Laurelin Paige - 1 - Uwolnij mnie

Rozdział pierwszy Miałam mieć wolne tego wieczoru, kiedy poznałam JC. Jana zadzwoniła do mnie w ostatniej chwili, żebym ją zastąpiła. Nie zdążyła się jeszcze odezwać, a ja już wiedziałam, że to coś poważnego. Jana nigdy nie brała wolnego. – Powiedzieli, że potrzebuję dwunastu szwów. Na brodzie, Gwen. Chryste. Mam nadzieję, że nie zostanie mi blizna. – Cieszę się, że nic ci nie jest. Tak naprawdę byłam zdziwiona, że do tej pory nigdy nic jej się nie przytrafiło – w końcu roller derby nie należy do szczególnie bezpiecznych sportów – ale udało mi się ugryźć w język i nie wyjść na jędzę. – Och, to takie słodkie. – Jej akcent, będący połączeniem Long Island i Puerto Rico, przez telefon brzmiał wyraźniej. A może to przez środki przeciwbólowe. – Naprawdę nic się nie stało. Mogę przyjść do pracy, kiedy już skończą. – Nie przesadzaj. Wezmę za ciebie całą zmianę. Właściwie to jaką miałam alternatywę? Oglądanie The Voice to w zasadzie jedyne, co sobie zaplanowałam, a i tak załapałabym się na pierwszą połowę jeszcze przed wyjściem. To był nasz mały siostrzany rytuał na koniec dnia Normy i początek mojego. Ostatnio jednak oglądanie z nią telewizji sprawiało mi mniejszą frajdę, bo odpływała myślami gdzieś zupełnie poza nasze mieszkanie. To dziwne. Jak można być myślami gdziekolwiek indziej, gdy na ekranie Adam Levine właśnie przerzuca się złośliwościami z Blakiem Sheltonem? Ale miałyśmy DVR. Mogłam nagrać sobie resztę i obejrzeć rano, przed pójściem spać. – Dzięki, kochana – usłyszałam. – Nie uprzedziłam jeszcze Matta, ale na pewno nie będzie miał nic przeciwko. Zastąpię cię w czwartek, w ten sposób nadal będziesz miała swój weekend. Miałam nadzieję, że nie była dość nafaszerowana środkami przeciwbólowymi, żeby o tym zapomnieć. Bardzo ceniłam sobie

swój „weekend” – dwa dni wolnego z rzędu, które miałam od samego początku pracy w 88th Floor. Nie to, żebym miała coś ekscytującego do roboty w tym czasie, a przerwy od pracy w zasadzie nie potrzebowałam. Brałabym każdą zmianę, gdyby prawo na to pozwalało. Byłam jednak jedynym menadżerem w klubie, który miał zapewnione regularne, następujące po sobie dni wolnego, i bardzo sobie ceniłam to, o czym świadczyły: że jestem dobra w tym, co robię, a moja praca zasługuje na nagrodę. Świadczyły też o tym, że zostało mi w tym marnym życiu coś wartościowego. – Wychodzisz? – zapytała Norma, kiedy się rozłączyłam. Nie podniosła wzroku znad papierów, które leżały na blacie jej biurka. Moja siostra była pracoholiczką i chociaż w czasie wieczorów spędzanych ze mną próbowała z tym walczyć, często zwyczajnie nie potrafiła. Nie miałam jej tego za złe. Swoją posadę menadżera finansowego w Pierce Industries zdobyła dzięki ciężkiej pracy i niesłabnącej ambicji. Właśnie taka była moja siostra – aż zbyt ambitna. Jednak to dzięki niej udało nam się wydostać z getta. To dzięki tej ambicji stać ją było na mieszkanie w bloku, które dzieliła ze mną. I na utrzymanie mojego brata, żyjącego na drugim krańcu kraju. I na to, byśmy trzymały się z dala od przeszłości, do której nigdy nie chcemy wracać. – Tak – przyznałam, już zdejmując dżinsy. – Jana trafiła na ostry dyżur. – Zamilkłam na chwilę, zastanawiając się, czy informować o tym naszego głównego menadżera, Matta. Postanowiłam tego nie robić. Miał w tym tygodniu urlop i nie było sensu zawracać mu głowy takimi pierdołami. – Za to zastąpi mnie w czwartek, więc nadal będę miała dwa dni wolnego z rzędu. Możemy w tym tygodniu obejrzeć razem Project Runway. Norma podniosła wzrok znad papierów i zmarszczyła brwi, jakby patrzyła na wiszący w powietrzu kalendarz. – Hmm, nie jestem pewna, czy czwartek będzie mi pasował. Planowałam… coś. – Znowu pogrążyła się w pracy, nie komentując zupełnie faktu, że wspomniałam o ostrym dyżurze.

Wzruszyłam ramionami i zebrałam ubrania, a potem ruszyłam do łazienki. Norma pewnie wybierała się na jakiś bal charytatywny albo inne eleganckie wydarzenie, na które bez przerwy chodzi. Nawet moja starsza o pięć lat siostra miała lepsze życie towarzyskie niż ja. Co z tego, że przez pracę? Wychodziła? Wychodziła, a powód nie był ważny. Kiedy gorąca woda zaczęła spływać po moim ciele, zdusiłam w sobie zazdrość i upomniałam się, że przecież mogłabym iść się zabawić, gdybym tylko chciała. Po prostu nie zdecydowałam jeszcze, czy tego chcę. A nawet gdybym postanowiła, że chcę, nie miałabym pojęcia, jak się za to zabrać. Praca we wtorek była dziwna tylko w tym względzie, że przy wypisywaniu papierów ciągle zapominałam, który jest dzień. 88th Floor był jednym z najpopularniejszych klubów w Greenwich Village. Co tam, w całym Nowym Jorku. W tygodniu panuje u nas niemal taki sam ruch jak w weekendy. Dzisiaj było szczególnie dużo klientów, bo zbliżały się święta. Studenci już mieli wolne, ludzie odwiedzali przyjaciół, było za zimno, żeby spędzać czas na zewnątrz – chociaż stroje większości dziewczyn mówiły coś zupełnie innego. Gdzie nie spojrzałam, moim oczom ukazywały się wyskakujące ze staników biusty albo tyłki wyglądające spod spódniczek. Może poczułabym się inaczej, gdybym piła i gziła się w tańcu, ale w szarych spodniach i ciemnoczerwonej bluzce z luźnym dekoltem było mi ciepło i wygodnie. Może wyrosłam już z klubów. Zbliżałam się do trzydziestki. Czy to normalne, że wolałam cichy wieczór na kanapie niż szaloną noc na mieście? Norma nigdy nie należała do imprezowiczek, więc mogłam porównywać się do niej. Nasz młodszy brat, Benjamin, mieszkał na Zachodnim Wybrzeżu, odkąd skończył osiemnaście lat, więc nie miałam pojęcia, jakie miał zwyczaje. A przyjaciele… Cóż, jacy przyjaciele? Na tym oczywiście polegał problem. Pewnie lubiłabym kluby, gdybym miała z kim wychodzić. A może i nie. Trudno powiedzieć. Na pewno lubiłam swoją pracę. Była stabilna i miała swój

rytm. Jako menadżer mogłam być poważna i ostra. I właśnie to wolałam. Być zimną. Twardą. Dowodzić. Wieczór zaczął się typowo. Wszystkie cztery piętra po brzegi zapełniły się klientami, a około jedenastej przed wejściem utworzyła się nawet mała kolejka. Za każdym barem stali odpowiedni ludzie. W kasach nie brakowało drobnych. Nasz najlepszy wykidajło zarządzał ochroną. Nie wyglądało na to, by mogło się zdarzyć coś niespodziewanego. Ale ja nie dałam się zwieść komfortowi przewidywalności. Trzeba być zawsze przygotowanym. Powinnam była być przygotowana. Jednak nic nie mogło mnie przygotować na JC. Od początku mojej zmiany minęły może dwie godziny, kiedy podsłuchałam konspiracyjne szepty kelnerek. Zamilkły, gdy tylko weszłam, co nie dziwiło mnie szczególnie. Byłam ich szefową, nie koleżanką. Zazwyczaj ignorowałam tego rodzaju pogaduszki. Większość plotek dotyczyła jakiegoś ciacha wśród świeżo zatrudnionych albo nawet tego, gdzie można zdobyć działkę, co kompletnie mnie nie interesowało, o ile kelnerki wykonywały dobrze swoją pracę. Tym razem usłyszałam dwa słowa, które zwróciły moją uwagę – „Viper” i „dym z cygar”. No dobra, cztery słowa. Słowo i fraza, które natychmiast uruchamiają w mojej głowie alarm. Podeszłam bliżej kelnerek. – O czym rozmawiałyście? Bethany otworzyła szeroko oczy. – Muszę to zanieść. – Udała się na salę, trzymając w ręku tacę z przekąskami, zanim zdążyłam ją zatrzymać. Druga kelnerka nadal wpisywała zamówienie do kasy. Nie miała wymówki, żeby uciec. Oparłam się o ladę obok niej, wdzięczna, że kasy znajdowały się niedaleko kuchni, w cichszym zakątku klubu, gdzie nie musiałam krzyczeć, żeby ktoś mnie usłyszał. – Alyssa, co Bethany miała na myśli, mówiąc o dymie z cygar w Viperze?

Dość często zdarzali nam się klienci, którzy trzymali te przeklęte cygara w ustach bez zapalania ich – to pomagało zaspokoić tę całą fiksację oralną, na którą cierpi wielu ludzi – jednak palenie czegokolwiek w klubie było zabronione. 88th Floor było miejscem wolnym od dymu i jeśli ktoś łamał tę zasadę, musiałam się tym zająć. Alyssa nie od razu odwróciła wzrok od komputera. Zobaczyłam, jak przełyka ślinę. Potem spojrzała mi w oczy, uśmiechając się promiennie. Aż zbyt promiennie. – Och, no wiesz. Takie tam gadanie. Jestem pewna, że nikt niczego nie pali. Zmrużyłam oczy. – Aha. – Alyssa była jedną z najbardziej obowiązkowych pracownic. Ale, jak już wspominałam, żadne z nas przyjaciółki. – A kto ma dzisiaj zarezerwowaną salę? Właściwie to „Viper” nie było nazwą oddzielnej sali, jaką klub oferował najbardziej elitarnym gościom. Oficjalnie w materiałach reklamowych nazywano ją „Pokładem” – to nasza sala dla VIP-ów. Jednak na wszystkich papierach Matt podpisywał ją jako VIP R, czyli VIP room, a przez jego chłopięce bazgroły wyglądało to jak jedno słowo: VIPR. Stąd już krótka droga do Viper. Cała obsługa posługiwała się tą nazwą. Alyssa pokręciła głową, jej kucyk zakołysał się w powietrzu. – Nikt szczególny. Jacyś kolesie w garniturach. – Próbowała mnie zbyć. Potem, zdając sobie sprawę, że ta taktyka nie działa, dorzuciła: – Mogę sprawdzić. Jeśli zauważę coś podejrzanego, dam ci znać. Nie ze mną te numery. – A może pójdziemy razem? Wyraźnie się skrzywiła, ale pokiwała głową i ruszyła w stronę spiralnych metalowych schodów, które prowadziły na Pokład. Ruszyłam jej śladem. Adrenalina już buzowała mi w żyłach. Nie bałam się tego, co zobaczę – mieliśmy dobrą ochronę, a już dość się naoglądałam w życiu różnych rzeczy, żeby mieć wysoki

próg strachu. Jednak było w tym coś ekscytującego. Może ta noc okaże się inna, nie tak typowa czy przewidywalna. Poczułam gęsią skórkę na bladych ramionach, gdy gdzieś w głębi duszy liczyłam na coś niespodziewanego. Oczywiście nie zamierzałam robić nic prócz wyjaśnienia sytuacji. Może i brakowało mi zmian, lecz kiedy się pojawiały, i tak nie potrafiłam z nimi żyć. Przed drzwiami do Vipera Alyssa zatrzymała się i poczekała na mnie. – Może powinnyśmy zapukać? Pieprzyć to. Menadżerowie mogli wchodzić wszędzie. Nie chciałam dawać naszym gościom szansy na schowanie koki i pozapinanie rozporków. Zwłaszcza że już czułam zapach kubańskich cygar. Otworzyłam drzwi i stanęłam w progu, żeby się rozejrzeć. Widok mnie zaskoczył. A przynajmniej część z tego, co zobaczyłam. Spodziewałam się kłębów dymu w powietrzu i na wpół wypalonych cygar. A gdzie złamano jedną zasadę, zaraz znajdowały się też kolejne przewinienia, więc półnagie kobiety też mnie nie zaskoczyły. Ani trzech mężczyzn grających w kącie w pokera na pieniądze. Chodziło o samych gości. O to, jak się zachowywali – jak biznesmeni w drogich garniturach, a nie banda pijanych kolesi ze studenckiego bractwa. Kilkunastu młodych singli. A przynajmniej nie widziałam obrączek ani jaśniejszych obwódek na palcach. Skrawki rozmów, które dotarły do moich uszu, wydawały się inteligentne i elokwentne, nie jak u setek dwudziestoparolatków, którzy przychodzili do klubu co tydzień, gapili się na dekolty kelnerek i byli zbyt pijani, by pamiętać, gdzie położyli swoje iPhone’y. No i jeszcze te kobiety. W sali rozpusty nie mogłoby zabraknąć prostytutek i roznegliżowanych pań do towarzystwa. Rutyna. Jednak te, a było ich pięć, zdecydowanie nie należały do niechlujnych. Nawet kiedy ocierały się o mężczyzn, trzy nagie od pasa w górę, a jedna ubrana tylko w koronkową bieliznę,

wydawały się eleganckie. Nie brakowało im nie tylko seksapilu, lecz także klasy. Jedna z tych półnagich, brunetka siedząca któremuś z gości na kolanach, podniosła na mnie wzrok. Jej oczy rozbłysły, jakby mnie rozpoznała. Uśmiechnęła się i rzuciła mi bezgłośne „cześć”, by zaraz na powrót skupić się na palcach, którymi przeczesywała włosy klienta. Zmarszczyłam brwi, próbując sobie przypomnieć, skąd ją znam. Doznałam prawdziwego szoku, kiedy zdałam sobie sprawę, że to nie koleżanka z mrocznej przeszłości, ale ze szkoły. Dziewczyna była studentką i prowadziła kurs z zasobów komercyjnej kuchni, na który uczęszczałam. Teraz zarządzała pięciogwiazdkową restauracją w centrum. I była tutaj? Brała udział w tym… w tym… Nie wiedziałam, co to właściwie było. Impreza, której uczestnicy łamali zasady, lecz mimo to panował tu porządek i wszystko odbywało się w cywilizowany sposób. Atmosfera, która panowała w sali, była zmysłowa i… podniecająca. Nie zamierzałam im odpuścić – oczywiście, że nie – ale na moment się zawahałam. Przez chwilę wydawało mi się, że zamiast ich skarcić, wolałabym do nich dołączyć. – Zapraszamy. – Głos dochodził zza moich pleców. Zabrzmiał tak, jakby mówca rozumiał mój dylemat. Jakby wiedział, czego naprawdę chcę. Gówno prawda. To było zwykłe zaproszenie. Nic więcej. Odwróciłam się, żeby wygłosić swoją tyradę pod tytułem „Co tu się, kurwa, dzieje?”, lecz wtedy zobaczyłam mężczyznę, który się do mnie odezwał przed chwilą. Na jego widok zupełnie mnie zatkało. Siedział z nogami wyciągniętymi przed siebie, a plecami do ściany, na której znajdowały się drzwi, przez co nie zauważyłam go od razu. Teraz jednak, gdy już go dostrzegłam, nie sposób było odwrócić wzrok. Seks i charyzma emanowały z niego tak, jakby założył jedno i drugie zamiast garnituru. Mięśnie wyraźnie rysowały się pod

obcisłą koszulą. Jego włosy w kolorze ciemny blond robiły wrażenie – boki ścięte krótko, zaś góra ułożona w stylu włoskich gangsterów z lat dwudziestych. Miał też lekki zarost, którego, jak podejrzewałam, potrzebował, by nie wyglądać na młodszego, niż był w rzeczywistości – strzelałam, że liczył sobie jakieś trzydzieści lat. A jego oczy… Nie widziałam ich zbyt wyraźnie w półmroku, za to je czułam. Czułam, jak przyglądają mi się z zainteresowaniem. Czułam w nich iskrę pragnienia. Czułam czający się za nimi ciężar, gdzie krył się też ból, a może gorycz. Zupełnie jak spętane sznurem, moje oczy nie mogły się od niego uwolnić. Nie potrafiłam odwrócić wzroku, a kiedy on nadal na mnie spoglądał – raczej we mnie – przez moje ciało przebiegł dreszcz, stawiając na baczność każdą cząsteczkę. Nawet moje intymne części ciała, które długo pozostawały w uśpieniu, obudziły się w jego obecności – burząc się i wzburzając, mrowiąc od świadomości, że on tu jest. Nagle zrozumiałam, że to wszystko dla niego. Cała impreza, goście. Wszystko było skoncentrowane na nim. Tylko że kątem oka widziałam, jak inni kontynuowali swoje zajęcia. I zdałam sobie sprawę, że się mylę. Może i on zorganizował imprezę, lecz nikt teraz o nim nie myślał. To ja nie mogłam odwrócić od niego wzroku. Zupełnie jakby cała sala była statkiem na wzburzonym morzu, a on latarnią w oddali. Jedyny nieruchomy punkt w chaotycznej przestrzeni. To dziwne, bo zazwyczaj to ja byłam takim zrównoważeniem w chaosie. Ja byłam stabilnością. Ja byłam porządkiem. Intensywnie obserwowana, nagle straciłam tę równowagę. Jakby w jednej chwili oderwał mi się obcas, a stopa musiała szukać oparcia i to ten mężczyzna wyciągnął pomocną dłoń. To przez niego omal się nie przewróciłam i on mnie od tego upadku uratował. Nie wiem, kiedy zaczął znowu mówić. Zobaczyłam, że jego usta się poruszają, jeszcze zanim dotarł do mnie jakikolwiek

dźwięk. – Chodź. Dołącz do nas. – Chyba to powiedział. – Słucham? Teraz zupełnie pochłonęły mnie jego usta – zęby miał idealne, proste i białe, dolną wargę jakby nieco pełniejszą od górnej, obie zaś blade, lecz zachęcające. Zaraz wyciągnęły się w lekkim uśmiechu. – Usiądź. Alyssa przyniesie ci drinka. Może nawet Luke wymasuje ci plecy. Ma do tego prawdziwy talent, a ty jesteś tak spięta, że stąd widzę twoje skurcze. – Nie… Nie mogę… Nie chcę… – Zatkało mnie. Zdumiało. Był jak gangster, który zaprasza na obiad policjanta. Kto tak robi? Poza tym był naprawdę przystojny. I chociaż zazwyczaj nawet bardzo przystojni faceci nie wywierali na mnie żadnego wpływu, temu jednemu się udało. A to było… przerażające. No to tyle, jeżeli chodzi o wysoki próg strachu. Mężczyzna przywołał gestem kogoś stojącego za moimi plecami. – Jennie, możesz przynieść naszemu gościowi krzesło? Ubrana w bieliznę kobieta przysunęła do mnie siedzisko, a ja, odruchowo, klapnęłam z kolanami zwróconymi ku nieznajomemu niczym wskazówka kompasu ku północy. Potem, zdawszy sobie sprawę, że nie to powinnam robić, natychmiast wstałam i wróciłam do siebie. Wróciłam do miejsca, gdzie ja jestem autorytetem, gdzie ja rządzę. – Dziękuję – powiedziałam twardo, a przynajmniej taką miałam nadzieję – ale nie. Właściwie muszę państwa poprosić, byście przestali łamać zasady naszego klubu. – A konkretnie jakie zasady? – Jego swoboda wytrąciła mnie z równowagi. Znowu. Zazwyczaj kiedy menadżer przyłapuje na czymś klienta, ten przeprasza i szuka wymówek. Chyba że jest zbyt naćpany albo pijany, ale ten człowiek wydawał się zupełnie trzeźwy. Mimo zaskoczenia próbowałam zapanować nad sytuacją. – Palenie jest u nas zabronione. Tak samo hazard. I striptiz.

Proszę powiedzieć przyjaciołom, żeby zgasili cygara, odłożyli karty i ubrali się, inaczej będą musieli opuścić lokal. Albo niech zrobią to wszystko i mimo to wyjdą. Ta opcja byłaby nawet lepsza. Chociaż większość gości pozostawała niewzruszona moją przemową, jeden z mężczyzn klepnął kelnerkę w ramię. – Alyssa, kim jest ta laska? Wkurzona, że najwyraźniej Alyssa wiedziała o tej imprezie więcej, niż sugerowała swoim zachowaniem na dole, posłałam jej przeszywające spojrzenie, które mówiło jednocześnie „nie odpowiadaj na to pytanie” oraz „będziemy musiały porozmawiać”. Może niepotrzebnie się irytowałam. Klienci często wypytywali kelnerki o imiona, czasami niewinnie, czasami nie. Matt właśnie z tego powodu surowo przestrzegał zasady używania tylko imion, nie nazwisk – żeby żadnej nie śledzono w Internecie albo nie szukano adresu domowego w takich czy innych serwisach. Takie środki ostrożności zdecydowanie popieram. Jednak Alyssa spojrzała na pytającego w taki sposób, że nie miałam wątpliwości, iż znała tych ludzi lepiej, niż sugerowała. Zdałam sobie wtedy sprawę, że to stali klienci. Tylko ja nie byłam stałym menadżerem. Nigdy nie pracowałam we wtorki. Dlatego tak bardzo zaskoczyły mnie następne słowa nieznajomego. – To Gwen. Nasza dzisiejsza menadżerka. – Skąd…? – Ugryzłam się w język, lecz i tak się zdradziłam. Widział bardzo dokładnie, jak łatwo przychodzi mu wyprowadzenie mnie z równowagi. – Zastanawiasz się, skąd to wiem. – Usiadł na swoim fotelu, kładąc nogę na nogę tak, że kostka stykała się z kolanem. Jedna z kobiet z odkrytymi piersiami przysiadła na oparciu fotela i otoczyła go ramieniem, on jednak kontynuował, nawet na nią nie patrząc. – Zaraz wytłumaczę. Moim zadaniem jest dbanie o swoich gości, a to oznacza także wiedzę o tym, kto ma aktualnie zmianę. Alyssa poinformowała mnie wcześniej, że ty tutaj dzisiaj dowodzisz. Potrafiła też doskonale cię opisać. Zacisnęłam szczęki, zastanawiając się, jakich słów użyła

Alyssa – blondynka? Koścista? Z kijem w tyłku? Czepiająca się o wszystko? – W jednej jednak kwestii się myliłaś – powiedział, zwracając się do stojącej za mną kelnerki. – Wspomniałaś, że Gwen jest ładna, lecz to nieprawda. Otworzyłam szerzej oczy z przerażenia. Może i nie miałam urody miss, lecz nigdy nikt mi nie powiedział wprost, że nie jestem ładna. Znowu na mnie spojrzał. – Nie, nie, nie. Źle mnie zrozumiałaś. – Chryste Panie, czy naprawdę aż tak łatwo mnie przejrzeć? – Po prostu „ładna” zdecydowanie nie oddaje w pełni twojej urody, ponieważ jesteś naprawdę śliczna. To wyjątkowa uroda. Taka zahartowana. Niewielu potrafi zachować i piękno, i surowość. A ty potrafisz. Widzę to w twoich oczach. Są bardziej łagodne, zupełnie inne niż twój wyraz twarzy. Zamrugałam z zaskoczenia. Opadła mi też trochę szczęka. Bezpośredniość tego człowieka – tego nieznajomego – powinna sprawiać mi przykrość, a nie przyjemność. Powinna być niegrzeczna, a nie urocza. A już z pewnością nie powinnam czuć motylków w brzuchu i przyśpieszającego pulsu. Ani rumieniących się policzków. Kobieta obok niego pochyliła się, mimochodem ocierając się piersiami o jego ucho. – No i ma fajne cycki – dodała. Tym razem moja szczęka wylądowała na podłodze. Po pierwsze, skąd ona mogła cokolwiek wiedzieć o moich cyckach, które może i faktycznie były raczej większe niż mniejsze, ale przecież zupełnie zakryte. A po drugie, czy ona nie ma w domu lustra? Bo jeśli już mowa o fajnych cyckach, niewiele mogło konkurować z jej biustem, a byłam przekonana, że jest prawdziwy. – Ach, Natalie, to niegrzeczne. – Jednak jednocześnie jego wzrok powędrował w dół, by ocenić moje piersi. Mimo to doceniłam jego próbę zachowania dobrego tonu. Potem przypomniałam sobie, że cała ta sytuacja działa mi na

nerwy. – Komplementy w niczym nie pomogą. To wszystko ma zniknąć. Natychmiast. – Dzięki Bogu za naturalną chrypkę; dzięki niej ukryłam zdenerwowanie. – Ja nie prawię pustych komplementów, Gwen. – Zamilkł na moment, jakby chciał, żebym to dobrze zrozumiała. – I przykro mi, że dowiadujesz się tego ode mnie, lecz wynająłem tę salę, żeby robić tu, co tylko zechcę. – Może i wynajął pan salę, lecz nie może pan robić tu, co mu się żywnie podoba. – Na umowie zostało wyraźnie napisane, jakie panują zasady. Nieznajomy otrzymał swoją kopię. Należał do regularnych klientów, więc musiał znać zasady. A jeśli sądził, że może wykorzystać fakt, iż się nie znamy, powinien wymyślić jakąś lepszą strategię. Właśnie tego się trzymałam – zasad. Trzymałam się przekonania, że w tym sporze to ja mam słuszność. – Właściwie to on faktycznie może w tej sali robić, co mu się żywnie podoba – powiedziała nieśmiało Alyssa. Odwróciłam się i zobaczyłam, jak na jej twarzy pojawia się przepraszający wyraz. Nie wiedziałam jednak, czy przeprasza mnie, że nie powiedziała mi o tej sytuacji wcześniej, czy raczej za opowiadanie się po stronie nieznajomego. Wiedziałam za to, że nie mogła mieć racji. Zupełnie jakby czytał w moich myślach, nieznajomy rzekł: – Alyssa ma rację. Tylko jedna osoba mogła podpisać tego rodzaju umowę, ale i tak musiałam zapytać. – Kto tak mówi? – Matt. – Odpowiedź nadeszła zarówno ze strony Alyssy, jak i nieznajomego. Potem wyjaśnił: – Mamy z Mattem takie nieoficjalne porozumienie. Resztki mojej godności właśnie zostały pogrzebane. Jeśli to była prawda – a miałam przeczucie, że tak – to ja tutaj postępowałam niesłusznie, nie oni. Upokarzające. I rozczarowujące.

