Kiera Cass Rywalki 1 Selekcja

Tłumaczenie DD_TranslateTeam http://chomikuj.pl/DD_TranslateTeam

The selection - kiera cass

1

Trochę prywaty - czyli podziękowania Moje pierwsze tłumaczenie właśnie dobiegło końca, wzruszająca chwila. Chciałabym serdecznie podziękować paru osobom: mojej współtłumaczce Zuzi (panna_zuz), dzięki jej pomocy udało się zakończyć przekładanie tej książki na język polski, nie wiem, czy dałabym radę sama; świetnej becie Basi (bacha383), której sprawiła, że da się to w ogóle, czytać ;); dziewczynom z DD, o nich nie mogę zapomnieć - one są przykładem, że przez Internet można poznać naprawdę cudownych ludzi i razem stworzyć coś fajnego (DD_TT) ☺. No i oczywiście, dziękuję wam, czytelnikom, to dla was powstało to tłumaczenie, wasze miłe słowa są dla mnie motywacją do działania. Teraz pozostaje mi tylko życzyć miłej lektury. Początek „The Prince” wkrótce.

„Zanim trzydzieści pięć dziewcząt zostało wybranych, aby konkurować w Wyborze... Zanim Aspen złamał serce Americi... W życiu Maxona była inna dziewczyna...

2

Rozdział 1 Kiedy odebrałyśmy list na poczcie, moja mama była pełna zachwytu. Już zdecydowała, że wszystkie nasze problemy zostały rozwiązane, odeszły na zawsze. Wielką przeszkodą w jej znakomitym planie byłam ja. Nie uważałam, abym była szczególnie nieposłuszną córką, ale to było coś, na czym postawiłam krzyżyk. Nie chciałam zostać królową. I nie chciałam być Jedynką. Nie chciałam nawet spróbować. Ukryłam się w moim pokoju, jedynym miejscu gdzie mogłam uniknąć trajkotania, którego było pełno w całym domu, próbując wymyślić argument, który ją przekona. Dotychczas, miałam sporą kolekcję moich szczerych opinii. Nie sądzę, żeby była chociaż jedna, której chciałaby wysłuchać.

*

*

*

Nie mogłam unikać jej już dłużej. Zbliżała się pora obiadu i jako najstarsze dziecko pozostałe w domu, obowiązek gotowania spadł na mnie. Podniosłam się z łóżka i ruszyłam do siedliska węży. Mama obrzuciła mnie spojrzeniem, ale nic nie powiedziała. Wykonałyśmy taniec ciszy dookoła kuchni, kiedy przegotowywałyśmy kurczaka, makaron oraz plasterki jabłek i nakryłyśmy stół dla czworga. Gdybym spojrzała na nią pytająco, załatwiłaby mnie zawziętym wyglądem, jak gdyby mogła zawstydzić mnie, abym zrobiła to, czego chciała. Próbowała tego tak często. Jak wtedy, kiedy nie chciałam podjąć tymczasowej pracy, ponieważ twierdziłam, że rodzina goszcząca nas była bez potrzeby niemiła. Lub kiedy 3

chciała, żebym zrobiła ogromne porządki, gdy nie mogliśmy sobie pozwolić, żeby Szóstka przyszła i pomogła. Czasami to działało. Czasami nie. Ona nie mogła znieść, kiedy byłam uparta. Ale mam to po niej, więc nie powinna być zaskoczona. Bądź, co bądź, nie chodziło tylko o mnie. Ale to była jedyna kwestia, w której byłam nieugięta. Mama była ostatnio spięta. Lato zbliżało się ku końcowi i wkrótce staniemy przed obliczem zimna. I zmartwienia. Postawiła dzban z herbatą na środku stołu z wściekłym łomotem. Moje usta zwilgotniały na myśl o herbacie z cytryną. Ale musiałam zaczekać; to byłoby takie marnotrawstwo wziąć szklankę teraz i później pić wodę do posiłku. – Czy zabiłoby cię, gdybyś spełniła swój obowiązek? – zapytała, nie mogąc się już dłużej powstrzymywać. – Wybór może być cudowną szansą dla ciebie, dla nas wszystkich. Westchnęłam głośno, myśląc, że zrobienie tego może być rzeczywiście czymś bliskim śmierci. Nie było sekretem, że rebelianci – podziemne kolonie, które nienawidziły Illéi, naszego dużego i stosunkowo młodego kraju – przeprowadzali ataki na pałac, zarówno gwałtownie, jak i często. Widziałam ich wcześniej w akcji w Carolinie. Jeden z sędziowskich domów został doszczętnie spalony, a samochody należące do garstki Dwójek zostały zniszczone. To było prawie jak wspaniała ucieczka z więzienia, ale biorąc pod uwagę, że oni jedynie uwolnili nastoletnią dziewczynę, która zaszła w ciążę i Siódemkę, który był ojcem Dziewiątki, ja nie mogłam powstrzymać się od myśli, gdzie było prawo w tym czasie. Ale pomijając potencjalne niebezpieczeństwo, czułam jak bolało mnie serce, gdy choć pomyślałam o Wyborze. Nie mogłam powstrzymać uśmiechu, gdy rozważałam wszystkie powody, dla których musiałam pozostać dokładnie tu, gdzie byłam.

4

– Tych ostatnich kilka lat było bardzo ciężkich dla twojego ojca– syknęła – Jeśli masz jakiekolwiek sumienie, mogłabyś o nim pomyśleć. Tata. Tak. Naprawdę chciałam pomóc tacie. I May. I Geradowi. I jak sądzę, nawet mojej mamie. Kiedy ona powiedziała o tym w ten sposób, nie mogłam już się uśmiechać. Sprawy w tym miejscu były napięte już zbyt długo. Zastanawiałam się, czy tata zobaczy, że wszystko wróci do normalności, czy jakieś sumy pieniędzy mogą uczynić sprawy lepszymi. To nie było tak, że nasza sytuacja była na tyle niepewna, że żyliśmy w strachu o przetrwanie czy o cokolwiek. Nie żyliśmy w nędzy. Ale myślę, że nie byliśmy od tego tak dalecy. Naszą kastę dzieliły tylko trzy stopnie od dna. Byliśmy artystami. I artyści, i klasyczni muzycy byli tylko trzy kroki od brudu. Dosłownie. Nasze finanse były rozciągnięte tak mocno, jak długi drut i nasz dochód był wielce zależny od pory roku. Pamiętam, że czytałam w przestarzałym podręczniku do historii, że wszystkie z głównych świąt były ścieśnione w zimowych miesiącach. Coś zwane Halloween, następnie Święto Dziękczynienia, potem Boże Narodzenie i Nowy Rok. I tak ciągle, i ciągle. Boże Narodzenie było wciąż tak samo. To nie tak, że można zmienić datę urodzenia bóstwa. Ale kiedy Illéa podpisała olbrzymi traktat pokojowy z Chinami, Nowy Rok następował albo w styczniu, albo w lutym, w zależności od księżyca. Wszystkie pojedyncze dziękczynne i niepodległościowe uroczystości w naszej części świata były teraz po prostu Dziękczynnym Świętem, które było latem. To był czas, aby świętować stworzenie Illéi, aby dziękować za to, że wciąż tu jesteśmy. Nie wiedziałam, czym było Halloween. Ono nigdy nie wróciło. Tak więc, co najmniej trzy razy w roku cała rodzina będzie w pełni zatrudniona. Tata i mama będą tworzyć swoje dzieła i patroni będą je wręczać jako prezenty. Mama i ja będziemy występować razem – ja śpiewając, ona przy pianinie – nie odrzucając pojedynczych prac, jeśli mogliśmy wybierać. Kiedy 5

byłam młodsza, występy przed widownią przerażały mnie. Ale teraz tylko próbuję zrównać się z muzyką w tle. To jest to, co widzimy w oczach naszych pracodawców: powinno się słyszeć, nie widzieć. Gerad nie odkrył jeszcze swojego talentu. Ale ma tylko siedem lat. Zostało mu jeszcze trochę czasu. Wkrótce liście zmienią kolor i nasz mały świat będzie znów niepewny. Pięć osób, a tylko czworo zatrudnionych. Żadnej gwarancji na zatrudnienie aż do Bożego Narodzenia. Kiedy myślałam o tym w ten sposób, Wybór wydawał się liną, czymś, czego mogłam się chwycić. Ten głupi list mógł podnieść mnie z ciemności i mogłam pociągnąć rodzinę za sobą. Spojrzałam na moją matkę. Jak na Piątkę była trochę za ciężka, co było dziwne. Nie była żarłokiem i to nie było tak, że mieliśmy czym się przejadać. Być może jest to sposób, w jaki wygląda ciało po piątce dzieci. Jej włosy były rude, jak moje, ale pełne białych pasemek. Pojawiły się one niespodziewanie i licznie jakieś dwa lata temu. Zmarszczki pojawiły się w rogach jej oczu, choć była dość młoda. Mogłam zobaczyć, jak poruszała się po kuchni, przygarbiona, jakby niewidzialny ciężar spoczywał na jej barkach. Wiedziałam, że miała wiele do dźwigania. I wiedziałam, że to był powód, dla którego zabrała się tak pilnie do manipulowania mną. Walczyłyśmy wystarczająco bez dodatkowego wysiłku, ale gdy kryzys cicho się zbliżał, ona stała się o wiele bardziej drażliwa. Zdawałam sobie sprawę, że myślała, że jestem nierozsądna w tym momencie, nie chcąc wypełnić głupiutkiego, małego formularza. Ale były inne rzeczy – ważne rzeczy – na tym świecie, które kochałam. I ten kawałek papieru wydawał się murem, który powstrzymywał mnie od tego, co chciałam. Może to, czego pragnęłam było głupie. Może to nie było właśnie to, co mogłam mieć. Ale to wciąż było moje. Nie sądziłam, że mogłabym zrezygnować z moich marzeń, bez względu na to, jak duże znaczenie miała dla mnie rodzina. Po za tym poświęciłam im już wiele. 6

Byłam najstarszą, która została, ponieważ Kenna wyszła za mąż, zaś Kota odszedł, i robiłam wszystko, żeby być pomocną. Zaplanowaliśmy moją edukację pod próby, które były moim obowiązkiem, odkąd opanowałam grę na kilku instrumentach tak dobrze jak śpiew. Ale przez ten list żadna z moich prac nie miała już więcej znaczenia. W myślach mojej mamy, byłam już królową. Gdybym była mądra, ukryłabym tą głupią wiadomość zanim tata, May i Gerad weszli. Ale nie wiedziałam, że mama schowała ją w ubraniu i wyjęła w połowie posiłku. – Do Domu Singerów – zaśpiewała. Próbowałam zamachnąć się po nią, ale była dla mnie za szybka. Dowiedzieliby się prędzej czy później, ale skoro zrobiła to teraz, oni będą po jej stronie. – Mamo, proszę! – błagałam. – Ja chcę to usłyszeć! – May zapiszczała. To nie była niespodzianka. Moja młodsza siostra wyglądała jak ja, tylko trzy lata wstecz. Ale gdy nasz wygląd był praktycznie identyczny, nasze osobowości były kompletnie różne. W przeciwieństwie do mnie była otwarta i pełna nadziei. I obecnie zakręcona na punkcie chłopców. Te wszystkie sprawy wydawały się być niezwykle romantyczne dla niej. Czułam, że się rumienię. Tata słuchał uważnie, a May praktycznie podskakiwała z radości. Gerad, słodkie maleństwo, po prostu ciągle jadł. Mama odchrząknęła i przeszła dalej. – Niedawny spis potwierdził, że wolna kobieta pomiędzy szesnastym a dwudziestym rokiem życia mieszka w tym domu. Chcemy zwrócić uwagę na zbliżającą się okazję, aby uhonorować wielki naród Illéa. May pisnęła ponownie i chwyciła mój nadgarstek. – To ty! – Wiem, ty mała małpko. Przestań, zanim złamiesz moje ramię. – Ale ona ciągle trzymała moją dłoń i podskakiwała coraz wyżej.

7

– Nasz ukochany książę, Maxon Schreave – kontynuowała mama – dorasta w tym miesiącu. Ponieważ wchodzi on w nowy etap życia i ponieważ ma nadzieję dzielić je z partnerką, poślubi prawdziwą Córkę Illéa. Jeśli twoja zakwalifikowana

córka,

siostra

lub

podopieczna

jest

zainteresowana

możliwością zostania narzeczoną Księcia Maxona i uwielbianą księżniczką Illéa, proszę wypełnić załączony formularz i zanieść go do lokalnego Regionalnego Biura Usług. Jedna kobieta z każdego rejonu zostanie wylosowana, aby spotkać księcia. – Uczestniczki, na czas ich pobytu, będą zakwaterowane w cudownym Illéańskim Pałacu w Angeles. Rodziny każdego uczestnika zostaną hojnie wynagrodzone – zaakcentowała te słowa dla podkreślenia efektu – za służbę dla rodziny królewskiej. Przewróciłam oczami, gdy kontynuowała. To był sposób, w jaki postępowano z synami. Księżniczki urodzone w rodzinie królewskiej były sprzedawane w celu umocnienia młodych relacji z innymi krajami. Rozumiałam, dlaczego to robiono – potrzebowaliśmy sojuszników. Ale mi się to nie podobało. Nigdy nie musiałam zobaczyć czegoś takiego i miałam nadzieję, że nigdy nie będę. W rodzinie królewskiej nie pojawiła się księżniczka od trzech pokoleń. Książęta, jednakże, poślubiali kobiety z ludu, aby podnieść – czasem niskie – morale naszego narodu. Myślałam, że Wybór miał na celu zbliżyć nas do siebie i uświadomić wszystkim, że Illéa sama narodziła się prawie z niczego. Pomysł bycia wcielonym do konkursu oglądanego przez cały kraj, widzący jak nadęty mały mięczak wybiera najbardziej olśniewającą i płytką osobę, aby została cichą, ładną twarzą stojącą obok niego w telewizji… to wystarczało, aby wywołać we mnie krzyk. Mogłoby być coś bardziej upokarzającego? Poza tym byłam w domach tylu Dwójek i Trójek, że byłam pewna, iż nigdy nie chcę żyć pośród nich, nie mówiąc już o byciu Jedynką. Z wyjątkiem

8

czasów, kiedy byliśmy głodni, byłam dość zadowolona z bycia Piątką. Mama była kastowym wspinaczem, nie ja. – I oczywiście on zakocha się w Americe! Ona jest taka piękna – mama omdlewała. – Proszę, mamo. Ja jestem dość przeciętna. – Nie jesteś! – powiedziała May. – Ponieważ ja wyglądam tak jak ty, a ja jestem ładna! Jej uśmiech był taki szeroki, że nie mogłam powstrzymać śmiechu. I to był dobry argument. Ponieważ May naprawdę była piękna. Jednak to było coś więcej niż jej twarz, więcej niż jej zwycięski uśmiech i jasne oczy. May promieniowała energią, entuzjazmem, aż chciało się być wszędzie tam, gdzie ona była. May był magnetyczna, a, prawdę mówiąc, ja nie. – Gerad, co o tym sądzisz? Myślisz, ze jestem ładna? – spytałam. Wszyscy przenieśli wzrok na najmłodszego członka rodziny. – Nie! Dziewczyny są obrzydliwe! – Gerad, proszę. – Mama powiedziała z westchnieniem irytacji, ale nie było w tym serca. Ciężko było się na niego denerwować. – Americo, musisz wiedzieć, że jesteś bardzo śliczną dziewczyną. – Skoro jestem taka śliczna, jak to jest, że nikt nie przychodzi prosić mnie o rękę? – Och, oni przyjdą, ale trzeba jeszcze poczekać. Moje dziewczęta są zbyt ładne, aby poślubić Piątkę. Kenna wyszła za Czwórkę i jestem pewna, że można było zrobić to lepiej. – Mama wzięła łyk herbaty. – On ma na imię James. Przestań mówić o nim, jak o numerze. I od kiedy chłopcy mają przyjść? – słyszałam jak mój głos podnosił się coraz. – Spokój – powiedział tata, co było jego pierwszym komentarzem na to wszystko. Miał w głosie odrobinę żalu, jednak patrzył zdecydowanie znad kubka. Próbowałam się domyślić, co go tak mocno zdenerwowało. Chłopcy

9

przychodzący? Mama i ja kłócące się znowu? Pomysł mnie biorącej udział w konkursie? To jak daleko będę, gdy to zrobię? Jego oczy spoczęły na mnie przez krótki moment i nagle zrozumiałam. On nie chciał mnie o to pytać. Nie chciał, żebym pojechała. Ale nie potrafił negować korzyści, które zyskalibyśmy, jeśli udałoby mi się tam dostać, nawet na jeden dzień. – America, bądź rozsądna – powiedziała mama. – Musimy być jedynymi rodzicami w kraju, próbującymi przekonać do tego naszą córkę. Pomyśl o tej szansie. Pewnego dnia możesz być Królową! – Mamo, nawet jeśli chciałabym być Królową, czego gorąco nie chcę, są tysiące dziewczyn w tej prowincji skoncentrowane na tym. Tysiące. I nawet, jeśli jakimś cudem się dostanę, to będą wciąż trzydzieści cztery inne dziewczyny, które są bez wątpienia bardziej uwodzicielskie, niż ja kiedykolwiek mogłabym udawać. Gerad ożywił się. – Co to uwodzenie? – Nic – powiedzieliśmy chórem. – To śmieszne, myśleć, że jestem w stanie wygrać z nimi wszystkimi – zakończyłam. Moja mama odsunęła swoje krzesło i jak stała, pochyliła się nad stołem w moją stronę. – Ktoś ma taki zamiar, America. Masz taką samą dobrą szansę jak wszyscy inni. –

Rzuciła serwetkę i ruszyła ku wyjściu.

– Gerad, kiedy

skończysz, jest czas na kąpiel. Jęknął. May jadła w milczeniu. Gerad poprosił o chwilę, ale nie było żadnej. Kiedy wstali zaczęłam sprzątać ze stołu, podczas gdy tata siedział popijając herbatę. On znów pomalował swoje włosy odrobiną żółtej farby, co wywoływało mój uśmiech. Wstał, otrzepując okruszki z koszuli. – Przepraszam, tato – wymamrotałam, gdy podnosiłam talerze. 10

– Nie bądź głupiutka, kotku. Nie jestem zły – leniwie się uśmiechnął i objął mnie ramieniem. – Ja tylko… – Nie musisz mi tego wyjaśniać, kochanie. Ja wiem. – Pocałował mnie czoło. – Zamierzam wrócić do pracy. I z tym przeniosłam się do kuchni, aby zacząć porządki. Zawinęłam swój prawie nietknięty talerz w serwetkę i ukryłam go w lodówce. Nikt inny nie zostawił więcej niż okruchy. Westchnęłam, kierując się do pokoju, aby przygotować się do snu. Wszystko to było irytujące. Dlaczego mama musiała naciskać na mnie tak mocno? Nie była szczęśliwa? Nie kochała taty? Dlaczego to nie było wystarczająco dobre dla niej?

*

*

*

Leżałam na moim nierównym materacu, próbując skierować moje myśli na Wybór. Myślałam, że to ma swoje zalety. Byłoby miło w końcu móc dobrze zjeść. Ale nie było żadnego powodu do niepokoju. Nie zamierzałam zakochać się w księciu Maxonie. Wydawało się, że jak zawsze do północy będzie tak samo. Obok moich drzwi znajdowało się lustro i zatrzymałam się, aby upewnić się, że moje włosy wyglądają tak dobrze jak rankiem i nałożyć odrobinę błyszczyku, więc będzie jakiś kolor na mojej twarzy. Mama była dość surowa, jeśli chodzi o robienie makijażu – dozwolony był tylko wtedy, kiedy musieliśmy występować lub wychodzić w miejsca publiczne, ale ja zazwyczaj podkradałam trochę w takie noce jak dzisiejsza.

*

*

*

11

Tak cicho jak mogłam, zakradłam się do kuchni. Porwałam moje resztki, trochę chleba, który był przeterminowany i jabłko, i zawiązałam to wszystko. To było bolesne wracać z powrotem do pokoju tak powoli, teraz, kiedy było tak późno. Ale jeśli zrobiłabym to wcześniej, to byłaby właśnie niecierpliwość. Otworzyłam okno i rozejrzałam się po naszym małym skrawku podwórka. Księżyc nie świecił zbyt mocno, więc musiałam pozwolić oczom dostosować się, zanim ruszyłam. Po drugiej stronie trawnika, domek na drzewie był ledwie sylwetką w nocy. Kiedy byliśmy młodsi, Kota przywiązał arkusze do gałęzi, więc wyglądał jak statek. On był kapitanem, a ja zawsze jego pierwszym oficerem. Moje obowiązki polegały głównie na zamiataniu podłogi i robieniu jedzenia, które stanowiły zanieczyszczenia i nadziewane gałązki na patelni mamy. On brał łyżkę brudu i „jadł”, poprzez wyrzucenie go za ramię. Oznaczało to, że będę musiała zamiatać ponownie, ale mi to nie przeszkadzało. Byłam szczęśliwa na statku z Kotą. Rozejrzałam się dookoła. Wszystkie okna w domach sąsiadów były ciemne. Nikt nie patrzył. Ostrożnie wyszłam przez okno. Zwykłam mieć siniaki na całym brzuchu, gdy robiłam to w zły sposób, ale teraz było to już proste – talent, który opanowywałam latami. I nie chciałam napaskudzić jedzeniem. Przebiegłam przez trawnik w mojej najsłodszej piżamie. Mogłam założyć moje codzienne ciuchy, ale tak czułam się najlepiej. Niby nie miało znaczenia, co założę, ale czułam się dobrze w moich brązowych szortach i białej koszulce. Dalej to nie było już trudne, wspięłam się po listwach przybitych do drzewa tylko z jednej strony. Dobrze rozwinęłam tę umiejętność. Każdy krok był ulgą. To nie była duża odległość, ale czułam się, jak gdyby całe zamieszanie w domu było mile stąd. Tutaj nie musiałam być niczyją księżniczką. Kiedy wspięłam się do niedużego pudełka, które było moją ucieczką, widziałam, że nie byłam sama. W kącie, ktoś ukrywał się w ciemności. Mój oddech przyśpieszył; nic nie mogłam na to poradzić. Położyłam moje jedzenie 12

na dole i zmrużyłam oczy. Człowiek przesunął się, oświetlenie stanowiła tylko bezużyteczna świeczka. Nie było tam zbyt dużo światła – nikt w domu nie mógł tego zobaczyć – ale to było wystarczająco. W końcu intruz przemówił z chytrym uśmieszkiem na twarzy. – Hej, tutaj, wspaniała.

13

Rozdział 2 Weszłam głębiej do domku na drzewie. Nie był większy niż sześcian pięć na pięć stóp; nawet Gerad nie mógłby się tu wyprostować. Ale ja to uwielbiałam. Było jedno wejście do przeczołgania się, a następnie małe okno na przeciwległej ścianie. Umieściłam stary stołek w rogu, jako podstawkę dla świecy i mały dywanik, który był bardzo wyświechtany, ale wciąż lepszy od siedzenia na listwach. Nie było tego dużo, ale to był moje niebo. Nasze niebo. – Proszę, nie nazywaj mnie wspaniała. Najpierw moja mama, potem May, teraz ty. To gra mi na nerwach. – Nawiasem mówiąc, Aspen patrzył na mnie w taki sposób, że mogłam powiedzieć, że to nie pomagało mojej nie jestem ładna opinii. Uśmiechnął się. – Nie mogę nic na to poradzić. Jesteś najpiękniejszą istotą, jaką kiedykolwiek widziałem. Nie możesz powstrzymać mnie mówieniem, że mi zabraniasz. – Wyciągnął dłoń i ujął moją twarz. Spojrzałam mu głęboko w oczy. To było wszystko, co zrobiłam. Jego usta były na moich i nie mogłam myśleć o niczym innym. Ani o Wyborze, ani o nieszczęśliwej rodzinie, ani o samej Illéi. Były tylko dłonie Aspena przyciągające mnie bliżej, jego oddech na moim policzku. Moje palce wędrowały po jego czarnych włosach, wciąż wilgotnych od prysznica – on zawsze brał prysznic w nocy – i zaplecionych przez niego w krótki perfekcyjny węzeł. Pachniał jak robione przez jego matkę domowe mydło. Śniłam o tym zapachu. Rozdzieliliśmy się i nie mogłam przestać się uśmiechać.

14

Usiadłam bokiem, pomiędzy nogami Aspena, jak dziecko, które potrzebowało ukołysania. – Przepraszam, nie jestem w najlepszym nastroju. To jest tylko, że…. My dostaliśmy głupią wiadomość dziś na poczcie. – Ach, tak, list – Aspen westchnął. – My dostaliśmy dwa. Na tak, bliźniaczki właśnie skończyły szesnastkę. Aspen studiował moją twarz, gdy mówił. Robił to, kiedy byliśmy razem, jak gdyby chciał ją zapamiętać. Nie widzieliśmy się już ponad tydzień i oboje byliśmy niespokojni, gdy trwało to więcej niż kilka dni. I ja także mu się przyglądałam. Aspen był, jak dotąd, najbardziej atrakcyjnym kolesiem w mieście. Miał ciemne włosy, zielone oczy i ten tajemniczy uśmiech. Był wysoki, ale nie za wysoki. Chudy, ale nie za chudy. Zauważyłam w ciemności, że miał podkrążone oczy, bez wątpliwości pracował do późna cały tydzień. Jego czarny t–shirt, który miał na sobie, był postrzępiony w kilku miejscach, tak jak znoszona para dżinsów, którą nosił prawie codziennie. Gdybym tylko mogła usiąść i zacerować je dla niego. To było moje największe marzenie. Nie być księżniczką Illéi. Być z Aspenem. Bolało mnie, gdy byłam daleko od niego. Czasami szalałam, zastanawiając się co robi. I kiedy nie mogłam tego znieść, ćwiczyłam muzykę. Musiałam podziękować Aspenowi za uczynienie mnie takim muzykiem, jakim teraz byłam. On doprowadzał mnie do szaleństwa. I to było złe. Aspen był Szóstką. Szóstki były sługami i tylko krok dzielił je od Siódemek, ponieważ byli lepiej wyszkoleni i wytrenowani do prac wewnętrznych. Aspen był mądrzejszy niż ktokolwiek i zabójczo przystojny, ale był zbyt niegodny dla kobiet, aby zawrzeć małżeństwo. Mężczyźni z niższych kast mogli oświadczyć się, ale rzadko otrzymywali zgodę. I kiedy ktoś zawierał małżeństwo z członkiem innej kasty, musieli oni wypełnić wiele formularzy i czekać jakieś dziewięćdziesiąt dni. A już przed jakimiś prawnymi papierami, 15

które miałaś wypełnić, chciałaś to skończyć. Słyszałam od więcej niż jednej osoby, że to miało dać ludziom czas, aby zmienili swoje zdanie. To dotyczyło nas i biorąc pod uwagę przeszłość Illéi… oboje mogliśmy mieć poważny problem. Nie wspominając już o piekle, jakie urządziłaby moja matka. Ale kochałam Aspena. Kochałam Aspena już od prawie dwóch lat. I on kochał mnie. Gdy siedział tu, głaszcząc moje włosy, nie mogłam wyobrazić sobie udziału w Wyborze. – Jak się z tym czujesz? Z Wyborem, mam na myśli? – spytałam. – W porządku, jak sądzę. On zamierza w ten sposób znaleźć dziewczynę, biedny koleś. – Mogłam usłyszeć w tym sarkazm. Ale naprawdę chciałam znać jego opinię. – Aspen. – Dobra, dobra. Więc, część mnie myśli, że to trochę smutne. Książę nie może randkować? Mam na myśli, czy on naprawdę nie może nikogo znaleźć? Jeśli oni mogą próbować wydać księżniczki za innych książąt, to dlaczego nie mogą zrobić tego samego z nim. Tam powinien być ktoś wystarczająco królewski, dobry dla niego. Nie rozumiem tego. To wszystko. – Ale… – Westchnął. – Część mnie myśli, że to dobry pomysł. To ekscytujące. On zamierza zakochać się na oczach wszystkich. I podoba mi się to, że ktoś jest potem szczęśliwy, i to tyle. Każda może zostać następną królową. To jest rodzaj nadziei. Pozwala mi myśleć, że też mogę żyć długo i szczęśliwie. Jego palce wędrowały po moich ustach. Te zielone oczy przenikały w głąb mojej duszy i czułam, że mogę stworzyć związek tylko z nim. Także chciałam naszego szczęścia na zawsze. – Więc, zachęcasz bliźniaczki do wzięcia w tym udziału? – zapytałam. – Tak, mam na myśli, że wszyscy widzieliśmy księcia od czasu do czasu i wyglądał na miłego gościa. Smark, bez wątpienia, ale przyjazny. I dziewczyny 16

są takie podekscytowane, zabawnie jest to widzieć. One tańczyły po domu, kiedy dziś wróciłem. I nikt nie może zaprzeczyć, że to byłoby dobre dla rodziny. Mama jest pełna nadziei, ponieważ mamy dwie szanse, zamiast jednej. To była pierwsza dobra wiadomość o tych zawodach. Nie mogłam uwierzyć, że byłam tak zaabsorbowana sobą, że nie pomyślałam o siostrach Aspena. Jeśli jedna z nich by przeszła, jeśli jedna z nich by wygrała… – Aspen, zdajesz sobie sprawę, co to oznacza? Jeśli Kamber lub Celia wygra? Zamknął mnie w swoich ramionach i jego usta muskały moje czoło. Jedna ręka przesunęła się w dół moich pleców. – To wszystko, o czym dziś myślałem. – powiedział. Zdecydowany dźwięk jego głosu odpędzał każdą inną myśl. Wszystko, czego chciałam, to aby Aspen mnie dotknął, pocałował. I to było dokładnie to, co chciałam robić tej nocy, ale jego brzuch zaburczał, więc podniosłam się z niego. – Och, hej, przyniosłam nam przekąski – powiedziałam lekko. – Och, serio? – Mogłam stwierdzić, że starał się nie brzmieć na podekscytowanego, ale to mu się nie udało. – Pokochasz tego kurczaka. Sama robiłam. Znalazłam mój mały pakunek i dałam go Aspenowi, który, trzeba mu przyznać, jadł to wszystko powoli. Wzięłam mały kęs jabłka, więc on mógł poczuć, że to jest dla nas, ale potem odłożyłam je i pozwoliłam mu wziąć resztę. Jeśli posiłki były zmartwieniem w moim domu, to w domu Aspena były katastrofą. Miał bardziej stabilną pracę niż my, ale płacono mu o wiele mniej. Tam nigdy nie było wystarczająco dużo jedzenia dla całej rodziny. On był najstarszy z całej siódemki i w ten sam sposób, w jaki ja próbowałam pomóc jak mogłam, Aspen robił to samo. On oddawał swoją niewielką część jedzenia swojemu rodzeństwu i mamie, która była zawsze zmęczona z przepracowania.

17

Jego tata umarł trzy lata temu i rodzina Aspena była od niego kompletnie zależna. Patrzyłam z satysfakcją jak oblizywał przyprawy z kurczaka ze swoich palców i zabierał się za chleb. Nie mogłam sobie wyobrazić, kiedy jadł po raz ostatni. – Jesteś naprawdę dobrą kucharką. Uczynisz kogoś grubym i szczęśliwym pewnego dnia. – Powiedział z ustami pełnymi kawałków jabłka. – Zamierzam uczynić cię grubym i szczęśliwym. Wiesz o tym. – Ach, być grubym! Śmialiśmy się i on opowiedział mi o swoim życiu od czasu, gdy widziałam go po raz ostatni. Wykonywał prace biurowe dla jednej z fabryk i będzie to robił także w następnym tygodniu. Jego mama ostatecznie i zwyczajowo sprzątała domy kilku Dwójek w swojej okolicy. Obie bliźniaczki były smutne, ponieważ ich mama zabrała je ze szkolnego kółka teatralnego, aby mogły więcej pracować. – Zamierzam zobaczyć, czy mogę wykonywać tę samą pracę w niedziele, żeby zarobić trochę więcej pieniędzy. Nienawidzę, gdy one rezygnują z czegoś, co tak bardzo kochają. – Powiedział to z nadzieją, że naprawdę może coś zrobić. – Aspenie Leger, nawet się nie waż. Pracujesz zbyt ciężko już teraz. – Ach, Mer – wyszeptał do mojego ucha. To sprawiło, że miałam gęsią skórkę. – Wiesz, jakie są Kamber i Celia. One potrzebują być wśród ludzi. Nie mogą być zaganiane do sprzątania i pisania cały czas. To nie jest w ich naturze. – Ale to nie w porządku, aby oczekiwały, że zrobisz to wszystko, Aspen. Wiem dokładnie jak czujesz się wobec swoich sióstr, ale powinieneś uważać także na siebie. Jeśli naprawdę je kochasz, będziesz dbał mocniej o ich opiekuna. – Nie martw się o to Mer. Myślę, że na horyzoncie widać jakieś dobre rzeczy. Nie będę tego robił zawsze.

18

Ale on będzie. Ponieważ jego rodzina zawsze będzie potrzebowała pieniędzy. – Aspen, wiem, że możesz to robić, ale nie jesteś superbohaterem. Nie możesz oczekiwać, że będziesz w stanie zapewnić wszystko wszystkim, których kochasz. Ty tylko… nie możesz robić wszystkiego. Oboje milczeliśmy przez moment. Miałam nadzieję, że wziął moje słowa do serca, uświadamiając sobie, że jeśli nie zwolni, to wykończy się. Śmierć z przemęczenia nie była niczym nowym dla Szóstek, Siódemek i Ósemek. Nie mogłam tego znieść. Przysunęłam się bliżej jego klatki piersiowej, próbując wyrzucić ten obraz z głowy. – Americo? – Tak? – wyszeptałam. – Zamierzasz wziąć udział w Wyborze? – Nie! Oczywiście, że nie! Nie chcę, aby ktoś pomyślał, że nawet rozważam poślubienie kogoś nieznajomego. Kocham ciebie – powiedziałam szczerze. – Chcesz być Szóstką? Zawsze głodną? Zawsze nieszczęśliwą? – zapytał. Mogłam usłyszeć ból w jego głosie, ale także prawdziwe pytanie: jeśli miałabym wybrać pomiędzy spaniem w pałacu z ludźmi usługującymi mi, a trzypokojowym mieszkaniem z rodziną Aspena, to na którą opcję bym się zdecydowała? – Aspen, uda się nam. Jesteśmy inteligentni. Będzie dobrze. – Chciałam, żeby to była prawda. –Wiesz że tak nie będzie, Mer. Ja będę ciągle wspierał moją rodzinę. Nie jestem typem porzucacza. – Wiłam się w jego ramionach. – I jeśli mielibyśmy dzieci…. – Kiedy mielibyśmy dzieci. Musimy po prostu na to uważać. Kto powiedział, że musimy mieć więcej niż dwoje?

19

– Wiesz, że to nie jest coś, nad czym możemy mieć kontrolę – mogłam usłyszeć złość, która pojawiła się w jego głosie. Nie mogłam go za to winić. Jeśli byłeś wystarczająco zamożny, mogłeś regulować „wielkość” rodziny. Lecz gdy byłeś Czwórką, albo gorzej, byłeś pozostawiony samemu sobie. To był temat wielu naszych kłótni od sześciu miesięcy, kiedy zaczęliśmy próbować być ze sobą na poważnie. Dzieci były dziką kartą. Im więcej miałeś, tym więcej rąk do pracy. Ale także, tak wiele osób do wykarmienia… Ponownie zamilkliśmy, niepewni, co powiedzieć. Aspen był bardzo temperamentną osobą: miał tendencję do wywoływania kłótni z błahych powodów. Próbował się powstrzymywać przed wpadnięciem w prawdziwą złość i wiedziałam, co on teraz zamierzał zrobić. Nie chciałam go martwić i denerwować; naprawdę myślałam, co możemy na to poradzić. Jeśli tylko zaplanujemy wszystko, co możemy, będziemy w stanie zrobić to, czego dotąd nie mogliśmy. Może byłam zbyt wielką optymistką, może byłam zbyt zakochana, ale naprawdę wierzyłam, że wszystko, czego ja i Aspen chcieliśmy, mogło się wydarzyć. – Myślę, że powinnaś to zrobić – powiedział niespodziewanie. – Zrobić co? – Przystąpić do Wyboru. Sądzę, że powinnaś to zrobić – gapiłam się na niego z niedowierzaniem. – Straciłeś rozum? – Mer, posłuchaj mnie. – Jego usta były przy moim uchu. To nie było fair, bo wiedział, że to mnie rozprasza. Kiedy zaczął mówić, jego głos był ochrypły i powolny, jakby mówił coś romantycznego, chociaż to, co sugerował takie nie było. – Jeśli masz szanse na coś lepszego niż to i nie wykorzystasz jej z mojego powodu nigdy sobie tego nie wybaczę. Nie zniosę tego. 20

Wzięłam głęboki oddech z irytacją. – To śmieszne. Pomyśl o tysiącach dziewczyn biorących w tym udział. Nawet nie zostanę wybrana. – Jeśli nie zostaniesz wybrana, to o co chodzi? –Jego dłonie pocierały moje ramiona, w górę i w dół. Nie mogłam się złościć, kiedy on to robił. – Wszystko, co chcę, to żebyś przystąpiła do tego. Chcę żebyś tylko spróbowała. I jeśli przejdziesz, to w porządku. A jeśli ostatecznie nie wygrasz, nie będę miał wyrzutów sumienia, że mam cię z powrotem. – Ale ja go nie kocham, Aspen. Ja go nawet nie lubię. Nie znam go nawet. – Nikt go nie zna. To jest problem, chociaż może go polubisz. – Aspen, przestań. Ja kocham ciebie. – I ja cię kocham – pocałował mnie leniwie dla podkreślenia tych słów. – I jeśli mnie kochasz, zrobisz to, a ja nie będę szalał, zastanawiając się, co by było gdyby. Kiedy postawił sprawę w ten sposób, nie miałam już szansy. Ponieważ nie mogłam go zranić. Zamierzałam zrobić wszystko, aby ułatwić mu życie. I to było właściwe. Nie miałam absolutnie żadnego wyboru. Więc powinnam tylko przejść przez to, aby uspokoić wszystkich i jeśli się nie dostanę, szybko o tym zapomną. – Proszę – westchnął do mojego ucha. Uczucie to wywołało dreszcze na moim ciele. – Dobrze – wyszeptałam. – Zrobię to. Ale teraz wiem, że nie chcę być jakąś księżniczką. Wszystko, czego chcę, to być twoją żoną. Pogładził moje włosy. – Będziesz. Tam musiało być jasno. Lub kompletnie ciemno. Przysięgam, że jego oczy zaszkliły się, gdy to mówił. Aspen przeżył wiele, ale tylko raz widziałam jak płakał, kiedy bito jego brata na rynku. Mały Jemmy ukradł kilka owoców z kartonów na targu. Dorosły miałby krótką rozprawę i potem, w zależności od 21

wartości tego, co ukradł, albo zostałby wtrącony do więzienia, albo skazany na śmierć. Jemmy miał tylko dziewięć lat, więc został pobity. Mama Aspena nie miała pieniędzy na odpowiedniego lekarza, więc Jemmy miał blizny na całych plecach po tym incydencie. Tej nocy czekałam przy moim oknie patrząc, czy Aspen będzie się wspinał do domku na drzewie. Kiedy przyszedł, wykradłam się do niego. On płakał w moich ramionach przez godzinę, myśląc o tym, co by było gdyby pracował ciężej. Jeśli robiłby to lepiej, Jemmy nie musiałby kraść. To było nie fair, że Jemmy cierpiał, ponieważ Aspen zawiódł. To było okropne, ponieważ to nie była prawda. Ale nie mogłam mu tego powiedzieć, nie słuchałby mnie. Aspen troszczył się o wszystkich, których kochał, nosząc ich potrzeby na swoich barkach. Jakimś cudem stałam się jednym z tych ludzi. Więc starałam się uczynić mój ciężar najlżejszym, jak to było możliwe. – Zaśpiewasz dla mnie? Coś dobrego do snu? Uśmiechnęłam się. Uwielbiałam śpiewać mu piosenki. Więc rozsiadłam się i zaczęłam śpiewać cicho kołysankę. Pozwolił mi śpiewać przez kilka minut, potem jego palce zaczęły się poruszać leniwie wzdłuż mojego ucha. Przesunął się do mojej szyi, rozchylił kołnierzyk szerzej i całował moją szyję i uszy. Potem przesunął mój rękaw i całował wzdłuż ramienia, tam gdzie mógł dosięgnąć. Wstrzymałam oddech. Podczas gdy śpiewałam, on robił to. Myślę, że bardziej podobał mu się mój chrapliwy oddech, niż sam śpiew. Po chwili byliśmy splątani ze sobą na brudnym, małym dywaniku. Aspen wciągnął mnie na siebie, a ja przeczesywałam palcami jego postrzępione włosy, oczarowana atmosferą. Pocałował mnie gwałtownie i mocno. Czułam dotyk jego palców na mojej talii, plecach, biodrach, udach. Zawsze byłam zaskoczona, że nie zostawiał małych siniaków na mojej skórze.

22

Byliśmy ostrożni, zawsze powstrzymując nieśmiało rzeczy, których naprawdę chcieliśmy. Zupełnie jakby złamanie godziny policyjnej nie było wystarczająco złe. Mimo naszych ograniczeń, nie wyobrażałam sobie, że ktoś w Illéa miał więcej pasji niż my. – Kocham cię, Americo Singer. Tak długo jak będę żył, będę cię kochał. – Głębokie emocje w jego głosie zbiły mnie z tropu. – Kocham cię, Aspen. Zawsze będziesz moim księciem. – I on całował mnie do czasu, aż świeca się wypaliła. To trwało godzinami i moje oczy zaczęły robić się ciężkie. Aspen nigdy nie martwił się o swój sen, ale zawsze koncentrował na moim. Tak więc ze znużeniem zeszłam po drabinie, biorąc mój talerz i grosik. Kochałam chwilę, gdy śpiewałam, a Aspen jadł. Od czasu do czasu, kiedy miał cokolwiek, dawał mi grosik za moja piosenkę. Jeśli udało mu się zdobyć grosz, chciałam, żeby dał go swojej rodzinie. Oni go bez wątpienia potrzebowali, co do ostatniego. Ale potem, posiadanie tych groszy – ponieważ nie mogłam zdobyć się na ich wydanie – było jak przypomnienie, że Aspen był gotowy zrobić dla mnie wszystko, o czym pomyślałam. Gdy wróciłam do pokoju, wzięłam mój mały słoik z grosikami z jego dotychczasowego miejsca i słuchałam dźwięku najnowszego, uderzającego o jego sąsiadów. Czekałam jakieś dziesięć minut, wyglądając przez okno, do czasu, kiedy zobaczyłam Aspena schodzącego w dół i ruszającego wzdłuż ulicy. Zatrzymałam się na chwilę, myśląc o Aspenie, o tym jak mocno go kocham i jak się czuję będąc kochaną przez niego. A czułam się wyjątkowo, bezcennie, nie do zastąpienia. Nawet królowa na jakimś tronie nie czułaby się bardziej ważna niż ja. Zasnęłam z tą myślą bezpiecznie wyrytą w moim sercu.

23

Rozdział 3 Aspen był odziany w biel. Wyglądał jak anioł. Wciąż byliśmy w Carolinie, ale nie było nikogo dookoła. Byliśmy sami, ale nie tęskniliśmy za nikim. Aspen zaplótł mi koronę z gałęzi. Byliśmy razem. – Americo! – zapiała mama, przerywając mój sen. Zapaliła światło, raniąc moje oczy. Zaczęłam je pocierać, próbując dostosować mój wzrok. – Obudź się, Americo, mam dla ciebie propozycję. – Spojrzałam na budzik. Było chwilę po siódmej rano. Więc to było… pięć godzin w łóżku. – Nie mogę jeszcze pospać? – wymamrotałam. – Nie, kochanie, siadaj. Muszę z tobą poważnie porozmawiać. Zmusiłam się do podniesienia do pozycji siedzącej. Moje ubranie było zmiętoszone, a włosy sterczały w różne strony. Mama uderzała dłonią o dłoń, jakby to miało przyśpieszyć sprawę. – Dalej, Americo. Potrzebuję, żebyś wstała. Ziewnęłam. Dwa razy. – Czego chcesz? – spytałam. – Chcę, żebyś podała swoje nazwisko do Wyboru. Myślę, ze możesz być doskonałą księżniczką. Było za wcześnie na to. – Mamo, naprawdę, ja tylko… – westchnęłam, gdy przypomniałam sobie, co obiecałam Aspenowi zeszłej nocy; to, że ostatecznie spróbuję. Ale teraz, w świetle dnia, nie byłam pewna, czy mogę zmusić się do tego. – Wiem, że masz opory, ale pomyślałam, że mogę się z tobą dogadać, zobaczyć, czy może zmienisz zdanie. 24

Nadstawiłam uszu. Co ona może mi ewentualnie zaoferować? – Twój ojciec i ja rozmawialiśmy zeszłej nocy i zdecydowaliśmy, że jesteś wystarczająco dorosła, aby pracować sama. Grasz na pianinie tak dobrze jak ja i jeśli będziesz ćwiczyć więcej, staniesz się niemal perfekcyjna w grze na skrzypcach. I twój głos, według mnie nie ma nikogo lepszego w tej okolicy. Uśmiechnęłam się oszołomiona. – Dzięki mamo. Naprawdę. – Nie troszczyłam się szczególnie o pracę na własną rękę i nie rozumiałam jak to miało mnie zachęcić. – Więc, to nie wszystko. Możesz zdecydować się na swoją samodzielną pracę teraz i iść swoją drogą oraz… oraz możesz wziąć połowę tego, co zarobisz. – Skrzywiła się lekko mówiąc to. Otworzyłam szeroko oczy. – Ale pod warunkiem, że zapiszesz się do Wyboru. – Zaczęła się znowu uśmiechać. Wiedziała, że ostatecznie mnie zwyciężyła, chociaż sądzę, że spodziewała się większego oporu. Ale czy mogłam się opierać? I tak zamierzałam się zapisać, a teraz mogłam zarobić trochę pieniędzy dla siebie. – To znaczy, że mam tylko zgodzić się na zapisanie się, prawda? Nie muszę zachęcać ich, żeby mnie wybrali? – Tak, to prawda. Ale warto spróbować. – Wow, Mamo. – Potrząsnęłam głową, ciągle będąc w szoku. – W porządku, wypełnię formularz dzisiaj. Poważnie mówisz o pieniądzach? – Oczywiście. Wcześniej czy później poszłabyś swoją drogą. I bycie odpowiedzialną za swoje finanse będzie dla ciebie dobre. Tylko nie zapomnij o swojej rodzinie, proszę. Wciąż będziemy cię potrzebować. – Nie zapomnę o was, mamo. Jak bym mogła, przez to zadręczanie? – puściłam oczko, ona zaśmiała się i tym samym umowa została zawarta.

*

*

*

25

Brałam prysznic, jednocześnie przetwarzając to, co wydarzyło się w mniej niż dwadzieścia cztery godziny. Przez

samo

wypełnienie

formularza

zyskam

aprobatę

rodziny,

uszczęśliwię Aspena i zarobię pieniądze, które pomogą Aspenowi i mnie wziąć ślub! Nie byłam tak skoncentrowana na pieniądzach, ale Aspen twierdził, że potrzebujemy jakiś oszczędności na początek. Sprawy prawne trochę kosztowały i chcieliśmy mieć małe przyjęcie dla naszych rodzin po ślubie. Myślałam, że nie zajmie nam długo zaoszczędzenie na to, co postanowiliśmy i niedługo będziemy gotowi, ale Aspen chciał więcej. Może ostatecznie uwierzy, że nie będzie zawsze ode mnie zależny, kiedy będę wykonywać poważną pracę. Po moim prysznicu ułożyłam włosy i nałożyłam lekki makijaż, aby to uczcić, potem podeszłam do mojej szafki i zaczęłam się ubierać. Nie miałam zbyt wielu opcji. Większość z ubrań było brązowych i zielonych. Miałam kilka ładnych sukienek do pracy, ale były beznadziejnie niemodne. To było na tyle. Szóstki i Siódemki niemal zawsze były ubrane w dżinsy i w coś uniwersalnego. Piątki głównie nosiły nijakie ubrania, artyści byli ubrani zwykle w fartuchy, a piosenkarze i tancerze naprawdę potrzebowali specjalnych ubrań tylko na występy. Wyższe kasty nosiły khaki i dżins tylko, gdy potrzebowali odmienić swój wygląd, ale materiały zawsze były wyższej jakości. Jakby to było mało, że mogli mieć prawie wszystko, co chcieli, oni zamieniali nasze potrzeby w luksusy… Założyłam moje szorty khaki i zieloną tunikę – zdecydowanie najciekawsze codzienne ciuchy, jakie posiadałam – i obejrzałam się przed pójściem do pokoju dziennego. Czułam się dziś całkiem ładna. Może to było tylko podekscytowanie w moich oczach. Mama siedziała przy kuchennym stole z tatą, nucąc. Oboje spojrzeli na mnie kilka razy, ale nawet ich gapienie się mi nie przeszkadzało.

26

Kiedy podniosłam list byłam trochę zaskoczona. Jakiej wysokiej jakości papier. Nigdy nie dotykałam niczego takiego. Gruby i lekko teksturowany. Po chwili gramatura papieru uderzyła mnie, przypominając mi o wielkości tego, co robię. Dwa słowa wskoczyły do mojej głowy – co jeśli? Ale otrząsnęłam się i przyłożyłam długopis do papieru. To było dość proste. Napisałam moje nazwisko, kastę i informację kontaktową. Musiałam umieścić mój wzrost i wagę, kolor włosów, oczu i skóry także. Byłam zadowolona, że mogłam napisać, że mówię trzyma językami. Wielu mówi najwyżej dwoma, ale moja mama nalegała, żebyśmy uczyli się francuskiego i hiszpańskiego, ponieważ te języki są wciąż używane w części kraju. To pomagało w śpiewaniu. Było wiele ładnych piosenek po francusku. Musieliśmy wpisać najwyższy poziom edukacji, jaki osiągnęliśmy, co mogło się ogromnie różnić, odkąd Szóstki i Siódemki chodziły do publicznych szkół i miały prawdziwe stopnie wykształcenia. Do specjalnych umiejętności napisałam śpiewanie i grę na instrumentach. – Sądzisz, że umiejętność spania godzinami można zaliczyć do specjalnych umiejętności? – spytał tata, starając się brzmieć jak rozdarty wewnętrznie. – Tak napisz to. I nie zapomnij wpisać, że umiesz zjeść cały posiłek w mniej niż pięć minut – podpowiedział. Zaśmiałam się. To była prawda, miałam tendencję do pochłaniania jedzenia. – Och, wy oboje! Dlaczego nie napiszesz jeszcze, że jesteś absolutnie nieokrzesana? – moja mama wyszła ze złością z pokoju. Nie mogłam uwierzyć, że jest taka sfrustrowana – po tym wszystkim przecież dostała to, co chciała. Podałam tacie kwestionariusz. – Ona chce dla ciebie jak najlepiej, to wszystko. Odchylił się na krześle, odprężając, zanim zaczął zlecenie na kawałek, który miał być skończony do końca miesiąca. – Tak jak ty, ale ty nie jesteś nigdy zły – zauważyłam.

27

– Tak. Ale twoja mam i ja mamy różne poglądy, na to, co jest dla ciebie najlepsze. – Uśmiechnął się do mnie. Usta miałam po nim – także wygląd i tendencje do mówienia niewinnych rzeczy, które wpędzały mnie w kłopoty. Temperament miałam po mamie, ale ona była lepsza w hamowaniu swojego języka, jeśli to było naprawdę konieczne. Ja nie. Tak jak teraz. – Tato, jeśli chciałabym poślubić Szóstkę lub Siódemkę, i ten ktoś byłby kimś, kogo naprawdę bym kochała, czy pozwoliłbyś mi? Tata odstawił swój kubek i skupił wzrok na mnie. Starałam się nie wyrażać żadnych emocji. Westchnął głośno, z żalem. – Americo, jeśli kochałabyś Ósemkę, chciałabyś go poślubić. Ale powinnaś wiedzieć, że miłość może zgasnąć przez stres bycia w związku małżeńskim. Ktoś, kogo myślisz, że kochasz teraz, może zacząć cię nienawidzić, jeśli nie będziesz mogła mu wszystkiego zapewnić. I jeśli nie będziesz mogła zadbać o swoje dzieci, będzie jeszcze gorzej. Miłość nie zawsze może przetrwać w tych okolicznościach. – Tata położył swoją dłoń na mojej, patrząc mi w oczy. Starałam się ukryć moje zmartwienie. – Ale bez względu na to chcę, żebyś była kochana. Zasługujesz na miłość. I mam nadzieję, że wyjdziesz za mąż z miłości, nie dla numeru. Nie mógł mi powiedzieć tego, co chciałam – że wezmę ślub z miłości, nie dla numeru – ale to było najlepsze, na co mogłam liczyć. – Dzięki, tatku. – Bądź wyrozumiała dla mamy. Ona próbuje postępować właściwie – pocałował mnie w czoło i wyszedł do pracy. Westchnęłam i wróciłam do wypełniania aplikacji. Te wszystkie rzeczy pozwalały mi czuć, że moja rodzina nie myśli, że robię dobrze, chcąc czegoś własnego. To przeszkadzało mi, ale wiedziałam, że nie mogę sprzeciwiać się im na dłuższą metę. Nie mogliśmy sobie pozwolić na luksus tego, co chcemy. Mieliśmy potrzeby. 28

Wzięłam gotowy wniosek i poszłam szukać mamy na podwórzu. Siedziała tam, zszywając rąbek w ramach nauki May, w cieniu domku na drzewie. Aspen zwykł narzekać na surowych nauczycieli w szkole publicznej. Miałam poważne wątpliwości, czy któryś mógł równać się z mamą. Było lato, na litość boską. – Naprawdę to zrobisz? – Spytała May, huśtając się. – Na pewno. – Co sprawiło, że zmieniłaś zdanie? – Mama była bardzo przekonująca – powiedziałam dobitnie, chociaż mama, oczywiście, wcale nie wstydziła się swojego przekupstwa. – Możemy pójść do Biura Organizacyjnego, kiedy będziesz gotowa, mamo. Uśmiechnęła się lekko. – To moja dziewczynka. Idź po swoje rzeczy i wychodzimy. Chcę to zrobić tak wcześnie, jak to będzie możliwe. Poszłam po moje buty i torbę, tak jak mi kazano, ale zatrzymałam się na chwilę przy pokoju Gerada. Wpatrywał się w puste płótno, wyglądając na sfrustrowanego. Ciągle szukaliśmy opcji dla Gerada, ale żadna z nich nie pasowała. Jedno spojrzenie na zniszczoną piłkę futbolową w rogu i używany mikroskop, który otrzymaliśmy jako zapłatę w Boże Narodzenie, wystarczyło, aby stwierdzić, że jego serca nie było w sztuce. – Nie masz weny, hę? – spytałam wchodząc do jego pokoju. Spojrzał na mnie i wzruszył ramionami. – Może powinieneś spróbować rzeźbienia, jak Kota. Masz duże ręce. Mogę się założyć, że jesteś w tym dobry. – Nie chcę rzeźbić. Ani malować, czy grać na pianinie. Chcę grać w piłkę. – Kopnął leżący na ziemi wiekowy dywan. – Wiem. Możesz się tym cieszyć, ale powinieneś znaleźć rzemiosło, aby zarobić na życie. Możesz robić i to, i to. – Ale dlaczego? – jęknął. 29

– Wiesz dlaczego. Takie jest prawo. – Ale to niesprawiedliwe! – Gerad rzucił płótno na podłogę, unosząc pył widoczny w świetle pochodzącym z okna. – To nie nasza wina, że nasz pradziadek, lub ktoś inny był biedny. – Wiem. – To wydawało się nieuzasadnione, ograniczać wybory życiowe człowieka, opierając je na umiejętnościach ich przodków, aby pomóc rządowi. To był przykład, jak to działało. I przypuszczam, że powinnam być tylko wdzięczna, że jesteśmy bezpieczni. – Myślę, że to był jedyny sposób, aby to wszystko dobrze działało. On nic nie powiedział. Odetchnęłam i podniosłam płótno, umieszczając je na miejscu. To było jego życie i nie mógł po prostu go przekreślić. – Nie musisz porzucać swoich zainteresowań, kolego. Ale chcesz być w stanie pomóc mamusi i tatusiowi, i ożenić się, prawda? – szturchnęłam go. Wystawił język w żartobliwym zniesmaczeniu i oboje zachichotaliśmy. – America! – mama zawołała z korytarza. – O czym rozmawiasz tak długo? – Idę! – odkrzyknęłam, a potem zwróciłam się do Gerada. – Wiem, że to trudne. Ale jest jak jest, w porządku? Ale wiedziałam, że to nie było w porządku. To wszystko nie było w porządku.

*

*

*

Mama i ja przeszłyśmy całą drogę do lokalnego biura. Czasami korzystaliśmy z autobusów publicznych, kiedy szliśmy gdzieś daleko lub gdy pracowaliśmy. To wyglądało źle, aby pokazać się w domu Dwójek spoconym. I tak patrzyli na nas dziwnie. Ale był ładny dzień i dystans nie był zbyt długi. Nie byłyśmy, oczywiście, jednymi osobami, próbującymi złożyć nasze podanie od razu. W czasie, kiedy tam dotarłyśmy, na ulicy przed Biurem Lokalnym Prowincji Carolina było pełno kobiet. 30

Stojąc w kolejce widziałam przede mną kilka dziewczyn z mojego sąsiedztwa, czekających na wejście do środka. Szlak miał blisko cztery osoby szerokości i owijał się wokół budynku. Wszystkie dziewczyny z okolicy przyszły się zapisać. Nie wiedziałam, czy być przerażona czy zadowolona. – Magda – ktoś zawołał. Moja mama i ja odwróciłyśmy się, słysząc jej imię. Celia i Kamber szły za nami, z matką Aspena. Musiała wziąć wolny dzień, żeby to zrobić. Jej córki były ubrane tak starannie, na ile mogły sobie pozwolić i wyglądały bardzo schludnie. To nie było wiele, ale one wyglądały dobrze, bez względu na to, co założyły; dokładnie jak Aspen. Kamber i Celia miały te same ciemne włosy i piękny uśmiech. Mama Aspena uśmiechnęła się do mnie i ja zrobiłam to samo. Uwielbiałam ją. Miałam okazję porozmawiać z nią tylko od czasu do czasu, ale zawsze była dla mnie bardzo miła. I wiedziałam, że nie robiła tego tylko dlatego, że byłam krok wyżej od niej. Widziałam jak dawała ubrania, które nie pasowały na jej dzieci innym rodzinom, które nie miały niczego. Ona była po prostu dobra. – Cześć, Leno, Kamber, Celio, co u was? – mama powitała je. – Dobrze! – powiedziały chórem. – Wyglądacie pięknie – powiedziałam umieszczając jeden lok Celi za jej ramieniem. – Chcemy wyglądać ładnie na naszych zdjęciach – ogłosiła Kamber. – Zdjęciach? – spytałam. – Tak – powiedziała mama Aspena ściszonym głosem. – Wczoraj sprzątałam dom pewnych sędziów. Ta loteria wcale nie jest loterią, tak naprawdę. To jest powód, dla którego oni robią zdjęcia i pozyskują tak wiele informacji. Dlaczego miałoby znaczenie, iloma językami mówisz, jeśli to byłoby losowanie? 31

To wydawało mi się zabawne, chociaż pomyślałam, że ta informacja była już po fakcie. – Wydaje mi się, że to już wyciekło; rozejrzyjcie się. Wiele dziewczyn przesadziło. Zlustrowałam kolejkę. Mama Aspena miała rację i było widać sporą różnicę między tymi, którzy wiedzieli, a którzy nie. Tuż za nami była dziewczyna, prawdopodobnie Siódemka, wciąż w roboczych ciuchach. Jej ubłocone buty prawdopodobnie nie znajdą się na zdjęciu, ale kurz na jej kombinezonie prawdopodobnie tak. Kilka metrów za nią, była inna Siódemka mająca na sobie pasek z narzędziami. Najlepsze, co mogłam o niej powiedzieć, to że miała czystą twarz. W innym końcu tego spektrum, dziewczyna przede mną miała włosy poskręcane w małe loczki, okalające jej twarz. Dziewczyna przed nią, na pewno Dwójka, była ubrana tak, aby cały świat mógł utopić się w jej dekolcie. Kilka z nich miało taki makijaż, że wyglądały dla mnie trochę jak klauny. Ale w ostateczności, one starały się. Wyglądałam przyzwoicie, ale nie w takim stopniu. Jak Siódemkom, nie przeszkadzało mi to. Poczułam nagle niepokój. Ale dlaczego? Zatrzymałam się i uporządkowałam myśli. Nie chciałam tego. Jeśli nie byłam wystarczająco ładna, pewnie to była dobra rzecz. Ostatecznie byłam brzydsza od sióstr Aspena. Ona były piękne z natury i wyglądały pięknie z odrobiną makijażu. Jeśli Kamber lub Celia wygra, cała rodzina Aspena zyska. Prawdopodobnie moja mama nie zaaprobuje poślubienia Jedynki, tylko dlatego, że on nie jest samym księciem. Mój brak wiedzy był błogosławieństwem. – Sądzę, że wyglądasz dobrze – powiedziała mama. – Te dziewczyny wyglądają, jakby były gotowe na bożonarodzeniowe przyjęcie. – Zaśmiała się, ale ja mogłam stwierdzić, że ona nienawidziła tego, że mam wady.

32

– Nie wiem dlaczego niektóre dziewczyny tak się wywyższają. Spójrz na Americę. Ona jest taka ładna. Cieszę się, że nie poszłaś tą drogą – powiedziała pani Leger. – Nie jestem nikim wyjątkowym. Kto może wybrać mnie zamiast Kamber czy Celii? – mrugnęłam do nich, a one uśmiechnęły się. Mama też, ale z przymusem. Musiała wybierać między pozostaniem w kolejce, a zmuszeniem mnie to pójścia do domu i poprawienia się. – Nie bądź niemądra! Za każdym razem, gdy Aspen wraca do domu po pomaganiu twojemu bratu, mówi, że Singerowie dostali więcej talentu i urody niż to sprawiedliwe – powiedziała mama Aspena. – To prawda? Jaki miły chłopiec! – zagruchała moja mama. – Tak. Matka nie mogła prosić o lepszego syna. On jest dla nas wsparciem i pracuje tak ciężko. – On uszczęśliwi jakąś dziewczynę pewnego dnia – powiedziała mama. Tylko połowicznie brała udział konwersacji, ponieważ kontynuowała ocenianie konkurencji. Pani Leger rozejrzała się dookoła. – Tak między nami, myślę, że on ma już kogoś na oku. Zamarłam. Nie wiedziałam, czy powinnam to skomentować, czy nie, niepewna czy któraś reakcja nie wydałaby mnie. – Jaka ona jest? – spytała mama. Nawet gdy była zajęta planowaniem mojego małżeństwa z kimś kompletnie obcym, wciąż miała czas na plotki. – Nie mam pojęcia! Tak naprawdę jeszcze jej nie poznałam. I mogę się tylko domyślać, że z kimś się spotyka, ale ostatnio wygląda na szczęśliwego – odparła, uśmiechając się. Ostatnio? Spotykaliśmy się od blisko dwóch lat. Dlaczego tylko ostatnio? – On mruczy coś pod nosem – rzuciła Celia. – Tak, on też śpiewa – zgodziła się Kamber. – Śpiewa? – zawołałam. 33

– Och, tak – powiedziały chórem. – Więc on na pewno się z kimś spotyka! – stwierdziła moja mama. – Jestem ciekawa, kim ona jest. – Masz mnie. Ale jestem pewna, że ona musi być cudowną dziewczyną. Ostatnich parę miesięcy pracował ciężko – ciężej niż zwykle. I odkładał pieniądze. Sądzę, że on próbuje zaoszczędzić pieniądze na ślub. Nie mogłam powstrzymać cichego westchnienia. Na szczęście wszyscy przypisali to radosnemu nastrojowi z wiadomości. – Nie mogłam być bardziej szczęśliwa – kontynuowała. – Nawet jeśli nie jest gotowy, aby powiedzieć nam kim ona jest, już ją kocham. Uśmiecha się i wydaje się być po prostu zadowolony. Od kiedy straciliśmy Herricka, Aspen zamknął się w sobie. Jakakolwiek dziewczyna, która go uszczęśliwi jest już dla mnie córką. – Ona będzie szczęściarą. Twój Aspen jest cudownym chłopcem – powiedziała mama. Nie mogłam w to uwierzyć. Jego rodzina próbowała wiązać koniec z końcem, a on odkładał pieniądze dla mnie! Nie wiedziałam czy go skarcić, czy pocałować. Ja tylko… nie miałam słów. On naprawdę zamierzał poprosić mnie o rękę! To było wszystko, o czym mogłam myśleć. Aspen, Aspen, Aspen. Przedostałam się przez kolejkę, potwierdziłam przy okienku, że wszystko w moim formularzu jest prawdą i dałam sobie zrobić zdjęcie. Usiadłam na krześle, odrzucając moje włosy raz czy dwa, aby nadać im trochę życia i odwróciłam się do fotografa. Nie sądzę, żeby była jakakolwiek dziewczyna w Illéi bardziej uśmiechnięta niż ja.

34

Rozdział 4 Był piątek, więc Raport Ze Stolicy Illéa miał być o ósmej. Nie byliśmy ściśle zobowiązani do oglądania, ale przegapienie go było nierozsądne. Nawet Ósemki – bezdomni, tułacze – szukali sklepów lub kościołów, gdzie mogli zobaczyć Raport. A ze zbliżaniem się Wyboru, Raport był czymś więcej niż pół–wymogiem. Wszyscy chcieli wiedzieć, co wydarzy się w tej sprawie. – Myślisz, że ogłoszą zwycięzców dziś wieczorem? – spytała May, pakując puree do ust. – Nie, kochanie. Wszyscy, którzy zakwalifikowali się, wciąż mają dziewięć dni na składanie swoich aplikacji. Minie prawdopodobnie więcej niż dwa

tygodnie,

zanim

będziemy

wiedzieć.

–

Mama

powiedziała

to

najspokojniejszym głosem w tym roku. Ona była całkiem odprężona, zadowolona, ponieważ dostała to, czego naprawdę chciała. – Ach, nie mogę się doczekać – narzekała May. Ona nie może się doczekać? W puli było moje nazwisko! – Twoja matka powiedziała mi, że stałaś dość długo w kolejce. Byłam zaskoczona, że tata chciał wziąć udział w tej rozmowie. – Tak – powiedziałam. – Nie spodziewałam się tak wielu dziewczyn. Nie wiem, dlaczego oni dali ludziom dziewięć dni więcej; przysięgam, że wszyscy z okolicy tam byli. Tata zaśmiał się. – Dobrze bawiłaś się, oceniając konkurencję? – Nie bardzo – powiedziałam szczerze. – Zostawiłam to mamie. Skinęła na znak zgody.

35

– Tak, tak. Nie mogłam się powstrzymać. Ale sądzę, że America wyglądała dobrze. Wytwornie, ale naturalnie. Jesteś taka piękna, Kochanie. Jeśli oni naprawdę wybierają kandydatki, zamiast losować, to masz większą szansę niż myślałam. – No, nie wiem – powiedziałam z rezerwą. – Tam była dziewczyna, która miała tak dużo czerwonej szminki, że wyglądała, jakby krwawiła. Może Książę lubi takie rzeczy? Wszyscy roześmiali się, a mama i ja nadal raczyłyśmy ich komentarzami do strojów, jakie zauważyłyśmy.

May spijała to wszystko, a Gerad tylko

uśmiechał się pomiędzy kęsami kolacji. Czasem łatwo było zapomnieć, że kiedy Gerad będzie naprawdę w stanie zrozumieć otaczający go świat, sprawy staną się stresujące w naszym domu.

