J Wilkes The Beast

  CandyJourney  

1   

 

  CandyJourney      

The Beast  Jaden Wilkes      

The Beast #1

Nieoficjalne tłumaczenie dla CandyJourney Przekład: adulka1996 Korekta: mlody2202

  2   

  Ca andyJourn ney  

Spis Treści  

Rozdziiał pierwszy 4 Rozdziiał drugi 15 Rozdziiał trzeci 22 Rozdziiał czwarty y 28 Rozdziiał piąty 39 Rozdziiał szósty 47 Rozdziiał siódmy y 50 Rozdziiał ósmy 57 Rozdziiał dziewiąąty 60 Rozdziiał dziesiąąty 67 Rozdziiał jedenassty 72 Rozdziiał dwunasty 84 Rozdziiał trzynassty 96 Rozdziiał czternaasty 105 Rozdziiał piętnassty 113 Rozdziiał szesnassty 122 Rozdziiał siedem mnasty 136 Rozdziiał osiemn nasty 146 Rozdziiał dziewięętnasty 155 Rozdziiał dwudziesty . 162 Rozdziiał dwudziesty pierw wszy 170 Rozdziiał dwudziesty druggi 179 Rozdziiał dwudziesty trzecci . 192 Epilog







3   



199

 

CandyJourney  

Rozdział pierwszy Dimitri To mógłby być każdy apartament na ostatnim piętrze w dowolnym mieście każdego kraju na świecie. Tyle tylko, że nie był. To szczególne mieszkanie składało się z dwóch górnych pięter budynku, najdroższych na nabrzeżu w Vancouver. Architektura była nowoczesna, trzysta sześćdziesiąt stopni krajobrazu oferującego zachwycające widoki od morza do gór, i wszystko pomiędzy. Meble były na zamówienie, wykonane przez najlepszego projektanta wnętrz jakiego pieniądze mogą kupić, przyleciał z Paryża prywatnym odrzutowcem właściciela i dostał wolną rękę, pieniądze nie stanowiły problemu. Po tym, jak mieszkanie zostało ukończone, jego jedyny mieszkaniec wprowadził się i przejął dwanaście tysięcy stóp kwadratowych luksusu. Jego świat istniał w około półtora tysiąca z tego, czyli: jadalnia, siłownia, sypialnia z łazienką i hydromasażem, biblioteka, basen oraz dach. Reszta powierzchni została zamknięta, otwierano ją raz w miesiącu, aby została dokładnie wysprzątana przez małą armię służących, którzy nigdy nie widzieli właściciela, płacącego sto razy więcej ich normalnej pensji, który tylko wypłacał pieniądze i nigdy nie zadawał pytań. Powiedzenie, że właściciel był tajemniczy to za mało. Artykuły spożywcze zostały dostarczone, pranie wyprane, pościel zmieniona, a główne pomieszczenia mieszkalne wysprzątane raz w tygodniu przez lojalnych pracowników, którzy nigdy nie widzieli się z nim osobiście. Jedynymi ludźmi, którzy go widzieli był jego zespół medyczny i recepcja. Portier był jego najbliższym przyjacielem i wszystko dla niego załatwiał, w tym bardzo sporadycznie, wysoko płatne ekskluzywne prostytutki, które przylatywały spoza kraju, wprowadzane były po północy z zawiązanymi oczami, używane i czasami nadużywane, odchodziły zdyszane i posiniaczone z środkowego pokoju bez okien w centrum apartamentu. Dozorca zdejmował opaskę, rozkuwał i płacił za milczenie, i odejście. Nigdy nie używał dwa razy tej samej dziewczyny.

4   

 

CaandyJourn ney  

W Właściciel nigdy nie opuścił mieszkania m . Nie, odkąąd przenió ósł się tu trzy lata wcześn niej. Był samotnikiem, wolne dni spędzzał zalogo owany do sieci, czyttając w swojej bogatej biibliotece pierwsze w wydania krw wawych k książek, praacując obsesyjnie, przegląądając matteriał wideeo z kamerr bezpieczeeństwa straategicznie rozmieszcczonych wokół jjego apartaamentu orraz ukrywaając się przzed światem m, który prrawie go zabił. P Pierwszą r rzeczą, któ órą zauważżają ludziee mający szansę s go d dostrzec jeest jego rozmiaar. Miał ponad sześć i pół stopy y wysokośści, imponu ujący człow wiek pod k każdym względ dem, ale jeszcze bard dziej teraz.. Zawsze b był naturallnie dobrze umięśnio ony, ale biorąc pod uwagę jego poczucie pew wności siebie, ćwiczyłł, aż stał siię górą falu ujących, wybrzu uszonych m mięśni, a w większość zz nich była gładka i leekko opalo ona. D Drugą rzeczą były blizny. b Byłł niepokojąąco okalecczony od b biodra do czubka głowy po lewej stronie ciała. Prosty ytutki miaały zawiązzywane oczy właśniee z tego powodu u, nie móggł znieść icch odrzuceenia, walki z obrzydzzeniem, kiiedy prezeentował swoją p pokrytą bliiznami, strraszną twarz. K Kiedyś byłł przystojn nym mężczzyzną, był znany jak ko The Enfforcer1. Teeraz był Dimitriim dla sieb bie i swojeggo najbliżsszego przyjjaciela, cho ociaż wied dział, że większość 2. Pracownicy szeptali do ludzi, niegdyś n m znanych mu h, nazywa go The Beast B o siebie,

czasam mi wyłapyw wał urywk ki rozmow wy podczaas swojego o systemu u nadzoru.. Każde "spalon ny na całym m swoim cciele" lub "n nazywają ggo bestia, b bo nie jest t już człowiekiem" potwierdzało jego wybór pozostania z dala od sspołeczeństwa. B równiież bezpieeczniejszy ukrywając się przeed tymi, k Był którzy pró óbowali targnąćć się na jeggo życie po o raz pierw wszy. Kied dy był po p prostu Dim mitrim Soko olovem, wiele laat temu, niie cieszył ssię dużym zaintereso owaniem zze strony teego rodzajju ludzi. Powoli, w ciągu o ostatnich p piętnastu llat, wybił ssię i wciąggnął na szcczyt Solntseevskaya Bratva,, najbardziiej niebezp piecznej orrganizacji p przestępczzej, jaką św wiat kiedyk kolwiek widziałł. Z siedzib bą w Rosjii i pełną lu udzi, którzy zostali pozbawien p ni skrupułó ów, jeśli chodzi o zabijanie lub piep przenie sięę... lub oba. To było o coś więcej niż tylk ko tajny                                                              1 Egzekutor, członek ga angu odpowiiedzialny zaa dyscyplinę i zastraszan nie. 2 Bestia.

5   

 

CandyJourney  

syndykat zbrodni; członkowie byli tak blisko, jak rodzina. Byli to ludzie, którzy zgodnie dążyli do jednego celu, do promowania siebie i swojej organizacji. Nigdy nie zauważył, że nadchodzi atak, biorąc pod uwagę jego mentora i ojca w jednym, Sergeia, był jedynym. Właśnie wrócił z bardzo produktywnego spotkania z członkami wysokiego szczebla Triady w Hong Kongu. Spędził weekend na tworzeniu sojuszy, a następnie wskoczył do helikoptera, do Makau, na tydzień hazardu i seksu. Sojusze zostały zawarte i cieszył się swoimi pierwszymi wakacjami od czasu dołączenia do gangu, jako złodziejaszek w wieku czternastu lat. Była tam jedna szczególnie wyborna malezyjska dziewczyna, która spędzała z nim większość czasu w swoim pokoju, była jedną z tych wymagających, małych kurw i naprawdę przyjmowała uderzenia, zawsze z nieśmiałym uśmiechem na twarzy. Fiut Dimitriego urósł na wspomnienie jej poczerniałych oczu i krwawiących ust, błagających o więcej. W tamtym czasie, był niemal na krawędzi, niemal pchnął ją za daleko, ale w ostatniej chwili, myśli o utracie jej ciasnej, gorącej cipki zmiękczyły ciosy i przejęły się jej obrażeniami. Nigdy więcej nie będzie musiała sprzedawać się dzięki pieniądzom, które zostawił. Lub będzie, nie był jej bankierem inwestycyjnym, kto wie, na co kurwa z Makau wydaje swoje pieniądze? Przed odlotem do Moskwy, zatrzymał się w Paryżu. Dziewczynka Sergeia, Iryna, kończyła dwanaście lat dzień po jego powrocie. Był wujkiem Dimi, całkowicie owiniętym wokół jej małego palca. Obiecał jej najlepszy prezent kiedykolwiek i poszła na zakupy do Champ‐Elysees: ubrania, lalki, futra i luksusowe ciuchy szyte na zamówienie... Była małą dziewczynką z bardzo drogim gustem. Wiedział, że robił z siebie niedorzecznie śmieszny widok podczas robienia zakupów. Gigantyczny, muskularny mężczyzna, ewidentnie przestępca mimo swych drogich, dopasowanych garniturów, łagodnego zachowania i miliardów legalnie zawiązanych inwestycji. The French miało nosa do takich rzeczy. Nie przejmował się tym; uśmiech Iryny wynagradzał każdy fragment podróży.

6   

 

CandyJourney  

Wylądował w Moskwie w godzinach wieczornych, więc dostał noc w swoim mieszkaniu, czas, aby oczyścić się i odpocząć. Następnego dnia zadzwonił do swojego kierowcy, zabrał zapakowane prezenty z recepcji i udał się z miasta do wiejskiej posiadłości Sergeia. Zanim tam dotarł, impreza była już w pełnym rozkwicie. Sergei nie szczędził pieniędzy na swoją cenną, małą dziewczynkę, dla której zatrudnił akrobatów, jakąś amerykańską gwiazdę muzyki, mały cyrk. Na każdym skrawku pięciohektarowego trawnika coś się działo. Dimitri poznał Sergeia, gdy próbował go okraść na zewnątrz moskiewskiej opery, po spektaklu Carmen, jeśli dobrze pamiętał. Myślał, że uciekł, kiedy poczuł żelazny uścisk na karku i spojrzał na Sergeia o zimnych, szarych oczach. Został zabrany do jego pied a terre i prawie pobity na śmierć. Tylko pani Sergeiowa interweniowała, by go uratować. Chciałby przypomnieć sobie jej imię, ale minęło tak wiele lat. Sergei zgodził się z nią, lubił też iskrę buntu w oczach Dimitriego i przez następne dwadzieścia lat próbował się jej pozbyć, trzymać go w ryzach, że tak powiem. –.Dimitri, mój przyjacielu, muszę się z tobą zobaczyć w pewnej sprawie – Sergei przyparł go do muru w ciągu godziny od przybycia. Powinien był wiedzieć, że coś było na rzeczy, ale Sergei nigdy nie słynął z mieszania biznesu z przyjemnością, zwłaszcza, gdy dotyczyło to jego dziewczynki. Dimitri teraz obwinia alkohol, kilka piw, które wypił zanim Sergei go odciągnął, za niewyłapanie, że coś było nie w porządku. Spacerowali po terenie nieruchomości, a skończyli na strzelnicy, tuż za labiryntem z żywopłotu. Sergei miał tam mały klub, swoją "jaskinię", jak go nazywał, udając amerykańską mimikę twarzy. Jednak nie było to miejsce do gry w bilard i oglądania meczów, było to bazą operacyjną Sergeia, podczas gdy przebywał w kraju. Weszli do środka i ochroniarze otaczający drzwi zamknęli je za nimi. –.Doszły mnie niepokojące informacje na temat twoich wakacji – powiedział Sergei, nigdy nie owijał w bawełnę. 7   

 

CandyJourney  

–.Jakie informacje? – zapytał pewnie Dimitri, wiedząc dobrze, że nie zrobił nic, co uzasadniałoby to przesłuchanie. –.Próbowałeś podważyć mój autorytet w Triadzie – odpowiedział wprost. –.Oczywiście wiesz, że zaprzeczę temu – powiedział Dimitri. – Nie mam powodów do działania przeciwko tobie. –.Na razie, ale miałem na ciebie oko przez ponad rok. Jesteś niebezpieczny, ponieważ nie masz szacunku, nie dla mnie, i nie dla siebie – wyjaśnił Sergei. –.Odwołasz mnie? – zaszydził Dimitri. –.Nikt nie opuszcza rodziny, wiesz o tym. – Więc co tu robimy? Sergei wcisnął guzik na biurku i drzwi otworzyły się prawie natychmiast. Weszło dwóch ochroniarzy wraz z trzecim człowiekiem. Dimitri niemalże od razu rozpoznał swojego starego wroga, Maceꞌa Walkera. –.Mace – Dimitri kiwnął na młodego człowieka, Amerykanin, nie mniej. Zaczął analizować połączenia, składać szereg wydarzeń, które doprowadziły do tego momentu. –.Dimitri, tak mi przykro z tego powodu..–..powiedział Mace z uśmieszkiem. –.Wątpię, stary przyjacielu. Jestem całkowicie pewien, że nie jest ci w ogóle przykro – odpowiedział powoli Dimitri, kupując kilka chwil dodatkowego czasu, aby ocenić sytuację. –.Och, źle mnie zrozumiałeś. To znaczyło, że przykro mi, iż nie będę mógł spędzić czasu torturując cię, dając ci to, na co zasługujesz – zadrwił Mace. –.Och, nie pogodziłeś się jeszcze z tym małym incydentem porwania twojej rodziny – powiedział Dimitri i uśmiechnął się. – Mogło być gorzej, mogłeś patrzeć tak jak Junior, jak pieprzyłem jego matkę tuż przed poderżnięciem jej gardła. Chociaż byłem miłosierny. Zwróciłem ich oboje bez szwanku. Nie możesz mnie winić za to, że 8   

 

CandyJourney  

nie mogła przestać krzyczeć mojego imienia za każdym razem, kiedy ją później rżnąłeś. Uprowadził żonę Maceꞌa i jego sześcioletniego synka w zeszłym roku, by wysłać wiadomość od Sergeia. Wkradł się do ich mieszkania w Południowej Kalifornii, wykopał i przetransportował do bezpiecznego domu Bratva na trzy miesiące, dopóki Mace nie wyrzekł się swojej kontroli nad handlem narkotykami wzdłuż Zachodniego Wybrzeża. Żona Maceꞌa była słodkim maleństwem i naprawdę cieszyła się czasem spędzonym na odbiorze odrobiny sympatii Dimitriego. Podejrzewał, zanim odesłał ją z powrotem, że była w nim trochę zakochana. Dał Maceꞌowi cenną lekcję, choć nigdy nie odpuścił zabezpieczeń i nigdy nie spróbował przelecieć nad Solntsevskaya. W tym momencie wydawało się, że Mace nie zdawał sobie sprawy z wartości wspomnianej lekcji. Dlaczego więc teraz pracuje z Sergeiem? Mógł powiedzieć, że jego mała przemowa zadziałała. Mace był zdenerwowany i zbyt emocjonalny. Dimitri był w stanie to wykorzystać. Wyśmiał Maceꞌa i dodał: – Po prostu nie mogła nacieszyć się moim fiutem. –.Nigdy więcej, kurwa, nie mów o mojej rodzinie – warknął Mace i w trzech długich krokach znalazł się przy boku Dimitriego. Dimitri żałował swojej decyzji zostawienia broni w samochodzie, nigdy nie spodziewałby się, że wpadnie w zasadzkę podczas dziecięcego przyjęcia urodzinowego. Zaklinał się wtedy i tam, że jeśli się z tego wywinie, nigdy więcej nie wyjdzie bez noża przypiętego do pasa. Kiedy Mace się zamachnął, Dimitri stanął z boku, zszedł z drogi. Mace stracił równowagę i upadł na lewą stronę, dając Dimitriemu szansę na uderzenie pięścią w nerkę mężczyzny. Mace upadł ze świstem wydychając powietrze i wylądował ciężko. Dimitri odwrócił się do dwóch ochroniarzy, jeden z nich okrążył pokój, chcąc zajść go od tyłu, drugi zbliżył się bezpośrednio. Upuścił przed nim ochraniacze z zamaszystym, wysokim kopem w twarz, mężczyzna chrząknął, kiedy jego nos się złamał. Dimitri natychmiast rzucił się na strażnika czającego się za nim, biorąc go z zaskoczenia szybkim i gwałtownym atakiem. Uderzył go lewym sierpowym w twarz, 9   

 

CandyJourney  

a prawą ręką podarował cios w brzuch. Strażnik zgiął się w pół i Dimitri wykorzystał przewagę uderzając w tył jego głowy i szyi. Mężczyzna upadł na ziemię, Dimitri posłał mu kilka dobrze umiejscowionych kopniaków w brzuch, aby utrzymać go w dole. Pierwszemu strażnikowi krew spływała po twarz i stracił kilka przednich zębów. Obszedł Dimitriego z rękami rozpostartymi i uśmiechem na zakrwawionych ustach. –.To wszystko na co cię stać, Enforcer? – zapytał drwiąco i splunął skrzep krwi na podłogę, wylądował z łoskotem, oczywiście, zawierał zęby. –.Daj spokój, mój przyjacielu, to nie musi się tak skończyć – powiedział Dimitri, prosząc strażnika, by zaprzestał ataku z szacunku dla córki Sergeia. Jedynym powodem tego, że Dimitri nadal żył w tamtym momencie, był zakaz broni palnej dotyczący każdego uczestnika przyjęcia, w tym ochroniarzy. Sergei do końca nie przemyślał tego ataku. Dimitri kontynuował: – Jeśli teraz przestaniesz, okażę ci miłosierdzie. Strażnik ryknął, krwawa ślina rozpyliła się z jego ust i rzucił się na Dimitriego. Jednym płynnym ruchem, Dimitri trzasnął dłonią w nos ochroniarza i pchnął w górę. Siła biegu strażnika połączyła się z naciskiem i Dimitri usłyszał łamanie nosa z satysfakcjonującym trzaskiem. Dimitri chwycił mężczyznę za tył głowy i popchnął złamany nos głębiej, do mózgu. Czuł, że strażnik wiotczeje i pozwolił ciału upaść, krew natychmiast rozlała się na podłodze wokół jego głowy. Dimitri został cały pokryty krwią, żadna nie była jego. Otarł czoło dłonią, pozostawiając jasno‐czerwone smugi na tkance. Odwrócił się powoli do biurka Sergeia, spodziewając się zobaczyć go trzymającego pistolet, ale on wciąż siedział z uśmiechem na twarzy. Zaczął powoli klaskać i powiedział: – Brawo przyjacielu, dobra robota. – Co teraz zrobimy? – zażądał Dimitri.

10   

 

CandyJourney  

– My nie zrobimy nic – odpowiedział Sergei, odsunął krzesło i wstał. Jego ręce leżały płasko na biurku; było metalowe i wyglądało na nowe. Coś zadzwoniło w tylnej części umysłu Dimitriego, alarm. Rozejrzał się i zauważył wiele nowych usprawnień w otoczeniu Sergeia. Pokój został pokryty szarą cegłą, a wszystkie dywany zostały usunięte. – Ja zamierzam wypróbować nową zabawkę –kontynuował Sergei z uśmiechem. Instynkt Dimitriego włączył się do działania i cofnął się od biurka. Widział, jak ręka Sergeia przemieszcza się w lewo i wsuwa pod obręcz. Dimitri usłyszał niemal niedostrzegalne kliknięcie i czas się dla niego zatrzymał. W zwolnionym tempie ujrzał jasną ciecz strzelającą z przodu biurka. Sergei, ten pieprzony drań, odszedł do South Africans. Widział tę technologię dwa lata temu podczas spotkania aliansów z wolnymi członkami Number Gangu. Siergiej żartował o tym, ale Dimitri nigdy nie wyobrażał sobie, że mógłby to zamówić. Poczuł zapach benzyny i kontynuował wycofywanie się, przez chwilę myślał, że mógłby to zrobić aż poczuł, jak tył jego pięt uderza w pachę strażnika. Upadł do tyłu i przewrócił się na prawą stronę, kiedy płomienie zaatakowały. Rozpylili gaz, który pokrył jego ciało i stał się ludzką pochodnią w mniej niż sekundę. Zwinął się, próbując ugasić ogień i zatrzymać rozdzierający ból. Każde zakończenie nerwowe wołało o ulgę, czuł się jak wściekły pies, chętny porzucić wszystko dla dwóch sekund w zimnym jeziorze. Jego umysł szybko ruszył do przodu, podczas gdy ciało działało w odwrotnej kolejności. Czuł się tak, jakby wyszedł z własnej skóry i przyglądał się niszczeniu swojego ciała, krzyczącego w nieludzkiej agonii. Zapach sprowadził go z powrotem. Gorzki, cierpki zapach przypalonego mięsa oraz smażonego steku. Jego żołądek zafalował i zwymiotował, opróżniając jego zawartość na podłogę, przetoczył się przez nią. Ostatecznie, płynne rzygi pokrywające jego płonące ciało pomogły ugasić pożar. Jęknął i dotknął swojej twarzy; zalała go ulga, kiedy wyczuł normalną, nietkniętą i doskonałą skórę. Gdy jego ręka obmacywała resztę głowy, czuł przeszywający ból. Po lewej stronie znajdowało się gotowane mięso; mógł poczuć zwisającą zewnętrzną warstwę skóry, jej strzępy, cienkie jak kartka papieru, przywarły do jego palców, kiedy je odsunął. 11   

 

CandyJourney  

Sergei śmiał się głębokim chichotem, kiedy obszedł biurko. – Nie jest tak skuteczne, jak się spodziewałem, ale mimo wszystko zabawne – powiedział i kopnął Dimitriego w żebra. – Miałem nadzieję, że spali cię na śmierć, ale własny syf uratował ci życie. Ironia, prawda? Twoja brudna natura ochrania ci życie od dnia, kiedy cię poznałem. Dimitri próbował odpowiedzieć, ale z uszkodzonej tchawicy wyszedł tylko ochrypły skrzek. –.Nie martw się, stary przyjacielu. Nic, co mógłbyś powiedzieć, nie naprawi tego – splunął Sergei. – Powinienem był wiedzieć, że mnie zdradzisz od chwili, kiedy na ciebie spojrzałem. Wyślę kogoś, aby zakończył pracę, wierzę, że nadszedł czas na tort Iryny – ostatni raz rzucił okiem na zrujnowaną twarz Dimitriego, zatrzymał się, by zdrapać skórę z martwego strażnika w pobliżu i opuścił budynek. Dimitri płakał tylko raz w swoim dorosłym życiu, na pogrzebie matki. Nie widział jej od lat, zanim jej chłopak zbił ją na miazgę, jedyny raz, po którym nie mogła wrócić do zdrowia. Dimitri poszedł na pogrzeb, stał z tyłu i opłakiwał z daleka. Łzy wyciekały z jego oczu, spływając na policzki spod okularów. Chłopak matki był tam, przykuł jego uwagę i wskoczył do akcji, strasząc muskularnego mężczyznę przechodzącego obok. Dimitri nie był już chudym chłopakiem, którym można było pomiatać, gdy wrócił do domu na kilka dni, z dala od swojego życia na ulicach Moskwy. Dimitri był całą stopę wyższy niż obecnie jej chłopak, i co najmniej sto funtów zbitych mięśni cięższy. Nie, aby to robiło jakąś różnicę. Wrócił i umiejscowił kulkę w głowie chłopaka, który pobił jego matkę na śmierć. Wcześniej trochę torturował mężczyznę i uratował kilka zdjęć rodzinnych w drodze powrotnej. Nigdy ponownie nie zapłakał. Do tego momentu. Dimitri zawył i podrapał twarz, aby złagodzić napięcie. Jego gałki oczne wydawały się zbyt duże w stosunku do czaszki i nie myślał o niczym innym prócz wyciągnięcia ich. Na szczęście ciało chroniło go przed własną wściekłością i nie był w stanie otworzyć ich na wystarczająco długo, by wyrwać. Ponownie się obrócił, czując skórę i odzież wtapiające się w podłogę. Jakoś udało mu 12   

 

CandyJourney  

się podciągnąć i użył swoich zdolności koncentracji, by zablokować cierpienie. Wiedział, że jest w szoku, co pomogło przytępić przeszywający ból oparzenia, ale niższa osoba nigdy nie wyszłaby z tego żywa. Miał jakieś wspomnienia z okresu tuż po ucieczce z pułapki Sergeia. Potknął się w lesie, poszarpane ciało i odzież zwisało z niego. Jego kierowca zaparkował w małej odległości od innych samochodów i drzemał, gdy Dimitri go znalazł. W oddali słyszał tłum śpiewający happy birthday małej Irynie, wszystkie oczy były na ogromnym torcie i żonglujących akrobatach, pozwalając mu uciec niezauważonym. Pokuśtykał i doskoczył do drzwi kierowcy, które uderzyły go z hukiem i upadł na żwir. Kierowca spanikował, wyskoczył i wciągnął jego zimne ciało na przestronne tylne siedzenie. Do dziś, Dimitri przysięga, że może poczuć kamyk pod jedną z blizn na klatce piersiowej. Jego lekarz i fizjoterapeuta powiedzieli, że wyobraża to sobie, ale w nocy, gdy leży w łóżku, jeździ po nim palcem w formie relaksu. Kierowca wezwał dozorcę podczas pospiesznego powrotu do Moskwy. Dimitri nie pamiętał nic więcej oprócz migających lamp ulicznych, dźwięku swoich jęków i wycia. Portier spotkał się z nimi na ulicy przed budynkiem Dimitriego i wspiął się na tylne siedzenie, niosąc pakiet medyczny i walizkę, jeszcze zapakowaną z podróży Dimitriego. Dozorca był inteligentnym człowiekiem, od razu mógł stwierdzić, że to nie był wypadek. Wiedział też, że kiedy Sergei odkryje, iż zamach na Dimitriego się nie udał, rozpocznie polowanie na nowo. Szpitale, publiczne i prywatne, nie wchodziły w rachubę. Kierowca zabrał ich na prywatny pas startowy, wynajął medyczny śmigłowiec transportowy wraz z własnym zespołem medycznym i poleciał nim do Klasztoru Gerard w Armenii. Sergei nigdy nie pomyślałby, żeby ich tam szukać, gdyż był znany jako atrakcja turystyczna, ukrywał swoją prawdziwą działalność jako centrum uzdrowiskowe. Kiedy tam przebywali, Dimitri raz był w stanie wychrypieć kilka zdań, zdecydowali wówczas, że Rosja nie należała już do bezpiecznych miejsc. Sergei był poszukiwanym przestępcą w Kanadzie, więc celem stało się Vancouver. Portier 13   

 

CandyJourney  

zorganizował zakup apartamentu i urządzenie wnętrza tak, że gdy Dimitri był gotowy do podróży, wszystko już na niego czekało. Trzy lata temu. W tym czasie Dimitri goił się w ślimaczym tempie. Powoli odzyskiwał i regenerował wzrok w obu oczach. Jego głos nadal był głęboki, mówił ochrypłym barytonem, ale dziwkom, którym płacił wydawało się to odpowiadać. Nauczył się wiele o zarządzaniu majątkiem i inwestycjami, oraz opracował setki stron o swoim byłym mentorze, Sergeiu. W pewnym momencie chciał się zemścić. Warto było czekać. Sergei posiadał wiele zagrożonych miejsc; to była tylko kwestia podjęcia decyzji, które z nich zaboli najbardziej, gdy uderzy.

                14   

 

CandyJourney  

Rozdział drugi Columbia –.Pieprzone gówno, kurwa – zaklęła, kiedy uderzyła się w palec o kant stolika. –.Nie możesz tak mówić – wykrzyknęła jej siostra, Eden. Columbia odwróciła się do niej i syknęła: – Mogę mówić, to co, kurwa, chcę, mam prawie dwadzieścia lat do kurwy nędzy. –.To znaczy, że możesz mówić to, co chcesz, kiedy taty tutaj nie ma – Eden odpowiedziała i wykrzywiła twarz wyśmiewając Columbię. W wieku dwunastu lat, Eden była w gorącej wodzie kompana. Columbia była zirytowana zachowaniem młodziutkiej dziewczynki, ale nikogo nie mogła za to winić oprócz siebie. Rozwijała ognistą naturę Eden przez lata, upewniając się, że młodsza siostra stanie się jej zupełnym przeciwieństwem. Dorastała, a Columbia w tym samym czasie wydawała się zamykać w sobie. –.Cokolwiek, odrobiłaś pracę domową? –.Och tak, godziny temu. –.Godziny? Jest dopiero czwarta. Niezła próba, teraz wyłącz to gówno i idź do swojego pokoju. Muszę zrobić obiad, zanim tata wróci do domu. –.Gdzie jest mama? – spytała Eden wyłączając telewizor. Wiedziała, że nie powinien być włączony, gdy ich ojciec przyjedzie z pracy. –.Ma drugą zmianę w restauracji – powiedziała Columbia i Eden pobiegła do swojego pokoju, ciągnąc za sobą plecak. Prawda była taka, że nie wiedziała, gdzie była ich matka. Mogła pracować, ale nie było jej tam, kiedy Columbia zatrzymała się w drodze do domu z wizyty u swojego doradcy zawodowego. Miała spotkać się dzisiaj z Community Protection League i chciała dać znać, że podrzuci Eden do koleżanki na noc, więc nie musi się martwić, gdy będzie poza domem.

15   

 

CandyJourney  

Nie wiedziała, dlaczego wciąż boryka się z League. To była mała grupa ludzi oddająca się plotkowaniu o każdym projekcie, jakie planowało miasto w granicach Vancouver. Wszystko pod pozorem ochrony środowiska, oczywiście. Jedynym powodem, dla którego przyłączyła się w zeszłym roku była możliwość spędzania czasu z Stuartem, ale on związał się z Debbie, z klasy zaawansowanej algebry, więc wiedziała, że nie miała szans. Musi być masochistką, pokazywała się i obserwowała ich obściskujących się na każdym pieprzonym spotkaniu i to nadal boli tak samo, jak za pierwszym razem. Debbie była suką. Była na jakimś biologicznym stypendium z Uniwersytetu Kolumbii Brytyjskiej i myślała, że była gównem. W porównaniu do życia Columbii, przypuszczała, że to prawda. Columbia wciąż nie wiedziała, co chce robić. Nadal nie pracowała, nie miała planów na dalszą edukację i w zasadzie dryfowała odkąd ukończyła szkołę, dwa lata temu. Dzisiejsze spotkanie z doradcą również okazało się bezproduktywne. Podobno brakowało Columbi predyspozycji do jakiegokolwiek cholerstwa. Utknęła w domu przez wzgląd na Eden. W przeciwnym razie mogłaby nawet wyjechać do Ontario lub w niższe rejony USA, by znaleźć pracę. Jednak Eden jej potrzebowała, dziewczyna w jej wieku nie powinna być sama w tym domu. To nie było bezpieczne. Zaczęła przygotowywać obiad, pogrążona w myślach. Jej ojciec lubił "męskie jedzenie", jak to nazywał. Nie królicze... więc sporo ograniczył menu. Ryż, ziarna, świeże warzywa, to wszystko było poza zasięgiem jego akceptacji. Rozejrzała się po prawie pustych szafkach i zdecydowała się na gotowane ziemniaki, puszkę zielonej fasolki i smażone kotlety. Kotlety były bardzo słabej jakości z rynku i musiały być spożywane natychmiast. Mieli wskaźnik odcieni zielonego wzdłuż brzegów, który ukazywał ile sekund dzieliło mięso od zepsucia się. Kotlety na patelni, ziemniaki się gotowały, a fasola była w misce w kuchence mikrofalowej, Columbia zyskała chwilę samotności, żeby pomyśleć o dzisiejszym spotkaniu. Zawsze miała jakiś szalony pomysł w zanadrzu, coś, czym mogłaby 16   

 

CandyJourney  

zdobyć zachwyt Stuarta. Doprowadziłoby to do jego zerwania z Debbie i deklaracji miłości do Columbi. Chociaż, czy ma to jakieś znaczenie? Nawet nie wiedziała, czy lubi go w ten sposób, a jeśli kiedykolwiek spojrzy na jej nagie ciało, ucieknie gdzie pieprz rośnie. Wstała, przerzuciła kotlety i sprawdziła zegar na ścianie. Prawie piąta, jej ojciec mógł wejść przez drzwi w każdej chwili. Nakryła do stołu, zawołała Eden i razem na niego czekały z rękoma ułożonymi na kolanach, jak lubił. –.Kiedy mama wraca do domu? – zapytała Eden, skubiąc powierzchnię stołu. Columbia uderzyła ją w rękę i odpowiedziała: – Nie wiem. Nie martw się; zabieram cię dziś wieczorem do Kate. Możesz spędzić tam noc i iść z nią rano do szkoły. Eden wyraźnie się zrelaksowała i uśmiechnęła: – Okej, fajnie... To będzie zabawa. –.To szkolna noc, co nie znaczy, że masz, kurwa, krążyć i położyć się spać po północy. Chcę cię w łóżku o dziewiątej. Eden przewróciła oczami i powiedziała: – Tak, tato – sarkastycznym tonem. –.Wiesz, że nienawidzę, kiedy mnie tak nazywasz – szepnęła Columbia. – Nie jestem jak on, nigdy nie będę. Eden spojrzała w dół. –.Przepraszam – powiedziała. – Nigdy więcej tak nie powiem. Ale powie. Eden zawsze używała tej obelgi, by zranić Columbię; wiedziała, że to najgorsza rzecz jaką mogła zarzucić siostrze, aby uzyskać najszybszą odpowiedź. Tuż przed szóstą pojęły wskazówkę, że nie wróci do domu. Zjadły obiad w milczeniu, zatrzymując się przy każdym hałasie z zewnątrz, nie chcąc dać się złapać na posiłku bez niego. Columbia zapakowała jego obiad i zostawiła wiadomość instruującą, jak go podgrzać oraz informującą, że się spóźni. Spotkanie rozpoczynało 17   

 

CandyJourney  

się o ósmej i odbywało się w opuszczonym magazynie, w pobliżu wioski olimpijskiej, ale musiała udać się w przeciwnym kierunku, by podrzucić Eden do domu Kate. Musiała się pospieszyć i uniknąć rozmowy z mamą Kate, jeśli chce dotrzeć na czas. Przykleiła notatkę dla ojca na lodówce, bojąc się jego reakcji, kiedy wróci do domu, ale była zadowolona, że nie będzie jej tu, by to zobaczyć. Miała tylko nadzieję, że nie wrzuca swojej mamy pod autobus, ale potrzebowała uciec dopóki mogła. Gdy dotarła do końca przecznicy, odwróciła się i zobaczyła ciemną postać stojącą na skraju chodnika przed ich domem. –.Czy to nie tata? – powiedziała Eden ściszonym głosem. –.Nie sądzę – skłamała Columbia. – Pospiesz się, chodźmy. Dziewczyny odwróciły się, by złapać autobus i Columbia zadrżała. Miała gulę w gardle i wyobrażała sobie, że słyszy ryk gniewu ojca czytającego jej notatkę. Zapowiadało się niebezpiecznie, gdy wróciła wieczorem do domu, zrobi najlepiej trzymając się z daleka jak najdłużej. * * * –.To najgłupszy pieprzony plan, jaki słyszałam, w jaki sposób kilku starych, nagich hipisów na Wreck Beach pomoże naszej społeczności? – skarżył się głos zza Columbii. Odwróciła się na krześle, aby odnaleźć jego źródło. Starsza kobieta z tyłu sali miał ręce wyrzucone w górze. –.To nie jest protest, Shelly. Tylko wycieczka grupy, spotkanie towarzyskie – powiedział Stuart do kobiety. – Pojutrze będziemy grillować na plaży, ktokolwiek chce to zrobić. Będzie fajnie. Poza tym, to clothing‐optional, nie musisz się rozbierać. –.Cóż, nie wiem, czy chcę iść, to wszystko, co chcę powiedzieć – odchrząknęła głośno Shelly i usiadła. Columbia wiedziała, że nie będzie uczestniczyła. Tak bardzo, jak chciałaby sprawdzić ciało Stuarta, byłoby to dość oczywiste, gdyby nosiła swoje długie rękawy i spodnie przez cały czas. Nie chciała odpowiadać na pytania grupy o jej strój.

18   

 

CandyJourney  

–.Poza tym, wszystkie sprawy dobrze idą. Nie wiem, gdzie jest Edward, więc wygląda na to, że plan na jutro się wykoleił – kontynuował Stuart. –.Mój Boże, żartujesz? – wtrąciła Debbie. – Spędziłam cały dzień na ustawianiu tego wszystkiego. Miało być epicko. Cholera Stu, dlaczego mi nie powiedziałeś? Stuart zarumienił się i rozejrzał niepewnie po tłumie, jakby szukając pomocy w poradzeniu sobie ze swoją trudną dziewczyną. Umawiał się z osobą z poza swojej ligi i wiedział o tym. Debbie nie miała z nim nic wspólnego w liceum, ale dwa lata później, teraz, gdy studiował architekturę i prowadził popularny blog o środowisku w Vancouver, stał się dla niej najgorętszym towarem w mieście. –.Nic o tym nie wiedziałem, aż do dzisiaj – powiedział. – Edward najwyraźniej podjął pracę w nocnym klubie w Seattle, więc co mamy robić? Columbia spojrzała na swój telefon; dochodziła północ. Problem z pracą z hipsterami i hipisami zawsze ciągnął się w nieskończoność. Każdy czuł, że musi coś powiedzieć, nawet jeśli nie miał nic do dodania. Nikt w szkole nie wspomniał, jak kurewsko nudne bywają procesy demokratyczne. Chociaż, dzisiaj, nie przejmowała się tak bardzo. –.Jaki był plan? – zapytała z nadzieją, że przeciągnie się to trochę dłużej. Jej ojciec nadal mógł nie spać, pić i oglądać wiadomości prowadzone przez Lettermana do późnej nocy. Co gorsza, mógł się kręcić w łóżku, czekając na jej powrót do domu. Stuart odetchnął z ulgą na jej pytanie. –.Przegapiłaś spotkanie, na którym to omawialiśmy. Zasadniczo, mieliśmy zabezpieczyć kosz spożywczy, by zawieść go komuś jutro po południu. Edward miał dostać się do apartamentu Jarroda Jackoba i skonfrontować się z nim. Zamierzał poczekać w kuchni aż do zmroku, kiedy powiemy personelowi, by wyszli w ciągu dnia. Chciał, uzyskać prawo do serca smoka i zażądać kilku odpowiedzi na temat projektu w twoim sąsiedztwie. –.Byłam tą, która zorganizowała to wszystko – dodała Debbie z uśmiechem samozadowolenia. 19   

 

CaandyJourn ney  

– –.Cholerna a szkoda, że Stu osstatecznie to zniszczzył – wypuściła przzesadnie sfrustrowany wy ydech. Wyglądała jak j zdziro owaty wieeloryb. Jak kby miałaa zaraz wybuch hnąć z gnieewu. Columbia pomyślałaa o swoim o ojcu wracaającym do domu, niee wiedziałaa, czy jej mama będzie tam m jutro. Może M zdecy yduje się wziąć dzień wolny od pracy w celu radzenia sobie z jej niesub bordynacjąą, nic nie wkurzało ojca, jak m myśl, że mogłaby m mieć sw woje życie.. – –.Ja mogę t to zrobić –– wypaliła. Natychmiaast pożałowała swojjej decyzjii, gdy Deb bbie pisnęłła i zaklasskała w dłonie, jak foka. – –.Cudo! W Wnie! – pow wiedziała do niej Deebbie. – Wiedziałam W m, że jesteś super laską. T Teraz przejjdźmy do p planów. Columbia spojrzała na Stuartta, który wciąż w stał z przodu z mikrofo onem w ł się do niiej; jego tw ręku. Uśmiechną U warz prom mieniała ap probatą. M Myślała o jeedynym czasie, kiedy poccałował ją po obejrzeeniu „Wład dcy Pierściieni” w dzziesiątej klaasie. To była naajsłodsza rrzecz, jaką ktokolwieek dla niej zrobił, alee odepchnęęła go tak szybko, jak zdaała sobie sprawę, s co o się stało. Wciąż zaastanawiałła się, co b by się wyd darzyło, gdyby n nie zareagowała w teen sposób. Skrzywiła się, gdy Debbie ruszzyła do przzodu i wyccisnęła mo okry pocału unek na jego usstach. Był wysoki i szczupły, ponad szeeść stóp, więc w musiiał schylić się, by sięgnąćć ust Debb bie. Na pó ół sekundy spojrzałł na Colum mbię, niczzym jeden z tych kołysząących się ptaków, p w wiecznie zaanurzających dziób w w szklancee wody. Co olumbia uśmiecchnęła się d do siebie i pozbyła siię obrazu. – czego się śmiejesz? – zapy –.Z ytał Stuart i skinął na n nią, abyy pomogła złączyć stoły. – niczego –.Z o – powied działa Colu umbia i ruszyła w kiierunku zaakochanej pary. – Tylko m myślałam o o wyrazie ttwarzy faceta, kiedy wyskoczę z nim poro ozmawiać.

20   

 

CandyJourney  

Roześmiali się i grupa okrążyła ją z podnieceniem wyjaśniając, co powinna zrobić.

                21   

 

CandyJourney  

Rozdział trzeci Dimitri –.Kiedyś będziesz musiał stamtąd wyjść – powiedział surowo portier. – To musiało się stać. Portier nie miał wolnego dnia od pięciu lat; był stałym towarzyszem oraz powiernikiem Dimitriego. Wcześniej tego dnia poprosił o mały urlop, aby mógł wrócić do rodzinnego domu w Grecji na dziewięćdziesiąte ósme urodziny swojej babci. Potencjalnie był to ostatni raz, kiedy mógł zobaczyć ją i wielu krewnych, żywych. Poddał się pozorom normalnego życia, przejmując kierowanie Dimitriego. Portier pochodził z długiej linii mężczyzn, który służyli dla bardziej wpływowych ludzi, więc jego nieobecność rodzina odnotowała z poczuciem dumy. Słyszał, jak Dimitri boksuje w worek treningowy. Głuchy łoskot rękawic uderzających piasek i miarowy oddech wysiłku. –.Po prostu pójdę zostawić klucze – portier kontynuował – mógłbyś ochronić nas przed kłopotami. Usłyszał jęk, potem odgłos stóp przemieszczających się po podłodze. Blokada szarpnęła i drzwi otworzyły się powoli, Dimitri stał po drugiej stronie, jego umięśnione ciało lśniło od potu, pierś unosiła się i szybko opadała. –.Nie jestem zdenerwowany, przyjacielu – powiedział do portiera. – Jestem zmęczony czuciem się jak tygrys w klatce. Jestem niespokojny, chcę iść pobiegać obok oceanu, chcę pieprzyć dziwki w Makau, chcę coś zabić... – urwał. –.Co wywołało epizod? – zapytał portier. Widział kilka podobnych zdarzeń w czasie, kiedy tu mieszkali. Stawali się sobie coraz bliżsi, opętani coraz większą złością niż początkowo. Większość czasu jest następstwem sukcesu Sergeia w niektórych transakcjach biznesowych lub przejęciem kryminalistów.

22   

 

CandyJourney  

–.Pieprzony Sergei – warknął Dimitri i zacisnął pięści. – O co, kurwa, innego mogłoby chodzić? Siedzę tu i gniję jak więzień, a on żyje wolny od jakichkolwiek konsekwencji. Przerwał, odlegle spojrzał na jego twarz i kontynuował: – Zniszczę go, muszę. Portier wiedział, że nie można nic zrobić, by go uspokoić, kiedy działał w tego rodzaju szale, wszystko, co można było zrobić to dać mu przestrzeń. Ostatnim razem zajęło tydzień, zanim uspokoił się na tyle, aby porozmawiać o swoim lęku w sposób racjonalny. Być może podróż w tym czasie nie była wskazana. Dimitri przykuł jego spojrzenie i powiedział: – Idź, nie spiesz się. Przeżyję bez ciebie kręcącego się dookoła, załamującego ręce za każdym razem, gdy uderzę się w palec u nogi. Portier poczuł się osaczony, całkowicie. Musiał odejść wbrew rozsądkowi, ponieważ Dimitri nie dał mu innego wyjścia. Dimitri był trudnym człowiekiem do zawiązania przyjaźni, do służenia. Nie dlatego, że był wymagający, ale dlatego, że był uparty. Sztuką było stworzenie sytuacji, w taki sposób, by Dimitri obrał kierunek preferowany przez portiera. W tym przypadku zawiódł swojego szefa. Miał nadzieję, że nie skończy się to katastrofą, ale wyszedł, by spakować walizki. * * * Dimitri przeszedł do swojej sypialni. Pod każdym względem była to ogromna przestrzeń, wystarczająca na dziesięć królewskich łoży, w stylu tego, które umieścił na podwyższeniu przy marmurowej ścianie. Jak wszystko inne w pokoju, było drogie, piękne i ledwo przez niego zauważane. Napięcie zamieszkało w jego ramionach. Potrząsnął nimi, próbując złagodzić presję, na próżno. Pobiegł w miejscu i uderzył powietrze przed sobą, ale nic nie wydawało się łagodzić jego gniewu i frustracji. Chciał zabić Sergeia, powalić swojego byłego mentora na kolana, by błagał o życie. Chciał rozbić twarz Sergeia i dźgać go, dopóki nie zostanie nic oprócz kupy drżących odpadów ludzkiego ciała.

23   

 

CandyJourney  

Krótko mówiąc, chciał zniszczyć świat otaczający Sergeia, wszystkich jego przyjaciół i rodzinę, wszystko, co Sergei kiedykolwiek kochał. Zatrzymał się i zmarszczył brwi. Iryna, była problemem. Dimitri wciąż kochał małą dziewczynkę, która kiedyś nazywała go wujkiem Dimi. To była jego słabość, nieliczne uczucia, które wciąż posiadał czyniły go słabym. Przypuszczał, że Sergei nie miałby problemu z rozdarciem rodziny Dimitriego na części, jeśli… dlatego był szefem najbardziej krwiożerczej organizacji przestępczej, jaką świat kiedykolwiek widział i Dimitri żył jak w pułapce pieprzonego szczura, daleko od rodzinnego kraju. Nie potrafił się zrelaksować, wszedł do łóżka i nakrył się kocem. Potrzebował dziwki do zranienia i wypieprzenia, ale portier zniknął na tydzień. Dimitri, po pierwsze, nie znał miejsca, w którym można znaleźć taką kobietę, nie wspominając już o zapłacie czy transporcie do i z lotniska. Był pozostawiony własnej wyobraźni i frustracji. Jego umysł zawędrował z powrotem do ostatniej kurwy, którą wykupił portier, atrakcyjnej byłej modelki z Mediolanu. Jej nogi były długie i chude, akcent uroczy, a tolerancja na ból niezwykła. Podejrzewał, że uzależnienie od kokainy doprowadziło ją do upadku, z jakiego innego powodu tak idealne stworzenie zdecydowałoby się na taką umowę, by przeżyć? Jego fiut stwardniał, gdy pomyślał o jej napiętej szparce, ustach, łechtaczce, tyłku. Używał ich przez całą noc, szorstko i bezlitośnie, ale modelka kochała każdą minutę. Jej krzyki zacierały się pomiędzy cienką granicą bólu i przyjemności w najwyborniejszy sposób. Poluźnił spodnie i zsunął je w dół bioder, aby uzyskać dostęp do erekcji. Jeżeli nic innego nie działa, sam będzie musiał złagodzić ciśnienie budujące się w jego ciele. Po raz milionowy, był wdzięczny za to, że ogień nie zranił jego fiuta; jeszcze w pełni funkcjonował i imponował nawet najbardziej doświadczonym dziwką. Był długości co najmniej dziewięciu cali, gruby i żylasty. Doceniał swoje szczęście. Jego biodro i część uda zostały zniszczone przez pożar, ale penis stał dumnie, nietknięty.

24   

 

CandyJourney  

Pogłaskał się, myśląc o modelce. Nie pamiętał jej imienia; prawdopodobnie było fałszywe. Jej oczy były zielone, a włosy grube i ciemno‐brązowe. Usta bujne, pulchne i naturalnie czerwone, wargi gorące i gotowe. Portier zabrał ją do pokoju, nigdy do jego sypialni, z zawiązanymi oczami i przykuł jej ręce za plecami do niestandardowego, drewnianego krzyża ciosanego w Saint Andrews. Opaska była konieczna, ponieważ Dimitri nie chciał, żeby ktokolwiek dowiedział się kim jest. Odnajdując blizny i spaloną skórę wzdłuż jednej strony ciała, nawet nie widząc jego twarzy, była to wystarczająca rewelacja, jeśli obracali się w odpowiednich kręgach. Nie mógł ryzykować. Zachowywał takie środki ostrożności budując tutaj swój świat. Zmienił imię, zwyczaje, życie. Pieprzenie pięknych kobiet było jedynym zwyczajem, którego nie oddał. To mogło zakończyć się jego upadkiem, ale nie w tym czasie. Jego pociągnięcia zwiększyły prędkość, gdy pomyślał o jej pięknym ciele rozstawionym na krzyżu, walczącym jak mała rybka. Podniósł szpicrutę z wieszaka przy drzwiach i podszedł do niej. Ucichła, wyczuwając jego obecność. –.Kto tam? – spytała miękkim głosem z akcentem. Nie odpowiedział, po prostu przebiegł końcówką szpicruty wzdłuż nagiego ciała, napawając się jej podskokiem, gdy dotknął ją między nogami. –.Kim jesteś? – spytała ponownie, chociaż znała umowę. Mnóstwo gotówki, więcej niż roczny zarobek w pracy, jak ta. Nie miała wiedzieć, kim był. Wiedziała o tym. Drugie pytanie spowodowało ostry posmak szpicruty na jej nagim udzie. Odskoczyła, ale dostała wskazówkę i zamilkła chyba, że przemówiła potem. Sięgnął po nią i chwycił za gardło w swoich rękawicach. Zacisnął chwyt, korzystając z jej niemych protestów, jej ciało kołysało się, gdy próbowała uciec przed uściskiem. Nie chciał jej udusić, nie, po prostu testował granice. Tak bardzo jak cieszył się seksualnie destrukcyjną stroną, jego przyjemność pochodziła z ich pożądania. Jeszcze zanim zniszczył go ogień, prawdziwą rozkosz

25   

 

CandyJourney  

czerpał jedynie z kobiet, które go naprawdę pragnęły. Sprawiał, że błagały, następnie wykorzystywał i porzucał, Dimitri odnajdywał w tym swoją najczystszą rozkosz. Zamknął oczy i spróbował przypomnieć sobie, jak to, kurwa, było przed jego obrażeniami. Gdy mógł rozebrać się przed kobietą, pozwolić podróżować jej dłoniom po całym swoim umięśnionym ciele i nurzać się w jej mruczeniu z podziwu i uznania. Teraz był kurewsko skryty. Był... nie nieśmiały... ale nie tak dumny ze swojego ciała, jak wcześniej. Mógł mieć operację plastyczną, przeszczep skóry, aby pomóc załagodzić nierówności i wygładzić uszkodzone ciało, ale obiecał sobie poczekać na śmierć Sergeia. Chciał nosić blizny na twarzy, aż Sergei spojrzy na potwora, którego stworzył i zapłacze nad swoim życiem. Chciał nosić swoją zewnętrzną brzydotę, dopóki nie uwolni jej na Sergeiu. Przesunął się na łóżku i spróbował skupić na swojej pulsującej potrzebie. Był żądny uwolnić to napięcie zanim zniszczy coś pięknego, dziwkę albo bezcenne dzieło sztuki, oba byłyby tragedią. Przesunął ręką po czubku, złapał główkę i zagrał na wrażliwym grzbiecie. Ścisnął swojego fiuta i zamknął oczy. Wyobraził sobie cipkę, jakąkolwiek cipkę, zaciskającą się i drażniącą go tam. Wrócił do modelki. Była ostatnią kobietą nad którą pracował, więc naturalnie wciąż była w jego głowie. Próbował przypomnieć sobie jej zapach, smak skóry, kiedy kąsał ją w szyję i piersi, naznaczał ciemnymi siniakami. Słowa z czytanego dawno temu poematu zatrzepotały w jego głowie... "jakby ktoś cię skaleczył, nie dając w zamian rozkoszy blizny..." Jego oczy otworzyły się i usiadł na łóżku. Dimitri oddawał się wybuchom emocjonalnym, nawet poprzedzając jego czas z Sergeiem. Został wyszkolony, by starannie kontrolować swoje ruchy lub ryzykować pobicie, co gorsza, od własnego ojca. Jednak pozwolił temu odejść, wściekłość i rozpacz eksplodowały z jego głębi i zawył w proteście przeciwko niezachwianej panoramie Vancouver. Nigdy przedtem nie miał problemów z zakończeniem stosunku. Dopiero po tygodniu lub wcześniej, kiedy niewidzialny stres zagłuszył jego jaja, uniemożliwił mu skończenie. Jego bezsilny gniew na atak Sergeia i późniejsze życie w zamknięciu, 26   

 

CandyJourney  

zemściło się na jego własnej, dosłownej formie impotencji. Mówiąc wprost, nie mógł dojść. Blizna, linia wokół niej. Blizny, które wypełniały jego lewą część tułowia i twarzy. Czy istnieje przyjemność noszenia ich na swoim ciele? W tej chwili, żadna. Przelotnie rozważał, czy popadł w szaleństwo, ale nie udało mu się tego ustalić. Nieprzekonany do żadnej wersji, Dimitri osunął się na brzegu łóżka, wsunął twardego kutasa z powrotem w luźne spodnie, podciągnął je na biodrach i ruszył z powrotem do swojego biura, aby jeszcze raz zawiesić oko na Sergeiu. Na swojej drodze dostrzegł bezcenną lampę Tiffanyꞌego, ohydne, romantyczne witraże w różowe kwiaty lotosu. Coś, z czegoś kiedyś był dumny, być może, kiedy po raz pierwszy się przeprowadził. Widział wiele antyków i dzieł sztuki jako pieczęć prawomocności. Teraz postrzegał tę lampę jak kolejny iskrzący się pręt w swojej klatce. Zatrzymał się przed nią. Wyciągnął powoli rękę, obserwując swoje wielkie, umięśnione ramię, jakby z odległego miejsca, i patrzył, jak pchnął w kierunku krawędzi mahoniowego stolika. Zawahał się przez chwilę i prawie wyglądało to tak, jakby skończył. Ten moment, przerwa między doskonałością a zniszczeniem, wysłał wstrząs do jego fiuta. Od podstawy jego jaj do szczeliny na główce, miał pół sekundy intensywnej przyjemności nim rozbił lampę na podłodze i zniszczył swoją potrzebę. Dimitri westchnął, przesunął dłonią po świeżo ogolonej głowie i wyszedł z pokoju. Szkło będzie leżało przez tydzień nieobecności portiera. Nie chciał dzwonić po pokojówkę, by to posprzątała i zaryzykować, że go zobaczy... lub, że on zobaczy ją. Nie wiedział, czy mógłby powstrzymać się w tym stanie. Po prostu musiał pamiętać, że tam było, kiedy potykał się w drodze do pokoju, pijany Iordanov Vodka o trzeciej nad ranem.

