I Lilley R K In flight

Tłumaczenie Ola Korekta Linka 1

Rozdział 1 Pan Cavendish Ręce mi lekko drżały podczas przygotowywania w kuchni posiłku dla pierwszej klasy. Moje całe ciało drgało podczas wyciągania z dużej szuflady z lodem, przeznaczonej do przechowywania napoi alkoholowych butelki schłodzonego szampana. Poczułam się znacznie lepiej, gdy usłyszałam głos mojego najlepszego przyjaciela Stephana, który mknął w stronę kuchni znajdującej się za kotarą. – Czas, aby rozpocząć przedstawienie, Bee – powiedział radośnie. Czułam jak chowa zabłąkane pasmo moich blond włosów do eleganckiego koka. Pomimo tego, że zawracał mi głowę wiedziałam, że mogę być spokojna. Odkąd zostaliśmy oddelegowani z naszego rodzinnego Las Vegas, musieliśmy dostać się bezpośrednio na ten lot. Oznaczało to, że przebyliśmy wszelkie bramki bezpieczeństwa. Żadnych metalowych przedmiotów takich jak spinki do włosów. A jak wiadomo spinki były niezbędne do tego, aby moje gładkie blond włosy wyglądały idealnie. Stephan lubił robić wokół mnie zamieszanie. To jedna z najbardziej uczuciowych osób jaką znałam. I na pewno jedyną, której pozwalałam na dotykanie mnie nawet w przypadkowy sposób. Pracował na te przywileje przez wiele lat będąc moim najlepszym przyjacielem. Najlepszym przyjacielem i kimś więcej. Stałym towarzyszem, powiernikiem, partnerem, byłym współlokatorem, no i obecnie moim sąsiadem. A także moim kumplem w powietrzu. Byliśmy właściwie nierozłączni.

Przez

pewien czas czułam, jakby stał się bardziej przedłużeniem mojej osoby, niż kompletnie odrębnym człowiekiem. Byliśmy blisko, współzależni od siebie, co do tego nie ma żadnych wątpliwości, ale w końcu byliśmy partnerami przez tak wiele lat. Nie było także żadnych wątpliwości, że stał się najważniejszą osobą w moim życiu. Kiedy słyszałam słowo „rodzina” , zawsze myślałam tylko i wyłącznie o jednej osobie, o Stephanie. – Mamy w pierwszej klasie zajęte pięć miejsc. Gdzie jest moja lista pasażerów? Podałam mu ją bez słowa. Miałam ją schowaną w skórzanym pokrowcu wraz z menu. Wystarczyło, że tylko na nią spojrzałam. To był powód dla którego moje ręce nie były stabilne, bo nie było żadnego innego powodu przez który mogłabym się aż tak denerwować. Przygotowywałam się do nocnego lotu przy nieomalże pustym samolocie z minimalną obsadą. Jedynym wyzwaniem podczas tego lotu było normalne zaśnięcie. – Musisz przejść na miejsce 2D. 2

Stephan powiedział te słowa z przesadnie rozmarzonym głosem. To stwierdzenie i ta barwa głosu były tak bardzo nie w stylu Stephana, ale zdawałam sobie sprawę z powodu zmian, które w nim zachodziły. Tym powodem było kilka bardzo nietypowych odpowiedzi z mojej strony. – Tak, to jest Cavendish – powiedziałam pewnym głosem. Duże, eleganckie dłonie wygładzały ramiona mojego czarno-szarego kostiumu pokładowego. – Mówisz tak jakbyś go znała. W jego głosie można było dostrzec pytanie. – Mmm hmm – staram się zachowywać jak najbardziej swobodnie. – Leciał czarterowym lotem, kiedy pracowałam sama w zeszłym tygodniu. Miał spotkanie z CEO. Cavendish jest grubą rybą w świecie właścicieli hoteli. Stephan położył dłoń na moich plecach. W końcu odwróciłam się i spojrzałam na niego unosząc czoło. Jasne niebieskie oczy spotkały się z moimi. Mogłyby należeć do mojego brata, jeśli oczywiście bym go tylko miała. Właściwie można by było tak stwierdzić patrząc na nas. Nasze blond włosy miały prawie taki sam odcień, choć jego były bardziej pokręcone. Miał je zaczesane do tyłu w dość pomysłowy sposób. Oboje byliśmy wysocy i szczupli, no może przerastał mnie o kilka cali, a ja nawet dzięki obcasom nie mogłam nadrobić różnicy. Mieliśmy też podobne charaktery. Tak z pewnością moglibyśmy uchodzić za rodzeństwo. Właściwie myślałam o nim jak o bracie. – Słyszałem o nim! Ten koleś to prawdziwy miliarder! Melissa chyba padnie, kiedy się o tym dowie. Będziemy patrzeć jak pragnie wbić się do pierwszej klasy tak szybko, jak tylko zda sobie sprawę z tego z kim mamy przyjemność podróżować! Starałam się powstrzymać śmiech, ale on nawet nie próbował tego zrobić. Melissa była jedną z trzech stewardess, które pracowały w głównej kabinie 757.Właśnie rozpoczęliśmy realizację nowego harmonogramu z nową załogą kabiny głównej. Stephan i ja zawsze pracowaliśmy razem w pierwszej klasie, ba walczyliśmy o to. Załoga kabiny głównej zmieniała się co kilka miesięcy. Nasza ówczesna oferta obejmowała okres trzech miesięcy i poznanie naszych nowych latających kumpli. Zazwyczaj wszyscy dobrze dogadywaliśmy się. Melissa była najgłośniejszą osobą w naszym gronie i chcąc nie chcąc zazwyczaj była w centrum uwagi. Była jedną z tych dziewczyn, które zostały stewardessami, 3

aby móc spotykać mężczyzn. Co więcej, aby spotykać bogatych mężczyzn. Była nowa w liniach lotniczych, więc utknęła w klasie ekonomiczniej, jednak ale pragnęła mojej pozycji w pierwszej klasie, a tym bardziej pozycji lidera, która należała do Stephana. Wraz ze Stephanem zaczęliśmy pracę w małej firmie jakieś cztery lata temu, oczywiście w pierwszej klasie, więc z pewnością mieliśmy większy staż pracy niż ona. Melissa rozpoczęła latać jakieś sześć miesięcy temu, co oznaczało, że przynajmniej przez najbliższe pół roku nie będzie mogła awansować do pracy w pierwszej klasie. Po za tym nie byłaby w stanie nawet utrzymać się na nowej pozycji. Zamiast tego, była ciągle pod telefonem, miała totalnie chaotyczny harmonogram, który nie pozwalał na zaplanowanie czegokolwiek. Kiedy dostaje jakąś stałą linię, jest to jedna z najgorszych dostępnych, taka z krótkim noclegiem w hotelu położonym tuż przy lotnisku. Jeśli chodzi o mnie, na zebranie fortuny będę pracować lata, ponieważ nie miałam w planach spotkań z bogatymi mężczyznami. Upragnione linie to były te z regularnymi co tygodniowymi noclegami w Nowym Jorku. Zatrzymywaliśmy się w hotelu, który był mniej niż dwie przecznicę od Central Parku. To były przywileje przeznaczone dla starszych i doświadczonych, więc wszyscy byliśmy zaskoczeni, kiedy ktoś młodszy dołączył do naszej załogi. Ale ona ciągle narzekała, podkreślając, że została stworzona, aby pracować w pierwszej klasie. Jej ciągłe uwagi irytowały prawie całą załogę. Stephan w uspakajającym geście potarł moje ramiona tuż przed wyruszeniem do kabiny na odprawę z pilotami. To był główny powód dla którego Stephan przyjął pozycje lidera, podczas gdy ja otrzymałam propozycje pracy w pierwszej klasie. Osobiście nienawidziłam pracy z pilotami. Stephan obchodził się z nimi pięknie, często udawał mojego chłopaka, gdy któryś z nich zaczynał się interesować mną nieco bardziej niż wymagała tego praca. Połowa ludzi pracujących z nami myślała, że jesteśmy parą. Ogólnie Stephan nie był zupełnie otwarty. To była jego osobista decyzja, którą podjął bardzo dawno temu i ja jako jedyna rozumiałam to całkowicie. Przeszedł ciężki okres kiedy musiał przyznać się przed rodzicami do swoich seksualnych preferencji. Odkręciłam korek butelki szampana szybko i w miarę cicho. Napełniłam pięć kieliszków z wyuczoną łatwością. Wzięłam wolny, głęboki oddech, aby opanować swoje nerwy. Przywykłam do zarządzania pewnymi lękami, które mnie prześladowały. Miałam tendencję do bycia nieco zirytowaną, jednak dobrze to potrafiłam ukryć. Po prostu, aż tak dobrze nie radziłam sobie ze stresem. A i przyczyna mojego dzisiejszego samopoczucia była raczej nietypowa.

4

Wymknęłam się z kuchni z wymuszoną pewnością. Jeśli mogłam utrzymać tacę stojąc trzydzieści pięć tysięcy stóp nad ziemią, w nieomalże dziesięciocentymetrowych szpilkach, to również mogłam z pewnością zaserwować pasażerom napoje, które niosłam. Wszystko szło dobrze, idąc prosto niosłam załadowaną tacę, nie plątały mi się nogi do czasu, gdy podniosłam w górę swój wzrok, który spotkał się z turkusowymi oczami Cavendish’a. Odnosiłam wrażenie, że miał w zwyczaju, pomimo naszej bardzo krótkiej znajomości, obserwować mnie bardzo uważnie. Jego szczupła, elegancka postura wylegiwała się na skórzanym fotelu w kolorze śmietankowym z swobodną nudą w oczach. Czy jego intensywne spojrzenie denerwowało mnie aż tak bardzo? Możliwe. To spojrzenie sprawiało, iż odnosiłam wrażenie, że trzyma mnie w jakimś dziwnym zauroczeniu. Mogło to mieć coś wspólnego z faktem, że był on najbardziej atrakcyjnym mężczyzną, jakiego kiedykolwiek miałam okazję poznać. Widziałam w nim wszystko, prezentował wszelkie typy: od gwiazd oper mydlanych po gwiazdy filmowe, wszystkich modeli. Cholera, nawet Stephan był niewątpliwym towarem na modela. Ale ten mężczyzna był po prostu najpiękniejszą osobą jaką widziały moje oczy podczas dwudziestotrzyletniej egzystencji. To nie była jedyna cecha, która wyróżniała go na tle innych ludzi, choć wszystkie inne wydawały się być tak nieskazitelne. Być może chodziło o jego skórę w kolorze głębokiego złota, połączoną z włosami w kolorze brązowego piasku, które teraz spoczywały prosto blisko jego śnieżnobiałego kołnierza od koszuli. To ten jasny odcień brązu, kolor, który wahał się pomiędzy blond, a brązem, nie wybierając żadnego z nich, ale będąc piękniejszy niż oba. I ta głęboka opalenizna należąca do surfera, albo przynajmniej do kogoś z ciemnymi oczami i włosami. Ale przecież jego oczy wcale nie były ciemne. Miały odcień jasnego turkusu i wyróżniały się przez swoją niezwykłą kolorystykę. I do tego były jeszcze tak cholernie przenikliwe… Czułam, jakby wiedział o mnie różne rzeczy, tylko patrząc na mnie, rzeczy, o których wiedzieć nie powinien. Gdy popatrzyłam na niego, stanęłam jak wryta, a on uśmiechnął się do mnie nieomalże z czułością. Jego usta wyglądały na takie miękkie, nawet ładnie zakrywały idealnie proste i białe zęby. Nawet jego nos był perfekcyjny, prosty i atrakcyjny. Wyglądał oszałamiająco dobrze i tak myśl mnie uderzyła. Jakie to niesprawiedliwe, że ten mężczyzna był zabójczo przystojny, a do tego był miliarderem wciąż będąc dwudziestolatkiem. Każda osoba urodzona z taką masą przywilejów z pewnością była okropna. Prawdopodobnie on nigdy nie cierpiał podczas swojego życia, wszystko przychodziło mu z łatwością z powodu jego arogancji i rozwiązłości, a także z powodu znudzenia sprawami o które zabiegali 5

przeciętni ludzie. Nie było żadnych widocznych oznak tego, ale jak mogłam dostrzec przeszłość tego oszałamiająco wyglądającego mężczyzny, kiedy tak łatwo rozpraszało mnie jego piękno? Szybko przestałam o tym myśleć. Byłam niesprawiedliwa, wiedziałam o tym. Nic nie wiedziałam o tym mężczyźnie i z pewnością nie powinnam oceniać jego charakteru na podstawie tego, co zaobserwowałam do tej pory. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, jak gorzka była moja postawa wobec ludzi, którzy urodzili się uprzywilejowani. Wychowywana w surowy i brutalny sposób doświadczyłam ubóstwa, ale nie mogłam przecież pozwolić, żeby to stało się pretekstem do surowego osądu kogoś, kto był uprzejmy dla mnie. Musiałam zatrzymać to dla siebie, ale bycie beznadziejnie przyciąganą przez niego z pewnością nie pomagało. Sprawiało, że miałam ochotę najnormalniej w świecie krzyczeć. Przełknęłam ślinę próbując zwilżyć nagłą suchość, która pojawiła się w moim gardle. – Witam pana ponownie, panie Cavendish. Starałam się uprzejmie ukłonić, ale kiedy to zrobiłam napoje na tacy zatrzęsły się niepokojąco. Cavendish podniósł się niewiarygodnie szybko, aby podtrzymać moją tacę nad siedzeniem, które było pomiędzy nami. Patrzyłam na ten obrazek, gdy szampan ściekał z rękawa jego ciemnoszarej marynarki. Niewątpliwie garnitur kosztował więcej niż jestem w stanie zarobić podczas miesiąca. – Bardzo mi przykro pani Cavendish. Mój głos był zdyszany i miękki, co jeszcze bardziej mnie speszyło. Przebiegł niespokojnie wolną ręką przez swoje proste, jasne włosy. Jedwabisty kosmyk zatrzymał się przy jego twarzy. To były włosy super modela. Wrrr. – Nie przepraszaj, Bianco – upomniał mnie swoim aksamitnym głębokim głosem. Nawet jego głos był czymś niesprawiedliwym. Przytłoczyła mnie świadomość, że zapamiętał moje imię. Przytrzymał szarmancko moją rękę i ostatecznie oddał mi tacę, gdy powiedziałam, że już mam wszystko pod kontrolą. Odrzucił moją ofertę poczęstowania się kieliszkiem szampana. Przypomniałam sobie z opóźnieniem, że zazwyczaj nie sięgał po żaden alkohol. – Poproszę o szklankę wody, kiedy skończysz robić to, co zaczęłaś – powiedział ciepło uśmiechając się. Skończyłam roznoszenie szampana. Miałam wciąż tylko pięciu pasażerów, więc nie zajęło mi to zbyt wiele czasu. Odłożyłam tacę na blacie w kuchni i wróciłam, aby zebrać 6

okrycia wierzchnie pasażerów i przyjąć ewentualne zamówienia. Gdy podeszłam ponownie do Cavendish’a, spojrzał na mnie znad ekranu swojego telefonu. Moje tętno znacznie przyspieszyło, gdy nasz wzrok się spotkał. – Mogę zabrać pana marynarkę, panie Cavendish? – zapytałam go jednym tchem. – Mogłabym spróbować oczyścić ją z szampana, albo po prostu odwiesić jeśli pan woli. Wstał, robiąc krok w stronę przejścia. Nagle znalazł się blisko mnie. Zaczęłam dyszeć. Byłam zażenowana tym jak zareagowałam. Szczyciłam się moim profesjonalizmem, a moja reakcja na jego bliskość, była zdecydowanie nieprofesjonalna. Byłam wysoka, mierzyłam prawie pięć i pół stopy boso i niemalże sześć stóp w roboczych szpilkach, ale czubek mojej głowy ledwo sięgał do jego nosa. Był co najmniej wzrostu Stephana, a może nawet i wyższy. Zawsze czułam się trochę niewygodnie w towarzystwie niższych mężczyzn, ale ten ekstremalnie wysoki mężczyzna sprawiał, że czułam się kobieca i drobna. Podobało mi się to uczucie, ale było ono także mocno denerwujące. Wzruszył ramionami, podając mi swoją marynarkę. Został w eleganckiej białej koszuli z bladoniebieskim krawatem. Dostrzegłam, że choć szczupły i elegancki był też bardzo dobrze zbudowany. Widok jego twardych mięśni pod koszulą sprawił, że zaschło mi w ustach. – Po prostu proszę ją odwiesić Bianco – powiedział cicho. – Oczywiście, proszę pana – wyszeptałam cichym głosem. Skończyłam moje zwykłe obowiązki lekko oszołomiona. Ledwo przygotowałam sobie wszystko, aby znowu stawić czoła Cavendish’owi. Przyglądał mi się uważnie, a jego wzrok nie opuszczał mojej twarzy. Nie rozumiałam tego zachowania, ani razu nie spuścił ze mnie wzroku. Czułam jego zainteresowanie moją osobą. Ale w jaki sposób? Nie miałam pojęcia. Zwykle kiedy mężczyźni uderzali do mnie, ich oczy prześlizgiwały się po moim ciele, a nie były przyklejone do moich oczu i twarzy. Zachowywałam się, jak ktoś pozbawiony jakiekolwiek wdzięku. Miałam problemy nawet z zapięciem pasów, co w końcu zrobiłam w dość nerwowo sposób. Zajęłam miejsce i poczułam ulgę. Potrzebowałam momentu spokoju, aby się opanować. Ale i tak nie miało to znaczenia, bo moje siedzenie było niemalże naprzeciwko Pana Prawie Doskonałego. Musiałam bardzo się starać, aby nie spotkać jego wzroku podczas długiego manewrowania po pasie startowym, a potem startu.

7

Rozdział 2 Pan Wspaniałomyślny Podczas startu Stephen trzymał mnie dość mocno za rękę. Oboje uwielbialiśmy to uczucie: uosabiało

dla nas obojga dobre rzeczy - nowe miejsca, przygody. To, co złe

pozostawało za nami. Posłałam mu szybki, czuły uśmiech, zanim wyjrzałam przez okno w drzwiach po mojej prawej, starając się uniknąć najdłużej,

jak tylko

mogłam, wzroku

Cavendish’a. Wreszcie ukradkiem zerknęłam na niego i byłam bardzo zaskoczona zmianą, jaką w nim dostrzegłam. Wyglądał jak posąg, a jego oczy były niemalże lodowate. Podążyłam za jego wzrokiem do moich dłoni złączonych z Stephanem i spoczywających pomiędzy siedzeniami. Przyszło mi do głowy, że musimy wyglądać jak para. Stephen i ja często się tak zachowywaliśmy i sama go do tego zachęcałam. Wszyscy łącznie z naszymi przyjaciółmi i kochankami Stephena myśleli, że jesteśmy parą. Ale akurat teraz czułam się niezbyt komfortowo z faktem, że Cavendish mógł tak o nas pomyśleć. Nawet jakby tak było, to nie powinno mieć aż takiego wpływu na zmianę jego zachowania. Przecież ledwo znałam tego człowieka. Dość szybko osiągnęliśmy odpowiedni pułap. Na wysokości tysiąca stóp wstałam, szybko rozpoczynając przygotowanie gorących ręczników, podczas standardowych informacji

wygłaszanych przez Stephana. Nagle on pochylił się blisko moich pleców i

wyszeptał mi do ucha. – Miałabyś coś przeciwko, gdybym poszedł pomóc w głównej kabinie?– zapytał mnie. – Mają pełny pokład. Posłałam mu pytające spojrzenie. – Sama to zrobię jak skończę z ręcznikami. Pamiętasz, że teraz kolej na mnie? Często pomagaliśmy, gdy w pierwszej klasie nie było zbyt wielu pasażerów, a główny pokład był wypełniony. Z pewnością nie potrzeba było dwójki ludzi do obsługi pięciu pasażerów, nawet gdyby wszyscy mieli zemdleć. Ale on pomagał ostatnim razem, więc oboje wiedzieliśmy, że teraz moja kolej. Pocałował mnie w czubek głowy. – Muszę porozmawiać z Jake’m o raporcie z ostatniego tygodnia. Ma go przy sobie, więc możemy rozmawiać w czasie pracy. Powodzenia tutaj. I zniknął. Westchnęłam rozdrażniona. Akurat teraz miałam ochotę na pracę tam, aby zrobić sobie przerwę od Pana Pięknego, ale z pewnością nie chciałam robić zamieszania, w związku z tym, zajęłam się tym, co do mnie należało. Cavendish ledwie na mnie spojrzał, 8

gdy rozdawałam gorące ręczniki, a następnie odebrał je ode mnie. Dlaczego w ogóle przejmowałam się jego zachowaniem? Nie powinnam zbyt głęboko się w to zagłębiać. Zebrałam zamówienia na napoje i szybko zaserwowałam pierwszą rundę. Para siedząca na końcu wyglądała na takich, co to za kołnierz nie wylewają, ale poprosili mnie o wodę i zapowiadało się na to, że niedługo zasną. Byłabym zdziwiona, gdyby większość z nich nie zasnęła przed zakończeniem mojej pracy. Wzięłam koszyk oferując pasażerom sery, krakersy i oliwkowo- bazyliowy dip. Obsługa całej kabiny zajęła mi mniej niż pięć minut. Cavendish poprosił o mały talerz serów i o wodę. Para z tyłu również wzięła mały talerz jedzenia, ale zasnęli zanim zdążyłam wrócić z kuchni. Gdy zbierałam talerze byłam zaskoczona tym, że nawet para, która piła koktajle alkoholowe też już zasnęła. Miałam złe przeczucia. Cavendish był jedynym czuwającym pasażerem w kabinie. Czułam się dziwnie z myślą, że właściwie byliśmy sami. Kurtyna oddzielająca główną kabinę została zamknięta, a światła zostały wszędzie wygaszone. Pracował spokojnie na swoim laptopie, patrzył czujnie i z pewnością nie zamierzał iść spać. Będzie pracować przez całą noc? Zastanawiałam się nad tym. Nie mogłam sobie wyobrazić, że drzemie w czasie podróży do Nowego Jorku. Prawdopodobnie pracował przez całą dobę. Nasz czas lotu wynosił cztery godziny i czterdzieści trzy minuty, a to był lot w środku nocy. Coś pilnego musiało powstrzymywać go przed chociażby krótką drzemką. Podeszłam do niego, pochyliłam się, świadoma, że inni pasażerowie śpią, chociaż znajdowali się z tyłu pierwszej klasy. – Czy mogę panu w czymś pomóc? Po raz pierwszy od kiedy wystartowaliśmy poświęcił mi całą swoją uwagę. – Mogę cię o coś poprosić Bianco? Uniosłam pytająco brwi. – Tak, proszę pana. Co mogę dla pana zrobić? Westchnął, wskazując puste miejsce obok siebie. – Możesz na chwilę usiąść, aby porozmawiać ze mną? Rozejrzałam się nerwowo, nie bardzo wiedząc jak zareagować na jego prośbą. Uważałam takie zachowanie za nieprofesjonalne, ale był jedyną osobą, która mogła to zobaczyć. – Usiądź Bianca. Nikt nie potrzebuje w chwili obecnej twojej pomocy. Bardzo spodobał mi się sposób, w jaki wypowiedział moje imię. Podobało mi się to, ale i dość mocno mnie dekoncentrowało - w jego głosie było coś nieomalże intymnego. 9

Wzięłam głęboki oddech i po prostu usiadłam obok niego. Patrzyłam na niego kątem oka, dłonie trzymałam na kolanach, pociągając spódnicę w dół i wygładzając nerwowo ciemnoszary materiał. – Jesteś z Stephanem? – zapytał szczerze, gdy w końcu na niego spojrzałam. Oszołomiona, mrugałam oczami. Kompletnie nie sądziłam, że go to interesuje, nie mówiąc już o tym, że nie przypuszczałam, iż jest taki szczery. Domyślałam się, że tacy mężczyźni jak on, którzy nawet nie mają czasu zdrzemnąć się w samolocie z pewnością nie owijają niczego w bawełnę. – Nie proszę pana – odpowiedziałam zanim w ogóle zdążyłam się nad tym zastanowić. – Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi, ale to tylko przyjaźń. Dlaczego mu to powiedziałam? Od razu zadałam sobie to pytanie, gdy tylko te słowa opuściły moje usta. Patrzyłam zafascynowana, jak jego eleganckie dłonie zmierzają w moim kierunku. Dotknął mojego lewego nadgarstka swoimi długimi palcami. Spojrzałam na jego twarz, a on się uśmiechał. Moja klatka unosiła się i opadała tak mocno, iż miałam wrażenie, że znalazłam się na samej krawędzi. Miałam nieco zbyt duży biust, może nawet za bardzo, patrząc krytycznym okiem. Nagle uświadomiłam sobie to, co się ze mną działo. Moje sutki naprężały się w przyjemny sposób, wtedy, gdy łapałam oddech. Jakby czytając w moich myślach, zauważyłam, że spojrzał pierwszy raz na moją klatkę piersiową. Większość mężczyzn zazwyczaj patrzyło, a nawet mówiło do moich piersi i on aż do teraz zachowywał się inaczej, co mnie nieco pokrzepiało. Wyciągnął rękę i dotknął krawat, który umieszczony był pomiędzy moim biustem. Wydobył z siebie stłumiony odgłos i szybko cofnął rękę. Odchrząknął cicho. – Spotykasz się z kimś? – zapytał, patrząc mi prosto w oczy. Przygryzłam wargę i pokręciłam głową. Jego wzrok spoczął na moich ustach. Obserwował mnie zdeterminowany, więc nie mogłam oderwać od niego wzroku. - To dobrze – powiedział. Czy to dzieje się naprawdę? Zastanawiałam się nad tym oszołomiona. – Zakładam, że śpisz kiedy dotrzesz do hotelu. O której się budzisz? Był bezpośredni. Niezwykle bezpośredni. Wydawało mi się, że mnie zwodzi. Przywykłam do delikatnego manipulowania mężczyznami, zanim się z nimi umawiałam. Ta taktyka zawsze wychodziła mi na dobre. Zachowywałam moją niezależność, ale także ich dumę. Nie mogłam jednak jej użyć w stosunku do Cavendisha. Kiedy zadał mi pytanie, poczułam się prawie zmuszona, aby odpowiedzieć zgodnie z prawdą. 10

– Zwykle śpię przez około cztery godziny, więc mogę w spać w nocy. Mam wczesny lot do Las Vegas w sobotę rano. Jeśli spałabym dłużej to byłabym na nogach całą noc. Zrobił szybkie obliczenie w głowie, a potem zapytał. –Więc popołudnie? Skinęłam głową, zastanawiając się dlaczego jeszcze nie dałam mu do zrozumienia, że nigdzie z nim nie pójdę, ani tym bardziej nie zrobię rzeczy, które z pewnością miał w swojej głowie… – Przyślę po ciebie samochód, którzy zabierze cię na lunch – powiedział do mnie. Więc nie będzie się ze mną umawiał. Najwyraźniej zamierzał tylko poderwać mnie, hmm, dlaczego tak trudno było mi odmówić? – Ty i ja musimy porozmawiać – kontynuował. – Mam dla ciebie pewną propozycję. Słowo propozycja, które dotarło do mojego ucha wywarło na mnie takie wrażenie, że w końcu wróciłam z powrotem na ziemię. Pokręciłam głową, wracając do mojego normalnego zachowania. – Nie, panie Cavendish. Bardzo pochlebia mi… pańskie zainteresowanie moją osobą, ale będę musiała grzecznie odmówić. Nie chodzę na randki. Mrugnął wyraźnie zaskoczony. Przez chwilę był cicho zanim spróbował innej taktyki. – Także nie chodzę na randki przynajmniej obecnie. Właściwie niedokładnie to miałem na myśli. To dobrze, powiedziałam do swojego zranionego ego. Oczywiście, przecież on wcale nie chciał się z tobą umówić. Prawdopodobnie umawiał się z bezużytecznymi bywalczyniami, które nigdy nie musiały pracować podczas całego swojego życia. Chciałam, aby kontynuował swoje wyjaśnienia, mając pewność, że zabije to we mnie wszelkie zainteresowanie jego osobą. – Więc co miał pan na myśli? – zapytałam go już opanowanym głosem. Nagle jego spojrzenie zrobiło się gorące i ponownie objął palcem mój krawat. Spojrzałam w dół, aby upewnić się, że moje sterczące sutki nie prześwitywały przez koszulę i kamizelkę. – Uważam, że ja i ty jesteśmy bardzo kompatybilni. W istocie właściwie jestem tego pewien. Chodź ze mną dzisiaj na lunch, to sama się o tym przekonasz. Jeśli cię nie 11

zainteresuję, to oczywiście dam ci spokój. Ale obiecuję, że sprawię iż się zainteresujesz tym co mam do zaoferowania. Potraktuję cię bardzo dobrze, Bianco. Jestem bardzo hojnym człowiekiem. Czułam się trochę źle, ale byłam pobudzona niepokojem, siedzącym we mnie. – Proszę przestać – powiedziałam surowo. – Nie jestem zainteresowana, proszę mi uwierzyć. Nie mam pojęcia, czego oczekuje pan ode mnie, ale nie jestem typem kobiety, która leci na fortunę mężczyzny. Nie chcę pańskiej hojności. Nie oczekuję od pana niczego. Mamy tu dziewczynę, która wydaję mi się, że jest bardziej w pańskim typie. Przyślę ją do pana, jeśli ciągle jest pan spragniony oferować przypadkowym kobietom pieniądze, czy co tam pan do cholery sugeruje. Ale z pewnością mogę panu powiedzieć, że nie jestem kobietą, której pan szuka. Próbowałam wstać, ale on ciągle trzymał mnie za nadgarstek. Oparłam się patrząc na rękę, którą trzymał w niewoli. – To nie do końca to, co miałem na myśli, Bianco. Nie chciałam brzmieć aż tak bardzo… nietaktownie. Ale coś bardzo przyciąga mnie do ciebie i chciałbym coś z tym zrobić – uśmiechnął się do mnie mieszanką uroku i ciepła, która była nieomalże nie do odparcia. – Zjedz ze mną lunch podczas, którego będziemy mogli porozmawiać dłużej i w bardziej prywatnych okolicznościach – puścił mój nadgarstek, gdy skończył mówić. – Nie, dziękuję panie Cavendish. Wstałam cicho i wróciłam do kuchni szczelnie zasłaniając za sobą kurtynę. Brałam głębokie wdechy, liczyłam i próbowałam ogarnąć niepokój, gdy nagle zaszedł mnie od tyłu. Otworzyłam usta żeby kolejny raz powiedzieć mu nie, a on mnie pocałował. To był spragniony, desperacki pocałunek - taki, jakiego nigdy wcześniej nie doświadczyłam. Być może dlatego, że nie wiedziałam jak zareagować. Po prostu stałam. Każda część mojego ciała była sztywna z wyjątkiem ust, które miękły automatycznie pod jego naciskiem. To było takie niesprawiedliwe, ten jego nieomalże odurzający pocałunek. Pewnie był absolutnie dobry we wszystkim - myślałam z ukłuciem przerażenia. Jego język wpełznął głęboko do moich ust i jęknęłam cicho wbrew sobie. – Ssij mój język – rozkazał nabierając powietrze. Byłam w szoku. Nigdy wcześniej tego nie robiłam, ale byłam mu posłuszna, nawet wbrew sobie. Ssałam delikatnie, a potem coraz mocniej. Jęknął i przycisnął mnie do siebie powoli. Czułam go. Moje ciało było 12

bardziej wrażliwe, niż kiedykolwiek mogłam to zapamiętać. Jego erekcja wciskała się w mój brzuch i odruchowo się odsunęłam. – Dotknij mnie – rozkazał i w końcu spojrzałam na niego. Przełknęłam gulę powstałą w moim gardle. – Gdzie? – zapytałam szorstkim głosem przepełnionym potrzebą. – Klatka piersiowa i brzuch. Dotknij wszędzie, gdzie chcesz być dotykaną na swoim ciele. Posłuchałam go. Dotknęłam jego klatki piersiowej wokół sutków. Obserwowałam jego usta, gdy je oblizywał. Nakazał mi iść dalej. Przebiegłam ręką w dół dotykając mięśni brzucha. Miał wszędzie wspaniale wyrzeźbione mięśnie. Dotknęłam jego ramion, które były bardziej umięśnione niż przypuszczałam. Wyglądał tak elegancko na pierwszy rzut oka. Po prostu trudno było uwierzyć, że ktoś tak bardzo elegancki może być również tak dobrze zbudowany. Musiał pracować nad swoim ciałem przez kilka godzin codziennie, aby osiągnąć taką budowę. To było przerażające, ale także niesamowicie gorące. Rozpiął kilka guzików odsłaniając brzuch i klatkę piersiową. – Dotknij mojej skóry – rozkazał szorstko. Zrobiłam to. Cholera, nie mogę uwierzyć, że to robię. Ale to było takie naturalne, robić to co on rozkazał. Czułam się z tym dobrze. Próbowałam ściągnąć z niego koszulę. Zsunął ją delikatnie z jednego ramienia. Pogładziłam twardą i gorącą skórę. Nie czułam żadnych włosków, podejrzewałam, że używał wosku. Jego skóra była taka gładka. Chwycił moją rękę, pocałował i umieścił ją z powrotem na ramieniu. Obserwowałam jak moja druga dłoń wędruję w dół, wprost do jego krocza. Chwyciłam go przez spodnie. Nagle jęknął i szybko się odsunął, odrzucając moją dłoń. Uśmiechnął się do mnie ukazując białe zęby, ale to był uśmiech przepełniony bólem. – Nie tutaj. Jeszcze nie. Pierwszy raz chcę przeżyć z tobą w łóżku. Cofnął się tworząc między nami bezpieczną odległość. Zapiął koszulę, poprawił i patrzył na mnie. Wyciągnął swój telefon. – Daj mi swój numer – powiedział. Pokręciłam głową. Co zamierzałam zrobić? Nie chciałam się mieszać w żadne relacje z nim. Wiedziałam to. Po prostu nie czułam się pewnie.

13

Znowu pokręciłam głową. – Nie – powiedziałam stanowczo. Wyglądał na autentycznie zaskoczonego moją odpowiedzią, a później na dziwnie rozbawionego. Doprowadzał mnie do szaleństwa. Cofnęłam się, aż dotknęłam drzwi pośladkami. – Nie jestem zainteresowana – powtórzyłam już pewnym głosem. Włożył ręce do kieszeni i oparł się niedbale o ladę. Przebiegał językiem po zębach. Zabawia się. Pomyślałam solidnie oburzona. Zapewne myśl, że ktoś może mu się sprzeciwić jest dla niego tak obca, że aż śmieszna. Jego głos był bardzo wesoły, gdy w końcu przemówił. – A co z kawą? Czy to jest coś wystarczająco naturalne? Daj mi swój numer i pójdźmy na kawę. Pokręciłam głową. – Nie, dziękuję. Nie robię tego typu rzeczy. Po prostu nie jestem zainteresowana. Sardonicznie uniósł kącik ust. Patrzył na moją klatkę piersiową, wznosił wzrok i opuszczał. Wreszcie spojrzałam w dół i upokorzona zobaczyłam moje naprężone sutki przebijające się wyraźnie przez trzy warstwy materiału. – Przełożę cię przez kolano za każdy razem jak mnie okłamiesz, Bianco – jego głos był cichy i niebezpieczny. Mój mózg musiał to przyswoić. Twarz zaczęła dochodzić do siebie. Żartuje? Prawda? Moje całe ciało naprężyło się przez jego komentarz i zdałam sobie sprawę, że było to bardziej pragnienie niż przerażenie z dreszczami, które przechodziły przeze mnie. – Zobacz. Nie odpowiadają mi takie zabawy, więc właściwie nie jesteśmy tak do końca kompatybilni. Przebiegł palcami wzdłuż swojego krawatu tak samo jak robił to z moim. – Nie jestem pewien czy to nie jest kolejne kłamstwo. Po prostu nie zdajesz sobie sprawy jak przyjemne to może być. Albo jak dobrze się do tego nadajesz. Mogę ci pokazać. Z przyjemnością ci pokażę. Kiedy z tobą skończę będę znać twoje ciało lepiej od ciebie. Będziesz mnie błagać. Każdy centymetr twojego ciała podlega mi nawet jak mnie odtrącasz. Czy możesz szczerze przyznać, że myśl o mojej dominacji w łóżku nie sprawia, że stajesz się wilgotna? 14

To pytanie sprawiło, że złączyłam swoje nogi, ale moje zdradzieckie ciało mogło się zatrząść. Oczywiście wiedział co robi. Wiedziałam, który przycisk nacisnąć. Wiedział jak kontrolować mnie seksualnie. Ale to było dokładnie to czego nie chciałam. Prawda? Zdawał się czytać w moich myślach lub przewidywać moje wypowiedzi. Uśmiechnął się. – Miałem na myśli klapsy, Bianco. A także podporządkowanie. Nauczysz się wszystkiego bardzo szybko. Uwierz, zawsze wiem co mówię. – Proszę opuścić to pomieszczenie panie Cavendish. Naprawdę nie zmienię zdania. Wyciągnął portfel, nie spuszczając ze mnie wzroku i wyciągnął wizytówkę. Dotknął mnie nią w policzek, następnie wolno przesunął na podbródek, aż doszedł do szyi. Zadrżałam, gdy dotarł do mojego obojczyka. Po prawej stronie mojej kamizelki, wprost na prawej piersi znajdowała się mała kieszonka do której włożył tę wizytówkę. – Na odwrocie jest mój prywatny numer telefonu. Bardzo chciałbym cię usłyszeć. W każdej chwili, w dzień czy w nocy. Czekałam sztywno, aż wreszcie opuścił kuchnię i wrócił na swoje miejsce. Ciągle stałam, biorąc głębokie, uspakajające oddechy, gdy Stephan przyszedł dobre trzydzieści minut później. Przyglądał mi się uważnie gdy zasłaniał zasłonę. – Wszystko dobrze Jaskierku? – zapytał mnie zatroskany. Uśmiechnęłam się radośnie słysząc, że nazwał mnie przezwiskiem, którego używaliśmy gdy byliśmy czternastolatkami. To zawsze sprawiało, że się uśmiechałam, za każdy razem gdy mnie tak nazywał. Skinęłam głową. Chciałam opowiedzieć mu Panu Pięknym, ale akurat nie wtedy. Nawet nie wiem czy w tym tygodniu. – Co myślisz o Cavendish’u? – zapytał ostrożnie, nawet niewinnie. Zbyt niewinnie. Zmrużyłam oczy i spojrzałam na niego. – Rozmawiałeś z nim? Poruszył niezobowiązująco głową. A robił to tylko wtedy gdy odpowiedź brzmiała : tak. – Myślę, że jest tobą zauroczony. Chciał się z tobą umówić albo coś? Spojrzałam na niego. – Co on ci powiedział? – Zamierzasz się z nim spotkać? – wypalił. – Oczywiście, że nie. Przecież wiesz, że nie chodzę na randki. Co w ciebie wstąpiło? 15

Wzruszył ramiona, wciąż wyglądając dość niewinnie. – Musisz w końcu zacząć Jaskierku. Młoda, piękna kobieta nie może po prostu „ nie chodzić na randki” bez końca. Nie będzie nikogo lepszego niż ten facet. Mam dobre przeczucia jeśli chodzi o niego – machnął ręką w kierunku Cavendish’a. Wskazałam na niego palcem. – Nie zrobimy tego ponownie. Nie każdy na świecie potrzebuje chodzenia na randki. Nie wtrącam się w twoje życiowe wybory, więc ty nie wtrącaj się w moje. Podniósł ręce w akcie kapitulacji. –To po prostu mała przyjacielska rada, Bee. Ale teraz będę musiał cię opuścić. Wiesz, że nie mogę znieść kiedy jesteś na mnie zła. Byłam bardziej niż szczęśliwa nie rozmawiając o tym. Przytulił mnie mocno. – Kocham cię, Bee – mruknął wprost do moich włosów Taki miał sposób na ukazanie swojej czułości. To był sposób w jaki pokazywał swoją miłość i szukał pociechy. To nie był mój sposób. Przytuliłam go. – Ja ciebie też Steph – wymruczałam. Reszta lotu przebiegła spokojnie tak jak tego oczekiwałam. Nocne loty nie należały do moich ulubionych. Wolałam być ciągle czymś zajęta. Nawet Cavendish oddał się drzemce kiedy zerknęłam by sprawdzić kabinę. Patrzyłam jak śpi przez długi czas. Oglądanie tak niespokojnego osoby jaką był to było coś fascynującego. Był równie piękny jak spał, bez jakiekolwiek napięcia na twarzy. Jego długie, grube, ciemne rzęsy rzucały dzień nawet w tych ciemnościach. Mogłabym obserwować go podczas snu przez całą noc. Przyznałam to choć nie spodobało mi się. Chciałam go dotknąć. Kosmyk włosów spadł na jego policzek. Pragnęłam go odsunąć na bok i poczuć w palcach. Pomyślałam z dużym żalem, że pragnęłam dotykać go wszędzie, ale zdawałam sobie sprawę, że nigdy sobie na to nie pozwolę. Minęła dłuższa chwila dlatego postanowiłam się przejść. Przekręciłam się śmiesznie zadumana gdy uświadomiłam sobie, że zaraz będziemy podchodzić do lądowania. Przyłapałam się na tym, że znowu go obserwuję, gdy zajęliśmy miejsca do lądowania. Wciąż drzemał. Nie mogłam oderwać wzroku od niego nawet gdy otworzył oczy i zaczął nimi mrugać nieco zdezorientowany. Jego wzrok szybko odnalazł mój. Zaspanie szybko opuściło go, kiedy spotkał moje spojrzenie. Zachowywałam neutralny wyraz twarzy, gdy tak na mnie patrzył. Ostatecznie przerwałam to, zerkając na Stephana. 16

– Lubisz go – szepnął do mnie z sporą dawką szoku w swoim głosie. – Przestań – to wszystko co powiedziałam w odpowiedzi.

17

Rozdział 3 Pan Zniechęcający Wyjście na lotnisku JFK w Nowym Jorku było zupełnie inne, niż to na McCarranie w Las Vegas, więc pasażerowie chcąc nie chcąc musieli przy wychodzeniu przejść przez pierwsze drzwi, co było równoznaczne ze zgiełkiem w kabinie pierwszej klasy. Musiałam więc bardzo się spieszyć, aby oddać moim pasażerom ich wierzchnią odzież, tak aby nie doszło do opóźnienia. W trakcie podawania marynarki Cavendish’owi uśmiechnęłam się do niego z uprzejmością. – Panie Cavendish życzę panu miłego dnia. Rzucił mi lekko rozdrażnione spojrzenie. – Proszę mów mi James – upomniał mnie. Pochylił się, aby mówić wprost do mojego ucha. – Prywatnie oczywiście, ale jak wolisz mogę być panem Cavendish’em – po tej niepokojącej wymianie zdań po prostu wyszedł. Stephan uniósł brwi, gdy stanęłam obok niego, aby pożegnać innych pasażerów. – Co ci powiedział? - zapytał zaciekawiony. – Jego wygląd no i potem twój… Potrząsnęłam głową. – Nie chciałbyś tego wiedzieć. Przeszłam do zwykłych rutynowych czynności wykonywanych podczas opuszczania samolotu, czując się nieswojo. Przebywania w towarzystwie tego mężczyzny sprawiało, że czułam się… dziwnie. Tak trochę jakbym była odrywana od mojego uporządkowanego życia i umieszczana pośrodku pewnego rodzaju gry. Gry z zasadami o, których nie miałam pojęcia, bo niby skąd miałam się o nich dowiedzieć. Wmawiałam sobie, że czuję ulgę po powiedzeniu „nie” Jamesowi Cavendish’owi. Za dużo naraz: był za bardzo doświadczony, za bardzo znużony, za bogaty. To wszystko wystarczyło, aby mnie zniechęcić, nawet jeśli byłabym zainteresowana umawianiem się z kimkolwiek. Mnie jednak to nie interesowało, nigdy nie miałam na to ochoty. A oprócz tego wszystkiego był fanem sadomasochizmu. Miałam własne demony z którymi musiałam się zmierzyć i tego typu rzeczy były ostatnimi, jakimi w ogóle mogłabym się zainteresować. Ale wciąż… wbrew sobie znajdowałam w tym wszystkim fascynacje, przerażenie i ekscytację. Wiedziałam, że prawdopodobnie chodzi o moje dzieciństwo pełne przemocy, dlatego na samą myśl o rzeczach, o których mówił, po plecach 18

przebiegały mi dreszcze. Na przykład przekładanie mnie przez kolano… Wiedziałam dzięki licznym wizytom u specjalistów, że przeszłość może oddziaływać na dorosłe życie. Ta myśl mnie otrzeźwiła. Pracowałam naprawdę ciężko, aby nie paść ofiarą lęków swojego dzieciństwa. To sprawiało, że tym bardziej powinnam była trzymać się z daleka od ludzi pokroju Jamesa Cavendish’a. Brzmiało to dość przekonywująco. Myślałam o tym podczas odbierania bagażu i czekania, aż reszta załogi do nas dołączy. Wraz ze Stephanem szliśmy na czele naszej niedużej grupy dziarsko przedzierając się przez zatłoczone JFK. – Mmm. Zabiłbym teraz za kawę. Może skombinujemy jakąś po drodze? – szepnął Stephan, gdy mijaliśmy po naszej prawej kawiarnię. Popatrzyłam na niego nieco zdziwiona. – Przecież wiesz, że nie zmrużę oka po wypiciu kawy, ale poczekam z tobą żebyś mógł sobie kupić. Dziwnie wzruszył ramionami a jego oczy spoczęły na stoisku do kawy. – Właściwie to mogę się jej napić dopiero po drzemce. Podążyłam za jego wzrokiem i zobaczyłam

Cavendish’a czekającego w kolejce po

kawę. Uśmiechnął się do nas tajemniczo i pomachał do Stephana. Odwróciłam głowę w jego stronę, rzucając mu podejrzliwe spojrzenie. Odmachał Jamesowi Cavendish’owi i uśmiechnął się. – Masz mi coś do powiedzenia Stephanie? – warknęłam do niego zniżając głos tak, aby nie usłyszała nas reszta grupy. Zacisnął usta. Skinęłam sztywno głową, kiedy ustępowaliśmy Cavendish’owi. Zamierzałam być uprzejma, ale zimna. Sądziłam, że dam radę taką być. – No co? Po prostu jestem miły, to zabronione? – zapytał głosem przesyconym niewinnością. Nie ufałam kompletnemu temu tonowi. Kiedy spotkałam Stephana był czternastoletnim rabusiem, który potrafił ukraść portfel każdej oddychającej istocie. Kto jak to, ale on już dawno opanował sztukę rżnięcia głupa. Znałam go lepiej, niż ktokolwiek inny i nie dałam się nabierać nawet przez minutę. – Te wasze uśmieszki były wręcz konspiracyjne. Przyznaj się, co zrobiłeś? Dałeś mu mój numer? Wysłał mi zranione spojrzenie. – Nie zrobiłbym tego.

19

Ulżyło mi. Stephan mógł krążyć wokół prawdy, ale nigdy wprost mnie nie okłamał. Jeśli powiedział, że nie dał Jamesowi mojego numeru telefonu to wiedziałam, że nie kłamie, dlatego nie drążyłam tematu. Podczas podróży do hotelu cała załoga gorączkowo rozmawiała o planach na wieczór. Właściwie wszyscy jednogłośnie zdecydowali, aby pójść do baru za rogiem tuż przy hotelu. Noc karaoke. Skuliłam się na samą myśl o tym. Brzmiało to trochę za głośno i za żenująco jak na mój gust i obecny nastrój. Ale była to nowa załoga, więc nie chciałam, żeby uznali mnie za jedynego anty społecznika w gronie, podczas gdy wszyscy inni byli tym wieczornym wyjściem wręcz

podekscytowani. Zresztą wiedziałam, że

Stephanowi podobał się jeden z barmanów w tym barze. Coś się działo między nimi przez ostatnie kilka miesięcy. Chodziliśmy tam na lunch czy kolacje za każdy razem jak byliśmy w mieście. Stephan na dziewięćdziesiąt procent był pewien, że barman flirtował z nim i nie była to tylko zwykła uprzejmość. Pomimo tego dość wiele czasu zajęło mu umówienie się w końcu z nim. Stephan nie przyznawał się do tego, że jest homoseksualistą. Właściwie nie wiedziałam, czy kiedykolwiek będzie na to gotowy. Geje, którzy ujawniali swoje preferencje, zwykle później kamuflowali się z chodzeniem na randki, tak jakby to było czymś złym. Wiedziałam także, że Stephan wolał umawiać się z facetami, którzy sami też niezbyt chętnie przyznawali się do swoich preferencji seksualnych. Myślę, że sprawiało to, że nie wyróżniał się z tłumu i mógł ukrywać, jednak z drugiej strony to jeszcze bardziej komplikowało sprawę. Proponowałam mu, aby może spróbował znaleźć kogoś w necie, biorąc pod uwagę jego ograniczenia, ale nie chciał nawet brać pod uwagę tej opcji. Powiedział, że ma dziwne odczucia odnośnie tego typu randek.. Był trochę staromodny jeśli chodziło o najdziwniejsze sprawy. – Bądź spokojna Jaskierku – wyszeptał do mojego ucha. Melissa opowiadała wszystkim w co zamierza ubrać się na wieczór i co planuje zaśpiewać. Wybrała „Sexy back”, co nie zdziwiło mnie ani trochę. – Pójdziesz z nami do baru, prawda? – zapytał mnie nieomalże z wyrzutem w głosie. Zapewne myślał, że zamierzałam sobie odpuścić. Mylił się. Barman był pierwszym facetem, który zainteresował Stephana od czasu jego rozstania rok temu i jeśli potrzebował mojego moralnego wsparcia to musiałam tam pójść. Spojrzałam na niego. Jego oczy były szeroko otwarte i tak słodkie, że aż robiło to na mnie kolosalne wrażenie. Łał , był gotowy zrobić wszystko, abym poszła z nim wieczorem do tego baru. Tym razem postanowiłam puścić mu to płazem.

20

– Pójdę. Ale musisz przysiąc, że nie będziesz zmuszał mnie do śpiewania , czy tańczenia. Skinął głową uśmiechając się najszczęśliwszym chłopięcym uśmiechem. – Dobrze, wiem jak jest. Musisz być nieźle pijana, żeby wskoczyć na scenę. Osobiście nie pamiętam, kiedy ostatnio piłaś. W miesiącu w którym skończyłam dwadzieścia jeden lat, pozwoliłam sobie na małe szaleństwo, ale przynajmniej już wiem, że alkohol i ja to złe połączenie. To była rodzinna cecha. Może powinnam spróbować i pozwolić sobie na relaks przez kilka godzin. Nie mogłam znaleźć dobrej wymówki, aby tego nie zrobić. – Może dzisiaj skuszę się na kilka drinków – powiedziałam. Rozszerzył oczy. – Poważnie? Pił raczej umiarkowanie, ale z pewnością pozwalał sobie na więcej niż ja. Wzruszyłam ramionami. – Być może. – Dobrze, Chickeee – powiedział przedłużając głoskę eee. Położył rękę na oparciu mojego fotela, więc mogłam się do przytulić do jego ramienia. – Wy dwoje jesteście cholernie słodcy – palnęła Melissa, gdy zobaczyła ten czuły gest. Oboje uśmiechnęliśmy się. Nie znaliśmy jej wystarczająco dobrze, aby wytłumaczyć jej nasze relacje i właściwie wątpiliśmy, że kiedykolwiek to zrobimy. Zazwyczaj dawałam ludziom szansę, ale jak dotąd Melissa nie zrobiła na mnie dobrego wrażenia. Odkryłam jej nierzetelność, ale nie zamierzałam nic z tym robić. Chociaż ona sama nie ukrywała, że celem jej życia było znalezienie obrzydliwe bogatego mężczyzny, który by o nią dbał. Jak dla mnie to było cholernie podejrzane. –Wręcz uwielbiam te wszystkie pieszczotliwe słówka, jakimi się do ciebie zwraca. Stephan posłał jej jeden z najbardziej czarujących uśmiechów. – Też mogę nazywać cię Chickeee jeśli tego chcesz. Zachichotała. Zawsze tak się zachowywała, gdy

piloci byli wokół niej, będąc

słodszą niż zwykle. – Myślę, że to urocze. Ale i tak moim ulubionym słówkiem jest

„jaskierek”.

Słyszałam któregoś dnia, że tak ją nazywasz. 21

Posłał mi miękki uśmiech, który był zarezerwowany tylko dla mnie. –Ta nazwa jest przeznaczona tylko dla Bee. Klasnęła w dłonie. – Oh, oh, oh jest jakaś historia związana z tymi waszymi pieszczotliwymi słówkami? Uwielbiam takie historyjki! Zmarszczyłam nos, bo jak zwykle wszystko wyolbrzymiała. Zerknęłam na dwóch pilotów, którzy przyglądali się nam z rogu wielkiego vana. Domyśliłam się, że któryś z nich się jej podobał, dlatego robiła takie zamieszanie. Pierwszy oficer był młodszy i wyglądał znacznie lepiej niż kapitan. Jeff, przypomniałam sobie jego imię. Miał ciemne brązowe włosy i przyciągające brązowe oczy. Był wysoki i smukły. Ale obstawiałam, że bardziej interesuje ją kapitan ze względu na zarobki, co najmniej dwa razy większe niż Jeff’a. Jeśli chodzi o kapitana na dziewięćdziesiąt procent byłam pewna, że nazywał się Peter i był starszym mężczyzną z łysiejącą siwą fryzurą, z mięśniem piwnym i oczami, które nigdy nie unosiły się na wysokość kobiecego biustu. Sama potwierdziła moje przypuszczenia, zagadując kapitana z promiennym uśmiechem. – Uwielbiasz także takie historyjki prawda, Peter? Tak jak myślałam uśmiechnął się do niej z uśmiechem pełnym śliny. – No pewnie. Stephan pokręcił głową. – Ta historia zarezerwowana jest tylko dla

mnie i Bee. Ale Peter,

umieram z

ciekawości, jaką serenadę zaserwujesz nam wieczorem. Na szczęście Stephan zmienił

temat rozmowy z wielkim wdziękiem. Peter

kategorycznie zaprzeczył i zaczął mówić o czymś zupełnie innym.

22

Rozdział 4 Pan Piękny Obudziłam się na dźwięk budzika z o wiele mniejszym entuzjazmem niż zwykle. Spałam tylko cztery godziny. Próbowałam złapać wystarczającą ilość snu żeby przetrwać przynamniej do dwudziestej, ale poniosłam klęskę. Zgadywałam, że późnym popołudniem będę kompletnie padnięta. Byłam w pozytywnie kwaśnym humorze, gdy szłam do hotelowej łazienki. – Gotowa na ćwiczenia? – zawołał Stephan, gdy wróciłam do pokoju. Nasze pokoje przylegały do siebie jak zwykle zresztą gdy byliśmy w tym hotelu. Przyjeżdżaliśmy tam często i obsługa recepcji doskonale wiedziała jak wybrać pokoje, aby wszyscy byli zadowoleni. Drzwi między naszymi pokojami ciągle się otwierały. Byliśmy współlokatorami od lat i dopiero od niedawna sąsiadami co było odprężającą i korzystną dla nas sytuacją. Oboje znaleźliśmy w końcu pocieszenie w innym towarzystwie. Moją jedyną odpowiedzią było niekulturalne chrząknięcie. Zaśmiał się. – Czas kiedy nie chcesz zrobić czegoś z całych sił oznacza, że definitywnie powinnaś to zrobić – powiedział. Pokazałam mu język. Zaśmiał się jeszcze bardziej. Chwilę później przyszedł do mojego pokoju ubrany odpowiednio na siłownie z moją ulubioną kawą z baru na rogu w ręce. Jego widok natychmiast mnie ucieszył. Uśmiechnął się i uniósł brew. – To jak zmienisz zdanie? Duża mocca z soją, bez spienionego mleka i z extra espresso – zareklamował moje zamówienie, choć nie musiał. Wiedziałam co trzyma w ręce. Miałam świadomość, że znał mnie dobrze i wiedział co potrzebuję. Uśmiechnęłam się. – Jesteś najlepszy. – Nie zaprzeczę przez grzeczność – zgodził się. Ćwiczyliśmy przez bitą godzinę. Hotelowa siłowania była mała i nie jakoś specjalnie imponująca. Posiadała jedną bieżnię, elliptical, rowerek stacjonarny i kilka stanowisk do podnoszenia ciężarów. Spędziłam całą godziną na ellipticalu podczas gdy Stephan przemykał między rowerkiem stacjonarnym a bieżnią, a ostatnie pół godziny spędził na podnoszeniu ciężarów. To były jego rutynowe ćwiczenia. Obserwowałam go. Czułam się naprawdę dobrze ćwicząc i słuchając muzyki z mojego telefonu. Stephen miał rację. Była skłonna odpuścić sobie dzisiejszy trening, ale dobrze, że tego nie zrobiłam, bo to było coś czego 23

potrzebowałam. Czułam się o niebo lepiej kiedy skończyliśmy. Postanowiliśmy kupić kanapki na lunch. W Nowym Jorku panowała późna wiosna. Byłam szczęśliwa mogąc spacerować przez tętniące życiem ulice. – Chcesz zjeść w parku? – zapytałam Stephana kiedy staliśmy w kolejce w pobliskich delikatesach. Skinął głową. – Jasne. Piknik zawsze. Właściwie nie zrobiliśmy sobie pikniku. Zamiast tego zdecydowaliśmy się usiąść na pustej ławce i obserwować ludzi podczas jedzenia. – W co zamierzasz ubrać się wieczorem do baru? – zapytał Stephan pomiędzy wielkimi kęsami. Jedliśmy tak szybko jakbyśmy się bali, że jedzenie może nam zniknąć jeśli nie skończymy dość szybko. Oboje jedliśmy jak głodne dzieci z ulicy nie do końca tego świadomi. Nie przeszkadzało nam to szczególnie jak byliśmy razem. Nie mieliśmy przed sobą żadnych tajemnic. To był jeden z powód dla których byliśmy tak cholernie nierozłączni. –Ni weim – powiedziałam z pełną buzią jedzenia. Przełknęłam, przemywając usta wielkim łykiem wody, którą zabrałam ze sobą, aby zaoszczędzić trochę pieniędzy. – Nie wiem – powiedziałam wyraźniej. – Jest ładnie i ciepło, więc pewnie jakieś szorty i bluzkę. Wiesz, że nie lubię się stroić ale nie chcę wyglądać jak jakiś niechluj skoro wszyscy będą wystrojeni. Wskazałam na wygodny szary t-shirt, czarne spodenki i neonowe zielone buty do biegania. – Najbardziej chciałabym ubrać się właśnie tak. Ale spokojnie mam świadomość tego, że jak to zrobię będziesz mnie nękać więc wybiorę coś innego. – Racja. Będziesz musiała pomóc wybrać mój strój. Chcę wyglądać naprawdę gorąco. Myślę, że jestem gotowy aby umówić z Melvinem – powiedział Stephan. Uśmiechnęłam się. Mówił to samo przez ostatnie trzy tygodnie ale dobrze, zgodziłam się. Wróciliśmy do naszych pokoi aby wziąć prysznic i przygotować się na wieczór. Rozmawialiśmy radośnie w czasie przygotować. Wybrałam czarne eleganckie szorty i czarno białą bluzkę z plisami w kwiaty przy szyi. Był to strój, który preferowałam najbardziej. Był wygodny, ale także kobiecy. Wybrałam również kolczyki i odpowiednie buty i tak oto byłam

24

gotowa. Dodam, że buty były wygodne i nie przesadzone. Wybrałam sandałki na niedużym obcasie. Ubrałam też srebrny pierścionek, który wyciągnął z mojej nie dużej torby, którą zawsze miałam ze sobą. Rozpuściłam włosy. Proste i jasne włosy sięgały mi do połowy pleców. Zrobiłam sobie delikatny makijaż ograniczając się do wytuszowania

rzęs i

pomalowania ust różowym błyszczykiem. Skończyłam pierwsza bo nie specjalnie zależało mi na perfekcyjnym wyglądzie. Usiadłam na łóżku Stephana i cierpliwie obserwowałam go jak szykuje się na bóstwo. W końcu wybrał blado szarą polówkę z i niebiesko szare spodenki w kratę, które zwisały w atrakcyjny sposób. Często wybierał strój pasujący do ucznia prywatnego liceum i myślę, że dobrze, bo pasował mu taki wygląd. Wyglądał jak żywy Abercrombie i Fitch. Co zresztą mu powiedziałam. Roześmiał się, ale mogłam śmiało stwierdzić, że był zadowolony z tego porównania bo jakby nie patrzeć była to prawda. Poszliśmy do baru chwilę przed szesnastą ale i tak było już kilka osób. To nie był jakiś kosztowny bar wręcz przeciwnie staromodny irlandzki bar z kilkoma wieczorkami karaoke w tygodni ale znajdował się w sercu Manhattanu więc nie byłam zaskoczona tłumem, który tam panował. Stephan użył swojego uroku i już po kilku minutach siedzieliśmy przy barze gdzie pracował Melvin. Nawet nie wątpiłam, że tak było. Miał rzadkie połączenie uroku i charyzmy i uważał, że dzięki temu wszystko jest w stanie załatwić. Większość ludzi raczej nie znajdzie miejsca w tym zatłoczonym barze. Przywitaliśmy się serdecznie z Melvinem i odnieśliśmy wrażenie, że naprawdę cieszył się na nasz widok. Szczególnie zadowolony był widząc Stephana chociaż dla mnie oczywiście też był bardzo miły. Zawsze próbowałam się ulatniać kiedy widziałam, że Stephan był kimś zainteresowany. Był moją jedyną rodziną i było dla mnie ważne, aby zaprzyjaźnić się z każdym kto miał dla niego jakieś znaczenie. Domyślałam się, że Melvin był w naszym wieku, lekko po dwudziestce. Był troszkę nieśmiały. Mierzył około sto osiemdziesiąt centymetrów i był bardzo chudy, niemalże szczupły. Nie mogłam domyślić się jego rasy. Jego skóra miała naturalny kolor bladej kawy. Miał czarne włosy przycięte blisko głowy. Jego oczy były jasnozielone. Był bardzo przystojny i miał niesamowicie ujmujący uśmiech. Pomyślałam, że Stephan ma wspaniały gust. – Mogę coś wam podać? – Melvin musiał podnieść głos, aby przebić się przez głośny tłum ludzi. Przygryzłam wargę patrząc na Stephana. Nie miałam w ustach tak długo żadnego alkoholu. Miałam pustkę w głowie. Stephan wzruszył tylko ramionami i mruknął do Melvina. Łał, był onieśmielony. Melvin zaczerwienił się i nieśmiało uśmiechnął. – Zaskocz nas czymś z alkoholem – powiedział żartobliwie Stephan. Melvin uśmiechnął się. – Shoty czy koktajle? 25

– Wszystko. Przygotuj dla nas swoje ulubione pozycje – powiedziałam. Zagwizdał pogodnie. Rozpraszałam się przez dźwięki dobiegające z sceny. Byliśmy wystarczająco daleko od niej, aby nie ogłuchnąć ale też wyjątkowo blisko, aby wszystko widzieć. Tak było zawsze z Stephanem. Prowadził sielankowe życie. – Zaczynają karaoke tak wcześnie? – zapytałam zaskoczona Stephana. Wzruszył ramionami. – Myślę, że tak. Nie jest jakoś bardzo wcześnie na to. Zdecydowanie musimy się bardziej wstawić aby móc tego słuchać. Zgodziłam się śmiejąc. Melvin wrócił do nas po krótkim czasie. Przygotował dla nas Pom-tini, które było wystarczająco pyszne, abym nie pomyślała o tym, że mogę się nim upić. Przyniósł także shoty, które nazwał „ surfer on acid”. Nigdy o takich nie słyszałam. Powąchałam je i aż zmarszczyłam nos. Były mocne. – Co to jest? – zapytałam go. – Jägermeister. Sok ananasowy z rumem kokosowym. Zaufaj mi, to jest naprawdę dobre. Stephan uśmiechnął się do niego. – Ufam ci – oświadczył i wypił. Dyszał jak skończył. – Cholera to jest naprawdę dobre. Szybko przełknęłam mój. To był jedyny sposób na shota jeśli chodzi o mnie. Mieli rację, naprawdę był bardzo dobry. Prawie od razu poczułam brzęczenie w głowie. Wszystko okay, pomyślałam ale musisz zwolnić. Nawet jeden shot był czymś wielkim dla mojego organizmu po tak długim czasie. Melvin przyniósł nam szklankę wody z lodem nie pytając czy w ogóle chcemy, a następnie udał się obsłużyć tłum. Stephan musiał zostać do późna jeśli chciał uzyskać uwagę Melvina. Bar z sekundy na sekundę robił się coraz bardziej zatłoczony. Melvin był bardzo zajęty, ale znajdował chwilkę, porozmawiać z Stephanem,

aby podejść do nas i

co odbierałam jako dobry znak. Z pewnością poświęcał

Stephanowi specjalną uwagę, będąc bardziej niż przyjacielski. Skończyłam moje Pom-tini za szybko. – Cholera taka mała szklaneczka – wyszeptałam do Stephana głośniej niż przypuszczałam.

26

Taa, zdecydowanie powinnam była przystopować z piciem. Stephan śmiał się ze mnie jak to miał w zwyczaju. Po chwili Melvin był już przy nas z dolewką martini. Dobrze byliśmy z pewnością traktowanie lepiej niż inni. Pogroził nam palcem. – Kolejna runda będzie niespodzianką. Uśmiechnął się szeroko do Stephana, gdy odchodził. A on uśmiechnął się do mnie. Był prawdziwie szczęśliwy więc mi także udzielam się jego nastój. Był załamany po rozstaniu z swoim ex rok temu dlatego widok jego szczęśliwego sprawiał, że czułam ulgę. – Lepiej pijmy szybko. Chcę zobaczyć jaką przygotuję dla nas niespodziankę – Stephan drażnił się ze mną. Zaśmiałam się i przełknęłam shota. Chciałam następną kolejkę. Stephan i ja nierozsądnie ścigaliśmy się kto pierwszy wypije Pom-tini. Obróciłam się w jego stronę śmiejąc gdy skończyłam sekundę przez nim. – Wygrałam – powiedziałam. Z doskonałym wyczuciem czasu Melvin przyszedł z nową dostawą shotów i martini, którą położył przed nami, gdy Stephan odłożył swoją szklankę. – Kamikaze i Razzle-tini – powiedział nam. Prawie krzyknął bo troje ludzi śpiewało okropnie „Moves like Jager” ze sceny. Podziękowałam mu. Stephan zrobił to samo, a na dodatek ujął rękę Melvina co było dość śmiałym posunięciem z jego strony. Melvin zaczerwienił się i uśmiechnął do Stephana, następnie wrócił do klientów. Uśmiechnęłam się do Stephana. – Zdajesz sobie sprawę, że on jest bardzo tobą zainteresowany. Wiesz to, prawda? – zapytałam go. Skinął głową, patrząc nagle nieśmiało ale był zadowolony. – Tak, w końcu jestem tego pewien. Nie trwało zbyt długo, aż zaczęli się pojawiać ludzie z naszej załogi. Brenda pojawiła się pierwsza. Była kobietą w średnim wieku, mniej więcej po czterdziestce jak się domyślałam. Widywałam ją rzadziej niż resztę ponieważ odkąd zaczęła pracować w tylnej kuchni samolotu, a ja w przedniej, ale wydawała się być bardzo miła. Pomyślałam nawet, że mogłybyśmy się zaprzyjaźnić gdybyśmy spędzały ze sobą więcej czasu. Podeszła do nas uśmiechając się. Miała ciemne brązowe, krótko ścięte na boba włosy, które wspaniale

27

eksponowały jej kości policzkowe. Przeciętnej budowy ciała, była bardzo ładna. Wiedziałam, że jest mężatką z nastoletnimi dziećmi, ale nie znałam jeszcze żadnych szczegółów. Zapamiętałam, aby przy okazji zapytać ją o jej rodzinę. Wydawało mi się, że była dobrą mamą ponieważ z jej oczu wydobywała się uprzejmość i opanowanie. Przywitaliśmy ją głośniej niż mieliśmy w zwyczaju przez co śmiała się z nas i naszych dobrych humorów. – Ludzie, byliście tutaj tylko przez chwilę taak? Stephan nalegał aby zajęło jego miejsce, więc to zrobiła dziękując mu z uśmiechem. – Jest jednym z ostatnich dżentelmenów na tej planecie – powiedziała do mnie. Zakładałam, że sądziła iż jesteśmy parą, ale póki co nie wyprowadzałam jej z błędu. W ciągu kilku minut Stephan siedział już obok mnie z drugiej strony. Zachichotałam. – Jak ty to robisz? – zapytałam odwracając się w kierunku jego nowego miejsca. Uniósł brwi. – Kto jak to, ale ty powinnaś to wiedzieć najlepiej Bee. Od małego byłem szybki i przebiegły. Zajęcie miejsca przy barze jest dziecinnie proste. Następna pojawiła się Melissa. Podeszła do nas teatralnie rozglądając się znudzona. Pomyślałam, że pewnie szuka

kapitana Petera. Ubrana była w białą ultrakrótką mini

spódniczkę i różowy top, który gryzł się z jej ciemnymi czerwonymi włosami. Top był tak obcisły, że śmiało mogłam stwierdzić dwie rzeczy: biust był sztuczny i z pewnością nie założyła stanika. Nie była za wysoka ale zadbała o to, ubierając niebotycznie wysokie szpilki. Umiała się w nich doskonale poruszać, co z pewnością zawdzięczała faktowi, że paradowała w nich na co dzień. Nałożyła na siebie sporą warstwę makijażu. Usta pomalowała na jasnoczerwony kolor, wytuszowała mocno rzęsy i zrobiła sobie kreskę, więc wyglądała jak pin-up girl. Trzeba przyznać była ładna. To czego brakowało jej w wyczuciu smaku i stylu nadrabiała wyglądem. – Hej ludzie – powiedziała bez uśmiechu. To było tak jakby nie chciała go marnować dla kogoś takiego jak my. – Cześć – odpowiedziałam. Brenda i Stephan również ją przywitali. Zauważyłam, że Stephan nie był chętny oddać jej swojego miejsca. Wiedziałam, że ją to zirytowało pomimo, że nic nie powiedziała. Nie była szczególnie pracowita, ale wychodziła z założenia, że należy się jej więcej niż innym

28

ludziom. Były to dwie cechy, które ciężko było nam w niej zdzierżyć. Piloci przyszli razem chwili później. Nie jestem pewna czy rozpoznałabym ich bez mundurów. Domyśliłam się, że się pojawili, bo Melissa wyskoczyła niczym korek od szampana. Wysłaliśmy sobie z Stephanem krótkie spojrzenia. Przywitaliśmy się z nimi, a Melissie udało się zająć miejsce koło Brendy. Kapitan Peter był praktycznie przyklejony do tyłu jej krzesła, ale stałam się na nich nie gapić. Nie byli specjalnie subtelni. Ci dwoje z pewnością skończą razem noc. Wydęłam oczy, gdy zobaczyłam obrączkę na jego lewej ręce, gdy położył ją na gołych plecach Melissy. Grr. Nienawidziłam tego. Nie rozumiałam dlaczego żonaci faceci tak się zachowywali. Ale z pewnością miało to wpływ na jeszcze gorsze postrzeganie Melissy w moich oczach. Nie było szans żeby nie zauważyła jego obrączki skoro ja ją widziałam z takiej odległości. Cholera, ona pewnie nawet czuje ją na swoich plecach, gdy Peter ją dotykał. Postanowiłam ignorować ich przez resztę wieczoru. Byli czołowymi osobami, które niszczyły zabawę. Zauważyłam z małym przerażeniem, że pierwszy oficer Jeff stoi za mną, niemalże przytulając się do moich pleców. – Co pijesz? Odnoszę wrażenie, że dobrze się bawisz. Odpowiedziałam mu. Podszedł jeszcze bliżej gdy mówiłam. Odsunęłam się odrobinkę. Nienawidziłam kiedy faceci starali się niedbale mnie dotknąć, a on wydawać się być takim typem. Rzeczywiście kilka minut później, po tym jak wypiłam swojego shota, wyciągnął ręką w moją stronę i dotknął moich włosów. – Kocham twoje włosy – prawie przekrzyczał tłum. – Wyglądasz tak seksownie jak masz je rozpuszczone. Odwróciłam się od niego kończąc kolejną kolejkę. Tak, oficjalnie mogłam przyznać, że byłam pijana. Złapałam wzrok Stephana i Melvina. Wiedziałam co to oznacza. Stephan starał się mu powiedzieć, aby nie przynosił dla mnie więcej alkoholu. Spojrzałam pochylił się bliżej jego i pogroziłam groźnie palcem. – Nie waż się tego robić. Rzadko piję,

a akurat dzisiaj naprawdę muszę się

zrelaksować. Potrzebuję się rozluźnić i zapomnieć o tym całym Panu Pięknym. Stephan był gotowy się ze mną kłócić dopóki z moich ust nie wyszło ostatnie zdanie. A gdy skończyłam wybuchnął śmiechem. – Pan Piękny? Skinęłam głową. Zaczął się śmiać jeszcze bardziej. 29

– Cóż, taki właśnie jest. James Cavendish jest zbyt cholernie piękny, żeby być prawdziwy. Przeraża mnie – wyznałam. Stephan przestał się śmiać. – Dlaczego? – zapytał poważnie. Pokręciłam głową. – Nie chodzi o to, o czym myślisz. To inny rodzaj strachu. Nie zrozumiałam tego jeszcze tak do końca. Wszystko co wiem to fakt, że powinnam trzymać się z daleka od cholernego Pana Pięknego. Mówiąc ostatnie zdanie zdałam sobie sprawę, że naprawdę jestem pijana. Stephan rozszerzył oczy gdy spojrzał za mnie. – Co jest? – zapytałam głośno. Tak zdecydowanie byłam pijana. – No co? Pan Piękny stoi za mną czy o co chodzi? Stephan wygiął wargi i nagle poczułam, że powinnam się odwrócić. Zrobiłam to, spojrzałam w górę i ujrzałam jego turkusowe oczy. – Witaj Panie Piękny – powiedziałam ciszej, ale nadal oczywiście pijanym głosem.

