James Susanne Zakochani w Rzymie(+Melanie Milburne)

Susanne James, Melanie Milburne, Susanna Carr

Zakochani w Rzymie Tłumaczenie: Kamil Maksymiuk, Barbara Budzianowska, Janusz Maćczak

Susanne James

Rzymskie wakacje Tłumaczenie: Kamil Maksymiuk

ROZDZIAŁ PIERWSZY Wolnym krokiem przemierzały zalane słońcem ulice Wiecznego Miasta. Emily spojrzała ze współczuciem na swoją ledwie żywą przyjaciółkę. – Powinnaś wrócić do hotelu, Coral. Położyć się i odpocząć. Dzisiaj rzeczywiście jest bardzo ciepło. – Bardzo ciepło? – żachnęła się Coral. – Chyba chciałaś powiedzieć: piekielnie gorąco! Moim zdaniem jest co najmniej czterdzieści stopni. – Zdjęła kapelusz, by otrzeć błyszczące od potu czoło, i westchnęła ciężko. – Wiesz co, twój pomysł jest niegłupi. Zaraz złapię taksówkę… Dużo ci zostało roboty? – Niespecjalnie. Muszę zajrzeć już tylko w jedno miejsce. – Emily zerknęła na zegarek. – Wrócę przed piątą. Odsapnę, wezmę prysznic i wyjdziemy gdzieś na kolację. Może być? Mieszkały w małym hotelu w urokliwej dzielnicy Trastevere, położonej na lewym brzegu Tybru. Dla Emily ta wycieczka była kolejnym, zwykłym wyjazdem służbowym. Miała za zadanie odwiedzać i oceniać poszczególne hotele i restauracje dla biura podróży, dla którego pracowała. Ta delegacja różniła się jednak od pozostałych – po raz pierwszy nie wyjechała sama, tylko ze swoją bliską przyjaciółką. Chłopak Coral, Steve, niedawno ją rzucił, fundując jej tym samym ostrą depresję. Emily, chcąc wyciągnąć dziewczynę z dołka, zaproponowała jej krótkie „rzymskie wakacje”. Namawiała ją długo, lecz wreszcie się udało. I tak oto

znalazły się razem w stolicy słonecznej Italii. Pożegnawszy się z Coral, Emily kupiła w małej cukierni lody o smaku cappucino i zanurzyła się w jedną z bocznych uliczek, niemal zupełnie zacienioną dzięki wysokim budynkom po obu stronach. Co kilka kroków musiała przystawać, aby polizać lody, które szybko roztapiały się w upale. Może też powinnam wrócić do hotelu? – zapytała się w myślach, zdyszana i wycieńczona. Musiała jednak wstąpić do jeszcze jednej restauracji, która znajdowała się na liście jej dzisiejszych zadań. Chłonąc atmosferę starodawnego miasta, zastanawiała się, czy jej rodzice kiedykolwiek spacerowali tą uliczką. Myśl o matce, która zmarła nagle cztery lata temu, gdy Emily miała dwadzieścia jeden lat, sprawiła, że oczy zaszły jej łzami. Ojciec, Hugh, pozornie pozbierał się po stracie żony, lecz Emily wiedziała, że w głębi serca nadal tęskni i cierpi… Rodzice tworzyli bardzo dobrą i zżytą parę. Ona i jej starszy brat, Paul, zawsze byli dumni, że mieli tak wspaniałych rodziców. Paul był człowiekiem bardzo poważnym i wrażliwym, co jednocześnie ułatwiało i utrudniało mu wykonywanie zawodu prawnika. Emily nagle za nim zatęskniła. Miała ochotę mocno go teraz przytulić. Przez dłuższy czas szła zatopiona w myślach, lecz nagle zupełnie oprzytomniała, ponieważ prawie wpadła na jakiegoś człowieka siedzącego na krześle ustawionym przed małym sklepikiem z naczyniami i wyrobami garncarskimi. Twarz miał zasłoniętą słomkowym kapeluszem z wielkim rondem. Przystanęła i przyjrzała mu się dokładnie. Oddychał głęboko

i miarowo. Czyżby drzemał? Emily omiotła wzrokiem witrynę sklepu. Jeden z przedmiotów od razu przykuł jej uwagę. Weszła do środka i ostrożnie wzięła do rąk okrągły, ozdobny słoik. Ojciec niedawno zaczął domowym sposobem robić marmoladę, więc na pewno ucieszyłby się z takiego prezentu. – Cudo – mruknął ktoś głębokim, zmysłowym głosem. Odwróciła się gwałtownie i ujrzała najczarniejsze oczy, jakie w życiu widziała. Po chwili dostrzegła tańczące w nich iskierki, jakiś dziwny błysk, którego nie potrafiła zinterpretować… To ten człowiek, który siedział przed sklepem! W tej chwili jego oblicza nie zasłaniał już kapelusz. Miał gęstą, ciemną i błyszczącą czuprynę opadającą na szerokie czoło. Przystojną twarz opinała mocno opalona, oliwkowa skóra. – Słucham? – zapytała. – Cudo – powtórzył i wziął w dłonie jeden ze słoików, po czym zaczął go obracać niemal pieszczotliwie w długich, szczupłych palcach. – Każdy unikatowy. – Owszem, są bardzo ładne i oryginalne – zgodziła się. – Ile kosztują? Sprzedawca błysnął idealnie białymi zębami, wskazując cenę umieszczoną na denku każdego ze słoików. – Och, przepraszam, nie zauważyłam. – Nie szkodzi. Wypowiadał słowa ostrożnie, jakby w zwolnionym tempie. Zapewne włada językiem angielskim jedynie na podstawowym poziomie, pomyślała Emily. Przecież

wystarczy znać kilkadziesiąt słów i zwrotów, aby móc porozumieć się z turystami i prowadzić tego typu sklepik. Uśmiechnęła się do mężczyzny, wręczając mu odliczone banknoty euro. Przebiegł ją dziwny dreszcz, gdy palce nieznajomego musnęły jej dłoń. Przypadkowo czy celowo? Z jego twarzy nie mogła nic wyczytać. Starannie zawinął słoik w szary papier i wsadził go do malutkiej torebeczki. – Dla pani? – zapytał. – Nie. Prezent – odrzekła, dostosowując się do jego lakonicznego stylu wypowiedzi. – Dla ojca. Lubi robić marmoladę. – Dlaczego o tym wspomniała? Przecież to tylko miły sprzedawca, a nie znajomy. Nie miała w zwyczaju gawędzić z ekspedientami. – Marmoladę? – powtórzył. – Tak, marmoladę – odparła. Nagle słowo „marmolada” wydało jej się najgłupszym wyrazem pod słońcem. Nie wiedziała, dlaczego tak zwyczajna sytuacja, jaką jest zakup prezentu, niepostrzeżenie przemieniła się w coś osobliwego, niemal intymnego. Czyżby to dzięki kameralnej atmosferze panującej w tym sklepiku? A może to wszystko jest skutkiem ubocznym nadmiaru słońca? – Rozumiem. – Oczy mężczyzny jakby pociemniały. – Pani ojciec… jest sam, tak? Skinęła głową. – Moja matka nie żyje. Niedawno zmarła – wyznała znowu, jakby wbrew sobie, i nagle poczuła, jak jego opalona ręka dotyka jej dłoni, lekko ją ściska i gładzi. Odczytała to jako

szokująco szczery, odruchowy gest współczucia. Włosi są tacy bezpośredni! – Przykro mi – szepnął. Po chwili odsunął się i odwrócił, jakby zmieszany tym, co zrobił. – Bardzo dziękuję… za słoik. – Cała przyjemność po mojej stronie – odparł uprzejmym tonem. Emily wyszła ze sklepiku i oddaliła się szybkim, nieco chwiejnym krokiem. Czuła się dziwnie. Co mi strzeliło do głowy? – wyrzucała sobie w myślach. Jakim cudem poczułam nagłą, bliską więź z zupełnie obcym mężczyzną? Może dosypali mi czegoś do lodów, pomyślała ironicznie, próbując zbagatelizować całą sytuację. Mężczyzna odprowadził ją wzrokiem. Oczywiście kilka minut temu dostrzegł, jak ta kobieta zbliża się do niego. Podziwiał z daleka jej fizyczne piękno, grację ruchów, letnią zwiewną sukienkę, która odsłaniała szczupłe opalone nogi. Długie włosy muskały jej ramiona; żałował, że sam nie może tego uczynić. Szła powoli, delektując się lodami. Z rozkoszą obserwował, jak oblizuje usta, a potem wyciera je delikatnie serwetką. Od razu poznał, że nie jest stąd. Angielka, Niemka, a może Szwedka? Przeszedł go dreszcz podniecenia. Celowo spuścił głowę i przymknął powieki, nadal jednak bacznie śledząc każdy jej gest i ruch. Kobieta nagle zatrzymała się, aby popatrzeć na witrynę sklepiku. Potem, gdy stał blisko niej, pakując słoik najwolniej, jak się da, wdychał zapach jej perfum i rozgrzanych słońcem włosów. Zniknęła za rogiem. Westchnął niepocieszony. Ta piękna

nieznajoma była niczym zjawa, która umiliła mu to nudne, upalne popołudnie. Zerknął na zegarek. Dopiero za godzinę skończy zmianę. Znowu usiadł przed sklepem i zanurzył się w zmysłowych marzeniach z tą piękną nieznajomą w roli głównej. Musiał przecież jakoś zabić nudę… Emily z trudem odnalazła restaurację, do której musiała zajrzeć. Odbyła krótką rozmowę z menadżerem. Lokal wydał jej się przyjaznym, dobrze prowadzonym miejscem. Zabrała kartę dań oraz ulotki, po czym wzięła taksówkę i pojechała z powrotem do hotelu. Coral leżała na łóżku, zatopiona w lekturze jakiegoś kolorowego pisma. – O, dobrze, że wróciłaś – rzuciła na widok Emily. – Udało ci się zrobić to, co… no, wiesz, miałaś zrobić? – zapytała bez większego zainteresowania. Spojrzała na przyjaciółkę z zazdrością. Kiedy była nastolatką, marzyła o takiej idealnej figurze. – Dlaczego nie jesteś poparzona przez to okropne słońce? Masz tak jasną karnację, że powinnaś być teraz czerwona jak rak. Albo jak ja. Na tym świecie sprawiedliwość nie istnieje – rzuciła filozoficznie i westchnęła. Rude włosy Coral i jasna, piegowata skóra wymagały w tym gorącym klimacie wzmożonej ochrony przed słońcem, co było dla niej nie lada utrapieniem. – Może nie wyglądam na poparzoną, ale tak się czuję – jęknęła Emily. – Muszę natychmiast wziąć zimny prysznic. – Wyjęła z szafy długą bawełnianą spódnicę i świeżą bluzkę, po czym zamknęła się w łazience i z ulgą stanęła pod strumieniem chłodnej wody.

Po kilku godzinach obie dziewczyny wyszły z hotelu i taksówką udały się do centrum. – Powinnaś mieć już w małym palcu adresy najlepszych restauracji w tym mieście – powiedziała Coral, kiedy spacerowały po zatłoczonych ulicach, na szczęście już niezionących potwornym żarem. – Niestety, jeszcze nie – odparła Emily. – Jestem tutaj dopiero drugi raz, a Rzym to ogromne miasto. Szły niespiesznym krokiem, rozkoszując się wieczorną temperaturą i przyjazną atmosferą. Po jakimś czasie zatrzymały się przed jedną z restauracji. – Ta wygląda nieźle – oceniła Emily. Usiadły przy stoliku ustawionym na zewnątrz, tuż obok rwącego potoku przechodniów. – Dlaczego sama myśl o jedzeniu zawsze przepełnia mnie taką przyjemnością? – zapytała Coral. – W tej chwili nie chciałabym być nigdzie indziej i z nikim innym – dodała z błogim uśmiechem. Emily również się uśmiechnęła. Wiedziała, że Coral od zawsze kochała dobre jedzenie i wszelkie inne ziemskie przyjemności. Kiedy miesiąc temu zerwała ze swoim chłopakiem, Steve'em, z dnia na dzień traciła na wadze. Emily martwiła się o przyjaciółkę; u Coral apetyt stanowił jakby przejaw jej pogody ducha i pozytywnego nastawienia do życia i świata. – Wiesz, jaki jest brakujący element tej idylli? – zapytała Coral, studiując kartę dań. – Jakiś bosko przystojny Włoch, który padłby przede mną na kolana, błagając o romantyczną

randkę. – Mam rozumieć, że zgodziłabyś się bez wahania? – Tak. Ale kazałabym mu poczekać, aż skończę jeść – dodała, chichocząc jak nastolatka. Emily cieszyła się, że zmiana scenerii korzystnie wpłynęła na stan psychiczny Coral. Już prawie nie było śladu po depresji, która nękała ją od wielu dni. Była dawną sobą: promienną, wesołą dziewczyną, nieco roztrzepaną i niefrasobliwą, lecz o złotym sercu. Coral i Steve byli parą przez cztery lata. Pewnego dnia Steve nieoczekiwanie oświadczył, że ma już dość tego związku. Coral poczuła, jakby nagle pod jej stopami otworzyła się przepaść; Emily nie mogła patrzeć, jak współlokatorka zamienia się w cień osoby, którą wcześniej była. Studiując menu, obszerne niemal jak książka, nagle zmarszczyła brwi pod wpływem pewnej niepokojącej refleksji. Ciągle przejmuję się życiem innych ludzi, pomyślała, ich związkami i sercowymi perypetiami, a co ze mną? Cóż, musiała przyznać, że w tej sferze jej życie przedstawiało się aktualnie wyjątkowo nieciekawie. Jej wiara w mężczyzn została doszczętnie zniszczona, kiedy ostatni narzeczony, Marcus, zaczął się na boku spotykać z koleżanką Emily ze studiów. Wówczas to Coral była dla niej wsparciem i opoką, pomogła poskładać kawałki złamanego serca i zdruzgotanego ego. To było rok temu. Emily rzadko wspominała tamte wydarzenia; traktowała je jako brutalną nauczkę – uważaj na tych, którym ufasz. Zwłaszcza na przystojnych facetów, którzy mają słabość do atrakcyjnych

kobiet… Złożyły zamówienie u młodej włoskiej kelnerki i już po paru minutach na stole pojawiły się dwa duże kieliszki białego wina. Coral od razu chwyciła za swój. – Nasze zdrowie – wzniosła toast i upiła spory łyk. Emily uśmiechnęła się i również wlała w siebie trochę trunku. Cieszyła się, że przyjechała tu z Coral. Bez niej snułaby się smutno po tym wielkim, pięknym mieście, nie mając się nawet do kogo odezwać. Razem raźniej, jak głosiła stara jak świat prawda. Coral umościła się wygodnie w krześle i rozejrzała się dookoła. – Tu roi się od przystojniaków – zaobserwowała z pewną tęsknotą w głosie. – Spójrz na tamtych dwóch. – Po chwili dodała: – Ej, oni się na nas gapią! Myślisz, że mogłybyśmy… – Ty mogłabyś – przerwała jej Emily – ale ja nie. Jutro mam od groma pracy. Jak tylko zjemy, wracam do hotelu i nurkuję pod kołdrę. – Ty psuju – burknęła Coral, udając obrażoną. – Zresztą tylko żartowałam z tymi facetami. – Wbrew temu oświadczeniu, nadal zerkała w ich stronę i odwzajemniała ich zalotne uśmiechy. – Ignoruj ich, Coral – poradziła Emily – bo jeszcze sobie pomyślą, że naprawdę jesteśmy zainteresowane. A po co komplikować sobie życie? Gdy wreszcie pojawił się na ich stoliku zamówiony posiłek, Coral przez dziesięć minut nie odezwała się ani słowem, pochłonięta pałaszowaniem dania.

– Cielęcina jest taka delikatna! – oceniła Emily. – Chciałabym wiedzieć, z czego zrobili ten dresing do sałatki. Palce lizać! – A ja muszę wyznać, że uwielbiam, ba, kocham te frytki! – zawołała z entuzjazmem Coral. – Przed przyjazdem martwiłam się, że będziemy się obżerać wyłącznie kluchami i pizzą. Porcje były ogromne, zatem dziewczęta uznały, że posiłek zwieńczyć należy już tylko owocami i kawą. Coral jednak po namyśle zaczęła nalegać na dolewkę wina. Emily nie spodobał się ten pomysł. – Nie bądź taką starą ciotką, Emily – zganiła ją przyjaciółka. – Pamiętaj, że jesteśmy na wakacjach! – Ty jesteś na wakacjach, a ja w pracy – sprecyzowała Emily, ale i tak wypiła drugi kieliszek wina. Wcale nie chciała uchodzić za sztywniarę ani psuć humoru Coral, która znowu wręcz tryskała optymizmem i entuzjazmem. W pewnym momencie mężczyźni, z którymi Coral flirtowała wzrokiem, podeszli do ich stoika i bez pytania wysunęli krzesła, aby na nich usiąść. – Można? – zapytał jeden z nich, gdy już wygodnie siedział. Emily wzruszyła ramionami, lecz Coral była wyraźnie podekscytowana. – Oczywiście, że można – odparła przymilnym głosem. Drugi z mężczyzn od razu przywołał kelnerkę i kazał przynieść więcej wina. Obaj byli młodzi… bardzo młodzi. Mają pewnie dopiero po dwadzieścia lat, pomyślała Emily. Byli również, jak większość włoskich młodzieńców, bardzo

przystojni i modnie ubrani. Już po kilku chwilach dowiedzieli się, że Emily i Coral są Angielkami i przyjechały do Rzymu na wakacje. Mówili łamaną angielszczyzną, śmiali się bardzo głośno i w mało subtelny sposób flirtowali. W pewnym momencie jeden z nich nachylił się do Emily, zajrzał jej głęboko w oczy, położył rękę na dłoni i wyznał z uczuciem, że jest piękną, przepiękną kobietą… Emily zdecydowała, że ma już dość tego towarzystwa! Tolerowała tych „zbyt” miłych i familiarnych młodzieńców tylko ze względu na Coral, lecz sytuacja stawała się coraz bardziej niekomfortowa. Wyrwała mu rękę i ostentacyjnie spojrzała na zegarek. – Cóż, miło mi było was poznać, ale musimy już lecieć. – O nie, nie! – zaprotestował jej wielbiciel. – Jest za wcześnie… wieczór dopiero się zaczyna! Emily rzuciła Coral bezradne spojrzenie, licząc na jej wsparcie i współpracę przy taktownej ewakuacji, ale przyjaciółka nawet na nią nie zerknęła. Ewidentnie dobrze się bawiła i nie miała ochoty przerywać tego przygodnego spotkania. Emily zachodziła w głowę, jak kulturalnie się ulotnić, kiedy nagle przyszło wybawienie, o jakim marzyła. Poczuła na ramieniu czyjąś ciepłą, ciężką dłoń. Odwróciła się i ujrzała przystojnego Włocha, którego spotkała wcześniej w sklepiku. Na widok jej zaszokowanej twarzy uśmiechnął się w taki sposób, że serce Emily na chwilę zamarło, po czym wyrwało do galopu. – Siedziałem w środku, przy barze, kiedy nagle ujrzałem panią przy stoliku – wyjaśnił spokojnym tonem. – Czy

wszystko w porządku? Emily zauważyła, że, o dziwo, jego angielszczyzna jest bezbłędna. Ach tak! – olśniło ją nagle. Jako sprzedawca specjalnie udawał, że włada językiem angielskim na poziomie początkującego ucznia, żeby nie wdawać się w dłuższe pogawędki z turystami. Co prawda ją oszukał, tak jak każdego innego klienta, ale była mu wdzięczna za to, że nagle zmaterializował się u jej boku. Zauważyła, że na jego widok dwaj Włosi nagle wstali z miejsca i ukłonili się z wyraźną rewerencją. – Giorno, Giovanni – powiedzieli niemal jednocześnie. Widocznie był on tutaj jakąś znaną osobą. To trochę dziwne, pomyślała. A z drugiej strony… niby dlaczego? Widocznie we Włoszech, nawet w tak wielkim mieście jak Rzym wszyscy znają wszystkich. – Właśnie próbowałyśmy wytłumaczyć tym… chłopcom – zaczęła Emily trochę niezręcznie – że musimy się już pożegnać… Giovanni rzucił po włosku kilka słów do młodzieńców. Nagle wszyscy trzej wybuchnęli śmiechem. Co powiedział? Czyżby zażartował z Emily i Coral? Tak czy owak, obaj podrywacze po chwili odeszli. Emily odetchnęła z ulgą. Giovanni obdarzył Coral swoim rozbrajającym uśmiechem i oficjalnie się przedstawił. – Mam na imię Giovanni, lecz przyjaciele mówią do mnie Gio – oświadczył i znowu spojrzał na Emily. – Ja jestem Emily, a to jest Coral. Przyjechałyśmy tutaj na kilka dni. Na… wakacje. Lub coś w tym rodzaju. – Zerknęła

na przyjaciółkę, która wpatrywała się w nią z otwartymi ustami. Zapewne zastanawiała się, skąd Emily zna tego bosko przystojnego Włocha. – Dzisiaj kupiłam uroczy prezent dla ojca w sklepie Giovanniego. I tam właśnie go spotkałam. Nie ojca, tylko Giovanniego – paplała nerwowo. – To znaczy, Gio… Być może Coral była zawiedziona, że nieznajomy spłoszył dwóch przystojnych młodzieńców, lecz teraz była tak zafascynowana Giovannim, że nie mogła wydusić z siebie ani słowa. Miał na sobie dobrze skrojone, obcisłe dżinsy, śnieżnobiałą bawełnianą koszulę, rozpiętą pod szyją i eksponującą kawałek muskularnego, opalonego torsu. Jego włosy były stylowo zmierzwione, kilka kruczych kosmyków opadało na szerokie czoło. Jego czarne oczy ocienione były długimi rzęsami. Nachylił się do Coral i ujął jej rękę. – Miło mi ciebie poznać, Coral – rzekł aksamitnym głosem. Emily bała się, że przyjaciółka lada moment zemdleje z wrażenia. – Och – wydukała wreszcie Coral. – Mnie też jest szalenie miło, Gio. Mężczyzna w pełni wykorzystywał swój wrodzony urok. Rozmawiał swobodnie i zabawnie, z jego ust nie schodził czarujący uśmiech. Potrafił w tej samej chwili szarmancko zabawiać obie panie. – Czy możemy uczcić naszą znajomość? – zapytał. – Czego się napijecie? – Ja poproszę o jeszcze jedną kawę – odparła Emily. Uważała, że i tak wypiła już za dużo wina. Jeszcze kilka

kropel, a straciłaby nad sobą kontrolę, czego bardzo nie lubiła. Coral nie miała jednak nic przeciwko temu, by wypić kolejną lampkę. Zaczęła opowiadać Giovanniemu historię swojego życia, jakby byli starymi przyjaciółmi. Emily siedziała cicho, odzywając się sporadycznie. Pytał, skąd pochodzą i w jakim celu przyjechały do Rzymu. Emily wkrótce uznała, że dla niej ten wieczór już dobiegł końca. – Wracam do hotelu, Coral – oznajmiła. – Jest późno, a jutro rano muszę być na nogach. – Gdzie się zatrzymałyście? Mogę was podwieźć do hotelu. Zaparkowałem auto niedaleko stąd. – Och, to fantastycznie! – zawołała Coral. Emily posłała jej karcące spojrzenie. – To miło z twojej strony, ale weźmiemy taksówkę. Nie chcemy cię fatygować – rzuciła uprzejmym, lecz oficjalnym tonem. Wstała z miejsca i wyciągnęła dłoń do Włocha. – Bardzo mi było miło cię poznać, Gio. Dzięki za kawę. Odpowiedział kolejnym ciepłym uśmiechem. – Cała przyjemność po mojej stronie. Tak na marginesie, jeśli będziesz miała trudności w znalezieniu miejsc, do których musisz wstąpić, chętnie służę pomocą. Znajdziesz mnie w sklepiku. – Dziękuję. Sądzę jednak, że dam sobie radę. – Dlaczego nie chciałaś, żeby nas podrzucił swoim wozem? – zapytała Coral z wyrzutem, gdy już usadowiły się na tylnym siedzeniu staromodnej taksówki. – Bo to obcy człowiek.

– Obcy? No, nie do końca, przecież… – Nigdy nic nie wiadomo – ucięła dyskusję. Późnym wieczorem, kiedy do jej uszu wdzierało się donośne chrapanie Coral, Emily intuicyjnie poczuła, że jednak nie miała się czego obawiać ze strony przystojnego Włocha. Na pewno kierowały nim dobre intencje. Sądząc po reakcji dwóch młodzieńców na jego osobę, był najwyraźniej znanym i szanowanym członkiem miejscowej społeczności, a nie typowym włoskim lowelasem. Przekręciła się na drugi bok i zamknęła oczy, lecz pod powiekami znowu wyświetliła się jego męska, sympatyczna twarz, uwodzicielski uśmiech i spojrzenie, którymi raz po raz obdarzał ją w trakcie ich spotkania. Nagle wstała i odgarnęła włosy. Basta! – zawołała w duchu. Przyjechała do Rzymu do pracy, a nie po to, by oddawać się przyjemnościom. Dała się oczarować pierwszemu włoskiemu mężczyźnie, który poświęcił jej odrobinę uwagi. Przecież to niedorzeczne! Niemniej poczuła w sercu ukłucie na myśl o tym, że prawdopodobnie już nigdy go nie zobaczy. Zwłaszcza że pojutrze Emily ma się stawić z powrotem w Anglii. Giovanni, wróciwszy do swojego luksusowego apartamentu w centrum miasta, zdjął koszulę i spodnie, po czym wszedł pod prysznic. Dopisało mi dziś szczęście, pomyślał, uśmiechając się pod nosem. Dwukrotnie spotkałem tę piękną Angielkę. A przecież mogła wybrać jedną z setek innych restauracji rozrzuconych po stolicy albo siedzieć już na pokładzie samolotu. Widocznie los chciał, aby poznali się bliżej. Sącząc przy barze drinka, bacznie obserwował, jak

dwóch młodzieńców dosiada się do pięknej Emily i jej pogodnej przyjaciółki. Zauważył, że czuła się w ich towarzystwie niezręcznie; na jej twarzy malowała się irytacja. Kiedy jeden z nich położył rękę na jej dłoni, Giovanni postanowił wkroczyć do akcji. Przez chwilę wpatrywał się w swoje odbicie w lustrze. Jego usta układały się w uśmiech, którego nie potrafił powstrzymać. Na okrągło spotykał miłe, ładne kobiety. Lecz z jakiegoś powodu ta była inna… miała w sobie to coś, cechę lub zbiór cech trudnych do zdefiniowania, lecz decydujących o tym, czy ktoś jest wyjątkowy, czy nie. W jej towarzystwie czuł, że znowu żyje, oddycha, odżywa. Poczucie winy, które trawiło go od półtora roku, nieco osłabło. Przygryzł wargę. Te introspekcje to droga donikąd, skarcił się w myślach. Nie ma sensu żyć przeszłością. Nie dało się ukryć, że Emily rozpaliła w nim iskrę, która rozświetliła jego ponure wnętrze. Była nie tylko piękna, ale też inteligentna, wrażliwa, delikatna. Tkwił w niej jakiś smutek, tajemniczy i pociągający. I wiele innych rzeczy, których nie potrafił opisać słowami. Siedząc przy niej, miał ochotę ją objąć, przytulić, chronić. Nigdy, przenigdy żadna kobieta w tak krótkim czasie nie wyzwoliła w nim takich emocji. Ta konkluzja była dla niego niemałym szokiem. Chłodna woda obmywała jego muskularne ciało, lecz nadal nie udawało mu się ostudzić głowy. Wiedział, w którym hotelu się zatrzymała. Miał jednak mało czasu. Za parę dni Emily wyjedzie i będzie już na wszystko za późno. Wytarł się dokładnie grubym białym ręcznikiem,

przewiązał nim biodra, po czym wszedł do sypialni. Nadzieja napełniała go jak powietrze napełnia balon. Znowu czuł się jak osiemnastolatek głodny życia, przyjemności i szczęścia. Emily Sinclair była chyba czarodziejką – rzuciła na niego jakieś magiczne zaklęcie. Nie mógł się doczekać jutrzejszego dnia. Przeczuwał, że przyszłość, bardzo bliska przyszłość, ma dla niego w zanadrzu coś wspaniałego. Nie bez kozery jego przyjaciele wołali na niego Gio Szczęściarz.

ROZDZIAŁ DRUGI – Och, co to była za noc… Coral siedziała na brzegu łóżka, trzymając głowę w dłoniach. Przez palce spoglądała na Emily, która nadal pogrążona była we śnie. – Cieszę się, że nie zakłóciłam ci słodkiego snu – dodała z nutką sarkazmu. Emily przetarła oczy i podniosła się do pozycji siedzącej. – Nie, nic nie słyszałam. Spałam jak zabita. Możesz zdradzić, co takiego się wydarzyło? – Nic ciekawego. Całą noc kursowałam pomiędzy łóżkiem a łazienką – jęknęła Coral. – Chyba się czymś zatrułam. – Jadłyśmy to samo, a mnie nic nie dolega – zauważyła Emily. Tak, Coral na pewno się zatruła… alkoholem. Niemal samodzielnie opróżniła butelkę drogiego wina, którą zamówił Giovanni, a wcześniej też już zdążyła niemało wypić. – Dasz radę wmusić w siebie śniadanie? Coral jeszcze bardziej zbladła. – Nie! Błagam, nie wspominaj o jedzeniu! – poprosiła teatralnym tonem. – Dzisiaj nie wezmę niczego do ust. – Powoli wstała i podeszła do okna, trzymając się za brzuch niczym ranny żołnierz. – Nie mogę z tobą wyjść, Emily. Przez kilka godzin poleżę w łóżku, modląc się o to, żeby znowu się poczuć jak normalna, zdrowa istota ludzka. Jesteś na mnie zła? – Nie, oczywiście, że nie. Wydaje mi się, że najgorsze masz

już za sobą – pocieszyła koleżankę. Wygramoliła się z łóżka, ziewając szeroko. – Zadzwonię do ciebie po lunchu zapytać, czy będziesz w stanie dołączyć do mnie po południu. Emily zjadła szybkie, skromne śniadanie, studiując pisemne instrukcje, które otrzymała od pracodawcy. Na liście figurowały dwie restauracje i dwa hotele, które musiała dzisiaj odwiedzić. Choć orientacja w terenie nie była jej najmocniejszą stroną, uznała, że nie będzie miała problemu z dotarciem pod właściwy adres. Wystarczy odrobina determinacji i dobrego planowania. Spacer okazał się jednak morderczy. Z nieba lał się żar. Miała wrażenie, że lada chwila roztopi się w słońcu jak kostka lodu. W pewnym momencie, czując, że jest bliska zgonu lub co najmniej udaru, usiadła w małej kawiarence, aby uzupełnić notatki. Zamówiła szklankę świeżego soku z pomarańczy, wyciągnęła notes i zapisała w nim kilka uwag i pytań, które powinna zadać pracownikom i menadżerom. Wpatrując się nieobecnym wzorkiem w sunące po jezdni auta, doszła do wniosku, że to rzymskie zlecenie mimo wszystko idzie jej całkiem nieźle. Szkoda tylko, że każda zapytana na ulicy osoba wskazywała jej zawsze inną drogę do miejsca, do którego chciała dotrzeć. Cóż, widocznie roztargnienie jest narodową cechą Włochów. Coral powinna zamieszkać tu na stałe, dodała w myślach z serdeczną ironią. Wstała od stolika i podeszła do jezdni z wyciągniętą ręką. Taksówki mijały ją, nawet nie zwalniając; czyżby naprawdę każda była zajęta? Po kilku minutach daremnych prób stanęła kilkanaście metrów dalej, na zakręcie, i tam znowu

spróbowała szczęścia. Na widok zbliżającej się taksówki wyskoczyła na jezdnię i desperacko zaczęła machać rękami, lecz kierowca nie zwolnił. Cofnęła się, potknęła o krawężnik i prawie upadła na ziemię. Zagryzła wargi, by z jej ust nie wyleciało przekleństwo. Dlaczego tutejsi taksówkarze nie rozumieją, że ich praca polega na zabieraniu pasażerów? – złościła się w duchu, zaciskając pieści. Nagle tuż przed nią zatrzymało się czarne auto. Podniosła wzrok i zamarła z wrażenia. – Buon giorno, signorina – rzucił Giovanni przez uchylone okno. Na jego ustach błąkał się zniewalający półuśmiech. Dostrzegła, jak czarnymi oczami omiata ją od stóp do głów. – Och, witaj, Giovanni… To znaczy Gio – poprawiła się szybko. Nie mogła uwierzyć, że znowu go spotkała. Poczuła natychmiastową ulgę. Na pewno pomoże jej poruszać się po tym pięknym, choć, jak widać, nie zawsze przyjaznym mieście. Nie gasząc silnika, wysiadł z wozu i obszedł go, by otworzyć drzwi dla Emily. No, no! – ucieszył się w duchu. Los znowu się do mnie uśmiechnął. Ów zbieg okoliczności był tym dziwniejszy, że Giovanni prawie nigdy o tej porze nie jeździł samochodem po mieście. Takie rzeczy zdarzają się tylko w komediach romantycznych lub romansidłach, pomyślał z rozbawieniem. Znowu usiadł za kółkiem i zerknął na Emily siedzącą na fotelu pasażera. Zauważył jej zarumienione policzki i krótki, płytki oddech. – Próbowałaś złapać taksówkę? W tym mieście to nie jest

łatwa sztuka. – Zdążyłam zauważyć – bąknęła, nadal poirytowana. Oparła głowę o fotel i odetchnęła głęboko, chłonąc przyjemny powiew klimatyzacji. – Muszę dzisiaj odwiedzić dwa hotele. Moja praca polega na ocenianiu miejsc pod kątem kryteriów i standardów brytyjskich turystów – wyrecytowała machinalnie, wachlując się plikiem kartek. – Nie mam pojęcia, jak dotrzeć do tych dwóch hoteli. – Tak się składa, że dzisiaj nie muszę siedzieć w sklepie, więc mogę być twoim osobistym szoferem – zaofiarował się, uśmiechając się w charakterystyczny dla siebie sposób. – Czego szukasz? Emily podała mu kartkę, na której widniały nazwy hoteli i malutka mapka. Po kilku sekundach powiedział: – Nie jest łatwo je znaleźć, ale dla chcącego nic trudnego – wskazał palcem na siebie. – Zatem jeśli nie obawiasz się niczego z mojej strony… Zawiesił głos. Emily przypomniała sobie, że wczoraj może zbyt obcesowo się z nim pożegnała. Zrobiło jej się głupio. Przecież przy tym mężczyźnie czuła się bezpieczna… odprężona… zadowolona. To dopiero było przerażające! – Będę bardzo wdzięczna za pomoc, Gio. Jeśli nie stanowi to dla ciebie problemu – dodała szybko. – Żadnego – zapewnił. – Dla której firmy turystycznej pracujesz? – zapytał, gdy ruszyli. Skinął głową, usłyszawszy odpowiedź. – To bardzo znana firma. Od jak dawna jesteś z nimi związana? – Niedługo minie rok.

– A co robiłaś wcześniej? – Kilka lat pracowałam w małej galerii sztuki w Londynie. Ukradkiem rzuciła okiem na jego szlachetny profil, silny kark i mocną szczękę. Biała koszula opinała muskularne ramiona, które co chwila napinały się, gdy sterował kierownicą. Przełknęła głośno i niemal z bólem oderwała od niego wzrok. – A ty od jak dawna prowadzisz sklep? Uśmiechnął się, nie spoglądając na nią. – Nie jest mój. To interes mojego przyjaciela. Ja mu tylko od czasu do czasu pomagam. Zaległa dłuższa cisza. Emily miała wrażenie, że Giovanni nie kwapi się do opowiadania o sobie. Wiedziała, że musi pociągnąć go za język. – Co zatem robisz, gdy nie sprzedajesz turystkom pięknych słoików na… marmoladę? – Mój przyjaciel jest również właścicielem restauracji, w której wczoraj się posilałyście – wyjaśnił. – Tam też czasami pomagam. Stoję za barem, jak ktoś zachoruje, ale częściej zajmuję się papierkową robotą. – Zanim Emily zdążyła zadać jakieś dodatkowe pytanie, zmienił temat: – Co dziś porabia Coral? – Jest niedysponowana. Obawiam się, że wczoraj przedawkowała… słońce – dokończyła w ostatniej chwili. – Postanowiła zostać w hotelu i poczekać, aż wróci do formy. Ach, właśnie sobie przypomniałam, że miałam do niej zadzwonić. Wygrzebała z torby telefon komórkowy i wybrała numer

przyjaciółki. Coral odebrała po dwóch sygnałach i od razu oświadczyła, że czuje się już dużo lepiej. – To dobrze. Wrócę około szóstej, a potem pójdziemy gdzieś na kolację. Co powiedziałaś? Skąd dzwonię? Dzwonię z… samochodu – odparła, nie zagłębiając się w szczegóły. – Jadę do jednego z hoteli. Trzymaj się, pa, pa. – Rozłączyła się pospiesznie. Dlaczego zataiłam przed Coral, że znajduję się w aucie Giovanniego? – dziwiła się sama sobie. On najwidoczniej też zadawał sobie w myślach to pytanie, ponieważ jego twarz wykrzywił kwaśny grymas. – Czyżby moje imię było dla ciebie brzydkim słowem? – zapytał po chwili. – Mam nadzieję, że nie wstydzisz się mnie, Emily. Poczuła, jak policzki pali jej rumieniec rozlewający się na szyję i uszy. – Oczywiście, że nie! Absolutnie nie! – odrzekła z werwą. – Po prostu przez telefon trudno byłoby mi wyjaśnić Coral, że ja… to znaczy ty… a raczej my… Wyjaśnię jej później – zakończyła sfrustrowana. Nie chciała mu wyjawić, że przyjaciółka najwyraźniej się w nim zadurzyła. Wczoraj po powrocie do domu jeszcze przez kilka godzin Coral rozpływała się nad „boskim Gio”. Gdyby się dowiedziała, że Emily w tej chwili jest z nim sam na sam, w jego aucie, zwariowałaby z zazdrości, a jej dziki okrzyk rozsadziłby słuchawkę. Po kwadransie dojechali wreszcie na miejsce. Z zewnątrz hotel prezentował się imponująco.

– Jesteś umówiona na spotkanie czy zawsze składasz niezapowiedziane wizyty? – zaindagował Gio. – To zależy. Dobrze jest wpaść bez zapowiedzi, ale zazwyczaj anonsuję się telefonicznie. Mam nadzieję, że menadżer, pan Saracco, nie będzie zajęty. Rozmowa z kierownictwem nie jest jednak decydującym czynnikiem oceny, którą wystawiam danemu miejscu. Najważniejsza jest przyjazna atmosfera, poziom personelu, wystrój i nastrój. Szukam czegoś, co przypadnie do gustu naszym klientom. Wysiedli z auta i weszli do środka. Foyer było tak olbrzymie, że niemal przytłaczające. Emily od razu pomyślała, że wzmianka o tym hotelu powinna pojawiać się w katalogach wakacji z wyższej półki, dla zamożniejszych i bardziej wymagających. Recepcjonistka obrzuciła Emily przelotnym spojrzeniem, które na dłuższą chwilę zatrzymało się na Giovannim. Jej oczy zabłysły. Widać było, że dziewczyna nie pozostała obojętna na jego nieprzeciętną urodę i intensywną aurę, którą emanował. – Parla inglese? – zapytała Emily. Recepcjonistka z wahaniem przytaknęła. – Yes. Trochę. Szybko okazało się, że pracownica ma spore kłopoty z językiem angielskim. Emily zanotowała ten fakt w myślach. To bardzo ważne, by brytyjscy turyści już na samym wstępie czuli się komfortowo w danym hotelu, zwłaszcza tak drogim, i mogli otrzymać wyczerpującą odpowiedź na każde nurtujące ich pytanie. Obsługa dukająca po angielsku była zaprzeczeniem komfortowego pobytu. Po chwili głos zabrał

Giovanni, przemawiając do dziewczyny w ich ojczystym języku. Rozmawiali przez kilka minut, aż Emily zaczęła się niecierpliwić. Recepcjonistka kiwała głową i śmiała się raz po raz, urzeczona przystojnym nieznajomym. – Ta młoda dama jedynie zastępuje chorą recepcjonistkę – wyjaśnił Giovanni po zakończonej pogawędce. – Zaczęła pracę dopiero dziś rano i skarży się, że to najdłuższy poranek w jej życiu. Ma siedemnaście lat – dodał ku zdumieniu Emily. Carla, bo takie imię widniało na jej plakietce, wyglądała na co najmniej dwadzieścia pięć lat. Miała na sobie elegancki czarny strój przyozdobiony złotą biżuterią. Jej kruczoczarne włosy upięte były w koczek. Emily już wcześniej nie bez nutki zazdrości zauważyła, że Włoszki są nad wyraz urodziwe. – Zapytałem, czy signor Saracco jest w tej chwili dostępny. Podobno wróci za godzinę. Chcesz tu poczekać czy poszukać tego drugiego miejsca? – Po chwili dodał: – Osobiście nie jadłem jeszcze lunchu. Carla mówi, że restauracja hotelowa serwuje wyśmienite potrawy… Emily przypomniała sobie, że jej śniadanie składało się z kilku tostów, kawy i szklanki soku pomarańczowego wypitego w ulicznej kafejce. Poczuła ssanie w żołądku. – Chętnie coś przekąszę – odparła. Giovanni chwycił ją za łokieć i zaprowadził na drugi koniec przestronnego holu, gdzie znajdowało się wejście do restauracji. Usiedli przy małym okrągłym stoliku w rogu. Okno wychodziło na idealnie przystrzyżony zielony trawnik podlewany przez zraszacz. Kropelki wody migotały w powietrzu niczym diamenciki. Emily przestudiowała kartę

dań, po czym oboje zdecydowali się na „specjał szefa kuchni”, czyli ravioli ze świeżo ugotowanym szpinakiem. – Mam nadzieję, że facet zna się na rzeczy, bo umieram z głodu – powiedział Giovanni. Już po paru minutach danie pojawiło się na stole. Emily skosztowała potrawy i mruknęła z aprobatą. – Ravioli, które robię w domu, nie umywa się do tego – powiedziała samokrytycznie, wyczyściwszy talerz do cna. Giovanni uśmiechnął się. Towarzystwo tej Angielki, którą ledwie znał, było dla niego źródłem nieustannej przyjemności. Nie uszło jednak jego uwadze, że jest w niej coś dziwnego – może nie chłód, ale pewna powściągliwość, jakaś niewidoczna ochronna bariera, przez którą nie pozwalała mu przejść. Czy to tylko słynna angielska rezerwa, czy może coś innego, głębszego? – Powiedz mi coś o sobie – poprosił, dopiwszy swoje piwo. – Jesteś jedynaczką czy masz jakieś rodzeństwo? – Mam starszego brata. Jest prawnikiem. – Po chwili dodała: – Choć oboje mieszkamy w Londynie, nie widujemy się tak często, jak byśmy sobie tego życzyli. Zawsze brakuje czasu. – Zawsze należy mieć czas dla bliskich – odparł Giovanni. Przez jego twarz przesunął się cień smutku. – Czy twoi rodzice nadal żyją? – Tylko mama. Ojciec zmarł dziesięć lat temu. A więc oboje jesteśmy półsierotami, zauważyła w myślach. – Mama mieszka z tobą w Rzymie? – Nie, mamy dom na wsi. Jest tam szczęśliwa i ma święty

spokój, chociaż czasem przyjeżdża do miasta i pomieszkuje u mnie, kiedy najdzie ją ochota. – Zatopił w Emily poważne spojrzenie. – Powiedziałaś, że twój ojciec jest samotny. Gdzie mieszka? – W domu w Hamspshire, w którym rodzice mieszkali całe życie – odparła Emily. Żałowała, że kilka łyków wina usposobiło ją do zwierzeń. Nie lubiła rozmawiać o prywatnych sprawach. To było zbyt bolesne i zbyt intymne. Zapadła cisza. Wreszcie Giovanni rzucił pozornie nonszalanckim tonem: – A co z twoim życiem osobistym? Zapewne w Anglii czeka na ciebie stęskniony narzeczony… Emily zaskoczyło to bezpośrednie pytanie. Postanowiła wykorzystać sytuację, by jasno postawić sprawę. – Nie, obecnie nie mam partnera. I takowego nie szukam – oświadczyła chłodnym tonem. Odwróciła twarz do okna. Nie miała zamiaru opowiadać mu o Marcusie. Zresztą to był już zamknięty rozdział. Sfera uczuciowa była aktualnie w jej życiu martwa, nieobecna. I bardzo się z tego cieszyła. Przynajmniej tak sobie od dłuższego czasu wmawiała. Do sali wkroczyło nagle trzech mężczyzn ubranych w eleganckie, ciemne garnitury. Giovanni na ich widok wstał z miejsca; najwyraźniej znał któregoś z nich. Już po chwili do ich stolika podszedł najwyższy z tej trójki. Na oko miał pięćdziesiąt parę lat, lecz nadal wyglądał świetnie. Przywitał się z Giovannim, ściskając jego dłoń. Padło kilka słów po włosku, po czym Gio spojrzał na Emily i rzekł: – Pozwól, że przedstawię ci Emily – rzekł gładkim tonem. –

Przyjechała do Rzymu w interesach. Emily, to jest… Aldo. Aldo spojrzał na nią w tak natarczywy, niemal lubieżny sposób, aż poczerwieniała. Miała wrażenie, jakby rozbierał ją wzrokiem. – To rozkosz panią poznać, Emily – szepnął zmysłowo, po czym zerknął na Giovannego i powiedział: – Kolejna czarująca istota do twojej kolekcji. – W głosie mężczyzny pobrzmiewała tajona wrogość. Emily wzdrygnęła się i spojrzała na swojego towarzysza. Jego twarz była nieprzeniknioną maską. Atmosfera ochłodziła się gwałtownie, jakby do sali wtargnął podmuch zimnego wiatru. Po krótkiej wymianie zdań Aldo oddalił się i usiadł ze swoimi kolegami w drugim końcu restauracji. – Nie spodziewałem się tego spotkania – odezwał się Giovanni nieco zmieszany. – Przepraszam, że nie rozmawialiśmy po angielsku. – Nic nie szkodzi. Czy to twój przyjaciel? Od jak dawna go znasz? – Od zbyt dawna. – Nie lubisz go? – Mam do niego obojętny stosunek. Za to on mnie nie cierpi. To prawda, pomyślała Emily. Od razu to wyczuła. – Cóż, czasami trudno jest się dogadać z niektórymi znajomymi czy przyjaciółmi – rzekła pocieszająco. Giovanni pokręcił głową. – Z przyjaciółmi nie mam żadnych problemów. Ale rodzina to już zupełnie inna bajka. – Dostrzegłszy dezorientację

w oczach rozmówczyni, dodał: – Aldo to mój wujek. Młodszy brat mojego ojca. Dlaczego nie wspomniał o tym podczas wzajemnej prezentacji? Emily wzruszyła ramionami. Wprawdzie Włosi słyną ze swojego przywiązania do bliskich, ale przecież nawet w najlepszych rodzinach zdarzają się sprzeczki i konflikty. Zerknęła na zegarek. Menadżer powinien już wrócić. – Mówisz świetnie po angielsku, Gio – zmieniła temat. – Na pewno spędziłeś mnóstwo czasu w Wielkiej Brytanii. – Tam się kształciłem – odparł lakonicznie. – W jakiej szkole? – W szkole z internatem w Surrey, potem w Marlborough College w Wiltshire, a następnie na Uniwersytecie Londyńskim. Uprzedzając twoje pytanie, ukończyłem prawo biznesowe. Emily aż rozdziawiła usta z wrażenia. Dopiero po dłuższej chwili zadała pytanie, które samo się narzucało. – Skoro jedynie pomagasz w sklepie i barze twojego przyjaciela, gdzie tak naprawdę pracujesz? Z takim wykształceniem powinieneś robić zawrotną karierę. Wyjął z kieszeni spodni mały kartonik i podał go Emily. – Pomagam mojej matce w… prowadzeniu rodzinnego przedsiębiorstwa tu, w Rzymie – odparł powoli. – Z moją pracą łączą się wizyty w Wielkiej Brytanii. Emily spojrzała na wizytówkę, którą jej wręczył. Giovanni Boselli. Konsultant finansowy. Pod spodem znajdował się krótki opis jego kwalifikacji, numer telefonu i adres

londyńskiego biura. Przecież to rzut kapeluszem od mojego biura w Mayfair! – zawołała w myślach.

ROZDZIAŁ TRZECI – Chyba wszystko załatwione. Dzięki tobie, Gio – powiedziała Emily, kiedy kilka godzin później wracali jego autem do centrum miasta. – Gdybym była zdana tylko na siebie, chyba nie dałabym rady. – Cała przyjemność po mojej stronie. Jak oceniasz oba hotele? – Bardzo wysoko. Są niemal idealne – odrzekła i oparła się o miękki fotel. – Miałam szczęście, że akurat dzisiaj nie pracowałeś. Zerknął na nią i posłał jej szeroki uśmiech. – To ja miałem szczęście – poprawił ją. – Z wielką przyjemnością oglądałem cię w akcji. Świetnie pokierowałaś rozmową z menadżerami. Teraz już wiedzą, czego oczekują klienci twojego biura i jeszcze bardziej ulepszą swoje hotele. Słowem, spełniłaś dobry uczynek. Dla Emily pochwały Giovanniego wiele znaczyły. Rozmawianie z zupełnie obcymi ludźmi nie zawsze było łatwym zadaniem, zwłaszcza w przypadku hoteli i restauracji reprezentujących zbyt niski poziom, by uzyskać jej rekomendację. Było już wpół do siódmej, kiedy Giovanni zatrzymał samochód przed hotelem Emily. – Czy w ramach nagrody za ułatwienie ci pracy mogę dziś wieczorem zabrać ciebie i Coral na kolację? – zapytał, zaglądając jej głęboko w oczy.

– Och… ale przecież już straciłeś przeze mnie cały dzień! – Zyskałem, a nie straciłem – poprawił ją. – Jutro odlatujesz do domu, prawda? – Tak – odparła ze smutkiem. Pierwszy raz w swojej karierze żałowała, że wyjazd nie zostanie wydłużony o parę dni. Nie oszukiwała samej siebie; wiedziała, że to wszystko ma związek z tym szalenie miłym i równie przystojnym Włochem. – Jak więc brzmi twoja decyzja? – Najpierw muszę się skonsultować z Coral. Przechylił nieco głowę i uśmiechnął się do niej. – Masz moją wizytówkę. Znajdziesz na niej mój numer telefonu. Zadzwoń do mnie, kiedy przemyślisz moją propozycję i przedyskutujesz ją z Coral. – Rzucił okiem na zegarek. – Jeśli się zgodzisz, mógłbym przyjechać po was około dziewiątej, a potem zabrać gdzieś, gdzie nigdy, przenigdy same byście nie trafiły. – Nagle dotknął jej ramienia. – Nie pogniewam się, jeśli wybierzesz spokojny odpoczynek i wcześniejsze pójście do łóżka. Możesz być pewna, że zdarzą się jeszcze inne okazje do wspólnego wyjścia. Gdy Emily wróciła do pokoju hotelowego, przywitała ją niezdrowo pobudzona Coral. – Poderwał mnie facet! – krzyczała rozentuzjazmowana. – Zaprosił mnie dziś na kolację! Emily usiadła na brzegu łóżka i poprosiła: – Oświeć mnie. Zamieniam się w słuch. Coral opowiedziała jej, że po południu zeszła na dół do

recepcji, aby poprosić o filiżankę gorzkiej herbaty. Tak się złożyło, że zmianę miał wtedy Nico, przystojny Włoch, z którym obie kilka razy już rozmawiały. Tym razem zaproponował Coral, że oprowadzi ją po Rzymie i pokaże mniej znane atrakcje turystyczne. Zgodziła się bez wahania i tak oto umówili się na ósmą na coś w rodzaju randki. Kiedy Emily poinformowała ją, że również została zaproszona na kolację, i to przez Giovanniego, entuzjazm Coral sięgnął zenitu. – Obie pójdziemy na kolację z przystojnymi Włochami, a potem porównamy nasze doświadczenia! – zawołała, klaszcząc w dłonie. – Mam nadzieję, że będzie to dla nas niezapomniany wieczór. Emily wzięła szybki prysznic i powiadomiła Giovanniego, że przyjmuje jego propozycję. Włożyła białe, obcisłe spodnie z bawełny i top w odcieniu morskiej zieleni odkrywający połowę pleców. Kiedy zeszła do holu, Włoch już na nią czekał. Na jej widok na ustach rozkwitł mu powoli szeroki uśmiech. Chłonął wzrokiem każdy szczegół jej wyglądu. – Jesteś piękną kobietą, Emily – powiedział wprost. Wiedziała, z jaką łatwością włoscy mężczyźni bombardują kobiety przesadnymi komplementami, ale akurat w słowach Giovanniego wyczuwała szczerość. Podziękowała za komplement. On również prezentował się nieziemsko. Miał na sobie czarne markowe spodnie, koszulę w kolorze kości słoniowej rozpiętą pod szyją, dzięki czemu widać było fragment muskularnego, ozłoconego torsu. Emily pomyślała, że Giovanni najwyraźniej lubi dbać o wygląd. Uznała to za

wielką zaletę. Zaprowadził ją do swojego samochodu. Kiedy usiadła na fotelu obok niego, spojrzał na nią, zastanawiając się, dlaczego ma wrażenie, że zna ją od dawna, a nie zaledwie od wczoraj. Znowu doszedł do wniosku, że ta kobieta jest wyjątkowa. I tajemnicza. Pociągała go, ale przede wszystkim intrygowała. Wyczuwał w niej coś nieuchwytnego, trudnego do zdefiniowania, lecz, jak przypuszczał, będącego jednym z głównych elementów jej osobowości. Chciał ją poznać bliżej. O wiele bliżej. Dowiedzieć się o niej wszystkiego, jednocześnie nie zdradzając zbyt wielu informacji o sobie samym. Znowu myślę o przeklętej przeszłości! – skarcił się w duchu. Zapalił silnik i ruszyli wąskimi uliczkami w stronę centrum. Emily nagle zdała sobie sprawę, że obustronne milczenie trwa już kilka minut. Postanowiła je wreszcie przerwać. – Pewnie się dzisiaj strasznie przeze mnie wynudziłeś – rzuciła, nadal czując wyrzuty sumienia, że zupełnie bezinteresownie poświęcił jej cały dzień, wożąc po mieście i towarzysząc podczas służbowych wizyt. – Rzadko się nudzę – odparł od razu. – A akurat dzisiaj nie nudziłem się ani przez sekundę. Cieszę się, że do czegoś ci się przydałem. – Często to robisz, prawda? To znaczy pomagasz ludziom – powiedziała z uznaniem. Wzruszył ramionami. – A cóż w tym wyjątkowego? – zapytał, bagatelizując całą sprawę. – Chcesz najpierw pójść na krótki spacer czy od razu

zjeść kolację? – Wolałabym najpierw zjeść, a potem spalić posiłek podczas spaceru – dodała zgodnie z popularną kobiecą filozofią. Giovanni uśmiechnął się pod nosem. – Twoje życzenie jest dla mnie rozkazem. Zaparkował samochód na jednym ze strzeżonych parkingów. Resztę drogi przeszli na piechotę. Spacerowali ramię w ramię przez starożytne uliczki, w których było tak wiele historii, piękna i uroku. Emily miała wrażenie, że wraz z powietrzem wdycha coś więcej – jakiś uszlachetniający pierwiastek. Z każdym dniem coraz bardziej podobało jej się to miasto, choć wolała je w wieczornym wydaniu – bez nieziemskich upałów i dzikich tłumów. Była w doskonałym humorze. Gdyby ktoś ją w tej chwili zapytał, czy jest szczęśliwa, odpowiedziałaby może trochę na wyrost: tak, jestem. Znajdowała się w Rzymie w towarzystwie najprzystojniejszego mężczyzny, jakiego w życiu spotkała. Liczyła na to, że weźmie ją za rękę… ale tego nie zrobił. Poczuła lekkie rozczarowanie. Pamiętała to cudowne uczucie, kiedy w sklepiku na chwilę dotknął jej dłoni. Przygryzła wargę. Nie, nie wolno mi myśleć o takich rzeczach, skarciła się w duchu. Powinnam cieszyć się tym, co już dostałam od losu. Poza tym wcale nie miała ochoty na krótką, lecz ekscytującą przygodę miłosną. Czasami platoniczne relacje są o wiele piękniejsze, czystsze. Gdy tylko dotarli do restauracji, Emily już po sekundzie wiedziała, że zakocha się w tym miejscu. Lokal znajdował się

na najwyższym piętrze hotelu Hassler Roma. Kelner zaprowadził ich do stolika przy oknie. Giovanni z pełną galanterią odsunął dla Emily krzesło, po czym sam usiadł naprzeciwko i zatopił w niej lekko rozmarzone spojrzenie. – Co za urokliwe miejsce! – zachwyciła się. – Intuicja podpowiadała mi, że tak będzie brzmiała twoja opinia. – Położył dłoń na jej odsłoniętym ramieniu. Zadrżała. – Nie jest ci zimno? Nie masz ze sobą jakiegoś szala? – Nie, nie jest mi zimno – uspokoiła go. – Po prostu jestem bardzo podekscytowana. Teraz mógł już spokojnie chłonąć wzrokiem widok. Światło świecy zdawało się jeszcze bardziej wydobywać na wierzch delikatne piękno jej twarzy. Czarne rzęsy rzucały długie cienie na wystające kości policzkowe. Wyglądała eterycznie, niczym piękny duch z innej epoki. Giovanni wziął do rąk kartę dań, którą przyniósł kelner. Usiłował studiować menu, lecz nie umiał się skoncentrować. – Na pewno byłeś tu już wcześniej – odezwała się Emily. – Co polecasz? – Właściwie wszystko. A na co masz ochotę? Po minucie odłożyła kartę dań. – Już podjęłam decyzję – oświadczyła z uśmiechem. – A brzmi ona następująco: złóż zamówienie w imieniu nas obojga. Ufam twojemu smakowi. Kelner, jakby czytając w myślach gości, od razu pojawił się przy ich stoliku. Giovanni zamówił wino, podczas gdy Emily wyglądała przez okno, bębniąc palcami o blat stołu w rytm znanej melodii, którą wygrywał pianista. Dostrzegła za

oknem Schody Hiszpańskie i dachy zabytkowych budynków Rzymu. Giovanni miał rację, sama nigdy nie trafiłaby w to czarujące miejsce. Srebrne gwiazdy zaczęły migotać na ciemniejącym nocnym niebie, pianista rozpoczął grać kolejną romantyczną melodię, światła świec tworzyły intymną atmosferę. Emily miała wrażenie, że została teleportowana do jakiejś magicznej krainy poza czasem, poza światem. Nie chciała jej nigdy opuszczać! Głos Giovanniego przerwał jej rozmyślania. – Zamówiłem białe wino – oznajmił. – A jeśli chodzi o posiłek, wybrałem grillowanego tuńczyka z ziemniakami i oliwkami taggia, a na drugie danie pieczoną przepiórkę w słodkim mleku. Do tego sałatka z egzotycznych warzyw i owoców. Mam nadzieję, że trafiłem w twój gust. – Tak, trafiłeś w dziesiątkę – powiedziała, mając na myśli wszystko, co do tej pory dla niej zrobił. – Deser wybierzemy wspólnie. Tutejszy mus czekoladowy z sosem z białej czekolady jest wprost legendarny – poinformował. – Jeśli nie pęknę z przejedzenia, to na pewno się skuszę. – Mam nadzieję. – Kiedy pojawiło się wino, Giovanni wzniósł toast: – Za ten wieczór! Ich kieliszki stuknęły się w powietrzu. – Za ten wieczór! – powtórzyła. Po kilku minutach kelner przyniósł kolację. Emily niemal jęknęła, zdeprymowana widokiem tak ogromnych porcji. Dzielnie jednak zaczęła jeść rozpływającego się w ustach tuńczyka.

– Gdzie cię wyślą następnym razem? – zapytał Giovanni. – Nie wiem – odparła. – Być może dowiem się w poniedziałek, kiedy wrócę do biura. Domyślam się jednak, że kolejny wyjazd nie nastąpi zbyt prędko. Teraz czeka mnie sporo papierkowej roboty – powiedziała bez entuzjazmu. – A ty kiedy będziesz musiał opuścić Rzym? – To zależy ode mnie. Mam mieszkanie w Londynie. Mogę tam zaglądać, kiedy tylko chcę. Mieszkanie w Londynie? Musi mu się nieźle powodzić, pomyślała. To dziwne w przypadku człowieka, który całymi dniami bezinteresownie pomaga przyjaciołom i nieznajomym. W torebce Emily zabrzęczał telefon komórkowy. Wyjęła go i odebrała połączenie. Dzwonił jej brat, Paul. Chciał się dowiedzieć, czy wszystko u niej w porządku i czy zgodnie z planem wraca jutro do Londynu. Po zakończeniu rozmowy Emily rzuciła jedynie lakoniczne „przepraszam, musiałam odebrać” i nie wyjaśniła Giovanniemu, że Paul to jej brat. W oczach Włocha dostrzegła błysk zazdrości. Odrobina tego uczucia u mężczyzny nigdy nie zaszkodzi, pomyślała, nadal w świetnym humorze. Kiedy skończyli delektować się musem czekoladowym, który rzeczywiście był kulinarnym arcydziełem, dochodziła już północ. Z niechęcią opuścili restaurację i ruszyli na piechotę w stronę miejsca, gdzie Giovanni zaparkował samochód. Emily westchnęła, spoglądając w rozgwieżdżone niebo. – To był idealny wieczór. Idealne zwieńczenie moich rzymskich wakacji – wyszeptała z zaskakującą w jej

przypadku bezpośredniością. – Dziękuję, Giovanni. – To ja dziękuję za cudowne towarzystwo, Emily – odparł zmysłowym głosem. Jej twarz nagle wykrzywił potworny grymas, a z ust uleciał głośny jęk. Poczuła, jak strzała bólu przeszywa jej nogę, a potem pnie się w górę, aż do mózgu. Porażona bólem, straciła równowagę i zaczęła opadać ku ziemi, machając rozpaczliwie ramionami. Giovanni chwycił ją, zanim runęła na ziemię. Postawiła stopę na chodniku, lecz od razu znowu przeszył ją piekielny ból. Zagryzła zęby, żeby z jej ust nie wyrwał się głośny pisk. – O co… się… potknęłam? – wycedziła z trudem. Giovanni omiótł wzrokiem chodnik. – O jeden z kamieni. W tym miejscu jest dziura w chodniku. – Spojrzał na jej nogę. – Bardzo cię boli? Jej kostka pulsowała tak intensywnie, że przez chwilę bała się, że straci przytomność. Zrobiło jej się słabo. Nie, tylko nie to! – zawołała w duchu. Nie skompromituję się, mdlejąc na ulicy! Ta myśl ją otrzeźwiła i pomogła wytrzymać fizyczne cierpienie. – Ostatnio spotkało mnie to samo – poskarżyła się. – Być może za pierwszym razem nadwerężyłam kostkę. Muszę być ostrożniejsza. I nie patrzeć jak idiotka w rozgwieżdżone niebo, kiedy idę po ulicy – dorzuciła z autoironią. – Moje mieszkanie znajduje się całkiem niedaleko – oświadczył Giovanni. Objął ją jeszcze mocniej w pasie i podniósł, jakby ważyła tyle co szmaciana lalka. Skręcili za

rogiem i po kilku minutach doszli do eleganckiej kamienicy ukrytej za wysokim ogrodzeniem. – Mieszkam na parterze, więc nie musimy się martwić wspinaniem po schodach. Już po chwili znaleźli się wewnątrz jego mieszkania. Giovanni posadził Emily na przepastnej sofie, a następnie zapalił kilka lampek, dzięki którym pokój zalało łagodne, kojące światło. Omiotła wzrokiem pomieszczenie. Było przestronne i nowoczesne. Każdy by marzył o takim apartamencie. Giovanni wrócił i ukląkł przy niej, delikatnie dotykając jej kontuzjowanej nogi. – Możesz nią poruszać? – zapytał z troską. Przyjrzał się dokładnie. – Paskudna opuchlizna. – Jestem pewna, że to nie złamanie – powiedziała z przekonaniem. – Tak jak mówiłam, to nie pierwszy raz. Chyba po prostu znowu skręciłam sobie kostkę. Przepraszam, że kolejny raz narobiłam ci kłopotu… – To przecież nie twoja wina. To był wypadek. Przez kilka chwil subtelnie masował jej stopę, rytmicznie gładząc ją dużymi, ciepłymi dłońmi. Nagle zmarszczył brwi i oświadczył: – To nic nie pomoże. Muszę ci zrobić okład. Wstał i poszedł do kuchni. Emily wykorzystała okazję, by dokładniej przyjrzeć się wnętrzu. Nosiło wyraźne znamiona mieszkania mężczyzny – panował tu minimalizm, pusta przestrzeń i kompletny brak ozdób, pomijając kilka zdjęć w ramkach, które stały na wielkim biurku z mahoniu. Na jednym ze zdjęć Emily dostrzegła dwie małe dziewczynki

w strojach kąpielowych, na innym jakaś rozmazana postać obejmowała za kark psa, natomiast największa z fotografii była portretem pięknej, ciemnookiej, uśmiechniętej dziewczyny. Na pewno była dla Giovanniego kimś wyjątkowym – jedną z jego narzeczonych? Po chwili dostrzegła ich wspólne zdjęcie: Giovanni obejmował tę młodą kobietę ramieniem, a ona patrzyła na niego z uwielbieniem… Wróciwszy, wręczył Emily szklankę chłodnej wody. Wypiła ją duszkiem. Znowu uklęknął u jej stóp i przyłożył do obolałej nogi worek z lodem owinięty w mały, cienki ręcznik. – To powinno trochę pomóc. – Rzeczywiście, Emily poczuła natychmiastową ulgę. – O której jutro odlatujesz? – O drugiej po południu. Chyba że coś pokręciłam. – Miała wrażenie, że to wszystko jest jakimś dziwnym snem. Jak to możliwe, że spędziła cały dzień w towarzystwie tego uprzejmego, troskliwego, bosko przystojnego Włocha? Najpierw woził ją po mieście, potem zaprosił na kolację, a na koniec zabrał do siebie do domu i teraz przykładał zimny okład do jej kontuzjowanej nogi. Nigdy w życiu nie napisałaby dla siebie takiego scenariusza. – Jesteś miłośnikiem fotografii? – zapytała, ruchem głowy wskazując zdjęcia na biurku. Mocno zaintrygowana, miała nadzieję, że powie jej, kim jest ta młoda, piękna kobieta. – Coś w tym rodzaju – mruknął pod nosem. – Lubię patrzeć na zdjęcia, ale nie lubię ich robić. Za to moja matka jest zapalonym fotografem. Ciągle daje mi kolejne porcje zdjęć, żebym ustawił je sobie w mieszkaniu. Giovanni nie mógł uwierzyć, że kobieta, o której od

wczoraj niemal bez przerwy myślał i marzył, siedzi teraz na jego sofie ze skręconą kostką. Co za pech! – jęknął w duchu. Wolałby inne, bardziej sprzyjające okoliczności. Po kolacji planował zaprosić ją tutaj na drinka, rozmawiać z nią do późnych godzin nocnych, a potem zanieść do swojego łóżka i kochać się z nią do rana. Płonne nadzieje! Po jakimś czasie Emily ostrożnie postawiła nogę na ziemi. O dziwno, prawie nie bolało. – Dziękuję, doktorze Giovanni – powiedziała z uśmiechem. – Czuję się już o wiele lepiej. On również wstał i wyprostował się, nadal jednak trzymając dłoń na jej plecach na wypadek, gdyby pochopnie oceniła stan swojej kostki. – Poczekaj tutaj. Pójdę po samochód. Podczas jego nieobecności Emily podeszła do biurka i z bliska przyjrzała się dziewczynie uwiecznionej na fotografii. Nieoczekiwanie poczuła w sercu ostre ukłucie. – Chyba zwariowałam! – zawołała na głos. – Co mnie obchodzi była lub obecna narzeczona mojego włoskiego znajomego? – I dodała w myślach z niemożliwą do zagłuszenia melancholią: Jutro będę już daleko stąd, w Londynie, a wydarzenia tego wieczora będą mi się wydawać scenami z filmu, który kiedyś gdzieś widziałam…

ROZDZIAŁ CZWARTY – Czy znasz być może nad wyraz subtelną, ale jakże istotną różnicę pomiędzy wieczorem a nocą? – zawołała Coral. – Wiesz, która godzina? Zaczynałam się o ciebie martwić! Coral od godziny leżała w łóżku, przysypiając nad gazetą, lecz gdy tylko Emily wróciła, rozbudziła się natychmiast, gotowa na dłuższą pogawędkę. – No dobra, opowiadaj – poprosiła, zacierając dłonie. – Gdzie poszliście? Jak się bawiłaś? Emily w tej chwili żałowała, że nie ma własnego pokoju. Nie miała ochoty zdawać przyjaciółce szczegółowej relacji ze spotkania z Giovannim. Wiedziała jednak, że Coral będzie ją bombardowała pytaniami tak długo i uporczywie, aż uzyska satysfakcjonujące odpowiedzi. – Zjedliśmy kolację w uroczej restauracji. Pianista grał wszystkie moje ulubione melodie. Było… miło. – Podeszła do drzwi łazienki. – A co u ciebie? Nico cię nie rozczarował? – Emily, on jest wprost boski! – entuzjazmowała się Coral. – Spacerowaliśmy po mieście, zaglądając do miejsc, w których nigdy z tobą nie byłam. Zatrzymaliśmy się przy Fontannie di Trevi, wrzuciłam do niej monetę, wypowiadając w myślach życzenie. Potem zjedliśmy kolację w malutkiej restauracyjce, przy stoliku pod chmurką. Nie zamawialiśmy Bóg wie czego, bo Nico chyba nie śpi na forsie, ale był taki miły… ba, szarmancki! Czułam się przy nim jak księżniczka. Steve nigdy nie traktował mnie w taki sposób. Nico jest inny.

Lepszy. Chciał się dowiedzieć wszystkiego na mój temat! – Zrobiła przerwę na oddech. – A najlepsze jest to, że może przyjedzie do Anglii! W przyszłym miesiącu. Specjalnie dla mnie! No i co ty na to, kochana? – zapytała, opadając na poduszki z błogim uśmiechem na ustach. Emily nie zdążyła nic powiedzieć. – Och, nigdy nie przypuszczałam, że spotkam tak romantycznego faceta! Chyba się zakochałam. Myślisz, że zwariowałam? – Owszem – odparła Emily, weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Rozebrała się, stanęła pod prysznicem i odkręciła wodę. Ciepły strumień zaczął obmywać jej ciało. Zatopiła się w myślach. Coral zbyt mocno ulega sugestiom i zbyt szybko się ekscytuje, myślała krytycznie. Rzecz jasna, Nico wygląda na miłego człowieka, choć jest młodszy od niej… ale Coral nie powinna się łudzić, że czeka ją wielka, wspaniała love story! Jestem jędzą, zdecydowała po chwili. Odmawiam Coral prawa do przyjemności tylko dlatego, że sama jestem w paskudnym humorze. Emily była na siebie wściekła. Tak łatwo dała się oczarować Giovanniemu. Człowiekowi, który ma wielką wprawę i doświadczenie w uwodzeniu kobiet. Co prawda z taką łatwością sprawiał, że czuła się jak ktoś wyjątkowy, lecz na pewno w taki sam sposób traktował dziewczynę ze zdjęcia. I tabuny innych, z którymi flirtował i romansował. Wytarła się ręcznikiem, zarzuciła na siebie szlafrok

i wróciła do sypialni. Coral nadal nie spała. Widocznie nie opuściła jej ochota na pogaduchy. Emily usiadła na łóżku z suszarką do włosów i z trudem przywołała na usta uśmiech. – Nico był już kiedyś w Wielkiej Brytanii? – zapytała z ciekawości. – Zna tam kogoś? – Nikogo. Powiedziałam więc, że może zamieszkać u nas. Tylko przez tydzień! Emily skrzywiła się. – Coral, nie powinnaś była tego robić. Mamy tylko jedno wolne łóżko w dużym pokoju. Jest małe i niewygodne. – Już go o tym poinformowałam – odparła Coral. – Powiedział, że nie ma problemu, może spać nawet na ziemi. Ma zamiar nauczyć mnie włoskiego. To właśnie robił w czasie kolacji. Przyswoiłam sobie już kilka słówek i zwrotów – pochwaliła się. – A teraz opowiedz mi o Giovannim. Naprawdę mój wieczór był bardziej ekscytujący od twojego? Emily bardziej szczegółowo zrelacjonowała spotkanie z Włochem. Kiedy wyznała, że była w jego mieszkaniu, Coral aż podskoczyła. – Byłaś w jego mieszkaniu? Emily! Nic dziwnego, że wstydziłaś się przyznać. Jak było? Dobry jest? – Nie wiem, co sugerujesz – odparła sztywno. – Jego mieszkanie znajduje się w luksusowej kamienicy. Wystrój jest oszczędny, minimalistyczny, lecz przestrzeń jest świetnie zagospodarowana – opisywała fachowo, jakby dyktowała notkę do katalogu biura podróży. – Jedyny bliski kontakt, który ze sobą mieliśmy, polegał na tym, że Giovanni okładał

moją stopę workiem z lodem. Niezwykle romantyczne – zakończyła z ironią. – Co za pech, że znowu skręciłaś kostkę! – zawołała Coral ze współczuciem. – To już chyba trzeci raz, prawda? Następnym razem możesz mieć mniej szczęścia. To znaczy może zabraknąć Gio u twego boku. Emily westchnęła, nieco poirytowana tym, że Coral tak usilnie próbuje ją zeswatać z przystojnym Włochem. Następnego ranka nie musiały się nigdzie spieszyć. Zjadły śniadanie w żółwim tempie, rozmawiając o wszystkim i o niczym, następnie spakowały się i zeszły na dół do holu, aby poczekać na taksówkę mającą zawieźć je na lotnisko. – Dzisiaj Nico ma wolne – oznajmiła Coral, zerkając w stronę recepcji, gdzie za biurkiem stał jakiś inny przystojny Włoch. – Skąd oni ich biorą? Mają tu jakąś tajną fabrykę przystojniaków? Spójrz na niego! Emily ani drgnęła. – Najwyższy czas wrócić do Londynu – orzekła. – I do rzeczywistości. Co prawda pobyt w Rzymie był bardziej atrakcyjny, niż się tego spodziewała, lecz cieszyła się, że delegacja dobiega już końca. Znowu towarzyszyło jej poczucie, że ma kontrolę nad swoim życiem, czasem, emocjami. Trudno będzie zapomnieć o Giovannim, zapewne w snach będzie ją prześladować jego hipnotyczny wzrok i Bóg wie co jeszcze, ale przynajmniej nie będzie się czuła tak jak ubiegłej nocy, czyli jak nastolatka przechodząca burzę hormonów. Nadal czuła od czasu do czasu ostre ukłucie bólu w kostce. Lepiej czuć ból w nodze

niż w sercu, pomyślała trzeźwo. Zjawiły się na lotnisku w samą porę. Coral oświadczyła, że musi skorzystać z toalety. Emily siedziała w ogromnej hali, nawet w połowie nie tak zatłoczonej jak Heathrow. Rzuciła okiem na tablicę. Szczegóły dotyczące ich lotu nie zostały jeszcze wyświetlone. Nagle, ku jej kompletnemu zdumieniu, kątem oka ujrzała Giovanniego. Stał na drugim krańcu sali, rozglądając się na boki. Emily poczuła, jak na jego widok serce zaczyna wybijać mocniejszy rytm. Siedziała w bezruchu, wpatrując się w niego. Bez wątpienia Giovanni był najatrakcyjniejszym mężczyzną na całym lotnisku – a może i we wszechświecie? Zastanawiała się również, jak to możliwe, że on zawsze wygląda tak elegancko, nawet w codziennych ubraniach. Wiedziona niewidzialną siłą, wstała z miejsca i powoli ruszyła w jego stronę. Dostrzegł ją niemal natychmiast. Jego męską twarz rozświetlił chłopięcy uśmiech. Podbiegł do niej i wyjął zza pleców bukiet czerwonych róż. – Giovanni, co ty tu robisz? – zapytała głupio, widząc przecież, że przyszedł specjalnie dla niej. – Musiałem cię dzisiaj zobaczyć, Emily – wyznał z rozbrajającą szczerością. Za nic w świecie nie zdradziłby jednak, że prawie przez całą noc leżał w łóżku, pozwalając myślom krążyć wokół jej osoby. Jego ciało tęskniło za nią. Położył dłoń na jej ramieniu. – Martwiłem się o… twoją kostkę. Nie wiedziałem, czy będziesz w stanie chodzić. – Wręczył jej kwiaty. – To dla ciebie. W ramach przeprosin. Emily wzięła od niego bukiet i wciągnęła w nozdrza

intensywny aromat. Przymknęła powieki, rozkoszując się pięknym zapachem. Podniosła wzrok. Jej spojrzenie splotło się z roziskrzonym spojrzeniem Włocha. – Za co miałbyś mnie przepraszać? – zdziwiła się. – Czuję się odpowiedzialny za to, co się wydarzyło – odparł z powagą. – Powinienem był zauważyć tamten kamień i uchronić cię przed upadkiem. Emily posłała mu słodki uśmiech. – Och, Giovanni, przecież to była moja wina. Już ci mówiłam, że mam tendencję do skręcania kostek. Powinnam być bardziej ostrożna. – Znowu nasyciła zmysły widokiem i zapachem kwiatów. – Cieszę się jednak, że przyniosłeś mi te piękne róże. Dziękuję. – Po chwili dodała: – Zabraniam ci jednak czuć się winnym. Nie spodziewała się go dzisiaj ujrzeć. Prawdę mówiąc, nie miała na to ochoty. Nie chciała komplikować sobie życia. Nie chciała znowu znaleźć się w polu jego rażenia. Szło za tym zbyt wielkie ryzyko! Nagle u jej boku pojawiła się Coral. – O rany! – zawołała, wytrzeszczając oczy. – Gio, skąd ty się tu… – Giovanni martwił się, że dziś rano obudziłam się kaleką – przerwała jej Emily. – Chciał tylko sprawdzić, czy mogę chodzić. To bardzo miłe z jego strony, prawda? – Szalenie miłe! – zgodziła się Coral. – Bez obaw, Gio. Dopilnuję, aby nasza kochana Emily dotarła do domu cała i zdrowa. No, prawie zdrowa. Włoch obdarzył Coral rozbrajającym uśmiechem.

Gawędzili jeszcze kilka minut, aż do momentu, gdy nadszedł czas przejścia przez bramkę. – Bon voyage! – rzucił, nie odrywając oczu od Emily. – Będziemy w kontakcie. Dobrze? – zapytał z nadzieją w głosie. – Do widzenia, Giovanni. Jeszcze raz dziękuję… za wszystko. Odwrócił się i odszedł, nie oglądając się za siebie. Czyżby się obraził, że Emily nie obiecała mu kolejnego spotkania? – Ależ z niego ciacho – mruknęła Coral. – Zadurzył się w tobie. Nie mógł oderwać od ciebie wzroku. – Nonsens – odparła. – On po prostu jest bardzo miły. Jak każdy Włoch. Po kilku godzinach dotarły do Anglii. Coral od razu pojechała do swoich rodziców, natomiast Emily wyjęła z torebki wizytówkę Giovanniego i wykręciła jego numer. Odebrał po jednym sygnale. – Emily! – ucieszył się. Na dźwięk jego niskiego, zmysłowego głosu ugięły się pod nią kolana. Usiadła na sofie. – Pomyślałam sobie, że chciałbyś wiedzieć, czy dotarłam do domu – zaczęła nieco nieśmiało – i jeszcze raz chcę ci podziękować za troskę. I róże. Włożyłam je do wazonu. Mam nadzieję, że nie zwiędną zbyt szybko. Nadal jednak nie wiem, czym sobie na nie zasłużyłam… – Wszystkie piękne kobiety zasługują na to, by je rozpieszczać – odparł gładko. Ile razy w życiu wykorzystał tę efektowną formułkę? – zapytała w myślach.

– Cieszę się, że zadzwoniłaś. Właśnie się dowiedziałem, że w przyszłym tygodniu muszę wpaść do mojego londyńskiego biura. Będę w Anglii kilka dni. Chciałbym się z tobą wtedy zobaczyć. Przygryzła wargę. Na pokładzie samolotu powzięła przemyślaną decyzję, że nie pozwoli, by ta znajomość weszła na wyższy poziom. Nie chodziło o to, że nie darzyła Giovanniego zaufaniem. Nie ufała sobie i nie wierzyła już w związki. Owszem, nic prostszego niż spotkać się z tym pociągającym, czarującym Włochem raz na jakiś czas, kiedy przyleci do Londynu w interesach. Wiedziała, że trudno jej będzie odmówić sobie tej przyjemności. Wygodny romans? Nie, to za mało. W relacjach z mężczyznami potrzebowała czegoś więcej. O wiele więcej. Wytężała umysł, by znaleźć odpowiednie słowa, w które ubrałaby swoją odmowną odpowiedź. Wczoraj spędziła z nim wspaniały wieczór, pomijając dramatyczną końcówkę. Pamiętała uczucie, jakie ją ogarnęło, gdy objął ją ramionami. To słodkie ciepło. Masował jej nogę z taką czułością i łagodnością. Zamknęła oczy. Przeszedł ją przyjemny dreszcz. Westchnęła głośno i odchrząknęła. – Giovanni, spędziłam w twoim towarzystwie bardzo miłe chwile – zaczęła miękkim tonem. – Świetnie się bawiłam. W przyszłym tygodniu będę jednak zawalona pracą, więc chyba nie znajdę dla ciebie czasu. Przykro mi, naprawdę. Giovanni uśmiechnął się pod nosem. Wiedział, że Emily w kulturalny sposób daje mu kosza. – Nie szkodzi – odparł niezrażony. – Rozumiem.

Przez kilka minut gawędzili jeszcze o tym i owym, po czym zakończyli rozmowę. Emily siedziała w bezruchu i ciszy ze wzrokiem wlepionym w telefon. Łatwo poszło, pomyślała zaskoczona. Przyjął jej odmowę, nie namawiał, nie prosił. Wzruszyła ramionami. To była ciekawa znajomość, przyjemna przygoda. Krótka, ale słodka. A może słodka, bo krótka? – pocieszała się w myślach. Giovanni odsunął się od okna. To wyzwanie podniecało go jak mało co. Signorina Emily chciała zakończyć tę znajomość – i teraz myśli, że jej się udało. Ale myli się. Wiedział, że zwycięży. Lubiła go i może nawet jej się podobał, trochę, troszeczkę. Wkrótce to się zmieni. Sympatia przerodzi się w coś o wiele silniejszego. Zapłonie do niego uczuciem. Płomień, który wybuchnie w jej sercu, prawie dorówna pasji, którą wznieciła w nim już po kilku sekundach znajomości, tamtego popołudnia, w sklepiku. Podrapał się po policzku, myśląc intensywnie. W przyszłym tygodniu będzie w Anglii. Znał adres jej miejsca pracy. Miał numer telefonu. Bez względu na to, jak bardzo będzie zajęta, i tak wygospodaruje dla niego trochę czasu. Nie miał co do tego żadnych wątpliwości! Podszedł do barku i nalał sobie drinka. – Za nas, Emily – mruknął, unosząc szklankę. – Za ciebie i za mnie. I za moje szczęście!

ROZDZIAŁ PIĄTY – Nie możesz mi tego zrobić, Emily! – zaprotestował Justin. – Nie dzisiaj. Przecież mam urodziny! Emily starała się nie okazywać irytacji, która w tej chwili ją przepełniała. Justin miał problem ze zrozumieniem, że „nie” oznacza „nie”, co doprowadzało ją do szału. Co gorsza, w biurze zawsze siedzieli obok siebie, zatem była skazana na jego obecność. Wszystko komplikował pewien istotny szczegół – Justin był synem szefa. Cóż jednak mogła poradzić na to, że zupełnie się jej nie podobał? – Jeszcze ci się nie znudziło świętowanie tego wiekopomnego wydarzenia? – rzuciła uszczypliwie. Wszyscy pracownicy biura podczas przerwy na lunch udali się do pobliskiego baru, by oblać urodziny Justina. Ktoś nawet zamówił wielki tort i chyba pół tony ciastek, które teraz leżały po kątach, ponieważ nikt już nie był w stanie ich przejeść. Justin wpatrywał się w Emily, nie mogąc pojąć, dlaczego jest taka uparta. Tyle razy zapraszał ją na drinka po pracy, a ona niezmiennie mówiła „nie, dziękuję”. Wszystkie inne zawsze się zgadzały. Ale ta dziewczyna była inna. Podobno nigdy nie umówiła się z nikim z biura. Wpatrywał się w nią ze zmarszczonym czołem, nie mogąc jej rozgryźć. Zawsze wyglądała bardzo seksownie w swoim czarnym kostiumie, białej koszuli i na wysokim obcasie. Na jej widok niemal ciekła mu ślinka. Nie tylko zresztą jemu.

– Moglibyśmy zakończyć ten dzień w spektakularnym stylu – szepnął do jej ucha. – To byłby niezapomniany wieczór. Zgódź się, Emily! Odsunęła się od niego i wbiła wzrok w ekran komputera. Nie miała zamiaru pójść z nim na drinka, ale nie chciała odrzucić jego propozycji w nadmiernie obraźliwy czy obcesowy sposób. Justyn był miłym, zabawnym i przystojnym chłopakiem, ale jego nachalne zaloty zaczynały ją drażnić i przeszkadzać jej w pracy. – Jestem pewna, że ustawia się do ciebie kolejka wielbicielek marzących o tym, by spełnić dzisiaj wszystkie twoje życzenia – rzekła, łechcąc jego ego. – Ja już kilka tygodni temu umówiłam się z kimś na kolację, którą sama przyrządzę. Przeszył ją przenikliwym spojrzeniem. – Nie wierzę ci. Bujasz, Emily. Nie potrafisz kłamać. Była wściekła bardziej na siebie niż na niego. Rzeczywiście, skłamała, a teraz musiała z tego jakoś wybrnąć. Pytanie: jak? – Nie obchodzi mnie, czy mi wierzysz, czy nie – odparła oschłym tonem. – Tak czy owak, nie jestem w stanie przyjąć twojej miłej propozycji. A teraz wybacz, muszę popracować w skupieniu i spokoju. To był wyjątkowo długi i męczący dzień. Dopiero po siódmej wszyscy pracownicy opuścili wreszcie biuro i rozeszli się do domów. Emily usłyszała za sobą czyjeś kroki. Po chwili kątem oka dostrzegła Justina maszerującego u jej boku.

