ceni ludzi, którzy potrafią go rozśmieszyć”, a także… „miniwakacje w gospodach nad rzeką, z pełnym angielskim śniadaniem”. I naprawdę interesują go akrobacje spadochronowe? AKROBACJE SPADOCHRONOWE? I nic w tym złego, nie ma się co czepiać. Co drugi człowiek skacze na spadochronach, bo tak lubi. To fajne przecież jest, takie… Nagle z bólu skręciło mnie wpół, w moim własnym fotelu, przed laptopem. 13.10. Roxster jest teraz online! Ale i ja jestem teraz online! O Boże. 13.11. Wylogowałam się prędko i wyruszyłam na obłąkańczy spacer dookoła pokoju, wpychając do ust kawałki niedojedzonego sera i pokruszone batony Nutribar wygrzebane z dna torebki. Co robić? Jest tu jakaś etykieta? Jak się jeszcze raz zaloguję i wejdę na profil Roxstera, to sobie pomyśli, że uprawiam stalking, albo jeszcze gorzej — lepiej? — że przeglądam zdjęcia trzydziestoletnich ciach, żeby potem jednym gładkim kliknięciem wymienić go na innego chłopczyka do zabawy. 13.15. Sprawdziłam skrzynkę odbiorczą i oczywiście otworzyło mi się zwałowisko maili: Ocado, „Prezenty dla grona pedagogicznego”, oferty od przeróżnych wiejskich gospód, do których roił mi się wyjazd z Roxsterem, oraz niezliczone

wiadomości z SingleParentMix.com, OkCupid i Match.com: „Wow! Wzbudziłaś dziś wielkie zainteresowanie!” i „Ktoś właśnie zajrzał na twój profil!”, i „Jonesey49. Ktoś przysłał ci oczko!”. Zastygłam ze wzrokiem utkwionym w dwa najnowsze maile z Match.com. „Jonesey49. Wow! Ktoś właśnie zajrzał na twój profil”. 13.17. Nie byłam w stanie się dowiedzieć, od kogo to było, bo nie zapłaciłam, więc nie mogłam zarejestrować się prawidłowo na Match.com. W każdym razie jeden był od kogoś, kto miał pięćdziesiąt dziewięć lat. A ten drugi miał trzydzieści. Na pewno Roxster. Za duży zbieg okoliczności. 13.20. „Wow! Jonesey49. Ktoś przysłał ci oczko!” Też trzydzieści lat. 13.25. Najwyraźniej Roxster połapał się, że to ja zajrzałam na jego profil. I co teraz? Udawać, że tego nie było? Nie, to przecież tylko… znaczy się, cała sprawa to tylko… Nie, zdaje się, nie można udawać, że coś takiego nie miało miejsca. Jesteśmy normalnymi ludźmi i naprawdę zależało nam na sobie, pomyślałam. I… SMS od Roxstera: Gapiłam się na telefon jak sroka w gnat, przewijając w głowie SMS-y, które wymyśliłam na wypadek, gdyby się ze mną skontaktował: Coś mnie jednak napadło i odpisałam: Chwila przerwy. A potem telefon mnie powiadomił, że przyszła kolejna wiadomość.

Znowu przerwa. Co on powie? Coś życzliwego? Coś napuszonego, choć miało być życzliwe? Przeprosi jakoś? Dokopie mi? Wybałuszyłam oczy. Wszystkie te jady, którymi zamierzałam go zalać… Mój palec zawahał się nad klawiaturą telefonu. I potem odpisałam zgodnie z prawdą. A potem natychmiast przyszło mi na myśl: „Cholera jasna! Trzeba było posłać któregoś z tych mniej jadowitych, ale za to śmiesznych! A tak dostał swój masaż ego i bujaj się, dziewczynko”. Kolejny SMS. Kolejne powiadomienie. <*WYDZIERA SIĘ* JONESEYYYY?> Ja: <*Spokojna, lekko rozkojarzona* Taaaak?> I już nas na dobre wciągnęło! Roxster: Ja: <*Wyniośle, lekceważąco* Chyba trudno się dziwić. Jak śmiesz wypominać mi wiek, bezczelnie i zupełnie bez potrzeby? Po co było to: Och, ach, masz się mną zachwycać, bo ja jestem taki młody, a ty taka stara?> Roxster: Zaczęłam się śmiać. Rzeczywiście miałam prawo być z siebie zadowolona. To była taka radość i ulga, że się odzyskało świadomość i razem z nią poczucie bezpieczeństwa, że komuś zależy i że ten ktoś rozumie twoje poczucie humoru i że wcale nie jest aż tak zimno i pusto i w ogóle koniec, że przecież nie przestaliśmy się znać. Ale jednocześnie pojawił się ten czarny, nie dający spokoju lęk przed powrotem w to wszystko.

Czekałam. Powiadomienie. COŚ OBRZYDLIWEGO!! To jest absolutnie wbrew wszelkim… zasadom… Mam ochotę zadzwonić na policję! Na pewno gdzieś tam jest jakiś RZECZNIK OD RANDKOWANIA, który opracowuje przepisy przeciwko czemuś takiemu! I znowu SMS. Zagapiłam się na telefon, jakby to była istota z filmu SF. Nie mogłam przewidzieć, co ona zaraz zrobi. Mogła się znienacka zmienić w potwora, który staje na tylnych łapach i ryczy na mnie z rozdziawioną paszczą, albo też stać się milutkim, malutkim króliczkiem. Otworzyłam tego SMS-a. <Żart, Jonesey, żart. *chowa się*> Zdjęta grozą, rozejrzałam się na boki. Kolejny SMS. Co on wygaduje? Chce powiedzieć, że wszystko przemyślał i pragnie jednak być ze mną? Tylko czy ja chciałam być z nim? Roxster: I jeszcze raz on: Nagle naszły mnie przebłyski wspomnień o wszystkich naszych rozkosznych kolacyjkach i o tym, co było po kolacyjkach, i w ostatniej chwili złapałam się za rękę, żeby nie odpisać: Może Tom miał rację. Może Roxster wcale mnie nie odrzucił jako smętne, stare pudło. Odpisałam:

Coś NIESŁYCHANEGO. Wynikało z tego, że on to rzeczywiście serio. Potrzebowałam czasu, żeby to przetrawić. Kolejny sygnał powiadomienia. I chwilę potem dopisał: Już chciałam odpisać: , ale mógłby to odebrać jako aluzję, że chcę albo mu dosolić, albo przymusić go do płaczu. Dlatego jeszcze raz odpisałam zgodnie z prawdą:

MIŁOŚĆ NIE RDZEWIEJE

11 LIPCA 2013, CZWARTEK Liczba słonecznych dni pod rząd 11, liczba kropli deszczu, które spadły na moją głowę 0 (nie do uwierzenia!). 14.00. Żar leje się z nieba. W dalszym ciągu! Trudno uwierzyć własnemu szczęściu. Wszyscy wylegli na ulice, olewają pracę, szaleją za seksem i marudzą, że jest za gorąco. Powrót do SMS-owego wariactwa z Roxsterem, który znów jest cudowny i cały dla mnie, wbrew kasandrycznym przestrogom Talithy przeciwko wiązaniu się na powrót z kimś, kto cię rzucił w diabły. I wbrew kasandrycznym przestrogom Toma w związku z ludźmi, którzy dużo piszą, a mało robią, oraz jego pouczeniom jako profesjonalisty wobec faktu, że mogę się spodziewać przyszłości wypełnionej wyłącznie wiadomościami na różnych kanałach komunikacyjnych, ale czy ja się zastanowiłam, czego tak naprawdę chcę — oprócz niekończących się wymian SMSów i sporadycznych nocy wypełnionych seksem? Roxster wytłumaczył, jak to było z tym curry i spóźnieniem w wieczór zerwania, i wyznał, że wcale — co zresztą cały czas podejrzewałam — nie jadł żadnego curry z „kolegami”. W rzeczywistości siedział sam i opychał się do nieprzytomności kormą z kurczaka i papadami podlewanymi lagerem, a to wszystko przez zamęt i jeszcze poraziło go z tym byciem pełnowartościowym partnerem, który na dodatek może będzie musiał robić za zastępczego ojca. A potem wygłosił swoją rozstaniową przemowę, którą ja odebrałam niby całkiem na luzie, sprawiając wrażenie, jakby mi wręcz ulżyło, jakby mnie zachwycił pomysł z rozstaniem się, ale potem jednak był tamten bluzg ze smarkaniem, pierdzeniem itd. I wtedy już w ogóle nie wiedział, co robić. A teraz jest wesoły, przemiły, beztroski i w ogóle inna liga niż ci wszyscy potworni, żonaci faceci. Umówiliśmy się na sobotę: idziemy na spacer po

Hampstead Heath.

KURCZĘ PIECZONE!

13 LIPCA 2013, SOBOTA 15.00. Staję na głowie, żeby się jakoś przygotować. Najpierw była przeprawa z mamą, która zabiera Mabel i Billy’ego na podwieczorek w Fortnum & Mason (powodzenia, mamo). — Och, Mabel włożyła legginsy? Naprawdę? Gdzie ty trzymasz swoje sitka? W szaleńczym pędzie potraktowałam łydki woskiem, pomalowałam paznokcie u nóg, umyłam włosy i wbiłam się w prześwitującą, zwiewną suknię z Letniego Koncertu, ale potem stwierdziłam, że to jednak zła karma, więc się przebrałam w nieprześwitującą, jasnoróżową. Gdzieś w trakcie odebrałam SMS-a od Farzii, która pytała, czy Billy i Jeremiah idą jutro na piłkę nożną, bo Bikram nie chce iść, jeśli oni nie idą, potem znowu gdzieś mi się zapodziały japonki, a nie mogłam włożyć sandałków, boby powgniatały świeży lakier na paznokciach, i wreszcie dotarłam do umówionego pubu, z dwuminutowym zapasem, i tam natychmiast pognałam do kibla, żeby sprawdzić, czy przypadkiem nie jestem wypacykowana jak Barbara Cartland. W końcu rozsiadłam się w bajecznej plamie słońca w ogródku, niczym zrelaksowana, punktualna Bogini Światła i Spokoju, i zaraz potem pojawił się Roxster, a mnie akurat mewa nasrała na ramię. Bajka: spotkać się z Roxsterem, który wyglądał obłędnie w jasnoniebieskiej koszulce polo, i znowu tarzać się ze śmiechu z powodu tej mewy, i w ogóle normalnie się bawić i czuć jak para dzieciaków na balandze, tyle że było bardziej seksownie. Wypiliśmy kilka piw, Roxster się najadł i raz po raz próbował zetrzeć kupę mewy z mojego cycka, i byłam po prostu… szczęśliwa! Potem wyruszyliśmy na spacer i park był pełen ludzi, którzy cieszyli się słońcem i narzekali na nie, same obejmujące się pary, i ja też współtworzyłam taką parę, bo szłam pod rękę z Roxsterem. Wyszliśmy na polanę, po której tańczyły plamki

słońca, i usiedliśmy na tej samej ławce, na której już nieraz siadaliśmy. Roxster w końcu przestał się naśmiewać z czerwonych plam od wosku na moich łydkach i nagle spoważniał. I zaczął mówić, że się namyślił i mimo że naprawdę, naprawdę chce mieć własne dzieci i naprawdę, naprawdę uważa, że powinien się związać z kimś w swoim wieku, i w ogóle nie wie, co powiedzą jego znajomi ani też co powie jego matka, to jednak jest najzupełniej przekonany, że nie znajdzie nikogo innego, z kim będzie się dogadywał tak jak ze mną. I że jest na to gotów, że chce to zrobić tak, jak to ma być, i że będzie łazić po drzewach w Heath i że zostanie tatą dla Billy’ego i Mabel. Patrzyłam na niego szeroko otwartymi oczyma. Naprawdę strasznie go lubiłam, lubiłam za to, że jest taki piękny, młody i seksowny, ale bardziej lubiłam go za to, kim był i co sobą reprezentował. Był zabawny i przylepny, i beztroski, i życzliwy, i życiowy, i uczuciowy, a przy tym opanowany. Ale poza tym wszystkim urodził się, kiedy ja skończyłam dwadzieścia jeden lat. Gdybyśmy oboje urodzili się w jednym czasie — to kto wie? Ale było, jak było, i patrzyłam na Roxstera, i nie chciałam niszczyć mu życia. Wiedziałam przecież, bez najmniejszego cienia wątpliwości, że moje dzieci to najlepsza rzecz, jaka mi się w życiu przytrafiła. Nie mogłam go tego pozbawiać. Przede wszystkim jednak podejrzewałam, że nawet gdyby chciał, to i tak tego nie udźwignie. Na początku by się starał, ale z czasem, może po tygodniu, może po sześciu tygodniach albo nawet miesiącach, znowu zacząłby mieć rozterki i odcinałby się. A wraz z osiągnięciem pewnego zaawansowanego wieku, powiedzmy… noo… trzydziestu pięciu lat, coś z człowiekiem się takiego robi, że ja już nie miałam ochoty ani na rozterki, ani na emocjonalną huśtawkę, ani na ból. Najnormalniej w świecie nie dałabym rady tego znieść. Mało tego, naprawdę NIE chciałam, żeby to wyglądało jak między Judi Dench a Danielem Craigiem pod koniec Skyfall, których, zdaje się, dzieli identyczna różnica wieku jak mnie i Roxstera. Ale z kolei, jak się tak nad tym zastanawiam, Judi Dench była prawdziwą Dziewczyną Bonda, a nie tą lokowatą niunią bez osobowości, która uparła się (tu, zdaje się, zastosowali jakiś bardzo antyfeministyczny motyw, jeśli się nie mylę), że zostanie panną Moneypenny. Judi Dench była kobietą, którą Daniel

Craig naprawdę kochał i którą na końcu przeniósł na rękach pod gradem kul. Tylko czy Daniel Craig uprawiałby seks z Judi Dench? To znaczy, gdyby jej nie zabili? Jakie by to było wspaniałe, gdyby nakręcili jakąś piękną, literacką scenę ze zjawiskową Judi Dench w halce od La Perla. O tak, to odkrywanie na nowo feministycznych… — Jonesey. Znowu udajesz, że nie masz orgazmu? Na powrót skupiłam wzrok i zobaczyłam, że Roxster ukląkł na jedno kolano. Jak ja mogłam być taka chamska i gapić się godzinami w przestrzeń, kiedy… Boże, jaki on… jaki on był piękny, ale… — Roxster — wybąkałam — przecież nie robisz tego na poważnie, no zlituj się. Nie stać cię na to. Roxby McDuff na chwilę zapadł się w sobie, zaśmiał ponuro, wstał i pokręcił głową. — Tak, Jonesey, masz rację. Rzeczywiście, nie stać mnie. I wtedy objęliśmy się, pełni pożądania, szczęścia, smutku i czułości. A jednak wiedziałam, że tym razem naprawdę już po zabawie. Że to koniec i kropka. Kiedy się odsunęliśmy od siebie, otworzyłam oczy i ponad ramieniem Roxstera zobaczyłam pana Wallakera, który sterczał tam jak słup soli i gapił się na nas. Napotkał mój wzrok, niczym się nie zdradził, nie odezwał ani słowem i postąpił po swojemu, czyli oddalił się dostojnymi krokami. Gdy już wracałam do domu, z mętlikiem w głowie, w smutku i żalu właściwym sprzedawcy, który właśnie rozstał się z czymś cennym, i do tego przegrzana i zszokowana widokiem pana Wallakera przyglądającego się scence, która z daleka mogła wyglądać na zaręczyny, a tak naprawdę była zerwaniem, miałam w sobie to przygnębiające uczucie, które nawiedza ludzi, kiedy… że nie… że po raz kolejny, że w momencie rozstania, jednak nie… że naprawdę trzeba mówić ludziom, że… i w tym samym momencie omal nie umarłam ze strachu, bo rozległ się sygnał powiadomienia o nadejściu SMS-a.