Słyszałam plotki, że Matt dokonywał tego rodzaju nieformalnych porozumień, lecz nigdy nie przekonałam się o tym na własnej skórze. Zapewne dlatego, że Matt spodziewał się mojej krytyki. Jako przełożony nie potrzebował mojego pozwolenia, choć mógł się martwić, że pójdę z tym bezpośrednio do właściciela, Josepha Rickera. Nie zrobiłabym tego. Matt to dobry menadżer i nie zamierzałam wygryźć go z posady. Mogłam go jednak przestraszyć na tyle, żeby skończył z tymi absurdalnymi umowami. – Może powinnam do niego zadzwonić. Nieznajomy zdawał się rozumieć, że to się nie stanie. Przechylił głowę na bok i zanim jeszcze się odezwał, już wiedziałam, że nie wygram łatwo dyskusji. – Naprawdę chcesz to zrobić, Gwen? Naprawdę? – Wychylił się do przodu, postawił obie nogi na podłodze i złożył dłonie, prostując palce wskazujące. – To znaczy, oto jak ja to widzę. Najwyraźniej Matt nie chce, żebyś o mnie wiedziała. Wynajmuję tę salę już dobre siedem, osiem miesięcy? – Rozejrzał się po gościach, a ci szybko potwierdzili jego słowa. Potem spojrzał na mnie. – Jak długo tu pracujesz? – Pięć lat. – Zostałam zatrudniona na stanowisku menadżera zaraz po tym, jak skończyłam dwadzieścia pięć lat. To była moja pierwsza prawdziwa praca po ukończeniu zarządzania restauracją i zarządzania ludźmi, które to studia sponsorowała mi Norma. Niekoniecznie zamierzałam zostać w 88th Floor, ale w ciągu trzech lat z asystentki zatrudnionej na część etatu stałam się prawą ręką głównego menadżera. Płacili dobrze. Pracowało się komfortowo. Cieszyłam się szacunkiem szefa i współpracowników. Palce wskazujące nieznajomego wybrały mnie na swój cel. – Nigdy nie pracujesz we wtorki, prawda? – Prawda. – Matt umyślnie trzymał cię z dala ode mnie. Jaki jest tego powód, twoim zdaniem? – Pytał wyraźnie protekcjonalnie, więc

odpowiedziałam hardym spojrzeniem. – Nie domyślasz się? Bo ja podejrzewam, że jesteś tutaj najbardziej sztywna. Z kijem w tyłku. A moja umowa z Mattem wymaga luźnego podejścia do zasad. To pewnie jest sprzeczne z twoją naturą. Prawda, Gwen? Nienawidziłam sposobu, w jaki wymawiał moje imię, jakby miał nade mną władzę absolutną, ponieważ wiedział tę jedną rzecz na mój temat. Nienawidziłam i kochałam. Nie znosiłam także tego, jak jego wzrok wędrował po całym moim ciele, powoli i dokładnie. Zmysłowo dotykał każdej mojej krągłości, każdego kąta. Nienawidziłam i uwielbiałam. Nienawidziłam i uwielbiałam. Usiadłam na krześle, które nadal za mną stało, nie wierząc już nogom, że zdołają mnie utrzymać. – Jak dokładnie wygląda ta umowa? I kim pan jest? – Żaden „pan”. – Zawahał się. – Nazywam się JC. Nigdy wcześniej o nim nie słyszałam. – JC…? – Po prostu JC. – Powiedział to tak, jakby to wszystko wyjaśniało. Dwie krótkie sylaby, które powinny mnie usadzić. – Tak jak Jezus Chrystus? Kilku gości się zaśmiało. Ale właściwie to gdyby Jezus Chrystus naprawdę istniał – czego ani trochę nie byłam pewna – właśnie tak go sobie wyobrażałam. Magnetycznego, pewnego siebie, otoczonego przez rozpustę, w której on sam nie brał publicznie udziału. JC także roześmiał się pod nosem, patrząc na mnie zuchwale i seksownie. – Tak też mnie nazywano. Jednak tylko w chwilach, gdy znajdowałem się między nogami kobiety. Fuj. Ale też sexy. Nie raz słyszałam takie lubieżne komentarze. Pracuję w klubie. W Nowym Jorku. Poznałam już to i owo. Jednak JC sprawił, że pod wpływem jego sprośnych słów coś ścisnęło mnie w podbrzuszu. Nawet niżej. W zapomnianych

regionach mojego ciała, które nie były stymulowane od lat. Nie tylko nie stymulowane; właściwie dawno o nich nie myślałam. Znowu pomieszczenie zdawało się przechylać na jedną stronę. Nie podobało mi się to. Nie rozumiałam, co się dzieje. Tak, byłam człowiekiem – kobietą z seksualnymi pragnieniami jak każdy – lecz już dawno nauczyłam się je wyłączać. Nie ujawniały się, o ile im na to nie pozwoliłam, a już z pewnością nie wzbudzały dreszczy na plecach, które rozchodziły się na ręce, nogi, każdą komórkę mojego ciała. Nie podobało mi się to ani trochę. Dlatego postanowiłam, że je zignoruję. – A umowa? W oczach JC dojrzałam błysk, który mówił, że mój rozmówca doskonale zdawał sobie sprawę, co próbowałam właśnie ukryć. A może tylko to sobie wyobrażałam, ponieważ nie próbował wykorzystać tej wiedzy przeciwko mnie, a miałam przeczucie, że było to w jego stylu. Zamiast tego odpowiedział na moje pytanie. – Biorę Pokład w każdy wtorek. Wykorzystuję go dla rozrywki moich przyjaciół i partnerów biznesowych. – Zabawiasz swoich partnerów biznesowych. – Ach, wiedziałam, o co chodzi. Koleś był naganiaczem. Kimś, kto załatwiał swojej firmie kontrakty, zachęcając klientów gorącymi laseczkami i alkoholem. – Striptizerkami? – Daj spokój, naprawdę myślisz, że te kobiety są striptizerkami? One też są moimi partnerkami biznesowymi. Nie osądzaj ich po braku odzienia. – Spojrzał na jednego z kolegów, na kolanach którego właśnie siedziała jedna z obnażonych dziewczyn. – Daj im jeszcze godzinę, a założę się, że panowie też się rozbiorą. Rozejrzałam się jeszcze raz po sali. Słowa JC narysowały w moim umyśle obcy obraz. Rozbieranie się dla pieniędzy… to rozumiałam. Pochodziłam z miejsca, w którym czasami trzeba było robić takie rzeczy, żeby mieć co jeść. Ale łamać zasady dla samego łamania zasad? Tego nie potrafiłam pojąć. Jakby to było być pozbawionym zahamowań? Być tak wolnym? Pokręciłam głową. To wszystko wydawało mi się nie do

pojęcia. A poza tym było wkurzające. Czułam, że mój autorytet został podważony. I że mnie nie szanowano. Kiedy rok temu Matt zaproponował mi wolne wtorki i środy, czy naprawdę zrobił to, bo zasługiwałam? Czy może po prostu nie chciał, żebym wpadła na trop jego spraw? – Co za gówno – mruknęłam, rozgniewana bardziej na swoją głupotę niż cokolwiek innego. JC podniósł brwi, zdziwiony. Nie miałam najmniejszego zamiaru się przed nim tłumaczyć. – Czym się właściwie zajmujesz? – Tym i tamtym. Inwestuję czasami w różne projekty. Przez resztę czasu robię to, na co mam akurat ochotę. Czyli nie naganiacz, ale jeden z tych kolesi. Dziecko bogatych rodziców, które pomnaża pieniądze w funduszu, płacąc innym, by wykonywali pracę za niego, podczas gdy on imprezuje i zbiera profity. Nie potrafiłam się powstrzymać. Przewróciłam oczami. – Mógłbym też pomóc ci wyjąć kij z tyłka. – JC powiedział to poważnym tonem, jednak w jego oczach widziałam rozbawienie. Droczył się ze mną. Popatrzyłam na niego z ukosa. – Niby jak? Wkładając tam zamiast niego swojego drąga? – Ha, ha. Zabawne. Ale oczywiście, gdybyś chciała… – Zamilkł na moment, jakby dając mi szansę, bym przystała na jego propozycję. Nigdy w życiu. – Ale nie to miałem na myśli. Oferowałem coś innego. Nie, właściwie to nie oferowałem, lecz wciąż oferuję. Pewnie. Coś innego. Jasne. – Czy tym też się zajmujesz na co dzień? Taka robota na boku? – Nie biorę za to pieniędzy, jeśli o to ci chodzi. Nie. To nie praca. Po prostu widzę, jaka jesteś spięta, i myślę, że mógłbym coś na to poradzić. – Mówił tak beznamiętnie, podczas gdy ja ciągle go atakowałam sarkazmem. On był szczery, ja złośliwa. Zamurowało mnie, chociaż w zasadzie nie potrafiłam

powiedzieć dlaczego. Ponieważ był górą? Ponieważ straciłam swój autorytet? Ponieważ patrzył na mnie tak, jak już dawno nikt na mnie nie patrzył? Jakby chciał mnie zjeść, ale nie tyle połknąć w jednym kawałku, co posmakować. Jakby wiedział, że gdzieś głęboko, głęboko w duszy właśnie tego chciałam. – Mi pomógł – powiedziała Natalie. – Naprawdę, nie da się spędzać czasu z JC i nie nauczyć, jak się nieco rozluźnić. Nie podniósł na nią wzroku, nadal wpatrywał się we mnie. Zastanawiałam się, czego dokładnie ją nauczył. Po jakie metody sięgnął? Z pewnością były tak bezwstydne i wulgarne, jak podejrzewałam. – Nie, dzięki. – Nie chodziło o to, że byłam świętoszkowata. Po prostu nie interesowała mnie ta beztroska, jaką tu prezentowano. Wolałam kontrolę. Wolałam powściągliwość. Rozejrzałam się znowu po pomieszczeniu. Na dwuosobowej kanapie para właśnie się całowała, zaś na jednym ze stołów trio na wpół tańczyło, na wpół ocierało się o siebie, uprawiając seks w ubraniach. Kobieta, która wcześniej siedziała okrakiem na kolanach mężczyzny, teraz wiła się przy jego kroczu, a on przygryzał wargę z seksualną ekstazą wymalowaną na twarzy. Moje obrzydzenie musiało stać się widoczne, bo JC zaraz powiedział: – Hej, nie odrzucaj czegoś, czego jeszcze nie próbowałaś. – Przyglądał mi się uważnie przez chwilę, a potem wstał i ruszył w moją stronę. – Nie próbowałaś, prawda? Nie próbowałaś dobrego tańca erotycznego. Właściwie to żadnego. Okazał się wyższy, niż się spodziewałam; sięgał dobre piętnaście centymetrów ponad moją głowę, co oznaczało, że musiał mieć grubo powyżej metra osiemdziesięciu. A kiedy tak patrzył na mnie przeszywająco i podjudzał swoimi pożądliwymi aluzjami, czułam się mniejsza niż zwykle. Mniejsza i bardziej napalona. Dostałam gęsiej skórki, serce zaczęło mi walić, kiedy był tak blisko i patrzył tak hipnotycznie.

– Nie, n... nie prób... bowałam – wyjąkałam w odpowiedzi. Kiwnął głową na Natalie. – Pokażesz jej? – Nie, dzięki – rzuciłam, wstając, zanim Natalie zdążyła zareagować. JC naprawdę myślał, że pozwolę jej zatańczyć mi na kolanach? Nigdy w życiu. Zadrżałam na samą myśl, chociaż nie do końca z obrzydzenia. JC pokręcił głową. – Nie tobie, kochaniutka. Wystraszyłabyś się. Dziewczyny ci pokażą. – Normalnie zwróciłabym mu uwagę, żeby nie nazywał mnie kochaniutką. A już z pewnością wyszłabym z sali, zanim ta szalona scena miałaby szansę się rozwinąć. Lecz z jakiegoś powodu czułam, jakby ktoś przykleił moje stopy do podłogi. JC postawił porzucone przeze mnie krzesło z przodu. Nie musiał nikogo prosić, by usiadł – dziewczyna w koronkowej bieliźnie bez słowa opadła na krzesło. Splotła dłonie za oparciem i rozsunęła nogi. Szeroko. Natalie zrobiła trzy kroki i zatrzymała się między nogami siedzącej kobiety. Odwróciła się do niej tyłem i rozpoczęła swój taniec. Z początku poruszała się subtelnie, jej biodra powoli powędrowały w jedną stronę, by zmysłowo wrócić na drugą. Po chwili położyła ręce na nogach koleżanki i zgięła kolana, schodząc nisko – jej pośladki praktycznie zetknęły się z udami drugiej kobiety – a potem podniosła się, kołysząc nimi. W pokoju zapanowało namacalne wręcz napięcie, jednak goście JC pozostali na swoich miejscach. Spodziewałam się gwizdów i pokrzykiwań, lecz wszyscy milczeli. Oprócz niskiego bębnienia muzyki klubowej po drugiej stronie ściany dało się słyszeć jedynie delikatny odgłos ocierających się o siebie ud Natalie, szelest ubrań i przyśpieszone oddechy obu dziewczyn. Sama zaczęłam lekko dyszeć i musiałam się skoncentrować, żeby nikt tego nie usłyszał. Nie było to łatwe. Taniec Natalie był hipnotyczny. Jej ciało ruszało się w zdecydowanym rytmie, jakby słuchała prywatnej muzyki, którą tylko my mogliśmy poczuć. Kuszące. Niczym gra wstępna. Od samego patrzenia zaczęły mi

drżeć uda. Moje sutki stwardniały. Moje majtki zrobiły się mokre. Dreszcz przebiegł mi po plecach, zalała mnie fala pożądania. Nie tylko seksualny aspekt tak mnie podniecił ani też artystyczne piękno ruchów Natalie. To było coś więcej, czego nie potrafiłam nazwać ani właściwie rozpoznać. – Jej taniec jest niezwykle zmysłowy, prawda? Wzdrygnęłam się, bo nie zdawałam sobie sprawy, że JC stał tuż za mną. A może tak naprawdę wiedziałam o tym i właśnie w jego obecności tkwiła prawdziwa przyczyna reakcji mojego ciała. Za to z pewnością nie miałam pojęcia, jak odpowiedzieć na jego pytanie. Tak, był zmysłowy. I wkurzało mnie to, bo chciałam zwykłego porno, a nie tego dziwnego czegoś. A już na pewno nie chciałam, żeby moje ciało przyjęło to z takim entuzjazmem. Dlatego milczałam. JC najwyraźniej uznał ciszę za zachętę, by mówić dalej. – A wiesz, dlaczego jest taki pociągający? Oprócz pięknych nagich kobiet i płynności ruchów Natalie, podnieca nas też to, czym ten taniec jest naprawdę. Przekazaniem władzy. Musiał przysunąć się jeszcze bliżej, bo teraz czułam jego oddech na ramieniu. – Kiedy ktoś tak przed tobą tańczy, nie możesz go dotykać. Chcesz, i to bardzo chcesz, lecz musisz pozwolić przyjemności dręczyć cię i przejąć kontrolę, gdy ty pozostajesz bezsilna. Z początku wydaje się, że to proste, prawda? Że chodzi tylko o panowanie nad sobą. W tym z pewnością jesteś najlepsza. Tak naprawdę jednak trzeba czegoś zupełnie przeciwnego. Tak naprawdę musisz oddać się w ręce tej drugiej osoby. To Natalie ma kontrolę. Lena oddała jej władzę nad sobą. Obiecała trzymać się jej zasad, nawet jeśli się z nimi nie zgadza lub jej się nie podobają. W zamian za to Natalie daje jej przyjemność, której Lena pragnie. Pochylił się mocniej do przodu, jego oddech łaskotał moje ucho i wzburzał krew w żyłach. – Powiedz mi, że nie chcesz znaleźć się na jej miejscu.

Skrzyżowałam ręce na piersiach. – Nie chcę. Nawet normalnego tańczenia nie lubię. – Nie Natalie, Gwen. Nie nią chcesz być. Chcesz być Leną. Chcesz być tak wolna jak Lena. Zabrakło mi tchu, w oczach szczypały łzy. Miałam ochotę odwrócić się i uderzyć JC w twarz. Musiał być zarozumiały i arogancki, jeśli wydawało mu się, że wie cokolwiek na mój temat. Nie miał pojęcia. Tylko zgadywał, zapewne próbując mnie poderwać, a tymi swoimi domysłami trafił w czuły punkt. Szarpnął tak bardzo, że gdybym nie była taka opanowana, jak mi właśnie wypomina, dostałby ode mnie w twarz. Mocno. Jednak nie zdenerwowałam się z powodu jego zgadywanki czy też z powodu, dla którego snuł te swoje domysły. Zdenerwowałam się, bo miał rację. Naprawdę chciałam być wolna. Miałam kij w dupie. Byłam zamknięta. Egzystowałam w rutynie dnia codziennego i traciłam całe mnóstwo radości z życia. JC nie wiedział jednego – nie mógł wiedzieć – że podjęłam świadomą decyzję i to nie bez powodu. Nie liczyło się to, czego chciałam, bo tylko tak potrafiłam przetrwać. Pieprzyć jego i jego insynuacje, że wybrałam źle. Nie był mną. Nie miał o niczym pojęcia. Nie uderzyłam go. Nic nie powiedziałam. Zwyczajnie odwróciłam się i wyszłam z sali, zamykając za sobą drzwi. Jednak pomijając to lekkie wzburzenie, nie pozwoliłam, by słowa JC mnie zabolały. Nie chciałam myśleć o swoich wyborach i postaci, w jaką postanowiłam się wcielić. Nie chciałam zastanawiać się, czy naprawdę nie istniało inne wyjście, niż być tą osobą, którą byłam. Przez resztę zmiany nie wracałam do sali na piętrze. Przekonałam samą siebie, że muszę zapomnieć o całym tym doświadczeniu. To oznaczało, że nie powinnam mówić Mattowi o tym, jak dowiedziałam się o jego nieformalnej umowie. I z pewnością nigdy więcej nie zamierzałam pracować we wtorki.

Rozdział drugi – Złapałam cię przed rozpoczęciem zmiany? – Głos Normy docierał do mnie przytłumiony przez kołnierz płaszcza, gdy próbowałam jednocześnie przytrzymać ramieniem telefon przy uchu i otworzyć drzwi klubu. Było mi zimno, a przez rękawiczki nacisnęłam zieloną słuchawkę dosłownie w ostatniej chwili. – Ledwo. Właśnie wchodzę do środka. – Był czwartek i, jak wiele innych wieczorów w tygodniu, Norma pracowała do późna, więc nie udało mi się z nią zobaczyć przed wyjściem na dwudziestą do klubu. – Zjadłaś obiad? Zostawiłam ci resztki zamówienia w lodówce, jeśli jesteś głodna. – Jadłam już. – Wydawała się rozproszona. – Przepraszam. Chciałam zadzwonić do ciebie wcześniej, ale byłam zajęta… spotkaniami. Przeszłam przez wejście dla pracowników do kuchni. – Żaden problem. Co tam? – Odezwał się do mnie dzisiaj adwokat ojca. Ojca. Jedno proste słowo, a jednak pod jego wpływem zamarłam w pół kroku. – I co? Uspokój się, powiedziałam sobie w duchu. Pewnie tylko chciał zadzwonić i złożyć wczesne życzenia z okazji urodzin. Ta, jasne. Kiedyś zaskakiwał nas od czasu do czasu, pamiętając ważne daty z naszego życia. Ale ostatnio przestał. Odkąd wylądował w więzieniu. – I… – Norma zawahała się, po czym od razu poznałam, że ma dla mnie bardzo złe wieści. – Ojciec wychodzi wcześniej, niż myśleliśmy. – Jezu Chryste, nie. – Ledwo mogłam mówić przez ściśnięte gardło. – Kiedy? – W czerwcu. – W czerwcu? – Powtórzyłam to w swojej głowie jeszcze

kilka razy, zanim zdołałam w pełni pojąć te słowa. – To całe sześć miesięcy wcześniej! Myślałam, że wypuszczą go w grudniu. – Ojca skazali na wyrok bez możliwości wcześniejszego zwolnienia. W grudniu minie dziesięć lat. Szybko zleciało, lecz miałabym jeszcze dość czasu, żeby się z tym pogodzić. Żeby się tym zająć. Teraz została tylko wiosna i zamiast w celi będzie na wolności. Zebrało mi się na wymioty. – W zasadzie mieli go nie wypuszczać wcześniej, ale mają za dużo ludzi w więzieniu i… to skomplikowane. Umieszczają go w ośrodku resocjalizacji, gdzie dokończy wyrok. – Norma wydawała się zmęczona, więc nie wyciągałam od niej więcej informacji. Ufałam, że powie mi to, co muszę wiedzieć, a resztę zachowa dla siebie. Właściwie to była chyba jedyną osobą, której ufałam. – Możemy spróbować temu zapobiec, ale prawdopodobnie nic nam to nie da. Stracimy tylko czas i pieniądze. Sfrustrowana przeczesałam palcami włosy, przypominając sobie jednocześnie, że nie zdjęłam jeszcze rękawiczek. Gest okazał się nie być nawet trochę tak przyjemny, jak chciałam; jego dziwna gładkość wręcz wzmogła moją frustrację. Ściągnęłam rękawiczkę zębami, a potem zadałam najważniejsze pytanie. – Powiedziałaś Benowi? Chociaż Norma bała się wypuszczenia mojego ojca, najgorzej zniesie to nasz młodszy brat. To oczywiste. Właśnie na niego nasza mroczna przeszłość miała największy wpływ. – Jeszcze nie. Ale zadzwonię. Niedługo. – Norma chrząknęła, a ja pomyślałam, że pewnie jej gardło ścisnęło się tak samo jak moje. – Ale nie dzisiaj. Muszę się najpierw zastanowić, jak mu to powiedzieć. – Daj znać, jeśli będziesz potrzebowała pomocy. – Właściwie niewiele mogłam zrobić. To Norma zawsze potrafiła ukoić. Ja najczęściej mówiłam „auć” i szłam dalej. Choć w rzeczywistości raczej mówiłam „auć” i wciskałam to głęboko w czarną dziurę, którą miałam zamiast serca. Na wpół wierzyłam w jej istnienie, bo co innego mogłoby tłumaczyć fakt, że brakowało mi wszelkich trwałych emocji? Ciemność zjadła

każde prawdziwe uczucie i groziła przejęciem mnie całej. Gniew i niepokój zdawały się wymykać z niej najczęściej. Jednak nawet panika z powodu wcześniejszego wyjścia ojca zaczynała już zanikać, zmieniając się w tępe buczenie irytacji. Może i nie była to najzdrowsza metoda radzenia sobie z problemami, ale właśnie tak udawało mi się przetrwać. Jednak Ben nie przypominał mnie. Ben nie przyjmie lekko tej wiadomości. – Cholera, to naprawdę lipa. – Ruszyłam przez kuchnię, przyciskając znowu telefon ramieniem, by zdjąć drugą rękawiczkę i włożyć ją do kieszeni płaszcza. Bethany spojrzała na mnie znad papierów i zatrzymała w chwili, gdy Norma zaczęła coś mówić. – Poczekaj sekundę, Norma – rzuciłam i przyłożyłam dłoń do komórki, kiwając głową na Bethany. – Ten cały JC… Przewróciłam oczami i przerwałam jej. – Nie musisz mówić nic więcej. JC był ostatnią osobą, o której chciałam w tamtej chwili myśleć. JC był ostatnią osobą, o której w ogóle chciałam myśleć. Kropka. Był aroganckim dupkiem. Bogatym dzieciakiem z poczuciem wyższości. I za każdym razem, gdy pojawiał się w mojej głowie, zapierało mi dech w piersi. Nie widziałam go od tamtej nocy miesiąc temu, kiedy poznałam go w Viperze, lecz odkąd zdałam sobie sprawę z jego istnienia, czułam jego obecność na każdym kroku. Słyszałam kilka razy, jak wspomina go ktoś z obsługi. Raz widziałam jego wiadomość do Matta. Jego inicjały znajdowały się nawet na kalendarzu w biurze. Jak mogłam tego wcześniej nie zauważyć? No i jeszcze te kwiaty. Wysłał ogromny bukiet do klubu w weekend po naszym spotkaniu. Znalazłam je w biurze na początku sobotniej zmiany. Kiedy otwierałam zaklejoną kopertę z moim imieniem, wprost nie mogłam wytrzymać z ciekawości, a także, przyznaję,

podekscytowania. Nikt, kogo znam, nie przysłałby mi kwiatów. Więc skąd się wzięły? Wiadomość okazała się krótka. „Różnicą między tym, kim jesteś, a tym, kim chciałabyś być, jest to, co robisz. JC” Zalała mnie fala tak wielu różnorodnych emocji, że nie miałam pojęcia, której się chwycić. Zaskoczenie, zawstydzenie, zdenerwowanie, niepokój. Podniecenie. Postawiłam na gniew. Podobnie jak w trakcie naszego pierwszego spotkania, zastanawiałam się, co on sobie wyobrażał? Był teraz moim osobistym motywatorem, że cytował Billa Phillipsa? Co on w ogóle o mnie wiedział? A jeśli próbował zaciągnąć mnie do łóżka, zdecydowanie nie najlepiej mu szło. Aczkolwiek, czy to nie miłe, że pamiętał o mnie po tylu dniach? Nie. Zdecydowanie nie. Mój gniew rósł przez samo to, że tak pomyślałam. Dlatego wrzuciłam bukiet, razem z wazą i wszystkim, do kosza na śmieci stojącego przy biurku i spróbowałam o tym zapomnieć. Mimo to nadal o tym myślałam. A raczej myślałam o nim. Dużo. Przez całe Boże Narodzenie, aż do Nowego Roku, nigdy nie uciekał daleko z mojej wyobraźni. JC był atrakcyjny, tak, i może właśnie dlatego tak często jego obraz pojawiał się w mojej głowie w najdziwniejszych momentach. Bardziej chodziło jednak o to, co o mnie mówił. Podobno chciałam być wolna. Podobno mógł mi pomóc się tego nauczyć. Co dokładnie miał na myśli? Seks? Poważnie? A nawet jeśli seks miał mi pomóc, czy ktokolwiek potrafiłby przebić się przez mur więzienia, w którym żyłam? Jeśli ktoś potrafił, na pewno nie on. Co do tego nie miałam wątpliwości. – Chciałam cię ostrzec – powiedziała mi teraz Bethany. Świetnie. Zapewne kolejny bukiet czekał na mnie w biurze. Powinnam się była domyślić, że nie będzie tak łatwo pozbyć się JC.

– Dzięki, Bethany – odparłam bezgłośnie i wróciłam do rozmowy z Normą, jednocześnie idąc dalej przez kuchnię. – Dobra, jestem z powrotem. – Jeszcze tylko jedno. – Śmiało. – Zatrzymałam się, żeby spojrzeć na harmonogram na ścianie. Chociaż nie zarządzałam pracownikami kuchni, lubiłam wiedzieć, kto akurat miał zmianę, gdy ja zaczynałam swoją. – Nie chcę, żebyś się denerwowała – powiedziała nieśmiało Norma – ale ojciec pytał, czy mógłby zamieszkać u nas, gdy już wyjdzie. – Ojciec pytał? Czy jego prawnik? – Ojciec poprosił prawnika, żeby nas zapytał. – Nigdy w życiu! – Teraz to się wkurzyłam. Tę emocję potrafiłam utrzymać dłużej niż minutę. – Nie ma mowy. Jak on w ogóle ma czelność o to pytać? Powiedziałaś, że nie, prawda? Cholera jasna, mam nadzieję, że powiedziałaś. – Tak, powiedziałam. Nie chcę mu nawet zdradzać adresu, póki się da. Chciałam cię tylko uprzedzić na wypadek, gdyby próbował się z tobą kontaktować. – Dzięki. Chyba. – Pchnęłam drzwi kuchenne i weszłam do głównej części klubu. Wtedy, drugi raz w przeciągu kilku minut, znowu zamarłam w pół kroku. – Hej, muszę kończyć. – Jasne, pogadamy później. Nie zadręczaj się tym, Gwen. Poradzimy sobie. Wszystko będzie dobrze. – Rozłączyłam się, ledwo rejestrując ostatnie słowa Normy. Moja uwaga była całkowicie skupiona na mężczyźnie opierającym się o bar. Dlaczego, ach, dlaczego nie posłuchałam ostrzeżenia Bethany? Mogłam poprosić Brenta albo jakiegoś innego kolesia z kuchni, żeby pozbył się JC. Znowu nie byłam przygotowana. Kiedy JC mnie dostrzegł, jego usta wyciągnęły się w uśmiechu. A potem puścił do mnie oko. Puścił do mnie oko! A moje głupie ciało postanowiło zareagować gęsią skórką. Co wkurzyło mnie jeszcze bardziej. – Poważnie? Cały rok nic nie wiem o twoim istnieniu, a teraz

widzę cię już drugi raz w ciągu miesiąca? – Natychmiast pożałowałam tych słów. Jeśli istniała wcześniej jakaś szansa, że JC nie zauważył, jak na mnie działa, właśnie ją zaprzepaściłam. Ponieważ klub nie był jeszcze otwarty, wciąż paliło się światło dla obsługi, więc mogłam przyjrzeć się JC dokładniej niż przy naszym pierwszym spotkaniu. Nie powinnam była go tak oglądać. Jeśli wcześniej zastanawiałam się, czy przyciemnione światło w Viperze było dla niego zbyt pobłażliwe, właśnie pozbyłam się złudzeń. Teraz, gdy widziałam go wyraźnie, wyglądał olśniewająco. Ubrany był podobnie jak ostatnim razem, w ciemnoszary dwurzędowy garnitur, który idealnie na niego pasował. Włosy nie były już tak mocno wystylizowane i zauważyłam, że zdawały się naturalnie nieco kręcić. Wciąż miał lekką szczecinę, niedawno przyciętą, przez co miałam jeszcze większą ochotę jej dotknąć. Musiałam zacisnąć mocno pięści, żeby nie wyciągnąć dłoni i nie potrzeć jego policzka. Wyprostował się i włożył ręce do kieszeni. – Wiem. Powinienem był przyjechać wcześniej. Ale były święta i w ogóle… – Dlaczego miałbyś przyjeżdżać wcześniej? – Nie miałam pojęcia, czemu zadałam to pytanie, skoro prowokowałam go w ten sposób do powiedzenia czegoś, czego nie chciałam wcale usłyszeć. Po prostu tak trudno było mi myśleć w jego obecności. Był jednocześnie tak denerwujący i pociągający. Czy to w ogóle możliwe, by ktoś mógł być tak atrakcyjny przez samo wkładanie rąk do kieszeni? Okrucieństwo, prawdziwe okrucieństwo. JC zrobił krok w moją stronę. – Ponieważ chciałem się z tobą zobaczyć, Gwen. – Powiedział to tak, jakby pragnienie spotkania się ze mną było najzwyklejszą rzeczą na świecie. – Zazwyczaj, kiedy chcę kogoś zobaczyć, nie odkładam tego tak długo. Tylko teraz… Wyjechałem z miasta. Wysłałbym ci więcej kwiatów, żebyś wiedziała, że o tobie myślę, ale słyszałem, że nie spodobały ci się tak bardzo, jak

się spodziewałem. – Czy… – Znowu mi to robił, znowu zbaczałam przez niego z kursu, znowu wytrącał mnie z równowagi. – Czyli wiesz o kwiatach? – Zamknęłam na chwilę oczy, żałując swoich słów. – To znaczy, dziękuję. Bukiet był piękny. Nie jestem zainteresowana. Ale skąd niby wiedział, co zrobiłam z kwiatami? Cholera, Alyssa. Widziała, jak je wyrzucam. Na pewno go o tym poinformowała. Cóż, czyli wiedział. To nawet lepiej, bo nie myślał sobie, że mi się podobały. Tylko najwyraźniej nie zrozumiał swojego błędu, skoro tu przyjechał. – To niesprawiedliwe, Gwen. – Podszedł jeszcze bliżej. – Powinnaś mi dać szansę znowu wystąpić z propozycją, zanim ją odrzucisz. Nagle zrobiło mi się ciepło i zaczęłam rozpinać guziki płaszcza. – Zdaję sobie sprawę, że to brzmi absurdalnie, bo zadaję pytanie za pytaniem, ale czy mógłbyś mi przypomnieć, jak brzmi ta propozycja? – Oczywiście blefowałam. Wiedziałam doskonale, o czym mówił JC. Sama idea seksu z tym irytującym nieznajomym budziła we mnie obszary, o których myślałam, że na zawsze pozostaną uśpione. Nie zamierzałam się jednak do tego przyznawać. JC i tak już zbyt wiele wiedział na mój temat. Serce zabiło mi szybciej, kiedy postąpił kilka kroków naraz. Jednak okazało się, że chciał tylko stanąć za mną i pomóc mi zdjąć płaszcz. – Dobrze wiesz, o jaką propozycję chodzi. O tę, w której oferuję ci pomoc w wyluzowaniu. Teraz znajdował się blisko, naprawdę blisko. I nawet kiedy oddałam mu już płaszcz, zrobiło mi się cieplej, nie chłodniej. Jęknęłam i zabrzmiało to nie jak jęk irytacji, lecz raczej podniecenia. – Jesteś taki bezczelny. – Odwróciłam się twarzą do niego i wyszarpnęłam płaszcz z jego rąk.