  27   

 

CandyJourney  

Rozdział czwarty Columbia –.Zapraszam na kolejną rundę, musimy upić cię wystarczająco, abyś nadal była trochę wstawiona podczas konfrontacji z palantem w jego mieszkaniu – powiedział Stuart, gdy podniósł szklankę i dał znać kelnerce. –.Nie wiem, czy powinnam, zazwyczaj nie piję – odpowiedziała Columbia, wciąż powoli sączyła pierwsze piwo, które jej postawił. –.Jesteś gwiazdą wieczoru, powinnaś świętować – powtórzył i odwrócił się do kelnerki, by złożyć zamówienie. Columbia skorzystała z okazji, by wysłać wiadomość mamie Kate i dać znać, że Eden spędzi z nimi kolejną noc. Oznaczałoby to, że jej mała siostrzyczka będzie bezpieczna również jutrzejszego dnia, zostałaby podrzucona do szkoły, podczas gdy Columbia będzie realizowała plan. –.Mam nadzieję, że nie pozwoliłaś temu dostać się do swojej głowy – wyszeptała Debbie, gdy Stuart odwrócił się plecami. – Wiem, że zwykle przymila się do ciebie, ale mam was na oku. –.O czym ty mówisz? – zapytała zaskoczona Columbia. Wcisnęła wyślij, poczym wrzuciła telefon do torebki, nagle czując się obnażoną. Stuart był jej małą, sekretną sympatią, ale wiedziała, że to nie działało w obie strony. Nie, po tym jednym katastrofalnym pocałunku. Dlaczego Debbie teraz ją oskarża? –.Wiesz dokładnie, o czym mówię – kontynuowała Debbie. – Nie kupuję tej "Małej Niewinnej Panienki" gry nawet na minutę. Wyjeżdżam na trochę, nie chcę, abyś wykorzystała bycie jego małą super gwiazdą i wykonała ruch. –.Powoli, Debbie, nie wiem skąd to przyszło, ale zapewniam, że nie masz się czym martwić – Columbia próbowała złagodzić obawy Debbie. Naprawdę nie miała pojęcia skąd to się wzięło; może Debbie była pijana. Columbia zawsze jak najlepiej starała się trzymać swoje uczucia do Stuarta w ukryciu. Nawet nie bardzo wiedziała, co do niego czuła, na miłość boską. 28   

 

CandyJourney  

–.O czym moje dwie ulubione panie rozmawiają? – zapytał Stuart, kiedy wrócił do stolika. –.O niczym, dziewczyńskie sprawy – odpowiedziała Debbie i uśmiechnęła się. – Właśnie mówiłam Columbi, jak niesamowite jest to, co robi. –.Jest, tak jak i ona! Wznieśmy kolejny toast za naszą wspaniałą działaczkę – ogłosił Stuart i wszyscy przy stole podnieśli swoje kieliszki. – Za Col, naprawdę spektakularną dziewczynę, a teraz prawdziwą buntowniczkę, tak trzymaj! –.Za Col – wiwatowała grupa i Columbia wzięła kolejny łyk piwa, aby uniknąć spojrzenia na wściekłą Debbie. Godzinę później grupa się rozeszła. Debbie wstała do wyjścia, namiętnie pocałowała Stuarta, celowo na oczach wszystkich, odwróciła się i rzekła do Columbi: – Powodzenia, mam nadzieję, że wszystko pójdzie zgodnie z planem. –.Dziękuję – powiedziała Columbia, ignorując sarkastyczny ton głosu Debbie. Zdecydowała, że nie było sensu się kłócić. Columbia wstała od stołu i ruszyła w kierunku łazienek, w tylnej części pubu. Delikatnie się chwiała, kiedy szła, najwyraźniej piwo uderzyło jej do głowy bardziej, niż myślała. Krótki korytarz prezentował plakaty koncertowe i informacje z sąsiedztwa. Pomyślała, że rozpoznała licealną koleżankę z reklamy opiekunki do dzieci, zatrzymała się, by przyjrzeć się z bliska. Wpatrywała się w zdjęcie, zamrugała i uświadomiła sobie, że jej nie zna. Kiedy odwróciła się z powrotem w kierunku toalet, poczuła, że ktoś łapie ją za ramię. Stuart. –.Columbia, wszystko w porządku? – zapytał z troską w oczach. –.Ze mną dobrze, po prostu myślę, że wypiłam trochę więcej niż zazwyczaj – powiedziała Columbia i uśmiechnęła się do niego. Próbowała się odwrócić, ale jej nie puścił. – Co jest? –.Myślę, że wiesz – wyszeptał Stuart i pochylił się, by ją pocałować. Columbia odwzajemniła uścisk i otworzyła usta, bardziej z zaskoczenia niż pasji. Stuart zaczął 29   

 

CandyJourney  

popychać ją w kierunku umywalek, kiedy wsuwał język w jej usta. Pozwoliła na to, a nawet jej własny zaczął wić się wokół jego, ale było to dziwnie obrzydliwe uczucie. Jego język był szeroki, a usta zawierały zbyt dużo śliny, jak na jej gust. Przepchnął ją przez drzwi, zatrzymał się, aby je zablokować i odwrócił do niej ponownie. –.Chciałem to zrobić od lat – powiedział ochrypłym głosem. –.Ja też – przyznała, ale zastanawiała się, co nie zadziałało. Myślała o Stuarcie przez lata i teraz się to dzieje. Debbie wiedziała o czym mówi. Więc dlaczego czuła się przybita i bez pasji? Podszedł do niej i oplótł jej ręce wokół swojej szyi. Pocałował ją ponownie, zamknęła oczy, próbując zatracić się w chwili. To nie działało. Wydała niewielki dźwięk frustracji; Stuart wziął go za przyjemność, jęknął i przycisnął swoją twardość do jej uda. Columbia przejechała dłońmi po jego plecach, ale był gorący i spocony. Jego oddech przyspieszył podczas pocałunku, przebiegł dłońmi po jej włosach i przycisnął się do niej. Odsunęła się i odepchnęła go. –.To nie zadziała – powiedziała. – Nie chcę robić tego tutaj, możemy zostać przyłapani. –.Nie przejmuj się Debbie, wróciła na noc do domu. Ma wcześnie zajęcia laboratoryjne na uniwersytecie – próbował ją zapewnić, ale nie powiodło się. –.Może zatrzymajmy się i pomyślmy o tym, co robimy – oświadczyła, patrząc na niego. –.Może nie – odpowiedział i pchnął ją na ścianę. Wyciągnął jej ręce nad głowę i pchnął kolano między nogi. Została zmuszona je rozstawić, ponownie ją pocałował, tym razem mocniej. To było dobre uczucie i Columbia zaczęła reagować. –.Hej, kończysz tam? – zawołał kobiecy głos zza drzwi. 30   

 

CandyJourney  

Columbia uwolniła się i odepchnęła go po raz drugi. –.Mówiłam, że musimy się zatrzymać – powiedziała i odkrzyknęła do kobiety: – Będę za kilka minut. –.Rany, Col, w porządku. Zostawię cię na kilka minut, wrócisz po mnie do stolika. Wymyślimy jakąś wymówkę i wymkniemy się, jak to brzmi? Chciała odmówić, ale przebłysk własnych rąk przyszpilonych nad głową i rozkraczonych nóg powiedział: – Pewnie, brzmi dobrze. Wyszedł przed nią; mogła skorzystać z toalety i wrócić do stołu. Mniej więcej po pięciu minutach, Stuart przeciągnął się i powiedział: – Cholera, musimy do mnie wrócić, Col, mam coś, czego potrzebujesz. –.Skoro tak – powiedziała, gdy płacił rachunek. Unikała kontaktu wzrokowego w drodze powrotnej, ponieważ wiedziała, że to co robili jest śmiesznie oczywiste. Zastanawiała się, czy ktoś mógłby zadzwonić do Debbie. Stuart przytrzymał dla niej drzwi ciężarówki i wgramolił się na drugą stronę, gwiżdżąc bezdźwięcznie. Wsiadł po stronie kierowcy, umieścił kluczyk w stacyjce i powiedział: – Myślałem o tym od dziesiątej klasy, pamiętasz ten głupi pocałunek? –.Tak. Po „Władcy Pierścieni”. Spanikowałam i uciekłam – odpowiedziała uśmiechnięta. –.To było to? – powiedział i zaśmiał się. – Myślałem, że przeraziłem cię swoim brakiem doświadczenia w całowaniu się, wiesz. To był mój pierwszy raz. –.Mój też – wyznała, a on sięgnął przez siedzenia i chwycił ją za rękę. Potarł jej kciukiem miejsce między jego własnym a palcem wskazującym i szarpnął nią, sygnalizując, by usiadła obok niego. Rzuciła torebkę na ziemię i przysunęła się, odrobinę z siebie zadowolona, jakby była jego dziewczyną.

31   

 

CandyJourney  

Pochylił się i pocałował ją jeszcze raz, tym razem bardziej miękko, zmysłowo. Columbia pragnęła, aby ponownie uwięził jej ręce za placami, ale nie chciała jeszcze raz go wystraszyć. Zaczynała się relaksować i wczuwać w pocałunek. Stuart przyciągnął ją do siebie i pozwoliła swojemu ciału objąć go. Wziął jej rękę i położył na kolanach, przez dżinsy mogła poczuć jego erekcję. Zwalczyła pragnienie, by się wycofać. Do tej pory było to dla niej nowe terytorium, nie wiedziała, czego się spodziewać. –.Po prostu potrzyj – wyszeptał Stuart, jego oddech był szybki i gorący. –.Dobrze – odszepnęła i zastosowała się. Wiedziała, że będzie wrażliwszy w pobliżu szczytu, więc skupiła się na tym obszarze. Jęknął i szarpnął biodrami w jej rękę. Zwiększyła nacisk. Columbia nigdy tego nie robiła, rozumiała mechanikę doprowadzania mężczyzny do orgazmu, ale nigdy wcześniej nie była tego świadkiem. Stuart również zaczął ją pocierać, ręce poruszały się szybciej i szybciej, dopóki nie dopasowali rytmu. Czuła się dziwnie, jakby była częścią maszyny stworzonej do zadawalania Stuarta. Była niemożliwie obojętna na zaangażowanie w sprawianie przyjemności drugiemu człowiekowi i nie wiedziała, jak temu zapobiec. Stuart zaczął zwalniać swoje szalone tarcie i pchnięcia. –.Nie chcę, żeby stało się to tutaj – powiedział i odsunął się, spojrzał jej w oczy. – Chcę, aby to było wyjątkowe. –.Nie wiedziałam, że o tym myślałeś – powiedziała Columbia. Piwo przestawało działać i zaczęła odczuwać bóle głowy. –.Myślałem o tym od lat – powiedział. Spojrzał zakłopotany, jakby wyznawał słabość. –.Ale jesteś z Debbie – powiedziała, jakby myślała o tym po raz pierwszy. – Nie wydaje się to w stosunku do niej sprawiedliwe, prawda? – zdecydowanie działanie piwa ustępowało, odzyskiwała zmysły. 32   

 

CandyJourney  

–.Wiem, masz rację – odpowiedział. – Po prostu wyglądasz tak niesamowicie, kiedy jesteś podekscytowana. Przez większość czasu chodzisz jak we mgle. Najczęściej nic nie mogę dostrzec w twoich oczach. Zastanawiam się, dokąd odeszłaś. Ale dzisiaj płonęły i przypomniałem sobie, jak wspaniała jesteś. Jesteś przepiękną dziewczyną, ale wiesz o tym. Zmiękła i ponownie zapomniała o Debbie. Poczuła, jak palec Stuarta pieści jej dłoń i spojrzała mu w oczy, wyczulona na każdą nutę ironii lub oszustwa. Był szczery. Myślał, że jest piękna. Pragnęła być tak traktowana, nie chciała, aby ludzie to kwestionowali. –.Dziękuję – udało jej się wyszeptać i kolejny raz przyciągnął ją do pocałunku. Puścił jej dłoń i pozwolił sobie podróżować w górę i w dół ramienia. Miała na sobie przytulną, czarną bluzę, więc nie mógł poczuć jej ciała, ale uczucie jego dotyku było naprawdę intensywne. Stuart wierzył w jej piękno. Wyciągnął rękę i powoli wsuwał ją pod ubranie. Jego język wypełnił jej usta i zamknęła oczy zatracając się w chwili. Jego ręka podciągnęła rękaw bluzy i wsunął pod spód palce. Podskoczyła, spróbowała się odsunąć, ale trzymał już dłoń w rękawie, przesuwając nią wzdłuż skóry, dotykając jej. Szarpnął rękę do tyłu i odsunął się od niej. Jego oczy były pełne zmieszania. –.Co to było? – zapytał. Czuła łomot swojego serca aż w brzuchu i nie była w stanie odpowiedzieć. Jak mogła wyjaśnić całą ciemność, którą w sobie nosiła, niewytłumaczalne dziwactwa? Jak mogła patrzeć na niego, wiedząc, że już nie widzi jej jako pięknej? Oddaliła się i przysunęła do drzwi pasażera. –.Nic, zapomnij o tym – wymamrotała i sięgnęła do klamki.

33   

 

CandyJourney  

–.Col, nic złego nie miałem na myśli, proszę – błagał Stuart, a ona otworzyła drzwi. Sięgnął, aby zatrzymać ją w samochodzie, ale wymknęła się w noc. Pobiegła wzdłuż West Fourth, rozglądając się za ciemnym miejscem, by złapać oddech. Ostatnią rzeczą, jaką usłyszała było otwarcie drzwi i krzyk Stuarta. –.Nadal uważam, że jesteś piękna, wróć! * * * Columbia dotarła do mieszkania swojej Nany trochę po piątej rano. Wiedziała, że wcześnie wstanie i zrozumie, dlaczego Columbia nie chciała wracać do domu. –.Columbia, chodź na górę – powiedziała Nana przez interkom. Nana miała ponad osiemdziesiąt lat i mieszkała sama w strasznej części miasta. Była zadziornym starym ptakiem i Columbia wiedziała, że umrze w tym mieszkaniu, zanim ktokolwiek przekona ją, aby przeniosła się do domu. –.Więc, czemu zawdzięczam przyjemność tej wizyty? – zapytała Nana, a Columbia wzruszyła ramionami, strząsając płaszcz i zdjęła buty. Oczy Columbi pociemniały i świadomość wkradła się na twarz Nany. Nic więcej nie powiedziała, po prostu wzięła Columbię do kuchni i umieściła przy stole, kiedy ona parzyła dzbanek herbaty. –.Masz ochotę na grzankę? – zapytała Nana. –.Tak, proszę, umieram z głodu – odpowiedziała Columbia. Spędziła godziny, pomiędzy zdarzeniem ze Stuartem a mieszkaniem Nany, na wędrówce po nabrzeżu, myśląc o tym, jak kiedykolwiek zmierzy się z nim ponownie. Po śniadaniu pomogła Nanie umyć naczynia, a następnie udała się do małego pokoju i zasnęła na kanapie, podczas gdy Nana siedziała w bujanym fotelu oraz szydełkowała przy porannych programach telewizyjnych. W pewnym momencie, gdy była na wpół obudzona, usłyszała telefon.

34   

 

CandyJourney  

–.Tak, jest tutaj. Nie martw się, Shelly, wyślę ją do domu tak szybko, jak się obudzi. Gdzieś w głębi swojej podświadomości była wdzięczna, że matka zauważyła jej nieobecność. Miło, że raz na jakiś czas to dostrzega. Columbia obudziła się około drugiej popołudniu. W telewizji leciał Maury, a Nana była zaskakująco zainteresowana tym, kto naprawdę jest ojcem. –.Nie oglądaj tego gówna, zgnije ci mózg – powiedziała ze śmiechem Columbia, kiedy usiadła i przetarła oczy. –.W moim wieku, nie zostało już wiele do zgnicia – odpowiedziała Nana. – Twoja matka cię szuka – dodała. –.W takim razie, powinnam wrócić do domu – skłamała Columbia. Poszła po torebkę i przypomniała sobie, że została w ciężarówce Stuarta. Nie wiedziała w jaki sposób ją odzyska bez konfrontacji z nim. Po ostatniej nocy nie chciała ponownie z nim rozmawiać. –.Mogłabyś być tak miła i poszłabyś do sklepu przed wyjściem? – zapytała Nana. – Potrzebuję kilka kuponów loterii. Czy możesz sobie wyobrazić wygraną w moim wieku? Przynajmniej odziedziczyłabyś dużo! –.Pewnie, Nana – powiedziała Columbia i wzięła dwadzieścia dolarów od starszej kobiety – ale myślę, że naszej rodzinie przeznaczone jest być biedną. Nie sądzę, że jedno z nas kiedykolwiek będzie bogate – będzie musiała wziąć trochę z reszty, by zapłacić za bilet kolei miejskiej, ale Nana zrozumie. Miała godzinę do spotkania z informatorem w przedniej części budynku. Wskoczyła w ulicę Skytrain Granville i spędziła czas na spacerze po English Bay. Z powrotem szła wzdłuż wybrzeża Convention Center, zawsze czuła się komfortowo i bezpiecznie w pobliżu wody. Tak, jakby w razie konieczności miała szansę na ucieczkę.

35   

 

CandyJourney  

Usiadła na ławce, zabijając trochę czasu przed wielkim wydarzeniem. Wiedziała, że Stuart miał dzisiaj pracę, więc będzie mogła zadzwonić do niego dopiero po spotkaniu z Jarrodem Jacobem. Nie miała telefonu do nagrania spotkania, jak to było według planu, ale przynajmniej mogła powiedzieć, co myśli o jego firmie. Wyprostowała się i postanowiła wykonać zadanie, a następnie wycofać się i nie pokazywać Stuartowi lub Debbie ponownie. Nie wiedziała, jak mogłaby spojrzeć im teraz w oczy. Była przerażona wyobrażeniem Stuarta opowiadającego Debbie wszystko, co zaszło ostatniej nocy. Zegar na budynku za nią wskazywał czwartą, czas spotkania z facetem, który miał ją przemycić. Niemal wyczekiwała zwinięcia się w kłębek na dnie spożywczego wózka, sama w ciemności ze swoimi myślami. Musiała uporządkować to, co chciała zrobić; musiała wyzbyć się narastającego pożądania. Budynek Jarroda Jacobsa był położony w odległości krótkiego spaceru wzdłuż nabrzeża. Zobaczyła Marco, kucharza, czekającego na nią na zewnątrz. Przeskakiwał z jednej nogi na drugą, patrząc na zegarek w przesadny sposób. –.Hej, co słychać? – powiedziała, zbliżając się do niego. –.Ty jesteś tą dziewczyną? – zapytał. –.Tak, to ja – odparła. –.Jaki jest kod? – zapytał. –.Orzeł wylądował, skurwysynu – odpowiedziała i zorientowała się, że nie brzmiało tak zabawnie, jak wydawało im się w nocy. Zdanie zostało wysłane i wszyscy mieli z tego dużo śmiechu. Nie tak wiele w świetle dnia. –.Dobrze, fajnie. Chodź za mną. Wejdziemy przez drzwi dla służby. Przenoszą tędy wózki i inne gówna w górę i w dół do tego kolesia, Jacobsa, przez cały czas, więc nic nie zauważy – powiedział i zlustrował ją. – Dobrze, że jesteś taka mała, będzie ciasno. Zrobię co w mojej mocy, aby zaprowadzić cię tu i tam, więc możesz

36   

 

CandyJourney  

rozciągnąć się lub coś, ale niestety muszę ci powiedzieć, abyś pozostała w ukryciu, w porządku? –.Tak, jasne – odpowiedziała. W nocy powtarzali plan ze sto razy. Czekała aż Marco odchrząknie, mówiąc: – To był taki długi dzień. Opuścił kuchnię, zamykając za sobą drzwi. –.Jesteś tego pewna? – zapytał Marco, kiedy przechodzili przez stalowe drzwi. –.Całkowicie – uśmiechnęła się. – Przynajmniej będę mogła się zdrzemnąć. –.Okej, to twoja decyzja – powiedział i zatrzymał się. – Tu jest łazienka, proponuję, abyś się tam udała zanim ruszymy na górę. To twoja ostatnia szansa na następne kilka godzin, nie chcesz się zsikać, podczas konfrontacji. Potrzebujemy materiału filmowego dla serwisów informacyjnych. –.O cholera, to jest ta rzecz, prawda? – powiedziała. – Zostawiłam telefon w ciężarówce Stuarta, nie wiem, jak inaczej to nagram. –.Kuuuuurwa – powiedział Marco i ze świstem wydmuchał powietrze przez zęby. – Taki był cel. Może pójdziesz się załatwić, a ja postaram się coś wymyślić? Columbia zgodziła się i zostawiła go na korytarzu. W tym czasie, wrócił trzymając iPhona, podobnego do jej własnego. –.Dam ci mój, pod jednym warunkiem – powiedział. –.Jakim? –.Nie czytaj żadnych wiadomości, maili ani notatek. Najlepiej, po prostu skorzystaj z aparatu, niczego innego, rozumiesz? – polecił. –.Tak, łapię. Dosłownie, to jedyne, czego potrzebuję. Dalej szli korytarzem, aż przeszli przez drzwi na jego końcu. Pokazał jej wózek spożywczy, zwinęła się i wsiadła. Było bardzo ciasno, mniej miejsca niż się spodziewała, ale przynajmniej mogła na chwilę zasnąć. 37   

 

CandyJourney  

–.Powodzenia – powiedział Marco i przykucnął, aby zamknąć drzwiczki wózka. – Dobrze, możesz wykorzystać telefon do jeszcze jednej rzeczy... wyślij wiadomość do Stu, kiedy skończysz, będzie w stanie gotowości, w porządku? Jego numer jest zapisany. –.Tak zrobię, dzięki – odpowiedziała, kiedy drzwi się zamknęły i została uwięziona w ciemności. Nienawidziła myśli wysłania wiadomości do Stuarta, będzie musiała dowiedzieć się, jak tego uniknąć. Kołysała się rytmicznie, kiedy wózek został wepchnięty do windy i zaczął jeździć po apartamentowcu.

38   

 

CandyJourney  

Rozdział piąty Dimitri Obudził się w ciemności, nie był pewien, która była godzina ani co go zbudziło. Normalnie uderzyłby w dzwonek przy łóżku i domagał się, by portier zbadał korytarz i zabezpieczył drzwi pomiędzy sypialnią a resztą mieszkania. Jednak teraz nie mógł tego zrobić, ponieważ jego przyjaciel wyjechał. Leżał przez chwilę i nasłuchiwał, ale nie odnotował nic, co mogło go obudzić. Jednak Dimitri już dawno temu nauczył się ufać swoim instynktom, nawet po spędzeniu wieczora na śledzeniu Sergeia i desperackiej próbie dojścia przy oglądaniu porno, niemal przekraczających granicę przyzwoitości. Nic nie działało, więc upił się, by zapomnieć. Zapalił lampkę przy łóżku i zobaczył na podłodze krew. Ostrożnie przebiegł rękoma po swoim ciele, poszukując ran, unikając dotknięcia blizny, co często robił, i nic nie znalazł. Spojrzał w dół, zauważył, że jego nogi były zakrwawione. Ta cholerna lampa. Zapomniał o niej i wszedł prosto w rozbite szkło. Pochylił się i zbadał nogę; jeden duży odłamek, ponad cal długości, wbił się w miejsce pod dużym palcem. Poruszył nogą i chwycił szkło, wyszarpnął je i odłożył na stolik przy łóżku. Jego krew zaschła na brzegach, pozostawiając piękny, fioletowy wzór na tle jasnoniebieskiego szkła. Postanowił, że tym razem sam posprząta, podejmie jakieś działania dla swojego otoczenia oprócz somoistnienia. Ale na razie musiał dowiedzieć się, co mu przeszkodziło. Wstał ostrożnie i podszedł do drzwi, otworzył je i ponownie nasłuchiwał. Nic nie usłyszał, tylko niskie buczenie pracującego wentylatora oraz elektronicznych sprzętów domowych porozrzucanych wokół. Powoli przemieszczał się po korytarzu, światła włączały się jedno po drugim, gdy wyczuwały jego ruch. Zatrzymał się przed drzwiami bezpieczeństwa i nasłuchiwał. Znowu nic. Potarł głowę, zamrugał kilka razy i strząsnął myśl niczym kolejny paranoiczny sen, który wyciągnął go z głębi spokojnej drzemki, żeby przypomnieć, iż jest poszukiwany.

39   

 

CandyJourney  

Powróciły do niego szczegóły ostatniej nocy. Picie nie wyparło braku seksualnego uwolnienia, tak jak zrobiły to fragmenty wiadomości, które dostał z anonimowych źródeł. Sergei podwoił stawkę za jego głowę; śmierć Dimitriego została wyceniona na dwadzieścia milionów dolarów. W kwestii ochrony nie było ustępstw, co w pierwszej kolejności doprowadziło Dimitriego do szału. Napalony, sfrustrowany, uwięziony w klatce, a teraz prawdopodobnie ścigany przez każdego snajpera na planecie, zwrócił się w kierunku wódki, by zapewnić sobie spokój. Dziwki najprawdopodobniej nie były już w menu, portier będzie musiał zastąpić wszystkich obecnych pracowników i kręcić się wokół nich co kilka tygodni, by żaden nie został przekupiony. – Cholera – zaklął Dimitri w cichym korytarzu. Wydarzyło się to w złym czasie, jego zaufany przyjaciel był tak daleko. Wracał do sypialni, kiedy coś zaświtało mu w głowie. Nie mógł jeszcze zasnąć, nie bez sprawdzenia monitoringu. Wszedł do środkowego pokoju zabezpieczającego apartament, w którym portier zainstalował urządzenia monitorujące. Usiadł w jednym z wygodnych krzeseł biurowych i obserwował ekrany. Zdał sobie sprawę, że jest wcześnie rano, okna w sypialni zostały zasłonięte, co złudnie imitowało noc. Tuż po szóstej jego pracownicy zaczynają swój dzień. Obserwował swojego osobistego kucharza i ponownie rozważył decyzję zwolnienia wszystkich, jego dania były znakomite. Spojrzał na dostawcę; ochroniarz przy drzwiach dokładnie sprawdził dokumenty mężczyzny, poklepał go i ostrożnie wziął paczkę. Po tym jak została prześwietlona i otwarta, pozwolił dostawcy odejść. To zadowoliło Dimitriego, obserwacja jego wysoko opłacanych pracowników, wykonujących swoją pracę. Przez kilka minut przyglądał się pozostałym ekranom, poczym wstał. Nic podejrzanego nie zauważył, a nadal potrzebował paru godzin snu, by pozbyć się potencjalnego kaca.

40   

 

CandyJourney  

Kiedy wrócił do swojego pokoju, pomyślał o ponownej próbie podarowania sobie uwolnienia. Położył się na łóżku, zamknął oczy i zmienił zdanie. Ten poziom napięcia nerwowego był o wiele łatwiejszy do zniesienia z budującą się frustracją, spowodowaną brakiem orgazmu. Wsunął się pod kołdrę, wyrównał oddech i pozwolił sobie zasnąć. Jego ostatnią myślą był dom z dzieciństwa. Maleńkie mieszkanie w niskim budynku w Kapotnya, położone na południowy wschód od Moskwy. Było obskurne, nic efektownego, siedem osób mieszkających na powierzchni niespełna pięćdziesięciu metrów kwadratowych. Ale jego umysł wypełnił się zapachem świeżo pieczonego chleba matki, dźwiękiem wyrabiania ciasta na stole w kuchni... Został wypełniony tęsknotą. Ciemność była mile widziana. * * * Dimitri obserwował, jak mewa na dachu skubie kawałek chleba, który jej rzucił. Tego popołudnia, ptak był jego jedynym gościem. Zaspał, obudził się głodny i zamówił jedzenie zanim wziął długi, gorący prysznic. Do czasu, gdy skończył, był w pełni ożywiony i gotowy skosztować cokolwiek, co szef kuchni przygotował dla niego tym razem. Bez portiera, nie miał pojęcia, co zawierało menu. Jak przez mgłę pamiętał, że przed wyjazdem zostawił mu instrukcję, ale nie pamiętał, jak ona brzmiała. Lunch został dostarczony przez strażnika, który przeszedł przez skaner wysokiego poziomu bezpieczeństwa nim wszedł do mniejszej jadalni, z której korzystał Dimitri. Nie wolno tu było wnosić broni, Dimitri był jedynym, który miał na to pozwolenie. Strażnik ustawił na stole tacę, ukłonił się i wyszedł z pokoju, zajmując z powrotem stanowisko pod drzwiami. Dimitri starannie sprawdził jedzenie, było idealne, i zabrał je ze sobą na dach. Tutaj czuł się wolny. Kolejny wspaniały, wiosenny dzień w Vancouver, gdzie błękit nieba przewyższała jedynie niebieska woda, rozciągająca się aż do Vancouver Island. North Shore Mountains pięły się w górę, ich białe szczyty przypominały, że 41   

 

CandyJourney  

zbliżają się nudne, zimowe miesiące. Od kiedy został uwięziony, wydawało się, że dni były długie, ale lata krótkie. To będzie jego trzeci rok w Vancouver. Czas mijał naprawdę zbyt szybko, a jego zemsta stygła wraz z każdym mijającym miesiącem bez głowy Sergeia na talerzu. Dimitri rzucił ptaku kolejny kawałek chleba i drugi, mniejszy, wylądował w pobliżu. Zaczęły walczyć, Dimitri był rozbawiony ich zwierzęcą naturą. Otwarcie walczyły o kawałek chleba, bez cienia świadomości czy wstydu. Usiadł i spojrzał na miasto. Drażniło go, wzywało i frustrowało niskim szumem działalności, trzydzieści pięter pod nim. Rozbrzmiały odległe klaksony i w oddali usłyszał szum samolotu. Musiał coś zmienić; czuł to w kościach z taką pewnością, jak wiedział, że weźmie kolejny oddech. Rozerwał ostatnią część kanapki na pół i rzucił kawałek czekającej mewie. Większy przełknął swoją porcję i skoczył na drugiego ptaka. Dimitri zachichotał, kiedy mniejszy pokonał większego, odebrał mu kawałek chleba i spadał z budynku wraz z nim. – Czego oczekujesz? – krzyknął na oszołomionego ptaka. – Chciał więcej, ty zjadłeś już swoją porcję, ty chciwy draniu... teraz idź! – wstał i zaskoczony ptak odfrunął. Dimitri patrzył, jak odlatuje i poczuł ukłucie zazdrości, kiedy ptak zatrzepotał skrzydłami, nabrał pędu i zniknął. Potarł głowę i wziął talerze ze stołu, aby zabrać je z powrotem na dół. To musiało się skończyć; on musiał to skończyć. Nie mógł spędzić kolejnego roku w ten sposób. Sergei będzie musiał zapłacić, inaczej Dimitri postrada zmysły. * * *

42   

 

CandyJourney  

Dimitri ponownie przeczytał wiadomość. Została wysłana na jego pocztę mailową za pośrednictwem jednego z kodowanych kanałów, prawdopodobnie nie była autentyczna. Zmusił się, by prześledzić słowa, uważnie czytając je na głos, żeby zrozumieć każde z nich. Znaleźli cię. Dimitri sięgnął po telefon i sprawdził swoje wiadomości. Żadnej nowej od portiera. Tego jednego razu, gdy jego przyjaciel wyjechał, został odnaleziony. Gdyby portier nadal tu był, informacja zostałaby odczytana godziny temu. Wystukał "Plan B" i nacisnął wyślij. Przez czas, gdy portier był w drodze powrotnej do Vancouver, zorganizował przeprowadzkę Dimitriego. Nie było mowy, że pozostanie w tym miejscu, jeśli ludzie Sergeia nadchodzili. Laptop zapiszczał i Dimitri odwrócił się w jego kierunku. Kolejna wiadomość. Kopia pierwszej. Dymitr utworzył sieci informacyjne na całym świecie, więc powtórzenie wiadomości nie było niczym niezwykłym. Podkreślenie faktu, że ludzie Sergeia znali jego lokalizację, było jak ukłucie noża. To tylko kwestia czasu, zanim do niego dotrą. Wstał i przeszedł korytarzem do sypialni, zastanawiając się nad kolejnym ruchem. Portier był zobowiązany wrócić w ciągu czterech dni; zmusza ich to do pobytu tutaj przez tydzień, świetnie. Będą mieli dużo czasu, by zmienić przystanek, kolejny piękny apartament, jak ten, ale w Hong Kongu. To była podstępna lokalizacja biorąc pod uwagę przywiązanie Sergeia do Triady, ale to właśnie powód zaplanowania tego konkretnego ruchu. Sergei spodziewał się jego ucieczki, nie przeskoku na obszar blisko z nim związany. Dimitri wciąż miał jakieś przyjazne twarze w Hong Kongu, którym mógł zaufać. To było idealne miejsce. Dimitri przelał wystarczająco dużo pieniędzy, by mógł żyć wygodnie przez mniej więcej rok, a portier zorganizował służbę i logistyków przeprowadzki. Problem polegał na tym, że skoro Sergei teraz go odnalazł, następnym razem zajmie mu to mniej czasu. To doprowadzi do nieuchronnej konfrontacji mężczyzn, ale Dimitri wolałby, aby odbyło się to na jego warunkach. 43   

 

CandyJourney  

Spodziewając się tego od samego początku, portier kupił kilka bezpiecznych mieszkań rozproszonych po całym świecie wraz z nowymi tożsamościami. To właśnie spowodowało mały wybuch paniki w jego brzuchu, nie opuścił mieszkania przez tyle czasu, a teraz będzie próbował osiedlić się w nowym otoczeniu, w nowym kraju. Nie łatwo było pogodzić się ze zmianą, i mimo przewidywalności obecnego życia, doprowadzało go to do szału. Wypuścił jęk frustracji i uderzył w ścianę w pobliżu drzwi sypialni. Drewno pozostało nietknięte, ale zdarł swoje knykcie. Był bliski zakończenia tego stylu życia, w ukryciu. Sięgnął w dół i poczuł nóż, który zawsze miał przy sobie, przywiązany do brzucha, pod ubraniem. Był właśnie tam, jak zawsze, pocieszające czternaście cali ostrej, nierdzewnej brzytwy. Otworzył drzwi i wszedł do pokoju, by rozpocząć przygotowania na nadchodzące dni. Kolacja przyszła i odeszła z niczym niezwykłym. Do tej pory był to bardzo zwyczajny dzień, mimo szokującej wiadomości, którą otrzymał tego ranka. Przebiegł dwadzieścia kilometrów na bieżni, odbył kilka rund z workiem treningowym i spędził godzinę w łaźni parowej. Wypocenie wódki oznaczało, że mógł kontrolować swoje emocje i utrzymać narastający niepokój w ryzach. Znalazł się w centrum zabezpieczeń, obserwując sprzątający personel, przygotowujący się do opuszczenia budynku na noc. Bycie z nimi w kontakcie pocieszało go w pewien sposób. Dimitri bawił się możliwością bycia samotnym, ale odrzucił to jak ulotną fantazję. Nie miał luksusu bycia samotnym; nie miał luksusu posiadania głębszych uczuć. Członek Solntsevskaya Bratva był wyszkolony, by nie odczuwać żadnych emocji. Teraz, gdy nie należał do rodziny, nadal nie miał pretekstu, by zmięknąć. Odchylił się w fotelu i obserwował ostatnią osobę opuszczającą kuchnię, jednego z pracowników. Mężczyzna zgasił światła i zamknął drzwi. Dimitri obserwował monitory i zobaczył, że wszyscy opuścili mieszkanie; straż nocna zamknęła za sobą drzwi na klucz. Jego mieszkanie było prawie puste i w piersi poczuł ciężar wyjazdu.

44   

 

CandyJourney  

– Ty humorzasty draniu – mruknął pod nosem. Był zdegustowany własnym tokiem myślenia. Wyciągnął długie nogi i pozwolił myślom zawędrować do czasu, gdy chciał skonfrontować się z Sergeiem i kurewsko go zniszczyć. Jego dłonie zacisnęły się i rozkurczyły, kiedy pomyślał o nożu, który dotknie brzucha Sergeia. O chrząknięciu, jakie wyda, gdy Dimitri go przekręci i uwolni całą swoją wściekłość w jednym akcie. Głęboko w swojej fantazji, prawie nie zauważył ruchu na monitorze. Tylko mały błysk kątem oka. Gdyby zanurzył się głębiej w marzeniu o śmierci Sergeia, miałby zamknięte oczy i nic by nie dostrzegł. Szczęście, los lub zbieg okoliczności był po jego stronie. Odwrócił głowę i coś zauważył. Wstał szybko, pochylił się i zbadał ruch. Myślał, że może to sobie wyobraził i prawie odwrócił się, gdy zobaczył to ponownie. Noga wysunęła się z dna wózka spożywczego, jednego z tych, którymi trzy razy dziennie dostarczano mu posiłki. Kobieta rozprostowała się, przewróciła i wstała z gracją. Wyglądała niepewnie, jak jelonek na chwiejnych nogach. Przeciągnęła się i odwróciła, wchodząc do pokoju. Kiedy przemieszczała się w kierunku kamery, Dimitri zdał sobie sprawę, że wstrzymuje oddech. Musiał zobaczyć jej twarz. Była piękna. Nawet na ziarnistym, czarnobiałym nagraniu uroda z niej promieniowała. Czarne włosy, biała skóra, drobne ciało, duże ciemne oczy. Była doskonała. I przeprowadziła nalot na jego przestrzeń. Jego ręka zawisła nad telefonem w celu zawiadomienia strażników, ale zawahał się. Zobaczył, jak idzie w kierunku zamkniętych kuchennych drzwi i przyciska do nich ucho, nasłuchując. Był zachwycony. Pierwsza kobieta w jego mieszkaniu, która nie była na liście płac. Odłożył zestaw słuchawkowy i zastanowił się, co to oznacza. Oczywiście, została wysłana, aby go zabić, była poza zasięgiem. Wyszedł z pokoju, chcąc znaleźć tę dziewczynę, zanim ona znajdzie jego. Otworzył drzwi bezpieczeństwa i wślizgnął się do jadalni obok kuchni. Zatrzymał się przy drzwiach łączących dwa pomieszczenia i usłyszał, jak krzyczy po drugiej

45   

 

CaandyJourn ney  

stroniee. Założył, że potknęła się w obcym o otocczeniu. To dobrze w wróżyło, sk kuteczni zabójcy y najczęściiej na nic n nie wpadająą. O Ostrożnie otworzył d drzwi, by określić, ggdzie się zn najdowała. Była odw wrócona do nieggo plecamii, pochylałaa się, pocieerając goleeń, zupełnie nieświad doma, że zaachodzi ją od ty yłu. W Wstała, gd dy Dymitr wyciągnąął w jej kierunku ręęce. Poruszzał się nieezwykle cicho, stojąc na palcach. Zauważył, jak duże wydawałły się jego o dłonie przy p jej malutk kim ciele, b będzie mussiał uważaćć, by jej niee zranić, zaanim nie d dowie się d dlaczego tu jest.. Złapał ją szybkim ruchem. Przycisnął P dłoń do ust u i przyciągnął jej ciało w kierunk ku swojeggo. Drugą rękę r owin nął wokół jej szyi i trzymał m mocno, aż zaczęła tracić p przytomno ość. Dopływ w krwi zacczął słabnąąć pod jego o precyzyjn nym dotykiiem, ale czuł, żee jej ciało m mocno pro otestuje, co o przejawiaało się w ttrzepotaniu u pulsu. Czzucie jej było miłe, ładnie pachniała. Ciało Dim mitriego od dpowiedziaało na te bo odźce. P Przytrzym mał ją mocn niej, a kiedy y ześlizgnęęła się mussiała poczu uć twardniiejącego fiuta. W Walczyła słabo w jego o ramionacch, ale w ko ońcu uległła i zwiotczzała. Zabraał rękę z ust i prrzerzucił jąą przez ram mię. Jej gło owa opadłaa do tyłu, o odsłaniając białą, eleegancką szyję. G Gruby, czarrny kucyk opadł i zaw wisł, kołyssząc się delikatnie, gd dy szedł. C Chciałby zobaczyć jej oczy y, zanim jąą powalił, ale byłoby y to zbyt ryzykowne r e. Obserwo ował jej twarz przez p dłużższą chwillę i poczułł się złapaany w coś większego o niż on sam, s ale strącił myśl jak kolejny przeejaw szaleństwa. O Oparł się pokusie, by b natychm miast ją zaaatakowaćć i wypieprzyć w strrzępach odzieży y. Dimitri wytężył profesjonal p lną kontro olę, która pozwoliła p mu przetrwać w świeciee przestępczym tak d długo. Ułożył ją wyżżej w ramio onach, zdzziwił się, jaak mała się teraaz wydawaała. Była niie większa niż dzieck ko, ale jej cciało zdecyydowanie n należało do kobiety, bardzzo pięknej kobiety. Zabrał ją do o pokoju, b by związać i przesłucchać, ale połowaa jego mó ózgu była zajęta przzez ukrytąą myśl, ob braz jej beezradnego ciała z rozstaw wionymi nogami, gottowego, by y je wykorzzystał.

Tłumacze enie: adulka1996

46   

 

CandyJourney  

Rozdział szósty Columbia Sen nie przyszedł tak łatwo, jak Columbia przewidywała. W kuchni było gorąco i głośno; ludzie przychodzili i odchodzili przez cały czas, kiedy tam była. Ten cały personel dla jednego, bogatego kutasa, nie mieścił jej się w głowie. Za każdym razem, gdy pomyślała, że zaśnie, ktoś coś upuszczał lub krzyczał na kogoś innego. Najgorsza była ochrona, która wędrowała co jakiś czas i podrywała dziewczyny w kuchni. Columbia w końcu naciągnęła na głowę kaptur i zmusiła się, by zamknąć oczy. Zapadała w sen i budziła się. Marco dotrzymał słowa, podróżowała z dala od głównego ruchu w kuchni, o ile jej wiadomo. Muzyka i ciągłe gadanie kucharza rozbrzmiewało tak głośno, że czuła się bezpiecznie zasypiając, bez obawy przed złapaniem. Po kilku godzinach długiego dnia, drzwi wózka zostały otwarte. Uśmiechnięta, młoda, indyjska dziewczyna pojawiła się na widoku. –.Hej, potrzebujesz się trochę rozprostować? – spytała ostrym, brytyjskim akcentem. –.Tak. Skąd wiesz, że tutaj jestem? – powiedziała Columbia, gdy wysiadała. Przeciągnęła się i spojrzała na dziewczynę, a potem rozejrzała się po pomieszczeniu. W tym momencie nie było tu nikogo z personelu. –.Marco mi powiedział – uśmiechnęła się i odeszła. – Chodź za mną, jeśli chcesz do toalety. Ich przerwa trwa tylko około dziesięciu minut. Columbia pobiegła za nią, musiała, rozpaczliwie. Dziewczyna okazała się niedoinformowana, ale wydawała się zainteresowana planem, albo Marco, więc była pomocna.

47   

 

CandyJourney  

Pięć minut później, dziewczyna ponownie zamykała ją w wózku. Columbia miała mały atak paniki, gdy drzwi zamknęły się po raz kolejny, ale szybko zapadła w sen bez snów. Następnym razem, po tym jak dziewczyna ją wypuściła; zatrzymała się nim ponownie zablokowała drzwi: – To ostatni raz, za godzinę zamykamy kuchnię i zostaniesz sama. Właśnie wtedy się wymkniesz, upewnię się tylko, by zostawić otwarte drzwi między nami a resztą mieszkania. Okej? Columbia pokiwała głową i powiedziała: – Dzięki za wszystko, życz mi powodzenia. –.Powodzenia – odpowiedziała dziewczyna i kliknięciem zamknęła drzwiczki. Ostatnia godzina wlekła się w żółwim tempie, mięśnie Columbi bolały, a plecy były nienaturalnie wygięte. Spociła się, czuła kroplę podróżującą w dół krzywizny piersi, pod warstwę odzieży. Nie było sposobu, aby mogła się podrapać, więc skupiła się na innych rzeczach. Na przykład na Stuarcie. Jak mógł postąpić w ten sposób? Jak ona mogła postąpić w ten sposób? Nie była pewna, co się właściwie stało. Pocałował ją, dotknął, a potem przesunął dłońmi po zniekształconej skórze i cofnął się z przerażeniem. Była dziwaczką; odkrył to i dostrzegł jej braki. Pomyślała o doskonałej Debbie, suka, i poczuła się winna przez pocałowanie Stuarta. Co w nią wstąpiło, coś innego niż te wszystkie wypite piwa, przysięgła dawno temu, że nigdy nie użyje alkoholu jako pretekstu do złego zachowania. Nie jak jej ojciec. –.Nie miał tego na myśli, tatuś za dużo wypił – tak brzmiała mantra matki, gdy dorastała. Problem polegał na tym, że naprawdę miał to na myśli. Lubił to. Po prostu alkohol sprawiał, że czuł się mniej winny. Columbia nigdy nie chciała taka być. Usłyszała uderzenie i zamek został przekręcony. Słuchała, jak cały personel opuszcza pokój, który wreszcie zamilkł. Chciała mieć czas, by uporządkować swoje problemy ze Stuartem. Zdawało się jej, że usłyszała jak Marco wymawia kod, ale nie 48   

 

CandyJourney  

była pewna, więc odczekała dziesięć minut, nim wysunęła nogę za drzwiczki. Zatrzymała się, myśląc, że coś usłyszała. Stwierdziła jednak, że jej się wydawało i ruszyła dalej. Światła w kuchni zostały przyciemnione, ale wciąż widziała, co się dzieje. Podeszła do drzwi zewnętrznych, okazały się zamknięte. Dziwne, zazwyczaj drzwi blokowały się od zewnątrz. Zamki od wewnątrz wydawały jej się niewygodne, dlaczego Jarrod Jacob tak bardzo martwił się o utrzymanie czegoś w zamknięciu? Wróciła do wózka i wpadła na ostrą krawędź niskiej ławki. –.Kurwa – krzyknęła, po czym zamilkła, gdy usłyszała echo w tej cichej przestrzeni. Pochyliła się i potarła goleń w miejscu, w którym się uderzyła. Wstała powoli i pomyślała, że znowu coś usłyszała. Najcichszy szelest tkaniny lub delikatny marsz, ale zanim mogła określić jego pochodzenie, ktoś zacisnął rękę na jej ustach i uchwyt wokół szyi. Spanikowała, zmagając się z uciskiem, ale nie miała szans. Wywnioskowała, że została złapana, jego uścisk był jak z żelaza. W kącikach oczu, za jej zamkniętymi powiekami, zobaczyła jasne plamki. Próbowała złapać oddech, ale jej wysiłki spotkały się ze zdecydowanym oporem ręki, która ją ściskała. Każde zakończenie nerwowe słabło i poczuła się tak, jakby spadała w głęboką przepaść. Spróbowała jeszcze raz, podjęła ostatnią próbę, czując jak jej świadomość odpływa. Mężczyzna ciężko oddychał przy jej uchu, pomyślała, że to z wysiłku, dopóki jej ciało nie ześlizgnęło się, napotykając grubą twardość, ukrytą w spodniach. Próbowała wyjęczeć: – Proszę, nie... Ale żadne słowa nie uwolniły jej szyi z uścisku. Z małym dreszczem i jękiem, straciła kontakt ze światem i wślizgnęła się w ciemności.

        49   

 

CandyJourney  

Rozdział siódmy Dimitri Ostrożnie wziął uspokajający oddech i nogą otworzył drzwi. Była to przestrzeń pozbawiona okien w centrum apartamentu. Pokój został zaprojektowany dla maksymalnej kontroli przy minimalnym wysiłku, więc jedna osoba była w stanie uwięzić chętną ofiarę w mieszkaniu. Architekt uniósł brwi na jego żądanie, a następnie usiadł i porozumiewawczo pokiwał głową. Dimitri odniósł wrażenie, że nie była to najdziwniejsza rzecz, o jaką zwykł być poproszony przez swoich bogatych klientów. Położył dziewczynę na wąskiej, drewnianej platformie na środku pokoju i cofnął się. Naprawdę była wspaniała. Z tego punktu widzenia, na krzywiźnie jej szyi dostrzegł nieprzerwanie bijący puls. Jej piersi były pełne i okrągłe, unosiły się delikatnie, kiedy oddychała. Nogi miała długie, chude i lekko zgięte pod czarnymi spodniami. Jej brzuch był płaski a biodra szerokie, co wywoływało w nim pierwotny instynkt, by nakryć ją jak ogier i pieprzyć, dopóki nie stanie się jego i tylko jego. Potrząsnął głową i spróbował się skoncentrować. Musiało minąć zbyt wiele czasu bez dziwki, to wszystko. Wyciągnął jej ręce nad głowę i użył białych, jedwabnych lin do związania. Zakrył jej oczy, żałując, że ponownie ich nie zobaczy i przeniósł się do stóp. Rozsunął jej nogi i upewnił się, że nie będzie mogła się poruszyć. Zamierzał czekać przy jej boku, dopóki się nie obudzi. Przyciągnął ciężkie, mahoniowe krzesło w pobliże platformy. Fakt, że wiedział z czego zostało wyrzeźbione sprawił, że uśmiechnął się do siebie i rzucił spojrzenie w kierunku dziewczyny. Wyglądała jak delikatny gołąbek, który mógłby zlustrować go od góry do dołu, odnotować wiele drogocennych rzeczy znajdujących się wokół i dostrzec, czego brakuje. Dziewczyny, które posiadały ten rzadki rodzaj urody zawsze potrafiły wywęszyć ulicznego łobuza, którym kiedyś był, bez względu na to, jak luksusowe ubrania nosił lub ile pieniędzy wyrzucił w próbie zamaskowania przeszłości.

50   

 

CandyJourney  

Ostrożnie usiadł, czując skrzypienie drewna pod swoimi mięśniami i obserwował ją. Była ubrana w same czarne ubrania. Czarna bluza z kapturem zapinana na zamek, czarne spodnie do jogi i wysokie, czarne glany. Nic drogiego ani niezwykłego. Poruszył się tak, jakby był zaskoczony myślą, która przyszła mu do głowy. Musiał szukać identyfikacji. Był mężczyzną zaznajomionym z zabijaniem lub pieprzeniem kobiet jak ona. Ten przejściowy stan był nienaturalny, zabić czy wypieprzyć? Nie wiedział. Przebiegł dłońmi wzdłuż jej ciała, przeszukując kieszenie. Uśmiech wykrzywił kąciki jego ust, kiedy przesunął dłonią po jej jędrnych udach. Była taką delikatną istotą. Kto ją przysłał? Była człowiekiem Sergeia czy dostała zlecenie od kogoś, kto dla niego pracował? Nie znalazł broni ani nic, co wskazywałoby na to skąd pochodzi. W kieszeni bluzy miała rozdarty bilet na pociąg, dziesięć dolarów i parę drobnych, paragon za colę i kilka kuponów. Żadnych mandatów. Wziął przedmioty i położył na niskim stoliku obok platformy. Przeszukanie jej nie dało żadnego skutku. Nie wiedział o niej więcej, niż pięć minut temu. Wydała niewielki dźwięk, gardłowy jęk, następnie długie westchnienie. Dimitri pochylił się i obserwował jej twarz; pod opaską zatrzepotała powiekami i znieruchomiała. Czuł jej puls; pulsował pod skórą tak, jak powinien. Zobaczył jasnoczerwone ślady palców znaczące jej szyję. Dokonał tego swoimi rękoma. Jego fiut odpowiedział na myśl o niej, wijącej się pod nim, walczącej, starającej się uciec. Nuda i frustracja robiły z człowiekiem dziwne rzeczy. Lata wcześniej, nigdy nie przypuszczał, że mógłby dusić tak piękną kobietę, wbijając się w nią głęboko, ale teraz został prawie całkowicie pochłonięty przez ten obraz. Wyciągnął rękę i zawinął dłoń wokół jej szyi, przykładając palce do siniaków. Ścisnął i poczuł, że jego ciało reaguje. Jęknęła i poruszyła głową. Odzyskiwała przytomność, więc zdjął rękę i obserwował ją uważnie.

51   

 

CandyJourney  

Poruszyła związanymi rękoma; całe jej ciało wzdrygnęło się delikatnie. Nawet najmniejszy ruch kołysał jej kończynami, testowała węzły. Obudziła się. Nie ruszał się, uspokoił oddech. To była jedyna rzecz do której wciąż dążył, uniknąć wykrycia. Pociągnęła za liny, szarpnęła prawą nogą i odkryła, że coś ją powstrzymuję. Wygięła się i szarpała, przestała i głośno westchnęła. –.Kto tam? – zapytała. Jej głos był niski i gardłowy. Seksowny, zmysłowy. Dimitri natychmiast rozpoznał rodzaj dźwięków, które wydobywały się z jej gardła w akcie przyjemności. Chciał ją doprowadzić do jęku, westchnienia, wykrzyczenia jego imienia i próśb, aby nigdy nie przestawał. Ale wciąż nie wiedział, kim jest, ani czy została wysłana, aby go zabić. Nic nie mówił, nie ruszał się. –.Jest tu ktoś? – zawołała ponownie, tym razem głośniej. – Wiem, że tu jesteś, skurwielu! Kim, do cholery, jesteś? Dlaczego mnie związałeś? – ciągnęła. – Halo! – powiedziała, jej głos przechodził w skomlenie. Dimitri poczuł lekkie ukłucie empatii dla dziewczyny, ale natychmiast ukrył je pod potrzebą dowiedzenia się więcej o jej zamiarach. –.Słuchaj, dupku – powiedziała dziewczyna zdeterminowanym tonem. – Nie wiem, w co pogrywasz, ale ludzie wiedzą, że tu jestem. Przyjdą po mnie. Jej pierś gwałtownie się uniosła, wkradła się panika, kiedy zdała sobie sprawę z zaistniałej sytuacji. Dimitri odczekał jeszcze kilka oddechów i wreszcie do niej podszedł. Usłyszała go i odwróciła twarz w jego stronę. – Kim jesteś? – zapytała, napięcie zabarwiło jej słowa. Pochylił się, wdychając jej zapach wanilii i kwiatów, i powiedział: – Myślę, że właściwszym pytaniem byłoby... kim ty jesteś? Drgnęła na dźwięk jego głosu i bezskutecznie próbowała się odsunąć.

52   

 

CandyJourney  

–.To nie ma znaczenia. Myślę, że pomyliłam miejsca – odpowiedziała, jej głos łamał się od tłumionej histerii. – Nie powinnam tu być. Powoli przechylił głowę na drugą stronę i wyszeptał: – Więc nie zostałaś wysłana, aby mnie zabić? Trudno w to uwierzyć. Ponownie drgnęła i odsunęła się od dźwięku jego głosu. Oddychała szybko, jej skóra była zaczerwieniona, a głos drżał, kiedy powiedziała: – Nie, nawet cię nie znam. Chciałam tylko porozmawiać z Jarrodem Jacob... ale myślę, że się pomyliłam. Tym razem zareagował Dimitri. Wstał i spojrzał na znajdującą się przed nim małą postać. Jarrod Jacob był jego najnowszą tożsamością, bogaty playboy, syn teksańskiego miliardera, właściciel kilku międzynarodowych korporacji. Jarrod Jacob nie istniał, nie poza prywatnymi rachunkami Dimitriego i Internetem. Jarrod istniał tylko na papierze, w celu ochrony Dimitriego przed Sergeiem, zapewniając jednocześnie przykrywkę dla prowadzonego legalnie przedsiębiorstwa. –..Czego chcesz od pana Jacobsa? – zapytał, górując nad nią. Wyciągnęła szyję, próbując odnaleźć lokalizację jego głosu. –.Ja, hm... Jestem tu w imieniu Mount Pleasant Community Protection League. Protestujemy przeciw zabudowaniu zakątka Main and Twelfth – powiedziała, jej głos był cichy w dużym pokoju. Odzyskała pewność siebie, gdy recytowała zapewne wcześniej przećwiczoną mowę. Zakołysał się na piętach i roześmiał. –.O to chodzi? To jedyny powód, dla którego tu jesteś? – zapytał. –.Po co innego miałabym tu być? – zapytała, jej głos ponownie zadrżał i stracił pewność siebie. –.Nie uważasz, że to dziwne, gdy ktoś wkrada się do prywatnego apartamentu w celu rozwiązania problemu, który mógłby zostać poruszony w ratuszu? – odpowiedział. – Oczywiście, że zastanawiam się, co cię tu sprowadza.