Roxster: Ja: Roxster: Ja: Roxster: <Ć> Ja: Roxster: Ja: Roxster: Ja: Roxster: Ja: Zawsze będę cię lubił. Ja ciebie też. Całym sobą. Ja ciebie też. Great Big Hug. (Albo Hamburger). Czyli Wielkie Przytulaski. Czekałam. Chciał mnie w to wpuścić? To ja miałam zamknąć nasz ostatni wątek? A jednak telefon powiadomił mnie o nadejściu jeszcze jednego SMS-a. I jeszcze jeden SMS. Roxby McDuff: dżentelmen do końca.

KAPITULACJA

13 LIPCA 2013, SOBOTA (CIĄG DALSZY) Po powrocie do domu miałam jeszcze godzinę dla siebie, dopóki nie przyjdzie mama z dziećmi. Usiadłam nareszcie, w fotelu, z filiżanką herbaty. I zwyczajnie skapitulowałam i zaakceptowałam to wszystko. Moja historia z przemiłym, cudownym Roxsterem dobiegła końca. Było mi smutno, ale co robić. Naprawdę nie mogłam trzymać aż tylu srok za ogon. Nie mogłam w nieskończoność poprawiać uwspółcześnionej wersji Heddy Gabler pływającej jachtem na Hawajach i przenoszonej do Sztokholmu przez sześcioro różnych ludzi. Nie mogłam umawiać się na randki w Internecie z popaprańcami, o których nic nie wiem. Nie mogłam wiecznie zaprzątać sobie głowy próbami rozwiązania wariackiego układu z wielu równań z niewiadomymi: bo i terminy, i Zombie Apocalypse, i zabawy w tworzenie misia, i stawianie czoła żonatym nauczycielom, którzy nie wiadomo, czy się do mnie dowalają czy nie, i ubieranie się w stylu dyktowanym przez „Grazię”, i staranie się o chłopaka, i wykonywanie jakiejś pracy, i bycie matką. Usiłowałam wybić sobie z głowy to przekonanie, że muszę koniecznie robić wszystko naraz. Sprawdzić pocztę. Iść na zumbę. Wejść na OkCupid. Przeczytać najnowszą, obłąkańczą wersję Liści na jego jachcie. Siedziałam tam tak i siedziałam, i do głowy przyszła mi ta oto myśl: „To będzie musiało wystarczyć i już. Ja sama. Dzieci. Niech czas po prostu sobie płynie”. I już nie było mi smutno, w każdym razie nie tak potwornie smutno. Nie potrafiłam sobie przypomnieć, kiedy po raz ostatni nie dręczyło mnie, że zaraz powinnam znowu się za coś zabrać. Kiedy nie musiałam wyciskać ostatniej kropli z danego dnia jak z cytryny. Albo przeprowadzać śledztwa, skąd ten dziwny hałas z lodówki. Strasznie bym chciała powiedzieć, że z tego siedzenia i myślenia wyszło coś cudownego. Ale nie wyszło, w każdym razie nie wyszło nic wielkiego. To znaczy pewnie przybyło mi w tyłku i nie tylko tam. Ale czułam, że rodzi się coś, co

nazwałabym rozjaśnieniem umysłu. Poczucie, że teraz powinnam przede wszystkim poszukać spokoju. „Trzeba teraz postępować z wyczuciem”, pomyślałam, gwałtownie mrugając. „Bo to jest czas, który domaga się wyczucia. Inni się nie liczą, liczymy się tylko my troje — ja, Billy i Mabel. Będziemy czuć wiatr we włosach i krople deszczu na twarzach — i to wystarczy. Najważniejsze to cieszyć się z ich dorastania. Nie wolno mi tego przeoczyć. Ani się obejrzę, jak odejdą”. Zagapiłam się dramatycznie w jakiś daleki punkt, bo w głowie wykwitła mi kolejna epokowa myśl: „Jestem samotna, a jednak dzielna”, gdy nagle dotarło do mnie, że gdzieś tam gdacze telefon. Tylko gdzie? W końcu namierzyłam go w łazience na dole i aż mnie poraziło, gdy zobaczyłam całe sznury SMS-ów od Chloe. W tym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Otworzyłam i zobaczyłam na progu mamę z Billym i Mabel — oboje płakali, cali spoceni i umazani ciastkami z kremem. Sprowadziłam wszystkich na dół, telewizor, komputer, dla mamy herbatka i nagle znowu zadzwonił dzwonek. To była Chloe, nietypowo dla niej zapłakana. — Chloe, strasznie przepraszam — powiedziałam. — Na chwilę wyłączyłam telefon, żeby tylko… coś sobie przemyśleć i dlatego nie odbierałam twoich… — Nie chodzi o SMS-y! — załkała. — Chodzi o Grahama! Okazało się, że Chloe i Graham wynajęli łódkę wiosłową, żeby popływać po Serpentine w Hyde Parku, i Chloe przygotowała modelowy kosz piknikowy, ze sztućcami i porcelanową zastawą, a Graham na to: „Mam ci coś do powiedzenia”.

Chloe oczywiście myślała, że Graham chce się jej oświadczyć. Tymczasem on wypalił, że poznał kogoś z Houston na portalu YoungFreeAndSingle.com i załatwia sobie przeniesienie do Teksasu, żeby zamieszkać z tą osobą. — Powiedział, że jestem zbyt perfekcyjna — szlochała Chloe. — A ja nie jestem perfekcyjna. Ja tylko czuję, że muszę udawać perfekcyjną. I ty też mnie nie lubisz, bo też myślisz, że jestem zbyt perfekcyjna. — Och, Chloe. Wcale tak nie myślę! Wcale nie jesteś perfekcyjna! — zapewniłam ją i przygarnęłam do siebie. — Nie jestem? — spytała, patrząc na mnie z nadzieją. — Nie, tak — zaczęłam paplać. — To znaczy nie perfekcyjna, ale za to jesteś wspaniała. I… — Znienacka wzruszyłam się. — …wiem, że pracujące matki z klasy średniej ciągle to powtarzają, ale słowo daję, nie wiem, co bym zrobiła bez twojej pomocy i gdybyś nie była taka perfek… chciałam powiedzieć: taka wspaniała. Chcę powiedzieć, że to naprawdę ulga, że nie wszystko w twoim życiu jest do końca perfekcyjne, choć oczywiście bardzo ci współczuję, że ten BEZMÓZGI Graham wykazał się aż takim BRAKIEM MÓZGU, że… — A ja myślałam, że ty mnie będziesz lubić tylko wtedy, gdy będę perfekcyjna. — Nie, ja się ciebie BAŁAM, bo jesteś perfekcyjna, bo przy tobie czuję, jaka sama jestem nieperfekcyjna. — Kiedy ja zawsze myślę, że TO TY jesteś perfekcyjna! — Mamo, możemy iść na górę do naszego pokoju? Babcia dziwnie się zachowuje — powiedział Billy, który właśnie pojawił się na szczycie schodów. — Babcia ma ogon — dorzuciła od siebie Mabel. — Billy, Mabel! — ucieszyła się Chloe. — Może ja je zaprowadzę na górę? — Znakomicie, w takim razie ja pójdę zajrzeć do babci. Sprawdzę, czy rzeczywiście ma ogon — odparłam, spoglądając surowo na Mabel i na użytek Chloe dodając jeszcze uspokajające: — Naprawdę nie jesteś perfekcyjna. — Nie jestem? Naprawdę tak myślisz? — Nie, naprawdę, zdecydowanie nie jesteś perfekcyjna. — Och, dziękuję ci! — wybuchła. — I ty też nie jesteś! — Zaczęła się wspinać

na górę, razem z dziećmi, wyglądając i zachowując się absolutnie perfekcyjnie. Zeszłam na dół i znalazłam mamę, która nawet jeśli miała ogon, to jednak skutecznie ukryła go pod swoim płaszczykiem. Hałaśliwie przetrząsała moje szafki. — Gdzieś ty wsadziła sitko do herbaty? — Używam herbaty w torebkach — odburknęłam. — Herbata w torebkach. Matko święta! Nie trzeba było wyłączać telefonu, to ci chciałam powiedzieć! Trzeba być odpowiedzialną, jak się ma dzieci, które nie potrafią się zachować. Co ty masz na sobie? Wychodziłaś z domu w tej sukni? Problem z cielistym różem jest taki, że sukienka wygląda jak sprana, nieprawdaż? Wybuchłam płaczem, na jej oczach. — No już, już, Bridget, musisz się wziąć w garść. Musisz walczyć dalej, nie możesz… nie możesz… nie możesz… nie możesz… Naprawdę pomyślałam, że się zacięła i już zawsze będzie w kółko powtarzała „nie możesz”, ale nagle ona też zaczęła płakać. — W ogóle mi nie pomagasz — wychlipałam. — Myślisz, że jestem do niczego. Ciągle starasz się mnie poprawiać i uważasz, że wszystko robię źle, i jeszcze zmuszasz, żebym nosiła inne… KOLORY — zawodziłam. Mama urwała w połowie siąknięcia nosem i wytrzeszczyła na mnie oczy. — Och, Bridget, strasznie przepraszam — powiedziała niemalże szeptem. — Naprawdę, z całego serca przepraszam. I nagle rzuciła się na oślep w moją stronę, padła na kolana, opasała mnie ramionami i przygarnęła do siebie. — Moja mała dziewczynka. Po raz pierwszy w życiu miałam okazję pomacać maminy tapir. Był sztywny, niemalże twardy. Jakoś jej nie przeszkadzało, że się gnie, kiedy mnie do siebie przyciskała. Naprawdę mi się to podobało. Zapragnęłam, żeby mi dała butelkę z ciepłym mlekiem czy co. — To było straszne. To, co stało się z Markiem, takie straszne. Nawet nie potrafiłam o tym myśleć. Ale przecież ty radzisz sobie… Och, Bridget. Tęsknię za tatą. Tęsknię za nim, tak bardzo, bardzo. Ale ty… musisz… ty musisz po prostu

dalej żyć, prawda? To już połowa wygranej bitwy. — Nie — wyłkałam. — To tylko ukrywanie niemiłej prawdy. — Powinnam była… Tato ZAWSZE powtarzał… „Dlaczego nie dasz jej żyć po swojemu?” Na tym polega mój problem. Nie pozwalam nikomu żyć po swojemu. Wszystko musi być perfekcyjne, a… WCALE TAKIE NIE JEST! — wyłkała. — W każdym razie, nie mówię o tobie chcę powiedzieć, że ty radzisz sobie tak dobrze… Och, gdzie ja położyłam swoją pomadkę? A Pawl, znasz Pawla — tego cukiernika ze Świętego Oswalda? — myślałam, no wiesz, zawsze mi przynosił te maleńkie profiterolki na słono… zabierał mnie do kuchni. A okazuje się, że on jest jednym z tych… W tym momencie zaczęłam się śmiać. — Och, mamo, mogłam ci powiedzieć, że Pawl jest gejem, od pierwszej chwili, gdy go zobaczyłam. — Kiedy nie ma czegoś takiego jak gej, kochanie. Jest tylko LENISTWO i… Na schodach pojawił się Billy. — Mamo, Chloe płacze na górze. Och. — Popatrzył na nas wyraźnie zaciekawiony. — Dlaczego wszyscy płaczą? Potem mama, Chloe i ja przy kuchennym stole odbywałyśmy coś w rodzaju zwierzeniowej sesji na modłę tych z AA, Billy grał na xboxie, a Mabel dreptała tam i z powrotem z Szopami Praczami z Ob-leśnej Rodziny oraz liśćmi z ogrodu, coraz poklepując nas dobrotliwie, i nagle znowu zadźwięczał dzwonek. To był Daniel, z dziwnie zrozpaczoną miną i podręczną torbą. — Jones, moja ty kochana dziewczyno, właśnie mnie wypuścili z wiekuistej hańby odwyku. Wróciłem do siebie i… Powiem prawdę, nie chcę być sam, Jones. Czy ewentualnie mógłbym na chwilę wstąpić do tego piekiełka? Chciałbym… — I tu załamał mu się głos. — …pobyć trochę w towarzystwie przypominającym ludzkie, którego z całą pewnością nie będę chciał od razu bzykać? — W porządku — powiedziałam, starając się zignorować zniewagę, bo przecież była to chwila domagająca się skrajnej delikatności. — Ale musisz PRZYRZEC, że nie będziesz próbował bzyknąć Chloe.

Na tle innych sytuacji towarzyskich wieczór był raczej dziwny, ale chyba wszyscy dobrze się bawili. Zanim Daniel z nią skończył, Chloe nabrała przekonania, że jest wcieloną Charlize Theron i że Graham nie jest godzien całować jej stóp. I zresztą prawda, kimkolwiek on jest. A mama, która cały czas tuliła do siebie Mabel, dzieląc się z nią sprawiedliwie czekoladowymi pastylkami, siorbiąc czerwone wino i robiąc się od jednego i drugiego coraz to brudniejsza, zaczęła powoli przekonywać się do pomysłu z Kennethem Garside’em. — Bo przecież jest nad wyraz uroczy, ten Kenneth. Przeszkadza mi tylko, że ma takie WIELKIE potrzeby seksualne. — A cóż w tym złego, pani Jones — odpowiedział jej Daniel, który w międzyczasie okazał się naprawdę, naprawdę świetny w grze na xboxie. Ale oczywiście na koniec wszystko popsuł, bo wymknął się za Chloe do korytarza i wsadził jej rękę pod spódniczkę. Konkretnie mówiąc, aż po same majtki.

CZĘŚĆ CZWARTA WIELKIE DRZEWO

LETNI FUN

31 SIERPNIA 2013, SOBOTA 60 kilo (Wciąż! Cud!), liczba chłopaków 0, dzieci 2 (uroczych), przyjaciół rzesze, liczba dni wakacji 3 (licząc miniwakacje), zamówień na scenariusze 0, rokowania w kwestii zamówienia na scenariusze jakieś tam (raczej niewielkie), liczba dni do początku roku szkolnego 4, wielki szok 1. Lato było fantastyczne. Zadzwoniłam do Briana Agenta i poprosiłam, żeby mnie wymiksował z Liści w jego włosach, a Brian na to w śmiech, stwierdzając: „Nareszcie! Czemu tak to długo trwało?”. Brian jest zdania, że powinniśmy spróbować z moim nowym pomysłem na scenariusz: Czas się tu zatrzyma, który będzie uwspółcześnioną wersją Do latarni morskiej Virginii Woolf, tyle że trochę bardziej rozbudowaną i osadzoną w kompleksie wypoczynkowym z folderu „Wiejskie samotnie”, urządzonym w dawnej latarni i domkach straży przybrzeżnej; a pani Ramsay będzie miała tam romans z przyjacielem jej syna Jamesa. Magda i Jeremy zaprosili nas na tydzień na Paksos, gdzie było mnóstwo znajomych z dziećmi oraz Woney, która przeszła liposukcję i paradowała w jadowicie barwnych kostiumach kąpielowych z odpowiednio dobranymi pareo; ostentacyjnie odrzucała do tyłu przedłużane włosy, Cosmo był przerażony ze szczętem. Brakowało tylko Rebekki i jej dzieci, bo towarzyszyli Jake’owi na jego tournée, ale były wspólne zabawy z Jeremiahem i jego mamą, z Farzią i Bikramem, a także z Cosmatą i Theloniusem. Próbowaliśmy też zrobić coś z ogrodem, co skończyło się na posadzeniu trzech begonii. Na trzy dni wyjechaliśmy razem z moją matką do Devonu, do małego domku nad morzem, gdzie się świetnie bawiliśmy. Ostatnio mama często do nas wpada, ale wizyty te mają cywilizowany charakter: upiecze coś od czasu do czasu, pobawi się z Billym i Mabel, ale już nie krytykuje ani tego, jak prowadzę dom, ani też tego, jak

wychowuję dzieci, i zazwyczaj jest całkiem przyjemnie. Zdarza się też, że zabiera dzieci do siebie, co one uwielbiają, ale dla mnie to musztarda po obiedzie, bo choć mam teraz pusty dom (co zresztą samo w sobie niekoniecznie jest przyjemne), to nikogo do bzykania. Staram się jednak trwać jak wielkie drzewo i swoją historię z Roxsterem — czy też tę „Miłość, która nie była daaaaana!”, bo taki dramatyczny termin wymyślili Tom z Arkisem — przyjąć jak uderzenie kijem przez mistrza zen, które ma wstrząsnąć i pobudzić do myślenia. Wręcz cieszyć się z niej — ponieważ jeżeli nawet już do końca życia nikt więcej nie miałby mnie pokochać i przelecieć, to wiem przynajmniej, że nie jest to ostatecznie wykluczone. Teraz jednak, z narastającym uczuciem paniki, staram się zmobilizować na spotkanie ze zmorą, jaką będzie powrót dzieciaków do szkoły: prace domowe zazwyczaj wykraczające poza moje kompetencje, prezentacje i dni nagolenników. A jeszcze bardziej przeraża mnie konieczność spotkań z panem Wallakerem, wspominam nasze kontakty: pod drzewem, na śniegu, w Dniu Sportu, ten z botoksem w kontekście, na koncercie i widzę teraz, że nieraz próbował okazać mi życzliwość, i rozumiem, że oceniam ludzi po pozorach, i coś mi się wydaje, że celem jego postępowania wcale nie było to, abym wyszła na idiotkę. Niewykluczone, że naprawdę mu zależało. ALE JEST ŻONATY, W PIZDĘ JEŻA, nieważne, że z jakąś damulką, która przegięła z operacjami plastycznymi. Ma dzieci. Więc po co te niespełnione do końca pocałunki, jakim prawem mieszał mi w głowie? Zafundowałam mu zdrowy ochrzan, a potem widział mnie z Roxsterem i pewnie uważa mnie teraz za panterę syfilityczkę, która kupuje prezerwatywy i ma pstro w głowie. Sama nie wiem, jak to będzie z naszymi codziennymi spotkaniami w szkole. — Wpadłam do Rebekki, która już wróciła z tournée, a potem mnie poniosło i wypaplałam wszystko o mętnej aferze z panem Wallakerem, o szkolnym koncercie i Heath. — Hmm — zadumała się. — Nic się nie zgadza. On mi jakoś nie pasuje. Masz może fotkę? Dodatkowe info? Pogrzebałam w telefonie i znalazłam zdjęcie z koncertu, na którym pan Wallaker akompaniuje Billy’emu.