– A ty spięta. – Powiedział to tak, jakby intrygowała go ta cecha. Jakby była dla niego wyzwaniem. Właśnie tego mi brakowało – bycia dla kogoś wyzwaniem. Wciąż trzymając płaszcz, skrzyżowałam ręce na piersiach. – Nawet mnie nie znasz. – Może i nie, ale wiem, jaka jesteś. Wszyscy to wiedzą. – Znowu schował dłonie w kieszeniach, najwyraźniej naigrawając się z mojej obronnej postawy. – Wszyscy wiedzą, że jestem spięta? – zapytałam piskliwym głosem i zdałam sobie sprawę, że właśnie potwierdzam jego słowa. Pokręciłam głową i mruknęłam: – To najdziwniejsza rozmowa, jaką kiedykolwiek przeprowadziłam. – Więc przestań mówić. Nie musimy nic mówić. – Spojrzał mi w oczy, dzięki czemu ja miałam szansę spojrzeć w jego. Błyszczały i emanowały energią, czego moje nie robiły chyba od lat, o ile w ogóle. Jednak za tym śmiechem, za tym światłem, znajdowało się to samo, co dostrzegłam wtedy w Viperze. Pustkę. Samotność. Brak. – Znacie się? – Głos Matta rozproszył nasze skupienie. Byłam tak skoncentrowana na JC, że nie usłyszałam, kiedy szef wyszedł z biura. Świetnie. Doskonale wręcz. Teraz, gdy zobaczył mnie z JC, musiałam się przyznać, że wiedziałam o umowie łamiącej zasady ustanowione w klubie. A to z kolei oznaczało, że albo muszę zaskarżyć na niego u właściciela, albo udawać, że nie przeszkadza mi to. Nie chciałam skarżyć. Niestety przeszkadzało mi łamanie zasad. Wolałabym, żeby Matt nadal myślał, że o niczym nie wiem. Więcej nawet, wolałabym naprawdę o niczym nie wiedzieć. Za późno. Matt też się martwił. Miał to wymalowane na twarzy. Przygryzłam wargę, próbując zdecydować, co powiedzieć. Jednak zanim zdążyłam się odezwać, uprzedził mnie JC. – Dopiero co się poznaliśmy. – Uniósł brew. – Gwen, prawda?

Zapewne oczekiwał, że coś powiem, ale ja zdołałam tylko pokiwać głową. Byłam zbyt zaskoczona. JC nie miał powodu, żeby ukrywać naszą znajomość. Chyba że rozumiał, w jakiej znalazłam się sytuacji. Chyba że rozumiał mnie lepiej, niż się spodziewałam. Nagle cała krew odpłynęła mi z twarzy, a w gardle zaschło. – Myślałem, że znam wszystkich menadżerów 88th Floor. Najwyraźniej się myliłem. – JC odwrócił się ode mnie i podszedł do Matta. – W każdym razie, wpadłem się zobaczyć z tobą. Spodziewałam się, że Matt dozna ulgi, gdy się dowie, że nie miałam pojęcia o jego sekretnej umowie z JC. Jednak jego głos wydawał się jeszcze bardziej nerwowy, gdy zapytał: – Dlaczego? Czego się dowiedziałeś? Pojawiło się coś nowego? Reakcja Matta przyprawiła mnie o dreszcze. Był wystraszony i zmartwiony, podczas gdy ja zawsze znałam go jako człowieka spokojnego i zrównoważonego. Przeszkadzało mi, że rozmawiał w ten sposób z JC. Przez to zaczęła interesować mnie ich relacja, chociaż normalnie zupełnie by mnie nie obchodziła. JC położył dłoń na ramieniu Matta. – Nie, nie. Jestem tutaj z innego powodu. Po prostu nie widziałem cię od kilku tygodni. Wziąłeś wolne, a potem były święta. Minął już miesiąc. Zapomnieli zupełnie o mojej obecności, a ja im nie przypominałam. Nie było to szczególnie grzeczne z mojej strony. Powinnam była przeprosić ich i odejść, żeby mogli porozmawiać na osobiste tematy. Zamiast tego usiadłam na stołku barowym i udawałam, że układam stertę menu z ofertą happy hour. Za plecami usłyszałam drżące westchnienie Matta. – Musiałem sobie odpuścić ten okres. Tym razem nie mogłem inaczej. Za dużo wspomnień. Spojrzałam na ich odbicie w lustrze wiszącym nad barem. Twarz JC pozostawała niewidoczna, jednak widziałam jego rękę wciąż spoczywającą na ramieniu Matta, który teraz dotknął jej swoją dłonią, jakby dodawali sobie nawzajem otuchy… Co proszę?

– A jednak ty się pojawiłeś. To bardzo odważne z twojej strony. – Matt poklepał JC jeszcze raz, a potem opuścił rękę. JC schował zaraz dłoń w kieszeni, wzruszając ramionami. – Miałem pracę do wykonania. W ten sposób mogłem na chwilę przestać o niej myśleć. – Dziękuję. Doceniam to, że wciąż próbujesz. Po chwili zaczęli mówić ciszej i przez to nic więcej już nie rozumiałam. Jednak to, co zdążyłam usłyszeć… Stało się jasne, że Matt i JC byli dla siebie kimś więcej niż tylko partnerami biznesowymi. Matt należał do ludzi chroniących swoją sferę osobistą, oddzielających ją wyraźnie od pracy, dlatego jego stosunek do JC wydał mi się dziwny. Znałam szefa od pięciu lat i nadal nie wiedziałam, czy ma jakąś rodzinę oprócz żony, o której istnieniu świadczyła jedynie obrączka na palcu. Cała ich rozmowa z JC – człowiekiem tak młodym, że mógłby być jego synem – była co najmniej intrygująca. I osobista. Kryła się za tym tajemnica, której nie powinnam poznawać. Cokolwiek między nimi było, wiedziałam jedno – miało większą wagę niż mój flirt z JC. Czy w ogóle faktycznie przeze mnie pojawił się dzisiaj w klubie? Czy może raczej z powodu Matta? I dlaczego czułam się taka rozczarowana? – Gwen? Aż podskoczyłam, kiedy usłyszałam swoje imię, lecz starałam się ukryć zaskoczenie, udając, że jestem bardzo zajęta. – Tak? – Matt poszedł na górę. Zostaliśmy sami. Spojrzałam znowu w lustro i zdałam sobie sprawę, że stał za mną tylko JC. I to bardzo blisko. – Aha. Okej. – Odwróciłam się twarzą do niego. – Ee, dzięki. Dzięki, że mu nie powiedziałeś o naszym spotkaniu. – Może jeśli będę grzeczna i bezpośrednia, przyjmie moje podziękowania i odejdzie. – Powinienem przyznać się, że było to absolutnie samolubne

z mojej strony i martwiłem się wyłącznie o utratę naszego układu z Mattem. – Zrobił krok w moją stronę i musiałam się teraz odchylić do tyłu, żeby patrzeć mu w oczy. – Ale skłamałbym. Przełknęłam głośno ślinę, lecz i tak mój głos pozostał słaby, gdy zapytałam: – A jaka jest prawda? – Nie chciałem, żebyś czuła się przeze mnie niekomfortowo. Niesamowite, że się nie roześmiałam. I tak czułam się niekomfortowo. Naruszał moją przestrzeń osobistą, ciepło jego ciała rozgrzewało moją klatkę piersiową, moje uda, moją twarz, a przez ułamek sekundy zastanawiałam się, jakby to było przycisnąć się do niego całą sobą. Całym ciałem. Może powinnam była go wtedy odepchnąć, lecz nie zrobiłam tego. – Dlaczego cię to w ogóle obchodzi? Teraz nie dzieliła nas żadna przestrzeń. Oparł ręce o bar z obu stron tak, że znalazłam się w pułapce, pod nim. – Nie wiem, Gwen. Pociągasz mnie. Chciałbym spędzić z tobą czas. W łóżku. Myślę, że oboje byśmy na tym skorzystali, i jeśli wychodzę znowu na nieokrzesanego, przepraszam. Nauczyłem się dawno temu, że żeby dostać to, czego się pragnie, należy poprosić. A czasami nawet to, co wydaje się niemożliwe, okazuje się do zdobycia. Jego słowa, jego zaproszenie… Powinnam była czuć się urażona, a mały głosik w mojej głowie podpowiadał, że byłam, jednak większa część mnie wolała przyjąć ofertę JC. Chciałam podnieść brodę i pozwolić naszym wargom poznać się bliżej. Mój język przesunął się po dolnej wardze, jakby ten wyobrażany sobie przeze mnie pocałunek był nie do uniknięcia. Jego wzrok przesunął się na moje usta, a oczy zaszły mgłą. To się dzieje naprawdę. Zaraz mnie pocałuje. Jednak zamiast tego wciągnął powietrze i zamknął oczy, smakując powietrza między nami. Ten ruch i to, jak zdawał się poznawać moją esencję, sprawił, że poczułam się jak główne danie

bardzo długo wyczekiwanego posiłku. Aż zawstydziłam się tego, jak prymitywne to we mnie wzbudziło podniecenie. – Ładnie pachniesz – powiedział. Nachylił się jeszcze bliżej; tak blisko, że teraz to ja mogłam wyraźnie poczuć jego zapach. Nosił jakąś wodę kolońską, a jego ubrania pachniały świeżością, jednak ja głównie czułam Mężczyznę. A myśleć potrafiłam wyłącznie o Seksie. – Co powiesz, Gwen? Powinniśmy spróbować tego małego układu? Jakimś cudem moje dłonie odnalazły drogę do jego klatki piersiowej, jakby nagle zyskały autonomię. Była twarda i ciepła. Poczułam, jak moje piersi wręcz bolą, pragnąc otrzeć się o niego. To nie byłby pierwszy raz, kiedy spotykam się z kimś na niezobowiązujący seks. Gdyby nie to, że takie układy często kończą się emocjonalną karuzelą, zapewne częściej szukałabym takich czysto seksualnych relacji. Jednak nie były warte wysiłku, jaki trzeba włożyć w powstrzymywanie się od uczuć. A podejrzewałam już teraz, że w przypadku JC byłoby to szczególnie trudne. Należał do tego typu mężczyzn, którzy lubili, by się do nich przymilać. Chciał być wyjątkowy. Chciał być kochany. Nie mogłam mu tego dać. Nawet gdybym mogła, JC nie był też kolesiem, który odwzajemniłby te uczucia. Każdy związek z nim byłby z miejsca skazany na porażkę. Skończyłoby się źle. Ktoś zostałby skrzywdzony. A ja nigdy nie chciałam nikogo krzywdzić. Nie mogłam już jednak wypierać się tego, jak na mnie działa. A odrzucanie zalotów wymagało więcej energii, niż byłam gotowa poświęcić. To, razem z frustrującą informacją udzieloną wcześniej przez Normę, troszkę mnie zirytowało. Odepchnęłam go, wkładając w to zapewne nieco za dużo siły. – Nie, zdecydowanie nie. Zsunęłam się ze stołka i stanęłam na wyprostowanych nogach, znajdując w podłodze oparcie, jakiego rozpaczliwie potrzebowałam. – Nie wiem, co ma pan na Matta, panie… – Boże, to

absurdalne, że nie znałam jego nazwiska, a JC brzmiało zbyt bezpośrednio. – Panie C. Ja jednak nie pracuję w ten sposób. Ma pan szczęście, że Matt jest głównym menadżerem, a nie ja, bo wtedy skończyłoby się specjalne traktowanie. Nie należę do ludzi, którzy godzą się na układy i układziki. Ja trzymam się zasad. Dlatego lepiej, żeby pan o tym pamiętał i swoje negocjacje prowadził wyłącznie z Mattem. Na twarzy JC pojawił się uśmiech. – Hej. Mówię poważnie. – Miałam ochotę tupnąć nogą, lecz powstrzymałam się, wiedząc, że to raczej nie pomoże. Zakrył usta dłonią. Kiedy ją odsunął, wszelki ślad po jego rozbawieniu zniknął. – Przepraszam. Wiem, że mówisz poważnie. Nie chciałem potraktować cię protekcjonalnie. Po prostu taka zadziorna jesteś jeszcze bardziej urocza. – Nie chciałeś potraktować mnie protekcjonalnie, a jednak właśnie to zrobiłeś. – Chciał zadziornej, będzie miał zadziorną. – Wie pan co, panie C? Właściwie to chciałabym zaproponować pewien układ. Pracuję w czwartki, a pan ma salę wynajętą na wtorki. Może umówimy się, że nie będę przychodzić do klubu we wtorki, a pan w czwartki? – Och, Gwen. Nie mogę zgodzić się na taką umowę. W ten sposób nie miałabyś szansy zmienić zdania. A gdy widzę, jaka jesteś zdenerwowana, z tymi spiętymi ramionami, zaciśniętą szczęką i zmęczonym wzrokiem, to mogę się założyć, że zmienisz zdanie. I to całkiem niedługo. – Proszę się nie nastawiać. Nie chciałabym, żeby się pan rozczarował. Zrobił dwa kroki w moją stronę i wyciągnął rękę, żeby pogłaskać mnie po policzku. Po raz pierwszy mnie dotknął i to było dla mnie niemal za dużo. Jak kostka lodu przy rozżarzonym węgielku, roztopiłam się pod nim. Wtopiłam się w niego. Jednocześnie chciałam zrzucić z siebie węgielek i odskoczyć. JC wyczuł moje skonfliktowane emocje. Zobaczyłam rozczarowanie w jego oczach. Jednak gdzieś z tyłu kryła się też

iskierka nadziei. – Następny krok należy do ciebie, Gwen. – Przesunął kciukiem po mojej twarzy, wzdłuż szczęki. – Wiesz, gdzie mnie znaleźć. Na tym właśnie polegał problem. Wolałabym nie wiedzieć, gdzie go znaleźć. Wolałabym go w ogóle nie znać. A najbardziej chciałam nie wiedzieć, co to znaczy czuć dotyk jego skóry. Ślad po jego kciuku płonął jeszcze długo po tym, jak JC wyszedł z klubu. Potem wystygł i zniknął. A ja ponownie zostałam sama w swoim lodowatym więzieniu.

Rozdział trzeci – Odzywał się do ciebie ostatnio Ben? – zapytałam Normę, pakując skarpetę z jego imieniem do pudła z napisem „Boże Narodzenie”. Było święto Martina Luthera Kinga, więc nawet jeśli większość dnia Norma spędziła przed laptopem, była w domu. – Nie odkąd dzwoniłam do niego z wieściami o ojcu – mówiła niewyraźnie, z łopatką między zębami. Zrobiła sobie przerwę, żeby przygotować kanapki z grillowanym serem, a ja wykorzystałam okazję, żeby z nią naprawdę porozmawiać. Norma wyjęła łopatkę z ust i kontynuowała: – A wczoraj dostałam krótkiego maila. Zdusiłam ziewnięcie i spojrzałam na zegarek. Było już po południu, dawno powinnam leżeć w łóżku, zwłaszcza że miałam wieczorem wracać do klubu. Jednak nieczęsto zdarzała się okazja, żebyśmy mogły razem z Normą spędzić wspólnie trochę czasu za dnia, a ja lubiłam jej towarzystwo. Przy niej moje myśli rzadziej uciekały do zmysłowego tańca i seksownego biznesmena z szerokim uśmiechem, który okupował zdecydowanie zbyt dużo miejsca w mojej głowie. Szczególnie odkąd wyraźnie dał mi do zrozumienia, że właśnie tego ode mnie oczekuje. Nie mogłam pozwolić, by dopiął swego, lecz kiedy leżałam w łóżku i próbowałam usnąć, fantazjowałam, że jednak mogłam, podczas gdy moja dłoń zsuwała się pod gumkę majtek i tańczyła w obszarach, które ignorowałam zdecydowanie zbyt długo. Robienie sobie dobrze było fajne i w ogóle, ale też przypominało mi dobitnie, jak samotna byłam przez większość czasu. Dlatego odkładałam ten moment najdłużej, jak się dało, kiedy miałam towarzystwo Normy. Poza tym ktoś musiał schować dekoracje świąteczne, a gdyby nie ja, pewnie wisiałyby do wakacji. – Czytałam tego e-maila. – To jeden z powodów, dla których poruszyłam ten temat.

– Czyli wiesz o nim tyle co ja. Norma zadzwoniła do Bena dopiero po moich urodzinach. Poinformowała go o planach ojca i brat przyjął to całkiem nieźle. Oczywiście się zdenerwował, ale nie załamał tak, jak się tego spodziewałyśmy. Po tym telefonie zdawał się wycofany. Może właśnie w ten sposób radził sobie z tą sytuacją. A może nie martwił się, bo mieszkał po drugiej stronie kraju. Ale przyszedł e-mail. Norma miała włączonego laptopa, kiedy przyszła wiadomość. Zobaczyłam jego imię, więc oczywiście przeczytałam. Te cztery zdania zapisały się w mojej pamięci jak wiersz. U mnie wszystko wporzo. Nie musisz mi wysyłać w tym miesiącu pieniędzy. Mam nadgodziny, więc nie będę potrzebował dokładki. Właściwie banalna wiadomość. Nic szczególnego, a jednak było w niej coś, co wzbudziło mój niepokój. Nie chodziło o tę lapidarność – Ben często pisał tak skrótowo. Sama treść nie przywoływała złych skojarzeń. A Norma regularnie podsyłała mu trochę pieniędzy, żeby dołożyć mu do tego, co sam zarabiał w kinie, więc i temat nie był niczym niezwykłym. Chodzi o to, że Ben nie był… silny. Nienawidziłam traktować go jak słabego, ale to była sprawiedliwa ocena. Przez ostatnie lata czuł się lepiej. Nie jak kiedyś. Znalazł pracę. Znalazł przyjaciół. Czasami nawet znajdował chłopaków. Chyba nie powinnam była się o niego niepokoić. Z drugiej strony, mieszkał tak daleko. Martwiło mnie, że nie osiadł gdzieś bliżej, gdzie mogłabym go zobaczyć i przekonać się, że nic mu nie jest. Zwłaszcza teraz, w obliczu rychłego wyjścia ojca. Odłożyłam nasze świąteczne skarpety do pudełka. – Co myślisz o jego wiadomości? Nie wydała ci się dziwna? – Nie, a powinna? Może to ja jestem dziwna. Właściwie to trwało już od paru tygodni. Zaczęło się od pierwszego spotkania z JC i pogorszyło się, gdy zobaczyłam go ponownie, lecz nie chciałam tylko jego

winić za cały ten irracjonalny miesiąc. Może i powiedział coś, o czym nie mogłam zapomnieć. Może i sprawił, że cała się trzęsłam z podniecenia. Ale to nic nie znaczyło. I tak już dawno powinnam zastanowić się nad swoim życiem. Akurat tak wyszło, że on się napatoczył w takim momencie. Przypadek. Jednak to, że miałam swoje problemy, nie oznaczało jeszcze, że Ben nie mógł mieć swoich. Właściwie, zważywszy na okoliczności, właśnie na to bym stawiała. – Może i nie. – Wstałam i zdjęłam ceramiczne wieszaki na skarpety z półki nad kominkiem, by każdą oddzielnie zawinąć w gazetę. – Nie uważasz za dziwne tego, że nie chce od ciebie pieniędzy? Dlaczego miałby nie chcieć trochę dodatkowej gotówki? Norma posmarowała masłem wierzch kanapki, którą właśnie grzała. – Napisał, że ma nadgodziny. Pewnie dobrze sobie radzi. – Nawet przy nadgodzinach… Czy on w ogóle nie wychodzi na miasto? Czyżby zmieniał się w odludka? Naprawdę nigdy nie szasta kasą? – Gwen, masz paranoję. – Masz rację. Wiem, że masz rację. – Lecz mimo to nie potrafiłam przestać się martwić. Czułam niewytłumaczalny niepokój. Tak jak trudno przestać drapać swędzące miejsce, tak ja nie mogłam pozbyć się tej natrętnej myśli i ciągle próbowałam rozgryźć przyczynę mojego strachu. Pochyliłam się, żeby spakować ostatni wieszak, i zamknęłam pudełko. – Powinnyśmy do niego pojechać. Norma przewróciła kanapkę, masło zaczęło syczeć przy spotkaniu z gorącą patelnią. – Dobra, powiedz mi kiedy, a spojrzę na swój kalendarz. Właśnie tak to u nas wyglądało. Jedna sugerowała wizytę, druga kazała podać datę, a potem nie potrafiłyśmy wybrać dobrego czasu na wzięcie wolnego z pracy. Może Norma nie była jedyną pracoholiczką w tym domu.

Tym razem jednak mówiłam poważnie. Musiałam zobaczyć się z Benem. Potrzebowałam przerwy. Potrzebowałam… czegoś. Ale czego? Umysł natychmiast podsunął mi obraz JC, lecz szybko go wygoniłam. Nie potrzebowałam ani jego, ani tego, co miał mi do zaoferowania. Za to weekend w Kalifornii to co innego. A przynajmniej coś. Wstawiłam pudełko do kąta, gdzie reszta czekała na wyniesienie do schowka. Nie było ich zbyt wiele – nigdy nie świętowałyśmy hucznie. Potem podeszłam do wysepki, za którą stała siostra, i stanęłam przy niej, podpierając głowę rękami. – Tym razem naprawdę, Norma. Nie kończmy na samej gadce, tylko naprawdę polećmy do San Francisco. – Oczywiście. – Nie spojrzała mi w oczy, ale właśnie smarowała kolejną kromkę chleba masłem, więc może nie było w tym nic podejrzanego. Zebrało mi się na wspominki. Właściwie cała sytuacja przypominała mi czasy z college’u, kiedy Ben chodził jeszcze do liceum i oboje mieszkaliśmy u Normy. Wtedy też dla nas gotowała. Nigdy właściwie nie obchodziliśmy świąt, dopóki nie zostaliśmy tylko we trójkę. W tym roku byłam jedynie ja i Norma. Odwróciłam twarz, kładąc policzek na granitowym blacie. – Trzeba było go tu ściągnąć na Boże Narodzenie. Norma zacisnęła usta. – Ben nie chciał przyjeżdżać, Gwen. – Ale trzeba było go przekonać. Może i rozmawiałyśmy już o tym kilka razy. Nie zmieniało to moich uczuć. Zdjęła patelnię z palnika i wytarła ręce o dżinsy. Potem odwróciła się i poświęciła mi już całą swoją uwagę. – On wcale nie chce tu być. Nie rozumiesz? Wyprostowałam się i odpowiedziałam na jej protekcjonalny ton upartością. – W takim razie trzeba było do niego pojechać. – Nie chciałaś brać wolnego.

– Ty nie chciałaś brać wolnego. Potarła dłonią usta, a ja podejrzewałam, że właśnie rewiduje w myślach to, co miała mi powiedzieć. Po chwili kiwnęła głową. – Żadna z nas nie chciała brać wolnego. – Dobra, w takim razie teraz obie weźmiemy urlop i pojedziemy się z nim zobaczyć. – Podniosłam brodę i przyjrzałam się twarzy siostry, próbując odgadnąć jej myśli. – Dlaczego nie chcesz? Przewróciła oczami. – Nie powiedziałam, że nie chcę. – Wyłożyła gotowy posiłek na talerz i podstawiła mi pod nos. – Tam leżą świeżo umyte winogrona, jeżeli chcesz zjeść razem z kanapką. Sięgnęłam po talerz, lecz zignorowałam temat jedzenia. – Właściwie to nic nie powiedziałaś, więc musiałam z twojego wyrazu twarzy odczytać odpowiedź. Nie chcesz zobaczyć się z Benem? Spojrzała mi prosto w oczy. – Oczywiście, że chcę się z nim zobaczyć, Gwen. To mój młodszy brat. – Był kimś znacznie więcej niż tylko młodszym bratem. Norma praktycznie go wychowała. Właściwie wychowała nas oboje. Skupiła teraz uwagę na kanapce i zajęła się odrywaniem skórki. Tym razem miałam pewność, że wykorzystuje posiłek jako wymówkę. – On nie chce, żebyśmy go odwiedzały. – Nieprawda. – Potem zastanowiłam się chwilę. – Powiedział to wprost? – Nie musiał. Przecież widzę. – Mówiła przez ściśnięte gardło. Podobnie jak ja, Norma nie lubi okazywać emocji, więc nigdy nie wiem, jak się zachować, gdy przez jej stoicką fasadę przedziera się trochę smutku albo rozczarowania. – Nie, nie widzisz. – A może jednak widziała. Rozmawiała z Benem znacznie częściej niż ja, mailowo i przez telefon. To nie tak, że nie chcę z nim rozmawiać, po prostu Norma jest dla niego jak matka.