30

Rozdział 5 Pan Nieustępliwy Odwróciłam się niemal natychmiast, żeby spojrzeć na Stephana. – Zdrajca! – powiedziałam dość niewyraźnie z wiadomego powodu. Uniósł ręce w górę i rzucił mi niewinne spojrzenie. – Przecież nie dałem mu twojego numeru telefonu, ani nic w tym stylu. Zapytał mnie, czy przypadkiem gdzieś nie wychodzimy wieczorem. Po prostu mu powiedziałem gdzie. Nic się nie stało. Wypowiedziałam bezgłośnie kilka słów w jego kierunku. Poczułam kosmyk włosów blisko mojego ucha i od razu wiedziałam, że był to Pan Piękny we własnej osobie. – Pan Piękny, huh? – wyszeptał mi do ucha. Wiedziałam, że całe moje ciało było czerwone ze wstydu. – Potraktuję to jak komplement, bo to coś nowego. – Witam panie Cavendish – powiedziałam sztywno nawet się nie odwracając. – Mówiłem przecież – mów mi James, albo Panie Piękny jak wolisz. Możesz nazywać mnie panem Cavendish’em tylko podczas oficjalnych okoliczności. To już drugi raz jak to powiedział i nie mogłam stwierdzić czy mnie to drażni. Czy w ogóle to wiedziałam? Przypuszczałam, że nie. Próbowałam ignorować wszystkich przez chwilę, wszystkich z wyjątkiem Melvina rzecz jasna. Próbowałam doprosić się o drinka, ale mnie ignorował. Dość niewyraźnie słyszałam Stephana i Jamesa przyjaźnie rozmawiających za moimi plecami. James stał na tyle blisko mnie, że ktoś mógł pomyśleć, że jesteśmy razem. Był aż tak blisko, że czułam mrowienie na plecach. Gdyby przesunął się o centymetr z pewnością zetknęlibyśmy się ciałami. Odwróciłam głowę i zobaczyłam, że Jeff został zmuszony do odejścia. Patrzył raz na Jamesa, raz na Stephana z dziwnym wyrazem twarzy nie widząc, co zrobić z zaistniałą sytuacją. Tak naprawdę kompletnie mnie to nie obchodziło. Czułam ulgę mając świadomość, że widzi co się dzieje i nie ma do mnie dostępu. Nagle skoczyłam na równe nogi. Przypuszczałam, że łatwo nie będzie ale nie sądziłam, że będzie aż tak źle. Musiałam chwycić się baru, aby zachować balans. – Whoa, ostrożnie Jaskierku! – powiedział Stephan. 31

Poczułam silne ramię trzymające mnie w tali i wiedziałam, że to nie był Stephan. – Jaskierku? – zapytał rozbawiony James. Spojrzałam na Stephana, który był delikatnie zakłopotany. – To stary pseudonim jeszcze z dzieciństwa. Bee może kiedyś opowie ci tę historię. – Liczę na to. Czy ona często aż tak się upija? – zapytał James jakby od niechcenia, ale usłyszałam twardy ton w jego głosie. Wciąż rozmawiał z Stephan o mnie, jakby mnie nie było. Niesamowicie mnie to wkurzało. – Cały czas – powiedziałam głośno. – To pierwszy raz, kiedy się upiła od czasu swoich dwudziestych pierwszych urodzin. James przybliżył się do mojego ucha. – Pamiętasz co mówiłem o okłamywaniu mnie – ostrzegł mnie cicho. – To już drugi raz. Powiedział i posadził mnie na swoich kolanach. – Zboczony drań – pomyślałam pijana. Ooops. Chyba powiedziałam to na głos. Na szczęście tylko James mógł to usłyszeć. Zaczął się śmiać ukazując swoje białe zęby. Nie potraktował tego jak obrazę. Schylił się, aby popatrzeć mi prosto w oczy. – Muszę wyjść przypudrować sobie nosek – powiedziałam głośno. – Pomogę ci dotrzeć na miejsce, Jaskierku – powiedział James. Stephan wstał, gdy się poruszyliśmy, jakby chciał mi pomóc. James machnął ręką dając mu do zrozumienia, aby wrócił na miejsce. – Zajmę się nią. I zrobił to. Objął mnie ramieniem i wziął na siebie cały mój ciężar podczas przebijania się przez tłum do łazienki. – Dlaczego tu jesteś? – zapytałam go wprost. – Cóż, przyszedłem tu ponieważ bardzo chcę się z tobą pieprzyć, dopóki żadne z nas nie będzie mogło chodzić. Bardzo cię pragnę. Ale ze względu na to w jakim jesteś stanie nic się teraz nie wydarzy. Zostanę tutaj, aby mieć pewność, że bezpiecznie w jednym kawałku wrócisz do swojego pokoju. – Dlaczego to nie może wydarzyć się teraz? – zapytałam go.

32

Wiedziałam, że popełniłam błąd zadając to pytanie. Zasugerowałam, że jestem rozczarowana tym, co się nie wydarzy, ale byłam za bardzo pijana i właściwie nie obchodziło mnie to. Spojrzał na mnie i uniósł brwi. – Nie dotknę cię, jeśli będziesz w takim stanie. Nigdy. Po prostu nie chcę tego zrobić. – Więc się poddajesz? – zripostowałam, ale zabrzmiało to nieco żałośnie Zaskoczony pocałował czubek mojej głowy. – Daleko mi do takich posunięć. Dalej zamierzam cię solidnie wypieprzyć. Po prostu nie dzisiaj Jaskierku. I byłbym wdzięczny, gdybyś odpuściła sobie doprowadzanie się do takiego stanu na przyszłość. Jego ramiona i pocałunek były takie miękkie i słodkie, ale jego słowa i ton głos wręcz lodowate. Co za dziwny facet, pomyślałam. Jak ktoś kto nazywał mnie „Jaskierkiem” mógł brzmieć, aż tak oschle? Zatrzymałam się nagle. Byliśmy przy ścianie w pobliżu korytarza prowadzącego do toalety. Obróciłam się w jego ramionach stając naprzeciwko niego. Wciągnął nagle powietrze, a ja spojrzałam mu w oczy. Nagle spoważniał. – Tak? – zapytał ostro. – Mój stan to nie twój interes James – powiedziałam podkreślając szczególnie jego imię. To pierwszy raz, gdy tak go nazwałam. – Zamierzam sprawić, aby stał się mój. – Nawet nie chcesz chodzić ze mną na randki, sam to przyznałeś – powiedziałam. Westchnął. – To prawda, ale pragnę innych rzeczy. Chcę porozmawiać z tobą o moich oczekiwaniach. – Więc porozmawiajmy – powiedziałam. – Porozmawiamy, kiedy będziesz trzeźwa i kiedy będziemy mieć nieco więcej prywatności. Pogroziłam mu palcem, a następnie stanęłam na palcach, aby mieć pewność, że oby na pewno mnie usłyszy. – To nie brzmi jak rozmowa. Moje słowa były niewyraźne, ale on wyraźnie się wzdrygnął. Nie podobało mu się to, że byłam pijana i miał z tym jakiś poważny problem. Mój ekstremalnie pijany umysł obecnie 33

pomagał mi na tyle, na ile zdołał. Jeśli nie lubił pijanych ludzi to mogłam mu pokazać kilka zachowań, które mogłyby wystraszyć go na dobre. Odwróciłam się i poszłam do łazienki. Skorzystałam z toalety. Byłam z siebie dumna, że zrobiłam to z powodzeniem i bez zrobienia bałaganu. Myłam ręce, kiedy podekscytowana Melissa wyjrzała przez drzwi. – Kim jest ten wspaniały facet? – zapytała nieomalże bez tchu. Ekscytowała się bardziej niż zwykle. Oczywiście dlatego, że zamierzała wypytywać o niego. Nawet nie musiałam pytać o kogo jej chodzi. – To Pan Piękny– powiedziałam. Zamierzałam dodać trochę animuszu mojej wypowiedzi, ale zabrzmiałam niewyraźnie jak przystało na kogoś pijanego. Wyszłam, aby nie odpowiadać na inne jej pytania. James objął mnie ramieniem zanim w ogóle zdążyłam go zlokalizować. – Czy kiedykolwiek byłeś tak pijany, że aż nie mogłeś sobie spojrzeć w oczy patrząc w lustro? – zapytałam go. To było poważne pytanie. Byłam naprawdę pijana. A on tylko na mnie spojrzał. – Odpowiedz mi James – próbowałam go namówić. – Nie – odpowiedział. – Zatańcz ze mną – powiedziałam. Czas na operację gorący bałagan. Nienawidził pijaków. To ja mu takiego jednego pokażę. – Nie – odpowiedział stanowczo. – W porządku. Ktoś ze mną zatańczy, a ty prostu popatrz – przycisnął mnie bliżej siebie, kiedy próbowałam odejść. – Nie, nie zatańczy. Jeśli musisz zatańczyć, zrobisz to sama. Dyszałam oburzona. Byłam przez chwile zdenerwowana, kiedy wróciliśmy do wielkiego baru i zastaliśmy o wiele mniej ludzi zanim wyszliśmy. – Gdzie wszyscy? – zapytałam. Moje zdenerwowanie było coraz bardziej widoczne, ale nie mogłam nic na to poradzić. Patrzyłam na niego. Wzruszył ramionami. – Jest już aż tak późno? – zapytałam szukając mojego telefonu w torebce. – Gdzie ten telefon? – wymamrotałam.

34

– Zostawiłaś go w barze – powiedział. Postanowiłam iść po niego. Zatrzymał mnie, machając moim telefonem przed nosem. – Wziąłem go za ciebie. Zabrałam go i od razu spojrzałam na godzinę. – Ósma. Dlaczego wszyscy poszli? Coś się stało? Są gdzieś blisko? Jego odpowiedzią było tylko wzruszenie ramionami. Trzymał ręce w kieszeniach. Obserwowałam go i nagle zdałam sobie sprawę, że wyglądał na nieco znudzonego. Przypomniałam sobie o tym, co powiedział o upewnieniu się, abym wróciła w jednym kawałku do hotelu. – Nie musisz tutaj być. Ze mną jest wszystko w porządku. Wciąż ogarniam tę kuwetę. Przyciągnął mnie nagle do siebie. Zesztywniałam, ale on po prostu przyłożył mój policzek do swojej piersi. – Jesteś niesamowicie irytującą kobietą – powiedział wprost do moich włosów. Starałam się od niego odsunąć słysząc ten komentarz, ale nawet nie mogłam się ruszyć. – Byłbym szczęśliwy mogąc odprowadzić cię do twojego pokoju, więc nie zostawię cię tutaj w takim stanie. – Nic o mnie nie wiesz. Jeśli chcę to mogę się zachowywać tak cały czas – powiedziałam, ale słowa zostały stłumione przez jego koszulkę. Ubrany był w najdelikatniejszą tkaninę, jaką kiedykolwiek mogłam poczuć. Nagle zaczęłam się do niego tulić. Uświadomiłam sobie, że nie zauważyłam wcześniej w co był ubrany. To nie był garnitur, ale póki co nie zamierzałam sprawdzać co to było. W końcu odsunęłam się patrząc zafascynowana na niego. Miał na sobie ciemny t-shirt z dekoltem w serek z kieszonką na klatce piersiowej po lewej stronie. Tuż nad sutkiem, pomyślałam. Koszulka świetnie podkreślała jego smukłe mięśnie. Był taki miękki. Zaczęłam go dotykać, a on nie powstrzymywał mnie. Miał szare proste spodnie i

sportowe buty. To wszystko

sprawiło, że wyglądał bardzo apetycznie. – Pewnego dnia, czyli już niedługo zamierzam związać cię i drażnić się z tobą, tak jak ty teraz robisz to ze mną. I to bez nadziei na uwolnienie przez całą noc – jego głos był miękki i poważny. 35

Jego słowa od razu uspokoiły moje ręce. Widocznie nie za dobrze wychodziło mi odstraszanie go. Jeszcze. Położyłam na nim ręce. Stałam stabilniej na nogach, podpierając się na jego ramionach. Wytrwałam zaledwie kilka minut w takiej pozycji i już złapałam równowagę. – Mam dla ciebie niespodziankę – powiedziałam złowrogo i ruszyłam w stronę DJ-a. Wyszeptałam swoją prośbę do ucha dziwnego faceta. Skinął głową i spojrzałam na Jamesa. Położyłam palce powyżej ust. – Cii. To będzie niespodzianka mój ty Panie Piękny. James ze stoickim spokojem patrzył na mnie, gdy wspinałam się na malutką scenę. Nieoczekiwanie nie było kolejki, więc weszłam od razu. Zanim poszłam do łazienki kolejka sięgała niemalże do drzwi, a teraz było znacznie mniej ludzi niż przedtem. Tym lepiej dla mnie. Ten cały gorący bałagan był cały przeznaczony dla Jamesa Cavendish’a. Nic nie mogłam na to poradzić. Zaczęłam chichotać, kiedy usłyszałam pierwsze takty S&M – Rihanny. Podszedł i zobaczyłam jak rozszerzają się jego oczy. Trzymałam się wystarczająco, aby zacząć śpiewać, gdy słowa pojawiły się na ekranie. Zerkałam na niego i zaczęłam poruszać się w rytm muzyki. Nawet pochyliłam się, aby potrząsać włosami w czasie pauzy w piosence. Oh, panie to niemal zrzuciło mnie z sceny. Zbliżył się obserwując moje lekkomyślne zachowanie na wypadek, gdyby trzeba było mnie złapać, gdybym naprawdę miała spaść z tej sceny. Wytrąciłam się na chwilę z rytmu, gdy zobaczyłam Melissę dumnie z nim rozmawiającą. Czy ona poważnie musiała stać tak blisko niego? Z pewnością. Nawet przysunęła się jeszcze bliżej, aby móc mówić mu prosto do ucha. Rozmowa z nią nie przeszkadzała mu w patrzeniu na mnie. Ale to wyglądało na bardzo poważną rozmowę ludzi, którzy właśnie się spotkali. Albo takich którzy się już znają? To jest to. Chciałam się tego dowiedzieć. Piosenka

nawet się nie skończyła, kiedy schodziłam ze sceny. James

uśmiechnął się do mnie, gdy do nich podeszłam. Melissa już go nie dotykała, ale ciągle stała bardzo blisko. –Dziękuję za niespodziankę, Bianco. Nie zapomnę jej tak długo jak żyję – powiedział ciepłym i pełnym dobrego humoru głosem. Cholera. Nie o to mi chodziło. –Wy dwoje znacie się tak? – zapytałam nagle. James spojrzał na mnie lekko zaskoczony. – Dopiero się poznaliśmy. Pracuje z tobą, prawda? – Więc o czym rozmawialiście? – zapytałam znacząco. 36

– Powiedziała, że jest waszą dobrą przyjaciółką. Pytałem ją o ciebie. Spojrzałam na Melissę. Wyglądała na trochę urażoną, ale trudno. Jeśli wiedziałaby ile wart jest James, to z pewnością zakończyłaby to wszystko. Postanowiłam się trochę zabawić i uświadomić ją. To mogłoby rozwiązać całą sytuację. Przez powody, których nawet nie chciałam analizować, postanowiłam zrobić niemal natychmiast. Obserwowała mnie krótko, a jej twarz wyraźnie rozbłysnęła. Złapała mnie gwałtownie za rękę. Na nowo pojawiła się bąbelkowa dziewczyna. – Chodź Chicke – powiedziała do mnie czule prowadząc do DJ-a.

37

Rozdział 6 Pan Uparty Nie musiałam zbyt długo zastanawiać się, jakie były jej plany. Wybrała dla nas piosenkę „Back that thing up”. Starałam się rapować tekst piosenki, ale tak obserwowałam ją zafascynowana ruchami jej ciała. Szybko wypięła tyłek w stronę publiczności i zaczęła tańczyć ponętnie kręcąc pośladkami. Byłam bardziej obdarzona przez naturę niż ona, no i moje piersi były bardziej naturalne rzecz jasna, ale dupcię to miała rewelacyjną. Musiałam przyznać, że była naprawdę fajna. Miała tego świadomość. Uśmiechnęła się przez ramię do publiczności i przykucnęła nieomalże do podłogi. Tak, wiedziała co robi. Rapowałam “ Call me big daddy when you back that thang up” kiedy złapałam wzrok Stephana w tłumie. Opuścił swoje miejsce przy barze, gdzie wcześniej rozmawiał z Melvinem. Oh, cholera. Przeszkodziłam mu przez te moje wybryki. W końcu dostał szansę, aby wykonać jakiś ruch w związku z tą znajomością, a ja to tak po prostu zaprzepaściłam. Czułam się winna. Popatrzył na mnie. Śmiało mogłam powiedzieć, że był gotowy, aby odprowadzić mnie do pokoju. Z pewnością nie pochwaliłby mojej operacji „ gorący bałagan”, wiedziałam to. Zachowywał się jak mój starszy opiekuńczy brat. Stał stosunkowo długo nic nie robiąc, kiedy kompletnie pijana robiłam sobie obciach na scenie. Ulżyło mi kiedy uświadomiłam sobie, że nie przyszedł, aby mnie zabrać z niej. Uczucie ulgi trwało tylko chwilkę, ponieważ dostrzegłam jak rozmawia szczerze z Jamesem. James słuchał go uważnie, a nawet kiwał głową na znak zgody. Rozproszyłam się tekstem piosenki wyświetlanym na ekranie gdy rytm przyspieszył nieco. Myślałam, że idzie mi całkiem nieźle i nawet pochwaliłam się w duchu, gdy piosenka dobiegła końca. Melissa z uśmiechem przytuliła mnie, gdy skończyłyśmy. Była zdyszana przez te wszystkie wygibasy na scenie. Czy ona nagle mnie polubiła? Czy może był to pewnego rodzaju pokaz dla Jamesa? O tyle o ile znałam Melissę podejrzewałam, że chodzi o tę drugą sprawę, ale wtedy średnio mnie to obchodziło. Podeszłam do dwóch dobrze mi znanych mężczyzn, pogrążonych w poważnej rozmowie i byłam pewna, że stanowiłam jej temat przewodni. James spojrzał na mnie szeroko otwartymi oczami. Był czymś wyraźnie zszokowany. Stanęłam koło Stephana i szturchnęłam go w ramię. – O czym rozmawiacie? – zapytałam zdenerwowana. – Idź usiądź przy barze Stephan. Wszystko w porządku. 38

Stephan pochylił się. Wyglądał na wyraźnie zdenerwowanego. O co do diabła chodziło? Przytulił mnie i zaczął szeptać do mojego ucha. – Proszę nie bądź na mnie zła. Wiem, że nie powinienem się wtrącać, ale chciałem się tylko przekonać jakim typem faceta jest. Uważam, że będzie cię dobrze traktował. A jeśli nie, powiedziałem mu, że skopię jego miliardowy tyłeczek. Zmarszczyłam nos. –W takim razie dlaczego miałabym na ciebie zła? Nie wyglądał na ani trochę mniej zdenerwowanego, więc wiedziałam, że było coś na rzeczy. Nie patrzył mi w oczy i zauważyłam, że delikatnie trząsł się. Nienawidził, kiedy byłam na niego zła. Ciężko radził sobie z świadomością, że kogoś zdenerwował, a szczególnie uczuciowo pochodził do sprawy, jeśli chodziło o mnie. Problemy te wynikały z kilku naprawdę okropnych rzeczy, które wydarzyły się w jego życiu podczas dzieciństwa. Przez lata byłam jego jedyną rodziną, dlatego tak bardzo obawiał się mojego gniewu. Posiadał w sobie ten irracjonalny strach, że kiedy mnie rozłości zostawię go tak samo, jak i jego rodzina. Mówiłam mu wiele razy, że tak nigdy się nie stanie, ale on wciąż nie wiedział jak radzić sobie z problemami. Potrząsł głową i dostrzegłam w jego oczach pewną paniką, której tak się obawiałam. To wszystko sprawiło, że otrzeźwiałam. – O co chodzi? – zapytałam go. – Powiedziałem mu, że jesteś dziewicą – wyszeptał mi do ucha. Zesztywniałam. – Po prostu nie chciałem, żeby cię zranił. Albo… żeby nie odniósł mylnego wrażenia przez pryzmat tego, jak się zachowujesz. Proszę nie bądź zła. Nie mogłam nic na to poradzić. Byłam niesamowicie wytrącona z równowagi. Odepchnęłam go. – Idź.Na.Swoje.Miejsce. Posłuchał mnie i odszedł krokiem Charley’ego Browna do Melva. Prawdopodobnie zniszczyłam mu całą noc, ale na Boga nie miał prawa z nikim rozmawiać o moich prywatnych sprawach, a w szczególności z Panem Pięknym. Obróciłam się zdenerwowana do Jamesa.

39

–Więc, nie skończyłeś jeszcze? Jak łatwo teraz zauważyć nic się nie stanie. Moje dziewictwo powinno być bardziej niż wystarczającym powodem, aby sprawić, żeby ktoś taki jak ty uciekł z krzykiem w przeciwnym kierunku. Może Stephan znalazł lepsze rozwiązanie tego dziwnego problemu, uświadomiłam to sobie już podczas swojej słownej tyrady. Szok już dawno opuścił jego twarz. Był zmieszany. Nie mogłam dostrzec zakłopotania w jego oczach. Były one tak przenikliwe jak nigdy. – Chodź tutaj – powiedział. Dzieliło nas kilka metrów. Zachowałam dystans już wcześniej, zanim jeszcze pomyślałam o tym aby mu się sprzeciwić. Wyciągnął rękę, bardzo, bardzo ostrożnie położył ją na moich włosach i delikatnie odchylił mi głowę. Pochylił się do mojego ucha. – Zamierzam cię rozdziewiczyć – szepnął. – Będę twoim pierwszym kochankiem i będę tak dokładnie cię pieprzył , że stanę się także twoim ostatnim. Nie będziesz pragnąć już żadnego innego mężczyzny po tym jak cię dotknę, jak dotknę każdy centymetr twojego ciała. Dreszcz przebiegł po moim ciele na jego wulgarne słowa. Zmarszczyłam brwi. Czy on jakoś przeczuł, że byłam dziewicą już wcześniej, zanim Stephan mu o tym powiedział ? To dlatego mnie prześladował? Czy miał jakieś dziwne fetysz? – Więc preferujesz dziewice? – wyszeptałam. Uniósł z zaskoczenia brwi. – Nigdy nie kochałem się z żadną, więc raczej nie. Ale nie mogę powiedzieć, że jestem niezadowolony z zaistniałej sytuacji. W rzeczywistości podoba mi się fakt, że będę twoim pierwszym mężczyzną. Nawet nie przejmowałam się tym, aby powiedzieć mu, że był w błędzie. Byłam bardzo zmęczona. Wystarczająco zmęczona, aby zemdleć. A przecież musiałam już o piątej rano być na nogach, żeby przygotować się na poranny lot. – Jestem gotowa do wyjścia – powiedziałam mu, a jego twarz natychmiastowo rozbłysła. – Dobrze. Chodźmy powiedzieć o tym Stephanowi. Stephan nie chciał nawet na mnie spojrzeć kiedy podeszliśmy. – Bianca skończyła już na dzisiaj – powiedział James Stephanowi. – Odprowadzę ją do jej pokoju. Na którą godzinę powinienem nastawić budzik? 40

Przewróciłam oczami, ponieważ kolejny raz rozmawiał o mnie w mojej obecności. – Na piątą – Stephan i ja odpowiedzieliśmy w tym samym czasie. Skinął głową patrząc na nas serdecznie, ale Stephan nawet na mnie nie spojrzał. Wiedziałam, że będzie się męczył całą noc jeśli nie powiem mu, że mu wybaczam. Zrobiłam krok do przodu i pocałowałam go delikatnie w czoło. – Nie jestem zła na ciebie – powiedziałam i sama byłam zaskoczona, że była to prawda. Nie miał prawa mu o tym powiedzieć, ale wiedziałam, że zrobił to, aby mnie chronić. To była jego praca przez ostatnie lata i trzeba było przyznać, że podchodził do niej bardzo poważnie. Pociągnął nosem i byłam w szoku, gdy dostrzegłam jak jedna łezka ześlizguje się po jego policzku, gdy patrzył w dół na swoje kolana. – Dziękuję – powiedział z ulgą w głosie. Naprawdę czuł ulgę ponieważ płakał, a przecież on nigdy nie płakał. Właśnie tak mój gniew wpływał na niego. – Proszę przestań – powiedziałam. Ten widok łamał moje serce. Podniósł głowę. Wyglądał już lepiej. – Jest dobrze. Naprawdę. Idź się przespać. Zobaczymy się rano. Uśmiechnął się i pomachał mi. Odwzajemniłam uśmiech i wyszliśmy. James trzymał rękę na moich plecach podczas krótkiej drogi powrotnej do hotelu. Trzymał mnie mocno za ramię tuż nad łokciem. Wydawało się, że taka pozycja mu się podoba. – Stephan i ja dość długo rozmawialiśmy. Wie, że nigdy nie wykorzystam cię, jeśli będziesz osłabiona – odniosłam wrażenie, że James poczuł potrzebę wyjaśnienia mi tego. – Jeślibym nie wiedział, to bym pomyślał, że jest twoim starszym bratem – kontynuował. – Jak długo jesteście tak blisko? – zapytał. Wysłałam mu znaczące spojrzenie. Śmiało mogłam stwierdzić, że zbiera o mnie informacje. Nie grałam w tę grę, zwłaszcza, że sama nic o nim nie wiedziałam. – Od dawna – odpowiedziałam wymijająco. To była najlepsza odpowiedź jaką mógł dostać. Nieco wytrzeźwiałam, więc stracił okazję do wyciągania ze mnie niedbale wypowiadanych

informacji. Zwłaszcza, że nie planowałam już nigdy więcej pijaństwa.

Czułam się upokorzona przez swoje nocne wybryki, a nawet nie byłam jeszcze zupełnie trzeźwa.

41

– Musisz zacząć brać pigułki – powiedział stanowczym głosem nagle zmieniając temat. Wysłałam mu kolejne znaczące, wręcz gniewne spojrzenie. – Moje ciało, moja sprawa – odpowiedziałam sztywno. – Kiedy będziemy uprawiać seks to będzie również i moja sprawa. Musisz zacząć je brać jak najszybciej. Może potrwać od tygodnia do miesiąca zanim zaczną działać. Spiorunowałam go wzrokiem. – Do twojej wiadomości, to już przyjmuję pigułki. Mam problemy z miesiączkami, a dzięki nim przechodzę je łagodniej. Właściwie to przyjmuję je odkąd byłam nastolatką… z osobistych powodów. Z powodu spraw o których nigdy mu nie opowiem. Jak o fakcie, że mieszkałam z Stephanem w opuszczonym domu wraz z innymi bezdomnymi i przeraźliwie bałam się gwałtu i zajścia w ciążę. Przez strach nie byłam w stanie spać. Wizyta w bezpłatnej klinice uspokoiła mnie pod każdym względem. – Zachowujesz się skandalicznie, wiesz o tym? Nigdy nie zgodzę się na uprawianie z tobą seksu. – Z powodów osobistych? – zapytał. Oczywiście skupił się na temacie, który najmniej chciałam poruszać. – Wolałabym zatrzymać to dla siebie – pokazałam mu język. Jego dłoń zacisnęła się ostrzegawczo na moim ramieniu. – Jesteś nieznośna. – Pozwól mi zbombardować cię kilkoma osobistymi pytaniami i zobaczymy czy ci się to spodoba – zripostowałam. – Spróbuj. Uważam, że kompromis może być dla mnie opłacalny. Zamilkłam. Dotarliśmy do hotelu nie odzywając się do siebie. Skinęłam głową do dziewczyny pracującej na recepcji, gdy obok niej przechodziliśmy. Nazywała się Sarah i znała mnie i Stephana. Nawet wyszliśmy z nią na miasto kilka razy. Otworzyła oczy ze zdziwienia. Prawdopodobnie jak wielu ludzi myślała, że Stephan i ja jesteśmy parą. – Hej Sarah – powiedziałam bez zatrzymywania się. – Hej Bianca – odpowiedziała. 42

– Środki bezpieczeństwa są tutaj żałosne – powiedział James, gdy drzwi windy zamknęły się za nami. Kręcił skonsternowany głową. Zachichotałam. – A czego się spodziewałeś? To zwykły hotel dla załogi w centrum Manhattanu. Ochrona wcale nie jest żałosna. Jej po prostu w ogóle nie ma – zaśmiałam się jeszcze bardziej. Bogaci ludzie mogą być tacy zabawni. Popatrzył na mnie rozgoryczony. –To przerażające. Każdy tu może przyjść. Ciągle się śmiałam. – Właśnie po to są zamki w drzwiach i policja. Jeśli uważasz, że to coś złego to powinieneś zobaczyć miejsca w, których zatrzymywałam się z Stephanem. O cholera. Nie chciałam powiedzieć tego na głos. Jego przenikliwe oczy skupiły się na mojej twarzy. – Gdzie? Co masz na myśli? Ciągle zatrzymujecie się tam? Wzruszyłam ramionami, starając się nie myśleć o przeszłości. – Hmm, nie raczej nie. Myślę, że to jest najmniej bezpieczny hotel dla załogi w tej chwili – zaczęłam znowu śmiać się. Wyciągnął dłoń po moją kartę otwierającą drzwi i oddałam mu ją bez słowa. – Wolałbym, żebyś zatrzymywała się w bardziej bezpiecznych miejscach będąc tutaj w mieście. Załatwię to – powiedział szokując mnie. Pokręciłam głową. – Nie. Nie. Nie – powiedziałam wyraźnie. – Nie wiem co ty tam sobie myślisz, ale nie będziesz przejmować kontroli nad moim życiem. Ten scenariusz możesz od razu wykreślić. Wygiął usta. – Porozmawiamy o tym jeśli będziesz trzeźwa. Doszłam do wniosku, że był walnięty. – Możesz sobie mówić co chcesz. To się nie stanie. Zauważył otwarte drzwi w pokoju, gdy weszliśmy do środka. Popatrzył na mnie pytająco, przechodząc przez drzwi tak jakby miał jakieś prawo do przeszukania tego miejsca. – Pokój Stephana? – zapytał będąc w jego pokoju. 43

– Tak – odpowiedziałam. Wrócił i zamknął bez pytania drzwi. Podeszłam do łóżka i od razu położyłam się na nim, zamykając oczy. – Muszę nastawić budzik – powiedziałam do siebie. Sięgnęłam po torebkę. Upuściłam ją na podłogę, gdzieś pomiędzy drzwiami, a łóżkiem. – Mam ją – powiedział James i usłyszałam jak porusza się obok mnie. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk świadczący o tym, że mój telefon został podłączony do ładowarki. – Dziękuję – wymamrotałam ciągle z zamkniętymi oczami. – Możesz już iść. Obudzę się na czas. Nigdy się nie spóźniłam do pracy. Nie zamierzam rozpocząć jutrzejszego dnia nowym nawykiem. Jak tylko moja głowa przestanie wirować, to będę mogła zasnąć. Nic nie odpowiedział, ale słyszałam, jak poruszał się po moim pokoju. Poszedł do łazienki, wracając z niej po chwili. Łóżko ugięło się pod jego ciężarem, gdy usiadł koło mnie. Poczułam tonik do zmywania makijażu na mojej twarzy. Spięłam się zaskoczona. Co on robił? Delikatnie przecierał całą moją twarz, nawet ostrożnie przetarł oczy, aby usunąć z tusz do rzęs. – Prawie w ogóle się nie malujesz – powiedział z roztargnieniem. – Masz piękną cerę. To co mówił było takie słodkie, że musiałam parsknąć. – I kto to mówi, Pan Piękny. – Być może będę cię nazywać Panią Piękną – powiedział pochylając się i całując mnie w czubek w nosa. Poczułam, że ponownie wstaje i po chwili wraca. Kiedy poczułam jego palce na guzikach przy moich krótkich spodenkach, to otworzyłam szybko oczy i odsunęłam jego dłonie moimi. Do pokoju docierało tylko światło z łazienki, ale i tak mogłam zrozumieć jego zachowanie. – Co robisz? – zapytałam powoli. Odsunął moje ręce na bok, rozpiął spodenki i ściągnął mi je z nóg szybkim i gładkim ruchem. – Dbam o ciebie – powiedział łagodnie. – Obiecałem Stephanowi, że to zrobię. Obecnie przygotowuję cię do spania. A jeśli zaczniesz wymiotować wszystkie te trucizny,

44

które dzisiaj w siebie wpoiłaś, to zabiorę cię do łazienki i będę trzymał twoje włosy, jeśli będzie taka potrzeba. Nie ruszaj się. Zrobię wszystko szybciej, jeśli nie będziesz się wiercić. O dziwo posłuchałam go. Ściągnął ze mnie ubrania i wyciągnął bawełnianą cienką koszulkę nocną. Zdjął mój stanik jak prawdziwy profesjonalista, nie dotknął niczego poza moimi plecami i ramionami. Ledwie mnie dotknął. To było dość imponujące. Nawet starannie złożył moje spodenki i powiesił bluzkę z taką łatwością jakby to robił codziennie. Ubrał mnie ostrożnie. Cóż za dziwny miliarder, pomyślałam. Kiedy skończył stanął nade mną. Spojrzał na mnie trzymając ręce w kieszeniach. Patrzył tak jakby nie był pewien, co dalej robić. Dziwnie mi było na niego patrzeć. – Możesz tu spać – powiedziałam. – Jeśli jakoś poradzisz sobie z brakiem odpowiednich środków bezpieczeństwa – nie mogłam się powstrzymać, aby mu trochę podokuczać. Wziął głęboki oddech. – Nie będziesz miała nic przeciwko temu, że będę spać w samych bokserkach? Tak będzie mi o wiele lepiej. Przysięgam, że łapki będę trzymał przy sobie. Przynajmniej dzisiaj. Czy miałabym coś przeciwko? Umierałam, bo tak pragnęłam zobaczyć jego ciało. Musiałam zobaczyć, czy całe było takie opalone. – Dobrze – powiedziałam zdyszanym głosem. Nie zawahał się ani chwili. W krótkim czasie ściągnął swoje buty, skarpetki, koszulę i spodnie. Jeśli światło byłoby włączone, to

nie mogłabym oderwać od niego wzroku.

Wślizgnął się z drugiej strony obok mnie, kładąc się na plecach. – Idź spać – powiedział. – Całe twoje ciało jest takie opalone? – zapytałam go będąc na krawędzi snu. Jeśli mi odpowiedział to nie usłyszałam tego. Odpłynęłam.

45

Rozdział 7 Pan Humorzasty Obudziłam się z głębokiego snu na dźwięk mojego budzika. Nigdy nie spałam tak mocno, więc nie byłam do tego przyzwyczajona. Zdawałam sobie sprawę, że pobudka będzie wiązała się z pulsowaniem w głowie. Zegar wskazywał piątą rano, ale moje ciało wciąż myślało, że jest druga w nocy. Dwudziestoczterogodzinna przerwa w podróży nigdy nie była wystarczająco długa, by móc przyzwyczaić się do różnicy czasowej. Nie byłam zaskoczona, że James wyszedł,

ale właściwie czułam się dziwnie rozczarowana. Ponieważ nie

odczuwałam żadnych długotrwałych skutków picia alkoholu wiedziałam, że mam problem. Właściwie chyba zaczęłam lubić tego perwersyjnego bogatego skurczybyka. Poszłam pod prysznic, umyłam włosy i starannie je wytarłam. Nie było innego sposobu na wysuszenie ich po umyciu. Założyłam ponownie nocną koszulkę

na moją lekko wilgotną skórę i

postanowiłam, że będę w niej dopóki nie przebiorę się w strój do pracy. Przywykłam do dzielenia pokoju z Stephanem, więc paradowanie w takim stroju było moją drugą naturą, przynajmniej w pewnym sensie. Drzwi do łazienki zostawiłam lekko uchylone, więc kiedy drzwi do pokoju zostały otwarte, a następnie zamknięte, to zamarłam. Podeszłam do drzwi i poczułam zarówno ulgę,

jak i zaskoczenie gdy zobaczyłam, że to James. Bez pytania

dołączył do mnie i wszedł do łazienki. Nawet Stephan nie pozwalał sobie na to, więc nie ukrywam, że zbił mnie nieco z tropu, dołączając do mnie jakby od niechcenia, gdy dopiero co skończyłam brać prysznic. Podał mi kawę i dwie białe tabletki. Położył też dwie butelki wody na szafce. –Tabletki są na kaca – powiedział. – A woda także ci się przyda. Jesteś odwodniona. Połknęłam tabletki. Wypiłam niemalże większą część zawartości pierwszej butelki wody i prawie całą kawę, więc poczułam się ponownie jak człowiek. Zobaczyłam, że zmienił ubranie. Miał na sobie garnitur, wyglądał na wypoczętego. –Byłeś u siebie? Wiedziałam o nim tak mało, ale domyślałam się, że często przebywa w Nowym Jorku. Moje oczy skupiły się na jego nieskazitelnym garniturze w kolorze delikatnej szarości, miał też na sobie niebieską koszulę i krawat. Nigdy nie odmówiłabym, jeśli dostałabym szansę na obejrzenie go bez ubrania. Cholera. Kiedy patrzyłam na niego, moje oczy przesunęły się na jego odbicie w lustrze. Oboje przed nim staliśmy, a jego cudowne 46

turkusowe oczy były przyklejone do mojego ciała z taką intensywnością, że sama zaczęłam bacznie obserwować jego ciało. Moja cienka koszulka nocna, połączona z lekko wilgotną skórą sprawiła, że wszystko było widać. Właściwie mogłabym być naga – pomyślałam, lekko oszołomiona. Patrzył na mnie zachłannym wzrokiem tak, jakby nigdy w życiu nie widział czegoś tak apetycznego. To było odurzające uczucie, które dostrzegałam w jego oczach. Stanął bezpośrednio za mną, a jego wzrok spoczął na mojej klatce piersiowej. Moje piersi były ciężkie. Tak bardzo pragnęłam go dotknąć. Nieświadomie wygięłam plecy w łuk, ścisnęłam ramiona,

a klatkę piersiową

wypięłam do przodu. Moje sutki ocierały się przez cienki materiał mojej koszulki przez co stały się jeszcze bardziej wyraźne. Stwardniały i naprężyły się dodatkowo,

gdy na nie

spojrzałam. – Nie chcę, żebyś spóźniła się do pracy – powiedział. – Ale muszę coś zrobić. Przycisnął się do mojego ciała, poczułam na kości ogonowej jego twarde podniecenie. Dłońmi objął moje piersi. Jęknęłam, gdy poczułam jak moje ciało wygina się. Ścisnął mocno mój biust, a ja zamknęłam oczy. – Popatrz na mnie – warknął, a ja odruchowo posłuchałam go. Mój wzrok spotkał w lustrze jego intensywne spojrzenie. – Podoba mi się ta koszulka – powiedział niemalże z roztargnieniem, gdy kontynuował dotykanie mnie. – Rozszerz bardziej nogi – dodał. Zrobiłam to. Pomyślałam, że moje ciało i jego usta mają jakąś umowę w którą jeszcze nie byłam ciągle wtajemniczona. Jedną ręką ciągle ugniatał moją pierś i po prostu doskonale droczył się z moją brodawką, kiedy druga biegła po żebrach w dół, po brzuchu prosto pomiędzy moje nogi. Instynktownie złączyłam je, aby uchronić się przed inwazją. – Rozszerz je jeszcze bardziej – rozkazał, więc to zrobiłam. – Pragnę sprawiać przyjemność każdemu centymetrowi twojego ciała, ale na chwilę obecną zamierzam tylko sprawić, abyś doszła. Po prostu potrzebuję cię dotknąć. Połóż głową na moim ramieniu. Szybko znalazł i potarł kciukiem moją łechtaczkę, gdy oba palce: wskazujący i środkowy niemal przekornie dotykały mnie. Wciągnął powietrze kiedy mnie poczuł. – Boże, cholernie mokra dziewica. Jesteś czymś więcej Bianco. Włożył we mnie powoli jeden palec, jęknęłam. Odczucie było piekielnie mocne. Masturbowałam się czasami za pomocą moich własnych palców, ale jego były większe, 47

silniejsze i przede wszystkim bardziej utalentowane. Wiedział jak dotykać mnie znacznie lepiej niż ja sama. Myśl ta była okropna, ale szybko o niej zapomniałam i wróciłam z powrotem do doznań. Pocierał mnie jednym palcem na wszystkie sposoby, podczas gdy drugi szukał odpowiedniego miejsca wewnątrz mnie. Nie przestawał krążyć kciukiem po mojej łechtaczce i jednocześnie drugą ręką z wytrawną umiejętnością, ciągle pocierał moją pierś. Był diabelnie dobry w wykonywaniu tych wszystkich czynności w jednym czasie. Jego podniecenie ocierało się o moje plecy z wzrastającym ciśnieniem. Wsunął we mnie drugi palec i poczułam się niemożliwe wypełniona. Krzyknęłam, wciskając się w niego. Nagle przestał. – Poproś mnie – rozkazał. Nie mogłam nie zrozumieć, co miał na myśli. – Proszę – powiedziałam bez wahania. – Powiedz panie Cavendish spraw, abym doszła. – Panie Cavendish spraw, abym doszła. Uszczypnął mój twardy sutek jednocześnie pocierając mocniej idealne miejsce. Doszłam w sekundzie1, zanim w ogóle zdałam sobie sprawę z tego co się dzieje. Nie myślałam, że orgazm może być tak szybki, czy tak intensywny. Czułam się jakbym miała na chwilę zatracić siebie. Oboje ciężko dyszeliśmy kiedy dochodziłam do siebie. Złapał moje spojrzenie w lustrze, kiedy wyciągał ze mnie palce. Patrzyłam, absolutnie zahipnotyzowana jak unosi dłoń do ust i je oblizuje . Kiedy skończył, ujął mój podbródek i obrócił moją głowę, aby mnie głęboko pocałować. – Jesteś najbardziej perfekcyjnie cholerną rzeczą, jaką kiedykolwiek wiedziałem w swoim życiu – wymamrotał pomiędzy pocałunkami. Próbowałam dotknąć

wciąż mocnego jego podniecenia. Złapał moją rękę, zdając

sobie sprawę, co chciałam zrobić. – To nie jest odpowiedni czas. Ubierz się – powiedział prawie, że wściekłym głosem. Był najwyraźniej sfrustrowany i humorzasty, jeśli chodziło o tę kwestię. Ubrałam się w rekordowym tempie w moją krótką sukienkę, która została zaprojektowana tak,

aby

pasować do męskiego uniformu. James obserwował mnie przez cały czas nie dając mi ani sekundy prywatności. Za bardzo się spieszyłam, żeby się tym przejąć.

1

Sezon na dochodzenie w sekundę uważam za rozpoczęty.

48

– To najgorętszy strój stewardessy jaki kiedykolwiek widziałem. To coś powinno być zakazane. Zamierzam zrobić kilka zakazanych rzeczy z tobą i tym krawatem – powiedział poważnym głosem. Po prostu się zaśmiałam. – Włosami i makijażem zajmę się dopiero w vanie. Stephan mi pomoże. Oblizałam dolną wargę i wskazałam na jego wciąż mocne podniecenie. – Wciąż mam jakieś dziesięć minut do wykorzystania. Jest coś co mogę dla ciebie zrobić? Nie chcę opuścić cię niezaspokojonego. Uśmiechnął się, a to co powiedział, zabolało. – Jesteś za idealna. Ale to się dzisiaj nie stanie. Nie dojdę dopóki nie będę w tobie. Podeszłam do niego, ponownie oblizałam usta. Odruchowo przed nim klęknęłam. – Możesz zatracić się gdzieś indziej – powiedział lekko zachrypniętym głosem. Moja twarz była o kilka centymetrów od jego pachwiny, ale powstrzymałam się przed dotknięciem go, po prostu patrzyłam. Chwycił mnie dość mocno za włosy. – Robiłaś to w ogóle kiedykolwiek wcześniej? – zapytał niepewnym głosem. Pokręciłam głową, oblizując ponownie usta. – Tak jak ci mówiłam, nie chodzę na randki. Nie robię nic z tych rzeczy. Naprawdę nie wiem co się ze mną dzieje, ale powinieneś korzystać póki nie zmieniłam jeszcze zdania. Szybko rozpiął spodnie i moim oczom ukazała się jego męskość. To było… spektakularne. Było to widać na mojej twarzy. Nie było ciężko wziąć go do ust i zacząć zachłannie ssać. Wręcz przeciwnie. Nigdy w swoim życiu nie pragnęłam niczego bardziej, chociaż nie mogłam zmieścić go w całości w ustach. – Użyj rąk – powiedział. Użył swoich dłoni, aby mi pokazać, co mam robić. Wykorzystał ślinę z moich ust, aby nasmarować moje dłonie. – Mocniej – rozkazał. – Otwórz szerzej usta i ssij mocniej – wysapał. – Jesteś perfekcyjna. – Dochodzę – ostrzegł mnie kilka chwil przed punktem kulminacyjnym. Obiema rękoma mocno trzymał moje włosy.

49

– Jeśli nie chcesz, aby doszedł ci w ustach powinnaś teraz przestać – powiedział surowym głosem, ale podobało mi się to. Mogłabym się uzależnić od tego uczucia, od tej czynności. Zamiast się odsunąć, ssałam mocniej, instynktownie połykając ciepłą ciecz, którą poczułam na gardle. Wyciągnął go z moich ust i pocałował mnie. Jego ręce ciągle trzymały mocno moje włosy, prawie mnie to bolało, ale przestał w odpowiedni, momencie i to także mi się podobało. W końcu uwolnił mnie i zerknął na zegarek. – Spóźniłaś się. Porozmawiamy później. Nie chcę, żebyś miała kłopoty przeze mnie. Zauważyłem jak ważna jest dla ciebie etyka pracy. Skinęłam głową w pośpiechu. Chwyciłam moje torby i w połowie pełny kubek z kawą, nawet nie powiedziałam do widzenia. Szczerze mówiąc po prostu nie miałam pojęcia co powinnam powiedzieć. Nigdy w swoim doczesnym życiu nie robiłam tak intymnych rzeczy, a nawet nie zgodziłam się, aby dać Panu Pięknemu mój numer telefonu. To tak jakbym nie była sobą. Tylko raz odniósł sukces. On po prostu mnie zdobył. Do tej pory opierałam mu się, ale kiedy mnie dotknął to straciłam kontrolę nad sobą. Zawładnął mną. Poczułam, że powinnam mu na to pozwolić. W rzeczywistości, było mi bardziej niż dobrze. To było dla mnie coś tak niesamowitego, że nawet nie wiedziałam jak miałabym

mu

odmówić.

50

Rozdział 8 Pan Natrętny Poczułam wielką ulgę podczas schodzenia do lobby pięć minut później, że Stephan i ja byliśmy jedynymi członkami załogi, którzy pojawili się dotychczas. Nigdy wcześniej się nie spóźniłam, nawet pięciu minut, ale nie liczyłam na to tym razem. Mieliśmy dzisiaj opóźnienie, ale nie pojawiłam się ostatnia. Stephan posłał mi niepewny uśmiech, kiedy mnie zobaczył. – Dzień dobry Jaskierku. – Witaj. Jak spędziłeś resztę nocy? – zapytałam, mając nadzieję, że skończyła się dla niego pomyślnie. Uśmiechnął się. – Było super. Poszliśmy do mieszkania Melvina i rozmawialiśmy godzinami. Wszystko dzieje się pomalutku,

ale przynajmniej teraz rozumiemy siebie

nawzajem. Odwzajemniłam jego uśmiech. – To wspaniale. Zgaduję, że będziemy

teraz

częstszymi gośćmi w Nowym Jorku, co? Westchnął. – Mam nadzieję, że tak. A jak potoczyły się sprawy z Panem Pięknym? – zapytał mnie z uśmiechem. –Wyglądasz dzisiaj na szczęśliwszą, niż przypuszczałem, biorąc pod uwagę fakt i twój nastrój jaki miałaś opuszczając wczoraj bar. Zakładał, że dotrzymał obietnicy i był dżentelmenem ostatniej nocy? Skinęłam ostrożnie głową. – Tak był dżentelmenem. Naprawdę był bardzo słodki. Nawet zmył mi makijaż, przyniósł kawę i aspirynę dzisiaj rano. Coś za mną przykuło wzrok Stephana. Obróciłam się, oczekując, że zobaczę kogoś z członków załogi. Nie powinnam być zaskoczona, że to był James. Zostawiłam go przecież w moim pokoju. Musiał przejść przez lobby, aby stąd wyjść. Ale to był mały szok dla mnie, widzieć go zaraz po tym, jak to robiliśmy. Moje oczy podróżowały nieproszone w dół jego ciała tak jakbym poświęcała mu szczególną uwagę. Ponownie oblizałam dolną wargę. Jego turkusowe oczy były ożywione, kiedy patrzył na mnie. Podszedł do mnie. Skinął uprzejmie w

51

stronę Stephana. Oboje mruknęli do siebie “dzień dobry”. Ciepła dłoń James wylądowała na moim karku. Moje oczy ponownie powędrowały w dół jego ciała. Jego palce zacisnęły się mocniej na mojej skórze, a moje oczy zwróciły się na niego. – Nasz Jaskierek jest w garści, Stephanie – powiedział leniwie do niego. Stephan roześmiał się. – To prawda. – W cholernie perfekcyjnej garści – mruknął do mnie James. Stephan słysząc to zaśmiał się jeszcze bardziej. – Cóż, nie będę wchodzić w szczegóły, ale uwierzę ci na słowo. – Wyjdziesz ze mną na zewnątrz, proszę? – zapytał mnie uprzejmie James. Wyszłam. Zabrał rękę z mojego karku, kiedy doszliśmy do drzwi. – Pragnę przywiązać cię krawatem w moim łóżku i dobrać się do twojej błony dziewiczej. Nie mogę myśleć o niczym innym – powiedział do mnie cicho. – Powiedz mi kiedy możemy się ponownie zobaczyć. Przełknęłam powstałą w moim gardle gulę. – Nie jestem pewna. Pracuję jutro dwanaście godzin. Lecimy do Waszyngtonu. – A co z dzisiejszym dniem? Mrugnęłam oczami. – Lecę do Las Vegas. Po prostu skinął głową tak, jakby ta odpowiedź jakoś mu pomogła i poszedł. Kolejne stewardessy zeszły do lobby w krótkim czasie, począwszy od Brendy. Była spóźniona o solidne dziesięć minut. Melissa i Jake pojawili się chwilę po niej. Czekaliśmy kolejne dziesięć minut, aż Stephan zadzwonił do centrali. – Tak po prostu chciałem się upewnić czy aby na pewno pracujemy dzisiaj z naszymi pilotami – szepnął do telefonu. – Dobrze, dziękuję. Niefrasobliwie wyglądający piloci pojawili się, kiedy się rozłączył. Nasze torby były już zapakowane, więc dorzuciliśmy tylko ich bagaże. Pojechaliśmy na lotnisko, wszyscy bardzo spieszyliśmy się, aby uniknąć jeszcze większego opóźnienia. W vanie Stephan splótł mi włosy w jeden idealny warkocz , a ja pomalowałam się delikatnie. Nie mogłam tego zrobić lepiej przez zwariowanego kierowcę, który jechał bardzo szybko, aby zdążyć mniej więcej na czas. Nawet po latach przebywaniu w Nowym Jorku nie przyzwyczaiłam się jeszcze do szalonego nowojorskiego czegoś,

co nazywa się „jazdą”. Udało się dotrzeć do bramek 52

bezpieczeństwa w rekordowym czasie, a podenerwowana strażniczka pozwoliła nam przejść przez składany rękaw służący do wsiadania na pokład. Była grubszą kobietą w średnim wieku. – Jesteście na pograniczu spóźnienia – upomniała nas. – Jeśli dojdzie do opóźnienia, nie zawaham się podać załogi jako przyczynę zaistniałej sytuacji. Stephan uśmiechnął się do niej swoim najbardziej czarującym uśmiechem. – Kochanie, nie będzie żadnego opóźnienia. Mamy dzisiaj dobry skład. Nie potrzebujemy ani chwili na przygotowania. Odwzajemniła jego uśmiech, zadowolona z jego postawy. – To właśnie to, co lubię słyszeć. Niektóre załogi potrzebują nawet trzydzieści minut na przygotowania. Stephan posłał kapitanowi znaczące spojrzenie. – Cóż, panie kapitanie, nas to nie dotyczy prawda? – nakłonił go do odpowiedzi. Kapitan Peter skinął głową, uśmiechając się. – Dokładnie tak jak powiedział. Mamy dzisiaj świetny zespół, więc chodźmy. To było trochę ryzykowne zagranie. Jeśli mielibyśmy dzisiaj choć odrobinkę mniej szczęścia, to spowodowalibyśmy opóźnienie samolotu pełnego pasażerów. Ale liczyliśmy na to, że jednak szczęście nas nie opuści. – Zacznę przygotowywać napoje. Jake stanie przy drzwiach, więc będziesz mogła zająć się jedzeniem w kuchni. Ludzie zajmujący się cateringiem właśnie przyszli i też już wyszli. Miejmy nadzieję, że przynieśli wszystko, czego potrzebujemy – Stephan zagłębił się w karcie napoi, gdy to mówił i jednocześnie wyciągał szkło. – Podać ci tacę? – zapytałam go. – Zazwyczaj przydaje się rano, szczególnie podczas takich lotów i zaoszczędza czas. Mamy dzisiaj tutaj dwudziestu jeden pasażerów. Skinął głową z roztargnieniem. Nigdy nie mógł znaleźć w kuchni tego, czego szukał i nie wiedziałam dlaczego nawet nie próbował. Otworzyłam szufladę pełną zimnych butelek wody wskazując na nie. – Po prostu wyciągnij kilka. Zajmę się resztą, kiedy skończę robić to co zaczęłam. Właśnie otwierałam korek od szampana, kiedy wyszedł z kuchni. To był nerwowy poranek, to po prostu się czuło. Pomyślałam, że nawet to lubię. Jeśli byłam zajęta nie miałam 53

czasu, aby myśleć o niepokojących rzeczach, tak długo, jak byłam w coś zaangażowana. Przygotowałam dla niego tacę kiedy przyszedł kilka minut później. Wziął ją i ponownie wyszedł. Zajęłam się wszystkimi napojami jakie były nam potrzebne. Zaczęłam liczyć ilość posiłków i przygotowywać menu. Podałam Stephanowi menu, aby mógł je rozdać, a on podał mi listę napoi. Żadne szkło nie pozostało na tacy. – Powinnam być zadowolona, że rozdałeś wszystkim menu – powiedziałam mu. – Mam przygotować kolejną tacę napoi? – Nie, przygotowałaś odpowiednią ilość. Masz niespodziankę w 2D Jaskierku – uśmiechnął się do mnie i zniknął za kurtyną. Nie słuchałam go zbyt dokładnie, zajęta przygotowywaniem napoi tak szybko, jak to było możliwe. Przygotowania były dość trudne, kiedy ciąży na tobie presja czasu. Wyszłam z kuchni z pierwszą rundą zamówionych napoi. Dostarczałam zamówienia idąc od tyłu do przodu, ponieważ tak zarządził Stephan i tak było lepiej. Czasami Gate-Agents zmieniali to, Bóg jeden wie dlaczego. Szybko rozdałam napoje. Podczas lotu było kilku głośnych i hałaśliwych nowojorczyków. Po prostu się do nich uśmiechnęłam. Kilku z nich prawie krzyczało rozmawiając o jakiejś drużynie sportowej. Stawiałam na to, że piątka z nich może być problemem, albo może po prostu będą potrzebować więcej uwagi. Nagle się uspokoili, kiedy do nich podeszłam. – Witaj kotku. Jesteś wspaniałym widokiem dla zmęczonych oczu – odezwał się najgłośniejszy z nich. Po jego słowach reszta kumpli spojrzała na mnie niegrzecznie, kiedy rozdawałam im napoje. Zerknęłam na nich i uśmiechnęłam się uprzejmie. Neutralnie. Facet był po czterdziestce, miał ciemne włosy i śniadą cerę. Wyglądał jak nowojorczyk. – Dzień dobry – odparłam, wracając do wracając do kuchni po kolejną porcję napoi. Miałam do zrobienia tylko kilka dodatkowych porcji. Woda i przygotowane na tacy napoje wystarczyły dla większości pasażerów. Rozdałam kolejną krótką rundę i pozbierałam puste szklanki. Zaczęłam od przodu zbierając odzież wierzchnią pasażerów i upewniając się, że nikt niczego nie potrzebuje. Zamarłam, a serce podeszło mi do gardła, kiedy zobaczyłam kto zajmuje

miejsce 2D. Byłam tak zajęta, że nie zauważyłam go wcześniej. Odniosłam

wrażenie, że moje ciało od razu wyczuło jego obecność i zareagowało. Szybciej doszłam do siebie po zobaczeniu go,

niż ostatnim razem kiedy tam siedział. Miałam nadzieję, że w

końcu przyzwyczajam się do jego obecności. On nie może tak na mnie wpływać za każdym razem jak go widzę – powiedziałam do siebie. Wiedziałam, że to tylko zwykłe gadanie. 54

– Mogę w czymś panu pomoc panie Cavendish? – zapytałam chłodno. Miał już butelkę wody, która otrzymał od Stephana. Woda była jedynym napojem, który wypił. – Mogę zabrać pańską odzież wierzchnią? Dostrzegłam na jego twarzy napięcie, ale milczał kiedy wstawał, aby podać mi swoją marynarkę. Siedzenie obok niego było jedynym wolnym w pierwszej klasie,

więc

domyśliłam się, że kupił je, aby sprawiać pozory prywatności. Pamiętam jak podsłuchałam jego rozmowę z prezesem naszych lotów czarterowych, kiedy go spotkałam i gdy mówił, że nie lubi latać komercyjnymi liniami. Dlaczego to robił ? Przecież miał prywatny odrzutowiec. Dlaczego tak często latał naszymi liniami? Domyślałam się, że prawdopodobnie dlatego, że w pewnym stopniu wspierał nas finansowo. Kiedy stanął w przejściu i był kilka centymetrów ode mnie to wzięłam głęboki oddech, wdychając jego zapach. Pachniał wspaniale, nutą ostrej wody kolońskiej wymieszanej z jego naturalnym zapachem. – Dlaczego nie powiedziałeś mi, że będziesz leciał tym lotem? – zapytałam niskim głosem, kiedy odbierałam od niego marynarkę. – Ponieważ to była decyzja podjęta w ostatniej chwili. Nie wiedziałam,

aż do

dzisiejszego poranka, że muszę załatwić pilną sprawę w Las Vegas koniecznie dzisiaj – wymamrotał, ale wyraz jego twarzy wciąż był napięty i surowy. Patrzyłam chwilę na niego, ale szybko się odsunął. Nie miałam czasu, aby rozgryźć o co chodziło Panu Pięknemu. Ledwie się trzymałam i dlatego szybko ukryłam się w kuchni. Ostentacyjnie unikałam wzroku Jamesa. Grupa nowojorczyków rzucała wulgarne teksty w moją stronę,

kiedy

sprawdzałam ich pasy bezpieczeństwa. Z łatwością ich zignorowałam. Nawet nie było to takie trudne. W rzeczywistości była to norma podczas lotów z takimi pasażerami. Była sobota rano, a zwykle w tym czasie lot odbywają starsi mężczyźni z Nowego Jorku. Ich celem jest Vegas, ale skoro zapłacili za pierwszą klasę to uważali, że mogą zacząć imprezę już na pokładzie statku. Byli nieprzyjemni i niegrzeczni, ale to była wspólna cecha paserów z lotniska JFK. Zatrzymałam się na chwilę przy Jamesie. Miał zaciśnięte pięści wyglądał przez okno. Wyglądał nieswojo. – Mogę w czymś pomóc panie Cavendish? – zapytałam cicho. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić czym mógł być aż tak bardzo poruszony. Pokręcił głową. Szybko sam zaprzeczył. – Powiedz Stephanowi, że chcę widzieć go tak szybko, jak to możliwe. – Dobrze – powiedziałam zdezorientowana i odeszłam. 55

Rozdział 9 Pan Rozzłoszczony – O co w tym wszystkim chodzi? – zapytałam Stephana kiedy zajęliśmy nasze miejsca. Wcześniej wymieniliśmy krótkie, ale znaczące spojrzenia zanim usiadł koło mnie. Pokręcił tylko głową patrząc w okno. Szturchnęłam go w żebra. – Oww – powiedział, strzelając we mnie zdziwionym spojrzeniem. – Co w ciebie wstąpiło? Rozszerzyłam z niedowierzaniem oczy. – Co we mnie wstąpiło? Chyba raczej w ciebie? Jak Pan Piękny przekonał cię do siebie aż tak szybko? Obiecałeś, że będziesz mnie chronił przed takimi typami jak on. Zamiast tego ciągle mu pomagasz. A teraz na dodatek nawet nie chcesz powiedzieć o czym rozmawialiście. Westchnął. – Chodzi o hałaśliwych pasażerów z rzędów pięć i sześć. Rzucali chamskie uwagi na twój temat, co nie specjalnie podobało się Jamesowi. Muszę z nimi porozmawiać jak wzbijemy się na wysokość dziesięciu tysięcy stóp. Uśmiechnął się nagle. – A jeśli tego nie zrobię to myślę, że Pan Piękny sam wkroczy do akcji z serią ciosów. Przewróciłam oczami, patrząc z irytacją na Jamesa, który był w zasięgu mojego wzroku. Wciąż wpatrywał się w okno, ale jego oczy co jakiś czas wędrowały w kierunku jego zaciśniętych pięści. Wyglądał teraz na jeszcze bardziej wzburzonego. – To standardowi pasażerowie udający się do Nowego Jorku – powiedziałam Stephanowi. – Kilka typów z którymi mamy do czynienia prawie w każdym tygodniu. Najlepiej ich zignorować. Nie daj się im wkurzyć. Teraz z kolei Stephen popatrzył na mnie rozdrażniony. – Nie sądzę żebyś słyszała te wszystkie wulgarne uwagi pod swoim adresem, które mówili. James mi powiedział i uwierz mi na słowo nie było to nic przyjemnego. Są szczególnie sprośni i używają masę wulgaryzmów, które wypowiadają wystarczająco głośno, aby mógł je każdy usłyszeć. Muszę się tym zająć. Problem lepiej zadusić w zarodku. Spójrz

56

na Jamesa, jest poważnie poruszony. Lepiej wkurzyć kilku palantów,

niż dopuścić do

większej awantury. Spojrzałam na Jamesa. Obserwowałam go uważnie. Odniosłam wrażenie, że z sekundy na sekundę jego niepokój wzrasta. Nagle rozszerzył oczy, popatrzył na nas, jego ręce powędrowały do pasów bezpieczeństwa tak jakby przygotowywał się do wstania z miejsca. – Oh, cholera – z rozdrażnieniem w głosie mruknął Stephan. James nie panował nad sobą, ostrożnie położył dłonie na pasach i napiął się. Zamknął oczy i zaczął poruszać ustami. – Liczy do dziesięciu – powiedziałam głupio. – Słyszysz co oni mówią, że aż tak się wkurza? Bo ja nie słyszę niczego. – Słyszę ich głosy, ale nie mogę zrozumieć o czym gadają – powiedział Stephan, ostrożnie obserwując Jamesa. Stephan był cały napięty. Wiedziałam, że nienawidził się bić bardziej niż robić czegokolwiek innego na świecie. Widziałam go kilka razy w akcji, ale to było lata temu. Był w tym wyjątkowo

dobry. Cokolwiek się stanie wiedziałam, że sam musi sobie z tym

poradzić. Nienawidził takich sytuacji. Jakakolwiek forma przemocy budziła w nim odrazę. James nagle otworzył oczy, wyglądał na bardziej wzburzonego niż wcześniej. Najwyraźniej liczenie do dziesięciu nie przyniosło oczekiwanych rezultatów. Jego ręce ponownie powędrowały do pasów. Patrzyłam z przerażeniem jak wstaje z swojego miejsca i idzie w stronę tych idiotów z agresją, która wzrastała z każdym krokiem. – Kurwa – przeklął Stephan. – Zostań tutaj, proszę – błagał, idąc w stronę Jamesa w mgnieniu oka. Panowała napięta sytuacja. James pochylił się do człowieka, który wcześniej mówił do mnie. Nie mogłam zobaczyć jego twarzy ani tym bardziej usłyszeć co mówi. Stephan wskazał na innego mężczyznę i powiedział coś podniesionym głosem, ale nie mogłam tego usłyszeć przez hałas silników i dzielący nas dystans. Byłam zaskoczona, że Stephan nawet nie spojrzał na Jamesa, ba nie próbował nawet robić czegokolwiek, aby wrócił na swoje miejsce. Cholera, pomyślałam. To prawdopodobnie oznacza, że był równie mocno wzburzony. Zaraz naprawdę dojdzie do bijatyki. Widziałam mężczyznę, który podniósł ręce w akcie kapitulacji. Nie odniosłam jednak wrażenia, aby to uspokoiło Stephana, który po prostu

57

zwrócił się do faceta, nad którym pochylał się James. Zakładałam, że coś do niego mówi, ale nie mogłam usłyszeć co takiego, dopóki nie podniósł nieco głosu. – Właśnie to mam na myśli. Jeszcze jedno słowo wypowiedziane przez któregoś z was, a zmienimy kierunek i gwarantuję wam, że organy ścigania będą już na was czekać przy bramkach. Po tych słowach Stephan wycofał się i usiadł koło mnie. Wciąż nie upomniał Jamesa, aby zajął swoje miejsce. Kilka minut później James wyprostował się i wrócił na swoje miejsce. Nie patrzył na mnie, po prostu usiadł, zapiął pasy i zamknął oczy. Poczułam wielką ulgę, tak ogromną, że aż było mi wstyd. Widziałam, że naprawdę chciał kogoś pobić, ledwo się powstrzymał. A poważnie to nie było coś, co chciałabym oglądać. Nie znałam go zupełnie,

ale przynajmniej wiedziałam już, że musi poćwiczyć swoją samokontrolę.

Niekontrolowanie przemocy i agresji było zmorą mojego dzieciństwa. Czułam ulgę widząc, że nie znajdę tych cech w Jamesie. Nie takich, których się obawiałam, których zawsze się bałam mimo nieprzyzwoitej ilości terapii i upływającego czasu. – Co się stało? Co oni takiego powiedzieli, że wspomniałeś o organach ścigania? – zapytałam w końcu Stephana. Pokręcił tylko głową. – Później ci powiem. Proszę daj mi chwilę dla siebie. Powiedział wręcz błagalnym głosem, więc nie drążyłam tematu. Jeśli powiedział, że wyjawi mi to

później, to doskonale wiedziałam, że tak będzie.

Kilka sekund później

usłyszałam charakterystyczny dźwięk, który wskazywał, że znajdowaliśmy się dziesięć tysięcy stóp nad ziemią. Zaczęłam wykonywać moje rutynowe zajęcia podczas porannego lotu czyli m.in. przygotowanie śniadania.

Lubiłam ogólnie rutynę, w pewnym sensie

znajdowałam w niej ukojenie. Chaos panujący podczas okresu dojrzewania wpłynął na stabilność mojego dorosłego życia. Moje życie, nawet z tymi wszystkimi podróżami, życiem na walizkach, zgodnie z harmonogramem i rutyną, to było to co lubiłam. Sobotnie śniadanie serwowane na pokładzie było tego częścią. Nasze linie szczyciły się wysokimi standardami pierwszej klasy, więc śniadanie było naprawdę obfite. Byliśmy zajęci przez cały czas. Wypełnioną pasażerami pierwszą klasę pomagał mi ogarnąć Stephan . Pracowałam w kuchni, a on

roznosił jedzenie. Odpowiadało mi to,

szczególnie dzisiaj z powodu

nieprzewidywalnego Jamesa i niektórych najwyraźniej niemoralnych mężczyzn na pokładzie. Stephan i ja nawet nie rozmawialiśmy przez pierwszą godzinę pracy. Był zamyślony i wcale nie musieliśmy wymieniać słów, abym to zauważyła. Pracowaliśmy razem bez wysiłku przez 58

te wszystkie lata. Zebrał zamówienia od pasażerów, a ja zajęłam się ich przygotowywaniem. Kiedy on rozdawał zamówienia, zajmowałam się kolejnymi sprawami. Byliśmy szybcy i skuteczni nawet bez komunikowania się ze sobą. Kochałam tę część pracy. Sama nie wiedziałam dlaczego. Po prostu uwielbiałam to uczucie zajęcia w powietrzu, tak dobrze mi znaną pracę w kuchni, upewnianie się, czy aby każdy czuł się dobrze i czy był dobrze obsłużony. Podejrzewałam, że spędzę większą część mojego życia czując się jak śmieć, jak ktoś kto przegrał życie, ale praca dała mi poczucie wartości i szczęścia. Kiedy myślałam o tym w ten sposób brzmiało to dość żałośnie, ale to nie sprawiało to, że praca była dla mnie mniej prawdziwa. Zwróciłam szczególną uwagę na to co serwowaliśmy Jamesowi. Pił wyłącznie wodę. Bez lodu, potrzebna mu była tylko butelka i szklanka. Dołożyłam plasterek cytryny, ale nie narzekał. Na śniadanie zamówił tylko grecki jogurt z świeżymi jagodami i orzeszkami pecan. Nie byłam zaskoczona tym. Zazwyczaj pasażerowie zamawiali mało jedzenia, więc Stephan i ja często sami mogliśmy jeść to, co zostało. Domyślałam się z tego jak wyglądał, że odżywiał się zdrowo a teraz tylko to potwierdził. Czy mogłabym czuć się komfortowo rozebrana w towarzystwie kogoś o takim wyglądzie, z takim nieskazitelnym ciałem? Starałam się być w formie, ale czasami jadłam „śmieciowe żarcie” i właściwie nie ćwiczyłam tak często, jakbym mogła to robić. Uważałam, że moje uda były zbyt masywne w stosunku do małych jak wykałaczki kostek. A z kolei ramiona zbyt chude, biodra za szerokie, tak jak ramiona. Jak każda kobieta narzekałam na swoje ciało. Czy James też by to zauważył gdybym była naga2? Staram się nad tym nie rozwodzić. Ulżyło mi, bo miałam za dużo pracy, aby o tym myśleć. Minęło solidne dwie i pół godziny lotu zanim Stephan mógł pozwolić sobie na sprawdzenie głównej kabiny. – Wrócę za kilka minut. Brenda piecze ciasteczka. Przyniosę kilka aby dodać do serów – powiedział Stephan, kiedy odłożył pokładowy telefon. Skinęłam głową z roztargnieniem. Przygotowywałam kartę serów. Nie było nic takiego,

w czym mógłby mi pomóc przez

najbliższe dziesięć minut w pierwszej klasie. Usłyszałam, że drzwi łazienki otwierają się po drugiej stronie kurtyny. Przesunęłam wózek, aby upewnić się, że pasażer wróci na swoje miejsce zanim będę gotowa. Byłam zaskoczona kiedy James wszedł do kuchni. – Hej – powiedziałam, obserwując go ostrożnie i próbując odczytać jego nastrój. Posłał mi delikatny uśmiech. Przesunął wózek, czym zablokował całkowicie przejście tuż za zasłoną. 2

Tak, Bianco, proporcje twoich ramion, kostek i ud mają dla niego szczególne znaczenie…

59

– Och – powiedziałam cicho, gdy obserwowałam go podejrzliwie zastanawiając się co planuje zrobić. Organizował trochę prywatności po … coś. Po prostu patrzyłam na niego niczym zahipnotyzowana. Zablokował hamulec w wózku z taką łatwością, jakby to robił codziennie. Wziął głęboki oddech, stał przez dłuższą chwilę odwrócony do mnie plecami. Nagle obrócił się i szybko podszedł do mnie. Złapał mnie za warkocz, ciągnąc moją głowę do tyłu. Pocałował mnie. To był gorący, zły i wygłodniały pocałunek. Wbrew sobie w jednej chwili zatopiłam się w nim, przyciskając swoje ciało do jego tak mocno jak tylko mogłam to zrobić. Popchnął mnie do tyłu, podniósł i posadził na pustym miejscu na ladzie3. Nie przestawał mnie całować. Mruknęłam protestując, gdy poczułam jego palce na swoich nogach, wślizgujące się pod moją spódniczkę. Obejmował moje uda, cofnęłam się ciężko dysząc. – Co robisz? – zapytałam, trochę spanikowana jego intencjami. – Ciii – powiedział i zaczął całować mnie ponownie, a jego ręce niecierpliwie unosiły materiał w górę. – Mam na to ochotę, wręcz muszę to zrobić. To wcale mnie nie uspokoiło. Przerwał gwałtownie kiedy uniósł moją spódniczkę i odsłonił moje podwiązki i pończochy. Ordynarnie podciągnął spódniczkę jeszcze wyżej. Zaklął kiedy zobaczył moje koronkowe jasnozielone stringi. – To ten sam rodzaj majtek, jakie miałaś na sobie wczoraj w nocy prawda? Tylko tamte były niebieskie. Tylko skinęłam głową, czując się trochę zdezorientowana. – To są najwygodniejsze majtki, jakie kiedykolwiek miałam na sobie. Nie mogę zakładać innych odkąd je odkryłam. – Cholernie mi się podobają – powiedział i uśmiechnął się do mnie. Potem zaskoczył mnie ponownie, bo klęknął przede mną jednym płynnym ruchem. Podał mi staromodną chusteczkę, obserwowałam go w milczeniu. – Włóż ją do ust i zagryź4. Staraj się nie narobić zbyt wiele hałasu,. Posłuchałam go bez wahania. Całe moje ciało wibrowało w oczekiwaniu na to, co miał zamiar zrobić. – Chwyć mnie za włosy – powiedział. 3 4

Jedzenie chyba na tej ladzie dla ludzi robią. A jak wcześniej w nią… wytarł nos? Fuj…

60

Moje ręce gładziły je zachłannie. Były oczywiście idealne, miękkie jak jedwab, gładkie i gęste. Widziałam wszystkie odcienie jasnego brązu i ciemnego blond, które podkreślane były przez promienie słońca wpadające przez małe samolotowe okno z lewej strony. Ludzie płacili fortunę za takie pasemka, ale nie były tak piękne jak jego. Mój umysł zgasł, a głowa opadła. Odsunął moje stringi i zbliżył twarz do mnie. Odpłynęłam od razu zszokowana, kiedy poczułam jego utalentowany język na moim rdzeniu. Jego mistrzowskie palce wbiły się we mnie, gładząc wręcz idealne miejsce. Pisnęłam w chustkę,

którą

przygryzałam, niedostatecznie jednak tłumiąc piskliwy dźwięk. Prawie pospiesznie, jego język przeniósł się do mojej łechtaczki. Doszłam bez ostrzeżenia. Nie miałam pojęcia, że to może stać się tak szybko, nawet szybciej niż podczas naszego wcześniejszego epizodu w hotelowej łazience. Kontynuował nawet, gdy jeszcze nie doszłam do siebie. Czułam jak jego głowa wycofuje się. Spojrzałam na niego. Oparł podbródek na materiale mojej spódniczki, tuż nad moją miednicą. – Jeszcze raz – rozkazał i powrócił do swojej wykwintnej posługi. Krzyknęłam w chusteczkę kiedy ponownie

doszłam, zaskoczona tak jak za

pierwszym razem. Dzięki niemu doszłam jeszcze szybciej, niż za pierwszym razem jakby jego język znalazł i nacisnął guzik do wywoływania orgazmu, albo może przygotował mnie jakoś wcześniej. Nie byłam wystarczająco doświadczona, aby na pewno to wiedzieć. Nie wiedziałam, że moje ciało było jak instrument, który grał na zawołanie Jamesa. Pocierał mnie kilka razy jeszcze po ustaniu drżenia. – Mógłbym cię tak zaspakajać przez cały dzień – powiedział kiedy wstał. Wyjął chusteczkę z moich ust i wytarł nadmiar wilgoci spomiędzy moich ud. – Uwielbiam jak jesteś taka wilgotna

– mruknął, zagłębiając się,

aby mnie

pocałować. Jego język zanurzył się w moich ustach liżąc mnie. Byłam trochę zgorszona, gdy uświadomiłam sobie, że kosztowałam siebie w sposób o którym nawet nigdy nie pomyślałam. Podczas gdy ssałam jego język, on jęknął. Wiedziałam, że mu się to podoba, więc ssałam mocniej. Nie całował mnie zbyt długo, po chwili uniósł mnie i ściągnął z lady. Nie wydawało mi się, aby podniesienie mnie sprawiło mu problem. Uwielbiałam to. Uwielbiałam poczucie mniejszości i kobiecości w stosunku do jego siły. Wepchnął brudną chusteczkę do kieszeni i zaczął poprawiać moje ubranie. Ciągle naciągał moją spódniczkę na kolana, kiedy pojawił się Stephan. Był zdumiony, a potem zszokowany tym co zobaczył. To było oczywiste, dlaczego James poprawiał moją spódniczkę i

wskazywało na

to, że robiliśmy coś za bardzo

61

intymnego w pokładowej kuchni samolotu. Stephan popatrzył na mnie zszokowanym wzrokiem. Potem zaczerwienił się jak nigdy w życiu, odkąd go znam. – Co to za hałas? Stłumione krzyki? – zapytał powoli. Wiedziałam kiedy się odwróciłam, o co mu chodzi, ale skinęłam tylko głową. Nie było sensu zaprzeczać. Stephan był ciągle czerwony, kiedy weryfikując spojrzał na Jamesa. – Poważnie James? Podczas porannego lotu? Z grupą zboczeńców zaledwie kilka metrów dalej? Najwyraźniej Stephan był odpowiedzialny za ten kłopotliwy docinek skierowany do Pana Pięknego, który tylko wzruszył ramionami. James spojrzał

z trochę zawstydzoną

twarzą. To sprawiło, że wyglądał prawie jak chłopczyk. Trudno było połączyć ten widok z Jamesem, którego znałam. Po prostu mruknęłam na nich dwóch, nigdy nie byłam w sytuacji podobnej do tej. Stephan wskazał miejsce Jamesa. – Myślę, że natychmiast powinieneś zająć swoje miejsce. James zrobił to bez słowa czy innej reakcji.