Przyglądałam się Rebecce, która przyglądała się zdjęciu, krzywiąc się nieznacznie. Potem przeleciała wzrokiem kilka kolejnych. — To Capthorpe House, zgadłam? Gdzie urządzają festiwale i inne takie? — Tak. — Doskonale wiem, kto to jest. To nie jest nauczyciel. Wytrzeszczyłam na nią oczy, już nic nie rozumiejąc. O Boże. Jakiś zbokol… — Grywa jazz na pianinie? Przytaknęłam. Poszła do kredensu, poprawiając po drodze gałązkę plastikowej winorośli wplecioną we włosy, i wróciła z butelką czerwonego wina. — Ma na imię Scott. Chodził do college’u z Jakiem. — Jest muzykiem? — Nie. Tak. Nie. — Spojrzała na mnie. — Muzyka to tylko hobby. Był w SAS. Special Air Service. Siły specjalne! A nie mówiłam? James Bond! Wszystko się zgadza. To „Raz-dwa! Raz-dwa!”. Jak kazał Billy’emu zeskoczyć z drzewa i poturlać się po ziemi. Odruch sięgania po broń w Dniu Sportu. Wypisz, wymaluj Bond, James Bond. — Od kiedy jest w szkole? — Od zeszłego roku. Przyszedł w grudniu, czy jakoś tak. — Założę się, że to on. Wyjechał do Sandhurst, potem przebywał długo gdzieś za granicą, nie wiadomo gdzie, ale jakiś kontakt z Jakiem podtrzymywali, sporadyczny, jak to faceci, którzy się kumplują. Jake wpadł na niego kilka miesięcy temu. Okazało się, że był w Afganistanie, gdzie zrobiła się jakaś paskudna afera. Powiedział, że wraca i „będzie żył zwyczajnie”. — Rebecca wybuchła nagłym śmiechem — Ubrdał sobie, że uczenie w londyńskiej szkole prywatnej to „zwyczajne życie”? Widział może twój wykres „poćwiartowanego życia”? — I jest żonaty? — Nie, o ile to rzeczywiście on, to nie. Dwaj synowie, w szkole z internatem, tak? Miał żonę, ale to już historia. Babsko rodem z koszmaru. — To prawda z tymi jej operacjami plastycznymi…?

— Najprawdziwsza. Szastała kasą na prawo i lewo: ciuchy, charytatywne lunche, to, śmo, jak każda królowa chirurgii plastycznej. Kiedy wyjechał za granicę, zaczęła sypiać ze swoim osobistym trenerem, potem złożyła pozew rozwodowy i próbowała go oskubać. Tak nawiasem, Capthorpe House należy do Scotta, bo on pochodzi z dzianej rodziny i dom odziedziczył. Niewykluczone, że Narzeczona Frankensteina spróbuje jakoś go zdobyć, bo co jej jeszcze zostało? Zapytam Jake’a. Następnym razem, jak go zobaczę.

WRACAMY DO SZKOŁY

13 WRZEŚNIA 2013, PIĄTEK Spóźnienia przy odbiorze dzieci (w minutach) 0 (ale tylko dlatego, żeby wywrzeć wrażenie na panu Wallakerze), liczba rozmów z panem Wallakerem 0, ilość sekund kontaktu wzrokowego z panem Wallakerem 0. 21.15.Wychodzi na to, że Rebecca się nie myliła. I choć oczywiście ja nikomu ani mru-mru (wyjąwszy Talithę, Jude i Toma), to jakoś się rozeszło, że pan Wallaker nie jest żonaty. Straszna sprawa — piranie natychmiast zwęszyły świeżą krew i każda chce go spiknąć z jakąś znajomą singielką. Farzia wręcz zaproponowała, żeby podsunąć mu mnie, ale to bez sensu. Mimo iż za każdym razem na jego widok podskakuje mi serce, pan Wallaker już nie podchodzi i się nade mną nie wyzłośliwia. Nie wpada na nas przypadkiem na ścieżkach w Heath. Czar prysł. A wszystko przeze mnie. Pan Wallaker ma w szkole coraz więcej zajęć: sport, szachy, muzyka, wychowawstwo. Jest jak Russell Crowe w Gladiatorze — który najpierw był niewolnikiem, potem stworzył armię z innych niewolników, a na koniec pokonał Greków. Czy też byli to Rzymianie… To jest tak, jakby próbować zaprzęgnąć mrówki do pracy — mrówki dalej się będą zachowywały po swojemu i robiły to, co mrówki robią. Jeżeli facet jest naprawdę cool i wszystko umie, to zawsze będzie cool i będzie wszystko umiał. I automatycznie przypadnie mu jakaś ekstra niezamężna kobietka, która zawsze gdzieś się znajdzie. Ale nie będę to ja.

27 WRZEŚNIA 2013, PIĄTEK 21.45.— On kocha ciebie i tylko ciebie — stwierdził Tom nad swoim czwartym mojito w York & Albany.

— Słuchaj, a może przestaniemy już pitolić na temat zakichanego Wallakera? — burknęłam. — Podoba mi się moje życie, akceptuję je. To dobre życie. Jest nas troje. Nie brakuje nam kasy. Wcale nie czuję się samotna, już nie. Jestem wielkim drzewem. — I niedługo nakręcą Liście w jego włosach! Twoje Liście — wsparła mnie Jude. — Raczej szczątki z moich Liści — odparłam ponuro. — Ale tyle twego, że będziesz chociaż na premierze, malutka — wtórował jej Tom. — Może tam kogoś poznasz. — O ile mnie zaproszą. — Skoro nie dzwoni i nie pisze SMS-ów, to znaczy, że chyba aż tak nie kocha — dobiła mnie Jude. — Przecież Wallaker w ogóle do niej nie dzwonił ani nie pisał SMS-ów — rzucił Tom, wyraźnie już wstawiony. — O kim my tu gadamy? — Błagam, możemy przestać ględzić o Wallakerze? Ja go nie lubię, on mnie nie lubi. — Za to udało ci się nieźle go zjechać, moja droga — zauważyła Talitha. — A jednak zapowiadało się nieźle, romantycznie, wzniośle — powiedział Tom. — Podobny z daleka do Gregory Pecka, podobny z bliska do świni pyska — wyrecytowała Jude. — Dlaczego nie poprosisz Rebekki, żeby was umówiła? — spytał Tom. 22.00. Zaszłam do Rebekki. Pokręciła głową. — To tak nie działa. Oni to czują na milę, jakby mieli jakiś radar w głowie. Lepiej, żeby sprawy potoczyły się własnym rytmem.

W ŚRODKU DŻUNGLI, POTĘŻNEJ DŻUNGLI

18 PAŹDZIERNIKA 2013, PIĄTEK Liczba wysłuchanych powtórek „The Lion Sleeps Tonight” 45 (i na tym nie koniec). 21.15. Znowu trwają przesłuchania do chóru. Billy leży w łóżku i śpiewa The Lion Sleeps Tonight i przeraźliwie piszczy „Iiiiiiiiiiiiiiiiiouiiiiiiiiiiiiiouiiiiiiiiiiiiiiiiiou” po każdej zwrotce, a Mabel wtóruje mu wtedy wrzaskiem: „Zamknij się, Billy, zaaaaaamknij się”. Tego roku ćwiczyliśmy, jak nie wypadać z tonacji. W rzeczy samej poniosło mnie dziś wieczorem, bo uczyłam ich śpiewać Doł rej mij, papugując Julie Andrews w roli Marii z Dźwięków muzyki (Tak się składa, że znam Dźwięki muzyki na pamięć). — Mamo? — powiedział Billy. — Tak? — Mogłabyś przestać?

21 PAŹDZIERNIKA 2013, PONIEDZIAŁEK Liczba prób „The Lion Sleeps Tonight” przed szkołą 24, liczba godzin spędzonych na zamartwianiu się, czy Billy dostanie się do chóru 7, ilość zmian garderoby przed odebraniem Billy’ego z przesłuchania 5, liczba minut w zapasie przed odebraniem Billy’ego 7 (i dobrze, acz powody te same: tj. chęć zrobienia wrażenia na obiekcie nieistniejących nadziei na miłość). 15.30. Właśnie czekam na Billy’ego i rezultaty przesłuchań. Z nerwów wychodzę z siebie. 18.00. Musiało mi chyba nieźle odbić, bo czekałam przy szkolnej bramie na długo

przedtem, nim Billy miał wyjść. Zobaczyłam pana Wallakera na szczycie schodów, rozejrzał się dookoła, mnie zignorował. Ogarnęła mnie czarna rozpacz, gdyż w jednej chwili zrozumiałam (albo zdało mi się, że zrozumiałam), że jako oficjalny singiel boi się wszystkich singielek, łącznie ze mną, wyobrażając sobie, że każda może go dopaść i wpić się weń jak pirania. — Mamo! — Billy uśmiechał się od ucha do ucha, aż się wystraszyłam, że mu twarz pęknie. — Dostałem się! Dostałem się! Dostałem się do chóru! Pijana z radości przytuliłam go z całej siły, a wtedy stęknął: „Dżizez, weź…”, jakby znienacka wszedł w rolę zbuntowanego nastolatka, i jeszcze obejrzał się nerwowo na swoich kolegów. — Chodźmy to uczcić! — zaproponowałam. — Jestem z ciebie taka dumna. Chodźmy do… do McDonalda! — Dobra robota — usłyszałam głos pana Wallakera. — Napracowałeś się i są owoce. Wysiłek nagrodzony. — Hm! — odezwałam się, myśląc, że może trafił się dobry moment, aby przeprosić i wyjaśnić wszystko, ale pan Wallaker nie zareagował, tylko odwrócił się i poszedł sobie. Mnie pozostało napawanie się widokiem jego zgrabnego tyłka. Skończyło się na dwóch dużych Big Macach z frytkami, podwójnym shake’u czekoladowym i pączku z cukrową posypką. A mogło być gorzej. Podobny z daleka do Gregory Pecka, podobny z bliska do świni pyska. Jak to dobrze, że zawsze jest jeszcze jedzenie.

WYWIADÓWKA

5 LISTOPADA 2013, WTOREK 21.00. Hmmm. Może jednak wcale nie jest taki niepodobny do Gregory’ego Pecka. Z pewnością nie jest zaś podobny do pyska świni. Dotarłam na wywiadówkę, przyznaję, odrobinę spóźniona, i okazało się, że większość rodziców już się szykuje do wyjścia, a nauczyciel Billy’ego, pan Pitlochry-Howard zerka na zegarek. Do sali wszedł pan Wallaker z naręczem sprawozdań i zestawień. — Ach, pani Darcy — powiedział. — Mimo wszystko postanowiła nas pani jednak zaszczycić swoją obecnością? — Otóż postanowiłam. Ale wypadło mi. Spotkanie — odparłam nadętym tonem (mimo że z jakichś niewyjaśnionych powodów nikt dotąd jakoś nie chciał się ze mną spotkać w sprawie Czas się tu zatrzyma, czyli mojej uwspółcześnionej wersji Do latarni morskiej) i z przymilnym uśmiechem usiadłam przed samym nosem pana Pitlochry-Howarda. — Jak MIEWA SIĘ Billy? — spytał życzliwie pan Pitlochry-Howard. Zawsze czuję się niezręcznie, gdy słyszę tego rodzaju pytanie. Czasami jest mi miło, ale tylko wówczas, gdy mam powody wierzyć, że wzięło się ze szczerego zainteresowania — w tym momencie jednak zalęgło się we mnie natychmiastowe i paranoiczne podejrzenie, że jest to ironia i jego zdaniem z Billym dzieje się coś złego. — Jak najlepiej — odparowałam, jeżąc się. — A jak mu leci, no tego, w szkole? — Sprawia wrażenie bardzo zadowolonego. — Dogaduje się z innymi chłopcami? — spytałam z lękiem. — Tak, tak, lubiany przez chłopców, bardzo pogodny. Zdarza mu się chichotać na lekcjach. — Rozumiem, rozumiem — powiedziałam, nagle sobie przypomniawszy, jak

dawno, dawno temu mama dostała list od dyrektorki mojej szkoły, w którym ta sugerowała, że mam patologiczne problemy z chichotaniem. Na szczęście tato wówczas interweniował i ochrzanił nauczycielkę. Niemniej może to jakiś genetyczny defekt? — Chyba tym chichotaniem nie musimy się za bardzo przejmować — wtrącił się pan Wallaker. — A problem z angielskim? — No cóż, ortografia… — zaczął pan Pitlochry-Howard. — W dalszym ciągu? — spytał pan Wallaker. — Chyba rozumiecie, panowie, że on jeszcze jest taki mały — powiedziałam, gotując się do obrony Billy’ego. — A poza tym osobiście, jako pisarka, uważam, że język bezustannie ewoluuje, fluktuuje i tak naprawdę przekazanie tego, co się chce powiedzieć, jest ważniejsze niż ortografia i interpunkcja. — Na chwilę umilkłam, bo sobie przypomniałam, jak Imogen z Greenlight oskarżyła mnie, że stawiam kropki i inne znaki interpunkcyjne gdzie popadnie, to znaczy tam, gdzie mi się wydaje, że ładnie wyglądają. — No bo na przykład spójrzcie na słowo center — ciągnęłam. — Kiedyś pisało się centre, a teraz zostało zamerykanizowane. Sama widziałam, jak to wygląda w testach, a wszystko przez komputery, bo one tak piszą! — zakończyłam triumfalnie. — Zaiste. Eureka! Na dodatek przez jedno „r” — powiedział pan Wallaker. — Niemniej na tym etapie edukacji Billy musi uczyć się tego, czego od niego wymagamy, bo inaczej będzie odstawał od innych i czuł się jak dureń. Więc może poćwiczylibyście razem, kiedy rankiem oboje wbiegacie na wzgórze, już po dzwonku? — Okej — obiecałam, patrząc na niego spod zmarszczonych brwi. — A jak u niego z prawdziwym pisaniem? To znaczy kreatywnym? — No cóż… — odparł pan Pitlochry-Howard, szeleszcząc papierami. — A tak. Mieli za zadanie napisać o jakimś dziwie. — Proszę mi pokazać — powiedział pan Wallaker, wkładając okulary. O Boże. Ależ by było cudownie… Oboje moglibyśmy wkładać okulary do czytania na randkach i żadne z nas by się tego nie wstydziło.