53   

 

CandyJourney  

–.Czekaj, jesteś panem Jacobsem? Powinieneś wiedzieć, że w mieście nigdy nas nie słuchają – powiedziała, próbując usiąść. – Staraliśmy się, ale planujecie zburzyć okolicę, aby postawić cztery wieżowce. Zamierzacie zrujnować miejsca, w których niektórzy z nas mieszkają. –.Więc się przeprowadźcie – powiedział i zastanawiał się, czy to oznacza, że naprawdę była tylko niewinną dziewczyną, której udało się wpaść w gniazdo osy. W tym momencie to nie miało znaczenia; nie wyjdzie z tego bez szwanku. –.To nie takie proste – powiedziała i wykrzywiła wargę w geście drwiny. Tylko uwydatniła swoje pełne usta i Dimitri pochylił się blisko niej, chłonąc widok. – Nie wszyscy z nas są bogaci, to nie tak, że mogę się spakować, przenieść do innego kraju i zacząć nowe życie – ciągnęła. –.Co powiedziałaś? – zapytał, ponownie stając prosto i marszcząc brwi. Musi coś wiedzieć, w innym razie, dlaczego poruszałaby temat jego przylotu z Rosji i zmianę imienia? –.Po prostu podkreśliłam, że większość z nas nie jest na tyle bogata, aby przeprowadzać się, kiedy jakiś dupek postanawia zburzyć nasze sąsiedztwo – odpowiedziała. Powoli poruszyła głową, jakby nasłuchując najmniejszego ruchu. Oblizała wargi, proste działanie, ale poruszyło go. Chciał ją wziąć; chciał zobaczyć, jak przyjmuje jego fiuta, jej zaczerwienione policzki, błyszczące z pożądania oczy. Każda komórka jego ciała wibrowała z potrzeby. –.Jeśli

twój

dom

należy

do

strefy

przedsiębiorstwa,

dostaniesz

odszkodowanie. Uczciwą cenę na rynku – powiedział, ponownie się nad nią pochylając, by przyjrzeć się jej wargom, kiedy mówiła. –.Nie będzie żadnego odszkodowania za dwudziestopięcio kondygnacyjny budek, umieszczony po drugiej stronie ulicy – odpowiedziała. – To mój rodzinny dom, dorastałam w nim. Nie zrozumiesz. –.Rozumiem więcej niż myślisz – powiedział i pomyślał o własnym domu z dzieciństwa. Czterokondygnacyjnym budynku za Moskwą, dawno zburzonym, by 54   

 

CandyJourney  

zrobić miejsce dla nowego zagospodarowania. W dziwny sposób rozumiał jej emocjonalne przywiązanie, mimo że nie miał już rodzinnego domu od wielu lat. –.Skąd jesteś? – zapytała, jej głos był ostry w ciszy pokoju. –.Co masz na myśli? – odpowiedział. – Jestem stąd. –.Brzmisz na Rosjanina – stwierdziła. Dimitri został zaskoczony po raz drugi tej nocy. Był trenowany przez najlepszych ekspertów wokalnych w Moskwie lata temu, by stracić akcent. Wiedział, że nie był idealny, ale przypuszczał, że od czasu gdy tu mieszka jest niemal niewykrywalny. Jak to rozpoznała? –.Tak – powiedział, starając się przeciągnąć samogłoski, zachowując przy tym swój głos. Co powinien z nią zrobić? Nawet jeśli nie została wysłana, by go zabić, nie mógł pozwoli jej wrócić do swojej grupy i opowiedzieć wszystkim, że Jarrod Jacobs był Rosjaninem. Rzecz w tym, że nie do końca wierzył w jej historię; nie mógł w nią uwierzyć. Jeśli to zrobi, będzie torturował i zabije potencjalnie niewinną dziewczynę. Mimo że w Solntsevskaya Bratva kobiety były traktowane przedmiotowo, mordował tylko te, które zasłużyły. Będąc szczerym, zabijał mężczyzn i kobiety z innego powodu. Była różnica między traktowaniem mężczyzn nożem, a duszeniem kobiet gołymi rękoma. Całkowicie szczerze, musiał przyznać, że w trzymaniu kobiecego gardła w ręku i odbieraniu życia z jej ciała, był dreszczyk emocji. Ale zabicie dziewczyny, której jedynym przestępstwem było pojawienie się w niewłaściwym mieszkaniu, w złym czasie? Nawet jeśli nie mógł się przekonać do tej myśli. Będzie musiał ją przesłuchać, aby zyskać pewność, że jest tym za kogo się podawała, nie mógł odebrać jej życia dopóki nie dotrze do tego punktu. Gdy stał nad nią, zastanawiając się czy ją oszczędzić, westchnęła i zapytała: – Panie Jacob? Nadal pan tu jest? 55   

 

CandyJourney  

–.Tak – odpowiedział. –.Naprawdę nie jesteś stąd, prawda? –.Nie, nie jestem. –.Nie zamierzasz mnie wypuścić, czyż nie? – ciągnęła. Jej głos drżał od tłumionych emocji. –.Nie, nie mogę – odpowiedział i odwrócił się, by opuścić pokój. Usłyszał cichy dźwięk, echo szlochu, i zawrócił. Odwróciła twarz, ale drżenie kończyn zdradzało jej emocje. Starała się nie płakać. Dimitri nie chciał pozwolić, aby łzy wpłynęły na decyzję odnośnie jej losu, gardził kobietami, które płakały, więc po prostu wyszedł z pokoju i zamknął drzwi. Za drzwiami ponownie się odwrócił i oparł czoło o rzeźbione drewno. Usłyszał szloch po drugiej stronie i poczuł, jak jego klatka piersiowa zaciska się w odpowiedzi. Głęboko w sobie reagował na tę dziewczynę na poziomie, którego nie rozpoznawał, a to sprawiało, że czuł się chwiejnie i poza kontrolą. Nie był w stanie przetworzyć swojego zakłopotania, wyprostował plecy i szybko przeszedł do biura, by sprawdzić dodatkowe informacje na temat wysłanych przez portiera planów podróży. Gdyby tylko jego przyjaciel był tutaj, nie byłoby problemu. Niewola zmieniła umysł Dimitriego w papkę i stracił posiadaną dawniej umiejętność, zdolność dostrzegania niebezpieczeństwa i stanowczości wykonywania tego, co trzeba było zrobić bez wahania.

          56   

 

CandyJourney  

Rozdział ósmy Columbia Jej gardło bolało, a ramiona były zdrętwiałe. To pierwsze myśli, jakie przyszły Columbi do głowy, kiedy odzyskała przytomność. Ostatnią rzeczą, jaką pamiętała było obściskiwanie się ze Stuartem w jego samochodzie, więc dlaczego wszystko ją bolało? Czyżby Debbie przyłapała ich i wyciągnęła z ciężarówki, by skopać tyłki? Wspomnienia powoli zaczęły do niej wracać. Głupi plan konfrontacji z Jarrodem Jacobs, głupia potrzeba zaimponowania Stuartowi, Stuart dotykający jej ramienia, ucieczka... została zaatakowana od tyłu w kuchni, w apartamentowcu wartym miliardy dolarów, do którego się wkradła. Otworzyła oczy, ale dojrzała tylko maleńki skrawek słabego światła. Miała zawiązane oczy i była skrępowana. Poczuła przypływ paniki, przechodzący przez jej ciało, ale opanowała chęć wykręcenia się i krzyku przeciwko niewoli. Przetestowała więzy, wyciągnęła przed siebie skrępowane nadgarstki i odkryła, że jej stopy również zostały związane. Nasłuchiwała; pomyślała, że została sama, ale gdzie? Jak to się stało, że po opuszczeniu kuchni znalazła się w tym miejscu? Nagle przyszło jej do głowy, że tak naprawdę nikogo nie obchodzi, czy zniknęła. Ta myśl sprawiła, że napięła się a umysł przebiegł przez wszystkie możliwe sposoby śmierci. Nad głową usłyszała bardzo cichy ruch. Lata czekania w ciemności na ojca wyczuliły jej słuch. Bez względu na to, jak bardzo starał się być cicho, Columbia zawsze wiedziała, że nadchodzi. Nie miało to jednak znaczenia, nie ważne jak bardzo walczyła, on zawsze znalazł sposób. Krzyknęła i usłyszała echo. Wskazywało na to, że znajduję się w dużej przestrzeni. Brawura wyciągnęła z niej co najlepsze i zagroziła swojemu porywaczowi informacją, iż ludzie wiedzieli, że tu jest. Nie musiał wiedzieć, że Stuart prawdopodobnie nie chce mieć z nią nic wspólnego, a rodzice pierdolili jej nieobecność, chyba że trzeba było coś ugotować. Jej siostra zauważy, ale była bezsilna, nic nie mogła zrobić, poza tym nie miała pojęcia, gdzie Columbia przebywała. 57   

 

CandyJourney  

Marco mógłby chcieć odzyskać telefon. To było koło ratunkowe, którego mogła się uczepić. Będzie chciał wiedzieć, co się z nią stało. Telefon! Poruszyła się i poczuła, że nadal jest schowany w miseczce stanika, ciepły przy lewej piersi. Nie przeszukał jej, a nawet jeśli, telefon pozostał nieodkryty. Bez torebki, nie mógł znaleźć wiele. Zawołała porywacza, a on odpowiedział. Jego głos był głęboki i niski, nieco chrapliwy, zawierający odrobinę mroku. Jeśli stałoby się to w innym miejscu, o innym czasie, mogłaby posłuchać jak sprzedaje jej luksusowy samochód lub drogą markę wody kolońskiej. Tak było, jego głos wysyłał wstrząsy adrenaliny przepływające przez jej ciało, brzmiał na drapieżnika. Ich rozmowa była krótka; mówił lakonicznie i oskarżył ją o próbę zabójstwa. Świadomość zalała ją, kiedy słuchała, jak się wypowiadał. Wraz z oskarżeniami, głos nie pasował do delikatnego brzmienia Teksańczyka, z którym miała się skonfrontować. Podejrzewała, że może należeć do rosyjskiej mafii lub jakiegoś zbrodniarza z Europy Wschodniej, ale nie miała pojęcia, kim jest. Mógł zamordować Jarroda Jacobs i przejąć jego mieszkanie. Nikt kogo znała, nigdy nie spotkał samotnego, amerykańskiego miliardera, więc kradzież jego tożsamości byłaby dość łatwa. Usłyszała, że wyszedł i spróbowała powstrzymać łzy. Rzadko płakała, w domu to zawsze prowadziło do gorszych rzeczy, ale powaga zaistniałej sytuacji nie mogła zostać zignorowana. Przez chwilę miała wrażenie, że przysłuchuje się jej szlochom, ale wtedy drzwi się zamknęły i została sama. W końcu pozwoliła łzom popłynąć, bolały ją ramiona, nogi złapały skurcze, a twarz buchała gorącem i swędziała od wilgoci. W tym momencie, nie widziała wyjścia z zaistniałej sytuacji. Możliwości przepływały przez jej umysł; morderstwo i porzucenie, sprzedaż do niewoli... ale z jej ciałem, mogłaby nie być atrakcyjnym towarem. Teraz, śmierć byłaby lepszym rozwiązaniem. Zmusiła się, by się uspokoić, wzięła kilka głębokich oddechów i skoncentrowała się na planie ucieczki. Będzie musiała poczekać i znaleźć słaby

58   

 

CandyJourney  

punkt. Położyła się i pozwoliła ciału na relaks. Musiała zachować zdrowy rozsądek, jeśli miała zamiar wyjść z tego żywa.



59   

 

CaandyJourn ney  

Rozdział dziewiąty Dimitri D Dimitri usi iadł na brzzegu skurzzanego foteela w centrrum sypialni. Ręce ułłożył na kolanacch, by pow wstrzymaćć je przed d drżeniem m. Był kłęb bkiem nerrwów. Niee mogła zostać ttam długo,, ale był w pełni świaadom, że nie był w sttanie jej wyykończyć. W Wiedział, mienił. Beez ciągłej stycznoścci z zagrożeniem i i przez że się zm ukrywaanie się, jeggo umiejęttności poszzły w zapo omnienie. N Nie zdawałł sobie sprawy jak bardzo o, dopóki nie nastała obeccna sytuaacja. Trzy lata tem mu, udusiłby ją własno oręcznie, zanim z miałaby szanssę wziąć oddech. o Uznałby ją za zagrożżenie w momen ncie, kiedy y naruszyłaa jego przzestrzeń. Mógłby M pozzbyć się jeej ciała z chłodną c skuteczznością i nigdy więęcej o tym m nie myślleć. Ale teeraz, kiedyy marnow wał czas boksująąc w worek i marzącc o zabójstw wie Sergeiaa, zatracił m morderczee instynkty y. K Kiedyś by ył zimnokrrwistym mężczyzną m ą. Nie piep przonym zwierzęcieem, jak podwłaadni Sergeeia z Bratva, którzy ggwałcili, po o czym rozzcinali brzzuch, podczas gdy ich nassienie wyleewało się zz ofiary. Zaawsze spok kojnie wyk konywał sw woją pracęę, kiedy dochod dziło do zaabójstwa. G Gdy dusił k kobiety, mó ógł poczućć mały dresszczyk emocji, ale samo zabijanie w wykonywał profesjonalnie i skutecznie. J Jednak nie e tym razem m, dlaczego o? W Wstał i ru uszył do ok kna, przech hadzając się s tam i z z powrotem m, spogląd dając na niczym m nie przesłonięty, waarty milion ny, widok. Niemniej jjednak czu uł się jak w w klatce. Żałowaał, że nie było b tu jeggo przyjaciela. Ponow wnie spojrzał na teleefon, nadall nic od portierra. Miał nadzieję na o ostatnią deeskę ratun nku ze świaata zewnęttrznego, od drobinę otuchy,, że nie byłł odosobniiony. Miał n nadzieję zaapytać przyjaciela o zzdanie. W Wiedział, ż że portier p powie, by jją zabić, by ył tego pew wien. D Dlaczego w więc obcho odziło go jej j życie? Musiał M przzyznać, że była kusząca, ale sypiał z kobietam mi o wielee piękniejszymi. Jak k zdołała dostać d się pod jego skórę? Nawet nie znał jeej nazwiskaa. Potarł głłowę i wsttrząsnął raamionami, próbując u uwolnić napięciie i zakłopo otanie. 60   

 

CandyJourney  

Podobnie jak w chwili, gdy lampa Tiffanyꞌego balansowała na krawędzi stołu, między doskonałością a zniszczeniem, Dimitri wiedział, że prowadzi ten sam rodzaj umowy z dziewczyną w pokoju. Zaistniała sytuacja groziła niebezpieczeństwem, nie posiadał dodatkowego czasu, ale rozkoszował się chwilą i czerpał z niej przyjemność, dopóki mógł. * * * –.Twoje nogi rozwiążę jako pierwsze – oznajmił Dimitri – ale jeśli spróbujesz uciec, zabiję cię. –Masz broń? – zapytała, starając się usiąść tak szybko, jak uwolnił ją z więzów. Panika zabarwiła jej głos i poruszyła się niczym schwytane zwierzę, powoli i ostrożnie. –.Nie potrzebuję broni, by cię zabić, gołąbku – powiedział Dimitri i roześmiał się, był to niski, głęboki dźwięk. – Mogę to zrobić rękoma, jeśli zajdzie taka potrzeba. Ale tak się nie stanie, jeśli będziesz się zachowywała, rozumiesz? Skinęła głową i delikatnie zaskomlała. –.Mów tak lub nie, a dojdziemy do porozumienia – powiedział ponownie. –.Tak, rozumiem – szepnęła. Złapał ją za gardło i ścisnął, zakaszlała i jęknęła z bólu. –.Mówiłem, tak lub nie. Nie ma powodu, aby to komplikować. Rozumiesz? Puścił ją i pozwolił wziąć kilka głębokich oddechów, nim odpowiedziała: – Tak – łamiącym się głosem. Dimitri pochylił się, by rozwiązać jej stopy; natychmiast wyciągnęła je przed siebie i złączyła. Lekko ugięła w kolanach nogi i przechyliła na bok. Dimitri pozwolił powędrować oczom w górę, ciesząc się kątem skręcenia jej ciała. –.Teraz rozwiąże twoje ręce. Nie zdejmę opaski, jasne? – zapytał.

61   

 

CandyJourney  

–.Tak, jas… – odpowiedziała i wzięła gwałtowny oddech. Uświadomiła sobie, że wstrzymuje go w oczekiwaniu na dotyk, przestraszona, że ponownie spróbuje ją udusić. Więc, gdy szybko podszedł do szczytu platformy i doświadczonym ruchem rozwiązał supły, natychmiast odepchnęła się, by usiąść. –.Pozwolę ci rozprostować nogi. Przesuń je w kierunku dźwięku mojego głosu. Rozumiesz? –.Tak – wyszeptała, rozcierając nadgarstki i przesuwając nogi na krawędź. Patrzył, jak krzywi się z bólu, ale pozostał niewzruszony. Więźniowie często przesadzali, by uzyskać empatie. Na Dimitriego to nie działało, nigdy. –.Zabiorę cię do łazienki, na lewo od nas. Dostaniesz pięć minut, aby się odświeżyć. Musisz pozostać w opasce. –.Tak – powiedziała i kiwnęła głową. Ostrożnie zaprowadził ją do łazienki, mijając stojaki, ławki, drobne zabawki Dimitriego. Weszła i zamknęła za sobą drzwi. Nie kłopotał się informacją, aby ich nie blokowała; nie posiadały zamka. Usłyszał, jak szpera przy klamce w poszukiwaniach, przeklęła pod nosem, kiedy odkryła prawdę. Stał, nasłuchując zza drzwi. Po chwili usłyszał, jak mówi do siebie i zrobił mentalny spis przedmiotów, które znalazł przy jej ciele. Telefon komórkowy nie było wśród nich. Zapukał do drzwi i zapytał: – Z kim rozmawiasz? Zamilkła, a następnie odpowiedziała: – Z nikim. –.Słyszałem rozmowę – upierał się. – Nie zmuszaj mnie, abym tam wszedł. Głośno westchnęła, wydmuchując powietrze przez usta. Chciałby to zobaczyć. –.Dobrze, przyłapałeś mnie – powiedziała. – Mówię do siebie. Wiem, że to irytujące przyzwyczajenie, ale nie mogę tego kontrolować. Szczególnie, kiedy jestem zestresowana. Usłyszał oskarżenie w jej głosie, ale podejrzewał, że ukrywała coś więcej. Nie mógł dać się zmanipulować emocjami; nie pozwolił sobie porzucić postawy obronnej 62   

 

CandyJourney  

z powodu jej zdenerwowania. Nie poprosił, by wkroczyła do jego świata. Pchnięciem otworzył drzwi, przyłapując ją na naciąganiu opaski, jeszcze zanim całkowicie je otworzył. –.Powiedziałem, nie zdejmuj jej, rozumiesz? – warknął i pociągnął za oba końce, skutecznie zaciskając opaskę na twarzy. Następnie ją spoliczkował, ostry dźwięk uderzenia skóry o skórę rozbrzmiał w małym pokoju. Cofnęła się; upadłaby na podłogę, ale złapała się blatu. –.Tak – krzyknęła i skuliła się ze strachu, garbiąc się i próbując wpakować coś pod bluzkę. –.Oddaj mi ten pieprzony telefon – poprosił. –.Nie wiem, o czym mówisz – powiedziała i odwróciła się od niego. –.Nie testuj mojej cierpliwości, gołąbku. Nie posiadam jej wiele – powiedział, obracając ją dookoła i policzkując, kładąc nacisk na dwa ostatnie słowa. Jej głowa odskoczyła przy obu uderzeniach, ale pozostała zamrożona w miejscu, drżała. –.Nic nie mam – powtórzyła i skuliła ramiona, spodziewając się ciosów. Sięgnął po nią i chwycił za ręce, szeroko je rozstawił i zacisnął dłoń na jednym nadgarstku. Wykręcił go aż stęknęła z bólu i z brzękiem upuściła telefon na blat. Puścił ją i wziął go, wsuwając do kieszeni na później. –.Możesz się umyć, ale muszę sprawdzić, czy nie masz broni – powiedział i przesunął się, by poprawić rosnącego fiuta. Myśl o sunięciu dłonią wzdłuż jej jędrnego ciała to niemal zbyt wiele do zniesienia. Pragnął wziąć ją, pochylić nad ladą, żeby zobaczyć udręczoną ekstazę w odbiciu lustrzanym, kiedy przeleci ją od tyłu. Ciężko westchnął, położył dłoń na jej ramieniu, po czym przesunął na talię. Elastyczne spodnie wbijały się w jej ciało, wsunął palec do środka i powoli za nie pociągnął. Jej skóra była gorąca, skrzywiła się, kiedy podróżował wzdłuż dolnej części pleców. Gest ten spowodował, że wypchnęła tyłek i natrafiła na jego twardego kutasa. Poczuła go i odsunęła się, przestraszona lub oburzona, nie mógł powiedzieć, nie patrząc jej w oczy. 63   

 

CandyJourney  

Przesunął dłoń na zewnętrzną część ubrania, oklepując w poszukiwaniu ewentualnej broni. Zadrżała mocniej, oddech przeszedł w ciężkie dyszenie. Skończył przebiegając ręką wzdłuż każdej nogi, wracając po wewnętrznej stronie jej ud. Instynktownie poszerzyła rozkrok, aby umożliwić mu przeszukiwanie. Zatrzymał się u szczytu łączenia nóg, jej wilgotne ciepło przemoczyło materiał spodni i poczuł je na swojej ociągającej się dłoni. Odsunął się, usłyszał jej jęk i wydech, gdy wyraźnie się zrelaksowała. –.Chcę, żebyś się rozebrała – powiedział, wstając. –.Dlaczego… – zaczęła protestować, a potem drgnęła i urwała w połowie zdania. –.Chcę zobaczyć, czy niczego nie ukrywasz. W miejscach, których nie mogę zobaczyć przez tkaninę – powiedział. – Ściągniesz ubrania lub je rozerwę. To zależy od ciebie. Podziwiał jej upór, zaciśniętą szczękę, podczas rozważania opcji. Przełknęła, przechyliła głowę i powiedziała: – Podnieca cię to, czyż nie? Jesteś pieprzonym zboczeńcem! – w momencie, kiedy słowa opuściły jej usta, skuliła się ze strachu i przykucnęła, oczekując uderzenia. Dimitri zauważył, jak wzdryga się przed jego dotykiem i roześmiał się. –.Tak, przypuszczam, że jestem – powiedział. – Tylko dlatego, że od dawna nie miałem kobiety. A jeszcze dłużej takiej, której nie musiałem płacić. Wstała ostrożnie, gdy zdała sobie sprawę, że nie zamierza jej uderzyć. To jedna z tych małych sztuczek, których nauczył go Sergei podczas przesłuchiwania więźniów. Trzymaj ich w gotowości, przeplataj przemoc fizyczną z dobrym humorem i zabawnymi opowieściami. Pranie mózgu, jak mawiał jego mentor. –.Dlaczego musisz płacić? – zapytała, zapominając o wcześniejszej lekcji wypowiadania tylko tak lub nie. Mógł pozwolić na to potknięcie; dodać jej odrobinę pewności siebie zanim ponownie ją znokautuje.

64   

 

CandyJourney  

–.Z wielu powodów, zbyt wielu, by cię nimi obarczać – powiedział. – Teraz, wyskakuj z ubrań. Tym razem posłuchała. Zrzuciła buty, rozpięła i rozchyliła bluzę. Pod spodem nosiła prostą koszulkę, czarną z rysunkiem planety i napisem Earth First. –.Resztę planet wypieprzymy później? – powiedział z uśmiechem Dimitri. –.Co? – spytała, wzruszając ramionami i uniosła koszulkę, odsłaniając mlecznobiałą skórę. –.Stary żart; koszulka – powiedział i zauważył blizny. Jej piękny, płaski brzuch zdobiły blizny po nacięciach, małe kreski różowej, pomarszczonej skóry w idealnie wyciętych wzorach. Wyciągnął dłoń i dotknął jednej, cofnęła się i opuścił rękę. –.Kto ci to zrobił? – zapytał. Jego pierś zacisnęła się na myśl okaleczenia tej gładkiej skóry. Zwiesiła głowę i oparła się o blat, następnie umieściła na jego powierzchni ubrania. Wsunęła palce pod gumkę spodni i zaczęła zsuwać je z bioder, gdy zauważył to samo na jej ramionach. Chwycił jedno i przyciągnął do siebie. Przytrzymując, zauważył głębsze szramy po wewnętrznej stronie jej ramienia. Precyzyjne wykonane tortury. Chciał zerwać opaskę z jej oczu i dowiedzieć się źródła pochodzenia tych skaz. –.Pytałem, kto to zrobił? – zażądał ponownie. Odwróciła od niego twarz i kontynuowała ściąganie spodni. Pochyliła się, ześlizgując je z nóg i chwilowo został rozproszony przez jej wypięty, okrągły tyłek. Miała na sobie zwykłe, białe, bawełniane majtki ozdobione małymi, różowymi kwiatkami. Nosiła biały biustonosz, zaskakująco jasny, wyróżniał się na tle różowych blizn rozproszonych po całym ciele. Widział je na udach, łydkach, bokach. Wydało mu się dziwne, że nie miała ich na plecach. Większość przypadków tortur, jakie nadzorował rozpoczynały się biczowaniem pleców. Historia jej ciała zmyliła go. –.Muszę wiedzieć, kto to zrobił – powiedział, jego głos był szorstki z potrzeby.

65   

 

CandyJourney  

Wstała i na szczycie sterty ubrań położyła spodnie. Wzięła głęboki oddech i drżąc, odpowiedziała: – Ja – wyzywająco skrzyżowała ramiona, jakby czekając na jego reakcję. Ponownie po nią sięgnął. Jego spalona skóra z tatuażami Bratva nie wyglądała przy niej tak dziwnie. Przyciągnął do siebie jej twarz, choć nie widział oczu, mógł czytać z reszty jej ciała. Usta wykrzywiła w grymasie wstrętu do siebie. Rozpoznawał tę postawę; od ataku Sergeia wielokrotnie widywał ją w lustrze. Złapał ją za ramiona i spojrzał na nią. Dla niego nadal była piękna, jej niedoskonałości tylko wzmocniły absolutną nieskazitelność twarzy, włosów, budowy ciała. O dziwo, według Dimitriego, blizny podkreślały jej piękno. Obarczony własnymi fizycznymi świadectwami bólu, jej wzorzyste cięcia uznawał za przejaw siły. Pokazywały jej wewnętrzne piękno, pasowały do zewnętrznej doskonałości. Pogładził jej rękę, przesunął palcami w dół, czuł jakby odczytywał ją za pomocą alfabetu Braillaꞌa, jakby dzięki zniszczonej skórze zapoznawał się z historią jej życia. Zatrzymał się, gdy jego ręka dotarła do zgięcia łokcia i przytrzymał tam dłoń. Spojrzał na jej twarz, wyciekające spod opaski łzy i powiedział: – Gołąbku, co my teraz z tobą zrobimy?

          66   

 

CandyJourney  

Rozdział dziesiąty Columbia W chwili, gdy jej porywacz zamknął drzwi, sięgnęła po telefon. Zsunęła opaskę i spróbowała zablokować drzwi. Zdała sobie sprawę, że nie posiadały blokady; wiedziała, że będzie musiała być szybka. Nie mogła sobie przypomnieć żadnych numerów, przeklęła się, bo skoro zapisywała je w telefonie, nie musiała ich znać. Przewijała kontakty w komórce Marco, ale żaden nie wydawał się znajomy. Marco powiedział, że znajdzie tu numer do Stuarta, ale przygasła patrząc na jego nazwisko, zamarła ze strachu przed przyłapaniem. Niechętnie zadzwoniła do domu. Mieli ten sam numer odkąd była dzieckiem, jeszcze zanim nastały czasy telefonów komórkowych. Przypomniała sobie, jak starała się go zapamiętać na zajęcia z bezpieczeństwa, kiedy była w trzeciej klasie. Skąd nauczycielka mogła wiedzieć, że nie musiała chronić się przed światem zewnętrznym, niebezpieczeństwo czyhało na nią w domu. Wystukała numer, czekając z zapartym tchem. Przy piątym dzwonku jej ojciec podniósł słuchawkę. –.Halo? –.Tato? – szepnęła. –.Columbia, gdzie, do cholery, jesteś dziewczyno? Czekałem na ciebie… –.Wiem, przepraszam, ale mam problem. –.Kurwisz się dookoła? Sama sprowadziłaś na siebie kłopoty. –.Potrzebuję pomocy. Możesz zadzwonić do mojego przyjaciela Stuarta i powiedzieć, że zostałam złapana? –.Sama to zrób, ty mała kurwo. Czekałem na ciebie... – odpowiedział i rozłączył się.

67   

 

CandyJourney  

Uniosła telefon, by upewnić się, że rozmowa została zakończona. Porywacz zawołał do niej, odpowiedziała, mając nadzieję, że go uspokoi. Chciała oddzwonić, ale usłyszała poruszenie się klamki. Próbowała ukryć telefon, ale zauważył, jak chowa go pod stanik. Złapał ją i uderzył, nie było to niczym gorszym od tego, co miliony razy doświadczała w domu. Dostrzegła odbicie lustrzane jego twarzy, nim ponownie naciągnęła opaskę. Zobaczyła piękne, niebieskie oczy przystojnego mężczyzny, zauważyła tylko połowę twarzy. Była zaskoczona jego wyglądem, przez sposób w jaki ją traktował, oczekiwała brzydoty. Przypuszczała, że wygląd przestępców nie zawsze odzwierciedla drogę, jaką obrali. Nie wszyscy potworzy ukazywali zło w nich drzemiące na zewnątrz. Niektórzy nosili brzydotę głęboko w środku, w ukryciu przed innymi. To oni byli najbardziej niebezpiecznymi potworami. Zażądał, aby się rozebrała, zamarła. Przez ostatnią dekadę udało jej się uniknąć pokazywania swojej nagości. Zawsze miała zwolnienia z wychowania fizycznego i nigdy nie pływała, nawet podczas najgorętszych dni lata. Została upokorzona, zobaczył rzeczy, których skrycie się wstydziła. Cięła się. To za mało. Niszczyła piękno. Tylko ostrzeżenie ojca, by ukryła straszną obsesję przed ludźmi spoza rodziny, powstrzymało ją od oszpecenia twarzy. Pragnęła się zranić, kiedy była zestresowana, czuła do siebie nienawiść lub budujący się niepokój, to było cholernie dobre uczucie, uwolnienie. Nigdy o tym nie rozmawiała, ale wygooglowała tysiące stron internetowych. W tym momencie nie sądziła, aby mogła coś na to poradzić, wściekłość i poczucie bezradności, które doświadczyła na przestrzeni lat skierowała na siebie. Stało się to prawie artystycznym wyrazem gniewu i nienawiści. Usłyszała, jak żartuje z jej koszulki, ale nie zarejestrowała tego. To na co czekała było nieuniknione, głos pełen obrzydzenia, kiedy ją przesłuchiwał. Początkowo myślał, że została zaatakowana; nawet ten socjopatyczny przestępca nie potrafił pojąć głębi jej zepsucia, szaleństwa. 68   

 

CandyJourney  

To, czego się nie spodziewała to głos pełen dobroci i współczucia. Chciała zobaczyć jego twarz. Chciała zobaczyć jego wspaniałe, niebieskie oczy, kiedy mówił o jej ciele. Usłyszała ciepło w jego słowach, które nie pasowało do mężczyzny, jakim założyła, że jest. Gdy zabrał ją z łazienki i ponownie przywiązał, poczuła, że jego dotyk się zmienił. Obchodził się z nią o wiele łagodnie, ostrożniej, jakby była delikatną pięknością zamiast zrujnowanym, samookaleczającym się wyrzutkiem. Stuart wycofał się z przerażeniem, kiedy poczuł jej rękę, nie mogła sobie wyobrazić, jakby zareagował, gdyby zobaczył resztę ciała. Jej ojciec był zdegustowany i oszołomiony bliznami, mimo że był ich główną przyczyną. Jednak ten mężczyzna wydawał się zafascynowany. Jej pierwsza próba samookaleczenia miała miejsce w piątej klasie. Miała dziesięć lat, była pierwszą dziewczyną, której zaczęły rozwijać się piersi. Uwagę chłopców podsycały wyzywające i bezlitośnie szydzące dziewczyny. W domu nie było nikogo, z kim mogłaby porozmawiać. Eden była brzdącem, a matka nie spędzała z nimi wiele czasu. Znajdowała się w łazience, po wieczornej kąpieli. Ojciec walił w drzwi, podczas gdy się wycierała, krzycząc, ponieważ nigdy nie odmówiła mu wejścia do jakiegokolwiek pomieszczenia w tym cholernym domu. Kiedy nie odpowiedziała, wycofał się, wiedziała, że zrobi wszystko, aby otworzyła drzwi. Maszynka do golenia leżała na brzegu wanny; podniosła ją i pomyślała o podcięciu nadgarstków, zamiast stawienia się przed ojcem. Pomysł, że znalazłby ją martwą, w wannie pełnej różowej wody, przyniósł jej wielką satysfakcję. W zawieszeniu trzymała ją jedynie siostra, ten dom nie był miejscem dla małej dziewczynki, Columbia nie mogła jej opuścić. Zamiast tego, złamała plastikową obudowę i wyjęła żyletkę. Wpatrywała się w doskonałą, nieskazitelnie białą skórę na wewnętrznej części ramienia przez, wydawałoby się, wieczność. Czuła, jakby unosiła się między dwoma światami,

69   

 

CandyJourney  

między dzieciństwem a czymś innym. Nie dorosłością... czyśćcem, być może, wieczność czekania na coś lepszego, ocalenie przed życiem w pułapce. Pierwsze cięcie było bolesne, szok dla dziewczyny, która nauczyła się tłumić tego rodzaju uczucia. To było uzależniające, piękno tryskającej krwi, tworzące się na białym, porcelanowym zlewie czerwone wzory kapiącej cieczy. Było to doświadczenie nie z tego świata, po raz pierwszy od wielu miesięcy poczuła, że posiada kontrolę. Nie potrafiła powstrzymać swojego ciała przed zachodzącymi zmianami, ale nocą mogła zablokować drzwi i rzeźbić w skórze coś pięknego. Po tym wydarzeniu, zaczęła tłumić emocje. To było tak proste, jak popijanie kawy lub zażywanie Tylenolu na ból głowy; uwolnienie od wszystkiego, co jej dolegało. Przez liceum dowiedziała się, jak ukrywać ciało oraz co powiedzieć, aby niedołężny lekarz rodzinny wypisał zwolnienie z wychowania fizycznego. Ojciec przestał komentować, a matka nie zauważyła. Czasami Eden rzuciła kilka okrutnych zdań, ale w końcu straciła zainteresowanie. Nikt nigdy nie dostrzegł w niej piękna, nikt oprócz mężczyzny, który ją porwał. Jego głos zdradzał uczucia i wiedziała, że zrozumiał. Jego wspaniałe, błyszczące, niebieskie oczy zeskanowały nagie ciało, uznał ją za wartościową. Coś zupełnie nieoczekiwanego w miejscu jak to. Nadal była nim przerażona i obawiała się, że ją zamorduje, ale może lepiej byłoby zostać zabitym przez kogoś, kto uważał ją za piękną, niż męczyć się życiem z kimś, kto widział same niedoskonałości. Jedynie zakończyłby rzeczy, nad którymi pracowała od wielu lat, pomógłby jej odejść z tego świata. Nagle idea śmierci nie była już tak przerażająca, teraz Eden jest w stanie o siebie zadbać i nikt nie zobaczy, jak umiera. Nadszedł czas, by odejść i zakończyć własne cierpienia z rąk mężczyzny, który uważał, że jest piękna. Tym razem została przywiązana do krzesła, wyszedł z pokoju. Siedziała w ciszy, próbując pogodzić się z myślą, że umrze. Śmierć przyniesie ulgę jej życiu. Kiedy prowadziła rozważania na ten temat, iskra buntu, która trzymała ją przy życiu przez te wszystkie lata, zamigotała. Podczas, gdy po raz setny wyobrażała 70   

 

CandyJourney  

sobie śmierć z jego rąk, płomień urósł w siłę. Zanim usłyszała, że do niej wrócił, ponownie była gotowa do walki. Mimo, że odkrył piękno w je bliznach, postanowiła zawalczyć o życie. Chciała opuścić to miejsce w jednym kawałku, nie miała zamiaru się poddać.





              71   

 

CandyJourney  

Rozdział jedenasty Dimitri Pozwolił sobie wyjść, spędzić odrobinę czasu z dala od dziewczyny. Dezorientowała go, musiał uporządkować myśli. Od wielkiego odkrycia, że dziewczyna niszczy swoje ciało, musiał się wycofać i dać jej trochę czasu w łazience. Następnie, przywiązał ją do krzesła i zostawił w spokoju. Nie poruszyła się, kiedy wrócił, co było dokładnie tym, czego chciał. Pragnął, aby była zdenerwowana, zmęczona, emocjonalnie wyczerpana i gotowa, aby odpowiedzieć na wszystkie pytania. Wysłał wiadomość do portiera, ale nie mógł w niej wspomnieć o dziewczynie. Ustalili szczegóły jutrzejszego wydarzenia, menu i oczekiwane dostawy. Nie wiedział, co mógłby powiedzieć, był pewien, że portier doradzi, by ją zabić i zapłacić komuś za pozbycie się dowodów. Dimitri nie był przekonany. Nie wiedział, czy byłby w stanie znieść myśl o jej bezwładnym ciele w rękach zwykłego kryminalisty. Kiedy wrócił do pokoju, wyciągnął krzesło i postawił obok miejsca, w którym siedziała. Ustawił się na wprost niej. Wciąż z zawiązanymi oczami, skrępowana węzłami. Jej blada skóra, nawet z bliznami, niemal świeciła w miękkim świetle pokoju. Jej głowa opadła, wyglądała na pokonaną. Dimitri wciąż nic nie mówił, pozwalając, aby się zamartwiała. Kiedy był poza pokojem, przejrzał jej telefon, ale wrócił z niczym, brak jakichkolwiek wskazówek co do jej imienia. Komórka podobno należała do kogoś innego, młodego człowieka z upodobaniem do wysokich blondynek, alkoholu i stosunków oralnych. Wszystkie zostały nagrane kamerą w telefonie. Zastanawiał się, czy go nie ukradła, ale wtedy nie siedziałaby tuż przy nim. Chciał zadzwonić na ostatnio wybrany numer, ale pewna jego część nie chciała ułatwiać sprawy. Ciemna strona mózgu pragnęła zabawki i wyciągania informacji staroświeckim sposobem, poprzez pranie mózgu i tortury. Być może powodem było to, że wciąż klasyfikował ją jako potencjalne zagrożenie, ale po raz kolejny, będąc

72   

 

CandyJourney  

całkowicie szczerym, musiał przyznać, że po prostu chciał zobaczyć ją na kolanach, błagającą o życie i jego fiuta, oba powody były równie ważne. Strzelił palcami i prześledził wzrokiem jej ciało, zatrzymując spojrzenie na dolinie między pełnymi piersiami. Zauważył tam krople potu, świadectwo rozgrzewającego strachu. Wiedział, że istnieje duże prawdopodobieństwo, iż to piękne, ciemnowłose stworzenie nie stanowi zagrożenia. Nie wyglądała na wyszkolonego zabójcę, ale lepiej dmuchać na zimne. W takich sytuacjach, nigdy nie wiadomo. Już raz popełnił błąd, w Wiedniu. Wspaniała blondynka, smukła i elegancka, odbyli krótką rozmowę w Muzeum Historii Naturalnej. Wyjechał do austriackiego miasta, by dokończyć robotę, polowanie na trzech donosicieli, którzy uciekli Sergeiowi w celu złożeniu zeznań moskiewskiej policji. Właśnie pozbył się dwójki, kiedy spotkali się w jego mieszkaniu, pijąc wódkę i grając w szachy. Pozostały donosiciel pracował jako dozorca w muzeum, więc Dimitri zabijał czas, dopóki nie nadeszła pora, by zamordować mężczyznę. Podeszła do niego w zamkniętej przestrzeni wystawy Venus z Willendorfu. Nigdy by nie przypuszczał, że chciała go zabić, wydarzenie to miało miejsce przed wypadkiem, bez wątpienia kobiety uważały go za atrakcyjnego. Niemoralna propozycja nie była niczym niezwykłym. Tego wieczoru planowali wyjść na kolację. Swój cel znalazł w podziemiach, doprowadził go do nieprzytomności i poderżnął gardło nad brzegiem Dunaju. Upadając do wody, ciało wydało nikły dźwięk, cichy plusk i mężczyzna odszedł z tego świata. Dimitri miał czas, aby posprzątać, spotkać się z blondynką, oczarować ją podczas kolacji i zabrać do hotelu. Była zadziorną, małą cipą. Ssała jego fiuta na niskiej kanapie, ale zwalczyła go, kiedy próbował dojść w jej ustach. Ostatecznie, skończył wytryskując na brzuch, wspomagany przez jej ręce, pospieszany gniewnym spojrzeniem. 73   

 

CandyJourney  

Poszedł do łazienki, by się oczyścić. Kiedy wrócił, zaatakowała. Naga, była oszałamiająca. Niesamowita wojowniczka, dała mu niezły wycisk, ale ostatecznie zwyciężył. Skończył łamiąc jej delikatną szyję, mocno zacisnął ręce, kiedy wydawała ostatnie tchnienie. Nigdy nie dowiedział się, kto ją wysłał. Patrząc wstecz, być może Sergei usiłował się go pozbyć już o wiele wcześniej. Zostawił jej ciało w pokoju, zadzwonił po wiedeńskiego informatora, by posprzątał, a następnie wrócił do Moskwy. Nigdy więcej nie popełnił takiego błędu, nie zamierzał teraz tego powtórzyć. –.Więc – zwrócił się do niej, podskoczyła na dźwięk jego głosu. – Podaj mi swoje imię i nazwisko. –.Czy jest to w tym momencie istotne? Dlaczego mnie po prostu, kurwa, nie zabijesz i skończysz z tym? – powiedziała, prostując plecy i testując węzły. –.Tak, jest to istotne, nie zabije cię, dopóki nie dostanę potrzebnych informacji – odpowiedział, utrzymując głos niski i spokojny. –.Więc jeśli nic ci nie powiem, nie będziesz mógł mnie zabić! –powiedziała, wciąż ciągnąc za liny. –.To nie działa w ten sposób, gołąbku – powiedział z ponurą determinacją. – Chciałbym, żeby tak było, ale w rzeczywistości wygląda to inaczej. Muszę wiedzieć jak się nazywasz. Muszę wiedzieć, kto cię przysłał. –.Już mówiłam, jestem tutaj z powodu zburzenia Main and Twelfth – powiedziała. – Zgłosiłam się na ochotnika. To znaczy, grupa mnie zachęciła, ale była to najgłupsza rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam. Nie zasłużyłam, by stracić życie – histeria zaczęła wkradać się w jej słowa, widział jak walczy, próbując utrzymać ją w ryzach. Jej determinacja była godna podziwu. –.Co jeśli powiem, że nie wierzę w twoje słowa? – odpowiedział. – Co jeśli powiem, że myślę, iż zostałaś wysłana, by mnie zabić? –.Powiedziałabym, że jesteś szalony, czy wyglądam jak pieprzony morderca? 74   

 

CandyJourney  

–.Wyglądasz jak zdesperowana kobieta – powiedział. – A to niebezpieczna rzecz. Więc jeszcze raz, pytam ładnie... Jak się nazywasz? –.Pieprz się – powiedziała i splunęła na niego. –.Mówiłem, nie testuj mojej cierpliwości – ostrzegł, pochylił się w jej stronę i uderzył pięścią w brzuch. Powietrze uleciało z jej ciała, wypuściła przytłumiony syk i usiadła, kuląc się, jej usta poruszały się bez słów. Kiedy był pewien, że ponownie jest w stanie mówić, powtórzył pytanie. –.Jak się nazywasz? Uparcie zacisnęła szczękę i wiedział, że nie zamierza odpowiedzieć. Myśl odpychała go i jednocześnie ekscytowała. Odpychała, ponieważ wiedział, co mógł jej zrobić, własnoręcznie rozerwać małe ciało, jeśli sprowadzi go na krawędź, a tego nie chciał. Ekscytowała, ponieważ była to jedna z tych rzeczy, które pompowały jego krew i pobudzały fiuta. Cieszył się tego rodzaju fizycznym wyrazem pożądania, pierwotnym, zwierzęcym popędem. –.Jak się nazywasz? – powtórzył. Jego głos był spokojny, jakby pytał o godzinę, podczas czekania na autobus. Nie odpowiedziała, więc tym razem uderzył ją w szczękę. Głowa odskoczyła do tyłu, a opaska odrobinę się podwinęła, jej oczy były mocno zaciśnięte. Ponownie napłynęły łzy, kiedy pozwoliła głowie opaść. –.Podaj mi swoje imię i nazwisko – poprosił. –.Jestem nikim – odpowiedziała. Jej głos był niski i chrapliwy; krew spieniła się na krawędzi warg. Musiała przygryźć wnętrze ust, kiedy ją uderzył. Dimitri wstał i ustał za nią. Przesunął ją jednym płynnym ruchem, podniósł z krzesła i przeniósł na platformę. Ramiona miała mocno związane i wyciągnięte przed siebie, nogi fachowo skrępowane. Położył ją na boku i chwycił szpicrutę. Był zdecydowany złamać jej ducha i bić, dopóki nie będzie pewny, że nie istniało żadne

75   

 

CandyJourney  

zagrożenie. Musiał wiedzieć, jakie posiada informacje. Czuł, że szaleństwo narasta w nim niczym gula w gardle. Przewrócił ją na plecy i uderzył szpicrutą w blade ciało, czerwony ślad natychmiast wykwitł na oszpeconej bliznami skórze brzucha. Chrząknęła i wzdrygnęła się, ale jej usta pozostały zamknięte. Uznał to za wyzwanie i zaserwował kilka mocnych ciosów. Chciał ją zmusić do reakcji. –.Pieprz się, jesteś pieprzonym zwierzęciem – krzyczała z bólu, w końcu. Furia napłynęła do niego gorącymi falami. Postępowała wbrew jego woli; odmowa rozwścieczyła go i skłoniła do popchnięcia jej dalej, poza granice. –.Kim ty, kurwa, jesteś? – zapytał, gdy ponownie uderzył w jej nagie ciało. Jęknęła, nie odpowiadając. – Wciąż mi się przeciwstawiasz – kontynuował. – Co oznacza, że wszystko się może zdarzyć, gołąbku. Sięgnął po nóż i przeciął liny wiążące nogi. Jego jedynym celem była dziewczyna znajdująca się na wprost, jej oszustwa i uparta odmowa. Wyciągnął jej ręce nad głowę i nożem rozciął stanik. Wsunął ostrze między piersi i szarpnął nim w górę. Biustonosz rozerwał się, odsłaniając jej opływowy kształt i delikatne, różowe sutki. Lekko dyszała, krople potu migotały na skórze. Była piękna, ale uderzyła w czuły punkt Dimitriego, w część, która nie była potworem, jakiś skrawek człowieczeństwa, który przetrwał w jego twardym sercu. Była tragiczna i wspaniała, musiał ją mieć. Zwalczył człowieczeństwo i kontynuował, wkładając nóż w jej majtki. –.Podaj mi swoje imię – powiedział i uniósł ostrze, rozdzierając tkaninę. Ściągnął materiał i rozłożył jej nogi. Była jak złapany jelonek. Dyszała ciężko, biorąc małe, płytkie oddechy, ale wyglądało na to, że straciła zdolność do poruszania się. Przyłożył jej nóż do gardła, miękkim dotykiem kochanka, i powiedział: – Podaj mi swoje imię lub poderżnę ci gardło, podczas pieprzenia. Rozumiesz? Skinęła głową i suchym, łamiącym się głosem wychrypiała: – Tak.

76   

 

CandyJourney  

–.Jak masz na imię? – zapytał ponownie. Nie odpowiedziała, nie ruszyła się. Milczała w przerażeniu; tylko szybkie unoszenie się i opadanie piersi sugerowało, że w jej ciele nadal znajduje się żywa dusza. Dimitri skrępował jej ręce nad głową, ale nogi pozostawił niezwiązane. Przesunął dłonią po jej ciele, blizny sprawiały wrażenie, że dotyka własnej skóry, spalonej. Pragnął tego doskonałego stworzenia, ale potrzebował więcej informacji. Podniósł szpicrutę i przeciągną nią wzdłuż uda. Była zupełnie naga, widok jej ciała rozpalał chęć kontroli. –.Możesz to ułatwić, podając mi swoje imię – powiedział i uderzył szpicrutą w jej nogi. Skrzywiła się, kręcąc głową. Sięgnął w dół, łapiąc za strzępy lin przy kostkach i szerzej rozsunął jej nogi. Wyciągnął palec i przejechał nim wzdłuż brzucha, aż do jej ud. Prześledził blizny, poszukując jej ciepła. Pchnął palec w szczelinę, odnajdując ją mokrą i gorącą. Gotową na niego. Jej włoski były krótkie, przycięte, ale nie całkowicie zgolone. Tak jak lubił. Chciał czuć, że pieprzy kobietę, nie dziewczynkę. Nie rozumiał tej amerykańskiej obsesji. Musiał odkryć jej słabość. Jeśli groźby i maltretowanie nie działały na tę dziewczynę, chciał spróbować innego podejścia. Usłyszał westchnienie, gdy opuszkiem palca pogłaskał jej łechtaczkę, poczuł, że mimowolnie porusza się przy jego ręce. Delikatnie ją potarł i upuścił szpicrutę, drugą ręką sięgnął, by wykręcić jej sutek pomiędzy kciukiem a palcem wskazującym. Ponownie westchnęła i pisnęła, tym razem nie ze strachu, ale przyjemności. Pomyślał, że jeśli jest w stanie się samookaleczać, musi być odporna na ból. Uszczypnął jej twardy sutek i wykręcił, jednocześnie mocniej pocierając łechtaczkę. Jęknęła i szarpnęła się na jego dotyk. Miał rację, lubiła ból wymieszany ze słodką przyjemnością, więc ścisnął mocniej, pocierając łechtaczkę z większą siłą.