62

Rozdział 10 Pan Wyuzdany Reszta lotu upłynęła mi niczym rozmazana plama. Podaliśmy pasażerom wino oraz deski serów. Celowo powstrzymywałam się od patrzenia w stronę Jamesa unikając kontaktu wzrokowego. Zdawałam sobie sprawę, że będę upokorzona, jeśli tylko na niego popatrzę. Chciałam po prostu udawać, że nikt nie słyszał odgłosów dobiegających z kuchni. Tak długo jak nie patrzyłam na nikogo, mogłam po prostu przekonywać się, że to był tylko przypadek. Szczególnie unikałam kontaktu wzrokowego z Jamesem, gdy go obsługiwaliśmy. Nałożyłam na siebie ochroną tarczę w postaci chłodnego spokoju jednak wiedziałam, że jedno spojrzenie na niego wystarczy, aby wszystko zniweczyć. Byłam przygotowana do obsłużenia go, więc cicho zadałam pytanie czy coś sobie życzy kompletnie na niego nie patrząc. Powiedział, że chce plasterek sera brie i kilka winogron. Położyłam mały talerzyk na jego stoliku. Widok, który jawił się moim oczom zatrzymał mnie na dłuższy moment. Dostrzegłam kilka rzeczy.

Miał podwinięte rękawy swojej koszuli i odsłonięte opalone przedramiona. Sprawiał wrażenie zrelaksowanego. Przez promienie słońca dobiegające z jego okna mogłam zobaczyć białe linie cienkich blizn wokół jego nadgarstków. Byłam niesamowicie ciekawa co to za ślady, których wcześniej nie zauważyłam. Ściągnął krawat, odsłaniając swoje gardło i klatkę piersiową. Widok jego delikatnej złotawej skóry wzbudził we mnie dzikość.

Czułam

niedosyt, bo dane było mi widzieć tylko fragmenty jego ciała. Był niesamowicie seksowny, zdawało mi się, że nieomalże zbyt intymny w tym wydaniu. To było śmieszne, oczywiście. Nie było żadnych specjalnych zasad dotyczących pokazywania przez niego skóry w publicznym miejscu, tylko dlatego, że była piękniejsza niż u kogokolwiek innego. Tak, jego widok zawrócił mną w mgnieniu oka, ale to nie było to, co mnie zatrzymało. Chodziło o przedmiot, którzy trzymał w ręce. Jego prawa ręka spoczywała na kolanie tuż obok stolika. A jego lewa dłoń leżała na jego stoliku ukazując przedmiot, który trzymał niczym trofeum. To była chusteczka, której używał w kuchni 5. Ściskał ją odruchowo tak jakby go to relaksowało. Popatrzyłam na niego z daleka. Nie obróciłam się ponownie. Przyszła mi do głowy dość wyraźna myśl. Nie był z mojego świata. Był zbyt doświadczony,

5

Tę od smarkania, ślinienia, gryzienia i podcierania ( przypomnienie od osoby betującej)

63

za bogaty, za bardzo perwersyjny. Różniliśmy się od siebie niesamowicie. Ta myśl mnie otrzeźwiła. Gdzieś po drodze postanowiłam, że mogłabym się z nim kochać,

ale musiałam

pamiętać, że to nie powinno odbywać się tak jak do tej pory. Najwyraźniej lubił pogoń, a ja mogłabym mu ulec. Mógłby pieprzyć mnie przez kilka pamiętnych dni, szczęściarą,

a później każde z nas po prostu poszłoby swoją drogą.

jeśli byłabym

Z pewnością nie

chciałam niczego więcej. Związki napawały mnie przerażeniem sięgającym aż do samego rdzenia. Czy miałam lepszego kandydata na pozbawienie mnie dziewictwa? W wieku dwudziestu trzech lat dziewictwo było tylko problemem. Po prostu nie zadałam sobie trudu, aby wcześniej coś z tym zrobić, ponieważ nikt nie zainteresował mnie sobą wystarczająco, aby pozbyć się zahamowań. Masturbacja i kilka obskurnych filmów porno pomogło mi skutecznie zwalczyć popęd seksualny. Właściwie nigdy nie czułam takiego popędu wcześniej. Tak naprawdę mogłabym to zrobić, mogłabym się z nim przespać, zaspokoić moją ciekawość, a potem wrócić do mojego normalnego życia. Udało mi się nie patrzeć na Jamesa dopóki nie zajęliśmy naszych miejsc przygotowując się do lądowania. Uśmiechnął się do mnie,

kiedy w końcu na niego

spojrzałam. To był intymny uśmiech niepodobny do żadnego innego, jakim kiedykolwiek mnie obdarzył. Nie mogłam znaleźć w sobie siły, aby odwzajemnić uśmiech, albo zrobić cokolwiek innego, ponieważ patrzyłam na niego tępo, próbując nie gapić się na przedmiot, który trzymał w ręce. Nie mogłam powstrzymać westchnienia, kiedy uniósł chusteczkę do twarzy i wdychał głęboko z zamkniętymi oczami, delektując się jej zapachem. – Co u diabła? – Stephan wymamrotał pytanie do mnie. Nie odpowiedziałam. Nie byłam nawet pewna czy było to skierowane do mnie czy do Jamesa. Wyjrzałam szybko przez okno rumieniąc się od czubka głowy, aż po same palce. Pomyślałam trochę oszołomiona: Nie należy do mojego świata, ale zamierzam przejść przez to tak czy inaczej. Podczas lotu udało mi się zapomnieć o niedoszłej bójce, która wydarzyła się prawie przed moimi oczami. Stephan zaczął

przemawiać,

kiedy już kołowaliśmy

przypominając mi wydarzenie. – Panie i panowie. Proszę, aby każdy pozostał na swoim miejscu po wylądowaniu. Nasz samolot zostanie nawiedzony przez organy ścigania, więc proszę, aby każdy pasażer pozostał na pokładzie kilka minut dłużej. Poinformuję, kiedy będą mogli państwo opuścić pokład. Ponownie proszę o pozostanie na swoich miejscach, kiedy wylądujemy. 64

Oh cholera, pomyślałam oszołomiona. Popatrzyłam na Stephana z rozszerzonymi oczami. – Czym sobie zasłużyli na takie królewskie traktowanie? – zapytałam go. Angażowanie policji wydawało się być trochę przesadzone. Pokręcił tylko głową. – Wytłumaczę ci wszystko później. James i ja będziemy musieli złożyć wyjaśnienie policji i być może także ktoś inny z pasażerów pierwszej klasy, który cokolwiek słyszał. Formalności pokładowe będą przekleństwem, już to czuję w kościach. Rzeczy o których mówili są karalne. Po prostu myślę, że trzeba coś z tym zrobić, jeśli naprawdę rozważali wykonanie tego, o czym mówili. Może to wszystko było prostackim gadaniem, ale nie czułbym się dobrze z ś wiadomością, że nic nie zrobiłem, aby mieć pewność, że ich do tego zniechęcę. No i najgorszy scenariusz: jeśli w końcu naprawdę zrobiliby coś strasznego jakiejś biednej dziewczynie to wydarzenie mogłoby pomóc w ściganiu ich. Po prostu na niego popatrzyłam. Naprawdę nie miałam o niczym pojęcia. – Musisz mi powiedzieć wszystko co się stało. Skinął głową. – Yeah, powiem. Później. Stephan rozmawiał z policją, kiedy odpowiadałam na przyciski alarmowe, które zaczęły świecić kilka sekund po tym jak wylądowaliśmy. Po krótkiej wymianie zdań, mężczyźni wyszli jakby współpracowali z dwoma funkcjonariuszami policji, którzy ich prowadzili. James podążał zaraz za nimi. Zakładam, że po to, aby opowiedzieć swoją wersję wydarzeń. Para siedząca bezpośrednio za nim również wstała, a także dwaj mężczyźni, którzy siedzieli zaraz przy nich. Zakładam, że z tego samego powodu. Stanęłam w kuchni kiedy pasażerowie opuszczali pokład kilka minut później. Brenda i Melissa, które zwykle okupowały odchylane siedzenia z tyłu kuchni, teraz bombardowały mnie pytaniami, kiedy ja niecierpliwie czekałam, aż wszyscy opuszczą samolot. – Co tu się stało? – zapytała Brenda z rozszerzonymi oczami. – Czy to James Cavendish podążał za policją i tymi dwoma facetami? – zapytała Melissa z prawie drapieżną ekspresją. W jej oczach dostrzegłam to ostre laserowe spojrzenie, które miała zwykle, kiedy była zainteresowana facetem. Widziałam je w jej oczach za często, biorąc pod uwagę tak jak krótko ją znałam. Więc już zna jego imię, pomyślałam trochę zaniepokojona. Prawdopodobnie wiedziała już o nim więcej, niż ja do tej pory. Unikałam wszelkich portali internetowych, a nawet nie miałam telewizora. Wiedziałam tylko, że 65

pochodzi z bogatej rodziny, która chlubiła się potężną siecią hoteli na całym świecie. Nigdy nawet nie wyszukałam jego imienia w Internecie, aby znaleźć cokolwiek. Domyślałam się, że Melissa obecnie nie mogłaby powiedzieć tego samego. – Tak to był on – odpowiedziałam na jej pytanie jako pierwsze, ciekawa jej reakcji. Posłała mi rozważne spojrzenie. – Nawet nie wiedziałam, że leci tym lotem. Musisz mi powiedzieć kiedy zaczniesz spotykać się z tym gorącym i bogatym facetem Bianca. Myślałam, że jesteśmy przyjaciółkami. Jej głos był przepełniony urażoną słodyczą, dziwnie sztuczną. Po prostu patrzyłam na nią, przez dłuższą chwilę nie wiedząc co powinnam powiedzieć. – Wiem, że nie jesteśmy na targu, ale powiem to tak czy inaczej. Zaklepuję go dla siebie. Chichotała gdy to mówiła, więc szczerze mówiąc nie wiedziałam czy żartuje czy też nie. Tak czy owak to był moment w którym zorientowałam się, że ma nierówno pod sufitem. Pokręciłam głową, zaskoczona tym, że czułam do niej taką wrogość, której nie potrafiłam wytłumaczyć. – To tak nie działa – odpowiedziałam. Zaśmiała się ponownie. – Nieważne. Zwisa mi to, merda i powiewa. Mężczyźni doskonale wiedzą czego chcą, a ja śmiało mogę powiedzieć, że jestem w jego typie. Zdobędę jego numer zanim przejdziemy do centrali. Brenda

i ja wymieniłyśmy porozumiewawcze spojrzenia, a Melissa zaczęła

wypytywać. – Dlaczego została wezwana policja? Dostrzegłam jakieś zamieszanie zaraz po starcie, ale nie wiedziałam co się stało. Nie sądziłam, że mogą sprawiać problemy. Brenda przyjęła taktykę ignorowania Melissy, Postanowiłam ją

co doprowadzało ją do szału.

naśladować. Powiedziałam im co wiedziałam, pomijając szczególne

zaangażowanie Jamesa. – Dlaczego James podążał za nimi? Czy ona naprawdę przeszła z nim na „ty” po jednej krótkiej rozmowie? A może czegoś tu brakowało?

66

– On, a także kilku innych pasażerów w pierwszej klasie słyszało dużo z tego, co mówili tamci, tak przynajmniej przypuszczam. Zostałam wybawiona z konieczności odpowiadania na jakiekolwiek inne pytania, kiedy Stephan wszedł do kuchni. Popatrzył na Brendę i Melissę. – Ostatni pasażerowie opuścili pokład, moje panie. Bianca i ja musimy porozmawiać z policją i spisać raport, więc powinniście pójść, ponieważ nie byłyście w to zaangażowane. Zobaczymy się później. Brenda uśmiechnęła się, biorąc swoje walizki i pospiesznie żegnając się. Nasz pracowniczy autobus zaraz odjeżdżał. Musiała dostać się na przystanek autobusowy w przeciągu trzech minut lub czekać kolejne dwadzieścia. Spojrzałam na mój zegarek. Był to zwykły zegarek z metalu z ciemnoniebieską tarczą. Wyglądał trochę gorzej, niż na pierwszy rzut oka. Miałam go od dwóch lat i wyglądało na to, że potrzebuję nowego, ponieważ ten miał zadrapania i wgniecenia. Zegarki w dobrym stanie były wymagane w naszej pracy, więc w najbliższym czasie powinnam jakiś zakupić. Przez ostatnie sześć miesięcy mój budżet był mocno napięty. To byłyby pierwsze zakupy na jakie pójdę, nie wliczając kupowania jedzenia. Cholera. Ta myśl mnie zmartwiła. Popatrzyłam na Stephana, który wpatrywał się w Melissę. Śmiało mogłam stwierdzić, że zastanawia się, dlaczego jeszcze nas nie opuściła. Uśmiechnęła się do niego. – Zamierzam pozostać w pobliżu przez chwilę. Chcę mieć pewność, że wszystko będzie w porządku – położyła rękę na moich ramionach. Biorąc pod uwagę, że była jakieś kilka centymetrów niższa ode mnie nawet w ultra wysokich szpilkach czułam się z tym niezręcznie. Stephan i ja spojrzeliśmy na siebie. – Przechodziła męki, ciężkie chwile kiedy ci faceci mówili te okropne rzeczy o niej – powiedziała z fałszywą nutą sympatii w głosie. Zignorowałam ją, mówiąc do Stephana. – Wczoraj zapomniałam zapłacić za drinki. Przepraszam. Ile jestem ci winna? Jego budżet był podobny do mojego. Z tego właśnie powodu wiedziałam, że nie może pozwolić sobie na stawianie mi drinków w barze. Oboje oszczędzaliśmy pieniądze z nadgodzin w pracy w ciągu ostatnich czterech lat. Znaleźliśmy dwa prawie nowe domy, które były blisko siebie, drzwi w drzwi. Oboje byliśmy w stanie je kupić. Zostalibyśmy dumnymi właścicielami i sąsiadami. To było coś o czym marzyliśmy będąc bezdomnymi nastolatkami. 67

Rozmawialiśmy o tym nieskończenie wiele razy,

jak pewnego dnia przestaniemy być

bezdomni. Obiecaliśmy sobie, że zawsze będziemy żyć obok siebie i poważnie do tego podchodziliśmy. Pracowaliśmy i oszczędzaliśmy. To były najszczęśliwsze dni moje życia. Dni podczas których przeprowadzaliśmy się z naszego małego wspólnego mieszkania do naszych małych domów, stojących obok siebie. Uśmiechnął się do mnie. Był to uśmiech pełen samozadowolenia. – Nie musisz. James wykupił bar na całą noc. To dlatego nagle większość ludzi wyszła z baru. Pokrył koszty wszystkich drinków jakie wypiliśmy w nocy. A Melvin powiedział, że jego napiwek przekraczał jego miesięczne wynagrodzenie. A wszystko dzięki tobie Jaskierku. Patrzyłam na niego, zaniemówiłam, a umysł mi wariował. – Dlaczego dzięki niej? – Melissa zapytała ostrym głosem. – Co jest między wami dwoma? To prawie zabrzmiało tak jakbyś uprawiał sutenerstwo swoją dziewczyną. Stephan popatrzył na nią, a jego oczy były zimne jak nigdy. Nigdy nie widziałam go w takim stanie. Melissa przyjęła to lepiej niż przypuszczałam. – Bianca jest dla mnie najważniejszą osobą na świecie – powiedział chłodno Stephan. – Jest moją najlepszą przyjaciółką i jedyną rodziną. Jednak nie jest moją dziewczyną. Tak i to wszystko dzięki niej, ponieważ James Cavendish szaleje na jej punkcie. W rzeczywistości aż tak, że wynajął bar na całą noc. Wszystko tylko po to żeby zdobyć jej numer i spędzić z nią trochę czasu. Teraz przyszła kolej na to, żeby to Melissa popatrzyła oszołomiona, ale niemalże natychmiast wróciła do siebie. Popatrzyła na mnie uszczypliwym wzrokiem. Rzuciła także dość obraźliwe stwierdzenie. – Założę się, że to jakieś nieporozumienie. Stephan po prostu jest przekonany o twojej wyjątkowości tylko dlatego, że jesteś jego najlepszą przyjaciółką. Z tym milusim tekstem wyszła z kuchni. Stephan i ja popatrzyliśmy na siebie, komunikując się odnośnie rudowłosej poszukiwaczki złota. Bałagan, który czekał na nas na zewnątrz samolotu został posprzątany szybciej niż myślałam, że jest to możliwe. Trzymali wrzaskliwych ludzi gdzieś na lotnisku. Prawdopodobnie strasznie się wkurzali, pomyślałam. Jeden policjant czekał na nas, kiedy opuściliśmy samolot i przesłuchiwał mnie przez chwilę 68

na temat tego co słyszałam i widziałam osobiście. Moja rola była krótka. Słuchałam relacji Stephana,

więc miałam jasny obrazek tego,

co mogło się wydarzyć. Zaczęło się od

sprośnych odzywek, jednak o tym Stephan dowiedział się z drugiej ręki od Jamesa. Komentowali moje ciało i to, co mogliby ze mną zrobić. To było drastyczne i obrzydliwe, ale interwencja policji nie była przecież potrzebna. Jednak później jeden z nich zaczął głośno i obrazowo rozmawiać o narkotykach, które miał przy sobie dla takich kobiet takich jak ja. A także o tym, że powinien podążyć za mną na lotnisku, aby postawić mi drinka i dodać do niego narkotyk, a następnie zaciągnąć mnie do ich hotelowego pokoju. To zachęciło resztę do dodania co mogliby ze mną zrobić, gdybym była nieprzytomna pod wpływem narkotyków6. Już teraz nie miałam wątpliwości dlaczego policja została wezwana. Wątpiłam, że ci mężczyźni zostaną aresztowani chyba, że faktycznie narkotyki znajdą się w jednej z ich walizek. Myślałam, że bardziej prawdopodobne będzie to, że stracą dużo swojego cennego wolnego czasu

przesłuchiwani przez policję. Stephan

skończył opowiadać swoją wersję wydarzeń, krótko bez żadnych upiększeń. Policjant skinął głową, zanotował wszystko i odszedł. Kiedy skończył, zobaczyłam Jamesa zbliżającego się z innym policjantem. Żaden z nich nie był na pokładzie samolotu. Jak wielu policjantów było w to zaangażowanych? Zastanawiałam się nieco zbita z tropu. Zesztywniałam delikatnie, kiedy zobaczyłam Melissę idącą koło niego. Dotykała jego ramienia w zbyt przyjacielski sposób. Paplała o czymś, Bóg sam wie o czym. Próbowałam ją zignorować. James spojrzał z stoickim spokojem kiedy podeszli do nas. Zauważyłam, że miał na sobie tylko koszulę, wciąż bez krawata czy marynarki. – Zostawiliśmy jego marynarkę na pokładzie? – zapytałam Stephana. Stephan zamrugał. – Najwidoczniej – powiedział. – Pójdę po nią – powiedziałam i odwróciłam się energicznie. Samolot był pusty, kiedy weszłam do środka. Poczułam ulgę, że inna załoga nie weszła jeszcze na pokład. Wyciągnęłam długopis i kawałek kartki z torby podręcznej. Zanotowałam mój numer i włożyłam mały kawałek papieru do marynarki Jamesa. Zrobiłam z nim tak cholernie wiele różnych rzeczy, więc wydawałoby się głupim to, że nie dałam mu jeszcze mojego numeru telefonu.

6

Erotomani gawędziarze jak widad.

69

Rozdział 11 Pan Zaklinacz Po powrocie z samolotu zauważyłam, że obaj oficerowie już poszli,

ale James,

Stephan i Melissa wciąż na coś czekali. Stephan pisał coś zdenerwowany. Byłam pewna, że wypełnia raport policyjny. Podałam bez słowa Jamesowi marynarkę. – Muszę wypełniać swój własny raport, czy mogę dodać coś do twojego i podpisać go ? – zapytałam Stephana mając na myśli jego papierkową robotę. – Możemy się podzielić – powiedział nie patrząc na mnie. – Prawie skończyłem. Dużą część napisałem podczas lotu. Zostawiłem puste miejsce pod koniec, bo nie byłem pewien czy te zakute pały zrobią nie zrobią czegoś, co bym musiał dodać. – Ekhm – mruknęłam przerywając niezręczną ciszę. Nawet Melissa nie wydobywała z siebie żadnych odgłosów. James po prostu patrzył na mnie, nie odzywając się, jakby czegoś ode mnie oczekiwał. W końcu po kilkuminutowym wpatrywaniu się we mnie w końcu przemówił. – Możemy porozmawiać przez minutę? Zaraz muszę stąd znikać. Skinęłam potakująco głową, oddalając się od innych. Spodziewałam się, że Melissa pójdzie za nami, ale nie zrobiła tego. Po prostu obserwowała nas z dziwnym wyrazem twarzy. – Muszę pracować dzisiaj, aż do wieczora, ale chcę się z tobą później zobaczyć7. Wyślę po ciebie tak około szóstej kierowcę. Podaj mi swój numer i adres. Wyciągnął telefon i czekał. Przez moment po prostu na niego patrzyłam. – Włożyłam ci mój numer telefonu do kieszeni marynarki – zaczęłam. – I to ja przyjadę do ciebie. Jaki jest adres? Wyglądało na to, że chciał zacząć kłótnię, ale odpuścił i chłodno podał mi swój adres. – Postaram się załatwić sprawy związane z pracą nieco wcześniej, jeśli tego chcesz – powiedział do mnie kiedy wpisywałam jego adres w telefonie. Nie jest źle, pomyślałam. Tylko dwadzieścia minut od mojego domu. Całkiem nieźle.

7

Moje drogie Panie, moment defloracji zbliża się wielkimi krokami ;-)

70

– Nie poświęcaj aż tyle dla mnie. Zamierzam wrócić do domu przespać się z dwie godziny, a później mam jeszcze kilka spraw do załatwienia – dotknęłam z roztargnieniem zegarka. – Muszę wymienić ten rupieć zanim ktoś mnie podkabluje. Właśnie uświadomiłam sobie, że wygląda tak, jakby miał zamiar podziękować za współpracę. Zapomniałam z kim rozmawiam i oblałam się rumieńcem. W jego towarzystwie czułam się jak Kopciuszek. Z pewnością nie musiałam rozgłaszać jaka byłam biedna. Złapał mnie za rękę oglądając mój zegarek. Jego palce krążyły wokół mojego nadgarstka. – Jesteś taka delikatna – wyszeptał. Ledwo go słyszałam. Moje oczy były skupione na jego opalonym obojczyku, który wciąż otulony był świeżą koszulą. – Nie wiem dlaczego tak jest, ale widok nawet najmniejszej części twojej skóry nie wydaję się być czymś odpowiednim do oglądania w miejscu publicznym. Twoje gardło wygląda tak nago8 – nie zamierzałam mówić tego na głos, dlatego od razu oblałam się rumieńcem. Wbił we mnie swój wzrok, nawet nie podnosząc głowy, a na jego twarzy pojawił się uśmieszek liska chytruska. – Po prostu myślisz o rzeczach, które pragniesz zrobić ze mną, a one nie są zbyt odpowiednie w miejscu publicznym. – Pragnę zobaczyć twoje całe ciało – powiedziałam mu. Nie mogłam się powstrzymać. Myślałam o tym nieustannie odkąd go poznałam. Uśmiechnął się, wyprostował i podszedł do mnie bliżej. – Zobaczysz dzisiaj. A ja zamierzam zobaczyć i dotknąć każdy centymetr ciebie9. Zrobiłam krok do tyłu próbując zapomnieć o czymś, co siedziało gdzieś we mnie. Nie tutaj. Nie teraz. – Zobaczymy się wieczorem – powiedziałam idąc w stronę Stephana. Cokolwiek chcieliśmy powiedzieć, lub przedyskutować to nie tutaj w miejscu publicznym i nie wtedy kiedy mam na sobie swój strój służbowy. James przyjął ze spokojem to, że od niego zwiałam, zauważając innego stewardessy idące w stronę terminalu. Dodałam mały akapit do sprawozdania Stephana i podpisałam je. Udaliśmy się na przystanek autobusowy.

8

Istnieje ewentualnośd, że jak siusiaka zobaczy, to z krzykiem ucieknie, albo omdleje ;-) Pół rozdziału będą się oglądad, a bzykną się w jednym akapicie. Jak babcię kocham, jak to będzie za krótkie to go podrasuję ;-) 9

71

Zauważyłam, że Melissa wciąż snuła się obok nas, ale nie komentowaliśmy tego. Wyglądała na nieco zmartwioną i

ponurą, ale szczerze mówiąc

nie obchodziło mnie to

zupełnie . Zostawiliśmy dokumenty w centrali i Stephan odwiózł nas do domu. Jeździliśmy prawie zawsze na zmianę, oszczędzając tym samym pieniądze, które mogliśmy przeznaczyć na inne rzeczy. Na przykład zegarki, pomyślałam wzdychając. Naprawdę nie byłam w nastroju na wędrówkę po centrum handlowym. – Muszę załatwić kilka spraw po drzemce – powiedziałam Stephanowi. – Pójdę z tobą. Też potrzebuję kilka rzeczy. Dokąd się wybierzemy? – Muszę kupić nowy zegarek – dotknęłam ostrożnie stary zegarek. Nawet tarcza była pęknięta. Jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć? Jak to się stało? – Artykuły spożywcze, farby, papier i płótno. Malowanie było moim ulubionym hobby, a pokój cały wypełniony obrazami był na to dowodem. Nie szło mi z farbami olejnymi, ale akwarele i akryle zawsze były moją silną stroną i były troszkę tańsze. Musiałam uzupełnić swoje zapasy. – Super. Potrzebuję ramki dla tego obrazu z górskim widokiem , który dla mnie namalowałaś. Zamierzam zawiesić go w pokoju dziennym. To mój ulubiony obraz. Uśmiechnęłam się do niego czule. – Nie musisz tego robić. Nie poczuję się urażona, jeśli go nie zawiesisz. Maluje obrazy dla ciebie ponieważ lubię. Nie musisz ozdabiać nimi swojego całego domu tylko po to, aby sprawić mi przyjemność. Spojrzał na mnie jakoś dziwnie. – Myślisz, że dlatego ozdabiam nimi mój dom? Żeby sprawić ci przyjemność? Wzruszyłam ramionami, czując się skrępowana. Nie chodziłam do szkoły plastycznej, nie miałam żadnego warsztatu,

zawsze więc powątpiewałam w szczerość ludzi, którzy

chwalili moje prace.10 – Uwielbiam twoje obrazy Bianco. Za każdy razem jak patrzę na któryś z nich czuję radość. Sprawiają, że mój dom staję się radosnym miejscem. Zobacz gdzie doszliśmy, co mamy. Piękne rzeczy, które tworzysz, nigdy mnie nie zawodzą, sprawiają, że myślę z nadzieją o przyszłości. – Trochę się zaczerwieniłam, ale i uśmiechnęłam.

10

Widzisz Violuś, kolejna co nie umie komplementu przyjąd.

72

– Namalowałam ten górski pejzaż ponieważ przypominał mi ciebie. Jest silny, ostry i piękny. Każdy kolor, którego użyłam wzięłam od ciebie. Kolor twoich włosów, oczu. To abstrakcyjny portret ciebie. Roześmiał się, beztroskim radosnym dźwiękiem. Jesteśmy w dobrym miejscu, pomyślałam. Pokonaliśmy już tak wiele i pozostawiliśmy tak dużo złych rzeczy w tyle. – Cóż, teraz uwielbiam go jeszcze bardziej – powiedział. – Wiesz jak bardzo lubię swoje zdjęcia. Zaśmiałam się, ponieważ to było bardzo prawdziwe. Oba nasze domy wypełnione były jego zdjęciami. Lubił pozować dla mnie i był świetnym modelem, czekającym cierpliwie przez godziny jeśli tego potrzebowałam. Nasze domy były oddalone piętnaście minut od lotniska, tuż przy wylocie na zachodnią drogę 215. To była idealna lokalizacja. Widok mojego małego domku wciąż wywoływał u mnie uśmiech. Zdecydowałam utrzymać się wszystko w pustynnym krajobrazie, kiedy kupiłam dom i dowiedziałam się, że lepiej zrezygnować z trawy jeśli mieszka się na pustyni i często opuszcza miasto. Stephan uparcie odmówił zostawienia kamieni i kaktusów. Posadził małe kwiatki wzdłuż schodów i kwadratowe fragmenty trawy z przodu podwórka. Dotychczas wygrywał walkę z pustynią, jego trawa i kwiatki były wciąż zielone, kiedy podjechaliśmy pod dom. – Napiszę do ciebie kiedy się obudzę – powiedziałam, idąc w stronę mojego domu. Wystukałam kod alarmu. Wybrałam i kupiłam najlepszy system zabezpieczeń na jaki mogłam sobie pozwolić. Było dla mnie ważne, aby czuć się bezpiecznie w domu, więc spokój, który wiązał się z tym alarmem był wart swojej ceny. Otworzyłam bramkę i dwa zamki w drzwiach. Powtórzyłam tę czynność po drugiej stronie, wbijając na panelu kod bezpieczeństwa. Miałam trzydzieści sekund, aby wpisać kod zanim włączy się automatyczny alarm, wysyłający informację do centrali.

Zrobiłam to wyjątkowo szybko i to dało mi jeszcze większe

poczucie bezpieczeństwa. Udałam się od razu do mojej sypialni, przekonana o tym, że dom był zabezpieczony na czas mojej drzemki. Ostatnie kilka dni było przytłaczające. Ledwo się rozebrałam przed tym jak położyłam się na łóżku i zasnęłam nieomalże natychmiast. Obudziłam się nieco skołowana. Przez zaczerwienione oczy nie mogłam od razu odczytać godziny na zegarku. To nie może być prawda, pomyślałam. Zegar

pokazywał 15:44. Położyłam się przed 10 z

73

zamiarem przespania dwóch godzin. Cholera. Zapomniałam ustawić budzik. Znalazłam szybko mój telefon, pisząc sms do Stephana. Bianca: Przepraszam. Zaspałam. Przełożymy to na poniedziałek? Odpowiedział, kiedy byłam w łazience. Stephan: Nie martw się. Może być poniedziałek. Masz dzisiaj randkę? Bianca: Widzę się z Jamesem. To nie randka. Stephan: Cóż, powodzenia B. Daj znać jeśli będziesz czegoś potrzebować. Widzimy się rano. Bianca: 5:45 w moim aucie, tak? Stephan: Tak. Rozpakowałam i spakowałam ponownie moją małą podróżną torbę na jutrzejszy lot do Waszyngtonu. Robiłam to kiedy zwykle lecieliśmy gdzieś dalej na wschodnie wybrzeże. To był najlepszy sposób, aby jakoś ogarnąć czternastogodzinny dzień pracy. Kiedy mieliśmy opóźnienie dzień wydłużał się jeszcze bardziej. To było częścią naszego tygodniowego harmonogramu, ale często braliśmy dodatkowe nadgodziny podczas wolnego dnia. Moja pożyczka hipoteczna była rozsądna i pasowała do mojego budżetu, ale zawsze starałam się uzupełniać oszczędności, które wyczerpywałam kiedy musiałam wpłacić zaliczkę na dom, a następnie pokryć koszty modernizacji i remontu. To sprawiało, że żyłam od wypłaty do wypłaty, więc szybko próbowałam naprawić tę sytuację. Będę miała trzy dni wolnego, więc mogę spokojnie wziąć dodatkowe nadgodziny na co najmniej jeden dzień. Odwiesiłam ubrania robocze, które były porozrzucane po podłodze. Miałam wiele uniformów, ale co najmniej połowa z nich powinna się znaleźć w pralni. Zebrałam je i włożyłam do samochodu, planując, że zatrzymam się po drodze do Jamesa. Mieliśmy małą firmową pralnię. Firma żądała od nas, żebyśmy byli eleganccy w pracy, ale nie pokrywała nawet połowy kosztów, które zostawiałam w pralni. Być może wszystko co zarobiłam dzięki nadgodzinom wydawałam na pokrycie wysokiego rachunku z pralni… Wzięłam prysznic i umyłam włosy. Ogoliłam prawie każdą część mojego ciała. Te czynności sprawiły, że poczułam się dziwnie podniecona, tak jak nigdy wcześniej. Zawsze goliłam nogi, ale nigdy nie robiłam tego przed spotkaniem z mężczyzną. Czułam się dziwnie, jak ktoś obcy. Nasmarowałam skórę olejkiem i balsamem, rozpuściłam też włosy, aby 74

wyschły. Mogłam trochę pomalować na zewnątrz. naturalna suszarka. Zakładałam

Las Vegas późną wiosną było jak

luźną starą bawełnianą sukienkę na ramiączkach kiedy

miałam zamiar malować. Tak było mi wygodnie i nie dbałam oto, czy się pobrudzę czy nie. Moje podwórku było małe, ale miało wysoki płot. Dzięki temu czułam większą prywatność, więc mogłam zakładać

na siebie, co tylko chciałam. Nie nosiłam bielizny. Często tak

robiłam, kiedy byłam w domu, ale dzisiaj czułam się z tym wyjątkowo dziwnie. Przesunęłam sztalugę i przycisnęłam

pędzel do moich piersi przez wytartą

sukienkę11. To było tak, jakby James zaczynał grę wstępną nawet nie będąc ze mną. To nie było sprawiedliwe, że ktoś mógł być tak atrakcyjny. Przypomniałam sobie jego spojrzenie, kiedy przykładał sobie chusteczkę do twarzy, bezczelnie ją wąchając. Wzdrygnęłam się kiedy o tym pomyślałam. Myślałam także o klapsach. W rzeczywistości myślałam o wszystkim. Co będzie robił? Zbije mnie, a dopiero potem pozbędzie się mojego dziewictwa? Zwiąże mnie? W jakiej kolejności? Ścisnęłam moje nogi razem na samą myśl o tym. Niewiedza rozkładała mnie na łopatki, nawet trochę przerażała. James mógł zabrać mnie w kilka mrocznych miejsc, ale mogłam znaleźć tam przyjemność, której pragnęłam. Zamontowałam pojemnik z kilkoma akwarelami przez wyjazdem. Zaczęłam malować nietypowymi krótki ruchami. Zwykle robiłam wiele szkiców i planów, robiłam zdjęcia i przypinałam je. Ale dzisiaj po prostu malowałam. Wiedziałam dokładnie gdzie zacząć. Wymieszałam trochę niebieskiego, jasnolazurowego i zielonego . Nie zajęło mi zbyt długo osiągnięcie koloru, który chciałam – żywy turkusowy, taki sam jak odcień oczu, które nie mogły wydostać się z mojej głowy.

11

Kobieto, poczekaj na inny rodzaj … pędzla.

75

Rozdział 12 Pan Dominujący Byłam pochłonięta malowaniem tak bardzo, że aż straciłam poczucie czasu. Zerknąwszy na zegarek przeklęłam. Byłam spóźniona, a przecież nigdy tego nie robiłam, no może oprócz ostatnich dni, kiedy przydarzyło mi się to aż dwukrotnie. Wiedziałam, że to nie była randka, ale wciąż miałam trochę czasu, aby zająć się włosami i makijażem. Pomalowałam oczy na brązowo i nałożyłam podwójną warstwę czarnego tuszu na rzęsy. Wyglądałam nieco dramatycznie, więc musnęłam się delikatnie jasnozłotym cieniem do powiek i pomalowałam usta na krwistoczerwony kolor. Wygładziłam włosy i puściłam je swobodnie. Założyłam krótką czarną sukienkę z fioletowymi kwiatowymi wstawkami. Była trochę przezroczysta, ale nie prześwitująca aż tak bardzo, aby trzeba było zakładać pod nią halkę. Bez rękawów z okrągłym dekoltem, który eksponował rowek między piersiami bardziej niż zwykle preferowałam, kiecka prezentowała się całkiem nieźle. Wybrałam do tego cienki, czarny koronkowy biustonosz, który podkreślał moje sutki. Wydawał mi się bardzo odpowiedni na tę noc, bo na co dzień nie chodziłam w czymś takim. Znalazłam parę koronkowy stringów pasujących do kwiatków na mojej sukience. Ktoś zapewnie miał oglądać moją bieliznę dzisiejszej nocy, więc dlaczego nie miałaby do siebie pasować? Kiedy obserwowałam swoje odbicie w lustrze, uniosłam dłonie, ścisnęłam piersi, zaczęłam masować i drażnić brodawki dopóki nie były widoczne przez cienki materiał sukienki. Co ja robię? Zastanawiałam się nawet jak uniosłam sukienkę do bioder i przesunęłam palcem wewnątrz moich majtek. Jestem spóźniona, pomyślałam, ale pomimo tego zaczęłam się dotykać. Zadzwonił telefon. Odpowiedziałam zdyszanym głosem. – Halo? – Gdzie jesteś? – zapytał James bez słowa wstępu. Brzmiał surowo, prawie wściekle. Zerknęłam na zegarek. Była 17:49. Powinnam być u niego w domu za około 11 minut. – Właśnie wychodzę. Będę za jakieś 20 minut, jeśli nie zabłądzę. – Co się dzieje? Masz jakiś dziwny głos i już jesteś spóźniona. No właśnie dlatego chciałem wysłać po ciebie kierowcę.

76

– Przyjadę – powiedziałam kontynuując dotykanie siebie. Ostry dźwięk jego głosu nakręcał mnie niesamowicie. – Co robisz? Dlaczego jesteś zdyszana? – zapytał. Jego głos zmienił się nieomalże w mruczenie. Oh Boże, pomyślałam, on wie co robię. – Nic – odpowiedziałam mu, ale nie przestałam się pieścić. – Dotykasz się? – Nigdy w życiu – odpowiedziałam szybko, ponieważ nie mogłam się przyznać, ani też nawet przestać. Co się ze mną dzieje odkąd mam do czynienia z tym facetem? – Pamiętasz co powiedziałem, że zrobię jeśli znowu mnie okłamiesz? Zrobiłaś już to dotychczas trzy razy. Nie dochodź do końca. Twoja cipka jest moja, ale możesz sprawiać sobie przyjemność. Nie wolno ci dojść, jeśli nie wyrażę na to zgody. Jęknęłam. Tym razem jego głos mnie przeraził. – Jeśli nie znajdziesz się w samochodzie w przeciągu kilku sekund to przyjadę tam i będziesz dochodziła przez długie godziny, kiedy się tobą zajmę. Byłam posłuszna, opuściłam sukienkę, chwyciłam torebkę i szybko udałam się do garażu. Nie powiedział nic więcej po prostu się rozłączył. Włączyłam GPS w telefonie i ruszyłam. Praktycznie nie było ruchu na drogach, więc dotarłam na miejsce w niecały kwadrans. Kiedy podjechałam pod masywne bramy otaczające pałac, który on nazywał domem otworzyły się, a następnie szybko za mną zamknęły. Uwielbiałam moje auto: civic z 2008 roku. Zrobiłam dobry interes kupując je. Jeździłam nim po Vegas, jednak tutejsze słońce powodowało, że na czarnym lakierze widoczne były wyblakłe fragmenty. Nagle uświadomiłam sobie, że auto pasowało do tego otoczenia, jak wół do karety. Próbowałam to zlekceważyć. Ta cała sytuacja miała być krótkim epizodem. Nie potrzebowałam, aby tracić swój czas na martwienie się drastycznymi różnicami w poziomach naszego życia. Zaparkowałam blisko na okrągłym podjeździe, aby szybko dostać się do starannie wyrzeźbionych drzwi wejściowych. Nie było żadnych innych samochodów na podjeździe. Domyśliłam się , że zapewne są w ogromnym garażu, który wyglądał na o wiele większy niż mój cały dom. Frontowe drzwi otworzyły się zanim zdążyłam zrobić krok w kierunku domu.

77

Zamarłam kiedy zobaczyłam Jamesa. Stał bez koszulki, ubrany tylko w parę czarnych sportowych szortów z białymi paskami po bokach. Jego tors był nieomalże dziełem sztuki, złota skóra okrywała napięte mięśnie. Nie mogłam dostrzec żadnych włosów, ale miałam dziwne przeczucie, że nie za sprawą depilacji woskiem. Szorty wisiały niebezpiecznie nisko na jego chudych biodrach, które wraz z seksownymi mięśniami miednicy wystawały układając się w charakterystyczne V. Chciałam wylizać każdy centymetr tego boskiego ciała. Jego szorty były luźne co mnie troszkę irytowało, bo nie mogłam zobaczyć nic poza kolanami, łydkami i stopami. Ale nawet one były rewelacyjnie seksowne. I te mocno zarysowane mięśnie łydek przez które zrobiło mi się gorąco. – Podejdź tutaj – powiedział na przywitanie. Jego głos był strasznie szorstki. Stałam patrząc na niego przez kilka minut, aż w końcu podeszłam. Wciągnął mocno powietrze wciąż patrząc na mnie. – Kolacja gotowa, ale będzie musiała poczekać. Jesteś kokietką, wiesz o tym? Nie wiedziałam tego, więc po prostu pokręciłam przecząco głową. Patrzyłam na przedpokój znajdujący się za nim. Tak baaaardzo tutaj nie pasuję, to była moja pierwsza myśl, kiedy zobaczyłam marmurowe podłogi, kolumny i podwójne schody prowadzące na piętro. Dom był pięknie urządzony. Udekorowany ciężkimi drogo wyglądającymi wazonami i kompozycjami. – Dałem dzisiaj wolne całej służbie, więc jesteśmy kompletnie sami – powiedział do mnie jakby mnie to obchodziło. Nawet nie pomyślałam o jego pracownikach. Podeszłam do schodów, dotykając palcami barierki z ciemnego drewna. Dom był nowoczesny, miał także akcenty południa. Był gustowny i piękny, ale czułam się przytłoczona tym wszystkim. Nie podobał m się pomysł wiązania się z kimś kto był aż tak bogaty. Z kimś z kim nie miałam nic wspólnego. Zapomniałam przez chwilę, co właściwie tam robię. James szedł za mną. Nie dotykał mnie, ale był nieznośnie blisko więc od razu sobie przypomniałam. Oh, tak. – Gdzie twoja sypialnia? – zapytałam bez ogródek. Być może czułabym się lepiej, gdybym wiedziała jak daleko się znajduje. Właściwie w to wątpiłam. Silna ręka spoczęła na moim karku, przyciskając, a następnie masując go. Pochyliłam się. Nawet jego najmniejszy dotyk był przyjemny. Złapał mnie za włosy, robiąc z nich kucyk. Użył do jako uchwyt, albo smycz dla mnie. Dość mocno pociągnął mnie, idąc po schodach. Uniosłam dość wysoko podbródek. Uścisk był mocny, doskonale kontrolowany, tak, że nie czułam bólu. Jeszcze.

78

Minęliśmy osiem drzwi w długim korytarzu, aż wreszcie doszliśmy do jego sypialni. Pokój był na samym końcu, a drzwi były już otwarte. Zatrzymał się pozwalając, bym obejrzała pomieszczenie. Potężnych rozmiarów pokój był delikatnie oświetlony. Podwójne drzwi ukazywały łazienkę naprzeciwko pokoju o szarobrązowych ścianach. Wszędzie dominowały kolory pustyni. Jego łóżko było ogromne, nigdy takiego nie widziałam, robione zapewne na zamówienie. Miało ogromny baldachim i cztery kolumny wyrzeźbione z ciemnego drewna, sięgające aż po sufit. Każdy wyryty kawałek był dziełem sztuki, czymś pięknym i jednocześnie przerażającym. To łóżko zostało stworzone dla przyjemności, dla niewoli i bólu. Rozglądając się dostrzegłam więcej intrygujących mnie elementów. Zagłówki wisiały jakby były przywiązane do kraciastego wykończenia. – Czy to są liny? – zapytałam zdyszanym głosem. Dostrzegłam kilka poduszek zabezpieczających na środku łóżka w odcieniach beżu pasującego do dywanu. Nie byłam pewna jakie było ich zadanie. – Tak – odpowiedział bez krygowania się. Mój wzrok przykuło teraz coś innego. Coś, czego nie chciałam tak naprawdę widzieć. – Czy to szpicruta? – zapytałam łamiącym głosem pomimo tego, że doskonale znałam odpowiedź. – Tak – odpowiedział. Poruszył się pierwszy raz, odkąd weszliśmy do pokoju, popchnął mnie do przodu ciągnąc za włosy, tak, że znalazłam się tuż obok łóżka. – Mam jeszcze więcej zabawek, które na tobie wypróbuję, ale są teraz schowane, bo nie chciałem cię wystraszyć. Zaśmiałam się, ale to był tylko desperacki rodzaj odpowiedzi. Więc w taki sposób starał się mnie nie zastraszyć? – Musisz wybrać słowo bezpieczeństwa – powiedział. To był rozkaz. Wzięłam głęboki oddech. – Zakładam, że zdajesz sobie sprawę z tego, że nigdy wcześniej nie robiłam nic takiego? –Tak – odpowiedział grubym i intensywnym głosem.

79

Miałam pustkę w głowię. – Sötnos – powiedziałam w końcu. To tak jakby mój umysł pracował niezależnie od mózgu. – Sötnos? – zapytał figlarnie akcentując słowo. – Tak – nie chciałam mu tego tłumaczyć. Sama byłam w szoku, że wybrałam akurat to słowo myśląc, że to trochę bezsensowne. Na pewno nie będę mu tego wyjaśniała w tej chwili. Szarpnął mnie za włosy, mocno przechylił moją głowę dopóki na niego nie spojrzałam. Wpatrywał się we mnie intensywnie. – Tutaj obowiązują pewne zasady. Tutaj ja jestem panem i będę karać każde twoje nieposłuszeństwo. Zostaniesz poddana wnikliwej obserwacji, będę śledził twoje reakcje. Spróbuję nie posuwać się zbyt daleko, ale jeśli to zrobię, albo gdy uznasz, że nie możesz czegoś zrobić, użyj słowa bezpieczeństwa. – A co z zasadami w innym miejscu? Czy przypadkiem nie wspominałeś, że będziesz mnie karać za to, że cię oszukuję? Tyle, że nie byliśmy tutaj kiedy to robiłam. Uśmiechnął się do mnie. Nie był zły. – To są wyjątki. Nigdy cię nie okłamię i oczekuję, że będziesz robić tak samo. Powiedz mi co oznacza twoje słowo bezpieczeństwa. Pokręciłam uparcie głową. – Nie. – Wolisz trzepotać rzęsami niż po prostu powiedzieć mi co to znaczy? Skinęłam głową. – Tak. Starałam się brzmieć pewnie, ale taką nie byłam. Nie miałam pojęcia jak mocno będzie mnie bił, ani jak bardzo będzie mnie to bolało, całe lata spędziłam, przyzwyczajając się do bólu. Przebiegł językiem po zębach. Patrzenie jak to robi, jak dotyka językiem swoich prostych białych zębów było niesamowicie gorące. Nie widziałam ich wcześniej. Jego kły były nieco ostre, a cztery zęby pomiędzy nimi idealnie proste. Nieprawdopodobnie seksowne uzębienie. Nawet i to. Tak było, pomyślałam prawie z wyrzutem. – Może wymiana? Jest coś co mogę ci dać za tę informację? Chcesz coś wiedzieć o mnie? Jakieś szczegóły? – jego głos był miękki jak aksamit. Nie skusi mnie niczym. Nie zamierzałam mu o tym opowiedzieć. Pokręciłam głową, a wtedy mocno pociągnął mnie za włosy. – Doprowadzasz mnie do szału – powiedział cicho, po czym popchnął mnie w kierunku łóżka. – Musimy pogadać. Powinnaś zrozumieć nasz układ, ale nie mogę dłużej już 80

czekać. Nic ani nikt wcześniej nie wzbudzał we mnie takiego dzikiego pożądania. Muszę cię naznaczyć, posiąść, ukarać. Sprawić, abyś się wreszcie otworzyła i wyznała mi każdą swoją tajemnicę. Będę nalegał, żebyś powiedziała mi, co to słowo dla ciebie znaczy. Dwa ostatnie zdania sprawiły, że serce zaczęło mi mocniej bić. To się nigdy nie zdarzy, ale nie mogłam przełamać się, żeby mu to teraz powiedzieć. Nie mogłam złapać oddechu. Dyszałam wypełniona bezmyślnym strachem i oczekiwaniem.

81

Rozdział 13 Pan BDSM – Unieś ramiona – powiedział stanowczym głosem, gdy staliśmy obok jego łóżka. Zrobiłam to i jednym płynnym ruchem ściągnął ze mnie sukienkę. Wciągnął głośno powietrze okrążając mnie. Ledwo zauważyłam, że przyglądał się mojemu ciału, bo sama byłam zajęta upajaniem się jego widokiem. Wreszcie widziałam go z bliska. W delikatnym świetle wypełniającym pokój jego włosy miały odcień karmelu, a jego twarz aż tak mnie przyciągała, że chciałam go dotknąć. Już nawet wyciągałam dłoń, ale przypomniałam sobie o zasadach tu panujących. Zaczęłam się nawet nad tym zastanawiać, ale po chwili James pochylił się, dotknął mojej lewej piersi, a następnie ugryzł mnie dość mocno przez materiał mojego koronkowego stanika. Wciągnęłam mocno powietrze, a moje myśli uleciały gdzieś daleko. Słysząc to wycofał się, ciągle mnie okrążając. Dotknął moich bioder, a ja zadrżałam od tego dotyku. Włożył palec pod moje stringi, naprężając je, a następnie puszczając. – Jesteś dla mnie czymś więcej – powiedział zatrzymując się za moimi plecami. – Masz najseksowniejsze ciało, jakie kiedykolwiek widziałem, cholernie idealne, moja ty dziewico. Gdy mówił te słowa poczułam, że klęka za mną. Przez chwilę zastanawiałam się co zamierza zrobić i nagle poczułam jak dość mocno ugryzł mnie w pupę. Załkałam próbując złapać oddech. Auć, to naprawdę zabolało. Odwróciłam się delikatnie do tyłu i zobaczyłam jak całuje ranę, którą sam zrobił. Wyraźnie widziałam ślad jego zębów. Całował to miejsce, liżąc je, masując, jakby chciał mi w ten sposób złagodzić odczuwany przeze mnie ból. Spojrzałam na swoją pierś, przez stanik nie widziałam zranienia, ale czułam, że pulsuje, że boli mnie równie mocno. – Pragnę ściągnąć z ciebie

te wszystkie ubrania, ale w bieliźnie wyglądasz

olśniewająco, wręcz upajam się twoim widokiem. Muszę ci kupić więcej takich ciuszków, bo są boskie – mówiąc to gładził moje stringi. – To Victoria Secret – odpowiedziałam mu, starając się być pomocna. Uśmiechnął się aprobująco, ukazując swoje białe zęby, a następnie z zaskoczenia uderzył mnie mocno w pośladek. – Nie ruszaj się – powiedział podchodząc do najbliższego stolika. 82

Rozszerzyłam oczy zdumiona, bo nie miałam pojęcia czego mogę się spodziewać. Widok noża w jego dłoni spowodował, że zadrżałam i spanikowana otworzyłam usta w niemym okrzyku. Jak daleko się posunie? Jak daleko mogę pozwolić mu się posunąć? Zaśmiał się ironicznie na widok mojego wyrazu twarzy. – Nóż jest do przecięcia bielizny, a nie twojej skóry. Nigdy czegoś takiego nie zrobię, ba nawet sama myśl o tym powoduje u mnie odrazę. Wrócił do mnie po chwili. Chwycił przód mojego biustonosza i włożył nóż pomiędzy materiał, a moją skórę. Przestałam przez chwilę oddychać, a on płynnym ruchem przeciął materiał uwalniając moje piersi. Skupił wzrok na małych, różowych brodawkach. Poczułam, jak mi twardnieją, jak zaczynają stać.12 Dotknął je kciukiem i palcem wskazującym, najpierw delikatnie podszczypując , a następnie przekręcając i pociągając nieco mocnej. – Jak delikatne one są? Spodobał ci się mój pierwszy dotyk, a może ostatni? – uszczypnął mnie jeszcze mocniej, jęcząc delikatnie. – A może ten? – zapytał. Przełknęłam głośno ślinę i to była cała moja odpowiedź, bo nie mogłam wydobyć z siebie słowa. Chrząknęłam, oczyszczając gardło, aby móc wykrztusić: – Ten ostatni. – Świetnie. Wobec tego mam coś dla ciebie – wrócił do stolika i wziął z niego delikatny srebrny łańcuszek. Patrząc mi prosto w oczy podszedł szybko do mnie i pochylił się biorąc w usta mój sutek, zwilżając go i jednocześnie delikatnie przygryzając. Następnie naciągnął go zakładając klamerkę. To samo zrobił z drugim, a ja kolejny raz wciągnęłam mocno powietrze do płuc. – Czy te klamerki na sutki nie są zbyt mocno zaciśnięte? Pokręciłam przecząco głową patrząc na nie. Każdy sutek był ściśnięty przez małą klamerkę

w kolorze brzoskwiniowym, które zostały połączone srebrnym łańcuszkiem.

Owinął go wokół mojego karku, a ja czułam bardzo delikatny chłód metalu na mojej szyi. Widok tego wszystkiego sprawił, że poczułam się jeszcze bardziej podniecona. Ścisnęłam uda w obawie, aby przypływ podniecenia na uwidocznił się ma mojej skórze. Przeciął nożem moje mokre już stringi, zmiął w kulkę i odrzucił. – Wejdź na łóżko – rozkazał mi niskim i chrapliwym głosem. Zrobiłam to. – Wejdź jeszcze dalej, do końca. Tak, właśnie tam. 12

I tutaj miałam straszną ochotę dopisad, że stoją jak wentyle od roweru, ale się powstrzymałam.

83

Poczułam, że wspina się za mną. Kiedy znalazłam się w odpowiednim miejscu złapał mnie za kark i popchnął. Upadłam policzkiem wprost na pozostawioną tam szeroką szpicrutę. Głowę miałam na łóżku, a moja pupa była wysoko uniesiona. Idealna pozycja do dawania klapsów, pomyślałam. – To nie są twoje kolana. Roześmiał się i to był bardzo przyjemny dźwięk. – Nie. W tym momencie moje kolana nie są zbyt bezpiecznym miejscem dla ciebie. Ale obiecuję, dojdziemy i do tego – kiedy mówił to poczułam, że obwiązuje linę wokół mojej kostki. Stanowczo ją zacisnął, a ja poczułam dyskomfort. – Im bardziej będziesz się kręcić tym większe będziesz mieć otarcia. Weź to pod uwagę – przymocował moją drugą kostkę i nadgarstki szybkim ruchem. Znowu ustawił się za mną, pochylając się i przyciskając swój tors do moich pleców. Poczułam jak jego krocze znajduje się tuż obok mojej pupy. Spięłam się nieco, a on uderzył mnie dość mocno w pośladek. – Miałaś się nie ruszać – powiedział wyciągając szpicrutę spod mojego policzka i wstając. – Nie ruszaj się. Jęknęłam z tego powodu. Ponownie uderzył mnie rękę za to nieposłuszeństwo. Nastąpiła długa przerwa. Czekałam na jego ruch oddychając głęboko. – Czy masz coś do powiedzenia zanim zacznę? – zapytał mnie. – Przepraszam panie Cavendish – powiedziałam głosem przepełnionym skruchą. Instynktownie wygięłam plecy w łuk w oczekiwaniu na uderzenie. Wydobył z siebie seksowny pomruk i zaczął działać. Pierwsze uderzenie skórzaną

szpicrutą raczej mnie

zaskoczyło, niż zabolało, ale im bardziej się rozgrzewał, tym mocniejsze były razy spadające na moje plecy, pośladki i uda. Tak jak się tego spodziewałam bolało mnie, ale i, co mnie bardzo zaskoczyło, spodobało mi się to. Jęknęłam i poruszyłam się bezradnie, kiedy jego szpicruta sięgnęła pomiędzy moje uda, ocierając się o moją muszelkę. Zaczął wtedy uderzać jeszcze mocnej i jeszcze szybciej. Nagle przestał. Otrzymałam dotychczas dwadzieścia razów na całym tyłku i tylniej części ud. Próbowałam wyprostować się i protestująco jęknęłam. Słyszałam jego szorstki i nierówny oddech za mną. Dotknęłam klamerkami materiału na łóżku, co mnie niesamowicie podnieciło. James wciąż był za mną.

84

– Wystarczy jak na początek. Nie chcę żebyś za bardzo cierpiała leżąc na plecach, kiedy będę cię pieprzył. Jesteś już wystarczająco podniecona, widzę jaka jesteś mokra – poczułam jego palce, a następnie szpicrutę na zwieńczeniu moich ud. Zanurzył ją na chwile delikatnie w moich sokach, aby rozetrzeć je po udach, a następnie rozwiązał mnie. – Zanim cię przelecę, chcę żebyś coś wiedziała. Tam na stoliku leży komplet moich badań. Jestem zdrowy. Jeśli chcesz przyniosę ci je i pokażę. Chcę się zanurzyć w ciebie bez gumki, jeśli mi na to pozwolisz. Bierzesz pigułki prawda? Skinęłam głową. – Tak. Masz na to moje słowo. Jeślibym skłamała nie związałbyś mnie i nie przeleciał prawda? Zaśmiał się. Wręcz uwielbiałam ten dźwięk. Poczułam, że całuje mnie w policzek. Byłam zaskoczona tym słodkim gestem. Chwycił mnie za kostki obiema rękami, pchnął wyżej na łóżko i niespodziewanym ruchem przerzucił mnie na plecy. Podniósł moje ramiona nad głowę przytwierdzając je do jednej z kolumn. Rozłożył szeroko moje nogi i związał je ponownie. Jeśli wydawało mi się, że to wcześniejsze wiązanie było mocne, to wiedziałam, że myliłam się. Teraz nie mogłam się ruszyć nawet odrobinkę, nie miałam takiej możliwości. Wpatrywał się we mnie, a ja go obserwowałam spod przymrużonych oczu. Jego wzrok był tak intensywny, fascynujący. Jego ciemne oczy wpijały się w każdy centymetr mojego ciała. Pochylił się, aby mnie pocałować. Zaczął delikatnymi cnotliwymi pocałunkami na ustach, a następnie przesunął się w dół. Nie pominął żadnego fragmentu mojego ciała. Całował mnie od szczęki, w dół szyi, aż po obojczyk. Żaden nerw w moim ciele nie był bezpieczny. Przez cały czas nie mogłam się poruszyć. Ukrył twarz pomiędzy moimi piersiami. Zatrzymał się nagle i gwałtownie pociągnął zębami za łańcuch łączący klamerki. Krzyknęłam przepełniona brutalnością tego doznania, ale był to krzyk wywołany bardziej przyjemnością niż bólem. Ciągnął łańcuszek dotąd, aż moje sutki zostały mocno naciągnięte.

To była przyjemna męczarnia. W końcu uwolnił łańcuch otwierając usta.

Zakończyło się to tak nagle, niszcząc narastającą we mnie przyjemność, że nieomalże zaczęłam szlochać z tego powodu. Zaczął ssać moje piersi. Z jego gardła wydobywały się miękkie i pojednawcze pomruki, kiedy się nimi zajmował. Lizał dół mojej ciężkiej piersi, unosząc ją do góry dłonią, a następnie szybko opuszczając i zjeżdżając w dół do łuków żeber, pępka, trącił nosem moje biodra i zatrzymał się przy mojej ogolonej szparce. Dotknął jej patrząc na mnie.

85

Byłam taka mokra i gotowa, że mogłam dojść w przeciągu kilku sekund. Wsunął dwa palce wewnątrz mnie i umieścił język na mojej łechtaczce intensywnie nim pracując. Lizał ją, przygryzał, a następnie wessał w swoje usta, jednocześnie wsuwając i wysuwając palce jednostajnym ruchem. Jego wiedza na temat dwóch najwrażliwszych przycisków w moim ciele była zaskakująca. Doszłam krzycząc i kompletnie się nie powstrzymując. Uniósł lekko głowę. Spojrzałam na moje ciało. Wyglądał idealnie pomiędzy moimi ciężkimi piersiami. Czułam się całkowicie uzależniona od tego, co ze mną robił. Jego karmelowe włosy ponownie pochyliły się nad moją cipką. – Zrób to dla mnie znowu – powiedział, a ja doszłam krzycząc na całe gardło. Wyprostował się i ściągnął swoje spodnie. W końcu zobaczyłam jego nagie ciało. Przełknęłam głośno ślinę na ten widok i zaczęłam błagać. Jego gruby i długi kutas wyglądał na zbyt dużego, aby się we mnie zmieścić, ale nie dbałam oto. Pragnęłam go wreszcie poczuć w sobie. Jeśli kazałby mi czekać chociaż sekundę dłużej to bym się rozpłakała. – Nie mogę już dłużej czekać – powiedział szorstkim głosem. – To może zaboleć, może… Nie obchodziło mnie to w tej chwili. – Proszę James. Proszę, proszę, proszę, włóż mi go wreszcie, napełnij mnie sobą zanim oszaleję… Ośmielony tą moją deklaracją zniżył się przede mną. Czubek swojego potężnego kutasa przyłożył do wejścia do mojej mokrej szparki, chwycił mnie mocno za ramiona. Bóstwo mnie właśnie będzie pieprzyć, pomyślałam oszołomiona. Wszedł we mnie szybkim brutalnym ruchem, przebijając błyskawicznie moja błonę dziewiczą.

Krzyknęłam

zaszokowana nagłym bólem, ale i narastającą przyjemnością. Wypełniał mnie całkowicie, wbijając się mocno i głęboko. Rżnął mnie tak ostro i w takim tempie, że aż poczułam jego pot na całym swoim ciele. Początkowy ostry, uciążliwy ból znikał kiedy wchodził we mnie raz po raz zamieniając go w najczystszą rozkosz. Puste miejsce w moim rdzeniu było wypełnione po brzegi uczuciem, którego nie mogłam sobie wyobrazić. Nie mogłam też powstrzymać szlochu wydobywającego się z mojego gardła. Łzy zaczęły płynąć po moich policzkach, bo czułam się zdominowana i niesamowicie pełna. Cały czas patrzył na mnie swoimi intensywnie turkusowymi oczami. Moje oczy zaczęły się zamykać pod wpływem przyjemności. Warknął surowo rozkazując mi, abym je otworzyła i patrzyła na niego Posłuchałam go chociaż intymność dodatkowego kontaktu wzrokowego z nim wydawała się być dla mnie w obecnej chwili zbyt wielkim obciążeniem. Wiedziałam, że 86

nic do siebie nie czuliśmy oprócz pożądania, ale patrzył na mnie takim wzrokiem, jakbym była ważniejsza niż jego kolejny oddech. Nagle wyszedł ze mnie prawie całkowicie. Zaczęłam go błagać, żeby mnie nie zostawiał. Jeśli myślałam, że zostawi mnie taką na skraju przyjemności, to się myliłam. Jęcząc wszedł we mnie ponownie. Wciskał mnie mocno w materac, jakby chciał zostawić trwały ślad naszego połączenia. Bezskutecznie próbowałam wyszarpnąć swoje ręce, aby go dotknąć. Pocałował mnie, wsuwając głęboko język w moje usta i naśladując nim ruchy swoich bioder. Przesunął się delikatnie ku górze, wciskając swojego kutasa w głąb mojej szparki. Wpatrywałam się w niego słysząc uderzenia naszych spoconych ciał. Czułam narastającą we mnie przyjemność, coś, czego w żaden sposób nie mogłam, nie chciałam powstrzymać. Sięgnął w dół pomiędzy nas, dotykając mojego sromu, dotykając siebie zanurzonego we mnie. Wyszarpnął dłoń i wcisnął swoje palce głęboko w moje usta. Poczułam swój słony smak, ssąc je i przygryzając. Obmyłam je całkowicie, a on wysunąwszy je z ust ponownie sięgnął w dół pomiędzy nas. Palcami zaczął intensywnie pocierać moją łechtaczkę bez spowalniania

swojego wściekłego tempa. Pieścił ją tak

intensywnie, że miałam wrażenie, iż zaczynam unosić się w powietrzu. Pracując swoimi biodrami coraz mocnej i rozcierając, wręcz miażdżąc łechtaczkę powoli prowadził mnie do bram niebios. Zaczynało brakować mi powietrza, pokój wirował dookoła mnie, a ja czułam tylko zapach jego potu, jego pożądania, jego.. – Dojdź Bianca, teraz – rozkazał mi. Krzyknęłam dochodząc, a on wykrzyczał moje imię. Przez całe jego ciało przeszedł wstrząs i wygiął szyję ukazując wypełnione żyły. Poczułam w środku siebie gorący wytrysk, który uderzył we mnie mocno. Gdy dreszcze zaczęły ustępować, chwycił mój podbródek i popatrzył na mnie nieomalże z wściekłością i z zaborczością. – Należysz teraz do mnie – powiedział. Nie miałam pojęcia, co to miało oznaczać, ale nie czułam potrzeby, aby na to zareagować. Całował mnie namiętnie i rozpaczliwie. Uwolnił moje nadgarstki i kostki i ściągnął również klamerki z moich sutków szybciej niż myślałam, że można to zrobić. Położył mnie na sobie. Leżałam tak na jego ciele czując się niesamowicie odprężona. Kiedy zaczął ponownie całować mnie w usta, myślałam, że nigdy nie przestanie tego robić. – Dziękuję – powiedział spokojnie pomiędzy pocałunkami. Słyszałam jego głos, ale miałam wrażenie, że unoszę się gdzieś wysoko, gdzieś ponad tym wszystkim i wcale nie mam ochoty na powrót na ziemię.

87

Rozdział 14 Pan Troskliwy W końcu przestał mnie całować i położył mnie tak, że dotykałam policzkiem jego klatki piersiowej. Byłam wstrząśnięta faktem, że przypadkowy seks może być

aż tak

intymny. Wyczuwałam jego opiekuńczość, kiedy gładził moje plecy i szeptał do ucha słodkie słówka. Wyszedł. – Nie ruszaj się – powiedział. Jego głos był tylko troszkę głośniejszy od szeptu, tak jakby się bał zniszczyć atmosferę podnosząc głos. Usłyszałam jak odkręca wodę w łazience. Nie mogłam nie pomyśleć o gorącej kąpieli słysząc dźwięk lejącej się wody. Położyłam się na plecach dokładnie w takiej pozycji w jakiej mnie zostawił. Czułam, że każda moja część ciała była niesamowicie zrelaksowana bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Czułam się… spokojna. To było pozytywne zaskoczenie. Kiedy pojawił się kilka minut później otworzyłam oczy i rozejrzałam się dookoła. Stał u stóp łóżka. Patrzył na mnie płonącym wzrokiem. Popatrzyłam w dół na moje ciało i uświadomiłam sobie, że na prześcieradle obok mnie znajdują się plamy krwi. – Nie przypuszczałam, że będę aż tak bardzo krwawiła – powiedziałam siadając w łóżku. – Nie rób tego – powiedział, więc ponownie się położyłam. Patrzyliśmy na siebie. Zauważyłam jego erekcję, która była tak imponująca jakby nigdy nie doszedł. Wskazałam na niego. – Możesz dość jeszcze raz? To jest możliwe? Uśmiechnął się i dotknął swojego członka leniwie dłonią. – Oh, tak. Ale jesteś za bardzo obolała dzisiaj. Po prostu zadawalam się widokiem. Rejestruję obrazy w mojej głowie. Podszedł do mnie. Wziął mnie na ręce tak, że tuliłam się do jego piersi. Wstał z łatwością z łóżka ze mną w swoich ramionach. Nie było to dla niego żadnym problemem. Podobał mi się to. Uwielbiałam wszystkie niesamowite rzeczy, które potrafił robić z swoim ciałem pozornie bez wysiłku.