*

*

*

O ósmej wszyscy zgromadziliśmy się w salonie – tata na jego krześle, May obok mamy na kanapie z Geradem na kolanach, a ja wyciągnięta na podłodze – i włączyliśmy telewizję na ogólnodostępny kanał publiczny. To był jedyny kanał, za który nie musieliśmy płacić, tak więc nawet Ósemki mogły go mieć, jeżeli posiadały telewizor. Rozbrzmiał hymn. Może to było głupie, ale zawsze kochałam hymn państwowy. Był jedną z moich ulubionych piosenek do śpiewania. Obraz rodziny królewskiej pojawił się na wizji. Na podium stał król Clarkson. Jego doradcy, którzy mieli wzgląd na infrastrukturę i kwestie związane ze środowiskiem, siedzieli po jednej stronie i kamera zrobiła okrążenie, aby ich pokazać. Wyglądało na to, że będzie parę ogłoszeń tego wieczoru. Po lewej stronie ekranu, królowa i książę Maxon siedzieli na swoich miejscach obok tronu, ubrani w eleganckie stroje i wyglądali królewsko i ważnie. 36

– To twój chłopak, Ames – ogłosiła May i wszyscy roześmiali się. Przyjrzałam się bliżej Maxonowi. Myślę, że był przystojny na swój własny sposób. Chociaż nie tak bardzo, jak Aspen. Jego włosy miały kolor miodu, a oczy były brązowe. On był typem lata, który mógł być atrakcyjny dla niektórych ludzi. Jego włosy były obcięte na krótko i starannie ułożone, a szary garnitur idealnie na niego pasował. Ale siedział zbyt sztywno na swoim krześle. Wyglądał na spiętego. Jego czyste włosy były zbyt doskonałe, a garnitur zbyt dopasowany. Wydawał się być bardziej obrazem niż osobą. Prawie było mi żal dziewczyny, z którą będzie. To będzie prawdopodobnie najnudniejsze życie, jakie można sobie wyobrazić. Skoncentrowałam się na jego matce. Wyglądała jak syrena. Ona także siedziała na krześle, ale nie w chłodny sposób. Uświadomiłam sobie, że inaczej niż król i książę Maxon, nie dorastała w pałacu. Ona była słynna Córką Illéa. Ona mogła być taka jak ja. Król zaczął już mówić, ale musiałam to wiedzieć. – Mamo – wyszeptałam, starając się nie przeszkadzać tacie. –Tak? – Królowa. Jaka ona jest? Jej kasta, mam na myśli. Uśmiechnęła się na moje zainteresowanie. – Cztery. Cztery. Spędziła swoje młodzieńcze lata pracując w fabryce lub w sklepie, albo może na farmie. Zastanawiałam się nad jej życiem. Czy miała dużą rodzinę? Prawdopodobnie nie musiała martwić się o jedzenie, dorastając. Czy jej przyjaciele byli zazdrośni, gdy została wybrana? Czy ja mam jakiś prawdziwych bliskich przyjaciół, którzy byliby zazdrośni o mnie? To było głupie. I tak nie zostanę wybrana. Zamiast tego skupiłam się na słowach króla. – Tylko tego ranka, kolejny atak w Nowej Azji wstrząsnął naszymi posadami. Oni przewyższali naszych żołnierzy liczebnie, ale jesteśmy pewni, że 37

wraz z nowym projektem, następny miesiąc podwyższy morale, nie wspominając już o dostarczeniu nowych sił. Nienawidziłam wojny. Niestety, byliśmy młodym krajem, który musiał bronić się przed wszystkimi. Ta ziemia prawdopodobnie nie przetrwa kolejnej inwazji. Po tym jak król przedstawił nam opis niedawnego ataku na obóz rebeliantów, Zespół Finansowy opisał stan zadłużenia i przewodniczący Komitetu Infrastruktury poinformował, że w ciągu dwóch lat planują zacząć pracę nad przebudową autostrad, z których część została naruszona po Czwartej Wojnie Światowej. W końcu ostatnia osoba, Mistrz Ceremonii, wszedł na podium. – Dobry wieczór, Panie i Panowie Illéi. Jak dobrze wiecie, zawiadomienia o udziale w Wyborze zostały ostatnio wysłane pocztą. Niedawno otrzymaliśmy pierwszą część wypełnionych aplikacji i jestem szczęśliwy mogąc powiedzieć, że tysiące pięknych kobiet z Illéa umieściły swoje nazwiska w loterii, aby wziąć udział w Wyborze! W tylnym narożniku Maxon przesunął się trochę w fotelu. Czyżby był spocony? – W imieniu rodziny królewskiej chciałbym podziękować za entuzjazm i patriotyzm. Przy odrobinie szczęścia, w Nowym Roku będziemy celebrować zaręczyny naszego ukochanego księcia Maxona z urokliwą, utalentowaną i inteligentną Córką Illéi! Kilku siedzących doradców zaczęło klaskać. Maxon uśmiechnął się, ale wyglądał nieswojo. Kiedy oklaski ucichły, Mistrz Ceremonii znowu zaczął. –

Oczywiście,

zaprezentujemy

wiele

programów

dedykowanych

spotkaniu młodych kobiet podczas Wyboru, nie wspominając już o pokazaniu ich życia w pałacu. Nie możemy wyobrazić sobie nikogo bardziej kompetentnego do przeprowadzenia nas przez ten emocjonujący czas niż właśnie pana Gavril’a Fadaye! 38

Rozległ się kolejny aplauz, tym razem ze strony mojej mamy i May. Gavril Fadaye był legendą. Przez jakieś dwadzieścia lat komentował parady z okazji Grateful Feast, bożonarodzeniowe pokazy i inne pałacowe święta. Nigdy nie widziałam wywiadów z członkami rodziny królewskiej i jej najbliższymi przyjaciółmi, prowadzonych przez kogokolwiek innego. – Och, Americo, być może spotkasz Gavrila! – zanuciła mama. – Idzie! – powiedziała May, wymachując swoimi małymi rękami. Rzeczywiście, to był Gavril, idący w stronę podium w jego wyprasowanym niebieskim garniturze. Był może po czterdziestce i zawsze wyglądał przenikliwie. Gdy przechodził wzdłuż sceny, światło zabłysło na broszce na klapie marynarki, błysk złota podobny do znaków forte w mojej muzyce fortepianowej. – Doooobry wieczór, Illéo – zaśpiewał. Muszę powiedzieć, że to dla mnie zaszczyt być częścią Wyboru. Mam szczęście, że będę mógł spotkać trzydzieści pięć pięknych kobiet! Jaki idiota nie chciałby takiej pracy? – mrugnął do nas za pośrednictwem kamery. – Ale zanim spotkam cudowne panie, z których jedna zostanie nową księżniczką, mam przyjemność rozmowy z bohaterem tej godziny, naszym księciem Maxonem. Po tym Maxon przeszedł wzdłuż rozłożonego na scenie dywanu do pary krzeseł ustawionych dla niego i Gavrila. Wyprostował swój krawat i poprawił garnitur, jakby potrzebował wyglądać bardziej nienagannie. Potrząsnął dłonią Gavrila, usiadł naprzeciwko niego i podniósł mikrofon. Krzesło było wystarczająco wysokie, więc Maxon oparł stopy na brzegu krzesła, pomiędzy nogami. W ten sposób wyglądał bardziej swobodnie. – Miło cię widzieć, Wasza Wysokość. – Dziękuję ci, Gavrilu. Cała przyjemność po mojej stronie. – Głos Maxona był równie opanowany, jak cała reszta. On wysyłał fale sztuczności. Zmarszczyłam nos na samą myśl o przebywaniu w tym samym pokoju, co on.

39

– Za mniej niż miesiąc, trzydzieści pięć kobiet będzie przebywać w twoim domu. Jak się z tym czujesz? Maxon zaśmiał się. – Prawdę mówiąc, to jest trochę denerwujące. Wyobrażam sobie, że będzie głośno z tak wieloma gośćmi. Ale, tak czy inaczej, nie mogę się tego doczekać. – Czy pytałeś swojego drogiego ojca o jakieś rady, jak udało mu się zdobyć taką piękną żonę, kiedy była jego kolej? Obaj, Maxon i Gavril spojrzeli na króla i królową, i kamera przesunęła się, aby pokazać ich, patrzących na siebie, uśmiechających się i trzymających za ręce. To wydawało się prawdziwe, ale jak było naprawdę? – Nie ostatnio. Jak wiesz, sytuacja w Nowej Azji pogarsza się i pracowałem z nim bardziej nad militarnymi sprawami. Nie mieliśmy czasu dyskutować o dziewczynach. Mama i May zaśmiały się. Przypuszczam, że było to nawet zabawne. – Nie zostało nam zbyt wiele czasu, więc chciałbym zadać jeszcze jedno pytanie. Jak wyobrażasz sobie idealną dziewczynę, jaka powinna być? Maxon wyglądał na zaskoczonego. Ciężko było to stwierdzić, ale może się nawet zarumienił. – Prawdę mówiąc, nie wiem. Myślę, że to właśnie piękno Wyboru. Nie ma dwóch kobiet, które byłyby dokładnie takie same – nie w wyglądzie, lub preferencjach, czy w usposobieniu. I podczas spotkań i rozmów z nimi, mam nadzieję odkryć, czego chcę, znaleźć to po drodze. – Maxon uśmiechnął się. – Dziękuję ci, Wasza Wysokość. Dobrze powiedziane. I sądzę, że w imieniu Illéi, i swoim mogę życzyć ci szczęścia. – Gavril podał mu dłoń i uścisnął ją. – Dziękuję, sir – powiedział Maxon. Kamera nie zrobiła cięcia wystarczająco szybko i można było zobaczyć, jak patrzył na swoich rodziców,

40

zastanawiając się, czy powiedział właściwą rzecz. Następnie zrobiono zbliżenie twarzy Gavrila, więc nie było sposobu, aby zobaczyć, jaka była odpowiedź. – Obawiam się, że to wszystko tego wieczoru. Dziękujemy za oglądanie Raportu Ze Stolicy Illéa, widzimy się w następnym tygodniu. Po tych słowach zagrała muzyka i pojawiły się napisy końcowe. – America and Maxon sitting in a tree1 – zaśpiewała May. Złapałam poduszkę i rzuciłam w nią, ale nie mogłam powstrzymać śmiechu na tę myśl. Maxon był taki sztywny i cichy. Trudno było wyobrazić sobie kogoś, kto byłby szczęśliwy z takim mięczakiem. Spędziłam resztę wieczoru, próbując ignorować dokuczanie May i w końcu poszłam do pokoju, aby pobyć sama. Nawet myśl o byciu obok Maxona Schreave’a była dla mnie niewygodna. Małe docinki May zostały w mojej głowie całą noc i utrudniały mi sen.

*

*

*

Trudno było zlokalizować dźwięk, który mnie obudził, ale gdy byłam już świadoma, próbowałam zbadać mój pokój w absolutnym bezruchu, na wypadek, gdyby ktoś tam był. Tap, tap, tap. Odwróciłam powoli twarz do okna i był tam Aspen, uśmiechając się do mnie. Wstałam z łóżka i podeszłam na palcach do drzwi, domykając je do końca i zamykając na klucz. Wróciłam z powrotem do łóżka, odryglowałam i powoli otworzyłam okno. Podmuch ciepła, niemający nic wspólnego z latem ogarnął mnie, gdy Aspen wszedł przez okno i usiadł na moim łóżku. – Co ty tu robisz? – wyszeptałam, uśmiechając się w ciemności. – Musiałem cię zobaczyć – jego oddech omiótł mój policzek, gdy oplótł mnie ramionami, pociągnął mnie do tyłu, aż leżeliśmy obok siebie na łóżku. 1

Piosenka w stylu „Zakochana para, Jacek i Barbara” (nie znam innych :P)

41

– Mam ci tak wiele do powiedzenia, Aspen. – Ciii, ani słowa. Jeśli ktoś usłyszy, rozpęta się piekło. Pozwól mi tylko na siebie patrzeć. Nie protestowałam. Byłam tam, cicha i nieruchoma, gdy Aspen patrzył w moje oczy. Gdy miał już tego dość, przeszedł do trącania nosem mojej szyi i włosów. Potem jego dłonie poruszały się po mojej talii aż do bioder, w górę i w dół. Czułam jak jego oddech staje się cięższy i to było to, co przyciągnęło mnie do niego. Jego usta znalazły się na mojej szyi, zaczął mnie całować. Mój oddech przyśpieszył. Nie mogłam tego powstrzymać. Usta Aspena wędrowały po moim podbródku i nakryły moje usta, skutecznie uciszając moje westchnienia. Owinęłam się wokół niego, wzrastająca temperatura i wilgoć nocy sprawiły, że nasze ciała pokryły się potem. To była kradziona chwila. Wargi Aspena w końcu zwolniły, choć ja byłam daleka od zatrzymania się. Ale oboje byliśmy rozważni. Jeśli posunęlibyśmy się dalej, i byłyby na to jakieś dowody, oboje trafilibyśmy do więzienia. Kolejny powód do ślubu w młodości: czekanie jest torturą. – Powinienem iść – wyszeptał. – Ale ja chcę, żebyś został. – Moje wargi były na jego uchu. Mogłam znów poczuć zapach mydła. – Americo Singer, pewnego dnia będziesz zasypiać w moich ramionach co noc. I budzić się moim pocałunkiem co ranek. I czymś innym. – Przygryzłam wargi na tę myśl. – Ale teraz muszę iść. Westchnęłam i rozluźniłam uścisk. Miał rację. – Kocham cię, Americo. – Kocham cię, Aspen. Te sekretne chwile musiały mi wystarczyć, aby przejść przez to, co nadchodziło: rozczarowanie mamy, gdy nie zostanę wybrana, pracę, aby pomóc 42

Aspenowi oszczędzać, wybuch, jaki nadejdzie, gdy on poprosi tatę o moją rękę i cokolwiek, co będziemy musieli przebyć, gdy już będziemy małżeństwem. Nic nie miało znaczenia. Nie, gdy miałam Aspena.

43

Rozdział 5 Tydzień wcześniej rozstałam się z Aspenem w domku na drzewie.

*

*

*

Trochę czasu zajęło mi zrobienie rzeczy, które zaplanowałam, w ciszy, ale mi się udało. Poprawiłam talerze ostatni raz, kiedy usłyszałam kogoś wspinającego się po drzewie. – Buu – zaczął Aspen i zaśmiał się. Zapaliłam nową świecę, kupioną tylko dla nas. Przeszedł przez domek na drzewie, aby mnie pocałować i po chwili zaczęłam mu opowiadać o wszystkim, co wydarzyło się w tym tygodniu. – Nie miałam okazji opowiedzieć ci o zapisach –

powiedziałam,

podekscytowana wiadomościami. – Jak poszło? Mama powiedziała, że było tłoczno. – To było szaleństwo, Aspen. Powinieneś zobaczyć, co ludzie mieli na sobie! I jestem pewna, że wiesz, że w tym było mniej loterii, niż on twierdzą. Więc miałam rację. Tam było wiele osób z Caroliny dużo bardziej interesujących niż ja, więc to wszystko to było wielkie nic. – Wszystko jedno, dziękuję ci, że to zrobiłaś. To wiele dla mnie znaczy. – Jego oczy wciąż były skupione na mnie. Nie zaprzątał sobie nawet głowy rozglądaniem się po domku na drzewie. Rozkoszował się mną, jak zawsze. – Więc, najlepsze jest to, że moja mama nie miała pojęcia, że już obiecałam to tobie i przekupiła mnie, abym zgodziła się na Wybór. W tym tygodniu rodziny już zaczęły urządzać przyjęcia dla swoich córek, pewni, że to one zostaną tą, która zwycięży w Wyborze. Śpiewałam na nie mniej

44

niż siedmiu uroczystościach, zarywając dwie noce w imię zdobycia moich własnych czeków. Mama miała rację. Czułam się wyzwolona mając pieniądze, które były moje. – Przekupiła cię? Czym? – jego twarz rozświetliła się z podniecenia. – Pieniędzmi oczywiście. Patrz, przygotowałam ci ucztę! – odsunęłam się od niego i chwyciłam talerze. Zrobiłam zbyt duży obiad, mając na celu zaoszczędzić trochę dla niego i przez parę dni piekłam ciasteczka. May i ja byłyśmy strasznie uzależnione od słodyczy. Tak czy owak, byłam pełna szczęścia, że to było to, na co mogłam wydać moje pieniądze. – Co to? – Jedzenie. Zrobiłam je sama – promieniałam z dumy z moich wysiłków. Wreszcie wieczorem Aspen mógł być syty. Ale jego uśmiech zgasł, kiedy przekładał talerz po talerzu. – Aspen, coś nie tak? – To nie w porządku – potrząsnął głową i odwrócił się od przysmaków. – Co masz na myśli? – Americo, to ja powinienem troszczyć się o ciebie. To upokarzające dla mnie przychodzić tu i zmuszać cię do robienia tego wszystkiego dla mnie. – Ale ja daję ci jedzenie cały czas. – Twoje małe resztki. Sądzisz, że nie wiem lepiej? Nie czuję się źle z powodu brania tego, czego nie chcesz. Ale żeby cię mieć — przypuszczam, że… – Aspen, ty dajesz mi wiele cały czas. Troszczysz się o mnie. Mam wszystkie swoje gro… – Grosze? Myślisz, że przynoszenie ci ich jest złym pomysłem? Nie wiesz, jak bardzo nienawidzę tego? Tego, że kocham słuchać twojego śpiewu, ale naprawdę nie mogę płacić ci, jak wszyscy inni?

45

– Nie powinieneś mi za to płacić! To prezent. Wszystko, co jest moje, a co chcesz, możesz mieć! – Wiedziałam, powinnam uważać, żeby nie podnosić głosu. Ale w tym momencie, nie dbałam o to. – Nie potrzebuję litości, Americo. Jestem mężczyzną. To ja powinienem być żywicielem. Aspen położył dłonie na swoich włosach. Mogłam zobaczyć, jak jego oddech przyspieszył. Tak jak zawsze rozmyślał nad sposobem, w jaki brał udział w kłótni. Ale tym razem, było coś innego w jego oczach. Na jego twarzy, zamiast rosnąć skupienie, pojawiało się coraz większe zażenowanie. Moja złość szybko opadła, gdy widziałam go tak zagubionego. Zamiast tego, czułam się winna. Nie miałam zamiaru go zranić ani upokorzyć. – Kocham cię – wyszeptałam. Potrząsnął głową. – Też cię kocham, Americo. – Ale on wciąż na mnie nie patrzył. Wzięłam trochę chleba, który zrobiłam i położyłam na jego dłoni. Był zbyt głodny, aby nie wziąć kawałka. – Nie chciałam cię skrzywdzić. Myślałam, że to cię uszczęśliwi. – Nie, Mer. Kocham to. Nie mogę uwierzyć, że tyle dla mnie robisz. To tylko… nie wiesz jak bardzo przeszkadza mi to, że nie mogę robić tego dla ciebie. Zasługujesz na coś lepszego. – Na szczęście, ciągle jadł, kiedy mówił2. – Przestań myśleć o mnie w ten sposób. Kiedy jesteśmy tylko ty i ja, ja nie jestem Piątką i ty nie jesteś Szóstką. Jesteśmy tylko Aspenem i Americą. I ja nie chcę niczego na świecie, poza tobą. – Ale nie mogę przestać myśleć w ten sposób. – Spojrzał na mnie. – Tak mnie wychowano. Kiedy byłem mały słyszałem Szóstki urodziły się, aby służyć. i Szóstki mają być niewidoczne. Moje całe życie nauczyło mnie być niewidzialnym. A ja nie chcę tego dla ciebie.

2

Nie mówi się z pełną buzią :P Nie mogłam się powstrzymać, nie lubię Aspena :P

46

– Aspen, rozmawialiśmy o tym. Wiem, że będzie inaczej i jestem na to gotowa. Nie wiem jak powiedzieć ci to jaśniej. – Położyłam dłoń na jego sercu. – W chwili, gdy będziesz gotów zapytać, będę gotowa, aby powiedzieć tak. To było przerażające odsłonić się tak jak teraz, aby wyrazić jasno, jak głębokie jest moje uczucie. On wiedział, co powiedziałam. Ale jeśli narażenie się na zranienie sprawi, że będzie odważny, zniosę to. Jego oczy odnalazły moje. Jeśli szukał w nich zwątpienia, to tracił czas. Aspen był jedyną rzeczą, jakiej byłam pewna. – Nie. – Co? – Nie. – To słowo było jak uderzenie w twarz. – Aspen? – Nie wiem, jak mogłem się łudzić myśląc, że to się uda. – Ponownie przeczesał palcami włosy, jakby próbował wyrzucić z głowy wszystkie myśli o mnie. – Ale właśnie powiedziałeś, że mnie kochasz. – Kocham, Mer. O to chodzi. Nie mogę spowodować, że będziesz taka jak ja. Nie mogę znieść myśli, że będziesz głodna, zmarznięta i przerażona. Nie mogę uczynić cię Szóstką. Poczułam, że łzy nadchodzą. On tak nie myślał. Nie mógł. Ale zanim mogłam mu powiedzieć, żeby wycofał swoje słowa, Aspen zaczął wyczołgiwać się z domku na drzewie. – Gdzie… gdzie ty idziesz? – Odchodzę, idę do domu. Przepraszam, że ci to zrobiłem. To już koniec – Co? – To koniec. Nie przyjdę już tu więcej. Nie w ten sposób. Zaczęłam płakać. – Aspen, proszę. Porozmawiajmy o tym. Jesteś po prostu zdenerwowany.

47

– Jestem bardziej zdenerwowany niż myślisz. Ale nie na ciebie. Ja po prostu nie mogę tego zrobić. Nie mogę. – Aspen, proszę… Objął mnie mocno i pocałował – naprawdę pocałował – ostatni raz. Potem zniknął w nocy. I ponieważ ten kraj jest, jaki jest, z powodu tych wszystkich reguł, które trzymały nas w ukryciu, nie mogłam nawet za nim zawołać. Nie mogłam mu powiedzieć, że go kocham. Ostatni raz.

*

*

*

W ciągu następnych paru dni wiedziałam, że moja rodzina podejrzewa, iż coś jest nie tak, ale musieli przyjąć, że byłam nerwowa z powodu Wyboru. Chciało mi się płakać tysiące razy, ale powstrzymywałam się. Robiłam to ciągle, do piątku, z nadzieją, że wszystko wróci do normy po tym jak Raport Ze Stolicy poda nazwiska. Obmyśliłam to w mojej głowie. Jeśli oni wybiorą Celię lub Kamber, moja mama będzie rozczarowana, ale nie tak rozczarowana jakby to był ktoś obcy. Tata i May będą podekscytowani z ich powodu; nasze rodziny były ze sobą blisko. I wiem, że Aspen musi myśleć o mnie, tak jak ja myślę o nim. Założę się, że będzie tutaj zanim program się skończy, prosząc mnie o przebaczenie i pytając o rękę. To było trochę przedwczesne, ponieważ nie było żadnej gwarancji dla wybranych dziewczyn, ale on mógł skorzystać z ogólnego zamieszania w tym dniu. To prawdopodobnie załagodzi wiele spraw. W mojej głowie to działało idealnie. W mojej głowie każdy był szczęśliwy. Raport miał rozpocząć się za dziesięć minut i wszyscy byliśmy na miejscu wcześniej. Mogłam sobie wyobrazić, że nie byliśmy jedynymi, który nie chcieli przegapić ani sekundy tego obwieszczenia.

48

– Pamiętam, kiedy królowa Amberly została wybrana! Och, wiedziałam od początku, że to będzie ona. – Mama przygotowywała popcorn, jakby to był film. – Brałaś udział w losowaniu, mamo? – spytał Gerad. – Nie, kochanie. Mama była za młoda o dwa lata, aby zostać przyjętą. Jednak szczęśliwie dla mnie, dostałam twojego tatę w zamian – uśmiechnęła się i mrugnęła. Wow. Musiała być w dobrym nastroju. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz była czuła wobec taty. – Królowa Amberly jest najlepszą królową. Ona jest piękna i mądra. Za każdym razem, kiedy widzę ją w telewizji, chcę być jak ona – May powiedziała z westchnieniem. – Ona jest dobrą królową – dodałam cicho. Wreszcie nadeszła ósma i godło państwowe, róża, pojawiło się na ekranie wraz z instrumentalną wersją naszego hymnu. Czy ja naprawdę drżałam? Nie mogłam doczekać się, kiedy to się skończy. Pojawił się król i

zaktualizował nam sytuację na wojnie. Pozostałe

ogłoszenia też były krótkie. Wydawało się, że każdy tam był w dobrym nastroju. Domyślałam się, że to musi być ekscytujące również dla nich. Wreszcie przybył Mistrz Ceremonii i zapowiedział Gavrila, który podszedł prosto do królewskiej rodziny. – Dobry wieczór, Wasza Wysokość – powiedział do króla. – Gavrilu, zawsze dobrze cię widzieć. – Król był trochę roztrzepany. – Nie możesz doczekać się ogłoszenia? – Ach, tak. Byłem w pokoju wczoraj, gdy kilka z nich zostało wylosowanych; same cudowne dziewczęta. – Więc już wiesz kim one są? – zawołał Gavril. – Tylko kilka, tylko kilka.

49

– Czy on podzielił się z tobą tą informacją, sir?– Gavril zwrócił się do Maxona. – Nie, wcale. Zobaczę je wtedy, kiedy wszyscy – odpowiedział Maxon. Mogłam zobaczyć, jak starał się ukryć swoje zdenerwowanie. Uświadomiłam sobie, że moje dłonie się pocą. – Wasza Wysokość – Gavril podszedł do królowej. – Jakaś rada dla Wybranych? Uśmiechnęła się swoim syrenim uśmiechem. Nie wiedziałam jak wyglądały inne kobiety, podczas gdy ona brała udział w Wyborze, ale nie mogłam sobie wyobrazić, żeby ktoś był tak pełny gracji i śliczny jak ona. – Cieszcie się swoją ostatnią nocą jako zwyczajne dziewczyny. Jutro, choćby nie wiem co, wasze życie nigdy już nie będzie takie samo. To stara rada; ale dobra. Bądźcie sobą. – Mądre słowa, moja Pani, mądre słowa. I teraz, przejdźmy do ujawnienia trzydziestu pięciu dam, zwyciężczyń Wyboru. Panie i Panowie, dołączcie do mnie w gratulacjach dla następujących Córek Illéi! Obraz zmienił się w godło państwowe. W górnym prawym rogu była mała ramka z twarzą Maxona, gdzie mogliśmy zobaczyć jego reakcję, gdy zdjęcia pojawią się na monitorze. On będzie wyrabiał sobie opinie o nich w ten sam sposób jak my. Gavril miał w dłoniach zestaw kart, gotowy, aby wyjawić nazwiska dziewczyn, których świat, zdaniem królowej, miał zmienić się na zawsze. Panna Elayna Stoles z Hansport, Trójka. – Pojawiło się zdjęcie drobnej dziewczyny z porcelanową skórą. Wyglądała jak dama. Maxon rozpromienił się. – Panna Tuesday Keeper z Waverly, Czwórka. – Pojawiła się dziewczyna z piegami. Ona wyglądała starzej, bardziej dojrzale. Maxon szepnął coś do króla. – Panna Fiona Castley z Palomy, Trójka. – Brunetka ze złością w oczach. Może w moim wieku, ale wydawała się bardziej… doświadczona. 50

Odwróciłam się do mamy i May na kanapie – Czy ona nie wydaje się straszna… – Panna America Singer z Caroliny, Piątka. Odwróciłam moją twarz z powrotem i to tam było. Moje zdjęcie po tym, jak dowiedziałam się, że Aspen oszczędza, aby mnie poślubić. Wyglądałam promiennie, byłam pełna nadziei, piękna. Wydawało się, jakbym była zakochana. I jakiś idiota pomyślał, że to była miłość do księcia Maxona. Mama krzyczała do mojego ucha, a May skakała rozsypując popcorn dookoła. Gerad również był podekscytowany i zaczął tańczyć. Tata… ciężko było stwierdzić, ale pomyślałam, że potajemnie uśmiechał się znad książki. Przegapiłam reakcję Maxona. Zadzwonił telefon. I to nie skończyło się po paru dniach.

51

Rozdział 6 W następnym tygodniu w naszym domu było pełno ludzi kręcących się, aby przygotować mnie do Wyboru. Była tam okropna kobieta, która wydawała się myśleć, że kłamałam co najmniej w połowie mojej aplikacji. Za nią stali konkretni królewscy strażnicy, którzy przybyli przejrzeć środki bezpieczeństwa z miejscowymi żołnierzami i rzucić okiem na nasz dom. Najwyraźniej nie musiałam czekać do czasu, kiedy dostanę się do pałacu, aby martwić się o potencjalne ataki rebeliantów. Cudownie. Dostaliśmy dwa telefony od kobiety o imieniu Silva – która brzmiała bardzo dziarsko i rzeczowo jednocześnie – chcącej wiedzieć, czy czegoś nie potrzebujemy. Moim ulubionym gościem był chuderlawy mężczyzna z kozią bródką, który przybył, aby zadbać o moją nową garderobę. Nie byłam pewna, jak będę się czuła nosząc sukienki, które były formalne – jak te królowej, ale nie mogłam doczekać się zmiany. Ostatni z gości pojawił się we wtorkowe popołudnie, dwa dni przed moim wyjazdem. Pozostawał odpowiedzialny za zaznajomienie mnie ze wszystkimi oficjalnymi zasadami. Był niewiarygodnie chudy, miał tłuste czarne włosy zaczesane do tyłu i ciągle się pocił. Po wejściu do domu zapytał, czy możemy gdzieś porozmawiać na osobności. To była pierwsza oznaka dla mnie, że coś się dzieje. – Cóż, możemy usiąść w kuchni, jeśli to panu nie przeszkadza – zaproponowała mama. Wytarł twarz chusteczką i spojrzał na May. – Faktycznie, wszędzie będzie w porządku. Myślę tylko, że może warto poprosić młodszą córkę o opuszczenie pomieszczenia.

52

Co on mógł powiedzieć, czego May nie powinna słyszeć? – Mamuś? – zapytała smutna, że musiała nas opuścić. – May, kochanie, idź popracować nad swoim obrazem. Trochę zaniedbywałaś swoją pracę przez ostatni tydzień. – Ale… – Pozwól mi wyjść z tobą, May – zaproponowałam, widząc łzy w jej oczach. Kiedy byłyśmy na końcu korytarza i nikt nie mógł nas usłyszeć, przytuliłam ją. – Nie martw się – wyszeptałam. – Powiem ci wszystko wieczorem. Obiecuję. Trzeba jej przyznać, że nie wydała nas podskakując w górę i w dół jak zwykle. Ona tylko potaknęła ponuro i poszła do swojego małego kącika w pracowni taty. Mama przygotowała herbatę dla Chudego i usiedliśmy przy kuchennym stole, aby porozmawiać. Stosy jego papierów i długopis były ułożone obok innego folderu z moim nazwiskiem. Uporządkował schludnie swoje informacje i przemówił. – Przepraszam, że jestem taki skryty, ale są pewne sprawy, które muszę poruszyć, a nie są one przeznaczone dla młodych uszu. Mama i ja wymieniłyśmy szybkie spojrzenia. – Panno Singer, to może zabrzmieć niemiło, ale od ostatniego piątku jesteś własnością Illéa. Musisz zatroszczyć się o wygląd swojego ciała. Mam dla ciebie kilka formularzy do podpisania, kiedy uzyskasz już wszystkie informacje. Jeżeli nie zastosujesz się do nich, spowoduje to natychmiastowe usunięcie cię z Wyboru. To zrozumiałe? – Tak – powiedziałam ostrożnie. – Bardzo dobrze. Zacznijmy od czegoś prostego. To są witaminy. Skoro jesteś Piątką, zakładam, że nie zawsze miałaś dostęp do niezbędnej ilości jedzenia. Musisz brać jedną z nich każdego dnia. Jesteś teraz zdana na siebie, ale 53

w pałacu będziesz miała kogoś do pomocy. – Podał mi dużą butelkę razem z formularzem, który musiałam podpisać, aby potwierdzić, że go otrzymałam. Musiałam powstrzymać się od śmiechu. Kto potrzebuje pomocy w zażywaniu tabletek? – Mam ze sobą opinię od twojego lekarza. Nie ma w niej nic niepokojącego. Myślę, że jesteś w doskonałej formie, chociaż on powiedział, że nie sypiasz zbyt dobrze? – Uhm, sądzę… że to tylko z podekscytowania, to mi trochę utrudniało sen. – To nie całkiem była prawda. Dni upływały na pałacowych przygotowaniach, ale w nocy wciąż myślałam o Aspenie. To był jedyny moment, kiedy nie mogłam uniknąć jego obecności w moim umyśle i okazało się, że nie jest chętny, aby odejść. – Rozumiem. Cóż, mogę załatwić ci coś na sen, jeśli tego potrzebujesz. Chcemy, żebyś była wypoczęta. – Nie, nie chcę… – Tak – przerwała mama. – Przepraszam, kochanie, ale wyglądasz na wyczerpaną. Proszę dać jej coś na sen. – Dobrze, proszę pani. – Chudy odnotował coś w moim pliku. – Przejdźmy dalej. Wiem, że to sprawa osobista, ale muszę porozmawiać o tym z każdą uczestniczką, więc proszę nie wstydź się – zrobił przerwę. – Potrzebuję informacji, czy naprawdę jesteś dziewicą3? Oczy mamy prawie wyskoczyły z orbit. Więc dlatego May musiała wyjść. – Poważnie? – Nie mogłam uwierzyć, że wysłali kogoś, aby o to zapytał. W ostateczności mogli wysłać kobietę… – Obawiam się, że tak. Jeśli nie jesteś, powinniśmy to wiedzieć natychmiast. Eeee. Moja mama była w tym pomieszczeniu. 3

Hahahahaha :D Aż się herbatą oplułam. Ciekawe, co by było jakby powiedziała, że nie :P Już widzę reakcję mamusi ☺

54

– Znam prawo, proszę pana. Nie jestem głupia. Oczywiście, że jestem. – Pokwituj, proszę. Jeśli okaże się, że kłamiesz… – Na litość boską. America nawet nie miała chłopaka – powiedziała mama. – To prawda – chwyciłam się tego, mając nadzieję na koniec tej dyskusji. – Bardzo dobrze. Ja tylko chcę, abyś podpisała ten formularz, żeby potwierdzić twoje oświadczenie. Przewróciłam oczami, ale posłuchałam. Cieszyłam się, że Illéa istniała, biorąc pod uwagę, że ten obszar był niemal zrównany z ziemią, ale te przepisy zaczynały sprawiać, iż czułam, że się duszę, jakby niewidzialne łańcuchy ciągnęły mnie w dół. Prawo o tym, kogo mogłam kochać, formularze o nienaruszonym dziewictwie; to było frustrujące. – Muszę omówić z tobą zasady. Są bardzo proste i nie powinnaś mieć z nimi problemu. Jeśli masz jakieś pytania, po prostu powiedz. Spojrzał znad stosu formularzy i nawiązał ze mną kontakt wzrokowy. – Powiem – wymamrotałam. – Nie możesz opuścić pałacu na swoją własną rękę. Tylko sam książę może cię odwołać. Nawet król i królowa nie mają prawa cię do tego zmusić. Mogą powiedzieć księciu, że cię nie aprobują, ale to on podejmuje decyzje, kto zostaje, a kto odchodzi. Nie ma ustalonego czasu trwania Wyboru. Może to być zaledwie parę dni, lub potrwać latami. – Latami? – zapytałam przerażona. Myśl, że odejdę na tak długo, zatrwożyła mnie. – Nie martw się. Książę nie chce pozwolić, żeby to trwało tak długo. To jest chwila dla niego, aby pokazać swoją stanowczość i przeciąganie Wyboru nie będzie wyglądało dobrze. Ale powinien dokonać wyboru w swój własny sposób i ty będziesz zobowiązana zostać tam taki czas, jaki on będzie potrzebował, aby podjąć decyzję.

55

Przerażenie musiało odbić się na mojej twarzy, ponieważ mama wyciągnęła rękę i poklepała mnie po dłoni. Chudy był niewzruszony. – Nie aranżujesz swojego czasu z księciem. On cię odszuka, aby spotkać się tylko z tobą, jeśli będzie chciał. Jeśli jesteś w jakiejś większej grupie ludzi i on jest tam obecny, to co innego. Ale nie możesz udać się do niego bez zaproszenia. Nikt nie oczekuje, że będziesz przyjaźnić się z resztą trzydziestu czterech uczestniczek, ale masz z nimi nie walczyć, ani ich nie sabotować. Jeśli zostaniesz przyłapana na podnoszeniu ręki na inną uczestniczkę, stresowaniu jej, okradaniu lub robieniu czegokolwiek, co może popsuć jej relacje z księciem, to w jego rękach jest decyzja, czy zwolnić cię na miejscu. Twój związek uczuciowy ma być z księciem Maxonem. Jeśli dowiemy się, że piszesz listy miłosne do kogoś tutaj lub jesteś w związku z inną osobą w pałacu, to będzie traktowane jako zdrada i podlega karze śmierci. Mama przewróciła oczami słysząc to, chociaż to mogła być jedyna zasada, która mnie martwiła. – Jeżeli zostaniesz przyłapana na łamaniu jakiegoś z illéańskich praw, zostaniesz ukarana w sposób adekwatny do przestępstwa. Twój status jako jednej z Wybranych nie stawia cię ponad prawem. Nie wolno ci nosić ubrań i jeść jedzenia, które nie było przygotowane specjalnie dla ciebie w pałacu. To są względy bezpieczeństwa i będą ściśle egzekwowane. W piątki będziesz obecna we wszystkich transmisjach Raportu Ze Stolicy. Czasami, ale zawsze będziesz o tym informowana, w pałacu będą kamery i fotografowie i będziesz uprzejma dla nich, pozwalając im zobaczyć twoje życie z księciem. Za każdy twój tydzień spędzony w pałacu, twoja rodzina będzie wynagradzana. Dam ci twój pierwszy czek zanim odjadę. Ty również nie powinnaś pozostać w pałacu, doradca pomoże ci dostosować się do twojego 56

życia po Wyborze. Będzie też towarzyszył ci w ostatnich przygotowaniach przed wyjazdem do pałacu, jak również potem pomoże znaleźć nowe mieszkanie i zatrudnienie. Gdy dostaniesz się do głównej dziesiątki, będziesz uznana za Elitę. Po osiągnięciu tego statusu będziesz zmuszona dowiedzieć się o szczegółach życia i obowiązkach, jakie miałabyś zostając księżniczką. Nie masz pozwolenia na uzyskanie takich szczegółów wcześniej. W tej chwili twój status to Trzy. – Trzy? – mama i ja zawołałyśmy razem. – Tak. Po Wyborze ciężko jest dziewczętom wrócić do ich starego trybu życia. Dwójki i Trójki nie mają z tym problemu, ale Czwórki i niżej owszem. Ty jesteś teraz Trójką, ale reszta twojej rodziny pozostaje Piątkami. Jeśli wygrasz, ty i cała twoja rodzina staniecie się Jedynkami, jako członkowie królewskiej rodziny. – Jedynkami. – To słowo zabrzmiało niewyraźnie w ustach mamy. – I jeśli ostatecznie poślubisz księcia Maxona i zostaniesz ukoronowaną księżniczką Illéa, weźmiesz na siebie wszystkie prawa i obowiązki tego tytułu. Rozumiesz? – Tak. – Ta część, tak górnolotnie brzmiąca, była najłatwiejsza do zniesienia. – Bardzo dobrze. Jeśli możesz, podpisz ten formularz mówiący, że usłyszałaś wszystkie oficjalne zasady i Pani Singer, proszę z łaski swojej podpisać formularz, mówiący, że otrzymała pani swój czek. Nie widziałam kwoty, ale mama była szczęśliwa. Byłam załamana perspektywą odejścia, ale byłam pewna. że jeśli tam pojadę i wrócę następnego dnia, sam ten czek zapewni nam wystarczającą ilość pieniędzy na komfortowe życie. I kiedy będę z powrotem, wszyscy będą chcieli, abym dla nich zaśpiewała. Będę miała dużo pracy. Ale czy będę mogła śpiewać jako Trójka? Jeśli będę musiała wybrać jedną z dróg kariery jako Trójka, sądzę, że będę uczyć. Może mogłabym w ostateczności pomóc innym znaleźć muzykę. 57

Chudy zebrał swoje formularze i szykował się do wyjścia, dziękując za nasz czas i herbatę. Miałam mieć styczność jeszcze tylko z jednym urzędnikiem zanim odjadę i to będzie mój doradca: osoba, która będzie mi towarzyszyć przy opuszczeniu domu, aby odwieść mnie na lotnisko. A potem… będę zdana na siebie. Nasz gość zapytał mnie, czy mogę go odprowadzić do drzwi, a mama zgodziła się, bo chciała zacząć kolację. Nie chciałam być z nim sam na sam, ale to był krótki spacer. – Jeszcze jedna sprawa. – Chudy powiedział z ręką na klamce. – To nie jest właściwie reguła, ale to byłoby niemądre ją zignorować. Jeśli zostaniesz zaproszona do zrobienia czegoś z księciem Maxonem, nie odmawiaj. Nie ważne, co to jest. Kolacja, wypady, pocałunki – coś więcej niż pocałunki. Nie odrzucaj go. – Przepraszam? – Czy to był ten sam mężczyzna, który kazał mi podpisać formularz potwierdzający moją czystość, a teraz sugerował, żebym pozwoliła Maxonowi mieć mnie, jeśli by chciał? – Wiem, że to brzmi… niestosownie. Ale to nie wypada, aby odrzucać księcia w jakichkolwiek okolicznościach. Miłego wieczoru, panno Singer. Byłam zniesmaczona, buntowałam się. Prawo, illéanskie prawo, mówiło, że mieliśmy czekać do ślubu. To był skuteczny sposób, aby trzymać choroby w ryzach i pomóc utrzymać kasty nienaruszone. Nieślubne dzieci lądowały na ulicy stając się Ósemkami, a karą za zdemaskowanie przez kogoś lub zajście w ciążę było więzienie. Jeśli ktoś był tylko podejrzany, mógł spędzić parę nocy w celi. To prawda, to ograniczyło moją bliskość z jedyną osobą, którą kochałam i przeszkadzało mi. Ale teraz, kiedy Aspen i ja rozstaliśmy się, byłam szczęśliwa, że to mnie uratowało. Byłam w szoku. Czy właśnie nie podpisałam formularza mówiącego, że zostanę ukarana, jeśli złamię illéanskie prawo? Nie byłam ponad prawem, jak on powiedział, ale widocznie książę był. Czułam się brudna, bardziej niż Ósemka. 58

– Americo, kochanie, to do ciebie –

mama zaśpiewała. Usłyszałam

dzwonek do drzwi, ale nie spieszyłam się, żeby otworzyć. Jeśli to była kolejna osoba prosząca o autograf, nie byłam pewna, czy będę w stanie stawić jej czoła. Przeszłam przez korytarz i skręciłam za rogiem. Tam, z kwiatami w dłoni, stał Aspen. – Cześć, Americo. – Jego głos był powściągliwy, niemal oficjalny. – Cześć, Aspen. – Mój był słaby. – To od Kamber i Celii. One chcą życzyć ci szczęścia. – Zmniejszył dystans między nami i dał mi kwiaty. Kwiaty od sióstr, nie od niego. – To strasznie słodkie – zawołała mama. Prawie zapomniałam, że jest w pokoju. – Aspen, cieszę się, że tu jesteś –

próbowałam brzmieć tak samo

opanowanie jak on. – Zrobiłam bałagan próbując się spakować. Możesz pomóc mi posprzątać? Z mamą tutaj, on musiał się zgodzić. Zgodnie z ogólną zasadą, Szóstki nie odmawiały pracy. Byliśmy tacy sami pod tym względem. Wypuścił powietrze przez nos i skinął głową. Aspen podążył za mną przez korytarz. Myślałam o tym wiele razy, chciałam tylko tego: Aspena w moim domu i idącego do mojego pokoju. Czy okoliczności mogły być jeszcze gorsze? Otworzyłam drzwi do mojego pokoju i Aspen zaśmiał się głośno. – Pozwoliłaś psu cię spakować? – Zamknij się! Miałam mały problem ze znalezieniem tego, co szukałam. – Wbrew sobie, uśmiechnęłam się. Wziął się do pracy: ustawiał rzeczy z powrotem i składał koszule. Pomagałam mu oczywiście. – Nie bierzesz żadnych z tych ubrań – wyszeptał. – Nie. Oni ubiorą mnie jutro. – Och. Wow. 59

– Czy twoje siostry były rozczarowane? – Nie, naprawdę. – Potrząsnął głową z niedowierzaniem. – W chwili, gdy zobaczyły twoją twarz, cały dom zatrząsł się w posadach. Szaleją za tobą. Moja mama w szczególności. – Uwielbiam twoją mamę. Zawsze jest dla mnie miła. Kilka minut upłynęło w ciszy, podczas gdy mój pokój powoli wracał do normalności. – Twoje zdjęcie… – zaczął. – Było niezwykle piękne. To bolało, gdy powiedział mi, że byłam piękna. To było nie fair. Nie po tym wszystkim, co zrobił. – To było dla ciebie – szepnęłam. – Co? – To tylko… sądziłam, że zamierzałeś mi się wkrótce oświadczyć. – Mój głos był niewyraźny. Aspen milczał przez chwilę, dobierając słowa. – Myślałem o tym, ale to teraz nieważne. – Ważne. Dlaczego mi nie powiedziałeś? – Potarł kark. Zastanawiał się. – Czekałem. – Na co? – Co może być takie ważne, żeby czekać? – Na pobór. To był problem. Ciężko było stwierdzić, czy chciało się być skierowanym do służby czy nie. W Illéa każdy dziewiętnastoletni mężczyzna był do tego uprawniony. Żołnierze byli wybierani losowo dwa razy w roku, aby złowić każdego nie dalej niż sześć miesięcy po urodzinach. Służyłeś przez czas pomiędzy dziewiętnastym a dwudziestym trzecim rokiem życia. A to miało być już niedługo. Oczywiście rozmawialiśmy o tym, ale nie w realistyczny sposób. Sądzę, że oboje mieliśmy nadzieję, że jeśli zignorujemy pobór, to on też zignoruje nas.

60

Błogosławieństwem było to, że bycie żołnierzem sprawiało, że stawałeś się automatycznie Dwójką. Rząd trenował cię i płacił przez resztę twojego życia. Wadą było to, że nigdy nie wiedziałeś, gdzie się udasz. Wysyłali cię z dala od twojej prowincji, na pewno. Oni zakładali, że prawdopodobnie będziesz łagodniejszy przebywając z ludźmi, których znałeś. Mogłeś skończyć w pałacu lub w lokalnej policji należącej do jednej z prowincji. Lub mogłeś wylądować w armii i być wysłanym na wojnę. Niewielu mężczyzn wracało stamtąd do domu. Jeśli mężczyzna był żonaty przed poborem, żona prawie zawsze musiała czekać. Bycie oddzielonym od swojej żony przez cztery lata, było najlepszą opcją. W najgorszym razie ona zostawała młodą wdową. – Ja tylko… nie chciałem tego dla ciebie – wyszeptał. – Rozumiem. Wyprostował się, próbując zmienić temat. – Więc, co zamierzasz zabrać do pałacu? – Ubrania na zmianę, kiedy w końcu mnie wyrzucą. Parę zdjęć i książek. Powiedziano mi, że nie będę potrzebować moich instrumentów. To, czego chcę, będzie już na miejscu. Więc ta mała torba to wszystko. Pokój był z powrotem czysty i ten bagaż wydawał się z jakiegoś powodu ogromny. Kwiaty, które przyniósł, wyglądały tak jasno na moim biurku, w porównaniu z szarością pozostałych rzeczy, jakie posiadałam. Lub może to było tak, że teraz wszystko wydawało się jaśniejsze… teraz, to był koniec. – To nie za wiele – zauważył. – Nigdy nie potrzebowałam zbyt wiele, aby być szczęśliwą. Myślałam, że o tym wiesz. Zamknął oczy. – Przestań, Americo. Postąpiłem właściwie. – Właściwie? Aspen, sprawiłeś, że uwierzyłam, że możemy to zrobić. Sprawiłeś, że cię pokochałam. A potem namówiłeś mnie do udziału w tym

61

cholernym konkursie. Wiesz, że oni praktycznie przeznaczyli mnie na jedną z zabawek Maxona? Gwałtownie odwrócił swoją twarz w moim kierunku. – Co? – Nie wolno mu odmówić. Niczego. Aspen wyglądał na chorego, wściekłego. Zacisnął dłonie w pięści. – Nawet… jeśli nie chciałby cię poślubić… mógłby…? – Tak. – Przepraszam. Nie wiedziałem – wziął kilka głębokich oddechów. – Ale jeśli on cię wybierze… to będzie dobrze. Zasługujesz na szczęście. To było za wiele. Uderzyłam go. – Ty idioto – krzyknęłam półgłosem. – Nienawidzę go! Kocham ciebie! Chcę ciebie; jesteś wszystkim, czego pragnę! Jego oczy zwilgotniały, ale nie przejmowałam się tym. Zranił mnie już wystarczająco wiele razy, teraz moja kolej. – Powinienem iść – powiedział i skierował się do drzwi. – Czekaj. Nie zapłaciłam ci. – Americo, nie musisz mi płacić – zamierzał ponownie odejść. – Aspenie Leger, nie waż się ruszyć. – Głos mi się rwał. A on zatrzymał się, w końcu zwracając na mnie uwagę. – To będzie dobry trening, gdy już zostaniesz Jedynką. – Gdybym nie widziała jego oczu, mogłabym pomyśleć, że to żart, nie obelga. Potrząsnęłam głową i podeszłam do biurka, wyciągając wszystkie pieniądze, które sama zarobiłam. Położyłam je, co do grosza, na jego dłoniach. – Americo, nie wezmę ich. – Do diabła. Nie potrzebuję tego, a ty tak. Jeśli kiedykolwiek mnie kochałeś, weźmiesz je. Czy twoja duma nie zrobiła zbyt wiele dla nas? – Mogłam poczuć jak coś w nim pękło. Przestał walczyć. – W porządku. 62

– I to. – Sięgnęłam ręką za łóżko, wyciągnęłam mały słoik z moimi grosikami i wysypałam mu je do ręki. Jeden buntowniczy grosik, który musiał być lepki, przykleił się do spodu. – One zawsze były twoje. Powinieneś je wykorzystać. Teraz nie miałam niczego, co należało do niego. I jeśli wyda te grosze z desperacji, on również nie będzie miał niczego mojego. Poczułam, że ból nadchodzi. Moje oczy zwilgotniały i oddychałam ciężko, próbując powstrzymać szloch. – Przepraszam, Mer. Powodzenia. – Wepchnął pieniądze i grosze do kieszeni i wybiegł. To nie było tak, jak myślałam, że płaczę. Spodziewałam się wielkiego, irytującego szlochu, a nie wolnych, malutkich łez. Chciałam odłożyć słoik na półkę, ale znowu zauważyłam mały grosik. Włożyłam mój palec do słoika i spróbowałam go odkleić. Zagrzechotał, gdy uderzył o szkło. To był głuchy dźwięk i mogłam usłyszeć jego echo w mojej klatce piersiowej. Wiedziałam, że na dobre i na złe, nie byłam jeszcze wolna od Aspena. Być może już nigdy nie będę. Otworzyłam mój bagaż, włożyłam słoik i zamknęłam go z powrotem. May zakradła się do pokoju, a ja wzięłam jedną z tych głupich tabletek. Zasnęłam trzymając ją w ramionach, w końcu czując ukojenie.

63

Rozdział 7 Następnego ranka, przebrałam się oficjalny strój Wyboru: czarne spodnie, białą koszulę i wsadziłam kwiat mojej prowincji – lilię – we włosy. Buty mogłam sama wybrać. Zdecydowałam się na znoszone, czerwone balerinki. Uznałam, że powinnam od razu dać jasno do zrozumienia, że nie jestem materiałem na księżniczkę. Mieliśmy już wkrótce pojechać na rynek. Każda z Wybranych miała wziąć udział w pożegnaniu w jej rodzinnej prowincji i ja nie mogłam się doczekać mojego. Ci wszyscy ludzie, gapiący się, podczas gdy ja nie mogłam zrobić więcej, niż stać tam. Cała ta sprawa była śmieszna, jako że miałam zostać przewieziona przez dwie mile ze względów bezpieczeństwa. Dzień zaczął się niezręcznie. Kenna przyszła z Jamesem, aby mnie pożegnać, co było miłe z jej strony, biorąc pod uwagę, że była w ciąży i przemęczona. Kota też przybył, choć jego obecność wprowadziła więcej napięcia niż spokoju. Kiedy zmierzaliśmy z domu do samochodu, który nam dostarczono, Kota był

zdecydowanie

najwolniejszy, pozwalając

kilku

fotografom i sympatykom, którzy tam byli, dobrze mu się przyjrzeć. Tata tylko potrząsnął głową. May była moją jedyną pociechą. Trzymała mnie za rękę i próbowała przesłać mi trochę swojego entuzjazmu. Byłyśmy ciągle połączone, kiedy weszłam na zatłoczony rynek. Wydawało się, że w wszyscy z prowincji Carolina przybyli, aby mnie obejrzeć. Albo tylko zobaczyć, o co było tyle szumu. Stojąc na podwyższeniu, mogłam zobaczyć różnice między kastami. Margareta Stines, która była Trójką i jej rodzice, parzyli na mnie z nienawiścią.

64

Tenile Digger, Siódemka, przesyłała mi pocałunki. Członkowie wyższych kast, spoglądali na mnie jakbym ukradła coś, co było ich. Czwórki na dole dopingowały mnie – przeciętną dziewczynę, która została wyniesiona ponad innych. Uświadomiłam sobie, co znaczę dla wszystkich tutaj, zupełnie jakbym reprezentowała z osobna każdego z nich. Próbowałam skupić się na tych twarzach, trzymając głowę wysoko. Byłam zdeterminowana, aby zrobić to dobrze. Byłabym najlepszą z nas, Najwyższą z Najniższych. To dało mi poczucie celu. America Singer: orędownik najniższych kast. Burmistrz przemówił z rozmachem. – Carolina będzie dopingować piękną córkę Magdy i Shaloma Singerów, nową Lady, Americę Singer! Tłum klaskał i krzyczał. Niektórzy rzucali kwiaty. Wsłuchiwałam się w ten dźwięk przez moment, uśmiechając się i machając, a potem wróciłam do studiowaniu tłumu, ale tym razem w innym celu. Chciałam zobaczyć jego twarz jeszcze raz, jeśli mogłam. Nie wiedziałam czy przyjdzie. Wczoraj powiedział, że wyglądałam pięknie, ale był jeszcze bardziej odległy i powściągliwy niż w domku na drzewie. To był koniec i ja wiedziałam o tym. Ale nie mogłeś kogoś kochać przez prawie dwa lata i potem odkochać się w ciągu jednej nocy. Przeszukiwałam tłum przez parę chwil, zanim odnalazłam go. I natychmiast tego pożałowałam. Aspen stał tam z Brenną Butler, mając ją przed sobą, obejmując od niechcenia w talii i uśmiechając się. Może niektórzy ludzie potrafili odkochać się w ciągu jednej nocy. Brenna była Szóstką, mniej więcej w moim wieku. Dość ładna, jak przypuszczałam, choć nie wyglądała ani trochę jak ja. Domyśliłam się, że dostała ślub i życie, na które on oszczędzał dla mnie. I najwyraźniej pobór nie

65

martwił go już tak bardzo. Ona uśmiechnęła się do niego i odeszła do swojej rodziny. Czy on lubił ją od początku? Czy to ona była dziewczyną, którą widywał co dzień i która odżywiała go i obdarowywała pocałunkami raz na tydzień? Przyszło mi do głowy, że może pominął ten cały czas naszych kradzionych rozmów, jak zbyt długie, nudne godziny inwentaryzacji. Byłam zbyt wściekła, aby płakać. Poza tym, miałam wielbicieli, którzy chcieli mojej uwagi. Więc, nawet jeśli Aspen nie wiedział, że go widziałam, wróciłam z powrotem do tych adorujących twarzy. Nałożyłam uśmiech na moją twarz, większy niż kiedykolwiek i zaczęłam machać. Aspen nie będzie już miał satysfakcji, że złamał moje serce. On umieścił mnie tutaj, a ja miałam zamiar z tego skorzystać. – Panie i Panowie, proszę dołączyć do pożegnań Americi Singer, naszej ulubionej Córki Illéi! – zawołał burmistrz. Za mną, mały zespół zagrał narodowy hymn. Więcej oklasków, więcej kwiatów. Nagle burmistrz znalazł się przy moim uchu. – Czy chcesz coś powiedzieć, moja droga? Nie wiedziałam jak to powiedzieć, nie będąc nieuprzejmą. – Dziękuję wam, ale jestem tak przytłoczona, że nie wiem czy jestem w stanie. Ujął moje dłonie we własne. – Oczywiście, droga dziewczyno. Nie martw się, zatroszczę się o wszystko. Oni przygotują cię do tych wszystkich spraw w pałacu. Potrzebujesz tego. Następnie burmistrz powiedział zgromadzonemu tłumowi o moich umiejętnościach, chytrze wspominając, że byłam bardzo inteligentna i atrakcyjna, jak na Piątkę. Nie wydawał się być złym gościem, ale czasami nawet najmilsi członkowie wyższych kast byli protekcjonalni. 66

Złapałam twarz Aspena raz jeszcze, kiedy moje oczy ogarnęły tłum. Wyglądał na zbolałego. Jego twarz była kompletnym przeciwieństwem tej, jaką miał przy Brennie parę minut temu. Kolejna gra? Spuściłam wzrok. Burmistrz skończył przemawiać, a ja uśmiechnęłam się. Wszyscy wiwatowali, jakby to była najbardziej inspirująca mowa, znana ludziom. I nagle, to był czas aby powiedzieć „do widzenia”. Mitsy, moja doradczyni powiedziała mi, że moje pożegnanie będzie ciche i krótkie, a potem ona odprowadzi mnie z powrotem do samochodu, który zawiezie mnie na lotnisko. Kota uściskał mnie, mówiąc, że jest ze mnie dumny. Następnie, niezbyt subtelnie, powiedział, żebym wspomniała księciu Maxonowi o jego sztuce. Wyrwałam się z tego uścisku tak wdzięcznie, jak potrafiłam. Kenna płakała. – Ledwie cię tu widziałam. Co ja zrobię, kiedy cię nie będzie? – zaszlochała. – Nie martw się. Będę w domu już niedługo. – Tak, racja. Jesteś najpiękniejszą dziewczyną w Illéi. On cię pokocha. Dlaczego każdy myślał, że wszystko sprowadza się do piękna? Może tak było. Książę Maxon nie potrzebował żony do rozmowy, tylko kogoś, kto będzie ładnie wyglądał. Naprawdę zadrżałam, myśląc o mojej przyszłości. Ale było tak wiele dziewczyn o wiele atrakcyjniejszych niż ja. Ciężko było uścisnąć Kennę, przez jej ciążowy brzuch, ale nam się udało. James, którego nie znałam zbyt dobrze, też mnie uściskał. Następny był Gerad. – Bądź dobrym chłopcem, w porządku? Ćwicz grę na pianinie. Założę się, że jesteś w tym świetny. Oczekuję, że cię posłucham, kiedy wrócę do domu. Gerad tylko kiwnął głową, nagle smutny. Objął mnie swoimi małymi ramionami. – Kocham cię, Americo. – Też cię kocham. Nie bądź smutny. Niedługo będę w domu. 67

Znów pokiwał głową, ale skrzyżował ramiona, nadąsany. Nie miałam pojęcia, że on odbierze mój wyjazd w ten sposób. To było dokładne przeciwieństwo May. Poskakiwała na palcach, kompletnie podekscytowana. – Och, Americo, zostaniesz księżniczką! Wiem to! – Och, cisza. Wolałabym być Ósemką i być z wami cały czas. To byłoby dobrze dla mnie, pracowałabym ciężko. Przytaknęła i podskoczyła jeszcze parę razy, a potem nadeszła kolej taty, który był bliski płaczu. – Tatku, nie płacz – padłam mu w ramiona. – Posłuchaj mnie kotku. Wygrasz czy przegrasz, dla mnie zawsze będziesz księżniczką. – Och, tatusiu. – Ostatecznie i ja zaczęłam płakać. To było to, co uwolniło strach, smutek, zmartwienie, nerwy – jedno zdanie, które nie znaczyło żadnego z nich. Jeśli wróciłabym zużyta i niechciana, on wciąż byłby ze mnie dumny. To było zbyt wiele do zniesienia, być kochaną tak mocno. Będę otoczona przez wielu strażników w pałacu, ale nie mogłam wyobrazić sobie miejsca bezpieczniejszego niż ramiona mojego ojca. Odsunęłam się i odwróciłam, aby przytulić mamę. – Rób wszystko, co ci każą. Spróbuj przestać się dąsać i bądź radosna. Zachowuj się. Uśmiechaj. Wysyłaj nam listy. Och! Wiedziałam, że okażesz się wyjątkowa. To miało być słodkie, ale to nie było to, co chciałam usłyszeć. Żałowałam, że nie powiedziała mi, że jestem dla niej kimś wyjątkowym, jak zrobił to tata. Ale domyślałam się, że ona nigdy nie przestanie chcieć więcej ode mnie, więcej dla mnie. Może to było to, co robiły matki. – Lady, Americo, jesteś już gotowa? –zapytała Mitsy. Moja twarz była z dala od tłumu i szybko otarłam łzy. – Tak. Wszystko gotowe. 68

Moja torba czekała w lśniącym białym samochodzie. To było tyle. Zaczęłam podchchodzić do krawędzi sceny ku schodom. – Mer! Odwróciłam się. Poznałabym ten głos wszędzie. – America! Poszukałam i znalazłam Aspena, wymachującego ramionami. Przepychał się przez tłum, ludzie protestowali na jego niezbyt grzeczne zachowanie. Nasze oczy się spotkały. Zatrzymał się i gapił. Nie mogłam odczytać wyrazu jego twarzy. Zmartwienie? Żal? Cokolwiek to było, było już na to za późno. Potrząsnęłam głową. Ne miałam zamiaru brać udziału w grze Aspena. – Już czas, Lady Americo. – Mitsy zaprowadziła mnie w dół schodów. Dałam sobie szybką chwilę, aby pogodzić się z nowym tytułem. – Żegnaj, kochanie – zawołała moja mama. I odeszłam.

69

Rozdział 8 Zjawiłam się pierwsza na lotnisku i byłam bardziej niż przerażona. Oszołomienie

tłumem

zniknęło

i

teraz

stanęłam

przed

strasznym

doświadczeniem latania. Miałam podróżować z trzema innymi wybranymi dziewczynami i próbowałam uspokoić nerwy. Naprawdę nie chciałam dostać ataku paniki przed nimi. Pamiętałam już imiona, twarze i kasty wszystkich Wybranych. Początkowo to było terapeutyczne ćwiczenie, coś, co mnie uspokajało. Robiłam to samo z zapamiętywaniem skali i jakiś drobiazgów. Początkowo szukałam przyjaznych twarzy, dziewcząt, które może chciałyby spędzać czas z kimś takim jak ja. Tak naprawdę nigdy nie miałam przyjaciela. Spędziłam większość mojego dzieciństwa bawiąc się z Kenną i Kotą. Mama zajmowała się moją edukacją i była jedyną osobą, z którą pracowałam. Kiedy starsze rodzeństwo wyprowadziło się, poświęciłam się May i Geradowi. Oraz Aspenowi… Ale Aspen i ja nigdy nie byliśmy tylko przyjaciółmi. Od momentu, kiedy stałam się naprawdę świadoma, byłam w nim zakochana. Teraz on trzymał jakąś inną dziewczynę za rękę. Dzięki Bogu, byłam sama. Nie mogłabym powstrzymać łez w obecności innych dziewczyn. To bolało. Bardzo bolało. I nie mogłam nic z tym zrobić. Skąd u diabła się tu wzięłam? Miesiąc temu, byłam pewna wszystkiego w moim życiu, a teraz jakakolwiek część czegoś znajomego odeszła. Nowy dom, nowa kasta, nowe życie. Wszystko przez głupi kawałek papieru i zdjęcie. Chciałam usiąść i płakać nad wszystkim, co straciłam.

70

Zastanawiałam się, czy którakolwiek z reszty dziewczyn jest dzisiaj smutna. Wyobrażałam sobie, że wszyscy poza mną świętują. A ja w ostateczności także powinnam wyglądać na szczęśliwą, ponieważ wszyscy będą to oglądać. Przygotowałam się na to wszystko, co miało nadejść i kazałam sobie być dzielną. Co do tego, co zostawiałam z sobą, zdecydowałam, że to będzie właśnie to: zostawię go za sobą. Pałac będzie moim sanktuarium. Już nigdy nie pomyślę ani nie wymówię jego imienia ponownie. Nie wolno mu było przyjść tam za mną – moja własna reguła dla tej małej przygody. Nigdy więcej. Żegnaj Aspen. Około pół godziny później dwie dziewczyny w białych koszulach i czarnych spodniach, takich jak moje, przeszły przez drzwi ze swoimi własnymi doradcami, niosącymi ich torby. Obie się uśmiechały, potwierdzając moją myśl, że byłam jedyną z Wybranych, która była dziś w depresji. To był czas, aby dotrzymać mojego przyrzeczenia. Uśmiechnęłam się i powstrzymałam drżenie rąk. – Cześć – powiedziałam radośnie. – Jestem America. – Wiem! – odparła dziewczyna po prawej. Była blondynką o brązowych oczach. Natychmiast rozpoznałam ją, jako Marlee Tames z Kent. Czwórka. Nie przejęła się moją wyciągniętą dłonią: natychmiast rzuciła mi się w ramiona. – Och! – wydyszałam. Nie spodziewałam się tego. Chociaż Marlee była jedną z dziewczyn, których twarze wydawały się szczere i przyjazne, mama mówiła mi przez ostatni tydzień, żebym patrzyła na te dziewczyny jak na wrogów, a jej ofensywne myślenie stało się moim. Więc nie spodziewałam się zbyt serdecznego przywitania ze strony dziewczyn, które były przygotowane do walki ze mną na śmierć i życie o kogoś, kogo nie chciałam. Zamiast tego zostałam wyściskania. 71

– Jestem Marlee, a to jest Ashley. – Tak, Ashley Brouillette z Alles, Trójka. Też miała blond włosy, ale dużo jaśniejsze niż Marlee. A jej oczy były bardzo niebieskie, dodawały delikatności jej spokojnej twarzy. Wydawała się krucha przy Marlee. Obie były z Północy; domyśliłam się, że dlatego przybyły razem. Ashley pomachała mi lekko i uśmiechnęła się, ale to było tyle. Nie byłam pewna, czy ona była nieśmiała, czy tylko próbowała nas zrozumieć. Może powodem było to, że była Trójką i od urodzenia wiedziała, jak zachowywać się lepiej. – Uwielbiam twoje włosy! – wykrzyknęła Marlee. – Żałuję, że nie urodziłam się z rudymi włosami. One sprawiają, że wyglądasz na taką pełną życia. Słyszałam, że rudzi ludzie mają często zły nastrój. To prawda? Mimo mojego zepsutego dnia, beztroski sposób bycia Marlee sprawił, że mój uśmiech się powiększył. – Nie sądzę, czasami mam zły nastrój, ale moja siostra jest ruda, a jest bardzo urocza. Po tym zaczęłyśmy rozmowę o tym, co doprowadza nas do szaleństwa i co zawsze poprawia nasz nastrój. Marlee lubiła filmy, tak jak ja, choć rzadko miałam okazję je oglądać. Rozmawiałyśmy o aktorach, którzy są niezwykle atrakcyjni, co wydawało się dziwne, odkąd miałyśmy być zastępem dziewczyn Maxona. Ashley zachichotała co jakiś czas, ale nie więcej. Jeśli była pytana o coś

bezpośrednio,

udzielała

krótkiej

odpowiedzi

i

wracała

do

jej

powściągliwego uśmiechu. Marlee i ja łatwo robiłyśmy postępy, co dało mi nadzieję, że wyjdę stamtąd z przyjacielem. Chociaż rozmawiałyśmy jakieś pół godziny, czas szybko zleciał. Nie przestawałyśmy mówić do czasu, aż usłyszałyśmy dźwięk wysokich obcasów stukających po podłodze. Odwróciłyśmy głowy w stronę odgłosu i usłyszałam jak usta Marlee otworzyły się z pyknięciem. W naszym kierunku szła brunetka w okularach przeciwsłonecznych. Miała stokrotkę we włosach, ale barwioną na czerwono, aby pasowała do jej 72

szminki. Jej biodra kołysały się gdy szła, a każdy krok na jej trzycalowych obcasach podkreślał jej pewność siebie. Odwrotnie niż Marlee i Ashley, ona nie uśmiechała się. Ale to nie było spowodowane tym, że była nieszczęśliwa. Nie, ona była skupiona. Jej wejście miało być zastraszające. I to zadziałało na wytworną Ashley, która, jak usłyszałam, westchnęła „O nie” kiedy nowa dziewczyna podeszła bliżej. Ta osoba, którą rozpoznałam jako Celeste Newsome z Clermont, Dwójka, nie niepokoiła mnie. Ona zakładała, że walczymy o tą samą sprawę. Ale nie mogłeś być pod presją, jeśli to było coś, czego nie chciałeś. Celeste w końcu do nas dotarła, Marlee pisnęła „cześć”, próbując być miła, nawet jeśli była zastraszona. Celeste tylko spojrzała na nią i westchnęła. – Kiedy odlatujemy? – zapytała. – Nie wiemy – odpowiedziałam bez cienia strachu. – Robisz zamieszanie. Nie spodobało jej się to, rzuciła na mnie okiem. Nie była pod wrażeniem. – Sorry, sporo osób chciało mnie zobaczyć. Nie mogłam nic na to poradzić. – Uśmiechnęła się szeroko, jakby to było oczywiste, że ma być czczona. A ja miałam być otoczona dziewczynami takimi jak ona. Świetnie. Jak na zawołanie, mężczyzna pojawił się w drzwiach na lewo. – Słyszałem, że wszystkie Wybrane dziewczęta są tutaj? – Faktycznie, jesteśmy – Celeste odpowiedziała słodko. Mężczyzna zmieszał się trochę, mogłam to zobaczyć w jego oczach. Ach, więc to była jej gra. Kapitan przerwał na moment, a potem stanął na baczność. – Dobrze, drogie panie, jeśli tylko pójdziecie za mną i wsiądziecie do samolotu, odlecicie do swojego nowego domu. Lot, który tak naprawdę był przerażający tylko podczas startu i lądowania, trwał kilka krótkich godzin. Zaproponowano nam filmy i jedzenie, ale jedyne 73

czego chciałam, to patrzeć przez okno. Oglądałam kraj z góry, zdumiona jak wielki był. Celeste zdecydowała się przespać lot, co było małym błogosławieństwem. Ashley rozłożyła składane biurko i już pisała listy o jej przygodzie. To było mądre z jej strony spakować paczkę papieru. Założę się, że May byłaby uszczęśliwiona słysząc o tej części podróży, nawet, jeśli nie dotyczyła księcia. – Ona jest taka elegancka – wyszeptała Marlee, przechylając głowę w stronę Ashley. Siedziałyśmy naprzeciwko siebie na pluszowych siedzeniach na samym przedzie małego samolotu. – Od momentu, kiedy się spotkałyśmy, ona robiła wszystko, co właściwe. Będzie silną konkurencją – powiedziała z westchnieniem. – Nie możesz myśleć w ten sposób – odpowiedziałam. – Tak, będziesz próbować osiągnąć cel, ale nie przez atakowanie kogoś innego. Po prostu musisz być sobą. Kto wie? Może Maxon, będzie wolał kogoś bardziej rozluźnionego. Marlee zamyśliła się nad tym. – Sądzę, że to słuszna uwaga. Ciężko jej nie lubić. Jest okropnie miła. I taka piękna. – Zgodziłam się z jej zdaniem. Marlee zniżyła głos do szeptu. – Celeste, z drugiej strony… Wytrzeszczyłam oczy i potrząsnęłam głową. – Wiem, minęła dopiero godzina, a już nie mogę się doczekać, kiedy wróci do domu. Marlee zakryła usta, aby zakryć śmiech. – Nie chcę mówić źle o nikim, ale ona jest taka agresywna. A Maxon nawet nie jest w pobliżu. Trochę się jej obawiam. – Nie rób tego – zapewniłam ją. – Dziewczyn takich jak ta? One powyrzucają się wzajemnie z rywalizacji. Marlee westchnęła. – Mam nadzieję. Czasami chciałabym… 74

– Czego? – Więc, czasami, chciałabym, żeby Dwójki miały pojęcie, jak to jest być traktowanym w taki sposób, jak oni traktują nas. Skinęłam głową. Nigdy naprawdę nie myślałam, że jestem na tym samym poziomie, co Czwórka, ale zdawałam sobie sprawę, że byliśmy w podobnym położeniu. Jeśli nie byłeś Dwójką lub Trójką, to otaczały cię tylko różne odcienie zła. – Dziękuję, że ze mną rozmawiasz – powiedziała. – Bałam się, że każdy będzie się izolował, ale ty i Ashley jesteście naprawdę miłe. Może będzie fajnie. – Jej głos wypełniała nadzieja. Nie byłam tego taka pewna, ale znów się uśmiechnęłam. Nie miałam powodu, aby wystrzegać się Marlee, czy być nieuprzejmą dla Ashley. Inne dziewczyny mogą nie być takie niefrasobliwe.