– Zmieniłaś zdanie? – spytał z nadzieją w głosie. Emily westchnęła ciężko. Szli w milczeniu. Z każdym krokiem czuła narastającą w piersi panikę. Co teraz? – główkowała gorączkowo. Zbliżali się do stacji metra. Nagle usłyszała, jak jakiś niski, męski głos wypowiada jej imię. Miała ochotę pisnąć głośno ze zdumienia – i radości! – Giovanni! – zawołała i bez chwili wahania rzuciła się biegiem ku niemu. Oplotła ramionami jego kark i przywarła wargami do jego ust. Giovanni, przez sekundę czy dwie zaszokowany tym ciepłym przywitaniem, wykorzystał sytuację i pocałował ją mocno. Objął ramionami i poderwał ponad ziemię. Dopiero gdy zbrakło im tchu, postawił ją delikatnie na chodniku i wyszeptał: – Emily… – Giovanni, to jest Justin, mój kolega z pracy. – Odwróciła się do niego i rzekła triumfalnym tonem: – Justin, oto Giovanni Boselli. Na twarzy Justina malowało się głębokie zaskoczenie. Nie wyobrażał sobie, że ta powściągliwa, nieco oziębła kobieta jest w stanie tak śmiało i swobodnie afiszować się ze swoimi uczuciami. Odchrząknął głośno i przywołał na usta uprzejmy uśmiech. – Miło cię poznać, Giovanni – mruknął. – A więc to ty jesteś wybrankiem jej serca? Cóż, mam nadzieję, że spędzisz z nią miły wieczór – dorzucił smutnym tonem. – Słyszałem, że potrafi świetnie gotować, więc chyba nie będziesz rozczarowany.

– Emily nigdy mnie nie rozczarowała – odparł Giovanni, posyłając jej nieco lubieżny uśmiech. – Cóż, bawcie się dobrze. Do zobaczenia w poniedziałek, Emily. Solenizant oddalił się szybkim krokiem, zgarbiony i pokonany. Jak tylko Justin zniknął za rogiem, Emily wyswobodziła się z objęć Włocha i zrobiła dwa kroki w tył. – Nie miałem pojęcia, że aż tak bardzo za mną tęskniłaś – powiedział, szczerząc białe zęby. Po chwili jednak spoważniał i jakby posmutniał. – Domyślam się, że pojawiłem się w samą porę, aby wybawić cię z kłopotu. Spojrzała na niego zmieszana i zawstydzona. Wziął ją pod rękę i ruszyli w kierunku metra. Kątem oka podziwiała, jak świetnie się prezentuje w ciemnym garniturze i szarej koszuli. Dwa guziki były rozpięte, jedwabny krawat poluzowany i nieco przekrzywiony. – Cóż, tak – przyznała, oblewając się rumieńcem. – Przepraszam, jeśli narobiłam ci wstydu. – Postanowiła wyjawić całą prawdę: – Nie chciałam się umówić z Justinem, chociaż dzisiaj obchodzi urodziny. Powiedziałam, że jestem z kimś umówiona w domu. Nie uwierzył mi, i słusznie. Kiedy cię ujrzałam, pomyślałam, że spadłeś mi prosto z nieba. Postanowiłam odegrać tę scenkę, żeby spławić natrętnego adoratora. Mam nadzieję, że rozumiesz… – Oczywiście, że rozumiem. I zawsze się cieszę, gdy mogę ci się na coś przydać – oświadczył, obejmując ją lekko. Jego dotyk sprawił, że Emily przeszedł przyjemny dreszcz.

Przyspieszyła kroku. – Skąd wiedziałeś, gdzie mnie szukać? Przecież nie mówiłam ci, gdzie pracuję. – Znałem nazwę firmy. Musiałem tylko sprawdzić, w której filii pracuje Emily Sinclair. Nie nastręczyło mi to żadnych trudności. Tak na marginesie, moje biuro znajduje się dziesięć minut drogi od twojego. Wiedziała o tym. – Mogłeś mnie uprzedzić telefonicznie – rzekła z lekkim wyrzutem. Nie podobała jej się myśl, że ktoś ją tropił i śledził. – Po co? Żeby usłyszeć twoje słynne „nie”? – zapytał, robiąc aluzję do historii z Justinem. – Skoro jednak jesteśmy już razem, nie masz wyboru. Musisz przyjąć moje zaproszenie na randkę. W piersi Emily kotłowały się sprzeczne emocje. Po pierwsze, była mu niewysłowienie wdzięczna, że wybawił ją z opresji. Po drugie, na jego widok jej serce kompletnie oszalało… tak jak zwykle. Przez te wszystkie dni, które upłynęły od ich ostatniego spotkania, obsesyjnie o nim rozmyślała, a im bardziej próbowała opędzić się od tych myśli, tym zacieklej ją prześladowały. Właśnie dlatego nie chciała się z nim już nigdy spotkać. Miała świadomość, że Giovanni mógłby w ułamku sekundy zniweczyć jej plany dotyczącego tego, by przez jakiś czas, najlepiej jak najdłuższy, nie angażować się w żadne poważne relacje. Pamiętaj o Marcusie, napominała siebie. Nie zapominaj, jak się poczułaś, kiedy oświadczył, że już nie chce z tobą być. Że

kocha inną kobietę. Czy naprawdę chciałabyś znowu przechodzić przez to piekło? Nie mogła jednak zaprzeczyć, że ilekroć przebywała w towarzystwie Giovanniego, miała ochotę znowu coś poczuć, coś przeżyć. Zerknęła na niego, kiedy połączyli się ze strumieniem przechodniów schodzących do metra. – Jestem twoją dłużniczką. Zapraszam cię do siebie na kolację. – Po chwili dodała pospiesznie: – To był bardzo długi tydzień, i jestem trochę zmęczona, więc perspektywa wyjścia do restauracji jakoś do mnie nie przemawia. – Nie mogę się doczekać, aż wypróbuję twojej kuchni – mruknął z satysfakcją. – Mam nadzieję, że Coral nie będzie miała nic przeciwko mojej niezapowiedzianej wizycie. – Coral wyjechała do rodziców, do Walii Północnej. Wróci dopiero w niedzielę wieczorem. – Bała się spojrzeć w jego twarz, by sprawdzić, jaką reakcję wywołała u niego ta wiadomość. Mieszkanie, które wynajmowały obie dziewczęta, znajdowało się w spokojnej dzielnicy na obrzeżach miasta. Wstukując kod na tarczy domofonu, Emily uprzedziła swojego gościa: – Nasze lokum nie jest tak luksusowe jak twój apartament. I nie tak ogromne. Weszli po schodach na pierwsze piętro. Emily otworzyła drzwi i zaprosiła Giovanniego do środka. Przez kilka chwil rozglądał się z wyrazem aprobaty na twarzy. – To urocze mieszkanie – ocenił. – Idealne dla dwóch pracujących dziewcząt.

Zgodnie ze słowami Emily, było o wiele mniejsze niż jego apartament. Składało się z salonu, dwóch małych sypialni, wnęki kuchennej i łazienki, w której zmieścił się prysznic, ale wanna już nie. – Pewnego dnia będę miała własny dom – zaznaczyła Emily – ale na razie musi mi to wystarczyć. Czynsz i rachunki dzielimy z Coral po połowie, dzięki czemu mogę trochę odkładać. – Naprawdę mi się tu podoba – rzucił szczerze. Od razu dostrzegł wysmakowany wystrój wnętrza, dbałość o detale. Wszystko ze sobą idealnie korespondowało: zasłony, poduszki, dywany. Giovanni podszedł do jednej ze ścian przyozdobionych obrazami. Były to głównie akwarele przedstawiające idylliczne scenerie oraz kilka martwych natur. – Kto jest autorem tych dzieł? – zapytał. – Obawiam się, że… ja – odparła Emily, kuląc się w sobie ze wstydu. – Takie tam bohomazy. Wielce nieudane próby – dodała ze słabym uśmiechem. Giovanni był pod wielkim wrażeniem tych „bohomazów”. Znał się trochę na malarstwie, potrafił odróżnić dobry obraz od złego. A te, jego zdaniem, wyglądały jak stworzone przez profesjonalnego artystę. – Nieudane? Wprost przeciwnie! – zaoponował z żarem. – Są fantastyczne, Emily. Masz prawdziwy talent. – Odwrócił się, by znowu przyjrzeć się płótnom. – Dlaczego, do licha, marnujesz się w biurze podróży? – Uzyskałam dyplom ze sztuk pięknych – przyznała nie bez

dumy. – Szczerze mówiąc, najszczęśliwsza jestem wtedy, kiedy trzymam w dłoni pędzel. Ale nie żyję mrzonkami. Musiałabym być wybitna, by móc się z tego utrzymać. Chodzę zatem do normalnej pracy, jak każdy inny. – Wzruszyła ramionami i westchnęła. – Może pewnego dnia hobby stanie się źródłem mojego utrzymania, ale jakoś specjalnie na to nie liczę. – Twój ojciec na pewno uważa, że świetnie malujesz. Na jej usta wpłynął uśmiech. – Tak, powtarza mi to przy każdej okazji. Ale co innego miałby mówić? Przecież jestem jego córką. Każdy rodzic wychwala swoje dzieci, prawda? Giovanni nie odpowiedział, jakby w ogóle nie usłyszał jej słów. Nadal intensywnie analizował obrazy, podziwiał szczegóły, lekkość pędzla, eteryczną atmosferę. – Próbowałaś sprzedawać swoje dzieła? – Nie, nigdy. Spaliłabym się ze wstydu – zawołała rozbawiona. – Jedna negatywna opinia eksperta, jedna porażka, a pogrążyłabym się w depresji na kilka lat – rzuciła półżartem. – Dlatego wolę je rozdawać za darmo moim przyjaciołom. – Mam nadzieję, że zaliczam się już do ich grona – zaczął z czarującym uśmiechem – ponieważ bardzo bym chciał posiadać jeden z twoich obrazów w swoim domu. Zauważyłem, że patrzenie na piękne rzeczy poprawia nastrój – wyszeptał, wpatrując się głęboko w jej oczy. – Leczy duszę. Emily spuściła głowę i oblała się rumieńcem. Nie wiedziała, jak zareagować na jego słowa. Doszła szybko do

wniosku, że musi ochłonąć. – Przebiorę się i zabiorę za kolację – oświadczyła rzeczowo. – Rozgość się. – Włączyła telewizor, nastawiła kanał sportowy i wcisnęła mu do ręki pilota. – W barku stoi parę butelek. Zrób sobie drinka – krzyknęła już zza drzwi łazienki. Giovanni nalał sobie do szklanki whisky i podszedł do okna. Nadal nie mógł uwierzyć, że wszystko ułożyło się po jego myśli. Najpierw bez żadnych problemów wytropił Emily, poczekał na nią w odpowiednim miejscu, potem doznał szoku, gdy rzuciła się w jego objęcia i zaczęła go całować, choć już po kilku sekundach domyślił się, że to jedynie sprytny fortel mający na celu spławienie natrętnego kolegi. Dzięki, Justin, pomyślał, uśmiechając się od nosem. Gdyby nie ty, kolego, nie byłoby mnie tutaj. Upił spory łyk trunku i usiadł na sofie przed telewizorem. W przeciwieństwie do większości mężczyzn, zwłaszcza swoich rodaków, Giovanni nie interesował się piłką nożną, lecz patrzenie na zieleń murawy od zawsze go odprężało. Po kilku minutach Emily wyszła z łazienki. Miała na sobie obcisłe dżinsy i biały podkoszulek z długim rękawem. Błyszczące, rozczesane włosy opadały jej na ramiona. Najwyraźniej usunęła z twarzy cały makijaż. Giovanni podziwiał bijące od niej naturalne piękno. Ugryzł się w język, by nie wypowiedzieć kolejnego komplementu pod jej adresem. Zdążył już zauważyć, że nadmierne pochlebstwa ją płoszą, a może nawet drażnią. – Przygotuję kolację w ekspresowym tempie – oświadczyła, podciągając rękawy bluzki. – Nie spodziewaj się niczego

wyjątkowego, bo czeka cię gorzkie rozczarowanie. – Bez obaw – odparł. – Pochłonę ze smakiem cokolwiek mi podasz. Zwłaszcza że dzisiaj jadłem tylko lunch. Emily wyjęła z lodówki dwa zamrożone kawałki cielęciny. Rozmroziła je, owinęła plastrami sera żółtego oraz chudej polędwicy, po czym obtoczyła w tartej bułce. Smażenie mięsa zajęło zaledwie kilka minut. W tym czasie podgotowała też ziemniaki, które następnie przyprawiła cebulą, masłem i śmietaną, a potem piekła przez chwilę w piekarniku. Przyrządziła również sałatkę z zielonych warzyw. Wszystkie wykonywane w kuchni czynności sprawiały jej wielką przyjemność. Pomijając malowanie, to właśnie gotowanie było jej największą pasją, choć nie traktowała tego hobby z aż tak artystycznym i ambicjonalnym zacięciem. Po prostu kochała gotować, przyrządzać posiłki dla dwóch osób. Czasem tą drugą osobą był jej brat lub ojciec, lecz najczęściej była to Coral, która zawsze rozpływała się nad talentem kulinarnym współlokatorki. Jak się okazało, Giovanni dołączył do grona wielbicieli kuchni Emily. – Gotujesz równie dobrze, jak malujesz – oświadczył aksamitnym głosem. – Gwoli ścisłości, mówiąc „dobrze”, mam na myśli „fantastycznie”. Emily odpowiedziała szerokim uśmiechem. Na zewnątrz już zrobiło się ciemno. Siedzieli przy malutkim stoliku przy oknie. Emily włączyła jedynie dyskretne lampy ustawione w salonie. Atmosfera była przytulna i intymna. Giovanni odłożył sztućce i rozejrzał się dookoła.

– Mam rozumieć, że ty jesteś odpowiedzialna za wystrój wnętrza? – Tak, głównie ja – potwierdziła. – Mam szczęście, że Coral jest tak bezkonfliktową i tolerancyjną osobą. Dała mi wolną rękę, jeśli chodzi o urządzenie mieszkania. – Zebrała naczynia ze stolika i włożyła je do zlewu. – Aktualnie istnieje jednak pewna kwestia, w której nie możemy dojść do porozumienia. Chodzi o… Nica. Pamiętasz go? To z nim Coral spędziła ostatni wieczór w Rzymie. – Giovanni przytaknął. – Podobno odkąd wróciłyśmy do Anglii, dzwoni do niej dzień w dzień i deklaruje swoją dozgonną miłość. A Coral, jak to Coral, daje się na to nabrać! – Westchnęła ciężko. – Tak mi jej szkoda! Jak można być tak naiwną? – Nie wierzysz w miłość od pierwszego wejrzenia? – zapytał, zatapiając w niej badawcze spojrzenie. – Nie – odrzekła natychmiast. – A ty? – Tak. Wierzę, że jest możliwa. Emily wzruszyła ramionami. – Tak czy inaczej, uważam, że Nico jest nieodpowiednią osobą dla Coral. Przecież spędzili ze sobą tylko kilka godzin! Poza tym jest od niej dużo młodszy. – Wzburzona odwróciła się na pięcie i zniknęła w kuchni. Po kilku minutach wróciła, niosąc tackę z deserem: talerz świeżych truskawek i fondue z ciemnej czekolady. Zapaliła zapałkę i rozpaliła płomień pod garnuszkiem. – Mam nadzieję, że będzie ci smakowało. To ulubiony deser mojego brata. Na kilka minuta zapadła cisza. Oboje maczali idealnie

czerwone owoce w gorącej czekoladzie, a następnie ostrożnie unosili je do ust, patrząc na siebie nawzajem. Emily ujrzała iskierki w czarnych oczach Giovanniego. Było coś niezwykle zmysłowego w sposobie, w jaki Emily wkładała do ust ociekające czekoladą truskawki, a następnie oblizywała koniuszkiem języka wargi. Giovanni dostrzegł na jej policzku kropelkę czekolady, więc odruchowo nachylił się i delikatnie, bardzo delikatnie wytarł plamkę serwetką, muskając palcami ciepłą skórę. Drugą ręką ujął nagle Emily pod brodę. Przez kilka sekund oboje trwali w bezruchu, zapuszczając spojrzenie w głąb swoich oczu. Przedziwnie erotyczne napięcie rosło z każdą chwilą. Emily poczuła w całym ciele, w każdym nerwie, niesamowite wibrowanie. Nigdy wcześniej niczego takiego nie doznała. Kiedy Giovanni odsunął się i usiadł z powrotem na krześle, Emily w środku nadal cała drżała. – Dziękuję – rzuciła szybko, mając nadzieję, że jej głos niczego nie zdradza. Wstała od stołu i z głębi kuchni zapytała: – Masz ochotę na trochę… sera? Poszedł za nią do kuchni. Żałował, że nie może się odłączyć od swojego ciała, które pulsowało nieznośnie, domagało się bliskości tej kobiety. – Nie, nie chcę niczego, co zabiłoby smak tego przepysznego deseru – odpowiedział niskim głosem. – W takim razie wypijemy tylko kawę. Wspólnie umyli naczynia, a następnie przenieśli się do salonu. Emily nalała parującą kawę do dwóch filiżanek. Zdążyła już zapamiętać, że Giovanni pija czarną, bez cukru.

Kiedy wręczała mu filiżankę, ich dłonie na chwilę się zetknęły, a spojrzenia zderzyły. – To był wspaniały posiłek – zaczął jedwabistym tonem – i wspaniały wieczór. Zajęła się dolewaniem śmietanki do swojej kawy, aby nie musieć reagować na jego uwagę. Siedzieli obok siebie na sofie, lecz ich ciała się nie dotykały. Emily czuła jedynie emanujące od niego ciepło i jego zapach. Już to wystarczało, by czuła lekkie zawroty głowy. Wypiwszy kawę, Giovanni rzucił okiem na zegarek. – Czas na mnie – oświadczył. – Czy wiesz, że jest już wpół do dwunastej? – Czuł wyraźnie, że dzisiejszy wieczór ich do siebie zbliżył. Tak, robił postępy, wszystko rozwijało się po jego myśli. Wiedział, że nie może się spieszyć. Nie może jej spłoszyć. – Gdzie dziś nocujesz? – spytała z ciekawości. – W swoim londyńskim apartamencie? – Nie, tym razem postanowiłem zameldować się w hotelu. Emily również wstała, choć nie miała na to najmniejszej ochoty. Nie chciała się z nim rozstawać, a jednocześnie nie chciała, by został! Nagle przestała rozumieć własne emocje. Spodziewała się, że Giovanni zaproponuje jej wspólną noc. Tyle razy zdążyła już o tym marzyć we śnie i na jawie! Wiedziała jednak, że to byłoby błędem. Nadal uważała go za czarującego uwodziciela, z którym mogłaby mieć rozkoszny romans, lecz pamiątką po nim byłoby złamane, poharatane lub przynajmniej lekko zadrapane serce. Nie, nie chcę tego, postanowiła w myślach. Odprowadziła go do drzwi

i pożegnała się z nim serdecznie, lecz bez przesadnej sympatii. Zanim zdążyła zamknąć drzwi, rozdzwonił się jej telefon. Giovanni zamarł w pół kroku. Kto może dzwonić o tak później porze? Chwyciła telefon i odebrała rozmowę. – Cześć, Coral – rzuciła do słuchawki. Po krótkiej wymianie zdań zapytała: – Jak ci minął pobyt u rodziców? No to dobrze. Do zobaczenia jutro. Dobranoc. Odłożyła telefon i spojrzała na Giovanniego stojącego w progu drzwi. Przez cały czas trwania rozmowy telefonicznej uważnie obserwował emocje, które odmalowywały się na jej twarzy. – Coral wróci wcześniej, niż planowała – poinformowała go. – Miała wrócić dopiero w niedzielę, ale… – Urwała, wzdychając głośno. – Jutro przylatuje Nico. Podobno ma mieszkać u nas przez cały tydzień!

ROZDZIAŁ SZÓSTY Kilka dni później Emily wymknęła się po cichu z domu, aby nie obudzić Nica śpiącego w pokoju Coral. Gdy wchodziła do metra, zadzwonił jej telefon. Na ekranie ujrzała imię Giovanniego i uśmiechnęła się odruchowo. Od wspólnie spędzonego piątkowego wieczoru wielokrotnie się z nią kontaktował. Nie tylko po to, by podziękować za uroczą kolację, ale też żeby po prostu porozmawiać o wszystkim i o niczym. Emily codziennie czekała z utęsknieniem, aż znowu usłyszy w słuchawce jego głos. – Buon giorno, signorina. – Jego niski, męski baryton zawsze wywoływał ciarki na plecach. – Witaj, Giovanni. Bardzo wcześnie dzwonisz. Czyżbyś cierpiał na bezsenność? – Nie. Chciałem tylko powiedzieć „cześć”. – Cześć – odparła z uśmiechem. – Jak tam Nico? Grzecznie się zachowuje? – Cóż, w mojej obecności tak – rzuciła z czytelną aluzją. – Weekend spędziłam jednak u taty, więc nie widziałam się z nim zbyt dużo. – Wzruszyła ramionami. – Pomyślałam sobie, że taktownie będzie dać zakochanej parze trochę swobody. – To bardzo miłe z twojej strony. – Nie do końca kierowała mną uprzejmość – przyznała szczerze. Prawdę mówiąc, nie darzyła młodego Włocha sympatią. Wyczuwała w nim jakiś fałsz. Co prawda epatował urokiem osobistym, lecz był on jakby wymuszony, sztuczny.

– Coral wzięła sobie wolne? – Nie, chodzi normalnie do pracy. Pracuje w jednej z dużych agencji nieruchomości. W tej chwili mają roboty po uszy. Podobno więc Nico cały dzień siedzi sam w naszym mieszkaniu i wyczekuje powrotu Coral. Codziennie wychodzą na kolację i wracają późnym wieczorem. Chyba dobrze się razem bawią. – Ma facet szczęście, że mieszka w tak uroczym miejscu – wtrącił Giovanni. – Przepraszam, ale muszę wsiąść do pociągu, bo spóźnię się do pracy. – Dobrze, już ci nie przeszkadzam. – Po chwili dodał: – W Rzymie jest dzisiaj piękna pogoda. Chciałbym, żebyś tu teraz była. Zawiózłbym cię na wieś i zabrał na lunch do mojej ulubionej knajpki. Serwują pyszne jedzenie, wino… – Przestań! Nie mogę myśleć o takich przyjemnościach z samego rana, bo cały dzień w pracy będę rozkojarzona i nieprzytomna. A nawet nie jadłam jeszcze śniadania – poskarżyła się. – A ty, w przeciwieństwie do reszty śmiertelników, znowu masz wolne? – Nie – zaśmiał się. – Obiecałem Stefanowi, że później postoję w jego sklepie, a wieczorem muszę się zjawić na jakimś rodzinnym spotkaniu. Zło konieczne – westchnął. – Obawiam się, że spotkam tam Alda. – Ach tak. Aldo… – Emily przypomniała sobie przystojnego mężczyznę, którego spotkała w hotelowej restauracji w Rzymie. Nadal nie wiedziała, na czym polega konflikt pomiędzy nim a Giovannim.

Zakończywszy rozmowę z Emily, Giovanni poszedł do kuchni, by zaparzyć sobie kawę. Mimowolnie wspominał chwile spędzone z Emily tamtego wieczoru, gdy przygotowała dla niego przepyszną kolację. Pamiętał moment, kiedy dotknął jej policzka, i przeszedł go prąd. Poczuł gwałtowną tęsknotę za jej obecnością i bliskością. Za jej ciałem. Marzył o tym, by całować jej usta, dotykać ciała… Wiedział, że ona także tego pragnęła. Dlaczego nie wykorzystałem tamtej idealnej okazji? – dziwił się sobie. To nie było w jego stylu. A jednak nie opuszczało go przeczucie, że jeśli naprawdę chce zdobyć tę fascynującą kobietę, powinien postępować ostrożnie. Najpierw musi zdobyć jej zaufanie i uczucie, silniejsze niż zwykła sympatia. Emily była kobietą, która miała swoją cenę – i nie miało to nic, absolutnie nic wspólnego z pieniędzmi. Związek na odległość, co za przeklęta rzecz! – zaklął w myślach. Tęsknota, która go dręczyła, była nie do zniesienia. Jej głos w słuchawce telefonu za każdym razem jedynie potęgował to uczucie. Wiedział, że płomień bez tlenu prędzej czy później zgaśnie, a on nie może na to pozwolić. Nie mógł tak od razu wrócić do Wielkiej Brytanii; Emily odniosłaby wrażenie, że wywiera na nią presję, prześladuje ją jak maniak. Nie, kluczową kwestią była cierpliwość, pielęgnowanie tej znajomości na odległość, a potem, w odpowiednim momencie, przeniesienie jej na wyższy poziom. Wiedział, że biuro podróży niedługo wyśle Emily do Estonii. Znowu będzie niedostępna. Cóż, przynajmniej będę miał więcej czasu, by rozgryźć tajemnicę tej kobiety,

pomyślał, pocieszając się. By znaleźć drogę do jej serca. W czwartek Emily wróciła do domu wcześniej niż zwykle; jej wyrozumiały i wspaniałomyślny szef zwolnił wszystkich swoich przemęczonych pracowników przed czasem. Świetnie się złożyło, ponieważ tego dnia Emily rzeczywiście padała ze zmęczenia. Otworzyła kluczem drzwi, marząc o zimnym prysznicu. Potem może poczyta książkę, która od wielu dni kurzyła się na stoliku przy łóżku. Gdy weszła do środka, zamarła ze zdumienia. Na sofie siedział Nico. – Och, myślałam, że… ciebie nie ma – wydukała. – Zawsze o tej porze jesteś na mieście z Coral. – Coral dziś musi pracować długo – odparł łamaną angielszczyzną. – Na lunchu kazała mi wrócić do domu i odpoczywać. Wieczorem idziemy do trattoria. – Ach tak. Czy Coral wspominała, o której wróci? – Pewna nie jest. Około ósmej. Chyba. Emily jęknęła w duchu. Było dopiero wpół do szóstej. Jakim cudem wytrzyma z nim trzy godziny? Dlaczego nie mógł wyjść na spacer? Dlaczego przesiaduje cały dzień w domu? Może jestem dla niego zbyt ostra, upomniała się w myślach. Przecież to tylko młody chłopak, który przyjechał na krótkie wakacje do swojej dziewczyny. Nic dziwnego, że chce się zabawić, polenić, odpocząć. – Przygotuję herbatę – rzuciła i posłała mu uprzejmy uśmiech. – Okej. Grazie.

Nastawiła wodę, po czym zniknęła za drzwiami łazienki, by wziąć szybki prysznic. Jaka szkoda, że Nico i Giovanni nie mogą się zamienić miejscami! Tęskniła za nim. Pragnęła go znowu zobaczyć. I choć wmawiała sobie, że znajomość z przystojnym Włochem jest drogą donikąd, nie umiała panować nad swoimi emocjami i marzeniami. Jak na razie Giovanni niczym jej nie zaniepokoił, nie rozczarował, nie był natrętny. Przeciwnie, traktował ją z wyszukaną kurtuazją, jakby wcale nie chodziło mu tylko o to, by zaciągnąć ją do łóżka, zaliczyć i zapomnieć. Wytarła się ręcznikiem, włożyła dżinsy i białą bluzkę, po czym wyszła z łazienki. Nico znowu zalegał na sofie i odprowadził ją wzrokiem, gdy szła do kuchni. – Wolisz kawę czy herbatę? A może coś mocniejszego? Nie mamy nic dobrego, ale przecież nie prowadzimy kawiarni czy baru – zażartowała z wysiłkiem. Wstał powoli i poczłapał do kuchni. – Daj to, co masz, Emily – mruknął. – Wszystko masz dobre. Nagle poczuła się niepewnie w jego towarzystwie. Podszedł do niej blisko, zbyt blisko. Kiedy podniosła rękę, by wyjąć z szafki filiżanki, poczuła na sobie jego ręce. Położył dłonie na jej biodrach, wbijając palce w ciało. Posłała mu ostre, gromiące spojrzenie, które nie zrobiło na nim najmniejszego wrażenia. Poczuła, jak w jej piersi gwałtownie narasta fala gniewu. – Angielskie panienki… są takie… fajne… i ładne – mamrotał z lubieżnym uśmieszkiem. Chwilę później nachylił się do niej i natarł ustami na jej

usta. Emily zatoczyła się do tyłu, odpychając go z całą siłą. – Nico! – krzyknęła. – Co ty, do diabła, wyrabiasz? Niezrażony sunął w jej stronę i przycisnął ją do lodówki. – Emily – wysapał – jesteś miła… piękna… Znowu go odepchnęła, tym razem jeszcze mocniej. – Odejdź! – zażądała podniesionym głosem. – Zostaw mnie w spokoju! Rozłożył ręce i spojrzał na nią z niewinnym uśmiechem, jakby mówił: „O co tyle hałasu? Przecież to był tylko mały pocałunek…”. – Przekroczyłeś pewną granicę! Rozumiesz, co mówię? Twoje zachowanie jest niedopuszczalne! Karygodne. Naucz się tych słów, bo będą ci potrzebne, jeśli jeszcze kiedykolwiek strzeli ci do głowy, żeby molestować obce kobiety. – Drżała z furii. – A teraz wynoś się stąd! Wzruszył ramionami i odwrócił się. Emily odetchnęła z ulgą. Nico był wysokim, muskularnym młodym mężczyzną. Bez problemu mógłby zrobić jej krzywdę. Jakim prawem się do niej dobierał? I jakim cudem Coral może się z kimś takim spotykać? Biedna Coral, pomyślała nagle, czując, jak jej serce przepełnia niewysłowiony smutek. Emily zastanawiała się, jak przekonać przyjaciółkę, by natychmiast zakończyła znajomość z tym człowiekiem. Mogła jej opowiedzieć, co tutaj przed chwilą zaszło. Ale to byłoby dla Coral zbyt drastycznym szokiem. Nie, trzeba jej jakoś inaczej wybić z głowy tego włoskiego grubianina. Po chwili do jej umysłu wdarła się niepokojąca myśl, która

niemal ścięła ją z nóg. A co, jeśli Giovanni jest taki sam? Nie, to niedorzeczne. Tak czy inaczej, wakacyjne romanse to igranie z ogniem! Najwyższy czas, aby Coral wbiła to sobie do głowy. Pod koniec tygodnia Emily znowu leciała samolotem do Rzymu. Jej ostatnia podróż służbowa do Wiecznego Miasta była tak udana, że szef kazał jej tam wrócić. – Wkrótce poczujesz się tam jak w domu, Emily – zażartował. – Nie masz pojęcia, ile hoteli i restauracji na ciebie tam jeszcze czeka… Przyjęła tę wiadomość z mieszanymi uczuciami. Cieszyła się, ponieważ zdążyła już trochę poznać to miejsce, ale z drugiej strony – przecież tam mieszkał Giovanni Boselli. Mężczyzna, do którego zapałała wielką sympatią. Który, prawdę mówiąc, zawrócił jej trochę w głowie. Nadal dzwonił do niej niemal codziennie. Postanowiła zataić przed nim informację o swoim pobycie w Rzymie. Podobno zresztą w tym czasie miał być gdzie indziej, więc nie widziała sensu, by go powiadamiać o swoim przylocie. – Jadę na tydzień do domu na wieś – oznajmił pewnego razu. – W mieście panują teraz nieziemskie upały. Po co mam tam siedzieć i cierpieć? Przy okazji pomogę w tym i owym mojej matce. Wkrótce jednak zawitam do Londynu – wyznał nagle. – Chciałbym spacerować z tobą Oxford Street, podziwiając świąteczne dekoracje. – Emily przymknęła oczy i wyobraziła sobie tę scenkę. Tak, również tego pragnęła. Teraz jednak, wyglądając przez okno samolotu podchodzącego do lądowania, nie mogła się powstrzymać

przed porównywaniem w myślach Nica i Giovanniego. Pozornie prawie nic ich nie łączy, pomijając fakt, że są przystojnymi Włochami. Nico to bezmyślny, nieokrzesany młodzieniec, natomiast Giovanni jest dojrzałym, mądrym mężczyzną, który nigdy nie zachował się niestosownie w jej towarzystwie. Nie powiedziała Coral, że Nico się do niej dobierał. Unikała jego towarzystwa, dopóki nie poleciał z powrotem do domu. Miała nadzieję, że znajomość jej przyjaciółki i Włocha szybko umrze śmiercią naturalną, jak każdy inny wakacyjny romans. Samolot wylądował bezpiecznie. Dopiero teraz tak naprawdę zarysowała się przed nią wyraźnie perspektywa pobytu w stolicy Italii. Tym razem nie będzie Coral ani Giovanniego. Będzie może smutno, może samotnie, ale spokojnie. To chyba dobrze… prawda? – pytała samą siebie.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Z oczywistych powodów Emily zameldowała się w innym hotelu niż poprzednim razem. Wolała miejsce, w którym nie pracował Nico. Przez kilka dni z zadziwiającą sprawnością wykonywała swoje obowiązki. Nauczyła się korzystać ze środków komunikacji miejskiej, poznała kilka dogodnych skrótów, i jak na razie tylko jeden hotel musiała spisać na straty, ponieważ oferowane usługi nie były na odpowiednim poziomie. I nie, wcale nie dlatego, że recepcjonista do złudzenia przypominał włoskiego chłopaka Coral! Po czterech dniach Emily wykonała już wszystkie zadania. Dzięki temu mogła spędzić ten ostatni dzień, zwiedzając rzymskie atrakcje turystyczne, które najbardziej przypadły jej do gustu: Kaplicę Sykstyńską, Bazylikę św. Piotra i Stanze Watykańskie. Chciała w spokoju i skupieniu chłonąć Sztukę przez wielkie „S”, napawać się boską aurą, którą promienieją słynne arcydzieła malarstwa i rzeźby. To był kolejny upalny dzień. Emily włożyła zwiewną letnią sukienkę w kolorze błękitnego nieba, na głowę słomiany kapelusz, a na nos ogromne okulary przeciwsłoneczne, które zakrywały niemal całą twarz. Ruszyła spacerowym krokiem w stronę bazyliki. Wokół starożytnego zabytku kręciły się jak zwykle setki turystów. Nagle, ku jej kompletnemu zdumieniu, które na kilka sekund uniemożliwiło oddychanie, ujrzała Giovanniego. Nie, nie mogła się mylić – to na pewno

on! Jak to możliwe, skoro miał być teraz poza miastem? Stał przed kawiarnią, rozmawiając z jakąś ciemnowłosą, pięknie ubraną kobietą, odwróconą plecami do Emily. Mówił i gestykulował z ożywieniem. Stała w bezruchu, nie wiedząc, co począć. Czy powinna do niego podejść? Co mu jednak odpowie, gdy zapyta, dlaczego nie powiedziała mu o przylocie do Rzymu? Nie potrafiła wymyślić żadnego sensownego wytłumaczenia. Nie mogła mu przecież wyznać prawdy, że uparcie go unika, ponieważ nie chce zakochać się w przystojnym Włochu! Uznałby ją za idiotkę chorą na ksenofobię. Odskoczyła w bok i schowała się za kioskiem. Patrzyła, jak przyjaciółka Giovanniego oddala się szybkim krokiem w przeciwnym kierunku. To pewnie ta dziewczyna ze zdjęcia, pomyślała Emily, przełykając z trudem ślinę i czując, że jej serce wali jak młotem. Język ciała Giovanniego i jego rozmówczyni był zbyt ożywiony, zbyt intymny, by uznać tamtą kobietę tylko za jakąś przypadkowo spotkaną znajomą. Tak czy owak, to musiała być któraś z narzeczonych pana Bosellego, któraś z „czarujących istot” w jego „kolekcji”, jak wyraził się jego wujek. Nawet jeśli, to co z tego? – pomyślała Emily. Jest wolnym człowiekiem, może się spotykać, z kim chce. Na pewno jednak ja nie dołączę do tego grona! Odczekała, aż odejdzie, i dopiero wtedy wyszła z ukrycia. Nie mogła jednak powstrzymać fali negatywnych, bolesnych emocji, która nagle ją zalała. Przygryzła dolną wargę prawie do krwi. Rozmawiała z nim przez telefon zaledwie kilka godzin wcześniej. Był tak samo miły, czarujący

i uwodzicielski jak zwykle. Boże, jaka ze mnie idiotka! – wyzywała się w myślach. Co zrobi, kiedy Giovanni wkrótce przyleci do Londynu? Czy powinna się z nim spotkać, czy zerwać z nim wcześniej znajomość? Jeśli tak, to w jaki sposób? Te pytania przytłoczyły ją i odebrały chęć do zwiedzania. Runęła na krzesło w pobliskiej kawiarence i westchnęła głośno. Nagle usłyszała przeszywający uszy pisk hamulców, a chwilę później kakofonię krzyków i wrzasków. Zerwała się na równe nogi i odwróciła. Za jej plecami pędząca taksówka wjechała na chodnik, odgłos klaksonu nadal rozdzierał powietrze. Emily ujrzała kogoś leżącego pod autem. Przez kilka sekund stała w bezruchu, sparaliżowana szokiem. Dostrzegła, że wszyscy dookoła również tak zareagowali na wypadek. Zrób coś! – usłyszała ponaglający głos w głowie. Wyrwała do przodu, przed tłum, i zaczęła wołać na całe gardło: – Niech ktoś zadzwoni na pogotowie! Szybko! Pronto! Padła na kolana przy samochodzie i spojrzała na twarz ofiary wypadku. To była młoda kobieta, która – jak Emily odnotowała z niewysłowioną ulgą – zaczęła spazmatycznie łkać. To znaczyło, że może oddychać. Na jej czole krwawiła paskudnie wyglądająca rana. Krew spływała również po ramieniu, tworząc ciemnoczerwoną plamę na asfalcie. – Aiuto! Aiuto! Per favore! – krzyczała. Emily chwyciła kobietę za ręce i przywołała na usta pocieszający uśmiech. – Wszystko w porządku… w porządku – szeptała. –

Wszystko będzie dobrze. Jak masz na imię? Twoje imię? Jak masz na imię? – powtarzała do skutku. – Anna – padła wreszcie cicha odpowiedź. – Witaj, Anno. Ja mam na imię Emily – powiedziała wolno i wyraźnie. – Ktoś zaraz przyjedzie, żeby nam pomóc. Spróbuj się nie ruszać. Drżącymi dłońmi rozpięła torebkę i wyjęła chusteczki higieniczne, którymi zaczęła wycierać krew z czoła dziewczyny. Po chwili dostrzegła, że poważniejsza rana jest na ramieniu. Wręczyła poszkodowanej kilka chusteczek i kazała przytknąć je w miejscu, z którego płynęła krew. – Przyciśnij mocno, Anno. Przyciśnij – instruowała. Anna wykonała polecenie. – Ile masz lat? – Dwadzieścia. – Jesteś śliczną dziewczyną – rzekła Emily, uśmiechając się ciepło. – Nie martw się. Wszystko będzie dobrze. Wreszcie ktoś się zjawił. Emily ujrzała czyjś cień. Podniosła głowę i zobaczyła… Giovanniego. Stał tuż nad nią. Z jego oczu wyzierało skrajne zdumienie. – To Anna – powiedziała szybko. – Przed chwilą miała wypadek. Nie wiem, czy jest poważnie ranna, ale może oddychać. I mówić… Giovanni od razu przejął kontrolę nad sytuacją. Położył dłonie na ramionach dziewczyny i zaczął zadawać pytania, wypowiadając po włosku słowa z prędkością karabinu maszynowego. Ton jego głosu był łagodny, lecz stanowczy. Anna odpowiadała na każde jego pytanie. Po kilku chwilach zjawiła się policja i karetka; skumulowany odgłos syren był

ogłuszający. Emily wstała i odsunęła się, by zrobić miejsce dla ratowników. Giovanni przekazał im wszystkie informacje, które wyciągnął od dziewczyny. Kiedy dotknął ramienia Emily, dopiero wtedy poczuła, że cała się trzęsie. Ukończyła kurs pierwszej pomocy, lecz nikt jej nigdy nie powiedział, jak przerażającą rzeczą jest prawdziwy wypadek. Kładąc dłoń na jej plecach, Giovanni wyprowadził Emily z tłumu, z dala od wypadku. Szli dalej w milczeniu, próbując ochłonąć po tym, co się wydarzyło. – To było straszne – wyszeptała wreszcie. – Tak. Ale byłaś bardzo dzielna – pochwalił ją. – Czy raczysz mi jednak wytłumaczyć, jakim cudem się tutaj znalazłaś? W jego głosie nie wyczuła gniewu ani pretensji. – Przepraszam, że nic ci nie powiedziałam… – wydusiła ze spuszczoną głową. – To byłoby dla mnie zbyt… trudne. Rozumiesz? Nie, nie rozumiesz… – To bez znaczenia. – Machnął ręką. – W tej chwili są ważniejsze kwestie. Przede wszystkim musimy doprowadzić cię do porządku. – Jak to? Zerknęła w dół, na swoje ubranie, i otworzyła usta ze zdziwienia. Jej jasna sukienka zmieniła barwę na czerwoną, a kolana miała czarne od rozgrzanego asfaltu. Wyglądała, jakby sama miała wypadek! Zaprowadził ją do cichego baru za rogiem, gdzie Emily skorzystała z łazienki. Gdy wyszła, Giovanni oświadczył: – Potrzebujesz kilku kropel brandy. – Kiedy alkohol pojawił

się na stoliku, dodał: – Potem pójdziemy do mnie. Emily osunęła się w wiklinowym krześle, nagle poczuła się zupełnie wycieńczona. Giovanni nie zadawał żadnych pytań; powiedział jedynie, że pomimo stanu odzieży wygląda olśniewająco. Odpowiedziała słabym uśmiechem. Patrzył na nią uważnie, na jej piękną, delikatną, zmęczoną twarz. Wyglądała tak krucho… tak bezbronnie, chociaż kilka minut temu udowodniła, że drzemią w niej wielka odwaga i hart ducha. Miał ochotę delikatnie zamknąć ją w swoich mocarnych ramionach, pocałować w usta i sprawić, by poczuła się bezpiecznie. Wiedział jednak, że to byłoby niemądre posunięcie. Nie powiedziała mu, że przebywa w Rzymie. Zmarszczył brwi i zacisnął zęby. Co takiego jej zrobiłem? – pytał w myślach gorączkowo. Dlaczego jest taka zamknięta w sobie? Emily upiła łyk alkoholu, po czym wlała w siebie niemal całą zawartość szklanki, jakby to była lemoniada. – Powoli, Emily. Doznałaś szoku. Jeśli wypijesz kilka kropel więcej, będę cię musiał zanieść do domu na rękach – ostrzegł z uśmiechem. Posłusznie odstawiła szklankę. Zauważyła, że dłonie przestały jej drżeć. – Jak tym razem idzie ci w Rzymie? – zapytał jak gdyby nigdy nic. – Nauczyłaś się już poruszać po mieście? – Idzie mi świetnie, dziękuję. Załatwiłam wszystko w rekordowym tempie. Chciałam dzisiaj zaliczyć kilka atrakcji turystycznych, zanim wrócę jutro do Londynu. Chcę zobaczyć kilka obrazów.

– Rozumiem – bąknął. Już dłużej nie potrafił ukrywać, że czuje się urażony. Emily westchnęła ciężko i zaczęła tłumaczyć: – Posłuchaj, przykro mi, że nic ci nie powiedziałam, ale bałam się, że będę ci tylko… zawracać głowę. Nie chciałam, żebyś odniósł wrażenie, że twoim obowiązkiem jest pomagać mi i tracić cenny czas w moim towarzystwie – kłamała jak z nut. – Powiedziałeś, że musisz załatwić parę spraw dla twojej mamy, więc… Urwała, czując na sobie jego intensywny, krytyczny wzrok. Po chwili jednak jego pochmurną twarz rozświetlił ciepły uśmiech. – Nigdy nie zawracasz mi głowy, Emily – zapewnił. – Powinnaś już o tym wiedzieć. Dziękuję jednak za troskę – dorzucił już bardziej ironicznie. – Sam zresztą mówiłeś, że nie będzie cię w Rzymie! – przypomniała mu. Milczał. Emily postanowiła czym prędzej zmienić temat. Przez chwilę opowiadała o wypadku, przeżywając wszystko raz jeszcze, znowu widząc przed oczami zakrwawione ciało dziewczyny. Zakończyła słowami: – A potem zobaczyłam ciebie. Zjawiłeś się jak anioł prosto z nieba. – Nie – zaprzeczył. – To ty byłaś aniołem, który pomógł tej biednej dziewczynie. Przez kilka minut siedzieli w milczeniu, wpatrując się w siebie nawzajem, próbując odczytać swoje myśli. Wreszcie Giovanni przerwał tę napiętą ciszę:

– Dlaczego nie powiedziałaś mi, że przylatujesz do Rzymu? Podaj mi prawdziwy powód – poprosił z naciskiem. Długo szukała odpowiednich słów. Bezskutecznie. – Po prostu nie chciałam znaleźć się w sytuacji, której bym potem żałowała – rzuciła lakonicznie. – Jaśniej, proszę. – Boję się angażować, Giovanni. Boję się porażki. – Dlaczego mi nie ufasz? – Sama sobie nie ufam – odparła z ponurym uśmiechem. – Poza tym każdy przecież wie, że wy… – Jacy „my”? – Wy, Włosi… – Wielu ich znałaś? – zapytał ostrzejszym tonem. – Nie. Żadnego nie znałam blisko. Ale chyba jest oczywiste, że istnieją… kulturowe różnice pomiędzy nami. Młodzi Włosi bywają impulsywni i… – Chciała powiedzieć „aroganccy i chamscy”, lecz nie przeszło jej to przez gardło. Przecież Giovanni zawsze traktował ją z wyszukaną kurtuazją. To Nico w oczach Emily popsuł reputację wszystkich Włochów! – Musisz mi dokładniej wyjaśnić swoje słowa – poprosił chłodnym tonem. – Dobrze – westchnęła. – Pamiętasz, jak wspominałam ci o Nicu, przyjacielu Coral, który do nas przyjechał? Przytaknął. – No więc pewnego wieczoru, kiedy wróciłam wcześniej do domu, nie zastałam Coral, którą coś zatrzymało w pracy. W mieszkaniu siedział za to Nico. – Poczuła przypływ gniewu na samą myśl o przeklętym chłopaku przyjaciółki. –

Zaproponowałam, że zaparzę mu herbaty, ponieważ on całymi dniami leży na sofie przed telewizorem i chyba nie umie nawet zagotować wody. Chciałam być po prostu uprzejma. Przywlókł się za mną do kuchni i… – Mów dalej – poprosił. – Powiedzmy, że spróbował wykorzystać sytuację – rzuciła eufemistycznie. – Powiedziałam mu, że zachował się niestosownie. – Jej twarz wykrzywił grymas niesmaku. – On jest chyba święcie przekonany, że jest ósmym cudem świata i każda kobieta marzy o tym, by z nim być. – Co dokładnie zrobił? – wycedził Giovanni przez zaciśnięte zęby. – Złapał mnie nagle i pocałował w usta. Kazał mi być miłą. Chyba wiadomo, co miał na myśli. – Czy zrobił coś jeszcze… gorszego? – Gorszego? – powtórzyła oburzona. – Do diabła, czy to nie było dość złe? – To mnie nie powinno dziwić, pomyślała z goryczą. Reakcja Giovanniego jedynie potwierdza stereotyp włoskiego mężczyzny, który był dla Emily wprost odrażający. – Czy spróbował posunąć się dalej? – zapytał Giovanni spokojnym tonem. – Powinnaś wiedzieć, że moi rodacy są z reguły miłośnikami pięknych kobiet. – Och, doprawdy? No to mnie oświeciłeś! – syknęła z sarkazmem. – Jesteście rozgrzeszeni! – Po chwili dodała: – Być może jesteście „miłośnikami pięknych kobiet”, ale to nie daje wam prawa rzucać się z łapami na każdą kobietę, która wpadnie wam w oko. Nie macie pojęcia o poważnych związkach, które wymagają lojalności, wierności i pełnego

oddania. – Naprawdę myślisz, że tylko my, Włosi, miewamy z tym problem? Przyjrzyj się brytyjskim statystykom, Emily. Spójrz, ile jest u was rozwodów, samotnych nastoletnich matek, osób żyjących w pojedynkę. Wysnuwasz pochopne wnioski, nie biorąc pod uwagę wielu czynników i ignorując globalne tendencje, jeśli chodzi o relacje międzyludzkie. Nie można odmówić mu racji, pomyślała z niechęcią, lecz nie powiedziała tego na głos. Przez kilka długich minut siedzieli w milczeniu, sącząc swoje drinki i unikając kontaktu wzrokowego. Wreszcie Giovanni wstał i oznajmił: – Chodź, pójdziemy do mnie, żebyś mogła się umyć i przebrać. Weźmiemy taksówkę. – Może powinnam pojechać prosto do hotelu. Wzruszył ramionami. – Jak sobie życzysz. Sądzę jednak, że mój pomysł jest lepszy. Emily wstała i poczuła, że uginają się pod nią nogi. Widocznie organizm jeszcze nie doszedł do siebie po traumie. – Niech ci będzie – burknęła tylko dlatego, że w tej chwili zgodziłaby się nawet na podróż na księżyc. Była tak zmęczona, że bliska omdlenia. – To świetnie. Przy okazji kogoś poznasz. Nie miała siły pytać, o kogo chodzi. Za namową Giovanniego taksówkarz pędził przez wąskie uliczki z prędkością światła. Gdy dojechali na miejsce, z głębi kuchni dobiegł ich mocny, kobiecy głos:

– Kawa gotowa! Do salonu wkroczyła atrakcyjna kobieta, niosąc tacę z dzbankiem i filiżankami. To nie była jednak ta młoda, uśmiechnięta dziewczyna ze zdjęcia, choć obie miały ciemne włosy i oczy. – Emily, pragnę ci przedstawić moją mamę – odezwał się Giovanni. Po chwili zwrócił się twarzą do kobiety i rzekł: – Mamo, to Emily. Pamiętasz, jak ci o niej opowiadałem?

ROZDZIAŁ ÓSMY Emily miała nadzieję, że nie ma takiej miny, jakby przed chwilą zobaczyła kosmitkę. Bez wątpienia była to ta sama kobieta, z którą Giovanni rozmawiał przed kawiarnią. Ale, jak się okazało, to jego matka, a nie dziewczyna! Na oko miała sześćdziesiąt lat, lecz nadal mogła się pochwalić nieprzeciętną urodą, z tyłu rzeczywiście wyglądała jak młoda dziewczyna. Miała na sobie kremową spódnicę, letnie sandałki i cytrynową bluzkę, która podkreślała ciemną karnację i czarne, lśniące włosy. Jej staranny strój wieńczyły ogromne złote kolczyki koła, odbijające promienie popołudniowego słońca. Miała tak samo przenikliwe i ciemne oczy jak jej syn. Spojrzała na Emily i Giovanniego, po czym zawołała po angielsku z silnym włoskim akcentem: – Co się wam, na Boga, przytrafiło? – Przeniosła wzrok na syna i rzuciła ostrym tonem: – Giovanni, czekam na wyjaśnienia. W telegraficznym skrócie opowiedział o wypadku. Kobieta odstawiła tacę na stoliku i podeszła do Emily z wyciągniętą dłonią. – Mamma Mia! To straszne! Potworne! – Nagle jej srogie rysy twarzy zmiękczył ciepły uśmiech. – Mam na imię Maria i cieszę się, że wreszcie mogę cię poznać, moja droga. Emily uśmiechnęła się serdecznie. – Mnie również jest bardzo miło, proszę pani.

– Żadna ze mnie „pani” – machnęła ręką Maria. – Mów do mnie po imieniu. – Dobrze, Mario. Przepraszam, że jestem w takim stanie. – Wskazała ręką swoją ubrudzoną sukienkę. – Chciałabym doprowadzić się do porządku, zanim wrócę do hotelu. – Najpierw wypijesz kawę – wtrącił Giovanni. – Ja pójdę zrobić sobie coś mocniejszego. Emily posłusznie usiadła na sofie przy oknie, na której siedziała tamtej nocy, gdy skręciła kostkę. W świetle dnia pokój wydawał się jeszcze większy i nieco weselszy. Jej wzrok znowu przyciągnęło zdjęcie młodej kobiety, która zdawała się mówić: „To jest moje miejsce; to jest mój dom”. Maria z nieprzeniknioną miną usiadła na krześle naprzeciw Emily. Przez jakiś czas obie kobiety w milczeniu raczyły się mocną, gorącą kawą. – Żyjemy w dziwnym świecie – odezwała się wreszcie Emily. – Wokół tamtej biednej dziewczyny zgromadził się tłum gapiów, a tylko ja i Giovanni pospieszyliśmy z pomocą. Mam nadzieję, że nic poważnego się jej nie stało. – Masz jakieś doświadczenie medyczne? – zapytała Maria. – Nie, ale po śmierci matki ukończyłam kilka kursów pierwszej pomocy – wyjaśniła. – Czułam, że powinnam posiadać wiedzę, która kiedyś może uratuje komuś życie. – Po chwili namysłu dodała ponurym tonem: – Ten wypadek będzie mi się jeszcze długo śnił. Czułam się taka bezradna… – Giovanni twierdził co innego. Mówił, że zrobiłaś wszystko, co można było w tej sytuacji zrobić, kazałaś komuś wezwać pogotowie i udzieliłaś poszkodowanej wsparcia

psychicznego. Emily upiła łyk kawy. – I tak odetchnęłam z ulgą, kiedy zjawił się Giovanni. Dobrze się złożyło, że jednak był akurat w Rzymie. – Gdyby ten wypadek wydarzył się, powiedzmy, jutro, mojego syna na pewno nie byłoby w mieście – zastrzegła Maria. – Wieczorem odwozi mnie do domu. Dziś przyjechałam do Rzymu, żeby kupić kilka rzeczy. Wrócił Giovanni, trzymając w dłoni szklankę napełnioną w jednej trzeciej jakimś brązowym alkoholem. – Syn wspominał, że pracujesz w przemyśle turystycznym. – Tak, zgadza się. – Sprawia ci to przyjemność? Emily zawahała się. – Czasami. Tak jak w każdej innej pracy, są lepsze i gorsze momenty. Nie zawsze mam ochotę tułać się po świecie, z dala od domu i bliskich – wyjaśniła. – Jaka jest więc twoja wymarzona praca? – indagowała Maria. Emily czuła się niemal jak na przesłuchaniu. Giovanni zabrał głos w jej imieniu. – Najbardziej chciałaby być malarką, mamo – wyjawił, wywołując na twarzy Emily głęboki rumieniec. – Ma ogromny dar. Moim zdaniem maluje jak profesjonalistka. Spod lekko przymkniętych powiek Maria sondowała Emily intensywnym spojrzeniem. Wiadomo, jakie są włoskie matki, zwłaszcza w sprawach dotyczących ich ukochanych synów, pomyślała Emily, usiłując dodać sobie otuchy. Żadna kobieta

nie jest w ich oczach dość dobra. Maria zapewne żywiła obawę, że jakaś obca Angielka ma poważne zamiary wobec jej syna. Emily dopiła kawę i odstawiła filiżankę na stolik. Nie masz się czego z mojej strony obawiać, powiedziała w myślach do matki Giovanniego. Maria również odstawiła pustą filiżankę i wstała. – Idź do łazienki, Emily, i umyj się porządnie – rozkazała stanowczym tonem. – Potem coś zaradzimy w związku z twoim strojem. Brud da się zetrzeć gąbką, ale krew zejdzie dopiero po namoczeniu w zimnej wodzie. – Skorzystaj z łazienki przy mojej sypialni – wtrącił Giovanni, wskazując dłonią korytarz po prawej stronie. Emily miała wrażenie, że znalazła się w środku jakiegoś zwariowanego snu. Co ja tutaj robię? – pytała w myślach. Powinnam być teraz gdzie indziej; w muzeum, w galerii, podziwiając dzieła sztuki, odpoczywając w samotności. Zamiast tego dziwnym trafem wylądowałam w apartamencie Giovanniego i zostałam przesłuchana przez jego matkę. Moja najlepsza sukienka jest cała we krwi dziewczyny, której nie potrafiłam pomóc. Po co snuć jakiekolwiek plany, skoro życie i tak miota nami jak wiatr suchymi liśćmi? Weszła do ogromnej łazienki, a raczej luksusowej komnaty, w której królowały biała porcelana, marmur i złoto. W kącie ustawiona była wielka wanna z prysznicem, która aż prosiła się o to, by leżąc w ciepłej wodzie z pianą, spędzać w niej długie wieczory z książką i kieliszkiem dobrego wina. Giovanni bez wątpienia miał dobry gust. I jakieś sekretne źródło dochodu, o którym nic nie wiedziała…

Zamknęła za sobą drzwi i nagle kątem oka dostrzegła na wieszaku długi, różowy peniuar. Oddech uwiązł jej w płucach. To na pewno nie własność Giovanniego! Musi należeć do jakiejś młodej kobiety – zapewne tej ze zdjęcia w salonie. Pod lustrem dostrzegła flakonik damskich perfum, bardzo pięknych i drogich. Kolejna własność tej kobiety. Kim ona jest? Jak się nazywa? Emily usiadła na brzegu wanny. Dlaczego to wszystko w ogóle mnie obchodzi? – pytała się w myślach. Przecież to nie moja sprawa! Giovanni Boselli nic dla mnie nie znaczy, absolutnie nic! Powtarzała to jak mantrę, zmywając z ciała i ubrania plamy krwi i brudu. W pewnym momencie olśniło ją. A może ten peniuar należy do matki Giovanniego? Podobno raz na jakiś czas odwiedzała go w Rzymie. Tak, to by wszystko tłumaczyło! Gdy wróciła do salonu, Maria uśmiechnęła się na jej widok. – Teraz o wiele lepiej – rzekła z aprobatą. – Chociaż na sukience wciąż widać kilka plamek. – Zaniosę ją do pralni chemicznej – odparła, chcąc zakończyć już ten temat. – Odwiozę cię do hotelu – zaproponował Giovanni. – Jeśli sobie tego życzysz. – Dziękuję. Tak, dzisiaj już chyba odpuszczę sobie zwiedzanie miasta. – Marzyła o tym, by wreszcie znaleźć się w pokoju hotelowym, zanurkować pod kołdrę i raz na zawsze zapomnieć o tym nieudanym dniu. Podeszła do matki Giovanniego i wyciągnęła do niej rękę. – Bardzo się cieszę, że cię poznałam, Mario. – Po chwili dodała: – Nawiasem

mówiąc, ten peniuar wiszący w łazience to przepiękna rzecz. Chętnie sama bym sobie taki sprawiła. Maria zmarszczyła czoło. – Peniuar? Nie, na pewno niczego takiego tu nie zostawiłam – odparła z przekonaniem. – Prawdę mówiąc, nie odwiedzałam mojego syna od wielu miesięcy. Źle znoszę upały, jakie panują w Rzymie o tej porze roku. Gdy kilka godzin później Giovanni odwoził matkę do jej domu na wsi, Maria spoglądała z uśmiechem na syna. Fakt, że jest matką tego wspaniałego mężczyzny, bezustannie napełniał jej serce dumą. Po raz setny pomyślała, że jest niemal wierną kopią ojca. Nie tylko przypominał go z wyglądu, ale również z charakteru: był uprzejmy, wrażliwy i uczciwy. Musiał przedwcześnie dorosnąć i wziąć na swoje barki tyle obowiązków, że każdy inny człowiek by się poddał i załamał. Każdy, lecz nie Giovanni. Na nic nigdy się nie skarżył. Kiedy dzisiaj Maria ujrzała go z tą Angielką, kamień, a raczej ogromny głaz spadł jej z serca. Jej syn znowu przejawiał zainteresowanie kobietami! Musiała przyznać, że w tej dziewczynie było coś urzekającego. – Chyba rozumiem, dlaczego tak lubisz tę Emily – odezwała się wreszcie, dobierając ostrożnie każde słowo. Wiedziała, że nie może popełnić tego samego błędu, co kiedyś. Fatalnego błędu, którego będzie żałować do końca życia. – Trudno jej nie lubić – odrzekł Giovanni, nie odrywając wzroku od jezdni. Jego usta wykrzywił gorzki uśmiech. – Smutne jest to, że moja sympatia jest nieodwzajemniona. – Dlaczego? W czym problem?

– Sam chciałbym wiedzieć – westchnął. – Emily jest miła i ciepła, ale… dziwnie odległa. Nie rozumiem tego – mówił jakby do siebie. – Nie mam doświadczenia z tego typu kobietami. Maria nie miała zamiaru wysłuchiwać tych głupstw. – Mylisz się, synku. Ona cię lubi, i to bardzo! Od razu to zauważyłam. Możesz mi wierzyć na słowo. – Tak, wiem, że Emily mnie lubi – zgodził się – ale nie w takim sensie, na jakim mi… zależy. Jechali w milczeniu zatopieni we własnych myślach. Giovanni nadal był załamany, że Emily nie powiedziała mu o swoim pobycie w Rzymie. Z kolei Maria nie mogła uwierzyć, że jakakolwiek kobieta mogła trzymać jej syna na dystans. Nie, to niemożliwe. Giovanni na pewno źle interpretuje zachowanie tej Anglielki. Może trzeba mu podpowiedzieć to i owo o kobiecej psychice? Nie, postanowiła, że nie będzie się mieszać w te sprawy. Już kiedyś powiedziała kilka słów za dużo. I nie wynikło z tego nic dobrego. Nie będzie się mieszać, ale zada jeszcze tylko jedno pytanie. – Czy niebawem znowu się z nią zobaczysz, carissimo? Giovanni wzruszył ramionami. – Nie wiem. Oczywiście mogę pod byle pretekstem latać do swojego biura w Londynie i wówczas prosić ją o spotkanie, ale moje półroczne wakacje dobiegają końca. Już niedługo nie będę miał na to czasu. Pochłonie mnie praca. I co wtedy? – zapytał, nie oczekując odpowiedzi.

W aucie zaległa długa cisza. – Prawdziwa miłość pokonuje wszelkie przeszkody – odparła wreszcie Maria spokojnym tonem. Emily postanowiła, że tego dnia przygotuje dla siebie i Coral specjalną kolację. Ostatnimi czasy rzadko się widywały – najpierw zjawił się Nico, a potem Emily poleciała do Rzymu. Pomyślała zatem, że najwyższa pora, by znowu spędziły wieczór we dwie, w starym, dobrym stylu. Coral wróciła z pracy nieco wcześniej. Emily kazała jej wziąć prysznic, podczas gdy ona skończy przygotowywać rybę na kolację. Usiadły wreszcie przy stole, zaczęły jeść i rozmawiać pomiędzy kęsami. – Jak dobrze być w domu – powiedziała Emily. – Mam nadzieję, że szef da mi przynajmniej tydzień czy dwa spokoju i nie odeśle znowu do Rzymu. Aktualnie mam już trochę dość tego miasta. – Nic dziwnego. Coral wydawała się dziwnie przybita. – W pracy wszystko w porządku? – zapytała Emily. – Tak. Po staremu. Mamy huk roboty, ale to żadna nowość. Emily nie chciała wspominać o tym człowieku, lecz wiedziała, że nie ma wyboru. – Nico nadal do ciebie dzwoni? Mam nadzieję, że miło wspomina pobyt u nas. – Pogratulowała sobie w duchu, że te słowa przeszły jej przez gardło. – Tak, dzwonił kilka razy – rzuciła Coral jakby od niechcenia. – Ma zamiar znowu cię tu odwiedzić?

– Nie… to znaczy zobaczymy. – Po dłuższej chwili milczenia dodała: – Jeśli chodzi o Nica, to… no wiesz, to miły gość, przystojny i zabawny, ale… Włosi są jacyś dziwni, prawda? To znaczy z nimi nigdy nic nie wiadomo. – Zasępiła się, wbijając nieobecny wzrok w jakiś punkt na ścianie. Oczywiste było, że przyczyną jej chandry jest zawód sercowy. Biedna Coral, pomyślała Emily i ścisnęła łagodnie jej dłoń. – Zgadzam się z tobą. Wydają się niedojrzali emocjonalnie i osobiście długo bym się zastanawiała, zanim zaczęłabym romans z jednym z nich. – Po chwili namysłu oświadczyła: – Nie, to nie są faceci dla mnie. Coral uniosła podejrzliwie brwi. – Nawet boski Giovanni? – zapytała zdumiona. – Kiedy byłyśmy w Rzymie, nie mógł oderwać od ciebie oczu! A potem non stop do ciebie wydzwaniał… – Nie, on też odpada – przerwała Emily. Przygryzła wargę i wyjrzała przez okno. Nie chciała mieć tajemnic przed Coral. Zawsze mówiły sobie o wszystkim. Wiedziała, że aby ich przyjaźń nadal była tak samo silna i głęboka, musi się trzymać tej zasady. Opowiedziała jej więc o wypadku, o niespodziewanym spotkaniu z Giovannim i konfrontacji z jego matką. Nie wspomniała jedynie o zdjęciu kobiety, które stało na biurku w jego apartamencie, oraz o peniuarze, który znalazła w łazience. To były szczegóły bez znaczenia. Coral wypuściła głośno powietrze i zagwizdała pod nosem. – No, no. Niesamowita historia. Jakim cudem ciągle na

niego wpadasz? A raczej on na ciebie. – Nie mam pojęcia – odparła Emily zgodnie z prawdą. – Tak czy inaczej, muszę go teraz jakoś taktownie poinformować, że nie potrzebuję jego towarzystwa. Zresztą on chyba nie narzeka na brak powodzenia… prawda? – Z taką boską urodą? Pewnie nie! Jest przystojniejszy niż Nico! – Och, wszyscy oni są siebie warci – machnęła ręką Emily. – Anormalnie przystojni i patologicznie zadufani w sobie. Święcie wierzą, że każda kobieta na planecie powinna paść u ich stóp i dziękować im, że w ogóle istnieją. – My dwie nigdy nie zniżymy się do ich poziomu! – zaśmiała się Coral i uniosła kieliszek napełniony czerwonym winem. – Uwaga, wznoszę toast. Za nas dwie i za uroki życia singla! Kiedy Emily wstała, by zaparzyć kawę, zadzwonił jej telefon. – Komórka leży na parapecie za tobą – powiedziała do Coral. – Odbierzesz? Po chwili Coral przybiegła do kuchni z zaaferowaną miną. – To on! – Kto? – Gio! – zawołała przejęta. Emily zaklęła brzydko w myślach. – Mam odebrać i powiedzieć, że nie ma cię w domu? – Nie, bo będzie dzwonił do skutku. – Niechętnie wzięła telefon od Coral i odebrała rozmowę, wywracając oczami. – Cześć, Gio. – Z każdą sekudną zmieniał się wyraz jej twarzy,

aż wreszcie powiedziała: – Tak, oczywiście. Cały weekend będę w Londynie. Dobrze, obiecuję. Rozłączyła się i napotkała okrągłe ze zdumienia oczy współlokatorki. – Chcesz się z nim zobaczyć? – zapytała z niedowierzaniem. – Po tym wszystkim, co przed chwilą sobie przyrzekłyśmy? Masz obsesję na jego punkcie, Emily. Jesteś stracona! – rzuciła dramatycznie. – Nie mogłam mu odmówić. On potrzebuje mojej pomocy. – Jak to? Co się stało? – Jutro rano przylatuje do Londynu. Jego przyjaciel wczoraj został hospitalizowany. Jest podłączony do aparatury utrzymującej przy życiu. – Zrobiła pauzę. – Giovanni poprosił mnie, żebym poszła z nim do szpitala. Jak mogłam mu odmówić? Wydawał się zupełnie zdruzgotany!

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Nazajutrz późnym popołudniem opuścili budynek szpitala. Giovanni mocno ściskał dłoń Emily, gdy czekali, aby przejść na drugą stronę ruchliwej ulicy. Zerknęła na jego twarz i dostrzegła, że nadal jest w szoku. – Od jak dawna znasz Ruperta? – Odkąd mieliśmy trzynaście lat. Poznaliśmy się w szkole z internatem. Znamy się więc od dwudziestu lat. – Potrząsnął głową. – To było straszne, Emily. Patrzeć, jak leży w tym szpitalnym łóżku… Jego rodzice są absolutnie zdruzgotani. Ciągle przy nim czuwają. – Spojrzał na nią. – Czuję się zaszczycony, że mnie, jako jedynej osobie spoza rodziny, pozwolono się z nim zobaczyć. Oczywiście, kiedy poczuje się lepiej, będzie miał o wiele więcej gości… Emily milczała. Oboje wiedzieli, że Giovanni snuje optymistyczną wizję. W rzeczywistości jego przyjaciel miał podobno małe szanse na wyzdrowienie. Gdy Giovanni poszedł odwiedzić przyjaciela, Emily została w restauracji na dole. – Jesteś kimś wyjątkowym w jego życiu – wyszeptała. – Po prostu chyba znam go dłużej niż inni. Nigdy nie zerwaliśmy ze sobą kontaktu. Wiele razy zatrzymywałem się w jego rodzinnym domu w Anglii, a on nieraz odwiedzał nas we Włoszech. Moja matka ma do niego słabość. – Co mówią lekarze? Są dobrej myśli? – Dziwią się, że mężczyzna w takim wieku, tak nagle,

niespodziewanie… – urwał i westchnął. – Mówią, że jego serce jest silne, tylko mózg szwankuje. Jeszcze nie odzyskał przytomności. – Przeszli wreszcie przez jezdnię. – Nie wiedzą, jak głęboka jest jego śpiączka. To koszmar dla jego rodziców. Rupert jest ich jedynym dzieckiem… Po dłuższej chwili milczenia Emily zapytała: – Co teraz? Musisz wracać do Włoch? – Nie. Moje obowiązki mogą poczekać. Powiedziałem rodzicom Ruperta, że zostanę w Anglii do momentu, aż sytuacja się ustabilizuje. Giovanni zerknął nagle na Emily. Dotyk jej dłoni był dla niego czymś wspaniałym. Czuł, że regeneruje siły dzięki jej bliskości. Dlaczego odruchowo zadzwonił do Emily, gdy dotarły do niego te straszliwe wieści o Rupercie? Była w niej ta niesamowita wrażliwość – ciepło, które przenikało go na wskroś. Poczuł to już wtedy, gdy kupowała w sklepiku prezent dla ojca; ujrzał to, gdy pospieszyła z pomocą rannej dziewczynie w Rzymie. Oczywiście była piękną, seksowną kobietą, lecz tu chodziło o coś innego, głębszego. Miał ochotę porwać ją w ramiona, zanieść do pierwszego lepszego pokoju hotelowego i kochać się z nią bez opamiętania. Jego myśli zdumiały go i nieco zniesmaczyły. Czy to nie bluźnierstwo, marzyć o czymś takim w obliczu tragedii przyjaciela? To tylko dowód na to, że jego stan psychiczny nie jest najlepszy… Szedł obok niej i nawet bał się ją objąć. Zmarszczył czoło. Wtedy w Rzymie poczuł wyraźnie, że istnieje szansa na bardziej intymną relację; Emily jakby zbliżyła się do niego na

płaszczyźnie emocjonalnej. Kiedy jednak zawiózł ją do swojego domu, poczuł, że znowu promienieje tym dziwnym chłodem, jest odległa i niedostępna. Nie rozumiał tej kobiety. Martwił się, że nigdy nie będzie w stanie jej zrozumieć… – Gdzie się zatrzymałeś? – zapytała, przerywając jego ponurą zadumę. – W tym samym hotelu co zwykle. – Jeśli masz ochotę, zapraszam cię do nas na kolację – zaproponowała nagle. – Coral będzie wniebowzięta, że znowu cię zobaczy. Giovanni zawahał się. – Na pewno nie będę dla was ciężarem? – Oczywiście, że nie – zapewniła go gorąco. – Dziś Coral ma dyżur w kuchni. Wierz mi na słowo, że ma ogromny talent kulinarny. Z tego, co pamiętam, będą kotlety z jagnięciny. Zerknęła na niego. Twarz, na której zazwyczaj gościł czarujący uśmiech, a oczy błyszczały uwodzicielsko, dzisiaj była nieruchomą, ponurą maską. Miała nadzieję, że w trakcie kolacji zapomni na chwilę o tragedii przyjaciela i rozchmurzy się choć trochę. Zadzwoniła do Coral i uprzedziła ją, że będą mieli gościa. Gdy dotarli na miejsce, było już po siódmej. – Giovanni – przywitała go Coral. Na jej twarzy nie widniał uśmiech. – Tak mi przykro… Czy twój przyjaciel ma szanse wyzdrowieć? Kiedy weszli do środka, Giovanni pokrótce opisał sytuację. – Wszystko się wyjaśni w ciągu najbliższych dwóch dni – zakończył. – W tej chwili jedyne, co można zrobić, to czekać

i modlić się. – Mam przeczucie, że wszystko będzie dobrze – rzekła Coral, poklepując go delikatnie po ramieniu. – A teraz zapraszam was na kolację mojego skromnego autorstwa. Uważam, że dobry posiłek korzystnie wpływa nie tylko na ciało, ale i na duszę. Po wyśmienitej kolacji i równie udanym deserze, pysznym crème brûlée, siedzieli we trójkę, popijając wino i gawędząc swobodnie. Głos zabierała głównie Coral, u której alkohol zawsze wywoływał słowotok. W pewnym momencie ktoś zadzwonił do drzwi. Emily otworzyła i ujrzała właściciela kamienicy. Andy Baker, niski mężczyzna w średnim wieku, z siwą czupryną i wiecznie zatroskaną miną, powiedział jak zwykle niemal przesadnie grzecznym tonem: – Przepraszam, że nachodzę was w sobotni wieczór, ale przyszły jakieś nowe rozporządzenia i przepisy dotyczące lokali, więc potrzebuję twojego podpisu. Możesz mi poświęcić parę minut? – Oczywiście, ale mamy w tej chwili gościa. Może wstąpię do ciebie na górę i tam to załatwimy? – Ależ naturalnie, nie ma problemu. To zajmie nam dosłownie pięć, dziesięć minut. Emily wróciła do salonu i wyjaśniła, o co chodzi. – Coral, zrobisz nam wszystkim kawę? Wrócę za kilka minut, zanim wystygnie. Miała nadzieję, że mocna kawa dobrze zrobi jej przyjaciółce, która w trakcie wieczoru nieco zbyt ochoczo piła wino. Wiedziała, że Coral ma tendencje do nadużywania

alkoholu, zwłaszcza kiedy jest w nie najlepszym humorze. Załatwianie formalności u Andy'ego rzeczywiście nie trwało długo. Emily cierpliwie wysłuchała informacji o zmianach w przepisach, po czym podpisała stosowne dokumenty. Zeszła po schodach na dół i pchnęła drzwi do swojego mieszkania. Stanęła jak rażona gromem. Coral siedziała na sofie obok Giovanniego. Oplatała ramionami jego szyję. Para całowała się namiętnie… – Przeszkadzam wam? – zapytała Emily chłodnym głosem. Mogłam się tego spodziewać, pomyślała. Coral od zawsze była zadurzona w Giovannim, a on, będąc Włochem, a co za tym idzie „miłośnikiem pięknych kobiet”, postanowił nie przepuścić takiej okazji. Emily poczuła, jak w jej brzuchu gwałtownie rośnie fala mdłości. Coral odkleiła się od Giovanniego, zeskoczyła na podłogę i przebiegła tuż obok Emily, po czym zamknęła się we własnej sypialni, trzaskając drzwiami. Po chwili dało się słyszeć, jak głośno szlocha w swoim pokoju. Giovanni patrzył na Emily z nieprzeniknioną miną. – Dzięki – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – Za co? – odpowiedział zdezorientowany. – Za to, że przed chwilą potwierdziłeś stereotypy, o których niedawno dyskutowaliśmy. Przekrzywił głowę i zapytał z lekką kpiną: – To cię naprawdę obchodzi? – Obchodzi mnie to, że próbowałeś za moimi plecami

uwieść moją najlepszą przyjaciółkę! – powiedziała podniesionym głosem. Nie mogła dłużej tłumić gniewu. Wzruszył ramionami. – Mogę tylko przeprosić – bąknął. – Zwłaszcza że byłaś dla mnie dzisiaj taka miła. Zgodziłaś się pójść ze mną do szpitala… – Urwał na dłuższą chwilę. – Musisz mieć teraz o mnie bardzo niskie mniemanie. Skrzyżowała ręce na piersi. Poczuła, jak łzy napływają jej do oczu. Zamrugała szybko kilka razy, by się ich pozbyć. – Moja opinia nie ma żadnego znaczenia – odezwała się wreszcie. Nie wiedziała, co innego powinna powiedzieć. Nie wiedziała, co powinna czuć. Najchętniej nie czułaby nic i przeszła do porządku dziennego nad tym, co przed chwilą ujrzała, lecz wiedziała, że to niemożliwe. Giovanni podszedł do niej wolnym krokiem i spojrzał jej w twarz. W tej chwili nienawidził siebie, a przede wszystkim tego, że był bezradny, nie mógł nic zrobić. Patrzył na jej zaszklone oczy i zaczerwienione policzki. Miał ochotę pocałować jej zaciśnięte usta. – Mogę do ciebie zadzwonić – zapytał – jak tylko będę miał jakieś wieści o Rupercie? – Oczywiście – odparła natychmiast. – Jutrzejszy dzień spędzam z rodziną, ale masz mój numer komórkowy. Skinął głową i wyszedł z mieszkania. Emily stała sama na środku pokoju, wpijając paznokcie w ramiona, aby powstrzymać wzbierający w piersi płacz. Jak Coral mogła mi to zrobić? – zastanawiała się, czując, jak jej serce krwawi. Dlaczego pozwoliła mu, żeby ją pocałował?

Po jej policzku spłynęła tylko jedna łza.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY – Tato, jesteś coraz lepszy w kuchni – pochwaliła go Emily, pomagając wkładać naczynia do zmywarki. – Podejrzewam, że chodzisz na kursy gotowania i ukrywasz to przed nami. Hugh Sinclair, wysoki, przystojny mężczyzna z siwymi włosami i szarymi oczami, spojrzał na swoją córkę i uśmiechnął się ciepło. – Może masz rację… kto wie? Rodzic nie ma obowiązku mówić wszystkiego swoim dzieciom – zażartował. – Cieszę się, że ci smakowało. Wzięli filiżanki z kawą i zanieśli je do salonu, gdzie na sofie siedział Paul, brat Emily, kartkując niedzielną gazetę. Paul był młodszą wersją swego ojca. Emily zastanawiała się, dlaczego tak atrakcyjny i inteligentny facet jest samotny. Miał na swoim koncie kilka dziewczyn i przynajmniej jeden poważny związek, ale od długiego czasu był singlem. Przyganiał kocioł garnkowi, skarciła się w duchu. Usiedli we trójkę przy kawie. To moja rodzina, pomyślała Emily. Nie zamieniłabym jej na żadną inną. Gdyby tylko żyła mama… – Cieszę się, że oboje mnie dzisiaj odwiedziliście – rzekł Hugh z powagą. Emily odstawiła filiżankę. Czuła, że za chwilę ojciec powie im coś ważnego… Czyżby jakaś zła wiadomość? Jest chory? Splotła dłonie, by powstrzymać ich drżenie. – Emily, powiedziałaś, że pewnie uczęszczam na kurs gotowania… w pewnym sensie masz rację. Spotkałem

kogoś – oświadczył nagle. – Ma na imię Alice i uczy mnie kuchennych sztuczek. Spotkaliśmy się w sklepie ogrodniczym, zaczęliśmy rozmawiać, no i wiecie, po jakimś czasie… – Urwał na chwilę. – Alice jest w takiej samej sytuacji jak ja. Na kilka długich chwil zaległa głucha cisza. Wreszcie Emily odchrząknęła głośno i powiedziała: – Chcesz powiedzieć, że masz… przyjaciółkę? To znaczy dziewczynę? Nie mogła w to uwierzyć. Zawsze zarzekał się, że mama była jedyną miłością jego życia i nie chce się zadawać z żadną inną kobietą. Mimo to przecież nadal był atrakcyjnym mężczyzną. Nawet nie przeszedł jeszcze na emeryturę. Dlaczego miałby do końca życia być sam jak palec? Hugh Sinclair, oblawszy się jaskrawym rumieńcem, skinął powoli głową. – Tak – potwierdził. Emily i Paul zasypali go lawiną pytań. Podniósł rękę, aby ich uciszyć, po czym spokojnie odpowiedział: – Spotykamy się od dziesięciu miesięcy. Na początku raz, dwa razy w tygodniu, ale potem Alice zapoznała mnie ze swoimi znajomymi, graczami w brydża, i od tamtej pory regularnie chodzimy na wieczorki karciane. – Rozłożył ręce, jakby chciał się usprawiedliwić. – Chyba nie ma w tym nic złego, że spotykam się z ludźmi w moim wieku, a nie siedzę sam w domu… prawda? – Oczywiście, że nie! – zawołała Emily, ściskając jego

dłonie. – Tato, to cudowne wieści. Dlaczego wcześniej nic nam nie powiedziałeś? – Bo przez dłuższy czas to była tylko… znajomość, przyjaźń – wyjaśnił. – Dopiero kilka miesięcy temu zrozumiałem, że to coś poważniejszego. Zrobiłem z tego tajemnicę, ponieważ bałem się, że… to się nie spotka z waszą aprobatą. Paul westchnął głośno. – Jak mogłeś tak myśleć? Osobiście ciągle liczyłem na to, że prędzej czy później kogoś sobie znajdziesz. Rzecz jasna, nie chciałem wywierać żadnej presji… szczególnie że sam w tej dziedzinie nie mam się czym pochwalić. – Tatusiu – zabrała głos Emily, przytulając się do niego mocno – chcemy, żebyś był szczęśliwy. Tylko to się liczy. – Po chwili dodała: – Skoro to coś poważnego, to… kiedy będzie nam dane poznać Alice? Hugh uśmiechnął się szeroko. Przepełniało go cudowne uczucie ulgi. Nie spodziewał się, że jego dzieci tak dobrze przyjmą tę wiadomość. – Wcześniej, niż myślicie – rzucił enigmatycznie. – Co masz na myśli? – zapytała Emily. Na jego usta wstąpił chłopięcy, nieco psotny uśmiech. – Jeszcze dziś po południu wpadnie do nas na herbatkę. Kilka godzin później Paul odprowadzał Emily na stację kolejową. Szli spacerowym krokiem, rozmawiając o „bombie”, którą zafundował im dzisiaj ojciec. – Cieszę się, że akurat siedziałem, kiedy tata przekazał nam tę sensacyjną wiadomość, bo w przeciwnym razie chyba padłbym z wrażenia!

Emily uśmiechnęła się. – Ja się cieszę ich szczęściem – wyznała. – Alice jest uroczą osobą, prawda? Jestem pewna, że spodobałaby się mamie… Paul milczał przez chwilę, po czym powiedział poważnym tonem: – Po śmierci mamy moje życie jakby… zatrzymało się. Wiesz, co mam na myśli? – Emily przytaknęła. – Byłem w jakimś dziwnym transie. Chodziłem do pracy, na studia, jadłem, spałem. Nadal zresztą tak jest. Dzisiaj dzięki ojcu zrozumiałem, że nie mogę dłużej żyć w ten sposób. Prawdę mówiąc, mam już nawet pewne plany… Emily przystanęła. – Niech zgadnę. Jutro bierzesz ślub? – zażartowała. Paul zaśmiał się głośno. – Nie, na razie tylko zrobię sobie rok przerwy. Chcę podróżować. Na początek zwiedzę Australię i Nową Zelandię. Wiesz, że od zawsze o tym marzyłem. Odkąd jednak umarła mama, miałem wrażenie, że nie mogę zostawić taty… że muszę przy nim być. – Nie martw się, tata da sobie radę – zapewniła go. – Masz zamiar sam udać się w tę ekscytującą podróż? – Jeszcze nie wiem. Może sam… a może z kimś – odparł z tajemniczym uśmiechem. Siedząc w pociągu, Emily raz jeszcze odtworzyła w pamięci wszystko, co się tego dnia wydarzyło. Myśląc o ojcu, czuła ogromną ulgę i radość. Miała nadzieję, że ułoży sobie życie z przemiłą Alice. Człowiek w każdym wieku powinien mieć prawo zacząć życie od nowa. Odczuwać szczęście. Wpuścić

kogoś do swojego serca. Niepostrzeżenie jej myśli zaczęły krążyć wokół tego, co miało miejsce wczoraj. Za jednym zamachem straciła najlepszą przyjaciółkę i mężczyznę, który… Nie, on nie był wart ani jednej jej myśli. Zamknęła oczy. Zamknęła umysł. Zamknęła serce. Przez kilka dni nie zamieniła z Coral prawie ani jednego zdania. Pewnego wieczoru, kiedy Emily siedziała przed telewizorem z kubkiem herbaty, do salonu weszła Coral i usiadła na drugim krańcu sofy. – Chyba musimy porozmawiać – zaczęła głuchym głosem. Emily wyłączyła pilotem telewizor i skrzyżowała ręce. – Słucham – rzuciła chłodno. – Porozmawiajmy o naszych włoskich… znajomych, dobrze? – Po chwili ciszy Coral dodała: – Pamiętasz Nica? – Jak mogłabym go zapomnieć – odparła cierpko. – On mi wszystko powiedział, Ellie! – zawołała Coral. – Opowiedział mi, jak tamtego dnia, kiedy byliście sam na sam, zaczęłaś z nim flirtować… dawać sygnały… a potem niemal błagać na kolanach, żeby się z tobą przespał! Wiesz, co poczułam, gdy się o tym dowiedziałam? Całe życie darzyłam cię pełnym zaufaniem, a nagle w ułamku sekundy to wszystko runęło! Emily nie mogła uwierzyć własnym uszom. Siedziała jak sparaliżowana. – Powiedziałaś mu, że od razu wpadł ci w oko, i chciałaś… no wiesz… – Jak mogłaś uwierzyć w tę historyjkę? – wybuchnęła. –

Przecież to wierutne bzdury! – Potrząsnęła głową. W jej skroniach nagle zaczęła pulsować ostra migrena. – Naprawdę uważasz, że byłabym zdolna do czegoś takiego? Posłuchaj mnie uważnie. Powiem ci, jak naprawdę było. – Wzięła głęboki oddech i zaczęła tłumaczyć: – Byłam w kuchni, robiłam herbatę. Nagle wszedł Nico i mnie objął. Położył ręce na moich biodrach. A potem… pocałował mnie! Udało mi się wyrwać mu, ale on znowu do mnie podszedł. Tym razem odepchnęłam go z całych sił i wygarnęłam mu, co o nim myślę! Zrobił głupią minę i wyszedł z kuchni, jak gdyby nic się nie stało. – Zrobiła przerwę, by powstrzymać falę gniewu, która znowu zaczęła się rozlewać po jej wnętrzu niczym lawa. Położyła dłonie na ramionach Coral. – Nie powiedziałam ci o tym, bo nie chciałam ci zrobić przykrości. Gdybym jednak wiedziała, że Nico zwali winę na mnie, wymyślając tę żałosną bajeczkę… Nigdy nie zrobiłabym ci takiego świństwa, Coral. Jesteś moją przyjaciółką. Ufamy sobie nawzajem. A raczej ufałyśmy – zakończyła ponurym tonem. Coral z całych sił objęła Emily i uściskała ją mocno. – Och, Emily! – wyszeptała gorączkowo. – Przepraszam… wybacz mi! Nie mam pojęcia, jak mogłam mu uwierzyć. I przepraszam, że tamtego dnia rzuciłam się na Giovanniego… Chciałam się tylko odegrać. Byłam taka wściekła i zrozpaczona. Musisz jednak wiedzieć, że już sekundę później czułam się ohydnie. Brzydziłam się sobą. – Chcesz powiedzieć, że Giovanni… – Gio nic nie zrobił! – załkała Coral. – To moja wina.