Mimo to byliśmy ze sobą blisko, a jednak nie miałam pojęcia, dlaczego Ben miałby nie chcieć nas widzieć. A może? Jeden taki powód przyszedł mi nagle do głowy i natychmiast to z siebie wyrzuciłam. – On nie chce mieć nic wspólnego z przeszłością. Prawda? W tym z nami. Dlatego się oddala. Norma wzruszyła ramionami, lecz zaraz zmieniła zdanie i pokręciła głową. – Nie wiem. Nie słuchaj mnie. Może się mylę. Mowa jej ciała sugerowała, że Norma wcale nie wątpiła w słuszność swojej oceny. A teraz, gdy doznałam już olśnienia, zdałam sobie sprawę, że miała rację. Zaczęłam skubać skórkę przy paznokciu kciuka, głównie po to, by unikać wzroku Normy, ale też dlatego, że ból przynosił mi ukojenie. – Ale nie jesteśmy tatą – mruknęłam. – Nie jesteśmy złe. – Nie, ale przypominamy Benowi ojca. Rozumiem, dlaczego nie chce tu przyjeżdżać. Łatwiej zapomnieć o przeszłości, gdy nic mu o niej nie przypomina. Zastanowiło mnie, czy ja też nieustannie przypominałam Normie o przeszłości. Czy przeze mnie wciąż myślała o naszym dzieciństwie? Czy przeze mnie tęskni za mamą? Norma miała dwanaście lat, kiedy umarła mama. Pamiętała ją lepiej niż ja. Obie ją przypominałyśmy, lecz to ja odziedziczyłam jej jasne włosy i niebieskie oczy. Czy Norma, patrząc na mnie, widziała matkę? A może gorzej? Może widziała ojca? Nawet jeśli jej przypominałam – nawet jeśli my przypominałyśmy Benowi – to nie powinna być wymówka, by rozdzielić trójkę rodzeństwa. Chciałam, żebyśmy byli razem. Chciałam ochronić tę niewielką część rodziny, jaka mi została. Chciałam, żebyśmy byli ze sobą blisko. Jeśli to mrzonka, przynajmniej musiałam mieć pewność, że wszyscy jesteśmy bezpieczni. – Jeśli Ben woli mieszkać w San Francisco, nie mam nic przeciwko. Ale martwię się o niego. Zwłaszcza że rzadko się

odzywa, a ja nie wiem, czy dobrze sobie radzi. Już raz się wycofał, pamiętasz? Tuż przed tym, jak… – Wiem. – Przerwała mi w pół zdania; ona nie chciała, bym dokończyła, a ja nie chciałam kończyć. – Wiem, Gwen. Też się martwię. Zebrała włosy z tyłu głowy w kucyk, przytrzymała je przez chwilę, a potem znowu puściła. – Zadzwonię do niego, dobra? Zadzwonię. A ponieważ to Norma zawsze zajmowała się Benem, nie protestowałam. – Okej. 88th Floor było tego wieczoru wyjątkowo mocno okupowane. Najwyraźniej ludzie w tym roku postanowili gremialnie świętować dzień Martina Luthera Kinga. Nie narzekałam – lubiłam takie pracowite dni. Klub zamknęliśmy z Mattem o czwartej trzydzieści, a ponieważ zrobiliśmy to szybko, skończyłam raporty krótko po piątej. Postanowiłam poczekać, aż Matt upora się z pracą w swoim biurze, i poszłam zrobić obchód po wszystkich salach. Zwyczajowo zajrzałam do łazienek, a potem ruszyłam na główny parkiet i do baru przy kuchni. Panowała cisza, jednak na samym końcu rzędu stołków siedział jeden człowiek, tyłem do mnie. Rozejrzałam się, szukając Alyssy albo Grega – oni mieli zamknąć to piętro – ale nigdzie ich nie widziałam. Zazwyczaj szybko rozprawiali się ze sprzątaniem, więc podejrzewałam, że już szykowali się do wyjścia w pokoju dla personelu. Jednak to czyniło obecność tej samotnej postaci jeszcze bardziej zaskakującą. – Przepraszam – zawołałam, zbliżając się powoli. – Już zamknięte. – Mężczyzna odwrócił się, a mi natychmiast zabiło szybciej serce. – Och, to ty. JC wydawał się mniej zaskoczony, co miało nawet sens, ponieważ ja tu pracowałam, więc powinien spodziewać się mojej obecności. Nie podobało mi się, że kiedy już odzyskałam równowagę, on znowu przyszedł mnie z niej wytrącić.

Kąciki jego warg uniosły się, co zinterpretowałam jako zadowolenie z tego, jak na mnie działał. – Hej. Miło cię widzieć. Jak zwykle powoli otaksował mnie wzrokiem, od stóp do głów. Jego źrenice rozszerzyły się, kiedy przyglądał się po kolei wszystkim częściom mojego ciała – od masywnych sandałów, przez gołe łydki, czarną spódnicę z dżerseju, biały baletowy sweter z dekoltem w serek, krągłości obfitego biustu. Jego oczy zatrzymały się dłużej na gardle, a potem na wargach. Poczułam ciepło na karku, nawet przy gęsiej skórce. To jedno spojrzenie wystarczyło, bym zaczęła się ślinić, a całe moje ciało zdawało się płonąć. Zaraz zapomniałam o pytaniu, które powinnam była zadać – skąd się tu wziął? Wreszcie popatrzył mi w oczy. – Dobrze wyglądasz, Gwen. Jego komplement zbił mnie z tropu. Nie dlatego, że go złożył – mężczyźni ciągle komplementowali kobiety w pracy – ale dlatego, że najpierw naprawdę mi się przyjrzał. A także dlatego, że w jego głosie brakowało typowego dla JC cwaniackiego tonu. Widziałam sugestie pożądania, owszem, lecz wydawało mi się, że mniej w jego komplemencie chodziło o zaciągnięcie mnie do łóżka, a bardziej o prawdziwe docenienie mojej urody. Wolałam lubieżne kłamstewka. Z nimi potrafię sobie radzić. Z takim czymś – nie. Zakłopotało mnie to, bo czułam się zobligowana zastanowić się, czy JC był faktycznie tak okropnym człowiekiem, za jakiego go miałam, czy może było w nim coś, czego nie chciałam dostrzec. Dlatego postawiłam gardę i na jego szczerość odpowiedziałam jak suka najwyższej klasy. – Myślałam, że to ja miałam zrobić następny krok. – Długo już na niego czekał, ale, cholera, nie chciałam, żeby przychodził tu i mnie kusił. – Owszem. – Podniósł głowę. – Jesteś już gotowa? – Ani trochę.

Odwrócił się do mnie plecami. – To udawaj, że mnie tu nie ma. Nie przyszedłem do ciebie. Dopiero kiedy to powiedział, zdałam sobie sprawę, jak bardzo pragnęłam, żeby był tu wyłącznie z mojego powodu. Głupia. A myślałam, że w ogóle go tu nie chcę. Jeśli nie będę ostrożna, oskarży mnie o wysyłanie mu sprzecznych sygnałów. Z pewnością wysyłałam je sobie samej. Po prostu odejdź, powiedziałam sobie w duchu. Zrób swoje i ignoruj go. Nie potrafiłam go zignorować. – Najwyraźniej nie musisz wychodzić razem z innymi klientami, prawda? Kolejny punkt twojej nieoficjalnej umowy? Dzisiaj nie jest wtorek. – Nawet we własnych uszach brzmiałam dziecinnie. W żaden sposób nie uspokajało to motylków w moim brzuchu. JC zupełnie się tym nie przejął. Obrócił się na stołku twarzą w moją stronę. Miał na sobie ciemne dżinsy i granatowy pulower schowany pod kurtką z brązowej skóry. Swobodny styl pasował mu tak samo dobrze jak elegancki. W dżinsach wyglądał równie seksownie co w garniturze. – Mylisz się pod tym względem – powiedział bez cienia obrazy w głosie. – Mamy wtorek. Dokładnie od… – spojrzał na zegarek, wyraźnie drogi zegarek sportowy ze stali nierdzewnej, lecz nie ostentacyjny – pięciu godzin i dwóch minut. Cholera, miał rację. Na tym polegał problem w moim zawodzie. Dzielenie czasu na dni zawsze było problematyczne. Nie kładłam się do łóżka przed jedenastą, a wtorek zawsze zaczynał się dla mnie w chwili, gdy budziłam się wieczorem. Dla wszystkich innych jednak zaczynał się w połowie mojej zmiany. JC znowu był górą. Mogłam albo dać zrobić z siebie głupka przez tę pomyłkę, albo po prostu się zgodzić. – Masz rację, jest już wtorek rano. – Potem jednak, nie zdoławszy nad sobą zapanować, znowu się wyzłośliwiłam. – Ale masz salę wynajętą dopiero od wieczora, a tylko rezerwacja

oznacza przywileje. A mnie wieczorem tu nie będzie, dodałam w duchu. Tak naprawdę jednak, chociaż byłam twarda i poważna, zazwyczaj nie zachowywałam się jak wredna jędza. Lecz w obecności JC czułam palącą potrzebę obrony, a ponieważ przez tę absurdalną umowę z Mattem nie miałam nad nim żadnej władzy, złośliwości były moją jedyną bronią. Jeśli JC to zauważył, nijak się do tego nie odniósł. – Tak, to prawda. Ale w tej chwili nie jestem tutaj jako klient. Czekam na Alyssę. – Aha. – Rozczarowanie zebrało mi się w brzuchu, przeganiając motyle niczym gwałtowna burza. Byłam pewna, że czekał na Matta. Głupia, głupia, głupia. Bo niby dlaczego JC nie miałby spotykać się z Alyssą? To ładna dziewczyna, do tego wyraźnie znała go lepiej niż ja. Tylko dlatego, że raz próbował mnie poderwać, od razu założyłam, że nie interesuje się nikim innym? A co ważniejsze, dlaczego mnie to w ogóle obchodziło? Oczywiście, że mnie nie obchodziło. – Cóż, powinna być wolna za kilka minut. Zazwyczaj tylko pracownikom pozwalamy czekać w środku, ale skoro już tu jesteś… – Tak naprawdę wolałabym, żeby wyszedł. – W każdym razie, wrócę do… – Nie pamiętałam nawet, po co zeszłam na dół. Alyssa wyskoczyła z pokoju pracowników i na szczęście przerwała moją mizerną próbę rozmowy. – JC, wróciłeś. Jak lot? Ruszyłam do kuchni, nie chcąc im przeszkadzać, a może nie chcąc być świadkiem żadnych czułych gestów. Jednak Alyssa zatrzymała mnie, zanim zdążyłam zajść zbyt daleko. – O, Gwen. Omal nie zapomniałam. Masz połączenie na drugiej linii. – Dobra, dzięki. – Telefony w barze miały wyłączony dźwięk, więc nic dziwnego, że nie usłyszałam dzwonka. Trochę dziwne, że ktoś próbował się ze mną skontaktować o tej porze. Nie

znałam nikogo prócz współpracowników. To musiała być Norma. Wiedziała, że nie noszę przy sobie komórki w trakcie zmiany. Matt wprowadził restrykcyjne zasady w tej materii – częściowo ze względu na to, że nie korzystając z komórek wyglądaliśmy bardziej profesjonalnie, a częściowo po to, by chronić różnego rodzaju celebrytów i innych ważnych gości przed niechcianymi nagraniami i zdjęciami. Jednak Norma rzadko kontaktowała się ze mną, gdy byłam w klubie, więc poczułam niepokój, podchodząc do baru i podnosząc słuchawkę po drugiej stronie lady. – To ja, Gwen. – Owinęłam kabel wokół palca i spojrzałam za siebie na JC i Alyssę. Nagle pożałowałam, że nie wyszłam do drugiej sali, żeby tam odebrać telefon. Ponieważ Matt nie zezwalał na aparaty bezprzewodowe, byłam uziemiona. Martwił się, że ciągle by się gubiły, że wyczerpywałaby się bateria w słuchawce i nikt nie potrafiłby jej potem znowu znaleźć. Normalnie się z nim zgadzałam, ale w tej chwili uważałam, że przewodowe telefony to jakiś poroniony pomysł. Jeszcze gorsze było patrzenie na JC i Alyssę. Na oczy dziewczyny, która spijała każde słowo z jego ust… Żałosne. Ciekawiło mnie, czy jej też powiedział, że dobrze wygląda. Czy jej ciało otaksował wzrokiem równie dokładnie jak moje. – Tu Norma. – Głos siostry sprawił, że wróciłam myślami do rozmowy telefonicznej. Mówiła cicho i jakby z napięciem. Ale nie piła jeszcze porannej kawy, więc może to było przyczyną. Jednak to napięcie było zbyt duże, a głos zbyt cichy. – Wszystko w porządku? Może coś ją brało i chciała, żebym przyniosła do domu zupę i tabletki do ssania. – Ze mną okej. Chodzi o Bena. – Chrząknęła, żeby oczyścić gardło. – Znowu to zrobił. Nagle zrobiło się cicho, śmiech Alissy i JC nie docierał do mojej świadomości, a został tylko dźwięk głośno bijącego serca, szum w uszach i głos Normy mówiącej mi to, czego się bałam najbardziej na świecie – że Ben znowu próbował się zabić.

Rozdział czwarty Nagle zalała mnie ciemność. Żadne inne słowa nie mogłyby zaboleć mnie równie dotkliwie, chociaż gdzieś w głębi ducha wiedziałam, że coś jest nie tak. Z tym strachem budziłam się każdego dnia – że mój młodszy brat raz jeszcze targnie się na swoje życie. Opadłam na podłogę, pośladki uderzyły o parkiet, a głowa wychyliła się do tyłu i przejechała po znajdujących się za moimi plecami szafkach. Nie obchodziło mnie, że jestem w spódnicy, ani że posadzka lepi się od rozlanego alkoholu. Mocniej owinęłam dłoń kablem od słuchawki, jakby to miało dać mi potrzebne oparcie, a potem zdołałam wydusić z siebie wreszcie najważniejsze pytanie – to, którego bałam się najbardziej. – Czy on…? – Żyje – dokończyła za mnie Norma. – Tak, Ben żyje. Teraz pojawiły się łzy. Niedużo – dawno temu ojciec nauczył mnie, jak je wstrzymywać. Płacz zazwyczaj oznaczał więcej razów pasem. Jednak od czasu do czasu łzy wciąż potrafiły mnie zaskoczyć, szczypiąc zza powiek, płynąc ukradkiem po zboczu nosa. Przełknęłam ślinę mimo ściśniętego gardła, zmuszając się do zadawania kolejnych pytań. – I nic mu nie jest? – Doskonale zdawałam sobie sprawę, że nawet jeśli nie było mu nic fizycznie, jego stan emocjonalny był daleko od normy. Miałam nadzieję, że siostra wie, co mam na myśli, bo nie starczyłoby mi sił na wyjaśnienia. – Wyjdzie z tego. – Powiedziała to mocnym głosem, jakby była osobą, która miała dość władzy, by zdecydować, że tak będzie. Wątpiłam w to, lecz mimo wszystko jej słowa dodały mi otuchy. – Tym razem nałykał się tabletek. Wziął całą buteleczkę Vicodinu, ale gdy tylko to zrobił, zaraz zmienił zdanie i sam zadzwonił po karetkę. Wypłukali mu żołądek. Leży teraz na oddziale intensywnej terapii, jednak lekarze są zdania, że nic mu

nie będzie. Obserwują jego wątrobę. W tej chwili to największe zmartwienie. Kiwnęłam głową w odpowiedzi, chociaż Norma mnie nie widziała. – Zmienił zdanie, Gwen. Ben chce żyć. – W jej głosie było coś więcej niż nadzieja. Ślepa wiara. Wierzyła w jego chęć do życia tak, jak wierzyła kiedyś w Boga. Próbowała zaszczepić we mnie tę wiarę jak religię. – Tak, chce. Na pewno chce. – Żałowałam, że nie jestem o tym równie gorąco przekonana. Może kiedyś byłam, przy jego pierwszej próbie, teraz jednak moja pewność malała. Przekonana czy nie, nie zamierzałam opuszczać Bena. Musiałam go wspierać. – Więc kiedy wylatujemy? – Norma była królową organizacji. Na pewno zaplanowała wyjazd jeszcze przed podniesieniem słuchawki, co denerwowałoby mnie, gdybym nie pamiętała, że taka właśnie jest i koniec. – Hudson pozwolił mi skorzystać z jego prywatnego odrzutowca. Wylatuję niedługo. Nigdy wcześniej nie byłam tak wdzięczna, że siostra ma bogatego szefa i że podkochiwał się w niej dość długo, by zbliżyli się do siebie i pozwalał jej na takie przywileje. – Pojadę prosto do domu. Jak wezmę taksówkę, będę za dwadzieścia minut. – Ale ja… – Zawahała się, a ja wyczułam, że siostra zbiera się na odwagę, by powiedzieć mi coś nieprzyjemnego, czego nie chciałabym usłyszeć. – Lecę sama, Gwen. Cholera, Norma i jej skłonność do męczeństwa. – To szaleństwo. Lecę z tobą. Daj mi tylko chwilę, rozłączę się i… Zaczęłam wstawać z podłogi, lecz następne słowa Normy natychmiast mnie zatrzymały. Zamarłam. – On nas tam nie chce. Tym razem powiedział to wprost. Nie chce się z nami widzieć. Nie było co do tego wątpliwości. – Och. – Jeśli miałam jeszcze jakąś siłę, właśnie mnie

opuściła. Na całym świecie zależało mi tylko na dwóch osobach. Tylko dwóm pozwoliłam, by im zależało na mnie. Potrzebowałam ich obojga. Musieli być zdrowi i silni. Musieli mnie potrzebować. Usłyszeć, że Ben nie chciał nas zobaczyć, że nie chciał zobaczyć mnie – to było niemal tak bolesne, jak wiadomość o jego próbie samobójczej. – Aha – wydukałam, a te dwie sylaby ciężko stoczyły się z mojego języka. Norma spróbowała mnie pocieszyć. – Jadę tylko dlatego, że wskazał mnie jako osobę, którą należy powiadomić w razie wypadku. Jego pracownik społeczny ostrzegł, że nie wpuszczą mnie do niego. Mam być pod ręką na wypadek… na wypadek… Nie potrafiła dokończyć. Norma, ta silniejsza siostra; ta, która przeprowadziła nas przez wszystko – nie potrafiła dokończyć prostego stwierdzenia. – Przydam ci się. Będę dla ciebie wsparciem. – Może i mówiłam prawdę, może faktycznie przydałabym się jej, nawet jeśli czułam, że to ja potrzebowałam wsparcia siostry. – Gwen, lecę sama. Muszę to zrobić sama. Ostatnim razem poleciałam do niego. Obie poleciałyśmy. Wtedy przeciął sobie nadgarstki, tworząc dwie poszarpane rany. Dzięki Bogu w złą stronę, co dało mu tak potrzebny czas. Jego chłopak z tamtego okresu zdołał zabrać go do szpitala, a potem zniknął i nigdy więcej się nie pojawił. Pracowałam wtedy w klubie zaledwie rok i właśnie dostałam pełny etat. Matt zrozumiał moją sytuację i dał mi dwa tygodnie wolnego. Dlatego poleciałam z Normą. Każdy dzień spędzałyśmy z Benem, który wydawał się cieszyć z naszego towarzystwa. Znalazłyśmy mu psychiatrę. Znalazłyśmy dla niego pomoc, a do czasu naszego wyjazdu bratu wyraźnie się polepszyło. Jednak minęły cztery lata, a teraz rozmawiał z nami rzadziej niż wtedy. Miałam nadzieję, że to oznaczało, iż budował sobie własne życie. Myliłam się. Dlatego tym ważniejsze było, żebym mu teraz towarzyszyła. Żeby zadbać o jego wyzdrowienie. Żeby

zadbać o jego powrót z nami. – Norma, kupię bilet i spotkamy się na miejscu. Nie musisz robić tego sama. Razem zabierzemy go z powrotem… Przerwała mi w pół zdania. – Właśnie dlatego nie chcę, żebyś tam leciała, Gwen. Ben nie chce wracać do domu. A ja nie wierzę, że nie będziesz próbowała tego na nim wymusić. To nie jest dobry moment na taki konflikt. Otworzyłam usta, żeby zaprotestować, ale ona miała do powiedzenia coś jeszcze. – Poza tym uważam, że to nie najlepszy pomysł, żebyś się z nim zobaczyła. Nie udawałam, że mnie to nie zabolało. – A co to ma niby znaczyć? – To znaczy, że nie jesteś tak silna, jak ci się wydaje. – W tle dało się słyszeć dzwonek do drzwi. – Samochód już na mnie czeka, Gwyneth. Jak tylko się czegoś dowiem, dam znać. Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. Rozłączyła się, zanim zdołałam powiedzieć coś więcej, zanim zaczęłam błagać ją, żeby zmieniła zdanie, albo prosić, żeby wytłumaczyła, co ma na myśli. Zanim zdążyłam ją pożegnać. Siedziałam na podłodze przez dłuższą chwilę, aż zaczęły mnie mrowić pośladki, a w słuchawce nie było już słychać sygnału tylko przeciągłe buczenie. Odrętwiałam. Wszędzie. W ciele, w duchu. Stałam się pustką. Przestrzenią. Ogromnym wszechświatem składającym się z niczego. Nie pamiętałam momentu, w którym wreszcie wstałam i odłożyłam słuchawkę. Ani czy w ogóle to zrobiłam. Moja świadomość zaskoczyła dopiero w kuchni. Pomieszczenie było puste, pracownicy przestali wydawać jedzenie o drugiej w nocy. Nikt mi tutaj nie będzie przeszkadzał. Nikt nie powstrzyma mnie przed tym, co chciałam zrobić. Chociaż wciąż nie byłam pewna, co chciałam zrobić. Przeszukałam kuchnię, lecz nie wiedziałam, czego właściwie szukam. Mój odrętwiały umysł nie pozwalał skupić się na żadnej myśli, lecz kilka przepływało po mojej świadomości, próbując się

zaczepić. Znowu próbował. Nie chce się ze mną zobaczyć. Chcę poczuć się tak jak on. Nie chcę, by sam oglądał ciemność. Żałuję, że ktokolwiek inny poczuł na sobie rękę ojca. Muszę poczuć się tak źle jak Ben. Muszę poczuć. Potem przypomniałam sobie, że w kuchni są noże. Właśnie tego potrzebowałam. Ostrego noża. Mogłam przeciąć nim powierzchnię swojej skóry. Nie po to, by zrobić sobie krzywdę. Nie po to, by się zabić. Lecz po to, by poczuć. Znalazłam szufladę, w której trzymano sztućce. Okazała się zamknięta na klucz. Oczywiście. A moje klucze były w biurze. Nie mogłabym tam iść, nie wpadając przy tym na Matta, a poza tym biuro wydawało się tak daleko. Musiałam poczuć coś teraz. Natychmiast. Musiałam uciszyć ten hałas w głowie. Musiałam obudzić się na ból. Gdzieś z tyłu głowy rozległy się sygnały ostrzegawcze. Zbliżyłam się do krawędzi klifu, na którym przez lata udawało mi się stać stabilnie. Byłam jedną z tych, które potrafiły się ogarnąć. Nie byłam słaba. Jednak kompulsywna chęć uczynienia sobie krzywdy okazała się silniejsza niż sygnały ostrzegawcze. Znowu spróbowałam wyciągnąć szufladę. Jakby wystarczyło użyć odpowiednio dużo siły. Chociaż ciągnęłam obiema rękami, nadal nic. Wydałam z siebie jęk frustracji. Czyli jednak coś czułam. Irytację. Gniew. Rozżarzoną do czerwoności złość. Emocje rozległy się w pustce niczym błyskawica na ciemnym niebie. Wciąż chciałam dostać się do tych noży. Chciałam wyrządzić krzywdę. Wyrządzić krzywdę sobie. – Gwen? Wszystko w porządku? Uparcie trwałam w swojej nicości, jednak usłyszałam czyjś słaby głos gdzieś w tle, jakby ktoś mówił z szalikiem owiniętym wokół twarzy. Odwróciłam się w stronę tego dźwięku i zobaczyłam JC w progu drzwi, przez które przed chwilą weszłam. Zapomniałam, że jest w klubie, ale nie zaskoczył mnie.

Widok JC przyjęłam z… ulgą? Nie, nie ulgą. Ale mógł być substytutem noży. Mógł stać się dla mnie sposobem na zwalczenie odrętwienia. – Wołałem cię, ale nie odpowiadałaś, więc przyszedłem tu za tobą. – Zmarszczył brwi, przyglądając się mojej twarzy. – Wszystko w porządku? Nic nie powiedziałam i bez zastanowienia ruszyłam w jego stronę. Jeszcze raz spróbował nawiązać ze mną kontakt, gdy maszerowałam przez kuchnię. – Coś się stało? Czy mogę… Wtedy do niego dotarłam. Zamiast wyjaśniać albo wtulić się w jego otwarte, zachęcające ramiona – zamiast zachować się racjonalnie – złapałam go za kurtkę obiema rękami i przyciągnęłam do siebie. I pocałowałam. Przycisnęłam swoje usta do jego ust, wsuwając język, gdy rozchylił z zaskoczenia wargi. Nie byłam ani delikatna, ani nieśmiała. Byłam zdeterminowana i uparta, z każdym ruchem języka wpychając się głębiej, ssąc i przygryzając jego dolną wargę. JC nie odsunął się, lecz także nie przyciągnął mnie bliżej do siebie. Po prostu stał, pozwalając się całować, ale nie dotykał mnie nigdzie prócz miejsca, w którym spotkały się nasze usta. Kiedy oderwałam się od niego, by zaczerpnąć powietrza, próbował coś powiedzieć, jednak nie dałam mu na to szansy, zaraz z powrotem przysuwając się do niego, atakując go jeszcze agresywniej. Nie jestem pewna, w którym momencie zaczął odwzajemniać pocałunek, lecz kiedy to zrobił, wszystko się zmieniło. Chociaż pozwalał mi dyktować nastrój, przejął kontrolę i wkrótce to jego język zaczął przesuwać się po moich zębach, a jego zęby przygryzać moją wargę. Smakował kawą i miętówkami, które leżały w miseczkach na barze. Smakował nowością i niebezpieczeństwem. Chciałam więcej. Był to kolejny sposób na to, by się zranić. By się skrzywdzić. Kolejny sposób, by dotrzeć do bólu, do którego z taką żarliwością

chciałam się przedrzeć. Przywarłam całym ciałem do JC w nadziei, że zrozumie ten znak. W nadziei, że się zgodzi. Praktycznie westchnęłam z ulgi, kiedy otoczył mnie rękami w pasie i nasze biodra mocniej się ze sobą zetknęły. Jego dłonie zaczęły pieścić moje pośladki przez materiał spódnicy, jednak mnie najbardziej interesowała sztywniejąca wypukłość jego spodni. Chciałam go dotknąć. Chciałam go pieścić. Chciałam poczuć go w sobie. W ustach, w cipce – nie obchodziło mnie miejsce, byle w środku. Kiedy przełożyłam mu nogę przez biodra, był już równie pochłonięty pożądaniem. Podniósł mi spódniczkę i podciągnął moją drugą nogę do góry. Przycisnął mnie do siebie i przytrzymał tak, że nasze biodra stykały się mocno i czułam wyraźnie pulsowanie jego erekcji. Tam, gdzie chciałam – przy moim kroczu. Jego podniecenie doprowadzało mnie do szaleństwa. Wpiłam się w niego, pieszcząc ból między nogami jego penisem. Nasze usta nie przestały pożerać się nawzajem, gdy JC przeniósł mnie kilka kroków do stalowego stołu. Kiedy moje pośladki wylądowały na blacie, odsunęłam się na tę krótką chwilę potrzebną do zsunięcia majtek do kostek i zrzucenia ich na podłogę. To było moje ostateczne zaproszenie. Wcześniej nie wiedziałam, czego od niego chcę, lecz teraz JC nie mógł mieć już wątpliwości. Nie oczekiwałam chwili gorących pocałunków ani nawet pieszczot. Chciałam ostrego, szybkiego seksu. To wszystko. Rozłożyłam nogi, pokazując mu się w całej okazałości. Nie zawahał się i zaraz rozpiął suwak, by w rekordowym czasie obnażyć swojego penisa. Nie pytałam o prezerwatywę. Nie obchodziło mnie to. Miałam wkładkę, a chorobami wenerycznymi w tamtej chwili się nie przejmowałam. Rosyjska ruletka. Niebezpieczna gra, ale podobało mi się napięcie związane z ryzykiem. Kiedy był gotowy, przesunęłam się nieco do przodu i przyciągnęłam go do siebie tak, by jego główka była wprost przed moim kroczem.