*

*

*

Po wylądowaniu, kiedy przemierzaliśmy dystans z samolotu do terminala z ochroniarzami u naszego boku, dookoła panowała cisza. Ale gdy jedne z drzwi się otworzyły, usłyszałyśmy ogłuszająco głośne krzyki. Terminal był pełen skaczących i wiwatujących ludzi. Ścieżkę wyłożono dla nas złotym dywanem i otoczono barierkami z linkami. W regularnych odstępach wzdłuż przejścia ustawieni byli strażnicy, rozglądający się niespokojnie dookoła i gotowi do ataku nawet na najmniejszą oznakę niebezpieczeństwa. Z pewnością były ważniejsze rzeczy, które mogliby robić? Na szczęście Celeste była z przodu i zaczęła machać. Od razu wiedziałam, że to była właściwa reakcja, a nie ucieczka, jak rozważałam. A ponieważ były tam kamery, śledzące każdy nasz ruch, byłam podwójnie szczęśliwa, że nie byłam na czele stawki.

75

Tłum szalał z radości. Byli tam ludzie, którzy mieszkali najbliżej i wszyscy oczekiwali, że zobaczą, choć przelotnie, pierwsze dziewczyny przybywające do miasta. Jedna z nas pewnego dnia zostanie królową. Odwracałam głowę kilkanaście razy w ciągu sekundy, gdy ludzie wołali moje imię z całego przepełnionego terminala. Były tam też tabliczki z moim nazwiskiem. To było niesamowite. Już tutaj byli ludzie – ludzie nie z mojej prowincji – którzy mieli nadzieję, że to będę ja. Miałam lekkie poczucie winy, że ich zawiodę. Zarzuciłam głową przez moment i zobaczyłam małą dziewczynkę przyciśniętą do poręczy. Nie mogła mieć więcej niż dwanaście lat. W jej dłoni była tabliczka, która głosiła RUDOGŁOWI RZĄDZĄ! z małą koroną namalowaną w rogu i gwiazdkami wszędzie. Wiedziałam, że byłam jedyną rudą w zawodach i uświadomiłam sobie, że jej włosy miały prawie taki sam odcień jak mój. Dziewczynka chciała autograf. Obok niej, ktoś chciał zdjęcie, a obok niego ktoś chciał uścisnąć moją dłoń. Więc praktycznie przeszłam wzdłuż całej linii, odwracając się raz czy dwa, aby porozmawiać z ludźmi po drugiej stronie dywanu. Byłam ostatnią, która odeszła, więc dziewczyny były zmuszone czekać na mnie co najmniej dwadzieścia minut. Szczerze mówiąc, prawdopodobnie nie odeszłabym tak wcześnie, gdyby następny samolot z Wybranymi dziewczynami nie przybył, i wydawało się niegrzeczne zajmować ich czas. Wsiadając do samochodu, Celeste przewróciła oczami, ale nie przejęłam się tym. Wciąż byłam oszołomiona tym, jak szybko dostosowałam się do tego, co chwilę wcześniej mnie przerażało. Zdążyłam się pożegnać, spotkać pierwsze dziewczyny, polecieć samolotem i nawiązać kontakt z naszymi fanami. Wszystko bez robienia niczego kompromitującego.

76

Pomyślałam o kamerach śledzących mnie w terminalu i uwieczniających mnie, o mojej rodzinie oglądającej mnie w telewizji. Mam nadzieję, że będą dumni.

77

Rozdział 9 Nawet po okazałym powitaniu drogi prowadzące do pałacu wypełnione były tłumem ludzi, chcących nam życzyć powodzenia. Smutne było to, że nie pozwolono nam na opuszczenie okna, aby im podziękować. Ochroniarze z przodu powiedzieli nam, że mamy myśleć o sobie jako o przedłużeniu królewskiej rodziny. Wielu wielbiło nas, ale byli tam także ludzie, którzy nie zawahaliby się skrzywdzić nas, aby zranić księcia. Albo samą monarchię. Utknęłam obok Celeste w samochodzie – specjalnym egzemplarzu, który miał dwa rzędy siedzeń naprzeciwko siebie i przyciemniane okna – oraz z Ashley i Marlee siedzącymi razem przed nami. Marlee promieniała, gdy patrzyła przez szybę i było oczywiste, dlaczego. Jej imię było na kilkunastu tabliczkach. Nie można było policzyć, ilu wielbicieli miała. Imię Ashley też było tam rozrzucone, prawie tak często jak Celeste, i o wiele częściej niż moje. Ashley, zawsze dama, ze spokojem przyjęła, że nie jest faworytką w tej dziedzinie. Celeste, jak mogłam zauważyć, była zirytowana. – Jak sądzisz, co ona zrobiła? – Celeste wyszeptała do mojego ucha, gdy Marlee i Ashley rozmawiały ze sobą o domu. – Co masz na myśli? – odszepnęłam. – Aby być taką popularną. Myślisz, że ona kogoś przekupiła? – Jej wzrok skupił się na Marlee, jakby oceniała jej wartość w swojej głowie. – Jest Czwórką – powiedziałam niepewnie. – Ona nie ma możliwości, aby kogoś przekupić. Celeste zacisnęła zęby. – Proszę. Dziewczyna ma więcej niż jeden sposób, aby zapłacić za to, czego chce – odpowiedziała i odsunęła się, żeby popatrzeć przez okno.

78

Zajęło mi chwilę, aby zrozumieć, co miała na myśli i to było dla mnie nie do przyjęcia. Nie dlatego, że to było niemożliwe, aby ktoś tak niewinny jak Marlee pomyślał o spaniu z kimś, aby osiągnąć cel – lub nawet rozważał złamanie prawa – ale ponieważ wydawało się jasne, że życie w pałacu może być bardziej złośliwe niż sobie wyobrażałam. Nie miałam zbyt dobrego widoku, gdy byliśmy blisko pałacu, ale zauważyłam mury. Były jasno–żółto otynkowane i bardzo, bardzo wysokie. Strażnicy byli rozmieszczeni na szczycie, po każdej stronie szerokiej bramy, która otworzyła się, gdy się zbliżyliśmy. W środku ukazał się nam długi żwirowy podjazd, który okrążał fontannę i prowadził do frontowych drzwi, gdzie oficjalni urzędnicy czekali, aby nas powitać. Z niewiele ponad „cześć”, dwie kobiety wzięły mnie pod ramiona i wprowadziły do środka. – Przepraszam za pośpiech, ale wasza grupa jest mocno spóźniona – powiedziała jedna. – Och, obawiam się, że to moja wina. Trochę zbyt długo rozmawiałam na lotnisku. – Rozmawiałaś z tłumem? – druga zapytała mnie ze zdumieniem. Wymieniły spojrzenie, którego nie zrozumiałam, zanim zaczęły opisywać mi miejsca, które mijałyśmy. Jadalnia była po prawej, powiedziały mi, a Wielki Pokój po lewej. Za szklanymi drzwiami zauważyłam rozległy ogród i żałowałam, że nie mogłyśmy się zatrzymać. Zanim nawet zdążyłam przetworzyć, gdzie przechodziłyśmy, pociągnęły mnie do olbrzymiego pokoju pełnego gwarnych ludzi. Chmara rozstąpiła się i zobaczyłam rzędy luster z ludźmi pracującymi nad dziewczęcymi włosami i malującymi ich paznokcie. Ubrania wisiały na wieszakach, a ludzie wykrzykiwali takie rzeczy jak „Znalazłem farbę!” i „To sprawia, że ona wygląda pucołowato”.

79

– Tutaj są! – Zobaczyłam kobietę zmierzającą w naszym kierunku, zapewne osobę kontrolującą to wszystko. – Jestem Silva, rozmawiałyśmy przez telefon. – Powiedziała na wprowadzenie, potem natychmiast przeszła do pracy. – Po pierwsze, potrzebujemy zdjęć „przed”. Podejdź tu – zakomunikowała, wskazując nam krzesło w rogu przed tłem. – Nie przejmujcie się kamerami, drogie panie. Będziemy robić zdjęcia specjalnie przed waszymi metamorfozami, po których każda dziewczyna w Illéa będzie chciała wyglądać jak wy po tym, jak będziecie dziś „zrobione”. Rzeczywiście, zespoły ludzi z kamerami wędrowały po pomieszczeniu robiąc zbliżenia na buty dziewcząt i przeprowadzając z nimi wywiady. Kiedy zdjęcia zostały zrobione, Silva zaczęła wydawać rozkazy. – Zabierz Lady Celeste do stacji numer cztery, Lady Ashley do piątki… i wygląda, że oni skończyli w dziesiątce. Zabierz Lady Marlee do trójki, a Lady Americę do szóstki. – Więc, to ty – powiedział niski, ciemnowłosy mężczyzna, ciągnąc mnie do siedzenia w szóstce, z tyłu. – Powinniśmy porozmawiać o twoim wyglądzie.– Był całkowicie zaaferowany. – O moim wyglądzie? – Czy to nie byłam właśnie ja? Czy nie dlatego trafiłam tutaj? – Jaki chcesz, abyśmy stworzyli twój wygląd? Z rudymi włosami, możemy zrobić z ciebie wręcz kusicielkę, ale jeśli chcesz zmienić tę rzecz, to możemy nad tym też popracować – odpowiedział zupełnie poważnie. – Nie zamierzam zmieniać wszystkiego we mnie, aby zaspokoić jakiegoś faceta, którego nawet nie znam. – Albo lubię – dodałam w mojej głowie. – O ja. Czyżbyśmy mieli tu indywidualistkę? – zaśpiewał jakbym była dzieckiem. – Czyż nie wszystkie nimi są? Mężczyzna uśmiechnął się do mnie.

80

– Dobrze więc. Nie zmienimy twojego wyglądu, po prostu go ulepszymy. Muszę cię trochę wypolerować, ale twoja awersja do fałszywych rzeczy może być właśnie twoim największym atutem tutaj. Trzymaj się, kochanie. – Poklepał mnie po plecach i odszedł, przysyłając do mnie grupę kobiet. Nie zdawałam sobie sprawy, że kiedy powiedział „wypolerować” miał na myśli dosłowny sens. Kobiety wyszorowały moje ciało, ponieważ nie można było mi wierzyć, że zrobię to wystarczająco dobrze na własną rękę. Potem na całą podrażnioną nieco skórę nałożono płyny i olejki, które pozostawiły na niej zapach wanilii, będący, według nakładającej go dziewczyny, jednym z ulubionych Maxona. Po tym jak zrobili mnie gładką i jędrną, uwaga przeniosła się na moje paznokcie. Były przycięte i wypolerowane, a nieustępliwe małe kawałki skóry wokół nich cudownie usunięte. Powiedziałam im, że wolę mieć niepomalowane paznokcie, ale wyglądali na tak rozczarowanych, że stwierdziłam, że mogą pomalować moje palce u stóp. Jedna z dziewczyn wybrała ładny neutralny odcień, więc nie było tak źle. Zespół, który pracował nad moimi paznokciami zostawił mnie innej dziewczynie, a ja siedziałam spokojnie w fotelu, czekając na kolejną rundę upiększania. Ekipa telewizyjna przechodząc obok, zrobiła ujęcie na moje dłonie. – Nie ruszaj się – poinstruowała kobieta. Zerknęła na moją rękę. – Czy masz choć cokolwiek na swoich paznokciach? – Nie. – Westchnęłam, dając je ujęcie i poruszyłam się. Wydałam z siebie ciężkie westchnienie. Kątem oka zauważyłam gwałtowny ruch po mojej prawej. Spojrzałam i zobaczyłam dziewczynę wpatrującą się w nicość, podczas gdy jej noga huśtała się w górę i w dół pod dużą peleryną, którą miała na sobie. – W porządku? – zapytałam. Mój głos wybił ją z transu. Westchnęła.

81

– Oni chcą przefarbować mnie na blond. Powiedzieli, że to będzie wyglądało lepiej z kolorem mojej skóry. Jestem zdenerwowana, tak sądzę. Rzuciła mi napięty uśmiech, a ja go odwzajemniłam. – Jesteś Sosie, prawda? – Taa. – Wtedy uśmiechnęła się na dobre. – A ty jesteś America? Potwierdziłam. – Słyszałam, że przyjechałaś tą dziewczyną, Celeste. Ona jest okropna! Przewróciłam oczami. Odkąd tu dotarłyśmy, co kilka minut całe pomieszczenie słyszało krzyki Celeste do biednych służących, aby przynieść jej coś, albo zejść jej z drogi. – Nie masz pojęcia – mruknęłam i obie zachichotałyśmy. – Słuchaj, sądzę, że twoje włosy są bardzo ładne. – To było to. Nie za ciemne, nie za jasne i lśniące. – Dzięki. – Jeśli nie chcesz ich zmieniać, nie musisz. Sosie uśmiechnęła się, ale mogłam stwierdzić, że nie była całkiem pewna, czy próbowałam być przyjazna czy ją powstrzymać. Zanim mogła cokolwiek powiedzieć, zespół ludzi przybył, aby nad nami popracować, kierując sobą wzajemnie tak głośno, że nie było sposobu, abyśmy skończyły rozmowę. Moje włosy zostały umyte, odżywione, nawilżone i wygładzone. Były długie i wszystkie tej samej długości – moja mama zwykle podcinała je i to było najlepsze, co mogła zrobić – ale do czasu, aż oni skończyli, były kilka centymetrów krótsze i miały warstwy. Podobało mi się to – sprawili, że moje włosy łapały światło w interesujący sposób. Niektórym dziewczynom dodano coś, zwane pasemkami, a innym, jak Sosie, całkiem zmieniono kolor. Ale mój personel i ja zgodziliśmy się, że powinnam pójść niezmieniona do departamentu. Bardzo ładnie wyglądająca dziewczyna zrobiła mi makijaż. Poradziłam jej, aby dodała mi światła i aby był subtelny. Wiele innych dziewczyn z 82

makijażem wyglądało na trochę starsze lub młodsze albo po prostu ładniej. Ja wciąż wyglądałam jak ja, kiedy go skończono. Oczywiście, tak też prezentowała Celeste, odkąd uparła się, aby sama go zrobić. Spędziłam większość tego procesu w szlafroku i kiedy już wyszykowano mnie, zostałam zaprowadzona do stojaka z ubraniami. Moje imię widniało na tabliczce zawieszonej na drążku podtrzymującym sukienki o wartości jednego tygodnia pracy. Domyśliłam się, że „trenowane” księżniczki nie noszą spodni. Ta, którą w końcu założyłam była kremowa. Miała opadające rękawy4, była dopasowana w talii i rozszerzała się do kolan. Dziewczyna pomagająca mi nazwała ją dzienną sukienką. Powiedziała, że moje wieczorowe suknie są już w pokoju i reszta z nich również znajdzie się na górze. Potem umieściła srebrny pin na górze mojej sukni. Moje imię połyskiwało wzdłuż niego. W końcu włożyła mi buty, które nazwała „kitten heels”5 i potem wysłała mnie z powrotem do kąta, więc mogłam mieć zrobione zdjęcie „po”. Stamtąd odesłano mnie do jednej z czterech małych stacji rozmieszczonych wzdłuż ściany. Każda miała krzesło z tłem i kamerę przed nimi. Usiadłam zgodnie z instrukcją i czekałam. Kobieta przybyła z informacjami na podkładce do pisania w dłoni i poprosiła mnie o cierpliwość, podczas gdy szukała moich papierów. – Do czego to ma służyć? – zapytałam. – Do specjalnej metamorfozy. Będziemy transmitować jeden odcinek o twoim przylocie dzisiejszej nocy, metamorfozę we wtorek, a potem w piątek będziesz miała swój pierwszy Raport. Ludzie zobaczą twoje zdjęcia i dowiedzą się trochę o tym, co było w twojej aplikacji – powiedziała, gdy zlokalizowała swoje papiery i umieściła je na górze podkładki. Splotła razem swoje palce i kontynuowała. – Ale my chcemy, aby oni naprawdę cię wspierali. A to nie 4

takie coś ;) http://img.alibaba.com/wsphoto/v0/491188921/Long–taffeta–2011–fall–off–shoulder–mother–of– the–bride–dress.jpg 5 buty tego typu http://1.bp.blogspot.com/– xGhPvqTIZ5I/UQ6XR739XNI/AAAAAAAAGmA/62Yvd8OYrgs/s1600/Kitten+heels+who+is+she+blog.jpg

83

stanie się, jeśli nie będą w stanie cię poznać. Więc zrobimy króciutki wywiad tutaj, po którym wypadniesz dobrze w Raporcie, a później nie bądź nieśmiała, widząc nas dookoła pałacu. Nie będziemy tam codziennie, ale będziemy w pobliżu. – W porządku – powiedziałam cicho. Naprawdę nie chciałam rozmawiać z ekipami telewizyjnymi. To wszystko było takie uciążliwe. – Tak więc, America Singer, tak? – Zapytała mnie parę chwil po tym jak czerwone światło zapaliło się na górze kamery. – Tak. – Próbowałam opanować nerwy w moim głosie. – Muszę być szczera, według mnie nie wyglądasz, jakbyś za wiele się zmieniła. Czy możesz nam powiedzieć, co wydarzyło się na twojej dzisiejszej metamorfozie? Zastanowiłam się. – Oni pocieniowali moje włosy. Podoba mi się to. – Przebiegłam palcami przez rude kosmyki, czując jak miękkie są moje włosy po profesjonalnych zabiegach. – I pokryli mnie waniliowym balsamem. Pachnę trochę jak deser – odparłam wąchając moje ramię. Zaśmiała się. – To uroczo. A ta sukienka naprawdę ci pasuje. – Dzięki – powiedziałam, patrząc na moje nowe ubrania. – Ja nie noszę zazwyczaj zbyt wiele sukienek, więc zajmie mi trochę czasu, aby się przyzwyczaić. – To prawda – powiedziała moja rozmówczyni. – Jesteś jedną z trzech Piątek w Wyborze. Jakie to doświadczenie do tej pory? Poszukałam w mojej głowie czegoś, czym mogłabym opisać wszystko, co dziś czułam. Od mojego rozczarowania na rynku, przez uczucie latania do poznania Marlee. – Zaskakujące – odpowiedziałam. – Wyobrażam sobie, że będzie więcej zaskakujących dni – skomentowała. 84

– Mam nadzieję, że będą ostatecznie choć trochę spokojniejsze niż dzisiejszy – powiedziałam z westchnieniem. – Jak do tej pory oceniasz swoją konkurencję? Przełknęłam. – Dziewczyny są naprawdę miłe. – Z jednym rażącym wyjątkiem. – Mm–hmm – powiedziała, rozważając moją odpowiedź. – Więc jak się czujesz ze sposobem, w jaki przeprowadzono twoją metamorfozę? Martwisz się jeszcze o coś? Zastanowiłam się na tym. Jeśli powiem nie, to zabrzmi ważniacko, jeśli tak to zabrzmi biednie. – Sądzę, że personel wykonał ogromną pracę wydobywając z każdej dziewczyny jej własne piękno. Uśmiechnęła się i powiedziała. – Dobrze, sądzę, że to wystarczy. – To wszystko? – Mamy zmieścić waszą trzydziestkę piątkę w półtorej godziny, więc to będzie dosyć. – W porządku. – To nie było tak źle. – Dzięki za twój czas. Możesz udać się na tamtą kanapę i tam zajmą się tobą. Wstałam i poszłam usiąść na dużej okrągłej kanapie w rogu. Dwie dziewczyny, które miałam dopiero poznać siedziały tam i rozmawiały cicho. Rozejrzałam się wokół pomieszczenia i zobaczyłam kogoś ogłaszającego, że ostatnia partia nadchodzi. Nowe zamieszanie zaczęło się wokół stacji. Byłam na tym skupiona i prawie nie zauważyłam Marlee siadającej obok mnie. – Marlee! Spójrz na swoje włosy! – Wiem. Oni doczepili do nich jakieś pasma. Myślisz, że Maxonowi się spodoba? – Wyglądała jakby naprawdę się martwiła.

85

– Oczywiście! Jakiemu kolesiowi nie spodobałaby się wspaniała blondynka? – powiedziałam z figlarnym uśmiechem. – Americo, jesteś taka miła. Wszyscy ci ludzie na lotnisku pokochali cię. – Och, ja po prostu byłam przyjazna. Ty też spotkałaś ludzi – odpowiedziałam. – Tak, ale nawet nie połowę z tego, co ty. – Spuściłam głowę, trochę zawstydzona przez bycie komplementowaną za coś, co wydawało się oczywiste. Kiedy spojrzałam w górę, odwróciłam się do pozostałych dwóch dziewczyn, siedzących z nami. Emmica Brass, Samantha Lowell i ja nie zostałyśmy sobie jeszcze przedstawione, ale wiedziałam, kim były. Miałam opóźnioną reakcję. One spoglądały na mnie z rozbawieniem. Zanim miałam chwilę, aby się nad tym zastanowić, Silva, kobieta, którą spotkałyśmy wcześniej, podeszła do nas. – W porządku dziewczyny, jesteście gotowe? – Zerknęła na zegarek i spojrzała na nas wyczekująco. – Zamierzam szybko was oprowadzić i zabrać do wyznaczonych pokoi. Marlee klasnęła w dłonie i nasza czwórka zaczęła zmierzać do wyjścia. Silva powiedziała nam, że przestrzeń, której obecnie używałyśmy, by zostać dopieszczonym, to Kobiecy Pokój. Zazwyczaj królowa, jej pokojówki i kilku innych żeńskich członków rodziny go używało. – Przyzwyczajcie się do tego pokoju – będziecie tam spędzać dużo czasu. Teraz nasza droga prowadzi przez Wielki Pokój, który jest zwykle używany do przyjęć i bankietów. Jeśli w pałacu będzie dużo więcej osób niż wy, to tutaj będziecie spożywać swoje posiłki. Ale normalnie jadalnia jest wystarczająco duża, aby spełnić wasze potrzeby. Wejdźmy tam na chwilę. Pokazano nam, gdzie jadała rodzina królewska, w oddzielnym miejscu. My miałyśmy siedzieć przy długim stole po obu stronach, więc ustawienie wyglądało bardzo oficjalnie. Nasze miejsca były obecnie podpisane na

86

eleganckich wizytówkach. Ja miałam siedzieć obok Ashley i Tiny Lee, którą widziałam wcześniej w Kobiecym Pokoju, i naprzeciwko Kriss Ambers. Opuściłyśmy salę jadalną i dalej zeszłyśmy w dół schodami. Zobaczyłyśmy pomieszczenie, gdzie zwykle nadawano Raport Ze stolicy Illéa Wróciłyśmy na górę i nasz przewodnik pokazał nam korytarz, gdzie król i Maxon spędzali dużo czasu pracując. Obszar ten był dla nas niedostępny. – Kolejna rzecz, która jest poza waszym zasięgiem: trzecie piętro. Rodzina królewska ma swoje prywatne apartamenty na górze i jakikolwiek rodzaj ingerencji nie będzie tolerowany. Wasze pokoje są ulokowane na drugim piętrze. Będziecie zamieszkiwać dużą część pokoi gościnnych. Nie przejmujcie się: wciąż mamy pomieszczenia dla nadchodzących gości. – Te drzwi tutaj prowadzą do tylnej części ogrodu. Cześć Hektorze, Marksonie. – Dwaj ochroniarze przy drzwiach szybko skinęli jej głową. Zajęło mi chwilę, aby rozpoznać, że duża brama po naszej prawej to boczne drzwi do Wielkiego Pokoju, w związku z czym, Kobiecy Pokój był tuż za rogiem. Byłam dumna z siebie, że to pojęłam. Pałac był trochę rodzajem bogatego labiryntu. – Nie możecie wychodzić na zewnątrz pod żadnym pozorem. – kontynuowała Silva. – W ciągu tych dni będzie czas, kiedy będziecie mogły wejść do ogrodu, ale nie bez pozwolenia. To ograniczanie związane z zasadami bezpieczeństwa. Próbując podszyć się pod nas, rebelianci mogli znaleźć się w obrębie tego terenu już wcześniej. Dreszcz przeszedł moje ciało. Minęłyśmy zakręt i weszłyśmy na ogromne schody prowadzące na drugie piętro. Dywany pod moimi butami były takie miękkie, że czułam się jakbym tonęła za każdym razem, gdy stawiałam krok. Wysokie okno wpuszczało światło i pachniało jakby kwiatami i słońcem. Wielkie obrazy wisiały na ścianach, przedstawiając władców z przeszłości i kilku dawnych przywódców Ameryki i Kanady. Przynajmniej domyślałam się, że nimi byli. Nie nosili żadnych koron. 87

– Wasze rzeczy są już w pokojach. Jeśli wystrój jest nieodpowiedni, wystarczy powiedzieć to swoim pokojówkom. Każda ma trzy i one też są już w waszych pokojach. Pomogą wam z każdym problemem, jaki możecie mieć i pomogą wam przebrać się do obiadu. Po dzisiejszej kolacji spotkacie się w Kobiecym Pokoju na specjalnym pokazie Raportu Ze Stolicy Ilea. W następnym tygodniu wszystkie będziecie na pokazie osobiście! Tej nocy będziecie mogły zobaczyć niektóre z nagrań, na których zostawiacie swoje domy i przybywacie tutaj. To zapowiada się bardzo obiecująco. Powinnyście wiedzieć, że książę Maxon nie widział dziś jeszcze nic. Zobaczy to, co cała Illéa obejrzy dziś wieczorem, a potem oficjalnie spotkacie go jutro. Wy wszystkie dziewczyny zjecie obiad jako grupa, więc będziecie mogły się wzajemnie poznać, a potem, jutro, gra się rozpocznie. – Wzięłam oddech. Zbyt wiele reguł, zbyt wiele pomieszczeń, zbyt wielu ludzi. Chciałam tylko być sama ze skrzypcami. Ruszyłyśmy przez drugie piętro, zostawiając Wybrane dziewczęta w ich pokojach. Mój był schowany za rogiem w małym korytarzu z Bariel, Tiny i Jenną. Byłam zadowolona, że nie znajdował się na środku, jak pokój Marlee. Może będę miała trochę prywatności w ten sposób. Gdy Silva odeszła otworzyłam moje drzwi, napotykając podekscytowane spojrzenia trzech kobiet. Jedna szyła w kącie, a reszta sprzątała i tak idealny pokój. Podeszły i przedstawiły się, jako Lucy, Anne i Mary, ale zapomniałam, która jest która niemal natychmiast. Nie chciałam być niegrzeczna, ponieważ one były takie chętne do pomocy, ale potrzebowałam czasu w samotności. – Potrzebuję tylko krótkiej drzemki. Jestem pewna, że wy też miałyście długi dzień przygotowując wszystko i w ogóle. Najlepszą rzeczą, jaką możecie zrobić jest pozwolenie mi odpocząć, dać odpocząć chwilę sobie i proszę obudźcie mnie, gdy nadejdzie czas zejścia na dół.

88

Zaczęło się zamieszanie pełne podziękowań i ukłonów, które próbowałam zniechęcić, a potem zostałam sama. To nie pomogło. Próbowałam rozciągnąć się wygodnie na łóżku, ale każda część mojego ciała bolała, nie pozwalając mi czuć się komfortowo w miejscu, które było tak oczywiste, ale nie dla mnie. W rogu były skrzypce, a także gitara i wspaniałe pianino, ale nie mogłam się zmusić, aby męczyć się z nimi. Mój bagaż był bezpiecznie umieszczony, czekając w nogach mojego łóżka, ale to też wymagało zbyt wiele wysiłku ode mnie. Wiedziałam, że umieścili specjalne rzeczy dla mnie w szafie, w szufladach i w łazience, ale nie chciało mi się ich szukać. Po prostu leżałam tam nieruchomo. Wydawało mi się, jakby minęło tylko kilka chwil, gdy moje pokojówki cicho zapukały do drzwi. Wpuściłam je i chociaż to było dziwne, pozwoliłam im mnie ubrać. One były tak podekscytowane tym, że mogły być pomocne, iż nie mogłam kazać im znowu odejść. Zaczesały cześć moich włosów do tyłu przy pomocy małych szpilek i odświeżyły mój makijaż. Sukienka – która z resztą mojej garderoby została stworzona przez nie własnoręcznie – była ciemnozielona i sięgała do ziemi. Bez tych małych obcasów znów będę się na niej potykała. Silva zapukała do moich drzwi dokładnie o szóstej, aby zabrać mnie i trzy moje sąsiadki na dół sali. Czekałyśmy w korytarzu przy schodach na przyjście wszystkich, a potem ruszyłyśmy w dół do Kobiecego Pokoju. Marlee zauważyła mnie i poszłyśmy razem. Dźwięk trzydziestu pięciu par obcasów na marmurowych schodach był jak muzyka jakiejś eleganckiej ucieczki. Było słychać kilka pomruków, ale większość dziewczyn milczała. Zauważyłam, że drzwi jadalni były zamknięte. Czy była tam teraz rodzina królewska? Może jedli w trójkę ostatni posiłek w samotności? To wydawało się dziwne, że byłyśmy ich gośćmi, a nie spotkałyśmy jeszcze żadnego z nich.

89

Kobiecy Pokój zmienił się od czasu, kiedy go opuściłyśmy. Lustra i stojaki zniknęły, a stoły i krzesła były rozsiane po podłodze z paroma wygodnie wyglądającymi kanapami. Marlee spojrzała na mnie i skinęła głową w kierunku jednej z kanap i usiadłyśmy na niej razem. Kiedy wszyscy usiedli, włączono telewizję i oglądaliśmy Raport. Były te same ogłoszenia, co zawsze – aktualizacja projektów budżetowych, przebieg wojny i różne ataki rebeliantów na Wschodzie – a potem, przez ostatnie pół godziny Gavril komentował materiał z naszego dnia. – Tutaj panna Celeste Newsome mówi „do widzenia” jej wielu wielbicielom w Clermont. Tej młodej damie zajęło więcej niż godzinę oderwanie się od swoich fanów. Widziałam jak Celeste uśmiechała się z zadowoleniem, widząc się na ekranie. Siedziała obok Bariel Pratt, która miała włosy proste jak drut i tak jasne, że wydawały się być białe, gdy opadały do jej talii. Nie było żadnego łagodnego sposobu żeby to opisać: jej piersi były olbrzymie. Wymykały się chyłkiem z sukienki bez ramiączek, kusząc każdego, kto próbował je ignorować. Bariel była piękna, ale w typowy sposób, podobny do stylu Celeste. Nie byłam zupełnie pewna, ale ich widok obok siebie skłaniał mnie ku myśli, że swoich wrogów trzyma się blisko. Pomyślałam, że one od razu wybrały siebie na swojego najsilniejszego konkurenta. – Inni z Mideast są tak samo popularni. Ashley Brouillette, jej cicha, wyrafinowana postawa określa ją natychmiast jako damę. Kiedy przebywa w tłumie, jest pełna pokory, a jej piękny wyraz twarzy nie różni się od wyrazu samej królowej. – I Marlee Tames z Kent zrobiła na wszystkich wrażenie, kiedy odchodząc dzisiaj śpiewała narodowy hymn z zespołem muzycznym. – Zdjęcie Marlee uśmiechniętej i obejmującej ludzi z jej rodzinnej prowincji pojawiło się

90

na ekranie. – Ona natychmiast stała się faworytką wielu osób, z którymi dziś rozmawialiśmy. Marlee złapała i ścisnęła moją dłoń. Uświadomiłam sobie, że byłam po niej. – Panna Tames podróżowała również z Americą Singer, jedną z zaledwie trzech Piątek, które dostały się do Wyboru. Sprawili, że wyglądałam lepiej niż czułam się w tamtym momencie. Jedyne, co pamiętałam to jak przeszukiwałam tłum, smutna. Ale ujęcie, które wybrali, sprawiło, że wyglądałam na dojrzałą i opiekuńczą. Obraz mnie przytulającej ojca był wzruszający, piękny. Lecz to było niczym w porównaniu z widokiem mnie na lotnisku. – Chociaż wiemy, że kasty nic nie znaczą podczas Wyboru, to wydaje się, że Lady America o tym nie zapomina. Po lądowaniu w Angeles, Lady Singer została pokochana przez tłum na lotnisku, gdzie zatrzymywała się, aby zrobić zdjęcia i podpisać autografy. Cecha, którą, jak wiele osób uważa, powinna mieć następna księżniczka. Prawie wszyscy odwrócili się, aby spojrzeć na mnie. Mogłam zobaczyć w ich oczach ten sam wyraz, jaki miały Emmica i Samanta. Nagle te spojrzenia miały sens. Moje intencje się nie liczyły. One nie wiedziały, że ja tego nie chcę. W ich oczach byłam zagrożeniem. Uświadomiłam sobie, że one chciały, żebym odeszła.

91

Rozdział 10 Trzymałam głowę opuszczoną podczas obiadu. W Kobiecym Pokoju mogłam być odważna, ponieważ Marlee była obok mnie, a tylko ona myślała, że jestem miła. Ale tutaj, wciśnięta między ludzi, których nienawiść mogłam poczuć niczym promieniujące fale, byłam tchórzem. Spoglądając znad mojego talerza mogłam zobaczyć Kriss Ambers kręcącą groźnie swoim widelcem. A Ashley, która była taka wytworna, wydęła usta i nie odzywała się do mnie. Chciałam uciec do mojego pokoju. Nie rozumiałam dlaczego to było dla wszystkich takie ważne. Więc ludzie wydawali się mnie lubić i co z tego? One miały przewagę tutaj; ich małe tabliczki i wiwaty nie miały znaczenia. Po tym jak wszystko zostało już powiedziane i zrobione, nie wiedziałam czy czuć się doceniona czy zirytowana. Skupiłam uwagę na jedzeniu. Ostatnim razem stek jadłam w Boże Narodzenie parę lat temu. Wiem, że mama się starała, ale nie był taki jak ten. Tak soczysty, tak aromatyczny, tak delikatny. Chciałam zapytać kogoś innego, czy to nie był najlepszy stek jaki kiedykolwiek jedli. Gdyby Marlee była bliżej, zrobiłabym to. Rozejrzałam się niepewnie po pokoju. Marlee gawędziła cicho z ludźmi obok niej. Jak ona to zrobiła? Czy ten sam klip nie ogłosił jej jedną z głównych faworytek? Co ona zrobiła, że ludzie z nią rozmawiali? Deser stanowiło połączenie owoców z waniliowym kremem. To było jakbym nigdy wcześniej tego nie jadła. Czy to było jedzenie, jakie wkładałam do ust w tym momencie? Pomyślałam o May i jej uwielbieniu do wszystkich słodyczy. Pokochałaby to. Założę się, że przodowałaby tutaj.

92

Zabroniono nam opuszczać jadalnię, zanim wszyscy nie skończą, a po tym wydano ścisły rozkaz pójścia prosto do łóżka. – Spotkacie księcia Maxona rano i będziecie chciały wyglądać jak najlepiej – poinstruowała Silva. – On zostanie przyszłym mężem jednej z was po tym wszystkim. Kilka dziewczyn westchnęło na tę myśl. Klikanie i klapanie butów po schodach było cichsze niż wcześniej. Nie mogłam się doczekać, kiedy ucieknę z tego miejsca. I zdejmę sukienkę. Miałam jeden zestaw domowych ubrań w bagażu i rozważałam włożenie go, aby choć przez chwilę poczuć się jak ja. Rozproszyłyśmy się na szczycie schodów, każda ruszyła do swojego pokoju. Marlee odciągnęła mnie na bok. – Wszystko w porządku? – zapytała. – Tak. Tylko, że niektóre z dziewczyn patrzyły na mnie krzywo podczas obiadu. – Próbowałam nie marudzić za bardzo. – One są trochę nerwowe, ponieważ każdy lubi cię tak bardzo – powiedziała machając ręką na ich zachowanie. – Ale ludzie lubią także ciebie. Widziałam tabliczki. Dlaczego dziewczyny nie są wredne dla ciebie? – Nie spędzałaś zbyt wiele czasu z innymi dziewczynami, czyż nie? – Uśmiechnęła się chytrze, jakbym powinna wiedzieć, co się działo. – Nie. Głównie z siostrami – wyznałam. – Domowe nauczanie? – Tak. – Cóż, mam korepetycje z grupą innych Czwórek w domu. Wszystkie dziewczyny mają swoje własne sposoby na zalezienie po skórę innym ludziom. Zrozum, to wszystko jest po to, aby dowiedzieć się, co denerwuje ją najbardziej. Wiele dziewczyn mówi mi fałszywe komplementy, lub uwagi takie jak te. Wiem, że jestem postrzegana jako otwarta osoba, ale pod spodem jestem nieśmiała i one sądzą, że mogą wykończyć mnie słowami. 93

Zmarszczyłam czoło. One robiły to specjalnie? – Dla ciebie, kogoś cichego i tajemniczego — – Nie jestem tajemnicza – przerwałam. – Jesteś, trochę. I czasami ludzie nie wiedzą, czy interpretować ciszę jako zaufanie czy strach. One patrzą na ciebie jakbyś była szpiegiem, więc może będziesz się czuła, jakbyś nim była. – Hę. – To nawet miało sens. Zastanawiałam się co robiłam, jeśli wpływałam na czyjąś niepewność. – Co ty robisz? Kiedy chcesz być z nimi w dobrych relacjach, mam na myśli? Uśmiechnęła się. – Ignoruję to. Znam jedną dziewczynę z domu, która tak irytuje się, gdy nie może cię dręczyć, że przestaje się dąsać. Więc nie martw się – powiedziała. – Wszystko, co możesz zrobić, to nie pozwolić im wiedzieć, że to ma na ciebie jakiś wpływ. – Nie ma. – Prawie uwierzyłam… ale nie do końca. – Zaśmiała się lekko, ciepły dźwięk, który rozległ się w cichym korytarzu. – Możesz uwierzyć, że spotkamy go rano? – zapytała, przechodząc do ważniejszej rzeczy w jej mniemaniu. – Nie, naprawdę nie mogę. – Maxon wydawał się być duchem nawiedzającym pałac – ukryty ale nigdy naprawdę obecny. – No cóż, powodzenia jutro. – Mogłam stwierdzić, że mówi to szczerze. – Najlepszego, Marlee. Jestem pewna, że książę Maxon będzie bardziej niż zachwycony, gdy cię spotka. – Uścisnęłam jej dłoń. Uśmiechnęła się w sposób, który jednocześnie wyrażał podekscytowanie i nieśmiałośc i poszła do swojego pokoju. Kiedy zmierzałam do swojego, drzwi Bariel były wciąż otwarte i słyszałam jak mamrocze coś do pokojówki. Zauważyła mnie i zatrzasnęła mi drzwi przed nosem. Wielkie dzięki...

94

Oczywiście moje pokojówki były na miejscu, czekając, aby pomóc mi się umyć i rozebrać. Moja koszula nocna, cienka mała zielona rzecz, została rozłożona dla mnie na łóżku. Uprzejmie, żadna nie ruszyła mojej torby. Były skuteczne, ale zdeterminowane. Oczywiście to była dla nich kończąca dzień rutyna, ale nie robiły tego w pośpiechu. Przypuszczam, że efekt miał być kojący, ale chciałam, żeby sobie poszły. Nie mogłam ich popędzać, gdy czyściły moje dłonie, rozsznurowywały moją sukienkę i umieściły srebrną plakietkę z nazwiskiem na mojej jedwabnej koszuli. A kiedy robiły te wszystkie rzeczy, sprawiające, że byłam niewyobrażalnie skrępowana, zadawały mi pytania. Starałam się na nie odpowiadać, nie będąc nieuprzejmą. Tak, w końcu spotkałam wszystkie dziewczyny. Nie, one nie były zbyt rozmowne. Tak, obiad był fantastyczny. Nie, nie spotkam księcia wcześniej niż jutro. Tak, jestem bardzo zmęczona. – Bardzo pomogłoby mi się wyciszyć, jeśli mogłabym przez jakiś czas pobyć sama. – Dodałam na koniec ostatniej odpowiedzi, z nadzieją, że zrozumieją aluzję. Wyglądały na rozczarowane. Próbowałam je rozchmurzyć. – Jesteście bardzo pomocne. Tylko zwykłam spędzać czas w samotności. A dziś byłam otoczona przez bezmiar ludzi. – Ale, Lady Singer, od nas oczekuje się, że będziemy ci pomagać. To nasza praca. – Powiedziała główna dziewczyna. Zorientowałam się, że to była Anne. Ona wydawała się być najbardziej zorientowana, Mary była otwarta, a Lucy, jak sądziłam, była tylko nieśmiała. – Naprawdę doceniam to wszystko i zdecydowanie chcę waszej pomocy w rozpoczęciu jutrzejszego dnia. Ale tej nocy, jedyne, czego potrzebuję to zrelaksowanie się. Jeśli chcecie być pomocne, chwila tylko dla siebie będzie dobra dla mnie. A jeśli wy będziecie wypoczęte, to jestem przekonana, że to ułatwi sprawy jutro, prawda? Spojrzały na siebie. 95

– Cóż, przypuszczam, że tak– zgodziła się Anne. – Jedna z nas powinna zostać tu, podczas gdy ty będziesz spała. Na wypadek, gdybyś czegoś potrzebowała. – Lucy wyglądała na zdenerwowaną, jakby bała się decyzji, jaką podejmę. Zdawało się, że drży od czasu do czasu, co jak sądziłam było oznaką jej wychodzącej na wierzch nieśmiałości. – Jeśli będę czegoś potrzebowała, zadzwonię dzwoneczkiem. Będzie dobrze. Poza tym, nie będę w stanie wypocząć, gdy ktoś będzie mnie obserwował. Znowu poparzyły na siebie, wciąż trochę sceptycznie. Wiedziałam, że był tylko jeden sposób, aby to powstrzymać, ale nienawidziłam go używać. – Oczekuje się od was abyście wykonywały każde moje polecenie, prawda? – Przytaknęły z nadzieją. – Więc rozkazuję wam wszystkim iść do łóżka. A rano przyjdźcie mi pomóc. Proszę. Anne uśmiechnęła się. Mogłam powiedzieć, że zaczęła mnie rozumieć. – Tak, Lady Singer. Zobaczymy się rano. – Dygnęły i cicho opuściły pokój. Anne rzuciła mi ostatnie spojrzenie. Przypuszczałam, że nie byłam dokładnie kimś, kogo ona się spodziewała. Jednak nie wyglądała, jakby ją to martwiło. Jak tylko wyszły, zdjęłam moje wymyślne kapcie i rozciągnęłam palce na podłodze. To było dobre, naturalne uczucie być na bosaka. Przeszłam do wypakowania moich rzeczy, co nie trwało długo. Wzięłam moje ubrania na zmianę, zapakowane w torbie i umieściłam je w olbrzymiej szafie wnękowej. Zlustrowałam wzrokiem sukienki, gdy to robiłam. Było ich tylko kilka. Wystarczająco, aby pozwolić mi przetrwać tydzień lub dwa. Przypuszczałam, że było ich po tyle samo dla wszystkich. Dlaczego dawać kilkanaście sukienek dziewczynie, która może odejść następnego dnia? Wzięłam kilka zdjęć przedstawiających moją rodzinę i umieściłam je przy ramie mojego lustra. Było na tyle duże i szerokie, że mogłam patrzeć na 96

fotografie bez niczego, co zasłaniałoby mój widok na siebie. Miałam małe pudełko osobistych drobiazgów — kolczyki, wstążki i opaski na głowę, które uwielbiałam. Prawdopodobnie wyglądały niesamowicie prosto w tym miejscu, ale wszystkie były dla mnie tak ważne, że musiałam je mieć ze sobą. Kilka książek, które przywiozłam, znalazły swoje miejsce na podręcznej szafce niedaleko drzwi prowadzących na mój balkon. Wyjrzałam przez wejście na balkon i zobaczyłam ogród. Był on labiryntem ścieżek z fontannami i ławkami. Wszędzie rozkwitały kwiaty, a każdy żywopłot był równo przycięty. Za tym oczywiście wypielęgnowanym miejscem było wąskie, otwarte pole, a następnie ogromny las. Rozciągał się tak szeroko, że nie mogłam powiedzieć, czy cały mieścił się w pałacowych murach. Zastanawiałam się przez chwilę, dlaczego tam był, a potem rozmyślałam o ostatniej rzeczy z domu, którą trzymał w mojej dłoni. Mój słoik z jego dzwoniącym grosikiem. Potrząsnęłam nim parę razy, słuchając jak grosik ślizga się po szklanych krawędziach. Dlaczego przywiozłam go ze sobą? Aby przypominał mi o czymś, czego nie mogłam mieć? Ten mały stoik – ta miłość, którą budowałam w cichym, sekretnym miejscu przez lata, będąca teraz naprawdę poza moim zasięgiem – sprawiła, że moje oczy wypełniły się łzami. Dodając do tego całe dzisiejsze napięcie i emocje, to było zbyt wiele. Nie wiedziałam, gdzie będzie stałe miejsce słoika tutaj, ale w tym momencie postawiłam go na stoliku obok łóżka. Przyciemniłam światło, wpełzłam na górę luksusowych koców i gapiłam się na mój słoik. Pozwolę sobie być smutną. Pozwolę sobie myśleć o nim. Jak mogłam stracić tak wiele w tak krótkim czasie? Wydawało się, że zostawienie swojej rodziny w jakimś obcym miejscu i bycie rozdzielonym z osobą, którą kochasz powinno wydarzyć się w ciągu kilku różnych lat, a nie w jeden dzień.

97

Zastanawiałam się, co dokładnie chciał mi powiedzieć zanim odeszłam. Jedyna rzecz, jakiej mogłam się domyślić to to, że nie czuł się komfortowo mówiąc to głośno. Czy to było o niej? Gapiłam się w słoik. Może próbował powiedzieć przepraszam? Zrugałam go za to wczoraj wieczorem. Więc może to było to. Że on odchodzi? Cóż, sama mogłam się tego łatwo domyślić, dziękuję ci bardzo. Że on nie odchodzi? Że wciąż mnie kocha? Przestałam o tym myśleć. Nie mogę pozwolić sobie mieć ciągle nadzieję. Powinnam go teraz znienawidzić. Ten gniew trzymał mnie z daleka. Pobyt z dala od niego, tak długo jak to możliwe był moim drugim powodem do bycia tutaj. Ale nadzieja bolała. A z nadzieją przyszła tęsknota za domem. Chciałam, żeby May podkradła się do mojego łóżka, jak czasem robiła. A potem strach, że inne dziewczyny będą chciały się mnie pozbyć, więc mogą wciąż próbować sprawić, żebym poczuła się poniżona. Następnie nerwowość występowania przed narodem w telewizji tak długo jak tu będę. I obawa, że ludzie mogą próbować mnie zabić tylko po to, aby uzyskać cele polityczne. To wszystko było dla mnie za wiele po tym oszołamiającym, długim dniu. Moja wizja zamazała się. Nawet nie zauważyłam, kiedy zaczęłam płakać. Nie mogłam oddychać. Trzęsłam się. Zerwałam się i pobiegłam na balkon. Byłam tak przerażona, że zajęło mi chwilę, aby otworzyć zatrzask, ale udało mi się. Sądziłam, że świeże powietrze mi pomoże, ale tak nie było. Moje oddechy były wciąż płytkie i zimne. Nie było w tym żadnej wolności. Pręty balkonu więziły mnie. I mogłam jeszcze zobaczyć mur wokół pałacu, wysoki, ze strażnikami na szczycie. Czułam potrzebę bycia na zewnątrz, a nikt nie mógł mi na to pozwolić. Rozpacz

98

sprawiła, że czułam się jeszcze słabsza. Spojrzałam na las. Czułam, jakbym nie widziała tam nic poza zielenią. Odwróciłam się i rzuciłam do ucieczki. Byłam trochę niepewna, z łzami w oczach, ale udało mi się wydostać za drzwi. Przebiegłam przez korytarz, który znałam, nie widząc dzieł sztuki, draperii czy złotych zdobień. Ledwo zauważyłam strażników. Nie znałam drogi w pałacu, ale wiedziałam, że jeśli zbiegnę schodami i skręcę w dobrym kierunku, zobaczę olbrzymie szklane drzwi prowadzące do ogrodu. Potrzebowałam tylko drzwi. Pokonałam wielką klatkę schodową, moje bose stopy wydawały klapiący dźwięk na marmurze. Było tam jeszcze kilku strażników na mojej drodze, ale żaden mnie nie zatrzymał. To znaczy, dopóki faktycznie nie znalazłam miejsca, którego szukałam. Podobnie jak wcześniej, dwóch mężczyzn stacjonowało po obu stronach drzwi, a gdy próbowałam przez nie przejść, jeden z nich zastąpił mi drogę i włócznią, którą miał w dłoni zagrodził mi wyjście. – Przepraszam, panienko, powinnaś wrócić do swojego pokoju – powiedział z mocą. Mimo, że nie mówił głośno, jego głos wydawał się grzmieć w ciszy eleackiego korytarza. – Nie… nie. Potrzebuję… na zewnątrz. – Mieszały mi się słowa. Nie mogłam złapać tchu. – Panienko, powinnaś wrócić teraz do swojego pokoju. – Drugi strażnik zbliżył się do mnie. – Proszę. – Zaczerpnęłam tchu. Myślałam, że mogę zemdleć. – Przykro mi… Lady America, tak? – Zobaczył mój identyfikator. – Powinnaś wrócić do pokoju. – Ja… ja nie mogę oddychać – wyjąkałam, padając strażnikowi w ramiona, ponieważ zbliżył się na tyle blisko, aby mnie odepchnąć. Jego włócznia upadła na ziemię. Zadrapałam go lekko paznokciami, czując się zamroczona z wysiłku. 99

– Puść ją! – To był nowy głos, młody, ale pełen władzy. Moja głowa w połowie odwróciła się, a w połowie opadła w jego kierunku. To był książę Maxon. Wyglądał trochę dziwnie, przez kąt, w jakim wisiała moja głowa, ale rozpoznałam te włosy i sztywny sposób, w jaki stał. – Upadła, Wasza Wysokość. Chciała wyjść na zewnątrz. – Pierwszy strażnik wyglądał na zdenerwowanego, gdy to wyjaśniał. Mógł być w okropnym niebezpieczeństwie, jeśli zraniłby mnie. Teraz byłam własnością Illéa. – Otwórz drzwi. – Ależ, Wasza Wysokość… – Otwórz drzwi i pozwól jej odejść. Teraz! – Tak jest, Wasza Wysokość. – Pierwszy strażnik zabrał się do pracy, wyciągając klucz. Moja głowa znajdowała się w tej dziwnej pozycji, gdy usłyszałam dźwięk kluczy dzwoniących o siebie, a potem jeden z nich został wsunięty do zamka. Książę spojrzał na mnie nieufnie, gdy próbowałam wstać. A potem, słodki zapach świeżego powietrza wypełnił moje płuca, dając mi zachętę, jakiej potrzebowałam. Wyrwałam się z ramion strażnika i pobiegłam jak pijana do ogrodu. Zataczałam się lekko, ale nie przejmowałam się tym, że wyglądałam niezbyt wdzięcznie. Chciałam tylko znaleźć się na zewnątrz. Pozwoliłam sobie czuć ciepłe powietrze na skórze, trawę pod stopami. W jakiś sposób nawet rzeczy wyhodowane w naturze, tutaj wydawały się być na pokaz. Chciałam przejść całą drogę do drzew, ale nogi odmówiły mi posłuszeństwa. Upadłam przed małą kamienną ławką i usiadłam tam; moja wytworna koszula nocna była brudna, a głowa opadła mi na ramiona. Nie miałam siły, aby szlochać, więc łzy, które się pojawiły były ciche. Wciąż zajmowały całą moją uwagę. Jak ja się tu znalazłam? Jak mogłam do tego dopuścić? Co się ze mną stanie? Czy kiedykolwiek wrócę do jakiejkolwiek części życia, które miałam przedtem? Po prostu nie wiedziałam. I nie było żadnej cholernej rzeczy, jaką mogłam z tym zrobić. 100

Byłam tak pochłonięta swoimi myślami, że nie zauważyłam, że nie jestem sama, dopóki książę Maxon się nie odezwał. – Wszystko w porządku, moja droga? – zapytał mnie. – Nie jestem ‘twoja droga’. – Spojrzałam w górę, aby spiorunować go wzrokiem. Nie byłoby trudno zauważyć wstręt w moim tonie i w oczach. – Czy zrobiłem coś, co by cię uraziło? Czy właśnie nie dałem ci tego, o co prosiłaś? – Był naprawdę zakłopotany moją odpowiedzią. Sądzę, że oczekiwał, że będziemy go wielbić i dziękować niebiosom za jego istnienie. Patrzyłam na niego bez strachu, chociaż prawdopodobnie efekt był osłabiony przez łzy na moich policzkach. – Przepraszam, moja droga, czy zamierzasz przestać płakać? – zapytał, brzmiąc na bardzo zgaszonego przez tę myśl. – Nie nazywaj mnie tak! Nie jestem bardziej „droga” dla ciebie, niż trzydzieści cztery różne nieznajome, które masz tu w klatce. Podszedł bliżej, zupełnie nie wyglądając na urażonego moim swobodnymi słowami. On wyglądał na…. zamyślonego. To było interesujące, widzieć taki wyraz jego twarzy. Jego chód był pełen wdzięku, jak na chłopaka i wyglądał na niesamowicie rozluźnionego, gdy krążył wokół mnie. Moja odwaga trochę stopniała w obliczu tego, jak bardzo to było niezręczne. On był w pełni odziany w jego dopasowany garnitur, a ja skulona i pół–naga. Jeśli jego ranga nie groziła mi, to jego postawa już tak. Musiał mieć duże doświadczenie w radzeniu sobie z nieszczęśliwymi ludźmi; był wyjątkowo spokojny, gdy odpowiedział. – To niesprawiedliwe stwierdzenie. Wszystkie jesteście mi drogie. To po prostu kwestia odkrycia, która objawi mi się jako najdroższa. – Czy ty naprawdę użyłeś słowa ”objawi się”? Zaśmiał się cicho. – Obawiam się, że tak. Wybacz mi, to skutek mojej edukacji. – Edukacji – wymamrotałam, przewracając oczami. – Śmieszne. 101

– Przepraszam? – zapytał. – To jest śmieszne! – krzyknęłam, odzyskując część mojej odwagi. – Co jest śmieszne? – Ten konkurs! To wszystko! Czy ty nigdy nikogo nie kochałeś? To jest sposób, w jaki chcesz znaleźć żonę? Czy naprawdę jesteś taki płytki? – Przesunęłam się trochę na ziemi. Będzie mi łatwiej, on siedział na ławce, więc nie musiałam się odwracać. Byłam zbyt zdenerwowana, żeby być wdzięczną. – Zdaję sobie sprawę, że gdy pojawiłem się w ten sposób, cała ta sprawa może wydawać się niczym więcej niż tanią rozrywką. Ale w moim świecie, jestem bardzo chroniony. Nie spotkałem zbyt wielu kobiet. Jedyne, z którymi miałem styczność to córki dyplomatów, a zwykle nie mamy zbyt wielu wspólnych tematów. I tylko wtedy, gdy mówimy tym samym językiem. Maxon wydawał się myśleć, że to był żart i zaśmiał się lekko. Ja nie byłam rozbawiona. Odchrząknęłam. – Okoliczności sprawiły, że nie miałem okazji, aby się zakochać. Ty miałaś? – Tak – powiedziałam rzeczowo. W chwili, gdy wypowiedziałam te słowa, pożałowałam, że się nie powstrzymałam. T o była prywatna sprawa, nic, co powinno go interesować. – Więc miałaś sporo szczęścia – zabrzmiał jakby był zazdrosny. Wyobraźcie sobie. Jedyna rzecz, którą przewyższałam księcia Illéa, to było ta, o której musiałam tu zapomnieć. – Moja matka i ojciec zawarli małżeństwo w ten sposób i są bardzo szczęśliwi. Ja również mam nadzieję znaleźć szczęście. Znaleźć kobietę, którą może pokochać cała Illéa, kogoś kto będzie moim towarzyszem i pomoże gościć liderów innych narodów. Kogoś, kto będzie moim przyjacielem i moim powiernikiem. Jestem gotowy, aby znaleźć żonę. Coś w jego głosie uderzyło mnie. Tam nie było śladu sarkazmu. To, co wydawało się być dla mnie czymś odrobinę większym niż teleturniej, było dla 102

niego szansą na szczęście. Nie mógł spróbować z drugą turą dziewczyn. No, może mógł, ale to byłoby takie żenujące. Był tak zdesperowany, taki pełen nadziei. Poczułam jak mój wstręt do niego zmniejszył się. Odrobinę. – Czy ty naprawdę czujesz się tu jak w klatce? – Jego oczy były pełne współczucia. – Tak, to prawda. – Mój głos zabrzmiał cicho. I szybko dodałam. – Wasza Wysokość. – Sam czułem się tak więcej niż raz. Ale musisz przyznać, że to bardzo piękna klatka. – Dla ciebie. Wypełnij swoją piękną klatkę trzydziestoma czterema różnymi mężczyznami walczącymi o tę samą rzecz. Zobaczysz, jak jest wtedy miło. Uniósł brwi. – Czy tam naprawdę kłócą się o mnie? Czy nie wiecie, że jestem jedynym, który podejmie decyzję? – Właściwie to niesprawiedliwe. One walczą o dwie rzeczy. Niektóre walczą o ciebie, inne o koronę. I wszystkie myślą, że już wiedzą, co powiedzieć i zrobić, więc twój wybór będzie oczywisty. – Ach, tak. Mężczyzna lub korona. Obawiam się, że niektórzy nie potrafią wskazać różnicy. – Potrząsnął głową. – Więc powodzenia – powiedziałam sucho. Nie odzywał się przez chwilę na skutek mojego sarkazmu. Zerkałam na niego kątem oka, czekając aż się odezwie. Wpatrywał się w nieokreślony punkt w trawie, ze zmarszczoną twarzą. Wydawało się jakby tamta myśl go męczyła. Wziął głęboki oddech i odwrócił się do mnie. – Czy ty też walczysz o to? – Bynajmniej. Jestem tu przez przypadek. – Przypadek?

103

– Tak jakby. Cóż, to długa historia. A teraz… Jestem tutaj i nie walczę. Zamierzam cieszyć się jedzeniem, zanim mnie stąd wyrzucą. Zaśmiał się głośno zginając się w pół i uderzając w kolano. To było dziwne połączenie sztywności i spokoju. – Kim jesteś? – Słucham? – Dwójką? Trójką? – zapytał. Czy on tego nie zauważył? – Piątką. – Ach tak, więc jedzenie prawdopodobnie będzie dobrą motywacją, aby zostać. – Zaśmiał się znowu. – Przepraszam, ale nie mogę odczytać twojego pinu w ciemności. – Jestem America. – Cóż, to świetnie. – Maxon spojrzał w noc i uśmiechnął się do niczego konkretnego. Coś w tym wszystkim go rozbawiło. – Americo, moja droga, mam nadzieję, że znajdziesz w tej klatce coś wartego walki. Po tym, mogę sobie tylko wyobrażać, co by było gdybyś rzeczywiście spróbowała. Wstał z ławki i usiadł obok mnie. Był zbyt blisko. Nie mogłam myśleć racjonalnie. Może byłam trochę oszołomiona lub wciąż czułam się słabo po moim płaczliwym epizodzie. Tak czy owak, byłam wciąż zbyt zszokowana, aby zaprotestować, gdy wziął mnie za rękę. – Jeśli to cię uszczęśliwi, mogę poinformować pracowników, że wolisz ogród. Potem będziesz mogła przychodzić tu wieczorami, nie zostając sponiewieraną przez strażnika. Jednak wolałbym, gdyby jeden był w pobliżu. Chciałam tego. Wolność jakiegokolwiek rodzaju brzmiała cudownie, ale powinien wiedzieć o moich uczuciach. – Ja nie… nie sądzę abym chciała czegokolwiek od ciebie. – Wyciągnęłam palce z jego luźnego uścisku. 104

Był trochę zaskoczony, zraniony. – Jak sobie życzysz. – Poczułam więcej żalu. Nawet, jeśli nie lubiłam tego kolesia to nie chciałam go zranić. – Chcesz zostać tutaj jeszcze? – Tak. – Odetchnęłam patrząc na strażnika. – Więc zostawię cię z twoimi myślami. Strażnik zaczeka na ciebie przy drzwiach. – Dziękuję ci, um, Wasza Wysokość. – Potrząsnęłam głową. Ile razy zwracałam się do niego w niewłaściwy sposób w tej rozmowie? – Droga Americo, zrobisz mi przysługę? – Ponownie chwycił mnie za rękę. Był wytrwały. Zerknęłam na niego nie wiedząc, co powiedzieć. – Może. Znów się uśmiechnął. – Nie mów o tym innym. Formalnie rzecz biorąc, nie powinienem cię spotkać wcześniej niż jutro, a nie chcę żeby ktokolwiek się zdenerwował. Chociaż nie nazwałbym ciebie krzyczącej na mnie czymś bliskim do romantycznej schadzki, czyż nie? Teraz to ja się uśmiechnęłam. – Wcale nie! – Wzięłam głęboki oddech. – Nic nie powiem. – Dziękuję ci. – Wziął moją dłoń, uniósł ją i złożył na niej pocałunek. Kiedy się odsunął, delikatnie położył ją na moich kolanach. – Dobranoc. Patrzyłam na ciepłe miejsce na mojej dłoni, oszołomiona, przez moment. Potem odwróciłam się i zobaczyłam jak Maxon odchodzi, dając mi prywatność, której chciałam przez cały dzień.

105

Rozdział 11 Rano nie obudziłam się ani na dźwięk kroków pokojówek ani słysząc wodę napuszczaną do wanny. Obudziło mnie dopiero światło, które dostało się do pokoju, kiedy Anne delikatnie odsunęła ciężkie, bogato zdobione zasłony. Nuciła sobie cichą piosenkę, całkowicie zadowolona ze swojego zadania. Nie byłam gotowa, aby się ruszyć. I tak dużo czasu zajęło mi dojście do siebie po natłoku zajęć, a jeszcze więcej, kiedy zrozumiałam, ile wczorajsza rozmowa w ogrodzie mogła dla mnie znaczyć. Jeśli tylko miałabym okazję, przeprosiłabym Maxona. To byłby cud, gdyby pozwolił mi przejść dalej. – Panienko? Obudziłaś się już? – Nieeeee – jęknęłam w poduszkę. Nie wyspałam się, a łóżko było zbyt wygodne, żeby się z niego ruszyć. Ale Anne, Mary i Lucy roześmiały się z moich jęków, co sprawiło, że się uśmiechnęłam i zdecydowałam się wstać. Prawdopodobnie właśnie z tymi dziewczynami najłatwiej byłoby się tutaj dogadać. Zastanawiałam się, czy mogłyby zostać moimi przyjaciółkami, czy też trening i protokół sprawiły, że nie mogłyby nawet wypić ze mną filiżanki herbaty. Mimo iż urodziłam się jako Piątka, stałam się Trójką. Jeśli są pokojówkami, to znaczyło, że były Szóstkami. Nie miałam z tym problemu, po prostu cieszyłam się ich towarzystwem. Powoli doczłapałam się do ogromnej łazienki, zastanawiając się ile szkła i kafelków zmarnowano, żeby ją wybudować. W podłużnych lustrach zobaczyłam Lucy przypatrującą się plamom brudu na mojej pościeli. Później zostały zauważone przez Anne, aż w końcu dojrzała je Mary. Na szczęście żadna z nich nic nie powiedziała. Wczoraj myślałam, że są po prostu wścibskie z tymi wszystkimi pytaniami, ale myliłam się. W rzeczywistości troszczyły się o moje

106

samopoczucie. Pytania, co robiłam poza moim pokojem – nawet poza Pałacem – byłyby tylko niezręczne. O nic nie pytając, ostrożnie zdjęły ze mnie koszulę nocną i kazały mi wejść do wanny. Nie przywykłam do paradowania nago przed innymi ludźmi – nawet przed Mamą i May– ale tutaj nie było innego wyjścia. Te pokojówki będą ubierały mnie tak długo, jak będę mieszkała w pałacu, więc prędzej czy później będę musiała się do tego przyzwyczaić. Zastanawiałam się, co się z nimi stanie, kiedy mnie nie będzie. Czy zostaną przydzielone do innych dziewczyn, które potrzebowałyby więcej uwagi podczas trwania konkursu? Czy może mają już inne obowiązki, z których są tymczasowo zwolnione? Wydawało mi się niegrzecznym pytanie ich, co robiły wcześniej, czy nawet mówienie im, że wkrótce odejdę, więc mimo ciekawości o nic nie zapytałam. Po kąpieli Anne wysuszyła moje włosy, upinając je wstążkami, które przywiozłam z domu. Swoją błękitną barwą doskonale pasowały do kwiatowych wzorów na sukience, uszytej przez jedną z pokojówek, którą miałam założyć. Mary nałożyła mi makijaż. Był on tak delikatny i subtelny jak wczoraj, natomiast Lucy wtarła pachnący balsam w moje ręce i nogi. Zamiast wybierać naszyjnik z całego wachlarza pałacowej biżuterii, poprosiłam o moją szkatułkę. Był tam malutki, srebrny naszyjnik z zawieszką z śpiewającym ptaszkiem, który dostałam od taty. Doskonale pasował do pinu z moim imieniem. Do niego dopasowałam jeszcze parę kolczyków z królewskiego skarbca, ale najprawdopodobniej były one najmniejsze ze wszystkich. Anne, Mary i Lucy spojrzały na mnie i uśmiechnęły się w rezultacie. Wzięłam to za znak, że wyglądam wystarczająco przyzwoicie, żeby iść na śniadanie. Ukłonami i uśmiechami życzyły mi szczęścia, gdy zbierałam się do odejścia. Dłonie Lucy znów drżały. Poszłam do foyer na piętrze, gdzie wszystkie spotkałyśmy się wczoraj. Byłam tam pierwsza, więc usiadłam na małej sofie, aby poczekać na resztę. 107

Powoli inne zaczęły się zbierać. Szybko zauważyłam temat przewodni. Wszystkie dziewczyny wyglądały fenomenalnie. Ich włosy były ułożone w skomplikowane warkocze i loki, odsłaniające twarze. Makijaż był starannie wykonany, sukienki idealnie wyszykowane. Prawdopodobnie wybrałam najprostszą suknię od czasu pierwszego dnia, a cała reszta miała do niej coś błyszczącego. Zobaczyłam dwie dziewczyny wchodzące do foyer i uświadamiające sobie, że założyły dokładnie te same sukienki. Obie odwróciły się, aby się przebrać. Wszystkie chciały się wyróżniać i wszystkie robiły to w swój własny sposób. Nawet ja. Każda wyglądała jak Jedynka. Ja wyglądałam jak Piątka w ładnej sukience. Myślałam, że przygotowanie się zajęło mi dużo czasu, ale innym dziewczynom zajęło to dużo, dużo dłużej. Nawet kiedy przybyła Silva, aby nas eskortować, wciąż musiałyśmy czekać na Celeste i Tiny, która, zgodnie z jej imieniem, musiała mieć zwężoną sukienkę6. Kiedy wszystkie byłyśmy w komplecie, każda skierowała się do schodów. Na ścianie wisiało złocone lustro i wszystkie odwróciłyśmy się, by po raz ostatni obejrzeć się, kiedy schodziłyśmy. Zobaczyłam swoje odbicie obok Marlee i Tiny. Wyglądałam zupełnie zwyczajnie. Ale ostatecznie wyglądałam jak ja, co było niewielkim pocieszeniem. Zeszłyśmy na dół spodziewając się, że udajemy się do jadalni, gdzie jak nam powiedziano, będziemy jeść posiłki. Ale zamiast tego zaprowadzono nas do Wielkiego Pokoju gdzie pojedyncze stoły i krzesła były ustawione w rzędach, każdy z talerzami, szklankami i sztućcami. Jednak nie było tam jedzenia. Niestety, nawet nie było czuć jego zapachu. W rogu naprzeciwko, schowanym w małym zakątku, zauważyłam mały zestaw kanap. Paru kamerzystów, rozproszonych po pokoju, filmowało nasze przybycie.

