Kathryn Taylor - Powrot do Daringham Hall 01

www.otwarte.eu Zamówienia: Dział Handlowy, ul. Kościuszki 37, 30-105 Kraków, tel. (12) 61 99 569 Zapraszamy do księgarni internetowej Wydawnictwa Znak,

w której można kupić książki Wydawnictwa Otwartego: www.znak.com.pl

Rosemary i Bryanowi. Nigdzie w Anglii Wschodniej nie jest tak pięknie jak u was. I Martinowi. Jak zawsze.

Prolog

W pokoju panowała cisza, jeśli nie liczyć głośnego tykania starego stojącego zegara, które wprawiało Kate w jeszcze większe zdenerwowanie. Odkąd sięgała pamięcią, potężny zegar ze złoconym cyferblatem i masywnymi ciężarkami stał tutaj, w bibliotece Daring­ham Hall, ale na ogół nie zwracała na niego uwagi, a monotonny, niezmienny dźwięk działał na nią raczej uspokajająco. Lecz nie dziś. Z każdym ruchem wskazówki zbliżała się bowiem chwila, której Kate naprawdę się obawiała.  – Nie powinnam tu być  – wypowiedziała na głos to, o czym przez cały czas myślała, i najchętniej uległaby pragnieniu, aby wstać z kanapy i wyjść. Tylko to nie było takie proste. W tym momencie nic już nie było proste. Niepewnie zerknęła na Ralpha Camdena, który siedział w fotelu pogrążony w myślach i od kilku minut się nie odzywał. Przez chwilę myślała nawet, że może jej nie usłyszał, ale wtedy podniósł głowę i popatrzył na nią. Był po pięćdziesiątce i  mógłby być jej ojcem. Były takie okresy w życiu Kate, gdy żałowała, że nim nie jest. Jako 7

dziecko bardzo pragnęła należeć do jego rodziny i mieszkać w Daring­ham Hall, w miejscu, które zawsze było dla niej czymś w rodzaju domu. Była tutaj mile widziana, a nie tylko tolerowana. I dlatego darzyła Camdenów sympatią, i czuła się z nimi blisko związana. Nic tego nigdy nie zmieni. I to właśnie był problem. Kate przełknęła ślinę, Ralph nie odpowiedział bowiem na jej słowa, tylko patrzył na nią z charakterystycznym dla siebie spokojem. Kiedyś właśnie za ten spokój szczególnie go lubiła. Zawsze zachowywał się poprawnie i nigdy nie wybuchał gniewem, w każdym razie Kate nie słyszała, żeby krzyczał albo głośno przeklinał jak jej ciotka Nancy. Nie, Ralph Camden zazwyczaj był uprzejmy  – a to było dobrodziejstwo dla dziewczyny, której na co dzień dawano do zrozumienia, że przeszkadza. Nic dziwnego, że w marzeniach Kate często odgrywał rolę ideal­nego ojca. Ale nim nie był, teraz to już wiedziała. Nie był bohaterem, a swoim spokojem tak naprawdę maskował brak siły i zdecydowania. Gdyby je miał, nigdy nie doszłoby do tego, co w ostatnich tygodniach wytrąciło ich wszystkich z równowagi, zagrażając przyszłości Daring­ham Hall. A ona nie musiałaby teraz siedzieć przy nim, choć tak naprawdę nie miała tu czego szukać.  – Benowi nie spodoba się, że tu jestem  – zaczęła na nowo, unosząc ramiona w geście bezradności.  – I tak naprawdę to mnie nie dotyczy. „Czy on tego nie rozumie?” Ralph westchnął, ale najwyraźniej nie zmienił zdania.  – Dotyczy cię, Kate. Dotyczy nas wszystkich. A  poza tym...  – Zawahał się i głos mu nieco zadrżał, zanim dopowiedział.  – Tobie prędzej niż mnie uda się przekonać Bena.  – Słaby uśmiech przemknął przez jego bladą twarz.  – Jesteś z nas mu najbliższa i myślę, że wiele dla niego znaczysz. 8

Kate poczuła ucisk w gardle i przez chwilę pragnęła, żeby to była prawda. Lecz czy to możliwe po wydarzeniach ostatnich dni?  – Też tak myślałam. Tylko że on...  – Przerwała, bo ktoś zapukał do drzwi. Po chwili pojawił się w nich Kirkby, niemal całkowicie wypełniając futrynę swą potężną, lekko pochyloną sylwetką. Materiał czarnego garnituru napinał się na jego wielkich muskułach, które jakoś nie bardzo pasowały do lokaja. Raczej do zawodowego boksera, którym ponoć kiedyś był. Jednak na temat Kirkby’ego krążyło tyle plotek, że Kate przestała w nie wszystkie wierzyć. Lubiła wielkoluda i rozumiała jego szczere oddanie Camdenom. To było coś, co ich łączyło.  – Pan Sterling  – zaanonsował Kirkby, a Kate mimowolnie wstrzymała oddech, gdy odsunął się na bok, żeby przepuścić Bena, który z poważną miną wszedł do pokoju. Należał do tych nielicznych ludzi, którzy przy Kirkbym nie wydawali się drobni, ale to nie dlatego trudno go było przeoczyć. Uwagę zwracała pewność, z jaką szedł i z jaką patrzyły jego szare jak burzowe chmury oczy. Kate nigdy nie umiała im się oprzeć, od samego początku, i nawet teraz ciało natychmiast ją zdradziło, bo poczuła przechodzący ją dreszcz i przyśpieszone tętno. Ben zawahał się na moment, gdy ich spojrzenia się spotkały, a Kate spostrzegła wyraz zaskoczenia na jego twarzy. Nie spodziewał się jej tutaj i przez ułamek sekundy wydawało się, że coś powie. Jednak jego twarz zobojętniała i zmieniła się w nieprzeniknioną, pozbawioną wyrazu maskę. W milczeniu podszedł do osób zebranych pośrodku biblioteki. Kate wstała, czując, że ma miękkie kolana. Ralph również się podniósł.  – Ben  – wypowiedział to imię ostrożnie, jakby nie był pewien, czy może go używać. Okazało się, że nie może. 9

 – Dla pana jestem Sterling.  – Głęboki głos Bena zabrzmiał chłodno, ale Kate znała go wystarczająco dobrze, by usłyszeć w nim tłumioną wściekłość.  – I niech tak zostanie.  – Z uniesionymi drwiąco brwiami rozejrzał się po pokoju, a potem znów skierował wzrok na Ralpha.  – A gdzie pański brat? Dziś nie potrzebuje pan wsparcia prawnika?  – Nie.  – Na twarzy Ralpha widać było napięcie, a gdy zerknął na Kate, zauważyła w jego wzroku zatroskanie. To, że nie ściągnął tu dziś Timothy’ego, było ryzykowne, oboje zdawali sobie z tego sprawę. Lecz był to jedyny sposób, jeśli chcieli spróbować przekonać Bena do zmiany zdania. Podczas gdy Ralph usilnie szukał odpowiednich słów, Kate na nowo odkrywała, jak bardzo różnią się ci dwaj mężczyźni. Poza włosami o tym samym ciemnoblond odcieniu nic ich nie łączyło. Ralph odchrząknął.  – Ja... Mam pewną propozycję. A raczej prośbę  – oznajmił, a Kate próbowała przygotować się na to, co nastąpi. Jeśli bowiem Ben odrzuci tę propozycję, a to wydawało się bardzo prawdopodobne, zagrożone będzie nie tylko Daring­ham Hall, ale też wszystko, co ważne w jej życiu. Wtedy będzie musiała go znienawidzić. I znienawidzi. A jeśli ją przyjmie? Patrząc na Bena, Kate z trudem przełknęła ślinę i uświadomiła sobie, że wtedy znajdzie się w jeszcze większych tarapatach.

1

Cztery tygodnie wcześniej  – Mam nadzieję, że nie mówisz poważnie! Ben uśmiechnął się, słysząc oburzenie Petera w jego nieco zniekształconym głosie, który dobywał się z  zestawu mówiącego wypożyczonego jaguara. Nadciągała letnia burza i mocno padało, a to pogarszało odbiór. Ben wciąż jednak nie tracił połączenia z biurem Sterling & Adams Networks w odległym Nowym Jorku, gdzie Peter zapewne siedział teraz przed komputerem. Peter właściwie zawsze siedział przed komputerem, a odciągnięcie go od niego wymagało sporej siły perswazji. Albo postawienia go przed faktem dokonanym  – co Ben czynił najczęściej. Dlatego też reakcja Petera nie zrobiła na nim większego wrażenia, zwłaszcza że właśnie tego się spodziewał.  – Nie rób scen, Pete, okej? To po prostu potrwa troszkę dłużej, niż zakładał plan.  – Ależ niczego takiego, do cholery, nie było w planie!  – Peter podniósł głos.  – Miałeś być w Anglii trzy dni, a nie tydzień. 11

A teraz, kiedy myślałem, że to wreszcie koniec, zostajesz tam na kolejny dzień. Jutro mi pewnie oznajmisz, że postanowiłeś na stałe przenieść się na tę deszczową wysepkę.  – Prędzej mi kaktus na dłoni wyrośnie  – odparł ponuro Ben, ale zaraz pożałował, że to powiedział. Peter wcale nie musiał wiedzieć, jak bardzo Bena męczy siedzenie tutaj. Przyjaciel był jednak tak skupiony na nieoczekiwanej zmianie planów, że o nic nie zapytał.  – Mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę z tego, że najpóźniej w poniedziałek po południu musisz być tutaj? W przeciwnym razie to ja będę musiał poprowadzić spotkanie ze Stanfordem i jego ludźmi. A tego chyba raczej nie chcesz, zgadza się? Ben roześmiał się.  – Nie, jeśli tylko da się tego uniknąć.  – Peter był geniuszem komputerowym i przede wszystkim jego wybitnym umiejętnościom programisty zawdzięczali to, że ich małe garażowe przedsięwzięcie przekształciło się w firmę software’ową odnoszącą sukcesy i zdobywającą międzynarodowe uznanie. A jednak, choć tak znakomicie obchodził się z liczbami, kodami wejścia, platformami i grafiką, z ludźmi zupełnie sobie nie radził. I dlatego od samego początku uzgodnili ścisły podział pracy: Ben był twarzą Sterling & Adams Networks i reprezentował firmę na zewnątrz, natomiast Peter przejął całą stronę techniczną. Nie zmieniało to jednak faktu, że byli równoprawnymi właścicielami i Peter musiał zastępować Bena w Nowym Jorku, dopóki ten przebywał w Anglii. Nie było to idealne rozwiązanie, ale inaczej się nie dało. A Ben nie był pewien, czy faktycznie zdoła dotrzeć do Nowego Jorku pojutrze. To zależało od tego, co wydarzy się w najbliższych godzinach.  – Jeśli mimo wszystko mi się nie uda, wyślij po prostu Siennę. Ona na pewno chętnie to przejmie. Peter prychnął. 12

 – Z pewnością. Nie wiem tylko, jak Stanford zareaguje na to, że go lekceważymy, wysyłając asystentkę. On szanuje tylko ciebie, dobrze o tym wiesz. Nie zawrzemy tej umowy, jeśli nie stawisz się na spotkanie.  – Zamilkł, jakby czekał na zapewnienie Bena, że ten na pewno tam dotrze. Gdy to nie nastąpiło, westchnął głęboko z wyraźnym wyrzutem.  – Naprawdę, Ben, nie rozumiem. Całe wieki przygotowywałeś ten deal, a gdy przychodzi co do czego, to ciebie nie będzie?  – W jego głosie słychać było niedowierzanie.  – Te twoje prywatne sprawy po drugiej stronie oceanu nie są chyba aż tak ważne, co? Ben skrzywił się, bo wiedział, że Peter ma rację  – narazi cały interes ze Stanfordem, jeśli tu zostanie. Jednak te jego prywatne sprawy tutaj naprawdę były pilniejsze. Musiał załatwić je najpierw.  – Są  – oznajmił przyjacielowi.  – I w dodatku nie wiem dokładnie, ile czasu mi zajmą. Doleciało go nieuprzejme burknięcie z drugiej strony linii, lecz Peter nie dopytywał dalej, tylko mruknął:  – To przynajmniej się pośpiesz.  – I szorstko się pożegnał. To właśnie podobało się w nim Benowi. Prawdopodobnie dlatego tak się zaprzyjaźnił ze starszym o dziesięć lat Amerykaninem. Peter zawsze szanował Bena za to, że nie należy on do ludzi, którzy dzielą się z innymi swoim życiem, sam był pod tym względem bardzo do niego podobny. A w tym wypadku Ben był mu za to wyjątkowo wdzięczny, bo ta sprawa naprawdę dotyczyła tylko i wyłącznie jego. Nagły podmuch wiatru tak mocno uderzył w jaguara, że Ben z trudem utrzymał auto na wąskiej drodze. Gdy odzyskał panowanie nad kierownicą, zaskoczony spojrzał w niebo. Dopiero teraz zauważył, że pogoda dramatycznie się pogorszyła. Warstwa chmur, która już wcześniej wydawała się gruba i przytłaczająca, nabrała groźnej czarnej barwy, a deszcz z taką siłą łomotał o przednią szybę, że wycieraczki nie nadążały 13

z przecieraniem jej. Błyskawice i grzmoty następowały coraz szybciej. Ben najwyraźniej jechał prosto w środek letniej burzy. Mocniej zacisnął ręce na kierownicy. Czy w przewodniku, który kupił przed wyjazdem, nie pisano, że Anglia Wschodnia to najbardziej słoneczny rejon kraju? „W każdym razie nie dziś”, pomyślał i doszedł do wniosku, że właściwie mu to odpowiada. Pogoda pasowała idealnie do jego nastroju, im bliżej celu się znajdował, tym mocniej się w nim gotowało. Musi już być blisko. Potwierdził to drogowskaz, który właśnie minął: „Dwie mile do Salter’s End”, wioski w pobliżu starej posiadłości, do której zmierzał. Mieszkańcy Daring­ham Hall prawdopodobnie siedzą teraz, w sobotni wieczór, przy kolacji. Przy odrobinie szczęścia list od jego nowojorskiego adwokata już do nich dotarł i może właśnie się zastanawiają, jakie to będzie mieć dla nich konsekwencje. Będą zapewne wątpić w to, co kazał im przekazać, wierząc, że jakoś uda im się z tego wykaraskać. Ben uśmiechnął się ponuro. Mylą się. Spędził ostatnie dni na dokładnych badaniach i zamierzał skonfrontować wytworny ród Camdenów z ich wynikami. Osobiście. Twarzą w twarz. Nie taki był plan, właściwie wszystko miał załatwić adwokat. Ben nie chciał się ujawniać, zamierzał rozkoszować się triumfem z oddali. Lecz nagle, już na lotnisku, z którego miał wracać do Nowego Jorku, poczuł, że to nie wystarczy. Zawładnęła nim paląca potrzeba, by stanąć z Camdenami twarzą w twarz. Chciał patrzeć im w oczy, gdy się dowiedzą, kim jest i co zamierza zrobić. I dlatego zamiast do odprawy podszedł do stanowiska wypożyczalni samochodów i wynajął najdroższe dostępne auto. Skoro tak, to niech od razu widzą, z kim mają do czynienia. Znowu zobaczył w wyobraźni matkę. W ostatnich dniach często mu się to zdarzało. Zobaczył ją, jak wyczerpana śmiertelną 14

chorobą, blada i słaba leży w łóżku, zrozpaczona, że zostawia zaledwie dwunastoletniego syna samego. Jej umieranie tak boleśnie i intensywnie wryło się w jego pamięć, że latami uciekał przed tym wspomnieniem. Mimo to przeszłość nigdy go nie opuściła i tak długo drążyła jego podświadomość, że teraz, mając trzydzieści cztery lata, musiał w końcu zdobyć pewność. Zlecił więc prywatnemu detektywowi z Londynu znalezienie odpowiedzi, których wtedy nie udzieliła mu matka. Gdy otrzymał pierwsze wyniki śledztwa, wpadł w taką wściekłość, że jego adwokat natychmiast wysłał w jego imieniu pismo do Anglii Wschodniej. Dowody, które niedługo potem firma detektywistyczna przesłała mu przez kuriera do Nowego Jorku, wydały mu się jednak zaskakująco mizerne. Niewiele myśląc, postanowił udać się do Wielkiej Brytanii osobiście i zająć się sprawą. Błyskawica przecięła niebo, a potem rozległ się głośny grzmot, więc Ben, mamrocząc przekleństwo, skoncentrował się z powrotem na jeździe. Znalazł się w samym środku burzy. Zaczęło go ogarniać poczucie, że cały ten kraj sprzysiągł się przeciwko niemu. Nie dość, że musiał nieustająco pamiętać, by jechać po właściwej stronie drogi, to teraz jeszcze zaczął żałować, że wypożyczył takie długie i szerokie auto. Prowadzenie jaguara po drogach południowo-wschodniej Anglii, które z każdą minutą stawały się coraz węższe, nie byłoby przyjemne nawet przy pięknej pogodzie. W deszczu to była prawdziwa mordęga. W dodatku nawigacja najwyraźniej się pogubiła. Ben nie miał pojęcia, czy to dlatego, że zapuścił się w jakieś pustkowie, czy też po prostu się zepsuła. W każdym razie komputer od kilku minut wyświetlał komunikat „Off­ road”, a punkcik reprezentujący jaguara na ekranie nawigacji poruszał się po całkowicie czarnym tle. Zero sygnału. A droga oczywiście akurat się rozwidlała. 15

Ben zatrzymał wóz i sięgnął po komórkę, żeby włączyć aplikację z nawigacją. Miał nadzieję, że to pomoże. Niestety, dokładnie rzecz ujmując, smartfon w ogóle nie działał, co tak naprawdę nie powinno Bena specjalnie zdziwić. Już podczas rozmowy z Peterem zauważył, że telefon prawie się rozładował.  – No świetnie  – mruknął półgłosem i rzucił komórkę na siedzenie, a potem spojrzał bezradnie na rozwidlenie dróg tonące w deszczu. Nie miał pojęcia, który kierunek powinien wybrać, ale jako że cierpliwość nigdy nie należała do jego mocnych stron, zrobił to, co zwykle robił w takich sytuacjach: podjął decyzję. W lewo. W tamtą stronę pojedzie. Jeśli okaże się, że wybrał źle, zawsze będzie mógł zawrócić. Po przejechaniu pół mili zorientował się, że zawrócenie może się okazać bardzo trudne. Szosa zdążyła się zmienić w utwardzoną i otoczoną gęstym żywopłotem polną drogę. Miejsca wystarczało akurat na jeden pojazd, a gdyby ktoś nadjechał z naprzeciwka, Ben musiałby się wycofać do punktu wyjścia. Ta perspektywa nie poprawiła mu humoru. Przeklęta Ang...  – Cholera!  – Z całej siły nacisnął hamulec, żeby nie staranować małego żółtego auta, które nagle pojawiło się przed nim na drodze. Jaguar szarpnął i zakołysał się, ale Benowi udało się go zatrzymać, zanim uderzył w tył drugiego samochodu. Przez moment siedział nieruchomo za kierownicą, czekając, aż serce przestanie mu tak gwałtownie bić. A potem zaczął myśleć i uświadomił sobie, że ten drugi samochód nie poruszał się, tylko stał. To dlatego prawie na niego najechał. Ten idiota najwyraźniej zaparkował pośrodku drogi. Ben już miał dać kierowcy do zrozumienia, co o  tym myśli, lecz w świetle reflektora spostrzegł, że na tylnym siedzeniu żółtego auta siedzą trzy osoby. Młode kobiety, z których jedna, jeśli dobrze widział, miała włosy koloru lilaróż. Wszystkie trzy patrzyły na niego przez szybę i gorączkowo 16

coś omawiały. Może stanęły tutaj, bo złapały gumę i potrzebują pomocy? Ben wysiadł z auta, nie włożywszy nawet marynarki. Padało tak mocno, że jego koszula natychmiast przemokła, a dodatkowe okrycie i tak nic by nie dało. Po kilku krokach znalazł się przy drzwiach kierującego drugim autem.  – Halo?  – zastukał w szybę, za którą widział już wyraźnie kierowcę, młodą kobietę o jasnych tlenionych włosach. Razem z brunetką na siedzeniu pasażera było ich więc pięć. Były bardzo młode, Ben ocenił, że mają najwyżej po dwadzieścia lat. Nie wyglądały jednak na potrzebujące pomocy, były raczej zirytowane jego pojawieniem się, bo tleniona blondynka popatrzyła na niego wrogo, zanim opuściła szybę na kilka centymetrów.  – Czego chcesz, stary?  – Jej zaczepne pytanie niemal zginęło w  huku kolejnego grzmotu, więc Ben nachylił się i... zmarszczył czoło. Nie był pewien, ale wydawało mu się, że dziewczyna ma białe ślady wokół nosa. I wyglądała na nakręconą. Jakby była na haju. Jego twarz spochmurniała, gdy uświadomił sobie, że zapewne dlatego zaparkowały na środku wąskiej, bocznej drogi. Wciągały kokę i nie chciały, żeby ktoś im przeszkadzał. I nie wiadomo, czy wybierając to miejsce, założyły, że przy takiej pogodzie nikt nie będzie tędy przejeżdżał, czy też były już wtedy pod wpływem narkotyku. W każdym razie nie był to dobry pomysł. Ben popełnił w  młodości wystarczająco wiele błędów, by zdawać sobie z tego sprawę. Ale to nie była jego sprawa. Liczyło się tylko jedno.  – Mogą panie pojechać dalej? Blokujecie drogę.  – Ach, tak? A jak nie, to co? Tleniona blondynka nadal mówiła agresywnym tonem i patrzyła na niego wyzywająco, a Ben powoli tracił cierpliwość. 17

Nie dość, że przez awarię nawigacji nie miał pewności, czy jest na właściwej drodze, to jeszcze był przemoczony do suchej nitki i musiał się spierać z krnąbrną, naćpaną nastolatką. Dość tego. Naprawdę. Otarł twarz z kropli deszczu i nachylił się, opierając ramię na dachu samochodu.  – Mogą też panie zostać tutaj  – powiedział, choć wcale nie zamierzał być uprzejmy, odpowiadając na spojrzenie dziewczyny za kierownicą lodowatym, zdecydowanym wzrokiem. W takich sytuacjach zwykle wykorzystywał swój urok, bo wiedział, że u  kobiet łatwiej osiąga się cel za pomocą uśmiechu. Jednak miał już dość całej tej sytuacji i wskazał na znajdujący się kilka metrów dalej zjazd na pole.  – Tylko proszę przestawić samochód tam i przepuścić mnie. Śpieszy mi się. Jego pracownicy w Nowym Jorku już zrobiliby, co kazał, bo znali go wystarczająco dobrze, by wiedzieć, że nie warto przeciągać struny. Na blondynce najwyraźniej nie zrobił wrażenia. Odwróciła się do siedzących z tyłu wozu koleżanek i powiedziała pogłosem coś, czego Ben nie usłyszał w szumie deszczu. A potem tak gwałtownie otworzyła drzwi, że Ben musiał uskoczyć, żeby go nie uderzyły, i wysiadła. Drzwi po drugiej stronie auta też się otworzyły i zaraz potem cała piątka stała przed nim na drodze.  – Nie można się nawet porządnie sztachnąć? To nie jest droga tylko dla ciebie i tej twojej luksusowej bryki, łazęgo!  – Blondynka zrobiła krok w kierunku Bena, lecz on się nie cofnął. Co ta mała sobie myśli? Że on się jej boi?  – Chcę tylko przejechać  – powtórzył raz jeszcze, patrząc prosto w oczy dziewczynie, która stała teraz tuż przed nim. Była tak samo przemoczona jak on, lecz chyba nawet tego nie zauważyła. Jej przyjaciółkom też najwyraźniej nie przeszkadzało, że ubrania, tanie, przykrótkie łachy, kleją im się 18

do ciała. Wszystkie skoncentrowały się na nim i żadna się nie uśmiechała. Ben westchnął w duchu. Robi się coraz ciekawiej.  – Posłuchajcie, naprawdę nie mam ochoty się kłócić  – powiedział, starając się pomimo zniecierpliwienia zachować spokój. Czy te młode kobiety nie mogą zachować się rozsądnie i po prostu go przepuścić? Tleniona blondynka odwróciła się do przyjaciółek, jakby chciała się jeszcze raz upewnić. A potem spojrzała na Bena z zadowolonym, niemal triumfującym wyrazem twarzy.  – Ty może nie masz, dupku. Za to my mamy  – powiedziała i tak mocno uderzyła go pięścią w brzuch, że aż jęknął zaskoczony.

2

Toby uniósł głowę i zawarczał cicho i głęboko, jakby usłyszał na zewnątrz coś, co go zaniepokoiło, a klęcząca obok niego Kate uśmiechnęła się mimowolnie. Nie miała pojęcia, co zwróciło uwagę airedale teriera  – na zewnątrz od dłuższego czasu szalała letnia burza, a w huku grzmotów i stukocie szarpanych przez wiatr okiennic ona i tak nic by nie usłyszała. To był dobry znak, że Toby w ogóle zareagował.  – Chyba wraca mu ochota do życia.  – Wstała z miejsca obok posłania dla psa przy kominku i uśmiechnęła się do Amandy Archer, która siedziała niedaleko w fotelu.  – Myślę, że wkrótce odzyska formę.  – Jest pani pewna?  – Starsza pani jakby nie do końca wierzyła, w jej oczach wciąż widać było troskę. Kate doskonale ją rozumiała, Toby był w tragicznym stanie, gdy przyjechała tu kilka godzin temu. Natychmiast rozpoznała wszystkie objawy zatrucia i musiała szybko działać, żeby go uratować. Na szczęście terapia poskutkowała i najgorsze najwyraźniej minęło. 20

 – Tak, jestem pewna  – obiecała i  pochyliła się raz jeszcze, by podrapać po kręconej sierści teriera, który znów wyciągnął się na posłaniu.  – Prawda, przystojniaku? Wrócisz do zdrowia. Wielki pies powściągliwie pomachał ogonem i  polizał Kate po ręce, co było kolejnym dobrym znakiem. Amanda też zaczęła w końcu wierzyć, że się uda, i rozpromieniła się. Jednak tylko na moment. Bo potem wróciły wyrzuty sumienia.  – Nie powinnam była kupować tego nowego nawozu  – powiedziała, odruchowo zakładając przetykane siwizną pasmo włosów za ucho. – Tylko skąd miałam wiedzieć, że dzisiaj nawet naturalny nawóz naszpikowany jest chemią?  – Nie mogła pani wiedzieć  – uspokoiła ją Kate, chowając do torby lekarstwa i sprzęt.  – I przecież wszystko dobrze się skończyło.  – Tylko dzięki pani!  – powiedziała z powagą starsza pani.  – Gdyby nie przyjechała pani tak szybko...  – Łzy napłynęły jej do oczu, a Kate pocieszającym gestem uścisnęła jej dłoń.  – Przecież to oczywiste.  – Nie, wcale nie  – upierała się Amanda.  – Dziś jest niedziela, a mimo to pani przyjechała. Nigdy o tym nie zapomnę. To prawdziwe błogosławieństwo, że wróciła pani do Salter’s End. Wiedziałam, że Toby da radę, jeśli to pani się nim zajmie. Pani się nigdy nie poddaje. Komplement ucieszył Kate, choć wcale nie uważała, by zrobiła coś niezwykłego. Przecież właśnie po to została weterynarzem. Nie było to łatwe, bo studiowała wbrew woli ciotki i bez jej finansowego wsparcia. Lecz w chwilach takich jak ta wiedziała, że trud się opłacił. A jeśli chodzi o jej powrót, była to jedna z najłatwiejszych decyzji w  jej życiu. Nawet jeśli nie wszystkie wspomnienia związane z tym miejscem były dobre, to wiedziała, że 21

tu przynależy. Przywiązała się do tej okolicy i do tych ludzi, czuła się tu bezpiecznie. Dlatego niechętnie wyjeżdżała na studia i natychmiast się zgodziła, gdy stary miejscowy weterynarz zaproponował jej pracę w swojej przychodni. Amanda wciąż miała łzy w oczach.  – Nawet pani nie wie, jak wiele to dla mnie znaczy  – powiedziała drżącym głosem.  – Przecież mam już tylko To­ by’ego. Nie dodała nic więcej, lecz Kate wyczytała w jej twarzy, że wciąż nie przebolała straty męża. John Archer, który przez wiele lat pracował jako gajowy w Daring­ham Hall, zmarł niespodziewanie na zawał serca na początku zeszłego roku. Od tamtej pory Amanda mieszkała sama w domu, z którego nowy leśniczy nie korzystał  – wolał być bliżej wioski. Do tej pory Kate nie zastanawiała się, jak długo starsza pani zdoła jeszcze mieszkać sama w lesie. Amanda była sprawną siedemdziesięciolatką, ale dokuczał jej artretyzm kolan, niekiedy utrudniający chodzenie. I dlatego wcześniej czy później będzie potrzebowała wsparcia.  – Pani córka nie mogłaby przyjechać i trochę pani pomóc? Amanda wzruszyła ramionami.  – Stąd do Kent daleka droga. Ale odwiedza mnie z wnuczką tak często, jak może.  – Uśmiechnęła się.  – Niech pani tak na mnie nie patrzy, Kate. Nie jestem bezradną staruszką. Naprawdę  – powiedziała, a Kate pokiwała głową. Rozumiała pragnienie Amandy, by pozostać w  domu, w którym tyle lat żyła z mężem. Dom z pewnością był pełen wspomnień, z których nie chciała rezygnować. A gdy nadejdzie dzień, gdy już się dłużej tak nie da żyć, zawsze będzie się mogła przeprowadzić do któregoś domu we wsi. Tyle ich należało do Camdenów. Przecież nie zostawią wdowy po swoim dawnym leśniczym w potrzebie. 22

 – Okej, w takim razie zajrzę jeszcze jutro rano do To­by’ego  – zapowiedziała Amandzie.  – Tak na wszelki wypadek... Za oknem uderzyła błyskawica, a zaraz po niej huknął grzmot, od którego zatrząsł się cały dom. Obie kobiety aż się wzdrygnęły.  – Myślę, że nie powinna pani teraz wychodzić  – powiedziała Amanda, głęboko zaczerpnąwszy powietrza.  – Proszę zostać, dopóki burza nie minie. Kate zerknęła na zegarek.  – To bardzo miłe z pani strony, ale nie mogę. Muszę zajrzeć jeszcze do Daring­ham Hall.  – I to musiała pilnie, bo klacz Anny, siostrzenicy Ralpha Camdena, miała się źrebić, a Kate powinna była zajrzeć do niej po południu. Z powodu Toby’ego to się nie udało, ale na pewno tam na nią czekają.  – Pomogę pani pozamykać okiennice.  – Nie trzeba. Zawsze zostawiam je otwarte  – odparła Amanda, a Kate zmarszczyła czoło, bo nie uważała tego za dobry pomysł.  – Mimo to tak byłoby bezpieczniej  – nalegała, mając na myśli nie tylko pogodę. W ostatnim czasie doszło w okolicy do całej serii włamań, podczas których dokonano w domach i w mieszkaniach ogromnych zniszczeń. Z tego powodu policja uznała sprawców za potencjalnie groźnych także dla mieszkańców. Do tej pory włamywali się do domów, w których nikogo nie było, ale nigdy nic nie wiadomo. Jakby na potwierdzenie jej obaw Toby nagle uniósł głowę i warknął, tym razem dłużej i głośniej, a potem zmęczony opuścił pysk z powrotem na poduszkę i zamknął oczy. Kate była pewna, że pobiegłby do drzwi, gdyby nie czuł się tak fatalnie, a to wzmocniło tylko jej przekonanie, że powinna jak najlepiej zabezpieczyć ten dom, zanim odjedzie. Na razie pies nie mógł służyć za strażnika. 23

Ruszyła więc szybko na korytarz, włożyła buty i kurtkę i wyszła, zanim Amanda zdążyła ją powstrzymać. Na zewnątrz szalał wiatr, a deszcz zacinał z taką siłą, że Kate musiała się mocno starać, żeby pozamykać stare oporne okiennice. W końcu zatrzasnęła ostatnią i z ulgą usłyszała, że Amanda rygluje ją od środka. By uciec przed paskudną pogodą, skręciła szybko za róg  – i zamarła, widząc ciemną, schyloną postać, która w świetle migających błyskawic skradała się ku domowi.

Ben z trudem otworzył oczy. Chyba stracił na chwilę przytomność, bo gdy z jękiem się podniósł, stwierdził, że leży w krzakach na poboczu. I że jest sam. Po dziewczynach nie było ani śladu, zniknął też ich samochód  – podobnie jak jego jaguar, którego najwyraźniej ukradły. Był wstrząśnięty tym, co się wydarzyło. Nie potrafił zrozumieć bezczelności i brutalności, z jaką te młode kobiety na niego napadły. Cała piątka jednocześnie zasypała go gradem ciosów i kopnięć. Właściwie miał szczęście, że po mocnym uderzeniu w głowę od razu się przewrócił. Kto wie, czy w przeciwnym razie dałyby mu spokój. Nie miał pojęcia, co je skłoniło do ucieczki, ale ich nie było. I nieźle go urządziły. Ostrożnie dotknął spuchniętej, krwawiącej wargi i jęknął, bo ruch wywołał kłujący ból w okolicy żeber. Najwięcej uderzeń trafiło w jego tułów, dlatego gdy wstał miał trudności z oddychaniem. Nie mógł też stanąć całym ciężarem ciała na lewej nodze, coś było nie tak z kolanem. Przez chwilę stał nieruchomo, patrząc w ulewnym deszczu na otaczające go pola i las. A potem szpetnie zaklął, bo musiał jakoś dać ujście frustracji, że stoi gdzieś w koszmarnej ulewie na jakiejś cholernej angielskiej drodze i nie ma samochodu. 24

Poza tym to wcale nie był jego największy problem. W jaguarze miał wszystko: walizkę, komórkę, pieniądze, dokumenty  – i kopie dokumentów, które chciał pokazać Camdenom. Przepadły. Stracił wszystko. Co teraz? Wściekły na siebie, że przez swą zarozumiałość tak źle ocenił ryzyko, rozejrzał się wokół w świetle migających raz po raz błyskawic. Nienawidził bezradności i chciał działać jak najszybciej. Musiał dotrzeć do najbliższej wioski lub gospodarstwa i stamtąd zawiadomić policję. Dziewczyny nie zajadą daleko rzucającym się w oczy autem z wypożyczalni. Przynajmniej to było pocieszające. Lecz na razie nie widział nic oprócz pól po prawej stronie drogi i lasu po lewej. Chyba że... Ben zmrużył oczy i wpatrywał się w ciemność, która po jaskrawym świetle błyskawic wydawała się absolutnie czarna. Pośrodku gęstego lasu po prawej dostrzegał chyba jakieś świat­ło. Jeśli ma szczęście, są to rozświetlone okna domu. To nie powinno być daleko. Powziąwszy decyzję, zszedł z drogi i ruszył przez las. Dopiero teraz poczuł, jak dotkliwie został pobity. Czuł ból niemal przy każdym ruchu. Musiał iść mocno skulony. Do tego ta koszmarna pogoda. Choć pod dachem z liści już tak mocno nie padało, to drzewa uginały się od silnych porywów wiatru i Ben musiał uważać na strącane raz po raz gałęzie. Śpieszył się, jak tylko mógł, a im bliżej był świateł, tym większą miał pewność, że zbliża się do jakiegoś domu. Za chwilę zobaczył, że jest to mały, piętrowy wiejski domek z przybudówkami, stojący pośrodku polany. Światło padające z okien było teraz słabsze, bo ktoś pozamykał okiennice, ale wciąż widział kontury. Ostatnie metry przeszedł wybrukowaną ścieżką, którą szło mu się łatwiej. Choć nie mógł zrozumieć, jak ktoś może mieszkać na takim odludziu, domek wydał mu się niezwykle sympatyczny. 25

Przekuśtykał obok land rovera zaparkowanego od frontu i skierował się do drzwi. Jeszcze kilka kroków i będzie mógł odpocząć. Najwyraźniej szczęście nie całkiem go opuściło...  – Stać!  – usłyszał nagle czyjś głos. Odwrócił się zaskoczony i się wyprostował. W półmroku, w deszczu, który tu na polanie znów lał się z nieba strumieniami, nie potrafił rozpoznać postaci po prawej, więc ruszył w jej kierunku. Zbyt późno zauważył, że trzyma ona groźnie uniesione ramię.  – Ej, co...? Coś twardego uderzyło go w bok głowy i znów ogarnęła go ciemność.

3

 – O, Boże!  – Przerażona Kate wypuściła z ręki polano i popatrzyła na mężczyznę, którego powaliła. Leżał przed drzwiami wejściowymi, które właśnie otworzyła Amanda, prawdopodobnie usłyszała łomot padającego ciała.  – Kate, czy wszystko... och!  – Przestraszona spojrzała na nieprzytomnego człowieka u swych stóp. Kate otrząsnęła się z szoku. Szybko przykucnęła obok mężczyzny i sprawdziła puls. Żył. Bogu dzięki.  – Halo? Słyszy mnie pan?  – Ostrożnie potrząsnęła go za ramię, ale nie reagował. Był nieprzytomny. Co właściwie nie powinno dziwić, walnęła go naprawdę mocno. Krew przesiąkała przez jego ciemnoblond włosy, a Kate poczuła, że ogarnia ją panika.  – Kto to jest?  – zapytała Amanda, wciąż wyraźnie wstrząśnięta. Kate spojrzała na starszą panią.  – Myślałam, że to włamywacz  – wyznała z nieszczęśliwą miną, bo teraz, gdy światło z korytarza padło na schodki, wyraźnie zobaczyła, że się myliła. Mężczyzna był nieuzbrojony i w ogóle nie wyglądał na kogoś, kto planuje rabunek. Miał 27

na sobie całkowicie przemoczoną koszulę, ciemne spodnie pobrudzone błotem i był bez marynarki. Niczego poza ubraniem przy sobie nie miał, a ta połowa jego twarzy, którą Kate widziała, była opuchnięta pod okiem i na brodzie, jakby obito go pięściami. Świadczyła o tym też pęknięta i krwawiąca warga. A to mogło oznaczać tylko jedno: nie przyszedł tu, żeby skrzywdzić Amandę, jedynie poprosić o pomoc. I dlatego szedł taki przygarbiony. Wcale się nie skradał, był ranny. Zrozpaczona Kate przygryzła wargę. Przecież nie mogła tego wiedzieć! Powiedziała mu, żeby się zatrzymał, a on ruszył w jej stronę. To był odruch, że go uderzyła, instynktowna reakcja na ewentualne zagrożenie. Chciała tylko chronić Amandę  – a zamiast tego zaatakowała niewinnego człowieka. On może mieć krwawienie do mózgu. Albo pękniętą czaszkę. Może umrzeć... Mało brakowało, by wpadła w panikę, ale wzięła się w garść i upomniała samą siebie, że to zdecydowanie nie jest odpowiedni moment na czynienie sobie wyrzutów. Szybko przeszukała kieszenie, by znaleźć komórkę, i jęknęła, gdy przypomniała sobie, że zostawiła ją w land roverze.  – Niech pani dzwoni po pogotowie  – nakazała Amandzie i weszła za starszą panią do domu, żeby przynieść swoją torbę. A potem wróciła do mężczyzny i zbadała go dokładniej. Tętno miał wyraźnie wyczuwalne, oddech normalny, a źrenice reagowały na światło, co było dobrym znakiem. Jednak nadal pozostawał nieprzytomny i nie reagował na jej słowa, co bardzo ją martwiło.  – Teraz nie dojadą!  – Amanda znów stanęła w drzwiach. Widać było, że ta wiadomość ją przeraziła. – Z powodu burzy wiele dróg dojazdowych jest nieprzejezdnych i służby ratunkowe mają pełne ręce roboty. Ale postarają się tu być jak najszybciej. 28

Nad nimi znów rozległ się huk grzmotu i dopiero w tym momencie Kate uświadomiła sobie, że nie doceniła sił natury. To nie była nieszkodliwa letnia ulewa, tylko przybierający na sile żywioł. Przy takiej pogodzie helikoptery ratunkowe na pewno nie mogą latać, a nawet gdyby im się to udało, to w lesie i tak nie mogłyby wylądować. Musi przyjechać karetka z King’s Lynn, a to w normalnych warunkach trwa co najmniej pół godziny. Pomoc nie nadejdzie więc prędko. W takim razie można zrobić tylko jedno.  – Musimy wnieść go do środka.  – Wiedziała, że przenoszenie pacjenta z urazem głowy jest ryzykowne. Ale czy miała wybór? Mężczyzna nie mógł tak po prostu leżeć na deszczu do przyjazdu karetki.  – Proszę mi pomóc – powiedziała do Amandy i pokazała jej, jak trzymać głowę rannego, żeby jak najmniej nią poruszać. Ostrożnie go obróciły, lecz gdy leżał już na plecach, Amanda spojrzała z powątpiewaniem.  – Jak go wniesiemy do domu? To było zasadne pytanie, bo zadanie nie było łatwe. Mężczyzna był wysoki, Kate szacowała, że ma co najmniej sto dziewięćdziesiąt centymetrów wzrostu. Poza tym miał szerokie ramiona, a pod mokrą koszulą zaznaczał się muskularny tors. Raczej nie był to ktoś, kogo mogłaby podnieść taka drobna osoba jak ona. Trudno, musi przynajmniej spróbować.  – Dam jakoś radę  – powiedziała, żeby dodać sobie otuchy. W końcu krowy i konie, którymi zwykle się zajmowała, ważą o wiele więcej niż ten mężczyzna. Zdecydowanym ruchem wsunęła ręce pod jego ramiona i zaplotła palce na jego piersi. A potem głęboko zaczerpnęła powietrza i zaczęła ciągnąć. Było ciężko, o wiele ciężej, niż się spodziewała, ale strach dodał jej skrzydeł i jakoś udało się przeciągnąć go przez próg.  – Możemy go gdzieś położyć?  – Pomyślała o kanapie w salonie, lecz Amanda miała lepszą propozycję. 29

 – Zabierzmy go do pokoju mojej wnuczki. Mała spędzała u mnie ostatnie ferie, więc urządziłam dla niej miejsce w dawnym gabinecie. Jest tam łóżko. Kate nie wahała się, tylko ruszyła ze swoim ciężarem za Amandą do końca korytarza. Pokój był bardzo dziewczęcy, z kwiecistymi zasłonami i biało-różową narzutą. Kate opad­ ­ła już niemal całkiem z sił, a jej plecy boleśnie protestowały, ale udało jej się dociągnąć rannego aż do łóżka. Położenie go na nim było kolejnym wyzwaniem, jednak poradziła sobie, opadając po prostu razem z nieprzytomnym mężczyzną na materac, a potem ostrożnie się spod niego wysuwając i unosząc jego stopy. Zdyszana, ułożyła go odpowiednio, a potem znów sprawdziła oznaki życia. Wszystko wydawało się w  porządku. „Może coś przeoczyłam”, pomyślała z niepokojem. Opanowawszy strach, uważnie zbadała ranę na głowie. Guz pod skórą był wyraźnie wyczuwalny, ale sama rana nie była głęboka. Zaczynała już wysychać, więc Kate tylko delikatnie ją oczyściła i zrezygnowała z opatrunku.  – Trzeba zdjąć z niego te mokre rzeczy  – oznajmiła i rozpięła mu koszulę. Gdy ją rozsunęła, zamarła z przerażenia. Na torsie mężczyzny było mnóstwo dużych krwiaków. Albo jakoś fatalnie upadł, albo został pobity. To ostatnie wydało się Kate bardziej prawdopodobne i poczuła nowy przypływ wyrzutów sumienia. Mój Boże, dlaczego od razu go uderzyła, zamiast zapytać, czego chce? Lecz gdy pojawił się tak znienacka, wyglądał bardzo groźnie. Po prostu bała się, że nie poradzą sobie z nim z Amandą. Ostrożnie, by sprawić mu jak najmniej bólu, zdjęła z niego mokrą koszulę. Ze spodniami było trudniej, ale udało jej się jakoś, ściągnęła mu też buty i skarpetki. Slipy zostawiła, bo nie były bardzo mokre i nie miała też na to ochoty. W ogóle 30

dziwnie się czuła, rozbierając obcego mężczyznę. Są przecież jakieś granice. Wyraźnie zakłopotana, szybko przykryła go kocem, który podała jej Amanda. W tym momencie nic więcej nie mogła zrobić, przysiadła więc na krawędzi łóżka i dopiero teraz zauważyła, jak mocno drżą jej ręce. W gardle czuła gulę, z trudem walczyła ze łzami. Nie mogła się jednak załamać, choćby ze względu na Amandę. Stłumiła w sobie wzbierający szloch.  – Zostanę, dopóki nie przyjedzie karetka  – powiedziała, nie mogąc oderwać wzroku od nieruchomej twarzy nieznajomego. Po raz pierwszy przyjrzała mu się bliżej. Oceniła, że jest po trzydziestce. Był przystojny, nawet w tym stanie. Tylko w jego twarzy była jakaś twardość, może dlatego, że twarz była taka kanciasta, z  wyraźnie zarysowanym podbródkiem i wystającymi kośćmi policzkowymi. Włosy, ciemnoblond, miał gęste i nieco dłuższe, a że przed chwilą widziała go niemal nagiego, wiedziała, że ma wytrenowane ciało, dobrze umięśnione wszędzie tam, gdzie trzeba. Chyba nie był pracownikiem fizycznym, miał zbyt elegancką koszulę i spodnie. Kate obstawiała raczej, że to biznesmen, który regularnie uprawia sport i utrzymuje formę. „Właściwie to nie wygląda na kogoś, kto dałby się pobić”, pomyślała, poprawiając koc.  – Zna go pani?  – zapytała nagle Amanda, wyrywając Kate z zamyślenia. Kate pokręciła głową. Coś w nim wydawało jej się mgliście znajome, ale była pewna, że nigdy wcześniej go nie spotkała. Pamiętałaby.  – Ja też nie. Myślę, że nie jest stąd  – oznajmiła starsza pani, a potem umilkła na moment, pogrążając się w myślach.  – Czy mogę jeszcze jakoś pomóc?  – Nie.  – Kate westchnęła.  – Możemy tylko czekać i mieć nadzieję, że karetka wkrótce nadjedzie. 31

Burza jednak raczej przybierała na sile, niż słabła, wicher dalej łomotał w zamknięte okiennice, więc było to mało prawdopodobne. Kate znowu wzięła nieznajomego za rękę, żeby zmierzyć mu tętno. Czuła się lepiej, gdy coś robiła. Amanda najwyraźniej także.  – Zrobię nam herbaty  – oznajmiła i zniknęła w kuchni. Kate westchnęła i  puściła nadgarstek mężczyzny, bo stwierdziła już, że jego serce bije w uspokajająco regularnym rytmie. A potem pochyliła się i w zamyśleniu pogładziła go po włosach, aż zorientowała się, co robi, i przestraszona cofnęła rękę. Działała bezwiednie, nie zastanawiając się  – w końcu swoich czworonożnych pacjentów też zwykle uspokajała głaskaniem. Cóż, to akurat nie jest pies  – przypomniała sobie i uśmiechnęła się nieco ironicznie. Może rzeczywiście żywot samotnej pani weterynarz wpływa na jej społeczne relacje. Jej przyjaciółka Ivy zawsze jej to zarzucała, twierdząc, że Kate woli towarzystwo zwierząt od ludzi. I było w tym trochę prawdy, bo jej mały domek w Salter’s End stał się czymś w rodzaju lokalnego schroniska dla zwierząt. Każdy, kto napotkał jakiegoś włóczęgę  – psa, kota czy ranne dzikie zwierzę  – przynosił go do Kate. Wszyscy wiedzieli, że ona nie odmówi, jeśli zwierzak potrzebuje pomocy. Zajmowała się nimi chętnie, a potem jeszcze szukała im domów, a to zabierało jej tyle czasu, że nie miała go już na nic innego. Nie przeszkadzało jej to, ale fakt, że poczuła potrzebę, by pogłaskać zupełnie obcego faceta, dawał do myślenia. Kate doskonale potrafiła sobie wyobrazić, co powiedziałaby Ivy, gdyby się o tym dowiedziała. Z drugiej strony... Kate przekrzywiła głowę. Chyba nie zaszkodzi, jeśli ten człowiek poczuje, że ktoś przy nim jest. Może to pomoże mu się ocknąć. Wyciągnęła więc znowu rękę, odsunęła włosy z jego czoła i pogładziła go po nieco szorstkim policzku. 32

 – Kimkolwiek jesteś, musisz się obudzić, słyszysz?  – powiedziała cicho i znów delikatnie go pogłaskała, zastanawiając się, do kogo się wybierał, zanim trafił do Amandy. Myśl o kimś, kto zapewne gdzieś na niego czeka i martwi się, że go nie ma, na nowo rozpaliła w niej poczucie winy. Jednak to nic nie da. Będą mogli wszystko wyjaśnić dopiero wtedy, gdy on odzyska przytomność.

4

 – Benedict Sterling?  – Zaskoczony David Camden oderwał wzrok od pisma z kancelarii adwokackiej w Nowym Jorku, które jego ojciec Ralph Camden przed chwilą bez słowa wcis­ nął mu do ręki. Wciąż nie do końca rozumiał, co przeczytał.  – Kto to jest? I dlaczego wysuwa takie żądania? Ojciec stał przy oknie odwrócony do niego plecami i nie odpowiadał, więc David spojrzał na Timothy’ego opierającego się o gzyms kominka. Lecz stryj też milczał, jakby czekał, aż głos zabierze jego starszy brat. Ralph w końcu się do nich odwrócił.  – To długa historia  – powiedział, a David przestraszył się, gdy spostrzegł, jak bardzo ojciec jest wzburzony.  – Ale to może być prawda.  – Nie! Przecież to absurd!  – wtrąciła lady Eliza. Błękitny salon, w którym się znajdowali, był czymś w rodzaju jej prywatnego salonu i jak zwykle siedziała na małej sofie przed kominkiem. Miała plecy proste jak strzała. Jej śnieżnobiałe włosy zostały upięte w ciasny kok na karku. Wyglądała na bardzo surową osobę. I taka właśnie była. Mieszkańcy Daring­ham 34

Hall nie bez powodu przed nią drżeli.  – Ten człowiek to hochsztapler. Nikt. Po prostu zignorujemy ten list. Przecież ród Camdenów nie musi się tłumaczyć przed jakimś przybłędą z Ameryki. Wysunęła do przodu pomarszczony podbródek, a jej twarz przybrała ów lekceważący, zarozumiały wyraz, który David tak dobrze znał. Kochał swoją babkę, lecz arogancja, z jaką obnosiła się z powodu swojego arystokratycznego pochodzenia, irytowała go, bo uważał, że jest zbędna i zupełnie nie pasuje do czasów.  – Ale to nazwisko  – zaoponował Ralph.  – Jeśli rzeczywiście jest synem Jane Sterling, to...  – On kłamie, Ralph. Dlaczego miałby być lepszy od swojej matki? Zapomniałeś już, co wtedy zrobiła?  – ofuknęła go lady Eliza, a on pobladł jeszcze bardziej. Gwałtownie odwrócił się z powrotem do okna, by obserwować szalejący wokół żywioł.  – Mimo to musimy się tym zająć  – powiedział Timothy po chwili milczenia.  – Ten człowiek może nam zaszkodzić, nawet jeśli jest oszustem. Plotki szybko się rozchodzą, wszyscy to wiemy. Zajmę się tym i odnajdę odpowiednie dokumenty.  – Westchnął głęboko.  – Jakbym nie miał w tym momencie nic ważniejszego do roboty! Lewis Barton znowu nas pozwał. Ten stary uparciuch nigdy się nie poddaje.  – Nasz chorobliwie kłótliwy sąsiad jest ważniejszy niż to?  – Oburzony David podał stryjowi list. Wciąż w to wszystko nie wierzył, ale próba zlekceważenia sprawy przez Timothy’ego wywołała jego wściekłość.  – A co zrobimy, jeśli to prawda?  – To nie jest prawda  – powtórzyła lady Eliza, a potem zwróciła się do Timothy’ego.  – Takich ludzi należy ignorować, a nie dawać im możliwość prezentowania absurdalnych twierdzeń.  – Nie znosiła, gdy ktoś się jej sprzeciwiał, i patrzyła teraz zagniewanym wzrokiem na młodszego syna. 35

Określenie jej mianem osoby trudnej byłoby niedopowiedzeniem. Lady Eliza słynęła ze swoich humorów, więc zarówno jej dzieci, jak i wnuki starały się nie wywoływać jej gniewu. Lecz tym razem Timothy nie ugiął się i nie spuścił wzroku.  – Obawiam się tylko, że ten Sterling znajdzie sobie taką możliwość bez względu na to, czy tego chcemy, czy nie. Przecież czytałaś, że grozi nam sądem. Jeśli miałoby do tego dojść, powinniśmy być przygotowani. W końcu to bardzo delikatna sprawa. Lady Eliza pokręciła głową.  – Poczekaj przynajmniej, aż ojciec wróci. Rupert się tym zajmie  – zażądała. Bez wątpienia zakładała, że mąż, który wyjechał na weekend na polowanie do hrabstwa Cambridgeshire, stanie po jej stronie, gdy tylko wróci. David był jednak przekonany, że dziadek nie zamierza siedzieć bezczynnie. Nie może, skoro pojawiła się taka sprawa. Musieli działać, to było oczywiste.  – Timothy ma rację, babciu  – poparł więc stryja i ojca, patrząc na babkę błagalnie.  – Nie możemy tego tak zostawić. Czasem udawało mu się ją przekonać albo uspokoić, gdy się denerwowała. Pozwalała mu na więcej niż trójce kuzynek, a gdy w dyskusji bronił swojej racji, prawie zawsze stawała po jego stronie. W tej sprawie jednak nie pomógł mu nawet jego wyjątkowy status jedynego wnuka płci męskiej, babka obrzuciła go bowiem tak samo wrogim spojrzeniem jak obu swoich synów. Zanim zdążyła cokolwiek odpowiedzieć, ojciec podszedł do Davida i położył mu rękę na ramieniu.  – I nie zostawimy. To na pewno da się wyjaśnić  – oznajmił Ralph i uśmiechnął się po raz pierwszy, odkąd wezwał Davida na tę rozmowę. Uśmiech był jednak zbyt słaby, by usunąć cień zalegający w jego oczach. 36

„On w to nie wierzy  – pomyślał David.  – I Timothy też nie. Obaj się naprawdę martwią”. To jeszcze bardziej go zaniepokoiło. Jeszcze kilka minut temu w jego świecie panował spokój  – w każdym razie taki spokój, jaki jest możliwy pomimo panującej na zewnątrz burzy. Lecz teraz... W kieszeni Davida zadzwonił telefon, przerywając pełną napięcia ciszę. Gdy zobaczył, kto dzwoni, natychmiast odebrał.  – David?  – Głos Anny wydawał się wzburzony i nieco przestraszony.  – Możesz wrócić? Chyba się zaczyna.  – Zaraz będę  – powiedział zdecydowanie. Gdy ojciec wezwał go ze stajni do błękitnego salonu, przyszedł z ociąganiem, bo klacz jego kuzynki miała dziś urodzić pierwszego źrebaka i Anna bardzo się denerwowała. Obiecał jej, że przy tym będzie, i choć w głowie krążyły mu jeszcze tysiące pytań, musiał wyjść. To było ważniejsze.  – Lola się źrebi  – oznajmił i ruszył do drzwi.  – Będę cię informować na bieżąco  – zawołał za nim Timothy, a David skinął głową, zanim wyszedł z salonu i przez ogromny pokój muzyczny, który od czasu do czasu służył też jako sala balowa, oraz jadalnię wrócił do wielkiego holu. Jego kroki odbijały się echem w wysokim pomieszczeniu z kunsztownie rzeźbionymi schodami i delikatnymi witrażami, lecz tym razem nie zwracał uwagi na architektoniczne piękno domu, które zwykle doceniał. Chciał jak najszybciej znaleźć się w stajni i o wszystkim zapomnieć. Ojciec będzie mu musiał jeszcze wiele wyjaśnić, ale jedno było pewne: wszystko się zmieni, jeśli twierdzenia tego Benedicta Sterlinga okażą się prawdą. Wtedy nic już nie będzie takie jak wcześniej, a ta myśl... była zbyt niepokojąca, żeby się nią w tej chwili zajmować. David otworzył ciężkie drzwi wejściowe i podbiegł w strugach deszczu do jeepa, którym zwykle jeździł koniuszy. Stajnie znajdowały się w  pewnej odległości, na skraju parku 37

otaczającego pałac, i zwykle chodziło się do nich na piechotę. Lecz dzisiaj pogoda była wyjątkowo niekorzystna, więc Greg uparł się, żeby wziął samochód. Przy czym jazda wcale nie była łatwa, porywy wiatru wręcz szarpały pojazdem. I właściwie nie było różnicy, David i tak był całkowicie przemoczony, gdy już doszedł do boksu, po którym niespokojnie biegała piękna kasztanka Lola. Raz po raz machała ogonem i mocno się pociła, więc jej sierść lśniła od wilgoci. Anna, która stała przy drzwiach boksu i przez kratę uspokajająco przemawiała do klaczy, odwróciła się na dźwięk kroków Davida.  – Jesteś wreszcie! Greg mówił, że to już długo nie potrwa. Wody płodowe odeszły, a jak tylko się położy, zacznie rodzić! Uśmiechnęła się, lecz David dostrzegł napięcie w jej twarzy. Z natury była raczej blada  – jak większość rudowłosych  – ale teraz każdy z jej licznych piegów wydawał się jeszcze ciemniejszy na pobladłej skórze.  – Wszystko będzie dobrze  – obiecał, bo doskonale wyobrażał sobie, jak się martwi. Anna była cztery lata od niego młodsza, ale jako jedyna z trzech kuzynek bezgranicznie podzielała jego miłość do jazdy konnej, a także zainteresowanie historią. Już jako dzieci spędzali z tego powodu wiele czasu razem i do dziś Anna zwierzała mu się, gdy coś ją gnębiło. Wiedział, że wciąż boleje po utracie wałacha Gentry’ego, który przed trzema laty niespodziewanie padł z powodu kolki. To byłaby dla niej tragedia, gdyby Loli lub źrebakowi coś się stało, dlatego miał nadzieję, że jego słowa okażą się prorocze. Anna oparła głowę na jego ramieniu i westchnęła.  – Miejmy nadzieję  – powiedziała, a potem wyprostowała się i popatrzyła mu w oczy pytająco, jakby wyczuła, że i jego coś trapi.  – A u ciebie w porządku? Czego Ralph i Timothy tak pilnie od ciebie chcieli? 38

 – Ach, nic ważnego  – zbagatelizował pytanie David, odsuwając mokre włosy z czoła. Wystarczy, że on się niepokoi. Anna ma w tej chwili inne zmartwienia. Taka odpowiedź nie do końca ją usatysfakcjonowała, lecz akurat w tym momencie Lola, parskając położyła się na świeżej słomie, więc uniknął pytań.  – Greg, położyła się!  – zawołała podekscytowana Anna, a koniuszy podbiegł do boksu i uśmiechnął się szeroko.  – To dobrze. Teraz to potrwa najwyżej pół godziny i będziemy mieć źrebaka.  – No to trafiłam w samą porę  – rozległ się za nimi czyjś głos, a gdy David się obrócił, zobaczył Ivy. Jej nieprzemakalna kurtka lśniła od deszczu, tak samo jak krótkie włosy, które miały ten sam rudy odcień jak u młodszej siostry. David ucieszył się na jej widok. Była najstarsza z jego trzech kuzynek, a on nie znał nikogo, kto byłby równie radosny i pragmatyczny zarazem. W jej obecności zawsze się czuło, że wszystko dobrze się ułoży, a to im wszystkim bardzo by się teraz przydało. Ivy nie uśmiechała się jednak jak zwykle, tylko rozglądała się badawczo po stajni.  – Kate jeszcze nie ma? Myślałam, że chce zajrzeć do Loli?  – Chciała  – potwierdziła Anna. – Jednak się nie odezwała. Nie odbiera też komórki, już dzwoniłam.  – Pewnie nie może się do nas dostać  – powiedział Greg.  – Pogoda jest paskudna. Od deszczu wezbrały strumienie, wiatr poprzewracał mnóstwo drzew.  – Potrząsnął głową.  – Mam nadzieję, że ta burza nie zniszczy wszystkich zbiorów. David też się tym martwił. To byłaby katastrofa, szczególnie dla winogron, które zeszłej jesieni zbierali dopiero drugi raz. Jeśli teraz wino się nie uda, cofną się o pięć lat. Anna myślała już tylko o Loli.  – Czy nie powinniśmy w takim razie wezwać doktora Sand­ hursta? 39

Stary weterynarz, z  którym Kate współpracowała od dwóch lat, ze względów zdrowotnych mocno ograniczył działalność zawodową. Jednak od wielu lat opiekował się zwierzętami w Daring­ham Hall i z rodziną Camdenów łączyły go przyjacielskie stosunki. David uważał więc, że przyjedzie, jeśli go o to poproszą. Choć wolałby tego uniknąć ze względu na pogodę.  – Tylko w razie konieczności  – odparł.  – Lola na pewno da sobie radę sama.  – Ale co z Kate?  – Ivy zmarszczyła czoło.  – To do niej niepodobne, żeby się nie odezwać.  – Westchnęła.  – Mam nadzieję, że nie stało się nic złego.

5

Jakiś donośny dźwięk  – prawdopodobnie grzmot  – wyrwał Kate ze snu. Najwyraźniej zdrzemnęła się na moment, siedząc na krześle obok łóżka. Natychmiast chwyciła nadgarstek mężczyzny, żeby ponownie zmierzyć mu tętno. Wciąż było spokojne i miarowe. Potem zerknęła na zegarek. Już po północy  – a burza na zewnątrz wcale nie słabła, sądząc po bębnieniu deszczu i wyciu wiatru. To oznaczało, że zapewne nadal nikt nie zdoła się do nich przedrzeć. Nie było sensu dzwonić znowu na pogotowie. Zrobiła to już trzy razy i za każdym razem uzyskiwała tę samą odpowiedź: służby ratownicze robią wszystko, co mogą, ale przy takiej pogodzie mają ogromne trudności. Podczas ostatniej rozmowy kobieta na drugim końcu linii dodała, że Kate nie jest jedyną osobą, która potrzebuje pomocy. Chyba była zirytowana jej ponagleniami. Kate czuła, że zwariuje, nie mogąc nic zrobić. Zaczęła się już nawet zastanawiać, czy nie zadzwonić do wuja Billa, który był sierżantem policji w King’s Lynn. Jednak nawet jeśli 41

słusznie podejrzewała, że nieznajomy został napadnięty, to co Bill i jego koledzy mogli zrobić? Przesłuchać nieprzytomną ofiarę? Na pewno mieli dość roboty z zapanowaniem nad chaosem, który objął pół hrabstwa Norfolk. Westchnąwszy głęboko, spojrzała na leżącego na łóżku mężczyznę. Ciągłe czekanie męczyło ją, po długim dniu była wykończona. Mimo to nie zdecydowała się prosić Amandy, żeby chwilę posiedziała przy rannym. To było wzruszające ze strony starszej pani, że uparła się zostać i czuwać razem z Kate. Lecz potem zasnęła na fotelach, które Kate dla niej zsunęła. Kate nie miała najmniejszego zamiaru jej budzić, nawet gdyby to oznaczało, że sama będzie czuwać przez całą noc. By zwalczyć senność, wstała i przeszła kilka kroków, nie wychodząc z pokoju. Chętnie zrobiłaby sobie herbaty, ale nie chciała zostawiać rannego na tak długo. A co jeśli ocknie się akurat wtedy, gdy jej nie będzie, albo nagle spróbuje wstać? Tego najbardziej się obawiała i dlatego wolała nie spuszczać go z oka. Żeby czymś się zająć, podeszła do małego składanego wieszaka do suszenia prania, na którym Amanda rozwiesiła ubrania mężczyzny. Kate sprawdziła, czy są już suche. Od środka wydawały się jeszcze wilgotne, więc obróciła je na drugą stronę  – i znieruchomiała, gdy w kieszeni spodni od garnituru wyczuła zgrubienie. Z ciekawością zajrzała do środka i wyciągnęła małą, wielokrotnie złożoną karteczkę. To była taka żółta przyklejana karteczka, jakich często używa się w biurach, z wypisaną wiadomością. „Ben, zadzwoń do Stanforda. Nowy bezpośredni numer: 53285. Sienny nigdzie nie ma! P.” Kate wpatrywała się w słowa, które nie miały dla niej żadnego sensu, ale mimo wszystko były ważne. Jeśli bowiem ten mężczyzna jest adresatem wiadomości  – a tak zakładała, bo 42

po co trzymałby ją w kieszeni  – to przynajmniej wiedziała, jak ma na imię. I że w jego życiu jest kobieta o imieniu Sienna. Podeszła do łóżka i usiadła na brzegu.  – Ben?  – zapytała cicho, a potem powtórzyła nieco głoś­ niej.  – Ben? Mężczyzna nie poruszył się, a Kate głęboko westchnęła. Zmęczenie, z którym walczyła już od dłuższego czasu, ogarnęło ją nagle z taką mocą, że osunęła się na łóżko. Było szersze niż normalne, na tyle szerokie, że zmieściła się obok nieznajomego. Jak wygodnie było się wyciągnąć. Może mogłaby na sekundkę zamknąć oczy? Starała się tego nie robić, ale powieki miała coraz cięższe i raz po raz tłumiła ziewanie. „Skoro jestem tak blisko, to na pewno zauważę, jeśli się obudzi”, pomyślała i na wszelki wypadek położyła rękę na jego piersi. „Tylko na chwilkę  – zapewniła samą siebie sennie, wsłuchując się w uspokajająco regularny oddech mężczyzny.  – Tylko na małą chwilkę”...