— Coś dziwnego, powiada pan? — Chrząknął. Mama Rano jak budzimy mamę to jej włosy są jak z wariatkowa. Łaaa! Jakby gdzieś blisko wybuchła bomba! Potem ona mówi, że jesteśmy w wojsku więc bez paniki brać sprzęt na raz dwa! raz dwa! Ale później dramatyczna porażka! Wsypała musli do pralki a nam dała persila. Mabel się spóźniła do przeszedszkola bo ją tak popędziło. Dramatyczna porażka lewel 2! Mówi do nas słuchać się mnie! Ona jest jak Francuzki policjant i to jest przez tą Francuzką książkę dla rodziców i teraz Mabel mówi tak samo do Spaliny i mówi jeszcze cholera. Dramatyczna porażka lewel 3!! Jak mama pracuje to pisze na kompterze i gada przez telefon i wtedy też żuje nicoret. Jak się nie dostałem do chóru w zeszłym roku to powiedzia że to nie dramatyczna porażka tylko X factor i że za rok! I tak było! I potem znalazła puffla numer dwa który był zaginiony w akcji i mnie przytuliła ale potem zeszedłem w nocy na dół i ona tańczyła sama… do killer queen. Auć! Graaaang!! Dziwne bardzo dziwne. Z przerażenia aż mnie wbiło w krzesło. To tak właśnie widziały mnie moje dzieci? Pan Pitlochry-Howard spuścił wzrok i wpatrywał się w swoje papiery, czerwony jak burak. — >No cóż! — powiedział pan Wallaker. — Jak sama pani postulowała, przekazał dokładnie to, co chciał powiedzieć, i nadzwyczajnie mu się udało. Niezwykle wyrazisty obraz… dziwu. Spojrzałam na niego chłodno. Wydaje mu się, że wszystko jest w jak najlepszym porządku, co? Wie, jak wydawać rozkazy i jak słuchać rozkazów, zapakował swoich chłopców do szkoły z internatem, wakacje spędza na niezobowiązującym szlifowaniu do maestrii ich niewiarygodnych talentów muzycznych oraz sportowych, jednocześnie ucząc ich, jak pisać poprawnie wyrazy w rodzaju „laboratorium”.

— A co z pozostałymi przedmiotami, są jeszcze jakieś problemy? — zapytał, zwracając się do pana Pitlochry-Howarda. — Nie. Jest… stopnie są bardzo dobre, tylko z tą ortografią sobie nie radzi. I z odrabianiem lekcji. — Zobaczmy — powiedział pan Wallaker, przeglądając prace z fizyki; do ręki trafiła mu ta o planetach. — „Napisz pięć zdań, w których będą informacje o planecie Uran” — zaczął czytać. Urwał. Znienacka poczułam, jak w gardle wzbiera mi głupkowaty chichot. — Napisał tylko jedno zdanie. Czyżby nie zrozumiał polecenia? — Zdaje się, problem polegał nie tyle na zrozumieniu pytania, co na znalezieniu dostatecznej ilości informacji na temat obszaru galaktycznego pozbawionego, było nie było, jakichś szczególnie interesujących właściwości — odparłam, ledwie panując nad sobą. — Doprawdy? Uważa pani, że Uran niczym szczególnym się nie cechuje? Bez cienia wątpliwości widziałam, że pan Wallaker też ledwie tłumi śmiech. — Tak — udało mi się wykrztusić. — Gdyby chodziło o Marsa, osławioną Czerwoną Planetę, na której ostatnio lądowały te wszystkie automatyczne misje… czy bodaj Saturna z jego licznymi pierścieniami… — Tak, tak… Mars i jego bliźniacze, kuliste księżyce… — mruknął pod nosem pan Wallaker, zerkając przelotnie, przysięgłabym, na moje cycki. Jednak zaraz znowu wbił skupione spojrzenie w prace. — Święte słowa — dodałam zduszonym głosem. — Ależ pani Darcy — wybuchnął pan Pitlochry-Howard, tonem urażonej dumy — osobiście Uran fascynuje mnie znacznie bardziej niż… — Dziękuję panu! — wymknęło mi się, po czym wreszcie pofolgowałam sobie i zaczęłam ryczeć ze śmiechu. — Panie Pitlochry-Howard — powiedział pan Wallaker, biorąc się w garść. — Zdaje się, że każde z nas nad wyraz precyzyjnie określiło swój punkt widzenia. I… — mruknął półgłosem: — Widzę teraz, skąd się bierze to chichotanie. Czy są

jeszcze jakieś inne problemy związane z postępami Billy’ego w nauce tudzież kwestie wychowawcze, nad którymi należałoby się pochylić? — Nie, nie, stopnie są bardzo dobre, dogaduje się z innymi chłopcami, bardzo wesoły, wspaniały młody człowiek. — To wszystko dzięki panu, panie Pitlochry-Howard — wyrzęziłam głosem, od którego mnie samą ciarki brały. — Znakomity z pana dydaktyk! Dziękuję ze szczerego serca. A potem, nie odważając się spojrzeć na pana Wallakera, wstałam i posuwistymi krokami opuściłam salę. Wsiadłam do samochodu, ale wtedy dotarło do mnie, że przecież nie wyjaśniłam do końca sprawy zadań domowych. Nie ma rady, trzeba wracać — jeżeli pan PitlochryHoward będzie zajęty, pozostanie mi pan Wallaker. Wróciłam do sali i zobaczyłam, że pan Pitlochry-Howard i pan Wallaker rozmawiają z Nicolette i jej przystojnym mężem, który obejmuje ją opiekuńczym ramieniem. Nieładnie jest podsłuchiwać, jak inni rodzice konsultują się z nauczycielami, ale Nicolette tokowała tak głośno, że nie mogłam nie słyszeć. — Po prostu tak się zastanawiam, czy państwo nie wymagają przypadkiem zbyt wiele od Atticusa — mamrotał pan Pitlochry-Howard. — Uczestniczy w tylu zajęciach pozalekcyjnych… po lekcjach cały czas u kolegów na „umówionych zabawach”… Chłopiec czasami wydaje się przytłoczony nawałem zajęć. Kiedy okazuje się, że nie jest najlepszy, rozpacza. — Na którym jest miejscu w klasowym rankingu? — spytała Nicolette. — Jak daleko mu do najlepszych? Zerknęła na wykres, ale pan Pitlochry-Howard szybko przykrył go dłonią. Nicolette ze złością odrzuciła do tyłu włosy. — Dlaczego nikt nas nie informuje, jak sobie radzą nasze dzieci w porównaniu z pozostałymi? Dlaczego nie wiemy, jakie zajmują miejsca w rankingu? — Nie prowadzimy czegoś takiego jak ranking klasowy, pani Martinez — powiedział pan Pitlochry-Howard.

— Dlaczego? — atakowała niezmordowanie, pod pozorami łagodnej, zdawkowej ciekawości kryjąc morderczą furię. Cóż, za każdym pięknym arrasem skrywa się zbir z mieczem… — To naprawdę dla ich własnego dobra — wskazał pan Pitlochry-Howard. — Proszę pozwolić, że coś wyjaśnię — powiedziała Nicolette. — Swego czasu byłam CEO wielkiej sieci klubów fitness, która posiadała swoje oddziały w całym Zjednoczonym Królestwie i Ameryce Północnej. A teraz jestem CEO mojej rodziny. Moje dzieci to najważniejszy, najbardziej złożony i fascynujący produkt, jaki kiedykolwiek stworzyłam i udoskonaliłam. Muszę być w stanie szacować ich postępy w relacji do ich rówieśników, aby móc korygować ich rozwój. Pan Wallaker przyglądał się jej w milczeniu. — Zdrowe współzawodnictwo jest czymś jak najbardziej uzasadnionym, ale kiedy obsesja na punkcie miejsca w rankingu wypiera przyjemność z uczenia się danego przedmiotu… — zaczął nerwowo pan Pitlochry-Howard. — Uważa pan, że zajęcia pozalekcyjne i umówione zabawy z innymi dziećmi go stresują? — spytała Nicolette. Mąż położył jej dłoń na ramieniu: — Kochanie… — Chłopców trzeba doskonalić. Muszą grać na fletach. Muszą uprawiać szermierkę. Co więcej — ciągnęła — nie postrzegam zobowiązań towarzyskich jako „umówione zabawy”. To są ćwiczenia w umiejętnościach budowania zespołu. — TO SĄ DZIECI! — ryknął pan Wallaker. — To nie są produkty wytwarzane przez korporacje. Niepotrzebny im bezustanny masaż ego, tylko poczucie pewności siebie, zabawa, przyjaźń, miłość, świadomość własnej wartości. Muszą zrozumieć, że zawsze, choćby nie wiadomo co, będzie ktoś od nich lepszy, a ktoś gorszy, i że ich wartość zasadza się na zadowoleniu z tego, kim są, co robią, a tym bardziej będą zadowoleni z tego, co robią, im lepiej to będą robić, im więcej się nauczą. — Pan wybaczy — odparowała Nicolette. — Jak rozumiem, pana zdaniem, wysiłek nie ma sensu? Cóż. W takim razie chyba zastanowimy się nad inną szkołą. Takie Westminster…

— Przede wszystkim trzeba sobie zdawać sprawę, że chłopcy kiedyś dorosną — podjął pan Wallaker. — Świat to nie jest miłe miejsce. A nie osiągną sukcesu w dalszym życiu, jeśli teraz będą zawsze tylko wygrywać. Muszą się nauczyć, jak sobie radzić z porażką, muszą się nauczyć przegrywać, zachowując optymizm i wiarę w siebie. Te umiejętności rokują znacznie lepiej dla ich przyszłej kariery niż pozycja w rankingu trzeciej klasy. O kurde. Jakim cudem pan Wallaker trafił na Małą książeczkę nauk Buddy? — Świat wcale nie jest taki niemiły, jeśli się wie, jak wygrywać — zagruchała Nicolette. — Więc jakie miejsce zajmuje Atticus w rankingu klasowym, jeśli wolno spytać? — Nie prowadzimy żadnych rankingów klasowych — powtórzył pan Wallaker i podniósł się. — Jeszcze coś? — Tak, francuski — powiedziała Nicolette, zupełnie nie zbita z pantałyku. Wszyscy na powrót usiedli. 22.00. Może pan Wallaker ma rację z tym, że zawsze jest „ktoś lepszy i ktoś gorszy”. Właśnie wracałam do samochodu, kiedy usłyszałam, jak jakaś wyfiokowana i umordowana matka, mocująca się z trójką przesadnie wystrojonych dzieci, wybucha: — Clemency! Ty cholerna, zasrana, mała c***!

PIĘĆDZIESIĄT ODCIENI STAROŚCI

22 LISTOPADA 2013, PIĄTEK 62 kilo (bezsilne obsuwanie się ku otyłości), kalorii 3384, liczba dietetycznych coli 7, liczba red bulli 3, panini z serem i szynką 2, ćwiczeń 0, miesiące od ostatniego farbowania odrostów 2, tygodnie od ostatniej depilacji łydek 5, tygodnie od ostatniego malowania paznokci u nóg 6, miesiące od ostatniego doświadczenia seksualnego 5 (znów dziewica odrodzona). Jestem zapuszczona — niewydepilowana, krzaczaste brwi, zero ćwiczeń, peelingu, pedikiuru i medytacji, odrosty nietknięte, włosy niewymodelowane, nieubrana (fatalnie, bo zupełnie już o to nie dbam) — na dodatek kompensuję to obżeraniem się. Muszę się za siebie wziąć.

23 LISTOPADA 2013, SOBOTA 15.00. Wyszłam od fryzjera, gdzie przywrócili młodzieńczą chwałę moim odrostom. I na przystanku autobusowym akurat nadziałam się na plakat z Sharon Osbourne i jej córką Kelly: Sharon Osbourne z kasztanowatymi włosami i Kelly z siwymi. Nic już nie rozumiem. Czy naturalna starość to aktualnie najmodniejszy odpowiednik bohemiastej apaszki? Mam wrócić do fryzjera i prosić o przywrócenie pierwotnego wyglądu moim siwym odrostom, a od człowieka od botoksu domagać się paru zmarszczek? Wir myśli w mojej głowie przerwał czyjś głos. — Witam! — Pan Wallaker! — powiedziałam, kokieteryjnie strosząc włosy. — Dzień dobry! — Był ubrany w ciepłą, ale seksowną marynarkę z szalikiem, patrzył na mnie z góry w ten sam sposób co zawsze, to znaczy wycofany i chłodny;

kącik ust wyginał leciutki grymas. — Niech pan posłucha — wzięłam od razu byka za rogi. — Chcę przeprosić za to wszystko, co nagadałam podczas szkolnego koncertu, i za to, że byłam taka wkurzająca, skoro pan przecież zawsze traktował mnie życzliwie. Ale myślałam, że pan jest żonaty. A teraz już wiem wszystko. Znaczy się, nie wszystko. Wiem, że był pan w SAS i… Wyraz jego twarzy uległ dramatycznej zmianie. — Słucham? — Jake i Rebecca są moimi sąsiadami z naprzeciwka i… Uciekł spojrzeniem gdzieś w bok, mięśnie szczęki zaczęły mu miarowo chodzić. — Proszę się nie denerwować. Nikomu nie wypaplałam. Chcę powiedzieć, rozumie pan, że ja wiem, jak to jest, gdy człowiekowi przydarzy się coś naprawdę złego. — Nie chcę rozmawiać o tych sprawach — przerwał mi brutalnie. — Wiem, pan myśli, że jestem okropną matką i że po całych dniach nic tylko wysiaduję u fryzjera albo kupuję prezerwatywy, ale tak naprawdę wcale taka nie jestem. Te ulotki o rzeżączce… to Mabel je pozbierała u lekarza. Nie mam ani rzeżączki, ani syfilisu… — Przeszkadzam? Ze Starbucksa wyszła właśnie olśniewająca dziewczyna; niosła dwie kawy. — Cześć. — Wręczyła mu jeden z kubków i uśmiechnęła się do mnie. — To jest Miranda — powiedział sztywno pan Wallaker. Miranda była piękna i młoda, lśniące czarne włosy wylewały się spod modnej, wełnianej czapki. Do tego długie, szczupłe nogi w dżinsach i… i botki z ćwiekami. — Miranda, to jest pani Darcy, matka jednego z naszych uczniów. — Bridget! — usłyszałam kolejny głos. Ulicą biegła fryzjerka, która przed chwilą farbowała mi odrosty. — Zostawiłaś portfel w salonie. Dobry kolor? Będziesz miała Gwiazdkę w odcieniach młodości! — Miło z twojej strony, dziękuję. Wesołych świąt — powiedziałam głosem, jaki mógłby wydobyć z siebie zepsuty robot-babcia. — Wesołych świat, panie Wallaker.

Wesołych świąt, Mirando — dodałam, mimo że do świąt było jeszcze przecież daleko. Patrzyli na mnie dziwnie, kiedy chwiejnym krokiem odchodziłam. 21.15. Dzieci śpią, a ja jestem bardzo stara i samotna. Nikomu już się nigdy nie spodobam, nigdy, przenigdy. Pan Wallaker aktualnie bzyka się z Mirandą. Wszyscy wiodą perfekcyjne życie. Oprócz mnie.