– Proszę – powiedziałam. Nie zamierzałam go więcej błagać, więc ten jeden raz się postarałam. – Proszę, pieprz mnie. Patrzyłam, jak się zastanawia. Jego wzrok w jednej sekundzie zmienił się z „nie wiem” na „jasne, że tak”. Kiedy już podjął decyzję i opuściły go wszelkie wątpliwości, wbił się we mnie jednym posuwistym ruchem. Byłam już mokra, lecz jeszcze nie gotowa, więc zabolało. Właśnie tego chciałam – tarcia, ucisku, pieczenia. Wycofał się i wsunął raz jeszcze, a towarzyszyła temu przeszywająca agonia. Potem moje ciało dopasowało się do niego, ścianki pochwy rozluźniły się i zacisnęły wokół penisa w inny sposób. Teraz było dobrze. Posuwisty ruch jego prącia zdawał się dotykać każdej części mojego wnętrza, podrażniając każde zakończenie nerwowe przy każdym idealnie wymierzonym posunięciu. To było bardzo przyjemne. A ja wcale nie szukałam przyjemności. Potrzebowałam czegoś bardziej szorstkiego. Czegoś bardziej bolesnego. – Mocniej – upominałam go. – Pieprz mnie mocniej. W jego oczach zapłonęło pożądanie, kiedy puścił mnie, by zdjąć kurtkę. Rzucił ją na podłogę, a potem złapał mnie za biodra i przyciągnął do siebie. Wyraźnie przyśpieszył, jego ruchy przypominały dźgnięcia, a były przy tym tak głębokie, że czułam je na szyjce macicy. Tak było lepiej. Ostro, dziko. Przywarłam do niego, zachęcając go swoim ciałem i słowami, które powtarzałam w kółko. „Pieprz mnie. Pieprz mnie. Pieprz mnie”. Nie chciałam dojść. Walczyłam z rosnącym, zbierającym się nisko napięciem. Przygryzłam wargę JC i myślami próbowałam odgonić przyjemne mrowienie w nogach i rękach. On już się zbliżał. Widziałam to. Zaczął głośniej dyszeć, jego tempo stało się szarpane. Był już blisko, a potem przyjdzie koniec. Zostanę sam na sam z głupim i nieprzyjemnym postępkiem, żeby zastanowić się, jak beznadziejnie się przez niego poczułam. Mój plan zakładał zupełny brak przyjemności. Jednak nawet kiedy JC wbijał się we mnie agresywnie i bez litości, nie

potrafiłam szczerze powiedzieć, że nie jest mi dobrze. Potem zdjął rękę z mojego biodra i wsunął ją między nogi, bez problemu znajdując łechtaczkę. Omal nie eksplodowałam przy pierwszej mocnej pieszczocie jego kciuka. Cholera. Nie. Nie tego chciałam. Nie rozkoszy. Nie dla mnie. Odsunęłam się biodrami do tyłu, próbując uciec przed coraz większą przyjemnością masażu, jednocześnie nie wycofując się na tyle, by jego penis wysunął się ze mnie. Jednak JC złapał mnie drugą ręką w pasie i przyciągnął znowu do siebie. Wtedy ja spróbowałam go odepchnąć. JC zamarł, choć wyraz jego twarzy wyraźnie pokazywał, jakie to było trudne. – Nie zamierzam robić tego sam – powiedział chrapliwym głosem przez ściśnięte gardło, a chociaż nie chciałam tego, jego żądza mnie podniecała. – Więc jeśli chcesz, żebym pieprzył cię dalej, musisz dojść razem ze mną. Chciałam czuć ból. Chciałam poczuć się brudna. Chciałam poczuć się źle. Jednak JC nie pozwalał mi na to. Przestraszyłam się. Ponieważ gorsze od poczucia pustki było tylko doznawanie przyjemności. Nie zasługiwałam na nią. Nie zasługiwałam na tę rozkosz, podczas gdy mój młodszy brat tak cierpiał. JC musiał odczytać to z wyrazu mojej twarzy. – Wszystko będzie dobrze – rzekł, powtarzając słowa Normy sprzed kilku chwil. – Sprawię, że będzie ci przyjemnie i wszystko dobrze się skończy. Może to i magiczna moc porządnego pieprzenia, ale naprawdę mu uwierzyłam. Położyłam ręce na blacie stołu i chwyciłam palcami za krawędź. JC poznał się na moim akcie poddania. – Świetnie. – Jego pochwała zadziałała jak balsam. Z pewnością siebie i bez obaw wznowił masaż mojej łechtaczki. Z ekspercką wprawą. Z idealną siłą nacisku. Cała się spięłam i poczułam wznoszącą się falę orgazmu. Wtedy JC zaczął znowu mnie posuwać, już nie tak szybko,

lecz głębiej, intensywniej. – Chcę, żeby było ci wspaniale, Gwen. – Jego kciuk nadal bawił się łechtaczką, a ja coraz dalej i dalej wysuwałam się nad krawędź stołu. – Chcę, żeby było ci dobrze. Poddaj się, Gwen. Dojdź razem ze mną. Będziemy szczytować razem. I wtedy to się stało. Nie wiem, czy tego chciałam czy po prostu dałam się ponieść jego poezji. Ale poddałam się. Gdy tylko to zrobiłam, rozbiła się o mnie wysoka fala orgazmu, połykając mnie w całości. Trzęsłam się od dreszczy, które przebiegały mi po plecach i wzdłuż członków. Łzy pociekły z kącików oczu. Płakałam tak głośno, że musiałam zakryć usta, przyciskając je do ramienia JC. Jednak najlepsze było pozbycie się napięcia. Nie fizycznego, lecz emocjonalnego. Duchowego. Czułam się, jakbym szybowała. Albo latała. A raczej czułam to, co wydawało mi się, że towarzyszy w trakcie lotu – ekscytację i wolność. JC dołączył do mnie, gdy jeszcze drżałam. Wczepił się palcami w moją talię, wbił się głęboko we mnie, wydając z siebie długo wstrzymywany jęk. Potem zamarliśmy, nie licząc unoszenia się i opadania naszych piersi i pulsowania jego penisa w mojej cipce. Minęło kilka sekund, zanim całe podniecenie opadło i zaczął się na dobre etap „po”. Tylko że tym razem nie wiedziałam, co zrobić z tym całym „po”. Nie pierwszy raz uprawiałam seks dla samego seksu, lecz nigdy z nieznajomym. Nigdy też nie inicjowałam takiego zbliżenia, a już na pewno nie w pracy. Nie wiedziałam, jak się zachować. Nie wiedziałam też, co powinnam czuć. Żar już przygasł i teraz raczej wydawało mi się, jakbym spadała. Nie byłam pewna, czy to dobre spadanie, tak jak czasem zapada się w sen, czy przerażające, jak w koszmarach. Chciałam coś poczuć, ale nie coś takiego. Więc chociaż było mi dobrze, miałam też z tego powodu wyrzuty sumienia, przez co prawie osiągnęłam stan, jaki chciałam na początku, ale jednak tylko prawie. Poza tym teraz, gdy już seks i całowanie się skończyły,

nabrałam pewności, że JC będzie chciał pogadać. Cóż, ja zdecydowanie nie miałam na to ochoty. Wycofałam się jako pierwsza. Szturchnęłam go, wcale nie lekko, aż w końcu zrozumiał aluzję i odsunął się. Zeskoczyłam ze stołu i zabrałam bieliznę, zanim JC zdążył coś powiedzieć. – Rany. Tego się nie spodziewałem. – To nie było planowane. – Wsunęłam majtki na nogi i podciągnęłam do góry, nie przejmując się tym, że cała się lepiłam; chciałam tylko szybko mieć to z głowy. Potem podeszłam do małego lustra nad zlewem, żeby poprawić włosy. Boże, nie zdawałam sobie sprawy, że tak się poplątały. Kiedy to się stało? – Gwen – zawołał JC za moimi plecami, ale się nie odwróciłam. Nie patrzyłam też w odbicie jego oczu. – Gwen, przestań. Powiedział to naglącym tonem, a ja nie byłam taką dziwką, by nadal go ignorować. Obróciłam głowę w jego stronę. – Wszystko w porządku? – Nic mi nie jest. – Chryste, nie cierpię tego pytania. Spojrzałam znowu w lustro i poprawiłam niesforny kosmyk, a potem znowu popatrzyłam na JC, który właśnie wpatrywał się we mnie intensywnie. Najwyraźniej moja odpowiedź mu nie wystarczyła. Niestety nie mogłam dać mu nic więcej, więc rzuciłam tylko: – A u ciebie? Pytanie zabrzmiało ostrzej, niż chciałam. Nie przeprosiłam. JC, jak zwykle, zignorował moje złośliwości i uśmiechnął się. – Doskonale. Właściwie to fantastycznie. – A potem zmarszczył czoło. – Ale martwię się o ciebie. – Powiedziałam, że wszystko w porządku. – Mijając go, żeby podnieść mu kurtkę z podłogi, otarłam się o jego ramię. Nie wiedziałam, dlaczego to robię. Miałam mnóstwo wolnego miejsca. Nie musiałam nawet podawać mu tej kurtki. Ale dzięki temu mogłam zrobić coś więcej, niż tylko patrzeć mu w oczy, a poza tym to była świetna wymówka, żeby go znowu dotknąć, nawet jeśli to było tylko niezbyt łagodne szturchnięcie.

Odwróciłam się i podałam mu kurtkę. Wciąż na mnie patrzył tym swoim zatroskanym wzrokiem. Musiałam coś zrobić. – Przepraszam. – Nawet zabrzmiało szczerze. I było szczere. Trochę. Pokazał gestem najpierw na siebie, potem na mnie. – Za to? Nie musisz. – Zabrał kurtkę, a potem delikatnie złapał mnie drugą ręką. Nakreślił leciutko koło po wewnętrznej stronie mojego nadgarstka. – Nie przepraszaj za to, Gwen. Było miło. Nie niszcz tego. Poczułam, że się poddaję. Nie wiedziałam nawet czemu, lecz zbudowany przeze mnie wiele lat temu mur wydawał się drżeć w posadach. Czułam, że się zaraz rozpłaczę. Albo roześmieję. A może nawet znowu pocałuję JC, lecz nie tak jak wcześniej. Tym razem z uczuciem. Powoli. A może chciałam go spoliczkować. A może siebie spoliczkować. A może po prostu nie miałam pojęcia, czego chcę, i gdyby w tej krótkiej chwili JC potrafił mi to wyjaśnić, byłam gotowa przyjąć to za właściwą odpowiedź. Otworzyłam usta, żeby powiedzieć to, co musiałam, kiedy usłyszałam, jak ktoś woła moje imię z innego pomieszczenia. JC zamarł, tak samo nagle spięty jak ja. – Zostań tutaj – szepnęłam. Podeszłam do drzwi, upewniwszy się, że JC nie stoi w polu widzenia, a potem otworzyłam je lekko. – Cześć, Matt. Jestem tutaj. Potrzebujesz mnie? Stał za barem i nalewał colę. – Chciałem ci tylko powiedzieć, że skończyłem. – Kiedy czekał, aż jego bidon się napełni, przetarł łysą głowę, co było jego nawykiem. – Wszystko już pozamykane. Personel dawno wyszedł. Potrzebuję tylko twoich podpisów na papierach i możemy stąd zmykać. Chociaż zapewne nie wyrzuciłby mnie za seks z klientem w kuchni, lepiej, żeby o niczym nie wiedział. A gdyby zdał sobie sprawę, że jestem tu z JC, byłam pewna, że wszystkiego by się domyślił.

Musiałam odwrócić czymś jego uwagę. – Dobra. Przyjdę zaraz do biura. Zbieram jeszcze lód, który niechcący wysypałam. – Zamknęłam drzwi i odwróciłam się do JC, który patrzył na mnie nerwowym wzrokiem. – Jeśli wyjdziesz głównymi drzwiami, rozlegnie się alarm. Tylne wyjście jest tam, po drugiej stronie kuchni. – Gwen… Nie pozwoliłam mu dokończyć. – Proszę, wyłącz po drodze światło. Muszę iść. Wyszłam, nie czekając na jego odpowiedź i jednocześnie zastanawiając się, czy Norma miała rację, kiedy powiedziała, że nie jestem tak silna, jak myślałam. Gdybym była, nie uciekałabym w ten sposób. Gdybym była, zostałabym.

Rozdział piąty Obudziłam się koło czternastej. Było wcześnie jak dla mnie, ale też wcześnie położyłam się spać, zaraz po powrocie do domu. Nie udało mi się wypić więcej niż kieliszek moscato – ulubionego wina Normy i jedynego alkoholu, jaki znalazłam w mieszkaniu, chociaż dla mnie o wiele za słodkiego – i zaraz moja głowa wylądowała na poduszce, a myśli przepadły w pustce. Może i lepiej, bo dzięki temu nie miałam teraz kaca ani nie bolała mnie nawet głowa. Właściwie obudziłam się, czując się wręcz rewelacyjnie. Nie tak dobrze, żebym zapomniała o tym, co się dzieje z Benem ani co Norma powiedziała mi o mojej pozornej sile. Jednak na tyle dobrze, żebym miała energię do poradzenia sobie z tym. Niesamowite, ile mogła zmienić dobrze przespana noc – eee, to znaczy dzień. Tylko że kiedy ruszyłam do łazienki i ból między udami przypomniał mi o JC, zaczęłam się zastanawiać, czy wpływ na moje samopoczucie miało coś więcej niż tylko sen. Gdy popłynęła ciepła woda i umyłam się między nogami, zaatakowały mnie wspomnienia JC masującego moją łechtaczkę, doprowadzającego mnie tym do orgazmu. I słów, jakimi do tego zachęcał. A przecież to ja rzuciłam się na niego. Zaczęłam się śmiać. Ale naprawdę głośno. Aż mnie zgięło w pół. Aż musiałam przytrzymać się ręką ściany. W połowie tego ataku śmiechu zaczęłam się zastanawiać, czy może wreszcie oszalałam, lecz szybko porzuciłam tę myśl i w pełni oddałam się emocji, tak jak wcześniej w pełni oddałam się orgazmowi. Śmiech miał sens. Uprawiając seks z JC w kuchni, zrobiłam coś zupełnie dla siebie nietypowego. I zamiast czuć się z tego powodu beznadziejnie, jak się spodziewałam, a raczej jak miałam nadzieję się czuć, byłam jakby nowo narodzona. Pełna energii. Po prostu czułam się dobrze.

Zupełnie się tego nie spodziewałam, więc zaczęło mnie to bawić. Poza tym chyba jednak trochę zwariowałam. Czy brakowało mi piątej klepki czy nie, wciąż miałam ochotę skakać. Włosy miałam jeszcze schowane pod turbanem z ręcznika, kiedy odezwał się telefon. W nadziei, że to wieści o Benie, wybiegłam z łazienki. Spojrzałam na wyświetlacz i odebrałam, zobaczywszy, kto dzwoni. – Norma? Dotarłaś na miejsce? Jak się trzyma Ben? – Tak, dotarłam. Wylądowałam dwie godziny temu i pojechałam prosto do szpitala. – W tle dało się słyszeć interkom wzywający jakiegoś lekarza. Potem stukanie obcasów, zapewne należących do Normy. Wyobrażałam sobie, jak chodzi po pomieszczeniu, rozmawiając ze mną przez telefon. – Obudziłam cię? – Nie, już wstałam. Poza tym i tak by mi to nie przeszkadzało. To jak się ma Ben? – Martwiło mnie, że jeszcze nie odpowiedziała na to pytanie. – Dobrze. – Westchnęła, jednak to nie pomogło rozładować towarzyszącego jej napięcia. Norma mówiła przez ściśnięte gardło. – Przepraszam. Powinnam od tego zacząć. Ben ma się lepiej niż dobrze. Przynajmniej fizycznie. Dotarł do szpitala na czas i wątroba nie wykazuje żadnych oznak trwałych uszkodzeń. – To świetnie! – Poczułam taką ulgę, że znowu zachciało mi się śmiać. Odzyskanie równowagi emocjonalnej będzie dla niego wystarczająco trudne. Dobrze, że nie musi przy okazji leczyć też swojego ciała. – Czyli co teraz? Wypisują go? Widziałaś się z nim? – Wciąż nie chce mnie widzieć. Ale wie, że tu jestem. Napisałam mu list w samolocie. Nie wiem, czy to coś da i czy w ogóle go przeczyta. Zobaczymy. W tej chwili miałam zupełnie inne podejście do sprawy, niż kiedy Norma dzwoniła do mnie po raz pierwszy. Tym razem zamiast rozpaczać, że Ben nie chce się spotkać ze mną, bardziej martwiłam się tym, że nie chce zobaczyć Normy. – Ach, siostrzyczko, tak mi przykro.

– Siostrzyczko. Od lat mnie tak nie nazywałaś. – Wreszcie napięcie w jej głosie ustąpiło miejsca nucie nostalgii. – Ano. – Kiedy Norma była moją główną opiekunką, czułam, że to określenie pasuje. Doskonałe zastępstwo za słowo „mama”, którą pod wieloma względami dla mnie była. Wyraźnie sprawiłam jej tym teraz przyjemność i cieszyło mnie, że mogłam poprawić jej nastrój. – Może powinnam częściej tak do ciebie mówić. – To byłoby miłe. – Oczami wyobraźni widziałam jej uśmiech. – O ile nie masz na myśli, że jestem tchórzem. – Nigdy. – Chciałam zapytać ją, co napisała w swoim liście, ale wiedziałam, że pewnie coś osobistego. Dlatego zdecydowałam się na jeszcze ważniejsze pytanie. – Co się teraz stanie z Benem? Ciepło w jej głosie sprzed chwili zniknęło, za to powróciła bardziej surowa i rzeczowa Norma. – Chcą zostawić go w szpitalu do czasu, aż załatwimy mu przeniesienie do ośrodka na leczenie psychiatryczne. Dostałam kilka kontaktów od pracownika pomocy społecznej, ale wciąż szukam czegoś odpowiedniego. Może mi to zająć kilka dni. – Nie mówię tego często, Norma, ale dzięki Bogu, że Hudson Pierce tak zajebiście dobrze ci płaci. – Bywały chwile, kiedy uważałam jej pensję za absurdalnie wysoką. W porównaniu do tego, za co utrzymywałyśmy się w trakcie dorastania, była to ogromna suma. Oczywiście doceniałam, co Norma dla mnie zrobiła. Dbałam też o to, by dokładać się do życia tyle, na ile mi pozwalała. Poza tym dużo odkładałam. Bardzo dużo. W tej chwili jednak byłam bardzo wdzięczna za jej pełne konto bankowe. Wiedziałam, że dzięki niemu Ben dostanie najlepszą możliwą opiekę. – W takim razie upewnię się, że Hudson o tym wie. – Tak, jestem pewna, że o to zadbasz. – Może i nie był to odpowiedni moment, żeby żartować sobie z zakochanego w niej szefa, ale nie potrafiłam się powstrzymać. Poza tym dawno nie wspominała o swoich uczuciach do niego, a jako siostra Normy miałam obowiązek jej o tym przypominać. – Gdybyś się nie domyśliła, właśnie wymownie poruszam brwiami.

Zamiast zawstydzić się i zacząć tłumaczyć, zaskoczyła mnie niespodziewaną odpowiedzią. – Skąd ten twój dobry humor? Zmieniała temat. Ale faktycznie byłam w lepszym nastroju, niż powinnam, a istniało tylko jedno wytłumaczenie. – Pieprzyłam się z nieznajomym w kuchni w klubie. Niesamowicie się po tym wyluzowałam. – Powinnaś to robić częściej, skoro pomogło. Jej ton sugerował, że uznała to za żart. I bardzo dobrze. Nie wiedziałam, jak miałabym wyjaśnić swoje spotkanie z JC, gdyby Norma zaczęła mnie wypytywać. – Tak, tak. Też cię kocham. W każdym razie. – Wyszłam z kuchni w trakcie naszej rozmowy i teraz, w salonie, opadłam na kanapę, przyciągnęłam kolana do klatki piersiowej, a potem wróciłam do poważnych tematów. – Norma, czy Ben będzie w ogóle chciał iść na leczenie psychiatryczne? – Myślę, że tak. Nie jest przymusowe, ale pracownik socjalny wspominał, że Ben sam to zaproponował. To dobry znak. Zaczęłam zeskrobywać lakier na paznokciu u nogi, zastanawiając się nad aktualną sytuacją. – Może taki był jego cel? Może chciał w ten sposób pokazać, że potrzebuje poważniejszego leczenia. – Trudno mi było zaakceptować fakt, że Ben nie chce już żyć, więc chwytałam się każdego innego powodu jego decyzji. Wiedziałam, że Norma myśli podobnie. – Taką mam nadzieję. Osobiście uważam, że Ben nie potrafi poradzić sobie z wyjściem na wolność ojca. Wyraźnie czuje się winny, że przez niego trafił za kratki. – A nie powinien. Ojciec go krzywdził. – Nas też, lecz nawet w połowie nie tak bardzo jak Bena. Nie miałam wątpliwości, że Ben by się ze mną zgodził. Inaczej nie uciekałby tak daleko. Powodem zapewne był fakt, że znacznie bardziej ucierpiał w dzieciństwie niż ja i Norma. Chociaż każde z nas odniosło rany, ostatecznie to Ben sprawił, że ojciec trafił do więzienia.

– To nie takie proste. Nie chodzi o to, co Ben powinien czuć, a czego nie powinien – wyjaśniła Norma. – Postąpił właściwie, tak. Niestety to naturalne, że czuje się odpowiedzialny. I jestem przekonana, że boi się zemsty ojca. Zapewniłam go w liście, że warunki zwolnienia zabraniają mu opuszczania stanu. Zadbam o to, by ośrodek, w którym umieścimy Bena, miał ochronę, a oprócz tego zatrudnię mu prywatnego ochroniarza na czas powrotu do domu, jeśli dzięki temu ma poczuć się bezpieczniej. – Napisałaś mu to wszystko w liście? – Tak. Niesamowicie kojąco działało na mnie odkrycie, jak wiele Norma była gotowa zrobić dla Bena. Wiedziałam, że dla mnie zrobiłaby to samo. Kochała nas z całego serca. Opiekowała się nami tak, jak ojciec nigdy nie chciał, a matka nie potrafiła. Starała się jeszcze bardziej, żeby wynagrodzić nam krzywdy, jakich doznaliśmy z ich strony. Często martwiłam się, kto dbał o nią. Dzisiaj starałam się, żebym to ja była źródłem pociechy dla niej. – Przeczyta go, Norma, a wtedy będzie chciał się z tobą jednak zobaczyć. – Może. – Odchrząknęła, a ja jak zwykle domyśliłam się, że zaraz powie coś, czego wolałabym nie słyszeć. – Gwen, wiem, że żartowałaś o tym facecie w kuchni, ale może to nie jest taki zły pomysł. Naprawdę przydałoby ci się spuścić trochę pary. Intuicja mnie nie myliła – nie chciałam tego słuchać. Poczułam się wystarczająco źle, gdy nieznajomy nazwał mnie spiętą, a ja mogłam tylko zaprzeczać albo, jak się okazało, przelecieć go. Kiedy mówiła mi to siostra – ktoś, kto dobrze mnie zna – nie dało się tego tak łatwo zignorować. Mój dobry nastrój prysł jak bańka mydlana i przestało mi zależeć na uspokojeniu Normy. – Nie zdawałam sobie sprawy, że moja osobowość sprawia ci problem. – Nie mów tak. Nie próbuj mi teraz wmawiać, że nie kocham cię takiej, jaka jesteś. Oczywiście, że cię kocham. – Dalej mówiła

nieco łagodniej. – Twój charakter nigdy mi nie przeszkadzał. Boli mnie za to, że jesteś nieszczęśliwa. Zawsze martwię się o Bena, ale powinnaś wiedzieć, że o ciebie też. Ben przynajmniej wie, że potrzebuje pomocy. Może tobie też by się jakaś przydała. Krótko po tym rozłączyłyśmy się, a ja natychmiast poczułam się bardzo samotna. Raz jeszcze rozważyłam kupienie biletu i lot do San Francisco tylko po to, by być przy Normie. By być z kimkolwiek. Nie chciałam jednak, żeby Norma jeszcze bardziej się niepokoiła. Poza tym nie zdradziła mi, w którym szpitalu leży Ben. Nie miałam wątpliwości, że zrobiła to celowo. Dlatego zostałam w domu. Wiele czasu minęło, odkąd ostatni raz spędzałam wtorkowy wieczór sama. Z tego też powodu czułam się bardziej niespokojna niż zwykle. Nie potrafiłam na niczym się skupić. Czego bym nie próbowała – czytania, serfowania po Internecie, sprzątania – moje myśli nieustannie powracały do Bena, Normy i ojca. Do JC także. Domyślałam się, że właśnie bawił się w klubie, podczas gdy ja siedziałam na tyłku i oglądałam Netflix, próbując nie martwić się o rodzinę ani konieczność znalezienia dla siebie wentyla bezpieczeństwa. Zastanawiałam się, czy nie pojechać do 88th Floor. Czy nie poszukać seksownego ciuszka, uczesać się i umalować. Mogłabym pojawić się w Viperze i skorzystać z rady siostry – spróbować trochę się wyluzować. Jednak byłoby dziwnie, gdybym przyszła w tym stanie. Irytująca i nachalna. Łączyło mnie z JC coś wyraźnie jednorazowego. Poza tym z pewnością towarzyszył mu jego harem. Półnagie kobiety gotowe zrobić wszystko na jedno jego skinienie. Nie potrzebował mnie. I chociaż okazałam odwagę, ściągając przed nim gacie tego ranka, nie oznaczało to, że byłam gotowa na orgię. Och, no i Alyssa miała teraz swoją zmianę. JC przyszedł dzisiaj do klubu dla niej. Nie zapomniałam o tym. Wstyd, że w ogóle wpakowałam się w potencjalny trójkącik. Nie chciałam nikogo do niego zachęcać.

Co nie oznaczało, że nie mogłam znowu o nim pofantazjować. Zostałam sama w domu, z wibratorem, więc pomysł wydawał się kuszący. Dopiero kiedy obudziłam się w środę po południu, przypomniałam sobie – nie użyliśmy prezerwatywy. Udałam się do kliniki, by na miejscu dowiedzieć się tylko tyle, że na jakiekolwiek oznaki choroby wenerycznej trzeba czekać co najmniej dwa tygodnie. Jeszcze więcej czasu musiało minąć, zanim badanie na obecność wirusa HIV będzie miało sens. Zaproponowano mi pigułkę „po”, lecz odmówiłam. Zamiast tego poprosiłam pielęgniarkę, żeby upewniła się, czy moja wkładka wciąż jest na swoim miejscu. Wyszłam z przykazaniem, by wrócić za miesiąc. Całe cztery tygodnie. Cztery tygodnie niepokoju. Cztery tygodnie wyrzutów sumienia. Oczywiście do czasu mojej czwartkowej zmiany resztki dobrego humoru po seksie w kuchni zginęły bezpowrotnie. Miałam tego dnia zamykać, więc w zasadzie nie musiałam pojawiać się w pracy przed dziesiątą, ale przyjechałam już o ósmej trzydzieści, zmęczona siedzeniem i zamartwianiem się samotnie w domu. Główne drzwi otwarto o dziewiątej, więc kiedy weszłam przez tylne, zatrzymałam się w kuchni, żeby przywitać się z personelem po drodze do biura. Może po prostu chciałam znowu zobaczyć to miejsce – zimne, sterylne pomieszczenie, które ożyło dzięki krzątającym się kucharzom i kelnerom. Miejsce, w którym pozbyłam się rozsądku i majtek. Miejsca, gdzie poddałam się. Kiedy główny kucharz, Brent, głośno i dobitnie tłumaczył komuś, jak należy kroić marchewkę w słupki, ja słyszałam tylko słowa JC. Chcę, żeby było ci dobrze. Nawet dręczona przez niepokój o własne zdrowie przyjemnie zarumieniłam się na wspomnienie ostatnich ekscesów. – Hej, ślicznotko – powiedział Brent, kiedy mnie zauważył. Był jednym z niewielu pracowników klubu, których naprawdę lubiłam. Częściowo dlatego, że nie byłam jego przełożoną. Podczas gdy ja miałam stanowisko pierwszej asystentki

menadżera, on w zasadzie był pierwszym asystentem szefa kuchni. Byliśmy sobie równi i oboje odpowiadaliśmy przed Mattem. Nie opuszczało mnie jednak przeczucie, że dogadywalibyśmy się z Brentem, nawet gdyby któreś z nas było szefem drugiego. Brent tak samo wymagał doskonałości jak ja, tak samo lubił porządek i organizację, jednak wydawał się nieco mniej surowy. Po pierwsze, śmiał się o wiele częściej niż ja. I potrafił żartować, nie tracąc nic ze swojego autorytetu. W kuchni praca zawsze szła gładko, a Brent nigdy nie czuł tego stresu co ja na koniec idealnej zmiany. Pod wieloma względami mu zazdrościłam, lecz nie na tyle, żeby go nie lubić. Wiedziałam, kim jest Brent i kim jestem ja. Rozpoznawałam w nim cechy, które sama chciałabym posiadać. Tego wieczoru jednak, z głową zaprzątniętą niespodziewaną schadzką z poprzedniego ranka i insynuacjami Normy na temat przyczyn mojego dobrego samopoczucia, zastanawiałam się, czy może istniała we mnie ukryta energia. Udawałam, że faktycznie tak jest i że mogę ją uaktywnić samą siłą woli. Uśmiechnęłam się szerzej i radośniej niż zwykle. – Hej, Brent. – No i o to chodziło. Musisz częściej pokazywać te perliste piękności, Gwen-Gwen. Cała twoja twarz promienieje. – Och, Brent, nie wysilaj się, bo i tak nie zaciągniesz mnie do łóżka. – Oboje zaśmialiśmy się z tego żartu. Brent był nie tylko dwadzieścia lat ode mnie starszy, ale też wszyscy wiedzieli, że jest zdeklarowanym gejem. Żart był nie tylko zabawny, ale też zaskakujący. Rzadko rzucam dowcipami, a już na pewno się z nich potem nie śmieję. Brent poprawił czapkę kucharską, którą według moich podejrzeń nosił tylko dla szpanu, a nie z praktycznych powodów. Otaksował mnie spojrzeniem. – Dobry masz dzisiaj humor. Czyżby to była zasługa jakiegoś mężczyzny? Przewróciłam oczami, jednak zdradziły mnie ponownie czerwieniące się policzki. Co było głupie, bo przecież Brent nie

mógł mieć pojęcia o JC. Chyba że… Czy to możliwe, by kamery ochrony były skierowane na tę część kuchni? Z pozorną beztroską obrzuciłam spojrzeniem sufit w poszukiwaniu kamer. – Jeśli już to zmęczenie. Nie śpię najlepiej. Mój brat ma kłopoty, a siostra poleciała do innego stanu, żeby się nim zaopiekować. Nie śpię zbyt dobrze, kiedy jestem sama. – Uff, kamery nie celowały bezpośrednio na stół, ten stół. Jeśli ktoś akurat patrzył, mógł dostrzec samą krawędź naszych sylwetek, lecz nikt nigdy nie oglądał nagrań, o ile nie zdarzył się żaden incydent, a taśmy przechowywali tylko przez tydzień. – Ach, to szkoda. Miałem nadzieję, że ten twój chłopak do tego czasu zdążył cię już złapać. Wygląda na to, że nie musisz być sama, jeśli nie chcesz. – Puścił do mnie oko. Cholera. Czyli jednak wiedział o JC. Ale jakim cudem? I co dokładnie? – Nie mam chłopaka, Brent. O czym ty w ogóle mówisz? – Nie odebrałaś jeszcze wiadomości? – Jakiej? Od kogo? – Nie wchodziłam jeszcze nigdzie prócz kuchni, a tutaj nic na mnie nie czekało. Chociaż drugiego pytania nie musiałam zadawać. – W pokoju socjalnym, przyklejona do twojej szafki. W biurze może być jeszcze jedna. Koleś nie powiedział, kim jest. Stwierdził, że się domyślisz. Boże, ależ ten „koleś” jest bezczelny. Ale faktycznie wiedziałam, kim jest. Oczywiście, że wiedziałam. Brent podszedł do kuchenki, żeby zajrzeć do swojej zupy, jednocześnie mówiąc: – Był tutaj we wtorek. Wszedł pewnie jak właściciel i zapytał Matta o twoją następną zmianę. Co dziwne, Matt nie zmył mu głowy za chodzenie po mojej kuchni, ale też nie chciał mu powiedzieć, kiedy wrócisz do pracy. Wygląda na to, że nasz szef bardziej martwi się o ciebie niż o mnie. W każdym razie. – Odwrócił się w moją stronę. – Facet zadzwonił jeszcze raz wczoraj i akurat ja odebrałem.