6

Miał poczucie, jakby unosił się z wielkiej głębiny ku górze. Wcale tego nie chciał, bo ciemność, która go otaczała, była przyjemna. To się po prostu działo, powoli i nieuchronnie, aż w końcu musiał się poddać i z trudem otworzył oczy. Zamrugał w słabym świetle wypełniającym pomieszczenie. Potrzebował trochę czasu, żeby obraz stał się wyraźny, i z początku nie był pewien, czy jego wzrok działa prawidłowo. Po chwili zorientował się, że pasy światła rzeczywiście padają na białe prześcieradło. I na kobietę obok niego. Była młoda, miała dwadzieścia parę lat, i leżała na boku tuż przy nim. Obejmowała go ramieniem, czuł jej dłoń na swoim biodrze, jakby chciała go przytrzymać. Ociężale, bo jego umysł wciąż pracował na zwolnionych obrotach, przyjrzał się każdemu szczegółowi. Okalające jej twarz loki, brązowe i nieco rozczochrane. Wysokie czoło, długie, zakręcone rzęsy i wąski, prosty nos, na końcu odrobinkę zadarty. Lekko zaróżowione policzki i pełne usta, lekko rozchylone we śnie. Próbował sobie przypomnieć, kim ona jest, jednak nic nie przychodziło mu do głowy. Miał w głowie taką pustkę, jakby 44

był czymś odurzony. Może mu się to śni? Żeby się upewnić, chciał podnieść rękę leżącą tuż obok twarzy kobiety i dotknąć jej miękkiego, zaróżowionego policzka. Lecz gdy się poruszył, niespodziewanie przeszył go silny ból. Jęknął, budząc ją. Otworzyła oczy, a on zobaczył, że są brązowe. Ciemnobrązowe. Nie wiedział o tym? Ponownie spróbował poruszyć ramieniem i ponownie jęknął z bólu. Chciał coś powiedzieć, ale to też mu się nie udało, tak sucho miał w ustach.  – O, mój Boże!  – Wyraz rozmarzenia na jej twarzy natychmiast zniknął. Zerwała się i popatrzyła na niego szeroko otwartymi oczami.  – Ocknął się pan! Amanda, on się obudził! Jej gwałtowny ruch zatrząsł łóżkiem, potęgując ból, który nagle dotarł do każdego zakamarka jego ciała, sprawiając, że zabrakło mu tchu. Huczało mu w głowie, a poczucie odprężenia i zadowolenie, które czuł do tej pory, zamieniły się w ostry szok. Nic, dosłownie nic w tym różowo-kwiecistym pokoju nie było znajome. Co on tu robi? I kim jest ta starsza kobieta siedząca na dwóch zsuniętych fotelach przecierająca zaspane oczy? Nie znał jej, tak samo jak tej młodej z lokami. A może jednak?  – Jak się pan czuje? W  porządku?  – właśnie go zapytała. Głos miała przyjazny, jednak akcent wydał mu się jakiś dziwny. Niezwykły. Przykucnęła teraz obok niego i przyłożyła chłodną dłoń do jego czoła, co byłoby całkiem przyjemne, gdyby akurat nie łupała go bezlitośnie cała czaszka. Dopiero teraz zauważył, że jest nagi, przynajmniej na górze. Bolała go klatka piersiowa, bolała go broda, wszystko go bolało i utrudniało myślenie.  – Bywało lepiej  – zachrypiał z trudem i spróbował się podnieść, ale daremnie, bo gdy tylko uniósł głowę, poczuł, że ona zaraz eksploduje.  – Niech pan leży, jest pan ranny  – nakazała moda kobieta, wprawiając go w jeszcze większe zdumienie. 45

 – Co... co się stało?  – Ktoś pana pobił albo na pana napadł. A potem...  – Zawahała się, po czym szybko wyrzuciła z siebie:  – A potem ja uderzyłam pana polanem, gdy przyszedł pan pod dom Amandy. To było niechcący, myślałam, że jest pan włamywaczem.  – Co takiego?  – To wszystko nie miało sensu, a jego umysł bronił się rozpaczliwie przed koszmarem, w jakim się ocknął.  – Przykro mi, naprawdę nie chciałam  – kontynuowała kobieta, a on nagle uświadomił sobie, że wcale nie śni. Jej chłodne dłonie, które teraz spoczęły na jego piersi, były zbyt rzeczywiste. Zapewne chciała powstrzymać go przed kolejną próbą podniesienia się. Naprawdę tu była, a on nic z tego nie rozumiał.  – To pani... pani mnie uderzyła?  – Właściwie nie wyglądała na wariatkę, ale najwyraźniej nie była w pełni poczytalna. Z nieszczęśliwą miną pokiwała głową.  – Już kilka godzin temu wezwałyśmy pogotowie, jednak z powodu burzy nie mogą dojechać.  – Burzy?  – Zmrużył oczy i zerknął w stronę okna. Słońce chyba właśnie wstało, bo światło przenikające przez zamknięte okiennice było słabe i blade. Na zewnątrz z pewnością był ładny poranek. A to oznaczało, że jednak ma do czynienia z wariatką.  – O czym pani, do diabła, mówi? Spojrzała na niego przestraszona.  – O koszmarnej burzy dziś w nocy. Nie pamięta jej pan? Pokręciłby głową, gdyby go tak nie bolała, ale najwyraźniej domyśliła się odpowiedzi po jego bezradnym spojrzeniu.  – A co pan pamięta? Wie pan, skąd się tu wziął? Ważne pytanie, lecz gdy szukał w pamięci odpowiedzi, niemal natychmiast natrafił na pustą białą ścianę. Nic tam nie było. Absolutnie nic. „Myśl”, ponaglił siebie, jednak to tylko wzmogło łupanie w tyle głowy. 46

 – Nie  – powiedział, starając się oprzeć poczuciu bezradności, które zalewało go niczym lodowata fala.  – Nie mam pojęcia. Młodej kobiety to chyba nie zaniepokoiło.  – To na pewno tylko szok. Musi pan odpocząć, a potem z pewnością pan sobie przypomni.  – Nie, pani nie rozumie... Głośny gong dobiegł z oddali, prawdopodobnie dzwonek do drzwi. Zaszczekał krótko pies. Młoda kobieta odetchnęła z ulgą.  – To pewnie pogotowie. Nareszcie!  – Sprawdzę  – powiedziała starsza kobieta, która wstała już i rzuciwszy mu niepewny uśmiech, skierowała się do drzwi.  – Karetka zabierze pana do szpitala w King’s Lynn  – oznajmiła młoda kobieta.  – Muszą panu od razu zrobić przeświet­ lenie. Zawiadomić kogoś? Pańska rodzina na pewno się mart­wi... Au!  – Umilkła i popatrzyła na niego przerażona, bo gwałtownie chwycił ją za nadgarstek.  – Nie wiem, okej?  – rzekł agresywniejszym tonem, niż zamierzał.  – Nie pamiętam.  – Dopiero gdy to powiedział, uświadomił sobie, jak daleko sięga niepamięć, która zamieniła jego umysł w próżnię, i odwrócił się do okna. Usłyszał echo swojego własnego strachu w głosie kobiety, która wreszcie zrozumiała.  – To znaczy, że pan nic nie pamięta? Nawet własnego nazwiska? Znów wsłuchał się w siebie, lecz tam nic nie było. Nie przypominał sobie nawet tej najważniejszej informacji, a to wzbudziło w nim koszmarny lęk. Spojrzał na kobietę.  – A pani wie?  – O, Boże!  – Jakby wcale go nie usłyszała. Przyłożyła tylko rękę do ust.  – To wszystko moja wina! Nie powinnam była tego robić, nie powinnam była tak po prostu... 47

 – Zna pani moje nazwisko?  – powtórzył, bo uważał, że odpowiedź na to pytanie jest o wiele ważniejsza od jej wyrzutów sumienia. Z nieszczęśliwą miną pokręciła głową.  – Nie miał pan przy sobie żadnych dokumentów. I w ogóle nic  – odparła, ale potem jej twarz się rozjaśniła.  – Nie, chwileczkę. Znalazłam notatkę w kieszeni pańskich spodni.  – Pochyliła się i wzięła karteczkę z szafki nocnej obok łóżka.  – Proszę, może to coś panu przypomni? Przeczytał odręczną notkę, lecz charakter pisma nic mu nie mówił.  – Ben?  – To imię też nic mu nie mówiło.  – Tak mam na imię?  – Tak sądzę  – powiedziała kobieta i po raz pierwszy nieśmiało się uśmiechnęła. A potem odwróciła się, ponieważ do pokoju weszli właśnie mężczyźni w jaskrawożółtych kamizelkach, a za nimi starsza pani, która z niepokojem wskazała łóżko.  – Tu jest  – oznajmiła zupełnie niepotrzebnie, bo mężczyźni natychmiast zorientowali się w sytuacji. Jeden z nich miał ciężką, kanciastą, metalową walizkę, którą postawił obok łóżka. Był starszy, brodaty i z wprawą otworzył zamki walizki.  – My się nim teraz zajmiemy  – rzucił w stronę młodej kobiety, która skinęła głową i odsunęła się od łóżka, żeby zrobić miejsce. Sanitariusze natychmiast wzięli się do pracy. Po chwili miał mankiet na ramieniu i zacisk na palcu i podczas gdy dwaj z nich manewrowali przy jakichś urządzeniach pomiarowych, brodacz zaświecił mu latarką prosto w oczy, obmacał go i pokazał kilka palców, każąc mu je policzyć. Odpowiadał automatycznie, ale cały czas myślał o karteczce i zapisanej na niej wiadomości. Rozpaczliwie próbował coś z nią skojarzyć, bo coraz wyraźniej czuł, że spada w ziejącą przepaść. 48

Nie miał gruntu pod stopami, nie było niczego, czego mógłby się przytrzymać, co pozwoliłoby mu nabrać orientacji. Czuł ucisk w gardle.  – Jak się pan nazywa? Oddychał z trudem, krew zaszumiała mu w uszach, bo nie wiedział, co odpowiedzieć. Nic już nie wiedział.  – Ma na imię Ben  – odpowiedziała za niego młoda kobieta. Stała teraz przy oknie ze skrzyżowanymi rękoma, jakby było jej zimno. Lecz głos miała mocny, a gdy napotkał jej spojrzenie, poczuł, że się uspokaja, nawet gdy dodała:  – Prawdo­ podobnie. „Ben  – pomyślał, wpatrując się w ciepłe, brązowe oczy kobiety.  – Ben to jakiś początek”. Lekarz pogotowia chyba się zmartwił, że pacjent zupełnie nic nie pamięta, bo nalegał na przewóz do szpitala i kazał sanitariuszom położyć go na noszach, które ze sobą przynieśli. Cieniutka folia, którą go owinęli, grzała miło, a on, wykończony, zamknął na chwilę oczy. Gdy je otworzył, byli już na zewnątrz, przed domem, który ku jego zdumieniu stał pośrodku lasu. Nosze wsunięto przez tylne drzwi do karetki.  – Mogę z nim pojechać?  – Młoda kobieta stała obok karetki i patrzyła na brodacza, który wyglądał na niezdecydowanego.  – Nie jest pani rodziną.  – Nie, ale...  – Westchnęła.  – Czuję się za niego odpowiedzialna. Brodacz przybrał współczujący wyraz twarzy i już miał coś powiedzieć, chciał jej chyba wyjaśnić, że to nie jest wystarczający powód. I dlatego mu przerwał.  – Niech jedzie. Proszę. Możliwe, że to jej wina, że tak z nim źle. Jednak brakowało mu uspokajającego dotyku jej rąk. Potrzebował jej, nawet jeśli czuł się z tym dziwnie, a coś w jego wnętrzu instynktownie

się przed tym wzbraniało. Potrzebował jej, żeby nie zwariować. Odetchnął z ulgą, gdy brodacz skinął głową i pozwolił jej wsiąść. Poczekał, aż zapnie pas na opuszczanym krzesełku obok noszy, a karetka ruszy. Dopiero wtedy poddał się zmęczeniu, które sprawiło, że oczy same mu się zamknęły i niemal natychmiast zasnął.

7

Peter oderwał wzrok od ekranu komputera i skrzywił się na widok wchodzącej Sienny Walker. Zapukała, tak jak sobie życzył, ale nie poczekała, aż odpowie, tylko wpadła do środka  – choć wiedziała, że nienawidzi, gdy przeszkadza mu się w pracy.  – Czego?  – zapytał nieuprzejmie, wbijając wzrok w wysoką blondynkę, żeby chociaż poczuła się niekomfortowo, skoro już wtargnęła do jego świątyni. Lecz na niej nie zrobiło to wrażenia, jak zwykle. Nienawidził jej trochę za to, że jest wystarczająco inteligentna, by przejrzeć jego trik ze złym humorem. Wszystkich innych udawało mu się przepędzić, ale nie ją. Wiedział, że powinien się z  tego cieszyć  – w  końcu to właśnie zdolności organizacyjne Sienny i jej umiejętność dążenia do celu ułatwiały mu życie. Gdyby nie mógł jej tak ślepo ufać, musiałby załatwiać mnóstwo spraw sam, a na tym zupełnie mu nie zależało. Mimo wszystko nie potrafił się zmusić do uśmiechu  – choćby dlatego, że przeczuwał, po co przyszła.  – Już czas  – powiedziała, wskazując na stos dokumentów, które trzymała na ręku.  – Ludzie Stanforda czekają od kilka minut. 51

Peter potrząsnął głową, bo wciąż się opierał.  – Nie mogę, Sienno. Przecież już ci mówiłem. Ty musisz to zrobić. Poradzisz sobie znacznie lepiej niż ja.  – Nienawidził takich spotkań. I Herba Stanforda też, tego nadętego pozera. Sienna była nieugięta.  – Nie dam rady i doskonale o tym wiesz. Stanford oczekuje, że będzie z nim rozmawiać jeden z właścicieli firmy, a nie asystentka. Nie pasowało jej to, Peter domyślił się tego po niecierpliwym skrzywieniu ust. Była niezwykle ambitna i nie bała się wyzwań, dlatego był pewien, że zrobi wielką karierę. Zawsze też wiedziała, jak daleko może się posunąć, i w tym przypadku również miała rację  – to był przecież jego własny argument, gdy przedwczoraj rozmawiał z Benem przez telefon. Znowu poczuł przypływ złości, gdy przypomniał sobie tamtą rozmowę. Ten cholerny gnojek po prostu zostawił go na lodzie  – tylko z powodu jakieś głupiej osobistej sprawy w Anglii.  – Ben się odezwał?  – zapytał. Sienna pokręciła głową, a on spostrzegł, że przez jej twarz przemknął cień.  – O tym też chciałam z tobą porozmawiać. Martwię się. Rano próbowałam się z nim skontaktować, ale w komórce odpowiada tylko poczta głosowa. A przecież z hotelu w Londynie wymeldował się już w niedzielę, sprawdziłam. Gdzie on może być i dlaczego nie odbiera telefonu? To zupełnie do niego nie pasuje. „Bo go nie znasz  – pomyślał Peter.  – Nie znasz go do końca. Tak jak ja”. Ben Sterling potrafi być zamknięty w sobie niczym cholerna ostryga. Gdy zajmuje się swoimi sprawami, lepiej zostawić go w spokoju. I dlatego lekceważąco machnął ręką.  – Zjawi się  – mruknął. Choć w tym momencie bardzo mu to nie odpowiadało, nauczył się już akceptować dziwne zachowania Bena. Na myśl o tym, co przyjaciel powiedziałby, 52

gdyby zgłosili jego zaginięcie, dlatego że nie odbierał komórki, aż się w duchu uśmiechnął. Sienna jakby go nie słyszała.  – A jeśli coś mu się stało? To przecież możliwe. Peter głośno wypuścił powietrze.  – Wtedy już dawno byśmy o tym wiedzieli. Poza tym powiedział, że musi jeszcze coś w Anglii załatwić i nie wie, jak długo to potrwa. Więc skoro nie odbiera telefonu, to zapewne ma powody, wierz mi. Sienna nie spuszczała z niego wzroku, a Peter domyślił się, że takie wyjaśnienie jej nie satysfakcjonuje. W końcu się jednak poddała.  – Okej  – powiedziała i położyła przyniesione papiery na jego biurku.  – W takim razie czas na spotkanie, szefie. Stanford nie lubi czekać. Peter z odrazą spojrzał na leżącą na wierzchu teczkę i posłał w myślach Bena do diabła za to, że zgotował mu taki los. A potem wstał z głębokim westchnieniem, wziął dokumenty i ruszył za Sienną do sali konferencyjnej.

8

 – Nie zgłoszono zaginięcia żadnego Bena, Kate. W całej Anglii Wschodniej. Ani nikogo, kto pasowałby do opisu tego mężczyzny. Nasz nieznajomy na pewno nie jest stąd. W głębokim głosie Billa Adlera po drugiej stronie linii słychać było nutkę żalu, ale ani odrobiny niepokoju, co lekko zirytowało Kate. Naprawdę miała nadzieję, że wuj trochę bardziej zaangażuje się w sprawę. Jednak Bill taki właśnie był  – nic nie wyprowadzało go z równowagi. Stojąc przed wejściem do szpitala i nerwowo czekając na jakieś wieści, wyobraziła go sobie, jak ze słuchawką w dłoni siedzi przy swoim ogromnym biurku na posterunku policji w Kinn’s Lynn, a przed nosem ma zafoliowaną kanapkę, którą ciotka Nancy zrobiła mu dziś rano na drugie śniadanie. Bardzo chciała mieć jakieś wiadomości dla Bena, którego za chwilę miała odwiedzić. Cały czas tak go nazywała, bo tak prawdopodobnie miał na imię, a ona uważała, że jakieś imię po prostu mieć musi.  – Przecież ci powiedziałam, że ma lekki amerykański akcent. Pewnie w ogóle nie jest z Anglii. I dlatego musisz 54

rozszerzyć poszukiwania. I zaangażować w nie prasę.  – Pokręciła głową zdziwiona, że to nie jest dla niego oczywiste.  – To się stało w sobotni wieczór, a dziś jest piątek. To pięć pełnych dni, ktoś chyba musiał zauważyć, że go nie ma.  – Wszystko idzie swoim trybem, wierz mi  – zapewnił ją Bill.  – Tyle że biurokratyczne młyny mielą wolno, a jeśli on faktycznie nie jest Brytyjczykiem, to potrwa jeszcze dłużej. W każdym razie nie ma go na listach ściganych ani w kartotekach. Sprawdziłem. Kate zmarszczyła brwi.  – Uważasz, że jest przestępcą?  – To niewykluczone  – odparł Bill wyniosłym tonem policjanta, którego to tonu nie cierpiała.  – Nic o nim nie wiemy, Kate, nie zapominaj o tym, a fakt, że został pobity, wcale nie oznacza, że jest nieszczęśliwą ofiarą. Może robił jakieś machlojki i pokłócił się ze wspólnikami. To się zdarza. Może nawet należy do tej bandy włamywaczy, których do tej pory nie udało nam się ująć.  – Ze słuchawki dobiegły odgłosy przeżuwania, a potem wuj odchrząknął.  – Może jak najbardziej miałaś powód, żeby go unieszkodliwić. Kate mocno zacisnęła rękę na komórce i skrzywiła się. Wiedziała, że chce ją tylko pocieszyć. W typowym dla siebie stylu przypomniał jej, że człowiek, który leży teraz na górze w szpitalu, właśnie przez nią nie wie, kim jest.  –  À propos  – kontynuował wuj, zanim zdążyła odpowiedzieć.  – Rozmawiałem jeszcze raz z panią prokurator. Mówi, że to była obrona konieczna, więc nie masz się czego obawiać. Możliwe, że nasz kolega złoży na ciebie doniesienie, ale trudno mi to sobie wyobrazić, skoro tak o tego człowieka dbasz. Choć wcale tego nie musisz robić, mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę? Kate nie odpowiedziała na tę uwagę. Oczywiście, że wie, iż z prawnego punktu widzenia nie ma się czego obawiać. Ale tu 55

w ogóle nie o to chodzi. Musi pomóc temu człowiekowi, jeśli tylko zdoła, po prostu czuje, że to jej obowiązek. Przecież on poza nią nie ma nikogo, w każdym razie nie w tym momencie.  – Kate, to nie jest bezdomny zwierzak  – upomniał ją Bill, bo najwyraźniej słusznie odczytał jej milczenie.  – Już i tak zrobiłaś dla niego o wiele więcej, niż można oczekiwać. Wystarczy. Tylko że ona nie potrafiła. Wiedziała przecież, jak to jest, gdy człowiek czuje się zagubiony. Sam. Bez tego wszystkiego, co było mu bliskie. Tak właśnie się czuła, gdy jako ośmiolatka stała przy grobie rodziców, którzy zginęli w wypadku samochodowym. Bill, brat jej matki, zabrał ją co prawda natychmiast do siebie i dorastała w jego domu  – a to miejsce nigdy nie stało się jej domem. Zadbała o to ciotka Nancy, której zdecydowanie nie zachwyciła perspektywa wychowywania oprócz swoich bliźniaczek obcej dziewczynki. Zawsze jedynie tolerowała Kate, a długie godziny pracy Billa i jego głęboka niechęć do domowych konfliktów sprawiały, że właściwie nic z tym nie mógł zrobić. Później, gdy Kate poznała Ivy i jej siostry i nareszcie znalazła w Daring­ham Hall coś w rodzaju domu, sytuacja się poprawiła. Lecz Kate doskonale znała to odczucie, że nigdzie się nie przynależy. I dlatego długo została przy Benie tego ranka, gdy został przywieziony do szpitala. I dlatego ciągle go odwiedzała, próbując mu pomóc odzyskać pamięć.  – Wystarczy dopiero wtedy, gdy sobie przypomni  – oznajmiła zdecydowanie.  – A do tego potrzebuje informacji o swojej tożsamości. Wuj westchnął.  – Za kilka dni będziemy na pewno wiedzieć więcej. A do tego czasu może ten twój Ben NN przypomni sobie, kim jest. Kate uczepiła się tej nadziei, choć lekarz za nic nie chciał określić, jak długo może trwać taka amnezja. Najwyraźniej 56

luki w pamięci spowodowane urazem czaszki były trudne do przewidzenia. I wcale nie zależało to od tego, jak poważny był uraz. Nikt nie wiedział, kiedy powróci pamięć. Czasem następowało to po kilku godzinach albo dniach, ale mogły też minąć tygodnie i miesiące, a w rzadkich przypadkach szkody okazywały się nieodwracalne. O takiej możliwości Kate wolała na razie nie myśleć. Podziękowała Billowi i kazała mu obiecać, że natychmiast się odezwie, gdyby uzyskano jakieś nowe informacje. Zakończyła rozmowę i weszła do szpitalnego holu. Była już prawie szesnasta. Zamierzała tu przyjść dużo wcześniej. Jednak w przychodni, która w piątki była czynna tylko do południa, bardzo dużo się dziś działo, więc musiała zostać dłużej, a potem była jeszcze w Daring­ham Hall, żeby obejrzeć źrebaka Loli, małego ogierka, który urodził się bez żadnych komplikacji. Przeszczęśliwa Anna dała mu na imię Lionheart. Był silny i dobrze się rozwijał, a więc właściwie nie miała tam nic do roboty. Zatrzymała ją rozpoczęta przez Ivy dyskusja nad imieniem, które uznała za zbyt długie i skomplikowane. Jednak ze względu na Bena wizyta okazała się korzystna, bo Ivy obiecała, że zorganizuje mu parę niezbędnych rzeczy. Na pewno będzie ich potrzebować, jeśli amnezja utrzyma się dłużej. Kate, jak zwykle gdy stała pod jego drzwiami, miała głęboką nadzieję, że Ben rozpromieni się na jej widok. Bo ją rozpozna. Lecz na razie leżał tylko w łóżku, poważny i wycofany. Co myślał o tym, że odwiedza go akurat ta osoba, która odpowiada za jego stan, tego nie wiedziała. Nigdy nic na ten temat nie mówił, ale może dlatego nie czynił jej żadnych wyrzutów, bo sam był zbyt zdezorientowany swoją sytuacją. Przez pierwsze dni dużo spał, lecz gdy trochę mu się poprawiło, utrata pamięci bardzo dawała mu się we znaki. Kate musiała mu raz po raz opowiadać, co się wydarzyło, przeglądali też razem gazety, które przynosiła  – przede wszystkim 57

amerykańskie, bo właściwie była pewna, że on nie jest z Anglii. Do tej pory jednak nic nie wywołało w nim żadnych wspomnień, a gdy go to przygnębiało, odciągała jego uwagę, opowiadając o codziennym dniu w klinice weterynaryjnej albo o tym, co akurat działo się w wiosce. Niezbyt to pomagało, ale przynajmniej przez chwilę myślał o czymś innym. „Żeby w końcu policja trafiła na jakiś trop”, pomyślała sfrustrowana. Ben na pewno o to zapyta, a ona wolałaby dodać mu otuchy, a nie po raz kolejny rozczarować. Głęboko odetchnęła, potem zebrała siły, otworzyła drzwi i weszła do sali. Ku jej zdumieniu Ben nie leżał w łóżku, tylko odwrócony do niej plecami wyglądał przez okno. Poza tym był ubrany, miał na sobie swoją koszulę i spodnie, które Kate wyprała i schowała w małej szafce w rogu sali. Gdy usłyszał, że wchodzi, odwrócił się, a Kate mimowolnie przełknęła ślinę. Oczywiście wiedziała, że jest wysoki, ale do tej pory widziała go tylko leżącego. I dlatego oszołomiło ją nieco wrażenie, jakie robił teraz. Już wcześniej wydał jej się atrakcyjny, był po prostu przystojny, nawet z kilkudniowym zarostem i w zielonym szpitalnym kitlu. A ubrany i gładko ogolony  – najwyraźniej użył golarki, którą mu przyniosła  – nie miał już w sobie tej bezradności, którą do tej pory emanował i na którą ona instynktownie reagowała. Teraz wyglądał może pewniej, ale jednocześnie jakoś tak tajemniczo. I pociągająco. Kate poczuła, że jej serce na moment zgubiło rytm. Otrząsnęła się jednak i podeszła do niego z uśmiechem.  – Cześć, Ben  – powiedziała, wytrzymując spojrzenie jego szarych oczu, które jak zwykle mierzyły ją z powagą. Dopiero gdy przed nim stanęła, kąciki jego ust leciutko drgnęły.  – Ciągle pani wraca  – powiedział.  – Nie ma pani już dość moich lamentów? Kate nadal się uśmiechała, zastanawiając się, co on ma na myśli. Wolałby się jej pozbyć? A może cieszy się, że jeszcze 58

mu się to nie udało? To drugie uznała za bardziej prawdo­ podobne, bo przez moment wydawało jej się, że dostrzega w jego spojrzeniu ulgę.  – Jestem przyzwyczajona do skamlących pacjentów  – odparła, wzruszając ramionami, żeby nie dać po sobie poznać, jak jest zdenerwowana.  – Dlaczego nie leży pan w łóżku? Wolno już panu wstawać? Najwyraźniej trafiła tym pytaniem w czuły punkt, bo jego twarz natychmiast spoważniała.  – Mogę nawet wyjść, jeśli tylko będę chciał  – odpowiedział lekko ochrypłym głosem.  – Doktor Stevens był u mnie dziś rano i poinformował mnie, że wstrząśnienie mózgu ustąpiło. Nic więcej nie mogą dla mnie zrobić i dlatego mogę opuścić szpital. Tylko niestety nie wiem, dokąd miałbym się udać. Może pani wuj zdołał się czegoś dowiedzieć? Kate pokręciła głową.  – Niestety, nie. Rozszerzają poszukiwania. Powiedział, że za kilka dni będzie wiedzieć więcej.  – Teraz to nic mi nie da  – żachnął się, odwrócił gwałtownie i zaczął nerwowo chodzić po sali. W geście bezradności uniósł ramiona.  – Żeby mi się chociaż cokolwiek przypomniało! Ale nie wiem nic, absolutnie nic i nie mam pojęcia, co teraz robić. Kate popatrzyła na jego wyciągnięte ramiona i nagle poczuła ucisk w gardle. Sprawiał wrażenie jeszcze bardziej spiętego niż zwykle, przypominał zdziczałego psa, którym zajmowała się podczas studenckiej praktyki w schronisku dla zwierząt. Pies biegał bez przerwy po boksie, bo po prostu nie mógł znieść tego, że jest zamknięty. Przy pierwszej nadarzającej się okazji uciekł i nigdy go nie odnaleźli. Z Benem było podobnie, tylko że on nie mógł tak po prostu uciec. „On musi się stąd wydostać, inaczej zwariuje”, pomyślała Kate. Tylko co zrobią urzędnicy z  kimś, kto nie ma 59

dokumentów ani pieniędzy? Prawdopodobnie umieszczą go w jakimś mieszkaniu socjalnym albo w jakiejś kwaterze, gdzie będzie siedzieć sam i zamartwiać się  – o ile rzeczywiście tak szybko zareagują. W takim razie istniało tylko jedno rozwiązanie.  – Może pan się przenieść do mnie, jeśli pan chce.  – Do pani?  – Patrzył na nią z takim zaskoczeniem, że Kate uznała to niemal za obrazę.  – Mam mały domek w Salter’s End, tuż za kliniką. Jest tam pokój gościnny, w którym może pan mieszkać tak długo, jak będzie trzeba. To był zupełnie spontaniczny pomysł, a ona nie oczekiwała, że z wdzięczności rzuci się jej na szyję. Z drugiej strony nie spodziewała się także, że będzie tylko milczeć i gapić się na nią.  – Ale ja nic nie mam  – powiedział w końcu.  – Żadnych rzeczy ani pieniędzy.  – Najwyraźniej czuł się niekomfortowo, że jest od kogoś zależny, a Kate doskonale to rozumiała. Tylko w tym momencie nie miał innego wyboru.  – Założę się, że ma pan mnóstwo rzeczy  – odparła z uśmiechem.  – Tylko nie wie pan, w której szafie. A jak tak patrzę na pańskie spodnie i koszulę, to kwestia pieniędzy też mnie jakoś nie martwi.  – I spodnie, i koszula były nieco sfatygowane, ale zdecydowanie nie pochodziły z byle jakiego sklepu, więc zapewne nie musiał zaciskać pasa.  – Jak już poczuje się pan lepiej, zwróci mi pan koszty. Jeśli zaś chodzi o palącą kwestię ubrań, to została rozwiązana. Moi przyjaciele coś panu pożyczą. Jej argumenty najwyraźniej nie przekonały Bena, bo wciąż się wahał.  – Nie powinna się pani czuć wobec mnie zobowiązana. Dam sobie radę. „Marzyciel”, pomyślała Kate i pokręciła głową.  – Nie, nie da pan. 60

Popatrzył na nią. Długo.  – Nie  – burknął, podszedł do łóżka i ciężko na nie opadł. Patrzył przed siebie, a Kate zaczęła się zastanawiać, czy nie była zbyt śmiała. Może nie chciał mieszkać u kobiety, która odpowiada za jego trudną sytuację. Gdy znów na nią popatrzył, w jego spojrzeniu nie było wyrzutu. Nie było w nim też oporu. Raczej zdumienie.  – Może jestem brutalnym mordercą, Kate. Wyglądało na to, że rzeczywiście go to trapi, a jej przypomniały się słowa Billa. Naprawdę nic o nim nie wiedziała, w jego spojrzeniu była jakaś twardość, coś, co sięgało głębiej i nie miało nic wspólnego z amnezją. To był jego charakter, taki po prostu był. Jednak nie przerażał Kate, raczej ją pociągał w dość niepokojący sposób. I dlatego lepiej byłoby trzymać się od niego z daleka. Przecież to przez nią znalazł się w tej sytuacji i bez względu na to, czego się o nim na koniec dowie, chciała mu pomóc.  – Nawet jeśli, to przecież pan o tym nie pamięta  – powiedziała, wzruszając ramionami, a on roześmiał się po raz pierwszy, odkąd się spotkali. To był króciutki śmiech, ale zmienił jego twarz, sprawił, że wyglądał na młodszego i odprężonego, a oczy aż mu zalśniły. „Powinien częściej się śmiać  – pomyślała Kate z bijącym sercem.  – Choć może lepiej nie”.  – A więc?  – zapytała, żeby zdążyć, zanim zdoła ją zniechęcić.  – Zamieszka pan u mnie?

Ben nie wiedział, co powiedzieć. Lecz czy w tym momencie w ogóle wiedział cokolwiek? Kate cały czas nazywała go Benem, więc powoli zaczął się przyzwyczajać do tego imienia, które faktycznie mogło być jego imieniem. I do tego, że jest człowiekiem bez przeszłości. 61

To ona odpowiadała za to, że wszystko zapomniał, ale nie potrafił jej za to nienawidzić. „Wręcz przeciwnie”, pomyślał i głęboko odetchnął. Przerażająco szybko przyzwyczaił się do niej, bo jej wizyty były jedyną rzeczą, która odrywała go od ponurych myśli. Poczuł, że tam coś jest, że w jego głowie jest coś, co drzemie i czeka na przebudzenie. Nie udawało mu się tego czegoś przywołać bez względu na to, jak się starał, i czasem zdawało mu się, że niedługo popadnie w obłęd. Wychodził z tego diabelskiego kręgu tylko wtedy, gdy była przy nim Kate. Jej uśmiech i pewność, że jego wspomnienia wrócą, pomagały mu przetrwać i dalej mieć nadzieję. Może powinien jej to powiedzieć, ale nie potrafił. Czuł, że coś powstrzymuje go przed okazaniem słabości i przyznaniem, że kogoś potrzebuje. I właśnie dlatego nie chciał u niej zamieszkać. Nie chciał być od nikogo zależny. Lepiej być samemu, dobrze się z tym czuł. Wygodnie, choć nie umiałby powiedzieć dlaczego.  – Ben?  – dopytywała się Kate, bo wciąż nie odpowiedział. Westchnął w duchu. Czyżby naprawdę nie miał wyboru? Miała rację, sam nie da sobie w tej chwili rady. Zdecydowanie. Potrzebował wsparcia, czy tego chciał, czy nie. A od niej mógł je przyjąć, w końcu była mu to winna po pozbawieniu go pamięci drewnem kominkowym. Poza tym czasami patrzenie w jej ciepłe brązowe oczy pomagało mu, gdy czarna dziura w jego głowie już miała go pochłonąć. Czy na pewno chciał z tego zrezygnować?  – Nie  – powiedział i dopiero po tym, jak nagle znieruchomiała, zorientował się, że udzielił złej odpowiedzi.  – Tak, to znaczy tak. Chętnie u pani zamieszkam.  – Och, to dobrze.  – Niepewny wyraz twarzy Kate przeczył jej słowom. Przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu. Może już żałowała złożonej propozycji. Jednak postanowił nie 62

pozwolić, żeby się teraz wycofała, bo nagle sobie uświadomił, że musi koniecznie wydostać się z tej sali. I to jak najszybciej.  – To idziemy?  – rzucił wyzywająco i popatrzył na nią, leciutko się uśmiechając.  – Właściwie jestem spakowany. Uśmiechnęła się na tę uwagę, a on z jakiegoś powodu odebrał jej reakcję z ulgą.  – Tak. Idziemy.

9

 – To tutaj  – powiedziała Kate, skręcając w podwórze za przychodnią weterynaryjną, i zerknęła lekko zakłopotana na Bena, który siedział obok w miejscu pasażera. Do tej pory propozycja zaoferowania mu pokoju gościnnego, dopóki nie wie, dokąd pójść, wydawała jej się słuszna. Lecz gdy zaparkowała przed swoim małym wiejskim domkiem, graniczącym od tyłu z kliniką weterynaryjną, zaczęła się zastanawiać, czy to rzeczywiście był dobry pomysł. W domku było dość miejsca dla niej i jej zwierząt, lecz perspektywa dzielenia go z mężczyzną, którego właściwie nie znała, wydała jej się nagle niepokojąca. Pocieszyła się, że to nie na długo, i uśmiechnęła się do niego raz jeszcze, zanim wysiadła. Ben milczał przez całą drogę i trochę drzemał, a Kate nie budziła go, nawet gdy mijali Daring­ham Hall, które miała ochotę mu pokazać. Doktor Stevens wyraźnie zaznaczył, że Ben potrzebuje jeszcze dużo spokoju. W jej domku raczej go nie zazna. Zza drzwi, do których właśnie podchodzili, dobiegało głośne szczekanie. Kate przyszło do głowy pytanie, które powinna mu była zadać wcześniej. 64

 – Nie boi się pan psów? Wzruszył ramionami.  – Nie mam pojęcia  – odparł i uśmiechnął się, gdy Kate zrobiła zmartwioną minę. Wahała się przez moment, lecz nie było innego wyjścia, jeśli miał u niej mieszkać. Otworzyła drzwi, zza których natychmiast wystrzeliła kolorowa, dysząca i ujadająca kula sierści, składająca się z kilku psów. W tej chwili miała cztery: niezwykle żywiołowego małego spaniela o imieniu Ginny, starszą damę labradorkę, która reagowała na imię Lossie, starego owczarka collie bez oka, którego w związku z tym nazwała Blackbeard po słynnym piracie, oraz jack russel teriera Archiego, któremu brak jednej łapy zupełnie nie przeszkadzał w wykonywaniu dzikich skoków. Wszystkie cztery biegały podekscytowane wokół ich nóg, witając wylewnie i serdecznie nie tylko Kate, lecz także Bena.  – No i?  – zapytała Kate, zerkając na niego i jednocześnie głaszcząc psy.  – Wszystko w porządku? Ben uśmiechnął się lekko.  – To zależy  – odpowiedział.  – Ile ich jeszcze jest w środku?  – Tylko dwa koty. Ale one są tak nieśmiałe, że zwykle nawet się nie pokazują  – odparła Kate, zanim się zorientowała, że sobie z niej żartuje. Nie miał najwyraźniej żadnego problemu z tym, że jej dom przypomina raczej hotel dla zwierząt. W ogóle nie był spięty. I właściwie tego się spodziewała. Ben nie był człowiekiem bojaźliwym, raczej kimś, kto wychodzi trudnościom naprzeciw i sobie z nimi radzi. Choć nie był też przyzwyczajony do obchodzenia się z psami, widać to było po jego dystansie. „Prawdopodobnie nie ma żadnego zwierzęcia, a już na pewno nie ma psa”, pomyślała, wchodząc pierwsza do środka. Tuż za drzwiami znajdował się największy pokój w domku, który służył Kate jednocześnie jako salon, jadalnia i gabinet. 65

Rozejrzała się wokół z troską, bo nie pamiętała, w jakim stanie zostawiła wszystko tego poranka. Na szczęście nie było źle. Na obu niebieskich, nieco przetartych sofach przed kominkiem nie leżały żadne książki ani czasopisma, na malutkim stoliku pod oknem został tylko kubek po kawie, wszystko inne zaniosła do kuchni, a na małym biurku w kącie panował większy porządek niż zwykle. Wynikało to głównie z tego, że jej komputer, na którym przygotowywała rozliczenia, a w bardzo nielicznych wolnych chwilach pisała pracę doktorską, uległ jakiemuś głupiemu wirusowi i nie działał. I dlatego na biurku nie zalegał stos kartek i karteluszek. Czując ulgę, że jej dom wygląda na względnie zdatny do zamieszkania, odwróciła się gwałtownie i zamarła, bo znalazła się tuż przed szeroką klatką piersiową Bena. Wszedł tuż za nią, a ona tego nie zauważyła. Gdy teraz uniosła głowę i napotkała jego spojrzenie, z wrażenia nerwowo przełknęła ślinę. „Za blisko”, pomyślała przestraszona i instynktownie cofnęła się o krok. Zmusiła się do uśmiechu, czekając, aż serce przestanie jej tak szybko bić.  – No to... pokój gościnny jest tam  – powiedziała, wskazując na dwoje drzwi prowadzących z salonu. Ruszyła ku nim nieco pośpiesznie, szczęśliwa, że Ben nie widzi jej zarumienionych policzków. Dobry Boże! On ją denerwuje. I to cały czas. Jeśli nad tym nie zapanuje, to naprawdę będzie miała kłopot. Nie było przecież tak, żeby nie miała żadnego doświadczenia z mężczyznami. Podczas studiów w Cambridge wcale nie żyła jak mniszka i choć nie trafił się ten jeden jedyny, nie traktowała płci przeciwnej z nadmierną rezerwą i chętnie flirtowała, jeśli była ku temu okazja. Tylko że Ben nie był mężczyzną, z którym powinna flirtować. On wkrótce powróci do swojego życia, a tam czeka na niego, jeśli wierzyć notatce, którą miał w kieszeni, co najmniej 66

jedna kobieta. Może jest żonaty, nawet jeśli nie nosi obrączki, może nawet ma dzieci. Jeżeli więc Kate nie chce się poparzyć, powinna jak najszybciej zapomnieć o tym, że Ben wydaje jej się całkiem atrakcyjny. Co nie było takie proste, bo pokój gościnny na tyłach domku był raczej mały, mieściło się w nim tylko łóżko i szafa, więc dla nich obojga było za mało miejsca i musieli stać bardzo blisko siebie.  – To tutaj  – powiedziała, by ukryć zdenerwowanie, choć cały czas patrzyła w jego szare oczy.  – Pięknie  – odpowiedział, a Kate zaparło dech w piersiach, bo cały czas patrzył na nią, a nie na pokój. „Nie  – pomyślała.  – Nie patrz tak na mnie”. Psy zaszczekały, a z zewnątrz dobiegł doskonale znany Kate kobiecy głos.  –  Kate?  – Idę  – zawołała i z przepraszającym uśmiechem przecis­ nęła się obok Bena, szczęśliwa, że może uciec z pokoju, który nagle wydał jej się ciaśniejszy niż zwykle.  – Ivy! Co tu robisz?  – ze zdumieniem powitała swoją przyjaciółkę, bo przecież zaledwie parę godzin temu widziały się w Daring­ham Hall. Lecz gdy dostrzegła obok drzwi czarną plastikową torbę, zrozumiała.  – Już masz te rzeczy? Ivy pokiwała głową i objęła ją.  – Poprosiłam Kirkby’ego i on od razu przyniósł mi ten wielki worek. To chyba wszystko, co miał w szafie, a czego pilnie nie potrzebuje. Wiesz, jaki on jest.  – Uśmiechnęła się.  – A że i tak jechałam do wsi, pomyślałam, że ci to od razu podrzucę.  – To świetnie, właściwie to potrzebuję tych rzeczy już teraz.  – Kate uśmiechnęła się niepewnie i zaczęła się zastanawiać, jak opowiedzieć Ivy o rozwoju sytuacji, gdy ta szeroko otworzyła oczy, bo Ben właśnie wrócił do salonu. 67

 – Ivy, to Ben, o którym ci już opowiadałam. Wyszedł dzisiaj ze szpitala i na razie zamieszka u mnie. Ben, to moja przyjaciółka Ivy Carter-Andrews.  – Kate dokonała prezentacji.  – Miło mi.  – Ivy uścisnęła Benowi rękę, a potem popatrzyła na Kate.  – Spieszę się, a mam w samochodzie coś, co muszę ci pokazać. Wyjdziesz ze mną? Kate skinęła głową i poszła za przyjaciółką na podwórze. Domyślała się, że to tylko pretekst, żeby mogły porozmawiać na osobności. I faktycznie, gdy tylko podeszły do czerwonego mini Ivy, ta z wyrazem oburzenia na twarzy zwróciła się do Kate.  – Pozwoliłaś mu u siebie zamieszkać? Czy ty postradałaś zmysły, Kate? Przecież to może być brutalny morderca!  – syknęła wzburzona, ale przynajmniej na tyle cicho, że Ben nie mógł ich usłyszeć. Kate uśmiechnęła się.  – On też wyraził takie przypuszczenie.  – Możliwe, ale to wcale nie jest śmieszne  – upierała się Ivy.  – To nieznajomy człowiek i może być niebezpieczny. Kate zirytowana tym, że już druga osoba podejrzewa Bena o przestępczy tryb życia, zmarszczyła brwi. Czy nie obowiązuje zasada domniemania niewinności?  – Przede wszystkim jest kompletnie zdezorientowany  – zaczęła się bronić.  – I to przeze mnie. Nie mogłam go tak po prostu zostawić. Ivy miała jeszcze przez chwilę poważną minę, a Kate mogła dostrzec w jej oczach prawdziwą troskę. Potem optymistyczna i radosna natura Ivy wzięła górę i przyjaciółka z rozbawieniem potrząsnęła głową.  – Ty i te twoje przybłędy, Kate. Czy to się kiedyś skończy? Choć można to uznać za pewnego rodzaju postęp, że tym razem przypałętał się do ciebie przedstawiciel ludzkiego gatunku.  – Znów spojrzała surowo.  – Ale i tak mi się to nie podoba, w każdym razie dopóki nie wiemy, kim on jest. 68

Kate westchnęła.  – Przecież to tylko na kilka dni.  – Z Blackbeardem i Archiem mówiłaś to samo  – przypomniała jej Ivy, a Kate skrzywiła się, gdy pomyślała o dwóch przedłużających swój pobyt gościach, dla których nie udało jej się znaleźć domu i dlatego pozwoliła im zostać.  – Bena na pewno nie zatrzymam, Ivy. Przyjaciółka uśmiechnęła się i szturchnęła ją w ramię.  – Oby się sprawdziło.  – Otworzyła drzwi samochodu.  – Muszę jechać organizować rzeczy na letnie przyjęcie. Moja lista spraw do załatwienia ma ze dwa kilometry. Kate potrafiła sobie doskonale wyobrazić, jaki zamęt panuje teraz w majątku. Letnie przyjęcie było tradycją Daring­ ham Hall i ważnym wydarzeniem w całym regionie, co roku przyciągało mnóstwo gości. A teraz miało także posłużyć do reklamy nowego wina Daring­ham, więc wszystkim jeszcze bardziej zależało na tym, żeby odbyło się bez zakłóceń. I dlatego czyniono gorączkowe przygotowania.  – Powiedz, jeśli będziesz potrzebować pomocy. Ivy skinęła głową.  – Na pewno, nie martw się. I powiedz temu brutalnemu mordercy, że będę go mieć na oku.  – Wskazała dwoma rozsuniętymi palcami na swoje oczy, a potem w kierunku Kate.  – Zrobi się  – odpowiedziała ze śmiechem Kate i pomachała Ivy, gdy ta zawracała już swoim mini. A potem wróciła do domku. Ben wciąż stał w salonie i wyglądał na niezdecydowanego. Jakby nie wiedział, co robić. Czyli czuł się podobnie jak Kate. Kate odchrząknęła.  – Chyba zrobię nam herbaty. A pan może przejrzeć te rzeczy, jeśli ma pan ochotę  – oznajmiła, wskazując na plastikowy worek. W ten sposób oboje mieli na razie zajęcie, a potem na pewno jakoś się ułoży. 69

Lecz zanim dotarła do kuchennych drzwi, dźwięk silnika mini, który zdążył się oddalić, znowu przybrał na sile i Kate zobaczyła przez okno, że Ivy ponownie wjeżdża na podwórze. Chwilę potem wsunęła głowę przez drzwi i popatrzyła na Kate przepraszającym wzrokiem.  – Zupełnie zapomniałam ci powiedzieć, że byłam wcześniej u Tilly w Trzech Koronach. Jej komputer też się zepsuł i poprosiła o pomoc swojego bratanka, który ma ponoć hopla na punkcie informatyki. Przyjedzie w poniedziałek z Norwich i będzie mógł od razu obejrzeć twojego kompa.  – Och, to wspaniale! Dziękuję!  – powiedziała z ulgą Kate.  – To były dobre wieści. Naprawdę pora, żeby znowu mogła korzystać z tego starego grata. Ivy odwróciła się w stronę Bena i po raz kolejny zmierzyła go wzrokiem.  – Na razie  – rzuciła i tylko ktoś, kto dobrze ją znał, zauważyłby, że jej uśmiech nie jest tak promienny jak zwykle. Ben skinął głową.  – Dziękuję za ubrania.  – Nie ma za co. Mam nadzieję, że wkrótce się panu polepszy  – odparła i już jej nie było. Ben spojrzał na małe biurko w kącie pokoju.    – Co się dzieje z pani komputerem?  – Chyba jakiś wirus  – westchnęła Kate.  – Da się go włączyć, ale potem się zawiesza i nie mogę dojść dlaczego.  – Mogę zobaczyć?  – Ben podszedł do biurka, jakby ciąg­ nęła go ku niemu jakaś magiczna siła, usiadł na krześle i włączył sprzęt, zanim zdążyła odpowiedzieć.  – Zna się pan na tym?  – zapytała zaskoczona. Zmarszczył czoło, czekając, aż pojawi się ekran startowy, a potem przyłożył palce do klawiatury.  – Tak mi się wydaje.  – Wcisnął kombinację klawiszy, po której ekran zrobił się czarny. Pojawiła się na nim kolumna 70

białych literek, które nic Kate nie mówiły. Lecz jemu najwyraźniej tak, bo zaczął ze zdumiewającą prędkością wpisywać skomplikowany szereg poleceń. Kate przez chwilę przyglądała mu się z podziwem. Nagle był tak pewny siebie, zupełnie jakby był w swoim żywiole, więc musiał mieć coś wspólnego z programowaniem komputerowym. Jeśli dopisze im szczęście, to może idąc tym tropem, uda się czegoś o nim dowiedzieć. „To przynajmniej jakiś początek”, pomyślała zadowolona i poszła do kuchni przygotować herbatę.

10

David skręcił sportowym roverem na wjazd do Daring­ ham Hall i popędził szeroką, obsadzoną kępami drzew drogą. Wielki plac przed posiadłością wysypany był żwirem, było tam sporo miejsca dla licznych samochodów i autokarów, które latem w co drugi czwartek przywoziły do pałacu turystów. Przybywali tłumnie na wycieczki z przewodnikiem, bo Daring­ham Hall ze swoją dwubarwną fasadą, licznymi wieżyczkami i symetrycznym układem było wspaniałym przykładem angielskiej posiadłości z czasów Jakuba I. Lecz dla Davida posiadłość była czymś więcej. O  wiele więcej. Znał na pamięć każdy kamień, każdą okienną framugę i każdą kolumnę. I nie tylko dlatego, że tu mieszkał. Przeszłość zawsze go fascynowała i dlatego wiedział o każdym szczególe bogatej historii posiadłości, która powstała w 1623 roku. W połowie osiemnastego wieku wraz z tytułem baroneta majątek trafił w ręce jednego z jego przodków. Od tamtej pory Daring­ham Hall razem z przyległymi ziemiami nie tylko zapewniało pracę okolicznej ludności, lecz także stanowiło centrum życia rodziny Davida. A on wychowywał 72

się ze świadomością, że pewnego dnia odpowiedzialność za zachowanie posiadłości dla kolejnych pokoleń spocznie na nim. Pytanie tylko, czy to nadal aktualne. Zacisnąwszy zęby, wjechał na podjazd, a zaraz potem żwir zachrzęścił pod kołami auta, które zaparkował przed budynkiem. Lecz zamiast wysiąść i wejść do domu, został za kierownicą. Żałował, że pojechał dziś do stryja do kancelarii, żeby się dowiedzieć, jakie postępy zrobił Timothy w badaniu sprawy Benedicta Sterlinga. A jeszcze bardziej żałował tego, że musi teraz o tym opowiedzieć ojcu.  –  Davidzie! Czyjś głos sprawił, że zerknął we wsteczne lusterko i uśmiechnął się, widząc Annę, która szła przez plac w stronę jego samochodu. „W końcu coś miłego tego dnia”, pomyślał, wysiadł i szybkim krokiem ruszył jej naprzeciw. Słońce, które już od wielu dni świeciło tak, jakby wcale nie było tamtej okropnej burzy, prażyło z bezchmurnego nieba i dziś. Anna przyłożyła dłoń do czoła, żeby osłonić oczy. Miała szczery uśmiech i była wyraźnie zaciekawiona.  – Jak było w Londynie?  – Dobrze  – odparł krótko David, bo akurat o tym nie miał ochoty rozmawiać. I dlatego od razu rzucił:  – Idziesz do stajni? Skinęła głową.  – Tak. Zabiorę Lolę i Lionhearta na godzinę na padok. Pójdziesz ze mną? David wiedział, że ojciec czeka na jego powrót, ale mimo to kiwnął głową i ruszył za Anną przez plac. Jego wieści nie były dobre, więc mogły jeszcze trochę poczekać.  – I jak, załatwiłaś już wszystko na święto wina?  – zapytał, by zająć myśli czymś innym. Anna przewróciła oczami. 73

 – Nie nazywaj tego tak! Tata się załamie, jak to usłyszy. Dla niego to święto lata i nadal nie chce nawet słyszeć o jakichkolwiek zmianach w programie. David uśmiechnął się pod nosem. Tak naprawdę wcale nie było mu do śmiechu, że James, ojciec Anny, tak bardzo broni się przed wszystkim, co jest związane z uprawą winorośli w Daring­ham Hall. James uważał po prostu, że Anglia nie jest dobrym krajem do uprawy winogron. I nie on jeden. A przecież akurat na wschodzie kraju klimat jest wystarczająco ciepły i działa tu już z sukcesem kilka winnic, które pokazują, że uprawa może się udać. James nie przyjmował jednak tego do wiadomości, podobnie jak argumentu, że taka nowa działalność byłaby istotnym wsparciem dla całego majątku. Uważał, że to zwariowany pomysł i wielki błąd, i dawał to do zrozumienia przy każdej okazji. Nie byłby to wielki problem, gdyby James nie odgrywał w majątku tak istotnej roli. Choć oficjalnie posiadłością zarządzał ojciec Davida, Ralph, który pilnował finansów i podejmował najważniejsze decyzje, to jednak bez szwagra nie dałby sobie rady. James doskonale znał się na rolnictwie i zajmował się wszystkim od zasiewu po zbiory. Tylko uprawę winorośli traktował z lekceważeniem, bo po prostu był jej przeciwny.  – Jeszcze go przekonamy  – zapewnił David z miną spiskowca. Za chwilę przypomniał sobie jednak, że święto lata to w tym momencie ich najmniejszy problem, spoważniał i patrzył nieruchomo przed siebie, gdy szli w kierunku stajni. Kiedy dotarli do przejścia do ogrodu  – tamtędy wiodła najkrótsza droga do stajni  – Anna nagle się zatrzymała i popatrzyła na niego swoimi jasnobłękitnymi oczami.  – Okej, wyrzuć to z siebie. O co chodzi?  – O nic  – odparł nieco za szybko zaskoczony David. Anna pokręciła głową. 74

 – Davidzie, znam cię, odkąd sięgam pamięcią. Wiem, kiedy coś cię dręczy. Od pewnego czasu jesteś jakiś dziwny, od tamtej burzy. Pomału zaczynam się niepokoić. A więc o co chodzi? David przymknął na chwilę oczy, czując niemal ulgę, że tak go przejrzała. I nagle zapragnął wszystko jej powiedzieć, i to natychmiast, po prostu musiał się tego pozbyć, nawet jeśli babka wielokrotnie wszystkich prosiła, żeby nikomu nic nie mówić. Kiedyś, już wkrótce, i tak się wszyscy dowiedzą, więc mógł się zwierzyć Annie już teraz.  – Czy to ma coś wspólnego z twoimi studiami?  – dopytywała Anna.  – Czy to dlatego byłeś w Londynie? Pokręcił głową i zerknął do tyłu na dom, którego fasada lśniła czerwienią w promieniach zachodzącego słońca.  – Nie, byłem u Timothy’ego w kancelarii  – odparł.  –  I? David westchnął. To było trudniejsze, niż myślał.  – Dostaliśmy list od pewnego człowieka z Nowego Jorku. Nazywa się Benedict Sterling i według informacji, jakie zdobył ostatnio Timothy, może być... moim przyrodnim bratem.  – Co?  – Anna patrzyła na niego oszołomiona.  – Jak to możliwe? David wzruszył ramionami.  – Ojciec był wcześniej żonaty. Krótko, z niejaką Jane Sterling. Nie miał nawet dwudziestu lat, a małżeństwo zostało unieważnione po kilku tygodniach. Przynajmniej tak się tacie wydawało. Sprawę prowadził Charles Brewster.  – Ten przyjaciel babci, po którym Timothy przejął kancelarię?  – zapytała Anna. David przytaknął.  – Wielokrotnie zapewniał tatę i babcię, że wszystko jest w porządku. Tymczasem Timothy nie może znaleźć aktu unieważnienia małżeństwa i wygląda na to, że nigdzie nie 75

został zarejestrowany. Dalej szuka, lecz jeśli nie uda się dowieść, że było inaczej, tamto małżeństwo po prostu nie zostało rozwiązane.  – Westchnął. Starego adwokata rodziny nie mogą zapytać, bo od kilku lat nie żyje. Szkoda, David był bardzo ciekawy, jak doświadczonemu prawnikowi mógł się zdarzyć taki błąd.  – Czyli przez cały ten czas tata wciąż był mężem tamtej kobiety. Oczy Anny rozszerzyły się.  – To znaczy... że małżeństwo twoich rodziców jest nieważne?  – Nie. Jane Sterling krótko po rozstaniu wyjechała do Ameryki i umarła tam dwadzieścia dwa lata temu. Przynajmniej tak było napisane w liście. Timothy to już zresztą potwierdził. Czyli moi rodzice wzięli ślub rok po jej śmierci. Tylko że...  – David umilkł na moment.  – Ona miała syna, właśnie tego Benedicta Sterlinga. Anna wreszcie zrozumiała.  – I... wujek Ralph jest jego ojcem?  – To mogą potwierdzić tylko testy na ojcostwo, ale to możliwe.  – David kopnął czubkiem buta rozsypany na drodze żwir, aż kilka kamyczków podskoczyło.  – I jest starszy ode mnie.  – To by przecież znaczyło...  – Anna pobladła, a David pokiwał głową z ponurym wyrazem twarzy.  – Że to on po naszym dziadku i moim ojcu zostanie kolejnym baronetem.  – „A nie ja”, pomyślał i przełknął ślinę, bo poczuł ucisk w gardle. Z trudem mówił dalej.  – Nie wiem, co teraz będzie, Anno. Nie znamy tego człowieka i nie wiemy, co uczyni. Możemy tylko czekać, aż znowu się zgłosi, i mieć nadzieję, że będzie skłonny jakoś się z nami dogadać. Anna milczała przez chwilę, najwyraźniej starając się to wszystko pojąć.  – Może jest całkiem miły  – powiedziała w końcu. 76

David prychnął.  – Sądząc po liście, z pewnością nie. Groził sądem, jeśli nie uznamy jego roszczeń. Pomyśl, co to znaczy. Już sama sugestia. A jeśli naprawdę ma prawa do tytułu, to co wtedy? Możliwe, że zjawi się tutaj, wysuwając kolejne żądania, i zacznie wtrącać się w nasze sprawy. To wszystko może być dla nas bardzo nieprzyjemne. Anna patrzyła na niego, ale nie wydawała się tak wstrząś­ nięta, jak tego oczekiwał. Majątek i rodzina nie były chyba dla niej aż tak ważne, to było jego zmartwienie.  – A jak się z tym czujesz?  – zapytała cicho. David westchnął ciężko i potrząsnął głową, bo nie miał ochoty się nad tym zastanawiać. Wygodniej było patrzeć na tę sprawę jak na problem ogólnej natury, a nie roztrząsać skutki, jakie może mieć osobiście dla niego. Lecz nie dało się już dłużej zaprzeczać: istniała bardzo realna szansa, że straci to miejsce w świecie, które przez całe życie wydawało się mu się czymś oczywistym. Czuł się przez to niepewnie.  – Nie mam pojęcia. Ale to zmienia wszystko.  – Wzruszył ramionami i przełknął ślinę, gdy Anna pocieszającym gestem pogłaskała go po ramieniu.  – Nie, to nieprawda. Na razie niczego nie zmienia  – zaprotestowała.  – Jeśli ten Sterling rzeczywiście się tu pokaże, to najpierw będzie musiał udowodnić, że jest tym, za kogo się podaje. A nawet jeśli to prawda, to nie może tak po prostu zająć twojego miejsca. Ty jesteś niezastąpiony, Davidzie. Wszyscy na tobie polegają. Mówiła z przekonaniem, a David bardzo chciałby jej uwierzyć. I choć do końca nie potrafił, to i tak poczuł się trochę lepiej i nawet odwzajemnił jej uśmiech. A potem oboje obejrzeli się, gdy na dziedziniec Daring­ham Hall wjechał kolejny samochód i zaparkował obok kolekcjonerskiego rovera Davida. 77

David natychmiast poznał, że to jego matka kieruje srebrnym mercedesem, i  cicho jęknął. „Jeszcze i  to”, pomyślał. Ucieczka nie miała sensu, Olivia spostrzegła ich natychmiast, gdy wysiadła, i ruszyła w ich kierunku, energicznie wymachując rękoma.  – Davidzie! Jak dobrze, że cię widzę. Mam dla ciebie zaproszenie  – zawołała już z daleka. David wymienił z Anną spojrzenie, uniósł znacząco brwi i skrzywił się, lecz ukrył grymas, gdy Olivia się zbliżyła.  – Proszę, skarbie.  – Podała Davidowi białą kopertę i z promiennym uśmiechem poprawiła szal, który narzuciła na kwiecistą letnią sukienkę.  – Z  serdecznymi pozdrowieniami od lorda Wellinga i jego małżonki. W przyszłym tygodniu obchodzą srebrną rocznicę ślubu i koniecznie chcą nas widzieć. Uśmiech Davida wydawał się nieco wymuszony.  – Zakładam, że Emily też tam będzie?  – Ależ naturalnie  – zapewniła go matka.  – To taka wspaniała dziewczyna. Jesienią zaczyna studia w Cambridge, także w King’s College, dokładnie jak ty. Czy to nie cudowny zbieg okoliczności?  – Ponieważ David nadal nie okazywał entuzjazmu, Olivia spoważniała.  – Tym razem ze mną pójdziesz, jasne? Ponowne odrzucenie zaproszenia lorda Wellinga byłoby niewybaczalnym grubiaństwem. Nie czekając na odpowiedź syna, uśmiechnęła się przelotnie, odwróciła i pośpieszyła do wejścia, podczas gdy David i Anna w milczeniu ją obserwowali.  – Cóż, chyba już się nie wywiniesz  – oznajmiła Anna, a David tym razem nawet nie próbował ukryć westchnienia.  – Nie szkodzi, nie boję się.  – Kochał matkę, ale jej starania, żeby znaleźć mu odpowiednią partię wśród córek arystokratycznych rodów, po prostu go irytowały. Wpadała w panikę na myśl, że zakocha się w „normalnej” dziewczynie, więc 78

nieustannie przedstawiała mu stosowne kandydatki. Żadna go dotąd nie zainteresowała. Sam sobie poszuka dziewczyny, a jeśli mu się spodoba, to jej pochodzenie nie będzie miało żadnego znaczenia. Przecież dokładnie tak samo zrobił książę William i nawet królowa nie miała problemu z tym, że żona następcy tronu pochodzi z mieszczaństwa. I dlatego David nie potrafił swojej matki zrozumieć. A może nie było nic do rozumienia. Może te poszukiwania były dla niej tylko pretekstem, żeby spędzać więcej czasu na przyjęciach i uroczystościach. Już od dawna podejrzewał, że jego matka się nudzi. Nie była stworzona do życia na wsi i już przed laty zrezygnowała z ambicji kierowania całą służbą w Daring­ham Hall. Od zawsze robiła to Claire, matka Anny. I robiła to lepiej, niż kiedykolwiek byłaby w stanie to robić jej szwagierka. Wyjął z  koperty zaproszenie wydrukowane na czerpanym papierze, przebiegł pośpiesznie wzrokiem złocone litery, a potem skrzywił się tak, że Anna nie mogła powstrzymać uśmiechu.  – Nie rób takiej miny, jakby to miał być koniec świata. Na pewno nie będzie aż tak źle.  – To chodź ze mną, przekonasz się  – odparł.  – A poza tym miałbym wtedy okazję, żeby dać Emily kosza. Anna uśmiechnęła się.  – Nie sądzę, żeby to było po myśli cioci Olivii.  – Nie. Za to po mojej jak najbardziej. Uśmiechnęli się do siebie, a David wyobraził sobie, jak by to było, gdyby na uroczystości towarzyszyła mu Anna. „Tak właściwie to niezły pomysł”, pomyślał. Miałby wtedy bezpośrednie porównanie, bo był pewien, że jego serce może zdobyć tylko taka kobieta jak ona, równie nieskomplikowana i wesoła, nadająca na tych samych falach co on. Niestety, do tej pory nikogo takiego nie spotkał. 79

Złożył kopertę i wsunął ją do kieszeni koszuli.  – Nie martw się, nie zrobię ci tego  – zapewnił ją.  – Idziemy wreszcie do Loli? Anna pokręciła głową.  – Myślę, że ojciec na ciebie czeka. Na pewno chce wiedzieć, co powiedział Timothy. Uśmiech zamarł Davidowi na ustach, gdy przypomniał sobie o istnieniu Benedicta Sterlinga.  – Masz rację.  – Lepiej mieć to za sobą, nawet jeśli wolałby zostać z Anną.  – Zobaczymy się później? Anna uśmiechnęła się i pogładziła go po ramieniu.  – Przecież wiesz, gdzie mnie znaleźć.