77   

 

CandyJourney  

–.Podasz mi w końcu swoje imię? – zapytał kpiącym, zadowolonym z siebie tonem. – Czy planujesz to odpracować? Ponieważ z tego stanowiska, muszę przyznać, że nie mam nic przeciwko – ostatnie słowa podkreślił mocnym potarciem łechtaczki i uszczypnięciem sterczącego sutka. Odpowiedziała krzycząc, jednocześnie wypuszczając miękki jęk. –.Chcesz, żebym przestał? – zapytał, wsuwając kolejny palec między jej miękkie fałdki, głaszcząc nim jej wejście. Była gorąca i śliska, zakołysała biodrami przy jego ręce. Pokręciła głową, dysząc. –.Wiesz, co masz zrobić – powiedział, wsuwając dwa palce w jej napięte ciepło. – Podaj mi swoje imię. –.Col… – jęknęła, przesuwając biodra, aby dać mu pełen dostęp do swojej słodyczy. –.Przepraszam, nie usłyszałem – powiedział, oszołomiony tym, jak szybko przyjęła jego ciało wewnątrz siebie. Zabrał rękę z jej piersi i rozszerzył uda, aby pomieścić swoje utalentowane palce. –.Columbia – krzyknęła, kiedy gwałtownie wsunął w nią palec, kciukiem pocierając wrażliwy guziczek. Triumfalnie warknął, posuwając ją ręką, w krótkich odstępach czasu podszczypując łechtaczkę. Zakołysała biodrami i poczuł, jak jej cipka zaciska się na nim, zbliżając się do orgazmu. Jego fiut boleśnie stwardniał, pragnął znaleźć się wewnątrz niej bardziej niż czegokolwiek, o czym mógł w tym momencie pomyśleć. Z żelazną wolą, zabrał rękę zanim dotarła na szczyt i powiedział: – Teraz dotarliśmy do jakichś konkretów. – Przebiegł opuszkiem palca w górę jej uda, przez brzuch, śledząc blizny wokół pępka i dodał: – Columbia. Zawyła i zaczęła szlochać. Orgazm nie nadszedł a wydała swoje imię, kopnęła go, gdy stanął obok niej. Przytrzymał jej nogi i zachichotał. Lata temu, uświadomił sobie, że nie było nic gorszego, niż odmówienie kobiecie przyjemności. 78   

 

CandyJourney  

–.Jesteś pieprzonym dupkiem – krzyknęła. – Jesteś szalony! Pozwól mi odejść, nikomu nie powiem, co zrobiłeś. –.Co zrobiłem? – zapytał, przytrzymując jej nogi, kiedy się poruszyła, walcząc z nim. – Po prostu pokazałem, co mogę ci podarować. Sprawiłem, że chcesz więcej, taki miałem zamiar – wyciągnął rękę i uwolnił jej ramiona. Chciał zabrać ją do drewnianego krzyża na środku pokoju, aby kontynuować badania nad jej ciałem, więc chwycił nóż i przeciął węzły. Zareagowała natychmiast. –.To szaleństwo, nie mam nic do powiedzenia – krzyknęła i zaczęła z nim walczyć. – Po prostu pozwól mi odejść. Proszę! – zaskoczyła go swoją siłą, podnosząc się. Omal nie uciekła z platformy, zanim pchnął ją do tyłu i uderzył w twarz. Szarpnęła głowę i zaczęła krzyczeć przez szloch: – Pozwól mi odejść! Pozwól mi odejść! – płakała, jej głos potęgował niepokój. –.Przestań! – zażądał, ale zaczęła walczyć mocniej. Chwyciła za jego przedramiona, wbijając paznokcie, kopała go i krzyczała. Łzy wypływały spod opaski, a twarz wykrzywiła się w panicznej próbie ucieczki. Dimitri wiedział, że jej się to nie uda. Ale jeśli jednak zdołałaby uciec, powiadomiłaby władze, jego plan ucieczki zostałby przerwany. Nie mógł pozwolić jej odejść, nie, kiedy dozorca był tak daleko. To tylko kwestia godzin, zanim Królewska Kanadyjska Policja Konna pojawiłaby się u jego drzwi z nakazem rewizji. Nie mógł do tego dopuścić. Nagle przyszło mu do głowy, że to musi się skończyć. Uciekał a ona, nawet jeśli nie była morderczynią, nie należała do jego świata. Nie miał czasu, aby pieprzyć się z kimś tak intrygującym i niepokojącym. Chciał ją uciszyć, zakończyć tę szarpaninę, walkę przeciw niemu. Jego ręka odnalazła delikatną szyję, owinął wokół niej palce, zacieśniając chwyt i obserwował, jak walczy. Czuł się obojętny, jak zazwyczaj, kiedy musiał kogoś zabić. To było słuszne, po tym jak zakończył fantazjować i współczuć, ale mimo wszystko, nie był pewien swoich działań. 79   

 

CandyJourney  

Chciał zdjąć jej opaskę, ale potrzebował do tego obu rąk a wciąż walczył, aby utrzymać ją spokojną. Sięgnęła do jego twarzy i spróbowała wbić w nią paznokcie, kopiąc i gwałtownie wyrywając się z uścisku. Zdała sobie sprawę, że walczyła o życie, nie chciała umrzeć. Otworzyła usta i wypuściła stłumiony dźwięk, suche westchnienie, nic więcej. Dimitri zacisnął chwyt, drugą rękę położył na jej piersi. Wciąż walczyła, ale pod palcami czuł, jak jej puls słabnie. Kopnięcia stały się słabsze, otworzyła usta w desperackiej próbie złapania oddechu. Obserwował ją pod ciężarem swojej ręki i wiedział, że śmierć nadejdzie w zaledwie kilku minutach. W tym momencie był wdzięczny za opaskę, nie sądził, aby mógł znieść jej oskarżycielski wzrok lub zobaczyć tą piękną twarz wykrzywioną z popękanymi naczyniami krwionośnymi, czy wytrzeszczonymi oczami. Jej serce wciąż wściekle waliło. Protest przeciwko decyzji, aby zakończyć życie przestraszonego królika w klatce. Obserwował, jak jej ciało wiotczeje i traci przytomność. Puls zwolnił, twarz się rozluźniła. Jej serce wciąż biło; przez chwilę pomyślał, że słyszy, jak uderza w żebra, co uznał za błaganie, by przestał. Nieostrzeżenie, wróciły żywe wspomnienia, budzące jego człowieczeństwo. Jako dziecko oswajał dzikiego królika, dokarmiał go przez całą zimę. Zbliżała się wiosna, mieli opuścić kamienicę. Trzymał zwierzę na kolanach, głaszcząc miękkie futerko. Jego serce biło dziko, ale pozwolił dbać o siebie, ponieważ nie miał wyboru i nie znał innego sposobu. Pewnego słonecznego dnia, ojciec przyłapał go z królikiem, wyrwał z jego uścisku i złamał kark. Dimitri szlochał nad śmiercią zwierzaka, szlochał, dopóki ojciec nie położył na nim swoich butów i skopał do nieprzytomności. Kiedy się obudził, na kolację zastał gęsty gulasz z mięsa króliczego i suszące się w łazience zwierzęce futro. Dimitri ponownie opłakiwał stratę. Ojciec polecił przyjaciołom młodego Dimitriego, aby wykorzystywali go tego weekendu jak sukę na posyłki. Nigdy nie wybaczył mu łez, powiedział, że jeśli chce płakać jak dziewczyna, będzie tak traktowany. 80   

 

CandyJourney  

Wtedy coś w nim umarło. Ojciec był jego pierwszym zabójstwem, powodem, dla którego uciekł z domu i skończył na ulicy. Dimitri ocucił go z upojenia alkoholowego wystarczająco, by pchnąć w twarz królicze futro i dźgnąć w serce. Stało się to tuż przed jego dwunastymi urodzinami. Rzecz w tym, że śmierć tamtego dnia poruszyła coś w klatce piersiowej Dimitriego. Gdy patrzył na zgarbioną Columbię, piękną, doskonałą Columbię, widział siebie jej oczami. Nie chodziło o blizny, które czyniły go bestią; chodziło o szaleństwo, które było jego stałym towarzyszem. Stało się to tamtego weekendu, kiedy został pozbawiony własnego człowieczeństwa przez pijanych mężczyzn, kiedy płakał i cierpiał, obawiając się o własne życie, słuchając krzyków matki z pokoju obok. Pozwolił szaleństwu urosnąć, podczas gdy człowieczeństwo się kurczyło. Pochłaniające go plany zemsty na Sergeiu całkowicie zmieniły go w wariata, bestię. Rozluźnił uścisk i wyprostował się. Czuł, że jej serce wciąż bije, więc wiedział, że żyje, była po prostu nieprzytomna. Zabrał obie ręce, potrząsając nimi z obrzydzeniem, spojrzał na dłonie. Jedna chwila dzieliła go od zniszczenia pięknej dziewczyny, zakończenia jej życia i wyrzucenia ciała jak śmiecia. Uderzyła go jasna wizja, szarpnięcie w piersi. Zamierzał zabić dziewczynę, która była niewinna. To wykraczało nawet poza kod Bratva, który kiedyś był dla niego niczym religia. Poczuł ucisk w żołądku i zaczął oddalać się od jej bezwładnego ciała. Uderzył o krzesło i upadł na nie, osunął się i przyglądał oznakom jej życia. Pomyślał o osobach, które zamordował na przestrzeni lat. Żadna z nich nie była niewinna, każda... począwszy od jego ojca do ostatnich ludzi, których zabił podczas ataku Sergeia, nawet kobiety... każda zasłużyła. Ale ta dziewczyna, nie. –.Dlaczego przestałeś? – wychrypiała, zaskakując i łamiąc tok jego myślenia. –.Nie mogę ci tego zrobić – powiedział, jego głos był pełen pogardy dla człowieka, jakim się stał. Wypełniony żalem tysiąca czynów, których nie mógł cofnąć. Tysiącem chwil, które dawno minęły, decyzji, aby zabić, okaleczyć i zranić, doprowadzić do szaleństwa. Tym razem nie uległ, pozwolił jej żyć. –.Proszę – błagała jęcząc. – Musisz pozwolić mi odejść. 81   

 

CandyJourney  

–.Nie mogę tego zrobić, mój gołąbku – powiedział z wyrzutami sumienia. Przytłaczająca przejrzystość jego wizji pozostawiła w nim niemal fizyczną pustkę w miejscu, które zajmował jego gniew. Nie zdawał sobie sprawy, jak mroczna stała się część jego natury w ciągu ostatnich dziesięcioleci. Kontynuował: – Nie mogę pozwolić ci odejść, a jednak nie mogę cię zabić. –.Co to znaczy, że nie możesz? – zapytała, jej głos łamał się szlochem. – Dlaczego po prostu nie wstaniesz, otworzysz drzwi i pozwolisz mi iść do domu? – zapytała ponownie. Zrobił krok do tyłu i ponownie dobrze przyjrzał się jej ciału. Była po prostu wspaniała i nie mógł zdobyć się na to, by ją zabić, ale nie mógł pozwolić jej odejść. Być może nie chciał, aby odeszła. Pozwolenie jej na ucieczkę oznaczało, że wyjdzie i będzie żyła swoim życiem, wolna... pieprząc innych, posiadając przyszłość, która go nie obejmuje. Nie był skłonny tego przyznać, ale po prostu nie mógł pozwolić jej odejść. Widział ją jako powód swojej samoświadomości, nie był gotów, aby się wymknęła. Nie chciał ponownie wpaść w tę pułapkę i pomyślał, że ona może być tą, która pomoże mu zachować rozsądek. Pomysł zaczął kiełkować, plan, aby utrzymać ją przy sobie i wciąż zachować panowanie. Będzie jej właścicielem. Mówił spokojnym głosem, tak, aby nie odstraszyć jej swoją decyzją. –.Postanowiłem, że zostaniesz ze mną. Nigdy nie miałem zwierzaka, ale myślę, że zrobię wyjątek dla dziewczyny takiej jak ty. –.O czym ty mówisz? – zapytała. – Chcesz zrobić ze mnie swojego zwierzaka? Pieprzyć mnie? –.To nie jest dokładnie to – powiedział i ustał między nią a stołem. Dopiero dopracowywał warunki tego układu, kiedy mówił: – Musisz zasłużyć na swoje miejsce w domu. Musisz zasłużyć na mojego fiuta. Nie będę cię pieprzył dopóki nie będziesz błagać.

82   

 

CandyJourney  

–.Ale nie będę, nigdy – krzyknęła, próbując podciągnąć się w górę. – Chciałeś mnie zabić, jak mogłabym cię pieprzyć? Jak mogłabym kiedykolwiek cię pragnąć? To się nigdy nie stanie, nigdy. –.Ośmielę się nie zgodzić, gołąbku. Mogłem cię zabić, ale tego nie zrobiłem. Wybrałem utrzymanie cię przy życiu i pozostawienie przy swoim boku – powiedział i przerwał, kiedy pomysł skrystalizował się w jego umyśle. Podjął decyzję; nigdy nie pozwoli jej odejść. Kontynuował: – Kiedy zdasz sobie sprawę, że w każdej chwili mogę cię zabić, a tego nie chcesz, będziesz na kolanach błagając o życie. Po tym, jak skończę z tobą grać, doprowadzać do szaleństwa z pożądania, będziesz błagać, abym cię pieprzył. Na razie zostawię cię w spokoju, abyś przemyślała swoją trudną sytuację – powiedział, zacisnął liny, zostawiając ją na platformie i odwrócił się do wyjścia. – Ale gwarantuje, pewnego dnia będziesz błagać o mojego fiuta.



                83   

 

CandyJourney  

Rozdział dwunasty Columbia Siedziała w ciemności z opaską na oczach, zacisnęła powieki. Łzy nadal płynęły, mimo że próbowała je powstrzymać. Ten brak kontroli był szalony, przetrwała lata nadużyć ojca, dlaczego w obecnej sytuacji stąpała tak niebezpiecznie blisko krawędzi? Miała wrażenie, że stoi na skraju wielkiej emocjonalnej przepaści, nigdy wcześniej tego nie czuła, była jednocześnie przerażona i zafascynowana. Pozbawiona wolności, ostatecznie straciła również kontrolę nad swoimi ściśle strzeżonymi emocjami. Szlochała aż poczuła, że wypłakała wszystko. Poczuła, że osmarkała sobie twarz i spróbowała wytrzeć policzek o ramię. Zaczęła się trząść, mimo że pokój był przyjemnie ciepły. Pomyślała, że to z nerwów, strachu. Myślami wróciła do kursu samoobrony, w którym brała udział uczęszczając do dziesiątej klasy. Był nudny i w większości pokrywał się z wiadomościami, które słyszała miliony razy, wciąż je pamiętała. Kiedy ponownie się tu pojawi, będzie gotowa; powinna spróbować uciec, zanim przejmie nad nią jeszcze większą kontrolę. Spała najlepiej, jak mogła na twardym krześle. Było niewygodne, przeznaczone do ozdoby, nie do siedzenia przez tak długi czas. Jej głowa opadała do przodu i budziła się gwałtownie przez dezorientujące ataki paniki. Jakiś czas później usłyszała, jak otwiera drzwi i wchodzi do pokoju. Podszedł do niej, milcząc. Nie wiedziała, czego się spodziewać, więc nic nie mówiła, czekała aż wykona pierwszy ruch. –.Dlaczego tu jesteś? – zapytał. –.Mówiłam ci – odpowiedziała. –.Przejrzałem telefon – powiedział. – Nie jest twój, prawda? –.Nie, nie jest. 84   

 

CandyJourney  

–.Kogo? Twojego chłopaka? – zapytał. –.Nie, niedawno go poznałam – powiedziała. –.Więc nie obchodzi go, gdzie jesteś, po prostu chce odzyskać telefon – powiedział. – Czy dla mnie pracuje? Zostawię komórkę w kuchni tak, by ją znalazł. Nawet o tobie nie pomyśli, będzie wdzięczny, że odzyskał telefon i zachował pracę. Milczała, wiedziała, że to prawda. Nie obchodziła Marco; nic dla niego nie znaczyła. Dlaczego miałby się zastanawiać, gdzie zniknęła? –.Wezmę twoje milczenie jako potwierdzenie, że nikogo nie obchodzi to, gdzie jesteś – powiedział w końcu. Nie zareagowała, cisza mówiła więcej niż słowa. W tym momencie, nie wiedziała jak odpowiedzieć na żadne pytanie, nie rozumiała dlaczego uważa ją za morderczynię. Nie miało to żadnego znaczenia; musiała go przekonać, aby pozwolił jej odejść. Podała mu swoje nazwisko, jeśli odkryje, że naprawdę jest nikim, nie będzie miał powodu, by ją zabić. Chciała przetrwać, wrócić do domu i zmienić swoje życie. Chciała odejść, zabrać ze sobą Eden. Gdyby musiała, wprowadziłaby się do Nan, ale wiedziała, że czasy, gdy była wykorzystywana przez ojca dobiły kresu. W końcu podszedł do jej krzesła, usiadł po przeciwnej stronie, wiedziała, że to moment, w którym powinna nawiązać z nim kontakt. Zażądał jej imienia, ale nie odpowiedziała, uderzył ją i przestraszył, ale była stanowcza w swoim przekonaniu. Nie złamie się. Nie pozwoli, aby dowiedział się, że była nikim, mógł ją z łatwością zabić i pozbyć się ciała. Nie chciała przyznać, jak mało znaczyła. Gdy podniósł ją z krzesła i uderzył, była przytłoczona jego wielkością, pierwotną siłą zwierzęcia. Drżała, ale przeszedł w tryb ucieczki. Leżała na platformie, poczuła ukąszenie bata na swoim brzuchu, mimo to wciąż nie chciała podać odpowiedzi. Czuła się tak, jakby ponownie była w domu, nadużywana z rąk ojca. Przetrwała ten rodzaj ataku fizycznego setki razy od chwili, gdy pojawił się w ich życiu; wiedziała, jak sobie z tym radzić. Cofnęła się myślami i zamknęła oczy, była w stanie to znieść. 85   

 

CandyJourney  

Wreszcie pomyślała, że jest gotowy pozbawić ją życia, poderżnąć gardło. Zmysły stanęły w ogniu, każde zakończenie nerwowe oczekiwało na ostatnie chwile. Krzyknęła i spróbowała go odepchnąć, walczył przytrzymując ją w dole, dyszała, myślała, że kradnie swoje ostatnie oddechy. Ale porywacz jej nie zabił. Poczuła, jak palcem wodzi po jej skórze, pieszcząc blizny dotykiem kochanka. Jej ciało odpowiedziało drżeniem, czekała, aby dowiedzieć się, do czego zmierzał. Odnalazł jej centrum, łechtaczkę. Nigdy nie była w ten sposób dotykana, świadoma swojego ciała. Oczekiwała śmierci, a w zamian odnalazła przyjemność. Zaczął gładzić jej cipkę, bawiąc się nią, dopóki nie oszalała z pożądania i zaczęła zbliżać się do orgazmu. To byłby jej pierwszy. Pierwszy, podczas którego jej umysł byłby w pełni obecny, świadomy doznań. Jej ciało zdradzało ją już wcześniej, ale umysł zawsze uciekał, dopóki akt się nie skończył. Jednak tym razem była gotowa to poczuć, wybuch każdego zakończenia nerwowego podczas kulminacji doznań. Ale zatrzymał się. Kiedy zbliżała się na szczyt najbardziej intensywnego doświadczenia, skurwiel odsunął się i opuścił jej dyszące ciało. Ponownie uderzyło w nią upokorzenie, znowu się wycofała. Jej umysł był wirem emocji, nie wiedziała czy pragnie umrzeć, czy żyć. Uciec, czy dojść? Gdy poczuła jego dłoń na gardle, walczyła tak mocno, jak tylko mogła, ale gdzieś głęboko w środku, odnalazła spokój w samym środku burzy. Chciała żyć, jej ciało zareagowało, szarpała i kopała go z całej siły, ale jej umysł osiągnął spokój, czas wydawał się stanąć w miejscu. Nie sądziła, że do tego dojdzie. Nie miała na czym oprzeć tego założenia, ale czuła, że pozwoli jej żyć. Więc poddała się, pozwoliła ciału zwiotczeć, napędzana adrenaliną, zemdlała. Kiedy się odsunął, wiedziała, że utrzymał ją przy życiu nie bez powodu. Zażądała informacji – dlaczego, ale od razu nie odpowiedział. 86   

 

CandyJourney  

–.Nie mogę ci tego zrobić – powiedział w końcu, jego głos był spokojny, ale wyczuła drżenie, które zdradziło emocjonalny zamęt. Gdy wyznał, że zatrzyma ją przy życiu, ponieważ nie jest w stanie jej zabić, poczuła niewyobrażalną radość przebiegającą przez ciało. Wiedziała, że to śmieszne, objaw jakiejś choroby psychicznej, ale chciała, aby jej pragnął. Nie wiedziała dlaczego, ale chciała coś dla niego znaczyć, wystarczająco, aby pozwolił jej żyć. Nigdy nie wyobrażała sobie, że oznaczało to, iż nie tylko utrzyma ją przy życiu, ale również zatrzyma. Nigdy więcej nie zobaczy siostry, nigdy nie ucieknie od mężczyzny, który ją zastraszał i fascynował. Oświadczył, że od teraz jest jego własnością, jakby nie było w tym nic niezwykłego. Prawdopodobnie tak było; pewnie nie była jego pierwszym zwierzakiem. Na tę myśl poczuła dziwne ukłucie zazdrości. Jak chora była? Pragnęła być dla niego kimś wyjątkowym? Podszedł do wyjścia, położył ją na platformie, nakrył kocem i ruszył do drzwi. Nie chciała, aby odszedł; potrzebowała, by został. Musiała nawiązać z nim kontakt i dowiedzieć się więcej. Dlaczego ją przyciągał, dlaczego myślała o pozostaniu tu, nawet mimochodem. Dlaczego to rozważała? Co było w tym umięśnionym, dzikim przestępcy, że jej ciało reagowało w ten sposób? Rozpaczliwie pragnęła, aby wrócił. Nie wiedziała dlaczego, ale chciała, żeby z nią został. Instynkt, może? Ale dlaczego? Jeśli powinna czegoś od niego chcieć to tego, aby zostawił ją w spokoju. Ale jeśli zostanie sama, nigdy nie ucieknie. Mógł zamknąć ją w pokoju, który prawdopodobnie został zabezpieczony. Poza tym, nawet nie wiedziała, w którym miejscu rozległego apartamentowca się znajduje; był wielopiętrowy. W jaki sposób ponownie dostanie się do kuchni? Znikąd przypomniała sobie radę, którą lata temu usłyszała w jakimś programie o bezpieczeństwie kobiet. Ironia nadal jej nie opuściła, największy potwór, przed jakim musiała się chronić był właścicielem domu, w którym mieszkała. Przypomniała sobie pewną wskazówkę, jak postępować w przypadku porwania. Przypuszczając, tym właśnie była. Porwaną. 87   

 

CandyJourney  

Ekspert ostrzegał, dehumanizacja jest ofiarą. Jeśli porywacz nie widzi cię jako człowieka, zabicie przychodzi łatwiej. Columbia postanowiła upewnić się, że pozbyć się jej było cholernie trudno. Znał jej imię, zdecydował, że pozwoli jej żyć, więc musi współdziałać z nim w każdy możliwy sposób. Na pewnym poziomie chciała się z nim połączyć, potwierdzić, że jest człowiekiem. –.Czekaj – powiedziała, gdy wychodził z pokoju. Nawet z kocem, platforma była tak twarda, że nie mogła zasnąć. Była zbyt napięta, uwięziona we własnym ciele, by odpocząć. Słyszała, jak kroki zwalniają. – Proszę – ciągnęła. – Nie idź. Nie zostawiaj mnie tu. Chcę ci coś powiedzieć. Zatrzymał się, niemal słyszał trybiki obracające się w jego głowie. –.Słucham – odpowiedział w końcu. Jej serce napełniło się szczęściem, co w obecnej sytuacji było po prostu śmieszne. Czy to możliwe, że zaczynała podkochiwać się w mężczyźnie, który trzymał ją w niewoli? Śmieszne, ale poza chęcią ocalenia swojego życia, pragnęła dowiedzieć się o nim więcej. Człowieku o wspaniałych, niebieskich oczach, poza tą informacją, nic o nim nie wiedziała, nawet nie znała jego imienia. –.Proszę, usiądź przy mnie – powiedziała i wyciągnęła w jego kierunku rękę. Zawahał się; mogła stwierdzić po ciszy panującej w pokoju. W końcu usłyszała kroki, wracał do niej. Przeciągnął ciężkie krzesło po gładkiej podłodze i usiadł niedaleko miejsca, w którym znajdowała się jej głowa. –.Co chcesz mi powiedzieć? – zapytał. – Jesteś gotowa błagać o mojego fiuta? Zaśmiała się, pojedynczy, przerywany dźwięk w otwartej przestrzeni. –.Nie pomyślałam, że jest to rozwiązaniem. Po prostu chcę ci opowiedzieć historię. –.Historię? – zapytał. – Dlaczego mam tracić czas na historię? –.To może pomóc ci w podjęciu decyzji – odparła, wyciągając do niego rękę. 88   

 

CandyJourney  

Ponownie się zawahał; mogła to poczuć tak samo, jak bicie swojego serca. Trzy uderzenia i wreszcie chwycił ją za rękę. Jego skóra była szorstka i ciepła, dłoń ogromna i niejasno pocieszająca. Należała do przestępcy, najprawdopodobniej również mordercy, ale przy odpowiedniej kombinacji wszechświata, mogła być dłonią kochanka. –.Opowiedz swoją historię, gołąbku – powiedział i podał jej rękę, delikatnie oddając uścisk, jakby bał się, że może ją złamać. To było najdziwniejsze uczucie; ręka, która niemal odebrała ostatnie tchnienie z jej ciała, teraz wahała się przy prostym dotyku. Jej porywacz był skomplikowanym człowiekiem, być może tak skomplikowanym, jak Columbia. Usiadła i poczuła się jak w domu, dziwne. –.Dawno temu, żyła sobie piękna księżniczka – zaczęła. –.Czekaj, opowiadasz mi pieprzoną bajkę? – zapytał. – Nie mam na to czasu. –.Proszę, po prostu posłuchaj. Nie ma powodu, abyś był tak niegrzeczny – skarciła delikatnie, starając się nie przekroczyć granicy. – Myślę, że to ważne, abyś to usłyszał – chciała opowiedzieć swoją historię, zanim podejmie decyzję, by zatrzymać ją na zawsze. Chciała, żeby zrozumiał, co kryje się za jej bliznami. –.Dobrze – powiedział, sadowiąc się na krześle, wciąż trzymał ją za rękę. Usłyszała skrzypnięcie siedzenia i wiedziała, że jeśli kiedykolwiek zdobędzie serce takiego mężczyzny, nigdy więcej nie będzie się bała. Rzeczy, które nocą przyprawiały ją o gęsią skórkę, przestraszą się cienia mordercy. –.Dobrze, zacznę jeszcze raz – powiedziała i po raz kolejny rozpoczęła historię. – Dawno temu, żyła sobie piękna księżniczka. Poznała przystojnego księcia, zakochała się. Mieli śliczną córkę, to był dobry czas dla królestwa – czuła, że się niecierpliwił, wiedziała, że musi skrócić opowieść. –.Pewnego dnia zdarzyło się coś okropnego. Przystojny książę zmarł i zostawił księżniczkę wraz z córką. Spotkały je straszne rzeczy, aż pewnego dnia, nie miały gdzie mieszkać. Musiały znaleźć inne królestwo, w dalekim kraju. Księżniczka spakowała córkę i przeniosła do miasta. Początkowo córka była przerażona, 89   

 

CandyJourney  

ponieważ księżniczka musiała pozostawić ją na czas, kiedy pracowała. Po chwili jednak, córka stała się odważna i szczęśliwie żyła na własną rękę. Odchrząknął i przesunął się na krześle. Columbia była zadowolona, że nie zabrał ręki. Kochała uczucie trzymania jego dłoni, nie zdawała sobie sprawy, jak bardzo brakowało jej tego prostego dotyku. Przysięgła sobie, że jeśli wyjdzie z tego cało, będzie częściej przytulała Eden... jeśli tylko utwierdzi się w przekonaniu, że zasługiwała na kontakt fizyczny. –.Pewnego dnia, księżniczka wróciła do domu i poprosiła córkę, aby zaniosła babci kilka smakołyków. Córka była bardzo młoda, ale odważna, nie obawiała się tego zadania. Po drodze odnalazł ją wielki, zły Wilk; poszedł za nią. Nie chciał zostawić w spokoju i poprosił, aby opowiedziała mu o babci, gdzie mieszka. –.Myślę, że słyszałem już tę opowieść – przerwał nagle. – W moim kraju nazywamy to... Cóż, coś o małej dziewczynce, ubranej w czerwoną pelerynę. –.To nie jest ta sama historia – odpowiedziała, ucinając jego wypowiedź, kontynuowała. – Wilk poszedł za nią do babci, a potem zabrał do domu. Wszyscy byli zadowoleni, wydawało się, że Wilk będzie dobrym zamiennikiem zmarłego księcia, będzie dbał o księżniczkę i jej córkę. Jedynie córka wiedziała, że to nie był przypadek. Kiedy nocą szła do łóżka, w swoim pokoju spotkała czekającego na nią Wilka. To nie była bajka, w którym przekomarzał się dużymi oczami i wielkimi zębami – powiedziała. – Był cichy i szybki, Wilk wiedział, czego chce, a dziewczynka nie mogła nic zrobić. Słyszała, jak bierze oddech, kupując czas na zebranie myśli. W końcu powiedział: – W moim kraju, istnieje myśliwy, który zabija Wilka i ratuje dziewczynkę. Gdzie on jest w twojej historii? –.W mojej historii nikt jej nie ratuje. Poza tym, czy kiedykolwiek pomyślałeś, że ona nie chce zostać zbawiona? – powiedziała Columbia. – Może sama musi nauczyć się, jak się ratować. –.Nie – powiedział. – Nigdy nie patrzyłem na to w ten sposób. Ale jeśli nie ma w tej historii myśliwego, może jest o dziewczynce, która pragnie zostać pożartą. 90   

 

CandyJourney  

–.Właśnie to zamierzasz zrobić? – krzyknęła, jednocześnie śmiejąc się dźwiękiem z nutą histerii. Starała się wyglądać na odważną, ale jej głos zdradzał strach tak łatwo, jak jej ciało potrzebę przyjemności, dotyku. –.Nie – odpowiedział cicho. Odrzucił jej rękę. – Tak mnie widzisz? W tej historii jestem Wilkiem? –.Jeszcze nie wiem – powiedziała i ponownie zacisnęła powieki. – Czy właśnie tak się widzisz? Mam wrażenie, że tak czujesz. –.Jak? Nie mam zamiaru cię zjeść, gołąbku. Chcę cię przy sobie zatrzymać. Dlaczego miałbym pożreć rzecz, którą planuję posiąść? Jaki był cel tej małej opowieści? –.To jest to, co zrobiłeś? Wydobyłeś reakcję mojego ciała? –odpowiedziała. – To nie jest prawda, moje ciało może tego chce, ale umysł nigdy nie będzie. Chciałam, żebyś o tym wiedział. Myślę, że jesteś wystarczająco szalony, by mnie zniszczyć, stać się Wilkiem. –.To wszystko jest oparte na założeniu, że mnie nie chcesz – powiedział spokojnym głosem. – Myślę, że oboje wiemy, że to nieprawda, jakaś część ciebie pragnie mnie, mojego dotyku. Twoje ciało cię zdradza, umysł za nim podąży. Nauczy się pożądać tego tak samo jak zdradzieckie ciało, obiecuję. Nie jestem Wilkiem, gołąbku, jestem myśliwym, lasem, chatką, jestem wszystkim w tej historii. Stanę się dla ciebie wszystkim i z chęcią oddasz mi każdą część siebie... ciało, umysł i ducha. Zadrżała i wiedziała, że w tym co powiedział była odrobina prawdy. Zasiał ziarno pragnienia jego dotyku, które gdzieś w głębi jej umysłu, rosło. Usłyszała cichy głos, pytający co, gdyby się nie zatrzymał? –.Więc, ostatecznie wybieram, abyś mnie zniszczył, jeśli wszystko czym jestem należy do ciebie. Poczuła, jak palcami dotyka jej twarzy, unosi brodę i odwraca głowę w swoją stronę. Zamrugała pod opaską , próbowała zobaczyć go poprzez promienie świetlne padające na dole. Słyszała cichy szum, jakby zastanawiał się nad jej oskarżeniem. W 91   

 

CandyJourney  

końcu powiedział: – Nie, wcale nie. Obawiam się, że mylnie zinterpretowałaś moje intencje. Teraz należysz do mnie; w końcu odnajdziesz wolność za pośrednictwem własności. Poprzez utratę zdolności do podejmowania własnych decyzji, z wiedzą, że każdy dzień może być twoim ostatnim... całkowicie mi się oddasz, będziesz wolna, by wyzdrowieć i zobaczyć siebie w całości. Mam zamiar wziąć połamane części ciebie i naprawić je. Zrobię to dla ciebie, jeśli mi się oddasz. Nienawidziła tego przyznać, ale w jego oświadczeniu było coś pociągającego. Odkąd mama przeniosła je do ojca, została całkowicie rozbita. Jedyną rzeczą, która trzymała ją przy życiu było pragnienie, aby chronić młodszą siostrę. Eden urodziła się rok po tym, jak ojciec śledził Columbię podczas wędrówki do Nan. Podwiózł ją roboczą ciężarówką pod pozorem ratowania samotnej dziewczynki, chronienia jej. Zaprowadził do mieszkania Nan, wszyscy byli pod wrażeniem jego odważnej interwencji, ryzykował, aby pomóc obcemu dziecku. Skąd mogli wiedzieć, jak czarne było jego serce? Do pokoju Columbi zaczął przychodzić dopiero wtedy, gdy przeprowadziły się do jego domu, a jej mama była ogromna, w ciąży z Eden. To właśnie wtedy zrozumiała, że bajki nie kończą się szczęśliwie. Historia się zatrzymuje, a muzyka rozpoczyna zaraz po najszczęśliwszej części życia bohatera, ponieważ reszta opowiadania zawsze jest tragiczna. Zbawicielem okazuje się Wilk; księżniczka zaczyna być odległa, zrównana z ziemią, przez stałe nadużywanie w domu staje się niczym. Natomiast córka pełni rolę strażnika, co zostało jej narzucone, gdy była zbyt młoda, zbyt zdezorientowana, aby zrozumieć, co to oznacza. Codziennie staje na linii ognia, więc Eden może dorastać ze wszystkim, co Columbia chciała mieć. Columbia zrozumiała naturę tego poświęcenia zbyt późno; teraz stale nosiła je na swoim ciele. Nie sądziła, żeby Eden kiedykolwiek zrozumiała. Więc propozycja jej porywacza była częściowo atrakcyjna, nie musiałaby posuwać się do przodu, jeśli chciałaby się zatrzymać. Czasami czuła się jak rekin, zawsze prący do przodu, dopóki nie umrze w miejscu, w którym mieszka. Słyszała, jak wydaje kolejny cichy hałas, jakby z zapytaniem, czekając na odpowiedź. Jego ręka nadal ją dotykała, ale teraz, dłoń i palce rozłożył na jej szyi, podczas gdy kciuk pieścił linię szczęki. Nieprzerwany, mocny nacisk przypominał, jak gładził jej łechtaczkę, 92   

 

CandyJourney  

zbliżając do orgazmu, niemal wymuszając przyjemność. Przypomniała sobie również, z jaką łatwością się wycofał, jak szybko przeszedł od sprawiania przyjemności do pozbawiania życia. Był niebezpiecznym mężczyzną, nie powinna o tym zapominać, nie ważne, jak w takich momentach wydawał się łagodny. –.Przynajmniej pozwól mi cię zobaczyć – powiedziała po kilku uderzeniach serca. – Muszę wiedzieć, kim jesteś, zanim podejmę decyzję. –.To nie jest konieczne – odpowiedział. – Nie ty decydujesz. –.Może nie chcę zostać – powiedziała. – Może chcę wrócić do domu. –.Powtarzam, to nie jest twój wybór – powiedział. – Mój wygląd nie wpłynie na to, czy zostaniesz. –.Skąd mam wiedzieć, czy kiedykolwiek ci się oddam, jeśli nie mogę zobaczyć jak wyglądasz? – upierała się. – Jak mogłabym to zrobić z kimś, kto wygląda jak Wilk? Potwór w lesie? –.Naprawdę chcesz mnie zobaczyć? – warknął. – Jesteś pewna, że chcesz spojrzeć na bestię? Aby zaspokoić chorą ciekawość? Napełnić swoje serce przerażeniem, usta niewypowiedzianym śmiechem? –.Już cię widziałam – wyznała, powrócił strach. Instynkt zaskoczył, przypomniała sobie, że była w obecności potężnego mężczyzny. –..W lustrze, jak się domyślam – odparł. Słyszała, jak jego gniew zaczyna wrzeć pod powierzchnią. –.Tak – powiedziała. –.Więc zaspokójmy twoją ciekawość – warknął i szybko wstał. Krzesło zachwiało się i z hukiem upadło na podłogę. Pochylił się i przyciągnął ją do siebie. Westchnęła i zwiotczała, jak robiła to wiele razy, kiedy miała do czynienia z ojcem. –.Tego chcesz? – szepnął jej do ucha.

93   

 

CandyJourney  

Skinęła głową, nic nie mówiąc. Nie była w stanie, jej serce waliło w piersi, w uszach słyszała szum krwi. Węzły przy nadgarstkach rozwiązał z ekspercką precyzją, pozwoliła ramionom opaść po bokach. Szarpnął, by wstała, poczuła jak łapie ją za barki i bierze głęboki oddech. Myślała, że usłyszała cichutkie drżenie jego wydechu, kiedy chwycił opaskę. Znów, zawahał się przez chwilę. Nic nie powiedziała, a on nic nie zrobił. Chciała, aby stało się to na jego warunkach, poza tym, adrenalina nie pozwalała jej zareagować. Szarpnął opaskę i spojrzał na nią, wyczekując. Podniosła wzrok, zobaczyła masę mięśni i tatuaży. Piękne, jasne niebieskie oczy i twarz przystojnego mężczyzny. A przynajmniej połowę. Drugą część zdobiły pomarszczone blizny. To nie uszkodziło jego atrakcyjności, oczywiście, nic nie mogło tego zrobić. Pozwoliła oczom ponownie zjechać na dół. Był ubrany w prosty, a jednocześnie elegancki strój. Nie jak gangster, pomyślała, bardziej jak sportowiec, bokser. Nosił czarną koszulkę i luźne dresy. Był boso, miał zaskakująco ładne stopy. Dziwne rzeczy można zauważyć, gdy twoje życie zwisa na krawędzi. Jego ramiona pokrywały wybrzuszone mięśnie, a pod tkaniną spodni zobaczyła grube uda. Naprawdę mógł rozerwać ją gołymi rękoma, jeśli chciał. Oblizała wargi, zdradzając dreszcz emocji, jaki poczuła na myśl o sile, która musi przebiegać przez jego ciało. –.Spójrz na mnie, naprawdę na mnie spójrz – rozkazał, przypatrując się jej, czekając na reakcję. Powoli podniosła głowę i ponownie zajrzała w jego twarz. Oddała niezachwiane spojrzenie i zaoferowała mały, szybki uśmiech. –.Nie jest tak źle – wyszeptała, jej głos był ochrypły ze strachu. – Nie wyglądasz jak potwór, którego sobie wyobrażałam – zmrużył oczy i obserwował jej twarz, jakby szukając oznak kłamstwa lub kpiny.

94   

 

CandyJourney  

–.Kiedyś byłem przystojnym mężczyzną – powiedział, przebiegając ręką po pomarszczonej skórze lewego policzka. Kontynuował i przesunął dłonią po krótkich włosach. Były bardzo ciemne. Uderzający kontrast w stosunku do jasnoniebieskich oczu. –.To jest obszar, w którym się nie zgadzamy – odpowiedziała, utrzymując spojrzenie. – Myślę, że nadal tak jest. –.A więc jesteś bardzo głupią kobietą – powiedział, zaciskając usta w cienką linie. – Albo bardzo dobrym kłamcą. –.Może odrobiną obydwu – odpowiedziała i uśmiechnęła się, zmuszając go do odwzajemnienia.

                  95   

 

CandyJourney  

Rozdział trzynasty Dimitri Chciała ujrzeć jego twarz. Myśl o odsłonięciu się napełniała go obrzydzeniem, ale czuł, że nadszedł czas. Jeśli zamierzał zabrać ją ze sobą do Hong Kongu, w końcu ujrzy jego oblicze. Nagle poczuł się jak nieśmiały nastolatek. Ogarnął go nerwowy niepokój, jak podczas pierwszego razu z dziewczyną. Gdy miał czternaście lat, Sergei wykupił kilka kurw, by go złamały i zrobiły z niego mężczyznę. Nie miał pojęcia, że to nie było pierwsze pieprzenie Dimitriego, ale pierwsze z kobietą. Aby przetrwać, uciekał się do mrocznych rzeczy; rzeczy, które napełniały go wstydem aż do dnia dzisiejszego. Czasami odnosił wrażenie, że nigdy nie pozbędzie się ciemności, która ogarnęła go w tak młodym wieku. Nienawidził, że ta dziewczynka zaniepokoiła go w taki sposób. Naprawdę, jego wygląd nie miał znaczenia; była jego własnością. W niewielkim stopniu pragnął, aby uznała go za atrakcyjnego. Stary Dimitri, który krzywym uśmieszkiem mógł wprawić w zachwyt nawet zakonnicę, nadal potrzebował uznania. To było trudne, przejść od fizycznej doskonałości do czegoś, co zamieszkiwało koszmary. Na jej błagalny głos wycofał się i wysłuchał bajki tylko po to, aby nie przestawała mówić. Odnaleziony mrok, oszałamiająco niskie dźwięki głosu i sposób, w jaki otwierała pełne usta sprawiły, że żałował decyzji zakończenia eksploracji tego idealnego ciała. Powinien wspiąć się na nią i przelecieć, zamiast próbować zabić. Mogłoby to przynieść inne skutki, teraz ona była ostrożna i niepewna, a on niespełniony i nerwowy. Pieprzenie, w tym przypadku, byłoby korzystniejsze niż zabójstwo. W zamian ponownie utkwili w impasie, w ciemnym obszarze między życiem a śmiercią. Historia o Wilku pożerającym małą dziewczynkę sprawiła, że zadławił się ciężarem jej oczekiwań. Czegoś od niego chciała, ale nie wiedział czego. Potrzebował wyjść z pokoju, zanim zrobi coś niebezpiecznego, czuł narastające szaleństwo, musiał uciec od tej delikatnej, małej rzeczy i jej głupich wymagań.

96   

 

CandyJourney  

Ale chciała zobaczyć jego twarz. Więc się zastosował. Zerwał opaskę i czekał. Czekał na jęk przerażenia, obrzydzenie... wszystko, tylko nie to co mu zaoferowała. Zaakceptowała go. W jej oczach dostrzegł, jak niewiele oparzenia znaczyły. Ponieważ sama była pokryta bliznami i musiała mierzyć się z nimi każdego dnia. Dla niej, jego obrażenia mogły wydawać się niczym wielkim. Być może to kwestia perspektywy. Ponownie, przez chwilę, poczuł się jak uczeń modlący się, aby studniówkowa randka nie wyśmiała garnituru i przypiętego do marynarki kwiatka. Głosem pełnym niepokoju i potrzeby akceptacji, powiedział: – Kiedyś byłem przystojnym mężczyzną. Dała mu to. Powiedziała prawidłową rzecz, zareagowała w odpowiedni sposób, i przez moment... jeden moment... pomyślał, że mówi poważnie. Rzeczywistość uderzyła kopniakiem w twarz, kiedy dostrzegł w jej spojrzeniu przerażenie, jego twarz odzwierciedlała to uczucie. Widział swoje odbicie w lustrze jej oczu. Były wspaniałe; jasnozielone z niebieską obwódką. Mlecznobiała skóra i czarne, gęste włosy jedynie podkreślały ich piękno. Wpatrywała się w niego, oceniając i odnajdując braki. Następnie skłamała. Ona, kurwa, śmiała skłamać, mówiąc, że uważa go za atrakcyjnego, jak gdyby był głupim, małym chłopcem wyczekującym pochwały. Wypełniła go furia, zacisnął pięści, przygotowując się do uderzenia. Zauważyła zmianę jego postawy i cofnęła się, pozwalając przerażeniu wydostać się na powierzchnie w jasnych punkcikach błysku oczu. Ponownie zobaczył w nich siebie, górował nad nią, wcale nie lepszy niż Wilk, który nocą zakradał się do jej sypialni. Wiedział, że na pewnym poziomie ten gniew był nielogiczny, ale nie mógł powstrzymać złości. –.Za kogo się uważasz? – ryknął. – Myślisz, że możesz ze mnie kpić? Jak jakaś pozbawiona fiuta dziwka, paradująca z chłopakiem na smyczy, drażniąca go cipką... ty pieprzona kurwo! 97   

 

CandyJourney  

Skuliła się, zaskoczona, chowając się przed nim i krzyknęła: – Nie, o czym ty mówisz? Nie kłamię! Uważam, że jesteś atrakcyjny! Jak możesz tego nie widzieć! –.Myślisz, że zakołyszesz cyckami i sprowadzisz mnie na kolana? – wściekał się. – Jestem Dimitri Sokolov, Enforcer... Bestia. Jakaś głupio uśmiechająca się dziewczynka, ukrywająca się za polityką i ładną twarzą mnie nie zrujnuje. Spuściła wzrok, jej ręce nerwowo drgały. Najwyraźniej nie miała pojęcia, czego się spodziewać, nie wiedziała jak postępować. W tym momencie sam nie wiedział, co go uruchomiło, jak ona to robiła? Sięgnął w dół i złapał garść jej włosów. Westchnęła, próbując utrzymać się w pionie, kiedy ciągnął ją za sobą w kierunku krzyża ustawionego na środku pokoju, drewnianego przyrządu, do którego portier przywiązywał dziwki. Wychłosta ją i da nauczkę, udowodni, że lepiej z niego nie kpić. Szlochała, delikatne kwilenie rozwścieczyło go jeszcze bardziej. –.Nie płacz – powiedział. – To sprawia, że jestem wściekły – złapał ją za ramiona i wyciągnął je ku górze, następnie przywiązał do krzyża. – Nie chcę być zły, więc wyjaśnijmy sobie wszystko, okej? –.Tak – wyszeptała, robiąc wszystko, żeby utrzymać kontakt wzrokowy. Wyglądało, jakby było jej niewygodnie; przenosiła ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Jej ręce były związane tym samym białym, jedwabnym sznurem, którego użył na platformie; idealnie do niej pasował. Podziwiał pragmatyczną estetykę. –.Zrobię z tobą to, na co mam ochotę, teraz, widziałaś mnie i wiesz jak się nazywam, nigdy nie pozwolę ci odejść – powiedział. – Za mniej więcej tydzień przenoszę się do innego kraju. Przyszło mi do głowy, że minie trochę czasu, zanim będę w stanie sprowadzić sobie dziwkę do zabawy. Przeprowadzki są takie trudne. Wyglądała jak skazaniec, wiedziała dokładnie, do czego zmierza, ale Dimitri kontynuował, kiedy powoli pokiwała głową. –.Mam zamiar zabrać cię ze sobą, będziesz czymś więcej niż moim zwierzakiem. Damą do towarzystwa. 98   

 

CandyJourney  

Przełknęła ślinę; wyglądała, jakby starannie dobierała słowa. W końcu powiedziała: – Nie mogę jechać. Mam tutaj rodzinę. –.Wilka? Dlaczego chcesz do niego wrócić? – zapytał, unosząc brew. – To nie ma znaczenia, nie składam ci propozycji, mówię, co się wydarzy. Rozumiesz? Skinęła głową, jej podbródek zadrżał. To, że walczy ze łzami było oczywiste i Dimitri poczuł, jak znika współczucie. Nienawidził łez, od czasu płaczliwych błagań matki, gdy ojciec ją bił. Kobiety, które napotykał przez lata pracy dla Sergeia używały tego do manipulacji. Łzy sprawiały, że Dimitri się emocjonalnie wycofywał, a na powierzchnię wypływał gniew. –.Powiedziałem, nie płacz – ostrzegł ją. – Kontynuuj, a zmienię zasady. Przede wszystkim, teraz jesteś moją własnością. Jestem twoim właścicielem. Jeszcze żyjesz, ponieważ mi się tak podoba, ale to może się zmienić, jeśli będziesz testować moją cierpliwość. Kiedy zadam bezpośrednie pytanie, odpowiadaj tylko tak lub nie. To sztywna reguła; nie chcę słuchać wymówek ani bełkotliwego marudzenia, kiedy odpowiadasz. Rozumiesz? Wzięła głęboki oddech i spojrzała mu w oczy, mówiąc: – Tak. Wyprostowała plecy i przybrała wyzywającą pozycję. To zadowoliło Dimitriego; walcząc nie będzie płakać. Skoro pokazała kręgosłup, wiedział, że gniew skierowała na niego, nie siebie. –.Nigdy więcej nie będziesz się okaleczać. Nie pozwolę niszczyć mojej własności – powiedział. – Rozumiesz? Wyglądała na zaskoczoną, jakby nie było to przedmiotem dyskusji w uprzejmej firmie. To jednak nie był kulturalny zakład pracy, więc odpowiedziała: – Tak. – Pozwoliła mu kontynuować. –.Założę ci obrożę. Co będzie fizyczną wskazówką, że cię posiadam – powiedział, rozważając swoje oświadczenie, lustrując ją od góry do dołu. – Chociaż, lubię uczucie mojej dłoni na twojej szyi, więc być może założę ci kajdanki. Będą przypominały, że należysz do mnie i dadzą mi łatwiejszą kontrolę. Rozumiesz?

99   

 

CandyJourney  

–.Tak – powiedziała, gryząc się w język. Podejrzewał, że chciała porozmawiać, wyjaśniać coś lub pertraktować, ale grała według jego zasad, przynajmniej na razie. Miał nadzieję, że taki stan rzeczy długo się nie utrzyma; uwielbiał, gdy walczyła. –.Doskonale, gołąbku – powiedział, usatysfakcjonowany. – Szybko się uczysz – spojrzała na niego spod niewyobrażalnie grubych rzęs, oczy miała mokre od niewylanych łez, jej dolna warga drżała. Przerażał ją i uwielbiał to. –.Nigdy nie odezwiesz się do żadnego z moich pracowników – powiedział. – Nawet najbliższego, portiera. Poznasz go bardzo szybko, ale jeśli nie zwróci się bezpośrednio do ciebie, nie będzie wchodzić z nim w interakcje. Spojrzała na niego, wpatrując się. Nie zapytał, czy zrozumiała, więc nie odpowiedziała. Nie mógł się powstrzymać; posłał jej uśmiech. Była po prostu wspaniała w swoim nieposłuszeństwie. Naprawdę zamierzała wziąć udział w tym wyjątkowym doświadczeniu. –.Na razie, będziesz miała własny pokój i ubrania. Pozwolę ci zamówić je przez Internet, ciuchy przyślą przesyłką. Nie opuszczasz mieszkania i nigdy nie kontaktujesz się ze światem zewnętrznym, w dowolny sposób. Rozumiesz? Zmrużyła oczy i wpatrywała się w niego, bez mrugnięcia. W końcu powoli zamknęła oczy, otworzyła je i syknęła: – Tak. –.Więc, zacznijmy – odpowiedział i podszedł do wysokiej szafy w rogu pokoju. Otworzył ją i zobaczył swoją kolekcję szpicrut, skórzanych krawatów, pejczy, bukiet wywołujących ból akcesoriów. Był staroświecki, jak przypuszczał. Był dżentelmenem, wykorzystującym ręce do zadawania cierpienia i przyjemności. Nigdy nie poddał się nowej modzie, jak bezprzewodowe wibratory lub kary elektrowstrząsowe. Lubił czuć pod dłonią ciało, zabawkę odpowiadającą na jego działania. Cieszył się, gdy trzęsły się ze strachu, drżały z przyjemności. Z Columbią chciał zacząć od czegoś prostego. Wyciągnął rękę i pogłaskał długi bicz z wspaniałym, metalowym haczykiem zdobiącym koniec. To mogłoby być zbyt 100   

 

CandyJourney  

wiele, więc wybór padł na szpicrutę. Była dłuższa niż ta, którą używał wcześniej, elegancki przyrząd stosowany przy konkursach ujeżdżania. Rękojeść została wyżłobiona z kości słoniowej i posiadała szerokie wykończenie, po drugiej stronie znajdował się pleciony, skórzany warkocz, sztywny i cienki, bardzo bolesny w użyciu. Wrócił do miejsca, gdzie cierpliwie stała, jej ręce były wyciągnięte nad głową, twarz bez wyrazu. Obserwowała każdy jego ruch z szeroko otwartymi oczami, mógł zobaczyć, jak jej klatka piersiowa unosi się i opada przy każdym przyspieszonym oddechu. Oczekiwanie sączyło się z jej porów, mógł niemal poczuć jego zapach na swojej skórze. Powietrze było gęste, jego własna intryga wzmacniała napięcie. Nic nie mówił; zatrzymał się przed nią i uderzył szpicrutą o swoją dłoń. Podskoczyła, rozszerzyła oczy, ale natychmiast ponownie szybko je zmrużyła. –.Jesteś gotowa błagać o mojego fiuta? – zapytał rozbawionym głosem. Miał więcej zabawy z tej gry niż oczekiwał. Nie odpowiedziała, spojrzał mu w oczy. –.Dam ci jeszcze jedną szansę – powiedział. – Jesteś gotowa, abym zapytał? –.Chcę wrócić do domu – odparła z niezachwianym spojrzeniem. –.Mówiłem, odpowiadasz tak lub nie, nie zastosowałaś się – powiedział, rozwiązując jej nadgarstki i obracając wokół. – Ręce do góry, złap się metalowych haków. Nie odwracaj się – mimo, że uwielbiał wpatrywać się w jej piękną twarz, gdy próbowała mu się przeciwstawiać, jeszcze bardziej pragnął zbić jej tyłek. Odsunął się, zobaczył, jak jest napięta i uderzył szpicrutą w idealnie okrągłe pośladki. Dyszała, a jej głowa opadła. Długi warkocz zakołysał się, połowa kosmyków wypadła z upięcia, więc powoli zdjął gumkę i owinął rękę wokół jej włosów. Przytrzymał jej głowę i kilkakrotnie uderzył szpicrutą w tyłek. Powstały piękne, jasnoczerwone ślady na bladej skórze. Nie była w stanie pociąć tylnej części swojego ciała; pod tym kątem była perfekcja. Trzymał ją mocno i powiedział do ucha: – Jesteś gotowa prosić o mojego fiuta? 101   

 

CandyJourney  

–.Chcę iść do domu, pozwól mi odejść – wyszeptała. Był z niej dumny, była twarda. Ledwo drgnęła, kiedy posyłał ciosy w jej tyłek i plecy, przez cały czas trzymając głowę w ciasnym uścisku. –.Powiedziałem, mówisz tak lub nie – rzekł i posłał serię mocnych ciosów. Jęknęła, kiedy uderzył szpicrutą. –.Co powiesz teraz, gołąbku... – zapytał, ponownie szepcząc do ucha. Docisnął do siebie jej ciało, pod tym kątem jego fiut przycisnął się do jej jędrnego tyłka. Nie odsunęła się od jego twardości, jak wcześniej. Zauważył z satysfakcją; powoli napalała się na niego. –.Chcę wrócić do domu – upierała się. Była pełna determinacji, ale zamierzał ją złamać. Złapał koniec szpicruty i poprowadził pokrętło z kości słoniowej, przeciągnął nią w dół kręgosłupa i przyłożył do jej szczeliny. Kontynuował podróż wzdłuż pośladka, krążył wokół uda. Wepchnął kolano między jej nogi, rozsuwając je. Wstrzymała oddech, gdy pchnął szpicrutą między uda, przesuwając rączką wzdłuż jej miękkich fałdek, zanim przejechał po łechtaczce. Westchnęła, a on powiedział: – Chcesz, abym przestał? –.Ta… – zaczęła odpowiadać, ale urwała, kiedy wsunął pokrętło, odnajdując jej napiętą szparkę. Przez chwilę przytrzymał szpicrutę w miejscu, westchnęła, potrząsnęła głową i pociągnęła za jego chwyt we włosach. Przesunął końcówką szpicruty tam i z powrotem, drażniąc szczelinę, czekając na zmianę jej odpowiedzi. –.Chcesz, abym przestał? – zapytał ochrypłym głosem. –.Nie – powiedziała, biorąc płytki oddech. Uwielbiał jej konflikt wewnętrzny, była przerażona, nie wiedział jak bardzo, ale nie mogła powstrzymać się przed podstawowymi pragnieniami. Pod tym względem byli podobni. –.Dobrze – powiedział i pchnął szpicrutę wewnątrz niej. Podskoczyła, ale natychmiast rozluźniła mięśnie, przyjmując urządzenie.