88

– Weźmiemy kąpiel i porozmawiajmy o tym, co zamierzamy zrobić dalej – powiedział gładząc moje włosy tak jakbym była „jego”. To sprawiło, że się uśmiechnęłam, chociaż wolałabym zatrzymać ten moment niż rozmawiać o czymkolwiek. Zatrzymał się przy największej wannie jaką kiedykolwiek widziałam wciąż trzymając mnie w ramionach. Łazienka była olbrzymia. Wyłożona granitowymi płytkami zielono-czarnymi tak daleko, jak mogłam zobaczyć. Wanna była kwadratowa. Wszedł do niej ciągle mnie trzymając. Usiedliśmy, a on znalazł się za mną. Nałożył sobie na dłonie trochę pięknie pachnącego mydła z dozownika, który był zamontowany na granitowej ścianie i zaczął delikatnie mydlić moje ciało. Pachniałam jak on. Czułam, że odlatuję, leżąc tam bezwładnie, podczas kiedy on zajmował się mną. – Uwielbiam zapach tego mydła. Pachnie tobą – powiedziałam mu zamykając oczy z przyjemności. Przyłożył usta do mojego ucha, złośliwie nadgryzając jego płatek. – Teraz pachniesz mną. Podoba mi się to. Mył mnie w ciszy przez dobrych kilka minut. Ciągle wracał do moich piersi, głaskał je i ugniatał. – Musimy porozmawiać – powiedział wreszcie. Jęknęłam, ale nie z przyjemności. – Wolałabym żebyś ponownie dał mi klapsa. Możemy to zrobić zamiast rozmowy? To był taki żarcik. Wymruczał seksownie wprost do mojej szyi. – Nie dzisiaj. Musimy omówić zasady. Gdyby moja samokontrola nie opuściłaby mnie dzisiaj, to moglibyśmy unormować wszystko znacznie wcześniej, zanim cię w ogóle dotknąłem. Skuliłam się na dźwięk terminologii jakiej używał. Słowo „unormować” wywoływało u mnie dziwne uczucia. Nie sądziłam, że wróżyło to coś dobrego. – Co chcesz przez to powiedzieć? – zapytałam w końcu. Westchnął, a ja poruszyłam się, ponieważ leżałam oparta plecami o jego klatkę piersiową. – Cóż chciałbym wiedzieć czego spodziewasz się po naszym układzie. Co jest dla ciebie ważne? 89

Kiedy mówił, obrócił mnie tak, żeby móc widzieć lepiej moją twarz. Głową opierałam się o zgięcie jego łokcia. Zmarszczyłam nos. Termin “układ” był jeszcze gorszy od słowa “unormować”. – Szczerze mówiąc jedyną rzeczą jaką od ciebie oczekuję są wyłącznie stosunki seksualne. W trakcie kiedy my… będziemy uprawiać seks chcę żebyś dał mi znać, zanim zaczniesz spotykać się z kimś innym. Jeśli to ma być rodzaj walki o ciebie, to powiedz mi to od razu, żebym już teraz mogła uciec, gdzie pieprz rośnie od całego tego bałaganu. Mrugnął oczami. Wyglądał na oszołomionego. Przez jedną okropną chwilę pomyślałam, że może oczekiwał więcej ustępstw z mojej strony. Miałam sekundę, żeby przestać o tym myśleć kiedy przemówił. – Tak oczywiście – jego ton sugerował, że nawet nie oczekiwał czegoś innego. – I bez żadnych randek – zastrzegłam. Właściwie byłam bardzo ciekawa jak zareaguje na moje słowa. Skinął tylko głową, obserwując moją twarz. – Chcę cię widzieć tak często jak to tylko będzie możliwe. Wolałbym, aby nasze relacje były prywatne, więc będziemy spotykać się albo u mnie, albo u ciebie. Nie będziemy pojawiać się razem w miejscach publicznych, ale tego akurat żałuję. Jasne, żałuje pomyślałam cynicznie. Nagle poczułam się delikatnie zmieszana13 z powodów nad którymi nie chciałam się teraz rozwodzić. – Brzmi świetnie. Czy już nie wystarczy załatwiania spraw jak na jeden wieczór? Jeśli nasza znajomość potrwa tydzień to chyba za dużo zbędnego gadania prawda? A jeśli przetrwa więcej dwa czy trzy tygodnie to wtedy porozmawiamy dłużej. Znacznie zmienił mu się wyraz twarzy kiedy wypowiadałam te słowa. Jego własne pytania wydawały się trudne. – Czyli tak właśnie myślisz? Uważasz, że nasza znajomość zakończy się po tygodniu, dwóch czy trzech? Wzruszyłam ramionami, zamykając oczy jakbym miała zaraz odpłynąć. – Nie chcę o tym teraz myśleć. Potrwa to tak długo jak będziesz ze mną szczery i poinformujesz mnie kiedy zaczniesz się spotykać z kimś innym. To chyba niewiele prawda? 13

Ale nie wstrząśnięta ;-)

90

Powrócił do mycia mnie. Czule umył moje włosy nie odzywając się ani słowem. – Dałbym wszystko, żeby dowiedzieć dlaczego jesteś taka zdystansowana, ba, nawet zabiłbym, aby poznać przyczynę tego – wyszeptał w moje włosy. – Boję się, że cię obrażę, albo zranię, a ty mi o tym nie powiesz. Obawiam się, że tak po prostu mnie zostawisz bez słowa i nigdy więcej się do mnie nie odezwiesz. Zrobiłabyś to? Nie otworzyłam oczu, po prostu wzruszyłam ponownie ramionami. Było to dla mnie niesamowite jak on to sobie wszystko wyobraża, ciągle tak mało o mnie wiedząc. – To możliwe, nie wykluczam tego, ale nie mogę tego stwierdzić na sto procent Zaklął cicho. – Muszę czuć się bezpieczniej. Przerażasz mnie. Uśmiechnęłam się, mając wciąż zamknięte oczy. – Pomyliłeś się Panie Piękny. Termin, którego zapewne chciałeś użyć to „kontrola”, której potrzebujesz, a nie bezpieczeństwo. Lubię moje życie. W tej kwestii nie robię żadnych ustępstw, więc nawet nie próbuj tego zmieniać. Jestem w Nowym Jorku zwykle przynajmniej jeden dzień w tygodniu. Mieszkasz tam prawda? – Przeważnie tak. Zacisnął ramiona wokół mnie. – Właśnie o tym mówię. Twierdzisz tak ponieważ cię czymś uraziłem? Czy po prostu naprawdę jestem ci aż tak obojętny? Nagle poczułam, że naprawdę chcę już stąd wyjść. Był osoba, która nie odpuszczała, dopóki

nie osiągnęła swojego celu. Z pewnością skończyłam rozmowę o czymkolwiek

włączając w to moją obojętność czy też jej brak. Poczułam przez chwilę, że chcę się znaleźć daleko od niego, od tego poczucia intymności jakie stworzył. Nagle stało się to dla mnie czymś nie do zniesienia. – Chcę wrócić już do domu. Jutro wcześnie zaczynam pracę – wstałam. Poczułam ulgę, kiedy o dziwo pozwolił mi opuścić wannę. – Jadłaś już? – zapytał chłodnym głosem. Sama o tym myślałam kiedy ostatnio jadłam? Przypomniałam sobie, że zjadłam batona kiedy malowałam, ale to było wszystko oprócz jogurtu, który spożyłam w samolocie. – Raczej nie – odpowiedziałam w końcu. – Ale zjem coś później.

91

Zmarszczył nos. – Proszę, przynajmniej zjedz ze mną. Będę czuł się jak kompletny dupek jeśli wyjdziesz po tym wszystkim co robiliśmy – machnął ręką w kierunku sypialni –

bez

zjedzenia ze mną posiłku. Mam łososia, który potrzebuje piętnastu minut aby dojść14. Skinęłam głową. – Dobrze. Zgodziłam się. Nie chciałam uciec jak jakaś aktorka ze spalonego teatru. Wolałabym wyjść z godnością po spożyciu cywilizowanego15 posiłku. Owinął mnie ręcznikiem. Wytarł się szybko i owinął swój ręcznik wokół bioder – wyglądał niesamowicie apetycznie. Nie mogłam oderwać od niego wzroku. Cały czas był ze mną tak jakby bał się, że mogłabym uciec jeśli zostawiłby mnie dłużej samą, zajęty przygotowywaniem łososia. Był niesamowity w odczytywaniu

moich intencji… Założyłam moją czarną sukienkę bez bielizny. Brak

biustonosza i majtek sprawiał, że czułam się dość nieprzyzwoicie w takim stroju, ale nie sądziłam aby to miało jakieś znaczenie. Mogłabym wyjść z domu Jamesa prosto do mojego domku. Prawdopodobnie mogłabym uciec nawet nago będąc na celowniku. Ręcznikiem wysuszyłam włosy i boso przeszłam do jego pokoju. Szukałam, aż w końcu znalazłam kuchnię, ale zatrzymałam się w jadalni i tam zaczekałam na niego. Stół był nakryty w odświętny sposób, więc założyłam, że to było miejsce przeznaczone na nasz posiłek. Wolałam raczej czekać w pokoju sama niż kusić Jamesa, aby próbował ze mną znowu „rozmawiać”. Przyszedł do mnie chwilę później niosąc dwie pysznie wyglądające sałatki. Położył je na stole i wrócił do kuchni. Po chwili był już z powrotem z dwoma szklankami wody z cytryną. Myślałam, że może rzeczywiście zapomniał, że nie ma sobie nic oprócz wilgotnego już ręcznika. Dla mnie to było raczej niemożliwe, aby o czymś takim zapomnieć. Wyglądał niesamowicie, to powinno być zakazane. Naprawdę był wszędzie ładnie opalony. Czekałam, aż usiądzie po mojej lewej zanim zaczęłam jeść. To była sałatka z fetą i orzeszkami pecan. Nie mogłam nie zauważyć, że sos był trochę mało słony, ale ogólnie było to dość dobre. – Bardzo dobre – powiedziałam po kilku kęsach. Uśmiechnął się do mnie, ale to był jeden z jego ostrożnych uśmiechów. Był jeszcze w nastroju „ boję się cię obrazić”.

14 15

Łososiu długodystansowcu, tu pani sprinterka dochodzi w sekundę. Łosoś wyższa forma gatunku ;-)

92

–Właściwe przygotowałem cały posiłek. Nie robię tego często ale chciałem to zrobić właśnie dla ciebie. Nie mogę jednak udawać, że jest to codzienne zjawisko. Mam cudowną gospodynię, która zwykle zajmuje się przygotowywaniem posiłków w tym domu. Skinęłam uprzejmie, starając się nie czuć nieswojo myśląc o jego bogactwie. – Twoi rodzice również mieszkają tutaj w Las Vegas? – zapytał mnie kiedy skończył jeść swoją sałatkę. Zamarłam, ale odpowiedziałam mu szybko. – Nie żyją – powiedziałam pustym głosem. Spojrzał na mnie zaskoczony. – Przykro mi. Nie wiedziałem. Co się stało? – A twoi rodzice? – zapytałam go zamiast odpowiedzieć na pytanie. – Także nie żyją. Zginęli w wypadku samochodowym, kiedy miałem trzynaście lat Posłałam mu przepraszający uśmiech. – Przepraszam. Nie lubię rozmawiać o moich rodzicach ale to nie znaczy, że jestem nieczuła w stosunku do innych. Wyciągnął rękę przez stół aby mnie dotknąć. – Nie przepraszaj. Przecież nie wiedziałaś. Uśmiechnęłam się wymuszonym uśmiechem. – Powinnam była poszukać jakiś informacji o tobie w Internecie. Mogłabym zaoszczędzić nam tych niezręcznych momentów. Posłał mi krzywy uśmiech. – To nie pomoże ci w poznaniu mnie. Wróciliśmy do jedzenia na kilka minut. Zapadła niezręczna cisza. – Kiedy są twoje urodziny? – zapytał nagle. Wiedziałam co robi. Bał się mnie urazić czy przestraszyć. dlatego próbował rozmawiać o neutralnych tematach. Nie mógł wiedzieć, że temat moich urodzin do kolejna drażliwa dla mnie sprawa. –W październiku – odpowiedziałam. – A twoje? – Piątego czerwca. W październiku, ale którego? Westchnęłam. – Dwudziestego czwartego października.

93

Stłumiłam chęć powiedzenia mu: Dlaczego cię to obchodzi? Zapewne nie będziesz nawet pamiętał mojego imienia kiedy zakończymy naszą znajomość. Ale to byłoby niegrzeczne – pomyślałam. Wydawał się być dziwnie wrażliwy. Skinął głową jakby notował w głowie informacje. Yeah, racja. Zegar w piekarniku zapikał, więc poszedł do kuchni. Kompletnie nie zważał na fakt, że przylegający ręcznik groził upadkiem z każdym jego krokiem. Obserwowałam go. Przyniósł chwilę później dwie imponujące porcje. Jedzenie na talerzach wyglądało tak jakby wyszło z rąk jakiegoś szefa kuchni. Przygotował szparagi, świeżego perfekcyjnie przyprawionego łososia i kilka rodzajów zbóż. Spróbowałam,

a później

wskazałam na mój talerz. – Nawet nie wiem co to jest, ale jest pyszne. Wszystko jest przepyszne. Powiedz, jest coś w czym nie jesteś perfekcyjny? Uśmiechnął się. To był pierwszy jego nazbyt skromny uśmiech jaki do tej pory widziałam. Był rozbrajający i czarujący. – Tak jest coś takiego. Dość kiepsko mi wychodzi poznawanie ciebie. A to jest quinoa. Po prostu kontynuowałam jedzenie, ignorując pierwszą część jego wypowiedzi. Wciąż czułam swędzenie pod skórą, silną potrzebę wycofania się z intymności, która nas dzieliła. – Oh, mam dla ciebie prezent16– powiedział uśmiechając do mnie kiedy skończyliśmy jeść. – Chcesz go otrzymać przed czy po deserze? Machnęłam ręką. – Oh, już nie mogę. Jestem pełna. Wyglądał na naprawdę rozczarowanego. – Może jednak? Przygotowałem lekki krem z świeżymi owocami. Może zjeść po połowie. Uśmiechnęłam się, szczerze oczarowana jego chłopięcą potrzebą zaimponowania mi jego kulinarnymi umiejętnościami. – Dobrze pół na pół.

16

Violuś, zegarek się zbliża, zegarek! A może bielizna? Dziewczyny obstawiamy zakłady.

94

Rozdział 15 Pan Nienasycony Wrócił szybko z deserem. Zaserwował go w ciężkich, dużych kieliszkach. Wsunął łyżkę wraz z kremem wprost do moich ust, abym skosztowała. – Mmmm – powiedziałam uśmiechając się do niego z buzią pełną deseru. Nieoczekiwanie schylił się całując mnie. To było coś całkiem odmiennego od nastroju w jakim był podczas naszego posiłku, kiedy zaskoczona prawie go odepchnęłam. Teraz zamiast tego niepewnie odwzajemniłam jego pocałunek. To była ta część naszej znajomości, z którą nie mieliśmy problemów, pomyślałam. Nic innego w niej nie miało sensu, ale ta część była wręcz idealna. Podniósł mnie i posadził na czarnym masywnym stole zanim zdążyłam w ogóle zareagować. Jego ręcznik opadł na ziemię, a moja sukienka została podniesiona w mgnieniu oka. – Bardzo jesteś obolała ? – szorstko wyszeptał wprost do moich ust. – Nie mogę sobie nawet wyobrazić, że mogłabym być aż tak obolała, aby nie móc tego zrobić – powiedziałam sięgając w dół, aby złapać jego męskość. Dotknęłam go, ale przytrzymał moją dłoń, dlatego podążyłam dłonią w kierunku jego torsu, a następnie wzdłuż muskularnych rąk z powrotem do ramion. – Twoje ciało jest perfekcyjne. Nie mogę uwierzyć, że wszędzie jesteś tak wspaniale opalony. Uśmiechnął się ucieszony komplementem. – Moja mama była w połowie Włoszką, a w połowie Indianką. Nie utrzymywała kontaktów z swoją rodziną odkąd skończyła osiemnaście lat. To było skandaliczne zachowanie dla rodziny mojego ojca, czysto angielskiej rodziny z zasadami . Cała moja rodzina miała bladą skórę typową dla Anglików. Zaśmiałam się. – Bladą skórę? A co ze mną? Według ciebie jestem blada? Schylił się tuląc do mojej szyi. – Twoja skóra jest idealnie kremowa. W końcu dostałam szansę dotykania go. Gładziłam jego plecy, brzuch, dłońmi studiowałam jego niesamowite ciało. Złapał jedną z moich dłoni, uniósł ją do ust i pocałował mój nadgarstek, uważnie go obserwując. Miałam tam ślady po wiązaniu. Zaczerwienia były 95

tak charakterystyczne, jakby tymczasowo oznaczył mnie swoim własnym specjalnym piętnem. – Uwielbiam tego rodzaju ślady na twoim ciele – wyszeptał wprost do mojej skóry. Rozłożył szeroko moje nogi i popchnął mnie na stół. Był gotowy wejść we mnie swoją imponującą erekcją. Zadrżałam zamykając oczy, kiedy nagle się zatrzymał. – Patrz na mnie – rozkazał, a w jego głosie pojawiła się nagle dominacja. Był bardziej miękki i uroczy niż poprzednim razem, gdy uprawialiśmy seks. Pragnęłam go dlatego zrobiłam tak jak chciał. – Patrz na mnie. Będę cię karać za każdym razem, jeśli odwrócisz ode mnie wzrok mając mnie głęboko w sobie. Skinęłam głową. – Poproś mnie – rozkazał i pogładził ręką swojego wielkiego kutasa. – Panie Cavendish proszę, wypieprz mnie – uwielbiałam wymawiać jego składające się z trzech sylab nazwisko, jakby to była modlitwa. Jęknął i wszedł we mnie. Pierwszy jego ruch spowodował, że poczułam ból gdzieś wewnątrz siebie, ale mogłam go spokojnie znieść. Kiedy wyszedł ze mnie całkowicie i wszedł ponownie z jego gardła wydobył się głęboki dźwięk. Zapomniałam o wszelkim bólu. Pulsująca przyjemność przechodziła przez moje ciało. Popatrzył na mnie żarliwym wzrokiem. – Nie boli cię? – zapytał bez robienia pauzy w swoim morderczym rytmie. – Jest idealnie – powiedziałam głosem pełnym pasji17. Pocałował mnie dość mocno penetrując mnie językiem. Zamknęłam na krótko oczy, dopóki nie odsunął się ode mnie, aby móc mnie obserwować. Nie sądziłam, że dostanę za to jakąś karę, bo on także zamknął swoje oczy podczas pocałunku. Zresztą nie obchodziło mnie to w obecnej chwili. – Dojdź – rozkazał. Chwilę później ogarnęła mnie szalona namiętność. Mój rdzeń drgał w intensywnym orgazmie i moje mięśnie zacisnęły się jak najmocniej. Podjęłam wszelkie starania, aby nie zamknąć oczu i ciągle na niego patrzeć, co mi się opłaciło. Patrzenie,

17

gdy dochodził było niesamowicie satysfakcjonujące. Poczułam się niezwykle

Panie Cavendish stworzyłeś potwora ;-)

96

będąc odbiorcą takich wrażeń. To sprawiło, że na krótką chwilę poczułam się jakbym była ważniejsza dla niego niż powietrze. To było odurzające. – Zostań na noc. Obiecuję, że spokojnie pójdziesz spać i nie spóźnisz się do pracy – powiedział, łapiąc mnie kiedy osłabłam po orgazmie. – Po prostu powiedz mi na którą nastawić budzik. Zamknęłam oczy, lekko kiwając się. – No dobrze. Pocałował mnie w policzek w najsłodszy z możliwych sposób. – Dziękuję. Nie wiedziałam co odpowiedzieć dlatego milczałam. Wciąż był we mnie. Owinął mnie wokół siebie i uniósł. Jęknęłam. – Wciąż jesteś twardy – wymruczałam do jego szyi. – Mmmm – zanucił poruszając się we mnie. – Nie możesz... ponownie, prawda? – zapytałam zdziwiona. Odpowiedział mi wychodząc ze mnie na kilka centymetrów, a następnie wchodząc we mnie do końca. Jęknęłam, a on zaśmiał się cichutko. – Nigdy w swoim życiu nikogo nie pragnąłem tak bardzo jak ciebie Bianco. Mógłbym cię pieprzyć do nieprzytomności. Właściwie byłbym zadowolony mogąc

spróbować to

zrobić. Nie zareagowałam, po prostu nie mogłam. Nie mogłam zrobić nic, oprócz łkania kiedy podniósł mnie i niósł po schodach wprost do swojej sypialni18. – Powiedz mi jeśli coś będzie nie tak. Jesteś obolała po swoim pierwszym razie. Powinienem mieć więcej taktu i pozwolić twojemu ciał dojść do siebie19 – powiedział szorstkim głosem, gdy szliśmy korytarzem prowadzącym do jego sypialni. – Proszę, przestań – powiedziałam szlochając. Sprawiał, że zbliżałam się do kolejnego orgazmu. – Chcesz dojść w takiej pozycji? Mam trzymać cię w ramionach nadzianą na mojego kutasa? – zapytał. Zatrzymał się i zaczął intensywnie poruszać się we mnie. - T-tak, proszę. Oh, błagam – powiedziałam tuląc się w jego ramionach.

18 19

Kwestia techniczna: trzyma ją w ramionach i chyba od spodu też czymś (!) przytrzymuje, bo nie wyszedł. Ona dochodzi w sekundę, zapomniałeś?

97

Podtrzymywał mnie na plecach jedną ręką . Drugą ręką trzymał mój tyłek obejmując go mocno, a taka pozycja dodatkowo wzmagała przyjemność20. Stał sztywno na nogach, które ugiął w kolanach, gdy wbił się we mnie jeszcze mocniej. – Dojdź Bianco – powiedział szorstko. Jego głos był władczy, a moje ciało posłuchało go i poczułam falę przepełniającego mnie orgazmu. Trzymałam

jego ramiona

niczym

ostatnią deskę ratunku przeżywając chwile przyjemności. Wydawał się być zaskoczony własną reakcją. Otworzył szeroko oczy i jęknął. – Kurwa21 – kiedy doszedł we mnie. Położył mnie delikatnie na łóżku, tym razem wychodząc ze mnie. Poruszał się po pokoju, a ja zamknęłam oczy. Wiedziałam, że

w każdej chwili mogłam odpłynąć.

Dochodziłam do siebie, kiedy poczułam ciepły, bawełniany materiał pomiędzy nogami. Delikatnie mnie wycierał. – Dziękuję – wymruczałam. – Mmm. Cała przyjemność po mojej stronie – powiedział. Ponownie wyszedł i wrócił po chwili. Nacierał balsamem moje nadgarstki i kostki. Następnie odwrócił mnie bez problemu na brzuch i nasmarował mój tyłek i uda. Czule pogładził mnie między udami. – Masz jeszcze jakieś bolesne miejsca? – Nie – odpowiedziałam. – O której godzinie musisz wstać? – zapytał. Zrobiłam w głowie kilka obliczeń. Nawet nie wiedziałam, która była godzina i właściwie nie chciałam wiedzieć. – O 4:30 – opowiedziałam i od razu zasnęłam.

*** Obudziłam się w najbardziej przyjemny sposób, jaki mogłabym sobie wyobrazić. Leżałam na plecach w miękkim łóżku. Byłam całkowicie naga, miałam szeroko rozłożone

20 21

Wyginam śmiało ciało, prężę siusiaka, co by się udało. Co za mistrz elokwencji.

98

nogi, a pomiędzy nimi najpiękniejszego mężczyznę, który właśnie delektował się mną niczym rozkosznym deserem. Chwyciłam jego jedwabiste włosy. – Oh, James – jęknęłam. Uniósł głowę i uśmiechnął się. Podniósł się, klęcząc między moimi udami. Uniósł moją jedną nogę i zarzucił ją sobie na ramię. Drugą nogę przesunął przygotowując sobie idealne wejście dla swojego nienasyconego kutasa. – Daj mi znać jeśli nie będziesz już mogła tego znieść, dobrze? – jego głos był miękki, a słowa wypełnione były nutką niepokoju. Zastanawiałam się: co ten dominujący mężczyzna wyprawia? Tego ranka wydawał się być kimś zupełnie innym: czułym kochankiem. Skinęłam głową i wszedł we mnie. Nowa pozycja przyniosła ze sobą nowe doznania o których nie miałam pojęcia, ba nie wiedziałam, że takowe nawet istnieją. Owszem byłam obolała i delikatna, ale nie miałam zamiaru go powstrzymywać. Ból

nie był zbyt duży, nie powstrzymywał

mnie przed doznaniem

przyjemności. James pochylił się do przodu, wciskając moje nogi dalej od siebie, a bliżej mojej klatki piersiowej. Korzystając z tej pozycji zaczął poruszać się we mnie. Pieprzył mnie na boku, zauważyłam oszołomiona. Jego zręczne palce pocierały moją opuchniętą łechtaczkę, no i odpłynęłam. Zaniósł mnie po wszystkim pod prysznic i umył nas oboje. Czułam się wiotka i nie umiałam wyobrazić sobie czternastu godzin pracy po takich doznaniach. Chyba powiedziałam to na głos. Mył mnie, nakładając odżywkę na moje włosy, ale przestał słysząc moje słowa. – Więc odpuść sobie i weź dzień wolnego. Ja także zmienię mój harmonogram dnia. Będziemy mogli spędzić cały dzień w łóżku. Mógłbym sprawić, aby stał się dla ciebie niezapomniany. Wysłałam mu skonsternowany uśmieszek. Bogaci ludzie, pomyślałam trochę niechętnie. – Mam wolne dopiero jutro – wyjaśniłam. – Jeśli wezmę dzisiaj, to mi za to nie zapłacą. Poza tym branie urlopu w ostatniej chwili przysporzy tylko wszystkim problemów. Objął mnie opierając czule policzek o czubek mojej głowy. – Skończ z tym i zacznij pracę u mnie. Jestem hojny pracodawcą. Mogłabyś być stewardessą w moim odrzutowcu. Moglibyśmy być razem, kiedy tylko byśmy chcieli. Albo jeśli masz ochotę na zmianę drogi twojej kariery, to mogę poszukać ci czegoś innego. Jeśli 99

nie interesuję cię branża hotelarska mam inne firmy, które mogą cię zatrudnić. Cholera, weź dzień wolny. Zrelaksuj się. Będę bardziej niż szczęśliwy jeśli to zrobisz. – Nigdy więcej nie wspominaj mi o tym, proszę albo koniec zacznie się właśnie teraz – przerwałam mu. Mój ton głosu był lodowaty, a wyraz twarzy opanowany, nawet trochę drżałam. Denerwuje mnie, pomyślałam. Pracowałam jak maniak, odkąd byłam nastolatką,

a on

zbagatelizował każdą chwilę. Musiałam się powstrzymać, aby nie uciec spod prysznica. Zaczął gładzić moje ramiona w kojącym geście. – Żadnych ataków. Po prostu ciężko mi, gdy widzę jak walczysz. Możesz to zrozumieć? Walczę? Pomyślałam trochę zła. Czy twierdziłby tak, jeśli wiedziałby jakie to słowo ma dla mnie znaczenie ? Całe moje życie było walką. Przypomniałam sobie co powiedział o swoich rodzicach i o tym, że zmarli kiedy miał trzynaście lat. Nie miał idealnego życia, jak mogłoby się wydawać. Miał ciężkie dzieciństwo i musiał się zmagać z śmiercią rodziców. Mieliśmy przynajmniej coś wspólnego. To zmieniło trochę moje nastawienie do niego i pomogła dać mu kolejną szansę. Pokręciłam lekko głową. – Cóż, nie martw się o mnie. Nie wspominaj mi nawet o podobnych propozycjach w przyszłości. Mam na myśli, że jeśli zrobisz to ponownie, to będzie oznaczało koniec naszej znajomości. Miał zacięty wyraz twarzy, ale skinął głową. Wzięłam kilka uspakajających oddechów, a następnie odsunęłam się od niego, opłukałam i wyszłam spod prysznica. – Muszę iść. Nie wiem nawet, która jest godzina, ale muszę przygotować się do pracy – powiedziałam owijając się jednym dużym ręcznikiem, który mi podał. – Jest 4:40. Obudziłem cię trochę wcześniej. Przepraszam. Z pewnością nie powiedział tego z skruchą, pomyślałam. Udałam się do jego sypialni, aby znaleźć moją sukienkę. Leżała zmięta na podłodze. Podniosłam ją niepewnie marszcząc nos. Była poplamiona i nie pachniała najlepiej. Obróciłam się i zerknęłam w stronę łazienki. James opierał się niedbale o framugę drzwi z skrzyżowanymi rękoma. Jego twarz była bez wyrazu, a jego oczy obojętne. – Masz jakiś podkoszulek, który mogłabym pożyczyć? Byle jaki. Po prostu muszę jakoś dojechać do mojego garażu, a nie mam nic do ubrania – rzuciłam zmiętą sukienkę z 100

powrotem na ziemię. Skinął głową i poszedł do garderoby. Wrócił z złożonym t-shirtem i parą czarnych bokserek. – Może być? – zapytał bezbarwnym tonem. Skinęłam, chwytając ubrania w drodze do łazienki. Przebrałam się w mniej niż minutę. – Wiesz może gdzie zostawiłam moją torebkę? – zapytałam. – W przedpokoju przy schodach. Twoje buty też tam są – odpowiedział bez wahania. Nie pamiętałam nawet, że je tam zostawiłam. Skinęłam głową dziękując mu i w pośpiechu opuściłam jego sypialnię. Miałam już buty i torebkę zanim obróciłam się do niego. Czułam za sobą jego każdy krok. – Um, żegnaj – powiedziałam czując się bardzo niezręcznie. Nigdy wcześniej nie byłam w podobnej sytuacji i nie musiałam się z nikim żegnać po wspólnie spędzonej nocy. Byłam pewna, że nie mógł powiedzieć tego samego odnośnie siebie. Poszłam prosto w stronę samochodu. Podszedł do mnie bliżej,

ale mnie nie dotknął. Wciąż owinięty był tylko

ręcznikiem. Spojrzałam na jego twarz. Podał mi coś – małe srebrne pudełeczko. Zamrugałam oczami, a on owinął moje ręce wokół tego. - To prezent. To po prostu coś, co mam nadzieję, że ci się spodoba i przyda. Otwórz później. Chwycił mnie za włosy i nagle pocałował mnie mocno w usta. Odsunął się prawie natychmiast. – Zadzwonię do ciebie – powiedział. Skinęłam głową i prawie pobiegłam do samochodu. Nie miałam czasu, żeby otworzyć prezent ani nawet martwić się o niego . Musiałam się spieszyć, aby zdążyć do pracy na czas. Odjeżdżając spod jego domu zastanawiałam się na czym staliśmy. Wszystko działo się tak szybko, tak wiele wzlotów i upadków, tak wiele zmian nastrojów. Powiedział, że zadzwoni, ale wiedziałam od wielu moich koleżanek, że faceci często wiele mówią, a niewiele robią. Myśl, że już nigdy mogę go nie zobaczyć sprawiła, że poczułam węzeł napięcia w brzuchu.

101

Rozdział 16 Pan Niesamowity Po powrocie do domu ubierałam się w pośpiechu. Gdy Stephan pojawił się w moich drzwiach miałam wilgotne włosy i pozbawioną makijażu twarz. Zawołał na powitanie, a chwilę później był już w mojej sypialni. Wiedziałam, że wyglądam jak czarownica. – Jak wieczór? – zapytał z figlarnym uśmieszkiem. – Z pewnością będzie niezapomniany. To nie fair, że mężczyźni potrzebują znacznie mniej czasu na przygotowania, aby pokazać się publicznie. Zaśmiał się. – Pozwól, że dzisiaj jednak ja poprowadzę. Musimy już wychodzić. Zajmiesz się makijażem i włosami jak będziemy jechać. Jego uwadze nie umknęło srebrne pudełko, które rzuciłam na łóżko po przyjściu do domu. Wskazał na nie i zapytał. – Co to jest? Skrzywiłam się. – Prezent od Jamesa. Nie miałam nawet czasu, żeby sprawdzić co to jest. Złapał pudełko, wrzucił je do mojej podręcznej torby, a następnie zawiesił ją sobie na ramię. – Sprawdzimy co to, jak będziemy mieć przerwę. Chodźmy, Bee. Splotłam moje wilgotne włosy w warkocz podczas, gdy Stephan wiózł nas do pracy. Nałożyłam na twarz makijaż , taki jaki byłam w stanie wykonać w czasie jazdy. Podczas malowania uświadomiłam sobie jaka jestem obolała. Każdy ruch na fotelu sprawiał ból, a moje mięśnie zdecydowanie protestowały. Cóż coś wspominał, że mogę być obolała. Teraz już wiem co miał na myśli, choć wciąż nie żałowałam naszego entuzjazmu. Sądziłam, że on także nie. Zapewne wiedział, że dzisiejszego dnia każdy ruch będzie mi o nim przypominał. Ślady na nadgarstkach wyblakły i obecnie miały jasno różowy kolor. Mój stary zegarek zakrywał je na lewej ręce, a nie uważałam, że na prawej są na tyle widoczne, aby ktoś zwrócił na nie uwagę. Ale wciąż tam były i przypominały mi o nim. Część mnie uważała, że już nigdy ponownie nie spotkam go. Był zasadniczy i namiętny, ale być może był taki w

102

stosunku do każdej swojej kochanki. Zgłosiliśmy się do odprawy i udaliśmy się do autobusu dla załogi. – Mogę sprawdzić na szybko czy możemy odpuścić sobie jutrzejszy dzień? – zapytał Stephan kiedy czekaliśmy. – Nie miałbym nic przeciwko temu, jakbyśmy wzięli dzień wolnego. Ostatnio tak dużo pracujemy i po prostu potrzebujemy krótkiej przerwy. Wszystko zależy od ciebie. Skrzywiłam się. – Zobaczymy jak przeżyjemy dzisiejszy dzień. Zawsze możemy się tym zająć w drodze powrotnej. Tylko skinął głową. Żadne z nas nie było chętne do porannych rozmów, a ja nawet nie wypiłam jeszcze kawy. Naprawdę muszę się obudzić jak najszybciej, pomyślałam. Jak tylko weszliśmy na pokład zrobiłam sobie dużą kawę, wystarczająco gorącą, aby sparzyć sobie język. Poczułam się lepiej. Czułam, że dam radę przeżyć ten dzień. Pierwsze kilka godzin lotu przeleciało mi w mgnieniu oka. Mieliśmy pełny pokład, nie mogliśmy pozwolić sobie na przerwę, dopóki nie byliśmy około półtorej godziny lotu do Waszyngtonu. Nikt nie zamówił oferty śniadaniowej,

więc mogliśmy zjeść te posiłki zamiast tych, które

przeznaczone były dla załogi. – No dobrze, otwórz prezent, który dostałaś od Jamesa – powiedział Stephan jak tylko skończyliśmy jeść. – Mamy minutkę, a ja umieram tutaj z ciekawości. Kompletnie już o tym zapomniałam i skrzywiłam się kiedy mi o tym przypomniał. Miałam obawy przed otwarciem pudełka. Czułam się niekomfortowo z powodu faktu, że dostałam prezent od kogoś, kogo tak naprawdę w ogóle nie znałam, a na dodatek ofiarował mi go bez powodu. Lepiej mieć to za sobą niż męczyć się z tego powodu, powiedziałam do siebie. Prawie poprosiłam Stephana, aby otworzył to za mnie, ale nagle wyobraziłam sobie jak wyciąga z pudełka parę klamerek na sutki. Tak, zdecydowanie James byłby zdolny do kupienia mi takiego prezentu, a nawet do ofiarowania czegoś jeszcze bardziej perwersyjnego. W rzeczywistości im więcej o tym myślałam tym bardziej wmawiałam sobie, że to możliwe, iż w środku znajduję się jakaś perwersyjna seks zabawka. Nie chodziliśmy na randki. Uprawialiśmy oszałamiający seks. Jeśli podarował mi prezent to pewnie pomyślał, że mi się spodoba. Czy nie ma to nic wspólnego z faktem, że chce abym coś dla niego zrobiła? Zdecydowanie musiałam sama zobaczyć co to jest, zanim pokażę to Stephanowi. Obrazy, które pojawiały mi się w głowie były upokarzające. Sięgnęłam do torby i wyciągnęłam pudełko. Otworzyłam je powoli nachylając pod kątem ku 103

mnie, jakby obawiając się co tam mogę znaleźć. Cóż to na pewno nie jest nic perwersyjnego, pomyślałam oszołomiona. Był to piękny, elegancki zegarek22. Wyglądał jak wielokrotnie lepsza wersja mojego starego zegarka, który chciałam już dawno wymienić. Był srebrny z blado turkusową tarczą, otoczoną

przez diamenciki. Nawet cyfry były w nimi wysadzane.

Przez chwilę miałam nadzieję, że to cyrkonie,

ale zobaczyłam markę. Nie wiedziałam

kompletnie nic o drogich zegarkach, ale nawet ja znałam tę markę. – O Boże – powiedziałam zakrywając usta dłonią. Stephan wziął ode mnie pudełko, rzucając w moją stronę zdziwione spojrzenie. – Whoa – powiedział jak tylko zobaczył co jest w środku. – Cholera jasna, Rolex? – uśmiechnął się do mnie. Odwzajemniłam uśmiech chociaż był to wysiłek. – Ktoś jest oczarowany moim Jaskierkiem. Nie uważałam, żeby tak było. Nagle przeszła mi przez głowę przerażająca myśl, a mianowicie, że to był jego pożegnalny prezent coś w stylu „ dziękuję za miło spędzony czas”. Może miał stos takich zegarków, którymi obdarowywał swoje kochanki na tak zwaną jedną noc? Zastanawiałam się chorobliwie zazdrosna. Nagle poczułam, że zaraz zwymiotuję. – Muszę iść do toalety – powiedziałam Stephanowi, pędząc do małej ubikacji. Opłukałam twarz wodą, a następnie wytarłam ostrożnie rozmazany tusz. Wiedziałam, że ta chwila nastąpi,

ale myślałam, że spędzimy ze sobą jeszcze co najmniej kilka

niezapomnianych nocy. Powiedziałam sobie surowo, że tak naprawdę jest to najlepsze rozwiązanie. Skoro byłam zmartwiona tym, że zakończył ze mną znajomość po jeden nocy, to nie mogłam sobie nawet wyobrazić co by było, gdyby to zrobił po tygodniu albo miesiącu. Postanowiłam, że muszę oddać mu ten cholerny zegarek. Nie byłam pewna ile kosztuje Rolex, ale za to miałam świadomość, że nie mogłabym sama go sobie kupić. Wzięłam kilka głębokich uspakajających oddechów i opuściłam toaletę. Prawie w tym samym czasie Melissa wyglądała zaoferowana za kurtyny. – Miejsce 1A zajmuje niezłe ciacho. Jest świetnie zbudowany prawie jak futbolista. Dodatkowo nosi Armaniego. To nigdy nie jest zły znak. O Panie, pomyślałam zirytowana bardziej niż zwykle. Znowu szukała okazji na podryw w pierwszej klasie. Stephan wciąż trzymał otwarte pudełko z Rolexem. Cały czas go

22

Drogie Panie zapraszam do kasy po odbiór wygranej ;-)

104

podziwiał , tak jakby nawet na chwilę nie spuścił z niego wzroku. Oczywiście Melissa nie przeszła koło tego faktu obojętnie. – Co tam masz? – zapytała, pochylając się nad pudełkiem zanim któreś z nas zdążyło odpowiedzieć. Dyszała bardziej dramatycznie niż my. – Skąd to masz? – zapytała Stephana podniesionym głosem. Uśmiechnął się do niej i niewątpliwie był z siebie zadowolony. – Należy do Bianci. Dostała go od Jamesa, bo jest nią oczarowany. Chwyciła go za rękę. Nagle jej twarz nabrała dziwnie wściekłego wyrazu. Posłała mi zjadliwe spojrzenie, a następnie zaczęła bacznie przyglądać się zegarkowi. Wzięła go do ręki i obejrzała go z każdej strony. – Boże, jest prawdziwy – przeklęła. – Platynowy model President Datejust. – Pieprzona cholera jasna – spojrzała na mnie. – Masz w ogóle pojęcie ile jest wart? Wiesz cokolwiek o Rolexach? – zapytała protekcjonalnym głosem. Myślałam, że zaraz wybuchnę. Zerwałam mój stary zegarek z nadgarstka zanim w ogóle pomyślałam co robię. Wyrwałam jej z dłoni Rolexa i podałam go Stephanowi prosząc o pomoc w założeniu. James mógłby zadzwonić do Melissy, ale dopóki ja nosiłam ten zegarek to ona nie mogła tego robić. Stephan zapiął mi go bez słowa, ale wiedziałam, że się naśmiewa. – Te informacje nie są mi potrzebne – pomachałam nadgarstkiem w jej stronę. – Po prostu zamierzam go nosić. – Wcale mnie to nie interesuje – wymamrotała, szturmem nieomalże wybiegając za zasłonę. Może mogłabym się zachowywać grzeczniej,

pomyślałam małostkowo,

ale

przynajmniej sprawiłam, że Melissa nas opuściła. – Co za pojebana dziwka – powiedział cicho Stephan. Byłam zaskoczona jego słowami, bo zwykle nigdy nie wyrażał się aż tak wulgarnie. Wiedziałam, że był nadopiekuńczy w stosunku do mnie, a ona najwyraźniej podniosła mu ciśnienie . Wróciliśmy do pracy. Na szczęście byłam za bardzo zajęta, aby myśleć o Jamesie. Podałam kolejną butelkę wody pasażerowi z miejsca 1A. Mężczyzna, którego Melissa uważała za ciacho był naprawdę miły i uprzejmy. Jadł wszystko co mu serwowałam, ale pił tylko wodę. Pomyślałam, że był wojskowych siłach powietrznych. Ale jeśli był, to na pewno nie na służbie w tym momencie. Mimo wszystko czujny, ciągle rozglądał się po kabinie. Często zwracał na mnie uwagę, jednak nie dał mi nawet w najmniejszym stopniu odczuć, że był mną zainteresowany. 105

– Jest pan pewien, że na pewno nie chce wody z lodem lub cytryną? – zapytałam go z uśmiechem. Zawsze byłam pewniejsza w relacjach z mężczyznami, którzy mnie nie pociągali. Uśmiechnął się. – Tak jest dobrze, dziękuje. Kontynuowałam wędrówkę upewniając się, że każdy ma wszystko czego potrzebuje. Cały czas czułam na sobie jego wzrok. Przez większą część lotu używał małego laptopa, ale odnosiłam wrażenie, że bardziej skupiał swoją uwagę na kabinie niż na ekranie. Dziwne, pomyślałam z roztargnieniem. Stephan i ja usiedliśmy, aby kilka chwil później przystąpić do lądowania. Oboje patrzyliśmy na mój zegarek. – Wiem, że to żenujące dla ciebie, no wiesz rozmawiać o tym, ale powiedz mi jak twój pierwszy raz? Bardzo cię bolało? – zapytał oszołomiony Stephan, ale jego głos był poważny, więc poczułam potrzebę, aby mu odpowiedzieć. – Bolało, nie ukrywam – w końcu powiedziałam ostrożnie. – Ale było przyjemnie. Jest w tym dobry. Jest świetny w łóżku. Robi rzeczy, które są… a raczej które nie są normalne. Są to rzeczy, które mi się podobają, choć właściwie nie jestem pewna czy powinno tak być. Byłam roztargniona i poczułam, że powiedziałam za wiele,

dlatego oblałam się

rumieńcem i popatrzyłam w dół. Poklepał mnie po ręce. – To z pewnością powód dla którego wcześniej

nie czułaś potrzeby bycia z

mężczyzną przed poznaniem go. Może te rzeczy o których mówisz zaspokajają

twoje

potrzeby. Nie ma się czego wstydzić. Jesteśmy ukształtowani przez nasze dzieciństwo. Akceptowanie swoich preferencji i potrzeb, to nie to samo co bycie ofiarą. Tak długo jak będziesz to ciągnąć i nie będziesz czuła, że wyrządzasz sobie krzywdę to pozwól rozwijać się sytuacji, ciesz się tym. Zasługujesz na to. Oparłam głowę na jego ramieniu. – Zawsze sprawiasz, że czuję się lepiej – powiedziałam. Zastanawiałam się, czy jeśli nawet dostałabym okazję, aby być szczęśliwą, to czy bym ją wykorzystała. – Tak samo ty, Jaskierku.

106

Rozdział 17 Pan Zdesperowany Wylądowaliśmy wcześniej. Wydawało mi się, że kiedy ostatni pasażer opuści samolot, to na czas wrócę do domu. Moje nadzieje okazały się jednak krótkotrwałe. Zostaliśmy poinformowani, że ze względu na warunki atmosferyczne mamy godzinne opóźnienie. Burze panowały na całej naszej trasie powrotnej, chociaż pogoda w Waszyngtonie dopisywała– było ładnie i spokojnie. Inne stewardessy wymyśliły, aby opuścić pokład i powłóczyć się trochę po lotnisku w celu zabicia czasu. Nagle mieliśmy tyle wolnego, a jeszcze przed chwilą nie

mogliśmy złapać oddechu. Odrzuciłam tę propozycję ponieważ chciałam po prostu

posiedzieć i sprawdzić na osobności mój telefon. Piloci również wyszli, tylko Stephan został ze mną na pokładzie. Wylegiwałam się na siedzeniu w pierwszej klasie, a on usiadł obok mnie. Pod nogami miałam swoją podręczną torbę. Z rozdrażnieniem wykopałam mój telefon. Miałam jedną wiadomość nagraną na skrzynce głosowej, jedno nieodebrane połączenie i dwa smsy. Najpierw sprawdziłam skrzynkę. Musiałam się zmusić do oddychania,

kiedy

usłyszałam głos Jamesa w słuchawce. – Hej – zaczął. Nastąpiła długa przerwa zanim kontynuował. – Nie chcę żebyś pomyślała, że jestem twoim prześladowcą czy kimś jeszcze innym, ale chciałbym usłyszeć twój głos. Jeśli będziesz mieć chwilkę po wylądowaniu to zadzwoń. Nie mogę przestać o tobie myśleć. Zdaje sobie sprawę z tego, że właśnie pracujesz i masz wyłączony telefon, ale nie mogłem się powstrzymać przed wybraniem twojego numeru. Chcę się z tobą zobaczyć wieczorem. Jestem pewien, że jesteś obolała – nagle zmienił głos. – Pragnę pocałować każdą część twojego ciała, która cię boli przeze mnie – odchrząknął. Dłoń, która trzymałam telefon trzęsła się niesamowicie. – Mam nadzieję, że za każdym razem jak siadasz i odczuwasz ból to myślisz o mnie23. Tęsknię za tobą. Po odsłuchaniu wiadomości opuściłam telefon. Cała się trzęsłam. Najwyraźniej mimo wszystko

jeszcze ze mną nie skończył. Moje nagle i głębokie poczucie ulgi było

upokarzające, ale niemożliwe do zignorowania. Stephan pochylił się nade mną odrywając się od wypełniania dokumentacji. Lubił zajmować się papierkową robotą. – Wszystko w porządku? – zapytał mnie bez podnoszenia wzroku.

23

Romantyk na miarę naszych czasów, ech…

107

– Taaa – powiedziałam niskim głosem. Podniosłam telefon, aby sprawdzić wiadomości. Te również były od Jamesa. Wiadomość 1 : Jak się masz? Podoba Ci się prezent?

Wiadomość 2 : Myślę o Tobie. Byłaś niesamowita w nocy. Absolutnie doskonała. Nie mogę przestać o tym myśleć. Nie mogę skupić się na żadnej pracy. Nigdy wcześniej nie byłem, aż tak bardzo rozproszony. Czytałam drugą wiadomość może z sześć razy, kiedy telefon zadzwonił mi w dłoni, mocno mnie zaskakując. Kiedy zobaczyłam, że to James położyłam rękę na piersi, aby poczuć bicie mojego serca. Odebrałam po chwili niezdecydowania. – Cześć – powiedziałam bez tchu. – Bianca – James odetchnął. Przez jego głos wywnioskowałam, że był zachwycony. – Nie sądziłem, że będę w stanie cię złapać. Jak się czujesz? – W porządku – odpowiedziałam. Spojrzałam na Stephana po czym wstałam i podeszłam na tył samolotu. – Jesteś obolała? – zapytał. – Tak nawet bardzo – odpowiedziałam. Słyszałam jak łapie oddech. – Mogę cię wieczorem odwiedzić? Westchnęłam z żalem. – Mamy opóźnienie. Nie mam pojęcia kiedy będę w domu więc spotkanie dzisiaj nie jest dobrym pomysłem. Poza tym muszę załatwić kilka spraw rano, ale jutro wieczorem powinnam być wolna. Zamierzaliśmy wziąć kolejny lot ale jestem pewna, że to się nie stanie przez to opóźnienie. – Po prostu zadzwoń do mnie jak będziesz już w Vegas. Przyjadę o każdej porze. – Będę zmęczona i marudna. – Przyjadę. Zadzwoń do mnie jak wylądujesz w Vegas – jego dominujący ton powrócił. – Jakie sprawy musisz załatwić rano? Może ci potowarzyszę?

108

– Coś w miejscu publicznym – powiedziałam przypominając sobie o jego zasadzie, aby spotykać się wyłącznie prywatnie. Usłyszałam przez telefon, że zazgrzytał zębami. – Mój kierowca nas zawiezie. Odstawi mnie do biura na rano i zajmę się pracą, kiedy ty będziesz robić zakupy, czy co tam planujesz robić innego. Parsknęłam. – To jest głupie. Po prostu zadzwonię jak skończę. Pójdę z Stephanem. – Może iść z nami. Jestem pewien, że nie będzie miał nic przeciwko jeśli użyjemy mojego samochodu. Zapytaj go. Podoba ci się prezent? Zaczął zmieniać taktykę rozmowy, a ja spojrzałam na zegarek, który był na moim nadgarstku. – Jest piękny. Założyłam go na jeden nadgarstek, a drugi ozdobiony jest śladami, które zostawiłeś na moim ciele – powiedziałam cicho. Wiedziałam, że doprowadzi go to do szaleństwa. Usłyszałam niski pomruk i poczułam satysfakcję. – Ale nie mogę go przyjąć. Nie znam się za bardzo na zegarkach, ale doskonale orientuję się, że jest bardzo drogi. Przerwał mi stanowczym głosem: – To jest prezent. Widzę, że masz ochotę powalczyć ze mną Bianca, ale tę walkę przegrasz. Nie proszę cię żebyś zaczęła dla mnie pracować, czy o cokolwiek innego. Po prostu zamierzam dać ci tyle cholernych prezentów, ile będę chciał. Cena twojego zegarka jest dla mnie symboliczna, ale bardzo się cieszę, że uważasz, iż jest piękny. Przez długą chwilę dusiłam w sobie różne myśli. Mogę mu tak po prostu ulegać? Psychicznie hartowałam się, aby coś zrobić. Uprawiałam seks z mężczyzną, który miał nieprzyzwoicie potężną sumę pieniędzy na koncie. Postanowiłam iść na kompromis. Będę przyjmować jego prezenty, a po prostu zwrócę mu je wszystkie kiedy skończymy spotykać się ze sobą. Ta myśl sprawiła, że ustępstwa będą łatwiejsze. – Dobrze. Dziękuję. Tarcza ma taki sam odcień jak kolor twoich oczu. Zrobiłeś to celowo, żebym myślała o tobie przez cały czas? Roześmiał się z ulgą, radosnym dźwiękiem. – Użyję wszelkich brudnych sztuczek, aby pozostać w twojej głowie, ale akurat ta nie była celowa. Podoba mi się twój tok myślenia – to o wpatrywaniu się w moje oczy, podczas gdy doprowadzam cię do szaleństwa i to, że za każdym razem gdy popatrzysz na zegarek, aby sprawdzić godzinę,

będę sprawiał, że

dojdziesz.

109

– Oh – westchnęłam. – Jesteś mokra? – zapytał. Jego ton zmienił się z zabawnego w poważny w mgnieniu oka. Humorzasty drań. – Tak, panie Cavendish. – Jesteś sama? Spojrzałam na przód samolotu, a następnie weszłam do tylniej kuchni. Stephan nawet nie drgnął. Był jedyną osobą na pokładzie oprócz mnie. – Teoretycznie. Jestem w tylniej kuchni, a Stephan siedzi w pierwszej klasie. Wszyscy inni opuścili samolot żeby coś zjeść. – Jest tam zasłona? – zapytał leniwym głosem. – Mmhmm. – Zasuń ją za sobą – rozkazał. Zrobiłam to. – Unieś swoją spódniczkę. Delikatnie rozszerz płatki swojej szparki – dyszałam, ale zrobiłam to co mi rozkazał. Byłam tak wrażliwa na dotyk, ale również

i już mokra przez dźwięk jego głosu. Czułam się

wyśmienicie. – Teraz włóż w siebie dwa palce – zrobiłam to dysząc. – Boli cię? – Tak, oh tak. Jest taka wrażliwa. – Oh, kochanie. Pragnę ją pocałować. Pieść się delikatnie. Rozgrzej ją dla mnie – jego głos stawał się coraz ostrzejszy. Zastanawiałam się czy także się dotyka. Zapytałam go o to. – Tak – warknął. – Ale nie zamierzam się onanizować. Zostawię to dla ciebie. Będę czekać nawet przez kilka dni, jeśli taka będzie potrzeba, żebyś doszła do siebie. Przestań się już dotykać. Jesteś jak tykająca bomba. Nie chcę żebyś doszła, dopóki mnie nie zobaczysz. Zaprotestowałam, wydobywając jęk z swojego gardła. – Muszę trzymać mojego kutasa z daleka od ciebie przez kilka dni zanim nie przestaniesz być obolała, ale jest wiele innych rzeczy, które możemy ciągle robić. Będę robił ci minetę dopóki nie będziesz błagała, żebym przestał. Mam też fantazję, aby dojść pomiędzy twoimi wspaniałymi piersiami. Nie będziesz żałować tego, że tak nalegam aby cię wieczorem odwiedzić. Obiecuję. Wydobyłam z siebie jęk. Czy był to odgłos świadczący o zgodzie czy frustracji, nie wiedziałam.

110

– Kiedy lecisz do Nowego Jorku? – zapytał kiedy uspokoiłam mój głos. Brzmiał tak jakbyśmy kilka chwil wcześniej nie rozmawiali o niczym aż

tak intymnym.

Zmienny

sukinsyn, pomyślałam. – W czwartek w nocy. Mam trzy dni wolnego po dzisiejszym dniu, ale będę musiała odrobić co najmniej jedną zmianę, najprawdopodobniej w środę. Wydał z siebie dźwięk dezaprobaty. – Więc masz dwa dni wolnego po dzisiejszym dniu pracy? – Taa. Kiedy wracasz do Nowego Jorku? – We czwartek w nocy. – Oh – ale mi wiadomość. – Lecisz moim lotem? – Tak. Nocny lot, prawda? – Taa, ten sam co w zeszłym tygodniu. Jak długo będziesz to robił? – zapytałam odwołując się do jego ostatniego przyzwyczajenia jakim było latanie za mną po całym kraju. – Cóż, mam kilku zaufanych ludzi, którzy dla mnie pracują, więc mogę sobie czasami na to pozwolić. Możemy sprawiać cuda za pomocą telefonu i komputera w dzisiejszych czasach. Szef ma kilka przywilejów. Poza tym bycie zdesperowanym wymaga podjęcia radykalnych kroków. – Aż tak jesteś zdesperowany? – zapytałam. – Oh, tak. Sprawiasz, że takim się staję, Bianca. Nigdy wcześniej nie prześladowałem żadnej kobiety, zanim nie poznałem ciebie. Ciągle mam przy sobie twoje majtki w prawej kieszeni spodni. Nawet bałam się o to zapytać. Usłyszałam głosy i wyjrzałam za zasłonę. Załoga wróciła niosąc ze sobą reklamówki z jedzeniem i kawę. – Załoga wróciła – powiedziałam mu, poprawiając spódnicę a następnie zasłonę. – Chyba muszę kończyć. Wydał z siebie dźwięk frustracji. – Zadzwoń do mnie jak będziesz w Vegas – powiedział. Zaklął. – To czekanie doprowadzi mnie do szaleństwa.

111

– Żegnaj – powiedziałam, szybko rozłączając się, kiedy Brenda weszła do kuchni. Wyglądała na zaskoczoną moim widokiem. Uniosłam telefon. – Po prostu rozmawiałam przez telefon, a lubię to robić

w

spokojnym miejscu. Uśmiechnęła się. – Mam tak samo. Możesz jeszcze skoczyć na lotnisko jeśli się pospieszysz. Szacuje się, że opóźnienie potrwa jeszcze z półtorej godziny. Jęknęłam. Usiadła na swoim miejscu i wyciągnęła z papierowej torby kanapkę. Pomachała nią w moją stronę. –Naprawdę dobra. Świetna knajpka. Po prawej stronie na wprost bramek. Skinęłam głową dziękując i zaczęłam iść w kierunku przedniej części samolotu. Mój telefon zawibrował, informując mnie, że przyszła jakaś wiadomość. Spojrzałam na ekran. Usiadłam w głównej kabinie żeby ją przeczytać. James: Rozłączenie się ze mną niesie za sobą konsekwencje. Bianca: Przepraszam. Instynktowna reakcja na widok współpracowników. Nie chciałam żeby usłyszeli naszą perwersyjną rozmowę. Zatem zamierzasz mnie dzisiaj ukarać? James: Nie. Jesteś bezpieczna dopóki nie dojdziesz do siebie po naszym ostrym bzykanku. Spodobała ci się szpicruta? Bianca: Mam do niej słabość. Ile razy dostanę za rozłączenie się z tobą? James: 10. Bianca: Uwielbiam ją, ale chcę żebyś używał na mnie co chcesz. Pragnę sprawiać ci przyjemność. James: Robisz to. Nie wątp w to. I nie martw się, użyje na tobie wszystkiego na co będę mieć ochotę. Nie mogę się doczekać, aż odwiedziesz mój apartament w Nowym Jorku. Mam tam pewien pokój zabaw. Bianca: Twoja sypialnia w Vegas wydaje się być pokojem zabaw. James: To tylko przedsmak, Jaskierku.

Nie wiedziałam co odpisać po otrzymaniu tej wiadomości, więc po prostu włożyłam telefon do kieszeni i skierowałam się do przedniej części samolotu. 112

Rozdział 18 Pan Zaborczy Kiedy wszystko zostało już

powiedziane i zrobione, nie opuściliśmy lotniska w

Waszyngtonie ponieważ opóźnienie wynosiło ponad trzy godziny. Ostatecznie

wraz ze

Stephanem wyszliśmy, żeby kupić kanapki i dobrą kawę. Kawa dostępna na pokładzie była całkiem znośna, ale tylko wtedy gdy nie było pod ręką nic innego do picia. Zobaczyłam mężczyznę z miejsca 1A przy naszych bramkach. Skinęłam uprzejmie w jego kierunku, ale pomyślałam, że to dziwne, że dalej tam był. My mieliśmy opóźnienie, ale przecież on doleciał do celu

swojej podróży. Co on robił? Dlaczego wciąż był na lotnisku tyle godzin po

wylądowaniu? Rozmawiał z drugim mężczyzną, który był jego wierną kopią. Mieli taką samą posturę, obaj mieli ciemne włosy i nawet podobne garnitury i krawaty. Przypominali mi tak bardzo funkcjonariuszy. Szturchnęłam łokciem Stephana. – Będziemy mieć na pokładzie wojskowego z sił powietrznych? Podążył za moim wzrokiem w kierunku tamtych mężczyzn. Pokręcił głową. – Jeśli tak będzie, nie zostałem o tym jeszcze poinformowany. A przez to opóźnienie to nie wyobrażam sobie żebym mógł się teraz o tym dowiedzieć. Właściwie wyglądają jak ludzie z sił powietrznych. A może po prostu to jacyś agenci FBI albo coś w tym stylu. To miało sens więc przestałam o tym myśleć. Jednakże, o mało na nich nie wpadłam, kiedy odbierałam kanapki. Stali za mną o czym nawet nie wiedziałam. Skinęłam uprzejmie przechodząc, odpowiedzieli mi tym samym. Jeden z nich rozmawiał przez telefon. – Dobrze proszę pana. Wszystko z nią w porządku. Żadnych problemów. Tak proszę pana – mówił. Udaliśmy się w stronę samolotu niosąc kupione przez nas pyszności. Tłum, który mijaliśmy był duży, dlatego byłam trochę niespokojna. Opóźnienie nigdy nie wpływało na mnie zbyt dobrze. Nikt z nas nie miał wpływu na pogodę, ale wielu pasażerów mogło czuć zdenerwowanie spowodowane niedogodnościami wynikającymi z długiego oczekiwaniem na lot. Szłam zamaszystym krokiem. To wszystko było częścią tej pracy. Poczułam ulgę kiedy wreszcie znaleźliśmy się na pokładzie. Nie było nic do robienia, oprócz czekania, sprawdziłam więc

telefon. James nie napisał ponownie. W końcu jakąś godzinę przez

wylotem po prostu go wyłączyłam, więc już tak często do niego nie zaglądałam. Pierwsze 113

trzy godziny byłam zajętą rutynowymi czynnościami. Mężczyzna z 1A został zastąpiony przez tego z którym rozmawiał na lotnisku. Zachowywał się niemal identycznie jak swój poprzednik. Jadł wszystko co mu podawałam, ale pił tylko wodę. Raz zrobił wyjątek zamawiając czarną kawę, ale to była jedyna różnica. Stephan również zauważył tę dziwną zamianę. – Facet, który siedział w 1A teraz jest w klasie ekonomicznej, tam gdzie ten facet siedział podczas poprzedniego lotu. Rozszerzyłam oczy. – Powinniśmy się tym martwić? Skrzywił się. – To dziwne. Ale póki co zachowują się naprawdę spokojnie i są uprzejmi. Jeśli to się zmieni, dopiero wtedy porozmawiam z pilotami. Kto wie, może dostarczali coś do Waszyngtonu, albo coś odbierali. Mieliśmy małą przerwę zanim znowu zaczął się kocioł. Właśnie zabezpieczałam mój wózek, kiedy poczułam, że samolot przygotowuje się do lądowania. – Chodź już Bee – powiedział Stephan, który już miał zapięte pasy. W jego głosie można było dostrzec nutkę zarzutu. Zawsze się denerwował, kiedy siadałam i zapinałam pasy na ostatnią chwilę. Powiedziałam mu o tym, że James chce nas zawieść rano do miasta swoim autem. Wydawał się być podekscytowany tą wiadomością, więc właściwie poczułam ulgę. Jeśli Stephan lubił Jamesa, wszystko wydawało się być łatwiejsze. Bez względu na to jak długo będzie trwać moja znajomość z Jamesem. Opuściliśmy samolot i byliśmy już w autobusie dla załogi, kiedy przypomniałam sobie o tym, aby włączyć telefon. Miałam trzy nieodebrane połączenia i jedną wiadomość. Połączenie zostały wykonane krótko po wylądowaniu, a wiadomość wysłana troszkę później. James: Dlaczego wyłączyłaś telefon godzinę przed wylotem? Zmarszczyłam brwi. Zrobiłam to, żeby nie ulec pokusie sprawdzania telefonu co pięć sekund, ale skąd o tym niby wiedział? Domyśliłam się, że mógł sprawdzić godzinę wylotu on-line. Prześladowca, pomyślałam, odpisując mu. Bianca: Przestań mnie prześladować. Mam nadzieję, że cię nie obudzę ale jesteśmy już w Vegas. Odpowiedział prawie od razu. James: Spotkamy się u ciebie w domu. Mówiłem ci, żebyś napisała do mnie od razu jak będziesz w Vegas. 114

Bianca: Pracowałam. Nie wczuwaj się w rolę mojego szefa. James : Jak bardzo się mylisz. Dostaniesz klapsy w swojej kuchni. Odłożyłam telefon ignorując dwie nowe wiadomości. Stephan zawiózł nas do domu. – Od razu idę spać. Napisz do mnie o której chcesz coś tam załatwić – powiedział kiedy podjechaliśmy pod dom. – Jasne – odpowiedziałam wychodząc z auta. Zamarłam podchodząc

pod mój dom. Czarny SUV był zaparkowany na moim

podjeździe. Silnik auta cicho pracował. Zimne dreszcze przeszły przez moje plecy. – Stephan! – zawołałam spanikowanym głosem. Słyszałam jak biegnie. Nagle złapał mnie od tyłu. James właśnie wyszedł z tyłu SUV-a. Poczułam ulgę. Stephan przeklął za mną. – Boże, myślałem przez sekundę… – Stephan zamarł. Po prostu skinęłam głową, zupełnie na niego nie patrząc. Wiedziałam o czym pomyślał. Zdawałam sobie sprawę o czym oboje pomyśleliśmy przez jedną przerażająco okropną chwilę. Starałam się nie trząść, kiedy James podszedł do nas. – Wszystko w porządku? – zapytał. Oboje skinęliśmy głową. Położył dłoń na moim karku, gdy Stephan odsunął się. Lubił to robić, pomyślałam odchylając się w jego uścisku.

W odpowiedzi posłał mi ciepłe

spojrzenie. – Dobranoc Stephanie – powiedział grzecznie, kiedy prowadził mnie w stronę domu. – Dobranoc – odpowiedział mu Stephan. Wpuściłam nas do domu, szybko wpisując kody zabezpieczające i otwierając zamki. – Dobrze. Podoba mi się to jak dbasz o swoje bezpieczeństwo – powiedział James stojąc za mną. Tak właśnie myślałam. – Lubię czuć się bezpiecznie w moim domu – powiedziałam. Wszedł do środka. Od razu poszłam do sypialni tak, jak zawsze to robiłam, aby odłożyć moją torbę. – Podoba mi się twój dom – krzyknął James z salonu. Ponownie dołączyłam do niego. Uśmiechnęłam się nie patrząc na niego. 115

– Jest mały, ale mój własny. Spojrzał na kolekcję obrazów nad kominkiem, które namalowałam akwarelami. – Są wspaniałe – powiedział obserwując je uważnie. – Dziękuję – odpowiedziałam czerwieniąc się. Nie dlatego zawieszałam w domu moje obrazy, aby oglądał je ktoś taki jak on. Skoncentrowany

był szczególnie

na jednym przedstawiającym pustynny krajobraz.

Wszystkie były na tyle małe, że ułożyłam je w pewnego rodzaju mozaikę. Większość obrazów przedstawiało góry, które otaczają dolinę Vegas. Używałam przesadnych kolorów, które czyniły obraz głębszym i bogatszym, prawie jak w kalejdoskopie. Inne obrazy przedstawiały zbliżenie roślin namalowanych równie wyrazistymi kolorami. – Sama to namalowałaś? – zapytał zdumiony. Skinęłam głową idąc w stronę stolika przy kanapie, aby ustawić książki, które zostawiłam tam w nieładzie. Nigdy nie korzystałam z firmy sprzątającej, mieszkając tutaj, sama starałam się utrzymywać porządek. – Jestem pod wrażeniem. Masz ich więcej? Wzruszyłam ramionami. – To tylko moje hobby. Zobaczysz, że cały mój dom jest nimi wypełniony. Wiem, że są amatorskie i proste, ale to prosta i przede wszystkim tania droga do dekorowania domu. Malowanie mnie uspokaja. – Nie uważam, aby były amatorskie. Są bardzo inspirujące – powiedział cichym głosem. Chciałam mu uwierzyć ale wmawiałam sobie, że po prostu się podlizuje, a jego słowa nic nie znaczą. – Hmm dziękuję – powiedziałam nieco zakłopotana. Nie chciałam go lubić bardziej, niż do tej pory. – Mogę zobaczyć więcej? – zapytał uśmiechając się ciepło. – Jestem wykończona – powiedziałam mu, niezdecydowana, żeby pokazać mu więcej prac. Zastanawiałam się dlaczego zdecydował się z taką łatwością nocować u mnie. Poczułam jakąś dziwną intymność. Skrzywił się.

116

– Oczywiście. Przepraszam. Zobaczę je jutro rano, a teraz chodźmy do łóżka. Poszłam w kierunku sypialni rozwiązując po drodze krawat. Weszłam do garderoby, zdjęłam robocze ubranie odwiesiłam je i wyszłam. Czułam na sobie wzrok Jamesa. Widział mnie w całej okazałości, ale i tak czułam się dziwnie zawstydzona. Zignorowałam to uczucie. Zaczęłam ściągać swoje pończochy. Rozpięłam pas do pończoch i zsunęłam je ostrożnie z nóg. Nienawidziłam ich targać. Gdybym nie była ostrożna musiałabym wydawać majątek na nowe. James był wciąż ubrany, stał z skrzyżowanymi rękoma, kiedy skończyłam. Po prostu mnie obserwował. Czułam się strasznie zakłopotana. Powinnam założyć coś specjalnego do łóżka? Czy to byłoby głupie? Ściągnęłam biustonosz i pozwoliłam upaść mu na podłogę. Miałam na sobie tylko czarne koronkowe stringi, ale nie widziałam czy James ciągle mi się przygląda. Przeszłam obok niego, nie zwracając uwagi na jego bierność. To sprawiło, że poczułam dziwną chęć przejęcia inicjatywy. Ściągnęłam mój nowy zegarek i małe kolczyki. Odłożyłam na miejsce, do szufladki w toaletce. Umyłam twarz, a następnie nałożyłam krem. Obserwował mnie uważnie. Umyłam zęby i weszłam do łóżka24. Położyłam się na plecach. Podszedł do mnie , ale tylko patrzył. Wciąż nic nie robił. Objęłam moje piersi i zaczęłam bawić się sutkami. Zobaczyłam jego natychmiastową reakcję. Syknął, aby złapać oddech. Ściągnął swoją ciemną koszulkę z dekoltem w serek jednym płynnym ruchem. – Co chcesz aby z nimi zrobiła? – zapytałam ciągle bawiąc się sutkami, które już prawie stanęły25. – Kurwa – przeklął ściągając spodnie. – Nie przestawaj. Posłuchałam go. Rozebrał się w rekordowym tempie. Wszedł na łóżko i umiejscowił się nade mną na wysokości moich piersi. Jego imponująca erekcja wylądowała między nimi. Chwycił mnie gwałtownie za ręce. Zaczął poruszać swoim kutasem pomiędzy moimi piersiami. Dyszałam. Nie wiedziałam nawet, że ludzie robią takie rzeczy, ale ta pozycja szalenie mi się podobała. Nie było centymetra mojego ciała, którego on nie chciałby pieprzyć, pomyślałam. Kiedy przesunął się w dół mojego ciała, od razu zaprotestowałam. – Cicho – powiedział, zarzucając moje nogi na swoje ramiona i kryjąc twarz pomiędzy moimi udami. Zaczął mnie delikatnie lizać. Podniósł głowę dopiero po kilku uderzeniach języka, opierając głowę na mojej miednicy26.

24

A podchlapki nie było, no chyba, że James lubi tak „ na ostrygę” ;-) Na bacznośd znaczy się. 26 Pewnie go od zapachu nieco zemdliło i się chłopaczyna dotlenid musiał. 25

117

– Boli cię ? – Nie – wydyszałam. Wrócił do przerwanej czynności. Lizał wszędzie dopóki nie chwyciłam go za włosy. Powiedział do mojego guziczka27. – Dojdź – powiedział, pocierając moją łechtaczkę swoim utalentowanym kciukiem. To był delikatny ruch, ale wystarczający abym doszła krzycząc. Moje ciało było uzależnione od jego dotyku, jak instrument. To było odurzające i alarmujące. Potarł delikatnie swoją erekcją wzdłuż mojej szparki. Wrócił do pierwszej pozycji. Umieścił teraz już mokrego członka pomiędzy moimi piersiami obejmując je. Nie mogłam nic odczytać z jego oczu. – Zamierzam pieprzyć każdą część twojego ciała. Żadna część ciebie nie zostanie nietknięta przeze mnie. – Wszystko to nastąpi dzisiaj? – wydyszałam. Roześmiał się posyłając mi nikczemny uśmieszek. Kapryśny człowiek. – Nie. Co nagle to po diable. Zamierzam wykorzystać każdą chwilę na poznanie każdego centymetra twojego ciała – z tą złowieszczą wypowiedzią zaczął stopniowo przyspieszać. Moje oczy powędrowały na jego niesamowite ciało, kiedy zaczął się poruszać. Praca mięśni była wyjątkowa, zginały się z każdym jego ruchem. Jego ramiona nabrzmiewały,

kiedy trzymał moje piersi. Nie wiedziałam co zrobić z rękoma, dlatego

zaczęłam dotykać to twarde wspaniałe ciało. – Popatrz na mnie – powiedział kiedy moje oczy wędrowały po jego ciele. – Uwielbiam twoje ciało – powiedziałam. Doszedł na mojej klatce piersiowej, nie starając się nawet, aby jego ciepłe nasienie pokryło moje piersi. Kiedy skończył, osunął się do moich bioder. Obserwował moje mokre piersi, a następnie zaczął rozcierać nasienie na mojej klatce piersiowej i żebrach. – Mmm – wymruczał wciąż pocierając moje ciało. – Jesteś moja. Nie potrwało to długo, gdy lepkie nasienie zaczęło spływać z mojego ciała. – Nie ruszaj się. Czas, aby cię umyć – wyszedł i wrócił szybko z mokrą gąbką. Umył mnie dokładnie. Znalazł również mały ręcznik pod moją umywalką. Zauważyłam, że lubił

27

Hallo, hallo próba mikrofonu. Jak mnie słychad?

118

grzebać w moich rzeczach bez pytania. Ale nie miałam siły, żeby zwrócić na to uwagę, poza tym było mi zbyt wygodnie w obecnej chwili. Zamknęłam oczy, gotowa żeby zemdleć. Położył się przy mnie. Następnie przyciągnął mnie do siebie i mocno objął. – Jesteś moja – wyszeptał mi do ucha. Odpłynęłam w przyjemny głęboki sen.

119

Rozdział 19 Pan Nieugięty Kiedy się obudziłam było już w pełni jasno. Przeciągnęłam się. Byłam obolała, ale czułam się dobrze. Leżałam sama w łóżku czując zapach kawy dobiegający z kuchni. Wyskoczyłam z łóżka i udałam się do garderoby, aby się w coś ubrać. Wybrałam bawełnianą koszulkę nocną, która miałam na sobie podczas pierwszej nocy, którą spędziłam z Jamesem w hotelu. Poszłam pomału w stronę kuchni. Nie było go tam dlatego przeszłam do jadalni przylegającej do kuchni. Oparłam się o framugę drzwi, aby napawać się widokiem, który tam zastałam. James ubrany był tylko w szare przylegające bokserki. Nawet jego bielizna wyglądała na obrzydliwie drogą, pomyślałam. Trzymał w jednej ręce filiżankę z kawą, a drugą niespokojnie przeczesywał swoje włosy. Przyglądał się obrazom, które wisiały na ścianach. Obserwowałam jego nieskazitelne plecy. Były pięknie oczywiście opalone, a także zbudowane z rewelacyjnych mięśni. Jego tyłek wyglądał jakby wyrzeźbiony z kamienia. Nie z wyjaśnionych powodów chciałam go tam ugryźć28, ale szybciej niż o tym pomyślałam, stłumiłam tę głupią ochotę. Polizałam palec gdy do niego podeszłam i dotknęłam skórę na jego ramionach. Wiedziałam, że niektóre dziewczyny używają natryskowego opalania. Jeśli on także to robił , to jego mały sekret zaraz zostanie ujawniony. Piękny złoty odcień skóry nie zszedł. James rzucił mi przez ramię znaczące spojrzenie. – Dobrze się bawisz? – zapytał. Opuściłam rękę i uśmiechnęłam się do niego nieśmiało. – Przepraszam. Nie zwracaj na mnie uwagi. Ze spokojem odwrócił się i ponownie zaczął obserwować obrazy. Nagle obrócił się w moją stronę i wbił we mnie wzrok. – Sprzedajesz swoje prace? – zapytał wskazując na moje obrazy. Pokręciłam przecząco głową. – Nie no co ty. To jest tylko moje hobby. Uniósł brwi, unosząc w dłoni filiżankę z kawą. – Zrobiłem kawę. Skinęłam. – Dziękuję. 28

Żebyś sobie dziewczynko zębów na tym kamieniu nie połamała.