TRZASK PĘKAJĄCYCH SKORUP

25 LISTOPADA 2013, PONIEDZIAŁEK 61,5 kilo, różnica między moją wagą a wagą Mirandy 21 kilo. 9.15. No dobra. Jakoś doszłam do siebie. Wiem, co robić. Nie nurzać się w rozpaczy. Nie zadręczać myślami, że z facetami jestem do niczego. Nie wyobrażać sobie, jakie perfekcyjne życie mają wszyscy oprócz mnie — tu wyjątkiem będzie tylko ta cholerna Miranda. Pielęgnować swoje wewnętrzne wielkie drzewo i chodzić na jogę. 13.00.O kurde. Poszłam na jogę, ale zaraz się okazało, że wcześniej znowu przesadziłam z dietetyczną colą. Dość powiedzieć, że pozycja „gołębia” okazała się ponad moje siły. Wyszłam z sali i spróbowałam zajęć z medytacji, które odbywały się obok, ale które w sumie były chyba stratą pieniędzy. Kosztowały piętnaście funciaków, a cała zabawa polegała tylko na tym, że się siedzi po turecku i próbuje opróżnić umysł. Mój umysł jakoś opróżnić się nie chciał, myślałam wciąż o panu Wallakerze i Mirandzie, a mój wzrok błąkał się po wnętrzu, aż wreszcie zafundował mi taki szok, że omal nie puściłam bąka. Nie od razu go rozpoznałam i patrzyłam przez dłuższą chwilę, póki się nie upewniłam, że na czerwonej macie, w szarym ubraniu, z zamkniętymi oczyma i dłońmi wspartymi na kolanach siedzi nie kto inny, jak George z Greenlight. To znaczy prawie na pewno on — bez okularów nie mogłam mieć stuprocentowej gwarancji. Wpatrywałam się więc w niego przez dłuższą chwilę i wtedy zauważyłam wielkie okulary oraz iPhone’a obok jego maty. George we własnej osobie. Po zajęciach nie bardzo wiedziałam, czy powiedzieć mu „cześć”, czy nie, ale potem pomyślałam sobie, że było nie było, ostatnią godzinę spędziliśmy zjednoczeni na jakimś poziomie duchowym, nawet jeśli tylko mimowolnie, więc jednak

zagadałam: — George? Włożył okulary i spojrzał na mnie podejrzliwie, jakby się bał, że zaraz będę chciała wcisnąć mu scenariusz. — To ja! — powiedziałam. — Pamiętasz mnie? Liście w jego włosach? — Co? A tak. Hej. — Nie wiedziałam, że medytujesz. — Ano. Skończyłem z biznesem filmowym. Nic się nie liczy, tylko efekty specjalne. Żadnego szacunku dla sztuki. Miałkość. Pustka. Gniazdo węży. Na dodatek sam zacząłem się sypać. Mało co, a… Zaczekaj. — George sprawdził iPhone’a. — Mam zaraz samolot. Lecę na trzy miesiące do aśramy w Lahore. Cieszę się, że się spotkaliśmy. — Możesz dać mi chwilę? — zaryzykowałam. Odwrócił się, wyraźnie zniecierpliwiony. — Jesteś pewien, że ta aśrama nie jest w Le Touquet? Roześmiał się i pewnie dopiero wtedy sobie przypomniał, kim jestem, a potem wyściskaliśmy się z cokolwiek zatrważającą desperacją. W końcu George głębokim głosem reżysera filmowego powiedział: — Namaste — skrzywił się jeszcze ironicznie i tym razem zwiał na dobre, oczywiście gapiąc się po drodze w ekran iPhone’a. A ja pojęłam, że mimo wszystkiego, co się stało, to w sumie nawet lubię George’a z Greenlight.

26 LISTOPADA 2013, WTOREK 61 kilo, różnica między moją wagą a wagą Mirandy 20,5 kilo (postęp!), kalorie 4826, panini z szynką i serem 2, pizzy 1,5, kubków mrożonego jogurtu Häagen-Dazs 2, jednostki alkoholu 6 (naganne). 9.00. Odwiozłam dzieci. Czuję się gruba. Chyba skoczę na panini z szynką i serem. 10.30.Kiedy stałam w kolejce, nagle zauważyłam Perfekcyjną Nicolette. Też stała, czekając na swoje zamówienie. Była ubrana w kurtkę ze sztucznego misia, okulary

przeciwsłoneczne, w ręku trzymała ogromną torbę. Wyglądała jak Kate Moss na jakimś wieczornym evencie, tyle że godzina była dziewiąta rano. Miałam ochotę zwiać natychmiast, z drugiej strony naczekałam się w tej kolejce całe wieki, więc kiedy Nicolette wreszcie się odwróciła i zauważyła mnie, rzuciłam raźnie: — Cześć! Zamiast spodziewanego lodowatego powitania Nicolette tylko podniosła wzrok znad papierowego kubka w ręku i powiedziała stosunkowo normalnym głosem: — Mam nową torbę. Od Hermèsa — oświadczyła, unosząc torbę. A potem zaczęły jej drżeć ramiona. — CappuccinoVentiDecafBezCukruResztaDlaPana — wytrajkotałam, wciskając bariście piątaka i myśląc: „Skoro Nicolette się załamała, to znaczy, że to już koniec. Sprawa jest przegrana. Jesteśmy wszyscy ruiną, stosem potrzaskanych skorup: i ci z lewa, i ci z prawa, i ci w środku”. — Chodźmy na dół — powiedziałam do Nicolette, niezdarnie klepiąc ją po ramieniu. Na szczęście w podziemiach nie było nikogo. — Mam nową torbę — powiedziała. — A tu jest paragon. Spojrzałam pustym wzrokiem na paragon. — Mąż mi ją kupił, na lotnisku we Frankfurcie. — Miły gest. Jest naprawdę piękna — skłamałam. Torba była jak z domu wariatów. Bez ładu i składu, sprzączki, paski i kółka natkane jak popadnie przez szaleńca na terapii zajęciowej. — Popatrz na paragon — powiedziała, stukając w niego palcem. — Ilość sztuk: dwie. Zamrugałam. Faktycznie, z paragonu wynikało, że kupione zostały dwie torby. No i co z tego? — To jakaś pomyłka — stwierdziłam. — Zadzwoń do nich, niech oddadzą kasę. Pokręciła głową. — Wiem, kim ona jest. Dzwoniłam do niej. To trwa już osiem miesięcy. Kupił jej identyczną torbę. — Skrzywiła się, jej twarz jakby zapadła się w sobie. — To był prezent. A jej kupił taką samą.

Wróciłam do domu i sprawdziłam maile. Nadawca: Nicolette Martinez Temat: Zasrany szkolny koncert Chcę was tylko poinformować, że mam w dupie, kto przyniesie ciasto bakaliowe albo zrobi grzańca w tym roku, i w ogóle wszyscy możecie sobie przyjść, o której wam, KURWA, pasuje, bo ja całą sprawę jednoznacznie pierdolę. Nicorette Potrzebowałam tego. Chyba zadzwonię do Nicolette. 23.00.Spędziłam upojny wieczór, bo przyszła Nicolette; chłopcy we trzech rozrabiali na Robloxie, Mabel oglądała SpongeBoba Kanciastoportego, a my piłyśmy wino i obżerałyśmy się pizzą, serem, okraszając je dietetyczną colą, red bullem, czekoladowymi pastylkami Cadbury’s, rolosami i Häagen-Dazs. A potem Nicolette kazała sobie puścić OkCupid i w trakcie oglądania coraz to pokrzykiwała: „Gnoje! Bezmózgowcy!”. Na to wszystko wpadł Tom. Lekko napruty, bez końca rozwodził się nad wynikami jakichś najnowszych badań: — Okazało się, że najlepszym miernikiem trwałego zdrowia emocjonalnego jest sumaryczna jakość wszystkich związków międzyludzkich, w jakich funkcjonuje dana osoba, a nie, jak dotychczas sądzono, że decyduje o nim przede wszystkim związek z „osobą znaczącą”. A więc miarą naszego szczęścia nie jest mąż czy chłopak, tylko wszyscy ludzie, którzy nas otaczają. Tak mi przyszło do głowy, że muszę ci o tym opowiedzieć. Ale teraz już lecę, bo jestem umówiony z Arkisem. Nicolette śpi w moim łóżku, na piętrowe wcisnęliśmy całą czwórkę dzieciaków. I proszę. Okazuje się, że mężczyźni nie są mi do niczego potrzebni.

NARODZINY BOHATERA

29 LISTOPADA 2013, PIĄTEK Oto co się wydarzyło. Billy i jego koledzy grali mecz w innej szkole, na East Finchley, kilka mil stąd. Rodzicom kazano zaparkować na ulicy, ponieważ na teren szkoły wjechać nie było można — wysoki budynek z czerwonej cegły miał tylko niewielki wybetonowany dziedziniec przed bramą, z lewej strony w zagłębieniu terenu, jakiś metr poniżej poziomu ulicy, znajdowało się boisko otoczone płotem z grubej metalowej siatki. Chłopcy biegali za piłką po boisku, matki stały na schodach wiodących do szkoły i plotkowały. Znienacka pod szkołą z piskiem opon zatrzymało się czarne bmw, za kierownicą siedział z telefonem bezczelnie przyklejonym do ucha absurdalnie krzykliwie ubrany ojciec któregoś z dzieci. Pan Wallaker podszedł do samochodu. — Najmocniej przepraszam… Kierowca zignorował go i dalej rozmawiał przez telefon, silnik pracował. Pan Wallaker zastukał w okno wozu. — Nie wolno wjeżdżać na teren szkoły. Proszę zaparkować na ulicy. Okno uchyliło się odrobinę. — Czas to pieniądz, przyjacielu. — To kwestia bezpieczeństwa. — Ba! Bezpieczeństwo. Daj mi dwie minuty. Pan Wallaker spojrzał na niego surowo. — Proszę. Stąd. Odjechać. Wciąż nie odkładając telefonu, tamten wściekłym ruchem ręki wrzucił wsteczny bieg i nie patrząc za siebie, ruszył z piskiem opon w kierunku boiska. Wjechał prosto w jeden z grubych metalowych słupków, na których wspierało się ogrodzenie.

Wszyscy popatrzyli w jego stronę, a on tymczasem, zaczerwieniony na twarzy i niepomny, że ma wrzucony wsteczny, wcisnął pedał gazu i ponownie uderzył w słupek ogrodzenia. Rozległ się nieprzyjemny trzask i słupek zaczął się przewracać. — Chłopcy! — zawołał pan Wallaker. — Jak najdalej od płotu! Biegiem! Wszystko działo się jakby w zwolnionym tempie. Chłopcy zapomnieli o piłce i rzucili się do ucieczki, metalowy słup chylił się i chylił, póki z ogłuszającym łomotem i zgrzytem całkiem nie przewrócił się na boisko, ciągnąc za sobą siatkę. Razem z nim zaczął zsuwać się samochód, którego przednie koła wciąż dotykały betonowej powierzchni dziedzińca, podczas gdy tylne ledwie opierały się na krawędzi zagłębienia. Wszyscy zgromadzeni zamarli w przestrachu i tylko pan Wallaker skoczył w dół, na boisko, krzycząc po drodze: — Dzwońcie na 999! Niech ktoś obciąży maskę! Chłopcy! Zbiórka po drugiej stronie. Niemożliwy facet z bmw zaczął otwierać drzwi. — Ty! Nie ruszaj się! — krzyknął na niego pan Wallaker, ale tymczasem samochód ześlizgiwał się dalej, tylne koła wisiały już w powietrzu ponad boiskiem. Toczyłam wzrokiem po chłopcach stojących po drugiej stronie boiska. Billy! Gdzie jest Billy? — Uważaj na Mabel! — poprosiłam Nicolette, a sama pobiegłam do nich. Stanęłam nad panem Wallakerem, który spokojnie przyglądał się rozgrywającej się przed nami scenie. Zmusiłam się, żeby też spojrzeć. Gruby metalowy słupek ogrodzenia sterczał teraz ukośnie w górę, jednym końcem oparty o krawędź zagłębienia, drugim o powierzchnię boiska. Siatka wisiała krzywo niczym spadzisty dach namiotu. Pod nią, uwięzieni przez padający płot, kulili się Billy, Bikram i Jeremiah i przerażonymi oczyma patrzyli na pana Wallakera. Za sobą mieli skarpę, przed sobą i z boku siatkę, a nad nimi chwiejnie kołysał się samochód. Jęknęłam i nie myśląc, zeskoczyłam na płytę boiska. — Wszystko będzie dobrze — cicho oznajmił pan Wallaker. — Wiem, co robić.

Podszedł i pochylił się. — Okej, superbohaterowie, wasz moment nadszedł. Skulcie się pod skarpą. Pozycja awaryjna. — Dobra robota, żołnierze — pochwalił ich za moment, a potem schwycił ciężki słupek i zaczął go podnosić. — Teraz… W tej samej chwili rozległ się zgrzyt metalu po betonie i z towarzyszeniem sypiących się fragmentów betonu bmw ześlizgnęło się jeszcze trochę, a jego tył niebezpiecznie zakołysał się w powietrzu. Nad nami rozległy się przerażone krzyki matek, z oddali dobiegł jęk syren. — Nie ruszać się spod skarpy, chłopcy! — zawołał zupełnie nieskonsternowany pan Wallaker. — Wszystko będzie dobrze! Ostrożnie wszedł na siatkę przewróconego płotu, zatrzymał się tuż pod samochodem. Uniósł ręce i z całej siły podparł podwozie. Widziałam, jak napinają się jego mięśnie: na przedramionach, na karku, pod koszulą. — NIECH KTOŚ OBCIĄŻY MASKĘ! — zawołał do stojących na dziedzińcu, a na jego czole wykwitły krople potu. — DROGIE PANIE! ŁOKCIAMI NA MASKĘ! Uniosłam wzrok i zobaczyłam, jak nauczyciele oraz matki dzieci otrząsają się z szoku i niczym stadko przestraszonych kurcząt obsiadają maskę samochodu. Dzięki temu, że pan Wallaker z całej siły pchał go od spodu, wóz przestał się ześlizgiwać, a nawet uniósł się odrobinę. — Okej, chłopcy — wystękał, wciąż nie puszczając. — Trzymajcie się skarpy. A potem powoli idźcie w prawo, jak najdalej od samochodu. Aż wyjdziecie spod płotu. Podbiegłam do krawędzi obalonego ogrodzenia, kilkoro rodziców i nauczycieli dołączyło do mnie. Razem odrobinę unieśliśmy wygiętą siatkę i chłopcy powoli przepełzli pod stalową plecionką, Billy jako ostatni. Tymczasem na dół zeskakiwali już strażacy, unosząc siatkę jeszcze wyżej i wyciągając chłopaków, najpierw Bikrama, którego koszula zaczepiła się o druty, potem Jeremiaha. Billy wciąż był w środku. Kiedy Jeremiah wreszcie został uwolniony, wyciągnęłam ręce i z siłą — jak mi się zdawało — dziesięciu ludzi schwyciłam Billy’ego i pociągnęłam do siebie. Łkałam, gdy wreszcie udało mi się

go uwolnić, łkałam, gdy strażacy wynosili nas na górę. — To już wszyscy! Pomóżcie! — krzyczał pan Wallaker, jego ręce i ciało powoli zaczynały drżeć pod ciężarem samochodu. Strażacy ruszyli mu na ratunek, twardo stąpając po przechylonej siatce, gdzie jeszcze przed momentem kulili się trzej chłopcy. — Gdzie Mabel? — dramatycznie krzyknął Billy. — Musimy ją ratować! Trójka chłopców ruszyła gwałtownie przez tłumek zgromadzony na dziedzińcu, niczym superbohaterowie w rozwianych pelerynach. Poszłam za nimi, a na końcu drogi czekała na nas Mabel, stojąca spokojnie u boku spanikowanej Nicolette. Billy rzucił jej się na szyję, krzycząc: — Uratowałem ją! Uratowałem moją siostrę! Wszystko dobrze, siostro? — Tak — odparła uroczyście. — Ale to pan Wallakel wszystkich ulatował! Tymczasem niemożliwy facet z bmw pośrodku całego tego pandemonium znów spokojnie otworzył drzwi samochodu i tym razem wysiadł jak gdyby nigdy nic, otrzepując płaszcz; samochód znowu zaczął się staczać ze skarpy. — ZJEŻDŻA NA DÓŁ! — dobiegł nas z zagłębienia krzyk pana Wallakera. — UCIEKAJCIE, LUDZIE! Podbiegliśmy wszyscy bliżej, żeby zobaczyć, jak pan Wallaker i pomagający mu strażacy odskakują szybko na bok, a tymczasem beemka runęła na stalowy słupek ogrodzenia, odbiła się od niego, przechyliła i przewróciła na bok; piękną karoserię pokryły pęknięcia, wśród przeraźliwego trzasku odłamki strzaskanych szyb i innego śmiecia zasypały siedzenia z kremowej skóry. — Moja bima! — wrzasnął nieszczęsny facet. — Czas to pieniądz, kutasie — odciął mu się Wallaker, uśmiechając się ze złośliwą rozkoszą. Kiedy sanitariusze odprowadzali go na bok, podnieconemu Billy’emu nie zamykały się usta: — Mamo, widzisz, w ogóle nie mogliśmy się ruszyć. Baliśmy się uciekać, bo ten słup nad nami wisiał. Ale potem staliśmy się superbohaterami, ponieważ… Tymczasem wokół rozpętał się chaos — rodzice biegali jak oszalali dookoła,