6

Tiny – ang. znaczy drobny; maleńki, malusieńki, malutki.

108

Założyłyśmy, że możemy usiąść gdzie chcemy, ponieważ nie było kartek. Marlee była w rzędzie przede mną, a Ashley usiadła po mojej prawej. Nie przeszkadzało mi przyjęcie kogoś jeszcze. Wydawało się, że parę osób miało przynajmniej jednego sojusznika, jakiego ja miałam w Marlee. Ashey wybrała miejsce obok mnie, więc założyłam, że chciała mojego towarzystwa. Mimo iż wciąż się nie odzywała. Może była zdenerwowana doniesieniami z zeszłej nocy. Wcześniej też była cicha, kiedy się poznałyśmy. Może taki był jej charakter. Pomyślałam, że najgorsze, co może się stać, to że nie otrzymam odpowiedzi, więc zdecydowałam się ostatecznie uznać jej obecność. – Ashley, wyglądasz cudownie. – Och, dziękuję ci – powiedziała cicho. Obie sprawdziłyśmy czy załoga kamerzystów była daleko. Nie, dlatego, że to była prywatna rozmowa, ale kto chciał, żeby wiedzieli o wszystkim? – Czy nie jest zabawnie nosić tę cała biżuterię? Gdzie jest twoja? – Umm, była dla mnie zbyt ciężka. Zdecydowałam się wyjść bez błyskotek. – Jest ciężka. Czuję się jakbym miała dwadzieścia funtów na głowie7. Mimo tego, nie potrafiłam go odłożyć. Kto wie ja długo każda z nas tu zostanie? To było zabawne. Ashley wydawała się być dość pewna siebie na początku. W sposobie, jaki wyglądała i zachowywała się, ona była idealnym materiałem na księżniczkę. To było dziwne, że wątpiła w siebie teraz. – Ale nie sądzisz, że wygrasz? – zapytałam. – Oczywiście – wyszeptała. – Ale niegrzecznie jest tak mówić. – Ona mrugnęła do mnie, co sprawiło, że zachichotałam. Jeszcze jeden błąd z mojej strony. Chichot przyciągnął uwagę Silvii, która przechodziła przez drzwi. – Ciii. Dama nigdy nie podnosi głosu wyżej niż cichy szept.

7

Około 9 kg

109

Wszystkie pomruki ucichły. Zastanawiałam się, czy kamery złapały mój błąd, a moje policzki wypełniły się ciepłem. – Witam ponownie, panie. Mam nadzieję, że wszystkie wypoczęłyście pierwszej nocy w pałacu, bo teraz zaczyna się nasza praca. Dzisiaj zacznę was uczyć reguł zachowania i postępowania. Będzie to proces, który będzie trwał podczas waszego pobytu tutaj.

Wiedzcie, że będę informowała rodzinę

królewską o każdej waszej pomyłce. Wiem, że brzmi to okrutnie, ale to nie jest gra, którą trzeba przejść z łatwością. Ktoś w tym pokoju będzie następną księżniczką Illéa. Nie jest to łatwe zadanie. Musicie się wysilić, by wznieść się na wyższe stanowisko, bez względu na waszą obecną pozycję społeczną. Staniecie się damami z wyższej rangi. A tego ranka, otrzymacie waszą pierwszą lekcję. – Zachowanie przy stole jest bardzo ważne i zanim będziesz spożywać posiłek naprzeciw rodziny królewskiej, musisz być świadoma pewnych zasad. Im szybciej skończymy tę lekcję, tym wcześniej zjecie śniadanie, więc patrzcie na mnie, proszę. Zaczęła tłumaczyć, jak powinno się nam serwować jedzenie – z prawej strony, który kieliszek służył, do którego napoju i mówiła, aby przenigdy nie brać ciasta do ręki. Należy zawsze używać szczypiec. Ręce, kiedy były nieużywane, należało trzymać na kolanach, na serwetce. Nie powinnyśmy się odzywać niepytane. Oczywiście mogłyśmy rozmawiać z naszymi sąsiadami przy stole, lecz zawsze na odpowiednim poziomie. Zmierzyła mnie wzrokiem, kiedy wypowiedziała ostatnie zdanie. Silvia wciąż kontynuowała swoją wypowiedź tym wytwornym tonem, kpiąc z mojego żołądka. W domu jadłam trzy posiłki dziennie, nawet, jeśli były małe. Potrzebowałam jedzenia. Zaczynałam być już nieco zrzędliwa, kiedy rozległo się pukanie do drzwi. Dwóch strażników cofnęło się i do pomieszczenia wszedł Książę Maxon. – Dzień dobry, panie – zawołał. 110

Jego głos dobrze się niósł. Stał wyprostowany, loki spływały mu na ramiona, a ubranie miał zmienione. Spojrzałam nie na Maxona, lecz na Ashley, której pierś szybko się poruszała. Wpatrywała się we wszystkich takim wzrokiem, że poczułam wstyd, gdy mnie zauważyła. – Wasza Wysokość – powiedziała Silvia kłaniając się nisko. – Witaj, Silvio. Jeśli nie masz nic przeciwko, chciałbym przedstawić się tym oto młodym kobietom. – Oczywiście. – Skłoniła się ponownie. Książę Maxon przeszukał wzrokiem pokój i spojrzał na mnie. Nasze oczy spotkały się na krótką chwilę, a on się uśmiechnął. Nie spodziewałam się tego. Myślałam, że zmienił zdanie, co do mojej osoby od poprzedniej nocy, a ja powinnam wykrzyczeć wszystkim to, jak się wtedy zachowałam. Ale może nie był zły. Może traktował mnie jako rozrywkę. Musiał się tu strasznie nudzić. Jakikolwiek był tego powód, ten krótki uśmiech zmusił mnie do wiary, że może w ostateczności nie było to wszystko aż tak potwornym doświadczeniem. Podjęłam decyzję, której nie mogłam podjąć ostatniej nocy i miałam nadzieję, że Książę Maxon wysłucha moich przeprosin. – Panie, jeśli nie macie nic przeciwko, jedną na raz będę wzywał na spotkanie ze mną. Na pewno jesteście głodne, tak samo jak ja. W takim razie nie zajmę wam zbyt dużo czasu. Wybaczcie, nie jestem dobry w zapamiętywaniu waszych imion. Pamiętam tylko parę. Rozległy się chichoty. Szybko przeszedł do dziewczyny stojącej z przodu rzędu z prawej strony i odprowadził ją na kanapę. Rozmawiali przez pięć minut, potem oboje się podnieśli. Skłonił się w jej stronę, a ona odwzajemniła gest. Wróciła do swojego stolika, mówiąc coś do dziewczyny siedzącej obok. To działo się w kółko. Te rozmowy zajmowały tylko pięć minut i były przeprowadzane szeptem. Próbował poznać każdą dziewczynę w mniej niż pięć minut.

111

– Zastanawiam się, czego chce się dowiedzieć – zapytała Marlee, odwróciwszy się. – Może chce wiedzieć, który aktor twoim zdaniem jest najbardziej przystojny. Przygotuj swoją listę – odszepnęłam. Marlee i Ashley zachichotały. Nie tylko my rozmawiałyśmy. W pomieszczeniu głosy niosły się jak delikatny szum, kiedy wszystkie próbowały się rozluźnić, zanim przyszła ich kolej. Nie wspominając o kamerzystach, kręcących się wokół i wypytujących dziewczyny o ich pierwszy dzień w pałacu, czy podobały im się służące i tego typu rzeczy. Kiedy zatrzymali się przy mnie i Ashley, pozwoliłam jej przeprowadzić całą rozmowę. Patrzyłam na kanapy, gdzie przesłuchiwana była każda z Wybranych. Niektóre z nich były spokojne i wytworne, inne niespokojne i podekscytowane. Na twarzy Marlee wykwitł pokaźny rumieniec, kiedy szła w stronę Księcia Maxona i uśmiechnęła się promiennie, kiedy wróciła. Ashley prostowała suknię kilka razy, jakby to był jej tik nerwowy. Byłam bliska pocenia się ze zdenerwowania, kiedy skończyła rozmawiać z Księciem. Oznaczało to, że kolej na mnie. Wzięłam głęboki oddech i uspokoiłam się. Chciałam już prosić o pomoc. Wstał i podszedł, by mnie wyczytać, kiedy już do niego podchodziłam. – Ameryka, prawda? – Zapytał z uśmiechem. – Owszem. I wiem, że słyszałam wcześniej twoje imię, ale mógłbyś mi je przypomnieć? – Zastanawiałam się, czy zaczęcie od żartu to był zły pomysł, ale Maxon się zaśmiał i ruchem ręki wskazał, bym usiadła. Opadłam na sofę, gdy zapytał: – Dobrze spałaś, moja droga? Nie wiedziałam, jak wyglądała moja twarz w odpowiedzi na to, jak mnie nazwał, ale oczy Maxona błysnęły w rozbawieniu.

112

– Nie jestem jeszcze „twoja droga” – odpowiedziałam, lecz z uśmiechem. – Ale tak, kiedy się uspokoiłam, spałam bardzo dobrze. Moje służące musiały wyciągać mnie z łóżka. Było mi bardzo wygodnie. – Cieszę się, że się zrelaksowałaś, moja… Ameryko – poprawił się. – Dziękuję – powiedziałam. Przez chwilę bawiłam się kawałkiem sukni, myśląc nad tym, jak ubrać to wszystko w słowa. – Bardzo mi przykro, że byłam dla ciebie niemiła. Kiedy próbowałam zasnąć, uświadomiłam sobie, że, pomimo, iż jest to nieco dziwna dla mnie sytuacja, nie powinnam ciebie winić. Nie jesteś powodem, dla którego wyrzuciłam z siebie to wszystko, a ten cały Wybór nie jest nawet twoim pomysłem. I wtedy, kiedy czułam się okropnie, byłeś dla mnie miły i ja zachowałam się… cóż, wstrętnie. Mogłeś mnie wyrzucić zeszłej nocy, ale tego nie zrobiłeś. I dziękuję ci za to. Maxon patrzył na mnie z czułością. Założę się, że każda dziewczyna przede mną topniała na widok tego spojrzenia. Ja z kolei nie zajmowałam sobie głowy tym, że spojrzał na mnie w taki sposób, ale oczywiście była to część jego charakteru. Schylił głowę na moment. Kiedy znowu na mnie spojrzał, pochylił się w moją stronę opierając łokcie na kolanach, jakby chciał w ten sposób wyrazić wagę słów, które zaraz wypowie. – Ameryko, jak dotąd byliśmy w dobrych stosunkach. To jest cecha, którą bardzo sobie cenię i chcę cię poprosić, byś była tak miła i odpowiedziała mi na jedno pytanie. Skinęłam głową, lekko zaniepokojona tym, co chciał wiedzieć. Pochylił się nawet jeszcze bardziej i zniżył głos do szeptu. – Mówisz, że jesteś tutaj przez pomyłkę, więc wnioskuję, że nie chcesz tutaj być. Istnieje jakakolwiek możliwość, byś… cokolwiek do mnie czuła? Nic nie mogłam na to poradzić, zaczęłam się nieco wiercić. Nie chciałam zranić jego uczuć, ale nie mogłam owijać w bawełnę.

113

– Jesteś bardzo uprzejmy, Wasza Wysokość, atrakcyjny i troskliwy. – Uśmiechnął się na te słowa. Dodałam niskim głosem – Ale z bardzo ważnych powodów myślę, że bym nie mogła. – Mogłabyś wyjaśnić? – Dobrze to ukrywał, lecz mogłam usłyszeć rozczarowanie wywołane przez nagłe odtrącenie. Spodziewałam się, ze nie był do tego przyzwyczajony. Nie było to coś, czym chciałam się z kimś podzielić, ale nie myślałam, że cokolwiek innego może sprawić, że zrozumie. Nawet jeszcze ciszej niż wcześniej powiedziałam mu prawdę. – Obawiam się, że moje serce należy do kogoś innego. – Czułam, jak oczy zachodzą mi łzami. – Och, proszę, nie płacz! – Szept Maxona wyrażał szczery niepokój. – Nigdy nie wiem, co robić, kiedy kobieta płacze! – To mnie rozśmieszyło i jakiekolwiek oznaki, że miałam się zaraz rozpłakać, zniknęły na moment. Wyraz ulgi na jego twarzy był bardzo wyraźny. – Czy zechciałabyś, bym odprowadził cię dzisiaj do domu, do twojego ukochanego? – zapytał. Oczywiste było, że gdyby ktoś inny poprosił o to, co ja, byłby to dla niego kłopot. Lecz nie rozgniewał się, tylko okazał litość. Ten gest sprawił, że mu zaufałam. – W tym sęk… nie chcę wracać do domu. – Naprawdę? – Przebiegł palcami po swoich włosach i znowu się roześmiałam. Wydawał się bardzo zagubiony. – Mogę być całkowicie z tobą szczera? Skinął głową. – Muszę tu być. Moja rodzina potrzebuje, bym tu była. Nawet gdybyś pozwolił zostać mi na tydzień, byłoby to dla nich błogosławieństwem. – Masz na myśli to, że potrzebujesz pieniędzy? – Tak. – Źle się czułam przyznając to. Musiało to wyglądać, jakbym go wykorzystywała. W prawdzie myślę, że tak było. Lecz było coś jeszcze. 114

– I są… pewne osoby… – spojrzałam na niego – w domu, których nie chcę widzieć w tym momencie. Maxon skinął głową w geście zrozumienia, lecz nic nie powiedział. Zawahałam się. Przypuszczałam, że najgorsze, co mnie w tej chwili mogło spotkać to był powrót do domu, więc kontynuowałam. – Jeśli zechciałbyś pozwolić mi zostać, nawet na krótko, ja mogłabym zaoferować ci wymianę. Uniósł brwi. – Wymianę? Zagryzłam wargę. – Jeśli pozwolisz mi zostać… – Zabrzmiało to strasznie głupio. – W porządku. Spójrz na siebie. Jesteś księciem. Cały dzień jesteś zajęty, nie mówiąc o rządzeniu państwem, a oprócz tego jesteś ograniczony przez trzydzieści pięć… cóż, trzydzieści cztery dziewczyny, z czego niedługo zostanie tylko jedna? To duża prośba, nie sądzisz? Skinął głową. Widziałam, jak ciężko zastanawia się nad odpowiedzią. – Nie byłoby dla ciebie lepiej, gdybyś miał tutaj kogoś? Kogoś, kto mógłby ci pomóc? Kogoś jak… no wiesz. Przyjaciela? – zapytałam. – Przyjaciela? – powtórzył. – Tak. Pozwól mi zostać, a ci pomogę. Będę twoją przyjaciółką. – Uśmiechnął się na te słowa. – Nie musisz się martwić marnowaniem dla mnie swojego czasu. Już wiesz, że nic do ciebie nie czuję. Ale możesz ze mną porozmawiać, kiedy tylko będziesz chciał, a ja spróbuję ci pomóc. Powiedziałeś zeszłej nocy, że szukasz powiernicy. Cóż… dopóki nie znajdziesz jakiejś dobrej, mogę nią do tego czasu być. Jeśli chcesz. Jego wyraz twarzy był czuły, jednak też pełen rezerwy. – Poznałem każdą dziewczynę przebywającą w tym pokoju i nie potrafię wskazać, która byłaby lepszą przyjaciółką od ciebie. Byłbym niezwykle szczęśliwy, gdybyś została. 115

Poczułam niewysłowioną ulgę. – Myślisz – zaczął Maxon – że mógłbym cię nadal nazywać „moja droga”? – Nie ma takiej opcji – szepnęłam. – Będę próbował. Nie zwykłem się poddawać. – I uwierzyłam mu. Wkurzająca była myśl, że będzie na to naciskać. – Wszystkie tak nazywasz? – Wskazałam głową na inne dziewczyny siedzące w pomieszczeniu. – Tak i wydawało się, że im się to podoba. – I to jest właśnie powód, dlaczego mi się to nie podoba – wstałam. Maxon wstał, śmiejąc się. Powinnam spojrzeć na niego wilkiem, ale to akurat było nawet śmieszne. Ukłonił się. Ja dygnęłam i wróciłam na swoje miejsce. Byłam taka głodna, że czułam się, jakby książę ostatnie zdania końcowego przemówienia mówił przez wieczność. Lecz w końcu ostatnia dziewczyna wróciła na swoje miejsce, a ja niecierpliwie oczekiwałam mojego pierwszego śniadania w pałacu. – Jeśli poproszę was o pozostanie z tyłu, proszę siedźcie na swoich miejscach. Jeśli nie, proszę dalej podążać za Sylvią do jadalni. Wkrótce do was dołączę. Poprosi o pozostanie na miejscu? Było to właściwe? Wstałam, podobnie jak większość dziewczyn i ruszyłam przed siebie. Chciał po prostu spędzić trochę czasu z tymi dziewczynami. Widziałam, że Ashley była jedną z nich. Nie wątpiłam, że była wyjątkowa, patrząc na nią widziało się księżniczkę. Reszty dziewczyn nigdy nie udało mi się spotkać. Nie dlatego, że nie chciały mnie poznać. Kamery nadal umiejscowione były za nami, gotowe wychwycić każdą wartą uwagi chwilę. Reszta z nas poszła dalej. Weszłyśmy do sali bankietowej, a tam – wyglądając bardziej dostojnie niż przypuszczałam

–

siedzieli

Król

Clarkson

i

Królowa

Amberly.

W 116

pomieszczeniu było również obecnych więcej ekip telewizyjnych, zebranych, by uchwycić nasze pierwsze spotkanie. Zawahałam się, zastanawiając, czy przypadkiem wszystkie nie powinnyśmy zawrócić i poczekać na zaproszenie do środka. Lecz większość pozostałych dziewczyn – jeśli w ogóle jakieś się wahały – szło naprzód. Podeszłam szybko do swojego krzesła, mając nadzieję, że nie zwróciłam na siebie uwagi. Silvia weszła do sali krótko po nas i skierowała się w naszą stronę. – Panie – przemówiła. – Obawiam się, że nie zaszłyśmy aż tak daleko. Jeśli kiedykolwiek wejdziecie do jakiegoś pomieszczenia, w którym obecni są król i królowa lub powinni wejść do tego pomieszczeni, w którym wy jesteście, należy im się ukłonić. Kiedy już to zrobicie, powinnyście powstać i zająć miejsce. Wszystkie razem, dobrze? – I wszystkie zebrałyśmy się przy głównym stole. – Witam, dziewczęta – powiedziała królowa. – Proszę, zajmijcie miejsca i powitajcie pałac. Cieszymy się, że was gościmy. – W jej głosie słychać było sympatię i spokój. Wyraz twarzy także miała spokojny, lecz w żaden sposób nie mdły. Kiedy Silvia mówiła, obsługa nadeszła z prawej strony, by napełnić nasze szklanki sokiem pomarańczowym. Talerze przyniesiono nam na tacach, a kamerdynerzy tuż przed nami zdjęli pokrywy półmisków. Uderzył mnie aromatyczny zapach pary bijącej od naleśników. Na szczęście gwar w sali zagłuszył burczenie w moim żołądku. Król Clarkson pobłogosławił pokarm i wszyscy zaczęliśmy jeść. Parę minut później Maxon wszedł do środka i zajął swoje miejsce, lecz zanim zdążyłyśmy się ruszyć, zawołał: – Proszę, nie wstawajcie, panie. Życzę wam smacznego. – Podszedł do głównego stołu, całując matkę w policzek oraz klepiąc ojca po plecach i usadowił się w swoim krześle zaraz po lewej stronie króla. Rzucił jakiś komentarz w stronę najbliższego kamerdynera, który śmiał się cicho, a potem skupił się na swoim talerzu. 117

Ashley nie przyszła. Ani żadna z pozostałych dziewczyn. Rozejrzałam się, zdezorientowana, licząc, ile z nas brakowało. Osiem. Nie było ośmiu dziewczyn. To była Kriss, siedząca z mojej drugiej strony, która odpowiedziała na moje nieme pytanie. – Odeszły – powiedziała. Odeszły? Och… Odeszły… Nie mogłam sobie wyobrazić, co mogły zrobić w ciągu tych paru minut, żeby zdenerwować Maxona, lecz nagle byłam sobie wdzięczna, że wybrałam szczerość. Właśnie tak nasza liczba zmniejszyła się do dwudziestu siedmiu.

118

Rozdział 12 Kamerzyści zrobili rundkę po pokoju i wyszli, abyśmy mogli cieszyć się naszym śniadaniem w spokoju, przed wyjściem robiąc ostatnie ujęcie księcia. Byłam trochę zaskoczona tą nagłą eliminacją, ale Maxon wydawał się niczym nie przejmować. Jadł swoje śniadanie, nie zważając na nic i kiedy tak na niego patrzyłam zdałam sobie sprawę, że zamiast się w niego wgapiać powinnam zająć się swoim śniadaniem, zanim wystygnie. Znowu, było zbyt pyszne. Sok pomarańczowy był tak czysty, że musiałam pić mniejsze łyki żeby się nim rozkoszować. Jajka z bekonem smakowały niebiańsko, naleśniki były perfekcyjne. Nie tak cienkie jak te, które sama robiłam w domu. Dookoła mnie słyszałam ciche westchnienia i wiedziałam, że nie byłam jedyną, której smakowało. Pamiętając, żeby użyć szczypców, wzięłam tartę truskawkową z koszyka leżącego pośrodku stołu. Kiedy to robiłam rozejrzałam się w około, żeby zobaczyć, czy innym Piątkom jedzenie smakuje tak bardzo jak mi. Wtedy zorientowałam się, że byłam jedyną Piątką, która pozostała w sali. Nie wiedziałam, czy Maxon był tego świadomy, wydawało się przecież, że nawet nie znał naszych imion, ale dziwne było to, że nie było ich obu. Czy wyrzuciliby mnie z pokoju, kiedy weszłam, jeśli byłabym nieznajomą dla Maxona? Zastanawiałam się nad tym wgryzając się w tarte truskawkową. Była taka słodka i jej ciasto było tak puszyste. Wszystkie moje kubki smakowe brały udział w delektowaniu się, przejmując kontrolę nad pozostałymi zmysłami. Nie miałam zamiaru wydawać z siebie tego cichego jęku, jednak była to najlepsza rzecz, jakiej kiedykolwiek dano mi spróbować. Nim zdążyłam przełknąć poprzedni kęs, ugryzłam ciasto kolejny raz. –Lady Americo?– ktoś zapytał

119

Reszta głów odwróciła się w stronę, z której dobiegał głos księcia Maxona. Byłam zaskoczona, że zwrócił się do mnie, albo w ogóle to którejkolwiek z nas, tak swobodnie, przy innych ludziach. Gorsze od tego, że zostałam zawołana tak niespodziewanie było to, że usta nadal miałam pełne truskawkowej tarty. Zakryłam usta dłonią i przeżułam jedzenie jak najszybciej mogłam. Nie mogło minąć więcej niż kilka sekund, ale przez te wszystkie oczy wlepione we mnie, wydawało mi się, że minęła wieczność. Zauważyłam jednak pełną zadowolenia z siebie twarz Celeste, kiedy mnie obserwowała. W jej oczach musiałam wyglądać na łatwy cel. – Tak, Wasza Wysokość? – odpowiedziałam, kiedy udało mi się przełknąć większość jedzenia. – Jak ci smakuje jedzenie? – Wydawało mi się, że Maxon jest na granicy wybuchnięcia śmiechem z powodu albo mojej zdezorientowanej wypowiedzi, albo dlatego, że przypomniała mu się nasza pierwsza, nieoficjalna rozmowa. Próbowałam zachować spokój. – Jest wyśmienite, Wasza Wysokość. Ta tarta truskawkowa... cóż, mam siostrę, która lubi słodycze, nawet bardziej ode mnie. Sądzę, że płakałaby ze szczęścia, jeśliby jej spróbowała. Jest idealna. Maxon przełknął kęs swojego śniadania i oparł się na swoim krześle. – Czy naprawdę sądzisz, że by płakała? Wydawało się, że był nadzwyczaj zaintrygowany tym pomysłem. Miał dziwny stosunek względem kobiet i płakania. Pomyślałam nad tym chwilę. – Tak. Nie ma zbyt dobrej kontroli nad swoimi emocjami. – Czy postawiłabyś na to swoje pieniądze?– zapytał szybko. Zauważyłam głowy innych dziewczyn, odwracających się, to w moją stronę, to w stronę Maxona, zupełnie jak na meczu tenisowym. – Jeślibym miała jakiekolwiek, na pewno bym je postawiła – Uśmiechnęłam się na myśl o zakładaniu się o cudze łzy radości. 120

– Co innego w takim razie byś postawiła? Sądzę, że jesteś dobra w zawiązywaniu umów. Wydawało mi się, że bardzo podoba mu się ta nasza mała gra. Dobrze. Zagrajmy. – Czego sobie życzysz, Wasza Wysokość? – spytałam. Wtedy uświadomiłam sobie, co takiego mogłabym zaoferować człowiekowi, który miał już wszystko. – A czego ty byś chciała?– odpowiedział. To było fascynujące pytanie. Prawie tak interesujące, jak myślenie o tym, co miałam do zaoferowania Maxonowi, było to, co on mógł ofiarować mi. Miał cały świat u swoich stóp. Więc czego mogłabym sobie zażyczyć? Nie byłam Jedynką, ale żyłam jak jedna z nich. Miałam więcej jedzenia niż mogłabym zjeść i tak wygodne łóżko, że lepszego nie mogłam sobie nawet wyobrazić. Służący czekali na moje każde zawołanie, więc jak czegoś potrzebowałam wystarczyło, że o to poprosiłam. Jedyną rzeczą, jakiej naprawdę bym chciała, było coś, co uczyniłoby to miejsce bardziej domowym. Na przykład aby moja rodzina była w pobliżu, lub żebym nie była taka spięta. Byłam tu dopiero jeden dzień, więc nie mogłam prosić o wizytę mojej rodziny. – Jeśliby zapłakała, chciałabym móc nosić spodnie przez cały tydzień – zaproponowałam. Wszyscy zaśmiali się cicho, w uprzejmy sposób. Nawet król i królowa uważali moją prośbę za interesującą. Podobał mi się sposób, w jaki królowa na mnie spojrzała. Tak jakbym teraz była dla niej mniej obca. – Zgoda – powiedział Maxon – A jeśli nie będzie płakała, będziesz mi winna spacer po ogrodach jutro wieczorem. Spacer po ogrodach? Tylko tyle? Nie wydawała mi się to zbyt wygórowana prośba. Pamiętam jak Maxon mówił mi wczoraj, że jest pilnowany. Może nie znał innego sposobu, aby poprosić dziewczynę, żeby

121

spędziła z nim trochę czasu. Może to był jego sposób kontrolowania czegoś, co było dla niego obce. Ktoś obok mnie wydał dźwięk dezaprobaty. Och. Zdałam sobie sprawę, że jak przegram, to będę pierwszą osobą, która oficjalnie spędzi z księciem trochę czasu sam na sam. Część mnie chciała renegocjować warunki, ale jeśli miałam być pomocna, tak jak mu obiecałam, nie mogłam odrzucić jego pierwszych kroków w kierunku spędzenia trochę więcej czasu razem. – To trudna decyzja, sir, ale zgadzam się. – Justin? – Lokaj, z, którym wcześniej rozmawiał wystąpił do przodu – Idź i przygotuj koszyk tart truskawkowych, a następnie zawieź je do rodziny tej panienki. Niech ktoś tam poczeka, aż jej siostra spróbuje i powie czy naprawdę płakała. Jestem tego bardzo ciekawy. Justin przytaknął i poszedł wszystko przygotować. – Powinnaś napisać list do swojej rodziny, że wszystko z tobą w porządku. Właściwie to wszystkie powinniście. Po śniadaniu, niech każda z was napisze list do swojej rodziny, a my upewnimy się, żeby otrzymali je dzisiaj. Wszyscy uśmiechnęli się i westchnęli, ciesząc się, że w końcu mogą wziąć udział w wydarzeniach. Zjedliśmy do końca śniadanie i poszłyśmy napisać nasze wiadomości. Anne znalazła mi jakąś papeterię i napisałam krótki list do mojej rodziny. Mimo iż na początku mój pobyt tutaj był niezręczny i dziwny, to ostatnie, czego chciałam, to żeby się dodatkowo martwili. Próbowałam brzmieć na pełną entuzjazmu.

Kochani Mamo, Tato, May i Geradzie, Już tak za wami tęsknię! Książe chciał, żebyśmy napisały listy do swoich rodzin, aby ich poinformować, że wszystko z nami w porządku. Ja tak właśnie się czuję. Lot samolotem był trochę przerażający, ale w pewnym stopniu był też zabawny. Świat wydawał się taki malutki! Podarowali mi mnóstwo wspaniałych 122

rzeczy i nowych ubrań. A właśnie! Mam jeszcze trzy urocze pokojówki, które pomagają mi się ubierać, sprzątają za mnie i mówią mi gdzie mam iść. Tak więc nawet jeśli jestem roztargniona, one zawsze wiedzą, gdzie powinnam być i pomagają mi tam dotrzeć na czas. Większość pozostałych dziewcząt jest nieśmiała, ale wydaje mi się, że mogę znaleźć przyjaciółkę. Pamiętacie Marlee z Kent? Poznałam ją w drodze do Angeles. Jest bardzo mądra i serdeczna. Jeśli wkrótce wrócę do domu, to mam nadzieję, że uda się jej dotrwać do końca. Poznałam księcia. Króla i królową również. Prywatnie są nawet jeszcze bardziej królewscy. Nie rozmawiałam z nimi jeszcze, ale rozmawiałam już z księciem Maxon’em. Jest zaskakująco szczodrą osobą... Wydaję mi się, że muszę już kończyć, ale wiedzcie, że Was kocham i tęsknię za Wami. Wkrótce napiszę, jak tylko będę mogła.

Z miłością, America

Wydawało mi się, że w moim liście nie było nic szokującego czy zaskakującego, ale mogłam się mylić. Wyobrażałam sobie May czytającą w kółko ten list, doszukującą się w tych słowach szczegółów mojego życia tutaj. Zastanawiałam się czy przeczyta ten list przed zjedzeniem ciasta.

P.S. May, czy te truskawkowe tarty nie sprawiają, że masz ochotę płakać?

To było wszystko, na co było mnie stać. Najwyraźniej to nie wystarczyło. Wieczorem lokaj zapukał do moich drzwi, przynosząc kopertę z listami od mojej rodziny i wiadomość. 123

– Nie płakała, panienko. Powiedziała, że były tak dobre, że mogłaby to zrobić, jak powiedziałaś, ale w rzeczywistości nie płakała. Wasza Wysokość przyjdzie po panienkę jutro około piątej popołudniu. Proszę być przygotowaną. Nie byłam zawiedziona przegraną, ale naprawdę cieszyłabym się, mogąc nosić spodnie. Najwyraźniej nie mogłam tego mieć, ale mogłam pisać listy. Zdałam sobie sprawę, że to był pierwszy raz, kiedy byłam oddzielona od mojej rodziny dłużej niż przez kilka godzin. Nie byliśmy wystarczająco zamożni, żeby jeździć na wycieczki. I, jako że nie miałam wielu przyjaciół, gdy dorastałam, nie chodziłam do nich nocować. Jeśli tylko byłby jakiś sposób, żebym mogła otrzymywać listy codzienne. Sądziłam, że dałoby się to załatwić, ale musiałoby to być bardzo kosztowne. Na początku przeczytałam ten od Taty. Cały czas mówił jak to pięknie wyglądałam w telewizji i jak bardzo był wtedy ze mnie dumny. Powiedział, że nie powinnam wysyłać trzech pudełek z tartami, ponieważ rozpuszczę May. Trzy pudełka! Na litość Boską! Mówił, że Aspen był w domu, żeby pomóc z rachunkami i wziął te tarty ze sobą. Nie wiedziałam, co mam o tym sądzić. Z jednej strony byłam zadowolona, że mieli coś tak wspaniałego do jedzenia. Z drugiej strony, wyobraziłam go sobie, jak dzieli się tym ciastem ze swoją nową dziewczyną. Z kimś, kogo on mógł rozpieszczać. Zastanawiałam się, czy był zazdrosny o prezent od Maxona, czy był tylko zadowolony, że wreszcie się mnie pozbył. Na tych linijkach skupiłam się bardziej niż powinnam. Tata zakończył swoją część mówiąc, że cieszy się, że znalazłam przyjaciółkę. Mówił, że dawniej nie byłam taka otwarta. Złożyłam list i przebiegłam palcami po jego podpisie, z drugiej strony. Nigdy wcześniej nie zauważyłam, jaki ma zabawny podpis. List od Gerada był krótki i zwięzły. Tęsknił za mną i kochał mnie. Prosił, żebym przysłała więcej jedzenia, na co zaśmiałam się na głos.

124

Mama była apodyktyczna. Nawet czytając list od niej mogłam usłyszeć ton jej głosu, gratulujący mi zdobycia względów księcia, kiedy dowiedziała się, że tylko ja mogłam coś wysłać do rodziny, i mówiący mi, żebym nadal robiła to, co do tej pory. Taaaaa, mamo. Nadal będę mówiła księciu, że nie ma u mnie żadnych szans i ubliżała mu tak często jak będę mogła. Świetny plan. Cieszyłam się, że list od May zostawiłam na koniec. Był zwariowany. Przyznała, że jest strasznie zazdrosna, że mogę tak jeść przez cały czas. Narzekała, że mama rozstawia ją po kątach. Wiedziałam jak się czuje. W reszcie listu były same pytania. Czy Maxon w rzeczywistości był tak samo przystojny jak w telewizji? Co miałam teraz na sobie? Czy mogłaby mnie odwiedzić? Czy Maxon miał tajemniczego brata, z którym mogłaby kiedyś potajemnie wziąć ślub? Czytając to chichotałam. Musiałam wkrótce odpisać. Gdzieś tu musiał być telefon, ale jak do tej pory nikt nam o nim nie powiedział. Nawet, jeśli miałabym jeden w pokoju, zapewne nie mogłabym dzwonić do domu codziennie. Poza tym fajnie byłoby mieć te listy na pamiątkę. Dowód na to, że naprawdę tu byłam, że to wszystko nie było tylko pięknym snem. Wróciłam do łóżka z pocieszającą wiedzą, że z moją rodzina wszystko w porządku. Ta myśl utuliła mnie do snu. Denerwowałam się jedynie myślą, że znowu miałabym być z Maxonem sama. Nie mogłam dokładnie określić, dlaczego tak się bałam, ale miałam nadzieje, że nie było powodu do obaw.

*

*

*

– Czy chociażby ze względu na pozory, mogłabyś mnie, proszę, wziąć pod ramię? – poprosił Maxon kiedy mi towarzyszył następnego dnia. Miałam trochę oporów, ale to zrobiłam. 125

Moje pokojówki ubrały mnie w wieczorową suknię: małą błękitną rzecz z podkreśloną talią i zwężającymi się rękawami. Miałam nagie ramiona, i mogłam poczuć szorstki materiał marynarki Maxona ocierający się o nie. Coś w tej całej sytuacji sprawiało, że czułam się niekomfortowo. Musiał to zauważyć, ponieważ próbował odwrócić moją uwagę. – Przykro mi, że nie płakała – powiedział. – Wcale nie. – Mój żartobliwy ton mówił, że nie byłam zła, że przegrałam. – Nigdy wcześniej się nie zakładałem. Miło było wygrać – jego ton był lekko przepraszający. – Szczęście nowicjusza. Uśmiechnął się. – Może. Następnym razem spróbujmy sprawić, żeby się zaśmiała. Różne scenariusze chodziły mi po głowie. Co z pałacu sprawiłoby, że May umarłaby ze śmiechu? Maxon domyślił się, że o niej myślę. –Jaka jest twoja rodzina?– zapytał. – Co masz na myśli? – Tylko to. Twoja musi być zupełnie inna niż moją. – Zdecydowanie – zaśmiałam się – Po pierwsze nikt nie nosi koron do śniadania. Maxon uśmiechnął się. – Dopiero do obiadu, prawda? – Oczywiście. Zachichotał cicho. Zaczynałam myśleć, że może Maxon nie jest takim snobem, za jakiego na początku go brałam. – Cóż, jestem środkowym dzieckiem z piątki. – Piątki! – Tak piątki. Większość tamtejszych rodzin ma dużo dzieci. Jeśli bym mogła, też bym miała. 126

– Naprawdę? – Brwi Maxona uniosły się. – Tak – odpowiedziałam. Mój głos był niski. Nie wiedziałam, dlaczego, ale wydawało mi się, że to był intymny szczegół mojego życia. Tylko jedna osoba o tym wiedziała. Poczułam gwałtowną falę smutku, ale odsunęłam ją na bok. – Tak czy owak, moja najstarsza siostra, Kenna, wyszła za mąż za Czwórkę. Teraz pracuje w fabryce. Moja mama chce, żebym wyszła za co najmniej Czwórkę, ale ja nie chcę przestać śpiewać. Zbyt bardzo to kocham. Ale chyba teraz jestem Trójką. To naprawdę dziwne. Chyba zostanę przy muzyce, jeśli będę mogła. – Kota jest następny. Jest artystą. Rzadko go widujemy. Przyjechał, jak ja wyjeżdżałam. Potem jestem ja. Maxon uśmiechnął się bez wysiłku. – America Singer – ogłosił – moja najbliższa przyjaciółka. – Zgadza się – wywróciłam oczami. Nie mogłam być jego najbliższą przyjaciółką. Nie tak szybko. Ale musiałam przyznać, że był jedyną osobą spoza rodziny lub której nie kochałam, której zaufałam do tej pory. No cóż, była jeszcze Marlee. Czy z nim było tak samo? Powoli przeszliśmy przez korytarz do schodów. Nie wydawało się, żeby się gdziekolwiek spieszył. – Po mnie jest May. To ta, która mnie sprzedała, bo nie płakała. Szczerze, czuję się zdradzona. Nie mogę uwierzyć, że nie płakała! Ale jest artystką. I... i uwielbiam ją. Książe spojrzał na moją twarz. Mówienie o May zmiękczyło trochę moje rysy. Lubiłam Maxona wystarczająco, ale nie wiedziałam jeszcze jak daleko chciałam go wpuścić. – No i potem jest Gerad. Jest dopiero dzieckiem – ma siedem lat. Jeszcze nie wie czy jest artystą czy muzykiem. Głównie chce grać w piłkę i obserwować

127

robaki, co jest w porządku, ale nie będzie mógł tym zarabiać na życie. Próbujemy go przekonać, żeby eksperymentował. Tak czy siak, to już wszyscy. – A co z twoimi rodzicami?– naciskał. – A co z twoimi rodzicami– zripostowałam. – Znasz moich rodziców. – Nie, nie znam. Znam tylko ich publiczny obraz, tak jak wszyscy inni. Jacy oni są? – przyciągnęłam jego ramię, co samo w sobie było wyczynem. Ramiona Maxona były ogromne. Nawet pod warstwami marynarki mogłam poczuć siłę jego mięśni. Maxon westchnął, ale mogłam stwierdzić, że nie wynikało to ze zirytowania. Wydawało mi się, że lubił, kiedy ktoś był do niego przyklejony. Musiał być samotny, dorastając bez żadnego rodzeństwa. Zastanawiał się, co powiedzieć, kiedy weszliśmy do ogrodu. Strażnicy mieli figlarne uśmieszki na twarzach, kiedy ich mijaliśmy. Zaraz za nimi czekała ekipa telewizyjna. Oczywiście, chcieli być obecni na pierwszej randce księcia. Maxon potrząsnął głową i wszyscy jak na zawołanie wybiegli z ogrodu. Słyszałam jak ktoś przeklął. Jakoś nie uśmiechało mi się, żeby kamerzyści śledzili każdy mój ruch, ale wydawało mi się dziwne ich odwoływać. – Wszystko w porządku? Wydajesz się spięta – zauważył Maxon. – Ty czujesz się niezręcznie w obecności płaczących kobiet, ja natomiast, kiedy spaceruję z książętami – powiedziałam wzruszając ramionami. Maxon zaśmiał się cicho, ale nic nie powiedział. Kiedy kierowaliśmy się na zachód, słońce było zasłonięte przez otaczający nas las. Cień nas okrył, niby ciemnym kocem. Kiedy wczoraj szukałam odosobnienia, to właśnie tutaj powinnam przyjść. Wydawało się, jakbyśmy byli jedynymi ludźmi na świecie. Szliśmy dalej, coraz bardziej odsuwając się od zamku i ciekawskich uszu strażników. – Co takiego we mnie sprawia, że czujesz się niezręczne? Zawahałam się chwilę, jednak powiedziałam mu jak się czuję.

128

– Twój charakter. Twoje intencje. Nie wiem, czego mam oczekiwać po tym krótkim spacerze. – Ach.– Zatrzymał się i odwrócił w moją stronę. Byliśmy bardzo blisko siebie, i pomimo wysokiej temperatury, dreszcz przebiegł wzdłuż mojego kręgosłupa. – Sądzę, że możesz powiedzieć, że nie jestem typem mężczyzny, który owija w bawełnę. Powiem ci dokładnie, czego od ciebie chcę. Maxon zrobił krok w moim kierunku. Oddech uwiązł mi w gardle. Właśnie zmierzaliśmy w kierunku sytuacji, której się tak obawiałam. Brak strażników, brak kamer, nikogo, kto mógłby go powstrzymać od zrobienia tego, na co miał ochotę. Kopnęłam go. Odruchowo. Kopnęłam Jego Wysokość w krocze. Mocno. Maxon krzyknął i złapał się za krocze, kiedy się od niego odsuwałam. – A to, za co? – Jeśli położysz na mnie chociaż jeden palec, zrobię coś gorszego! – obiecałam. – Co takiego? – Powiedziałam, jeśli tylko.. – Nie, nie ty zwariowana dziewczyno, słyszałem, co powiedziałaś za pierwszym razem – powiedział. – Ale co miałaś przez to na myśli? Poczułam rumieniec powoli wstępujący mi na policzki. Doszłam do najgorszego wniosku z możliwych i walczyłam z czymś, co wcale nie miało nadejść. Strażnicy nadbiegli, wyraźnie zaalarmowani naszą kłótnia. Maxon pomachał do nich z dziwnej w pół zgiętej pozycji. Milczeliśmy przez chwilę. Kiedy Maxonowi przeszedł najgorszy ból, spojrzał na mnie – Czego według ciebie chciałem?– zapytał. Zarumieniłam się, odwracając głowę.

129

– America, odpowiedz mi. Czego według ciebie chciałem? – brzmiał na złego. Nawet bardziej niż złego. Urażonego. Najwyraźniej odgadł, co założyłam, i ani trochę mu się to nie podobało. – Tak publicznie? Ty myślałaś... Na litość Boską. Jestem dżentelmenem. Zaczął odchodzić, ale odwrócił się. – Dlaczego w ogóle zaoferowałaś pomoc, skoro tak źle o mnie myślisz? Nie mogłam nawet spojrzeć mu w oczy. Nie wiedziałam jak mam wytłumaczyć to, że ciemność i ta intymność sprawiały, że czułam się niezręcznie, że jak dotąd byłam sam na sam tylko z jednym chłopakiem i on tak właśnie się zachował. – Dzisiaj będziesz jadła kolację u siebie w komnacie. Uporam się z tym jutro rano. Poczekałam, aż byłam pewna, że wszyscy będą już w jadalni, i poszłam powłóczyć się po pałacu. Kiedy wróciłam, Anne, Mary i Lucy siedziały obok siebie, kiedy weszłam. Nie miałam serca powiedzieć im, że nie spędziłam całego tego czasu z księciem. Mój posiłek został dostarczony i czekał na stoliku, na tarasie. Kiedy minęło już poczucie upokorzenia, zdałam sobie sprawę, jak byłam głodna. Ale to nie moja długa nieobecność sprawiła, że pokojówki były takie podekscytowane. Na łóżku leżała ogromna paczka, czekająca tylko, żebym ją otworzyła. – Możemy też zobaczyć? – zapytała Lucy. – Lucy, to niegrzeczne – upomniała ją Anne. – Przynieśli to, kiedy tylko wyszłaś. Od tamtej pory zastanawiałyśmy się, co tam jest – wyjaśniła Mary. – Mary! Maniery – krzyknęła oburzona Anne. –Nie martwcie się. Nie mam przed wami żadnych sekretów – kiedy przyjdą mnie jutro wyrzucić, powiem im, dlaczego.

130

Posłałam im słaby uśmiech, kiedy rozplątywałam dużą czerwoną kokardę z pudełka. W środku była para spodni. Lniany zestaw, raczej oficjalny, ale bardzo miękki w dotyku i para wspaniałych dżinsów. Na wierzchu leżała kartka.

Skoro prosisz o tak proste rzeczy nie mogłem ci odmówić. Ale dla mojego dobra noś je tylko w soboty, proszę. Dziękuję za poświęcony czas. Twój przyjaciel Maxon.

131

Rozdział 13 Nie miałam zbyt dużo czasu, aby czuć zmartwienie, czy wstyd z powodu wczorajszej sytuacji. Kiedy następnego dnia moje pokojówki, nie martwiąc się o nic ubierały mnie, założyłam, że nie będę niemile widziana na dole. Nawet to, że pozwolono mi zjeść śniadanie z wszystkimi pokazało wspaniałomyślność Maxona, której szczerze powiedziawszy, nawet się po nim nie spodziewałam. Dostałam ostatni posiłek, ostatni raz, jako jedna z pięknych Wybranych. Byliśmy w połowie śniadania, kiedy Kriss zebrała się na odwagę i zadała pytanie o wczorajszą randkę. – Jak było? – zapytała cicho, tak jak nam zakazano mówić podczas posiłków. Ale te trzy ciche słowa sprawiły, że wszyscy w zasięgu słuchu nadstawili uszy. Wzięłam głęboki wdech. – Nie do opisania. Dziewczyny spojrzały na siebie, wyraźnie oczekując szczegółów. – Jak on się zachowywał? – spytała Tiny. – Umm – dobierałam moje słowa ostrożnie – Zupełnie inaczej niż bym się spodziewała. Tym razem usłyszałam trochę pomruków rozchodzących się po stole. – Czy celowo taka jesteś? – zarzuciła mi Zoe. – Jeśli tak, to muszę ci powiedzieć, że to okropne. Potrząsnęłam głową. Jak mam to wytłumaczyć? – Nie, tylko, że... Przerwałam kiedy usłyszałam krzyki dochodzące z korytarza. To było dziwne. W ciągu krótkiego czasu, jaki tu spędziłam, nigdy nie słyszałam tak głośnych dźwięków na terenie pałacu. Poza wrzaskami można 132

było jeszcze usłyszeć stukot butów strażników o podłogę, otwieranie i zamykanie ciężkich drzwi, widelce obijające się o talerze. To był kompletny chaos. Rodzina królewska zorientowała się w sytuacji przed wszystkimi innymi. – Panie, na koniec pokoju! – krzyknął król Clarkson i podbiegł do okna. Dziewczyny zdezorientowane, ale nie chcące okazać nieposłuszeństwa, przesunęły się w górę stołu. Król ściągał kurtyny, ale to nie były takie zwykłe, przepuszczające światło. Te były metalowe i skrzypiące. Maxon natomiast robił to z następną. A królowa, urocza i delikatna królowa, biegła, żeby zająć się ostatnią. Właśnie wtedy strażnicy dotarli do jadalni. Zanim zamknęli i zaryglowali drzwi zobaczyłam, że inni ustawiają się w linię przed wejściem. – Oni są na terenie posesji, Wasza Wysokość, ale stawiamy im opór. Damy powinny wyjść, ale jesteśmy tak blisko drzwi... – Zrozumiałem Marksonie – odpowiedział król, przerywając mu w połowie zdania. Wtedy właśnie zdałam sobie sprawę z tego, co się dzieje. W pałacu byli buntownicy. Domyślałam się, że ten moment kiedyś nadejdzie. Tak wielu gości i tak wiele przygotowań. W trakcie tego zamieszania na pewno ktoś pominął jakieś kwestie bezpieczeństwa. I nawet jeśli nie było którędy się tu dostać, to był doskonały czas, żeby wznieść protest.

Jakby nie patrzeć, Wybór trochę

odwracał uwagę. Byłam pewna, że rebelianci nienawidzili go razem ze wszystkim, co wiązało się z Illéa. Ale jakakolwiek była opinia strażników i króla, nie miałam zamiaru siedzieć spokojnie. Wstałam z krzesła tak szybko, że aż się przewróciło. Podbiegłam do najbliższego okna żeby zasunąć żelazną kurtynę. Kilka innych dziewczyn, które zdawały sobie sprawę, w jakim jesteśmy niebezpieczeństwie zrobiło to samo.

Chwilę zajęło mi zasunięcie jej, ale jeszcze dłużej ją

zamykałam. Właśnie udało mi się przyczepić kurtynę kiedy coś uderzyło w nią 133

z zewnętrznej strony. Krzycząc uciekłam w stronę krzesła, o które potknęłam się i wylądowałam tyłkiem na podłodze. Maxon pojawił się od razu. – Czy coś ci się stało? Zastanowiłam się chwilę. Pewnie będę miała siniaka na biodrze i byłam przestraszona, ale nic poważniejszego mi się nie stało. – Nie, wszystko w porządku. – Na koniec pokoju. Teraz! – rozkazał, pomagając mi wstać z ziemi. Pobiegł dalej popędzając dziewczyny, które zamarły w miejscu z przerażenia, aby szły pod ścianę. Usłuchałam, uciekając pod ścianę w kierunku dziewczyn ściśniętych razem. Niektóre z nich szlochały, inne gapiły się otępiałe, w szoku. Tiny zemdlała. Najbardziej spokojny był król Clarkson, który rozmawiał ze strażnikiem tak cicho, żeby inne dziewczyny nie słyszały. Jedno ramię miał opiekuńczo owinięte wokół królowej, która stała cicho i dumnie przy jego boku. Ile takich ataków musieli przetrwać? Mówiono, że to stało się już kilka razy. To musiało być denerwujące. Pewnie coraz mniej rzeczy było dziwne dla niej, dla niego... i dla ich jedynego dziecka. W końcu, rebelianci znajdą sposób, żeby dostać to, czego chcą. Ale ona stała tam zachowując całkowity spokój. Popatrzyłam na dziewczyny. Czy któraś z nich miała siłę, której potrzeba było, żeby być królową? Tiny nadal leżała nieprzytomna w czyichś ramionach. Celeste i Bariel rozmawiały ze sobą. Wiedziałam jak wygląda spokojna Celeste i ona nie była taka. Ale w porównaniu z resztą, potrafiła dobrze ukryć swoje emocje. Inne były na granicy histerii, opadały na kolana. Niektóre natomiast milczały, odcinając się od świata zewnętrznego.

Ich twarze były puste, a

ramiona zwieszone, kiedy czekały na koniec. Marlee szlochała cicho, ale nie wyglądała jak wrak człowieka. Złapałam jej ramię i pociągnęłam. – Wytrzyj oczy i wyprostuj się – wyszeptałam jej do ucha. – Co? – zakwiliła słabo. 134

– Zaufaj mi, zrób to. Marlee wytarła twarz i wyprostowała się lekko. Dotknęła twarzy w kilku miejscach, sprawdzając czy makijaż nadal się trzymał. Potem spojrzała na mnie, bezgłośnie pytając mnie, czy dobrze wygląda. – Dobra robota. Przepraszam, że się tak rządziłam, ale zaufaj mi, ok? – źle się czułam po tym, jak na nią naskoczyłam, pośrodku tak stresującej sytuacji, ale ona musiała wyglądać na tak spokojną, jak królowa Amberly. Oczywiście tego właśnie Maxon szukał w swojej przyszłej królowej, a Marlee musiała wygrać. Marlee pokiwała głową. – Nie, masz rację. Jak na razie wszyscy są bezpieczni, więc nie powinnam się martwić. Pokiwałam do niej głową, mimo, iż myliła się. Nikt nie był bezpieczny. Strażnicy czekali zaraz przy żelaznych drzwiach, kiedy ciężkie przedmioty uderzały w metalowe żaluzje z zewnątrz, raz za razem. W pokoju nie było zegarka. Nie wiedziałam ile już trwał atak i to sprawiło, że byłam coraz bardziej zaniepokojona. Skąd mielibyśmy wiedzieć, czy wdarli się do zamku? Czy tylko raz uderzyliby w drzwi? Czy może byli już w środku, a my o tym nie wiedzieliśmy. Nie mogłam popaść w panikę. Gapiłam się na kwiaty w wazie stojącej w rogu, a później przeniosłam wzrok na moje perfekcyjnie pomalowane paznokcie. Tak jakby były one najważniejsze na świecie. W końcu Maxon podszedł, żeby sprawdzić jak się czuję. Stanął obok mnie i także patrzył na wazę. Żadne z nas nie wiedziało, co powiedzieć. – Wszystko w porządku? – zapytał w końcu. – Tak – wyszeptałam. Zawahał się chwilę. – Nie wyglądasz, jakby wszystko było w porządku.

135

– Czy coś się stało moim pokojówkom? – spytałam, wyrażając moje największe obawy. Wiedziałam, że jestem bezpieczna. Ale gdzie one były? Czy któraś z nich właśnie szła korytarzem, kiedy rebelianci zaatakowali? – Twoim pokojówkom? – zapytał głosem, który mówił, że jestem idiotką. – Tak, moim pokojówkom – spojrzałam mu w oczy, wyzywając go, aby powiedział, że tylko wybrana elita jest dobrze chroniona. Byłam na granicy płaczu. Nie chciałam tego, więc oddychałam szybko próbując utrzymać moje emocje na wodzy. Spojrzał mi w oczy i wydawało mi się, że sama byłam o krok od zostania pokojówką. To nie było powodem moich obaw, ale dziwnym wydawało się to, że tylko łut szczęścia wyznaczył tak dużą różnicę między mną, a Anne. – Powinny się właśnie chować. Służba ma własne miejsca, żeby się schronić. Strażnicy są bardzo dobrzy w zbieraniu wszystkich i informowaniu ich o zagrożeniu. Wszystko z nimi w porządku. Zazwyczaj mamy system alarmowy, ale ostatnim razem buntownicy wyłączyli go. Pracowali nad tym, żeby to naprawić, ale... – Maxon westchnął Wlepiłam wzrok w podłogę, próbując wyciszyć wszystkie zmartwienia chodzące mi po głowie. – Americo – błagał. Odwróciłam się do niego. – Wszystko z nimi w porządku. Rebelianci są powolni, a poza tym wszyscy tutaj są przeszkoleni w takich sytuacjach. Pokiwałam głową. Staliśmy w ciszy przez minutę, i mogłam wyczuć, że chce już pójść dalej. – Maxon – wyszeptałam. Odwrócił się, zaskoczony, że zwróciłam się do niego tak bezpośrednio. –

Co

do

wczorajszej

nocy...

Daj

mi

wytłumaczyć.

Kiedy

przygotowywałam się, żeby tu przyjechać, był taki mężczyzna, który

136

powiedział, że nigdy mam nie odrzucać tego, co zrobisz. Nie ważne, czego byś sobie zażyczył. Nigdy. Maxon był oniemiały. – Co? – Brzmiało to, jakbyś miał mnie prosić o pewne rzeczy. I jak sam powiedziałeś, nieczęsto bywałeś z kobietami sam na sam. Przez osiemnaście lat... a potem odesłałeś kamerzystów. Przestraszyłeś mnie, kiedy się tak zbliżyłeś. Maxon pokiwał głową, próbując to wszystko przemyśleć. Wstyd, gniew i niedowierzanie przebiegły po jego zazwyczaj spokojnej twarzy. –

Czy

wszystkim

tak

powiedziano?

–

zapytał,

brzmiąc

na

zbulwersowanego tym pomysłem. – Nie wiem. Nie mogę sobie wyobrazić, żeby niektóre dziewczyny potrzebowały takiego ostrzeżenia. Pewnie czekają tylko, żeby się na ciebie rzucić – zauważyłam kiwając głową w kierunku dziewcząt w rogu. Mrocznie zachichotał. – Ale ty nie chcesz się na mnie rzucić, więc nie masz żadnych obiekcji przed powalaniem mnie na kolana, prawda? – Nie uderzyłam cię w kolano, ale w kostkę! – Och, proszę. Mężczyzna nie potrzebuje tak dużo czasu, żeby wyzdrowieć z obitej kostki – odpowiedział, głosem pełnym sceptycyzmu. Zaśmiałam się. Na moje szczęście Maxon także. A potem coś znowu uderzyło w okna, i w tym samym czasie przestaliśmy się śmiać. Dzięki niemu na moment zapomniałam, gdzie jesteśmy. – Więc jak się czujesz w pokoju pełnym płaczących kobiet? – zapytałam. Na jego twarzy pojawiło się zakłopotanie. – Nie ma nic bardziej krępującego! – wyszeptał dramatycznym głosem – Nie mam najmniejszego pomysłu jak to zatrzymać.

137

To był mężczyzna, który miał rządzić naszym państwem. Facet, który nie miał pojęcia co zrobić, jak ktoś płakał. To było zbyt zabawne. – Spróbuj poklepać je po ramionach i powiedzieć im, że wszystko będzie dobrze. W większości przypadków, kiedy kobieta płacze wcale nie chce, żeby ktoś naprawił jej problem. Chce tylko usłyszeć, że wszystko będzie w porządku – doradziłam. – Naprawdę? – Tak. – To nie może być tak proste – usłyszałam zaintrygowanie i zwątpienie w jego głosie. – Powiedziałam w większości przypadków, nie zawsze. Ale to najprawdopodobniej podziała na wszystkie dziewczyny tutaj. Parsknął. – Nie byłbym tego taki pewien. Niektóre już się mnie pytały, czy jak to wszystko się skończy, to czy pozwolę im wyjechać. – Sądziłam, że nie wolno nam tego robić – nie powinnam być zdziwiona. Skoro zgodził się, żebym została jako przyjaciółką, nie powinien być zbyt przejęty szczegółami – Co masz zamiar zrobić? – Co innego mogę zrobić? Nie będę przetrzymywał kogoś wbrew jego woli. – Może zmienią zdanie – powiedziałam. – Może – przerwał na chwilę – A ty? Czy coś cię już odstraszyło? – zapytał z humorem. – Szczerze? Byłam przekonana, że wyślesz mnie do domu po śniadaniu – przyznałam. Uśmiechnęliśmy się. Nasza przyjaźń, jeśli w ogóle można było to tak nazwać, była dziwna i niewygodna, ale opierała się na szczerości. – Nie odpowiedziałaś mi. Czy chciałabyś wyjechać?

138

Coś znowu uderzyło w okna. Zastanowiłam się nad odpowiedzią. Jak dotąd najgorszy atak jaki przeżyłam, był kiedy Gerad próbował ukraść mi jedzenie. Te dziewczyny o mnie nie dbały, ubrania mnie uwierały, ludzie chcieli mnie skrzywdzić i w ogóle cała ta sytuacja była niezręczna. Ale to było dobre dla mojej rodziny.

Maxon co prawda wydawał się trochę zagubiony, a ja

mogłabym od niego odpocząć przez jakiś czas. I kto wie, może poderwałabym następnego księcia. Spojrzałam Maxonowi w oczy. – Jeśli mnie nie wyrzucasz, to zostaję. Uśmiechnął się. – Dobrze. Będziesz mi musiała podpowiedzieć więcej tricków na płaczące kobiety. Również się uśmiechnęłam. Tak, wszystko było nie tak, ale coś dobrego mogło z tego wyniknąć. – Americo, możesz coś dla mnie zrobić? Kiwnęłam głową. – Wszyscy myślą, że spędziliśmy ze sobą dużo czasu wczorajszego wieczora. Jeśli ktoś spyta, możesz im powiedzieć, że nie jestem... że nie mógłbym... – Oczywiście. I jeszcze raz, przepraszam za wszystko. – Powinienem był wiedzieć, że jeśli jakaś dziewczyna by się zbuntowała, byłabyś to właśnie ty. Jakieś ciężkie przedmioty znowu uderzyły w kurtyny, powodując głośny krzyk u dziewcząt. – Kim oni są? Czego chcą? – spytałam. – Kto? Buntownicy? Pokiwałam głową. – Każdy mówi inaczej. I zależy jaką grupę rebeliantów masz na myśli – odpowiedział. 139

– Czyli jest ich więcej niż jedna? – To sprawiło, że wszystko wydawało się jeszcze gorsze. Jeśli to była jedna grupa, to co mogły zdziałać dwie czy trzy? Moim zadaniem buntownik był buntownikiem, ale Maxon mówił tak, jakby jedni byli gorsi od drugich. – Jak dużo ich jest? – Dwie, Północni i Południowi. Ci z północy atakują częściej. Są bliżej. Mieszkają na podmokłym terenie Likely, koło Bellingham, kawałek dalej na północ. Nikt inny nie chce tam mieszkać – są tam prawie tylko ruiny – ale oni zrobili z tego swoją osadę, myślę jednak, że oni się przemieszczają. Ale to tylko moja teoria. Nikt nie chce jej słuchać. Ale tamci, nie przepadają tak bardzo za niszczeniem, ale kiedy to robią, rezultaty są… Zgadywałbym, że teraz atakują nas Północni. – Czemu? Co takiego sprawia, że są inni niż Południowcy? Maxon zawahał się, nie będąc pewnym, czy może mi powiedzieć. Rozejrzał się wokoło, sprawdzając, czy nikt nie jest w stanie nas usłyszeć. Też się rozejrzałam i zauważyłam, że parę osób nas obserwuje. W szczególności Celeste. Patrzyła na mnie tak, jakby chciała mnie podpalić, tylko i wyłącznie za pomocą swojego wzroku. Nie nawiązałam z nią kontaktu wzrokowego na długo. Ale mimo, że nas obserwowali, nikt nie był wystarczająco blisko, żeby nas podsłuchać. Kiedy Maxon doszedł do tego samego wniosku, wyszeptał: – Ich ataki są bardziej... śmiercionośne. Zamarłam. – Śmiercionośne? Kiwnął głową. – Pojawiają się raz albo dwa razy do roku, jak wynika z moich obliczeń. Sądzę, że wszyscy tutaj chcą, żebym wiedział jakie są statystyki, ale nie jestem głupi. Ludzie giną kiedy oni się pojawią. Problem jest taki, że nie wiemy którzy to którzy. Obie grupy wyglądają podobnie: obskurni, głównie mężczyźni, chudzi ale silni, nie noszą żadnego godła – więc nie wiemy, czego mamy się spodziewać. 140

Rozejrzałam się po pomieszczeniu. Życie wielu osób było narażone, jeśli Maxon się mylił i to był atak Południowców. Znowu pomyślałam o moich biednych pokojówkach. – Ale nadal nie rozumiem. Czego oni chcą? Maxon wzruszył ramionami. – Wygląda to jakby Południowcy chcieli wszystko zniszczyć. Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że są zmęczeni życiem na granicy społeczeństwa. Nawet nie są Ósemkami, bo nie biorą żadnego udziału w życiu społeczeństwa. Ale Północni są jeszcze bardziej tajemniczy. Ojciec mówi, że oni chcą nam tylko przeszkodzić, naszym rządom, ale ja mam inne zdanie – wyglądał na dumnego. – Inną teorię. – Dowiem się jaką? Podszedł bliżej i wyszeptał: – Wydaje mi się, że czegoś szukają. – Czego? – zastanawiałam się. – Tego już nie wiem. Ale zawsze po napadzie Północnych jest tak samo. Strażnicy są poobijani, ranni albo pozwiązywani, ale nigdy martwi. Tak jakby nie chcieli, żeby ktoś ich potem gonił. Niestety niektórzy ludzie są zabierani razem z nimi. Niektóre pokoje, cóż, właściwie wszystkie, do których mogą wejść, są poprzewracane do góry nogami.

Wszystko z szuflad jest

powyciągane, z półek pozrzucane. Dywany są pozwijane. Dużo rzeczy jest popsutych. Nie masz nawet pojęcia, ile aparatów już musiałem wymienić przez te lata. – Aparatów? – Och – powiedział rumieniąc się – Lubię fotografię. Ale niestety nie mam do tego dużo okazji. Oczywiście Ojciec sądzi, że moja teoria nie ma sensu. Czego banda barbarzyńców mogłaby szukać? Nadal myślę, że muszą mieć jakiś cel.

141

To było intrygujące. Jeśli nie miałabym grosza przy duszy i wiedziałabym jak się włamać do pałacu, sądzę, że wzięłabym każdą wartościową rzecz, którą dałoby się sprzedać. Ci buntownicy musieli mieć na myśli coś większego, niż tylko względy polityczne czy walkę o przetrwanie. – Czy uważasz, że to głupie? – spytał Maxon, wyrywając mnie z moich rozmyślań. – Nie, nie głupie. Mylące, ale nie głupie. Uśmiechnęliśmy się do siebie. Uświadomiłam sobie, że gdyby Maxon był zwykłym chłopakiem, a nie przyszłym królem, to chciałabym, żeby był moim sąsiadem. Kimś, z kim mogłabym pogadać. Chrząknął, oczyszczając gardło. – Wydaje mi się, że powinienem sprawdzić co u innych. – Tak. Mogę sobie wyobrazić, że jest tu kilka dam zastanawiających się, co tak długo cię zatrzymuje. –

Więc, koleżanko, jakieś pomysły z kim powinienem teraz

porozmawiać? Uśmiechnęłam się i dyskretnie odwróciłam się, żeby sprawdzić, czy moja kandydatka na księżniczkę nadal się trzyma. Trzymała się. – Widzisz tę blondynkę w różowym? To Marlee. Słodziutka, dobra i uwielbia filmy. Idź. Maxon zachichotał i podszedł w jej kierunku.

*

*

*

Czas, który spędziliśmy w jadalni wydawał się nie mieć końca, ale atak trwał jeszcze godzinę. Potem dowiedzieliśmy się, że tak naprawdę nikt nie dostał się do wnętrza pałacu. Strażnicy nie strzelali do rebeliantów, chyba że chcieli się dostać do głównych drzwi, które zostały zabezpieczone cegłami – 142

wydłubanymi z pałacowych ścian – i nieświeżym jedzeniem, które wyrzucano oknami przez długi czas. W końcu, dwóch mężczyzn podeszło za blisko drzwi. Wystrzelono pociski i wszyscy zginęli. Jeśli teoria Maxon była słuszna, to byli Północni. Atakowali nas jeszcze przez chwilę, szukając najlepszego miejsca, żeby dostać się do środka. Kiedy wszystko było już w porządku, zostałyśmy wypuszczone do komnat. Szłam pod ramię z Marlee. Mimo iż dobrze się trzymałam w jadalni, atak wykończył mnie i cieszyłam się, że mam kogoś kto odwróci moją uwagę. – Mimo to pozwolił ci mieć spodnie? – spytała. Zaczęłam mówić o Maxonie, chcąc dowiedzieć się jak poszła ich rozmowa. – Tak, był bardzo wspaniałomyślny. – Uważam, że to urocze. Mimo że wygrał pozwolił ci nosić spodnie. – Tak, to prawda. Był nawet łaskawy, mimo tego, jak sprawy się potem potoczyły – jak na przykład kopniak w książęce nogi. – Co masz na myśli? – Nic – tego jednego nie chciałam wyjaśniać – O czym dzisiaj rozmawialiście? – Cóż, zapytał, czy nie chciałabym się z nim przespacerować w tym tygodniu – zarumieniła się. – Marlee! To wspaniale! – Cicho!– powiedziała, rozglądając się, mimo iż reszta dziewczyn była już na schodach. – Nie chcę sobie robić nadziei. Milczałyśmy przez chwilę zanim wybuchła. – Kogo ja oszukuję? Jestem tak podekscytowana, że ledwo mogę to wytrzymać! Mam nadzieję, że niedługo po mnie pośle. – Jeśli już spytał, to na pewno niedługo to zrobi. Oczywiście zaraz po tym, jak skończy rządzić państwem w ciągu dnia. Zaśmiała się. 143

– Nie mogę w to uwierzyć! Znaczy, wiedziałam, że jest przystojny, ale nie wiedziałam, jak się zachowa. Martwiłam się, że będzie... nie wiem, zarozumiały albo coś. – Ja też. Ale w rzeczywistości jest... – jaki Maxon jest w rzeczywistości? Był trochę zarozumiały, ale nie tak jak sobie to wyobrażałam. Niezaprzeczalnie, był księciem, ale był tak... tak... – Normalny. Marlee już na mnie nie patrzyła. Pogrążyła się w swoich marzeniach. Miałam nadzieję, że obraz Maxona, jaki sobie budowała, mógł być takim jaki Maxon mógł jej zapewnić. I że była typem dziewczyny, jakiej on oczekiwał. Zostawiłam ją pod drzwiami pokoju, machając na pożegnanie i poszłam do mojej komnaty. Myśli o Marlee i Maxonie przechodziły mi przez głowę kiedy otwierałam drzwi. Anne i Mary pochylały się nad rozhisteryzowaną Lucy. Jej twarz była czerwona od łez spływających jej po policzkach. Jej zwykle małe drgawki, teraz opanowały całe jej ciało. – Uspokój się Lucy. Wszystko już w porządku– Anne szeptała głaszcząc Lucy po głowie. – Już po wszystkim. Nikomu się nic nie stało. Jesteś bezpieczna, kochana – zapewniła Mary trzymając ją za trzęsącą się dłoń. Zaniemówiłam w szoku. To był prywatny moment Lucy, nie przeznaczony dla moich oczu. Chciałam wyjść z pokoju, ale Lucy zauważyła mnie zanim zdążyłam się wycofać… –Prz–przepraszam, pa–pa–panienko –

wyjąkała. Spojrzały na mnie z

niepokojem w oczach. –Nie martw się. Wszystko w porządku? – zapytałam, zamykając drzwi, żeby nikt inny nie zobaczył. Lucy chciała odpowiedzieć, ale żadne słowa nie chciały wyjść z jej ust. Łzy i drgawki zdominowały jej małe ciało. – Przejdzie jej, panienko – zawyrokowała Anne – Zajmuje to kilka godzin, ale przechodzi jej, jak jest już po napadzie. Jeśli nie przestanie, 144

zabierzemy ją do skrzydła szpitalnego – Anne zniżyła głos – Tylko, że Lucy tego nie chce. Jeśli uznają, że się nie nadaje się do pracy, wyślą ją do pracy w pralni albo kuchni. Lucy lubi być pokojówką. Nie wiedziałam czemu zniżyła głos. Wszystkie otaczałyśmy Lucy, i pomimo swojego stanu mogła wyraźnie zrozumieć co mówimy. –P–proszę, panienko, ja nie – ja nie–ja – próbowała. – Cicho. Nikt cię nie wyda – powiedziałam. Spojrzałam na Anne i Mary – Pomóżcie mi zanieść ją do łóżka. Wydawać by się mogło, że skoro były nas trzy, wszystko powinno pójść łatwo, ale Lucy cała się trzęsła, więc jej ręce i nogi wypadały nam z dłoni. Trochę czasu zajęło nam, zanim ją przeniosłyśmy.