Anna popatrzyła za Davidem, który energicznym krokiem zmierzał w stronę wejściowego portalu Daring­ham Hall, i poczuła ucisk w sercu. Wciąż miał nieco niezgrabny chód nastolatka, a ciemne, niemal czarne włosy, które odziedziczył po matce, bardzo różniły go od dziadka i ojca. Jednak zawsze było w nim coś prawego i budzącego zaufanie, co czyniło go idealnym kandydatem na przyszłego baroneta Daring­ham Hall. I dlatego myśl o tym, że teraz nagle pojawił się ktoś, kto może mu tę pozycję odebrać, wydawała się... po prostu straszna. Daring­ham Hall potrzebowało Davida. Wychowywano go tak, by pewnego dnia przejął tytuł i majątek, a on już teraz poświęcał temu zadaniu całą swoją energię. Studiował zarządzanie w Cambridge i ściśle współpracował z Ralphem i Jamesem, ojcem Anny, gdy przyjeżdżał na wakacje, ucząc się wszystkiego od podstaw. A  jeśli chodzi o  dzieła sztuki znajdujące się w  majątku, też nic nie można mu było zarzucić. Tyle o nich wiedział, że mógłby prowadzić na ich temat wykłady. Już w dzieciństwie swoim zachwytem zaraził 80

także Annę. A  że każdy wyczuwał to jego zaangażowanie, wszyscy go uwielbiali. Ludzie byli spokojni, że to on pewnego dnia będzie zarządzać Daring­ham Hall, bo wiedzieli, że majątek znajdzie się w dobrych rękach. A teraz przez tego intruza wszystko może przepaść. Jeśli ta sprawa już dziś tak przytłacza i  dręczy Davida, to Anna nawet nie umiała sobie wyobrazić, co będzie, gdy ów Sterling rzeczywiście się tu pojawi. Odwróciła się gwałtownie i  ruszyła w  kierunku stajni, wciąż mocno zamyślona. Wyglądało na to, że nad Daring­ ham Hall zbiera się kolejna burza. „I wyrządzi jeszcze większe szkody niż ta ostatnia”, pomyślała zmartwiona, otwierając drzwi do stajni.

11

 – I jak to jest mieszkać z mężczyzną?  – Tilly pochyliła się nad barem i z uśmiechem podsunęła Kate szklankę z wodą mineralną.  – Przyzwyczaiłaś się już? Kata wypiła szybko łyk, bo było bardzo gorąco i była sprag­ niona, ale też dlatego, że czuła się niezręcznie. A mogła się przecież spodziewać, że przyjaciółka zapyta o Bena. Cała wieś chyba o niczym innym nie mówiła, tylko o mężczyźnie pozbawionym pamięci, który u niej zamieszkał. To oczywiste, że Tilly jest zaintrygowana. Tylko co jej odpowiedzieć? Czy się przyzwyczaiła? W pewnym sensie tak. Minął tydzień i jeśli w tej sytuacji w ogóle można to tak ująć, to wypracowali sobie z Benem coś w rodzaju codziennej rutyny. Ben bardzo się starał pomagać jej w obowiązkach. Zajmował się psami, które zaakceptowały go zdumiewająco szybko, i pomagał w domu, gdy ona szła do pracy. Właściwie naprawił już wszystko, co w jej domku i wokół niego wymagało naprawy, wliczając nadwyrężony dach szopy. Nie był z wykształcenia złotą rączką, było to po nim widać, ale dobrze sobie radził z narzędziami i był uparty, 82

próbował tak długo, aż znalazł rozwiązanie. Kate to odpowiadało, i nie była to tylko wdzięczność, że ktoś w końcu zajął się tym wszystkim, na co nigdy nie miała czasu. Po prostu Ben tego potrzebował, musiał mieć zajęcie, w przeciwnym razie nieustannie by się zamartwiał. W ten sposób każde z nich korzystało na tym układzie, a do jego pomocy Kate zdecydowanie łatwo było się przyzwyczaić. Był tylko jeden problem. Wciąż denerwowała się w jego obecności. To było głupie, ale jej serce zawsze zaczynało bić szybciej, gdy coś mu podawała albo kiedy przypadkiem zetknęły się ich palce. Także wtedy gdy przy posiłku dłużej popatrzyli sobie w oczy. Kate nie chciała tego, nie chciała czuć tego przyciągania. Mimo to nie potrafiła się od niego uwolnić, choć wiedziała, że to głupie. Głupie i niebezpieczne dla spokoju jej duszy. Nie miała pojęcia, czy Ben czuje to samo. Pod tym względem niczego nigdy jej nie okazywał. I dlatego miała nadzieję, że to tylko ona nie do końca panuje nad swoimi emocjami. Tilly w każdym razie o niczym nie może wiedzieć, więc Kate uśmiechnęła się lekko, odstawiając szklankę.  – Nie muszę się przyzwyczajać do Bena  – powiedziała.  – Przecież on długo nie zostanie. Tilly uniosła brwi z powątpiewaniem. Była sporo starsza od Kate  – o ponad dwadzieścia lat, zbliżała się już do pięćdziesiątki  – ale była jej powierniczką. Kiedyś pracowała u Camdenów jako niania tamtejszych trzech dziewczynek i  regularnie przychodziła z  nimi do wioski, żeby nie bawiły się tylko w swoim gronie, ale miały też towarzystwo innych dzieci. Kate i Ivy poznały się w ten sposób i zaprzyjaźniły, a z czasem Kate zaczęła w Daring­ham Hall spędzać więcej czasu niż w domu ciotki. Tilly była więc jakby matką chrzestną ich przyjaźni. Już dawno zrezygnowała z pracy piastunki i prowadziła Trzy Korony, największy 83

z trzech pubów w Salter’s End. Jednak nie wpłynęło to na jej bliską relację z Kate i teraz też nie dała się zwieść, tylko szeroko się uśmiechnęła.  – No dalej, przyznaj się. Podoba ci się  – powiedziała, jakby się przekomarzała, a Kate poczuła rumieniec na policzkach. Dawno już jej się to nie zdarzyło.  – Może  – przyznała cicho, żeby w żadnym razie nie usłyszał jej Ben, który w pokoiku na zapleczu zajmował się komputerem Tilly.  – Ale nic nie zamierzam z tym robić. Gdy tylko odzyska pamięć, odejdzie.  – Sobie też w kółko to powtarzała, żeby nie zapomnieć. Tilly spoważniała.  – A czy cokolwiek sobie przypomniał? Kate pokręciła głową.  – Doktor z King’s Lynn uważa, że blokada ustąpi prawdopodobnie dopiero wtedy, gdy on zobaczy coś znajomego. Na razie nic takiego tutaj nie znalazł, co potwierdza moje podejrzenie, że nie jest Anglikiem. Wystarczy go trochę posłuchać, żeby to stwierdzić.  – Wypiła kolejny łyk wody.  – Myślę też, że zawodowo zajmuje się komputerami. Naprawdę zna się na programowaniu i założę się, że twój też zaraz naprawi.  – Westchnęła.  – Niestety taka wskazówka nic policji nie da. Nie są w stanie ustalić jego tożsamości... Umilkła, a serce załomotało jej w piersi, bo w tym momencie otworzyły się drzwi na zaplecze i Ben wrócił do nich do baru. Miał na sobie T-shirt i dżinsy, które kupiła mu w King’s Lynn, gdy byli na kontrolnej wizycie w szpitalu. Z ubrań, które dał mu Kirkby, co nieco pasowało, ale i tak Ben wyglądał w tym jakoś komicznie. Dlatego kupiła mu kilka rzeczy, które, jak uznała, będą do niego pasować. I choć najpierw protestował, to wolał to, co ona kupiła, a tamtych ubrań używał tylko do pracy w domu. Miało to jednak tę wadę, że teraz wydawał się Kate jeszcze atrakcyjniejszy. 84

 – Gotowe  – oznajmił i usiadł na stołku barowym obok Kate.  – Prosta sprawa. Teraz już powinien działać.  – Och, dziękuję! Jest pan geniuszem!  – wykrzyknęła radośnie Tilly i przed nim także postawiła szklankę z wodą mineralną.  – Chyba że woli pan coś innego? Piwo, a może wino? Mam butelkę pierwszego rocznika Daring­ham. Ben z uśmiechem podziękował.  – Nie, przy takiej pogodzie woda jest najlepsza.  – To niech pan przynajmniej zje coś na koszt firmy  – upierała się Tilly.  – Mogę szybko zrobić kanapkę. I tobie też, Kate.  – Byłoby miło  – zgodziła się Kate, gdy Ben skinieniem głowy wyraził aprobatę. Tilly zniknęła w kuchni, zostawiając ich przy barze. Kate popatrzyła na Bena i stwierdziła, że wygląda na zadowolonego. „Takie potwierdzenie własnych umiejętności dobrze mu robi”, pomyślała, ciesząc się, że poprosiła go, żeby przyjrzał się komputerowi Tilly, gdy jej bratankowi naprawa się nie udała.  – Przypuszczam, że gdy rozniesie się wieść, jaki z pana geniusz komputerowy, nie będzie się pan mógł opędzić od zleceń  – powiedziała.  – Tu w okolicy nie ma nikogo, kto by się na tym naprawdę znał. Ben uniósł brwi.  – Myśli pani, że mógłbym się tym zająć, jeśli nie przypomnę sobie, kim jestem?  – W jego uśmiechu był jakaś mroczny cień, a Kate natychmiast pożałowała swoich słów. Instynktownie położyła rękę na jego dłoni.  – Wkrótce pan sobie przypomni. Na pewno  – powiedziała i  przełknęła ślinę, bo sama już nie wiedziała, czy pragnie, żeby tak się stało, czy też się tego boi. Nie potrafiła myśleć, gdy patrzył jej w oczy tak jak teraz, i to nie był dobry pomysł, żeby go dotykać, więc szybko cofnęła rękę. Tilly, która w tym momencie wyszła z kuchni z dwoma talerzami, spostrzegła 85

to jednak i wysoko uniosła brwi, a Kate znowu zrobiło się gorąco. Nie, właśnie że bardzo tego pragnie, to oczywiste. On musi jak najszybciej wszystko sobie przypomnieć i odejść, zanim ona znajdzie się w takim stanie, że nie będzie mogła odciąć się od chaotycznych emocji, które w niej wywołuje.  – Proszę bardzo, kanapki  – powiedziała Tilly, stawiając talerze. Kate była jej wdzięczna, że im przerwała.  – I co, moi piękni, zrobicie z resztą dnia?  – zapytała Tilly z uśmiechem, który wcale nie wydał się Kate pomocny.  – Muszę jeszcze zajrzeć do beagle’a Layli Barton  – oznajmiła.  – Znowu ma kłopoty z trawieniem i najwyraźniej nie mogą z tym poczekać do poniedziałku. Przewróciła oczami na myśl o rozpieszczonej córce Lewisa Bartona, która podczas rozmowy telefonicznej niemal wpadła w histerię. A stan jej psa z całą pewnością wynikał z tego, że jego pańcia  – jak zwykle i wbrew rozsądkowi  – karmi go nieodpowiednimi rzeczami. I Kate będzie musiała spędzić wolne sobotnie popołudnie na wyjaśnianiu jej tego po raz tysięczny. Uśmiechnęła się z wysiłkiem.  – Przynajmniej uparłam się, żeby to ona przyszła do przychodni, a nie ja z wizytą domową... Musiała przerwać, bo rozdzwoniła się komórka, którą położyła na barze. Odebrała i wysłuchała zdenerwowanego głosu rozmówcy.  – Przyjadę najszybciej jak się da  – obiecała, rozłączyła się i zaklęła pod nosem. A potem zsunęła się z barowego stołka.  – Cóż, Layla będzie musiała poczekać. Pilny przypadek w Daring­ham Hall. Ben opuścił kanapkę, w którą właśnie zamierzał się wgryźć, lecz to Tilly pierwsza zadała pytanie.  – Co się stało? 86

 – Jedna z krów nie może się ocielić  – wyjaśniła Kate, z żalem zerkając na talerz.  – Tilly, mogłabyś mi zapakować tę kanapkę?  – Oczywiście, kochanie  – odparła przyjaciółka z uśmiechem, lecz gdy chciała odejść z talerzem do kuchni, Ben podał jej także swój.  – Nam obojgu  – poprosił zdecydowanym tonem i spojrzał na Kate.  – Jadę z panią. Zmarszczyła czoło. Nie potrafiła przyzwyczaić się do rozkazującego tonu, którego czasem używał. Nie zauważał tego, możliwe że kiedyś często wydawał polecenia, nie spodziewając się sprzeciwu. Miał też chyba taki charakter, że nie prosił o pozwolenie, gdy chciał coś zrobić. Kate domyślała się, że nie byłby łatwym przeciwnikiem, gdyby znaleźli się po dwóch stronach barykady. Tym razem jednak nie miała ani czasu, ani ochoty, żeby się z nim spierać.  – Proszę bardzo  – powiedziała, lecz gdy Tilly dała im kanapki i ruszyli do drzwi, wolała go ostrzec.  – Tylko tam potrzebne będą mocne nerwy. Ben prychnął, przytrzymując jej drzwi, bo najwyraźniej za absurdalny uznał pomysł, że mógłby być za miękki na takie doświadczenie.  – Na pewno nie zemdleję.  – Nie byłby pan pierwszy, który przecenia swoje siły  – zaoponowała.  – Camdenowie zarządzają Daring­ham Hall już od pokoleń, więc można uznać, że wszystko, co wiąże się z gospodarzeniem, mają we krwi. Chociaż wuj Ivy, Ralph, przy swoim pierwszym cieleniu, gdy nie wszystko szło tak gładko... Ben chwycił Kate za ramię i przytrzymał ją.  – Jak oni się nazywają?  – zapytał, dosłownie wbijając w nią spojrzenie swoich szarych oczu.  – Camdenowie  – odpowiedziała przestraszona Kate.  – A co? Coś to panu mówi? 87

Ben patrzył Kate w oczy i próbował zatrzymać odczucie, które na moment go ogarnęło. Było to tylko krótkie mgnienie, przebłysk, zbyt niejasny, by dało się z tego sformułować jakąkolwiek myśl. Teraz znów nie było niczego oprócz białej ściany, która nie pozwalała mu wejść do wnętrza własnego umysłu, choćby nie wiem jak się starał.  – Nie  – wyrzucił z siebie sfrustrowany, walcząc z palącą i bezradną wściekłością, która właśnie go ogarnęła.  – Myślałem... Ale to nic.  – Dopiero w tym momencie uświadomił sobie, że wciąż trzyma Kate za ramię, i puścił ją przestraszony.  – Przepraszam  – wymamrotał, bo przecież na pewno ją zabolało. A ona tylko na niego patrzyła.  – Widzi pan? To na pewno dobry znak. Teraz pewnie powoli zaczną powracać pańskie wspomnienia.  – Mam nadzieję  – odparł szorstko, lecz ucisk, który czuł w piersi, jeszcze się wzmógł. Kate już tylko uśmiechnęła się do niego zachęcająco  – bo co mogła powiedzieć, przecież na razie nic się nie zmieniło  – a potem wyszła z pubu. A on zrobił to, co ostatnio robił ciągle: poszedł za nią. Na zewnątrz zatrzymał się i rozejrzał po okolicy, w której się znalazł. Salter’s End nie było duże, raczej niewielkie, a niskie budynki, pomimo że stare, wyglądały na zadbane. W ich fasadach tkwiły często wielkie krzemienie, co nadawało im szczególny wygląd. Według Kate było to typowe dla Norfolk, podobnie jak stary kościół z szarego kamienia  – centrum miejscowości. Wokół Market Square, długiego, owalnego rynku obok kościoła, mieściło się mnóstwo małych sklepików i butików kierujących swą ofertę nie tylko do mieszkańców, ale również do licznych turystów. Ben doskonale rozumiał, skąd tu tylu gości. Morze było tak blisko, że w powietrzu czuło się rześki, korzenno-słony zapach, a od owej burzliwej 88

nocy dzień w dzień świeciło słońce. Pięknie. Idylla. Spokojnie. I tak zupełnie obco. Nie miał pojęcia, skąd to wie. I być może tylko mu się tak wydawało z powodu utraty pamięci. Chociaż instynkt podpowiadał mu, że to nie jest jego świat. Nie przynależał do tego miejsca, czuł się tutaj obco, nawet jeśli mieszkańcy wioski starali się, by było inaczej. Byli dla niego mili, lecz tylko dlatego  – Ben był tego pewien  – że nie chcieli robić przykrości Kate. Lubiano ją w Salter’s End, znał ją niemal każdy i wszyscy, których spotykali, uprzejmie się z nią witali. „Bo i trudno jej nie lubić”, pomyślał Ben i zerknął na Kate z boku, gdy szli w stronę jej land rovera. Była pełna empatii, słuchała ludzi uważnie i przejmowała się ich troskami, kiedy się nimi z nią dzielili. Tak samo traktowała też jego, gdy leżał w szpitalu. Dużo pracowała, mnóstwo energii poświęcała swoim czworonożnym pacjentom, ale pomagała też ludziom. On sam był najlepszym przykładem. Lecz to była tylko jedna jej strona, ta, którą okazywała na zewnątrz. Gdy się jednak uważniej przyjrzeć  – a miał przez ostatnie dni wystarczająco wiele okazji  – okazywało się, że w jej oczach zawsze jest jakiś smutek, cień, który nieustannie jej towarzyszy, nadając spojrzeniu głębię, która od samego początku zwróciła jego uwagę. Budziła w nim coś, co wydawało mu się znajome, choć nie umiałby tego wyjaśnić. Możliwe, że właśnie dlatego tak go pociągała. A może po prostu spędzał z nią zbyt wiele czasu. W każdym razie przez ostatnie dni zdumiewająco często myślał o tym, jak seksownie Kate Huckley wygląda w dżinsach. Albo zastanawiał się, jak by to było, gdyby wziął ją w ramiona i pocałował te jej pełne usta, od których czasami nie mógł oderwać wzroku. To wszystko zaczynało powoli wystawiać na próbę jego opanowanie, a jeśli ona dalej będzie na niego patrzeć tak, jak jej się to czasami zdarza  – zupełnie jak gdyby przychodziły jej 89

do głowy dokładnie takie same myśli  – to nie ręczy za siebie. A przecież nie miał nawet pojęcia, czy ona jest w jego typie! Ben mimowolnie pokręcił głową, usiadł na siedzeniu pasażera i mocno trzasnął drzwiami. Kate, która siedziała już za kierownicą i włączyła silnik, spojrzała na niego zaskoczona.  – Wszystko w porządku? Pokiwał głową, choć było to kłamstwo, i spróbował się uśmiechnąć, co mu się jednak nie udało.  – Niech mi pani opowie o Camdenach  – poprosił dla odwrócenia uwagi, choć go to rzeczywiście interesowało.  – Co to za ludzie?

12

 – Niech pani mnie posłucha, coś jest nie tak.  – Peter czuł, że wzbiera w nim gniew na czujnie przyglądającą się mu policjantkę. Dobry Boże, od niemal kwadransa siedzą naprzeciwko siebie, a  ona wciąż nie może zrozumieć powagi sytuacji.  – Mój partner biznesowy może nie jest kimś, kto na bieżąco informowałby o każdym swoim kroku, ale też nie zapada się znienacka pod ziemię. W każdym razie nie na tak długo. Poza tym jego, to znaczy nasza, asystentka znalazła dziś w poczcie rachunek, żądanie zapłaty z wypożyczalni samochodów w Londynie. Najwyraźniej auto, które wypożyczył Ben, nie zostało zwrócone w umówionym terminie. Peter uważał, że to bardzo niepokojące, podobnie jak fakt, że minęły już dwa tygodnie, odkąd mieli jakikolwiek kontakt z Benem.  – A może je po prostu przetrzymał, bo robi sobie wycieczkę po Europie?  – Policjantka, wysportowana czterdziestolatka z ogromnym biustem, który mocno wypychał jej mundur, wyglądała na niezwykle znudzoną. Jakby już setki razy słyszała opowieści o zaginionych biznesmenach.  – Chodzi mi o to, że 91

przecież pański przyjaciel zwykle nie informuje o tym, gdzie się akurat zatrzymał i na jak długo.  – Nic takiego nie powiedziałem  – zaoponował Peter.  – Poza tym ten samochód odnaleziono na przedmieściach Londynu uszkodzony i z pustym bakiem.  – Sienna dowiedziała się tego z długiej rozmowy telefonicznej z wypożyczalnią po otrzymaniu rachunku i był to dla niej ostateczny dowód na to, że Benowi coś musiało się stać. Już od tamtego poniedziałku przed dwoma tygodniami Sienna wyobrażała sobie wszelkie możliwe czarne scenariusze. Peter na początku się nie przejmował. Lecz teraz i on musiał przyznać, że brak wieści od Bena najprawdopodobniej wcale nie wynika z jego niezależnej natury.  – Coś mu się przydarzyło, w przeciwnym razie zwróciłby samochód. Policjantka pisała coś w komputerze i sprawiała wrażenie, jakby go wcale nie słyszała. Co nie byłoby dziwne w hałasie, który o tej porze panował na trzynastym posterunku w centrum Manhattanu. Niemal przy każdym biurku ktoś siedział i rozmawiał z funkcjonariuszem, a koszmarny sierpniowy upał wiszący nad miastem dodatkowo podgrzewał atmosferę. Peter nie miał jednak pewności, czy kobieta nie ignoruje go tak bezczelnie z innych powodów, więc pochylił się i wbił w nią wzrok.  – Mogę już złożyć zgłoszenie o zaginięciu? Policjantka, sierżant Bale, jak odczytał na plakietce przypiętej do munduru, westchnęła i oderwała wzrok od ekranu komputera.  – Oczywiście, że pan może. Widzę zresztą, że mamy pana przyjaciela w  naszej kartotece. Sprawy nieletnich są oczywiście utajnione, nie mogę do nich zajrzeć, ale na pewno nie ma czystego konta. Rzuciła mu znaczące spojrzenie, a Peter poczuł narastający gniew. 92

 – Co to ma znaczyć?  – Że być może są jakieś powody, dla których dorosły mężczyzna nagle znika  – odparła.  – Może powinien pan sprawdzić, czy razem z pańskim partnerem biznesowym nie zniknęła też kasa z konta. Peter popatrzył na nią oszołomiony i natychmiast przypomniało mu się, dlaczego zwykle unika kontaktów z innymi ludźmi.  – A może to pani powinna sprawdzić, czy na pewno do pani obowiązków służbowych należy tworzenie absurdalnych teorii. I może powinna pani przyjąć zgłoszenie o zaginięciu, zanim poproszę o rozmowę z pani przełożonym. Groźba najwyraźniej podziałała, przynajmniej tymczasowo, bo zebrała notatki, które do tej pory zrobiła.  – Już dobrze. Ja po prostu mówię tak z doświadczenia  – powiedziała tonem usprawiedliwienia. Już nie komentując, zadała mu jeszcze kilka pytań przesadnie rzeczowym tonem i wypełniła odpowiedni formularz. Gdy dwadzieścia minut później Peter wyszedł z  posterunku, miał bardzo złe przeczucia. Jeszcze nigdy nie zgłaszał zaginięcia i być może trafił na policjantkę wyjątkowo pozbawioną złudzeń. Gdy przypomniał sobie jej zmęczone oczy i chaos panujący w komisariacie, uznał, że lepiej będzie, jeśli weźmie poszukiwanie Bena we własne ręce. Tyle że nie miał za grosz talentu organizacyjnego, w każdym razie nie wtedy, gdy chodziło o coś innego niż łączenie programów komputerowych w pakiety. I gdzie miałby zacząć? Londyn był duży, a co dopiero cała Anglia. Bez punktu zaczepienia szukanie Bena było niczym szukanie igły w stogu siana. „Nieważne”, pomyślał Peter i zdecydowanym krokiem ruszył z powrotem do oddalonego o trzy przecznice biura. Przecież na pewno wpadnie na jakiś pomysł. Ben musi gdzieś być i odnajdzie go przy pomocy Sienny. Bo się o niego martwi. 93

Przede wszystkim dlatego. Ale też dlatego, że zauważył, iż czegoś mu brakuje. Potrzebował Bena. Jako tarczy ochronnej i łącznika ze światem, którego tak naprawdę nigdy nie potrafił zrozumieć. W przeciwieństwie do Bena, który zawsze dokładnie wiedział, co zrobić, i potrafił wszystkim się zająć. Bez niego Peter z każdym dniem coraz gorzej sobie radził i coraz gorzej się z tym czuł. Czuł się wręcz fatalnie. W związku z tym nawet nie chciał myśleć o tym, że Benowi mogło się coś stać. Nie, sprowadzi przyjaciela z powrotem  – nawet jeśli będzie musiał zajrzeć pod każdy cholerny kamień w odległej Anglii.

13

 – Cielę źle się ułożyło. Dlatego nie może wyjść.  – Kate potrząsnęła głową, gładząc krowę po drżących bokach. Zwierzę było już bardzo zmęczone. Jeśli zaraz się czegoś nie zrobi, dla cielaka może być za późno. Właściwie była to rutynowa procedura i gdyby koniuszy był na miejscu, już dawno by się tym zajął. Lecz Greg razem z ojcem Ivy, Jamesem, pojechał na targ bydła pod Norwich, a stajenny najwyraźniej źle ocenił sytuację. Kate spojrzała na niego z wyrzutem.  – Powinieneś był wcześniej to zgłosić, Kevin. To zaniedbanie z twojej strony. Młody człowiek, który od niedawna pracował w Daring­ ham Hall, skruszony spuścił głowę.  – Wiem. Ale... na początku wszystko wyglądało normalnie i pomyślałem, że to jeszcze trochę potrwa.  – Aż pobladł i Kate pożałowała swoich ostrych słów. Brakowało mu po prostu doświadczenia, dlatego popełnił błąd. I tak będzie miał dość kłopotów, jeśli dojdzie do nieszczęścia.  – Już dobrze. Myślę, że damy radę. Będę jednak potrzebować pomocy.  – Obrzuciła Kevina badawczym spojrzeniem. Był przyzwyczajony do fizycznej pracy, ale wyglądał raczej 95

wątło, zwłaszcza w porównaniu z Benem, który opierał się o kratę boksu i przewyższał go nie tylko wzrostem, lecz także szerokością ramion. Dlatego powstrzymała Kevina, gdy chciał wejść do boksu, i wskazała na Bena.  – Nie, on mi pomoże.  – Zwróciła się do Bena, a jej spojrzenie wcale nie było proszące. To była krytyczna sytuacja.  – Tam wisi jeszcze jeden fartuch. Niech pan go włoży i wejdzie tutaj. Ben wyglądał na zaskoczonego, lecz posłuchał jej polecenia, co Kate przyjęła z ulgą. Musieli działać szybko. Wprawnymi ruchami założyła pętlę na przednie nogi cielęcia, które już wystawały, a do końca sznura przywiązała drewniany kijek, żeby wygodniej było ciągnąć. Wcisnęła go do rąk Benowi, który miał już na sobie długi fartuch.  – Jak powiem, zacznie pan ciągnąć. Postaram się ułożyć cielę we właściwej pozycji. Ben skinął głową i przygotował się, a Kate naciągnęła na prawą rękę długą gumową rękawiczkę i ostrożnie wsunęła ramię w kanał rodny krowy, by dokładniej zbadać ułożenie malucha.  – Teraz  – rzuciła do Bena, gdy poczuła kolejny skurcz macicy rodzącej krowy. Ben ciągnął, a ona starała się przesunąć głowę cielęcia w odpowiednie miejsce. Lecz nie udało się.  – Cholera!  – Kate zdawała sobie sprawę, że tracą czas. Na jakiekolwiek inne działanie było zbyt późno, musieli jak najszybciej wydobyć cielę, jeśli chcieli je uratować. Działała z zaciętą miną dalej, mówiła Benowi, kiedy ma ciągnąć, popychała i pociągała, gdzie się dało. I wreszcie się udało. Centymetr za centymetrem nóżki zaczęły wysuwać się dalej, aż w końcu pojawił się pyszczek, a potem główka.  – Musi teraz wyjść  – powiedziała Kate, po czym stanęła obok Bena i też chwyciła za kijek.  – Dalej, razem. Głęboko zaczerpnęła powietrza, czekając na kolejny skurcz, a potem pociągnęli razem z Benem. Pokazała mu, że teraz 96

mają ciągnąć już nie na wprost, tylko w dół. To wymagało sporej siły, ale w końcu barki cielęcia przesunęły się przez kanał rodny i maluch wypadł z niego tak nagle, że Kate i Ben stracili równowagę i oboje wylądowali na wyłożonej słomą podłodze. Kate natychmiast się podniosła, podczołgała do cielaka i zaczęła nacierać go słomą, żeby pobudzić do oddychania.  – Żyje! Udało nam się!  – zawołała i poczuła niemal oszałamiające uczucie ulgi. Z uśmiechem szczęścia odwróciła się do Bena, który klęczał tuż za nią. Był tak samo zdyszany, ale odwzajemnił uśmiech i przez moment byli tam tylko on, ona i cielątko, którego uratowanie dało im tyle radości. Świat jakby się nagle zatrzymał i Kate nie mogła oderwać wzroku od Bena, zatonęła w jego szarych oczach. Przyciągało ją migotanie w ich głębi, a gdy uniósł rękę i delikatnie odsunął kosmyk włosów z jej twarzy, oddychała z trudem wcale nie z powodu wysiłku.  – Nie, to tobie się udało  – powiedział cicho, a w jego głosie słychać było podziw i jeszcze coś, coś szorstkiego i dzikiego, co sprawiło, że dreszcz przeszedł jej po plecach. Czubkami palców wciąż dotykał jej policzka, a Kate jak sparaliżowana wpatrywała się w niego, widziała, jak jego wzrok przesuwa się na jej usta, które były tak blisko jego warg...  – Dziękuję, panno Huckley! To było wspaniałe! Kevin przykucnął przy nich i dalej pocierał cielę słomą, co Kate na chwilę przerwała. Sprowadził ją tym samym na ziemię. Z zarumienionymi policzkami wróciła do wycierania, po czym zbadała cielę, a potem krowę, która teraz położyła się, by odzyskać siły po trudach porodu.  – Jest bardzo osłabiona. Musisz mieć ją na oku  – powiedziała do Kevina, gdy już skończyła i zdjęła długą rękawicę i pobrudzony fartuch. Starała się sprawiać wrażenie spokojnej i nie dać po sobie poznać, jak bardzo jest wzburzona, lecz 97

fakt, że Ben stał obok niej i czuła na sobie jego wzrok, wcale jej tego nie ułatwiał. Dobry Boże, niemal go pocałowała. Albo pozwoliłaby się pocałować, bo była pewna, że Ben by to zrobił, gdyby byli sami. Czuła ciągłe mrowienie w miejscu, w którym dotknęły jej czubki jego palców, a gdy wyobraziła sobie dotyk jego ust na swoich, aż ugięły się pod nią nogi, więc na wszelki wypadek uciekła do umywalki na końcu obory. Umyła ręce, porządnie je szorując, jak gdyby mogła się w ten sposób pozbyć również tego, czego nie mogła wyrzucić ze swych myśli. Lecz uczucie, które sprawiało, że cała drżała, wcale nie znikało. Wzmogło się wręcz, gdy Ben nagle stanął tuż obok niej. Przesunęła się trochę w bok, żeby zrobić mu miejsce przy umywalce, i wycierała ręce, gdy on mył swoje.  – Dziękuję  – powiedziała, podając mu ręcznik. Wbiła wzrok w jego pierś, żeby nie patrzeć mu w oczy.  – Nie udałoby się bez twojej pomocy. Nic nie odpowiedział, więc uniosła głowę  – i wstrzymała oddech, gdy ich spojrzenia się spotkały.  –  Kate... Od strony otwartych drzwi do obory rozbrzmiały kroki i chwilę później James i Greg byli już w środku. Po ich poważnych minach widać było, że wiedzą, co się wydarzyło.  – Przyjechaliśmy najszybciej, jak się dało  – powiedział James i spojrzał na Kate jednocześnie z nadzieją i troską.  – Udało się? Kate skinęła głową i gdy szli do boksu, żeby James też zobaczył cielaka, opowiedziała o trudnym porodzie.  – Silny byczek. Szkoda by go było  – powiedział i rzucił wciąż blademu Kevinowi karcące spojrzenie. Kate wiedziała jednak, że chłopakowi nie grożą żadne konsekwencje. Ktoś postronny mógłby wziąć Jamesa z jego intensywnie rudymi włosami i głębokim, niemal grzmiącym głosem za choleryka. 98

Tymczasem był to człowiek o pogodnym charakterze, podobnie jak jego córka Ivy, która pod tym względem bardzo go przypominała. Gdyby cielakowi coś się stało, sprawa wyglądałaby inaczej, ale skoro wszystko dobrze się skończyło, twarz Jamesa rozpogodziła się niemal natychmiast. Z zadowolenia aż przyklasnął.  – No to chodźmy teraz do domu, do Claire, i wypijmy za zdrowie dzielnego malca – oznajmił z szerokim uśmiechem.  – Po takim stresie przyda nam się coś konkretniejszego niż herbata, nie sądzicie? Zaproszenie dotyczyło także Kevina i Grega, lecz stajenny najwyraźniej chciał naprawić swój błąd i uparł się, że zostanie, by pilnować krowy i cielęcia. Greg też odmówił, wyjaśniając, że po wyprawie do Norwich ma wiele obowiązków do nadrobienia.  – Za to wy oboje idziecie!  – zarządził James, nie dopuszczając Kate i Bena do głosu, i chwilę potem szli już przez park w kierunku pałacu. James nie poznał dotąd Bena osobiście, ale znał jego historię i wiedział, skąd wziął się u Kate, więc o nic go nie wypytywał. Zresztą wyglądało na to, że pomoc Bena przy narodzinach cielaka wystarcza mu, by zaliczyć go do grona przyjaciół i w taki sposób traktować. A że Ben okazywał zainteresowanie sprawami majątku i zadawał mu pytania, ich rozmowa szybko stała się bardzo ożywiona. Kate szła obok nich w milczeniu, próbując nie rozmyślać nieustannie o pożądaniu, które dostrzegła w oczach Bena w boksie obory, zanim przeszkodzili im James i Greg. Albo o tym, co może się stać, jeśli znowu zostanie z nim sam na sam. „Opamiętaj się  – upomniała samą siebie.  – Tylko nie Ben. Nawet o tym nie myśl”. Gdy obeszli kępę drzew, posadzonych celowo, by zasłaniały stajnie i stodoły, a pałac ukazał im się w całej okazałości, Ben zwolnił kroku. Na jego twarzy pojawił się wyraz 99

zdumienia, a Kate mimowolnie się uśmiechnęła. Kiedyś, gdy stanęła w tym miejscu po raz pierwszy, poczuła to samo. Otoczony symetrycznie rozplanowanymi żywopłotami i rabatami Daring­ham Hall wyglądał imponująco. Pałac nie był tak duży jak pobliski Sandringham czy inne królewskie rezydencje, ale nie ustępował im urodą, szczególnie teraz, gdy niskie popołudniowe słońce rozpalało ogniście rudawe kamienie fasady. Kate pokochała to miejsce od pierwszego wejrzenia i nigdy nie zapomniała o tym, że w tych przestronnych, pięknych wnętrzach witana jest z otwartymi ramionami. Gdy weszli do środka przez taras i przeszli do wielkiej kuchni dla służby, która obecnie służyła też na co dzień jako jadalnia, Claire, matka Ivy, przywitała ich ciepłym uśmiechem. Była ciemną blondynką, jak obaj jej bracia, Ralph i Timothy, a w krótkiej fryzurce i ulubionym sportowym stroju wyglądała młodo i energicznie. Nie widać po niej było, że ma niemal pięćdziesiąt lat i trzy dorosłe córki.  – Kate! Co za niespodzianka!  – zawołała i zawahała się na moment, spojrzawszy na jej towarzysza.  – A pan to pewnie Ben, tak? Miło mi pana poznać, jestem Claire.  – Uścisnęła mu dłoń, a potem wskazała wielki, stary, drewniany stół, który stanowił serce kuchni.  – Siadajcie, właśnie szykuję herbatę!  – Potrzebujemy czegoś mocniejszego, kochanie. Mamy co świętować  – oznajmił James, który zajął już miejsce u szczytu stołu. Opowiedział pokrótce żonie, co się wydarzyło.  – Och, w takim razie mam coś w sam raz na tę okazję – oznajmiła Claire i przyniosła ze znajdującej się obok spiżarni zieloną butelkę musującego wina. Gdy strzelił korek, napełniła cztery wysokie kieliszki.  – Nasz pierwszy rocznik. Czy jest coś lepszego do wzniesienia toastu za naszego nowego cielaczka?  – Rozpromieniona 100

uniosła kieliszek, a Kate i Ben poszli jej śladem. Tylko James się skrzywił.  – Choćby whisky  – rzucił sucho i na oczach zdumionej żony wstał od stołu, by nalać sobie markowej whisky z butelki stojącej na kredensie w rogu kuchni. A potem i on wzniósł toast.  – Za najlepszą weterynarz na świecie i jej pomocnika!  – Jednym haustem opróżnił szklankę i mrugnął do Kate.  – Myś­lę, że powinniśmy nazwać małego Ben. Przestraszona Kate zerknęła na Bena, bo nie była pewna, czy spodoba mu się ta propozycja. Przecież nawet nie mieli pewności, czy to jego prawdziwe imię. Lecz on uznał najwyraźniej, że to miły gest, bo uśmiechnął się, choć nic nie odpowiedział.  – A gdzie jest Megan?  – zapytał James. Kate też się nad tym zastanawiała, bo kucharka zawsze o  tej porze przebywała w kuchni. Była bardzo oddana swojej pracy, przygotowywała wszystkie posiłki nie tylko dla Camdenów, ale także dla pracowników. W  dodatku miała teraz mnóstwo pracy z przerobieniem wszystkich zebranych w majątku owoców. Claire była jednak w kuchni sama, a teraz spojrzała na męża z wyrzutem.  – Razem z Kirkbym przygotowuje stoły do degustacji wina. A przecież to ty miałeś się tym zająć. James zmarszczył czoło.  –  Zdążyłbym. Claire najwyraźniej miała co do tego wątpliwości.  – Niby kiedy? Święto już za tydzień, musimy powoli kończyć przygotowania.  – Zdążymy  – burknął James, a jego pogodna przed chwilą twarz wyraźnie się zachmurzyła.  – Z tym całym waszym winem też.  – Tej ostatniej uwadze towarzyszył lekceważący gest dłoni, wyraźnie też było słychać irytację w jego głosie. 101

Kate była pewna, że Claire ma ochotę wyjaśnić mężowi dokładniej, co sądzi o jego stosunku do koncepcji stworzenia winnicy w Daring­ham Hall. Chyba jednak nie chciała robić tego przy Benie, bo porzuciła temat i uśmiechnęła się.  – Herbaty?  – zapytała i z zadowoleniem skinęła głową, gdy Ben i Kate przyjęli jej propozycję. Atmosfera poprawiła się i rozmowa powróciła do tak bezpiecznych tematów jak pałac i jego historia. Ben zadawał pytania, a Claire i James chętnie na nie odpowiadali. Kate z trudem koncentrowała się na ich wywodach, bo przez cały czas czuła obecność Bena. Serce zabiło jej szybciej, gdy jego noga musnęła ją pod stołem, i unikała jego wzroku, bo bała się spojrzeć mu w oczy. Wszystko było w porządku, dopóki sądziła, że on nie jest nią zainteresowany. Tymczasem teraz okazało się, że podczas tej krótkiej chwili intymności w oborze zaczęło się pomiędzy nimi coś, nad czym nie da się zapanować.  – Kate, może pokażesz Benowi dom, zanim odjedziecie? Przecież znasz tu wszystkie kąty  – zaproponowała Claire, gdy wstali od stołu. Kate z trudem przełknęła ślinę. Mogła się spodziewać takiego pomysłu i właściwie nie miała nic przeciwko  – może poza tym, że straciła kompletnie głowę dla swojego gościa. Nie był to jednak powód, który mogłaby podać, żeby odmówić, więc skinęła głową.  – Chętnie. Jeśli... masz ochotę? Ben miał ochotę, w związku z czym pożegnali się z Jamesem i Claire, a potem przeszli już tylko we dwoje do wielkiego holu. Dominującym elementem wysokiego, przestronnego pomieszczenia były podwójne schody z charakterystycznymi kunsztownymi rzeźbami na poręczach.  – Te schody znajdowały się pierwotnie w  północnym skrzydle i dopiero w połowie osiemnastego wieku zostały 102

przeniesione tutaj i rozbudowane  – wyjaśniła Kate, ciesząc się, że może przyjąć rolę przewodniczki wycieczki.  – A to...  – Wskazała na wielki witraż w oknie nad podestem schodów, który składał się z ośmiu mniejszych elementów przedstawiających motywy religijne.  – To pochodzi z Niemiec. Witraż powstał w siedemnastym wieku w klasztorze w górach Eifel i dopiero na początku dziewiętnastego trafił do Daring­ham. Ben nic nie mówił, ale wcale nie patrzył ani na schody, ani na rozświetlony słońcem kolorowy witraż. Nie spuszczał wzroku z Kate, więc pośpiesznie przeszła do sali po lewej stronie holu. Był to tak zwany salon chiński i na szczęście wiedziała co nieco i o tym pomieszczeniu, które uchodziło za najstarsze w całym dworze. Lepiej było, gdy coś do niego mówiła. Wtedy nie kusiło jej, żeby robić z nim coś innego. Im dalej szli, tym bardziej przyśpieszała kroku i tym mniej była w stanie sobie przypomnieć o kolejnych pokojach. Mogła już tylko myśleć o tym, że nigdy dotąd żaden mężczyzna nie pociągał jej tak jak Ben. On najwyraźniej zdawał sobie z tego sprawę, bo napięcie między nimi było niemal fizycznie wyczuwalne. Mimo to, a może właśnie dlatego, z uporem koncentrowała się na wyjaśnieniach, tym razem na temat biblioteki, do której właśnie weszli.  – To mój ulubiony pokój  – powiedziała, wskazując na kunsztownie rzeźbione regały pełne starych, oprawionych w skórę tomów.  – Kiedyś razem z Ivy... Ben chwycił ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie szybkim ruchem, aż zabrakło jej tchu w piersiach. Jednak nie była zaskoczona, wręcz przeciwnie, czuła się tak, jakby przez cały czas tylko na to czekała. W każdym razie czekało jej ciało, bo teraz natychmiast do niego przylgnęło. Lecz jej umysł się bronił, dlatego zacisnęła dłonie na materiale jego koszuli, opierając się temu, co czuła.  – Ben, nie... 103

Nie potrafiła oprzeć się jego uśmiechowi, który łączył w sobie zdecydowanie i rozbawienie.  – Dlaczego nie?  – Bo...  – Nic więcej nie powiedziała, ponieważ jego usta musnęły jej wargi. Ich dotyk zelektryzował ją, a z głowy natychmiast uleciała myśl, która przed chwilą wydawała się taka sensowna. „O, Boże, muszę go pocałować. Teraz. Muszę”... Ktoś odchrząknął za nimi, wyrywając Kate z oszołomienia, w które wprawiła ją delikatna pieszczota Bena. Przestraszona zerknęła zza jego ramienia w kierunku drzwi i gwałtownie zaczerpnęła powietrza. Doskonale bowiem znała stojącą w drzwiach starszą panią z białymi jak śnieg włosami, podobnie jak wyraz jej pełnej dezaprobaty twarzy.  – Lady Eliza!  – Kate najchętniej zapadłaby się pod ziemię. Nawet w zwykłych okolicznościach spotkania z żoną sir Ruperta nie należały do przyjemności. Nigdy bowiem nie ukrywała, że nie odpowiadają jej częste wizyty Kate. To była prawdziwa katastrofa, że akurat ona przyłapała ją w ramionach mężczyzny.  – Ja... Nie usłyszeliśmy pani  – wydukała.  – Mam nadzieję, że nie przeszkadzamy? Chcieliśmy się tylko trochę rozejrzeć, bo byliśmy w oborze i James zaprosił nas do domu. A potem Claire zasugerowała, żebym... Przerwała, bo lady Eliza wcale jej nie słuchała. Patrzyła prosto na Bena, który odwrócił się w jej kierunku. Była tak przerażona, jakby ujrzała ducha.

14

 – Kim pan jest?  – Lady Eliza najwyraźniej nie mogła oderwać wzroku od Bena, a jej zwykle chłodny i opanowany głos lekko drżał.  – To Ben  – powiedziała Kate. To imię powinno jej coś wyjaśnić, przecież była przy tym, gdy Kate opowiadała Claire o wydarzeniach tamtej burzliwej nocy.  – Jest... w tej chwili moim gościem  – dodała mimo wszystko i aż przygryzła wargę, uświadamiając sobie, że całowałaby go teraz namiętnie, gdyby im nie przeszkodzono. Jak mogła się tak zapomnieć? Lecz chyba wcale nie to tak wzburzyło lady Elizę. Dotąd nawet nie spojrzała na Kate, skupiając całą uwagę na Benie. Półgłosem powtórzyła jego imię, a jej i tak zwykle blada twarz stała się jeszcze jaśniejsza.  – Lady Elizo?  – Kate zaczęła się niepokoić. Była przyzwyczajona do karcących spojrzeń i złośliwych uwag starszej pani, ale jeszcze nigdy nie widziała babki Ivy tak dziwnie nieobecnej.  – Wszystko w porządku? Wyrwana z zamyślenia lady Eliza spojrzała na nią i w koń­cu jakby oprzytomniała. Tylko jej twarz wciąż zaświadczała o wstrząsie. 105

 – To jest ten mężczyzna, który u  ciebie mieszka? Ten, który...? Kate skinęła głową i zaczęła się zastanawiać, co w tym takiego strasznego.  – Claire poprosiła, żebym pokazała mu pałac  – wyjaśniła, lecz lady Eliza nadal się nie rozpogadzała. Wręcz przeciwnie, jej twarz stawała się coraz bardziej ponura. Coraz bardziej przerażona.  – Ale możemy to zrobić innym razem  – dodała, gdy starsza pani wciąż milczała. Może to pierwsze objawy demencji? Kate spojrzała na Bena, który też był chyba zdziwiony taką reakcją, i wskazała podbródkiem na drzwi.  – Lepiej już pójdziemy. Ben ruszył za nią, a lady Eliza cofnęła się przed nim.  – Tak, niech pan idzie. Niech pan idzie.  – Kate dobiegło jej mamrotanie. Gdy odwróciła się po raz ostatni, lady Eliza wciąż stała przed biblioteką i patrzyła za nimi z wrogą miną, jak gdyby chciała mieć pewność, że opuścili Daring­ham Hall.

 – On musi zniknąć, Rupercie.  – Głos lady Elizy drżał, gdy wyglądała z okna biblioteki na ogród.  –  Babciu? David, który stanął za swoją babką, zerknął ponad jej ramieniem i spostrzegł Kate, która właśnie szła w kierunku stajni u boku wysokiego mężczyzny o ciemnoblond włosach. David go nie znał, ale to pewnie musiał być ten facet z amnezją, który mieszkał teraz u Kate. Czy babcia mówiła o nim? Znała go? David ze zmarszczonym czołem przyjrzał się starszej pani, która mamrotała coś niezrozumiałego pod nosem.  – Wszystko w porządku, babciu?  – zapytał, kładąc jej rękę na ramieniu. 106

Przed chwilą mijał otwarte drzwi do biblioteki i usłyszał, że babcia coś mówi. Nie było przy niej nikogo, gdy wszedł do środka. I w ogóle dziwnie się zachowywała, jakby wcale nie zarejestrowała jego obecności.  – Odeślij go  – powiedziała, nawet się nie odwracając.  – Nie może tu być. David wzmocnił nacisk na jej ramię i zmusił ją, żeby się odwróciła.  – Babciu? To ja, David. Lady Eliza spojrzała na niego i  zaskoczona zamrugała kilka razy. I dopiero wtedy go rozpoznała, bo jej twarz się rozpogodziła.  –  David! Z ulgą odwzajemnił jej uśmiech i jeszcze raz spojrzał przez okno. Kate i mężczyzny już nie było.  – O co chodzi, babciu? Potrząsnęła głową.  – O nic  – odpowiedziała, a jej twarz znów przybrała znajomy czujny i skupiony wyraz. Odwróciła się i odeszła od okna.  – Przekażesz Megan, żeby podała mi herbatę do błękitnego salonu?  – Oczywiście.  – David poszedł za babką, która wyszła z biblioteki, ale w drodze na dół do kuchni podjął decyzję. Nigdy dotąd nie widział babci w takim stanie, więc postanowił jak najszybciej opowiedzieć o tym ojcu i cioci Claire. Powinni wiedzieć i mieć ją na oku.

15

Zmierzchało już, gdy Kate zamykała przychodnię i szła przez podwórze do swojego domku. W salonie paliło się świat­ło, a więc Ben był w domu, choć nie dostrzegała go przez rozświetlone okna. „Oczywiście, że jest w domu, a dokąd miałby pójść?”, pomyślała i przewróciła oczami na myśli o tym, że w ogóle się nad tym zastanawia. To pewnie przez nerwy. Głęboko zaczerpnęła powietrza, starając się zignorować motyle, których cały rój latał jej w brzuchu. „Nie ma powodu, żeby się denerwować”, przypomniała sobie, podchodząc do drzwi. Po prostu porozmawia z nim i wyjaśni, że to, co zdarzyło się dziś w bibliotece, nie może się więcej powtórzyć. Do tej chwili nawet nie miała czasu pomyśleć o tym, co się wtedy między nimi wydarzyło. W  drodze powrotnej z Daring­ham Hall odebrała kolejny telefon od Layli Barton, która dzwoniła w sprawie swojego psa. Kate powiedziała jej, żeby przyjechała do kliniki, i ledwo zdążyła wziąć prysznic oraz się przebrać, zanim Layla pojawiła się ze swoim o wiele za grubym beagle’em. Layla, trochę młodsza od Kate, była uparta i wymagająca w ten arogancki sposób charakterystyczny dla 108

ludzi rozpieszczonych i pozbawionych umiaru. Z nią po prostu nie dało się rozsądnie rozmawiać i dlatego dyskusje na temat prawidłowego żywienia psów trwały tak długo i przynosiły tak marne efekty. Kate nie lubiła kłótni z upartymi właścicielami zwierząt, ale tym razem była gotowa rozmawiać z Laylą jak najdłużej. Dzięki temu mogła odsunąć moment, w którym będzie musiała się zmierzyć ze swoimi uczuciami do Bena. Żeby chociaż wiedziała, jak on na to patrzy. W drodze powrotnej niewiele mówił, nie próbował też się do niej zbliżyć. Czy to znaczyło, że odzyskał rozsądek? Kate głęboko westchnęła. Miała taką nadzieję. Bo jeśli przez jeden krótki pocałunek zupełnie straciła głowę, to może lepiej będzie już go do siebie tak blisko nie dopuszczać. Sytuacja i tak była wystarczająco skomplikowana. Psy zaczęły szczekać i biegać wokół jej nóg, gdy otworzyła drzwi i weszła do mieszkania. Rozejrzała się wokół zaskoczona. W domu panował większy porządek, niż gdy opuszczała go rankiem. Poza tym stół został nakryty, ale nie byle jak, tylko elegancko, z serwetkami, kieliszkami do wina i świecą płonącą w srebrnym świeczniku, który zwykle stał na parapecie. W mieszkaniu zapanowała przez to atmosfera intymności. Z kuchni dobiegało postukiwanie pokrywek, z czego wywnioskowała, że Ben zajmuje się przygotowaniem jedzenia. Z łomoczącym sercem odstawiła torbę. Gotował dla niej? Tego się nie spodziewała. Poczuła ciepło i radość. Jednak głośne przekleństwo, które usłyszała w tym momencie, oraz intensywny zapach spalenizny błyskawicznie ją otrzeźwiły. Szybko pobiegła do kuchni.  –  Ben? Stał pochylony nad otwartym piekarnikiem i właśnie wyjmował, pomagając sobie kuchenną ściereczką, wielką brytfannę, 109

której ciemna zawartość nie wyglądała zbyt apetycznie. Włosy opadły mu na czoło i wyglądał na mocno zdezorientowanego, jakby nie wiedział, co teraz zrobić.  – Na zewnątrz  – poradziła mu Kate, otwierając drzwi do ogrodu.  – I polej odrobiną wody. Ben postawił brytfannę na małym tarasie, a ona podała mu konewkę, żeby schłodzić jej zwęgloną zawartość. Przy okazji przyjrzała się niedoszłej niespodziance. Najwyraźniej miała to być ziemniaczana zapiekanka. Coś jednak nie wyszło, ponieważ ze składników zostały jedynie mizerne czarne wzgórki na dnie brytfanny. Reszta wyparowała w zbyt wysokiej temperaturze. Zerknęła na Bena i o mało się nie roześmiała, widząc jego nieszczęśliwą i bezradną minę. Najwyraźniej nie był przyzwyczajony do tego, by coś mu się nie udawało. Patrzył na nią ze skruchą.  – Przepraszam. Myślałem, że wystarczy trzymać się przepisu.  – Wzruszył ramionami i uśmiechnął się niewyraźnie.  – Wygląda na to, że nie na wszystkim się znam. Porażka go zirytowała, ale umiał ją przyjąć z humorem. Kate uważała, że to sympatyczna cecha charakteru. Im dłużej z nim przebywała, tym więcej odkrywała w nim cech, które jej się podobały. To naprawdę zaczynało być kłopotliwe.  – Najwyraźniej nie jesteś przyzwyczajony do gotowania – orzekła, posyłając mu jedynie krótki uśmiech.  – I co teraz zjemy?  – Bezradnym wzrokiem spojrzał na nienadającą się do niczego zapiekankę.  – Jajecznicę z szynką i fasolką. To szybkie danie  – zaproponowała pragmatyczna Kate i wróciła do kuchni, gdzie najpierw szeroko pootwierała okna, a dopiero potem wzięła się za przygotowanie posiłku. Trochę przeszkadzała jej stała obecność Bena tuż obok i to, że cały czas próbował jej pomagać. Lecz to było kiedyś 110

jej flagowe danie, więc niebawem usiedli do stołu i mogli zająć się jedzeniem. Było jednak inaczej niż zwykle, bo świeca płonąca między nimi rzucała na wszystko romantyczne światło, utrudniając Kate powrót do swobodnej atmosfery, która zwykle panowała przy stole, gdy siedzieli przy nim razem z Benem. Mimo to próbowała opowiadać mu o Layli Barton i jej beagle’u, który zupełnie nie przypominał sprawnego psa myśliwskiego, jakim powinien być. Tak naprawdę myślała tylko o tym, jak podniecający był dotyk warg Bena na jej ustach. Z trudem koncentrowała się na własnych słowach i raz po raz traciła wątek. Pomógł jej nieco kieliszek wina, bo alkohol ją odprężał. Jednak przy okazji wyłączał jej mechanizm obronny, sprawiał, że wyraźniej widziała, jak włosy Bena lśnią złotawo w świetle świecy, a jego oczy wydają się ciemniejsze. Bardziej magnetyzujące. Jeśli to w ogóle było możliwe.  – Było pyszne  – powiedział, gdy oboje skończyli jeść, i oparł się wygodnie na krześle. Na jego twarzy znów pojawił się wyraz skruchy.  – W każdym razie o wiele lepsze od mojej zapiekanki.  – Każdemu może się zdarzyć  – pocieszyła go.  – Ważne, że miałeś dobre intencje. Ben wypił spory łyk wina, a potem pochylił się i wziął Kate za rękę.  – Moją intencją było, by ci zaimponować.  – Szukał wzrokiem jej spojrzenia, muskając kciukiem jej palce.  – To raczej trudne, prawda? „Nie tylko dla ciebie”, pomyślała Kate, z trudem przełykając ślinę. Czuła, że traci grunt pod nogami. Żołądek dawał jej takie sygnały, jakby spadała w dół. Szybko opuściła więc głowę i zabrała rękę.  – Nie musisz mi imponować  – powiedziała niemal bezgłośnie i zajęła się zbieraniem talerzy. A potem wstała zbyt 111

pośpiesznie i uciekła z naczyniami do kuchni, bo nie mogła już dłużej przebywać tak blisko niego. Kolana miała tak miękkie, że musiała przytrzymać się blatu i zaczęła głęboko oddychać, żeby się uspokoić. Lecz wszystko daremnie, bo Ben wszedł za nią do kuchni. Chwycił ją za ramiona i odwrócił do siebie.  – Kate.  – Jego głęboki głos brzmiał kusząco, błagalnie, a ona nie miała już siły, by bronić się przed pragnieniem, pozwoliła, by ją do siebie przyciągnął. A zaraz potem jego wargi spoczęły na jej ustach i pożądanie wybuchło w jej ciele niczym słup ognia, ogarniając ją płomieniem od stóp do głów. Musiała go pocałować, potrzebowała go teraz bardziej niż powietrza. Chętnie otworzyła się przed jego natarczywym językiem, smakowała go, czuła jego napierające ciało, jego ręce na swoich włosach i plecach, aż wypełnił wszystkie jej zmysły, nie pozostawiając miejsca na nic innego. Jak w gorączce przylgnęła do niego, chcąc zapomnieć o tym, że nie powinni tego robić. Lecz gdy na chwilę oderwał się od jej ust, rozsądek znów wziął górę.  – Nie.  – Była w stanie zaledwie wyszeptać ten protest, bo właśnie leciutko całował ją w szyję.  – Ben, tak nie można! Uniósł głowę, a w jego oczach widać było wyczekiwanie. A potem uśmiechnął się seksownie kącikiem ust, a jej znów zmiękły kolana.  –  Nie? Zrozpaczona potrząsnęła głową.  – A co będzie, jak sobie przypomnisz? Może... ktoś na ciebie czeka. Uśmiech zniknął z jego twarzy.  – Jakoś nie potrafię sobie tego przypomnieć  – odparł szorstko, przesuwając wzrokiem po jej twarzy, jak gdyby chciał zapamiętać każdy szczegół.  – Więc nie jestem nawet w stanie stwierdzić, czy kiedykolwiek pożądałem jakiejś 112

kobiety tak mocno jak ciebie. Wiem tylko, że tak jest. Pragnę cię, Kate.  – Przyłożył dłoń do jej policzka i przesunął kciukiem po wardze.  – Mimo to przestanę, jeśli tego nie chcesz. Nawet jeśli będzie mi cholernie trudno nad sobą zapanować. Jego szczerość była rozbrajająca, tak samo jak jego dotyk, muskanie kciukiem, które wprawiało jej ciało w drżenie. O, Boże, ona też go pragnęła. Nigdy dotąd nie czuła czegoś podobnego, tak obezwładniającej mieszaniny dzikiej żądzy i całkowitego oddania. Poczucia, że umrze, jeśli on teraz zrezygnuje. Wiedziała, że to lekkomyślne. Nierozsądne. A nie była ani lekkomyślna, ani nierozsądna. Tylko nie mogła wyobrazić sobie alternatywy, więc głęboko zaczerpnęła powietrza.  – Nie chcę. Drgnął mu mięsień na policzku i opuścił rękę. Lecz zanim się odwrócił, Kate stanęła na palcach i objęła go za szyję. Z drżącym uśmiechem spojrzała na niego.  – Za nic w świecie nie chcę, żebyś nad sobą zapanował.

16

Ben dopiero po chwili zrozumiał, co powiedziała. A potem na jego twarzy pojawił się uśmiech i kiedy przyciągał ją znowu do siebie, Kate poczuła, jak jego klatka piersiowa unosi się w głębokim oddechu.  – Potwór  – szepnął, a ona uśmiechnęła się do jego warg, zanim znowu wzięły w posiadanie jej usta. Czuła się tak wspaniale. Jakby całe życie czekała na ten moment, na ten pocałunek, na tego mężczyznę, którego być może nie będzie mogła mieć. Nie zamierzała teraz o tym myśleć. W ogóle nie chciała myśleć. Wystarczały jej same uczucia i dlatego przysunęła się jeszcze bliżej, i odpowiedziała na jego pocałunek tak ogniście, że Ben aż cofnął się z jękiem.  – Śniłem o tym  – powiedział ochrypłym głosem, a w jego oczach lśniła radość i odrobina triumfu. Wsunął dłoń pod jej bluzkę, pogładził jej nagie plecy, wywołując u Kate dreszcz rozkoszy.  – Ja też  – przyznała niemal bez tchu i zaczęła rozpinać mu koszulę, bo nie mogła się doczekać, kiedy przesunie dłońmi po jego nagiej skórze. 114

Ben zaśmiał się nisko.  –  Naprawdę? Pokiwała głową, rozsunęła koszulę na boki i pogładziła jego szeroką klatkę piersiową. Wiedziała, jak wygląda, bo przecież widziała jego nagi tors już tamtej nieszczęsnej nocy. I już wtedy wydał jej się atrakcyjny. Lecz to, co czuła teraz, było o wiele głębsze. Aż zrobiło jej się słabo. Westchnąwszy, pochyliła się i  pocałowała go w  okolicę serca, wdychając jego męski, korzenny zapach, który rozpoznałaby wszędzie, a dopiero potem na niego spojrzała. Jego szare oczy lśniły.  – A co robiłem w twoim śnie?  – Rozbierałeś mnie  – odpowiedziała, a on znów obdarzył ją tym swoim uśmiechem. Chciała, by uśmiechał się tak tylko do niej.  – No proszę. W moim śnie było tak samo. Nachylił się i pocałował ją delikatnie, zręcznymi ruchami palców rozpinając bluzkę i zsuwając z jej ramion. Chwilę potem upuścił biustonosz i przyłożył dłonie do jej nagich piersi, musnął stwardniałe sutki, wzbudzając w Kate falę gorącego, oszałamiającego pożądania. Jęknęła namiętnie i znów zarzuciła mu ręce na szyję, mocno się do niego przytulając.  – Chciałbyś wiedzieć, co jeszcze mi się śniło?  – szepnęła i lekko ugryzła go w płatek ucha. Uśmiechnęła się szczęśliwa, czując, że przebiegł go dreszcz rozkoszy.  – Chyba wiem  – odpowiedział ochrypłym głosem i podniósł ją. Całował ją, niosąc przez mały korytarz do sypialni. Przy łóżku postawił ją z powrotem na ziemi. Kate uśmiechnęła się.  – Hm... Mniej więcej – powiedziała nieco przekornie, patrząc, jak zapala lampkę do czytania stojącą na nocnym stoliku. Jej ciepłe, słabe światło rzucało cień na jego twarz, 115

pozostawiając drugą połowę w ciemnościach, gdy wracał do niej, by znów wziąć ją w ramiona. Zafascynowana Kate uniosła dłonie i przyłożyła je do jego policzków, przesunęła palcami po jego rysach, które wydawały jej się tak znajome, a jednocześnie tak obce: kanciasta linia podbródka, wystające kości policzkowe, prosty nos i pełne usta, które tak znakomicie całowały. Czuła podniecenie, że może to robić, a jej serce zabiło dziko, gdy uśmiechnęła się do niego wyzywająco i powiedziała:  – Tylko że w moim śnie byłeś nagi, gdy niosłeś mnie do sypialni. Pochylił się znowu i po raz kolejny pocałował jej usta.  – W takim razie pomóż mi to poprawić  – szepnął, ale Kate już to robiła, zsuwając mu rozpiętą koszulę z ramion. Nie mogła wytrzymać, chciała widzieć go całego, przesunęła ręką po jego twardym brzuchu i rozpięła spodnie. Tym razem rozbierała go z łatwością i nie zatrzymała się na slipkach, pomogła mu pozbyć się ostatniej części garderoby, aż stanął przed nią w całej okazałości. „Doskonale zbudowany pod każdym względem”, pomyślała z zapartym tchem i poczuła, że zalewa ją nowa fala gorącego pożądania. Przesunęła głodnym wzrokiem po jego ciele, chłonąc każdy szczegół. Chciała go dotykać, badać, ale on znów ją do siebie przyciągnął i zaraz potem leżeli na łóżku, a on całował ją mocno i namiętnie. Gdy ją puścił, już się nie uśmiechał.  – O, Boże, Kate, tak bardzo cię pragnę  – jęknął, a intensywność jego spojrzenia zaparła Kate dech w piersiach. Nigdy w życiu nie czuła się tak pożądana ani tak pełna życia. Drżała z namiętności i jeszcze czegoś, czego nie potrafiła określić słowami. Ja też cię pragnę, chciała powiedzieć, lecz jej usta uformowały tylko bezgłośne „o”, gdy Ben zaczął przesuwać wargami 116

po jej ciele. Całował ją wzdłuż szyi, zawędrował między pagórki jej piersi i zamknął usta dopiero na jednej z brodawek, a potem na drugiej, possał ją, aż poczuła w łonie palący ogień.  – Ben...  – jęknęła, zanurzając dłonie w jego włosach, gdy on całował ją coraz niżej po brzuchu. Rozpiął jej dżinsy i zsunął je, to samo zrobił z figami, a potem przesunął ustami w górę po wnętrzu jej uda. Chętnie jej przed nim rozsunęła. Zacisnęła dłonie na prześcieradle i odrzuciła głowę do tyłu, czując coraz silniejsze napięcie. Jego oddech muskał jej najintymniejsze miejsca, wprawiając całe jej ciało w drżenie. Czuła, że chwyta ją potężny wir, który porwie ją ze sobą, gdy tylko on ją tam dotknie. Nie chciała przeżywać tego sama. On też powinien poddać się temu uczuciu i dlatego pociągnęła go ku sobie. Ben nie potrzebował dalszej zachęty, objął ją i całował mocno i namiętnie, przesuwając się w górę. Jego dłonie dalej badały jej ciało, jakby nie mógł się nasycić dotykiem jej skóry, jej smakiem, a Kate czuła to samo. Chciałaby nigdy się od niego nie odrywać. Zatonęła w jego pocałunku, żarliwie go odwzajemniając. Lecz to nie wystarczyło, potrzebowała więcej, wygięła się w jego stronę, gdy jego twarda męskość przylgnęła do jej uda.  – Proszę  – szepnęła do jego warg, nie mogąc się go doczekać. Ale Ben zawahał się, a na jego twarzy pojawił się wyraz udręki.  – Nie mam prezerwatywy  – powiedział, ciężko dysząc, a Kate znowu się przypomniało, że nie mogą tego tak po prostu zrobić. To, że o tym w ogóle nie pomyślała, nią wstrząsnęło, bo nigdy nie była lekkomyślna, jeśli chodzi o zabezpieczenie. Z drugiej strony pokazywało, jak oszalała na punkcie Bena, a to, że on najwyraźniej czuł to samo, wywołało uśmiech na jej twarzy. 117

 – Nie najlepiej zaplanowałeś uwiedzenie mnie, co? Ben westchnął i przystawił czoło do jej czoła.  – Nie planowałem tego. Tylko o  tym śniłem  – odparł i uniósł kącik ust w lekko ironicznym uśmiechu, który tak pociągał Kate. Pocałowała go, a potem zsunęła z siebie i przechyliła się, żeby w szufladzie nocnego stolika poszukać opakowania prezerwatyw, które powinno tam leżeć. Wyjęła je, podała mu i uśmiechnęła się, widząc wyraz ulgi na jego twarzy. Palce lekko mu drżały, gdy nakładał prezerwatywę, a potem usiadł i posadził sobie Kate na kolanach. Ich ciała natychmiast się do siebie dopasowały, Kate przeszedł dreszcz rozkoszy, gdy wszedł w nią, gdy całą ją wypełnił. Przez krótką chwilę siedzieli tak, patrząc sobie w oczy, a potem Kate nie wytrzymała i zaczęła się poruszać. Aż jęknęła, gdy poczuła go w sobie jeszcze głębiej. Rozluźnił uścisk i odchylił się nieco do tyłu, a potem znów zaczął całować jej piersi, ssąc brodawki, tym razem namiętniej, i pocierając jednocześnie kciukiem jej łechtaczkę. Kate odczuwała ogień w całym ciele, jęknęła głośno, czując, jak wszystko się w niej napina, gotowa na eksplozję zmysłów, która wyniesie ją na szczyt rozkoszy. Kiedy to nastąpiło, gorące, palące błyskawice przeszyły jej podbrzusze, jej wnętrze pulsowało rytmicznie wokół niego, a ona jakby rozsypała się na tysiąc drobnych kawałeczków. Nigdy już nie dadzą się złożyć tak samo jak wcześniej, ale ta katastrofa ją cieszyła, witała każdą falę rozkoszy z radością, pojękując w ekstazie. Ben czuł, że dochodzi, odwrócił ją i wziął szybkimi, krótkimi ruchami, które wydłużyły jej rozkosz, aż dotarła do każdego zakamarka jej ciała. Gdy cichły ostatnie wstrząsy, on też doszedł. Jęknął, przeszedł go dreszcz za dreszczem, podczas gdy ona cały czas mocno go obejmowała. 118

I nie puściła go nawet wtedy, gdy oboje już spokojnie oddychali. Nie chciała, żeby się poruszył, cieszyła się jego ciężarem i uczuciem, że wciąż stanowią jedno. Dlatego westchnęła z protestem, gdy w końcu się od niej oderwał i trzymając ją w ramionach, przewrócił się na bok, a jej głowa znalazła się na jego piersi. Z zamkniętymi oczami wsłuchiwała się w jego przyśpieszone bicie serca, raz po raz dając się ponieść uczuciu szczęścia, które wciąż przenikało jej ciało, i świadomości, że teraz nic już nie będzie takie, jak było.  – Było o wiele lepiej niż w moim śnie  – powiedział, wciąż lekko zdyszany.  – Na pewno wychodzi ci to lepiej niż gotowanie  – odparła leniwie, wsłuchując się w dudnienie w jego piersi, gdy się roześmiał. Pocałował jej włosy, potem puścił ją i wstał. W drodze do łazienki odwrócił się jeszcze, a na widok jego uśmiechu Kate poczuła nagle bolesne ukłucie w sercu. Nie, nic już nie było takie jak wcześniej. I nic się nie zmieniło. Może jest nawet więcej powodów, dla których nie mógł z nią być. Powodów, które teraz zaczną ją cholernie boleć. „Wiedziałaś, na co się decydujesz”, przypomniała sobie, lecz uczucie pustki w brzuchu pozostało i zelżało dopiero wtedy, gdy Ben wrócił do łóżka i mocno się do niej przytulił. W tym momencie był z nią, a ona była szczęśliwa. „Nie zamierzam teraz myśleć o tym, że to może długo nie potrwać”, postanowiła, ziewając, i nawet nie zauważyła, kiedy zapadła w pozbawiony marzeń sen.