120

Poszłam do kuchni, aby wziąć kawę. Poszedł za mną, nagle pocałował mnie w szyję. – Jak się czujesz? – wymruczał wprost w moją skórę. – W porządku – odpowiedziałam nalewając sobie kawę. – Przeżywałem tortury mając świadomość, że leżysz tam w łóżku beze mnie. Chciałem cię obudzić będąc w tobie. Ale to będzie musiało niestety poczekać. Jesteś obolała. Potarłam plecami o jego klatkę piersiową. – Skąd wiesz? – zapytałam. – Przypuszczam, że tak jest. Westchnął i odsunął się. – To jak oprowadzisz mnie? Obiecałaś pokazać mi dom. Wzruszyłam ramionami. Poczułam się trochę skrępowana. Uwielbiałam mój dom. Był stosunkowo nowy ale w porównaniu do tego, w którym on zwykł żyć, prezentował się raczej ubogo. Pokazałam mu jadalnię połączoną z kuchnią, a także salon i przedpokój, więc była to szybka wycieczka. Miałam wszędzie pełno obrazów. Zatrzymał się przy tych, których wcześniej nie widział. – Nie jest pewien czy podoba mi się fakt, że w całym domu trzymasz tyle zdjęć innego mężczyzny – powiedział z podniesionym czołem. Zaczerwieniłam się, ale tylko dlatego, że przypomniałam sobie, że zaczęłam malować Jamesa na sztaludze na moim podwórku. Zapomniałam schować ja do środka i zmartwiłam się, że pogoda mogła go zniszczyć podczas dnia, kiedy nie było mnie w domu. Nie chciałam, żeby on to zobaczył, a jeszcze bardziej obawiałam się, że mógł zostać zniszczony. Postanowiłam później to sprawdzić. Jeśli chodzi o jego komentarz dotyczący dużej ilości zdjęć Stephana, to po prostu go zignorowałam, bo nie miałam ochoty rozmawiać o mnie i o Stephanie. Może po prostu droczył się, albo zwyczajnie był zazdrosny. Właściwie nie miało to znaczenia. Jeśli będzie mieć jakiś problem odnośnie osoby Stephana, to pokażę mu drzwi. – Jesteście jakoś spokrewnieni? – zapytał sprawiając, że się napięłam. – Nie więzami krwi, ale uważam go za członka mojej rodziny. Właściwie to jest jedyną moją rodziną. Czekałam na jego reakcję, obserwując jego twarz. To było być, albo nie być dla nas. Po prostu skinął głową, patrząc zamyślony.

121

– Naprawdę go lubię. Odnoszę wrażenie, że cały czas chcę cię przed czymś chronić – powiedział w końcu. Poczułam ulgę, która trochę mnie jednak przeraziła. Właściwie nie chciałam mu pokazywać drzwi i dawać do zrozumienia, że ma się wynosić. Ta myśl, sprawiała, że ogarniała mnie panika. – Nie masz o niczym pojęcia – powiedziałam. Popatrzył na mnie znacząco. Spiął się. – Co masz na myśli? Chciałbym wiedzieć, proszę powiedz mi. Po prostu pokręciłam głową. Dałam sobie przysłowiowego kopa w tyłek, że w ogóle powiedziałam coś takiego. Gdybym mu powiedziała prawdę oszalałaby, chyba więc postanowiłam wymyślić omijającą odpowiedź. – Po prostu jesteśmy razem odkąd skończyliśmy czternaście lat. Zawsze mnie chronił. Od pierwszego naszego spotkania. – Razem? Co to właściwie znaczy? Wzruszyłam ramionami. – No wiesz, jesteśmy nierozłączni. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółmi. Wyciągnął dłoń w moją stronę i objął mój kark. Jego dotyk był delikatny, ale jego oczy były skupione. – Co musiałabym zrobić żebyś mi zaufała i otworzyła się przede mną? – zapytał cicho. Nie podobała się ta część rozmowy. Wysilałam swój umysł, aby jakoś wybrnąć z tej sytuacji. – Jest pan tak samo zamknięty jak ja, panie Cavendish. Więc to ty mi powiedz. Co musiałby ktoś zrobić, abyś się przed nim otworzył? – zapytałam myśląc, że wybrałam dobrą taktykę. Przypuszczałam, że odpowiedź Jamesa będzie taka sama jak moja czyli wcale jej nie będzie. – Jeśli chodzi o ciebie, mogę wymienić się informacjami. Odpowiadasz mi o czymś, a ja robię to samo. Brzmi fair prawda? Spojrzałam na niego z niepokojem. Właściwie mogłam iść taki układ, ale wszystko powinno być z umiarem. – Mogę sama wybrać o czym chcę ci opowiedzieć? – zapytałam ostrożnie. 122

Wzruszył ramionami. – Zgadzam się jeśli to wszystko, co możesz mi zaoferować. Zrobię to samo. Mogę nawet zacząć. Moi rodzice zmarli kiedy miałem trzynaście lat. Po ich śmierci opiekował się mną starszy kuzyn. Nienawidziłem go. Umarł półtora roku po rodzicach. To straszne co powiem, ale jego śmierć była najlepszą rzeczą w moim życiu. Następnie opiekowała się mną ciotka Mildred. Lubiłam ją choć była w pewnym sensie podobna do swojego poprzednika. Zaszokowana otworzyłam szeroko oczy. To było przypadkowe i dość dziwne wyznanie, ale dzięki temu popatrzyłam na Jamesa z innej strony. Miałam nadzieję, że nie oczekuje ode mnie podobnych opowieści. Wysilałam się bardzo, aby ustalić to, o czym mogę mu opowiedzieć. Coś takiego, o czym byłam w stanie mówić i co mogłabym znieść. Wreszcie przyszedł mi do głowy pomysł, jak odsunąć go od tych zwierzeń. – Zaczęłam cię malować. Obraz jest w ogrodzie. Wiem, że to żenujące, ale nie mogłam się powstrzymać – powiedziałam mu. To było najlepsze wyjście, biorąc pod uwagę wszystkie inne, jakie wpadły mi do głowy. Uśmiechnął się do mnie. To był uśmiech, który mógłby stopić każde serce. – Więc jednak troszeczkę o mnie myślisz, nawet wtedy kiedy się za tobą nie uganiam. Powiedział to i poszedł do mojej sypialni, gdzie znajdowały się duże szklane drzwi prowadzące na podwórku. – Daj mi chwilkę. Muszę wprowadzić kod – zawołałam szybko go wklepując. – Wspominałem już jak bardzo podoba mi się to, jak dbasz o swoje bezpieczeństwo? – zapytał kiedy przyszłam do sypialni. Otworzył kratę. Wyglądała paskudnie, ale sprawiała, że czułam się bezpiecznie. Kraty stały się popularne w Vegas po serii włamań i nie powodowały, że mój dom wyróżniał się szczególnie na tle innych. Przesunęłam szklane drzwi i odsunęłam okna. – Zapraszam – powiedziałam, a on wysłał mi gorące spojrzenie. – Nie masz o niczym pojęcia Bianco – powtórzył moje wcześniejsze słowa. Stłumiałam chęć powiedzenia, że właściwie to chciałabym mieć o czymś pojęcie. Bez pytania podszedł do sztalugi. Podążyłam za nim. To była w sumie niezbyt duża cena za to ile mi o sobie powiedział, chociaż może niekoniecznie było to coś bardzo

123

istotnego. Tak jak ja był sierotą i też miał ciężkie dzieciństwo. Być może nie był biedny, ale z pewnością bardziej samotny. Nie miał tyle szczęście jak ja, żeby znaleźć takiego Stephana. Uważnie obserwował obraz. A właściwie nie tyle obraz co szkic: szkic jego twarzy i torsu z podkoszulkiem w serek , który czasami zakładał. – Jest bardzo dobry. Zamierzałaś mi go podarować ? Pokręciłam przecząco głową. – Zamierzałam powiesić go w sypialni przy łóżku, żebym mogła się masturbować patrząc na niego – powiedziałam żartując. Jego reakcja była niesamowita. Posłał mi ciepłe i pełne uznania spojrzenie. – Jeśli kiedyś będziesz chciała żebym pozował dla ciebie to daj mi znać. Spodobała mi się ta oferta. – Chętnie. O wiele lepiej maluje mi się kiedy mam mój temat przewodni

na

wyciągnięcie ręki – wskazałam na krajobraz gór, który znajdował się za domem. – To dlatego mam tyle obrazów przedstawiających góry – mówiąc to jednocześnie pomyślałam, że chciałabym namalować go nago, ale zabrakło mi odwagi aby go o to zapytać. – Masz jeszcze jeden pokój, którego mi nie pokazałaś. Zróbmy to teraz. Zmarszczyłam nos. Był nieugięty jeśli chodzi o moją osobę. Chciał wiedzieć wszystko o każdym detalu mojego życia. Dotknął kciukiem mojego nosa. – Wyglądasz tak słodko, gdy marszczysz ten nosek. Zmarszczyłam go jeszcze bardziej, ale po chwili wróciłam do swojej normalnej miny. Nazywanie mnie słodką wcale mi nie schlebiało, wręcz przeciwnie bardzo mnie irytowało. Ile słodkich dziewczynek może mieć w ciągu tygodnia? Tak wiele jak tylko zapragnie, pomyślałam. – Pokój o którym mówisz to mała sypialnia dla gości. Obecnie to po prostu taka graciarnia. Trzymam tam obrazy, których nie mam już gdzie powiesić. Natychmiast pociągnął mnie w stronę domu. – Bardzo chciałbym je zobaczyć. Chciałam zaprotestować, ale ten mężczyzna i tak zawsze dostaje to czego chce. Gdy byliśmy już w środku oparłam się o drzwi uniemożliwiając mu wejście do środka. Nie pomogło, przesunął mnie i wszedł do środka. W pokoju stało łóżko, ale nawet ono było 124

zawalone kartonami i obrazami. Byłam zażenowana stanem tego pokoju. Naprawdę któregoś dnia muszę go posprzątać. James wyciągnął jedno płótno, które leżało pod ścianą wraz z innymi obrazami. Lubiłam malować akwarelami, bo po zakończeniu zajmowały tak mało miejsca. Wystarczył kawałek papieru,

podczas gdy liczne obrazy olejne były na kilku

płótnach, które trzymałam w pokoju. Płótno, które akurat wyciągnął przedstawiało mój autoportret. Podziwiał go. Skuliłam się lekko. Akurat ten obraz nie należał do moich ulubionych. Namalowałam go, gdy nie miałam żadnego pomysłu na to, co mogłabym stworzyć. Powstał kilka lat temu. Został przeze mnie namalowany na podstawie zdjęcia, które zrobił mi z zaskoczenia Stephan. Miałam na nim opanowany wyraz twarzy i to właśnie zainteresowało mnie i skłoniło do stworzenia tego autoportretu. Starałam się wyglądać na nim zagadkowo, choć wcale się tak nie czułam. Chciałam, aby inni ludzie postrzegali mnie w ten sposób. Na obrazie byłam pochylona nad ladą w naszym starym apartamencie. Trzymałam dłonie na ladzie, a głowę odchylałam delikatnie w bok. Moje oczy były jasnoniebieskie. Przypomniałam sobie, że mieliśmy wtedy małą imprezkę. Stephan chciał mnie rozśmieszyć robieniem zdjęć. Nawet go wtedy nie zauważyłam do czasu, aż zaczął pstrykać mi setki zdjęć na minutę. – Chcę ten obraz – powiedział cicho. – Mogę go od ciebie kupić? Spojrzałam na niego znacząco. – To niedorzeczne, nie chcę żadnych pieniędzy. Będzie twój jeśli chcesz. Nigdy nie zawieszam moich autoportretów. Nie mam pojęcia dlaczego chcesz ten obraz. Z ciekawości zapytam gdzie chcesz je powiesić? Uśmiechnął się szeroko. – Liczba mnoga. Czyli jest ich więcej? Wywróciłam oczami. – Owszem. Gdzieś są. Jeśli je znajdziesz są twoje. Jak widzisz nie panuje tutaj jakiś specjalny porządek. Nie mam pojęcia gdzie mogą być. James od razu zaczął grzebać w całym tym grajdołku. Westchnęłam, zrezygnowałam z jakichkolwiek prób powstrzymywania go i pozwoliłam na grzebanie w moim domu. – Idę zrobić śniadanie. Możesz zabrać każdy obraz jaki chcesz, ale bardzo cię proszę odpuść sobie, jeśli robisz to tylko po to żeby mi schlebić – wyszłam zanim zdążył cokolwiek powiedzieć.

125

Rozdział 20 Pan Uprzejmy Do jedzenia przygotowałam tylko szynkę i jajka. Nic innego nie miałam w lodówce, bo zawsze kupowałam tylko te produkty, których bezpośrednio używałam albo takie, które miały dość długi termin ważności. To było koniecznie ze względu na moje częste wyjazdy. Przygotowałam większą porcję dla Jamesa i znacznie mniejszą dla siebie. Przyjaźniąc się ze Stephanem doskonale wiedziałam, że mężczyźni rozmiarów Jamesa, nawet jakby byli szczupli, to mogli solidnie zjeść. Dołożyłam do tego kawałek cheddara i wyszło mi proste i mam nadzieję, że dobre jedzonko. Zaniosłam talerze i butelki z zimną wodą do pokoju. Skoncentrowany jak nigdy James nadal przekopywał się przez cały ten bałagan. Zauważyłam, że znalazł cztery dodatkowe obrazy do swojej kolekcji. Jeden olejny znajdujący się na samej górze przedstawiał lilie. Pomyślałam, że to dziwny wybór jak na niego. Położyłam jego porcję koło łóżka, tam gdzie kucał przegrzebując się przez płótna. Starałam się nie patrzeć na niego siadając na łóżku, ale rozpraszał mnie tym, że wciąż miał na sobie tylko bokserki. – Przygotowałam szynkę i jajka – powiedziałam w końcu, gdy nawet nie przerwał swojej czynności. – To nic nadzwyczajnego, ale zaraz wystygnie. Odwrócił się. Usiadł ze skrzyżowanymi nogami na podłodze i wziął swój talerz, uśmiechając się do mnie. – Czuję jakby była Gwiazdka. Znaleźć coś czego jeszcze nie mam to prawdziwe święto. No co ty, nie mogę w to uwierzyć, pomyślałam ironicznie. Dalej nie rozumiałam dlaczego chciał moje obrazy. Wciąż myślałam, że schlebia mi, aby dobrać się do moich majtek. Oczyścił swój talerz w krótkim czasie. Ja wciąż nie zjadałam nawet połowy porcji, kiedy on brał ostatni kęs. – To było fantastyczne. Dziękuję – powiedział po czym wrócił do pracy. Skończyłam jeść. Zerknęłam na obrazy, które wybrał do swojej kolekcji. Miał trzy portrety i obraz przedstawiający lilie. W międzyczasie gdy na nie patrzyłam, znalazł skrzynię z obrazami. Rzucił się, aby ją otworzyć, jakby w środku był jakiś skarb. Nawet nie próbowałam go powstrzymywać. Wyciągnął dwa kolejne obrazy – portrety. Zaczynałam się 126

już niecierpliwić, kiedy tak przegrzebywał te skrzynię, bo przypomniałam sobie, że właśnie w niej trzymałam swoje najbardziej żenujące malowidła, o których wolałabym nie pamiętać. – Za jakiś czas chcę udać się do miasta na zakupy. Mam w lodówce tylko światło, a z tego się nie da zrobić lunchu. – Mhmm – wymamrotał przekopując się dalej. Dodał kolejne dwie pozycję na swoją kupkę. Tym razem były to krajobrazy gór w Vegas, całkiem podobne do tych, które miałam w swoim salonie. W rzeczywistości podobały mi się bardziej, ale były za duże do mojej mozaiki. Domyśliłam się, że znalazł obraz, który chciałam przed nim ukryć, bo wyciągając niezbyt duży obrazek wziął bardzo głęboki oddech. Wpatrywał się

tak długo, że

postanowiłam do niego podejść i sprawdzić czy moje obawy są słuszne. Oczywiście, że były. To był jeden z obrazów namalowanych na papierze akwarelowym, który przedstawiał mój akt. Właściwie patrząc na niego nie czułam się zbyt zażenowana, choć myślałam, że tak właśnie będzie. W rzeczywistości był lepszy niż pamiętałam. Siedziałam wyprostowana na krześle w mojej sypialni przed wielkim lustrem, a w ręku trzymałam pędzel. Miałam wyeksponowane piersi i złączone nogi 29. Wolną rękę trzymałam zaciśniętą na udzie. Bose stopy miałam delikatnie wygięte, a paznokcie pomalowane na różowo. Miałam rozpuszczone włosy. – Wyśmienity – powiedział James, przejeżdżając po nim palcem. – Nie wiem gdzie go mam powiesić i czy w ogóle to zrobić. Powinienem go spalić, aby nikt inny nie mógł na niego patrzeć, ale nie mogę tego zrobić, bo jest zbyt idealny. Dotknął mojej nogi. Odskoczyłam zaskoczona. – Jesteś zbyt idealna. Muszę przetransportować ten obraz osobiście. Masz może coś w czym mógłbym to zrobić? Wyciągnęłam rękę w stronę skrzyni. Jego ręka leżała wciąż na moim udzie, nawet gdy zrobiłam krok w przód. Wyjęłam granatową teczkę. Miałam je wszędzie. Były przydatne do przechowywania obrazów namalowanych akwarelami. – Proszę. Ale jeśli bierzesz ten obraz, to ja też chciałabym dostać twój akt. – Jak sobie życzysz, Jaskierku – powiedział całując mnie szybko w brzuch zanim schował obraz do teczki.

29

Znaczy bez futerkowej perspektywy.

127

– Idź pod prysznic. Zamierzam zorganizować transport i ramy dla tych obrazów – podniósł teczkę. – Oczywiście oprócz tego, bo go zawiozę osobiście30 – powiedział i wyszedł z pokoju. Z niewyjaśnionych przyczyn czułam się trochę niepewnie, ale poszłam bez słowa pod prysznic. Byłam pod prysznicem przez ponad dziesięć minut, zanim James dołączył do mnie. Zdążyłam się już umyć, ale on

bez pytania namydlił mnie ponownie, wszędzie mnie

dotykając. Jego twarda erekcja naciskała na moje plecy. Otarłam się o niego, a on delikatnie mnie odepchnął. – Zapomnij. Muszę mieć pewność, że jest już ok – powiedział ostro, nie przestając mnie dotykać. Przez długie minuty pocierał moje piersi. Oparłam o niego głowę chcąc uspokoić mój rozgorączkowany umysł. – Obawiam się, że nadal możesz odczuć ból, ale nie mogę się powstrzymać. Odkąd cię znam moja samokontrola zawodzi. Nigdy wcześniej nie miałem z tym problemu – wyszeptał do mojego ucha tak jakby zdradzał mi jakiś brudny sekret. Zrobiło mi się niesamowicie gorąco. Zakręcił wodę. Wytarł mnie, szybko osuszył siebie i zawiązał ręcznik na swoich biodrach. – Idź się połóż się do łóżka – rozkazał mi. Zrobiłam to. Z każdym krokiem czułam za sobą jego obecność. Położyłam się na plecach. Rozsunął moje nogi i przyciągnął moje biodra na skraj łóżka. Był bardziej władczy niż brutalny. Uklęknął pomiędzy moimi nogami. Dotknął mnie delikatnie obserwując moją reakcję. Powinnam czuć się skrępowana, ale tak nie było. – Nie obchodzi mnie czy będzie mnie to bolało – powiedziałam. Właściwie nie czułam już takiego dyskomfortu jak dzień wcześniej w pracy. – Bądź cicho – powiedział szorstkim głosem. – Moja samokontrola wisi na włosku, a ty jesteś wciąż obolała. Pieprzyłem cię za mocno podczas pierwszej nocy i potem rano. Kurwa, nie mogę uwierzyć, że robiłem to wszystko z dziewicą31. Czuję się jak łajdak, patrząc na te wszystkie zaczerwienione miejsca – dotknął delikatnie mojej szparki – ale wciąż mam ochotę cię pieprzyć, czego nie mogę pojąć. Podniosłam się, opierając na łokciach. – Po prostu mnie pieprz. Proszę.

30 31

Niczym dzieło sztuki coś w stylu „Dama z …bobrem” Uwierz, jakbyś miał z tym problemy to poczytaj nasze komentarze.

128

Klepnął mnie mocno w udo. – Przestań – spojrzał na mnie swoimi pięknymi zaniepokojonymi oczami. – Zamierzam być teraz ostrożniejszy. Nie miałem pojęcia, że możesz tyle znieść . Nie protestowałaś, więc nie przerywałem. Kurwa. Nie powinienem tak się z tobą pieprzyć pierwszy raz, ale z pewnością zapamiętam tę noc do końca mojego życia. Było idealnie. Kiedy mówił jeszcze te słowa zaczęłam dotykać swoje piersi. Rzucił w moją stronę znaczące, seksowne spojrzenie. – Cóż, będziemy musieli coś z tym zrobić – wędrował palcem po moim ciele, aż dotarł do mojej pupy. Instynktownie zesztywniałam. Zaśmiał się. – To nie o czym pomyślałaś. Bez słowa zanurzył się pomiędzy moimi nogami. Doprowadził mnie do orgazmu po mniej niż minucie. Całował moje ciało mokrymi pocałunkami. Zaczęłam go dotykać, gdzie tylko mogłam. – Uwielbiam twoje ciało. Nigdy nie będę miała dość dotykania cię – wymamrotałam wprost w jego usta. Położył się na plecach niemal natychmiast. Splótł swoje muskularne ramiona za głową i uśmiechnął się. Był zdecydowanie czułym kochankiem tego ranka, ujawniał tylko przebłyski swojej dominacji. – Jestem do twojej dyspozycji. Nie wahałam się ani chwili, od razu użyłam obu rąk, aby gładzić jego wyrzeźbione ciało. Zaczęłam od brzucha. Tak samo idealnie wyrzeźbiony kaloryfer miał Brad Pitt w okresie swojej świetności. Pocałowałam brzuch Jamesa, posuwając w górę dłonie. Głośno wciągnął powietrze do płuc. Przeniosłam się do jego piersi. Jego sutek doprowadzał mnie do szaleństwa. Miał odcień ciemniejszy niż jego skóra32. Dotknęłam go i polizałam. Następnie doszłam do szyi. Wszystkie części jego ciała były takie duże: ramiona, nogi, a nawet tors. Mój wzrok powędrował w dół i zatrzymał się na erekcji. Również była imponujących rozmiarów, twarda i gruba. Chciałam go wziąć do ust, ale wiedziałam, że zwiedzanie jego ciała skończy się, jeśli przejdę pewną granicę. Wróciłam do szyi. Pacnęłam ją nosem. Uwielbiałam to miejsce. Czułam się bezpiecznie mogąc schować tam moją twarz. Pozwoliłam sobie chwilkę poleżeć tak bez ruchu. W końcu odsunęłam się.

32

Eureka, co za odkrycie.

129

Zaczęłam ssać jego sutek, a następnie delikatnie przygryzać. Kiedy nie protestował, ugryzłam go mocniej i zaczęłam ssać jeszcze mocniej. Jęknął. Chwyciłam go za ramiona, kiedy poruszałam się tam i z powrotem pomiędzy jego sutkami. Były takie twarde, a jego skóra tak niesamowicie gładka. Postanowiłam pocałunkami dojść do jego kutasa. Straciłam wszelką kontrolę nad sobą. Objęłam jego mosznę i mokrymi ustami dotknęłam czubka jego kutasa. Złapał mnie za uda i ułożył tak, że moja szparka znajdowała się przy jego twarzy. Byłam zszokowana, kiedy zaczął mnie lizać. Ręką dotknął mojej głowy i popchnął ją wprost do jego erekcji. Mówił do mnie niskim33, wibrującym głosem. Zadrżałam z powodu jego słów i dotyku. – Nie dochodź dopóki ci nie pozwolę, chcę to zrobić razem z tobą. Nie odpowiedziałam. Nawet nie mogłam ponieważ zachłannie brałam go do ust. Lizał mnie, a ja jeszcze bardziej zacięcie zaczęłam go ssać. Pogładziłam obiema rękoma jego twardą erekcję tak, jak mi pokazywał i brałam do ust tak głęboko jak tylko mogłam. Wzięłam oddech tylko raz. Wciąż lizał moją łechtaczkę. Jego kutas wzrósł wściekle, więc wzięłam go jeszcze głębiej. – Dojdź Bianca – tchnął słowa z twarzą w mojej szparce34. Po chwili doszłam. Ciągle go ssałam. Doszedł w moich ustach w tym samym momencie. Przełykałam ciągle jego nasienie, kiedy

jeszcze ostatnie dreszcze orgazmu

przechodziły przez moje ciało.

33 34

Bianco, on do cipki mówił, chyba. A nie mówiłam?

130

Rozdział 21 Pan Władczy Odwrócił mnie na brzuch. Jego palce przebiegały po moich biodrach i tyłku, a ja czułam na sobie jego wzrok. – Wygląda całkiem nieźle. Twoja skóra chyba lubi dostać porządne lanie – jego dłoń powędrowała między moje nogi. Dotknął mnie delikatnie i wyszeptał do ucha. – Byłabyś w lepszej kondycji gdybym tak nie przegiął. Sposób w jaki pieprzyłem cię podczas twojego pierwszego razu… nie mogę przestać o tym myśleć35. Wciąż nie mogę również uwierzyć w to, że zachowałem się tak nieodpowiedzialnie. Co się stało z moją samokontrolą? Zamknęłam oczy. Dotknęłam jego brzucha. – Uwielbiam cię. Nie chciałabym, żeby wyglądało to inaczej36. Pogładził moje włosy. – To dlatego, że jesteś stworzona dla mnie. Ale to nie zmienia faktu, że potrzebujesz kilku dni wytchnienia. To godne ubolewania – nagle klepnął mnie w tyłek. – No dobrze, ubieraj się Jaskierku – powiedział i poszedł w stronę łazienki gdzie zostawił swoją torbę37. Wyciągnął z niej bokserki. Następnie poszedł do mojej szafy. Nie miałam pojęcia, że powiesił w niej swoje ubrania. Co ciekawe, zauważyłam zdziwiona, że w środku znajdowało się zdecydowanie więcej ubrań niż na jedną noc. Może po prostu lubił miał mieć ich dużo. Po chwili wrócił, a w ręku trzymał moją białą sukienkę w kwiatki. Podał mi ją. – Załóż tę – powiedział. Nie zaprotestowałam ponieważ lubiłam ją i była wygodna. Wybrałam biustonosz i majtki. Podążył za mną. Stanął przy szufladzie i zaczął przeglądać moją bieliznę. – Ładna bielizna – powiedział. – Zamówiłem dla ciebie kilka kompletów. Pierwsze bliższe spotkanie z twoją bielizną i cipką zakończyło się pewnymi stratami. Zaśmiałam się w głębi siebie. Dziwny, kontrolujący, ale i zabawny mężczyzna pomyślałam. Poszłam do łazienki, aby się ubrać. Towarzystwo Jamesa było dla mnie zbyt 35

Skoocz już waśd, wstydu oszczędź. Oj Bianca, a miało byd tak pięknie… 37 Przez grzecznośd nie zapytam, którą torbę tam zostawił. 36

131

rozpraszające. Następnie

napisałam

do Stephana, że jesteśmy już prawie gotowi.

Wspomniałam również, że zapukam do niego kiedy będziemy już wychodzić. Stephan zawsze wyglądał jak model, co ciekawe nigdy nie potrzebował więcej niż dziesięć minut aby przygotować się do wyjścia. Uważałam, że jest to z jednej strony wygodne, ale z drugiej bardzo irytujące. Usiadłam przy toaletce i przez minutę suszyłam włosy. Dzięki temu były prawie całkowicie proste, więc nic więcej z nimi już nie robiłam. Nałożyłam tylko na twarz delikatny makijaż. James ubrał się szybko, a następnie usiadł na łóżku i bacznie mi się przyglądał. Jego włosy wciąż były wilgotne. Założył granatowe spodenki, które pozwalały na podziwianie jego muskularnych łydek oraz jasnoszary podkoszulek, który był wystarczająco przylegający do ciała, aby przyciągać moją uwagę. To był najbardziej codzienny strój w jakim kiedykolwiek wcześniej go widziałam. Przeczesał palcami włosy i wyglądał na gotowego do wyjścia. Spojrzałam na niego. – To nie w porządku, że można wyglądać tak dobrze wkładając w to tak mało wysiłku – powiedziałam. Po prostu odwzajemnił uśmiech. Założyłam mój nowy zegarek chociaż zwykle nie nosiłam go na co dzień. Wyjątkiem była praca, gdzie zwyczajnie był wymagany. Po za tym pomyślałam, że sprawię przyjemność Jamesowi. Miałam rację. Objął moje ramiona, patrzył na mnie ciepłym wzrokiem i obserwował mnie w odbiciu lustra. Oparłam się o niego, zamykając oczy i oddałam pieszczotom. Jego dłonie były magiczne. – Zbierajmy się. Gdy wyszliśmy okazało się, że pod domem stoi limuzyna SUV. Rzuciłam w stronę Jamesa znaczące spojrzenie. – Czy to nie lekka przesada jak na zwykle zakupy? Wzruszył ramionami. – Mam coś do załatwienia, podczas waszych zakupów. Po prostu pomyślałem, że tak będzie wygodniej. Chwycił mnie za rękę i pociągnął w stronę domu Stephana. Zapukał do drzwi i Stephan otworzył je prawie natychmiast, uśmiechając się do nas szeroko. Wyszedł i zamknął drzwi. Miał na sobie spodenki w szkocką kratę i niebieski podkoszulek. Wyglądał świetnie. Pocałował mnie w policzek na przywitanie. 132

– Witaj piękna. Wyglądasz dzisiaj kwitnąco – powiedział przez co oblałam się rumieńcem. James ścisnął moją dłoń. Najpierw udaliśmy się do mojego ulubionego sklepu plastycznego. Znajdował się na drugim końcu miasta, więc byłam zaskoczona, że dostaliśmy się tam tak szybko. Przez cała drogę James obejmował mnie swoimi ramieniem. Stephan usiadł na siedzeniu obok nas, gdzie wylegiwał się w komfortowych warunkach. – Mógłbym się do tego przyzwyczaić. Dzięki za podwiezienie nas – powiedział Stephan z uśmiechem na twarzy. James przytaknął grzecznie, a następnie zaczął głaskać moje włosy. To była dość niezręczna sytuacja, ale pozwoliłam sobie na chwilę relaksu w jego ramionach. To nie było tak, że nie lubiłam jego dotyku. W rzeczywistości moja niechęć nie była spowodowana tym, że nie chciałam aby to robił. Po chwili odezwał się telefon Stephana, wyjął go i przeczytał wiadomość. – Przepraszam. Prawie jęknął podczas odczytywania jej. – Super. Damien i Murphy mają naszą linię do Nowego Jorku w tym miesiącu. Wiedziałem, że się oto starają przez ostatnie kilka miesięcy, ale nie sądziłem, że to im się uda. Ich oferta zaczyna się w tym tygodniu, więc będą z nami już w weekend. Uśmiechnęłam się. – Fajnie – powiedziałam. Zobaczyłam, że James zerka na mnie pytająco. Spróbowałam wytłumaczyć mu nieco nasz slang. – Damien i Murphy są naszymi zaprzyjaźnionymi pilotami i zawsze z nimi latamy. Po prostu dostali nowy grafik i będziemy mieć wszystkie przerwy w podróży tak jak i oni. – Melissa wręcz pokocha Damiena – wymamrotał Stephan w trakcie odpisywania na wiadomość. – Przynajmniej nie będziemy musieli już nigdy więcej patrzeć jak dobiera się do żonatego kapitana – powiedziałam zerkając na Jamesa. Nie chciałam aby poczuł się wykluczony z konwersacji. – Dlaczego miałaby go pokochać? – James zapytał Stephana.

133

– No cóż, jest kapitanem więc dostaje całkiem przyzwoitą wypłatę. Dodatkowo jest przystojnym facetem z australijskim akcentem i wygląda jak Colin Farrell38 – kiedy Stephan to mówił nawet nie odwrócił wzroku od ekranu swojego telefonu. Może plotkował z kimś o tym? Kto wie? Zaśmiałam się. – Naprawdę tak jest. Nigdy wcześniej o tym nie pomyślałam. – Melissa będzie latać za nim jak suka podczas cieczki39. Zbladłam gdy usłyszałam jakich słów użył Stephan. Nie miał w zwyczaju wyrażać się aż tak wulgarnie40, ale wiedziałam jak bardzo nie lubił Melissy. Nagrabiła sobie u niego tym jak mnie traktowała. Spojrzałam na Jamesa. Jego oczy były zimne. Coś go zmartwiło. Zmartwił się tym, że Melissa może ganiać za Damienem? Był nią zainteresowany? Dała mu swój numer telefonu, tak jak mówiła? Nie chciałam znać odpowiedzi na te pytania, dlatego odwróciłam wzrok. Jechaliśmy Ramrod Street, więc poprosiłam Jamesa o zatrzymanie się. – Moglibyśmy zatrzymać się tutaj na chwilkę? Jest tutaj miejsce, gdzie mógłbyś kupić ramy do obrazów, zresztą Stephan też chyba chciał wybrać jakieś ramki dla siebie. James po prostu skinął głową wyciągając swojego laptopa z torby. – Masz listę zakupów? – zapytał. – Tak. Wyciągnął rękę. – Dam ją Clarkowi i zrobi dla was zakupy. Stephan, jeśli również masz listę to mi ją daj. Zajmę się tym. Oczywiście sam pokryję wszystkie koszty. Zaczęłam protestować. James po prostu uniósł rękę dając mi do zrozumienia, żebym przestała, bo i tak zrobi jak będzie chciał. – Będę u ciebie przez najbliższe kilka dni. Myślę, że taki układ jest w porządku. Stephan masz ochotę wieczorem wyskoczyć z nami na kolację? Stephan nie zastanawiając się długo przyjął zaproszenie. Popatrzyłam ciepło na Jamesa. Wiedział jak mi się podlizać, to było pewne. – Lubicie oboje sushi? – zapytał James.

38

Ale przed zapyleniem naszej Góralki, czy już po? A myślałam, że wtedy jest odwrotnie, ale jak widad ktoś z nas ma braki w kynologii. 40 Aż się zrobiłam czerwona takie to było wulgarne. Wdech, wydech, uspokoid zmysły. 39

134

Oboje skinęliśmy głową. – To świetnie. Pięć minut stąd znajduje się naprawdę fajne miejsce. Podjedziemy tam jak już załatwicie wszystkie swoje sprawy – po tych słowach skupił całą swoją uwagę na laptopie. Wyszliśmy z limuzyny, uśmiechając się do siebie. – Twój chłopak jest dość apodyktyczny – powiedział złośliwie Stephan. Skrzywiłam się. – Nie jest moim chłopakiem41. Znamy się dopiero od kilku dni. Poza tym nie sądzę żeby on bawił się w chodzenie z dziewczyną. Uniósł brew. – Więc co on robi? Wskazałam dłonią na limuzynę. – Zajmuje się właśnie takimi sprawami. Myślę, że zależy mu bardziej na krótkiej, fizycznej relacji. Stephan posłał mi lekko zmartwiony grymas. – Jak się z tym czujesz? Wzruszyłam ramionami. – Sama nie wiem. Nie chcę o tym za dużo myśleć. Myślenie o czymś stałym przeraża mnie, więc właściwie może taka sytuacja będzie dla mnie idealna. Wyciągnął do mnie rękę i popatrzył zmartwiony. – Nie pozwól się zranić, Jaskierku. Drgnęłam. – Życie nas rani. Przetrwamy tak długo dopóki nas nie zabije. Przełknął i skinął głową. Wiedziałam, że chciałby powiedzieć się więcej, ale trzymał język za zębami, aby nie przypominać mi o złych rzeczach. Zatrzymałam się na chodniku przed sklepem i spojrzałam na Stephana.

41

No nie, jest tylko jej współbzykaczem i koordynatorem jej sekundowych orgazmów.

135

– Myślę, że w pewnym sensie jest dla mnie dobry. Nie mogę mu się oprzeć. Kiedy jestem z nim czuję się bezpiecznie. Czuję, że mogę stawić czoło wszelkim lękom. Znalazłam pewnego rodzaju wyzwolenie, nawet jeśli jest to trochę przerażające. Wzięłam kilka głębokich oddechów. – Myślę, że w końcu to zrobię. Pójdę na policję. Muszę im powiedzieć co widziałam – powiedziałam cicho odnosząc się do incydentu, który miał miejsce w przeszłości, ale ciągle nie dawał mi o sobie zapomnieć. Popatrzył na mnie. Wiedział o czym mówię, ale chciał wiedzieć dlaczego. – Muszę to zakończyć. To zawsze jest gdzieś w moim umyśle, nie daje mi spokoju. Jestem zmęczona życiem w ciągłym strachu. Jeśli złożę zeznania może ten potwór wyląduje za kratami i nigdy więcej nie będzie mógł mnie dotknąć. Może wymiar sprawiedliwości przyniesie chociaż pozory spokoju. Przytaknął. – Po prostu powiedz mi kiedy. Pójdę z tobą. – Niebawem. Może po ucichnięciu sprawy z Jamesem. Za tydzień albo dwa. Uścisnął moją dłoń. – Rozumiem dlaczego związki cię przerażają, nie mam na myśli tylko tych damsko- męskich. Ale to nie oznacza, że nie zasługujesz na romans z mężczyzną, albo że nie powinnaś próbować czegoś więcej. Pokręciłam głową. – Nie mogę się teraz nawet o tym myśleć Stephanie. Nie z Jamesem. Zaufaj mi, wszystko ze mną w porządku. Będę się czuć lepiej, jeśli mnie poprzesz. Objął mnie i przytulił. – Popieram wszystko co sprawia, że jesteś szczęśliwa. Ale jeśli na koniec tego wszystkiego będziesz zraniona, ten bogaty dupek będzie mnie mieć na karku. Nogi z tyłka mu powyrywam. Byłam zszokowana jego słowami, choć jego ton był łagodny. Patrzyłam na niego uważnie. Podobnie jak ja miał na swoim koncie długą i brudną historie pełną przemocy. Stephan wychowywany był w środowisku mormonów. Był staroświeckim dżentelmenem co zawsze uważałam za nieodparcie czarujące. Byłam również przekonana, że sprawiało to, iż był beznadziejnym romantykiem. Zawsze uważał, że każdy powinien być szczęśliwy z swoją 136

prawdziwą miłością. To również mnie oczarowało. Miał tak dużo głęboko zakorzenionych dobrych cech, że zawsze wierzyłam, iż wynikało to z religii jaką wyznawał. Kompletnie jednak nie pasował do wzorców, które reprezentowali jego rodzice. Stephan miał dziewięć lat kiedy jego wujek zaczął wykorzystywać go seksualnie. Popapraniec był bratem jego ojca i filarem swojej religijnej społeczności. Zajmował stanowisko kilka stopni wyżej niż jego brat. Ojciec Stephana patrzył na niego z podziwem. Kiedy dziesięcioletni Stephan znalazł w sobie odwagę i powiedział o wszystkim ojcu, to został ostro skarcony. Stephan powiedział mi, że ojciec nigdy dotychczas nadużywał na nim przemocy, ale później robił to nałogowo. Nazywał go „kłamcą”, wciąż obwiniając za wydarzenia, które według niego nigdy nie miały miejsca. Obrażał Stephana na każdym kroku, za każdy drobiazg. Nazywał własne dziecko pedałem i chodzącym złem. Bił go coraz mocniej dlatego Stephan zaczął się bronić. Był dużym dzieckiem. Powiedział mi,

że bronienie się przed własnym ojcem wychodziło mu całkiem nieźle.

Stephan znosił przemoc do czternastego roku życia. Kiedy miał już dość nie dbał nawet o to czy przeżyje. Pewnego razu przyznał się rodzicom, że jest gejem. Jego ojciec pobił go wtedy tak solidnie, że Stephan postanowił ich opuścić. Zawsze brzydził się przemocą, ale dzięki ojcu, który był zwyrodnialcem miał z nią do czynienia od najmłodszych lat. Szturchnęłam go w żebra. – Przecież nienawidzisz przemocy – powiedziałam. – Tak to prawda, ale jestem w tym dobry. Założę się, że Cavendish nigdy nie musiał walczyć, aby przetrwać. Wzdrygnęłam się na samą myśl o tamtych złych dniach. – Nie dojdzie do tego, dobrze? Po zakończeniu naszej znajomości wszystko będzie ze mną w porządku, więc nawet nie myśl o skopaniu mu tyłka. Stephan przytaknął, ale nie byłam do końca przekonana czy się ze mną zgodził. W końcu weszliśmy do sklepu. Wyczerpaliśmy limit rozmawiania o nieprzyjemnych rzeczach.

137

Rozdział 22 Pan Ubóstwiający Stephan udał się od razu do działu z ramkami, a ja z koszykiem poszłam uzupełnić zapasy. Poszło mi to całkiem nieźle, bo byłam w nastroju do tworzenia. Wzięłam różnej wielkości płótna, a także kilka sztuk papieru akwarelowego. Wybrałam też kilka nowych farb. Szukałam szczególnie jednej: perfekcyjnie niebieskiej. W końcu wybrałam nieomalże tuzin akwareli, które spodobały mi się. Zaopatrzyłam się także w kilka rzeczy do sprzątania, ponieważ ceny w tym sklepie były akurat niższe niż w innych miejscach. I właśnie to było magnesem, który przyciągał mnie tutaj po zaopatrzenie z drugiego końca miasta. Dobre pięć minut zajęło mi znalezienie małego pędzelka do malowania szczegółów. Stosunkowo często go używałam. Kiedy włosie zaczynało mięknąć nie dawało się do malowania. Kupiłam dwa pędzle oraz farby olejne ponieważ mogłam sobie na to pozwolić dzięki temu, że ktoś inny zrobi za mnie spożywcze zakupy. To było miłe uczucie. Prawie ulga, że mogłam pozwolić sobie na kilka dodatkowych bajerów związanych z moim ukochanym hobby. Starałam się nie czuć winna przez to, że ktoś mi pomaga w ten sposób. Ale ciężko było odrzucić jego ofertę, a raczej rozkaz. Mój koszyk był pełny kiedy w końcu znalazłam Stephana, który ciągle zastanawiał się nad wyborem ramek. Był bardzo wybredny jeśli chodzi o wystrój domu. To dodatkowo mi schlebiało, że wybrał moje obrazy do udekorowania prawie każdej ściany. Pokazał mi pięć, które wybrał i poprosił o pomoc. Te, które przyciągnęły mój wzrok były ciężkie, ciemne i rzeźbione. – Wybierz te – powiedziałam. Spojrzał na mnie i wysłał mi swoje najlepsze spojrzenie niczym kot w butach. Uśmiechnęłam się i zaczęłam składać ramki . Zrobiłabym to tak czy inaczej. Uwielbiałam pomagać mu w wyborze ramek do moich obrazów. A nie okłamujmy się sam by tego dobrze nie zrobił. Odwzajemnił mój uśmiech. Był zapatrzony w swój telefon kiedy zajmowałam się ramkami. Z nas dwóch to on był maniakiem, który ciągle pisał wiadomości, aktualizował swojego Facebook’a i dodawał nowe wpisy na Twitterze. Podeszłam jako pierwsza do kasy. Byłam przepełniona wyrzutami sumienia gdy

suma

do zapłacenia była wyższa niż

początkowo zakładałam. Naprawdę nie chciałam oddawać tych kilku zbędnych tak naprawdę rzeczy. To byłby wstyd, który, znając mnie, nie dawałby mi o sobie zapomnieć przez 138

najbliższy rok. Suma była jeszcze wyższa po zakończeniu kasowania. Miałam kartę debetową, którą podałam kasjerce. – To wszystko zostało już zapłacone proszę pani – zaniemówiłam kiedy kasjerka pakowała moje zakupy. Czułam się wdzięczna i bezradna jednocześnie. Zapewne do jego sprawka, pomyślałam z roztargnieniem. Zakupy Stephana również zostały zapłacone, choć ich wartość nawet w połowie nie była przybliżona do mojego rachunku. – To nie jest odpowiednie, że pozwalamy mu na robienie tego wszystkiego, prawda? – zapytałam Stephana. Wzruszył ramionami. – Dlaczego? To miło z jego strony. To nie przestępstwo, że ma bzika na twoim punkcie. Spotkaliśmy się z Clarkiem mniej więcej w połowie drogi na parkingu. Wziął od nas nasze zakupy. Udało mu się dojść szybciej do auta, zapakować reklamówki i jeszcze zdążyć otworzyć dla nas drzwi. Skinęłam i uśmiechnęłam się uprzejmie. – Dziękujemy ci Clark – powiedziałam. Posłał

w moją stronę zaskakująco nieśmiały uśmiech. Był wysokim dobrze

zbudowanym ciemnoskórym mężczyzną. Jego drogi garnitur wyglądał bardzo profesjonalnie. Sprawiał wrażenie groźnego, ale miał piękny uśmiech. Skinął grzecznie głową. – Cała przyjemność po mojej stronie pani Karlsson – powiedział, zaskakując mnie tym, że znał moje nazwisko. Wślizgnęłam się na siedzenie obok Jamesa. Rozmawiał przez telefon z otwartym laptopem na kolanach. Nie popatrzył na mnie, ani nawet nic nie powiedział, po prostu położył dłoń na moim kolanie kiedy usiadłam obok niego. Stephan zadowolony siadł na swoim miejscu. Śmiało mogłam powiedzieć, że uwielbiał

wręcz królewskie traktowanie, które

mogliśmy przeżyć tego dnia. Protestowałam, odmawiane sobie było czymś łatwym, ale odmawianie Stephanowi… Kiedy Clark ruszył James wciąż rozmawiał przez telefon. Rzucał krótkie, cięte riposty do jakiegoś nieszczęśnika, którego miał na linii. Jego ręka zacisnęła się na mojej nodze, kiedy nagle zesztywniał. – Jeśli będę musiał znaleźć nowego kierownika moich nowojorskich biur, uwierz mi zrobię to. Oczekuję, że ludzie z którymi pracuję będą wysoko wykwalifikowani. Obecnie reprezentujesz wręcz przeciwną opcję – powiedział, przy czym ścisnął moją nogę jeszcze

139

bardziej. Spojrzał na mnie z roztargnieniem, a jego uścisk przekształcił się w przepraszające głaskanie. Po chwili Clark zatrzymał się przy restauracji sushi. To musiała być ta o której wspominał wcześniej James. Ciągle wisiał na telefonie, nic nie mówił po prostu słuchał i ściskał moją nogę. Clark wrócił po chwili

załadowany torbami z sushi. Ruszyliśmy

ponownie. Założyłam, że pewnie wracamy do domu. – Jak to jest, że ja mogę być nieobecny przez tydzień, a nawet miesiąc, a wszystko i tak jest w porządku? To wydaje się być oczywiste, że należy do to kompetencji kierownictwa – powiedział James wzburzonym głosem. Zerknęłam w konsternacji na Stephana. Oczywiście gapił się w swój telefon. Niepewnie dotknęłam dłoni Jamesa. Następnie powędrowałam do jego ramienia, ostrożnie omijając blizny, które były widoczne na jego nadgarstku. Byłam ciekawa co to za blizny, ale oczywiście nie zapytałam. Mogłoby to spowodować, że on zacząłby wypytywać o moją przeszłość. Chwyciłam go za biceps i potarłam niepewnie. Nie byłam przyzwyczajona do takich gestów. Oparłam się

policzkiem o jego plecy, kiedy

pochylił się do przodu. Przesunęłam dłoń na jego nogę, następnie na ramię i zaczęłam speszona masować go. Zamarł przez mój dotyk. Zaczęłam się wycofywać. Odsunął telefon od ucha. – Przestań – powiedział i położył sobie moją dłoń na swojej nodze. Żadne z nas nie było skłonne do czułych gestów, ale ten nie wydawał się być nie na miejscu. Potarłam delikatnie jego nogę. Wydawało mi się, że krok po kroku zaczyna się relaksować. – Niech tak się stanie. To jest twoja ostatnia szansa i albo się uda, albo nie – powiedział i zakończył rozmowę. Zamknął laptop i umieścił go w torbie, która była na podłodze. Oszczędził sobie spojrzenia na Stephana, który był i tak zajęty swoim telefonem. Chwycił mnie za tył głowy, ścisnął moje włosy i zaczął całować. To był gorący pocałunek, który próbowałam bezskutecznie przerwać. To nie było coś na co miał patrzeć Stephan. Chwycił mnie jeszcze mocniej, penetrując moje usta językiem. Właśnie zaczęłam mięknąć, kiedy się odsunął. – Szaleję, kiedy mnie dotykasz

– wyszeptał szorstko. – Pamiętaj o tym kiedy

dotkniesz mnie kolejny raz przy innych ludziach. Publiczność czy nawet przebywanie w miejscu publicznym, nie powstrzyma mnie przed dotknięciem cię. To moje jedyne ostrzeżenie.

140

Usiadł ponownie, ale przyciągnął mnie blisko siebie. Czy on chciał tak ryzykować przy Stephanie? Nie wiedziałam. – Jak zakupy? – zapytał. – Świetnie. Dziękuję ci ekhm, no wiesz za zapłacenie za nie. Zaskoczył mnie tym, że pocałował mnie ponownie. – Dziękuję za wszystkie te wspaniałe obrazy, które hojnie mi podarowałaś. Zaczerwieniłam się. Nie czułam się luksusowo, kiedy słyszałam komplementy. A pochwalanie moich prac było nowością ponieważ mało kto je widział. Stephan w końcu odłożył swój telefon. Wyciągnął obraz z torby i pokazał go dumnie Jamesowi. – Sam powiedz, nie jest wspaniały? –zapytał dumnie. – Ona nawet sama złożyła ramkę. James bacznie obserwował obraz. – Owszem jest. – Mój cały dom jest wypełniony jej obrazami. Powinniśmy zjeść u mnie żebyś mógł je wszystkie obejrzeć, co ty na to? James zgodził się chętnie. – Tak, dlaczego nie. Dziękuję za zaproszenie. Mam do ciebie prośbę Stephan – James mówiąc to objął mnie mocniej ramieniem. To tak jakby się bał, że ucieknę gdy usłyszę jego kolejne słowa. – Jasne stary. Co jest? – Uważnie i intensywnie przestudiowałem obrazy Bianci i myślę, że są naprawdę dobre. Co ty na to, żeby pokazać je w galerii? – zaczął James. James zakrył mi usta dłonią kiedy próbowałam coś powiedzieć. – Mam galerię w Nowym Jorku. Zadbam o to, żeby moi ludzie się wszystkim zajęli. Jak widzisz już zaczyna protestować. Musisz pomóc mi ją nakłonić do tego – odkrył moje usta, ale zwyczajnie zaniemówiłam. – Odkąd byłem nastolatkiem jestem kolekcjonerem sztuki. Znam się na tym. Mam do tego dobrego oko i uwierz mi ona ma prawdziwy rzadki talent – kontynuował James, kiedy żadne z nas nic nie mówiło. Stephan spojrzał na niego zaskoczony, robiąc później zadowoloną minę. 141

– Tak masz rację. Musisz się zgodzić Jaskierku. Będę poważnie wkurzony, jeśli tego nie zrobisz. Powiedziałam pierwszą rzecz, która przyszła mi do głowy. – Większość z nich to krajobrazy pustynne. Nie ma w nich niczego, co mogłoby się spodobać w Nowym Jorku. Nie wiem dlaczego akurat to powiedziałam. Już jakieś głupie szczegóły były w mojej głowie.

James uśmiechnął się triumfalnym uśmiechem. To było fascynujący uśmiech

zdobywcy. Właśnie dałam mu do zrozumienia, że osiągnął to co chciał. – Nigdy nie wiesz co spodoba się ludziom. Zostaw tę kwestię moim ludziom. Mam też galerię w Los Angeles, a nawet małą tutaj w Vegas. Choć ta tutaj jest tylko atrakcją dla turystów. Nie brałem nawet jej pod uwagę. Wszystko czego potrzebuję to obrazy, które chcesz pokazać. Wyślę ci próbkę tego, jak mogłaby wyglądać twoja wystawa zanim ją otworzymy. Myślę także, że niektóre twoje prace, które masz w domu mogłabyś sprzedać za naprawdę dobre pieniądze, jeśli oczywiście chcesz wziąć taką opcję pod uwagę. Wróciłam pamięcią do obrazów, które ode mnie zabrał. – Więc po to zabrałeś moje prace? Na próbę do swojej galerii tak? Popatrzył na mnie jak szaloną. – Nie oczywiście, że nie. Te, które otrzymałem od ciebie są do mojej prywatnej kolekcji. Oboje zdecydujemy, które ewentualnie damy do galerii na próbę. Poczułam falę niepewności. – Nie mam żadnego warsztatu plastycznego, wykształcenia, doświadczenia. Ja… Zatkał mi usta. – Nikt o to nie dba. Pasja i miłość do malowania są najważniejsze. Albo to masz albo nie masz. Ty to masz. Teraz powiedz mi, że się zgadzasz. Nie powiedziałam ani tak ani nie, po prostu oszołomiona siedziałam cicho. Chciałam tego, pragnęłam tego niesamowicie, ale nigdy nawet nie przypuszczałam, że będę mieć okazję, aby spełnić swoje marzenie. Miałam świadomość tego, że to nie stałoby się gdyby nie miliarder, który miał obsesję na każdym punkcie mojego życia. Przypuszczałam, że to było moje największe zastrzeżenie w tym wszystkim. W fakcie, że to była kolejna sprawa świadcząca o tym, że miał bzika na moim punkcie.

142

– Przypuśćmy, że coś sprzedam. Oczekujesz, że dostaniesz swoją działkę tak42? – zapytałam w końcu. Popatrzył na mnie z uniesionymi brwiami. – Nigdy o tym nawet nie pomyślałem – powiedział. Odniosłam wrażenie, że czuł się urażony moim pytaniem. – Poczułabym się lepiej gdybyś jednak dostał swoją działkę. Po za tym trzeba wnieść jakiś wkład pieniężny, aby wystawa odbyła się w galerii, czyż nie ? Westchnął. – Owszem, zwykle jest taka procedura – powiedział ostrożnie. Stephan wybuchnął nagle pełen irytacji. – Och, na litość boską Bianca! Jak możesz się tak upierać? Masz niezwykłą okazję, aby spełnić swoje marzenie. Twoje prace albo się sprzedadzą albo nie. Spróbuj. Co cię powstrzymuje? – mówił swoim najpewniejszym tonem. – No dobrze, zgadzam się. Kiedy powinniśmy wybrać próbki? James uniósł mnie i położył sobie na kolanach. Całował mnie namiętnie tak jak w sypialni gdy byliśmy sami. – Dziękuje kochanie – wyszeptał mi do ust, po czym zaczął całować mnie ponownie. Jego dłonie spoczywały mocno zaciśnięte na moich biodrach. Ale jego usta były niesamowicie obsceniczne. Nie mogłam zapomnieć, że Stephan siedzi obok nas, ale nie mogłam się powstrzymać. Próbowałam stłumić jęk, kiedy jego język penetrował moje usta. Ugryzł mnie mocno w wargę. Dyszałam, moje dłonie ściskały jego twarde ramiona. Czułam jego erekcję. Kiedy jego język znowu penetrował mnie ponownie, zassałam go. To sprawiło, że odsunął się. Popatrzył na mnie gorącym, ale również bardzo surowym wzrokiem. – To sprawiło, że będę musiał cię przelecieć kochanie – wyszeptał, ale zdawałam sobie sprawę, że Stephan mógł nas usłyszeć, bo w końcu siedział blisko nas. Spojrzałam na niego. – Sam zacząłeś. Usłyszałam, jak Stephan zaśmiał się. James po prostu uśmiechnął się złośliwie.

42

Bianca, ty to czasami jak coś walniesz, niczym łysy grzywką o kant stołu 

143

Rozdział 23 Pan Nieprzewidywalny Lunch przebiegał w miłej atmosferze. James i Stephan coraz bardziej się ze sobą spoufalali. Żartowali kiedy spożywaliśmy sushi w jadalni domu Stephana. Oczywiście James miał rację – sushi było wyśmienite. A wybór jakiego dokonał Clark był ogromny- było tego wystarczająco dużo, aby wyżywić co najmniej dziesięć osób. Dzielnie nalegałam, aby jeść pałeczkami. Na dobry początek wybrałam sushi z serkiem Philadelphia i tempurę z krewetkami, które maczałam obficie w sosie sojowym z dodatkiem chilli. – Dołączysz do nas w piątek wieczorem w Nowym Jorku? Ta sama godzina, ten sam bar co ostatnio – Stephan zapytał Jamesa. James wyciągnął rękę i położył ją na moim karku. – Właściwie to miałem nadzieję, że Bianca zechce obejrzeć mój apartament w piątek. Mógłbym cię porwać na ten wieczór kochanie? Przełknęłam kęs krewetki. Byłam więcej niż tylko trochę ciekawa pokoju zabaw o którym wspominał. Dreszcz przeszedł przez moje ciało na samą myśl o tym. – Tak, możesz – powiedziałam. James popatrzył na mnie gorącym spojrzeniem, a następnie wrócił do rozmowy z Stephanem. Po lunchu James zwiedził dom. Ponownie uważnie przyglądał się każdemu mojemu obrazowi tak jakby od tego zależało jego życie. Zrobił nawet kilka zdjęć telefonem. Zostaliśmy u Stephana do późnego popołudnia. Obaj znaleźli wspólny język. Rozmawiali o wszystkim począwszy od polityki, sportu, filmów, a kończąc na samochodach. Milczałam. Obserwowałam jak dwaj ważni w moim życiu mężczyźni rozmawiają jakby znali się od zawsze i jakby było to najbardziej naturalną rzeczą. Kiedy skończyli rozmawiać zaczęliśmy oglądać telewizję. W swoim domu nie miałam telewizora, więc dom Stephana był jedynym miejscem w którym mogłam to zrobić. Obejrzeliśmy kilka odcinków New Girl, show, które oglądałam ze względu na Stephana i niedawno uświadomiłam sobie, że nawet podoba mi się ten program. Byłam kilka odcinków wstecz, ale właściwie nigdy nie byłam na bieżąco. Śmiałam się podczas oglądania. Odniosłam wrażenie, że Jamesowi również podoba się program, chociaż jego uwaga skupiona była bardziej na mnie niż na ekranie telewizora. Uśmiechał się i przytulał mnie, trzymając mnie przy sobie. Uwielbiałam jego dotyk, więc nie 144

protestowałam chociaż to wszystko było dla mnie trochę surrealistyczne. Kiedy skończył się trzeci odcinek wstałam. – Idę do siebie przygotować

kolację – powiedziałam. Była prawie 16:30. –

Zamierzam zrobić grillowanego kurczaka z szparagami i kaszą kuskus. Wszystkim pasuje? – zapytałam. Zaproponowałam jeden z moich najzdrowszych posiłków starając się tym samym zaspokoić preferencje Jamesa. – Brzmi świetnie! Uwielbiam marynatę, którą robisz do tego kurczaka Bee – powiedział Stephan. – Nie mogę się doczekać – dodał James. Stephan wciąż oglądał telewizję. – Potrzebujesz pomocy? – zapytał mnie. – Właściwie to nie. Dam sobie radę. Napiszę ci kiedy kolacja będzie gotowa. – Muszę wykonać kilka telefonów – powiedział James kiedy przekroczyliśmy próg mojego domu. Trzymał w ręku torbę z laptopem. – Gdzie mogę chwilę popracować? Wzruszyłam ramionami. – Gdzie chcesz. Tylko nie bezpośrednio na mojej drodze jak będę gotować. Rozłożył się w jadalni. Pracując obserwował mnie jak gotowałam. Odbierał telefon za telefonem, prawie cały czas. Nagle przeklął. Odwróciłam się zaskoczona. – Zapomniałem o piątku – powiedział oschłym poirytowanym tonem. – Kompletnie wypadło mi to z głowy. Kurwa – słuchał kogoś kogo miał na linii przez chwilę, patrząc wzburzonym wzrokiem. – Tak, tak zrób to. Wiem. Olej to. Powiedziałem zrób to. Popatrzył na mnie zakłopotany. Kiedy skończył rozmawiać zamknął oczy i zaklął. Wróciłam do gotowania. W młodym wieku nauczyłam się, że lepiej nie być wścibskim, więc nie drążyłam tematu. Jeśli będzie chciał mi powiedzieć co się stało to sam to zrobi. Ale nie ukrywam, że ciekawość mnie zżerała. – Zapomniałem o imprezie charytatywnej, której nie mogę opuścić. Jest w piątek wieczorem – powiedział ostrożnie. – Nie powinienem być tam dłużej niż do 22, więc resztę nocy możemy spędzić razem. Możesz oczywiście być

u mnie, kiedy mnie nie będzie.

Postaram wymknąć się najszybciej jak to będzie możliwe.

145

Cała zesztywniałam, zdając sobie sprawę, że to właśnie ta część w stylu:„ żadnych randek” i „żadnego publicznego pokazywania się”. Chce żebym została w domu jak jakiś brudny sekret, o którym nikt się nie może dowiedzieć, kiedy on będzie na imprezie. – W porządku – powiedziałam starając się zachować jak najbardziej neutralny ton. – Wolę raczej zostać w hotelowym pokoju. Zaczynam rano pracę. I tak w piątek w nocy zamierzałam wrócić do hotelu. – Wolałbym jednak żebyś została na noc – powiedział najbardziej uprzejmie jak tylko mógł. – Obiecuje, że rano się nie spóźnisz. Rzuciłam

w

jego

stronę

znaczące

spojrzenie,

ale

szybko

wróciłam

do

przygotowywania kurczaka. – Skoro wychodzisz w piątek w nocy, ja wracam do hotelu. Wciągnął powietrze. – Jesteś zła? – zapytał zaniepokojony. – Nie, nie jestem – odpowiedziałam. – Dlaczego nie chcesz zostać w piątek na noc? – Po prostu nie chcę. – Co mogę zrobić abyś zmieniła zdanie? – zapytał uwodzicielskim tonem. – Nic nie możesz zrobić, nawet nie próbuj. Mamy układ, który oparty jest jedynie na naszych preferencjach. Ta jest jedną z nich. Mój głos był chłodny i stawał się coraz bardziej oschły. Nie byłam zła. Byłam… pogodzona. Pogodzona z tym, że będę czuć rozczarowanie. – Co jeśli powiem, że to rozkaz? – zapytał surowym tonem. Popatrzyłam na niego bez wyrazu. Starałam się zachowywać pozory najlepiej jak tylko mogłam. – Wtedy nasza znajomość skończy się szybciej, niż zdążę sobie to uświadomić. Zacisnął szczękę. – Nie mogę się z tego wycofać. To organizacja dobroczynna mojej matki. Muszę tam być, a nawet powiedzieć kilka słów.

146

Nie przegapiłam faktu, że nawet nie zaproponował mi żebym poszła z nim. – Nie mam pojęcia dlaczego tak na to naciskasz. Śpię w hotelu. W czym problem? – moje słowa obrastały w furię. – Nie mogę wrócić do Vegas, aż do poniedziałku. Nie zobaczymy się przez kilka dni – powiedział jakby chciał wyjaśnić swoją reakcję. Wzruszyłam ramionami. – W czym widzisz problem? Po prostu zadzwoń jak będziemy w tym samym mieście. Mój głos stał się jeszcze bardziej oschły. Mogłam usłyszeć w podświadomości głos matki. Zwykle słyszałam go tylko wtedy, kiedy byłam głęboko wstrząśnięta. James miał na mnie duży wpływ. Nie chciałam sobie tego uświadomić, ale nawet moja podświadomość zdawała sobie z tego sprawę. Przysunął się do mnie i chwycił mnie delikatnie za włosy odchylając do tyłu moją szyję. – Naprawdę jesteś na mnie aż taka odporna? Zaczęłam głęboko oddychać, ale odpowiedziałam wystarczająco spokojnie. – Wytrzymałam bez seksu dwadzieścia trzy lata. Kilka dni wstrzemięźliwości z pewnością mnie nie zabije. Jak myślisz co zrobię kiedy zakończymy naszą znajomość? Wątpię żebym znalazła kolejnego kochanka tak od ręki. Byłam coraz bardziej ironiczna. Uświadomiłam sobie, że próbowałam go sprowokować. Przychodziło mi to z dużą łatwością. Utwardzało to tylko moje silne emocje. To zarówno przerażało jak i pobudzało moje podniecenie. Warknął, dosłownie warknął. – Zamierzam cię za to ukarać. – Tak, wiem. Nieomalże rzucił się w stronę jadalni, usiadł wzburzony na krześle. Nagle wydawał się być za duży dla tego pokoju z tymi swoimi dzikimi i wściekłymi oczami. – Igrasz ze mną. Jego ocena sytuacji i zachowanie zaskoczyło mnie. Wysłałam mu pytające spojrzenie. – Właśnie tak to odbierasz? - zapytałam oszołomiona. Przetarł dłonią twarz, a następnie swoje złote włosy.

147

– Stawiasz mnie w kłopotliwym położeniu, a mimo to pozostajesz niewzruszona. Czekasz, aby znaleźć powód żeby zakończyć naszą znajomość, prawda? Właśnie tak to teraz odbieram. Doprowadza mnie to do pierdolonego szaleństwa. Nie mam pojęcia co przechyliło szalę na moją niekorzyść. Skończyłam przygotowywać kurczaka. Zanurzyłam go w marynacie i włożyłam do lodówki, aby zamarynował się przed grillowaniem. Zajęłam się szparagami. – Nie wiem co ci mogę powiedzieć James – odpowiedziałam w końcu. – Być może nie mogę ci dać tego, czego ode mnie oczekujesz. – Chcę ciebie! – aż podskoczyłam, kiedy uderzył pięścią w stół. – Nigdy więcej tego nie rób. Jeśli kiedykolwiek podniesiesz na mnie rękę będę mieć powód o którym wspominałeś – powiedziałam cicho, obserwując jego zaciśniętą dłoń. Popatrzył na mnie skruszony. Wiedziałam po jego reakcji, że strach, który gdzieś zawsze był w nim głęboko zakorzeniony ukazał się. James podszedł do mnie. Próbowałam się nie trząść. Postanowiłam stawić czoło lękowi, a nie zwijać się w kulkę jak miałam to robić w zwyczaju jako dziecko. Objął mnie bardzo ostrożnie od tyłu. Pozwoliłam mu na to ponieważ czułabym się jak tchórz jeślibym uciekła. – Nigdy bym tego nie zrobił, musisz mi uwierzyć. Nigdy nie podniósłbym na ciebie ręki. Przepraszam, jeśli cię przeraziłem. Wzruszyłam ramiona. To był mój instynktowny odruch. – Nigdy wcześniej tego nie zauważyłem ale przerażam cię prawda? – zapytał z dziwną nutką w głosie. Próbowałam skupić się na myciu i łamaniu szparagów. – Zaczynamy się ponownie bawić w wymianę informacji? – zapytałam figlarnie. Wypuścił powietrze. - Co chcesz o mnie wiedzieć?

Pytanie pojawiło się natychmiast w mojej głowie. Nienawidziłam tego, ale chciałam wiedzieć więcej. – Kiedy uprawiałeś ostatni raz seks zanim przespałeś się ze mną? Przeklął. 148

– Nie sądzę, że chcesz to wiedzieć. Nie uważam, aby odpowiedzenie ci na to pytanie było dobre dla kontynuowania naszej znajomości. Wzruszyłam delikatnie ramionami. Przeklął ponownie. – To wzruszanie ramionami niesamowicie mnie irytuje! Co to ma znaczyć? Masz gdzieś to co mówię, czy chodzi o coś innego? Wzruszyłam ramionami ponownie. – To znaczy powiedz mi albo nie mów nic. Ale jeśli chcesz wyciągnąć ode mnie informacje to musisz podzielić się ze mną swoimi. – Jakieś osiem dni wcześniej tak myślę. Dzień wcześniej zanim cię poznałem – powiedział. Poczułam, że obserwuje mnie niczym jastrząb. Więc jest tak jak przypuszczałam, pomyślałam. Starałam się zachować pokerową twarz. Po prostu skinęłam choć z niewytłumaczalnych przyczyn poczułam ucisk w piersi. – Tak przerażasz mnie – powiedziałam po długiej chwili milczenia, kiedy w końcu przemyślałam jego pytanie. – Ale jestem nieodwołalnie popieprzona, więc to mnie właściwie też podnieca. Uważam, że to wyzwolenie pozwalać komuś sprawować nade mną kontrolę. Komuś kto sprawia, że drżę ze strachu. Spędziłam kawał mojego życia na uciekaniu przed tym co mnie przeraża, więc to jest pouczające doświadczenie. Mówiłam cichym głosem, ale ten cholerny akcent powrócił. Zesztywniał i popatrzył na mnie przerażony. Spojrzałam przez ramię zaskoczona. – Czy to nie jest niezwykłe? Czy to nie rodzaj gry? Ja po prostu zakładałam, że większość kobiet, które lubią łączyć ból z przyjemnością są takie jak ja. Ale przypuszczam, że jesteś pewnie większym ekspertem w tej dziedzinie niż ja. Obserwowałam go uważnie. Na jego twarzy malowało się napięcie,

chociaż

zauważyłam, że starał się to ukryć. – Nie chcę żebyś się mnie bała – powiedział surowym głosem. – Chcę cię, żebyś się denerwowała, płoszyła i ulegała, ale nie chcę żebyś czuła strach. Pragnę żebyś mi zaufała. Po prostu mrugnęłam w rozterce. – Przepraszam. Wróciłam do gotowania. Nic więcej nie powiedział.

149

Rozdział 24 Pan Uroczy – Czasami mówisz z dziwnym akcentem. O co chodzi? – zapytał przerywając długie milczenie. To była wręcz ulga kiedy coś zrobił, odezwał się,

a nie tylko patrzył na mnie

zamyślony. Nie odpowiedziałam na jego pytanie. Wolałabym aby nie zwrócił na to uwagi. – Tak szybko kolejna wymiana informacji? – zapytałam chłodno. – Myślałam, że ostatnia była wystarczająca jak na jedną noc. Nie odzywał się przez dłuższą

chwilę.

Nawet bez patrzenia w jego stronę

wiedziałam, że był zły. – W porządku. Pytaj o co chcesz – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Z iloma kobietami spałeś? – zapytałam i niemal natychmiast poczułam ochotę, aby kopnąć się w tyłek. Jeśli zamierzałam ujawnić tak lekkomyślnie swoje uczucia, to powinnam była zadać inne pytanie. – Z wieloma, nigdy nie liczyłem. Nie ma czym się chwalić. W przeciągu ostatnich pięciu lat przeważnie były to uległe. Większość to krótkotrwałe znajomości. – Czy kiedykolwiek byłeś w poważnym związku? – wypaliłam mając nadzieję, że sam nie będzie próbował mnie o to pytać pomimo, że miałam świadomość, iż odpowiedział już na jedno moje pytanie. – Właściwie to nie. Chociaż była jedna dziwka w szkole średniej. Potem spotykałem się z kobietami, które miały szczególne upodobaniami, ale nigdy nie było między nami nic więcej niż seks i dominacja. Westchnęłam. Nie wiedziałam czy czuję ulgę, czy przerażenie. Jednak postanowiłam o tym pomyśleć później. – Dobrze. Urodziłam się w Stanach – zaczęłam. – Jednakże moi rodzice urodzili się w Szwecji. Mówili z twardym akcentem. Miałam nieznaczny akcent, aż do ich zniknięcia z mojego życia. Starałam się go pozbyć i myślę, że mi się udało, ale czasami powraca sama nie wiem dlaczego. – Jest słodki. Nie wiem dlaczego chciałaś się go pozbyć. 150

Wzruszyłam delikatnie ramionami. Nie patrzyłam na niego. – Stephan i ja wyróżnialiśmy się. Uczęszczaliśmy razem do szkoły średniej tutaj w Vegas, nawet wtedy byliśmy nierozłączni. Nie chciałam, aby wyróżniało nas coś innego niż dziwny akcent. Byliśmy dwójką przyjaciół, zauważalną w tłumie ze względu na nasz wzrost. Zawsze przerastaliśmy wszystkich o głowę. Spojrzałam na niego. Obserwował mnie. Po chwili zdałam sobie sprawę, że był szczęśliwy dzięki informacjom, którymi się z nim podzieliłam. Zamilkłam. Również się nie odzywał. Czekał czy powiem coś jeszcze. Byłam tym trochę przerażona. W końcu odpuścił i powrócił do pracy, a ja wyszłam umieścić kurczaka na grillu. Napisałam do Stephana, że kolacja będzie gotowa za dwadzieścia minut. Przyszedł z butelką czerwonego wina. Posłałam mu wymuszony uśmiech. Oboje wiedzieliśmy, że tylko on będzie pił. Uśmiechnął się również. Poszedł bezpośrednio do kuchni, aby otworzyć wino i nalać sobie kieliszek. – Masz ochotę się napić? – zapytał uprzejmie. James pokręcił przecząco głową i szybko skończył rozmawiać przez telefon. Ja również odmówiłam. James popatrzył na mnie ciepło. Nie lubił alkoholu, to było pewne. Podałam kolację jak tylko była gotowa. Podczas jedzenia nie było nawet cienia skrępowania, jedliśmy i przyjaźnie rozmawialiśmy. Czułam się doceniona. Obaj chwalili przygotowany przeze mnie posiłek. – Bianca powiedziała mi, że chodziliście razem do ogólniaka. Stephan roześmiał się. Zerknął na mnie zaskoczony. – To prawda – powiedział. – Nazywali nas Ken i Barbie. Wszyscy myśleli, że byliśmy parą dlatego, że nosiłem jej plecak i odprowadzałem ją na zajęcia. James uśmiechnął się uroczo. Podstępny drań, pomyślałam. Przejrzałam go. Zamierzał wyciągnąć trochę informacji od Stephana. – Bianca nie przyznawała się, ale czuła się zażenowana przez swoje przezwisko – kontynuował Stephan. James był oczarowany i uśmiechał się jeszcze szerzej. Facet dostawał to czego chciał. – A co jeśli chodzi o jej obecne przezwisko? Skąd się wziął Jaskierek? – Pamiętasz stary film „Princess Bride?” – Stephan bez zawahania zapytał Jamesa, a pytany skinął głową.

151

– Kiedyś uwielbialiśmy ten film. To… – Stephan spojrzał na mnie kiedy zrobił przerwę. – W miejscu, w którym często przebywaliśmy wyświetlano wieczorowe pokazy filmów. Tylko jeden film każdego wieczoru, zawsze ten sam. Umieliśmy zacytować każdy wers. Tak jakoś zacząłem nazywać ją Księżniczką Jaskrem.