powiewały przedłużane włosy, wielkie drogie torby walały się po ziemi. Na schodach wiodących do szkoły pojawił się pan Wallaker. — Cisza! — krzyknął. — Uprasza się wszystkich o zachowanie spokoju! No dobrze, chłopcy. Za moment ustawicie się w szeregu i odliczycie od lewej. Ale najpierw posłuchajcie. Mamy za sobą prawdziwą przygodę. Nikomu nic się nie stało. Zachowaliście się dzielnie, zachowaliście spokój, a trzej z was, to znaczy: Bikram, Jeremiah i Billy, okazali się superbohaterami jakby prosto z komiksu. Dzisiaj wrócicie do domów, gdzie będziecie mogli świętować, ponieważ dowiedliście, że kiedy dzieje się coś naprawdę strasznego, a coś takiego dzisiaj się właśnie wydarzyło, potraficie być dzielni i zachować zimną krew. Rodzice i chłopcy zaczęli klaskać i wiwatować. — O mój Boże — powiedziała Farzia. — Ja pierdolę… — co zasadniczo oddawało również moje uczucia. A potem minął nas pan Wallaker i obrzucił mnie przelotnym, pełnym samozadowolenia spojrzeniem, ujmująco podobnym do tego, co czasami widzę w oczach Billy’ego. — Wszystko w ramach nauczycielskich obowiązków? — zapytałam. — Bywało gorzej — odparł radośnie — ale tym razem przynajmniej pani fryzura nie ucierpiała. Gdy odliczanie już dobiegło końca, Bikrama, Billy’ego i Jeremiaha otoczyli koledzy. Wszystkich trzech ambulans miał zabrać do szpitala na badanie. Przy wsiadaniu do karetki w otoczeniu swoich przerażonych matek sprawiali wrażenie członków boysbandu, którzy stali się sławni po niedawnym występie w Mam talent. Mabel zasnęła w karetce i nie obudziła się, kiedy chłopcy przechodzili badania. W sumie nic im się nie stało, nie licząc paru zadrapań. Wkrótce do szpitala dotarli ojcowie Bikrama i Jeremiaha. Kilka minut po nich pojawił się pan Wallaker, uśmiechnięty, z wypchanymi torbami z McDonalda w ręku, i opowiedział chłopcom ze szczegółami, co się wydarzyło, odpowiadając na wszystkie ich pytania i wyjaśniając, jak bohaterską rolę odegrali w całej historii. Kiedy Jeremiah i Bikram odjechali już z rodzicami do domów, pan Wallaker podał mi kluczyki od mojego wozu. — Wszystko okej? — Wystarczyło mu jedno spojrzenie na mnie, żeby dodać: —

Odwiozę was do domu. — Nie! Czuję się świetnie! — skłamałam. — Proszę zrozumieć — powiedział z tym swoim lekkim uśmiechem. — Czasami odrobina pomocy nie przynosi ujmy nawet najbardziej wyczynowym feministkom. Kiedy już dotarliśmy do domu, a dzieciaki zostały ulokowane na kanapie, pan Wallaker zapytał cicho: — Mógłbym coś jeszcze zrobić? — Może przyniósłby im pan przytulanki? Są na górze, na piętrowym łóżku. — Puffel numer dwa? — Tak. A także jeden i trzy, Mario, Horsio i Spalina. — Spalina? — Jej lalka. Kiedy wrócił z zabawkami, myślałam o włączeniu TV, tępo wpatrując się w piloty. — Mogę spróbować? Po chwili na ekranie ożył Kanciastoporty SpongeBob, a on zaprowadził mnie za sofę, gdzie nie mogły nas widzieć dzieciaki. Zaczęłam bezgłośnie szlochać. — Ćśś, ćśś — szeptał, obejmując mnie swymi silnymi ramionami. — Nikomu nic się nie stało, wiedziałem, że wszystko się dobrze skończy. Wtuliłam się w niego, siąkając i pociągając nosem. — Dajesz radę, Bridget — powiedział cicho. — Jesteś dla nich dobrą mamą i zastępujesz im tatę lepiej niż ludzie, którzy mają osiem osób służby i mieszkanie w Monte Carlo. I nie ma znaczenia, że zasmarkałaś mi koszulę. I wtedy ogarnęło mnie to uczucie, jakie się miewa przy wysiadaniu z samolotu po przylocie na wakacje — drzwi się otwierają, a człowieka ogarnia podmuch ciepłego powietrza. Jakbym wreszcie mogła usiąść i odpocząć po męczącym dniu. Wtedy Mabel wrzasnęła: — Mamooo! Skończył się SpongeBob! — i w tej samej sekundzie zadzwonił

dzwonek do drzwi. Rebecca. — Właśnie się dowiedziałam o tej szkolnej awanturze — oznajmiła, gdy z towarzyszeniem stukotu obcasów schodziła po schodach; we włosy miała wplecioną taśmę ledową, jakich używa się w charakterze lampek choinkowych. — Co się stało? Och! — zająknęła się na widok pana Wallakera. — Cześć, Scott. — Cześć — odpowiedział. — Miło cię widzieć. Stroik na głowie cokolwiek niedbały… niemniej… Finn, Oleander i Jake przyszli z nią, więc znienacka dom stał się pełen hałasu, czekolady, Leśnej Rodziny, xboxów, i wszyscy biegali dookoła. Chciałam porozmawiać z Billym i pomóc mu poradzić sobie ze wszystkim, co się wydarzyło, ale on powiedział tylko: — Mammooo! Jestem superbohaterem! Okej? Przyglądałam się, jak Wallaker rozmawia z Jakiem — obaj wysocy, przystojni, starzy przyjaciele, ojcowie rodzin. Rebecca przyłapała mnie na tym, spojrzała najpierw na Wallakera, potem na mnie spod uniesionych brwi, ale w tej samej chwili zadzwonił jego telefon i byłam w stanie bez pudła zgadnąć, że rozmawia z Mirandą. — Niestety muszę już iść — oznajmił nagle, wyłączając telefon. — Zajmiecie się nimi dziś wieczorem, co, Jake? Załamana odprowadziłam go do drzwi, a potem zaczęłam paplać na pożegnanie: — Jestem taka wdzięczna. To ty jesteś superbohater. To znaczy superem bohaterem. To znaczy… — „Superbohaterem”, tak to się odmienia — powiedział. — A poza tym cała przyjemność po mojej stronie. Zszedł po schodach, na dole odwrócił się jeszcze i powiedział cicho: — …Superbohaterko — i odszedł w kierunku głównej drogi, w stronę taksówek i dziewczyny jak z kart kolorowych czasopism. Patrzyłam za nim ze smutkiem, myśląc: „Superbohaterka? Ja przecież tylko chciałabym kogoś przelecieć”.

NIECH NAM MIJA CZAS WESOŁO

2 GRUDNIA 2013, PONIEDZIAŁEK Wszystko dobrze. Zabrałam Billy’ego do psychologa dziecięcego, który pogratulował nam, że „chłopiec najwyraźniej zinternalizował całe wydarzenie jako kolejną okazję, żeby się czegoś nauczyć”. Kiedy chciałam iść po raz drugi, Billy powiedział tylko: — Maaamo! Sama sobie idź. Billy, Bikram i Jeremiah przeżywają jedyny w swoim życiu okres, kiedy są kimś w rodzaju szkolnych celebrytów; nawet rozdają autografy. Oczywiście to nic w porównaniu ze sławą, jaka otacza pana Wallakera. A on odnosi się do mnie całkiem przyjaźnie, jak i ja do niego. Choć nic więcej z tego nie wynika.

3 GRUDNIA 2013, WTOREK 15.30. Mabel właśnie wróciła ze szkoły, śpiewając: Wieńczmy każdy dom jemiołą Falalalala — la la la la Niech nam mija czas wesoło…* …Tak, ten czas powinien nam mijać wesoło. Będę wesoła przez cały następny rok. I wdzięczna.

4 GRUDNIA 2013, ŚRODA 16.30. Och. Mabel zdążyła już zmienić słowa na: Wieńczmy każdy dom jemiołą

Falalalala — la la la la Niech się Billy puknie w czoło.

5 GRUDNIA 2013, CZWARTEK 10.00. Matka Theloniusa zaczepiła mnie tego ranka, gdy odprowadzałam Mabel na oddział przedszkolny. — Bridget — powiedziała groźnie — czy mogłabyś poprosić swoją córkę, żeby przestała się drażnić z Theloniusem? — Dlaczego? Co? — zapytałam zbita z tropu. Okazało się, że Mabel biega po placu zabaw, śpiewając: Wieńczmy domy begoniami Falalalala — la la la la A Thelonius chodzi z wszami. 14.00. — To cię nauczy, żeby nie sadzić takich banalnych kwiatów — zauważyła Rebecca. — Co tam u Scotta? To znaczy, chciałam powiedzieć, u pana Wallakera. — Jest miły — odparłam. — Jest miły, ale, sama rozumiesz, tylko miły… — Cóż, ale jesteś dla niego chociaż „tylko miła”? Czy on WIE? — On jest z Mirandą. — Taki mężczyzna jak on ma swoje potrzeby. Co nie oznacza, że będzie z nią wiecznie. Pokręciłam głową. — Nie jest zainteresowany. Wydaje mi się, że w chwili obecnej lubi mnie jako człowieka po prostu. I nic z tego więcej nie będzie. To smutne. Ale przez większość czasu jestem zadowolona i szczęśliwa. Wystarczy tylko otrzeć się o ewentualne nieszczęście, żeby docenić, co się ma. 14.05. Przeklęta Miranda. 14.10. >Nienawidzę Mirandy. „Och, och, popatrzcie na mnie, jestem taka młoda,

wysoka, szczupła i doskonała”. Prawdopodobnie z Roxsterem też się umawia. Grr.

* Tłum. Aleksander Rymkiewicz.

KONCERT KOLĘD

11 GRUDNIA 2013, ŚRODA Jak co roku nastał dzień szkolnego koncertu kolęd i było umówione, że Billy i Mabel spędzą noc u przyjaciół, więc podniecenie trwało od rana, przechodząc czasami w wybuchy najczystszej histerii, kiedy trzeba było spakować dwa plecaki z rzeczami do spania albo mnie i Mabel wystroić na tyle odświętnie — czy bodaj upodobnić do ludzi — abyśmy mogły pokazać się w kościele i jakoś dotrwać w nim do końca koncertu. Ze swej strony też zależało mi, aby zrobić jak najlepsze wrażenie, ponieważ w kościele z pewnością należało się spodziewać Mirandy, która przyjdzie wiwatować na cześć swojego mężczyzny. Mabel ubrałam w krótkie futerko i rozkloszowaną czerwoną spódniczkę, którą zdobyłam dla niej na wyprzedaży w ILoveGorgeous, na siebie włożyłam nowy biały płaszcz (któremu za inspirację posłużyła Nicolette, obecnie na Malediwach, gdzie jej seksualnie niepowściągliwy mąż błaga ją o przebaczenie, a ona torturuje go w luksusowym bungalowie u krańca długiego drewnianego molo, pod którym między wbitymi w dno palami uwijają się rekiny). Ponieważ szanse na to, że w najbliższym czasie położę się z kimś do łóżka, były dokładnie zerowe, przynajmniej ułożyłam sobie włosy — i tylko plecaki z disneyowską księżniczką oraz Mariem nie bardzo można było uznać za dodatki poprawiające wygląd. A poza tym wiedziałam, że Miranda i tak pojawi się we wdzianku tak seksy, a równocześnie tak skromnym, że nawet Mabel nie pojmie, jak bardzo jest trendy. Kiedy wyszłyśmy ze stacji metra, „wioska” wyglądała jak wyjęta z baśni, a gałęzie drzew opromieniały przyćmione światła. Wystawy sklepów były rzęsiście oświetlone, orkiestra dęta grała Dobrego króla Wacława . W oknie oldskulowego sklepu rzeźnika wisiały indyki. A ponadto byliśmy za wcześnie.

Otaczająca atmosfera tak mi się udzieliła, że wyobraziłam sobie, iż naprawdę jestem dobrym królem Wacławem, więc wbiegłam do rzeźnika i kupiłam cztery kiełbasy cumberland — na wypadek gdyby gdzieś zaplątał się jakiś biedak — i tym sposobem przybył dodatkowy ciężar do naszych skandalicznie jaskrawych plecaków. Potem Mabel zachciało się gorącej czekolady, co i ja uznałam za znakomity pomysł, znienacka jednak zrobiła się za piętnaście szósta, o której to porze mieliśmy już siedzieć w ławkach, więc ruszyliśmy pędem do kościoła, Mabel się przewróciła i jej gorąca czekolada wylądowała na moim płaszczu. Moje maleństwo rozpłakało się: — Twój płaszcz, mamusiu, twój nowy płaszcz. — Nic się nie stało, kochanie — pocieszyłam ją. — Naprawdę nic się nie stało. To tylko płaszcz. Masz, weź moją czekoladę — równocześnie myślałam: „Jasna dupa, raz jeden prawie mi się udało, ale i to musiałam spierdolić”. Niemniej widok placu przed kościołem szybko poprawił mi nastrój. Okalały go georgiańskie domy z choinkami w oknach i świerkowymi wiankami nad drzwiami. Z okien kościoła sączyła się matowa poświata, grały organy, a rosnącą przed nim jodłę zdobiły choinkowe lampki. Poza tym w środku bez trudu znaleźliśmy miejsca, nawet dość blisko ołtarza. Nigdzie nie widziałam nawet śladu Mirandy. Za to serce mi podeszło do gardła, gdy pojawił się pan Wallaker, roześmiany, lecz równocześnie imponujący w niebieskiej koszuli i ciemnej marynarce. — Patrz, tam jest Billy — powiedziała Mabel, gdy chór i muzycy zaczęli zajmować swoje miejsca w ławach. Billy udzielił nam surowego napomnienia, żeby doń nie machać, ale Mabel pomachała, a ja też nie zdołałam się powstrzymać. Pan Wallaker zerknął na Billy’ego, który przewrócił oczami, i zaśmiał się. W końcu wszyscy zajęli swoje miejsca, potem pastor przeszedł nawą i udzielił zebranym błogosławieństwa. Billy wciąż patrzył na nas i szczerzył zęby. Był tak dumny, że przyjęli go do chóru. A potem przyszedł moment, gdy rozbrzmiała pierwsza kolęda i wszyscy wstali. Spartacus jak zawsze śpiewał partie solowe — jego czysty, idealny, wysoki głos niósł się w przestrzeni kościoła… Bóg się rodzi, moc truchleje,