Ben mocno obejmował Kate ramieniem i wpatrywał się w sufit. Leżała tak blisko niego, że czuł zapach jej włosów i po spokojnym oddechu domyślał się, że śpi. On nie mógł zasnąć, był zbyt pobudzony. 119

Miała rację, był doświadczony w łóżku, wiedział, co robić i jak sprawić przyjemność kobiecie. Lecz nie potrafił sobie przypomnieć, z kim nabrał tych umiejętności i z kim je przeżywał, nie widział żadnej twarzy oprócz Kate. Kate i tylko Kate. Była jedynie ona i choć nie miał możliwości porównania, uważał w tym momencie, że mógłby już nigdy nie spać z inną kobietą. Właśnie czuł, że podniecenie znowu w nim rośnie, choć był przecież zupełnie wykończony. Chyba mogli to kontynuować, prawda? Kate nie jest z nikim związana, a on nie ma pojęcia, czy kogoś ma i czy kiedykolwiek to sobie przypomni. Dlaczego nie mieliby się tym cieszyć, dopóki będzie trwać? Co będzie dalej, nie umiał sobie wyobrazić, bo w jego sytuacji robienie planów nie miało sensu. I dlatego wolał się też nie zastanawiać nad tym, ile Kate dla niego znaczy.  –  Ben? Kate poruszyła się przez sen, jak gdyby go szukała, więc Ben skorzystał z okazji, by tak ją obrócić, żeby jej twarz znalazła się tuż przed jego twarzą, dokładnie tak samo jak tego pierwszego poranka, gdy ocknął się bez pamięci. Włosy miała potargane, policzki zaróżowione, a usta leciutko otwarte  – wyglądała równie uwodzicielsko jak wtedy. Z tą różnicą, że teraz wiedział, że jej oczy są brązowe. I wiedział, jakie to uczucie się w niej zatracić. Zrezygnuje z tego dopiero wtedy, gdy będzie musiał.  – Jestem tu, Kate.  – Pocałował ją i uśmiechnął się, gdy z westchnieniem objęła jego szyję ramieniem i mocniej do niego przylgnęła. Najwyraźniej też nie miała nic przeciwko powtórce. Zaczął ją więc znowu intensywnie całować, aż namiętność wygnała z jego głowy wszelkie myśli.

17

Sienna tak gwałtownie odłożyła słuchawkę, że trzask dobiegł Petera przez na wpół otwarte drzwi biura, podobnie jak przyduszony dźwięk, który z siebie następnie wydała i który podejrzanie przypominał przekleństwo. To było bardzo niezwykłe zachowanie w wypadku tej wysokiej blondynki, która zawsze była idealnie opanowana. I to też był niedobry znak.  –  Sienna? Pojawiła się w drzwiach tak szybko, że najwyraźniej i tak do niego zmierzała. Usta miała wykrzywione z niezadowolenia, czoło zmarszczone.  – Znowu bez skutku?  – zapytał Peter. Pokiwała głową.  – Właściciel wypożyczalni był bardzo chętny do pomocy, ale nie są w stanie stwierdzić, jaki ostatni adres zarejestrowała nawigacja w jaguarze, bo nie działa. To była kolejna próba, by ruszyć do przodu w sprawie poszukiwania Bena, który nadal nie dawał znaku życia. Poza regularnym pytaniem na policji, gdzie zawsze odpowiadano im, że nie ma nic nowego, próbowali także zlokalizować jego 121

komórkę w Anglii, ale również bez skutku. Sienna wpadła więc na pomysł, by zapytać wypożyczalnię aut o zapisy z systemu nawigacji. Jednak i to okazało się ślepą uliczką.  – Okej.  – Peter nie bardzo wiedział, co jeszcze można zrobić.  – Co robimy? Przez chwilę milczeli oboje, zatopieni w myślach, a potem Sienna zmarszczyła brwi.  – A może Miles Boswell? Wydaje mi się, że Ben miał z nim spotkanie przed wylotem do Anglii. Może on będzie coś wiedział. Peter wypuścił głośno powietrze, trochę zły na siebie, że nie pomyślał o adwokacie, który wspierał firmę we wszystkich kwestiach prawnych. To był świetny pomysł.  – Połącz mnie z nim  – poprosił, a Sienna wróciła na swoje miejsce. Zaraz potem przełączyła do niego rozmowę i usłyszał po drugiej stronie linii dźwięczny głos Milesa Boswella.  – Peter! Jak miło cię słyszeć. Tak dawno nie rozmawialiśmy. „Nie, no skąd”, pomyślał kwaśno Peter. Nienawidził adwokatów i wszystkiego, co miało związek z prawem. To była działka Bena, on starał się trzymać od tego wszystkiego jak najdalej.  – Potrzebuję pańskiej pomocy, Miles. Ben nie wrócił z podróży do Anglii i zaczęliśmy się o niego martwić. Sienna twierdzi, że był u pana przed wyjazdem. Może pan wie, dokąd się dokładnie wybierał i gdzie teraz może być? Boswell milczał wystarczająco długo, żeby w Peterze zakiełkowała nadzieja. A potem prawnik odchrząknął.  – Tak, był u mnie, zgadza się. Tylko że to nie dotyczyło spraw firmy, lecz...  – Spraw osobistych, jasne  – przerwał mu niecierpliwie Peter.  – Czy to miało związek z jego wyprawą do Anglii? Boswell znowu milczał, co Peter uznał za potwierdzenie. 122

 – To jest naprawdę bardzo ważne, żebyśmy się dowiedzieli, o co chodziło. W przeciwnym razie nie będziemy mieć żadnego punktu zaczepienia, gdzie go szukać  – naciskał. Boswell głęboko odetchnął, a Peter wyobraził sobie tego niskiego człowieczka o  jasnych przerzedzonych włosach i w okularach bez oprawek, jak siedzi w kancelarii przy wielkim biurku i zastanawia się nad odpowiedzią. Jak na gust Petera był zbyt spokojny, działał na niego jak tabletka nasenna, ale był także bardzo lojalny i skuteczny w działaniu. Dlatego już od lat był ich doradcą.  – Miles?  – nalegał niecierpliwie Peter.  – Wie pan coś, co mogłoby pomóc? Adwokat ciężko westchnął.  – Niestety mam związane ręce. Ben wyraźnie nakazał mi zachowanie milczenia w tej sprawie. Wyraził się bardzo jednoznacznie. Peter przewrócił oczami. Okej, najwyraźniej lojalność może też być wadą. Po co Ben był tak cholernie tajemniczy?  – Przecież tu chodzi o jego dobro  – powiedział z nacis­ kiem, starając się ukryć zniecierpliwienie.  – Od dawna z nikim się nie kontaktował i wszystko wskazuje na to, że coś mu się przydarzyło. Proszę o jakąkolwiek wskazówkę, gdzie zacząć poszukiwania. Niczego więcej nie żądam. Mocno ścisnął słuchawkę, czekając na odpowiedź Boswella, który znów kazał mu czekać.  – Przykro mi, ale dałem słowo  – odparł w końcu, a Peter już miał jęknąć rozczarowany, lecz adwokat dodał:  – Jednak myślę, że w tych okolicznościach mogę przynajmniej doradzić panu skoncentrowanie poszukiwań na pałacach w Anglii Wschodniej. Adwokat zakończył rozmowę, zanim Peter zdołał go dokładniej wypytać. Gdy odkładał słuchawkę, Sienna stała już w drzwiach. 123

 –  I?  – Pałace  – wymamrotał cicho i potrząsnął głową, bo to przecież nie miało sensu. Co miał Ben wspólnego z jakimiś starymi angielskimi zamkami?  – Peter?  – Sienna wciąż czekała na odpowiedź. Spojrzał na nią.  – Gdzie dokładnie jest Anglia Wschodnia?  – Na południowym wschodzie Anglii, z tego co kojarzę.  – Zmarszczyła czoło.  – Czy Ben tam właśnie jest?  – Nie mam pojęcia  – wzruszył ramionami.  – Zarezerwuj nam dwa bilety na najbliższy samolot do Anglii. A potem się dowiemy.

18

 – Myślę, że teraz już wszystko pójdzie dobrze.  – Ivy klas­ nęła z zadowoleniem, rozglądając się po wielkim białym namiocie, który został świątecznie udekorowany.  – Ludziom się chyba spodoba, jak myślisz?  – zapytała Kate, która stała obok niej i też wszystko uważnie lustrowała.  – Cóż, na pewno tego nie przeoczą  – potwierdziła Kate, a Ivy uśmiechnęła się.  – I o to chodzi. Namiot rozstawiono pośrodku łąki. Otaczały go stragany i inne atrakcje przygotowane dla gości letniego festynu. Tego popołudnia w Daring­ham Hall mieli się bawić turyści i goście z całego regionu. Zaplanowano zabawy dla dzieci i kramy z regionalnymi potrawami, loterię charytatywną na rzecz kościoła, na którą Camdenowie tradycyjnie przygotowali cenne wygrane, i oczywiście mnóstwo jedzenia i picia. Jednak inaczej niż zwykle tym razem główną atrakcją miał być pawilon, w którym prezentowano wino Daring­ham. Dlatego Ivy i Claire zadbały o to, by ten namiot był najwspanialszy ze wszystkich. Stoły, które tam postawiono, pięknie udekorowano, 125

a obok półek z wystawionym winem stały tablice informacyjne o uprawie winorośli w Daring­ham Hall.  – Te zdjęcia są aktualne?  – zapytała Kate, wskazując na fotografie winnicy.  – Chodzi ci o  szkody spowodowane przez burzę?  – uśmiechnęła się Ivy.  – Na szczęście nie były tak poważne, jak początkowo myśleliśmy. Oczywiście straciliśmy parę krzewów, ale da się je zastąpić.  – Nachyliła się i ściszyła głos, zerkając na swojego ojca, który rozmawiał przed namiotem z jakimś pomocnikiem z wioski.  – Wciąż nie wiesz najlepszego. Razem z mamą przekonałyśmy Ralpha, żeby zaangażował zewnętrznego konsultanta, enologa z Francji, który ma nam pomagać w budowaniu winnicy. Nazywa się Jean-Pierre Marrais i sądząc po zdjęciu, jest całkiem przystojny.  – Uśmiechnęła się.  – Kto wie, może będzie miał do zaoferowania coś więcej niż winiarskie porady. Kate odwzajemniła jej uśmiech, lecz wątpiła, by Ivy była gotowa na kolejny flirt. Zaledwie kilka miesięcy temu rozstała się ze swoim chłopakiem Derekiem, docentem z londyńskiego uniwersytetu, i choć nie dawała tego po sobie poznać, Kate domyślała się, że wciąż z tego powodu cierpi. Czasem wydawało jej się nawet, że Ivy tak bardzo angażuje się w promocję wina Daring­ham, żeby zająć czymś myśli. Nie była co prawda osobą, która rozdmuchiwałaby swoje smutki, ale to, że dużo się uśmiecha, wcale nie znaczy, że czuje się doskonale. Dlatego Kate postanowiła dokładnie ją o wszystko wypytać, gdy następnym razem będą mogły spokojnie porozmawiać. W tym momencie zbyt dużo się działo i ciągle ktoś czegoś od nich chciał. Choćby Claire, która zatrzymała je, gdy wychodziły z namiotu.  – Widziałyście Olivię?  – zapytała i widać było po jej minie, że nie jest zachwycona, że musi szukać szwagierki, zamiast 126

zająć się czymś ważniejszym.  – Miała mi pomóc, ale nigdzie nie mogę jej znaleźć.  – Niech Anna i David się tym zajmą. Są tam i chyba nie mają nic do roboty. Zapytaj ich  – zaproponowała jak zawsze praktyczna Ivy. Jej matka wykluczyła jednak takie rozwiązanie i pokręciła głową.  – Jakoś ją znajdę  – oznajmiła zdecydowanie i poszła kontynuować poszukiwania, najwyraźniej nie mając ochoty zwalniać szwagierki z obowiązków. Gdy oddaliła się już od nich na bezpieczną odległość, Ivy potrząsnęła głową.  – Pozostaje mi życzyć ciotce, żeby mama jej nie znalazła. Swoją drogą, może nadeszła pora, żeby ktoś wreszcie zwrócił jej uwagę. Ralph tego nie zrobi. I to naprawdę nie jest w porządku, że wszyscy biorą udział w przygotowaniach, tylko nie ona. Kate pokiwała głową. Tajemnicą poliszynela było, że Olivia przechodzi kryzys wieku średniego, a jej egoistyczne zachowania irytują całą rodzinę. Prawdopodobnie wybuch awantury z tego powodu był już tylko kwestią czasu.  –  À propos przygotowań  – powiedziała Kate.  – Może powinnam jeszcze...  – Umilkła, bo nagle dostrzegła Timothy’ego pomiędzy ludźmi zgromadzonymi na łące.  – Ojej, a czemu twój wujek już tu jest? Widzieć go tu o tej porze było czymś niezwykłym, zazwyczaj przychodził dopiero wieczorem na bal. Jednak najwyraźniej miał coś ważnego do omówienia z Davidem i Anną, bo zagadał do nich, gdy spotkali się przy podeście do tańca. Wszyscy troje mieli bardzo poważne miny i nastrój, przynajmniej tak to wyglądało z daleka.  – Ach, jest jakiś problem, którym musi się zająć  – powiedziała Ivy, która też im się przyglądała.  – Mówił coś dzisiaj tacie o sprawie sądowej, która może nas czekać. 127

 – Znowu z Lewisem Bartonem?  – zapytała Kate. Choleryczny przemysłowiec, który od lat mieszkał z córką Laylą w sąsiedniej posiadłości Shaw Abbey, prowadził swego rodzaju prywatną wojnę przeciwko Camdenom i regularnie składał na nich doniesienia. Ivy pokręciła głową.  – Nie, to jakaś inna sprawa. Jeśli dobrze zrozumiałam, pewien Amerykanin zgłosił roszczenia wobec naszej rodziny. To delikatna kwestia, dlatego Timothy i Ralph się z tym nie obnoszą.  – Westchnęła.  – Tylko David jest nieco zorientowany i moja siostrzyczka pewnie też, bo oni zawsze trzymają się razem.  – Z krzywym uśmiechem skrzyżowała ręce na piersi.  – Myślę, że podpytam trochę Annę, jak tylko zapanuje tu odrobina spokoju.  – Co jest, nie macie nic do roboty?  – zapytał James, który właśnie je mijał, i zerknął na nie przez ramię z udawanym oburzeniem. To nie była poważna nagana, chciał się z nimi tylko przekomarzać, lecz przypomniał Ivy i Kate, że mają jeszcze mnóstwo spraw do załatwienia.  – Sprawdzę szybko, jak idzie Kirkby’emu z kieliszkami  – oznajmiła Ivy.  – Przejrzysz jeszcze raz listę, żeby zobaczyć, czy niczego nam już nie brakuje? Kate przytaknęła.  – Dokładnie to chciałam zaproponować  – odparła i wróciła do namiotu, by wykonać zadanie. Właśnie stała z notatnikiem w ręku przed lodówkami, których cały rząd ustawiono wewnątrz namiotu, i porównywała ich zawartość z listą, gdy poczuła, że ktoś za nią stanął. Zanim zdążyła się odwrócić, objęły ją silne ramiona, a na szyi poczuła dotyk ciepłych warg. Natychmiast się rozluźniła.  – Hej.  – Tuż przy jej uchu zabrzmiał lekko ochrypły głos Bena, sprawiając, że przeszedł ją rozkoszny dreszcz. Aż zrobiło jej się słabo z pożądania. To nie było jednak odpowiednie 128

miejsce, odwróciła się więc ku niemu i oparła dłonie o jego pierś.  – Co ty tutaj robisz? Myślałam, że pomagasz Jamesowi.  – W jej głosie miał zabrzmieć wyrzut, ale zdradził ją uszczęśliwiony uśmiech, więc Ben nie wypuścił jej z objęć.  – Chyba można sobie czasem zrobić króciutką przerwę  – odpowiedział i chciał ją pocałować, lecz Kate odsunęła się.  – Ben, nie! A jeśli ktoś wejdzie? Rozejrzał się, potem uśmiechnął i przesunął głębiej za największą lodówkę, tak że z wejścia do namiotu nie było już ich widać. Później zaczął ją całować, aż pokonał jej opór i mocno do niego przylgnęła. Gdy ją puścił, przyciągnęła go po kolejny pocałunek, a on uśmiechnął się zadowolony, gdy w końcu się od niego oderwała. Najwyraźniej podobało mu się, że tak szybko zapomniała, że nie chce być przyłapana na pieszczotach.  – Już się nie boisz o swoją opinię?  – W jego głosie słychać było rozbawienie, lecz Kate wyczuła w nim także lekki wyrzut. Jakby miał żal, że ona nie chce, by ktoś dowiedział się, co ich łączy. A przecież ona najchętniej przeszłaby z nim pod rękę przez całą wieś. Lecz gdyby się rozeszło, że ma romans ze swoim gościem, na pewno pojawiłyby się pytania. Na przykład dokąd to prowadzi. I co miałaby wtedy odpowiedzieć?  – Szczerze powiedziawszy, martwię się raczej o twoją  – odparła i lekko uderzyła go w pierś.  – Wyobraź sobie, co powiedzieliby ludzie, gdyby wiedzieli, że nadużyłeś mojej gościnności i najzwyczajniej w świecie mnie uwiodłeś. Ben uśmiechnął się jeszcze szerzej, a w jego oczach pojawił się błysk, który tak dobrze już znała.  – Cóż poradzę na to, że moja gospodyni jest tak niewiarygodnie seksowna, że po prostu nie mogę się jej oprzeć? A już szczególnie gdy nosi takie uwodzicielskie ciuszki.  – Przesunął dłonią po przewiewnym materiale jej sukienki, którą miała 129

na sobie zamiast tradycyjnych dżinsów. Przez krótką chwilę zamarzyło się jej, że nie stoją w namiocie na łące za pałacem, tylko są sami w jej domku. Od ich pierwszej wspólnej nocy minął tydzień, a ona nie mogła wytrzymać kilku godzin bez Bena. On czuł chyba podobnie, bo nawet w towarzystwie nie potrafili utrzymać rąk z dala od siebie. Także z jego powodu polubiła noszenie sukienek. Chciała mu się podobać i była szczęśliwa, że jej się to udaje.  – Obawiam się, że musisz przygotować się na najgorsze, bo to jest nic w porównaniu do sukni, którą włożę dziś wieczorem.  – Wywinęła się z jego objęć, bo nie była pewna, czy zdołają skończyć, jeśli znowu zaczną się całować, i wyszła zza lodówki.  – À propos, musisz koniecznie przymierzyć smoking, który dla ciebie wypożyczyłam. Jeśli nie będzie pasować, musimy szybko poszukać innego. Ta uwaga najwyraźniej otrzeźwiła Bena, bo zmarszczył brwi.  – Czy to naprawdę konieczne? Wciąż miał wątpliwości, gdy Kate wydawała na niego pieniądze. To było jak odruch, najwyraźniej nie czuł się dobrze, będąc od niej uzależniony. Kate zdecydowanie rozproszyła jego obawy.  – W dżinsach z całą pewnością nie możesz pójść. Letni bal to wyjątkowo elegancka uroczystość, tylko dla zaproszonych gości, którzy ubierają się odpowiednio do okazji. Zmarszczył czoło.  – Czy to nie zbyt kontrowersyjne połączenie: po południu tłumny festyn, na który przyjść może każdy, a wieczorem coś tak elitarnego? Kate uśmiechnęła się z lekka.  – Myślę, że to pomysł lady Elizy. Pewnie chciała zapewnić przeciwwagę i przypomnieć wszystkim o starych dobrych 130

czasach, gdy były jeszcze wyższe i niższe sfery. Jest bardzo konserwatywna pod tym względem.  – Chciałaś powiedzieć: snobistyczna i arogancka  – skomentował Ben, wciąż się uśmiechając, a serce Kate zabiło szybciej, gdy uświadomiła sobie, jak on się przez ostatnie dni odprężył. Wzruszyła ramionami.  – Tak, to też  – odparła sucho, bo dość trafnie opisał lady Elizę.  – W każdym razie będzie bardzo uroczyście i formalnie. Nawet komórki są surowo zakazane. Ten, kogo się z nią przyłapie, może w przyszłym roku w ogóle nie dostać zaproszenia. To fajna zabawa, przekonasz się.  – Dla mnie najlepsza byłaby zabawa z tobą tylko we dwoje.  – Ben chciał się znowu ku niej nachylić, lecz w tym momencie przed wejściem do namiotu rozległy się kroki, więc w ostatniej chwili się powstrzymał.  – Ach, tu jesteś, Ben!  – James zajrzał do namiotu.  – Możesz nam jeszcze pomóc w stodole? Trzeba tam trochę posprzątać.  – Oczywiście.  – Ben delikatnie musnął ramię Kate, a ona spostrzegła w jego oczach, jak bardzo żałuje, że nie zrealizował swojego zamiaru.  – Do zobaczenia później  – mruknął, co zabrzmiało jak obietnica, a potem wyszedł za Jamesem na zewnątrz. Kate stanęła w wejściu do namiotu i patrzyła za nimi. James i Ben rozmawiali z ożywieniem, idąc w stronę stodoły. Polubili się od razu, co dla Jamesa oznaczało, że bez wahania zaprzęgał Bena do prac w majątku. Benowi to jednak nie przeszkadzało, zwłaszcza że James wydawał mu się bardzo sympatyczny. A dzięki temu, że tak łatwo się zintegrował, na pewno łatwiej mu było się tutaj odnaleźć...  – Marzysz sobie?  – Ivy stanęła tuż obok Kate i z rozbawieniem podążyła wzrokiem za jej spojrzeniem.  – Niech zgadnę o kim. 131

Kate poczuła rumieniec na policzkach. „Tyle w temacie dyskrecji”, pomyślała. Lecz Ivy znała ją zbyt dobrze, więc nawet nie próbowała zaprzeczać i po prostu nic nie mówiła, co Ivy skwitowała szerokim uśmiechem.  – Myślałam, że go nie chcesz. Kate przełknęła ślinę. „Ależ tak  – pomyślała.  – Chcę go”. Nie sądziła jednak, żeby to było możliwe.  – Raczej nie miałam wyboru  – odpowiedziała, a jej głos zabrzmiał zaskakująco smutno. Przeniosła więc szybko wzrok na notatnik i wskazała na listę.  – Sprawdziłam. Brakuje jeszcze serwetek. Ivy przyjrzała się jej uważnie, lecz wyczuła, że Kate nie ma ochoty zgłębiać tego tematu. I dlatego tylko skinęła głową.  – Przyniosę kilka opakowań z kuchni  – oznajmiła i już miała odejść, lecz zawahała się.  – To na pewno będzie piękne święto. Więc...  – Pochyliła się, pogłaskała Kate po ramieniu i mrugnęła do niej.  – Baw się dobrze, okej?  – Okej  – odpowiedziała Kate i pomimo przygnębienia, które nagle ją ogarnęło, ponownie się uśmiechnęła.

19

Tilly Fletcher stała za barem w Trzech Koronach i obserwowała skromny ruch w lokalu, nalewając piwo. W wieczór letniego festynu w Daring­ham Hall zawsze był w pubie tłum, bo ludzie chętnie kontynuowali rozpoczętą po południu zabawę. Lecz po dziewiątej bar zwykle pustoszał i zostawali już tylko ci, którzy i tak zwykle siedzieli aż do zamknięcia. Tak więc liczba gości była łatwa do przewidzenia. Jazz, która także stała za barem i wyjątkowo powoli myła kufle, też zauważyła, że jest spokojniej, a spojrzenie, które rzuciła Tilly, wyrażało jednocześnie przekorę i prośbę.  – Mogłabym już na dzisiaj skończyć? Zaskoczyła ją tym pytaniem.  – Ojciec mówił, że zostaniesz do zamknięcia.  – Było jeszcze sporo do zrobienia i tak właściwie cieszyła się, że nie będzie musiała robić tego sama.  – Ojej, nie mogę  – jęknęła Jazz i trochę za głośno odstawiła kolejny kufel na bar.  – Chciałam jeszcze pójść gdzieś z kumpelami, a to nie będzie miało sensu, gdy wyjdę stąd tak późno. 133

Tilly przyjrzała się Jazz. Dziewczyna miała już prawie osiemnaście lat i była właściwie bardzo ładna, pomimo tanich, przyciasnych ubrań i włosów, które ufarbowała ostatnio na zwracający uwagę i dość paskudny lilaróż. A były to tylko zewnętrzne oznaki przemiany, jaka się w niej w ostatnim czasie dokonała. Miła, uprzejma dziewczyna z przeszłości gdzieś zniknęła. Teraz Jazz nieustannie była w złym humorze, agresywna, nic nie można jej było powiedzieć. I dlatego Tilly naprawdę nie rozumiała, dlaczego Edgar, ojciec Jazz, właściciel Trzech Koron, kazał jej pomagać w pubie. Kwaśna mina i bezczelny sposób bycia Jazz działały wręcz na szkodę pubu.  – Jak dla mnie możesz iść.  – Tilly wiedziała, że dziewczyna będzie się jeszcze bardziej upierać, jeśli spróbuje ją zatrzymać.  – Jednak najpierw musisz zapytać o zgodę ojca. Ten warunek wywołał wybuch gniewu Jazz.  – Za cholerę. I tak mi nie pozwoli  – powiedziała tak głoś­no, że niektórzy goście odwrócili się w ich stronę. Ściągnęła fartuszek i cisnęła go z zaciętą miną na bar.  – Mam tego dość, jasne? Róbcie sobie to gówno sami.  – Odwróciła się i przeszła na zaplecze do małego pomieszczenia biurowego.  – Jazz!  – Tilly wybiegła za nią, lecz Jazz już chwyciła torebkę i zniknęła za tylnymi drzwiami. Tilly zobaczyła tylko, jak się zatrzaskują. No świetnie! Zirytowana i  nieco bezradna wróciła do pubu. Wystarczająco długo pracowała jako opiekunka, żeby mieć zrozumienie dla trudnego wieku dorastania. Tylko że Jazz wkrótce kończyła osiemnaście lat i nie można było ciągle usprawiedliwiać jej zachowania nastoletnim buntem... Drzwi otworzyły się i gdy Tilly rozpoznała około sześćdziesięcioletniego mężczyznę z wyraźnym brzuchem i sporą łysiną, aż jęknęła w duchu. Idealne wyczucie czasu, Jazz!  – Cześć, Edgar  – powitała szefa i od razu dodała:  – Jeśli szukasz swojej córki, to właśnie wyszła. 134

Edgar zawahał się, ale chyba nie był tą informacją zaskoczony. Wzdychając, zajął wysoki stołek przy barze.  – Ach, do diabła!  – powiedział i wskazał na trunki za plecami Tilly.  – Nalej mi whisky, okej? Opróżnił jednym haustem szklankę, którą postawiła przed nim Tilly, i skrzywił się.  – Nie wiem już, co robić.  – Głęboko westchnął.  – Jazz jest taka dziwna, odkąd zadaje się z tymi dziewczynami z Fakenham. Mają na nią zły wpływ. Ciągle jej nie ma, prawie jej nie widuję. A jak mówię, że ma szlaban, to po prostu ucieka. Tilly współczuła mu. Był sam z Jazz, bo żona porzuciła go sześć lat temu i mieszkała teraz z nowym mężem oraz nową rodziną w Kanadzie. Edgar dużo pracował, prowadził browar pod Cromer, a poza tym oprócz Trzech Koron był właścicielem jeszcze dwóch pubów w okolicy. Może dlatego zbyt późno zauważył, że jego córka powoli się od niego oddala. A zmiana, jaka w niej zaszła, była zdaniem Tilly naprawdę zastanawiająca. Ostatnio, po tamtej okropnej burzy, Jazz nie było całe dwa dni i nie chciała powiedzieć, gdzie się podziewała. A to, że dziś w ogóle zjawiła się w pracy, graniczyło wręcz z cudem.  – To tylko taki okres  – pocieszyła go mimo wszystko.  – Na pewno odzyska rozum.  – Lecz Edgar raczej w to nie wierzył.  – Nie wiem  – powiedział.  – Wydaje mi się, że po prostu brakuje jej matki. Często to powtarzał i mogło to być zwyczajne stwierdzenie. Jednak w jego oczach Tilly zobaczyła coś, co już od jakiegoś czasu często w nich spostrzegała. Dziś również to coś zignorowała, przejmując po Jazz mycie kufli.  – A ty czemu nie jesteś na balu?  – zapytała, żeby zmienić temat.  – Dostałeś przecież zaproszenie. Jako czołowy przedsiębiorca w okolicy Edgar zawsze dostawał zaproszenie, a i Tilly umieszczano na liście gości jako dawną nianię. Lecz od trzech lat, odkąd zaczęła pracować 135

w Trzech Koronach, nie bywała już na balu  – akurat tego wieczoru zawsze miała bardzo dużo pracy. Edgar wzruszył ramionami.  – Ach, to nie dla mnie  – powiedział.  – Zbyt wytwornie. A poza tym...  – Popatrzył znacząco na Tilly.  – Nie mam odpo­ wiedniej partnerki. Teraz też udała, że nie słyszy sugestii w tonie jego głosu. Cieszyła się, że Edgar Moore należy do tych mężczyzn, którzy są nieśmiali wobec kobiet. W przeciwnym razie na pewno już dawno zapytałby, czyby z nim nie poszła. A ona czułaby się niezręcznie, dając kosza własnemu szefowi. Jednak w dłuższej perspektywie powinna się jasno określić, żeby nie robił sobie złudnych nadziei. Zawsze zdawała sobie sprawę z tego, że mu się podoba, lecz ostatnio coraz wyraźniej okazywał jej swoje zainteresowanie i przychodził niemal co wieczór pod jakimkolwiek pretekstem, żeby usiąść obok niej przy barze. Czasami przypuszczała nawet, że tylko dlatego kazał Jazz pomagać w pubie, żeby mieć dodatkowy powód, by tu zaglądać. Nie widziała siebie jako kobiety u jego boku. Dla niej temat facetów był zamknięty. Gdy pracowała jako niania u Camdenów, była przekonana, że kiedyś spotka tego właściwego i założy z nim rodzinę. Jednak tak się nie stało, teraz miała czterdzieści dziewięć lat i nie liczyła już na to, że książę z bajki zbłądzi i trafi akurat do Trzech Koron. Co wcale nie znaczyło, że zdesperowana przyjmie zaloty Edgara Moore’a. Była zadowolona ze swojego życia. Przynajmniej na ogół. Praca sprawiała jej przyjemność, a w konkursach kulinarnych, w których brała udział w wolnym czasie, często osiągała sukcesy. Natomiast jeśli wieczorem brakowało jej towarzystwa, zawsze mogła zadzwonić do kogoś z przyjaciół. Choć zwykle była zbyt zmęczona. 136

 – Też nie miałabym ochoty na ten bal  – oznajmiła tak na wszelki wypadek.  – Nie mam nawet odpowiedniej sukni i nie umiem tańczyć. Z tym strojem to było kłamstwo, bo w jej szafie wisiała absolutnie bajeczna suknia wieczorowa, którą kiedyś spontanicznie kupiła w King’s Lynn, ale z braku okazji nigdy jej nie włożyła. A jeśli chodzi o taniec, to rzeczywiście nie najlepiej jej szło. Choć czasami, gdy była sama, włączała muzykę i poruszała się w jej takt po kuchni, wyobrażając sobie, jak by to było unosić się z partnerem po parkiecie. Tylko że w takich chwilach nigdy nie myślała o swoim szefie. Lepiej więc było go nie zachęcać. Edgar chciał chyba jeszcze coś dodać, ale w tym momencie drzwi do pubu gwałtownie się otwarły i do środka weszła wysoka blondynka. Była młodsza od Tilly, była zdecydowanie przed trzydziestką, i niezwykle piękna, a jej urodę podkreślał jeszcze staranny makijaż. Granatowa sukienka i elegancki biały trencz już z daleka krzyczały: „Jestem z wielkiego miasta”. Mężczyzna, który wszedł za nią, był po czterdziestce. Był średniego wzrostu i wyglądał jak kompletne przeciwieństwo kobiety. Miał za długie i lekko rozczochrane ciemnobrązowe włosy oraz trzydniowy, a może i pięciodniowy zarost. Ubrany był w dżinsy, rozpiętą koszulę i podkoszulek z jakimś trudnym do odczytania napisem, prawdopodobnie nazwą firmy. „Zdecydowanie nie jest to ktoś, komu zależy na wyglądzie”, pomyślała Tilly, ale mimo to wpatrywała się w niego zafascynowana. Bo choć nie był ubrany tak elegancko jak tamta kobieta, to było w  nim coś fajnego, takiego bardzo miejskiego, coś, co zupełnie nie pasowało do sielskiej atmosfery Salter’s End. Oboje wyróżniali się w tym otoczeniu niczym dwa obce ciała i  tak też się chyba czuli, bo przynajmniej 137

mężczyzna patrzył ponuro i posępnie, jakby wolał być wszędzie, byle nie tu.  – Słucham państwa  – zagadnęła Tilly. Mężczyzna spojrzał na nią, lecz jego twarz wcale nie nabrała przyjaźniejszego wyrazu.  – Są tu pokoje do wynajęcia?  – Sądząc po akcencie, był Amerykaninem, a pytanie zadał z wyraźnym westchnieniem, rozglądając się wokół. Pogardliwe spojrzenie, jakim obrzucił otoczenie, sugerowało, że sam chyba nie wie, jaką odpowiedź wolałby usłyszeć.  – Owszem, są  – odparła krótko Tilly, czując, że wzbiera w  niej gniew. Czy on musi tak wyraźnie pokazywać, że wszystko tutaj jest poniżej jego godności? Mężczyzna po raz pierwszy naprawdę na nią popatrzył, a jego spojrzenie cały czas pozostawało taksujące. Chyba nadal nie podobało mu się to, co widzi, a to z jakiegoś powodu zabolało Tilly. Wiedziała, że nie jest brzydka. Jak na swój wiek świetnie się trzymała i choć z biegiem lat nieco się zaokrągliła, to wciąż miała świetną figurę. A temu człowiekowi udało się jednym spojrzeniem zasugerować jej, że jest starą, nieatrakcyjną, wiejską raszplą. Otworzył usta, lecz nim zdążył cokolwiek powiedzieć, blondynka wsunęła się pomiędzy niego a bar i uprzejmie uśmiechnęła do Tilly.  – W takim razie chętnie zostaniemy na noc. Potrzebujemy dwóch pokoi. Mam nadzieję, że to nie kłopot? „Też Amerykanka, ale przynajmniej grzeczniejsza”, pomyś­ lała Tilly, choć uśmiech kobiety wydał jej się zbyt promienny.  – Nie, oczywiście, że nie  – odpowiedziała, zastanawiając się, kim są ci ludzie i co sprowadziło ich akurat do Salter’s End.  – Przyniosę bagaż  – mruknął mężczyzna i wyszedł z baru, natomiast kobieta, która przedstawiła się jako Sienna Walker, zaczęła wypełniać formularz hotelowy. Wrócił akurat wtedy, 138

gdy Tilly podawała jej klucze. Ciągnął za sobą dwie walizki na kółkach, które wyglądały na bardzo drogie.  – Pokażę państwu pokoje  – powiedziała Tilly i spojrzała na Edgara, który skinął głową i zajął jej miejsce za barem, żeby obsługiwać gości, dopóki ona będzie zajęta. A potem ruszyła przodem wąskimi schodami na pierwsze piętro, gdzie były pokoje gościnne.  – Bardzo ładny  – uznała Sienna Walker, gdy obejrzała jeden z nich, ale Tilly nie miała pewności, czy mówi poważnie.  – Gdyby chcieli państwo coś zjeść, będę jeszcze jakiś czas na dole i mogę coś dla państwa przygotować  – powiedziała, a kobieta pokiwała głową i podziękowała. Jednak gdy Tilly chciała odejść, zatrzymała ją.  – Ach, proszę mi jeszcze powiedzieć, tu w pobliżu jest pałac, prawda? Daring­ham Hall? Tilly skinęła głową.  – Przyjechali go państwo zwiedzić?  – Nie  – warknął mężczyzna, który według informacji podanych przez jego towarzyszkę nazywał się Peter Adams i właśnie wszedł do pokoju z obiema walizkami. Najwyraźniej fakt, że musiał je obie wnieść po schodach, nie poprawił mu humoru. „Aha”, pomyślała Tilly, ale już wcześniej się domyśliła, że ci ludzie nie są zwykłymi turystami, których czasami gościli, choć zwykle byli to Anglicy, w każdym razie Europejczycy, rzadko Amerykanie. Ci dwoje jak na urlopowiczów byli za bardzo... spięci. Tilly uniosła lekko brwi i już miała życzyć im miłego pobytu w Salter’s End, lecz blondynka ponownie się do niej zwróciła.  – Przyjechaliśmy tutaj, bo kogoś szukamy  – oznajmiła z uśmiechem, którym chciała chyba przeprosić za swojego nieuprzejmego towarzysza.  – Tylko to okazało się trudniejsze, 139

niż myśleliśmy i chyba utknęliśmy w martwym punkcie.  – Zawahała się, jak gdyby nie była pewna, czy to, co robi, ma sens. Potem wyjęła z torebki fotografię i podała ją Tilly.  – Proszę, ten mężczyzna na zdjęciu to...  – Ben!  – Tilly spojrzała na zdjęcie, a potem na dwoje Amerykanów, którzy wydawali się równie zdumieni jak ona.  – To on tu jest?  – Sienna Walker popatrzyła na Petera Adamsa, który gwałtownie rzucił się do przodu i chwycił Tilly za ramię.  – Gdzie on jest? Tilly sama była tak zdumiona, że nie odpowiedziała od razu. „Jasne  – pomyślała.  – Teraz to wszystko ma sens. Oboje byli Amerykanami, tak jak Ben. I przecież na tamtej karteczce, o której mówiła Kate, było napisane właśnie imię Sienna”.  – Gdzie?  – Peter Adams najwyraźniej tracił cierpliwość, jeśli w ogóle ją kiedykolwiek posiadał, bo jego uścisk stał się zbyt mocny, w dodatku lekko potrząsnął Tilly.  – Niech pani mówi!  – On... mieszka u naszej weterynarz.  – Co takiego?  – zapytali niemal jednocześnie goście z Ameryki, a mężczyzna puścił Tilly.  – To niemożliwe  – zdenerwował się.  – Szukamy go po tej całej cholernej wyspie, a on zabawia się z jakąś babką? Jeśli nie będzie umiał tego sensownie wytłumaczyć, to...  – Stracił pamięć  – wtrąciła Tilly i wzruszyła ramionami, gdy Peter Adams umilkł i podobnie jak Sienna znowu patrzył na nią ze zdumieniem.  – To by przynajmniej coś wyjaśniało  – oznajmił, a Tilly wydało się, że dostrzega wyraz ulgi na jego twarzy. Za chwilę w jego oczach ponownie pojawił się wyrzut.  – Jak to się stało? Tilly opowiedziała im krótko wszystko, co wiedziała. Sienna Walker pokiwała głową. 140

 – Okej. A gdzie mieszka ta kobieta?  – Najwidoczniej nie chcieli tracić czasu.  – Kate ma domek tuż przy przychodni  – odpowiedziała Tilly.  – Ale teraz nikogo tam nie zastaniecie  – dodała.  – Kate i Ben są dziś wieczorem na przyjęciu i na pewno wrócą bardzo późno. Ta wiadomość nie interesowała jednak Petera Adamsa.  – W takim razie pójdziemy tam, gdzie teraz są  – warknął i rzucił Tilly wściekłe spojrzenie, jakby to ona była winna temu, że on nie może od razu porozmawiać z Benem.  – Obawiam się, że to niemożliwe  – upierała się.  – Są na letnim balu w Daring­ham Hall. A tam wchodzą tylko zaproszeni goście. Musicie poczekać, aż wrócą. Peter Adams uśmiechnął się ponuro.  – Tak? Tylko zaproszeni? No cóż, przekonamy się.  – Podniósł walizkę i ruszył z nią do drzwi, a potem popatrzył na swoją towarzyszkę, nie zwracając już uwagi na Tilly.  – Zaniosę tylko rzeczy do mojego pokoju i jedziemy.  – Zniknął na korytarzu, a potem rozległ się stukot otwieranych drzwi do sąsiedniego pokoju.  – Przepraszam, czasem go trochę ponosi  – powiedziała Sienna Walker.  – Bardzo nam pani pomogła. Teraz przepraszam, czy mogłabym zostać na chwilę sama?  – Wskazała na drzwi, a Tilly zrozumiała sugestię i wyszła. Dopiero w drodze na dół uświadomiła sobie, że nawet nie spytała, co ich łączy z Benem. Wyglądało na to, że jest dla nich ważny, skoro szukali go osobiście, przy czym mężczyzna wydawał się bardziej emocjonalnie zaangażowany. Mimo to Tilly nie wykluczała, że piękna blondynka może się okazać żoną Bena. Z uczuciem zakłopotania pomyślała o Kate, która przez ostatnie dni wydawała się taka szczęśliwa i rozluźniona. Ben 141

znaczył dla niej o wiele więcej, niż była gotowa przyznać, więc to na pewno będzie dla niej wstrząs. To ogromna różnica wiedzieć w teorii, że Ben ma jakąś przeszłość, a stanąć naprzeciw niej w postaci Sienny Walker. „A ja nie mogę jej nawet ostrzec”, pomyślała Tilly, przypominając sobie wprowadzony przez lady Elizę zakaz używania na balu telefonów. Przygnębiona, wzdychając, wróciła do pubu i zwolniła Edgara ze stanowiska za barem.

20

 – Nie spodziewałem się, że to aż tak piękne wnętrza  – stwierdził Ben, rozglądając się po przestronnym salonie muzycznym, w którym odbywał się letni bal. To była największa sala na parterze pałacu i dlatego przyjęcie organizowano przede wszystkim tutaj. Gościom udostępniono także całe południowe skrzydło pałacu z pokojami w amfiladzie oraz taras i wszędzie tam panował ożywiony ruch.  – To chyba kwestia światła  – powiedziała Kate, wskazując na dwa kandelabry u sufitu, które dzięki szklanym kryształom rzucały piękny blask na wszystko wokół: złocone ornamenty cennych adamaszkowych tapet, powierzchnię polerowanych na wysoki połysk mebli i lśniącą biżuterię obecnych na balu dam. Kwintet smyczkowy w rogu grał jakiś klasyczny utwór, kilka par tańczyło pośrodku parkietu, podczas gdy reszta gości rozmawiała na obrzeżach sali, czekając na obfity bufet, który przygotowywano w jadalni obok.  – Światła?  – Ben się uśmiechnął.  – Chyba całej tej oprawy.  – Niemal niedostrzegalnym ruchem wskazał na jedną z kelnerek, która właśnie mijała ich z tacą pełną kryształowych 143

kieliszków. Miała na sobie klasyczny biało-czarny strój służących, na głowie wykrochmalony czepeczek.  – Dzisiaj się już chyba takich rzeczy nie nosi? Kate roześmiała się.  – Nie. To też był pomysł lady Elizy. Ale ludziom się podoba. Jej samej także. Brała udział w tym balu od dziecka. Wtedy ona, Ivy, Zoe i Anna były na przyjęciu godzinę lub dwie pod nadzorem Tilly, a Daring­ham Hall lśniło dawnym blaskiem przez cały wieczór. I może dlatego to było dla niej takie magiczne. Po prostu uwielbiała tę atmosferę, to uczucie przeniesienia w inny czas, gdy panie nosiły długie wieczorowe suknie, a panowie w smokingach przechadzali się po wysokich pokojach, pełnych cennych antyków. Tak to musiało kiedyś wyglądać, kiedy tego rodzaju uroczystości stanowiły centrum życia towarzyskiego na wsi. Ben natomiast chyba nie do końca wiedział, co o tym myśleć. Przyglądał się wszystkiemu z pełnym dystansu zdumieniem. Kate nie mogła się powstrzymać i raz po raz zerkała na niego, bo w wypożyczonym smokingu wręcz idealnie wpasował się w otoczenie. Smoking nie tylko podkreślił jego wysoki wzrost i szerokie ramiona, ale i sprawił, że jego rysy zyskały arystokratyczny charakter. Tego wieczoru mógłby uchodzić za wzór angielskiego dżentelmena, a spojrzenia innych uczestniczek balu potwierdzały, że nie jedynie Kate zauważyła, jak mu w tej roli do twarzy.  – Masz już mnóstwo fanek  – szepnęła do niego, gdy kolejna grupka młodych kobiet zerkała ku nim, szepcząc coś między sobą.  – Chyba nie powinnam była wypożyczać ci tego smokingu. Ben znowu się uśmiechnął i popatrzył na zieloną szyfonową sukienkę Kate o wyrafinowanym kroju, którą kupiła podczas ostatniego wypadu na zakupy do Londynu z Ivy. 144

 – One nie rozmawiają o mnie, tylko o tobie. Pewnie są ziry­ towane, że przyciągasz tego wieczoru całą uwagę. Komplement sprawił, że Kate ogarnęło ciepłe, radosne odczucie. Wzięła Bena pod rękę, bo koniecznie chciała jakoś go dotknąć.  – Potrafisz być naprawdę szarmancki  – odparła, a  on uśmiechnął się jeszcze szerzej.  – To pewnie przez ten smoking  – odpowiedział, a Kate dosłownie zatonęła w blasku jego rozbawionych szarych oczu, od których nie mogła się oderwać. Wiedziała, że innym łatwo będzie się domyślić, co ich łączy, ale w tym momencie było jej wszystko jedno. Myślała tylko o tym, że Ben jest zadowolony. W smokingu nie tylko wyglądał inaczej, po prostu całkiem się zmienił. Nie było już tego zamkniętego w sobie, nieufnego człowieka, jaki wydawał się na początku. Jakby zaakceptował fakt, że nie ma wpływu na to, kiedy jego sytuacja się odmieni. Jakby zaczął się z tym godzić i choć trochę doceniać to, co jest tu i teraz. Kate było przez to jeszcze trudniej nie myśleć o tym, co będzie z nimi dalej, jeśli wszystko pozostanie tak, jak jest w tej chwili.  – Och, witaj, Kate!  – zawołał ktoś obok nich nieco za głośno, a gdy Kate się odwróciła, ujrzała przed sobą rozpromienioną Olivię Camden. Kate zdziwiło to powitanie, bo zwykle matka Davida nie była dla niej szczególnie uprzejma. Raczej zachowywała dystans. Zaraz potem Kate uświadomiła sobie, że ten zachwyt wcale nie dotyczy jej osoby, tylko Bena, którego Olivia mierzyła bacznym wzrokiem, nie kryjąc zainteresowania.  – Jestem Olivia, Olivia Camden  – powiedziała i wyciąg­ nęła do niego rękę, nie zwracając już w ogóle uwagi na Kate.  – Spotkaliśmy się dziś rano, pamięta pan? 145

 – Ależ oczywiście  – odparł Ben, ściskając jej dłoń, a Kate aż jęknęła w duchu. Doskonale pamiętała owo spotkanie na przygotowywanej do festynu łące, na którą Olivia także w końcu trafiła. Olivia wcale nie ukrywała, że Ben bardzo się jej podoba, oczywiście zakładała przy tym, że to uczucie odwzajemnione. A teraz wydawała się tego jeszcze pewniejsza, bo zerkała na niego z kokieteryjnym uśmiechem. Zirytowana Kate zmarszczyła brwi, bo choć Olivia świetnie wyglądała w dopasowanej sukni z cekinami od znanego projektanta, to było w niej coś fałszywego. Coś innego niż zwykle. A potem Kate spostrzegła nienaturalny blask oczu Olivii i domyśliła się, że ta musiała nieco przesadzić z alkoholem, którym na przyjęciu hojnie częstowano. Czy Ivy nie wspominała ostatnio, że jej ciotka za dużo pije? Jeśli tak, to wybrała sobie najgorszy możliwy moment. Przecież dziś wieczorem jakiekolwiek faux pas z jej strony zauważy tu mnóstwo ludzi.  – Zatańczy pan?  – zapytała Olivia, chwiejąc się nieco na wysokich obcasach. Ben, który to zauważył, złapał ją i przytrzymał. To jej się bardzo spodobało, ponieważ uśmiechnęła się błogo.  – To byłaby świetna okazja, żeby się bliżej poznać. Jak pan sądzi? Ben najwyraźniej nie był zachwycony tą dziwaczną próbą zbliżenia się, bo puścił ją i wzruszył ramionami.  – Przykro mi, ale nie tańczę. Twarz Olivii spochmurniała, a rozciągnięte w słodkim uśmiechu usta zwęziły się.  – Och  – powiedziała tylko, zastanawiając się, czy to prawda, czy tylko wymówka. Tak naprawdę i to, i to, bo Ben rzeczywiście nie umiał tańczyć. Próbowali z Kate po południu w jej domku i doszli do wniosku  – ku ogromnemu żalowi Kate  – że niestety nie zna 146

on kroków żadnego tańca towarzyskiego. Chętnie by go nauczyła, bo bardzo ważne było dla niej, by zatańczyć z nim na balu, który tak uwielbiała. A teraz niemal cieszyła się, że nie starczyło im na to czasu. Wcale nie miała ochoty patrzeć, jak Ben sunie po parkiecie z wstawioną Olivią. On też chyba poczuł ulgę, że mógł z czystym sumieniem odmówić.  – Cóż, szkoda.  – Olivia ściągnęła wargi w sposób, który trudno byłoby zinterpretować jako uśmiech. A potem odwróciła się gwałtownie i odeszła niezbyt daleko, do innej grupki osób. Tam spróbowała tego samego z młodym lordem Morsbym. Tym razem dopisało jej szczęście, bo młodzieniec zaprowadził ją na parkiet, gdy znów rozbrzmiała muzyka. Cóż miał uczynić? Przecież umiał tańczyć i był zbyt dobrze wychowany, by dać Olivii kosza.  – O, Boże, popatrzcie na to  – powiedziała Ivy, która dołączyła do Kate i Bena. Przewróciła oczami, gdy zaczął się taniec, a jej ciotka przylgnęła do swojego partnera, czym ten, sądząc po bezradności malującej się na jego twarzy, wcale nie był zachwycony.  – Zawsze robi się tak koszmarnie bezpośrednia, gdy za dużo wypije. Biedny Luke jest zupełnie zdezorientowany.  – Westchnęła.  – Zoe by się to nie spodobało. Siostra Ivy i Luke Morsby byli ze sobą od wiosny i gdyby Zoe uczestniczyła w balu, z pewnością nie dopuściłaby do tego tańca. Kate była o tym przekonana. Ale teraz akurat robiła wakacyjny kurs na paryskiej Sorbonie i nie była w stanie uratować chłopaka ze szponów Olivii.  – Czy Ralph nie może się nią zająć?  – Kate zaczęła się rozglądać w tłumie, lecz Ivy pokręciła głową.  – Właśnie odprowadza babcię na górę. Nie czuła się dobrze i chce się położyć.  – Och.  – Kate starała się okazać troskę, lecz w gruncie rzeczy jej ulżyło. Choć lady Eliza zawsze zachowywała się wobec 147

nich z chłodem i rezerwą, to od spotkania w bibliotece okazywała jej wręcz wrogość, podobnie jak Benowi. Za każdym razem dosłownie przewiercała go wzrokiem, nawet tego wieczoru. To już lepiej będzie, jeśli starsza pani posiedzi sobie w swoim pokoju. Kate nie zamierzała za nią tęsknić. Ivy odwróciła wzrok od Olivii i wzruszyła ramionami.  – Ach, co tam  – powiedziała, a  na jej twarz powrócił uśmiech pełen optymizmu.  – Jak tylko wszyscy rzucą się do bufetu, nikt już nie będzie zwracał na nią uwagi. Jak na zawołanie muzycy skończyli grać, a sir Rupert wyszedł na środek parkietu i odchrząknął. On także miał na sobie smoking i wyglądał bardzo szacownie ze swą imponującą posturą, posiwiałymi włosami i brodą. Autorytet, którym emanował, był czymś jak najbardziej naturalnym. Baronet Daring­ham Hall ze swym zdroworozsądkowym i przyjacielskim sposobem bycia należał bowiem do najsympatyczniejszych ludzi, jakich znała Kate.  – Drodzy przyjaciele  – zaczął swoim donośnym głosem.  – Cieszę się, że w tym roku tak licznie odpowiedzieliście na nasze zaproszenie. Dla nas to wielki zaszczyt gościć was w Daring­ham Hall i mamy nadzieję, że dobrze się tu czujecie.  – Wskazał na przejście do jadalni.  – Zapraszam do bufetu. Hrabia Leicester, dobry przyjaciel sir Ruperta, stojący tuż obok Bena i Kate, uniósł kieliszek.  – Za zdrowie rodu Camdenów z Daring­ham Hall!  – zawołał głośno. Robił tak co roku, i tym razem wszyscy wznieśli toast za sir Ruperta i nagrodzili go brawami, dziękując w ten sposób za zaproszenie. A potem niemal wszyscy ruszyli w kierunku bufetu.  – Czy to nie gafa?  – zapytał Ben, który został razem z Kate, obserwując tańczących. Olivii już wśród nich nie było, prawdopodobnie młody lord wykorzystał przemowę sir Ruperta 148

jako szansę na ucieczkę.  – Samoobsługa w takim otoczeniu? Czy nie lepsza byłaby uroczysta kolacja przy stołach? Kate roześmiała się.  – Och tak, i to zawsze tak boli lady Elizę. Wolałaby, żeby jedzenie podawano na stołach. Jednak sir Rupert się na to nie zgadza, bo przy takiej liczbie gości byłoby to nie do ogarnięcia. „To nie jest pałac Buckingham”, powtarza zawsze. Lady Eliza niewątpliwie bardzo żałuje. Ben potrząsnął głową.  – To już chyba mania wielkości, prawda?  – To zależy  – odparła Kate.  – Jest córką hrabiego Clyde’a  i należy do arystokracji. Ivy uważa, że jej babka nigdy nie pogodziła się z tym, że przez małżeństwo z sir Rupertem nieco się zdeklasowała. Jako baronet sir Rupert należy zaledwie do szlachty ziemskiej i ma o wiele niższą pozycję niż brat lady Elizy, który nosi dziś tytuł hrabiego, a kiedyś zasiadał w Izbie Lordów. Myślę, że Ivy ma rację. I pewnie dlatego lady Eliza jest taka... trudna. Ben chyba nie wierzył, że to mógłby być powód złego humoru starszej pani.  – To czemu za niego wyszła? Kate spojrzała na niego.  – Podobno szaleńczo się w nim zakochała  – powiedziała i po raz pierwszy poczuła odrobinę zrozumienia dla babki Ivy. Dla miłości ona też byłaby gotowa na kompromisy. Ben tylko prychnął i raczej nie zamierzał zgłębiać tego tematu.  – Nie jesteś głodna?  – zapytał i dotknął dłonią jej pleców. Czubki jego palców przesunęły się po cienkim materiale sukienki, a ciało Kate przeszedł przyjemny dreszcz. Czasem ją to wręcz przerażało, jak silnie na niego reaguje. Nigdy dotąd jej się coś takiego nie przydarzyło. Musiała się 149

pilnować, żeby za mocno nie zastanawiać się nad tym, co to dla niej oznacza, tylko cieszyć się tym, co ma.  – Nie  – odpowiedziała na jego pytanie i już miała żartobliwie dodać, że jedyną rzeczą, na jaką ma apetyt, jest on sam. Uniemożliwił jej to ciemnowłosy mężczyzna, który nagle zjawił się przed nią i zamarkował ukłon.  – Ray!  – zawołała zaskoczona Kate, gdy rozpoznała Raymonda Burke’a, swojego dawnego kolegę ze szkoły.  – Nie wiedziałam, że wróciłeś! Straciła go z oczu po szkole, ale wydawało jej się, że Ivy niedawno wspominała, że zamieszkał w Edynburgu.  – Przyjechałem w odwiedziny do swojego staruszka  – odparł z uśmiechem.  – I miałem nadzieję, że ciebie tu spotkam. Jego jasnoniebieskie oczy patrzyły tak samo intensywnie jak wtedy, gdy Kate miała szesnaście lat i była w nim szaleńczo zakochana  – dopóki nie dowiedziała się, że przystojny Raymond nie wie, co to wierność, i chętnie obściskuje się z innymi dziewczynami pod jej nieobecność. Natychmiast z nim zerwała i choć zdarzyło się to ponad dziesięć lat temu, on chyba nie mógł przeboleć, że go rzuciła. Flirtował z nią za każdym razem, gdy się widzieli.  – Mogę prosić?  – zapytał, wyciągając rękę, by zaprowadzić ją na parkiet. Kate była rozdarta. Właściwie to wolałaby zostać z Benem, ale nie miała też nic przeciwko zatańczeniu z Rayem i nie chciała być nieuprzejma. Podniosła więc rękę, by podać ją Rayowi. Ben jej jednak na to nie pozwolił, chwycił ją za rękę i opuścił ją.  – Przykro mi, ale Kate obiecała mi właśnie, że oprowadzi mnie po ogrodzie  – oznajmił i choć się uśmiechał, jego oczy zalśniły groźnie, co nie umknęło uwadze zaskoczonego Raya. 150

 – Ach tak.  – Najwyraźniej dopiero w tym momencie uświadomił sobie, że Ben nieprzypadkowo stoi tuż obok Kate.  – Cóż, obietnic należy dotrzymywać  – powiedział, wzruszając ramionami.  – W takim razie do zobaczenia później. Gdy odszedł, Kate uniosła pytająco brwi.  – Nawet nie wiedziałam, że tak pilnie chcesz obejrzeć ogród.  – Ja też nie  – przyznał Ben, a gdy popatrzyli sobie w oczy, w jego spojrzeniu było coś, co sprawiło, że serce Kate zabiło szybciej.  – Chodź. Wciąż trzymał ją za rękę i pociągnął teraz za sobą przez błękitny salon, który sąsiadował z  salonem muzycznym, a stamtąd przez otwarte dwuskrzydłowe przeszklone drzwi na taras, który ciągnął się wzdłuż niemal całego tyłu pałacu. Tutaj też zgromadzili się ludzie, ale tylko w jasno oświetlonej części, która bezpośrednio graniczyła z błękitnym salonem. Kawałek dalej paliły się wyłącznie lampki na skraju tarasu, więc było tam o wiele ciemniej i intymniej. I tego właśnie szukał Ben, bo nie zwrócił wcale uwagi na Davida i Annę, którzy stali w grupie rówieśników i skinęli im głowami, tylko od razu skierował się do opustoszałej części tarasu. Zatrzymał się pod wykuszem balkonu i przyciągnął Kate mocno do siebie.  – Ben  – ostrzegła go, rozdarta pomiędzy pragnieniem, by natychmiast poczuć jego usta na swoich wargach, a głosem rozsądku, który mówił jej, że to niewłaściwe miejsce na czułości. Przecież ktoś może ich tu zobaczyć. Lecz Ben jak zwykle nie przejmował się jej wątpliwościami, tylko z uśmiechem wzmocnił uścisk, przyciągnął ją jeszcze bliżej siebie, aż ich usta dzieliło zaledwie kilka milimetrów.  – Przyzwyczaj się lepiej do tego, Kate Huckley, że całuję cię, gdy tylko mam ochotę  – powiedział i wziął jej usta w posiadanie tak namiętnie i tak delikatnie zarazem, że Kate mogła 151

tylko oprzeć dłonie na kamizelce jego smokingu i żarliwie oddać pocałunek. „O, Boże, tak go pragnę”, pomyślała i poczuła, jak jej opór słabnie. Nagle było jej wszystko jedno, co inni sobie pomyślą, i przylgnęła do niego mocno, aż napięcie pomiędzy nimi stało się nie do wytrzymania. Ciężko dysząc, oderwała się od niego. Na moment całkowicie zatonęła w jego szarych oczach, a  potem uśmiechnęła się sama do siebie, myśląc, jakie to wszystko zwariowane. Gdyby ktoś kilka tygodni temu powiedział jej, że będzie na oczach wszystkich całować jakiegoś mężczyznę na tarasie Daring­ham Hall, wyśmiałaby go. To było wręcz... szokujące. Szalone. I takie piękne. Dlaczego to akurat Ben, człowiek, o którym tak niewiele wiedziała, wywoływał w niej takie emocje? Czuła się przy nim pełna energii, jakby odnalazła coś, o czego istnieniu dotąd nie wiedziała, czego braku nie odczuwała. I czego za nic by teraz nie oddała.  – Och, mogłabym się przyzwyczaić  – powiedziała.  – Ale chyba raczej nie powinnam, prawda? Uśmiech Bena zgasł, a na jego twarzy pojawił się wyraz niepewności. Puścił ją gwałtownie, odwrócił się i przeszedł spod balkonowego wykuszu na skraj tarasu.  – Ben?  – zapytała zdezorientowana Kate, bo jego reakcja zaskoczyła ją, ale też przestraszyła. Natychmiast pożałowała nieopatrznych słów. Powiedziała tak tylko dlatego, że trudno jej było znieść myśl, że on prawdopodobnie będzie musiał odejść.  – Chciałabym  – zapewniła go pośpiesznie.  – Ale...  – Kate  – przerwał jej, a gdy się ku niej odwrócił, spostrzeg­ła, że niepewność zastąpiło zdecydowanie, które sprawiło, że jej serce zabiło nadzieją.  – To prawda, że niewiele o sobie wiem. Mimo to z całą pewnością nigdy... 152

 – Ben!  – Na okrzyk, który rozległ się nagle na tarasie, oboje odwrócili się zaskoczeni i w pierwszej chwili Kate pomyślała, że David, który do nich biegnie, zauważył ich pocałunek i chciał coś na ten temat powiedzieć. Lecz on wcale nie zwracał na nią uwagi, patrzył tylko na Bena i gdy do niego dotarł, popchnął go gwałtownie w bok, przewracając się razem z nim na ziemię. Ułamek sekundy później coś ciężkiego huknęło obok nich na taras, rozpryskując się na tysiąc kawałków.