Musisz przyznać, że jest

podobna do aktorki grającej w filmie księżniczkę. Kiedy byliśmy nastolatkami, czasami zachowywała się jak wyniosła dumna księżniczka, ale w stosunku do mnie zawsze była słodka. Na początku wkurzała się jak ją tak nazywałem, ale z czasem przywykła i tak przyjęło się nazywanie jej Jaskierkiem. – Dobry film. Aż poczułem ochotę, aby obejrzeć go ponownie. Nie widziałem go od czasów dzieciństwa – powiedział James wciąż się uśmiechając. – Nie mogę teraz przestać o tym myśleć. Mam ten film u siebie. Lody też. Co na to powiesz Jaskierku? Film i deser u mnie? Zgodziłam się chętnie. Stephan wyszedł,

aby wszystko

przygotować, a my

zostaliśmy i wzięliśmy się za sprzątanie. James uparł się, że chce pomóc. Posprzątał wszystko ze stołu i zmył naczynia, kiedy ja wkładałam resztki jedzenia do lodówki. – Chyba nie do końca zrozumiałam kiedy mówiłeś żadnych randek i prywatnych spraw – powiedziałam ostrożnie. – Spędzanie czasu z moim najlepszym przyjacielem i oglądanie razem filmów brzmi dość prywatnie. Obrócił się i spojrzał na mnie zaskoczony. – Nigdy nie powiedziałem, że tego nie chcę. Zamierzam sprawić, aby nasza znajomość była bardzo osobista Jaskierku. Poczułam się zakłopotana słysząc jego odpowiedź. Nawet najbardziej naturalne sprawy musiały mieć dla niego bogate ekscentryczne dno… Poszliśmy do Stephana. Oglądaliśmy film, jedliśmy lody i popcorn. To był bardzo przyjemny dzień nawet bez względu na kilka osobistych rozmów. Późnym wieczorem wróciliśmy do domu. Moje ciało drgało w oczekiwaniu, kiedy położyłam się w łóżku i czekałam na Jamesa, który był w łazience. Dołączył do mnie kilka minut później. Wślizgnął się do łóżka obejmując mnie od tyłu. Napięłam się czekając na to jaki wykona ruch, ale po prostu potarł nosem moje włosy i ułożył się do spania. Starałam się odwrócić w jego stronę, ale trzymał mnie mocno i zwyczajnie uniemożliwiał mi ten ruch. Składał delikatne pocałunki na mojej skroni.

152

– Kochanie, mówiłem ci, że potrzebujesz kilku dni wytchnienia. Po prostu idź spać. Jestem szczęśliwy, że mogę cię przytulać w nocy.

***

Ponownie znalazłam się w tym domu. Leżałam na moim twardym, małym łóżku. Przytulałam kolana do klatki piersiowej, kołysałam się w przód i tył. Próbowałam ignorować krzyki dobiegające za cienkiej ściany. Ukrywałam się w moim pokoju. Gdy tam byłam zapominali, że w ogóle istnieję. Tata rano zwykle długo spał, a później wychodził, więc mogłam zaopiekować się mamą. Tym razem było inaczej. Słyszałam coraz głośniejszy krzyk, to moja mama krzyczała tak przeraźliwie. Nie mogłam tego znieść, nie wiedziałam co robić. Podkradłam się po cichu, aby sprawdzić co się dzieje. Pomimo ogromnego strachu, który mnie przepełniał, potrzeba pomocy mamie zawsze była ważniejsza. Spojrzałam w dół na moje zmarznięte gołe stópki. Marzyłam o parze czystych ciepłych skarpetek. Byłam przemarznięta do szpiku kości. Moi rodzice rozmawiali po szwedzku. Gdy podeszłam bliżej do kuchni, w której się kłócili udało mi się poskładać kilka słów. – Nie, nie, nie. Proszę, Sven. Mój ojciec krzyczał wściekle. – Zniszczyłaś moje życie, ty i ten twój bachor. Straciłem przez ciebie wszystko – moją fortunę, dziedzictwo a nawet moje szczęście. Zabrałaś mi wszystko tylko przez to, że żyjesz. Powiedz mi dlaczego nie miałbym ci wszystkiego odebrać ty głupia cipo? – Kiedy wytrzeźwiejesz, będziesz tego żałować. Mamy dziecko Sven. Proszę idź spać. Jeśli się prześpisz poczujesz się lepiej. – Nie waż się tak do mnie mówić! Kurwa. Spierdalaj. Pierdolę twoje jebane dziecko. Popatrz na nią, skrada się za drzwiami jak pierdolona przerażona mysz. Spojrzał na mnie mrożąc mnie wzrokiem, a ja zamarłam w miejscu. Zmienił ton kiedy zwrócił się do mnie i powiedział łagodnym głosem. – Dlaczego nie dołączył do nas kochana? Podejdź do swojej kochanej mamusi. Zrobiłam to. Wiedziałam, że lepiej go nie denerwować, kiedy był w takim stanie. Zadrwił z nas obu, gdy stanęłam obok niej. 153

Byłam dość wysokim dzieckiem, wyższym od mamy, ale on był wyższy od nas obu. Mama nie patrzyła na mnie, nawet mnie nie dotknęła. Wiedziałam, że robi to celowo. Nie chciała skupiać na mnie uwagi, aby chronić mnie przed nim. – Popatrzmy na moje piękne dziewczynki. Córka piękniejsza nawet od matki. Powiedz mi do czego jesteś przydatna mamusiu? – zapytał ją.

Nie usłyszałam jej odpowiedzi. Mój wzrok skoncentrowany był na przedmiocie, który za sobą trzymał. To był pistolet. Ze strachu poczułam ucisk w żołądku. Pistolet był nową przerażającą formą przemocy. Mój wzrok powędrował ponownie na twarz ojca. Zaśmiał się gorzko. To nie był śmiech, wręcz istny ironiczny i złowrogi rechot. Zaczęłam instynktownie wycofywać się, kręcąc przecząco głową. – Zła odpowiedź cipo – powiedział. Machnął przed nią pistoletem. – Nie możesz oderwać od tego wzroku. Chcesz tego? Chcesz żebym to zrobił? Weź go jeśli chcesz. Myślisz, że nie zabiję cię z pistoletem w twojej dłoni? Mama patrzyła na niego. Jej oczy były prawie puste z przerażenia. Musiała tak jak ja wiedzieć, że swym szyderczym tonem wystawiał ją tylko na próbę. Słono by zapłaciła, gdyby wzięła pistolet nawet jeśli jej na to pozwolił. Zaśmiał się. – Nalegam. Weź broń. Nieoczekiwanie zrobiła to. Wymierzyła w niego trzęsącymi się dłońmi. – Wynoś się – powiedziała drżącym z przerażenia głosem. – Nie możesz robić takich rzeczy na oczach naszego dziecka. Wynoś się stąd i nigdy nie wracaj – krzyknęła. Zaśmiał się ponownie. Bez strachu i wysiłku chwycił jej rękę, przykrywając ją swoją dłonią. Obrócił broń, powoli i nieubłagalnie odsunął ją od siebie i przyłożył jej do ust. Odsunęłam się pod ścianę, ale kiedy zobaczyłam, że nie żartuje zaczęłam krzyczeć. – MAMO!! – wyłam. Przestałam kiedy ojciec pociągnął za spust. Cały pokój łącznie ze mną pokrył się krwią. Moje przerażone oczy spotkały jego wzrok. Nie wyrażał żadnych emocji. ***

154

Krzyknęłam i usiadłam na łóżku. Znalazłam się w łazience szybciej niż zdążyło zareagować moje ciało. Zaczęłam przemywać twarz zimną wodą. Drżałam, nie mogąc złapać oddechu. Światło w łazience zostało włączone. – W porządku? – zapytał James zatroskanym głosem. Nie mogłam nawet na niego spojrzeć. Przede wszystkim nie mogłam patrzyć na swoje odbicie w lustrze. Nie miałam tego snu od bardzo dawna. Zwykle później nie mogłam nawet na siebie patrzeć. – Tak. Po prostu koszmar z przeszłości. Muszę być sama, proszę. Obróciłam się w stronę prysznica. Mając świadomość, że przy umywalce nigdy nie zmyję z siebie całej krwi, którą widziałam pomimo, że jej tu nie było. Weszłam do wanny, bez sprawdzenia czy mnie posłuchał i wyszedł. Odkręciłam zimną wodę. Opłukałam się, gdy wreszcie woda stała się nieco cieplejsza. Nie zdawałam sobie sprawy, że nie ściągnęłam z siebie cienkiej koszuli nocnej, dopóki James nie ściągnął jej ze mnie. – Przestań – ostrzegłam. Zignorował mnie, usiadł za mną i mnie objął. – Chcę być sama – powiedziałam. – Nigdy więcej kochanie – wyszeptał mi do ucha James. Przestałam płakać. Uspokoiłam się. Po prostu się umyłam, jeden, drugi, trzeci raz, aż James w końcu mnie powstrzymał. – Możemy się wytrzeć i wrócić do łóżka? – zapytał po kilku minutach. Skinęłam głową. Wytarł mnie, zaprowadził do łóżka i utulił jak dziecko. Owinął mnie kołdrą , a następnie się do mnie przytulił. Gładził moje włosy do czasu, aż ponownie zasnęłam. Obudziłam się pierwsza. Obserwowałam go jak śpi, podziwiając jego piękną twarz. Słońce wpływało do mojej sypialni przez okno delikatnie oświetlając swoimi promieniami jego skórę. Wyglądała bez zarzutów nawet w ostrym słońcu i kontrastowała z moim białym wyblakłym prześcieradłem. Wyszłam z łóżka. Byłam zauroczona i przez to chciałam podtrzymać naszą znajomość. Zarzuciłam na siebie letnią bawełnianą sukienkę, nie zadając sobie trudu, aby założyć bieliznę. Wyszłam po cichu z pokoju, a następnie zaparzyłam kawę. Jeśli to się zakończy, muszę przynajmniej zachować swoją dumę, pomyślałam. I moje serce, dodałam do siebie. James dołączył do mnie po tym, jak postawiłam przed sobą filiżankę kawy. Opierałam się o ladę, popijając parujący napój. Przygotował również filiżankę dla siebie, siadając obok mnie na blacie. Miał na sobie tylko dopasowane czarne bokserski, które 155

wyraźnie podkreślały podniecenie. Patrzyłam celowo wszędzie tylko nie tam, moje oczy spoczęły na szafkach. Wziął łyk kawy i skrzywił się. Zaśmiałam się. Nastawiłam ekspres na mocną kawę, zawsze taką robiłam. Wziął kolejny łyk aby przyzwyczaić się do smaku. – Pokazywanie się publicznie w takim stroju w twoim wypadku powinno być zakazane – powiedziałam mu, bez patrzenia na jego ciało. Uśmiechnął się i spojrzał na moją sukienkę. Od razu zauważył, że nie mam bielizny. Byłam zbyt obdarzona przez naturę, żeby nie zakładać jej, gdy gdzieś wychodziłam, ale w końcu byliśmy w domu. – Mógłbym to samo powiedzieć o tobie. – Kokietujesz – powiedziałam. – Nie. Kilka dni wstrzemięźliwości nas nie zabije. Poza tym muszę sobie uwodnić, że dam radę powstrzymać się, no i martwię się o ciebie. Zaskoczył mnie. – Dlaczego? – Twój.. próg bólu jest dla mnie problemem. Znienawidziłbym się gdybym posunął się z tobą za daleko. Wiem, że jestem dupkiem, ale nawet największy dupek powinien myśleć o takich sprawach. Uniosłam ze zdziwienia brwi. Był o wiele bardziej opiekuńczy niż się spodziewałam, że będzie. Byłam zaskoczona, że myśli o sobie w ten sposób. – Dlaczego uważasz się za dupka? Jego twarz pociemniała. – Wiem, że nasz układ jest dokonany za obopólną zgodą, ale faktem jest, że lubię ranić kobiety podczas seksu. To dlatego boisz się mnie. Moim najsilniejszym impulsem jest kontrola i dominacja, a nie popełnianie błędów. Jestem sadystą. To nie czyni mnie dobrym człowiekiem. Byłam w szoku, ale mała część mnie chciała złagodzić jego męki. Ale jak mogłabym to zrobić? Miałam swoje własne demony nad którymi nie umiałam zapanować. Moja potrzeba, aby go pocieszyć wygrała. Oboje potrzebowaliśmy pocieszenia. – Nawet masochiści potrzebują miłości – powiedziałam delikatnie. – Co taka dziewczyna jak ja miałaby zrobić bez kogoś takiego jak ty? Być może każdy jest dobry dla kogoś. Pochylił się i pocałował mnie. 156

– Dziękuję. Za wszystkie piękne rzeczy, które mówisz do mnie i o mnie. Kiedy myślę, że masz mnie gdzieś, to dajesz mi nadzieję. Zawstydzona odwróciłam wzrok. W godzinach porannych wybraliśmy próbki moich obrazów. James wydawał się być cierpliwy i nie wywierał na mnie żadnej presji. Miałam przed sobą dwa małe obrazy nad którymi się zastanawiałam i nie wiedziałam jakiego dokonać wyboru. – Jak myślisz, który wybrać? – zapytałam. Wskazał na kwiat pustyni. – Weź ten. Przesunął palcem po drugim obrazie. Przedstawiał kota, który czasami bywał na moim podwórku. Był gruby i uwielbiał spać na wysokim betonowym murku. Właśnie w takiej pozycji go namalowałam. – Ale ten też jest dobry – dodał – i to ten zdecydowanie powinien znaleźć się na wystawie w galerii. Wydaje się być również dobrym kandydatem do wystawienie go na sprzedaż. W ostatnich czasach ludziom naprawdę się podobają koty, szczególnie

takie

dziwaczne. Uśmiechnęłam się. – Uwielbiam wręcz tego kota. Nie wiem do kogo należy, ale nie może być bezdomny skoro jest taki gruby. Kilka razy już próbował wejść do mnie do domu przez otwarte drzwi balkonowe. – Widziałem jego inny obraz w kuchni. Grube koty są słodkie – powiedział James. – Robisz wszystko, abym cię polubiła – powiedziałam żartobliwie. Odniosłam wrażenie, że poczuł się urażony moim komentarzem. – A nie lubisz mnie? – zapytał. Wróciłam myślami do moich słów. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo odmiennie mogą być odebrane. – Nie o to mi chodziło. Po prostu się z tobą drażniłam. Jesteś taki miły, wręcz uroczy. To tak jakbyś próbował sprawić, abym się do ciebie przywiązała.

157

Obserwował mnie uważnie, jakbym była kimś szczególnie fascynującym. – Cóż, to prawda. Chcę tego. Nie wiem jak pokazać ci bardziej wyraźnie czego pragnę. Uniosłam brwi, patrząc na niego przez długą minutę. – Wydaje mi się, że to bezcelowe i samolubne, że chcesz, aby ktoś przywiązał się do ciebie, kiedy sam jesteś obojętny w tym wypadku w stosunku do mnie – powiedziałam cicho, unosząc brodę prawie wyzywająco. Nigdy nie odwracał wzroku kiedy do mnie mówił. – Ty głupiutka kobieto. Przywiązałem się do ciebie już na początku. Jak mogłaś w to w ogóle zwątpić?

To rodzaj jakiejś gry? Zastanawiałam się. – Mogę wątpić we wszystko panie Cavendish. Jestem z natury sceptykiem. Uniósł dłoń, dotknął mojego policzka i pogładził mnie delikatnie. – Jak ktoś tak młody i niewinny może być cyniczny? – zapytał. – Życie nie nauczyło mnie niczego innego. Wybacz mi, ale ja nawet nie wiem jak mam nie mieć wątpliwości w stosunku do kogoś kogo ledwo znam. Pchnął mnie na łóżku w pokoju gościnnym, w którym się znajdowaliśmy. –Sprawię żebyś mnie poznała Bianco – powiedział i zaczął całować mnie bardzo intensywnie.

158

Rozdział 25 Pan Bezwstydny Ostatecznie wybrałam te obrazy, które chciałam. James wysłał je szybciej niż w ogóle zdążyłam sobie zdać sprawę z tego, że takie są jego zamiary. Posłał mi wymuszony uśmiech. – Ociąganie nie leży w mojej naturze. Mam tendencje do załatwiania od razu spraw na których mi zależy. Otrząsnęłam się, bo był jak trąba powietrzna. Możliwe, że to cecha obrzydliwie bogatych ludzi. Ponownie zaczął pracować, wykonywać telefony i pisać coś na komputerze, więc wyszłam na zewnątrz, aby dokończyć obraz, który zaczęłam. Wyszedł i usiadł na jednym z moich tanich, plastikowych krzeseł wciąż rozmawiając przez telefon. – Będę ci przeszkadzać jeśli tu z tobą posiedzę? – zapytał. Pokręciłam głową, wciąż pracując. W rzeczywistości jego obecność mi pomagała. Choć nie pozował, mogłam na niego zerknąć, gdy go malowałam. Pracowałam przez kilka godzin. Siedział ze mną, pracował i obserwował mnie. Zauważyłam, że już dawno zamówił jedzenie, ale wciąż pracowałam, straciłam poczucie czasu i właściwie to nie dbałam o to. – Czas na jedzenie – powiedział po czym wstał. Wyszedł,

a po chwili wrócił,

trzymając w ręku opakowanie jedzenia z mojej ulubionej teksańsko-meksykańskiej restauracji. Uśmiechnęłam się. – To moja ulubiona restauracja. – Siadaj i jedz – powiedział, wskazując na krzesło naprzeciwko niego. Usiadłam i zabrałam jedną porcję od niego. To nie było to co zwykle zamawiałam, ale smakowało m, i a może nawet było lepsze. Zjadłam szybko. Moje myśli wciąż były skupione na malowaniu. Wróciłam bez słowa do malowania. James wrócił też do pracy, wciąż mnie obserwując. Prawie skończyłam malować.

Zawsze lubiłam popatrzeć na moją pracę z

perspektywy czasu, postanowiłam więc zapomnieć na kilka dni o tym obrazie, a następnie wrócić do niego i popatrzeć świeżym wzrokiem. James wciąż wisiał na telefonie. Zaczęłam sprzątać,

kiedy wpadł mi do głowy kolejny pomysł. Przygotowałam nowy papier

akwarelowy. – Mógłbyś pozować dla mnie nago? – zapytałam kiedy skończył rozmawiać.

159

Spojrzał zaskoczony. –Tutaj? – zapytał rozglądając się po moim ogródku. Roześmiałam się. Podwórko było małe,

a płot wysoki, więc dawał poczucie

prywatności. – W moim łóżku? – zapytałam ostrożnie. Nie sądziłam, że się zgodzi, ale miałam nadzieję, że tak. – W porządku ale muszę wykonać jeszcze kilka telefonów. Skinęłam głową i uśmiechnęłam się szeroko. Byłam bardzo podekscytowana na samą myśl. – Poczekam w sypialni. Przygotuję się. Przyszedł po kilku minutach. Wciąż był w bokserkach. – Gdzie mam się ustawić? – zapytał rozglądając się po mojej małej sypialni. – Po prostu na łóżku. Połóż się na boku. Muszę trochę pomyśleć. Zsunął z siebie jedyną część garderoby jaką miał na sobie. Wyciągnął się na łóżku, wyglądał na bardzo zrelaksowanego. Cóż, zazwyczaj taki był. Jego penis nie był zrelaksowany. Był ogromny i sterczący między jego nogami. Oblizałam wargi. – Mogę cię namalować w takiej pozycji? – zapytałam wskazując na niego. – Czy wolisz w innej? Zaśmiał się. –Tak jest dobrze. To ma być twoja wizja. Oblizałam ponownie usta. – Mogę coś dla ciebie zrobić zanim zacznę malować? Chciałabym cię wziąć do buzi. Jego oczy stały się delikatnie szkliste na taką sugestię. – Nie. Muszę sobie udowodnić, że dam się powstrzymywać przez kilka dni – powiedział dotykając swojego penisa. Podeszłam do niego, ale uniósł dłoń i przestał się dotykać. – Nie – powiedział stanowczo. – To dla mnie bardzo ważne. Muszę mieć pewność, że mam kontrolę nad tym co robię z tobą.

160

Przytaknęłam i posłuchałam jego prośby, niezależnie od powodów jakie nim kierowały. Zaczęłam go malować bez żadnych szkiców. To była radość pracować z nim, zatraciłam się w tym procesie. To było nietypowe dla mnie, aby pracować nad dwoma projektami w jeden dzień. Zazwyczaj wolałam dopracowywać jeden obraz. – Uwielbiam cię malować – powiedziałam. Popatrzył na mnie niestrudzenie. Oparł swoją szczękę na pięściach. – Nasza współpraca sprawdza się, ponieważ uwielbiam patrzeć jak malujesz. Widzę marzenia w twoich oczach. To fascynujące. Popatrzyłam na niego ciepło. Pomyślałam, że jest niewiarygodnie słodki. – Co zamierzasz zrobić z tym obrazem? – zapytał po długiej chwili milczenia. – Powieszę go wśród innych twoich obrazów i będę się przy nich masturbować – powiedziałam chcąc go rozbawić. Podziałało. Chwycił się za brzuch, obrócił na plecy i roześmiał. – Co ty wiesz o masturbowaniu? – zapytał z zaraźliwym uśmiechem. Uśmiechnęłam się, wciąż malując. – No wiesz, mój najlepszy przyjaciel jest facetem. Słyszałam to pojęcie kilka razy, chociaż nigdy go z niczym nie powiązałam – odpowiedziałam śmiejąc się. Obrócił się z powrotem do swojej pozycji, wciąż mając wielki uśmiech na twarzy. – Jestem zaskoczona, że dajesz radę tak długo siedzieć w jednym miejscu. Nie przypuszczałabym, ze dasz radę. Wydajesz się być typem faceta, który potrzebuje być ciągle w ruchu i coś robić – powiedziałam. – To też dla mnie niezwykle. Podoba mi się twój dom. Czuję się tu dobrze. To ciche, szczęśliwe miejsce. Nie mogłam się powstrzymać i uśmiechnęłam się do niego. – Cieszę się, że ci się podoba. Mnie także. – Mam nadzieję, że będziesz zapraszać mnie częściej. Tylko się uśmiechnęłam. Zobaczymy, pomyślałam. Pozwalał mi się malować przez długie godziny, zanim w końcu sama przerwałam. Zaczął przeglądać mangę, która leżała na nocnym stoliku koło łóżka. To był rodzaj Shōjo-mangi. Zarumieniłam się trochę kiedy to 161

znalazł. Poczułam się zażenowana, że zobaczył,

iż interesuję się czymś tak głupim i

romantycznym. Uśmiechnął się kiedy przewrócił stronę. To była kopia, jedynie na to mogłam sobie pozwolić. Nie przeczytałam tego jeszcze ale była to już 15 seria, którą śledziłam przez lata. Byłam w bibliotece na liście oczekujących przez prawie sześć miesięcy. – Odłóż to później na miejsce – ostrzegłam go. – Nie miałam jeszcze okazji aby to przeczytać. Spojrzał na mnie z uśmiechem. – Chcesz to czytać? – Chcę powiedzieć, że daje mi to nadzieję. To słodka i romantyczna opowieść. Wzruszyłam ramionami. – Nie wiem o czym to jest, ale jestem całkowicie zauroczona mangą i anime. To wszystko jest takie zabawne. No i uwielbiam bohaterów. Uniósł rozbawiony brwi. Zaczęłam sprzątać. Gdy wróciłam do pokoju wciąż czytał. – Chodź obejrzeć anime. Oglądasz na komputerze? – zapytał. Skinęłam głową. To było jedyne miejsce, gdzie oglądałam cokolwiek w moim domu odkąd pozbyłam się telewizora. – Chcę obejrzeć twoją ulubioną – powiedział. Mój stary komputer stał w kącie w salonie. James przysunął dwuosobową kanapę bliżej do komputera. Załączyłam odcinek anime o wampirach, który oglądałam już kilka razy. Nie sądziłam, że może mu się to spodobać. Pomyślałam, że jest to raczej przeznaczone dla dziewczyn. Ale akurat to był pierwszy odcinek, który wpadł mi do głowy, gdy zapytał jaki jest mój ulubiony. Oglądaliśmy przez długi czas. James przytulał mnie do siebie,

ale

wydawał się być skupiony na tym co działo się na ekranie. Osobiście mnie anime fascynowało zawsze. – Więc zakładam, że ona wybierze tego siwego faceta, tak? – zapytał James kiedy skończyliśmy oglądać trzymający w napięciu odcinek. Zaśmiałam się. – Nie no co ty. Wybierze tego z ciemnym włosami. Jest całkowicie nim oczarowana. Byłam w nim zakochana na zabój.

162

Uniósł ręce i zaczął się śmiać. – Pewnie dowiemy się, że jest jednym z jej braci! Spojrzałam na niego, czując potrzebę obrony moich ukochanych bohaterów. – On po prostu zachowywał się jak jej brat. On się odrodził czy coś takiego – to miało tak zawiłą fabułę, tyle się działo w anime, właśnie dlatego tak uwielbiałam to oglądać. Roześmiał się jeszcze bardziej. – Więc to czyni go jej pra-pra-pra-pra-pra dziadkiem? Szturchnęłam go łokciem w żebro, ale nie mogłam się powstrzymać od śmiechu. Trącił nosem obok mojego ucha, następnie przyszpil mnie swoim ciałem, trzymając moje nadgarstki nad głową. – Jesteś perwersyjną dziewczynką prawda? Założę się, że lubisz hentai – droczył się ze mną, powołując się na wersje anime dozwoloną od lat osiemnastu. Zaczął mnie łaskotać. Uderzałam go żeby przestał, ale byłam taka bezradna. Nie mogłam przestać się śmiać. – Powiedz to – powiedział śmiejąc się. – Przyznaj się, że lubisz hentai niegrzeczna dziewczynko. Powiedziałam to. Pocałował mnie, ale był to szybki pocałunek bo oboje się cały czas śmialiśmy. – Możesz nazywać mnie Dziadkiem – zażartował. Chwyciłam go za włosy, śmiejąc się. Nigdy nie bawiłam się tak dobrze przy oglądaniu anime. Po za tym zwykle oglądałam je sama, bo Stephan nie lubił tego gatunku. Zawsze argumentował to tym, że nie lubi oglądać filmów, które nie kończą się szczęśliwie. Uważał nawet, że jest to głupie, zabawne, a czasami nawet smutne. Właściwie miał trochę racji, niektóre najsmutniejsze odcinki były naprawdę trochę głupie. Poszłam do na chwilkę do łazienki. Zamarłam, gdy wróciłam, kiedy zobaczyłam co James ogląda na moim komputerze. Zarumieniłam się bardziej niż kiedykolwiek wcześniej w moim życiu. Nie patrzyłam zbyt często na porno. Właściwie bardzo rzadko. Czułam dziwną ochotę obejrzenia kilku stron z bardzo specyficzną treścią BDSM w nocy, kiedy wróciłam do domu po pierwszym spotkaniu James w samolocie. Zawsze miałam niechętną fascynację BDSM. Nawet po krótkim spotkaniu z Jamesem podczas lotu, ta fascynacja uwolniła się. Wróciłam 163

do domu, oglądałam porno i fantazjowałam o rzeczach, które mógłby ze mną robić. Nadal nie wiem dlaczego, biorąc pod uwagę mój brak doświadczenia, pomyślałam wtedy o takich rzeczach. Jego oczy. To w nich zobaczyłam nutkę dominacja tak jasną, że nie mogłam jej zaprzeczyć. Oglądał jeden z filmików, które znalazłam tamtej nocy. Drobna kobieta była związana, zakneblowana i chłostana przez ogromnego mężczyznę stojącego za nią. Była ubrana w czarny skórzany kombinezon, który odsłaniał tylko je nagie piersi. Miała ciemne włosy i krwistoczerwone usta. Mężczyzna był ciemnowłosy, dobrze zbudowany z włosami na klatce piersiowe. Był surową bestią, zwłaszcza w porównaniu z Jamesem. Tak właśnie wyobraziłam sobie mniej więcej co mógłby mi robić James. Nie pomyliłam się bardzo. – Przeglądasz historię – powiedziałam cicho, stojąc za nim. Skoro przeglądał, to wiedział kiedy oglądałam to wulgarne porno. Po prostu odwrócił się i spojrzał na mnie. – Tak – powiedział bez wstydu, uśmiechając się. To sprawiło, że poczułam ulgę i złapałam oddech. – Byłaś cichą, perwersyjną dziewczynką kiedy się spotkaliśmy. Nigdy nie uda ci się mnie zaskoczyć Bianco. Mam nadzieję, że ten brutalny facet nie jest w twoim typie – powiedział wskazując na ekran. Pokręciłam przecząco głową. – Nigdy nie miałam swojego typu, dopóki nie spotkałam ciebie James. Teraz przypuszczam, że moim typem mógłby być nieprawdopodobnie przystojny mężczyzna z włosami w kolorze miodu, przenikliwymi turkusowymi oczami i niewytłumaczalnie wspaniałą opalenizną. Nie było żadnych porno BDSM z mężczyzną odpowiadającym tym kryteriom. Położył się na małej kanapie przed komputerem, przejeżdżając językiem po swoich białych zębach. Zacisnęłam razem uda, czując przypływ ciepła między nogami. – Wiesz co zrobiłem tej nocy kiedy wróciłem do domu? – zapytał James niskim głosem, patrząc na mnie ciepło. Pokręciłam głową. Uśmiechnął się. – Onanizowałem się trzy razy z rzędu myśląc o twojej zarumienionej buźce, która robiła się taka za każdym razem, kiedy nasze oczy się spotykały. Byłaś taka spokojna, taka profesjonalna, ale wiedziałem, że byłabyś idealną uległą w łóżku. Wystarczyło jedno spojrzenie na ciebie, abym odpłynął.

164

Zarumieniłam się. Wróciłam myślami do naszego pierwszego spotkania. Zostałam wezwana do zrobienia lotu czarterowego z Las Vegas do Nowego Jorku. Nasz prezes osobiście poprosił mnie, abym przyszła do pracy mimo, że miałam wolne więc nie mogłam odmówić. Byłam zaskoczona, że Stephan nie został wezwany do pracy. Nie oczekiwałam z wytęsknieniem tego wyjazdu, chociaż mogłam zrobić nadgodziny. Nasz prezes miał tendencje bycia miłym szczególnie dla kobiet. Samolot był prawie pusty. Byłam jedyną stewardessą w pierwszej klasie. Pozostałe trzy stewardessy były w głównej kabinie. Byłam sama ponieważ miałam do obsługi tylko Jamesa i prezesa. James przybył pierwszy. Zmroziliśmy się wzrokiem. Wchodził na pokład pierwszej klasy, kiedy nasze oczy się spotkały. Byłam sparaliżowana. Nie mogłam skupić się na pracy, nie mogłam nawet wyksztusić z siebie słowa. Po prostu patrzyliśmy na siebie przez długie minuty. Wyobrażałam sobie różne rzeczy, które widziałam w jego oczach. Były dzikie przepełnione fantazjami. Myślałam o niemożliwie pięknym mężczyźnie w nieskazitelnym garniturze. Spojrzałam w jego oczy i zobaczyłam człowieka, któremu mogłabym się oddać. Staliśmy bezruchu patrząc się na ciebie, dopóki głos prezesa nie zabrzmiał za pleców Jamesa, nakazując mu zająć miejsce. Ogarnęłam się i wróciłam do pracy, ale każde nawet najkrótsze spojrzenie w jego turkusowe oczy wywoływało u mnie dreszcze i zaczerwienienie policzków. Myślałam, że już nigdy nie spotkam go w swoim życiu ale i tak nie mogłam przestać o nim myśleć. Wyłączył stronę z porno i podszedł do mnie. Przytulił mnie do siebie. Mój policzek spoczywał na jego klatce piersiowej. Pocałował czubek mojej głowy.

Reszta wieczoru

przebiegła spokojnie. Mogłam delektować się chwilami bez dramatów i seksu. Podczas kolacji usłyszałam, że dostałam wiadomość. Telefon był w moim pokoju. Słyszałam wcześniej, że dostałam wiadomość, ale sprawdziłam tylko, że nie są od Stephana, więc je zignorowałam. – Przepraszam na chwilkę – powiedziałam do Jamesa przełykając kawałki kurczaka, które jedliśmy wczoraj. Mogłam się założyć, że to była pierwsza kolacja z poprzedniego dnia, którą jadł. Chwyciłam telefon. Wiadomość była od Stephana. Nuciłam kiedy ją czytałam. To był taki idealny dzień. James nie zapytał mnie o koszmar, który miałam w nocy. Zachowywaliśmy się tak jakbyśmy byli parą. Nie mogłam się do tego przyzwyczaić. Pomyślałam zszokowana. – Kto do ciebie napisał? Coś się stało? – zapytał James. Był wścibski i wcale się z tym nie krył. Zastanawiałam jak by to przyjął gdybym to ja była taka sama. 165

– Stephan. Muszę iść jutro do pracy. Wrócę wieczorem chociaż pewnie późnym. James wyraźnie nie ucieszył się z tej wiadomości. Wiedziałam, że zakładał, iż spędzę z nim kilka dni w tym tygodniu bez pracy. Nie mógł zrozumieć, że niektórzy muszą brać nadgodziny, aby połączyć koniec z końcem i popłacić rachunki. – Sądzę, że niecodziennie masz okazje jeść resztki kurczaka z poprzedniego dnia – powiedziałam, śmiejąc się i starając się rozwiać jego zły humor. Nigdy nie zakładał podkoszulka, zawsze chodził w bokserkach jak bezwstydny hedonista, którym był. Choć starał się jak mógł i szło mu dobrze w swoim postanowieniu kontrolowania się i nie uprawiania ze mną seksu przyznaję, że nie szczególnie cieszył mnie jego sukces. Jego oczy były zimne kiedy zwrócił się do mnie. – Skończyłaś jeść? – zapytał mdłym głosem. Skinęłam głową. – Idź do łóżka – rozkazał. Poszłam. Cały czas czułam za sobą nieobliczalnego tyrana. – Połóż się na plecach – rozkazał. Zrobiłam to. Szarpnął moje biodra do krawędzi łóżka, odsunął moją koszulkę nocna i bacznie mnie obserwował. Rozłożył moje nogi. Następnie położył moje stopy na brzegu łóżka i rękoma chwycił moje kostki. Puścił prawie natychmiast moją kostkę i dotknął płatków mojej szparki. Następnie włożył we mnie palce i uważnie sprawdzał każdy centymetr. Zaczęłam się wiercić. – Przestań – powiedział surowym głosem. Wsunął we mnie bardzo powoli palec. Trochę piekło, ale nie był to ból nie do wytrzymania. To był uroczy rodzaj bólu. – Jesteś obolała? – zapytał wciąż penetrując mnie palcem. Jęknęłam, nie odpowiadając. Miałam nadzieję, że taka odpowiedź będzie wystarczająca. Przeklął, wyciągając ze mnie szybkim ruchem palec. – Kolejny dzień musi minąć, zanim będziemy mogli się pieprzyć. Zaczął zajmować się mną ustami. Sprawił, że dyszałam i błagałam go. Po szybkim intensywnym orgazmie wstał. Jego twarz wciąż była twarda i zimna, chociaż usta miał mokre od moich soków. Poszedł do łazienki i zamknął drzwi. Usłyszałam, że bierze prysznic. Zaczęłam przygotowywać się do pracy. Spakowałam torbę i ustawiłam budzik. Wyszedł z

166

ręcznikiem owiniętym wokół bioder. Spojrzałam na niego. Wciąż był w niezbyt ciekawym nastroju. – Jest coś co mogę dla ciebie zrobić? Czuję się źle, że jestem jedyną osobą, która czerpała przyjemność. Patrzył na mnie przez długą chwilę. – Nie. Jest w porządku. Kiedy chcesz iść spać? – Powinnam położyć się jak najszybciej. Wychodzisz? – zapytałam, przyjmując, że to właśnie planuje zrobić. Jego twarz pociemniała jeszcze bardziej. – Wyrzucasz mnie? Zaskoczył mnie tymi słowami. – Nie oczywiście, że nie. Możesz zostać jeśli masz ochotę ale.. – Tak, mam ochotę. Chodźmy do łóżka – powiedział wchodząc do garderoby aby ubrać nową parę bokserek. Położył się do łóżka, zamknął oczy i nie powiedział już ani słowa. Byłam gotowa do spania, ale czułam się niezręcznie leżąc koło niego. Zajęło mi sporo czasu zanim zasnęłam. Było inaczej niż zazwyczaj gdy spaliśmy razem. Nie przytulał mnie. Ba,

nawet spał

odwrócony do mnie plecami. Nie dotykaliśmy się żadną częścią ciała.

167

Rozdział 26 Pan Zamknięty w sobie Zadzwonił budzik. Wyłączyłam go szybko, starając się nie obudzić śpiącego obok mnie mężczyzny, który już teraz wtulał się we mnie. Nawet będąc pogrążony w głębokim śnie, jedną ręką obejmował moją pierś. Pomału uwolniłam się z jego objęć, co kosztowało mnie troszkę wysiłku i po cichu udałam się do łazienki, aby wziąć prysznic. Kiedy wróciłam do sypialni siedział po mojej stronie łóżka. Przeczesał ręką włosy, gdy mnie zobaczył. – Zadzwonisz do mnie kiedy wrócisz do domu? – zapytał. Skinęłam głową i zaczęłam się przygotowywać do pracy. James ubrał się chociaż nie spakował swoich rzeczy. Podejrzewałam, że zamierza je tam zostawić bez pytania mnie o zgodę. Postanowiłam nie poruszać tego tematu, bo nie chciałam go tym zdenerwować. – Jestem wolna przez większość część czwartku. Jak wiesz nie mam żadnych lotów, aż do wieczora – powiedziałam, próbując wyciągnąć go z tego podłego humoru. Po prostu skinął głową. Obawiałam się, że byłam zbyt zarozumiała zakładając, że będzie chciał spędzić ze mną kolejny dzień. – Wrócę do ciebie kiedy skończyć pracę chyba, że nie chcesz. – powiedział. – Brzmi świetnie – uśmiechnęłam się do niego, ale jego twarz pozostała bez wyrazu. Był gotowy przede mną, ale cierpliwie na mnie czekał. Ubrał się w szary garnitur z ciemnoszarą koszulą i szkarłatnym krawatem. Dziwnie było patrzeć na niego ubranego po tym, jak tyle czasu spędził u mnie prawie nago. – Piękny garnitur – powiedziałam. Podziękował za komplement, ale wciąż był oschły. Uświadomiłam sobie, że przez jego zachowanie czułam potrzebę przytulenia go, jednak stłumiłam to pragnienie. Wyszedł ze mną. Nie pożegnał się, dopóki nie pojawił się Stephan. James chwycił mnie za tył głowy i namiętnie pocałował. – Zadzwoń albo napisz od razu jak tylko wrócisz do miasta – powiedział szorstko, schodząc mi z drogi. Nie poszedł do własnego samochodu, dopóki nie ruszyliśmy. Stephan popatrzył na mnie zatroskany. 168

– To impulsywny facet – powiedział cicho. Wiedziałam, że chciał zapytać o co chodzi, ale po prostu skinęłam głową. Martwił się o mnie. Wciąż nie znałam na tyle Jamesa, żeby mieć pewność czy wszystko jest w porządku.

Oba loty, tam i z powrotem nużąco się dłużyły. Jedyną interesującą rzeczą była ponowna obecność dwóch agentów. Stephan obiecał mi, że wspomni o nich w raporcie pokładowym, ale w końcu po przedyskutowania sprawy doszliśmy do wniosku, że pewnie są z naszych linii lotniczych. Nie dzwoniłam ani nie pisałam do Jamesa, kiedy wylądowaliśmy miejscu. Nie byłam pewna czy to dobry pomysł dlatego postanowiłam być ostrożna. Sam też się nie odzywał. Nie miałam żadnych nieodebranych połączeń ani wiadomości, więc tym bardziej postanowiłam, że pierwsza się nie odezwę. Przed wylotem z powrotem do Vegas usłyszałam przez przypadek dziwną rozmowę telefoniczną jednego z agentów. – Tak proszę pana, wszystko z nią w porządku. Nie było żadnych problemów. Nikt się jej nie narzucał. Zaczęłam snuć absurdalne domysły, ale w końcu się opanowałam. Nawet najbardziej ekscentryczni, obrzydliwie bogaci ludzie nie są aż tak szaleni, powiedziałam do siebie. Agent numer 2, który nazywał się James Cook, jak wskazywała lista pokładowa, obdarzył mnie ciepłym uśmiechem kiedy podawałam mu butelkę z wodą. – Bardzo proszę panie Cook – powiedziałam uśmiechając się. Zachowywał się dziwnie to prawda, ale był bardzo uprzejmym pasażerem. – Bardzo dziękuję pani Karlsson – odpowiedział, a ja zamarłam. Mógł znać moje imię, ale nie było żadnych powodów dla których miałby znać moje nazwisko. Na plakietce na moim uniformie było napisane tylko imię. Popatrzyłam na niego zaskoczona. – Skąd pan zna moje nazwisko? – zapytałam bez ogródek. Popatrzył na mnie zakłopotany. – Tego wymaga ode mnie moja praca proszę pani. Powiedziałam o tym Stephanowi. Wyglądał na zaskoczonego. – Podejrzewasz, że jesteśmy obserwowani? – Myślę, że to James za tym stoi… – powiedziałam cicho, opowiadając mu o mojej absurdalnej teorii. Stephan skrzywił się. 169

– Chciałbym powiedzieć, że to niemożliwe, ale śmiało mogę stwierdzić, że James byłby do tego zdolny. Zamierzasz go oto zapytać? Westchnęłam. – W pewnym sensie masz rację. Nie jestem pewna tylko czy chcę znać odpowiedź. Czuję, że nie jestem gotowa, aby zakończyć naszą znajomość. Stephan wzruszył ramionami. – Zakończenie waszej znajomości nie jest jedynym wyjściem Bianca. Patrzyliśmy na siebie przez długi czas. Nie zgodziłam się z nim, ani nie zaprzeczyłam. Napisałam do Jamesa kiedy wylądowaliśmy w Vegas, gdy jechaliśmy do domu. Bianca: Jesteśmy z powrotem w Vegas. Jestem w drodze do domu. Odpowiedział nieomalże natychmiast. James: Dobrze. Spotkamy się u ciebie. Dotrzymał słowa. Tym razem nie byłam zaskoczona, kiedy zobaczyłam ciemnego SUV-a na moim podjeździe, ponieważ od razu go rozpoznałam. Pomachałam na pożegnanie Stephanowi. Z Jamesem spotkałam się przed drzwiami domu, a jego ręka od razu wylądowała na moim karku. Nie odezwał się ani słowem. Wpuściłam nas do środka. Ściągnęłam szpilki zaraz po wejściu do domu, a torbę położyłam na stoliku znajdującym się przy drzwiach mojej sypialni. James wciąż nie wypowiedział ani słowa. Czułam dreszcze strachu przeszywające moje ciało. Był w paskudnym nastroju. Czy mógłby mnie skrzywdzić? Co się stało, że stał się taki oschły? Co więcej czułam strach. Może powinnam uciec jak najdalej? Mogłabym to zrobić? Czułam się zażenowana, że w ogóle wzięłam taką opcję pod uwagę. Żałowałabym jeśli nigdy nie odkryłabym odpowiedniej drogi,

ścieżki która zawsze mnie potajemnie

fascynowała. Ale strach był stały, niezmienny współgrał z ciszą emanującą od oschłego mężczyzny stojącego za moimi plecami. Mój ojciec zawsze wyrządzał największe szkody, kiedy przestawał krzyczeć i stawał się zimnym, oschłym, ironicznym potworem, który był zmorą moich najgorszych koszmarów. W mojej głowie pojawił się jego obraz z opanowaną twarzą całą we krwi, który wywołał u mnie dreszcze. Widziałam jego przerażające oczy niewyrażające żadnych emocji. Czy James w swoim humorze, z oschłym stosunkiem i dominacją był moim fetyszem? Pomyślałam, że chyba muszę wznowić terapię. Ale nawet w zadumaniu i strachu nie mogłabym poprosić Jamesa, aby wyszedł. Chciałam stawić temu 170

czoło, chciałam wykazać się odwagą, która opuszczała mnie w najbardziej dramatycznych momentach wystawiając kogoś kogo kochałam na niebezpieczeństwo. – Idź do łóżka i połóż się na plecach – James odezwał się surowym głosem. Staliśmy w ciemnościach przez długie minuty patrząc na siebie. Udaliśmy się do sypialni. Poczułam ulgę, ale wiedziałam, że i tak wszystko było w jego rękach. – Unieś spódniczkę – powiedział. – Wyżej, aż do pasa. Dobrze. Włączył światło, obserwował mnie. W końcu chwycił mnie za biodra i przyciągnął je do krawędzi łóżka, co było jego rutynową czynnością. Uklęknął między moimi nogami, wciąż zachowując kamienną twarz. Zadrżałam. Wydał z siebie dźwięk dezaprobaty, kiedy zobaczył, że jestem mokra. Dotknął mnie, wkładając we mnie palec. – To wszystko dla mnie? – zapytał. Przełknęłam i skinęłam. – Oczekuję usłyszeć odpowiedź. – Tak panie Cavendish - powiedziałam nie wiedząc co miał na myśli. – Powiedz mi jeśli poczujesz ból - rozkazał poruszając we mnie palcem. Ból odszedł, pozostawiając przyjemność, a ja zaczęłam się wiercić. Klepnął mnie mocno w tyłek. – Nie ruszaj się – kontynuował penetrowanie każdego centymetra mnie, krążąc w kółko palcem. - Tak cholernie ciasna. Niewiarygodne43 – wymamrotał. Stawał się coraz bardziej ciepły. Znikał oschły James, który pojawił się wczoraj wieczorem przy kolacji. Drugi palec dołączył do pierwszego, penetrując delikatnie ścianki mojej szparki w poszukiwaniu bólu. – Żadnego bólu? - zapytał, wchodząc we mnie głęboko. Dyszałam. – Nie, panie Cavendish. Nagle wyciągnął ze mnie palce, ale cały czas obserwował moją szparkę. – Dobrze. Zamierzam cię ukarać. Idź ubierz seksowną koszulkę nocną, którą zwykle masz na sobie – wyprostował się kiedy to mówił. Obserwowałam zafascynowana, jak ssał swoje palce. Rozwiązał swój krawat.

43

James, spieszę się do pracy, więc nie komentuję, ale czy ty widziałeś kiedyś rozklekotaną dziewicę ?

171

– Jest brudna – powiedziałam. – Chyba zostawiłam ją nawet na podłodze w garderobie. – To sprośne. Idź i ją załóż. Poszłam to zrobić. Ściągnęłam i odwiesiłam moje robocze ubrania trzęsącymi rękoma. Kiedy wróciłam z garderoby zobaczyłam, że ściągnął tylko swoją marynarkę i krawat, a także podwinął rękawy koszuli. Jego erekcja była dobrze widoczna w dopasowanych szarych spodniach, ale jego oczy wciąż były zimne. – Połóż się twarzą do łóżka. Unieś biodra bezpośrednio w centralnej części łóżka na tej dużej poduszce. Zauważyłam dziwną poduszkę na moim łóżku dopiero kiedy o niej wspomniał, ale nie powiedziałam ani słowa. To była miniatura wersja tej, której używał w domu. Wersja podróżna, pomyślałam. Ułożyłam się w odpowiedniej pozycji, kiedy poczułam linę zaciskającą wokół moich nadgarstków. Pochylał się nad łóżkiem i związywał mnie. Moje łóżko nie miało ramy tylko marny zagłówek, ale James przygotował się na to. Użył długiej liny przywiązując ją do dolnej części łóżka i powodując to, że nie mogłam się poruszać. Patrzyłam na niego z dziwnym wyrazem twarzy. Będąc związana już kilka razy powinnam była przyjąć to lepiej, czuć mniejszy strach, ale mój mózg ciężko to przyswajał. – Pamiętasz swoje bezpieczne słowo? - zapytał.

Rzucając się na kolana,

aby

zawiązać linę pod łóżkiem, mimochodem zrobił to tak jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Udało mu się nawet wyglądać dość godnie podczas zawiązywania jej. Nie był kompletnie wzruszony koniecznością czołgania się na kolanach. – Tak panie Cavendish – odpowiedziałam drżąc. Związał także moje nogi i rozsunął je. Próbowałam się odwrócić, ale zakrył moje oczy czarną przepaską więc i tak nic bym nie zobaczyła. Chciałam desperacko, aby mnie dotknął ale zachowywał stoicki spokój i przygotowywał mnie na odbycie kary. Spokojna muzyka zaczęła płynąć z małych głośników podłączonych do telefonu. Nie znałam tej melodii, ale kobiecy głos śpiewał przerażająca piosenkę w towarzystwie mocnych brzmień skrzypiec. Czułam na sobie jego wzrok, kiedy skończył mnie przywiązywać. Zaczęłam się troszkę kręcić. – Panie Cavendish, proszę - zaczęłam go błagać. Sama nie wiem dlaczego, bo przecież nie wiedziałam co planuje. Nie odpowiedział. Dyszałam kiedy w końcu dotknął delikatnie 172

tylniej części mojego uda. Uniósł moją koszulkę nocną. Usłyszałam jakiś szelest. Czym on mnie dotykał? Jakimś materiałem? Nie to było coś grubszego. To tak jakby jego dłoń, ale owinięta czymś. Założył rękawiczki? Kilka minut później cały czas czułam na sobie jego wzrok. Zaskoczyło mnie pierwsze uderzenie, ostre uderzenie ręką ubraną w rękawiczkę na moim tyłku. Dyszałam. Naprawdę bolało. Poczułam jego udo na sobie, kiedy się pochylił. Pierwsze uderzenie zapoczątkowało na dobre serie klapsów. Bił każdy centymetr mojego tyłka i ud. Poruszałam się próbując uciec od razów. Zastanawiałam się, dlaczego uderzenia jego ręki bolą bardziej niż te szpicrutą?. Straciłam rachubę ile dostałam klapsów. Mój umysł wpadł w stan otępienia. Niby wszystko było znajome, ale czułam, że nieuchronnie zmienia się w coś innego… Nie przestał nawet wtedy kiedy słyszałam jak dyszy i przeklina. Nagle wszedł we mnie niespodziewanie jednym brutalnym pchnięciem, aż po same jądra. Byłam tak mokra, że nie poczułam żadnego bólu tylko cudowne zaciśnięcie się wokół niego. Wypełnienie było cudowne. W końcu krzyknęłam zdominowana przez ból po klapsach i rozpływającą się we mnie przyjemność. Byłam w oazie przyjemności wśród bólu, kiedy zaczął poruszać się zawzięcie. Poruszał się nieustannie, kiedy moja ciasna szparka zaciskała się mimowolnie. Nagle złapał mnie obiema rękami za włosy i pchnął jeszcze mocniej. – Dojdź - powiedział najostrzejszym głosem jaki kiedykolwiek słyszałam z jego ust. Jego kutas wszedł we mnie ostatni raz i szybko wyszedł, a ja doszłam krzycząc. Wszedł we mnie znowu, poruszał się jeszcze szybciej. Nie przestawał, nie zrobił nawet przerwy, odurzająco dyszał. Doprowadził mnie do orgazmu jeszcze dwa razy, ale nie poczułam się jeszcze pusta. Położył się wzdłuż moich pleców, pokrywając mnie całkowicie. Przyłożył usta do mojego ucha. Cały czas był we mnie. – Moja Bianca – wyszeptał do mojego ucha. Leżał tak na mnie przez długie minuty wciąż będąc we mnie. Składał delikatne pocałunki na mojej szyi. Wydawał się być znowu delikatnym kochankiem, a nie zimnym potworem pełnym furii. W końcu podniósł się ze mnie, dotykając delikatnie moich pośladków. Moje pośladki i uda były bardzo czułe na jego dotyk. Dotknął mojej szparki, wypełnionej jego nasieniem. – Zmęczona? – zapytał ochrypłym głosem. – Nie panie Cavendish – odpowiedziałam wciąż leżąc związana z zakrytymi oczami. Włożył we mnie dwa palce. Wygięłam się i zaczęłam dyszeć. 173

– Zastanawiam się ile razy mógłbym doprowadzić cię do szczytowania podczas jednej nocy – powiedział leniwie. – Jesteś jak bomba. Chciałbym to sprawdzić, ale obawiam się, że dzisiaj nie jest to możliwe, bo zapewne szybciej zemdlejesz, niż zdążysz poprosić mnie abym przestał. Pomyślałam, że miał całkowitą rację. Nałożył coś zimnego i kojącego na każde zaczerwienione i bolące miejsce mojego ciała. W końcu mnie rozwiązał, ale leżałam biernie nie mając siły na nawet najmniejszy ruch. Odwrócił mnie na plecy i zdjął opaskę zakrywającą oczy. Wtulił się w moje włosy i patrzył na mnie najwrażliwszymi oczami. Był wyraźnie inny, niż wtedy, zanim weszliśmy do sypialni. – Jesteś aniołem Bianca. Nigdy w swoim życiu nie dotykałem kogoś tak wspaniałego. Moje powieki były takie ciężkie. Pochylił się i pocałował mnie pocałunkiem pełnym czci w czoło. Wciąż był w części ubrany, miał na sobie koszulę. –Teraz idź spać kochanie.

174

Rozdział 27 Pan Czuły Kochanek

Obudziłam się kiedy James przylgnął do mnie swoim ciałem. Trzymał oba moje nadgarstki nad moją głową. Nasze nagie klatki piersiowe stykały się ze sobą. Całował mnie delikatnie i słodko, szepcząc pieszczotliwe słówka. Byłam mokra i podniecona, więc gładko wszedł we mnie. – Dzień dobry kochanie – wyszeptał wprost do moich ust. – Mmmm – był to jedyny dźwięk jaki byłam w stanie wydobyć z siebie. Poruszał się we mnie powolnymi, długimi, mocnymi ruchami, które wydawały się trwać wiecznie. – Chcę cię budzić w taki sposób każdego ranka – powiedział między pocałunkami. – Mmm. Myślę, że mogłabym się do tego przyzwyczaić – odpowiedziałam. Dyszałam kiedy wycofywał się pobudzając najczulsze nerwy. – Cieszę się. Też cię pragnę – powiedział z uśmiechem. – Przyzwyczaisz. Się. Do. Tego – powiedział akcentując każde słowo z osobna. – Owiń nogi wokół mojej talii – powiedział. Zrobiłam to i wszedł we mnie mocno sprawiając, że dowiedziałam się istnieniu nerwów, o których wcześniej nie miałam pojęcia. Jego piękne, intensywne i czułe oczy był wpatrzone w moje. – Jesteś taka piękna – powiedział. – Twoje oczy zmieniają kolor. Przysięgam, że są dzisiaj prawie zielone. Mówiłem ci już dzisiaj jaka doskonała jesteś? – Najpierw kwaśny potem słodki – wymamrotałam, powołując się na stary slang reklamowy kwaśnych cukierków. Zaśmiał się, a następnie zaczął mnie namiętnie całować. Czułam jakbym tonęła. Byłam zbyt niedoświadczona aby oprzeć się pokusie. Pragnął mnie, nawet moich emocji i być może wbrew sobie. Czułam coś, kiedy wbijał we mnie to swoje

175

intensywne spojrzenie. Nie sądziłam, że można czuć coś do kogoś kogo się zna nie dłużej niż kilka dni. – Jakie masz plany odnośnie mnie? – zapytałam go szeptem. Zmarszczył nos i zaczął wchodzić we mnie coraz szybciej. – Mam nadzieję, że takie same jak ty odnośnie mnie. Chcę żebyś poczuła to co ja czuję Bianca. Chcę żebyś czuła niepohamowaną potrzebę. Nie mógłbym znieść myśli, że jestem dla ciebie obojętny. Jakby w odpowiedzi na jego słowa doszłam z krzykiem. Pojedyncze łzy spływały z kącików moich oczu. Dreszcze przechodziły przeze mnie. Krzyknęłam jego imię, znowu i znowu. Jego oczy przepełnione były czułością. Uwolnił moje nadgarstki i objął dłońmi mój policzek. – Bianca – powiedział. Była to najbardziej intymna chwila w moim życiu. Dreszcze wciąż przechodziły przez moje ciało, kiedy nasze oczy wymieniały napięcia i emocjonalne potrzeby. Zastanawiałam się czy każda kobieta z która uprawiał seks była w nim zakochana albo chociaż zauroczona. Poczułam, że mój umysł bezradnie odpływa w otchłań senności. Zasnęłam. Obudziłam się bo poczułam zapach przygotowywanego śniadania i usłyszałam delikatne przekleństwa dobiegające z kuchni. Kilka minut później James pojawił się w sypialni serwując mi śniadanie do łóżka. Usiadłam i zaczęłam jeść bo byłam naprawdę głodna. – Jak to się stało, że tyle kobiet pozwoliło na to, aby się z tobą rozstać, skoro tak dobrze traktujesz kobiety? – droczyłam się z nim patrząc w jego piękne oczy. – Dziwię się, że cię nie prześladują. Uśmiechnął się, ale ujrzałam w jego oczach zakłopotanie. Pogładził moje włosy, twarz i złożył delikatny pocałunek na moim czole. – Naprawdę myślisz, że każdą kobietę tak traktuję? - zapytał z łagodnym wyrzutem w głosie. – Jeszcze tego nie wiesz? Jesteś wyjątkowa Jaskierku. Posłałam mu wymuszony uśmiech. Zabrzmiało to dwuznacznie więc nawet tego nie skomentowałam tylko wzruszyłam ramionami. – Więc jakie mamy plany na dzisiejszy dzień?

176

– Planujesz dokończyć obrazy? – Chciałabym się tym zająć i nie robić nic więcej. Muszę się zdrzemnąć po południu. Czeka mnie ciężka noc bez snu, a przecież podczas nocnego lotu spać nie mogę. I tak oto spędziliśmy razem kolejny sielankowy dzień. Ja malowałam moje obrazy, on pracował i obserwował jak malowałam dwa jego portrety. Pierwszy obraz skończyłam zaskakująco szybko. Zazwyczaj potrzebowałam tygodni aby skończyć projekt. Dumnie zaniosłam go do mojej sypialni. Zdecydowałam, że muszę oprawić go w ramkę jak tylko wybiorę odpowiednią. James wydawał się być bardzo zadowolony z faktu, że jego zdjęcie znalazło się w mojej sypialni pozostawiając w niej jego ślad. Uśmiechał się szeroko kiedy wieszałam obraz bez ramki, a następnie rzucił mnie na łóżko, aby znowu się ze mną kochać. Był czułym kochankiem z nutką dominacji.

Nie byłam wybredna, w

pewnym sensie

uwielbiałam obie jego odsłony. Oboje zasnęliśmy. Spaliśmy zdecydowanie dłużej niż miałam w zwyczaju przed nocnymi lotami. Zaczęłam pracę nad jego aktem zanim zaczęłam zbierać się do pracy. – Mogę mieć tylko nadzieję, że ten skończę tak szybko jak pierwszy. Zwykle nie pracuję aż tak błyskawicznie. Czasami potrzebuję tygodni, aby uzyskać satysfakcjonujący mnie efekt. Pomagałam mi przygotować się do pracy. Zapiął moją bluzkę i założył krawat. Pieścił mnie, całował i przytulał, bo zostało mi jakieś dziesięć minut do wyjścia. – Nie musisz już wychodzić aby zdążyć na samolot? – zapytałam figlarnie. – Właśnie wychodzę kochanie – powiedział całując mnie bezwstydnie na podjeździe przed moim domem, kiedy Stephan czekał już na mnie w swoim aucie. – Właściwie nie muszę się pakować. Przypominam ci, że przez większość czasu mieszkam w Nowym Jorku. Zapomniałam o tym, a przez to, że mi o tym przypomniał posmutniałam. Ostatnio spotykaliśmy się u mnie, a wkrótce się to pewnie skończy. Nawet jeśli nie zakończymy naszej znajomości to teraz miałam przeczucie, że romans stulecia dobiegnie końca w przeciągu tygodnia. Zauważył zmartwienie na mojej twarzy. Popatrzył na mnie zatroskany, a ja starałam się zachowywać kamienną twarz. – Nie martw się kochanie. Mam tam pewne zobowiązania, ale dołożę wszelkich starań, aby tutaj pojawiać się częściej. Tutejszy hotel jest jedną z moich największych nieruchomości, więc moja obecność tutaj jest, jakby to powiedzieć, nieunikniona. 177

Pokręciłam lekko głową. Chciał abym polegała na nim z jakiś przekornych powodów, a ja postanowiłam, że muszę się opanować. – Do zobaczenia wkrótce – powiedziałam odchodząc. Zapowiada się szczególnie nużąca mało pracowita noc. Przejrzałam papiery i zobaczyłam, że podczas lotu będziemy mieć 60 pasażerów na 175 wolnych miejsc z tylko trzema pasażerami w pierwszej klasie. Zwykle nienawidziłam takich lotów, dużo wolno płynącego czasu, a tak mało pracy, ale dzisiaj byłam zadowolona z takiej sytuacji. Być może dlatego, że wiedziałam iż James będzie na pokładzie. Spotkaliśmy się z naszymi pilotami w autobusie dla załogi. Damien i Murphy ucieszyli się na nasz widok. Oboje mnie przytulili. Przytuliłam ich sztywno. Naprawdę lubiłam tą dwójkę, ale nie chciałam pozwolić, aby inni ludzie obecni w autobusie przyglądali się temu i snuli potem jakieś głupie domysły, że jestem otwarta na wszelkiego rodzaju macanki. Przecież nie każdy wiedział, że jesteśmy dobrymi znajomymi, a oni dzisiaj zaczynali z nami pracować, nie wszyscy ich dobrze znali. Z doświadczenia wiedziałam, że piloci byli zawsze chętni żeby znaleźć pretekst i móc sobie trochę podotykać koleżanki, a ja wolałam być postrzegana jako nietykalna zwłaszcza w pracy. – Wyglądasz świetnie Bianca – powiedział Damien z uśmiechem kiedy ponownie przytulił mnie spontanicznie. – Piękna jak zawsze. Nie mogę nawet wyrazić tego jak szczęśliwi byliśmy kiedy okazało się, że będziemy razem pracować. Damien był przystojnym mężczyzną z lśniąco czarnymi włosami i przyjaznymi oczami, które oczarowały niejedną stewardessę, która postanowiła zrzucić swój uniform dla niego. Był dobrze zbudowany, poczułam jego umięśnione ramiona i tors kiedy mnie przytulał. Na domiar wszystkiego miał silny australijski akcent, który dodatkowo przyciągał zdzirowate kobiety. Uśmiechnęłam się do niego. – My także. Stephan mi powiedział, że będziecie naszymi pilotami w drodze do Nowego Jorku. Coś czuję, że szykuje się świetny miesiąc – powiedziałam. Zawsze byłam dla niego miła, ale zawsze też czułam potrzebę bycia nieco powściągliwą w relacjach z nim. Podrywał mnie kiedy spotkaliśmy się pierwszy raz, ale kiedy go odrzuciłam dał sobie spokój. Jednakże, wciąż czasami mam przeczucie, że on po prostu czeka, aż któregoś pięknego dnia zmienię zdanie. Nawet jeśli byłam zainteresowana 178

randkowaniem, a oczywiście nie byłam, nie umówiłabym się z nim. Był bezwstydnym kobieciarzem, który przeleciał większość moich koleżanek. Znaczna część mnie chciała się z nim tylko i wyłącznie przyjaźnić. Murphy, pierwszy oficer był krępym blondynem z rumianymi policzkami, który zawsze rzucał żartami. Na jego ujmującej twarzy zawsze widniał szeroki uśmiech. Nie mogłam sobie nawet wyobrazić czy przypomnieć chwili, aby uśmiech zniknął z jego twarzy. – Damien zawarł umowę z diabłem, aby znaleźć się na waszej trasie Bianca. Jego kościołkowa mamusia nie była zbyt zadowolona z tego faktu. Ledwo kobieta nie przypłaciła tego życiem – powiedział Murphy witając się ze mną. Cały autobus wybuchł śmiechem. On po prostu miał dar zarażania wszystkich swoim poczuciem humoru. Melissa była najszczęśliwsza odkąd ja znam, kiedy poznała naszych nowych pilotów. Być może romans z żonatym kapitanem Peterem był dla niej zamkniętym rozdziałem. Będę zszokowana jeśli nie będzie dzielić pokoju z Damienem podczas przerwy w podróży. Zerknęłam znacząco na Stephana, a on uśmiechnął się do mnie. – Cóż za szczęśliwy czas Bee. Moja dziewczynka w końcu spotyka się z odpowiednim facetem, nasza nowa załoga jest prawie idealna, no i jutro mam randkę. Stephan był zawsze zagorzałym optymistą. Mimo wszelkiego zła, które go spotkało zawsze uważał, że nie ma tego złego co by na dobre wyszło. Zawsze próbował zmieniać mnie, aby stała się lepszym człowiekiem, takim jak on. Nie umiałam tego zrobić, ale zawsze się starałam mimo moich własnych lęków i wątpliwości. – To na pewno będzie świetny miesiąc – zgodziłam się. Po odprawie na lotnisku usiedliśmy na wygodnych fotelach w pierwszej klasie. Siedzieliśmy, żartowaliśmy, śmialiśmy się i snuliśmy plany na następnym wieczór. Wszyscy od razu zgodziliśmy się, że najlepiej będzie spotkać się w barze w którym pracował Melvin i który znajdował się za rogiem przy hotelu. Melvin zawsze organizował dla nas naszej załogi zniżki na tanie drinki. No i oczywiście było tam karaoke. – Oh, Bianco musisz jutro ze mną zaśpiewać – powiedział Damien. Tylko się uśmiechnęłam. – Nie może jutro. Ma już swoje plany – powiedział Stephan, marszcząc brwi kiedy popatrzył na Damiena. –Zostaje nam tylko mieć nadzieję, że pojawisz się następnym razem. 179

Skinęłam głową. – Jasne, brzmi świetnie - powiedziałam. Damien zaczął mnie błagać. – Jesteś okrutna Bianca! Nie widzieliśmy się przez miesiące, a ty tak po prostu nasz olewasz? – Zmiłuj się nad człowiekiem Bianca! Chłopak się załamie na amen jeśli znowu dasz mu kosza! – zażartował Murphy. Zobaczyłam, że Melissa patrzy na mnie niezbyt życzliwie. Jedyną rzeczą, którą najbardziej na świecie nienawidziła, było poświęcanie uwagi komuś innemu niż ona sama. – Musimy zacząć przygotowywać się do pracy albo nasi przełożeni nas zabiją – powiedziałam, próbując odwrócić od siebie uwagę. Poskutkowało, bo nagle wszyscy uświadomili sobie, że naprawdę rozmawialiśmy za długo olewając naszą pracę. Przygotowywałam posiłki w kuchni, kiedy Murphy i Damien na zmianę wychylali się kokpitu żartując. – Zamawiam gin z tonikiem – powiedział Damien swoim atrakcyjnym akcentem. Po prostu się zaśmiałam, a on schował się w kokpicie. Kolejny wychylił się Murphy. – Zamawiam wódkę z martini, wstrząśnięte nie zmieszane – zażartował Murphy ze swoim australijskim akcentem. – James Bond był Brytyjczykiem, a nie Australijczykiem czy jakikolwiek akcent próbujesz naśladować – powiedziałam. Popatrzył na mnie zszokowany i zraniony. Chichotałam pod nosem kiedy przygotowywałam karty. Popatrzył na mnie surowym wzrokiem. – Dobrze, nie chciałem tego robić, ale nie pozostawiasz mi wyboru Bianca. To moja ostateczna oferta. Zaśpiewam „Private Dancer” Tiny Turner dla ciebie na karaoke jeśli przyjdziesz. Decydujesz się czy nie? Aby cię zachęcić, ściągnę koszulę i zatańczę mój chippendalesowy taniec do rytmu specjalnie dla ciebie. To moja końcowa oferta – ostrzegł i schował się bez czekania na odpowiedź w kokpicie. Śmiałam się za bardzo, aby udzielić mu odpowiedzi. Widziałam już w przeszłości ten jego słynny taniec, to było takie zabawne. Słyszałam nawet plotki, że to zaraźliwe. Damien wychylił się ponownie.

180

– Dobrze, wyobraź sobie to. Murphy będzie Chrisem Farleyem, a ja zagram Patricka Swayze w stringach. Zrobimy duet. To moja końcowa i ostateczna oferta, Bianca. Po prostu kręciłam głową i śmiałam się jak opętana kiedy znowu schował się z powrotem do kabiny. – Istnieje możliwość, abym dostał butelkę wody, gdy w końcu przestaniesz flirtować z pilotami? – zapytał zimny i oschły głos za mną. Odwróciłam się i mój uśmiech natychmiast zniknął. Rozwścieczony do granic możliwość James stał tuż za mną.

181

Rozdział 28 Pan Osobliwy

Odłożyłam karty i bez słowa podałam Jamesowi butelkę zimnej wody. Wziął ją ode mnie i patrzył na mnie zmrużonymi oczami. Oschły i zimny pan Cavendish powrócił w pełni sił. Co takiego zrobiłam? Chciałam go dotknąć. Chciałam zapytać go dlaczego był taki zły, ale nie umiałam. Po prostu patrzyłam na niego nic nie mówiąc, dopóki nie odwrócił się i nie wrócił na swoje miejsce. Nawet nie wiedziałam, że pasażerowie byli już na pokładzie. Normalnie Stephan ogłaszał to przez głośniki, a później przychodził do kuchni i mówił mi to jeszcze osobiście. Oczywiście z Damienem i Murphym na pokładzie wszystko wyglądało troszkę inaczej. Damien wystawił głowę z kokpitu uśmiechając się ponownie, a po chwili wyszedł i stanął bardzo blisko mnie. – Kim był ten dupek? – zapytał niskim głosem. Skrzywiłam się. Nie chciałam, ani nie miałam ochoty o tym rozmawiać. Byłam już naprawdę wystarczająco roztargniona. – Mogę też dostać dwie butelki wody? Postaram się nie być aż takim kutasem jakim był przed chwilą ten osobliwy pan – powiedział z uśmiechem. Posłałam mu lekki uśmiech, choć musiałam stłumić ochotę, aby powiedzieć, że to był Pan Piękny. Podałam mu dwie butelki wody. – Potrzebujecie czegoś jeszcze? – zapytałam uprzejmie. Przechylił głowę. – Dziękuję Piękna. Mamy już wszystko i zaraz startujemy. Zniknął w kabinie. Pokręciłam głową. Jest w dzisiaj w dziwnym nastroju. James poczuł się dotknięty jednym głupim nic nieznaczącym, nieszkodliwym flirtem. Po chwili energicznie poszłam do kabiny, aby zająć się moimi trzema pasażerami. Najpierw zatrzymałam się przy Jamesie. Siedział spięty tam gdzie zawsze, ściskając w dłoniach butelkę wody. – Mogę coś dla pana zrobić, panie Cavendish?