Wypiłam za dużo. Coś mi odbiło. Kiedy wyszłaś, usiadłam obok niego i nagle… przyssałam się do niego. Ani drgnął. Widocznie był zbyt zaszokowany albo uprzejmy, żeby mnie odepchnąć. I nagle ty wróciłaś… – Wydmuchała nos w chustkę. – Czy wybaczysz mi? Emily również objęła przyjaciółkę i otarła łzy z jej twarzy. Poczuła, jak trucizna, która krążyła w jej żyłach, nagle znika, a serce znowu jest lekkie, przepełnione niewysłowioną ulgą. – Oczywiście, że ci wybaczam – wyszeptała. – Znowu jesteśmy przyjaciółkami. Na zawsze… Ilekroć zadzwonił telefon komórkowy, Emily miała nadzieję, że dzwoni Giovanni, by przekazać dobre wieści o stanie zdrowia Ruperta. Wielokrotnie sama łapała za telefon i wybierała jego numer, lecz w ostatniej chwili rozmyślała się. Co prawda nigdy nie spotkała Ruperta, lecz do głębi przejęła się jego historią. Przecież to się może przytrafić każdemu. W każdej chwili wszystko może się zawalić – nagle w człowieku gasną światła, i… koniec. Z całych sił chciała wierzyć, że życie nie może być aż tak okrutne. Chciała usłyszeć, że Rupert się obudził. Dopiero w czwartek po południu odebrała telefon, na który tak długo czekała. – Giovanni! Jak się czuje Rupert? – Wyliże się z tego – oświadczył cichym, lekko drżącym głosem. – Ubiegłej nocy odzyskał pełną przytomność. – To cudownie! – zawołała rozradowana. – Opowiedz mi o wszystkim. Dlaczego tamtego dnia zemdlał i zapadł w śpiączkę? Czy lekarze wykryli u niego… – Nie chciała

wypowiadać na głos słowa, którego tak bardzo się bała. W słuchawce zaległa dłuższa cisza. – Nie chcę mówić o tym przez telefon. Nadal jestem w szpitalu. Bardzo chciałbym się z tobą zobaczyć, Emily. Możesz się ze mną spotkać dziś wieczorem? Gdziekolwiek – dodał niemal błagalnym tonem. – Oczywiście. – Nie chciała go zapraszać do domu. Wpadła na inny pomysł. – Spotkajmy się nad Tamizą, przy London Eye, o ósmej. Pójdziemy na drinka albo na kawę. – Dobrze. Dziękuję, Emily. Po pracy pobiegła prosto do domu. Miała mało czasu. Przebrała się szybko w śliczną różową sukienkę na ramiączkach, odświeżyła się, poprawiła makijaż, rozczesała włosy i związała je w dziewczęcy kucyk. Pomimo pośpiechu i tak spóźniła się dwadzieścia minut. Już z daleka dostrzegła Giovanniego – jego wysoka, potężna i mroczna postać wyróżniała się w kolorowym, lecz nijakim tłumie. Emily podbiegła do niego, niemal potykając się na schodach. – Tak się cieszę, że cię znowu widzę – powitał ją z uśmiechem. – Zarezerwowałem dla nas krótki rejs łodzią po Tamizie. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. – Nie, brzmi ciekawie – odparła. Wziął ją za rękę, zaprowadził do przystani i pomógł wejść do czekającej już na nich łódki. Na pokładzie znajdowała się zaledwie garstka ludzi. Giovanni wskazał ręką wolne miejsce z tyłu łodzi, z dala od reszty pasażerów. Usiedli obok siebie. Emily pierwszy raz od wielu dni znowu mogła spojrzeć w te ciemne, hipnotyczne oczy. Szybko odkryła, że jeszcze się nie

uodporniła na urok i aurę tego mężczyzny. Poczuła, jak jej ciało zaczyna wypełniać przyjemne ciepło. Łódź ruszyła z miejsca, kołysząc leciutko. – Myślałam, że już nigdy nie zadzwonisz – poskarżyła się. Jeszcze mocniej ścisnął jej dłoń. – Przepraszam. Nie dzwoniłem, bo nie było nic do powiedzenia. Po prostu siedziałem i czekałem. To był koszmar, Emily. – Cały czas czuwałeś przy Rupercie? – Właściwie tak. Nie chciałem, żeby jego rodzice czuli się osamotnieni – wyjaśnił. – W jakiś dziwny sposób moja obecność dawała im nadzieję. Przełom przyszedł wczoraj w nocy. Już chciałem wracać do hotelu, więc nachyliłem się do niego i powiedziałem „dobranoc, do jutra, stary”, kiedy nagle jego oczy otworzyły się i powiedział… – Co powiedział? – zapytała, wpatrując się w oczy Giovanniego, lśniące od łez. – Spojrzał na mnie i powiedział: „Gio, co ty tu robisz?”. – Jego głos załamał się. Emily mocno ścisnęła jego dłoń. Płynęli przez kilka minut w milczeniu, wpatrując się w wodę, czekając, aż lekki powiew wiatru osuszy łzy w ich oczach. Na brzegu zapaliły się latarnie, odbijając się w lustrze rzeki. Giovanni objął Emily i przytulił ją do siebie. Wtuliła twarz w jego ramię, czując się bezpiecznie, cudownie… Nagle Giovanni nachylił się do niej, odnalazł jej usta i pocałował je, z początku łagodnie, nawet nieco nieśmiało, lecz z każdą sekundą coraz mocniej, głębiej, rozpaczliwiej. Całe jej ciało pulsowało gwałtownym pożądaniem. Już wcześniej poznała

jego smak, gdy leżąc pod kołdrą, fantazjowała o nim, lecz dopiero teraz dowiedziała się, jak potężnym jest ono żywiołem. Wsunął dłonie pod jej sukienkę i położył je na piersiach. Emily jęknęła głośno, lecz jego ciepłe, głodne usta podziałały niczym tłumik. Nie miała pojęcia, ile trwali w tej pozycji, dotykając się, całując, ignorując cały świat dookoła. Kiedy wreszcie zabrakło im tchu, Emily usiadła z powrotem na swoim siedzeniu i odgarnęła kosmyki włosów z twarzy. Giovanni zatopił w niej mroczne spojrzenie, jego oczy nadal jarzyły się żądzą. – Powinniśmy coś zjeść i wypić – zaproponował. Rozejrzał się dookoła. – Dopływamy do miejsca, z którego wypłynęliśmy. Za kilka minut kończy się nasz rejs. – Pójdziemy coś szybko przekąsić, ale zaraz muszę wracać do domu, Giovanni. – Naturalnie – odparł niskim, miękkim tonem. – Jeszcze raz dziękuję, że zgodziłaś się ze mną spotkać. Zapadł już wieczór. Wszystkie światła miasta zapaliły się, barwiąc wodę i nocne niebo złotymi łunami. Emily bała się spojrzeć w lusterko, by poprawić makijaż. Nie chciała widzieć teraz swoich oczu, zapewne nadal nieprzytomnych, zamglonych. Nie żałowała jednak tego, co się stało – ani przez sekundę! Zeszli na ląd i udali się do małej kawiarenki na rogu, gdzie zamówili kawę i grillowaną kanapkę z owocami morza. Odprowadzając ją na piechotę do domu, Giovanni zaprosił Emily na wielkie przyjęcie urodzinowe swojej matki, które

miało się odbyć dwudziestego ósmego października. – Przyjadę po ciebie. Bez ciebie będzie mi… bardzo smutno. Zgódź się, Emily – prosił z poważną miną, ściskając jej obie dłonie. Odpowiedziała, że musi sprawdzić w kalendarzyku, czy tego dnia jest wolna. Pożegnała się z nim, zamknęła za sobą drzwi, oblizała wargi, nadal czując na nich smak jego ust, i dopiero wtedy dotarło do niej, że ten wieczór naprawdę się wydarzył.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Coral prawie nigdy nie dzwoniła w trakcie dnia, więc Emily zrobiła wielkie oczy, widząc jej imię na ekranie swojego telefonu. – Coś się stało? – zapytała zaniepokojona. – Tak! Nigdy nie zgadniesz, co! Przed chwilą zadzwonił do mnie Steve. Miał taki smutny, przybity głos! – przeżywała Coral. – Jest z nim źle. Bardzo źle! Emily uśmiechnęła się pod nosem. Coral jest taką dobrą, wrażliwą osobą: przejmuje się stanem emocjonalnym chłopaka, który porzucił ją w okrutny sposób. – Tak powiedział? – Nie, ale ja to wyczuwam. Mówił, że ma poważny problem i musi się ze mną zobaczyć. Jak myślisz, powinnam się z nim spotkać? – Jak chcesz – odparła powoli. – Bądź jednak ostrożna. I pamiętaj, że przez niego wpadłaś w depresję. – Z której musiałam cię tygodniami wyciągać, dodała w myślach. Gdy wczesnym wieczorem Emily wróciła z pracy, Coral była już w domu. – Spotkałaś się ze Steve'em? – zapytała, zdejmując buty. – Tak. Wyobraź sobie, że prosił mnie o wybaczenie! – odparła Coral, podbiegając do przyjaciółki. – Pytał, czy istnieje szansa, żebyśmy znowu byli parą. Oczy Emily zrobiły się okrągłe ze zdumienia. – Naprawdę? – Usiadła na sofie i zapytała powoli: – Co mu

odpowiedziałaś? – Cóż, chciałam mu powiedzieć, że muszę się nad tym poważnie zastanowić, ale… nie mogłam tego zrobić, Emily. Moje serce dyktowało mi inną odpowiedź! Miałam ochotę przytulić się do niego i powiedzieć: „Tak, wrócę do ciebie! Już wróciłam!”. Wiesz, tak naprawdę nigdy nie przestałam go kochać. Próbowałam go nienawidzić i przez jakiś czas mi się udawało, ale tamto drugie uczucie zawsze przeważało. Powiedział, że popełnił największy błąd w życiu. Powtarzał „przepraszam” tyle razy, aż wreszcie zabroniłam mu wypowiadać to słowo! – Pamiętaj, że Steve bardzo cię skrzywdził – przypomniała jej Emily. – Tak, pamiętam, ale… ja też nie jestem bez winy. W pewnym momencie zaczęłam traktować go jako coś oczywistego. Bardziej jak przyjaciela, a nie chłopaka. Wiesz, co mam na myśli? – Chyba tak. – Nigdy ci tego nie mówiłam, ale w ubiegłym roku Steve mi się oświadczył. A ja powiedziałam „nie”. – Dlaczego? Miałaś wątpliwości? – Nie – odparła natychmiast. – Chodzi tylko o to, że… akurat wtedy ty i Marcus rozstaliście się. Byłaś taka załamana, że nie chciałam cię pogrążać, wymachując ci przed nosem pierścionkiem zaręczynowym. Powiedziałam więc Steve'owi, że nie ma pośpiechu, że możemy jeszcze poczekać. Kilka miesięcy później po prostu stracił cierpliwość i postanowił się ze mną rozstać – zakończyła

ponurym tonem. – Och, Coral! – jęknęła Emily. – Odtrąciłaś go ze względu na mnie? Nie powinnaś była tego robić! To czyste szaleństwo! Gdybym wiedziała… – To byś mnie udusiła? – Coś w tym rodzaju – odparła Emily. – Przemówiłabym ci do rozsądku. Przyjaźń nie może być ważniejsza niż miłość. Twarz Coral rozświetlił promienny uśmiech. Machnęła ręką. – W tej chwili to już wszystko bez znaczenia, bo… dzisiaj, kiedy byliśmy razem, siedzieliśmy obok siebie w barze, trzymając się za ręce, czułam się jak zakochana nastolatka. Miałam wrażenie, że czas się cofnął do początku naszej znajomości, kiedy uczucia są nowe i silne. – Zrobiła przerwę na oddech. – Steve to najwspanialszy facet, jakiego w życiu spotkałam. Chcę z nim być, Emily. Emily uśmiechnęła się i wyznała: – Cieszę się twoim szczęściem. Naprawdę. Twarz Coral spoważniała i posmutniała. – A kiedy ja będę się mogła cieszyć twoim szczęściem, kochana? Emily spuściła wzrok i westchnęła. Poczuła w sercu lekkie ukłucie, lecz po chwili odparła z nadzieją w głosie: – Może kiedyś. Może niedługo… W tym samym momencie zdecydowała, że pojedzie na urodziny Marii. Trzy tygodnie później jechała z Giovannim jego luksusowym autem przez sielski krajobraz włoskiej wsi.

W pewnym momencie dostrzegła na pobliskim wzgórzu ogromną, elegancką willę z białego kamienia. – To tam – rzucił Giovanni. Emily z zapartym tchem patrzyła na imponującą budowlę. Nie miała pojęcia, czego się spodziewać, lecz na pewno nie czegoś takiego! Piękna willa błyszczała w słońcu niczym szlachetny kamień, otoczona hektarami gajów oliwnych. – To jest ten wasz „wiejski domek”? – wydukała zdumiona. Przytaknął. – Przecież to prawie pałac! – zawołała. – Spędziłem w nim pół życia, więc na mnie nie robi już wrażenia – odparł, wzruszając ramionami. Wjechali przez bramę na posesję i zatrzymali się na podjeździe. Giovanni wprowadził Emily do środka. Zamarła w pół kroku, oszołomiona zbytkownym wnętrzem. Giovanni nigdy nie wspominał, że pochodzi z aż tak majętnej rodziny! Podeszła do nich ładna Włoszka, uśmiechając się uprzejmie. – Emily, to jest Rosa, nasza gosposia. Roso, zaprowadź Emily do jej pokoju. – Dobrze, panie Giovanni. Wzięła od Emily walizkę i ruszyła szerokimi schodami na górę. Po kilku chwilach Emily stała już w przydzielonym jej pokoju. Pomieszczenie było przestronne i luksusowo umeblowane. Z okna rozpościerał się zachwycający widok na okoliczne ogrody i łąki. Tuż pod oknem znajdował się wielki basen otoczony wysokimi, rozłożystymi drzewami. Emily usiadła na łóżku, aby nieco ochłonąć.

W najśmielszych snach nie spodziewała się takich luksusów. Dlaczego Giovanni jej nie uprzedził? Perspektywa przyjęcia urodzinowego Marii zaczęła ją deprymować. Czy sukienka, którą ze sobą wzięłam, będzie dość elegancka? – zamartwiała się nie na żarty. Boże, jaka byłam naiwna! Przecież luksusowy apartament Giovanniego powinien dać mi do myślenia. Na takie lokum nie stać byle kogo, nawet osoby w miarę zamożnej. Czy rodzina Bosellich to włoska arystokracja? Rozpakowawszy się, zeszła na dół poszukać Giovanniego. Znalazła go na oplecionym pnączami winorośli tarasie. – Jak ci się podoba twój pokój? Stanęła kilka kroków od niego z obrażoną miną. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś? – spytała oskarżycielskim tonem. – Co masz na myśli? – zdziwił się. – To wszystko – zatoczyła ręką koło. – Nie miałam pojęcia, że pochodzisz z tak bogatej rodziny. Giovanni westchnął ciężko i usiadł na krześle. – Przepraszam, Emily – wydukał. – Niełatwo to wszystko wytłumaczyć. Czy słyszałaś o sieci sklepów Antonio? – Oczywiście. To słynne sklepy sprzedające bardzo modną i drogą odzież. – Ta firma należy do nas. Do mojej rodziny – wyznał. – Wszystko zaczęło się dawno temu, kiedy mój pradziadek, Antonio, który był nie tylko utalentowanym artystą, ale też zdolnym biznesmenem, zakochał się w pewnej pięknej krawcowej. Poślubił ją i oboje założyli malutki butik. On

projektował ubrania, a ona je szyła. W ciągu kilku lat interes się rozrósł i zaczął świetnie prosperować. Antonio miał dwóch synów. Jeden z nich umarł młodo, a drugi, czyli mój dziadek, doczekał się dwóch potomków. Pierwszym był mój wuj, Aldo, a drugim mój ojciec, który, jak wiesz, zmarł w sile wieku. Tym samym ja, Aldo i moja matka zostaliśmy właścicielami rodzinnego interesu. – Zrobił przerwę. Jego twarz wykrzywił grymas. – Kilka lat temu wyszły na jaw machlojki Alda. Jako dyrektor jednej z filii naszej firmy przez lata robił lewe interesy i pogrywał nie fair z konkurencją. Zarząd naszej firmy pozbawił go stanowiska, ale ja przekonałem ich, że Aldo jest członkiem mojej rodziny i nadal powinien być częścią firmy. W tej chwili odgrywa jedynie symboliczną rolę w naszym przedsiębiorstwie. Tak czy inaczej, mój wuj darzy mnie niechęcią, a może nawet nienawiścią, ponieważ ojciec zapisał mi większość akcji firmy. To ja tak naprawdę decyduję o wszystkim, co ma związek z firmą Antonio. Emily usiadła ciężko na krześle i wbiła ostre spojrzenie w Giovanniego. – Dlaczego nie powiedziałeś mi o tym wcześniej? – zapytała z wyrzutem. – Jak miałem się przedstawić? „Witaj, Emily, nazywam się Giovanni Boselli, jestem szefem słynnego Domu Mody Antonio i właścicielem ogromnej fortuny. Ciąży na mnie również odpowiedzialność kierowania gigantyczną firmą do końca życia”. – Jego usta wykrzywił sarkastyczny uśmiech. – Nawet nie wiesz, jakie to jest dla mnie… trudne. Gdy poznaję

nowych ludzi i muszę ukrywać, kim jestem, ponieważ… – Ach, już rozumiem! – zawołała Emily. – Boisz się, że każda kobieta będzie leciała przede wszystkim na twoją forsę, tak? I że ja jestem jedną z nich? – Nie! – zaprotestował. – Od razu wiedziałem, że ty jesteś inna, Emily. Ale zrozum, w przeszłości nie raz się myliłem… przeżyłem rozczarowanie… i byłem głęboko raniony. Ja również raniłem ludzi wokół mnie. To naprawdę jest dla mnie trudna kwestia. – Westchnął ciężko. – Wystarczyło kilka sekund, bym zyskał pewność, że ty jesteś naprawdę inna. Notabene, tak, wierzę w miłość od pierwszego wejrzenia. – Zatopił w niej poważne, mroczne spojrzenie i wyznał nagle z żarem: – Kocham cię, Emily! Bardziej, niż wszelkie słowa są w stanie to wyrazić. Chciałem jednak sprawić, abyś ty pokochała mnie… mnie jako osobę, mężczyznę, a nie bogacza. Marzyłem o tym, żebyś chciała ze mną być tak samo jak ja z tobą. I żeby nic, absolutnie nic nie miało znaczenia prócz naszego uczucia. Emily poczuła nagłe zawroty głowy. Jego słowa docierały do jej świadomości powoli, jedno po drugim. Miała wrażenie, że śni. Przede wszystkim czuła się jednak oszukana i zraniona. Okazało się bowiem, że przez cały ten czas Giovanni ją obserwował, oceniał, patrzył na nią jak na kandydatkę na żonę – sprawdzał, czy jest uczciwa, szczera, godna zaufania. Snuł wielkie plany, wyobrażał sobie przyszłość u jej boku, a nawet nie raczył ani razu tak naprawdę dać jej do zrozumienia, że coś do niej czuje, coś głębszego, prawdziwego…

Oszukał mnie! – powtórzyła w myślach i wstała napędzana gniewem, który kotłował jej się w piersi. Dlaczego nie posłuchała intuicji? Dlaczego tu przyjechała? Dlaczego nie dostrzegła, że Giovanni prowadzi z nią jakąś dziwną, perfidną grę? – Pójdę już do łóżka – rzuciła lodowatym tonem. – Nie mam ochoty dłużej z tobą rozmawiać. Nie zatrzymał jej. Siedział w bezruchu, wpatrując się w ciemniejące niebo. Nazajutrz, tuż przed zachodem słońca, zaczęło się przyjęcie urodzinowe Marii. Emily spała do późna, zeszła na dół na obiad, po czym spędziła kilka godzin w pokoju, czytając książkę, a potem pracując nad swoim wyglądem. Gdy była już gotowa, do drzwi jej pokoju zastukał Giovanni, bosko przystojny w eleganckim garniturze. W milczeniu zeszła z nim na dół, usiłując zapanować nad tremą. Nigdy w życiu nie widziała tak wystawnej imprezy, nawet na zdjęciach czy w telewizji. Cała posiadłość wyglądała jak sceneria bajkowego filmu. Każde drzewo opleciono kolorowymi światełkami, posesja tonęła w kwiatach i finezyjnych ozdobach, długimi limuzynami przybyły tłumy wystrojonych i wyrafinowanych gości, głównie w średnim wieku. Emily dostrzegła w tłumie kilka twarzy znanych z pierwszych stron gazet. Większość wieczoru spędziła w towarzystwie Giovanniego, lecz ich rozmowy były zdawkowe, grzecznościowe. Emily co chwila przeczesywała tłum, szukając tej pięknej dziewczyny, którą znała ze zdjęcia stojącego na biurku w jego rzymskim apartamencie. Liczyła

na to, że się pojawi. Pragnęła dowiedzieć się, kim ona jest. Teraz już chciała poznać całą prawdę o Giovannim. Tej nocy nie mogła zasnąć. Nie mogła przestać myśleć o wszystkim, co się wydarzyło i czego się dowiedziała. W jej głowie trwała nieprzerwanie gonitwa myśli, lecz nie prowadziła do żadnej sensownej konkluzji. Wszystko dodatkowo komplikowały mieszane uczucia i sprzeczne emocje. W jednej chwili przebaczała w duchu Giovanniemu, by w następnej znowu go przeklinać. Przede wszystkim była zmęczona. Chciała być we własnym łóżku, w swoim domu. Miała nadzieję, że po powrocie do Anglii, do swojego życia, będzie w stanie na spokojnie wszystko przeanalizować. Wstała i podeszła do okna, by spojrzeć na księżyc przebijający przez chmury żeglujące po nocnym niebie. Przez chwilę myślała o Coral, o ojcu, o swojej pracy… O wszystkim, byle nie o sobie. Nagle na patiu dostrzegła dwie ciemne sylwetki idące obok siebie, obejmujące się ramionami. Emily już po chwili miała pewność, na kogo patrzy – to Giovanni i ta tajemnicza dziewczyna ze zdjęcia! Patrzyła w twarz Giovanniemu, który szeptał jej coś do ucha. Tak zachowują się kochankowie, pomyślała Emily, czując w sercu ostry ból, jakby ktoś przebił je sztyletem. Runęła na łóżko, zakrywając dłońmi usta, ponieważ miała ochotę krzyczeć na całe gardło. Mężczyzna, który jeszcze wczoraj wyznał jej miłość! Teraz już wiedziała, że to były kłamstwa, podłe kłamstwa. Co chciał nimi osiągnąć? Czy naprawdę uważał, że trafił na naiwną panienkę, którą, nie wiedzieć czemu, chciał wciągnąć w swoje życie, w swój

luksusowy świat? Wziąć za żonę, a potem zdradzać? Zaśmiała się głośno, szaleńczo, lecz po chwili jej śmiech przerodził się w cichy płacz.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Nazajutrz rano Emily obudziła się zmęczona, jakby w ogóle nie spała. Tęskniła za swoim małym mieszkaniem, w którym nie było marmurowych schodów, ogromnych basenów, gajów oliwnych, a przede wszystkim – Govianniego Bosellego! Po dziewiątej zeszła na dół na śniadanie do wielkiej, wypełnionej zabytkowymi meblami i mlecznym słońcem jadalni. Celowo zignorowała Giovannego i podeszła do jego matki. – Wszystkiego najlepszego, Mario – rzekła uprzejmym tonem. – Wczoraj wieczorem było takie zamieszanie, że nie miałam okazji porozmawiać z tobą ani wręczyć ci tego skromnego prezentu. Wyłowiła z torebki mały przedmiot. Maria rozdarła ozdobny papier, pod spodem ukazał się obraz – portret, który Emily dla niej namalowała. – Jest… przepiękny! – zawołała Maria. Wyraz jej twarzy nie pozostawiał żadnych wątpliwości, że zachwyt jest szczery. – Ty go namalowałaś? – wtrącił Giovanni. Przytaknęła. – Wyglądam na nim lepiej niż w rzeczywistości – oceniła Maria – a to oznacza dwie rzeczy. Po pierwsze, portret będzie mi zawsze sprawiał wielką przyjemność, ilekroć na niego spojrzę, a po drugie, jesteś prawdziwą artystką. Emily oblała się ciemnym rumieńcem, słysząc tak wspaniałe komplementy.

– A nie mówiłem, że ma ogromny dar? – rzucił Giovanni. – Twój prezent jest dla mnie cenniejszy niż wszystkie, które wczoraj otrzymałam od innych gości – wyznała Maria. – Dziękuję ci z całego serca, carissima. Po śniadaniu Maria zaproponowała Emily, że oprowadzi ją po posiadłości. Po godzinie, zwiedziwszy wszystkie zakątki domu i posesji, usiadły na tarasie. Służąca przyniosła aromatyczną kawę, tackę przepysznie wyglądających ciastek oraz miskę świeżych owoców. – Jakie masz plany na przyszłość, moje dziecko? – odezwała się nagle Maria. Emily, zaskoczona tym pytaniem, wydukała po chwili: – Och… nie wiem. – Wzięła głęboki wdech. – Chcę dalej pracować w biurze turystycznym i zwiedzać coraz więcej ciekawych miejsc, ale jednocześnie chciałabym mieć więcej czasu na malowanie. – Nie możesz zmarnować swojego talentu! – podkreśliła Maria. – Miałam jednak na myśli co innego. Mianowicie czy planujesz pewnego dnia wyjść za mąż? – Tak. Chyba tak. Chociaż czasami mam wątpliwości, czy znajdę odpowiednią osobę – wyznała szczerze. Na usta Marii wkradł się lekki uśmiech. – A co z Giovannim? On również jest samotny – dodała z czytelną aluzją. – Doprawdy? – Ależ oczywiście. Emily uznała, że jest to dobry moment, by zadać pytanie, które od tak dawna ją nurtowało.

– Kim jest ta młoda dziewczyna na zdjęciach, które stoją w jego apartamencie? Oczy Marii jakby pociemniały. – To Paulina. Żona mojego syna. Emily otworzyła usta, lecz nie wydobył się z nich żaden dźwięk. Przez kilka długich chwil siedziała w bezruchu w kompletnym szoku. Wreszcie wydukała cichym, przytłumionym głosem: – Och… nie miałam pojęcia, że Giovanni jest żonaty… – Nie jest. Ale był. – Jak to? – Paulina nie żyje. Zmarła w ubiegłym roku po krótkiej, gwałtownej chorobie. – Maria wzruszyła ramionami, jakby chciała zrzucić z siebie brzemię bolesnych wspomnień. Na jej ustach znowu błąkał się łagodny uśmiech. – Najważniejsze, że Giovanni teraz czuje się już znacznie lepiej. Lekarze kazali mu zrobić sobie przerwę w pracy, aby doszedł do siebie po traumie. Zakazałam mu zajmować się interesami – wyjaśniła. – On jednak chce jak najprędzej wrócić do pracy. Emily była kompletnie zdezorientowana. Dlaczego nie wspomniał jej o żonie… i o jej śmierci? Dlaczego jest taki tajemniczy, chorobliwie skryty? W głowie Emily pojawiło się zaraz kolejne pytanie: skoro jego żona nie żyje, to kim była dziewczyna, z którą widziała go wczoraj w nocy? – Zapewne Giovanni bardzo kochał swoją żonę – odezwała się, chcąc wyciągnąć od Marii trochę więcej informacji. – Znaliśmy Paulinę i jej rodzinę od wielu lat. Uważałam, że jest idealną kobietą dla mojego syna. Powtarzałam mu to

przy każdej okazji, choć być może nie powinnam. Byli małżeństwem przez dwa lata, a potem Paulina zachorowała. Podejrzewam jednak, że ich związek już wcześniej zaczął się nieco psuć. – Spojrzała na Emily i znowu się uśmiechnęła, tym razem ze smutkiem: – Życie to bardzo osobliwa rzecz, moja droga. Dziwna mieszanina złego i dobrego. Nigdy jednak nie można się poddawać. Zawsze trzeba mieć nadzieję. Tymi słowami zakończyła się ich rozmowa. Emily nie pytała już o nic więcej. Chciała pobyć sama, by złożyć w całość elementy tej skomplikowanej układanki. Nie miała jednak na to czasu. Do wyjazdu zostały dwie godziny. Wróciła do pokoju, by się spakować i przebrać. Wracali samolotem w milczeniu. Atmosfera była ciężka, dławiąca. Emily wpatrywała się nieobecnym wzrokiem w chmury za oknem, natomiast Giovanni bezskutecznie usiłował skupić się na lekturze gazety. Wreszcie odłożył ją, odchrząknął głośno i powiedział: – Przepraszam, że nie powiedziałem ci o pewnych rzeczach… związanych z moją rodziną. – Nie musisz przepraszać – odparła Emily beznamiętnym tonem. – Bardzo się cieszę, że bliżej poznałam twoją matkę. Rozmowy z nią były przyjemne i bardzo… pouczające – dodała z sarkazmem, którego nie wyczuł. Kiedy jednak po chwili zwróciła się twarzą do niego, jej ton był łagodny, wyrozumiały: – Przykro mi z powodu śmierci twojej żony. To musiała być dla ciebie prawdziwa tragedia. Odpowiedział milczeniem. Kiedy Emily znowu odwróciła

się do okna, Giovanni poczuł, jak w jego piersi gwałtownie wzbiera fala gniewu. Po co matka zdradziła tę tajemnicę? Wszystko tylko skomplikowała, popsuła! Wziął głęboki oddech i dotknął ramienia Emily. – Przeszłość to zamknięty rozdział. Tego, co się stało, nic już nie zmieni. Liczy się jedynie przyszłość – oświadczył stanowczo. – I to, co z nią zrobimy. Jak ją ukształtujemy. – Przeszłość jest ważna! – zaoponowała. – Przecież… – Jest ważna – przerwał – tylko w tym sensie, że uczy nas nie popełniać tych samych błędów w przyszłości. Kiedy dolecieli do Londynu, był już późny wieczór. Giovanni odprowadził Emily do stojącej przed lotniskiem taksówki. – Raz jeszcze dziękuję za twoją obecność. I towarzystwo – mruknął cichym głosem. – Moja matka również jest ci bardzo wdzięczna. Sprawiłaś jej ogromną przyjemność tym portretem. Ciągle się nad nim rozpływa. Emily przywołała na usta cień uśmiechu. – Musimy się jutro spotkać – powiedział nagle z ogniem. – Muszę z tobą porozmawiać, Emily! Nie miał zamiaru jej stracić. Nadal wierzył, że może ją zdobyć. Wystarczy, że Emily go zrozumie – zrozumie wszystko, a potem mu wybaczy! Tak, nie ma innej możliwości. On musi ją zdobyć, a ona musi go zrozumieć. Potem już wszystko będzie łatwe. Cudowne. Na zawsze. Spojrzała na niego z tylnego siedzenia taksówki. – Przykro mi, Giovanni. Jutro rano lecę do Estonii. Wspominałam o tym, nie pamiętasz? Tak czy inaczej, wracam

dopiero w przyszłym tygodniu, ale wtedy nie będę miała dla ciebie czasu. Mam dużo zaległości w pracy. Zamknęła drzwi. Taksówka odjechała. Giovanni jeszcze kilka minut stał w miejscu w kompletnym bezruchu, wpatrując się w noc ciemną i czarną tak samo jak jego oczy.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Minęły cztery dni. Giovanni załatwił wszystkie sprawy związane z interesami i mógł już wrócić do Rzymu, gdzie czekało na niego mnóstwo niecierpiących zwłoki obowiązków i istotnych decyzji, które musiał podjąć w imieniu całej firmy. Od tylu miesięcy o tym właśnie marzył – o natłoku pracy, który sprawia, że człowiek nie rozmyśla o niepotrzebnych rzeczach i nie roztkliwia się nad swoim losem. Wydarzyło się jednak coś ważnego. Spotkał Emily. Tak bardzo pragnął się z nią zobaczyć, porozmawiać, a jeśli będzie potrzeba, paść na kolana i błagać. Wiedział, że jest na niego wściekła, może nawet słusznie. Nigdy jednak nie podejrzewał, że jego pochodzenie, pieniądze i przeklęta przeszłość będą dla niej aż tak wielkim problemem! Zerknął na zegarek. Dochodziła dwunasta w południe. Wyjął z kieszeni komórkę i wybrał jej numer. Znowu nie odebrała. Czyżby miała zepsuty telefon? A może coś się jej stało w Estonii? Nie rozmawiał z nią od poniedziałku, ponieważ nie mógł się do niej dodzwonić. Po kilku chwilach namysłu postanowił zasięgnąć informacji w jej biurze. Gdy odebrała sekretarka, poprosił o rozmowę z Justinem. – Justin Taylor. W czym mogę pomóc? – Witaj, Justin. Z tej strony Giovanni Boselli. Jakiś czas temu mieliśmy… przyjemność się spotkać. Czy mógłbyś mi powiedzieć, jak mogę się skontaktować z Emily? Jej komórka

chyba jest uszkodzona. Może znasz numer telefonu do hotelu w Tallinie, w którym się zatrzymała? – W Tallinie? – Tak. Podobno poleciała do Estonii. – Do Estonii leci dopiero za półtora tygodnia. Ta wiadomość niemal ścięła go z nóg. – Naprawdę? Powiedziała, że… psia krew – zaklął pod nosem. – W takim razie jest może teraz w biurze? – Nie pokazywała się w pracy od kilku dni. Zadzwoniła we wtorek rano, mówiąc, że jest chora – wygadał się Justin. Giovanni rozłączył się. Zmartwienie, że Emily jest chora, po chwili przyćmiło inne uczucie – złość. Okłamała go. Dlaczego to zrobiła? Widocznie naprawdę nie chciała się ze mną widzieć, pomyślał z przykrością. To dlatego nie odbiera telefonu. Dlaczego wcześniej na to nie wpadł? Wypił szklankę lodowatej wody tylko dlatego, że nie miał pod ręką niczego mocniejszego. Wybiegł ze swojego biura i złapał taksówkę. Podyktował kierowcy adres i kazał mu wcisnąć gaz do dechy. Za oknem zapadał zmierzch, niebo płonęło czerwienią i purpurą. Po dziesięciu minutach byli już na miejscu. Zerknął na okno na pierwszym piętrze. Paliło się słabe światło. W środku jest Emily, pomyślał, a jego serce zaczęło wybijać mocniejszy rytm. Miał szczęście, że akurat z budynku wychodził któryś z lokatorów. Wśliznął się do środka i wbiegł po schodach. Zapukał do drzwi. Cisza. Zapukał raz jeszcze, tym razem o wiele głośniej. To samo. Nagle usłyszał czyjeś kroki. Może to Coral? Zbiegł kilka stopni, by się z nią przywitać. Zamiast przyjaciółki Emily

ujrzał niskiego mężczyznę w średnim wieku, który zmierzył go podejrzliwym spojrzeniem. – Szuka pan kogoś? – zapytał niezbyt przyjaznym tonem. – Tak – odparł bez tchu. – Nazywam się Giovanni Boselli. Jestem przyjacielem Emily Sinclair. Mężczyzna uśmiechnął się jakby z ulgą. – Ach tak! Obawiam się, że obie panie wyjechały. Nie widziałem ich od kilku dni. Mogę się jednak mylić, bo nie zaglądam tu zbyt często. – Wyciągnął dłoń i przedstawił się. – Nazywam się Andy Baker. Jestem właścicielem tej kamienicy. – Pamiętam pana – ucieszył się Giovanni. – Pewnego dnia, kiedy jadłem z Emily i Coral kolację, przyszedł pan w sprawie jakichś formalności. – Pan Baker przytaknął. – Mam do pana sprawę. Z tego, co słyszałem, Emily jest chora. Cały tydzień usiłuję się z nią skontaktować, ale bez skutku. Martwię się o nią. – Po chwili wahania zapytał: – Czy ma pan może zapasowy klucz do jej mieszkania? – Owszem, ale mam prawo go użyć jedynie w razie nagłego wypadku. – To być może jest nagły wypadek! Właściciel nie wyglądał na przekonanego. – Niech pan tylko otworzy kluczem drzwi. Stojąc w progu, zawołam do niej i zapytam, czy wszystko u niej w porządku – wyjaśnił Giovanni. – Co pan na to? – Możemy spróbować. – Pan Baker zgodził się niechętnie. Wsadził klucz do zamka, przekręcił i ostrożnie pchnął drzwi. – Emily! Tu Giovanni! Jesteś tam?

Cisza. Po chwili usłyszał jednak jakiś cichy jęk dobiegający z głębi mieszkania. Nie czekał na pozwolenie pana Bakera. Wtargnął do środka i wbiegł do sypialni Emily. Leżała skulona w kącie łóżka. Kołdra walała się po podłodze. Otworzyła jedno oko. Próbowała się podnieść, lecz po chwili opadła na plecy. Giovanni podbiegł do niej i chwycił ją za ramiona. Omiótł wzrokiem jej twarz; była blada jak topielica, potargane włosy przyklejały się do zroszonego kropelkami potu czoła. – Emily – wyszeptał, czując w sercu czystą grozę. – Co ci jest? – Która godzina? – zapytała wreszcie, ledwie poruszając spierzchniętymi ustami. – Muszę wstać… – Pójdę już sobie – odezwał się Andy Baker. – Niech się pan nią zaopiekuje. Biedna Emily. Mam nadzieję, że to nic poważnego. Jeśli będzie pan czegoś potrzebował, proszę mnie szukać pod dziesiątką. Giovanni delikatnie ułożył Emily z powrotem na łóżku i przykrył ją kołdrą. Skupiła na nim wzrok. Jej oczy nie były już takie nieprzytomne. – Co ty tu robisz? – wymamrotała. – Nie pamiętam, żebym kładła się do łóżka… Usiadł obok niej i ujął jej drobną dłoń. – Od jak dawna tu leżysz? Wiesz, jaki mamy dziś dzień? – Wtorek, prawda? Tak, wtorek… – Nie, piątek – poprawił ją. – Gdzie jest Coral? Z każdą sekundą Emily odzyskiwała przytomność i jasność umysłu.

– Wyjechała na jakiś kurs… – A więc siedzisz tu sama od czterech dni?! – zdumiał się Giovanni. Przez następne dziesięć minut pochłaniały go prozaiczne czynności. Wyczyścił stojący przy łóżku stolik zasypany stertą zużytych chusteczek higienicznych i pustych opakowań po lekach. Zamiótł kawałki rozbitego szkła; Emily musiała przez przypadek strącić szklankę na podłogę. Na koniec pobiegł do kuchni i nastawił wodę. Gdy wrócił do pokoju, Emily siedziała na skraju łóżka, usiłując włożyć szlafrok. Pomógł jej i znowu mocno ją przytulił. – O rany – jęknęła. – Zaczynam sobie wszystko przypominać. – Upiła łyk wody przyniesionej przez Giovanniego. – Obudziłam się we wtorek rano i od razu wiedziałam, że nie dowlokę się do pracy. Czułam się okropnie. Pomyślałam, że jeśli zostanę jeden dzień w łóżku, to wrócę do formy. I to jest ostatnia rzecz, jaką pamiętam… Nie, przypomniało mi się coś jeszcze. Pamiętam, że poszłam do łazienki, żeby przynieść sobie wody w szklance… połknęłam jakieś tabletki… Reszty nie pamiętam. Giovanni położył delikatnie dłoń na jej czole. – Już chyba nie masz gorączki – oznajmił z ulgą. – Musisz coś zjeść. Na co masz ochotę? – Na tosta z marmoladą – odpowiedziała po namyśle. Giovanni uśmiechnął się, słysząc to słowo, od którego wszystko się zaczęło. – Słoik stoi w szafce nad zlewem. A chleb znajdziesz w lodówce.

Gdy Giovanni zniknął w kuchni, Emily ostrożnie wstała z łóżka i poszła nieco chwiejnym krokiem do łazienki. Całe jej ciało było osłabione i obolałe. Spojrzała na swoje odbicie w lustrze i zawyła pod nosem. On widział mnie w takim stanie? – pomyślała zrozpaczona. Odkręciła kran i ochlapała twarz lodowatą wodą. Następnie nałożyła pod oczy i na policzki trochę kremu, umyła zęby i znowu poczuła się jak istota ludzka. Rozczesała skołtunione włosy. Znowu rzuciła okiem na swoje odbicie. Daleko mi do miss świata, oceniła w myślach, ale już nie wyglądam jak postać z horroru. Giovanni… jak dobrze, że tu przyszedł, pomyślała nagle. Był taki miły i troskliwy. Każda kobieta marzy o takim mężczyźnie. Owszem, była na niego obrażona, a może raczej rozczarowana jego skrytością. Czuła się oszukana, ale czy słusznie? W tej chwili to wszystko już nie miało znaczenia. Usiadła w salonie na sofie. Po kilku sekundach Giovanni postawił na stoliku przed nią tackę z dwoma kubkami parującej herbaty oraz talerzem z kilkoma tostami. Emily rzuciła się na tosty, jakby nie jadła od tygodnia. Co niemalże było prawdą. Giovanni z przyjemnością patrzył, jak jej blade policzki znowu nabierają koloru. Kiedy skończyła jeść, wzięła do rąk kubek z herbatą i mruknęła, unikając jego wzroku: – Pewnie byłeś zaskoczony, że nie jestem teraz w Estonii… Wzruszył ramionami. – Domyślam się, że w ostatniej chwili zmieniłaś plany? Nie chciała kłamać. Była mu winna prawdę. – Nie. Po prostu nie chciałam się z tobą widzieć, Giovanni. – Dostrzegła, że jej słowa go zabolały. – Może tego nie

zrozumiesz, ale… boję się. – Mnie? – Tak. – Nadal gniewasz się na mnie, że nie powiedziałem ci o sobie paru rzeczy? Skinęła głową. – Dziwię się, jak można przez taki długi czas unikać tak ważnych tematów. Ale tu nie chodzi tylko o to, Giovanni – dodała. Jej słowa zbiły go z tropu. – Jak to? Odezwała się dopiero po bardzo długim milczeniu. – Nie chcę ciebie kochać – wyznała przez ściśnięte gardło. – Nie chcę się zakochać w kimś, kto ma problemy z… wiernością. Moim zdaniem wierność i lojalność to podstawa każdego związku. – Zgadzam się z tobą. – Doprawdy? – Oczywiście – zapewnił ją. – W takim razie czy możesz mi wytłumaczyć, kim jest ta dziewczyna, z którą widziałam cię tamtej nocy, po przyjęciu twojej mamy? Giovanni zmarszczył czoło. Emily wstrzymała oddech, czekając w napięciu na jego odpowiedź. Spodziewała się miażdżącego ciosu. Brutalnej prawdy. – Ta wyjątkowa kobieta to… moja siostra, Francesca – wyjaśnił z uśmiechem. – Rzadko się widujemy. Ukończyła politologię na uniwersytecie i teraz pracuje dla rządu.

Wykonuje jakieś ściśle tajne zadania, o których nie może nikomu wspominać. Podejrzewam jednak, że nie jest szpiegiem – zażartował. – Bez przerwy lata po całym świecie. Nie zdążyła na przyjęcie mamy. Przyleciała w nocy tylko po to, by złożyć życzenia. O świcie wyleciała do Japonii. – Giovanni zajrzał głęboko w oczy Emily. – Naprawdę myślałaś, że ona jest… – Cóż, tak – przyznała. – Staliście blisko siebie, szeptałeś jej coś na ucho… – Pamiętam. A wiesz, o czym jej mówiłem? – zapytał. – O tobie. O wspaniałej dziewczynie z Anglii, w której się zakochałem. Francesca zawsze dawała mi dobre rady. Zapytałem ją, co mam zrobić, żebyś też coś do mnie poczuła. Odpowiedziała: „Wsłuchaj się w swoje serce, ono nie kłamie. Bądź szczery i wytrwały. I nie poddawaj się”. Emily miała ochotę z całej siły go przytulić. Poczuć ciepło jego ciała, zapach skóry, bicie serca. Nie, nie mogła tego zrobić. Jeszcze nie teraz. – Opowiedz mi o twojej żonie, Giovanni – poprosiła, a raczej zażądała. – Chcę wiedzieć o tobie wszystko. Rozumiesz? Wszystko. Jego twarz spochmurniała. – Nie lubię o tym myśleć ani mówić. – Mimo to po chwili dodał: – Wiem jednak, że muszę ci o niej opowiedzieć. Paulina, Francesca i ja przyjaźniliśmy się od dziecka. Była piękną dziewczyną… Była tak podobna do Franceski, że czasami mylono je ze sobą albo brano za siostry. – Nie dziwię się. Widziałam jej zdjęcie w twoim

apartamencie. – Nigdy tak naprawdę nie myślałem, że nasze relację się pogłębią, ale czasami życie nas zaskakuje – rzucił filozoficznie. – Paulina zakochała się we mnie. Problem w tym, że nie potrafiłem odwzajemnić tego uczucia. Starałem się, ale nie mogłem. Wszyscy dookoła mówili, że stanowilibyśmy idealną parę. Sam w to uwierzyłem. Nie chciałem jej odtrącić. Tak więc wzięliśmy ślub – wspominał ponurym głosem. – Było nam ze sobą całkiem dobrze. Ale Paulina w pewnym momencie się zmieniła. Przeistoczyła się w kobietę, która nigdy nie jest z niczego zadowolona. Ciągle jej czegoś brakowało. Próbowała wypełnić tę lukę, chodząc bez przerwy na zakupy. W hurtowych ilościach kupowała ubrania, buty, torebki, rzeczy, których nie potrzebowała. – Westchnął ciężko. Emily widziała, że ta opowieść sprawia mu niemal fizyczny ból. – Za późno zrozumiałem, że to była moja wina. Zaniedbywałem ją, pracowałem całymi dniami, czasem nocami. Dawałem jej pieniądze, sponsorowałem zakupy, ale to była droga donikąd. Nie istnieje substytut ciepła, uczucia, miłości. Nasze małżeństwo przeżywało poważny kryzys. Pewnego dnia wykryto u Pauliny groźną chorobę. To był totalny szok. Wydaliśmy fortunę na lekarzy, lecz nic jej nie pomagało. Po kilku miesiącach zmarła. W pokoju zaległa głucha cisza. Emily mogłaby przysiąc, że w oczach Giovanniego zalśniły łzy. – Wiesz, co było najgorsze? – zapytał nagle. – Nigdy o tym nikomu nie mówiłem. Pewnego dnia, podczas jednej z naszych kłótni, Paulina wyznała, że tak naprawdę nigdy

mnie nie kochała. Kochała jedynie to, co posiadałem, czyli moje pieniądze. To dlatego za mnie wyszła. Wiem, że mówiła prawdę. – Po chwili podniósł głowę i spojrzał Emily w oczy. – Mimo wszystko, nasze małżeństwo było moją osobistą tragedią. Porażką. Nigdy sobie nie wybaczę tego, co zrobiłem i czego nie zrobiłem. Emily usiadła obok niego i wzięła go za rękę. – Po śmierci Pauliny moja matka, powołując się na opinię lekarzy, kazała mi zrobić sobie długie wakacje. Przestałem zajmować się naszą rodzinną firmą. Większość czasu spędzałem w Rzymie, pomagając przyjaciołom i próbując się rozerwać, zapomnieć. I właśnie wtedy spotkałem ciebie, carissima. – Mocno ścisnął jej dłoń i obdarzył ją tym samym czarującym, rozbrajającym uśmiechem, jak tamtego dnia, kiedy się poznali. – Dzień, w którym cię zobaczyłem, był najważniejszym dniem w moim życiu. Od razu to wiedziałem, tu, w sercu. Wszystkie szczęśliwe zbiegi okoliczności, które potem miały miejsce, odebrałem jako znaki z nieba. Jakaś siła wyższa chciała, byśmy byli razem! A przede wszystkim ja sam tego pragnąłem. I nadal pragnę. Spojrzał jej głęboko w oczy. Dostrzegł w nich jasne światło, morze możliwości i swoją przyszłość. Jego wzrok przeniósł się na jej usta, pełne, słodkie, lekko drżące. Poczuł, że nic go nie powstrzyma, więc nachylił się ku niej i pocałował ją subtelnie, ostrożnie, jakby się bał, że zrobi jej krzywdę. Emily poczuła, jak wysoki, gruby mur, którym otoczyła serce, rozpada się na milion malutkich kawałeczków. Poddała się. Nie mogła i nie chciała dłużej walczyć z tym

uczuciem, które codziennie w niej rosło, kwitło, przyćmiewało wszystko inne. Pragnęła tego mężczyzny każdą swoją cząstką, każdą komórką. Niemal z bólem oderwała wargi od jego ust i zapytała: – Do kogo należał peniuar, który wisiał w łazience w twoim apartamencie? Najpierw odpowiedział uśmiechem, a dopiero potem słowami: – Do mojej siostry – wyjaśnił zgodnie z prawdą. – Zawsze go tam zostawia, kiedy do mnie wpada. Jest Włoszką, więc roztargnienie ma we krwi. Ich uśmiechy znowu złączyły się w pocałunku. Tym razem jednak pocałunek był głęboki, gwałtowny, tak namiętny, że ich ciała nagle stanęły w płomieniach. Emily czuła, jak jej serce przepełnia niewysłowiona pasja, tęsknota i nadzieja. – Powiedz, że mnie kochasz, Emily – wyszeptał błagalnie, nie odrywając ust od jej warg. – Powiedz, że będziesz moją żoną, moim życiem, moim wszystkim. Na zawsze… Nie wahała się ani sekundy. – Oczywiście, że cię kocham. Nic nie mogę na to poradzić. Próbowałam walczyć z tym uczuciem, ale przegrałam – wyznała bez żalu. – Kocham cię, Giovanni. Ujął w dłonie jej piękną, delikatną twarz. – Na zawsze? – upewnił się. – Na zawsze… Po chwili zmarszczyła czoło i spojrzała z niepokojem w jego ciemne, roziskrzone oczy. – A może to tylko sen? – zapytała. – Może nadal leżę chora

w łóżku i zaraz się obudzę, sama, bez ciebie… Przerwał ten potok słów czułym pocałunkiem. – Nie, to nie sen. Uwierz mi, Emily. Carissima… Uwierzyła i uśmiechnęła się. Ustami, oczami i sercem.

Melanie Milburne

Upojny miesiąc w Rzymie Tłumaczenie: Barbara Budzianowska

ROZDZIAŁ PIERWSZY Emilio siedział w rzymskiej kafejce w pobliżu swego biura, gdy w końcu zdołał pojąć, jak wygląda prawda. Czytając artykuł o bliźniaczkach, które w wyniku nielegalnej adopcji rozdzielono tuż po narodzinach, poczuł, że brak mu tchu. Zręcznie napisany tekst przedstawiał intrygującą, a zarazem gorzką historię bliźniaczek połączonych po latach przypadkowym zrządzeniem losu. Stało się to w jednym z domów handlowych w Sydney, gdzie sprzedawca wziął jedną z nich za drugą. – Jedną za drugą… – powtórzył półgłosem. Odsunął kawę i odchylony na oparcie krzesła zapatrzył się na tłum przechodniów. Turyści i robotnicy, młodzi i starzy, żonaci i samotni – wszyscy obojętnie go mijali, nie wiedząc o tym, że ziemia usuwa mu się spod stóp. Czyli to nie Gisele była bohaterką tego wyuzdanego nagrania… Oślepiony gniewem nie chciał nawet słuchać jej protestów. Błagała, szlochając, by uwierzył w jej niewinność, ale on był twardy jak głaz. Jakże się mylił. Zalana łzami, uderzała go w pierś swymi drobnymi pięściami, apelując do jego sumienia, on jednak tylko się odwrócił i odszedł bez słowa. Zerwał z nią wszelkie kontakty i przysiągł sobie, że nic tego nigdy nie zmieni. Skandal, który wybuchł po ujawnieniu sekstaśmy, omal nie

doprowadził jego firmy do ruiny. Z trudem przywrócił jej dawną opinię za cenę osiemnastogodzinnej, a czasem całodobowej pracy, bezsennych nocy, niekończących się podróży i rozregulowanego zegara biologicznego. Ale bez względu na stopień wyczerpania nie potrafił już spokojnie spać. Niczym automat finalizował projekt po projekcie i podpisywał kolejne umowy, aż w końcu, sterowany nieokiełznaną ambicją i żądzą sukcesu, zdobył milionową fortunę. I przez cały ten czas trwał w niezłomnym przekonaniu, że Gisele zdradzała go i oszukiwała. Straszliwe poczucie winy ścisnęło go za gardło. Chełpił się zawsze słusznością swych osądów. Zmierzał, zdaniem niektórych bezwzględnie, do perfekcji we wszystkich dziedzinach życia. Omyłkę traktował jak klęskę. A przecież się pomylił. Spojrzał na swój telefon. Wciąż miał w „kontaktach” jej numer. Traktował go jako ostrzeżenie, by nikomu nie ufać i nigdy nie tracić czujności. Nie posądzał się o sentymenty, ale gdy na ekranie pojawiło się jej imię, poczuł, że palce mu drżą. Przez chwilę wpatrywał się w wyświetlacz, lecz w końcu stwierdził, że telefonując ni z tego, ni z owego, by wymamrotać „przepraszam”, nie wystawi sobie najlepszego świadectwa. Winien jej jest osobiste przeprosiny. Tyle przynajmniej mógł zrobić. Pragnął naprawić swój błąd i dalej spokojnie żyć. Wcisnął klawisz szybkiego łączenia. – Carla, odwołaj wszystkie moje spotkania w przyszłym

tygodniu – polecił sekretarce – i zabukuj mi bilet do Sydney najszybciej, jak się da. Muszę załatwić coś ważnego. W chwili gdy wszedł, Gisele pokazywała jakiejś młodej matce ręcznie haftowaną pelerynkę do chrztu. Serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, gdy ujrzała w drzwiach jego wysoką, zgrabną sylwetkę, tak bardzo nieprzystającą do tego małego butiku z dziecięcymi ubrankami. Czuła, że to nastąpi, od momentu, gdy dowiedziała się o istnieniu swojej siostry bliźniaczki. Wyobrażała sobie, jak zatriumfuje, gdy Emilio Andreoni pojawi się, by wyznać, jak bardzo się mylił. Wierzyła, że patrząc na niego, nie poczuje nic, absolutnie nic poza nienawiścią, na którą po stokroć zasługiwał za okrutną bezwzględność, z jaką ją potraktował, a także za to, że odmówił jej nawet prawa do obrony. Tymczasem na jego widok podłoga zaczęła wirować jej przed oczami, a emocje, które dotąd hamowała z gorzką determinacją, nagle wymknęły się spod kontroli. Jak to możliwe, by jego widok mógł spowodować fizyczny ból? I że gardło ściska jej żelazna pięść, gdy objęło ją spojrzenie jego czarnych jak węgiel oczu? Od czasu zerwania zaręczyn widziała go w prasie wiele razy, ale choć zawsze sprawiało jej to ból, był on niczym w porównaniu z przenikającym ją teraz cierpieniem. Wciąż był taki sam ze swą opaloną, oliwkową skórą, prostym rzymskim nosem i przenikliwym spojrzeniem przepastnych oczu. Tylko jego silnie zarysowana szczęka wyglądała w tej chwili tak, jakby przez ostatnie dwie doby nie oglądała maszynki do golenia, a lekko falujące

kruczoczarne włosy były nieco dłuższe niż wtedy, gdy widziała go po raz ostatni. Wiły się wokół kołnierzyka koszuli i trudno było nie odnieść wrażenia, że przeczesał je tylko palcami. Oczy przesłonięte długimi, gęstymi rzęsami, zaczerwienione i podpuchnięte, wskazywały, jak uznała, na nieprzespaną noc spędzoną zapewne z jedną z jego wielu przygodnych kochanek. – Proszę mi wybaczyć – zwróciła się do klientki. – Muszę panią na chwilę zostawić. Zbliżyła się do niego. Stał obok gabloty z ubrankami dla wcześniaków, dotykając dłonią maleńkiej kamizelki z wyhaftowaną na kołnierzyku różową różyczką o zielonych listkach. Patrząc na to, jak miniaturowa się wydaje na tle tej silnej dłoni, pomyślała, że bez trudu mógłby utrzymać w niej Lily. – Czym mogę służyć? – spytała, patrząc na niego niepewnie. Objął ją spojrzeniem swoich ciemnych oczu i długo nie spuszczał z niej wzroku. – Myślę, że wiesz, dlaczego tu jestem, Gisele – odparł głębokim, aksamitnym głosem, za którym tak długo tęskniła. Miała wrażenie, że pieszczotliwie głaszcze jej skórę, że spływa niczym miód od podstawy czaszki w dół. Z trudem panowała nad swymi odruchami. Nie mógł zauważyć, że wciąż na nią działa, nawet jeśli była to tylko reakcja fizyczna. Musiała udowodnić, że nie zdołał zrujnować jej życia, że dała sobie radę, że jest samodzielna i odnosi sukcesy. I że teraz on już nic dla niej nie znaczy. Wciągnęła

powietrze i uniosła podbródek, usiłując nadać głosowi chłodny, rzeczowy ton. – Oczywiście – odparła z zawodowym półuśmiechem. – Jak mogłabym nie wiedzieć. Mamy przecież pięćdziesięcioprocentową przecenę na wszystkie śpioszki. Dysponujemy błękitnymi, różowymi i żółtymi. Niestety, zabrakło nam już białych. Jego spojrzenie nie drgnęło nawet na moment. Działało jak dawniej z obezwładniającą siłą. – Czy moglibyśmy porozmawiać gdzieś prywatnie? – spytał. Wyprostowała ramiona. – Jak widzisz, mam teraz klientkę – odparła, wskazując ręką młodą kobietę, która przeglądała wieszaki. – To może będziesz wolna w porze lunchu? – spytał, przyglądając jej się z uwagą. Gisele zastanawiała się, czy nie zauważył, że jej kremowa cera straciła dawny blask, a cienie pod oczyma są zbyt ciemne, by mogła je ukryć nawet pod najgrubszą warstwą make-upu. Zawsze najwyżej cenił sobie doskonałość. Nie tylko w pracy, ale w każdej dziedzinie. Ona zaś, niestety, ją utraciła, choć odzyskała w końcu dobre imię i oczyściła reputację. – Jestem sprzedawcą i właścicielką tego sklepu – odpowiedziała hardo. – I nie miewam przerw na lunch. Krytycznym spojrzeniem objął maleńki butik z ubrankami dla dzieci. Kupiła go kilka tygodni po tym, jak brutalnie usunął ją ze swojego życia zaledwie kilka dni przed ich ślubem. Bez reszty zaangażowała się wtedy

w przekształcenie podupadłego sklepiku w ekskluzywny butik, a wytężona praca pomogła jej przetrwać okres załamania, jaki przeżywała przed dwoma laty. Po utracie Lily starzy przyjaciele, a także jej matka, sugerowali, by sprzedała ten sklep. Ona jednak miała wrażenie, że spędzając w nim całe dni, zatrzymuje na nieco dłużej swoją małą, kruchą córeczkę. Pośród ręcznie haftowanych kocyków, kapturków i buciczków, które wykonywała dla innych dzieci, czuła się bliżej niej. Nie umiała z tego zrezygnować pomimo bólu, jaki sprawiał jej widok nowiutkich wózków, które świeżo upieczone matki wprowadzały tu codziennie. Żadna z nich nie wiedziała, jak trudno było jej się powstrzymać od dotknięcia bezcennych małych zawiniątek leżących wewnątrz. Nikt też nie wiedział, jak podczas długich bezsennych nocy tuliła do siebie kocyk, który wyhaftowała w króliczki, by owinąć nim maleńkie ciałko Lily w ciągu kilku krótkich godzin jej życia. Znów poczuła na sobie wzrok Emilia. – No to kolacja – powiedział. – Nie pracujesz po szóstej, prawda? Z irytacją patrzyła, jak młoda matka wychodzi ze sklepu, niewątpliwie speszona jego dominującą obecnością. – Czy jesteś z kimś związana? – Spojrzał na nią badawczo. Z trudem zachowywała spokój. Czy naprawdę sądził, że po tym, co przeżyła z jego winy, byłaby zdolna rzucić się z miejsca w czyjeś ramiona? Do diabła, nawet teraz czuła, że jej zdradzieckie ciało reaguje na jego niepokojącą obecność tak samo jak dawniej. Jej zmysły gwałtownie się ocknęły,

a nogi lekko drżały, gdy przypomniała sobie, jak uczył ją wszystkiego, co wiedziała o wzajemnej fizycznej bliskości dwojga kochanków, jak on i tylko on pokazał jej, że jej ciało potrafi zarówno czerpać, jak i dawać rozkosz. – To chyba nie twoja sprawa – odparła, unosząc głowę. Jego wargi nieznacznie drgnęły. – Wiem, że to dla ciebie trudne, Gisele – powiedział. – Podobnie jak i dla mnie. – Jasne. Przecież nigdy nie pomyślałeś, że mógłbyś popełnić błąd – ucięła ostro. – Chociaż wydaje mi się, że próbowałam ci to uświadomić. Jego twarz, zamknięta i odległa, nie wyrażała żadnych emocji. – Nie jestem dumny ze swego postępowania – powiedział. – Ale na moim miejscu zrobiłabyś to samo. – Mylisz się, Emilio – zaprotestowała. – Zrobiłabym wszystko, żeby wyjaśnić, skąd wzięło się to nagranie. – Na miłość boską, Gisele – wyrzucił gwałtownie. – Sądzisz, że nie szukałem wyjaśnień? Powiedziałaś mi, że jesteś jedynaczką. Przecież nigdy nie słyszałaś o swojej siostrze bliźniaczce. Jak mogłem wpaść na równie nieprawdopodobny pomysł? Oglądając tę taśmę, widziałem na niej ciebie. Twoje srebrzyste blond włosy, szarobłękitne oczy i nawet twoje ruchy. Czy miałem jakiś wybór? Jak mogłem nie uwierzyć własnym oczom? – Owszem, miałeś wybór. – Rzuciła mu nieprzejednane spojrzenie. – Mogłeś mi uwierzyć pomimo tego dowodu, a nie przyjmować go bez zastrzeżeń. Ale nie kochałeś mnie dość

mocno. Wcale mnie nie kochałeś. Miałam odegrać rolę idealnej żony uwieszonej na twoim ramieniu. To przeklęte nagranie splamiło mój obraz, więc nie nadawałam się już do użytku. Gdyby prawda wyszła na jaw po dwu minutach lub dwu godzinach, a nie po dwu latach, nie miałoby to zapewne takiego znaczenia. Ale twoja firma zawsze stała na pierwszym miejscu, bo tylko ona się dla ciebie liczyła. – Odwołałem wszystkie zawodowe sprawy, by tu przyjechać i cię zobaczyć – odparł, marszcząc brwi. – No to mnie zobaczyłeś. Możesz teraz wsiąść do swojego prywatnego odrzutowca i wracać do domu. – Rzuciła mu wyniosłe spojrzenie i obróciła się na pięcie, by odejść. – Do diabła, Gisele – mruknął, łapiąc ją za rękę i przytrzymując w miejscu. Czując na nagim ramieniu stalowy uścisk jego palców, obróciła się, by spojrzeć mu w twarz. Jego dotyk palił jak płomień. Parzył skórę jak rozżarzona pieczęć. Gdy utkwił w niej spojrzenie swych przepastnych oczu, czuła, że obręcz ściska jej gardło. Za żadną cenę nie chciała się zatracić w ich ciemnej głębi. Nigdy więcej. Wystarczy, że zrobiła to raz. Nie można popełnić w życiu większego błędu, niż zakochać się w człowieku niezdolnym do miłości i zaufania. Nie chciała, by aż tak się do niej zbliżył. Czuła bijące od niego ciepło, a jej nozdrza bezwiednie chłonęły zapach płynu po goleniu – ostrą, odurzającą mieszankę piżma i lemonki. Dostrzegła lekki zarost na jego nieogolonej twarzy i nagle zapragnęła poczuć pod palcami dotyk szorstkiej, męskiej skóry. Widziała surową linię jego pięknie wykrojonych ust –

tych samych, które od pierwszego pocałunku zawładnęły wszystkimi jej zmysłami. Wystarczyło, by zamknęła oczy, a znów czuła je na swych wargach. Ocknęła się nagle, przypominając sobie, że to właśnie z tych ust padły słowa, które śmiertelnie ją zraniły. Dotąd brzmiały w jej uszach i nie mogła zapomnieć ani wybaczyć oskarżeń, które niemal złamały jej życie. Brutalnie obrzucono ją stekiem fałszywych oskarżeń i pozbawiono nadziei na szczęśliwą przyszłość. Samotna, porzucona i przytłoczona ciężarem cierpienia, z najwyższym wysiłkiem brnęła przez każdy kolejny dzień. Gdy dwa miesiące po powrocie do Sydney okazało się, że jest w ciąży, w mroku, który ją osaczał, rozbłysła nowa nadzieja. Na krótko. Jej radość zgasła kilka tygodni później wraz z wynikiem drugiego USG. Jeszcze teraz zastanawiała się nad tym, czy nie była to kara. Czy los nie zemścił się za to, że zataiła przed nim fakt, że oczekuje dziecka. Ale przecież zerwał ich zaręczyny i nie życzył sobie żadnych kontaktów, ona zaś była zbyt załamana i zraniona, by starać się je nawiązać. A także zbyt przepełniona gniewem. Chciała, by poniósł karę za to, że jej nie ufał, a nienawiść dodawała jej sił. – Dlaczego utrudniasz wszystko jeszcze bardziej? – odezwał się Emilio. Z wysiłkiem opanowała gniew. – Myślisz, że tu wpadniesz, wybąkasz coś w rodzaju przeprosin, a ja ci wszystko wybaczę? – syknęła. – Otóż

wiedz, że nigdy ci nie wybaczę. Słyszysz? Nigdy! Oczy mu pociemniały. – Nie oczekuję wybaczenia – powiedział. – Ale chciałbym, żebyś spróbowała się zachować jak osoba dorosła i przynajmniej mnie wysłuchała. – Będę się zachowywać jak dorosła, jeśli przestaniesz mnie trzymać za rękę jak niesforne dziecko. – Spojrzała na niego z wściekłością. – Puść. Ucisk jego palców osłabł, wciąż jednak nie zdejmował dłoni z jej ramienia. Z trzepotaniem serca poczuła, że przesunął opuszkiem kciuka w miejsce, gdzie uderza jej puls. Czy rozpozna jego nierówny rytm? – myślała w panice, podczas gdy krew w jej żyłach zaczęła krążyć w zawrotnym tempie. – Spotkajmy się wieczorem na kolacji – zaproponował. – Powiedziałam już, że jestem zajęta – odparła, spuszczając wzrok. Emilio ujął ją pod brodę, przenikając uważnym spojrzeniem. – A ja wiem, że to kłamstwo – stwierdził ze spokojem. – Szkoda, że nie byłeś tak dobrym detektywem dwa lata temu – wypaliła, uwalniając się w końcu z jego uścisku. Wymownie spojrzała na zegarek. – Przyjadę po ciebie o siódmej – oświadczył. – Gdzie mieszkasz? Ogarnęło ją przerażenie. Nie chciała, żeby wchodził do jej mieszkania. To był jej azyl, jedyne miejsce, gdzie czuła się na tyle bezpieczna, by nie ukrywać swego cierpienia. No i jak miałaby mu wytłumaczyć wszystkie zdjęcia Lily? Nie

zamierzała z nim dzielić krótkiej historii życia ich dziecka. Nie była na to gotowa. Nigdy nie będzie na to gotowa. – Zdaje się, że nie rozumiesz, co mówię, Emilio. – Spojrzała na niego wojowniczo. – Nie chcę cię w ogóle widzieć. Ani dziś, ani jutro wieczór. Nigdy. Przeprosiłeś i na tym koniec. A teraz, proszę, wyjdź, nim zawołam ochronę. Na jego twarzy pojawił się wyraz lekkiego rozbawienia. – Jaką ochronę? – spytał. – Przecież każdy może tu wejść i opróżnić kasę, gdy tylko się odwrócisz, a ty nie zdołasz zrobić nic, by temu zapobiec. Nie masz tu nawet zwykłych kamer przemysłowych. Zacisnęła usta. Była wściekła, że wytknął jej tak oczywisty brak. Zaledwie kilka dni wcześniej zwróciło to uwagę jej matki… przybranej matki, poprawiła się w myślach. Ostrzegła ją, by nie ufała zbytnio klientom. Ale nieufność nie leżała w jej charakterze. Przez to tak gorzko doświadczył ją los. Za swą naiwność i ufność wobec Emilia zapłaciła wysoką cenę. Przez długą chwilę uważnie się jej przyglądał. – Czy ostatnio chorowałaś? – zapytał, przerywając milczenie. Zastygła, czując badawcze spojrzenie jego oczu, których nie odrywał od jej twarzy. – Mhm… dlaczego pytasz? – Jesteś blada i dużo szczuplejsza niż wtedy, gdy byliśmy razem. – Nie odpowiadam już twoim standardom? – Twardo wytrzymała jego spojrzenie. – Całe szczęście, że odwołałeś

nasz ślub. Małżeństwo ze straszydłem nie służyłoby twojej karierze. Zmarszczył brwi. – Źle mnie zrozumiałaś – zaprzeczył. – Mówiłem, że jesteś blada, a nie że zbrzydłaś. Wciąż jesteś jedną z najpiękniejszych kobiet, jakie widziałem. Była zdumiona, jak łatwo przychodzi jej teraz sarkazm. Dawniej oblałaby się rumieńcem, wniebowzięta tym komplementem. Teraz jednak gotowała się ze złości na samą myśl, że próbuje nią manipulować, by uzyskać przebaczenie. Tracił tylko czas. Dawno wykreśliła ze swego słownika słowo „przebaczam”. Podeszła do lady, jakby chciała się zabarykadować. – Zachowaj swoje tanie komplementy dla kogoś, kto uwierzy w nie na tyle, by dać ci się zaciągnąć do łóżka – warknęła. – Na mnie to już nie działa. – Myślisz, że dlatego tu jestem? – spytał spokojnie. Atmosferę przepełniał erotyzm, który ją obezwładniał. Złapała dłońmi brzeg kontuaru, szukając oparcia, a jej serce gwałtownie przyspieszyło, gdy jego wzrok spoczął na jej ustach. Palił ją niczym żagiew, parzył swą intensywnością, ale odpowiedź nasunęła jej się niezwłocznie. – Myślę, że jesteś tu po to, by uspokoić własne sumienie – odrzekła. – Nie przyjechałeś tu dla mnie. Przyjechałeś dla siebie. Upłynęła długa chwila, nim się odezwał. – Przyjechałem tu dla nas obojga – powiedział. – Oczywiście chciałbym się uwolnić od poczucia winy. Ale

żadne z nas nie zdoła prowadzić normalnego życia, dopóki ta rana będzie się jątrzyć. Gisele uniosła głowę z wyniosłą miną. – Ja prowadzę normalne życie – oświadczyła. Przez nieskończenie długie sekundy mierzył się z nią wzrokiem, lecz gdy w końcu przemówił, jego głos zabrzmiał miękko. – Czyżby, cara? Naprawdę tak uważasz? Raz, drugi i trzeci zamrugała, usiłując powstrzymać piekące łzy, ale w końcu uzyskała pewność, że nie wymkną jej się spod powiek. – Oczywiście – potwierdziła chłodno. – Choć pewnie wolałbyś usłyszeć, że od chwili, gdy ze mną zerwałeś, wprost usychałam z tęsknoty. Jego usta przybrały wyraz rezygnacji. – Tym trudniej byłoby mi udźwignąć ciężar winy. Stał przed nią nieruchomo – wysoki, dominujący, opanowany. Czy rzeczywiście czuł się winny, czy po prostu drażnił go fakt, że tym razem się pomylił. Nie znała nikogo równie dumnego i upartego jak on. – Możesz spokojnie spać, Emilio – zapewniła. – Wykreśliłam cię z pamięci, gdy tylko wysiadłam z samolotu. Od wielu miesięcy nawet o tobie nie pomyślałam. Zatrzymał na niej wzrok o moment dłużej, niżby sobie tego życzyła. – Zostanę tutaj do końca tygodnia – powiedział, wręczając jej wizytówkę. – Jeśli zmienisz zdanie co do naszego spotkania, zadzwoń.

Gdy brała wizytówkę z wytłoczonymi srebrem literami, jej ręka lekko zadrżała pod dotykiem jego dłoni. Tak mocno zacisnęła palce na kartoniku, że jego brzegi wbiły jej się w skórę. – Na pewno nie zmienię zdania – oświadczyła z żelazną determinacją, dobitnie wymawiając każde słowo. Dopiero gdy wyszedł, wypuściła powietrze z płuc długim, nierównym strumieniem. Spojrzała na zgniecioną w dłoni wizytówkę. Ostry brzeg wbił się w jej skórę aż do krwi. Było to dotkliwe przypomnienie, że jeśli pozwoli, by Emilio Andreoni znów się do niej zbliżył, jedyną osobą, która na tym ucierpi, będzie właśnie ona.

ROZDZIAŁ DRUGI Dwa dni później złożył jej wizytę Keith Patterson – właściciel domu, w którym wynajmowała lokal. Na chwilę zamarła, sądząc, że przeoczyła termin płatności czynszu. Zaraz jednak przypomniała sobie, że przed tygodniem sprawdzała elektroniczny wyciąg z konta. – Zdaję sobie sprawę, że to krótki termin wypowiedzenia, panno Carter – oznajmił Keith po zwyczajowo uprzejmej wymianie powitań – ale postanowiłem sprzedać ten dom deweloperowi. Otrzymałem tak korzystną ofertę, że nie mogę jej odrzucić. W wyniku globalnego kryzysu ponieśliśmy wraz z żoną poważne straty i musimy się zabezpieczyć na stare lata. Gisele zamrugała z przerażenia. Co prawda miała pewne dochody i regularnie spłacała kredyt, ale wynajęcie nowego lokalu wiązało się nieuchronnie z podwyżką świadczeń. Nie mogła sobie pozwolić na wyższe opłaty, tym bardziej że ostatnio zatrudniła asystentkę. Widziała aż zbyt wiele małych firm, które bankrutowały w wyniku nadmiernych kosztów własnych, i nie chciała figurować w tej statystyce. – Czy to znaczy, że mam się wyprowadzić? – spytała. – To zależy od nowego właściciela – odparł Keith. – Zanim przystąpi do przebudowy, musi otrzymać zgodę urzędu miejskiego. To może potrwać tygodnie, a nawet miesiące. Dał mi tę wizytówkę, żebym ci ją przekazał w celu omówienia warunków najmu. – Podał jej przez kontuar wizytówkę

z tłoczonymi srebrem literami. Ciężar przytłoczył jej serce, nim przeczytała wypisane tam nazwisko. – Emilio Andreoni kupił ten dom? – wyszeptała zaszokowana. – Słyszała pani o nim? Poczuła, że jej twarz oblewa rumieniec. – Tak, słyszałam… – wykrztusiła. – Ale to jest architekt, nie deweloper. – Może dywersyfikuje swoje interesy – odparł Keith. – Słyszałam, że zdobył wiele nagród za swoje projekty. Najwyraźniej bardzo mu zależy na kupnie tego domu. – Czy wyjaśnił panu powody tego zainteresowania? – spytała, kipiąc ze złości. – Owszem – skinął. – Powiedział, że ma dla niego wartość sentymentalną. Może w przeszłości ten dom należał do kogoś z jego rodziny? Jacyś Włosi mieli tu w latach pięćdziesiątych sklep z owocami, ale nie pamiętam ich nazwiska. Gisele przygryzła wargę. Wartość sentymentalna, a jakże! Wiedziała, że Emilio nie ma żadnej rodziny, a w każdym razie nikogo, kogo chciałby określić tym mianem. Bardzo mało mówił o swoim dzieciństwie i domu, czuła jednak, że niewiele ma to wspólnego z warunkami, w których sama wyrosła. Często zastanawiała się nad tym, czy nie był to jeden z powodów, dla których chciał ją poślubić. Jej pochodzenie zapewne mu imponowało. Cóż za ironia, że – jak się okazało – Gisele i jej siostra były owocem pozamałżeńskiego romansu, jaki ich ojciec zafundował sobie z pokojówką, w czasie gdy

wraz żoną mieszkali w Londynie. Po wyjściu Keitha Pattersona długo patrzyła na wizytówkę, która leżała na kontuarze. Mogła ją podrzeć w kawałki, jak to zrobiła z poprzednią, lub też połączyć się z wypisanym na niej numerem i umówić się na spotkanie. Po namyśle uznała, że rozsądniej będzie zaproponować mu rozmowę o dogodnej dla niej porze, niż zdawać się na jego niespodziewaną wizytę. Sięgnęła po komórkę i wybrała numer. – Emilio Andreoni. – Ty draniu! – cisnęła słuchawką, nim zdążyła pomyśleć. Usłyszała szelest skórzanego fotela, gdy zmieniał pozycję. Wiedziała, że opiera nogi na blacie biurka, krzyżując swe eleganckie stopy, a głowę odchyla na oparcie z pełnym zadowolenia uśmiechem. – Miło cię słyszeć, Gisele – odparł uprzejmie. – Czyżbyś zmieniła zdanie co do naszego spotkania? Tak mocno ściskała aparat, że omal go nie zgniotła. – Aż trudno uwierzyć w twoją bezwzględność – syknęła. – Czy naprawdę sądzisz, że jeśli podyktujesz mi niebotyczny czynsz, będę cię mniej nienawidzić? – Sądzisz, że zażądam od ciebie czynszu? – spytał. – A może wynajmę ci ten lokal, nie licząc nawet pensa? Zabrakło jej słów. – Coo takiego…? – Składam ci propozycję biznesową – odparł. – Spotkaj się ze mną, żeby ją omówić. Przebiegł ją dreszcz. Spłynął wzdłuż kręgosłupa niczym

kropla lodowatej wody. – Wolałabym żebrać na najbliższym rogu ulicy, niż kiedykolwiek się z tobą zadawać – warknęła. – Zanim odrzucisz tę ofertę, powinnaś nieco dokładniej poznać jej warunki – powiedział. – Może zauważysz płynące z niej korzyści. – Właśnie je sobie wyobrażam. – Jej głos ociekał pogardą. – Zwolnienie z czynszu w zamian za moje ciało i szacunek dla własnej osoby. Nie, dzięki. – Doprawdy powinnaś rozważyć moją propozycję, Gisele – nie rezygnował. – Szkoda byłoby ryzykować wszystko, co z osiągnęłaś, prawda? – Już raz wszystko straciłam i jakoś przeżyłam – odparowała. Usłyszała, jak głęboko wciąga oddech. – Nie zmuszaj mnie do ostateczności – powiedział przez zaciśnięte zęby. – Dobrze wiesz, do czego jestem zdolny. Znów przeszył ją dreszcz. O tak, znała jego bezwzględność. Dobrze wiedziała, że ma sposoby i środki, by utrudnić jej życie. Bardziej nawet niż wtedy, gdy bezlitośnie zerwał z nią zaledwie kilka dni przed ślubem, który planowała z taką radością i entuzjazmem. Nigdy nie zapomni tej strasznej chwili. Nawet teraz, gdy patrzyła na suknie ślubne, dławił ją głęboki żal. Ale nie zamierzała się poddać. – Nie chcę i nie potrzebuję twojej pomocy – oznajmiła. – Naprawdę wolę żebrać. Nie przyjmę od ciebie niczego. – Niedawno projektowałem letnią rezydencję dla właściciela jednej z największych sieci handlowych

w Europie – ciągnął. – Jednym kliknięciem myszki mogę sprawić, że twój mały butik przekształci się w globalną markę. Gisele miała w planach rozwinięcie swojej firmę w najbliższych latach. Pragnęła otworzyć kilka kolejnych sklepów, rozszerzyć działalność na centra handlowe, a co najważniejsze, zwiększyć sprzedaż internetową. Brakowało jej tylko bezpiecznego zaplecza finansowego oraz odpowiednich kontaktów. Zawahała się. Chciała odmówić. Rzucić telefonem, by nie słyszeć więcej głosu Emilia. Ale oznaczałoby to również, że rezygnuje z szansy, o której większość ludzi mogłaby tylko marzyć. Z drugiej strony jednak zawarcie umowy z Emiliem przesądzało o konieczności bezpośrednich z nim kontaktów. Być może nawet intymnych. – Pomyśl o tym, Gisele – przekonywał łagodnie. – Możesz wiele zyskać, pozwalając mi znów uczestniczyć w twoim życiu. Nawet jeśli będzie to miało charakter tymczasowy. – O czym ty mówisz? – spytała niepewnie. – Chciałbym, żebyś spędziła następny miesiąc ze mną we Włoszech – odparł spokojnie. – Przekonamy się wtedy oboje, czy moglibyśmy jeszcze ułożyć nasze sprawy. Oczywiście zapłacę ci za ten czas. – Nie zamierzam spędzić z tobą nawet minuty – żachnęła się, oburzona jego propozycją. – Kończę teraz rozmowę i nie próbuj nawet do mnie telefonować. – Mógłbym również, korzystając z tej okazji, przedstawić cię odpowiednim osobom i umożliwić nawiązanie ważnych

kontaktów – dodał. – Co byś powiedziała na milion dolarów? Milion dolarów? Osłupiała z wrażenia. Ale jak zdoła wytrzymać cały miesiąc? W przeszłości łącząca ich namiętność i seks wiązały się z miłością. Jak ma się zachować teraz, gdy czuje tylko nienawiść? Czyżby się spodziewał, że będą ze sobą sypiać? Oblała ją fala gorąca. Oczywiście, że tak. Trudno, by nie spostrzegła, jak jego wzrok rozpalił się na jej widok, z chwilą gdy stanął w drzwiach sklepu. A w jego głosie brzmiał ton, który sprawiał, że drżała. – Muszę… muszę mieć trochę czasu, żeby się zastanowić – powiedziała z wahaniem. – Nad czym się tu zastanawiać? – spytał. – Tak czy inaczej, wygrywasz, Gisele. Jeśli po miesiącu oboje uznamy, że nasz związek stracił już sens, będziesz mogła odejść. Bez zobowiązań. Weźmiesz pieniądze i wyjedziesz. Przygryzła dolną wargę. – I wiedząc, jak bardzo cię nienawidzę, chcesz, żebym ci towarzyszyła? – Rozumiem twoje uczucia. Ale myślę, że oboje powinniśmy się upewnić, czy nie popełniamy największego błędu w życiu, odrzucając szansę na wspólną przyszłość. Możesz temu zaprzeczać, ale czuję, jak reaguje na mnie twoje ciało. Wciąż pragniesz mnie tak samo jak ja ciebie. Jak mogła się spodziewać, że zdoła utrzymać przy nim pozory obojętności. Zbyt dobrze ją znał, by nie odczytać każdej, nawet najbardziej skrywanej przez nią reakcji.