21

To wszystko stało się tak szybko, że Kate dopiero po chwili zrozumiała, co się wydarzyło. To, co leżało rozbite przed nimi, to musiała być jedna z kamiennych figur zdobiących balustradę balkonu. Upadła dokładnie w tym miejscu, w którym przed momentem stał Ben, i jego głowa byłaby w takim samym stanie jak roztrzaskana rzeźba  – gdyby David go nie odepchnął. Ben wstał pierwszy i spojrzał na rumowisko. Najwyraźniej nie odniósł żadnych obrażeń, co Kate przyjęła z westchnieniem ulgi. Za to przeraziła się, gdy David się podniósł, bo spod ręki, którą trzymał się za czoło, wypływała krew. Natychmiast przypadła do niego i ostrożnie uniosła jego dłoń. Rana nie była duża, ale mocno krwawiła.  – David! O, mój Boże!  – To Anna krzyknęła. Wzburzona przybiegła do nich przez taras i uklękła przy Davidzie.  – Co się stało?  – Chyba trafił mnie jakiś odłamek  – powiedział David z  twarzą wykrzywioną grymasem bólu, a  Kate pokiwała głową, bo też wydawało jej się to prawdopodobne. Na szczęście nie było to nic groźnego. 154

 – To rana tłuczona. Nie jest głęboka, ale powinnam ją opatrzyć.  – Spojrzała na Bena, który cały czas klęczał obok niej w milczeniu.  – Z tobą w porządku?  – zapytała, nie potrafiąc ukryć drżenia w głosie. Była wstrząśnięta, przecież tak mało brakowało. Ben skinął głową, ale zaczął masować nadgarstek ręki, na którą upadł. Najwyraźniej go bolała, więc Kate postanowiła od razu jej się przyjrzeć.  – Dziękuję  – powiedziała do Davida, który tylko wzruszył ramionami.  – Zobaczyłem, że coś się tam chwieje, i przybiegłem. Na szczęście zdążyłem. Kate wstała i zdumiała się na widok tłumu, który zdążył zgromadzić się wokół Bena i Davida. Widocznie wieść o wypadku rozeszła się lotem błyskawicy  – co miało przynajmniej tę zaletę, że Kirkby już śpieszył do nich z apteczką, po którą właśnie miała się wybrać. Podziękowawszy mu, szybko wzięła ją, wyjęła gazę i przyłożyła do rany, żeby zatamować krwawienie. Wolałaby wejść z Davidem do środka, ale on wciąż siedział na ziemi i oszołomiony patrzył przed siebie. Opatrzyła więc na miejscu ranę, która na szczęście nie była na tyle głęboka, żeby trzeba ją było szyć. Tymczasem coraz więcej gości  – oraz większość rodziny Camdenów  – zgromadziło się na miejscu wypadku i patrzyło na rannego Davida siedzącego pośród okruchów kamienia, które Kirkby natychmiast zaczął sprzątać.  – Jak to się mogło stać?  – Ralph zdumiony pokręcił głową i spojrzał na balkon, z którego spadła kamienna figura.  – Te figury mają na cokole bardzo mało miejsca  – odparł James, który przybiegł z Claire i Ivy.  – Pewnie kamień skruszał albo w czasie burzy coś się obluzowało. Tak jak pięć lat temu na wschodniej fasadzie, pamiętasz? Powinniśmy to 155

regularnie sprawdzać, zajmę się tym od razu jutro. A na razie lepiej byłoby, żeby nikt nie przebywał na tarasie... Umilkł w połowie zdania, bo ludzie zaczęli się nagle rozstępować, robiąc miejsce Olivii, która głośno wołała swojego syna. Minęła Ralpha oraz Jamesa i wbiła wzrok w Davida, który już wstał, podobnie jak Ben. Kate była przekonana, że Olivia wcale nie przestała pić, bo chwiała się jeszcze bardziej i w ogóle wyglądała na mało przytomną. W każdym razie potrzebowała chwili, żeby zrozumieć, co widzi.  – O, mój Boże!  – krzyknęła histerycznie, wskazując oskarżycielsko na plamy krwi i wielki biały plaster na czole Davida.  – Wezwijcie pogotowie! Natychmiast! Była to całkowicie przesadna reakcja, którą stojący wokół skwitowali zirytowanymi pomrukami.  – Nic mi nie jest, mamo. To tylko tak źle wygląda  – zapewnił David, chcąc ją uspokoić, lecz Olivia wcale go nie słuchała. Jej oskarżycielski wzrok przesuwał się po kolei po wszystkich, aż zawisł na jej małżonku. Jej oczy rozbłysły, gdy rzuciła teatralnym głosem:  – Ten kamień mógł go zabić!  – Olivio!  – Ralph zwrócił się do żony ostrzegawczym tonem, lecz ona odsunęła rękę, którą chciał położyć na jej ramieniu.  – Zostaw mnie  – syknęła i zachwiała się ponownie, co wywołało szepty zgromadzonych, którzy chyba domyślali się, co jest przyczyną jej dziwnego zachowania. Olivia zauważyła, że wszyscy się na nią gapią, a to jeszcze bardziej ją pobudziło.  – To i tak wszystko twoja wina!  – już prawie bełkotała, oskarżycielsko wskazując Ralpha palcem.  – Powinieneś był sprawdzić balustrady, ale zawsze miałeś coś ważniejszego do zrobienia. I przez ciebie David jest teraz ranny! Kate widziała, jak twarz Ralpha pochmurnieje. Nienawidził publicznych scen i zastanawiał się chyba, jak wybrnąć 156

z  tej niezwykle niezręcznej sytuacji. Rozsądne argumenty nie trafią do Olivii, powiedział więc to, co i tak już wszyscy wiedzieli.  – Może lepiej będzie, jeśli pójdziesz odpocząć, Olivio. Wydaje mi się, że za dużo wypiłaś. Olivia żachnęła się.  – Owszem, a wiesz dlaczego? Bo jesteś cholernym nieudacznikiem, Ralphie Camden! I zawsze nim byłeś. Ta uwaga wywołała jeszcze głośniejsze szepty, tu i ówdzie słychać było nawet śmiech. Ralph zacisnął usta. Energicznym ruchem chwycił żonę za ramię, zanim zdążyła się wywinąć.  – Opamiętaj się, Olivio  – syknął.  – Jeśli nie ze względu na mnie, to choćby dla dobra naszego syna! Olivia roześmiała się z pogardą.  – Twojego syna? Chciałbyś! Nawet to ci nie wyszło!  – Dosłownie pluła słowami.  – Więc z łaski swojej nie mów mi, co mam robić, a czego nie! Ralph przez chwilę tylko na nią patrzył. A potem puścił ją i cofnął się o krok, jakby się sparzył.  – Co chcesz przez to powiedzieć?  – zapytał bezbarwnym tonem, a i David patrzył na matkę z zaniepokojeniem.  – Mamo? Co to ma znaczyć? Pełna zdumienia cisza, która nagle zapadła, otrzeźwiła nieco Olivię. Najwyraźniej dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, co powiedziała  – i ilu ludzi to usłyszało. Jej oczy nie ciskały już gromów, a uśmiech stał się niepewny.  – Nic. Ja... Przepraszam, Davidzie, to źle zabrzmiało. Byłam wściekła na twojego ojca. Oczywiście, że jesteś jego synem. Przecież to... byłby absurd.  – Roześmiała się, lecz nikt jej nie zawtórował. Zamiast tego rozległy się ożywione szepty, a Kate była pewna, że ten występ na długo będzie pożywką dla plotek w całej okolicy. Żeby jakoś z tego wybrnąć, Olivia wzięła Davida pod rękę. 157

 – Chodź, odprowadzę cię do środka  – powiedziała i afektowanym gestem pogładziła go po ramieniu.  – Powinieneś się położyć. Lecz David, który najwyraźniej wcale nie chciał, żeby matka odprowadzała go jak małe dziecko, nie ruszył się z miejsca.  – Ojciec ma rację. Jeśli ktoś tu powinien się położyć, to ty  – odparł chłodno i uwolnił się od jej ręki, co bardzo ją zabolało.  –  Davidzie...  – Kirkby odprowadzi cię na górę  – wtrącił się w tym momencie sir Rupert i skinął na lokaja. Ten, podobnie jak inni, dokładnie przyglądał się tej scenie i czekał na polecenia. Olivia bez oporów pozwoliła mu odprowadzić się do domu.  – Pójdę i zajmę się nią  – oznajmiła Claire i ruszyła za bratową, ale najpierw pogładziła Davida lekko po ramieniu. Od drzwi posłała jeszcze Ralphowi pocieszający uśmiech. Brat jednak nawet tego nie zauważył, bo wciąż nieruchomo patrzył przed siebie. Sir Rupert i James wymienili spojrzenia, a potem niemal jednocześnie zaczęli zapraszać gości z powrotem do pałacu.  – Proszę, niech państwo wejdą do środka. Dopóki nie zbadamy szkód dokładniej, nie jest tu bezpiecznie  – poprosił głoś­no James, rozkładając szeroko ramiona, by zachęcić gości do powrotu do wnętrza.  – I przepraszam za występ mojej synowej  – dodał wciąż wyraźnie poruszony sir Rupert.  – Ona... nie jest w tej chwili sobą.  – Ładne określenie na kogoś, kto jest pijany jak bela  – mruknął Ben, którego rękę Kate nadal badała, a podobnie brzmiały też komentarze innych gości, którzy kręcąc głowami, wchodzili do pałacu. Ralph odezwał się dopiero wtedy, gdy wszyscy poza rodziną oraz Benem i Kate już sobie poszli. 158

 – Tak mi przykro, Davidzie. Nie wiem, co w nią wstąpiło  – powiedział i wyglądał tak nieszczęśliwie, że Kate z żalu ścisnęło się serce. Takie upokorzenie na oczach tylu ludzi wyraźnie go zabolało. Przede wszystkim jednak znienacka pojawiła się pewna sugestia, z którą Kate nie umiała sobie poradzić, podobnie jak reszta rodziny. Nikt też nie odważył się go powtórzyć. „To jakiś absurd”, pomyślała Kate. To było jedyne okreś­ lenie, jakie przychodziło jej do głowy. David może nie był zewnętrznie podobny do ojca, bo bardziej przypominał rodzinę matki, ale to przecież nie znaczy, że... Nie! Kate nawet nie chciała dopuścić do siebie takiej możliwości, więc z ulgą zauważyła, że David się uśmiecha.  – Ach, tato, przecież wiesz, jaka ona jest, gdy wypije  – powiedział, kładąc Ralphowi dłoń na ramieniu.  – Nie można tego traktować poważnie. To były słowa, na które wszyscy czekali, bo rozległo się niemal zbiorowe westchnienie ulgi. Nikt w to nie wierzył. Ponieważ była to bzdura.  – Ma rację  – uznał sir Rupert.  – Najlepiej będzie, jeśli zapomnimy o całym tym przykrym zajściu i skupimy się z powrotem na balu. James i Ivy przytaknęli i razem z nim weszli do pałacu, żeby zająć się gośćmi. Timothy poklepał starszego brata po ramieniu.  – Dalej  – powiedział zachęcająco.  – Dołączmy do reszty. Ralph pokiwał z rezygnacją głową, a Kate widziała, że wcale nie ma ochoty wracać między ludzi, którzy właśnie usłyszeli, co mówi o nim własna żona. Wiedział jednak, że jako gospodarz przyjęcia nie ma innego wyboru, westchnął więc i ruszył za bratem.  – Przyjdę, jak tylko się przebiorę  – obiecał David, gdy Ralph jeszcze raz się odwrócił. A potem powiedział do Kate:  – Chyba mogę dalej uczestniczyć w balu? 159

Najwyraźniej zależało mu na tym, żeby nie stracić przyjęcia z powodu rany, więc Kate przytaknęła.  – Dopóki nie zaczniesz wyprawiać dzikich harców, na pewno możesz. David uśmiechnął się, lecz Kate zauważyła, że nie był to już taki promienny uśmiech jak zwykle. Chyba nie potrafił całkiem zapomnieć o słowach matki. Unikał też spojrzenia Anny, skinął jej tylko głową, zanim odszedł. Od wybuchu Olivii Anna milczała i cały czas tylko patrzyła na Davida. Teraz też odprowadziła go pełnym powagi wzrokiem, gdy wchodził do pałacu jednym z bocznych wejść.  – Anno? Wszystko w porządku?  – zapytała Kate, a Anna drgnęła, jak gdyby pytanie wyrwało ją z głębokiego zamyślenia.  – Tak, tak  – powiedziała szybko i odsunęła się.  – Ja... ja też pójdę do środka. Niemal biegiem ruszyła do domu, zostawiając Bena i Kate samych na tarasie.  – Jest prawie tak samo jak wcześniej, tylko teraz rzeczywiście mamy tu spokój  – powiedziała Kate i pociągnęła Bena pod wykusz balkonu, gdzie ostatnio stali, by nic już nie spad­ło mu na głowę.  – Nieźle mnie wystraszyłeś.  – Wskazała na jego rękę.  – Nadal boli? Ben jednak wcale jej nie słuchał, cały czas myślał chyba o tym, co się stało po zawaleniu się kamiennej figury.  – Naprawdę żal mi Ralpha Camdena.  – Potrząsnął głową, a w jego głosie słychać było współczucie.  – A jeśli to prawda?  – zapytał.  – To znaczy, jeśli David nie jest jego synem? Kate pokręciła głową.  – Olivia tylko tak powiedziała, żeby zranić Ralpha  – rzekła zdecydowanie, ale potem zaczęła się zastanawiać.  – Nie wiem. 160

David jest jedynym męskim potomkiem w swoim pokoleniu. Wtedy chyba tytuł przypadłby jego stryjowi Timothy’emu.  – Który może jeszcze mieć dzieci  – dodał Ben.  – Mało prawdopodobne  – zaoponowała Kate i uśmiechnęła się.  – On... nie interesuje się kobietami. O tym, że Timothy jest gejem, wiedzieli wszyscy i wszyscy to akceptowali, nawet lady Eliza, choć on nigdy na ten temat nic nie mówił i jeszcze nigdy nie przywiózł żadnego swojego partnera do Daring­ham Hall. Tak więc za kontynuację rodu odpowiedzialni byli Ralph i David. Kate aż potrząsnęła głową, gdy przypomniała jej się kłótnia, która wywołała wszystkie te gdybania.  – Ile nienawiści było w głosie Olivii! Chyba nikt z nas nie zdawał sobie sprawy, jak źle się dzieje w ich małżeństwie. Ben zmarszczył czoło.  – Nie odniosłem wrażenia, że ona kłamie  – powiedział, objął Kate i przyciągnął ją do siebie.  – Tak właściwie to przecież nic nas to nie obchodzi. „Mnie obchodzi”, pomyślała Kate. Traktowała Camdenów jak rodzinę i martwiła się ich problemami. Lecz objęcia Bena były w tym momencie ważniejsze, więc znowu się uśmiechnęła.  – Co chciałeś mi wtedy powiedzieć, zanim przerwała nam ta spadająca rzeźba?  – zapytała, czując, że serce zaczyna bić jej szybciej, gdy szare oczy Bena znów nabrały tego intensywnego wyrazu.  – Że nigdy z ciebie nie zrezygnuję, Kate. Bez względu na to, co się stanie  – powiedział i pocałował ją tak, jakby chciał coś przypieczętować. Przez chwilę Kate nie do końca rozumiała, co powiedział, ale potem poczuła się tak lekko, jak gdyby ktoś zdjął jej z ramion jakiś ciężar. Jeśli mówił poważnie, to wciąż mieli szansę, 161

a przyszłość, o której dotąd nie chciała nawet myśleć, nagle wydała jej się zaskakująco obiecująca. Szczęśliwa zarzuciła mu ręce na szyję i  odwzajemniła pocałunek, nie przejmując się tym, że wciąż stoją na tarasie Daring­ham Hall, a bal za ich plecami nadal się toczy. Dopóki ktoś nie odchrząknął tuż obok nich.  – Bardzo przepraszam, że przeszkadzam  – powiedziała Ivy z krzywym uśmieszkiem.  – Ale jest pewien problem. To drugie zdanie powiedziała z taką powagą, że zaniepokojona Kate skupiła na niej całą swoją uwagę.  – Coś z Davidem?  – zapytała, bo założyła, że to jakiś medyczny przypadek. Ivy zaprzeczyła ruchem głowy i zwróciła się do Bena.  – Dobrze byłoby, gdybyś ze mną poszedł.  – Zerknęła na Kate, a potem znowu spojrzała na Bena.  – Przyszło dwoje ludzi, którzy twierdzą, że cię znają. I chcą natychmiast z tobą mówić. Ben wpatrywał się w Ivy, jakby zobaczył ducha.  – Znają mnie? Ivy skinęła głową.  – Tak przynajmniej twierdzą. Może to para wariatów, którym coś się pomyliło. Mężczyzna zdecydowanie wygląda na szaleńca. Cały czas grozi, że zepsuje całe przyjęcie, jeśli cię do niego nie sprowadzimy. Dobrze byłoby jak najszybciej to wyjaśnić. Ben nie potrzebował dalszej zachęty, ruszył przez taras tak szybkim krokiem, że Ivy i Kate z trudem za nim nadążały. Gdy torowali sobie drogę przez tłum gości, Kate czuła w gardle taką gulę, że ledwo mogła oddychać. Ben powiedział, że nic się między nimi nie zmieni bez względu na to, co się stanie, a ona rozpaczliwie uczepiła się tej myśli. Lecz dławiące przeczucie, że go straci, jeśli on odzyska pamięć, nie chciało jej opuścić. 162

Z wielkiego holu już z daleka dobiegały głosy, a gdy tam weszli, zastali Kirkby’ego w  trakcie gwałtownej dyskusji z  ciemnowłosym mężczyzną, który prężył się groźnie tuż przed lokajem. Wyglądało to nieco komicznie, jako że Kirkby przerastał go przynajmniej o głowę i był o wiele mocniejszej budowy. To jednak wcale nie hamowało wściekłości nieznajomego.  – Zapamiętaj to sobie, Quasimodo, regulamin dotyczący strojów mam głęboko w dupie, jasne?  – Zaklął.  – Żądam, żeby mnie pan wpuścił, chcę porozmawiać z moim przyjacielem! W przeciwnym razie zacznę tak wrzeszczeć na tę całą elegancką budę, aż mnie usłyszy i sam przyjdzie, zrozumiano?  – Przykro mi, sir, ale już panu mówiłem, że jeśli nie posiada pan zaproszenia, nie mogę pana wpuścić  – wyjaśnił spokojnie Kirkby i  nie ustąpił nawet o  milimetr. Broniłby wstępu do pałacu za cenę życia, Kate nie miała co do tego wątpliwości. Lecz nie musiał tego robić, bo nieznajomy właśnie ich zauważył. Gdy jego wzrok padł na Bena, jego twarz natychmiast się rozpogodziła.  – Ben! Bogu niech będą dzięki! Już myślałem, że trzymają cię tu jako zakładnika!  – Chciał podbiec do Bena, lecz zawahał się i uważniej mu się przyjrzał.  – Hm... Chyba wiesz, kim jestem, prawda? Ta kobieta z pubu mówiła, że straciłeś pamięć. Czekał na jego reakcję, a i Kate nie spuszczała twarzy Bena z oczu, wypatrując na niej jakichkolwiek sygnałów.  – Pete.  – W głosie Bena słychać było pewne niedowierzanie, ale to było stwierdzenie, nie pytanie. Ciemnowłosy mężczyzna aż klasnął.   – Dokładnie, bracie! Wiedziałem, że nigdy byś mnie nie zapomniał!  – zawołał i objął Bena, a potem z uśmiechem wskazał na jego smoking.  – Te ciuchy to chyba nie na poważnie, co? Co oni tutaj z ciebie zrobili, poddali cię praniu mózgu? 163

 – Ben! Tak się cieszę! Nie wyobrażasz sobie, jak się oboje martwiliśmy  – wtrąciła się jasnowłosa kobieta, która stała przy wejściu. Kate nie zwróciła na nią uwagi, bo do tej pory była skoncentrowana na rozgniewanym mężczyźnie. Teraz to nadrobiła i musiała stwierdzić, że nieznajoma jest bardzo piękna i elegancka. Miała nadzieję, że to nie jego...  – Sienna  – wymamrotał Ben i pozwolił, by ona także go uściskała. Kate poczuła, że zalegający na jej piersi ciężar nagle znów stał się nie do udźwignięcia.  – Ben?  – zapytała, bo nie mogła już wytrzymać. Przełknęła ślinę, gdy się do niej odwrócił.  – Czy... odzyskałeś pamięć? Nie musiała pytać, było to widać po jego spojrzeniu, które nagle stało się twarde i nieprzyjazne  – dokładnie takie jak owego pierwszego dnia, gdy leżał jeszcze w szpitalu. Skinął głową, a jego twarz coraz bardziej nieruchomiała, gdy przesuwał wzrokiem po wielkim holu, aż stała się tą samą maską, która na samym początku wydawała się Kate taka nieprzenikniona. Gdy znów skierował na nią wzrok, nie zobaczyła w jego oczach ani śladu tego, co widziała przed chwilą na tarasie.  – Jestem Benedict Sterling.  – Odetchnął głęboko.  – Przyjechałem z Nowego Jorku, żeby rozliczyć się z rodziną Camdenów.

22

Nagle wszystko wróciło. Od razu  – dokładnie tak, jak zapowiedział doktor Stevens w szpitalu w King’s Lynn. Kiedy ujrzał Petera, mur, za którym ukryte były jego wspomnienia, nagle zniknął. Znowu pamiętał, znowu miał dostęp do wszystkich informacji o sobie i o swoim życiu, do których daremnie próbował dotrzeć przez ostatnie tygodnie. Znowu wszystko wiedział  – nareszcie! Gdy Ben wyobrażał sobie wcześniej ten moment, zakładał, że ogarnie go ulga i radość. Wierzył, że wtedy wszystko wróci na swoje miejsce. Tymczasem to nieprawda. Wręcz przeciwnie. Poczuł się tak, jak gdyby po raz drugi obudził się w jakimś koszmarze, a jego dezorientacja była teraz chyba większa. Okazało się, że ludzie, którzy go gościli i wspierali przez ostatnie tygodnie  – tak że zaczął ich nawet lubić  – byli dokładnie tymi samymi ludźmi, którzy sprawili jego matce tyle bólu. A kobieta, u której mieszkał i którą dopuścił zbyt blisko siebie, należała właśnie do tego świata  – błędnie uznanego przez niego za przyjazny. 165

Popatrzył na Kate i jakaś jego część  – ta, która przed chwilą gotowa była obiecać jej wszystko  – pragnęła podejść do niej i objąć ją, bo wyglądała na bardzo przestraszoną. Lecz ta druga jego część, ta silniejsza, uznała, że to właśnie jej strach świadczy o tym, że jest po stronie Camdenów, a nie po jego. Oczywiście, że nie jest po jego stronie i dlatego powinien mieć się na baczności. Nie był dotąd czujny, bo nie mógł sobie przypomnieć własnej przeszłości, i to uczyniło go bezbronnym. Podatnym na atak...  – Benedict Sterling?  – Pierwsza odezwała się Ivy, pozostali wciąż byli zbyt zaskoczeni oświadczeniem Bena, żeby zareagować. Zmarszczyła czoło.  – To nazwisko wydaje mi się znajome.  – Przypuszczam, że twój stryj otrzymał ode mnie list  – odparł Ben, a ta wskazówka wystarczyła, by Ivy zrozumiała. Widać po niej było, że jest oszołomiona.  – O, mój Boże! W takim razie... w takim razie jesteś tym Amerykaninem, który chce nas pozwać? Ben miał nadzieję, że poczuje satysfakcję. Taki przecież miał plan: upomnieć się u Camdenów o prawa, których dotąd mu odmawiano, i napawać się tym, jak trudno będzie im się z tym pogodzić. Jednak Ivy powiedziała to tak, że jakoś źle zabrzmiało.  – Domagam się tylko tego, co mi się należy  – oznajmił krótko i wytrzymał spojrzenie młodej kobiety, która dotąd wydawała mu się całkiem sympatyczna. Chociaż to przecież nie na niej zamierzał się mścić. Przypomniał sobie twarz Ralpha Camdena i poczuł rozczarowanie, że jego ojciec nie do końca odpowiada jego oczekiwaniom. Na pewno nie wyglądał na człowieka twardego i pozbawionego skrupułów, wręcz przeciwnie. Benowi było go przecież żal, gdy przed chwilą taką paskudną scenę 166

zrobiła mu żona  – kobieta, która zajęła miejsce matki Bena, a Ralph Camden ani przez chwilę nie interesował się jej dalszym losem. Ben poczuł mdłości, bo uznał, że podczas swego pobytu w Salter’s End zdradził własną matkę. A to sprawiło, że powróciła zimna wściekłość, z którą przybył w to miejsce przed trzema tygodniami. Może nie ułożyło się tak, jak sobie zaplanował, lecz to nie znaczy, że jego plan spalił na panewce. Teraz, gdy wreszcie wszystko sobie przypomniał, dokończy to, po co tu przyjechał.  – Ale... dlaczego?  – zapytała Kate, która nic nie rozumiała.  – Dlaczego chcesz pozwać Camdenów?  – Bo twierdzi, że jest synem Ralpha i ma prawo do tytułu baroneta  – odpowiedział Timothy Camden, który w tym momencie wszedł do holu razem z sir Rupertem i Ralphem. Prawdopodobnie Kirkby zaalarmował gospodarzy, gdy tylko uświadomił sobie, że Ben stanowi zagrożenie dla rodziny.  – Synem?  – Peter, który wciąż stał obok Bena, wypuścił głośno powietrze i popatrzył na niego zdumiony, a Kate wydała z siebie okrzyk przerażenia. Lecz Ben patrzył pewnym wzrokiem nie na nią ani nie na swojego przyjaciela, tylko skoncentrował się na trzech mężczyznach, którzy przyglądali mu się w milczeniu. Ralph Camden wyglądał na wstrząśniętego, sir Rupert na wyraźnie zmartwionego, natomiast Timothy nie ukrywał wrogości.  – A więc ta cała amnezja to był tylko podstęp, żeby nas szpiegować?  – zasugerował, a w jego chłodnym i opanowanym głosie słychać było nutkę wściekłości.  – Nie, rzeczywiście straciłem pamięć  – odparł Ben i popatrzył w końcu na Kate. Wpatrywała się w niego jak w kogoś obcego, a to zabolało go bardziej, niż się spodziewał, więc 167

szybko odwrócił się od niej i wbił wzrok z powrotem w Camdenów.  – W każdym razie teraz pamiętam wszystko, a moje zamiary nie zmieniły się ani na jotę. Ralph nic nie odpowiedział, tylko patrzył na Bena w milczeniu, a sir Rupert wyglądał tak, jakby nie wiedział, jak powinien traktować Bena. Tylko Timothy nie miał z tym żadnego problemu i zachował lekceważący wyraz twarzy.  – Cóż, w takim razie jako prawnik tej rodziny powinienem wyjaśnić, że najpierw musi pan udowodnić swoje twierdzenia. Zakładam, że może pan przedłożyć odpowiednie dokumenty. Ben zazgrzytał zębami, gdy uświadomił sobie, że już nie może tego zrobić. Dokumenty zostały skradzione podczas napadu  – a Timothy najwyraźniej o tym wiedział, sądząc po wyniosłym uśmiechu. Przy czym Ben był pewien, że Camdenowie od dawna znają stan rzeczy. No i czego się spodziewał: skruchy i zrozumienia?  – Nie mam ich już przy sobie. Ponowne zdobycie świadectwa ślubu nie powinno być jednak żadnym problemem. Natomiast państwo będziecie mieli kłopot z uzyskaniem potwierdzenia rozwodu. Małżeństwo pomiędzy moją matką a pańskim bratem trwało, gdy przyszedłem na świat. I dlatego przysługuje mi tytuł baroneta  – odparł i patrząc na Ralpha Camdena, dodał:  – Ponadto wszelkie wątpliwości powinien rozwiać test na ojcostwo. I znów odpowiedział mu Timothy, bo jego bratu najwyraźniej odjęło mowę.  – Żeby go przeprowadzić, musielibyśmy mieć uzasadnione podejrzenie  – oznajmił, a Ben poczuł, że znów ogarnia go gniew. Wciąż zaprzeczali jego prawom i na pewno rzucą mu pod nogi tyle kłód, ile tylko zdołają. Dobrowolnie nie pójdą na ustępstwa, a może liczą nawet na to, że on nie podejmie zdecydowanych kroków. Jeszcze się przekonają. 168

 – Cóż, w  takim razie lepiej od razu rozstrzygnijmy tę sprawę przed sądem.  – Uśmiechnął się chłodno.  – Mnie byłoby to nawet...  – Nie!  – Sir Rupert wpadł mu w słowo, rzucając Timothy’emu karcące spojrzenie, bo widocznie nie odpowiadała mu jego agresywna postawa. A potem zwrócił się do Bena.  – Jestem pewien, że możemy to załatwić polubownie. Ben żachnął się.  – Nie jestem zainteresowany  – odpowiedział z pogardą. Nie chciał, żeby go przekonywano, by okazał wyrozumiałość, i nie chciał też wysłuchiwać frazesów. Nie było usprawiedliwienia dla tego, co uczynili ci ludzie. I nie istniało wystarczające zadośćuczynienie.  – Odezwę się, gdy będę miał dokumenty  – oznajmił więc, zanim starszy pan albo ktokolwiek inny zdołał coś powiedzieć, i odwrócił się do Petera i Sienny, dając im znak, że chce wyjść. Było mu wszystko jedno dokąd, byle tylko opuścić to miejsce. Lecz wtedy zatrzymał wzrok na Kate i zawahał się. Wciąż stała obok Ivy, a w jej oczach widział ból i bezradność.  – Nie możesz tego zrobić  – powiedziała niemal bezgłoś­ nie.  – Po tym wszystkim, co się wydarzyło? Jej słowa sprawiły mu ból, wywołując rozpacz i wściekłość. Bo zapomniał, do cholery. Zapomniał, że zawsze omijał wszelkie uczucia szerokim łukiem.  – Mogę i zrobię  – odpowiedział zdecydowanym tonem.  – I dlatego będzie lepiej, jeśli nie będę już u ciebie mieszkać. Oddam ci smoking i  zwrócę poniesione przez ciebie wydatki.  – Ben...  – Kate zbliżyła się o krok, lecz on cofnął się przed nią jak oparzony. Odwrócił się szybko i przeszedł przez hol, a za nim poszli Peter i Sienna. 169

Na schodach na zewnątrz też się nie obejrzał, szedł prosto w kierunku srebrnej limuzyny, która nie stała na skraju podjazdu, tam gdzie wszystkie inne auta, tylko w poprzek, na samym środku, z kołami skręconymi niemal do oporu. Jedynie Peter tak fatalnie parkował, więc to tym właśnie autem musiał przyjechać razem z asystentką. To dobrze. Ben chciał stąd jak najszybciej odjechać. Wielkie drzwi za nimi trzasnęły jednak ponownie, a na schodach rozbrzmiały kroki. Ben czuł, że to Kate, ale mimo to szedł dalej, aż złapała go za ramię i zmusiła, żeby się zatrzymał. Patrzyli na siebie przez moment, a potem ona zabrała rękę i skrzyżowała ramiona na piersi. Pocierała je, jak gdyby nagle w tę ciepłą letnią noc zrobiło jej się zimno.  – I to koniec?  – Jej głos lekko drżał.  – Mówiłeś, że nic się nie zmieni. Bez względu na wszystko. Głośno wypuścił powietrze. A potem pokręcił głową.  – A dla ciebie się nie zmieniło, gdy już wiesz, kim jestem i co zamierzam zrobić? Ben nie miał pojęcia, co zrobiłby, gdyby w odpowiedzi na to pytanie padło „nie”. Najwyraźniej jednak nie mogła tak odpowiedzieć, bo przełknęła tylko ślinę, a jej twarz jeszcze bardziej pobladła.  – To był błąd, Kate. To wszystko to był jeden wielki błąd  – rzucił przez zęby, bo znów musiał walczyć z pragnieniem, by wziąć ją w ramiona.  – Przykro mi. Odwrócił się gwałtownie i poszedł za Sienną i Peterem do auta. Właściwie spodziewał się, że ona znowu spróbuje go zatrzymać, lecz nie zrobiła tego. Poczuł w głębi serca jakiś tępy ból, ale zignorował go i usiadł na miejscu pasażera.  – Naprawdę nie mogę się doczekać, aż to wszystko wyjaśnisz  – powiedział Peter, wykręcając autem na wielkim podjeździe, i zupełnie to do niego nie pasowało. Lecz Ben 170

właściwie go nie słuchał, za bardzo był skupiony na tym, by nie oglądać się na jasno rozświetlony pałac, który powoli ginął za nimi w ciemnościach.

 – Kate?  – zapytała ostrożnie Ivy, kładąc jej rękę na ramieniu.  – Wszystko w porządku? Kate potrząsnęła głową i przełknęła łzy, które cały czas paliły ją w gardle. Gdy światła limuzyny zniknęły w ciemnym parku, poczuła się tak, jakby straciła grunt pod nogami.  – Wciąż nie mogę w to uwierzyć  – powiedziała Ivy, a to doskonale odpowiadało temu, co czuła Kate. Obawiała się, nie, wręcz oczekiwała, że coś stanie na przeszkodzie jej związkowi z Benem, jeśli on odzyska pamięć. Jednak nigdy by nie przypuszczała, że jego przeszłość okaże się tak ściśle i tak tragicznie związana z Daring­ham Hall i Camdenami.  – Jak to możliwe, że on jest synem Ralpha?  – kręciła głową.  – Przecież to jakiś absurd. Ivy objęła ją.  – Po dzisiejszym wieczorze jestem gotowa uwierzyć we wszystko.  – Przez jej twarz przemknął smutny uśmiech.  – Wiemy teraz, że zasłużył na to, żeby dostać w łeb, przynajmniej za dzisiejsze zachowanie. Kate wiedziała, że Ivy próbuje ją pocieszyć, ale nie potrafiła odwzajemnić jej uśmiechu. Nie mogła zapomnieć wyrazu wrogości w oczach Bena.  – Myślałam, że go znam  – powiedziała przygnębiona  bardzo cichym głosem.  – Co się wydarzyło, że on tak bardzo was nienawidzi?  – Najlepiej zapytajmy o to Ralpha i Timothy’ego  – zaproponowała Ivy i delikatnie pociągnęła Kate ze sobą z powrotem do pałacu.

23

Gdy Anna wyszła zza ostatniego wysokiego fragmentu żywopłotu i znalazła się pośrodku ogrodowego labiryntu, zobaczyła, że David siedzi z podciągniętymi kolanami na ławce i wpatruje się w pustkę przed sobą. Światła domu tutaj nie docierały, ale księżyc świecił jasno, rozjaśniając jego twarz i wielki biały plaster na czole.  – Anna.  – Przez jego twarz przemknął uśmiech, gdy ją ujrzał, zdjął nogi z ławki, żeby zrobić jej miejsce.  – Myślałem, że już dawno śpisz.  – Szukałam cię.  – Usiadła obok i wygładziła suknię. On też wciąż miał na sobie smoking, nie zadał sobie trudu, by się przebrać, zanim tu przyszedł. Przeczuwała, że będzie właśnie tu, skoro nie mogła go znaleźć w domu  – labirynt z żywopłotu zawsze był ich schronieniem, miejscem, gdzie mogli się oboje wycofać, gdy mieli coś do przemyślenia.  – Goście już poszli?  – zapytał David, a  gdy Anna skinęła głową, głęboko westchnął.  – W takim razie przyjęcie 172

skończyło się wcześniej niż zwykle. Nic dziwnego. Od jutra zacznie się plotkowanie. Anna nic nie odpowiedziała. To prawda  – większość gości wyszła wcześniej niż zwykle. Tyle że nikt nie był już w nastroju do zabawy, a szczególnie rodzina gospodarzy. Przez chwilę siedzieli obok siebie w milczeniu, a potem cicho Anna zapytała:  – Jak się czujesz? Wzruszył ramionami.  – Jak mam się czuć?  – odparł, nie patrząc na nią.  – Kamienna figura omal nie rozbiła mi głowy, gdy ratowałem człowieka, który chce zająć moje miejsce w rodzinie. A na dodatek pijana matka publicznie zrobiła ojcu awanturę, wygadując jakieś bzdury w obecności połowy hrabstwa.  – Kopnął trawę rosnącą pod ławką.  – Idealny wieczór, nie uważasz? Annę ścisnęło coś w sercu. Doskonale rozumiała, jak to wszystko musiało go zdezorientować, sama czuła się zupełnie skołowana. Trudno było uwierzyć, że ten miły Ben, którego wszyscy polubili, jest zaginionym potomkiem najwyraźniej żywiącym ogromną urazę do rodziny. To bardzo poruszyło jej rodziców i Ivy, którzy mieli z nim sporo do czynienia  – nie wspominając o Kate, która wyglądała na załamaną i wyszła zaraz po Benie. Dobre było tylko to, że plotki o nowym dziedzicu rozprzestrzenią się tak szybko, że nikt już nie będzie dyskutować o żałosnym wystąpieniu Olivii i jej sugestii, że David nie jest synem Ralpha. Anna nie potrafiła jednak przestać o  tym myśleć. Była pewna, że także David nie siedzi tutaj z powodu Bena i jego roszczeń do dziedzictwa.  – Dlaczego ona to powiedziała?  – zapytała po chwili ciszy. David wciąż na nią nie patrzył, tylko wpatrywał się w ścianę żywopłotu. 173

 – Nie mam pojęcia.  – Wzruszył ramionami.  – Chciała dokuczyć ojcu, chciała, żeby jej słowa go zabolały. Znasz ją przecież. Pod tym względem jest niewiarygodnie kreatywna.  – W jego głosie znów pojawił się ów sarkastyczny ton zupełnie do niego niepasujący.  – Ale to przecież nieprawda?  – Nie, oczywiście, że nie.  – Nadal na nią nie patrzył, Anna też unikała jego wzroku. Liczyła na to, że rozwieje jej wątpliwości, lecz za dobrze go znała i od razu wiedziała, kiedy nie mówił czegoś z pełnym przekonaniem. Tak jak teraz. Nie chciał w to wierzyć. I ona to rozumiała. To była myśl, która nigdy nie przyszła mu do głowy. Jej zaakceptowanie oznaczałoby zakwestionowanie dosłownie wszystkiego. A  jeśli to jednak prawda? Jeśli nie jest synem Ralpha? Wtedy nie byłby jej kuzynem. Nie byliby nawet spokrewnieni. Zamknęła oczy, pragnąc to wszystko od siebie odsunąć, tak jak David. Jednak nie potrafiła.  – Pójdziesz ze mną do domu?  – zapytała, lecz on potrząsnął głową.  – Posiedzę tu sobie jeszcze.  – Zerknął na nią i uśmiechnął się, ale inaczej, nie tak promiennie i beztrosko jak zawsze.  – Dobrych snów  – powiedziała i chciała położyć mu rękę na ramieniu, lecz zrezygnowała. „Muszę dowiedzieć się prawdy”, pomyślała, idąc powoli przez labirynt. Drogę znała tak dobrze, że bez problemu znalazła wyjście w blasku księżyca. Dopiero gdy dziwaczna sugestia Olivii zostanie obalona, wszystko będzie mogło być po staremu. Wtedy to nie będzie już dręczyć ani Davida, ani jej. A jeśli ciotka nie kłamała? Anna pokręciła głową, by uciszyć głos wątpliwości w swojej głowie, a po wyjściu z labiryntu pobiegła szybko w stronę rozświetlonego pałacu. Wolała o tym nie myśleć.

24

 – Tilly!  – Serce Kate uspokajało się powoli, gdy w czwartkowe popołudnie otworzyła drzwi i zobaczyła przyjaciółkę. Zawsze gdy ktoś pukał, na ułamek sekundy wstrzymywała oddech, myśląc, że to Ben. Miał zwrócić jej smoking i zabrać swoje rzeczy. Właściwie to spodziewała się, że zrobi to zaraz po balu. Jednak minęło już niemal pięć dni, a on się nie pojawił. Za to mnóstwo o nim słyszała i była pewna, że Tilly też przyszła po to, by porozmawiać z nią o Benie. W tym momencie był to chyba główny temat rozmów w Salter’s End.  – Chciałam ci to właściwie przynieść do przychodni, ale była już zamknięta  – oznajmiła przyjaciółka i podała jej owinięty folią półmisek, który trzymała w ręku, zanim pochyliła się nad psami i każdego czule pogłaskała.  – Skończyłaś dzisiaj wcześniej? Kate skinęła głową i przesunęła się, żeby wpuścić Tilly do środka.  – Muszę zaraz wyjść  – wyjaśniła.  – Poza tym miałam już dość tego wypytywania. Naprawdę myślę, Tilly, że ludzie wymyślają jakieś przypadłości u swoich zwierząt, żeby 175

bombardować mnie pytaniami i swoimi hipotezami na temat Bena. Ostatnie dni były koszmarne. Kate, podobnie jak wszyscy, nic nie wiedziała. Ben, którego znała, już nie istniał. Zamiast niego był jakiś kompletnie obcy Benedict Sterling. Tilly popatrzyła na nią ze współczuciem.  – Oj tak, potrafię to sobie wyobrazić  – powiedziała, wyjmując z przyniesionej siatki dwa słoiki i kładąc je na stole. Kate natychmiast rozpoznała, że w jednym jest gęsta śmietanka, a w drugim słynny malinowy dżem Tilly. Dopiero teraz uświadomiła sobie, że półmisek, który trzyma, jest ciepły, a spod folii dochodzi zapach...  – Rożki  – wyjaśniła Tilly z promiennym uśmiechem.  – Pomyślałam, że przyda ci się coś na wzmocnienie. Kate poczuła, że ściska ją w gardle.  – Ach, Tilly!  – powiedziała i zamrugała, żeby powstrzymać łzy, gdy obejmowała przyjaciółkę.  – Jesteś kochana. W dzieciństwie zawsze, gdy coś poszło nie tak  – gdy się pokłócili albo mieli problemy sercowe, albo byli nieszczęśliwi z jakiegokolwiek innego powodu  – Tilly piekła lub gotowała dla nich coś, co najbardziej lubili. Również dla Kate. A że Kate często miewała nie najlepsze dni, na stole lądowała jej ulubiona potrawa: ciepłe rożki z gęstą śmietanką i dżemem. Rozkoszny i  nadal niosący pocieszenie aromat przywołał wspomnienia przeszłości. Zobaczyła siebie w kuchni Daring­ ham Hall siedzącą pomiędzy małymi Camdenównami i talerz pełen słodkich bułeczek oraz filiżankę parującego kakao, po których problemy z ciotką nie wydawały się już takie straszne. „Gdyby to teraz było takie proste”, pomyślała tęsknie, odstawiając talerz na stół. Niestety, była już dorosła i rożki przestały pomagać na wszelkie troski. 176

 – Usiądź  – poprosiła przyjaciółkę.  – Zaraz zrobię herbatę.  – A masz czas?  – zapytała zaniepokojona Tilly.  – Myślałam, że jesteś umówiona.  – Na herbatę starczy  – zapewniła ją Kate, znikając w kuchni. Kilka minut później siedziały przy rożkach, które Kate pochłaniała z ogromnym apetytem. Z powodu ożywionego ruchu w klinice zupełnie zapomniała o lunchu.  – Nie muszę chyba pytać, jak się czujesz  – powiedziała Tilly, przyglądając się Kate krytycznie znad krawędzi filiżanki.  – Wyglądasz okropnie. Kate mimowolnie się uśmiechnęła.  – Dziękuję. Zawsze miło usłyszeć słowa pociechy od przyjaciela. Tilly była jednak całkiem poważna.  – Jest aż tak źle? Kate pokiwała w milczeniu głową. Zaskoczyło ją, że znowu nie potrafi powstrzymać łez napływających jej do oczu. Tak, było źle. Wciąż sobie powtarzała, że pomyliła się co do Bena. Że nie był tym, za kogo go uważała. Nie czuł do niej tego, co ona do niego. Po prostu odszedł  – bez żadnych wyjaśnień, a w jego oczach znów pojawił się ten chłód, który wzbudzał w niej prawdziwy strach. To wszystko nie zmieniało jednak faktu, że czuła wielki ból. Nie chciała tego, ale tęskniła za nim. Czasem tak bardzo, aż wydawało jej się, że nie wytrzyma już dłużej bez niego ani minuty. I dlatego szerokim łukiem omijała Trzy Korony, gdzie mieszkał teraz ze swoimi przyjaciółmi. I dlatego jej serce łomotało, gdy tylko rozlegało się pukanie do drzwi. W sprawie Bena nie miała do siebie za grosz zaufania. Tilly, która wyczuła chyba, że Kate nie ma ochoty o tym rozmawiać, nie naciskała już, tylko pogłaskała ją po ręce. 177

 – Jeśli cię to pocieszy, skarbie, to ten twój Ben wcale nie czuje się lepiej.  – Ben nie jest mój  – oznajmiła Kate i poczuła ukłucie, wymawiając jego imię. Jej umysł to rozumiał, ale serce jakoś nie mogło się przyzwyczaić. Tilly spojrzała na nią swoimi wielkimi niebieskimi oczami, którymi dostrzegała więcej niż inni.  – Niech będzie, w każdym razie dobrze z nim nie jest, jakbyś chciała wiedzieć. Biorąc pod uwagę to, co teraz wyprawia, dobrze mu tak.  – A co... wyprawia?  – zapytała Kate mimowolnie. Ciekawość zwyciężyła. Tilly wydawała się tylko czekać na to pytanie. Pochyliła się ku Kate z miną spiskowca.  – Często wyjeżdża, a gdy jest na miejscu, to głównie siedzi w swoim pokoju. Rzadko schodzi na dół, a jak już, to siada przy stoliku w samym kącie i gapi się przed siebie. Albo rozmawia z tamtymi, którzy nie odstępują go na krok. Ta Sienna Walker to chyba tylko jego pracownica, sekretarka czy ktoś taki. Myślę, że nic go z nią nie łączy. Kate poczuła, że trochę jej ulżyło. Czyli ta blondynka nie jest jego partnerką? Chociaż to przecież nic nie znaczy. Przecież mógłby mieć romans ze swoją sekretarką. „Zresztą ciebie to już nie obchodzi”, upomniała samą siebie i skupiła się na słuchaniu Tilly, która żaliła się na Petera, przyjaciela Bena.  – Ten człowiek jest niemożliwy. Nazwanie go nieuprzejmym byłoby komplementem. Ciągle ma do mnie pretensje, a wiesz, jak wygląda jego pokój!? Koszmar!  – Tak się zdenerwowała, aż zarumieniły jej się policzki. Lecz zaraz zorientowała się, że odchodzi od tematu, i niecierpliwie machnęła ręką.  – W każdym razie trudno go rozpoznać. To znaczy Bena. Jest zupełnie odmieniony, w ogóle się już nie uśmiecha i jest strasznie zdystansowany wobec wszystkich, nie tylko 178

wobec mnie. Naprawdę, patrzy tak ponuro, że strach się do niego odezwać. A przecież wszyscy chcieliby się dowiedzieć, ile prawdy jest w tych wszystkich plotkach.  – Tilly pochyliła się jeszcze bardziej, a jej oczy aż pociemniały ze zmartwienia.  – Wciąż nie mogę w to uwierzyć. On naprawdę jest synem Ralpha? Kate wzruszyła ramionami. W ten właśnie sposób odpowiadała na to pytanie przez ostatnie dni chyba z milion razy, ale Tilly nie była byle kim. Była związana z Camdenami równie mocno jak Kate i nie rozniesie żadnych plotek. Dlatego Kate opowiedziała jej, co wie.  – To nic pewnego, ale to możliwe. Ralph mówi, że faktycznie był mężem matki Bena. Małżeństwo trwało tylko kilka tygodni. Poznał ją w Blackpool, gdy był tam z wizytą u przyjaciół. Oboje mieli wtedy ledwie po dziewiętnaście lat i tak mocno się w sobie zakochali, że podjęli spontaniczną decyzję o ślubie. Zabrał ją do Daring­ham Hall i wszystko wydawało się w porządku. Lecz potem ona nagle zniknęła i powiadomiła go, że chce unieważnić małżeństwo, bo jest zbyt młoda i nie jest już pewna swoich uczuć. Zgodził się i myślał, że sprawa załatwiona. Nie miał pojęcia, że unieważnienie ich małżeństwa nie nabrało mocy prawnej. Tilly zmarszczyła czoło.  – Jak to możliwe?  – Też go o to zapytałam. Twierdzi, że rodzina zdała się w tej sprawie całkowicie na Charlesa Brewstera, ufając, że on wszystko załatwi. A jemu najwyraźniej zdarzyła się pomyłka, którą potem przez lata skutecznie tuszował. W każdym razie nigdzie nie ma dowodu na unieważnienie tamtego małżeństwa.  – Brewster!  – Tilly aż prychnęła na wzmiankę o dawnym adwokacie Camdenów.  – Nigdy go nie cierpiałam. I Ralph nie wiedział, że ta Jane Sterling ma dziecko? 179

 – Nie  – potwierdziła Kate.  – Nie miał od niej żadnych wieści. Zmarła ponad rok przed ślubem Ralpha i Olivii. Wyobraź sobie, że w przeciwnym razie mógłby zostać bigamistą, nie mając o tym pojęcia! Tilly zmarszczyła brwi.  – Przecież przy zawieraniu małżeństwa z Olivią powinno wyjść na jaw, że nie ma dokumentów na unieważnienie poprzedniego? Kate znowu wzruszyła ramionami.  – I to jest właśnie dziwne. Ralph twierdzi, że coś kojarzy, że miał uzupełnić jakieś dokumenty. Mimo to nie było żadnych trudności. Mógł dać na zapowiedzi i wziąć ślub z Olivią. Bez kłopotów. Dziwne, nie?  – Zdecydowanie.  – Tilly oparła się o krzesło i potrząsnęła głową.  – Jednak czegoś w tej historii nie rozumiem. Choćby tego, dlaczego odnoszący sukcesy biznesmen nagle zapragnął angielskiego tytułu szlacheckiego. Ben w ogóle nie wyglądał mi na kogoś, komu mogłoby na czymś takim zależeć.  – Odnoszący sukcesy biznesmen?  – zapytała Kate.  – Ben jest biznesmenem? Tilly pokiwała głową.  – Ten Peter Adams siedział wczoraj przy barze i rozmawiał chwilę z Edgarem, gdy Ben poszedł już na górę. Powiedział, że obaj są w Nowym Jorku właścicielami firmy informatycznej, która świetnie prosperuje. Ben raczej nie miał problemów finansowych. Kate poczuła bolesne ukłucie, gdy znowu uświadomiła sobie, jak niewiele wiedziała o mężczyźnie, który stał się jej tak niewiarygodnie bliski. I o którym nie umiała zapomnieć. To wszystko miało coraz mniej sensu. Nie potrafiła sobie wyobrazić, aby motywem Bena była chciwość albo chorobliwa ambicja. Ben, którego poznała, nie był kimś, kto walczyłby o jakiś tytuł, żeby podnieść swoją samoocenę. Albo 180

dla jakichś profitów. Nigdy by go o to nie podejrzewała i nie umiała tego sobie wyobrazić. A przecież nawet w przypadku amnezji nie zmienia się cała osobowość, prawda? W takim razie dlaczego? Dlaczego mówił o niespłaconym rachunku, skoro to jego matka zakończyła tamto małżeństwo? I dlaczego pojawił się dopiero teraz? To wszystko było bardzo dziwne.  – Wcześniej czy później poznamy powody  – rzuciła wymijająco i wstała, żeby odnieść naczynia do kuchni. Właściwie miała jeszcze trochę czasu do wyjścia, ale choć lubiła przyjaciółkę, w tym momencie wolała zakończyć tę rozmowę i nie mówić już o Benie. Tilly zrozumiała aluzję, bo pomogła jej posprzątać, a potem się pożegnała.  – Ach, mój skarbie, zapomnij o nim po prostu  – powiedziała i uścisnęła Kate na koniec długo i mocno. „Łatwo się mówi”, pomyślała Kate, zamykając drzwi. Jak mogła zapomnieć o Benie, skoro wszyscy bez przerwy o nim mówili? Poczuła nagle ogromne znużenie, poszła do kuchni, żeby pozmywać, lecz gdy nalewała wody do zlewu, psy zaczęły szczekać i znowu rozległo się pukanie. „Pewnie Tilly o czymś zapomniała”, uspokajała się w myślach w drodze do drzwi, ale nie potrafiła poskromić swego serca, które biło dzikim, o wiele za szybkim rytmem. Tym razem to też na pewno nie Ben. Nie był to Ben. Nie była to też Tilly. Tylko blondynka z Ameryki.

25

 – Jestem Sienna Walker  – przedstawiła się i uśmiechnęła z niepokojącą pewnością siebie.  – Poznałyśmy się kilka dni temu. Mogę wejść? Kate była zbyt zaskoczona, by odmówić. Gestem nakazała psom odejść od drzwi i sama się odsunęła. Dopiero gdy kobieta ją minęła, zauważyła, że ma przewieszony przez ramię czarny pokrowiec na ubrania.  – Smoking  – powiedziała półgłosem i poczuła ostre ukłucie bólu, gdy uświadomiła sobie, że Ben nie przyniósł go jej osobiście, tylko wysłał w tym celu swoją asystentkę.  – Zgadza się.  – Sienna Walker uśmiechnęła się ponownie, rzucając Kate uważne spojrzenie. Oceniające spojrzenie.  – Zdaje się, że musi go pani zwrócić. Podała jej pokrowiec, a  Kate przyjęła go, mamrocząc „dziękuję”. Była na siebie okropnie zła. Dlaczego ją tutaj wpuściła? I tak źle się czuła, a obecność tej nowojorskiej elegantki, która tak boleśnie wyraźnie stanowiła część prawdziwego życia Bena, wcale nie pomagała, zwłaszcza że Kate miała na sobie zwykły codzienny strój: T-shirt i dżinsy. Kompletna nuda 182

w porównaniu z wyrafinowanym kombinezonem, w który odziana była Amerykanka. Połączyła go umiejętnie z krótkim blezerkiem i złotymi akcesoriami, co pozwoliło osiągnąć błyskotliwy efekt pośredni między biurową codziennością a wakacyjną swobodą. Kate poczuła się dużo gorsza, a myśl o tym, że w Nowym Jorku z pewnością są tysiące kobiet takich jak Sienna Walker, jeszcze bardziej ją przygnębiła. Nawet jeśli Bena nic nie łączy z asystentką, to dlaczego, mając taki wybór, miałby się zdecydować na panią weterynarz z angielskiej prowincji? „Powinnam wziąć od niej ten smoking i ją wyprosić”, pomyślała markotnie Kate, patrząc, jak Sienna Walker rozgląda się wokół. A więc to dlatego tak bardzo chciała wejść. Chciała się dowiedzieć, jak Kate mieszka. Jednak to, co zobaczyła, najwyraźniej nie zrobiło na niej szczególnego wrażenia.  – Nie do wiary  – powiedziała, lekko kręcąc głową.  – A więc to tutaj Ben mieszkał przez ostatnie tygodnie? Kate nie wiedziała, czy została celowo obrażona, czy też Sienna Walker rzeczywiście nie potrafi sobie wyobrazić, że ktoś może mieszkać w takich warunkach. Chyba i to, i to, więc tylko zacisnęła zęby i zmusiła się do uśmiechu. Amerykanka w żadnym razie nie powinna zauważyć, jak bardzo ta uwaga ją dotknęła.  – Przypuszczam, że jest przyzwyczajony do lepszych warunków  – odparła krótko, starając się przybrać obojętny ton. Sienna skinęła.  – Ma apartament przy Central Parku  – oznajmiła, a jej gładki uśmiech stał się nieco współczujący. „A więc z pewnością nie miał kłopotów finansowych”, pomyślała Kate, czując jeszcze większy ciężar w sercu. Wizerunek odnoszącego sukcesy biznesmena coraz mocniej wypierał obraz znanego jej Bena, pogłębiając jednocześnie dzielącą ich przepaść. 183

 – Jakoś przeżył  – powiedziała, czując nagle wściekłość na tę kobietę, która najwyraźniej przyszła tu tylko po to, by dać do zrozumienia, że życie Kate jest żałosne. Uśmiechnęła się słodko i uniosła brwi.  – Choć chyba już rozumiem trudność. Tutaj nie miał posługaczy, którzy wszystko za niego robią, zwalniając go z  każdego cięższego obowiązku. To z  pewnością była dla niego odmiana, że nagle musiał tyle robić sam. W oczach Sienny Walker pojawił się błysk, a jej uśmiech stał się niemal lodowaty.  – Ben jest szefem przedsiębiorstwa, panno Huckley. Musi koncentrować się na najważniejszych sprawach, a ja mu to umożliwiam.  – Sądząc po wyrazie jej twarzy, Kate nie należała do tych najważniejszych spraw. Zakwalifikowano ją raczej do kategorii czynników, które przeszkadzają.  – Jest bardzo potrzebny, a jego nieobecność ma fatalne skutki dla firmy  – dodała Sienna oskarżycielskim tonem, jakby to Kate była wszystkiemu winna.  – Ja go nie zatrzymuję, skoro chce jechać  – zapewniła ją Kate. Sienna chyba nie uwierzyła, bo na ułamek sekundy zimna fasada jakby skruszała, a Kate dostrzegła w jej oczach wyraz bezradności. Tak jakby nie potrafiła oszacować, co tak naprawdę łączy Kate z Benem, a to bardzo ją irytowało.  –  Ach, à propos posługaczy  – powiedziała zimnym tonem.  – Byłoby dobrze, gdyby zrobiła pani zestawienie wydatków, jakie poniosła w związku z pobytem Bena tutaj. Natychmiast uregulujemy należność. Kate bardzo ubodło to „my”. W ogóle bolało ją, że Ben przysłał do niej tę kobietę. Nagle stała się aż tak nieważna, że nie mógł sam z nią porozmawiać? A może celowo chciał ją tym zranić? Skrzyżowała ręce na piersi.  – To bardzo miłe, ale proszę przekazać panu Sterlingowi, że nic nie jest mi winien.  – W żadnym wypadku nie przyjmie 184

od niego pieniędzy, bo po tym, co się między nimi wydarzyło, coś takiego miałoby dodatkowy wydźwięk, który zupełnie jej nie odpowiadał. To tak jak gdyby ktoś płacił jej za wyświadczone usługi. Sienna Walker wzruszyła ramionami.  – Dobrze. Jak pani sobie życzy  – powiedziała, nie dając po sobie poznać, co sądzi o odmowie ze strony Kate. Wyglądało na to, że nie jest też zainteresowana kontynuowaniem rozmowy, bo skinęła tylko krótko głową.  – Życzę miłego dnia. Wystudiowanie eleganckim krokiem podeszła do drzwi i zamknęła je za sobą, nawet się nie odwracając. Dopiero w tym momencie Kate zauważyła, że podróżna torba z ubraniami, które kupiła dla Bena, wciąż stoi obok drzwi. Zupełnie zapomniała o tym, by dać ją Siennie Walker, ale nie zamierzała teraz za nią gonić. Ta rozmowa i tak trwała zbyt długo. Wykończona opadła na sofę i patrzyła w pustkę przed sobą, próbując przetrawić wizytę Amerykanki. Blackbeard, który dotąd leżał na dywanie przed sofą, wstał, położył pysk na kolanie Kate i popatrzył na nią swoimi wiernymi oczami, jakby doskonale wyczuwał, że jego pani potrzebuje pociechy.  – Ach, Blacky  – Kate przełknęła ślinę i wsunęła dłonie w długą sierść owczarka collie.  – A teraz jeszcze muszę iść do Daring­ham Hall, bo Ralph poprosił mnie o rozmowę. Naprawdę chętnie by się wykręciła, ponieważ była pewna, że chodzi o Bena, a ona nie miała już siły. Jednak Ralph z taką powagą nalegał na to spotkanie, gdy zadzwonił do niej do przychodni, że nie potrafiła mu odmówić. Z ciężkim sercem odsunęła owczarka i wstała, by wziąć szybki prysznic i się przebrać. Gdy skończyła, wciąż miała jeszcze trochę czasu, ale mimo wszystko wsiadła do land rovera i pojechała do pałacu. 185

W samotności nieustannie się zamartwiała, wolała więc zajrzeć szybko do stajni. Gdy znalazła się przy budynku stajni, zmieniła zdanie i już na piechotę ruszyła przez park do pałacu, a tam prosto do kuchni. O tej porze z pewnością spotka tam Megan, a miła kucharka zwykle wie, co się dzieje w domu, więc Kate będzie na bieżąco. Może Megan będzie nawet wiedziała, dlaczego Ralph poprosił Kate o rozmowę. Megan rzeczywiście była w kuchni, ale nie sama, przy stole siedział James, popijając herbatę. Poza tym jedna z nowych pomocy kuchennych, które zatrudniła Claire  – Kate kojarzyła, że ma chyba na imię Alice  – pod nadzorem Megan kroiła warzywa na kolację. W sumie w Daring­ham Hall było dwadzieścioro pracowników zajmujących się domem i ogrodem, natomiast w całym majątku, przede wszystkim w czasie zbiorów, o wiele więcej. Niemal sześćdziesięcioletnia Megan należała  – wraz z Kirkbym  – do tych z najdłuższym stażem. Trudno było sobie wyobrazić pałacową kuchnię bez niej.  – Moja dziewczynka, jak miło!  – wykrzyknęła niska, okrąg­ła kobieta, uśmiechając się szeroko i mocno ściskając Kate na powitanie. Oprócz Tilly to właśnie Megan była w dzieciństwie dla Kate głównym źródłem pociechy  – swoim wielkim sercem kochała Kate tak samo mocno jak pozostałe dzieci z pałacu. Miała czarne włosy i ciemne oczy, które niemal znikały, gdy się uśmiechała, a robiła to niemal nieustannie. Jej dobry nastrój, którego nie psuły nawet humory lady Elizy, był zaraźliwy, a że poza tym fantastycznie gotowała, Camdenowie doceniali ją pod każdym względem.  – Siadaj wreszcie  – nakazała Kate.  – Napijesz się herbaty? Kate pokiwała głową i usiadła na krześle obok ojca Ivy. Zamyślony James mieszał łyżeczką w napełnionej do połowy 186

filiżance herbaty, którą  – sądząc po stojącej na stole butelce whisky  – nieco sobie uatrakcyjnił.  – Wszystko w porządku?  – zapytała ostrożnie Kate. James uniósł głowę i spojrzał na nią nieobecnym wzrokiem. A potem uśmiechnął się przelotnie.  – Nie, tak naprawdę to nie  – odparł i potarł ręką czoło.  – Ta historia z Benem Sterlingiem ciąży nam wszystkim. Poza tym martwię się tą kamienną figurą. Kate przyjrzała mu się badawczo.  – A co z nią? James westchnął.  – Obejrzeliśmy sobie wszystko jeszcze raz dokładnie i nadal nie mamy pojęcia, jak to się stało, że rzeźba się obluzowała. Pozostałe cztery trzymają się na amen. Nie wiem, jak to się mogło stać, i bardzo się niepokoję, że to się może znowu przydarzyć bez żadnego ostrzeżenia.  – Westchnął ponownie.  – Chyba będziemy musieli na razie odgrodzić taras. To po prostu niebezpieczne. Wyobraź sobie, co byłoby, gdyby David nie odepchnął Bena... Nie dokończył zdania, a Kate przeszedł dreszcz, gdy przypomniała sobie, z jaką siłą kamienna rzeźba huknęła o taras.  – Dobrze by było, przecież wtedy mielibyśmy tego Sterlinga z głowy!  – wtrąciła się Megan, stawiając filiżankę herbaty przed Kate. W jej oczach lśnił gniew.  – W ogóle nie byłoby tego całego kłopotu.  – Megan!  – Kate popatrzyła na kucharkę z przerażeniem.  – Bo to prawda!  – odparła, krzyżując ramiona na piersi.  – Nic tu po nim. Bez niego było nam lepiej! Kate była przekonana, że Megan nie mówi poważnie. Nie skrzywdziłaby nawet muchy, ale miała niewyparzony język, a jej wściekłość na Bena dowodziła, że atmosfera w pałacu musi być niezwykle napięta.  – Wiadomo już coś?  – zapytała. 187

 – Ach, lepiej nie pytaj. Jeden wielki chaos.  – James westchnął ciężko.  – Wiadomo już na pewno, że małżeństwo Ralpha i matki Bena nie zostało unieważnione. W związku z tym Ben jest prawowitym potomkiem Ralpha i jako jego pierworodny syn może rościć sobie prawa do tytułu. Timothy stara się teraz wyjaśnić, czy jeśli udowodni się, że ktoś inny był jego biologicznym ojcem, to będzie inaczej. Jeśli nie, to nie mamy żadnych szans. David straci tytuł, z punktu widzenia prawa sytuacja jest jednoznaczna. Kate przełknęła ślinę.  – A co z majątkiem? Czy do niego też ma prawa? James pokręcił głową.  – Dziedziczyłby tylko wtedy, gdyby był biologicznym synem Ralpha, a i tak nie od razu. Ralph może spisać testament, w którym wykluczy go z dziedziczenia. Jednak z tym właśnie jest kłopot. Ralph bardzo się tym wszystkim przejmuje. Wydaje mu się, że jest Benowi coś winien, jeśli on rzeczywiście jest jego synem. Bardzo się już z Timothym o to pokłócili, bo Timothy uważa, że w żadnym razie nie powinniśmy iść na jakiekolwiek ustępstwa wobec Bena, dopóki nie znamy jego zamiarów.  – Ściągnął brwi i przez moment widać było, jak bardzo jest rozczarowany tym, że tak nietrafnie ocenił Bena. Kate znów z trudem przełknęła ślinę, bo wciąż nie potrafiła tego wszystkiego zrozumieć.  – Ale czy wy zrobiliście mu coś złego?  – Nie wiem  – odparł zmęczonym tonem James i spojrzał na zegar.  – Cóż, praca czeka. Dziękuję za herbatę, Megan. Wstał i uśmiechnął się jeszcze raz do Kate, lecz nie tak beztrosko jak zwykle. Kiedy wyszedł, Kate przypomniała sobie, że jest umówiona z jego szwagrem. Szybko dopiła herbatę i odstawiła obie filiżanki na kuchenny blat.  – Też muszę już iść. Ralph poprosił mnie o rozmowę  – wyjaśniła. 188

Rysy twarzy Megan złagodniały.  – Biedak  – powiedziała.  – Myślę, że to wszystko bardzo go przygnębia. Pocieszysz go troszkę, prawda? Kate pokiwała głową i pożegnała się, a potem z niepokojem w sercu poszła do biblioteki, gdzie miała spotkać się z Ralphem. Czuła się winna, choć wiedziała, że nie była w stanie tego wszystkiego przewidzieć. To w końcu ona sprowadziła tutaj Bena i umożliwiła mu poznanie Camdenów. Być może nieświadomie ułatwiła mu w jakiś sposób realizację planu mającego na celu zaszkodzenie tej rodzinie. Ponieważ zaufała mu, mimo że był kimś obcym. Ponieważ pozwoliła rozkwitnąć swojemu uczuciu do niego, ani przez chwilę nie myśląc, że może on stanowić zagrożenie dla jej świata. Wykazała się niewiarygodną wręcz naiwnością, a cena za nią będzie wysoka, szczególnie dla niej. Bo jeśli to wszystko skończy się źle dla Camdenów, a na to przecież wygląda, to ona nie będzie w stanie sobie tego wybaczyć. Ze spuszczoną głową przeszła przez wielki hol i skręciła w korytarz wiodący do północnego skrzydła. Była tak zatopiona w myślach, że zauważyła osobę idącą z naprzeciwka dopiero wtedy, gdy niemal się zderzyli.  – Och, przepraszam  – powiedziała przestraszona.  – Ja... Umilkła, bo już gdy unosiła głowę i  przesuwała wzrokiem po szerokiej klatce piersiowej, uświadomiła sobie, że stoi przed nią Ben.