Uspokoiła się, kiedy

włożyłyśmy ją pod kołdrę, tak jakby łóżko zapewniało jej coś, czego my nie mogłyśmy. Drgawki Lucy stały się mniejsze i patrzyła bezmyślnie na baldachim łóżka. Mary usiadła na skraju łóżka i zaczęła śpiewać jej cichym głosem, przypominającym mi ton, jakiego używała moja mama kiedy May była chora. Zaprowadziłam Anne w kąt, z dala od uszu Lucy. – Co się stało? Czy komuś udało się przedostać? – zapytałam. Sądziłam, że powiedziałyby mi, kiedy coś takiego miałoby miejsce. – Nie, nie– zapewniła Anne – Lucy zawsze się tak zachowuje, kiedy jest atak. Nawet samo mówienie o nich sprawia, że cała się trzęsie. Ona... Anne spojrzała w dół, na swoje czarne wypolerowane buty, zastanawiając się, czy może mi powiedzieć coś więcej. Nie chciałam się wtrącać w życie Lucy, ale chciałam zrozumieć. Wzięła głęboki wdech i zaczęła mówić. – Niektórzy z nas się tu urodzili. Mary przyszła na świat w zamku i jej rodzice nadal tu są. Ja jestem sierotą, wziętą do pałacu jako pomoc –

145

wyprostowała sukienkę, tak jakby miało to zetrzeć historię, o której chciała zapomnieć. – Lucy została sprzedana do pałacu. – Sprzedana? Jak to? Nie ma już niewolników. – Teoretycznie nie, ale to nie znaczy, że nie ma takich sytuacji. Rodzina Lucy potrzebowała pieniędzy na operację jej matki. Oddali jej usługi rodzinie Trójek w zamian za pieniądze. Jej matka nigdy nie wyzdrowiała. Nigdy nie wyszli z długów i razem z ojcem żyła tam latami. Z tego co zrozumiałam, nie było to lepsze niż mieszkanie w stodole. Ich synowi podobała się Lucy. Czasami nie ma znaczenia w jakiej jesteś kaście, ale różnica między Szóstką a Trójką jest spora. Kiedy matka odkryła jego uczucia względem Lucy, sprzedała ją i jej ojca do pałacu. Pamiętam jak tu przyszła. Płakała całymi dniami. Musieli być bardzo zakochani. Spojrzałam na Lucy. W moim przypadku, przynajmniej jedno z nas miało szansę zadecydować o naszym losie. Jej nie dano żadnego wyboru, kiedy traciła kogoś, kogo kochała. – Ojciec Lucy pracuje w stajniach. Nie jest bardzo szybki ani silny, ale jest bardzo oddany swojej pracy. A Lucy jest pokojówką. Wiem, że może wydawać ci się to głupie, ale to zaszczyt być pokojówką w pałacu. Jesteśmy najlepsze. Jesteśmy tymi, które

uznano

za

najbardziej odpowiednie,

wystarczająco wyedukowane i atrakcyjne, żeby pracować dla każdego kto tu będzie mieszkał. Traktujemy naszą pracę poważnie. Jeśli zawalisz, jesteś wysyłana do kuchni, gdzie twoje ręce są zapracowane cały dzień, a ubrania są luźne.

Albo rąbiesz drewno na rozpałkę albo grabisz liście na terenie

posiadłości. Nie jest łatwo być pokojówką. Czułam się głupio. Myślałam, że wszystkie są Szóstkami. Ale wszędzie były klasyfikacje, statusy, których nie rozumiałam. – Dwa lata temu, był atak na pałac w środku nocy. Mieli na sobie uniformy strażników i wszyscy byli zdezorientowani. To był chaos. Nikt nie 146

wiedział kogo atakować a kogo bronić. Ludzie wślizgiwali się dziurami, na linach... to było straszne. Zadrżałam na samą myśl o tym. Ta ciemność i zamęt, atak na pałac. W porównaniu z tym, dzisiejszy ranek brzmiał jak atak Południowców. – Jeden z buntowników złapał Lucy – Anne przymknęła oczy na chwilę. Następne słowa powiedziała tak cicho, że aż musiałam się nachylić, żeby zrozumieć – Nie jestem pewna, czy mieli u siebie dużo kobiet, jeśli wiesz co mam na myśli. – Och. – Nie widziałam tego, ale Lucy powiedziała mi, że ten mężczyzna był pokryty brudem. Mówiła, że cały czas lizał jej twarz. Anne skuliła się na samą myśl. Żołądek zbuntował mi się, grożąc zwróceniem śniadania. To było odrażające, ale wiedziałam jak ktoś kto przeszedł to co Lucy, mógł się załamać pod wpływem takiego ataku. – Zaciągnął ją gdzieś, a ona krzyczała najbardziej jak mogła. W zgiełku walki, nikt nie słyszał jej płaczu. Ale na szczęście prawdziwy strażnik podszedł do kąta, gdzie byli. Wyciągnął pistolet i strzelił w głowę napastnika. Buntownik upadł, przygniatając Lucy. Cała była pokryta krwią. Zakryłam usta. Nie mogłam sobie wyobrazić jak mała, delikatna Lucy przetrwała to wszystko. Nie dziwiłam się, że tak zareagowała. – Miała kilka ran na ciele, ale nikt nie widział tych w jej umyśle. Jest trochę roztrzęsiona, ale stara się to ukrywać jak najlepiej. Nie tylko dla swojego dobra, ale również dla jej ojca. Jest bardzo dumny, że jego córka jest wystarczająco dobra, żeby być pokojówką. Nie chce go zawieść. Staramy się ją uspokoić, ale za każdym razem, kiedy przyjdą buntownicy, ona myśli, że będzie gorzej niż wtedy. Że ktoś ją porwie, zrani i zabije. Próbuję, panienko, ale nie jestem pewna ile jeszcze wytrzyma. Pokiwałam głową, patrząc na leżącą Lucy. Zamknęła oczy i zasnęła, mimo iż było jeszcze wcześnie. Resztę dnia spędziłam, czytając. Anne i Mary 147

czyściły rzeczy, które w rzeczywistości nie były nawet brudne. Byłyśmy cicho, kiedy Lucy odzyskiwała siły. Obiecałam sobie, że jeśli będę mogła, postaram się, żeby Lucy nie musiała przez to ponownie przechodzić.

148

Rozdział 14 Tak jak przewidywałam, dziewczyny, które prosiły o powrót do domu, zmieniły swoje zdanie, kiedy tylko wszystko się uspokoiło. Żadna z nas nie wiedziała dokładnie kto chciał wrócić, ale niektóre z nas – w szczególności Celeste - były zdeterminowane żeby się tego dowiedzieć. Mimo to nadal pozostało 27 dziewczyn. Według króla, atak był tak nieistotny, że ledwo wzbudził zainteresowanie. Jednakże, skoro ekipy telewizyjne były obecne tamtego ranka, jego część została wyemitowana. Najwyraźniej król nie był zadowolony z tego powodu. Zastanawiałam się przez to, ile było już takich ataków, o których nikt spoza pałacu nie wiedział. Może nie było tu tak bezpiecznie jak myślałam? Silvia wytłumaczyła, że jeśli atak byłby znacznie poważniejszy, mogłybyśmy wtedy zadzwonić do naszych rodzin, aby powiadomić ich, że wszystko z nami w porządku. Teraz jednak miałyśmy tylko wysłać listy. Napisałam, że wszystko ze mną w porządku, i że w rzeczywistości atak był mniej straszny, niż to się mogło wydawać z zewnątrz, oraz że król trzymał nas bezpieczne z dala od całej sytuacji. Zanim oddałam list pokojówce, napisałam im żeby się nie martwili, oraz że za nimi tęsknię. Następny dzień odbył się bez żadnych incydentów. Planowałam zejść do Wspólnego Pokoju, żeby porozmawiać z Maxonem, ale kiedy wczoraj zobaczyłam Lucy tak roztrzęsioną, zdecydowałam się zostać w pokoju. Nie miałam pojęcia, czym zwykle zajmowały się moje pokojówki, kiedy mnie nie było, ale w mojej obecności grały ze mną w karty i opowiadały pałacowe plotki.

149

Dowiedziałam się, że oprócz kilkunastu osób, które mijałam na korytarzu, było sto lub więcej poza nimi. Wiedziałam o kucharzach i praczkach, ale byli też ludzie, których jedynym zadaniem było czyszczenie okien. Umycie ich wszystkich zajmowało im spokojnie tydzień, jednak pod koniec dnia okna umyte na początku były znowu brudne, więc musieli całą pracę zaczynać od nowa. Byli też jubilerzy tworzący naszyjniki dla rodziny królewskiej i pałacowych gości, oraz grupy szwaczek i kupców, którzy dbali o to, by rodzina królewska i Wybrane były dobrze ubrane. Dowiedziałam się również innych rzeczy: którzy strażnicy byli najprzystojniejsi i o nowych okropnych projektach sukienek, do noszenia których główna pokojówka zmuszała personel. Że niektórzy w pałacu robili zakłady, która Wybrana wygra i podobno byłam faworytką. Że dziecko jednej z kucharek było śmiertelnie chore, na myśl o nim Anna zapłakała cicho. Jak się okazało ta dziewczyna była jej bliską przyjaciółką i to małżeństwo od dawna starało się o dziecko. Słuchałam ich i dodawałam coś od siebie, kiedy tylko miałam cokolwiek mądrego do powiedzenia. Szczerze mówiąc, nie mogłam sobie wyobrazić nic ciekawszego, co mogłoby się teraz dziać na parterze. Atmosfera w moim pokoju była spokojna i miła. Tak sympatycznie spędziłam dzień, że następnego również postanowiłam zostać w pokoju. Tym razem jednak zostawiłyśmy drzwi – zarówno od balkonu jak i korytarzowe – otwarte, i ciepłe powietrze otulało nas wszystkie. Wydawało mi się, że szczególnie dobrze działało ono na Lucy. Zastanawiałam się, jak często tak naprawdę miała okazję wychodzić na zewnątrz. Anne oczywiście skomentowała, jakie to wszystko było niestosowne - ja siedząca z nimi, grająca w karty - ale wspomniała o tym tylko raz. Chyba zrozumiała, że nie uda jej się zrobić ze mnie damy, którą powinnam być. Byłyśmy właśnie w środku rozgrywki, kiedy zauważyłam kogoś kątem oka. To był Maxon, stojący w otwartych drzwiach, wyglądający na 150

zaintrygowanego. Nasze oczy się spotkały i wyraz jego twarzy sprawił, że zastanowiłam się, co takiego na Boga robiłam. Uśmiechając się wstałam i podeszłam do niego. - O Boże – wymamrotała Anne, kiedy tylko zdała sobie sprawę, że książę stał w drzwiach. Wstając szybko, wsunęła karty do koszyka, wzrokiem zmuszając Lucy i Mery do zrobienia tego samego. - Drogie Panie - powiedział Maxon. - Wasza Wysokość – powiedziała, dygając - To zaszczyt, panie. - Dla mnie również - odpowiedział z uśmiechem. Zadowolone pokojówki spojrzały jedna na drugą. Milczałyśmy przez chwilę, nie wiedząc, co powiedzieć. - My właśnie wychodziłyśmy - powiedziała Mary. - Tak! Racja! – dodała Lucy - My właśnie... uh... – spojrzała bezradnie na Anne. - ... miałyśmy zamiar dokończyć suknię panienki Americi na piątek dokończyła Anne. - To prawda - powiedziała Mary - Zostały już tylko dwa dni. Powoli, okrążając nas, zaczęły wychodzić z pokoju z ogromnymi uśmiechami na twarzach. - Nie chciałbym odciągać was od waszych zajęć - powiedział Maxon, śledząc je wzrokiem, kompletnie zafascynowany ich zachowaniem. Kiedy dotarły do holu, nerwowo dygnęły w stronę księcia, żeby następnie szybkim krokiem się oddalić. Kiedy tylko przeszły za róg, usłyszałam chichot Lucy, poprzedzany syczeniem Anne, żeby była cicho. - Całkiem niezłą masz grupkę - powiedział Maxon, wchodząc do pokoju i rozglądając się po pomieszczeniu. - To one utrzymują mnie na nogach - powiedziałam z uśmiechem.

151

- Jak na dłoni widać, że czują do ciebie sympatię. Trudno coś takiego znaleźć. - Przestał się rozglądać żeby na mnie spojrzeć. - Nie tak sobie wyobrażałem twój pokój. Podniosłam ramię, aby następnie pozwolić mu opaść. - Tak naprawdę to nie jest mój pokój. Należy do ciebie i tak się składa, że właśnie ja go pożyczam. Skrzywił się. - Powiedzieli ci, że możesz wprowadzić zmiany jakiekolwiek zechcesz, prawda? Nowe łóżko, kolor ścian. Wzruszyłam ramionami. - Zmiana koloru ścian nie sprawiłaby, że traktowałabym ten pokój jako swój własny. Dziewczyny takie jak ja nie mieszkają w domach z marmurowymi podłogami - zażartowałam, na co Maxon się uśmiechnął. - Jak twój pokój dokładnie wygląda? Mam na myśli ten w domu. - Um, po co tak dokładnie przyszedłeś? - spytałam. - Och! Wpadłem na pewien pomysł. - Jaki? - Cóż - zaczął, kontynuując chodzenie po pokoju. - Pomyślałem , że skoro ty i ja nie mamy takiej relacji jak mam z innymi dziewczętami, może powinniśmy mieć... alternatywne sposoby komunikacji. - Zatrzymał się przed lustrem i patrzył na zdjęcia mojej rodziny - Twoja młodsza siostra wygląda dokładnie tak jak ty - powiedział rozbawiony tą uwagą. Weszłam dalej do pokoju. - Dużo razy już to słyszałam. Co miałeś na myśli mówiąc o alternatywnej komunikacji? Maxon skończył oglądać zdjęcia i podszedł do fortepianu stojącego w głębi. - Do tej pory pomagałaś mi poprzez pokojówki i formalne zaproszenia. Pomyślałem o czymś mniej oficjalnym. 152

Podniósł nuty leżące na fortepianie. - Ty je przywiozłaś? - Nie, były już wcześniej. Ale i tak jak chcę coś zagrać, mogę zrobić to z pamięci. Uniósł brwi w zaskoczeniu. - Imponujące. Zwrócił się w moim kierunku bez dalszych wyjaśnień. - Czy mógłbyś proszę przestać się miotać po pokoju i dokończyć swoją poprzednią myśl? Maxon westchnął. - Dobrze. Myślałem o tym, że ty i ja powinniśmy mieć tajny sygnał lub coś takiego mówiący, że musimy porozmawiać, taki żeby nikt inny się nie zorientował. Może drapanie po nosie? – Maxon potarł palcem po nosie. - To wygląda jakby twój nos był zatkany. Niezbyt atrakcyjne. Rzucił mi krótkie, pełne zakłopotania, spojrzenie kiwnął głową. - Dobrze. Może po prostu powinniśmy przeczesywać włosy palcami? Praktycznie od razu pokręciłam głową. - Moje włosy prawie zawsze są podpięte spinkami. Praktycznie niemożliwe jest przebieganie przez nie palcami. Poza tym, co będzie, kiedy będziesz akurat miał na głowie koronę? Zapewne by ci spadła. Pokręcił głową, zgadzając się ze mną. - Doskonała uwaga. Hmm. - Minął mnie, rozmyślając, aby zatrzymać się obok mojego stolika nocnego. - A co myślisz o łapaniu się za ucho? Zastanowiłam się chwilę. - Podoba mi się. Prosty, ale nie tak pospolity, że moglibyśmy go pomylić z czymś innym. Więc niech będzie łapanie za ucho Uwaga Maxona była zwrócona na coś innego, ale odwrócił się w moim kierunku i uśmiechnął się.

153

- Cieszę się, że się zgadzamy. Kiedy następnym razem będziesz się chciała ze mną zobaczyć, po prostu potrzyj ucho, a ja przyjdę, jak tylko będę mógł. Zapewne po obiedzie - podsumował, wzruszając ramionami. Zanim mogłam zapytać, co mam zrobić, kiedy ja chciałabym przyjść do niego, Maxon przeszedł przez pokój z moim słoikiem w dłoni. - A co to takiego? Westchnęłam. - Obawiam się, że nie jest to temat do wyjaśnień.

*

*

*

Nadszedł piątek i wraz z nim nasz debiut w Raporcie Ze Stolicy Illea. Było to od nas wymagane, ale przynajmniej w tym tygodniu miałyśmy tam tylko siedzieć. Biorąc pod uwagę różnicę czasową, będziemy na miejscu o piątej, siedziały tam przez godzinę, i następnie wrócimy na obiad. Anne, Mary i Lucy wykonały niezłą robotę ubierając mnie. Suknia była w kolorze głęboko-niebieskim, tak ciemnym, że można by go nazwać fioletowym. Była dopasowana do moich bioder i opadała lekkimi falami za mną. Nie mogłam uwierzyć, że dotykałam czegoś tak wspaniałego. Guzik po guziku był zapinany na moich plecach, a we włosy pokojówki wpięły mi spinki z perłami. Dodały perłowe kolczyki oraz taki sam łańcuszek tak cienki, że miałam wrażenie, jakby się unosił na mojej skórze – i byłam już gotowa. Spojrzałam w lustro. Nadal wyglądałam jak ja. Co prawda, była to ładniejsza wersja ,ale nadal mogłam się rozpoznać. Odkąd tylko mnie wylosowano, bałam się, że nie będę mogła się rozpoznać - tak pokryta warstwami makijażu i obwieszona drogocennymi klejnotami, że zajęło by mi tydzień odnalezienie się pod tym wszystkim. Jak na razie nadal pozostawałam sobą. I, jak to miałam w zwyczaju, byłam pokryta

154

cienką warstwą potu, kiedy zestresowana szłam do Sali, w której były nagrywane wiadomości. Powiedzieli nam, żebyśmy byli dziesięć minut wcześniej. Dziesięć znaczyło piętnaście. Dla niektórych osób, takich jak Celeste, dziesięć znaczyło tak naprawdę trzy. Więc przybycie wszystkich dziewczyn było rozłożone w czasie. Hordy ludzi przemieszczało się wokoło, robiąc ostatnie poprawki – trzymali rzędy warstwowych siedzeń dla Wybranych. Członkowie rady, których rozpoznawałam z dziesiątek obejrzanych Dzienników, byli na tej sali, czytając scenariusze, poprawiając krawaty. Tłumek Wybranych przeglądał się w lustrach poprawiając swoje ekstrawaganckie sukienki. W całym pomieszczeniu panowało niezwykłe poruszenie. Odwróciłam się i zobaczyłam jeden z tych ulotnych momentów z życia Maxona. Jego matka, piękna Królowa Amberly, wygładzała mu włosy. Wyprostował swoją marynarkę i powiedział coś do niej. Pokiwała mu pokrzepiająco głową, na co Maxon uśmiechnął się. Patrzyłabym na tą sytuację dalej, gdyby Sylvia w całej swojej chwale nie przyszła żeby mnie eskortować na miejsce. - Tylko głowa do góry, Lady Americo – powiedziała. - Możesz usiąść gdzie chcesz. Ale żebyś wiedziała, większość dziewcząt zajęła już miejsca w pierwszym rzędzie. - Spojrzała na mnie ze współczuciem, jakby dostarczała mi jakieś smutne wiadomości. - Och, dziękuje - powiedziałam i szczęśliwa podeszłam do miejsca w ostatnim rzędzie. Ledwo dałam radę wejść po tak małych schodach w skromnej sukni i w moich strappy shoes8 (Czy te buty naprawdę były potrzebne? I tak nikt nie będzie oglądał moich stóp). Ale udało się. Uśmiechnęłam się, kiedy zobaczyłam 8

Nie mam pojęcia, jak nazywa się je po polsku – buty wiązane? Prawdopodobnie, wg Google coś takiegohttp://www.shoeblog.com/forums/attachments/shoe-help/586d1221885068-looking-strappy-shoes-gala50.jpg, ale głowy nie dam

155

wchodzącą Marlee, która z uśmiechem pomachała do mnie i podeszła, aby usiąść obok mnie. Dużo dla mnie znaczyło to, że wybrała miejsce obok mnie od znacznie lepszego w drugim rzędzie. Była taka wierna. Mogłaby być wspaniałą królową. Jej sukienka miała piękny, kanarkowy kolor. Razem z jej blond włosami i skórą pocałowaną słońcem wyglądała, jakby jaśniała. - Marlee, uwielbiam twoją sukienkę. Wyglądasz wspaniale! - Dziękuje - zarumieniła się.- Myślałam, że może to być zbyt dużo. - Nie, wcale! Zaufaj mi, wyglądasz wspaniale. - Chciałam z tobą porozmawiać, ale nigdzie nie mogłam cię znaleźć. Sądzisz, że będziemy mogły jutro się spotkać? – spytała szeptem. - Oczywiście. We Wspólnym Pokoju? To będzie sobota - powiedziałam również szeptem. Zaraz przed nami Amy odwróciła się. - Czuję, jak wszystkie spinki wysuwają mi się z włosów. Możecie je sprawdzić? Bez słowa Marlee wsadziła swoje smukłe palce w loki Amy i poszukała tym spinek. - Tak lepiej? - Tak, dziękuje. - Americo, czy mam szminkę na zębach? – spytała Zoe. Odwróciłam się w lewo i zobaczyłam ją, uśmiechającą się od ucha do ucha, pokazując przy tym wszystkie swoje białe zęby - Nie, wszystko w porządku - powiedziałam, kątem oka widząc, że Marlee kiwa potwierdzająco głową. - Dzięki. Jak on może być taki spokojny? - spytała Zoe, wskazując na Maxona, który rozmawiał z kimś z obsługi. Usiadła, potem z głową między nogami wykonując powolne, głębokie wdechy.

156

Marlee i ja spojrzałyśmy na siebie z rozbawieniem, próbując nie wybuchnąć śmiechem. Ale było to trudne, kiedy patrzyłyśmy na Zoe, więc obserwowałyśmy to, co działo się w pomieszczeniu i plotkowałyśmy o innych Wybranych. Było kilka dziewczyn w uwodzicielskiej czerwieni, kilka w żywej zieleni, ale nikt inny nie miał na sobie niebieskiego. Olivia odważyła się na pomarańcz. Przyznaję, że nie jestem znawczynią mody, ale razem z Marlee zgodziłyśmy się, że ktoś powinien poinformować ją, iż nie był to najlepszy wybór. Kolor sukienki sprawiał, że jej skóra nabierała zielonego odcienia. Dwie minuty przed rozpoczęciem uświadomiłyśmy sobie, że to nie sukienka sprawiała, że wyglądała na zieloną. Olivia wymiotowała głośno do najbliższego kosza, po czym upadła na podłogę. Kiedy Silvia to zauważyła, kazała komuś wytrzeć jej pot z czoła i posadzić ją wygodnie. Bariel siedziała naprzeciwko niej. Nie słyszałam, co mówiła do tej biednej dziewczyny, ale wyglądało to tak, jakby Bariel była gotowa zaatakować Olivię, jeśli ta miałaby znów wymiotować obok niej. Zgadywałam, że Maxon musiał słyszeć coś z tego zamieszania i spojrzałam w jego kierunku, chcąc zobaczyć jego reakcję. Ale on nie rozglądał się po sali; patrzył prosto na mnie. Szybko, tak szybko, że nie wyglądało to jak nic innego niż drapanie - Maxon podniósł rękę i złapał się za ucho. Powtórzyłam ten sam gest, a następnie oboje się odwróciliśmy. Byłam podekscytowana myślą, że dziś po obiedzie Maxon przyjdzie do mnie do pokoju. - Dobrze, Gavrilu, dziękuje. - Cieszysz się z towarzystwa do tej pory? - Tak! To była przyjemność poznawać wszystkie te damy. - Czy wszystkie są takie słodkie i łagodne jak się wydaje? – spytał Gavril. Zanim Maxon odpowiedział, uśmiechnęłam się. Ponieważ wiedziałam, że to będzie potwierdzenie.... tak jakby. 157

- Ummm - książę spojrzał na mnie. - Prawie. - Prawie? - spytał prowadzący z zaskoczeniem. Zwrócił się w naszym kierunku. – Czy któraś z was była niegrzeczna? Na szczęście wszystkie dziewczyny zachichotały. Co za mały zdrajca! - Co takiego zrobiły, że nie są już takie słodkie? - spytał Gavril. - No dobrze. – Maxon skrzyżował nogi i rozsiadł się wygodnie na krześle. Wyglądał chyba na najbardziej zrelaksowanego jakiego miałam okazję go widzieć, siedząc tam, nabijając się ze mnie. Lubiłam tę jego stronę. Chciałam widzieć ją częściej. - Jedna z nich miała odwagę nakrzyczeć na

mnie za

pierwszym razem, kiedy się spotkaliśmy. Zostałem bardzo mocno zbesztany. Za Maxonem król i królowa wymienili zdziwione spojrzenia. Zdawało się, że to również był pierwszy raz, kiedy słyszeli tę historię. Poza mną wszystkie dziewczyny patrzyły jedna na drugą ze zdziwieniem. Nie zrozumiałam, o co chodzi, dopóki Marlee nie powiedziała: - Nie przypominam sobie, żeby ktoś na niego krzyczał w Wielkiej Sali. A ty? Wydawało się, że Maxon zapomniał, że nasze pierwsze spotkanie miało być tajemnicą. - Wydaje mi się, że trochę koloryzuje, żeby było zabawniej. Powiedziałam mu kilka poważnych rzeczy. Sądzę, że może mieć na myśli mnie. - Zostałeś zbesztany? Za co?- kontynuował Gavril. - Szczerze powiedziawszy dokładnie nie wiem, za co. Sądzę, że było to spowodowane tęsknotą za domem. I dlatego właśnie jej wybaczyłem. Maxon był zrelaksowany, kiedy rozmawiał z prowadzącym tak, jakby tylko oni byli obecni na sali. Będę musiała mu potem powiedzieć, jak wspaniale mu poszło. - Więc, ona nadal jest z nami? - Gavril spojrzał na nas, aby potem odwrócić się z powrotem do księcia.

158

- Och, tak nadal tu jest - powiedział Maxon, nie spuszczając oczu z Gavrila. - I mam zamiar trzymać ją tutaj, jak najdłużej.

159

Rozdział 15 Kolacja była rozczarowująca. W następnym tygodniu będę musiała powiedzieć moim pokojówkom żeby zostawiły trochę miejsca w sukience, na jedzenie. Anne, Mary i Lucy czekały na mnie w pokoju aby pomóc mi zdjąć moją suknię, ale wyjaśniłam im, że muszę zostać w niej trochę dłużej. Anne zorientowała się pierwsza – że Maxon przyjdzie się ze mną zobaczyć – ponieważ zawsze byłam chętna do wydostania się z krępujących ruchy ubrań. - Życzysz sobie, abyśmy zostały dziś dłużej? To nie jest żaden problem. – powiedziała Mary trochę zbyt ochoczo. Po katastrofalnej wizycie Maxona tydzień wcześniej, zdecydowałam się odesłać je tak wcześnie, jak to będzie możliwe. Poza tym, nie mogłabym znieść ich badawczych spojrzeń, zanim on by się pojawił. - Nie, nie. W porządku. Jeśli później będę miała kłopot z sukienką, zadzwonię. – Niechętnie wycofały się do drzwi, a mi pozostało czekać na Maxona. Nie wiedziałam, kiedy on się pojawi, a nie chciałam zaczynać książki i musieć przerwać, lub usiąść do pianina tylko po to, żeby podnieść się z powrotem. Skończyłam wylegując się na łóżku, czekając. Pozwoliłam mojemu umysłowi odpłynąć. Myślałam o Marlee i jej życzliwości. Uświadomiłam sobie, że poza paroma małymi szczegółami, wciąż wiem o niej bardzo niewiele. Ufałam, że działania względem mnie nie były w żaden sposób fałszywe. A potem pomyślałam o dziewczynach, które wszystkie były zbyt fałszywe. Zastanawiałam się, czy Maxon potrafi zauważyć różnicę. Wydawało się jakby doświadczenie Maxona z kobietami było tak duże, a jednocześnie tak małe. Był wystarczająco uprzejmy, ale gdy zbliżył się zbyt

160

blisko, nie radził sobie. To było jakby wiedział, jak traktować damy, ale nie wiedział, jak zachowywać się na randce. To stanowiło duży kontrast z Aspenem. Aspen. Jego imię, jego twarz, pamięć o nim uderzyły mnie tak szybko, że ciężko było to przetworzyć. Aspen. Co teraz robi? W Carolinie zbliżała się godzina policyjna. Wciąż był w pracy, jeśli dziś miał jakieś zajęcie. Lub może wyszedł z Brenną, lub kimkolwiek innym, z którym zaczął spędzać czas odkąd zerwaliśmy. Część mnie bolała ta wiedza… część mnie chciała rozpaść się na myśl samą o tym. Spojrzałam na mój słoik. Podniosłam go i czułam jak grosik przemieszcza się po dnie, tak samotny. - Jak ja – wyszeptałam. – Jak ja. Czy to było głupie z mojej strony, że wciąż go trzymałam? Jeśli oddałam pozostałe, to dlaczego zachowałam jeden mały grosik? Czy to będzie wszystko, co zostawię? Grosik w słoiku, aby pokazać go mojej córce pewnego dnia, by opowiedzieć jej o moim pierwszym chłopaku – o którym nikt nie wiedział. Nie miałam czasu na rozważanie moich obaw. Mocne pukanie Maxona nadeszło tylko parę minut później. Zmusiłam się żeby podbiec do drzwi. Otworzyłam je z wielkim rozmachem i Maxon wyglądał na zaskoczonego widząc mnie. - Gdzie, na Boga, są twoje pokojówki? – zapytał, przeszukując pokój. - Wyszły. Odesłałam je, kiedy wróciłam z kolacji. - Robisz tak codziennie? - Tak, oczywiście. Mogę zdjąć moje ubrania sama, dziękuję ci. – Maxon zmarszczył brwi i uśmiechnął się. I zaczerwienił. To nie miało tak zabrzmieć.

161

- Nie bój żaby9. Jest w porządku. Szliśmy korytarzem. Wciąż byłam trochę rozproszona przez moje myśli, a wiedziałam nie od dziś, że Maxon nie był mistrzem w rozpoczynaniu rozmowy. Chociaż niemal natychmiast wziął mnie pod ramię. Cieszyłam, że to był tutaj rodzaj jakiejś zażyłości. - Jeśli upierasz się przy nietrzymaniu swoich pokojówek w pobliżu, jestem zmuszony postawić strażnika pod twoimi drzwiami. - Nie! Nie lubię być traktowana jak dziecko. Zaśmiał się. - On będzie na zewnątrz. Nie będziesz nawet wiedziała, że tam będzie. - Będę – odpowiedziałam. – Będę czuła jego obecność. – Maxon wydał żartobliwe, wyczerpane westchnienie. Byłam tak zajęta sprzeczaniem się, że nie usłyszałam szeptów, zanim nie znalazły się praktycznie przed nami. Celeste, Emmica i Tiny zmierzały się do swoich pokoi. - Panie – powiedział Maxon kłaniając się lekko. Zdałam sobie sprawę, że to było głupie myśleć, że nikt nie zobaczy nas razem. Poczułam jak moja twarz robi się ciepła, ale nie byłam pewna dlaczego. Wszystkie dziewczyny dygnęły i podążyły swoją drogę. Patrzyłam na nie przez ramie, gdy dotarliśmy do schodów. Emmica i Tiny wyglądały na zaciekawione. W ciągu kilku minut one opowiedzą o tym innym. Na pewno będę jutro celem ataków. Celeste próbowała zabić mnie wzrokiem. Byłam przekonana, że myślała, iż stałam się jej osobistym wrogiem. Odwróciłam się i powiedziałam pierwszą rzecz, jaka przyszła mi na myśl. - Mówiłam ci, że dziewczyny które zdenerwowały się atakiem, zakończą swój pobyt tutaj. – Nie wiedziałam dokładnie, które poprosiły o odejście, ale plotki mówiły, że to Tiny była jedną z nich. Ona wtedy zemdlała.

9

Grab a wrap – nie mogłam znaleźć tłumaczenia. Z kontekstu wnioskuję, że to coś takiego ;)

162

Ktoś inny wspomniał o Bariel, ale wiedziałam, że to było kłamstwo. Najpierw trzeba by wyrwać koronę z jej zimnych, martwych rąk. - Nie mogę sobie wyobrazić, jaka to musiała być ulga. – Brzmiał szczerze. Zajęło mi chwilę aby pomyśleć nad odpowiedzią, ponieważ to nie było to, czego się spodziewałam i byłam bardzo skoncentrowana żeby się nie przewrócić. Nie wiedziałam jak dobrze stawiać kroki, gdy trzymałam się kogoś innego. Obcasy nie pomagały. Ostatecznie, jeśli się potknę, to on mnie złapie. - Myślałam, że to okaże się w jakiś sposób pomocne – powiedziałam, gdy znaleźliśmy się na pierwszym piętrze, a ja znów odzyskałam oparcie dla stóp. – Mam na myśli, że to musi być skomplikowane wybrać jedną osobę z tych wszystkich dziewczyn. Jeśli okoliczności wyeliminowały niektóre z nich, czy to nie powinno być prostsze? Maxon wzruszył ramionami. - Sądzę, że powinno. Ale nie czuję tego w ten sposób, zapewniam cię. – wyglądał na zranionego. – Dobry wieczór panowie – pozdrowił strażników, którzy otworzyli drzwi do ogrodu bez najmniejszego wahania. Może będę musiała przyjąć ofertę Maxona żeby poinformował ich, że lubię wychodzić na zewnątrz. Pomysł, że mogłabym tak łatwo uciec, był atrakcyjny. - Nie rozumiem – powiedziałam, gdy prowadził mnie do ławki – naszej ławki – i pozwolił mi usiąść twarzą do świateł pałacu. On wybrał siedzenie, gdzie ciałem był ustawiony po przeciwnej stronie tak, że byliśmy zwróceni twarzą do siebie. W ten sposób było łatwo rozmawiać. Wyglądał jakby niechętnie dzielił się tym ze mną, ale wziął oddech i przemówił. - Może po prostu pochlebiałem sobie, myśląc, że będę wart jakiegoś ryzyka. To nie tak, że życzyłem tego komukolwiek – wyjaśnił. - Nie uważam tak… to tylko… nie wiem. Nie widzisz tego wszystkiego, co ryzykuję? 163

- Hmm, nie. Jesteś tutaj ze swoją rodziną, która daje ci rady i wszyscy żyjecie według harmonogramu. Wszystko w twoim życiu jest takie samo, a nasze zmieniło się w ciągu jednej nocy. Co w tym świecie mogłoby być ryzykiem? – Maxon wyglądał na wstrząśniętego. - Americo, może mam swoją rodzinę, ale wyobraź sobie, jak żenujące jest to, kiedy twoi rodzice oglądają cię idącą po raz pierwszy na randkę. I nie tylko twoi rodzice – cały kraj! Co gorsza, to nawet nie jest normalna randka. A życie według harmonogramu? Kiedy nie jestem z wami wszystkimi, organizuję wojsko, tworzę przepisy prawne, ulepszam budżet… i wszystko sam, w te dni, podczas gdy mój ojciec ogląda, jak potykam się na własnej głupocie, ponieważ nie mam jego doświadczenia. A potem, kiedy ciągle robię rzeczy w ten sposób – w jaki on by ich nie zrobił – przychodzi i poprawia moje błędy. I gdy próbuję pracować nad tym wszystkim, wy – dziewczyny, mam na myśli – jesteście wszystkim, o czym mogę myśleć. Jestem podekscytowany i przerażony przez wiele z was! – Gestykulował rękami bardziej niż kiedykolwiek widziałam, machając nimi w powietrzu i przeczesując włosy. - A ty uważasz, że moje życie się nie zmieniło? Co sądzisz o moich szansach znalezienia bratniej duszy w waszej grupie? Będę szczęśliwy, tylko mogąc znaleźć kogoś, kto będzie w stanie stać przy mnie przez resztę życia. Co jeśli właśnie odesłałem ją do domu, ponieważ zasugerowałem się jakąś iskrą, jakiej nie poczułem? Co jeśli ona czeka, aby zostawić mnie na pierwszy znak jakiejś przeciwności? Co jeśli nie znajdę w ogóle nikogo? Co wtedy zrobię, Americo? – na początku przemowy był rozgniewany i pełen pasji, a na koniec jego pytania nie były już retoryczne. On naprawdę chciał wiedzieć: Co zrobi, gdy nikt tutaj nie będzie choć trochę bliski byciu tym, kogo mógłby pokochać? Chociaż to nie wydawało się być jego głównym zmartwieniem; bardziej martwił się, że nikt nie pokocha jego.

164

- Właściwie, Maxonie, uważam, że znajdziesz tutaj bratnią duszę. Szczerze. - Naprawdę? – Jego głos był pełen nadziei na moje przewidywania. - Absolutnie. – Położyłam dłoń na jego ramieniu. Wydawał się cieszyć samym tym dotykiem. Zastanowiłam się, jak często ludzie tak po prostu go dotykają. – Jeśli twoje życie jest tak pokręcone, jak twierdzisz, że jest, to ona musi być gdzieś tutaj. Z mojego doświadczenia wynika, że prawdziwa miłość jest zazwyczaj najbardziej kłopotliwego rodzaju. – Uśmiechnęłam się słabo. Miałam wrażenie, że był szczęśliwy słysząc te słowa i one pocieszyły także mnie. Ponieważ uwierzyłam w nie. A skoro nie mogłam mieć swojej miłości, najlepsze, co mogłam zrobić, to pomóc Maxonowi znaleźć jego. - Mam nadzieję, że między tobą i Marlee zaiskrzy. Ona jest niezwykle słodka. – Maxon zrobił dziwną minę. - Wydaje się taka. - Co? Czy jest coś złego w byciu słodkim? - Nie, nie. Bycie słodkim jest dobre. Nie rozwinął tego. - Czego ciągle szukasz? – zapytał nagle. - Słucham? - Wydajesz się nie potrafić zatrzymać wzroku w jednym miejscu. Mogę powiedzieć, że uważasz, ale mam wrażenie, że szukasz czegoś. – Uświadomiłam sobie, że ma rację. Przez cały jego monolog skanowałam ogród i okna, i nawet wieże wzdłuż muru. Zaczynałam być paranoikiem. - Ludzie… kamery… - potrząsnęłam głową, gdy patrzyłam w noc. - Jesteśmy sami. Tylko strażnik stoi przy drzwiach. – Maxon wskazał na samotną postać w pałacowym świetle. Miał rację, nikt nas nie śledził, a okna

165

były zapalone, ale puste. Widziałam to dzięki moim obserwacjom, ale poczułam się lepiej, gdy to potwierdził. Poczułam, że moje ciało odprężyło się trochę. - Nie lubisz, gdy ludzie cię obserwują, czyż nie? – zapytał. - Nie bardzo. Wolę być poza radarem. To jest to, do czego jestem przyzwyczajona, wiesz? – Śledziłam wzory wyryte w idealnym kawałku skały pode mną, nie patrząc mu w oczy. - Będziesz musiała się do tego dostosować. Jeśli tutaj zostaniesz, wzrok wszystkich będzie zwrócony na ciebie przez resztę twojego życia. Moja mama ciągle mi mówi o kobietach z którymi była, kiedy przeszła przez Wybór. Wszystkie są wciąż postrzegane, jako ważne osoby. - Świetnie – jęknęłam. – Jeszcze jedna rzecz, dzięki której nie mogę się doczekać, kiedy wrócę do domu. – Twarz Maxona była pełna współczucia, ale musiałam odwrócić wzrok. Właśnie przypomniałam sobie, jak bardzo te zawody są głupie, jak wiele mnie kosztowały, że mój ideał normalnego życia nigdy nie wróci. To nie było sprawiedliwe… Ale się powstrzymałam. Nie powinnam zrzucać tego na Maxona. On był taką samą ofiarą jak ja, jak reszta z nas, chociaż w inny sposób. Westchnęłam i spojrzałam na niego ponownie. Widziałam w wyrazie jego twarzy, że coś postanowił. - Americo, mogę zapytać cię o coś osobistego? - Może – powiedziałam ostrożnie. Rzucił mi pozbawiony radości uśmiech. - Ja tylko… cóż, mogę powiedzieć, że naprawdę ci się tu nie podoba. Te zasady, te zawody, ta uwaga, te ubrania i… ach, nie, lubisz to jedzenie. – uśmiechnął się. Ja również. – Tęsknisz za domem i rodziną… i oskarżasz innych ludzi o tak wiele. Twoje uczucia są bliskie granicy. - Taaa – przewróciłam oczami. – Wiem.

166

- Ale wolisz tęsknić za domem i być załamaną tutaj, zamiast wrócić. Dlaczego? Poczułam rosnącą gulę w gardle i przełknęłam ją z powrotem. - Nie jestem załamana… i ty wiesz dlaczego. - Cóż, czasami wydajesz się być w porządku. Widzę, że się uśmiechasz, gdy rozmawiasz z innymi dziewczynami i jestem bardzo ukontentowany10 posiłkami, muszę ci to przyznać. Ale innym razem wyglądasz tak smutno. Czy możesz mi powiedzieć dlaczego? Całą historię? - To tylko kolejna, nieszczęśliwa historia miłosna. Nic wielkiego i ekscytującego. Zaufaj mi. – Proszę, nie zmuszaj mnie. Nie chcę płakać. - Ekscytujące czy nie, chciałbym poznać jakąś prawdziwą historię miłosną oprócz tej moich rodziców – historię kogoś, kto był poza tymi murami, zasadami, organizacją… Proszę? Prawda była taka, że nosiłam ten sekret od tak dawna, że nie mogłam sobie wyobrazić ujęcia go na słowa. I myślenie o Aspenie bolało tak bardzo. Czy potrafiłabym chociaż wypowiedzieć jego imię na głos? Wzięłam głęboki oddech. Teraz Maxon był moim przyjacielem. Wytrwale próbował być dla mnie miły. I był ze mną taki uczciwy… - W świecie poza tym – wskazałam na rozległe mury – kasty dbają same o siebie. Czasami. Jak mój ojciec ma trzy rodziny, które kupują najwyżej jeden obraz co roku i ja mam rodziny, które zawsze zatrudniają mnie do śpiewu na ich bożonarodzeniowych imprezach. Oni są naszymi patronami, rozumiesz? Tak więc, my byliśmy rodzajem patronów dla jego rodziny. Oni są Szóstkami. Jeśli możemy pozwolić sobie na zlecenie komuś pomocy w sprzątaniu lub w inwentaryzacji, zawsze dzwoniliśmy po jego matkę. Poznałam go, kiedy byliśmy dziećmi, ale był starszy ode mnie, w wieku zbliżonym do mojego brata. Zawsze zgrywał szorstkiego, więc unikałam go. 10

Zadowolony :D

167

Mój starszy brat, Kota, jest artystą, jak mój tata. Parę lat temu sprzedał metalową rzeźbę, nad którą pracował parę lat za ogromną ilość pieniędzy. Może słyszałeś o nim. Maxon wymówił słowa Kota Singer. Minęła sekunda i zobaczyłam, jak coś mu świta na dźwięk tego nazwiska. Odgarnęłam włosy z ramion i wyprostowałam się. - Byliśmy naprawdę dumni z Koty; on pracował bardzo ciężko nad tą pracą. I tak bardzo potrzebowaliśmy pieniędzy w tym złym czasie, więc cała rodzina była podniecona. Ale Kota zatrzymał prawie wszystkie pieniądze dla siebie. Ta rzeźba wzniosła go na szczyt; ludzie zaczęli pytać o niego każdego dnia. Teraz ma długą na milę listę oczekujących i żąda wysokich opłat, bo może. Sądzę, że on może być trochę uzależniony od sławy. Piątki rzadko wzbudzają taką uwagę. – Nasze oczy spotkały się w bardzo znaczącym momencie i znów pomyślałam, jak w przeszłości zawsze byłam niezauważalna, czy tego chciałam czy nie. - W każdym razie, po tym, jak zlecenia zaczęły napływać, Kota zadecydował się odłączyć się od rodziny. Moja starsza siostra właśnie wtedy wyszła za mąż, więc straciliśmy jej dochody. Potem Kota zaczął zarabiać prawdziwe pieniądze, zyskał sławę i zostawił nas. – Położyłam dłonie na piersi Maxona, aby podkreślić moje słowa. – Nie robi się tak. Nie można po prostu zostawić swojej rodziny. Trzymanie się razem… to jedyny sposób, aby przetrwać. – Widziałam zrozumienie w oczach Maxona. – On zatrzymał wszystko dla siebie. Próbując kupić swoją niezależność? Pokiwałam głową. - Postawił sobie za cel zostanie Dwójką. Jeśli wystarczyłoby mu bycie Trójką lub Czwórką, mógłby kupić ten tytuł i pomóc nam, ale ma obsesję. To jest naprawdę głupie. Jego życie jest bardziej niż wygodne, ale on chce tej

168

cholernej etykietki. Nie spocznie, póki jej nie dostanie. – Maxon potrząsnął głową. - To może zająć całe życie. - Pod warunkiem, że umrze z napisem „Dwójka” na nagrobku, myślę, że się o to nie martwi. - Zakładam, że już nie jesteście ze sobą blisko. Westchnęłam. - Nie teraz. Ale na początku myślałam, że tylko czegoś nie zrozumiałam. Myślałam, że Kota wyprowadził się, aby być niezależny, nie aby odseparować się od nas. Najpierw byłam po jego stronie. Gdy Kota dostał mieszkanie i urządzał studio, poszłam mu pomóc. I wezwał tę samą rodzinę Szóstek, co my, a ich najstarszy syn był dostępny i chętny, i pracował z Kotą parę dni nad ustawianiem rzeczy. – Przerwałam, przypominając sobie tę sytuację. Tak więc, byłam tam, wyjmując rzeczy z pudełek.. i on tam był. Nasze oczy się spotkały, a on nie wydawał się już być taki stary i szorstki. Minął jakiś czas odkąd widzieliśmy się po raz ostatni, wiesz? Nie byliśmy już dziećmi. Byłam tam przez cały dzień, dotknęliśmy się przez przypadek, gdy przenosiliśmy rzeczy. On spojrzał na mnie i uśmiechnął się, i poczułam, jakbym żyła po raz pierwszy. Ja tylko… szalałam za nim – mój głos załamał się ostatecznie i parę łez, które powstrzymywałam, popłynęło. Mieszkaliśmy naprawdę blisko siebie, więc spacerowałam tylko dlatego, że mogłam go zobaczyć. Gdy jego mama przychodziła do pomocy, czasami i on się pojawiał. I tylko obserwowaliśmy się – to wszystko, co mogliśmy zrobić. – pozwoliłam sobie na mały szloch. – On jest Szóstką, a ja Piątką i jest jeszcze prawo… i moja matka. Och, oszalałaby z wściekłości. Nikt nie mógł wiedzieć. – machałam dłońmi przez stres, że wszystkie moje skrywane sekrety wychodziły na jaw. Wkrótce dostałam małą anonimową wiadomość przyklejoną taśmą do mojego okna mówiącą, że jestem piękna i śpiewam jak anioł. 169

I wiedziałam, że była od niego. W noc moich piętnastych urodzin mama wyprawiła przyjęcie i jego rodzina była zaproszona. Podszedł do mnie, dał mi kartkę urodzinową i powiedział mi, żebym przeczytała ją, kiedy będę sama. Kiedy w końcu mi się to udało, w środku nie było jego nazwiska, a nawet „Wszystkiego najlepszego. Tylko ‘Domek na drzewie. Północ.’ – oczy Maxona rozszerzyły się. - Północ? Ale— - Powinnam ci powiedzieć, że łamałam godzinę policyjną regularnie. - Mogłaś trafić do więzienia, Americo – potrząsnął głową. Wzruszyłam ramionami. - Wtedy to wydawało się nieważne. Pierwszy raz czułam, że unoszę się nad ziemią. On tam był, zastanawiając się nad sposobem, w jaki moglibyśmy być sami razem. Po prostu nie mogłam uwierzyć, że chce być ze mną sam. Tamtej nocy czekałam w moim pokoju i obserwowałam domek na drzewie znajdujący na moim podwórku. Około północy zobaczyłam, że ktoś się wspina. Pamiętam, że znowu poszłam umyć – tak na wszelki wypadek. Wykradłam się przez okno i weszłam po drzewie. A on tam był. Ja… nie mogłam w to uwierzyć. Nie pamiętam, jak to się zaczęło, a wkrótce zwierzaliśmy się sobie, co do siebie czujemy i nie mogliśmy przestać się śmiać, ponieważ byliśmy tacy szczęśliwi, że drugie czuje to samo. A ja nie martwiłam się, że łamię godzinę policyjną czy okłamuję rodziców. I nie dbałam o to, że byłam Piątką, a on był Szóstką. Nie obawiałam się przyszłości. Ponieważ nic nie miało znaczenia, gdy on mnie kochał. A tak było Maxonie, było… Więcej łez. Przycisnęłam dłoń do piersi, czując nieobecność Aspena, tak jak nigdy wcześniej. Mówienie o tym głośno sprawiło, że to stało się bardziej realne. Nie zostało mi nic, tylko skończyć opowieść. 170

Spotykaliśmy się w ukryciu przez dwa lata. Byliśmy szczęśliwi, ale on zawsze martwił się o nasz sekretny związek, i że nie będzie w stanie dać mi tego, na co zasługuję. Gdy dostaliśmy zawiadomienie o Wyborze, on nalegał, abym się zapisała. – Maxon otworzył usta. – Wiem. To było takie głupie. Ale to zawsze wisiałoby nad nami, gdybym nie spróbowała. I ja szczerze, szczerze myślałam, że nigdy nie zostanę wybrana. Jakim cudem? – wyrzuciłam dłonie w powietrze i pozwoliłam im opaść. Nadal byłam tym wstrząśnięta. - Dowiedziałam się od jego mamy, że on oszczędza aby poślubić tajemniczą dziewczynę. Byłam taka podekscytowana. Zrobiłam dla niego małą kolację niespodziankę, myśląc, że usłyszę od niego propozycję. Tak bardzo tego oczekiwałam. Ale gdy zrozumiał ile pieniędzy na niego wydałam, zdenerwował się. Jest bardzo dumny. To on chciał mnie rozpieszczać, nie na odwrót i myślę, że zrozumiał, że nigdy nie będzie w stanie. Zerwał ze mną zamiast... Tydzień później wywołano moje nazwisko. Usłyszałam, że Maxon wyszeptał coś niezrozumiałego. - Ostatni raz widziałam go na moim pożegnaniu – wykrztusiłam. - Był z inną dziewczyną. - CO?! – wykrzyknął Maxon Schowałam twarz w dłoniach. - Rzecz w tym, że to doprowadza mnie do szaleństwa, ponieważ wiem, że on podoba się innym dziewczynom, zawsze tak było, ale teraz nie ma powodu, aby je odsyłać. I nie mogę nic z tym zrobić. Ale myśl o powrocie do domu i oglądaniu tego… ja nie potrafię, Maxonie… - płakałam i płakałam, a Maxon mnie nie poganiał. Kiedy zaczęłam się w końcu uspokajać, powiedziałam:

171

- Maxonie, mam nadzieję, że w końcu znajdziesz osobę, bez której nie będziesz potrafił żyć. Naprawdę. I mam nadzieję, że nigdy nie dowiesz się, jak próbować żyć bez niej. Twarz Maxona była płytkim echem mojego własnego bólu. Wyglądał na kompletnie załamanego przeze mnie. A nawet więcej, wyglądał na wściekłego. - Przepraszam, Americo. Ja nie… - w jego twarzy zaszła pewna zmiana. – Czy to dobry moment, aby cię pogłaskać po ramieniu? Jego niepewność, wywoła uśmiech na mojej twarzy. - Tak. Teraz będzie świetnie. – Wyglądał sceptycznie jak zawsze, ale zamiast pogłaskać mnie po ramieniu, pochylił się i objął mnie nieśmiało. - Tak naprawdę przytulałem tylko moją matkę. Jest w porządku? – zapytał. Zaśmiałam się. - Ciężko jest przytulać w zły sposób. – Po minucie odezwałam się znowu. – Chociaż wiem, co masz na myśli. Naprawdę nie przytulałam nikogo oprócz mojej rodziny. – Czułam się tak wycieńczona po długim dniu przebieranek, Raportu, kolacji i rozmawiania. Było miło, gdy Maxon trzymał mnie, czasami gładząc moje włosy. On nie był taki zagubiony, jak się wydawał. Cierpliwie czekał, kiedy mój oddech się uspokoi i wtedy puścił mnie i spojrzał na mnie. - Americo, obiecuję ci, że będę cię trzymał tutaj do ostatniej chwili. Rozumiem, że oni chcą, żeby zmniejszył Elitę do trzech, a potem podjął decyzję. Ale przysięgam, zrobię cię Dwójką i zostawię tutaj do tego czasu. Nie karzę ci odejść wcześniej niż będę musiał. Lub do momentu, gdy będziesz gotowa. Cokolwiek nastąpi wcześniej. Pokiwałam głową. - Wiem, że dopiero się poznaliśmy, ale uważam, że jesteś cudowna. I to mnie boli, że jesteś zraniona. Jeśli on byłby tutaj, ja… ja… - Maxon pokręcił głową z frustracją, a potem westchnął. 172

- Tak mi przykro, Americo. Przyciągnął mnie z powrotem, a ja oparłam głowę na jego szerokim ramieniu. Wiedział, że Maxon dotrzymuje swoich obietnic. Tak więc okryłam, że znalazłam prawdziwą pociechę w ostatnim miejscu, o którym myślałam.

173

Rozdział 16 Kiedy obudziłam się następnego dnia, moje powieki wydawały się być bardzo ciężkie. Gdy przetarłam je, pozbywając się lekkiego bólu, poczułam radość, że powiedziałam Maxonowi o wszystkim. Bawiło mnie to, że pałac – piękna, złota klatka – był tak naprawdę jedynym miejscem, w którym szczerze mówiłam o tym, co czuję. Obietnica Maxona spełniła się w ciągu nocy i byłam pewna, że będę tu bezpieczna. Proces wybierania jednej dziewczyny z trzydziestu pięciu może zająć Maxonowi tygodnie a nawet miesiące. Czas i przestrzeń były właśnie tym, czego potrzebowałam. Nie byłam pewna czy kiedykolwiek zapomnę o Aspenie. Mama opowiadała mi, jak to pierwsza miłość zostaje z tobą na zawsze. Ale może jednak, prędzej czy później będą mogła wyrzucić go z pamięci. Pokojówki nie pytały o moje podkrążone oczy, sprawiły tylko, że mniej było je widać. Tak samo zrobiły z moimi rozczochranymi włosami. Doceniałam to. Tutaj nie było jak w domu, gdzie wszyscy widzieli, że jestem smutna i nikt z tym nic nie robił. Tutaj czułam, że wszyscy są zmartwieni mną i tym co się ze mną działo. Bardzo się o mnie troszczyli. Późnym rankiem byłam gotowa zacząć dzień. Była to sobota, więc nie miałam niczego zaplanowanego, ale w tym dniu wszystkie miałyśmy być w pokoju wspólnym. Goście byli przyjmowani w każdą sobotę i ostrzegano nas, że ludzie będą chcieli nas poznać. Niezbyt cieszyłam się z tego powodu, ale przynajmniej miałam okazję po raz pierwszy założyć moje nowe dżinsy. Oczywiście, była to najlepiej dopasowana para, jaką kiedykolwiek miałam. Miałam nadzieję, że skoro między mną i Maxonem tak dobrze się układało, to pozwoli mi wziąć je ze sobą do domu. Powoli zeszłam na dół, nadal zmęczona po długiej nocy.

174

Zanim jednak dotarłam do pokoju wspólnego, usłyszałam rozmowę dwóch dziewczyn, a kiedy weszłam, Marlee złapała mnie i pociągnęła do krzeseł stojących z tyłu. – Tu jesteś! Czekałam na ciebie – powiedziała. – Przepraszam Marlee. Miałam długą noc. Usłyszawszy smutek w moim głosie, odwróciła się, żeby na mnie spojrzeć. Jednak ja wpatrywałam się w moje nowe dżinsy. – Wow, wyglądają wspaniale. – Wiem. Są wspaniałe. – Mój głos był o jeden ton wyższy niż zazwyczaj. Postanowiłam wrócić do mojej starej zasady: Aspen nie miał tutaj wstępu. Moje myśli od razu popłynęły w kierunku mojej drugiej ulubionej osoby w tym pałacu. – Przepraszam, że musiałaś czekać. O czym chciałaś ze mną rozmawiać? Marlee się zawahała. Przygryzła wargę i usiadła. Nikogo innego tutaj nie było. Widocznie Marlee miała jakiś sekret. – Tak właściwie, jak się teraz nad tym zastanawiam, może nie powinnam ci tego mówić. Przecież tak naprawdę jesteśmy rywalkami. Och. Najwidoczniej jej sekret dotyczył Maxona. W takim razie muszę to wiedzieć. – Dokładnie wiem co czujesz, Marlee. Myślę, że mogłybyśmy zostać dobrymi przyjaciółkami. Nie jestem w stanie myśleć o tobie jak o wrogu, wiesz? – Wiem. Uważam, że jesteś kochana. Ludzie cię kochają. Uważam, że najprawdopodobniej to ty wygrasz – wydawała się przytłoczona tą myślą. Musiałam się z całej siły powstrzymywać, żeby nie zachichotać lub nie wybuchnąć śmiechem. – Marlee, mogę ci zdradzić sekret? – Mój głos brzmiał szczerze. Miałam nadzieję, że mi uwierzy. – Oczywiście, America. Możesz mi powiedzieć wszystko.

175

– Naprawdę nie wiem, kto wygra ten konkurs. Naprawdę, mógłby być to ktokolwiek w tym pokoju. Wydaje mi się, że wszyscy myślą, że to będę ja, ale ja już wiem, że na pewno tego nie wygram. Chciałabym jednak, żebyś to była ty. Jesteś szczodrą i sprawiedliwą osobą. Byłabyś wspaniałą księżniczką. Szczerze. – Była to prawie prawda. – Myślę, że jesteś mądra i sympatyczna – wyszeptała. – Też jesteś wspaniała. Skłoniłam moją głowę. Miło było, że tak dobrze o mnie myślała. Trochę niezręcznie czułam się, kiedy ludzie tak o mnie mówili, ale... May, Kenna, moje pokojówki... ciężko było uwierzyć, że tak dużo ludzi uważało, że byłabym dobrą księżniczką. Czy naprawdę byłam jedyną osobą, która zauważała, jak bardzo wybrakowana byłam? Byłam wybredna. Nie miałam tego, co było potrzebne do rządzenia i planowania. Byłam samolubna i miałam straszny charakter. I nie lubiłam być w centrum uwagi. I nie byłam dzielna. Trzeba być odważnym, żeby wykonywać taką pracę. I tak właśnie było. To nie było małżeństwo, ale posada. – O to właśnie chodzi, Marlee. Mogłabyś znaleźć coś wyjątkowego w każdej z tych dziewczyn. Ale kto wie, czego Maxon poszukuje? Potrząsnęła głową. – Więc się tym nie martwmy. Możesz powiedzieć mi, co tylko chcesz. Nikomu nie zdradzę twoich sekretów. Będę cię wspierać, a jeśli chcesz, to ty również możesz wspierać mnie. Fajnie byłoby mieć tu jakiś przyjaciół. Uśmiechnęła się i rozejrzała po pokoju, sprawdzając czy ktoś może nas usłyszeć. – Maxon i ja byliśmy na randce – wyszeptała. – Tak? – spytałam. Wiem, że moja reakcja była nadgorliwa, ale nic nie mogłam na to poradzić. Chciałam wiedzieć, czy udało mu się być chociaż trochę mniej sztywnym w jej obecności. I chciałam wiedzieć, czy ją polubił. – Wysłał list do moich pokojówek, pytając czy może się ze mną zobaczyć w czwartek – uśmiechałam się, kiedy Marlee mówiła i myślałam o 176

wcześniejszym dniu, gdy Maxon i ja zdecydowaliśmy się ominąć te formalności. – Wysłałam mu odpowiedź, że się zgadzam, jakbym kiedykolwiek mogła mu odmówić! Przyszedł do mnie i spacerowaliśmy po pałacu. Rozmawialiśmy o filmach i okazało się, że lubimy takie same. Więc zeszliśmy na dół do piwnicy. Czy widziałaś już może kino, które tam mają? – Nie. – Tak naprawdę to nigdy nie byłam w kinie i nie mogłam się doczekać, aż mi powie jak było. – Och, było wspaniale! Fotele były szerokie i mogłaś ustawić sobie odpowiedni kąt nachylenia, i mogłaś nawet zrobić sobie popcorn – mają taką maszynę. Maxon sam zrobił porcję tylko dla nas! To było takie urocze, America. Źle odmierzył ilość oleju i pierwsza porcja się spaliła. Musiał posłać po kogoś, żeby sprzątnął i spróbował od nowa. Przewróciłam

oczami.

Gładko,

Maxon,

naprawdę

gładko.

Ale

najwyraźniej Marlee myślała, że to było rozczulające. – Więc, obejrzeliśmy film, a kiedy doszliśmy do romantycznej części złapał mnie za rękę! Myślałam, że zemdleję. To znaczy, brałam go pod ramię jak szliśmy wcześniej, ale to było właśnie to, co powinniśmy robić. Wczoraj wziął mnie za rękę... – westchnęła i opadła na krzesło. Zachichotałam. Wyglądała na kompletnie zauroczoną. Tak, tak tak! – Nie mogę się doczekać, kiedy znowu mnie odwiedzi. On jest taki przystojny, nie uważasz? – spytała. Zawahałam się. – No, jest uroczy. – No dalej, Americo! Musiałaś zwrócić uwagę na te oczy i głos... – Z wyjątkiem tego kiedy się śmieje! – Nawet samo przypomnienie sobie śmiechu Maxona wystarczyło, żebym się uśmiechnęła. Był uroczy, ale trochę dziwny. Wypuścił powietrze, a kiedy wziął wdech, stworzył chropowaty hałas, prawie jakby miał jakiś inny śmiech w sobie. – No, dobra, ma zabawny śmiech, ale jest uroczy. 177

– Oczywiście, jeśli lubisz urocze dźwięki przypominające ataki astmy za każdym razem, jak opowiadasz żart. Marlee dłużej nie wytrzymała i wybuchła głośnym śmiechem. – Dobra, dobra – powiedziała, wciągając powietrze. – Musi przecież w nim być coś, co uważasz za atrakcyjne. Otworzyłam usta, żeby coś powiedzieć, ale prawie natychmiast je zamknęłam. Kusiło mnie, żeby powiedzieć coś dokuczliwego o Maxonie, ale nie chciałam, żeby Marlee widziała go w złym świetle. Więc zastanowiłam się nad odpowiedzią. Co było atrakcyjnego w Maxonie? – Cóż, kiedy obniża swoją gardę, jest w porządku. Kiedy na przykład nie mówi, nie zastanawiając się nad tym, albo kiedy przyłapujesz go na tym, jak patrzy na coś tak jakby... jakby doszukiwał się w tym ukrytego piękna. Marlee uśmiechnęła się i wiedziałam, że ona też to dostrzega. – I lubię kiedy szczerze angażuje się, kiedy tutaj jest. Mimo tego, że ma państwo do rządzenia i tysiąc innych rzeczy na głowie. Kiedy jest z tobą, zapomina o tym wszystkim. Całym sobą angażuje się w to, co robi. Podoba mi się to. – I.... tylko nie mów tego nikomu, ale jego ramiona... Lubię jego ramiona. – Zarumieniłam się przy ostatnich słowach. To głupie... naprawdę nie mogłam trzymać się ogólnych cech dotyczących jego charakteru? Na szczęście Marlee z ochotą podjęła ten wątek. – Tak! Naprawdę można je poczuć pod tymi jego ciasnymi garniturami, prawda? Musi być nieprawdopodobnie silny – rozpływała się Marlee. – Zastanawiam się dlaczego. Mam na myśli, jaki jest cel tego, żeby był taki silny? Przecież pracuje za biurkiem. To dziwne. – Może lubi napinać się przed lustrem – powiedziała Marlee, imitując napinanie swoich słabych mięśni.

178

– Ha, ha! Zakładam się, że to właśnie dlatego. Wyzywam cię, żebyś go o to zapytała! – Nie ma mowy! Wyglądało na to, że Marlee wczoraj świetnie się bawiła. Dziwiłam się, dlaczego Maxon wczoraj o tym nie wspomniał. Z jego zachowania można było wywnioskować, że wczoraj w ogóle się nie spotkali. Może po prostu był nieśmiały? Rozejrzałam się po pokoju i zauważyłam, że więcej niż połowa dziewczyn była spięta bądź nieszczęśliwa. Janelle, Emmica i Zoe słuchały tego, co mówiła Kriss. Kriss uśmiechała się, ale twarz Janelle była ściągnięta niepokojem, a Zoe przygryzała swoją wargę. Emmica nieobecnie pocierała miejsce za uchem, jakby coś ją tam bolało. Obok nich siedziała chyba najbardziej niedobrana para ze wszystkich. Celeste i Anna prowadziły zażartą dyskusję. Celeste wyglądała na zadowoloną z siebie, kiedy mówiła. Marlee zauważyła, że się rozglądam i wyjaśniła co się dzieje. – Te marudne jeszcze nie umówiły się z Maxonem. Powiedział mi, że byłam jego drugą randką tego dnia. Stara się spędzić czas z każdą z nas. – Naprawdę? Myślisz, że o to właśnie chodzi? – Tak. Mam na myśli, spójrz na nas. Nie użalamy się nad sobą, ale tylko dlatego, że z nami się już umówił. Wiemy, że polubił nas wystarczająco, że nas nie wyrzucił na samym początku. Teraz liczy się to, z kim spędzi najwięcej czasu. One sądzą, że nie umawia się z nimi, bo nie jest zainteresowany, a kiedy już się z nimi umówi, to odeśle je do domu. Dlaczego mi o tym nie powiedział? Nie byliśmy przyjaciółmi? Przyjaciele porozmawialiby o czymś takim. Bazując na uśmiechach dziewcząt, był przynajmniej z połową. Spędziliśmy razem przecież cały poprzedni wieczór i wszystko, co zrobił, to zmusił mnie do płaczu. Co za przyjaciel trzymał tego rodzaju sekrety, zmuszając cię do zdradzania swoich?

179

Tuesday, która rozmawiała z Camille ze zmartwionym wyrazem twarzy, wstała i rozejrzała się po pokoju. Zauważyła nas siedzące w kącie i szybko do nas podeszła. – Co robiłyście na waszych randkach? – spytała nagle. – Cześć, Tuesday – wesoło powiedziała Marlee. – Och cicho! – zawołała i odwróciła się w moją stronę. – No dawaj America, mów. – Już wam mówiłam. – Nie. Na tej wczoraj wieczorem! Pokojówka podeszła do nas i zaproponowała nam herbatę. Już miałam się zgodzić, kiedy Tuesday odesłała ją z powrotem. – Skąd...? – Tiny widziała was razem i powiedziała nam – wytłumaczyła Marlee, próbując wyjaśnić kiepski humor Tuesday. – Jesteś jedyną, która była z nim dwa razy. Większość dziewczyn, która nie była z nim ani razu, narzeka. Uważają, że to nie w porządku. Ale to nie twoja wina, że cię lubi. – To naprawdę niesprawiedliwe. – Tuesday narzekała – Nie widziałam go nigdy poza jadalnią, nawet go nie mijałam na korytarzu. Co takiego robiłyście? – My...uch... chodziliśmy po ogrodach. On wie, że lubię spędzać czas na zewnątrz. I tylko rozmawialiśmy. Byłam zdenerwowana, tak jakbym miała jakieś kłopoty. Spojrzenie Tuesday było tak intensywne, że aż musiałam się odwrócić. Kiedy to zrobiłam, zauważyłam, że inne dziewczyny przysłuchiwały się tej rozmowie. – Tylko rozmawialiście? – spytała z niedowierzaniem. Wzruszyłam ramionami. – Tak. Tuesday prychnęła i podeszła do stolika Kriss, każąc jej opowiedzieć historię od początku. Ja natomiast nie mogłam wykrztusić z siebie słowa.