– Potrzebuję kilku dni, żeby to przemyśleć – powiedziała. – Ale jeśli się zgodzę, to zażądam nie mniej niż dwa miliony. – Teraz rozumiem, dlaczego tak dobrze sobie radzisz w interesach – rzekł z rozbawieniem. – Stawiasz twarde warunki. Dwa miliony to niemała kwota. – Mam niemało powodów do nienawiści – odcięła się natychmiast. – Liczę na to, że zdołam się zrehabilitować. Gisele poczuła, że ogarnia ją bezlitosna fala pożądania. – Nie rób sobie nadziei, Emilio. Możesz zapłacić majątek za moje ciało, ale nigdy już nie oddam ci serca. – Twoje ciało na razie mi wystarczy. – Intensywność brzmiąca w jego głosie pozbawiała ją tchu. – Wyślę po ciebie samochód w piątek wieczorem. Jeśli to znaczy „tak”, spakuj paszport i trochę ubrań. – Na tym zakończył rozmowę. Gdy szofer podjechał pod budynek, w którym mieszkała, Gisele powtarzała sobie, że przyjęła ofertę Emilia z jednego tylko powodu: zamierzała zatruć mu życie, na ile było to możliwe. Chciała, by w każdej minucie spędzonego z nią miesiąca pokutował za to, jak ją potraktował. Tym razem nie będzie już dla niego łatwą zdobyczą. Gdzieś zniknęła pełna słodyczy, nieśmiała, naiwna dziewczyna, która przed dwu laty zakochała się nim bez pamięci i która przed nim nie miała innego mężczyzny. W jej miejsce pojawiła się dojrzała kobieta, mądrzejsza i twardsza. Zaprawiona w walce i pałająca żądzą odwetu. Wyjazd do Europy mógłby jej też ułatwić bliższe poznanie siostry, o której istnieniu dowiedziała się zaledwie przed

kilku tygodniami. Sienna mieszkała teraz w Londynie, znacznie bliższym Rzymu niż Sydney. Ścisnęło ją w gardle na myśl o wszystkich straconych latach, o bliskości i zażyłości, które mogłyby je łączyć. Zostały tego pozbawione przez egoizm swych dorosłych opiekunów, którzy rozdzielając je, nie zastanawiali się nawet nad odległymi konsekwencjami tak lekkomyślnego sposobu rozwiązania problemu. Wciąż nie mogła otrząsnąć się z szoku, jakiego doznała z chwilą odkrycia prawdy. I nie chodziło tu tylko o skandal, który wybuchł w związku z pornograficznym nagraniem, choć było to dla niej traumatycznym przeżyciem. Rzecz w tym, że nagle zdała sobie sprawę, że całe jej życie opierało się na kłamstwie. Nie wiedziała, kim właściwie jest. Jakby Gisele Carter, urodzona w Sydney jedyna córka Richarda i Hilary Carterów, nagle zniknęła, rozpłynęła się we mgle. Nie była córką kobiety, która ją wychowała, ani też córką swej matki biologicznej. Nigdy przecież nie zaznała ciepła jej objęć ani czułości pocałunków, a gdyby nawet tak się zdarzyło tuż po jej narodzinach, w żaden sposób nie mogła tego pamiętać. Przekazano ją jak pakunek z rąk do rąk. Bez adresu zwrotnego. W jaki sposób jej matka, Nell Baker, dokonała wyboru? Jak zdecydowała, którą z córek odda, a którą zostawi? I czy zrobiła to dobrowolnie, czy pod presją? Poczuła lekkie ukłucie winy na myśl o tym, że okłamała Emilia. Pozwoliła mu wierzyć, że za określoną kwotę znów ją może mieć – tak w dzień, jak i w nocy. Tymczasem czekał go

zawód. Zamykając walizkę, uśmiechnęła się z determinacją. Gdy upłynie miesiąc, przyjmie jej odejście z równym zadowoleniem jak ostatnim razem. Ona zaś zrobi wszystko co w jej mocy, by tak się stało. Emilio czekał w barze hotelowym, gdy weszła. Jej obecność poraziła go jak gwałtownie zadany cios. Spotykał setki pięknych kobiet, ale żadna nie wyzwalała w nim tak nieposkromionej reakcji fizycznej. Gisele natomiast zdawała się zupełnie nie dostrzegać, że przyciąga spojrzenia wszystkich obecnych mężczyzn. Jej prosta, elegancka kremowa suknia, ozdobiona w pasie czarną kokardą, gustownie podkreślała szczupłość talii, a on, patrząc na nią, pomyślał, że bez trudu mógłby objąć ją w pasie dłońmi. Srebrzyste blond włosy upięte z tyłu głowy w gładki węzeł odsłaniały łabędzią szyję, a lekki makijaż nadawał jej twarzy wygląd świeży i naturalny. Delikatnie rozświetliła kolor szarobłękitnych oczu, nakładając na powieki cienie dymnej barwy, a swe pełne wargi pokryła lśniącym różowym błyszczykiem. Gwałtownie zapragnął przycisnąć do nich usta, by sprawdzić, czy dobrze pamięta ich smak. Owionęła go również znajoma woń jej perfum – wiosenny zapach kapryfolium, ten sam, który czuł na swej skórze wiele godzin po tym, jak się kochali. Jakże za nim tęsknił. Wstał na jej powitanie. Pomimo czarnych szpilek na niebotycznych obcasach, wciąż była znacznie niższa od niego. – Czy pamiętałaś, żeby zabrać paszport? – spytał.

Spojrzała na niego z ukosa. – Chciałam go zostawić, ale dwa miliony powodów, dla których nie powinnam tego robić, przywróciły mi zdrowy rozsądek. Emilio pozwolił sobie na krótki uśmiech satysfakcji. Przyszła nie bez powodu, ale jednak przyszła. Zaprowadził ją do spokojnej części baru, delikatnie kładąc dłoń na jej ramieniu. Kiedy dotknął palcami miękkiej, gładkiej jak jedwab skóry, poczuł, że ogarnia go gwałtowne pożądanie. – Czego się napijesz? – spytał. – Szampana? Pokręciła przecząco głową. – Nie widzę ku temu okazji – odparła, mierząc go ostrym spojrzeniem. – Wystarczy białe wino. Gdy przyniesiono drinki, wsunął się w głąb fotela, studiując jej lodowato zimną twarz. Wiedział, że zasługuje na jej gniew. Brutalnie usunął ją ze swojego życia, bezwzględny i obojętny na prośby i błagania. Pewny, że go zdradziła, i zaślepiony gniewem, wierzył tylko w to, co zobaczył. Obraz jej i tamtego mężczyzny prześladował go nieustannie aż do chwili, gdy się okazało, że Gisele ma identyczną siostrę bliźniaczkę. Teraz na jej widok uświadomił sobie ponownie, dlaczego chciał ją poślubić. Nie chodziło mu tylko o jej urodę, naturalny wdzięk i swobodę towarzyską. Ani też o miękki, spokojny głos i sposób, w jaki przygryzała dolną wargę w chwilach niepewności, lub okręcała na palcu kosmyk włosów, gdy była skupiona. Przesądził o tym wyraz jej oczu, tych niewiarygodnych, to szarych, to znów błękitnych oczu,

które patrząc na niego, stawały się ciepłe i miękkie. Jaki mężczyzna mógłby nie pragnąć, żeby kobieta, którą wybrał, patrzyła na niego w ten sposób? W jego przekonaniu Gisele – łagodna i delikatna, potulna i kochająca – była znakomitym materiałem na żonę. To, że sam jej nie kochał, nie miało żadnego znaczenia. Miłość nie należała do uczuć, którym potrafił ufać. Ludzie często o niej mówili, ale w praktyce rzadko potwierdzali swe słowa. Skandal związany z nagraniem erotycznych ekscesów narzeczonej utwierdził go ostatecznie w przeświadczeniu, że miłość jest uczuciem zwodniczym, w końcu bowiem przynosi jedynie zawód. Tymczasem okazało się, że to on zawiódł ją. Zniszczył jej uczucie brakiem zaufania. Teraz jednak za wszelką cenę postanowił ją odzyskać. Odczuwał nieposkromioną, bolesną wręcz potrzebę, by wziąć ją w ramiona. Nie mógł się doczekać, by wjechać z nią na górę, do hotelowego apartamentu, i tam ją przekonać, że mogą dzielić przyszłość; przekreślić to, co się wydarzyło, całkowicie wymazać z pamięci. Zachowywała się wobec niego niechętnie, ale był pewien, że pod wpływem jego pocałunków ulegnie mu jak dawniej. Nie wyobrażał sobie, by mogło być inaczej. Nie dopuszczał nawet myśli o porażce. – Zarezerwowałem na jutro bilety – powiedział. – Wylatujemy o dziesiątej. Obrzuciła go krótkim spojrzeniem. – Byłeś taki pewny, że przyjdę? Narzucił sobie spokój.

– Znam cię wystarczająco dobrze, by móc na to liczyć. – Nie znasz mnie już, Emilio – odparła, patrząc mu twardo w oczy. – Nie jestem dziś osobą, którą byłam przed dwoma laty. – Nie mogę w to uwierzyć – rzekł z przekonaniem. – Wiem, że wszyscy się zmieniamy z biegiem czasu, ale w gruncie rzeczy nie można zmienić tego, jacy jesteśmy naprawdę. Obojętnie wzruszyła ramionami. – Może za miesiąc zmienisz zdanie. – Czy twoja siostra jest nadal w Sydney? – spytał, zmieniając temat. – Nie, poleciała do Londynu dziesięć dni temu – odparła, lekko marszcząc brwi. – Dziennikarze nie dawali jej spokoju. Zresztą nam obu. Byłyśmy przerażone… – Przygryzła wargę i upiła łyk wina, jakby chciała się powstrzymać od dalszych słów. – To musiało być dla was trudne. – W zamyśleniu pokiwał głową. Podniosła na niego wzrok, zimny jak lód, niechętny i twardy. – Jeśli pozwolisz, wolałabym o tym nie mówić. Wciąż usiłuję oswoić się z tą myślą. Podobnie jak Sienna. – Może zaprosiłabyś ją na kilka dni do mojej willi? – zaproponował. – Chciałbym ją poznać. Znów wzruszyła ramionami. – Jak chcesz. Poprosił kelnera, by ponownie napełnił ich puste kieliszki, a potem usiadł głębiej w fotelu i patrzył, jak Gisele wsuwa za

ucho niewidoczny kosmyk włosów, w charakterystyczny dla siebie sposób usiłując ukryć zmieszanie. Nie była tak obojętną osobą, jak udawała. Widział to w jej spojrzeniu i czuł, że dotyk jego dłoni przyprawia ją o dreszcz. – Opowiedz mi o swoim sklepie – poprosił. – Jak to się zaczęło? Skierowała wzrok na kieliszek, który postawił przed nią kelner. – Kiedy wróciłam… z Włoch, musiałam… szukać jakiegoś źródła dochodów – zaczęła. – Chciałam pracować na własny rachunek, samodzielnie kierować swoimi sprawami. Wcześniej sprzedawałam swoje wyroby właścicielce tego sklepu, toteż mnie pierwszej złożyła ofertę sprzedaży. – To poważne wyzwanie dla tak młodej, wówczas dwudziestotrzyletniej kobiety – powiedział z podziwem. – Czy w nabyciu sklepu pomogli ci rodzice? Odstawiła kieliszek. – Początkowo tak. Ale potem, gdy zachorował ojciec, sprawy się skomplikowały. Miał długi, o których dowiedziałyśmy się dopiero po jego śmierci. Złe posunięcia finansowe, ryzykowne inwestycje w akcje, które przyniosły straty, i tak dalej. Musiałam pomóc mamie… to znaczy Hilary… spłacić wierzycieli. Emilio odstawił drinka na dzielący ich stolik. – Wybacz, że nie wysłałem kondolencji – powiedział. – Słyszałem, że ciężko chorował. To musiał być bardzo trudny okres dla ciebie i dla twojej matki. Zacisnęła palce na kieliszku tak mocno, że pomyślał, że

zaraz pęknie szkło. – Umierał przez osiem strasznych miesięcy. Ale ani razu nie wspomniał, że mam siostrę. I że to bliźniaczka. – Jej oczy zasnuł gniew. – Oboje moi rodzice doskonale wiedzieli, że nasz związek rozpadł się z powodu tej seks-taśmy, a mimo to ani ojciec, ani matka nie zdradzili się nawet słowem. Nigdy im tego nie wybaczę. Delikatnie wyjął jej kieliszek z dłoni i odstawił na bok. – Rozumiem twój gniew, ale nasz związek rozpadł się dlatego, że nie umiałem ci zaufać – powiedział. – Jeśli ktoś ponosi tu winę, to wyłącznie ja. W długiej ciszy, która potem nastąpiła, nie spuszczali z siebie wzroku. – Wiesz, co najbardziej mnie zabolało? – odezwała się w końcu. Spojrzał na nią pytająco. – Sposób, w jaki dokonali wyboru – powiedziała. – Mówisz o wyborze któregoś z bliźniąt? – Nie potrafię przestać o tym myśleć. – Z jej piersi wyrwało się głębokie westchnienie. – Jak moja matka, to znaczy biologiczna matka, mogła mnie oddać? I jak mój ojciec mógł od niej tego żądać? Ale to nie wszystko. Nie rozumiem także, jak moja przybrana matka mogła zgodzić się na to, by wziąć na wychowanie nieślubne dziecko męża. Czy nie miała dla siebie cienia szacunku? Emilio nachylił się, by ująć jej ciasno splecione dłonie. Zamknął je w swoich, usiłując złagodzić jej napięcie. – Czy kiedyś ją o to pytałaś?

Spojrzała na niego gniewnie. – Oczywiście, że pytałam – odparła. – Powiedziała, że zrobiła to dla ojca. Przez całe życie chciała go uszczęśliwić, ale nigdy jej się to nie udało. – Z tego, co mi opowiadałaś, wywnioskowałem, że masz idealną rodzinę – zauważył, wciąż trzymając jej dłonie. – Nigdy nie wspominałaś, że nie byli ze sobą szczęśliwi. Gisele spojrzała na ich splecione ręce i szybko się uwolniła. – Nigdy o tym nikomu nie mówiłam, ale zawsze uważałam, że ten związek nie służył żadnemu z moich rodziców. Robiłam, co mogłam, ale nic nie sprawiało im radości. Moja matka nie była osobą czułą. Nigdy mnie nie przytulała i nigdy się ze mną nie bawiła. Zatrudniała zawsze nianie. Teraz rozumiem, dlaczego. Nie byłam jej córką. – Boleśnie westchnęła i ciągnęła dalej. – Ojciec nie był wcale lepszy. W gruncie rzeczy myślę, że pragnął mieć syna. Matka najwyraźniej nie mogła mu go dać, toteż gdy kochanka urodziła dwie dziewczynki, wybrał tylko jedną. Często zastanawiałam się, czy nie uważał, że dokonał złego wyboru. I czy nie chciał odejść od nas obu, ode mnie i od Hilary. Aż do śmierci tkwił w pozbawionym miłości małżeństwie i zapewne zmarł z poczucia winy. Wszystkie te niekończące się okresy milczenia między nim a matką nagle stały się dla mnie zrozumiałe. Emilio zmarszczył brwi. Nigdy tak szczerze nie mówiła o swoim dzieciństwie. Sądził, że dorastała w szczęśliwej i zgodnej rodzinie. Zazdrościł jej tego, zważywszy na porównanie z koszmarem własnego dzieciństwa. Nigdy

jednak nie zdawał sobie sprawy, jak bardzo jest krucha i niepewna, a na koniec śmiertelnie ją zranił. Znacznie bardziej dotkliwie, niż zrobili to jej rodzice. Nie wiedział, czy kiedykolwiek zdoła naprawić swój błąd, ale za wszelką cenę pragnął tego dokonać. – A jak odnosi się do tego twoja siostra? Sztywno uniesione ramiona Gisele lekko opadły. – Z dużo większym dystansem niż ja – odparła. – Myślę, że dorastając pod opieką samotnej, nieco narwanej kobiety, znacznie się uodporniła. Mam wrażenie, że przez większość czasu Sienna pełniła raczej rolę opiekunki niż podopiecznej. Powiedziała mi tylko, że w życiu naszej matki wciąż zmieniali się mężczyźni. To nie mogło być łatwe dzieciństwo, ale jakoś zdołała sobie poradzić. – Czy jest zawiedziona, że nigdy nie poznała waszego ojca? – I tak, i nie – odparła Gisele. – Gdyby się spotkali, pewnie by mu powiedziała, co o nim myśli. Nie owija niczego w bawełnę, a ja mogłabym się od niej wiele nauczyć. Na przykład zajmować zdecydowane stanowisko. – Myślę, że takie lekcje nie są ci potrzebne. – Gorzko się uśmiechnął. Na chwilę zapadła cisza, po czym spytał: – Czy przekazałaś mojemu szoferowi klucze do sklepu i wszystkie związane z nim dokumenty? – Tak. – To dobrze. Twoja nowa asystentka będzie cię zastępować do czasu, aż podejmiesz dalsze decyzje. Wszystko już z nią omówiłem. Popatrzyła na niego, nie rozumiejąc.

– O czym ty mówisz? Przez chwilę patrzył jej głęboko w oczy. – Może zdecydujesz się zostać we Włoszech? Byłoby nierozwagą nie brać pod uwagę takiej możliwości. Spojrzała na niego pogardliwie. – Twoje samouwielbienie naprawdę musi cię przygniatać. Czy ty naprawdę sobie wyobrażasz, że wrócę do ciebie, jak gdyby nic się nie zmieniło? Płacisz mi za miesiąc i tyle dostaniesz. Z trudem opanował irytację. Nie przewidywał takiej agresji i oporu. Gdzie zniknęła ta słodka istota, którą wybrał na żonę? – Czy wypijesz coś jeszcze? – zapytał, przerywając pełne napięcia milczenie. – Nie… dziękuję. – Odsunęła kieliszek, lekko marszcząc brwi. – Pomyślałem, że moglibyśmy zjeść kolację w moim apartamencie – powiedział. Popatrzyła na niego ze zdumieniem. – Czemu nie w restauracji? – Sądzę, że mielibyśmy więcej prywatności. Przymrużyła oczy. – Daruj sobie swoje uwodzicielskie sztuczki, Emilio – warknęła. – Tracisz tylko czas. – Tak myślisz? – spytał niskim głosem. – Nie myślę, lecz wiem. – Wysoko uniosła głowę. Wytrzymał jej spojrzenie, czując, że ogarnia go nienasycony płomień pożądania. Ta nowa waleczna Gisele

budziła podniecenie, a jej zaciekły opór rozpalał w nim zmysły. Sprawiał, że krew w jego żyłach zaczynała krążyć w tempie paliwa rakietowego. Nic nigdy nie podniecało go bardziej niż wyzwanie. Budziło w nim żelazną determinacją, podobną tej, dzięki której zdołał się wyrwać z kajdan swego pochodzenia. Pracował dniem i nocą, by ukończyć szkołę i uniwersytet, a potem zdobył fortunę, realizując na pozór niewykonalne rozwiązania projektowe dla najbardziej wymagających klientów. Skandal, jaki wybuchł po ujawnieniu erotycznego nagrania z domniemaną Gisele, doprowadził go niemal do ruiny, w końcu jednak zdołał odzyskać zagrożoną pozycję na rynku. Sprawa Gisele była kolejnym z niewykonalnych przedsięwzięć, ale podobnie jak w przypadku innych karkołomnych wyzwań, nie dopuszczał możliwości porażki. Nikt i nic nie mogło mu przeszkodzić w drodze do celu.

ROZDZIAŁ TRZECI Gisele zachowywała się jak posąg z marmuru, gdy Emilio prowadził ją do swego apartamentu. Zapach jego płynu po goleniu przywoływał wspomnienia, które desperacko próbowała zablokować. Jednocześnie nie potrafiła oprzeć się wrażeniu, że cofa się w czasie. Ileż to razy wchodziła z nim do wind, towarzysząc mu w drodze do podniebnych apartamentów w hotelach całej Europy? Na myśl o tym wręcz parzyła ją skóra i aż przygryzła wargę, by ból wyparł te obrazy z jej pamięci. W tamtych czasach robiła wszystko, by sprawić mu radość. Od chwili, gdy go poznała, wiedziała, że jest człowiekiem dumnym i upartym. Nigdy więc nie podawała w wątpliwość jego zdania, nigdy mu się nie sprzeciwiała, a tym bardziej nie próbowała z nim walczyć. Po prostu go kochała. Bezwarunkowo i bezgranicznie. Jak mogła aż tak bardzo się uzależnić? Ich związek pozbawiony był równowagi. Ona kochała go ponad miarę, on zaś nie kochał jej wcale. A teraz walczył o nią powodowany wyłącznie męską ambicją. Wiedziała, że nie ona jest tu najważniejsza. Chciał po prostu pokazać światu, że unormował swoje sprawy. Mężczyzna z jego pozycją nie mógł dopuścić, by choć najlżejszy cień okrył jego reputację. Gazety rozpisywały się bez końca na temat przypadkowego spotkania sióstr bliźniaczek. Była zdziwiona, że do tej pory nie poinformował mediów o próbie nawiązania zerwanego związku.

Winda stanęła i Emilio przytrzymał drzwi wyciągniętą ręką. Gisele przeszła obok, usiłując za wszelką cenę nie zdradzić swego zdenerwowania. Tymczasem sama jego obecność budziła w niej głęboki niepokój. Zdawała sobie sprawę, że ten mężczyzna widzi znacznie więcej, niż mogłaby sobie życzyć. A jeśli spostrzeże, że coś przed nim ukrywa? Ile czasu potrwa, nim się zorientuje, że cierpienie w jej oczach nie odzwierciedla jedynie bólu spowodowanego ich rozstaniem, lecz rozpacz po utracie dziecka – ich dziecka? Różowy kocyk, który dotąd zachował nikły słodki zapach niemowlęcia, wciąż leżał złożony na dnie jej walizki. Nie była w stanie zerwać tej ostatniej nici wiążącej ją z Lily. Jej matka… to znaczy Hilary – szybko się poprawiła – przekonywała ją, że to niezdrowe tak pogrążać się w żałobie. Powtarzała, że powinna o wszystkim zapomnieć, spakować kocyk i zacząć żyć od nowa. Ale Gisele nie była w stanie zastosować się do tych rad. I nie sądziła, by kiedykolwiek mogło to nastąpić. Co zresztą Hilary mogła wiedzieć? Nigdy przecież nie urodziła dziecka i nigdy go straciła. Nie wiedziała, nie mogła wiedzieć, co czuje wtedy matka. – Zrelaksuj się, cara – odezwał się Emilio, otwierając drzwi apartamentu. – Wyglądasz, jakbyś się bała, że pożre cię dzika bestia. Gisele sztywno weszła do środka. – Boli mnie głowa – powiedziała i nie było to kłamstwem. Ból, który umiejscowił się tuż za jej gałkami ocznymi, zmienił się z tępego w pulsujący. Miała wrażenie, że w jej czaszce

wali młot pneumatyczny. Ściągnął z niepokojem brwi. – Dlaczego nie powiedziałaś mi o tym wcześniej? – Nic mi nie będzie. – Zwilżyła wyschnięte usta. – Nie powinnam była pić tego drugiego drinka. Mam za słabą głowę. – Kiedy ostatnio jadłaś? – zaniepokoił się. Nie mógł nie zauważyć, że zawahała się przed odpowiedzią. – Nie pamiętam – odparła. – To bez znaczenia. Musiałam przed wyjazdem uporządkować mieszkanie i przygotować sklep. – Rzuciła mu pełne wyrzutu spojrzenie. – Nie dałeś mi zbyt wiele czasu. – Wybacz, ale muszę wracać do Rzymu, żeby ukończyć pewien projekt – powiedział. – To bardzo poważny klient i walka o kontrakt jest bezwzględna. Chodzi o kilka milionów. Pomyślała o fortunie, którą zarobił na swoich projektach. Wiedziała, że los niczego nie dał mu za darmo. Był żywym przykładem sensu powiedzenia, że chcieć, to móc. A on potrafił chcieć. W nadchodzących dniach i tygodniach miała się zmierzyć z jego niezłomną wolą. Kto wygra ten pojedynek? Bezwiednie się wzdrygnęła. – Zamówiłem kolację do apartamentu – przerwał jej rozmyślania. – Portier już wcześniej przyniósł twoje rzeczy. Czy mam zawołać pokojówkę, żeby je rozpakowała? Wybacz, że o tym nie pomyślałem. – Nie – zareagowała nieco za szybko. Tak, zdecydowanie za

szybko, uznała, widząc, jak uniósł brwi. – Przecież jutro wyjeżdżamy – wyjaśniła. Utkwił w niej spojrzenie na nieskończenie długą chwilę. – Czy wolałabyś spędzić tę noc w apartamencie gościnnym? – spytał. Spojrzała na niego lodowato. – A gdzie indziej miałabym spać? Zbliżył się i musnął jej policzek zewnętrzną stroną dłoni. – Czy naprawdę sądzisz, że przez cały miesiąc będziesz sypiać w pokoju gościnnym? Odsunęła jego rękę jak jakąś nieznośną muchę. – Nie podpisałam niczego, co zmuszałoby mnie do sypiania z tobą. – To mi o czymś przypomina. – Odsunął się i otworzył aktówkę, która leżała na stole pod oknem. Wyjął z niej dokument i odwrócił go w jej stronę. – Przeczytaj, nim to podpiszesz – powiedział z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Pełna kwota zostanie przekazana na twoje konto po upływie wspólnie spędzonego miesiąca. Gisele spojrzała na kartkę, czując, że powinna odejść. Ale dwa miliony dolarów stanowiły kwotę, której w swojej obecnej sytuacji nie mogła odrzucić. Była dumna z odniesionego sukcesu, dzięki niemu odzyskała wiarę w siebie. Teraz jednak nade wszystko pragnęła rozwinąć działalność. Przecież poza sklepem nie miała niczego. Przestała już marzyć o małżeństwie i założeniu rodziny. Dawno utraciła takie złudzenia. Wzięła dokument w dłoń i usiadła na najbliższym krześle,

przebiegając wzrokiem treść wydrukowanych słów. Przeczytała je uważnie, lecz nie znalazła niczego, czego nie uzgodnili wcześniej. Po upływie miesiąca wzbogaci się o dwa miliony dolarów i nie będzie miała wobec Emilia żadnych zobowiązań. Podpisała umowę drżącą ręką i pchnęła ją przez stół w jego stronę. – A zatem wszystko ustalone – powiedział, odsuwając papiery na bok. – Owszem, właśnie zapłaciłeś mi dwa miliony dolarów – odparła, dodając w myślach: Za nic. Jego usta przybrały lekko kpiący wyraz. – Jak długo zamierzasz się opierać… hm? Tydzień? Dwa? Rzuciła mu wściekłe spojrzenie. – Jeśli chcesz zaciągnąć kogoś do łóżka, to szukaj gdzie indziej. Nie jestem zainteresowana. – Planujesz mały rewanż, prawda? – stwierdził raczej, niż spytał, z ironicznym półuśmiechem. Zdradliwy rumieniec oblał jej policzki. – Nie wiem, o czym mówisz – warknęła. – Sądzisz, że nie domyślam się, co planujesz? – Spojrzał na nią pobłażliwie. – Pragniesz, bym cierpiał w każdej minucie, którą wspólnie spędzimy. Ale czy sądzisz, że warcząc i prychając, sprawisz, że przestanę cię chcieć? Nie oszukuj się, Gisele. Będziesz ze mną spała nie dlatego, że ci płacę, ale dlatego, że sama tego pragniesz. Pomyślała, że nie mogłaby nienawidzić go bardziej niż w tej chwili. Chciała spoliczkować jego arogancką twarz za to, że pozbawiał ją samokontroli, dyscypliny i szacunku dla

samej siebie. – Nienawidzę cię z całej duszy – syknęła niczym kot uwięziony w pułapce gotowy atakować kłami i pazurami. – Możesz to zrozumieć? Nienawidzę! Jego spokój jeszcze bardziej ją rozwścieczył. – Mogę się tylko cieszyć, że żywisz do mnie jakieś uczucie – oświadczył. – Gniew mi na razie wystarczy. To znacznie lepsze niż obojętność. W jednej chwili postanowiła dowieść, jak dalece jest jej obojętny. – Proszę bardzo – mruknęła, błyskawicznie zrzucając pantofle na obcasach i niemal jednocześnie rozsuwając zamek swej sukienki. – Chcesz się ze mną przespać? W porządku. Załatwmy to teraz i miejmy sprawę z głowy. Stał bez ruchu, obserwując ją bez słowa. Żaden muskuł jego twarzy nie drgnął, tylko źrenice gwałtownie rozbłysły, gdy jej suknia lekko opadła na podłogę, a ona, wyzwolona ze splotów materii, stanęła przed nim jedynie w staniku i skąpych figach. Przed dwoma laty widywał ją znacznie skromniej odzianą, teraz jednak poczuła się znacznie bardziej obnażona niż kiedykolwiek w życiu. Zadrżała na myśl o tym, że miałaby posunąć się dalej. Sięgnęła rękami w tył, by rozpiąć stanik, ale jej palce zaczęły gwałtownie drżeć. Nieznośne napięcie rosło, pulsowało w czaszce i dławiło w piersi. – Ubierz się – rzucił rozkazującym tonem, odwracając się w drugą stronę. Poczuła się tak, jakby ktoś wyrwał spod jej bosych stóp

dywan, w którym tonęła po kostki. Zamierzała narzucić mu reguły gry, ale on z miejsca odwrócił role. Pożądał jej, to pewne, ale na własnych warunkach. Poczuła się głupio i niepewnie. Została odtrącona. Patrzyła, jak podchodzi do baru i nalewa sobie drinka. Wychylił szklankę do dna, a potem głośno postawił ją na kontuarze. Gisele przesunęła koniuszkiem języka po wyschniętych wargach. – A zatem – odezwała się, podejmując marną próbę odegrania obojętności – widzę, że tego wieczoru nie skorzystasz z moich usług? Emilio spojrzał na nią z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Zaraz zlecę służbie hotelowej, by przyniesiono ci kolację – powiedział. – Czuj się tak, jak u siebie w domu. Ja wychodzę. – Dokąd? – wykrzyknęła, nim zdążyła się opanować. Ku swemu zażenowaniu zdała sobie sprawę, że reaguje jak zazdrosna żona. Odwrócił się od drzwi i ogarnął ją krótko beznamiętnym spojrzeniem. – Nie czekaj – rzucił i zniknął. Gisele podniosła jeden ze swych pantofelków i cisnęła nim w drzwi. Łzy gniewu zalały jej twarz. – Niech cię diabli! – zawołała. – Niech cię wszyscy diabli! Emilio wszedł do penthouse'u dopiero o drugiej w nocy. Przez wiele godzin wędrował ulicami Sydney, zdecydowany wrócić do hotelu na tyle późno, by nie natknąć się na Gisele.

Aż do bólu pragnął skorzystać z wyzywającej oferty, którą mu złożyła, lecz nie zamierzał potęgować jej nienawiści. Była rozgoryczona i pełna gniewu, on jednak wiedział, że to minie. Czas leczy rany, a wspólnie spędzony miesiąc stanowił okres wystarczająco długi, by oboje mogli ocenić, czy ich związek ma jeszcze szansę. Kolacja, którą zamówił do apartamentu, stała nietknięta. Zmarszczył czoło, patrząc na bogaty wybór dań i nienaruszoną butelkę wina na stole w jadalni. Może to ból głowy odebrał jej apetyt, podejrzewał jednak, że była to raczej manifestacja niechęci do jego osoby. Podziwiał upór tej dziewczyny. Niewiele osób odważało się mu przeciwstawić. W mrocznych zaułkach rzymskich przedmieść zdobył umiejętność dominacji, która okazała się wielce przydatna w życiu zawodowym. Jego polecenia wykonywano bez szemrania. Nikt się z nim nigdy nie spierał i nikt nie podważał jego opinii. Kobiety w jego życiu, a było ich wiele, nie próbowały nawet wszczynać z nim sporów. Przyjmowały jego warunki, gdyż nie mogło być inaczej. Gisele nie wyróżniała się na tym tle. Uległa, pełna wdzięku, idealna towarzyszka i pani domu, była wymarzoną kandydatką na żonę. Nie zapalając światła, podszedł do okna, by objąć spojrzeniem roztaczający się z góry widok na port. Z piersi wyrwało mu się głębokie westchnienie. Gdyby nie skandal, który zniszczył ich związek, przed kilku tygodniami obchodziliby drugą rocznicę ślubu. Być może mieliby już nawet dziecko. Nieraz o tym rozmawiali. Był to kolejny

z powodów, dla których chciał się z nią ożenić – marzyła o dużej rodzinie podobnie jak on. Zdany przez lata na łaskę i niełaskę przypadkowych opiekunów, często zmuszony do żebrania na ulicy, patrzył z zazdrością na ciepłe, jasno oświetlone domy, w których toczyło się normalne życie. Zazdrość, jaką w nim budziły, stała się głównym motorem wyboru zawodu. Postanowił zostać architektem, mając zaledwie dziesięć lat. Myślał, że projektując setki domów pięknych jak sen, uśmierzy dręczący go niepokój. Ale tak się nie stało. Doszedł więc do wniosku, że poczuje się spełniony dopiero wtedy, gdy założy własną rodzinę. Tylko to mogło uleczyć ból samotności, który wciąż tlił się w jego duszy. Czyżby właśnie dlatego czuł taką więź z Gisele? Czyżby to jej głęboko skrywana samotność przyciągała go z taką siłą? Odwrócił się od okna, słysząc za sobą jakiś odgłos. – Nie zjadłaś kolacji – powiedział w momencie, gdy sięgała do kontaktu. Z rozszerzonymi z przerażenia oczyma podniosła rękę do ust. – Nie słyszałam, jak wszedłeś – wykrztusiła. – Śmiertelnie mnie wystraszyłeś. Dlaczego nie zapaliłeś światła? – Być może wolę mrok. Chwyciła brzegi szlafroka i mocno przycisnęła je do piersi. – Mogłeś się przynajmniej odezwać. – Jej głos brzmiał oskarżycielsko. – Odezwałem się – rzekł. – Powiedziałem, że nie zjadłaś kolacji. Spojrzała na niego z irytacją.

– Może nie byłam głodna. – Powinnaś jeść. Jesteś za szczupła. – To nie twoja sprawa – warknęła. Emilio zrobił w jej stronę kilka kroków. – Nie mogłaś zasnąć? Odrzuciła włosy spadające jej na twarz i spojrzała na niego z nieprzejednaną miną. – Co cię to obchodzi? – Niepokoję się o ciebie. Wyglądasz, jakbyś od miesięcy normalnie nie spała. – Niepokoisz się? Doprawdy? – Jej oczy miotały błyskawice. – Jaka szkoda, że nie niepokoiłeś się dwa lata temu, kiedy wyrzucałeś mnie na ulicę. Emilio zacisnął zęby, by nie powiedzieć czegoś, czego by mógł żałować. Zawsze nad sobą panował, ale Gisele przeciągała strunę. Jak długo zamierzała się upajać chęcią odwetu? Chciał naprawić swój błąd. Czy już nie pora na to, by otworzyć nowy rozdział? – Czy mógłbym ci przygotować szklankę ciepłego mleka? – Jasne, czemu nie. – Parsknęła zduszonym śmiechem z histeryczną nutą. – Ale na wszelki wypadek dolej tam porcję whisky, a nawet dwie. To powinno zwalić mnie z nóg. Emilio nalał mleka do kubka i wsunął go do mikrofalówki stojącej przy barze. Potem przechylił się nad kontuarem, by lepiej się przyjrzeć Gisele. – Wiem z własnego doświadczenia, że prowadzenie firmy, nawet dobrze prosperującej, wiąże się ze stresem – rzekł. – Sam przeżyłem wiele bezsennych nocy.

Ironicznie wykrzywiła usta. Jestem pewna, że znalazłeś wiele kobiet, które urozmaicały ci bezsenność. – Nie tak wiele, jak sądzisz. Spojrzała na niego wzgardliwie. – Dla porządku przypomnę, że nie zamierzam wskoczyć ci do łóżka jak te twoje tanie dziwki. – Dawniej nie stanowiło to dla ciebie problemu – odparł. – A żądając dwu milionów zapłaty, cara, z pewnością nie jesteś tania. Gisele podniosła rękę, by go uderzyć, ale on ją ubiegł, chwytając jej szczupły nadgarstek w swe stalowe palce. – Nawet o tym nie myśl – ostrzegł. – Konsekwencje mogą ci się nie spodobać. Próbowała się wyrwać, ale miała szanse kociaka w szponach pantery. Był zbyt mocny. Stał zbyt blisko. – Taak? – Patrzyła mu prosto w oczy. – Co mi zrobisz? Uderzysz mnie? Tak się zachowują włoscy twardziele? Jego rysy stężały. – Nigdy bym cię nie tknął nawet palcem i dobrze o tym wiesz. Spojrzała wyzywająco. – W tej chwili ściskasz mnie pięcioma palcami. – I nie przestanę, póki będziesz się zachowywać jak uparte dziecko. – Nienawidzę cię – parsknęła z furią. – Skoro tak twierdzisz… – Bo tak jest.

– Wierzę. – Chcę, żebyś umarł i sczezł w piekle. – Wierzę i w to – powtórzył. – Ale twoje obelgi nie przyczynią się do tego. Stał zbyt blisko. Czuła jego ciepło – emanujący z niego żar, którego łaknęła całym ciałem. Jego oddech, przesycony wonią brandy, delikatnie jak piórko muskał jej twarz. Spod swych długich rzęs widziała linię jego ust. Całowały ją tyle razy, że nie potrafiłaby tego zliczyć. Stanowcze, a zarazem czułe, potrafiły żądać i dawać. – Nienawidzę cię – powtórzyła, niepewna, czy kieruje te słowa do niego, czy do samej siebie. Utwierdzała się w swym gniewie. Złość i chęć odwetu dodawały jej sił. To była jej zbroja, a zarazem oręż, który pozwalał przetrwać. Emilio ujął jej twarz w dłonie. Delikatnie przesuwał kciukiem wzdłuż policzka w górę i w dół, a zniewalający rytm tej pieszczoty pozbawiał ją zdolności myślenia. Jego wzrok wolno wędrował po jej twarzy, aż w końcu się zatrzymał, gdy napotkał oczy. – Przestań ze mną walczyć, Gisele – powiedział miękko. – Nie przekreślaj tego, co wciąż mamy szansę naprawić. – Są rzeczy, których nie da się naprawić. – Pokręciła głową. – Jest już za późno. Minęło zbyt wiele czasu. – Naprawdę tak uważasz? – Uważam, że kieruje tobą wyłącznie obawa przed opinią prasy i twoich ważnych znajomych. – Patrzyła na niego wyzywająco. – Robisz to wszystko na pokaz. Ale jeśli nawet

świat uzna, że zachowałeś się wobec mnie uczciwie, nic to już nie zmieni, bo ja nigdy do ciebie nie wrócę. Żadna suma nie zdoła mnie do tego skłonić. Przyciągnął ją do siebie z nieustępliwym wyrazem twarzy. – W takim razie wezmę przynajmniej to, co mi się należy – powiedział, miażdżąc ustami jej wargi. Był to brutalny pocałunek, pozbawiony ciepła i czułości. Przeszył ją bolesnym dreszczem od głowy aż do stóp, tak że z trudem zdołała utrzymać równowagę. Jego wargi drapieżnie wpiły się w jej usta, przełamując granice oporu. Odpowiedziała mu pocałunkiem, który zawierał w sobie całą nagromadzoną w niej furię. Pragnęła walki, pragnęła się z nim zmagać do utraty tchu. Chciała go ranić, przypominając, co utracił. Chwyciła zębami jego dolną wargę, lecz on nie pozostał jej dłużny. Zareagował tak jak samiec alfa, który chce poskromić nieokiełznaną partnerkę, jednocześnie wyzwalając w niej eksplozję pożądania. Poczuła w ustach krew, niepewna, kto kogo zranił – ona jego, czy może on ją. Zmieniając pozycję, przesunął szorstkim, lekko zarośniętym podbródkiem po jej twarzy, a następnie objął dłońmi głowę, zanurzył palce głęboko w jej włosach i przytrzymał ją jak jeńca wziętego do niewoli. Gisele oderwała ręce od jego piersi. Zanurzając je w jedwabistej gęstwinie jego włosów, nie była w stanie opanować drżenia. Gdy przyciągnął ją do siebie, gwałtowne pożądanie, pierwotne, drapieżne i żarłoczne, ogarnęło ją trawiącym płomieniem. Pragnęła go. Pragnęła całą sobą, jednocześnie całą sobą

nienawidząc. Pragnęła, by wziął ją w posiadanie; by znów sprawił, że poczuje się żywa… Wtem Emilio gwałtownie się odsunął. Jego ręka odskoczyła od niej tak nagle, jakby była nosicielką śmiertelnego wirusa. Wierzchem dłoni otarł krew ze swych ust. – Twoja czy moja? – spytał. – Czy to ważne? – Spojrzała na niego figlarnie. – Owszem, ważne – odparł, marszcząc poważnie brwi. – Nie zamierzałem cię zranić. Dotknęła palcem swojej dolnej wargi, wciąż obolałej od jego pocałunku. – Czyżby? Wyjął z kieszeni czystą, złożoną w czworo chusteczkę i cofnął się nieco, by unieść brodę Gisele i delikatnie przyłożyć chłodną bawełnę do jej wargi. Patrząc mu w twarz, nie potrafiła odczytać wyrazu jego ciemnych jak węgiel, nieprzeniknionych oczu. – To nie musi tak być, Gisele. – Zniżył głos niemal do szeptu. Wyjęła mu chusteczkę z dłoni i odwróciła się w przeciwną stronę. – Nic z tego nie będzie – oświadczyła. – Nigdy nie zmienię zdania i nigdy ci nie wybaczę. Usłyszała szelest, gdy się poruszył, a potem poczuła jego ręce na swoich ramionach. Zamknęła oczy, mobilizując całą zdolność oporu. Co się z nią dzieje? Dlaczego chce się obrócić i rzucić mu się w objęcia? – Nie rób tego – ostrzegła, mocniej zaciskając powieki.

– Czego? – spytał. – Dobrze wiesz – odparła, powstrzymując westchnienie rozkoszy, gdy jego dłonie zaczęły lekko masować spięte mięśnie jej ramion. Gdyby wszystko było jak dawniej, za chwilę przycisnąłby wargi do jej szyi. Oby tylko nie chciał spróbować. Wiedziała, że nie zdoła dłużej się opierać. – Pragniesz mnie, Gisele. – Poczuła dotyk jego napiętego z pożądania ciała. – Tak myślisz? – Nie myślę. Wiem. Obróciła się i spojrzała na niego płomiennym wzrokiem. – Chcę tylko przetrwać ten miesiąc i wreszcie uwolnić się od ciebie. Jego wzrok błądził po jej twarzy, jakby czegoś szukał. Nie wiedziała jednak czego. Narzuciła swym rysom wyraz chłodnej obojętności, a przynajmniej tak jej się wydawało. – Powinnaś iść już spać – powiedział, delikatnie muskając kciukiem jej dolną wargę. – Jutro czeka nas długi lot. To męcząca podróż, nawet w pierwszej klasie. – Co takiego? – spytała kpiąco. – A gdzie twój prywatny odrzutowiec? Jego twarz nie uległa zmianie. – To już nie jest dla mnie miarą sukcesu – odparł. – Wolę przeznaczać pieniądze na inne cele. – A mianowicie? Jego ręka zsunęła się z jej twarzy, gdy się cofnął, by odejść. – Dobranoc – powiedział. – Zobaczymy się rano. – Już jest rano – zaprotestowała, by rozdrażnić go swoją

irytującą dokładnością. Był to jednak próżny trud, gdyż Emilio wyszedł już z pokoju.

ROZDZIAŁ CZWARTY Oczywiście nie zmrużyła oka. Nawet leki przepisane jej przez lekarza, by przytępić ból i koszmary dręczące ją noc w noc po utracie Lily, nie przynosiły żadnego rezultatu. Miotała się w pościeli, patrząc bezsilnie na przesuwające się wskazówki zegara, podczas gdy w jej głowie kłębiły się myśli o czekającym ją miesiącu oraz obawy, jak zdoła go przetrwać. Na koniec dała za wygraną. Podreptała do swojej walizki, wyjęła z niej kocyk Lily i przytuliła go do piersi, jakby wciąż leżało w nim maleńkie, bezpiecznie otulone dziecko. Łzy niepohamowaną falą spłynęły po jej policzkach. Ileż to nocy spędziła w ten sposób? Kiedy wreszcie ustąpi ten palący ból? Musiała się w końcu zdrzemnąć, gdyż nagle ocknęła się, słysząc, jak Emilio stuka palcami w drzwi. – Pora wstawać, Gisele. Jest już siódma. – Nie śpię! – zawołała, zrywając się z łóżka. Nim weszła pod prysznic, ostrożnie włożyła kocyk Lily do walizki. Emilio nalewał sobie filiżankę kawy, gdy weszła do jadalni. Miała zrezygnowaną minę osoby skazanej na szubienicę, lecz zdecydowanej nie prosić o ułaskawienie. – Dobrze spałaś? – Jak suseł. Wątpił w prawdę tych słów, widząc jej podkrążone oczy i chorobliwą bladość twarzy.

– Powinnaś coś zjeść. – Wskazał gestem śniadanie, które zamówił do apartamentu. – Nie jestem głodna. Głęboko wciągnął powietrze, hamując rozdrażnienie. – Sądzisz, że strajk głodowy wpłynie na poprawę sytuacji? Spojrzała gniewnie. – Jaki znowu strajk? Po prostu nie jestem głodna. – Nigdy nie jesteś głodna – westchnął z irytacją. – To nienormalne. Musisz jeść. Będziesz wyglądać jak cień, jeśli nie zaczniesz się odżywiać. – Co cię to obchodzi? – warknęła. – Twoja ostatnia flama, ta z poprzedniego miesiąca, była znacznie chudsza ode mnie. Jeśli dobrze pamiętam, prezentowała stroje kąpielowe, tak? Mogłam ją zresztą pomylić z tą londyńską celebrytką z wielkimi cyckami… – Dotknęła palcem czoła, jakby próbowała odświeżyć pamięć. – Zaraz, jak jej było na imię? Arabella? Amanda? Ariel? Emilio zacisnął zęby, podsuwając jej krzesło. – Siadaj. Spojrzała na niego karcąco. – Wiesz, powinieneś kupić sobie psa, żeby wydawać mu komendy. Mógłbyś sporo oszczędzić, – Pomyślałem, że znacznie zabawniej będzie trenować ciebie – odparł przez zaciśnięte usta. – A teraz siadaj i jedz. Wzięła z półmiska plasterek bekonu i położyła go na swoim talerzu. – A jak ty spałeś? – spytała po chwili. – Chyba nie najlepiej. Wyglądasz jak z krzyża zdjęty.

– Wielkie dzięki. Wbiła w bekon widelec. – Ależ nie ma za co. Obserwował, jak się bawi plastrem bekonu. To właśnie jej małe, białe zęby i pełne, soczyste wargi odebrały mu sen na te kilka godzin, które pozostały im z ostatniej nocy. Oderwał od niej wzrok i ponownie napełnił filiżankę kawą. – Co ci nalać? Kawę czy herbatę? – spytał. – Herbatę – odparła, wznosząc oczy. – Wybacz, że to takie niewłoskie. – Wcale mnie nie prosisz o wybaczenie. – Postawił przed nią filiżankę parującej herbaty. – Z mlekiem czy z cukrem? Lekko uniosła brwi. – Nie pamiętasz, jak piję herbatę? – spytała. – Miałeś po mnie tyle kobiet, że wszystkie ci się pomieszały? Emilio zacisnął usta. Nie zamierzał się chlubić liczbą zdobytych kobiet. Najwyraźniej robiła, co mogła, żeby mu dopiec. – Pijesz czarną herbatę z łyżeczką cukru – rzekł spokojnie. Wbiła palec w stół, jakby wciskała przycisk, wydając dźwięk imitujący sygnał w teleturnieju. – Niewłaściwa odpowiedź. Zmarszczył czoło. – Jesteś pewna? Spojrzała na niego wymownie. – Owszem, jestem. – To kiedy zrezygnowałaś z cukru? – Kiedy byłam… – przerwała i wbiła wzrok w talerz.

– Kiedy byłaś… – ponaglił, oczekując dalszej odpowiedzi. Odsunęła krzesło od stołu i wstała. – Muszę się spakować – oświadczyła nagle. – Nie jestem gotowa. – Przecież się nie rozpakowałaś – zdziwił się. – Muszę… muszę się uczesać – oznajmiła, mierzwiąc sobie włosy dłonią. – Wyglądam jak strach na wróble. – Wyglądałaś idealnie, nim to zrobiłaś – powiedział. – Muszę się umalować. – Przecież jesteś umalowana. – Jego zdumienie rosło. Przygryzła wargę, nagle się skrzywiła i położyła palce na ustach. Emilio poczuł, że ściska go w gardle. – Bardzo boli? – spytał z niepokojem. Ominęła go wzrokiem. – Znam gorszy ból. Zapadła krótka chwila milczenia. – Przepraszam… – wyszeptał. – Za co? – Rzuciła mu kolejne ostre spojrzenie. – Za to, że mnie kupiłeś, czy za to, że wyrzuciłeś? Wytrzymał jej spojrzenie przez długą chwilę. – Powiedziałem już, że nie jestem dumny ze swojego postępowania. I że to moja jedyna szansa, by wszystko naprawić. – Ciężko odetchnął. – Ta noc, kiedy zażądałem, żebyś opuściła mój dom, musiała być dla ciebie straszna. – Zapewne nie należy do moich najpiękniejszych wspomnień ze słonecznej Italii – powiedziała, przyjmując obojętny wyraz twarzy. – Ale co cię nie zabije, to cię

wzmocni, tak mówią, prawda? Objął spojrzeniem jej szczupłą postać. – Nie wydajesz mi się silniejsza – rzekł miękko. – Próbujesz taką udawać, ale bez powodzenia, cara mia. – Wolałabym, żebyś nie zwracał się do mnie w ten sposób – oświadczyła, wyraźnie unikając jego wzroku. – Zawsze tak do ciebie mówiłem w dawnych czasach. – To nie są dawne czasy – odparła cierpko. – Wiele się zmieniło. – Nie aż tak wiele – zaprotestował. – Znowu jesteśmy razem. Zmierzyła go buntowniczym spojrzeniem. – Tylko na miesiąc. Podniósł filiżankę do ust i wypił łyk kawy, zanim się odezwał. – Może tak ci się to spodoba, że zmienisz zdanie i zostaniesz dłużej. – I co będę tam robić? Zwisać ci na ramieniu jak bezwolna kukła bez rozumu? Nie, dzięki. Wyrosłam z tego. Mam większe ambicje, niż być zabawką bogatego faceta. Z trudem opanował gniew. – Miałaś być moją żoną, nie zabawką. Ich spojrzenia się skrzyżowały. – Dlaczego wybrałeś mnie, Emilio? Dlaczego nie którąś z tych kobiet, z którymi romansowałeś wcześniej? Co takiego we mnie widziałeś? Gdy odstawiał filiżankę, porcelana lekko zadźwięczała o spodek.

– Myślę, że znasz odpowiedź, Gisele. – Dlatego, że byłam dziewicą, tak? – prychnęła z goryczą. – To naprawdę niezwykłe w dzisiejszych czasach, żeby mieć kobietę, której nie tknął nikt wcześniej. Byłam idealną kandydatką na twoją żonę. Do czasu, gdy wybuchnął ten skandal. I nagle zupełnie straciłam dla ciebie wartość, splamiona, skażona, wybrakowana jak towar z przeceny. A ty nie tolerujesz przecież najmniejszej skazy. Odsunął się od kontuaru z ponurą miną. – Wyjeżdżamy za niecałą godzinę – rzucił. – Chyba nie muszę ci przypominać, że gdy wyjdziemy z hotelu, twoje zachowanie wobec mnie stanie się przedmiotem publicznego zainteresowania. Nie będę tolerował twoich obelg ani dziecinnych awantur w obecności moich pracowników, przedstawicieli prasy czy przypadkowych obserwatorów. Jeśli chcesz robić sceny, to postaraj się zaczekać do chwili, gdy zostaniemy sami. Spojrzała na niego przerażona. – Nie oczekujesz chyba, że będę udawać wciąż w tobie zakochaną? Zmierzył ją spojrzeniem ostrym jak stal. – Oczywiście, że tego oczekuję – oświadczył lodowato. – Mamy uchodzić za parę, która próbuje ratować swój związek. Poczuła, że ściska ją w żołądku. – Nie mogę tego zrobić – oznajmiła. – Nie mogę udawać, że czuję coś, czego nie czuję. – Będziesz do tego zmuszona – rzekł beznamiętnie. – Nie zamierzam płacić dwóch milionów dolarów po to, żebyś na

oczach wszystkich demonstrowała mi swoją niechęć. Jeśli nie możesz spełnić warunków umowy, wyjaśnijmy to teraz, a natychmiast unieważnię dokument. Decyzja należy do ciebie. Gisele zawahała się. Chciała się odwrócić i odejść, a jednocześnie pragnęła czegoś dowieść – zarówno jemu, jak i sobie. Ale czy zdoła wytrzymać? Czy będzie w stanie udźwignąć rolę, którą kiedyś odgrywała z tak żenującym entuzjazmem? W końcu chodzi tylko o miesiąc. Czterotygodniowe przedstawienie dla prasy. Prywatnie może być sobą. Nie musi ukrywać swojej nienawiści. – W porządku – powiedziała w nadziei, że postępuje słusznie. – Niech tak będzie. Na szczęście australijscy dziennikarze nie zgromadzili się przed hotelem, gdy Gisele i Emilio go opuszczali. Natomiast na lotnisku Leonarda da Vinci w Rzymie zgotowano im zgoła inne przyjęcie. Gdy tylko przeszli odprawę, hałaśliwy tłum paparazzich osaczył ich jak rój pszczół. – Signor Andreoni! – zawołał któryś z dziennikarzy, przepychając się z mikrofonem wśród kamer. – Czy mamy rozumieć, że poślubi pan signorinę Carter w najbliższym czasie? – Zamierzamy spędzić wspólnie trochę czasu przed podjęciem ostatecznej decyzji – odparł Emilio. – Signorina Carter… – Ten sam reporter skierował mikrofon w kierunku Gisele, tym razem odzywając się po angielsku. – Czy znów jest pani szczęśliwa z signorem

Andreonim? – Ee… t-tak, bardzo szczęśliwa – wykrztusiła z trudem. – Minęły dwa lata od waszego głośnego rozstania – ciągnął reporter. – Zapewne doznała pani ogromnej ulgi, gdy w końcu się wyjaśniło, kim jest bohaterka tego nagrania. Nie miała zamiaru komentować prywatnego życia swojej siostry. Sienna najwyraźniej nie chciała mówić o szczegółach. Nadmieniła tylko, że prasa rozdmuchała sprawę ponad miarę. Gisele przypuszczała, że jej bliźniaczka ciężko przeżyła ten haniebny incydent, choć udawała, że nie ma to dla niej znaczenia. – Cieszę się, że odnalazłam siostrę – powiedziała. – To najważniejsza korzyść z tego trudnego okresu. – Czy teraz, gdy zamierza pani pozostać we Włoszech, będziecie często się widywać? – Nie zamierzam pozostać… Emilio błyskawicznie wszedł jej w słowo. – Oboje z radością oczekujemy odwiedzin Sienny Baker. A teraz przepraszamy, spieszymy się. – Signorina Carter, tylko jedno pytanie… – Kolejny reporter rzucił się w ślad za nimi. – Basta – warknął Emilio, po czym powtórzył po angielsku: – Już dość. Poprowadził ją do oczekującego samochodu, osłaniając ramieniem przed naporem dziennikarzy. – Uważaj na to, co robisz i mówisz w miejscach publicznych – powiedział, gdy w końcu opadli na miękkie fotele limuzyny.

Gisele dostrzegła w lusterku czujne spojrzenie szofera. Szklana szyba dzieląca ich od niego nie zapewniała prywatności. Zmusiła się, by z pozorną swobodą usiąść obok Emilia, jednocześnie żałując, że brak jej odwagi, by otworzyć drzwi i wyskoczyć. Zniknąć z jego życia nie tylko w postaci materialnej. Głęboko wciągnęła oddech, obserwując przesuwające się za oknem widoki. Gdy nagle pojawiło się Koloseum, ostry ból przeszył jej serce. Aż nazbyt dobrze pamiętała radosne podniecenie, z jakim po raz pierwszy przybyła do tego miasta, zaproszona przez Emilia. Poznali się w Londynie, gdzie uczęszczała na kurs artystycznego haftu w Królewskiej Szkole Szycia. Po raz pierwszy zetknęli się na wystawie sztuki, na którą zaprosiła ją jedna z koleżanek. Okazało się w ostatniej chwili, że jej chłopak nie zdoła tam przyjść. Gisele mocno się wahała, czy skorzystać z zaproszenia. W końcu jednak postanowiła wybrać się na wystawę, by nie zostawiać koleżanki samej. Kilka minut po wejściu do niewielkiej prywatnej galerii poczuła na sobie wzrok mężczyzny, który stał w przeciwległym końcu sali. Wciąż jeszcze pamiętała, jak jej serce zaczęło bić, gdy ujrzała, że rusza w jej stronę, przedzierając się przez tłum. Górował na wszystkimi innymi mężczyznami nie tylko wzrostem, ale również wyglądem i wyniosłym, wręcz arystokratycznym sposobem bycia. Pomyślała, że pewnie pochodzi z królewskiej rodziny i nie mogła pojąć, dlaczego wybrał właśnie ją. Tak się jednak stało i w ciągu tygodnia zupełnie straciła głowę, zakochując się bezgranicznie i nieprzytomnie.

– Mam nową gospodynię – powiedział, przerywając ciszę, która zapadła. – Nazywa się Marietta. – A co się stało z Concettą? – Gisele zmarszczyła brwi. Zacisnął usta. – Zwolniłem ją dzień po twoim wyjeździe. – Dlaczego? Przecież mówiłeś, że to najlepsza gospodyni, jaką kiedykolwiek miałeś. – Bo tak było. – No więc? – Przekroczyła dozwolone granice. Zwolniłem ją z miejsca, gdy powiedziała, że głupio zrobiłem, wyrzucając cię z domu. – Brawo, Concetta – niemal wykrzyknęła Gisele, ale widząc jego ponurą minę, ugryzła się w język. – Nie próbowałeś jej prosić, żeby wróciła? Zmarszczył brwi i spojrzał na nią. – Nie chciała się zgodzić. Obdarzyła go uśmiechem słodkim jak ulepek. – Może powinieneś jej zaproponować dwa miliony dolarów? Nie odpowiedział, ale dostrzegła, że drgnęła mu szczęka, nim się obrócił i wbił wzrok w okno. W końcu dotarli na miejsce. Kierowca zatrzymał się przed należącą do Emilia willą, położoną w ekskluzywnej dzielnicy nieopodal ogrodów Borghese. I tym razem, tak jak przed dwoma laty, Gisele doznała wstrząsu na widok imponującej czteropiętrowej budowli wznoszącej się pośród wypielęgnowanych ogrodów, z fontanną tryskającą pośrodku kolistego podjazdu. Była to w każdym calu rezydencja człowieka, który zdobył wysoką pozycję w świecie.

Emilio wydał kierowcy polecenia dotyczące ich bagażu, po czym poprowadził Gisele do drzwi frontowych, które bezszelestnie się otworzyły. Ukazała się w nich pedantycznie ubrana, mniej więcej pięćdziesięcioletnia Włoszka, z życzliwym, lecz pełnym szacunku uśmiechem na twarzy. – Bentoranti, signorina Carter – powiedziała. – Witamy. Gratulacje z okazji odnowienia zaręczyn. – Grazie – odparła Gisele, podając gospodyni rękę i z wysiłkiem odwzajemniając uśmiech. Zaręczyny? Jakie zaręczyny? Aż się zagotowała z gniewu. Co ten Emilio sobie wyobraża? Ale przecież nie mogła się z nim kłócić w obecności tej kobiety. Uśmiech zastygł na jej twarzy, gdy uświadomiła sobie swoją obecną sytuację. Tymczasem Emilio rozmawiał po włosku z Mariettą, by po chwili zwrócić się do niej. – Marietta rozpakuje twoją walizkę, a ty w tym czasie odpoczniesz. Gisele zawahała się na myśl o schowanym w walizce kocyku Lily. – Wolałabym zrobić to sama. Zresztą mam naprawdę niewiele rzeczy. To dla mnie… żenujące. Potrzebuję nowych ubrań, żałowałam ostatnio pieniędzy na takie wydatki. Przez chwilę bacznie wpatrywał się w jej twarz. – Nie musisz się krępować – powiedział w końcu. – Dopilnuję, żebyś miała wszystkie ubrania, jakich będziesz potrzebować. – Mimo wszystko wolę rozpakować się sama – upierała się. – Odwykłam od korzystania z usług innych ludzi.

Nie spuszczał z niej wzroku. – Jak sobie życzysz. Odetchnęła z ulgą, gdy się odwrócił, by wydać Marietcie dalsze polecenia. Nie chciała, żeby ktoś obcy dotykał kocyka Lily. Za wszelką cenę pragnęła zachować choć ślad jej zapachu… Emilio obrócił się, ujął jej dłoń i zaczął się bawić jej serdecznym palcem. – Musimy jeszcze coś załatwić – oświadczył. – Trzymam twój pierścionek zaręczynowy w sejfie w moim gabinecie. – A więc zdołałeś wyłowić go z fontanny. – Spojrzała na niego kpiąco. – Musiałem zatrudnić trzech nurków, ale tak – odparł. – W końcu zdołali go znaleźć. Gisele odczekała do chwili, aż znaleźli się sami w jego gabinecie, i dopiero tam wybuchła. – Jak mogłeś powiedzieć swojej gospodyni, że jesteśmy zaręczeni! Nie zgadzałam się na to. Ustaliliśmy, że przyjadę tu na miesiąc, ale nie jako twoja narzeczona! Patrzył na nią spokojnie, jakby miał do czynienia z małym, krnąbrnym dzieckiem. – Uspokój się, cara – powiedział. – Nie ma powodu do histerii. – To nie jest histeria! – wrzasnęła, tupiąc nogą dla podkreślenia wagi swych słów. Zmarszczył brwi. – Proszę nieco ciszej. Zacisnęła dłonie w pięści, sycząc przez zaciśnięte usta.

– Specjalnie to robisz, prawda? Przecież nosząc ten głupi pierścionek, nie będę mogła zaprzeczyć, że jesteśmy formalnie zaręczeni. – Cara, jesteś zmęczona i przewrażliwiona – uspokajał ją. – Nic nie rozumiesz. Oczywiście, że będziesz musiała nosić ten pierścionek, skoro tu mieszkasz. Ludzie nie uwierzą w nasze pojednanie, jeśli nie zaczniemy od punktu, w którym się rozstaliśmy. Spojrzała na niego płonącymi z gniewu oczyma. – I pewnie myślisz, że ten pierścionek daje ci automatycznie prawo, by ze mną sypiać, prawda? – Będziesz ze mną sypiać z pierścionkiem czy bez. W mojej sypialni. Nie może być inaczej. Nie chcę, żeby służba nabrała jakichkolwiek podejrzeń. Serce waliło jej jak młotem. – Wolę spać na podłodze niż w jednym łóżku z tobą. – Coś mi się wydaje, że w ogóle nie sypiasz – rzekł cierpko. – Nie zdołałaś mnie zwieść w czasie lotu swymi zamkniętymi oczyma, cara. To zapewne dlatego jesteś teraz taka rozdrażniona. Zachowujesz się jak dziecko, które przegapiło porę snu. Odskoczyła od niego z wściekłością. Zbyt wiele widział i wiedział. W samolocie obawiała się zasnąć, by bezwiednie się do niego nie przytulić. Tęsknota wcale w niej nie wygasła z chwilą, gdy Emilio wyrzucił ją z domu. Tliła się, głęboko skrywana, przybierając na sile z każdym kolejnym samotnym miesiącem. Usłyszała odgłos otwieranego sejfu i wciągnęła głęboko

powietrze, próbując się uspokoić. Nie chciała myśleć o tym, z jaką radością i podnieceniem przyjęła jego oświadczyny. Nie posiadała się wtedy ze szczęścia, a on patrzył na nią z pobłażliwym rozbawieniem, na wspomnienie którego kuliła się ze wstydu. – Podaj mi rękę – polecił. Obróciła się, sztywniejąc. – Nie przypuszczam, byś zamierzał powtórnie mi się oświadczyć – rzuciła. Jego oczy zalśniły, gdy ujmował jej dłoń. – Myślałem o tym, ale zrezygnowałem. – Dlaczego? Z obawy, że mogę odmówić? Wsunął pierścionek na jej palec i przytrzymał go pomiędzy swoim kciukiem i palcem wskazującym. – A mogłabyś to zrobić? – Spróbuj się przekonać. – Jej oczy pałały. – Jestem pewien, że zgodziłabyś się mnie poślubić za odpowiednią cenę – powiedział, unosząc jej dłoń i przyciskając do niej wargi. Poczuła, że przenika ją dreszcz lekki jak muśnięcie motyla. Gdy jego usta przesunęły się z wolna po delikatnej skórze wewnętrznej strony jej dłoni, pragnęła zamknąć oczy i poddać się bez reszty magii jego dotyku. – Przestań – wyszeptała, wcale tego nie chcąc i wiedząc, że on to wie. Dotarł językiem do miejsca, w którym gorączkowo bił jej puls, a ją na wskroś przeniknęło doznanie rozkoszy. Zdławiła cichy jęk, by nie zdradzić reakcji na jego bliskość i dotyk, na

tę zdumiewającą łatwość, z jaką pokonywał jej opór. Gdzie podział się jej gniew w chwili, gdy najbardziej go potrzebowała? Niczym tchórzliwy żołnierz zdezerterował z pola walki. – Smakujesz jak wiosna – wyszeptał, nie odrywając ust od jej ręki. – Jak frangipani i kaprifolium. Zadrżała, gdy pieszczotliwie drasnął zębami jej skórę. Wiedziała, że za chwilę ogarnie ją niepohamowana fala pożądania. Nie zdoła mu się oprzeć, jeśli nie przerwie tego natychmiast. – Muszę wziąć prysznic – wykrztusiła. – Zróbmy to razem. Rozpaczliwym wysiłkiem woli oparła się obrazom, które podsuwała jej pamięć. Nie była jednak w stanie powstrzymać ich naporu. Na wspomnienie jego muskularnego zgrabnego ciała, z którym trwała spleciona w kaskadach zalewającej ich wody, ogarnął ją żar. Emilio sycił się nią, docierając gorącymi ustami do najbardziej intymnych zakątków jej ciała, a ona wciąż od nowa domagała się pieszczot. Na myśl o tym jej policzki okryła purpura. – Nie sądzę – odparła, próbując się odsunąć. Podniósł na nią oczy, wciąż mocno ją trzymając. – Wkrótce zmienisz zdanie, cara. Oboje dobrze o tym wiemy. Spiorunowała go wzrokiem, cedząc słowo po słowie. – Pozwól – mi – odejść. Przyciągnął ją do siebie, krótko i mocno całując w usta, po czym wypuścił z objęć.

– Idź i odpocznij – powiedział. – Zobaczymy się na kolacji. Odsunął się, a ona poczuła się nagle zdezorientowana i zagubiona niczym rozbitek za burtą. Z chwilą gdy uwolnił ją ze swych objęć, znalazła się w dziwnej pustce. Jego krótki, zbyt krótki pocałunek, rozbudził w niej głód. Nie zdawała sobie sprawy, że stoi bez ruchu, aż w końcu usłyszała cichy odgłos zamykanych drzwi gabinetu. Dopiero wtedy dotarło do niej, że Emilio wyszedł. Z lękiem szła w stronę sypialni, którą kiedyś ze sobą dzielili, pełna obaw, że znów ożyją dawne wspomnienia. Kiedy jednak otworzyła prowadzące tam drzwi, aż wykrzyknęła ze zdumienia. Wystrój apartamentu uległ radykalnej zmianie. Wszystko było tu inne, łącznie z łóżkiem, oświetleniem, a także poduszkami i zasłonami. Zastanawiała się, czy nie zrobił tego po to, by zatrzeć wszelki ślad i wspomnienie jej obecności. W sypialni, urządzonej teraz w weneckim stylu, dominowały motywy głębokiej czerni i złota, obecne również na zasłonach i pościeli. Po obu stronach potężnego łoża stały kryształowe lampy inkrustowane onyksem i złotem, a podłogę pokrywał utrzymany w tej samej tonacji kosztowny, gruby dywan. Przylegająca do pokoju łazienka wyłożona była lśniącym czarnym marmurem, na tle którego lśniły złotem baterie oraz ramy ogromnych luster. Jej narożną część zajmowała obszerna, podwójna kabina prysznicowa, w znacznej odległości od której stała głęboka, obłożona marmurem wanna, zaś nieco wyżej, na podgrzewanym relingu wisiało

kilka śnieżnobiałych ręczników z czarno-złotym obrzeżem. Było to wnętrze dekadenckie, bogate i luksusowe. Podchodząc do drzwi balkonu wychodzącego na ogrody, pomyślała, że stanowi idealną scenerię dla uwodziciela. Otworzyła francuskie drzwi i wyszła na zewnątrz, wciągając w nozdrza ciepłe wiosenne powietrze i napływający z nim zapach róż. Ogrody z tyłu domu pełne były jak dawniej formowanych krzewów, a także rabat z bylin i róż. Obrośnięta lawendą ścieżka prowadziła do fontanny, znacznie większej niż ta z frontu. Odgłos wody spadającej z pluskiem do marmurowej misy basenu zawsze działał na nią uspokajająco. Ileż to nocy wsłuchiwała się w ten kojący szum, wolno zapadając w sen i marząc w ramionach Emilia o wspólnej przyszłości. Otrząsnęła się z zamyślenia i opuściła balkon, przekręcając w drzwiach klucz, jakby chciała zamknąć za sobą przeszłość. Posuwając się w głąb holu, dostrzegła kolejny pokój. Utrzymany był w tonacji bieli i mlecznej kawy, a jego wielkie okna również wychodziły na ogrody. Rozpakowała się i ułożyła ubrania w garderobie, a na koniec wsunęła w jedną z szuflad kocyk oraz fotografie Lily i starannie ją zamknęła. Nieznośne zmęczenie, które odczuwała przez cały czas, zmogło ją tak gwałtownie, że ledwie zdołała zrzucić buty, zwinęła się na miękkim puchowym łożu i zamknęła oczy. Emilio przeszedł kilka pokoi, zanim znalazł Gisele w sypialni najbardziej odległej od jego apartamentu. Leżała w ubraniu na łóżku i głęboko spała. Jej srebrzystoblond

włosy rozsypały się na poduszce, a szczupłe ciało nie zostawiało nawet śladu wgięcia na materacu. Pogrążona we śnie, nieruchoma, przypominała anioła – śpiącego anioła o delikatnych, doskonałych rysach i posągowo bladej skórze. Patrząc na nią, myślał, że nie wie, jak zdoła się przebić przez mur jej gniewu. Musiał to zrobić stopniowo, krok po kroku, z wolna odzyskując uczucie, którym go dawniej darzyła. Oglądając się wstecz, uświadomił sobie, jak głęboko ją zranił. Uznał, że ma do czynienia ze sprytną łowczynią majątków, która zamierzała usidlić bogatego człowieka i w ostatniej chwili została zdemaskowana. Tymczasem prawda była zupełnie inna. Złamał życie kobiecie, która go kochała, i to bardzo głęboko. O jej losie przesądził złośliwy przypadek. On zaś odmówił jej nawet odrobiny zaufania. Więcej, wyrzucił ze swego domu i życia niczym zbędny balast. Lekko poruszała wargami, wydając jakiś niesłyszalny dźwięk i jednocześnie sięgając dłonią po coś, co leżało obok. Na jej twarzy odmalowało się nagle przerażenie, jakby przeżywała jakiś straszny koszmar. Zaczęła się rzucać w pościeli z cichym, ściskającym serce jękiem. – Nie, o nie, błagam… – Gisele, ciii… już dobrze – uspokajał ją łagodnie, siadając obok i ujmując jej trzepoczące się ręce. Nagle otworzyła oczy i gwałtownie siadła. Przez chwilę zdawała się oszołomiona, lecz niemal natychmiast na jej twarzy pojawił się wyraz wrogości. – Co ty tu robisz? – wykrzyknęła, wyrywając mu się z rąk.

– Pozwól, że ci przypomnę. To jest mój dom, a ty zasnęłaś w jednej z moich sypialni – odparł spokojnie. Odsunęła dłonią opadające na oczy włosy i obrzuciła go niechętnym spojrzeniem. – Nie powinieneś się tu zakradać. – Nigdzie się nie zakradałem. Krzyczałaś przez sen, więc przyszedłem, żeby cię uspokoić. Przygryzła dolną wargę, a na jej twarz wypłynął lekki rumieniec. Emilio ujął ją pod brodę i zmusił, by na niego spojrzała. – Często miewasz złe sny, cara? Jej wzrok przesłonił cień. – Nieczęsto. Czasami… Pogładził jej policzek kciukiem. – Jakże pragnąłbym wymazać ostatnie dwa lata – westchnął. – Odwrócić bieg czasu i cofnąć wszystkie te straszne słowa, którymi cię zraniłem. Nie odezwała się. Patrzyła tylko na niego swymi szarobłękitnymi oczyma, w których kryło się oskarżenie. – Co zrobiłaś tej nocy, gdy cię wyrzuciłem? – spytał. – Znalazłam jakiś hotel – odparła. – Dziennikarze nie dawali mi spokoju, ale w końcu zdołałam się ich pozbyć. Nazajutrz poleciałam do Sydney. – Nigdy nie próbowałaś się ze mną skontaktować – rzekł, wciąż gładząc jej policzek. – Ani razu. Spojrzała na niego surowo. – Zabroniłeś mi, pamiętasz? Patrzył na nią długo, nim odsunął dłoń od jej twarzy.

– Kolacja jest za pół godziny – powiedział, wstając z łóżka. – Do zobaczenia na dole, w jadalni.

ROZDZIAŁ PIĄTY Wzięła prysznic i założyła brązowoszarą obcisłą sukienkę i pantofle na wysokim obcasie. Wysuszyła włosy i upięła je z tyłu głowy w gładki węzeł, po czym delikatnie upudrowała twarz, podmalowała rzęsy i nałożyła na usta błyszczyk. Spuściła wzrok na pierścionek zaręczynowy, który znów zdobił jej palec. Był teraz za duży. Wielki brylant wciąż ciążył w niewłaściwą stronę. Czyżby to miał być znak? Gdy zeszła, Emilio siedział w salonie, sącząc aperitif i patrząc na ogród za oknem. Obrócił się i wolno objął spojrzeniem całą jej postać. – Wyglądasz pięknie – rzekł w końcu. – Dziękuję. – Próbowała zachować się obojętnie, lecz rumieniec mimowiednie wypłynął jej na twarz. – Czego się napijesz? – spytał. – Może białego wina, jeśli masz. Napełnił kieliszek i podszedł do niej, by go podać. Gdy się zbliżył, dostrzegła, że jego nozdrza lekko się poruszyły, wchłaniając zapach jej perfum. Widziała również, jak pociemniały mu oczy, gdy napotkały jej wzrok. – Czy choć trochę wypoczęłaś? – Owszem. – Pociągnęła głęboki łyk wina, próbując uspokoić napięte nerwy. – Dlaczego nie rozpakowałaś się w mojej sypialni, jak prosiłem? Mocno ścisnęła kieliszek.

– Nie możesz mnie zmusić, żebym dzieliła z tobą łóżko. Potrzebuję trochę czasu. To dla mnie trudny krok. – Nie podoba ci się nowy wystrój wnętrza ? – spytał. – Wygląda na to, że za wszelką cenę starałeś się wymazać ślady mojej obecności – odparła chłodno. Uniósł do ust kieliszek z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Uznałem, że czas na zmiany. – Umarł król, niech żyje król – rzuciła z sarkazmem. – Czy twoje nowe kochanki aprobowały te zmiany? Zmarszczył brwi, a jego twarz spochmurniała. – Jeśli moja sypialnia ci nie odpowiada, możemy się przenieść do któregoś z innych pokoi. Ale będziesz go ze mną dzielić, Gisele. Nie dopuszczę do plotek, że nasz związek jest fikcją. – Jak szybko znalazłeś zastępstwo na moje miejsce? – nie ustępowała. Mięśnie jego szczęki lekko drgnęły. – Gisele, to nam nie pomoże. – Ile ich było?- ciągnęła, czując dławiący ucisk w gardle. – Mógłbym spytać cię o to samo. – Proszę bardzo – odparła. – Pytaj. Tym razem jego szczęka drgnęła wyraźniej. – Dobrze. – Wypuścił powietrze z płuc. – Ilu miałaś kochanków od czasu naszego zerwania? Teraz żałowała, że sprowokowała to pytanie. Czy powinna kłamać, żeby go zranić? Wymyślić w odwecie, że miał tłum rywali? W jakim celu? Przypuszczała zresztą, że widzi ją na wskroś. Czyż jej reakcja na jego fizyczną bliskość nie

dowodziła, że nic się nie zmieniło? – Nie było nikogo – przerwała pełne napięcia milczenie. – Gisele… – Nie zrozum mnie źle – dodała szybko. – Miałam wiele możliwości. Po prostu potrzebowałam więcej czasu. Co nie znaczy, że wciąż na ciebie czekałam. Wypił łyk wina i podszedł do okna, obracając się do niej plecami. Minęła długa chwila, nim się odezwał, a gdy to zrobił, jego głos zdawał się docierać gdzieś z dali. – Czy mi uwierzysz, jeśli powiem, że chciałem się tobą zobaczyć, zanim jeszcze się okazało, że bohaterką tego nagrania była Sienna? Jej serce gwałtownie zmieniło rytm. – Dlaczego? Odwrócił się i patrzył na nią nieprzeniknionym spojrzeniem. – Nie jestem pewien – odparł. – Chyba chciałem sprawdzić, czy czujesz się lepiej niż ja. – O czym ty mówisz? – Gniew i rozgoryczenie to niszczące uczucia – mówił. – Myślę, że byłem tym już zmęczony. Na dwa lata opętały mnie bez reszty, nie potrafiłem się od nich uwolnić. W końcu doszedłem do wniosku, że nie chcę tak dłużej żyć. Zapragnąłem spojrzeć ci w twarz i zapytać, czemu mnie zdradziłaś. Pomyślałem, że może wtedy zdołam się wyzwolić. – Ale ja cię nie zdradziłam… Głęboko westchnął. – Nie – powtórzył cicho. – Teraz wiem, że nie. I muszę

z tym żyć. Popełniłem błąd. To dla mnie nowość. Na ogół nigdy się nie myliłem. W tym momencie do pokoju weszła Marietta, anonsując, że kolacja jest gotowa. Gisele ruszyła za Emiliem do jadalni, gdzie długi, lśniący politurą stół był pięknie nakryty do romantycznej kolacji dla dwojga. Pośrodku stała pachnąca dekoracja z kwiatów, a świece w kandelabrach lśniły migotliwym blaskiem. Ileż to razy w przeszłości siedziała przy tym stole, patrząc z miłością na mężczyznę naprzeciw niej. Wyobrażała sobie, jak z czasem dołączą do nich dzieci, tryskające zdrowiem, energią i radością. Jakże się oddaliła od tych romantycznych mrzonek. Nie będzie żadnej szczęśliwej rodziny. W każdym razie ona nie będzie jej miała. Emilio podsunął jej krzesło, a potem sam usiadł. – Myślałem o twojej firmie – odezwał się nieoczekiwanie. – Czy korzystasz z podwykonawców? – Nie – odparła. – Wszystko robię sama. Lubię pracować na prywatne zlecenia. Myślę, że klienci doceniają indywidualny charakter moich prac. Sięgnął przez stół, by dolać jej wina. – Gdyby jednak popyt gwałtownie wzrósł, nie zdołałabyś go zaspokoić – stwierdził. – Do tej pory jakoś sobie radziłam. – Owszem, ale sprawy przybiorą inny obrót, gdy wystartujesz ze swoją firmą tutaj – powiedział. – Jak temu podołasz? – Przywiozłam ze sobą trochę roboty.

– Gisele… – odezwał się jak znużony ojciec do naiwnego dziecka. – Nie zdołasz prowadzić w ten sposób dużej firmy. Musisz znaleźć podwykonawców. Przecież możesz tak dobrać hafciarki, by sprawować pełną kontrolę nad jakością produkcji. Rzuciła mu obronne spojrzenie. – Wiem, co robię, i wiem, że robię to dobrze. Kocham swoją pracę. – Widziałem twoje wyroby. Są niezwykłe. Jesteś ogromnie utalentowana i wcale temu nie przeczę. Mówię tylko, że nie możesz wszystkiego robić sama. Musisz się zastanowić, jak zaspokoić rosnący popyt, gdyż w przeciwnym razie ludzie pójdą gdzie indziej. Zacisnęła zęby, nim odpowiedziała. – No dobrze, pomyślę o tym. Westchnął i sięgnął ręką przez stół, by ująć jej dłoń. – Spójrz na mnie, cara – powiedział łagodnie. Popatrzyła mu w oczy z wyraźną niechęcią. – Nie pozwolę ci przejąć kontroli nad moim życiem. Doskonale radziłam sobie bez ciebie. Mój sklep jest najczęściej odwiedzany na całej ulicy. – Wiem o tym – potwierdził. – Osiągnęłaś prawdziwy sukces. Próbuję ci tylko doradzić, jak rozkręcić firmę i zwiększyć zysk. Jeśli nie zdołamy ułożyć naszych spraw, przynajmniej będziesz miała mocną bazę finansową po powrocie do domu. Do pokoju weszła Marietta i Emilio zręcznie skierował rozmowę na bardziej obojętne tematy. Gisele zmusiła się, by

wyrazić uznanie dla znakomitych potraw, ale jego obecność wprawiała ją jednocześnie w zdenerwowanie i podniecenie. Za każdym razem, gdy spoglądał na nią z tym swoim seksownym półuśmiechem, ulegała jego nieodpartemu urokowi. W końcu Marietta podała kawę w saloniku i oznajmiła, że idzie do domu. – Nie mieszka tutaj tak jak Concetta? – spytała Gisele po wyjściu gospodyni. – Nie – odparł. – Ma męża i dwie córki. Lubi spędzać noce w domu. – Skoro tu nie nocuje, mogę bez problemu spać w osobnym pokoju – stwierdziła. Jego twarz stężała. – Wraca tu o świcie – powiedział. – Jak sobie to wyobrażasz? Że biegiem pokonasz hol, by na pokaz wskoczyć mi do łóżka? Odstawiła filiżankę i gwałtownie wstała. Myśl o tym, by naprawdę wskoczyć mu do łóżka, była zbyt kusząca. Nie potrafiła się od niej opędzić. – Wiele par sypia oddzielnie – argumentowała. – Moi rodzice przez większą część swego małżeństwa mieli oddzielne sypialnie. Wstał i podszedł do niej. – Ale nasz związek nie będzie tak wyglądać. – Ujął jej dłonie i delikatnie, lecz mocno je przytrzymał. – Czy ty walczysz ze mną, czy ze sobą, cara? Próbowała się uwolnić, ale jego uścisk był zbyt silny.

– Nienawidzę cię – syknęła, ale jej słowa brzmiały znacznie mniej przekonująco niż dzień czy dwa wcześniej. – Co nie wyklucza wspaniałego seksu – szepnął, wędrując wargami po jej szyi. Gdy lekko chwycił zębami płatek jej ucha, przebiegł ją dreszcz rozkoszy. Z wolna przesuwając się ku ustom, rozbudzał każdy drzemiący w niej nerw. Cicho jęknęła i w tej samej chwili poczuła na swych wargach jego gorące usta. Wbrew rozumowi i woli poddała się bez reszty pocałunkowi, zmysłowemu, badawczemu i władczemu zarazem. Jak cudownie było znów coś czuć. Znowu żyć i wibrować seksualną energią. Wiedzieć, że jej ciało rozpala w nim zmysły. – Pragnę cię – wyszeptał, odrywając na moment usta od jej ust. Nie musiała mówić, że i ona go pragnie. Jej ciało wyraźnie dawało mu znać, jak gwałtownie chce zaspokoić palący głód, który trawił ją całą. Przylgnęła do niego czubkami piersi, sycąc się łapczywie jego ustami. On tymczasem rozpiął zamek sukni i w nieznośnie wolnym tempie zaczął gładzić dłońmi nagą skórę jej pleców. Poczuła, że ziemia usuwa jej się spod stóp, gdy zręcznie rozpięty stanik zsunął się wraz z suknią na podłogę. Stała przed nim teraz jedynie w figach i na wysokich szpilkach, a on przylgnął wargami do jej piersi, rozkoszując się kolejno każdą z nich. Jęknęła, poddając się bez reszty zmysłowej ekstazie. Znów, jak dawniej, czuła dotyk jego dłoni na swym nagim ciele,

a na skórze pieszczotę szorstkiej, lekko zarośniętej brody. Zsunęła w dół ręce, którymi obejmowała go za szyję, i z wolna, guzik za guzikiem, zaczęła rozpinać mu koszulę, muskając językiem jego ciało. Zrzucił koszulę w chwili, gdy zatrzymała dłonie na pasku jego spodni, by po chwili przesunąć je niżej w gorączkowym oczekiwaniu na to, co nastąpi. Zareagował gardłowym jękiem. – Wiedziałem, że do mnie wrócisz. – Jego głos ochrypł z pożądania. – Wiedziałem, że nie zdołasz się oprzeć. Lodowaty prysznic zdrowego rozsądku zgasił rozpalony w niej płomień. Ton pewności w jego głosie podziałał otrzeźwiająco. Czy naprawdę uważał, że tak łatwo można ją zdobyć? Że wystarczy skinąć, a przybiegnie, jak gdyby nigdy nic się nie stało? – Chwileczkę – wykrztusiła, odrywając od niego dłonie. Spojrzał na nią, nie rozumiejąc. – Co się stało? Gisele głęboko wciągnęła powietrze, by wyrównać oddech, zasłaniając nagie piersi skrzyżowanymi rękami. – Nie mogę… – wymamrotała. – Nie w ten sposób… nie tutaj. – To chodźmy na górę – powiedział. Posłała mu wymowne spojrzenie. – Nie. – Nie? – Wybacz. – Z płonącymi policzkami schyliła się, by podnieść sukienkę i stanik. Szybko się ubrała i przygładziła włosy, zanim podniosła na niego wzrok.

– Wybacz mi, Emilio. Powinnam bardziej się kontrolować. Nie wiem, co sobie myślałam. Być może nic. Nie potrafię myśleć, gdy jesteś blisko mnie. – Jej twarz wykrzywił grymas dezaprobaty dla samej siebie. – To jedno nie uległo zmianie od dwóch lat. Uśmiechnął się lekko, muskając jej policzek koniuszkiem palca wskazującego. – Lubię, kiedy nie myślisz – powiedział. – A najbardziej lubię, kiedy tylko czujesz. Przygryzła dolną wargę. – Niemal już tego nie pamiętam – wyszeptała. Ujął jej twarz w dłonie, a w jego oczach rozbłysła zdumiewająca czułość. – Wiem – powiedział. – I dlatego pragnę, żeby teraz, gdy wróciliśmy do siebie, ten nasz pierwszy raz był specjalny. Nie chcę niczego przyspieszać, pragnę tylko cieszyć się każdą spędzoną z tobą chwilą. – Mówisz tak, jakbyś za mną tęsknił…. Lekko przesunął kciukiem po jej dolnej wardze. – W pierwszym okresie po twoim wyjeździe byłem nie do zniesienia – wyznał. – Straciłem kontrakt, na którym bardzo mi zależało i w którego zdobycie włożyłem wiele pracy. Człowiek, z którym prowadziłem negocjacje, bardzo konserwatywny ojciec rodziny, ostatecznie zawarł umowę z innym architektem, który, co najgorsze, był moim największym rywalem. Oślepiony gniewem zacząłem przypuszczać, że celowo nawiązałaś ze mną kontakt, by szpiegować dla jego firmy. Ogarnęła mnie wtedy obsesja.