26

Kate zabrakło tchu w piersiach. To było zupełne zaskoczenie  – zobaczyć go tak nagle i niespodziewanie. Przez moment nie była w stanie myśleć, wpatrywała się tylko w niego, chłonąc każdy szczegół. Ciemnoblond włosy, lekko potargane, jakby właśnie niedbale przesunął po nich dłonią, co zwykł robić, gdy coś go zdenerwowało lub rozzłościło. Twarz bledsza niż zwykle. I szare oczy, które zdawały się prześwietlać ją na wylot. Coś w  nich zamigotało, lecz zanim Kate zdążyła to coś odczytać, jego spojrzenie stwardniało. I stało się nieufne.  – Cześć, Kate  – powiedział, a jego głęboki głos obudził w niej wspomnienia, o których wolałaby zapomnieć. To jednak udałoby jej się chyba dopiero wtedy, gdyby ktoś przyłożył jej polanem w głowę.  – Co ty tu robisz?  – zapytała i cofnęła się o krok, bo dopiero w tym momencie uświadomiła sobie, że dzieli ich zaledwie kilka centymetrów. Przeszedł ją dreszcz, lecz starała się nie pokazać mu, jak bardzo jego bliskość wytrąca ją z równowagi. 190

Na jego ustach pojawił się delikatny uśmiech, lecz był to uśmiech chłodny i bezosobowy, jak gdyby celowo odarł go z jakichkolwiek uczuć.  – Odbyłem właśnie interesującą rozmowę z  Ralphem i Timothym Camdenami  – powiedział.  – Przypuszczam, że o tym wiesz. Kate przełknęła nerwowo ślinę i chętnie cofnęłaby się jeszcze bardziej, bo nawet taka odległość wprawiała ją w zdenerwowanie. Lecz nie chciała zachowywać się jak idiotka.  – Nie, nie wiem  – odparła gwałtownie, bo nagle poczuła wściekłość.  – Nic nie wiem, Ben. Tylko to, że nagle stałeś się inny i że chyba nas wszystkich nienawidzisz z powodów, których nie znam. Znowu popatrzyli sobie w oczy, a Kate daremnie szukała w jego spojrzeniu czegoś, co przypomniałoby jej mężczyznę, który jeszcze przed kilkoma dniami był jej tak bliski. Teraz jego twarz wyrażała wyłącznie niechęć.  – A chcesz wiedzieć, Kate? Chcesz posłuchać, jak Ralph Camden najpierw próbował przekupić moją matkę, a potem groził jej, żeby zniknęła z jego życia? Że miała usunąć dziecko, którego się spodziewała, bo rodzinie nie odpowiadał taki dziedzic? Uwierzyłabyś? Z każdym słowem zbliżał się do niej coraz bardziej, aż znaleźli się bardzo blisko siebie, lecz Kate wytrzymała jego rozgniewane spojrzenie. „Nie  – pomyślała.  – To niemożliwe. Ralph był jednym z najłagodniejszych ludzi, jakich znała. Nigdy nie podnosił głosu i na pewno nigdy nikomu nie groził. Nigdy nie zrobiłby czegoś tak okrutnego”.  – To musi być nieporozumienie. Na pewno jest jakieś...  – Wyjaśnienie?  – przerwał jej Ben, wyprostował się i cofnął o krok. Kate nie była pewna, ale wydało jej się, że dostrzega rozczarowanie na jego twarzy.  – Och tak, oczywiście, 191

jest wyjaśnienie.  – Jego głos ociekał ironią.  – Takie, że to moja matka była zła, a Camdenowie są niewinni i nic nie wiedzieli. Przed chwilą właśnie usłyszałem tę wersję.  – Ben...  – Wyczuła ból w  jego słowach i  pragnęła to wszystko zrozumieć, ale on potrząsnął głową.  – W porządku  – powiedział i lekceważąco machnął ręką.  – Nie chcę słuchać o tym, jakimi wspaniałymi ludźmi są Camdenowie i że nigdy by czegoś takiego nie zrobili. To właśnie chciałaś mi powiedzieć, prawda?  – Uśmiechnął się, gdy nic nie odpowiedziała, lecz jego spojrzenie pozostało twarde.  – Nie zmienisz mojego zdania. Wiem, co się wydarzyło. Ci ludzie myślą tylko i wyłącznie o swojej korzyści. Raczej się nie zdziwią, gdy potraktuję ich dokładnie tak, jak oni uczynili to z moją matką. Minął ją, lecz zatrzymał się i odwrócił.  – W  każdym razie chciałbym jak najszybciej mieć to wszystko za sobą. Zdezorientowana Kate zmarszczyła czoło, bo nie była pewna, o czym Ben mówi.  – Jeśli chodzi ci o smoking, to ta twoja...  – No właśnie, kto?  – To panna Walker już mi go oddała.  – Aha.  – Wydawał się zaskoczony, jakby była to dla niego nowość. Jednak dziwił się chyba jeszcze czemuś. Zaintrygowało go coś, bo jego oczy nagle się zwęziły i znowu patrzył na nią z zainteresowaniem.  – To oni naprawdę ci jeszcze nie powiedzieli?  – Czego?  – Kate znowu nic nie rozumiała, lecz Ben najwyraźniej nie zamierzał jej poinformować, tylko chciał jak najszybciej odejść.  – Jeszcze się dowiesz. Jakby co, wiesz gdzie mnie znaleźć. Jak już powiedziałem: im szybciej, tym lepiej.  – Odwrócił się i bez słowa pożegnania zniknął za rogiem. 192

Zupełnie oszołomiona Kate patrzyła za nim. Nie miała zielonego pojęcia, o czym mówił, ale miała zamiar dowiedzieć się tego podczas rozmowy z Ralphem i Timothym. Ruszyła więc dalej i weszła do biblioteki, która znajdowała się na samym końcu amfilady. Już z daleka spostrzegła, że drzwi są otwarte, a gdy się zbliżyła, usłyszała podniesione głosy obu braci Camdenów.  – Nie pozwolę na to!  – powiedział z wściekłością w głosie Timothy.  – On to wykorzysta, wierz mi. A wtedy można się spodziewać...  – Umilkł natychmiast, gdy Kate weszła do biblioteki, więc i Ralph zauważył jej obecność.  – Kate!  – zawołał i wstał ze skórzanej sofy w stylu Chesterfield, która wraz z pasującymi do niej fotelami stanowiła serce biblioteki.  – Dobrze, że jesteś! Timothy był najwyraźniej innego zdania, skinął tylko Kate głową ze swojego miejsca przy oknie, gdy Ralph poprosił ją, żeby usiadła w fotelu.  – Potrzebuję twojej pomocy  – zaczął, a gdy Kate uważniej mu się przyjrzała, musiała przyznać Megan rację. Był bardzo przejęty, ale w nieco inny sposób, niż się spodziewała. Był blady, lecz jego oczy lśniły gorączkowo, a ona dostrzegła w nich zdecydowanie.  – Chcę się poddać testowi na ojcostwo. Timothy jęknął.  – Ralph, błagam!  – Muszę wiedzieć, czy Benedict Sterling jest moim rodzonym synem  – upierał się Ralph, nie patrząc jednak na Kate, tylko na brata.  – A potem co?  – ofuknął go Timothy.  – Zastąpi ci Davida?  – Nie, oczywiście, że nie!  – Ralph zerwał się z miejsca.  – Przecież tu nie o to chodzi. Nigdy niczego Davidowi nie odbiorę. Jednak nie mogę tak po prostu zignorować możliwości, że być może mam drugiego syna, o którym przez całe lata nic 193

nie wiedziałem. Jeśli nim jest, to i tak odziedziczy po mnie tytuł.  – Spojrzał na brata.  – Wtedy przynajmniej będziemy mieli pewność. Co w tym złego, Timothy? Sam powiedziałeś, że w przeciwnym razie nie będzie mógł wysuwać żadnych roszczeń. Nasz majątek nie zostanie uszczuplony.  – Nie doceniasz tego człowieka  – ostrzegł go Timothy.  – Sterling nie szuka dawno utraconego ojca. On ma swój cel i staje się coraz poważniejszym przeciwnikiem. Ten test na ojcostwo to pójście mu na rękę, nie rozumiesz tego? A kiedy się dowie, że odczuwasz wyrzuty sumienia...  – Pokręcił głową.  – Wtedy pozostanie nam już tylko nadzieja, że wynik testu będzie negatywny.  – Nie sądzę  – powiedział Ralph z takim przekonaniem, że brat popatrzył na niego zaskoczony.  – Chodźcie, coś wam pokażę. Wyszedł z biblioteki, a Kate i Timothy poszli za nim do wielkiego holu, a potem schodami na pierwsze piętro. Ralph zaprowadził ich w głąb wschodniego skrzydła pałacu, z którego rodzina rzadko korzystała. Zatrzymał się w pokoju z wielkim, bogato zdobionym kominkiem i wskazał na stary obraz wiszący na ścianie. Przedstawiał on mężczyznę, który w dumnej pozie dosiadał konia, trzymając w dłoni miecz, i wyglądał jak...  – Mój Boże  – wyrwało się Kate, gdy spostrzegła, że przodka Camdenów łączy uderzające podobieństwo z Benem. Przesunęła wzrok na mosiężną tabliczkę na złoconej ramie portretu. Wygrawerowano na niej nazwisko Edward James Camden i rok 1852. Timothy także patrzył na obraz w milczeniu.  – Ben od razu wydał mi się znajomy, gdy zobaczyłem go pierwszy raz  – oznajmił Ralph.  – Jednak myślałem, że tylko mi się tak wydaje. Dopiero gdy zaczął twierdzić, że jest moim synem, przypomniałem sobie o tym obrazie.  – Zerknął na Timothy’ego.  – To nie może być przypadek, nie uważasz? Kate jakby dostała obuchem po głowie. Czyż Ben także nie wydał się jej dziwnie znajomy w tamtą burzową noc? 194

Z powodu zamieszania nie zastanowiła się wtedy nad tym, a potem zapomniała. Ale i ona musiała już kiedyś widzieć ten obraz i podświadomie go z nim skojarzyć. Timothy odetchnął głęboko. Nagle jakby opadł z sił, nie wyglądał już tak bojowo.  – W takim razie rób, co musisz  – powiedział.  – Ja nadal twierdzę, że to błąd.  – Skinął głową Kate, potem odwrócił się i wyszedł. Jego kroki niosły się echem w wysokich salach pałacu.  – Może chociaż ty mnie rozumiesz?  – zapytał Ralph. Był wyraźnie zmieszany, nie wiedział, co zrobić z rękami.  – To było zaniedbanie z mojej strony, że nie interesowałem się tym, co stało się z Jane. Ale byłem tak bardzo rozczarowany i zraniony, gdy nagle nie chciała mnie więcej znać. Byłem wtedy bardzo młodym człowiekiem, zbyt niedojrzałym, by widzieć coś poza sobą i swoimi problemami. A potem po prostu o tym zapomniałem. Wiem, że to żadne usprawiedliwienie. Gdybym wiedział, że mam syna, to przecież...  – Zawahał się.  – To przecież bym się nim zajął. Kate przełknęła ślinę, bo przypomniały jej się oskarżenia rzucane przez Bena. Wierzyła Ralphowi, widziała, jak ciężko znosi całą tę sytuację. Lecz gdzieś w tej historii była ogromna dziura.  – Gdy spotkałam po drodze Bena, był strasznie zły. Twierdził, że groziłeś jego matce i pozbyłeś się jej, gdy była w ciąży.  – Wiem, mnie też to powiedział  – westchnął Ralph.  – Jednak było tak, jak ci opowiedziałem. Jane odeszła. To ona tak zdecydowała, nie ja, a nie miałem pojęcia, że spodziewa się dziecka. Przysięgam. Z rozpaczą uniósł głowę i znów popatrzył na portret, który tak zdumiewająco przypominał Bena.  – Timothy ma rację, może to wielki błąd. Mimo to muszę mieć pewność.  – Zwrócił się do Kate.  – Czy mogłabyś zająć się tą sprawą? 195

 – Ja?  – Kate z powodu portretu i zaskakującego podobieństwa zupełnie zapomniała, że Ralph chciał z nią porozmawiać o teście na ojcostwo. Najwyraźniej jednak coś mu się pomyliło.  – Jestem weterynarzem  – przypomniała mu.  – Wiem.  – Uśmiechnął się blado.  – Potrzebuję cię nie ze względu na twoją medyczną wiedzę, tylko jako pośrednika. Zaproponowałem Benowi, żebyśmy zrobili jeden z tych błyskawicznych testów, które można zamówić do domu. Uchodzą za bardzo dokładne, a wynik mielibyśmy już po paru dniach. Tylko on jest strasznie nieufny, a nie chcę, żeby miał powody do podejrzeń o manipulacje. Dlatego ty powinnaś zrobić ten test, jako, że tak powiem, niezależna instytucja kontrolna. Kate poczuła gulę w gardle, od razu chciała zaprotestować i powiedzieć, że Ben z pewnością się na to nie zgodzi. Potem zaś uświadomiła sobie, że on właśnie ten test miał na myśli, mówiąc, że chce to mieć jak najszybciej za sobą.  – A on się zgodził?  – Zgodził się natychmiast  – potwierdził Ralph. W jego oczach pojawiła się nadzieja. I prośba.  – To delikatna sprawa, Kate, nie chciałbym jej oddawać w obce ręce. Tobie ufam, a Ben najwyraźniej też. Zrobisz to dla nas? Kate milczała dłuższą chwilę, choć zdawała sobie sprawę, że właściwie nie ma wyboru. Nie mogła odmówić Ralphowi. Zresztą to wszystko w przedziwny sposób miało sens, bo przecież była wplątana w tę historię od samego początku. Już w momencie, gdy uderzyła Bena polanem, została w to wciąg­ nięta. A skoro znalazła się teraz między młotem a kowadłem, to mogła skorzystać z okazji, by dowiedzieć się czegoś więcej o całej tej zdumiewającej sprawie.  – Zajmę się tym  – obiecała i aż ścisnęło ją w żołądku na myśl o kolejnym spotkaniu z Benem i o tym, co może się wtedy zdarzyć.

27

 – Usiądź wreszcie, Davidzie. Herbata ci wystygnie. Olivia siedziała w fotelu w błękitnym salonie i patrzyła na syna ponaglająco. Lecz on pozostał przy oknie, obserwując, jak jego matka trzyma filiżankę. Miała uniesione łokcie, jedną ręką trzymała filiżankę, a drugą uszko. Wyglądało to bardzo afektowanie, podobnie jak jej uśmiech. Właściwie to było komiczne, jak bardzo swoją pozą przypominała siedzącą na sofie lady Elizę  – pomijając to, że wyraz twarzy starszej pani był daleki od uśmiechu. Lecz poza tym Olivia bardzo dokładnie naśladowała gesty swojej teściowej, której usilnie starała się dorównać. David zdawał sobie sprawę, że tak naprawdę to jedynie wyraz jej niepewności. Wcześniej tego nie widział, ale im był starszy, tym częściej dostrzegał, że matka ma problemy. Szukała czegoś, czego jej w życiu brakowało  – uznania, uwagi. David nie wiedział dokładnie czego, wyczuwał to jedynie, bo nigdy z nim o tym nie rozmawiała. Wyglądało na to, że matka sądzi, że musi usilnie odgrywać rolę damy z  dobrego towarzystwa, żeby sobie na nią zasłużyć. Lecz 197

utrzymanie tej fasady przychodziło jej z  coraz większym trudem, być może dlatego, że tak naprawdę nikim takim nie była. A to, że ona tak się ciągle stara, nagle zaczęło go bardzo irytować. Czemu nie może po prostu być sobą  – Olivią Camden, z domu Brunswick, córką bogatego przedsiębiorcy z Norwich, która zakochała się po uszy w przyszłym baronecie Camden z Daring­ham Hall, wyszła za niego i urodziła mu syna. Czy tak właśnie było? A może ta romantyczna historia wcale nie jest prawdziwa? David znów poczuł to samo nieprzyjemne ściskanie w żołądku, które dokuczało mu już od paru dni, gdy nachodziły go takie wątpliwości. Próbował je lekceważyć, jak robił to na początku, ale go nie odstępowały i cały czas mu towarzyszyły.  – Davidzie?  – Sir Rupert, który siedział na sofie obok żony, właśnie się do niego zwrócił. Wskazał na wolny fotel, tym razem David posłuchał i usiadł, choć zrobił to niechętnie. Nie miał dziś ochoty na pogaduszki przy herbacie. I chyba nie tylko on był w złym nastroju. Inni też nie byli zbyt rozmowni, przede wszystkim lady Eliza. To była jednak jej metoda, sposób na ukaranie brakiem zainteresowania Olivii, która rozpaczliwie próbowała podtrzymać rozmowę.  – Spotkałam w Fakenham Lewisa Bartona  – opowiadała właśnie.  – Sądząc po tym, jak on mnie zawsze uprzejmie pozdrawia, można by pomyśleć, że nasze rodziny wcale nie są skonfliktowane! A przecież Timothy mówił, że znowu nas pozwał.  – Roześmiała się, lecz zabrzmiało to sztucznie.  – Oczywiście zignorowałam go. Co on sobie wyobraża? Że zacznę z nim flirtować?  – Przestała się śmiać i zerknęła na lady Elizę, licząc chyba na jakąś reakcję, uśmiech, jakikolwiek znak, że starsza pani jej wybaczyła. Jednak lady Eliza piła herbatę, zachowując chłodny, obojętny wyraz twarzy. 198

Olivia popadła w niełaskę, ponieważ zepsuła bal swoim występem. I choć teraz sprawa Benedicta Sterlinga nabierała coraz większego znaczenia, lady Eliza była nieugięta. „Podobnie jak ja”, pomyślał David, czując, że ucisk w żołądku przeradza się w uczucie bolesnego gniewu. Olivia była jego matką. Ale on już jej nie rozumiał. I już jej nie ufał...  – Powinnaś trzymać się od niego z daleka. Mamy już dość kłopotów  – odpowiedział jej sir Rupert, bo nikt inny tego nie zrobił, a w jego głosie słychać było naganę. Przez moment w salonie pośród niemal paraliżującej ciszy rozbrzmiewało jedynie tykanie zegara. Choć może tylko David miał takie wrażenie. Spojrzał na sir Ruperta, który też na niego popatrzył, i zaczął się zastanawiać, czy dziadek także myśli o tym, co Olivia powiedziała na tarasie. Czy w jego uśmiechu, który zwykle był taki ciepły i przyjazny, nie pojawiła się niepewność? Czy nie patrzy teraz na wnuka inaczej? Zacisnął zęby. Już to, że raczej nie zostanie kolejnym baronetem Daring­ham Hall po dziadku i ojcu, było wystarczająco trudne. A wątpliwość, którą zasiała jego matka, doprowadzała go wręcz do szaleństwa.  – Dlaczego to powiedziałaś?  – Nie zamierzał mówić tego na głos. Jednak nie potrafił się dłużej powstrzymać. Wbił rozgniewany wzrok w Olivię.  – Dlaczego powiedziałaś, że nie jestem synem taty? Co to miało znaczyć? Na jej twarzy pojawiła się uraza, ale też coś na kształt paniki. Znowu zerknęła na lady Elizę, a potem na sir Ruperta, którzy również zdawali się czekać na jej odpowiedź.  – Przecież... już to wyjaśniłam. Byłam pijana i wściekła na twojego ojca.  – Olivia drżącymi palcami odstawiła filiżankę na stolik.  – To niewybaczalne z mojej strony i naprawdę bardzo mi przykro. Musisz mi uwierzyć! 199

„I w tym właśnie problem”, pomyślał David. Że nie wie już, w co wierzyć. Zerwał się gwałtownie, wrócił do okna i zaczął przez nie wyglądać, aż poczuł czyjąś rękę na ramieniu. To dziadek do niego podszedł.  – Wszyscy jesteśmy nieco zdezorientowani przez tego Sterlinga  – powiedział sir Rupert, potrząsając lekko ramieniem wnuka, jakby chciał go obudzić. Miał mocny uścisk, a jego twarz rozpromienił krzepiący uśmiech.  – Ale my się łatwo nie poddajemy, prawda, chłopcze? David głęboko odetchnął. Wiedział, czego się od niego oczekuje: że weźmie się w tej trudnej sytuacji w garść, i to od razu. Skinął więc głową i powiedział, o wiele ciszej, niż zamierzał:  –  Tak. Sir Rupert zwolnił uścisk.  – To dobrze  – rzekł z westchnieniem, jakby uznał temat za zamknięty. David żałował, że on sam wcale tak nie uważa. Myślał, że dziadek będzie go zachęcać, żeby znowu usiadł przy herbacie, lecz zanim sir Rupert zdołał coś powiedzieć, drzwi się otwarły i do błękitnego salonu wkroczył z poważną miną Timothy.  – Przepraszam, mamo, Olivio, tato.  – Skinął im wszystkim głową, a potem zwrócił się do ojca, którego widocznie szukał.  – Tato, mogę porozmawiać z tobą w cztery oczy?  – Oczywiście.  – Sir Rupert był chyba zadowolony, że może przerwać nieudany podwieczorek, i wyszedł za synem. Zręcznie uniknął krytycznego spojrzenia żony, której bardzo się nie podobało, gdy ktoś przerywa jej rytuał.  – Chodź, Davidzie  – powiedziała Olivia, gdy tylko tamci wyszli, wskazując na jego miejsce.  – Wypij herbatę. David dalej stał jednak pod oknem. Był przekonany, że Timothy chciał pilnie rozmawiać z dziadkiem o Benedikcie 200

Sterlingu. I że nie miał dobrych wieści dla Ruperta, bo wyglądał na dość zatroskanego. Co też mogło się stać? David drgnął, ale nie usiadł w fotelu, tylko szybkim krokiem ruszył do drzwi.  – Dokąd się wybierasz?  – zapytała matka, przerażona jego zachowaniem. Lady Eliza również nie wyglądała na zachwyconą faktem, że kolejny z jej bliskich nie ma dla niej czasu.  – Davidzie!  – ostrzegła go, lecz to go wcale nie powstrzymało.  – Muszę coś załatwić  – odparł, nawet się nie starając, by wymówka zabrzmiała wiarygodnie. Nie mógł już wytrzymać tej wymuszonej konwersacji z matką. Wybierał się do stajni. Jeśli mu się poszczęści, zastanie tam Annę, która tam zwykle przebywała o tej porze. A jeśli nie, to jej poszuka. Przez ostatnie dni unikał jej, bo czuł się koszmarnie. Nie wiedział, czy chce rozmawiać o tym, co powiedziała matka, czy nie. A przecież wcale nie musiał. Anna i tak często rozumiała go bez słów, i on poczuł nagle, że jej potrzebuje, że chce być blisko niej.  – Nie wypiliśmy jeszcze herbaty. To na pewno może poczekać!  – powiedziała wyraźnie urażona i chyba też trochę przestraszona Olivia. Perspektywa spędzenia reszty podwieczorku sam na sam z lady Elizą zdecydowanie jej nie odpowiadała. Jednak David był bezlitosny.  – Nie, nie może  – odparł krótko i zamknął za sobą drzwi do błękitnego salonu, nawet się nie oglądając.

28

Kate w napięciu popatrzyła na stół. Było na nim wszystko, co potrzebne jest do testu. Już chyba sto razy sprawdziła, czy niczego nie brakuje. Zła na siebie, że niepotrzebnie się tak denerwuje, poszła do kuchni i nalała sobie kolejną filiżankę herbaty. Czwartą w ciągu pół godziny. Widocznie trzymanie w rękach filiżanki było jej sposobem na choćby częściowe opanowanie nerwów. Tak właściwie to sama nie wiedziała, czego oczekuje po spotkaniu z Benem. Przecież gdy wpadli na siebie dwa dni temu w Daring­ham Hall, powiedział jej wyraźnie, że nie zmieni zdania o Camdenach bez względu na to, co ona mu powie. Mimo to od tamtej pory cały czas zastanawiała się, jak to możliwe, że Ralph i Ben mają tak odmienne wizje tego, co się wydarzyło. I wciąż tliła się w niej nadzieja, że istnieje jakiś sposób, by to wszystko wyjaśnić. Wtedy byłaby może szansa, że Ben... Że Ben co? Kate z trudem przełknęła ślinę, bo to wszystko wyglądało beznadziejnie. Nie odzyska już Bena, z którym 202

była taka szczęśliwa. Nie rozumiała nawet, dlaczego w głębi serca wciąż na to liczy. Benedict Sterling nie był zainteresowany załatwieniem sprawy z Camdenami polubownie i nie był też zainteresowany Kate. Nagle było w nim tyle nienawiści, że nawet gdyby zdołał się przemóc, to i tak by nie został, tylko wrócił do Ameryki, do swojego życia. Firma bardzo go potrzebowała, Sienna Walker dała jej to przecież jednoznacznie do zrozumienia. Kate potrząsnęła głową. Nie, tego Bena, w którym się zakochała, już nie ma. Jedyne, co może teraz zrobić, to starać się jakoś ograniczyć szkody. Miała głęboką nadzieję, że test, przy którym uparł się Ralph, jest rzeczywiście tym właściwym krokiem. Gdyby jeszcze nie reagowała tak silnie na obecność Bena! Jego wizyta potrwa najwyżej pięć minut, podczas których pobierze od niego próbkę śliny niezbędną do przeprowadzenia testu. Jednak gdy sobie przypomniała, jaka była roztrzęsiona po ich ostatniej rozmowie w Trzech Koronach, a przecież tylko go wtedy powiadomiła, żeby przyszedł do niej tego dnia na test... to te pięć minut wydawało jej się wiecznością. „Weź się w garść, na litość boską”, upomniała samą siebie i odstawiła filiżankę na blat. Zerknęła na zegarek, żeby stwierdzić, że Ben powinien być za kwadrans. Wyjrzała przez kuchenne okno i uznała, że jeśli nie chce zmoknąć, powinien się pośpieszyć. Niebo po raz pierwszy od tygodni nie było jasnoniebieskie, tylko całkiem zachmurzone, a gęste cumulusy tak ciemne, że na pewno zaraz się rozpada. Ruszyła z powrotem do salonu, bo była zbyt zdenerwowana, żeby czekać spokojnie w jednym miejscu. Psy nagle się rozszczekały, ponieważ ktoś zastukał do drzwi. Kate wzięła głęboki oddech, bo serce znowu łomotało jej w piersi, i szybko podeszła do drzwi. Gdy je otworzyła, nie ujrzała Bena, tylko kogoś, kogo zupełnie się nie spodziewała. 203

 –  Nancy?  – Przytrzymaj psy  – zarządziła ciotka, choć wszystkie cztery przestały już szczekać i nawet nie przestąpiły progu. Kate nauczyła je, że gdy otwiera nieznajomym, mają czekać za nią, dopóki nie da im znać, a one zawsze słuchały. Prośbę ciotki uznała więc za zupełnie zbędną.  – Nic ci nie zrobią  – oznajmiła, co jednak nie powstrzymało Nancy od rzucenia zwierzakom krzywego spojrzenia. Nic się nie zmieniła od czasu, gdy Kate ostatni raz ją widziała. Miała na sobie kwiecistą, koszmarnie małomiasteczkową suknię i wciąż tę samą nudną fryzurę. Długości włosów i cięcia nie zmieniała, odkąd Kate sięgała pamięcią. Podobnie było ze wszystkim innym w życiu Nancy Adler. Należała do tych ludzi, którzy właściwie wszystko, co robią, uważają za słuszne, i nie czują żadnej potrzeby, żeby się nad tym zastanowić. Komentują za to natychmiast i z wielkim zaangażowaniem wszystko, co odmienne w innych ludziach lub ich życiu, zazwyczaj tego nie akceptując. Ciotka należała z tych powodów do najbardziej zrzędliwych i nieprzyjemnych osób, jakie Kate znała. Tym razem jednak Kate daremnie szukała pełnego wyrzutu wyrazu, jaki zwykle przybierała twarz Nancy. Ciotka uśmiechnęła się nawet stosunkowo uprzejmie.  – Mogę z tobą porozmawiać?  – zapytała i już chciała wejść do środka, ale Kate położyła rękę na framudze drzwi i zagrodziła jej drogę.  – To nie najlepszy moment  – wyjaśniła i darowała sobie uprzejmości, bo zaczęła się już domyślać powodu tej niespodziewanej wizyty.  – Och.  – Nancy była wyraźnie rozczarowana i uśmiechnęła się jeszcze słodziej.  – Byłam właśnie tuż obok i pomyś­ lałam, że może będziesz miała chwilkę, żeby wypić ze mną filiżankę herbaty. Tak dawno się nie widziałyśmy. 204

„A jakże”, pomyślała Kate. Odkąd wyprowadziła się od Billa i Nancy, przychodziła do domu wujostwa tylko z okazji ich urodzin. Swoje o dwa lata młodsze kuzynki, Samanthę i Rose, też oczywiście odwiedzała, gdy bliźniaczki mieszkały jeszcze z rodzicami. Ale wyprowadziły się już, jedna do Londynu, druga do Norwich, a Kate nie miała z nimi szczególnie bliskiej więzi, więc kontakty z rodziną wuja ograniczyły się do rzadkich rozmów telefonicznych z Billem. To, że ciotka nagle poczuła potrzebę wypicia z nią herbaty, mogło oznaczać tylko jedno.  – Chciałaś porozmawiać o Benie, tak?  – Kate wypowiedziała swoje podejrzenie na głos, a  twarz Nancy natychmiast się rozpogodziła. Herbata jako wymówka przestała być istotna, a pytania trysnęły z niej, jakby tylko czekała na odpowiednie hasło.  – Czy to prawda, że wprowadzi się do Daring­ham Hall i przejmie zarządzanie majątkiem? I że tak naprawdę udawał utratę pamięci, i wkradł się w twoje łaski, żeby szpiegować Camdenów?  – Nie.  – Kate była przerażona tym, jak szybko takie bzdury roznoszą się po wsi.  – Nie, oczywiście, że to nieprawda. To jednak nie była odpowiedź, jaką chciała usłyszeć Nancy, bo nie zwróciła na nią uwagi, tylko mówiła dalej.  – A co z tymi plotkami, że Ralph Camden jest bigamistą? Czy naprawdę był mężem innej kobiety, gdy urodził się David?  – Nie, nie był.  – Kate uniosła rękę, gdy ciotka chciała zadać kolejne pytanie.  – Przepraszam, Nancy, ale naprawdę musimy to przełożyć. W tej chwili nie mogę cię przyjąć. Za nic nie chciała, żeby Ben i Nancy się spotkali  – wtedy dopiero wybuchłyby plotki. Poza tym nie miała ochoty rozmawiać o tym wszystkim akurat z Nancy, która z pewnością wszystko by rozpowiedziała, w dodatku wiele złośliwie przekręcając. I tak zapewne to zrobi, nawet gdyby Kate jej wszystko wyjaśniła, więc rozmowa z nią nie miała sensu. 205

Nancy była wyraźnie urażona tak jednoznaczną odmową. I chyba nie zamierzała od razu ustąpić.  – O  tobie też ludzie mówią, Kate  – powiedziała, a  jej uśmiech stał się znajomo wrogi.  – Mówią, że coś cię łączyło z tym Sterlingiem i że złamał ci serce, bo teraz znowu sypia z Sienną Walker. Kate starała się nie pokazać, jak bardzo zabolała ją ta uwaga, lecz złośliwe iskierki w oczach Nancy zdradziły, że nie do końca jej się to udało. Nigdy nie rozumiała, dlaczego ciotka tak jej nienawidzi i dlaczego zawsze próbuje ją zranić – nawet teraz wywołało to w niej palące uczucie goryczy. Towarzyszyło jej ono przez połowę dzieciństwa i zapewne zniszczyłoby ją, gdyby nie Tilly i Camdenowie, którzy okazywali jej szczerą sympatię. Kate zdawała sobie sprawę z tego, że nie ma co liczyć, że i Nancy to kiedyś uczyni. Nie zareagowała więc na okropną uwagę ciotki, choć od razu zaczęła się zastanawiać, czy to o Siennie i Benie jest prawdą.  – Teraz naprawdę nie jest dobry moment.  – Uśmiechnęła się z przymusem i dodała:  – Pozdrów ode mnie Billa.  – A potem zamknęła drzwi i oparła się o nie od środka, wzburzona słowami ciotki. Lecz Nancy jeszcze nie skończyła.  – Nie powinnaś go była tu sprowadzać, Kate  – zawołała spod drzwi, a w jej głosie słychać było gniew.  – Niektórzy mają ci to za złe, wiesz? Zdajesz sobie chyba sprawę z tego, jak ważne jest Daring­ham Hall dla całej okolicy. Jeśli majątek popadnie w tarapaty, to wiele miejsc pracy będzie zagrożonych, a ten Sterling na pewno wywoła chaos. Myślałam, że lubisz Camdenów, Kate. A ty im zrobiłaś coś takiego! Wpuściłaś do domu mężczyznę, który sprawia takie kłopoty, i jeszcze się z nim przespałaś!  – Tonem pełnym pogardy dodała:  – Powinnaś się wstydzić! 206

Kate poczekała, aż chrzęst żwiru pod stopami Nancy ucichnie, dopiero wtedy oderwała się od drzwi i wróciła do kuchni. Z filiżanką herbaty w ręku zaczęła się zastanawiać nad słowami ciotki. Nancy z pewnością przesadzała i przedstawiała wszystko w fałszywym świetle, ale Kate domyślała się, że ludzie mają zastrzeżenia do jej roli w całej tej sprawie. Trudno im zresztą zamydlić oczy, skoro cała wieś wie, że jej relacje z Benem przekroczyły granice gościnności. A czy to nie była prawda? Naprawdę bolało ją serce, że nie może już z czystym sumieniem darzyć Bena uczuciem, bo zagraża on ludziom, którzy są dla niej ważni. I że jest zmuszona opowiedzieć się po jednej ze stron... Chciała wypić jeszcze łyk herbaty, ale tylko oblała nią bluzkę, bo drgnęła, gdy psy znowu się rozszczekały. Przestraszona odsunęła filiżankę jak najdalej od siebie, by nie spadły na nią spływające po krawędzi krople. Szkoda już się jednak dokonała, a tym razem to już na pewno Ben czekał pod drzwiami, bo psy na zmianę szczekały i wyły radośnie, machając ogonami. Kate zapomniała, że zareagują na niego zupełnie inaczej niż na zwykłych gości. Poza nim nikt nigdy u niej dłużej nie mieszkał, dlatego najwidoczniej uważały go za członka rodziny  – i odpowiednio witały. Rozległo się ponowne stukanie, a Kate zaczęła gorączkowo myśleć, co zrobić. Nie chciała tak się Benowi pokazać, ale nie zdąży się już przebrać. Wybrała więc kompromis i tylko uchyliła drzwi.  – Wejdź. Ja... ja zaraz wrócę  – powiedziała i w czasie gdy Ben otwierał drzwi, pędem pobiegła do sypialni i zamknęła się w niej.  – Kate?  – W głosie Bena słychać było zaniepokojenie, lecz dobiegało z daleka, najwyraźniej zatrzymał się w salonie. 207

 – Chwileczkę  – zawołała, ściągając z siebie bluzkę, którą tak starannie wybrała. Ładnie w niej wyglądała, ale nie tak, jakby jakoś szczególnie się starała, była więc idealna. Teraz jednak była poplamiona herbatą i musiała wybrać coś innego. I to szybko.  – Ach, wszystko jedno  – mruknęła i sięgnęła po prosty biały T-shirt, który leżał na samej górze stosiku w  szafie. Skoro Bena łączy coś z Sienną Walker, to jej wygląd nie ma najmniejszego znaczenia. Zerknąwszy w lustro, czego pomimo tej konstatacji nie potrafiła sobie odmówić, wyszła z sypialni i pośpieszyła z powrotem korytarzem w stronę salonu, wściekła na siebie i na Bena, i na całą tę zagmatwaną sytuację. Drzwi były tylko przymknięte, więc Kate popchnęła je mocno, a one natrafiły na jakąś przeszkodę.  – Cholera!  – Ben łapał się właśnie za czoło, gdy Kate weszła do salonu. Najwyraźniej stał za drzwiami, a ona go nimi uderzyła.  – Przepraszam!  – wyjąkała, nie mogąc oderwać od niego spojrzenia, bo musiała się najpierw przyzwyczaić do jego widoku. Wczoraj w Trzech Koronach w garniturze, który musiał właśnie kupić albo przywiozła mu go z Nowego Jorku Sienna Walker, wydawał się bardzo obcy i zdystansowany. Jak amerykański biznesmen, którym teraz był i którego Kate zupełnie nie znała. Dziś jednak nie miał tak formalnego stroju, był ubrany w marynarkę, ale do niej włożył ciemny T-shirt i dżinsy, przez co wyglądał bardzo swobodnie  – i bardzo znajomo. Niebezpiecznie znajomo, zwłaszcza że ponury wyraz jego twarzy właśnie zaczął ustępować ironicznemu uśmiechowi.  – Uwzięłaś się na tę moją biedną głowę, Kate Huckley  – powiedział, dalej pocierając sobie czoło. 208

Kate speszyła się, bo wszystko szło źle. Tyle razy wyobrażała sobie, jak przebiegnie jej spotkanie z Benem, ale z całą pewnością nie przewidziała ciotki Nancy, poplamionej herbatą bluzki i guza na czole Bena.  – Pokaż.  – Odsunęła rękę Bena, żeby zbadać potłuczone miejsce, starając się opanować dreszcz, który wzbudził w niej dotyk jego ciała. Okej, to też błąd, ale to i tak nie ma żadnego znaczenia.  – Piękny guz  – stwierdziła fachowo i zrobiła skruszoną minę.  – Nie chciałam. Tylko dlaczego stałeś tak blisko drzwi?  – Może się za tobą stęskniłem  – powiedział, a gdy ich spojrzenia się spotkały, Kate zaparło dech w piersiach. Szybko odwróciła głowę i cofnęła się, żeby przywrócić między nimi dystans. Czy on to powiedział po to, żeby wzbudzić jej niepewność? Jeśli tak, to znakomicie mu się udało.  – Spotkałeś kogoś przed domem?  – zapytała, zmieniając temat. Zdziwiło go to pytanie.  – Nie. Dlaczego?  – Moja ciotka Nancy była tu przed chwilą i opowiedziała mi o plotkach, jakie krążą po całej wsi. A że ona wszystko, czego się dowie, bardzo chętnie przekazuje dalej, byłoby lepiej, gdyby nie wiedziała o twojej wizycie u mnie. Uniósł kącik ust w lekkim uśmiechu, sprawiając, że Kate poczuła delikatny ucisk w brzuchu.  – Wciąż boisz się o swoją reputację?  – Lecz zaraz potem gwałtownie spoważniał.  – Jaka ciotka?  – zapytał.  – Ta ciotka? Kate skinęła głową. Opowiadała mu, jak wyglądało jej dorastanie w domu Billa, i dlatego wiedział, jak napięte relacje łączą ją z tą kobietą. W ogóle dużo o niej wiedział  – a ona o nim prawie nic. 209

 – Zaczynamy?  – zapytała, ponieważ koniecznie chciała zmienić temat. Denerwowała się, bo nagle znowu poczuła się jak wtedy, gdy mogła mu się ze wszystkiego zwierzyć. Ben też chyba zorientował się, że ich rozmowa stała się zbyt osobista, bo odchrząknął.  – Co mam zrobić?  – zapytał, wracając do rzeczowego tonu, a Kate wskazała mu krzesło przy stole.  – Usiądź.  – Ucieszyła się, że jej głos nie zdradza tego, że on jednym spojrzeniem potrafi wytrącić ją z równowagi. I że jej dłonie nie drżą, gdy sięga po pojemniczek leżący na stole.  – Pobiorę teraz od ciebie próbkę śliny  – wyjaśniła, otwierając pojemnik i pokazując mu przymocowany od środka do wieczka duży patyczek z watą. To była bardzo prosta czynność i trwała zaledwie chwilkę, ale serce Kate i tak biło jak szalone, gdy prosiła go, żeby otworzył usta, a potem kilkakrotnie potarła patyczkiem o wnętrze jego policzka. Bo jego szare oczy cały czas na nią patrzyły. Bo miała świadomość, jak jest blisko. Gdy tylko skończyła, od razu przeszła na drugą stronę stołu i postawiła pojemnik tak, żeby patyczek sterczał do góry.  – Musi trochę przeschnąć, a  potem zamknę pojemnik i wyślę razem z próbką od Ralpha do laboratorium  – powiedziała, wypisując na naklejonej na górnej części pojemnika etykiecie nazwisko Bena. Gdy skończyła, poniosła wzrok, przekonana, że on zbiera się do wyjścia. Lecz najwyraźniej nie miał takiego zamiaru, bo oparł się wygodnie na krześle i skrzyżował ramiona.  – No to poczekam  – oznajmił. Spojrzała na niego zirytowana.  – Boisz się, że zanieczyszczę próbkę albo ją podmienię?  – Nie odpowiedział, tylko uniósł brwi, więc oburzona pokręciła głową.  – Skoro mi nie ufasz, to dlaczego zgodziłeś się, żebym to ja pobrała próbki? 210

 – Lepiej ty niż ktokolwiek inny  – odparł, nie zmieniając pozycji.  – Ale lubię mieć wszystko pod kontrolą, jeśli tylko mogę. Kate nie miała co do tego wątpliwości. Najwyraźniej taka ostrożność leżała w jego naturze, bo nawet gdy cierpiał na amnezję, dawała o sobie znać. Był przyzwyczajony do liczenia tylko na siebie.  – A co z próbką Ralpha? Przecież ją też mogłam podmienić. Ben cały czas ją obserwował, a jego spojrzenie miało już tę twardość i zdecydowanie, których nauczyła się bać.  – Mogłaś, to prawda. Dowiem się, jeśli to zrobiłaś. Jestem jego synem, Kate, co do tego nie ma żadnych wątpliwości, a to...  – wskazał na laboratoryjny pojemnik  – robię tylko po to, żeby oszczędzić sobie dalszych dyskusji. Jeśli jednak myśli, że pozbędzie się mnie, fałszując badanie, to się myli. Wtedy zażądam sądownie jego powtórzenia. I już się nie wywinie.  – Przecież on wcale nie próbuje  – zaprotestowała Kate.  – Wręcz przeciwnie. On też jest przekonany, że jesteś jego synem.  – Gdy Ben tylko na to prychnął, dodała:  – Odkrył w Daring­ham Hall portret, który przedstawia jakiegoś przodka Camdenów. Jest do ciebie bardzo podobny. Ben milczał przez chwilę.  – Naprawdę?  – Jej słowa chyba go zaskoczyły i  jednocześnie zaniepokoiły. Jego spojrzenie znów stało się nieufne.  – W takim razie wie, że nie ma już żadnych wymówek, i tylko dlatego chce tego testu.  – Nie  – zaprotestowała ponownie Kate.  – To wszystko było dla niego ogromnym zaskoczeniem. On nie wiedział, Ben.  – Oczywiście, że wiedział!  – Ben zerwał się gwałtownie z krzesła i spojrzał z wrogością na Kate.  – Nie spodziewał się tylko, że kiedyś się zjawię i skonfrontuję go z tym! I że będę dysponować środkami, by pociągnąć go do odpowiedzialności za to, co zrobił mojej matce. 211

Mówiąc to, zaczął w zdenerwowaniu chodzić tam i z powrotem, a psy, które ułożyły się u jego stóp, też się zerwały i dreptały za nim. On jednak nawet ich nie zauważył, tak dalece zawładnął nim gniew.  – Mama powiedziała wtedy Ralphowi Camdenowi, że jest w ciąży, ale jego to nie interesowało  – kontynuował podniesionym głosem.  – Wręcz przeciwnie. Chciał się jej natychmiast pozbyć. Żeby zniknęła z jego życia, najpierw zaproponował jej pieniądze, a gdy nie chciała ich przyjąć, zaczął jej grozić. Chciał ją zmusić do usunięcia ciąży, a miał przecież wpływowych przyjaciół i świetnych prawników. Moja matka nie miała nikogo. Była zupełnie sama, bez rodziny, która stanęłaby u jej boku, i dlatego nie mogła się bronić, więc uciekła do Ameryki, jak najdalej od mężczyzny, który zranił ją tak, że nigdy już się z nikim nie związała. A przecież cały czas pozostawała jego żoną, bo on nawet nie uznał za stosowne, żeby się oficjalnie rozwieść! Kate patrzyła na niego wstrząśnięta, bo wszystko, co mówił, brzmiało równie wiarygodnie i przekonywająco jak wersja, którą usłyszała od Ralpha. Tylko jak to możliwe? Czyżby Ralph nie był jednak takim człowiekiem, za jakiego zawsze go uważała? Czy miał inne, ciemne oblicze, o którym nikt z nich nie miał pojęcia? Przypomniała sobie nagle, jak wspomniał przy portrecie, że zachował się wtedy głupio i niedojrzale. Czy był wtedy innym człowiekiem?  – Nie zrobiłby czegoś takiego!  – powiedziała niemal z rozpaczą, bo nie wiedziała już, komu ma wierzyć. Ben uniósł brwi.  – Więc to moja matka kłamała, i to tuż przed śmiercią? Opowiedziała mi to wszystko dopiero wtedy, gdy zbliżał się jej koniec, a ja musiałem jej obiecać, że nie będę szukać ojca. Kate aż się wzdrygnęła na myśl o tym, jaki musiał być wtedy młody. Ona po śmierci rodziców miała przynajmniej 212

wujka Billa, a potem Camdenów. Ben był najwyraźniej zdany sam na siebie  – i to być może wyjaśniało, dlaczego jest taki nieufny. I tyle w nim gniewu.  – A dlaczego mimo wszystko to zrobiłeś?  – zapytała cicho. Ben odwrócił się, podszedł do okna i wyjrzał na zewnątrz.  – Przez te wszystkie lata nie mogłem przestać o tym myś­ leć. Mama nie chciała mi podać nazwiska ojca, dlatego dopiero dzięki własnym staraniom dowiedziałem się, że jest angielskim arystokratą. I to miało sens. Ona po prostu nie była dla niego wystarczająco dobra, rozumiesz? Przyszły sir Ralph Camden, baronet Daring­ham Hall, i młoda kobieta, która nie skończyła nawet szkoły i ledwo wiąże koniec z końcem jako kelnerka. Najwyraźniej uznał, że jednak do siebie nie pasują, gdy już sobie z nią poużywał. Kate potrząsnęła głową, absolutnie przekonana o swojej racji.  – Nie, to nie ma żadnego sensu. Po co Ralph miałby się z nią żenić, jeśli nie była dla niego dość dobra? Ralph mówi, że całą sprawą zajmował się adwokat. Może to on coś źle przekazał. Ben odwrócił się do niej.  – Wiadomość dla mojej matki była jednoznaczna, wierz mi. Tego nie dało się źle zrozumieć.  – W jego oczach płonął gniew.  – Czemu nie chcesz tego zrozumieć, Kate? Oni uważają się za lepszych. W głębi duszy wciąż są dawnymi panami, którzy sądzą, że wszystko im wolno. Także wobec ciebie. Nie jesteś jedną z nich, nawet jeśli tak ci się wydaje. Według ich porządku świata oni są na górze, a ty na dole, pośród służby. Przed mniej niż stu laty biegałabyś z tacami pomiędzy wystrojonymi damulkami, podając im drinki. I prałabyś ich bieliznę, ścieliła łóżka i spełniała każde dziwaczne życzenie. Kate ponownie potrząsnęła głową, tym razem gwałtowniej.  – To nieprawda. Camdenowie to zwyczajni ludzie. Przecież ich widziałeś, poznałeś i mogłeś się przekonać, że to, co 213

robią, jest ważne. Dają pracę wielu ludziom i sami ciężko pracują, żeby to wszystko tutaj utrzymać. To już dawno nie ma nic wspólnego z podziałami klasowymi.  – Zaczerpnęła powietrza.  – A poza tym jeśli wynik testu będzie pozytywny, ty też jesteś jednym z nich. Odziedziczysz nawet tytuł baroneta, więc jeśli to prawda, co mówisz, to sam stoisz po stronie „panów”. Ban zacisnął dłonie w pięści i rzucił jej lodowate spojrzenie.  – Nigdy nie będę po stronie Camdenów. Nigdy. „Nie  – pomyślała Kate, czując w piersiach ciężar, który utrudniał jej oddychanie.  – A ja nie mogę zwrócić się przeciwko ludziom, którzy okazali mi miłość i przychylność, gdy czułam się na świecie całkiem sama”.  – A co teraz zamierzasz? Wystarczy ci tytuł baroneta czy chcesz im zabrać więcej?  – Jeśli tylko zdołam  – oznajmił, a Kate popatrzyła na niego przerażona. Jak mógł powiedzieć coś takiego zupełnie obojętnym tonem?  – Naprawdę wierzysz, że poczujesz się lepiej, jeśli ich zrujnujesz? A jeżeli się mylisz i jesteś wobec nich niesprawiedliwy? Pomyślałeś o tym w ogóle? Kate próbowała spojrzeć mu w oczy, ale to było niemożliwe. Nie dopuścił do tego, by zdołała odgadnąć jego myśli.  – A czego ty byś chciała, Kate?  – zapytał sarkastycznym tonem.  – Mam wrócić tam, skąd przybyłem, i zniknąć z waszego życia? „Nie”, pomyślała Kate i z trudem powstrzymała się, żeby nie powiedzieć tego na głos. Nie chciała, żeby zniknął, wręcz przeciwnie. Chciała mieć go z powrotem, choć wstydziła się swojej słabości. Szybko, zanim zdążył na nią popatrzeć, odwróciła się, podeszła do okna i wyjrzała na deszcz, starając się powstrzymać łzy. To było dla niej zbyt wiele, że mężczyzna, dla którego straciła głowę, nagle stał się kimś, kogo się obawia. I komu nie może ufać. 214

 – Chciałabym po prostu, żeby wszystko było tak jak wcześniej  – powiedziała cicho, nie potrafiąc ukryć rozpaczy w głosie. W okiennej szybie odbijał się pokój, widziała więc, że Ben zbliża się do niej. Poczuła go, poczuła ciepło jego ciała, otoczył ją znajomy męski zapach, który jeszcze bardziej utrudnił jej zebranie myśli. Zdawała sobie sprawę, że to błąd dopuszczać go tak blisko, ale ciało jej nie słuchało. Przeszedł ją dreszcz i lekko rozchyliła usta, gdy odsunął jej włosy, delikatnie musnąwszy przy tym wrażliwą skórę na karku. Przesunął dłonie na jej ramiona i odwrócił ją do siebie. Wstrzymała oddech i spojrzała w jego szare oczy. Chłód, który je wcześniej wypełniał, zniknął i przez moment wydawało jej się, że gdzieś głęboko dostrzega to, co widziała tam podczas balu. Zanim przypomniał sobie, kim jest, i zanim wydarzyło się to wszystko, co ich teraz dzieliło. Rozbrzmiało ciche, tęskne westchnienie, a ona dopiero po chwili zorientowała się, że to ona westchnęła. A potem przestała myśleć, bo Ben przyciągnął ją do siebie i pocałował.

29

Jego ramiona obejmowały ją tak mocno, że aż bolało, lecz dla Kate to wciąż było za mało. Przylgnęła do niego gwałtownie i odwzajemniła pocałunek, który wcale nie był delikatny, tylko dziki, pożądliwy i tak dobrze jej znany, że aż zakłuło ją w sercu. Czuła się tak, jakby po długim okresie abstynencji spróbowała czegoś, od czego była uzależniona, a teraz nie mogła się już dłużej opierać i po prostu się zatraciła. Czuła się tak, jakby w jej żyłach płynęło czyste szczęście, rozpalając w niej ogień, który poznała dopiero wtedy, gdy go pokochała. Nie dało się go powstrzymać, topił wszelki opór, aż stała się jednym wielkim pragnieniem. Pragnęła go tak mocno, że straciła rozsądek i zapomniała o wszystkim. Jęknęła więc nie w proteście, tylko przyzwalająco. Przysunął ją do ściany i wygięła się ku niemu, gdy przycisnął ją do niej swoim ciałem. Odwróciła lekko głowę, gdy gorącymi ustami sunął po jej szyi, i poczuła kolejną falę pożądania, gdy musnął dłonią jej piersi. W jego rękach topiła się jak wosk. 216

A on zdawał sobie z tego sprawę. Myśl, że on może całować ją wyłącznie z wyrachowania, by przeciągnąć ją na swoją stronę, rozdarło mgłę namiętności, w której Kate już się prawie całkiem zatraciła. Znowu ją pocałował, a ona znów poczuła rozkosz, ale udało jej się oprzeć dłonie na jego piersiach i oderwać od jego ust. Jęknął, wyraźnie zaskoczony tym, że ona to przerwała. Ciężko oddychał i przez moment Kate wydawało się, że widzi w jego ciemnoszarych niczym gradowe chmury oczach tę samą dezorientację, którą odczuwała. Mogła się mylić  – ale była tak cholernie blisko tego, by ponownie złamał jej serce, że musiała mieć się na baczności.  – Skoro to był błąd, to nie powinniśmy go powtarzać  – powiedziała zdumiewająco pewnym głosem, czując ukłucie bólu, gdy wyraz jego oczu znowu zmienił się na kamienny. Spodziewała się, że zwolni ucisk, ale zrobił to dopiero wtedy, gdy nagle zabrzmiał dzwonek telefonu. Zaklął pod nosem i  sięgnął do kieszeni marynarki, by wyjąć z  niej smartfon.  – Tak?  – odezwał się nieprzyjaznym tonem, a Kate skorzystała z okazji, żeby cofnąć się w głąb pokoju. Musiała odsunąć się od niego, żeby zapanować nad oddechem i przyśpieszonym biciem serca. Rozmowa nie trwała długo, a Ben udzielał tak zwięzłych odpowiedzi, że Kate nie była w stanie się domyślić, z kim rozmawia. Była jednak pewna, że to jego asystentka, z którą być może łączy go coś więcej niż praca. Kate znowu poczuła to nieprzyjemne ukłucie w głębi piersi. Jak mogła być tak naiwna? Jeśli Ben ją pocałował, to na pewno nie dlatego, że nie potrafił się jej oprzeć. Liczył na coś, a ona okazała słabość i znajdzie się w jeszcze gorszej sytuacji, jeśli nie będzie uważać. 217

Zadrżała, skrzyżowała ręce na piersi i czekała, aż Ben skończy rozmowę.  – Myślę, że lepiej będzie, jak już sobie pójdziesz.  – Z wysoko uniesionym podbródkiem wytrzymała jego spojrzenie, mając nadzieję, że nie zauważy, że jej obronna poza to jedynie fasada, która się zawali, jeśli do niej podejdzie. Lecz on tego nie zrobił, tylko patrzył na nią wzrokiem, którego nie potrafiła odczytać.  – Daj mi znać, kiedy dostaniesz wyniki testu  – powiedział i ruszył do drzwi.  – Zaczekaj!  – zawołała Kate, a on zatrzymał się i odwrócił. Wskazała na torbę podróżną leżącą na podłodze obok drzwi.  – Tam są twoje rzeczy. Twoja... sekretarka zapomniała, gdy tu była. Ben popatrzył na torbę, a potem znowu na Kate.  – To moja asystentka  – odpowiedział.  – A to nie są moje rzeczy. Kate powstrzymała łzy, które znów wezbrały w jej oczach. Szybko podeszła do niego, podniosła torbę i wcisnęła mu ją do rąk.  – A właśnie że twoje i zabierzesz je. Bo ja ich nie chcę. W ogóle nie chcę niczego, co będzie mi ciebie przypominać  – oznajmiła nieco zbyt żarliwie, ale jego chłodny wzrok dosłownie łamał jej serce. Cofnął się o krok, zabierając torbę.  – Jak sobie życzysz  – odparł obojętnym tonem i wyszedł, zamykając za sobą drzwi tak szybko, że Kate nie zdążyła już nic powiedzieć. Stała potem długo, wpatrując się w drzwi. Później podeszła z powrotem do stołu i dokończyła czynności niezbędne do wysłania próbek, zamknęła pojemniczki z patyczkami z watą i wypełniła odpowiednie formularze. Potrzebnych było tylko 218

kilka danych, ale trudno było jej się skoncentrować, bo jej myśli nieustannie krążyły wokół ust Bena. Wciąż czuła ich dotyk i aż dygotała na ich wspomnienie. Ich ponowne zbliżenie było dla niej wstrząsem. Całował ją tak namiętnie, że na samo wspomnienie przechodził ją dreszcz. Czy posunąłby się dalej, gdyby go nie powstrzymała? Już miała zakleić kopertę, gdy psy zerwały się z ujadaniem, zapowiadając kolejnego gościa. Zza stołu mogła zerknąć przez okno na podwórze i zobaczyła, że to Anna, siostra Ivy, przyszła ją odwiedzić. Rozpadało się na dobre, więc zerwała się szybko, żeby jej otworzyć.  – Nie przeszkadzam?  – zapytała Anna z nietypową dla siebie nieśmiałością, gdy Kate zaprosiła ją do środka. Kate przeraziły ciemne kręgi pod jej oczami. Najwyraźniej przez ostatnie noce Anna źle spała.  – Nie, wręcz przeciwnie. Bardzo przyda mi się teraz towarzystwo.  – Wzięła od Anny mokrą kurtkę i wskazała stół.  – Usiądź, proszę, już robię herbatę.  – Nie, dziękuję.  – Anna pokręciła głową i podeszła do stołu, zaciskając kurczowo dłonie na torebce.  – Chciałam z tobą jedynie chwilę porozmawiać. Wyraźnie było widać, że coś leży jej na sercu i chce się uwolnić od tego ciężaru. Kate bez zbędnych słów usiadła naprzeciwko niej przy stole. Dopiero wtedy zauważyła, że koperta zaadresowana do laboratorium wciąż leży na wierzchu. Zgarnęła ją szybko i wstała, żeby odłożyć. Lecz Anna zdążyła ją zauważyć.  – Czy to ten test?  – zapytała wprost i popatrzyła Kate w oczy. Zaskoczona Kate opadła z powrotem na krzesło.  – Wiesz o nim? Anna pokiwała głową.  – Ralph powiedział Davidowi. Nie chciał tego robić za jego plecami.  – Zawahała się.  – I dlatego tu jestem. 219

Kate zmarszczyła czoło i milczała, podczas gdy Anna szukała odpowiednich słów, by przedstawić swoją sprawę.  – Ten test  – powiedziała w końcu.  – Czy można go rozszerzyć? Gdy Kate spojrzała na nią zdezorientowana, Anna sięg­ nęła do torebki i wyjęła z niej foliową torebkę ze szczoteczką do zębów.  – Należy do Davida. Czytałam w  internecie, że można czegoś takiego użyć do testu na ojcostwo. W końcu Kate zaczęło świtać, do czego zmierza Anna.  – Chcesz zbadać, czy David jest synem Ralpha?  – Była zdumiona takim pomysłem.  – Przez sugestie Olivii? Chyba nie wierzysz w te bzdury? Anna głęboko westchnęła.  – Nie chcę w nie wierzyć, nikt z nas nie chce. Czy nie przyszło ci jednak do głowy, że to może być prawda?  – Owszem  – przyznała Kate z lekkim poczuciem winy.  – Myślę, że to dotyczy nas wszystkich  – kontynuowała Anna.  – A dla Davida jest najtrudniejsze. Bardzo go to dręczy, wiem o tym. Nie mówi o tym i myślę, że sam bałby się poddać takiemu testowi. Tak samo jak Ralph. Oni nie chcą nadawać temu znaczenia i ja to rozumiem. Jednak te słowa padły, Kate, i zawsze już z nami zostaną, jeśli David tego jakoś nie zakończy. Byłoby dobrze, gdyby miał w tej sprawie pewność, szczególnie teraz, gdy pojawił się ten Sterling. Wciąż nieprzekonana Kate potrząsnęła głową.  – Przecież nie można bez ich zgody.  – Proszę cię, Kate  – powiedziała Anna błagalnym tonem, przesuwając torebkę na blacie stołu.  – Wiem, że nie w porządku robić to za ich plecami. Ale nie chcę, żeby David cierpiał. Ten test wszystko wyjaśni, a ja biorę na siebie całą odpowiedzialność. Kate odwróciła głowę i wyjrzała na podwórze. Była przeciwna, bo to oznaczałoby poważną ingerencję w prywatne 220

życie Ralpha i Davida. Ani ona, ani Anna nie miały prawa podejmować za nich tej decyzji  – zwłaszcza że wynik mógł być inny, niż zakładały.  – A jeśli Olivia powiedziała prawdę i test wyjdzie negatywnie?  – Musiały uwzględnić taką możliwość, podejmując ten krok. Najwyraźniej jednak Anna już to przemyślała, bo wyraz zdecydowania nie zniknął z jej twarzy.  – Wtedy będziemy wiedzieć o tym tylko my. Kate pokręciła głową.  – Czy nie lepiej byłoby nie rozgrzebywać tej sprawy? Dasz radę żyć, znając prawdę i będąc zmuszoną do końca życia nic nie powiedzieć? Ten argument trafił do Anny, bo aż się przygarbiła.  – Nie wiem  – przyznała.  – To prawdopodobnie wcale nie będzie konieczne. A czy będzie lepiej, jeśli do końca życia pozostaniemy w niepewności? Kate westchnęła głęboko, bo to była słuszna uwaga. Olivia powiedziała, co powiedziała, a gdy wzburzenie wokół Bena ucichnie, ktoś pewnie sobie o tym przypomni i sprawa wypłynie na nowo. Doskonale wiedziała, jak szybko roznoszą się plotki i na jak długo potrafią zepsuć atmosferę  – może faktycznie David stawiłby im czoło z większą pewnością, gdyby mógł oddalić wszelkie wątpliwości.  – Dobrze  – powiedziała, biorąc torebkę ze szczoteczką.  – Zadzwonię zaraz do laboratorium i zapytam, czy to się da zrobić.  – Och, dziękuję, Kate!  – Annie wyraźnie ulżyło, lecz Kate rzuciła jej ostrzegawcze spojrzenie.  – Jeśli to zrobimy, to będziemy potem musiały poradzić sobie z odpowiedzialnością. To może być duże obciążenie. Mam nadzieję, że jesteś tego świadoma. Anna pokiwała głową, a uśmiech, który pojawił się na jej twarzy, natychmiast zniknął. 221

 – Już teraz jest  – powiedziała, gdy zaś wyszła, Kate uświadomiła sobie, że niepewność też mogłaby w dłuższej perspektywie wyrządzić wielkie szkody. Powinni zmierzyć się z faktami, a wszystko służące ich ustaleniu mogło tylko pomóc. Odszukała więc numer telefonu do laboratorium.