– Zostawił swój numer telefonu? – zapytałam żarliwie. Głupie hormony. Całe moje ciało drżało pod wpływem informacji, że JC mnie szukał. Jak on to robił? Jakim cudem potrafił pobudzić we mnie cały układ nerwowy, nie będąc nawet obecnym? – Tak. W wiadomości. I, cholera, Gwen, nie gniewaj się, ale koleś był zajebiście przystojny. – To klient, Brent. Tylko klient. – Nie nabrałam żadnego z nas, bo już ruszyłam w stronę pokoju socjalnego, a przecież rzadko się tam pojawiałam i jeszcze rzadziej dosłownie do niego wbiegałam. Moja szafka znajdowała się na przedzie, co zawdzięczam długiemu stażowi pracy. Trzymałam tam pudełko tamponów i parę trampek na chłodne dni, kiedy powrót do domu w szpilkach nie był najlepszym pomysłem. Nie było tygodnia, żeby jakaś kelnerka nie zapytała, czy może pożyczyć jeden tampon. Nie mogę się nadziwić, jak bardzo nieprzygotowani potrafią być ludzie. Przecież okres przychodzi co miesiąc. Nawet ja trzymałam tampony w szafce, chociaż nie miałam już miesiączki. Wiadomość była przyklejona bezpośrednio do metalu, nawet nie złożona na pół. Kilka słów: „Zadzwoń do tego kolesia”, a pod nimi numer telefonu, wszystko spisane charakterem pisma Brenta. Musnęłam palcami cyfry, zapamiętując je niecelowo, a może celowo, i zastanawiając się, dlaczego JC tak bardzo chciał się ze mną skontaktować. Czyżby bał się, że wpadłam w tarapaty? Martwił się o to, w jakim stanie wyszłam? A może chciał znowu się ze mną zobaczyć? Jeśli tak, to czy ja tego chciałam? Zastanowiłam się nad tym. Cholera, nie licząc Bena i Normy, to właśnie o nim ciągle myślałam przez ostatnie dwa dni. Zupełnie to wykluczałam przed naszym numerkiem, a wszystkie powody wciąż pozostawały aktualne. Teraz jednak, mają w pamięci nasz seks, czułam, że powinnam to przemyśleć. JC z całą pewnością był playboyem – jeśli miałam jakieś wątpliwości po pierwszym spotkaniu, po wtorkowym poranku wszystkie się rozwiały. Kto inny uprawiał seks z dziewczyną, którą ledwo znał, tylko dlatego,

że rozłożyła przed nim nogi? Ale jeśli nie zależało mi na uczuciach – a nie zależało – w takim razie czy jego rozwiązłość w ogóle mi przeszkadzała? To był dobry seks. Wspaniały seks. Co ważniejsze, sprawił, że poczułam się tak dobrze, jak nie czułam się od dawna. A JC nie roztkliwił się po wszystkim. To duży plus. Czyli co właściwie mnie powstrzymywało? Cóż, na przykład to, że nie miałam pojęcia, jak zaproponować mu powtórkę. A po drugie, nie byłam pewna, czy JC w ogóle chciał się jeszcze ze mną zobaczyć. Poza tym nie było mowy, żebym to ja do niego zadzwoniła. Nie wiedziałabym nawet, co powiedzieć. Za moimi plecami otworzyły się drzwi, co wytrąciło mnie z zamyślenia. Pojawiłam się w pracy wcześniej, jednak mogłam już zacząć przygotowania do zmiany. Obróciłam się, żeby wyjść, lecz wtedy stanęłam twarzą w twarz z osobą, która przed chwilą weszła do środka. To był JC. Zabrakło mi tchu. Znowu miał na sobie garnitur, do tego wyraźnie szyty na miarę i drogi, a ja nagle zrozumiałam, dlaczego tak wielu kobietom miękły kolana na widok kolesia w trzyrzędowym Armanim. Sprawiał wrażenie bogatego, lecz nie sztywnego. Zupełnie jak gwiazda rocka ubrana elegancko na rozdanie nagród Grammy – nie wyglądał jak urodzony w garniturze, lecz potrafił go nosić z klasą. Do tego zwalającego z nóg seksapilu należało dodać jeszcze to, czego się o nim dowiedziałam. Że pasował do mojego ciała tak, jakby został uszyty na miarę niczym garnitur. Nie pytałam go nawet, jak dostał się do klubu przed otwarciem, tak jak nie pytałam go poprzednim razem. A nawet gdybym chciała, jego obecność sprawiła, że zapomniałam języka w gębie. Wydawał się równie zaskoczony moim widokiem, jednak po chwili na jego twarzy pojawił się szeroki uśmiech. – Szukałem cię.

Mówił gładko i szczerze. Jego słowa spłynęły na mnie jak niemal zbyt gorący prysznic – jednocześnie wspaniały i parzący. Nie wiedziałam, czy chcę się w nim pławić czy odsunąć się i poczekać, aż ostygnie. Nie wiedziałam, czy chcę się do niego zbliżyć czy od niego odejść. Nie ruszyłam się z miejsca. – Słyszałam. Jeden z pracowników zostawił mi wiadomość. – Pokazałam mu kartkę, którą przed chwilą przeczytałam, zaskoczona, że udało mi się powiedzieć coś sensownego mimo tego, jak żar bijący od JC mieszał mi w głowie. Zmarszczył brwi, a ja jednak zaczęłam wątpić w sens moich słów. JC wyciągnął telefon z kieszeni spodni i spojrzał na wyświetlacz. – To zabawne. Nie widzę żadnych nieodebranych połączeń. Po raz drugi tego dnia roześmiałam się. – Dostałam wiadomość dosłownie przed chwilą. Nie zdążyłam jeszcze nic z tym zrobić. – Było mi łatwiej z nim gadać niż wcześniej. A może nie było z czym porównać, bo w zasadzie nie miałam jeszcze okazji naprawdę z nim porozmawiać. – I tak byś nie zadzwoniła. Spuściłam wzrok, żeby nie zobaczył w moich oczach potwierdzenia. Nienawidziłam tego, że znowu, jak zwykle, miał rację. Zapomniałam, że JC zwraca głośno uwagę na to, co normalni ludzie ignorują z grzeczności. Może jednak nie było z nim tak łatwo rozmawiać, jak mi się przed chwilą zdawało. A może to ze mną nie było łatwo rozmawiać. Postanowiłam, że bardziej się postaram. – Nie wiem. Może bym zadzwoniła. Ale najpierw musiałabym się zastanowić, co powiedzieć. – Nawet nie wiesz, jak się cieszę. – Postąpił krok do przodu i teraz dzielił nas może metr odległości. Powietrze między nami się zmieniło i chociaż bałam się, że JC stanie jeszcze bliżej, bardziej bałam się, że tego nie zrobi. Dlatego, oczywiście, pierwsza się wycofałam, przesuwając się w bok tak, by nie wyglądało to zbyt ostentacyjnie.

– Skąd wiedziałeś, że będę dzisiaj w klubie? – Starałam się nie dać po sobie poznać, jak bardzo byłam zdenerwowana, więc przeczesałam włosy palcami, żałując, że to moja dłoń, a nie JC. Nie, wcale nie. Tak naprawdę chciałam, żeby poszedł sobie i nigdy nie wrócił. – Dedukcja. Miałaś dwa wieczory wolne. Pracujesz na pełny etat. Jeśli nie brałaś urlopu, musiałaś być dzisiaj w pracy. Zaryzykowałem. – Patrzył mi w oczy, a ja starałam się wytrzymać i nie odwrócić wzroku. Jednak wtedy zaczęłam wczytywać się w jego spojrzenie, choć nie chciałam wcale wiedzieć, co mogłoby się w nim kryć, więc szybko spuściłam wzrok na jego dłonie. – Co to? Miał w ręku kartkę złożoną na trzy. – Och, to dla ciebie. Pomyślałem, że chciałabyś to mieć najszybciej, jak to możliwe. – Podał mi papier, a ja sięgnęłam ostrożnie, starając się nie dotknąć jego palców. Natychmiast skarciłam się w duchu za to, że nie wykorzystałam szansy i nie musnęłam jego dłoni, bo kto wie, czy jeszcze nadarzy się ku temu okazja? Teraz jednak miałam w ręku kartkę i zagadka jej zawartości przejęła moje myśli. Rozłożyłam ją i przeleciałam wzrokiem po czymś, co wyglądało jak raport. – Co to? – Nie musiałam jednak czekać na odpowiedź. Kiedy wczytałam się w treść, wszystko stało się jasne. Teraz przyjrzałam się bliżej poszczególnym kratkom. HIV wczesne wykrywanie – negatywny; HIV – negatywny; Chlamydia – negatywny; HBV – negatywny; HCV – negatywny; HSV1 – negatywny; HSV2 – negatywny; rzeżączka – negatywny; syfilis – negatywny. Przy każdym przerażającym słowie stało drugie, wymazujące strach wywołany przez poprzednie. Kamień spadł mi z serca. – To wyniki twoich badań. – Część wyników. Pomyślałem, że ta strona najbardziej cię

zainteresuje. – Owszem. Dziękuję. – Popatrzyłam teraz na niego, zastanawiając się, kim jest ten mężczyzna, o którym nic nie wiedziałam. Nagle zdałam sobie sprawę, że niesłusznie go osądziłam. Oczywiście, zapewne faktycznie był playboyem. Lecz chociaż ten jeden raz ze mną zrezygnował z zabezpieczenia, najwyraźniej z innymi musiał uprawiać bezpieczny seks. – Teraz czuję się zdecydowanie lepiej. Kiwnął raz, co miało znaczyć „nie ma za co”. – Wiedziałem, że tak będzie. Właśnie dlatego tak mi zależało na tym, żeby cię znaleźć. Przepraszam, że musiałaś tyle czekać. Gdybym mógł, skontaktowałbym się z tobą szybciej. Poczułam znajomą gorycz irytacji spowodowanej niezwykłą umiejętnością JC do czytania mi w myślach. Musiałam przygryźć wargę, żeby powstrzymać się przed zjadliwym komentarzem na ten temat. Poza tym oprócz irytacji JC budził we mnie także fascynację. Dlaczego tak dobrze mnie znał? I dlaczego tak mu zależało na tym, bym zdawała sobie z tego sprawę? Bez względu na powód, zadał sobie wiele trudu, żeby przekazać mi informacje, na które w innym przypadku musiałabym czekać miesiąc. – Jestem wdzięczna – powiedziałam, oddając mu kartkę z wynikami badań. – Choć chyba należało mi się kilka dni nerwówki. – Z pewnością nauczyłoby mnie to, by następnym razem pamiętać o prezerwatywie. Teraz jednak, gdy wiedziałam, że JC jest czysty, gumki nigdy więcej nie będą problemem. Nie, nie, nie. Nawet o tym nie myśl. JC potarł brodę, a ja starałam się nie wyobrażać sobie, jak jego szczecina łaskotałaby moją dłoń. Albo udo. – Nie robisz takich rzeczy, prawda? – zapytał. I znowu doskonale mnie rozgryzł. – Dobrze wiesz, że nie. – Świetnie. Nie wiedziałam, czy ma na myśli seks z nieznajomymi czy

seks bez zabezpieczeń, lecz kiedy szykowałam się, by go o to zapytać, on sam z siebie wyjaśnił. – To znaczy, świetnie, że zazwyczaj nie podejmujesz takiego ryzyka. – Nie podejmuję – potwierdziłam, jednak kręciłam głową nie dla emfazy, lecz nie dowierzając jego zdolnościom przewidywania moich reakcji. Spojrzał mi w oczy i tym razem nie odwracałam wzroku przez kilka długich sekund. Starałam się unikać jego spojrzenia, bo wiedziałam, że w końcu w nim zatonę, zgubię się. Znowu dostrzegłam w jego oczach ślady surowości i smutku, które zobaczyłam przy naszym pierwszym spotkaniu. Mojej uwadze nie umknęło też coś sugerującego, że wie o tym, co w nim zobaczyłam, jakby doskonale się tego po mnie spodziewał. Widziałam też szczerą fascynację. Właśnie to ostatnie nie pozwalało mi odwrócić wzroku. JC patrzył na mnie z zainteresowaniem. Nie na moje ciało, chociaż z pewnością zerknął kilka razy na moje krągłości, ale na mnie. Pod wpływem tego spojrzenia stanęłam nieco bardziej wyprostowana. Nieco łatwiej było mi się uśmiechnąć. Dzień wydał się nieco przyjemniejszy. Kiedy już myślałam, że albo muszę go zaraz pocałować, albo stanę w płomieniach, JC skrzywił się i powiedział: – Słuchaj, głupio mi o to pytać, ale… Antykoncepcja? Czy masz…? A może pigułka „po”…? Był wyraźnie zdenerwowany, więc musiałam powstrzymywać chichot. Trudno mi było wyobrazić sobie JC w innym stanie niż zupełny luz, nawet kiedy stał przede mną taki zawstydzony. – Spokojnie, mam wkładkę. Może niezbyt wyraźnie, ale się rozluźnił. – Super. – Przez nią nie mam też okresu. – Zaczerwieniłam się. – Nie wiem, dlaczego ci to powiedziałam. – To też dobrze wiedzieć. – Roześmiał się, a ja widziałam, że

śmieje się nie tylko ze mnie, ale i z siebie. – Aż do teraz nie zdawałem sobie sprawy, jak bardzo mnie to dręczyło. Nie twój okres, ale antykoncepcja. Po prostu zazwyczaj jestem w tym względzie bardzo ostrożny. – Pochylił się w moją stronę. W ogóle skąd nagle znalazł się tylko krok ode mnie? – Poza tym miesiączka nigdy nie była w stanie mnie odstraszyć, chociaż faktycznie wygodniej jest się o nią nie martwić. Poczułam gęsią skórkę na rękach, ale starałam się nie odczytywać zbyt wiele aluzji w tym stwierdzeniu, jednocześnie chcąc odczytać wszystkie. – No, jak już mówiłam, jedno i drugie mamy z głowy. – Fantastycznie. Zaczęłam skubać rąbek bluzki, nagle nie wiedząc, co powiedzieć, po części z obawy, że znowu wypaplam coś niepotrzebnego albo żenującego. – Też jestem czysta. Nie miałam badań od roku, ale umówiłam się na przyszły miesiąc i mogę ci przynieść wyniki, jeśli chcesz. – Nie, dzięki. Jestem pewien, że nic mi nie grozi. Trochę mnie zdziwiło, że bardziej martwił się wizją niechcianej ciąży niż potencjalnie śmiertelnej choroby wenerycznej. Naprawdę bał się dzieci bardziej niż choroby? Typowy facet. Wtedy przyszła mi do głowy potworna myśl. – Twoim zdaniem nie uprawiałam seksu przez ostatni rok? Czy właśnie dlatego nie potrzebujesz moich wyników, żeby wiedzieć, że jestem czysta? – Nie! Nie, oczywiście, że nie. – Znowu stał bliżej i wyciągnął rękę, żeby pogłaskać mnie po policzku. – Po prostu ci ufam. Jego dotyk był przyjemny. Jedyne, co powstrzymało mnie, by wtulić się w dłoń JC, błagając o więcej, było wrażenie, jakie zrobiły na mnie te słowa. Było równie silne. – Dziękuję. – Nie ma za co. – Podniósł kącik ust w przebiegłym

uśmiechu. – Chociaż to bardzo możliwe, że faktycznie nie uprawiałaś seksu przez ostatni rok. Zaczęłam coś mówić – coś niezbyt miłego – lecz on powstrzymał mnie, przykładając palec do moich ust. – Hej, hej, tylko dlatego, że z jakiegoś powodu go sobie odmawiasz. Nie przestałam marszczyć brwi, lecz trochę się rozchmurzyłam. – Posłuchaj, Gwen, nie wątpię, że mogłabyś mieć każdego faceta. Tylko ty żadnego nie chcesz. Nie próbuję cię obrazić. Po prostu bardzo nad sobą panujesz. – Zsunął niesforny kosmyk z mojej twarzy, wzbudzając reakcję w całym moim ciele. – To godne podziwu. Mnóstwo ludzi, ba, większość ludzi zrobiłoby wszystko, żeby posiadać tę umiejętność. Kontrola jest sposobem na utratę wagi i oszczędzanie pieniędzy. To coś, z czego należy być dumnym, nawet jeśli ktoś mówi inaczej. W tym ja. Właśnie te słowa chciałam usłyszeć – słowa, które upewniały mnie w przekonaniu, że jest dobrze tak, jak jest, i że nie muszę się zmieniać, wbrew uwagom Normy. Byłam wdzięczna i wzruszona. Wyczułam jednak w głosie JC coś jeszcze. Może pogardę. Arogancję. A może po prostu zdałam sobie sprawę, że jego komplement wcale nie był taki pochlebny. Ponieważ nawet jeśli kontrola była czymś godnym podziwu, nawet jeśli inni ludzie oddaliby wiele za tę umiejętność, obawiałam się, że jeżeli nie znajdę sposobu, żeby od czasu do czasu z niej zrezygnować, w końcu mnie kiedyś zabije. Byłam rozdarta. Znowu. Między byciem kimś, kto uprawiał seks z nieznajomym w kuchni, a kimś, kto układał przyprawy w szafce według alfabetu. Między pragnieniem słuchania takich komplementów od JC, a pragnieniem zmuszenia go do wycofania ich. Między pragnieniem, by wreszcie zostawił mnie na dobre, a pragnieniem, by nigdy nie odchodził. Zdezorientowana i sfrustrowana, zrobiłam to, o co często oskarżałam Bena – uciekłam, wypchnęłam JC z mojej przestrzeni

osobistej, a na wypadek gdyby ten fizyczny akt nie wystarczył, dołożyłam do tego odpowiednie słowa. – A tak przy okazji, przepraszam, że popsułam twoje plany z tamtego ranka. Jeśli rozczarowało go moje wycofanie się, nie dał tego po sobie poznać. – Moje plany? – Z Alyssą. – Ledwo udało mi się wymówić jej imię tak, by zabrzmiało swobodnie. – Wspominałeś, że na nią czekasz. – Boże, brzmiałam jak zazdrosna, chociaż chciałam osiągnąć dokładnie przeciwny efekt; chciałam brzmieć jak ktoś, kto się dystansuje, a nie próbuje na siłę czepiać. – Alyssą? Myślałaś, że umówiłem się z Alyssą? – Roześmiał się. – Na nic się z nią nie umawiałem. Chciała ode mnie numer telefonu jednego z kolesi z zeszłego tygodnia, a ja wpadłem go przekazać. – Och, przepraszam, założyłam coś innego – powiedziałam lodowatym tonem. Chociaż poczułam większą ulgę, niż chciałam, dowiadując się, że nie był umówiony z Alyssą, nie podobał mi się jego śmiech. Zanim zdążyłam zareagować, JC złapał mnie jedną ręką w pasie i pchnął na szafkę. Przysunął się blisko, jego usta wylądowały tuż przy moich, jego ciało jakby trzymało moje w klatce. – Niczego nie zakładaj, Gwen. To do ciebie nie pasuje. – Wiesz co, dupek z ciebie. – Cholera, znowu miałam ochotę go pocałować. A potem spoliczkować. A potem może znowu pocałować. – Tak. Prawdziwy ze mnie dupek. – Jego oddech łaskotał mnie w usta. Ja przestałam oddychać, czekając na ruch JC. Czekałam, aż jego wargi przykryją moje. Jednak zamiast tego JC mówił dalej. – Przede wszystkim, Gwen, chcę, żebyś wiedziała, że nie musisz być o nią zazdrosna. Zdecydowanie to nie jej pragnę. Nie wiedziałam, co powiedzieć. Ani co zrobić. Jednak mijały

kolejne sekundy i stało się jasne, że JC czeka na mój ruch. Czekał, aż to ja pocałuję jego. Chciałam tego. Och, jak bardzo tego chciałam. Ale nie mogłam. Kiedy poprzednim razem się na niego rzuciłam, byłam na wpół oszalała przez żal i niepokój. Miałam wymówkę, żeby zachować się nieracjonalnie. Teraz mi jej brakowało. Gdybym go pocałowała, gdybym teraz wykonała jakiś ruch, byłaby to świadoma decyzja. A chociaż chodziło mi po głowie, by to kontynuować, nie wiedziałam, czy potrafię podjąć ostateczną decyzję. Wyczuł to we mnie. Najpierw zobaczyłam to w jego oczach i wydawało mi się, że dostrzegam przebłysk rozczarowania na jego twarzy, lecz może byłam dla siebie zbyt pochlebna. Potem cofnął się, uwalniając mnie ze swojego męskiego więzienia. – Cóż, to już wszystko, co chciałem powiedzieć. Powinienem pozwolić ci wrócić do pracy. Gdybyś czegoś potrzebowała, czegokolwiek… To ostatnie zaproszenie, jakie był gotowy mi dać. Nie mam pojęcia, skąd to wiedziałam, ale było to dla mnie oczywiste. Cierpiałam w duchu i żałowałam, że nie mam dość siły, by być kimś innym. Żałowałam, że nie jestem kimś, kto nie zastanawiał się zbyt długo i zbyt mocno. Żałowałam, że potrafię tylko patrzeć, jak JC odchodzi. Już prawie wyszedł, kiedy to się stało. Zawołałam za nim. – JC! Poczekałam, aż się odwróci w moją stronę, głównie dlatego, że nie miałam pojęcia, co mu powiem. Kiedy jednak przemówiłam, słowa przyszły same. – Twoja propozycja… Była szczera? Jego brew podniosła się pytająco. – Powiedziałeś, że możesz mi pomóc. Sprawić, żebym nie była taka spięta. – Słowa wypływały ze mnie wartkim potokiem częściowo dlatego, że nagle moje żyły wypełniły się adrenaliną, a częściowo ze strachu, że zamilknę całkiem, gdy tylko zwolnię. – Mówiłeś to szczerze?

JC uśmiechnął się w sposób, który był nieco kpiący i cholernie seksowny. – Gwen, jeśli pytasz mnie, czy jestem chętny, by znowu spuścić z ciebie trochę pary, odpowiedź brzmi: tak, zrobię to z ochotą. Przy okazji mogę ci pomóc się zrelaksować. – Pomożesz mi się zrelaksować przez seks? Norma byłaby taka dumna. – Między innymi. – Wyszczerzył zęby jak drapieżnik, który złapał długo ściganą ofiarę, a mi serce zabiło szybciej zarówno ze strachu, jak i z podniecenia. – Czy to miałem na myśli? Tak. Miałem i mam nadal. Czy chciałabyś o tym porozmawiać w szczegółach? – Wydaje mi się, że tak. – Chciałam brzmieć bardziej pewnie, bo faktycznie byłam bardziej pewna, niż to zabrzmiało, więc zaraz się poprawiłam. – Chciałabym o tym porozmawiać. – Zabiorę cię jutro na lunch – oznajmił tonem nieznoszącym sprzeciwu. Może i był ostrożniejszy chwilę wcześniej, gdy się wahałam, lecz kiedy wyraziłam jasno zainteresowanie, JC przejął kontrolę. Co zaskakujące, podobało mi się to. Było mi dziwnie przyjemnie, gdy nie musiałam się o coś martwić, nawet jeśli to uczucie wydawało się obce. Ale właśnie tego chciałam. Dlatego pozwoliłam mu podjąć decyzję za nas oboje. Z jednym wyjątkiem. – Ja nie jem lunchu. – Jeśli JC chciał wkroczyć do mojego życia, musiał dopasować się do mojego planu dnia. – Oczywiście, że nie, zupełnie nie pomyślałem. Nie szkodzi. Jakoś sobie poradzimy. – Jego ton sugerował, że mówi o czymś więcej niż tylko umówieniu się na lunch. – Zjemy razem śniadanie. Odbiorę cię o szóstej. Potem wyszedł, a ja – zupełnie inaczej niż tego ranka, kiedy dowiedziałam się o Benie i stałam się odrętwiała – czułam, że przepełniają mnie emocje. Nie potrafiłam zdecydować, czy wolę krzyczeć, piszczeć, śmiać się czy płakać. Byłam jak szybkowar, który zaraz wybuchnie.

Tak czy inaczej, w końcu to zrobiłam – podjęłam dwie impulsywne decyzje w ciągu niecałego tygodnia. Nie opuszczało mnie wrażenie, że to był dopiero początek.

Rozdział szósty Nie wiedziałam, co JC miał na myśli, mówiąc, że mnie „odbierze”, więc trochę się bałam, że przyjedzie drogim samochodem i zawiezie do eleganckiej restauracji. Nie tego oczekiwałam od naszego spotkania. Chciałam rozmowy, nie randki. Poza tym wolałam, żeby nikt w klubie nie widział, jak wychodzę z JC. Zaraz by zaczęli plotkować. Ale niepotrzebnie się martwiłam. Kiedy wyszłam tylnymi drzwiami, JC stał kilka metrów dalej, beztrosko opierając się o ścianę budynku obok, i zupełnie nie wyglądał, jakby czekał na mnie. Był teraz ubrany w dżinsy i szyty na miarę szary wełniany płaszcz, który pasował do niego tak idealnie, że aż mnie ścisnęło w żołądku. Kiwnął nieznacznie głową, kiedy żegnałam się z drugim menadżerem, który ruszył w przeciwną stronę, na stację metra. Potem podeszłam do JC. Nie zamieniliśmy nawet słowa, gdy poprowadził mnie kilka przecznic dalej do Café Angelique. Było zimno i dość ciemno, jednak szliśmy szybko, a moje hormony szalały, więc temperatura mi nie przeszkadzała. Kiedy dotarliśmy na miejsce, miałam czerwone policzki i serce biło mi szybciej, więc byłam wdzięczna, że za swój stan mogłam winić ten szybki spacer. W kawiarni zamówiliśmy śniadanie – quiche i kawę – i usiedliśmy przy stoliku z tyłu. Poczekałam, aż zdjęliśmy płaszcze i rękawiczki (niebieski sweter JC podkreślał kolor jego oczu), a potem rozpoczęłam rozmowę. – Czyli… Co z twoją ofertą? Uśmiechnął się i pokręcił głową. – Nie wytrzymasz nawet pięciu minut luźnej rozmowy? Musisz od razu przechodzić do sedna, prawda? Nic dziwnego, że mnie potrzebujesz. Właściwie to minęło już dziesięć minut, a nawet dwanaście, jeśli policzymy czas poświęcony na dotarcie tutaj. Ugryzłam się w język, zastanawiając się, czy powinnam poprawić JC czy nie.