Musiałem ciężko pracować, by odrobić poniesione straty. Pierwsze kilka dni, które udało mi się uzyskać od tamtej pory, wykorzystałem na przyjazd do Sydney, by się z tobą zobaczyć. Wyobraziła sobie, jak rzucił się w wir pracy, żeby o niej zapomnieć. Z trudem osiągnął swój sukces zawodowy. Kiedyś jej się zwierzył, że od dziecka pragnął zostać architektem i gotów był w tym celu na wszelkie wyrzeczenia. W końcu jednak stał się jednym z najbardziej znanych i nowatorskich projektantów. Zyskał światową renomę. Fakt, że wstrzymał wszystkie swoje prace i przyleciał do niej, by próbować naprawić wyrządzoną jej krzywdę, był niewątpliwie znaczący. Wciąż jednak podejrzewała, że nie kierowało nim uczucie, lecz ambicja i dbałość o własny wizerunek. Jego serce nie należało do nikogo. To, co spotkało go w dzieciństwie, pozostawiło niezatarte ślady na jego psychice. Ona zaś padła ofiarą nieufności, która napiętnowała go na całe życie. Przypuszczała, że nie jest ani pierwsza, ani ostatnia. – Czy rozmawiałaś ze Sienną na nasz temat? – przerwał jej rozmyślania. – Nie wchodziłam w szczegóły – odparła. – Nie chciałam obciążać jej odpowiedzialnością za rozpad naszego związku. Weź pod uwagę, że choć jesteśmy identycznymi bliźniaczkami, zupełnie się nie znamy. Potrzeba trochę czasu, żebyśmy nawiązały bliższy kontakt. – Lubisz ją? – spytał. – Czy znajdujecie wspólny język?

Gisele przez chwilę myślała o swej pełnej życia i energii siostrze, o jej szczodrej, a zarazem impulsywnej naturze. Z tego, co mogła wywnioskować, Sienna często wpadała w różne tarapaty z powodu swej lekkomyślności, ale trudno jej było nie polubić. – Myślę, że jest urocza – odparła. – Inteligentna, elegancka i wygadana, ale uważam, że prasa przedstawia ją fałszywie w złym świetle. Piszą, że to rozpuszczona i pozbawiona moralnego kręgosłupa łatwa dziewczyna. Nic bardziej mylnego. Jest niezwykle wrażliwą osobą, lecz kryje swą wrażliwość, udając amatorkę skandalicznych przygód. – Pod koniec miesiąca mam spotkanie z klientem w Londynie – powiedział. – Chciałbym, żebyś pojechała tam ze mną. Mogłabyś przedstawić mnie Siennie, no i spędzić z nią trochę czasu, gdy będę zajęty. – Bardzo chciałabym się z nią zobaczyć – odparła. – Ale nie chcę kłamać na temat naszego związku. Odgrywanie przedstawienia dla prasy to zupełnie co innego niż okłamywanie własnej siostry. – Może do tego czasu nie będziemy już niczego odgrywać, cara – rzekł, znów muskając kciukiem jej wargę. Czuła, jak drży pod wpływem tej delikatnej pieszczoty. Miał rację, mówiąc, że walczy ze sobą, nie z nim. Odsunęła się od niego z krótkim uśmiechem, który zaraz zgasł. – Pójdę się położyć – oświadczyła. – Dobranoc. Nie odpowiedział, ale wychodząc z pokoju, czuła na sobie jego palące spojrzenie.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Gisele wsuwała się w pościel, gdy usłyszała, że drzwi sypialni się otwierają i ujrzała, że do pokoju wchodzi Emilio w płaszczu kąpielowym, z włosami wilgotnymi po prysznicu. – Co ty tu robisz? – krzyknęła zaszokowana. – Kładę się do łóżka – odparł, zdejmując płaszcz. Nie mogła oderwać od niego wzroku. Upajał ją widok jego szerokiej klatki piersiowej, twardego pancerza mięśni brzucha i kształtu mocnych, długich nóg. – Przecież ci powiedziałam… – A ja ci powiedziałem, jak będziemy się zachowywać – oświadczył, nim zdążyła skończyć zdanie. – Przez miesiąc będziemy spać w jednym łóżku, nawet jeśli nie zechcesz się ze mną kochać. Do niczego nie będę cię zmuszał. Powinnaś na tyle mnie znać. Przełknęła ślinę, zastanawiając się, czy mogłaby nie pragnąć się z nim kochać, nawet mieszkając na innym piętrze tej ogromnej willi, a co dopiero sypiając w jednym łóżku. Owszem, było ogromne, ale na pewno nie na tyle, by jego długie, opalone nogi mogły uniknąć dotyku jej nóg. – Nie o to mi chodzi. – Zwilżyła koniuszkiem języka wargi, które nagle wyschły jak pergamin. – A zatem o co, Gisele? – Jego oczy rozbłysły. – Wydaje się, że sama nie wiesz, czego chcesz. Raz patrzysz na mnie tak, jakbyś chciała rzucić mi się w objęcia, a raz tak, jakbyś zamierzała wydrapać mi oczy. W końcu jednak będziesz

musiała podjąć decyzję. Pomyślała, że dawno ją podjęła, lecz jej ciało dokonało zupełnie innego wyboru. Usiłując ukryć, jak bardzo go pragnie, zerwała się z łóżka i niechcący strąciła szklankę z wodą oraz tabletki leżące na szafce nocnej. Szklanka upadła na dywan, a mała buteleczka tabletek potoczyła się po podłodze i zatrzymała u stóp Emilia. Patrzyła, jak się schylił, by ją podnieść. – Co to jest? – Zmarszczył brwi, czytając napis na etykietce. – Oddaj mi to – zażądała, usiłując wyrwać mu butelkę z rąk, lecz on uniósł ją tak, że nie mogła dosięgnąć. – Tabletki nasenne? – Wysoko uniósł brwi. – No i co z tego? – Rzuciła mu zaczepne spojrzenie. – Masa ludzi je bierze. – Od kiedy to zażywasz? – spytał, nie zwracając uwagi na jej słowa. Z buntowniczą miną założyła ręce na piersi i zacisnęła usta. – Gisele… – Uniósł jej podbródek, zmuszając, by na niego spojrzała. – Jak długo bierzesz środki nasenne? Westchnęła z rezygnacją. – Niedługo… od kilku tygodni… może miesięcy… – Tabletki nasenne można zażywać tylko okresowo – rzekł z niepokojem. – Nie wolno brać ich dłużej niż kilka tygodni. To leki silnie uzależniające. Przewróciła oczami. – Mówisz zupełnie jak mój lekarz.

Złapał ją, zanim zdążyła się odwrócić. – Cara, czy to z mojego powodu? – spytał głuchym głosem. Pomyślała o tygodniach po ich rozstaniu. Niezdolna do wykonania żadnej czynności, przesypiała całe dnie i noce. Była w tak głębokiej zapaści psychicznej, że nawet najdrobniejsze zadanie zdawało się niewykonalne. Prysznic ranił jej skórę, czesanie włosów zdawało się torturą, odzież sprawiała ból, a podejście do drzwi stanowiło wysiłek porównywalny z maratonem. Każdy dzień zdawał się trwać w nieskończoność. Ciepłe, bezpieczne gniazdo jej łóżka stało się jedynym schronieniem, ucieczką przed życiem, któremu nie potrafiła sama stawić czoła. I wtedy się okazało, że jest w ciąży. To odkrycie wyrwało ją z depresji. Znów ożywiła ją nadzieja. Ale jej chwiejny optymizm wkrótce miał legnąć w gruzach. Czy to jego wina, że Lily umarła? Początkowo uważała, że tak, ale z czasem zdała sobie sprawę, że naprawdę nikt nie był za to odpowiedzialny. Lekarz powiedział, że tak się czasem zdarza – że to anomalia genetyczna, błąd natury. – Nie – powiedziała tak cicho, że brzmiało to jak szept. – Nie ma w tym twojej winy. – To odgłos płaczu Lily prześladował ją przez wszystkie bezsenne noce. Jedynym sposobem uwolnienia się od tortury słuchania tego cichutkiego kwilenia była ucieczka w sen. Choć nie zawsze się to udawało. Patrzył na nią tak, jakby chciał przeniknąć w głąb jej duszy. Jego ciemne oczy wyrażały troskę i obawę, kiedy ujął

w dłonie jej twarz. – To dlaczego? Z powodu kłopotów w firmie? Śmierci ojca? Pojawienia się Sienny? Położyła dłoń na jego dłoni, by odsunąć ją od swej twarzy, i cofnęła się o krok, krzyżując ręce na piersi. Czy powinna powiedzieć mu o Lily? Czyż nie miał prawa wiedzieć, że był ojcem, nawet jeśli trwało to tak krótko? Pewnego dnia będzie musiała mu wszystko wyznać. Przeraziła ją myśl, że mógłby wcześniej dowiedzieć się o tym od kogoś innego. Ale jak miałaby poruszyć ten temat? Powinna była to zrobić na samym początku. Nie teraz. Nie w ten sposób, bez przygotowania. – Ja… po prostu miałam wiele kłopotów – wydukała. – Myślę, że złożyło się na to niejedno. – Powinnaś natychmiast odstawić te środki – rzekł, nadal marszcząc czoło. – Nie podoba mi się, że bierzesz prochy, żeby zasnąć. Nie pamiętam, żebyś przedtem miała takie problemy. Spojrzała na niego znacząco, zanim zdołała ugryźć się w język. – O ile pamiętam, nie sypialiśmy za wiele. – Rzeczywiście, niewiele. – Wzrokiem przesyconym namiętnością szukał jej oczu. Żar, którym promieniowało jego ciało, obejmował ją jak pieszczota. Czuła pod skórą każdy swój nerw. – Nie rób tego, Emilio – powiedziała błagalnie, gdy postąpił ku niej pół kroku, zmniejszając dzielącą ich odległość. – Czego nie miałbym robić, cara? – spytał, wykonując

kolejne pół kroku i nadal się zbliżając. – Tego? – Kiedy dotknął wargami skóry jej szyi tuż pod uchem, zadrżała. On zaś wolno przesunął językiem w dół, do obojczyka. – Czy tego? – Jego oddech owiewał ją niczym gorąca, letnia bryza. Całym ciałem pragnęła wyjść mu naprzeciw. Miała wrażenie, że znajduje się wewnątrz pola magnetycznego, które nieubłaganie przyciąga ją do niego. Jednocześnie czuła, że stwardniałe mięśnie jego ciała pulsują tym samym pragnieniem, które pozbawiało ją tchu i zmieniało rytm jej serca. Wolno zaczął powracać ku jej ustom, każdym muśnięciem warg rozpalając w niej płomień. – To dlatego nie mogliśmy zasnąć, pamiętasz? – wyszeptał, docierając do celu. Serce waliło jej mocno, gdy wsunęła palce w gęstwinę jego włosów. Tak, dobrze pamiętała. Jakże mogła zapomnieć? Przecież wciąż pragnęła go tak samo. Czas zatrzymał się na chwilę, a wraz z nim jej serce. Z lekko rozchylonymi wargami, wstrzymując oddech, czekała na dotyk jego ust. Ale czar nagle prysnął. Emilio cofnął się i ruszył tam, gdzie leżał na podłodze jego płaszcz kąpielowy. Zamrugała powiekami, patrząc ze zdumieniem, jak zakłada go na siebie i mocno zawiązuje pasek, na pozór nieporuszony tym, co się przed chwilą wydarzyło. Jak mógł ją teraz zostawić! Czy robił to specjalnie, by dowieść, jak mało dla niego znaczy? Pokazać, że jest tylko jedną z kobiet, które może mieć w łóżku na każde zawołanie?

– Dam ci resztę tygodnia, żebyś się zadomowiła – powiedział. – Wytłumaczę jakoś Marietcie, dlaczego sypiamy oddzielnie. – A potem? – spytała. Jego spojrzenie paliło, gdy zmierzył ją wzrokiem. – Myślę, że dobrze wiesz, co nastąpi potem – odparł lekko ochrypłym, głębokim, zmysłowym głosem. – Sądzisz, że za dwa miliony dolarów z radością wrócę do twojego łóżka? Kąciki jego ust uniosły się w figlarnym uśmiechu. – Postaram się o to – powiedział, znikając wraz z cichym trzaskiem zamykanych drzwi. Gisele spędziła niespokojną noc, wiercąc się i rzucając w pościeli. Pomimo tabletek nie potrafiła zasnąć, była napięta jak struna. Wciąż widziała i czuła przy sobie jego nagie ciało. Jak śmiał całować ją i dotykać tylko po to, by w końcu się odsunąć, jakby nic dla niego nie znaczyła? Myśl, że gotowa była mu ulec, wprawiała ją w furię, tym bardziej że najwyraźniej widział jej słabość. Igrał z nią, bawił się jak zabawką. Ale ona mu jeszcze pokaże. Rano długo nie wychodziła ze swojego apartamentu. Bez pośpiechu wzięła prysznic, a potem starannie ubierała się, czesała i malowała w nadziei, że gdy w końcu opuści pokój, Emilio już będzie w pracy. Wolno schodząc po schodach, natknęła się na Mariettę, która zmierzała na taras z tacą świeżych bułeczek i owoców. – Signor Andreoni czeka na panią – oznajmiła. – Mam

podać herbatę, si? – Grazie. – Gisele z trudem zmusiła się do uśmiechu. Jednak nie zdoła uniknąć Emilia. Była już niemal jedenasta. Przecież nigdy nie zostawał w domu tak długo. Czyżby wziął sobie wolny dzień? Nie pamiętała, by kiedykolwiek tak robił. Często pracował nawet w weekendy, zostawiając ją samą sobie. Sączył kawę z filiżanki, gdy weszła na zalany słońcem taras. Sprawiał wrażenie znakomicie wypoczętego. Jego skóra wręcz promieniała zdrowiem, a bystre spojrzenie lśniących oczu w niczym nie wskazywało na bezsenną noc. Miał na sobie czarne spodnie i białą, elegancką koszulę, ale rękawy, wysoko zawinięte na opalonych rękach, nadawały mu wygląd swobodny, a przy tym nieodparcie atrakcyjny. Odstawił filiżankę i wstał, by podsunąć Gisele krzesło. – Nie wyglądasz mi na wyspaną, cara. Hmm… Czyżby twoje tabletki nie działały? Odpowiedziała nienawistnym spojrzeniem. – Czemu nie jesteś w pracy? – Wziąłem wolny dzień, żeby spędzić go z tobą – powiedział. – Chyba tak właśnie robią pojednane ze sobą pary, prawda? – Niepotrzebnie się trudzisz – odparła z irytacją, niedbale rzucając serwetkę na kolana. – Nie mam ochoty na towarzystwo, ani twoje, ani żadne inne. – To niedobrze. – Pokręcił głową, przełykając kolejny łyk kawy. – Wszyscy oczekują, że będziemy się razem pokazywać i wspólnie występować na imprezach towarzyskich. – Dopił

kawę i zmarszczył brwi, po czym przeniósł na nią wzrok. – Dziś wieczorem biorę udział w oficjalnym spotkaniu. Pomyślałem, że moglibyśmy się wybrać na zakupy, żeby znaleźć dla ciebie coś odpowiedniego. – Mogę sama zrobić zakupy. – Rzuciła mu przez stół ostre spojrzenie. – Nie jesteś mi potrzebny do noszenia toreb. Emilio odstawił filiżankę na spodek z irytującą starannością. – Gisele – odezwał się surowym tonem. – Przekraczasz cienką linię. Próbuję zachować cierpliwość, ale są pewne granice. Dostrzegła w jego wzroku żelazną stanowczość i odwróciła głowę, unikając dalszej konfrontacji. – Jak wyjaśniłeś Marietcie to, że śpimy w osobnych pokojach? – spytała, by przerwać ciężką ciszę, która między nimi zapadła. – Powiedziałem jej, że chrapiesz. – Co takiego?! Lekko wzruszył ramionami, nalewając sobie kolejną porcję kawy. – O co ci chodzi, cara? Mnóstwo ludzi chrapie. – Ale ja nie! – wykrzyknęła, gotując się z oburzenia. – Czemu jej nie powiedziałeś, że to ty masz z tym problem? – Bo to nie ja unikam twojego łóżka – odparł gładko. Z naburmuszoną miną wzięła z tacy bułkę i zaczęła ją rwać na małe kawałeczki. – Mogłeś wymyślić coś mniej żenującego – powiedziała. – Chrapanie nie jest zbyt pociągające.

– Zamierzasz zjeść tę bułkę, czy tylko się nią bawić? – spytał. Odsunęła na bok talerz. – Nie jestem głodna. Zmierzył ją groźnym spojrzeniem. – Czy robisz to specjalnie, żeby mnie zirytować? – Z trudem panował nad głosem. – Bo jeśli tak, to skutecznie. Przestrzeń pomiędzy nimi była tak nasycona elektrycznością, że groziło to wyładowaniem. – Nie odejdziesz od stołu, dopóki czegoś nie zjesz – warknął. – Czy słyszysz? Podniosła na niego wzrok. – Jeśli chcesz, żebym jadła, to dlaczego celowo wytrącasz mnie z równowagi? Odgłos kroków Marietty na kamiennej posadzce tarasu położył kres napiętej wymianie zdań. Emilio odchylił się w krześle, zmuszając się z trudem do przyjęcia swobodnej pozy, a Gisele zrobiła to samo. Wyczuwała ciekawość gospodyni i zastanawiała się, ile ta kobieta zdołała podsłuchać z ich rozmowy. Dziennikarze goniący za sensacją dobrze płacą za pikantne plotki i możliwość wykonania intymnych zdjęć. Marietta mogłaby z łatwością wykorzystać sytuację, gdyby dostrzegła jakieś oznaki nieporozumień między nimi. Najwyraźniej Emilio zdawał sobie z tego sprawę. – Przyniosłam pani herbatę, signorina. – Ogarniając ich bacznym spojrzeniem, Marietta postawiła dzbanuszek obok Gisele.

– Grazie. – Gisele usiłowała się uśmiechnąć, lecz bez większego rezultatu. – Czy niczego państwo nie potrzebują? – spytała gospodyni, krzątając się wokół stołu. – Dziękujemy, nie. – Zdecydowany ton Emilia dał jej do zrozumienia, że może odejść. Gdy zniknęła, przesunął dłonią po włosach. – Nie chciałem cię irytować, Gisele – powiedział. – To dla nas obojga niełatwa sytuacja. Wymaga kompromisów i ustępstw. Ale ja, uwierz mi, bardzo pragnę, żeby się nam udało. – Dlaczego? – spytała. Spojrzał na nią tak, jakby przemawiała językiem, którego nie rozumiał. – Bo było nam dobrze – odparł. – Nie możesz temu zaprzeczyć. – Owszem, zaprzeczam – powiedziała. – Co było dobrego w tym, że nalegałeś na intercyzę? Gdzie zaufanie, na którym opierają się dobre związki? – Ciężko zapracowałem na swój majątek – odparł. – Mam prawo bronić swoich interesów. Jeśli tak bardzo cię to dotknęło, dlaczego nic mi nie powiedziałaś? Odwróciła głowę, zażenowana samym wspomnieniem. Głęboko ją zranił, ale starannie ukryła swoje uczucia. Podpisała upokarzający dokument, który jej przedłożył, zastanawiając się, czy ten mężczyzna kiedykolwiek zdoła zaufać komuś na tyle, by nie lękać się zdrady czy oszustwa. – Gisele?

Odetchnęła i powoli zaczęła nalewać sobie herbatę. – Czy możemy o tym zapomnieć? – spytała. – Przecież nie zamierzamy się pobrać. To nie ma już znaczenia. – To może mieć znaczenie, jeśli postanowimy do siebie wrócić. Jej filiżanka z brzękiem uderzyła w spodek, gdy ją odstawiła. – Oszalałeś? – wykrzyknęła. – Nigdy nie potrafiłabym wyjść za kogoś, kto nie kocha mnie na tyle mocno, by mi wierzyć. – Miłość i zaufanie to dwie różne sprawy – rzekł. – Nie zawsze idą ze sobą w parze. – No cóż, dla mnie są nierozerwalne. – Podniosła filiżankę, otulając ją dłońmi. Patrzył na nią przez chwilę, która wydawała się nieskończenie długa. – Dobrze wiesz, jak mi na tobie zależy, cara – odezwał się w końcu. – Tak jak ci zależało, kiedy ze mną zerwałeś, pozbawiając mnie nawet szansy obrony? Jego twarz stężała. – Mogę nad tym tylko ubolewać. – Spuścił wzrok. – Myliłem się i przeprosiłem cię za to. Czego więcej ode mnie oczekujesz? Żebyś mnie kochał, pomyślała, ale tylko odwróciła głowę. – Niczego. Nie oczekuję niczego. Sięgnął przez stół i ujął jej dłoń. – Gdzie twój pierścionek? – Zostawiłam go w pokoju. Jest teraz zbyt luźny i boję się,

że go zgubię. Zmarszczył brwi, głaszcząc palcem miejsce, w którym powinien się znajdować pierścionek. – Zatem musimy przerobić go tak, żeby pasował – oświadczył. – Dlaczego go zatrzymałeś? – odezwała się po długiej chwili milczenia. Puścił jej rękę i z kamienną twarzą odchylił się w fotelu. – Ma dużą wartość. – Wiem, ale mogłeś go sprzedać – powiedziała. – Dlaczego tego nie zrobiłeś? Odsunął krzesło od stołu i wstał. – Mam telefon do załatwienia – uciął krótko. – Samochód będzie tu za dziesięć minut. Nie spóźnij się. Westchnęła, patrząc, jak odchodzi po kamiennych płytach tarasu i znika we wnętrzu willi. Czasem nie rozumiała, jak mogła oddać serce tak trudnemu i nieprzystępnemu mężczyźnie. – Signor Andreoni polecił mi powiedzieć, że spotka się z panią na późny lunch – poinformował szofer, gdy Gisele wyszła do czekającego samochodu. – Ma ważną sprawę do załatwienia i prosił, bym coś pani przekazał. – Podał jej kartę kredytową i bilecik z nazwą restauracji oraz godziną spotkania. – Dlaczego nie mógł zrobić tego sam? – Była niemile zaskoczona. Szofer wzruszył ramionami. – To bardzo zajęty człowiek. Nigdy nie przestaje pracować.

– Nie musisz mnie wozić – powiedziała. – Chętnie się przespaceruję. – Signor Andreoni polecił mi, bym pani towarzyszył. – Możesz zrobić sobie wolne – oświadczyła, wkładając kartę kredytową i bilecik do torebki. – Stracę pracę, jeśli nie… – Nie stracisz – zapewniła stanowczo. – Załatwię to z signorem Andreonim. Ciao. Emilio czekał już w restauracji, gdy tam weszła. Nie zrobiła żadnych zakupów oprócz sukienki i butów, które nabyła na wieczorną uroczystość. Nie skorzystała również z jego karty kredytowej. Nie życzyła sobie, by traktował ją tak jak zajęty rodzic, który zbywa rozpuszczone dziecko. Przeciskała się ku niemu przez ruchliwą restaurację, czując na sobie spojrzenie jego ciemnych oczu. – Witaj, kochanie – powiedziała, podsuwając mu policzek do zdawkowego pocałunku. On jednak ujął jej twarz w dłonie i gorąco pocałował w usta. Gdy w końcu ją puścił, cofnęła się o krok z twarzą purpurową jak róża stojąca na ich stoliku. – Widzę, że nie wciągnęło cię szaleństwo zakupów – stwierdził, odsuwając jej krzesło. – Nie lubię wydawać cudzych pieniędzy. – Spojrzała na niego przez ramię. – Jeśli chcę kupić sobie ubrania, kupuję je z własnej kieszeni. – Najwyraźniej postanowiłaś lekceważyć moje polecenia – rzekł, zajmując miejsce naprzeciw niej. – Najwyraźniej nie chcesz przyjąć do wiadomości, że nikt nie będzie wydawał mi poleceń – odparowała.

Gwałtownie zaczerpnął powietrza. – Uważaj, cara – ostrzegł. – Jesteśmy w miejscu publicznym. Schowaj swoje pazurki do czasu, gdy zostaniemy sami. Z trudem się opanowała i sięgnęła po menu. Wsunęła nos w jadłospis i dopiero po chwili spytała lodowato uprzejmym tonem: – Jak załatwiłeś tę ważną sprawę? – Pomyślnie. Zapadła napięta cisza. Gisele zastanawiała się, czy za tą palącą sprawą nie kryje się kobieta. Na samo przypuszczenie poczuła ucisk w żołądku. Myśl, że Emilio mógłby kogoś mieć, była nie do zniesienia. Przez dwa lata za wszelką cenę starała się ją odpychać. – Mam coś dla ciebie – przerwał kłopotliwe milczenie. Odłożyła jadłospis na stół. – Co takiego? Z zagadkowym wyrazem twarzy podał jej pudełeczko od jubilera. – Mam nadzieję, że będzie pasować. Otworzyła czarne aksamitne pudełko i ujrzała ogromny, olśniewająco piękny brylant. Był bez wątpienia niewyobrażalnie drogi, a jednocześnie wydawał się znacznie prostszy niż ten, który dostała poprzednio. – Nie rozumiem… – Spojrzała pytająco. – Myślałam, że chcesz dopasować mój stary pierścionek. – Pomyślałem, że może wolałabyś ten. Ale jeśli nie, możesz wybrać sobie coś sama. To dla mnie bez znaczenia.

Przygryzła wargę, gdy wyjął pierścionek z pudełka i wsunął go na jej palec. Pasował idealnie i wyglądał znacznie piękniej niż poprzedni. Tamten był zbyt ciężki, zbyt krzykliwy i w dodatku zahaczał o cienki materiał wielu sukienek. Natomiast ten, ze swym delikatnym prostym szlifem, zdawał się zaprojektowany specjalnie dla niej. Przeniosła wzrok na Emilia. – Jest cudowny – powiedziała. – To najpiękniejszy pierścionek, jaki kiedykolwiek w życiu widziałam. Mruknął coś zdawkowo i wziął do ręki kartę. – Co będziesz jadła? – spytał. Patrzyła, jak przerzucał kartki menu, i czuła, że jej gorycz i niechęć stopniowo ustępują. – Czy to była ta ważna sprawa, którą miałeś załatwić dziś rano? – odpowiedziała pytaniem, oglądając swą dłoń. Odłożył menu i spojrzał na nią z góry. – Możemy wreszcie zająć się jedzeniem czy wciąż prowadzisz strajk głodowy? – To była ta sprawa, Emilio? – Miałem kilka spraw do załatwienia – odparł, niespokojnie kręcąc się na krześle. – Między innymi również to. – To bardzo miłe z twojej strony. – Naprawdę drobnostka – powiedział, przewracając kolejną kartkę jadłospisu ze znudzoną twarzą. – Zresztą to tylko rekwizyt. Nie chcę prowokować pytań, dlaczego nie nosisz pierścionka zaręczynowego. Spojrzała na lśniący brylant, który odbijał światło pod tysiącem kątów.

– Wygląda na dość kosztowny rekwizyt. Głośno zamknął jadłospis. – To jedynie pieniądze. Podniosła na niego oczy. – Czy będę mogła go zatrzymać po tym, jak… no wiesz… to się skończy. – To się skończy? – Spojrzał na nią ze smutnym uśmiechem. – Mówisz, jakby cię czekały tortury lub dożywocie. Zacisnęła usta, znów spoglądając na brylant. – No cóż… może znajdę jakąś rekompensatę. – Grubo ponad dwa miliony dolarów wedle ostatnich obliczeń – mruknął. Obrzuciła go wymownym spojrzeniem. – Zatem czy będę mogła go zatrzymać? – I co z nim zrobisz? – spytał, z ironią unosząc brwi. – Sprzedasz czy wrzucisz do najbliższej fontanny, jak to zrobiłaś ostatnio? – Myślę, że zatrzymam go na pamiątkę – odparła niedbale. – Dziewczyna nigdy nie ma za wiele brylantów, prawda? Jego wzrok stwardniał. – Dziwię się, że nie chciałaś zatrzymać poprzedniego. Jego sprzedaż zapewniłaby ci środki utrzymania na przynajmniej rok lub dwa. – Zdecydowanie wolałam go wyrzucić. Zważywszy na okoliczności, było to jedyne właściwe posunięcie. Zacisnął mocniej usta, patrząc jej prosto w oczy. – Zawsze będziesz do tego wracać, prawda?

Wbiła wzrok w kartę tylko po to, by uniknąć jego spojrzenia, i w końcu wybrała rybę, na którą wcale nie miała ochoty. – Chyba nie bardzo ci smakuje – zauważył po chwili, gdy podano im potrawy. – Może chciałabyś, żebym zamówił dla ciebie coś innego? Odłożyła widelec, którym dziobała danie o kuszącym zapachu i kremowej konsystencji. – Przepraszam – powiedziała. – Myślę, że naprawdę nie jestem głodna. Długo i poważnie na nią spoglądał. – Czy moja obecność tak bardzo cię stresuje? Jej wzrok był pełen rezygnacji. – Tu nie chodzi tylko o ciebie, lecz o całą sytuację. Czuję się, jakby… sama nie wiem. Nie jestem pewna, czego chcesz. – Chcę ciebie. Jego słowa otuliły ją jak pieszczota. – A poza tym? – Na dłuższą metę? – spytał. – Nie jestem pewna, czy zależy nam na tym samym. – Czy nie jest nieco za wcześnie, żeby się o to martwić? – rzekł. – Na razie powinniśmy żyć każdym dniem. Musimy próbować… przecież zdajesz sobie z tego sprawę. Przygwoździła go spojrzeniem. – Czy nie chodzi ci tylko o poprawę twojej reputacji w oczach opinii publicznej? Uniósł wysoko brwi. – Naprawdę tak myślisz? – żachnął się. – Myślisz, że zależy

mi tylko na cudzej opinii? Nerwowo westchnęła. – Nie wiem… Skąd mam wiedzieć? Kupiłeś mi piękny pierścionek, ale nigdy nie powiedziałeś, co czujesz. Ani przedtem, ani teraz. – Co mam ci powiedzieć? – spytał. – Przecież mnie nienawidzisz. Wielokrotnie to podkreślałaś. Po co mam mówić o swoich uczuciach? Nie zmieni to twoich. Wciągnęła głęboki oddech i wypaliła: – Czy ty kiedykolwiek mnie kochałeś? Jego twarz stopniowo zastygła. – Gisele, zamierzałem się z tobą ożenić, przypominasz sobie? Spojrzała na niego wzgardliwie. – Czyli mam ci być wdzięczna, że zostałam wybrana z setek, jeśli nie tysięcy potencjalnych kandydatek? – Dlaczego poruszasz teraz ten temat? – spytał. – Bo chciałabym wiedzieć, co wtedy do mnie czułeś – rzuciła. – Na jakich podstawach opierał się nasz związek. Przeczesał dłonią włosy. – Opierał się na obopólnym pragnieniu zbudowania wspólnego życia. Chcieliśmy tego samego: dzieci, trwałej rodziny i bezpiecznego domu. Tego, czego pragnie większość ludzi. – Większość ludzi pragnie być kochana – powiedziała z westchnieniem. – Wiem o tym, Gisele – przytaknął. – I skłamałbym, mówiąc, że tego nie chciałem. Marzyłem o tym przez całe swoje życie,

ale nauczyłem się, że nie wystarczy chcieć, by tak się stało. Zdała sobie sprawę, że rozmowa jest zakończona, zanim jeszcze pojawił się kelner, by zabrać talerze. Nagle twarz Emilia stała się obca, zamknięta jak książka. – Luigi odwiezie cię z powrotem do willi – poinformował krótko. – Ja muszę jeszcze wrócić do biura. – Długo nie spuszczał z niej wzroku. – Spróbuj trochę odpocząć – poradził. – Czeka nas długi wieczór. Podeszła do czekającego samochodu i wsiadła, a gdy się obróciła po zapięciu pasów, już go nie było.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Późnym wieczorem Emilio patrzył z zachwytem, jak Gisele schodzi do niego po schodach. Miała na sobie prostą, lecz elegancką suknię koktajlową barwy fuksji i dobrany do niej szyfonowy szal. Zręcznie upięte do góry włosy nadawały jej królewski wygląd. A gdy się uśmiechnęła, nigdy nie wydawała mu się piękniejsza. Pomyślał, że jej uśmiech jest jak słoneczny promień przebijający się przez chmury w ponury dzień. Zapomniał już, jak go kiedyś uszczęśliwiał. Ich wspólne wyjście miało dla niego poważne znaczenie. Początkowo zamierzał wybrać się sam, jak zawsze. Niewiele osób spoza organizacji dobroczynnych wiedziało, jak głęboko zaangażowany jest w tę działalność i dlaczego. W ciągu ostatniego roku przestał się odcinać od własnej przeszłości. Pragnął pomóc innym w ucieczce z piekła, z którego sam zdołał się wydobyć dzięki żelaznej woli i determinacji. Kiedy zeszła z ostatniego stopnia, ujął jej rękę i podniósł, by przycisnąć do niej wargi. – Wyglądasz olśniewająco – powiedział. – Różowy kolor jeszcze bardziej podkreśla twoją urodę. Podziękowała mu przelotnym uśmiechem. Sięgnął po pudełeczko, które zostawił na stoliku w holu. – Mam dla ciebie coś odpowiedniego do pierścionka. Spojrzała na pudełko, a potem na niego, lekko marszcząc brwi. – Nie powinieneś tyle wydawać – powiedziała.

– Chyba mam prawo rozpieszczać moją narzeczoną, prawda? Podniosła wieczko pudełka i dotknęła palcem lśniącego naszyjnika z brylantów i szafirów. – Nie jestem naprawdę twoją narzeczoną – odparła. – To tylko gra, przedstawienie dla prasy. – Możemy sprawić, że przestanie być grą. Jej szarobłękitne oczy zalśniły, zanim się odwróciła, by mógł założyć jej naszyjnik. – Chcesz, by wróciła do ciebie dawna Gisele, Emilio. Ale ona zniknęła na zawsze. Nie zdołasz jej odzyskać bez względu na to, ile pieniędzy wydasz. Obrócił ją do siebie tak, by spojrzała mu w twarz. – Spróbujmy zacząć od nowa, dobrze? – poprosił. – Bez żadnych deklaracji. Przekonajmy się, co jest teraz, zamiast wracać do tego, co było, okej? Jej usta drgnęły w czymś na podobieństwo uśmiechu, ale oczy nagle spochmurniały. – Okej – odparła i podała mu dłoń, a on poprowadził ją do limuzyny. Gdy przybyli do luksusowego hotelu, w którym odbywało się przyjęcie, Gisele uświadomiła sobie, że nie ma to nic wspólnego z zawodowymi sprawami Emilia. Celem uroczystości było zebranie funduszy na ośrodki opieki dla bezdomnych dzieci. Podczas tego wieczoru dowiedziała się, że w ostatnim roku Emilio Andreoni ufundował kilka ośrodków, które zapewniały podopiecznym posiłek, prysznic i łóżko. Oferowały również możliwość nauki i kształcenia

zawodowego, a wszystko po to, by ułatwić dzieciom życiowy start i wyrwać je z ulicznego rynsztoka. Dostępne były również różne formy doradztwa, podobnie jak terapie antyalkoholowe i antynarkotykowe. Z niepokojem zdała sobie sprawę, jak niewiele o nim wie. Nigdy nie opowiadał o swojej przeszłości. Czyżby wyrósł w warunkach podobnych do tych, z których zdołał wyrwać swych podopiecznych? Czy dlatego właśnie wybrał tę formę dobroczynności? Co go spotkało w ciemnych, przerażających zaułkach Rzymu? Jakich potworności był świadkiem lub ofiarą? Jak zdołał przetrwać i stać się tym, kim się stał? Jeden z młodych wolontariuszy imieniem Romeo opowiedział jej, że Emilio osobiście angażuje się w działalność swojej fundacji. Rozmawia z dziećmi ulicy, przekonując, że mają inne możliwości niż przestępczość, prostytucja i udział w wojnie gangów. – Nie obawia się bezpośrednich kontaktów z tym środowiskiem – mówił Romeo. – Byłem jednym z pierwszych, którym pomógł wyjść z bezdomności. Nauczył mnie, że nie należy bezwolnie poddawać się losowi. Musisz być bardzo dumna, że jest twoim narzeczonym. Gisele miała nadzieję, że jej uśmiech nie wygląda zbyt sztucznie. Wciąż nie mogła otrząsnąć się z szoku. – Owszem – potwierdziła. – Jestem bardzo dumna. Jeszcze chwilę rozmawiali, po czym Romeo oddalił się, by pomóc w serwowaniu potraw. Chwilę później zbliżył się Emilio, niosąc dla niej drinka. – Dlaczego nic mi nie powiedziałeś o swojej działalności

charytatywnej? – spytała. – Rano mówiłeś, że to spotkanie biznesowe. – Czy to ma znaczenie? – Wzruszył ramionami. – Jasne, że ma – żachnęła się. – Myślałam, że będę musiała rozmawiać z nadętymi starymi biznesmenami i ich żonami, a tymczasem spotykam młodych ludzi, których wyciągnąłeś z tragicznych warunków. – Romeo dałby sobie radę bez mojej pomocy – rzekł Emilio. – Potrzebował tylko niewielkiego wsparcia. – A tobie kto udzielił pomocy? – spytała. – Kto ci udzielił niewielkiego wsparcia? Jego wzrok nie wyrażał żadnych emocji. – Niektórzy ludzie potrzebują więcej pomocy niż inni. – Czyli radziłeś sobie zupełnie sam? Wziął ją za ramię, by ustawić twarzą do mężczyzny, który kierował się ku nim z kamerą. – Zbliża się do nas fotograf, który chce nam zrobić zdjęcie do magazynu. Postaraj się przybrać radosną minę. Odegrała szczęśliwą narzeczoną, kiedy Emilio objął ją w pasie i przyciągnął do siebie. Wraz z zapachem i ciepłem jego ciała ogarnęło ją poczucie całkowitego bezpieczeństwa. Wspomniał, że chciałby, by ich narzeczeństwo stało się prawdziwe. Ale jak mogła dać mu to, czego najbardziej pragnął? Zawsze powtarzał, że marzy o własnej rodzinie, ona zaś nie była w stanie ponownie podjąć związanego z tym ryzyka. Kiedy spotkanie dobiegło końca, poprowadził ją w kierunku czekającego samochodu, lecz gdy wsiedli, zamilkł i milczał

przez całą niemal drogę powrotną. Większość czasu spoglądał przed siebie pustym wzrokiem, podczas gdy wielobarwne światła miasta przesuwały się po jego twarzy, zniekształcając jej rysy w grze świateł i cieni. Choć zręcznie unikał rozmów na ten temat, Gisele zastanawiała się, czy nie myśli teraz o swojej przeszłości – o życiu w nędzy i zaniedbaniu, a także o niewyobrażalnym okrucieństwie, które czaiło się w mrocznych zaułkach Wiecznego Miasta. Wyobraziła sobie kilkunastoletniego chłopca, który kryje się gdzieś w zaroślach czy pod ławką w parku, zziębnięty, głodny, przerażony i samotny. Ze ściśniętym sercem pomyślała, że nikt go nie chronił. I nikt nie nauczył kochać. Gdy samochód w końcu zatrzymał się na podjeździe, Emilio podał jej dłoń i pomógł wysiąść. Czując dotyk jego palców na swej skórze, miała wrażenie, że prąd elektryczny przebiegł jej po ręce. Ruszyła za nim i w napięciu weszła do salonu. – Masz ochotę na drinka przed snem? Przesunęła językiem po suchych wargach. – Ee… myślę, że nie – wymamrotała. – Pójdę chyba prosto do łóżka. – Jak sobie życzysz – powiedział, kierując się do baru, by nalać sobie whisky. Zawahała się na moment, nie wiedząc, czemu nie może się ruszyć. Patrzyła, jak podniósł szklankę do ust, a jego wargi spoczęły na krawędzi kryształu, nim przełknął złocisty płyn. Odstawił whisky i spojrzał na nią. – Czy coś się stało?

– Nie… chciałam ci tylko podziękować za ten wieczór – odparła. – Był naprawdę miły. I pouczający. Ponownie podniósł szklankę do ust. – Nie rób ze mnie bohatera, cara – powiedział ponuro. – Naprawdę nim nie jestem. Sama powinnaś najlepiej o tym wiedzieć. – Myślę, że jesteś znacznie bardziej uczuciowy, niż to okazujesz – stwierdziła. Zaśmiał się z wymuszoną ironią. – Rozgryzłaś mnie wreszcie, prawda, Gisele? – Przełknął kolejny łyk whisky, tym razem duży. – Myślę, że pod fasadą obojętności ukrywasz, jaki naprawdę jesteś i co czujesz – ciągnęła niezrażona. – Za nic w świecie nie chcesz się z tym zdradzić i dlatego robisz wszystko, by zapobiec ujawnieniu prawdy o sobie. Odstawił szklankę tak gwałtownie, że głośno stuknęła o kontuar baru. W oczach Emilia płonął żar, który mógł ją spopielić. – Lepiej będzie, jeśli pójdziesz do łóżka, kiedy masz jeszcze szansę – powiedział, ruszając w jej stronę. Stała nieruchomo, zdecydowana nie dać się zastraszyć jego brutalnemu, wręcz agresywnemu zachowaniu. – Nie ulęknę się ciebie, Emilio – oświadczyła. – Możesz sobie grozić szefom gangów, sutenerom i dilerom narkotyków w przestępczym świecie Rzymu, ale ja się nie boję. – Jakie odważne słowa… – powiedział, biorąc w dłoń pasmo jej włosów i uwalniając je z zapięcia. – Jakie odważne,

niemądre słowa – powtórzył, zamykając ustami jej usta. Zawładnął nimi bez reszty, dławiąc wszelki opór i zmuszając jej zaciśnięte wargi, by się poddały. Jęknęła, nagle bezwolna, w odruchu ostatecznego przyzwolenia. Rozkoszował się nią, jakby chcąc się utwierdzić w swoich prawach, nie pozostawiając jej złudzeń, kto jest panem sytuacji. Ich ręce dotykały się po omacku, szukając się nawzajem, a w gorączkowo rozpinanych ubraniach z trzaskiem pękały szwy. – Jeśli tego nie chcesz, powiedz mi to teraz – wydyszał ciężko, przygniatając ją niemal do najbliższej ściany. – Chcę – tchnęła mu w usta ledwie słyszalnym szeptem. Jej wargi domagały się jego warg, a ręce gwałtownie go szukały, do bólu pragnąc poczuć ciepło jego ciała. – Chcę tego. Chcę ciebie. Jęknął głucho, a ona poczuła, że gwałtownie zadrżał, usiłując narzucić sobie kontrolę. Nie wiedziała, kiedy stanęła przed nim naga. Nie pamiętała, jak to się stało, ale nie miało to znaczenia. Unieruchomił ją w swych ramionach i wszedł w nią z siłą, która odrzuciła jej głowę w tył, wyrywając z piersi głębokie westchnienie przyzwolenia i powitania. W miarę jak przyciągała go i wchłaniała, kołysał się w coraz bardziej gwałtownym rytmie, podczas gdy jej ciało poddawało się rozkoszy niczym odległej, dawno niesłyszanej melodii. Wkrótce dotarła na szczyt i trwała tam przez chwilę, aż wreszcie konwulsyjnie przylgnęła do Emilia, jednocząc się z nim bez reszty w tych krótkich sekundach zapomnienia,

kiedy wszelki rozsądek i racjonalna myśl tracą rację bytu. Chwilę potem podążył za nią, a dreszcz, który nim wstrząsnął, przeniknął całym jej zespolonym z nim ciałem. Nastąpiły długie sekundy ciszy i bezruchu. – Wybacz – wyszeptał, wciąż z trudem łapiąc oddech. – Nie mogłem się opanować. – Nie musisz przepraszać – odparła, zarzucając mu ramiona na szyję. Odsunął się od ściany. – To nie tak miało być. – Zakłopotany przeciągnął dłonią po włosach. – Nie tak szybko, nie tu, przy tej ścianie. Chciałem, by to wspomnienie zostało nam w pamięci. Gisele zrobiła krok w przód i delikatnie położyła mu dłoń na policzku, rozkoszując się dotykiem jego szorstkiej skóry pod jednodniowym zarostem. – I na pewno zostanie – powiedziała. Jakże mogłaby zapomnieć, że znów trzymał ją w objęciach. Patrzył na nią przez chwilę, po czym położył dłoń na jej dłoni. – Chcę cię mieć przy sobie, w moim łóżku. Chcę się rano budzić obok ciebie. Jak mogła odmówić mężczyźnie, który sprawił, że doznała czegoś, czego nigdy doznać już nie miała. I chociaż jej nie kochał, to bez wątpienia pożądał. Być może nigdy nie zdoła jej pokochać? Nie mogła zostać z nim na zawsze, nie czując się kochana. Potrzebowała miłości, by żyć, lecz w tym momencie nie chciała o tym myśleć. Otoczyła go ramionami i spojrzała w jego ciemne oczy.

– Kochaj mnie – wyszeptała zmysłowym głosem. Podniósł ją i zaniósł do swej sypialni, by tam położyć na łóżku jak najcenniejszy skarb. – Emilio… – Dźwięk jej miękkiego głosu zdawał mu się pieszczotą. – Jestem tutaj, cara – wyszeptał, delikatnie przepuszczając między palcami jej jasne włosy. – Jestem… – Tęskniłeś za mną? – Patrzyła na niego swymi wielkimi oczami. – Czy tęskniłeś do tego, co robimy? Musnął jej usta pocałunkiem. – Tęskniłem do wszystkiego, co robiliśmy razem. I rzeczywiście tak było. Życie bez niej stało się puste i pozbawione celu. Pracował przez dwa lata jak opętany, ale w niczym nie znalazł sensu ani ładu. Zdobył pieniądze, dużo pieniędzy; więcej niż kiedykolwiek sobie wyobrażał, ale nie wypełniły one straszliwej pustki, którą po sobie zostawiła. Działalność dobroczynna angażowała jego energię i uwagę, lecz on pragnął więcej. Pragnął jej. Wolno zsunął cienkie ramiączka sukni Gisele, by wycisnąć pocałunek na jej nagim ramieniu. Łapczywie wchłaniał zapach jej ciała – egzotyczną, tropikalną woń, którą zawsze kojarzył tylko z nią. – Pragnę cię – szeptał, pokrywając pocałunkami jej szyję i posuwając się wyżej, ku płatkowi ucha. – Pragnę cię tak bardzo, że nie potrafię trzeźwo myśleć. – Ja też cię pragnę. – Jej miękkie wargi to go dotykały, to znów odsuwały się od niego, bawiąc się w grę, która rozpalała mu zmysły.

Emilio zsunął drugie ramiączko sukni, obsypując pocałunkami jej miękką, kremową skórę. Odchyliła głowę, a jej długie włosy spłynęły mu na ręce złocistą falą. Wydała cichy jęk przyzwolenia, w którym brzmiała zarazem tęsknota i pożądanie. Krew zaczęła szybciej krążyć mu w żyłach, ale tym razem nie utracił nad sobą kontroli. – Proszę… – błagała bez tchu. On zaś, czerpiąc rozkosz z każdej kolejnej pieszczoty, czuł, jak otwiera się przed nim. – Jeszcze nie – wyszeptał z ustami przy jej ustach. – Wiesz, że musimy jeszcze zaczekać. Wiła się niespokojnie, a jej zgłodniałe usta syciły się jego ustami, gdy wyprężona w łuk wychodziła mu naprzeciw. Rozgorączkowanymi dłońmi zaczęła przesuwać stopniowo w dół po jego ciele. W końcu osiągnęła swój cel, a on wydał niepohamowany jęk rozkoszy. Objęła wtedy oburącz jego biodra, wsuwając się w nie jak w kołyskę. – Teraz – wyszeptała. – Chcę cię teraz. Uniósł się na swych mocnych, muskularnych rękach i poczuł, jak jej ciało miękko się poddaje, wciągając go w otchłań zapomnienia. Seks z Gisele nigdy nie był dla niego aktem czysto fizycznym. Stanowił doznanie, którego nie doświadczał z żadną inną kobietą. Miał wrażenie, że sięgała swymi delikatnymi palcami w głąb jego zranionej duszy, że ją koi, postrzępioną i rozdartą, aż do czasu, gdy cichł nieznośny ból. Czuł to również teraz w miękkim, wyczekującym nacisku

jej warg, gotowym poddać się jego woli. Pieścił ją, w pełni świadom jej potrzeb i upodobań. Powoli zmieniał rytm i tempo, aż wreszcie, wyzbywając się wszelkiego oporu, odrzuciła głowę w tył, na poduszki, i wydała jęk, wstrząsana drżeniem. On zaś, czując każde jej drgnienie, odczekał nieznośnie długą chwilę, by na koniec poddać się bez reszty niekontrolowanej reakcji zmysłów. Chwilę później wyczerpany opadł na nią miękko, przyciskając ją ciężarem swego ciała. W długiej ciszy, która zapadła, delikatnymi ruchami gładziła go po plecach. Czuł, jak jej palce przesuwają się w górę i w dół, aż wreszcie zdołał uspokoić rytm oddechu. Sięgnął dłonią do jej jedwabistych włosów i zaczął od niechcenia bawić się ich końcówkami. Patrzył, jak jej rysy z wolna łagodnieją w uśmiechu zadowolenia. – Czy pamiętasz, jak rozmawialiśmy kiedyś o założeniu rodziny? Wzdrygnęła się, jakby ją smagnął, wyszarpnęła włosy z jego palców i odepchnęła go od siebie. Patrzył, nie rozumiejąc, jak zrywa się z łóżka i sięga po okrycie, owijając się nim wokół pasa. – Czy ja zrobiłem coś niewłaściwego? – spytał zdumiony. – Zmieniłam zdanie – rzuciła cierpko. – Nie chcę mieć dzieci. Emilio przerzucił nogi na drugą stronę łóżka, sięgnął po swój płaszcz kąpielowy i podszedł w miejsce, gdzie stała. – Co ty mówisz? – wykrzyknął. – Przecież uwielbiasz dzieci. Przez całe godziny kunsztownie haftujesz wzory na

dziecięcych ubrankach. Prowadzisz sklep w tej branży! Co to znaczy, że zmieniłaś zdanie? Spojrzała na niego krnąbrnie. – Znaczy dokładnie to, co powiedziałam. Zmieniłam zdanie – powtórzyła. – Ludzie tak robią, więc i ja mam do tego prawo. Spojrzał na nią, jak gdyby ujrzał przed sobą inną osobę. Gdzie się podziała młoda kobieta, która tak gorąco pragnęła mieć rodzinę? Dwa lata temu zastanawiali się nawet nad imionami, jakie wybiorą dla swych dzieci, a także nad tym, jak będą wyglądały i do kogo będą podobne. Miał trzydzieści trzy lata i nie chciał dłużej czekać, by zostać ojcem. Wierzył, że Gisele zgodzi się dzielić z nim życie i w ciągu miesiąca lub dwu wszystko powróci do normy. Zamierzał ją poślubić i założyć rodzinę. Nie wyobrażał sobie, że może odmówić mu tego, czego najgoręcej pragnął. – Czy podjęłaś tę decyzję teraz, czy już jakiś czas temu? – spytał zaszokowany. – Jakie to ma znaczenie? Podjęłam ją i nie zamierzam tego zmienić. – Gisele, dobrze wiesz, jak bardzo chcę mieć rodzinę – powiedział. – Wiedziałaś o tym od początku. To był jeden z powodów, dla których chciałem się z tobą ożenić. Zamierzałem zbudować z tobą wspólną przyszłość i prawdziwy dom. Spojrzała na niego wojowniczo. – Nie będę maszyną do rodzenia ani dla ciebie, ani dla żadnego innego mężczyzny – rzuciła.

– Na miłość boską, Gisele, czy kiedykolwiek mówiłem o tym w ten sposób? Chcę, żebyś była matką moich dzieci. Nigdy nie prosiłem o to żadnej innej kobiety. – Będziesz więc musiał spróbować, bo ja nie wchodzę w rachubę – oznajmiła, obrzucając go miażdżącym spojrzeniem. Czuł, że sztywnieją mu mięśnie. Jak miał ją przekonać? Jeśli robiła to, by się odegrać, nie mogła sięgnąć po bardziej skuteczną broń. Nigdy nie wyjawił jej sekretu swej przeszłości. Nikt go zresztą nie znał. Nikt nie wiedział o samotności, na którą skazał go los, o braku domu i rodziny, o głodzie, chłodzie i poniewierce. O tym, jak wstydził się tego, że nie wie, kim jest jego ojciec i że zna tylko nędzę, którą został naznaczony z chwilą urodzenia. Wziął głęboki oddech. – Pragnę przyszłości z tobą, Gisele. I pragnę mieć rodzinę. Nie zmuszaj mnie do wyboru pomiędzy jednym a drugim. Jej plecy i ramiona znieruchomiały. – Nie mogę dać ci tego, czego pragniesz – odparła. – Nie możesz czy nie chcesz? – spytał z gorzkim uśmiechem. – Chcesz mnie ukarać za to, że cię zraniłem, i dobrze to rozumiem. Myślę, że dlatego zgodziłaś się przyjechać do Włoch. Postanowiłaś odnosić się do mnie tak wrogo, jak to tylko możliwe, żebym po miesiącu bez żalu pozwolił ci odejść. Odwróciła się, by spojrzeć mu w twarz. – A dlaczego nie miałabym cię ukarać? – spytała. – Przecież złamałeś mi serce. Nienawidzę cię za to.

Emilio położył dłoń na jej ramieniu. – Cara, gdybyś naprawdę mnie nienawidziła, nie miałbym cię przed chwilą w swoim łóżku. – To był tylko seks. – Ze zblazowaną miną potrząsnęła głową. – Miałam na to ochotę, a ty ją zaspokoiłeś. Ot, przelotna chwila. – Nie wierzę, że to był tylko seks. – Kobietom też się to zdarza, wiesz? – skwitowała lekceważąco. – Potrafimy oddzielić emocje od seksu, jeśli chcemy. – Czyżby? – Emilio lekko zmarszczył brwi. – Oczywiście. – Mierząc go upartym spojrzeniem, uniosła podbródek. Jego dłonie zacisnęły się na jej ramionach, gdy przyciągał ją do siebie. – Skoro tak, to pewnie nie będziesz miała nic przeciw temu, żeby powtórzyć seks dla samej przyjemności, prawda? – I nie dając jej dojść do głosu, zamknął ustami jej usta.

ROZDZIAŁ ÓSMY Leżał bezsennie przez długie godziny, patrząc na nią, jak śpi. Zwinęła się obok, z ręką wyciągniętą na jego piersi, tak jak robiła to kiedyś. Gładził jedwabistą skórę jej ramion, myśląc, jak bardzo tęsknił do takich chwil jak ta. Była jedyną kobietą, z którą pragnął spędzać całe noce, a on był jej pierwszym mężczyzną. Wzbudzało w nim to czułość i szacunek. Być może zachowywał się nieco staroświecko, ale fakt, że nie oddała się przed nim nikomu, miał dla niego ogromne znaczenie. Głęboko poruszała go myśl, że czekała, by spotkać właściwego mężczyznę. I że to on nim był. Akt jej oddania miał dla niego w sobie coś świętego. Czuł, że oddaje mu nie tylko ciało, lecz całą swoją duszę. Cenił sobie nad życie ten bezcenny dar… aż do chwili, gdy rozpętał się skandal związany z sekstaśmą. Niesłusznie uznał, że padł ofiarą pospolitego oszustwa, a jej rzekome dziewictwo było sprytnym fortelem w celu zdobycia ślubnej obrączki i wysokiego statusu materialnego. Bogate doświadczenia z różnymi amatorkami fortuny i pozycji społecznej wyrobiły w nim przesadną ostrożność. Ani przez chwilę nie wierzył, że Gisele może być niewinna. Potraktował ją tak, jak mógłby potraktować luksusową dziwkę. Teraz najbardziej bolało go to, że zawiódł jej ufność. Czy kiedykolwiek zdoła mu wybaczyć? Czy spędzona z nim noc oznaczała przełamanie lodów, czy stanowiła tylko

rekompensatę za dwa miliony dolarów… Nie potrafił uwolnić się od tej myśli. Poruszyła się, rozprostowując jedną, a potem drugą nogę, zanim otworzyła oczy. – Czy ja spałam? – spytała, gwałtownie siadając, a splątane jasne włosy rozsypały się na jej ramionach. – Jak niemowlę – potwierdził z uśmiechem. Jej wzrok nagle się zapalił, lecz zaraz spuściła oczy, skubiąc palcami prześcieradło, którym przykryła piersi. Krew odpłynęła jej z twarzy o nagle stężałych rysach. Odsunęła się od niego i przemieściła się na drugą stronę łóżka, sięgając po płaszcz kąpielowy i ciasno zawiązując go paskiem. Zacisnęła mocno wargi i rzuciła mu lodowate spojrzenie, kierując się do drzwi. – Dokąd idziesz? – spytał. – Chcę wziąć prysznic. Można? – spytała lekko zaczepnym tonem. – Czy mam prosić o pozwolenie? Zmarszczył brwi. Te jej gry zaczynały go męczyć. W jednej chwili łkała z rozkoszy w jego ramionach, a w drugiej zachowywała się tak, jakby nie mogła się doczekać końca ich wspólnego miesiąca. – Rób, co ci odpowiada – powiedział, zrzucając z siebie prześcieradło i wstając z łóżka.- Zobaczymy się na dole. Marietta zdążyła już nakryć do stołu na tarasie i położyć tam poranne gazety, gdy Gisele zeszła na dół. Usiadła, nalewając sobie filiżankę herbaty, lecz w chwili gdy podnosiła ją do ust, dostrzegła, że spod włoskiej prasy wystaje angielski dziennik.

Wyciągnęła go i spojrzała na tytuł pod informacją na pierwszej stronie. Filiżanka, którą trzymała w dłoni, upadła głośno na kamienną posadzkę. Serce skoczyło jej do gardła, na moment stanęło, a potem zaczęło uderzać gorączkowym, nierównym rytmem. W tej samej chwili rozległy się pewne kroki Emilia, który wchodził na taras. – Gisele? – zapytał. – Co ci się stało? Oparzyłaś się? W panice przycisnęła gazetę do piersi, niezdolna wykrztusić słowa przez zaciśnięte gardło. Były tam dwie fotografie. Jedna ukazywała ich oboje w trakcie lunchu poprzedniego dnia. Reporter uchwycił moment, gdy patrzyła na Emilia z gniewną miną. Nie było to zbyt pochlebne, ale jeszcze nie najgorsze. Druga fotografia bowiem… O Boże! Jak to się mogło stać? Skąd wytrzasnęli jej zdjęcie nad grobem dziecka? Czyżby ktoś ją śledził, gdy po raz ostatni poszła złożyć kwiaty na grobie Lily? Rozpaczliwie usiłowała myśleć. Tego dnia na cmentarzu panował nieco większy ruch niż zwykle. Czyżby ktoś ją rozpoznał i postanowił na tym zarobić? Nie była żadną celebrytką, ale nawiązanie stosunków z Emiliem czyniło ją z miejsca przedmiotem obserwacji. Jak, na Boga, zdoła to wytrzymać? Jego ciemne oczy podążyły za jej spojrzeniem. – Co się stało? – zapytał z niepokojem. Otworzyła usta, a potem je zamknęła. Próbowała utrzymać gazetę, przyciskając ją do piersi, lecz ręce tak jej drżały, że tylko bezwolnie patrzyła, jak Emilio wyjmuje z nich pismo.

Czas zdawał się stać w miejscu, gdy je otwierał. Znieruchomiała, widząc, jak jego wzrok przesuwa się wzdłuż szpalty, by wreszcie się zatrzymać. Każde z wydrukowanych tam słów wyryło się w jej mózgu niczym bolesny tatuaż: „Czy tragiczna śmierć dziecka miłości zaciąży na odnowionym związku Andreoniego?”. Dostrzegła, jak drgnął pod wpływem szoku, a każdy muskuł jego twarzy zastygł na chwilę, która zdawała się trwać w nieskończoność. Nie poruszył się. Nie odezwał. Miała wrażenie, że przestał oddychać. A potem grdyka przesunęła mu się w górę i w dół. – Co? – wyrzucił ochrypłym, zdławionym głosem. Jego twarz poszarzała, jakby naraz przybyło mu dziesięć lat. Nie chciała, by dowiedział się o tym w taki sposób. Zamierzała zrobić to sama, wyznać mu, co przeżyła, kiedy tylko poczuje się pewniej w nowej sytuacji. Wolno wypuściła powietrze, nie zdając sobie nawet sprawy, że je wstrzymała. – Byłam w ciąży, kiedy wyjeżdżałam stąd przed dwoma laty – zaczęła. – Dowiedziałam się o tym dopiero dwa miesiące po powrocie do Sydney. Jego krtań drgnęła, jakby usiłował przełknąć coś, co nie mieści mu się w gardle. – W ciąży? – powtórzył martwym głosem. – Tak. Cisza, która zapadła, była tak głęboka, że słyszała, jak

wciągnął powietrze w płuca. – Miałaś dziecko? Z wysiłkiem zdobyła się na odpowiedź. – Tak. Przełknął ślinę, nim zdołał wykrztusić: – Moje dziecko? Przez chwilę wpatrywała się w niego, niezdolna odpowiedzieć, gdyż ból, jaki jej zadał tym pytaniem, zupełnie ją poraził. – Jak możesz pytać! – rzuciła mu oskarżycielskie spojrzenie. – Jak możesz? Jego twarz ściągnęła się ze wstydu i poczucia winy. – Wybacz, przestałem myśleć. Oczywiście, że musiało być moje… Przepraszam. Jego ręka opadła bezwolnie wzdłuż ciała. Wyglądał na całkowicie pokonanego, osłupiałego i wstrząśniętego. – To był chłopiec czy dziewczynka? – Dziewczynka. – Gisele z trudem hamowała łzy. – Co się z nią stało? – spytał ochrypłym głosem. Westchnęła boleśnie. – W szesnastym tygodniu ujawnił się problem – zaczęła. – Proponowano mi aborcję, ale ja chciałam wykorzystać każdą szansę. Bo w końcu szansa istniała, choć bardzo niewielka. Jakże pragnęłam, by Lily zdołała ją wykorzystać. Ale tak się nie stało. Żyła zaledwie kilka godzin. Dokładnie sześć godzin dwadzieścia pięć minut i czterdzieści trzy sekundy. Niezbyt długo jak na całe życie, co? Emilio miał wrażenie, że miażdży go cios kowalskiego

młota. Wszystko zdawało się potwierdzać jego winę. Gisele była w ciąży, a on usunął ją ze swojego życia. Wyrzucił z domu, gdy nosiła w łonie jego dziecko. – Na czym polegał problem? – spytał. – Co jej dolegało? – Miała wrodzoną wadę genetyczną – odparła. – Niektóre z jej narządów wewnętrznych nie rozwinęły się prawidłowo. Medycyna nie znajduje na to rady. Jego mała córeczka nie miała żadnej szansy. Czy stałoby się inaczej, gdyby tam był? Poruszyłby niebo i ziemię, żeby ją ratować. Ogarnęła go rozpacz i poczucie straty. Miał wrażenie, że zardzewiały brzeszczot zdziera mu do krwi gardło. – Z jakiego powodu? – spytał ochryple. Spuściła wzrok na swoje dłonie. – Nie wiadomo. Lekarze mówią, że to się zdarza, ale ja wciąż się zastanawiam, czy nie popełniłam jakiegoś błędu. Poczuł, że znów przytłacza go ciężar odpowiedzialności. Jeśli mogło się to stać z czyjejś winy, to na pewno winien był on. Stres, w jakim żyła Gisele od czasu ich zerwania, mógł narazić na szwank rozwój dziecka. – Dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś w ciąży? – pytał. – To mogło wszystko zmienić. Czy pomyślałaś o tym? – Czyżbyś zapomniał, co powiedziałeś mi na pożegnanie? – Spojrzała na niego twardo. – Zapowiedziałeś, że nie chcesz mnie więcej widzieć ani słyszeć. Nie miałam powodu sądzić, że jest inaczej. – Do diabła, Gisele, czy zdajesz sobie sprawę, jak się czuję, dowiadując się o tym z prasy? – Zalała go potężna fala żalu.

Obróciła się, patrząc mu z goryczą w twarz. – A więc chodzi tylko o ciebie, prawda? A co ze mną? Z tym, co ja wycierpiałam? O nie, nie zamierzam ci współczuć. Jeśli dobrze pamiętam, sam jesteś sobie winny. Emilio czuł, że sztywnieje. Nie pamiętał, by kiedykolwiek pałał takim gniewem, nawet wtedy, przed laty, gdy sądził, że go zdradziła. – Specjalnie to zrobiłaś, prawda? – rzucił. – Zataiłaś wszystko przede mną, bo dobrze wiedziałaś, że nic nie może mnie bardziej zranić. Trudno o lepszy rewanż. Spojrzała na niego wyzywająco. – Zawsze myślisz o mnie jak najgorzej, prawda? To twoja automatyczna reakcja. Najpierw mnie oskarżasz, a dopiero potem zadajesz pytania. – Czy zamierzałaś mi o tym powiedzieć? W jej oczach na moment pojawił się cień skruchy. – Nie wiedziałam, jak zacząć. To niełatwe mówić o tym… o niej. – Powinnaś mi to powiedzieć wtedy, gdy pojawiłem się w twoim sklepie – rzekł z wyrzutem. – Odbyłem daleką drogę, żeby cię odnaleźć i prosić o wybaczenie. Za wszelką cenę chciałem ci wynagrodzić wyrządzoną krzywdę. Rzuciła mu miażdżące spojrzenie. – Okazało się, że twoje przeprosiny sprowadzają się do oferty dwóch milionów dolarów. Oboje wiemy, dlaczego tu jestem. Zacisnął zęby aż do bólu. Paraliżowało go poczucie straty, jakiego nie zaznał nigdy dotąd. Nie mógł zrobić nic, by

odzyskać dziecko. I niczym nie mógł wynagrodzić cierpień Gisele. – Przykro mi – powtórzył, ale jego głos brzmiał dziwnie obco. Był martwy i pozbawiony wyrazu. Zapadła długa, dręcząca cisza. – Mam kilka fotografii – powiedziała niemal szeptem. Ocknął się nagle. – Fotografii naszego dziecka? – Przywiozłam je ze sobą… – Spuściła wzrok, unikając jego spojrzenia. – Mam także kocyk, w którym spędziła swoje krótkie życie. Zamierzałam ją w nim pochować, ale nie potrafiłam go oddać. Spazm bólu ponownie przeszył mu serce. – Przywiozłaś fotografie? Odpowiedziała mu zaczepnym spojrzeniem. – Pewnie uznasz, że to chorobliwe i żałosne, ale nigdy nie byłam w stanie zerwać tej ostatniej więzi. – Jej oczy nagle wypełniły się łzami. Emilio wyciągnął ręce i zamknął ją w ramionach. Opierając głowę na jej głowie, łagodnie kołysał ją w ramionach, gdy cicho łkała. Nie był w stanie wymówić nawet słowa, owładnięty emocjami, nad którymi utracił kontrolę. Jak zdołała przeżyć taką tragedię? Kto ją wspierał? I jakąż okrutną ironią tchnęło wszystko to, co na co dzień ją otaczało! Wszystko, co nieustannie przypominało jej o stracie, którą poniosła. Butik z dziecięcymi ubrankami… Ścisnęło go w krtani na myśl o tych małych komplecikach, buciczkach, kapturkach

i pelerynkach do chrztu. – Nie, nie widzę w tym nic chorobliwego ani żałosnego – odezwał się w końcu. Podniosła na niego zaczerwienione oczy. – Nie… widzisz? Potrząsnął głową, bezradny wobec jej cierpienia. Jakże niesprawiedliwy był w swoim gniewie. – Myślę, że wciąż przeżywasz żałobę. – Otarł łzę, która spłynęła jej po policzku. – I tylko ty będziesz wiedzieć, kiedy nastąpi czas, by pogodzić się z losem. Jej dolna warga znów zaczęła drżeć. – Moja matka… to znaczy Hilary uważa, że to chore. Ale co ona może wiedzieć? Nigdy nie straciła dziecka. I nawet nigdy go nie miała. – To nieprawda – zaprzeczył. – Miała ciebie. To ona cię niańczyła i wychowała. Być może nie była najlepszą matką na świecie, ale przynajmniej nie porzuciła cię w jakimś zimnym, pełnym szczurów zaułku pośrodku zimy, gdy nie miałaś nawet czterech lat. W ciszy, która zapadła, jego słowa odbiły się głośnym echem. – Twoja matka porzuciła cię na ulicy? – Szeroko otworzyła oczy z niedowierzania. Odsunął się o krok. – Tylko że jej syn żyje i oddycha. A ja nie znam nawet imienia mojego dziecka. – Nazwałam ją Lily – wyszeptała. Poczuł wzbierające w oczach łzy.

Lily… – Czy mogę zobaczyć te zdjęcia? – spytał. Skinęła głową. – Zaraz je przyniosę. Emilio schylił się, by podnieść kawałki rozbitej filiżanki. Nic nie mogło już skleić tej cienkiej porcelany. Była zdruzgotana tak jak jego serce. Długo stał, patrząc na ogrody. Obrócił się, gdy Gisele otworzyła drzwi, choć była pewna, że weszła bezszelestnie. Jego wzrok powędrował ku albumowi, który trzymała w ręce. Podała go, nie mówiąc ani słowa. Ujął album w swe mocne dłonie tak ostrożnie, jak gdyby na całym świecie nie istniało nic cenniejszego. Patrzyła, jak z przejęciem gładzi palcami fotografię Lily, którą umieściła na okładce wewnątrz serca wyhaftowanego różowo-białym jedwabiem. Czuła, że nigdy w życiu nie zapomni tej chwili. Bo choć zabrakło go przy niej w całym okresie ciąży, przy narodzinach Lily, a także w zbyt krótkim czasie jej życia, miała niezbitą pewność, że widzi przed sobą ojca, który głęboko przeżywa pierwsze spotkanie z córką. Jego ciemne oczy złagodniały, by po chwili zalśnić wilgotnym połyskiem, a na twarzy odmalowało się zdumienie i głębokie, przejmujące wzruszenie. Odwrócił pierwszą stronę, by spojrzeć na zdjęcie Lily zrobione tuż po jej narodzinach. Otwierała na nim buzię jak pisklę, ale miała zaledwie tyle sił, by wydać z siebie cichutkie kwilenie. Na następnym, umyta i otulona w różowy kocyk, wydawała

się normalnym zdrowym dzieckiem, choć miała przed sobą niecałe cztery godziny życia. Za mało, by matka mogła powiedzieć jej wszystko, co powiedzieć chciała, zmieścić całe macierzyństwo w tym krótkim czasie. – Jest podobna do ciebie – powiedział załamującym się głosem. – Myślałam, że do ciebie – zaoponowała. Serce jej się ścisnęło na widok wyrazu jego oczu. Nie przypuszczała, że to dziecko, o którym nie wiedział aż do teraz, mogło tak wiele dla niego znaczyć. Czuła, że dzieli z nią cierpienie. Aż nazbyt wyraźnie malowało się to na jego twarzy. – Jest podobna do nas obojga – powiedział głębokim, ochrypłym głosem. Przygryzła wargę, usiłując zapanować nad emocjami. – Tak… – Czy mogę… – odchrząknął i powtórzył: – Czy mogę zrobić kopie tych zdjęć? – Oczywiście – skinęła. – Ile ważyła? – spytał po długiej chwili. – Niecałe dwa kilogramy. Wyglądała jak mała laleczka. Mogłam ją utrzymać jedną ręką. Spójrz tylko. – Wskazała zdjęcie, na którym widać było leżące na jej ręce maleńkie ciałko dziecka. Dotknął fotografii, a na tle jego silnej, męskiej dłoni niemowlę wydawało się jeszcze mniejsze. – Jest prześliczna – powiedział. – Pragnąłbym wziąć ją na ręce, dotknąć jej buzi, poczuć zapach skóry. Wszystkie

zdjęcia są takie jednowymiarowe. Gisele podała mu kocyk, który przyciskała do piersi. Nigdy dotąd nie pozwoliła nikomu go dotknąć. – Zachował jej zapach – szepnęła. – Jest bardzo słaby, ale gdy zamknę oczy, wyobrażam sobie, że wciąż ją trzymam. Zrobiłam ten kocyk dla niej. Owinęli ją nim tuż po urodzeniu. I była nim owinięta, zanim… – Przełknęła ślinę, by odzyskać głos, który się załamał. – Zanim ubrałam ją do trumny. Delikatnie wyjął kocyk z jej rąk i podniósł go do twarzy, z zamkniętymi oczyma wdychając wciąż tam obecny ślad słodkiego zapachu ich dziecka. Tak jak Gisele, pragnął go zatrzymać, nie dopuścić, by kiedykolwiek znikł. Patrząc, jak pojedyncza łza spływa mu po policzku, odczuła wobec niego coś, czego nie doznała nigdy wcześniej. Ogarnął ją wstyd i wyrzuty sumienia. Źle go osądziła, podobnie jak on wcześniej źle osądził ją. Czy kiedykolwiek jej wybaczy? – Dziękuję – powiedział po długiej chwili milczenia, oddając jej kocyk. – Emilio… – zaczęła, napotykając jego udręczone spojrzenie. – Wybacz mi, że nie chciałam ci o tym powiedzieć. Teraz widzę, jak bardzo cię skrzywdziłam. Powinnam była choć spróbować. Na jego twarzy widoczny był smutek. – Zapewne bym cię nawet nie dopuścił do głosu. Byłem zbyt dumny, zbyt zawzięty. Znacznie pogorszyłem i tak złą sytuację. Ogarnęła mnie ślepota. Niewybaczalna ślepota. – Oboje popełniliśmy błędy – powiedziała miękko. – Nie wiem, jak można je naprawić. – Patrzył na nią

udręczonym wzrokiem. – Miałaś rację, cara. Życia nie da się zresetować jak komputera. Gisele czuła, że wzruszenie ściska jej gardło. – Wybacz mi… – Co mam ci wybaczyć? – spytał, marszcząc czoło. – Wszystko jest moją winą. Nie doszłoby do tego, co się stało, gdybym ci zaufał. Postąpiłem źle i żadne przeprosiny tu nie wystarczą. Podszedł do niej, by z bliska spojrzeć w jej twarz. – Wiem, że nie mam prawa cię prosić, żebyś po tym wszystkim została we Włoszech – powiedział. – Ale zrobię, co będę mógł, by chronić cię przed prasą. Zorganizuję spotkania z potencjalnymi nabywcami twoich wyrobów. Porozmawiam w twoim imieniu z szefami sieci handlowych. Możesz bezpiecznie schronić się w mojej willi. Nie musimy pokazywać się publicznie. Przez ułamek sekundy obserwowała jego twarz. Być może powinna spakować się i wyjechać. Ostatecznie położyć kres ich związkowi i nigdy więcej nie wracać do przeszłości. Ale czy mogła to zrobić? Czy tego chciała? – Zostanę – powiedziała cicho. Położył jej ręce na ramionach i było w tym geście coś, co do głębi ją poruszyło. W przeszłości dotykał jej tysiące razy na tysiące różnych sposobów, ale tym razem zrobił to inaczej. Jego przepastne oczy utonęły w jej oczach na nieskończenie długą chwilę, zanim opuścił głowę i z czułością musnął ustami jej wargi. – Dziękuję – powiedział. – Zrobię wszystko, co w mojej

mocy, żebyś nie żałowała.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Wszystkie spotkania, które Emilio zorganizował dla niej w ciągu następnego tygodnia, były niesłychanie owocne. Gisele wychodziła z każdego z nowym poczuciem celu i sensu swojej pracy. Wydarzenia toczyły się w zawrotnym niemal tempie, które jej odpowiadało, gdyż skupiając się całkowicie na sprawach zawodowych, mogła chwilowo oderwać się od osobistych. Po kilku dniach zainteresowanie prasy ich związkiem nieco osłabło, choć nie na tyle, by mogli się poruszać zupełnie swobodnie. Emilio nigdy jednak nie tracił czujności. Bezbłędnie przewidywał, gdzie mogą pojawić się paparazzi, i skutecznie ich unikał. Zabierał ją do spokojnych restauracyjek na uboczu, gdzie kuchnia była wyśmienita, a wina przednie. W miarę mijających dni stopniowo zaczynała poznawać człowieka ukrytego za maską, którą nakładał w życiu publicznym. Prawda o nim dotarła do niej z całą mocą, gdy pewnego wieczoru wracali pieszo do domu z restauracji na mało uczęszczanym przedmieściu Rzymu. Natknęli się przypadkiem na młodą dziewczynę, która w narkotycznym transie chwiejnym krokiem zbliżyła się do Emilia, kołysząc się na swych zdartych wysokich obcasach w niemiłosiernie opiętej, zbyt krótkiej spódniczce, ukazującej przeraźliwie chude uda. Składając mu jednoznaczną propozycję, wyciągnęła rękę i położyła dłoń na jego piersi. A wtedy on

położył dłoń na jej dłoni i delikatnie ją zdjął, lecz nie odepchnął, tylko przytrzymał w swojej ręce. Potem zaczął coś do niej mówić tonem, jakim zatroskany ojciec zwraca się do niesfornej córki. Gisele patrzyła w zdumieniu na tę scenę i choć niewiele rozumiała, miała zupełną pewność, że jego słowa nie wyrażają potępienia. Rozmawiał z dziewczyną przez kilka minut, zanim wyjął telefon i połączył się z infolinią swojej fundacji. Niedługo potem pojawiła się furgonetka, z której wysiadł jeden z młodych pracowników ośrodka, by zabrać tę dziewczynę w miejsce bezpieczniejsze niż ulica. Gisele podeszła do Emilia, który stał, patrząc na znikającą w głębi ulicy furgonetkę. Wzięła go pod ramię i przytuliła się do niego. – Wydaje się, że ją znasz – powiedziała. Szybko wciągnął powietrze i wolno je wypuścił. – Tak, ma na imię Daniela. Nasza fundacja finansuje jej kurację odwykową. Tyle że, jak widzisz, nie zawsze przynosi to efekty. Ta dziewczyna próbuje wytrzymać cały cykl terapii, ale zbyt wiele działa na jej niekorzyść: fatalny wpływ rodziny, środowisko, w które wrosła, niska samoocena. – Obrócił się do Gisele z przygnębionym wyrazem twarzy. – Jestem przerażony, że któregoś dnia znajdą ją martwą w jakimś zaułku, a policja odnotuje po prostu kolejną ofiarę przedawkowania. – Przeciągnął dłonią po włosach. – I wiesz, co najbardziej mnie przeraża? To, że mogłaby osiągnąć wszystko, gdyby chciała. Jest inteligentna i piękna, no i patrz, jak się stacza. Jak mam zapobiec jej samozagładzie?

Ile jest takich kobiet? Czy zdajesz sobie sprawę, że część z nich ma dzieci? Co się z nimi dzieje, kiedy ich matki sprzedają się na ulicy? Słuchała ze ściśniętym gardłem. On sam był właśnie jednym z takich dzieci. – Robisz wszystko, co można, by im pomóc – powiedziała. – Więcej niż ktokolwiek, kogo znam. – To za mało. – Odszedł kilka kroków i znów wsunął dłoń we włosy, bezwiednie je mierzwiąc. – Do diabła, za mało. Podeszła do niego z tyłu i go objęła. Początkowo sztywny z gniewu i bezradności, stopniowo poddawał się jej objęciom, aż w końcu się obrócił. Na jego twarzy malowała się stanowczość człowieka, który podjął ważną decyzję. – Chcę ci coś pokazać – powiedział. – Co takiego? – spytała niepewnie. Wziął ją za rękę i poprowadził w ciemną przecznicę, a potem w kolejną i jeszcze jedną. Szli labiryntem ciemnych zaułków, pełnym szczurów i gnijących odpadków. Skóra jej cierpła ze strachu i odrazy, ale mocno trzymała Emilia za rękę, czując się dziwnie bezpieczna w świecie, którego nigdy dotąd nie widziała i którego istnienia nie przeczuwała. Teraz wstydziła się swej niewiedzy. W końcu dotarli do najgłębiej ukrytej uliczki oświetlonej tylko mdłym światłem pojedynczej latarni. Wystarczyło to jednak, by ukazać zaniedbane, na pół walące się domy, których stan odpowiadał zapewne sytuacji mieszkańców. Poprowadził ją w stronę ruiny, którą lokatorzy najwyraźniej dawno już opuścili. Wewnątrz panowała

całkowita ciemność, a jedynym śladem ludzkiej obecności były sprośne grafitti pokrywające zmurszały mur. – To tutaj zostawiła mnie moja matka – odezwał się głosem pozbawionym emocji. – Miałem zaledwie cztery lata. Ale pamiętam wszystko tak, jakby zdarzyło się to wczoraj. Gisele ścisnęła mu dłoń, niezdolna wykrztusić słowa. Łzy spływały jej po policzkach, gdy patrzyła na wypaczony próg domu. Co czuje małe, porzucone dziecko? Co czuł on, Emilio, patrząc zdumionymi oczami, jak jego matka znika, by nigdy już nie wrócić? – Miała kilkanaście lat. Sama była niemal dzieckiem – powiedział w ciszy, która zapadła. – Prawdopodobnie nawet nie wiedziała, kto był moim ojcem. Słyszałem, że w rachubę wchodziło czterech lub pięciu kandydatów. – Och, Emilio… – westchnęła, niezdolna wyobrazić sobie tej sytuacji. – Powiedziała mi, że wróci. – Nagle tak mocno ścisnął jej dłoń, że poczuła ból, choć za nic w świecie by tego nie okazała. – Obiecała, że wróci – powtórzył, jakby znów był małym chłopcem. – Wierzyłem jej. Czekałem na nią. Czekałem przez wiele godzin, a może dni. Teraz już nie pamiętam. Pamiętam tylko chłód. Straszliwy chłód. – Mimowolnie się wzdrygnął. – Przenikał aż do kości. Czy wiesz, że czasami jeszcze go czuję? Zarzuciła mu ręce na szyję i przytuliła do siebie, jakby chciała pocieszyć bezradne, głęboko ukryte w nim dziecko. – Emilio, najdroższy… – Jej głos przeszedł w szloch. – Nie mogę znieść myśli, jaki byłeś bezradny i samotny.

W odpowiedzi mocno ją objął. – Nigdy dotąd nie pokazałem nikomu tego miejsca – wyznał. – Nawet pracownicy fundacji nie wiedzą, skąd pochodzę. – Spojrzał na nią ze smutkiem i wziął ją za rękę. – Chodźmy stąd – powiedział. – To wspomnienie przyprawia mnie o dreszcz. Gdy wrócili do willi, Emilio zamknął drzwi i zgasił światła na zewnątrz domu. – Idź się położyć, cara – powiedział. – Muszę jeszcze zadzwonić do fundacji i sprawdzić, czy zajęli się Danielą. – Zaczekam na ciebie. Potarł palcem brodę. – Zaczekaj na górze – poprosił. – Obiecuję, że to nie potrwa długo. Patrzył, jak wchodziła po schodach, co pewien czas odwracając głowę, by spojrzeć na niego przez ramię. Jej oczy przepełniało pragnienie, które gwałtowną falą wzbierało również w nim. Gdy załatwił telefon, wbiegł po stopniach na piętro i otworzył drzwi sypialni. Gisele zdążyła już wziąć prysznic i teraz siedziała otulona jego płaszczem kąpielowym. Był za duży o kilka numerów i okrywał ją od szyi do stóp, mimo to jednak wiedział, że jest pod nim naga. – Widzę, że założyłaś mój płaszcz – zauważył. – Tak – odparła z nieśmiałym uśmiechem. – I co mi za to zrobisz? Zamknął za sobą drzwi. – Zdejmę go z ciebie.