30

 – Jak to sobie właściwie wyobrażasz?  – Peter wbił wzrok w Bena, a jego twarz wyrażała ogromną frustrację.  – Nie możemy wiecznie siedzieć w tej dziurze. Na litość boską, Ben, przecież zarządzasz firmą! Ben wypuścił głośno powietrze. Prowadzili tę dyskusję właściwie od momentu, gdy Peter i Sienna zjawili się w Salter’s End, a on przypomniał sobie, kim jest. Jednak przyjaciel najwyraźniej nie potrafił zrozumieć, jakie to dla niego ważne.  – Nie zarządzam nią sam  – odparł Peterowi. Wskazał na biurko, które jego przyjaciel zastawił już trzema komputerami. Były włączone na okrągło i zapewne mocno wywindują rachunki Trzech Koron za prąd.  – Poza tym wszystko zostało już przecież tak urządzone, że większość spraw możemy załatwiać równie dobrze stąd.  – To tylko tymczasowe rozwiązanie, do cholery, i wiesz o  tym!  – zaprotestował Peter. Ben jednak nie zamierzał ustąpić.  – Okej, skoro tak się martwisz, że Sienna nie da sobie rady, to po prostu leć do domu. Ja sobie tutaj poradzę. 223

Już dwa dni temu wysłał Siennę z powrotem do Nowego Jorku, żeby zajęła się wszystkim w biurze. Nie było to idealne rozwiązanie, zdawał sobie z tego sprawę, ale Sienna była bardzo kompetentna i dopóki mieli stały kontakt  – również dzięki komputerowym umiejętnościom Petera  – takie rozwiązanie przez jakiś czas mogło się sprawdzać. A i dla Sienny było lepiej, że nie pokazywała się Benowi na oczy. Wciąż był wściekły, że z własnej inicjatywy poszła do Kate i oddała jej smoking. Sam chciał to zrobić, chyba więc Sienna długo nie zapomni, jak bardzo się o to rozgniewał. Peter wahał się jednak, czy lecieć do Stanów. Za to uparcie próbował wyperswadować Benowi jego plan. Jeśli akurat nie skarżył się na to, jakie koszmarne jest Salter’s End, a już szczególnie Trzy Korony. Albo nie kłócił się z gospodynią, której zabronił sprzątania swojego pokoju. Żarli się jak pies z kotem, do słownych potyczek między nimi dochodziło kilka razy dziennie. Właściwie Ben się z tego cieszył. Gdy Peter zajmował się Tilly, nie zawracał mu przynajmniej głowy, tak jak teraz.  – Z  czym sobie poradzisz?  – zapytał go wściekły Peter.  – Ze zdobyciem arystokratycznego tytułu wbrew woli tej śmiesznej familii? Co masz zamiar zrobić, jak już go będziesz miał? Powiesisz sobie obraz z tym paskudnym zamkiem na ścianie biura i każesz zwracać się do siebie per wasza lordowska mość? Ben żachnął się.  – Nie rozumiesz tego  – powiedział i wstał z łóżka, na którym siedział. Do okna nie miał daleko, a jeszcze musiał uważać, żeby nie potknąć się o szpargały i kable, które Peter porozkładał na podłodze.  – Masz rację, nie rozumiem.  – Peter, który siedział na krześle przy swoim prowizorycznym stanowisku pracy, pokręcił głową.  – Człowieku, ciebie ta historia już całkiem 224

opętała. Chcesz się zemścić, bo ci Camdenowie źle potraktowali twoją matkę? Okej. Czy jednak musisz tutaj tkwić? Oni cię nie chcą, Ben, sam to powiedziałeś. Zresztą czego się spodziewać po ludziach, którzy na powitanie cię pobili, a potem jeszcze przyłożyli polanem? Ben skrzywił się.  – Nie wiem, kto mnie pobił  – sprostował. Wciąż nie mógł sobie przypomnieć, co wydarzyło się tuż przed jego pierwszym spotkaniem z Kate. Możliwe, że jeszcze sobie przypomni, ale lekarz był zdania, że często na zawsze traci się wspomnienia z chwil bezpośrednio przed i bezpośrednio po wypadku.  – Wszystko jedno.  – Pete’owi było najwyraźniej obojętne, kto tak naprawdę odpowiada za obrażenia Bena.  – W każdym razie nie jesteś tutaj mile widziany  – upierał się.  – I nie masz tu czego szukać. Twoje życie to Nowy Jork. Teraz niestety pozbawiony twojej obecności, bo koniecznie musiałeś pojechać na genealogiczną wycieczkę do Anglii... Przerwało mu pukanie do drzwi. Peter jęknął.  – Dobry Boże, to na pewno znowu Tilly Fletcher. Jak wygłosi kolejny wykład na temat stanu mojego pokoju, to chyba skręcę jej kark, przysięgam. Ben z  wysoko uniesionymi brwiami rozejrzał się wokół. Peter miał w tym pokoju niemal taki sam bałagan jak w swoim firmowym biurze. Tylko że biuro było nieco przestronniejsze, za to mały pokoik w pensjonacie wyglądał tak, jakby przeszedł przez niego huragan.  – To nawet zabawne, że ona nieustannie do tego wraca  – powiedział z ironicznym uśmiechem. Lecz ten uśmiech zamarł mu na twarzy, gdy Pete otworzył drzwi. Stała za nimi Kate.  – Ja... pukałam do Bena, ale nikt nie otwierał.  – Przeprosiła i z wahaniem weszła do środka.  – I usłyszałam, że tu rozmawiacie... 225

Spojrzała na Bena, a i on nie mógł oderwać od niej wzroku. Od chwili gdy dwa dni temu wyszedł z jej domu, prześladowało go wspomnienie tego, jak go wtedy wyprosiła. Miała zaczerwienione policzki i gromy w oczach, a mimo to w jej spojrzeniu było coś, co go przyciągało. Tak jak teraz. Tak jak za każdym razem, gdy ją spotykał. Nie potrafił wyrzucić jej ze swoich myśli. Ani ze swoich snów. I powoli zaczynało go to naprawdę męczyć.  – Masz wynik?  – zapytał krótko, próbując nie zwracać uwagi na to, że Kate wygląda na bardzo zestresowaną. Skinęła głową i ruszyła przez pokój w jego stronę. Zanim do niego dotarła, Ben skrzyżował ramiona na piersi, by oprzeć się pokusie podania jej ręki. Im dalej będzie się od niej trzymał, tym lepiej. Wiedział już przecież, co się dzieje, gdy podchodzi za blisko. Wtedy chce ją całować  – a to jeszcze bardziej wszystko komplikuje. Do cholery, nie zamierzał angażować się emocjonalnie. Jego matka to zrobiła, pokochała Ralpha Camdena, a on ją odtrącił, co tak ją zraniło, że do końca życia sobie z tym nie poradziła. Ben był wtedy jeszcze młody, ale wyczuwał jej ogromne cierpienie. I przysiągł sobie, że nigdy się tak nie odsłoni, nigdy nie okaże słabości. Jeśli ktoś staje się dla nas ważny, jeśli dopuszczamy go zbyt blisko, jesteśmy bezbronni wobec bólu, jaki może nam zadać. Tak właśnie było z jego matką, gdy Ralph Camden ją odesłał. Tak właśnie było z nim, gdy ona umarła i zostawiła go całkiem samego. Dlatego lepiej trzymać innych na dystans. I uda mu się to nawet z Kate. Z całą pewnością. Kate też chyba dbała o odpowiedni dystans, bo zrezygnowała z powitania i podała mu tylko kopertę, którą ze sobą przyniosła.  – Przyszedł dziś rano  – wyjaśniła.  – Jesteś jego synem. Masz to teraz czarno na białym. 226

Ben otworzył kopertę i wyciągnął ze środka list. Była to kopia pisma z laboratorium w Cambridge, które potwierdzało, że według wyniku testu Ralph Theodore Camden jest jego ojcem z prawdopodobieństwem 99,9 procent. Opuścił rękę, w której trzymał pismo, i popatrzył na wciąż stojącą tuż przed nim Kate. Spojrzał prosto w jej brązowe oczy. Czy martwi ją to, że miał rację?  – Dziękuję  – powiedział i nagle pożałował, że ona tu jest. Albo że Peter tu jest, bo wtedy... Mimowolnie pokręcił głową, co Kate opacznie zrozumiała.  – Myślałam, że właśnie takiego wyniku się spodziewałeś.  – Owszem  – odparł.  – Tylko... jestem zaskoczony, że to tak szybko poszło. Wzruszyła ramionami.  – Ralph zadzwonił do laboratorium i popędził ich. Bardzo mu zależało, żeby jak najszybciej się dowiedzieć. „Aha  – pomyślał Ben, czując, że znów wzbiera w nim gniew. Dla panów z Daring­ham Hall laboratorium pracowało na dodatkową zmianę. Oczywiście”.  – Pokazałaś mu już? Kate zaprzeczyła ruchem głowy.  – Właśnie do niego jadę. Przez chwilę  – czy krótką, czy długą, tego Ben nie byłby w stanie ocenić  – stali naprzeciwko siebie w milczeniu, a on próbował nie myśleć o tym, jak ładnie Kate wygląda w bluzce, którą ma na sobie. I że wystarczyłoby, żeby po nią sięgnął, żeby ją do siebie przyciągnął... Peter odchrząknął nagle, a Kate oderwała od Bena wzrok, rumieniąc się.  – To już lepiej pojadę  – powiedziała i ruszyła z powrotem do drzwi. Tam odwróciła się jeszcze i skinęła im obu. I zaraz jej nie było. 227

 – Ale cię wzięło  – odezwał się Peter po chwili milczenia i bezradnie pokręcił głową.  – Pani weterynarz z Anglii, kto by pomyślał.  – Co?  – Ben wciąż koncentrował się na tym, by zapanować nad swoimi hormonami, dlatego z opóźnieniem dotarł do niego sens słów Bena.  – O czym ty mówisz?  – No o tobie i tej Kate. To ze względu na nią nie chcesz stąd wyjeżdżać, zgadza się? To dla niej tu jesteś.  – Bzdura!  – ofuknął go Ben, ale widział, że Peter mu nie wierzy.  – Daj mi spokój, okej? Miał dość dyskusji z Peterem i usprawiedliwiania się przed nim. To była jego sprawa i przyjaciel nie powinien się wtrącać. Bez słowa odwrócił się do okna, po czym wyjrzał na zewnątrz, czekając, aż Kate wyjdzie z budynku. Pojawiła się po chwili, przechodząc przez plac do swojego land rovera, wyciągnęła z torby komórkę i nie oglądając się za siebie, zaczęła rozmowę. Zirytowany, że go to zabolało, odwrócił się i ze skrzyżowanymi ramionami oparł się o parapet.  – I co teraz zamierzasz?  – zapytał Peter. To samo pytanie zadała mu już wcześniej Kate, ale tak naprawdę wciąż nic nie postanowił. Do tej pory wszystko toczyło się po jego myśli. Camdenowie byli wstrząśnięci jego pojawieniem się i jak najbardziej poważnie traktowali jego roszczenia do tytułu. Nie liczył się natomiast z tym, że Ralph Camden będzie gotów poddać się testowi. Tak po prostu. Ben nie musiał mu niczym grozić. Czy zakładał, że test da negatywny wynik, licząc na to, że w ten sposób szybko się go pozbędzie? To możliwe, ale jego zainteresowanie wydawało się całkiem szczere... Ben potrząsnął głową. Nie, to tylko taktyka, nic innego, a jemu nie wolno oddalać się od jedynego celu  – ugodzenia w rodzinę, która tak skrzywdziła jego matkę. I to w miejsce, które najbardziej ich zaboli. 228

Po raz kolejny pomyślał, jak to dobrze, że dzięki pobytowi tutaj tak wiele dowiedział się o majątku i ludziach. To wszystko były punkty zaczepienia, które mógł wykorzystać, opracowując szczegóły swojej zemsty. Bo to, że Camdenowie muszą zapłacić, nie budziło wątpliwości. Wystarczyło, że przywołał w pamięci twarz własnej matki, by utwierdzić się w tym przekonaniu. I nawet Kate nic tu nie zmieni.  – Teraz poczekam, co się wydarzy  – wyjaśnił Peterowi.  – Pora na ruch ze strony Camdenów, a w zależności od tego, jak zareagują, opracuję swoją strategię. Proces sądowy był tylko jedną z możliwości, gdyby ociągali się z uznaniem jego praw. Rozważał jednak bliższe przyjrzenie się ich sytuacji finansowej. Może mają jakieś długi, które mógłby wykupić. Albo potrzebują pieniędzy. Na dziesięć sposobów mógł podejść panów z Daring­ham Hall, a w szczególności odpłacić Ralphowi Camdenowi za jego tchórzliwe zachowanie. Z któregoś z nich skorzysta, nawet jeśli zrani w ten sposób Kate. Ona się nie liczy. Nie, wcale się nie liczy.  – I jak długo masz zamiar czekać?  – Peter wciąż był zirytowany, a Benowi też zabrakło już cierpliwości.  – Tyle ile trzeba, jasne? A jeśli ci to nie odpowiada, to wracaj do domu. Tam będziesz miał wszystko, czego tutaj tak bardzo ci brakuje, i przestaniesz mnie wreszcie denerwować  – burknął i podszedł do drzwi, bo miał już dość sceptycznego wzroku przyjaciela. Domyślał się, dlaczego Peter nie chce bez niego wracać do Nowego Jorku, choć przyjaciel nigdy się do tego nie przyznał. Oficjalnie był równie jak Ben niechętny nawiązywaniu bliskich relacji i zaprzeczyłby, że chodzi o coś innego niż racjonalne powody. Jednak Ben znał swojego przyjaciela. Jeśli dobrowolnie tkwił w miejscu, którego nie znosił, to znaczy, że się martwił. To z przyjaźni tutaj siedział, nawet jeżeli Benowi wydawało się to absurdalne. 229

„A u mnie przecież wszystko w porządku”, pomyślał, gdy wszedł do swojego pokoju i padł na szerokie podwójne łóżko. Z ponurą miną wpatrywał się w tapetę w dziwaczny różany wzór, która nieustannie przypominała mu, że jest daleko od domu. Jeszcze trochę, a osiągnie to, co zaplanował. Tyle Peter musi jeszcze wytrzymać, jeśli chce go wspierać. Próbował zbagatelizować poczucie straty, gdy pomyślał, co tutaj zostawi. „Kate nie ma żadnego znaczenia”, powtarzał sobie, choć wciąż widział ją przed oczami. To tylko epizod, nic więcej. Absolutnie nic.

Peter patrzył na drzwi, które Ben za sobą zamknął. Nie miał pojęcia, co o tym myśleć. Dobrze znał swojego przyjaciela, ale Ben był teraz jakiś inny. Coś się w nim zmieniło, odkąd znalazł się w Anglii. Może jednak to uderzenie w głowę wyrządziło więcej szkód, niż zakładano? Jedno było w każdym razie dla Petera oczywiste: w żadnym razie nie wolno mu zostawić przyjaciela samego. Wiedział, że jego matka wcześnie zmarła i że jeśli ten lord jakiś tam rzeczywiście jest jego ojcem, to Ben musi to sobie najpierw poukładać. Ktoś powinien mu jednak przypominać, że nie jest stąd  – bo jeszcze tym ludziom przyjdzie do głowy, żeby go tu zatrzymać. Ze względu na dziedzictwo, odpowiedzialność czy co tam jeszcze. Peter aż pokręcił głową nad tym, jakie to wszystko było cholernie skomplikowane. Podobnie jak Ben. Naprawdę wydawało mu się, że zna swojego przyjaciela, że wie, jak on funkcjonuje. Tymczasem nigdy nie widział go w takim stanie. Przecież dosłownie zmiażdżył Siennę tylko dlatego, że samowolnie wybrała się do tej Kate, żeby oddać jej smoking! 230

Coś go łączyło z tą kobietą. Coś wisiało pomiędzy nimi w powietrzu, gdy tak stali naprzeciwko siebie. Gdyby Peter nie znał swojego przyjaciela, powiedziałby, że Kate zupełnie zawróciła mu w głowie. Tylko że to był absurd. Ben, którego znał, nigdy poważnie nie zainteresował się żadną kobietą. W relacjach towarzyskich, owszem, potrafił używać swojego uroku, Peter zawsze to w nim podziwiał. I dlatego też Ben nie narzekał na brak powodzenia, z którego zresztą chętnie korzystał. Mimo to jego dotychczasowe związki ograniczały się do przelotnych romansów. Nie żeby Peter jakoś szczególnie się na tym znał. Jego życie miłosne wyglądało w gruncie rzeczy podobnie. Zgoda, miał o wiele mniej okazji niż Ben, bo zupełnie nie umiał czarować, ale wcale nie poszukiwał wielkiej miłości. Już nie. Był po prostu niekompatybilny z większością ludzi i przestał się nad tym zastanawiać. Bycie singlem było okej. W każdym razie zazwyczaj. „No cóż, wszystko jedno”, pomyślał. Tak czy siak, musi zostać, żeby Ben się za bardzo w to nie wplątał. Pewnie by zaprzeczył, ale widać było, że potwierdzenie faktu, że ten Camden jest jego ojcem, zrobiło na nim wrażenie i kto wie, jak to się jeszcze wszystko potoczy. Peter musiał mieć na to oko, nawet jeśli nie mógł już wytrzymać w tym ciasnym pokoiku w malutkim pensjonacie w małej wiosce na niewielkiej wysepce. Jak tu nie dostać klaustrofobii! Jak nie oszaleć! Ktoś taki jak on musi mieszkać w wielkim mieście. Potrzebował spalin, ulicznego ruchu, hałasu i tłumów ludzi, całego tego nowojorskiego szaleństwa. To był jego świat, a nie ta wioska z polami, lasami i ludźmi, gdzie wszyscy się znają i pozdrawiają. Na litość boską, takiej idylli przecież nikt by na dłuższą metę nie wytrzymał... 231

 – Panie Adams?  – z zamyślenia wyrwał go głos gospodyni pukającej do drzwi.  – Panie Adams, jest pan tam? Peter trzema susami znalazł się przy drzwiach i gwałtownie je otworzył.  – Owszem, jestem!  – powiedział i tak oparł się o framugę, że Tilly Fletcher mogła jedynie zajrzeć do jego pokoju.  – I próbuję pracować. Co jest trudne, gdy ciągle mi ktoś przeszkadza. Ostatnie dwa słowa powiedział głośniej, bo miały być rodzajem ostrzeżenia. Lecz rezolutna Angielka jak zwykle się nie przejęła. Wręcz przeciwnie, raczej ją tym zmotywował, bo wzięła się teraz pod boki.  – Och, to wyjątkowo jesteśmy jednego zdania. Ja też właśnie próbuję pracować i nienawidzę, gdy ktoś mi przeszkadza. A to właśnie pan robi, panie Adams, i to od samego początku. Ja chcę tylko uprzyjemnić panu pobyt, utrzymując pański pokój w czystości, za co jestem odpowiedzialna. Na pewno poczuje się pan w nim lepiej, gdy będzie wysprzątany.  – Już teraz czuję się doskonale  – zapewnił ją Peter, uśmiechając się z zadowoleniem, gdy wielkie niebieskie oczy Tilly Fletcher cisnęły gromy. Kiedy się wściekała, wyglądała słodko, i choć okropnie na nią narzekał, to właściwie ta angielska prowincjuszka ratowała mu życie. Gdyby nie ciągłe utarczki z nią, po prostu umarłby z nudów.  – Miło słyszeć.  – Uśmiechnęła się niewinnie, a Peterowi nagle zrobiło się gorąco.  – Ale to długo nie potrwa. Bo jeśli nadal będzie pan uniemożliwiać mi posprzątanie tego pokoju, to utonie pan we własnych odchodach.  – Teraz i ona podniosła głos, dając upust złości.  – Dłużej nie mam zamiaru się temu przyglądać, żeby pan wiedział. Peter pochylił się do przodu.  – Jeśli ośmieli się pani wejść do tego pokoju podczas mojej nieobecności i dotykać moich rzeczy, kupię tę budę i natychmiast panią zwolnię  – oznajmił i uśmiechnął się w duchu, bo 232

najwyraźniej zastanawiała się, na ile poważna jest jego groźba. Chyba jednak uwierzyła, a to mu troszkę pochlebiło. Dla pewności dodał jeszcze:  – Ach, i niech pani pozdrowi ode mnie pana Moore’a. Następnym razem zapytam go przy piwie, co sądzi o dewizie klient nasz pan. Zamknął drzwi przed nosem oniemiałej Tilly Fletcher i wrócił do biurka. Tak, miał z tego prawdziwą frajdę i liczył na to, że ona się nie podda. Nie żeby miał kiedykolwiek zamiar dopuścić ją do swoich skarbów. Jeszcze czego, posprząta tu po jego trupie! Poza tym w ogóle nie rozumiał tego jej oburzenia. Owszem, nie dbał jakoś szczególnie o porządek. Innym to jakoś nie przeszkadza. Z głębokim westchnieniem spojrzał na ekrany komputerów. „À propos sprzątania”, pomyślał. Pora zająć się tym nowym programem, nad którym pracował. Ktoś w końcu musi to zrobić, jeśli firma ma przetrwać. Zaczął stukać w klawiaturę i po kilku minutach zapomniał o bożym świecie.

Kate odetchnęła z ulgą, gdy wyszła z Trzech Koron. Wciąż jeszcze drżała, bo spotkanie z Benem nią wstrząsnęło. Poza tym schodząc na dół, spotkała Tilly, która oczywiście zapytała, po co była u Bena i Petera Adamsa. Kate nie mogła jej przecież powiedzieć, więc wykręciła się od odpowiedzi, mówiąc, że się bardzo śpieszy. Zgodnie z prawdą, bo sprawa, którą miała do załatwienia, była pilna. I nieprzyjemna. Gdy tylko znalazła się na placu przed pubem, wyciągnęła komórkę z torby i wybrała numer ze swoich kontaktów. Nacisnęła „połącz” i przez rozpaczliwie krótką chwilę miała nadzieję, że nikt nie odbierze. Wtedy jeszcze przez jakiś czas mogłaby zatrzymać tylko dla siebie to, czego się dowiedziała. Choć to i tak nie zmieniłoby stanu rzeczy. 233

Nic jednak nie zostało jej oszczędzone, bo Anna odebrała telefon.  – Kate?  – zapytała zdenerwowanym głosem, bo dzięki wyświetlaczowi wiedziała, kto dzwoni.  – Są już wyniki?  – Tak.  – Kate czuła, jak kurczy się jej żołądek.  – I chciałam z tobą o tym porozmawiać.

31

 – A więc naprawdę jest twoim synem?  – David przyłożył dłoń do oczu, by osłonić je przed słońcem wysoko stojącym na niebie, gdy przyglądał się ojcu. Dzięki temu mógł też ukryć, jak bardzo dotknęła go ta wiadomość.  – I twoim przyrodnim bratem, tak. Nie ma już co do tego żadnych wątpliwości  – potwierdził Ralph. Jego także poruszyła ta wiadomość, lecz w przeciwieństwie do Davida poczuł chyba ulgę.  – Byłem niemal pewien, że wynik będzie właśnie taki, i cieszę się, że mamy pewność. „A ja nie”, pomyślał David, ale nie chciał mówić tego głośno, więc odwrócił głowę i popatrzył na rzędy winorośli ciągnące się na wielkiej połaci ziemi. Wolał przebywać na zewnątrz niż w domu, a mnogość prac, jakich wymagały zbiory, była dla niego zbawieniem. Skupiał na nich całą swoją uwagę. Było mnóstwo roboty: przez mokrą wiosnę i wielką burzę przed paroma tygodniami prawdo­ podobnie będą musieli wcześniej zacząć winobranie. Właśnie sprawdzali z Jamesem stan winogron, gdy żwirową drogą nadjechał samochód ojca. 235

David od razu się domyślił, że musiało się wydarzyć coś ważnego, skoro Ralph opuścił swój gabinet w Daring­ham Hall i pokazał się na polu. Zwykle trzymał się z daleka od tego rodzaju zajęć, choć upierał się, by David poznał także tę stronę obowiązków związanych z majątkiem. A więc jeśli przyjechał tu specjalnie, to miał coś do omówienia. David przeczuwał też, że chodzi o tego Sterlinga. Wszystko się ostatnio wokół niego kręciło. Oczywiście do pewnego stopnia rozumiał, dlaczego dla ojca uzyskanie pewności było takie ważne. I dlatego nic nie powiedział, gdy kilka dni temu Ralph poinformował go, że zamierza poprosić Sterlinga o przeprowadzenie testu (jakoś nie umiał już nazywać go Benem). Sam jednak zaczął się czuć niepewnie. Będzie musiał teraz patrzyć, jak zupełnie obcy człowiek zastępuje jego ojca jako baronet Daring­ham Hall. Tymczasem sam nie miał żadnego dowodu na to, że jego matka kłamała i że na pewno jest synem swojego ojca. Pewność  – o tak, on też chciałby ją mieć. Zamiast tego miał poczucie, że stąpa po cienkim lodzie.  – I co teraz?  – zapytał.  – Musimy spróbować dogadać się z Benem.  – A jeśli nie będzie chciał? Jego ojciec najwyraźniej liczył się z taką możliwością, bo tylko wzruszył ramionami.  – Warto spróbować. Myślę, że powinniśmy z nim rozmawiać, a nie tylko usilnie się przed nim bronić. To go jeszcze bardziej rozwściecza. Jeśli zauważy, że wychodzimy mu naprzeciw, to będzie szansa, żeby się z nami dogadał.  – Wsunął ręce do kieszeni spodni. – Wiem, że to nie jest dla ciebie łatwe. Jednak Ben istnieje i nie da się tego zmienić. Jest twoim bratem, Davidzie, a ja nie mogę go tak po prostu zbyć.  – Westchnął.  – Gdybyś znalazł trochę czasu, żeby oswoić się z tą 236

myślą, może odkryłbyś w niej też coś pozytywnego  – dodał, ale David nie odwzajemnił jego uśmiechu. „Nawet nie próbowałeś go zbyć”, pomyślał i poczuł znowu ukłucie zazdrości, która powinna być mu przecież obca. Gentle­man, na jakiego został wychowany, powinien umiejętnie radzić sobie z tym, co nieuniknione. Ben Sterling po prostu istnieje. Ale łatwiej byłoby, gdyby możliwość, że są spokrewnieni, pozostawała jedynie teoretyczna. Wtedy David mógłby sobie jeszcze wmawiać, że koniec końców wszystko zostanie tak, jak było. Teraz zaś na to nie wyglądało, bo ojciec najwyraźniej postanowił znaleźć w swoim życiu miejsce dla Bena, jeśli tylko tamten będzie tego chciał. Miejsce, które do tej pory należało wyłącznie do Davida. Znów poczuł w piersi pustkę, gdy przesunął wzrokiem po rzędach winorośli. Chyba dopiero dzięki tej całej sprawie uświadomił sobie, jakie to wszystko jest dla niego ważne  – pałac, majątek, zwierzęta, winnica, z którą dopiero co wystartowali i w którą tak mocno wierzył. Wrósł w rolę przypisaną mu od urodzenia i z radością ją odgrywał, żył dla Daring­ham Hall. Nie potrafił wyobrazić sobie czegoś innego. Nie zamierzał z tego rezygnować. Nie chciał tego dzielić z kimś, komu to wszystko było zupełnie obce i kto mógł stanowić dla tego wszystkiego zagrożenie.  – Ben nie jest stąd  – rzucił tonem agresywniejszym, niż zamierzał, szeroko rozkładając ramiona.  – To wszystko tutaj nic mu nie mówi. A  jeśli chce nam to wyłącznie odebrać?  – Głęboko odetchnął, żeby się uspokoić. Dopiero wtedy odważył się spojrzeć na ojca, który położył mu dłoń na ramieniu.  – Nie mogę ci obiecać, że nic się nie zmieni  – powiedział Ralph.  – Ale to nie dotyczy twojej pozycji tutaj. Ben nie może 237

ci odebrać dziedzictwa, nawet gdyby chciał. Nigdy na to nie pozwolę. Nieco uspokojony David skinął głową. I nagle poczuł wyrzuty sumienia.  – Przepraszam. Tylko że to wszystko jest takie... skomplikowane.  – Wiem.  – Ralph objął go za ramiona.  – Poradzimy sobie. David pokiwał głową, a potem obaj obejrzeli się, bo usłyszeli za sobą rżenie koni. David szeroko się uśmiechnął, gdy spostrzegł, że to Anna zmierza ku nim skrajem pola. Siedziała na Bonny, karej klaczy Zoe, i trzymała w ręku wodze Chestera, siwego wałacha Davida.  – Hej, co tu robisz?  – zapytał, gdy Anna dotarła już do nich, a on chwycił Bonny za nachrapnik.  – I dlaczego masz dwa konie? Jeden ci nie wystarczy? Anna uśmiechnęła się.  – Wystarczy, ale tobie się przyda  – wyjaśniła.  – Pomyślałam, że moglibyśmy wybrać się na przejażdżkę.  – Okej  – powiedział zaskoczony David z lekkim wahaniem.  – Tylko muszę jeszcze porozmawiać z Jamesem. Dlaczego do mnie nie zadzwoniłaś? Anna wzruszyła ramionami.  – Nie odbierasz telefonu.  – Co takiego?  – David chciał wyjąć telefon, który zawsze nosił w kieszeni spodni, ale była pusta.  – O, cholera. Pewnie zostawiłem go w pokoju.  – To zdarzało mu się bardzo rzadko, ale w ostatnich dniach jakoś częściej. Był kompletnie rozkojarzony.  – To jak? Jedziesz?  – Anna patrzyła na niego z  góry z uśmiechem, a on dopiero teraz spostrzegł, że ma nienaturalnie zarumienione policzki. Poza tym jej oczy wyglądały jakoś inaczej. Były podpuchnięte. 238

 –  Płakałaś?  – Co? Nie!  – Pokręciła głową, a potem pochyliła ją tak, że jej długie rudawoblond włosy opadły na twarz i nie był już w stanie odczytać jej wyrazu.  – Trzeba mi po prostu świeżego powietrza. I pomyślałam, że najlepsza będzie przejażdżka. David zerknął na ojca, który podszedł do Jamesa i zajął go rozmową. Perspektywa galopowania po polach z Anną miała w sobie coś kuszącego. Z pewnością nie było nic lepszego na przewietrzenie umysłu, a to naprawdę by mu się przydało.  – Dokąd chcesz jechać?  – zapytał, bo Anna miała zwykle jakiś konkretny cel przejażdżki. Tym razem było jednak inaczej.  – Dokądkolwiek, gdzie będziemy mogli...  – Zawahała się.  – Gdzie będziemy mieli spokój  – dokończyła.  – Hm...  – David wciąż był zaskoczony.  – Nie mam odpowiedniego stroju.  – Gdyby wcześniej to zaplanowali, zdążyłby się przebrać. Ale Anna nie przyjęła tego argumentu.  – Jak się umie jeździć bez siodła, to dżinsy i tenisówki nie są żadną przeszkodą. To prawda. Jeździł na tyle dobrze, by dać sobie radę i w takim stroju. Mimo to dziwił się, że Anna zaskoczyła go tą propozycją. To zupełnie nie w jej stylu. Zresztą był już wczesny wieczór, więc choć jeszcze jakiś czas będzie jasno, nie opłaca się jechać nigdzie dalej. Anna spostrzegła jego wahanie i zrobiła tak nieszczęśliwą minę, że jego opór natychmiast stopniał.  – Ach, właściwie czemu nie!  – powiedział i wziął od niej wodze Chestera. Skoro to dla niej takie ważne, to przecież zrobi jej przyjemność. Wskoczył na siodło, zawrócił wałacha i podjechał stępem do Ralpha i Jamesa, którzy już go wypatrywali.  – Jedziecie na przejażdżkę?  – James był wyraźnie zdumiony tą nagłą zmianą planów, a Davida natychmiast zaczęło 239

gryźć sumienie. Przecież obiecał wujowi, że pomoże mu w przygotowaniach do winobrania, zwłaszcza że James bardzo niechętnie zajmował się winnicą. Przeszkodziło im już pojawienie się Ralpha, więc rozczarowanie Jamesa było zrozumiałe. Mimo to David nie mógł postąpić inaczej.  – Możemy dokończyć jutro?  – poprosił.  – Będę do dyspozycji przez cały dzień. Obiecuję. James prychnął lekceważąco, lecz Ralph położył mu rękę na ramieniu.  – Puść go  – powiedział, a gdy skinął do Davida zachęcająco, w jego oczach wciąż widać było troskę.  – W porządku. Jedźcie. Przecież sam mogę pomóc Jamesowi. Ta propozycja wyraźnie zaskoczyła szwagra, bo David usłyszał, że James mamrocze coś o prawdziwych cudach. Zanim zdążył odpowiedzieć, Anna zatrzymała swoją klacz obok jego konia.  – Proszę, tato! To był mój pomysł. Poza tym David ma wakacje i przyjechał tutaj nie tylko do pracy. James nie potrafił się oprzeć błagalnemu spojrzeniu córki.  – No to bawcie się dobrze  – powiedział i się uśmiechnął, odwracając się do Davida.  – Masz szczęście, młody człowieku. Za to jutro naprawdę będę potrzebować twojej pomocy i nie przyjmę żadnych wymówek. Jasne?  – Jasne  – David uśmiechnął się z ulgą. Bardzo lubił w wuju to, że ten nigdy się długo nie gniewał.  – Dziękuję  – powiedział do Anny, gdy zawrócili konie i odjechali na tyle daleko, by Ralph i James nie mogli ich już słyszeć.  – To był naprawdę dobry pomysł. To dziwne i trudne do wyjaśnienia, dlaczego jazda na końskim grzbiecie daje takie poczucie wolności. Może i nie każdemu. Jednak David to uwielbiał, od zawsze. To była najlepsza terapia na smutki i frustracje. Nie potrafił zrozumieć, dlaczego w ogóle wahał się z przyjęciem propozycji Anny. 240

Tylko jej tak promienny zwykle uśmiech był jakiś zgaszony, nie przekomarzała się z nim, jak się spodziewał, więc popatrzył na nią ze zmarszczonym czołem.  – Na pewno wszystko w porządku? Spojrzała na niego, a przez jej twarz przemknął jakiś cień. Po chwili natychmiast zniknął, a David nie był w stanie go odczytać.  – Dalej, pogalopujmy trochę  – rzuciła wyzwanie i ścisnęła Bonny piętami, by ją popędzić.  – Bo nigdzie dzisiaj nie dojedziemy! Piękna kara klacz, która z  powodu nieobecności Zoe rzadko miała okazję się wybiegać, widocznie tylko czekała na ten sygnał, bo natychmiast przeszła do ostrego galopu i zanim David się obejrzał, Anna znacznie go wyprzedziła.  – Okej, Chester, nie pozwolimy się znieważać  – powiedział i uśmiechnął się, gdy siwek od razu zareagował na zachętę i także ruszył galopem. Ścigali się po łąkach, a David dziwił się, że Anna potrafi tak długo wytrzymać. Zwykle to on zaczynał ostry galop, a ona dołączała tylko na chwilę. W zasadzie wolała spokojną jazdę, podczas której mogli rozmawiać o wszystkim, podziwiając przyrodę wokół Daring­ham Hall. Teraz zaś miała wzrok wbity przed siebie i pozwoliła klaczy pędzić, poganiała ją tak, jakby nigdy nie miały się zatrzymać. Dopiero gdy dotarli do lasku, ściągnęła wodze, ale David nie był pewien, czy zrobiłaby to, gdyby nie naturalna przeszkoda.  – Hej, czy my przed czymś uciekamy?  – zapytał żartobliwie, gdy już stępa jechali drogą przez las. Wydłużył wodze, żeby wałach swobodnie wyciągnął szyję, i poklepał go z aprobatą. Anna też to zwykle robiła po ostrym galopie. Lecz dziś była jakaś zamyślona, a to zaniepokoiło Davida.  – Co ci się tak śpieszyło? 241

 – Bonny miała ochotę się przebiec  – odparła Anna, unikając jego wzroku.  – Chyba za długo stała. Ledwo mogłam ją utrzymać. To z pewnością nie była prawda. Anna była doskonałą amazonką i radziła sobie nawet z tą nieco nerwową klaczą. W tym momencie David uświadomił sobie, że to nie z Bonny coś było nie tak, tylko z Anną. Próbowała to przed nim ukryć, a on był zbyt zajęty sobą i swoimi problemami, żeby to zauważyć.  – Anno, co się dzieje? Przecież widzę! Na jej twarzy widać było napięcie, jakby chciała coś powiedzieć, ale potem zrezygnowała.  – Nic  – odpowiedziała i uśmiechnęła się, lecz David jej nie uwierzył.  – Cokolwiek to jest, mnie możesz powiedzieć.  – Spojrzał jej w oczy, w których dostrzegł niepewność, i nagle ogarnęło go złe przeczucie. Ta zaskakująca przejażdżka, ostry galop i sposób, w jaki na niego patrzyła. Coś musiało się wydarzyć i dotyczyło to jego.  – Chcesz mi chyba coś powiedzieć, tak? Anna przygryzła wargę, jakby znowu próbowała znaleźć odpowiednie słowa. Potem pokręciła głową.  – Nie, ja... Nagle w lesie rozległ się strzał, tak głośno i blisko, że oba konie się spłoszyły. Davidowi udało się utrzymać kontrolę nad Chesterem, lecz Bonny, która była o wiele bardziej płochliwa od siwka, stanęła dęba, przeraźliwie rżąc, a Anna, zupełnie się tego nie spodziewając, straciła równowagę i zsunęła się z siodła. Z okrzykiem upadła do tyłu, uderzając o twarde podłoże, i leżała tam teraz bez ruchu.  – Anno!  – David zeskoczył z konia i ruszył ku niej, gdy rozległ się drugi wystrzał.  – Do diabła!  – Ktoś najwyraźniej polował w pobliżu, choć te tereny należały do Daring­ham Hall, i David był pewien, że ani dziadek, ani ojciec nie wydali 242

na to pozwolenia. Tym razem strzał rozległ się jeszcze bliżej i wydał się jeszcze groźniejszy  – zbyt groźny dla Bonny, która kierując się instynktem, z rozwianą grzywą popędziła w dal.  – Chester, nie!  – David próbował chwycić wodze wałacha, żeby go zatrzymać. Lecz ten, kto strzelał, zrobił to ponownie, a to już było zbyt wiele nawet dla spokojnego Chestera. Zanim David zdołał go złapać, koń uskoczył i galopem ruszył leśną drogą za Bonny. Po chwili oba konie zniknęły między drzewami. David zaklął pod nosem, ale najważniejsza była teraz Anna, która wciąż leżała na ziemi nieruchomo z zamkniętymi oczami. Ukląkł obok niej, przyłożył ręce do jej twarzy i przeraził się zimnem jej skóry. „Nie  – pomyślał.  – Nic jej się nie stało. Jej nic nie może się stać”.  – Anno!  – Strach, który ścisnął go za gardło, sprawił, że głos mu się załamał.  – Anno, proszę, ocknij się!

32

 – Witaj, Kate  – Kirkby uśmiechnął się, gdy Kate otworzyła ogromne drzwi wejściowe do Daring­ham Hall, choć uśmiechał się bardzo rzadko. Zawsze gdy byli sami, zachowywał się mniej oficjalnie i pozwalał, by zobaczyła w nim coś więcej za nieprzeniknioną fasadą poprawności. Był zagadkową osobą, bardzo zamkniętą w sobie i małomówną, ale Kate znała go już wystarczająco długo, by wiedzieć, że jest bardzo łagodnym i lojalnym człowiekiem, kochającym miejsce, w którym się znalazł, i bardzo oddanym swojej pracy. Wiedział, że znowu jest umówiona na rozmowę z  Ralphem, więc wpuścił ją do wielkiego holu, nie pytając, po co przyszła.  – Pan Camden przed chwilą dzwonił. Coś go zatrzymało, ale zaraz tu będzie  – oznajmił.  – Pijemy właśnie z Megan herbatę w kuchni. Jeśli chcesz, możesz nam towarzyszyć. Kate odwzajemniła uśmiech, choć w tym momencie nie było to dla niej łatwe.  – To miło z waszej strony. Chyba jednak wolałabym poczekać na niego w bibliotece  – powiedziała. Choć bardzo lubiła 244

Megan i Kirkby’ego, nie miała ochoty na pogaduszki ani na wysłuchiwanie kolejnych narzekań na Bena. Lokaj olbrzym pokiwał głową. Jeśli ktoś rozumiał, że można nie mieć ochoty na rozmowę, to właśnie Kirkby.  – Przynieść ci w takim razie herbatę do biblioteki?  – zapytał, lecz Kate odmówiła.  – Nie, dziękuję.  – Była pewna, że Kirkby i tak zaraz poda herbatę jej i Ralphowi. A w tej chwili chciała zostać sama, więc ucieszyła się, gdy Kirkby już tylko uśmiechnął się przelotnie i poszedł do kuchni. Kate została w holu sama, a mijając go, z zadumą w oczach przyglądała się wysokiemu pomieszczeniu. Unosił się w nim znajomy zapach trudnej do zdefiniowania mieszaniny drewna, politury i dostojeństwa minionych stuleci, który zawsze wywoływał uśmiech na jej twarzy, bo właśnie za to wszystko tak bardzo kochała Daring­ham Hall. Teraz jednak zapach tylko wzmógł niepokój, który ściskał ją za gardło. Po raz pierwszy w życiu wolałaby być gdzieś indziej niż tutaj. Bo czuła się jak zdrajczyni...  – Kate?  – Claire, która w tym momencie weszła do holu z  drugiej strony, spojrzała na nią zaskoczona. Trzymała w ręku świeże kwiaty, najwyraźniej zamierzała włożyć je do wazonów po prawej i lewej stronie schodów. Teraz podeszła do Kate, żeby się z nią przywitać.  – Mam nadzieję, że nie szukasz Ivy. Nie powiedziała ci, że jedzie do Londynu?  – Powiedziała  – odparła Kate.  – Jestem umówiona z Ralphem.  – Znowu?  – Claire zmarszczyła brwi.  – A co on ma znowu z tobą do omówienia? Ach, nieważne  – powiedziała, lekceważąco machnąwszy ręką, bo domyśliła się, że Kate czuje się zakłopotana tym pytaniem.  – W każdym razie dobrze, że cię widzę. I tak chciałam z tobą pomówić.  – Przybrała poważny ton.  – Czy mogłabyś porozmawiać z Anną? Przez cały 245

dzień dziwnie się zachowuje, a mnie zaczyna to już martwić. Jestem pewna, że coś musiało się stać, ale gdy ją o to pytam, wykręca się od odpowiedzi. Poprosiłabym Ivy, lecz jej nie ma, więc pomyślałam o tobie. Jesteś dla niej jak siostra i może tobie się zwierzy. „Już to zrobiła”, pomyślała nieszczęśliwa Kate. Cierpiała, nie mogąc powiedzieć Claire prawdy, ale jeszcze nie zdecydowały z Anną, co powinny teraz zrobić. Rozmawiały na ten temat całe wczorajsze popołudnie, lecz nie doszły do żadnych konkluzji. Były powody, by mówić, i powody, by milczeć, a Kate, podobnie jak Anna, bała się i tego, i tego.  – A gdzie ona jest?  – zapytała Kate.  – James powiedział, że pojechali z Davidem na konną przejażdżkę, ale powinni wkrótce wrócić.  – Claire westchnęła.  – Myślę, że tu chodzi o Davida. Są sobie z Anną tacy bliscy, a ona bardzo się martwi, że tak go przygnębia ta sprawa z Benem. Kate jeszcze mocniej ścisnęło w gardle.  – Porozmawiam z nią  – obiecała i poczuła się okropnie, widząc uśmiech ulgi na twarzy Claire. Pożegnała się szybko, a w drodze do biblioteki zastanawiała się, czy ta konna przejażdżka Anny i Davida nie ma jakiegoś celu. W jednej sprawie Anna była bardzo stanowcza: jeśli David miał poznać prawdę, to ona musiała mu ją wyznać, bo zrobienie tego testu było jej pomysłem. To, czy to zrobi i jeśli zrobi, to kiedy, pozostało otwartą kwestią, ale może nie mogła już dłużej wytrzymać i chciała wykorzystać wspólną przejażdżkę jako okazję do rozmowy? Była bardzo młoda i impulsywna, więc Kate zdawała sobie sprawę, że nie będzie w stanie wiecznie trzymać tego w tajemnicy. Nieco przygnębiona otworzyła drzwi do biblioteki i weszła do środka. To było jej ulubione pomieszczenie w całym 246

pałacu. Na oszklonych półkach sięgających sufitu stały prawdziwe skarby, a ich skórzane oprawy świadczyły o wielu minionych pokoleniach, których przedstawiciele siedzieli w tym miejscu i kartkowali dzieła starych mistrzów. A mimo to nie czuło się tam ciężkiej atmosfery, biblioteka była bardzo przytulna, pośrodku stała wygodna sofa i fotele. Dawniej Kate i Ivy często bawiły się w chowanego w całym pałacu i Kate pamiętała, że kiedyś schowała się w dolnej części wielkiego zegara, który stał w rogu. Całą wieczność trwało, zanim Ivy ją znalazła, a regularne, uspokajające tykanie mechanizmu, od którego drewno aż wibrowało, sprawiło, że Kate zrobiła się śpiąca. To miejsce dało jej poczucie bezpieczeństwa, którego wtedy tak często rozpaczliwie potrzebowała, i już zawsze je z nim kojarzyła. Teraz jednak wcale nie była spokojna, chodziła nerwowo tam i z powrotem i aż podskoczyła, gdy drzwi nagle się otwarły i do biblioteki wszedł Ralph. Tuż za nim kroczył Kirkby z dzbankiem herbaty i tacą z dwiema filiżankami.  – Przepraszam, że tak późno  – powiedział Ralph.  – Musiałem jeszcze coś załatwić i zatrzymano mnie dłużej. Dziękuję, Kirkby.  – Skinął lokajowi, który bezszelestnie zamknął za sobą drzwi, i wskazał na sofę w stylu Chesterfield.  – Usiądź, proszę. Kate skorzystała z zaproszenia, mając nadzieję, że Ralph nie widzi, jak bardzo jest zdenerwowana. On sam chyba wcale nie czuł się lepiej, bo też wyglądał na wzburzonego. Tak samo było wczoraj, gdy powiadomiła go o wynikach testu, ale teraz w jego postawie było więcej zdecydowania. Zrezygnował z grzecznościowych formułek, zignorował nawet herbatę stojącą na stoliku, żeby od razu przejść do rzeczy.  – Musisz mi znowu pomóc, Kate  – powiedział, gdy zajął już jeden z foteli.  – Odkąd mam pewność, że Ben jest moim synem, zastanawiam się, co powinienem z tym zrobić. I doszedłem do wniosku, że twardy kurs, który obrał Timothy, nic 247

nie da. Przedyskutowałem to szczegółowo z ojcem i on podziela moje zdanie. Musimy wyjść Benowi naprzeciw, a właściwie ja muszę to zrobić. Być może jest już na to za późno, ale mimo to chętnie spróbuję. O wiele za długo okazywałem bierność w całej tej sprawie. Przecież nie doszłoby do tego wszystkiego, gdybym wcześniej zainteresował się losem Jane.  – To chyba rzeczywiście go trapiło, bo westchnął głęboko.  – To dla nas wszystkich zupełnie nowa sytuacja, ale musi się znaleźć jakieś inne rozwiązanie niż konfrontacja z Benem przed sądem. Nie chcę, żeby to się źle skończyło. Kate aż przeszedł dreszcz. Wolałaby, żeby jej tu wcale nie było. Bo to skończy się źle. I to bardzo źle, nawet jeśli Ralph jeszcze tego nie przeczuwa. Nie sądziła, aby Ben zgodził się na ugodę, jakkolwiek miałaby ona wyglądać. Gdy zaś wszystkie fakty ujrzą światło dzienne, sytuacja znowu się zmieni. Wszystko się zmieni, a ona ma z tym o wiele więcej wspólnego, niżby chciała.  – Rozumiem  – odparła.  – Tylko nie jestem w stanie ci pomóc. Ralph uśmiechnął się.  – Ależ jesteś. Byłoby dobrze, gdybyś była przy tej rozmowie. To był pomysł taty i myślę, że ma rację  – dodał, widząc, że Kate kręci głową.  – Kate, znasz Bena najlepiej z nas wszystkich. Wobec ciebie nie jest taki nieufny. Zgodził się, żebyś przeprowadziła test, więc cię ceni. Poza tym potrzebuję wsparcia. Ta sytuacja nie jest dla mnie łatwa i czułbym się lepiej, gdybym nie został z nim sam, kiedy już tu przyjdzie. Kate spojrzała na niego przerażona.  – On tu przyjdzie? Kiedy?  – Powinien być lada chwila. Kate natychmiast zerwała się z miejsca.  – W takim razie lepiej już pójdę  – powiedziała, kierując się do drzwi. Lecz Ralph chwycił ją za rękę, by ją powstrzymać. 248

 – Proszę, Kate! Uczyń mi tę przysługę i zostań. Naprawdę bardzo mi w ten sposób pomożesz. Kate widziała, jak bardzo mu zależy. Był wyjątkowo spięty, a jego uśmiech skrywał niepewność. Mimo że nie chciała zostawiać go w potrzebie, nie potrafiła zapanować nad odruchem ucieczki. Już i tak za bardzo zaangażowała się w tę sprawę, pogarszając ją właściwie każdą swoją decyzją. I dlatego nie miała też poczucia, by jej obecność komukolwiek mogła pomóc.  – Nie wiem  – powiedziała, wciąż się wahając.  – Czy nie lepiej byłoby, gdyby był przy tym ktoś z rodziny? Ralph uśmiechnął się.  – Przecież ty należysz do rodziny, Kate  – zapewnił ją, a Kate poczuła wzruszenie. Powiedział coś, o czym często marzyła, ale to tylko pogłębiło jej wewnętrzne rozdarcie. Czy ostatnio nie zdradzała Camdenów każdym swoim ruchem? A tak w ogóle to niby jak ma wesprzeć Ralpha, skoro sama jest równie zdenerwowana? Na samą myśl, że spotka się z Benem, poczuła dreszcz, a to, co wiedziała, sprawiało, że czuła, że zmierza wprost ku przepaści. Z drugiej strony nie mogła Ralpha tak po prostu zostawić. To będzie dla niego trudne doświadczenie i nawet jeśli uważała, że to nie ona powinna go wspierać, to zostanie, skoro on tego potrzebuje. Z wahaniem usiadła z powrotem na sofie.  – A co chcesz mu zaproponować?  – zapytała, gdy zaś on wyjaśniał jej swoje zamiary, znowu poczuła strach. „To nie może się dobrze skończyć”, pomyślała, patrząc na stojący w kącie zegar, którego głośne, regularne tykanie brzmiało dziś niczym groźba.

Ben patrzył na szerokie plecy lokaja, który szedł przed nim, i znowu się dziwił, jak bardzo ten mocno zbudowany człowiek nie pasuje do otoczenia. Ani do takiego stroju. Wyglądał, 249

jakby go osadzono w tej roli przez omyłkę, ale wzbudzał też w Benie rodzaj respektu. Kiedy bowiem Kirkby otwierał mu drzwi, wyraz jego twarzy był taki sam jak zwykle. Niewzruszony. Nieprzenikniony. Ben nie miał pojęcia, co ów człowiek skrywa za tą maską, i chyba nie chciał wiedzieć. Rozumiał jednak jego potrzebę dystansu. Lepiej, żeby inni nie znali naszych słabości. Znów mimowolnie ujrzał przed sobą Kate, usłyszał jej głos i zobaczył bezradny wyraz jej twarzy, który ścigał go nawet w snach. N i e m o ż e s z t e g o z r o b i ć, nie po tym wszystkim, co się wydarzyło. „A jednak”, pomyślał i odsunął od siebie wspomnienie. Może to zrobić. I zrobi. Wszystko układało się po jego myśli. Ralph Camden sam z siebie zaproponował test na ojcostwo, którego wynik umocnił pozycję Bena. A teraz był na dodatek gotów do ustępstw. W każdym razie Ben zakładał, że to dlatego Ralph zadzwonił dziś do niego i zaprosił go do Daring­ham Hall. Prawdo­ podobnie i on, i jego brat adwokat uświadomili sobie, że muszą się z nim jakoś dogadać. Ben uśmiechnął się ponuro. Doskonale potrafił wyobrazić sobie przebieg tej rozmowy. Obaj będą próbowali skłonić go w jakiś sposób do tego, by zniknął z ich życia. Nie odpowiadało im to, że się w ogóle zjawił, i za wszelką cenę będą chcieli się go pozbyć. Bo przecież nic się nie zmieniło: Ben, podobnie jak wtedy jego matka, był intruzem, kimś obcym  – nawet jeśli czarno na białym dowiedziono, że jest Camdenem. Dadzą mu to odczuć, dokładnie tak, jak uczynili to z jego matką. Pytanie tylko, o jak wysoką stawkę zagrają. I na co on pójdzie, dopóki nie wyciągnie z rękawa asów, które zamierza zagrać. Kirkby zatrzymał się przed drzwiami do biblioteki i zapukał, a potem je otworzył.  – Pan Sterling  – zaanonsował i odsunął się na bok, żeby przepuścić Bena. Gdy ten wszedł do środka, spostrzegł Ralpha 250

siedzącego w fotelu pośrodku biblioteki. A na sofie zobaczył... Kate! Ich spojrzenia się spotkały i przez chwilę Ben był tak zaskoczony, że niemal go zamurowało. Spodziewał się wszystkiego, ale nie tego, że ją tu zastanie. Musiał się bardzo starać, żeby nie okazać wrażenia, jakie zrobiła na nim jej obecność. Miała na sobie kwiecistą letnią sukienkę z rozkloszowanym dołem, którą doskonale pamiętał, a ciemne loki, lśniące w zachodzącym słońcu, okalały jej bladą twarz. Nie była w jego typie, teraz to wiedział. Bo nie miał żadnego typu. I dlatego musiał w końcu przestać ciągle o niej myśleć. I zapanować nad tym uczuciem, które ogarniało go zawsze, gdy patrzył w jej brązowe oczy. „Co ona tu robi?” Zdawał sobie sprawę, że łączą ją bliskie relacje z Camdenami. Skoro Ralph Camden nie tylko powierzył jej przeprowadzenie testu na ojcostwo, ale też poprosił o obecność przy tej rozmowie, to znaczy, że jest dla tej rodziny o wiele ważniejsza, niż Ben zakładał. Nie potrafił rozgryźć tej relacji, lecz właśnie z tego powodu nie mógł w żadnym wypadku pokazać, jak bardzo wytrąciła go z równowagi jej obecność. Z niewzruszoną miną ruszył dalej i zatrzymał się tuż obok Ralpha i Kate. Ralph Camden wstał, podobnie jak Kate, która cały czas patrzyła na Bena, wyglądała przy tym tak, jakby wolała znajdować się gdziekolwiek, byle nie tu. Ralph Camden też wyglądał niepewnie, chociaż się uśmiechał.  – Ben!  – powiedział, jakby byli starymi przyjaciółmi. Lecz na niego taka gadka nie podziała.  – Dla pana jestem Sterling!  – sprostował.  – I niech tak zostanie. Przesunął wzrokiem po przestronnym pomieszczeniu, ale Timothy Camden nie wyszedł zza żadnego z regałów. Naprawdę go nie było. 251

 – A gdzie pański brat? Dziś nie potrzebuje pan wsparcia prawnika?  – zapytał drwiąco Ben, by ukryć swoje zaskoczenie. I nieufność. Był pewien, że adwokat będzie obecny także podczas tej rozmowy. Tymczasem w bibliotece byli tylko Ralph i Kate. Czy to jakiś podstęp? Jakaś nowa taktyka, której na razie nie rozgryzł?  – Nie  – potwierdził Ralph, a gdy wymieniał przelotne spojrzenie z Kate, widać było po nim, że nie czuje się najlepiej, prowadząc tę rozmowę bez brata. Skoro jednak ani słowem nie wyjaśnił nieobecności Timothy’ego, to najwyraźniej była ona zaplanowana. Najwyraźniej też Ralph Camden nie do końca przemyślał sobie, co chce mu powiedzieć, bo jego twarz wyrażała napięcie i na dłuższą chwilę zapadło milczenie, jakby szukał odpowiednich słów. W końcu odchrząknął.  – Ja... Mam pewną propozycję. A raczej prośbę. Ben uniósł brwi i czekał na ciąg dalszy. Ralph Camden wskazał na jeden z foteli.  – Może usiądziemy?  – zapytał, a Ben zawahał się, czy nie odmówić. Zrobił tak ostatnim razem, gdy spotkał się tu z Ralphem i Timothym Camdenami, by zasygnalizować im, że nie jest gotów na żadne ustępstwa i że uprzejmością nie uśpią jego czujności. Tym razem się zawahał i zerknął na Kate. Wyraźnie spodziewała się, że on odmówi, a napięty, niemal udręczony wyraz jej oczu zmiękczył go, więc skorzystał z zaproszenia. Wybrał fotel, który znajdował się w największej odległości od Kate. I daleko od Ralpha Camdena. Bo przecież było wiadomo, co teraz nastąpi.  – Niech zgadnę.  – Uniósł kącik ust.  – Chce mnie pan poprosić, żebym wrócił tam, skąd przybyłem. I jest pan gotów zaoferować mi pokaźną sumkę, jeśli w zamian za nią zrezyg­ nuję z wszelkich praw związanych z nazwiskiem Camden. 252

Jeśli tak, to muszę pana rozczarować. Nie jestem zainteresowany. Ralph uśmiechnął się.  – Tak myślałem  – powiedział.  – I wcale nie to chciałem panu zaproponować. Wręcz przeciwnie. Zaprosiłem pana na rozmowę, by poprosić, żeby pan został. Tym razem Benowi nie udało się ukryć zaskoczenia. Ani tego, że nie wie, co odpowiedzieć. Ralph mówił dalej.  – Wiem, że sytuacja jest trudna, i mam świadomość, że spodziewa się pan po mnie najgorszego. To zrozumiałe, ponieważ moje dotychczasowe zachowanie nie dało panu powodów, by wierzyć, że interesuję się pańską osobą. Założenie, że nie chcę pana w swoim życiu, jest jednak fałszywe. Nie wiedziałem, że mam jeszcze jedno dziecko, i czuję ogromne wyrzuty sumienia, że nie zaangażowałem się w tę sprawę. Proszę mi wierzyć, że nigdy nie wybaczę sobie tego błędu. Westchnął i gdyby Ben był łatwowierny, uwierzyłby w szczerość jego słów.  – Tego już niestety nie da się zmienić  – kontynuował, a gdy popatrzył na Bena, w jego spojrzeniu znów widać było zdecydowanie.  – Ale, Ben, proszę, pozwól mi tak do siebie mówić, nie mogę nazywać cię panem Sterlingiem, wcale nie jesteś tutaj tak niemile widziany, jak zakładasz. Wiem, że nie możemy cofnąć czasu, ale chciałbym wykorzystać szansę, żeby cię poznać. Nie wiem, czy to możliwe i czy w ogóle weźmiesz to pod uwagę, ale proszę, żebyś został u nas, jeśli masz ochotę. Przynajmniej na jakiś czas. Żebyśmy mogli się poznać. Ben żachnął się, ale nie z oburzenia. Raczej ze zdumienia. Co to miało być? Naprawdę uważali, że jest taki głupi, by dać się na to nabrać? A może byli tak zarozumiali, że zupełnie go nie doceniali? Pomyślał, że w tym musi tkwić jakiś haczyk. Musi. Może dowiedzieli się, jak dobrze prosperuje jego firma, i chcą dobrać 253

się do jego pieniędzy? W każdym razie coś planowali, bo tak dobrowolnie nie ułatwiliby mu sprawy. Powiódł wzrokiem ku Kate, być może licząc na to, że zdoła z jej oczu wyczytać, co się tutaj dzieje. Lecz ona patrzyła na niego z takim samym napięciem jak Ralph, jakby czekała na jego odpowiedź. Pytanie tylko, na co tak czeka? Chce, żeby został, czy ma nadzieję, że zniknie? Jedynie przez chwilę Ben bawił się myślą, że Ralph Camden mówi prawdę i że rzeczywiście chce go poznać. Za chwilę przerwał ten eksperyment. Nie przybył tu po to, by znaleźć ojca. Przybył ukarać człowieka, który skrzywdził jego matkę. Poznać się, dobre sobie! Nie miał ochoty poznawać Ralpha Camdena. Jeśli już, to wyłącznie po to, żeby wykorzystać to do...  – Ralph!  – Drzwi do biblioteki otworzyły się bez pukania i do środka wpadła Claire. Gdy zobaczyła, że brat nie jest sam, zatrzymała się zaskoczona.  – Och!  – O co chodzi?  – zapytał Ralph, a twarz Claire z powrotem stała się skupiona i poważna.  – Konie wróciły  – oznajmiła.  – David i Anna wybrali się na przejażdżkę, ale Chester i Bonny stoją teraz osiodłane pod stajnią, a ich dwojga nigdzie nie możemy znaleźć. Ralph i Kate zerwali się z miejsc przerażeni, a i Ben wstał, gdy do biblioteki wkroczyli sir Rupert i lady Eliza.  – Davida i Anny nie ma!  – zawołała zdenerwowana lady Eliza, lecz gdy spostrzegła Bena, natychmiast ogarnął ją gniew. I to potężny, bo jej zwykle blade policzki zapłonęły czerwienią.  – Czego on tu chce?  – zapytała lodowatym tonem, wskazując na Bena. Ralph nie zwrócił na nią uwagi, patrzył na wyraźnie zatroskanych Claire i Ruperta.  – Coś im się stało? Claire wzruszyła ramionami.  – Mam nadzieję, że nie, ale musimy ich poszukać. Problem w tym, że nie powiedzieli, dokąd się wybierają. 254

 – James już pojechał z  Gregiem, objeżdżają wszystkie ścieżki w majątku  – dodał sir Rupert.  – A ja zaraz wybiorę się z Kirkbym na wybrzeże.  – Nie udało mi się skontaktować z Olivią, ale będę jeszcze próbować  – dodała Claire.  – Pomoże nam, gdy tylko się dowie. Możemy potrzebować więcej ludzi. Oni mogą być wszędzie, a im bardziej rozszerzymy poszukiwania, tym...  – Nagle umilkła.  – Kate? Wszystko w porządku? Ben też spojrzał w tym momencie na Kate, która wydała z siebie zduszony jęk, a potem opadła na sofę. Miała śmiertelnie bladą twarz i wyglądała na tak zrozpaczoną, że Ben z trudem opanował chęć podejścia do niej. Zrobił to za niego Ralph.  – Co się dzieje? Źle się czujesz?  – Musiała mu powiedzieć  – wymamrotała Kate, kręcąc głową.  – O, Boże! Może coś się stało, bo to było dla niego zbyt wiele!  – Oczy miała pełne łez.  – Dla kogo?  – zapytał zaniepokojony Ralph.  – Kate, o czym ty mówisz? Kate poszukała wzrokiem Bena, jakby to wszystko miało z nim coś wspólnego. A potem spojrzała na Ralpha i głęboko odetchnęła.  – Powinieneś o czymś wiedzieć  – powiedziała z wahaniem, a Ben widział, że wolałaby, żeby słowa, które musi wypowiedzieć, nigdy nie padły.