Pan niebiosów obnażony, Ogień krzepnie, blask ciemnieje, Ma granice Nieskończony… Zdałam sobie sprawę, że mam łzy w oczach. Tymczasem do muzyki dołączyły organy i wszyscy zebrani zaczęli śpiewać drugą zwrotkę: Cóż masz, niebo, nad ziemiany? Bóg porzucił szczęście swoje, Wszedł między lud ukochany, Dzieląc z nim trudy i znoje… Przed oczyma przemykały mi wszystkie wcześniejsze Gwiazdki: kiedy jeszcze jako dziewczynka stałam między mamą i tatą w wigilię Bożego Narodzenia w wiejskim kościele w Grafton Underwood, czekając na Świętego Mikołaja; kiedy — nieco później, gdy już byłam nastolatką — razem z tatą tłumiliśmy wstrząsający nami śmiech, bo mama i Una zawodziły co sił w płucach swoimi absurdalnymi sopranami; Gwiazdki moich trzydziestych lat, kiedy byłam samotna i taka smutna, ponieważ sądziłam, że nigdy nie będę miała własnego dziecka, żeby je złożyć w żłóbku, to znaczy, ściśle rzecz biorąc, w wózku od Bugaboo; ostatnią, śnieżną, kiedy twittowałam do Roxstera, który prawdopodobnie właśnie tańczył do muzyki garage house z kimś o imieniu Natalie. Albo Miranda. Albo Saffron. Ostatnie święta taty przed śmiercią, kiedy ledwo trzymając się na nogach, wyszedł ze szpitala, żeby dotrzeć na pasterkę do Grafton Underwood; pierwsze Boże Narodzenie, gdy Mark i ja poszliśmy do kościoła, niosąc ze sobą Billy’ego w maleńkim kostiumie Świętego Mikołaja; Gwiazdka, z którą związane są wspomnienia o pierwszych jasełkach Billy’ego w przedszkolu, i która była pierwszą Gwiazdką po brutalnej, potwornej śmierci Marka, i podczas której nie potrafiłam uwierzyć, że święta mogą być równie okrutne, żeby tak sobie po prostu przyjść jak gdyby nigdy nic. — Nie płacz, mamusiu, ploszę, nie płacz — Mabel z całej swej dziecięcej siły ściskała mnie za rękę. Billy co rusz na nas spoglądał, więc wierzchem dłoni otarłam łzy z oczu, uniosłam głowę i dołączyłam do śpiewających:

Niemało cierpiał, niemało, Żeśmy byli winni sami… …i wtedy zobaczyłam, że Wallaker patrzy prosto na mnie. Tymczasem zebrani śpiewali dalej: A Słowo ciałem się stało i mieszkało między nami. …i tylko Wallaker nie śpiewał, ale patrzył na mnie, nie odrywając oczu. Więc zwróciłam na niego z twarz pokrytą rozmazanym tuszem do rzęs i spojrzałam na niego znad płaszcza utytłanego w gorącej czekoladzie. Wtedy Wallaker uśmiechnął się, leciutkim, najbardziej miłym z uśmiechów, ponad głowami tych wszystkich chłopców, których nauczył śpiewać kolędę. I w tym uśmiechu zobaczyłam zrozumienie i pojęłam, że kocham pana Wallakera. Kiedy wyszliśmy z kościoła, zaczynał właśnie padać śnieg. Wielkie, grube płatki tańczyły w powietrzu, osiadając na odświętnych płaszczach i na jodle odgrywającej rolę gwiazdkowego drzewka. Przed kościołem stał koksownik, starsi chłopcy rozdawali wszystkim grzane wino, pieczone kasztany i gorącą czekoladę. — Może i ja mógłbym wylać troszkę na twój płaszcz? Odwróciłam się i zobaczyłam go, jak stoi przede mną z tacą, na której były dwie gorące czekolady i dwa grzańce. — To dla ciebie, Mabel — powiedział, stawiając tacę na ziemi i pochylając się, żeby podnieść z niej kubeczek z czekoladą. Pokręciła przecząco głową. — Już laz swoją rozlałam, na płaszczyk mamusi. — Co ty mówisz, Mabel… — zaprotestował uroczyście. — Przecież gdyby miała na sobie biały, nieskalany czekoladą płaszcz, to to chyba nie byłaby twoja mamusia, co? Popatrzyła na niego swoimi wielkimi, poważnymi oczyma, znowu pokręciła głową i wzięła czekoladę. A potem, w stylu zupełnie do siebie niepodobnym, odstawiła ją na ziemię i rzuciła mu się na szyję, wtulając głowę w bark i zostawiając

na koszuli ślad czekoladowego buziaka. — No i proszę — powiedział. — Może z okazji Gwiazdki polejemy jeszcze czymś mamusię? Wyprostował się i wykonał taki ruch, jakby naprawdę chciał na mnie ruszyć z grzańcem. — Wesołych świąt — powiedział. Stuknęliśmy się papierowymi kubkami i nasze oczy spotkały się znowu i jakimś sposobem, mimo otaczającego nas tłumu rodziców i dzieci, nie potrafiły się od siebie oderwać. — Mamo! — To był głos Billy’ego. — Mamo, widziałaś mnie? — „Niech się Billy puknie w czoło, falalalala la la la la” — zaśpiewała Mabel. — Mabel — powiedział pan Wallaker. — Przestań. — I przestała. — Oczywiście, że cię widziała, Billy, przecież machała do ciebie ręką, czego, jak ją wyraźnie proszono, miała nie robić. Masz tu swoją czekoladę, Billster. — Położył rękę na jego ramieniu. — Poszło ci znakomicie. Kiedy Billy wyszczerzył się od ucha do ucha we wspaniałym uśmiechu, tym swoim starym uśmiechu, od którego roziskrzyły mu się oczy, pochwyciłam spojrzenie Wallakera i zrozumiałam, że oboje doskonale pamiętamy, jak blisko Billy był… — Mamo! — przerwał moje lękliwe myśli Billy. — Co zrobiłaś z płaszczem? O, patrzcie, tam idzie Bikram! Przyniosłaś mój plecak? Mogę już iść? — Ja też, ja też! — zawtórowała mu Mabel. — Dokąd? — zapytał pan Wallaker. — Dzisiaj nie śpimy w domu! — triumfalnie odparł Billy. — Ja też, ja też! — powtórzyła Mabel. — Ja też nie śpię w domu! Śpię u Cosmaty! — Cóż, zapowiada się niezła zabawa — stwierdził pan Wallaker. — Mama też nie śpi w domu? — Nie — zaprzeczyła Mabel. — Mamusia śpi w domu sama. — Jak zwykle — dodał Billy. — Ciekawe.

— Panie Wallaker. — To był głos Valerie, szkolnej sekretarki. — Ktoś zostawił w kościele fagot. Co robimy? Nie możemy go tak zostawić, a jest gigan… — O Boże. Przepraszam — przerwałam jej. — To fagot Billy’ego. Zaraz pójdę i go wezmę. — Ja się nim zajmę — powiedział pan Wallaker. — Zaraz, za moment. — Nie! Nie trzeba! Ja… Wallaker zdecydowanym gestem położył mi dłoń na ramieniu. — Ja się nim zajmę. Przyglądałam mu się, jak idzie po fagot, a w głowie wirowały mi sprzeczne myśli i uczucia. Potem pożegnałam Mabel i Billy’ego, upewniwszy się, czy mają plecaki, i stanęłam przy koksowniku, przyglądając się, jak oddalają się, jedno z Bikramem, drugie z Cosmatą oraz ich rodzicami. Tak minęło parę minut, większość pozostałych rodzin też zbierała się do odjazdu, zaczęłam się czuć trochę głupio. Może Wallaker wcale nie miał zamiaru wrócić do mnie z tym fagotem. Jakoś nigdzie go nie było. To znaczy, może „zaraz, za moment” to są takie obiecanki, które ludzie sobie machinalnie mówią na przyjęciach… z drugiej strony wyraźnie mowa była o fagocie, ale znowuż, może chciał powiedzieć tylko tyle, że się nim zaopiekuje do następnej lekcji, i teraz schował go w jakiejś szafie, a sam ruszył na randkę z Mirandą. A w kościele tak ładnie na mnie patrzył tylko dlatego, że było mu mnie żal, gdyż spłakałam się przy kolędzie. I przyniósł czekoladę, ponieważ jestem rozpaczliwą wdową z rozpaczliwie osieroconymi dziećmi na głowie i… Wypiłam ostatni łyk wina i tak nieszczęśliwie wrzuciłam kubek do kosza, że opryskałam sobie czerwienią płaszcz; usmarowana winem i czekoladą, ruszyłam przez plac, za towarzystwo mając ostatnich spóźnialskich. — Czekaj! Szedł za mną, trzymając w dłoniach gigantyczny fagot. Ludzie zaczęli się za nami oglądać. — Wszystko w porządku! Zabieram ją na śpiewanie kolęd — powiedział do nich uspokajająco, a kiedy już mnie dogonił, mruknął półgłosem: — Może wpadniemy do jakiegoś pubu?

Pub okazał się tradycyjny, przytulny, z kamienną posadzką, i panowała w nim świąteczna atmosfera, bo na kominku płonął ogień, a z poczerniałych ze starości belek na suficie zwisały świąteczne stroiki z ozdób i zielonych gałązek… niemniej jednak był także pełen rodziców, którzy obrzucili nas zaciekawionymi spojrzeniami. Pan Wallaker mężnie zignorował te spojrzenia, znalazł boks z tyłu, gdzie nikt nas nie mógł widzieć, podsunął mi krzesło, postawił obok niego fagot i powiedział: — Postaraj się go nie zapomnieć — a potem poszedł coś dla nas zamówić. — No tak… — oznajmił, gdy wrócił i postawił szklanki na stole. — Panie Wallaker! — rozległ się czyjś głos. To była matka któregoś szóstoklasisty, wyglądała z sąsiedniego boksu. — Chciałam tylko powiedzieć, że to był najcudowniejszy… — Dziękuję, pani Pavlichko — przerwał jej, wstając. — Bardzo jestem wdzięczny za te wyrazy uznania. Mam nadzieję, że święta będzie pani miała w tym roku wyjątkowe, szczerze. Do widzenia. I pani Pavlichko schowała się, odprawiona grzecznie, lecz z całą stanowczością. — No tak… — powtórzył, siadając znowu. — No tak… — powiedziałam. — Chciałam ci tylko raz jeszcze podziękować… — No więc co się stało z twoim chłopczykiem? Tym, z którym cię widziałem w Heath? — A co słychać u Mirandy? — odcięłam się, gładko ignorując jego brak delikatności. — U Mirandy? U MIRANDY? — Obrzucił mnie spojrzeniem pełnym niedowierzania. — Bridget, ona ma DWADZIEŚCIA DWA lata! Mówimy o pasierbicy mojego brata. Spuściłam wzrok, zamrugałam gwałtownie, próbując jakoś ogarnąć całą sprawę. — A więc umawiasz się z bratanicą-pasierbicą? — Nie! Spotkaliśmy się przypadkowo, kiedy kupowała sobie buty. To ty jesteś zaręczona z dzieckiem! — Nie jestem! — Jesteś! — powiedział, śmiejąc się.

— Nie jestem! — Nie kłóćmy się, pogadajmy. Więc opowiedziałam mu całą historię Roxstera. Cóż, może nie całą: momenty wycięłam. — Ile on właściwie ma lat? — Dwadzieścia dziewięć. To znaczy nie, kiedy go widziałeś, miał już skończone trzydzieści i… — W takim razie — powiedział i w kącikach oczu pojawiły mu się zmarszczki uśmiechu — jest dość stary, żeby samemu mieć młodą utrzymankę. — A ty przez cały czas byłeś sam? — Cóż, nie mogę powiedzieć, żebym żył życiem pustelnika… Zakręcił szklanką z whisky. O Boże, te oczy. — Ale chodzi o to, rozumiesz, że… — nachylił się ku mnie konfidencjonalnie — …że nie bardzo można tak sobie umawiać się z kimś. To znaczy, kiedy się kogoś ko… — Panie Wallaker! — Tym razem była to Anzhelika Sans Souci. Zorientowała się, że nie jest sam, i zagapiła na nas z otwartymi ustami. — Przepraszam! — wyjąkała jeszcze i już jej nie było. Patrzyłam mu w oczy, starając się uwierzyć w to, co, jak mi się wydawało, przed chwilą usłyszałam. — Okej, może dość już szkolnych mam? — zapytał. — Jeżeli cię zabiorę do domu, zatańczysz do Killer Queen? Wciąż oszołomiona szłam za nim obok siedzących w pubie rodziców i pod ulewą komplementów: „wspaniały koncert”, „znakomicie zaaranżowany”, „cudowne wrażenia”. Już przy drzwiach zobaczyliśmy Valerie. — Dobrej nocy wam życzę, obojgu — powiedziała i mrugnęła. Na dworze wciąż padało. Zerknęłam pożądliwie na pana Wallakera. Taki wysoki, fenomenalny — silnie zarysowany kształt męskiej szczęki nad szalikiem, włosy wystające spod rozpiętej u góry koszuli, długie nogi w ciemnych… — Cholera! Fagot. — Jakimś cudem nagle sobie o nim przypomniałam i

odwróciłam się, żeby po niego wrócić. Powstrzymał mnie jak przedtem, kładąc delikatnie dłoń na moim ramieniu. — Ja się nim zajmę. Czekałam na niego bez tchu, czując na policzkach topniejące płatki śniegu. W końcu się pojawił. Niósł fagot i plastikową torbę z kiełbaskami. — Twoje kiełbaski — powiedział, podając mi torbę. — Tak! Kiełbaski! Dobry król Wacław! Rzeźnik! — paplałam zdenerwowana. Staliśmy bardzo blisko siebie. — Patrz! — powiedział, wskazując ręką w górę. — Czy to nie jest jemioła? — Myślę, że najpewniej to wiąz bez liści — klepałam ozorem, nawet nie spojrzawszy w górę. — To znaczy, przez ten śnieg pewnie przypomina jemiołę i… — Bridget. — Wyciągnął dłoń i delikatnym gestem powiódł palcem po moim policzku, spojrzenie jego chłodnych błękitnych oczu paliło mnie żywym ogniem, były takie kpiarskie, a równocześnie głodne. I łagodne. — To nie jest lekcja biologii. — Uniósł mój podbródek, nachylił się i pocałował mnie raz, lekko, a potem drugi, bardziej namiętnie, i dodał: — Jak na razie… O Boże. Był taki imponujący, taki MĘSKI! A potem już całowaliśmy się tak, jak trzeba, i poczułam znowu, że wszystko we mnie zaczyna wariować, tętnić i pulsować blaskiem — jakbym znowu gnała superszybkim samochodem, mając na nogach wysokie szpilki, tym razem jednak bez lęku, ponieważ za kierownicą siedział… — Panie Wallaker — jęknęłam. — Przepraszam — mruknął. — Zahaczyłem cię fagotem? Zgodziliśmy się, że przede wszystkim powinniśmy odwieźć fagot w jakieś bezpieczne miejsce, to znaczy do jego mieszkania, które okazało się sporym apartamentem w jednej z bocznych uliczek przy głównej ulicy. Stare drewniane podłogi, ogień płonący na kominku, pod kominkiem futro, wszędzie świece i zapach gotowanego jedzenia. W aneksie kuchennym krzątała się drobna, uśmiechnięta Filipinka. — Martha! — powiedział Wallaker. — Dziękuję ci za wszystko. Wyglądasz cudownie. Możesz już iść. Jeszcze raz dziękuję.