Spojrzała na niego przekornie. – A jeśli będę się bronić? W jego oczach pojawił się błysk rozbawienia. – To jeszcze bardziej mnie zachęcisz. Głośno pisnęła, gdy chwycił ją w ramiona i niczym jaskiniowiec poniósł przez sypialnię, by delikatnie położyć na potężnym łożu. Potem cofnął się i zaczął zrzucać z siebie ubranie, obserwując, jak Gisele z rozszerzonymi źrenicami podąża wzrokiem za każdą opadającą na podłogę częścią jego garderoby. Gdy skończył, zbliżył się do niej i pociągnął za pasek płaszcza, patrząc, jak frotowy materiał wolno się z niej zsuwa. Przez chwilę napawał wzrok kształtem jej piersi, a potem objął kolejno wargami każdą z nich, rozkoszując się ich jędrną gładkością, a także jej niepowstrzymaną reakcją na jego dotyk. – Naprawdę dzielnie się bronisz – zakpił żartobliwie. – Może nie potrafię ci się oprzeć – odparła, błądząc opuszkami palców po jego piersi. Lecz już po chwili jej dłonie zsunęły się niżej, a ich dręcząca pieszczota pozbawiła go tchu. Jak to możliwe, zastanawiał się, by dotyk tej jednej, jedynej kobiety mógł tak bez reszty zniewalać? Pragnął jej z gwałtowną, nieujarzmioną siłą, która w nim narastała wraz z rytmem pulsującej krwi. Pchnął ją na poduszki, lekko unosząc się na łokciach. – Czy nie jestem za ciężki? – spytał, lecz zamiast odpowiedzi przyciągnęła do siebie jego głowę, by wargami dosięgnąć ust. Przesuwając dłońmi po jej ciele, rozkoszował się jedwabistą gładkością skóry, by w końcu dotrzeć tam,

gdzie Gisele czekała gorąca i wilgotna, i do reszty stracić kontrolę nad rytmem swego ciała. Ogarnięta niezaspokojonym pragnieniem, uniosła w górę biodra, ciasno przylegając do Emilia. Widział, jak rozpala się, nienasycona, aż w końcu poczuł, że się otwiera w bezwarunkowym oddaniu. – Teraz – wydyszała z ustami na gorącej skórze jego szyi. – Tak, proszę cię, teraz. Pulsowanie jej ciała wyzwoliło w nim równie gwałtowną reakcję. W ciągu kilku bezcennych sekund pełnego zespolenia ostatecznie odnalazł w niej siebie. Potem przez długą chwilę leżeli w ciszy, trzymając się w objęciach, a jej srebrzyste blond włosy rozsypały mu się na piersi. Nasłuchiwał szmeru jej oddechu, który muskał mu pierś niczym piórko tańczące w lekkim powiewie powietrza. Zamknął oczy, z głębokim westchnieniem wchłaniając zapach jej włosów i czując na języku waniliowy smak skóry. Nigdy jeszcze nie czuł tak głęboko, że dotarł w końcu do domu.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Gdy obudziła się nazajutrz rano, zawiedziona dostrzegła, że Emilio zniknął. Leżąc w pościeli z cienkiej bawełny w bogatym wnętrzu jego apartamentu, myślała o tym, jak ciężko i niestrudzenie musiał pracować, by wspiąć się na wyżyny osiągniętego sukcesu. Przywołując obraz ponurej pustki ciemnego zaułka, w którym rozegrała się tragedia jego dzieciństwa, ostatecznie zdała sobie sprawę, co naprawdę nim kierowało. Długie godziny pracy i bezsenne noce spędzane nad projektami nie wynikały z egoistycznej pogoni za bogactwem. Powodowało nim zupełnie co innego – żarliwe pragnienie dokonania zmian. Jego sukces miał dopomóc innym w uniknięciu losu, który przed laty go dotknął. Pragnął, by świat stał się lepszym miejscem dla tych, którzy mieli mniej szczęścia niż on. Wzięła prysznic i zeszła na dół, by poszukać go na tarasie, ale Marietta poinformowała ją, że Emilio rozmawia przez telefon w gabinecie. – Nakryłam do stołu w pokoju śniadaniowym – dodała. – Wygląda na to, że zaraz zacznie padać. – Grazie, Marietta. – Z tymi słowy Gisele weszła do pięknie urządzonego pokoju z oknami wychodzącymi na wschód. Z miejsca skierowała się w stronę niewielkiego stolika, na którym leżała sterta gazet. W jednym z włoskich dzienników dostrzegła zdjęcie swoje i Emilia. Wychodzili ze sklepu

z artykułami dla dzieci. Dobrze zapamiętała tę chwilę. Niosła kilka próbek swych prac, a on opiekuńczo otoczył ją ramieniem, gdy przechodzili przez ruchliwą ulicę. Widziała mężczyznę, który robił zdjęcie z aparatu komórkowego, ale sądziła, że chciał uwiecznić swego stojącego przed sklepem kumpla, a nie ich. Z galopującym sercem wzięła do ręki angielską gazetę, gdzie zamieszczono to samo zdjęcie i opatrzono podpisem: „Czy słynny architekt i jego australijska narzeczona oczekują dziecka?”. Poczuła, że oblewa ją żar, a następnie paraliżuje lodowaty chłód. Dławiła ją panika. Oddech gwałtownie przyspieszył, a potem się zatrzymał, zaś ręce i palce zdrętwiały, jakby zastygła w nich krew. – Przepraszam, że musiałaś na mnie czekać – powiedział Emilio, wchodząc. – Chciałem tylko sprawdzić, czy Daniela zgłosiła się na rehab… – przerwał i wykrzyknął: – Cara, co się stało? Rzuciła w niego gazetą. – Nie wytrzymam tego. Nie mogę tak żyć. Nie mogę tego zrobić. Pobieżnie zerknął na dziennik, po czym go odłożył. – To tylko spekulacje – stwierdził spokojnie. – Przecież wiesz, czym żywią się dziennikarze. – Spekulacje? – Patrzyła na niego rozogniona. – Tak to nazywasz? Bo ja nazywam to presją. – Ależ cara, nikt nie wywiera na ciebie żadnej presji. – Doprawdy? – Zerwała się i zaczęła nerwowo chodzić po

pokoju. – A ty i te twoje dywagacje na temat rodziny? Przecież tylko tego chcesz. Sam mi to mówiłeś. – Owszem, chcę mieć rodzinę, ale nie musimy się z tym spieszyć. Zaczekam, aż w końcu przywykniesz do myśli, że… – Przestań! – krzyknęła, zasłaniając uszy dłońmi. – Nie wspominaj o tym. Nie mów mi, że przywyknę do myśli o drugim dziecku. Nie chcę tego słyszeć. – Gisele, reagujesz przesadnie – próbował ją mitygować. – Nie wiem, jak reaguję. Ale na pewno wiem, że chcesz mieć kolejne dziecko. – Cara – zaczął uspokajająco – czy nie moglibyśmy o tym porozmawiać kiedy indziej? Jesteś zdenerwowana. To zdjęcie wytrąciło cię z równowagi, ale zapomnisz o wszystkim za kilka dni. – Nie zapomnę – powtarzała z uporem. – Nigdy nie zapomnę. I musisz się z tym pogodzić. – Gisele, wolałbym nie rozmawiać na ten temat, kiedy jesteś w takim stanie. – Nie jestem w żadnym stanie! – krzyczała. – Nie zgadzam się, Emilio. Nie chcę być wplątana w spekulacje i ulec presji związku, którego losu wcale nie jestem pewna. Nie wiem, czy dłużej wytrzymam. – Zatrzymała się, gwałtownie wciągnęła powietrze i rzuciła porywczo: – Chcę wrócić do domu. W jego znieruchomiałej twarzy jedynie lekko drgnął niemal niezauważalny mięsień żuchwy. Oczy, które nie wyrażały żadnych emocji, były czarne jak onyks i niezgłębione. – Możesz wyjechać, kiedy tylko zechcesz, Gisele – powiedział. – Nie zatrzymuję cię siłą.

Przesunęła językiem po wyschniętych ustach. Jej serce nagle zgubiło rytm. – Co ty powiedziałeś? – Jeśli chcesz wyjechać, to jedź – powtórzył. – Powiem Marietcie, żeby cię spakowała, a sam zarezerwuję bilet. – Ale… ale co z resztą tego miesiąca? – Nie wierzyła własnym uszom. – Co z umówioną kwotą? – Należy ci się co do centa. – Lekko skrzywił usta. – Nie jesteś mi nic winna. Wciąż nie wiedziała, czy dobrze słyszy. Czyżby odsyłał ją do domu bez słowa sprzeciwu? Czy wszystko, co wspólnie przeżyli w ciągu tych ostatnich tygodni, sprowadzało się tylko do umowy handlowej, która dobiegła końca? – Nie rozumiem… – Moi prawnicy skontaktują się z tobą w sprawie szczegółów przekazania pieniędzy – oświadczył chłodnym, urzędowym tonem, tak dalekim od jej chwiejnych emocji. – Otrzymasz budynek, w którym będziesz mogła prowadzić swoją firmę. W miarę jej rozwoju możesz zatrudnić personel pomocniczy. Poleciłem również projektantowi stron internetowych, by opracował twój profil reklamowy. Gdy rozpoczniesz sprzedaż swoich wyrobów w sieci, liczba potencjalnych klientów radykalnie wzrośnie. Gisele rozumiała tylko to, że oczekiwał jej wyjazdu. No bo w jakim celu miałby to wszystko mówić, gdyby chciał ją zatrzymać? Czyżby w głębi duszy nie umiał jej wybaczyć, że zataiła prawdę o Lily? Czy ostatnia noc przypomniała mu o tym, że

nigdy nie miał szansy, by zobaczyć swe dziecko, tak jak nigdy nie poznał swego ojca? Czy dlatego nie chciał dzielić z nią życia, gdyż przypominała mu o cierpieniu, które ich oboje dotknęło? Nie, uświadomiła sobie z bolesnym skurczem serca. Po prostu jej nie kochał. Nigdy jej nie kochał. I nie mógłby pokochać. – A co prasą? – spytała, chwytając się ostatniej szansy. – Czy nie będzie szumu z powodu… z powodu tak szybkiego zakończenia. Obojętnie wzruszył ramionami. – Wydam oświadczenie, że postanowiliśmy się rozstać – powiedział. – Nie martw się, dopilnuję, żeby zostawili cię w spokoju. Luigi zawiezie cię na lotnisko. – Czyli… – Znowu zwilżyła wargi, wszelkimi siłami usiłując przywołać naturalny wyraz twarzy. – Czyli – wykrztusiła – żegnamy się… O Boże, modliła się w duchu, nie dopuść do tego. Spraw, by mnie nie odsyłał. Nie znowu. Nie w ten sposób. Jego twarz nadal była martwa. – Tak – odparł. – Żegnamy się. Lekko skinęła głową. Cóż mogła zrobić? Przecież wręcz zmuszał ją do wyjazdu. Jego szofer czeka już na wezwanie, a gospodyni w ciągu kilku minut spakuje jej bagaże. Na co więc czekała? Przecież wcale nie chciała tu przyjeżdżać… Tylko dlaczego, gdy odchodząc, patrzyła, jak stał, cały jej świat rozpadł się w proch i pył? Tak samo jak wtedy… Trzy tygodnie później… Właśnie wieszała nowy asortyment ubranek na relingu, gdy

weszła Hilary, jej przybrana matka. Odwiedziła butik zaledwie kilka razy, lecz nawet nie próbowała mu się przyjrzeć. Od swego powrotu z Włoch Gisele jeszcze jej nie widziała. Rozmawiały wprawdzie parokrotnie przez telefon, ale rozmowa zupełnie się nie kleiła. – Ładnie się tu urządziłaś – stwierdziła. – Dziękuję. Zapadło niezręczne milczenie. – Bardzo zeszczuplałaś – zauważyła Hilary. – Czy rozwijanie firmy nie jest zbyt trudnym wyzwaniem? Wzięłaś na siebie wielki ciężar. – Dam sobie radę – odparła Gisele, wieszając kolejne ubranko na relingu. Hilary cicho westchnęła, zdejmując z wieszaka kaftanik z rzędem wyhaftowanych na dole małych króliczków. – Wiem, że wciąż jesteś przygnębiona i rozżalona – powiedziała. – Nie mogę cię winić. Twój ojciec źle postąpił. Gisele obróciła się, by na nią spojrzeć. – Oboje postąpiliście źle. Kłamałaś tak samo jak on. Żyliście w kłamstwie. Oczy Hilary nagle wypełniły się łzami, gdy przytuliła kaftanik do piersi. – Wiem. Żyłam również w nieustannym lęku, że prawda wyjdzie na jaw – wyznała. – Chciałam, byś ją poznała jeszcze wtedy, gdy byłaś mała. Ale twój ojciec nie chciał o tym słyszeć. Nie ufałam Nell Baker. Drżałam z obawy, że nagle się pojawi, żeby cię zabrać. Myślę, że dlatego nigdy nie okazywałam swoich uczuć. Skąd mogłam wiedzieć, czy

nieoczekiwanie nie wyrwą mi cię z ramion? Gisele nigdy nie widziała, by jej przybrana matka uroniła choć łzę. Zawsze była taka chłodna i opanowana, nie okazywała żadnych uczuć. – Nigdy nie czułam, że naprawdę mnie kochasz – odparła. – Zawsze myślałam, że nie spełniam twoich oczekiwań. – Och, dziecko – westchnęła Hilary. – Zawsze bardzo cię kochałam. Kochałam wszystkie moje dzieci. Gisele zmarszczyła czoło. – Dzieci? Jakie dzieci? Hilary przekładała kaftanik z ręki do ręki. – W ciągu pierwszych kilku lat małżeństwa czterokrotnie poroniłam. Czułam się zupełnie przegrana. Za każdym razem budziła się we mnie nadzieja po to tylko, by wkrótce zgasnąć. Starałam się nie angażować uczuciowo, ale kochałam każde z tych dzieci. – Dlaczego nic o tym nie wiedziałam? – Gisele niemal zachłysnęła się powietrzem. – Dlaczego mi nie powiedziałaś, kiedy straciłam Lily? Dolna warga Hilary zaczęła drżeć. – Straciłam moje dzieci zaledwie po kilku tygodniach ciąży. Ty straciłaś dziecko, które we właściwym terminie przyszło na świat. Nie miałam prawa twierdzić, że choć w części rozumiem to, co przeżywałaś. Było mi wstyd, że nie jestem dobrą matką. Ale ty na pewno nią byłaś, nawet jeśli trwało to zaledwie kilka godzin. – Jesteś dobrą matką – zaprotestowała Gisele, a łzy popłynęły po jej twarzy. – Jesteś jedyną matką, jaką mam,

i tylko ciebie kocham. Ramiona Hilary mocno ją objęły. – Ja też cię kocham, moja najdroższa córeczko. Bardzo cię kocham. Emilio odsunął ze zniechęceniem komputerową mysz i sztywno dźwignął się z fotela. Spojrzał niewidzącym wzrokiem w okno swego biura. Od wyjazdu Gisele upłynął niemal miesiąc, a on wciąż nie potrafił skupić się na pracy, a właściwie to w ogóle na niczym. Nie przypominał sobie także, kiedy po raz ostatni spał dłużej niż kilka godzin ani kiedy ostatnio spożył normalny posiłek. Przeżywał kolejne dni z obojętnością automatu. Jego życie przepełniała pustka. Nosił ją w sobie. Nawet pogoda zdawała się odzwierciedlać jego stan. Pomimo budzącego nadzieje początku wiosny kapryśne słońce wciąż się kryło za grubą pokrywą chmur. Deszcz, który mżył całymi dniami, dotkliwie przypominał o bolesnym smutku, jaki zagościł w głębi jego serca. Nigdy nie płakał od czasu, gdy jako sześciolatek usłyszał od któregoś z bardziej nieczułych opiekunów, że jego matka nigdy już nie wróci. Myślał, że wyczerpał wszystkie zasoby łez. Ale nie. Wystarczyło, by spojrzał na fotografię swej małej córeczki, a znów zaczynały płynąć niepowstrzymanym strumieniem. Chciał zachować się przyzwoicie wobec Gisele. Widząc, jak głęboko przygnębia ją myśl o drugim dziecku, uznał, że jedynym wyjściem jest pozwolić jej odejść. To było słuszne i uczciwe wobec niej, ale jakże bolało. Zastanawiał się, czy

ten rozdzierający ból kiedykolwiek go opuści. Otrzymał od niej mejl z uprzejmym podziękowaniem za pomoc w rozbudowie jej firmy. Wpatrywał się w drukowane słowa, szukając między liniami jakiegoś znaku, niczego jednak nie znalazł. Ale czego właściwie oczekiwał? Gdyby go kochała, nie chciałaby go opuścić. Tymczasem wyjechała, korzystając z pierwszej okazji. Gdy do gabinetu weszła jego sekretarka, Carla, niosąc na tacy kawę, nawet nie odwrócił się od okna. Przynosiła kawę każdego popołudnia, choć on nigdy jej nie tknął. Stała na blacie i stygła. – Postaw ją na biurku – powiedział bezbarwnym tonem. – Przyniosłam adresowaną do pana paczkę – poinformowała Carla. – Przyszła dziś jako przesyłka polecona, do rąk własnych. Emilio obrócił się i spojrzał na paczkę, którą położyła obok filiżanki z kawą. – Kto jest nadawcą? – spytał. – Signorina Carter – odparła. – Czy mam otworzyć? Serce ścisnęła mu stalowa pięść. – Nie – powstrzymał ją, przeczesując włosy drżącymi palcami. – To na dziś wszystko, Carlo. Jesteś wolna na resztę popołudnia. – A co będzie z projektem dla Venturiego? – Zmarszczyła brwi, patrząc na niego pytająco. – Chyba zbliża się termin. Lekceważąco wzruszył ramionami. – Oddam go, kiedy skończę. Jeśli im to nie odpowiada, niech wezmą kogo innego.

Idealne łuki brwi Carli lekko się uniosły. – Si, signor – powiedziała i wyszła, cicho zamykając drzwi. Emilio przesunął palcem po starannym piśmie Gisele w miejscu, gdzie na paczce widniało jego imię. Zapewne odsyłała mu biżuterię, którą jej ofiarował. Spodziewał się tego. Najwyraźniej chciała się pozbyć wszelkich pamiątek ich związku. Paczka była starannie zalepiona silnie klejącą taśmą. Ręce bezwiednie mu drżały, gdy w końcu otworzył kartonowe pudełko, gdzie starannie zabezpieczone warstwą styropianu leżało niewielkie, owinięte w bibułkę zawiniątko. Jego oczom ukazał się różowy, ręcznie haftowany kocyk, w którym jego córeczka spędziła całe swe krótkie życie. Delikatnie ujmując go w dłonie, poczuł się tak, jakby trzymał w dłoni własne serce. Na dnie pudełka spoczywała starannie złożona kartka. Wyjął ją i otworzył, by przeczytać. „Powiedziałeś kiedyś, że sama będę wiedzieć, gdy nadejdzie czas, by się z nią rozstać. Miałeś rację. Gisele”. Poczuł, jak wzruszenie atakuje go z nieodpartą siłą. Nie był ze swoją córką na początku ani na końcu jej krótkiego życia, ale teraz miał być z nią zawsze. Gisele ofiarowała mu ten przywilej. A zarazem ofiarowała to, co najcenniejsze. W nagłym olśnieniu zrozumiał. Mio Dio! Co ja zrobiłem? – uświadomił sobie nagle. Pozwolił jej wyjechać, choć niczego bardziej nie pragnął, niż mieć ją blisko. Dlaczego jej nie wyznał, co naprawdę czuje? Gdyby i wtedy chciała go opuścić, przynajmniej by wiedziała,

że jest jedyną kobietą, którą kiedykolwiek kochał i kochać będzie. Jak mógł być takim głupcem! Zawziętym ślepym głupcem! Nacisnął przycisk interkomu na swoim biurku. – Czy jesteś jeszcze, Carlo? – spytał. – Si, signor – odparła. – Porządkowałam szufladę. – Zarezerwuj mi bilet do Sydney – polecił. – Koszty nie grają roli. W razie potrzeby możesz nawet wynająć prywatny odrzutowiec. Albo kupić, jeśli nie będzie wyjścia. – Ważna służbowa sprawa, signor Andreoni? – Była zaskoczona. – Nie – odparł. – Całkowicie prywatna. Gdy taksówka podjechała pod butik Gisele, zobaczył na drzwiach napis: „Zamknięte”. Serce podskoczyło mu do gardła, ale w tej samej chwili uświadomił sobie, że jest dopiero siódma trzydzieści. W pośpiechu zapomniał o różnicy czasu. Powinien był uprzedzić ją telefonem, ale nade wszystko pragnął spojrzeć jej w oczy. Polecił kierowcy skierować się pod adres, pod którym mieszkała, i w drodze nerwowo się zastanawiał, co jej powiedzieć. Przez cały lot myślał, jak powinno to brzmieć, w końcu jednak zrozumiał, że wszystko zawiera się w dwu słowach: Kocham cię. Taksówka skręciła w jej ulicę i nagle poczuł się tak, jakby otrzymał cios w podbrzusze. Na mieszkaniu, które zajmowała, widniał napis: „Sprzedane”. Potykając się, wyskoczył z taksówki i rzucił kierowcy przez ramię, żeby czekał.

Kiedy jednak nacisnął guzik dzwonka, nikt mu nie odpowiedział. Próbował zajrzeć w szpary opuszczonych żaluzji, ale nie dostrzegł śladu niczyjej obecności. – Czy mogę panu w czymś pomóc? – rozległ się jakiś głos. Obrócił się i ujrzał stojącą przy skrzynce na listy staruszkę z chodzikiem. – Szukam Gisele Carter – powiedział. – Może pani wie, co się z nią stało? – Niedawno wyjechała – usłyszał w odpowiedzi. Poczuł, że panika dławi mu gardło. – Wyjechała? – Owszem. Na wakacje, a potem przeprowadza się do nowego domu – wyjaśniła. – Wybiera się z matką do Queenslandu, by spotkać się tam z siostrą. Chyba mówiła o jakiejś tropikalnej wyspie, ale nie pamiętam nazwy. Emilio cicho jęknął. Ile tropikalnych wysp może mieć Queenslandu? Setki. Jak, na miłość boską, teraz ją odnajdzie? – Kiedy wyjechała? – spytał. – Minęliście się o włos – odparła stara kobieta. – Mniej więcej pół godziny temu. – Może pani wie, na jaką linię ma bilet? – rzucił, zawracając biegiem do taksówki. – Mam do niej bardzo ważną sprawę. Muszę się z nią zobaczyć. Muszę powiedzieć, że ją kocham i prosić ją o rękę. Staruszka uśmiechnęła się, wymieniając nazwę linii lotniczej, a potem dodała: – Chyba w końcu sobie przypomniałam. To wyspa

Hamilton. Tak, jestem pewna. Emilio przeszedł przez stanowisko kontroli i wpadł do poczekalni przed bramką dla pasażerów lecących na wyspę Hamilton. Nikogo już tam nie było. Podświetlona tablica informowała, że zakończono odprawę. Spóźniłem się, pomyślał. Nerwowo przeczesał palcami włosy i powlókł się do okna z widokiem na płytę lotniska. Samolot kołował, migając światłami, gotowy do startu. Poczuł, że się dusi. Nie mógł złapać tchu. W obawie, że straci równowagę, oparł ręce o szybę. Spóźniłem się, spóźniłem… Stał, opierając głowę o okno, bezradny i samotny. Nagle wszystko wróciło. Znów ogarnęły go ciemności, a on, bezsilny i porzucony, nie wiedział, do kogo się zwrócić i co będzie dalej. Czuł tę samą niepewność i towarzyszącą jej posępną, bolesną pustkę… – Emilio? Musiał to sobie wyobrazić, tak jak wtedy wyobrażał sobie głos matki, który dobiegał w ciemny zaułek, tam, gdzie go porzuciła na kamiennym progu i gdzie czekał na nią przez nieskończenie długie, samotne godziny. Wolno się obrócił i ujrzał przed sobą Gisele. Była blada, niemal przezroczysta. Wyglądała jak zjawa. Czyżby wyobraźnia płatała mu figle? Kilkakrotnie zamrugał powiekami, ale nie znikała. – Sprzedałaś swoje mieszkanie – wykrztusił. Co ja wygaduję, zreflektował się natychmiast.

– Owszem – odparła. – Czułam, że nadszedł czas na zmiany. Przestąpił z nogi na nogę. – Myślałem, że lecisz tym samolotem. – Wskazał okno, zażenowany banałem swych słów. Dlaczego po prostu nie mógł powiedzieć tego, co naprawdę chciał? – Mój samolot odlatuje dopiero za czterdzieści minut – wyjaśniła. – Na wyspę Heron. Jadę tam z mamą, żeby się spotkać ze Sienną. Uznałyśmy, że to dobra okazja, żeby się lepiej poznać. Moja bramka jest trochę dalej. – Wskazała w głąb pasażu. – Och, myślałem, że lecisz na Hamilton – wyjąkał. – Twoja sąsiadka powiedziała… Tablica informowała, że odprawa zakończona… Widziałem, jak samolot odlatuje… – Zamilkł, uświadamiając sobie, że plecie, jakby nie umiał sklecić rozsądnego zdania. Gisele stała, przygryzając wargę jak nieśmiała, speszona uczennica. – Wracałam z toalety i zobaczyłam, że tu stoisz – powiedziała. – Myślałam, że mam przywidzenia. Co ty tu robisz? – Chciałem cię zobaczyć. – Z trudem szukał właściwych słów. – Chciałem ci podziękować za… za to, że podarowałaś mi kocyk naszej córki. Przez jej twarz przesunął się cień, a potem opuściła wzrok. – Została poczęta we Włoszech. – Jej głos był cichy jak szept. – Pomyślałam, że jej cząstka powinna tam zostać. Emilio czuł, że ogarnia go wzruszenie, nad którym nie miał kontroli. Wierzchem dłoni otarł łzy, nie mogąc ich

powstrzymać. – A jeśli znowu zechcesz ją przytulić? – spytał. Jej dolna warga mimowiednie zadrżała. – Teraz jest twoja kolej. – Ona potrzebuje nas obojga. Oboje powinniśmy ją tulić. – Z trudem hamował szloch. – Nikt cię nie zastąpi. Nigdy. Ona cię kocha. I ja cię kocham. Zawsze cię kochałem, zawsze. Proszę, wróć do domu, cara. Wróć do mnie. Do nas. Milczała przez nieskończenie długą chwilę, po czym zrobiła ku niemu krok – najpierw jeden, potem drugi i trzeci. A gdy w końcu jej ramiona oplotły mu szyję, poczuł, że obejmują też jego serce. – Il mio prezioso – wyszeptał. – Moja najdroższa, myślałem, że straciłem cię na zawsze. Przylgnęła do niego, jakby się obawiała, że nagle zniknie, rozpłynie się w powietrzu. Że za chwilę okaże się snem. Podniosła w górę zalane łzami oczy. – Naprawdę mnie kochasz? – spytała. – Naprawdę? Ujął jej dłoń i przycisnął do swego serca. – Kocham cię, tesore mio – powtórzył. – Moje życie bez ciebie traci sens. Nie wiem, co zrobię, jeśli nie zechcesz za mnie wyjść. Powiedz, że się zgadzasz, dobrze? Powiedz, że zgadzasz się mnie poślubić. Uśmiechnęła się z bezmierną radością. – Oczywiście, że za ciebie wyjdę – powiedziała. – Niczego bardziej nie pragnę. Przecież cię kocham. Niemal miażdżył ją w swych uściskach. Tulił do siebie tak mocno, jakby nigdy nie miał jej wypuścić.

– Jesteś dla mnie wszystkim, cara – mówił. – Wstyd mi, że tak długo nie mogłem tego zrozumieć. Czy kiedykolwiek zdołasz mi wybaczyć? – Nie dręcz się już, Emilio – odparła. – Padliśmy oboje ofiarą sytuacji, na którą nie mieliśmy wpływu. Odsunął ją od siebie, by spojrzeć jej w oczy. – Byłem takim głupcem… Aż trudno uwierzyć, jak bardzo się myliłem. Ale jak wymazać popełnione w życiu błędy? W końcu to one sprawiają, że jesteśmy, kim jesteśmy. – Kocham cię takim, jaki jesteś. – Pogładziła jego szczupły policzek. – Kocham w tobie wszystko. Dotknął czołem jej czoła. – Cara, chciałbym, żebyś wiedziała coś jeszcze. Jeśli nie możesz znieść myśli o drugim dziecku, nie będę nalegał. Mam aż nadto wiele zobowiązań wobec dzieci ulicy, którym chcę zapewnić opiekę. Daniela właśnie przyprowadziła kilkoro nowych pensjonariuszy. Twoja miłość wystarczy mi w zupełności. Więcej niż wystarczy. Wstrzymała nową falę łez cisnącą się jej pod powieki. – Do tej pory nie mogłam sobie wyobrazić kolejnej ciąży. A także lęku przed ponowną, straszliwą stratą – powiedziała. – Teraz jednak ty będziesz przy mnie. I myślę, że odważę się na wszystko, mając cię u boku. Ujął jej twarz w dłonie i czule na nią spojrzał. – Tam właśnie zamierzam trwać przez resztę naszego życia. Przy tobie. Chroniąc cię i kochając całą duszą i ciałem. Zamknęła oczy, a jego usta spoczęły na jej wargach w pocałunku, który niósł obietnicę i nadzieję.

Sienna Baker siedziała nad basenem na wyspie Heron, sącząc coctail Manhattan, gdy nadszedł esemes od Gisele. Zsunęła na czoło słoneczne okulary i podniosła telefon, by, mrużąc oczy, przeczytać wiadomość: „Wybacz, Sienno, lecz zaszła mała zmiana. Mama jest w drodze, ja natomiast wyjeżdżam do Włoch, by przygotować się do ślubu. PS. Czy zgodzisz się zostać moją druhną? Gisele”.

Susanna Carr

Romans w Rzymie Tłumaczenie: Janusz Maćczak

ROZDZIAŁ PIERWSZY Isabella Williams usłyszała warkot drogiego sportowego samochodu i odwróciła się szybko jak tropione zwierzę, które zwietrzyło niebezpieczeństwo. Od tego gwałtownego ruchu zakręciło jej się w głowie. Ściskając w rękach tacę, usiłowała odzyskać równowagę. Warkot auta ucichł, zanim zdążyła je zobaczyć. Nieco uspokojona, wydała drżące westchnienie i otarła dłonią spocone czoło. Wyobraźnia płata jej figle. Wystarczy odgłos silnika sportowego wozu, a ona już myśli o tym mężczyźnie. To absurd przypuszczać, że Antonio Rossi w ogóle jest w tej części Rzymu, a tym bardziej, że jej szuka. Sypiała z nim zaledwie przez kilka wspaniałych wiosennych miesięcy. Z pewnością już dawno o niej zapomniał. Był ucieleśnieniem marzeń każdej kobiety i nie wątpiła, że znalazło się wiele chętnych, by ją zastąpić. Ta myśl ją zabolała i Isabella zamrugała, by powstrzymać łzy. Zerknęła na zegar i obliczyła, ile jeszcze godzin pozostało do końca jej zmiany. Zbyt wiele. Pragnęła jak najszybciej wpełznąć z powrotem do łóżka pod starą kołdrę i odciąć się od całego świata. Nie mogła sobie jednak pozwolić na wzięcie wolnego dnia. Potrzebowała każdego euro, by przeżyć. – Isabella, twoi klienci czekają – warknął szef. Tylko kiwnęła głową, zbyt znużona, żeby zdobyć się na jakąś ciętą ripostę, i podeszła do jednego z małych stolików

w ogródku kawiarni, przy którym siedziało dwoje ludzi. Mężczyzna delikatnie, niemal z szacunkiem pocałował kobietę w usta. Przez otępienie Isabelli przebiło się ukłucie zazdrości, gdy przypomniała sobie, jak to jest być uwielbianą i pożądaną. Zgarbiła się pod naporem gorzko-słodkich wspomnień. Nie odzyska już takiej miłości. Nigdy nie stanie się ponownie dla Antonia całym światem. Tęskniła do jego władczych pocałunków i czystego, płomiennego pożądania, jakie w niej rozniecały. Ale on już do niej nie wróci. Nie po tym, gdy odkrył prawdę. Serce ścisnęło jej się z żalu. Z wysiłkiem postarała się opanować. Te szalone romantyczne dni minęły i lepiej o nich zapomnieć, powiedziała sobie stanowczo. – Czy mogę już przyjąć zamówienie? – spytała po włosku. Nie władała tym językiem zbyt dobrze, mimo że w college'u wzięła kilka lekcji. Niegdyś marzyła, że opanuje biegle włoski, stanie się kobietą wytworną i wyrafinowaną i podbije Rzym. Pragnęła przygody, piękna i miłości. Przez krótką chwilę miała to wszystko, ale pozwoliła, by wyślizgnęło jej się z rąk. Teraz pracowała całymi dniami w tej podłej dziurze i była bez grosza. Ludzie ignorowali ją albo traktowali jak śmieć. To mogła równie dobrze mieć u siebie w Stanach. Tyle zostało z jej marzeń o przemianie z Kopciuszka w królewnę. Mieszkała nad kawiarnią w pokoju bez bieżącej wody i zamka w drzwiach. Pozostały jej tylko ciężar smutku i głębokie pragnienie, aby przetrwać.

Gdy przyjęła zamówienie i wróciła do kuchni, zdała sobie sprawę, że grozi jej ugrzęźnięcie tu na dobre. Musi pracować ciężej, szybciej i bystrzej, jeżeli chce w ciągu najbliższych kilku miesięcy wrócić do Ameryki. Obecnie bardziej niż kiedykolwiek potrzebowała znaleźć się w znajomym otoczeniu, podjąć pracę i dokończyć naukę w college'u. Po okresie snucia wielkich planów tęskniła teraz wyłącznie za bezpiecznym portem. Ale nie może tak dalej ciągnąć, tyrając i ledwie wiążąc koniec z końcem. Będzie tylko coraz gorzej. Ta myśl wprawiła ją w obezwładniające przygnębienie. Isabella oparła się o kuchenną ścianę. Któregoś dnia wyzwoli się z tego koszmaru. Ze znużeniem przymknęła oczy, nie zważając na gniewne ponaglenia szefa. Niebawem uzbiera dość pieniędzy na powrotny lot do Stanów. Tam zacznie od początku i może tym razem jej się uda, jeśli wyciągnie naukę ze swoich błędów. Antonio przyjrzał się niewielkiej kawiarni z ogródkiem. Po trwających cały weekend poszukiwaniach miał teraz stanąć twarzą w twarz z kobietą, która omal nie zniszczyła jego samego i jego rodziny. Wszedł energicznym krokiem i usiadł przy wolnym stoliku. Poruszał się ze swobodnym męskim wdziękiem maskującym przepełniający go gniew. Tym razem będzie się pilnował i nie ulegnie urokowi wielkich niebieskich oczu Isabelli ani jej urody niewinnego dziewczęcia. Rozsiadł się wygodniej, włożył ciemne okulary i rozejrzał się po zardzewiałych meblach pokrytych łuszczącą się farbą.

Nie spodziewał się, że odnajdzie Isabellę w takiej nędznej norze, w gorszej części Rzymu. Dlaczego osiadła pośród tego brudu i ubóstwa? To bez sensu. Przecież otworzył przed nią cały świat. Mieszkała w jego eleganckim apartamencie, sypiała z nim w jego łóżku i miała na każde zawołanie jego służbę. I rzuciła to wszystko, idąc do łóżka z jego bratem. Świadomość tego nadal go dręczyła. Ofiarował Isabelli wszystko, lecz dla niej było to za mało. Bez względu na to, jak bardzo się starał, jak ciężko pracował, nie mógł konkurować ze swoim bratem. Zawsze tak było. A jednak pół roku temu boleśnie zaskoczyło go uczynione po pijanemu wyznanie Giovanniego. Zareagował, usuwając brata i Isabellę ze swojego życia. Była to nagła i bezwzględna decyzja, ale oboje zasłużyli na coś znacznie gorszego. Dojrzał ją, gdy niosła na tacy dwie kawy. Nawet w cienkim czarnym podkoszulku, kusej dżinsowej spódniczce i zniszczonych pantoflach na niskim obcasie nadal wywierała na nim ogromne wrażenie. Zatrzymał spojrzenie na jej długich nogach i wspomniał, jak oplatała nimi jego biodra, kiedy się z nią kochał. Odetchnął głęboko i odepchnął od siebie ten obraz. Nie mógł pozwolić, by erotyczny czar tej dziewczyny osłabił jego czujność. Raz już popełnił ten błąd – zaufał Isabelli i dopuścił ją blisko do siebie. To się więcej nie powtórzy. Obserwował ponuro, jak obsługiwała parę przy pobliskim stoliku. Zauważył, że wygląda inaczej niż wówczas, gdy ją ostatnio widział. Wtedy spała w jego łóżku naga,

zarumieniona po upojnych erotycznych igraszkach, a jej rozrzucone na poduszce długie włosy przypominały aureolę. Teraz była wychudła, blada i wymizerowana, a włosy miała niedbale związane w koński ogon. Tak, wyglądała okropnie. Przez wargi Antonia przemknął okrutny uśmiech. Miał nadzieję, że przeszła przez piekło, a on był gotowy ponownie j ą tam wepchnąć. Kiedyś wierzył w jej słodycz i niewinność, lecz wszystko to okazało się kłamstwem. Jej wstydliwe uśmiechy i rumieńce rozbroiły go i uwierzył, że Isabella pragnie tylko jego. Lecz była to z jej strony jedynie gra, mająca umożliwić jej zbliżenie się do Giovanniego, dziedzica fortuny familii Rossich. Isabella oczarowała Antonia swoją anielską urodą, lecz przez cały czas starała się uwieść Gia. Teraz odwróciła się od tamtego stolika i ruszyła ku niemu. Z ołówkiem w ręku wbiła wzrok w notesik. – Czy mogę już przyjąć zamówienie? – spytała znudzonym tonem. – Witaj, Bella – rzekł. Nie, nie, nie! Podniosła wzrok, ujrzała Antonia i przez głowę przemknęła jej myśl o ucieczce. Zamrugała powoli. Zapewne to tylko halucynacja. Niemożliwe, by Antonio Rossi, miliarder należący do rzymskiej śmietanki towarzyskiej, siedział w tej skromnej kawiarni. Nie mógł jej jednak mylić zmysłowy dreszcz wywołany jego bliskością ani odbierająca oddech panika, która ogarnęła ją

na jego widok. Czy on wie? Czy dlatego się tu znalazł? Wpatrywała się w niego jak łania schwytana w snop promieni reflektorów samochodu. Jego elegancki czarny garnitur w prążki, podkreślający barczystą, smukłą, muskularną sylwetkę, jak również ręcznie szyta koszula i jedwabny krawat nie były w stanie zamaskować niemal zwierzęcego magnetyzmu, jakim emanował. Antonio Rossi to najpotężniejszy i najbardziej zmysłowy mężczyzna, jakiego znała – a także najbardziej bezwzględny. Ogarnął ją paraliżujący lęk. Nie potrafiła odgadnąć, co Antonio myśli ani co za chwilę zrobi. Mogła tylko czekać na nieuchronną katastrofę. Postąpiła głupio, wiążąc się z nim. Należał do gatunku mężczyzn, przed którymi matka zawsze ją ostrzegała. Isabella była dla niego tylko zabawką, którą odrzucił, gdy już mu się znudziła. Wiedziała o tym, niemniej zawsze ją pociągał, jak płomień pociąga ćmę. Nawet teraz nie potrafiła oderwać od niego wzroku. Za ciemnymi okularami nie widziała jego oczu, ale wyraz twarzy miał surowy i władczy, taki jak zapamiętała. Nie był piękny, lecz mimo to zawsze przyciągał pełne podziwu spojrzenia kobiet. Ucieknij i nie oglądaj się za siebie, pomyślała. – Antonio? – rzekła wysokim, pełnym napięcia głosem. – Co ty tu robisz? – Przyszedłem po ciebie. Zadrżała. Nie sądziła, że kiedykolwiek jeszcze go ujrzy czy

usłyszy te słowa. Lecz było już za późno. Nie mogła wrócić. – Dlaczego? – Dlaczego? – powtórzył i arogancko przyjrzał się jej wymizerowanej twarzy i nędznemu ubraniu. Jej serce zaczęło bić szaleńczo. Jak wiele się dowiedział? – Musisz stąd odejść. Natychmiast – zdołała wydusić. – Nie mam ci nic do powiedzenia. Jego rysy stwardniały w grymasie niezadowolenia. Gwałtownie zdjął ciemne okulary i popatrzył na nią gniewnie. – A może tak złożyłabyś mi kondolencje? Z napięcia ledwie oddychała. Więził ją spojrzeniem ciemnobrązowych oczu. Nigdy dotąd nie widziała w nich tyle furii i cierpienia. Chciała odwrócić wzrok, lecz nie mogła. – Dopiero niedawno dowiedziałam się o wypadku samochodowym Giovanniego. Współczuję ci z powodu utraty brata. – Cóż za pokaz żalu po śmierci byłego kochanka – rzucił zjadliwie. – To musiało być paskudne rozstanie. Co się stało? Jego także oszukałaś? Czyli on nie wie, pomyślała z ulgą i odetchnęła nieco swobodniej. – Nie miałam romansu z Giovannim – oświadczyła. W tym momencie mężczyzna przy innym stoliku odezwał się: – Signorina, zapomniała pani… – Chwileczkę – rzuciła, a potem powiedziała do Antonia: – Zaraz wrócę. Lecz gdy wchodziła do kuchni, poczuła na ramieniu jego

wielką dłoń. Zatrzymał ją i odwrócił ku sobie. Omal nie osunęła się na podłogę, znużona i chora ze zdenerwowania. Musiała zadrzeć głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. Zapomniała już, jaki jest wysoki i silny. Dawniej czuła się przy nim spokojna i bezpieczna, natomiast teraz tylko całkowicie bezbronna. – Szukałem cię – oznajmił. – Zaskakująco trudno było cię znaleźć. Ze strachu ogarnęły ją mdłości. Antonio ujął ją za ramiona, wbijając w nie palce niczym szpony. Poczuła się uwięziona, schwytana w pułapkę. – Co tu się dzieje, Isabella? – zabrzmiał nagle tuż obok głos szefa. – Poradzę sobie – zapewniła go, wciąż wpatrując się w Antonia. Wystarczyło, że jej dotknął, spojrzał na nią, i znów znalazła się w jego władzy – jak zawsze. Świat wokół niej zawirował i zachybotał. Była wyczerpana fizycznie i psychicznie. – Nie wiem, dlaczego zadałeś sobie trud, by mnie odszukać – rzekła ze znużeniem. Kątem oka dostrzegła, że szef przygląda się zaciekawiony temu bogatemu klientowi w jego lokalu. – Nadal uważasz, że romansowałam z Giovannim, kiedy byłam z tobą. Oczy mu pociemniały, a na twarzy odbił się gniew. – Och wiem, że to robiłaś. Zatem nie przebaczył bratu. Ani jej. Nigdy nie przebaczy. – Wiem, że byłaś jego kochanką – ciągnął. – Z jakiego

innego powodu uwzględniłby cię w testamencie? Wzdrygnęła się. To niedobrze. Uważała Giovanniego za przyjaciela. Pozwolił jej zamieszkać u siebie i pomagał. Nie zdradził jednak przed nią swego prawdziwego charakteru, dopóki nie było już za późno. – Odejdź, Antonio. Nic o tym nie wiesz. – Nie odejdę bez ciebie. Musisz jak najszybciej podpisać kilka dokumentów w kancelarii adwokackiej. Narastała w niej panika. Nigdzie z nim nie pójdzie. – Powiedz swojej rodzinie, że nie zdołałeś mnie odnaleźć. – Cofnęła się od niego o krok i skonstatowała z ulgą, że ją puścił. – Oddaj te pieniądze na cele dobroczynne. Przyjrzał jej się z niedowierzaniem. – Nie wiesz, ile ich jest. – To bez znaczenia. Nie ufała temu darowi Giovanniego. Gdyby go przyjęła, niewątpliwie musiałaby zapłacić za to jakąś cenę. – Isabella! – krzyknął szef. – Podaj jedzenie na stół, zanim wystygnie. Odwróciła się gwałtownie i znowu zakręciło jej się w głowie. Odruchowo przytrzymała się ramienia Antonia i stłumiła jęk. Nie powinna okazać słabości. Przyjrzał jej się uważnie. – Jesteś chora? – spytał ostro. – Źle spałam tej nocy – odrzekła szorstko. Nie chciała, by dostrzegł, jak bardzo czuje się słaba. Antonio był bystry – dzięki temu zbił majątek – i wkrótce się domyśli, co się z nią dzieje. Musiała odejść, zanim odkryje

prawdę. – Obsłużę tego gościa – rzekła do niego i podniosła tacę. – Później nikt nam nie przeszkodzi. Szybko wyszła do ogródka i podała na stół potrawy, mamrocząc przeprosiny. Potem odstawiła tacę na jeden z pustych stolików. To jej ostatnia szansa na ucieczkę. Ruszyła niedbałym krokiem po chodniku, a gdy skręciła za róg, puściła się biegiem. Miała wrażenie, że jej płuca zaraz eksplodują, lecz nie zwolniła. Dotarła do tylnych schodów i wbiegła po nich, przeskakując po dwa stopnie naraz. W pewnym momencie potknęła się, upadła i posiniaczyła sobie kolano. Znów poczuła zawrót głowy, ale wstała i wchodziła dalej, choć nogi się pod nią trzęsły. Antonio do tej pory z pewnością już się zorientował, że uciekła. Wpadła do swojego pokoju. Jej plecak leżał na twardym, nierównym materacu. Gdy sięgała po niego, usłyszała trzaśnięcie drzwi. Odwróciła się i pokój zawirował. Zobaczyła Antonia opartego o framugę. Nie wyglądał na zaskoczonego i nie był ani trochę zdyszany. Widocznie domyślił się, że zamierzała umknąć, i zjawił się tu, gdy tylko wyszła z kuchni. – Jestem rozczarowany, Bella – rzekł złowróżbnie spokojnym tonem. – Stałaś się taka przewidywalna. – Ja… ja… Urwała i zamrugała, by odegnać sprzed oczu wirujące czarne mroczki. W głowie czuła pustkę, za to ręce i nogi ciążyły jej jak z ołowiu. Nie mogła się ruszyć. Podszedł do niej.

– Nie mam czasu na twoje gierki. Idziesz ze mną, natychmiast. – Ja… – zaczęła jeszcze raz. Musiała się poruszyć. Uciec. Bezwstydnie skłamać. Ale w tym momencie zachwiała się i zemdlona osunęła się na ziemię.

ROZDZIAŁ DRUGI – Bella! – krzyknął Antonio. Chwycił ją na ręce i podniósł, zauważając mimo woli, jak bardzo jest lekka i krucha. Położył ją ostrożnie na materacu i odgarnął z jej twarzy kosmyk włosów. Leżała bezwładnie, blada, z zamkniętymi oczami. Przykucnął przy niej i rozejrzał się po tej obskurnej ciasnej klitce, ledwie mieszczącej materac i nic poza tym. Jak mogła tutaj mieszkać? I dlaczego nie wróciła do Ameryki? – Bella – powtórzył. Delikatnie poklepał ją po policzku. Mruknęła coś niezrozumiale, a potem otworzyła oczy i wymamrotała sennie: – Odejdź. Odwróciła się na bok, skuliła się i przyciągnęła kolana do piersi. – Nie – odparł. Chwycił ją za ramię i potrząsnął. Zacisnęła powieki. – Zostaw mnie w spokoju. Wolałby tak zrobić. Żałował, że w ogóle ją poznał. To było na początku marca. Wyszedł ze swojego biura wraz z asystentem i akurat sięgał do kieszeni po komórkę, gdy zobaczył młodą kobietę stojącą nieopodal na chodniku. Na jej widok zatrzymał się gwałtownie. – Czy coś się stało, proszę pana? – zapytał go asystent. Tak! Zawirowało mu w głowie, gdy wpatrywał się w tę

blondynkę ubraną z prostotą w dopasowaną skórzaną kurtkę, obcisłe dżinsy i botki do kolan. Ogarnęło go nieodparte pożądanie. Znał wiele pięknych kobiet, lecz w tej było coś odmiennego, niezwykłego. – Proszę pana? – powtórzył asystent. Antonio ledwie go usłyszał, skupiony całkowicie na tej blondynce. Odwróciła do góry nogami plan miasta i bezradnie usiłowała się zorientować, gdzie jest. Potem nagle wzruszyła ramionami, niedbale wepchnęła plan do plecaka i ruszyła naprzód. Antonio spoglądał za nią, zaintrygowany jej urodą i witalnością. Po prostu musiał ją poznać. – Odwołaj moje spotkanie – rzucił do osłupiałego asystenta i ulegając pierwotnemu instynktowi, któremu nie chciał się opierać, podążył za tą kobietą. Zerknęła przez ramię i ich spojrzenia się spotkały. Dostrzegł w jej oczach zmysłowy błysk. Zawróciła i podeszła do niego. – Mi scusi – odezwała się dźwięcznym głosem, śmiało spoglądając mu w twarz. – Mówi pan po angielsku? – Oczywiście – odrzekł, wnioskując z akcentu, że jest Amerykanką. – To świetnie. Szukam Piazza del Popolo – oznajmiła i bezwiednie oblizała czubkiem języka dolną wargę. Zacisnął szczęki. Zapragnął poznać smak jej ust, lecz to byłoby za szybko, za wcześnie. Nie chciał jej spłoszyć. – To niedaleko – powiedział, a erotyczne napięcie wibrowało między nimi. – Mogę panią zaprowadzić.

Przyglądał się zafascynowany, jak się zarumieniła. Nie usiłowała ukryć zainteresowania nim, ale wyraźnie toczyła wewnętrzną walkę. Oddychała szybko, a na jej twarzy malowała się ciekawość. Kusiło ją, by się przekonać, co się wydarzy między nimi. – Czy nie nadłoży pan przez to drogi? – spytała. – Bynajmniej – odparł. Narastało w nim podniecenie. – Tak się składa, że idę w tamtym kierunku. – Co za szczęśliwy zbieg okoliczności – rzekła z uśmiechem. – A przy okazji: mam na imię Isabella. Jeszcze tej samej nocy wziął ją do łóżka. Nie uprawiała żadnych gierek, niczego nie udawała. Okazała się kochanką niezbyt doświadczoną, ale śmiałą i namiętną. Giovanni też ją za taką uważał. Ta myśl przeszyła teraz serce Antonia niczym pchnięcie sztyletem. Wstał, zacisnął pięści i wsadził je do kieszeni. – Powiedziałaś, że nie jesteś chora. – Bo nie jestem – odrzekła słabym głosem. Isabella, jaką dawniej znał, była pełna życia i gotowa podbić świat. Ta obecna wyglądała, jakby mógł ją przewrócić silniejszy podmuch wiatru. Otworzyła szeroko oczy, zamrugała i odważyła się spojrzeć na niego, a potem wbiła wzrok w podłogę. Wsparła się niezgrabnie na łokciu i odgarnęła włosy z twarzy. – Byłam u lekarza. Nie jestem chora, a tylko wyczerpana. Powinnam po prostu odpowiednio się odżywiać i wysypiać. A teraz już idź – powiedziała. – Nie odejdę bez ciebie.

– Musisz – nalegała. Ścisnęła głowę dłońmi. – Powiedz wszystkim, że nie udało ci się mnie znaleźć, że wróciłam do Stanów. Kusiło go, by tak zrobić. Pragnął wyjść, nie oglądając się za siebie. Wyrzucić ją na zawsze z pamięci i ze swojego świata. Wiedział jednak, że to niemożliwe. – Wybacz, ale nie jestem taki jak ty. Staram się zawsze mówić prawdę. Uniosła głowę i zmierzyła go wzrokiem. – Nigdy cię nie okłamałam. Nigdy. Odwrócił się od niej i spojrzał na zegarek. – Nie mam czasu znowu wracać do tego samego. – Wracać? – powtórzyła, gniewnie podnosząc głos. – A kiedy w ogóle o tym rozmawialiśmy? Niegdyś sądziłam, że jesteśmy razem szczęśliwi. Byliśmy ze sobą przez kilka tygodni i łączyła nas coraz silniejsza więź. Tamtej ostatniej nocy kochaliśmy się niemal do rana, a potem twój ochroniarz obudził mnie i kazał mi się wynosić. Spakowano moją torbę, a ty nie odbierałeś telefonów ode mnie. Nie powiedziałeś, dlaczego tak postąpiłeś, i nigdy nie dałeś mi szansy porozmawiania z tobą o tym! Antonio oparł się plecami o ścianę przy drzwiach. – Nie byłem w nastroju do wysłuchiwania twoich usprawiedliwień. I tym bardziej nie jestem teraz. – Nie mam powodu się usprawiedliwiać – zripostowała i powoli podniosła się z łóżka. Poruszała się chwiejnie i niepewnie. Dumnie zadarła głowę i spojrzała mu w oczy. – Z nikim nie romansowałam.

Uniósł rękę. – Dość! Nie będę o tym dyskutował. – To dla ciebie typowe – rzekła z westchnieniem. – Nie lubisz rozmawiać, zwłaszcza o kwestiach osobistych. Nigdy nie mówiłeś mi, co czujesz. Wiedziałam, o czym myślisz, tylko wtedy, gdy byliśmy w łóżku. Przed oczami stanął mu intymny i bardzo niestosowny obraz nagiej Isabelli, spełniającej ochoczo jego erotyczne zachcianki, które otwarcie wyrażał. Kiedy byli tylko we dwoje, niczego przed nią nie ukrywał. Zacisnął zęby. – Wychodzimy – oznajmił ponurym tonem i otworzył drzwi, czekając na nią. – Nie – odparła stanowczo. – Nie podpiszę żadnych dokumentów. Nie chcę pieniędzy Giovanniego. – Jestem pewien, że rzetelnie na nie zapracowałaś – rzucił zjadliwie. Nie chciał, by się dowiedziała, o jaką sumę chodzi. Pragnął jedynie jak najszybciej zakończyć tę kłopotliwą sprawę. Ze zdeterminowaną miną podszedł do Isabelli. Szeroko otwarła oczy. – Nie waż się mnie tknąć! – zawołała. – Jak wszystko się zmienia – zauważył, chwytając ją za nadgarstek. – Pamiętam, że dawniej błagałaś, żebym cię dotykał. Isabella daremnie starała się wyswobodzić rękę. – Wydawało mi się, że nie chcesz mówić o przeszłości. Puść mnie.

– Dopiero gdy wsiądziemy do mojego samochodu – powiedział. O ile nadal stoi tam, gdzie go zaparkował. To nie była najbezpieczniejsza okolica. – Nigdzie z tobą nie pojadę! – oświadczyła. Usiłowała uchwycić się framugi, lecz jej się nie udało. – Przemyśl to jeszcze – rzekł, wlokąc ją za sobą w kierunku schodów. – Arogancki i samolubny – mruknęła. – To muszą być rodzinne cechy Rossich. Jesteś taki sam jak twój brat. Usłyszawszy to, znieruchomiał, a potem powoli odwrócił się do niej. Ujrzał w jej oczach niepokój. Chciała się cofnąć, ale wciąż trzymał ją za przegub. – Nie mów tak – powiedział z groźnym spokojem. Spuściła wzrok. – Miałam tylko na myśli… – Nie obchodzi mnie, co miałaś na myśli – przerwał jej. Jej słowa wbiły się jak szpony w otwartą żywą ranę w jego sercu, o której starał się zapomnieć. Zastanawiał się, jak często Isabella, całując go, myślała o jego bracie. Czy reagowała tak samo zmysłowo, będąc w łóżku z Giovannim? Te mroczne myśli przeszyły mu duszę. W milczeniu podszedł do Isabelli i przyparł ją do ściany. Dlaczego wolała Gia od niego? Wszyscy, których znał, dokonywali takiego wyboru, ale dlaczego ona? Myślał, że jest inna. Czy postąpiła tak dlatego, że z nich dwóch to Gio był tym przystojnym i obdarzonym charyzmą? Czy jego brat zaspokajał jej najskrytsze, najmroczniejsze erotyczne fantazje? A może

naprawdę się w nim zakochała? – Antonio? – wyszeptała niepewnie. Przyjrzał się Isabelli. Jej anielska uroda i ujmująca niewinność były w istocie oszustwem i zaprowadziły go prosto do piekła, skąd być może już nigdy się nie wyrwie. Musi wyzwolić się spod jej uroku. Nie pozwoli, by ponownie go zniszczyła. Gwałtownie puścił jej rękę, jakby jej dotyk go palił, i zmierzył Isabellę ciężkim, nieruchomym spojrzeniem. – Nigdy nie porównuj mnie z moim bratem. Nigdy. Jak sparaliżowana wpatrywała się w jego brązowe oczy. Serce jej się ścisnęło. Antonio nigdy nie ujawniał myśli ani uczuć, teraz jednak odsłonił przed nią swoją mękę. Szybko przymknął oczy, a gdy je otworzył, nie było już w nich cierpienia. Znowu w pełni się kontrolował. Za to w jej uczuciach zapanował zamęt. Antonio odwrócił się od niej. Osłabła, oparła się bezsilnie o ścianę i patrzyła, jak schodził po schodach. – Przepraszam – wyszeptała, ale się nie zatrzymał. Nie zamierzała porównywać go z bratem. Całkowicie się od siebie różnili. Giovanni miał czar i urodę gwiazdora filmowego. Był interesujący i pełen życia – ale nie tak fascynujący jak Antonio. Już w chwili, gdy poznała Antonia, wiedziała, że mu nie dorówna. Zdawała sobie sprawę, że brakuje jej wyrafinowania i erotycznego doświadczenia, by mogła zatrzymać go przy sobie. Ale to nie miało znaczenia. Pragnęła kochać się z nim – choćby tylko raz. Kiedy ujrzała

go wtedy na ulicy, natychmiast przejął ją rozkoszny dreszcz, a serce zabiło jej mocno – jakby obudziła się z głębokiego snu. Wiedziała, że z pozoru sprawia wrażenie śmiałej, silnej i niezależnej. Była to jednak tylko gra, jej sposób obrony przed światem, przez który podążała samotnie. Ale kiedy ten mężczyzna na nią spojrzał, poczuła się wyzwolona, wręcz bezwstydna – i zapragnęła taką pozostać. – Mam na imię Antonio – powiedział wtedy i podał jej rękę. Zawahała się, widząc jego drogi garnitur od modnego krawca. Sam jedwabny krawat kosztował zapewne więcej niż jej wycieczka po Włoszech. Nigdy dotąd nie znała nikogo tak bogatego. „Bądź ostrożna z bogatymi mężczyznami – zabrzmiały jej w głowie słowa matki. – Od kobiet takich jak my chcą tylko jednego”. Uśmiechnęła się. Uznała, że nie ma nic przeciwko temu, gdyż jej chodzi teraz o to samo. Podała mu dłoń, a on przytrzymał ją dłużej w swojej i poczuła, że przebiegł ją zmysłowy prąd. Jego dotknięcie przebiło się przez posępne odrętwienie, w jakim tkwiła od czasu, gdy pielęgnowała śmiertelnie chorą matkę. A gdy podniósł jej dłoń do ust, zaparło jej dech w piersi. Pojęła, że spotkanie tego mężczyzny to najlepsze, co przydarzyło jej się podczas tych wakacji. Nie spodziewała się jednak, że zakocha się w nim i odda mu się z takim szalonym zapamiętaniem. Otrząsnęła się z tych wspomnień i powróciła do

teraźniejszości. Zdała sobie sprawę, że Antonio odszedł z jej plecakiem. Było tam wszystko, co posiadała: paszport i pieniądze. – Zaczekaj! – zawołała i pospieszyła za nim. Wybiegła za róg domu i zobaczyła go podążającego energicznym krokiem do następnej przecznicy. – Antonio, stój! Podszedł do swojego sportowego wozu – groźnie wyglądającej maszyny czarnej jak noc. Patrzyła ze zgrozą, jak otworzył niewielki bagażnik i wrzucił tam jej plecak. – Oddaj mi mój plecak – zażądała, gdy dotarła do pojazdu. – Dostaniesz go, kiedy już odwiedzimy adwokatów. – Nie rozumiesz, że muszę wrócić do pracy? – spytała, wskazując kawiarnię. – To jest ważniejsze – odparł. Mówił jak ktoś, kto nigdy nie był głodny ani nie musiał się martwić o pieniądze. – Nie mogę sobie pozwolić na utratę tej pracy. Jeśli mnie wyleją, stracę też mieszkanie. Spojrzał w górę na pękniętą szybę w zardzewiałej ramie okna jej pokoju. – To będzie niewielka strata. Ujęła się pod boki. – Może dla ciebie, ale ja tylko dzięki tej pracy nie jestem bezdomna! – rzekła. Antonio zapewne nie potrafi tego pojąć, bo urodził się w zamożnej, szanowanej rodzinie. – Posłuchaj, zawrzyjmy kompromis. Pojadę z tobą do prawników po zakończeniu mojej zmiany w kawiarni. Znowu spojrzał na zegarek.

– Nie. Oboje wiemy, że grasz na zwłokę i usiłujesz odwlec nieuniknione. Bardzo mnie jednak dziwi, dlaczego nie pytasz, ile pieniędzy dostaniesz. Chyba że już to wiesz. – Nie ma w tym niczego dziwnego – odparła. – Nauczyłam się, że z pieniędzmi zawsze wiążą się zobowiązania. Nie chcę nic. Zwłaszcza gdybym musiała mieć do czynienia z tobą i twoją rodziną. Antonio zignorował tę uwagę. – Nie będę czekał, aż skończysz pracę. Poza tym testament otwarto przed trzema dniami i wkrótce jego treść dotrze do wiadomości publicznej. Spochmurniała. – I co z tego? Otworzył drzwi samochodu i usiadł za kierownicą. – Niebawem wytropią cię paparazzi. – Paparazzi? – spytała zaskoczona. – Nie wiem, czego mieliby ode mnie chcieć. – Chyba żartujesz? Kobieta, która sypiała z braćmi Rossi, a teraz odziedziczyła fortunę. – Nie musisz być taki wulgarny. – Mówię tylko prawdę – odparł niecierpliwie. – No, wsiadaj już. Zawahała się. Giovanni zostawił jej fortunę? To niemożliwe. Antonio zapewne przesadza. Gdybyż mogła przyjąć te pieniądze. Ale nawet gdyby to zrobiła, prawne i finansowe formalności potrwałaby wieki, zanim dostałaby gotówkę, której tak rozpaczliwie potrzebowała. Co się z nią stanie, jeśli pojedzie teraz i podpisze te

dokumenty? Straci pracę, a tym samym lokum i środki do życia. Musiałaby znaleźć inną i ciężko tyrać, żeby uzbierać pieniądze na powrót do Kalifornii. Obawiała się, że nie zdąży, zanim odnajdą ją paparazzi. Czy mogłaby poprosić Antonia o pomoc? Czy zdecydowałaby się upaść aż tak nisko? Dla niego cena biletu na samolot to drobiazg; przypuszczalnie ma taką sumę przy sobie w portfelu. Jednakże zwrócenie się do niego wydawało jej się niewłaściwe. Rozparł się w fotelu kierowcy i spytał: – To czego chcesz? Wzięła głęboki oddech. – Potrzebuję bilet na samolot do Los Angeles. Na dziś wieczór. Ostro skinął głową. – Co jeszcze? Już żałowała swojej prośby. Nie chciała niczego od Antonia. Jego zjawienie się przypomniało jej o błędnych decyzjach, jakie podjęła, ponieważ była zakochana. Walczyła o niego ze względu na nich oboje, a on bez namysłu ją porzucił. Musiała z bólem przyznać, że matka miała rację. – To wszystko – odpowiedziała. Przyjrzał jej się przenikliwie. – Nie wierzę ci. – To dla mnie żadne zaskoczenie – odparła. – Ale naprawdę nie chcę niczego więcej. – Wkrótce zmienisz zdanie – powiedział i uruchomił silnik. – Może nie wyraziłam się dość jasno. Traktuję to jako pożyczkę. Zwrócę ci ją, kiedy tylko znajdę pracę w Stanach.

– Nie musisz. – Zrobię to – rzekła z uporem. – Nie mogę przyjąć od ciebie pieniędzy. – Nie dbam o pieniądze – oświadczył. – Wsiadaj. Zastanowiła się, czy to rozsądne. Ten mężczyzna jej nienawidzi, myśli, że go zdradziła. Ale, z drugiej strony, prawdopodobnie chce, żeby jak najszybciej zniknęła z Włoch i z jego życia. Nie miała więc powodów do niepokoju. Usiadła obok niego, zanim zdążyła się rozmyślić. – Nie oczekuj, że zostanę długo – uprzedziła. – Podpiszę te papiery i wyjadę. I jeśli dopisze jej szczęście, już nigdy więcej nie zobaczy Antonia.

ROZDZIAŁ TRZECI – To jest kancelaria adwokacka? – spytała nieufnie, spoglądając na stary budynek z różowo-złotą elewacją, wyblakłymi mozaikami wokół łukowych okien i kolumnami. – Nigdy jeszcze takiej nie widziałam. – A dokąd, twoim zdaniem, miałbym cię zabrać? – odparł. Weszli do mrocznego i zatęchłego wnętrza. Panowała tu nienaturalna cisza, którą zakłócił tylko odgłos ich kroków, gdy wchodzili po schodach. Nie odzywali się do siebie, co Antoniowi wydawało się trochę dziwne. Lecz w gruncie rzeczy był z tego rad. Nie chciał wspominać swobodnych rozmów, jakie niegdyś wiedli całymi nocami. Nie chciał pamiętać, jak dzwonił do Isabelli w ciągu dnia tylko po to, by usłyszeć jej głos. Był zadowolony z dzielącej ich obecnie bariery milczenia. Potrzebował jej. Recepcjonistka zaprowadziła ich do sali konferencyjnej, gdzie przy ozdobnym palisandrowym stole siedziała we władczej pozie matka Antonia ubrana w surową czerń. – Co ty tu robisz? – zapytał ją zaskoczony. – Twoja obecność nie jest konieczna. Maria Rossi spochmurniała, ujrzawszy Isabellę. – Czy to ta kobieta? – spytała. – To Isabella Williams – powiedział Antonio oficjalnym tonem. Niechętnie przedstawił ją matce. Wcześniej miał nadzieję, że zdoła zapobiec spotkaniu tych dwóch kobiet. Jednym

lodowatym spojrzeniem Maria dała jasno poznać, co myśli o Isabelli. Wiedziała, że to właśnie przez nią jej synowie się poróżnili. Antonio w pierwszym odruchu chciał bronić byłej kochanki, lecz się zreflektował. Postąpiła źle i powinna ponieść konsekwencje. Zamieszkawszy u Giovanniego, wywołała skandal. Paparazzi wywęszyli i nagłośnili ten fakt, wskutek czego najbardziej ucierpiał jego brat. Większość osób stropiłaby się w obliczu jawnej niechęci matki Antonia. Jednak ku jego zaskoczeniu Isabella nie cofnęła się ani nie spuściła głowy zawstydzona. Stała dumnie przed tą starą damą z wyższej sfery w swoim biednym ubraniu, niezłomnie wytrzymując jej potępiające spojrzenie. Maria Rossi pierwsza odwróciła wzrok. – Nie ścierpię przebywania w jednym pokoju z tą kobietą – oznajmiła wyniośle i wyszła. – Przepraszam za zachowanie mojej matki – powiedział Antonio do Isabelli, hamując gniew. – Nie musisz – odrzekła. – Wiem, że czujesz to samo co ona. Podeszła do okna i wyjrzała na Panteon. Antonio przypuszczał jednak, że w istocie wcale go nie widzi, zatopiona we wspomnieniach. Żałował, że on nie potrafi podobnie uciec od rzeczywistości. Zawsze działał na najwyższych obrotach: przewidywał problemy i obmyślał ich rozwiązania. Potrzebował ujścia dla swej niespożytej energii i znajdował je w pracy. Jednak pieniądze i władza, które dzięki temu zdobywał, nie miały dla niego wielkiego

znaczenia. Liczyły się tylko nieustanne trudne wyzwania. Zwolnił to gorączkowe tempo życia tylko w okresie, kiedy związał się z Isabellą. Przy niej wszystko inne przestawało dla niego istnieć. Ona była jego ucieczką, lecz ostatecznie doprowadziła go do upadku. – Co powiedziałeś o mnie matce? – spytała teraz i natychmiast tego pożałowała. Wiedziała, że nie powinna się przejmować opinią Marii Rossi. Jednak ta wytworna kobieta roztaczała władczą aurę, która budziła w niej lęk. W jej obecności Isabella czuła się upokorzona. – Nic. Nigdy nie rozmawialiśmy o tobie – odrzekł sztywno. Nie zaskoczyło jej to zbytnio. Antonio rzadko wspominał komukolwiek o swoich prywatnych sprawach. Wszystko, co wiedziała o jego matce i zmarłym ojcu, pochodziło od Giovanniego. Odwróciła się od okna i podeszła do Antonia. – Ale wie, że ty i ja w przeszłości byliśmy razem? – Nie ode mnie. Jednak zapewne chciała poznać powód, dla którego jej dwaj synowie znowu przestali utrzymywać ze sobą kontakty. Giovanni niewątpliwie wymyślił jakąś historyjkę, która przedstawiała go jako niewinną ofiarę. – Znowu? – Znużony umysł Isabelli wychwycił to słowo. – Czy już kiedyś wcześniej byliście ze sobą skłóceni? Antonio zacisnął usta. – Tak – wycedził. Brzemię jej poczucia winy trochę zelżało. Przez cały czas dręczyła się tym, że zniszczyła silną więź między braćmi.

– Ale jak to możliwe? – spytała. – Wydawaliście się tacy sobie bliscy. Wzruszył ramionami. – Gio starał się poprawić i zachowywać wobec mnie w miarę znośnie. To był jeden z niewielu okresów, kiedy potrafiliśmy się ze sobą dogadać. – Dlaczego poprzednio się z nim pogodziłeś? – zapytała. To było do niego niepodobne. Jeśli ktoś raz go zawiódł, Antonio usuwał taką osobę na zawsze ze swojego życia, nie dając jej drugiej szansy. – Sądziłem, że się zmienił. – Westchnął. – Pragnąłem, żeby tak było. Ujrzała w jego oczach żal. Chciała go pocieszyć, lecz wiedziała, że Antonio odrzuciłby każdy gest współczucia. – Ile mieliście lat, gdy po raz pierwszy się poróżniliście? – Odpowiedziałem już na wystarczająco wiele twoich pytań – odparł zimno. – Teraz moja kolej na ich zadawanie. Dlaczego Gio uwzględnił cię w testamencie? – Nie mam pojęcia. Nie prosiłam go o to. Przypuszczała jednak, że zna odpowiedź. Giovanni uprawiał rozmaite gierki i teraz zapewne okaże się, że ona straci wszystko. – Prawnicy mówią, że zmienił swoją ostatnią wolę miesiąc temu. Isabella zbladła. To nie mógł być przypadek. – I co z tego? Antonio przyjrzał jej się uważnie. – Tylko ty znasz powód. Poza tobą nikt nie ma pojęcia,

dlaczego zapisał ci miliony. – Miliony? – wyjąkała. – To jakiś absurd. – Oraz połowę udziałów w koncernie Rossi Industries – dodał. – Co takiego?! – wykrzyknęła zszokowana. – Przekazał ci połowę mojej schedy – warknął Antonio. Oszołomiona Isabella przycisnęła dłoń do ust. „Och, Giovanni, co ty narobiłeś? I dlaczego?”. – Już wcześniej raz straciłem część mego dziedzictwa – oznajmił szorstko Antonio. – Nie pozwolę, by to się powtórzyło. – O czym mówisz? – spytała, lecz tak cicho, że jej nie usłyszał. – Dlaczego Gio zostawił wszystko tobie, a nie kobiecie, z którą był związany lub która coś dla niego znaczyła? Dlaczego właśnie tobie? – Antonio… Urwała. Nie miała odwagi powiedzieć mu prawdy i stawić czoło konsekwencjom. – Czy chciał, żebym był zmuszony współpracować w rodzinnej firmie z kobietą, która mnie zdradziła? Isabella zastanowiła się, czy Giovanni mógł uczynić ten testamentowy zapis ze złośliwości, dla własnej perwersyjnej satysfakcji. To możliwe… – A może nakłoniłaś Gia do tego, uwodząc go? – ciągnął Antonio. – Przyznaję, jesteś dobra w łóżku, ale żeby aż tak dobra?! Oblała się rumieńcem. Gdybyż mogła stąd uciec! W chwili,

gdy wyjawi prawdę, wszystko będzie stracone. – T-to dlatego, że jestem w ciąży – wyjąkała. Antonio wpatrzył się w nią wstrząśnięty. Skuliła się, oczekując, że jej cały świat za chwilę się zawali. Nerwowo oblizała wargi i dodała: – A ojcem jest Giovanni. Antonio zachwiał się, jakby otrzymał mocny cios. Czuł się odrętwiały, a w głowie miał zamęt. Pojął, że Isabella wciąż potrafi go zranić. Zatem ona ma urodzić dziecko jego brata. Gio o tym wiedział, lecz nie zdradził mu tego. Antonia przeszył ból. – Ale przysięgam, że nie miałam z nim romansu – szepnęła. Romans, przelotna przygoda czy tylko seks, to wszystko jedno, pomyślał. – Czyli jesteś w ciąży – wymamrotał oszołomiony. – W którym miesiącu? – Dopiero w trzecim. – W trzecim? – wydusił, gdyż wściekłość ścisnęła mu gardło. – Antonio, musisz mi uwierzyć – rzekła błagalnie. – Przespałam się z nim tylko raz. – Tylko? – powtórzył, hamując wybuch furii. – I to ma mnie pocieszyć? – spytał zgryźliwie. Zresztą czy mógł w to uwierzyć, skoro mieszkała u Giovanniego przez kilka tygodni? Jej twarz wykrzywił gniewny grymas. – Z iloma kobietami spałeś, odkąd się rozstaliśmy? – To bez znaczenia. One nie były powodem naszego zerwania. Wyrzuciłem cię, ponieważ sypiałaś z moim bratem.

A teraz mówisz mi, że spodziewasz się jego dziecka. – To się zdarzyło tej nocy, kiedy usłyszałam, że zamierzasz poślubić inną – wyznała z wahaniem, jakby to wspomnienie wciąż ją dręczyło. – I to ma być twoje usprawiedliwienie? – rzucił z goryczą. – Nie. Po prostu próbuję ci to wyjaśnić. – Ukryła twarz w dłoniach. – Ta wiadomość mną wstrząsnęła i za dużo wypiłam. W tamtym okresie w ogóle sporo piłam i podjęłam mnóstwo błędnych decyzji, z których bynajmniej nie jestem dumna. Ale jednak przespała się z Giovannim. Antonio zastanawiał się, czy powiedziałaby mu o tym, gdyby nie była w ciąży. – Czy zawsze po alkoholu idziesz do łóżka z pierwszym lepszym facetem? Powoli odsunęła dłonie od twarzy. – Nie jestem pewna, co się wydarzyło tamtej nocy. – Jakie to wygodne! Rzuciła mu gniewne spojrzenie. – Wiem tylko, że przeżywałam emocjonalny zamęt. Porzuciłeś mnie, nie chciałeś mnie znać, a potem dowiedziałam się, że chcesz ożenić się z inną kobietą. – I postanowiłaś się zemścić, idąc do łóżka z moim bratem? Jak mógł uważać ją za słodką i niewinną? Sądził, że ją zna, lecz w rzeczywistości nic o niej nie wiedział. – Nie miałam pojęcia, że wyrzuciłeś mnie jak śmieć, ponieważ myślałeś, że romansowałam z twoim bratem. Giovanni to wszystko uknuł! – wypaliła. – Wykorzystał mnie! – Nie wątpię, że bez trudu zwabił cię do łóżka.

Dumnie uniosła głowę. – Nie jestem taka łatwa, jak myślisz. – Owszem, jesteś – rzekł z szyderczym uśmieszkiem. – Byłaś taka ze mną. Drgnęła, jakby ją uderzył. – Jak śmiesz tak mówić? – wyszeptała wstrząśnięta. – Nas łączyło coś szczególnego, wyjątkowego. To było… – Częścią twojego planu – dokończył zimno. – Tylko że zaszłaś w ciążę. Czy taki był twój zamiar, czy to był nieoczekiwany szczęśliwy przypadek? Czy dlatego Gio cię wyrzucił? – Nie wyrzucił mnie. Odeszłam następnego ranka – wyjaśniła drżącym głosem. – Nie czułam się tam już bezpieczna, więc uciekłam. Antonio zmarszczył brwi i skrzyżował ramiona na piersi. W jej wyjaśnieniach coś się nie zgadzało. – To jak się dowiedział o twojej ciąży? – Powiedziałem mu miesiąc temu, kiedy się zorientowałam. A jego brat przed miesiącem zmienił testament. – I jak to przyjął? Isabella spochmurniała, przygarbiła się i odwróciła wzrok. – Wybuchnął śmiechem, a potem powiedział: „Teraz mój brat już nigdy nawet cię nie dotknie” i śmiał się jak szalony. Antonio odruchowo cofnął się o krok. Mimo wszystko poczuł się zaskoczony. Pojął, że nie zdawał sobie w pełni sprawy z głębi nienawiści, jaką żywił do niego Giovanni. – I jak widać, miał rację – dodała ze smutkiem. – Wiedział, jak zareagujesz, kiedy poznasz prawdę.

– Dlatego uciekłaś przede mną z tamtej kawiarni? Nie jesteś taka, za jaką cię miałem – rzekł gorzko. – Nieprawda – odparła gniewnie. – Po prostu chcesz widzieć we mnie wyłącznie złe cechy, ponieważ tak ci jest łatwiej. Łatwiej? Czuł się, jakby rozerwano mu serce na strzępy. Już nigdy nie odzyska dawnego spokoju. Odetchnęła drżąco. – Wiedz, że nigdy cię nie oszukałam. – Jak mogę ci uwierzyć, że nie sypiałaś z moim bratem od pierwszego dnia, kiedy cię poznałem? – Nie potrafię ci tego dowieść. Dlaczego nie możesz…? Przerwało jej dyskretne pukanie w dwuskrzydłe drzwi i do pokoju wszedł siwowłosy starzec w trzyczęściowym garniturze. Antonio powściągnął emocje i przedstawił prawnika Isabelli. Mężczyzna zaprosił ją do swojego gabinetu. Podążyła za nim w milczeniu. Kiedy mijała Antonia, chwycił ją za rękę i zatrzymał. – Jeszcze nie skończyliśmy tej rozmowy. – Owszem, skończyliśmy – odparła chłodno i wyswobodziła rękę. – Nie muszę się przed tobą usprawiedliwiać. Nie masz żadnych praw ani do mnie, ani do mojego dziecka. Wkroczyła do gabinetu, a adwokat wszedł za nią. Antonio wpatrzył się w zamknięte drzwi. Zesztywniał, gdy zaczął mu świtać pewien pomysł. – Jeszcze nie mam praw – mruknął. – Ale gdy je zyskam, zapłacisz mi za wszystko.

ROZDZIAŁ CZWARTY – Czyli zostanę babcią. – Maria Rossi westchnęła i splotła dłonie. – Dziecko Gia… Och, mam nadzieję, że będzie do niego podobne. – Cieszę się, że tak dobrze to przyjęłaś – mruknął Antonio, przechadzając się nerwowo po sali konferencyjnej. Musiał powiadomić matkę, że sytuacja uległa zmianie, gdyż to zrujnowało obmyśloną przez nich strategię. – Jednak Gio nie miał żadnego powodu uwzględniać jej w swoim testamencie – dodała z irytacją. – Jak mógł przekazać pieniądze i władzę takiej kobiecie? – Zrobił to, żeby pozbawić mnie należnej schedy. – Nie, Gio nigdy by tak nie postąpił – zaprotestowała Maria. – Ta kobieta go opętała, odebrała mu zdolność jasnego myślenia. Mogę zrozumieć, że chciał zabezpieczyć przyszłość dziecka, ale tyle pieniędzy? – Wzdrygnęła się lekko. – Nie wiemy nawet, czy rzeczywiście on jest ojcem. – Dowiemy się – odrzekł Antonio. Lecz w głębi duszy był o tym przekonany. Gio nie zaaranżowałby tego wszystkiego, gdyby nie miał absolutnej pewności. Pragnął, by jego dziecko odziedziczyło rodzinny majątek, więc powierzył Isabelli rozporządzanie pieniędzmi i akcjami do czasu, aż ono dorośnie. – Gio sam mi powiedział, że ta Jezebel go uwiodła – ciągnęła Maria. – Obaj zresztą powinniście byli wykazać więcej rozsądku. Nie pojmuję, co takiego w niej widzieliście.

Antonio mógłby z łatwością przedstawić długą listę rzeczy, które dostrzegł w Isabelli, ale zaszokowałby tym matkę. Przeczesał palcami włosy. – Nie chcę o tym mówić. – Tego pokroju dziewczyna może tylko w jeden sposób usidlić bogatego mężczyznę. Musi zajść z nim w ciążę. Walnął dłonią w blat mahoniowego stołu tak mocno, że Maria aż się wzdrygnęła. – Dosyć – rzucił. Poza tym matka nie miała racji. Isabella nawet bez uciekania się do niepożądanej ciąży owinęła go sobie wokół palca. – Uspokój się – powiedziała Maria. – Jeżeli zamierzasz przejąć pełną kontrolę nad rodzinnym majątkiem, musisz zachować opanowanie i cierpliwość. Podszedł do wysokiego okna i oparł się plecami o szybę. – Mam parę planów – przyznał, choć nie był zadowolony z żadnego z nich, obydwa bowiem wymagały, by zbliżył się do tej kobiety, która przecież go zdradziła. – W którym jest miesiącu ciąży? – Mówi, że w trzecim. Zerwałem z nią pod koniec maja, więc wiem, że to nie moje dziecko. Opuściła Gia na początku lipca i to by się zgadzało. – Musisz coś zdecydować. – Wiem. Mam dwa wyjścia. Mógłbym ją uwieść i skłonić, aby zrezygnowała ze spadku i na zawsze opuściła Włochy. – Nie – odparła stanowczo matka. – Jej dziecko jest wszystkim, co pozostało mi po Giovannim.

Antonia przeszył ból na myśl, że matka nawet po śmierci Giovanniego nadal myśli tylko o nim, natomiast jego bez żadnych skrupułów usunęła niegdyś ze swego życia, gdy najbardziej jej potrzebował. – A jakie jest drugie wyjście? – spytała. – Mogę ją poślubić i prawnie uznać dziecko za swoje. W ten sposób zdobędę całkowitą kontrolę nad majątkiem Rossich – powiedział. Jednak nigdy dotąd nie myślał o zostaniu ojcem, a ponadto widok dziecka Gia przypominałby mu nieustannie o zdradzie Isabelli. – To doskonałe rozwiązanie – zawyrokowała matka. – Nie musielibyśmy z niczego zrezygnować. Oprócz mojej wolności i spokoju ducha, pomyślał. Gdyby istniało jakieś inne wyjście, nie starałby się odszukać Isabelli. A teraz być może będzie musiał związać się z tą zdradziecką jędzą na resztę życia. – Nie uważam tego za dobry pomysł – oświadczyła Isabella, wchodząc do apartamentu Antonia. – Zgadzam się – przyznał. – Ale paparazzi dowiedzieli się już o twoim spadku, a u mnie będziesz przed nimi najbezpieczniejsza. Zresztą to tylko na jedną noc. Skrzywiła się drwiąco. Nieraz przecież sypiała z Antoniem. Ale teraz nie zamierzała tego robić. On już jej nie pragnie. Porzucił ją i usunął ze swego życia, w którym jest już inna kobieta. Uświadomiła sobie jednak ze wstydem, że to nie powstrzymałoby jej przed rzuceniem się w jego ramiona.

Pomimo wszystko wciąż tęskniła do pieszczot Antonia. Weszła do salonu, rozejrzała się i skonstatowała, że niewiele się tu zmieniło – właściwie tylko ona sama. Nie była już tamtą beztroską, spontaniczną dziewczyną, która zrezygnowała ze swych życiowych planów dla ukochanego mężczyzny. Obecnie musi mieć się na baczności i zachować ostrożność. W pomieszczeniu było cicho – żadnej muzyki, gwaru rozmów czy śmiechów. Eleganckie nowoczesne meble i ekscentryczne dzieła sztuki nie pasowały do widocznych za panoramicznymi oknami antycznych rzymskich ruin. Zawsze uważała, że ten apartament wyraża charakter Antonia – człowieka, który osiągnął wszystko własną pracą i łączy nowoczesność z tradycją. Podbił świat biznesu wyrachowaną bezwzględną strategią, lecz krył też w sobie mroczną zmysłowość. Powściągał ją wprawdzie, jednak Isabella dostrzegała ją w jego guście artystycznym, zachowaniu i spojrzeniach. Wiedziała, że Antonio dąży do ostatecznej rozgrywki i dlatego sprowadził ją na swoje terytorium – w to miejsce, które przywoływało tyle szalonych wspomnień. Czy sądził, że ją tym zdeprymuje? A może zamierzał uwieść ją i w ten sposób wydobyć z niej prawdę? – Gospodyni przygotowała dla ciebie pokój gościnny – oznajmił. – Dziękuję. Żałowała, że tej kobiety tutaj nie ma. Nie chciała zostać sama z Antoniem. Nie ufała mu… ani sobie. Kiedy podszedł

do barku, z trudem oderwała wzrok od jego smukłej, barczystej sylwetki. – Napijesz się czegoś? – zapytał i ujął kryształową karafkę, a potem znieruchomiał. – Zapomniałem, że nie możesz teraz pić alkoholu. – Nie tylko z powodu ciąży – odparła. – Rzuciłam alkohol. Nalał sobie szklaneczkę whisky. – Dlaczego? Kiedy zamieszkała u Giovanniego, brała udział w jego imprezach. Piła, aby zagłuszyć ból, zapomnieć. Nie zdawała sobie sprawy, że picie wymknęło jej się spod kontroli, dopóki któregoś ranka nie obudziła się w jego łóżku. – Pewnego wieczoru nadużyłam alkoholu i przyrzekłam sobie więcej nie pić. – To się często zdarzało osobom, które zadawały się z Giovannim i jego przyjaciółmi. – Tak, przekonałam się o tym – przyznała gorzko, a potem zapytała: – Czy pomyślałeś choćby przez chwilę, że Giovanni mógł cię okłamać? Że mogłam być ci wierna? Zesztywniał. – Tak – odrzekł. To ją zaskoczyło. – Kiedy? Opróżnił szklaneczkę jednym haustem. – Dzień po twoim odejściu rozważyłem możliwość, że mogłem popełnić błąd. – I co? – Zebrałem trochę informacji. – Spochmurniał. –

I odkryłem, że sypiałaś w tym samym czasie z nim i ze mną. Zamknęła oczy, usłyszawszy w jego głosie nieskrywane cierpienie. – To nieprawda – wyszeptała. – Przeciwnie. Wskoczyłaś do jego łóżka, zanim jeszcze opuściłaś moje. Potarła czoło. – Zamieszkałam u Giovanniego, ponieważ mnie wyrzuciłeś. Nie miałam dokąd pójść. – Akurat! – parsknął pogardliwie. – Poszłaś tam, dokąd chciałaś. Przecząco potrząsnęła głową. – Chciałam być z tobą. – Dopóki nie poznałaś mojego brata. – Antonio podszedł do niej. – Wykorzystałaś związek ze mną, aby dotrzeć do Gia i jego pieniędzy. – Nigdy mnie to nie interesowało! – zaprzeczyła porywczo. Zabolało ją, że Antonio może tak o niej myśleć. – Sądziłem, że cię znam – powiedział z goryczą. – Wiedziałeś o mnie wszystko. W przeciwieństwie do ciebie, ja niczego nie ukrywałam. Ty nigdy o sobie nie mówiłeś. Nie wiedziałam nic o twoich obawach i nadziejach, o rodzinie. – To porozmawiajmy teraz. Powiedz mi, jak długo sypiałaś z moim bratem, będąc jeszcze związana ze mną? – Ty całkowicie mi wystarczałeś. Nie szukałam nikogo innego – odrzekła. Dostrzegła w oczach Antonia błysk zmysłowego żaru. W jej

umyśle zawirował kalejdoskop obrazów – wspomnień, które niebezpiecznie było przywoływać. – Jeśli to prawda, to dlaczego po rozstaniu ze mną poszłaś do Giovanniego? Dlaczego nie wróciłaś do Kalifornii? Isabella westchnęła. Sama wielokrotnie zadawała sobie to pytanie w ciągu minionych trzech miesięcy. – Powinnam tak zrobić, ale liczyłam, że może wrócimy do siebie. Spojrzał na nią z niedowierzaniem. – Po tym, jak sypiałaś z moim bratem? – Nie wiedziałam, że tak myślałeś! – odparła podniesionym głosem. – Dopiero trzy miesiące temu dowiedziałam się o kłamstwach Giovanniego na mój temat. – A myślałaś, że dlaczego się z tobą rozstałem? – rzucił ze zniecierpliwieniem. – Sądziłam, że poznałeś inną kobietę. Kiedy twój ochroniarz mnie wyrzucił, próbowałam się z tobą skontaktować – rzekła chłodno. – Nie odbierałeś moich telefonów, a kiedy poszłam do twojego biura, nie wpuszczono mnie tam. Nie zaprzeczał, że bezlitośnie się jej pozbył. Tylko tak mógł przetrwać ten dzień. Noce były gorsze. Nie sądził, że mężczyzna może tak mocno pragnąć kobiety, dopóki Isabella nie zniknęła z jego życia. Wzruszyła ramionami. – Zadzwoniłam więc do Giovanniego. Powiedziałam mu, co się stało, a on zaprosił mnie do siebie. – Spuściła głowę i dodała szeptem: – Uważałam go za przyjaciela.