Mogę zabrać pańską odzież

wierzchnią? 182

Wstał i stanął blisko mnie w przejściu. Przysunął się jeszcze bliżej. Dotknął mnie klatką piersiową, gdy ściągał płaszcz. Zobaczyłam metkę Burberry kiedy go ostrożnie odbierałam. – Nazwał cię piękną. Jak wiele twojego piękna było dane mu zobaczyć Bianco? zapytał mnie cichym, ale stanowczym głosem. Popatrzyłam na niego zakłopotana. – Nie mam pojęcia o czym mówisz, ale nie jest to odpowiedni czas na takie rozmowy. Pracuję panie Cavendish. Zacisnął szczękę. – Pracujesz? To ciekawe biorąc pod uwagę to co robiłaś przed chwilą. Wyglądał to raczej jak dobra zabawa niż praca. Jego gniew nie sprawił, że poczułam skruchę bo wiedziałam, że nie miałam ku temu powodów. Wręcz przeciwnie, włączyła się we mnie chęć walki. – Nie bądź śmieszny. Pracowałam, a oni po prostu zachowywali się przyjaźnie. Nie będziesz kontrolował każdej części mojego życia. Wystarczy już, że w łóżku masz nade mną pełną kontrolę

– powiedziałam cichym głosem pełnym furii. – A w szczególności nie

będziesz wtrącał się do spraw związanych z moją pracą. Zamknął oczy, po czym otworzył je znowu. Patrzył na mnie trochę cieplej z mniejszą kontrolą niż przed chwilą. – Nienawidzę tego. Nie masz pojęcia jak bardzo tego nienawidzę – powiedział i usiadł na swoim miejscu. Oparł głowę o fotel i zamknął oczy. Zostawiłam go w spokoju i poszłam odwiesić jego płaszcz. Podeszłam do moich dwóch kolejnych pasażerów, którzy siedzieli w ostatnim rzędzie pierwszej klasy. Popatrzyłam niewzruszona na Jamesa, kiedy przechodziłam obok niego idąc do kuchni, aby przygotować dwie szklanki whisky z colą. Wciąż miał zamknięte oczy nawet wtedy jak startowaliśmy. Obserwowałam go z zmarszczonymi brwiami. Stephan patrzył raz na mnie raz na niego. – Wszystko w porządku? – zapytał. Wzruszyłam ramionami. – Sama nie wiem. Nie podobają się mu moje relacje z Damienem i Murphym. Nie rozumiem go w ogóle, przecież znamy się dopiero od kilku dni. 183

Stephan westchnął. – Powiedziałem Damienowi, że z kimś się spotykasz. Przyjął to całkiem nienajgorzej, ale wiesz jak jest. Zawsze darzył cię szczególną sympatią. Rozszerzyłam oczy. – On zawsze darzy szczególną sympatią każda kobietę, którą spotyka na swojej drodze. Co to ma do rzeczy? Stephan popatrzył na mnie znacząco, a potem pokręcił głową. – Nieważne. Gdyby James wiedział jakie łączą was relacje z Damienem, to jestem pewien, że podszedłby do sprawy bardziej racjonalnie. Przewróciłam oczami. Z tego co zdążyłam już zauważyć racjonalność nie należy do istotnych cech charakteru Jamesa. Po osiągnięciu dziesięciu tysięcy stóp wstałam i zaczęłam szybko moją pracę pomimo faktu, że wiedziałam, iż zajmie mi ona tylko kilka minut, a kolejne kilka godzin wolnego czasu będzie ciężko czymś zająć. Zatrzymałam się przy Jamesie, zastanawiając się czy zapytać go, czy czegoś nie potrzebuje. Zauważyłam, że udaje, że śpi. Wiedziałam, że tak nie jest ponieważ zaciskał usta i pięści. Postanowiłam najpierw podejść do innych pasażerów. Podałam im kolejne dwa drinki i dwie butelki wody, aż w końcu podeszłam do Jamesa. Usiadłam obok niego w pustym fotelu, ale wciąż miał zamknięte oczy. Dotknęłam delikatnie jego dłoni. – Panie Cavendish? – zapytałam cicho. – Czy nie ostrzegałem cię co się stanie, kiedy dotkniesz mnie w obecności innych ludzi? – zapytał bez otwierania oczu. Rozejrzałam się dookoła. – Technicznie rzecz biorąc nikt na nas nie patrzy. Złapał szybko moją dłoń i położył ją na swoim twardym podnieconym kutasie. Byłam w szoku. Siedział tak po prostu podniecony w samolocie, kilka tysięcy stóp nad ziemią… – Zawsze jesteś podniecony? – zapytałam go cicho. Byłam nieomalże bardziej ciekawa tego, niż czegokolwiek innego. Uśmiechnął się bolesnym uśmiechem, – Oczywiście, że nie. Chociaż ostatnio to zdarza mi się dość często. 184

Podczas mówienia poruszył moją dłonią. Objęłam go bez namysłu, jęknął. Cofnęłam się i skoczyłam na równe nogi, uświadamiając sobie co robię i gdzie, i jak szybko mogłam doprowadzić do czegoś więcej. Nie mogłam uwierzyć w utratę mojej kontroli. – Muszę wracać do pracy. Potrzebujesz czegoś? Popatrzył na mnie ironicznie z uniesionymi brwiami. – Nie potrzebuję nic do picia jeśli oto pytasz. Zostawiłam go odchodząc pospiesznie. Sprawy zbyt szybko wymykały mi się spod kontroli. Zaczęłam przygotowywać przekąski dla moich trzech pasażerów. James skinął, że chce przekąski, ale się nie przesunął. Musiałam otworzyć dla niego stolik, robiłam to zazwyczaj, ale otwieranie go nad jego imponującą erekcją było dla mnie całkiem nowym doświadczeniem. Posłał mi bardzo seksowne spojrzenie kiedy podeszłam. Cholerny, podniecony facet pomyślałam ożywiona. Następnie obsłużyłam naszych pilotów i wydałam kolejną rundkę drinków dla moich dwóch pasażerów. Wyglądało na to, że zaraz odpłyną, ale pili dalej. Kiedy wróciłam do kuchni, prawie podskoczyłam z ręką na sercu. – Damien przestraszyłeś mnie – powiedziałam. Stephan był w głównej kabinie, więc nie spodziewałam się zobaczyć za kurtyną kogoś innego. Po prostu się uśmiechnął. – Przepraszam Piękna. Jak leci? Pewnie umierasz z nudów w swojej prawie pustej pierwszej klasie? – zapytał wiedząc, że lubię pracować. Skinęłam głową z uśmiechem. – Być może będę musiała odciąć dostęp do alkoholu parze pasażerów. Już bełkoczą, a nie zapowiada się na to, żeby chcieli przestać. Może być ciekawie, bo nie wyglądają na pospolitych pijaczków. Napiął ramiona. – Daj mi znać jeśli będą jakieś problemy. Byłbym szczęśliwy mogąc pokazać ci możliwości moich mięśni – zażartował. Roześmiałam się. – To nie będzie konieczne. Dam sobie z nimi radę. – Stephan coś mi wspomniał, że z kimś się spotykasz. Myślałem, że nie chodzisz na randki… Powiedział także, że to coś poważnego. Nie mogę w to uwierzyć. Czy to prawda?– zapytał. 185

Zaczyna się zadawanie zbyt osobistych pytań, pomyślałam. Rozszerzyłam oczy w przerażeniu. Pomyślałam, że to bardzo możliwe, że James mógł nas usłyszeć skoro siedział tak blisko. Nie chciałam, aby pomyślał, że opowiadam ludziom kłamstwa o naszych czysto seksualnych relacjach, więc szybko skorygowałam słowa kapitana. – Czy to poważne? Nie oczywiście, że nie. Znam go od paru dni. Właściwie nawet nie chodzimy na randki. To jest… skomplikowane. Damien wyglądał na zadowolonego,

gdy usłyszał moją odpowiedź. Odpowiedź,

której zapewne by nie usłyszał, gdybym chciała powiedzieć mu prawdę o mojej relacji z Jamesem. Był typem faceta z którym można było się przyjaźnić, ale bez powierzania sekretów. Uśmiechnął się do mnie. – Ach, rozumiem. Więc nie złamiesz mi serca zanim dostanę szansę? – droczył się ze mną, posyłając mi uroczy uśmiech. Popatrzyłam na niego surowo. – Jesteś niepoprawnym optymistą Damien – powiedziałam. – To prawda – powiedział mrugając do mnie i wrócił do kokpitu. Udałam się do łazienki od razu jak tylko wyszedł. Zaczęłam zamykać drzwi za sobą, ale nie mogłam, bo ktoś je przytrzymał. To był James. Wepchnął mnie do łazienki i zamknął za nami drzwi. Patrzył na mnie dzikim wzrokiem. Złapał mnie za ręce i położył je na uchwytach lustra. Widziałam swoje odbicie w lustrze oraz jego za moimi plecami. Instynktownie go chwyciłam. – Więc uważasz, że to nic poważnego? – zapytał szorstko, podnosząc moją spódniczkę do bioder. Przycisnął się do mnie, czułam jego twardą erekcję przez spodnie i moje majtki. Kołysał się ocierając o mnie. Zaczął rozpinać moją bluzkę. Zdjęłam kamizelkę wcześniej, więc miałam na sobie tylko koszulę. Szarpnął za mój krawat, ale pozostawił go na miejscu. Rozpiął mi koszulę na tyle, aby móc dostać się do mojego stanika. Rozpiął go z przodu, uwalniając moje duże ciężkie piersi. Pieścił je, ściskając sutki i obserwował każdy swój ruch w lustrze. – Masz dziwną interpretacje słowa poważny, Bianco – warknął, dotykając mnie dłońmi, pocierając o mnie swoim kutasem i doprowadzając mnie do szału. Przestał dotykać moje piersi. Po chwili poczułam jego palce na moich majtkach, a następnie na mojej szparce. Szarpnął gwałtownie i zerwał ze mnie moje stringi jednym brutalnym ruchem. Wsadził strzępki mojej bielizny do kieszeni, a następnie zaczął rozpinać 186

spodnie, aby uwolnić swoją imponującą erekcję. Wszedł we mnie mocno i szybko. To było tak wspaniałe, że zamknęłam oczy i zaczęłam jęczeć z przyjemności. – Otwórz oczy! Nie czujesz, że to coś poważnego? – zapytał wstrząsając mną. Jęknęłam i zaczęłam się poruszać. Wchodził we mnie jeszcze szybciej i mocniej. Wbijał się we mnie, dopóki jego ruchy nie stały się rażąco intensywne. – Odpowiedz mi. Nie czujesz, że to coś poważnego? – zapytał ponownie. To zbyt duży wysiłek, aby wykrztusić z siebie słowa. Nie wiedziałam jak on to robi: mój umysł był zamglony i nie mogłam jasno myśleć. – Czuję, że to coś cho-cho-lernie po-po-poważnego – wyjąkałam, gdy kontynuował wchodzenie we mnie. Warknął jak zwierzę i pociągnął mnie za włosy, dopóki tył mojej głowy nie oparł się o jego ramię. Ugryzł mnie mocno w szyję, aby zostawić na niej swój ślad. Doszłam tak intensywnie, że prawie straciłam przytomność. Ciągle poruszał się we mnie, choć zwolnił tempo. – Jeśli ktoś cię pyta powinnaś odpowiadać, że jesteś zajęta. Myślałem, że to jasne od początku – powiedział chłodno kontynuując pieprzenie mnie. – Ja, ja… – próbowałam coś powiedzieć, ale nie mogłam. Teraz ocierał się o moja łechtaczkę doprowadzając mnie do istnego szaleństwa. –Co, co.. – nie dałam rady wykrztusić z siebie nawet słowa. Był bezlitosny i doprowadził mnie do kolejnego orgazmu wbijając się we mnie intensywnie. Karze mnie z przyjemnością, pomyślałam jakby przez mgłę. – Proszę, nie dam już rady – powiedziałam w końcu powracając umysłem na ziemię. – Powiedz mi do kogo należysz – rozkazał bez ani krzty miękkości w głosie. To nie był James lecz bezdusznie zaborczy pan Cavendish. – Jestem pana, panie Cavendish. Byłam dziewicą, kiedy cię spotkałam. Nie pamiętasz? Odebrałeś mi moje dziewictwo. Gdybym pragnęła kogoś innego, do tej pory byłabym nietknięta. Nie umiałam utrzymać desperacji w moim głosie. Doszedł warcząc, a jego oczy wciąż były niemożliwie dzikie. Jego kutas drżał we mnie jeszcze przez jakiś czas. Pchnął we mnie ostatni raz wymazując resztki swojego długiego orgazmu.

187

– Jeśli masz problemy z zrozumieniem pewnym sprawach pozwól, że ci wytłumaczę – powiedział szorstko. – To jest poważne Bianco. Nigdy w życiu nie byłem bardziej kurwa poważny.

188

Rozdział 29 Pan Uczuciowy James zaczął poprawiać moje ubranie zanim jeszcze ze mnie wyszedł. Zapiął mu biustonosz, dostosowując piersi do wnętrza miseczki tak jakby robił to codziennie. Zapiął guziki w mojej koszuli, poprawił krawat i wyprostował kołnierzyk. Pogładził moje włosy, a później przeczesał dłonią swoje własne. Zauważyłam, że wyglądał nienagannie. Jego włosy były w idealnym stanie, nawet jego krawat był prosty. Byłam tym zaskoczona zważywszy na fakt, że sama wyglądałam jak ktoś kto właśnie został porządnie wypieprzony. Powiedziałam to co pomyślałam na głos. Zaśmiał się. To był mocny, sympatyczny śmiech. – Nie do końca. Starałam się bardziej dosłownie wbić do ciebie – powiedział oczywiście w znacznie lepszym nastroju. – Ktoś ci kiedyś powiedział, że jesteś kapryśnym dupkiem? Popatrzył na mnie z konsternacją, a po chwili troskliwie. – Właściwie to nie, ale mógłbym z tym stwierdzeniem polemizować. Kiedy to mówił, w końcu wyszedł ze mnie. Przeciągał ten proces, cały czas patrząc na mnie w odbiciu lustra. Zadrżałam. – Muszę wrócić do pracy – powiedziałam kiedy zaczął mnie wycierać, korzystając z małej umywalki. Całował moją

szyję, gdy wycierał mnie wilgotnym papierowym

ręcznikiem. – Mam ochotę przelecieć cię ponownie Bianco – wymruczał wprost do mojej skóry, ale nie zrobił żadnego ruchu ku temu. – Ale chcę jutro pokazać ci czwarte piętro, więc do tego czasu jesteś bezpieczna. Nie chciałbym przelecieć cię zbyt mocno zanim się tam znajdziemy. Popatrzyłam zaskoczona. – Czwarte piętro? Odpowiedział od razu kończąc wycieranie mnie. – Tam znajduję się nasz pokój zabaw, kochanie – powiedział. Wyprostował i wygładził moją spódniczkę. Zadrżałam. – Zostałam pozbawiona bielizny przez ciebie – powiedziałam z wyrzutem. 189

– No tak wiem. Jej strzępki są w mojej kieszeni – powiedział uprzejmie, poprawiając i zapinając spodnie. Obserwowałam każdy jego ruch, moje oczy skupione były na jego wspaniałym instrumencie do sprawiania przyjemności. – Mogłabym wziąć cię do ust – powiedziałam oblizując wargi i patrząc jak chowa swojego kutasa. Wyprostował się. Patrzył na moje

odbicie w lustrze niczym jastrząb.

Podniósł rękę do mojej twarzy i włożył swój wskazujący palec do moich ust. Ssałam go. Wkładał i wyciągał go z moich ust. – Mocniej – powiedział i zaczęłam ssać brutalniej. – Użyj zębów, ale granicach rozsądku. Zrobiłam to. Wydał z siebie dźwięk zadowolenia. – Jutro zamierzam pieprzyć twoje usta. Ale nie dopóki nie przelecę twojej cipki – wyciągał wolno palec z moich ust mówiąc to. Nie oburzały mnie sprośne rzeczy o których mówił, wręcz przeciwnie podniecało mnie. – Masz niewyparzony język – powiedziałam. Uśmiechnął się. – Czy to zaproszenie? Mogę je szybko wziąć pod uwagę – przejechał językiem po zębach podczas mówienia. Poczułam ucisk w środku siebie kiedy to zobaczyłam. Pokręciłam głową starając się powrócić umysłem na ziemię i skupić się na pracy, która na mnie czekała. – Muszę iść. Uśmiechnął się do mnie figlarnie. – Jeśli będziesz mieć jakieś nieprzyjemności zawsze możesz powiedzieć, że obsługiwałaś pasażera. Zmarszczyłam nos słysząc słowa jakich użył. Otworzyłam drzwi, aby wyjść z łazienki. Zamknęłam je za sobą. Zakładałam, że odczeka chwilę zanim sam wyjdzie. Stephan był w kuchni, kiedy odsunęłam zasłonę. Przygotowywał whisky z colą dla pary z pierwszej klasy. – Przepraszam – wymamrotałam podchodząc i opierając się o ladę. Popatrzył na mnie posyłając mi krzywy uśmiech. – Przeszłaś z wstrzemięźliwości i celibatu do bycia głośną w łazience w podczas pracy. Niegrzeczna z ciebie dziewczynka Jaskierku – powiedział to będąc w dobrym humorze. Wyszedł z kuchni, aby dostarczyć zamówione drinki. Zostałam w kuchni cała 190

zaczerwieniona.

James objął mnie od tyłu, kompletnie nie biorąc pod uwagi faktu, że

powinnam była pracować. Starałam się go odepchnąć. – James, pracuję. Moje próby nie przyniosły żadnych efektów. Po prostu przytulił mnie jeszcze mocniej i zaczął całować moją szyję. – Co w ciebie wstąpiło? – zapytałam go. – Kochani powinniście zostać tutaj za zasłonką i wszystko powinno być dobrze – powiedział Stephan śmiejąc się. – Samolot jest prawie pusty. Para z pierwszej klasy korzysta z tylniej łazienki, a obecnie nawet nie dają żadnych oznak życia. Możecie się tu pieścić gołąbeczki. Spojrzałam na niego. – Stephan miałeś być głosem rozsądku. Wzruszył ramionami. – Nie mamy pełnego pokładu, więc mogę przymknąć na to oko. Nikt nie wie co się tam wydarzyło. James potraktował te słowa chyba zbyt poważnie. Przylgnął do mnie jeszcze mocniej. Szturchnęłam go, ale ani drgnął. – Co z resztą załogi? Każdy może na nas donieść. James pocałował czubek mojej głowy, obejmując mnie w biodrach dłońmi. Nie powiedział nic odkąd wyszliśmy z łazienki. Właściwie nie miałam pojęcia, co on sobie myśli. Mogłam tylko śmiało stwierdzić, że nagle stał się czułym kociakiem. Stephan wzruszył ramionami. – Szczerze wątpię by ktokolwiek to zrobił. Melissa cię nie lubi, ale mam na nią kilka haków, więc nawet się nie odważy. Spokojnie. Stewardessy są zajęte swoją pracą. Tak szczerze mówiąc myślisz, że jesteś pierwszą osobą, która dołączyła do The Mile high club? Zastanawiałam się krótko, co miał na myśli mówiąc, że ma na Melissę kilka haków, ale nasza konwersacja została przerwana. Murphy wyszedł z kokpitu uśmiechając się do nas. –To jak Bianca, przemyślałaś naszą ofertę? – zapytał wesoło nie zwracając uwagi na Jamesa. Twarde ramiona objęły mnie tuż pod moimi

piersiami. Uśmiechnęłam się do

Murphy’ego, mając nadzieję, że James nie zrobi ani nie powie niczego nieodpowiedniego. 191

– Murphy, wszystko co zrobiliście przestraszyło tę biedną dziecinkę na najbliższe tygodnie – powiedział Stephan śmiejąc się. Murphy popatrzył speszony. – Czy to możliwe, że nie jestem tak seksowny jak myślałem, że jestem? Zaczęliśmy się śmiać. Popatrzyłam w górę i zobaczyłam, że nawet James się uśmiechał. Murphy opuścił nas i udał się do toalety. – Widzisz Panie Piękny nie jest taki zły. Jego uśmiech zniknął. – Nie on mnie martwi– powiedział. Jak tak piękny mężczyzny mógł być tak niepewny? zastanawiałam się. Byłam zaskoczona uświadamiając to sobie. Nie sądziłam, że James był zaniepokojony obecnością Murphy’ego w moim życiu, ale wciąż byłam w szoku, że poważnie był zazdrosny o Damiena. – Jesteś najwspanialszą istotą chodzącą po tej planecie. Jak w ogóle możesz być zazdrosny o innego mężczyznę? Odkąd cię znam nie myślę o nikim innym – zapytałam go cicho. Posłał mi piękny uśmiech. Pochylił się i naciskał na moje usta dopóki nie uległam. Całował mnie tak namiętnie jakbyś byli w sypialni. Ale w obecnej sytuacji ciężko było mi o tym myśleć. Jęczał kiedy się ode mnie odsunął. – Powiedz mi to jeszcze raz – wyszeptał wprost do moich ust. – Najpiękniejszy model nie ma w starciu z tobą żadnych szans. Żaden mężczyzna nie może z tobą konkurować. Dlaczego w ogóle martwiłeś się z powodu jakieś faceta? – zapytałam cicho, a on zaczął mnie ponownie całować. Zdałam sobie sprawę, że znalazłam jego słaby punkt. Słowa były czystą prawdą. Muszę zapamiętać, aby ich używać w razie potrzeby. Wątpiłam, że ciągle był zły ale wolałam się dalej w tym upewniać całując się z nim. Nie miałam pojęcia jak długo byliśmy do siebie przyklejeni niczym para zakochanych nastolatków, dopóki się ode mnie nie odsunął. Popatrzyłam w górę i spotkałam zaskoczone spojrzenie Damiena i Stephana stojących obok siebie. – Oh, cześć – wymamrotałam przez zaczerwione przez pocałunki usta. Dwaj mężczyźni patrzyli na nas jakby chcieli coś powiedzieć czego wcześniej nawet nie zauważyłam. James objął mnie tak, że jego ręka wisiała oparta przez moje ramię niebezpiecznie blisko moich piersi, co było prawie nieprzyzwoite. Pocałował mnie w szyję, delikatnie mnie ugryzł, a następnie się odsunął. Wyciągną dłoń w stronę Damiena.

192

–Witam, James Cavendish chłopak Bianci. Damien zszokowany uścisnął jego dłoń. – Oh, chłopak? Cóż, jestem Damien. Miło cię poznać. Musisz być świetnym facetem, skoro Bianca dała ci szansę. James ponownie pocałował mnie w szyję, ssąc mocno, tak

aby zostawić ślad.

Pocałował ponownie to samo miejsce po czym się odsunął. Zaczęłam się niespokojnie kręcić. Sprawy zaczęły przybierać zabójcze tempo. – Jesteśmy dla siebie stworzeni. To takie proste. Bianca powiedziała mi przed chwilą, że jestem najwspanialszym mężczyzną chodzącym po ziemi– powiedział z całym swoim urokiem. Spojrzałam w górę i zobaczyłam, że to nic dziwnego co uśmiechał się figlarnie. Szturchnęłam go w żebra.

Nie mogłam uwierzyć, że to powiedział. Zarumieniłam się.

Stephan roześmiał się jak głupi, ale zamarł kiedy zobaczył mój wzrok. Damien zakasłał niespokojnie. – Cóż w porządku. Lepiej będzie jak wrócę do kokpitu. Do zobaczenia później. Byłam wściekła. James zaczął ponownie całować moją szyję. Zaczęłam się kręcić. – To było żenujące i nie do przyjęcia James. Nie możesz wykorzystać tego co mówiłam w takich sytuacjach. To sprawia, że przestaję czuć potrzebę by w ogóle mówić ci cokolwiek. Wymruczał przeprosiny wprost w moją szyję. – Przepraszam. Musiałem po prostu pomoc mu zejść na ziemię po słowach, które usłyszał z twoich ust wcześniej. Nie zrobię tego ponownie. Wybaczysz mi? Droczył się ze mną, pociągając za płatek mojego ucha, co powodowało, że nie mogłam się skupić. – Musisz wrócić na swoje miejsce – powiedziałam surowo. Jego ręka powędrowała na moje piersi, popatrzyłam wokół siebie zgorszona, ale na szczęście byliśmy sami. Nie zauważyłam nawet kiedy opuścił nas Stephan. – Uwielbiam twoje piersi. Zamierzam się jutro nimi porządnie pobawić. Chciałbym je przekuć, jeśli mi pozwolisz. Spodoba ci się. Wiedziałam, że próbuje mnie rozproszyć, ale nawet pomimo tego, wiedziałam jego taktyka się sprawdzała. Byłam zszokowana. To brzmiało jak prawdziwy hard core. Nigdy w 193

swoim życiu nie myślałam nawet przez chwilę o takich rzeczach. Po za tym powiedział, że chcę to zrobić sam i to też mnie zaniepokoiło. – Umiesz to zrobić? Czy może masz kogoś kto się tym zajmuje? Wymamrotał „tak” na moim ramieniu. Zaczął ugniatać moje piersi. – Myślisz, że pozwoliłbym zrobić to komuś innemu? Szczególnie jeśli chodzi o ciebie? Kurwa bez przesady. Ta praca jest stworzona wyłącznie dla mnie – ugniatał je mocno kiedy mówił. – Robiłeś to już wcześniej? – zapytałam z ciekawości, wyginając instynktownie plecy. Byłam zaciekawiona jego umiejętnościami. Potarł twardą erekcją o mój tyłek. – Jestem odpowiednio wyszkolony i całkiem w tym niezły. Ta czynność nie może się obyć bez małego bólu, ale dołożę wszelkich starań aby go maksymalnie zminimalizować. Zauważyłam, że niedokładnie odpowiedział na moje pytanie. W głowie pojawiła mi się wizja wszystkich jego byłych kochanek z przekłutymi sutkami. To była niewielka cena, biorąc pod uwagę fakt jak dobry był w łóżku. – Przekłuwałeś sutki wszystkim swoim kochankom? Parsknął. – Masz bardzo dziwne wyobrażenia. Nie, zwykle nie przekłuwam sutków moich kochanek. – A ulubionym? – zapytałam żartując. – Mam tylko jedną ulubioną – odpowiedział tuląc się do mnie. – Jak się nazywa? – zapytałam go coraz bardziej zirytowana, że prawdopodobnie nie udzieli mi prawdziwej informacji. Uszczypnął mój sutek na tyle mocno, abym jęknęła. – Chodził mi o ciebie głuptasie. A odpowiadając szczerze na twoje pytanie przekułem sutki trzem moim kochankom. Teraz uważam, że nadszedł czas, aby uzyskać trochę informacji od ciebie, zwłaszcza biorąc pod uwagę fakt na ile twoich pytań odpowiedziałem. Wyszłaś kiedyś gdzieś z kapitanem Damienem? Nie mogłam być bardziej szczęśliwa słysząc jego pytanie. Już się bałam, że zacznie poruszać tematy o których nie chciałam rozmawiać. Gdyby nie to, że tak szybko zadał to pytanie to zaczęłabym protestować.

194

– Nie. – Chciał się z tobą kiedyś umówić? – To już drugie pytanie – powiedziałam z zadowoleniem. – Odpowiedziałem ci na więcej niż jedno pytanie. Westchnęłam. – Tak, kiedy ich poznaliśmy i zaczęliśmy się z nim coraz częściej spotykać, chciał się umówić, ale mu odmówiłam. Nasz układ jest kompletnie platoniczny już od wieków. – Dlaczego odmówiłaś? Odniosłem wrażenie, że go lubisz. Odwróciłam głowę na tyle, aby na niego popatrzeć. – Nie byłam zainteresowana. Jest bardzo specyficznym typem faceta. Mruczał zadowolony przytulając się do mojej szyi.

195

Rozdział 30 Pan Zadowolony Zajęliśmy nasze miejsca, podczas przygotowania do lądowania kiedy przypomniałam sobie o czymś dziwnym, o czym wspomniał wcześniej Stephan. – Jakiego haka masz na Melissę? I właściwie dlaczego dopiero teraz o tym słyszę? – zapytałam go. Zwykle wszystko mi mówił, nawet najdrobniejsze rzeczy. – To bardzo prymitywna opowieść i szczerze chciałbym odpuścić sobie opowiadanie o niej. Nie jesteś już dziewicą, ale to co zobaczyłem zgorszyło mnie, więc nie chciałbym, żeby tak samo było w twoim wypadku. Te strzępki informacji oczywiście jeszcze bardziej podsyciły moją ciekawość. – Co się do cholery stało? Skrzywił się. – W zeszłym tygodniu poszedłem za Melissą do kokpitu. Ona um… zabawiała się… to znaczy no wiesz, um obciągała kapitanowi Peterowi44. Wciągnęłam głośno powietrze i zakryłam dłonią usta. Skinął tylko głową z niesmakiem patrząc na wyraz mojej twarzy. – Gdzie w tym czasie był drugi pilot? – zapytałam sama nie wiem czemu, może dlatego, że to było pierwsze pytanie, które prawie od razu pojawiło się w mojej głowie. – Po prostu siedział na swoim miejscu patrząc na nich nieco zakłopotany. Myślę, że Melissa sądziła, że też będzie zainteresowany, ale tak się nie stało. Potem kiedy zobaczyła twój zegarek, to usłyszałem jej rozmowę z Brendą i Jakiem w kuchni głównej kabiny zanim do nich podszedłem. Miała odwagę powiedzieć im, że zamierza napisać na ciebie skargę za przyjmowanie prezentów od pasażerów. Zasugerowała im także, że prezent od Jamesa to wynagrodzenie za to oddanie się mu w toalecie. Szczęka dosłownie opadła mi prawie na podłogę. – Co za zdzirowata kłamczucha – powiedziałam z obrzydzeniem, reagując zbyt impulsywnie.

44

Oj tam, loda na ciepło spożywała, a tu tyle hałasu.

196

Podniósł rękę. – Spokojnie, już się tym zająłem. Po pierwsze powiedziałem im jak naprawdę wygląda sytuacja, oczywiście bez zbędnych szczegółów. Nie mieli żadnych oporów, aby uwierzyć w to, że każde jej słowo to kłamstwo spowodowane zazdrością o zegarek, który dostałaś. Brenda i Jake znają nas dłużej, więc oczywiście uwierzyli w każde moje słowo. A potem zadbałem oto żeby dowiedzieli się na czym przyłapałem Melissę w kokpicie. Miała przynajmniej na tyle przyzwoitości, że wyglądała na zakłopotaną tą sprawą. Rozmawiałem nawet z drugim pilotem i zgodził się mnie wesprzeć podczas pisania raportu o tym, jeśli będzie taka potrzeba. Melissa ma świadomość tego, że nie zawaham się przed niczym jeśli tylko spróbuje cię skrzywdzić. Ma szczęście, że nie postarałem się o zwolnienie jej za próbę rozprzestrzeniania paskudnych plotek na twój temat. Wciąż jak tylko o tym pomyślę podnosi mi ciśnienie. Poklepałam pokrzepiająco jego dłoń, rozmyślając nad dramatem, który miał miejsce wokół mnie, kiedy po prostu pracowałam zajęta swoimi obowiązkami. – Jest częścią tej pracy – skomentowałam odwołując się do tematu. – James wariuje na twoim punkcie – wyszeptał cicho Stephan. Wariuje cały czas, nie tylko na moim punkcie, pomyślałam, ale nie skomentowałam tego. Rozważałam nad tym, aby podzielić się z Stephanem, wszystkimi skandalicznymi punktami wiążącymi się z moją relacją z Jamesem. Doszłam jednak do wniosku, że to mogłoby rozwiać jego entuzjastyczne podejście do Jamesa i zniszczyć w jego oczach wizerunek romantycznego bohatera. Gdybym mu o wszystkim opowiedziała z pewnością zirytowałby się, ponieważ bardzo go polubił, a niekoniecznie wszystko co robił, bądź planował zrobić James,

przypadłoby do gustu

Stephanowi. James czekał na nas przed drzwiami, gdy szliśmy przejściem dla załogi – Jedź ze mną – powiedział podążając za mną. Zwolniłam dopóki inni nie wyprzedzili nas. – Nie mogę – powiedziałam cicho – Powinnam jechać z załogą, poza tym muszę zameldować się w hotelu. Zarumienił się, jego piękne usta wygięły się w uśmiechu, kiedy wyciągnął rękę, aby wziąć ode mnie bagaże. – To nie jest konieczne Bianca. Na miłość boską po prostu zostań u mnie.

197

Wygięłam usta. – Nie zamierzam kolejny raz drążyć tego tematu. Szedł obok mnie w ciszy, dopóki nie doszliśmy do miejsca, skąd autobus miał zabrać załogę. – Dobrze. Kierowca odbierze cię z hotelu – powiedział w końcu podając mi bagaż. – Kiedy? – zapytałam, ale nie usłyszałam odpowiedzi ponieważ zdążył już odejść zbyt daleko swoim zamaszystym krokiem. Podróż autobusem z Murphym nigdy nie należała do nudnych. Cały czas zasypywał nas dowcipami i różnymi śmiesznymi opowieściami. Zastanawiałam się, kiedy opowiadał jeden ze swoich dowcipów, czy Melissa spróbowałaby zrobić

Damienowi loda, kiedy

Murphy byłby koło nich. A może obciągnęłaby im obu?45 Nie wiedziałam jakby to było. Dopiero odkrywałam swoją perwersyjną naturę, ale pieprzenie przez dwóch facetów wydawało się być dla mnie dość odważnym posunięciem. Bez względu na to co planował dla mnie James wiedziałam, że nigdy nie dam się na mówić na coś takiego. Murphy przerwał moje skandaliczne myśli zwracając się bezpośrednio do mnie. – Nie powiesz mi, że nie żałujesz, że nie wychodzisz z nami dzisiaj. Przyznaj się, że przecież nas kochasz! – powiedział Murphym z swoim lekko beznadziejnym australijskim akcentem. Często go używał twierdząc, że jeśli działa u Damiena, to u niego także. Damien zawsze krzywił się, kiedy słyszał jego rozbrajający akcent, który po prostu był śmieszny. Uśmiechnęłam się. – Miałam już plany, zanim poznałam wasze Murphy. Nie bierz tego tak do siebie. – Weź ze sobą Jamesa. Jeśli zaplanował dla was romantyczny wieczór po prostu powiedz mu, żeby zachował go na kolejną noc! Myślałam o tym, że przecież on i tak wychodzi beze mnie tego wieczoru. Krótko rozważałam spotkanie z nimi. Wiedziałam, że jeśli wychodziliśmy z nimi i nawet długo gdzieś byliśmy to i tak nie mieliśmy później problemów z wczesnym wstawaniem. – Może do was dołączę – powiedziałam – Zobaczymy jak to się wszystko potoczy. Murphy krzyknął jakby odniósł jakieś zwycięstwo. Spotkałam oczy Damiena, uśmiechnął się do mnie serdecznie. Czułam się nieco zakłopotana i nie wiedziałam dlaczego. 45

Jednocześnie? Wow.

198

Często gdzieś z nimi wychodziliśmy i to wiele razy, a nigdy wcześniej nie czułam się zakłopotana. Może po prostu martwiłam się co pomyśli sobie James? Ta myśl niepokoiła mnie. Dotarliśmy do hotelu. Dostaliśmy dość szybko klucze do naszego pokoju. Wszyscy byli w holu i rozmawiali z obsługą hotelu. Murphy przekonywał ich, aby dołączyli do naszej załogi w barze po pracy. Brzmiało to tak jakby odniósł sukces. Murphy był czarujący nieomalże tak samo bardzo jak Stephan, ale na swój głupi sposób. – Pani Karlsson – usłyszałam cichy głos za sobą. Odwróciłam się zaskoczona. Mało kto się tak do mnie zwraca. Zobaczyłam Clarka, tutaj w Nowym Jorku w naszym hotelu. Nie miałam pojęcia, że podróżuje z Jamesem z Las Vegas… – Witaj Clark. Jak się masz? – zapytałam z uśmiechem. – Świetnie pani Karlsson. Samochód stoi na zewnątrz. Proszę pozwolić mi zabrać pani bagaże – zrobił to bez czekania na moją odpowiedź. Stephan pocałował mnie w czoło. – Baw się dobrze Jaskierku. Dzwoń do mnie w razie potrzeby. Skinęłam głową z roztargnieniem widząc dziwne spojrzenia moich kolegów i koleżanek z pracy, kiedy zrobiło się małe zamieszanie. Pomachałam do nich i szybko wyszłam. James mógł mi powiedzieć, że chce mnie odebrać od razu. Pewnie nie zrobił tego bez powodu. Zapewne miał świadomość, że bym się na to nie zgodziła. Clark zdążył już zapakować moje bagaże, kiedy podeszłam do samochodu. Stał trzymając dla mnie drzwi. Był bardzo szybki. Uśmiechnęłam się do niego kiedy pochyliłam się, aby wsiąść do niskiego samochodu. Silne ramię wciągnęło mnie do środka i prawie natychmiast znalazłam się na znajomych kolanach należących do Jamesa. Przytulał mnie mocno, chowając swoją twarzy przy mojej szyi. – Uwielbiasz to miejsca prawda? – zapytałam kiedy obcałowywał moja szyję delikatnymi pocałunkami. – Oh, tak – wymamrotał między pocałunkami. – Uwielbiam każdy kawałek ciebie. Przewróciłam oczami. – Obecnie potrzebuję chwili wytchnienia i drzemki – powiedziałam domyślając się jakie są jego zamiary. – Możesz się zdrzemnąć po. Umieram żeby pokazać ci kilka rzeczy. Cała moja samokontrola opuściła mnie. Poza tym jestem mężczyzną, który wierzy w spóźnione wynagrodzenie. 199

Uniosłam brwi. – Poważnie? Roześmiał się. Nie mogłam nic na to poradzić, ale też uśmiechnęłam się słysząc to. – Tak, wierzysz albo nie. Nie mogę się doczekać, aż złamię moje zasady z tobą Bianca. Apartament Jamesa był niecałe pięć minut drogi od hotelu, ale okolica była oczywiście całkiem inna, wypełniona eleganckimi wieżowcami. Zatrzymaliśmy się pod jednym, kiedy James powiedział do Clarka. – Jedź proszę prosto na parking. Nie chcę dzisiaj używać głównego wejścia. Słysząc te słowa trochę zesztywniałam. Nie chciał żeby ktoś zobaczył, że jest ze mną. Ukrywał mnie. Wbrew sobie poczułam ból. Czuł się zakłopotany mając świadomość, że ktoś może go zobaczyć. Byłam już za bardzo zaangażowana emocjonalnie, aby po prostu to olać. Zapewne chodzi na jakieś randki, pomyślałam. Po prostu wybrał, że nie chce chodzić na nie ze mną. Zwykła stewardessa była ciężarem dla kogoś na takim poziomie jak on. Dodałam ból na moją listę rzeczy, które przemawiają za zakończeniem tego intensywnego romansu. Clark zawiózł nas na podziemny parking, który był typowy dla Nowego Jorku. James wyciągnął mnie szybko z samochodu, kiedy Clark zatrzymał się przy windzie nie czekając nawet, aby ten otworzył drzwi. – Widzimy się z przodu o 9:45 – powiedział James energicznie do Clarka wciskając niecierpliwie przycisk przywołujący windę. Clark odjechał bez słowa. Gdy drzwi otworzyły się James wciągnął mnie do drogo wyglądającej kabiny. Użył klucza, aby móc wcisnąć przycisk umożliwiający wjazd na ostatnie piętro. Oczywiście, ma apartament na ostatnim piętrze. – Mam coś dla ciebie – powiedział James. – Nie jestem pewien czy ci się to spodoba, ale chcę żebyś mimo to spróbowała. Zabrzmiało to złowieszczo. Tylko mruknęłam oczami. Uśmiechnął się szeroko. – Wiem, że jesteś żółtodziobem i niewiele jeszcze wiesz na temat BDSM. Wszystko jest dla ciebie nowe. Nie jestem pewien na ile sprawiedliwe jest to, że pokazałem ci różne rzeczy bez wyjaśnienia do czego służą, ale nie przeproszę za to. Być może jestem ci winien

200

więcej wyjaśnień odnośnie kilku i jeszcze to zrobię. Ale mam kilka rzeczy przeznaczonych specjalnie dla ciebie. Chciałbym żebyś coś założyła. – Zacisnęłam usta i spojrzałam na niego. – Czy to jakiś rodzaju piercingu? – zapytałam. Roześmiał się i przytulił mnie. Próbowałam go odepchnąć. – To nie jest odpowiedź. – Nie, to nie rodzaj piercingu, choć jeszcze nie skończyłem rozmawiać z tobą na ten temat – gdy to mówił ugniatał moje piersi. – Cóż nie zgodzę się na nic, jeśli nie wytłumaczysz mi dokładnie na co się piszę. – Chcę żebyś była moja Bianca. Będziesz moją uległą? – wyszeptał mi do ucha. Czułam jak moje serce zatrzymuję się i przestaję bić. Nie byłam wstrząśnięta jego słowa, ale tym jak one brzmiały. Wydobyte z jego ust brzmiały bardziej jak słowa romantycznych oświadczyn. – Nie całkiem rozumiem co to znaczy James. – Oznacza to,

czego oboje pragniemy. Chcę żebyś do mnie należała, żebyś mi

podlegała i ufała jeśli poczuję potrzebę dominacji. Nie miałam pojęcia co powiedzieć, ale na szczęście drzwi otworzyły się i szybko znalazłam się w wystawnym apartamencie Jamesa. To była otwarta przestrzeń, biorąc pod uwagę mieszkania typowe dla Nowego Jorku. Z samego przedpokoju mogłam zobaczyć, że apartament składa się z co najmniej trzech pięter. Apartament został udekorowany czysto i nowocześnie. Podłogi wyłożone był szarym drewnem, a ściany stanowiły wielkie szyby z widokiem na całe miasto. Ciężkie wazy i obrzydliwie drogie dzieła sztuki pasowały do panujących tam szarości i naturalnej zieleni. Były to żywe kolory, które wynagradzały brak innych i świetnie pasowały do ścian i podłóg. – Tu jest pięknie – powiedziałam, kiedy ciągnął mnie przez swój apartament. Kiedy przechodziliśmy przez liczne pomieszczenia, podziwiałam ich rozmiary. – Podoba ci się? – zapytał wciąż ciągnąc mnie za sobą. W pewnym momencie spojrzał na drzwi tak jakby czegoś szukał. – Tak. Masz nienaganny gust.

201

Błysnął uśmiechem. – Tak, mam – powiedział patrząc na mnie ciepło. Zarumieniłam się. – Cieszę się, że ci się podoba. Zatrzymaliśmy się w wielkiej jadalni. Widok na Central Park był imponujący. Podeszliśmy do okna. – Zostań tutaj – powiedział, idąc w stronę zamkniętych drzwi znajdujących się po lewej stronie. Słyszałam jak z kimś rozmawia. Prawdopodobnie z personelem, jak wywnioskowałam z urywka usłyszanej rozmowy. Czułam się przytłoczona jego apartamentem, ale doceniałam jego piękno. Przebiegłam palcem wzdłuż lśniącego ciemnoszarego wielkiego stołu, który dominował w pomieszczeniu. Podziwiałam piękną kompozycje kwiatową stojącą na środku stołu. To była mieszanka różnych rodzajów i kolorów storczyków znajdująca się w pięknie wyrzeźbionym szkarłatnym wazonie. Podziwiałam ekstrawagancki widok na Central Park, kiedy kilka minut później pojawił się uśmiechający się figlarnie James, trzymając w dłoni małe kwadratowe pudełko.

202

Rozdział 31 Pan Zmienny

Wziął mnie za rękę i ponownie zaczął za sobą ciągnąć. – Zorganizuję

dla ciebie wycieczkę po mieszkaniu nieco później – mruknął

pospiesznie. Szliśmy przez schody, a następnie przez bardzo długi korytarz. – Odnoszę wrażenie, że zależy ci na pokazaniu tylko i wyłącznie konkretnych części twojego apartamentu – powiedziałam figlarnie. Wysłał mi pojednawczy uśmiech. – Pokaże ci całość później. Weszliśmy do pokoju. Zobaczyłam, że to sypialnia, tylko wielkich rozmiarów z przeogromnym łóżkiem. Żaluzje były odsunięte, dzięki temu można było zobaczyć ten sam imponujący widok, co z jadalni tyle, że o kilka pięter wyżej. Okna pokrywały prawie całą ścianę od podłogi aż po sufit. Łóżko było dużo bardziej nowoczesne niż to w Las Vegas, ale byłam pewna, że pełniło tę samą funkcję. W pokoju dominowała mieszanka zieleni akcentowaną przez biel z nutką ciemnego drewna z którego wykonane były meble i podłoga. Widok na Central Park był imponujący, można było poczuć się jak w lesie. – Niesamowity widok – powiedziałam szczerze. Uśmiechnął się zadowolony moją reakcją. Dostrzegłam małe drzwi bez klamki blisko łazienki. Było to łatwe do zauważenie ponieważ obok znajdował się podświetlany panel. – Czy to winda? Uśmiechnął się grzesznie. – Tak. – Nie przypuszczałam, że w apartamencie są windy. – Właściwie to jest kilka. Ale ta jest wyjątkowa i wkrótce ci pokażę dlaczego. Najpierw chcę żebyś uklękła i zamknęła oczy.

203

Popatrzyłam na niego zdumiona. Zmienił się, jak zresztą miał to w zwyczaju. Ciężko było nadążyć nad zmianą jego nastrojów. Uklękłam, bo byliśmy w sypialnia, a taka była umowa. Tutaj mógł sprawować nade mną kontrolę. Zamknęłam oczy. Po kilku uderzeniach serca poczułam coś zimnego na górnej części mojego obojczyka. James wyprostował kołnierzyk mojego uniformu. – Idealnie – wymruczał. – Możesz zakładać go do pracy – założył mi coś. – Dobrze otwórz oczy – powiedział w końcu. Zrobiłam to, pomógł mi wstać i zaprowadził do wielkiej, delikatnie oświetlonej garderoby. Jego garderoba była dwa razy większa niż moja sypialnia. Cała zapełniona była męskimi ubraniami. Pachniało w niej bosko. Pachniało Jamesem. Ustawił mnie przed dużym lustrem i zaczął bez słowa rozbierać. Rozwiązał mój krawat, a następnie odwiesił go na wieszak. Wskazał na dużą pustą półkę. – Ta jest przeznaczona dla ciebie. Jeśli zabraknie ci miejsca przygotuję kolejną. Byłam tym trochę zaskoczona, że mam trzymać u niego jakieś moje rzeczy. – Bardzo bym chciał, żebyś skorzystała z pomocy mojej prywatnej stylistki i zapełniła ubraniami tutejszą szafę. Bez sensu, żebyś za każdym razem wiozła je przez cały kraj. Stylistka powinna się z tobą skontaktować w przeciągu kilku dni. – To głupie. Nie chcę żebyś kupował mi ubrania –powiedziałam próbując go nie zdenerwować. – To zbyt wiele. Westchnął. – To tylko ubrania. Sądziłem, że kwestię przyjmowania prezentów już omówiliśmy. Spojrzałam na niego, a on zobaczył moją reakcję. – Proszę przynajmniej rozważ tę opcję. Nie musisz podejmować teraz decyzji. Mamy do omówienia w obecnej chwili inne kwestie. Czułam się jakbym straciła rozum. Ściągnął moją marynarkę i kamizelkę. Odwiesił je. Dotknął mojej szyi. Rozpiął górne cztery guziki koszuli odsłaniając tym samym naszyjnik umieszczony przez niego. Był piękny, wykonany z grubego srebra, lecz wbrew pozorom był delikatny. Przylegał do górnej części obojczyka u podstaw gardła. Miał rację – wyglądał idealnie z moim uniformem. Środek wysadzany był diamentami. Dotknęłam go.

204

– Jest piękny – powiedziałam, ale czułam się zakłopotana. Jakie miał dla niego znaczenie? – Został wykonany jako rodzaj kołnierzyka niewolnicy. Zamarłam słysząc te słowa. Od razu poczułam, że chcę z siebie ściągnąć coś, co się tak nazywa. Chwycił mnie mocno za dłonie tak jakby przeczuwał, jakie są moje intencje. – Po prostu najpierw wysłuchaj co mam do powiedzenia. Obecnie mamy relację panpodwładna. To naturalne. Tacy właśnie jesteśmy, ale to może znaczy cokolwiek chcemy aby znaczyło. Rozumiesz? Chcę znaleźć najlepsze rozwiązanie dla was obojga. Pokręciłam głową. – Może i jest to naturalne ale tylko i wyłącznie w łóżku. Nie chcę żeby to dotyczyło czegoś innego. Nie będziesz sprawował kontroli nad każdą częścią mojego życia. Nie jestem niewolnikiem. Pochylił głowę wyglądając na niezadowolonego. – Nie zamierzam sprawować nad tobą kontroli gdzieś indziej. Zamierzam zbudować z tobą relacje, zrobić coś czego nigdy wcześniej nie robiłem. Chcę żebyś zobaczyła moje starania. Mogę iść na… ustępstwa wobec ciebie jeśli pojawi się coś czego nie będziesz w stanie zaakceptować. Chcę żebyś dała mi siebie. Ne uciekaj jeśli poczujesz się przytłoczona. To nazywa się kołnierzem niewolnika tylko dlatego, że oznacza własność. To jest symbol twojego zobowiązania wobec mnie, oddania twojego ciała tylko i wyłącznie mnie, a nie komuś innemu. Poddanie się twojego ciała. To jest zamek i klucz, którego właścicielem mogę być tylko ja, ale nie zamknę cię dopóki się nie zgodzisz. Chcę żebyś mi powiedziała, kiedy będziesz gotowa. Do tego czasu możesz nosić go i czuć się odblokowana. Patrzyłam się na niego przez długie minuty. Mój umysł próbował przetrawić słowa, które zostały przez niego wypowiedziane. Chciał stworzyć ze mną relację? Co to dla niego do cholery oznaczało? Pokręciłam głową, starając się skupić nad problemem, który miałam pod ręką. – A co jeśli nigdy nie będę gotowa na zamknięcie? Uśmiechnął się złowieszczo. – Postaram się jakoś cię przekonać.

205

Zaczął rozpinać resztę mojej koszuli, a ja nie powstrzymywałam go gapiąc się w naszyjnik. Umysł mi szalał. Rozbierał mnie szybkimi, pewnymi ruchami, dopóki nie zostałam w samych pończochach i podwiązkach. Obserwował moje odbicie w lustrze przez długi czas, aż w końcu rozebrał mnie do końca. Ściągnął mi zegarek, a nawet kolczyki. Gdy stałam przed nim nago, moim pierwszym odruchem było zakrycie się dłońmi, ale stłumiłam tę chęć. Wiedziałam, że mu się to nie spodoba, a moja przytłaczająca ochota zadowalania go podczas naszego krótkiej, ale jakże burzliwej znajomości była czymś ważnym. Sięgnął do szuflady i wyjął maleńki skrawek czarnej tkaniny. Owinął go wokół moich bioder, mocując go za pomocą srebrnych łańcuszków. Idealnie pasowało tak jakby było zrobione specjalnie dla mnie. James był zadowolony z rezultatów. Jego oczy świeciły, kiedy na mnie patrzył. Przypuszczałam, że w tej szufladzie trzymał różne uniformy dla uległych, Bóg wie ile kobiet już w swoim życiu w nie ubierał. Starałam się o tym nie myśleć. Wyciągnął coś z kieszeni. Na początku wyglądało to jak piękny srebrny łańcuszek, ale zobaczyłam małe zaciski, kiedy go wyprostował. Użył małego klipsa na łańcuszku, aby przymocować go do mojego naszyjnika. Dyszałam. Owinął go kilka razy dopóki nie było na tyle łańcucha, aby zaciskami oparł się o moje sutki. Przymocował je i popatrzył na mnie znacząco, kiedy zaczęłam ciężko oddychać. To wyglądało jak rodzaj nieprzyzwoitego postronka z metalu z kołnierzykiem niewolnicy… Pogładził zabłąkane pasma włosów. Nie mógł się powstrzymać przed dotykaniem mnie. Gładził moje ramiona, talie, biodra i w końcu piersi. Uciskał klamerki, dopóki nie mogłam już prawie ustać. – Jeśli podobają ci się klamerki to znaczy, że jesteś odpowiednią osobą na piercing. Klamerki właściwie sprawiają więcej przyjemności po początkowym bólu niż piercing – mówił kontynuując torturowanie moich sutków. Szarpał je dopóki nie jęknęłam. Pociągnął mnie za obręcz na szyi do jego pokoju, a następnie do windy. Czułam każdy krok i pociąganie w piersiach. Szarpał mnie za sobą. Byłam bosa, prawie naga, a on wciąż był w swoim idealnie skrojonym garniturze. Popatrzyłam tęsknie na łóżko. – Chcę to zrobić w łóżku – powiedziałam z dziwnym wyrzutem w głosie. Wyglądało na takie wygodne, że aż poczułam ochotę na położenie się w nim. – Zrobimy kochanie, ale najpierw czas na coś innego – powiedział ciągnąc mnie do windy. Ruszyła szybko i gładko.

206

– Jak wysoko będziemy jechać? – zapytałam go, bo odniosłam wrażenie, że będzie to trwać długo. – Zaledwie cztery piętra – drzwi windy w końcu zaczęły się powoli otwierać. James pociągnął mnie za sobą. – Witam na czwartym piętrze Bianca. Szliśmy przez zwykły szary korytarz. Podłoga została wykonana z ciemnego szarego drewna. Było czysto i bez zarzutów, ale strasznie monotonnie. Prawie jak w lochu pomyślałam drżąc. Minęliśmy dwa pokoje, zanim dotarliśmy do ostatnich drzwi w korytarzu. Chciałam zapytać co to za pokoje, ale poczułam się przerażona. Mój umysł szalał, myśląc o dziwnych możliwościach, które na mnie czekały. Czułam jakbym została teleportowana do innego wieku. Może przebywały w nich jego inne kobiety. Ta myśl zatrzymała mnie, ale pociągnął mnie za sobą. – To jest odpowiednie miejsca do bycia zawziętym Bianca. – Tak panie Cavendish – powiedziałam drżącym głosem. Co mogło się wydarzyć w najgorszym wypadku? Zapytałam siebie, próbując poukładać sobie w głowie to wszystko. Ustawił mnie przed sobą, dając mi pełny widok na ogromny, ciemnoszary pokój do którego mnie przyprowadził. Czekał cierpliwie dając mi czas na przetworzenie tego wszystkiego, co się tam znajdowało. To był rzeczywiście pokój zabaw. To było marzenie zwolennika BDSM: łańcuchy, bicze, kajdany. W całym pokoju znajdowały się różne urządzenia do dręczenia. Moja uwaga została przyciągnięta na prawą stronę, gdzie znajdowały się liczne skórzane i metalowe huśtawki. Podeszłam bliżej bez namysłu. James podążył za moim wzrokiem i mną. – Więc podobają ci się huśtawki? Możemy od nich zacząć. Biorąc po uwagę fakt, że to twój pierwszy raz na czwartym piętrze, to daje ci prawo wyboru. Poza tym mam dzisiaj dzień hojności. – Zamierzasz mnie ukarać? – zapytałam bez tchu. Po prostu pchnął mnie w stronę huśtawek. – Jeśli mi się sprzeciwisz to cię ukarzę. Potraktujmy to jako lekcję, rozumiesz? – Tak panie Cavendish. Ustawił mnie na huśtawce. 207

– Nie ruszaj się – rozkazał łapiąc mnie za nadgarstek i przymocowując go do grubych skórzanych kajdanek. Pociągnął za szlufkę, sprawdzając czy jest mocno zapięte. Materiał okalający moje nadgarstki był delikatny podczas, gdy skóra pokrywająca kajdanki z zewnątrz wyglądała na sztywną i twardą. Przymocował drugi nadgarstek szybkim ruchem. Położył ręce wokół metalowego pręta, który znajdował się powyżej mojej głowy. – Podnieś się – rozkazał. Zrobiłam to. Uklęknął i przymocował moje kostki. Patrzyłam jak zapina wokół ich skórzane kajdanki. Przypiął je też nad kolanami, także były delikatne i miękkie od wewnątrz. Łokcie zostały potraktowane w ten sam sposób. Wyprostował się, a następie zaczął przypić inne pasy. Odniosłam wrażenie, że dokładnie wie czego chce. Jego dłonie zapinały wszystko bez wahania. W końcu cofnął się, zrzucił z siebie marynarkę i niecierpliwie poluzował krawat. – Puść się. Wahałam się, czując, że po prostu spadnę na podłogę jeśli to zrobię. – Teraz – warknął. Wahałam się jeszcze przez ułamek sekundy, ale zrobiłam to. Czułam nieważkość, kiedy się puściłam. Paski i kajdanki trzymały mnie w dziwnie lekkim uścisku. Pasek idący przez plecy i pośladki był bardziej wygodny, niż mogłam sobie wyobrazić. Moje ręce zwisały prawie na równi z ramionami, a plecy były wygięte ukazując dokładnie klatkę piersiową i brzuch. Nogi miałam szeroko rozstawione, a szparkę obnażoną. Próbowałam złączyć nogi, ale to było po prostu niemożliwe. Liny, paski i kajdanki trzymały mnie ciasno i mocno. James podszedł do mnie, kładąc moje nogi na miękkich strzemionach tak, że rozchylałam je jeszcze bardziej. Nagle z mojego gardła wydobył się cichy jęk. Zacisnął klamerki na sutkach jeszcze bardziej i odszedł. Kątem oka widziałam, że rozpina niecierpliwie koszulę. Próbowałam odwrócić głowę, aby na niego spojrzeć, ale byłam zbyt mocno przypięta. Pomyślałam, że właśnie tak czuje się mucha złapana w sidła pająka.

208

Rozdział 32 Pan Cudowny

Nie mam pojęcia, gdzie poszedł zostawiając mnie w takiej pozycji, ale słyszałam jakby udał się na drugi koniec pokoju. Wrócił po kilku minutach dręczącego czekania. Poczułam go za sobą. Był wystarczająco blisko, żebym poczuła jego klatkę piersiową na moich plecach. – Tak dla smaku. Za to, że mi nie ufasz, kiedy mówiłem, że nie odejdziesz – wyszeptał mi do ucha przed regulacją pasów okalających mój tyłek, który był już i tak wystarczająco obnażony. Coś uderzyło mnie na tyle mocno, że poczułam pojawiające się w oczach łzy. Powtórzył to dwa razy dopóki mój tyłek nie był cały zaczerwieniony, a szparka obnażona. Krążył po pokoju, a ja nie widziałam co robi. Był bez koszuli i butów, ale w spodniach przez które było widać imponującą erekcję. Miał na sobie drogie spodnie, doskonale skrojone i z obnażonym muskularnym ciałem stanął przede mną w rozkroku z złożonymi rękoma. Jego oczy były wygłodniałe, ale i srogie. Trzymał w ręce prostokątny przedmiot. Przypominał mi on to, co używano w dawnych czasach do karania dzieci w szkole. Podszedł do moich rozchylonych uda. Pochylił się i pocałował mnie w czoło. – Wybornie – powiedział wprost do mojej skóry, a następnie odsunął się. Zaczęłam

kręcić się ponieważ moja cierpliwość sięgała zenitu potrzebując

fizycznego kontaktu z nim. Położył mi rękę na wewnętrznej stronie uda. To było okrutne obserwowanie jak dotyka mnie tam, a nie trochę wyżej o czym marzyłam. W mgnieniu oka uderzył w moje drugie udo za pomocą przedmiotu, który miał w ręce, wystarczająco mocno, tak abym poczuła pieczenie. Zrobił krok do tyłu, chwycił mnie za nadgarstek i zaczął huśtać, a ja poczułam dziwne uczucie w swoim ciele, które mnie oszołomiło. Wydobyłam z siebie zaskoczony rozpaczliwy okrzyk. Zatrzymał chwytając mnie za nadgarstek. Nagle wbił się pomiędzy moje nogi, jednym płynnym stanowczym, ale brutalnym ruchem. Rękoma ugniatał moje piersi wokół zaciśniętych klamerek. Były tylko dwa punkty nasze kontaktu: kutas w cipce i ręce na piersiach. Wchodził we mnie i wychodził krótkimi wolnymi pchnięciami, 209

zanim wyszedł ze mnie na dobre i cofnął się ,aby ponownie mną zakołysać. Był pomiędzy moimi nogami, gdy tylko się zatrzymałam. Był we mnie dłużej niż przed chwilą zanim całkowicie ze mnie wyszedł. Moja głowa doszła do siebie kiedy ponownie zakręcił mną. Zatrzymał mnie i wchodził we mnie jeszcze szybciej i jeszcze mocniej niczym młot pneumatyczny. Masował moją łechtaczkę jedną ręką, a drugą pociągał za klamerki znajdujące się na moich sutkach. – Dojdź teraz – rozkazał i doszłam. Zawsze to działało. Doszłam z krzykiem. Wyszedł ze mnie zanim moje ścianki zdążyły się zacisnąć w orgazmie. Zmienił moją pozycję w mgnieniu oka. Wciąż drżałam po przeżytym orgazmie. – Kurwa – przeklął. – Te małe klamerki zaraz doprowadzą do tego, że sam dojdę. – Zrób to. Dojdź. Uderzył mnie w tyłek boleśnie i powoli. – Nie dojdę dopóki nie pokażę ci wszystkiego co ta huśtawka ma do zaoferowania – szarpnął mnie i ponownie mocno zakołysał. Zaczęłam piszczeć. Zatrzymał mnie gwałtownie. Jego utalentowane palce dotarły do mojej szparki wykazując się ogromnym doświadczeniem. Krzyknęłam jego imię, kiedy znowu doszłam. Przekręcił mnie w mgnieniu oka tak, że miałam swoją twarz kilka centymetrów od ziemi. Zaczął mnie ssać i lizać. Było to zgoła odmienne doświadczenie od tego poprzedniego. Odsunął swoje usta ode mnie i kilka chwil później znowu był we mnie. Wchodził bardzo wolno. Usłyszałam jak klnie pod nosem. Byłam tak bardzo nim wypełniona, że z wrażenia przestałam oddychać. Wchodził we mnie nieco mocniej tylko przez chwilę, zanim ze mnie wyszedł. Ustawił mnie pionowo. Nasze usta pierwszy raz znalazły na tym samym poziomie. Pocałował mnie namiętnie i w tym samym momencie we mnie wszedł. Wydobyłam z siebie jęk. Nie mogłam go dotknąć przez moje ograniczenia, ale za to on mógł dotykać mnie. Jego ręce były wszędzie: pieścił mnie, ściskał i gładził niezwykle umiejętnie. – Pierdolone dochodzenie – powiedział przez zaciśnięte zęby. To było fascynujące patrzeć na niego gdy dochodził. – Kurwa, kurwa, kurwa – przeklinał ponownie, kiedy jego nasienie wypełniało moją szparkę. Rozpiął mnie w ekspresowym czasie i wziął w ramiona. Zaniósł mnie i położył na rogu wielkiego łóżka. Przesunął mnie na szczyt tego wielkiego łóżka. Zobaczyłam, że był kompletnie nagi, ale jakoś wcześniej to przeoczyłam. Musiał ściągnąć majtki kiedy byłam na 210

huśtawce, zauważył mój oszołomiony umysł. Zdjął mi klamerki z sutków, a następnie zaczął ssać zaczerwienione miejsca. Nie spieszył się kompletnie, powoli ssał każdy sutek poświęcając obu taką samą ilość uwagi. Po długiej chwili zajmowania się moimi sutkami wyprostował się i zaczął bacznie mi się przyglądać. Zamruczał coś pod nosem, przesuwając ręką po moim brzuchu i przez długie minuty patrzył na moją twarz. Odniosłam wrażenie, że na coś czeka. Zapytałam go o co chodzi. – Czekam bo jestem ciekawy, czy zaśniesz ale widzę, że nic z tego. Jesteś w humorze aby wymienić kilka informacji? Byłam zmęczona, ospała i wyczerpana, ale dziwnie nie mogłam zasnąć. Rozmyślałam nad jego pytaniem. To było dziwne, że w ogóle nie czułam zakłopotania myśląc o tym, że mam odpowiadać na jego pytania. Przeczuwałam, że liczne orgazmy, które przeżyłam, miały z tym coś wspólnego. Pomyślałam, że prawdopodobnie o tym wiedział. Był znacznie bardziej zaznajomiony z uczuciami, które są w człowieku po stosunku niż ja. Czułam się dziwnie otwarta na niego, wolna od mojej zwykle panującej rezerwy. Miałam nadzieję, że był to pewnego rodzaju tymczasowy obłęd, a nie kolejna obsesja wiążąca się z tym człowiekiem. Wzruszyłam lekko ramionami, co doprowadzało go do szału. – Dobrze – powiedziałam dotykając dłoni, którą mnie obejmował. – Zapytaj o coś. Uśmiechnął się delikatnie. Następnie przygryzł wargę tak, jakby się denerwował. Patrzyłam na niego zafascynowana. Nigdy nie widziałam, aby tak się zachowywał. Wizerunek wstydliwego i zdenerwowanego Jamesa po prostu nie mógł pomieścić mi się w głowie. – Dowiedziałem się to oznacza słowo sötnos. Chciałbym wiedzieć dlaczego ten termin wybrałaś na swoje słowo bezpieczeństwa. Nie byłam zszokowana. Już po jego zachowaniu i wyglądzie domyśliłam się, że będzie pytał o coś osobistego. Słowa opuściły moje usta. Dopiero po chwili mogłam coś powiedzieć. Chciałam go poznać. Być może nic się nie stanie jeśli on troszkę pozna mnie. – Mój ojciec zwykł nazywać mnie swoim skarbem – powiedziałam. W sumie to była prawda, a także najprostsza odpowiedź. Zmarszczył brwi. Oczekiwał, że moja odpowiedź będzie bardziej wyczerpująca. – To nie jest do końca prawdziwe wytłumaczenie prawda? Dlaczego pieszczotliwe słowo, które używał twój ojciec, stało się twoim słowem bezpieczeństwa? 211

– Będziesz mi później winien tuzin rewelacji – powiedziałam szturchają go. Skinął z powagą głową, bez jakiekolwiek zawahania. Wzięłam głęboki oddech, aby móc zacząć. – Lubił od czasu do czasu mnie uderzyć – zaczęłam. James od razu się napiął. Instynktownie pogładziłam go z roztargnieniem. Westchnęłam, po czym kontynuowałam. – Żadnych klapsów, uderzeń czy czegokolwiek innego czym karze się normalnie dzieci. Bił mnie w niedorzeczny sposób. Wyżywał się na mnie i matce niewiele myśląc o konsekwencjach swoich poczynań. Zresztą nie było ich, nie dla niego. Wiedziałam tylko, że ma w sobie krztę kontroli, więc nigdy nie bił nas po twarzach. Uważał, że obie jesteśmy piękne. Był nawet z tego dumny. Przypuszczam, że dlatego odpuszczał sobie bicie nas w ten sposób. Rzuciłam kątem oka na twarz Jamesa. Był blady, ale kontynuowałam czując ciężar udzielenia dłuższej odpowiedzi z większą ilością detali. – Był oschłym brutalnym człowiekiem Był wielki. Boże, on był naprawdę wielki. Jak byłam dzieckiem myślałam, że jest jakimś wielkoludem. Stephan raz się z nim bił. Zapewne nie wiesz, ale Stephan nienawidzi przemocy, choć potrafi się dobrze bić. Stephanowi cudem udało mu się go obezwładnić. Ojciec przewyższał Stephana co najmniej o kilkanaście centymetrów i był o wiele potężniejszy. Ale Stephan był szybszy, bardziej sprawny, a przede wszystkim bardziej doświadczony w biciu się. Stephan dosłownie używał walki, aby nas wyżywić kiedy mieliśmy ledwo po szesnaście lat. Ojciec potrafił bić tylko dzieci i kobiety, tak przynajmniej przypuszczam. Ale patrząc na to jak okładał swoimi wielkimi rękoma faceta pokroju Stephana, nie potrafię sobie dalej tego wyobrazić dlaczego z mamą tak długo wytrzymałyśmy… Pokręciłam głową i wróciłam do mówienia. – Nie był kochającym tatą. Był ogólnie oschły i zimny, ale kiedy tracił nad sobą panowanie stawał się brutalny i wściekły. Często nazywał mnie i mamę pieszczotliwie sötnos na swój oschły sposób. Więc kiedy poprosiłeś mnie o wybranie bezpiecznego słowa instynktownie pomyślałam o tym wszystkim, bo w końcu sam chciałeś, żebym używała tego słowa jak będę chciała coś przerwać. Nic nie przerażało mnie bardziej, niż to słowo wydobywające się z jego ust. Uważam to za perwersyjne. – Kurwa – powiedział James, który wyglądał na zrozpaczonego. Uśmiechnęłam się cierpko. 212

– Mówiłam ci, że jestem popieprzona. – Jak umarł? – zapytał ochrypłym głosem, głaszcząc mnie po brzuchu. Faktycznie nie wspomniałam o tym. Najwyraźniej byłam w nastroju na zwierzenia,

bo po prostu mu

odpowiedziałam. – Nie umarł – powiedziałam cicho drżącym głosem. Jego oczy zrobiły się dzikie. Popatrzył na moją twarz. – Ale przecież mówiłaś… – Skłamałam. O nim, a nie o mamie. Ona zmarła. – Jak umarła? No i gdzie jest teraz twój ojciec? – Zabiła się – kłamstwo wypłynęło z moich ust bez wysiłku i większych wyrzutów sumienia. To było stare konieczne kłamstwo. – Nie mam pojęcia gdzie on może być. Uciekłam z domu od razu po śmierci mamy. Byłam dzieckiem. Nigdy nie przestałam uciekać. Byłam w rodzinie zastępczej, ale za każdym razem mnie znajdował. Nie było możliwości abym do niego wróciła. Potem poznałam Stephana. Zawsze mnie bronił i uciekaliśmy razem. – Skoro byłaś w rodzinie zastępczej to jak poznałaś Stephana? Pokręciłam głową. – Źle się wyraziłam, bo nigdy na stałe nie byliśmy w rodzinie zastępczej. Byliśmy uciekającymi bezdomnymi dziećmi. Spotkałam Stephana, kiedy pewien obleśny starszy facet próbował mnie zgwałcić. Obronił mnie i skutecznie odstraszył starego zboczeńca. Możesz podziękować Stephanowi za pomoc w utrzymaniu mojego dziewictwa w nienaruszalnym stanie. Od tamtej chwili byliśmy nierozłączni. Nigdy o tym nie rozmawialiśmy, po prostu stał się jedynym członkiem mojej rodziny. Zobaczyłam, że dreszcze przechodzą przez jego ciało. Dotknęłam delikatnie jego szczęki. – Mam ochotę kogoś zabić – wyszeptał James. – Nie mogę znieść myśli, że facet, który okrutnie cię bił gdy byłaś dzieckiem chodzi tak po prostu po ulicy. Nie mogę uwierzyć, że ktoś tak kruchy i delikatny jak ty, żył na ulicy bez ochrony. – Miałam Stephana – powiedziałam. – Dbał o mnie. Posiadanie kogoś takiego jak on uczyniło moje życie znośnym w tych okropnych czasach. 213

– Kocham go. Przypomnij mi, że muszę kupić mu jakiś absurdalnie ekstrawagancki prezent. Wiem, że lubi samochody… Zaśmiałam się. Czułam się zaskakująco beztrosko. – Też go kocham. – Muszę cię o coś zapytać. Jeśli będzie taka potrzeba bądź brutalnie szczera. Czujesz się źle z tym co robimy? Z tym, że jestem jak twój ojciec? Możemy sobie odpuścić pewne rzeczy, jeśli to dla ciebie za dużo. Nie chcę, abyś czuła się źle. Otworzyłam buzię, rozważnie dobierając słowa. – Jestem zafascynowana BDSM odkąd pamiętam. Trochę się tego wstydzę. Oczywiście, nie mam żadnego doświadczenia w tej dziedzinie, ale czuję do tego pociąg. Podoba mi się sposób w jaki mi to wszystko przedstawiasz, bez wstydu. Moja przeszłość kształtował mnie, to prawda, ale nie sądzę, żeby miała wpływ na to co robimy. Cieszę się, że mam kogoś takiego jak ty. Kogoś kto pomaga mi się w tym wszystkim odnaleźć. Kogoś komu jak sądzę mogę nauczyć się ufać. No i nie jesteś ani trochę jak mój ojciec. Widziałam, że moje słowa go uspokoiły. Pochylił się, aby pocałować mnie delikatnie w czoło. – Dziękuję – mruknął. – A zmieniając temat obiecałeś wyjawić mi tuzin rewelacji o sobie. Może teraz coś powiesz. Dlaczego tak bardzo nienawidzisz alkoholu? – zapytałam. Wiedziałam, że coś było na rzeczy. Po prostu to czułam. Jego reakcja wtedy w barze kiedy zobaczył, że jestem pijana i jego instynktowne napinanie się za każdym razem kiedy pomyślał, że mogłam pić, to wszystko było zwyczajnie zbyt oczywiste. Przesunął dłoń wyżej do mojej klatki piersiowej. Patrzyłam na niego przez dobre kilka minut. Obserwowałam jak w zamyśleniu zastanawia się co odpowiedzieć. – Już kiedyś wspominałem ci, że moim pierwszym opiekunie po śmierci rodziców. Nazywał się Spencer. Gardziłem nim. Podobno był bliskim przyjacielem mojego ojca. Domyślałem się dlaczego. Wydawał się być miły na początku, nigdy nie narzucał mi żadnych zasad czy ograniczeń. Miałem niecałe czternaście lat kiedy zaczął częstować mnie winem do kolacji. Myślałem, że jest najfajniejszym dorosłym na świecie. Dopóki nie zdałem sobie sprawy z tego, że nie robił tego bez powodu, w winie były narkotyki.

214

Odruchowo przyłożył dłoń do gardła, kiedy usłyszałam jego słowa. Wstrzymałam oddech mając pewność, że reszta będzie jeszcze gorsza. –

Trochę czasu zajęło mi to, aby dojść do takich wniosków. Byłem jakby

zamroczony. Nigdy nie pamiętałem tego co działo się po kolacji, ale pozostawały… znaki. Bolały mnie miejsca, które nie powinny boleć. Miałem ślady na plecach, nadgarstkach… i w innych miejscach też. Spencer się zmienił. Początkowo to było tylko coś w jego oczach. Po pewnym czasie zaczął zachowywać się dziwnie nawet w biały dzień. Wiedziałem, że robi rzeczy, na które nigdy bym się nie zgodził. Żaden czternastolatek nie wyraziłby na coś takiego zgody, gdyby mógł trzeźwo myśleć. Łzy wypełniły moje oczy pierwszy raz od wielu lat. Pogłaskałam go krzepiąco. To zarówno załamało mnie jak i dotkliwie dotknęło, że podzielił się ze mną takimi informacjami. Zauważył moje łzy, wytarł je z mojej twarzy z roztargnieniem i kontynuował. – To wszystko były moje przypuszczenia dlatego pewnego razu postanowiłem to sprawdzić. Udawałem, że piję wino. Po kolacji zaprowadził mnie do swojego pokoju. Zdążył założyć mi kajdanki,

zanim zorientowałem się co planuje zrobić. A potem byłem już

kompletnie bezradny. Musiałem przeżyć te wszystkie obrzydliwie rzeczy bez korzystania z narkotyków zawartych w winie. Dotknęłam jego blizn, które miał wokół nadgarstka. Pozwolił mi na to. Zamknął oczy kiedy je całowałam, ale nie powstrzymywał mnie. – Myślę, że miał świadomość, że nie byłem tak odurzony jak zazwyczaj, ale nie sądziłem, że jest takim draniem. Przekonałem się o tym, bo był bezwzględny nie zważał na to co mówiłem, ani na próby walki. Nie dał mi spokoju do rana. To była najdłuższa noc w moim życiu. Byłem wyczerpany ale wciąż próbowałem się bronić. Po tym wszystkim unikał mnie. Lubił małych chłopców, których mógł psychicznie i fizycznie zdominować. W końcu wszystko odwróciło się przeciwko niemu. To był rodzinny skandal. Wszyscy krewni byli zrozpaczeni, ale ja rozkoszowałem się tym. Jego oczy zaszkliły się, kiedy opowiadał mi pełne przemocy szczegóły, ale kiedy skończył opanował się i skupił całą swoją uwagę na mnie. Pochylił się i pocałował mnie w usta, kiedy skończył mówić. Odwzajemniłam jego desperacki pocałunek. Odsunął się i wymruczał w moje usta.

215

– Jesteś pierwszą osobą, której o tym powiedziałem, oczywiście oprócz mojego terapeuty. Czuję wstyd i zażenowanie. Czy to co usłyszałaś zmieniło sposób postrzegania mnie? W odpowiedzi pocałowałam go przepełniona wszystkimi emocjami, które we mnie były. Poczułam, że jego uszkodzona dusza tak bardzo pasuje do mojej. Uzupełnialiśmy się w sposób, o którym nie miałam pojęcia, że tak bardzo desperacko go potrzebuję. Całowaliśmy się przez długie minuty. To był delikatny sposób dzielenia się sobą. Rodzaj intymności wypełniał moje ciało. Rozkoszowałam się naszym fizycznym kontaktem i czułam, że coś się we mnie zmienia. W końcu wycofał się, ale tylko po to, aby mnie podnieść. – Potrzebuję cię w moim łóżku kochanie. Powiedz do widzenia czwartemu piętru na chwilę obecną. Ale wrócimy tu jeszcze kiedyś, nie myśl sobie, że nie. Przytulał mnie do swojej klatki piersiowej, kiedy szedł ze mną w ramionach pozornie bez wysiłku. Nie postawił mnie na ziemi ani na chwilę. Zaniósł mnie do windy, a po chwili byliśmy już w jego sypialni. Wtuliłam się w jego tors, a James pocałował mnie w czubek mojej głowy. Położył mnie na łóżku i kochał się ze mną. Wyobrażałam sobie, że robimy to w ogromnym lesie wypełnionym promieniami słońca. Był czułym kochankiem, chociaż nawet czuły kochanek w wykonaniu Jamesa miał pewne granice. Rozłożył szeroko moje nogi i zaczął pocierać moją łechtaczkę. Doprowadził mnie do orgazmu znowu i znowu zanim doszedł sam. – Jesteś moja – wyszeptał w moje ucho. Leżeliśmy razem spleceni ciałami. Obejmował mnie mocno od tyłu. – Tak jestem – odparłam, a później odpłynęłam w głęboki spokojny sen.