— Oho, pan Wallaker się spieszy. — Uśmiechnęła się. — Już znikam. Jak koncert? — Był wspaniały — odpowiedziałam za niego. — Tak, wspaniały — powtórzył i wygonił ją za drzwi, najpierw ucałowawszy w czubek głowy. — Instrumenty dęte trochę gubiły tonację, ale poza tym wyszło całkiem nieźle. — Zajmij się nim — zwróciła się do mnie, wychodząc. — On jest najlepszy. Pan Wallaker, najlepszy mężczyzna. — Wiem — zgodziłam się. Kiedy drzwi się zamknęły, stanęliśmy naprzeciw siebie z minami dzieciaków zostawionych samym sobie w cukierni. — Popatrz na swój płaszcz — mruknął. — Czasami jesteś jak ostatnie nieszczęście. Dlatego właśnie… Urwał i zaczął powoli rozpinać na mnie płaszcz, w końcu delikatnie zsunął mi go z ramion. Na chwilę w mojej głowie wykwitło podejrzenie, że to część jego rutynowego postępowania z dziewczynami, które przyprowadza do domu, i że dlatego Martha tak szybko się ulotniła, ale wtedy powiedział: — I to chyba właśnie dlatego… — Przytulił mnie, jego dłoń zabłądziła na moje plecy, zaczął powoli rozpinać zamek błyskawiczny mojej sukni. — Zako… zako… Poczułam łzy w oczach i przez ułamek sekundy zdało mi się, że i w jego oczach je widzę. Zaraz jednak na powrót stał się mężczyzną, imponującym i władczym; wtulił moją głowę w swe ramię. — Scałuję wszystkie łzy z twoich oczu. Wszystkie łzy powiedział gardłowo — po tym, jak już z tobą skończę. Dokończył rozpinać zamek biegnący przez całą długość sukni, która spłynęła na podłogę, a ja zostałam tylko w butach i — Wesołych świąt, Talitha! — czarnej halce od La Perla. Kiedy już oboje byliśmy nadzy, nie mogłam się nadziwić, jak cudownie, a równocześnie szokująco pasuje taka przystojna i znajoma ze wszystkich spotkań w szkole twarz pana Wallakera do tego niewiarygodnie wyrzeźbionego, nagiego ciała,

które miałam przed oczami. — Panie Wallaker! — jęknęłam powtórnie. — Przestaniesz wreszcie zwracać się do mnie per „panie Wallaker”? — Tak, panie Wallaker. — Okej. To pierwsze poważne ostrzeżenie, po którym nieuchronnie nastąpi… — Uniósł mnie w ramionach, jakbym była lekka jak piórko (a przecież nie jestem, jeżeli już, to jestem bardzo ciężkim piórem, może z jakiegoś prehistorycznego ptaka, który zamieszkiwał ziemię w czasach dinozaurów) — …pisemna nagana — dokończył, kładąc mnie delikatnie przy ogniu. Zaczął całować moją szyję, powoli, czule schodząc coraz niżej. — Och, och — jęczałam. — Czy takich rzeczy uczą w SAS? — Oczywiście — odparł, w końcu unosząc głowę i patrząc na mnie z wyrazem rozbawienia na twarzy. — Brytyjskie siły specjalne mają najlepszy program szkoleniowy na świecie. W pierwszym rzędzie… Wchodził we mnie, z początku delikatnie i rozkosznie, potem coraz mocniej i bardziej uparcie, póki nie roztopiłam się cała jak… jak… — …zawsze chodzi jednak… — jęknęłam przeciągle — …o pistolet. I wtedy rozpętało się czyste szaleństwo. Byłam w niebie lub innym podobnym raju. Miałam orgazm za orgazmem, za orgazmem, bez końca, na chwałę Jej Królewskiej Wysokości i programu szkoleniowego jej sił specjalnych, póki on wreszcie nie przerwał ciszy, dotąd zakłócanej jedynie przez jęki i pomruki: — Dłużej chyba już nie dam rady. — To zrób to — udało mi się wykrztusić, i po chwili doszliśmy razem w idealnym, cudownym, równoczesnym spełnieniu miesięcy tęsknego wpatrywania się w siebie pod bramą szkoły. Potem przez czas jakiś leżeliśmy wyczerpani na plecach, dysząc. Potem spaliśmy objęci ramionami, potem się obudziliśmy i zrobiliśmy to jeszcze raz, a potem jeszcze raz i tak to trwało przez resztę nocy. O piątej rano zjedliśmy trochę zupy ugotowanej przez Marthę. Później skuleni przy kominku, rozmawialiśmy. Opowiedział mi, co się zdarzyło w Afganistanie:

wypadek, źle zaplanowany atak, cywilne ofiary, kobiety i dzieci, jak to się potem okazało. Zdecydował, że odsłużył swoje i że ma już dosyć. Tym razem przytuliłam go i pogłaskałam po głowie. — Chyba już rozumiem — mruknął. — Co? — To, co mówiłaś wtedy o przytulaniu. Naprawdę jest miło. Potem opowiedział mi o początkach pracy w szkole. Chciał uciec jak najdalej od przemocy, żyć prostym, bezkonfliktowym życiem, zajmować się dziećmi i czymś, czego wartość nie ulega wątpliwości. Zupełnie jednak nie był przygotowany na zmagania z matkami dzieci, na rywalizację i inne komplikacje. — W końcu wszak jedna z nich okazała się na tyle uprzejma, żeby usiąść na gałęzi i pokazać mi swoje stringi. I wtedy po raz pierwszy zaświtało mi w głowie, że w życiu mogą mi się jeszcze przydarzyć zabawne rzeczy. — Takie jak teraz? Podoba ci się? — wyszeptałam. — Tak. — Zaczął mnie znowu całować. — O, tak… — W przerwach między kolejnymi słowami całował różne części mego ciała. — Zdecydowanie… naprawdę… bez żadnych „ale”… podoba mi się. Wystarczy już tylko powiedzieć, że gdy później odbierałam Billy’ego z domu rodziców Bikrama i Mabel od Cosmaty, miałam poważne trudności z chodzeniem. — Dlaczego wciąż masz na sobie ten czekoladowy płaszcz? — zapytała Mabel. — Wytłumaczę ci, kiedy dorośniesz — odparłam.

SOWA

12 GRUDNIA 2013, CZWARTEK — Właśnie zapakowałam dzieciaki do łóżka. Mabel leżała, patrząc w okno. — Ten księżyc wciąż nas śledzi. — Cóż, z księżycem jest tak, Mabel, że… — zaczęłam tłumaczyć. — I ta sowa — przerwała mi. Wyjrzałam na zasypany śniegiem ogród. Wisiał nad nim biały księżyc w pełni. A na ogrodowym murze znowu siedziała płomykówka. Wróciła. Patrzyła na mnie spokojnie, wielkimi niemrugającymi oczami. Jednak w przeciwieństwie do ostatniego razu, po chwili rozłożyła skrzydła, zerknęła na mnie po raz ostatni i poleciała, bezszelestnie bijąc skrzydłami powietrze, prawie do rytmu mojego bijącego serca — w zimową noc i w ciemność pełną tajemnic.

POSTĘPY ZESZŁEGO ROKU

31 GRUDNIA 2013, WTOREK * Zrzucona waga 9 kilo * Przybrana waga 9,5 kilo * Liczba osób śledzących mnie na Twitterze 797 * Liczba osób, które przestały mnie śledzić na Twitterze 793 * Liczba osób, które zaczęły śledzić mnie na Twitterze 794 * Zdobyta praca 1 * Stracona praca 1 * Liczba wysłanych SMS-ów 24 383 * Liczba odebranych SMS-ów 24 284 (dobrze) * Liczba napisanych słów scenariusza 18 000 * Liczba słów wprowadzonych podczas przerabiania scenariusza 17 984 * Liczba słów wersji pierwotnej scenariusza, które trafiły z powrotem do wersji ostatecznej 16 822 * Liczba wszystkich napisanych słów tekstu 104 569 * Liczba osób zarażonych wszami 5 * Liczba wszy usuniętych z ich głów 152 * Cena za jedną usuniętą profesjonalnie wesz 8,59 £ * Straconych chłopaków 1 * Zdobytych chłopaków 2 * Liczba pożarów w domu 4 * Liczba dzieci, które udało mi się uchronić od złego 2 * Liczba zgubionych dzieci 7 (licząc wszystkie wypadki) * Liczba odnalezionych dzieci 7

* Całkowita liczba dzieci 4

JAK SIĘ TO SKOŃCZYŁO

Pan Wallaker — czy raczej Scott, jak się czasami do niego zwracam — i ja nie wzięliśmy ślubu, ponieważ żadne z nas nie chciało po raz drugi wchodzić w formalny związek. Okazało się jednak, że ani on, ani ja nie ochrzciliśmy swych dzieci, postanowiliśmy więc wykorzystać ceremonię jako pretekst do wielkiego integracyjnego przyjęcia w domu na wsi. Poza tym doszliśmy do wniosku, że w ten sposób dajemy dzieciakom gwarancję, coś w rodzaju ubezpieczenia, na wypadek gdyby chrześcijański Bóg okazał się jednak Bogiem Prawdziwym i Jedynym, choć oboje skłaniamy się raczej ku buddyzmowi. Ceremonia chrztu odbyła się w kaplicy. Śpiewał szkolny chór, a synowie Scotta, Matt i Fred — którzy nie uczęszczają już do szkoły z internatem, lecz do szkoły średniej — zagrali na klarnecie i fortepianie Someone to Watch Over Me . Płakałam przez większą część wykonania. Od Greenlight Productions przyszedł wieniec kwiatów wielkości dorodnej owcy; Rebecca zrobiła sobie afro, w którym umocowała podświetlony znak „Motel” ze strzałką wskazującą w dół, na jej mózg; Daniel upił się na przyjęciu i próbował zaciągnąć Talithę do łóżka, skutkiem czego Sergei zrobił piekielną awanturę i wypadł z przyjęcia bez pożegnania; a Jude — która najwyraźniej miała już trochę dosyć Fotografa Dzikiej Przyrody — przespała się z panem Pitlochry-Howardem i potem przechodziła piekło, próbując całą rzecz odkręcić. Tom i Arkis dąsali się, gdyż nie zaprosiliśmy Gwyneth Paltrow — mimo że Jake grał raz z Chrisem Martinem — i z zemsty obaj żywiołowo flirtowali ze starszymi chłopcami z big-bandu. Mama była zła, że nie włożyłam na siebie czegoś w żywszych kolorach, niemniej w końcu pocieszyła się tym, że miała ładniejszą sukienkę płaszczową niż Una, i tym, że pan Wallaker tak chętnie z nią flirtuje, zawsze jednak zwracając uwagę, gdy przekracza dopuszczalne normy, w sposób tak demonstracyjny, że za każdym razem mama pęka ze śmiechu. Roxster — który wcześniej wysłał mi miłego SMS-a, w którym skarżył się na serce złamane utratą „rzygającej pantery” i pocieszał ewidentnymi łaskami Boga Randek, ponieważ jego

nowa dziewczyna miała stałe poranne mdłości — przysłał mi później drugiego SMS-a, w którym wyjaśniał, że bynajmniej nie była w ciąży, tylko chorowała, gdyż zmuszał ją do jedzenia i picia w zbyt wielkich ilościach, a poza tym była zupełnie do niczego. Co odczytałam jako komplement. A gdzieś w głębi serca cały czas zdawałam sobie sprawę, że Mark byłby zadowolony z tego, jak mi się ułożyło. Że naprawdę, naprawdę nie chciałby, abyśmy wciąż byli sami i nurzali się w naszym emocjonalnym zagubieniu. I że gdyby mógł zdecydować, z kim będę, wybrałby pana Wallakera. Więc teraz mam nie dwójkę dzieci, lecz czwórkę. A Billy ma do towarzystwa starszych chłopców, z którymi może grać na xboxie, i nie trzeba go przemocą od niego odrywać, i nie ma żadnych dyskusji o „jeszcze jednym poziomie” — wystarczy, że pan Wallaker raz na niego spojrzy. W weekendy spotykamy się z Jakiem i Rebeccą oraz dzieciakami, tak że każdy ma jakieś towarzystwo. A Mabel po raz pierwszy od czasu, gdy była zbyt malutka, żeby coś wiedzieć i rozumieć, ma ojca na tym świecie, a nie na tamtym, który na dodatek traktuje ją jak prawdziwą księżniczkę, co skutkuje niezliczoną ilością „ostrzeżeń”, jakich muszę jej udzielać. A ja nie jestem już samotna i wreszcie czuję się bezpieczna, i wreszcie czuję, że ktoś o mnie dba. I czasami, też w weekendy, kiedy dzieciaki już są w łóżkach, wymykamy się do Capthorpe House, gdzie odgrywamy po raz kolejny tamtą scenę w krzakach, tyle że z happy endem. I tak żyjemy sobie razem w wielkim, starym, pełnym rozkosznego nieładu domu przy Hampstead Heath. A ponieważ stąd łatwo można dotrzeć do szkoły na piechotę, doszliśmy do wniosku, że jeden samochód nam w zupełności wystarczy — co wprawdzie znacznie uprościło sprawę pozwoleń na parkowanie, ale jakoś bynajmniej nie sprawiło, byśmy rzadziej się spóźniali. Aha, jeszcze jedna sprawa! Spodziewajcie się wkrótce Liści w jego włosach, które ostatecznie zostały przemianowane na Jacht sąsiada i które zostaną wydane wyłącznie w dystrybucji DVD. Tak więc sprawdzajcie w najbliższych wypożyczalniach! Dzieci w końcu dotarły do dentysty i okazało się, że z ich zębami wszystko w porządku. No i obecnie wszyscy sześcioro mamy na głowach wszy.

PODZIĘKOWANIA

Początkowo wydawało się, że podziękowania powinny być ułożone w porządku hierarchicznym: jednym ludziom zawdzięczam to, że w ogóle zaczęłam pisać tę książkę, inni dostarczyli ogromnych ilości materiałów, dzięki niektórym napisałam tylko jedno zdanie, no i wreszcie ktoś przecież zredagował całość. Niemniej jednak przedsięwzięcie okazało się polem minowym potencjalnych gaf podobnym do usadawiania gości weselnych w rodzinie, w której dochodziło do wielokrotnych, powtórnych związków małżeńskich. Próbowałam zastosować skomplikowany system polegający na przyznawaniu gwiazdek, ale to z jakiegoś powodu okazało się… dziwne. Potem pomyślałam, że to przypomina ceremonię rozdawania nagród, kiedy wszyscy są już tak znudzeni podziękowaniami, że jedynymi osobami, którym na czymś zależy, są ci, którzy te podziękowania wyrażają. Tak więc ostatecznie postanowiłam zastosować porządek alfabetyczny i mam nadzieję, że tak będzie dobrze. Wy jednak wiecie, kim jesteście i gdzie powinniście się znaleźć, gdybym zastosowała porządek hierarchiczny (czyli na pierwszym miejscu). A ja naprawdę jestem wdzięczna za waszą pomoc, za hojność w dzieleniu się różnymi śmiesznymi przeżyciami i doświadczeniami, a także za wsparcie moralne. I naprawdę… naprawdę (tu wybucha płaczem)… bardzo wam dziękuję. Gillon Aitken, Sunetra Atkinson, Simon Bell, Maria Benitez, Grazina Bilunskiene, Paul Bogaards, Helena Bonham Carter, Bob Bookman, Alex Bowler, Billy Burton, Nell Burton, Susan Campos, Paulina Castelli, Beth Coates, Rochard Coles, Dash Curran, Kevin Curran, Romy Curran, Scarlett Curtis, Kevin Douglas, Eric Fellner i wszyscy z Working Title, Richard, Sal, Freddie i Billie Fielding, moja mama Nellie Fielding (zupełnie inna niż mama Bridget), cała rodzina Fieldingów, Colin Firth, Carrie Fisher, Paula Fletcher, Dan Franklin, Mariella Frostrup, rodzina Glazerów, Hugh Grant, rodzina Hallatt Wellsów, Lisa Halpern, James Hoff, Jenny

Jackson, Tina Jenkins, Christian Lewis, Jonathan Lonner, Tracey MacLeod, Karon Maskill, Amy Matthews, Jason McCue, Sonny Mehta, Maile Meloy, Daphne Merkin, Lucasta Miller, Leslee Newman, Catherine Olim, Imogen Pelham, Rachel Penfold, Iain Pickles, Gail Rebuck, Bethan Rees, Sally Riley, Renata Rokicki, Mike Rudell, Darryl Samaraweera, Brian Siberell, Steve Vincent, Andrew Walliker, Jane Wellesley, Kate Williamson, Daniel Wood.

Tytuł oryginału Bridget Jones: Mad About the Boy Copyright © Helen Fielding, 2013 All rights reserved Copyright © for the Polish translation by Zysk i S-ka Wydawnictwo s.j., Poznań 2014 Design © Suzanne Dean Photography © Chris Frazer Smith Author photograph © Alisa Connan Redakcja Magdalena Wójcik

ISBN 978-83-7785-434-1

Zysk i S-ka Wydawnictwo ul. Wielka 10, 61-774 Poznań tel. 61 853 27 51, 61 853 27 67, faks 61 852 63 26 Dział handlowy, tel./faks 61 855 06 90 [email protected] www.zysk.com.pl Plik opracowany na podstawie Bridget Jones. Szalejąc za facetem, wydanie I, Poznań 2014 Plik opracował i przygotował Woblink

woblink.com