180

– Wszystko w porządku, America? – Marlee spytała, przywracając mnie do rzeczywistości. – Tak. Czemu pytasz? – Wyglądasz na zdenerwowaną. – Brwi Marlee ściągnęły się z niepokojem. – Nie. Nie jestem zdenerwowana. Wszystko jest w jak najlepszym porządku. Nagle, prawie bym to przegapiła, gdyby nie stały tak blisko, Anna Farmer – Czwórka, która pracowała na farmie, spoliczkowała Celeste. Kilka osób, włączając w to mnie, westchnęło ze zdziwieniem. Te, które to przegapiły, odwróciły się z pytaniem, co się stało – Och, Anna, nie – Emmica powiedziała, wzdychając. Minutę po tym wydarzeniu Anna zaczęła powoli rozumieć, co zrobiła. Najprawdopodobniej zostanie odesłana do domu. Nie mogłyśmy fizycznie atakować innych Wybranych. Emmica zaczęła płakać a Anna usiadła, nadal nie rozumiejąc, jak do tego doszło. Obie pochodziły z farm i bardzo się ze sobą zżyły. Nie mogłam sobie wyobrazić jakbym się czuła, gdyby to Marlee była na jej miejscu. Anna, której nie znałam zbyt dobrze, zawsze była tryskająca życiem. Wiedziałam, że nie była typem osoby, która z jakiegokolwiek powodu mogłaby kogoś uderzyć. Przez większość ataku buntowników była na kolanach, modląc się. Nie było wątpliwości, że została sprowokowana, ale nikt nie siedział wystarczająco blisko, żeby móc to udowodnić. Byłoby słowo Anny przeciwko słowu Celeste. Ale wszyscy widzieli, że Celeste została uderzona. Maxon był zmuszony odesłać Annę jako przykład dla innych. Łzy zawitały w oczach Anny, kiedy Celeste powiedziała coś do niej szeptem i wyszła z pomieszczenia. Anna była w drodze do domu jeszcze przed obiadem.

181

Rozdział 17 – Kto był prezydentem Stanów Zjednoczonych podczas Trzeciej Wojny Światowej? – zapytała nas Silva. Nie wiedziałam tego i odwróciłam wzrok, mając nadzieję, że Silva mnie nie wywoła. Na szczęście Amy poniosła rękę i odpowiedziała. – Prezydent Wallis. Znów byłyśmy w Wielkim Pokoju, zaczynając tydzień lekcją historii. Cóż, bardziej testem z historii. Był to jeden z obszarów, gdzie można było odnieść wrażenie, że to co ludzie wiedzieli było zróżnicowane, zarówno fakty jakie znali, jak i informacje, które posiadali. Mama zawsze uczyła nas ustnie, kiedy przychodziła kolej historii. Mieliśmy podręczniki i arkusze do angielskiego i matematyki, ale opowieści o tym, co zdarzyło się w przeszłości było niewiele. Miałam jednak pewność, że były prawdą. – Poprawnie. Prezydent Wallis był prezydentem, zanim Chiny przeprowadziły napaść i nadal rządził Stanami Zjednoczonymi podczas wojny – potwierdziła Silva. Powtórzyłam to nazwisko w myślach. Wall is, Wall is. Naprawdę chciałam zapamiętać to, aby powiedzieć je May i Geradowi, kiedy wrócę do domu, ale uczyłyśmy się tak wiele, że nie było łatwo to zachować. – Co było powodem inwazji? Celeste? Uśmiechnęła się. – Pieniądze. Amerykanie byli im winni wiele pieniędzy i nie mogli ich oddać. – Świetnie, Celeste – Silvia przesłała jej zachwycony uśmiech. W jaki sposób Celeste owijała sobie ludzi wokół palca, tak jak teraz? To było takie irytujące.

182

– Kiedy Stany Zjednoczone nie mogły spłacić swojego ogromnego zadłużenia, Chiny zaatakowały. Niefortunnie dla nich, nie odzyskały pieniędzy, ponieważ Stany Zjednoczone zbankrutowały. Jednakże to dało im amerykańską siłę roboczą. A kiedy Chiny przejęły władzę, jak przemianowały Stany Zjednoczone? – podniosłam rękę, wraz z kilkoma innymi osobami. –Jenna? – wyznaczyła Silva. – Amerykański Stan Chin. – Tak. Amerykański Stan Chin zachował wygląd oryginalnego kraju, ale to były tylko pozory. Chiny pociągały za sznurki zza kulis, wpływając na główne wydarzenia polityczne i sterowały prawem na swoją korzyść. – Silva przeszła wolno między ławkami. Czułam się jak mysz w zasięgu wzroku jastrzębia, który krążył coraz bliżej. Rozejrzałam

się

po

pomieszczeniu.

Parę

osób

wyglądało

na

zdezorientowanych. Myślałam, że to jest powszechnie wiadome. – Czy ktoś chce coś dodać? – zapytała Silva. Odezwała się Bariel. – Chińska inwazja objęła kilka krajów, głównie w Europie, połączono je ze sobą i stworzono sojusze. – Tak – odparła Silva. – Jednakże, Amerykański Stan Chin nie miał przyjaciół w tamtym czasie. Pięć lat zajęło im przegrupowanie się i ledwo potrafili sobie z tym poradzić, nie mówiąc już o próbach zawiązania sojuszy. – Próbowała wyrazić te trudności przez wyczerpane spojrzenie. – ASC planowało walkę z Chinami, ale stanęło w obliczu innej inwazji. Jaki kraj próbował wtedy zająć ASC? Podniosło się wiele rąk. – Rosja – powiedział ktoś nie czekając, aż zostanie wywołany. Silva rozejrzała się za sprawcą, ale nie potrafiła wskazać źródła.

183

– Prawda – powiedziała, nieco nieszczęśliwie. – Rosja próbowała rozciągnąć działanie w obu kierunkach i nie zdało to egzaminu, ale ten błąd sprawił, że ASC zyskało okazję do walki. W jaki sposób? Kris podniosła rękę i odpowiedziała. – Cała Ameryka Północna połączyła się, aby walczyć z Rosją, kiedy stało się jasne, że interesuje ją coś więcej niż tylko ASC. A walka z Rosją stała się łatwiejsza, ponieważ Chiny zaatakowały ją za próbę kradzieży swojego terytorium. Silva uśmiechnęła się z dumą. – Tak. A kto dowodził atakiem przeciwko Rosji? Cały pokój wykrzyczał odpowiedź. – Gregory Iléa! – Kilka dziewcząt nawet zaklaskało. Silva pokiwała głową. – A to doprowadziło do powstania w kraju. Sojusznicy ASC uformowali zjednoczony front, ale reputacja Stanów Zjednoczonych była tak zła, że nikt nie chciał przyjąć tej nazwy. Tak więc nowy naród został stworzony pod nazwiskiem i przewodnictwem Gregory’ego Ilea. On ocalił nasz kraj. – Emmica podniosła rękę i Silva przyznała jej głos. – Pod pewnymi względami jesteśmy jak on. To znaczy, mamy służyć naszemu państwu. Był tylko zwykłym obywatelem, który przekazał swoje pieniądze i wiedzę. I on zmienił wszystko – powiedziała z podziwem. – Święte słowa – rzekła Silva. – I dokładnie jak on, jedna z was będzie wyniesiona do monarchii. Tak jak Gregory Iléa stał się królem, gdy jego rodzina wżeniła się w rodzinę królewską, tak jedna z was dostąpi tego samego. – Silva pogrążyła się w podziwie, więc gdy Tuesday uniosła dłoń, potrzebowała chwili, aby udzielić jej głosu. – Hmmm, dlaczego nie ma niczego na ten temat w książce? Więc czy powinnyśmy się tego uczyć? – w jej głosie był cień irytacji. Silva potrząsnęła głową. 184

– Drogie dziewczęta, historia nie jest czymś, czego się uczymy. Ona jest czymś, o czym powinnyście wiedzieć. Marlee odwróciła się do mnie i wyszeptała: – Ale tak naprawdę nie wiemy. – Uśmiechnęła się ze swojego własnego żartu i ponownie skupiła na Silvi. Zastanawiałam się, jak mamy dowiedzieć się tych różnych rzeczy i jak domyślić się, które z nich są prawdą. Dlaczego nie zapewniano nam książek do historii? Przypomniałam sobie, jak kilka lat temu weszłam do pokoju mamy i taty, ponieważ mama powiedziała, że mogę wybrać, co chcę przeczytać po angielsku. Kiedy rozważałam możliwości, dostrzegłam grubą, zniszczoną książkę w najdalszym rogu i podniosłam ją. To była książka o historii U.S. Tata przyszedł parę minut później, a widząc, co czytam powiedział, że nie ma nic przeciwko, jeśli tylko nikomu o tym nie powiem. Kiedy tata poprosił mnie o dochowanie sekretu, nie zadawałam pytań i pokochałam przeglądanie tych wszystkich stron. No cóż, tych, które były wciąż czytelne. Wiele zostało wyrwanych, a krawędź książki wyglądała, jakby była podpalona. Ale zobaczyłam tam zdjęcie dawnego Białego Domu i dowiedziałam się, jakie kiedyś były święta. Nigdy nie myślałam, aby kwestionować braków w historii, zanim nie umieszczono ich przede mną. Dlaczego król nie pozwalał nam poznać tej wiedzy?

*

Lampka

znowu

się

*

zapaliła,

*

uwieczniając

Maxona

i

Natalie

uśmiechających się radośnie. – Natalie, opuść ciut brodę, proszę. To jest to. – Fotograf zrobił kolejne zdjęcie, rozświetlając pokój. – Sądzę, że to mamy. Kto następny? – zawołał. 185

Celeste ruszyła z boku, a spora liczba pokojówek wciąż kręciła się wokół niej, dopóki fotograf nie zaczął znowu pracować. Natalie, wciąż u boku Maxona, powiedziała coś i zalotnie uniosła nogę. Odpowiedział coś cicho i odeszła, chichocząc. Powiedziano nam po wczorajszej lekcji historii, że ta sesja zdjęciowa ma być jedynie dla uciechy publiki, ale nie mogłam przestać zastanawiać się, jakie naprawdę miała znaczenie. Ktoś napisał artykuł w gazecie o tym, jak powinna wyglądać księżniczka. Nie czytałam tego, ale Emmica i parę innych tak. Według niej, Maxon powinien znaleźć kogoś, kto wygląda królewsko i jest fotogeniczny, kogoś, kto będzie wyglądał dobrze na znaczku. A teraz wszystkie ustawiłyśmy się ubrane w identyczne, kremowe sukienki z krótkimi kinomowymi rękawami11, obniżoną talią oraz szeroką czerwoną szarfą wzdłuż ramion, aby zrobić zdjęcia z Maxonem. Fotografie zostaną opublikowane w tym samym magazynie i jego sztab brał udział w przygotowaniach. Czułam się z tym trochę niekomfortowo. Na początku dręczyła mnie myśli, że Maxon nie szuka niczego więcej, niż tylko ładnej twarzy. Teraz, gdy go poznałam, byłam pewna, że to nie prawda. Smuciło mnie jednak, że wiele osób myślało, iż Maxon taki jest. Westchnęłam. Niektóre dziewczyny spacerowały dookoła, chrupiąc niskokaloryczne przekąski i trajkocząc, ale większość, w tym ja, stała wokół obwodu podwyższenia wzniesionego w Wielkim Pokoju. Wielki złoty gobelin, przypominający mi płachty malarskie, których tata używał w domu, był zawieszony na ścianie i rozlany na podłodze. Mała sofa stała na uboczu po jednej stronie, a filar po drugiej. Na środku znajdowało się godło Ilea, dając zupełnie głupie wrażenie, że ta sprawa ma znaczenie patriotyczne. Oglądałyśmy, jak każda Wybrana paradowała wzdłuż pomieszczenia dając się sfotografować, a wiele szeptało o rzeczach, które im się podobały, lub nie, albo o tym co planowały dla siebie. 11

cap sleeve – tylko takie tłumaczenie znalazłam http://ak1.ostkcdn.com/images/products/P10849859.jpg

186

Celeste ruszyła w kierunku Maxona z iskierkami w oczach, a on uśmiechnął się, gdy się zbliżyła. W chwili, gdy dotarła do niego, przyłożyła usta do jego ucha i wyszeptała coś. Cokolwiek to było, Maxon odrzucił głowę ze śmiechem i skinął, dzieląc z nią sekret. To było dziwne widzieć ich, tak jak teraz. Jak ktoś, kto tak dobrze dogadywał się ze mną, mógł robić to samo z kimś takim jak ona? – Dobrze, panienko, tylko twarz do kamery i uśmiech proszę – zawołał fotograf i Celeste natychmiast wypełniła jego polecenie. Odwróciła się w stronę Maxona, położyła dłoń na jego piersi i rzuciła ekspercki uśmiech. Wydawała się wiedzieć, jak używać oświetlenia i jak ustawić się, uwydatniając największe zalety. Kierowała ruchami Maxona lub nalegała na zmianę ich pozycji. Kiedy niektóre z dziewczyn miały swój czas, przekształcały go w ostatnią – szczególnie te, które jeszcze jej nie miały – randkę z Maxonem, a Celeste raczej starała się pokazać swoją efektywność. Skończyła z piorunującą prędkością, a fotograf zawołał następną dziewczynę. Byłam tak zajęta oglądaniem, jak Celeste gładzi palcami ramię Maxona, jakby udając podekscytowanie, że moja pokojówka musiała mi uprzejmie przypomnieć, że już moja kolej. Delikatnie skinęłam głową i kazałam moim myślom się skupić. Zebrałam dłońmi moją sukienkę i ruszyłam do Maxona. Jego wzrok przesunął się z Celeste na mnie i może wyobraziłam to sobie, ale jego twarz wydawała się lekko rozjaśnić. – Witaj moja droga – zaśpiewał. – Nawet nie zaczynaj – ostrzegłam, ale on tylko się zaśmiał i wyciągnął ręce. – Stój przez moment. Twoja szarfa jest krzywo.

187

– Żadna niespodzianka. – Ta okropna rzecz była tak ciężka, że czułam, iż przesuwa się za każdym razem, gdy robiłam krok. – Przypuszczam, że musimy się z tym zmierzyć – powiedział żartobliwie. Wypaliłam – W międzyczasie powinni cię powiesić na żyrandolu. – wskazałam na połyskujące medale na jego piersi. Mundur, który bardzo przypominał te noszone przez strażników, tylko bardziej elegancki, miał również złote rzeczy na ramionach i miecz wiszący na biodrze. To było trochę za wiele. – Spójrz w aparat, proszę – kazał fotograf. Podniosłam wzrok i zobaczyłam nie tylko jego oczy, ale twarze wszystkich innych dziewczyn oglądających mnie, a moje nerwy oszalały. Otarłam wilgotne dłonie o sukienkę i wypuściłam powietrze. – Nie denerwuj się – wyszeptał Maxon. – Nie lubię, jak wszyscy na mnie patrzą. Przyciągnął mnie bardzo blisko i położył dłonie na mojej talii. Zrobiłam krok do tyłu, ale ramię Maxona przytrzymało mnie pewnie. – Tylko spójrz na mnie, jakbyś nie mogła mnie znieść. – Zmrużył oczy w udawanym nadąsaniu, co przyprawiło mnie o wybuch śmiechu. Aparat rozbłysnął w tym samym momencie, uwieczniając nas oboje śmiejących się. – Zobacz – powiedział Maxon. – Nie jest tak źle. – Tak przypuszczam. – Prężyłam się wciąż przez parę minut, gdy fotograf wykrzykiwał instrukcje, a Maxon zwiększał lub zmniejszał uścisk, czy też odwracał mnie z powrotem do swojej piersi. – Świetnie – powiedział fotograf. – Czy możemy zrobić parę w salonie? – Poczułam się lepiej, gdy ta część się zakończyła i usiadłam obok Maxona w najlepszej pozie, na jaką mogłam się zdobyć. Raz na jakich czas on kłuł mnie lub łaskotał, sprawiając, że mój uśmiech rósł, aż w końcu wybuchałam śmiechem. Miałam nadzieję, że fotograf uchwycił momenty zanim moja twarz zmarszczyła się, w innym wypadku cała ta sprawa zmierzała do katastrofy. 188

Kątem oka zauważyłam machającą dłoń, a chwilę później Maxon również się odwrócił. Stał tam mężczyzna w garniturze i wyraźnie musiał porozmawiać z księciem. Maxon skinął głową, ale mężczyzna zawahał się, spoglądając na niego, a potem na mnie, ewidentnie kwestionując moją obecność. – Ona jest w porządku – powiedział Maxon, a mężczyzna podszedł i uklęknął przed nim. – Atak rebeliantów w Midston, Wasza Wysokość – rzekł. Maxon westchnął i zwiesił głowę ze znużeniem. – Spalili hektary ziem uprawnych i zamordowali kilkanaście osób. – Gdzie w Midston? – Na wschodzie, sir, niedaleko granicy. Maxon wolno pokiwał głową i wyglądał tak, jakby dodawał tę część informacji do innych w swojej głowie. – Co mówi mój ojciec? – Właściwie, Wasza Wysokość, on chciał poznać waszą opinię. – Maxon wydawał się potrzebować chwili, aby pokonać zaskoczenie, potem przemówił. – Zlokalizujcie oddziały na południu Soty i wzdłuż całej Tammins. Nie idźcie tak daleko na południe, jak w Midston, to byłoby bezcelowe. Zobaczcie, czy można jakoś ich przechwycić. Mężczyzna wstał i ukłonił się. – Doskonale, sir. – Zniknął tak szybko, jak się pojawił. Wiedziałam, że oczekiwano od nas, iż wrócimy do zdjęć, ale teraz Maxon nie wydawał się być choć trochę tym zainteresowany. – Wszystko w porządku? – zapytałam. Kiwnął ponuro głową. – Tylko z tymi wszystkimi ludźmi… – Może powinniśmy przestać – zasugerowałam. Potrząsnął głową, wyprostował się i uśmiechnął, umieszczając moją dłoń w jego.

189

– Jedną z rzeczy, którą musisz opanować w tej profesji, to umiejętność wyglądania spokojnie, gdy nasze samopoczucie nie ma z tym nic wspólnego. Uśmiechnij się proszę, Americo. Uniosłam się i uśmiechnęłam nieśmiało do aparatu, gdy fotograf znów kliknął. Podczas tych ostatnich kilku klatek, Maxon mocno ściskał moją dłoń, a ja robiłam to samo z jego. W tym momencie czuliśmy prawdziwą jedność, prawdziwą i głęboką. – Bardzo dziękuję. Następna proszę – zapiał fotograf. Gdy Maxon i ja wstaliśmy, on chwycił moją dłoń. – Proszę, nie mów o tym nikomu. To konieczne, żebyś była dyskretna. – Oczywiście. Zbliżający się do nas stukot pary obcasów przypomniał mi, że nie jesteśmy sami, ale część mnie chciała zostać. Ostatni raz ścisnął mi dłoń, zwolnił mnie i odszedł, aby skoncentrować się na innych sprawach. To było miłe, że Maxon ufał mi tak mocno, aby powierzyć mi ten sekret i to uczucie, kiedy czuliśmy, jakbyśmy byli przez chwilę sami. Potem pomyślałam o rebeliantach i o tym, jak szybko król stłumił ich bunt, a mimo wszystko oczekiwano ode mnie, abym zachowała to w sekrecie. To wydawało się nie mieć sensu. – Janelle, moja droga – powiedział Maxon, gdy podeszła następna dziewczyna. Uśmiechnęłam się do siebie słysząc ten wyświechtany zwrot. Zniżył głos, ale wciąż go słyszałam. – Zanim zapomnę, czy jesteś wolna dziś po południu? Coś ścisnęło mnie w brzuchu. Zgadywałam, że to kolejna porcja nerwów.

*

*

*

– Ona musiała zrobić coś okropnego – upierała się Amy. – To nie było tak, jak się wydaje – zaprotestowała Kriss. 190

Tuesday położyła dłoń na ramieniu Kriss. – Co ona znów powiedziała? Janelle została odesłana do domu. Ciężko było nam zrozumieć tę konkretną eliminację, ponieważ to był pierwszy raz, kiedy ktoś został odizolowany, nie z powodu złamania reguł. Ona zrobiła coś źle i wszystkie chciałyśmy wiedzieć, co to było. Kriss, której pokój znajdował się naprzeciwko należącego do Janelle, widziała jej przybycie i była jedyną osobą, z którą rozmawiała, zanim odeszła. Westchnęła i opowiedziała tę historię po raz trzeci. – Ona i Maxon udali się na polowanie, ale wiecie o tym – powiedziała machając dłonią jakby próbowała oczyścić myśli. – Wiedza o randce Janelle była naprawdę powszechna. Po zdjęciach robionych wczoraj dzieliła się swoimi planami z każdym, kto chciał jej słuchać. – To było jej drugie spotkanie z Maxonem. Była jedyną osobą, która miała dwa – stwierdziła Bariel. – Nie, nie była – wymamrotałam. Kilka głów odwróciło się, potwierdzając moje spostrzeżenie. Chociaż to była prawda. Janelle była jedyną dziewczyną, która miała randkę z Maxonem, oprócz mnie. Nie żebym liczyła. Kriss kontynuowała. – Kiedy wróciła, płakała. Zapytałam ją, czy coś jest nie tak, a ona powiedziała, że nas opuszcza, ponieważ Maxon kazał jej odejść. Przytuliłam ją, ponieważ była bardzo zdenerwowana i spytałam, co się wydarzyło. Odrzekła, że nie może mi o tym opowiedzieć. Nie rozumiem tego. Może nie wolno nam mówić, że jesteśmy eliminowane? – Tego nie było w regulaminie, tak? – zapytała Tuesday. – Nikt mi o tym nie wspominał – opowiedziała Amy, a kilka innych potrząsnęło głowami na potwierdzenie. – Ale co ona powiedziała potem? – ponagliła Celeste. Kriss znów westchnęła. 191

– Powiedziała, żebym lepiej uważała na to, co mówię. Potem odsunęła się i zatrzasnęła drzwi. – Pokój ucichł na moment, rozważając te słowa. – Musiała go obrazić – stwierdziła Elayna. – Cóż, jeśli to był powód dlaczego odeszła, to nie byłoby sprawiedliwe, skoro Maxon powiedział, że ktoś w tym pokoju obraził go, kiedy spotkali się po raz pierwszy – poskarżyła się Celeste. Ludzie zaczęli rozglądać się po pokoju, próbując odkryć sprawcę, być może również starając się zwalić na mnie winę. Rzuciłam nerwowe spojrzenie na Marlee i ona ruszyła do akcji. – Może powiedziała coś o kraju? O polityce czy o czymś? Bariel skrzywiła się. – Proszę. Jak strasznie nudna musiałaby być randka, gdyby zaczęli rozmawiać o polityce. Czy któraś rzeczywiście rozmawiała z Maxonem o czymkolwiek związanym z rządzeniem krajem? – nikt nie odpowiedział. – Oczywiście, że nie – powiedziała Bariel. – Maxon nie szuka współpracownika, on szuka żony. – Nie sądzisz, że go nie doceniasz? – sprzeciwiła się Kriss. – Nie uważasz, że on zechce kogoś z ideami i pomysłami? Celeste odrzuciła głowę i zaśmiała się. – Maxon potrafi dobrze rządzić krajem. Przygotowano go do tego. Poza tym, ma zespół ludzi pomagających mu podejmować decyzje, więc dlaczego miałby chcieć kogoś jeszcze, próbującego mówić mu, co ma robić? Jeśli byłabym tobą, zaczęłabym uczyć się, jak siedzieć cicho. Przynajmniej do czasu, kiedy się z tobą nie ożeni. Bariel stanęła obok Celeste. – Czego nie zrobi. – Dokładnie – powiedziała Celeste z uśmiechem. – Dlaczego Maxon miałby męczyć się z przemądrzałą Trójką, jeśli może mieć Dwójkę? – Hej! – krzyknęła Tuesday. – Maxon nie dba o liczby. 192

– Oczywiście, że dba. – odpowiedziała tonem, którego używa się mając do czynienia z dzieckiem. – Co myślisz o tym, że nikogo poniżej Czwórki tu nie ma? – Wciąż tutaj – powiedziałam, podnosząc rękę. – Tak więc jeśli sądzisz, że go przejrzałaś, to jesteś w błędzie. – Och, to ta dziewczyna, która nie wie kiedy się zamknąć – rzuciła Celeste z udawanym rozbawieniem. Zacisnęłam pięść, zastanawiając się czy byłoby warto ją uderzyć. Czy to była część jej planu? Ale zanim mogłam się nawet poruszyć, Silva przeszła przez drzwi. – Poczta, drogie panie! – zawoła i napięcie w pomieszczeniu ulotniło się. Wszystkie uspokoiłyśmy się, chcąc dostać w swoje ręce to, co niosła Silva. Jako że byłyśmy w pałacu od blisko dwóch tygodni, to z wyjątkiem wiadomości od naszych rodzin drugiego dnia, był to nasz pierwszy kontakt z domem. – Zobaczmy – powiedziała Silva, patrząc znad stosu listów, kompletnie nie zważając na prawie–kłótnię, która miała miejsce chwilę wcześniej. – Lady Tiny? – zawołała, rozglądając się po pomieszczeniu. Tiny podniosła rękę i zbliżyła się. – Lady Elizabeth? Lady America? Praktycznie podbiegłam i wyrwałam list z jej dłoni. Byłam tak głodna słów od mojej rodziny. Tak szybko jak mogłam wycofałam się do kąta, aby mieć parę chwil dla siebie. Droga Americo, Nie mogę doczekać się nadchodzącego piątku. Nie mogę uwierzyć, że będziesz rozmawiała z Gavrilem Fadayem! Jesteś wielką szczęściarą. Z pewnością nie czułam się szczęściarą. Jutrzejszej nocy wszystkie będziemy przepytywane przez Gavrila i nie miałam pojęcia, o co może nas zapytać. Czułam, że na pewno zrobię z siebie idiotkę.

193

Tak miło będzie znów usłyszeć twój głos. Tęsknię za twoim śpiewem. Mama nie robi tego, a tu jest tak cicho od kiedy nas opuściłaś. Czy pomachasz do mnie podczas programu? Jak przebiega rywalizacja? Czy masz tam wielu przyjaciół? Rozmawiałaś z którąś z dziewczyn, które odeszły? Mama mówi cały czas, że nie stanie się nic złego, jeśli nawet nie wygrasz. Połowa dziewcząt, które wróciły do domu zaręczyła się z synami burmistrzów i znanych osobistości. Ona twierdzi, że ktoś cię zechce, jeśli Maxon cię nie wybierze. Gerad ma nadzieję, że poślubisz zawodnika koszykówki zamiast nudnego księcia. Ale nie przejmuj się tym, co mówią inni. Maxon jest taki wspaniały! Czy już się z nim całowałaś? Całowała się z nim? Dopiero się poznaliśmy. Nie było powodu, dla którego Maxon miałby mnie kiedykolwiek pocałować. Mogę się założyć, że on całuje najlepiej we wszechświecie. Sądzę, że jeśli jesteś księciem, to musisz! Mam ci tak wiele do powiedzenia, ale mama chce żebym poszła malować. Napisz mi niedługo prawdziwy list. Taki długi! Z wieloma, wieloma szczegółami! May Tak więc wyeliminowane dziewczyny już były rozchwytywane przez zamożnych mężczyzn. Nie sądziłam, że bycie odrzuconą przez przyszłego króla czyni cię rozchwytywanym towarem. Chodziłam wzdłuż pomieszczenia, rozmyślając nad słowami May. Chciałam wiedzieć, co jest na rzeczy. Zastanawiałam się, co naprawdę się stało się z Janelle i byłam ciekawa czy Maxon miał dziś randkę z kimś innym. Bardzo chciałam się z nim zobaczyć. Mój umysł pracował na pełnych obrotach, szukając sposobu, który umożliwiłby mi rozmowę z nim. Podczas rozważań zerknęłam na kartkę w mojej dłoni.

194

Druga strona listu od May była prawie całkiem pusta. Oderwałam kawałek, wędrując. Niektóre dziewczyny wciąż były pochłonięte listami od rodziny, a inne wymieniały się wiadomościami. Po okrążeniu Kobiecego Pokoju zatrzymałam się przed księgą gości i podniosłam długopis. Szybko nabazgrałam na moim skrawku papieru. Wasza Wysokość. Łapię ucho. Kiedykolwiek. Wyszłam z pomieszczenia, jak gdybym tylko zmierzała do łazienki i rozejrzałam się po korytarzu. Był pusty. Stałam tam, czekając aż pokojówka zamajaczyła w rogu, niosąc tacę z herbatą. – Przepraszam? – przywołam ją cicho. Głos niósł się po wielkich korytarzach. Dziewczyna dygnęła przede mną. – Tak, panienko? – Czy mogłabyś udać się z tym do księcia? Uśmiechnęła się. – Tak, panienko. – Czy mogę cię prosić, abyś powiedziała mu, że to ode mnie? – wyciągnęłam moją małą złożoną wiadomość. – Oczywiście, panienko! Wzięła go ochoczo i odeszła z nowoodkrytą energią. Bez wątpienia przeczyta go, kiedy tylko znajdzie się poza zasięgiem wzroku, ale czułam się bezpieczna dzięki temu dziwnemu sformułowaniu. Ściany korytarzy były fascynujące, każda z nich bardziej ozdobna, niż cały mój domu. Tapety, złocone lustra, gigantyczne wazony ze świeżymi kwiatami, wszystkie takie piękne. Dywany były wspaniałe i nieskazitelne, okna lśniące, a obrazy przepiękne. Znajdowało się tu parę dzieł artystów, których znałam – van Gogha, Picassa – i paru, których nie znałam oraz fotografie budynków, które widziałam 195

wcześniej. Jedno przedstawiało legendarny Biały Dom. Według zdjęcia i tego, co przeczytałam w moim starym podręczniku do historii, pałac przewyższał go rozmiarem i poziomem luksusu, ale wciąż chciałam mieć możliwość zobaczyć go na własne oczy. Spacerując korytarzem natknęłam się na portret rodziny królewskiej. Wyglądał na stary; Maxon był na nim niższy od swojej matki. Teraz ją przewyższał. Podczas mojego pobytu w pałacu widziałam ich razem tylko podczas kolacji i nagrań Raportu Ze Stolicy Illéa. Czy mieli wiele prywatności? Czy nie podobała im się obecność tych wszystkich dziewczyn w ich domu? Czy byli tutaj wszyscy razem tylko z powodu więzów krwi i obowiązku? Nie wiedziałam wiele o tej niewidzialnej rodzinie. – America? Odwróciłam się na dźwięk mojego imienia. Maxon biegł korytarzem w moim kierunku. Czułam się, jakbym widziała go po raz pierwszy. Nie miał na sobie marynarki, a rękawy jego białej koszuli były podwinięte. Jego niebieski krawat był poluzowany przy szyi, a zwykle przygładzone włosy potargały się lekko, gdy biegł. To był silny kontrast do osoby w uniformie z wczoraj, wyglądał bardziej chłopięco, bardziej realnie. Zamarłam. Maxon znalazł się przy mnie i chwycił moje nadgarstki. – Wszystko w porządku? Co się stało? – naciskał. Stało? – Nic. Wszystko dobrze – odparłam. Maxon uwolnił oddech, który jak zauważyłam, wstrzymywał. – Dzięki niebiosom. Kiedy dostałem twoją wiadomość pomyślałem, że jesteś chora lub coś przydarzyło się twojej rodzinie. – Och! Och, nie. Maxon, przepraszam. Wiedziałam, że to głupi pomysł. Ja tylko nie wiedziałam, czy będziesz na kolacji, a chciałam się z tobą zobaczyć. 196

– Cóż, z jakiego powodu? – zapytał. Wciąż zerkał na mnie spod zmarszczonych brwi, jakby upewniał się, że nic mi nie jest. – Tylko, żeby się z tobą spotkać. Maxon znieruchomiał. Spojrzał mi w oczy trochę zaskoczony. – Chciałaś mnie tylko zobaczyć? – wyglądał na pozytywnie zaskoczonego. – Nie bądź taki zaskoczony. Przyjaciele zwykli spędzać ze sobą czas. – Ton mojego głosu dodał oczywiście. – Ach, zaaranżowałaś nasze spotkanie, ponieważ byłem zajęty cały weekend, czyż nie? Nie zamierzałem zaniedbywać naszej przyjaźni, Americo. – Teraz wrócił rzeczowy Maxon. – Nie, nie jestem zła. Właśnie ci to wyjaśniłam. Wyglądasz na zajętego. Wracaj do pracy i zobaczymy się, gdy będziesz wolny. – Zauważyłam, że wciąż trzymał moje nadgarstki. – Właściwie, czy nie będziesz miała nic przeciwko, jeśli zostanę tu przez parę minut? Mamy na górze spotkanie budżetowe, a ja nienawidzę tych rzeczy – nie czekając na odpowiedź, Maxon pociągnął mnie na małą, pluszową sofę korytarzową, znajdującą się pod oknem i zachichotałam gdy usiedliśmy. – Co jest takie zabawne? – Tylko ty – powiedziałam, uśmiechając się. – To słodkie widzieć, jak twoja praca cię wkurza. Co jest takiego złego w tych spotkaniach? – Och, Americo! – rzekł, znów mi się przyglądając. – Oni ciągle kręcą się w kółko. Ojciec wykonuje dobrą robotę, uspokajając doradców, ale ciężko sprawić, aby komisje objęły właściwy kierunek. Mama zawsze nalega na ojca, aby bardziej skupił się na systemie szkolnym – ona uważa, że im bardziej jesteś wykształcony, tym mniejsza szansa, że staniesz się przestępcą i ja się z tym zgadzam – jednak ojciec nigdy nie jest wystarczająco silny, aby zabrać fundusze z innych sektorów, które idealnie poradziłyby sobie mając niższe dotacje. To 197

irytujące! A to nie tak, że należę do dowództwa, więc moją opinię łatwo przeoczyć. – Maxon oparł łokcie na kolanach i ukrył twarz w dłoniach. Wyglądał na zmęczonego. Tak więc teraz mogłam zobaczyć kawałek świata Maxona, ale wyglądał tak niewyobrażalnie, jak zawsze. Jak można odmawiać prawa głosu przyszłemu władcy? – Przykro mi. Plusem jest to, że będziesz miał więcej do powiedzenia w przyszłości. – Potarłam jego plecy, starając się go wspierać. – Wiem. Powtarzam to sobie. Ale to takie frustrujące, że moglibyśmy coś zmienić, gdyby tylko nas wysłuchano. – Ciężko było usłyszeć jego głos, kiedy kierował go w stronę dywanu. – No cóż, nie bądź taki zniechęcony. Twoja mama jest na dobrej drodze, ale sama edukacja nie naprawi wszystkiego. Maxon podniósł głowę. – Co masz na myśli? To brzmiało prawie jak oskarżenie. I słusznie. To był pomysł, którego on był orędownikiem, a ja właśnie go zganiłam. Próbowałam się hamować. – Cóż, w odróżnieniu od noszących fantazyjne spodnie korepetytorów12, takich, jakiego ty masz, system edukacji dla Szóstek i Siódemek jest okropny. Sądzę, że dostarczenie im lepszych nauczycieli i wyposażenia zrobi dla nich wiele dobrego. Ale potem, co z Ósemkami? Czy to nie jest kasta odpowiedzialna za większość przestępstw? Oni nie moją żadnej edukacji. Myślę, że gdyby poczuli, że mając coś, cokolwiek, jak wszyscy, to mogłoby ich zachęcić. Poza tym… – przerwałam. Nie wiedziałam jak chłopak, który dorastał ze wszystkim podstawianym pod nos mógłby pojąć to, co chciałam mu przekazać. – Czy kiedykolwiek byłeś głodny, Maxon? Nie czekając na obiad, ale z niedożywienia? Jeśli nie było tam absolutnie niczego do jedzenia, niczego dla 12

fancy-pants tutors

198

twojej matki lub ojca, a ty wiedziałeś, że jeśli tylko weźmiesz coś od ludzi, którzy mają go więcej przez jeden dzień, niż ty przez całe życie, będziesz mógł jeść… co byś zrobił? Jeśli oni liczyliby na ciebie, co byś zrobił dla kogoś, kogo kochasz? Milczał przez chwilę. Kiedyś – kiedy rozmawialiśmy o moich pokojówkach podczas ataku – stworzył się między nami pewien szeroki rozdźwięk. To był znacznie bardziej kontrowersyjny temat dyskusji i mogłam zauważyć, że on chciał go uniknąć. – Americo, nie mówię, że niektórzy ludzie mają ciężko, ale kradzież jest – – Zamknij oczy, Maxon. – Co? – Zamknij oczy. Skrzywił się, ale posłuchał. Czekałam aż jego oczy będą przymknięte, a twarz odprężona, zanim zaczęłam. – Gdzieś w tym pałacu, jest kobieta, która zostanie twoją żoną. – zobaczyłam, jak jego usta drgnęły w początku pełnego nadziei uśmiechu. Może jeszcze nie wiesz, która to twarz, ale pomyśl o dziewczynach w tamtym pomieszczeniu. Wyobraź sobie jedną, którą kochasz najbardziej. Wyobraź sobie „swoją drogą”. Jego dłoń spoczywała na siedzeniu obok mojej, a jego palce dotknęły moich przez sekundę. Uciekłam przed ich dotykiem. – Przepraszam – wymamrotał, patrząc w moją stronę. – Trzymaj je zamknięte! Zaśmiał się i powrócił do pierwotnej pozycji. – A ta dziewczyna? Wyobraź sobie, że jej los zależy od ciebie. Ona potrzebuje, abyś o nią dbał i sprawił, żeby czuła, jakby Wybór nie miał miejsca. Tak jakbyś znalazł się na środku kraju wędrując od drzwi do drzwi, ona wciąż byłaby jedyną, którą byś odnalazł. Ona zawsze byłaby jedyną, którą byś wybrał. 199

Pełen nadziei uśmiech pojawił się. Więcej niż pojawił się, umiejscowił się tam na dobre. Ona potrzebuje ciebie, abyś dbał o nią i chronił. Ale co jeśli dotarlibyście do punktu, gdzie nie byłoby zupełnie nic do jedzenia, a ty nie mógłbyś nawet zasnąć, ponieważ odgłos burczenia w jej brzuchu uniemożliwiałby ci sen — – Przestań! – Maxon wstał szybko. Przeszedł przez korytarz i został tam, odwrócony do mnie tyłem. Czułam się trochę nieswojo. Nie miałam pojęcia, że mogę go tak zdenerwować. – Przepraszam – wyszeptałam. Pokiwał głową, ale kontynuował patrzenie na ścianę. Po chwili odwrócił się z powrotem. Jego oczy odnalazły moje, były smutne i pytające. – Czy tam jest tak naprawdę? – zapytał. – Co? – Na zewnątrz… czy tak się tam dzieje? Czy ludzie są aż tak bardzo głodni? – Maxon, ja – – Powiedz mi prawdę. – Jego usta zacisnęły się w zacięty grymas. – Tak. Tam tak się dzieje. Znam rodziny, gdzie ludzie oddają swoje racje dzieciom lub rodzeństwu. Znam chłopca, który został pobity za kradzież jedzenia na placu miejskim. Czasami robisz szalone rzeczy, kiedy jesteś zdesperowany. – Chłopca? Ile ma lat? – Dziewięć – odetchnęłam z dreszczem. Wciąż pamiętałam blizny na małych plecach Jemmy’ego. Maxon wyprostował swoje, jakby czuł to samo. – Czy ty – odchrząknął – czy ty też tego doświadczyłaś? Głodu? – Schyliłam głowę, co było jak ucieczka. Naprawdę nie chciałam rozmawiać z nim o tym. – Jak bardzo? 200

– Maxonie, to jeszcze bardziej by cię zdenerwowało. – Być może – powiedział grobowym głosem. – Ale właśnie zaczynam sobie uświadamiać, jak mało wiem o swoim własnym kraju. Proszę. Westchnęłam. – Było z nami bardzo źle. Wiele razy, jeśli musieliśmy wybrać, decydowaliśmy się na zakup jedzenia kosztem elektryczności. Najgorzej było w pobliżu świąt Bożego Narodzenia pewnego roku. Było bardzo zimno, więc wszyscy mieliśmy na sobie tonę ubrań i oglądaliśmy nasze oddechy w środku domu. May nie rozumiała, dlaczego nie możemy wymienić się prezentami. Generalnie w moim domu nigdy nie było jakichkolwiek resztek. Ktoś zawsze chciał więcej. Widziałam jak jego twarz pobladła i wyglądał, jakby zdał sobie z czegoś sprawę. Nie chciałam, żeby był zdenerwowany. Powinnam to odwrócić, naprawić. – Wiem, że czeki, które dostaliśmy parę tygodni temu naprawdę pomogły, a moja rodzina naprawdę rozsądnie obchodzi się z pieniędzmi. Jestem pewna, że oni schowali je głęboko, więc będą z nich korzystać przez długi czas. Zrobiłeś dla nas tak wiele, Maxon. – Spróbowałam znów się do niego uśmiechnąć, ale wyraz jego twarzy pozostał niezmieniony. – Dobry Boże. Kiedy mówiłaś, że jesteś tu tylko dla jedzenia, nie żartowałaś, czyż nie? – zapytał, potrząsając głową. – Naprawdę, Maxonie, naprawdę nam się polepszyło ostatnio. Ja – ale nie mogłam skończyć mojej wypowiedzi. Maxon podszedł i pocałował mnie w czoło. – Widzimy się na kolacji. Odchodząc, wyprostował krawat.

201

Rozdział 18 Maxon obiecał, że zobaczymy się na kolacji, jednak go tam nie było. Królowa weszła do jadalni sama. Delikatnie się jej skłoniłyśmy, kiedy siadała na swoim miejscu. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, żeby znaleźć jakieś wolne miejsce. Zauważyłam, że wszystkie dziewczyny są tutaj, więc Maxon nie mógł być na randce. Cały wieczór spędziłam rozmyślając o tym, co mu powiedziałam. Nic dziwnego, że nie miałam żadnych przyjaciół. Byłam w tym niewiarygodnie beznadziejna. Chwilę później na salę wszedł król z Maxonem. Znowu był ubrany w marynarkę, ale jego włosy nadal były w seksownym nieładzie. Kiedy wchodzili na salę prowadzili ze sobą zażartą dyskusję. Szybko wszystkie wstałyśmy. Maxon używał rąk, aby lepiej wyrazić to, co miał do przekazania, a król tylko kiwał głową, zachowując jednak lekki dystans. Kiedy dotarli do stołu, król klepnął Maxona mocno po ramieniu, zachowując kamienny wyraz twarzy. Kiedy król odwrócił twarz w naszym kierunku, miał uśmiech na twarzy. – O Boże, drogie panie, siadajcie proszę. – Ucałował żonę w czubek głowy, a następnie usiadł. Maxon jednak nadal nie siadał. – Drogie panie, mam ogłoszenie – wzrok wszystkich obecnych padł na niego. Co takiego mógł chcieć nam powiedzieć? – Wiem, że wszystkim wam obiecane zostało wynagrodzenie za wasz pobyt tutaj. – Jego głos był pełen autorytetu, który słyszałam tylko raz w życiu – tej nocy kiedy wpuścił mnie do ogrodów. Był dużo bardziej atrakcyjny kiedy używał swojej pozycji w słusznym celu. – Jednakże pojawiły się nowe decyzje w sprawie pieniędzy. Jeśli jesteś

202

urodzoną Dwójką bądź Trójką, nie będziesz otrzymywała pieniędzy. Czwórki i Piątki natomiast nadal będą otrzymywały rekompensatę za pobyt tutaj, jednak będzie ona wynosiła nieznacznie mniej niż do tej pory. Widziałam, że niektóre dziewczyny siedziały z otwartymi ustami, nie mogąc uwierzyć w to, co słyszą. Pieniądze były częścią umowy. Przykładowo, Celeste kipiała z wściekłości. Sądzę, że jak już miałaś pieniądze to przywykłaś do kolekcjonowania ich. I pomysł, że ktoś taki jak ja miał nadal otrzymywać fundusze podczas gdy ona nie, musiał być dla niej nie do zniesienia. – Przepraszam za wszystkie niedogodności, ale dokładnie wszystko wytłumaczę w jutrzejszym Raporcie Ze Stolicy. Ta decyzja nie ulegnie zmianie. Jeśli ktoś ma z nową umową jakiś problem i nie chce dalej uczestniczyć w konkursie, może wyjechać zaraz po kolacji. Po skończonej przemowie Maxon usiadł i zaczął rozmawiać z ojcem, który wydawał się być bardziej zainteresowany zawartością talerza niż słowami syna. Byłam trochę zawiedziona tym, że moja rodzina miała otrzymywać mniej pieniędzy, ale przynajmniej nadal mieliśmy je otrzymywać. Próbowałam się skupić na jedzeniu, jednak moje myśli wciąż kierowały się w stronę nowej sytuacji. Zastanawiałam się co ona znaczyła i widziałam, że nie byłam jedyna. Z każdej strony można było słyszeć szepty. – Myślisz o tym, co ja myślę? – Tiny spytała cicho. – Może to jest test – zastanawiała się Kriss – mogę się założyć, że są tu ludzie, którym zależy tylko i wyłącznie na pieniądzach. Kiedy jej słuchałam, zobaczyłam, że Fiona szturchnęła Olivię i kiwnęła głową w moim kierunku. Szybko się odwróciłam, żeby nie zobaczyły, że to widziałam. Dziewczyny proponowały swoje teorie, a ja nadal obserwowałam Maxona. Próbowałam zwrócić jego uwagę, żebym mogła pociągnąć ucho, ale on uparcie nie patrzył w moim kierunku. Mary i ja siedziałyśmy same w moim pokoju. Dzisiaj będę mierzyła się z Gavrilem – i resztą naszego narodu – podczas Raportu Ze Stolicy. Nie 203

wspominając już o tym, że inne dziewczęta również miały tam być przez cały czas, obserwując się nawzajem, zauważając potknięcia. Stwierdzenie, że byłam zdenerwowana – było dużym niedomówieniem. Wierciłam się kiedy Mary wymieniała możliwe pytania, rzeczy, które jej zdaniem mogłyby zainteresować publiczność. Jak mi się tu podobało? Jaka była najbardziej romantyczna rzecz jaką Maxon dla mnie zrobił? Czy tęskniłam za rodziną? Czy Maxon mnie pocałował? Spojrzałam na Mary, kiedy zadawała to pytanie. Do tej pory rzucałam odpowiedziami, nie zastanawiając się zbytnio nad nimi. Ale wiedziałam, że to zadała z własnej ciekawości. Zdradzał to uśmiech na jej twarzy. – Nie! Na litość boską!– Próbowałam brzmieć na złą, ale to było zbyt zabawne, żeby móc się gniewać. Skończyło się na tym, że musiałam się uśmiechnąć. Sprawiło to, że Mary zaczęła chichotać. – Och, no ja nie wiem... dlaczego czegoś nie sprzątniesz! Zaczęła się śmiać jeszcze bardziej, i zanim mogłam powiedzieć jej żeby przestała, weszły Anne z Lucy niosąc wielką torbę. Lucy wydawała się być bardziej podekscytowana niż pierwszego dnia. Tak samo Anne. – O co chodzi? – spytałam, kiedy Lucy zatrzymała się przede mną, aby mi się ukłonić. – Skończyłyśmy sukienkę na występ w dzienniku, panienko. – odpowiedziała Zmarszczyłam brwi. – Kolejną? Czemu nie mogę założyć tej niebieskiej? Czemu nie skończyłyście tamtej? Uwielbiam ją. Wymieniły między sobą spojrzenia. – Co zrobiłyście? – spytałam, wskazując na torbę wiszącą na haku koło lustra. – Rozmawiałyśmy z innymi pokojówkami, panienko. Powiedziały nam dużo ciekawych rzeczy – zaczęła Anne. – Wiemy na przykład, że ty i Lady 204

Janelle jako jedyne byłyście dwa razy na randce z Księciem i z tego wywnioskowałyśmy, że między wami może się coś dziać. – To znaczy? – spytałam. – Z tego co nam wiadomo – kontynuowała Anne – powodem dla którego została ona poproszona o wyjazd, było to, że powiedziała jakieś niemiłe rzeczy o tobie. Książę nie zaaprobował takiego zachowania i od razu kazał jej wyjechać. – Słucham? – przyłożyłam dłoń do ust, starając się ukryć zaskoczenie. – Jesteśmy pewne, że jesteś jego ulubienicą, panienko. Prawie wszyscy tak twierdzą – wesoło powiedziała Lucy. – Wydaje mi się, że macie złe informacje – powiedziałam. Anne wzruszyła ramionami z uśmiechem, nie przejmując się moim zdaniem. Wtedy przypomniałam sobie, o co wcześniej pytałam – Co to ma wspólnego z moją sukienką? Mary podeszła do Anne i zaczęły odpinać długi zamek pokrowca, odkrywając olśniewającą sukienkę. Jej czerwony kolor mienił się przy padających promieniach słońca. – Och, Anne – wykrztusiłam, nie mogąc wyrazić swojego zachwytu – Przeszłaś samą siebie. Przyjęła moją pochwałę skinieniem głową. – Dziękuję panienko. Jednak wszystkie nad nią pracowałyśmy. – Jest przepiękna. Ale nadal nie wiem co to ma wspólnego z tym, co powiedziałaś. Mary wyciągnęła suknię z pokrowca, kiedy Anne kontynuowała swoją opowieść. – Tak jak mówiłam, wiele ludzi w pałacu uważa, że jesteś ulubienicą księcia. Mówi o tobie różne miłe rzeczy i woli twoje towarzystwo. I wydaje się, że inne dziewczęta też to zauważyły. – Co masz na myśli? 205

– Zazwyczaj schodzimy na dół do pracowni, aby uszyć twoją sukienkę. Są tam magazyny z materiałami i butami, i inne pokojówki również tam chodzą. Wszystkie prosiły o błękitną sukienkę na dzisiaj. Pokojówki uważają, że właśnie dlatego, iż ty prawie codziennie ubierasz się na niebiesko i wszystkie cię naśladują. – To prawda – wtrąciła Lucy – Lady Tuesday i Lady Natalie nie założyły dzisiaj żadnej biżuterii. Zupełnie tak jak ty. – I większość dziewczyn prosi o sukienki o prostszym kroju, takie jakie ty lubisz – stwierdziła Mary. – To nadal nie wyjaśnia dlaczego zrobiłyście mi czerwoną sukienkę. – Oczywiście, aby wszyscy cię zauważyli – odpowiedziała Mary. – Och, Lady America, jeśli naprawdę cię lubi, musisz nadal się wyróżniać. Byłaś dla nas taka hojna, szczególnie dla Lucy. Wszystkie spojrzałyśmy na Lucy, która kiwnęła potwierdzająco głową i powiedziała. – Ty panienko... jesteś wystarczająco dobra, aby być księżniczką. Byłabyś wspaniała w tej roli. Szukałam jakiegoś wyjścia z tej sytuacji. Nie lubiłam być w centrum uwagi. – A co jeśli wszyscy inni mają rację? Może powodem, dla którego Maxon mnie lubi, jest właśnie to, że nie staram się wyprzedzić innych? I to, że wsadzicie mnie w taką suknię wszystko zepsuje? – Każda dziewczyna musi lśnić od czasu do czasu. I znamy Maxona prawie całe jego życie. Spodoba mu się – powiedziała Anne z taką pewnością, że nic już nie mogłam powiedzieć. Nie wiedziałam jak im powiedzieć, że liściki, które mi wysyła, czas, który ze mną spędza, nie znaczy nic poza przyjaźnią. Nie mogłam im tego powiedzieć. Zgasiłabym w ten sposób ich entuzjazm, a poza tym musiałam się

206

nadal pokazywać, jeśli chciałam tu zostać. I tak właśnie było. Chciałam tu zostać. – Ok, przymierzmy ją – powiedziałam wzdychając. Lucy skakała z radości dopóki Anne nie uświadomiła jej, że tak nie wypada. Wsunęłam się w jedwabistą sukienkę i dziewczyny spięły ją jeszcze w kilku miejscach szpilkami. Zręczne dłonie Mary układały moje włosy na kilka sposobów, aby zobaczyć który pasuje najbardziej i pół godziny później byłam gotowa do wyjścia.

*

*

*

Scena była zorganizowana trochę inaczej niż zazwyczaj. Trony rodziny królewskiej jak zawsze stały po jednej stronie, a nasze po przeciwnej. Ale podium nie stało na środku, zostawiając tym sposobem miejsce na dwa duże krzesła. Na jednym z nich leżał mikrofon, którego będziemy używały. Dostawałam mdłości na samą myśl o tym. Oczywiście, pomieszczenie było pełne sukienek w każdym odcieniu niebieskiego. Jedne były bardziej zielone, inne fioletowe, ale wyraźnie było widać, że niebieski był głównym tematem. Od razu poczułam się niezręcznie. Moje spojrzenie skrzyżowało się z Celeste i zdecydowałam się trzymać od niej z daleka, dopóki nie będę zmuszona usiąść na wyznaczonym miejscu. Kriss i Natalie minęły mnie, po raz ostatni sprawdzając makijaż. Wyglądały na nieszczęśliwe, chociaż czasem trudno było określić humor Natalie. Przynajmniej Kriss różniła się wyglądem od reszty. Jej niebieska sukienka przechodziła w biały, co wyglądało jak rozpuszczające się sople lodu. – Wyglądasz olśniewająco, America – powiedziała tak, że brzmiało to bardziej jak oskarżenie niż komplement. – Dzięki. Ta suknia jest niesamowita. Przebiegła rękami po tali, wyrównując nieistniejące zmarszczki. 207

– Tak, też mi się podoba. Natalie przesunęła dłonią po jednym z rękawów mojej sukienki. – Co to za materiał? Będzie się naprawdę mienił pod wpływem świateł. – Nie mam pojęcia. Jako Piątki nie mamy zbyt wielu ładnych rzeczy – powiedziałam wzruszając ramionami. Spojrzałam w dół na materiał. Miałam jeszcze jedną sukienkę wykonaną z podobnego tworzywa, ale nie mogłam sobie przypomnieć jego nazwy. – America! Spojrzałam do góry, aby zobaczyć Celeste stojącą zaraz obok mnie. Uśmiechała się. – Celeste. – Czy mogłabyś pójść ze mną na chwilę? Potrzebuję pomocy. Nie czekając na odpowiedź, odciągnęła mnie od Kriss i Natalie za ciężką niebieską zasłonę. – Zdejmuj sukienkę – rozkazała i zaczęła rozpinać własną. – Słucham? –Chcę twoją sukienkę. Zdejmuj ją. Ugh! Cholerny zamek! – powiedziała nadal próbując pozbyć się swoich ubrań. – Nie zdejmę mojej sukienki– powiedziałam i odwróciłam się w stronę wyjścia. Nie odeszłam jednak daleko, ponieważ Celeste wbiła paznokcie w moje ramię i przyciągnęła mnie z powrotem. – Ałć! – syknęłam, łapiąc się za ramię. Wyglądało na to, że będę miała ślady, jednak na szczęście nie było krwi. – Zamknij się. Zdejmuj sukienkę. Teraz. Stałam tam, z pokerową twarzą, powstrzymując się od zrobienia choćby kroku. Celeste musiała się pogodzić z tym, że nie była centrum uwagi Illeia . – Mogłabym ją z ciebie zdjąć – powiedziała chłodno. – Nie boję się ciebie, Celeste – powiedziałam krzyżując ramiona. – Ta sukienka została zrobiona dla mnie i ja będę w niej chodzić. Następnym razem 208

kiedy będziesz wybierała ubranie, może bądź sobą a nie staraj się być mną. Och, poczekaj, ale wtedy Maxon mógłby zobaczyć jaką dziecinką jesteś i wysłałby cię do domu? Nie wąchając się ani chwili, wyciągnęła rękę i urwała jeden z rękawów mojej sukni, a potem odeszła. Westchnęłam, zbyt zaskoczona aby zrobić coś więcej. Spojrzałam w dół i zobaczyłam skrawek materiału wiszący żałośnie z przodu sukni. Słyszałam jak Silvia woła wszystkich, aby usiedli na miejscach, więc wyszłam zza kurtyny tak dumnie jak tylko potrafiłam Marlee zarezerwowała mi miejsce koło siebie i zobaczyłam szok malujący się na jej twarzy, jak tylko zobaczyła moją sukienkę. – Co się stało? – wyszeptała. – Celeste – wyjaśniłam z obrzydzeniem w głosie. Emmica i Samantha, które siedziały przed nami, odwróciły się. – Podarła twoją sukienkę? – spytała Emmica. – Tak. – Idź do Maxona i powiedz mu o tym – doradziła – Ta dziewczyna to koszmar. – Wiem – powiedziałam wzdychając. – Powiem mu jak tylko będę się z nim widziała. Samantha posmutniała. – Kto wie kiedy to będzie? Wydawało mi się, że będziemy spędzać więcej czasu razem. – America, podnieś ramię– powiedziała Marlee. Fachowo schowała oberwany rękaw pod sukienkę, gdy Emmica oderwała kilka zbłąkanych nitek. – Nikt nie zauważy, że cokolwiek jest nie tak. A co do śladów po paznokciach, cóż, przynajmniej były na lewym ramieniu z dala od kamer. Już zaraz powinno się zacząć. Gavril przeglądał notatki, kiedy weszła rodzina królewska. Maxon był ubrany w ciemny, niebieski garnitur z

209

przypinką przedstawiającą godło narodowe na ramieniu. Wyglądał elegancko i spokojnie. – Dobry wieczór, moje panie – powiedział z uśmiechem. Chóralne „Wasza Wysokość” rozległo się po sali. – Żebyście wiedziały, wygłoszę krótkie obwieszczenie i potem zapowiem Gavrila. To będzie miła odmiana, zawsze to on zapowiada mnie! – zaśmialiśmy się – Wiem, że kilka z was trochę się denerwuje, ale nie ma takiej potrzeby. Bądźcie sobą. Ludzie chcą was poznać. Nasze oczy spotkały się kilka razy jak mówił, ale nie na wystarczająco długo, żebym mogła coś z nich wyczytać. Wydawał się nie zauważać sukienki. Pokojówki byłyby zawiedzione. Podszedł do podium, na odchodnym rzucając krótkie „powodzenia”. Mogłam powiedzieć, że coś się miało zmienić. Zakładałam, że to ogłoszenie miało mieć coś wspólnego z tym co mówił nam wczoraj, ale nadal nie wiedziałam o co mogło chodzić. Mała tajemnica Maxona działała na mnie rozpraszająco i nie byłam już tak zdenerwowana. Czułam się dobrze kiedy grali hymn, a kamera została ustawiona na twarz księcia. Oglądałam dziennik od kiedy byłam dzieckiem. Maxon nigdy wcześniej nie przemawiał do narodu, nie tak jak dzisiaj. Teraz żałowałam, że nie życzyłam mu szczęścia, kiedy miałam okazję. – Dobry wieczór, panie i panowie. Wiem, że dzisiaj jest ekscytujący wieczór dla każdego z nas, ponieważ wreszcie cały kraj będzie miał okazję usłyszeć pozostałe w pałacu dwadzieścia pięć Wybranych. Nie umiem słowami wyrazić tego, jak bardzo cieszę się, że wreszcie będziecie mieli okazję je poznać. Jestem pewien, że wszyscy się zgodzicie, że jedna z tych cudownych kobiet będzie wspaniałą przywódczynią i przyszłą księżniczką. Jednak zanim przejdziemy do tej części programu, chciałbym ogłosić nowy projekt nad którym pracuję i który jest dla mnie bardzo ważny. Poznając te panie, miałem okazję dowiedzieć się trochę o świecie poza pałacem, świecie, który rzadko 210

kiedy mam okazję oglądać. Powiedziano mi zarówno o tych dobrych rzeczach, jak i o złych. Podczas rozmów z dziewczętami zrozumiałem znaczenie świata poza pałacem. Dowiedziałem się o cierpieniu niższych kast i mam zamiar zmienić tą sytuację. Co? – Miną co najmniej trzy miesiące zanim prace nad tym projektem się zakończą, jednak w okolicy Nowego Roku zostaną otworzone publiczne stołówki. Każda Piątka, Szóstka, Siódemka czy Ósemka będzie mogła tam pójść każdego wieczora na darmowy, pożywny posiłek. Proszę, wiedzcie, że te wyjątkowe kobiety, zanim wy mieliście tę okazję, przeznaczyły część swoich wynagrodzeń, aby wesprzeć ten ważny program. Może nie trwać przez nieskończoną ilość czasu, jednak postaramy się, aby utrzymał się jak najdłużej. Cały czas nie mogłam w to uwierzyć. Kilka łez wzruszenia wypłynęło mi z oczu. Miałam świadomość, że może to zniszczyć mój makijaż, ale byłam tak zachwycona, że mnie to nie interesowało. – Sądzę, że żaden dobry przywódca nie pozwoliłby, aby tyle jego poddanych głodowało. Większość społeczeństwa Illei stanowią biedne kasty i przez zbyt długi czas ignorowaliśmy ich cierpienie. Dlatego mam zamiar coś z tym zrobić i proszę was, żebyście do mnie dołączyli. Dwójki, Trójki, Czwórki – drogi, którymi jeździcie nie budują się same. Domy nie są czyszczone za pomocą magii. Macie okazję przyjąć tę informację do wiadomości, przekazując pieniądze na lokalną stołówkę – przerwał – poprzez urodzenie zostaliście pobłogosławieni i to jest właśnie czas, abyście przyjęli do wiadomości to błogosławieństwo. Będę nadal informował was o postępach i dziękuję za uwagę. A teraz, przejdźmy już do dalszej części programu. Panie i panowie, Pan Gavril Fadaye! Rozległy się brawa, jednak można było zobaczyć, że nie każdy był zachwycony pomysłem Maxona. Przykładowo, król klaskał bez większego

211

entuzjazmu. Królowa natomiast tryskała dumą. Doradcy również nie mogli się zdecydować czy ten pomysł podoba się im, czy też nie. – Dziękuję za tą zapowiedź, Wasza Wysokość! – powiedział Gavril i usiadł na fotelu – Dobrze powiedziane! Jeżeli to całe bycie księciem nie wypali, powinieneś spróbować swoich sił w rozrywce. Maxon roześmiał się i podszedł do swojego miejsca. Kamery były skupione na Gavrilu, ale ja obserwowałam Maxona i jego rodziców. Nie rozumiałam, dlaczego ich reakcje są takie różne. – Obywatele Illei, mamy dla was coś specjalnego! Dzisiejszego wieczora będziemy zaglądać do głów tych młody pań. Wiemy, że umieracie z niecierpliwości, aby je poznać i usłyszeć ploteczki o księciu Maxonie, więc dzisiaj.... będziemy pytać! Zaczniemy od – Gavril spojrzał na kartkę z notatkami – panny Celeste Newsome z Clermont! Celeste przeszła kręcąc biodrami z jej siedzenia w górnym rzędzie i w dół schodów. Ona rzeczywiście pocałowała Gavrila w oba policzki zanim usiadła. Jej wywiad był przewidywalny i tak bardzo podobny do tego Bariel. Obie próbowały być seksowne, pochylając się do przodu, aby uzyskać dobre ujęcia dołu ich sukienek. To wyglądało fałszywie. Przyglądałam się ich twarzom na ekranach, gdy gapiły się na Maxona i puszczały oczka. Za każdym razem, gdy Bariel oblizywała swoje wargi, Marlee i ja wymieniałyśmy krótkie spojrzenie, a potem musiałyśmy się odwrócić, aby się nie zaśmiać. Inne były bardziej złożone. Głos Tiny pasowała do jej imienia i wydawała się zamykać w sobie w trakcie trwania wywiadu. Ale wiedziałam, że była urocza i miałam nadzieję, że Maxon nie wykluczy jej ponieważ nie była dobrym mówcą. Emmica była tak opanowana jak Marlee, główną różnicą między nimi było to, że głos Marlee był pełen ekscytacji i entuzjazmu, a jej podnosił się i podnosił podczas mówienia. Gavril zadawał różne pytania, ale wydawało się, że dwa powtarzały się każdemu: „Co sądzisz o księciu Maxonie? I „Czy jesteś dziewczyną, która na 212

niego krzyczała?” Nie mogłam się doczekać, aby ogłosić całemu państwu, że zbeształam przyszłego króla. Dzięki Bogu, nikt nie wiedział, że zachowałam się w ten sposób tylko raz. Wszystkie były dumne mówiąc, że nie były dziewczyną, która na niego krzyczała. Potem każda dziewczyna sądziła, że Maxon był miły. No prawie każda: Celeste powiedziała, że był przystojny. Bariel odparła, że był bardzo potężny, co, według mnie, brzmiało okropnie. Kilka dziewcząt zapytano, czy Maxon już je pocałował. Wszystkie zarumieniły się i powiedziały nie. Po trzecim lub czwartym nie, Gavril zwrócił się do Maxona. – Nie pocałowałeś jeszcze żadnej z nich? – zapytał, zaskoczony. – One są tu dopiero od dwóch tygodni! Myślisz, że jakim jestem człowiekiem? – odpowiedział Maxon. Powiedział to żartobliwie, ale wydawało się jakby trochę wił się w fotelu. Zastanawiałam się, czy kiedykolwiek kogoś pocałował. Samantha właśnie skończyła mówić o cudownym czasie jaki tu spędziła, kiedy Gavril wywołał mnie. Inne dziewczyny biły brawo, gdy wstałam, jak robiłyśmy to dla wszystkich. Rzuciłam Marlee nerwowy uśmiech. Skupiłam się na nogach, gdy szłam, ale gdy dotarłam do mojego krzesła, zauważyłam, że łatwiej patrzeć ponad ramieniem Gavrila na Maxona. Mrugnął do mnie, gdy podniosłam mikrofon. Natychmiast poczułam się spokojniejsza. Nie musiałam zjednywać nikogo innego. Potrząsnęłam dłonią Gavrila i usiadłam naprzeciwko niego. Z bliska, mogłam wreszcie zobaczyć szpilkę na jego klapie marynarki. Oczywiście, straciła wiele szczegółów w kamerze, ale małe X wyryte w środku sprawiało, że cała ta rzecz wyglądała prawie jak gwiazda. Była piękna. – America Singer. Masz bardzo interesujące imię. Czy kryje jakąś historię? – zapytał Gavril. Odetchnęłam z ulgą. To było proste pytanie.

213

– Tak, rzeczywiście. Kiedy moja mama była ze mną w ciąży, bardzo kopałam. Powiedziała, że jestem waleczna, więc nazwała mnie po kraju, który walczył tak ciężko, aby utrzymać te ziemie razem. To dziwne, ale w pewien sposób miała rację – my walczymy ze sobą od tamtego momentu. Gavril roześmiał się. – Brzmi, jakby była zadziorną kobietą. – Jest. Mam po niej wiele uporu. – Tak więc, jesteś uparta, tak? Masz temperament? – zauważyłam, jak Maxon przykrył usta dłońmi, śmiejąc się. – Czasami. – Skoro masz temperament, czy to ty byłaś tą, która krzyczała na naszego księcia? Westchnęłam. – Tak, to byłam ja. A właśnie teraz, moja mama dostaje ataku serca. Maxon zawołał do Gavrila. – Pozwól jej opowiedzieć całą historię. Gavril odwrócił szybko głowę z powrotem. – Och! Jaka jest cała historia? Spróbowałam spiorunować Maxona wzrokiem, ale cała ta sytuacja była taka głupia, że nie do końca mi się udało. – Miałam trochę… klaustrofobiczną pierwszą noc i desperacko chciałam wydostać się na zewnątrz. Jednak strażnicy nie pozwolili mi przejść przez drzwi. Prawie zemdlałam w ramionach jednego z nich, ale książę Maxon przechodził tamtędy i kazał im otworzyć dla mnie drzwi. – Aw – powiedział Gavril, przechylając głowę na bok. – Tak, a potem on poszedł za mną, aby upewnić się, czy wszystko w porządku. Jednak byłam kompletnie zestresowana, więc kiedy odezwał się do mnie, po prostu nie wytrzymałam i oskarżyłam go o pyszałkowatość i płytkość. – Gavril roześmiał się głośno, słysząc to. Spojrzałam ponad nim na 214

Maxona, który trząsł się ze śmiechu. Ale najbardziej kłopotliwe było to, że król i królowa śmiali się razem z nim. Nie odwróciłam się, żeby spojrzeć na dziewczyny, ale słyszałam, że parę z nich też chichotało. Dobrze, dobrze. Może teraz w końcu przestaną widzieć we mnie potencjalne zagrożenie. Byłam po prostu kimś, w kim Maxon znalazł rozrywkę. – A on ci wybaczył? – zapytał Gavril nieco bardziej trzeźwym tonem. – To dość dziwne? – wzruszyłam ramionami. – Cóż, skoro teraz wasza dwójka jest ponownie w dobrych stosunkach, co robicie będąc razem? – Gavril znów wrócił do rzeczy. – Zwykle tylko spacerujemy po ogrodzie. On wie, że lubię być na zewnątrz. I rozmawiamy. – To zabrzmiało żałośnie, po tym co powiedziały inne dziewczyny. Wycieczki do teatru, polowanie, jazda konna – to było bardziej imponujące niż moja historia. Ale nagle zrozumiałam, dlaczego on tak często miał randki w zeszłym tygodniu. Dziewczyny powinny opowiedzieć coś Gavrilowi, więc on musiał im to umożliwić. To, że nie wspomniał mi o tym wciąż wydawało mi się dziwne, ale w końcu wiedziałam, dlaczego on był ciągle zajęty. – To brzmi bardzo relaksująco. Czy możesz powiedzieć, że ogród jest twoją ulubioną rzeczą w pałacu? Uśmiechnęłam się. – Może. Ale jedzenie jest wyśmienite, więc… – Gavril ponownie się roześmiał. – Jesteś ostatnią Piątką w zawodach, tak? Czy uważasz, że to zmniejsza twoje szanse zostania księżniczką? – Słowo uciekło z moich ust bez rozmysłu. – Nie! – O ja! Masz w sobie ducha! – Gavril sprawiał wrażenie usatysfakcjonowanego tak entuzjastyczną odpowiedzią. – Tak więc, uważasz, że możesz pokonać wszystkie inne? Zakończyć to? Myślałam o sobie lepiej. 215

– Nie, nie. To nie tak. Nie uważam, że jestem lepsza od którejkolwiek z dziewczyn; wszystkie są wspaniałe. To tylko… nie sądzę, że Maxon mógłby odrzucić kogoś ze względu na jego kastę. Usłyszałam zbiorowe westchnienie. Prześledziłam ponownie moje słowa w głowie. Zajęło mi minutę, aby wyłapać mój błąd; nazwałam go Maxon. Mówienie tego do innej dziewczyny było jedną rzeczą, ale teraz powiedziałam publicznie jego imię bez słowa „książę” przed nim, co było bardzo nieformalne. A ja powiedziałam to na żywo, w telewizji. Popatrzyłam, aby zobaczyć czy Maxon był zły. Miał na twarzy spokojny uśmiech. Więc nie był wściekły.. ale ja byłam zażenowana. Zarumieniłam się mocno… – Ach, więc to oznacza, że naprawdę poznałaś naszego księcia. Powiedz mi co sądzisz o Maxonie? Rozmyślałam nad kilkoma odpowiedziami, gdy czekałam na swoją kolej. Zamierzałam wyśmiać jego śmiech lub opowiedzieć o imieniu zwierzaka, jakim chciał, żeby nazywała go żona. Wydawało mi się, że jedyną drogą, aby wybrnąć z sytuacji, było dalsze odgrywanie komedii. Ale gdy podniosłam wzrok, aby wygłosić jeden z moich komentarzy, zobaczyłam twarz Maxona. On naprawdę chciał wiedzieć. I nie mogłam wyśmiać go, nie teraz, kiedy miałam szansę powiedzieć, co naprawdę zaczęłam o nim myśleć, gdy został moim przyjacielem. Nie mogłam żartować z osoby, która uratowała mnie przed kompletnie złamanym sercem w domu, która wysyłała mojej rodzinie pudełka słodyczy, która odpędziłaby moje smutki, gdybym była zraniona, jeśli bym go o to poprosiła. Miesiąc temu oglądałam w telewizji sztywną, zdystansowaną, nudną osobę – kogoś, w kim nie wyobrażałam sobie, żeby ktoś mógł się zakochać. A mimo, że nie był zupełnie podobny do osoby, którą pokochałam, on okazał się osobą wartą, aby ktoś go kochał.