102   

 

CandyJourney  

–.To prawda – powiedział jej do ucha, podczas gdy powoli obracał szpicrutę wewnątrz jej cipki. – Lubisz to, czyż nie? Lubisz być używana, poinstruowana, co robić. Czuję twoją potrzebę, moja ręka jest cała mokra. Skinęła głową i jęknęła, kołysząc się przy nim. Mógł powiedzieć, że lubiła to w ten sposób, lubiła tracić kontrolę nad swoim ciałem. Kołysała się przy szpicrucie, ujeżdżając ją, jakby była jego fiutem. Uderzył przyrządem głęboko wewnątrz niej, delektował się jej jękami i westchnieniami, mokrym dźwiękiem szpicruty poruszającej się w jej cipce i krwią dudniącą w jego uszach. Puścił jej włosy i jednym płynnym ruchem uwolnił się, pogładził swoją twardą długość. Była bliska dojścia, ale chciał, aby poczekała. Zabrał szpicrutę i obserwował jej rozchylone nogi, wypięty tyłek, czekający i gotowy. –.Zamierzasz o to prosić? – szepnął do ucha, przywierając do niej. –.Nie, nigdy – odpowiedziała, jej oddech był ciężki z potrzeby. Mimo wszystko nie wyrwała się z uścisku, zamiast tego, oparła się o niego, mógł ją wyczuć, zmuszała go do kontynuacji. Nie zrobił tego. Chwycił swojego fiuta i przesunął ręką wzdłuż grubego trzonu aż poczuł, jak jego jaja się zaciskają. Nie był w stanie uwolnić się od tygodni, to uczucie było jak zbyt długo wstrzymywany płacz. Jak sikanie po długiej jeździe autobusem. Tak jak się spodziewał, poczuł ulgę. Nie był rozczarowany. Doszedł mocno na jej plecach, sperma spływała po skórze, wydał długi jęk. Poczuł się lżej, jakby odblokował coś ukrytego w głębi tylnej części mózgu. Columbia westchnęła ciężko, napięła się, jakby wzburzona jego orgazmem i brakiem swojego. –.Chcesz skończyć, gołąbku? – zapytał, jego fiut zmiękł i opadł przy jej tyłku, podczas gdy nasienie spływało wzdłuż krzywej jej kręgosłupa. Wyciągnął palec i przejechał nim po swojej spermie, pozwolił zaschnąć wzorze na jej skórze. Pchnął szpicrutę i przebiegł uchwytem wzdłuż szczeliny. Skinęła głową i zadrżała w oczekiwaniu. 103   

 

CandyJourney  

–.Więc poproś, błagaj o mojego fiuta wewnątrz ciebie. Chcę usłyszeć, jak to mówisz... że chcesz, abym cię pieprzył – kontynuował. – Wiem, że tego chcesz, pragniesz mnie. Po prostu powiedz, a cię wypieprzę, podaruję uwolnienie – z każdą sekundą oczekiwania na jej odpowiedź, stawał się coraz twardszy, czekał, aż zacznie błagać, by zanurzyć się wewnątrz niej. Była twardą suką do zgryzienia, po prostu powiedziała: – Nie, nigdy. –.Nie wiesz, co tracisz – powiedział i zaśmiał się, ukrywając rosnącą frustrację. – Wiesz, że chcę, abyś błagała. Poczekam, aż poprosisz, ale nie mogę powiedzieć, że jestem rozczarowany twoim duchem walki. Jesteś dzika, doceniam wyzwanie. –.Nie robię tego, aby cię kwestionować, ale po to, abyś pozwolił mi odejść – odpowiedziała krótko. Mógł powiedzieć, że jej szczęka drży, kiedy odwróciła głowę w jego stronę. – Nie chcę błagać, nie jestem zwierzęciem, nie jestem zdesperowana. –.Jesteś pewna? – zapytał i ponownie się zaśmiał, przeciągając szpicrutą między nogami, jej ciało odpowiedziało otwierając się na niego, jej tyłek zakołysał się a nogi rozchyliły. – Nie sądzę, że będziesz błagać z desperacji – wyszeptał i pochylił się nad nią: – Myślę, że będziesz prosić, ponieważ zdasz sobie sprawę, jak bardzo mnie pragniesz, jak bardzo chcesz mnie zadowolić... i ostatecznie, jak bardzo chcesz przyjemności. To nie jest desperacja tylko jasność widzenia. Gdy twoja wizja stanie się czysta, dojdziemy razem i będziesz moja. –.Pozwolisz mi odejść? – zapytała ponownie. –.Nigdy – powiedział, uśmiechając się na jej nieposłuszeństwo. Coraz bardziej ją lubił, z trudem schował fiuta do spodni. Miał ochotę wziąć ją tam i pokazać, jak bardzo go potrzebuje, ale nie chciał stać się Wilkiem z opowieści, pragnął być jej wszystkim. –.Teraz ustalmy twoje ograniczenia, nawet pomogę ci je wybrać.

104   

 

CandyJourney  

Rozdział czternasty Columbia Kiedy zdjął opaskę, Columbia zamrugała i rozejrzała się ukradkiem. Pokój nie posiadał okien, ale był bogato zdobiony grubym dywanem i marmurowymi akcentami. Poznała kilka przedmiotów, chociaż większość z nich była jej obca. Wiedziała, że muszą być wykorzystywane do seksu, ale nigdy nie była na tyle ciekawa, aby się czegoś o nich dowiedzieć. W innych okolicznościach, może wdałaby się w pogawędkę, przekonując go, by porozmawiali o oczywistym zainteresowaniu BDSM. W tym przypadku, zadrżała i zastanowiła się, jak wiele kobiet tutaj zabił. Columbia starała się go zainteresować, uśmiechać i sprawić, by zlitował się nad jej losem. Myślała, że to zadziała po zdjęciu opaski. Naprawdę, wydawało się, że żywił do niej odrobinę ciepła, ale szybko się to zmieniło. Był bystrym człowiekiem, oczywiście, niezrównoważonym psychicznie, jednak w dziwnie przerażający sposób fascynującym. Myślała, że w jego działaniach rozpoznała niektóre z własnych szaleństw. Wściekł się, źle rozumiejąc akceptację jego wyglądu, jakby szydziła. Podejrzewała, że był dumnym człowiekiem, kiedyś postrzeganym jako atrakcyjny. Jednak blizny na twarzy nie odpychały jej, uznała je za urzekające. W uzdrowionym ciele można odnaleźć coś pięknego, fizyczne przypomnienie nadziei i nowej siły. Chociaż, przełączył przycisk; widziała to w jego oczach. Stały się płaskie, zgasło światło i przejęła je wściekłość. Jakby zmienił się w innego człowieka, złego człowieka, cholernie zdeterminowanego, by zniszczyć. Prawie posikała się ze strachu, tym razem było gorzej od wszystkiego przez co przeszła z ojcem. Po poprzedniej próbie zabójstwa, była pewna, że to jest to; tym razem chciał zrealizować morderstwo. Zaciągnął ją do ciężkiego, drewnianego krzyża w centrum pokoju i przywiązał. Była posłuszna przede wszystkim dlatego, że została zaskoczona. W każdym razie, tak sobie wmawiała, ale faktem była cholerna myśl, że mógł

105   

 

CandyJourney  

zaspokoić ją w sposób, jakiego nigdy sobie nie wyobrażała, jeśli tylko pozwoli złamać swoje bariery. To nie tak, że była dziewicą; po prostu nigdy nie uprawiała seksu z kimś innym niż Wilk. Jej ojciec. Sprawił, iż poczuła się bezsilna i nieistotna. Nigdy też nie rozpalił w niej ognia i nie sprawił, by jej myśli eksplodowały jasnymi punktami świetlnymi. Mężczyzna, Dimitri, powiedział, że zwą go Bestia. Był niebezpieczny, ale nie tak bardzo jak jej ojciec. Dimitri był jak pożar, jeśli zamierzał jej coś robić, będzie to gorące i szybkie, doszczętnie ją spali. Jej ojciec był jak choroba, wyniszczająca choroba, powoli wysysająca życie, radość. Dimitri używał również wyrażeń, których nigdy wcześniej nie lubiła, ale wypadające z jego ust z akcentem i głęboką, zmysłową barwą, wydawały się naturalne. Kiedy pierwszy raz wypowiedział „fiut”, skrzywiła się. To było tak obrzydliwe słowo, jedno, które w jej świecie nigdy nie zostało użyte, ale w jakiś sposób wysyłało skandaliczny dreszcz wzdłuż kręgosłupa. Fiut, pizda, cipa, kurwa – wymawiał je tak, jakby stwierdzał fakt. Używał, jakby znajdowały się w najbardziej podstawowym słowniku. Próbowała wyobrazić sobie Stuarta mówiącego takie rzeczy i prawie się roześmiała. W jej domu, ojciec zazwyczaj używał innych określeń, o ukrytym znaczeniu. Do jego ulubionych, kiedy był pijany, należały: ssać to, lizać to, przygotować się na to. Columbia nienawidziła dźwięku jego głosu i stawała się bardzo wycofana, gdy używał słowa to. Kiedy nie pił, na trzeźwo, wstydził się swoich czynów. To jednak go nie powstrzymało, ale starał się przedstawić to jako zabawę, kiedy była dzieckiem. Mówił rzeczy jak: "poliż mojego lizaka" lub "otwórz swoją cipkę". To było gorsze niż to, gdy próbował osłodzić swoje działania, sprawiał, że wydawały się bardziej haniebne, bardziej z jej winy. Wyglądał jakby cierpiał, gdy pociągał ją w dół, jakby tego nie chciał, jakby sama o to prosiła.

106   

 

CandyJourney  

Dimitri niczego nie osładzał. Wiedziała, że chciał znaleźć się w jej... cipce. Nawet myślenie o tym sprawiało, że czuła się zbuntowana, duże pieprz się za każdy raz, kiedy kuliła się przed gwałtem. Dimitri niczego nie ukrywał; jego intencje były jasne, nawet przedstawił zdecydowane i określone zasady. Działania te dostarczyły Columbi komfortu, wiedziała, czego chce i w jaki sposób zamierza to zdobyć. Chociaż, to nie była do końca prawda. Nadal pragnęła wrócić do domu, uciec od tej dziwnej nocy i udawać, że nigdy nie miała miejsca. Nigdy nikomu nie powie, co tutaj zaszło, ale wiedziała też, że nie wróci ponownie do dawnego życia. Sposób, w jaki sprawiał, że się czuła. Nie tylko reagowała, ale, kurwa, czuła. Wszystko. Sposób, w jaki chwycił garść jej włosów i przekręcił głowę. Sposób, w jaki posługiwał się szpicrutą, ostatecznie odnajdując ją mokrą i czekającą, pragnącą tego, co robił. To szaleństwo, obserwowała go z dwóch różnych perspektyw, dwóch światów leżących jeden przy drugim. W jednym, po lewej stronie, jest niewinną ofiarą brutalnego porywacza, błagającą o odesłanie do domu. W drugim, po prawej stronie, jest dziką istotą, dyszącą, na granicy orgazmu wywołanego przez gorącego, dominującego mężczyznę. Nic romantycznego, krótko i słodko, od razu do rzeczy. Starała się pogodzić oba światy, ale poległa. Był nieustępliwy, wykręcając wewnątrz niej szpicrutę, zachęcając, szepcząc do ucha i wreszcie dochodząc na jej ciele. Wiedziała, że powinna czuć się zdegustowana, normalnie uznałaby to za obrzydliwe... w świetle dnia, uznałaby to za bardzo złe. Było tak gorąco, tutaj, w słabo oświetlonym pokoju z potworem, nałogowym kryminalistą, wykorzystującym jej ciało dla własnych potrzeb. Była zawstydzona tym, jak bardzo to polubiła. Chciała odpowiedzieć mu twierdząco, błagać, ale uparta część, która przez ostatnie dziesięciolecie postępowała według reguł, nie pozwoliła jej zrezygnować. Mogła zostać złamana, ale nie potrafiła zmusić się, by poprosić o jego... fiuta... bez względu na to, jak bardzo pragnęła dowiedzieć się, jakby się czuła, gdyby wsunął go wewnątrz niej i wbił się głęboko.

107   

 

CandyJourney  

Milczała, kiedy wcierał spermę w jej skórę i drażnił szpicrutą łechtaczkę. Nie mogła się poddać. W końcu, wciągnął ją do dużej szafy pełnej batów, metalowych przyrządów i przedmiotów, których części przeznaczenia nie mogła odgadnąć. –.Jakie masz preferencje, gołąbku? – zapytał, jakby oferował wybór wina do obiadu. Było to dla niego normalne, skoro zaistniała sytuacja go nie peszyła. Ponownie zastanowiła się, z iloma kobietami to robił. –.Ja, uh, nie obchodzi mnie to – odpowiedziała, ale jej wzrok przyciągnęła piękna para srebrnych kajdanek, przypominały noszone przez starych wojowników. Nie chciała być więźniem, gdyby je miała, czułaby się jak wojownik. –.Podobają ci się? – zapytał i podniósł parę w górę. – Masz doskonałe oko. Mankiety są z platyny, zaprojektowane i wykonane przez niejakiego Delacroix, Francuza – wziął ją za rękę i zarzucił mankiet na nadgarstek, zamknął go i złapał klucz. – Piękne, mocne, drogie... i nigdy wcześniej nie używane. Prawie tak, jakby na ciebie czekały – kontynuował, zapał jej drugą rękę i zamknął mankiet również na niej. –.Są piękne – powiedziała, jej głos był odległy, kiedy wpatrywała się w nie niczym w zwykłą biżuterię. Odniosła wrażenie, że gdyby jawnie nie potwierdził swoich roszczeń, nie zorientowałaby się. Wiedziała, że to było złe, w jakiś sposób znajdzie sposób, by w nią wejść, ale teraz utrzymywała iluzję. –.Jak ty – odparł, delikatnie pogłaskał ją po policzku i natychmiast się odsunął. – Ale przypuszczam, że słyszysz to przez cały czas i te słowa straciły dla ciebie znaczenie. Był nieśmiały, pomyślała, zakłopotany, obawiał się jej odrzucenia. –.Wcale nie – powiedziała. – Tak naprawdę, nigdy tego nie słyszałam. Patrzył z niedowierzaniem, jakby uważał, że kłamie. Szybko zmienił temat i powiedział: – Powinnaś odpocząć – wskazał, by za nim podążyła. – Zaprowadzę cię do twojego pokoju.

108   

 

CandyJourney  

Wyprowadził ją przez drzwi. Kiedy za nim szła, była wdzięczna, że pada ze zmęczenia i ledwo stoi. Jej pokój znajdował się w odległości krótkiego spaceru. Otworzył drzwi, oświetlone miasto znajdowało się tuż u jej stóp. Stłumiła odgłos zachwytu, była tak wysoko, nie zdawała sobie sprawy. Pomyślała, żedostrzegła Richmond, może nawet Gulf Islands. Ten punkt widokowy był odurzający. Odchrząknęła i postarała się jak najlepiej oddać wrażenie niezadowolonej niewolnicy. –.To twój pokój? – zapytała, wciąż wpatrując się w widok. Odwrócił się i spojrzał w jej twarz, przyłapała go na małym uśmiechu. Mimiką twarzy musiała pokazywać zachwyt, więc przybrała zimną maskę obojętności. –.Nie, to twój pokój – odpowiedział. – Łóżko, szafa i prywatna łazienka. Pomieszczenie nie będzie w żaden sposób monitorowane; to twoja mała ostoja wolności. Kiedy przeniesiemy się do Hong Kongu, zostanie ci zapewniony ten sam przywilej. Jeśli złamiesz omawiane wcześniej zasady, wolność zostanie odebrana. W takim wypadku, zostawię cię w drugim pokoju lub przywiążę łańcuchem do stóp mojego łóżka. Rozumiesz? –.Tak – powiedziała, rozglądając się, podziwiając wykwintne meble i piękne dzieła sztuki. Nawet obiekty funkcjonalne wyglądały drogo oraz stylowo, jasne uchwyty i klamki, drzwi, szafy. Niewiarygodne, to będzie jej miejsce, daleko od malutkiego pokoiku, jaki miała w domu. Ale, mimo wszystko, więzienie. –.Zostawię cię. Uznaj tę przestrzeń za swoją, gołąbku, tak długo, jak jesteś ze mną, jesteś częścią tego domu. Jeśli postąpisz według moich poleceń, będziesz prowadziła bardzo wygodne życie. Dostaniesz wszystko, czego zapragniesz – powiedział, kiwnął na nią głową i wyszedł z pokoju. Nie była pewna czy był szyderczy, czy szczery w obietnicy. Jak ze wszystkim, co robił, nie mogła odczytać jego intencji. –.Z wyjątkiem wolności – szepnęła do jego oddalającej się postaci, odetchnęła z ulgą, gdy nie odwrócił się, by spytać o to, co powiedziała. 109   

 

CandyJourney  

Pierwszą rzeczą, jaką zrobiła, było udanie się do łazienki. Napuściła gorącej wody i wlała całą butelkę, jak się wydawało, drogiego olejku do kąpieli. Czuła się dobrze marnując pieniądze; mogła mścić się małymi czynami. Nieśmiało weszła do wody, pozwoliła parze unieść się wokół niej i zsunęła się w dół, aż wszystko, oprócz nosa, zostało zanurzone. Usiadła i przebiegła dłońmi po swojej skórze, dotknęła szyi i była prawie zaskoczona nie zauważając dodatkowych znaków. Jego brutalne traktowanie z pewnością pozostawiło jakiś ślad, oczekiwała siniaków, a nawet blizn lub obrzęków. Złapała kolejną butelkę olejku, polała nim nadgarstek. Chwyciła metalowy mankiet i mocno wykręciła, starając się go pozbyć. Nie zadziało, jedynie nabawiła się odcisków diamentów na drugiej dłoni. Powtórzyła działanie po przeciwnej stronie mankietu z takim samym rezultatem. Okazało się, że pozostaną na jej nadgarstkach do końca pobytu. Jeśli ucieknie, będzie mogła je przeciąć i sprzedać, by opłacić kilka miesięcy czynszu, czy coś. Postanowiła, że zatrzymanie ich było, mimo wszystko, dobre. Czuła się surrealistycznie, biorąc kąpiel, nawet przyłapała się na nuceniu, jakby spędzała dzień w Spa. Takim, które w prawdziwym świecie było poza jej przedziałem cenowym, zdała sobie sprawę, gdy się rozglądała. Przynajmniej, będzie zadbanym zwierzakiem. Chociaż to dziwne, idea bycia własnością. W dzisiejszych czasach, w tym kraju. Nie wiedziała, czy spodziewał się, że stanie się zwyczajnym niewolnikiem, czy chce utrzymywać ją jako kurtyzanę. Była zaniepokojona jego intencjami, ale ta cholernie mała część niej, szeptała w głębi umysłu wyobraź sobie, co mógłby zrobić twojemu ciału... przyjemność, jaką mógłby podarować. Ale czy ten poziom ekstazy będzie wart porzucenia dawnego życia? Przebywała w wannie, dopóki woda nie ostygła i zniknęły bąbelki. Wyciągnęła korek i wyszła, narzucając pluszowy szlafrok, który wisiał na drzwiach. Śmieszne zestawienie odczuć, miejsc i emocji. Poczekała, aż woda uleciała, wzięła kilka innych butelek produktu i wylała je. To głupi, dziecinny bunt, ale czuła, jakby dzięki temu

110   

 

CandyJourney  

zyskiwała pewną kontrolę nad sytuacją. To było lepsze niż samookaleczanie, w jakiś sposób poczuła się spełniona. Przeszła się w kierunku szafy, większej niż jej domowa sypialnia, przejrzała kilka różnych rozmiarów, aż znalazła piżamę, która pasowała. Włożyła ją, ściągnęła pościel i wspięła się na łóżko. Było ładniej niż mogła sobie wyobrazić. Na przestrzeni lat, obejrzała multum telewizyjnych reality show, ale nigdy nie rozumiała, jak duża była przepaść między bogatymi a biednymi, aż do teraz. Jej ojciec uwielbiał jednej z tych programów o prawdziwych gospodyniach domowych, oglądała go z ciekawości. Nigdy nie przypuszczała, że tak bardzo będzie jej brakowało życia w gównianym mieszkaniu na East Vancouver. Wtuliła się w kołdrę i wyłączyła światło. W ciemności, jej mózg nie mógł zwolnić. Pozbawiona bodźców, myśli przebiegały przez głowę niczym spanikowane króliki, błyskawiczne i wpadające na siebie, dopóki nie zagryzła wargi tak, by przywołać je do porządku. Przede wszystkim, niewola. Godziny temu, skradała się do kuchni z zamiarem przedstawienia bogatemu deweloperowi bohaterskich żądań. Jak się tu znalazła? Czy taka była intencja Debbie? Nie sądziła, skoro początkowo miało być to zadanie Edwarda, a ona głupio zgłosiła się w ostatniej chwili. Obecnie rozkoszowała się otoczeniem, czuła się winna z powodu odnalezienia przyjemności w drogim posłaniu i miękkich ubraniach. Pościel musiała być złożona z tysiąca warstw, pomyślała, chociaż w rzeczywistości nie wiedziała, co to znaczy. Mogła pozwolić sobie na relaks? Kiedy będzie wolna, powinna opowiedzieć odważną historię, jak ciężko walczyła o życie, nie, jak długie brała kąpiele, jak dobrze spała. Miała nadzieję, że z Eden było wszystko w porządku. Przebywała u koleżanki i będzie bezpieczna co najmniej do jutrzejszego wieczora. Columbia spojrzała na zegarek na stoliku nocnym. Dochodziła piąta rano; miała dwanaście godzin, by wrócić i uratować siostrę. Obawiała się tego, co się wydarzy, jeśli nie wkroczy między Eden a ojca. Wiedziała, że Eden była od niej znacznie silniejsza, ale nadal

111   

 

CandyJourney  

cholernie się martwiła, że w jakiś sposób zawiedzie siostrę. Eden zaśnie wygodnie, nieświadoma, że jej życie może się diametralnie zmienić. Mówiąc o śnie, potrzebowała go i z własnej woli zamknęła oczy. W tej chwili, ostatnią i najbardziej znaczącą myślą był Dimitri. Tajemniczy, niebezpieczny mężczyzna, który posiadał jej życie w swoich rękach. Przez lata żyła jako więzień potrzeb i pragnień ojca, uważała to za tak naturalne, że była przygotowana na niewolę. To musiało być to, predyspozycje do problemów psychicznych sprawiły, że zakochuje się w porywaczu. Czytała o tym wcześniej, ale to było coś większego, coś bardziej sensownego niż syndrom sztokholmski. Z pewnością, sposób w jaki się czuła, był czymś innym niż odchylenie psychiczne. Była tak zaplątana w węzłach, że wracała myślami wciąż i wciąż, zatoczyła koło mentalnej dyskusji, która zawsze zabierała ją do tego samego miejsca. Pomimo jego zdolności do zabójstwa, utrzymał ją przy życiu. Pomimo jej blizn i zrujnowanego ciała, najwyraźniej uznał za atrakcyjną... Pomimo strachu, wywoływał w jej ciele głęboką rzekę adrenaliny, w jego obecności, czuła się bezpieczna. Była śmieszna, wiedziała o tym. Zakochiwała się w socjopatycznym kryminaliście, który porwał ją z kuchni, to wszystko. Ale ostatnią rzeczą, o jakiej pomyślała zapadając w sen, było co jeśli pozwoliłby jej skończyć?



          112   

 

CandyJourney  

Rozdział piętnasty Dimitri Zostawił ją w jednym z pokoi, aby mógł skontaktować się z portierem oraz wziąć kąpiel. To była intensywna noc i mógł stwierdzić, że Columbia potrzebowała przetworzyć wydarzenia. Był podekscytowany, czuł się jak dziecko z nową zabawką, chciał grać dalej, ale obawiał się jej zepsucia. Chciał, żeby z nim walczyła; nie była dla niego dobra, jeśli nie miała w sobie żadnej iskry. Portier wróci w przeciągu dwóch dni, a następnie przygotowania do przeprowadzki zostaną sfinalizowane. Dimitri wykonał kilka szybkich transakcji, rzeczy, które wymagały jego podpisu... lub Jarroda Jacobs. Jarrod wkrótce zniknie albo tragicznie zginie, pozostawiając swoje przedsiębiorstwa w rozsypce, zostaną przejęte przez innych. Oczywiście, to wszystko stanie się tylko na papierze; za wszystkim stał Dimitri. Skierował się do swojego pokoju, chodził w tę i z powrotem przed oknem, kilka niespokojnych ruchów. Zatrzymał się, spojrzał na ocean, góry North Shore i poniższe światła. Nie wiedział, kiedy ten czas minął, żałował, że nigdy nie docenił naturalnego piękna znajdującego się tuż przed jego budynkiem. Jak mógł stać się tak zamkniętym w sobie, niebezpiecznym introspekcjonistą? Teraz, podjęcie decyzji było dla niego trudne, co spowodowały niewyraźne opcje i jednomyślna paranoja przed atakiem Sergeia. Obecnie również, obsesja na punkcie Columbi. Potarł ręce i złapał swoje odbicie w oknie. Wyglądał jak czarny charakter z Bonda, roześmiał się na ten widok. Pomyślał o swoich palcach wewnątrz niej i przytrzymał je przy nosie. Wciągnął zapach jej cipki, ostry posmak, który ekscytował go bez końca. Wspomnienie jego fiuta przyciśniętego do jej pleców, strugi spermy na skórze, to wystarczyło, by natychmiast rozpoczął masturbację.

113   

 

CandyJourney  

Chociaż, nie wykonał żadnego działania; chciał poczekać, aż będzie mógł uwolnić się na niej lub wewnątrz niej. Wyobraził sobie jej rozszerzone oczy, kiedy mocno dojdzie wewnątrz niej, zaciskające się wokół niego ścianki cipki, wciągające go głębiej, gdy będzie trzymał dłoń na jej gardle. Wziął szybki prysznic i wszedł do łóżka. Sen przyszedł szybciej, niż miało to miejsce w poprzednich miesiącach. Sen oznaczał szybszy powrót do Columbi, a nie mógł się doczekać, by dowiedzieć się, dokąd zaprowadzi ich następne spotkanie. * * * Dimitri żałował, że pozostawił niezaciągnięte okna, zanim poszedł spać. Zazwyczaj włączał kontrolkę spolaryzowanych szyb i blokował dostęp światła słonecznego, ale dzisiaj chciał obudzić się wcześniej, by rozpocząć z Columbią trening. Jasne światło padające na powieki nie wprawiło go w najlepszy nastrój; przeciągnął się i prawie warknął z nieszczęścia. Zazwyczaj Dimitri sypiał przez kilka godzin, tyle, ile potrzebował, więc długość jego odpoczynku nie była przedmiotem sporu. Po prostu nie lubił budzić się przez promienie słoneczne na twarzy. Wykąpał się, chwycił iPada oraz złożył zamówienie śniadaniowe dla siebie i Columbi, po czym się ubrał. Nie wiedział, dlaczego czuł się tak niepewny swojego ubioru, ale błąkał się w garderobie bez celu, dotykając tkanin, planując wybór z uwagi na formalny wieczór. W końcu, zdecydował się na prostą, lnianą koszulę i czarne, garniturowe spodnie. Był boso, co preferował podczas pobytu w domu. Przeszedł korytarzem do pokoju i zapukał cicho do drzwi. Usłyszał ją, więc wszedł do środka. Ubrała się w luźną, białą, bawełnianą sukienkę, bez stanika. Włosy, grube i faliste, okalały jej twarz, plecy, a buzia rozjaśniła się, gdy wszedł do pokoju. W chwili, gdy zdała sobie sprawę, że to on, zadowolenie zniknęło i odwróciła wzrok. –.Dzień dobry, gołąbku – powiedział, zerkając na zegarek i dodał: – Chociaż przypuszczam, że miłego popołudnia jest bardziej odpowiednie w tym wypadku. 114   

 

CandyJourney  

–.Tak, miłego popołudnia – odpowiedziała cicho, patrząc na swoje dłonie. Przez chwilę był zdezorientowany; w czasie ich separacji zakładał, że znajdowali się po tej samej stronie. Teraz, jej niechęć skłoniła go do przemyśleń, następnie zdał sobie sprawę, że musi ponownie zostać przeszkolona z zakresu jego oczekiwań. –.Pójdziemy na śniadanie? – zapytał i wyciągnął rękę, by chwycić jej. – Pozwoliłem sobie zamówić dla ciebie. Zapewniam, będzie więcej niż wystarczająco do wyboru. –.Tak – odpowiedziała i położyła rękę na jego wyciągniętym ramieniu, przeszli z pokoju do jadalni. Stał tam już wózek z talerzami jajek, bekonu, tostów, płatków owsianych i świeżych owoców. –.Masz jakieś problemy żywieniowe? Jesteś wegetarianką? – zapytał grzecznie, przygotowując dla niej talerz. –.Nie – odpowiedziała i usiadła na krześle, które wskazał, na końcu wielkiego, rzeźbionego, drewnianego stołu. –.Możesz to zrobić lepiej – powiedział, ustawiając przed nią talerz. – Wiem, że wczoraj mogłem być trochę szorstki, mówiąc o zasadach, ale nie musisz się ściśle trzymać odpowiadania tak lub nie. –.Tak, rozumiem – odpowiedziała i poczekała, aż usiądzie z własnym talerzem. –.Widzisz? Jesteś bezczelna, lubię to – powiedział i podniósł dzbanek. – Kawy? – zapytał i nalał jej kubek, gdy twierdząco pokiwała głową. Nalał również sobie i odstawił naczynie. – Myślę, że robisz to celowo, wiesz – kontynuował. – Myślę, że chcesz być bezczelna. Myślę, że chcesz zostać ukarana. –.Doprawdy – powiedziała, patrząc na niego z uniesioną brwią. – Tak, chcę zostać pobita i uduszona prawie na śmierć, następnie wykorzystana i opuszczona tuż przed orgazmem. Ciekawe rokowania. –.Nie miałem tego na myśli, i uważam, że jest to kwestia perspektywy – powiedział i zlustrował ją spojrzeniem. – Mimo przeżycia tych wszystkich strasznych rzeczy, zdrowo wyglądasz. – Wyciągnął rękę i uniósł jej głowę, odsłaniając szyję. Były 115   

 

CandyJourney  

na niej widoczne odciski jego palców, również z wtedy, gdy dusił ją do nieprzytomności. – Trochę siniaków, ale nic, z czym nie można by sobie poradzić – dodał. –.Wiem – odpowiedziała, kierując spojrzenie na jego twarz, wykonując uroczy, prowokujący gest. Dimitri zdał sobie sprawę, z jaką łatwością dostała się pod jego skórę, gdy przez cały czas myślał, że jest odwrotnie. –.Dlaczego robisz to… – machnął ręką w górę i w dół jej tułowia – sobie? Zmrużyła oczy i spojrzał na niego podejrzliwie. Wyglądała, jakby nie wiedziała, czy był szczery, czy gotowy drwić z niej i użyć niczym worek treningowy. Nie mógł jej winić, czasami nawet on nie wiedział, co wywoływało wybuchy wściekłości, a w wyniku jednego z nich mogła zostać zraniona. –.Nie wiem – odpowiedziała w końcu, bez emocji. –.Jak długo? –.Nie wiem, dziesięć lub dwanaście lat – odpowiedziała i wzięła kęs jajecznicy. Był zadowolony, że chciała czegoś, co dla niej wybrał. Te marginalne zyski jej akceptacji prowadziły do przodu. –.Jak to robisz? – zapytał i spróbował własnego posiłku. Żując, obserwował, jak myśli o odpowiedzi. –.Używam żyletki i nacinam, to jest to – powiedziała i przygryzła grzankę. –.Nie sądzę – powiedział. – Zacinałem się przy goleniu i nigdy tak nie wyglądałem. Trzeba użyć dużo siły, by dostać się tak głęboko. A te – wskazał nadgarstki – zostały wykonane w określonym celu. Chcesz umrzeć? Celowo ugryzła grzankę i żuła powoli, nie chcąc odpowiedzieć, przypuszczał. Zaskoczyła go, gdy w końcu rzekła: – Tak. Myślałam, że tak – spojrzała na niego z wyrzutem i dodała: – To nie znaczy, że możesz udusić mnie na śmierć, psychopato. Wpatrywał się w nią, dopóki nie odwróciła wzroku. Był winny jej oskarżeń, wczoraj pękł i pomyślał o zabójstwie, ale nie garnął się o tym słuchać. Prawdę 116   

 

CandyJourney  

mówiąc, lubił jej ognistą stronę i nie chciał, aby kiedykolwiek w jego towarzystwie stała się nieśmiała. Zabawa z nią nie była fajna, jeśli kuliła się ze strachu i robiła wszystko, czego żądał. –.Próbowałem, ale powstrzymałem się – odpowiedział spokojnie. Wziął łyk kawy i powiedział: – Zdecydowałem utrzymać cię przy życiu, nigdy o tym nie zapominaj. –.Nie zapomnę, nie martw się – powiedziała, ponownie na niego patrząc. Odzwierciedliła jego działania i wzięła łyk własnej kawy. Dobry znak, niektóre ludzkie odruchy mieli podobne. To pokazywało, że była nim zainteresowana. – A ty zapamiętaj, że sama mogłam się zabić, ale zmieniłam zdanie. Oszczędzam swoje życie tak samo jak ty. Zaśmiał się krótko i powiedział: – Zapamiętam, gołąbku. Obiecuję –podniósł kubek kawy w udawanym toaście i wziął kolejny łyk. Miał to na myśli; naprawdę podziwiał jej hart ducha w ekstremalnych warunkach. Pociągnęła łyk ze swojego kubka i uśmiechnął się do siebie, kiedy obserwował, jak unosi się wokół niej para i osiada na skórze, jakby niechętnie opuszczała piękno jej twarzy. Odzwierciedlała jego działania oraz uznała za atrakcyjnego, pomimo jego potwornego zachowania i równie potwornego wyglądu. –.Jak to się stało? – zapytała, wyrywając się z zadumy. Miała na myśli jego oparzenia, oczywiście, teraz jego kolej na zwłokę, by dobrać odpowiednie słowa. Przesunął jajka na talerzu, spojrzał na nią i powiedział: – Zostałem zaatakowany. –.Cóż, domyśliłam się – uśmiechnęła się do niego i natychmiast się przeraziła. Spuściła oczy i potarła srebrne kajdanki. Była niesamowita, kiedy walczyła, ale chciał, żeby się zrelaksowała i otworzyła. Uwielbiał jej małe żartobliwe maniery. –.Jest dobrze, możesz przestać się pilnować – uspokoił ją. – Kiedy jesteśmy w ten sposób, spożywając posiłek, cieszę się naszą rozmową, nie musisz być tak oficjalna. 117   

 

CandyJourney  

Spojrzała w górę i posłała mu słaby uśmiech. –.Trzymam cię za słowo – powiedziała i sięgnęła po melona. –.To był atak, nieoczekiwany – powiedział. Nagle, zapragnął się tym podzielić, jakby odsłonienie się miało ich zbliżyć. Myślał, że tak to działa; nigdy nie był w stanie oddziaływać na tym poziomie. Zawsze uczono go, że być strzeżonym oznaczało bezpieczeństwo, odłączenie się od reszty ludzkości gwarantowało przeżycie i czyniło zadania łatwiejszymi. Jedyną zasadą, jaka nie pochodziła z szeregów Sergeia Bratva, był kobiecy płacz. –.Myślę, że to rodzaj definicji ataku, prawda? – uśmiechnęła się i prześledziła palcem krawędź miski z płatkami owsianymi. –.Tak, to było bardzo niespodziewane – zgodził się. – Mój mentor i szef zdecydował posłuchać plotek, zaakceptować słowo tych, którzy zatruwali mu ucho mrocznymi opowieściami o mojej zdradzie. –.Spiskowałeś przeciwko niemu? – zapytała, trzymając się kurczowo jego każdego słowa. Z takim poziomem zaangażowania czuł się niekomfortowo, ale ruszył do przodu, by nagrodzić jej zrelaksowaną postawę. –.Nie, naprawdę nie. Traktowałem go jak ojca, uratował mi życie, planowałem służyć mu wiernie, aż do końca – powiedział i obserwował jej twarz. Wyglądała szczerze, więc kontynuował: – Myślę, że czuł się onieśmielony moimi sukcesami w Bratva... Wierzę, że odpowiednim słowem w języku angielskim jest "gang". Byłem bardzo dobry w tym, co zrobiłem, pozyskiwałem dla niego poparcie z całego świata. Sądzę, że zdecydował się posłuchać kłamstw, ponieważ chciał w nie wierzyć. Inaczej nie byłby w stanie mnie zabić. –.Do jakiego rodzaju gangu należałeś? – zapytała. –.Myślę, że najlepszym sposobem, aby go opisać jest mafia, organizacja przestępcza. Składaliśmy się głównie z Rosjan i niektórych członków innych byłych państw komunistycznych. Była bardziej jak rodzina, składała się z ludzi, którzy byli

118   

 

CandyJourney  

ze sobą bliżej niż bracia – powiedział. – Sergei był moim mentorem i tym, który planował mnie zabić. –.Jak to zrobił? Zostałeś spalony? – zapytała i sięgnęła po dzbanek. Wziął go pierwszy i nalał jej kolejną kawę, obserwował, jak dodawała odrobinę śmietany i kostkę cukru, z gracją mieszając. Każdy jej małych ruch wprawiał go w zachwyt, czuł, jak odpuszcza kontrolę, niemal to polubił. Był nerwowy i skrępowany, niczym niezręczny kochanek, starający się zaimponować swojej randce. Przepchnął się przez to obce terytorium i powiedział: – Tak, zostałem spalony. Przy użyciu najbardziej niedorzecznych ustrojstw; myślę, że to jest najgorsze. Że poraził mnie dziwnym urządzeniem, takim, jakie możesz zobaczyć w filmie szpiegowskim. Biurko strzelające płomieniami; przed rokiem oglądaliśmy je w Republice Południowej Afryki. Nigdy nie wyobrażałem sobie, że faktycznie je zamówi. –.Przykro mi – powiedziała, obserwując go. –.Przeżyłem, to najważniejsze, jak przypuszczam – odpowiedział i zdmuchnął jej obawy. Dotknęło go jednak to, że po ataku nigdy wcześniej tego nie usłyszał. –.Zabiłeś go? – zapytała. –.Nie – odpowiedział. – Sądzę, że właśnie to napędza moją potrzebę przetrwania, chcę upolować Sergeia i wbić nóż w jego serce – wypatrywał oznak odrazy, ale ona po prostu pokiwała głową, jakby powiedział najbardziej rozsądną rzecz na świecie. – Nie obrzydza cię to? – zapytał. –.Wcale, dlaczego nie miałbyś chcieć się zemścić? Zakładam, że zabijałeś wcześniej, zrobienie tego ponownie nie będzie dla ciebie problemem – powiedziała. –.Tak, zabijałem – odpowiedział. – Zabijałem wiele razy, w końcu dopadnę i jego. –.Czy możesz... – urwała, wpatrując się w jego blizny.

119   

 

CandyJourney  

–.Chcesz zapytać, czy mogę to naprawić? – zapytał. Pokiwała głową, więc kontynuował: – Mogę, nie będzie idealnie, ale mniej widocznie. Wtedy ponownie mógłbym zacząć wychodzić bez straszenia dzieci i alarmowania sojuszników Sergeia o miejscu mojego pobytu. –.Nie sądzę, by było to tak brzydkie, jak sobie wyobrażasz – rzekła i przerwała. – Więc nigdy nie wychodzisz? Nigdy? –.Nie – odpowiedział. – Mam tutaj wszystko, czego potrzebuję – kłamał, ale były granice w ilości słabości, które chciał jej zdradzić. Dość już udostępnił; w tej chwili narastały w nim słowa żałosne i słabe. Postanowił zmienić temat i zapytał: – Skończyłaś śniadanie? –.Tak – oznajmiła i odwróciła się, by spojrzeć na tacę. – Co za marnotrawstwo, dlaczego karzesz przygotować tak wiele dla jednego człowieka? –..To, co odsyłam, zjadają – odpowiedział. – Lubię posiadać pracowników, spełniających każde moje życzenie. Wszyscy są bardzo dobrze opłacani, więc nie ma żadnych skarg. Wstał; wyciągnął telefon, który znalazł w jej kieszeni i położył na tacy. –.Są opłacani tak dobrze, że ktokolwiek jest właścicielem tego telefonu będzie wdzięczny, iż zachował pracę i odzyskał go z powrotem, pamiętasz? Stała się nieczytelna, wyciągnął do niej rękę. Złapała ją, ale wciąż wyglądała, jakby się wahała. Spojrzała na drzwi do kuchni, gdy wychodzili z jadalni i wyczuł, jak się napięła. Wiedział, że zamierza spróbować uciec. Wyszarpnęła się, spiesząc ku wolności. Przebiegła obok koszyka spożywczego i pchnęła go na niego, dokładnie jak przewidział. Obszedł go i kontynuował jej działania. Była szybka, co go zaskoczyło, jej ruchy były niemalże dzikie. Kiedy dotarła do drzwi, złapał ją za włosy. Okazało się, że były zamknięte, cieszył się pościgiem, ale rozgniewał się jej dwulicowością. –.Nie myl mojej życzliwości ze słabością, gołąbku – warknął, kiedy ponownie wciągnął ją do jadalni, szurając nogami, stawiała małe kroki. Zatrzymał się jedynie po 120   

 

CandyJourney  

to, by podnieść telefon, który spadł i po raz kolejny umieścił go na tacy. – Nie będę znosić prób ucieczki, nie ma odwrotu. Im szybciej zdasz sobie z tego sprawę, tym będziesz szczęśliwsza. Mocniej zacisnął pięść wokół jej włosów i przyciągnął w ramiona. Szedł korytarzem, kolejny raz kierując się do pomieszczenia w centrum mieszkania i bezceremonialnie położył ją na podłodze. Podniosła się do pozycji siedzącej, musiał przyznać jej uznanie, spojrzała na niego ogromnymi, pięknymi oczami. Nie uroniła ani jednej łzy.

    121   

 

CandyJourney  

Rozdział szesnasty Columbia To była nieudana próba ucieczki, najbardziej żałosna. Nie planowała tego; w rzeczywistości cieszyła się wspólnym śniadaniem, dopóki nie pojawiło się poczucie winy. Nie powinna tu być, siedzieć z socjopatycznym gwałcicielem, podczas gdy Eden jej potrzebowała. Rzuciła się w kierunku drzwi, ponieważ nie znała innej drogi powrotnej. Mieszkanie było większe niż sobie wyobrażała, i nawet teraz, ponownie w pokoju bez okien, gdzie trzymał ją w niewoli, nie miała pojęcia, w jaki sposób się stąd wydostać. Nawet jeśli zdołałaby przejść przez drzwi, nie wiedziałaby, w którą stronę biec. Był dla niej zbyt szybki; prawie tak, jakby spodziewał się ucieczki, nawet jeśli plan wykluł się w jej głowie dopiero na kilka sekund przed rozpoczęciem działań. Przeciągnął ją za włosy z powrotem do pokoju i stanął nad nią. Nie płakała, przypomniała sobie, jak bardzo tego nienawidził i zamknęła się w sobie, gdy ją chwycił. W tym momencie wiedziała, że nie miał zamiaru jej zabić, jeśli miałby to zrobić to z innego powodu, czegoś większego niż ta mała próba ucieczki. Będzie musiała się zaklimatyzować i zaakceptować jego dzisiejsze żądania, by powstrzymać narastanie jego wściekłość. Rozpoznawała ten przełącznik; posiadała podobny. Gdy nacinała skórę, wyłączała coś wewnątrz siebie, rzeczy, które walczyły o instynkt samozachowawczy, przetrwanie. Kiedy bawiła się samookaleczaniem i otwieraniem żył na nadgarstkach, stawała się wewnętrznie martwa. Mogła dostrzec, że z nim działo się podobnie, urocze, jasne oczy mężczyzny przy śniadaniu straciły wyraz, teraz stał się potworem. Musiała wyłączyć przełącznik, by uświadomić mu gdzie i z kim jest, wiedziała, żeby go nie naciskać. Uniosła ręce do góry, obnażając miękkie podbrzusze, i rzekła: – Przepraszam, chciałam tylko zobaczyć siostrę.

122   

 

CandyJourney  

Pociągnął ją na nogi i spojrzał na nią. Widziała jego wewnętrzną walkę; oczy zdradzały chaos, z jakim walczył. Z jednej strony chciał ją zniszczyć przy pomocy dłoni, pieprzyć, udusić na śmierć i wyrzucić ciało na śmietnik. Z drugiej strony znajdowała się ta jego część, która wcześniej jej dotykała, opowiadała historię i była życzliwa. Widziała to podczas rozmowy. Jej serce waliło i czuła, jakby ledwie mogła oddychać, powietrze było tak gęste od jego niezdecydowania. Dobra strona wygrała, zobaczyła, jak jego twarz się rozluźnia a oczy wracają do normy. Brak wyrazu odszedł, a światło wróciło. Mogła zaklaskać z ulgi. Jego głos wciąż był wypełniony emocjami, gdy powiedział: – Rozumiem, też miałem siostrę. – Zaprowadził ją do drewnianego krzyża na środku pokoju. Wyciągnął ręce i jednym kliknięciem zatrzasnął metalowy klips kajdanek na jej nadgarstkach. – Była ode mnie starsza o pięć lat. Kiedy zabiłem naszego ojca miała siedemnaście lat, zbyt wiele, by zostać zbawioną. Traktował ją gorzej niż kiedykolwiek mnie, jako ucieczki od życia użyła heroiny. Miałem szczęście. W Rosji mężczyźni posiadają więcej opcji, żeby zmienić swoje życie, ale kobiety mają do wyboru ograniczoną liczbę profesji. Udało mi się zabić drania i uciec na ulicę. Przeżyłem, ona nie. Columbia czuła jego cierpienie, gdy mówiąc: – Tak mi przykro – spojrzała mu w twarz. Pomyślała o rzeczach, za które jego ojciec został zabity, mieli ze sobą więcej wspólnego niż początkowo myślała. Nie spojrzał na nią, wpatrywał się w kajdanki na jej nadgarstkach lub inne odległe miejsce. Jego nieuszkodzona połowa była zwrócona w jej kierunku, przestudiowała jego twarz, zachwycając się klasycznym wyglądem. Był naprawdę pięknym mężczyzną, pełnym wdzięku oraz opanowania, którego brakowało większości ludzi. Wyglądał ponadczasowo, w innym życiu byłby aktorem lub modelem uznanym na arenie międzynarodowej, bardzo chwalonym. W innym życiu, nie doświadczyłby takiej tragedii. –.Jak miała na imię? – zapytała, kiedy nic nie mówił. Spojrzał na nią, jakby zapomniał, gdzie jest. –.Galina – powiedział. – Miała na imię Galina i lubiła mleko z truskawkami, pachniała jak las po deszczu. Kochałem ją, gdy byłem dzieckiem. 123   

 

CandyJourney  

–.Jestem pewna, że nadal tak jest – powiedziała, urywając. Brakowało jej słów, żeby przekazać emocje, jakie czuła, aby wiedział, jak wiele jego cierpienie dla niej znaczyło. Przyglądał się jej przez dłuższą chwilę i wręcz niezauważalnie pokiwał głową. –.Tak, oczywiście – odpowiedział szorstko. – Teraz możemy przystąpić do dzisiejszego treningu. Wiedziała, że chwila minęła, ale czuła się zaszczycona, iż podzielił się z nią wspomnieniami o dziewczynie, która pachniała deszczem i uwielbiała mleko z truskawkami. * * * –. Spróbujesz ponownie uciec? – zapytał. Nie mogła się powstrzymać, nie wiedziała, dlaczego z nim walczyła i kłamała, ale mroczna, dziwna część wewnątrz niej, wysunęła dolną szczękę i powiedziała: – Tak, przy pierwszej okazji. Uderzył jej tyłek szpicrutą i krzyknęła. Stała twarzą do drewnianego krzyża, ręce miała wyciągnięte w górę, a nagie ciało lśniło od potu. Przez ponad godzinę odpowiadała tak samo, stawała się coraz bardziej sfrustrowana. Zaczęli od drobnych kar, szpicruty i klapsów gołymi rękoma za jej bezczelność. Ale teraz, po piątej odpowiedzi, leżał na niej. Jeśli byłaby całkowicie szczera, uwielbiała tę część. Oddawała identyczne wrażenie i fizyczne uwolnienie, jakie otrzymywała tnąc się, ale bez długotrwałego uszczerbku. Gdyby wiedziała o tym kilka lat temu, może uchroniłaby się przed niektórymi z większych szkód. Mogła znaleźć kogoś, kto by ją krzywdził i nie byłaby zmuszona do samookaleczania. Wstrzymał atak, opuścił szpicrutę i stanął za nią, oddychał, jakby właśnie przebiegł maraton. Jej skóra piekła, gorące łzy spływały po policzkach, ale czuła lekkość, szczęście i niemal podniecenie.

124   

 

CandyJourney  

Ostania część przyniosła zdegustowanie, jak to się stało? Czyżby ostatnie lata gwałtu przez ojca zmieniło ją w istotę tak chorą, że mogła przeżyć orgazm jedynie po pobiciu? Zaczerwieniła się przez łzy i wstyd. –.Jesteś gotowa mi się poddać? Błagać, żebym cię pieprzył? – zapytał, jego gorący oddech pieścił skórę szyi, przylgnął do jej nagiego ciała. Czuła jego erekcję, wiedziała, że była bliska błagania. Chciała zobaczyć go nago, dotknąć i spróbować. Po prostu nie chciała o to prosić. Jakiś strzęp godności lub iskra buntu, cokolwiek to było... po prostu nie mogła... jeszcze. –.Nigdy – skłamała i spięła się, oczekując uderzeń. Nie nadeszły; zamiast tego opuszkiem palca pogładził jej kręgosłup, wysyłając małe wstrząsy wzdłuż ciała. Zaczynała rozpoznawać schemat jego gniewu – kary, a następnie przyjemność i życzliwość. Musiał pochodzić z jakiegoś rosyjskiego, gangsterskiego podręcznika traktowania ofiary porwania, ale trzeba było przyznać, że naprawdę działało. –.Pozwolę sobie być innego zdania – wyszeptał i przeciągnął językiem wzdłuż jej szyi. Zadrżała od sensacji i poczuła, jak dostaje gęsiej skórki. Jej sutki naprężyły się i stwardniały, cipka była śliska od własnych soków, a nie zrobił nic poza biciem jej batem i małymi uderzeniami palcem lub językiem. Poczuła, że mocniej się do niej przycisnął, oparła głowę o jego pierś, jej włosy opadły na plecy i wcisnęły się między nich, skutecznie ją unieruchamiając. Zakołysał się przy niej, przylegając do rowka jej tyłka. Czuła cienką tkaninę drogiego garnituru, była miękka, koszula również, jej włosy kłujące a jego fiut twardy. Myśli zaczęły przygasać, pozostało tylko kilka z nich. Uczucie wspólnie poruszających się ciał, jego oddech na karku i jej rosnąca potrzeba ponownego posiadania go wewnątrz. –.Nie mogę – oddychała nierówno. – Nie potrafię tego wyjaśnić, ale po prostu... nie mogę... – prawie szlochała przez sprzeczne emocje. Potrzeba powoli wyprzedzała pragnienie, by walczyć, wiedziała, że mógł to wyczuć.

125   

 

CandyJourney  

Wyciągnął się i uwolnił ją od drewnianej listwy. Ręce opadły, cofnął się i odwrócił twarzą do siebie. Spojrzała na niego, był zdumiony widząc odwzajemnione uczucie pożądania. Jego twarz była maską pragnienia, potrzeby i kontroli. –.Nadal ci nie wierzę – powiedział i przejechał dłońmi w górę jej ramion. Odgadując jego zamiary, uklękła przed nim. –.Co chcesz, abym uczyniła? – zapytała i spojrzała na niego spod gęstych rzęs. Była świadoma tego, co robi, wiedziała, iż pod tym kątem wygląda oszałamiająco i wykorzystywała to. –.Daj mi swoje ręce – rozkazał. Wyciągnęła je do niego, spiął kajdanki razem, jej ręce zostały związane. Ponownie uklękła i opuściła ręce na kolana. Była jak w transie, kiedy rozpiął przód koszuli, spodnie i wyciągnął fiuta, który wydawał się tak duży, że nierealny. Nie mogła się powstrzymać, otworzyła szeroko oczy i zamrugała. Był również estetyczny, nigdy by tego nie przyznała, ale uwielbiała jego wygląd. Wyglądał na wdzięcznego, że najwyraźniej ta część jego ciała nie została uszkodzona podczas ataku. –.Co chcesz, abym uczyniła? – zapytała niewinnym głosem. –.Wiesz, czego chcę, otwórz usta – odpowiedział, a ona posłuchała. Chwycił swojego grubego fiuta i przebiegł końcówką wzdłuż warg, najpierw górnej, potem dolnej, i pchnął w jej usta. Prześledziła językiem szczelinę i główkę, kiedy wsunął się w nią. Mruknął niskim, gruby dźwiękiem, zwierzęcym dźwiękiem, który osłabił jej kolana. Cieszyła się, że siedzi na podłodze, inaczej upadłaby. –.Dalej, gołąbku – ochryple szepnął. – Otwórz się na mnie. Daj mi to, co moje, posiadam te usta. Rozluźniła szczękę i przesunęła językiem wokół główki jego fiuta, sięgnął w dół i chwycił garść jej włosów, wsuwając się do środka. Przygotowała się na silną reakcję, kiedy uderzył w tył jej gardła. Zakrztusiła się, ale nie odsunął się, był nieugięty.

126   

 

CandyJourney  

–.Zgadza się – powiedział, nie wykonując żadnego ruchu. – Rozluźnij gardło, możesz to zrobić. Jego zachęty miały na Columbię dziwny wpływ, oddychała przez nos i zmusiła się do stłumienia kolejnej fali wymiotów. Zamknęła oczy i rozluźniła gardło, co pozwoliło mu pchnąć głębiej. Odsunął się, a ona zacisnęła usta wokół trzonu, ssąc. Jęknął i powiedział: – Kurwa, tak, dobra dziewczynka. Masz to. Była dziwnie podekscytowana pochwałą, wyobraziła sobie jego fiuta głęboko w swojej cipce i wzdrygnęła się na tę myśl. Była zaskoczona jak bardzo tego chciała, cały strach, niepokój oraz pragnienie ucieczki opuściły jej umysł, koncentrując się na tej chwili. Drugą rękę zaplątał w jej włosy i mocno przy sobie przytrzymał. Czuła, jak ślina miesza się z preejakulatem, więc przełknęła. W reakcji na jej działanie, pchnął do przodu i powiedział: – Tak, weź mnie. Niemal wiła się na jego żądanie i ponownie przełknęła z główką jego fiuta głęboko w tylnej części gardła. Oddychał ciężej i powoli zaczął pieprzyć jej usta, wsuwając się i wysuwając z rytmiczną precyzją. Jej usta wydawały mokre dźwięki ssania, jego ciało pachniało świeżym mydłem. Wykąpał się dla niej. Nie zamierzał jej zabić, była tego pewna, w tej chwili nie chciała odejść. W mrocznym zakątku umysłu rozważała możliwość, że to wszystko było częścią choroby, częścią strasznych rzeczy, których doświadczyła przez lata. Musiały wypaczyć jej poczucie sensu życia, dlatego pozwoliła Dimitriemu zachowywać się tak brutalnie względem jej ciała i rościć sobie do niej prawa. Ale teraz, większa część niej chciała tego, chciała być przez niego posiadaną, wykorzystywaną... po prostu chciała jego. Wydała mały szum z gardła, kiedy wycofał się, wyrażając swoją wolę, jak tylko mogła. Jeszcze nie była gotowa błagać, ale rozpaczliwie go pragnęła. –.Lubisz to? – zapytał i zatrzymał się, pozostawiając w jej ustach tylko kilka cali. Starała się pokiwać, ale nie była w stanie poruszyć głową z jego ręką w jej włosach i penisem w ustach, była uwięziona. Kochała to. 127   

 

CandyJourney  

W dziwnym zwrocie akcji odkryła, że im bardziej pociągał ją w dół, tym więcej wolności czuła. W tej chwili nie miało znaczenia, czy doprowadziły do tego ataki ojca, choroba psychiczna lub zbyt wiele pornograficznych stron internetowych, miała to, kurwa, gdzieś. Wszystko, co miało znaczenie to wyraz jego twarzy, kiedy powoli pieprzył jej usta, nadal ją przytrzymując i wykorzystując. Swoją drogą, wiedziała, że patrzył na nią, już nie tylko używał jej ciała, starał się odnaleźć ten kawałek niej, jakiego nigdy nie potrzebował od nikogo innego. Zabliźniona strona jego twarzy pozostała ukryta w cieniu, ale mimo to mogła dostrzec niektóre ze skaz. Równowaga między ruiną a doskonałością, jaką nosił na swoim ciele, była idealnie poetycka w każdym aspekcie życia. Napiął się, marzyła, aby jej ręce były wolne, żeby mogła złapać go za łydki i poczuć, jak jego ciało przygotowuje się do orgazmu. Oddychał ciężej, wpatrując się w jej oczy. –.Podoba ci się to, czyż nie? – wychrypiał. – Dalej, dobrze, właśnie w ten sposób, otwórz się i przyjmij mnie, gołąbku. Do tej pory, starała się wziąć w usta jak największą część jego fiuta, wargi pracowały na trzonie, jakby były cipką, i przebiegła językiem wzdłuż podstawy penisa, kiedy wsunął się w nią. Była dumna ze swojej nowo odkrytej umiejętności, dumna, że potrafiła podarować mu przyjemność. Zatrzymał pchnięcie, poczuła szarpnięcie jego fiuta i doszedł dziko, co wprawiło ją w zdumienie. Pociągnął za włosy tak mocno, że do oczu napłynęły jej łzy; wypuścił długi jęk i powiedział: – Kurwa, tak, to moja dziewczynka. Czuje cię tak dobrze – następnie przeszedł na język rosyjski, wypowiedział kilka słów i pochylił głowę. Żałowała, że nie rozumiała tego, co mówił, brzmiało niewiarygodnie seksownie i wszystko, czego chciała to wiedzieć, co w tej chwili dzieje się w jego głowie. Połknęła każdą kroplę, nie sądziła, że mogła to zrobić, ale chciała przyjąć wszystko, co jej podarował. Mogła myśleć tylko o zadowoleniu go.