– Przy mnie zawsze bardzo dobrze się ze sobą dogadywaliście. – Giovanni z każdym potrafił się dogadać. Ale nie interesował mnie. Jedyne, co nas łączyło, to ty. Ilekroć rozmawialiśmy, to zawsze o tobie. – Ciekawe, dlaczego słysząc to, czuję zimny dreszcz? Zacisnęła usta, powstrzymując wybuch gniewu. – Nie wiedziałam, jak wyglądają relacje między wami. A kiedy przyjęłam jego zaproszenie, sądziłam, że to potrwa tylko dzień czy dwa, zanim nie odzyskasz rozsądku. Wciąż usiłowałam skontaktować się z tobą, lecz bezskutecznie. A potem, chyba trzeciego dnia mojego pobytu u Giovanniego, powiedział mi, że zerwałeś z nim stosunki, ponieważ wziął moją stronę. – Usunąłem go z mojego życia, bo sypiał z tobą. – Jak powiedziałam, nie miałam pojęcia, że tak myślisz – wycedziła. – Nękały mnie wyrzuty sumienia, że stałam się powodem rozłamu między braćmi. – I postanowiłaś naprawić tę sytuację, mieszkając u Giovanniego? – spytał ironicznie. – Zapewnił mnie, że ta sprawa sama się ułoży, a ja mu uwierzyłam. – Isabella pokiwała głową nad własną głupotą. – I jak idiotka nadal próbowałam się z tobą porozumieć. Jednak Giovanni przekonał mnie, że nie odzyskam cię, rozpaczając dniami i nocami. Zasugerował, że powinnam zacząć bywać na imprezach i zachowywać się, jakbym się świetnie bawiła, żeby ci uświadomić, ile straciłeś, rozstając się ze mną.

Udało jej się to aż nazbyt dobrze. Antonio pamiętał, jak wieczorami wracał do swojego mieszkania, wiedząc, że jej tam nie zastanie. Wiedząc, że ona jest w łóżku z innym mężczyzną. – Wychodziłaś z Giovannim każdego wieczoru. W gazetach codziennie ukazywały się wasze zdjęcia. Wyglądałaś na nich na szczęśliwą, odprężoną i bardzo seksowną. – Wcale nie chciałam wzbudzać w tobie zazdrości. Ale ponieważ nie mogłam się z tobą spotkać ani porozmawiać przez telefon, próbowałam w ten sposób przypomnieć ci, że nadal jestem w pobliżu. – Wieszając się u ramienia Gia, ubrana w kuse sukienki. Zaczerwieniła się. – Prawdopodobnie to nie był dobry pomysł. – Sukienki, które on ci kupował. Ode mnie nigdy nie chciałaś niczego przyjąć. – Nie miałam żadnego odpowiedniego stroju na te imprezy. – Natomiast ja zabierałem cię tylko do łóżka? Podniosła głowę i popatrzyła na niego ostro. – To nieprawda! Bardzo lubiłam zwiedzać z tobą miasto. Oglądałam Rzym twoimi oczami. – Najwyraźniej to ci nie wystarczyło. – Ja ci nie wystarczyłem, pomyślał. – Wolałaś wizyty z moim bratem w nocnych klubach. – Nie lubiłam tych imprez ani spotykanych tam ludzi. Wolałam nasze wyprawy we dwoje. Antonio chciałby jej wierzyć. Kiedy się dowiedział, że Isabella studiuje historię sztuki, zaczął ją zabierać na

zwiedzanie prywatnych kolekcji obrazów oraz na specjalne wycieczki z przewodnikiem. Wolał to od uroczystych kolacji i wytwornych przyjęć. Sądził, że Isabella myśli tak samo. Nigdy się nie skarżyła ani nie prosiła, żeby wybrali się gdzieś potańczyć. – Zakładając, że cokolwiek z tego, co mówisz, jest prawdą, dlaczego opuściłaś Gia? Zacisnęła usta. – Zdałam sobie sprawę, że nie jest moim przyjacielem. Wykorzystał mnie, kiedy byłam zupełnie bezbronna. A potem dowiedziałam się o kłamstwach, jakie o mnie rozpowiadał. Nie zdradziłam cię i nie wiem, dlaczego mu uwierzyłeś. – Głos Isabelli drżał od tłumionych emocji. – W każdym razie powinieneś był powiedzieć mi o swoich podejrzeniach. Owszem, ale wówczas przyjąłby jej wersję wydarzeń, ponieważ za wszelką cenę pragnąłby jej uwierzyć. Nawet teraz przedstawione przez nią wyjaśnienia wydawały się wiarygodne, chociaż Isabella spodziewa się dziecka jego brata. Zamiast tego postąpił okrutnie i bezwzględnie: pozbył się jej. Działał jednak w obronie własnej. Isabella użyłaby swego uroku, by go przekonać, że mówi prawdę. Tak jak czyniła teraz. Nagle zapragnął zapomnieć o wszystkim, wymazać przeszłość i znów kochać się z Isabellą. Walczył z tym pragnieniem, lecz był skazany na porażkę. Czuł się upokorzony władzą, jaką ta kobieta wciąż ma nad jego zmysłami i umysłem.

– Dlaczego uciekłaś na mój widok? – zapytał. – Dziwi cię to? Wiedziałam, że ponowne spotkanie z tobą rozjątrzy dawne rany. – A dlaczego chcesz natychmiast opuścić Rzym? – Pragnę wrócić do domu do Stanów i zacząć od nowa – rzekła ze smutkiem, który głęboko go poruszył. – Chcę zapomnieć o Włoszech i wszystkim, co mnie tutaj spotkało. Jej słowa zraniły Antonia. Isabella była dla niego całym światem. Traktował ją jak królową i spełniał każde jej życzenie. Lecz to było dla niej za mało. Obecnie zaś chciała zapomnieć o nim i rozpocząć nowe życie, podczas gdy on zostanie tu, dręczony wspomnieniami. Nie, nie mógł jej na to pozwolić. Przeżyli razem niebiańskie chwile, więc teraz razem przeżyją piekło. Nie tylko on będzie cierpiał mękę. – Nie pozwolę ci odejść – oznajmił. Podszedł do niej bliżej. – Sprawię, że będziesz wciąż pamiętała naszą piękną przeszłość i pożałujesz, że ją zniszczyłaś.

ROZDZIAŁ PIĄTY Antonio pocałował ją namiętnie, zaborczo. Z początku się nie broniła. Ogarnęło ją radosne podniecenie. Jego pocałunek był magiczny, jak zawsze. Odwzajemniła go ochoczo. Serce biło jej mocno. W głębi duszy pragnęła poddać się męskiej sile i urokowi Antonia. Zarazem wiedziała, że powinna się cofnąć, powstrzymać to szaleństwo, zanim oboje osiągną punkt, z którego już nie będzie odwrotu. Ośmieliła się spojrzeć Antoniowi w oczy i ujrzała w nich błysk namiętności. Przez jej ciało przepłynęła fala pożądania, nad którym, jak wiedziała, nie zdoła zapanować. Przyciągnął ją do siebie, więżąc w muskularnych ramionach, i zanurzył dłonie w jej bujnych włosach. Jego namiętne pocałunki z łatwością złamały jej opór. Pragnęła zatracić się w nim, w jego pieszczotach – bez względu na konsekwencje. Wtuliła się w niego, nie przerywając pocałunku. Wsunęła dłoń pod jego koszulę i pieściła szeroką, owłosioną klatkę piersiową. Antonio wydał gardłowy jęk triumfu i rozkoszy. Całował ją tak namiętnie i władczo, że zabrakło jej tchu. Zapragnęła poczuć jego dłonie na całym ciele. Ocierała się o niego biodrami. Oderwał wargi od jej ust i wymamrotał po włosku coś, czego nie zrozumiała. Odrzuciła głowę do tyłu, gdy zaczął pieścić językiem jej szyję. Jednocześnie wsunął dłonie pod jej podkoszulek i objął piersi.

Serce Isabelli waliło mocno. Narastało w niej niecierpliwe pożądanie – a także kobieca duma, gdyż widziała, jak bardzo Antonio jej pragnie, chociaż starał się nad sobą zapanować. Chciała poddać się jego dzikiej, pierwotnej żądzy, raz jeszcze jej doświadczyć. Zdjęła mu krawat i cisnęła na podłogę, a potem niecierpliwie rozerwała guziki koszuli i rozchyliła ją, odsłaniając muskularną klatkę piersiową Antonia opaloną na złocisty brąz. Przywarła do niego. Podciągnął w górę jej podkoszulek. Jęknęła, gdy jej twarde, niemal boleśnie pobudzone sutki otarły się o jego nagą, owłosioną skórę. – Wymów moje imię – rzekł chrapliwym głosem. – Anto… – zaczęła, lecz urwała, gdy uświadomiła sobie, dlaczego tego zażądał. Czyżby uważał, że ona myśli teraz o Giovannim?- Jak śmiesz? – wyszeptała i oparła dłonie o jego pierś, usiłując go odepchnąć. – Miałaś zamknięte oczy – rzucił drwiąco. – Chciałem się upewnić, czy wiesz, którego brata całujesz. Spoliczkowała go mocno, aż zapiekła ją dłoń. Przed chwilą wbrew zdrowemu rozsądkowi uległa mu, lecz on ujrzał w tym jedynie sposobność, by ją obrazić. Trzęsła się z gniewu i zacisnęła pięści. – Odsuń się ode mnie – powiedziała ostro. Zignorował to i złapał ją za nadgarstki. Na próżno usiłowała się wyswobodzić. Była na jego łasce. Przycisnął ją do ściany. Po chwili przestała się wyrywać, gdy bliskość Antonia zmąciła jej umysł. Czuła, że jego serce łomoce równie mocno jak jej.

– Kiedy mnie całowałaś, czy myślałaś o nim? – zapytał. – Nie! – zaprzeczyła gwałtownie. Czyż Antonio nie widzi, że zawsze pragnęła tylko jego? Zaczął pieścić językiem jej ucho. – Czy on całował tak jak ja? – szepnął. – Czy był równie dobry w łóżku? Oprócz pożądania ogarnęła ją teraz także wściekłość. – Jesteś wstrętny – powiedziała. Jednak czuła wstręt przede wszystkim do siebie. Jak mogła zareagować tak zmysłowo na jego pieszczoty po tym, jak wypowiedział te raniące słowa? – Czy myślałaś o mnie, gdy w ciebie wchodził? – Przestań! Antonio przytknął czoło do jej czoła. – Chcę wymazać Gia z twojej pamięci – rzekł szorstkim szeptem. – Chcę przespać się z tobą i sprawić, żebyś o nim zapomniała. – Nie pójdę z tobą do łóżka – oświadczyła, choć tego pragnęła. Och tak, pragnęła kochać się z Antoniem przez całą noc. Wiedziała jednak, że rano on ją wyrzuci i na zawsze zrani jej serce. Nie odpowiedział, tylko zaczął pokrywać jej twarz delikatnymi pocałunkami. Zamknęła oczy. Narastało w niej rozkoszne oczekiwanie. – Mówię poważnie, Antonio – rzekła mimo to, wymawiając z naciskiem jego imię. – Nie pójdę do łóżka z kimś, kto tak źle o mnie myśli.

Skrzywił usta w uśmiechu. – Bella, oboje wiemy, że pójdziesz. Miał rację, lecz jego pewność siebie ją upokorzyła. Antonio zdawał sobie sprawę z władzy, jaką nad nią sprawuje. Wystarczyło jedno dotknięcie, jeden pocałunek, a jej opór słabł i gotowa była kochać się z nim zawsze i wszędzie. I w przeszłości tak właśnie robiła. Napotkał jej spojrzenie i jego oczy zamgliło pożądanie. Znów ją pocałował, jeszcze bardziej żarliwie, i przywarł do niej. Jęknęła, gdy zalała ją fala rozkoszy. – Jesteś taka namiętna i zmysłowa – wymamrotał z wargami przy jej wargach. – Widocznie wiele się nauczyłaś w łóżku mojego brata. Gwałtownie cofnęła głowę. Mogła uniknąć jego pocałunków, ale nie jego gniewu i oskarżeń, wobec których była bezbronna. Tymczasem Antonio mówił dalej: – Mógłbym wziąć cię teraz, tutaj, ale nie jestem pewien, czyje imię wykrzyknęłabyś w ekstazie. Isabella wzdrygnęła się. Rozpaczliwie zapragnęła wziąć odwet. Porównać go z jego bratem, zawołać imię Giovanniego. Chciała zranić Antonia równie mocno jak on ją. Lecz nie potrafiła. Wciąż go kochała i współczuła jego udręce. Wiedziała, że i tak już przysporzyła mu wielu cierpień, i nie mogła sobie tego wybaczyć. – Skończyłeś już tę demonstrację siły? – spytała łamiącym się głosem, powstrzymując łzy. – Jestem zmęczona i chcę pójść do łóżka. Sama. – Nie musisz się tym trapić, Bella. – Powoli wypuścił ją

z objęć i cofnął się o krok. – W przeszłości spędziliśmy miłe chwile, ale nigdy nie interesowało mnie zadowalanie się resztkami pozostawionymi przez mojego brata. Te słowa przeszyły ją bólem. Wyrwała mu się gwałtownie. Chwiejnym, niepewnym krokiem podeszła do swojego plecaka i podniosła go. Pragnęła natychmiast opuścić ten pokój i życie Antonia. Niech myśli o niej jak najgorzej. To już teraz nie ma znaczenia. Nie czeka ich żadna wspólna przyszłość. I tak już zmarnowała zbyt wiele czasu, usiłując go odzyskać. Im mocniej czepiała się wspomnień o minionych, przeżytych razem cudownych, magicznych chwilach, tym bardziej blakły one i rozwiewały się jak mgła. – Tylko spróbuj wyjść z mieszkania, a przywlokę cię tu z powrotem – ostrzegł ją. – Nosisz w łonie dziedzica fortuny Rossich. Jak mógł traktować ją tak okrutnie i bezwzględnie po ich pocałunkach i pieszczotach sprzed chwili? I dlaczego ona nie potrafi zdobyć się wobec niego na podobny chłód i obojętność? Odwróciła się gwałtownie i przyjrzała mu się. Miał koszulę rozpiętą na piersi i był potargany, lecz nadal zachował władczą postawę i w pełni panował nad sytuacją, podczas gdy nią wciąż targały zmienne przypływy emocji. – Kiedyś cię kochałam – rzekła gorzko. – Byłam w tobie głęboko, szaleńczo zakochana. Dlatego odłożyłam realizację własnych ambicji. Nie wydawał się zaskoczony ani poruszony jej słowami.

– Nigdy cię o to nie prosiłem – odparł. – Zmieniłam moje życiowe plany, żeby móc być z tobą – mówiła dalej, idąc do drzwi. – I teraz tego żałuję. W oczach Antonia błysnął gniew. – Żałujesz tylko tego, że twoja zdrada wyszła na jaw. Nie spodziewałaś się, że Giovanni powie mi prawdę. – Żałuję, że w ogóle cię spotkałam – odparowała. Nie była pewna, czy rzeczywiście tak myśli, ale wzbierała w niej frustracja. – Byłeś największą pomyłką w moim życiu. Ale nie martw się, Antonio. Uczę się na własnych błędach i nigdy ich nie powtarzam.

ROZDZIAŁ SZÓSTY Najgorsze były poranki. Isabella jęknęła, siedząc na pokrytej linoleum podłodze łazienki. Musiała wstać i się ubrać. Żałowała, że nie może zaczekać, aż ustąpią mdłości, ale nie miała czasu. Zastanawiała się z rozpaczą, jak zdoła przetrwać tę ciążę. Do licha, nie wiedziała nawet, jak przetrwa dzisiejszy ranek! W jej umyśle pojawiło się następne pytanie, którego nie umiała odepchnąć: Czy potrafi być matką? Lękała się sama stawić czoło temu wyzwaniu. Nie była gotowa na zostanie rodzicem. Samotną matką. Od dawna myślała o macierzyństwie, lecz zamierzała zdecydować się na to w odległej przyszłości. Tymczasem zaś miała kilka innych życiowych celów, które chciała osiągnąć. Przyrzekła to matce. Ze znużeniem przymknęła oczy. Gdyby jej matka żyła, zdruzgotałaby ją wiadomość o jej ciąży. Zanim Jody Williams zapadła na śmiertelną chorobę, robiła wszystko, by zapewnić córce możliwości, jakich sama w jej wieku nie miała. Isabella pamiętała litanię jej rad i ostrzeżeń. „Zanim urodzisz dziecko, ukończ college… Nigdy nie ufaj żadnemu mężczyźnie… Zabezpieczaj się”. W owym czasie Isabella uważała ją za zgorzkniałą, choć pojmowała powody. Jody musiała wcześnie porzucić swoje marzenia, gdy jako nastolatka zaszła w ciążę i została matką. Wszyscy się wtedy od niej odwrócili, a pierwszy uczynił to

ojciec dziecka. „Trzymaj się z daleka od bogatych mężczyzn – mawiała często. – Są egoistyczni i niezdolni do prawdziwych uczuć”. Isabella otarła łzę z kącika oka. Jeszcze niedawno była przekonana, że żaden mężczyzna nie odwiedzie jej od realizacji życiowych planów. Jak się okazało, była naiwna i zbyt pewna siebie. Lecz nie może nadal tego rozpamiętywać. Musi być silna, by chronić siebie i dziecko – stać się dla niego równie mocnym oparciem, jakim matka była niegdyś dla niej. Wstała powoli; nogi się pod nią trzęsły. Starała się nie zwracać uwagi na słabość i przypływy mdłości. Uchwyciła się krawędzi umywalki, spryskała twarz wodą i spojrzała w lustro. Była blada, wymizerowana i potargana, a napięcie wyostrzyło jej rysy. Poranne mdłości nękały ją dziś bardziej niż zwykle. Czy to z powodu braku snu? A może stresu? Dlaczego dopadło ją to akurat dzisiaj, kiedy musi być silna, by stawić czoło Antoniowi i zażądać pieniędzy na bilet lotniczy do domu? – Bella? Ogarnęła ją panika, gdy usłyszała ten głos i towarzyszące mu władcze pukanie do drzwi łazienki. Nie! On nie może tu wejść i ujrzeć jej w takim stanie. Gdy otwierał drzwi, rzuciła się i zatrzasnęła je, lecz za późno. Zdążył zobaczyć ją ubraną tylko w figi i rozciągnięty podkoszulek, jej ziemistą cerę i sińce pod oczami. – Dlaczego chowasz się w łazience?

– Jestem nieubrana. – Widywałem cię znacznie mniej ubraną – przypomniał jej. – Wyjdź. Oparła się plecami o drzwi, by z osłabienia nie osunąć się na podłogę. Bała się, że znowu zwymiotuje. – Nie. – Zamówiłem ci wizytę u lekarza. Za godzinę. – To niepotrzebne – odparła z uporem. – Niedawno badał mnie doktor i wszystko było w porządku. – Możliwe, ale nie zaszkodzi zasięgnąć drugiej opinii. Nie potrafiła odeprzeć tego argumentu, więc odpowiedziała: – Zaraz będę gotowa. – Musisz jeszcze zjeść śniadanie. Na samą myśl o tym żołądek podjechał jej do gardła. – Nie jestem głodna – wydusiła. – Przynajmniej zjedz suchą grzankę albo wypij cappuccino. Nic nie odpowiedziała, gdyż starała się za wszelką cenę zwalczyć mdłości. – Bella? – zawołał i nacisnął klamkę. – Dobrze – odrzekła, chcąc się go jak najszybciej pozbyć, a gdy się oddalił, wbiegła do toalety i zwymiotowała. Nie chciała zdradzić się przed nim, jak bardzo źle się czuje. Nie była już jego kochanką. Obecnie stanowiła dla niego jedynie przeszkodę w odziedziczeniu majątku, który prawnie mu się należał. Jeżeli ujawni przed Antoniem słabość, on to wykorzysta. Muszę stąd wyjechać, pomyślała, biorąc prysznic. I zrobi to

po wizycie u lekarza. Pożyczy od Antonia pieniądze na bilet, podpisze u prawników papierki i odleci do Stanów. Nie może dłużej przebywać w towarzystwie tego mężczyzny. Nawet jeśli jeszcze się nie domyślił, że ona nadal nie potrafi mu się oprzeć, wkrótce to odkryje i bezlitośnie użyje tej wiedzy przeciwko niej. Zmagając się z przypływami osłabienia, związała wciąż wilgotne włosy w koński ogon i włożyła zwykły szary podkoszulek, dżinsy i zniszczone pantofle na niskim obcasie. Przejrzała się w lustrze. Nie pojmowała, dlaczego Antonio w ogóle zwrócił na nią uwagę. Nie była piękna ani seksowna i nie miała nic do zaoferowania takiemu bogatemu światowcowi jak on. Może sypiał z nią właśnie dlatego, że tak różniła się od efektownych, wyrafinowanych kobiet, z jakimi zazwyczaj miał do czynienia. A może – co bardziej prawdopodobne – ponieważ otwarcie okazywała, jak bardzo on ją pociąga. Podniosła plecak, wyszła z łazienki… i drgnęła zaskoczona, widząc stojącego przy drzwiach Antonia. – Masz, zjedz to – rzekł i podał jej suchą grzankę. Isabella nie miała apetytu. Dla świętego spokoju wzięła grzankę i czekała, aż Antonio sobie pójdzie. Jednak, ku jej zdziwieniu, nie ruszył się z miejsca. – Zamierzasz stać tu i patrzeć, jak jem? – spytała. – Muszę cię przypilnować, bo inaczej jej nie tkniesz. – Dlaczego tak ci na tym zależy? – Już raz musiałem cię podtrzymać, kiedy zemdlałaś – przypomniał. – Nie chcę, żeby to się powtórzyło.

– Nie powtórzy się – zapewniła. Oparła się plecami o ścianę i ugryzła kawałek grzanki. Nie lubiła zależności ani zobowiązań i troska Antonia krępowała ją. – Możesz dać mi adres gabinetu tego doktora? – Nie ma potrzeby. Pojadę z tobą. – Po co? To będzie tylko zwykłe badanie i analiza krwi. Sama sobie poradzę. – Dlaczego tak się bronisz przed tym, żebym ci towarzyszył? Czyżbyś coś ukrywała? – Ależ skąd – zaprzeczyła. – Musimy przeprowadzić test DNA, by dowieść ojcostwa Giovanniego – wyjaśnił. – Laboratorium może wysłać ci wyniki. Czyżbyś się obawiał, że je sfałszuję? – Zawsze jesteś taka podejrzliwa, gdy ktoś stara ci się pomóc? – zapytał zdziwiony. – Owszem – odrzekła. Ponieważ nikt nigdy nie zaoferował jej pomocy bezinteresownie. Kiedy ostatnio przyjęła ją od Giovanniego, stała się pionkiem w jego grze. Antonio podszedł do niej o krok bliżej. – To musisz zmienić nastawienie, bo odtąd będę ci stale towarzyszył. Powinna uznać to za groźbę, a jednak te słowa sprawiły jej przyjemność. – Oboje wiemy, że to ostatnia rzecz, jakiej byś chciał. – Urodzisz spadkobiercę fortuny Rossich. To dotyczy mnie w równym stopniu co ciebie.

– Przecież uważasz moją ciążę za dowód, że cię zdradziłam. – Nie winię dziecka za grzechy rodziców. Czy uważasz, że mógłbym je źle traktować? Instynktownie wyczuwała, że nie – że Antonio uczyni wszystko, aby je chronić. Dowiedziała się jednak niedawno, że stosunki między braćmi były pełne cierpienia i zdrady. Czy Antonio zdoła oddzielić pamięć o tym od swych uczuć dla dziecka? – Nie wiem – wyznała. – Nigdy nie widziałam cię w towarzystwie dzieci. – Ani ja ciebie – zripostował. – Poznałem cię jednak na tyle, by mieć pewność, że będziesz dobrą matką. Nie potrzebuję analizy krwi, by wiedzieć, że to dziecko należy do naszej rodziny. Zaopiekuję się nim. Rodzina. Isabella pragnęła, żeby jej dziecko dorastało w atmosferze ciepła i bezwarunkowej miłości. Jednakże zaskoczyło ją podejście Antonia, tak odmienne od postępowania ojca dziecka. Giovanni uznał je za swoje wyłącznie dlatego, by zranić tym brata. Nie miała pojęcia, co zamierza Antonio i na czym polega jego gra. Wiedziała jedynie, że nie stać jej na zapłacenie nieuniknionej ceny. – Moje dziecko nie potrzebuje finansowego wsparcia – oświadczyła. – Nie chodzi tylko o pieniądze – wyjaśnił. – Gdy dorośnie, przejmie ster imperium biznesowego Rossich. Dlatego konieczne jest, żebym od małego przygotowywał je do tego zadania. Będzie musiało uczęszczać do najlepszych szkół,

nauczyć się… – Obecnie sama mogę o to zadbać – przerwała mu. – Twojemu dziecku już dopisało szczęście, że ma taką matkę – rzekł łagodnie. – Jesteś bardzo czuła i opiekuńcza. – Ale nie uważasz, że mogę zapewnić mu warunki godne dziedzica fortuny Rossich? – W każdym razie jestem w stanie ci w tym pomóc. To brzmiało zbyt pięknie, by mogło być prawdziwe. W tej propozycji musi kryć się jakiś haczyk. – Ale jak długo? Dopóki nie przestaniesz się nim interesować, gdy założysz własną rodzinę? Antonio ma już przecież narzeczoną. Myśl o tej innej kobiecie przeszyła Isabellę bólem. Wyobraziła sobie tę wyrafinowaną damę z wyższej sfery. Z pewnością jest piękna i pochodzi z szacownej włoskiej rodziny. – Stale będę się troszczył o dziecko i o ciebie. Zawsze wypełniam swoje obowiązki. Mam zobowiązania wobec… Isabella przerwała mu, unosząc rękę. – Nie masz żadnych zobowiązań wobec mnie ani mojego dziecka. Wyłącznie ja jestem za nie odpowiedzialna i nie chcę twojej pomocy. – Tym gorzej, ponieważ już ją otrzymujesz. – To, co nazywasz pomocą, jest w istocie wtrącaniem się i narzucaniem twojej woli. Urwała, przypomniawszy sobie własne słowa wypowiedziane wczoraj: „Nie masz żadnych praw ani do mnie, ani do mojego dziecka”. Pojęła nagle, że właśnie w tym rzecz. Zamknęła oczy, gdy ją zalała fala gniewu. Och, ależ

była głupia, że nie uświadomiła sobie tego wcześniej! – Pragniesz przejąć kontrolę nad władzą i pieniędzmi, które przekazał mi Giovanni – powiedziała. – Nie – wycedził przez zęby. – Obawiasz się, że roztrwonię majątek twojej rodziny? Albo że nadużyję mojej władzy? – Potrząsnęła głową. – Nie martw się. Nie zabiegałam o tego rodzaju odpowiedzialność i wcale jej nie chcę. Zależy mi wyłącznie na dobru mojego dziecka. – Skoro nie chcesz odpowiedzialności, mogę ci w tym ulżyć. Jeżeli test DNA potwierdzi ojcostwo Giovanniego, zapłacę ci olbrzymią sumę, a ty w zamian zrzekniesz się wszelkich roszczeń do imperium Rossich. Otrzymasz miliony dolarów i nie będziesz musiała podejmować żadnych biznesowych decyzji. Isabellę zastanowił fakt, że Antonio tak szybko wystąpił z tą alternatywną ofertą – jakby miał ją z góry przygotowaną. – Ty zaś nie będziesz już musiał troszczyć się o mnie i dziecko? – spytała podchwytliwie. Antonio zacisnął szczęki, hamując gniew. – Moje zobowiązania wobec ciebie i dziecka pozostaną bez zmian. – To kusząca propozycja – rzekła z przesadną uprzejmością – ale muszę ją przemyśleć. Odwróciła się od Antonia, tłumiąc miotające nią sprzeczne emocje. Odczuwała satysfakcję, że przeniknęła ukryty motyw postępowania Antonia, lecz zarazem jego podstępna taktyka budziła w niej gorzkie rozczarowanie. Powinna odrzucić jego ofertę. Powiedział wprawdzie, że

podtrzymuje wszelkie swoje zobowiązania, ale dobrze wiedziała, że będzie je wypełniał, tylko dopóki nie zyska pełnej kontroli nad majątkiem Rossich. W chwili, gdy Antonio zdobędzie to, na czym mu zależy, usunie ją ze swego życia równie bezwzględnie jak poprzednio. Podszedł i stanął tuż za nią. Poczuła żar jego ciała i emanującą z niego władczą aurę. Wiedziała, że nie powinna wdawać się z nim w dyskusję, lecz nie potrafiła pohamować narastającego w niej gniewu. Odwróciła się powoli do Antonia i powiedziała chłodno: – Twoje rozumienie zobowiązania jest całkiem różne od mojego. Nie potrafiłeś utrzymać związku ze mną, a mimo to mam teraz uwierzyć, że przez całe życie dotrzymasz zobowiązań wobec mojego dziecka? Zacisnął szczęki tak mocno, że na jego policzku zadrgał mięsień. – I mówisz to ty, która mnie oszukałaś i zdradziłaś? – Nie zdradziłam cię – odparła ze znużonym westchnieniem. – Zresztą to bez znaczenia. Gdyby Giovanni nie zmyślił tej historyjki, z pewnością znalazłbyś inny pretekst, by się mnie pozbyć. – To nieprawda – zaprzeczył. – Owszem, prawda. Mężczyźni twojego pokroju nie wchodzą w prawdziwe związki. Masz pieniądze, władzę i mnóstwo możliwości wyboru. Dlaczego miałbyś pozostać lojalny wobec mnie, skoro poznałbyś inną kobietę, ładniejszą i bardziej interesującą? Antonio złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie.

– Pragnąłem ciebie i tylko ciebie. Isabella mu wierzyła. Ale wiedziała też, że to pragnienie było jedynie przelotnym kaprysem. – A co myśli o tym twoja narzeczona? – zapytała i uwolniła rękę z jego chwytu. – Czyli o to ci chodzi? – rzucił ostro. Potarł dłonią twarz. – Zapewniam cię, Bella, że nie mam żadnej narzeczonej. Owszem, zaręczyłem się, ale jeszcze zanim cię poznałem. Zatem był zaręczony, pomyślała. – Z tą kobietą, o której wspomniano w wiadomościach telewizyjnych? Z Aidą? Przytaknął. – Jej rodzice przyjaźnili się z moimi. To miało być od dawna zaplanowane małżeństwo. – Dlaczego zgodziłeś się na coś takiego? – spytała zaskoczona. Antonio to najbardziej zmysłowy i namiętny mężczyzna, jakiego znała. Niewątpliwie cierpiałby w takim zaaranżowanym związku. – Oboje pochodzimy z tego samego środowiska, mamy podobne zainteresowania, a to małżeństwo przyniosłoby korzyść obydwu rodzinom. Aida byłaby dobrą żoną. Isabella usiłowała nie myśleć o tym, że owa Aida niewątpliwie ma wszystko to, czego jej brakuje. – Skoro byliście taką dobraną parą, dlaczego się nie pobraliście? Antonio potarł kark i odwrócił wzrok. – Zanim ogłosiliśmy nasze zaręczyny, Aida się rozmyśliła,

ponieważ zakochała się w Giovannim. – Och – westchnęła zaskoczona Isabella. – Czy z tego powodu zerwałeś stosunki z bratem? Antonio przecząco potrząsnął głową. – Dzięki Bogu, Gio nigdy się nie dowiedział o jej uczuciu. Aida kompletnie go nie interesowała. Isabella zastanowiła się, czy właśnie dlatego Antonio tak łatwo uznał, że posłużyła się nim, by zbliżyć się do Giovanniego. Narzeczona porzuciła go dla jego brata. Niewątpliwie ciężko przyszło mu pogodzić się z zerwaniem zaręczyn, niezależnie od tego, że chodziło o zaaranżowany związek. – Współczuję ci – powiedziała. – Nie musisz. Nie kochałem Aidy. Jednakże potraktowałbym poważnie małżeństwo z nią. Potrafię dotrzymywać zobowiązań. – Odstąpił o krok od Isabelli i spojrzał na zegarek. – A teraz pozwól, że postawię sprawę jasno. Bez względu na to, czy przyjmiesz spadek, czy też zgodzisz się, żebym go od ciebie wykupił, to jednak jest dziecko Gia i zamierzam się nim opiekować. Lepiej się z tym pogódź. Antonio przeżywał udrękę. Miał wrażenie, że białe ściany gabinetu lekarskiego na niego napierają. Ręce miał zimne, czuł w piersi ucisk i pragnął wyjść z tego pomieszczenia, które wypełniał wzmocniony elektronicznie odgłos bicia serca dziecka. Stojąc przy drzwiach z ramionami skrzyżowanymi na piersi, przyglądał się Isabelli. Na jej twarzy malował się

łagodny wyraz, gdy wsłuchiwała się w te dźwięki. Wprawdzie ciąża była nieplanowana, lecz Isabella już pokochała swoje dziecko i gorąco pragnęła je urodzić. Lekarka obsługująca aparaturę USG skinęła na niego, by podszedł bliżej. Antonio odmówił przeczącym ruchem głowy. Czuł się tu intruzem. Przyrzekł opiekować się Isabellą i dzieckiem, lecz to nie zmieniało faktu, że jedynie zastępował swojego brata. Znowu… A Isabella jasno dała mu do zrozumienia, że nie życzy sobie, by jej towarzyszył. Trafnie odgadła motywy jego postępowania. Istotnie, chodziło mu o zdobycie nad nią kontroli. Zgodnie z jego przewidywaniem nie zamierzała zrezygnować z odziedziczonej fortuny. Pozostało mu więc jedno wyjście: małżeństwo. Może sprawić, że Isabella go pokocha, ale to nie wystarczy. Musi jej dowieść, że potrafi uznać to dziecko za swoje. – Wszystko wygląda prawidłowo, a puls pani dziecka jest mocny i miarowy – oznajmiła lekarka, wstając z krzesła. – Może się już pani ubrać i przejść do laboratorium na pobranie krwi. – Kiedy otrzymamy wyniki? – zapytał Antonio. – Powiem, żeby się pospieszyli – obiecała – ale potrwa to około tygodnia. Tydzień to zbyt długo, pomyślał Antonio. Chodzi nie tylko o prawne aspekty potwierdzenia ojcostwa Gia, lecz także o to, że to oznacza dłuższy pobyt Isabelli w jego domu. Nawet już krótkie przebywanie z nią pod jednym dachem wytrąciło go z równowagi.

Podziękował lekarce, a kiedy wyszła, odwrócił się do Isabelli. Zeskoczyła ze stołu w szpitalnej koszuli. – Muszę się przebrać – oznajmiła. Wyjął z kieszeni komórkę i oparł się plecami o drzwi, zamierzając przejrzeć otrzymane esemesy, ale podniósł wzrok, usłyszawszy zniecierpliwione tupanie jej bosej stopy. Stała wsparta pod boki. – Potrzebuję trochę prywatności. Zaskoczony uniósł brwi. I to mówi kobieta, która kiedyś urządziła dla niego pokaz striptizu tak pełen erotyzmu, że nawet teraz na to wspomnienie oblał go żar. – Chyba żartujesz? Wbiła w niego wzrok. – Możesz się przynajmniej odwrócić? – Nie. Schował komórkę i znowu skrzyżował ramiona na piersi. Powinien zachować się jak dżentelmen i wyjść, ale nie zamierzał pozwolić, by Isabella traktowała go jak kogoś obcego. Dawniej byli kochankami i nie chciał, by o tym zapomniała. – Doskonale. To potrzymaj to, gdy będę się ubierać – powiedziała i wcisnęła mu w rękę wydruk badania ultrasonograficznego. Odruchowo spojrzał na czarno-biały obraz dziecka Isabelli. Dziecka Gia! Zacisnął palce na krawędziach arkusza, przygotowując się na nieunikniony przeszywający sztych bolesnego cierpienia. Ale, o dziwo, czuł tylko ciekawość i żal, że Isabella nie

spodziewa się jego dziecka. Zastanawiał się, jakim ojcem byłby Gio. Surowym, jak ich ojciec, czy obojętnym? Nie sądził, by brat potrafił zapewnić dziecku poczucie stabilności i komfort. Giovanni wiódł zawsze życie playboya i z pewnością by się nie zmienił. Antonio natomiast był gotowy zmienić się dla tego dziecka. Na obrazie USG wydawało się takie drobne i niewinne. Mógł otoczyć je opieką i ochroną. Ale czy także miłością? Tego nie wiedział. – Czy coś się stało? – spytała łagodnie Isabella. Uświadomił sobie, że wciąż wpatruje się w zdjęcie. – Myślę, że to dziewczynka – rzekł szorstko. – Nie pytałam lekarzy o płeć dziecka. – Podeszła do krzesła, na którym leżało jej ubranie. – Interesuje mnie tylko stan jego zdrowia. Zerknął na jej nagie nogi. Pamiętał każdy centymetr ciała Isabelli, ale wiedział, że takie wspomnienia są niebezpieczne. – Czy twój asystent może kupić dla mnie bilet na samolot? – zapytała, wkładając majtki. – Bilet na samolot? – powtórzył oszołomiony. – Do Los Angeles – wyjaśniła i wciąż odwrócona plecami włożyła biustonosz. – Tak się umówiliśmy. Odchrząknął zakłopotany. – To było, jeszcze zanim się dowiedziałem, że urodzisz potomka rodu Rossich. Zerknęła na niego przez ramię. – Umowa to umowa. Mógłby się spierać, wskazywać, że zataiła istotną

informację. Lecz zamiast tego przyglądał się zafascynowany, jak wciąga dżinsy. – Może zaczekaj na rezultat testu DNA – zasugerował, choć wiedział, że dla jego własnego bezpieczeństwa byłoby lepiej, gdyby Isabella znalazła się daleko stąd. – Nie ma potrzeby – odparła, pospiesznie wkładając koszulę. – Wiem, jaki będzie wynik. – Ale nie podjęłaś jeszcze decyzji, czy przejmiesz majątek Rossich. Jeśli tak, musisz się nauczyć zasad prowadzenia interesów, a to oznacza konieczność pozostania tutaj. – I ty będziesz mnie uczył, tak? A potem także moje dziecko. Dzięki temu zachowasz wpływ na imperium biznesowe, nawet jeśli nie będziesz miał pełni formalnej władzy. Gniewnie zacisnął szczęki. – Twoje dziecko powinno dorastać tutaj, w Rzymie. Poznać swoje pochodzenie i rodzinę, a potem nauczyć się reguł kierowania rodzinną firmą. – Masz na myśli, że powinno poznać swoje dziedzictwo? – spytała w zadumie Isabella. Antonia zaskoczyła tęskna nuta w jej głosie. – To dobry argument. Muszę to przemyśleć. – Zatem przemyśl to w Rzymie – nalegał. Powoli skinęła głową. – Dobrze, zostanę do czasu nadejścia wyników testu. – Świetnie – rzekł z ulgą. Będzie więc miał tydzień, by ją uwieść. Zważywszy ich przeszłość, żywił przekonanie, że Isabella skapituluje wcześniej.

Wzięła od niego wydruk ultrasonogramu. – Przeprowadzę się do hotelu – oznajmiła. – W tej chwili nie mam pieniędzy, ale może zdołam wydębić trochę od tych adwokatów zajmujących się testamentem. Hotel? Antonio nie mógł na to pozwolić. – Nie mam nic przeciwko temu, żebyś nadal mieszkała u mnie. – Nie chcę nadużywać twojej gościnności. – To żaden kłopot. Poza tym do końca tygodnia nie będzie mnie w Rzymie. Muszę załatwić sprawy biznesowe w Paryżu – skłamał na poczekaniu. – Sama nie wiem… – rzekła z wahaniem. – Zostań. Nalegam. – Jego strategia powiedzie się tylko pod warunkiem, że Isabella pozostanie u niego, pod jego kontrolą. – Będę spokojniejszy, wiedząc, że podczas mojej nieobecności jesteś otoczona odpowiednią opieką. – Zatem zgoda, dziękuję – powiedziała z miłym uśmiechem. – Do czasu twojego powrotu z pewnością podejmę decyzję. A Antonio był zdeterminowany uczynić wszystko, by ta decyzja była po jego myśli.

ROZDZIAŁ SIÓDMY Pięć dni później Isabella siedziała w salonie wspaniałej rezydencji Marii Rossi na przedmieściach Rzymu. Przycupnięta na skraju sofy, w milczeniu przyjęła od matki Antoniego herbatę w filiżance z cienkiej porcelany, po czym skrzywiła się, gdy filiżanka zagrzechotała na spodeczku. Nie upuść jej, strofowała siebie w duchu. Ten serwis do herbaty wyglądał, jakby kosztował więcej niż jej czesne za cały okres nauki w college'u. Dywan pod stopami także był nieprzyzwoicie drogi. Nie trzeba też być ekspertem od antyków, by się zorientować, że każdy mebel w tym salonie był wręcz bezcenny. Isabella niemal bała się poruszyć, żeby czegoś nie zniszczyć. Ona i matka Antonia uczestniczyły w osobliwym podwieczorku. Maria miała na sobie jedwabną suknię i perły, natomiast Isabella przyszła w ubraniu z dżinsu i bawełny, kupionym w tanim magazynie. Wciąż jeszcze kuliła się z zażenowania na wspomnienie pełnego dezaprobaty spojrzenia, jakim obrzucił ją kamerdyner, otwierając frontowe drzwi. Nie była pewna, jakie zasady etykiety obowiązują w tym domu podczas podwieczorku, więc zaczekała, aż Maria wypije pierwsza. Dopiero wtedy upiła drobny łyk herbaty i ostrożnie odstawiła filiżankę ze spodeczkiem na stół. – To bardzo uprzejmie z pani strony, że zaprosiła mnie pani do siebie – powiedziała, żywiąc nadzieję, że ten

podwieczorek nie przeciągnie się zbyt długo. – Zastanawiam się tylko, z jakiej okazji. – Proszę, mów mi Mario. Isabella doszła do przekonania, że ta starsza kobieta czegoś od niej chce, skoro sili się na uprzejmość. – To z pewnością musi być coś ważnego – ciągnęła. – Wiem bowiem, że jest pani w żałobie i nie przyjmuje gości. – Nie jesteś gościem – poprawiła ją Maria. – Praktycznie należysz już do rodziny. Isabella była rada, że nie trzyma już w ręce filiżanki, bo zapewne upuściłaby ją zaskoczona. Nie wiedziała, jak zareagować, więc uśmiechnęła się powściągliwie i rozejrzała się po pokoju. Wybałuszyła oczy, gdy dostrzegła na ścianie obraz, który znała z zajęć z historii sztuki. Nigdy jeszcze nie była w takiej wytwornej rezydencji – nawet kiedy dawniej obie z matką zarabiały sprzątaniem domów. Czuła się tu skrępowana i spięta. – Podobno przeprowadziłaś test DNA, żeby ustalić ojcostwo? – zagadnęła Maria. – To zwykła formalność – odrzekła Isabella. Bolało ją, że została zmuszona do poddania się temu testowi, jakby była latawicą, która nie wie, kto jest ojcem jej dziecka. – Dostałaś już wynik? Proszę, jęknęła w myśli. Dziś rano zadzwoniono do niej z laboratorium, a godzinę później otrzymała zaproszenie do posiadłości rodziny Rossi. To nie mógł być zbieg okoliczności. Maria prawdopodobnie poznała wynik

wcześniej od niej. – Tak. Ojcem jest Giovanni. Ku jej zaskoczeniu, oczy starszej kobiety zamgliły się, a na wargach pojawił się smutny uśmiech. – Szkoda, że nigdy nie zobaczy swojego dziecka. Isabella starała się pamiętać, że ta kobieta opłakuje śmierć syna. Wprawdzie Maria była wobec niej nieuprzejma i arogancka, jednak naprawdę cierpiała. Przynajmniej ma Antonia, pomyślała. W przeciwieństwie do niej, Maria Rossi nie została sama i mogła liczyć na wsparcie innych członków rodziny. Starsza kobieta odzyskała opanowanie i pokrzepiła się kolejnym łykiem herbaty. – Dowiedziałaś się czegoś jeszcze? – spytała żywo. Isabella wzruszyła ramionami. – Antonio sądzi, że to dziewczynka. – Tylko na podstawie ultrasonogramu – powiedział, wchodząc do pokoju. Serce Isabelli zatrzepotało w piersi, kiedy usłyszała jego głęboki głos. Odwróciła się szybko. Chociaż miał na sobie swobodny strój – wytarte dżinsy i koszulę z długim rękawem – w niczym nie ujęło mu to władczej postawy. Wyglądał, jakby był panem świata. Nie wiedziała, dlaczego zareagowała tak gorąco na jego widok. Nie było go przecież zaledwie pięć dni, a przez ten czas codziennie rozmawiała z nim przez telefon. Wypytywał ją o samopoczucie i przebieg ciąży, a dziś rano odkryła, że kontaktował się z gabinetem lekarza, prosząc o radę

w kwestii jej dokuczliwych porannych mdłości. Nie znała Antonia od tej strony. Poznała go jako fascynującego mężczyznę i bajecznego kochanka, ale o troskliwość i zapobiegliwość go nie podejrzewała… Przywitał się z matką, całując ją w policzek, a potem Isabella zobaczyła, że przez jego twarz przemknął cień. Domyśliła się, że wzrok Antonia padł na fotografię Giovanniego obok fotela Marii. Antonio na użytek matki i pracowników firmy demonstrował opanowanie i władczą siłę, lecz Isabella wiedziała, że w głębi duszy skrywa cierpienie. Gdyby mogła, pocieszyłaby go, ale nie był człowiekiem, który ujawnia ból i słabość. Nadal go kochała; w istocie nigdy nie przestała darzyć go miłością. Wiedziała jednak, że nic nie zmieni faktu, że on wciąż uważa ją za niewierną. – Co ty tu robisz? – wypaliła. Jego rysy złagodniały, gdy powiódł spojrzeniem od jej twarzy do zgrabnych nóg i z powrotem do oczu. – Zamierzałem zapytać cię o to samo. – Zaprosiłam ją na podwieczorek – wyjaśniła Maria. – Powiedziała, że wyniki analizy krwi potwierdziły ojcostwo Gia. Isabella spostrzegła, że matka i syn wymienili ukradkowe spojrzenia. Czyżby naprawdę dotychczas wątpili, kto jest ojcem dziecka? Potem Maria dodała: – Miałam też nadzieję poznać jej obecne plany.

Obydwoje popatrzyli wyczekująco na Isabellę, przez co jej zdenerwowanie jeszcze wzrosło. – Dzisiaj opuszczam Rzym – oznajmiła. Musiała stąd wyjechać, zanim Antonio odkryje jej słabe punkty. Zanim zacznie mówić o rodzinie i dziedzictwie i czynić kuszące obietnice, których w żadnym razie nie dotrzyma. Wyczuła rozczarowanie Marii, natomiast nie potrafiła odczytać reakcji Antonia. Czy jest zaskoczony? Czy miał nadzieję, że ona jednak zostanie? – Ale… – zaczęła jego matka, lecz Isabella powstrzymała ją, unosząc rękę. – Zamierzam często odwiedzać Rzym – zapewniła. – Chcę, by moje dziecko poznało swoją rodzinę. Jednak dla mnie najlepiej będzie, jeśli wrócę do Los Angeles i skończę studia. Maria zerknęła z ukosa na syna i powiedziała po włosku: – Porozmawiaj z nią. Zabierz ją do ogrodu i przekonaj, żeby została w Rzymie. Isabella spuściła głowę i utkwiła spojrzenie w swoich dłoniach. Czy Maria sądzi, że ona nie rozumie ani słowa po włosku? Serce zabiło jej mocniej, gdy Antonio podszedł do niej, a potem ścisnęło się boleśnie, kiedy zobaczyła, jak bardzo jest znużony. – Bella, omówmy szczegóły twojej podróży – rzekł po angielsku. – Przejdziesz się ze mną po ogrodzie? Skinęła głową i wyszła za nim do ogrodu wielkiego niczym publiczny park, z pięknymi rzeźbami i fontannami. Zieleń

nieskazitelnie utrzymanego trawnika kontrastowała z purpurą i złotem liści na wysokich drzewach. Gdy podążała za Antoniem, ogarnął ją smutek na myśl, że ostatni raz są razem sami. Zamiast zbliżyć się do niego, będzie w przyszłości musiała trzymać się na dystans. – Nie musisz udawać – odezwała się. – Zrozumiałam, co powiedziała ci matka. – Wiem – odrzekł z nikłym uśmiechem. – Ale nie chciałem odbyć tej rozmowy w jej obecności. – Nie mamy o czym rozmawiać. Nie zmienię swojej decyzji powrotu do Stanów. – Mogłabyś ukończyć studia tutaj. Przecząco potrząsnęła głową. – Za słabo znam włoski. – Tę przeszkodę możemy łatwo przezwyciężyć. Wystarczy, że wyrazisz swoje życzenia, a ja je spełnię. Wpatrzyła się w kamienne płyty pod stopami. Nikt nigdy nie zaoferował jej takiego wsparcia w trakcie edukacji. Do wszystkiego doszła sama i była dumna ze swych osiągnięć, jednak teraz z radością przyjęłaby pomoc Antonia. Ale nie mogła mu ufać. Gdyby się zgodziła, na pewno oczekiwałby czegoś w zamian. Najprawdopodobniej jej uległości i posłuszeństwa w kwestiach dotyczących fortuny Rossich. – Naprawdę doceniam twoją propozycję – odparła sztywno – ale… – Jaki jest prawdziwy powód twojego wyjazdu z Rzymu? – przerwał jej. – Nie chodzi o kontynuowanie nauki, prawda?

Rok akademicki już się rozpoczął i będziesz mogła podjąć studia dopiero za parę miesięcy. Skąd więc ten pośpiech? – Zawsze kiedy podejmę jakąś decyzję, niezwłocznie wcielam ją w życie. – Nie, to nie to – odparł, zbywając jej wyjaśnienie lekceważącym machnięciem ręką. – Wyjeżdżasz z mojego powodu. – Owszem, masz rację – przyznała po krótkim wahaniu. – Chcę opuścić Rzym, ponieważ wciąż uważasz, że cię zdradziłam, chociaż nigdy nie dałam ci żadnego powodu do powątpiewania w moją wierność. Ale ty uwierzyłeś w wersję Giovanniego i nadal w nią wierzysz. Antonio zrobił krok ku niej. – Gdybym mógł cofnąć czas, postąpiłbym inaczej – rzekł cicho. – Żałuję, że pozwoliłem, by jego oskarżenia zniszczyły nasz związek. – Zatem wierzysz mi, że byłam ci wierna? Widziała, że Antonio toczy walkę sam ze sobą. W końcu odpowiedział powoli: – Chcę ci uwierzyć. Staram się. Ale nie potrafił. Zalała ją fala gorzkiego rozczarowania. – Dlaczego tak trudno ci w to uwierzyć? Potrząsnął głową i uniósł ręce w geście frustracji. – Nie wiem. Zacisnęła usta. – Czy to dlatego, że poszłam z tobą do łóżka jeszcze tego samego dnia, kiedy się poznaliśmy? – Nie… – zaprzeczył.

Wyczuła jednak jego wahanie. – Nie ośmielaj się kalać tego pięknego wspomnienia! – Wcale nie zamierzam – zapewnił pospiesznie. – Jesteś w łóżku śmiała, namiętna, pomysłowa i ufna. Chciałbym myśleć, że byłaś taka tylko ze mną. – W nikim innym nie zakochałam się tak mocno i szybko – oświadczyła stanowczo. Mówiąc to, odsłoniła się przed nim, ale chciała, by zrozumiał, jak bardzo jest dla niej ważny. – I nigdy już się tak nie zakocham. Antonio w milczącym bezruchu wpatrzył się w nią przenikliwie. – Ale to już teraz nie ma znaczenia – dodała, czując z zakłopotaniem, że na jej twarz wypełzł rumieniec. – Z takiego bądź innego powodu nie potrafisz uwierzyć w moją wierność. Dziś wieczorem będę daleko stąd, a ty staniesz się jedynie wspomnieniem. Jej słowa wyrwały go z odrętwienia. – Bella, nie mogę… – zaczął. – Nie – przerwała mu. Pojęła, że on nie chce dać jej pieniędzy na bilet. – Nie. Obiecałeś. Spuścił wzrok i wsadził ręce w kieszenie. – Wiem. Ścisnęła dłońmi głowę, czując narastającą frustrację. – Muszę wrócić do domu. Do znajomego, przyjaznego otoczenia. Czeka mnie kilka wielkich wyzwań i chcę być na nie gotowa. – Rozumiem. Myślę, że to instynkt uwicia gniazda. Ale on powinien wystąpić dopiero w piątym miesiącu ciąży.

Isabella zapomniała, co chciała jeszcze powiedzieć. Wlepiła w Antonia zdumiony wzrok. – O czym ty mówisz? – To jest w tej książce o ciąży i porodzie, którą obecnie czytam – wyjaśnił. – Czytasz książkę o ciąży? – Jego wyznanie zaskoczyło ją i oszołomiło. – Skoro więc rozumiesz, dlaczego muszę wyjechać, czemu próbujesz mnie od tego odwieść? Antonio się zawahał. – Gio pozostawił po sobie chaos – wypalił wreszcie. – To istny koszmar. – Owszem – przyznała. Ale co to ma wspólnego z nią? Czyżby chodziło o jakiś szczegół testamentu? Ale przecież adwokaci chyba by ją o tym poinformowali? Antonio mocno zacisnął powieki i przegarnął palcami włosy. – Nieważne. Zapomnij, że cokolwiek powiedziałem. Przyglądała się, jak odchodził – przygarbiony, jakby dźwigał na barkach przygniatające brzemię. Po chwili był już tylko ciemną samotną sylwetką pośród jaskrawych barw ogrodu. On nie jest naprawdę sam, powiedziała sobie. Ale w istocie kogo ma na świecie? Opłakuje brata, który jednak za życia był z nim skłócony. Matka zdaje się całkowicie na niego i nie potrafi go wesprzeć. A teraz Antonio niemal zapomniał o swojej dumie i poprosił

ją, by z nim została. Ale dlaczego właśnie ją? Czy dlatego, że nie pozostał mu nikt inny? Przecież jej nie ufa, nadal podejrzewa ją o najgorsze. Do licha! Dlaczego musiał jej to zrobić? Była już tak bliska tego, by stąd wyjechać i znaleźć się z powrotem w domu. Lecz nie prosił jej, żeby poszła z nim do łóżka, tylko po prostu o wsparcie, prawda? Isabella mogła mu go udzielić. Wręcz tego pragnęła. – Antonio! – zawołała za nim. – Wystarczy, że poprosisz. Zatrzymał się, ale się nie odwrócił. – Zrozumiem, jeśli odmówisz – odrzekł sztywno. – Nie rozstaliśmy się w przyjaźni. Isabella podeszła do niego i położyła mu rękę na ramieniu. – Czego potrzebujesz? – spytała. – Ciebie. Serce zamarło jej w piersi, a potem zaczęło bić jak szalone. Czy on prosi o coś więcej niż emocjonalne wsparcie? I dlaczego ogarnęła ją taka ekscytacja? Niespełna tydzień temu powiedziała mu, że nie pójdzie do łóżka z mężczyzną, który jej nie ufa. Lecz Antonio nie prosi, żeby się z nim przespała. Obdarza ją zaufaniem, prosząc o pomoc. Nerwowo przygryzła wargę. – Mógłbyś wyjaśnić to dokładniej? – Potrzebuję cię u mego boku – wyznał i spojrzał na nią. W jego oczach ujrzała wzburzenie, ale także zakłopotanie. – Tylko przez parę dni, dopóki nie poradzę sobie z kilkoma rywalami biznesowymi. Osaczają koncern Rossi Industries,

licząc, że odkryją słaby punkt. Bardzo pomogłoby mi wrażenie, że oboje tworzymy wspólny front. Kiedy się z nimi uporam, odeślę cię do Stanów. Isabella wiedziała, że poradziłby sobie z wrogami bez jej pomocy. Podejrzewała, że w rzeczywistości nie chodzi o interesy ani o żądania jego matki. Antonio na swój sposób usiłował ją odzyskać. Zaryzykował, wiedząc, że ona ma pełne prawo odmówić. – Czy nadal chcesz, żebym zatrzymała się u ciebie? – spytała spokojnie, podczas gdy jej umysł pracował gorączkowo. Czy Antonio odkrył, że to on jest jej słabym punktem? Że ona wbrew sobie nie potrafi go opuścić? – Tak – odpowiedział takim tonem, jakby to było oczywiste. – I zamieszkam w pokoju gościnnym? – upewniła się, chociaż w gruncie rzeczy wcale jej na tym tak bardzo nie zależało. – Oczywiście – odrzekł. Jednak zobaczyła w jego oczach błysk wskazujący, że bynajmniej nie zamierzał umieścić jej w pokoju gościnnym. Pragnął pociechy i wsparcia w najbardziej pierwotnej formie – kilku godzin zapomnienia, kilku zmysłowych nocy, w których mógłby się zatracić. A Isabella też tego pragnęła. Wiedziała, że wiara Antonia w nią jest krucha, a jego pobudki nie mają nic wspólnego z miłością. Mimo to gotowa była podjąć ryzyko, jeśli oznaczało spędzenie jeszcze jednej nocy z tym mężczyzną, którego nie potrafiła przestać kochać. Znużyła ją już własna

ostrożność. – Dobrze, Antonio – powiedziała spokojnie, choć serce waliło jej szaleńczo. – Zostanę z tobą jeszcze przez trzy dni. – Przerwała na moment, po czym zakończyła: – Ale nic więcej nie mogę ci obiecać.

ROZDZIAŁ ÓSMY Isabella poczuła ulgę, kiedy wkrótce potem wraz z Antoniem opuściła rodzinną posiadłość Rossich. Kiedy oboje oznajmili jego matce, że Isabella przedłuży o kilka dni pobyt w Rzymie, Maria natychmiast pożegnała się z nimi z ledwie skrywanym pośpiechem. Innymi słowy, wyglądało to tak, jakby uzyskawszy to, na czym jej zależało, chciała jak najszybciej pozbyć się Isabelli z domu. Antonio pomógł jej wsiąść do swojego czarnego sportowego samochodu. Usiadł za kierownicą, zerknął na zegarek i oznajmił: – Muszę pojechać na przyjęcie. Ogarnęło ją rozczarowanie. Wiedziała, co to oznacza. Dawniej, kiedy byli razem, musiał czasami, aczkolwiek niechętnie, uczestniczyć w tego rodzaju imprezach. Zawsze jechał na nie sam, a ona zostawała w domu i czekała na niego. Zazwyczaj była zadowolona, że nie musi mu towarzyszyć. Niekiedy jednak zastanawiała się, dlaczego nie zabiera jej ze sobą. Czyżby wstydził się pokazać z nią publicznie? Czy potrzebował jej tylko do łóżka? Teraz jednak nie była już jego kochanką i nie zamierzała na niego czekać. Postanowiła miło spędzić czas w tym pięknym, tętniącym życiem mieście. – W porządku – odrzekła, wpatrując się w widniejący na horyzoncie zarys Rzymu ze słynną kopułą Bazyliki Świętego

Piotra. – Ja też być może wrócę późno. Antonio znieruchomiał. – Dokąd się wybierasz? Isabella nie miała sprecyzowanych planów. Może pojedzie na Piazza di Spagna? Ważne, by nie musiała czekać samotnie w domu. – Zawsze chciałam zobaczyć Rzym w nocy – oświadczyła. – A nigdy dotąd nie miałam okazji. – Co noc wychodziłaś z Giovannim – mruknął ponuro. – Nie mówię o nocnych klubach. Chcę zwiedzić miasto. – Nie mogłabyś odłożyć tego do jutra? – zapytał, gdy wyjeżdżali z imponującej żelaznej bramy, odgradzającej posiadłość rodziny Rossich od reszty świata. – Obiecuję, że pokażę ci nocny Rzym. Chcę, żebyś dziś wieczorem towarzyszyła mi na tej imprezie. – Dlaczego? – spytała zaskoczona. – Dawniej nigdy nie zabierałeś mnie ze sobą. Wiedziała, dlaczego tak postępował. Obawiał się, że nie potrafiłaby się zachować w wytwornym towarzystwie i mogłaby go skompromitować. – Owszem – przyznał. – Chciałem cię mieć wyłącznie dla siebie, choć wiedziałem, że to egoistyczne. Spojrzała na niego zaskoczona. Czyli taki był powód. – Sądziłam, że się mnie wstydziłeś. – Ależ skąd! Do licha, z radością pokazałbym cię całemu światu, ale nie chciałem, by ten świat zakłócił naszą intymną prywatność. Jednak kilka dni temu uświadomiłem sobie, jak bardzo musiałaś się przez to czuć osamotniona i izolowana.

– Rozumiem – rzekła cicho, zastanawiając się, dlaczego nie powiedział jej tego wcześniej. – Chcesz pojechać ze mną na tę imprezę? – zapytał, zmieniając biegi w samochodzie. – Myślę, że ci się spodoba. Nie pojmowała, dlaczego tak mu na tym zależy, skoro ona za kilka dni opuści Rzym. Zarazem w duchu przyznawała, że jest ciekawa życia Antonia – tego, jak się zachowuje w gronie przyjaciół i znajomych. Nie pragnął nieustannie być ośrodkiem powszechnego zainteresowania, jak jego brat, ale też nie trzymał się zawsze w cieniu. Isabella chciała przyjąć jego zaproszenie, lecz jedno ją powstrzymywało. – Nie mam żadnego odpowiedniego stroju. – Nie musisz się przebierać. To niezobowiązujące przyjęcie. – Możemy inaczej rozumieć termin „niezobowiązujące” – powiedziała, przypomniawszy sobie krąg towarzyski Giovanniego. – Wyglądasz doskonale – zapewnił Antonio, obrzucając ją pełnym aprobaty spojrzeniem, pod którym zarumieniła się. – Zaufaj mi, Bella. Isabella nie wierzyła własnym oczom. Przyglądała się Antoniowi, który grając na bramce, wyskoczył w górę i zanurkował po piłkę. Emanował energią i męską siłą. Gdy już myślała, że złapie piłkę, ta poszybowała obok niego, a on upadł na ziemię, przeturlał się i zerwał na nogi. Grupa młodych chłopców wiwatami przyjęła strzelonego gola.

Nie do wiary, pomyślała Isabella. Nigdy nie sądziła, że Antoniowi sprawia przyjemność uczestniczenie w dziecięcym przyjęciu urodzinowym. Powinien wyglądać nie na miejscu pośród kolorowych baloników, papierowych czapeczek i serpentyn. A jednak dzieciaki garnęły się do niego, on zaś świetnie się z nimi dogadywał i nie odmówił, kiedy kilku chłopców poprosiło go, żeby zagrał z nimi w piłkę nożną. – Mówiłam Antoniowi tysiąc razy, żeby nie dawał Dinowi wygrywać – powiedziała matka chłopca, Fia. Stanęła obok Isabelli, trzymając na ręku malutką Giulię. – Ale to przynajmniej dopinguje mojego synka do treningów. – Może piłka nożna nie jest ulubioną dyscypliną Antonia? – Ha! W szkole był jednym z najlepszych sportowców. Piłka nożna, pływanie, narty – uprawiał wszystko. W ten sposób wyładowywał energię. – Nie miałam o tym pojęcia – przyznała Isabella, chociaż właściwie powinna się tego domyślić, widząc sprężystą, muskularną sylwetkę Antonia i jego elastyczny sposób poruszania się, znamionujący człowieka wysportowanego. – Naprawdę? Od jak dawna go znasz? – Od kilku miesięcy, a ty? – Mój mąż zna go od czasów szkolnych, a potem przeszli razem przez wzloty i upadki. – Fia musiała podnieść głos, gdyż zmęczona Giulia zaczęła płakać. – Dlatego Antonio jest ojcem chrzestnym Dina. Traktuje to bardzo poważnie. Isabella patrzyła, jak czule zmierzwił chłopcu czuprynę. – Nigdy nie widziałam go pośród dzieci – powiedziała. – Jest przy nich zupełnie inny.

– Nie inny – zaprzeczyła Fia. – Raczej… – Swobodny i rozluźniony? – Właśnie. – Fia pogładziła Giulię po plecach, lecz córeczka nadal kaprysiła. – Chyba to już jej pora snu. – Pozwól, wezmę ją na ręce – rzekł Antonio, podchodząc do nich. Isabella nie potrafiła ukryć zdziwienia, patrząc, jak kołysze dziewczynkę i przemawia do niej łagodnie. Maleńka Giulia przestała płakać i wpatrywała się w niego wielkimi oczami. – Jak ci się to udało? – spytała Isabella. Nawet po latach zarabiania jako opiekunka do dzieci nie umiałaby tak szybko uspokoić niemowlęcia. – Działam tak kojąco na wszystkie kobiety – odrzekł z uśmiechem. Fia roześmiała się i przeszła na włoski. Mówiła szybko i Isabella z trudem śledziła przebieg rozmowy. W końcu przeniosła spojrzenie na niemowlę, które już usnęło w ramionach Antonia. Odnosił się serdecznie do dzieci i dobrze się czuł w ich towarzystwie. Dotąd nawet tego nie podejrzewała, ale teraz widząc go pośród przyjaciół i ich pociech, uświadomiła sobie, że Antonio ma zapewne wiele zalet, których jeszcze nie odkryła. Opuścili przyjęcie późną nocą, kiedy młody solenizant od kilku godzin już spał. Isabelli sprawiło przyjemność poznanie przyjaciół Antonia. Zauważyła, jak bardzo był przy nich beztroski i odprężony – całkiem inny niż w obecności matki czy dawniej brata. Jeśli chciała go lepiej zrozumieć, powinna

poznać przyczynę napięcia pomiędzy nim i jego krewnymi. Wahała się go o to zapytać, bo obawiała się zepsuć ten uroczy wieczór. Jednak zdała sobie sprawę, że nie będzie miała zbyt wielu okazji przed wylotem z Rzymu. – Antonio – zagadnęła – dlaczego miałeś takie trudne relacje z bratem? Spochmurniał. – Nie chcę o tym rozmawiać. – Wiem. Ale odnoszę wrażenie, jakby brakowało mi ważnego elementu układanki. – Gdyby znała historię obydwu braci, uniknęłaby wielu zmartwień i kłopotów, chociaż podejrzewała, że nawet bez ingerencji Giovanniego Antonio prędzej czy później by się jej pozbył. – Co się między wami wydarzyło? Przyglądała mu się wyczekująco i z zaciekawieniem. Wiedział, że jest jej winien wyjaśnienie, gdyż ta kwestia dotyczyła nie tylko ich dwóch, lecz także Isabelli. – W młodości łączyła nas mocna więź – zaczął. Patrzył prosto przed siebie, prowadząc samochód zatłoczonymi rzymskimi ulicami. – Rodzice mieli tylko nas dwóch. Słyszałem często, jak w rozmowach z gośćmi czy krewnymi nazywali Gia spadkobiercą, a mnie rezerwą. – Och, to z pewnością nie było miłe. Takie słowa mogą wywrzeć wpływ na całe dalsze życie dziecka. – Wiedziałem, że tkwi w tym sporo prawdy – wyznał. – Rodzice kochali mnie i otaczali opieką, ale Gio był ich oczkiem w głowie. Czasami zazdrościłem mu i czułem do niego urazę, ale kiedy dorosłem, pojąłem, że z nas dwóch to

ja miałem szczęście. – Jak to? – spytała zdziwiona. – Ponieważ nie wywierano na mnie presji, żebym we wszystkim przewyższał brata. Rodzice żywili wysokie oczekiwania wobec nas obydwu, ale ja byłem leniwy i roztargniony. Każdy wiedział, że Gio jest bystrzejszy, sprawniejszy i ambitniejszy ode mnie – rzekł Antonio beznamiętnym tonem. – To nieprawda – zaprzeczyła Isabella. – Wtedy to było prawdą. A przynajmniej tak uważała moja rodzina. On był pierworodnym synem, dziedzicem fortuny, więc z definicji musiał być we wszystkim lepszy. – To nie w porządku – mruknęła. – Nie rozumiem, jak mogłeś to znosić. – Nie przejmuj się, to nie trwało długo. – Antonio zerknął na jej twarz oświetloną blaskiem mijanych ulicznych lamp. Isabella wydawała się szczerze przejęta losem tego chłopca, którym niegdyś był. – W wieku siedemnastu, osiemnastu lat przyspieszyłem tempo. – I odmieniłeś swoją sytuację? Przytaknął. – Zaczęliśmy ze sobą rywalizować. Gio potrzebował wyzwań, ale nigdy nie sądziłem, że go przyćmię. Miałem już dość wysłuchiwania: „Gdybyś tylko był bardziej podobny do swojego brata…”. Chciałem, aby kiedyś powiedziano tak do Gia. I zaczęto tak mówić, lecz nie w sposób, jakiego pragnąłem. Isabella nachyliła się bliżej.

– Co się wydarzyło? Antonio z zakłopotaniem poruszył się w fotelu kierowcy. – Pewnego dnia ojciec oznajmił nam, że jego zdaniem biznesowe imperium Rossich przypadnie niewłaściwemu z braci. Westchnęła zaskoczona. – Dlaczego tak powiedział? – Myślę, że aby jeszcze bardziej zdopingować Gia. Lecz słowa ojca to mnie zmusiły do cięższej pracy. Z pozoru triumfowałem, ale w głębi duszy byłem przerażony. – Antonio na moment przymknął oczy. Nienawidził wspomnienia tego, co wtedy czuł i jak postępował. Żałował, że nie może zapomnieć wyrazu rozpaczy na twarzy Gia. – Przestałem być tym drugim, gorszym synem, rezerwą. I nie zamierzałem pozwolić, by odebrano mi tę świeżo zdobytą dominującą pozycję. Zamilkł na chwilę, po czym podjął: – Ale ojciec w ten sposób mimo woli wykopał przepaść między mną a bratem. Nasza rywalizacja straciła dotychczasowy przyjacielski charakter. Gio dostrzegł we mnie zagrożenie. Położyła mu dłoń na ramieniu. – Czy cię skrzywdził? – Nie, nie walczyliśmy ze sobą fizycznie. A wobec innych nadal trzymaliśmy się razem. Ale nauczyłem się ukrywać przed nim moje myśli. Nie zdradzałem, czego chcę ani co jest dla mnie ważne, bo Gio starałby się to wykorzystać. – Na przykład jak?

Antonio wzruszył ramionami. – Z początku to były drobiazgi. Za zaoszczędzone pieniądze kupiłem motocykl, ale już po tygodniu Gio pewnego wieczoru ukradł mi go i rozbił. Tego rodzaju sprawy. – Wcale nie uważam tego za drobiazg – oświadczyła. – Niszcząc twoją własność, postąpił bardzo źle. Dlaczego wasi rodzice nie interweniowali? – Początkowo traktowali to jako zwykłe chłopięce spory. Później zaś uznali, że z tego wyrośniemy. – Wygląda na to, że nie chcieli wziąć strony żadnego z was albo po prostu nie mieli ochoty się tym zająć. – Prawdopodobnie. Z czasem to zaczęło eskalować. Niekiedy czułem się, jakbym popadał w paranoję. Podejrzewałem, że Gio niszczy lub kradnie moje rzeczy, lecz nie mogłem tego udowodnić. Potem zdarzyło się, że ubiegaliśmy się o to samo wyróżnienie na uniwersytecie. Wiedziałem, że zamierza wykręcić mi jakiś numer, ale nie sądziłem, że spowoduje, że zostanę wydalony ze studiów. – Sprawił, że wyrzucono cię z uczelni? – spytała drżącym głosem. – To potworne. Jak tego dopiął? – Powiedział dziekanowi, że oszukiwałem, i sfabrykował dowody – wyjaśnił Antonio spokojnym, opanowanym głosem, choć nawet teraz wezbrał w nim gniew na wspomnienie tej niesprawiedliwości. – Nie mogłeś dowieść swojej racji? I co na to wasi rodzice? Nie stanęli w twojej obronie? Znowu wzruszył ramionami. – Matka uwierzyła, że mnie wrobiono, ale nie w to, że

zrobił to Gio. Nie chciała słyszeć złego słowa o pierworodnym synu i jej zdrada nadal bolała Antonia. – A ojciec? Ból Antonia jeszcze się wzmógł. – Uznał, że rzeczywiście oszukiwałem i że splamiłem honor rodziny. Wydziedziczył mnie. – Ukarano cię, a Giovanniemu uszło na sucho? Zemściłeś się na nim? – Chciałem, ale moi przyjaciele odwiedli mnie od tego. Powiedzieli, że miałem szczęście, że wyzwoliłem się z tego toksycznego rodzinnego środowiska, i że muszę po prostu żyć dalej, gdyż inaczej ta sytuacja mnie zniszczy. Wiedziałem, że mieli rację, niemniej była to gorzka prawda. – Teraz rozumiem, dlaczego tak ciężko pracujesz – powiedziała Isabella. Pojęła, że Antonio chciał osiągnąć zawodowy sukces, bo miał coś do udowodnienia. – W końcu ojciec przyjął mnie z powrotem na łono rodziny. – Antonio uśmiechnął się nieznacznie na wspomnienie tej żenującej sceny pojednania. – Po tym, jak zarobiłem mój pierwszy milion. Ojciec był bardzo dumny, że osiągnąłem to bez jego pomocy. – A Giovanni nigdy się nie przyznał? – Nie. Przez wiele lat z nim nie rozmawiałem. Dopiero dwa lata temu spotkałem go na pogrzebie ojca. Wtedy szczerze poprosił mnie o przebaczenie. Wówczas Antonio był przekonany o szczerości jego

intencji, obecnie jednak żywił co do tego wątpliwości. Być może pragnął uwierzyć w szczerość Gia, bo chciał odzyskać brata. – I potrafiłeś mu wybaczyć? – spytała Isabella, cofając rękę z jego ramienia. – Nie tyle wybaczyć, co przezwyciężyć tę mroczną przeszłość – przyznał. – Sądziłem, że już przestaliśmy ze sobą rywalizować. Jednak podejrzewałem, że to zawieszenie broni między nami nie potrwa długo. Wiedziałem, że muszę mieć się na baczności. Ale popełniłem błąd. – Przerwał, niepewny czy chce wyjawić to Isabelli. W końcu się zdecydował: – Nie umiałem ukryć przed nim tego, co czułem do ciebie. – Myślisz, że Giovanni chciał mnie zdobyć, a ja nie potrafiłam mu się oprzeć? Dlatego tak łatwo mu uwierzyłeś? – To pasowało do wzorca jego postępowania. Zawsze starał się zdobyć wszystko, na czym mi zależało. Isabella odchyliła się na oparcie fotela. – Dlaczego nie powiedziałeś mi o swoich podejrzeniach? – Nie sądziłem, że to konieczne – odrzekł. Ufał Isabelli i nie przypuszczał, że ona wybierze jego brata. Jednak uwiódł ją urok Giovanniego. – Czy nigdy nie przyszło ci do głowy, że Giovanni mógł zniszczyć nasz związek zwykłym kłamstwem? – spytała. – Musiał jedynie wzbudzić w tobie podejrzenie, a ty od razu przestałeś mi wierzyć. – To nie było tak – zaprzeczył Antonio. Wzbierał w nim gniew. Żałował, że w ogóle jej o tym powiedział.

Isabella skrzyżowała ramiona na piersi. – Intryga twojego brata powiodła się lepiej, niż mógł się spodziewać. Dobrze znał nas oboje. Wiedział, że nie podzielisz się ze mną swymi podejrzeniami, a ja zrobię wszystko, by cię odzyskać. Ale nie martw się, nie popełnię ponownie tego błędu. Nie jest nam pisane być razem, więc nie będę już o nas walczyć. Jej słowa zraniły Antonia. Pragnął odpowiedzieć coś ironicznie, uszczypliwie, ale tym jedynie zdradziłby, jak boleśnie odczuwa ich rozstanie. Zapatrzył się przed siebie i mocniej wcisnął pedał gazu. Już dawno nauczył się, że najlepszą obroną jest milczenie.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY Isabella leżała bezsennie w łóżku i wpatrywała się w sufit. Martwiła się, czy słusznie postąpiła, wracając do apartamentu Antonia. Ostatnimi czasy podejmowała błędne decyzje. Jak tę dotyczącą Giovanniego. Kiedy się z nim przespała, była pijana i czuła się głęboko zraniona. Niewiele pamiętała z tamtej nocy. Wiedziała tylko, że w owym okresie szukała pocieszenia po rozstaniu z Antoniem w alkoholu, imprezowaniu z Giovannim, a w końcu w jego łóżku – czyli wszędzie tam, gdzie nie powinna. Nie mogła zmienić przeszłości, ale wiedziała, że nie popełni ponownie tamtych błędów. Nagle z korytarza dobiegł ją jakiś hałas. Uniosła głowę z poduszki i wpatrzyła się w drzwi, a serce zabiło jej mocno. Antonio. Przychodzi do niej. Nareszcie! Przepełniło ją rozkoszne oczekiwanie. Usłyszała, że wymamrotał coś po włosku i odszedł. Mocno zacisnęła usta, by powstrzymać się przed zawołaniem go. Czyli jednak uznał, że nie warto ryzykować wskrzeszania wspólnej przeszłości. Nadal jej nie ufa. Rozczarowana opadła z powrotem na poduszkę. A gdyby zaprosiła go do łóżka? Czy ostatecznie skończyłoby się tak samo jak poprzednio? Czy żałowałaby tej decyzji? Nie, pomyślała stanowczo. Będzie żałowała, jeżeli nie da

sobie jeszcze jednej szansy! – Antonio. Znieruchomiał, usłyszawszy jej cichy głos. Przez minionych kilka godzin usiłował odegnać myśli o niej, pogrążając się w pracy, jednak jego słynna zdolność koncentracji zawiodła go tej nocy. Nie potrafił skupić się na raportach finansowych i mejlach. Nie usłyszał, jak Isabella weszła do gabinetu. Dopiero kiedy wymówiła jego imię, podniósł wzrok znad laptopa i zobaczył ją. Długie jasne włosy miała w nieładzie, twarz bez makijażu, a ubrana była tylko w biały podkoszulek i figi. Wyglądała jak kuszące połączenie niewinności i rozwiązłości. Podkoszulek ledwie sięgał jej do ud, a przez cienką bawełnę prześwitywał zarys stromych piersi. Antonio mocno uchwycił się brzegu biurka. Zapragnął natychmiast zerwać z niej ten podkoszulek. Nie rób tego. To kategoryczne ostrzeżenie rozbrzmiało mu w głowie, gdy przeniósł spojrzenie na jej nagie długie nogi. Jego gabinet był oddalony od pokoju gościnnego. Antonio sądził, że będzie tu tej nocy bezpieczny od pokus. Nie przypuszczał, że Isabella go odnajdzie. – Tak? – odparł schrypniętym głosem. Odgarnęła pasmo włosów za ucho. – Już późno. Istotnie, było późno – za późno, by powstrzymać bieg wydarzeń. Kiedy przed tygodniem poprosił Isabellę, by została jeszcze przez kilka dni, nie chodziło mu wyłącznie o jej emocjonalne wsparcie. Pragnął, by zajęła ponownie

miejsce u jego boku – i w jego łóżku. Ale gdy spytała o pokój gościnny, zrozumiał, że nie jest jeszcze gotowa na to, by znów zostali kochankami. Nie mógł jej za to winić, po tym jak wcześniej ją potraktował. Lecz nie przestał żywić nadziei, planować, obmyślać strategii. Wiedział, że postępuje niewłaściwie. Powinien był pozbyć się Isabelli na dobre, odesłać ją do Stanów i zająć się swymi obowiązkami. Teraz, po śmierci brata, musiał uporać się z chaosem, w jakim Gio zostawił rodzinny majątek. Potrafił jednak myśleć tylko o Isabelli. – Nie powinieneś tyle pracować – powiedziała i oparła się o futrynę drzwi. Przy tym ruchu jej podkoszulek podjechał do góry, odsłaniając majtki. Antonio z wysiłkiem oderwał od niej wzrok, lecz to nie powstrzymało fali pożądania, które wzburzyło mu krew. – Muszę – odrzekł. – Może ci pomóc? – zaoferowała się. Wyobraził ją sobie zaglądającą mu przez ramię albo siedzącą na skraju biurka w kusym podkoszulku. Jej widok, delikatnie to ujmując, rozpraszałby jego uwagę! Odrzucił jej propozycję milczącym potrząśnięciem głowy. Uświadomił sobie, że Isabella stała się jego obsesją. Rozmyślania o niej zakłócały mu codzienne życie. Wkroczyła też w jego sny. Uzależnił się od niej do tego stopnia, że wszystko inne przestało mieć dla niego znaczenie. Ta kobieta już raz go zniszczyła. Owszem, najpierw pozwoliła mu zakosztować niebiańskiej rozkoszy, lecz potem

zepchnęła go do piekła zazdrości. A jednak teraz gotów był zaryzykować ponownie katastrofę dla jeszcze jednej spędzonej z nią nocy. Co w niej jest takiego, że nie potrafi się jej oprzeć? Jej kuszące kształty? Ciepły uśmiech? Pieszczoty? Nie, chodzi raczej o to, że Isabella rozświetla każdy jego dzień. Sama jej obecność przemienia ten ponury jak mauzoleum apartament w prawdziwy dom. Ale czy to wystarczy, by mógł zapomnieć, że nie była mu wierna? Że zdradziła go z jego bratem? To wspomnienie powinno, jak zawsze, przeszyć go płonącym bólem, który wypali w nim wszelkie pożądanie tej kobiety. Czekał na to z rezygnacją, lecz tym razem ból się nie pojawił. Antonio zdał sobie sprawę, że targają nim sprzeczne uczucia, bo nie jest już pewien, czy Isabella naprawdę go zdradziła. – Dlaczego tak trudno mi uwierzyć w jej wierność? – Słucham? – rzuciła zdziwiona. Do diabła! Zorientował się, że wypowiedział to na głos. – Rozmyślałem o tym, o co mnie kiedyś spytałaś. Dlaczego nie potrafię ci uwierzyć. – Nigdy mi nie odpowiedziałeś. – Bo chyba nie znam odpowiedzi. – Nigdy też nie pytałeś mnie o moje wcześniejsze erotyczne doświadczenia. Nie pytał, bo nie chciał wyobrażać sobie, jak to było, gdy spała z kimś innym. Teraz zastanawiał się, czy skłonny był uwierzyć w zdradę Isabelli ze względu na jej zmysłowość

i namiętność. Czy założył, że jest taka w łóżku z każdym mężczyzną? – W młodości zyskałam dość skandaliczną reputację, choć całkowicie niezasłużenie – powiedziała. – Wielu facetów przechwalało się, że się ze mną przespało, ale to nie była prawda. Antonio pomyślał, że piękna i seksowna Isabella przypuszczalnie była nie dość ostrożna. Rówieśniczki niewątpliwie jej zazdrościły, a kilku nastolatków być może błędnie zinterpretowało jej przyjazne uśmiechy i śmiałe zachowanie. – Wiedz, że zanim cię poznałam, miałam tylko trzech chłopaków – mówiła dalej. – I nigdy dwóch równocześnie. Powinieneś też wiedzieć, że nigdy nie miewałam przygód na jedną noc. Nie idę do łóżka z każdym. Tylko trzech? Antonio był jej wdzięczny, że nie spytała, ile on miał erotycznych partnerek! – Dzień, w którym się poznaliśmy, był dla mnie wyjątkowy – wyznał. – Niemal zbyt doskonały. – Zbyt doskonały? – powtórzyła zdziwiona. – Czy coś takiego jest w ogóle możliwe? – Tak, bo zawsze wiedziałem, że coś tak doskonałego nie może długo trwać. – To miała być tylko przelotna przygoda – rzekła w zadumie. – A trwała dłużej, niż powinna, ponieważ… no cóż, ponieważ ja na to nastawałam. Trzymałam się tego związku nawet wtedy, gdy należało go już przerwać. – Nie, to nieprawda – zaprzeczył.