216

– Maxon Schreave jest uosobieniem wszystkiego, co dobre. On będzie fenomenalnym królem. Pozwala dziewczynom, od których oczekuje się noszenia sukienek, nosić dżinsy i nie denerwuje się na kogoś, kogo nawet nie zna, a przypina mu łatkę. – Rzuciłam Gavrilowi przenikliwe spojrzenie i on się uśmiechnął. A za nim Maxon wyglądał na zaintrygowanego. – Każda, którą poślubi będzie szczęściarą. I cokolwiek stanie się ze mną, będę zaszczycona byciem jego poddaną. – Zauważyłam, że Maxon przełknął ślinę i spuściłam wzrok. – Americo Singer, dziękuję ci bardzo. – Gavril wstał, aby potrząsnąć moją dłonią. – Następnie zapraszam pannę Talulah Bell. Nie słyszałam, co któraś z dziewczyn o mnie mówiła, chociaż wpatrywałam się w dwa siedzenia. Wywiad był bardziej osobisty, niż miał być. Nie mogłam zdobyć się na to, by spojrzeć na Maxona. Zamiast tego usiadłam, przetwarzając znowu i znowu własne słowa.

*

*

*

Usłyszałam pukanie do drzwi około dziesiątej. Rzuciłam się, aby otworzyć, a Maxon przewrócił oczami. – Naprawdę powinnaś mieć tu pokojówkę w nocy. – Maxon! Och, tak mi przykro. Nie zamierzałam nazwać cię tak w środku tego wszystkiego. To było takie głupie. – Sądzisz, że jestem na ciebie zły? – zapytał, gdy wszedł i zamknął drzwi. Americo, mówisz do mnie po imieniu tak często, że to musiało ci się wymsknąć. Żałuję, że nie było to w bardziej prywatnym miejscu – powiedział z chytrym uśmiechem – ale nie mam ci tego za złe. – Naprawdę? – Oczywiście, że naprawdę.

217

– Ugh! Czułam się dziś jak idiotka. Nie mogę uwierzyć, że zmusiłeś mnie do opowiedzenia tej historii! – uderzyłam go lekko w bok. – To była najlepsza część całej nocy! Mama była naprawdę rozbawiona. W ciągu normalnego dnia dziewczyny są nawet bardziej powściągliwe niż Tiny, a tutaj jesteś ty, nazywająca mnie płytkim… ona nie mogła tego odżałować. – Cudownie. Teraz królowa też myślała, że jestem odmieńcem. Przeszliśmy przez pokój i zatrzymaliśmy się na balkonie. Wiał lekki, ciepły wiatr przynosząc zapach tysięcy kwiatów. Księżyc w pełni oświetlał nas, dodając jasności pałacowi i rzucając na twarz Maxona tajemniczy blask. – Cóż, cieszę się, że jesteś taki rozbawiony – powiedziałam, przebiegając palcami wzdłuż barierki. Maxon podskoczył, aby usiąść na poręczy, wyglądał na bardzo zrelaksowanego. – Zawsze jesteś zabawna. Przyzwyczaj się do tego. – Hmm. Był prawie śmieszny. – Tak więc… co do tego, co powiedziałaś… – zaczął niepewnie. – W której części? Tej, w której nazwałam cię po imieniu, czy gdy opowiadałam o walczeniu z moją mamą, czy kiedy powiedziałam, że jedzenie było moją motywacją? – przewróciłam oczami. Zaśmiał się znów. – Ta część o mnie będącym dobrym… – Och. Co z tym? – Tych parę zdań nagle wydało mi się bardziej kłopotliwe niż wszystko inne, co powiedziałam. Spuściłam głowę i skręciłam rąbek sukienki. – Doceniam to, że sprawiłaś, że to brzmiało tak autentycznie, ale nie musiałaś iść aż tak daleko. Moja głowa podskoczyła. Jak on mógł tak pomyśleć?

218

– Maxon, to nie było na potrzeby show. Jeśli zapytałby mnie parę miesięcy temu o moją szczerą opinię, byłaby zupełnie inna. Ale teraz znam cię i wiem, że wszystko co o tobie mówiono było prawdą, a nawet więcej. Był cicho, ale mały uśmiech pojawił się na jego twarzy. – Dziękuję – w końcu powiedział. – Do usług. Maxon odchrząknął. – On też będzie szczęściarzem. – Opuścił swoje prowizoryczne siedzenie i podszedł do mojej części balkonu. – Hę? – Twój chłopak. Kiedy wróci mu rozum i będzie cię błagał, abyś znów do niego wróciła – Maxon powiedział rzeczowo. Musiałam się roześmiać. Nic takiego nie wydarzy się w moim świecie. – On już nie jest moim chłopakiem, nigdy więcej. I dosadnie mi pokazał, że skończył ze mną. – Jednak mogłam usłyszeć odrobinę nadziei w moim głosie. – Niemożliwe. On zobaczy cię w telewizji i zakocha się w tobie na nowo. Chociaż, według mnie, wciąż jesteś za dobra dla tego dupka. – Maxon mówił to prawie, jakby był znudzony, jakby widział to zdarzenie miliony razy. – A propos! – powiedział nieco głośniej. – Jeśli nie chcesz, żebym się w tobie zakochał, musisz przestać wyglądać tak uroczo. Pierwszą rzeczą, jaką jutro zrobię, będzie kazanie twoim pokojówką uszycia dla ciebie poru worków na ziemniaki. Uderzyłam go w ramię. – Zamknij się, Maxon. – Nie żartuję. Jesteś zbyt piękna. Kiedy odejdziesz, wyślę z tobą paru strażników. Nie przeżyjesz na własną rękę, biedaczko – powiedział to z udawanym współczuciem.

219

– Nie mogę nic na to poradzić – westchnęłam. – Nikt nie może pomóc, gdy urodzisz się doskonały. – Powachlowałam moją twarz, jakby bycie tak ładną było męczące. – Nie, nie sądzę żeby mógł. Zachichotałam. Nie zauważyłam, że Maxon wydawał się nie myśleć, że to było zabawne. Wpatrywałam się w ogród i zauważałam kątem oka, że Maxon na mnie patrzy. Jego twarz była niezwykle blisko mojej. Kiedy odwróciłam się, żeby zapytać na, co patrzy, byłam zaskoczona widząc, że jest wystarczająco blisko, aby mnie pocałować. Byłam jeszcze bardziej zaskoczona, kiedy to zrobił. Odskoczyłam, cofając się o krok. Maxon także się cofnął. – Przepraszam – wymamrotał, rumieniąc się. – Co ty robisz? – zapytałam, zszokowanym szeptem. – Przepraszam. – Był lekko odwrócony i najwyraźniej zakłopotany. – Dlaczego to zrobiłeś? – położyłam dłoń na ustach. – To tylko… po tym, co powiedziałaś wcześniej i jak szukałaś mnie wcześniej… ten sposób, w jaki to zrobiłaś… Pomyślałem, że może twoje uczucia się zmieniły. Lubię cię i myślałem, że będziesz mogła powiedzieć to samo. – Odwrócił się twarzą do mnie – I… och, to było okropne? Nie wyglądasz w ogóle na zadowoloną. Spróbowałam pozbyć się jakichkolwiek emocji z mojej twarzy. Maxon wyglądał na upokorzonego. – Westchnął ciężko i przebiegł parę razy ręką po włosach, opierając się o barierkę. Nie spodziewałam się tego, ale wypełniło mnie przyjemne ciepło. On chciał, aby jego pierwszy pocałunek był ze mną. Pomyślałam o Maxonie, którego znałam teraz – o człowieku rzucającym garściami komplementów, o człowieku, który dał mi nagrodę za zakład, który

220

przegrałam, o człowieku, który wybaczył mi, kiedy zraniłam go fizycznie i psychicznie – i odkryłam, że nie był mi wcale obojętny. Tak, wciąż czułam coś do Aspena. Nie mogłam tego cofnąć. Ale jeśli nie mogłam być z nim, to co powstrzymywało mnie przed byciem z Maxonem? Nic więcej niż moje wcześniejsze uprzedzenia, które nie miały zupełnie nic wspólnego z tym, kim on był. Podeszłam do niego i potarłam dłonią jego czoło. – Co ty robisz? – Usuwam ci pamięć. Sądzę, że możemy to zrobić lepiej. – Wyciągnęłam dłoń i oparłam się o niego, zwracając twarz w kierunku pokoju. Maxon nie poruszył się… ale uśmiechnął. – Americo, nie sądzę, że da się zmienić historię. – Jednakże jednocześnie jego wyraz twarzy był pełen nadziei. – Jestem pewna, że możemy. Poza tym, kto dowie się o tym poza tobą i mną? – Maxon patrzył na mnie przez chwilę, wyraźnie zastanawiając się, czy to działo się naprawdę. Powoli, widziałam jak zaufanie pojawia się na jego twarzy, gdy patrzył w moje oczy. Zostaliśmy w ten sposób przez moment, zanim przypomniałam sobie, co wcześniej powiedziałam. – Ktoś może pomóc jeśli nie urodzisz się doskonały – wyszeptałam. Podszedł bliżej, obejmując ramieniem moją talię, więc byliśmy zwróceni do siebie twarzami. Jego nos łaskotał mój. Przebiegł palcami po moim policzku, tak delikatnie, jakby bał się, że może mnie zranić. – Nie, nie sądzę, żeby mógł – westchnął. Dłonią przyciągnął moją twarz ku jego i zniżył swoje usta do moich, składając na nich najmniejszy szept pocałunku. Coś niepewnego w tym sprawiło, że poczułam się piękna. Bez słów, mogłam zrozumieć jak bardzo był podekscytowany tym momentem i przerażony w tym samym czasie. I bardziej niż wszystko inne poczułam, że on mnie uwielbia. 221

Więc tak jest czuć się damą. Po chwili on puścił mnie i zapytał. – Czy było lepiej? – Mogłam tylko pokiwać głową. Maxon wyglądał, jakby chciał podskoczyć z radości. To było podobne uczuciom w mojej piersi. Były takie niespodziewane. To było zbyt szybkie, zbyt dziwne. Zmieszanie musiało odbić się na moje twarzy, ponieważ Maxon spoważniał. – Mogę coś powiedzieć? Znów pokiwałam głową. – Nie jestem tak głupi, aby wierzyć, że zupełnie zapomniałaś o swoim byłym chłopaku. Wiem co przeszłaś i wiem, że nie jesteś tutaj z zupełnie zwyczajnych powodów. Wiem, że uważasz, że są tutaj inne bardziej pasujące do mnie i do tego życia kobiety i nie chcę żebyś spieszyła się ze staraniem, aby być szczęśliwą z tym wszystkim. Ja tylko… ja tylko chcę wiedzieć, czy to możliwe? To było trudne pytanie. Czy potrafiłabym żyć życiem, którego nigdy nie chciałam? Czy potrafiłabym oglądać go, jak uprzejmie próbuje spotykać się z innymi, aby upewnić się, że nie popełnił błędu? Czy potrafiłabym wziąć odpowiedzialność, jaką on dzierżył będą księciem? Czy potrafiłabym go pokochać? – Tak, Maxon – wyszeptałam. – To jest możliwe.

222

Rozdział 19 Nikomu nie powiedziałam o tym, co wydarzyło się pomiędzy mną i Maxonem, nawet Marlee i moim pokojówkom. Czułam, jak ten cudowny sekret powracał do mnie w środku jednej z nudnych lekcji Silvii i podczas kolejnego długiego dnia w Kobiecym Pokoju. Prawdę mówiąc, myślałam o naszych pocałunkach – wszystkich niewiarygodnych i słodkich – częściej niż spodziewałam się, że będę. Wiedziałam, że nie zakochałam się w Maxonie w ciągu jednej nocy. Wiedziałam, że moje serce nie pozwoliłoby mi na to. Ale nieoczekiwanie odnalazłam siebie w miejscu, gdzie było coś, czego mogłam chcieć. Tak więc rozmyślałam w duchu o swoich możliwościach, chociaż czułam pokusę, żeby wyjawić mój sekret więcej niż raz. Przykładowo, trzy dni temu, kiedy Olivia ogłosiła w do połowy zapełnionym Kobiecym Pokoju, że Maxon ją pocałował. Nie mogłam uwierzyć, jak bardzo zdruzgotana się czułam. Przyłapałam się na gapieniu na Olivię i zastanawianiu się, co jest w niej specjalnego. – Opowiedz nam wszystko – nalegała Marlee. Wiele innych dziewczyn również było zaciekawionych, ale to Marlee była najbardziej entuzjastyczna. W krótkim czasie od jej ostatniej randki z Maxonem, interesowała się każdą osobą, której szanse wydawały się wzrastać. Nie mogłam jej powiedzieć o tym, co się zmieniło i nie byłam wystarczająco odważna, aby zapytać. Olivia nie potrzebowała zachęty. Usiadła na sofie i powachlowała się sukienką. To wyglądało, jakby ćwiczyła bycie księżniczką. Miałam ochotę powiedzieć jej, że jeden pocałunek nie znaczy, że wygra. 223

– Nie chcę się wdawać w szczegóły, ale to było niesamowicie romantyczne – rozpływała się, przyciągając podbródek do piersi. – Zabrał mnie na dach. To jest takie miejsce przypominające balkon, ale wyglądało na to, że używają go tylko strażnicy. Zaniemówiłam. Mogliśmy patrzeć ponad murem i całe miasto jaśniało, gdzie tylko okiem sięgnąć. On nic nie powiedział. Tylko przyciągnął mnie i pocałował. – Jej całe ciało zadrżało z radości. Marlee westchnęła. Celeste wyglądała jakby chciała coś zniszczyć. Usiadłam. Wmawiałam sobie, że nie muszę martwić się tak mocno, że to tylko część Wyboru. I kto powiedział, że naprawdę kiedykolwiek chciałam skończyć z Maxonem? Szczerze mówiąc, powinnam skupić się na swoim szczęściu. Było jasne, że złośliwości Celeste znalazły inny cel, a po tym epizodzie z moją sukienką – o czym, jak się zorientowałam, zapomniałam wspomnieć Maxonowi – cieszyłam się widząc, że ona pojawiła się tutaj. – Sądzisz, że ona jest jedyną, z którą się całował? – Tuesday wyszeptała do mojego ucha. Kriss, która stała obok mnie, usłyszała jej obawy i zapiszczała. – On nie pocałowałby byle kogo. Ona musiała zrobić coś dobrze – lamentowała. – Co jeśli całował się z połową tego pokoju i ludzie milczą na ten temat? Może to część ich strategii? – zastanawiała się Tuesday. – Nie sądzę, że każdy, kto milczy ma na uwadze strategię – odpowiedziałam. – Może to dla nich sprawa prywatna. Kriss wciągnęła powietrze. – Co jeśli Olivia powiedziała nam o tym tylko po to, aby nas zmylić? Teraz wszystkie zamartwiamy się, a żadna z nas przecież nie zapyta Maxona, czy ją pocałował. Nie sposób powiedzieć, czy kłamie, czy nie. – Sądzisz, że mogła to zrobić? – zapytałam.

224

– To możliwe, żałuję, że nie pomyślałam o tym wcześniej – powiedziała tęsknie Tuesday. Kriss westchnęła. – To bardziej skomplikowane niż sądziłam. – Powiedz o tym mnie – wymamrotałam – Lubię prawie wszystkich w tym pomieszczeniu, ale kiedy słyszę, że Maxon robi coś z kimś innym, po prostu chcę dowiedzieć się, jak mogę zrobić to lepiej niż ona – zwierzyła się. – Nie lubię czuć się gorsza od was. – Rozmawiałam o tym z Tiny – powiedziała Tuesaday. – Wiem, że ona jest raczej nieśmiała, ale także bardzo wytworna. Sądzę, że mogłaby być dobrą księżniczką. Nie potrafiłabym się na nią wściekać, gdyby miała więcej randek niż ja, nawet jeśli chcę koronę dla siebie. Kriss i ja spojrzałyśmy na siebie i mogłam stwierdzić, że obie pomyślałyśmy o tym samym. Powiedziała koronę, nie jego. Ale zignorowałam to, ponieważ inna część jej krótkiej przemowy uderzyła w coś znajomego. – Marlee i ja rozmawiamy o tym przez cały czas. Jak możemy odnaleźć dobre cechy w każdym. Wymieniłyśmy spojrzenia i coś wydało się inne. Co dziwne, nie czułam się zazdrosna o Olivię, czy nawet, co osobliwe, o Celeste.. Zamierzałyśmy przejść przez to w inny sposób i może nawet robiłyśmy to z innych powodów, ale ostatecznie przechodziłyśmy przez to razem. – Może królowa Amberly miała rację – powiedziałam. – Jedyną rzeczą, którą powinnyśmy zrobić, to pozostać sobą. Wolałabym, żeby Maxon odesłał mnie do domu, niż gdybym miała być kimś innym. – To prawda – odrzekła Kriss – A ostatecznie trzydzieści cztery osoby będą musiały odejść. Jeśli będę tą, która zostanie, chciałabym mieć wsparcie reszty, więc powinnyśmy próbować być także wsparciem dla innych. Pokiwałam głową, wiedząc, że ma rację. Byłam pewna, że mogę to zrobić. 225

Właśnie wtedy Elise wpadła do pokoju, a za podążyły Zoe i Emmica. Ona zwykle była bardzo powolna i spokojna, i nigdy nie podnosiła głosu. Jednakże dziś odwróciła głowę w naszą stronę i zapiszczała. – Spójrzcie na te grzebyki – wykrzyknęła, pokazując dwie piękne ozdoby do włosów, które były pokryte kamieniami szlachetnymi, wyglądającymi na warte tysiące dolarów,. – Maxon mi je podarował. Czyż nie są piękne? Pokój znów wypełnił się nową lawiną ekscytacji i rozczarowania, a moja nowo odkryta pewność siebie zniknęła. Próbowałam nie czuć zawodu. Przecież, czy nie otrzymywałam podarków? Czy nie byłam całowana? Ale gdy pokój wypełnił się dziewczynami i historie zostały opowiedziane, chciałam się tylko ukryć. Może dziś byłby dobry dzień, aby spędzić go z moimi pokojówkami. Kiedy rozważałam opuszczenie pokoju, weszła Silvia, wyglądając na nieco wyczerpaną i podekscytowaną w tym samym czasie. – Panie! – zawołała próbując nas uciszyć. – Panie, czy jesteście tutaj? – Wyśpiewałyśmy do niej nasze tak. – Dzięki Bogu – powiedziała, uspokajając się. – Wiem, że to bardzo późna pora na wiadomość, ale właśnie się dowiedzieliśmy, że król i królowa Swendway zamierzają złożyć nam trzydniową wizytę, a jak dobrze wiecie, mamy powiązania z ich rodziną królewską. Również liczna familia królowej planuje spotkać się z wami w tym samym czasie, więc w pałac będzie dość pełny. Mamy naprawdę niewiele czasu, aby się przygotować, więc zwolnijcie wasze popołudnia. Lekcje w Wielkim Pokoju rozpoczną się zaraz po lunchu – rzekła i odwróciła się do wyjścia.

*

*

*

Mógłbyś pomyśleć, że pałacowy personel miał miesiące, aby to zaplanować. 226

W ogrodzie na trawniku rozstawiono ogromne pawilony ze stanowiskami z winem i jedzeniem. Liczba strażników była większa niż zwykle i towarzyszyło im kilku swendwayskich13 żołnierzy, których para królewska zabrała ze sobą. Przypuszczam, że nawet oni wiedzieli o grożącym pałacowi niebezpieczeństwu. Znajdował się tam namiot z tronami ustawionymi dla króla, królowej i Maxona, a także dla pary królewskiej z Swendway. Swendwayska królowa – której imienia nie potrafiłabym wymówić, nawet pod groźbą utraty życia – była prawie tak piękna, ja królowa Amberly i wydawała się być jej drogą przyjaciółką. Wszyscy rozsiedli się wygodnie w namiocie, poza Maxonem, który kręcił się wokół dziewcząt i licznych członków swojej rodziny. Wyglądał na wstrząśniętego widząc swoich kuzynów, nawet tych najmłodszych, którzy ciągnęli go za marynarkę i uciekali. Miał ze sobą jeden z tych małych aparatów i gonił z nim dzieciaki, pstrykając zdjęcia. Prawie wszystkie Wybrane dziewczyny przyglądały się mu z uwielbieniem. – America – ktoś zawołał. Odwróciłam się w prawo i zobaczyłam Elaynę i Leah rozmawiające z kobietą, która wyglądała prawie tak samo, jak królowa. – Chodź i poznaj siostrę królowej. – W tonie Elayny było coś czego nie mogłam nazwać, ale to sprawiło, że myśl o dołączeniu do nich napawała mnie zdenerwowaniem. Podeszłam i ukłoniłam się damie, która zachichotała i powiedziała. – Przestań, kochanie. Tutaj nie ma królowej. Jestem Adele, starsza siostra Amberly. – Wyciągnęła dłoń, którą uścisnęłam, a ona czknęła. Miała lekki akcent i było w niej coś pocieszającego, coś, co czujesz, gdy wracasz do domu. Była zaokrąglona i trzymała prawie pusty kieliszek, sądząc po jej ociężałym spojrzeniu – nie jej pierwszy. – Skąd pochodzisz? Podoba mi się twój akcent – zapytałam. Niektóre dziewczęta z Południa brzmiały podobnie, a ich głosy wydawały mi się niezwykle romantyczne. 13

Jak zrobić od tego polski przymiotnik to ja pojęcia nie mam… zostaje ten ;)

227

– Honduragua. Prawie przy wybrzeżu. Dorastaliśmy w najmniejszym domu – powiedziała, robiąc przerwę, około cala, pomiędzy palcem a kciukiem. – I spójrz na nią teraz. Spójrz na mnie – rzekła, wskazując na swoją sukienkę. – Jaka zmiana. – Mieszkam w Carolinie, a rodzice raz zabrali mnie na wybrzeże. Spodobało mi się – odpowiedziałam. – Och, nie, nie, nie, dziecko – powiedziała, machając rękami. Elayna i Leah wyglądały, jakby powstrzymywały się od śmiechu. Pewnie uważały, że siostra królowej nie powinna być taka bezpośrednia. – Plaże na środku Iléa to pikuś w porównaniu z tymi na południu. Musisz je zobaczyć pewnego dnia – uśmiechnęłam się i pokiwałam głową. Chciałabym zobaczyć więcej kraju, ale wątpiłam, że to będzie możliwe. Chwilę potem jedno z wielu dzieci Adele podeszło do niej i odciągnęło ją, a Elayna i Leah wybuchnęły śmiechem. – Czy ona nie jest komiczna? – stwierdziła Leah. – Nie sądzę. Wydaje się być przyjazna – odpowiedziałam, wzruszając ramionami. – Ona jest wulgarna – odparła Elayna. – Powinnaś usłyszeć te wszystkie rzeczy, jakie powiedziała, zanim przyszłaś. – Co jest w niej takiego złego? – Mogłabyś pomyśleć, że powinna wziąć parę lekcji przyzwoitości w ciągu tych lat. Jak to się stało, że Silva nie dostała jej w swoje ręce? – szydziła Leah. – Czy muszę ci przypomnieć, że dorastała jako Czwórka. Tak jak ty – rzuciłam. Jej wyraz twarzy zmienił się i wyglądało na to, że uświadomiła sobie, że ona i Adele nie różnią się tak bardzo. Elayna, jednakże, była Trójką i nie przestała gadać.

228

– Mogę się założyć, że jeśli wygram, cała moja rodzina zostanie przeszkolona albo deportowana. Nie pozwolę, aby któreś z nich zawstydzało mnie, jak teraz. – Co było takie zawstydzające? – zapytałam Elayna zrobiła skwaszoną minę. – Ona jest pijana. Tutaj są król i królowa Swendway. Powinna być zamknięta w klatce. – Stwierdziłam, że usłyszałam już wystarczająco dużo i odeszłam, aby wziąć trochę wina dla siebie. Kiedy już miałam kieliszek, rozejrzałam się i szczerze mówiąc nie mogłam znaleźć miejsca, w którym chciałabym usiąść. Całe przyjęcie było piękne i interesujące. I kompletnie zatłoczone. Rozmyślałam nad tym, co powiedziała Elayna. Czy jeśli uda mi się zamieszkać w pałacu, będę oczekiwała, że moja rodzina się zmieni? Patrzyłam na biegające dookoła dzieci, ludzi tłoczących się razem i nadrabiających zaległości rozłąki. Czy nie chciałabym, żeby Kenna była dokładnie taka jak teraz, a jej dzieci były szczęśliwe, bez względu, jakby się zachowywały? Jak bardzo życie w pałacu by mnie zmieniło? Czy Maxon chciał, żebym się zmieniła? Czy to dlatego całował inne dziewczyny? Ponieważ było we mnie coś nie tak? Czy reszta Wybranych czuła ten rodzaj irytacji? – Uśmiech. Odwróciłam się, a Maxon zrobił mi zdjęcie. Doszłam do siebie po tej niespodziance. To niespodziewane zdjęcie wyczerpało moją cierpliwość i odwróciłam się z powrotem. – Coś nie tak? – zapytał Maxon, opuszczając aparat. Wzruszyłam ramionami. – O co chodzi? – Po prostu nie czuję się dziś częścią Wyboru – odpowiedziałam krótko. Niewzruszony Maxon podszedł bliżej i zniżył głos.

229

– Chcesz z kimś porozmawiać? Mogę teraz pociągnąć za ucho – zaoferował. Westchnęłam i spróbowałam przywołać na twarzy uprzejmy uśmiech. – Nie, chcę tylko pomyśleć – odwróciłam się, żeby odejść. – America – powiedział cicho. Zatrzymałam się i odwróciłam – Czy ja coś zrobiłem? – Zawahałam się Czy powinnam go zapylać o pocałunek z Olivią? Czy powinnam powiedzieć, jakie napięcie odczuwam wśród dziewczyn teraz, kiedy nasza relacja zmieniła się? Czy powinnam powiedzieć mu, że nie chcę zmienić siebie lub mojej rodziny, aby być częścią tego? Miałam się z nim tym podzielić, kiedy przeraźliwy głos zawołał za na nami. – Książę Maxon? Odwróciliśmy się, stała tam Celeste, rozmawiając z królową Swedway. Było jasne, że chciała przeprowadzić tę konwersację mając Maxona u boku. Pomachała, zapraszając go. – Dlaczego nie uciekniesz – powiedziałam, irytacja przeciekła do mojego głosu. Maxon spojrzał na mnie. Wyraz jego twarzy przypomniał mi, że to była część umowy. Oczekiwano ode mnie, abym była jej częścią. – Uważaj na nią – złożyłam Maxonowi szybki ukłon i odeszłam. Skierowałam swoje kroki do pałacu i podczas mojej drogi zauważyłam Marlee, siedzącą samotnie. Nie miałam ochoty być teraz nawet z nią, ale zaobserwowałam, że rozsiadła się na ławce w pobliżu tylnej ściany pałacu na okropnie gorącym słońcu, a jej najbliższym kompanem był młody, cichy strażnik, stacjonujący parę jardów dalej. – Marlee, co ty tu robisz? Przejdź do namiotu zanim spalisz sobie skórę. – Rzuciła mi uprzejmy uśmiech. – Tu mi dobrze. – Nie sądzę – powiedziałam, kładąc dłoń na jej ramieniu. – Będziesz wyglądała, jak moje włosy. Powinnaś —

230

Marlee wyjęła rękę z mojego uścisku, ale przemówiła grzecznie. – Chcę zostać tutaj. Wolę to. – Na jej twarzy było napięcie, które starała się maskować. Byłam pewna, że nie była zdenerwowana na mnie, ale coś musiało się stać. – W porządku. Jednak poszukaj wkrótce zacienionego miejsca. Oparzenia słoneczne bolą – powiedziałam, próbując ukryć moją frustrację i poszłam do pałacu. Gdy znalazłam się wewnątrz, zdecydowałam się udać do Kobiecego Pokoju. Nie mogłam odejść na zbyt długo, ale przynajmniej pomieszczenie powinno być puste. Jednak gdy tam weszłam, odnalazłam Adele siedzącą przy oknie i przyglądającą się scenom dziejącym się na zewnątrz. Odwróciła się, gdy weszłam i przesłała mi mały uśmiech. Podeszłam bliżej i usiadłam obok niej. – Ukrywasz się? Uśmiechnęła się. – Coś w tym rodzaju. Chciałam spotkać was wszystkie i zobaczyć znów moją siostrę, ale nienawidzę, kiedy te rzeczy zmieniają się w sprawy państwowe. To mnie denerwuje. – Nie jestem już tak pewna siebie. Nie potrafię wyobrazić sobie, jak można robić takie rzeczy cały czas. – Założę się – powiedziała leniwie. – Jesteś Piątką, prawda? – W sposobie, w jaki to powiedziała, nie było nic obraźliwego. Bardziej, jakby pytała czy byłam w klubie. – Tak, to ja. – Zapamiętałam twoją twarz. Byłaś urocza na lotnisku. – To było to, co ona by zrobiła – powiedziałam, wskazując głową za oknem na królową. Adele westchnęła. – Nie wiem, jak ona to robi. Jest silniejsza, niż sądzi większość ludzi. – Obserwowałam jak podniosła kieliszek wina i upiła łyk. – Wydaje się silna, ale też wytworna. 231

Adele rozpromieniła się. – Tak, ale to coś więcej. Spójrz na nią teraz. Obserwowałam królową. Zauważyłam, że jej oczy biegną ponad trawnikiem. Podążyłam za jej spojrzeniem. Patrzyła na Maxona. Rozmawiał z królową Swedway obok Celeste, podczas gdy jeden z jego kuzynów przylgnął do jego nogi. – Byłby dobrym bratem – rzekła. – Amberly poroniła trzy razy. Dwa razy przed nim, raz po. Ona ciągle o tym myśli, powiedziała mi to. A ja mam szóstkę dzieci. Czuję się winna za każdym razem, gdy się pokazuję. – Jestem pewna, że ona nie myśli w ten sposób. Założę się, że jest podekscytowana za każdym razem, gdy ją odwiedzasz – zapewniłam ją. Odwróciła się. – Wiesz co ją uszczęśliwia? Wy. Wiesz, co ona tam widzi. Córkę. Wie, że gdy to się skończy, będzie miała dwójkę dzieci. – Odwróciłam się od Adele i znów popatrzyłam na królową. – Tak myślisz? Wydaje się być lekko zdystansowana. Nawet z nią jeszcze nie rozmawiałam. Adele pokiwała głową. – Zaczekaj. Bała się dołączyć do was wszystkich, a potem zobaczyć, jak odchodzicie. Teraz, kiedy grupa zmniejszyła się, spotkasz ją – spojrzałam ponownie na królową. A potem na Maxona. Wróciłam do króla. A następnie do Adele. Tak wiele myśli kłębiło się w mojej głowie. Jak rodzina może pozostać rodziną bez względu na kastę. Jak matki znoszą swoje własne zmartwienia. Jak nie znienawidzić żadnej z tutejszych dziewczyn, jak bardzo wrogie by nie były. Jak wszyscy poza tym miejscem muszą przyjąć maskę odwagi, z takich lub innych powodów. I na koniec o tym, jaką Maxon złożył mi obietnicę. – Wybacz mi. Muszę z kimś porozmawiać. – Wzięła łyk wina i pomachała do mnie radośnie na pożegnanie. Wybiegłam z pokoju i wróciłam do 232

oślepiającego słońca w ogrodzie. Rozejrzałam się i zauważyłam, że młody kuzyn Maxona zaczął ganiać go dookoła krzewu. Uśmiechnęłam się i podeszłam powoli. W końcu Maxon zatrzymał się, wymachując rękami, przyznając się do porażki. Gdy się śmiał, odwrócił się i zobaczył mnie, uśmiech na jego twarzy wciąż był szeroki. Kiedy nasze oczy się spotkały jego uśmiech zgasł. Studiował moją twarz, szukając oznak mojego nastroju. Przygryzłam wargę i spuściłam wzrok. Było jasne, że martwienie się o to, co się stanie ze mną, jako członkiem Wyboru, może przynieść wiele różnych uczuć, na które nie byłam przygotowana. Jednakże skoro już je miałam, nie powinnam obarczać nimi innych osób, szczególnie Maxona. Pomyślałam o królowej – goszczącej przywódców, członków rodziny i gromadkę dziewcząt jednocześnie. Zarządzała przyjęciem i rozwiązywała konflikty. Wspierała męża, syna i kraj. A pod tym wszystkim była Czwórką, która miała swoje własne problemy i nigdy nie pozwoliła, aby jej była pozycja i obecne zmartwienia powstrzymały ją przed robieniem tego wszystkiego. Spojrzałam spod rzęs na Maxona i uśmiechnęłam się. Powoli odwzajemnił go i wyszeptał coś do chłopca, który natychmiast odwrócił się i uciekł. Podniósł się i pociągnął za ucho. Zrobiłam to samo.

233

Rozdział 20 Rodzina królowej została w pałacu parę dni, a goście z Swedway cały tydzień. Wzięli udział w odcinku Raportu, gdzie rozmawiali o relacjach międzynarodowych i działaniach, mających na celu zwiększenie pokoju między oboma narodami. Minął miesiąc od kiedy pojawiłam się w pałacu i było mi tu zupełnie jak w domu. Czułam się swobodnie w nowym klimacie. Ciepło pałacu było niebiańskie, jak w wakacje. Wrzesień zbliżał się ku końcowi i zaczęło się robić wieczorami bardzo zimno, ale wciąż było o wiele cieplej niż w domu. Znaki tego wielkiego miejsca nie były już dla mnie tajemnicą. Odgłos butów na obcasie na marmurze, brzdęk kryształowych kieliszków, maszerujący strażnicy – te dźwięki zaczęły być dla mnie czymś normalnym, jak buczenie lodówki, czy Gerad kopiący piłkę o ścianę domu. Posiłki z rodziną królewską i czas spędzony w Kobiecym Pokoju stały się dla mnie czymś rutynowym, ale w środku dnia zawsze działo się coś nowego. Spędzałam wiele czasu zajmując się muzykę; instrumenty w pałacu były o niebo lepsze niż te, które miałam w domu. Musiałam przyznać, że mnie rozpuścili. Jakość dźwięku była niewyobrażalnie lepsza. I przebywanie w Kobiecym Pokoju było trochę bardziej ekscytujące, ponieważ pojawiała się w nim królowa, jak dotąd dwa razy. Jeszcze z nikim nie rozmawiała, ale siedziała w wygodnym krześle z jej pokojówkami obok, przyglądając się nam, gdy czytałyśmy lub rozmawiałyśmy. Generalnie, wrogość również się zmniejszyła. Przyzwyczaiłyśmy się do siebie. W końcu dowiedziałyśmy się o zamieszczonej w czasopiśmie liście złożonej z naszych zdjęć. Byłam zszokowana, gdy zobaczyłam, że jestem jedną z faworytek. Marlee znajdowała się na szczycie, a tuż obok były Kriss, Talulah i

234

Bariel. Celeste nie rozmawiała z tą ostatnią cały dzień, gdy o tym usłyszała, ale prawie wszystkie przyjęły to ze spokojem. Tym, co wciąż wydawało się być powodem największego napięcia, były strzępy informacji rozrzucane dookoła. Prawie każda, która była ostatnio z Maxonem, nie potrafiła powstrzymać się przed rzuceniem historii o ich o małym interludium. Po sposobie, w jaki wszyscy o tym mówili, wydawało się, jakby Maxon zamierzał wybrać sześć lub siedem żon. Ale nie każdy chwalił się swoimi doświadczeniami. Na przykład, Marlee miała więcej niż kilka randek z Maxonem, co stawiało ją ponad wszystkimi. Jednak nigdy nie była podekscytowana nimi tak, jak za pierwszym razem. – Americo, jeśli mam ci to powiedzieć, musisz przysięgnąć na swoją duszę, że nikomu nic nie zdradzisz – powiedziała, gdy spacerowałyśmy po ogrodzie. Wiedziałam, że to coś poważnego. Czekała, odkąd opuściłyśmy ciekawskie uszy w kobiecym pokoju i znalazłyśmy się daleko od wzroku strażników. – Oczywiście, Marlee. Czy wszystko w porządku? – Tak, jest dobrze. Ja tylko… potrzebuję twojej opinii na pewien temat. – Na jej twarzy wyraźnie było widać oznaki zmartwienia. – Co się stało? Przygryzła usta. – Chodzi o Maxona. Nie jestem pewna, czy to ma szansę. – Spuściła wzrok. – Dlaczego tak myślisz? – zapytałam z troską. – Cóż, na początek, ja nie… nie czuję niczego, wiesz? Żadnej iskry, żadnego połączenia. – Maxon może być trochę nieśmiały, to wszystko. Musisz dać mu czas. – To była prawda. Byłam zaskoczona, że ona nie wiedziała tego. – Nie, nie to mam na myśli, sądzę, że go nie lubię. 235

– Och. – To było coś innego. – A próbowałaś? – Co za głupie pytanie. – Tak! Bardzo mocno! Czekam na moment, kiedy on powie lub zrobi coś, co sprawi, że poczuję, że mamy ze sobą coś wspólnego, ale to się nigdy nie wydarzy. Uważam, że on jest przystojny, ale to za mało, aby zbudować związek. Nie wiem nawet czy on jest dla mnie atrakcyjny. Masz jakieś pojęcie, jakie rzeczy on, no wiesz, lubi? Zastanowiłam się nad tym. – No, nie. Nigdy nie rozmawialiśmy o tym, czego szuka pod względem fizjonomii. – I to kolejna rzecz! My nigdy nie rozmawiamy. On mówi i mówi do ciebie, ale nigdy nie mamy sobie nic do powiedzenia. Spędzamy wiele czasu po cichu, oglądając coś lub grając w karty. – Przez minutę wyglądała na zmartwioną. – Czasami my też jesteśmy cicho. Czasami tylko siedzimy i nic nie mówimy. Poza tym, uczucia takie jak to nie zawsze pojawiają się w ciągu wieczora. Może tylko potrzebujecie czasu. – Starałam się brzmieć pocieszająco – Marlee wyglądała, jakby była na skraju płaczu. – Szczerze mówiąc, Americo, uważam, że wciąż tu jestem tylko ze wzglądu na to, że ludzie tak bardzo mnie lubią. A ich opinia ma dla niego znaczenie. – Ta myśl nie przyszła mi do głowy, ale wydawała się mieć sens. Dawno temu, nie interesowało mnie ich zdanie, ale Maxon kochał swój lud. Mogli mieć większą władzę w wyborze nowej księżniczki niż sądzili. – A poza tym – wyszeptała – wszystko miedzy nami wydaje się takie… puste. – Popłynęły łzy. Westchnęłam i przytuliłam ją. Prawdę mówiąc chciałam, żeby tu została, ale jeśli nie kochała Maxona… – Marlee, skoro nie chcesz być z Maxonem, to uważam, że powinnaś mu o tym powiedzieć. – Och, nie. Nie sądzę, że mogę.

236

– Musisz. On nie chce poślubić kogoś, kto go nie kocha. Jeśli nic do niego nie czujesz, to on powinien o tym wiedzieć. Potrząsnęła głową. – Nie mogę poprosić o odesłanie mnie! Muszę zostać. Nie mogę wrócić do domu… nie teraz. – Dlaczego, Marlee. Co cię tu trzyma? Przez chwilę zastanawiałam się, czy ja i Marlee dzielimy ten sam, mroczny sekret. Może jest ktoś, od kogo ona także chce się zdystansować. Jedyną różnicą w naszych sytuacjach było to, że Maxon wiedział o mojej. Chciałam, żeby to powiedziała! Chciałam wiedzieć, że nie byłam jedyną osobą, która znalazła się tutaj w tak śmiesznych okolicznościach. Ale płacz Marlee ustał tak szybko, jak się zaczął. Pociągnęła nosem kilka razy i wyprostowała się. Wygładziła sukienkę, ściągnęła łopatki i odwróciła się twarzą w moim kierunku. Umieściła zdecydowany, ciepły uśmiech na twarzy i odezwała się. – Wiesz co? Założę się, że masz rację – zaczęła się wycofywać. – Jestem pewna, że jeśli dam temu trochę czasu, to wszystko zadziała. Muszę iść. Tiny na mnie czeka. – Marlee pobiegła z powrotem do pałacu. Co u diaska na nią napadło? *

*

*

Następne dnia Marlee unikała mnie. Kolejnego także. W Kobiecym Pokoju usiadłam w bezpiecznej odległości i upewniłam się, że nasze ścieżki skrzyżują się prędzej czy później. Chciałam, żeby wiedziała, że może mi zaufać; nie zmuszałam jej do rozmowy. Po czterech dniach rzuciła mi smutny, znaczący uśmiech. Tylko kiwnęła głową. Wydawało się, że to było wszystko, co można powiedzieć o tym, co dzieje się w sercu Marlee.

237

Tego samego dnia, gdy siedziałam w Kobiecym Pokoju, Maxon posłał po mnie. To byłoby kłamstwo, gdybym powiedziała, że nie byłam kompletnie oszołomiona, kiedy wpadłam przez drzwi, prosto w jego ramiona. – Maxon! – wykrzyknęłam wpadając w nie. Kiedy odsunęłam się, wyglądał przez moment dość niepewnie i wiedziałam dlaczego. W dzień, kiedy opuściliśmy przyjęcie na część gości z Swedway i weszliśmy do środka, aby porozmawiać, wyznałam mu, jak bardzo ciężkie chwile przeżyłam ostatnio. I poprosiłam go, aby nie całował mnie, dopóki nie będę miała większej pewności, co czuję. Zdawałam sobie sprawę, że go zraniłam, ale zgodził się i dotąd nie złamał swojej obietnicy. Było mi trudno odczytać swoje uczucia, kiedy on zachowywał się, jak mój chłopak, którym do końca nie był. Wciąż zostały dwadzieścia dwie dziewczyny, po tym jak Camile, Mikaela i Laila zostały odesłane do domu. Camile i Laila po prostu tu nie pasowały i odeszły z bardzo niewielkimi fanfarami. Mikaela tak bardzo tęskniła za domem, że wybuchnęła okropnym płaczem podczas śniadania, dwa dni później. Maxon odprowadził ją do pokoju, głaszcząc ją po ramieniu przez całą drogę. Wydawał się nie mieć problemów z tym, że wysłał je do domu i był szczęśliwy skupiając się innych kandydatkach, włączając w to mnie. Jednak oboje wiedzieliśmy, że głupotą byłoby, gdyby cały swój czas poświęcał wyłącznie mnie. Szczególnie, że sama nie byłam pewna swoich uczuć. – Jak się dzisiaj masz? – zapytał, robiąc krok w tył. – Idealnie, oczywiście. Co ty tu robisz? Czy nie powinieneś pracować? – Przewodniczący Komisji do Spraw Infrastruktury jest chory, więc spotkanie zostało odwołane. Jestem wolny jak ptak przez całe popołudnie. – Jego oczy lśniły. – Co chcesz robić? – zapytał, oferując mi ramię. – Cokolwiek! W pałacu jest tak wiele rzeczy, których jeszcze nie widziałam. Są tu konie, prawda? I kino. Wciąż mnie tam nie zabrałeś.

238

– Więc zróbmy to. Możemy zażyć trochę relaksu. Jaki rodzaj filmów lubisz najbardziej? – spytał, gdy zaczęliśmy iść w kierunku, który, jak przypuszczałam, prowadził do klatki schodowej wiodącej do piwnicy. – Szczerze mówiąc, to nie wiem. Nie oglądałam zbyt wielu filmów. Ale lubię romantyczne książki. I zabawne także! – Romantyczne, powiadasz? – Uniósł brwi, jakby to nie oznaczało nic dobrego. Musiałam się roześmiać. Skręciliśmy za róg i dalej kontynuowaliśmy rozmowę. Gdy przechodziliśmy, grupa pałacowych strażników odsunęła się na bok i zasalutowała. Na korytarzu stało więcej niż kilkunastu mężczyzn. Teraz byłam już do nich przyzwyczajona. Nawet wzrok tak wielu z nich nie przeszkadzał mi spędzać miło czasu, kiedy byłam z Maxonem. Tym, co sprawiło, że się zatrzymałam, było westchnienie, które wydobyło się z czyiś ust, gdy przechodziliśmy. Ja i Maxon odwróciliśmy się. I tam był Aspen.14 Także westchnęłam. Kilka dni temu usłyszałam, jak administrator pałacu wspomniał mimochodem o poborze. Pomyślałam o Aspenie, ale wiedząc o tym, jak bardzo byłam spóźniona na jedną z lekcji Silvy, nie miałam czasu na dalsze spekulacje. Więc został wzięty do poboru po tym, co się wydarzyło. A ze wszystkich miejsc, gdzie mógłby się znaleźć… Maxon odkaszlnął. – Americo, czy poznajesz tego młodego człowieka? – Minął ponad miesiąc, odkąd widziałam Aspena po raz ostatni, ale był osobą, która była w mojej pamięci przez lata, osobą, która wciąż nawiedzała moje sny. Poznałabym go wszędzie.

14

Wybaczcie, ale muszę to wstawić: http://la-serialista.blogs.fotogramas.es/files/2012/09/what-doctor-who.gif aby wyrazić swoje uczucia _-_

239

Wyglądał na trochę większego, jakby został dokarmiony, naprawdę dokarmiony i dużo ćwiczył. Jego nieporządne włosy zastały krótko przycięte, praktycznie na zero. Byłam przyzwyczajona do oglądania go w znoszonej odzieży, która ledwo trzymała się razem na szwach, a tutaj był w olśniewającym, dopasowanym uniformie pałacowego strażnika. Był zarówno obcy, jak i znajomy. Tak wiele rzeczy w nim wydawało się być nie tak. Ale jego oczy… to były oczy Aspena. Mój wzrok padł na plakietkę z nazwiskiem na jego uniformie: OFICER LEGER. Wątpiłam, że minęła chociaż sekunda. Zebrałam się w sobie na tyle, żeby nikt nie mógł zauważyć burzy szalejącej wewnątrz mnie – to samo w sobie było cudem. Chciałam go dotknąć, pocałować, nakrzyczeć na niego, zażądać, aby opuścił moje sanktuarium. Chciałam rozpłynąć się i zniknąć, ale wciąż byłam tutaj. Nic z tego nie miało sensu. Odchrząknęłam. – Tak. Oficer Leger pochodzi z Caroliny. A dokładnie z mojego rodzinnego miasta. – Uśmiechnęłam się do Maxona. Bez wątpienia Aspen słyszał nas śmiejących się, gdy wyszliśmy zza rogu, zauważył, gdy szłam pod ramię z księciem. Pozwalającą mu robić to, co mogłam robić z nim. Maxon wydawał się być tym podekscytowany. – Cóż za niespodzianka. Witam, oficerze Leger. Musisz cieszyć się, widząc waszą Zwycięską Dziewczynę ponownie. – Maxon wyciągnął dłoń, a Aspen nią potrząsnął. Twarz Aspena była jak kamień. – Tak, Wasza Wysokość. Bardzo. – Co to miało znaczyć? – Jestem pewien, że na pewno za nią tęskniliście – zachęcał Maxon i mrugnął do mnie. 240

– Oczywiście, Wasza Wysokość. – Aspen skłonił lekko głowę. A to co miało znaczyć? – Cudownie. Ponieważ America jest z twojej rodzinnej prowincji, nie mogę wymarzyć sobie dla niej lepszej osoby w pałacu, która by z nią przebywała. Upewnię się, że zostaniesz przydzielony do jej zmiany strażników. Ta dziewczyna sprzeciwia się obecności pokojówki w jej pokoju, w nocy. Próbowałem jej wytłumaczyć… – Maxon pokręcił głową. Aspen w końcu się trochę rozluźnił. – Nie jestem tym zaskoczony, Wasza Wysokość. Maxon uśmiechnął się. – Cóż. Jestem pewien, że wszyscy mieliście męczący dzień, łącznie z tobą. Pójdziemy już. Miłego dnia, oficerowie. – Maxon szybko skinął głową i pociągnął mnie dalej. Musiałam zebrać całą siłę w moim ciele, aby się nie odwrócić. *

*

*

W ciemnym kinie próbowałam zdecydować, co robić. Tej nocy, której opowiedziałam mu o Aspenie, Maxon dał mi jasno do zrozumienia, że znienawidził osobę, która potraktowała mnie w ten sposób. Jeśli powiedziałabym mu, że mężczyzna, któremu nakazał doglądanie mnie, to ta sama osoba, to ukarałby go w jakiś sposób. Nie mogłam mieć w tym względzie jakiejkolwiek pewności. To przecież on wymyślił ten cały system wsparcia dla kraju, w oparciu o moje opowieści o byciu głodnym. Tak więc nie mogłabym mu o tym powiedzieć. Ponieważ, co było zupełnym szaleństwem, kochałam Aspena. Nie zniosłabym jego krzywdy. Czy więc powinnam odjeść? Miałam rozdarte serce. Mogłabym uciec od Aspena, uciec od jego twarzy – twarzy, która prześladowała mnie od momentu, gdy ją ujrzałam i gdy dowiedziałam się, że nie jest już dłużej moja. Ale jeśli bym odeszła, musiałabym opuścić także Maxona. A on był moim najbliższym przyjacielem, może nawet kimś więcej. Nie mogłam po prostu odejść. 241

Poza tym, jak wyjaśniłabym to mojej rodzinie, bez mówienia im, że Aspen jest tutaj? Rodzina. Może teraz czeki, które dostawaliśmy były mniejsze, ale jednak je dostawaliśmy. May napisała do mnie, że tata obiecał nam w tym roku najlepsze święta Bożego Narodzenia w całym naszym życiu, ale byłam pewna, że pojawi się zastrzeżenie, że kolejne mogą nie być takie dobre. Jeśli odejdę, jak wiele pieniędzy mojej rodzinie dostarczy moja sława? Musieliśmy oszczędzać pieniądze, tak jak robiliśmy to teraz. – Czy ten ci się nie podobał? – zapytał Maxon po około dwóch godzinach. – Hę? – Film. W ogóle się nie śmiałaś, ani nic. – Och. – Próbowałam sobie przypomnieć skrawki informacji, pojedyncze sceny, o których mogłam powiedzieć, że mi się podobały. Nic. Pustka. – Myślę, że jestem dziś trochę nieobecna. Przepraszam, że zmarnowałam twoje popołudnie. – Nonsens. – Maxon machnął ręką na moją zrezygnowaną postawę. – Po prostu cieszę się twoim towarzystwem. Chociaż może powinnaś zdrzemnąć się przed kolacją. Wyglądasz trochę blado. – Kiwnęłam głową. Zastanawiałam się, czy nie pójść do pokoju i nie zostać tam na zawsze.

Rozdział 21 W końcu zdecydowałam się przestać ukrywać w moim pokoju. Zamiast tego wybrałam Kobiecy Pokój. Zazwyczaj cały mój dzień polegał na odwiedzaniu biblioteki, spacerowaniu z Marlee, lub nawet na kolejnej wizycie w bibliotece i spacerze z Marlee, czy udawaniu się z powrotem, aby spotkać się z 242

moimi pokojówkami. Jednak teraz traktowałam Kobiecy Pokój jak jaskinię. Żadni mężczyźni, nawet strażnicy, nie mogli znajdować się wewnątrz bez zgody królowej. Tam było idealne. Cóż, tam było idealnie przez trzy dni. Z tak wieloma dziewczynami w jednym miejscu, kwestią czasu było, aż któraś będzie miała urodziny. Te Kriss wypadały w czwartek. Domyślałam się, że wspomniała o tym Maxonowi – który wydawał się nigdy nie przepuszczać okazji, aby dać coś komuś – i wynikiem tego było obowiązkowe przyjęcie dla wszystkich Wybranych. W rezultacie, czwartek upłynął pod znakiem szalonego pośpiechu dziewcząt, biegających z pokoju do pokoju i pytających, w co powinny się ubrać lub zastanawiających się, jak będzie uroczyście. Nie wydawało mi się, że prezenty były wymagane, ale chciałam dać jej coś od siebie. W dniu przyjęcia założyłam jedną z moich ulubionych sukienek i chwyciłam skrzypce. Wkradłam się do Wielkiego Pokoju, rozglądając się, zanim zdecydowałam się wejść. Kiedy znalazłam się tam, zrobiłam mały rekonesans, przyglądając się strażnikom ustawionym przy ścianie. Dzięki niebiosom, nigdzie nie było widać Aspena, a ja musiałam zdławić chichot w obecności tak wielu mężczyzn w mundurach. Czyżby spodziewali się zamieszek, lub czegoś podobnego? Wielki Pokój był pięknie udekorowany. Specjalne wazy zawieszono na ścianie, prezentowały ogromne aranżacje z żółtych i białych kwiatów, a podobne bukiety ustawiono w misach wokół pomieszczenia. Na oknach, ścianach i na prawie wszystkim, co się nie poruszało rozwieszono girlandy. Ustawiono tam kilka stolików i przykryto jasnymi obrusami. Małe kawałki brokatowego konfetti błyszczały na blatach. Ozdobne łuki zdobiły oparcia krzeseł.

243

W jednym z rogów olbrzymi tort, pasujący kolorem do pokoju, czekał aż zostanie pokrojony. Obok niego ustawiono mały stolik z paroma prezentami dla jubilatki. Smyczkowy kwartet ustawił się pod ścianą, skutecznie sprawiając, że mój zaplanowany podarek stracił na znaczeniu, a fotograf wędrował po pokoju, uchwytując chwile dla publicznego oka. W pokoju było czuć nastrój zabawy. Tiny – której jako jedynej udało się tak zbliżyć do Marlee – rozmawiała z Emmicą i Jenną i wyglądała na bardziej ożywioną niż kiedykolwiek. Marlee ustawiła się przy oknie, wyglądając jak jeden z wielu strażników rozstawionych pod ścianą. Nie czyniła żadnych wysiłków, aby opuścić to miejsce, ale zatrzymywała każdego, kto przyszedł porozmawiać. Grupa Trójek – Kayleigh, Elizabeth i Emily – odwróciła się, pomachała mi i uśmiechnęła się. Odwzajemniłam gest. Wszyscy wydawali się dziś tacy przyjaźni i szczęśliwi. Z wyjątkiem Celeste i Bariel. Zazwyczaj nierozłączne, dziś po przeciwnych stronach pokoju. Bariel mówiła coś do Samanthy, a Celeste siedziała sama przy stoliku, ściskając kryształową szklankę z płynem o kolorze głębokiej czerwieni. Pewnie przegapiłam coś, co stało się pomiędzy nimi na wczorajszym obiedzie i dziś po południu. Ponownie chwyciłam moje skrzypce i przeszłam przez pokój, aby spotkać się z Marlee. – Cześć. To jest coś, nie? – zapytałam, odkładając skrzypce. – Pewnie, że jest. – Przytuliła mnie. – Słyszałam, że Maxon przyjdzie później, aby złożyć Kriss życzenia osobiście. Czy to nie słodkie? Założę się, że też będzie miał prezent. Marlee podchodziła do tego w typowy dla niej entuzjastyczny sposób. Wciąż zastanawiałam się, jaki był jej sekret, ale ufałam jej na tyle, aby poruszyć ten temat dopiero wtedy, gdy naprawdę będzie chciała o tym porozmawiać. Rozmawiałyśmy o błahostkach przez parę minut, zanim usłyszałyśmy zbiorową 244

wrzawę na drugim końcu pokoju. Obie odwróciłyśmy się i podczas gdy ona pozostała spokojna, ja poczułam się zupełnie beznadziejnie. Wybór sukienki Kriss był niezwykle strategiczny. Wszystkie z nas miały na sobie codzienne sukienki – krótkie i dziewczęce – a ona była w sukni do ziemi. Ale długość nie miała wielkiego znaczenia. Miała kremowy, prawie biały kolor. Jej włosy upięto rzędami żółtych szpilek, liniami z przodu twarzy, co w subtelny sposób przypominało koronę. Wyglądała dojrzale, królewsko, jak panna młoda. Pomimo że nie byłam zupełnie pewna swoich uczuć, poczułam ukłucie zazdrości. Żadna z nas nie będzie miała podobnej chwili. Bez względu na to, ile przyjęć i kolacji nadejdzie i przeminie, próby skopiowania wyglądu Kriss będą raczej żałosne. Zauważyłam jak dłoń Celeste – ta, w której nie trzymała swojego napoju – zacisnęła się w pięść. – Wygląda naprawdę ładnie – Marlee skomentowała tęsknie. – Więcej niż ładnie – odparłam. Przyjecie trwało dalej, a Marlee i ja głównie obserwowałyśmy zgromadzonych. Niespodziewanie – i podejrzanie – Celeste przyczepiła się do Kriss, trajkocząc jak nakręcona, gdy Kriss krążyła po pokoju, dziękując wszystkim za przybycie. Chociaż tak naprawdę nie miałyśmy wyboru. W końcu dotarła do naszego kąta, gdzie ja i Marlee stałyśmy w promieniach ciepłego słońca, sączących się z okna. Marlee, jak zawsze szczera, objęła Kriss. – Wszystkiego najlepszego – zapiszczała. – Dziękuję! – odpowiedziała Kriss, podzielając uczucie i entuzjazm Marlee. – Skończyłaś dziś dziewiętnaście lat, prawda? – zapytała Marlee. – Tak. Nie mogłam sobie wymarzyć lepszego sposobu świętowania dnia. Cieszę się, że są robione zdjęcia. Moja mama będzie zachwycona! Mimo że 245

było nam dobrze, nigdy nie mieliśmy pieniędzy, aby zorganizować coś takiego. To jest takie piękne! – rozpływała się. Kriss była Trójką. Jej życie nie miało tak wielu ograniczeń, jak moje, ale wyobrażam sobie, że zrobienie czegoś w takiej skali byłoby trudne. – Robi wrażenie – skomentowała Celeste. – Podczas moich ostatnich urodzin, miałam czarno–białe przyjęcie. Nie mogło być żadnego śladu koloru, nawet na drzwiach. – Wow – wyszeptała Marlee, wkładając całą zazdrość w tym krótkim słowie. – Było fantastycznie. Wyśmienite jedzenie, przytłumione oświetlenie i ta muzyka. Cóż, zatrudniliśmy Tessę Tamble. Słyszałyście o niej? – Nie dało się nie słyszeć o Tessie Tamble. Nagrała parę znanych piosenek. Czasami widzieliśmy jej teledyski w telewizji, chociaż mama krzywiła się na nie. Uważała, że jesteśmy bardziej utalentowani niż ktoś pokroju Tessy i denerwowało ją to, że miała sławę i pieniądze, kiedy robiła ciągle prawie te same rzeczy. – Ona jest moją ulubioną piosenkarką! – wykrzyknęła Kriss. – Cóż, Tessa jest bliską przyjaciółką mojej rodziny, więc przyszła i dała koncert na moim przyjęciu. To nie znaczy, że nie mieliśmy paru ponurych Piątek, wysysających całe życie z pokoju. – Marlee szybko zerknęła na mnie kątem oka. Stwierdziłam, że poczuła moje zażenowanie. – Uups – dodała Celeste, patrząc na mnie. – Zapomniałam. Nie chciałam nikogo urazić. – Lepka słodycz w jej głosie była irytująca. Po raz kolejny miałam ochotę ją uderzyć… Niech lepiej nie przegina. – Nic się nie stało – odparłam tak pojednawczo, jak potrafiłam. – Tak dokładnie, co robisz jako Dwójka Celeste? Mam na myśli, że nigdy nie słyszałam twojej muzyki w radiu. – Pozuję – odpowiedziała tonem, który znaczył, że powinnam o tym wiedzieć. – Widziałaś moje reklamy? 246

– Nie mogę powiedzieć, że tak. – No cóż, jesteś Piątką. Zakładam, że nie możesz sobie pozwolić na kupno czasopism. – To zabolało, bo to była prawda. May uwielbiała przeglądać czasopisma, gdy mogliśmy udać się do sklepu, ale nie mieliśmy zupełnie żadnego powodu, żeby je kupić. Kriss znów weszła w rolę gospodarza, kierując rozmowę na inne tory. – Wiesz Americo, zamierzałam cię zapytać, czym zajmujesz się będąc Piątką. – Muzyką. – Powinnaś dla nas zagrać kiedyś! Westchnęłam. – Właściwie to wzięłam moje skrzypce, aby zagrać dziś dla ciebie. Myślałam, że to będzie miły prezent, ale masz swój kwartet, więc doszłam do wniosku, że… – Och, zagraj dla nas! – błagała Marlee. – Proszę Americo, to moje urodziny! – wtórowała Kriss. – Ale oni już… – to jak mocno protestowałam, nie miało znaczenia. Kriss i Marlee uciszyły kwartet i zawołały wszystkich do tego końca sali. Niektóre dziewczyny rozłożyły sukienki i usiadły na podłodze, podczas gdy inne przyniosły parę krzeseł do naszego kąta. Kriss stała na czele tłumu, zaciskając dłonie z podniecenia, gdy Celeste stała obok, trzymając kryształową szklankę i wypiła z niej łyk. Gdy dziewczęta usadowiły się, przygotowałam skrzypce. Kwartet składający się z młodych mężczyzn podszedł, aby mnie wesprzeć, a kilku kelnerów, którzy wcześniej kręcili się po pokoju, zatrzymało się. Wzięłam głęboki oddech i podniosłam skrzypce do podbródka. – Dla ciebie – powiedziałam, patrząc na Kriss. Pozwoliłam smyczkowi unosić się parę chwil nad strunami, zamknęłam oczy i pozwoliłam popłynąć muzyce. 247

Przez jakiś czas nie było złej Celeste, ani Aspena czającego się w pałacu, ani rebeliantów planujących atak. Nie było niczego, poza jednym idealnym dźwiękiem, ciągnącym się obok drugiego w taki sposób, że wydawały się obawiać, że mogą zagubić się w czasie. Ale one trzymały się razem, a gdy tak płynęły, prezent, który był przeznaczony dla Kriss, stał się czymś dla mnie. Mogłam być Piątką, ale nie byłam bezwartościowa. Grałam piosenkę – tak mi znaną jak głos mojego ojca lub zapach mojego pokoju – przez kilka chwil, pięknych chwil, a potem pozwoliłam jej dojść do nieuniknionego końca. Zrobiłam ostatnie przeciągnięcie smyczkiem wzdłuż strun i uniosłam go w powietrze. Odwróciłam się do Kriss, mając nadzieję, że ucieszyła się z prezentu, ale nawet nie zauważyłam jej twarzy. Pomiędzy tłumem dziewcząt szedł Maxon. Miał na sobie szary garnitur i pudełko dla Kriss pod pachą. Dziewczęta uprzejmie zaklaskały, ale nawet nie zarejestrowałam tego dźwięku. Wszystko co widziałam to jak przystojny, przejęty wyraz twarzy Maxona powoli zmienił się w uśmiech, uśmiech przeznaczony tylko dla mnie. – Wasza Wysokość – powiedziałam, dygając. Wszystkie inne dziewczęta zerwały się na nogi, aby pozdrowić Maxona. Ze środka usłyszałam zszokowany pisk. – Och, nie! Kriss, tak mi przykro. Parę dziewczyn gapiło się w tym kierunku i kiedy Kriss odwróciła się w moją stronę, zrozumiałam dlaczego. Jej piękna sukienka została poplamiona na dole przez poncz Celeste. To wyglądało, jakby Kriss została pchnięta nożem. – Przepraszam, odwróciłam się zbyt szybko. Nie chciałam, Kriss. Pozwól mi sobie pomóc. – Dla osoby postronnej, głos Celeste brzmiał szczerze, ale potrafiłam go przejrzeć.

248

Kriss zacisnęła usta, gdy zaczęła płakać, a potem wybiegła z pokoju, co zakończyło przyjęcie. Trzeba przyznać, że Maxon wybiegł za nią, chociaż naprawdę chciałam, żeby został. Celeste broniła się przed każdym, kto chciał jej słuchać, twierdząc, że to był kompletny przypadek. Tuesday kiwała głową, mówiąc, że widziała całe wydarzenie, ale wśród tylu wzruszeń ramionami i przewracania oczami, jej wsparcie było bez sensu. Spokojnie odłożyłam skrzypce i udałam się do wyjścia. Marlee chwyciła mnie za ramię. – Ktoś powinien z nią coś zrobić. – Jeśli Celeste potrafiła sprawić, żeby ktoś tak delikatny jak Anna posunął się do przemocy, doprowadzała kogoś tak dobrego, jak Marlee do złości lub nawet jej próby przejęcia i zniszczenia mojej sukienki, to było zbyt wiele podczas tego Wyboru. Musiałam pozbyć się tej dziewczyny z pałacu.