Oprócz tego irytowało mnie stwierdzenie, że go potrzebuję. I właśnie tę część jego wypowiedzi skomentowałam, wykorzystując jego własne słowa. – Nie bądź taki bezczelny. Nie pasuje ci to. – No proszę – odparł z szerokim uśmiechem. – Nie wydaje mi się jednak, żeby ci to szczególnie przeszkadzało. Przypuszczam nawet, że lubisz, gdy jestem niegrzeczny. Zdusiłam chęć roześmiania się. – Myślę, że używasz tego słowa w trochę innym znaczeniu niż ja. – Jesteś w stu procentach sztywniarą prawda? – To niesamowite, że potrafił powiedzieć coś podobnego i nie brzmieć jak ostatni dupek. Był bezpośredni, owszem. Był arogancki. Jednak powodowała nim ciekawość, nie okrucieństwo. Dlatego zamiast odpowiedzieć złośliwością – zgodnie z instynktem – spróbowałam obrócić to w żart. – Tylko w dziewięćdziesięciu dziewięciu. Inaczej nie siedziałabym tutaj. – Dzięki Bogu za ten jeden procent. Jego poważna odpowiedź, w towarzystwie intensywnego spojrzenia, poruszyła mnie. Przeszedł mnie dreszcz, chociaż nie było mi zimno. Aż mu oczy błyszczały pod wpływem mojej reakcji. Przez całą zmianę zastanawiałam się, jak będzie wyglądać nasze spotkanie – czy będzie przyjacielskie, banalne, a może pełne flirtu. Właśnie w tej chwili zrozumiałam, że cokolwiek się teraz wydarzy, cokolwiek będzie nas łączyć, nasze rozmowy zawsze będą naładowane elektrycznością. Przyszłam do kawiarni, żeby omówić powtórkę tego, co miało miejsce się przed kilkoma dniami. Teraz wiedziałam, że istniała bardzo duża szansa, by ta powtórka wydarzyła się, jeszcze zanim skończy się ten dzień. Podekscytowała mnie ta refleksja. I, co dziwne, rozluźniła. JC z początku odwrócił wzrok, biorąc kęsa swojego quiche. Zrobiłam podobnie. Patrzył, jak jem, bacznie mi się przyglądał.

Nie było mnie stać na taką bezczelność, więc spoglądałam na niego ukradkiem. Zdałam sobie sprawę, że jego oczy nie były po prostu niebieskie. Domyślałam się, że dzięki szarym plamkom zdawały się zmieniać kolor w zależności od tego, co akurat JC na siebie założył. Kiedy znowu ubierze się w płaszcz, powinny sprawiać wrażenie mniej błękitnych. Głównie myślałam o jego ciele. Widziałam go tylko w ubraniu, jednak jego ciuchy dotychczas były idealnie skrojone i dopasowane. JC niewątpliwie należał do ludzi wysportowanych – nie wiedziałam tylko jak bardzo. Bez problemu podniósł mnie i przeniósł na stół w kuchni. Podejrzewałam, że pod drogimi garniturami kryje się umięśnione ciało. Samo wyobrażanie go sobie sprawiło, że się zaczerwieniłam; miałam nadzieję, że JC uzna to za skutek uboczny picia gorącej kawy. Dopiero kiedy praktycznie skończyliśmy jeść śniadanie, JC wytarł usta serwetką i oznajmił: – Dobra, moja propozycja jest taka, że pomogę ci się rozluźnić. Jesteś gotowa? To proste. – Rozłożył ręce, jakby to była najbardziej oczywista rzecz na świecie. – Spędzaj ze mną czas. – I? – Spodziewałam się, że jego propozycja będzie obejmować coś zdecydowanie bardziej cielesnego. – I tyle. Wytarła usta i napiłam się kawy, zastanawiając się, co mi nie odpowiadało w jego ofercie. Potem wreszcie na to wpadłam. – To brzmi jak chodzenie na randki. – Nie. – Przeciągnął samogłoskę, kręcąc głową. Przyznaję, było mi miło choć raz patrzeć, jak się zdenerwował. Wreszcie on, a nie ja. – Zdecydowanie nie randki. Wręcz przeciwnie, nie będzie absolutnie żadnych deklaracji zaangażowania. – Ponieważ boisz się zobowiązań. Jakie to typowe. – Tak naprawdę nie obchodziło mnie to. Właściwie liczyłam na taką umowę. Po prostu gdy siedziałam tutaj z JC, żarty i droczenie się stawało się łatwiejsze niż zwykle. Może miał rację w tym, że spędzanie z nim czasu rozwiąże moje problemy. – Nie, nie dlatego, że boję się zobowiązań, chociaż nie jest to

do końca nieprawdziwe. Chodzi o to, by pomóc ci się wyluzować, a zobowiązania prowadzą do czegoś zupełnie przeciwnego. Nie mogłam się z tym kłócić. – Dobra. Czyli po prostu spędzam z tobą czas. Żadnych randek. Żadnych zobowiązań. Pasuje mi to. – Świetnie. Tylko popatrz. Już się rozluźniasz. – Zignorował moje krzywe spojrzenie. – Oboje mamy dziwne godziny pracy, więc musimy ustalić datę następnego spotkania. – Czyż umawianie się na konkretną datę nie jest jakimś zobowiązaniem? – Sama zaczęłam to… to coś, co było między nami, a teraz ciągle wymyślałam problemy. Ale to nie tak, że szukałam wymówek, żeby to „coś” nie doszło do skutku. Po prostu już sparzyłam się na takich niezobowiązujących spotkaniach. Tym razem chciałam, żeby nie było żadnych wątpliwości w kwestii warunków. – Spodziewałem się tego. Tak, to jest zobowiązanie – powiedział, prostując w powietrzu palec wskazujący. – Jednak to jedyne, do czego zobowiązujemy się w tym układzie. I każde z nas może w dowolnej chwili odwołać spotkanie. Objęłam dłońmi kubek z kawą, żeby zająć czymś ręce i spróbować ukoić nerwy. – Zamieniam się w słuch. – Właściwie to nie mieszkam w Nowym Jorku. Mieszkam w Los Angeles. Tego się nie spodziewałam. – Och, nie wiedziałam. – Starałam się nie dać po sobie poznać, że jestem rozczarowana. JC miał zarezerwowanego Vipera co tydzień, lecz to nie oznaczało, że co tydzień był w nim obecny. Czyli właściwie jak często pojawiał się w Nowym Jorku? Jakby czytając mi w myślach, JC powiedział: – Jestem tu co tydzień. Z powodu pracy. Przylatuję w poniedziałek, a w czwartek w nocy wracam. Dzięki Bogu. Chociaż ciekawiło mnie, czym dokładnie się zajmował, że wymagało to pracy na dwóch wybrzeżach, moją uwagę zwróciło coś innego.

– Ale dzisiaj jest piątek. – Nie poleciałem wczoraj. Ścisnęło mnie w żołądku. – Dlaczego? – Dla ciebie. Krew odpłynęła mi z twarzy. Niewątpliwie jego wyznanie wzbudziło we mnie emocje, jednak część mnie, ta mądrzejsza część, miała ochotę wykorzystać tę adrenalinę do ucieczki. Nie chciałam zobowiązań. Chciałam swobody i wolności. Nie chciałam, by robił coś dla mnie. JC pochylił się do przodu i złapał mnie za rękę, na co moje ciało odpowiedziało przyjemnym łaskotaniem. Czerwony alarm, krzyczał mój rozsądek. Zabierz swój świeżo odkryty pociąg seksualny, wyprowadź go stąd i idź do sex-shopu po nowe dildo. Nie pierwszy raz w życiu przyszło mi do głowy, że musi być ze mną coś bardzo nie tak. Oprócz tego, że mam kij w tyłku. No bo jaka zdrowa na umyśle dziewczyna chciała, żeby jej relacje z facetem były oparte wyłącznie na seksie, a nie uczuciach? A jednak właśnie tego pragnęłam. Dawno zaakceptowałam fakt, że w moim sercu nie było już miejsca na kogokolwiek prócz brata i siostry. Nikogo. Każdy inny człowiek, który wzbudzał we mnie silne uczucia, pobił mnie, opuścił albo umarł. Oczywiście zdawałam sobie sprawę, że przeszłość nie może dyktować przyszłości. Następna osoba, na której będzie mi zależało, być może wcale mnie nie rozczaruje – oczywiście, że to rozumiałam; jestem przecież mądrą kobietą. Mimo to nie zamierzałam ryzykować. Zaangażowanie emocjonalne tylko jednej strony duetu oznacza kłopoty. Już to przerabiałam. Nie chciałam tego powtarzać. JC delikatnie ścisnął moją dłoń. – Gwen, przestań świrować. Jestem napalony, nie zakochany. Zmrużyłam oczy, przyglądając się mu uważnie i próbując zignorować żar bijący od jego skóry. – Czyli zrezygnowałeś z lotu, żeby zaliczyć? – Trudno mi

było uwierzyć, że nie mógł równie łatwo zaciągnąć kogoś do łóżka w Los Angeles. Chyba że to ja go tak podniecałam. – Właśnie tak. Naprawdę chodziło o mnie. Wow. Mimowolnie się uśmiechnęłam. Dziwnie, że został w Nowym Jorku dla seksu ze mną, ale faceci potrafili robić w tym celu bardziej szalone rzeczy. A dopóki nie łączyły się z tym żadne porywy serca, nie przeszkadzało mi to. – W porządku. W takim razie kontynuuj. JC wydawał się nieco zaskoczony, że tak łatwo zdołał mnie przekonać. – Dobra. Wreszcie przechodzimy do konkretów. – Puścił moją rękę. – Jednak jeśli to ma zadziałać, musimy najpierw ustalić kilka rzeczy. – Jasne. – Wciąż kręciło mi się w głowie pod wpływem jego dotyku, więc zabrałam dłoń i położyłam na kolanie. Bałam się, że gdybym ją zostawiła na stole, JC domyśliłby się, jak bardzo chcę, by znowu mnie dotknął. I tym razem nie tylko rękę. Sprawiał wrażenie, że nie zdawał sobie sprawy z mojego szalejącego libido, co było nie do pomyślenia, skoro właśnie ono stanowiło przedmiot naszej rozmowy. – Po pierwsze, tylko spędzamy ze sobą czas. – Między innymi uprawiając seks. – Odczułam łaskotanie między udami. Chciałam mieć już z głowy gadanie i przejść do czynów. – Tak, zgadza się. Gdy to potwierdził, poczułam coś w brzuchu, nisko i głęboko. Tymczasem JC przeszedł do ustalania szczegółów. – Nie będzie żadnego związku. Ja nie będę twoim chłopakiem, a ty moją dziewczyną. Żadnego zaangażowania. Jasne? – Tak. Absolutnie. Nie jestem ani trochę zainteresowana jakimkolwiek zaangażowaniem. – Nie spodziewałam się niczego innego po takim kolesiu jak JC, jednak jego wcześniejsze

stwierdzenia brzmiały, jakby miał na myśli coś przeciwnego, więc potwierdzenie przyjęłam z ulgą. – Jesteś pewna? Naprawdę nie chciałbym, żebyś się we mnie zakochała. To by się nie skończyło dobrze. Znowu ta jego arogancja. Dlaczego bezczelność w wykonaniu JC okazywała się taka seksowna? – Nie martw się. Nic nigdy nie mogłoby sprawić, że zakochałabym się w tobie. – Nie pozwalałam sobie na zbyt wiele emocji, a już w szczególności na miłość. – Świetnie. Po prostu chciałem, żeby wszystko było jasne. Teraz zaproponuję ci coś, co pewnie wyda ci się nieco szalone, ale wysłuchaj mnie do końca. Brak zobowiązań przyjdzie nam łatwiej, jeśli ograniczymy do minimum poznawanie się nawzajem. Używajmy tylko imion. Wymienimy się numerami telefonów, ale już nie adresami. Nie dodamy się też do znajomych na Facebooku ani nic takiego. Akceptujesz to? Milczałam przez chwilę, żeby zastanowić się nad tą kwestią. Faktycznie zaproponował mi coś szalonego i istniał tylko jeden ku temu powód. – Chryste, jesteś żonaty, prawda? – Chociaż to mogło sprawić, że JC będzie mniej zaangażowany, mnie nie interesował seks z zajętym facetem. Z drugiej strony, może jednak mnie interesował, skoro zdążyłam go już przelecieć. Cholera jasna. Jednak JC już protestował. – Nie, nie, absolutnie. Nie jestem żonaty, Gwen. Przysięgam na wszystkie świętości, że nie mam ani żony, ani narzeczonej, ani dziewczyny. Nie mam nikogo. Jestem kolesiem bez zobowiązań, aż do szpiku kości. Poważnie, Gwen, czy ja ci wyglądam na kogoś innego? Niemal potrafiłam to sobie wyobrazić – JC jako czuły i kochający mąż. W czasie naszych krótkich spotkań był opiekuńczy, więc nietrudno było zobaczyć w nim kogoś, kto zachowuje się tak wobec ukochanej. Jednak poznałam też inne jego cechy. I chociaż potrafił być

uroczy, tak naprawdę nie widziałam go w roli oddanego partnera. Ani trochę. Nigdy. – To skąd ta skrytość? – Nie skrytość. Anonimowość. – Spuścił wzrok, najwyraźniej nie mając pewności, czy spodoba mi się to, co chciał mi powiedzieć. – Dystans. – Znowu spojrzał mi w oczy. – Czy to jest coś, czego nie potrafisz zaakceptować? Zapewne powinno. Jeśli nie żonę, musiał ukrywać coś innego, nawet jeśli nic nie przychodziło mi do głowy. Z drugiej strony, czy ja nie chciałam tego samego? Nie chciałam, żeby dowiedział się różnych rzeczy o moim życiu – o ojcu, o Benie. Może jego rodzina też skrywała jakieś tajemnice. Czy naprawdę chciałam wymagać od niego szczerości, ryzykując, że on zażąda tego samego ode mnie? – Nie, nie jest – oznajmiłam. – Wręcz przeciwnie. Uważam, że to świetny pomysł. – Prawda? – Pochylił się jeszcze bliżej, zniżając głos niemal do szeptu. – Do tego seksowny jak diabli. Wiedzieć tylko tyle, ile trzeba. Tylko to, czego dowiemy się naturalnym biegiem spraw. Przez własne odkrycia. Jego słowa skrywały wiele aluzji. Podobnie jak wcześniej, nie odpychało mnie to, tylko przyciągało. Poza tym miał rację – anonimowość i tajemniczość są podniecające. Przez co jeszcze bardziej chciałam jak najszybciej przejść do dalszego etapu. – Coś jeszcze musimy omówić? – Tak, parę szczegółów. Skończyłaś już? – Pokazał ręką na mój na wpół zjedzony quiche. Ponieważ straciłam ochotę na cokolwiek prócz jego ciała, kiwnęłam głową. JC zabrał nasze talerze i zaraz wrócił, by kontynuować rozmowę. – Oto co proponuję. O której wstajesz w środy? Po południu? Wieczorem? Zdziwiło mnie, że pamiętał o moim niezwykłym rozkładzie dnia. – Koło szóstej. Czasami siódmej. Pokiwał głową.

– Idealnie. Zazwyczaj pracuję mniej więcej do tej godziny. Umówmy się na siódmą w moim hotelu. Środowe wieczory będziemy spędzać razem. – Tylko pamiętaj, że ja nie śpię w nocy. – Poczułam się głupio, gdy to powiedziałam. Przecież on doskonale o tym wiedział. – Nie będziemy spać – odparł, jego powieki nieco opadły. – Poza tym ja też rzadko śpię, więc pasuje. Nagle mój oddech przyśpieszył, a na szyi rozlało się ciepło. Pragnęłam tego. Naprawdę. Nie byłam jednak przyzwyczajona do przyjemności, co więcej, zazwyczaj nie ufałam innym ludziom. Ten układ z JC – z kimś, kogo tak słabo znałam – wykraczał poza moją strefę komfortu. Daleko. Jednak moja strefa komfortu, jak zauważyła Norma i w zasadzie wszyscy inni, to ciasno spleciony kokon. Z pewnością nawet gąsienica czuje niepokój przed wyjściem z kokonu. Poza tym w każdej chwili mogłam odwołać spotkanie. Na tym między innymi polegała umowa. – W takim razie środy. – Środy. – Zmrużył oczy. – Denerwujesz się? Pokręciłam głową, lecz powiedziałam: – Nie jestem pewna. – Cóż. To chyba dobrze. – Potarł dłonie, jakby chciał je rozgrzać, a może po prostu też czuł pewne obawy. – Szczerze mówiąc, też nie jestem do końca pewien. Nie ciebie. Nie tego układu. – Więc czego? – Wszystkiego innego. Jego niejasna odpowiedź sprawiła, że miałam ochotę pytać dalej, lecz wyraz twarzy JC mnie od tego odwiódł. Może i lepiej. Nie chciałam rozmawiać o swoich powodach do niepokoju. Tajemniczość czasami wychodzi ludziom na dobre. Jedną rzecz powinnam jednak była powiedzieć. Coś o mnie. – Posłuchaj, JC, jeżeli chodzi o tamten poranek… w kuchni. Muszę ci coś wyjaśnić.

– Nie, zdecydowanie nie musisz. Żadnych szczegółów na temat życia, pamiętasz? Nie zamierzałam opowiadać mu o Benie ani mówić nic konkretnego, ale musiał wiedzieć, że zachowałam się inaczej niż zwykle. Nie chciałam, żeby miał niewłaściwe pojęcie na temat tego, czego się po mnie spodziewać. – Musisz wiedzieć, że zazwyczaj tego nie robię. Miałam… – Nie martw się – przerwał mi w pół zdania. – Wiem. Jakiego byś nie miała powodu, by zachować się wbrew sobie tamtego ranka, to nie jest moja sprawa i nie chcę, by była. Cieszę się, że tam byłem. Nigdy wcześniej bycie w dobrym miejscu w dobrym czasie nie przyniosło mi tyle przyjemności. Dziwne, bo ja uważałam, że znalazł się w złym miejscu w złym czasie. Mimo to uśmiechnęłam się i pomyślałam, że nie potrafię nawet policzyć, który to już raz mnie do tego skłonił. Uśmiechanie się też do mnie nie pasowało. Może to wpływ JC. Sięgnęłam po kawę i dopiłam ją do końca. – Ostatni łyk – oznajmiłam w nadziei, że uzna to za znak końca rozmowy. Jeśli nawet zrozumiał aluzję, zignorował ją. – Z iloma facetami spałaś? Zaskoczył mnie tym pytaniem. Samo w sobie było niespodziewane, a co dopiero zadane bez żadnego wstępu. – Myślałam, że nie chcesz nic wiedzieć na mój temat. – Bo nie chcę. Ale to ważne. Ta, jasne. Ważne. A może zastanawiał się, czy łatwo będzie zrobić na mnie wrażenie w łóżku. Zazwyczaj nie wstydziłam się tego, z iloma mężczyznami spałam. JC z pewnością miał o wiele, wiele większe doświadczenie. Nie musiałam nawet o to pytać, lecz skoro to on zaczął temat, postanowiłam odpowiedzieć pytaniem na pytanie. – A z iloma kobietami ty spałeś? Pokręcił głową, nie chcąc odpowiadać. – To nie jest ważne. Uśmiechnęłam się kpiąco.

– Właśnie takiej odpowiedzi udziela ktoś, kto wstydzi się prawdy. – Nie wstydzę się. – Zamilkł na chwilę. – Naprawdę chcesz wiedzieć? Powiem ci, ale nie wiem, czy ci się to spodoba. Rozważyłam to. Jaka liczba sprawiłaby, że poczułabym się nieswojo? Nie potrafiłabym wskazać jej dokładnie, jednak zrozumiałam, że jaka by nie była, poczułabym się źle. – Masz rację. Nie chcę wiedzieć. Nie ukrywał swojej satysfakcji. – Za to ja nadal chcę wiedzieć, z iloma mężczyznami spałaś. Przetrzymałam go przez kilka sekund, zanim dałam mu to, czego chciał. – Trzema. Teraz JC wydawał się zdenerwowany. – O cholera. Jesteś pewna, że będziesz potrafiła to zrobić bez angażowania się? Tym razem nie potrafiłam zignorować jego protekcjonalności. – Jesteś narcyzem czy co? Nie zaangażuję się. Chcę, żebyś wiedział, że tylko jeden z nich był moim facetem. Drugiego przeleciałam po pijaku w college’u. Trzeciego dla zabawy. Jego oczy zapłonęły, jakbym zdjęła koszulkę. – Poszłaś z kimś do łóżka dla zabawy? Jest lepiej, niż myślałem. – Owszem. Nie doceniasz mnie. – Właściwie to spałam z nim, bo dzięki temu mogłam się ukryć. Od czasu do czasu było to dla mnie schronienie przed emocjonalnym wysiłkiem reperkusji aresztowania ojca. A przynajmniej na początku. Potem po prostu się przyzwyczaiłam. – Więc zapytam jeszcze o jedną rzecz. Kiedy uprawiałaś seks ostatni raz? – Trzy dni temu. W kuchni klubu, w którym pracuję. – Wiedziałam, co naprawdę ma na myśli, ale grałam na zwłokę. Nawet się nie uśmiechnął. – Wcześniej.

– Ze dwa lata temu. Może trzy. Albo pięć. – Właściwie to więcej niż siedem. Ostatni kolega od seksu pojawił się w moim życiu jeszcze zanim Ben poleciał na Zachodnie Wybrzeże. – Aha. – Podobnie jak wcześniej, słyszałam w jego głosie powątpiewanie. – Dlaczego przestałaś z nim sypiać? Z tym ostatnim. Ten ostatni – Marcus – był całkiem w porządku. Studiował na Uniwersytecie Pace. Nigdy nie łączyło nas nic więcej. Właściwie to kiedy się poznaliśmy, on podkochiwał się w dziewczynie z kursu księgowości. Po prostu potrzebował kogoś do łóżka do czasu, aż tamta go zauważy, a ja lubiłam seks jako sposób na ucieczkę. Potem sytuacja się zmieniła. – Zdałam sobie sprawę, że szybciej mogę załatwić to sama – powiedziałam do JC. – Mniej pracy, mniej emocji. – Czyli jednak się zaangażowałaś. – Nie ja. Potrzebował chwili, żeby to przetrawić. – To on zakochał się w tobie. A ty go odrzuciłaś. – JC wyraźnie się rozluźnił. – Wow. To było brutalne, Gwen. Brutalne. – A jednak wydawał się zadowolony. – Ustaliliście wcześniej zasady? Powiedziałaś mu, że nie jesteś zainteresowana związkiem? – Nie ustalaliśmy tego rodzaju zasad, ale wiedział. – Długo zanim przestał podkochiwać się w Chelle, czy jak ona się nazywała, a zaczął we mnie, oznajmiłam mu, że sypiam z nim wyłącznie dla zabawy. JC pokręcił głową. – Lubił cię od samego początku. Pewnie myślał, że zmienisz zdanie pod wpływem magicznej mocy seksu. Zaprzeczyłabym, gdyby nie to, że podejrzewałam to od dawna. Zastanawiałam się, czy Chelle nie była jedynie wymówką, żeby namówić mnie na spędzenie z nim czasu. Dziwiło mnie, że JC potrafił być taki domyślny. – Jeśli nawet, nie podziałało. Pamiętaj o tym na wypadek, gdybyś miał podobny pomysł.

– Nie musisz się o to martwić. – Splótł palce za głową. – Czyli trzech facetów. I nie masz problemu z tym, żeby nie używać prezerwatyw. To nie było pytanie, lecz zaraz go poprawiłam. – Och, nie. Mam z tym problem. Będziemy używać prezerwatyw. – Chociaż przez chwilę pomysł zrezygnowania z nich wydawał się kuszący, kiedy JC pokazał wyniki swoich badań, zdałam sobie sprawę, że to błąd. JC skrzywił się. – Przecież już uprawialiśmy seks bez. Nie możemy teraz wrócić do gumek. To krok do tyłu. – Tylko raz i popełniliśmy błąd. Nie można uprawiać seksu z kimś, kogo się nie ma na wyłączność, i nie używać gumek. – Zebrałam puste kubki i ruszyłam do kosza na śmieci. – Myślisz, że oprócz ciebie sypiam też z kimś innym? – JC poszedł za mną, a kobieta siedząca na stoliku obok usłyszała jego pytanie i podniosła wysoko brwi. Wrzuciłam kubki do kosza i odwróciła się do JC. – A nie sypiasz? – Nie. – Zirytowałam go. – Jeśli zdecydujemy się na nasz układ, będę sypiał wyłącznie z tobą. – Patrząc na wyraz jego twarzy, nie wątpiłam w szczerość tej deklaracji. Serce zabiło mi szybciej. Wolałam właśnie monogamiczny seks. Nawet jeśli nie interesowały mnie uczucia, wciąż byłam dziewczyną. Brakowało mi pewności siebie i porównywałam się do innych. Czasami robiłam się zazdrosna. Jednak chociaż ja tego chciałam, pozostawało pytanie, dlaczego on też? Byłam podejrzliwa. – To już drugie zobowiązanie w naszym układzie bez zobowiązań. – Zamierzasz mi wszystko utrudniać, prawda? – To mój modus operandi, zapomniałeś? Przynajmniej z jego twarzy zniknął poważny wyraz pod wpływem mojego droczenia się. Ktoś chrząknął i zdałam sobie sprawę, że tarasujemy przejście do kosza.

– Przepraszam – rzuciłam do mężczyzny, który czekał, aż usuniemy się z drogi. Złapałam JC za rękaw i pociągnęłam z powrotem do stolika, gdzie wciąż wisiały nasze płaszcze. – Dobra, przyznaję – powiedział JC, gdy tylko usiedliśmy – to drugie zobowiązanie. Ale wydaje mi się, że oboje się zgodzimy co do jego wagi. – Moglibyśmy po prostu używać gumek. – Mimo tych słów z mojego głosu wyparował waleczny ton. Nawet przy czystych wynikach badań i wkładce zazwyczaj wolałam podwójne zabezpieczenie, ale i tak już raz uprawialiśmy seks bez prezerwatywy. A jeśli miałam się nauczyć wreszcie wyluzować, to był dobry początek. Tylko jedna rzecz nie pozwalała mi całkowicie się poddać – czy mogłam zaufać JC, że pozostanie wierny? JC też przestał się upierać. – Moglibyśmy, ale wolałbym nie. Czy z nich skorzystamy czy nie, i tak zamierzam sypiać wyłącznie z tobą. To dziwne, jak bardzo mu wierzyłam. Potrafił do mnie przemówić, wiedział, jakich słów użyć, żeby wzbudzić moje zaufanie. Jednak wątpliwości nie całkiem mnie opuściły. – Jesteś gotowy uprawiać seks tylko raz w tygodniu? Aż do końca naszego układu, ile by nie trwał? – Tak, jestem gotowy. Jak długo by to nie trwało. – JC uderzył dłonią w stół. – Ale muszę cię poprawić. Będę uprawiać seks jeden dzień w tygodniu, jednak zaręczam, że będzie to więcej niż raz. Żar podniecenia w moim brzuchu zapłonął nowym ogniem. Nie miało już znaczenia, czy mój rozum dał się przekonać – serce wierzyło na tyle, by podjąć decyzję. Nawet jeśli nie powiedziałam tego teraz, zyskałam pewność, że następnym razem, kiedy JC znajdzie się we mnie, będzie nagi. Sama tak postanowię. Nie tylko dlatego, że tak postępowała osoba wyluzowana, lecz dlatego, że tak chciałam. Chciałam, żeby był tak blisko mnie. Gdy zdałam sobie z tego sprawę, byłam wstrząśnięta.