Kiedy Isabella walczyła o ich związek, wiedział, że jej na nim zależy. A gdy zawiesiła dla niego swoją naukę w college'u, nie uznał tego za oczywistość. Po prostu nie przywykł, by to jego partnerki miały inicjatywę i czyniły pierwszy krok, i dlatego związek z Isabellą wydawał mu się osobliwy i jedynie tymczasowy. Jakby przeczuwał, że sam zawiedzie, a wtedy ona przestanie być wobec niego lojalna i wierna. – Może powinnaś nastawać mocniej – powiedział. – Chyba żartujesz? – odparła z nieskrywanym zdziwieniem. Nie wiedział, jak jej wytłumaczyć swoje postępowanie. Krępowało go, że miałby się przed nią odsłonić. – Nasz romans był jak szaleńczy wir. Wszystko działo się w nim szybko i gwałtownie. – I co w tym złego? – spytała z uśmiechem. – Usiłowałem w ciągu kilku miesięcy zawrzeć w nim wszystko, bo wiedziałem, że nie przetrwa. – Zastanowił się chwilę i skorygował: – Spodziewałem się, że nie przetrwa. – Nie rozumiem – rzekła Isabella. Już się nie uśmiechała. – Dlaczego miałby nie przetrwać? Czy przewidywałeś, że cię zdradzę? – Nie, niezupełnie. Po prostu byłem pewien, że wkrótce mnie opuścisz. A ja nie mógłbym w żaden sposób cię zatrzymać. Nie interesowały cię moje pieniądze ani nie zależało ci na pozycji towarzyskiej. W łóżku było nam fantastycznie, ale nie sądziłem, że to wystarczy. – Ty mnie interesowałeś – powiedziała. – Byłeś całym moim światem. Sądziłam, że to dla ciebie oczywiste. Twój brat

nigdy mnie nie obchodził. – Ale ja tego nie wiedziałem. – Westchnął ciężko i potarł czoło. Czyli Isabella była mu wierna. Za to on jej nie wierzył. – Miałaś rację. Gio musiał jedynie zasiać we mnie podejrzenie. Ja zrobiłem resztę. – Ponieważ nie sądziłeś, że ktokolwiek może być wobec ciebie lojalny. Teraz to pojmuję. Żałuję, że nie wiedziałam tego o wiele wcześniej. Powinnam się była domyślić. – Ale przecież ty byłaś wobec mnie lojalna – rzekł z naciskiem. – Zawsze brałaś moją stronę, nawet w sporach z bratem. Widziałem to, lecz mimo to ci nie ufałem. Wydawało mi się to zbyt piękne, by mogło być prawdziwe. Nawet po wszystkich krzywdach, jakie ci wyrządziłem, nie porzuciłaś mnie. Zostałaś w Rzymie i nadal o nas walczyłaś. Ale wtedy tak tego nie postrzegał. Kiedy zamieszkała u Giovanniego, uznał to za dowód jej zdrady. – Tak, to nie był mój najlepszy pomysł – mruknęła. Antonio ledwie ją usłyszał. Zaczynał pojmować, jak bardzo się mylił. Pozwolił, by jego podejrzenia zatruły to, co najpiękniejszego przydarzyło mu się w życiu. Teraz poczuł wstręt na myśl o swoim postępowaniu. To nie Isabella go zniszczyła. Sam wszystko zniszczył. Był swoim największym wrogiem. – Przepraszam cię, Isabello – powiedział. – Zachowałem się wobec ciebie niewybaczalnie. Ty w niczym nie zawiniłaś. To ja jestem wszystkiemu winien. Spojrzała na niego zaskoczona. Widocznie nie spodziewała się kiedykolwiek usłyszeć od niego przeprosin – i to jeszcze

bardziej go zawstydziło. – To, co zrobiłeś, nie jest niewybaczalne – szepnęła. – Nie zasługuję na twoje przebaczenie. Ani na twoją dobroć – rzekł powoli. – Nawet teraz, po wszystkim, co powiedziałem i uczyniłem, po tym, jak obiecałem ci pieniądze na bilet do Los Angeles, nadal jesteś tutaj, przy mnie, tylko dlatego, że cię o to poprosiłem. – No cóż… – Urwała i nerwowym gestem przycisnęła dłoń do piersi. – Moje pobudki wcale nie są takie czyste i niewinne. Antonio usłyszał w jej głosie erotyczną obietnicę i serce załomotało mu szaleńczo. Powoli powiódł spojrzeniem po kuszących kształtach Isabelli. – Wiem. Wprawdzie Isabella zamierzała uwieść Antonia – tak jak robiła wcześniej dziesiątki razy – ale teraz się wahała. A jeśli on ją odepchnie, powodowany poczuciem winy? Albo prześpi się z nią, a już rano tego pożałuje i bez skrupułów wyrzuci ją z domu, tak jak poprzednio? Mógł zareagować jeszcze gorzej. Powiedziała mu prawdę o swoich przeszłych erotycznych doświadczeniach, ale czy jej uwierzył? Może uzna, że powoduje nią jedynie rozwiązłość? Może nawet pomyśli, że tak samo uwodziła Giovanniego? Przez chwilę zapragnęła uciec z powrotem do swojego bezpiecznego pokoju, jednak tak naprawdę nie zależało jej już na bezpieczeństwie. Chciała poczuć, że znowu żyje. Przeżywać miłość. Raz jeszcze kochać się z Antoniem. Zbliżyła się do niego o krok. Żałowała, że nie włożyła

seksownej bielizny lub przynajmniej jakiegoś bardziej kobiecego stroju. Nie powinna próbować uwodzić takiego wyrafinowanego mężczyzny ubrana w zbyt obszerny podkoszulek. Dawniej nie dbała o to, co przy nim nosiła, ale wtedy była pewna uczuć Antonia. Zamknął laptop, ani na moment nie odrywając od niej wzroku. Wstał z krzesła i w milczeniu obszedł biurko. Poruszał się zwinnie i bezszelestnie, niczym myśliwy osaczający swoją ofiarę. Wpatrywała się w niego z zachwytem. Był niewiarygodnie seksowny. Zadrżała na wspomnienie tego, jak czuła się zawsze w jego ramionach: przepełniona pożądaniem, a jednocześnie bezpieczna i spokojna. Kiedy się kochali, doprowadzał ją do szczytu ekstazy, potem obejmował ramieniem i przygarniał do siebie, a ona wtulona w niego spała słodko przez resztę nocy. Teraz też narastało w niej przemożne pożądanie, gdy patrzyła na jego szczupłą, ale barczystą i muskularną sylwetkę. Powoli przeniosła spojrzenie na twarz Antonia i oblał ją żar, gdy zobaczyła w jego czarnych oczach takie samo pożądanie. Pojęła, że nie musi się martwić, czy zdoła uwieść Antonia. On gotowy jest natychmiast wziąć ją do łóżka i kochać się z nią bez opamiętania. Z podniecenia zaparło jej dech i przeniknął ją dreszcz rozkosznego oczekiwania. Nagle pomyślała o swojej ciąży. Jak Antonio zareaguje na zmiany w jej ciele? Jej piersi już teraz wydawały się większe, a brzuch nie był tak płaski jak

dawniej. A jeśli rano w jego łóżku obudzą ją mdłości? To zrujnowałoby wszelki erotyczny nastrój. Może podejmuje zbyt wielkie ryzyko i powinna się wycofać – pogodzić się z tym, że ich gorący romans nieodwołalnie się skończył? Uciec i zamknąć się w pokoju gościnnym? Lecz wszystko w niej wzdragało się przed tym. Nie chciała zrezygnować z Antonia. Nadeszła pora, by śmiało uchwycić swe marzenia, zanim wyślizgną jej się z rąk. Spojrzała Antoniowi w oczy. Pragnęła go. Jeżeli odrzuci szansę, by po raz ostatni się z nim kochać, będzie żałowała do końca życia. Nie może wskrzesić tego, co niegdyś ich łączyło, ale może zakończyć ten romans w sposób, który pozostanie na zawsze szczęśliwym wspomnieniem. – Najpierw muszę cię o coś zapytać – rzekła niemal bez tchu. Musiała to wiedzieć. – Czy mi ufasz? – Tak. Odpowiedział bez chwili wahania. Dostrzegła w jego oczach szczerość. Tym jednym słowem ofiarował jej coś, czego nie spodziewała się już nigdy od niego otrzymać. Zaufanie. Niczego więcej nie potrzebowała.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY Isabella od miesięcy tęskniła za Antoniem. Dręczyło ją wspomnienie jego pieszczot i wiedziała, że już nigdy z żadnym innym mężczyzną nie zazna takiej rozkoszy. Sama też pragnęła znów go pieścić. Ale jeśli nie uda im się ożywić dawnej magii? Jeśli wszystko, co się niegdyś między nimi działo, zasnuł mroczny cień i już nigdy tego nie odzyskają? Ich spojrzenia się zderzyły i przeniknął ją rozkoszny dreszcz, gdyż we wzroku Antonia nie dostrzegła żadnych obaw ani wątpliwości. Wiedział, czego pragnie, i nie zamierzał dłużej czekać. Wydała ciche, stłumione westchnienie, gdy pocałował ją namiętnie. Ściągnął jej przez głowę podkoszulek i cisnął na podłogę. Widziała, że starał się panować nad sobą, by nie przestraszyć jej gwałtownością swego pożądania. Czy nie pojmował, że ona odczuwa je równie mocno? Przyciągnął ją do siebie i objął. Jęknęła cicho, gdy zsunął jej majtki. Kopnęła je, przywarła do niego i poczuła jego erekcję. Narastało w niej podniecenie. Wiedziała, że będą się kochali gwałtownie i szaleńczo. Całowali się coraz bardziej namiętnie. Czuła jego męski zapach i żar ciała. W końcu oderwała się od jego ust. Wargi miała obrzmiałe od pocałunków, a płuca płonęły, łaknąc powietrza. Całował ją teraz w szyję, a ona chwyciła go za gęste, ciemne włosy. W tym momencie cały świat zniknął i istniał dla niej jedynie

Antonio. Lecz to jej nie wystarczało. Chciała poczuć go w sobie. Położył ją na podłodze i uklęknął między jej nogami. Błądził dłońmi po całym ciele Isabelli, a ona się nie opierała. Pamiętał jej wrażliwe miejsca i pieścił je, aż pomyślała, że nie zniesie już więcej rozkoszy. Nie chciała dłużej czekać. Przebiegło ją zmysłowe drżenie. Pragnęła, by ten ukochany mężczyzna posiadł jej ciało, serce i duszę. Ssał jej sutek, a jednocześnie zanurzył palce w wilgotnym zakątku między udami. Poddańczo rozłożyła ramiona na podłodze. Pomyślała, że chyba oszaleje od niezaspokojonego pragnienia. – Jeszcze – jęknęła. Oddychała szybko. Pragnęła wszystkiego – tutaj i teraz, gdyż nie sądziła, że kiedykolwiek jeszcze dostanie następną szansę. Antonio nie odpowiedział, ale wiedziała, że jej nie odmówi. Mogłaby teraz poprosić go o wszystko, a on by jej to dał. Zawsze spełniał jej najskrytsze pragnienia. Rozsunął szerzej nogi Isabelli. Jęknęła w ekstazie, gdy poczuła w sobie jego język. Pieszczoty Antonia były tak cudowne, jak je zapamiętała. Doprowadził ją niemal do szczytu rozkoszy, a wtedy się zatrzymywał. Błagała o zaspokojenie. Kiedy już myślała, że jej umysł rozpryśnie się na kawałki, Antonio ofiarował jej erotyczne spełnienie i Isabellę pochłonął rozpalony do białości płomień orgazmu.

Drżała jeszcze od cofających się powoli fal rozkoszy, gdy wszedł w nią. Jęknęła, kiedy poczuła pierwsze mocne, gwałtowne pchnięcie. Kurczowo zacisnęła palce na jego ramionach i wbiła paznokcie w koszulę. Wtedy wycofał się niemal całkowicie. Zobaczyła jego twarz, na której malowała się czysta żądza. – Nigdy się tobą nie nasycę – rzekł gardłowo i znów wszedł w nią głęboko. Początkowo jego ruchy były powolne i miarowe, świadczące o żelaznym opanowaniu. Lecz gdy Isabella zaczęła wić się pod nim, złamał rytm i przyspieszył tempo. Chwycił ją za biodra, wbijając palce w nagą skórę, i wszedł jeszcze głębiej. Zesztywniał i zadrżał, gdy wydała triumfalny okrzyk rozkoszy. Opadł na nią. Oplotła go ramionami i poczuła na szyi jego gorący oddech. Rozpalonym ciałem Antonia wstrząsały lekkie drżenia. Uniósł głowę i spojrzał w dół na nią. – Nie zasypiaj jeszcze, Bella – rzekł. W jego oczach ujrzała erotyczną obietnicę, gdy wstał, wziął ją na ręce i wyniósł z pokoju. – Nasza noc dopiero się zaczęła. Isabella jęknęła i szeroko otworzyła oczy, wyrwawszy się z sennego koszmaru. Usiadła w łóżku i rozejrzała się w panice, gotowa do ucieczki. Serce łomotało jej w piersi. Drżała, ale nie z zimna, gdyż skórę miała rozgrzaną i spoconą. Dopiero po kilku chwilach zorientowała się, gdzie jest. W Rzymie wstawał świt. Zobaczyła to, gdy zerknęła przez okno. Była w sypialni Antonia, nie Giovanniego.

Tak, była z Antoniem. W półmroku sypialni przyjrzała mu się, śpiącemu nago. Tamto okropne z Giovannim wydarzyło się już trzy miesiące temu. Teraz to był tylko zły sen zmieszany z jeszcze gorszymi wspomnieniami. Odruchowo wyciągnęła rękę, by obudzić Antonia. Potrzebowała ukojenia w jego silnych ramionach. Lecz w ostatniej chwili powstrzymała się. Przecież nie może powiedzieć mu o tym złym śnie, w którym znów spała z Giovannim. Mógłby pomyśleć, że porównuje go z jego bratem. Poczuła lekki zawrót głowy. Powoli, ostrożnie położyła się z powrotem i oparła głowę na poduszce. Kiedy wreszcie przestanie mieć te straszne sny? Zamknęła oczy w nadziei, że nie przyśni jej się znowu to samo. Zamarła, gdy Antonio się poruszył i przygarnął ją do siebie. Pohamowała odruch, by wtulić się w niego. Wstrzymała oddech, gdy przez sen opiekuńczym gestem położył dłoń na jej brzuchu. Chyba nie dostrzegł w niej jeszcze żadnych fizycznych zmian spowodowanych ciążą. W nocy wydawał się zafascynowany jej ciałem, szczególnie piersiami. Oblała się rumieńcem pod wpływem tych erotycznych wspomnień. Leżała bez ruchu, opierając głowę na jego piersi. Spał mocno. Jego ciepły oddech owiewał jej nagą skórę. Isabellę zalała fala czułości. Wiedziała, że nie powinna ulegać takim uczuciom, nie powinna przyzwyczajać się do niego. I tak już podjęła zbyt wielkie ryzyko – tylko po to, by raz jeszcze kochać się

z Antoniem. Było warto, lecz nie wolno jej nadal postępować tak lekkomyślnie. Musi pamiętać, że realne jest jej dziecko, a Antonio to tylko fantazja. Nie chciała niczego przed nim ukrywać, ale musiała chronić siebie. Nie będzie szukała u niego emocjonalnego wsparcia, by nie narazić się na odmowę. Niebawem Antonio znudzi się nią i znajdzie odpowiednią dla siebie kobietę z towarzystwa. Kiedy to się stanie, Isabella nie będzie już mogła polegać na nim, a jedynie na sobie. Mocno zacisnęła powieki i poczuła pod nimi piekące łzy. Odetchnęła drżąco i obróciła się na drugi bok, plecami do Antonia. Pragnęła porozmawiać z nim o swojej ciąży i podzielić się marzeniami o przyszłości dziecka. Ale nie mogła. Musi przejść przez to wszystko samotnie. Powinna zacząć planować kolejne kroki. Wprawdzie przyrzekła Antoniowi, że zostanie z nim tylko przez parę dni, ale musi się z tego wycofać. Jeżeli nie będzie ostrożna, obieca mu kolejnych kilka dni, a potem tygodni. Nie znajdzie w sobie dość siły, by z nim zerwać. Znowu będzie rozpaczliwie czepiała się tego związku i usiłowała za wszelką cenę go przedłużyć. Ostrożnie wyśliznęła się z objęć Antonia. Zadrżała z zimna. Zapragnęła ponownie przytulić się do niego. Już miała ulec tej pokusie i wrócić do łóżka, gdy nagle naszła ją fala porannych mdłości. Isabella przycisnęła dłoń do ust i pobiegła do swojego pokoju. Antonio obudził się i przeciągnął leniwie. Pomyślał z satysfakcją, że w końcu zwabił Isabellę z powrotem do

swojego łóżka. Wyciągnął rękę, by przygarnąć ją do siebie. Lecz natrafił tylko na prześcieradło. Zamrugał zaskoczony. Isabelli nie było obok niego. Na poduszce wciąż widniał ślad jej głowy, ale pościel była już chłodna. Najwyraźniej opuściła łóżko kilka godzin temu. Zerwał się również i boso podszedł do drzwi. Dawniej nigdy go nie zostawiała, kiedy spał. Budziła go erotycznymi pocałunkami – albo on ją. W rekordowym tempie dotarł do pokoju gościnnego i bez pukania otworzył drzwi. Isabella spała smacznie, skulona w kłębek na swoim łóżku. – Bella. Natychmiast uniosła głowę. Włosy miała jeszcze wilgotne po prysznicu i była owinięta ręcznikiem kąpielowym. – Och, położyłam się na chwilkę i widocznie przysnęłam. – Dlaczego śpisz tutaj, a nie ze mną? – Eee… ponieważ chciałam trochę odpocząć. Ujrzał w jej oczach błysk pożądania. Lecz to nie zmieniało faktu, że chociaż w nocy kochała się z nim, rano go zostawiła. To było do niej niepodobne. – Bella, czy traktujesz mnie jak przygodę na jedną noc? Chciałaś tylko raz się ze mną przespać, a potem odejść? Nie mógł na to pozwolić. – A jeśli tak? – spytała z lekką nutą wyzwania. Nie chciał być dla niej jednym z wielu, lecz najważniejszym człowiekiem w jej życiu. Pragnął, by przyszłe losy ich obojga nierozerwalnie się ze sobą złączyły. Gotów był uczynić wszystko, co w jego mocy, by zatrzymać ją przy sobie.

– W takim razie będziesz musiała zmienić zdanie – rzekł, po czym odsunął kołdrę i wsunął się do jej łóżka.

ROZDZIAŁ JEDENASTY Isabella odsunęła się szybko na drugą stronę materaca. – Antonio, nie udawaj, że to było coś więcej. – Dlaczego opuściłaś nasze łóżko? – zapytał gniewnie. – Twoje łóżko – poprawiła go, gdyż obecnie niczego już ze sobą nie dzielili. – Nasze – powtórzył z uporem. – Czyżby? Naprawdę nasze? – Obciągnęła okrywający ją ręcznik, gdy Antonio pocałował jej szyję. – Jak wiele kobiet sypiało w nim po moim odejściu? Podniósł głowę i spojrzał jej w oczy. – Nawet nie próbuj w ten sposób wznosić bariery między nami. Nie pozwolę ci na to. Zacisnęła zęby. Nie miał prawa tak mówić. Obecnie nie mogła wpaść głową naprzód w szalony romans. Potrzebowała spokoju i stabilności ze względu na dziecko. Wiedziała zresztą, że ich związek nie potrwałby długo. Zbrzydnie, kiedy jej ciąża stanie się widoczna, a poza tym Antonio wkrótce zapragnie się ożenić i mieć własne dzieci. – Wyszłam, ponieważ to nie jest nasze łóżko. Nie jesteśmy już parą. Ujął ją za podbródek, żeby nie mogła odwrócić wzroku, i zapytał: – Jak myślisz, dlaczego poprosiłem cię, żebyś została? – Ze względu na seks – odrzekła, gdyż wiedziała, że to prawda.

– I nic więcej? – Zmagasz się z kryzysem rodzinnym. Potrzebujesz mnie więc, żeby ze mną sypiać i zapomnieć o wszystkim. – Owszem, chcę się z tobą kochać – przyznał. – Ale pragnę też od ciebie czegoś więcej. Potrzebuję cię u mego boku. Kiedy jesteś przy mnie, czuję, że mogę podbić cały świat. Isabella chciałaby w to uwierzyć, lecz nie potrafiła. Była zwykłą dziewczyną bez żadnych szczególnych przymiotów czy uzdolnień. – Ty nie potrzebujesz niczyjego wsparcia – rzekła. – Z pozoru na to wygląda, ale tak nie jest. Wiele dla mnie znaczyło, kiedy po przebudzeniu widziałem cię w moim łóżku. Kiedy dzieliłaś się ze mną swoimi uczuciami i myślami i zmieniłaś dla mnie swoje życiowe plany. – To było kiedyś – powiedziała; teraz nie mogłaby uczynić ponownie takiego poświęcenia. – A jednak opóźniłaś powrót do Los Angeles, żeby zostać u mnie – zauważył. Rozchylił ręcznik, odsłaniając jej nagie ciało. – Rozmawiałaś ze mną o swoich emocjach i przemyśleniach, nawet jeśli czasem się z nimi nie zgadzałem. Ale kiedy się teraz obudziłem, nie znalazłem cię obok siebie w moim łóżku. – W twoim? – zakpiła, chcąc odwieść go od odkrycia prawdy, że tym razem nie dzieliła się z nim obawami i marzeniami. Niech Antonio myśli, że jest wobec niego taka sama jak dawniej. – Mówiłeś, że to nasze łóżko. Chwycił ją za ręce i unieruchomił je nad jej głową. – Zostań dłużej w Rzymie – zażądał.

– Nie mogę ci tego obiecać – odparła, choć z całej duszy pragnęła się zgodzić. – Dawniej nie musiałem cię prosić, żebyś została w moim łóżku – powiedział, a potem pochylił głowę i zaczął pieścić wargami jej twardy sutek. Isabella poczuła, że jej ciało przenikają fale rozpalonej do białości rozkoszy. – Antonio! – zawołała. Usiłowała się mu wyrwać, ale nadal przyciskał jej nadgarstki do poduszki. Zajął się teraz drugą piersią, doprowadzając Isabellę niemal do szczytu ekstazy. – Proszę, Antonio… – wyjąkała między jękami rozkoszy. – Puść mnie… Teraz ja chcę cię pieścić… Podniósł głowę i ujrzała w jego oczach namiętny błysk. Pocałował ją mocno, niemal brutalnie, i puścił jej ręce. Ujęła w dłonie jego głowę i pożądliwie przyciągnęła z powrotem do swoich piersi. Leciutko ugryzł jej sutek. Jęczała, gdy niecierpliwie pieścił całe jej ciało. – Jesteś taka piękna – szepnął jak urzeczony. Znów ją pocałował, jeszcze bardziej żarliwie, a jednocześnie wsunął dłoń między jej uda. Isabella wiła się z rozkoszy tak wielkiej, że niemal bolesnej. – Teraz, Antonio – wydyszała z ustami przy jego ustach. – Weź mnie. Wszedł w nią powoli. Zamknęła oczy i przygryzła dolną wargę, gdy poczuła go w sobie. Poruszał się miarowo, a w niej falami narastała rozkosz. Lecz gdy Isabella była już niemal u szczytu, znieruchomiał.

– Dalej – przynagliła go. Ale Antonio nadal się nie poruszył. Otworzyła oczy, a on pochwycił jej spojrzenie. W jego wzroku widniało nagie, pierwotne pożądanie, potężniejsze niż kiedykolwiek wcześniej. – Najpierw powiedz mi, dlaczego nie chcesz dzielić ze mną łóżka. Znowu zamknęła oczy, by ukryć ich wyraz. Czemu to dla niego takie ważne? – Co powiedziałeś? – spytała, by zyskać na czasie i wymyślić jakąś wiarygodną wymówkę. – Pozwalasz, żebym wziął cię wszędzie, nawet przy ścianie czy na podłodze. Ale nie chcesz zostać w moim łóżku. Potrząsnęła głową, unikając jego wzroku. W całym ciele czuła pulsujące boleśnie pożądanie. – To bez znaczenia – powiedziała. – Przeciwnie. Myślę, że to ma wielkie znaczenie – odparł z determinacją w głosie. – Proszę, Antonio, nie przestawaj – wyjąkała błagalnie. – To zależy od ciebie – rzekł nieugięcie, choć jego też przepełniała płonąca żądza. – Nie potrafię powiedzieć – załkała. Drżała, rozpaczliwie łaknąc zaspokojenia. On nie może być tak okrutny. – No to ja to powiem: ponieważ nie ufasz mi już tak jak dawniej. Ale przyrzekam ci, że już nigdy więcej nie wyrzucę cię z mojego łóżka. – Nie możesz dać mi żadnej gwarancji – wydyszała.

– Bella – powiedział szorstkim, rwącym się głosem. – Obiecaj mi… – Tak, tak! – wykrzyknęła pospiesznie. – Obiecuję, że będę dzielić z tobą łóżko! Nagrodził ją, podejmując rytm głębokich pchnięć, a potem coraz bardziej go przyspieszając. Wreszcie wyprężyła się, gdy przeniknęły ją gwałtowne spazmy orgazmu. Jednocześnie Antonio odrzucił głowę do tyłu, zamknął oczy i wydał gardłowy krzyk rozkoszy, po czym osunął się na Isabellę. Wyczerpana przywarła do niego i czule pogładziła go po śliskich od potu plecach. Nie wiedziała, czy podjęła słuszną decyzję. Zawsze sądziła, że uczy się na własnych błędach, ale teraz znalazła się znów w punkcie wyjścia. Może nie jest już tak naiwna jak poprzednio, lecz to niewiele pomoże, skoro wciąż beznadziejnie kocha Antonia. Gdyby tylko miała więcej siły woli. Nie powinna była złożyć mu tej obietnicy. Nie zaprotestowała, kiedy obrócił ją na plecy i wziął na ręce. Odprężyła się i wsłuchała w mocne bicie jego serca. Powinna napawać się tą chwilą, póki trwa. Któż wie, co zdarzy się za dwa dni? – Tamto łóżko jest o wiele wygodniejsze – powiedział. Czyżby sprawdzał, czy ona dotrzyma obietnicy złożonej w gorączce namiętności? – Owszem, znacznie większe – przyznała. – Powinnaś przenieść swoje rzeczy do głównej sypialni – mówił dalej, gładząc ją po plecach. – Nie ma sensu, żebyś

trzymała je tutaj. Nie zostawiał jej żadnej możliwości wycofania się. Dawał jasno do zrozumienia, że podejmą ich związek w punkcie, w którym go zerwali. – Szkoda zachodu – odparła. – Przecież za dwa dni wyjadę. Jego dłoń znieruchomiała na jej kręgosłupie. – Za dwa dni? Nie, nie, nie, pomyślała, lecz nie była jeszcze gotowa na renegocjacje. – Antonio, nie zostanę tu ani dnia dłużej. Tak uzgodniliśmy.

ROZDZIAŁ DWUNASTY Antonio wszedł do swojego mieszkania i usłyszał śmiech Isabelli dobiegający z sąsiedniego pokoju. Wyobraził sobie, jak odrzuciła głowę do tyłu, a jej jasne włosy spłynęły kaskadą na ramiona. Kiedy się śmiała, oddawała się temu cała i zawsze lubił wtedy na nią patrzeć. Przystanął w progu, napawając się po napiętym dniu miłą domową atmosferą. Muzyka rozbrzmiewająca z odtwarzacza MP3 Isabelli była dźwięczna, pełna energii i bardzo amerykańska. Zupełnie nie pasowała do wystroju jego apartamentu i właśnie dlatego mu się podobała. Zamknął ciężkie frontowe drzwi i usłyszał szybkie kroki Isabelli. Po chwili wpadła do pokoju, jak zawsze żywiołowa i pełna entuzjazmu. Włosy związała w koński ogon i miała na sobie jeden z jego swetrów z podwiniętymi rękawami. Był na nią za duży, ale w kolorze podkreślającym błękit jej oczu. Spojrzenie Antonia powędrowało ku jej nogom w obcisłych czarnych legginsach. Gwizdnął z aprobatą i zauważył: – Widzę, że wybrałaś się na zakupy. – Tak – powiedziała, zarzuciła mu ramiona na szyję i przytuliła się do niego. Odruchowo przyciągnął ją do siebie jeszcze bliżej, a ona pocałowała go upajająco. Odwzajemnił pocałunek równie ochoczo i namiętnie. Nie widzieli się od rana i pragnął jedynie wziąć ją do łóżka i zapomnieć o całym świecie. Przypomniał sobie jednak, że teraz nie może tego zrobić,

i odsunął się z ociąganiem. Miesiąc temu przyrzekł, że przestanie być samolubny, nie będzie izolował Isabelli i zatrzymywał jej wyłącznie dla siebie – i od tego czasu dotrzymywał słowa. Przedstawił ją swoim przyjaciołom i ważnym partnerom biznesowym i odkrył z przyjemnym zaskoczeniem, że nie tylko świetnie pełniła rolę pani domu, ale nawet nawiązała z nimi serdeczne stosunki. – Co dziś robiłaś? – zapytał. – Fia wpadła na lunch i zabrała mnie do kilku eleganckich sklepów. Potrzebowałam kupić parę rzeczy, żeby już nie nosić tych starych ubrań. Co o tym myślisz? – spytała i okręciła się przed nim w legginsach. Antonio zobaczył, że jej brzuch nieco wypycha obszerny sweter, i na moment serce mu zamarło. Dziecko Giovanniego. Lękał się tej chwili, gdyż nie potrafił przewidzieć swojej reakcji. Ciąża, w którą Isabella zaszła z jego bratem, stała się już zauważalna. – I jak? – wymamrotała stropiona. Zrobił krok do przodu i delikatnie położył dłoń na jej brzuchu. – Wyglądasz pięknie. Zarumieniła się i spuściła głowę. – Jesteś pewien? Jej wstydliwa niepewność zdziwiła go, gdyż tak bardzo była do niej niepodobna. Nagle zrozumiał powód niepokoju Isabelli. Czyżby obawiała się, że widoczna ciąża uczyni ją dla niego mniej atrakcyjną? A może bała się, że ta ciąża będzie

mu stale przypominać o tym, że spędziła jedną noc z jego bratem? Nie wiedział, jak ją uspokoić. To dziecko ich nie rozdzieli – wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej zbliży. Spojrzał jej w oczy. Nic nie odpowiedziała, ale nie musiała. W tym momencie dla nich obojga było jasne, że razem podejmują tę podróż w rodzicielstwo. – Nie mogę się już doczekać narodzin dziecka – wyznał. – Ona będzie zupełnie podobna do ciebie. – To byłoby dość niefortunne w przypadku, gdyby „ona” okazała się chłopcem – odrzekła. Antonio przyglądał się jej uśmiechowi i serce zalała mu fala ciepła. Kochał Isabellę – nieodwołalnie, szaleńczo i głęboko. Pragnął być z nią już zawsze, i to nie tylko z powodu dziecka czy testamentu Gia. Pragnął dzielić z tą kobietą każdą chwilę swego życia, poczynając od teraz. Popatrzyła na niego niepewnie. – Nie powinnam przywłaszczyć sobie twojego swetra, ale jest taki miękki i miły. – Wszystko, co moje, należy też do ciebie – powiedział szczerze. Na jej twarzy odbiło się zakłopotanie. Jeśli martwiło ją, że nie może mu się niczym zrewanżować, to ogromnie się myliła. Sprawiła, że jego apartament stał się na powrót prawdziwym domem, bo wypełniła go muzyką, kolorami i swoim śmiechem. Kiedy od niego odeszła, życie Antonia stało się puste i gorzkie. Samotne. Teraz czuł się znowu otoczony jej miłością.

Zachichotała nerwowo i skubnęła kołnierzyk. – To bardzo szlachetne z twojej strony, ale ograniczę się do swetra. – Powinnaś myśleć szerzej – zachęcił ją. – Pora wprowadzić tu kilka zmian. – Rozejrzał się. – Musimy uczynić mieszkanie bezpiecznym dla niemowlęcia. I przekształcić pokój dla gości w pokój dziecinny. Nie dbaj o koszty. Liczy się tylko dobro dziecka. Isabella wpatrzyła się w niego zaskoczona. Czy naprawdę powiedział „pokój dziecinny”? Nie potrafiła sobie wyobrazić, że jej dziecko będzie dorastać tutaj. – Zostało jeszcze mnóstwo czasu do porodu – powiedziała. – Wcale nie – zaoponował. – To już za cztery miesiące, pod koniec marca, a mamy listopad. Ze zdumieniem uświadomiła sobie upływ czasu. Mieszkała u Antonia już od przeszło miesiąca. Początkowo zgodziła się przedłużyć swój pobyt tylko o kilka dni, ale zasugerował, żeby została jeszcze przez weekend, a potem przez kolejne tygodnie. Wkrótce przestała wspominać o bilecie lotniczym do Los Angeles. Nie zdawała sobie jednak sprawy, że minął już ponad miesiąc. Pobyt u Antonia okazał się o wiele przyjemniejszy, niż się spodziewała. Więź między nimi wydawała się pod pewnymi względami silniejsza niż dawniej, gdyż Isabella teraz lepiej poznała Antonia i jego świat. Ale pora już, by wreszcie wyjechała. To, co zaczęło się jako przelotna wakacyjna przygoda, zburzyło tok jej studiów. Poza tym, wprawdzie z przykrością, ale uświadamiała sobie, że

Antonio prędzej czy później zechce znaleźć odpowiednią żonę. – Z radością podjęłabym tego rodzaju przygotowania, ale nie zostanę tu aż tak długo – powiedziała. Antonio spochmurniał. – Jak to? Myślałem, że jesteś tutaj szczęśliwa. – Jestem – zapewniła go pospiesznie. – Spędziłam tu najszczęśliwsze dni w życiu. Ale i tak już ogromnie opóźniłam realizację moich życiowych planów. Muszę wrócić do domu. – Jeśli chodzi o naukę w college'u, to dyplom nie będzie ci potrzebny. Zatroszczę się o ciebie i dziecko. Lecz Isabella nie chciała być na jego utrzymaniu. Pragnęła stać się niezależna i samodzielnie przyjąć odpowiedzialność za swoje dziecko. – Obiecałam to mamie. A także samej sobie. Westchnął. – Nie zdołam cię od tego odwieść, co? Owszem, mógłby – i właśnie to stanowiło część problemu. Objęła mocno Antonia i oparła głowę na jego ramieniu. – Będę za tobą tęskniła. – Chcę, żebyś przyleciała do Rzymu podczas wiosennej przerwy międzysemestralnej. – Nie będę mogła podróżować w tak późnym stadium ciąży – odparła. Poza tym obawiała się, że jeśli znajdzie się znowu w Rzymie, przypomni sobie wszystko, z czego zrezygnowała, i już nie wróci do college'u.

– Wobec tego ja odwiedzę cię w Los Angeles i będę obecny przy narodzinach dziecka – przyrzekł. – Oczywiście – rzuciła. Jednak nie była aż tak naiwna i nie liczyła, że dotrzyma tej obietnicy. Zapomni o niej wkrótce po jej wyjeździe. – Mówię serio, Bella – zapewnił ją. – Zjawię się, kiedy tylko będziesz mnie potrzebowała.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY Dziś był jej ostatni dzień pobytu u Antonia. Jeszcze nie w pełni to do niej docierało, gdy leżąc w łóżku, przyglądała się pięknemu wschodowi słońca nad Rzymem. Pragnęła zachować niezatarte wspomnienia. Zapamiętać żar i namiętność Antonia. Zakończyć ich związek czułym pocałunkiem, a potem się pożegnać. Pogładziła go po nieogolonym policzku, pochyliła głowę i lekko musnęła ustami jego wargi. Będzie jej brakowało pocałunków Antonia. Poruszył się i otworzył oczy. – Bella… – wymamrotał zaspanym głosem. Uwielbiała to, jak wymawiał jej imię. Delikatnie powiodła palcami po jego opalonej na brąz szyi. Władczo objął ją ramieniem. Ich spojrzenia się spotkały. Ze wzroku Antonia ulotniła się senność; wpatrywał się w nią z powagą. Przymknęła powieki, by nie dostrzegł smutku w jej oczach. Antonio dotknął jej podkoszulka. – Dlaczego śpisz w tym, skoro wiesz, że lubię cię w łóżku nagą? – zapytał łagodnie. – Po to, żeby dać ci przyjemność rozbierania mnie – odrzekła. Była to tylko część prawdy. Isabella wkładała na noc za duży podkoszulek, żeby ukryć ciążę. – Tym razem chcę, żebyś sama go zdjęła. Przebiegł ją dreszcz podniecenia. Antoniowi nie chodziło

jedynie o to, by się dla niego rozebrała. Pragnął, by wyraziła w ten sposób swoje uczucie do niego. Uklękła na materacu obok Antonia, ani na chwilę nie odrywając od niego wzroku. Z prowokującą powolnością ściągnęła przez głowę podkoszulek, zmysłowo kołysząc biodrami. Czuła na sobie palące spojrzenie Antonia. Nie poruszył się; w milczeniu przyglądał się jej nagości. Zapragnęła raz na zawsze rozbić to jego opanowanie. Zaczęła pieścić swoje piersi, tak jak on zwykł to robić. Przygryzła wargę i jęknęła cicho. Ogarniało ją coraz większe podniecenie, które widziała też w oczach Antonia. Przesunęła dłoń niżej, między swoje uda, ale rozmyśliła się. Zamiast tego ujęła jego twardy członek i zaczęła pieścić. Antonio jęknął, zamknął oczy i zacisnął pięści na poduszce pod głową. Isabella przyglądała się zafascynowana jego twarzy, na której malowała się niemal bolesna rozkosz. Przez muskularne ciało Antonia przebiegło drżenie. Jego szybki, urywany oddech był najsłodszą muzyką dla jej uszu. Westchnęła z rozkoszy, gdy wplótł palce w jej włosy. Potem ujął ją za ramiona i wciągnął na siebie. Chciała dać mu wszystko, czego pragnął, zaspokoić każde jego pożądanie. Żałowała, że brak jej śmiałości, by okazać mu, co do niego czuje. Pod wpływem nagłego impulsu, którego wręcz się przelękła, przysunęła usta do jego ucha. – Kocham cię – wyszeptała z mocno bijącym sercem. Antonio nie poruszył się. Serce jej zamarło. Wymówienie tych słów sprawiło, że poczuła się bardziej naga i bezbronna,

niż gdy zdjęła z siebie ubranie. Cieszyło ją, że w końcu odważyła się to wyznać, i nie chciała tego żałować, ale nie śmiała na niego spojrzeć. Drgnęła, gdy ujął jej twarz w dłonie. Odważyła się wreszcie popatrzeć w dół na Antonia, obawiając się ujrzeć w jego oczach odrzucenie lub obojętność. Lecz on pocałował ją namiętnie i ten pocałunek rozpalił jej krew. Przyciągnął ją do siebie. Zapragnęła wtopić się w niego, zespolić z nim na zawsze. Ale kiedy ją objął, zorientowała się, że Antonio chce przejąć pełnię kontroli nad tą erotyczną sytuacją. Wyślizgnęła się więc z jego ramion i zanim zdołał zaprotestować, dosiadła go. Chwycił ją za biodra, uniósł nieco i wszedł w nią. Jęknął, a ona zamknęła oczy, czując, jak gorące fale rozkoszy przenikają ją całą od czubka głowy do stóp. Szybciej zakołysała biodrami, podejmując narzucony przez niego pierwotny rytm. Napawała się tym, jak Antonio wije się pod nią z rozkoszy. Czuła, że naprawdę bierze go w posiadanie. Usiadł i popatrzył jej w oczy. Ujęła jego twarz w dłonie i pocałowała go. – Tak bardzo cię kocham – powiedziała z ustami przy jego ustach. Jej gwałtowna namiętność dorównywała jego namiętności. Ogień pożądania buchnął w niej jasnym płomieniem. Odrzuciła głowę do tyłu, gdy przeszyła ją rozpalona do białości, oślepiająca erotyczna ekstaza spełnienia. Antonio wtulił twarz w jej piersi i wydał chrapliwy triumfalny okrzyk

rozkoszy. Czas dla Isabelli stanął w miejscu. Pragnęła zatrzymać ten moment, lecz już jej się wymykał. Przywarła do Antonia, który położył ją z powrotem na materacu, wtuliła się w niego i przycisnęła twarz do jego piersi. Z zamkniętymi oczami wdychała męski zapach. Właśnie tak chciała zakończyć ich romans. Rozstać się ze swym kochankiem bez żadnych łez i dramatu. Ale musiała powiedzieć mu to jeszcze raz, nawet jeśli jego równy, miarowy oddech świadczył, że Antonio już zasypia. Musiała wypowiedzieć te słowa teraz, bo nie będzie miała kolejnej okazji. Popatrzyła na niego. Miał zamknięte oczy, a jego rysy we śnie złagodniały. – Kocham cię – wyszeptała. – Zawsze będę cię kochać. Kilka godzin później stała na balkonie apartamentu Antonia, skąd rozciągał się widok na Rzym. Mimo podmuchów zimnego listopadowego wiatru nie weszła do środka. W spokojnym refleksyjnym nastroju czekała, aż Antonio skończy rozmawiać przez telefon i wyjdzie z gabinetu. Wiedziała, że jest zapracowany, ale żałowała, że sprawy zawodowe zabierają mu czas, który chciała mieć wyłącznie dla siebie – zwłaszcza że niebawem mieli już jechać na lotnisko. Popatrzyła na swoje ubranie. Szkoda, że nie ma na sobie eleganckiego stroju, tylko dżinsy, podkoszulek i porozciągany czarny sweter, który krył jej ciążę. W zamyśleniu potarła brzuch, zdenerwowana, ale

i podekscytowana tym, że rośnie w niej dziecko. Fizyczne zmiany związane z ciążą stanowiły przypomnienie, że pora już wyjechać. I tak przecież, pragnąc nasycić się szczęściem z Antoniem, została u niego dłużej, niż powinna. Nie chciała przeciągnąć struny i zniszczyć tych pięknych wspomnień. – Bella, zmarzniesz – powiedział, wchodząc na balkon. – Co ty tu robisz? – Chciałam ostatni raz popatrzeć na Rzym – wyjaśniła. Schyliła się po plecak, żeby Antonio nie dostrzegł łez w jej oczach. Sprawdziła jeszcze raz, czy ma paszport, bilet i pieniądze. Nagle coś zwróciło jej uwagę. Wyprostowała się i spytała: – Czy to bilet pierwszej klasy? – Tak – odrzekł z roztargnieniem i odgarnął jej za ucho kosmyk włosów. Pomyślała, że ten bilet musiał kosztować kilka tysięcy dolarów. Pieniądze, których jeszcze nie miała, a potrzebowała ich dla dziecka. – Nie powinieneś był – upomniała go cicho. Wzruszył ramionami i wziął ją za rękę. – Nie zgodziłabyś się polecieć moim prywatnym samolotem – powiedział, gładząc kciukiem wnętrze jej dłoni. – Nie mogę też przyjąć tego biletu – oświadczyła. Minie dużo czasu, zanim otrzyma pieniądze zapisane jej przez Giovanniego. W testamencie sprecyzował, że wolno jej wydać je na dziecko, ale nie na spłatę osobistego długu. – Zwrócenie ci pieniędzy za niego zajmie mi wieczność. – Nie chcę, żebyś mi zwracała.

Westchnęła i oparła głowę na jego ramieniu. Kusiło ją, żeby skorzystać z uprzejmości Antonia, lecz zawarła umowę z jego bratem i zamierzała jej dotrzymać. – Ale ten bilet jest za drogi. Mocniej ścisnął jej rękę. Popatrzyła na niego, ale nie potrafiła niczego wyczytać z jego nieprzeniknionej miny. – To go nie wykorzystuj – powiedział. Zamrugała zaskoczona i posłała mu lekki uśmiech. – I co miałabym zrobić? Popłynąć wpław do Los Angeles? – spytała żartobliwym tonem. Wyprostował się. Wyczuwała w nim nerwowe napięcie. – Mogłabyś zostać. Zerknęła na niego. Nie patrzył na nią i mocno zaciskał szczęki. Gdyby go nie znała, pomyślałaby, że jest onieśmielony. Onieśmielony? Isabelli zaświtała nikła nadzieja. Usiłowała pohamować rosnącą ekscytację. Czyżby proponował jej coś więcej niż przelotny romans? Więcej niż swoje zobowiązania wobec niej i dziecka? – Tutaj? U ciebie? – spytała ze ściśniętym gardłem. – Tak. – Zaryzykował spojrzenie na nią. – Jeśli zechcesz. Wydawał się teraz taki bezbronny. Miał zamknięte oczy. Złożył jej tę propozycję, nie mając pewności, czy ona ją przyjmie. Wiedział już, że Isabella go kocha, ale nie był pewien, czy ponownie poświęci dla niego życiowe plany. Nie powinna tego robić. Zawiesiła swoje życie, żeby móc być z Antoniem, a kiedy ją porzucił, nie zostało jej nic. Pracując w tamtej kawiarni za grosze i bez widoków na

przyszłość, przyrzekła sobie, że już nigdy więcej nie znajdzie się w takiej sytuacji. Nie uzależni się od żadnego mężczyzny, a zwłaszcza nie od Antonia, który ma władzę ją zniszczyć. Dlaczego więc w ogóle zastanawia się nad jego ofertą? Czyżby przeszłość niczego jej nie nauczyła? Jednak tym razem sytuacja jest odmienna. Antoniowi nie chodzi o wakacyjną przygodę ani o przelotny romans. A może jednak nadal tylko o to? Serce ścisnął jej niepokój. Antonio poprosił ją, żeby u niego została. Pragnęła to usłyszeć, odkąd przed kilkoma miesiącami ją wyrzucił. Ale nie powiedział, że ją kocha. Nie zaproponował niczego więcej. W oczach stanęły jej palące łzy. – Chciałabym, ale nie mogę – odrzekła łamiącym się głosem. Antonio otworzył oczy. – Dlaczego? – wydusił. Pogładziła go po policzku. Och, jak bardzo żałowała, że musi mu odmówić. – To dość skomplikowane. Wpatrzył się w nią. – Według mnie całkiem proste. Chcę być z tobą, a ty ze mną. Poprzednio to nie wystarczyło. A teraz trzeba jeszcze wziąć pod uwagę dziecko. Musiała zyskać pewność, że Antonio zamierza zostać z nią bez względu na wszystko. – Nie powinieneś podejmować takiej ważnej decyzji, kiedy jesteś jeszcze w żałobie – powiedziała.

– Myślisz, że robię to, ponieważ po śmierci brata czuję się samotny? – spytał z irytacją. – No… owszem, uważam to za możliwe – odrzekła, choć miała nadzieję, że tak nie jest. Pragnęła wierzyć, że ich oboje łączy mocna, głęboka więź, lecz nie była tego pewna. Nie zamierzała zostać z Antoniem, a potem odkryć, że podjął tę decyzję, ponieważ był pogrążony w smutku po stracie brata. – Nie usiłuję wypełnić pustki w swoim życiu – oświadczył. – Po prostu uświadomiłem sobie, że pragnę spędzić je z tobą. Isabella znieruchomiała. Czy naprawdę tak powiedział, czy tylko uległa złudzeniu, ponieważ chciała to usłyszeć? – Co mówisz? – Kocham cię, Isabello. – Ujął jej rękę i ucałował wnętrze dłoni. – Chcę być z tobą na zawsze. Westchnęła drżąco. Antonio ją kocha! Zapragnęła rzucić mu się w ramiona, lecz coś ją powstrzymywało. Lękała się uwierzyć w jego słowa. Obawiała się odkryć, że on pojmuje miłość inaczej niż ona. – Muszę się nad tym zastanowić. Podszedł bliżej z drapieżnym błyskiem w oczach. Nie podobała mu się jej odpowiedź i zamierzał skłonić ją, by zmieniła zdanie. – Nad czym chcesz się zastanawiać? A jeśli już, to dlaczego w Los Angeles, a nie tutaj? – Ja… ja po prostu… W tym momencie rozległo się dyskretne pukanie do drzwi balkonu. Isabella odwróciła się i zobaczyła Martinę.

– Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziała gospodyni – ale przyszła pańska matka. Antonio zamknął oczy i westchnął z irytacją. Zaraz jednak się opanował. – Dlaczego się tu zjawiła? – rzuciła Isabella. Od tamtego podwieczorku nie rozmawiała z matką Antonia. Trudno przypuścić, by Maria Rossi chciała odprowadzić ją na lotnisko. – Nie wiem – odparł i niechętnie odsunął się od Isabelli. – Zaraz wrócę. Patrzyła za nim, kiedy wychodził. Antonio kocha ją i chce, żeby u niego została. Ale jako kto? Jego dziewczyna? Kochanka? Żona? I czy pokocha jej dziecko? W głębi duszy wiedziała, że będzie kochającym ojcem. Stanowczym, ale łagodnym. Antonio obdarzy swoje dzieci bezwarunkową miłością, lecz czy pokocha w ten sposób również jej dziecko? Tak, była tego pewna. Nie wiedziała, jak w ogóle mogła w to wątpić. Poczuła się, jakby zdjęto jej z ramion wielki ciężar. Gotowa była zaryzykować i oznajmić Antoniowi, że u niego zostanie. Wiedziała, że stworzą rodzinę. Nie musi się jej oświadczyć. Owszem, chciałaby, ale nie potrzebowała tego, by podjąć decyzję. Antonio kocha ją i troszczy się o jej dziecko. Dowodził tego każdego dnia. Być może oboje mają przed sobą cudowną wspólną przyszłość, pomyślała. Podniosła plecak i ruszyła do drzwi balkonu. Będzie śmiało żyła i kochała, nie dbając

o gwarancje bezpieczeństwa. Weszła do salonu, lecz nie zastała tam ani Antonia, ani Marii Rossi. Usłyszała ich głosy dobiegające z gabinetu i zawahała się. Właściwie nie chciała spotkać się z Marią. Ta kobieta ją onieśmielała. Ale była matką Antonia i przyszłą babką jej dziecka. Isabella zacisnęła zęby, wyprostowała się i ruszyła w kierunku gabinetu. – Dlaczego ona wyjeżdża? – usłyszała zza drzwi Marię pytającą syna po włosku. – Miałeś ją przekonać, żeby została. – Jeszcze nie wyjechała – odparł. – Poza tym zawsze może wrócić. – Owszem, powiedziała, że będzie nas odwiedzać z dzieckiem, ale to nic pewnego. Isabella już miała wejść do gabinetu, ale zastygła bez ruchu, usłyszawszy następne słowa Marii. – Miałeś ją poślubić i adoptować dziecko, żebyśmy mogli zyskać pełną kontrolę nad akcjami koncernu Rossi Industries – rzekła ostro. – Co się więc stało? Isabellę przeniknął na wskroś lodowaty dreszcz. Antonio mówił, że jej pragnie, że ją kocha, że chce zaopiekować się dzieckiem. A wszystko to były kłamstwa! – Ożenię się z nią – zapewnił matkę. Jego pewność siebie upokorzyła Isabellę. Nie miał cienia wątpliwości, że przyjmie jego oświadczyny. Do licha, rzeczywiście zgodziłaby się – i to z pożałowania godnym entuzjazmem. Kochała go i miała już ponownie porzucić wszystko, by z nim zostać. – I adoptujesz dziecko? – spytała Maria.

Isabella jęknęła cicho, gdy ból przeszył jej serce. Drżącą dłonią zasłoniła sobie usta. Jak Antonio mógł uknuć taki diabelski plan? A ona niemal się na to nabrała! Powinna wiedzieć, że Antonio nigdy naprawdę nie zaakceptuje dziecka swojego brata. Chodzi mu tylko o zdobycie pełnego formalnego prawa do opieki nad nim. Nogi się pod nią ugięły i musiała wesprzeć się ręką o ścianę. Jego plan by się udał. Gdyby poślubiła Antonia, chciałaby, żeby adoptował jej dziecko. Wręcz zachęcałaby go do tego! A ten zimny, nieczuły drań wykorzystałby to, by je jej odebrać. Isabella nie zamierzała do tego dopuścić. Ochroni swoje dziecko przed rodziną Rossich. Dumnie uniosła głowę, wzięła głęboki oddech i wkroczyła do gabinetu, gotowa do walki.

ROZDZIAŁ CZTERNASTY Kiedy Antonio zobaczył wchodzącą do gabinetu Isabellę, ogarnął go niepokój. Była blada i poruszała się sztywno, a w jej oczach dostrzegł urazę i cierpienie. Domyślił się, że usłyszała wypowiedziane przez niego przed chwilą te przeklęte słowa. Antonio szczycił się swoją bystrością umysłu i szybkością reakcji, jednak w tym momencie sparaliżowała go panika, a w głowie poczuł pustkę. Wiedział, że nie zdoła w żaden sposób naprawić tej sytuacji. Jego matka na widok Isabelli jak gdyby nigdy nic przywołała na twarz uprzejmy uśmiech. Nie wydawała się ani trochę zakłopotana. W swym kręgu towarzyskim przez lata przywykła do intryg i obmów. – Witaj, Isabello – odezwała się po angielsku. – Chciałam zobaczyć się z tobą przed twoim odlotem do Ameryki. Mam nadzieję, że wkrótce wrócisz. – Nie zamierzam wrócić – odparła Isabella po włosku. – Nie dam wam okazji odebrania mi dziecka. Maria wzdrygnęła się i poczerwieniała. – Powiedziałeś, że ona nie zna włoskiego – rzekła z wyrzutem do syna. – Nic takiego nie mówiłem – odparł Antonio. Był zrozpaczony. Jak teraz zdoła przekonać Isabellę, że porzucił swe podstępne plany? Czy ona mu uwierzy, że szczerze pragnął ją poślubić i adoptować jej dziecko? Nie,

nigdy nie ufała jego pobudkom. I wcale jej się nie dziwił. – Isabello… – zaczęła Maria, lecz urwała, gdy Isabella wbiła w nią twarde spojrzenie. – Matko, myślę, że będzie najlepiej, jeśli wyjdziesz – powiedział Antonio. – Bella i ja musimy porozmawiać. Maria popatrzyła niepewnie najpierw na pałającą gniewem Isabellę, a potem z powrotem na niego. Przygarbiła się, wzięła z biurka torebkę i wyszła z gabinetu, omijając szerokim łukiem Isabellę. W chwili, gdy oboje usłyszeli trzaśnięcie frontowych drzwi, Isabella zrobiła krok ku Antoniowi. – Czy cokolwiek z tego, co nas łączyło, było prawdą? Czy też wszystko to kłamstwa? – spytała ostro. Nadal widział w jej oczach ból, teraz jednak zmieszany z wściekłością. Zapragnął objąć ją, przytulić i ukoić jej cierpienie. Rozumiał, jak się czuła. Jeszcze niedawno sam zmagał się z tym samym dręczącym pytaniem, kiedy myślał, że nie była mu wierna. – Wciąż uważasz, że cię zdradziłam – powiedziała i jej oczy się zwęziły. – Niedawno powiedziałeś, że mi wierzysz. Dlatego ponownie się do ciebie zbliżyłam. – Wierzę ci – rzekł. Wiedział, że jest niewinna, lecz wznowił ich związek pod fałszywym pretekstem. Teraz Isabella już nigdy mu nie przebaczy, a on do końca życia będzie żałował, że zrujnował ich drugą szansę na szczęście. – Nie sądzę – odparła. – Gotów jesteś twierdzić cokolwiek, żeby tylko dostać to, czego chcesz. Posunąłbyś się do

poślubienia mnie, żeby odzyskać kontrolę nad rodzinną fortuną. Och, powiedziałbyś nawet, że mnie kochasz, chociaż nie możesz znieść mojego widoku. – To nieprawda. – Antonio podszedł i stanął tuż przed nią. – Ja rzeczywiście cię kocham. Nie możesz w to wątpić. Dowodziłem tego każdego dnia, odkąd ponownie się zeszliśmy. – Nie, dowiodłeś jedynie, że jesteś bardzo dobrym aktorem. Udawałeś, że ci na mnie zależy, podczas gdy w istocie chodziło ci tylko o własne interesy. Powiedziałeś, że dasz mi, czegokolwiek zapragnę, ale kiedy dostałbyś już to, o co ci naprawdę chodziło, natychmiast z powrotem odebrałbyś mi wszystko. Antonio zachwiał się jak od mocnego ciosu. Jak mogła tak mówić? Czy aż tak źle o nim myśli? – Dobrze wiesz, że nigdy bym tak nie postąpił. – Wcale nie wiem. Myślałam, że cię znam, ale najwidoczniej się myliłam. – Z odrazą potrząsnęła głową. – Wzruszyło mnie, gdy otworzyłeś się przede mną, ale teraz widzę, że to był tylko element planu. Czy te historie, które mi o sobie opowiedziałeś, w ogóle są prawdziwe? – Oczywiście! – wykrzyknął. Jej oskarżenia zabolały go. Powierzył Isabelli te wspomnienia, wiedząc, że może jej zaufać. – Powiedziałem ci o sprawach, o których nie mówiłem nikomu innemu. Lecz Isabella puściła to zapewnienie mimo uszu. – Istota twojego planu była doprawdy genialna – rzekła. – Udowadniałeś mi, że będziesz dobrym ojcem dla mojego

dziecka. I wszystko to tylko na pokaz. – Wcale nie – wycedził przez zaciśnięte zęby. – Włączyłeś nawet w tę intrygę swoich nieświadomych niczego przyjaciół, żeby mi zademonstrować, jak bardzo lubisz dzieci. A ja się na to nabrałam! – To nieprawda – powtórzył z uporem. – Nie udawałem niczego przed przyjaciółmi. Uwielbiam ich dzieci i nie masz prawa tego kwestionować. Dumnie uniosła głowę. – A ty nie miałeś prawa mnie uwodzić – warknęła i jej oczy błysnęły gniewnie. – Wmawiać mi, że pragniesz dostać drugą szansę. Wiedziałam, że chcesz zyskać kontrolę nad prawomocnym spadkiem mojego dziecka, ale nie sądziłam, że spróbujesz mi je odebrać. – Wcale nie miałem takiego zamiaru – zaprzeczył chłodno. Chciał, żeby jego słowa przebiły się przez chaos jej emocji. – Nigdy nie rozdzieliłbym cię z dzieckiem. – Słyszałam, co powiedziała twoja matka. – Właśnie. Ona, nie ja. – To jaki był twój plan? – spytała Isabella, ujmując się pod boki. – Wiem, że jakiś miałeś już w momencie, gdy odszukałeś mnie w kawiarni. Antonio nie mógł temu zaprzeczyć. Isabella dobrze go znała. Poznała nie tylko jego zalety, lecz również wady, i mimo to nadal go kochała. On zaś raz już zniszczył tę miłość. A jednak Isabella wróciła do niego. Lecz teraz sytuacja wygląda inaczej. Nie ma już żadnej nadziei. Kusiło go, by skłamać. Powinien tak zrobić, jeśli chce

ocalić to, co ich łączyło. Ale nie potrafił. Pora, by się przyznał, że istotnie miał plan. Isabella zasługuje na to, żeby poznać prawdę i zrozumieć, do czego był zdolny. – Nie wiedziałem, dlaczego Gio uwzględnił cię w testamencie – zaczął. – Sądziłem, że po to, żeby przypomnieć, co mi ukradł: ciebie i należną mi schedę. Nie zamierzałem na to pozwolić i obmyśliłem plan odebrania ci władzy, którą od niego otrzymałaś. Isabella skrzyżowała ramiona na piersi i rzuciła mu gniewne spojrzenie. – Tego już sama się domyśliłam. Na czym polegał twój plan? Antonio z poczuciem winy odwrócił wzrok. Może lepiej nie mówić jej wszystkiego? – O mój Boże – wyszeptała wstrząśnięta i cofnęła się o krok, gdyż nagle pojęła zamysł Antonia. – Zamierzałeś uwieść mnie i skłonić, żebym zrezygnowała z prawa mojego dziecka do fortuny rodu Rossich. To dlatego chciał, żeby ich związek trwał dłużej niż przygoda na jedną noc. Dlatego nalegał, żeby dzieliła z nim łóżko, a nie dlatego że tak przemożnie jej pragnął. Udawał emocjonalne zaangażowanie, aby dopiąć swych celów. Zbladła na wspomnienie tego, jak ufna i szczera była w ramionach Antonia. – Giovanni powiedział, że nie będziesz chciał mnie więcej nawet dotknąć, kiedy się dowiesz, że zaszłam z nim w ciążę – rzekła łamiącym się głosem. – Myślałam, że to prawda, dopóki mnie nie pocałowałeś…

– Zawsze cię pragnąłem – wyznał. – Nawet kiedy sądziłem, że sypiasz z moim bratem, nie potrafiłem przestać cię pożądać. Jego szorstki ton ujawniał, jak bardzo Antonio uwielbiał władzę, którą Isabella nad nim miała, a zarazem jak ogromnie cierpiał z tego powodu. Znała to uczucie. Antonio też był jej słabością. Tyle tylko, że on wykorzystał to przeciwko niej. – Wiedziałem od początku, że nie przystaniesz na żaden finansowy układ – powiedział. – Nie sypiałem z tobą po to, by zyskać kontrolę nad rodzinnym majątkiem, lecz dlatego, że cię pożądałem. Pomimo przepełniających ją gniewu i bólu Isabella chciała mu uwierzyć. I właśnie to budziło w niej lęk. Desperacko pragnęła wierzyć, że ich związek był równie cudownie prosty, piękny i prawdziwy jak na początku. Ból przeniknął ją na wskroś i ugięły się pod nią nogi. Nie chciała jednak zdradzić się przed tym mężczyzną ze swoją słabością, gdyż posłużyłby się tym przeciwko niej – tak jak wcześniej wykorzystał jej namiętność do niego, by zwabić ją do łóżka. – Musiałeś zatem rozpocząć realizację planu awaryjnego – powiedziała schrypniętym głosem. – Postanowiłeś się ze mną ożenić. To byłoby dla ciebie bardzo trudne zrezygnować z wolności, w dodatku dla kogoś tak niewiele znaczącego jak ja. – Nigdy tak o tobie nie myślałem – zaprotestował. – Nie. Widziałeś we mnie kobietę mającą urodzić dziedzica

rodu Rossich. Tylko dlatego rozważałeś ewentualność poślubienia mnie. Z pewnością nie myślałeś o tym przed naszym poprzednim rozstaniem. Antonio z desperacją przegarnął palcami włosy. – Przyznaję, że powód, dla którego wznowiłem nasz związek, nie był uczciwy. Ale to się zmieniło. Ja się zmieniłem. – Jakie to przekonujące! – parsknęła. Chwycił ją za ramiona i siłą odwrócił ku sobie. Spojrzała mu śmiało w oczy. Nie bała się i nie zamierzała się wycofać. Nic, co Antonio powie lub zrobi, już jej bardziej nie zrani. – Chcę być z tobą już na zawsze, Bella – oświadczył. – Kiedy zjawiłaś się ponownie w moim życiu, zrozumiałem, że nie mogę pozwolić ci odejść. Nie chodzi o pieniądze ani o dziecko, lecz o nas! Isabella położyła dłonie na jego piersi i odepchnęła go, a on odsunął się z ociąganiem. – Musisz mi uwierzyć – rzekł błagalnie. – Nie wiem, jak mam ci dowieść, że mówię szczerze. W jaki sposób mogę ci okazać, jak bardzo cię kocham? – Nie możesz – odparła. To koniec. Nie ma sensu dłużej tego przeciągać. Odwróciła się i ruszyła do drzwi. Musi stąd wyjść, zanim wynajdzie powód, by zostać. – Nie pozwolę ci znowu zniknąć z mojego życia – rzucił ostrzegawczo. – Owszem, będziesz musiał – odparła szorstko. Nie odważyła się odwrócić i spojrzeć mu w twarz. – Poprzednio

mnie wyrzuciłeś. Tym razem sama odejdę. Usłyszała, że podążył za nią. Chciała wyjść stąd jak najszybciej, zanim jej determinacja osłabnie. Zanim pozwoli sobie uwierzyć w jego zapewnienia. Podniosła plecak i zarzuciła na ramię. – Jesteśmy sobie przeznaczeni – powiedział. – Nie możesz mnie porzucić. – Wkrótce ten romans stanie się tylko mglistym, odległym wspomnieniem – rzekła i gwałtownym szarpnięciem otworzyła drzwi. – Zapominasz o czymś – rzucił. – Oboje wspólnie sprawujemy władzę nad biznesowym imperium Rossich. To oznacza, że będziemy musieli współpracować i pozostawać ze sobą w stałym kontakcie. Isabella znieruchomiała z ręką na klamce. To prawda. Musiałaby codziennie mieć z nim do czynienia i przyglądać się, jak wiedzie nowe życie, podczas gdy jej znowu legło w gruzach. – Przekażę ci pełnomocnictwo, czy jak to się nazywa – odparła bez namysłu. – Będziesz mógł podejmować wszystkie decyzje bez omawiania ich ze mną. – Nie zgadzam się – rzekł. Położył dłoń na jej ramieniu i odwrócił ją do siebie. – Nie pozbędziesz się mnie tak łatwo. Dlaczego, skoro on mógł się jej pozbyć i uczyniłby to ponownie? – pomyślała. – Nie chcę mieć nic wspólnego z tobą ani z koncernem Rossi Industries – powiedziała. – Jesteś teraz na mnie zła…

– Zła? Powiedz raczej: cholernie wściekła! – Ale wkrótce uświadomisz sobie, że wszystko, co nas łączyło, było prawdziwe. Że nie udawałem i jestem szczerze oddany tobie i dziecku. – Wykluczone – odparła stanowczo. W przeszłości wielokrotnie ryzykowała i obracało się to zawsze przeciwko niej. Nie może powtórzyć tego błędu i raz jeszcze zaufać Antoniowi. Istnieje tylko jeden sposób, w jaki mogłaby ochronić dziecko. Na myśl o tym serce załomotało jej w piersi. To zwariowany pomysł, lecz tylko tak uwolni się na zawsze od Antonia. – Zrezygnuję z praw mojego dziecka do majątku Rossich – oznajmiła. – Nie chcę udziałów w firmie ani niczego. Wszystko będzie twoje. Wytrzeszczył oczy i zacisnął dłoń na jej ramieniu. – Oszalałaś? Wyrwała mu się. – Kiedy wrócę do Los Angeles, polecę jakiemuś prawnikowi, by przygotował stosowne dokumenty. Wszystkie pieniądze i akcje przypadną tobie. – Nie możesz tego zrobić. – Owszem, mogę – odparła wyzywająco. Im dłużej o tym myślała, tym mocniej utwierdzała się w przekonaniu, że to słuszna decyzja. Tylko w ten sposób odzyska wolność. – Nie możesz odrzucić fortuny. A co z dzieckiem? Te pieniądze mu się należą.

– Nie chcę, żeby wiedziało cokolwiek o spadku i o swojej rodzinie. Muszę uchronić je przed staniem się kimś takim jak Giovanni czy ty. W oczach Antonia błysnął gniew. – Bella, nie pozwolę ci na to. Popełniasz wielki błąd. – Dlaczego próbujesz mnie od tego odwieść? – spytała już na progu. – Dostaniesz wszystko, czego chciałeś, i nawet nie będziesz musiał się poświęcić i mnie poślubić. – Nie wszystko – zaprzeczył. – Chcę ciebie. – Nie martw się – rzuciła, wychodząc. – Jestem pewna, że ten kaprys wkrótce ci minie.

ROZDZIAŁ PIĘTNASTY Cztery miesiące później Isabella przystanęła i uchwyciła się poręczy przy ścianie. Drżała, a jej czoło zrosił pot. Zanadto się forsowała, ale była zdecydowana szybko dojść do siebie po cesarskim cięciu. Ostatecznie za parę godzin ma wrócić sama z niemowlęciem do domu, więc musi być w stanie się ruszać. Rozejrzała się po zatłoczonym oddziale położniczym i zorientowała się, że jej pokój znajduje się na końcu korytarza. Kusiło ją, by się poddać i poprosić o fotel na kółkach, ale była twarda. W przeszłości wiele razy tylko dzięki temu przetrwała. Po powrocie do Kalifornii przezwyciężyła chęć skulenia się w kąciku i szlochania. Musiała żyć dalej i zatroszczyć się o dziecko. Nie było to łatwe, ale obecnie miała maleńkie mieszkanko, kilkoro przyjaciół i pracę w galerii malarstwa. Wkrótce wróci do college'u i dokończy studia z historii sztuki. Gdyby tylko potrafiła wymazać z pamięci Antonia i przestać o nim śnić. Te sny przypominały jej o wszystkim, co straciła i czego już nigdy nie odzyska. Pewnego dnia w końcu zapełni tę pustkę w sobie, ale do tego czasu musi przestać rozmyślać o przeszłości i skoncentrować się na przyszłości. Kiedy krańcowo wyczerpana weszła do swojego

szpitalnego pokoju, pragnęła tylko położyć się z powrotem do łóżka i odpocząć. Dlatego nie zauważyła, że ma gościa. – Bella. Tylko jeden człowiek tak ją nazywał. Podniosła wzrok i wskutek owego zbyt gwałtownego ruchu zakręciło jej się w głowie, tak że niemal straciła równowagę. Wsparła się ręką o ścianę i zobaczyła Antonia stojącego przy oknie. Serce zabiło jej boleśnie w piersi. Pomyślała, że uległa złudzeniu, i zamrugała, ale wciąż go widziała. Wpatrzyła się w niego chciwie. Wyglądał dokładnie tak jak wtedy, gdy się z nim rozstała. Władczy, surowy i niewiarygodnie seksowny. Marsowa mina i nienagannie uszyty garnitur czyniły go jeszcze bardziej onieśmielającym. Wiedziała, że ona wygląda okropnie – potargana, w obszernej szpitalnej koszuli. – Co ty tu robisz? – spytała słabym głosem. – Przyjechałem do ciebie. Te słowa nadal przyprawiały ją o dreszcz podniecenia. Ale nie potrzebowała takich doznań. Nie potrzebowała Antonia w swoim życiu. – Musisz wyjść – powiedziała i powoli, nieporadnie ruszyła w kierunku łóżka. Zorientował się, jak bardzo jest osłabiona, i w jednej chwili znalazł się przy niej. – Pomogę ci – zaofiarował się i delikatnie otoczył ramieniem jej plecy. Nie potrzebowała jego uprzejmości. Chciała strząsnąć jego rękę, ale ostatecznie pozwoliła, by poprowadził ją do łóżka.

Wyczuwała, że Antonio ma ochotę wziąć ją na ręce i zanieść. Kiedy wreszcie dotarła do łóżka, westchnęła z głęboką ulgą. Położyła się, syknęła z bólu i naciągnęła na siebie kołdrę. – A teraz mów, po co się tu zjawiłeś. – Widziałem twoją córeczkę – rzekł cicho. – Jest piękna. Widział już Chiarę? Zesztywniała, odruchowo chcąc chronić dziecko. – Podobna do ojca. Skinął głową. – Owszem. Ale także do ciebie. Isabella zerknęła na Antonia, lecz nie dostrzegła na jego twarzy ani śladu niechęci, jakby wcale nie kłopotało go ojcostwo Gia. Jak to możliwe? Przymknęła oczy. – Antonio, naprawdę nie jestem jeszcze gotowa na przyjmowanie wizyt. – Nie byłaś gotowa przez cztery miesiące – zauważył z przekąsem. Nie zamierzała go za to przepraszać. Gdy pierwszy raz zadzwonił, rozpoznała numer na wyświetlaczu i odrzuciła połączenie. Spędziła wtedy resztę dnia na przemian we łzach i w porywach gniewu. Lecz wiedziała też, że pragnie porozmawiać z Antoniem, podtrzymać ich znajomość – i to ją przerażało. – Byłam zajęta – odparła. – Moje życie ogromnie się zmieniło. – Próbowałem się z tobą skontaktować.

– Tak, wiem. Zablokowała jego telefony i esemesy, usuwała mejle, nie otwierając ich. Wszelkie kwestie związane ze spadkiem dziecka kierowała bezpośrednio do adwokata, na którego ledwie ją było stać. Chciała przekazać Antoniowi wszystkie udziały w koncernie Rossi Industries, ale odmówił ich przyjęcia. Nadal postępował tak, jakby potrzebował jej zgody do podjęcia każdej biznesowej decyzji. Nie była pewna, dlaczego tak robił. Nie musiał się z nią konsultować ani dalej udawać, że kocha ją i dziecko. Skoro więc miał wszystko, czego chciał, dlaczego się tu zjawił? Akurat dzisiaj, kiedy urodziła Chiarę? Nie chciała rozmawiać z nim o dziecku. – Nie mam jeszcze pieniędzy, żeby zwrócić ci za bilet – powiedziała pospiesznie. – Musimy ustalić spłatę w ratach. To trochę potrwa, ponieważ… – Nie chcę twoich pieniędzy. To był prezent – przerwał jej zirytowany. – Jestem tu, ponieważ dowiedziałem się, że będziesz rodzić. Niestety, nie zdążyłem w porę. W przeciwnym razie umieściłbym cię w lepszym szpitalu. Otworzyła oczy i rozejrzała się po czystym pokoju. Był lepszy, niż się spodziewała. Czego więcej mogłaby chcieć? – Tutaj jest mi dobrze. Zresztą nie będę tu długo. Za parę godzin odeślą mnie do domu. W jego czarnych oczach błysnęło oburzenie. – To niedopuszczalne! Przecież ledwie chodzisz. Zaraz porozmawiam z lekarzami.

– Zaczekaj chwilę. Skąd się dowiedziałeś, że mam już rodzić? Kazałeś mnie śledzić? – Oczywiście. Martwiłem się o ciebie. Pamiętałem ten twój obskurny pokój nad kawiarnią. – Wstrząsnął się z obrzydzenia. – Nie chciałem, żebyś znowu trafiła w podobne miejsce. – Nie lubię być śledzona – oznajmiła chłodno. – I sama potrafię o siebie zadbać. Nie potrzebuję twojej pomocy. – To dlaczego w szpitalnym formularzu podałaś moje nazwisko jako osoby, którą należy powiadomić w razie nagłego wypadku? Dlaczego uczyniłaś mnie prawnym opiekunem Chiary, gdyby coś ci się stało? Wzdrygnęła się. Zanim się na to zdecydowała, długo biła się z myślami. Mogła umieścić nazwisko którejś z przyjaciółek, lecz w końcu uznała, że chce, by w razie czego to Antonio zaopiekował się Chiarą. – Wiesz o tym? – Tak – potwierdził i w jego oczach zamigotał triumfalny błysk. – W głębi duszy jesteś pewna, że zawsze zająłbym się tobą i Chiarą. Że traktowałbym ją jak swoją córkę. – Nie przywiązuj do tego wielkiej wagi. Musiałam po prostu wpisać czyjeś nazwisko. – I wybrałaś moje. Ponieważ wiedziałaś, że chcę ci pomóc. – Nie, nie wiedziałam, że pomógłbyś mi, chyba że oczekiwałbyś czegoś w zamian. Nie potrafię się domyślić twojego ukrytego motywu, ale wiem, że masz jakiś. Antonio westchnął. – Wstydzę się tego, że kiedyś czyniłem ci obietnice, których

nie zamierzałem dotrzymać. Ale to się zmieniło, odkąd do mnie wróciłaś. Uwierzyłem, że to nasza druga szansa. Nie chodziło mi o zdobycie nad tobą władzy, lecz o wskrzeszenie tego, co nas łączyło. – I kiedyż to dokonała się w tobie ta wielka zmiana? – spytała z szyderczym powątpiewaniem. – Kiedy pokazałaś mi sonogram – wyjaśnił i na to wspomnienie głos załamał mu się ze wzruszenia. – Zobaczyłem to niemowlę i nie ujrzałem w nim przeszkody w objęciu majątku rodziny Rossich ani dowodu zdrady, tylko małe, niewinne dziecko będące częścią ciebie. Isabella spojrzała na Antonia. Poruszyła ją szczerość w jego głosie. Pragnęła mu uwierzyć, ale jeśli to kolejna oszukańcza gra? Odchrząknął z zakłopotaniem i potarł kark. – Kiedy się dowiedziałem, dokąd wyjechałaś, usiłowałem się z tobą skontaktować. – Ujął ją za rękę. – Teraz wiem, jak się czułaś, kiedy cię porzuciłem. Byłem zrozpaczony, że odmawiasz rozmowy ze mną. – Nadal nie chcę z tobą rozmawiać – podkreśliła i wbrew sobie wyswobodziła rękę. – Rozumiem, ale musiałem przyjechać. Nie chciałem, żebyś przechodziła przez to samotnie. – Nie byłam sama. Mam przyjaciół. – Wiem. – Uśmiechnął się lekko. – Otoczyli cię ochronnym, opiekuńczym kręgiem. Moi ochroniarze mogliby się sporo od nich nauczyć. – Posłuchaj, zważywszy naszą przeszłość, będzie lepiej,

jeśli nie przyjmę twojej pomocy. – Nie zgadzam się z tym. Jeżeli nie pozwolisz mi być przy tobie, będę ci pomagał z oddali. Chcę umożliwić ci ukończenie college'u. Będę wspierał realizację twoich marzeń i planów życiowych. Nie pytam cię o pozwolenie, Bella. Będę to robił, ponieważ właśnie tego chcę. Isabella stłumiła kiełkującą w niej nadzieję. – A co z Chiarą? – Chcę zabrać ciebie i Chiarę z powrotem do Rzymu – oznajmił. Zmarszczyła brwi. – Po co? – Żebyśmy mogli stać się rodziną. – Pochylił się nad nią. – Przez te trzy miesiące przeżyłem piekło, wiedząc, że znów cię straciłem. Rodzina, pomyślała Isabella. Znowu wypowiedział to słowo, jakby znał jej najgłębsze pragnienie. – Nie możesz oczekiwać, że znów zmienię całe swoje życie, żebyśmy nawiązali kolejny romans – odparła. – Moja sytuacja się zmieniła. Mam dziecko, o którym muszę myśleć. – Powiedziałem: rodzina. Chcę, żebyśmy się pobrali. Zaskoczona Isabella szeroko otwarła oczy. Serce załomotało jej w piersi. – Nie musisz się ze mną żenić. Zaoferowałam ci pełną kontrolę nad koncernem Rossich. – Kocham cię – wyznał. – I wiem, że odwzajemniasz moje uczucie. – Ja… ja… – zająknęła się.

Nie mogła temu zaprzeczyć. Kochała Antonia i pragnęła być z nim, ale miłość to nie wszystko. – Wyjdź za mnie, Bella – poprosił. – Chcę już zawsze być z tobą i Chiarą. Odetchnęła powoli i odwróciła wzrok. On z pewnością ma jakiś inny, ukryty powód. W przeciwnym razie dlaczego miałby chcieć pojąć ją za żonę? – Nie – wyszeptała. Antonio zamarł. – Jak to? – Przykro mi, ale nie poślubię cię. Cofnął się. Powiedziała: nie. To słowo przeszyło Antonia jak pchnięcie nożem. Ogarnęła go rozpacz. Czy nieodwołalnie zrujnował szansę na ich szczęście? Nie, nie pogodzi się z tym. Kochają się, więc przezwyciężą ten kryzys. Potrzebuje Isabelli. Bez niej jego życie jest puste i ponure. Powinienem był przyjechać do niej wcześniej, pomyślał z żalem. Musiał jednak zostać w Rzymie i opanować finansowy chaos sprokurowany przez brata. Gio nie tylko ugrzązł w długach, ale naraził cały majątek rodziny Rossich. Gdyby nie interwencja Antonia, Chiara niczego by nie odziedziczyła. Antonio poczynił również poważne zmiany w swoim życiu. Znacząco ograniczył czas przeznaczony na pracę, by móc skupić się na życiu rodzinnym. Nabył też dom nadający się idealnie dla rodziny z dziećmi. Lecz Isabella mu odmówiła. Nie chciała się z nim związać.

Nagle przyszła mu do głowy straszna myśl i z lęku zamarło mu serce. – Czy chcesz być ze mną? – zapytał. – Tak, ale to niemożliwe – odrzekła, ocierając łzy z oczu. Zalała go fala ulgi. – Oczywiście, że możliwe. Możemy się pobrać. Nie pragnę nikogo oprócz ciebie. – Nie ufam ci – odparła. – Mówisz wszystko, co chciałabym usłyszeć, ale robiłeś tak już przedtem i okazało się to kłamstwem. Chodziło ci tylko o pieniądze. – Nie kłamałem – zaprotestował, zraniony jej oskarżeniem. – Czego jeszcze teraz chcesz? Próbowałam zrezygnować z moich udziałów w imperium biznesowym Rossich, ale nie zgodziłeś się podpisać stosownych dokumentów. Po prostu przyjmij to wszystko. – Nie chcę. Chcę ciebie. – To bez sensu. Nie byłabym dla ciebie odpowiednią żoną. Nie pochodzę z twojej sfery, nie mam… – Chcę cię za żonę – powtórzył z uporem. – Jesteś szlachetna, czuła, śmiała i pełna fantazji. Umiesz żarliwie kochać i być głęboko lojalna. – To nic szczególnego. – Nawet nie masz pojęcia, jakie to rzadkie cechy. – Zaczął przechadzać się po pokoju. – Poznałem w młodości, co to znaczy dorastać jako outsider. Nie dopuszczę, by coś takiego spotkało Chiarę. Nie będzie musiała zasłużyć na moją miłość. Już ją ma. – Jak to możliwe? Przecież uważasz, że jest owocem

zdrady. – Nie przeczę, że z początku tak myślałem. – Przetarł dłonią twarz. – I to mnie dręczyło. Ale teraz nie dbam o to, że Chiara jest dzieckiem Giovanniego. To twoja córka i pragnę wychowywać ją wraz z tobą. – To niczego nie zmieni – odparła powoli Isabella. Jednak wydawała się zaskoczona. – Nie poślubię cię. – Nie przestanę cię prosić – ostrzegł, niezdolny ukryć frustracji. – Czuję się z tobą związany, nawet jeśli się nie pobierzemy. – A jeżeli wciąż będę odmawiać? – To w żaden sposób nie wpłynie na moje uczucie do ciebie. Zawsze będę otaczał najtroskliwszą opieką ciebie i Chiarę. Nigdy w to nie zwątp. Nie wiedział, jak ma dowieść swej miłości. Wiedział jedynie, że pragnie, by Isabella powróciła do niego. – Proszę, zaufaj mi – powiedział i znów wziął ją za rękę. Tym razem jej nie cofnęła. – Niegdyś robiłaś wszystko, by uratować nasz związek, a obecnie ja uczynię to samo dla ciebie i Chiary. – Teraz tak mówisz, ale… – Będę ci to udowadniał każdego dnia – przyrzekł. – Poczynając od dzisiaj. Zabiorę cię do mojego apartamentu w hotelu i zaopiekuję się tobą i dzieckiem. Zacisnęła usta, rozważając jego propozycję. – Sama nie wiem… Nie było to jeszcze wyrażenie zgody, niemniej Antonio uśmiechnął się triumfalnie.

– Ale nie poślubię cię – uprzedziła go. – Poślubisz. – Podniósł jej dłoń do ust. – Poślubisz mnie, kiedy już mi zaufasz.

EPILOG Isabella obudziła się i odruchowo wyciągnęła rękę, szukając obok siebie Antonia, lecz natrafiła tylko na jeszcze ciepłą pościel. Powoli otworzyła oczy i skupiła spojrzenie na swojej dłoni. Diamenty w pierścionku ślubnym zalśniły w przyćmionym świetle sypialni. Wsparła się na łokciu i zerknęła na zegar na nocnym stoliku. Była dopiero trzecia nad ranem. Za odsłoniętymi oknami jarzyły się na horyzoncie światła Rzymu. – Antonio – zawołała cicho zaspanym głosem. Kiedy nie usłyszała odpowiedzi, wstała z łóżka. Podniosła leżącą na podłodze kusą atłasową nocną koszulkę i narzuciła na siebie. Boso, na palcach wyszła z sypialni i przystanęła za progiem, gdy z pokoju dziecinnego dobiegł przytłumiony szept Antonia. Przebiegł ją dreszcz niepokoju. Czyżby nie usłyszała płaczu Chiary? Podeszła do drzwi, zajrzała do środka i zaparło jej dech w piersi na widok Antonia, który ubrany w spodnie od pidżamy kołysał w ramionach niemowlę. Mająca zaledwie roczek Chiara już dawno owinęła sobie wokół palca tego władczego mężczyznę. – Chiara, posłuchaj tatusia – rzekł czule. – Umówiliśmy się, że uśniesz, kiedy wzejdzie księżyc. Isabella oparła się o framugę i przyglądała się swojemu mężowi i swojemu dziecku. Nie była zaskoczona. Od chwili,

gdy wraz z Chiarą opuściła szpital, Antonio nabrał zwyczaju rozmów z jej córeczką. Zachęcał ją, żeby bawiła się zabawkami, czytał jej na głos gazetę, jakby to była książeczka z bajkami, i uspokajał ją łagodnie, kiedy krzyczała podczas kąpieli. – A członkowie rodziny Rossich zawsze dotrzymują obietnic – wymamrotał, gładząc plecki Chiary. Dziewczynka westchnęła i przytuliła się do jego muskularnej piersi. – Pamiętaj – powiedział cicho, kładąc Chiarę do kołyski – mamusia tobie poświęca pełną uwagę przez cały dzień, a mnie w nocy. – Czy pomyślałeś kiedykolwiek – spytała szeptem Isabella, wchodząc do pokoju – że Chiara budzi się w środku nocy po to, żebyś ty poświęcał jej pełną uwagę? – Zatem bystre z niej dziecko – zawyrokował, otulając ją kołderką. Isabellę zachwycały cierpliwość i czułość, jakie Antonio okazywał Chiarze. Zawsze ją wychwalał bez względu na to, czy odnosiła sukcesy, czy przytrafiały jej się drobne niepowodzenia. Był najlepszym ojcem pod słońcem. Teraz odwrócił się do Isabelli z miną wyrażającą udawane niezadowolenie. – Czy masz na sobie koszulkę, którą wcześniej tej nocy już z ciebie zdjąłem? – Owszem – przyznała z uśmiechem, czując rosnące erotyczne podniecenie. – Pomyślałam, że na naszą noc poślubną powinnam włożyć coś wyjątkowego, ale ty ją ze

mnie zdarłeś. – A teraz znowu ją włożyłaś – rzucił z żartobliwym wyrzutem. – Powinienem cię za to ukarać. – Najpierw musisz mnie złapać – powiedziała ze śmiechem i wybiegła z pokoju. Antonio dogonił ją dopiero na końcu korytarza, objął z tyłu w pasie i przytulił. – Mam cię – szepnął jej triumfalnie do ucha, ściągając z jej ramion ramiączka nocnej koszulki. – I już nie puszczę. Dostrzegła w tych słowach głębokie znaczenie. Koszulka zsunęła się na podłogę, a Isabella zarzuciła Antoniowi ramiona na szyję i odrzekła: – Ja też cię nie puszczę. Możesz być tego pewien.

Tytuł oryginału: The Boselli Bride Deserving of His Diamonds? Her Shameful Secret Pierwsze wydanie: Harlequin Mills & Boon Limited, 2010 Harlequin Mills & Boon Limited, 2012 Harlequin Mills & Boon Limited, 2011 Opracowanie graficzne okładki: Madgrafik Redaktor prowadzący: Grażyna Ordęga Korekta: Maria Walter © 2009 by Susanne James © 2012 by Melanie Milburne © 2011 by Susanna Carr © for the Polish edition by HarperCollins Polska sp. z o.o., Warszawa 2017 Wydanie niniejsze zostało opublikowane na licencji Harlequin Books S.A. Wszystkie prawa zastrzeżone, łącznie z prawem reprodukcji części dzieła w jakiejkolwiek formie. Wszystkie postacie w tej książce są fikcyjne. Jakiekolwiek podobieństwo do osób rzeczywistych – żywych i umarłych – jest całkowicie przypadkowe. HarperCollins jest zastrzeżonym znakiem należącym do HarperCollins Publishers, LLC. Nazwa i znak nie mogą być wykorzystane bez zgody właściciela. Ilustracja na okładce: iStock Wszystkie prawa zastrzeżone. HarperCollins Polska sp. z o.o., 02-516 Warszawa, ul. Starościńska 1B lokal 24-25 www.harpercollins.pl ISBN 978-83-276-3142-8 Konwersja do formatu EPUB: Legimi Sp. z o.o.