249

Rozdział 22 – Mówię ci, Maxon, to nie był wypadek. – Znów byliśmy w ogrodzie, spędzając czas przed Raportem. Cały dzień zajęło mi uzyskanie szansy, aby z nim porozmawiać. – Ale ona wyglądała na zażenowaną i tak bardzo przepraszała – odparł. – Jak to nie mógł być wypadek? Westchnęłam. – Mówię ci. Widzę Celeste codziennie i to był jej podstępny sposób, aby zrujnować Kriss chwilę, gdy była w centrum uwagi. To jej sposób rywalizacji. – No cóż, jeśli próbowała odciągnąć moją uwagę od Kriss, to poniosła porażkę. Spędziłem blisko godzinę z tą dziewczyną. Także raczej przyjemny czas. – Nie chciałam o tym słyszeć. Wiedziałam, że to, co było między nami było małe i wątpliwe i nie chciałam mieć do czynienia z tym, co mogło to zmienić. Nie zanim dowiedziałam się o tym, co czuję. – A co z Anną? – zapytałam. – Z kim? – Z Anną Farmer? Uderzyła Celeste i ją wyrzuciłeś, pamiętasz? Wiem, że Anna musiała zostać sprowokowana. – Czy słyszałaś, jak Celeste coś powiedziała? – brzmiał na sceptycznego. – Cóż… nie. Ale znam Annę i znam Celeste. Przysięgam, Anna nie jest typem osoby, która łatwo kieruje się przemocą. Celeste musiała powiedzieć jej coś okropnego, aby zareagowała w ten sposób. – Americo, jestem świadomy, że spędzasz więcej czasu z tymi dziewczynami niż ja, ale czy możesz być naprawdę pewna, że je znasz? Lubisz ukrywać się w swoim pokoju i w bibliotekach. Podejrzewam, że jesteś bardziej

250

zaznajomiona ze swoimi pokojówkami niż z resztą Wybranych. – Prawdopodobnie miał rację, ale nie zamierzałam się poddać. – To nie sprawiedliwe. Miałam rację z Marlee, czyż nie? Nie uważasz, że ona jest miła? – Zrobił minę. – Tak… ona jest miła, tak sądzę. – Więc dlaczego nie wierzysz mi, kiedy mówię, że to był przemyślany ruch ze strony Celeste? – America, to nie tak, że myślę, że kłamiesz. Jestem pewien, że wydaje ci się, że tak jest. Ale Celeste było przykro. I wobec mnie była tylko uprzejma. – Założę się – wymamrotałam pod nosem. – Wystarczy – powiedział Maxon z westchnieniem. – Nie chcę już rozmawiać z tobą o innych. – Ona próbowałam zabrać mi sukienkę, Maxon – poskarżyłam się. – Powiedziałem, że nie chcę o niej rozmawiać – powiedział ostro. To było wszystko, co udało mi się osiągnąć. Prychnęłam i wyrzuciłam ręce w powietrze, a potem opuściłam je głośno z powrotem. Byłam tak sfrustrowana, że chciałam krzyczeć. – Jeśli dalej zamierzasz zachowywać się w ten sposób, zamierzam poszukać kogoś, kto życzy sobie mojego towarzystwa. – Hej! – zawołałam. – Nie! – odwrócił się z powrotem i przemówił bardziej zdecydowanie niż sądziłam, że potrafi. – Zapominasz się lady Americo. Powinnaś pamiętać o tym, że jestem prawowitym księciem Iléa. Pod każdym względem jestem panem i władcą tego kraju i nie pozwolę, aby traktowano mnie w taki sposób w moim własnym domu. Nie musisz się zgadzać z moją decyzją, ale zastosujesz się do niej. Odwrócił się i odszedł, albo nie widząc, albo nie dbając o to, że miałam łzy w oczach. *

*

* 251

Udawałam, że go nie zauważam podczas kolacji, jednak to było trudne w czasie trwania Raportu. Złapałam jego spojrzenie dwa razy i za każdym pociągnął za ucho. Nie odwzajemniłam gestu. Nie chciałam teraz z nim rozmawiać. Mogłam przypuszczać, że znów zostanę zbesztana i nie potrzebowałam tego. Gdy szłam do pokoju po tym wszystkim, byłam tak zdenerwowana przez Maxona, że nie myślałam jasno. Dlaczego mnie nie posłuchał? Czy myślał, że byłam kłamczuchą? Czy, co gorsza, uważał, że Celeste była ponad prawem? Może Maxon był zwyczajnym facetem, a Celeste piękną dziewczyną i ostatecznie właśnie to zwyciężyło. Może mimo tych wszystkich rozmów o chęci posiadania bratniej duszy, wszystko czego chciał to towarzysz w łóżku. I jeśli to właśnie taką osobą był, dlaczego miałabym dłużej zajmować sobie tym głowę? Głupia, głupia, głupia! Powiedziałam mu, że będę cierpliwa! I co dostaję w zamian. Tylko… Skręciłam za róg do mojego pokoju i był tam Aspen, czekający u moich drzwi. Moja wściekłość rozpłynęła się w dziwną niepewność. Strażnicy, z zasady, studiowali wszystko wzrokiem i stali na baczność, jednak on patrzył na mnie z nieodgadnionym wyrazem twarzy. – Lady Americo – wyszeptał. – Oficerze Leger. Mimo, że to nie należało do jego obowiązków, pochylił się, aby otworzyć mi drzwi. Minęłam go powoli, prawie bojąc się odwrócić do niego tyłem, jakbym obawiała się, że nie jest prawdziwy. Pomimo, że tak mocno próbowałam wyrzucić go z głowy i z serca, teraz tylko chciałam, żeby był ze mną. Gdy przechodziłam, usłyszałam, jak wdycha zapach moich włosów. To sprawiło, że przebiegł mnie dreszcz. Utkwił we mnie dziwne spojrzenie i powoli zamknął drzwi. *

*

* 252

Sen nie miał już sensu. Zmarnowałam godziny na myśleniu o głupocie Maxona i bliskości Aspena. Nie wiedziałam, co z tym zrobić. Moje refleksje były tak czasochłonne, że nie zdawałam sobie sprawy, że zajmowałam się nimi jeszcze po drugiej w nocy. Westchnęłam. Moje pokojówki będą miały dodatkową robotę, aby doprowadzić mnie jutro do porządku. Nagle zauważyłam światło na korytarzu. Tak cicho, że wdawało mi się, że śnię, Aspen otworzył drzwi, wszedł i zamknął je za sobą. – Aspen, co ty wyprawiasz? – wyszeptałam, gdy przechodził przez pokój. – Będziesz w ogromnych tarapatach, gdy cię tu nakryją! – Bezszelestnie kontynuował marsz. – Aspen? Zatrzymał się przed moim łóżkiem i cicho odłożył laskę, którą nosił jako strażnik. – Kochasz go? – Spojrzałam w głębokie oczy Aspena, ledwie widoczne w ciemności. Przez krótką chwilę nie wiedziałam, co powiedzieć. – Nie. Odrzucił na bok moje koce, ruchem zarówno pełnym gracji, jak i gwałtowności. Powinnam zaprotestować, ale nie zrobiłam tego. Przyciągnął moją twarz do swojej. Pocałował mnie gorączkowo i wszystko, co dobre znalazło się na swoich miejscu Już nie pachniał jak mydło domowej roboty i był silniejszy niż wcześniej, ale każdy ruch, każdy dotyk był znajomy. – Zabiją cię za to – odetchnęłam na krótko, gdy jego usta powędrowały do mojej szyi. – Jeśli tego nie zrobię i tak umrę. Próbowałam zebrać się w sobie i kazać mu przestać, jednak wiedziałam, że te wysiłki nie były czynione z entuzjazmem. Tysiące rzeczy wydawało się w tym momencie niewłaściwych – to, że łamaliśmy tak wiele zasad, że gdzieś głęboko wiedziałam, że Aspen ma inną dziewczynę, że był Maxon i że czułam 253

coś do nich obu – ale nie dbałam o to. Byłam tak wściekła na Maxona, a przy Aspenie tak zrelaksowana, że pozwoliłam jego dłoniom wędrować w górę i w dół moich nóg. Dziwiło mnie, jak dziwnie się czułam. Nigdy wcześniej nie miałam tak wiele miejsca. Nawet pomimo tego rozproszenia, czułam jak wszystko inne roiło się mojej głowie. Byłam wściekła na Maxona, wściekła na Celeste, wściekła nawet na Aspena. Do diabła, byłam wściekła nawet na Iléa. Gdy on mnie całował i całował, zaczęłam płakać. Aspen całował mnie mimo tego, a kilka z tych łez było także jego. – Nienawidzę cię, wiesz? – powiedziałam. – Wiem, Mer. Wiem. – Mer. Kiedy dotykał mnie tak jak teraz, nazywał mnie tym imieniem, czułam, jak świat usuwał mi się spod stóp. Mimo mojego zdenerwowania, Aspen sprawiał, że czułam się jak w domu. Kontynuowaliśmy to przez około piętnaście minut, zanim on się opamiętał. – Muszę wracać, strażnik robiący obchód będzie mnie oczekiwał. – Co? – Strażnicy robią obchód na zmiany. Mogę mieć dwadzieścia minut, mogę mieć godzinę. Jeśli to krótki obchód, mam mniej niż pięć minut. – Pośpiesz się! – ponaglałam, skacząc wokół niego, pomagając mu przygładzić włosy.15 Chwycił swoją laskę i przebiegliśmy razem przez pokój. Zanim otworzył drzwi, chwycił mnie i znów pocałował. Czułam jakby światło słoneczne krążyło w moich żyłach. – Nie mogę uwierzyć, że tu jesteś – powiedziałam. – Jak skończyłeś jako pałacowy strażnik? Wzruszył ramionami. 15

Basia, która betowała rozdziały zauważyła, że przecież Aspen miał włosy obcięte na zapałkę :P Coś mały błąd się wkradł.

254

– Okazało się, że znalezienie się tutaj jest zupełnie normalne! Wszyscy są wysyłani do miejsca szkoleniowego w Whites. Americo, ono jest całe pokryte śniegiem! Nie ma tam ulew, takich jak w domu. Wszyscy nowi strażnicy są odżywieni, wytrenowani i przetestowani. Strzelamy, również. Nie wiem dokładnie jak, ale szybko dorosłem. Jestem niezłym żołnierzem i jestem inteligentny. Miałem najlepsze wyniki z testów w całej klasie. – Uśmiechnął się z dumą. – Wcale mnie to nie dziwi. – pocałowałam go ponownie. Aspen zawsze był za dobry do życia jako Szóstka. Otworzył drzwi i sprawdził korytarz. Wydawał się być pusty. – Mam ci tyle do powiedzenia. Musimy porozmawiać – wyszeptałam. – Wiem. I zrobimy to. To zajmie trochę czasu, ale będę z powrotem. Nie dziś. Nie wiem kiedy dokładnie, ale wkrótce. – Pocałował mnie ponownie, tak mocno, że prawie bolało. – Tęskniłem za tobą – wyszeptał do moich ust i wrócił na swój posterunek. Podeszłam do łóżka, ciągle oszołomiona. Nie mogłam uwierzyć w to, co zrobiłam. Część mnie – bardzo zdenerwowana część – uważała, że Maxon na to zasłużył. Jeśli chciał oszczędzić Celeste, a mnie upokorzyć, to na pewno nie będę już dłużej częścią Wyboru. Jeśli ona znalazła sposób, aby obejść zasady, to nic więcej mnie tu nie zatrzyma. Problem rozwiązany. Niespodziewanie zmęczona zasnęłam w ciągu chwili.

255

Rozdział 23 Następnego dnia obudziłam się z lekkim poczuciem winy. Powiedziałabym nawet, że z lekkim strachem. To, że nie odpowiedziałam na sygnał od Maxona nie znaczyło, że nie mógł on przyjść do mojego pokoju, kiedy tylko miałby ochotę. Moglibyśmy bardzo łatwo zostać przyłapani. Jeśli tylko ktoś dowiedziałby się o tym, co zrobiłam... To była zdrada. I był tylko jeden sposób, w jaki tutaj radzono sobie ze zdradą. Ale jakaś część mnie nie przejmowała się tym. W zamglonych chwilach po przebudzeniu jeszcze raz przeżywałam każde uczucie, które zobaczyłam w oczach Aspena, każdy dotyk, pocałunek. Tak bardzo za tym tęskniłam. Żałowałam, że nie mieliśmy więcej czasu, żeby porozmawiać. Musiałam się dowiedzieć, co on o tym sądził, chociaż po wczorajszej nocy mogłabym się domyśleć. To było niewiarygodne – przez ten cały czas, kiedy próbowałam go nie pragnąć, on nadal mnie pragnął. Była sobota, więc powinnam pójść do Pokoju Wspólnego, ale nie mogłam znieść tego pomysłu. Musiałam pomyśleć i wiedziałam, że nie mogłabym tego zrobić, jeśli zewsząd rozlegałyby się rozmowy i chichoty. Kiedy przyszły pokojówki, powiedziałam im, że boli mnie głowa i, że dzisiaj zostanę w łóżku. Były bardzo pomocne: przyniosły mi jedzenie, sprzątnęły pokój najciszej jak mogły. Były kochane, więc prawie miałam wyrzuty sumienia za to, że je okłamałam. Nie miałam innego wyjścia, a nie mogłam spotkać się z królową i dziewczynami, ani z Maxonem, kiedy moje myśli były z Aspenem. Zamknęłam oczy, ale nie spałam. Próbowałam zrozumieć, co tak naprawdę czułam. Ale zanim miałam taką szansę, usłyszałam pukanie do drzwi. Przewróciłam się na bok i zobaczyłam twarz Anne, kiedy cicho zapytała, czy ma otworzyć. Szybko usiadłam, przeczesałam palcami włosy, starając się nadać im 256

ludzki wygląd, i pokiwałam jej głową. Modliłam się, żeby to nie był Maxon – bałam się, że kiedy na mnie spojrzy, domyśli się wszystkiego. Nie byłam jednak przygotowana zobaczyć Aspena, wchodzącego przez drzwi. Zorientowałam się, że nieświadomie usiadłam bardziej prosto i miałam nadzieję, że nikt tego nie zauważył. – Przepraszam, moje panie – powiedział do Anne – Jestem oficer Leger. Jestem tutaj aby porozmawiać z panią Americą o niecierpiących zwłoki sprawach bezpieczeństwa. – Oczywiście – powiedziała, uśmiechając się jeszcze bardziej niż zazwyczaj i pokazując Aspenowi, żeby wszedł. Kątem oka zobaczyłam, jak Mary kiwa głową do Lucy, która cicho chichocze. Kiedy usłyszał hałas, Aspen odwrócił się w ich kierunku i uchylił ronda kapelusza. – Moje panie. Lucy skryła się za włosami, a policzki Mary zrobiły się bardziej czerwone niż moje włosy, ale nie odpowiedziały na jego powitanie. Anne, mimo iż wyraźnie zauroczona urodą Aspena, była na tyle pozbierana, że nadal mogła mówić. – Czy mamy wyjść, panienko? Rozważałam to. Nie chciałam być zbyt oczywista, ale doceniłabym trochę prywatności. – Tylko na momencik. Jestem pewna, że oficer Leger nie będzie mnie potrzebował na długo – zadecydowałam, pokiwały głowami i wyszły. Jak tylko to zrobiły, Aspen powiedział. – Mylisz się. Obawiam się, że będę potrzebował cię przez długi czas. – puścił do mnie oko. Potrząsnęłam głową. – Nadal nie mogę uwierzyć, że tu jesteś.

257

Nie marnując czasu, Aspen zdjął kapelusz i usiadł na brzegu łóżka, układając ręce tak, że nasze palce ledwie się dotykały. – Nigdy nie myślałem, że pracę jako żołnierz będę traktował jako błogosławieństwo, ale jeśli daje mi to szansę, żeby cię przeprosić, to do końca życia będę za to wdzięczny. Zamilkłam. Aspen spojrzał mi głęboko w oczy. – Proszę, wybacz, Mer. Byłam taki głupi. Żałowałem tej nocy w domku na drzewie, kiedy tylko zszedłem na dół. Byłem zbyt uparty, żeby coś powiedzieć i potem zostałaś wezwana... Nie wiedziałem co mam zrobić – przerwał na chwilę. Wydawało mi się, że ma łzy w oczach. Czy to możliwe, że Aspen płakał za mną, tak jak ja płakałam za nim? – Nadal cię kocham. Przygryzłam wargę i wstrzymywałam łzy. Musiałam być pewna jednej rzeczy, zanim mogłabym myśleć o możliwości bycia z Aspenem. – A co z Brenną? Wyraz jego twarzy zmienił się. – Co? Płytko oddychając powiedziałam. – Widziałam was razem na placu, kiedy wyjeżdżałam. Czy to już skończone? Aspen zmarszczył brwi, a potem wybuchnął śmiechem. Przykrył usta dłonią i opadł na łóżko. – Tak właśnie myślałaś? Och, Mer, ona upadła. Potknęła się, a ja ją złapałem. – Potknęła się? – Taaa, plac był tak zatłoczony, ludzie stali na sobie. Potknęła się i powiedziała jaką to jest niezdarą, co jak doskonale wiesz jest najczystszą prawdą. – Przypomniałam sobie o tym jak spadała z chodnika, bez wyraźnego powodu. Jak mogłam o tym wcześniej nie pomyśleć? – Jak tylko się z nią uporałem, próbowałem przedostać się do sceny. 258

Pamiętałam tamte chwile. Desperackie próby Aspena, żeby dostać się bliżej mnie. Nie udawał. Uśmiechnęłam się. – I co takiego miałeś zamiar zrobić, jakbyś się już tam dostał? Wzruszył ramionami. –Nie myślałem o tym. Chciałem cię błagać, żebyś została. Byłem gotowy zrobić z siebie idiotę, jeśli to miałoby znaczyć, że nie wsiadłabyś do tego samochodu. Ale wtedy zobaczyłem jaka jesteś zła... i teraz rozumiem dlaczego – westchnął głęboko. – Nie mogłem tego zrobić. Poza tym, myślałem, że będziesz tu szczęśliwsza. – Rozejrzał po pokoju, oglądając te wszystkie piękne rzeczy, które chwilowo były uważane za moje.

Rozumiałam dlaczego mógł tak

myśleć. – Potem – kontynuował – myślałem, że będę mógł cię zdobyć, jak już wrócisz do domu – jego głos napiął się ze zmartwienia – Byłem pewny, że będziesz chciała wrócić jak tylko będziesz miała okazję. Ale... nie wróciłaś. Zapauzował na chwilę, aby na mnie spojrzeć, ale na szczęście nie zapytał jak blisko byłam z Maxonem. Widział już część, ale nie wiedział, że się całowaliśmy, ani że mamy sekretny sygnał – i nie chciałam mu tego tłumaczyć. – A potem można było zgłosić się na strażnika i myślałem, że nieuczciwie będzie się zgłaszać, mogłem tam zginąć. Nie chciałem cię zmuszać, żebyś mnie znów pokochała, a potem... – Znów cię pokochała? – spytałam z niedowierzaniem – Aspen, ja nigdy nie przestałam. Aspen pochylił się i pocałował mnie z czułością. Położył dłonie na moich policzkach, przyciągając mnie do siebie i przypomniałam sobie każdy moment z dwóch minionych lat. Byłam taka wdzięczna, że nadal je pamiętałam. – Tak mi przykro – wymamrotał między pocałunkami – Taki mi przykro, Mer. Odsunął się, żeby na mnie spojrzeć z małym uśmiechem, z oczami pytającymi o to, o czym właśnie sama myślałam: Co teraz zrobimy? 259

I właśnie wtedy drzwi się otworzyły. Zamarłam w przerażeniu, kiedy moje pokojówki zauważyły bliskość Aspena. – Dzięki Bogu! Wróciłyście! – powiedział do nich, przesuwając dłonie z moich policzków na czoło – Nie sądzę, żebyś miała temperaturę, panienko. – Coś jest nie tak? – spytała Anne zmartwionym głosem, podchodząc bliżej. Aspen wstał. – Zaczęła mówić, że się dziwnie czuje, coś z jej głową. – Czy głowa boli cię bardziej, panienko?– spytała Mary – Wyglądasz strasznie blado. Mogę się założyć, że tak właśnie było. Bez wątpienia każda kropla krwi odpłynęła z mojej twarzy, kiedy tylko zobaczyły nas razem. Ale Aspen, taki spokojny pod presją, rozwiązał problem w ciągu sekundy. – Przyniosę lekarstwo – powiedziała Lucy, biegnąc do łazienki. – Wybacz mi panienko – powiedział Aspen, kiedy pokojówki zajęły się pracą – Nie chcę dłużej przeszkadzać. Wrócę jak będziesz się lepiej czuła. W jego oczach widziałam to samo uczucie, co już tysiąc razy wcześniej w domku na drzewie. Świat wokół nas był zupełnie inny niż zazwyczaj, ale nasze połączenie się nie zmieniło. – Dziękuję – powiedziałam słabo. Odszedł, kłaniając mi się. Wkrótce pokojówki zaczęły skakać wokół mnie, starając się wyleczyć mnie z choroby, której nie było. Głowa mnie nie bolała, ale serce tak. Potrzeba bycia w ramionach Aspena była tak znajoma, że zdawało się jakby nigdy nie odeszła. *

*

*

Obudziłam się w środku nocy, kiedy Anne z całej siły potrząsała mnie za ramiona. – Cooo? 260

– Proszę, panienko, musisz wstawać! – Jej głos był przerażony. – Coś nie tak? Czy coś ci się stało? – Atakują nas. Musimy zabrać cię do piwnicy. Mój umysł był zamroczony; nie byłam pewna czy dobrze zrozumiałam. Ale zauważyłam, że za nią Lucy była cała zapłakana. – Dostali się do środka? – powiedziałam z niedowierzaniem. Pełen strachu jęk Lucy wystarczył mi za odpowiedź. – Co mamy robić? – zapytałam. Niespodziewany przypływ adrenaliny obudził mnie i szybko wyskoczyłam z łóżka. Gdy tylko wstałam, Mary włożyła moje stopy w buty, a Anne założyła mi szlafrok. Jedyne o czy mogłam myśleć, to czy atakowała nas Północ czy Południe? Północ czy Południe? – Tu jest przejście, tam w rogu. Zaprowadzi cię prosto do schronu w piwnicy. Strażnicy już tam czekają. Rodzina królewska powinna tam być wraz z innymi dziewczętami. Pośpiesz się, panienko. Anne pociągnęła mnie korytarzem i popchnęła część ściany. Okazało się, że było to tajne przejście, jak z jakiegoś kryminału. Kiedy tam stałam, Tiny pośpiesznie przybiegła i zeszła na dół sekretnym przejściem. – Okej, idziemy – powiedziałam. Anne i Mary zagapiły się na mnie. Lucy trzęsła się tak bardzo, że prawie nie mogła stać – Idziemy – powtórzyłam. – Nie panienko. My idziemy gdzie indziej. Musisz się pospieszyć. Za chwilę tu dotrą. Proszę! Wiedziałam, że jak je znajdą, to w najlepszym przypadku będą zranione, a w najgorszym umrą. Nie mogłam znieść myśli, że coś mogłoby się im stać. Może byłam trochę zarozumiała, ale skoro Maxon tak wiele dla mnie zrobił, to może one będą się dla niego liczyły tak bardzo jak dla mnie. Nawet jeśli byliśmy pokłóceni. Może liczyłam na zbyt wiele, ale nie miałam zamiaru ich tu zostawić. Strach sprawił, że poruszałam się szybciej. Złapałam Anne za ramię i 261

wepchnęłam ją do środka. Potknęła się, ale nie mogła mnie już powstrzymać, kiedy złapałam Mary i Lucy. – Ruszcie się! – powiedziałam. Zaczęły iść, ale Anne protestowała całą drogę. – Nie wpuszczą nas, panienko! To miejsce jest tylko dla rodziny... Będą kazali nam wyjść! Ale mnie nie obchodziło, co ona mówiła. Gdziekolwiek była ich kryjówka, nie było możliwości, żeby była tak bezpieczna jak królewska. Schody były oświetlone co kilka metrów, ale nawet mimo tego potykałam się co kilka kroków. Martwiłam się o to, jak daleko udało się dotrzeć buntownikom i czy wiedzieli o tych sekretnych przejściach? Lucy była sparaliżowana ze strachu i cały czas musiałam ją popychać, żeby nie została w tyle. Nie mogłam powiedzieć jak długo schodziliśmy na dół, ale w końcu wąski korytarz rozszerzył się, ukazując schron. Mogłam zobaczyć inne schody i inne dziewczyny, chowające się za drzwiami o grubości pół metra. Szybko tam podbiegłyśmy. – Dziękuję za dostarczenie jej. Teraz możecie odejść – strażnik powiedział do pokojówek. – Nie! One są ze mną. Zostają tutaj.– powiedziałam władczo. – Panienko, one mają własne miejsce, w którym powinny przybywać w czasie ataku – powiedział strażnik. – Dobrze. Jeśli one nie wchodzą, to ja też nie. Jestem pewna, że książę Maxon będzie bardzo zadowolony, że moja nieobecność tutaj jest twoją sprawką. Idziemy moje panie – pociągnęłam Mary i Lucy za ręce. Anne zamarła zszokowana. – Poczekaj! Poczekaj! Dobrze, wchodźcie do środka. Ale jeśli ktoś będzie miał z tym jakiś problem, będziecie musiały same się z tym uporać. – Nie ma problemu – powiedziałam. Odwróciłam się i weszłam do schronu z wysoko uniesioną głową. 262

W środku panowało kompletne zamieszanie. Niektóre dziewczyny siedziały ściśnięte razem i płakały, inne modliły się. Zauważyłam, że król i królowa siedzą sami, otoczeni przez hordę strażników. Obok nich znajdował się Maxon, trzymając Elayne za rękę. Wyglądała na roztrzęsioną, ale czuła się spokojniejsza kiedy jej dotykał. Popatrzyłam jeszcze raz, gdzie siedziała rodzina królewska... tak blisko drzwi. Zastanawiałam się czy to było tak samo jak z kapitanem na tonącym statku. Zrobiliby wszystko, żeby utrzymać to miejsce na wodzie, ale jeśli mielibyśmy tonąć, oni pierwsi poszliby na dno. Ich mała grupa zobaczyła moje wejście do pomieszczenia wraz z moimi towarzyszkami. Widziałam ich zdziwione twarze, ale skłoniłam się im i poszłam dalej z głową wysoko uniesioną. Byłam przekona, że jak długo będę wyglądała na pewną siebie, nikt nie będzie zadawał pytań. Myliłam się. Zrobiłam jeszcze trzy kroki, kiedy podeszła do mnie Silvia. Wyglądała nienaturalnie spokojnie. Najwyraźniej dla niej ta cała sytuacja nie była niczym nowym. – Dobrze. Dodatkowa pomoc. Dziewczęta, natychmiast udacie się po zapasy wody, stojące w rogu i będziecie rozdawały ją rodzinie królewskiej i Wybranym. Idzie już – rozkazała. – Nie – odwróciłam się i wydałam mój pierwszy w życiu, prawdziwy rozkaz. – Anne, proszę, zanieś wodę królowi, królowej i księciu, a następnie dołącz do mnie – odwróciłam się w stronę Silvii – Reszta sama może sobie chodzić po wodę. One wolały zostawić swoje pokojówki same, więc teraz same mogą sobie chodzić po tę cholerną wodę. Moje pokojówki będą siedziały ze mną. Chodźmy, moje panie. Zdawałam sobie sprawę, że byliśmy wystarczająco blisko rodziny królewskiej, żeby mogli wszystko usłyszeć. Aby wzbudzić trochę autorytetu, mówiłam odrobinę zbyt głośno. Ale nie obchodziło mnie czy pomyślą, że byłam niegrzeczna. Lucy była bardziej przerażona niż reszta ludzi. Trzęsła się od stóp do głów i nie było mowy, żebym pozwoliła jej w tym stanie rozdawać wodę.

263

Może to przez to, że przez tyle lat byłam starszą siostrą, ale musiałam utrzymać moje dziewczyny bezpieczne. Znalazłyśmy trochę wolnej przestrzeni z tyłu pomieszczenia. Ten, kto zazwyczaj przygotowuje to miejsce, najwyraźniej nie spodziewał się napływu wszystkich Wybranych, ponieważ nawet nie było wystarczającej ilości krzeseł. Ale zauważyłam, że w rogu pokoju były magazyny z jedzeniem i wodą, które, jeśli byłaby taka potrzeba, wystarczyłyby na nasz kilkumiesięczny pobyt tutaj. Było tu całkiem zabawne zbiorowisko ludzi. Oczywiście, kilkoro urzędników pracowało do późna, więc byli w garniturach. Tak samo jak Maxon. Ale prawie wszystkie dziewczęta ubrane były w cienkie koszule nocne, które były odpowiednie do spania w ciepłych pokojach na górze, a nie w ciemnym schronie. Nie wszystkim udało się założyć odpowiednie suknie, kiedy wychodziły. Mi też było zimno w mojej. Wiele dziewczyn pchało się, aby usiąść z przodu pokoju. Oczywiście, zginęłyby pierwsze, jeśli komuś udałoby się przedostać. Ale jeśli nie miałyby umrzeć, to spędziłyby tyle dodatkowego czasu z Maxonem! Kilka nadal siedziało bliżej nas, ale i tak wiele z nich było w podobnym stanie do Lucy – roztrzęsione, zapłakane i przerażone. Objęłam Lucy jednym ramieniem, a Mary zrobiła to samo z drugiej strony. Nie można było powiedzieć niczego miłego o sytuacji, w której się znaleźliśmy, więc nie mówiłyśmy nic, wsłuchując się w szmery rozmów. Dźwięk ten przypominał mi pierwszy dzień tutaj, kiedy robiono nam zmianę wizerunku. Zamknęłam oczy i starałam się być tak spokojna, na jaką wyglądałam. – Wszystko w porządku? Spojrzałam w górę i zobaczyłam Aspena, wyglądającego oszołamiająco w mundurze. Ton jego głosu był bardzo oficjalny i wydawało się, że w ogóle nie przejmował się tą sytuacją. Westchnęłam. –Tak, dziękuję. 264

Milczeliśmy przez chwilę, obserwując ludzi w pokoju. Bez wątpienia Mary była wyczerpana – zasnęła z głową na ramieniu Lucy, która już się trochę uspokoiła. Przestała płakać i patrzyła na Aspena z pewnego rodzaju podziwem w oczach. – To miłe z twojej strony, że wzięłaś ze sobą pokojówki. Nie każdy byłby tak dobry, aby brać pod uwagę ludzi znajdujących się w hierarchii poniżej nich. – Kasty nigdy nie miały dla mnie większego znaczenia – powiedziałam cicho. Uśmiechnął się lekko. Lucy odetchnęła, jakby chciała zadać Aspenowi jakieś pytanie, ale głośny krzyk rozszedł się po pokoju. Strażnik polecił nam, abyśmy wszyscy ucichli. Aspen odszedł, co było dobre. Bałam się, że ktoś mógłby się czegoś domyślić. – To był ten sam strażnik co wcześniej, prawda? – zapytała Lucy. – Tak, ten sam. – Widziałam go, kiedy pilnował twoich drzwi. Jest bardzo miły .– powiedziała. Byłam pewna, że Aspen rozmawiał z moimi pokojówkami tak samo uprzejmie jak ze mną. Jakby nie było, były Szóstkami. – Jest bardzo przystojny – dodała. Uśmiechnęłam się i chciałam coś powiedzieć, ale ten sam strażnik co wcześniej znowu nas uciszył. Po kilku napomnieniach wszystkie rozmowy ucichły, a niesamowita cisza powróciła do pomieszczenia. Cisza był gorsza niż jakikolwiek dźwięk. Bez żadnego zmysłu, który mógłby być moim przewodnikiem, moja wyobraźnia produkowała straszne sceny: zdemolowane pokoje, martwe ciała, bezlitosna armia tylko kilka metrów za drzwiami. Zorientowałam się, że przysunęłam się bliżej innych dziewczyn, jakbyśmy się mogły nawzajem ochronić przed tym, co miało nadejść. Jedyną osobą poruszającą się był Maxon. Chodził po pokoju, sprawdzał co się dzieje z każdą z dziewczyn. Kiedy dotarł do naszego kąta, tylko ja z Lucy 265

nie spałyśmy i co jakiś czas rozmawiałyśmy ze sobą, głównie czytając sobie z ruchu warg. Maxon uśmiechnął się, kiedy zobaczył ilość ludzi, która była na mnie oparta. W tym momencie nie widziałam żadnych pozostałości po złości związanej z naszą kłótnią, chociaż naprawdę chciałam rozwiązać tę sytuację. Zamiast tego, zobaczyłam jego pełen wdzięczności uśmiech, że wszystko było ze mną w porządku. Fala poczucia winy przeszła przeze mnie... W co ja się wpakowałam? – Wszystko w porządku? – zapytał. Pokiwałam głową. Spojrzał na Lucy i pochylił się nade mną, żeby z nią porozmawiać. Westchnęłam głęboko, wciągając jego zapach. Maxon nie pachniał jak cokolwiek, co można było wsadzić do buteleczki perfum. Nie jak cynamon czy wanilia, ani jak szybko sobie przypomniałam, domowej roboty mydło. Miał zupełnie niespotykany, wyjątkowy zapach. – A ty? – zapytał Lucy. Pokiwała głową. – Jesteś zaskoczona tym, że znalazłaś się tu na dole? – uśmiechnął się do Lucy, chcąc rozluźnić tą ciężką atmosferę. – Nie bardzo, Wasza Wysokość. Nie kiedy ona miała z tym coś wspólnego – powiedziała Lucy, kiwając głową w moim kierunku. Maxon odwrócił się i spojrzał na mnie. Jego twarz była nieprawdopodobnie blisko. Czułam się niezręcznie. Zbyt wielu ludzi mogło nas zobaczyć, włączając w to Aspena. Ale ta chwila minęła, jak tylko odwrócił się w stronę Lucy. – Dokładnie wiem, co masz na myśli – Maxon znów się uśmiechnął. Wyglądał jakby chciał powiedzieć coś więcej, ale później zmienił zdanie i wstał. Szybko złapałam go za ramię i wyszeptałam. – Północ czy Południe? – Pamiętasz sesję zdjęciową? – powiedział.

266

Zszokowana, pokiwałam głową. Ci rebelianci znaleźli sposób, żeby tu dotrzeć z północnego wschodu, po drodze paląc plony, mordując ludzi, porywając ich, jak mówił. Ci buntownicy, ci mordercy, cały czas się do nas zbliżali, a my nic nie mogliśmy z tym zrobić. Byli mordercami. Byli z Południa. – Nie mów nikomu – odszedł, aby porozmawiać z Fioną, która cicho szlochała. Próbowałam oddychać powoli, zastanawiając się nad drogami ucieczki, gdyby nas zaatakowali, ale oszukiwałam się. Jeśli buntownikom udałoby się tu dotrzeć, to byłby koniec. Nie można było z tym nic zrobić. Czas mijał. Nie miałam pojęcia, ile godzin już tu siedzimy, ale ludzie którzy poszli spać obudzili się, a ci którzy mieli siłę, aby czuwać, powoli zaczynali odczuwać zmęczenie. W końcu drzwi się otworzyły, kiedy jacyś strażnicy wyszli, żeby zbadać sytuację. Minęło trochę czasu, ale w końcu wrócili. – Panie i panowie – powiedział jeden z nich – buntownicy zostali pokonani. Prosimy, aby wszyscy wrócili do swoich pokojów tylnymi schodami. Panuje okropny bałagan i jest dużo rannych strażników. Lepiej więc będzie jeśli będziecie omijały główny hol i pokoje, dopóki nie zostaną sprzątnięte. Jeśli jesteś jedną z Wybranych, proszę wrócić do swojego apartamentu i pozostać tam. Rozmawiałem z kucharzami i jedzenie zostanie do was przyniesione w ciągu godziny. Chciałbym, aby cały personel medyczny zgłosił się do mnie w skrzydle szpitalnym. Kiedy strażnik skończył mówić, ludzie zaczęli wstawać jakby nic się nie stało. Niektórzy nawet wyglądali na znudzonych. Oprócz ludzi takich jak Lucy, wyglądało to tak, jakby ten atak był oczekiwany. Mój pokój został cały zdemolowany. Materac na podłodze, sukienki wyciągnięte z szafy, zdjęcia mojej rodziny podarte na podłodze. Rozejrzałam się za słoikiem, który nadal miał mojego grosika w środku i był schowany pod łóżkiem. Próbowałam nie płakać, ale moje oczy cały czas zachodziły łzami. Nie 267

dlatego, że byłam przestraszona, a byłam. Nie lubiłam myśli, że jakiś buntownik położył ręce na moich rzeczach i je zniszczył. Ponieważ byłyśmy zmęczone minęło trochę czasu, zanim wszystko zostało ułożone tak jak było. Ale nam się udało. Anne znalazła nawet trochę taśmy, żebym mogła skleić moje zdjęcia. Wysłałam pokojówki do spania jak tylko Anne dała mi tą taśmę. Anne zaprotestowała, ale byłam nieustępliwa. Teraz, kiedy odkryłam moją zdolność do wydawania rozkazów, nie bałam się jej użyć. Kiedy tylko byłam sama, pozwoliłam łzom popłynąć. Strach, mimo iż już prawie minął, nadal mnie nękał. Wyjęłam dżinsy, które dostałam od Maxona i jeden z t–shirtów, które wzięłam z domu i założyłam na siebie. W ten sposób czułam się choć trochę bardziej normalnie. Moje włosy były w opłakanym stanie z powodu wydarzeń minionej nocy, więc związałam je w zwyczajny, mały koczek na czubku głowy, pozwalając niektórym kosmykom otoczyć twarz. Ułożyłam kawałki zdjęć na łóżku, próbując ustalić, które łączą się ze sobą. Było to jak układanie puzzli. Udało mi się złożyć jedno, kiedy usłyszałam pukanie do drzwi. Maxon, pomyślałam. Niech to będzie Maxona. Z nadzieją otworzyłam szeroko drzwi. – Witaj, złotko. – To była Sylvia. Miała lekki grymas na twarzy, który, jak przypuszczałam, miał być pocieszający. Prześliznęła się obok mnie, weszła do pokoju i odwróciła się, widząc co mam na sobie. – Tylko mi nie mów, że ty też wyjeżdżasz – jęknęła – Szczerze powiedziawszy, całe to wydarzenie to nic wielkiego – powiedziała, machając na całe zamieszanie ręką, jakby nic takiego się nie wydarzyło. Dla mnie nie było to „nic wielkiego”. Czy widziała, że płakałam? – Nie mam zamiaru wyjechać – powiedziałam, wkładając kosmyk włosów za ucho – Czy inne wracają do domu? Westchnęła. 268

– Tak, trzy jak do tej pory. I Maxon, kochane stworzenie, powiedział, żebym pozwoliła wyjechać każdemu, kto chce wrócić do domu. Kiedy tu rozmawiamy, wszystko jest organizowane. To zabawne. To tak jakby Maxon wiedział, że dziewczyny będą wyjeżdżać. Jeśli byłabym na twoim miejscu, pomyślałabym dwa razy zanim wyjechałabym z powodu czegoś tak bezsensownego. Sylvia zaczęła się przechadzać, oglądając wystrój mojego pokoju. Bezsensownego? Co było nie tak z tą kobietą? – Czy zabrali coś? – zapytałam od niechcenia. – Nie, proszę pani. Nabałaganili, ale jak do tej pory nic nie zginęło. – Bardzo dobrze. – Podeszła do mnie i podała mi małą komórkę. – To najbezpieczniejsza linia w całym pałacu. Musisz zadzwonić do rodziny i powiedzieć, że wszystko w porządku. Nie rozmawiaj zbyt długo. Muszę iść jeszcze do kilku dziewczyn. Podziwiałam mały przedmiot. Tak właściwie, nigdy wcześniej nie trzymałam przenośnego telefonu. Widziałam je wcześniej w dłoniach Dwójek i Trójek, ale nigdy nie myślałam, że będę miała okazję trzymać jeden z nich. Ręce trzęsły mi się z podekscytowania. Wreszcie usłyszę ich głosy! Z niecierpliwością wybrałam ich numer. Po wszystkim co się stało, to przywołało uśmiech na mojej twarzy. Mama odebrała po dwóch sygnałach. – Halo? – Mama? – America! Czy to ty? Wszystko w porządku? Jakiś strażnik zadzwonił do nas i powiedział, że może nie będziemy mogli się z tobą skontaktować przez kilka dni, ale my wiedzieliśmy, że to na pewno ci okropni buntownicy. Tak się baliśmy. – Zaczęła płakać. – Och, nie płacz mamo. Jestem bezpieczna – zerknęłam na Sylvię. Wyglądała na znudzoną. – Poczekaj chwilę – usłyszałam poruszenie po drugiej stronie. 269

– America? – głos May załamywał się od powstrzymywanego płaczu. Musiała mieć paskudny dzień. – May! Och, May, jak za tobą tęsknię! – znowu poczułam łzy spływające mi po policzkach. – Myślałam, że nie żyjesz! America, kocham cię. Obiecaj mi, że nie umrzesz – wyszlochała. – Obiecuję – musiałam się uśmiechnąć na taką obietnicę. – Wrócisz do domu? Możesz? Nie chcę, żebyś tam dłużej była – May powiedziała, praktycznie mnie błagając. – Wrócić do domu? – spytałam. Odczuwałam tak dużo rzeczy. Tęskniłam za rodziną i byłam zmęczona chowaniem się przed buntownikami. Byłam coraz to bardziej niepewna moich uczuć do Aspena i Maxona i nie wiedziałam, co mam z tym zrobić. Najłatwiejszym wyjściem byłoby wrócić, ale nadal... – Nie. May, nie mogę wrócić do domu. Musze tu zostać. – Dlaczego? – May wyjęczała. – Dlatego – powiedziałam po prostu. – Dlatego, że? – Tylko... dlatego. May milczała przez chwilę – Zakochałaś się w Maxonie? – przez chwilę znów słyszałam tę szaloną May, do której byłam przyzwyczajona. Wyjdzie z tego. – Ummm, nie wiem, ale... – America! Zakochałaś się w Maxonie! O Boże! Słyszałam ojca krzyczącego Co! a następnie głos matki mówiący Tak, tak, tak! – May, ja nigdy nie mówiłam... – Wiedziałam! – May po prostu śmiała się i śmiała. I tak po prostu, wszystkie łzy z mojego powodu zniknęły. 270

– May, muszę już kończyć. Inne też potrzebują zadzwonić do rodziny. Ale chciałam, żebyście wiedziały, że wszystko ze mną w porządku. Napiszę do was wkrótce, obiecuję. – Okey, okey. Powiedz o mnie Maxonowi! I wyślij mi więcej słodyczy! Kocham cię! – wykrzyczała. – Ja też cię kocham. Pa pa. Rozłączyłam się, zanim mogła zapytać o coś jeszcze. Jednak, kiedy nie słyszałam już jej głosu zaczęłam za nią tęsknic bardziej niż do tej pory. Sylvia była szybka. Wyrwała telefon z mojej dłoni i w ciągu sekundy wychodziła drzwiami. – Dobra dziewczynka – powiedziała, znikając za zakrętem. Zdecydowanie nie czułam się dobrze. Ale wiedziałam, że jak już wymyślę co zrobić z Aspenem i Maxonem, będę się czuła dobrze.

Rozdział 24 Amy, Fiona i Tallulah odeszły w ciągu godziny. Nie byłam pewna, czy to tempo było spowodowane działaniem Silvii, czy nerwowością dziewcząt. Zostało nas dziewiętnaście i niespodziewanie poczułam, jak bardzo szybko działo się to wszystko. Wciąż nie potrafiłam stwierdzić, jak długo tu pozostanę.

271

W poniedziałek po ataku wróciliśmy do codziennej rutyny. Śniadanie, jak zawsze, było przepyszne. Zastanawiałam się, czy przyjdzie taki moment, kiedy przestanę zachwycać się tymi niesamowitymi daniami. – Kriss, czy to nie jest boskie? – zapytałam po ugryzieniu kawałka owocu w kształcie gwiazdy. Nie widziałam go nigdy przed przybyciem do pałacu. Usta Kriss były pełne, ale kiwnęła głową, zgadzając się. Poczułam ciepłe poczucie jedności tego ranka. Teraz, kiedy razem przetrwałyśmy poważny atak rebeliantów, czułam jakby te małe więzi zostały zamknięte w czymś niezniszczalnym. Obok Kriss, Emily podawała mi miód. Siedząca przy mnie Tiny wypytywała mnie z zachwytem w oczach, skąd mam naszyjnik ze śpiewającym ptaszkiem. Atmosfera przypominała tę, jaka panowała podczas rodzinnych obiadów, zanim Kota zmienił się w kretyna, a Kenna wyszła za mąż; pełną, jasną, gawędziarską. Nagle pomyślałam, że – tak jak twierdził Maxon, robiła to jego matka – będę utrzymywała kontakt z tymi dziewczynami, gdy już stąd odejdziemy. Będę chciała wiedzieć o każdej, która wyjdzie za mąż i wysyłać im bożonarodzeniowe kartki. A po jakiś dwudziestu–kilku dziwnych latach, jeśli Maxon miałby syna, zadzwoniłabym, aby zapytać go o ulubione dziewczęta w Wyborze. I zapamiętam wszystko, przez co przechodziliśmy i z czego się śmieliśmy, jakby to była przygoda, a nie rywalizacja. Co dziwne, jedyną osobą w pomieszczeniu, która wydawała się być zmartwiona, był Maxon. Nie tknął swojego jedzenia, a zamiast tego spoglądał w górę i w dół rzędów dziewczyn, z wyrazem silnego skupienia na twarzy. Raz na jakiś czas, przerywał w połowie myśli i wydawał się debatować ze sobą nad czymś, a potem zaczynał znowu. Kiedy dotarł do mojego rzędu, napotkał moje spojrzenie i rzucił mi słaby uśmiech. Poza szybkim interludium zeszłej nocy, nie rozmawialiśmy o naszych 272

argumentach, a były rzeczy, które powinny zostać wypowiedziane. Tym razem to ja powinnam być inicjatorem. Z wyrazem twarzy mówiącym, że to prośba, a nie żądanie, pociągnęłam za ucho. Jego twarz wciąż pozostała napięta, ale również pociągnął za ucho. Westchnęłam z ulgą i zorientowałam się, że przeszukuję wzrokiem ogromne pomieszczenie. Tak jak się spodziewałam, inna para oczu patrzyła na mnie. Zauważyłam Aspena kiedy wszedł, ale próbowałam mu tego nie okazać. Jednak nie dało się zignorować kogoś, kogo kochało się tak bardzo. Maxon wstał. Niespodziewany ruch sprawił, że jego krzesło zaskrzypiało, co przyciągnęło zbiorową uwagę. Kiedy wszyscy odwróciliśmy się ku niemu, wyglądał jakby chciał niezauważenie usiąść z powrotem. Uświadomiwszy sobie, że nie ma innej opcji, przemówił. – Panie – powiedział z ukłonem głowy. Wyglądał na naprawdę zbolałego. – Obawiam się, że po wczorajszym ataku jestem zmuszony ponownie poważnie rozważyć działanie Wyboru. Jak wiecie, trzy panie poprosiły mnie wczoraj o ich odesłanie, co uczyniłem. Nie chcę nikogo przetrzymywać wbrew jego woli. Co więcej, nie czuję się komfortowo, trzymając was w pałacu w obliczu stałego poczucia zagrożenia, kiedy mam pewność, że nie mamy jakiejkolwiek przyszłości razem. – W całym pomieszczeniu oszołomienie zmieniło się w pełne i nieszczęśliwe zrozumienie. – On nie … – wyszeptała Tiny. – Tak, on to zrobi – odparłam. – Mimo, że to jest dla mnie przykre, rozmawiałem na ten temat z moją rodziną i kilkoma doradcami i zdecydowaliśmy się pójść dalej i zawęzić Wybór do Elity. Jednakże zamiast dziesięciu, zdecydowaliśmy się odesłać do domu wszystkie, oprócz sześciu z was. – Maxon stwierdził rzeczowym tonem. – Sześciu? – wydyszała Kriss. – To niesprawiedliwe – Tiny oddychała z trudem, prawie zaczynając płakać. 273

Rozejrzałam się po pomieszczeniu, które wypełniało się szumem skarg i omdleń. Celeste przygotowywała się tak mocno, jak potrafiła do walki o miejsce. Bariel zamknęła oczy i skrzyżowała palce, może w nadziei, że ten wizerunek doda jej sympatii. Marlee, która przyznała, że nie jest zainteresowana Maxonem, wyglądała na niezwykle spiętą. Dlaczego chciała tu tak bardzo zostać? – Nie chcę tego niepotrzebnie przedłużać, więc tylko wymienione panie zostaną. Lady Marlee i Lady Kriss. – Marlee wydała westchnienie ulgi i położyła dłoń na piersi. Kriss wykonała radosny, nerwowy taniec na krześle i popatrzyłam na dziewczyny dookoła niej, spodziewając się, że też będziemy szczęśliwe. A potem zorientowałam się, że dwa z sześciu miejsc są już zajęte. Czy z powodu nieporozumienia pomiędzy Maxonem i mną zostanę odesłana do domu? Czy on nie widział żadnej przyszłości ze mną? Czy chciałabym, żeby tak było? Co zrobię, gdy będę musiała odejść? Przez cały czas myślałam, że będę mogła zdecydować kiedy odejdę. I nagle uświadomiłam sobie, jak ważne było dla mnie pozostanie tutaj. – Lady Natalie i Lady Celeste – kontynuował, spoglądając kolejno na obie. Skuliłam się słysząc imię Celeste. Nie mógł zatrzymać jej zamiast mnie. Ciężko mi było uwierzyć, że w ogóle ją tu trzymał. Ale czy to nie był dla mnie znak? Pokłóciliśmy się o jej obecność tutaj. – Lady Elise – powiedział, a pokój wstrzymał oddech w oczekiwaniu na ostatnie imię. Uświadomiłam sobie, że ja i Tiny ściskałyśmy swoje dłonie. – I Lady America – Maxon spojrzał na mnie i wszystkie mięśnie w moim ciele rozluźniły się. Tiny natychmiast zaczęła wrzeszczeć i nie była jedyna. Maxon wydał długie westchnienie. – A co tyczy się pozostałych, bardzo mi przykro, ale uwierzcie mi, że to będzie dla was dobre. Nie chcę zwiększać czyiś nadziei bez powodu, ani ryzykować w tym procesie waszego życia. Jeśli ktoś zostanie, aby ze mną

274

porozmawiać, będę w bibliotece w dolnym holu i możecie się spotkać ze mną, kiedy skończycie posiłek. Maxon wyszedł z pomieszczenia tak szybko, jak mógł, bez bycia posądzonym o ucieczkę. Obserwowałam go zanim skrzyżowałam wzrok z Aspenem i moja uwaga skierowała się na niego. Jego twarz była zdezorientowana i wiedziałam z jakiego powodu. Powiedziałam mu, że nie kocham Maxona, więc założył, że nie łączy mnie z nim zupełnie nic. Więc dlaczego tak bardzo martwiłam się o to, czy zostanę, czy odejdę? I dlaczego Maxon chciał mnie tu trzymać? Po jakiejś sekundzie Emmica i Tuesday pobiegły do Maxona, bez wątpienia oczekując wyjaśnień. Niektóre dziewczęta płakały, oczywiście z powodu złamanego serca, a te co pozostały czuły się zobowiązane, aby je pocieszyć. Czułam się nieznośnie dobrze. Tiny przestała ściskać moją dłoń i wybiegła z pokoju. Miałam nadzieję, że nie miała do mnie żalu. Ludzie opuścili jadalnię w ciągu paru minut, nie będąc już głodni. Również tam nie zostałam, nie mogąc poradzić sobie z opanowaniem emocji. Gdy mijałam Aspena, wyszeptał „dziś”. Kiwnęłam głową i odeszłam w swoją stronę.

Reszta poranka była dziwna. Tak naprawdę nigdy nie miałam przyjaciółki, za którą bym tęskniła. Wszystkie pokoje na drugim piętrze były otwarte, a dziewczęta biegały od jednego do drugiego, przekazując wiadomości i zbierając adresy. Płakałyśmy i śmiałyśmy się razem, a po południu pałac stał się o wiele bardziej poważnym miejscem, niż kiedy tu przybyłyśmy. Nikt nie pozostał w moim skrzydle, więc nie było słychać kroków pokojówek, przechodzących tam i z powrotem lub dźwięku zamykanych drzwi. Usiadłam przy stole, czytając książkę, gdy moje pokojówki odkurzały.

275

Zastanawiałam się czy w pałacu już zawsze będzie można odczuć tę pustkę. To sprawiło, że zatęskniłam za rodziną. Nagle ktoś zapukał do drzwi. Anne szybko podbiegła, aby je otworzyć, zerkając na mnie, aby upewnić się, że jestem gotowa, aby przyjąć gościa. Skinęłam jej lekko. Kiedy Maxon wszedł do pokoju, skoczyłam na równe nogi. – Panie – powiedział, patrząc na moje pokojówki. – Znów się spotykamy. – Dygnęły i zachichotały. Kiwnął im głową i przeniósł swój wzrok na mnie. Nie zdawałam sobie sprawy, jak bardzo chciałam się z nim spotkać. Stałam przy stole, kompletnie oszołomiona. – Wybaczcie mi, ale muszę porozmawiać z lady Americą. Czy możecie dać nam chwilę? Jeszcze więcej dygnięć i chichotów, a Anne zapytała go – tonem obserwowanym wśród czcicieli księcia – czy czegoś potrzebuje. Maxon odmówił i opuściły nas. Włożył dłonie do kieszeni. Przez chwilę panowała cisza. – Myślałam, że możesz mnie tu nie zatrzymać – w końcu przyznałam. – Dlaczego? – zapytał, brzmiąc na naprawdę zdezorientowanego. – Ponieważ pokłóciliśmy się. Ponieważ wszystko pomiędzy nami jest dziwne. Ponieważ… – Ponieważ pomimo tego, że spotykasz się jeszcze z pięcioma innymi kobietami, sądzę, że cię zdradziłam, pomyślałam. Maxon powoli zmniejszył dystans między nami, dobierając słowa, gdy szedł. Kiedy w końcu dotarł do mnie, uniósł moje dłonie i wyjaśnił wszystko. – Po pierwsze, pozwól mi powiedzieć przepraszam. Nie powinienem na ciebie krzyczeć. – Jego głos był całkowicie szczery. – Po prostu niektóre komisje i mój ojciec naciskają na mnie, a ja naprawdę chcę podjąć decyzję, która będzie dla mnie dobra. Kolejna sytuacja, gdy moja opinia nie jest traktowana poważnie, jest niezwykle frustrująca. – Kolejna sytuacja? – zapytałam. 276

– Cóż, wiesz kogo wybrałem. Marlee jest ulubienicą tłumów i tego nie mogę pominąć. Celeste jest przebojową młodą kobietą i pochodzi z doskonałej rodziny, łatwo dostosowuje się. Natalie i Kriss są uroczymi dziewczętami, obie są faworytkami i ulubienicami dla wielu osób z mojej rodziny. Elise ma powiązania z Nową Azją. A jeśli chcemy skończyć tę okropną wojnę, to coś, co musimy wziąć pod uwagę. Mocno debatowałem nad każdym aspektem tej decyzji. – Nie wspominał o mnie i prawie bym o to nie poprosiła. Wiedziałam, że byliśmy przyjaciółmi i że nie miałam żadnej politycznej użyteczności. Ale chciałam usłyszeć słowa, że podjął tę decyzję dla mnie. Nie potrafiłam spojrzeć mu w oczy. – A ja, dlaczego wciąż tu jestem? – Mój głos był niczym więcej niż szeptem. Byłam pewna, że to mnie zrani. Poczułam ukłucie w żołądku, które sprawiło, że pomyślałam, że jestem tutaj tylko dlatego, że on jest zbyt dobry, aby złamać obietnicę. – Americo, myślałem, że to jest jasne – powiedział spokojnie. Pozwolił sobie na cierpliwe westchnienie i uniósł dłonią moją brodę. Kiedy w końcu spojrzałam mu w oczy, wyznał. – Gdyby to było takie proste, wyeliminowałbym wszystkie inne już teraz. Wiem, co czuję do ciebie. Może to jest głupie być pewnym, lecz daję słowo, że będę z tobą szczęśliwy. – Zarumieniłam się. Poczułam nadchodzące łzy, ale zniwelowałam je mrugnięciem. Wyraz jego twarzy był tak pełen uwielbienia, że nie chciałam go stracić z oczu. – Są chwile, kiedy czuję, że ty i ja możemy zniszczyć ostanie bariery, a potem nadchodzą kolejne, kiedy myślę, że chcesz zostać tutaj tylko dla wygody. Jeśli dowiedziałbym się, upewnił, że ja, tylko ja jestem twoją motywacją… – przerwał i pokręcił głową, jakby koniec zdania był czymś, czego nie mógł pozwolić sobie chcieć.

277

– Czy mylę się mówiąc, że wciąż nie jesteś pewna co do mnie czujesz? – Nie chciałam go zranić, ale musiałam być szczera. – Nie. – Więc muszę się zabezpieczyć. Możesz zdecydować się odejść i pozwolę ci na to, jeśli do tego dojdzie. W międzyczasie będę musiał znaleźć żonę. Próbuję podjąć najlepszą decyzję, jaką potrafię, mimo swoich ograniczeń, ale proszę, pod żadnym pozorem nie myśl, że mi na tobie nie zależy. Tak nie jest. Nie mogłam dłużej powstrzymywać łez. Pomyślałam o Aspenie i o tym, co zrobiłam i poczułam straszny wstyd. – Maxon – pociągnęłam nosem. – Czy mógłbyś… czy mógłbyś wybaczyć…? – Nie udało mi się skończyć mojego wyznania. Podszedł jeszcze bliżej i starł łzy z mojej twarzy swoimi silnymi palcami. – Wybaczyć ci? Naszą głupią kłótnię? Już dawno o tym zapomniałem. Twoje uczucia przychodzą trochę wolniej niż moje? Jestem gotowy zaczekać – powiedział, wzruszając ramionami. – Nie sądzę, że jest coś, czego mógłbym ci nie wybaczyć. Czy muszę przypominać o twoim kolanie na moim kroczu? Nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Maxon również się roześmiał, jednak nagle spoważniał. – Coś nie tak? – zapytałam. Potrząsnął głową. – Pojawili się tu tak szybko. – Głos Maxona byłe pełen niechętnego zdumienia w stosunku do talentu rebeliantów. I nagle uświadomiłam sobie, jak blisko nieszczęścia byłam, próbując ratować moje pokojówki. – Mam coraz więcej zmartwień, Americo. Północ i Południe, oni zaczynają być niezwykle zdeterminowani. Wydaje się, że nie spoczną, póki nie dostaną tego, co chcą, a my nie mamy najmniejszego pojęcia, co to jest. – Maxon wyglądał na zdezorientowanego i smutnego. – Czuję, że to tylko kwestia czasu, kiedy skrzywdzą kogoś, kto jest dla mnie ważny. Spojrzał mi w oczy. 278

– Wiedz, że ciągle masz wybór. Jeśli boisz się zostać, powinnaś o tym powiedzieć. – Przerwał, aby zebrać myśli. – Lub jeśli uważasz, że nie możesz mnie pokochać w żaden sposób, to miło byłoby gdybyś mi to wyznała teraz. Pozwolę ci pójść własną drogę i możemy zostać przyjaciółmi. – Obięłam go i oparłam głowę na jego piersi. Maxon wydawał się być zarówno zadowolony, jak i zaskoczony tym gestem. Tylko sekundę zajęło mu otocznie mnie ramionami, co dało mi poczucie bezpieczeństwa. – Maxon, nie jestem zupełnie pewna, jak z nami jest, ale jesteśmy kompletnie kimś innym niż przyjaciółmi. Westchnął. Z głową na jego piersi mogłam usłyszeć cichy dźwięk serca bijącego pod jego marynarką. Jego bicie wydawało się być przyśpieszone. Jego dłoń, delikatnie jak zawsze, sięgnęła do mojego policzka. Gdy patrzyłam w jego oczy czułam, jak to nienazwane uczucie rośnie pomiędzy nami. W oczach Maxona widziałam pytanie, czy oboje zgadzamy się na dalsze czekanie. Cieszyło mnie, że on nie chce już zwlekać. Skinęłam mu lekko głową i on zniwelował małą przestrzeń między nami, całując mnie z niewyobrażalną czułością. Poczułam mały uśmiech pod jego ustami i on nie zniknął nawet po długim czasie.

279

Rozdział 25 Poczułam że ktoś szturchnął mnie w ramię. Było ciemno – albo bardzo późno, albo bardzo wcześnie. Przez ułamek sekundy myślałam, że to kolejny atak. Zorientowałam się, że jestem w błędzie po jednym słowie, użytym aby mnie obudzić. – Mer? Byłam odwrócona plecami do Aspena i zajęło mi chwilę, aby zebrać się w sobie, zanim spojrzałam na niego. Wiedziałam, że były rzeczy między nami, które powinny zostać naprawione. Miałam nadzieję, że serce pozwoli mi o nich powiedzieć. Przewróciłam się na bok, napotykając jasnozielone oczy Aspena i zrozumiałam, że będzie ciężko. Potem zauważyłam, że zostawił drzwi do mojego pokoju otwarte. – Aspen oszalałeś? – wyszeptałam. – Zamknij drzwi. – Nie. Przemyślałem to. Z otwartymi drzwiami mogę powiedzieć każdemu, kto tu przyjdzie, że słyszałem hałas i sprawdziłem, co u ciebie. To należy do moich obowiązków, nikt nie będzie niczego podejrzewał. – To było proste i genialne. Pokiwałam głową w zrozumieniu. – W porządku.

280

Odwróciłam się do małej lampki na mojej szafce nocnej, żeby pokazać przechodniom, że nie mam nic do ukrycia. Zauważyłam, że zegar pokazywał, że było po trzeciej nad ranem. Aspen był wyraźnie zadowolony z siebie. Jego uśmiech, ten sam, który witał mnie w domku na drzewie, był szeroki. – Zabrałaś go – powiedział. – Huh? Aspen wskazał na mój nocny stolik, gdzie stał słoik z samotnym grosikiem. – Tak – odparłam. – Po prostu nie mogłam się zmusić, aby pozbyć się go. – Wyraz jego twarzy robił się coraz bardziej pełen nadziei. Odwrócił się, aby spojrzeć na drzwi, jakby szybko sprawdzał, czy nikogo tam nie ma. Potem pochylił się, aby mnie pocałować. – Nie – powiedziałam szybko, odsuwając się. – Nie możesz tego robić. Wyraz jego oczu wahał się pomiędzy zaskoczeniem i smutkiem, a ja bałam się, że wszystko, co zamierzałam powiedzieć może to tylko pogorszyć. – Czy zrobiłem coś złego? – Nie – rzekłam stanowczo. – Byłeś cudowny. Cieszyłam się, że znów cię widzę i wiem, że wciąż mnie kochasz. To zmieniło wszystko. Uśmiechnął się. – Dobrze. Ponieważ cię kocham, zamierzam upewnić się, że nigdy nie będziesz miała powodu, żeby w to zwątpić. Wierciłam się. – Aspen, bez względu na to kim dla siebie byliśmy, lub jesteśmy teraz, nie możemy być tacy tutaj. – Co masz na myśli? – zapytał, przenosząc ciężar ciała na drugą stopę. – Teraz jestem częścią Wyboru. Jestem tu dla Maxona i nie mogę spotykać się z tobą, lub robić cokolwiek, gdy on wciąż trwa. – Zaczęłam skręcać kawałek koca. 281

Rozmyślał przez chwilę. – Więc mnie okłamałaś? Kiedy powiedziałaś, że nigdy nie przestałaś mnie kochać? – Nie – zapewniłam go. – Byłeś w moim sercu przez cały czas. Jesteś powodem tego, że sprawy idą tak wolno. Maxon lubi mnie, ale nie mogę pozwolić sobie, aby naprawdę dbać o niego z twojego powodu. – Cudownie – powiedział sarkastycznie. – Cieszę się, że wiem, że było dla ciebie w porządku randkować z nim, kiedy nie było mnie tu. Po tej złości widziałam, że złamałam mu serce, ale to nie była moja wina, że sprawy wzięły taki obrót. – Aspen? – zapytałam cicho, sprawiając, że spojrzał na mnie. – Kiedy zostawiłeś mnie w domku na drzewie, skrzywdziłeś mnie. – Mer, mówiłem, ja… – Daj mi dokończyć – prychnął, ale zamilkł. – Zabrałeś moje marzenia i jedyny powód, dlaczego tu jestem, to ponieważ kazałeś mi się zapisać. – Potrzasnął głową, zirytowany prawdą. – Próbowałam poskładać się z powrotem, a Maxon naprawdę się o mnie troszczył. Znaczysz dla mnie wiele, wiesz o tym. Ale teraz jestem częścią tego i byłabym głupia, nie pozwalając sobie zobaczyć, co się wydarzy. – Więc ty wybierasz jego zamiast mnie? – spytał żałośnie. – Nie, nie wybieram ani jego ani ciebie. Wybieram siebie. – To była szczera prawda. Jeszcze nie wiedziałam czego chcę i nie mogłam pozwolić sobie wybrać to co łatwe, lub, co ktoś myślał, że będzie właściwe. Muszę dać sobie czas, aby zdecydować, co będzie dla mnie najlepsze. Aspen milczał przez chwilę, wciąż niezadowolony z tego, co powiedziałam. W końcu się uśmiechnął.

282

– Wiesz, że cię nie porzuciłem, prawda? – Jego ton był oczywistym wyzwaniem i uśmiechnęłam się wbrew sobie. To prawda, że Aspen nie był osobą, która przyzna się do porażki. – To nie jest odpowiednie miejsce, aby próbować walczyć o mnie. Twoja determinacja jest tutaj niebezpieczną cechą. – Nie obawiam się tego garniaka – szydził. Przewróciłam oczami, rozbawiona że tak zakończyła się nasza relacja. Zawsze martwiłam się, że ktoś ukradnie mi Aspena. Czułam się winna tego, jak bardzo odświeżające było dla mnie widzieć jego martwiącego się, że ktoś może ukraść mnie, zamiast tego. – Dobrze. Powiedziałaś, że go nie kochasz… ale musisz lubić go trochę, aby chcieć tu zostać, prawda? Pochyliłam głowę. – Tak – powiedziałam z małym ukłonem. – On jest kimś więcej, niż kiedykolwiek wyobrażałam sobie, że jest. Rozważał to przez moment, zanurzając się w tym. – Sadzę, że to znaczy, że muszę walczyć ciężej nim myślałem – rzekł, kierując się na korytarz. Potem odwrócił się i rzucił puścił mi oko. – Dobranoc, Lady Americo. – Dobranoc, oficerze Leger. Drzwi zatrzasnęły się, a poczucie spokoju było przytłaczające. Odkąd Wybór się zaczął, martwiłam się, że to zrujnuje mi życie. Ale w tej chwili, nie mogłam wyobrazić sobie czasu, kiedy czułam się bardziej pewnie. Moje pokojówki zabrały się za robotę za wcześnie. Anne odsunęła zasłony, a gdy światło padło na mnie, poczułam się jakby to naprawdę był mój pierwszy dzień w pałacu. Wybór nie był dłużej czymś, co po prostu mi się przytrafiło, ale czymś, co było prawdziwą częścią mnie. Byłam jedną z Elity. Odsunęłam kołdrę i powitałam nowy dzień. 283

Inne tłumaczenia DD_ TT „THRONE OF GLASS” - zakończone

Po odbyciu roku ciężkiej pracy w kopalni soli w Endovier za swoje przestępstwa, 18-letnia zabójczyni Celaena Sardothien staje przed tronem Księcia. Książę Dorian oferuje jej wolność pod jednym warunkiem: musi zostać zwycięzcą konkursu, który ma wyłonić nowego królewskiego zabójcę. Jej przeciwnicy to mężczyźni – złodzieje i zabójcy oraz wojownicy z całego królestwa, każdy sponsorowany przez członka królewskiej rady. Jeśli pobije swoich przeciwników w serii eliminacji,

będzie

służyć

królestwu

przez

trzy

lata,

a

potem

będzie

wolna.

Calaena rozpoczyna swoje treningi z kapitanem straży, Westfall’em, wymagającym i ekscytującym. Mijają dni i coraz bardziej nudzi ją dworskie życie. Rzeczy stają się bardziej interesujące, kiedy książę zaczyna okazywać jej zainteresowanie… ale to gburowaty kapitan Westfall wydaje się rozumieć ją najlepiej. Wtedy jeden z zawodników umiera… inni szybko podążają jego śladem. Czy Calaena odkryje kto jest zabójcą zanim sama stanie się ofiarą? Jako młoda zabójczyni rozpoczyna śledztwo, a jej poszukiwania doprowadzają ją do odkrycia większego przeznaczenia niż kiedykolwiek mogła sobie wyobrazić.

284

„IMMORTAL CITY” - zakończone

Jackson Godspeed jest najgorętszym młodym aniołem w mieście pełnym aniołów. Zbliża się dzień Strażnika, a ludzie na całym świecie już rywalizują o szansę bycia strzeżonym przez niego. Każdy ma obsesję na punkcie Aniołów i szczęśliwców, których chronią

–

wszyscy

z

wyjątkiem

Madison

Montgomery.

Maddy jest jedyną dziewczyną w Mieście Aniołów, która nie śledzi i nie czyta plotek o nich. Kiedy spotyka Jacksona, nie rozpoznaje go. Ale Jackson jest nią oczarowany i na przekór wszystkiemu

zakochuje

się.

Maddy zostaje szybko wciągnięta w świat Jacksona, pełnego blasku, paparazzi i …. morderstw. Seryjny zabójca grasuje na wolności, obsesyjnie podrzucając skrzydła zgładzonych aniołów na posterunki policji. Nawet Strażnicy są bezsilni, aby chronić się w obliczu tego zagrożenia i tym razem to Maddy będzie dane chronić Jacksona.

285

„IN THE AFTER” - trwające

Oni słyszą najcichsze kroki. Oni są szybsi niż wszystko, co kiedykolwiek widziałeś. I nie przestaną cię ścigać… dopóki nie będziesz martwy.

Amy ogląda telewizję, kiedy to się dzieje, kiedy świat jest atakowany przez Nich. Te podłe stworzenia szybko pożerają ludzkość. Większość ludności zostaje przejęta, ale Amy udaje się uciec, a nawet uratować „Dziecko”, brzdąca pozostawionego w chaosie. Uwięzione w domu Amy,

robią

wszystko

by

przetrwać

i

unikać

Ich

za

wszelką

cenę.

Po latach ukrywania się, są cudem uratowane i przewiezione do New Hope, kolonii ocalałych, żyjących w dawnym rządowym związku badawczym. Podczas gdy początkowo kolonia wydaję się snem z dużą ilością jedzenia, bezpieczeństwem i schronieniem, New Hope powoli ujawnia, że daleko jej do ideału. A Amy szybko zdaje sobie sprawę, że rzeczy się zmieniają, straci Dziecko i wiele więcej.

286

„MYSTIC CITY” - trwające

Na Manhattanie, gdzie ulice są pod wodą, a wyrzutkowie zwani mistykami mają paranormalne moce, Aria Rose jest zaręczona z Thomasem Fosterem. Potężni Rose oraz rodzina Foster-długoletni wrogowie-jednoczą się, jedynym problemem jest to, że Aria nie pamięta jak poznała Thomasa, ani tego jak się w nim zakochała.

287

„WHERE SHE WENT” - trwające

Minęły trzy lata od nieszczęsnego wypadku… trzy lata odkąd Mia odeszła z życia Adama na zawsze.

Obecnie mieszkają na przeciwległych wybrzeżach, Mia jest wschodzącą gwiazdą Juilliard’u , a Adam jest pożywką dla tabloidów w LA, dzięki swojemu statusowi gwiazdy rocka oraz sławnej dziewczynie. Kiedy Adam utyka w Nowym Jorku, los łączy parę jeszcze raz, na jedną, ostatnią noc. Gdy zwiedzają miasto, które stało się domem Mii, Adam i Mia odwiedzają przeszłość i otwierają swoje serca na przyszłość i siebie.

288