128   

 

CandyJourney  

Puścił włosy i poczuła, jak wysuwa się z jej ust. Poruszyła żuchwą z boku na bok, rozluźniając napięte mięśnie. Nigdy wcześniej nie pracowała tak ciężko przy stosunku oralnym i poczuła skutki. Były tego warte, gładził jej włosy i obserwował. Dotknął podbródka, by spojrzeć jej w twarz i powiedział: – No i proszę, wiedziałem, że masz to w sobie. Wsunął teraz miękkiego fiuta w spodnie, zasunął zamek i wyciągnął rękę, by pomóc jej wstać. Wciąż na niego patrzyła, był od niej o wiele wyższy, jej kolana chwiały się z podniecenia, ale uwielbiała być tak blisko niego. Chciała, by oplótł ją ramionami i przytrzymał, czuła się bezbronna wobec pragnienia tego mężczyzny. Nie wiedziała, czy to lubi. –.Jesteś gotowa, by prosić o więcej? – zapytał, jego głos był irytująco spokojny. Nie rozumiała, jak mógł nie pragnąć wejść w jej cipkę tak bardzo, jak ona tego chciała. Ale głupia, uparta, krzta szacunku dla samej siebie, bunt, który trzymał ją przy życiu, nie pozwolił odpowiedzieć twierdząco. –.Nie – wyszeptała i spojrzała mu w oczy, prowokując, by dokonał zmiany jej odpowiedzi. –.Zobaczymy – warknął i wziął ją w ramiona. Zwiotczała, tym razem z pożądania, nie strachu. Roztopiła się przy nim i zdziwiła tym, jak mała czuła się w jego ramionach. Położył ją na drewnianej platformie na środku pokoju, tam, gdzie wcześniej drżała ze strachu. Miejsce nie straciło dla niej znaczenia; było niemal rytualne, jedno, gdzie torturował ją, wyciągając informacje i gdzie teraz zamierzał maltretować, używając przeciwko niej pożądania. Odpiął kajdanki, przewróciła się na plecy, drżąc z podniecenia. Nie powiedział ani słowa, więc postanowiła trzymać buzię na kłódkę. Była bardzo blisko poddania się jego żądaniu, ale chciała bronić się tak długo, jak to możliwe. Podszedł do szafy i wyjął szpicrutę. Była podobna do tej, którą wykorzystywał wcześniej, ale miała krótszy, metolowy uchwyt. Zakończenie wyglądało podobnie, prawie elegancko, mimo, że jest to narzędzie służące wywoływaniu bólu. 129   

 

CandyJourney  

Mogła poczuć smagnięcia na tyłku, płonąc z pożądania. To było dziwnie przyjemne, przypomnienie, że pracował tak ciężko nad jej ciałem. W jednej ręce trzymał szpicrutę, uderzył nią o drugą dłoń. Uniósł brwi i zwrócił spojrzenie w jej kierunku. –.Widzę, że nie ma już potrzeby, aby przywiązywać cię do stołu – powiedział rozbawionym tonem, zadowolony z siebie. – Chcesz czegoś ode mnie, prawda? Wpatrywała się w niego, w myślach odpowiadając twierdząco, ale usta odmówiły posłuszeństwa. Ten uparty cień wciąż wygrywał. –.Pragniesz więcej bólu? Tak bardzo polubiłaś ukąszenia szpicruty? – zapytał i położył na jej brzuchu bicz. Podniósł go i uderzył. Zapiekło, ale nie spowodowało wystarczającej ilości bólu, żeby zareagowała. Trzymała dłonie po bokach, nie przerywając kontaktu wzrokowego. –.A może pragniesz przyjemności? – zapytał i pogładził jej udo. Jego dotyk był jak ogień; zostawiał płonące piętno, w miejscach które prześledził palcem. – Czy wiesz, dlaczego preferuję szpicrutę? – zapytał. –.Nie, nie mogę sobie wyobrazić, dlaczego – odpowiedziała, zmuszając się do utrzymania nonszalanckiego tonu głosu. Jednak okazało się to trudne. Pragnęła wywrócić oczami w tył głowy i wić się jak opętana. Po prostu nie chciała, aby wiedział, jaki ma na nią wpływ. Przynajmniej, jeszcze nie. –.Używam szpicruty, ponieważ oddaje przyjemny ciężar, uderzenia pieką i pozostawiają na skórze piękne wzory. Podobne do twoich blizn – powiedział i prześledził mapę zagojonych cieć na jej brzuchu. – Nie używam łopatki, ponieważ wydaje się zbyt zabawna, posługuję się batem, ponieważ wykorzystuje się go przy koniach, zwierzętach... własnościach. Używam go jako przypomnienie, że teraz należysz do mnie i podarujesz mi to, czego chcę. –.Czyli co? – powiedziała i pytająco uniosła brew, całkowicie się kontrolowała. Uświadomiła sobie, że to nie było czymś, co będzie trwało długo.

130   

 

CandyJourney  

–.Chcę, abyś mnie chciała. Chcę, abyś o mnie błagała, potrzebowała i pragnęła – powiedział i spojrzał na nią, jego ręka spoczywała na jej drżącym brzuchu. – Będę w tobie, dzień i noc, nigdy nie uciekniesz przed pragnieniem mnie. Wziął szpicrutę i uderzył nią kilka razy w górę i w dół jej ud. Westchnęła z zaskoczenia, ale zamknęła oczy i pozwoliła uczuciu rozejść się po całym ciele. To było jak samookaleczanie się, intensywny ból, po którym następuje przypływ endorfin. Nigdy nie wyobrażała sobie, że bycie bitą, mogło wznieść ją na te same wyżyny. Dimitri zatrzymał się tak szybko, jak zaczął i od razu zabrał się do pracy niosącej przyjemność. Przebiegł szpicrutą wzdłuż jej ciała; metalowe pokrętło było zimne, ale rozgrzewało się przy skórze. Przy jej pomocy delikatnie masował ciało, okrążając piersi i schodząc w kierunku cipki. Rozstawiła nogi i mocniej zacisnęła oczy, wdzięczna za słabe oświetlenie w pokoju. Poczuła się obnażona i niepewna, ale potrzebowała zobaczyć, dokąd zmierzał. Drażnił szpicrutą łechtaczkę, okrągłe zakończenie przesuwało się pionowymi ruchami w górę i w dół fałd jej cipki, podczas gdy palcami badał jej wejście. Rzucił bat i chwycił jej gardło. Złapał ją wstrząs paniki, ale wiedziała, że w tym momencie nie miał zamiaru popełnić morderstwa; nigdy nie mógłby jej tego zrobić. Całkowicie straciła kontrolę i bezradność zachwyciła ją w taki sposób, w jaki nie sądziła, że jest możliwy. Zahaczył kciukiem o jej łechtaczkę z dwoma palcami wewnątrz, rytmicznie pracującymi. Zacisnął dłoń mocniej wokół jej szyi i zaczęła uciekać do zapomnienia, jak zazwyczaj, gdy zbliżała się do przeżywania przyjemności fizycznej. –.Nie zamykaj oczu – rozkazał i ścisnął jej szyję, mocno. Zwolnił chwyt, gdy otworzyła powieki i spojrzała na niego. –.Przepraszam – powiedziała, aby go uspokoić, ale w rzeczywistości był to dla niej o wiele bardziej obce niż nadużywanie. Nie wiedziała, jak utrzymać świadomą akceptację tego, co dzieje się z jej ciałem, kiedy zaczęła sięgać wyżyny orgazmu. Jej zwykłą reakcją było wycofanie, gdy zbliżała się do fizycznej przyjemności. Wcześniej 131   

 

CandyJourney  

była zawstydzona i obrzydzona, gdy czuła się w ten sposób, a teraz została zmuszona cieszyć się tym. –.Będziesz obecna, gdy pracuję nad twoim ciałem, rozumiesz? – zapytał. –.Tak – szepnęła i pokiwała głową, ograniczona mobilnością przez zaciśniętą na szyi rękę. –.Chcę, żebyś mnie poczuła – powiedział i wsunął palce w jej cipkę, kładąc nacisk na każde słowo. Mocno przyszpilił ją do platformy, nie odbierając oddechu. Dyszała, ale bardziej z intensywności chwili niż braku tlenu. Nie mogła się powstrzymać, znów zamknęła oczy i zaczęła się wycofywać. To było zbyt wiele do przetworzenia, on wewnątrz niej, trzymający w dole. Chciała go czuć, potrzebowała go czuć, ale lata wykorzystywania działały przeciwko niej. Ręka wokół gardła zacisnęła się mocniej i rozkazał: – Otwórz swoje pieprzone oczy, patrz na mnie, gdy jestem w tobie. Posłuchała i zmusiła się do podniesienia powiek, szybko zamrugała, kiedy poczuła napływ łez upokorzenia. –.Jestem w tobie, teraz cię posiadam – kontynuował i poluźnił uścisk na szyi. Nadal atakował jej cipkę dłonią, a fale przyjemności wystrzeliły. Podwinęła palce i walczyła z potrzebą zamknięcia oczu. – Czujesz to? – zapytał i ponownie wsunął palce do środka. – Jestem w tobie, trzymam twoje życie w swoich rękach. Mogłem zacisnąć dłoń i złamać ci kark, ale nie... W zamian cię zadowalam. Podaruję ci przyjemność, przywrócę do życia. Nigdy tego nie zapomnij. Pokiwała głową i jęknęła, pchając biodra ku jego ręce, chcąc więcej. Dodał trzeci i czwarty palec, kciukiem utrzymując nacisk na łechtaczce. Jęczała i wzdychała, zaciskała i rozluźnia ręce, kiedy ciało odpowiedziało na jego żądania. Wtedy to poczuła, jak zerwanie tamy. Lata tortur, nienawiści do samej siebie, nocne gwałty, żałosne i niespełnione zadurzenie w Stuarcie, jego obrzydzenie w ciężarówce, jej blizny i nienawiść, porzucenie swojego życia dla Eden. Wszystko to runęło i uderzyło w nią niczym przekraczający prędkość pojazd. 132   

 

CandyJourney  

Wydała piskliwy okrzyk, który brzmiał niemal na zaskoczony. Chciała, aby wszystkie te myśli odeszły. Pragnęła, żeby Dimitri wypędził demony przeszłości i zmusił, by pozostawiła je za sobą. Chciała, aby przytrzymał ją w miejscu, kontrolując jej całe, gówniane życie i pozwolił najgorszej części wypłynąć z głębokiej studni samonienawiści i opuścić jej ciało. Wyciągał truciznę z ran, potrzebowała, aby kontynuował. Potrzebowała, żeby zrobił to dla niej; była o tym przekonana. Nie obchodziło jej, skąd to pochodziło, niektórzy nazwą to współuzależnieniem, niektórzy syndromem sztokholmskim… niektórzy nawet pieprzonym uzdrowieniem seksualnym; po prostu wiedziała, że potrzebowała tego. Jej oczy były szeroko otwarte, wpatrzone w niego. Miał zamroczony wyraz twarzy, jakby jeszcze nie rozumiał znaczenia tego wydarzenia. Rozluźnił dłoń na jej gardle i pozwolił, by uniosła się w jego kierunku. Tulił ją w ramionach, a drugą ręką pieprzył cipkę. –.Tak – jęknęła, jej głos łamał się, tłumiła szloch. –.Tak, co? – zapytał, patrząc w jej twarz, czekając na odpowiedź. –.Tak, chcę zostać – powiedziała: – Chcę zostać z tobą, dojść z tobą, pragnę być z tobą. Chcę cię pieprzyć, chcę twojego fiuta – szlochała, przyznając się do potrzeby jego... przy niej. Dimitri tak szybko zmienił ją z zahamowanego, przerażonego, małego królika w kobietę... kobietę, która wiedziała, czego chciała i dokładnie w tym momencie, nie pragnęła niczego więcej, niż dojść. Ale poczuła, jak się oddala. Ponownie zamierzał ją torturować, wstrzymywać orgazm. Nie mogła na to pozwolić. Uświadomił sobie, że tym razem wyglądało to inaczej, ale wiedziała, iż nie rozumie, jak ważne to było. Musiała pozwolić sobie dojść, pokryć jego rękę własnymi sokami i uwolnić się. Musiała spalić wszystko, co zgniłe w jej umyśle i zaakceptować zakorzenienie się nowego zboczenia. Ale był wycofany; czuła to poprzez język jego ciała. Nie mogła na to pozwolić. 133   

 

CandyJourney  

–.Nie tym razem, nie – krzyknęła i złapała go za ramiona. Przysunęła się bliżej, z satysfakcją odnotowała jego zdziwienie. Mocno szarpnęła biodrami przy jego dłoni, otaczając ją cipką i uwiesiła się na nim. Świadomość uderzyła go w chwili, gdy zatopiła zęby w jego bicepsie i wykrzyczała orgazm. Ugryzła mocno; poczuła jak się skrzywił i podziwiała jego kontrolę. Nie wycofał się, nie odepchnął jej. Utrzymała oczy otwarte i spojrzała w prawo, na tatuaż Bratva Maryi Dziewicy, kiedy doszła, w pełni świadoma i obecna w swoim ciele, po raz pierwszy. Dyszała przez zaciśnięte zęby i zassała jego skórę w ustach. Jęknął, a kiedy osiągnęła szczyt, szepnął: – To jest to, teraz cię mam, gołąbku. To moja dziewczynka, proszę, właśnie tutaj. Zawisła nad przepaścią, w połowie drogi do czegoś nowego, przez chwilę unosiła się między tym kim była, a tym kim miała się stać. Wyciągnął palce, które wciąż znajdowały się wewnątrz niej i powoli kciukiem okrążył jej nabrzmiałą łechtaczkę. Od razu poczuła przypływ energii pochodzących z głębi, uwolnienie. Czuła się tak, jakby opuściła ciało, obserwowała tego wspaniałego mężczyznę, bestię, wszystkie jego mięśnie i tatuaże, ostre krawędzie, i poczuła, że jej serce puchnie. Nawet nie wiedziała, czy był świadomy, czego dokonał. Podarował jej tak pożądaną wolność, odbierając całą kontrolę; uwolnił od męczących okropności. Świadomość znów uderzyła w jej ciało i poczuła wytrysk soków, wypływających z cipki. Rozchyliła zęby i przesunęła językiem wzdłuż miejsca, w którym go ukąsiła. Czuła ślad po ugryzieniu i usłyszała jego ostry wdech, kiedy ssała. Powoli wycofał z niej dłoń, zatrzymując się, gdy drgnęła i ponownie się zacisnęła. W końcu zabrał rękę i wiedziała, że musi być pokryta mokrymi dowodami jej intensywnego orgazmu. Spojrzała na niego, prawie zawstydzona, ale już bez poczucia upokorzenia. Jej włosy były splątane i wilgotne od potu, palcem odgarnął kosmyk z jej oczu, jak kochanek. Poczuła swój słodko‐pikantny zapach, kiedy dotknął jej twarzy. –.To chciałem usłyszeć – powiedział i uśmiechnął się do niej. To był pierwszy prawdziwy uśmiech, jaki widziała na jego twarzy. Już wcześniej był przystojnym

134   

 

CandyJourney  

mężczyzną, ale kiedy jego uśmiech sięgnął oczu, które błyszczały aprobatą, czuła się tak, jakby jej przeznaczenie się wypełniło. Będzie jego; nie istniało dla niej żadne inne wyjście. Zostanie z nim do końca świata, pójdzie w głąb piekła, przez ogień i zniesie cierpienie, by po prostu być z nim. Nigdy nie pozwoli mu odejść.

 

135   

 

CandyJourney  

Rozdział siedemnasty Dimitri Kiedy doszła na nim, jak niebezpieczny, odrobinę dziki kot, został zaskoczony. Myślał, że zmierzają w kierunku powolnego procesu, w którym on posuwałby się na przód, ona wycofywała i tak w kółko, dopóki się nie załamie, a on ponownie odmówi jej przyjemności. W przeszłości bywała wykorzystywana; torturowana, nawet jeśli się cięła, jakiś pieprzony drań był tego katalizatorem. Nienawidził tego człowieka prawie tak samo jak Sergeia. Za każdym razem, gdy spoglądał na jej ciało, czuł przemożną chęć rozerwania tej osoby na części i skąpania się w jej krwi. Uważał ją za bezradną, dopóki nie wykrzyczała swojej potrzeby i nie zatopiła zębów w jego ramieniu. Pierwszy strzał bólu był zaskoczeniem; niemal pchnął ją w dół i uderzył pięścią w twarz. Jeśli w tym momencie nie znajdowałby się głęboko w jej cipce, mógłby to zrobić. Odczuwał ból, a mimo to jego fiut mocno stwardniał. Widok, jak wierci się przy jego ramieniu, zbliżając się do końca, niemal doprowadził go do utraty zmysłów, ale jej ukąszenie przeniosło to na następny poziom. Wyraz jej twarzy był eteryczny. Nigdy nie zamknęła oczu, chociaż mógł powiedzieć, że walczy, aby utrzymać je otwarte. Wpatrywała się w jego ramię, tatuaż, jakby wyprowadzał ją z mrocznego miejsca. Uświadamiając sobie, jak ważne to dla niej było, kontynuował pieprzenie jej cipki ręką, głaszcząc kciukiem łechtaczkę. Intensywność była prawie nieziemska i wiedział, że jeśli teraz się odsunie, coś w niej uszkodzi. Jej potrzeba napędzała go; odepchnął ból spowodowany przez zęby zanurzone w jego ciele i zabrał ją w nieznane. Podejrzewał, że stał się częścią czegoś wielkiego, zamiany osobowości. Po tym jak doszła, wyglądała całkowicie inaczej. Jej oczy błyszczały, kiedy puściła jego skórę i czule ssała. Spojrzała na niego z ustami na jego ramieniu i wiedział, że musi ją w końcu wziąć. Wiedział, że musi zanurzyć swojego fiuta wewnątrz niej i uwolnić budujące się szaleństwo. Wszystko przez co w życiu przeszedł, doprowadziło go do tej chwili. Każda kobieta, od której się odwrócił, każda dziwka, której zapłacił i 136   

 

CandyJourney  

odesłał z powrotem... każda przerażająca rzecz, sprowadziła go do dokładnie tej chwili i został pokonany jedną myślą... aby uczynić ją swoją, zdobyć jej serce, ciało i duszę. Obserwował jej twarz, kiedy wracała na ziemię z wysokości. Oblizała wargi i ponownie napotkała jego wzrok. Jej oczy wewnętrznie świeciły, wyglądała jak kobieta, która właśnie odkryła źródło swojej mocy, przyjemności. Chciał ją wziąć, tam, na platformie, ale nie mógł. Było zbyt zimno, zbyt sterylnie, zasługiwała na więcej. Jego ramię bolało od ugryzienia; odgarnął jej włosy i potarł ranę. Zostanie siniak i potencjalnie trwały ślad. Zobaczyła, co robi i cofnęła się, bojąc się reakcji na swoją agresję. –.Nie martw się, gołąbku – uspokoił ją. – Ból był warty usłyszenia, że zgadzasz się na warunki zostania ze mną – pogładził jej włosy, usiadła, chciał, aby mu zaufała. Nigdy wcześniej nie czuł się w ten sposób, nie przez lata swojego życia, nie z żadną kobietą, z jaką kiedykolwiek był. Dziwki, dziewczyny, kobiety... każda z nich przeleciała przez jego życie, jak woda przez ręce, nie pozostawiając żadnego śladu. Chociaż, ta dziewczyna, Columbia, tak piękna i krucha jak ptak... Chciał trzymać wodę w złączonych dłoniach i nie stracić ani kropli. Chciał trzymać ją w ramionach i nosić przez całe życie, nigdy nie pozwolić odejść. Przeciągnęła się, mały gest, ale podkreślił naturalny wdzięk jej ciała. Orgazm pozostawił rumieniec na jej skórze, blizny wyróżniały się, czerwień przy kremowej bieli. W świetle wyglądała pięknie, z potem lśniącym na czole i uśmiechem pełnym samozadowolenia, szarpiącym kąciki ust. –.Chcę, abyś mnie pieprzył, Dimi – oznajmiła i spojrzała na niego spod długich, grubych rzęs. –.Jak mnie nazwałaś? – zapytał, pobudzając wspomnienia. –.Dimi, myślę, że powinnam nazywać cię Dimi – powiedziała i roześmiała się, mały dźwięczny odgłos, który odbierał oddech. 137   

 

CandyJourney  

–.Niewiele osób kiedykolwiek mnie tak nazwało – powiedział i porwał ją w objęcia. Przeniosła ręce na jego kark, by podeprzeć się, ale nie była dla niego żadnym ciężarem do uniesienia. – I wierzę, że mogę spełnić twoje pozostałe prośby – dodał, całując jej rozchylone wargi i wyniósł z pokoju, w dół długiego korytarza, do swojej sypialni. –.Dokąd mnie zabierasz? – zapytała, gdy szedł. –.Daleko stąd, do miejsca, w jakim zasługujesz by być – odparł. Nigdy nie dzielił tej przestrzeni z drugim człowiekiem. Nigdy nie spędził nocy z kobietą, ani z żadną nie spał. Stała paranoja zmusiła go, żeby utrzymać dystans, zanim jeszcze stał się ścigany przez swojego byłego mentora. Pokręciła głową i wzięła to wszystko, oczywiste męskie akcenty ciężkich mebli w dziwnych pozycjach, ustawione przez projektanta, aby oddać to... coś. Dimitri nigdy nie był dobry w słuchaniu z uwagą, gdy zrzucano na niego niuanse projektów. –.To jest twój pokój? – zapytała, kiedy ją postawił. –.Tak, to moja przestrzeń – odpowiedział. – Czułem się w obowiązku, aby przyprowadzić cię tu... – urwał. Gdzie się podziała jego męskość? Gdzie się podział jego głos? –.Podoba mi się – powiedziała. – Bardzo w twoim stylu. Nie udzielił odpowiedzi; przechodził trudny czas, godząc się z tą sytuacją. Kobieta w jego królestwie, kobieta, którą traktował jak więźnia. Godziny temu myślał o wbiciu się w nią, sprawieniu, by krwawiła i prosiła o życie. Mógł machnąć ręką i zakończyć jej egzystencję od niechcenia, jak zamawianie kolejnego drinka. Nie teraz. Teraz czuł się przed nią jak olbrzym, niezręczna, nieśmiała istota, niegodna jej eterycznej urody.

138   

 

CandyJourney  

–.Zamierzasz mnie pocałować? – zapytała. Stanęła na wprost niego, wysunęła żuchwę i zignorowała odmowę. Jak znalazł się w tym momencie? Odszedł tak daleko, że stał się inną osobą, mężczyzną niepewnym swojego serca. Chociaż, z pewnością chciał ją pocałować, posmakować jej ust na swoich oraz poczuć jej oddech w płucach. I tak zrobił. Wyciągnął rękę i przyciągnął ją do siebie, roztopiła się przy jego ciele, oboje płonęli z gorąca. Westchnęła i uśmiechnęła się, spoglądając na niego i czekając. Trzymał ją, ostrożnie, nie chcąc jej zranić. Ta sama ręka, która spoliczkowała ją godziny temu, teraz dotykała jej twarzy z wnikliwą analizą ślepca, czując jej rysy po raz pierwszy. –.Jesteś piękną kobietą – powiedział w końcu, napawając się jej widokiem. –.Kto jest teraz kłamcą? – odparła i zaśmiała się tym samym ironicznym niedowierzaniem, którym odwarknął jej, gdy stwierdziła, że jest przystojny. –.Nie, naprawdę, jesteś całkiem zapierająca dech w piersiach, gołąbku – upierał się i zacisnął palce w jej włosach, pocierając knykciami. Miała częściowo otwarte usta, jakby chciała odpowiedzieć, oczekiwanie wisiało w gęstym powietrzu, ale rozmyśliła się w ostatniej chwili. Jej usta były miękkie i elastyczne, gorące i wilgotne, czekające na niego. Stracił niezdecydowanie w chwili, gdy jego usta dotknęły jej, jego język wił się przy jej. Całował ją z siłą i intensywnością, która zaskoczyła nawet jego. Dimitri nie był całującym się mężczyzną. Całował kobiety, ale zawsze było to bardzo powierzchownym sposobem dostania się do innych miejsc. Natomiast z Columbią, został natychmiast skonsumowany, chciał ją całować, potrafił wyobrazić sobie godziny spędzane na zwiedzaniu tych ust. Uczucie uderzające do głowy, kiedy jego język oplótł jej, podobne do kilku kieliszków wódki. Odurzała go. Wydała niewielki dźwięk przy jego języku; jej oddech wibrował z gardła i dotknął jego ust. To było dziwne, czuł jej głos przy swoim ciele, co dodało nowy 139   

 

CandyJourney  

wymiar doświadczenia. Chciał ją pożreć wszystkimi zmysłami, spożyć każdy jej cal, nigdy nie odrywając się, by zaczerpnąć powietrza. Przebiegła rękoma po jego ciele, aż do głowy i zaplątała je we włosy. Dotknął jej nagiej skóry, czuł blizny na ramionach i klatce piersiowej, wiedział, że potrzebuje poczuć je przy swoim ciele. Odsunął się od niej, cofnął o krok i spojrzał z uznaniem. Nigdy nie był na to podatny, obnażony przed drugim człowiekiem, ale chciał otworzyć się przed nią. Wyczuła coś w jego wahaniu i powiedziała: – Muszę ujrzeć twoje ciało, chcę cię zobaczyć. Wyciągnęła rękę i zaczęła rozpinać jego koszulę. Położył dłonie na jej nadgarstkach i powiedział: – Czekaj. Na nadgarstkach, przy gorących dłoniach, czuł zimny metal mankietów, rościł sobie do niej prawa, ale nadal był przerażony. Obawiał się jej niesmaku, osądu; w tym momencie pragnął jej akceptacji bardziej niż czegokolwiek, kiedykolwiek. A Dimitri nauczył się już dawno temu, że pożądanie czegoś prowadzi do miażdżącego rozczarowania. –.Potrzebuję zobaczyć całego ciebie, Dimi – powiedziała, przechodząc do kolejnego guzika. – Nic, co pokażesz nie przerazi mnie – dodała i rozpięła następny. – Chcę czuć nasze ciała razem, nie obchodzi mnie, czy twoje zostało zniszczone, moje również. Chcę czuć cię przy sobie. Potrzebuję tego. Pomógł jej rozpiąć resztę, zsunął koszulę z ramion. Otworzył je szeroko i powiedział: – Oto jestem. Opuścił ręce powoli i przyciągnął ją do siebie. Docisnął do swojego ciała, blizn, czuł bicie jej serca, nerwowo drgająca zdrada podwyższonego stanu emocjonalnego. Odsunęła się i spojrzała na niego, z tego punktu widzenia jej oczy zapierały dech w piersiach, powiedziała: – Po tym wszystkim co zrobiłeś, wzięciem mnie na własność, biciem, prawie zabójstwem... przerażam cię? – roześmiała się i sięgnęła do jego spodni. 140   

 

CandyJourney  

–.To mnie przeraża – powiedział i pozwolił jej odpiąć guzik, rozsunąć suwak. – Pragnienie tego mnie przeraża, Columbia. Pragnienie ciebie... – urwał, kiedy sięgnęła i chwyciła jego fiuta w swoją malutką dłoń. Owinęła wokół niego rękę i trzymała mocno, przesuwając dłonią wzdłuż trzonu, bawiąc się główką, odkrywając go. Zabrała rękę, spojrzała na niego i powiedziała: – Podoba mi się to, co widziałam do tej pory – wyciągnęła dłoń, żeby dotknąć jego brzucha. Zaczęła od zdrowego boku, przesuwając dłońmi wzdłuż gładkiego ciała i uśmiechnęła się. Następnie prześledziła rękoma bliznę, spaloną stronę. Była delikatna, ostrożna; wiedziała, że ten obszar jest wrażliwszy. Płonął od jej dotyku; palce pozostawiały ślady płomieni wzdłuż pomarszczonego ciała. Chwycił jej włosy w garść i pochylił się, by ją pocałować. Otworzyła dla niego usta i zatracił się w wirze uczuć. Jej własne blizny pod palcami, dłonie na jego oparzeniach, dotyk jej języka, smak ust, po tym jak go połknęła. Musiał jej posmakować. Pilność potrzeby pokonała każde wahanie odnośnie jej akceptacji, usunęła wszelkie wątpliwości, zapragnął zanurzyć się w tym szalonym, odurzającym momencie, którego nigdy wcześniej nie przeżył. Cofnął się i wysunął ze spodni, bokserki podążyły ich śladem. Był boso, więc całkiem nagi, jak ona. Podobał mu się sposób, w jaki na niego patrzyła, nie widziała oparzeń, pragnęła i widziała jego. –.Muszę cię posmakować, gołąbku – powiedział i zgarnął ją w ramiona. Zachichotała z zaskoczenia, natychmiast stał się uzależniony od tego dźwięku. Musiał rozśmieszać ją częściej. Podszedł do łóżka i położył ją na plecach, stopy na skraju materaca, podwinęła palce w oczekiwaniu. Jego fiut mocno stwardniał, potrzebował wszystkiego, co miał, aby nie zanurzyć się w niej dokładnie w tej chwili i pieprzyć jak zwierzę. Ale musiał jej posmakować, chciał ponownie ją zadowolić, sprawić, by doszła na jego twarzy i poczuć jej pragnienie na języku.

141   

 

CandyJourney  

Ukląkł przed nią, szeroko rozłożył jej kolana i wczołgał się między nie. Wpatrywała się w niego z przerażoną miną. Niemal się roześmiał, po wszystkim, co jej zrobił, dopiero teraz wyglądała niczym niewolnica skazana na pożarcie? –.Nie sprawia ci to przyjemności? – zapytał, gdy zatrzymał się na wprost jej pięknej cipki. Mógł poczuć jej pierwotny zapach, jego fiut chciał dostać się do środka, ale tym razem zwycięzcą został język. –.Ja... Ja nigdy wcześniej tego nie robiłam – powiedziała i odetchnęła. Zdał sobie sprawę, że wstrzymywała oddech. –.Ty nie będziesz nic robić – uspokoił. Wyciągnął rękę i pogłaskał ją po twarzy, przesunął dłonią wzdłuż szyi i zatrzymał się na jednej z piersi. Bawił się brodawką, dopóki nie stwardniała od uwagi, równie mocno jak jego fiut. – Zamierzam być jedynym, który to zrobi. Twoim zadaniem jest wygodne oparcie się, zamknięcie oczu, jeśli musisz, i cieszenie się moją twarzą zakopaną w twojej cipce, moim językiem w twojej piździe. –.Mogę oglądać? – zapytała zdyszanym głosem. –.O tak, z całą pewnością możesz – powiedział i uśmiechnął się. Była odważną dziewczyną. Zabrał rękę z jej piersi i skinął na poduszkę, poruszyła się delikatnie i chwyciła ją, wkładając pod głowę, umościła się, podziwiając przedstawienie. –.To jest... seksowne – powiedziała. – Nigdy nie myślałam, że oglądanie cię w ten sposób będzie tak podniecające, ale jest – brzmiała na zaskoczoną, odkrywającą nowe terytorium. Zastanawiał się, z kim spała, wiedział, że nie była dziewicą, ale wydawała się niedoświadczona. Stłumił nagłą potrzebę wytropienia jej każdego poprzedniego kochanka i umieszczenia kulki w tylnej części jego głowy. Teraz to on nim był, a myśl o jakimkolwiek innym mężczyźnie zabawiającym się z jego kobietą wprowadzała go w irracjonalny gniew. –.To seksowne, ponieważ robię to dla ciebie – powiedział i strącił mentalny obraz każdego innego mężczyzny na szczycie jego pięknego gołąbka. – Chcę ci to podarować, ponieważ cieszę się tym tak samo, ja ty. Uwielbiam wyraz twojej twarzy, gdy dochodzisz – kontynuował i rozchylił jej fałdki, zaledwie kilka cali od swojej 142   

 

CandyJourney  

twarzy. Podziwiał prostotę piękna różowego ciała, otwartego dla niego, mokrego dla niego. Wsunął palec w fałdki i odnalazł jej łechtaczkę. Potarł delikatnie, skłaniając do stwardnienia pod jego dotykiem. Obserwował ją, gdy to robił, zobaczył jej oddalony wzrok, po chwili skupiający się na jego twarzy. Znów się uśmiechnęła, ale nie odpuścił, nie pozwolił jej myślom wędrować. Wiedział, że była w centrum uwagi i obserwowała go między swoimi nogami. Rzucił się na nią jak wygłodniały. Dimitri nie był zjadaczem cipek; robił to w przeszłości, głównie z ciekawości. W Bratva, jedzenie cipki było postrzegane jako słabość, znak, że fiut nie wykonuje swojej pracy. Dimitri nie pierdolił się z niczym, co kiedykolwiek powiedział lub pomyślał o tym akcie, póki nie poznał Columbi. Chciał ukryć w niej twarz, zagrzebać język, by wykrzyczała jego imię i prosiła o więcej. Nie z poczucia własności, to nie był rodzaj wymiany jaki zazwyczaj prowadził, ale z czystego, prostego pragnienia, żeby uzyskać od niej tak wiele, jak tylko było to możliwe. Dla Dimitriego, jedzenie jej cipki był aktem miłości, którą czuł w swoim sercu z taką pewnością, jak w swoim fiucie. Zakochiwał się w tej dziewczynie, tej naiwnej, pięknej dziewczynie, która wpadła w jego życie z subtelnością uderzenia cegły w twarz. Słowa uciekły, więc pokazywał uczucia w jedyny sposób, jaki znał; pożerał jej cipkę. Wsunął w nią palec, a następnie zastąpił go językiem. Westchnęła i przysunęła się do jego twarzy, kiedy przesuwał językiem wzdłuż szczeliny i odnalazł łechtaczkę. Pieprzył jej cipkę palcami oraz nieubłaganie ssał i przygryzał wrażliwy guziczek, dopóki nie chwyciła go za głowę, kołysząc się przy jego twarzy. Jęknęła i ponownie westchnęła, stęknęła i powiedziała: – Och, Dimitri, tak, to jest to – kiedy zaczęła osiągać szczyt. Czuł, jak jej cipka się napina, a ręce sięgają do jego czaszki. Pomyślał o zapuszczeniu włosów, by miała za co złapać, kiedy ponownie ją zadowoli. Całe jej ciało zesztywniało, wygięła się we wdzięczny łuk, nogi drżały a cipka pulsowała, kiedy doszła.

143   

 

CandyJourney  

Od razu opadła z powrotem na łóżko, wydychając powietrze. Wyciągnął z niej palce, ale na łechtaczce umieścił język. Czuł jej puls w nabrzmiałym ciele; przebiegł czubkiem języka wzdłuż pączka i cieszył się jej drżeniem. –.Mój Boże – westchnęła i schyliła się, szarpiąc go. – Chodź tutaj – powiedziała. – Chcę, abyś mnie objął. Dimitri oderwał się od mokrej cipki i przesunął językiem po długości jej ciała. Przygryzł ucho i przyciągnął ją do siebie. Była wiotka i zadowolona, uśmiechnięta, jakby właśnie wygrała niesamowitą nagrodę. –.Jesteś piękna, gdy dochodzisz – powiedział i odgarnął jej włosy z czoła. –.Jesteś dobrym kłamcą – oznajmiła i zaśmiała się. – Ale wyglądasz dobrze z moją cipką na twarzy. Sięgnął w dół i wsunął palec w szczelinę, wysunął go powoli i obserwował, jak jej oczy rozszerzają się, kiedy uderzył w łechtaczkę. Podniósł go do ust, zassał i powiedział: – Wyglądam dobrze, ponieważ jesteś przepyszna – pocałował ją. Jego język odnalazł jej, ciepły i czekający, zanurzyli się w rozpalonym pocałunku, wzajemnie badając swoje ciała dłońmi. Czuł jej blizny, nierówności, mapę życia wyrytą na ciele, a jego serce urosło z dumy z powodu jej siły. –.Chcę cię pieprzyć – powiedział przy jej ustach, dzielili oddech, śmiejąc się, skinęła głową. –.Czy zamierzasz prosić? Błagać o moją cipkę? – zachichotała i spojrzała mu w oczy, prowokując do reakcji. –.Nigdy nie będę – powiedział i usiadł. Wysunął się z łóżka i uśmiechnęła się zaskoczona odpowiedzią. Odsunął kosztowne kołdry i usiadł w znajomym miejscu. Oparł się o poduszki i pogłaskał swojego fiuta, obserwując ją z uśmiechem na twarzy. Nie poruszyła się i zaczęła niepewnie rozglądać. – Chodź tutaj – rozkazał, uwielbiał szybkość jej reakcji. Zachwycona, przeczołgała się na rękach i kolanach przez łóżko.

144   

 

CandyJourney  

–.Zamierzasz sprawić, żebym błagała o ciebie? – wymruczała i poruszyła tyłkiem, przemieszczając się. Zatrzymała się, gdy dotarła do jego boku, spojrzała na fiuta, uniosła brew i powiedziała: – Naprawdę zamierzasz sprawić, bym błagała? –.Nie – powiedział i usiadł, pchnął ją na plecy, wciąż gładząc swojego fiuta. – Zamierzam cię wytrenować. –.Co masz na myśli? – zapytała i zachichotała, ale ucichła, gdy rozdzielił jej kolana i przeniósł się między nie. Nadal trzymał w ręku fiuta, spojrzał na nią oczyma myśliwego, posiadającego swoją zdobycz w zasięgu wzroku. –.Dotknij się – poprosił, przeniosła dłoń na łechtaczkę, wiedziała, co miał na myśli. Patrzyła mu w oczy, co kilka sekund spoglądając na jego fiuta i zaczęła się z sobą zabawiać. –.W ten sposób? – zapytała bez tchu. – Tak jest dobrze? – rozdzieliła swoje piękne, różowe fałdki i obnażyła lśniące, mokre ciepło. Skinął głową, nie będąc w stanie mówić, koncentrując się na jej miękkiej cipce. Użyła jednej ręki, by się otworzyć a drugą poprowadziła wzdłuż szczeliny, odnajdując wejście. Pchnęła palec do środka, wsuwając go kilka razy i wysuwając. Podniosła palec do ust i wyssała do czysta. – Smakuję dobrze – powiedziała i posłała mu mały uśmieszek. –.Tak, smakujesz – odpowiedział i szerzej rozsunął jej nogi. – Teraz chcę, abyś dowiedziała się, co czujesz. 145   

 

CandyJourney  

Rozdział osiemnasty Columbia Nie była pewna zabawiania się ze sobą przed Dimitrim. Z jednej strony czuła się jak dzika bogini seksu, a z drugiej jak nieśmiała, przestraszona niewolnica. Wiedziała, że mu się podobała; jego twarz była intensywna i skoncentrowana na jej działaniach. Nie mogła oderwać spojrzenia od jego fiuta, ssała go, dotykała, a teraz pragnęła pieprzyć. Ale martwił ją jego ogromny rozmiar i zwierzęce skłonności. Martwił i ekscytował, jeśli miałaby być szczera. Jego ciało pobudzało ją bardziej niż myślała, że to możliwe, jego blizny były niesamowicie piękne i fascynujące. Uwielbiała uczucie przebiegania po nich rękoma, dotyk gładkiej skóry, twardych mięśni i wzorzystych blizn. Przypomniały cięcia, które pokrywały jej własne ciało, czuła się mniej skrępowana, swobodniejsza. Próbowała z nim flirtować, ale był zbyt poważny, zdała sobie sprawę z aluzji. Pragnęła poczuć jego fiuta wewnątrz swojej cipki, nie było innego sposobu na sformułowanie tego, to była wielka sprawa. Zastygł w bezruchu między jej nogami, obserwując, jakby spodziewał się, że coś zrobi. Spięła się i zapytała: – Chcesz, abym nadal się dotykała? –.Nie, gołąbku – powiedział, jej serce topiło się za każdym razem, gdy ją tak nazywał. – Chcę, żebyś do mnie podeszła. Columbia podciągnęła się i uklękła przed nim. Nawet na kolanach, górował nad nią; była zafascynowana jego rozmiarem. –.I co teraz? – zapytała i spojrzała na niego, wyglądała na posłuszną, ale czuła, że jej nerwy płoną z niecierpliwości. Nie odpowiedział; przyciągnął ją do siebie, siadając na łydkach i wziął w ramiona. Owinęła nogi wokół jego bioder, poczuła jego fiuta ślizgającego się przy fałdkach. Pocałował ją mocno, przesunął dłonią po włosach i podciągnął do góry.

146   

 

CandyJourney  

–.Chcę cię teraz pieprzyć – szepnął jej do ucha. Poczuła ciepło jego oddechu na płatku i zadrżała. – Ale nadal chcę, abyś o to błagała. W tej chwili nie przejmowała się tym, wyrzuciła niezależne, uporczywe poczucie samokontroli przez okno i odpowiedziała: – Dimi, proszę, proszę, pieprz mnie, daj mi swojego fiuta. Błagam, proszę – aby podkreślić, jak bardzo pragnęła go wewnątrz siebie, pochyliła się i chwyciła trzon, przyciągając go powoli do swojego wejścia. – Proszę – szepnęła, gdy końcówka rozdzieliła fałdki jej cipki, gotowa pchnąć w górę do swojego oczekującego ciepła. – Proszę, pieprz mnie, potrzebuję, abyś mnie pieprzył. Uśmiechnął się, spojrzał jej w oczy i powiedział: – Myślałem, że nigdy nie poprosisz – pchnął w górę. Czuła, jak się rozpada; każde zakończenie nerwowe płonęło, gdy rozciągał ją swoim ogromnym fiutem. Chciała, by to się nigdy nie skończyło, uczucie ideału i desperacja opakowane w intensywną potrzebę więcej. Uniósł ją, wbijając na swoją twardość, przejmując kontrolę, mimo że to ona była na górze. Zarzuciła ręce na jego ramiona i spojrzała mu w oczy. Ich wyraz był gorący, nie mogła oderwać wzroku. Chciała poznać go w sposób, w jaki nigdy nie poznała innego człowieka. Chciała być przez niego pieprzoną, pieprzyć go i konsumować, dopóki nie ujrzy każdej jego myśli, każdego pragnienia, serca. Wydawała niezrozumiałe dźwięki, dyszenie przeplatało się z zaskoczonymi okrzykami przyjemności. Odchyliła głowę i pozwoliła włosom upaść, gładząc jej tyłek, kiedy poruszała się w tempie ich ruchów. Dimitri położył jedną rękę za plecami i przytrzymał ją mocno przy siebie. Drugą dłoń owinął wokół jej szyi. Wzdrygnęła się, nie była przygotowana na przemoc w akcie miłości, ale utrzymała głowę w tyle, gdy zdała sobie sprawę, że chciała, aby ją dusił. Pieprzył jej cipkę, z każdym pchnięciem zaciskał dłoń na jej gardle. –.Jesteś moja – mruknął, gdy pompował w jej cipkę. – Jesteś moja i nikogo innego. Jestem właścicielem twojego ciała, a teraz, posiadam również twój umysł. Nigdy o tym nie zapominaj. 147   

 

CandyJourney  

Westchnęła i przyjęła to, wiedziała, że była jego, nie było sensu zaprzeczać. Równie dobrze mogłaby krzyczeć na góry, by zeszły jej z drogi. Dimitri zdołał otworzyć jej stwardniałe serce i rozerwać na części w przeciągu godziny. Udało mu się polizać rany i poskładać ją z powrotem w przeciągu dnia. –.Tak – odpowiedziała i zawołała: – Tak, jestem twoja – kiedy ją pieprzył. Poczuła budujący się orgazm, z tego głębokiego miejsca, niedawno odkrytego w otchłani umysłu lub podstawie kręgosłupa; nie wiedziała dokładnie. Zaczynał wzrastać, jej ciało zesztywniało. Głowa dłużej nie opadała do tyłu i Dimitri rozluźnił uścisk na szyi. Rzuciła się do przodu, gdy osiągnęła szczyt i dochodząc ugryzła go w ramię. Doszła mocno. Nadal trzymał rękę wokół jej szyi, ale gdy zanurzyła zęby w jego skórze, mogła oddychać. Wyobrażała sobie, że to musi boleć, ale on tylko westchnął i powiedział: – Kurwa, to jest to, mogę poczuć walkę twojej cipki, starającej się zatrzymać mnie w tobie... Jesteś głodna mojego fiuta. Jej orgazm nadszedł falami, podróżując przez jej ciało w górę i w dół kręgosłupa. Osiadła cipką na jego fiucie, zęby zanurzyła w jego ciele, dopóki nie doszła do siebie. Zabrała zęby i polizała znak ugryzienia, poprowadziła język wzdłuż krawędzi, kiedy zwolnił ruchy. Zacisnął dłoń na jej szyi i pchnął znowu. Ledwie doszła do siebie, gdy ponownie zaczął ją ujeżdżać, mocniej niż wcześniej, z większą precyzją. –.Twoja cipka jest niesamowita – powiedział, oddychając ciężko. – Mógłbym teraz umrzeć i być szczęśliwym człowiekiem – jedną ręką przytrzymał ją w miejscu, drugą objął w pasie. Była jego do pieprzenia i miała niewiele więcej opcji niż cieszyć się tym. Sekundę po orgazmie poczuła budowanie się kolejnego. Ten wydawał się bardziej dziki, zwierzęcy. Pieprzył ją, nie znała sposobu, żeby go zatrzymać, czuła coraz mocniejsze zaciskanie się gardła, jej oddech był płytkimi westchnieniami. Punkciki świetlne pojawiły się na skraju pola widzenia i czuła, jakby płynęła. Świat przyciemniał na linii wzroku. 148   

 

CandyJourney  

–.Dimi – jęknęła, jej głos był chrapliwym szeptem. –.Tak? – zapytał i zwolnił pieprzenie z troską w oczach. Rozluźnił uścisk i czekał. –.Nie zatrzymuj się – powiedziała i uśmiechnęła się. – Nie przestawaj. –.Och, gołąbku – odpowiedział i ponownie zacisnął dłoń. – Uwielbiam sposób, w jaki mi się oddajesz – kontynuował i znowu pchnął w jej cipkę, przyspieszając, gdy dochodził. – Wiesz, że twoje miejsce jest przy mnie, u mojego boku, wiesz, że posiadam twoje życie. Mogę je odebrać w każdej chwili – powiedział i ścisnął mocno, powodując, że zaskomlała z bólu. Natychmiast zwolnił i dotrzymał kroku. – Ale nie zrobię tego, nie uduszę cię, ponieważ mi ufasz, ufasz, gołąbku, prawda? – dodał i spojrzał jej w oczy. –.Tak – wyszeptała, walcząc o oddech. – Ufam ci moim życiem, moim sercem, wszystkim. Należę do ciebie. Po tym wyznaniu, całe jego ciało się napięło i przytrzymał ją mocno przy swoim fiucie. Czuła, jak pulsuje głęboko w jej cipce, wypełniając gorącą spermą, mieszała się z jej śliskimi sokami. –.Kurwa, Columbia, mógłbym przyzwyczaić się do tego – powiedział, puścił jej gardło i ustawił jej ciało przed swoim. Trzymał ją mocno, czuła ich serca gorączkowo próbujące się uspokoić, głaskał jej włosy i trącał nosem szyję. Czuła się wycieńczona i nadal pobudzona, to było dziwne. Chciała leżeć w jego ramionach i drzemać, ale pragnęła też skakać na jego łóżku i krzyczeć: Zajebiście cię kocham! Przechyliła twarz w jego stronę, przesunął dłonią od jej policzka do włosów. Wydawał się być tak samo zahipnotyzowany, jak ona. –.Jesteś taka piękna – powiedział i pocałował ją w nos. – To, że jesteś tu teraz ze mną wydaje się surrealistyczne.

149   

 

CandyJourney  

–.Wiem – odpowiedziała z uśmiechem: – Nie mogę uwierzyć, że mnie nie zabiłeś. Natychmiast pożałowała swojej wypowiedzi, jego oczy wypełnił ból i zerwał ich kontakt wzrokowy. Spojrzał ponad jej głowę, na odległe góry i powiedział: – Przepraszam. Nigdy nie chciałem cię skrzywdzić... to miejsce... czasami po prostu czuję się pozbawiony kontroli, szalony. Przekręciła twarz, by spojrzeć mu prosto w oczy. –.Nie przepraszaj – powiedziała. – Nie zabiłeś mnie i to wszystko, co się liczy. Skąd mogłeś wiedzieć, że jestem tylko idiotką padającą na kolana w imię głupiego, politycznego gówna? Miałeś prawo być paranoikiem, ostrożny. –.Ale – powiedział i roześmiał się – uważam cię za wspaniałą, ale oczywiście, nie jestem zabójcą. Czasami myślę, że bycie sam na sam z myślami tak długo, uczyniło mnie trochę szalonym. Chociaż, wniosłaś przejrzystość do mojego świata, przywróciłaś ostrość. Zgarnął ją w ramiona i położył się na łóżku, z głową opartą na luksusowych poduszkach. Podniósł jej nogę i zaczął masować, bawił się palcami i przesunął dłonią wzdłuż łydki. –.Jesteś idealna – powiedział i przeniósł się na jej udo, omijając szczelinę i głaszcząc ją wierzchem dłoni. Zaśmiał się, gdy od razu zareagowała przechylając biodra, oferując dostęp do swojego wnętrza. – Myślę, – kontynuował przesuwanie dłoni wzdłuż jej ciała – że powinniśmy zamówić coś do jedzenia, zanim całkowicie zmarniejesz. Przyszła mi do głowy myśl, że nie chcę pieprzyć cię na śmierć. Wyciągnęła rękę i pociągnęła go w dół, obok siebie, roztopiła się i zwinęła w jego ramionach. –.Byłby to jednak cholernie dobry sposób, by odejść – powiedziała i spojrzała na niego. Uśmiechał się do niej uśmiechem, który sięgał oczu i powiedziała: – Nie mogę sobie wyobrazić lepszego sposobu, aby opuścić ten świat.