33

Anna otworzyła oczy i spojrzała na Davida, który się nad nią nachylał. Przyłożył dłoń do jej twarzy i patrzył na nią zatroskany. Spadła z konia. Właśnie. Strasznie głupie. Miała ochotę się uśmiechnąć i rzucić jakąś dowcipną uwagę, żeby go uspokoić. A wtedy przypomniało jej się to, co ją cały czas dręczyło. Przyczyna dokuczającego jej od wczoraj bólu brzucha, który teraz znowu się odezwał. Skrzywiła się tylko, mając nadzieję, że on odczyta ten grymas jako uśmiech.  – Chcę wstać  – powiedziała, a David pomógł jej przyjąć półsiedzącą pozycję.  – Powoli  – powiedział i przytrzymał ją, gdy chciała wstać.  – Na pewno wszystko w porządku? Nic cię nie boli?  – Nie.  – Anna pokręciła głową. Kostka trochę ją bolała, ale to najwyżej drobne stłuczenie. A serce się przecież nie liczy.  – Chyba mi się upiekło.  – Nieźle mnie wystraszyłaś, wiesz?  – Dopiero teraz z twarzy Davida zniknął cień.  – Od kiedy to spadasz z koni?  – droczył się z nią i znowu uśmiechał. 256

Gdy to robił, w jego policzku pojawiał się dołeczek. Anna o tym wiedziała. A mimo to było w tym coś nowego. Wzbudziło w niej jakieś nowe uczucie. Odwróciła wzrok i dopiero wtedy zauważyła, że czegoś brakuje.  – A gdzie konie?  – Spłoszyły się.  – David wzruszył ramionami.  – Przez te strzały. Jak dorwę tego, kto strzelał, to go załatwię na szaro. Założę się, że to kłusownicy. Anna zmarszczyła czoło.  – Oba uciekły? Chester też? Dlaczego go nie przytrzymałeś?  – Leżałaś na ziemi i nie ruszałaś się. Bałem się o ciebie  – powiedział, a serce Anny zabiło szybciej.  – I co teraz?  – Masz przy sobie komórkę?  – zapytał. Anna skinęła głową i sięgnęła do kieszeni, lecz gdy wyjęła telefon i chciała wybrać numer Daring­ham Hall, ekran pozostał czarny. „Cholera”.  – Rozładowana  – powiedziała przygnębiona.  – Zapomniałam wczoraj wieczorem ją naładować. Nic dziwnego. Po długiej rozmowie z Kate wciąż myślała o tym, co powinna zrobić. W jej głowie nie było miejsca na nic innego. A mimo to nic nie postanowiła. Wiedziała tylko, że skoro zna wynik testu na ojcostwo, to nie może milczeć. A przynajmniej nie bez końca. Tylko jak miała przekazać Davidowi to, o czym musiał się dowiedzieć? Liczyła chyba na to, że nadarzy się jakaś okazja, gdy będą razem. I dlatego wpadła na pomysł z jazdą w teren. Lecz odwaga znów ją opuściła. I nie była pewna, czy kiedykolwiek będzie jej miała wystarczająco dużo.  – Taka młoda, a taka słaba pamięć  – przekomarzał się z nią David.  – Powiedział ten, co nigdy nie zapomina wziąć komórki  – odparła i przez chwilę uśmiechali się do siebie. „Jak kiedyś”, 257

pomyślała Anna i ścisnęło ją w sercu, gdy uświadomiła sobie, że on przestanie się uśmiechać, gdy powie mu prawdę. Wtedy ją znienawidzi, i słusznie. W końcu to wszystko jej wina.  – Co się dzieje?  – zapytał zaniepokojony David, przekrzywiając głowę.  – Dlaczego wyglądasz tak, jakby zaraz miał być koniec świata?  – Nie, ja... Po prostu dawno nie spadłam z konia  – odparła, żeby odwrócić jego uwagę.  – To co teraz zrobimy? Wzruszył ramionami i pomógł jej wstać.  – Musimy iść pieszo. Przecież nie całą drogę. Gdy konie przybiegną do stajni, na pewno zaczną nas szukać.  – Podparł i podtrzymał Annę, która nieco się zachwiała.  – Co ci jest?  – Nie wiem  – odpowiedziała, próbując odciążyć lewą nogę. Lecz znów poczuła przeszywający ból w kostce.  – Nie mogę na niej stanąć. Chyba coś sobie naderwałam. David przykucnął i zbadał jej kostkę, która nieco spuchła i coraz bardziej bolała. A potem wstał.  – Myślisz, że dasz radę pójść, jeśli będę cię podtrzymywać?  – Do Daring­ham Hall?  – zapytała sceptycznie Anna. To było co najmniej dwadzieścia mil i trudno jej było to sobie wyobrazić. Ale on się tylko uśmiechnął.  – Do kaplicy Wszystkich Świętych  – wyjaśnił.  – Tam sobie posiedzisz z ułożoną wygodnie nogą. I będziesz miała dach nad głową, jeśli kawaleria jednak nie nadciągnie, a ja będę się musiał wybrać po pomoc. „Oczywiście”, pomyślała Anna. Mała kapliczka  – jeden z najstarszych kościołów w okolicy  – znajdowała się niedaleko skraju lasu, stanowiąc częsty cel wycieczek. Nabożeństwa odbywały się w niej tylko raz w miesiącu i tylko od kwietnia do września, bo budynek nie był podłączony do prądu. Nie opłacało się go tam doprowadzać, był zbyt oddalony od innych zabudowań. Majątek, do którego niegdyś należała kaplica, został już dawno porzucony, a i w okolicy mało kto mieszkał, 258

więc w razie potrzeby radzono sobie za pomocą świec. Ale to właśnie atmosfera opuszczenia sprawiała, że kapliczka była tak urocza i Anna zawsze chętnie do niej zaglądała.  – Tak, wydaje mi się, że dam radę  – powiedziała i zarzuciła mu rękę na ramiona, podczas gdy on objął ją w pasie, żeby podtrzymywać podczas marszu. Ich plan wkrótce okazał się zbyt optymistyczny, bo Anna kulała o wiele mocniej, niż zakładali, i ledwo posuwali się naprzód. Bardzo się starała, ale niebawem David przystanął.  – Nic z tego nie będzie  – powiedział i zarzucił sobie jej ręce na szyję.  – Trzymaj się mocno  – nakazał i podniósł ją.  – Davidzie, tak nie można, jestem za ciężka  – zaprotestowała, ale on się tylko uśmiechnął.  – Jesteś lekka jak piórko  – odparł i nie puścił jej już, niósł całą drogę do kaplicy, którą było już widać. Chyba rzeczywiście nie było mu tak ciężko, a jej sprawiało przyjemność, że on ją niesie, i dlatego nie opierała się już, tylko zmęczona położyła głowę na jego ramieniu. Kuśtykanie i ból dokuczyły jej, a przygnębienie tym, że nie wie, co zrobić, nic a nic nie pomagało. Gdy dotarli do kaplicy, David ostrożnie postawił Annę na ziemi i otworzył drzwi, których nigdy nie zamykano na klucz. A potem pomógł jej pokuśtykać do środka. Nawa kaplicy była wąska i bardzo skromnie urządzona, pomijając kolorowe witraże w oknach i drewniane tablice upamiętniające poprzednich pastorów oraz dobroczyńców kościoła. Wszędzie za to rozstawione były świece w prostych świecznikach, które zastępowały lampy. Poza tym wyposażenie było spartańskie i składało się z dużego kamiennego ołtarza, drewnianej ambony i czterech starych ławek kościelnych z wysokimi oparciami po prawej i lewej stronie przejścia. Mogły w nich zasiąść dwie, najwyżej trzy osoby, na końcu ławki miały zamykane drzwiczki, przez co przypominały komórki 259

plastra miodu. Anna aż się uśmiechnęła, gdy David otworzył jedne z nich, żeby mogła usiąść. Kiedyś, gdy byli młodsi, bawili się tutaj z Davidem w chowanego. Jedno chowało się w jednej z komórek, a drugie musiało po wejściu zgadnąć w której. Zwykle Anna wygrywała tę grę, bo jego potargane włosy często wystawały zza oparcia ławki. Z pewnością robił to celowo, dziś to wiedziała, choć wtedy uparcie zaprzeczał. Zawsze miał nad nią przewagę, bo był sporo starszy, ale w przeciwieństwie do jej sióstr, które nie były tak taktowne, nigdy nie dawał jej tego odczuć. Dlatego tak chętnie spędzała z nim czas i od samego początku łączyła ich wyjątkowa więź, sympatia, która przeczyła dzielącej ich różnicy wieku. Mogła na nim polegać, wiedziała to już jako dziecko, a przez lata uczucie to jeszcze się umocniło i przerodziło w bliską przyjaźń, której doniosłość dotarła do niej tak naprawdę dopiero teraz. Właściwie zawsze wszystko robiła z Davidem. Był obok, gdy go potrzebowała, doradzał jej albo po prostu słuchał, gdy coś leżało jej na sercu. Był oczywistą i ważną częścią jej życia. Może nawet najważniejszą...  – Tu Ziemia do Anny  – powiedział David i uśmiechnął się, gdy spojrzała na niego przestraszona.  – Powinnaś położyć nogę wyżej  – przypomniał jej, a ona szybko położyła ją na ławce. Najwyraźniej już jej to powiedział, ale była tak zamyślona, że to do niej nie dotarło.  – Sprawdzę, czy są tu jakieś zapałki. Wkrótce będzie ciemno, więc odrobina światła nie zaszkodzi. Podszedł do ołtarza i coś najwidoczniej znalazł, bo po chwili paliły się już wszystkie świece. Ich blask dostatecznie rozjaśnił środek kaplicy, ale w kątach migotały cienie. Poza tym stare, otynkowane na biało kamienne ściany tchnęły chłodem, od którego Anna zadrżała. David, który wciąż stał pośrodku kaplicy, zauważył to i zmarszczył czoło. 260

 – Lepiej będzie, jeśli pobiegnę sprowadzić pomoc. W przeciwnym razie będziemy tu musieli spędzić całą noc.  – Nie  – Anna gwałtownie pokręciła głową.  – Proszę nie. Ja... Nie chcę tu zostać sama. David z uśmiechem otworzył drzwiczki ławki, usiadł obok niej i objął ją ramieniem.  – Chyba nie boisz się tego niezwykle spokojnego miejsca, co? Masz pojęcie, jak długo ten budynek tu stoi?  – zapytał, najwyraźniej będąc w swoim żywiole, i wskazał na prezbiterium oraz odsłoniętą drewnianą konstrukcję dachu.  – Całą wieczność, a gdyby ściany mogły mówić, na pewno opowiedziałyby nam intrygujące historie, na przykład o czasach, gdy szalała tutaj czarna śmierć. Albo o osadach, które musiały tutaj istnieć, a dziś nie ma po nich śladu. Został tylko kościół. Przetrwał wszystko, prawdziwa opoka. I dlatego nigdzie nie byłabyś bezpieczniejsza. Nie masz się czego obawiać. Anna oparła się o niego i wtuliła twarz w jego szyję, po raz pierwszy niezainteresowana jego historyczną wiedzą, która tak ją zazwyczaj fascynowała. Choć czuła ciepło jego ciała, wciąż było jej zimno. A jednak bała się. Nawet bardzo. To nie wina kościoła, tylko jej. I sytuacji, w jakiej się na własną prośbę znalazła.  – Nie chcesz mi powiedzieć?  – zapytał David, który wyczuł, że coś ją dręczy, a ona w pierwszym odruchu znowu zamierzała zaprzeczyć. Tylko jak długo mogła to zatrzymać dla siebie? Kate miała rację, nie może w nieskończoność milczeć. Jak mu to powiedzieć? To było takie okropne, takie podłe, a ona nie chciała go zranić. Nigdy w życiu. Jak mogła być tak naiwna, by sądzić, że kolejne przemilczenia sprawią, że wszystko znów będzie w porządku? Z trudem przełknęła ślinę, czując łomotanie serca, gdy spojrzała mu w oczy, w których lśniły iskierki rozbawienia. 261

 – Aż tak źle?  – zapytał, a jego uśmiech stał się niepewny, gdy nie odpowiedziała.  – No powiedz. Znowu chodzi o Bena? Anna chciała odpowiedzieć, jednak nie dała rady, a David uznał to za potwierdzenie. Głęboko westchnął.  – Jeśli chcesz mi powiedzieć, że Ben jest moim przyrodnim bratem, to już to wiem. Tato mi powiedział, zanim nadjechałaś.  – Niezbyt mu się to podobało, bo jego twarz spochmurniała i przez chwilę wpatrywał się w pustkę przed sobą. Serce Anny biło jak oszalałe, czuła, że cierpnie jej skóra na głowie. Bo nagle uświadomiła sobie, co musi mu powiedzieć. To nie zniknie, nawet jeśli będzie milczeć całymi tygodniami czy nawet miesiącami. I jest takie przytłaczające, takie ciężkie. Dla niego, ale też dla niej.  – Nie  – powiedziała więc cicho.  – Nie, to nie on. Zaskoczony David zmarszczył czoło.  – To znaczy? Ten test nie wyszedł pozytywnie?  – Tak, tak.  – Anna chwyciła go za rękę, schowała ją między swoimi dłońmi.  – Davidzie, pewnie mnie teraz znienawidzisz, że to zrobiłam. Po prostu widziałam, jak bardzo dręczy cię to, co twoja matka powiedziała podczas balu, i chciałam, żebyś miał pewność. I dlatego poprosiłam Kate, żeby zrobiła jeszcze jeden test. Z próbką od ciebie. David tylko na nią patrzył, kiedy bezradnie wzruszyła ramionami.  – Ja... Myślałam, że robię dobrze. Nie chciałam, żebyś się dłużej dręczył, ale...  – Ale co? Głęboko zaczerpnęła powietrza, a jej oczy napełniły się łzami, bo ból, który musiała mu zadać, wbił się mocno w jej własną pierś.  – Tak mi przykro, Davidzie, ale Olivia nie kłamała. Wujek Ralph... nie jest twoim ojcem.

34

 – Nie!  – powtarzała raz po raz lady Eliza, cały czas kręcąc głową.  – Nie, to niemożliwe! To ohydne kłamstwo! Clarie podeszła do niej i chwyciła ją za rękę, bo starsza pani lekko się zachwiała.  – Chodź, usiądź  – powiedziała i zaprowadziła matkę do jednego z foteli. W bibliotece zapadło kłopotliwe milczenie przerywane tylko ciężkim oddechem lady Elizy. Kate czuła się okropnie i  cały czas patrzyła na Ralpha, który wyraźnie starał się zapanować nad emocjami.  – Nie jest moim synem?  – zapytał cichym i  drżącym głosem. Kate potrząsnęła głową.  – Wynik testu jest jednoznaczny.  – A on już wie? Kate wzruszyła ramionami.  – Anna musiała mu powiedzieć. Myślę, że to wyjaśnia ich zniknięcie. Trudno mi sobie wyobrazić, że mogli mieć wypadek, przecież oboje świetnie jeżdżą konno. Skoro konie wróciły same, to... 263

Nie dokończyła, że David być może nie poradził sobie z prawdą i mógł zrobić coś szalonego.  – Mój Boże.  – Ralph przyłożył dłoń do ust, a jego pusty wzrok przeraził Kate. Spodziewała się po nim poczucia bezradności. Albo wściek­ łości, że razem z Anną przeprowadziły test bez jego wiedzy. Tymczasem Ralph wyglądał na zdruzgotanego, a ona nagle uświadomiła sobie, że to, co się ostatnio dzieje, jest dla niego zbyt dużym ciężarem. Nie po raz pierwszy pożałowała, że zgodziła się na prośbę Anny. Chciały wyjaśnić sytuację  – a teraz było jeszcze gorzej. Tylko czy po słowach, które wymsknęły się Olivii na balu, dałoby się to jeszcze powstrzymać? Czy David wcześniej czy później nie szukałby prawdy na własną rękę? Zwłaszcza że dzięki Benowi wiedział już, jak prosta jest procedura sprawdzenia ojcostwa. Tak przynajmniej powtarzała sobie Kate, gdy ogarniały ją wyrzuty sumienia. Była to jednak słaba pociecha, a to, że nie wszystko było wyłącznie jej winą, nic nie zmieniało. Naprawdę nie rozumiała, jak Olivia mogła tak długo utrzymać zdradę w tajemnicy. Z pewnością wszystkim trudno będzie się z tym pogodzić, o ile to w ogóle możliwe. Teraz ważne było tylko jedno: znaleźć Davida i Annę. Ralph też chyba tak uważał, bo wyprostował się, a w jego oczach widać było skupienie.  – Muszę z nim porozmawiać  – powiedział bardziej do siebie niż do innych i spojrzał na ojca oraz siostrę.  – Gdzie oni mogą być?  – Właściwie wszędzie  – odparł sir Rupert.  – Nie pozostaje nam nic innego, jak rozejść się we wszystkich kierunkach i ich szukać.  – No to ruszajmy!  – Ralph był już w drodze do drzwi, a i Kate nic tutaj nie trzymało. Musiała pomóc, jeśli tylko 264

zdoła, obeszła więc niski stolik, stojący pomiędzy sofą i fotelami, by wyjść za Ralphem.  – Może pojadę w kierunku Waterden  – zaproponowała.  – To odludna okolica, ale Anna opowiadała mi kiedyś, że chętnie jeżdżą tam z Davidem do lasu. Może są tam.  – Nie!  – Lady Eliza, która do tej pory siedziała w fotelu w milczeniu, wstała, gdy Kate chciała ją minąć, i chwyciła ją za ramię.  – Nie potrzebujemy pani pomocy!  – Jej oczy były pełne nienawiści.  – To ona jest wszystkiemu winna, Ralph. Ona działa w zmowie z nim!  – zawołała, wskazując na Bena.  – To jest spisek! Chcą wygryźć Davida i odebrać mu to, co mu się należy. Nie możesz na to pozwolić!  – Zacisnęła palce tak mocno, że Kate jęknęła z bólu. Ben natychmiast do niej przypadł, położył rękę na dłoni lady Elizy, oderwał jej palce od ramienia Kate i odciągnął dziewczynę od wrzeszczącej arystokratki, którą przytrzymywali Claire i sir Rupert. Serce Kate biło jak oszalałe, a w głowie miała przez chwilę zupełną pustkę. Wiedziała, że lady Eliza jej nie lubi, ale tak otwarta wrogość głęboko nią wstrząsnęła.  – Wszystko w porządku?  – zapytał Ben i dopiero gdy usłyszała jego głos tuż przy uchu, uświadomiła sobie, że właściwie się o niego opiera. Lady Eliza tak ją przestraszyła, że instynktownie szukała u niego ochrony. Szybko się cofnęła i skinęła głową, lecz lady Eliza wykorzystała ten moment bliskości między nimi do kolejnego ataku.  – Proszę! Widzicie?  – Pokazywała na Kate i Bena.  – Coś ich łączy. Całowali się kiedyś tutaj. Od razu wiedziałam, jak tylko zobaczyłam tego człowieka, że sprawi nam kłopoty. A to ona jest temu winna! To ona go tutaj sprowadziła!  – Przestań, Elizo!  – krzyknął sir Rupert, rzucając żonie surowe spojrzenie.  – Ani Kate nie jest temu winna, ani Ben. 265

 – Nie  – dodała Claire z ponurą miną.  – Wszystko to zawdzięczamy Olivii. Lecz lady Eliza wcale ich nie słuchała. Trzęsła się, a policzki miała mocno zaczerwienione. Kate nigdy jej takiej nie widziała. Wyglądała prawie na obłąkaną, jakby zupełnie zatraciła się w swojej nienawiści do Bena. Teatralne sceny były co prawda jej specjalnością, ale to było coś niezwykłego. Inni też chyba tak uważali, bo Claire wymieniała spojrzenia z ojcem.  – Zostanę z  nią  – powiedziała i  ponaglającym gestem wskazała na drzwi. – A wy już lepiej ruszajcie. Jej słowa skierowane były do Kate i Bena, oczywiste było, że lady Eliza uspokoi się dopiero wtedy, gdy ich tu już nie będzie. Posłuchali, a za nimi bibliotekę opuścili także sir Rupert i Ralph.  – Przykro mi, Kate, nie wiem, co w nią wstąpiło  – Ralph przeprosił za swoją matkę.  – Czy mimo to możesz pojechać do Waterden i tam się rozejrzeć? Będziemy naprawdę wdzięczni. Ja pojadę w kierunku Fakenham, a tata z Kirkbym sprawdzą ścieżki nad morzem.  – Tak, oczywiście.  – Kate pokiwała głową, zadowolona, że może coś zrobić. Po czym drgnęła, bo Ben położył jej dłoń na ramieniu.  – Pojadę z tobą. Kate wbiła w niego wzrok, podobnie jak Ralph i sir Rupert.  – Nie musisz  – zaoponowała, lecz jego twarz przybrała już ten zdecydowany wyraz, który tak dobrze znała.  – Może się na coś przydam.  – Dziękuję.  – Ralpha ta propozycja też chyba zaskoczyła, ale nie zastanawiał się dłużej, tylko skinął głową. Przez jego twarz przemknął uśmiech ulgi.  – Na pewno nie zaszkodzisz. Odwrócił się i ruszył amfiladą w stronę wielkiego holu. Kate ruszyła za nim razem z Benem i sir Rupertem, który 266

wciąż zerkał badawczo na Bena. Żadne z nich się nie odezwało, dopóki nie zaczęli się rozchodzić na podjeździe.  – Dajcie od razu znać, jeśli ich znajdziecie  – zawołał Ralph i poszedł do swojego mercedesa. Odjechał już, gdy Kate i Ben wsiadali do jej land rovera.  – Skąd ta nagła zmiana zdania?  – zapytała Kate tonem agresywniejszym, niż zamierzała, i włączyła silnik, żeby wycofać auto.  – Myślałam, że nigdy nie staniesz po stronie Camdenów. Benowi lekko drgnął policzek.  – I nie staję. Ale jestem Davidowi coś winien  – oznajmił, a Kate przebiegł dreszcz, gdy przypomniała sobie wypadek na tarasie Daring­ham Hall. Czy Ben rzeczywiście czuje się wobec Davida zobowiązany, czy to tylko pretekst, a on ma zupełnie inny powód, żeby wziąć udział w poszukiwaniach? Chciała myśleć, że David i Anna nie są mu obojętni i że to dlatego zaproponował, że z nią pojedzie. Lecz jeśli miała być szczera, to za mało wiedziała o nim i o jego motywach. I bardzo się bała rozczarowania. Co do jednego miał rację  – rzeczywiście mógł się przydać podczas poszukiwań. Dlatego nic już nie powiedziała, tylko wyjechała z podjazdu, włączyła światła i dodała gazu.

35

 – David?  – Głos Anny docierał do niego jak przez mgłę. Uniósł wzrok, spojrzał w jej niebieskie oczy i ujrzał w nich strach. I ból. Chciał jej powiedzieć, że nie jest tak źle i żeby się nie martwiła, ale nie przeszło mu to przez gardło. Czuł się jak ogłuszony.  – Nie jestem synem taty?  – powtórzył i dopiero teraz, gdy sam to powiedział, poczuł, jakby trafiła go w brzuch żelazna pięść, i uświadomił sobie, co to oznacza. Obawiał się tego. Może nawet przeczuwał, że to, co matka powiedziała podczas balu, jest prawdą. Nic, absolutnie nic nie było w stanie go na to przygotować, ale teraz, gdy te słowa już padły, stanęło mu przed oczami wszystko, co budziło jego wątpliwości. Że wygląda inaczej niż inni. Jest ciemny. Nie ma typowych cech Camdenów, nie jest ciemnym blondynem, a zielone oczy też odróżniają go od błękitnookich krewnych. Miał jednak nadzieję, że to nieprawda. Wmówił sobie, że to bzdura  – mimo to czuł, jakby siedział na tykającej bombie, która w każdej chwili może wysadzić w powietrze całe jego życie. 268

A teraz wybuchła i grunt, po którym tak pewnie stąpał, uciekł mu spod stóp, i on nieuchronnie zsuwał się w ziejącą pod nim czarną dziurę. Nic się już nie zgadzało. Ojciec nie był jego ojcem, a rodziny, ludzi, wśród których dorastał, nic z nim nie łączyło. Nie był ich krewnym, był... nikim. Obcym. Kukułczym jajem. Zerwał się gwałtownie i wyszedł z ławki, podszedł do ołtarza i kilka razy głęboko odetchnął. Lecz nic nie mógł poradzić na rozpacz, która go ogarnęła, nagle poczuł też niewiarygodną wściekłość.  – Jak ona mogła to zrobić?  – Znów ujrzał przed oczami swoją matkę, jak chwiejnym krokiem przemierza taras, pijana, niepanująca nad sobą i wprawiająca wszystkich w zakłopotanie. Czy płodząc go, też była pijana? Kim był mężczyzna, z którym się przespała, choć musiała już wtedy znać Ralpha? I dlaczego, do diabła, milczała przez tyle lat? Zrozpaczony potrząsnął głową, gdy przypomniał sobie, jak matka próbowała go wyswatać. To też nabrało teraz dodatkowego znaczenia. Skoro Olivia wiedziała, że tak naprawdę nie jest Camdenem, to widocznie próbowała zapewnić mu odpowiedni status przez małżonkę z odpowiedniej rodziny. Zacisnął pięści i mocno zamknął oczy. Całe jego życie było kłamstwem. Od samego początku. Nie był tym, kim myślał, że jest. To Ben nim był. Jego rodzina przez całe lata obstawiała nie tego, co trzeba. Powoli odwrócił się do Anny, która wciąż siedziała w ławce.  – Czy tata... Czy Ralph już wie? Pokręciła głową.  –  Nie. David przełknął ślinę.  – A teraz? Mam do niego pójść i powiedzieć mu, że przez te wszystkie lata wychowywał cudze dziecko jako swoje?  – Zrozpaczony odwrócił się, popatrzył na ołtarz i z bólu jeszcze 269

mocniej zacisnął pięści. Nagle sam sobie wydał się oszustem, jakby zawiódł w czymś, co było bardzo ważne. Jakby wszystkich rozczarował. Czy kiedykolwiek zdoła temu zadośćuczynić? Odwrócił się przestraszony, gdy poczuł na ramieniu dłoń Anny. Nie zauważył, że wstała i podeszła do niego. Jej nagła bliskość sprawiła, że tama, która wciąż jeszcze wszystko trzymała, zaczęła się chwiać.  – I co mam teraz zrobić?  – zapytał ochrypłym głosem. Anna wzięła go za rękę. Blask świec migotał w jej oczach, a on nagle poczuł, że teraz wszystko się między nimi zmieniło. Nie była jego kuzynką. Podobnie jak Ivy i Zoe. Łącząca ich bliskość zniknęła za jednym razem, a on patrzył na nią innymi oczami. Czy ją też utraci?  – Nic nie musisz robić  – powiedziała.  – Davidzie, przecież to nie twoja wina.  – To zmienia wszystko.  – Gwałtownym ruchem wyrwał rękę z jej dłoni.  – Po co zrobiłaś ten test?  – zapytał podniesionym głosem.  – I to za moimi plecami?! Nie zgodziłbym się. I wcale, do diabła, nie chciałem tego wiedzieć! Przestraszona Anna cofnęła się o krok, a łzy, które już wcześniej zbierały się w jej oczach, spłynęły po policzkach.  – Ale ciebie to dręczyło. Myślałam, że...  – Co myślałaś? Że lepiej się poczuję, mając pewność, że nie jestem jednym z was? I owszem. To cudowne uczucie. Bardzo dziękuję! Odwrócił się gwałtownie i zostawiwszy ją, przeszedł nawą do wyjścia. Zdawał sobie sprawę z tego, że jest niesprawiedliwy. Anna zrobiła to, co sam chciał zrobić. To prawda, że się tym dręczył. I prawdą było też to, że chciał wiedzieć. Lecz jak miał żyć z tą prawdą? Co teraz będzie? Wyszedł z kaplicy i zatrzymał się pod daszkiem. Spojrzał na pola rozciągające się w zmierzchu wśród łagodnych wzgórz, poprzecinane pasmami wysokich krzewów głogu i pojedynczymi skupiskami drzew. 270

Było już dość ciemno, ale to mu nie przeszkadzało. Przynajmniej nie musiał panować nad wyrazem twarzy i mógł poddać się rozpaczy, która ogarniała go z coraz większą mocą, pozbawiając sił. Paliły go oczy i gardło, lecz nie potrafił płakać, patrzył tylko prosto przed siebie, próbując uspokoić jakoś chaos w swoim sercu. Drzwi skrzypnęły i usłyszał, że Anna zbliża się do niego. Tym razem go nie dotknęła i nic nie powiedziała, być może czując, że on sam się ze sobą zmaga. Znała go jak nikt inny i nagle poczuł wdzięczność, że to ona mu to powiedziała. Przy niej mógł być tym, kim jest, przy niej nie musiał udawać. Wiedział, że da mu tyle czasu, ile będzie potrzebował. Głęboko westchnął.  – Przepraszam  – powiedział, nie odwracając się.  – Nie chciałem być niemiły.  – Nie musisz mnie przepraszać  – odpowiedziała cicho. I znów milczeli przez chwilę, wsłuchując się w niemal całkowitą ciszę wieczoru. Tylko tu i tam słychać było szelest trawy i wiatr muskający korony pobliskich drzew. David uwielbiał ten spokój, który znaleźć można tylko na wsi. Teraz zaczął się zastanawiać, czy kiedykolwiek go odnajdzie. Czy Daring­ham Hall w ogóle jest jeszcze jego miejscem? Czy nadal będzie tam mile widziany? Czy też będzie gościem, którego się toleruje, ale który tak naprawdę nie ma prawa tam mieszkać? I był przecież ktoś, kto zajmie jego miejsce. Prawdziwy dziedzic. Do Bena należeć będzie miejsce, które wcześniej należało do niego. David nie był pewien, czy potrafi to znieść.  – Lepiej odejdę  – powiedział, czując, że znów zalewa go fala rozpaczy.  – Wtedy wszystkim będzie lepiej.  – Okej.  – Głos Anny był cichy, a przy tym zdecydowany.  – Jednak tylko ze mną. Nie spodziewał się takiej odpowiedzi, więc odwrócił się do niej. W półmroku nie był w stanie odczytać wyrazu jej 271

twarzy. W jej oczach lśniła pewność i jeszcze coś, co sprawiło, że pustka w jego sercu zaczęła się wypełniać.  – Zostanę z tobą tak długo, aż odzyskasz rozsądek, a potem zabiorę cię z powrotem tam, gdzie twoje miejsce  – powiedziała, zbliżyła się do niego i przyłożyła dłonie do jego piersi.  – Nic się przecież nie zmieniło, Davidzie. Nie ma znaczenia, kto jest twoim biologicznym ojcem. Ralph jest twoim tatą i cię kocha. To nie zniknie tylko z tego powodu, że Olivia was okłamała.  – Łzy znowu popłynęły po jej policzkach.  – Nieważne, skąd pochodzisz, liczy się tylko to, jaki jesteś. A ty jesteś cudowny, Davidzie. Cudowny, wyjątkowy i nie do zastąpienia. Potrzebujemy cię. Ja cię potrzebuję.  – Jej dłonie zacisnęły się na materiale jego T-shirtu.  – I dlatego nie możesz sobie tak po prostu zniknąć. Rozumiesz? David skinął głową i poczuł, że coś się w nim poddaje. Nie chciał płakać, ale nie mógł się już dłużej powstrzymać. Palący ból wypełnił mu pierś, a on niemal na oślep objął Annę i mocno ją do siebie przytulił, pozwalając sobie na smutek, wściekłość i strach, które zdawały się przesłaniać wszystko, co kiedykolwiek było dla niego istotne. Anna go nie puszczała, podtrzymywała go. Czuł, że jej dłonie gładzą jego plecy, słyszał jej cichy głos, który zapewniał go, że wszystko będzie dobrze. Długo to trwało, ale w  końcu poczuł się lepiej, zaczął spokojniej oddychać i już nad sobą panował. Nie udało mu się jednak oderwać od Anny, wciąż stał z nią w ramionach i czuł, jak dobrze jest mieć ją tak blisko siebie. I jak bardzo jej potrzebuje. Gdy ją wreszcie puścił, szybko otarł łzy z twarzy. Czuł zakłopotanie, że płakał, ale gdy zamierzał coś powiedzieć, Anna delikatnie szturchnęła go w pierś.  – Nie przepraszaj teraz  – ostrzegła go, a leciutki uśmiech, który przemknął przez jej twarz, trafił go prosto w serce. 272

 – Ty też jesteś cudowna, wiesz?  – Delikatnie pogłaskał ją po mokrym od łez policzku i ze zdumieniem poczuł, że twarz rozpogadza mu się w uśmiechu.  – Zapomniałeś, że też mądra i piękna  – odparła oschle, przewracając oczami.  – Ze względu na szczególne okoliczności wyjątkowo puszczę ci to płazem. David miał ochotę się roześmiać, poczuł, że się rozluźnia.  – Jesteś bardzo łaskawa. Wcale o tym nie zapomniałem  – powiedział i gdy tak się do siebie uśmiechali, miał wrażenie, jakby z oczu i serca spadły mu łuski. Nagle zrozumiał, że to, co powiedziała, jest prawdą. Jeśli miał odejść, to tylko z nią. Była mu niezbędna do życia. Była jego kotwicą. Bratnią duszą. Drugą połówką. Zawsze tym była, mimo że dzieliła ich czteroletnia różnica wieku. Zdawał sobie sprawę z tego, że ona dużo dla niego znaczy, ale uczucie, które teraz go przepełniło, było czymś nowym i o wiele głębszym. Nie mogło zasklepić wyrwy, którą wiadomość o pochodzeniu poczyniła w jego życiu. Jednak zmniejszało ból, uzdrawiało go od wewnątrz. Nie potrafił jeszcze opisać tego słowami, więc tylko przyciągnął ją do siebie i przytrzymał, całując jej włosy.  – Chodź, wejdźmy z powrotem do środka  – powiedział po chwili i otworzył drzwi do kaplicy, zza których padał zapraszający, ciepły blask świec.  – Musisz ułożyć wygodnie nogę, zanim ktoś nas stąd zabierze. W głębi duszy miał jednak nadzieję, że tak prędko ich nie znajdą. Myśl o spotkaniu z ojcem po tym wszystkim, czego się dowiedział, była bowiem niczym przygniatający pierś ciężar. Ujął więc mocniej Annę za ramię, pomagając jej przejść z powrotem przez próg.

36

 – Ściemnia się.  – Ben wskazał podbródkiem przednią szybę, za którą widać było drzewa i krzewy natychmiast znikające w półmroku, gdy mijały je światła reflektorów. A że przy wąskich polnych drogach, którymi jechali, nie było latarni, widoczność pogarszała się z minuty na minutę. Kate też to zauważyła, lecz nie przyjmowała tego do wiadomości.  – Jeszcze całkiem dobrze widać  – uznała, jadąc dalej. Ben był odmiennego zdania.  – Jak już zupełnie się ściemni, nie ma sensu szukać  – upierał się i niestety miał rację. Bezksiężycowa noc, która właśnie zapadała, oznaczała na wsi całkowite ciemności. Zauważyliby Annę i Davida tylko wtedy, gdyby pojawili się na drodze tuż przed nimi. A przecież mogli być gdzieś na uboczu  – może w lesie, który właśnie mijali, albo w jakimś niedostępnym miejscu, do którego nie da się dojechać samochodem. Tego Kate najbardziej się obawiała. Anna i David to doskonali jeźdźcy, trudno wytłumaczyć, dlaczego się nie odzywali. Gdyby jedno z nich spadło z konia, to przecież drugie 274

mogłoby sprowadzić pomoc. Zniknęli i nigdzie ich nie było, choć wszyscy od dłuższego czasu przeszukiwali przeróżne miejsca. I to sprawiało, że coraz bardziej obawiała się, że coś im się musiało stać.  – Zrezygnuję dopiero wtedy, gdy się znajdą  – oznajmiła Kate, by nie było wątpliwości, i popełniła błąd, bo zerknęła na Bena. Zawsze gdy to robiła, ich spojrzenia spotykały się, a jej wtedy brakowało tchu w piersiach i tylko wpatrywała się w jego szare oczy, od których nie mogła oderwać wzroku. Czuła się okropnie, miała ogromne poczucie winy, że dała się namówić Annie na zrobienie tego testu. A jakby nie dość tego, musiała jeszcze walczyć ze swymi uczuciami do mężczyzny, który wywołał cały ten chaos. Ben był dotąd bardzo milczący, pomijając kilka pytań dotyczących obszaru, który przeszukiwali. Mimo to ani na sekundę nie potrafiła zapomnieć o jego obecności. Miał na nią fatalny wpływ, gdy byli tak blisko siebie w aucie. W pewnej chwili, gdy zmieniała biegi, przypadkiem dotknęła jego ręki, i to wystarczyło, by jej serce zaczęło bić jak oszalałe. Gdy ich spojrzenia spotykały się tak jak teraz, było jeszcze gorzej, bo powracało poczucie, jakby motyle trzepotały jej w brzuchu, a to zupełnie wytrącało ją z równowagi. Tylko że w jego oczach nie znajdowała niczego znajomego. Czasem wydawało jej się, że coś w nich migocze, ale znikało zbyt szybko, zanim to odpowiednio odczytała, i ustępowało nieufności, która pomagała mu trzymać ją na dystans. Bardzo pilnie strzegł tego, co dzieje się w jego wnętrzu, nie ujawniał, co myśli, a to było niewiarygodnie frustrujące. Z trudem oderwała wzrok od jego oczu i popatrzyła z powrotem na drogę.  – Nie musiałeś ze mną jechać  – powiedziała, słysząc wyrzut w swoim głosie.  – Nie prosiłam cię o to. 275

 – Ale jestem tu  – odparł.  – I zastanawiam się, jaki jest sens jeżdżenia po ciemku, skoro nie mamy pojęcia, w którym kierunku pojechali. Nie był wściekły, raczej zirytowany i niezadowolony, że nie odnieśli sukcesu w poszukiwaniach.  – To może powinniśmy zabrać psy.  – Przyszło jej to do głowy nagle i raczej nie było najlepszym pomysłem, ale uczepiła się go z całych sił.  – Poprzednim właścicielem Lossie był myśliwy, a na treningach była całkiem dobra. Dawno już tego nie robiła, lecz chyba warto spróbować. Może...  – Po ciemku i w okolicy, w której Davida i Anny może wcale nie być?  – Ben machnął ręką.  – Nie sądzę, żeby to coś dało. Pomijając już to, że połamiemy sobie kości, biegając z latarkami po zaroślach. Kate rzuciła mu wściekłe spojrzenie. Czy on zawsze musi być taki pragmatyczny? Nie chciała rezygnować z poszukiwań i nie chciała też, by jej przypominano, że nie mają one sensu, dopóki nie mają jakiegoś punktu zaczepienia, a David i Anna nie dają znaku życia.  – Masz lepszy pomysł?  – ofuknęła go.  – Przecież nie możemy...  – Uważaj!  – okrzyk Bena sprawił, że Kate w ostatniej chwili spojrzała na drogę i uniknęła zderzenia z żółtym samochodem, który wystrzelił nagle zza zakrętu. Kierowca najwyraźniej zupełnie nie spodziewał się, że ktoś może jechać z naprzeciwka, i gwałtownie odbił w lewo. Kate zrobiła to samo i jechała tak blisko krawędzi drogi, jak się dało, ale i tak wydawało jej się, że nie unikną zderzenia. Udało się jednak, samochody minęły się o kilka centymetrów i nawet się nie musnęły. Przez chwilę Kate widziała ludzi siedzących w drugim aucie i wydawało jej się, że z tyłu siedzi Jazz Moore albo ktoś z takimi samymi liliowymi włosami. A potem stary 276

vauxhall nova, który nawet nie zmniejszył prędkości, zniknął za kolejnym zakrętem. Kate jechała dalej, choć ręce jej drżały i łomotało serce. Mój Boże, niewiele brakowało. Kilka centymetrów w prawo i tamten samochód by ich staranował...  – Stój!  – zażądał nagle Ben, a Kate niemal z ulgą posłuchała i zatrzymała auto przy najbliższej okazji, czyli przy szerokim wjeździe na pole. Ben odwrócił się i popatrzył za samochodem, którego już dawno nie było widać.  – Tamten samochód...  – bąknął.  – Mógłbym przysiąc...  – Zirytowany pokręcił głową, bo najwyraźniej nie był w stanie przypomnieć sobie, z czym skojarzył mu się tamten kierowca kamikadze, i z powrotem się odwrócił. Gdy jego spojrzenie padło na Kate, zmarszczył brwi.  – Wszystko w porządku? Kate mocno zacisnęła ręce na kierownicy i patrzyła przed siebie. Nie mogła spojrzeć na Bena, bo wtedy wybuchnęłaby płaczem albo zrobiła coś równie głupiego. Na przykład rzuciłaby mu się na szyję z radości, że nic im się nie stało.  – Kate?  – Ben, którego najwyraźniej zaniepokoiło to milczenie, położył jej rękę na ramieniu, a ona poczuła, że napięcie, z którym musiała sobie radzić przez cały ten czas, przeradza się w gniew.  – Jak możesz mnie o to pytać? Akurat ty?  – powiedziała, gromiąc go wzrokiem i odsuwając jego rękę.  – Nie, nic nie jest w porządku. Odkąd się pojawiłeś, zapanował chaos, ale taki właśnie miałeś plan, prawda?  – Zacisnęła pięści, żeby ukryć drżenie dłoni.  – Po co w ogóle szukasz Davida, hm? Przecież chcesz, żeby Ralph cierpiał, a nic nie ugodzi go boleśniej niż utrata Davida. Bo on go kocha. Jest dobrym ojcem i dla ciebie też byłby dobrym ojcem, gdybyś dał mu szansę. Mimo to nie chcesz mieć z nim nic wspólnego, tylko pragniesz 277

mu zaszkodzić. Nie pytaj mnie więc, czy wszystko jest w porządku! Dopiero za drugim razem udało jej się odpiąć pas bezpieczeństwa, a potem otworzyła drzwi, wybiegła na pole przy drodze i kilka razy głęboko odetchnęła, żeby się uspokoić. Za nią trzasnęły drzwi i usłyszała kroki Bena.  –  Kate...  – Nie!  – Odwróciła się gwałtownie i uniosła rękę, żeby go powstrzymać, ale on już był tuż przy niej, więc niemal mogła go dotknąć. Jego jasne włosy odcinały się od ciemniejącego nieba, za to twarz pozostawała w cieniu i trudno było odczytać jej wyraz.  – Jeśli chciałeś nas wszystkich unieszczęśliwić, to już ci się udało, Ben. Możesz już wracać do Nowego Jorku i... Nie powiedziała nic więcej, bo chwycił ją i tak mocno do siebie przyciągnął, aż zabrakło jej tchu w piersiach. Nie mogła jednak zaczerpnąć powietrza, bo od razu poczuła jego wargi na swoich ustach. Całował ją mocno, niemal karcąco, jakby nie chciał już słyszeć jej wyrzutów. A potem było tylko gorące pożądanie, któremu żadne z nich nie potrafiło się oprzeć. Ciało Kate już jej nie słuchało i nie chciało go odtrącić, choć to właśnie podpowiadał jej rozsądek. Chciała czuć go jeszcze bardziej, być jeszcze bliżej. I dlatego jęknęła, gdy jego pocałunki stały się delikatniejsze, choć bardziej zapamiętałe, gdy wsunął język głębiej do jej ust, wyzywając ją na namiętny pojedynek, który natychmiast ją rozpalił. Nic się nie liczyło poza tym, że on znowu był tak blisko, a ona mogła go od nowa smakować, czując, jak mocno jej pożąda. Czuła ulgę, jakby wreszcie wszystko znalazło się na swoim miejscu, i nie pamiętała już, dlaczego nie powinna go całować. W którymś momencie, Kate nie byłaby w stanie określić, czy minęły sekundy czy godziny, Ben oderwał się od niej. Stali 278

wciąż w siebie wtuleni i ciężko oddychali, z wargami oddalonymi od siebie zaledwie o milimetry.  – Nie chcę cię unieszczęśliwić, Kate  – powiedział lekko zachrypniętym głosem, a ona patrzyła mu w oczy, rozdarta pomiędzy tym, co wciąż ją nieodparcie do niego przyciągało, a tym wszystkim, co ich od siebie dzieliło. Chciała mu wierzyć, chciała wierzyć, że mówi poważnie, chętnie poddałaby się temu ciepłemu, błogiemu poczuciu, które ogarniało ją, gdy była w jego ramionach. Jednak nie potrafiła zajrzeć w głąb jego duszy, a wątpliwości, które dopiero co od siebie odsunęła, powróciły do jej świadomości, nie pozwalając zapomnieć, czemu znaleźli się na tym pogrążonym w półmroku polu.  – To dlaczego to robisz?  – zapytała.  – Dlaczego nie dajesz Camdenom szansy? Propozycja Ralpha jest szczera. On naprawdę chce cię poznać i nadrobić to, że przez lata go przy tobie nie było. Ben zamknął oczy, a ona poczuła, jak napinają się mięśnie jego ramion. Potem odsunął ją od siebie, gdy zaś znowu na nią spojrzał, miał lekceważący wyraz twarzy.  – I on naprawdę myśli, że wystarczy kilka miłych słów? Że tak po prostu zapomnę o tym, co uczynił?  – Przecież nie wiesz, co się wtedy tak naprawdę wydarzyło. A mógłbyś się dowiedzieć. Ralph chce zacząć od nowa i wyciąga do ciebie rękę. To twój ojciec, Ben. To chyba coś dla ciebie znaczy. Nie mogła tego zrozumieć. Był teraz jednym z Camdenów i oni chcieli go przyjąć. Znów miał rodzinę. Jak mógł odrzucać taki dar? Ben obruszył się.  – Ja nie mam ojca  – powiedział.  – Mógłbyś go mieć, gdybyś został. 279

Kąciki ust Bena uniosły się jak do uśmiechu, lecz jego oczy pozostały zimne.  – Uwierz mi, jestem równie mile widziany w Daring­ham Hall jak kiedyś moja matka  – powiedział, a Kate oprócz zimnego, nieprzejednanego gniewu usłyszała też w jego głosie smutek. Przez chwilę milczeli, Kate zastanawiała się, czy Ben ma słuszność. Pomyślała o Davidzie, o lady Elizie, o Olivii i Timothym. Pojawienie się Bena wyprowadziło ich wszystkich z równowagi. Czy zatem rzeczywiście przyjęliby go z otwartymi ramionami, tak jak przedstawił mu to Ralph?  – I co chcesz teraz zrobić?  – zapytała przygnębiona. W napięciu czekała na odpowiedź. Jakkolwiek by zabrzmiała, trudno będzie jej z tym żyć. Ben milczał i patrzył ponad polem na delikatne światełko na skraju lasu.  – A co tam jest?  – zapytał.  – Ktoś tam mieszka? Myślałem, że jesteśmy w odludnej okolicy. Kate był tak zamyślona, że potrzebowała kilku sekund, żeby zrozumieć pytanie. Potem jej oczy gwałtownie się rozszerzyły i mocno chwyciła go za ramię.  – Mój Boże, to kapliczka Wszystkich Świętych. Ben spojrzał na nią, nic nie rozumiejąc.  – No i?  – Bardzo rzadko się z niej korzysta, a o tej porze roku wcale. Rozumiesz? Skoro palą się tam światła, to może...  – Anna i David  – dokończył Ben i szybko zabrał ją z powrotem do auta.  – Znasz drogę? Kate skinęła, choć musiała się przez moment zastanowić. A potem wsiadła do samochodu, włączyła silnik i ruszyła. Oczywiście mógł to być ktoś z parafii, kto akurat zajrzał do kaplicy. Jednak może to właśnie ten niezbędny punkt zaczepienia, może rzeczywiście ich tam znajdą. Gnana tą myślą Kate pędziła wąskimi drogami. 280

Już bardzo dawno nie była w kaplicy, a po ciemku łatwo było przeoczyć prowadzącą do niej wąską dróżkę. Mimo to po kilku minutach zatrzymała się na łące przed kaplicą. Przez witraże padało ciepłe światło, a  Kate biegła tak szybko, że na koniec omal się nie potknęła. Gwałtownie otworzyła masywne drewniane drzwi.  – David? Anna?  – zawołała, wchodząc do środka, a gdy zobaczyła ich siedzących blisko siebie w ławce, kamień spadł jej z serca.  – Bogu niech będą dzięki. Są tutaj! Oni chyba nie wyczekiwali z  niecierpliwością pomocy, wręcz przeciwnie. Wyraźnie niechętnie oderwali się od siebie, a ich twarze wyrażały raczej irytację  – jakby byli pogrążeni w jakieś rozmowie czy rozmyślaniach, teraz musieli zaś nagle wrócić do rzeczywistości.  – Kate!  – Anna objęła Kate delikatnie się uśmiechając. David natomiast miał poważny wyraz twarzy i było po nim widać, że jest wzburzony. Kate była przekonana, że płakał, więc Anna musiała mu powiedzieć.  – Wszyscy was szukają. Tak się martwiliśmy  – powiedziała i natychmiast pożałowała, bo David wyraźnie drgnął na wspomniane „my”. Tak bardzo chciałaby go pocieszyć. Czy to jednak możliwe w jego sytuacji? Musiało mu być niewiarygodnie ciężko, a ona nie chciała nawet myśleć o tym, co będzie, gdy zaraz wrócą do Daring­ham Hall. Za chwilę zmarszczyła czoło, bo zauważyła, że Anna, wychodząc z ławki, mocno się podpiera, jakby nie mogła obciążać nogi.  – Mój Boże, co ci jest? Co się właściwie stało? Anna opowiedziała im o upadku i o spłoszeniu się koni, a potem zawahała się i popatrzyła na Davida, bo on ich już nie słuchał. Wpatrywał się w drzwi. W których stał Ben. 281

Kate poczuła skurcz w żołądku, gdy na niego popatrzyła. Nie wszedł do kaplicy, tylko zatrzymał się w drzwiach. Ręce wsunął do kieszeni spodni, a jego postawa i sposób, w jaki na nich patrzył, nie miały w sobie nic wrogiego. Raczej wyczekiwał. Wahał się. Jakby nie był pewien, co właściwie tam robi.  – Ben pomagał mi w poszukiwaniach  – powiedziała Kate, gdy razem do niego podeszli, lecz David nie zareagował, jedynie wpatrywał się w Bena, aż stanęli naprzeciwko siebie. Przez chwilę panowało milczenie, a na twarzy Davida widać było napięcie. Potem skinął Benowi głową, krótko i bez uśmiechu.  –  Dziękuję. Ben też skinął głową, nic jednak nie powiedział i nadal tam stał, podczas gdy oni ruszyli do drzwi. Kiedy Kate rzuciła mu pytające spojrzenie, wskazał na prezbiterium.  – Zgaszę tylko świece  – powiedział i odwrócił się do niej plecami tak szybko, by nie mogła zajrzeć mu w oczy. Razem z Davidem odprowadziła Annę do auta i pomog-­ ła jej usiąść z tyłu. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że zapomniała o czymś bardzo ważnym i sięgnęła po leżącą z przodu samochodu komórkę.  – Dam tylko znać, że was znaleźliśmy  – wyjaśniła, chcąc wybrać numer Daring­ham Hall, lecz David chwycił ją za rękę.  – Proszę nie.  – Spojrzał na nią błagalnie.  – Nie możemy po prostu pojechać? Kate nie była pewna, co kryje się w jego prośbie. Czyżby miał nadzieję, że w pałacu nikogo jeszcze nie będzie, gdy wrócą, co pozwoli odsunąć spotkanie z Ralphem w czasie? Może się boi, co Ralph powie, gdy się spotkają? A może obawia się tego, co sam będzie mu musiał powiedzieć? „Może wszystko po trochu”, pomyślała Kate, patrząc mu w oczy. Godne podziwu było to, jak bardzo stara się nad sobą panować. A ona mogła ulżyć mu przynajmniej w jednej sprawie. 282

 – On już wie, Davidzie  – powiedziała cicho.  – I straszliwie się martwi. Muszę dać jemu i reszcie znać, że jesteście cali. David przyjął to do wiadomości, mimo to wciąż wydawał się przygnębiony. Najwyraźniej nie uwierzył, że Ralpha obchodzi jego samopoczucie. Ale przynajmniej zrozumiał, że Kate nie może czekać z tą wieścią.  – Okej, w  takim razie dzwoń.  – Wzruszył ramionami, usiadł obok Anny z tyłu i zamknął drzwi, jakby za nic nie chciał słyszeć rozmowy Kate z Ralphem.  – Och, Bogu niech będą dzięki!  – Ralphowi drżał głos, gdy przekazała mu wiadomość, i słychać w nim było napięcie pomimo ogromnej ulgi.  – Anna skręciła sobie nogę. Zaraz ich oboje przywiozę  – oznajmiła Kate i chciała się rozłączyć, lecz Ralph ją powstrzymał.  – Kate? Czy Ben wciąż jest z tobą? Spojrzała na wysoką, ciemną postać, która zbliżała się od strony ciemnego już kościoła. Serce zaczęło jej szybciej bić.  – Tak. A co? Ralph westchnął.  – Chciałem tylko wiedzieć. Kate rozłączyła się z pewnym niepokojem, wsiadła do samochodu i włączyła silnik. Przez przednią szybę obserwowała Bena, który zbliżał się w świetle reflektorów, i myślała o tym, jak przed chwilą się całowali. Gdy ich spojrzenia się spotkały, poczuła ucisk w żołądku. „Musi dać ojcu odpowiedź”, pomyślała. Lecz jego twarz była tak nieprzenikniona, że nie odważyła się zastanawiać, jaka ona będzie. I jakiej ona sama by pragnęła. Poczekała, aż usiądzie obok niej, a potem ruszyła.

37

 – O, nie  – szepnął David i głośno odetchnął, gdy zajechali przed jasno oświetlony pałac. Najmniej potrzebny był mu akurat tłum ludzi, ale podjazd aż się od nich roił. Przed pałacem parkowało o wiele więcej samochodów niż zwykle. David nie był pewien, lecz wydawało mu się, że oprócz członków rodziny czekają na nich także pracownicy pałacu i stajni. I oczywiście Kirkby, którego szerokie ramiona zdecydowanie wyróżniały się z tłumu. Świetnie. David przełknął ślinę. Akurat teraz, gdy najchętniej wpełzłby do jakiejś dziury, czekał na nich liczny komitet powitalny. Anna siedząca tuż obok wyczuła jego narastający niepokój i wzięła go za rękę. Spojrzała na niego z uśmiechem, a on odetchnął głęboko i wplótł swoje palce w jej dłoń. Dobrze, że była, ta świadomość mu trochę pomagała. Jednak i tak czuł się okropnie. A najgorsze jeszcze przed nim. Podczas jazdy nikt z nich nic nie mówił i David był im za to wdzięczny. Nie chciał rozmawiać, zwłaszcza przy Benie, którego obecność go irytowała. Po co on tu jest, skoro nie chce 284

mieć z nimi nic wspólnego? Napawa się tym, co uczynił? Jest zadowolony, że jego życie legło w gruzach? „To nie jego wina”, przypomniał sobie David. Chyba powinien być wdzięczny Benowi, bo gdyby się nie zjawił, pewnie nigdy nie dowiedziałby się, że opierał swe życie na kłamstwie. Szukał wzrokiem w tłumie matki, lecz nigdzie jej nie dostrzegł. Nie było też widać Ralpha, za to Claire, James i dziadkowie czekali obok drzwi wejściowych pałacu. I dokładnie tam Kate podjechała powoli, żeby ludzie zdążyli się rozstąpić, by zrobić im miejsce. Gdy stanęli tuż przed pałacem, Kate odwróciła się do Davida.  – Żeby Anna nie musiała daleko iść  – wyjaśniła swoje nietypowe parkowanie, ale uśmiech spiskowca zdradził, że domyśliła się, że on nie ma ochoty na spotkanie z tłumem. Wystarczyło, że krewni natychmiast rzucili się do auta, przede wszystkim Claire i James.  – Dasz radę  – powiedziała Anna i jeszcze raz uścisnęła mu rękę, zanim otworzyła drzwi. Jej matka pomogła jej wysiąść, objęła ją mocno, a potem zasypała gradem pytań o nogę. David wysiadł z wahaniem i po samym sposobie, w jaki patrzyli na niego członkowie rodziny, domyślił się, że już wiedzą. Claire, która stała najbliżej, puściła Annę i  teraz objęła jego.  – Ach, Davidzie  – powiedziała, głaskając go z czułością po policzku.  – Wszystko będzie dobrze. Nie martw się! Najwyraźniej sama w to nie wierzyła, bo w jej oczach lśniły łzy, a spojrzenie przesunęło się na Bena, który też już wysiadł i stał przy samochodzie obok Kate, ale w pewnej odległości od reszty, podobnie jak w kaplicy. Sir Rupert i James zerkali na Bena i wydawali się przygnębieni, gdy witali Davida i Annę, natomiast lady Eliza zignorowała zupełnie obecność jasnowłosego Amerykanina. Wpatrywała się w Davida i choć była znana z niechęci do 285

fizycznej bliskości, przyciągnęła go do siebie i bez słowa pogładziła po policzku. Wciąż jednak brakowało dwóch osób.  – Gdzie mama?  – zapytał David, choć wcale nie zależało mu na obecności Olivii. Claire wzruszyła ramionami.  – Kilka godzin temu pojechała na jakieś przyjęcie, zaraz po tym jak wyjechaliście z Anną. Jeszcze nie udało nam się z nią skontaktować  – wyjaśniła, dając do zrozumienia, że nieszczególnie się o to starali. Davidowi to odpowiadało. W tym momencie wolał jej nie widzieć. Był zbyt wściekły. Zawahał się.  – A gdzie...?  – Chciał powiedzieć „tata”, ale nie przeszło mu przez gardło. I tak wszyscy wiedzieli, o kogo pyta.  – Rozmawia przez telefon z Jeffem Crome’em ze straży pożarnej, że już jesteście  – wyjaśnił James, a gdy David zmarszczył brwi, dodał:  – Robił wszystko, żeby was znaleźć. David pokiwał głową, potem odwrócił się na dźwięk otwieranych drzwi pałacu. Ralph wyszedł, a gdy ich spojrzenia się spotkały, Davida tak ścisnęło w gardle, że nie mógł oddychać. Zamglonym od łez wzrokiem patrzył, jak zbliża się ku niemu człowiek, którego przez całe życie uważał za swojego ojca. A nie mógł wyjść mu naprzeciw, czuł się zbyt niezręcznie. Ralph też zatrzymał się przed nim z wahaniem, jakby nie wiedział, jak się zachować. Przez dłuższą chwilę patrzyli na siebie, a potem David poczuł, że już nie wytrzyma. Bolały go mięśnie twarzy, bo mocno je napinał, żeby się nie rozpłakać, a poczucie zagubienia niemal go obezwładniło. Gdy już miał się poddać rozpaczy, Ralph zrobił jeszcze krok i przytulił go do siebie.  – Przykro mi  – powiedział David głosem zduszonym przez łzy, lecz Ralph odsunął go nieco od siebie i potrząsnął głową. 286

 – A mnie nie  – odparł również ze łzami w oczach.  – Słyszysz? Mnie wcale nie jest przykro. Nic a nic. Jesteś moim synem i zawsze nim będziesz.  – Jego głos także drżał, gdy ponownie objął Davida ogromnie wzruszony.  – Zawsze, rozumiesz? David pokiwał głową i poczuł, jak ustępuje ciężar, który przygniatał mu dotąd pierś, nie pozwalając oddychać. Kilka razy głęboko zaczerpnął powietrza, żeby zapanować nad sobą i puścić Ralpha, bo wiedział, że obserwuje ich już wiele osób. Pracownicy, którzy pomagali w poszukiwaniach, podeszli bliżej z ciekawości, pewnie wyczuwając, że coś się zmieniło. A David za bardzo był Camdenem, by dopuścić do publicznej sceny. Plotek i tak się nie uniknie. Jeszcze nie wszyscy wiedzą, ale po twarzach widział, że są zaniepokojeni. Przeczuwali, że coś się stało. I dlatego David był przekonany, że już niedługo wieści się rozniosą. I będzie sobie musiał z tym poradzić. Lecz w tym momencie czuł wyłącznie ulgę. Oraz zmęczenie. Ogromne zmęczenie. Poszukał wzrokiem Anny, która stała obok swej matki. Uśmiechnęła się, lecz i w jej oczach widać było znużenie, a on nagle poczuł przemożną potrzebę, by znowu znaleźć się z nią sam na sam, tak jak w kaplicy. Chciał ją objąć, poczuć jej bliskość, zadbać o to, by poczuła się dobrze, bo w tym momencie, podobnie jak on, potrzebowała wyłącznie spokoju. Odchrząknął, by pozbyć się wreszcie guli w gardle.  – Myślę, że lepiej będzie, jeśli wejdziemy do środka  – powiedział.  – Anna powinna odpocząć.  – Oczywiście!  – Jego słowa przestraszyły Claire, która zwróciła się do córki.  – Chodź, kochanie  – powiedziała, chcąc jej pomóc, lecz David już był na miejscu, oferując Annie swe ramię. Razem ruszyli do wejścia, a za nimi Claire, lady Eliza 287

i Kirkby, który wyprzedził ich, żeby otworzyć drzwi do wielkiego holu. Tam, ku ogromnej uldze Davida, wszystko było dokładnie takie, jakie znał i kochał.

Kate popatrzyła za Davidem, Anną i pozostałymi, którzy zniknęli we wnętrzu pałacu, a potem spojrzała na Bena, który stał w pewnej odległości. Obserwowała go ukradkiem już od dłuższego czasu, zastanawiając się, co myśli. Co czuje, widząc Ralpha jako kochającego ojca? Czy to wpłynie na jego opinię? A może wszystko pogorszy, bo jego Ralph nigdy nie wspierał? Nie miała pojęcia, ale coś się z nim działo, choć wyraz twarzy miał nieprzenikniony. „Oczywiście  – pomyślała.  – Musi to przeżywać, przecież go zna”. Wcale nie jest pozbawiony uczuć, wręcz przeciwnie. Tyle w nim emocji, tyle ran, których nikomu nie pokazuje, choć ona instynktownie je wyczuwa. I zawsze w nim tkwiły. To one odpowiadają za to, że on nie jest już mężczyzną, który u niej mieszkał i z którym każdej nocy namiętnie się kochała. Mężczyzną, za którym wciąż tęskni i którego chce odzyskać. To wspomnienia sprawiły, że z powrotem schował się w pancerzu, którym chronił swe wnętrze, a Kate nie miała pojęcia, czy istnieje cokolwiek, co mogłoby go rozbić. Ben chyba wyczuł, że go obserwuje, bo gwałtownie odwrócił głowę w jej stronę. Ich spojrzenia spotkały się, zanim Kate zdołała się na to przygotować i nie zdążyła ukryć swoich uczuć. Jej serce zaczęło bardzo szybko bić. Auto, które nagle zaparkowało tuż przy land roverze, wyrwało ją jednak z tego stanu i z zaskoczeniem stwierdziła, że to poobijane kombi Tilly. Przyjaciółka siedziała za kierownicą, ale nie przyjechała do Daring­ham Hall sama. 288

 – Co tu się, do cholery, dzieje?!  – zaklął Peter Adams, wysiadając z drugiej strony auta i z wyrzutem malującym się na twarzy podszedł do Bena.  – Już myślałem, że nigdy nie wrócisz! Tilly zatrzasnęła drzwi i dołączyła do Kate. Zdziwił ją chyba tłum ludzi i tyle aut na podjeździe, ponieważ rozglądała się zaskoczona.  – Coś przegapiłam?  – zapytała, bo choć ludzie powoli się rozchodzili, wiedząc, że Anna i David wrócili i nie było już na co czekać, to i tak wokół panował niezły rozgardiasz. Kate westchnęła.  – To długa historia. To chyba ja coś przegapiłam, prawda?  – Niepostrzeżenie wskazała na Petera Adamsa, który rozmawiał z Benem.  – Myślałam, że go nie cierpisz.  – Nie cierpię, on jest niemożliwy  – potwierdziła Tilly z ponurą miną.  – Ale obiecał, że będę mogła sprzątnąć wreszcie jego pokój, jeśli go teraz tutaj przywiozę. On, zdaje się, uważa, że Camdenowie będą próbowali zatrzymać tu Bena.  – Prychnęła, jakby była to największa niedorzeczność, jaką kiedykolwiek słyszała. Dopiero widząc wyraz twarzy Kate, zawahała się.  – Nie będą, prawda? Kate już miała odpowiedzieć, lecz Ralph, który rozmawiał dotąd z Jamesem i sir Rupertem, podszedł właśnie do Bena. Miał bardzo poważną minę, a Kate aż wstrzymała oddech, gdy zatrzymał się tuż przed nim. Znów zdumiało ją, jak niewiele ich łączy poza kolorem włosów. Lecz w postawie i w profilu Bena było coś, co przypominało sir Ruperta. „Ben to prawdziwy Camden  – pomyślała.  – Czy tego chce, czy nie”.  – Przemyślałeś moją propozycję?  – zapytał Ralph. Przez twarz Bena przemknął cień.  – A jest aktualna?  – To go chyba zdziwiło. Ralph pokiwał głową. 289

 –  Naturalnie.  – Jaka propozycja?  – wtrącił się Peter Adams i spojrzał na Ralpha tak, jakby był diabłem czyhającym na duszę Bena. Niewiele brakowało, by stanął tuż przed przyjacielem, jakby chciał go bronić. Kate wydało się to absurdalne, ale też w jakiś sposób wzruszające. Najwyraźniej Ben wiele dla niego znaczył.  – Chciałbym, żeby został z nami na jakiś czas, żebyśmy mogli się lepiej poznać  – wyjaśnił Ralph, ignorując oburzenie Petera i patrząc Benowi prosto w oczy. Wszyscy skupili teraz uwagę na nim, choć chyba tylko sir Rupert uważał, że to dobry pomysł. James i Tilly spoglądali raczej sceptycznie, a Peter Adams wręcz kipiał gniewem. Ralph chyba sam nie był pewien, czy to, co robi, jest słuszne, bo Kate spostrzegła, że skóra pod lewym okiem leciutko mu drży, gdy przygląda się swojemu nowemu synowi. A to nieomylny znak, że jest dużo bardziej zdenerwowany, niż okazuje.  – I? Zostaniesz? Ben długo milczał, a serce Kate łomotało boleśnie o żebra, gdy wraz z innymi czekała na jego odpowiedź. „Na pewno odmówi  – pomyślała.  – Wróci do Nowego Jorku, a ja będę go musiała nienawidzić, bo na pewno będzie próbował szkodzić stamtąd Camdenom. Nie będę go już widywać. Ani całować. Ani”...  – Tak, zostanę na jakiś czas  – powiedział Ben, a roztrzęsiona Kate odetchnęła.  – Nie ma mowy, Ben! Zapomnij o tym!  – pieklił się Peter Adams, który nie posiadał się z oburzenia. Ben nie zwracał na niego uwagi, tylko uścisnął dłoń, którą podał mu Ralph. Przez moment uważnie się sobie przyglądali. A potem Ralph odchrząknął, a Kate zobaczyła, że drobny mięsień pod jego okiem znowu drgnął.  – Cóż  – powiedział.  – W takim razie witamy w Daring­ ham Hall!

292

293

294

295

Wydawnictwo Otwarte sp. z o.o., ul. Smolki 5/302, 30-513 Kraków. Wydanie I, 2015. Druk: .....................