Historia-Mesjasz (lata 2-33 p n e)

2 p.n.e.-33 n.e. - MESJASZ - PRZYJŚCIE MESJASZA W kwietniu 2 r. p.n.e. urodził się Jan Chrzciciel. 3 października 2 r. p.n.e. w mieście Betlejem urodził się Jezus Chrystus. W 4 r. n.e. umarł król Herod Wielki. Herod testamentem podzielił Judeę pomiędzy trzech swoich synów, z których żaden nie odziedziczył tytułu królewskiego. Sprawowali oni władzę jako tetrarchowie. Archelaos został tetrarchą Judei i Samarii; Herod Antypas został tetrarchą Galilei i Perei; Filip został tetrarchą Trachonitis (okręg położony na wschód od Jeziora Galilejskiego, obejmujący Betanię, Trachonitis, Auranitis, Gaulanitis i częściowo Panias). Ten układ podziału władzy okazał się nietrwały, gdyż pomiędzy braćmi panowała zawiść i spory. Kolejno tracili oni władzę, a władza w Judei stopniowo przechodziła w ręce rzymskich prokuratorów. Tetrarcha Judei oraz Samarii, Archelaos, aby pozyskać przychylność Żydów, obniżył podatki i cła oraz ogłosił amnestię więźniom. Nowym arcykapłanem został Eleazar. Wszystkie zabiegi Archelaosa się nie powiodły, gdyż niezadowoleni Żydzi wszczęli rozruchy w Jerozolimie podczas święta Paschy. W czasie tłumienia zamieszek zginęło 3 tysiące ludzi. Nowym arcykapłanem został Jozui. Cała Judea pogrążyła się w chaosie walk wewnętrznych. W 5 r. do Judei przybył rzymski legat na Syrię, Kwintyliusz Warus, który pozostawił w Jerozolimie silny garnizon rzymski, aby powstrzymać działalność żydowskich powstańców. Następnie, do Judei przybył podskarbi cesarza rzymskiego, Sabinus, który zamierzał zagarnąć dla Rzymu część skarbów rodzinnych Heroda oraz skarbiec Świątyni Jerozolimskiej. Wywołało to wybuch walk anty-rzymskich w Jerozolimie. Rzymianie ufortyfikowali się w pałacu Heroda i wezwali na pomoc posiłki z Syrii. Judea pogrążyła się w chaosie wojny domowej. Po kraju grasowały bandy rabusiów, oddziały powstańcze i legiony rzymskie. Były niewolnik Szymon, ogłosił się królem i spalił pałac królewski w Jerychu. Spalono również pałac w Betramta. W