150   

 

CandyJourney  

Jego twarz spoważniała i odpowiedział: – Nie chcę mówić o twoim odejściu ani z tego świata, ani z mojego mieszkania. Nie chcę myśleć o życiu bez ciebie. –.Nigdzie się nie wybieram – powiedziała zaskoczona, z jaką łatwością to przyszło. Zawahała się i przygryzła dolną wargę, tęskniła za Eden, nawet za swoją matką. –.Co cię martwi? – zapytał i potarł dolną część jej pleców. Uwielbiała jego troskę i prawie zamruczała, kiedy jej dotknął. –.Myślę o mojej młodszej siostrze, Eden – powiedziała. – Jestem jedyną, która się nią zajmuje. Milczał, jego ręce poruszały się delikatnie, powolnie okrężnymi ruchami wzdłuż kręgosłupa, ale nic nie mówił. Wiedziała, że rozważał to, co powiedziała, zastanawiając się jak powinien odpowiedzieć. –.Wyślę im pieniądze, pomogę. Nie chciała brzmieć na niewdzięczną i wiedziała, że pragnie zostać z Dimitrim, ale wciąż z jakiegoś powodu czuła się zmuszona do powrotu do domu. Chociaż, bała się zapytać, nie chcąc wywoływać jego gniewu. –.Tak, tak sądzę – powiedziała i westchnęła. – Chciałabym jednak zobaczyć je przed wyjazdem. –.Przykro mi, gołąbku – powiedział i przeciągnął rękoma wzdłuż kręgosłupa, wysyłając fale ciepłego zachwytu przez jej ciało. Była całkowicie zrelaksowana fizycznie, ale psychicznie knuła, w jaki sposób mogła przekonać go, by pozwolił jej odejść chociaż na godzinę. – Teraz, kiedy jesteś ze mną, nie mogę ryzykować, nie mogę ryzykować, że odejdziesz – zatrzymał leniwe ruchy, ujął jej podbródek i uniósł twarz. – Mam nadzieję, że rozumiesz, może kiedy zadomowimy się w Hongkongu, będziesz mogła ich zaprosić. Nie chcę cię krzywdzić, ale nie chcę cię stracić. Jestem poważny, nie mogę pozwolić ci odejść. Uśmiechnęła się na jego deklarację i powiedziała: – Rozumiem. To dla mnie trudne, to wszystko. Nienawidzę myśli, że Eden jest w niebezpieczeństwie... – 151   

 

CandyJourney  

urwała, nie chcąc mówić o rzeczy, której się bała. Teraz w jej świecie nie było miejsca dla ojca; był bezsilny, gdy leżała w ramionach Dimitriego. Zamiast tego, zamknęła oczy i wtuliła się w jego szeroką klatkę piersiową. Poczuła, że sięga w dół i nakrywa ich kołdrą, zasnęła przy rytmicznych dźwiękach własnego oddechu. * * * –.Proszę, spróbuj tego – powiedział Dimitri i wyciągnął w jej stronę łyżkę z czymś ciemnym. Columbia delikatnie wzięła ją w usta i pozwoliła się nakarmić. Tekstura budziła wstręt, poczuła jakby coś wpadło jej do ust, ale smak był bogaty i tłusty. –.Lubię to – powiedziała i otarła wargi. – Co to było? –.Rosyjski czarny kawior – powiedział i zaśmiał się, kiedy rozszerzyła oczy. –.Rybie jajka? – wymówiła bezgłośnie przesadną reakcję. –.Tak, rybie jajka – odpowiedział. –.Jadłam to kiedyś, czasami miałam je w sushi, ale nie tak smakowały – powiedziała. – To jest pyszne – wyglądał na zadowolonego jej aprobatą i wsunął nóż w małą puszkę zawierającą więcej. Byli na dachu, jedząc późny obiad w cudownie słoneczny dzień. Delikatny wiatr niósł dźwięki miasta z dołu, a ona obserwowała latające mewy. – Dziwnie tutaj, prawda? – powiedziała po kilku chwilach spokoju. –.Co masz na myśli? – zapytał i podał jej mały, delikatny krakers z kawiorem. Czuła się naprawdę skandaliczne, jakby była w reality show, karmiona kawiorem i szampanem na szczycie wielomilionowego apartamentowca przy nabrzeżu. –.Mam na myśli, to dziwne zestawienie, czujesz się tak wolny i wyciszony tutaj, ale naprawdę jesteś tylko na szczycie drogiej klatki, prawda? – powiedziała i natychmiast pożałowała doboru słów, gdy zobaczyła, że jego twarz się zachmurzyła. –.Nie mogę pozwolić ci odejść – powiedział niskim głosem. – Nawet gdybym chciał, nie mogę. Nie wiem jak to wytłumaczyć, ale mój umysł zdecydował, że należysz do mnie, a serce... – urwał, najwyraźniej nie chcąc kontynuować wyznania. 152   

 

CandyJourney  

–.Moje serce to czuje – powiedziała i uspakajająco dotknęła szczytu jego dłoni. – Byłam po prostu głupia, zbyt poetycka, żeby wysłuchać dźwięku własnych słów. Mówię za dużo, tak zawsze mawiał mój ojciec – urwała, nie chcąc wywołać tej części swojej przeszłości w tak pięknym otoczeniu. –.Nie jesteś głupia, nie sądzę, że to możliwe – powiedział i wziął ją za rękę. – Proszę, mów dalej, uwielbiam dźwięk twojego głosu – pochylił się i pocałował ją w dłoń, przesunął językiem po skórze, wysyłając dreszcz wzdłuż kręgosłupa, do cipki. Czuła się coraz bardziej ciepła i mokra z każdym dotykiem. – Ale muszę wiedzieć – powiedział, a ona się spięła. – Chcę, abyś opowiedziała mi o swoim ojcu. Czy on jest tym, który sprawił, że zrobiłaś to... sobie? On jest Wilkiem z historii? Pokiwała głową i odwróciła wzrok. W oddali widziała dwa ścigające się ptaki. Dryfowały bez wysiłku, kiedy obserwowała; pojawiły się wrony, czarne na tle błękitnego nieba. Nagle jedna z nich zsunęła się poza zasięg jej wzroku. Była zaniepokojona tym nagłym upadkiem, ale wierzyła, że przeżyła. Wiedziała, co robi i nie mogła zabić się w powietrzu. –.Tak – powiedziała. – On jest Wilkiem z mojej bajki. Ty nigdy nie mógłbyś nim być, przerażasz mnie, ale nie aż tak. Wyglądał na rozczarowanego, wiedziała, że pragnie więcej informacji. –.Co zrobił? – zapytał, patrząc jej w oczy. –.Nie zrobił nic i wszystko, czego chciał – odpowiedziała, nie wiedząc, co powiedzieć. Nigdy nie rozmawiała o rzeczach, jakie robił jej ojciec w ciemnościach pokoju. – Naprawdę nie jest moim ojcem, to pomaga. Jest ojczymem; ożenił się z moją mamą, gdy byłam całkiem młoda. Natychmiast zaczął ode mnie, a gdy uradziła się moja siostra, kontynuował. Czułam, że jeśli zatrzymam jego zainteresowanie przy sobie, zostawi ją w spokoju. –.Jesteś niesamowita – powiedział, jego oczy były pełne podziwu. Odetchnęła z ulgą; bała się, że zobaczy niesmak na jego twarzy. – Poświęciłaś się, swoje życie i marzenia, aby zapewnić jej bezpieczeństwo. Jesteś jedną z najsilniejszych osób, jakie kiedykolwiek poznałem. 153   

 

CandyJourney  

Wyprostowała się na krześle, napędzana przez jego akceptacji i uznanie. Nie wiedziała, że może otworzyć się w ten sposób i nie musieć uciekać, to wiele dla niej znaczyło. –.Myślę, że Eden będzie w stanie zadbać o siebie – powiedziała. – Przez chwilę trzymałam ojca na odległość i nie zwrócił się do Eden, ponieważ jest wyszczekana. Jestem z niej naprawdę dumna. –.Jestem z ciebie dumny – powiedział Dimitri i pochylił się na krześle, aby ją pocałować. Trzymał jej twarz w swoich ogromnych, silnych dłoniach, które mogły rozerwać wszystko, co kiedykolwiek ją przerażało. Trzymał ją z szacunkiem oraz czułością, jak coś cennego, w tym momencie Columbia czuła się wartościowa i piękna. Była uzależniona od tego, jak Dimitri sprawiał, że się czuła. Jego język był wymagający i natychmiast ją przyszpilił, następnie oplótł się wokół niej, bez końca. Pocałunek był niekończący się, mogliby spaść ze szczytu budynku i zanurzyć się we własnym prądzie powietrza, dryfować z wiatrem. Poczuła się jak ten kruk, spadający z nieba, przerażony prędkością, ale wiedziała, że będzie bezpieczna, wyląduje na nogach. Lub złapie ją Dimitri... w jakikolwiek sposób, nigdy ponownie się nie rozbije. Odsunął się i pogłaskał ją po policzku z małym uśmiechem na twarzy. –.Kończymy lunch, czy chcesz wrócić do naszego pokoju? –.Nasz pokój? – roześmiała się. – Podoba mi się brzmienie tego – podniosła szampana, wstała, wzięła talerz z serem i krakersami, i powiedziała: – Tak, skończmy to tam.

        154   

 

CandyJourney  

Rozdział dziewiętnasty Dimitri Był prześladowcą. Nie sądził, aby Columbia rozumiała jak bardzo stał się nią opętany w tak krótkim czasie. Przypuszczał, wskazywały na to wszystkie sygnały, nawet jeśli niezliczone codzienne programy telewizyjne doprowadziły do zgnicia jego mózgu, od czasu do czasu działał poprawnie, mógłby zostać oskarżony o współuzależnienie lub zbyt szybkie zakochiwanie się. Ale zakochiwał się, zakochał się. Czuł ją w kościach, swoim szpiku, krwi... swoim fiucie. Za każdym razem, kiedy pomyślał, jak blisko był jej morderstwa, chciał rozerwać swoje ciało na strzępy i wyć ze zbliżającej się autodestrukcji. Jeśli teraz by od niego odeszła, byłoby to aktem wbrew sobie. Siedzieli w słońcu i rozmawiali, jedli, śmiali się. Nie był tak spokojny przy innej osobie... odkąd sięgał pamięcią. Uwielbiał wywoływać jej chichot, sposób w jaki podnosiła rękę i zakrywała nią usta, kiedy jadła, uwielbiał, gdy przerzucała swoje gęste, czarne włosy przez ramię, kiedy pochylała się do przodu, żeby powiedzieć mu coś ważnego. Uwielbiał to, że była przy nim otwarta, niczym pisklę wykluwające się z jajka, malutkie życie przepychające się przez powłokę. Był nią zafascynowany. Powrót do pokoju – wydawało mu się naturalne, wyobrażać sobie to miejsce jako jej; mimo wszystko, należał do niej, więc wszystko, co było jego własnością powinno należeć również do niej – odstawili talerze z jedzeniem na komodę, po czym przyniósł im do łóżka szampana. Była ubrana w jasnożółtą sukienkę, którą znaleźli w pokoju gościnnym, nie wiedział, kto zaopatrzał szafy w odzież, ale musiał pomyśleć o Columbi. Nasuwała na myśl słoneczne plaże i leniwe popołudnia, jakie zamierzał spędzić w ich wspólnej przyszłości. Zsunął cienkie ramionka i obserwował, jak upada na ziemię, układając się w stos drogiej tkaniny. Była oszałamiająca, jej oczy jasne, a usta soczyste i pełne od całowania. Brzuch głęboko posiniaczony przez jego wcześniejsze ciosy, miała też odciski palców wokół szyi. To nadało jej doskonałości. Blizny były blade, wydawało się, że wyróżniają się tylko wtedy, gdy jest pobudzona lub bita, była zarumieniona 155   

 

CandyJourney  

z podniecenia. Poruszyła przy nim tyłkiem i wskoczyła na środek łóżka, przewróciła się i skinęła, by do niej dołączył. Zrobił to. –.Pijemy z butelki? – zachichotała, gdy wsunął się obok. –.Cholera, zapomniałem kieliszków... masz coś przeciwko? – spytał niechętny opuszczania jej teraz, gdy dotykał jej skóry. –.Nie mam nic przeciwko, w ogóle – powiedziała i uśmiechnęła się, po czym wzięła łyka z butelki. Obserwował, jak przełyka, mięśnie jej gardła falowały, kiedy przepływała ciecz i doświadczył nagłego impulsu, żeby opleść rękę wokół jej szyi i poczuć napięcie mięśni, ale tak, by zachowała drożność dróg oddechowych. Był sobą zdegustowany, pokręcił głową i powiedział: – Będzie trudno wznieść toast, ale są tutaj dwie niedoskonałe istoty, które odnalazły się w ciemności – i sam pociągnął łyka. Pęcherzyki tańczyły na jego języku i wpadł na pomysł. Sięgnęła po butelkę, ale przytrzymał ją przy sobie i poruszył się. Pociągnął kolejnego łyka, oddał jej i wszedł między jej nogi. –.Co robisz? – zapytała oniemiałym szeptem. W jednej ręce trzymała butelkę; drugą sięgnęła w dół, głaszczą czubek jego głowy. Rozchyliła nogi i palcami rozłożył jej wargi. Z szampanem w ustach, przycisnął się do jej cipki, pozwalając bulgoczącej cieczy otoczyć łechtaczkę. Dyszała i jęczała. –.Och, tak dobrze... bardzo, bardzo dobrze – powiedziała, nadal trzymając rękę na jego głowie. Pstryknął językiem w łechtaczkę oraz wsunął w jej cipkę dwa palce, dodając nacisk. Zgiął je w kierunku swojej twarzy, powoli wsuwając i wysuwając, zgodnie z naciskiem i językiem na wrażliwym guziczku. Westchnęła i odrzuciła głowę na poduszkę. Spojrzał na nią, z tego punktu widzenia wyglądała na większą niż ludzkie istnienie, posąg bogini wracającej do życia, coś prosto ze starodawnego rosyjskiego folkloru. Przełknął część szampana, ale nie przerywał ssania jej cipki, lizał łechtaczkę i głęboko pieprzył palcami. Doprowadził ją do orgazmu niewielką liczbę razy, ale już 156   

 

CandyJourney  

rozpoznawał sygnały. Nigdy wcześniej, będąc z kobietami, nie dbał o takie rzeczy, zawsze tylko o swój orgazm, ich był jedynie dodatkiem. Nie z Columbią, jej potrzeba napędzała go, dodawała sił każdemu działaniu, pragnął, aby sapała i jęczała, wołając jego imię. Jak na zawołanie, napięła się, chwyciła jego głowę i sapnęła: – Dimi, och kurwa, tak dobrze... dochodzę... kurwa... – i tak zrobiła, doszła mocno. Czuł zaciskanie się jej cipki wokół palców, a łechtaczka stwardniała pod jego językiem. Przełknął resztki szampana i polizał słodką cipkę, od góry do dołu, wysysając każdą kroplę jej soków, jaką mógł znaleźć, potrzebował tego bardziej niż jakiekolwiek szampana czy wódki, które kiedykolwiek pił. Wyciągnął palce i podarował jej jeszcze jedno, długi liźnięcie, uśmiechnął się. –.Wyglądasz jak kot, który połknął kanarka – powiedziała i przeciągnęła się. Odstawiła butelkę szampana na bok, oparła o poduszki. Szerzej rozchyliła nogi i powiedziała: – Chodź tu... przytulmy się. Uśmiechnęła się i uniosła sugestywnie brew. Skierował się w jej stronę, wspinając wzdłuż ciała, a kiedy jego penis znalazł się przy jej przemoczonej cipce, zatrzymał się. Górował nad nią, opierając się na ramionach, nakrywając jej ciało swoim. Wyglądała bardzo poważnie, powiedział: – Przytulać? Czy to masz na myśli? –.Ja... tak – odpowiedziała i sięgnęła w dół, aby dotknąć jego fiuta. Chwyciła trzon i skierowała główkę ku swoim fałdkom. – Chcę cię przytulić – powiedziała bez tchu i uśmiechnęła się. – Chcę cię przytulić w ten sposób – ciągnęła i pchnęła w górę, wbijając w siebie jego twardość. Mógł osiągnąć orgazm właśnie tam, w momencie, gdy jej gorące, aksamitne ciepło owinęło się wokół niego. Pokazał znaczną kontrolę, wsuwając się w nią, upadł na łokcie i obserwował jej twarz. –.Lubię sposób, w jaki przytulasz – powiedział, a jego głos był niskim szeptem, mały uśmiech krążył na ustach. Zniknął w chwili, gdy zaczął ją pieprzyć. Wsuwał w nią długość tak daleko, jak mógł i wysuwał, zwiększając prędkość z każdym ruchem. Jego rytmiczne pchnięcia szarpały jej ciałem i złapała się jego ramion dla wsparcia. 157   

 

CandyJourney  

Jej oczy błyszczały, a kiedy pieprzył ją mocnej, wydawała najbardziej niesamowite, ciche odgłosy rozkoszy. –.Dimi – jęknęła i otworzyła oczy ze zdumienia. – Zamierzam ponownie dojść. –.To jest to, kurwa, zaciśnij się wokół mnie. Jestem właścicielem tej cipki, posiadam cię. Wydoi mojego fiuta, weź go – powiedział niskim głosem. Chciał rozerwać ją na części swoim pożądaniem, zniszczyć jej ciało, a ona to lubiła. Wyciągnął rękę, wciąż wsparty na łokciach, i złapał ją za szyję. Byli w idealnej odległość w tej pozycji, by zacisnął dłonie wokół jej szyi, kiedy ją pieprzył. –.Och – wychrypiała. – To jest dobre. Jej oczy były szerokie i intensywne, zablokowane na jego, kiedy ponownie dochodziła. Czuł, jak jej ciało się napina, starała się wygiąć, żeby wciągnąć go głębiej w swoją cipkę. Czuł jej skurcze, gorąco i ciasno wokół fiuta, skończył. Z ostatnim, mocnym zaciśnięciem rąk, dołączył do niej, poczuł, jak ucisk w jego jajach zwalnia i drgnął, kończąc głęboko wewnątrz niej. To było prawie bolesne, czuł się tak dobrze. Dimitri doświadczył ogromnego przypływu emocji, gdy spuścił się w idealną, piękną dziewczynę leżącą pod nim. Spojrzał na jej twarz; była prawie spokojna, gdy dzieliła jego przyjemność, chciał wykrzyczeć z dachu jej imię, chciał wybudować dla niej pomniki, deklarując swoją miłość. Raptem każda głupawa piosenka o miłości, północnoamerykański ckliwy, romantyczny film, mężczyzna zmieniający się w idiotę, goniącego przez lata za cipką... to wszystko nabrało dla niego sensu. Chciał jej coś powiedzieć, cokolwiek, ale momentalnie stracił angielski. Uniósł się, zmiękł wewnątrz niej i pogładził jej włosy oraz twarz, patrząc w oczy. W końcu powiedział jedyną rzeczą, która przyszła mu do głowy: – Pieeeeprz mnie. Roześmiała się i powiedziała: – Właśnie to zrobiłam. I to wszystko? Myślałam, przez wygląd twojej twarzy, że będziesz bardziej soczysty. Ale właśnie dlatego cię kocham, jesteś taki romantyczny. Wiedział, że się drażni, ale usłyszenie jej słów przyprawiło go o szybsze bicie serca, spocone dłonie, a jego język stał się związany. 158   

 

CandyJourney  

–.Ukradłaś moje słowa – powiedział i pokręcił głową, zaskoczony własną, oczywistą wrażliwością. –.Przywróciłeś mi głos – odpowiedziała i przebiegła rękoma wzdłuż jego ramion, przeciągnęła się i powoli przekręciła pod nim. Zsunął się z niej i objął. Przytuliła się do jego szyi i zamknęła oczy, dryfując w sen. Chciałby do niej dołączyć, wkroczyć w marzenia i zapewnić, że nic mrocznego jej nie przestraszy. Był świadom, że sam posiada ciemne miejsca, znajome pęknięcia zawsze tam były, ale pobyt w mroku oznaczał, że nigdy ich nie zobaczy, nigdy ich nie pozna. Columbia była jasnością, lekkością, ciepłem słońca na skórze. Od chwili, gdy wkroczyła w jego życie, tak krótki czas temu, jej światło zostało zakrwawione przez te pęknięcia, ujawniające jego najmroczniejsze obawy. Zabawne było to, że gdy to światło uderzyło i poraziło swym pięknym blaskiem, mrok wydawało się mniejszy. Jego obawy i niepokoje rozkwitające w ciemnych miejscach, które powoli otwierała Columbia, rozprzestrzeniały się niczym dym w wietrzny dzień. To wszystko działo się tak szybko, można by rzec, iż zbyt szybko, ale jeśli czujesz, wiesz, nie możesz nic na to poradzić, poddajesz się wydarzeniom, które są większe od siebie. A miłość jest największą ze wszystkich. Powoli się od niej odsunął i pozwolił opaść z powrotem na poduszkę, ciemne włosy stworzyły wachlarz wokół głowy, a jej blada skóra, ozdobiona bliznami, była idealna i piękna. Musiał porozmawiać z portierem o dokumentach, więc przykrył ją kołdrą aż pod samą brodę i przeszedł korytarzem do biura. W drzwiach odwrócił się i po raz ostatni na nią spojrzał, umiejscowioną w jego łóżku, jego przestrzeni... ich przestrzeni. Potrząsnął głową i po raz setny tego dnia zdziwił się, jak szybko życie potrafi zrzucić na ciebie rzeczy. Czasami, w przypadku ataku Sergeia, jest to uderzenie w twarz. Czasami, tak jak teraz, jest to prezent, coś, czego nie wiedziałeś, że pragniesz, dopóki nie wyląduje na kolanach, wysuwając się ze spożywczego wózka w połowie twojego życia. * * * 159   

 

CandyJourney  

Poczekał, aż na ekranie pojawił się portier, zanim ujawnił cel telefonu. Nie chciał ryzykować, podając mu informacje na temat Columbi przez wiadomość; był przerażony myślą, że ludzie Sergeia dowiedzą się o niej. Wiedział, iż natychmiast ustanowią jej głowę jako cel i będzie musiał przez cały czas zastanawiać się, czy krzywdzi ją przebywając w pobliżu. –.Dobry… – urwał portier i spojrzał na zegarek – wieczór? – zapytał, kiedy pojawił się na monitorze z zaczerwienionymi oczami. –.Przykro mi, że przeszkadzam w śnie, przyjacielu, ale to niezwykle pilna sprawa – powiedział Dimitri. Portier rozszerzył oczy i zapytał: – Wszystko w porządku? Przyszli po ciebie? Dimitri uśmiechnął się i powiedział: – Nie, wcale, ale plany uległy zmianie. Musimy przenieść kolejną osobę do naszego domu, dziewczynę. Portier nie zmienił wyrazu twarzy, ale przetarł oczy i zwęził je. –.Dziewczyna? Dobrze słyszę? –.Tak, nie mogę wchodzić w szczegóły, ale zorganizuj to, proszę. –.Masz na myśli dziecko? Czy... kobietę? –.Cóż, skoro potrzebujesz konkretów, kobietę. Zdobądź wszystko po kolei, zdjęcie i szczegóły możemy wysłać, kiedy przyjedziesz. –.Ale te rzeczy wymagają czasu, a my wyruszamy zaledwie kilka dni po moim powrocie. I wiesz, że będę tam w piątek, to zaledwie dwa dni od teraz – protestował portier. –.Po prostu to zrób, przyjacielu. Wszystko wyjaśnię po twoim przyjeździe. –.Tak jest. Zrobię, o co prosisz. Ale nie podoba mi się to. Nie podoba mi się, że dorzucasz kluczową robotę w ostatniej chwili. –.Nie masz pojęcia, jak dobrze pasuje ten opis – powiedział Dimitri i zaśmiał się. Portier wyglądał na zmieszanego, Dimitri wiedział, że minęło wiele czasu, od 160   

 

CandyJourney  

kiedy widział szefa zadowolonego; musiał wyglądać jakby graniczył z szaleństwem. – Po prostu wykonaj telefony, wszystko jasne, zobaczymy się wkrótce – podsumował. Uśmiechnął się do siebie, gdy portier się rozłączył, mógł tylko wyobrazić sobie burzę w głowie przyjaciela. Była to strona Dimitriego, jakiej nigdy nie widział, zakochany. Poczłapał korytarzem do swojego pokoju, wszystko wydawało mu się inne, jaskrawsze, jakby jego wizja stała się czystsza. Wsunął się do łóżka obok jej ciepłego ciała i pozwolił sobie zapaść w drzemkę ze swoją kochanką, swoją miłością.

161   

 

CandyJourney  

Rozdział dwudziesty Columbia Obudziła się gwałtownie, nieświadoma otoczenia. Śniąc, czuła na materacu ciężar ojca, przesuwający się w dół, kiedy wkradał się do łóżka niczym podstępny drapieżnik. Wiedziała, we śnie, co nastąpi. Owinie rękę wokół jej ust, nie będzie mogła krzyczeć ani złapać oddechu, i wejdzie w nią, beznamiętnie i szybko, ból rozejdzie się po jej cipce, jak ją nazywał. Jęknęła w zaciemnionym pokoju, niepewna czasu ani okoliczności, które doprowadziły ją tutaj. –.Shhhhh, gołąbku, jest w porządku, mam cię – szepnął Dimitri w ciemności i przyciągnął ją blisko swojego ciała. W chwili, gdy poczuła jego silne ramiona oraz przebiegła dłońmi po szerokiej piersi, wiedziała, że strach minął. W jego ramionach była bezpieczna. –.Miałam koszmar – powiedziała i przysunęła się do niego. – O moim ojcu. Przeciągnął dłonią po jej plecach i pogładził włosy. –.Wszystko w porządku, jestem z tobą. Nikt nigdy więcej cię nie skrzywdzi – odpowiedział, jego głos był wyjątkowo niski od snu. –.Która godzina? Jest tak ciemno, długo spaliśmy? – zapytała. Poruszył się obok niej i podniósł na łokciu. –.Nie sądzę, żeby tak było – odpowiedział i sięgnął po coś na stoliku nocnym. Wyciągnął rękę i okna zmieniły się, stały się jasne. –.Mój Boże, jak to zrobiłeś? – zapytała, siadając. Słońce zachodziło, wieczorny cień padający od North Shore Mountains został rozciągnięty wzdłuż wody. –.Technologia – odparł i usiadł obok. Podał jej małego pilota i powiedział: – Naciśnij ten przycisk, okna przyciemnią się, naciśnij ten, staną się jasne. Tylko tyle wiem. Ale jeżeli ci to imponuje, powiedzmy, że wymyśliłem tę niesamowitą magię, jestem czarodziejem. 162   

 

CandyJourney  

Kilkakrotnie pobawiła się przyciskami, a następnie wręczyła mu pilota i powiedziała: – Nie, nie potrzebuję fantazyjnej technologii, by być pod wrażeniem – sięgnęła w dół i chwyciła jego fiuta, uśmiechnął się na jej śmiałe posunięcie. – Masz wszystko, czego potrzebuję właśnie tutaj. Opadli z powrotem na łóżko i wdrapała się na niego, namiętnie ujeżdżając i wzmacniając uczucia pełzające w głębi umysłu, była bezradna, niezaprzeczalnie przeznaczona, by pozostać z tym mężczyzną do końca życia. Ponownie zawinęła się w bezpiecznym kręgu jego ramion, gdy oboje osiągnęli koniec. Śmiała się do siebie, jak bardzo jej świat zmienił się, i zapytał: – Co jest tak zabawne, gołąbku? Po raz kolejny jej serce roztopiło się, gdy wypowiedział te słowa i spoważniała na następną myśl. –.Myślę o tym, jak w mgnieniu oka może zmienić się życie – powiedziała. – To znaczy, trzy dni temu byłam w piekle, pochylona w kierunku samozniszczenia, mieszkająca na wąskiej krawędzi między życiem a śmiercią, zgadzająca się na głupi plan, by zaimponować facetowi, którego myślałam, że lubiłam. Zesztywniał i było cicho, w końcu przemówił: – Kim on jest? Znów się zaśmiała i odpowiedziała: – Nikim, kim powinieneś się przejmować, Dimi, on jest tylko chłopcem. –.Co z innymi kochankami? – zapytał, urywając w oczekiwaniu na odpowiedź. –.Nie miałam innych kochanków – powiedziała, a jej twarz pociemniała. Nie uważała swojego ojca za kochanka, a nikt inny nie był wart ryzyka ujawnienia jej pokrytego bliznami ciała. –.Oczywiste jest, że z kimś byłaś – delikatnie przesłuchiwał. –.Mówiłam, mój ojciec był jedyną osobą, a definitywnie nie nazywałabym go kochankiem – splunęła.

163   

 

CandyJourney  

–.Tak mi przykro – powiedział, przyciągnął jej twarz ku swojej. – Jestem takim zazdrosnym dupkiem, nie dostrzegłem, jak bardzo ta rozmowa cię rani – pocałował ją głęboko; czuła jego przeprosiny na wargach. W rzeczywistości uwielbiała jego zaborczość; sprawiała, że czuła się bezpieczna. Wiedziała, logicznie, iż to nie ma sensu, najprawdopodobniej był kontrolującym psychopatą, ale czuła się tu o wiele bezpieczniej niż gdziekolwiek, gdzie kiedykolwiek była. Odsunął się i spojrzał na nią z ogniem w oczach, powiedział: – Chcesz, abym go dla ciebie zabił? Myślała o tym. Naprawdę myślała, bardzo tego chciała, ale musiała powiedzieć: – Nie, nie mogę tego zrobić mojej matce. Potrzebuje go, jak szalone się to wydaje, nie wiem, co zrobiłaby bez jego dochodów. –.Wiesz, że to nie jest problem – powiedział. – Mógłbym się nim zająć i wysłać im więcej pieniędzy niż kiedykolwiek będą potrzebować. –.Pomyślę o tym – powiedziała. – Ale daj mi trochę czasu, to wszystko jest tak nowe, nie wiem jak to przetworzyć. –.Dam ci cały czas na świecie, po prostu powiedz słowo, a będzie załatwione – uspokoił ją i przyciągnął do siebie. Poczuła burczenie w brzuchu i poruszyła się, aby spojrzeć na zegar na ścianie. Dochodziła ósma wieczorem, wiedziała, z doświadczenia, że pracownicy w kuchni jeszcze nie wyszli. Minął dopiero dzień? Tylko jeden dzień, od kiedy myślała, że umrze, a następnie została przywrócona do życia oraz odnowiona przez najbardziej nieprawdopodobnego mężczyznę. Westchnęła i podciągnęła się w górę. –.Jestem głodna, możemy dostać coś do jedzenia tak późno? – zapytała. –.Możemy dostać cokolwiek chcemy o dowolnej porze. Kiedy jesteś ze mną, niczego ci nie zabraknie – powiedział i zauważył jej grymas. – Z wyjątkiem wolności, wiem, że teraz to boli, ale w końcu ją odzyskasz, obiecuję. W tym momencie muszę trzymać cię blisko, dla bezpieczeństwa.

164   

 

CandyJourney  

–.Jakiego bezpieczeństwa? Wiesz, że nigdy cię nie opuszczę, czym jesteś zaniepokojony? – zapytała. –.Jestem jednym z najbardziej poszukiwanych ludzi na świecie, jednemu z najbardziej niebezpiecznych i wpływowych ludzi na świecie nie powiodła się próba zabicia mnie. Od tego czasu przeciwstawiam się mu żyjąc i rozwścieczam trwałym sukcesem finansowym. Jestem mądrzejszym człowiekiem niż on, i on o tym wie. Przyjęła te informacje i pokręciła głową. Powiedziała: – W każdym razie, to tak bardzo szalone, wszystko, dlaczego nie dodać "Poszukiwany Na Całym Świecie Kryminalista" do szczytu listy? –.Byłem przestępcą, gołąbku, zrobiłem straszne rzeczy ze względów, których nigdy nie zrozumiesz. Nie przepraszam za swoją przeszłość, ale przepraszam, że przenoszę cię w ten niebezpieczny świat – powiedział i zacisnął usta. – Przykro mi z tego powodu, jeśli coś ci się stanie… –.Jestem silniejsza niż myślisz – odpowiedziała. – A poza tym, nic o mnie nie wiedzą, prawda? –.Jeszcze nie – zgodził się. – Ale tak się stanie. Czasami czuję, jakby ludzie Sergeia byli o krok przede mną. Jak gdyby tylko dawali mi iluzję anonimowości w Vancouver, żeby rozszerzyć zasięg polowania, aby moja śmierć stała się dla niego słodsza. Wiem, że to nie przypadek, w tym życiu nigdy nie można być za bardzo ostrożnym. –.Przypuszczam, że wszystko dzieje się z jakiegoś powodu – powiedziała, uspokajająco pocierając jego ramię. – Mam na myśli, spójrz na mnie, miałam tak popieprzone, straszne życie, ale w dziwny sposób przygotowało mnie na ciebie. Spojrzał na nią zaskoczony i zapytał: – W jaki sposób? –.Żyłam w strachu przez ponad dekadę, bojąc się o swoje życie, życie siostry. W zasadzie, byłam zniewolona przez ojca. To robi człowiekowi dziwne rzeczy, utrata wolności osobistej. Potaknął i wskazał, by kontynuowała. 165   

 

CandyJourney  

Przemyślała, jak sformułować następną część i rzekła: – Więc, w pewnym sensie, dojrzałam do tego. Chodzi mi o to, że mnie schwytałeś i trochę walczyłam, ale nie mocno. Wiem, że to może być, wiesz, nazywają to syndromem sztokholmskim? Ale czuję to tak realnie, że będę dyskutować z każdym, kto tak pomyśli. –.Tak przypuszczam – zgodził się z pewną niechęcią. – Ale jestem zdania, że czasami dwie osoby są przeznaczone, żeby być razem, ich dusze idealnie się dopełniają. –.Wierzę, że jest to częścią – powiedziała. – Ale nawet nasz seks... To znaczy... – urwała i spojrzała w dół, zbyt zakłopotana, aby kontynuować. –.Możesz mi powiedzieć – namawiał. – Powiedz mi wszystko. –.Lubię to, lubię, kiedy łapiesz mnie za szyję, lubię ból. Ale nie sądzę, że to normalne, nie sądzę, że jestem normalna – powiedziała i poczuła łzy w oczach. – Za każdym razem, kiedy myślę o tobie pieprzącym i przytrzymującym mnie, robię się mokra, chcę tego tak bardzo... ale może to tylko przez moją przeszłość? Dlatego, że ojciec nadal mnie kontroluje? Wziął ją w ramiona i uspokoił, płakała. Martwiła się, bo wiedziała, jak bardzo nienawidził łez, ale tym razem wydawało mu się to nie przeszkadzać. –.Nigdy tak nie myśl, jesteś kim jesteś z powodu rzeczy, które się wydarzyły, ale nie określają cię. Istnieje wielu normalnych ludzi, którzy pragną mocniejszych i bardziej szalonych rzeczy niż te, które robiliśmy – powiedział, ale czuła sceptycyzm. Dodał: – Pomyśl o tym tak, ludzkie pragnienia, pożądanie, są celem podróży, koniec końców, przybywasz tam, gdzie pragniesz być... ubrana w lateks i pieprzona w tyłek lub leżąca w ciemności pod mężem, czekając aż skończy. Co z tego jest normalne? Pokręciła głową; nie wiedziała, dokąd zmierza. Dodał: – Okej, mój angielski nie jest doskonały, być może nie przekazałem najważniejszego. Kocham kobiety, pragnę pieprzyć kobiety i być z nimi – odsunęła się i spojrzała na niego. – Dobrze, robię to jeszcze gorzej. Staram się powiedzieć, że jestem heteroseksualny, ale w przeszłości zrobiłem kilka rzeczy, które mogą sprawić, 166   

 

CandyJourney  

że pomyślisz inaczej. Jako dziecko byłem wykorzystywany... kiedy opuściłem dom, desperacko potrzebowałem pieniędzy, więc robiłem wszystko, żeby przetrwać. To nie sprawia, że jestem mniej męski, ponieważ nadal pragnę cipki... twojej cipki. –.Tak mi przykro, że przez to przeszedłeś – powiedziała i przesunęła dłonią wzdłuż zabliźnionej strony jego twarzy, skóra pod jej palcami była wyboista, wciąż dawała dziwny dreszcz emocji. –.Chciałem powiedzieć, że mimo to jestem normalny – odpowiedział i dotknął blizny na ramieniu. – Jesteśmy normalni. Cokolwiek tu robimy, jest normalne. Jeśli pożądanie jest naszym miejscem docelowym, nie ma znaczenia, w jaki sposób się tam dostaniemy. W końcu zrozumiała, o co mu chodzi. Ojciec dłużej nie kontrolował jej życia, brał udział w kształtowaniu go, ale nie miał nic wspólnego z tu i teraz. Wszystkie pragnienia, pożądanie, pochodziły od niej... i Dimitriego. Pragnęła go i szalonych rzeczy, które z nią robił, sposobu, w jaki jego ciało było dla niej idealne, blizny i wszystko... tego, jak bezpiecznie się przy nim czuła. – Myślę, że rozumiem twój punkt widzenia – powiedziała i dotknęła blizny biegnącej wzdłuż jego klatki piersiowej. – Nie ma znaczenia, jak uszkodzeni zostaliśmy przez życie, jesteśmy jednością, gdy jesteśmy razem. Bez względu na to, jak się tu znaleźliśmy, rzeczy, które czynią nas normalnymi są dokładnie tym, co wspólnie postanowiliśmy. –.Właśnie tak! – wykrzyknął i pocałował ją w czubek głowy. – Podsumowałaś to w dwóch zdaniach, kiedy ja zmagałem się ze słowami. Jesteś niesamowita. –.Dobrze, mogę się z tym zgodzić, czy teraz możemy zjeść, zanim naprawdę wypieprzysz mnie na śmierć? I nazwiesz to normalnym? – powiedziała i roześmiała się. * * * Przeprowadzili nalot na kuchnię, miejsce, w którym miała pozostać w ukryciu przez cały ten czas, spodziewając się wyskoczyć i odnaleźć Jarroda Jacoba. Teraz wszystko wyglądało inaczej, czuła się pijana od wysokiego poziomu ich wzajemnej akceptacji i podziwu. To było niesamowite uczucie. 167   

 

CandyJourney  

Kiedy wyciągał artykuły spożywcze z ponadgabarytowej ze szklanym frontem lodówki, siedziała na stołku ze stali nierdzewnej przy wyspie kuchennej. Znajdowała się pięć stóp od głównych drzwi apartamentu; nagła ucieczka i odzyskałaby wolność. Stał do niej tyłem, szukając sera, przy którym upierał się, by spróbowała i odwróciła stołek, żeby spojrzeć na drzwi. Po drugiej stronie była wolność. Nawet jeśli w drzwiach stali ochroniarze, prawdopodobnie mogłaby ich zaskoczyć i przejść niezauważona. Miała na sobie puszysty, czerwony szlafrok i miękkie kapcie, ale nadal mogłaby odnaleźć drogę do domu. Mimo wszystko, to było jej miasto. Gdy dotrą do Hongkongu, nie będzie w stanie uciec. Wpatrywała się w drzwi i myślała o Eden. Być może wciąż przebywała w domu Kate, kiedy Columbia nie wróciła, a matka Kate nie mogła jej znaleźć... mogła ją zatrzymać. Albo mogła być w domu. Sama. Z ojcem. Im dłużej patrzyła na drzwi, tym bardziej martwiła się o młodszą siostrę. Tym bardziej rozważała ofertę Dimitriego, by go zabić. Chciała porozmawiać z nim o tym jutro, kiedy będzie możliwość, by coś z tym zrobić. Tymczasem musiała wierzyć, że Eden była u Kate, a Columbia mogła pozwolić sobie cieszyć się przypływem nowej miłości bez poczucia winy. Poza tym, pewna uzasadniona część Columbi odkładała własne potrzeby i bezpieczeństwo na bok przez lata, aby chronić siostrę. To mógł być czas dla niej, by żyła swoim życiem. Odwróciła stołek i zobaczyła, że Dimitri stał, obserwując ją, jego twarz była nieczytelną maską. –.Ja po prostu… – zaczęła mówić, ale jak mogła to wyjaśnić? –.Po prostu rozważałaś ucieczkę, wiem – powiedział. Jej serce wykonało ze strachu salto, a puls gwałtownie przyspieszył. –.Nie zamierzałam – zaprotestowała, jej usta nagle wyschły. –.Wiem – powiedział i uśmiechnął się. – Chciałem zobaczyć, co zrobisz, mając szansę na ucieczkę. Nawet nie wstałaś, nigdzie się nie wybierasz.

168   

 

CandyJourney  

Zrobiła wydech i uśmiechnęła się. Jej serce zwolniło, a ciało się uspokoiło. Nie była w niebezpieczeństwie; wiedział, że chce zostać. Wszystko na świecie ponownie było w porządku. 169   

 

CandyJourney  

Rozdział dwudziesty pierwszy Dimitri Jego serce opadło, kiedy odwrócił się od lodówki z norweskim serem, jego ulubionym. Zobaczył, jak wpatrywała się w drzwi, wiedział, że rozmyśla o wolności. Spokojnie odstawił jedzenie na wyspę i napiął się, czekając aż wykona ruch. Wiedział, że zdąży ją złapać, zanim dotrze do drzwi, chociaż byłby zdruzgotany, gdyby spróbowała. Ale nie, odwróciła się i zbladła, gdy przyłapała go na patrzeniu. Częściowo chciał, aby skręcała się, obawiając jego gniewu i zapamiętała ten moment, na wszelki wypadek, gdyby następnym razem jednak zechciała uciec. Ale nie potrafił, to była Columbia i od razu musiał ją uspokoić. Nie podjęła próby, co było najważniejsze, na tym się skupił. Wyglądała, jakby bardzo jej ulżyło, że nie był zły, poczuł ukłucie winy za każde jej nadużycie. W tamtej chwili przysiągł sobie dotykać ją brutalnie, tylko podczas kochania się dla obopólnej korzyści, w ich wersji normalności. –.Zjemy coś, nim oboje podpadniemy w nicość? – zapytał, natychmiast poczuł się niezgrabnie i bezbronnie, oddychając z ogromną ulgą, że postanowiła zostać. Uśmiechnęła się i potaknęła. Mentalnie potrząsną sobą za bycie tak słabym i wskazał na butelkę wina, którą wybrał. – Dlaczego nie poszukasz otwieracza, tam, w szufladzie przed tobą i przyniesiesz butelkę? –.Oczywiście – odpowiedziała, znalazła go, podniosła butelkę i podążyła za nim do jadalni. Dimitri ustawił jedzenie i rzucili się do posiłku. Karmił ją małymi kawałkami swoich ulubionych serów oraz pasztetu strasburskiego, smakołykami skądinąd, smakami zbieranymi w podróży, z całego świata. –.Jutro zamówię prawdziwy posiłek, obiecuję – powiedział. – Chcę, żebyś była całkowicie zdrowa, dbam o moje… – urwał. Chciał powiedzieć zwierzę, ale to nie było to, kurtyzana? Także nie wydawało się właściwe. Rodzina? Przypuszczał, że nią była, ale to nie wskazywało na poziom jego przywiązania do niej. 170   

 

CandyJourney  

–.Zwierzątko? – dokończyła za niego i roześmiała się. Musiała zauważyć jego dotknięte spojrzenie, powiedziała: – Nie wyglądaj na tak przerażonego, nie mam nic przeciwko byciu zwierzakiem. Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale podoba mi się pomysł, że należę do ciebie. To sprawia, że czuję się bardzo bezpiecznie. –.Cóż, nie podoba mi się to słowo. Wymyślę coś, ale do tego czasu zajmę się tobą, nie martw się. Co chciałabyś zjeść na obiad? Poproszę, żeby przygotowali cokolwiek twoja dusza zapragnie. Uwielbiał wyraz jej twarzy, kiedy o tym myślała. Naprawdę to rozważała; oczywiście, tak zmysłowa kobieta mogła ucztować ciałem, umysłem i podniebieniem. Jej twarz nagle rozjaśniała i powiedziała: – Stek i homar! Nigdy nie jadłam naprawdę dobrego steku, i nigdy, przenigdy nie kosztowałam homara. Tylko podróbki. –.Doskonale, twoje życzenie jest dla mnie rozkazem, złożę już zamówienie – wyciągnął telefon i otworzył aplikację, aby zamówić kolację. Kiedy to robił, zauważył wiadomość od portiera. Otworzył ją i przeczytał: Czy to Twój gość? Do wiadomości zostało dołączone zdjęcie, ziarnista fotografia z kamery bezpieczeństwa, Columbia spacerująca z młodym mężczyzną, którego rozpoznał z telefonu, jaki miała przy sobie. Jego żołądek opadł i poczuł się niepewnie. Czyżby ludzie Sergeia już ją odnaleźli? Tak, wysłał odpowiedź i spojrzał na Columbię. Brała gryza delikatnego ciasta francuskiego, nadziewanego pasztetem strasburskim. Była tak doskonała i wrażliwa. Nigdy nie będzie w stanie obronić się przed ludźmi Sergeia, gdyby przyszli jej szukać. Dimitri będzie musiał podwoić straż i zwiększyć paranoję, jeśli chciał utrzymać ją żywą. Co zrobił, wciągając ją w to? Odszukała go wzrokiem i uśmiechnęła się, jej twarz promieniała a oczy połyskiwały świadomą miłością, miłość jaką do niej czuł była odwzajemniona. –.Mam do załatwienia pewne sprawy – powiedział i poszedł do biura na końcu korytarza. 171   

 

CandyJourney  

Usiadł i czekał na odpowiedź portiera. W końcu odpisał: Jest piękna, ale w niebezpieczeństwie, jeśli ludzie Sergeia uzyskają dostęp do naszego systemu bezpieczeństwa. Należy wyświadczyć jej przysługę i odesłać do domu, niech myślą, że jest po prostu członkiem personelu. Dimitri wiedział, że mówi prawdę, jego najstarszy przyjaciel przemawiał z troską o Dimitriego, ale również rozpoznał niebezpieczeństwo, w jakim znalazła się Columbia. Przyjaciel wroga staje się wrogiem, a w tym przypadku Sergei mógł pomyśleć, że zabicie Columbi zrani Dimitriego. Albo gorzej. Wyobrażenie jego pięknej dziewczyny w niewoli, gwałconej oraz niszczonej przez świnie, które Sergei trzymał w Bratva sprawiło, że jego żołądek i pięści zacisnęły się. Nie przejmował się tym, najbezpieczniejsze miejsce dla niej było tuż przy jego boku. Nawet jeśli Sergei nie wiedział, kim ona jest, dowie się, ale Dimitri będzie zdeterminowany, by zapewnić jej bezpieczeństwo. Nie zrobię tego. Kontynuuj zgodnie z planem – odpisał do portiera i wrócił do jadalni. Columbia popijała wino, wyglądała przepięknie w czerwonym szlafroku. Pasował jej ten kolor, mimo że nie było to prawdziwym ubraniem. –.Będę musiał kupić ci więcej czerwieni – powiedział i usiadł. – Wyglądasz w niej olśniewająco. Zarumieniła się i wzięła go za rękę. –.Chciałabym. Kiedyś nosiłam tylko ciemne rzeczy, swetry i dżinsy, z powodu... wiesz, blizn. –.Nie zasłaniaj się przy mnie – powiedział. – To służy tylko w celu zwiększenia twojego piękna, przypomnienia, jak doskonała naprawdę jesteś. –.Ha! – warknęła. – Jestem daleka od doskonałości... ale skoro tak mówisz, przyjmę to – wyciągnął rękę i wziął jej dłoń, pogłaskał i spojrzał jej w oczy. 172   

 

CandyJourney  

–.Dla mnie jesteś idealna, jesteś wszystkim, czego nigdy nie wiedziałem, że brakuje w moim życiu – powiedział i wstał. Siedziała, spoglądając na niego szeroko otwartymi oczami, pełna oczekiwania. Pociągnął ją, by stanęła przed nim, rozwiązał pasek wokół jej talii i zsunął szlafrok z ramion. Oddychała szybciej, widział unoszenie się jej klatki piersiowej i wzrost podniecenia. –.Nigdy nie byłam szczęśliwsza – oznajmiła i wsunęła ręce pod jego koszulkę. Podniosła ją i pomogła mu się z niej wydostać. Odpięła pasek przy jego spodniach i umieściła dłonie na biodrach, kiedy pozwolił im upaść. Sięgnął w dół i odnalazł ją gotową, gorącą i mokrą, pragnącą go. –.Potrzebuję cię pieprzyć – powiedział, jego głos był chrapliwy z pragnienia. – Potrzebuje tego jak oddychania, muszę dostać się wewnątrz ciebie, aby poczuć zaciskanie się twojej cipki, poczuć moje ręce na twojej szyi i zęby w moim ciele – sięgnął i zrzucił wszystko ze stołu, umieścił ją na nim i rozdzielił kolana. –.Również cię potrzebuję – odpowiedziała i przyciągnęła go, kierując fiuta wewnątrz siebie, owinęła wokół niego nogi. – Potrzebuję tego, potrzebuję cię w sobie, kurwa... – urwała rozproszona, kiedy jego fiut głęboko się w niej zakopał, uderzając do końca. Przytrzymał ją, kiedy nadziewała się na niego, zamrożona w pół oddechu, podczas gdy oboje rozpoczęli gorączkowe pieprzenie. Odsunął się i opadła na ramiona, podtrzymując się przy kolejnym pchnięciu. Uderzył w nią z taką siłą, że odbiła się od stołu i wydyszała „ooomph”. Wycofał się powoli i szepnęła: – O mój Boże, czuje się tak cholernie dobrze... szalenie dobrze... co ty mi robisz? – To samo, co ty robisz mnie – odpowiedział i ponownie pchnął, sprawiając, że podskoczyła. Owinął jedno ramię wokół jej pleców, aby ją podtrzymać, a drugą ręką odnalazł delikatną szyję i zacisnął chwyt, zanurzając się w niej. Zwiększył rytm, otwierając jej zaciskającą się cipkę, gdy próbował się wycofać. Dyszała, kiedy ścisnął jej gardło, ale nadal mocno pieprzył. Sięgnęła za siebie i podtrzymała się na ręku, drugą wciąż trzymając jego biceps. Przyjęła siłę pchnięcia i zaciśniętego uścisku wokół gardła z wzmożonym 173   

 

CandyJourney  

wysiłkiem. Wyciągnęła dłonie, trzymała je na jego ramionach, gdy ich ciała poruszały się jedno przy drugim. –.Chcę dojść – powiedziała. – Dojdę – jej głos był ochrypły i sprawił, że stał się dziki. Wszedł w nią z nową energią, wciąż trzymając za gardło. –.Czekaj – rozkazał, a ona jęknęła w odpowiedzi, potrzebując osiągnąć orgazm, ale posłuchała go. – Powiem, kiedy będziesz mogła. –.Tak – odpowiedziała, dając mu starą odpowiedź, którą uwielbiał, proste tak lub nie. –.To moja dziewczynka, wiesz, kto jest właścicielem tej cipki – powiedział i spojrzał jej w oczy. Widział budowanie się jej desperackiej potrzeby, pragnęła odpuścić i zalać jego fiuta swoimi sokami, ale chciał, aby poczekała, aż znajdą się tam razem. –.Proszę – powiedziała. – Pozwól mi dojść. –.Nie – odpowiedział i zacisnął dłoń na jej gardle. W odpowiedzi jej cipka zacisnęła się i wiedział, że kocha każdą sekundę tego. Ich normalności. Zabrał ją na skraj przepaści i sprowadził z powrotem, bezpieczną w jego ramionach. Pochyliła się w jego stronę, zgiął rękę i pozwolił na to, wiedząc, czego się spodziewać. Ich normalności. Jej bólu w jego świecie przyjemności, mieszania obu w egzotyczny koktajl z zakończeń nerwowych i endorfin. Kiedy zatopiła zęby w jego piersi, niemal krzyczał, prawie wołał "kurwa" czy "kocham cię" lub "nigdy nie pozwól mi odejść"... ale tego nie zrobił. Mruknął w odpowiedzi i ujeżdżał ją z falą ostrego bólu, dopóki nie poczuł, że sam osiąga maksymalny poziom napięcia. –.Dojdź teraz – powiedział, przytrzymał ją przy swoim fiucie, unieruchamiając, gdy wspólnie się wznosili. Czuł, jak jej jęki wibrują w gardle, przy którym trzymał rękę, i gorący oddech uderzający w skórę, gdzie zatonęły jej zęby. Spojrzała na niego, dzielili ten moment, czuł jej orgazm na swoim fiucie, kiedy zwolnił, napełniając ją spermą. Na chwilę wywróciła oczy w tył głowy, gdy skończyła, po czym natychmiast 174   

 

CandyJourney  

ponownie złapała z nim kontakt. – Tak jest, to moja dziewczynka. Dojdź ze mną – wychrypiał i pchnął po raz ostatni. Czuł napięcie opuszczające jej ciało, kiedy orgazm ustąpił. Jego własny powoli wycofywał się z napiętych mięśni i rozluźnił uścisk na gardle. Wcześniejsze siniaki stały się tak ciemne, że aż czarne. Żałował oznakowania jej swoją potrzebą, ale czuł się wobec tego bezradny. Wiedział, że istnieje tylko jeden sposób, żeby ją kochać, aby mógł pokazać swoją miłość, przyznał, że to było jego normalnością. Czuł radość, że jest to normalnością również dla niej. Puściła mięśnie jego klatki piersiowej, polizała ślad ugryzienia i spojrzała na niego, jej oczy błyszczały triumfem. –.Przepraszam – powiedziała. – Dałam się trochę ponieść. –.Nigdy nie przepraszaj za to, co potrzebujesz zrobić – powiedział i odsunął się, jego fiut zmiękł, kiedy opuścił jej ciało. – Nigdy nie użyję tego przeciwko tobie – kontynuował i podał jej rękę, pomagając wstać ze stołu. Stanęła przed nim, twarzą na poziomie śladu ugryzienia, wyciągnęła rękę i dotknęła go, badając palcami. –.Widać idealne wcięcie zębów – powiedziała i spojrzała na niego. – To prawie ładne. –.Zrobię z tego kolejny tatuaż – oświadczył impulsywnie. – Będę nosić znak twojej miłości przez cały czas, ugryź gdzieś nad moim sercem, znajdziemy kogoś do wykonania pracy. –.Mogę sobie z tym poradzić – powiedziała i roześmiała się. – Tak, sprawiasz, że naprawdę trudno trzymać się w pobliżu, mogę kupować ładne rzeczy, jeść, co chcę i mocno cię gryźć, gdy dochodzę. Podniósł jej szlafrok z podłogi i pomógł go założyć. – A na domiar wszystkiego, dogadzasz mi – uśmiechnął się, kiedy znów się ubierał. – Jestem najbardziej zadbanym zwierzakiem, jakiego kiedykolwiek spotkasz – mrugnął, zaskakując ją gestem i zaśmiała się.

175   

 

CandyJourney  

–.Chodźmy popływać przed snem – powiedział i chwycił ją za rękę. – Mam wrażenie, że to będzie kolejna długa noc. * * * Sergei nadchodził; czuł to od czubków palców, aż po włosy. Przyczaił się w mieszkaniu, w jadalni, nigdzie nie mógł znaleźć Columbi. Po cichu zawołał jej imię i pomyślał, że usłyszał delikatne biadolenie z wózka spożywczego przy drzwiach. Wiedział, że musi dostać się do niej, zanim zrobi to Sergei lub zostanie zabita. Drzwi się otworzyły i weszło dwóch mężczyzn z wyciągniętą bronią. Duzi faceci w dopasowanych, czarnych garniturach; muszą być ochroniarzami Sergeia. Chciał naskoczyć na najbliższego, kiedy usłyszał, jak woła jego imię. – Dimi? Jesteś tam? Pomóż mi Dimi, tak się boję. Człowiek najbliżej koszyka położył palec na ustach i wskazał źródło hałasu. Dwóch mężczyzn podeszło ostrożnie do schronienia Columbi, a Dimitriemu zmroziło krew w żyłach. Chcieli ją znaleźć i zabić. –.Hej, dupki – krzyknął i wyszedł zza stołu. Obaj mężczyźni odwrócili się do niego i zdał sobie sprawę, że nie był uzbrojony; miał na sobie piżamę i był boso. Odruchowo sięgnął po nóż przy brzuchu, ale przypomniał sobie, że odłożył go, aby być z Columbią. Musiał powalić ich walką wręcz. Starał się poruszać szybko, ale było tak, jakby jego stopy ugrzęzły w cemencie. Wystawił pięść w kierunku mężczyzn, ale nie mógł się ruszyć. Jeden z nich odwrócił się w stronę wózka spożywczego, gdzie znajdowała się zwinięta w ciemności Columbia, wrażliwa i szlachetna. Drugi zbliżył się do Dimitriego. Umieścił ręce wokół jego gardła i ścisnął tak mocno, jak tylko mógł, krzycząc do Columbi, aby nie przestawała uciekać. Oczy mężczyzny pęczniały pod naciskiem, złapał się zdeterminowanych dłoni Dimitriego, palce miał jak szpony. Ocierał skórę na rękach i usiłował coś powiedzieć. Dimitri nasłuchiwał uważnie niewyraźnych dźwięków, wychodzących z ust mężczyzny. Wreszcie usłyszał: – Dimi, proszę, przestań, ranisz mnie. 176   

 

CandyJourney  

Dimitri obudził się i znalazł swoje ręce szczelnie owinięte wokół szyi Columbi. Gwałtownie za nie ciągnęła, szarpiąc i zobaczył strużki krwi pokrywające grzbiety dłoni i przedramion. Natychmiast je zabrał, a ona upadła nieprzytomna, kiedy ją puścił. Naprawdę walczyła. –.Columbia! Obudź się! – zawołał i delikatnie nią potrząsnął. Jej twarz była blada, pozornie pozbawiona krwi, a siniaki na szyi stały się ciemnoczerwone i czarne. Świeże odciski palców ukazały się na szczycie tych poprzednich. Miał wrażenie, że zwymiotuje, ogarnęło go poczucie bezradności i niepewności, czuł jakby mógł wpaść w szał, niszcząc wszystko w zasięgu wzroku, aby uwolnić te uczucia. Dyszała, delikatny dźwięk, ale obijał się o uszy z głośnością startującego silnika odrzutowego. Pochylił się, odsunął jej włosy z czoła i delikatnie pocałował. – Proszę, wróć do mnie. Nie mogę żyć w ten sposób, wiedząc, że to zrobiłem – wyszeptał i pocałował ją w usta. Odpowiedziała, słabo poruszyła językiem przy jego, po czym zatrzymała się. –.Proszę, gołąbku, wrócić – znów szepnął i przytulił ją do piersi. Była taka piękna; czuł zbierające się w oczach łzy. W tym momencie zdał sobie sprawę, że był dla niej o wiele większym zagrożeniem, niż cokolwiek innego na zewnątrz. Był potworem, ciemnym do głębi, nie można było powierzać mu delikatnych rzeczy. Przypomniał sobie lampę, którą zniszczył rozmyślnie, ściany, w które przez lata uderzał, godziny, jakie spędził waląc w worek treningowy, uwalniając wściekłość i ciemność. Jeśli znajdowałby się w pobliżu Columbi, na pewno przyszedłby czas, kiedy zaatakowałby ją. Był jak wściekły pies, gotowy, aby zniszczyć osobę, którą kochał w mgnieniu oka. Musiała odejść, by być bezpieczną. Zamierzał dokonać najtrudniejszego poświęcenia, jakie mógł sobie wyobrazić. Chciał podarować jej wolność, której wciąż pragnęła. Musiał zmusić ją do odejścia, żeby uchronić przed sobą. Zadrżała, po czym gwałtownie wciągnęła powietrze, najsłodszy dźwięk, jaki kiedykolwiek słyszał. Uśmiechnął się i pocałował ją w usta, czuł, że tym razem 177   

 

CandyJourney  

odpowiada z pasją i patrzył, jak otwiera oczy. Spojrzała na niego, zdezorientowana i zaniepokojona, najwyraźniej nieświadoma tego, co się właśnie stało. Był wdzięczny, przynajmniej nie wiedziała, że omal nie zabił jej we śnie. Teraz planował zmierzyć się z największym wyzwaniem swojego życia, przekonując ją, że musiała odejść. 178   

 

CandyJourney  

Rozdział dwudziesty drugi Columbia Otworzyła oczy i pierwszą rzeczą, jaką ujrzała była przepełniona obawami twarz Dimitriego. Wydawało jej się, że widziała łzy w kącikach jego oczu, ale otarł je wierzchem dłoni. –.Hej – powiedziała, została zaskoczona dźwiękiem swojego głosu. Bolało ją gardło, bardziej niż wtedy, gdy Dimitri niemal zabił ją na platformie. Nie zdawała sobie sprawy, jak szorstki był ich seks. –.Przepraszam, Columbia – powiedział, szept był niski, pełen smutku. Słyszała to w jego głosie, widziała na twarzy. –.Za co przepraszasz? – zapytała i podciągnęła się w górę, z dala od jego ramion. Odnosiła wrażenie, że zmierza do nieprzyjemnych rzeczy. Wiedziała, iż powie jej coś, czego nie chciała słyszeć. –.Potrzebuję, abyś odeszła. Pokręciła głową, próbowała przetworzyć, co właśnie powiedział. –.Nie – powiedziała i spojrzała na niego, wyzywając, by powiedział to jeszcze raz. Tak zrobił. Głos mu się załamał, kiedy powtórzył: – Potrzebuję, abyś odeszła. –.O czym ty, do cholery, mówisz? – krzyknęła. – Nigdzie się nie wybieram. Jestem twoim pieprzonym zwierzakiem, pamiętasz? Nie możesz mnie wyrzucić! –.Bardzo mi przykro, gołąbku, po prostu musisz odejść – powiedział tym samym, irytująco spokojnym głosem. –.Nie mogłeś tego powiedzieć! Przestań to mówić – powiedziała i uderzyła w jego pierś.