216

Rozdział 33 Pan Piękny Obudziłam się w ciemnościach, początkowo zdezorientowana, gdzie jestem i co mnie obudziło. – Ciii, kochanie. Wracaj do spania – James wyszeptał do mojego ucha. Wstał i szybko udał się do łazienki. Słyszałam, że odkręcił wodę pod prysznicem. Zmusiłam się do wstania. Poszłam prosto do garderoby, aby ubrać swoje robocze ubranie, ponieważ było ono jedyne jakie tam miałam. Zdecydowanie potrzebowałam prysznica, ale mogłam poczekać, aż znajdę się w swoim hotelowym pokoju. Czułam, że jeśli dołączę do niego pod prysznicem, to zacznie mnie przekonywać, abym u niego została, kiedy on wyjdzie. Dalej nie miałam na to ochoty. Ubrałam się szybko. Poszłam do łazienki aby porozmawiać z Jamesem, ale akurat jak szłam usłyszałam, że zakręcił wodę. – Umieram z głodu. Miałbyś coś przeciwko gdybym poszła poszukać czegoś do jedzenia w kuchni, kiedy będziesz się przygotowywać? – Wybacz, ale jestem beznadziejnym gospodarzem. Zadbaj o siebie jasne. Potrzebuję jeszcze trochę czasu, żeby się przygotować, ale potem do ciebie dołączę. Widziałam w garderobie nieskazitelny smoking, więc wiedziałam dlaczego potrzebował jeszcze trochę czasu. Oczywiście był czarny i o wiele bardziej wytworny niż te, które do tej pory na nim widziałam. – Dobrze – odparłam. Czułam się trochę zagubiona chodząc po jego wielkim apartamencie niczym jak po labiryncie. Po chwili odnalazłam swój bagaż. Zostawiłam go w bagażniku samochodu, kiedy Clark odjechał. Nie brałam nawet pod uwagę faktu, że zobaczę go ponownie. Chwyciłam go z wdzięcznością i próbowałam odnaleźć kuchnię, mniej więcej pamiętając którędy szłam poprzedniego dnia z Jamsem. W odnalezieniu kuchni pomogły mi głosy dobiegające z niej. Słyszałam rozmowę dwóch kobiet. Jedna mówiła ciepłym głosem, a druga przyjaźnie się śmiała. Zbliżyłam się ostrożnie do otwartych drzwi kuchni. To co zobaczyłam zaskoczyło mnie, więc po prostu stałam patrząc jak wryta. Jedna kobieta była po pięćdziesiątce i poznałam po głosie, że to ta sama kobieta, z którą rozmawiał James kiedy przyszliśmy. Była 217

gospodynią. Była pulchną Hiszpanką, którą z pewnością była typem mamuśki. Przestała mówić kiedy mnie zobaczyła. Popatrzyła na mój zaniedbany wygląd. Nie byłam zaskoczona jej obecnością. Ale obecności drugiej kobiety nie mogłam pojąć. Była niewiarygodnie piękna. Miała pięknie uczesane czarne włosy, które wręcz lśniły. Być może była jakoś spokrewniona z Jamesem, próbowałam sobie wmówić. Była wystarczająco piękna aby być jego krewną, o ile ktoś mógł być tak samo piękny jak James. Jej piękne szare oczy przyglądały mi się znacznie mniej zdziwione niż moje. Ubrana była jedwabną bladoszarą suknię pasującą do koloru oczu, która z pewnością świetnie prezentowałaby się na czerwonym dywanie. Suknia była prosta, klasyczna na cienkich ramiączkach, idealnie podkreślała jej wspaniałe ciało. Była bardzo szczupła. Była chyba najchudszą osobą jaką kiedykolwiek widziałam w swoim życiu, ale mimo to miała figurę klepsydry. Była typem kobiety przy której każda inna przedstawicielka płci pięknej bez względu na swoją urodę wypadała blado. Miała o kilka centymetrów mniej niż ja. Mimo, że byłam wyższa czułam, że ma nade mną przewagę. Miała idealną nieskazitelną skórę, pełne usta i zgrabny nos. – Kolejna stewardessa? – zapytała ironicznym głosem. Mówiła do gospodyni. – Mężczyźni i ich zabaweczki – dodała przewracając oczami, ale można było w jej słowach wyczuć napięcie przepełnione oschłością. – Będzie gotowy, aby się z tobą związać na stałe w przeciągu kilku lat moja droga. Mężczyźni są jak zwierzęta dopóki nie skończą trzydziestu lat. To dobrze znany fakt – powiedziała uprzejmie gospodyni do pięknej istoty stojącej kolo niej. Nie patrzyła na mnie życzliwym wzrokiem. Zaczęłam czuć dziwny ból w brzuchu. Spojrzałam tępo na piękną kobietę, aż w końcu odważyłam się przemówić. – Kim jesteś?– zapytałam cichy zachrypniętym głosem. Naprawdę nie chciałam usłyszeć odpowiedzi, ale musiałam zapytać. Kobieta uśmiechnęła się, a jej ciepło ogarnęło mnie niczym magia. Albo była wyrafinowaną aktorką, albo nagle zdecydowała się mnie polubić. – Nazywam się Jules Phillips. – Jesteś spokrewniona z Jamesem? – zapytałam mimo to, że miałam świadomość, iż chwytam się brzytwy.

218

Głośno się zaśmiała. To był ciepły, zmysłowy dźwięk. Czułam, że zaraz zwymiotuję i zwrócę całą zawartość mojego żołądka na jej idealne czerwone szpilki. – Nie. Jeśli bylibyśmy spokrewnieni rzeczy, które robiliśmy uznane zostałyby za sprzeczne z prawem. Mamy dzisiaj randkę. Zaprosił mnie na bal charytatywny. Obie nasze matki były fundatorkami tego przedsięwzięcia. Oj biedactwo, zapomniał ci o mnie wspomnieć? Myśli tak jednotorowo. Na szczęście musiałam przywyknąć do jego różnych kaprysów… w ciągu ostatniego roku. Mówiąc dotykała swoje naszyjnika. Patrzyła również na mój, który był widoczny ponieważ nie zapięłam do końca koszuli. Jej diamentowy naszyjnik wcale nie dużo różnił się od mojego. – Zawsze był wystarczająco hojny, aby można było poczuć się dowartościowanym – kontynuowała. – Ale jestem pewna, że to wiesz. Owszem wiedziałam. Ledwo zdążyłam dobiec do zlewu zanim zwymiotowałam. Jules kontynuowała swoją przemowę miłym głosikiem podszytym ironią. Poczułam, że ktoś dotyka moich włosów. Gospodyni wydała z siebie oburzony dźwięk. – Za dużo wypiłaś, kochanie? – zapytała Jules, gładząc mnie po włosach Zadała to pytanie, aby dokopać mi jeszcze bardziej, zapewne myśląc, że się z tego nie podniosę. Była typem kobiety, z którą się nie zadziera. Odepchnęłam ją. – Proszę daj mi spokój – powiedziałam czując, że zaraz zacznę się dusić. Wyprostowałam się i wytarłam rękawem usta. Nigdy w życiu nie czułam się podobnie okropnie. Nigdy nie czułam się taka brudna. Był kłamcą. Zakochałam się w doskonałym kłamcy. Dzieliłam moje życie i wyjawiałam swoje najskrytsze sekret pięknemu kłamcy. Czułam się taka obnażona. Muszę się stąd wydostać. Wybiegłam z kuchni. Wolałam zwymiotować na ulicy niż zostać w jego domu chociaż sekundę dłużej. Podbiegłam do windy i nacisnęłam przycisk. Czułam za sobą obecność Jules. – Mieszkacie razem? – zapytałam ją bez odwracania się. Nie odpowiedziała, więc założyłam najgorsze. Koło windy znajdował się stolik. Odłożyłam na nim ostrożnie zegarek i naszyjnik, który jakimś cudem zdjęłam trzęsącymi się rękoma. Nie mogłam doczekać się przyjazdu windy, która na szczęście w końcu przyjechała. Dopiero wtedy się obróciłam. Zobaczyłam, że James wychodzi z swojej sypialni na piętrze

219

nieskazitelnie ubrany, gotowy na swoją randkę. Zamarł w miejscu kiedy mnie dostrzegł. Zobaczył mój wyraz twarzy. – Bianco zaczekaj! – krzyknął z paniką w głosie. Biegł po schodach jak szalony, ale na szczęście drzwi windy zdążyły się zamknąć. Przez całą podróż windą oddychałam głęboko starając się ponownie nie zwymiotować. Zostawienie windy zabrudzonej moimi wymiocinami byłoby zbyt upokarzające, a już i tak byłam już wystarczająco upokorzona jak na jedną noc. Kiedy znalazłam się na dole od razu wybiegłam z budynku. Stałam przez długą chwilę na chodniku kompletnie zdezorientowana. – Pani Karlsson? – usłyszałam zaniepokojony głos wołający mnie z prawej strony. Odwróciłam się i zobaczyłam Clarka, który szedł ostrożnie w moim kierunku jakby bał się, że wybiegnę wprost na ulicę. – Proszę pozwolić mi się odwieść panno Karlsson. Wygląda pani na zmartwioną – powiedziałam cicho zmartwionym głosem. – Zadzwonię do pana Cavendisha. Proszę się nie martwić, on z pewnością się zajmie tym co panią niepokoi. Gdy to usłyszałam jego imię uciekłam. Zaczęłam biec przez zatłoczoną ulicę nie patrząc na innych, napędzana paniką. Nie chciałam go widzieć. Auta trąbiły na mnie, ale miałam to gdzieś. Jedna taksówka zatrzymała się dosłownie kilka centymetrów przede mną. Spojrzałam do środka, była pusta. Wsiadłam do niej wciągając do środka mój bagaż. Nakazałam zawieść się do hotelu. Taksówkarz patrzył na mnie jak na szaloną. Wyciągnęłam z portfela dwadzieścia dolarów, aby mu zapłacić. Normalnie nigdy nie brałam taksówki ponieważ był to dla mnie za drogi sposób na poruszanie się, ale w obecnej sytuacji nie dbałam oto, bo zależało mi na ucieczce. Pragnęłam już być w hotelowym pokoju, aby móc zwinąć się w kulkę. Wiedziałam, że Stephan był zapewne w barze. Chciałam do niego zadzwonić. Wiedziałam, że bez względu na wszystko przyjdzie aby mnie pocieszyć. Naprawdę tego potrzebowałam. Ale w końcu odrzuciłam ten pomysł. To był zbyt egoistyczny punkt myślenia. Nie powinnam była przerywać mu nocnej zabawy tylko dlatego, że byłam kawałkiem chodzącego nieszczęścia. Gdy taksówka się zatrzymała od razu z niej wybiegłam. Zaczęłam szukać kluczy do pokoju. Poczułam ulgę kiedy zobaczyłam, że karta jest ciągle w mojej kieszeni. Nie chciałam z nim rozmawiać nawet z przyjazną obsługą hotelową. Skinęłam tylko uprzejmie to dziewczyny z recepcji kiedy zawołała do mnie na przywitanie. Nie poznałam kto to był przez zamglone łzami oczy, ale ona widocznie mnie znała skoro 220

zawołała mnie po imieniu. Od razu podbiegłam do windy. Poczułam przypływ ulgi kiedy w końcu znalazłam się nieomalże w pokoju. W głowie pojawiła mi się pewna absurdalnie paranoiczna myśl, że James śledził mnie, a teraz mnie złapie zanim zdążę wejść do pokoju i zamknąć za sobą drzwi, i nigdy więcej nie wypowiedzieć do niego ani słowa. Byłam bez sił. Nie potrafiłam wziąć się w garść. Stałam oparta o drzwi przez długie minuty starając się nie zemdleć. Oczywiście wiedziałam, że James miał wiele kochanek. Oczywiście wiedziałam, że był kobieciarzem. Oczywiście, że byłam idiotką. Kiedy powiedział, że będę jedyną kobietą uwierzyłam mu choć nie miałam pewności, że nie był znakomitym kłamcą. Położyłam walizkę na ziemi starając się otworzyć drzwi. Weszłam do środka. Od razu odsunęłam pościel i chciałam skulić się w najdalszym kącie pokoju. Nastawiłam budzik stojący przy łóżku a także jeden w telefonie, który podłączyłam aby się naładował. Zobaczyłam, że miałam osiem nieodebranych połączeń. Wyłączyłam głos i wibracje aby ewentualne połączenia czy przychodzące wiadomości mnie nie obudziły. Chciałam usłyszeć tylko dźwięk budzika. Rozpakowałam się minimalnie. Właściwie wyciągnęłam tylko kosmetyczkę i uniform. Podeszłam do sąsiednich drzwi. Mimo, że spędzałam dzień gdzieś indziej to zawsze i tak mieliśmy z Stephana pokoje obok siebie. Otworzyłam ostrożnie drzwi mają nadzieję, że zobaczę Stephana. Usłyszałam dźwięki dochodzące z łazienki. –Ste- Stephan? – zawołałam mając nadzieję, że to on. Wyszedł z łazienki, kiedy usłyszał moje wołanie. Był bez koszulki. Ubrany tylko w nisko zwisające mu na biodrach granatowe spodenki. – Cześć Jaskierku. Jakiś ciołek zwymiotował na moją koszulkę więc musiałem przyjść się przebrać – podszedł do mnie, kiedy mówił to, wycierając włosy ręcznikiem. Spojrzał na moją twarz i zamarł. Sekundę później byłam już w jego objęciach. Przytulałam się do jego nagiej klatki piersiowej, a on gładził moje włosy. – Oh, Bee. Co się dzieje? Starałam się nie płakać, ale nie dałam rady. Usłyszałam złamany szloch dobiegający z mojego gardła. Nigdy nie płakałam, a na pewno nie tak. Zamoczyłam jego tors moim beznadziejnym szlochaniem. Jak mogłam do tego wszystkiego dopuścić? Pytałam siebie w kółko. Byłam pewna, że nie pozwolę zaangażować się mojemu sercu. Ale stało się, straciłam kontrolę. Poczułam się jeszcze bardziej załamana, kiedy zdałam sobie sprawę, że Stephan

221

płakał razem ze mną. Zawsze się ze mną utożsamiał. Nie mógł patrzeć jak cierpię, więc cierpiał razem ze mną. – Cii, będzie dobrze – powiedział ciepłym głosem pomimo łez. – Przetrwamy to Bianca. Cokolwiek się stanie razem damy sobie radę.

222

Rozdział 34 Pan Obłudny Nagle usłyszeliśmy głośne i wściekłe walenie do drzwi. Ciężkie pięści mocno w nie uderzały. – Bianco, otwórz drzwi. Musimy porozmawiać. Otwórz drzwi. Natychmiast. Dźwięk dobiegał prosto do mojego pokoju. Był to taki hałas, że mógłby obudzić nawet zmarłego.

James walił w drzwi nieubłagalnie. Nigdy nie słyszałam go tak

wzburzonego, myślałam, że zaraz zacznie krzyczeć. Byłam zaskoczona. Próbowaliśmy go po prostu ignorować w ciszy, gdy walił tak w te drzwi. Minęło dobre pięć minut. Każde uderzenie wzbudzało we mnie niepokój, aż w końcu zaczęłam cała trząść się. Ta sytuacja przeniosła mnie z powrotem do czasów mojego dzieciństwa. Zobaczyłam ojca, który dobijał się do drzwi, aż w końcu je wyważał i bił nas, ponieważ miałyśmy odwagę zamknąć je przed nim. Prawie każdy incydent z mojego dzieciństwa rozpoczynał się od walenia pięściami w drzwi, właśnie tak ja teraz. Byłam w tym momencie emocjonalnym wrakiem. Powróciłam myślami do tego na czym się wychowałam. Nagle uciekłam z ramion Stephana. Najbezpieczniejszą kryjówkę znalazłam po drugiej stronie łóżka. Zwinęłam się w kłębek i ciasno owinęłam ręce wokół nóg. To była czysto obronna postawa z dzieciństwa, ale nie mogłam się powstrzymać. Usłyszałam, że drzwi zostały otwarte. Stephan przemówił jeszcze bardziej oschłym głosem, niż kiedy mówił do mojego ojca. Wtedy nie skończyło się to dobrze. Miałam głęboką nadzieje, że tym razem sytuacja nie skończy się podobnie. – Nie rób tego. Nie ma ochoty cię widzieć. Tylko spójrz na nią. Coś ty jej zrobił? Ostatnie zdanie wypowiedział

trochę nerwowo. Usłyszałam, że się przepychają.

James chciał wbiec do pokoju, nie zważając na dobrze zbudowanego mężczyznę, który blokował mu wejście. Stephan powstrzymał go. Odgłosy szamotaniny zamilkły na dłuższą chwilę. Wiedziałam, że albo James przestał próbować wejść do pokoju,

albo Stephan

wystarczająco dobrze go przed tym powstrzymywał. Odgłosy szarpaniny po chwili zaczęły się na nowo. – Po prostu pozwól mi się z nią zobaczyć. Chcę wszystko naprawić. Nie jestem tutaj aby ją skrzywdzić – powiedział James przez zaciśnięte zęby.

223

– Już ją skrzywdziłeś! Spójrz na nią. Co ty jej zrobiłeś? – Stephan niemalże wykrzyczał mocno wzburzony te słowa. – Wynoś się! – Widzę ją – powiedział surowym głosem. – Bianca po prostu mnie wysłuchaj. Ta kobieta jest po prostu moją przyjaciółką. Usłyszałam pierwsze spotkanie ciała z pięścią i chrząknięcie z bólu, jakie wydał James. Pomyślałam, że zabrzmiało to jak uderzenie w brzuch. To mnie zmartwiło. Wiedziałam, że takie uderzenia Stephana mogły wyrządzić poważne szkody. W najlepszym wypadku skończy się kilkoma dniami odkrztuszania krwią. – Jaka kobieta? – zapytał Stephan. Był jeszcze bardziej wkurzony niż przed minutą. – Proszę, pozwól mi się z nią zobaczyć. W ten sposób nie widzę jej bólu, a to mnie zabija. – Więc idź stąd. Doprowadziłeś ją do takiego stanu, więc nie chcę cię tu widzieć. Ma twój numer jeśli będzie chciała z tobą porozmawiać. – Bianca – powiedział James łamiącym głosem. Znalazłam w sobie siłę, aby się w końcu odwrócić. Obróciłam głowę na tyle, aby ich zobaczyć. Stephan trzymał ramię na gardle Jamesa, ale ten ciągle starał się wejść do środka. Nie próbował walczyć, po prostu próbował obejść blokującego go Stephana. Stephan wyglądał jakby był na skraju morderstwa. Widziałam twarde i napięte mięśnie na jego plecach. – Po prostu powiedz, że mnie wysłuchasz Bianca. Jeśli nie teraz to w ogóle. Obiecaj, że nie skreślisz mnie całkowicie. Obiecaj mi to, a odejdę jeśli tego chcesz – wysapał. Nie byłam skłonna to zawarcia porozumienia, ale widok Stephana w takim stanie, gotowego zabić, przekonał mnie. Mój głos był drżący, ale w końcu udało mi się przemówić. – Dam ci moje słowo tak ty dałeś mi swoje, kiedy mówiłeś, że jestem jedyną kobietą w twoim życiu. Odniosłam wrażenie, że wzburzyło to jeszcze bardziej Stephana. – Pojeb – ryknął Stephan uderzając ponownie Jamesa w brzuch. Wystraszyłam się, bo dolałam tylko oliwy do ognia,.

224

– Byłaś. Jesteś. Nigdy cię nie okłamałem. Powiem ci prawdę o wszystkim, nawet jeśli to będzie dla mnie ciężkie, ponieważ chcę żebyś mi zaufała – powiedział załamanym głosem, przepełnionym bólem od ciosów. Jego słowa doprowadziły mnie do furii na tyle, że zapomniałam iż próbuje załagodzić sytuacje, – Mówiłeś, że nie chodzisz na randki. To było kłamstwo, ponieważ spotkałam twoją towarzyszkę na dzisiejszą randkę. Stephan uderzył Jamesem o ścianę. – Ty dupku. Obiecałeś mi, że jej nie skrzywdzisz. Nie widziałem jej w takim stanie , odkąd jej ojciec podniósł na nią ostatni raz rękę. Słowa te wydawały się mocno wpłynąć na Jamesa. Przestał walczyć nawet wtedy, kiedy Stephan próbował wcisnąć go w ścianę. – Bianca, proszę cię nie możesz mnie zostawić. Po prostu zgódź się ze mną porozmawiać ponownie, kiedy poczujesz się na siłach. Pozwolę ci wybrać miejsce i czas ale wiedz, że nie pozwolę ci odejść bez walki. – Dobrze ale najpierw odpowiedz na moje pytanie. – Pytaj o co chcesz. – Stephan puść go, ale ostrzegam nie zbliżaj się do mnie. Jego oczy były puste. Mogłam to zobaczyć nawet z drugiego końca pokoju. – Jeśli tego właśnie chcesz. Stephan puścił go od razu i wrócił do pokoju, przeczesując ręką włosy. Nienawidził tracić kontroli bardziej niż czegokolwiek innego, a dzisiaj był cholernie tego blisko. Czułam się podle mając świadomość, że to była moja wina. W tej chwili obiecałam sobie, że nie zaangażuję się w związek z żadnym mężczyzną. – Możesz odwiedzić mnie u mnie w domu w poniedziałek po południu około piątej. Wtedy możemy porozmawiać. Ciężko było nic nie czuć patrząc w jego szczere błagalne oczy. – Szybciej proszę. Czekanie do poniedziałku będzie dla mnie czystą torturą. Pokręciłam przecząco głową, trzymając się sztywno mojej taktyki. 225

– Nie. Zostajemy przy poniedziałku. A teraz odpowiedz na moje pytanie. Skinął głową i wsunął dłonie do kieszeni. Wyglądał absolutnie niszczycielsko w czarnym smokingu z śnieżnobiałą koszulą. Na jego głowie panował bałagan spowodowany przepychankami, ale wciąż wyglądał świetnie. – Pieprzyłeś się z Jules? – zapytałam. Spiął się. Poznałam odpowiedź szybciej zanim on zdążył przemówić. – Tak ale to było dawno temu. Nie chciałam, aby to pytanie wyszło z moich ust, ale nie dałam rady. – Dokładnie kiedy? – Ostatni raz jakiś rok temu. Nie jestem pewien dokładnie kiedy to było. A znał ją przez lata, pomyślałam. – To był tylko jednorazowy seks? – zapytałam. Zamknął oczy. – Nie, ale to nic nie znaczyło, przysięgam. – Więc sypiałeś z nią przez lata, wychodziłeś z nią na randkę dzisiaj kiedy wyszłam i uważasz, że to nic nie znaczy?? – Wiem, że to brzmi fatalnie, ale to nie tak jak myślisz. Znamy się jeszcze z szkoły średniej. Nasze rodziny się przyjaźniły, a jej brat Parker jest moim bliskim przyjacielem. Jules jest tylko i wyłącznie moją przyjaciółką. Przysięgam. – O, a ty masz w zwyczaju pieprzyć swoje przyjaciółki. Igrałam z ogniem. Życzyłam sobie, żebym w końcu się zamknęła. Patrzył na mnie błagalnie. – Już nie. Wszystko co z nią robiłem nic nie znaczyło. Zawsze tak było. – A mnie znasz ledwie od tygodnia. Co powiesz o nas? Zacisnął szczękę. – Proszę przestań. Z nami jest inaczej. Jesteśmy inni. Odwróciłam się od niego. Powiedziałam już wystarczająco dużo. Chciałam żeby wyszedł. 226

– Proszę idź już. Porozmawiamy w poniedziałek. I błagam cię nie lataj moimi lotami. Jeśli cię tam zobaczę zacznę pracować w klasie ekonomicznej, żeby być z daleka od ciebie – mówiłam zdecydowanie stabilniejszym głosem w tej chwili. Miałam szczerą nadzieję, że wszystkie moje dramaty się właśnie zakończyły. Nie wychodził przez długi czas, ale też nic nie mówił. Usłyszałam otwieranie i zamykanie drzwi. Stephan podniósł mnie z ziemi i zaniósł do łóżka. Trzymał mnie w ramionach i płakał. Wiedziałam, że cierpiał, a wszystko przeze mnie. Jego gwałtowny wybuch agresji był dla niego problemem. Mój ból ranił go. Przytulaliśmy się do siebie. Czułam, że szybko nie przestaniemy płakać. Następnego dnia Stephan i ja funkcjonowaliśmy całkiem dobrze, co było zaskakujące biorąc po uwagę fakt, ile spaliśmy. Krótko, ale dobrze. Nie mogliśmy opuścić pracy chyba, że bylibyśmy umierający. Brak powrotnego lotu do domu kosztował stewardessy bardzo wiele. Przywlekliśmy, więc się do holu pięć minut wcześniej gotowi do pracy. Wszyscy pytali Stephana, dlaczego nie wrócił w nocy do baru. Nie poinformował nikogo o tym, co nie było zachowaniem typowym dla niego. Zawsze liczył się z innymi. Tłumaczył się, że poszedł spać ponieważ był wyczerpany i pijany. Wszystko w to uwierzyli, więc nie drążyli tematu. Nie byłam w nastroju na rozmowę więc milczałam. Obserwowałam resztę załogi. Postanowiłam skupić się na pracy. Znajoma rutyna pomogła. Na szczęście byłam bardzo zajęta tego ranka, a przede wszystkim całkowicie wolna od Jamesa. W czasie lotu zauważyłam dobrze znanych mi agentów. Jednego w pierwszej klasie, a drugiego w ekonomicznej. Mieliśmy pełny pokład. Wszystkie miejsca były zajęte. Minęło dobre trzy godziny, zanim mogłam spokojnie podejść do agenta Jamesa Cook’a. – Pracuję pan dla Jamesa Cavendisha? Wyglądał na zaskoczonego, ale szybko przyjął kamienną twarz. – Nie mogę odpowiedzieć na to pytanie pani Karlsson. Skinęłam głową. Pomyślałam, że już znam odpowiedź. Kapitan Damien zaskoczył mnie będąc dziwnie wrażliwym na mój nastrój. Odwiedził mnie w kuchni. Dotknął mojego ramienia. Jego oczy były smutne. – Nie będę cię pytał, dlaczego jesteś smutna, ale chcę żebyś wiedziała, że jestem twoim przyjacielem. Jeśli będziesz potrzebować czegokolwiek, nawet jeśli miała to by być zwykła przyjacielska rozmowa, nie wahaj się do mnie zadzwonić. Mogę być naprawdę dobrym przyjacielem, jeśli tylko w to uwierzysz.

227

Uśmiechnął się delikatnie kiedy skończył mówić. Był taki poważny i szczery, że poczułam się dziwnie poruszona. Uśmiechnęłam się do niego. – Właściwie mogę w to uwierzyć. Będę o tym pamiętać Damien. Dziękuję. Mój krótki kontakt z Melissą, gdy robiła sobie wycieczkę do kokpitu był skrajnym przeciwieństwem poprzedniej rozmowy. Popatrzyła na mój nagi nadgarstek pozbawione zegarka uśmiechając się słodko. – A co to się dzieje, czyżby kłopoty w raju? – zapytała. Kontynuowała bez czekania na moją odpowiedź. Nigdy nie zamierzałam jej odpowiadać, więc właściwie dobrze się złożyło. – No wiesz, ciągle możesz nosić zegarek bez względu na wszystko. Stephan zabrał głos zaskakując nas obie. Zbliżył się do nas bezgłośnie. – Wątpię, żeby to był temat, który powinien cię interesować. Jeśli będziemy musieli lądować awaryjnie na wodzie ponieważ pewna stewardessa przechadza się do kokpitu, żeby nękać seksualnie pilotów, to będziesz mieć na sumieniu nie tylko swoje koleżanki stewardessy – powiedział. Popatrzyła na niego tak jakby chciała go zabić, ale nie powiedziała ani słowa. Wybiegła do głównej kabiny. Oprócz tekstu rzuconego do Melissy, Stephan przez cały ranek był raczej milczący. Przytulał mnie, co mnie bardzo uspakajało. Może byłam głupia, gdy zachciało mi się romantycznego związku , ale widocznie tak musiało być. Przecież i tak miałam Stephana. Kto potrzebował więcej? Kto zasługiwał na więcej? Z pewnością nie ja. Nigdy nie mieliśmy przestoju podczas pracowitych porannych lotów. Minęły godziny zanim znaleźliśmy wolną chwilkę, aby odpocząć i coś zjeść w kuchni. Jedliśmy grecki jogurt, opierając się o wózek z napojami biorąc szybkie duże kęsy. Stykaliśmy się ramionami. – Zamierzam wyszukać jakieś informacje o Jamesie w necie. Powinnam była od tego zacząć. Chyba chciałabym go poznać jako osobę, a nie przez jego medialny wizerunek. Ale teraz widzę, że to czego nie wiedziałam mogło mnie zranić – powiedziałam Stephanowi spokojnie, kiedy skończyliśmy jeść. Miałam stary komputer. Używałam go tylko wtedy kiedy potrzebowałam, ale nie byłam typem człowieka lubiącego spędzać czas on-line. Naprawdę nie obchodziły mnie wszelkiego rodzaju informacje pochodzące z netu. Zazwycza, j gdy miałam trochę wolnego czasu prawie zawsze wolałam spędzić go malując, z Stephanem bądź z naszymi przyjaciółmi. 228

Unikałam Facebook’a i wszelkich podobnych portali niczym jakiejś zarazy. Byłam pewna, że James miał profil na Facebook’u, choć nigdy wcześniej o tym nie myślałam. Zastanawiałam się przygnębiona,

co pokaże mi jego status związku. Pokręciłam głową. Prosty wyraz

„szukaj” zapewne odpowie na moje pytania. Stephan skinął głową, wrzucając do kosza resztki jedzenia. Wyrzucił również resztki po mnie. – Właściwie brzmi to dobrze. Powinienem sprawdzić go lepiej, ale nie zrobiłem tego. Po prostu mu zaufałem. Widziałem jak on na ciebie patrzy i wiedziałem, że mu zależy. Myślałem, że to było wystarczające. Nie chciałem ingerować w relacje z jedynym facetem, którym byłaś zainteresowana. Chcesz żebym był z tobą kiedy będziesz szperać po necie? Pokręciłam głową. – Nie, dam sobie radę. Wyprostował się, podszedł i potarł pocieszająco moje ramiona. – Przepraszam, że byłem ostatniej nocy taki agresywny. Prawie straciłem kontrolę nad sobą. Poklepałam go po ręce. – Nie Stephan. To moja wina, cały ten bałagan. Po prostu mnie chroniłeś. – James pisał do mnie. Miałem osiem wiadomości od niego, kiedy sprawdziłem telefon przez lotem. Chce się spotkać, żeby porozmawiać. Powinienem się z nim spotkać? Czy wolisz żebym tego nie robił? Wzruszyłam ramionami. – To zależy od ciebie. Spotkaj się z nim jeśli chcesz. – Wierzę, że darzy cię mocnymi uczuciami. Nie mam wątpliwości, że troszczy się o ciebie. Podniosłam rękę. – Przestań. Nie chcę o tym rozmawiać. Nie ma to dla mnie znaczenia, co on czuje jeśli nie mogę żyć z tym, co on robi. – On nie uderzył mnie wczoraj w nocy, nawet nie próbował tak naprawdę, a mimo to mnie przeprosił. Odwróciłam się, żeby spojrzeć mu w oczy. Pozwoliłam mu ujrzeć moją determinację. 229

– Przestańmy o tym rozmawiać. Pochylił się i pocałował mnie w czubek głowy. – Oczywiście Jaskierku. Przestajemy o tym rozmawiać.

230

Rozdział 35 Pan Sławny Wydawało mi się, że zanim wróciłam do domu to minęła wieczność. W końcu dotarłam, ale musiałam się przespać. Włączyłam telefon pierwszy raz tego dnia i następnie od razu odłożyłam go na bok. Powiedziałam Jamesowi, że spotkamy się w poniedziałek, ale nie powstrzymało go od wysyłania wiadomości i ciągłego dzwonienia. Czytanie tych wszystkich wiadomości powodowało skurcze w moim brzuchu, dlatego sobie to odpuściłam. Kiedy się obudziłam zjadłam jajka i usiadłam przy komputerze trochę zestresowana. Mój komputer był starą kupą złomu, ale działał. Drżącymi palcami wpisałam w wyszukiwarce hasło: James Cavendish. To co zobaczyłam było przytłaczające i wypełnione jeszcze większą ilością przykrych niespodzianek, niż byłam na to przygotowana. Byłam świadoma, że był młodym znanym miliarderem. Mogłam spodziewać się, że media się nim interesują, chociażby ze względu na jego wygląd i pokaźne konto. Ale nie mogłam przewidzieć tego co znajdę. Byłam kompletnie nie na bieżąco z informacjami. Nie oglądałam wiadomości, nikt nie mógł mnie zmusić do oglądania show telewizyjnych z udziałem gwiazd, a tym bardziej do czytania plotek w tabloidach. Nigdy nie rozumiałam zainteresowania takimi sprawami, po prostu nie byłam w stanie tego pojąć. Zwykle skupiano się na życiu bogatych ludzi, co mnie kompletnie nie interesowało. To może tłumaczyć fakt dlaczego nie miałam zielonego pojęcia o człowieku z którym miałam krótki romans. Kliknęłam najpierw w zdjęcia. Prawie wszystkie pochodziły z wielkich imprez. Na prawie każdym zdjęciu był w towarzystwie pięknych kobiet, ale mimo to na większości pozował z Jules. Zawsze ubrany w nieskazitelne smokingimodne i klasyczne. Ona w sukniach wszystkich kolorów zawsze wyglądająca oszałamiająco. Ta dwójka razem wyglądała wręcz idealnie. Na innych zdjęciach miał na sobie garnitury. Zakładam, że były to zdjęcia pochodzące z mniej formalnych spotkań. Byłam zszokowana, że nawet ja osoba kompletnie nie interesująca się show biznesem była w stanie rozpoznać kilka sławnych kobiet z którymi się spotykał. Rozpoznałam jedną bardzo sławną aktorkę. Nie zdawałam sobie sprawy, że jest ona taka filigranowa, dopóki nie zobaczyłam jej stojącą przy boku wysokiego Jamesa. Ledwo sięgała do jego klatki piersiowej. Lubiłam kilka jej filmów, ale z nieuzasadnionych powodów 231

poczułam do niej niechęć, kiedy zobaczyłam ją z Jamsem na zdjęciach z co najmniej trzech różnych imprez. Rozpoznałam jeszcze jedną kobietę. Ponętną wyglądająca jak gwiazda dawnych lat. Miała ciemne włosy i piękną brązową opaleniznę. Jej figura nie była idealna, trochę pulchna, co zauważyłam złośliwie. Była niższa od niego. Wyglądali razem komicznie. Zrobiło mi się niedobrze kiedy zobaczyłam go z kolejną kobietą. Zdjęcie zostało podpisane “ fetysz gwiazda porno”. Na każdym zdjęciu wyglądał niesamowicie przystojnie, niezależnie od tego jaka kobieta wisiała na jego ramieniu. Coraz bardziej zmieniał mi się sposób postrzegania go. Nie podobało mi się to co widziałam. Znalazłam też zdjęcia jego i Jules ubranych w jeansy. To był rzadki widok, więc kliknęłam w link. Zobaczyłam duże zdjęcie i krótki plotkarski artykuł. Trzymali się za ręce na zdjęciu. Artykuł mówił, że jest ponownie jego dziewczyną po długim okresie rozstania. Od razu złapałam telefon i wysłałam mu wiadomość z tym zdjęciem. Bianca: Ty kłamco. Porozmawiam z tobą w poniedziałek bo obiecałam, że to zrobię ale właśnie zaczęłam robić mały research i szybko zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nic o tobie nie wiem. Nie zadałam sobie trudu, aby przeczytać poprzedni tuzin wiadomości od niego, ale gdy niemal natychmiast dostałam odpowiedź to ją przeczytałam. James: Proszę nie wierz w wszystko co przeczytasz w tabloidach. Przyznaję nigdy nie zaprzeczyłem, że Jules jest moją dziewczyną, ale to tylko plotki. Ona nigdy nie była moją dziewczyną. Jest siostrą mojego najlepszego przyjaciela. Obiecuję, że do końca życia nigdzie z nią nie wyjdę, a ostatnia noc to nie była randka. To zwykłe długookresowe społeczne zobowiązanie. Jeśli próbowałbym wejść w twoje życie butami, przysporzyłbym ci samych problemów. Przepraszam za to. Oddałbym wszystko, żeby móc inaczej potoczyć bieg wydarzeń. Ale proszę, po prostu spróbuj uwierzyć, że jestem niewinny i przestań przeglądać plotkarskie portale. Wciąż jestem w Nowym Jorku. Pracuję odkąd powiedziałaś, że nie chcesz mnie widzieć, ale to mnie zabija. Nie mogę znieść myśli, że przeze mnie cierpisz, a ja nic nie mogę z tym zrobić. Mogę być w samolocie w przeciągu godziny. Wystarczy tylko jedno twoje słowo kochanie. Odrzuciłam telefon na bok po przeczytaniu tej wiadomości. Jego jedna wiadomość wystarczyła, aby mnie udobruchać, ale nie mogłam do tego dopuścić. Kolejny raz wykazałam się głupotą… Wróciłam do mojego własnego śledztwa torturując się plotkami na temat Jamesa Archibalda Basila Cavendisha Trzeciego. Nie miałam pojęcia, że ma drugie imię, a co dopiero, że aż dwa. Przypadkowa plotka mnie o tym poinformowała. Z pewnością 232

mojego drugiego imienia nie zna. Znalazłam artykuł o jego rodzicach, a nawet kilka zdjęć. Byli wspaniałą parą. Jego matka miała ciemne włosy, ciemne oczy, porywająco piękną opaleniznę jak James i pełne usta. Ojciec był zabójczo przystojnym blondynem z pięknymi turkusowymi oczami przez które poczułam ucisk w żołądku. Zobaczyłam pięknych ludzi, którzy byli kombinacją idealnego wręcz Jamesa. Artykuł, który o nich znalazłam mówił ich śmiertelnym wypadku samochodowym. Ich tragedia i piękny młody James, który był miliarderem przed skończeniem czternastu lat, szybko musiał nauczyć się żyć w świetle jupiterów. Znalazłam kilka artykułów, a nawet zdjęć jego nieznanego zmarłego opiekuna i pełno informacji o skandalu. Na pierwszym zdjęciu miał około trzydziestu lat. Był przystojny mężczyzną z brązowymi włosami z lekkim blond refleksami jak James ale miał jaśniejszą karnację. Był smukły. Miał zielone przyprawiające o dreszcze oczy. Spencer Charles Douglas Cavendish był drapieżnikiem w skórze baranka. Czułam nienawiść w stosunku do niego do tego stopnia, że aż poczułam żółć w gardle. Przeczytałam artykuł o jego śmierci. Spencer Cavendish został zabity przez swojego kochanka. Lowell Blankenship był pod wpływem narkotyków, przykuty przez Spencera. Lowell przyznał, że zgodził się na seks z Spencer, ale nie zgodził się na pozostałe “chore rzeczy” do których zmuszał go ten facet. Spencer został uduszony przez swojego o wiele większego kochanka, kiedy ten ściągnął jego kajdanki. Osobiście uważałam, że zasługiwał na znacznie gorszą śmierć. Znalazłam kilka artykułów na temat licznych przedsięwzięć biznesowych Jamesa. Dowiedziałam się, że zajmował się różnymi rzeczami, a nie tylko hotelarstwem co właśnie mnie nie zaskoczyło. Czytałam trzy strony pełne artykułów o jego dwumiesięcznym romansie z piosenkarką odnoszącą znaczne sukcesy. Miała ledwo skończone dziewiętnaście lat, a rozstali się mniej niż sześć miesięcy temu. Cholera miałam nawet kilka jej piosenek w odtwarzaczu, pomyślałam z obrzydzeniem. Na jednym zdjęciu trzymał rękę na jej karku. Miałam ochotę czymś rzucić. Było kilka artykułów na temat tego, że jest perwersyjnym kochankiem, ale to było wszystko co znalazłam. Nie było to nawet zbliżone do jego zainteresowań BDSM. Zastanawiałam się jak udało mu się to ukryć. Wyłączyłam komputer i poszłam do sypialni. Chciałam zniszczyć obraz przedstawiający go, który wisiał na ścianie. Próbowałam to zrobić, ale po prostu nie mogłam. Zamiast tego schowałam go do starej teczki. Wzięłam do ręki telefon. Zignorowałam wszystkie nowe połączenia i wiadomości od Jamesa. Napisałam do Stephana z zapytaniem czy mogłabym go niego przyjść. Odpowiedział natychmiast, że mogę. 233

Poszłam do niego. Oglądaliśmy razem telewizję i jedliśmy lody. Dużo lodów. To pomogło na chwilę… Kiedy skończyliśmy oglądać telewizję od razu na nowo zaczęłam o wszystkim myśleć. – Rozmawiałem dzisiaj długo z Jamsem – powiedział Stephan po zakończeniu oglądania. Tylko skinęłam głową. – Chcesz żebym ci o tym opowiedział? Pokręciłam przecząco głową. – Dobrze. Powiedz mi kiedy będziesz chciała porozmawiać. – Potrzebuję trochę czasu. Poczytałam sporo na jego temat w necie. Czuję, że jestem mniej skłonna do rozmawiania o nim ponownie, niż kiedykolwiek wcześniej. Stephan wziął głęboki oddech. – Jest coś co chcę ci powiedzieć na ten temat, jeśli chcesz usłyszeć, co o tym wszystkim myślę. Patrzyłam na niego przez długą minutę. Wyglądał na zdenerwowanego co oznaczało dla mnie, że nie chcę wiedzieć co ma mi do powiedzenia. – Nie teraz – powiedziałam. – Myślę, że teraz rozumiem dlaczego chciał utrzymać wasz związek w tajemnicy. Podniosłam rękę w geście nakazującym mu, aby był cicho. – Przestań. Nie chcę wiedzieć nic więcej. Brzmi to trochę tak jakbyś trzymał jego stronę. Po prostu nie mogę sobie z tym poradzić – powiedziałam nie mogąc powstrzymać pojawiających się w oczach łez. Przyciągnął mnie do siebie i pocałował w czubek głowy. – Nigdy w życiu, Jaskierku. Zawsze jestem po twojej stronie. Zawsze. Porozmawiamy kiedy będziesz na to gotowa.

234

Rozdział 36 Pan Cavendish

Była wdzięczna losowi, że kolejny dzień w pracy minął mi bardzo pracowicie. W obie strony mieliśmy samolot pełen pasażerów. Ledwo znalazłam czas na jedzenie i myślenie. Nie zabrałam nawet ze sobą telefonu, zostawiłam go w domu. Leżał wyłączony koło mojego łóżka. Agenci znowu byli na pokładzie. Przez moment poczułam nieuzasadnioną złość, kiedy zobaczyłam jednego w pierwszej klasie. Stłumiłam swoje emocje i po prostu uprzejmie ich obsługiwałam, kiedy zamienili się miejscami w drodze powrotnej. Pomyślałam sobie, że wciąż musiał mieć jakiś powód skoro miał na mnie oko. Postanowiłam, że porozmawiam z nim o tym w poniedziałek i w końcu zakończy ten nonsens na dobre. Na szczęście byłam wyczerpana po pracy, gdy wróciłam w nocy do domu. Codzienne rutynowe czynności, które zwykle wykonuję przez snem ograniczyłam do minimum, zanim położyłam się do łóżka i zasnęłam. Spało dość długo następnego dnia. Nawet jak się obudziłam sporo czasu zajęło mi, żeby zwlec się z łóżka. Upłynęła chyba godzina zanim w końcu wstałam,

aby

przygotować dla siebie śniadanie. Czułam się jak zombie. Byłam zbyt odrętwiała, aby nawet móc płakać. Pomyślałam, że to w sumie poprawa. Stephan i ja umówiliśmy się na jedenastą na lunch z paroma naszymi znajomymi. Odpuściłam sobie to spotkanie. To była przyjacielska, zabawna i zwarta grupa. Lunche z nimi zawsze były świetną zabawą. Było nas dwunastu i często razem gdzieś wychodziliśmy. Często chodziliśmy do kina, a okazjonalnie spotykaliśmy się u Stephana. Nie miałam ochoty na nic z tych rzeczy. Stephan przyrzekł mi, że jakoś mnie wytłumaczy. Powiedział, że ze mną zostanie, ale nawet nie chciałam słyszeć takiej opcji. Wiedziałam, że społecznikiem i uwielbiał przebywać z ludźmi. Żeby się czymś zająć zaczęłam malować. Wystarczyło jedno spojrzenie na akt Jamesa, abym zmieniła zdanie. Odniosłam ten obraz do zagraconego pokoju trzymając trzęsącymi się rękoma. Po prostu nie mogłam nawet na niego patrzeć. W końcu wybrałam dość masochistyczne zajęcie. Włączyłam ponownie komputer. Postanowiłam znowu poczytać na temat mojego znanego ex-kochanka. Byłam zszokowana tym co znalazłam ostatnim razem i całkowicie rozłożona na łopatki po przejrzeniu wielu artykułów. Minęło trochę czasu. Teraz wpisując w wyszukiwarce hasło: James Cavendish pojawiały się nowe artykuły i zdjęcia, których wcześniej nie było. 235

Znalazłam moje zdjęcia. Nigdy nie uważałam się za ładną kobietę. Uważałam za to, że jestem w pewnym sensie atrakcyjna. Na zdjęciach zazwyczaj wychodziłam dobrze. Lubiłam się nawet uśmiechać. Jeśli nawet nie uśmiechałam się szczerze, potrafiłam dobrze poudawać, aby wyjść ładnie. Ale to nie były zdjęcie tego typu. Na tych, które znalazłam, stałam wystraszona przed apartamentem Jamesa. Wyglądałam nieokiełznanie wręcz przerażająco. Byłam blada i miałam przekrwione oczy. Co więcej miałam brudną twarz przez spływający po policzkach tusz do rzęs, który rozmył się przez łzy. Wyglądałam co najmniej na czterdzieści lat, a nie dwadzieścia trzy. Mój uniform był w rozsypce. Miałam krzywo zapięte guziki koszuli, czego nawet wcześniej nie zauważyłam. Miałam wymiętą koszulę, która niedbale na mnie leżała obscenicznie ukazując rowek między piersiami. Na głowie miałam bałagan. Wyglądałam jakbym była pijana i zamierzała rzucić się na ulicę. Balansowałam na krawędzi chodnika. Widocznie wyglądałam równie potwornie co czułam się tej nocy. Zdjęcia były wszędzie. Jedna strona po drugiej ogłaszała kłopoty w raju. Choć na każdej stronie pisało w pewnym sensie co innego. Na jednej stronie nazwano mnie “ zdzirą z Vegas”, która próbuję zniszczyć związek Jamesa i Jules podkreślając, że ich miłość i tak to przetrwa. Zobaczyłam, że to powszechnie panujące określenie na takich portalach plotkarskich jak J&J. To wszystko sprawiło, że miałam ochotę zwymiotować. Jedna strona nazwała mnie “ niskiej klasy stewardessą”, która zraniła uczucia zrozpaczonej Jules. To zabolało mnie chyba najbardziej. Obok artykułu znajdowało się zdjęcie nas obu. Jules szczerzyła się do aparatu w swojej pięknej jasno szarej sukni. Wyglądała na spiętą, ale przynajmniej wiedziała, że jest fotografowana. Przesuwając w dół ten sam artykuł zobaczyłam, że rzeczywiście byli razem na balu charytatywnym. Oczywiście podkreślono, że są cudowną parą. W artykule stwierdzono również, że ich miłość przetrwa słabość Jamesa to tanich kobiet. Nie byłabym zdziwiona gdyby okazało się, że autorka artykuły jest Jules we własnej osobie. Artykuły przedstawiały jako biedną zranioną świętą kobietę. Poznałam ją, nie była święta. Na jeszcze innej stronie nazwano mnie “ podniebną dziwakowatą blondynką” i zasugerowana, że próbuję złapać Jamesa na dziecko. Nie mogłam uwierzyć w te wszystkie kłamstwa wyssane z palca, które zostały pewnie wymyślone w przeciągu kilku minut na podstawie niechcianych zdjęć przedstawiających mnie, nikomu nie znaną kobietę. To było szokujące, irytujące i obrzydliwe. Na kolejnej stronie znalazłam swoje kolejne zdjęcie tym razem przerobione. Na twarzy miałam domalowane penisy, z dopiskiem, że najlepiej

236

obciągam co było jedynym powodem dla którego James zaryzykował swój długo trwający związek. Czułam się paskudnie, nie umiałam sobie z tym poradzić. Na kolejnej stronie dowiedziałam się, że jestem drogą prostytuującą się stewardessą. Prawie poczułam się zaszczycona kiedy przeczytałam kolejny nagłówek “ Szwedzka modelka bikini”. Schlebiało mi to dopóki nie przewinęłam artykułu i nie znalazłam linku, który rzekomo miał odnosić do filmu porno z moim udziałem. Nawet nie kliknęłam. Przecież wiedziałam, że w żadnym nie wystąpiłam. Właściwie nawet nie miałam ochoty sprawdzać, co to tak naprawdę było. W innej witrynie przeczytałam, że jestem kelnerką a jeszcze inna podała, że jestem striptizerką o pseudonimie Glory Hole. Stron nie było końca. Czułam się coraz bardziej upokorzona, wściekła i przybita. Czy to była cena jaką musiałam zapłacić za tydzień przyjemności? Zastanawiałam się z obrzydzeniem. Postanowiłam żyć w celibacie przez resztę życia. Nienawidziłam się za to, że tak się zamartwiałam. James i Jules i tak wyszli razem tej nocy. A ktoś rozprzestrzeniał o mnie paskudne plotki… Wzięłam telefon z sypialni i w końcu włączyłam go po dniu nie używania go. Od razu weszłam w wiadomości, ignorując wszystkie inne, które dostałam. Miałam jedną wiadomość od Stephana. Stephan :Za niedługo będę Jaskierku. Właśnie skończyliśmy lunch. Musimy porozmawiać. Proszę cię nie czytaj niczego w necie dopóki mnie z tobą nie będzie. Parsknęłam. Za późno. Powinien znać mnie lepiej. Nawet gdybym przeczytała wcześniej jego dziwną wiadomość to tym bardziej zajrzałabym do netu. Usłyszałam dzwonek do drzwi. Szybki jest, pomyślałam podchodząc bezpośrednio do drzwi. Zastanawiałam się dlaczego po prostu nie wszedł do środka. Rzadko zachowywał się tak formalnie. Przecież nawet znał mój kod do drzwi. Zimny dreszcze przeszedł przeze mnie, nie mogłam pojąć dlaczego. Ostrożnie sprawdziłam kto to przez wizjer w drzwiach. Ktoś zatykał go i nic nie było widać. Ręką, pomyślałam. Wkurzyłam się. Otworzyłam drzwi gotowa, aby opieprzyć Stephana. – Dobrze wiesz, że nie należy ze mną tak pogrywać Stephan. Średni żart… Nie mogłam skończyć. Ogromna dłoń chwyciła mnie za gardło i gwałtownie wepchnęła z powrotem do domu. Nie mogłam nawet krzyknąć, bo ręka tak mocno zaciskała się na mojej szyi. Mrugałam próbując skupić się na wściekłej twarzy stojącego przede mną oprawcy. Znałam te jasnoniebieskie oczy. Nie mogłam nic zrobić kiedy wielki mężczyzna podniósł mnie za gardło i uderzył plecami w ścianę. Nie mogłam się bronić. Trzymał mnie w swoich szponach jak szmacianą lalkę. Moje gardło płonęło. Dusił mnie. Strach nie zajmował 237

pierwszego miejsca , to zgroza opętała mnie. To był stary znajomy wzór postępowania, kiedy ten szaleniec tracił kontrolę nad sobą i trzymał nas w garści. Pytania krążyły po moim umyśle. Czy on mnie tym razem zabiję? Zawsze mi groził, że to zrobi. Nawet wtedy kiedy stałam niecałe cztery metry od niego i patrzyłam na horror rozgrywający się na moich oczach, kiedy pociągnął za spust w ustach mamy. Obserwowałam bezsilna z przerażenia jak jego palec pokrywa, aż w końcu wolno pociąga za spust. Krew pokryła nas wszystkich. Była wszędzie. Zaczął coś mówić mieszaniną szwedzkiego i angielskiego. Nie mogłam go zrozumieć. Nigdy nie mówiłam płynnie po szwedzku, ale jako dziecko sporo rozumiałam odkąd ojciec zmuszał mnie do używania go w domu. Ale przez strach bądź przez to, że nie używałam tego języka nie mogłam nic zrozumieć. Próbowałam coś powiedzieć, ale nie mogłam. Jego ręka wciąż mocno ściskała mój gardło uniemożliwiając mi wypowiedzenia chociaż słowa. Dyszałam. Po chwili poczułam ból i chyba chrupnięcie, kiedy ręką uderzył mnie w żebra. Łzy leciały mi po policzkach, wciąż desperacko próbowałam złapać powietrze. Powiedział coś ponownie. Tym razem mocno zaakcentował angielski,

dzięki temu co nieco

zrozumiałam. – Nie myśl sobie, że ten twój bogaty nie daj Boże chłopaczyna uchroni cię przede mną. Nawet jeśli myślałaś o tym żeby porozmawiać z policją, to niestety nie zdążysz bo cię zabiję. Zrozumiałaś? Nie mogłam wykrztusić z siebie słowa. Boże,

naprawdę próbowałam. W końcu

skinęłam z trudem głową, ale to nie było wystarczające. Poczułam silne uderzenie w brzuch jeden, drugi, trzeci raz. Zaczęłam mdleć, ale uderzył mną o ścianę na tyle mocno i wysoko aby utrzymać mnie w pionowej pozycji. – Spójrz na mnie – rozkazał zimnym głosem ojciec. Zrobiłam to. Popatrzyłam na niego pierwszy raz odkąd wpadł do mojego domu niczym szaleniec. Nie widziałam go od sześciu lat. Teraz był jeszcze potężniejszy. Na jego twarzy było widać oznaki stosowania

używek. Był palaczem, pijakiem, przewlekłym

hazardzistą, mordercą i Bóg wie kim jeszcze. To wszystko odbijało się na jego mimo wszystko przystojnej twarzy. Wyzywałam go tysiącami obelg. Wiedziałam, że nigdy nie opuści Vegas. Był hazardzistą, odkąd wyrzekli się go rodzice dwadzieścia cztery lata wcześniej. Modliłam się, aby jego destrukcyjny styl życia zajął go na tyle, aby o mnie zapomniał, ale widocznie żyłam w błędzie i oczekiwałam zbyt wiele. Myślenie, że to Stephan stoi za drzwiami nie było żadnym usprawiedliwieniem. Zachowałam się jak idiotka 238

pozwalając choć na chwilę zapomnieć o bezpieczeństwie. Wiedział gdzie uderzać. Byłam tak przerażona i przybita, że mój mózg nie umiał prawidłowo funkcjonować. Myśl o realnym zagrożeniu była tak daleko od mojego umysłu… – Ludzie, których nie znam pytają o mnie. Coś ty do licha powiedziała swojemu bogatemu chłopakowi o mnie? Powiedziałaś mu jak zginęła twoja matka? – Nie – udało mi się wyszlochać. – Nie wiem co za ludzie. Nic mu nie powiedziałam. Przysięgam. Moje słowa nic nie dały. Zawsze tak było. Mój ojciec był człowiekiem czynu. Nagle złapał mnie za ramię i zaczął uderzać mnie w bok. Zawsze kierował tak swoje ciosy. Uderzał w moje plecy i kręgosłup. Pociągnął mnie za nogi. Upadłam. Kopnął mnie mocno w plecy. Chodził wokół mnie. W końcu zatrzymał się i położył nogę na mojej szyi. – Tak byłoby prościej cię zabić. Rozumiesz co mam na myśli? Jestem na tyle ciężki, aby zmiażdżyć twoją tchawicę. Chcesz tak umrzeć? Jeśli powiedziałaś komuś jak zabiłem twoją matkę nie widzę powodów dla których nie miałbym cię zabić. Nie zawaham się. Zrozumiałaś sötnos? – Tak – wychrypiałam. To był nie lada wysiłek, aby wydobyć z siebie chociaż słowo, gdy ściskał butem moje gardło. – A twój facet musi przestać się wtrącać w moje sprawy – uniósł swoją ogromną pięść nad sobą i uderzył mnie w tył głowy. W mojej głowie zapadła ciemność.

239

EPILOG Obudziłam się z największym bólem głowy, jaki mogłam sobie wyobrazić, po prostu niesamowitym. Moja pierwsza myśl była tak, że chciałam na nowo stracić przytomność. Otworzyłam delikatnie oczy. Sprawiło mi taki ból, że zamknęłam je ponownie. Boże, jestem w szpitalu to była moja druga świadoma myśl. Trzecią było to, że nie tylko z moją głową było źle. Bolała mnie każda część ciała, pulsując uciążliwie, od stóp aż po głowę. Moje ręce wydawały się być nienaruszone. Prawą ręką ściskałam w dłoni coś twardego. Wiedziałam, że to musi być Stephan. Od razu poczułam się lepiej czując jego obecność. Byłam w złym stanie, ale najważniejsze, że żyłam i miałam Stephana. Spróbowałam drugi raz otworzyć oczy. Udało mi się to zrobić lepiej niż za pierwszym razem, ale uciążliwy ból wciąż pulsował w moich skroniach. Spojrzałam na mężczyznę siedzącego po mojej prawej. Byłam bardziej niż tylko trochę niespokojna, kiedy zobaczyłam, że to nie Stephan. Zobaczyłam złotobrązowe włosy okalające twarz Jamesa, kiedy pochylał się nad moją dłonią. Jego twarz była zimna i pusta, oczy miał zaczerwienione, a usta zaciśnięte jakby z bólu. Wyglądał jak ktoś kto siedział w takiej pozycji kilkanaście godzin jeśli nie dni. Wyglądał tragicznie. Można było dostrzec przeszywający go ból. Poczułam natychmiastową ochotę dotknięcia go. Nie potrafiłam jasno myśleć, ale spróbowałam wyciągnąć ku niemu dłoń. Moja ręka nie poruszyła się znacząco, ale udało mi się objąć jego dłoń. Podniósł głowę. Jego turkusowe oczy patrzyły na mnie z troską będąc na skraju łez. To było tak nie realne, widzieć go w takim stanie. Przełknął ciężko. – Jak się czujesz? – zapytał. Wyciągnął rękę i nacisnął guzik znajdujący się po prawej stronie za mną. A następnie objął mnie delikatnie dwoma rękoma. Nie miałam siły. Mówiłam wiotkim i słabym głosem, ale odpowiedziałam mu. – Żyję. Zamrugał oczami. Łza sunęły w dół niczym samolot po jego perfekcyjnym złotym policzku. Zamrugałam, patrząc na niego. Zastanawiałam się czy aby na pewno nie śniłam. James siedzący przy mnie był taki dziwny, prawie obcy. Ale przecież zawsze był obcy. Prawda? – Gdzie jest Stephan? – zapytałam go. Mówienie sprawiało mi ból dlatego ograniczałam się do minimum.

240

– Poszedł po kawę. Cały czas tu jest – powiedział i wskazał na miejsce po drugiej stronie mnie. Faktycznie po mojej prawej stało jeszcze jedno krzesło. – On nawet tutaj śpi. Przetwarzałam jego słowa, następnie niemal natychmiast złamałam swoją przysięgę milczenia. – Jak długo byłam nieprzytomna? Opuścił głowę, dotykając czołem mojej ręki. – Trzy dni, które były jak wieczność. Westchnęłam czując ulgę. Zawsze mogło być gorzej. – Jak długo tu jesteś? – zapytałam. Jego twarz wyglądała na niewiarygodnie zmęczoną, kiedy spojrzał na nasze złączone dłonie. – Pojawiliśmy się u ciebie w domu i wezwaliśmy ambulans. Od razu udaliśmy się do szpitala. Stephan i ja przybyliśmy o kilka minut za późno… – Pojawiłeś się u mnie wcześniej niż miałeś to zrobić – powiedziałam z oskarżeniem w głosie. Po prostu skinął głową. – To prawda, ale niestety nie wystarczająco wcześnie – powiedział. Widziałam, że obwinia się za to co się stało, ponieważ nie pojawił się wcześniej, co oczywiście było absurdalne. Pomyślałam, że ktoś to tak bardzo lubi mieć nad wszystkim kontrolę potrzebuje również czuć ją nad rzeczami, które były dla niego obce. Ścisnęłam jego dłoń. – Jak długo tu jesteś? – zapytałam ponownie. Tylko mrugnął oczami. – Cały czas kochanie. Myślisz, że mógłbym cię zostawić w takim stanie? Zmarszczyłam brwi. – Nie masz nic do zrobienia? Zaśmiał się. – Zrobiłem sobie trochę wolnego.

241

Dopiero teraz zauważyłam, że prywatny pokój, w którym byliśmy wypełniony był po brzegi kwiatami. Były egzotyczne bukiety, chylące się ku upadkowi róże, a nawet proste goździki. Każdy bukiet był w wazonie. – Owszem – powiedziałam rozglądając się. Pocałował mnie w dłoń, – Nie wszystkie są ode mnie– powiedział. - Białe lilie są od Stephana. Słoneczniki są od Damiena i Murphiego. Mieszanka kwiatów z linii lotniczych. Mieszanka bukietów jest od twoich kolegów i koleżanek stewardess. A reszta ode mnie. – Są piękne. Dziękuję. – Cała przyjemność po mojej stronie – wymruczał, obserwując mnie niczym jastrząb. Stephan wszedł do pokoju i od razu rzucił się, aby usiąść po mojej drugiej stronie. Łzy spływały po jego policzkach kiedy objął moją drugą dłoń. – Jak się czujesz? – zapytał co było oczywiste. Skrzywiłam się. – Żyję. – Muszę iść po pielęgniarkę – powiedział Stephan zrywając się na równe nogi. – Już dałem jej znać. Zwykle jest na czas więc zaraz powinna się pojawić – powiedział James. Stephan usiadł ponownie. Gładził pocieszająco moją dłoń. – Rozmawiałem z policją. Chcą żebyś złożyła zeznania jak poczujesz się lepiej. Powiedziałem im, że prawdopodobnie to twój ojciec, ale osobiście go nie widziałem, więc nie mogą uwierzyć mi na słowo. To był on prawda? Po prostu skinęłam głową i skrzywiłam się. – Później. Zdecydowanie nie czuję się na siłach żeby o tym rozmawiać. Jaki mamy dzień? – Czwartek – odpowiedział Stephan. Od razu rozszerzyłam oczy, a mój umysł automatycznie zadziałał. – Co z naszym dzisiejszym lotem? – zapytałam.

242

Poklepał mnie po ręce. – Rozmawiałem z dyrektorem. Bez problemu dał nam wolne na czas twojej rekonwalescencji. Dostaliśmy dwa tygodnie wolnego, więc nie martw się pracą. Zamknęłam oczy czując ulgę. – Dziękuję Stephan. Jesteś najlepszy. James ścisnął moją dłoń. – To nie jest bardzo dużo wolnego. A jeśli martwisz się o pieniądze.. – Nawet nie zaczynaj – powiedziałam mając wciąż zamknięte oczy. Jego wzmianka o pieniądzach otworzyła śluzy. Nagle przypomniałam sobie dość obrazowo dlaczego nie miał żadnych powodów,

aby być po mojej stronie. Zaczęłam

wycofywać moją dłoń. Nie pozwolił mi na to. Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego. Wyraz jego oczu zatrzymał moją dłoń. Po prostu nie miałam serca, aby ranić kogoś kto wygląda na takiego… zdesperowanego. – Dobrze. Nie będę. Wybacz. Po prostu chciałem pomóc – zapewnił mnie w sposób, który był dla niego obcy. Nikt, nie mógł powiedzieć, że on nie próbował… Przyszła pielęgniarka, aby sprawdzić czy wszystko w porządku. Zapytała mnie jak się czuję i jak znoszę ból. Odpowiedziałam zgodnie z prawdą. Podała mi kilka tabletek i odpłynęłam. Obaj mężczyźni byli pozornie niewzruszeni kiedy obudziłam się ponownie. Zobaczyłam, że jest ciemno na zewnątrz. Obie moje ręce wciąż były trzymane. – Jak długo spałam? – zapytałam. Stephan drzemał, ale James miał otwarte oczy. Wyglądał jakby się modlił nad moją ręką. – Czternaście godzin – powiedział James całując moją dłoń. – Czuję jakbyś zajęła dziesięć lat mojego życia przez ten tydzień – wyciągnął rękę, aby nacisnąć guzik. Wiedziałam, że wzywa ponownie pielęgniarkę. Tym razem przyszła inna, co zauważyłam z roztargnieniem. Sprawdziła mój stan i zbadała mnie. Obie były miłe i szybkie. Zastanawiałam się czy obsługa szpitalna zawsze taka była czy to zasługa Jamesa Cavendish’a. – Nie musisz ciągle tutaj być –powiedziałam mu kiedy na nowo zaczęłam odpływać. Popatrzył na mnie głęboko zraniony. Próbowałam to jakoś naprawić, ale nie dałam rady i zapadłam w głęboki sen. Właśnie tak mijały kolejne dni. Prawie cały czas spałam, kiedy 243

moje ciało wracało do zdrowia. Minęło dobrych pięć dni zanim mogłam wstać chociaż i tak byłam mocno ograniczona. Miałam poważny wstrząs mózgu, wewnętrzne krwawienie i poobijane żebra. Trudno było mi uwierzyć w to, że nie były złamane. Nie chciałam nawet sobie wyobrażać jakbym się czuła, gdyby faktycznie były złamane, a nie silnie potłuczone. Dowiedziałam się od swojego lekarza prowadzącego, że muszę zostać w szpitalu na obserwacji przez kolejne kilka dni. Moimi wszystkimi dolegliwościami były tylko bolesne potłuczenia. Wiem, miałam szczęście. Mogło się to skończyć znacznie gorzej. Odwiedzało mnie wielu znajomych. Była u mnie cała załoga włączając w to nawet pilotów. Wszyscy życzyli mi powrotu do zdrowia. Rozmawialiśmy przyjaźnie na mało istotne tematy. Żaden z mężczyzn siedzących przy moim boku nie ustąpił im nawet miejsca, co właściwie mnie nie zaskoczyło. James ścisnął moją dłoń kiedy Damien pogładził mnie po nodze. Wiedziałam, że był po prostu przyjazny. Zapewne gdyby nie fakt, że obie moje dłonie były zajęte, to pogładziłby Mniewo nich. James i Stephan nie opuszczali mnie na krok w dzień i w nocy. Okazjonalnie spali na małym składanym łóżku, które zostało wstawione do pokoju. Nie mogłam pojąć jak tacy mężczyźni mogli spać na łóżku, które wyglądało na takie niewygodne. Cieszyłam się, ale czułam się też zakłopotana, że dwaj cudowni mężczyźni byli mi tak oddani, że nie zwracali uwagi na własne niedogodności. Schludna, szczupła blondynka przychodziła co jakiś czas i cicho wychodziła, aby podać Jamesowi telefon, laptopa bądź jakieś dokumenty do podpisania. Przypuszczałam, że to dzięki jej pomocy mógł spędzać tyle czasu ze mną. – Nie musisz tutaj być – powiedziałam. – Doskonale rozumiem, że musisz pracować. Popatrzył na mnie lekceważąco znad laptopa na którym pracował. Czułam się dużo lepiej, więc byłam gotowa na atak pytań ze strony Stephana. – Dlaczego przyszedł do ciebie po tylu latach? – zapytał ściszonym głosem. James drzemał koło nas na krześle. – Wspomniał coś o ludziach, których nie zna,

a którzy o niego wypytują.

Przypuszczam, że widział moje zdjęcia w tabloidach. Uważa również, że spotykanie

z

bogatym mężczyzną sprawi, że znajdę w sobie na tyle odwagi aby pójść na policję. – To moja wina – powiedział James, zaskakując mnie tym. Był blady. – Tak mi przykro. Uniosłam brew.

244

– To trochę naciągane. Tak czy inaczej, ojciec nie był w błędzie. Teraz jestem zdecydowanie odważniejsza. James starał wyciągnąć ode mnie, co miałam na myśli, ale nie powiedziałam mu nic więcej. Stephan wiedział wszystko i to wystarczyło. Usłyszałam kawałek rozmowy kiedy obudziłam się dzień później. – Myślę, że to wyrządzi więcej szkód niż pożytku – powiedział Stephan do Jamesa. – Ona nie jest taka. Daj jej trochę czasu, James. Wiem, że to trudne, ale musisz uzbroić się w cierpliwość. – O czym wy rozmawiacie? – wymamrotałam kiedy mój mózg jeszcze się budził. Popatrzyli na siebie, oboje trochę zakłopotani, że przyłapałam ich na rozmawianiu o mnie, ale żaden nie odpowiedział. – No dalej Stephan. Westchnął. – James chciałby zabrać cię w spokojne miejsce, abyś mogła dojść do siebie. Zasugerował miejsce na plaży. No i zastanawialiśmy się jak poradzić z tą całą medialną szopką. Byłam półprzytomna kiedy mówił. James popatrzył na mnie poważnie. – Nie potrafię ci powiedzieć jak bardzo nie chciałbym być pod presją mediów, która ciąży na moim życiu. To jest pierwszy powód dla którego chciałem trzymać naszą znajomość w tajemnicy. Myślałem, że to dla ciebie jasne, że ty i ja jesteśmy razem i nie ma nikogo innego. A Jules jest tylko moją przyjaciółką, nikim więcej. Nienawidzę konsekwencji, które wyniknęły po twojej konfrontacji z nią. Nic nie może być lepsze od prawdy. Wysunęłam moją dłoń z ręki Jamesa. Podniosłam ją kiedy zaczął protestować. – Stephan, zostaw nas na chwilę samych – powiedziałam z powagą. Wyszedł bez słowa. James zacisnął szczękę. Wyglądał na zdenerwowanego, ale błagał jednocześnie. – Proszę nie skreślaj mnie Bianca – powiedział cicho. Wzięłam głęboki oddech. Klatka piersiowa bolała mnie przez liczne uderzenia, które zaznałam. To był głęboki przeszywający ból. – James, to wszystko działo się za szybko. Potrzebuję zrobić krok do tyłu.

245

Spojrzał w dół, ukrywając swoje przepełnione bólem oczy. – Błagam cię – mówił cichym głosem. – Nie mogę znieść myśli, że mógłbym cię stracić. Co mogę zrobić? Przełknęłam wielką gulę, która pojawiła się w moim gardle. – Po prostu daj mi czas, proszę. Wszystko między nami działo się za szybko. A wszystko co się wydarzyło po prostu mnie jeszcze bardziej w tym uświadomiło. Kiedy jestem z tobą nie potrafię racjonalnie myśleć, jest tak jakbym zatracała swój rozum. Nie wiem czy umiałabym być częścią twojego życia, nawet nie wiem czy umiałabym zaakceptować mały kawałek tego wszystkiego – śmiało mogłam powiedzieć, że chciał ze mną polemizować, ale uciszyłam go spojrzeniem. – Po prostu daj mi trochę czasu – powtórzyłam. – To wszystko, o co cię proszę. Możesz przedyskutować to za kilka tygodni, może za miesiąc, jeśli ciągle będziesz chciał. Szczerze mówiąc przypuszczałam, że właśnie tak to się może skończyć. Wyglądał na bardzo zdenerwowanego teraz, ale patrzył na mnie. – Proszę miej więcej wiary we mnie – powiedział cicho. – Mogę w ostateczności do ciebie zadzwonić albo napisać? Zamknęłam oczy, chcąc zasnąć, chcąc rozpłakać się jak dziecko. – Skontaktuję się z tobą. – to było wszystko co powiedziałam. Objął moja dłoń. – Czuję, że już mnie skreśliłaś. Chciałbym wiedzieć jakie wypowiedzieć słowa, abyś zrozumiała ile dla mnie znaczysz. Powiedział to przepełniony bólem. Miał łzy w głosie. To złamało moje serce. Ale w rzeczywiście nie próbował nawet znaleźć odpowiednich słów. Nigdy nie mówił o miłości, nawet jak mu zależało. To sprawiło, że łatwiej było mi zrobić to co koniecznie. To dosadnie przemówiło do mnie. Ledwo się znamy. W przeciągu miesiąca to wszystko może przestać mieć dla niego jakiekolwiek znaczenie. Jeśli powiedziałby mi, że mnie kocha nie mogłabym sobie z tym poradzić. – Nie skreśliłam cię. Po prostu potrzebuję czasu i przestrzeni. Jak widzisz i słyszysz wracam do zdrowia. Za niedługo opuszczam szpital, wyjdę może nawet dzisiaj. Stephan się mną zajmie. 246

Trzymałam zamknięte oczy. O wiele łatwiej było mi wypowiedzieć te słowa gdy go nie widziałam. – Żegnaj James – powiedziałam, dziwnie oschłym głosem. To był koniec. Pocałował mnie w czoło. Czułam, że zanim wyszedł, to przyglądał się mi przez kilka minut. W końcu po nerwowym oczekiwaniu wyszedł. Poczułam spływające po policzkach łzy, ale dopiero gdy opuścił pomieszczenie. Stephan wrócił do mnie kilka minut później. Podejrzewałam, że poszedł za Jamesem. Gdy wszedł do pokoju, to zajął swoje miejsce po mojej prawej stronie. Odniosłam wrażenie, że bez rozmowy ze mną wiedział co zaszło. – W porządku Bee? Skinęłam głową. – Chcę stąd w końcu wyjść. Jestem gotowa na rozmowę z policją, Stephan. Zamierzam opowiedzieć im o wszystkim.

247