Galilei, Juda zwany Galilejczykiem, zgromadził wokół siebie część patriotów i zdobył zbrojownię królewską w Seforyd. Tak uzbrojony walczył z Rzymianami. Do Judei wkroczył rzymski legion z Syrii. W pierwszej kolejności Rzymianie zajęli Galileę, spalili miasta Seforyd i Emmaus, mieszkańców wymordowano i część sprzedano w niewolę. Rozbito oddział Judy Galilejczyka, z którego ludzi dwa tysiące ukrzyżowano. Legion stłumił powstanie w całej Judei i zajął Jerozolimę. Po śmierci Heroda, gdy Judea została rozdarta wojną domową, liczni Żydzi udali się na emigrację. Docierali do Syrii, miast w Azji Mniejszej, a nawet do Mezopotamii. Emigracja przybrała tak wielkie rozmiary, że wzbudziła niepokój w Judei. W owym czasie świat faryzejski uległ rozdwojeniu. Po śmierci rabinów Hillela i Szammaja, ich uczniowie kontynuowali metody interpretacji Prawa stosowane przez swoich nauczycieli. Doszło wówczas do prawdziwej rywalizacji między obu szkołami. Przeciwstawne poglądy szkół rozciągnęły się w praktyce na wszystkie dziedziny życia Żydów. Dotykały one spraw doktrynalnych i rytualnego życia religijnego. Obejmowały sferę życia rodzinnego, społecznego, kulturalnego i gospodarczego. Często dochodziło do spotkań obu szkół, podczas których dyskutowano w celu osiągnięcia wspólnych wniosków. Z czasem różnice zdań się mnożyły. Wzrastała także liczba uczniów w każdej szkole, i oczywiście wzrastała również liczba uczniów niedouczonych. W Judei mnożyły się dysputy i spory. Zwolennicy uczelni Hillela ujawniali w życiu publicznym pojednawczość, słodycz i powolność swojego mistrza. Szkoła Szammaja naśladowała gorliwie surowość swojego fundatora. Wciąż dodawali nowe surowe przepisy do reguł Zakonu. Niezrozumiały niemal rygoryzm uczynili powszechnym prawidłem w przestrzeganiu praw religijnych. Doprowadzili zasady faryzejskie do granic najdalszych. W takich warunkach stronnictwo Szammaja stopniowo zyskiwało przewagę w Sanhedrynie. Powstawał więc zbiór ustaleń i przepisów, który dał początek późniejszych kolekcji ustnego Prawa. Dziwnym procesom podlegał judaizm. Stał się religią głoszącą i zalecającą pogardę dla świata obcego. Nie pytano już teraz, na co pozwala lub czego zabrania Tora, lecz jedynie czego naucza "dom Szammaja", lub też "dom Hillela". Obok tych stronnictw pojawiła się nowa partia, Zelotów. Stworzona została przez Judę Galilejczyka, żydowskiego fanatyka pałającego nienawiścią do Rzymu. Zeloci dążyli do wyzwolenia Judei i stworzenia niepodległego państwa judzkiego, którego władcą by był Bóg, a konstytucją Zakon Mojżeszowy. W 6 r. Judea i Samaria weszły w skład państwa rzymskiego. Judea stała się częścią Syrii. Przedstawiciel cesarski w Judei, noszący miano prokuratora, miał swoją

siedzibę w Cezarei. Czuwał on nad porządkiem w całej prowincji i nadzorował odprowadzanie do Rzymu podatków i ceł. Prokurator miał władzę mianować oraz usuwać arcykapłana. Szaty arcykapłańskie zostały zamknięte w twierdzy Antonia, na północ od Świątyni, i były wydawane tylko podczas świąt żydowskich. Księstwa Heroda Antypasa i Filipa zachowały samodzielność. W latach 6-15 prokuratorem rzymskim w Judei był Koponiusz. Mianował on arcykapłanem Joazara. Dokonano wówczas spisu ludności Judei i wprowadzono podatek na wszystkich mieszkańców prowincji. Wprowadzono również podatek dochodowy i czynsze gruntowe. Rzymski system podatkowy wzniecił taką nienawiść, że każdy kto w nim uczestniczył (dzierżawca ceł lub celnik), uchodził za człowieka bez czci i wiary. Pobożni Żydzi nie wpuszczali takich nawet do swych domów, uważając ich za nieczystych. Żydzi widzieli w rzymskich podatkach formę nowego niewolnictwa narodowego. Aby ułaskawić Żydów, prokurator Koponiusz mianował arcykapłanem Anana. W latach 14-37 w Cesarstwie Rzymskim panował Tyberiusz Juliusz Cezar. W latach 15-26 prokuratorem Judei był Walerjusz Gratus. Pięć razy zmieniał arcykapłana. W 19 r. cesarz Tyberiusz wygnał wszystkich Żydów z Rzymu. Tysiące młodych Żydów zesłano na wyspę Sardynię, aby walczyli z bandami piratów. Ciężkie warunki klimatyczne uśmierciły z nich większość. W całej Italii nakazano Żydom wyrzec się religii swojej, pod karą banicji. Urządzano specjalne ćwiczenia wojskowe w sobotę. Ci, co ich unikali, byli poddawani represjom. Były to pierwsze prześladowania za wiarę, jakich doznali Żydzi w Rzymie. W latach 19-36 arcykapłanem był Józef Kajfasz. W 24 r. Herod Antypas założył stolicę swojego państwa w nowo powstałym mieście Tyberiada, nad Jeziorem Genezaret w Galilei. Do osiedlania się w nowym mieście Żydów zachęcano częściowo przymusem, częściowo ulgami podatkowymi.