179   

 

CandyJourney  

–.Nie chcę cię krzywdzić – odpowiedział, nie ruszał się. – Jeśli zostaniesz, zranię cię. –.Teraz mnie ranisz, jak możesz to mówić? – krzyknęła ponownie i mocniej uderzyła w jego pierś swoją małą pięścią. Chwycił ją za nadgarstki i powiedział: – Po prostu obudziłem się z moimi rękoma wokół twojego gardła, byłem o krok od zabicia cię. Nigdy nie przetrwam, jeśli tak się stanie. Musisz odejść. Zamarła w głuchej ciszy. Zauważyła zadrapania w górę i w dół jego rąk oraz przedramion, i zrozumiała, że jej gardło bardzo bolało, czuła jakby było uszkodzone. Obserwował, jak tonie w prawdzie. Jego twarz stała się teraz maską bólu, powiedział: – Posłuchaj, Columbia. Nauczyłaś mnie, co to znaczy być człowiekiem. Przypomniałaś, jak to jest czuć cokolwiek poza wszechogarniającą, czasochłonną potrzebą zemsty. Pokazałaś, jak odnaleźć pasję i cel w życiu. Oddałaś mi moje serce, ale dlatego, że nadal drzemie we mnie potwór, muszę cię odesłać. Nie chcę cię skrzywdzić, Columbia, wolałbym wyrwać swoje serce, niż być przyczyną twojego bólu. –.Ale nie chcę odchodzić, nie możesz mnie odesłać, Dimi, nie odsyłaj mnie – szlochała, kiedy jego słowa uderzył w nią i zdała sobie sprawę, co zamierzał zrobić. Płakała i uwiesiła się na jego ramieniu, nie odsunął się, nie wydawał się rozgniewany jej łzami. Przytulił ją i pozwolił na płacz, palcami pogładził jej włosy i potarł plecy. –.Musisz tam wrócić i zmierzyć się ze swoimi demonami, mój zwierzaku – westchnął. – Tak jak ja muszę zmierzyć się ze swoimi. Musisz odejść, póki możesz, podczas gdy nadal jeszcze jesteś bezpieczna. –.Już za późno – zawołała. – Nigdy ponownie nie będę bezpieczna. Teraz jestem niczym bez ciebie, stałeś się częścią mnie. Nie mogę po prostu wrócić, jakby nic się nie stało. Wszystko się stało! Ty się stałeś! – urwała i pozwoliła płynąć łzom. – My się staliśmy.

180   

 

CandyJourney  

–.Wiem, wiem. Boli mnie to tak bardzo jak ciebie. Ale mogę żyć swoim życiem w spokoju, wiedząc, że z tobą w porządku, wiedząc, że żyjesz w jakimś słonecznym miejscu, poślubiając delikatnego kochanka, mając z nim piękne dzieci, myśląc o mnie raz na jakiś czas. Będę żył w każdej minucie każdego dnia myśląc o tobie, gołąbku, ale musisz żyć. Jeśli zostaniesz, mogę cię zabić. Sergei może cię zabić. Jeśli zostaniesz, co chwila będę zastanawiał się, czy to twój ostatni oddech. Zerwała się i wyszła z łóżka, stanęła przybierając zdeterminowaną postawę. – Nie odejdę – powiedziała i podniosła szlafrok, wsunęła go na ramiona i powiedziała: – Po prostu nie odejdę. –.Musisz, Columbia – powiedział stanowczo. – Przykro mi, ale musisz mi zaufać. Twoje życie będzie w niebezpieczeństwie, jeśli zostaniesz. –.Nie mogę bez ciebie żyć! – krzyknęła. – Jak miałabym przetrwać? –.Zadbam o ciebie, dam ci więcej pieniędzy niż zdołasz wydać przez całe życie – powiedział, wstając z łóżka i podchodząc do niej. –.Nie chodzi o pieniądze, Dimi, chodzi o nas. Co się z nami stanie? – zapytała. –.Nigdy cię nie zapomnę, ale nie mogę cię ranić. Jeśli tu zostaniesz, zniszczę cię. –.Nie chcę pieniędzy – powiedziała i spojrzała na niego. – Chcę ciebie. Przyciągnął ją do siebie i objął ramionami. Jej serce krzyczało; umysł i pięści były mocno zaciśnięte. Chciała wrzeszczeć i uderzać go w pierś, aż uświadomi sobie, jak zupełnie absurdalny był. Szlochała i drżała, kiedy się wycofywał. Odsunęła się, spojrzała na niego i powiedziała: – Proszę? Błagam cię, mogę zostać? Czy to część testu? Jeśli będę błagać o twojego fiuta, pozwolę wychłostać się do nieprzytomności, pieprzyć w tyłek, rozerwać moje ciało... jeśli pozwolę ci robić wszystko, co zechcesz, pozwolisz mi zostać?

181   

 

CandyJourney  

Jego milczenie było odpowiedzią. Wiedziała, że nie miał zamiaru się ruszyć. Chciał, żeby odeszła, więc pójdzie. Odepchnęła go od siebie, wytarła nos w rękaw szlafroka i odwróciła się, by opuścić pokój. –.Czy chociaż odprowadzisz mnie do wyjścia? – zapytała i poczuła szarpnięcie satysfakcji, kiedy poszedł za nią. Weszli do pomieszczenia, gdzie wybrała kolejną ładną, żółtą sukienkę, letni, powłóczysty strój, utworzony z płynącej, przewiewnej tkaniny. Czuła się w tym lekko i kobieco. Wybrała cienki płaszcz oraz poprosiła o swoje stare, skórzane buty. Nie obchodziło jej, jak w tym momencie wyglądała; wybrała sukienkę, by zostawić go ze wspomnieniami, jak piękna była. Zabrał ją do pokoju w centrum apartamentu, pierwszego miejsca, w którym ją trzymał i usunął mankiety z nadgarstków. Columbia szlochała w jego ramionach, kiedy ponownie ją przytulił, nic nie powiedział, po prostu wydawał pocieszające dźwięki i gładził jej włosy. Czuła się bezradna i winna, ponieważ chciała wolności. A teraz, gdy stała przed nim, pragnęła rzucić się na niego i przywiązać do drewnianego krzyża na środku pokoju. W końcu odsunął ją, pocałował w czoło i powiedział: – Przykro mi, ale musimy iść. Było wczesne południe, więc przeszli przez mieszkanie, kuchnię, aż do wyjścia. Strażnik był na służbie, jego twarz zbladła, gdy zobaczył Dimitriego. Od razu rozpoznał tajemniczego mężczyznę, dla którego pracował. –.Sir, jest coś, w czym mogę pomóc? – zapytał, kiedy się zbliżali. –.Obserwuj, jak ta dziewczyna wchodzi do windy – powiedział do ochroniarza. – I opłać jej taksówkę do domu. Spojrzała na niego po raz ostatni, jego twarz była nieczytelna, ale wiedziała, że musi cierpieć. Jej gardło wciąż bolało, jak i głowa. Wiedziała, że jej życie już nigdy nie będzie takie samo, tak szybko, jak go odnalazła, wypchnął ją. –.Jesteś pewien? – zapytała, bezsłownie błagając, by pozwolił jej zostać. 182   

 

CandyJourney  

–.Musi tak być – powiedział i podarował jej szybki uścisk. – Będę myślał o tobie każdego dnia – dodał i odwrócił się, zostawiając ją samą z ochroną. Stała tam, oszołomiona, nie mogła się ruszyć. –.Panienko? Tędy proszę – powiedział starszy mężczyzna i podał jej zwinięte pięćdziesiąt dolarów. Wzięła je, spojrzała na niego, prawie nie potrafiła zrozumieć, co ma z tym zrobić. Zmusiła swoje stopy, jedna za drugą, robiąc wszystko, co mogła, by utrzymać się w pionie. Jak można nadal funkcjonować, kiedy świat wywraca się do góry nogami, wstrząśnięty niczym kula śnieżna, odstawiona z powrotem, pozwalając, by płatki śniegu opadały w jakiekolwiek miejsce. Zeszła na parter, jej serce wyłączyło się. Czuła się upokorzona i wykorzystana, połowicznie przekonana, że Dimitri przez cały czas to planował. Wyciągnęła rękę, dotknęła gardła i uświadomiła sobie, że naprawdę ją kochał; odsyłał ją dla własnego bezpieczeństwa. Jak zdołała tak szybko zakochać się w mężczyźnie, który mógł ją zabić, gdy spała? Jak dziwną kobietą była? Poszła do pobliskiego sklepu, by rozmienić pieniądze, potem na przystanek i złapała autobus, który podrzuci ją w pobliże domu. Eden właśnie powinna wracać ze szkoły, miała godzinę lub dwie, nim wróci ojciec. Zastanawiała się, czy matka chociaż zauważyła jej nieobecność, albo czy ukrywała się gdzieś próbując nie przegrać w kasynie ostatnich dolarów. Columbia nie wiedziała, jak mogłaby kiedykolwiek wrócić do dawnego życia, ale dopóki nie wykonała żadnych większych zmian, będzie musiała zmierzyć się z rodziną. Żałowała, że nie ma tu Dimitriego, trzymającego ją za rękę, dając siłę, której potrzebowała, aby przejść przez nadchodzące dni. Żałowała, że odrzuciła jego ofertę zabicia ojca. * * * –.Gdzie byłaś? – krzyknęła zachwycona Eden, kiedy Columbia weszła przez drzwi. Była szczęśliwa, że Eden była w domu, nie miała klucza, żeby dostać się do środka na własną rękę. – Skąd masz ten strój? Dlaczego jesteś tak inna? 183   

 

CandyJourney  

–.Pożyczyłam od znajomego, co masz na myśli, mówiąc „inna”? – zapytała i przytuliła młodszą siostrę. –.Wyglądasz... mizernie i smutno, jakbyś brała udział w wielkiej walce – powiedziała Eden i przeszła do wyjaśniania jej zadania domowego, szkolnego dramatu i dwóch nocy, które spędziła u Kate. Columbia odetchnęła z ulgą, w żadnym punkcie Eden nie była sama z ojcem. Chociaż czuła się pusta, słuchając chaotycznych historii Eden. Przed Dimitrim, pośrednio niemal żyła dzięki młodszej siostrze, wisząc nad każdą jej historyjką o wszystkich rzeczach, jakie sama chciała zrobić. Wyciągnęła rękę i potargała włosy Eden, kiedy opowiadała. Eden zamilkła, spojrzała w górę i w dół, i powiedziała: – Za co to było? Zachowujesz się dziwnie. Zostałaś porwana przez kosmitów, czy co? –.Ha, nie, po prostu za tobą tęskniłam – odpowiedziała Columbia. – Muszę się na chwilę położyć, zanim zacznę obiad – dodała i poszła do swojego starego pokoju. Opadła na pojedyncze łóżko i starała się zignorować szorstkie, tanie koce. Zamknęła oczy i pomyślała o Dimitrim, jak dziwne i intensywne były ostatnie dwa dni. Nie sądziła, że przebywanie z dala od niego będzie bolało tak bardzo, ale momentami czuła, jakby na jej piersi spoczywał wielki ciężar, naciskający i uniemożliwiający oddychanie. Wyciągnęła rękę i pociągnęła za kołnierz płaszcza, zawinęła rękę wokół szyi i ścisnęła delikatnie. Bolało, czuła obrażenia, jakie Dimitri uczynił, podczas gdy spała, ale wciąż trzymała dłoń w zranionym miejscu, by ukoić nerwy. Ból utrzymywał ją skoncentrowaną i czujną, a w ciągu najbliższej chwili potrzebowała umiejscowić swoje plany. Musiała zasnąć. Obudził ją alarm nocny, sygnał dźwiękowy, jaki zawsze miała ustawiony na godzinę przed powrotem ojca z pracy, by jego obiad był gotowy. Usiadła, przeciągnęła się i rozważyła zmianę ubrania, by ojciec nie zauważył nowej sukienki. Myśl o zdjęciu ostatniej rzeczy, jaką dostała od Dimitriego była obrzydliwa, więc zatrzymała ciuchy i wyciągnęła stary, ciężki, zapinany sweter, aby ukryć sukienkę i siniaki. 184   

 

CandyJourney  

Rozpoczęła przygotowywanie posiłku, podsmażyła hamburgery, zrobiła tłuczone ziemniaki i sos, i rozstawiła to wszystko. Przyszedł przed czasem, za dziesięć piąta. Niebo było jeszcze jasne jak na tę porę roku. Dzień się wydłużał, wkrótce nadejdzie pełne lato. Kiedy otworzył drzwi, poczuła zapach kwiatów wiśni z drzew pani Douglas. Powiesił czapkę na wieszaku, usiadł na krześle i rozwiązał buty. Pracował w dokach, więc buty ze stalową podeszwą były częścią uniformu, jak zawsze mawiał. Wstał powoli, przeszedł przez małą kuchnię, mijając stół i otworzył lodówkę. Wziął dwie butelki piwa, obie otworzył i wrócił do stołu. Usiadł, dziewczyny były ciche i czekały, aż coś powie, aby mogły ocenić, w jakim był nastroju. Postawił butelkę na stole, w pobliżu talerza i pociągnął długi łyk z drugiej. Odstawił ją z zamierzonym hukiem, pokazując co myśli, spojrzał w ciemne oczy Columbi, powiedział: – No, popatrz, kogo my tu mamy, mała dziwka przywlokła się z powrotem do domu. Eden spojrzała na swoje ręce i nic nie powiedziała. Columbia patrzyła mu w twarz, na jego wąski nos, cienkie oczy, które były zbyt blisko siebie i powiedziała: – Tak, sądzę, że tak. Teraz, chcesz ziemniaki? Wyraz jego twarzy uznałaby niemal za komiczny, jeśli nie wiedziałaby, co będzie dalej. Wstał, tak jak i ona, zamachnął się i uderzył ją w twarz. –.Jak śmiesz odzywać się do mnie w ten sposób – krzyknął i Eden skuliła się. Columbia jednak nadal stała, wyprostowała się i spojrzała na niego. –.Będę mówiła, co chcę – powiedziała spokojnie. – Jestem na tyle dorosła, aby mieć własny głos. Faktycznie, masz po prostu cholerne szczęście, że zdecydowałam się utrzymać ten głos cicho przez lata, chyba że chcesz trafić do więzienia.

185   

 

CandyJourney  

Wahał się przez chwilę, jego brzydka twarz poszukiwała oznak blefu. Kiedy uświadomił sobie, że nie zamierza się wycofać, usiadł i powiedział: – Eden, podaj mi hamburgery. Columbia odniosła małe zwycięstwo, ale wiedziała, że w końcu za to zapłaci. Krótko porozmawiała z ojcem i wstała, by podać mu kolejne piwo, tak, żeby noc była bezpieczna, by przynajmniej zdrzemnął się w swoim starym, skórzanym fotelu przed jedenastą. Podeszła do łóżka i krótko przed północą zastanowiła się, co w tym momencie robi Dimitri. * * * Spała; najprawdopodobniej spowodowane to było depresją, niż jakimkolwiek innym powodem. Bez Dimitriego czuła się apatyczna, nie potrafiła nawet udawać zainteresowania niczym, poza swoim własnym, małym kłębkiem nędzy. Nadal miała na sobie ubrania od Dimitriego, w których wyszła z jego domu. Nie mogła ich jeszcze zdjąć. Było trochę za chłodno na cienką sukienkę i żakiet, ale jej to nie obchodziło. Chciała mieć go przy sobie. Tęskniła za platynowymi kajdankami na nadgarstkach, mimo że nosiła je przez bardzo krótki okres czasu. Postanowiła pójść do banku, sprawdzić konto i wymienić kartę. Wiedziała, nawet bez wychodzenia, że jest teraz bardzo zamożną kobietą. Mimo, że nie dała mu informacji, dzięki którym mógłby przelać jej pieniądze, odnosiła wrażenie, że już je zdobył i pozostał wierny swemu słowu. Miała zamiar się wyprowadzić i zabrać ze sobą Eden. To był jedyny sposób, by mogła być szczęśliwą, dopóki jej ojciec żyje. Nie mogła opuścić Eden bez względu na to, jak bardzo teraz pragnęła swojego własnego życia. Kiedy stanęła na chodniku, usłyszała, jak ktoś woła jej imię. Stuart stał pod drzewem, w niewielkiej odległości; trzymał jej torebkę. –.Hej, Stuart – powiedziała, zbliżyła się do niego. Nie wiedziała, co Dimitri jej zrobił, ale zobaczenie Stuarta sprawiło, że niedawne zauroczenie wyglądało na 186   

 

CandyJourney  

śmieszną próbę normalności. Nie była jego rodzajem normalności, wolała swój i Dimitriego sposób widzenia rzeczy. –.Mój Boże, Col! Gdzie byłaś? Wszyscy szaleliśmy, myśląc o tobie. Co się stało? – powiedział Stuart, jak tylko do niego dotarła. –.To była najbardziej szalona rzecz. Okazuje się, że to był zły facet, możesz w to uwierzyć? Skończyłam ukrywając się przez chwilę, a następnie przyłączyłam się do kogoś z załogi kuchni. Byłam u niego zeszłego dnia – skłamała mu prosto w twarz. Wyraźnie tego nie kupił, ale wzruszył ramionami i postanowił uwierzyć. –.Trzymaj – powiedział i wyciągnął w jej kierunku torebkę. – Zostawiłaś w moim samochodzie. –.Och, tak, dzięki. To oszczędziło mi sporo kłopotów, właśnie miałam iść wymienić swoją kartę – spojrzała na niego i zobaczyła go innymi oczami. Był takim chłopcem. Jak kiedykolwiek mógł przyprawiać ją o szybsze bicie serca, czy też uczestniczyć w fantazjach? Dimitri byłby w stanie zmiażdżyć go jak gałązkę. Odwróciła się, by odejść i powiedziała: – Okej, dzięki za to, do zobaczenia. –.Posłuchaj, jeżeli chodzi o tamtą noc w samochodzie. Czuję się okropnie, zareagowałem jak idiota, tak mi przykro – powiedział Stuart i chwycił ją za ramię. – Czy jest jakiś sposób, abyśmy mogli zacząć od nowa? –.Co z Debbie? – zapytała, odwróciła się twarzą do niego. – Nie mam zamiaru zaczynać czegoś z cudzym chłopakiem. Po prostu zbyt wiele wypiłam tamtej nocy – sięgnęła po pretekst, aby rzucić go, nie raniąc. –.Zerwałem z Debbie, wczoraj – powiedział. – Chciałem pokazać, jak bardzo mi na tobie zależy, więc to zrobiłem. Teraz możemy być razem, jak zawsze chciałaś. Jego twarz była tak szczera i śmieszna, że Columbia musiała stłumić śmiech. Już nic do niego nie czuła, może trochę współczucia za błędną próbę udowodnienia swojego zainteresowania nią. Chociaż, Debbie była suką, Stuartowi będzie bez niej lepiej.

187   

 

CandyJourney  

–.Stuart – zaczęła i westchnęła: – Chodzi o to, że… Przerwał jej: – Nie kontynuuj. Muszę to powiedzieć. Tej nocy, w samochodzie, gdy poczułem twoją rękę, zachowywałem się jak dupek. Przykro mi, nie obchodzi mnie, co jest z tobą nie w porządku, jestem gotów, aby o tym zapomnieć i po prostu cię poznać. –.To jest to Stuart, nic nie jest ze mną nie w porządku – powiedziała z lekkim uśmiechem. – Niedawno uświadomiłam sobie, że jestem normalna, jestem piękna i naprawdę, absolutnie, nie ma we mnie żadnej cholernej rzeczy, która byłaby nie w porządku. –.Nie miałem tego na myśli – błagał. – Źle wyszło. Chcę tylko, żebyś wiedziała, że akceptuję cię bez względu na to, co to jest. Szarpnęła rękaw kurtki i pokazał mu rękę. Chłód sprawił, iż blizny wyróżniały się wściekłym czerwonym na jej bladej skórze, przecinające się wzory były piękne. Dimitri uważał, że były piękne. – Tym to jest, niczym. Tnę się, to wszystko. Nie mam żadnej choroby lub czegoś, co wymaga akceptacji. To jest po prostu częścią tego, kim jestem. Może się okazać niepokojące, ale są na tym świecie ludzie, którzy uznają takie rzeczy za atrakcyjne. –.Ja... ja... – Stuart jąkał się w odpowiedzi. – Nie wiem, co powiedzieć. Przykro mi, że robisz sobie krzywdę, że czujesz taką potrzebę. – Spojrzał nerwowo w kierunku jej domu, wiedząc, że był źródłem jej pozornej psychozy, ale za bardzo się bał, aby to powiedzieć. Jej ojciec sprawiał, że Stuart posikałby się, zanim zdążyłby dojść do słowa. Columbia nie wiedziała, dlaczego kiedykolwiek pomyślała, że mógłby być jej wybawicielem. –.Jest dobrze, Stuart – powiedziała i pociągnęła kurtkę w dół. – Ze mną teraz w porządku, jestem zadowolona. Ale spójrzmy prawdzie w oczy; potrzebujesz znaleźć sobie młodą, słodką ekolożkę, która przejmuję się miastem tak bardzo, jak ty. Je wegańskie posiłki, jeździ na rowerze, przychodzi na twoje spotkania i ratuje naszą planetę. Tą dziewczyną nie jestem ja, ale znajdziesz ją – z tym, odwróciła się i odeszła. Zadzwonił do niej, kiedy mijała koniec bloku, ale nie zawróciła. Stuart był 188   

 

CandyJourney  

miłym facetem i zasłużył na miłą dziewczynę. Columbia zastanawiała się, czy po tym jak była z Dimitrim, mogłaby zniszczyć tak sympatycznego faceta, jak Stuart, czy kiedykolwiek zdecydowałaby się przyjąć jego ofertę. Nuciła całą drogę do banku, w którym jej podejrzenia potwierdziły się. Konto zawierało o wiele więcej zer, niż myślała, że to możliwe. Oczy kasjera rozszerzyły się w szoku, gdy zobaczył kwotę i przesunął przez ladę wydruk. Columbia wypłaciła kilkaset dolarów, ale nie wiedziała, co zrobić z resztą. Nadchodzące życie odczuwała jak wielką nagrodę pocieszenia, kiedy nie było w nim Dimitriego. Nie miała samobójczych skłonności, była po prostu... pusta. Wróciła do domu i zdecydowała się na kolejną drzemkę. Ostatnią myślą, jaka przyszła jej do głowy, gdy zasypiała były niesamowite oczy Dimitriego, sposób, w jaki płonęły, gdy wbijał się w nią i owijał rękę wokół jej szyi. * * * Włączył się alarm, wskazując rychły powrót ojca. Poszła do kuchni i znalazła Eden odrabiającą lekcje. Uśmiechnęła się, potargała jej włosy i powiedziała: – Hej, może być jeszcze dla ciebie nadzieja. Eden cofnęła się, spojrzał na nią i powiedziała: – Poważnie, człowieku, co się z tobą dzieje? To te same ubrania, które miałaś na sobie wczoraj? Obrzydliwe! –.Po prostu cię kocham, pamiętaj o tym – powiedziała do młodszej siostry. – Teraz, co powiesz na to, abyśmy zamówiły pizzę? –.Mój Boże, jesteś poważna? Wow, okej, mogę dostać tę z szynką i ananasem, jaką jedliśmy w domu cioci Lizzie? – zapytała Eden z nagłym zapałem do widocznych zmian w Columbi. –.Tak, możesz zamówić wszystko, co tylko chcesz – powiedziała Columbia. – skrzydełka z kurczaka, makaron, pieczywo czosnkowe, deser, napoje... wszystko! –.Mój Boże, to jest szalone... dobrze, pozwól mi chwycić menu – powiedziała Eden, studiując złożoną ulotkę z intensywnością kandydata studiów doktorskich. Columbia rozumiała jak ekscytujące to było. Nie były ubogie; po prostu nigdy nie 189   

 

CandyJourney  

miały żadnych pieniędzy. Matce ledwo zostaje coś z wypłaty po hazardzie, piciu... i ewentualnie lekach. Columbia nigdy nie zadała sobie trudu, aby zapytać. Ojciec zarabiał przyzwoite pieniądze w dokach, ale je również rzadko widzieli. Spłacał hipotekę za dom, dawał Columbi kilkaset dolarów miesięcznie na zakupy spożywcze, a resztę wydawał na siebie. Pizza była rzadkością, tak bardzo, że pizzeria nie miała nawet ich numeru wpisanego w katalog klientów. Nigdy nie zamawiali jej do domu. Po złożeniu zamówienia, Columbia włączyła telewizor i zawołała Eden, żeby pooglądały głupie, nastoletnie dramaty. Ojciec wrócił do domu tuż po dostawcy pizzy. Columbia wręczyła dzieciakowi dwadzieścia dolarów ekstra, śmiała się, gdy nie przestawał dziękować. Rozpakowały swoją ucztę i zabrały się za jedzenie. –.Co to, kurwa, jest? – zapytał ojciec, zdejmując buty i chwytając swoje dwa piwa na kolację. – Skąd, do cholery, to gówno pochodzi? Eden przełknęła kęs w ustach i spuściła wzrok. Columbia spojrzał mu prosto w oczy i powiedziała: – Kupiłam. –.Jak, do kurwy, zapłaciłaś za to? To przez te dwie noce? Od tego twojego przyjaciela? Jest sutenerem i dał ci trochę pieniędzy za twój zdzirowaty tyłek? – zapytał, sięgnął po butelkę i uderzył nią w stół. Columbia czuła, że jej serce bije szybciej, zacisnęła pięści. Twarz ojca była czerwona ze złości i zniekształcona, jakby powstrzymywał się przed wykrzyczeniem oskarżeń. Odwróciła się do Eden i powiedziała: – Powinnaś udać się do swojego pokoju. –.Ale… – protestowała Eden, jeszcze nawet nie skończyła swojego pierwszego kawałka pizzy. Columbia nawet na nią nie spojrzała, zacisnęła zęby i syknęła: – Po prostu idź.

190   

 

CandyJourney  

Eden wstała i wzięła ze sobą talerz, po drodze chwytając kartonowy pojemnik oraz puszkę coli. Nigdy nie wolno jej było mieć jedzenia w pokoju, ale nawet Eden wyczuła, że teraz rzeczy w domu wyglądały inaczej. Ojciec odszedł cicho, przyglądał się jej ze zmrużonymi oczami. Wziął kolejny, długi, łyk piwa i z hukiem odstawił butelkę. –.Więc, masz zamiar wyjaśnić mi, kurwa, co się tu nagle dzieje? – warknął. –.Nie mam nic do powiedzenia – odpowiedziała spokojnym głosem Columbia. – Zabiorę Eden i wyprowadzę się. Nie mogę dłużej żyć z tobą, twój widok sprawia, że robi mi się niedobrze. –.Jesteś chora, zawsze mnie podrywałaś, miałaś obsesję na moim punkcie. Prosiłaś, aby mnie ssać – mówił, naśladując jej ton. – Byłaś dziwakiem od pierwszego dnia, dziwką trochę też. Columbia wstała i odwróciła się, aby odejść do swojego pokoju. Usłyszała, jak szura krzesłem, kiedy odsuwał się od stołu. Odwróciła się, jakby w zwolnionym tempie, i zobaczyła, jak podchodzi do niej. Jego pięść uderzyła w jej twarz i wszystko stało się czerwone.

191   

 

CandyJourney  

Rozdział dwudziesty trzeci Dimitri Najtrudniejszą rzeczą, jaką kiedykolwiek zrobił było pozwolenie jej odejść. Przyglądał się monitorom, kiedy opuszczała mieszkanie i podążała do windy. Gdy odeszła, czuł, że cała jego egzystencja kurczy się, jakby powietrze zostało wyssane z pomieszczenia. Wszedł do pokoju, w którym spędziła noc i zwinął się w kłębek na łóżku. Trzymał przy sobie poduszkę, nadal pachniała jak ona. W ten sposób zasnął, żałosne, wąchanie poduszki, zwijanie się na łóżku, które było dla niego za małe... i czucie się samotnym. Kiedy się obudził, próbował sobie wyobrazić, co teraz robi. Był wieczór, więc udał się do gabinetu i usiadł przy biurku, próbując przywołać ją do swego boku samą siłą determinacji. Wiedział, że to była właściwa decyzja; była krucha i nie potrafiłaby przetrwać w jego świecie. Wiedział, że miała w sobie ogień, ale rozniecenie go zajęłoby lata... gdyby przeżyła jego nocne szaleństwa. Nigdy z nikim nie spał, więc nie był świadomy tego, co robił podczas snu. Większości poranków budził się pokryty potem z prześcieradłami skręconymi wokół ciała i bałaganem na łóżku. Nigdy nie przyszło mu do głowy, że jest nawiedzany przez Sergeia w obu światach, jawy i snu. Z łatwością odnalazł jej dane i wyśledził konto bankowe. Wykonał przelew z zagranicznego konta firmowego, wprowadził liczbę, pomyślał o jej dźwięcznym, aksamitnym śmiechu, cipce i dodał kolejne zera do całkowitej sumy. Pieniądze były dla niego niczym, większość z nich miała na celu wpieprzenie Sergeia, ale wiedział, że w jej świecie miały znaczenie. Nigdy nie chciał, by dokonała złych wyborów za względu na finanse; przynajmniej tyle mógł jej podarować. Być może, gdy już wyeliminuje Sergeia i przejmie kontrolę nad Bratva, będzie mógł wrócić do niej. Gdyby spali w oddzielnych łóżkach, powinno być z nią w

192   

 

CandyJourney  

porządku. Chociaż nie był pewien, czy prowadzenie Bratva było rzeczą, jaką chciał robić, ale jeśli oznaczałoby to utrzymanie jej bezpiecznej, podjąłby się tego. Do tego czasu, Sergei mógł rozkoszować się informacjami o niej, dowiedzieć się głównej słabości Dimitriego. Transakcja została wykonana, napisał do portiera. Był czwartek; przybędzie do domu w godzinach porannych. Najprawdopodobniej w tej chwili był w powietrzu, ale Dimitri potrzebował skontaktować się z kimś, żeby pozbyć się uczucia, jakby był ostatnią osobą na świecie. Podążyłem twoją radą, gotowy wskoczyć o czasie, to wszystko, co napisał. Wiedział, że zadowolił portiera, ale wciąż czuł się chory. Wstał i poszedł do siłowni, kilka godzin tam powinno pomóc oczyścić głowę i złagodzić ból utraty Columbi, jego gołąbka. * * * –.Doskonały wybór – powiedział portier, kiedy Dimitri wskazał losowy kolor farby na palecie w ręku. – To była ostatnia decyzja, teraz będę musiał wysłać to projektantowi – szybko rzucił na niego okiem i wyszedł z pokoju, ale Dimitri ledwo to zauważył. Był zdołowany. Tak czy inaczej, tak właśnie powiedział portier. Analizowali plany apartamentu w Hong Kongu, a Dimitri nie mógł sobie przypomnieć ani jednej rzeczy, którą wybrał. Nie zdziwiłby się, gdyby każdy kolor poprowadził do czegoś, co przypominało mu Columbię. Jej czarne, gęste włosy ujawniały się w czarnych, skórzanych meblach. Zielone oczy w błyszczącej farbie w odcieniu szmaragdu. Po prostu kurewsko nie przejmował się swoim otoczeniem, jeśli nie było jej przy nim. Czuł, jakby pozwolenie jej odejść było najgorszą decyzją, jaką kiedykolwiek podjął. Usiadł w fotelu na środku jego sypialni... ich sypialni... i popatrzył na góry. Przypomniał sobie zachwyt Columbi nad oknami i widokiem... i jego fiutem. Pragnął jej na swoim kutasie; pragnął być w niej. Zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek będzie taki sam. 193   

 

CandyJourney  

–.Porozmawiajmy o pakowaniu, co zabierasz z tego miejsca? – zapytał portier, gdy wrócił do pokoju. – Mam przygotowaną listę, jeśli chcesz ją przejrzeć. Renoir z biblioteki, na przykład. Wiem, że uwielbiasz ten obraz. Dimitri machnął ręką w kierunku małego stosu ubrań na szafce nocnej. –To biorę – powiedział. –.Co to jest? – zapytał portier, węsząc w powietrzu. – Chcesz, żebym to teraz spakował? –.Nie! – warknął Dimitri i wstał. – Wezmę to ze sobą – podszedł do łóżka i podniósł stos. Bluzę z kapturem, rajstopy oraz stanik z pierwszej nocy Columbi tutaj. Rzeczy, które zabrał od niej, gdy złamała się. Podniósł je do twarzy i wciągnął jej zapach. Wiedział, że wyglądał jak szalony, szalony idiota, ale nie dbał o to. Wszystko było bez znaczenia, bez niej u jego boku. –.Czy kiedykolwiek zamierzasz mi powiedzieć, co się stało? – zapytał portier z troską na twarzy. –.Nie wiem, czy kiedykolwiek będę w stanie to wytłumaczyć – odpowiedział Dimitri. – To było... Nie wiem, mój przyjacielu. Wiem tylko, że nigdy nie będę taki sam. –.Zrobiłeś prawidłową rzecz – zapewnił go portier. – Stałaby się chodzącym celem. Ocaliłeś jej życie, pozwalając odejść, nim ludzie Sergeia dostrzegą połączenie. –.Wiem – zgodził się Dimitri. – Ale to nie sprawia, że boli mniej. Portier stał chwilę w milczeniu, po czym rozpoczął szczegółowe wyjaśnianie planów podróży. Dimitri nie usłyszał ani jednego słowa wypowiedzianego przez drugiego mężczyznę, ale był wdzięczny za rozrywkę. Jego stary przyjaciel wiedział, co musiał zrobić, by przejść przez kilka następnych godzin... dni... lat… jakkolwiek długo zajmie mu nauczenie się oddychać, bez myśli o jej twarzy z każdym uderzeniem serca.

194   

 

CandyJourney  

* * * Portier potrząsnął nim w nocy. – Musisz się obudzić, musisz to zobaczyć – powiedział Dimitriemu. Dimitri powoli odzyskał świadomość i usiadł na łóżku. Przez chwilę zbierał myśli i powiedział: – Co jest? Jesteśmy w niebezpieczeństwie? –.Nie – powiedział portier. – Ale twój przyjaciel może być. –.Jaki przyjaciel? – zapytał Dimitri, odchrząknął i ciągnął: – Co się dzieje? –.Twoja dziewczyna, stoi przed drzwiami. Nie wiedziałem, czy powinienem pozwolić jej wejść, czy nie – powiedział portier. – Musiałem najpierw zapytać. To zależy wyłącznie od ciebie, ale wiesz, że myślę, iż nie powinna należeć do nas. –.Ona nie należy nigdzie indziej – odpowiedział Dimitri i wstał z łóżka. – Idź, pozwól jej wejść! Przyjmij ją z powrotem! Wróciła do mnie. Portier pospiesznie wyszedł, a Dimitri włożył jakieś luźne spodnie i koszulkę. Nagle poczuł się zawstydzony przed Columbią i nie chciał powitać jej nago. Krążył przy łóżku, kiedy usłyszał portiera w holu. – Nie wchodź tam, powiem mu, że tu jesteś. Columbia wyraźnie nie posłucha, drzwi otworzyły się i była tam, wspaniała, ubrana w żółć i czerwień. Zatrzymała się i portier pojawił się za nią. – Starałem się powiedzieć jej… – zaczął mówić, ale Dimitri machnął ręką, portier wyszedł i zamknął za sobą drzwi. Wtedy dostrzegł krew. Miała na sobie tę samą żółtą sukienkę, w której wyszła, ale była cała we krwi. Jej włosy wyglądały na splątane, twarz była wysmarowana czerwienią, a przód sukienki nią spryskany. Dimitri zabił wystarczająco dużo ludzi, aby wiedzieć, że była zaangażowana w krwawą i brutalną walkę. –.Mój Boże – powiedział, jego głos był szeptem. – Columbia, co się stało? Nic ci nie jest?

195   

 

CandyJourney  

Zaczęła płakać, łzy spływały i mknęły przez krew na policzkach. Podeszła do niego na drżących nogach. Zauważył rozcięcie nad lewym okiem i pojawiający się siniak. Nigdy jej tam nie uderzył; wiedział, że był świeży. –.Zabiłam go – krzyknęła, gdy do niego dotarła. Otworzył ramiona i przytulił ją do piersi. Nie mógł zrobić nic, oprócz trzymania jej mocno, kiedy szlochała. –.Kogo zabiłaś? – zapytał, ale już znał odpowiedź. –.Mojego ojca – powiedziała, jej głos był stłumiony przez jego pierś. – Wzięłam nóż i wbiłam w niego. Wbiłam tak wiele razy. Było tyle krwi... Nie wiedziałam, że nie będzie tak dużo krwi. –.Shhh, jest okej – powiedział i pogładził jej włosy. Czuł tam zaschniętą krew, pachniała nią, ostro i pikantnie – postąpiłaś dobrze, przychodząc do mnie, pomogę. –.Nie mogę wrócić – znów szlochała. – Nie mogę wrócić do domu, policja mnie zabierze. –.Jest w porządku – powiedział, starając się ją uspokoić. – Jest w porządku, to wszystko się skończy, wkrótce nie będziesz nic pamiętała. Wszystko zostanie w przeszłości. Podniosła głowę i spojrzała na niego, jej twarz zdobiły smugi krwi i łez, oczy były lśniące i zacięte. Chwyciła mocno jego ramiona, jej twarz stała sie intensywna i powiedziała: – To jest to, Dimi. Nie chcę zapomnieć. Podobało mi się... podobało mi się tak bardzo. Jego serce urosło, gdy usłyszał jak wypowiada te słowa. Jedna z rzeczy, która ich rozdzielała, teraz połączyła w sposób, w jaki nie mogła połączyć nikogo innego. Rozpoznał jej serce zabójczyni, wiedział, że będzie pasowała do niego w sztuce zabijania. Poznał swoją drugą połówkę, od stóp do głów, na wylot, była dla niego jedyną. –.Moja miłości, gołąbku, moje serce... usłyszeć, jak to mówisz – powiedział i pocałował ją. Miała rozchylone usta, czekające na niego, mógł skosztować smaku krwi jej ojca zmieszanej z solą łez. Była ostra i wspaniała, przetrwa w jego świecie. 196   

 

CandyJourney  

–.Potrzebuję cię – powiedziała i cofnęła się, zrywając przesiąkniętą krwią suknię, upuściła ją na podłogę i zrzuciła buty. – Pieprz mnie – oznajmiła. – Nie każ mi błagać. Zdjął koszulkę, teraz czerwoną od krwi jej świeżego zabójstwa, i rzucił na jej ubranie. Nie mogła czekać; ściągnęła jego spodnie i stanęła przed nim, jej twarz była pełna głodu. Podniósł ją i zabrał do swojego łóżka. Był zachwycony jej piękną twarzą ze smugami krwi, jak dumna, waleczna królowa, dopiero po bitwie. Uśmiechnęła się, kiedy pchnięciem rozdzielił jej nogi i wspiął się między nie. – Nigdy ponownie mnie nie odsyłaj – powiedziała, gdy przeciągał rękoma po całym jej ciele, nie mogąc uwierzyć, że była przed nim. – Nie mogę przeżyć tam bez ciebie. Proszę, pozwól mi zostać. –.Nigdy nie pozwolę ci odejść – ślubował i przesunął się w górę, żeby odnaleźć jej wejście. W chwili, gdy wszedł w nią po raz pierwszy od czasu, kiedy zdał sobie sprawę, jak bardzo jej potrzebował, wiedział, że nigdy jej nie zniszczy. Może mieć swoje upodobania i ciemne strony, ale jej miłość, ta czysta, dzika miłość, utrzyma ją bezpieczną w jego ramionach. Razem będą spacerować nocami, zawinięci i zaplątani w swoich ramionach niczym tytani, a rano staną się całością i potęgą, dzięki temu, że zmierzyli się z mrokiem. – Kocham cię – powiedział i wsunął sie w jej napięte ciepło. Jego fiut zapulsowały w jej cipce, kiedy patrzyli sobie w oczy. –.Ja też cię kocham – odpowiedziała i złapała się jego ramion. – Kocham cię bardziej, niż kiedykolwiek wyobrażałam sobie, że to możliwe. Przed tobą, myślałam, że jestem martwa, dałeś mi życie. –.To musi być miłość – powiedział i pochylił się, by popieścić jej szyję, wycofał swoją długość z jej cipki z bolesną precyzją. Wsunął się z powrotem wewnątrz niej, z powrotem tam, gdzie należał i poczuł, jak jej cipka zaciska się wokół niego, wciągając go głębiej do środka. –.Tak – powiedziała, wzdychając i pozwoliła głowie opaść na bok w absolutnej błogości. – Tak, to jest miłość. 197   

 

CandyJourney  

Przyspieszył ruchy, a jej ciało poddało się, przysunęła się do niego i uwiesiła na jego szerokich ramionach. Usiadł i pociągnął ją za sobą, nadal wbijając na swojego fiuta, uderzając w nią. Byli ze sobą spleceni w pozycji pionowej, owinęła nogi wokół jego bioder i przytuliła się do niego w potrzebie. –.Kocham cię tak bardzo – szepnął do ucha i owinął rękę wokół jej szyi. W pierwszej chwili jęknęła i odchyliła głowę do tyłu, żeby umieścić na sobie jego duże dłonie. Ściskał delikatnie, świadomy tego, jak obolała musi być po ostatniej nocy. Po paru chwilach poczuł tworzenie się jej potrzeby i wiedział, że może dojść w każdej chwili. Czekał na to, wyczekiwanie budowało jego przyjemność prawie tak samo jak akt. Idealnie o czasie, odsunęła się, odwróciła załzawioną krwią twarz w stronę jego przedramienia, odpowiedziała: – Ja też cię kocham – i zacisnęła na nim zęby. Doszli razem, ból i krew, pot i łzy były świadectwem tego momentu. Czegoś głębszego niż miłość, czegoś większego niż każdy z nich, czegoś tak daleko poza sferą normalności, że niemal mitycznego.

198   

 

CandyJourney  

Epilog –.Madame? – zapytał elegancki, francuski kelner, kiedy Columbia podniosła rękę. –.L'addition, s'il vous plait – powiedziała, potarła palcem wskazującym oraz kciukiem pokazując, że prosi o rachunek. Potaknął i uśmiechnął się, gdy odchodził, by wziąć go z kasy wewnątrz. –.Twój francuski znacząco się poprawia – powiedział Dimitri i położył swoją dłoń na jej. Siedzieli w małej kawiarence przy dziesiątej dzielnicy Paryża. To był idealny, letni dzień, ulica została wypełniona zabieganymi ludźmi, przychodzącymi i odchodzącymi. Zarówno turyści, jak i mieszkańcy nie zwracali uwagi na dobrze ubraną, elegancką parę, siedzącą na patio jednej z setek takich kawiarni w dzielnicy. Dimitri był mniej zauważalny w tych dniach. Spędzili kilka miesięcy w Hong Kongu, gdzie Columbia przekonała go, aby skonsultował się z jednymi z najlepszych na świecie chirurgów plastycznych, który pomógł naprawić najgorsze poparzenia na twarzy. Istniało jeszcze trochę dowodów ataku, one nigdy całkowicie nie odejdą, ale teraz miej rzucał się w oczy, niż ze zrujnowanym ciałem. Chociaż, resztę blizn postanowili pozostawić w spokoju. W jakiś pokręcony sposób, oboje uznali, że blizny były jednym z czynników, dzięki którym zakochali się w sobie, częścią powodu, dla którego wzajemnie się odnaleźli. Columbia chichotała, gdy pocierała wyboistą skórę Dimitriego, a Dimitri był nieustannie zafascynowany śledzeniem wzorów, jakie postały na ciele Columbi. Nie cięła się, odkąd jest z nim. Oboje byli wdzięczni. Początkowo martwili się koszmarami Dimitriego, ale platynowa obroża wyłożona czerwonym aksamitem zwykle chroniła ją przed uduszeniem w nocy. Jednak, kilka miesięcy temu, przestała jej używać, im dłużej był z nią, tym mniej śnił o rzeczach, które sprawiały, że walczył. Obecnie mieszkali na Malcie. Columbia uwielbiała prywatną plażę, rozległą rezydencję i wypielęgnowany teren. Eden przyjeżdżała w odwiedziny od czasu do czasu, ale jej matka nigdy. Nie uwierzyła, że Columbia była nadużywana i oskarżyła 199   

 

CandyJourney  

ją o morderstwo, mimo że zarówno matka, jak i córka dostały więcej pieniędzy, niż mogła przegrać w przeciągu całego życia. Eden często przyjeżdżała z wizytą i oboje podejrzewali, że w pewnym momencie zdecyduje się wprowadzić. Portier zawsze był obecny, bez względu na to, gdzie mieszkali. Ostatecznie porzucił gardę, którą trzymała przy Columbi; w rzeczywistości, teraz chodził za nią jak zakochany chłopiec. To było źródłem rozrywki Dimitriego, chociaż wiedział, że miłość, jaką dzielił z Columbią była zagrożona przez każdego innego człowieka na planecie. Wiedział też, że jego stary przyjaciel nigdy nie ośmieliłby się dotknąć jego kobiety i zaryzykować śmiercią. –.Kocham Paryż – powiedziała i wypiła ostatni łyk kawy, Dimitri uregulował rachunek. Kelner uśmiechnął się do niej i zaczerwienił, kiedy odwzajemniła gest. Spojrzała na Dimitriego i roześmiała się, gdy zobaczyła jego speszony wzrok. –.Wygląda, jakby to Paryż kochał ciebie – powiedział po odejściu kelnera. –.Cóż mogę powiedzieć? Wszyscy mnie kochają – oznajmiła z przymrużeniem oka. Spojrzała przez ramię i zaczęła bawić się węzłem pięknego, czerwonego szalika na szyi. Zauważył to i skrzywił się. Nienawidził tego, że ranił ją w jakikolwiek sposób. –.Tak mi przykro – powiedział i złapał ją za rękę. – Byłem zbyt szorstki w nocy. Pokręciła głową i odpowiedziała: – Nigdy nie przepraszaj za kochanie mnie tak mocno, że aż boli. Za każdym razem, kiedy wysyłasz mnie na krawędź śmierci i pozwalasz żyć, wiem, że jestem twoją najprawdziwszą miłością. Wiem, że umrzesz beze mnie i doceniam to każdym uderzeniem serca. Spojrzał na swój biceps, miejsce pod koszulą było obolałe i posiniaczone od jej ukąszenia, powiedział: – Także czuję twoją miłość, gołąbku. – Ostatniej nocy zrobiła podobne ugryzienie do ukąszenia, które wytatuował, teraz stale nosił je nad sercem. Uśmiechnęła się, a on pochylił się nad stołem, by pocałować ją głęboko. Odsunęła się nagle i powiedziała: – Tam jest, Dimi, skurwiel, który ci to zrobił. 200   

 

CandyJourney  

Nadal był odrobinę zszokowany słowami, które wypadły z jej idealnych ust, ale spojrzał na zegarek i powiedział: – Perfekcyjnie o czasie. Dokładnie tam, gdzie wiedzieliśmy, że będzie. Sergei był niewolnikiem własnych przyzwyczajeń, a dotychczasowy zwyczaj doprowadzi do jego upadku. Jego obsesja na punkcie paryskiej śpiewaczki zmusi go do poddania się; za każdym razem, gdy wychodził z jej mieszkania, za każdym razem, gdy zostawiał jej miękkie łóżko i delikatne krzywizny, stawał się bezbronny. Dimitri i Columbia byli tutaj, aby skorzystać z tej luki. Za każdym razem, kiedy Dimitri myślał o zabiciu Sergeia ze swoją prawdziwą miłością przy boku, jego serce wykonywało komediowego fikołka, a jego miłość do niej wzrastała dziesięciokrotnie. Złapał ją za rękę, czując skryty pod koszulą nóż, przymocowany do pasa przecinającego jego pierś, i powiedział: – Jesteś na to gotowa? Poczuła własny nóż, teraz przywiązany do brzucha, który zdejmowała tylko wtedy, gdy byli nadzy i bezpieczni w swoim towarzystwie. Uśmiechnęła się do niego i powiedziała: – Jestem bardziej niż gotowa. Chodźmy się zemścić, moja miłości, a potem wracajmy do pokoju hotelowego i pieprzmy się jak zwierzęta – uwielbiał sposób, w jaki zawsze wydawała się wychwytywać jego myśli. Wstali i razem wyszli, podążając za człowiekiem, dla którego byli tutaj, aby go zniszczyć. Sergei lekko utykał, a to był ciepły wieczór, więc szybko go dogonili, w miejscu, w którym dokładnie zaplanowali. –.Excusez‐moi – powiedziała Columbia i uśmiechnęła się, kiedy Sergei się odwrócił. Wszystko, co widział to jej wspaniała twarz, świecące, zielone oczy i grube, delikatne, czarne włosy. –.Oui? – zapytał, Dimitri wepchnął go do wąskiej, ciemnej uliczki. To było wygodne, istnienie takiego miejsca w centrum gwarnego miasta. Pomiędzy dwoma starożytnymi budynkami mieszkalnymi było chłodno, ciemno i cicho. Wystarczył skrawek błękitnego nieba z ptakami unoszącymi się nad nimi, by widać było, że nie tu ma tu innych oznak życia.

201   

 

CandyJourney  

–.Jak… – zdołał wypowiedzieć Sergei, kiedy wstrząsnęło nim rozpoznanie. Próbował uciec przed Dimitrim, ale młodszy, silniejszy i większy mężczyzna nadal go trzymał. Dimitri umieścił rękę na jego ustach, a on spróbował ją ugryźć, ale grube, skórzane rękawice Dimitriego uniemożliwiły mu tę czynność. Columbia pomagała testować rękawiczki, dopóki nie znalazł idealnej pary. Columbia stanęła przed dwoma mężczyznami i powiedziała: – To za to, co zrobiłeś Dimiemu – podniosła luźną bluzkę i wyciągnęła nóż. Widziała, jak oczy Sergeia rozszerzają się ze strachu, gdy uświadomił sobie, co się stanie. Walczył z nową siłą, ale nieporównaną do jej Dimiego. – To, ponieważ próbowałeś go zabić, zraniłeś i prawie złamałeś. Serce Dimitriego waliło, nie od adrenaliny chwili, w rzeczywistości ponownie był w swoim żywiole, ale z miłości, jaką darzył swoją zaciętą, waleczną królową. Trenowali od miesięcy, zarówno w Hong Kongu, jak i następnie na Malcie. –.Śmiało – powiedział. – Dokładnie tak, jak ćwiczyliśmy. Zmrużyła oczy i spojrzeniem zlustrowała Sergeia. Zauważyła miejsce na jego ciele, które pokazał Dimitri i pchnęła nóż. Była zaskoczona, jak łatwo zatonął w ciele, przez tłuszcz i narządy, prosto w serce. Kiedy mordowała ojca, machała ostrzem na oślep, uderzając kości i tętnice, powodując zbyt dużo bałaganu. Jednak tym razem, Sergei wydał ciche chrząknięcie, gdy nóż przeszył jego ciało. –.Kocham cię, Dimi – powiedziała i wytarła ostrze noża o marynarkę Sergeia. – Kurwa, tak bardzo cię kocham. –.Ja też cię kocham – odpowiedział i pochylił się, by pocałować ją, kiedy Sergei powoli opadał na ziemię i wykrwawiał się między nimi. Rozdzielili się chwilę później, Dimitri zdjął rękawice i wepchnął je do kieszeni. W pewnym momencie wyrzuci je na ulicę. –.Możemy cieszyć się resztą dnia? – zapytał i przeszedł nad chłodnym ciałem byłego mentora.

202   

 

CandyJourney  

–.Ależ oczywiście – powiedziała i położyła rękę na jego ramieniu, następnie podążyła za nim na wąską uliczkę. Mogliby być dowolną parą na dowolnej ulicy w każdym mieście na świecie. Tyle tylko, że nie byli. Byli pokręceni, mroczni, z bliznami i uszkodzeniami... ale całkowicie normalni i idealni dla siebie.



203