W latach 26-36 prokuratorem Judei był Poncjusz Piłat. Postanowił on ugodzić Żydów w najbardziej czułe ich miejsce, w uczucia religijne. Nakazał wnieść do Jerozolimy obrazy cesarza, umieszczone na sztandarach legionu, i wystawić je na widok publiczny. Rzymianie oddawali cesarzowi cześć boską, dlatego wywołało to wielkie wzburzenie w całej Judei. Społeczność żydowska w Judei była wówczas wielce podzielona i skłócona wewnętrznie, jednakże wszyscy oczekiwali bliskiego przyjścia Mesjasza. Zeloci oczekiwali, że Mesjasz położy kres panowaniu rzymskiemu i wskrzesi złoty okres rządów Dawidowych. Faryzeusze ze szkoły Szammaja uzupełniali ten obraz Mesjasza nieskazitelnością w doktrynie wiary i czystością w obyczajach. Faryzeusze ze szkoły Hillela widzieli w Mesjaszu księcia pokoju, który zakończy walki domowe oraz zewnętrzne. Powszechna zgoda panowała odnośnie tego, że Mesjasz będzie pochodzić z rodu Dawidowego. W kwietniu 29 r. Jan Chrzciciel rozpoczął swoją misję. Miał on wtedy ukończone 30 lat życia. Jan Chrzciciel wiódł życie podobne do sekty Eseńczyków. Żył na pustyni, w pobliżu Morza Martwego. Żywił się szarańczą i miodem leśnym. Nosił odzież dawnych proroków, odzienie ze skóry wielbłądziej i pas rzemienny. Wzywał on wszystkich Żydów do nawrócenia i obmycia się z grzechów, aby w ten sposób przygotować się na bliskie przyjście Mesjasza i nastanie Królestwa Bożego. Pouczał pokutników o głębszym znaczeniu chrztu z wody. W październiku 29 r. rozpoczęła się działalność Jezusa Chrystusa. Przyszedł on do Jana Chrzciciela i wziął chrzest z wody w rzece Jordan. Został on wtedy pomazany przez Boga, i już jako Pomazaniec Boży (hebr. Mesjasz, grec. Chrystus) przez trzy i pół roku nauczał i czynił cuda w Judei, Galilei oraz w Samarii. Herod Antypas nakazał aresztować Jana Chrzciciela i uwięził go w twierdzy, gdzię ścięto mu głowę. W 30 r. w okolicach miasta Naardy, nad Eufratem, powstało szczególne państwo żydowskie. Do 45 r. władali nim żydowscy rozbójnicy, którzy nakładali haracz na okolicznych pasterzy. Państwo upadło z powodu samowoli i niezgody wewnętrznej. 10 Nissan 33 r. Jezus Chrystus wjeżdżając triumfalnie do Jerozolimy, oświadczył Izraelowi, że dom ich pozostanie pusty, i że jako naród zostaną zaślepieni do wtórego przyjścia Pana. Jako naród utracili łaskę Bożą, przestali być mówczym narzędziem Boga, ich kapłaństwo i ofiary przestały być już ważne, obietnice Zakonu przestały do nich narodowo należeć a spadło na nich karanie, przyszedł na nich gniew i karanie, nie mogli już wejrzeć w postępującą Prawdę, Pan przestał się nimi

opiekować i zupełnie odwrócił od nich łaskę. Od tego momentu Izrael otrzymywał gniew przez cały Wiek Ewangelii. 3 kwietnia 33 r. zakończyła się misja Jezusa Chrystusa. Nastąpiło ukrzyżowanie Jezusa w Jerozolimie. Po śmierci i zmartwychwstaniu naszego Pana nowa praca rozpoczęła się. Chrystus umarł tak za Izrael, jak i za pogan. Od Zielonych Świątek specjalne dzieło Wieku Ewangelii zaczęło się. Rozpoczęło się głoszenie Dobrej Nowiny o Zbawicielu i Jego Dziele po wszystkich narodach ziemi. Chrystus jest pośrednikiem nowego przymierza. -------------------------------------------------Materiały opracowywane na podstawie: patrz Bibliografia.