Wystraszona. Podniecona. – Działasz na mnie, mówiąc takie rzeczy. Wiesz o tym? – Nie wiem. – Zniżył głos. – Powiedz mi jak. – Co jak? – Jak na ciebie działam. – Jego słowa były ciężkie i mokre. Żar mnie paraliżował, przeszywające spojrzenie JC więziło. – P... podnieca mnie. – Ale jak dokładnie? Kiedy nie odpowiedziałam, zahaczył stopę o nogę mojego krzesła i przyciągnął bliżej do stołu. Potem pochylił się, jakby chciał mi zdradzić sekret. – Serce bije ci szybciej? Oddech stał się ciężki? Zrobiłaś się mokra? Jego oddech muskał moje ucho, jednak to słowa przyprawiły mnie o dreszcze. Chciałam odpowiedzieć. Chciałam potwierdzić. Niestety głos uwiązł mi w gardle. JC odwrócił głowę i trącił czubkiem nosa krawędź mojego ucha. – Widzisz, właśnie w tym tkwi problem, Gwen. Jak mam ci dać to, czego chcesz, jeśli nie chcesz mi zdradzić, co to jest? – Poczułam jego usta na skórze i wciągnęłam głośno powietrze, chcąc, żeby mnie polizał, possał, ugryzł. Jednak on nie zrobił nic z tych rzeczy. Zamiast tego wrócił do poprzedniej pozycji, zostawiając mnie spragnioną i podnieconą. – Popracujemy nad tym – oznajmił. – Tym razem nie dam się przekonać, że nie wiesz, jak na mnie działasz. – Nie, tym razem cię nie przekonam. – Uśmiechnął się nieznacznie, jakby przyglądał się smacznemu posiłkowi. – Ale mówiłem poważnie. Musisz prosić o to, czego potrzebujesz. Gdybyś poprosiła, dostałabyś to tutaj, na tym stole. – Cóż, akurat to nie znajduje się na liście moich pragnień. – Chociaż teraz, kiedy już o tym wspomniał… Czy kiedykolwiek będę zdolna do zrobienia czegoś takiego? Czy będę potrafiła pozwolić mężczyźnie pieścić mnie do orgazmu w miejscu

publicznym? Przerażająca wizja. I naprawdę, naprawdę seksowna. Kim do cholery był ten koleś? I jakim cudem znalazł się w moim życiu? – Poważnie, JC. Dlaczego miałbyś zrezygnować ze swojej swobody pieprzenia kogokolwiek i kiedykolwiek, żeby przespać się z jedną dziewczyną? – Znowu zakładasz, że wiesz coś o moim życiu. – Mylę się? – Jego spojrzenie mówiło, że nie. Wyraźnie dawało mi też znak, że JC zamierza to zmienić. Dla mnie. Musiałam wiedzieć. – Dlaczego wybrałeś mnie? – Może masz magiczną cipkę. – Daj spokój. Mało oryginalne. Nie zamierzałam pozwolić, żeby uniknął odpowiedzi. – Sypianie z kim popadnie robi się nudne. Jestem zmęczony – wyjaśnił, wzruszając ramionami. – Nie wierzę w ani jedno twoje słowo. – Szkoda. – Wstał i zdjął płaszcz z oparcia krzesła. Zalała mnie fala paniki. Przesadziłam? Czy to koniec naszej umowy, czy raczej znak, że czas ją wykonać? I nawet jeśli chodziło o to drugie, czy byłam gotowa to zrobić, nie poznawszy odpowiedzi na ostatnie pytanie? Nie, nie byłam. Mogłam żyć, nie wiedząc nic więcej na jego temat, ale to musiałam wiedzieć. Musiałam zrozumieć tę jedną rzecz. Założył płaszcz i spojrzał na mnie z góry, gdyż ciągle siedziałam. Z westchnieniem zajął miejsce przy stoliku. Przeczesał palcami włosy. – Nie wiem dlaczego, Gwen. Ale chcę to z tobą zrobić. Może dlatego, że lubię wyzwania. Może dlatego, że nie mogę znieść widoku kogoś, kto mógłby błyszczeć, a jest szary i nudny. Może jednak wcale nie chciałam znać odpowiedzi. – Musisz popracować nad komplementami. Spojrzał mi w oczy.

– Może dlatego, że nie oddajesz się tak łatwo, a ja chciałbym być tym kolesiem, który cię zdobędzie. Roztopiłam się. Byłam królową lodu, a tym jednym zdaniem JC mnie roztopił. Przez chwilę wyobrażałam sobie, jakby to było naprawdę przywiązać się do kogoś takiego jak JC. Jakby to było być kimś, kto to potrafi. Potem porzuciłam te myśli. Nie mogłam się do niego przywiązywać i wcale tego nie chciałam. Choć jednak chciałam. Chciałam, żeby mnie zdobył. Musiałam tylko upewnić się, co dokładnie jest dopuszczalne. – Zdobyć w łóżku, prawda? To masz na myśli? – Tak, w łóżku. – Wyszczerzył zęby. – I na stole. Właściwie w całym mieście, jak już się za to wezmę. – Poczekał na mój uśmiech, a potem kontynuował. – Jesteś fajna, Gwen. Tylko o tym nie wiesz. Nie mogę się doczekać, kiedy zostanę osobą, która ci to pokaże. No i masz magiczną cipkę. Teraz się roześmiałam. Prawdziwy dowcip polegał na tym, że JC już był jedynym kolesiem, który naprawdę mnie zdobył. Nikt i nigdy nie zdołał zburzyć tak wiele warstw mojego muru i sprawić, że tak łatwo przychodził mi uśmiech. Nieważne, że budził tym we mnie strach. Oznaczało to tylko tyle, że seks z JC da mi wiele frajdy. A właśnie frajdy potrzebowałam. Dlatego nie miałam problemu z odpowiedzią na jego następne pytanie. – A skoro już mówimy o magicznej cipce, chcesz już wyjść? – Tak, chcę.

Rozdział siódmy Tym razem, kiedy wychodziliśmy z kawiarni, JC złapał mnie za rękę. Oszołomił mnie ten gest; bardziej, niż chciałam. Nie podobało mi się to. Nie podobało mi się również, że oboje założyliśmy rękawiczki. Wolałabym poczuć dotyk jego skóry. Nie musieliśmy iść daleko, bo szybko złapaliśmy taksówkę. JC kazał kierowcy zabrać nas do Four Seasons Hotel. Potem porozmawialiśmy przez kilka minut o korkach i Metsach. JC zdjął rękawiczkę z mojej prawej dłoni i ze swojej lewej, a następnie splótł nasze palce. Jechaliśmy przez jakieś pół godziny – niezbyt długo, zważywszy na duży ruch. Żadne z nas się nie odzywało. Powiedzieliśmy sobie już wszystko przy śniadaniu. A przynajmniej wszystko, co dało się wyrazić słowami. Teraz rozmawialiśmy przez nasze splecione dłonie; jego kciuk muskał moją skórę, palce ściskały się nawzajem. Aktywnie się pieściliśmy, napięcie rosło i opadało wraz z zaciskaniem i rozluźnianiem dłoni. Swoim dotykiem JC pokazał mi, co czekało resztę mojego ciała. Wiedziałam dokładnie, jak mnie obejmie, jak mnie wymasuje i jak mnie przeleci. Była to najbardziej zmysłowa gra wstępna, jakiej udało mi się doświadczyć. Kiedy dotarliśmy do celu, byłam podniecona i gotowa na dalszą część spotkania. Wysiadłam z taksówki, gdy JC jeszcze płacił kierowcy. Śniadanie też on stawiał. Kiedy dołączył do mnie na chodniku, poruszyłam ten temat. – Wiem, że jesteś bogaty. – W końcu przywiózł nas do eleganckiego hotelu. – Ale mogę za siebie płacić. – Nie chciałam go urazić. Jeśli był jednym z tych kolesi, którzy zawsze chcą stawiać, za nic by nie odpuścił. Już poznałam kilku takich. Jeśli nie, musieliśmy zastanowić się, jak to rozwiązać. Skrzywił się, łapiąc mnie za łokieć i prowadząc do wejścia. – Nie wątpię, że możesz za siebie płacić. Mi to jednak nie

pasuje. Jeśli czujesz, że musisz się dołożyć, postaram się jakoś to zaakceptować. Nie chcę, żebyś czuła, że płacę za twoje usługi ani nic z tych rzeczy. Rozważyłam to w drodze do recepcji. Przed nami meldowała się inna para, więc miałam czas, żeby zastanowić się nad odpowiedzią. – Nie przeszkadza mi to. Nie czuję się jak dziwka, jeśli to miałeś na myśli. – Oferowano mi to już kiedyś. Tam, gdzie mieszkałam, był to swego rodzaju rytuał wchodzenia w dorosłość. Znałam różnicę między byciem czyjąś utrzymanką, żeby przeżyć, a czerpaniem korzyści z grubego portfela kochanka. JC roześmiał się. – Świetnie, bo zdecydowanie nie jesteś dziwką. Gdybyś była, mógłbym liczyć przynajmniej na ręczną robótkę po drodze. – Para odeszła na bok, ale zanim JC pchnął mnie lekko do przodu, wyszeptał mi do ucha: – Poza tym to, co dostałem, było nawet lepsze. Czyli miał podobne zdanie na temat naszej gry wstępnej. Świetnie. Recepcjonista zwrócił się do nas i pękła bańka mojej ekscytacji. – Co mogę dla państwa zrobić? Panie… JC chrząknął, natychmiast mu przerywając. – Panie? Przecież wiesz, że my się tu nie przedstawiamy, Joseph. Recepcjonista uśmiechnął się bardziej szczerze, niż wymagała jego funkcja. – Przepraszam, zapomniałem. JC, co mogę dla ciebie dzisiaj zrobić? Zastanawiałam się, czy istnieje ktoś odporny na urok JC. Czy on przyjaźnił się z każdą poznaną przez siebie osobą? Zupełnie inaczej niż ja. Dla mnie bycie miłą stanowiło wysiłek, JC przychodziło to niezwykle łatwo. Sprawiał, że taki sposób bycia wydawał się przyjemny. JC oparł się bokiem o ladę, obracając się twarzą do mnie.

– No cóż, Joe, chciałbym ci przedstawić moją dobrą przyjaciółkę, Gwen. Będzie stałym gościem mojego pokoju i potrzebuje dodatkowego klucza. – Oczywiście. Mogę prosić o dokument ze zdjęciem? Podałam mu swój dowód. Recepcjonista wpisywał coś przez minutę na komputerze, a potem oddał mi dokument razem z elektronicznym kluczem do pokoju. – Miłego dnia – powiedział Joe, a JC raz jeszcze złapał mnie za rękę i poprowadził przez lobby. Podniecenie, z którego pozostał tylko cichy szum w czasie, gdy załatwialiśmy formalności, teraz znowu się rozżarzyło pod wpływem dotyku JC. – Było blisko – powiedziałam, gdy czekaliśmy na windę. – Omal nie zdradził twojego nazwiska. – Nawet nie żartuj. Joe prawie zniszczył całą zabawę. Musiałbym go wtedy zwolnić. I bardzo bym z tego powodu cierpiał. Joe wie, gdzie dostać najlepsze kubańskie cygara. – Teraz przynajmniej może mnie zidentyfikować, gdybym zaginęła. Na wypadek, gdybyś okazał się seryjnym mordercą czy coś. – A myślisz, że dlaczego zameldowałem cię właśnie teraz? Nie chciałem, żebyś się martwiła. Nie bałam się, że mnie skrzywdzi, chociaż to było pewnie głupie z mojej strony. Ja tylko żartowałam, podczas gdy JC zupełnie na poważnie próbował mnie uspokoić. Znowu. Jak na kogoś tak wyluzowanego miał zadziwiające wyczucie. To zabawne, jak poważnie traktował zadanie pomagania mi się zrelaksować. Tak naprawdę potrzebowałam tylko seksu. No i było to naprawdę urocze. Przyjechała winda i weszliśmy do środka. JC nacisnął guzik czterdziestego dziewiątego piętra, a mi w głowie zaczęła kołatać inna myśl. Oparliśmy się o poręcz i patrzyliśmy na zmieniające się cyfry. Sześć. Siedem. Osiem. Kiedy minęliśmy dziesiąte piętro, nie mogłam już dłużej

wytrzymać. – On myśli, że jestem luksusową dziwką. Ten recepcjonista. – Naprawdę nie uważałam się za prostytutkę, ale to, że ludzie mnie za nią brali, było już trudniejsze do przełknięcia. JC pokręcił głową, lecz nie spojrzał na mnie. – Myśli, że jesteś moją dziewczyną. – Nie ma mowy. – Nie licząc faktu, że nikt, kto zna JC, nie spodziewałby się u jego boku partnerki, zdecydowanie brakowało mi kilku cyfr na koncie, żeby się z nim prowadzać. – Naprawdę. Jestem tego pewien. Przyjrzałam mu się, żeby zobaczyć, czy mnie nabiera. Na jego twarzy malowała się zupełna powaga. – Skąd ta pewność? – Bo często widzi, jak wchodzę i wychodzę. I nigdy nie przedstawiłem mu żadnej swojej kobiety. Winda zatrzymała się. I bardzo dobrze, bo moje serce zamarło na sekundę, gdy usłyszałam wyznanie JC. Drzwi się otworzyły, a ja ruszyłam za nim, odrętwiała, próbując się opanować. Żadnej swojej kobiety. Ile ich było? Którą gwiazdką byłam na jego nieboskłonie? Nie lubiłam się wyróżniać, ale bycie aż tak anonimową także mi nie leżało. Poza tym na nowo rozbudził się we mnie niepokój o deklarację monogamii JC. Naprawdę jest w stanie się powstrzymać? Czy mogę mu uwierzyć na słowo? Kiedy jednak zastanawiałam się nad losem jednej kropli wody w pełnym wiadrze, przyszło mi do głowy, że JC nikogo prócz mnie nie zameldował nigdy w swoim pokoju, a to chyba była najgorsza część tego, co powiedział. To sprawiło, że naprawdę poczułam się wyjątkowo. Jakby pragnął mnie na więcej niż jedną noc. Wcale nie chciałam tak się czuć. Zaczęłam rozważać ponownie swoją decyzję o pójściu do hotelu z tym mężczyzną i to z zupełnie innych powodów niż strach przed jego niewiernością. Zastanawiałam się, czy potrafię przekonać samą siebie, że nic nie może być jednocześnie komplementem i przyczyną wątpliwości. To mogło zadziałać, prawda?

Kiedy dotarliśmy przed drzwi jego pokoju, miałam spocone ręce, a obawy zaczynały przewyższać podniecenie. JC odwrócił się do mnie, wyraźnie zmartwiony. – Nadal chcesz to zrobić? Przygryzłam wargę i pokiwałam głową, bojąc się odezwać, bo mogłabym powiedzieć coś, czego wcale nie chciałam. Na przykład „Oczywiście”. Albo gorzej, „Muszę wyjść”. – Sprawdźmy, czy na pewno działa twój klucz. – Puścił mi oko, co trochę mnie uspokoiło. Trochę. Wyciągnęłam z kieszeni kartę, którą wręczył mi Joe, i podałam ją JC. Wsunął ją do czytnika i zapaliło się zielone światło. – No to wchodzimy – rzucił. Przekręcił gałkę i pchnął drzwi, lecz zanim otworzył je szerzej, położyłam mu rękę na ramieniu, żeby go powstrzymać. – JC, robiłeś to już kiedyś? – Co robiłem? Też nie wiedziałam do końca, co miałam na myśli, zadając to pytanie. Zdawałam sobie sprawę, że sypiał z innymi kobietami i że ostatnia – ta, która odezwała się do mnie w klubie tamtej nocy, kiedy poznałam JC – poczuła się lepiej dzięki spędzonym z nim chwilom. Jednak czy cała ta sytuacja – nasza umowa, jego monogamia – była dla niego czymś nowym? Jak właściwie miałam go o to zapytać? Musiałam to rozgryźć, bo znalazłam się na krawędzi. I wiedziałam, jakimś cudem miałam absolutną pewność, że jeśli JC udzieli mi właściwej odpowiedzi, poczuję się lepiej. Dlatego spróbowałam wyjaśnić to najlepiej, jak potrafię. – Zobowiązałeś się do relacji opartej na seksie, która tak naprawdę nie wiązała się z żadnymi zobowiązaniami. Chyba dobrze to ujęłam. Na jego twarzy malowała się powaga. Cały czas patrzył mi w oczy. – Nie, Gwen. Nigdy wcześniej tego nie robiłem. Dopóki tego nie powiedział, nie miałam pojęcia, że właśnie takiej odpowiedzi oczekiwałam. A kiedy znowu złapał mnie za

rękę, poczułam przypływ podniecenia, pewności i spokoju. Natychmiast się w tym pogrążyłam, tak jak światło zapala się za naciśnięciem przycisku, i zyskałam pewność, że cokolwiek się między nami nie wydarzy, nie będzie nieistotne. I to jest w porządku. Uśmiech przyszedł mi z łatwością. – W takim razie to dla nas obojga pierwszy raz. Zaśmiał się, otwierając drzwi na oścież. – Mam nadzieję, że już niedługo. Kiedy weszliśmy do środka, JC zdjął mój płaszcz i powiesił go w szafie przy wejściu, zaraz obok swojego. Potem założył na zewnętrznej gałce tabliczkę „Nie przeszkadzać”. Wykorzystałam tę chwilę, żeby się rozejrzeć. W pomieszczeniu stała kanapa i kilka foteli, a owalne biurko znajdowało się przy wysokim oknie, z którego rozciągał się widok na Central Park. – A gdzie łóżko? – zapytałam, rumieniąc się, bo na pewno brzmiałam jak napalona. Całe szczęście JC tego nie skomentował. – Sypialnia, łazienka i taras – rzucił, kiwając głową na drugi koniec korytarza. Mimo to nie poprowadził mnie w tamtą stronę, zamiast tego zaciągnął mnie na kanapę. – Nie będzie ci przeszkadzać, jeśli posiedzimy chwilę tutaj? – zapytał, zajmując miejsce w fotelu naprzeciwko. – Ani trochę. – Co innego miałam powiedzieć? Nie, chcę od razu przejść do rzeczy, a pieprzyć się lubię tylko na łóżku nie zabrzmiałoby przekonująco. Ani prawdziwie. Ale, Boże, miałam nadzieję, że JC nie zamierza gadać przez kolejną godzinę. Bo ja byłam już gotowa. Założyłam nogę na nogę i zaczęłam nią machać. JC przyglądał się mi uważnie, z rękami wygodnie ułożonymi na podłokietnikach. Wyglądał jak król na swoim tronie. A kim ja byłam w tej metaforze? – Gwen, wyluzuj. Wyglądasz na spiętą. – Dlatego tu jestem, już zapomniałeś? – Nie, ale gdy tylko weszliśmy, zrobiłaś się sto razy bardziej zdenerwowana. Co mogę zrobić, żeby pomóc ci się zrelaksować?

Zastanawiałam się chwilę nad odpowiedzią. – Szczerze? Poczułabym się lepiej, gdybyśmy od razu przeszli do sedna. Wcześniej kazał mi mówić wprost, czego pragnę. Uśmiechnął się przebiegle, a ja bałam się, że zaraz skarci mnie za niecierpliwość tak, jak to zrobił w kawiarni. Myliłam się. – Dobra, niech tak będzie. Powiedz mi, dotykasz się czasami? – W sensie, czy się masturbuję? – Tak. Miałam na sobie jedwabną bluzkę z długim rękawem, lecz nagle poczułam się naga. – Oczywiście, że tak. – Nie często, ale czasami tak. I chociaż nie chciałam się do tego przyznawać, nie chciałam też, by uznał mnie za cnotkę. Chociaż może moja odpowiedź zabrzmiała perwersyjnie. Zaczęłam nerwowo pocierać kark, czując palące rumieńce. – Świetnie. – Najwyraźniej jednak spodobała mu się moja odpowiedź. – Chcę, żebyś mi to pokazała. Omal nie zakrztusiłam się własną śliną. – Pokazała? To znaczy… W sensie, że teraz? – Tak. Teraz. Właśnie tutaj. Pokaż mi, jak się masturbujesz. Opadł głębiej w fotel, a ja już przestałam widzieć w nim króla. Teraz był dla mnie sędzią. Sędzią, który chciał patrzeć, jak robię sobie dobrze. – Nie jestem pewna, czy mi to odpowiada. – Chciałam, żeby mi odpowiadało. Sam pomysł był pociągający. Niestety wymagał kogoś bardziej śmiałego niż ja. – W takim razie nie martw się, nie musisz tego robić. Myślę jednak, że chcesz. Właściwie to jestem pewien, że chcesz. Jesteś zaczerwieniona, a gdy tylko złożyłem swoją propozycję, zaczęłaś szybciej oddychać. Może częściowo ze strachu, jednak strach nie różni się bardzo od podniecenia. Dlatego jeśli jest to coś, co chciałabyś zrobić, teraz jest na to idealny moment. Bo ze mną

jesteś bezpieczna. Ja nie będę cię oceniał. Pochylił się do przodu, oparł łokcie na kolanach. – A jeśli to zrobi ci jakąś różnicę, naprawdę chciałbym to zobaczyć. Przeszedł mnie dreszcz. – Dlaczego? – Ponieważ musisz być zrelaksowana, żeby przeżyć orgazm na czyichś oczach. A nieco bardziej egoistycznym powodem jest świadomość, jak pięknie wyglądasz w trakcie szczytowania. Chciałbym móc znowu to zobaczyć. Nie potrafiłam dokładnie wskazać, co mnie przekonało, i nigdy otwarcie nie powiedziałabym „tak”, ale chwilę później siedziałam z rozpiętymi spodniami i ręką w majtkach. Pocierałam łechtaczkę, a całe ciało mrowiło mnie od tego wysiłku, niestety nie potrafiłam przejść do kolejnego etapu. – To chyba nie działa. – Nie, nie działa. Spojrzałam na JC z ukosa. – Pierdol się. – Jeszcze nie teraz. – Zignorował mój piorunujący wzrok. – Zazwyczaj tak to robisz? – Nie. Zazwyczaj mam wibrator. – I nikt mnie nie podgląda. Chociaż ostatnie kilka razy myślałam o JC. Tylko w mojej wyobraźni nie siedział pod drugiej stronie pokoju, zupełnie mnie nie dotykając. To było zbyt dziwne. Dzielił nas za duży dystans. Czy na tym polegał układ bez zobowiązań? Bo jeśli tak, to chyba jednak się do tego nie nadawałam. Może przesadzałam. Nie chciałam jeszcze rezygnować. JC zmarszczył brwi. – Nigdy nie robisz tego samymi rękami? – Może nie nigdy, ale od dawna nie. – Nie odkąd odkryłam magię gadżetów erotycznych. To tak w kwestii magicznej cipki. – Szkoda. – Pokręcił głową. – Dobra. Nieważne. Zdejmij spodnie. To pomoże.

Nie uważałam, by to mogło stanowić różnicę, ale skorzystałam z jego rady i rozpięłam buty z wysoką cholewką, potem ściągnęłam skarpetki i na koniec wstałam, żeby zdjąć spodnie. Kiedy znów usiadłam, opadłam głęboko na poduszkę i wsunęłam dłoń w majtki. Wciąż czułam się niezręcznie. Z gołymi nogami wręcz jeszcze bardziej. Do orgazmu jeszcze daleka droga. Drugą ręką zakryłam oczy i skoncentrowałam się. A raczej zastanawiałam się, ile czasu jeszcze muszę to robić, zanim będę w stanie przekonująco udać orgazm. Szczerze mówiąc, wcale nie chciałam tego robić. Cóż, i tak, i nie. Chciałam być seksowna i bez zahamowań. Ale nie chciałam, żeby to było takie trudne. Pragnęłam być jak laska z filmu porno, która potrafi szczytować po jednym muśnięciu łechtaczki. Dojść natychmiastowo, a potem przejść do następnej części spotkania, kiedy JC wyciągnie swoje przyrodzenie i zabawimy się inaczej. – Gwen, nie starasz się. Wydałam z siebie pełen frustracji jęk. – Więc ty to zrób. Nie zdążyłam się obejrzeć, a JC już wisiał nade mną, z rękami opartymi o kanapę. – Dobra. Nasze usta spotkały się. Przy naszym ostatnim pocałunku byłam zbyt pochłonięta swoim żalem, żeby zwrócić uwagę na sam akt całowania. Usta JC okazały się bardziej miękkie, niż się spodziewałam, jednak dotyk był silny. Jego język poruszał się pewnie na moich wargach, liżąc je z takim zdecydowaniem, że ścisnęło mnie w żołądku i zrobiło mi się mokro w majtkach. Wiłam się, próbując wziąć wszystko, co mi oferował. Zupełnie zapomniałam o tym, co robiłam jeszcze chwilę wcześniej. O swojej porażce też. Właściwie zupełnie o sobie zapomniałam. JC złapał mnie za kark i objął w pasie. Jednym niepojętym dla mnie ruchem zdołał usiąść na kanapie i wciągnąć mnie na kolana tak, bym znalazła się na nim okrakiem. Wszystko to bez przerywania pocałunku. Podobała mi się ta pozycja. Mogłam podpierać się na jego ramionach i przycisnąć do wybrzuszenia w

jego spodniach, jednocześnie rozplatając kok. Potem, z jedną ręką w moich włosach, JC drugą pieścił moją łechtaczkę przez cienki materiał majtek. Całowaliśmy się w ten sposób przez długie chwile zapomnienia. Nie prosił, żebym się całkiem rozebrała. Po prostu ciągnął za bluzkę, aż przerwałam pocałunek i pozwoliłam mu zdjąć mi ją przez głowę i rzucić na bok. Potem, z wargami przy skórze nad moim biustonoszem, rozpiął zapięcie z tyłu – gładko – i pozbawił mnie kolejnego elementu garderoby. Przycisnął dłoń do mojej klatki piersiowej i pchnął lekko do przodu, żeby móc mi się przyjrzeć. Patrzyłam na jego oczy, widziałam, jak pożerał mnie wzrokiem. Jego źrenice były rozszerzone pod wpływem podniecenia. – Gwen, masz niesamowite piersi. Takie piękne. Ukrywasz je pod bezkształtnymi ubraniami. Jesteś zwyczajnie skromna czy czujesz się niekomfortowo ze swoją urodą? Nie wiedziałam, jak powinnam mu odpowiedzieć. Ani jaka była prawda. Najwyraźniej JC nie obchodził mój brak odpowiedzi, bo złapał każdą z moich piersi i ścisnął; tak mocno, że naprawdę to poczułam. Ugniatał je palcami, a potem pociągnął za sutki, aż wydałam z siebie cichy jęk zadowolenia. – Złap się za piersi, Gwen. – Zabrał ręce, żeby moje mogły zająć ich miejsce. – Tak, właśnie tak. – Przykrył moje dłonie swoimi, a następnie wspólnie masowaliśmy i pocieraliśmy moją wrażliwą skórę. – Chryste, to takie seksowne. Kiedyś, gdy będziesz się pieścić w ten sposób, wsunę penisa między twoje cycki. Spodobałoby ci się to? Mogłam tylko jęknąć w odpowiedzi. Byłam zbyt podniecona jego słowami i dotykiem, jego słowami i naszym dotykiem. Myślałam, że zaraz dojdę wyłącznie dzięki temu. – To nie wystarczy, Gwen. Musisz mi to powiedzieć. Używając słów. – Spodobałoby mi się – wydyszałam. – Co by ci się spodobało?

Słyszałam już świntuszenie, ale nie przypominało słów JC. A już z pewnością nikt nigdy nie oczekiwał ode mnie odpowiedzi. Co więcej, nie spodziewałam się, że będę potrafiła odpowiadać. – Chciałabym, żebyś pieprzył moje cycki. JC nagrodził mnie, mocno je ściskając. – Właśnie tak zrobię – powiedział i odsunął się. – Nie dzisiaj, ale niedługo. Obiecuję. Chryste, ta wizja sprawiła, że omal nie eksplodowałam. To było takie zwierzęce. Takie pierwotne. Takie… niegrzeczne. Właśnie tego pragnęłam. Chciałam jeszcze czegoś. I to natychmiast. – Ty też – rzuciłam, dysząc. – Ty też zdejmij koszulkę. JC wydawał się zadowolony. Albo z mojej prośby, albo z tego, że wypowiedziałam ją na głos. – Chcesz poczuć moją skórę na swojej? Kiwnęłam głową gwałtowniej, niż to było potrzebne, nie mogąc się doczekać momentu, w którym JC pokaże mi choć kawałek siebie. – Proszę bardzo. – Zdjął sweter, a potem znajdujący się pod nim biały podkoszulek. Znieruchomiał na chwilę, żebym mogła mu się przyjrzeć. Pieściłam swoje piersi, a wzrokiem pożerałam klatę JC. Był umięśniony, nieprzesadnie, choć wyraźnie dało się zauważyć kaloryfer. Spodnie opadły mu nisko na biodra. Nie wiedziałam, na czym się najpierw skupić – na wybrzuszeniu w kształcie litery V poniżej pasa czy na tatuażach zdobiących skórę. Jeden na bicepsie, kompas tuż nad stawem łokciowym. Kolejny – słowa wypisane na przedramieniu drugiej ręki. Trzecim były chińskie znaki biegnące wzdłuż boku. Zanim zdążyłam im się lepiej przyjrzeć, odwrócił mnie tak, żebym leżała na kanapie. Potem wspiął się na mnie. – Uwielbiam to, jak na mnie patrzysz, Gwen. I mam nadzieję, że później będę miał okazję pokazać ci więcej. Dzisiaj jednak jestem samolubny. Dzisiaj eksplorujemy twoje ciało.

Opierając ręce po obu stronach, przytrzymał swój ciężar tak, by delikatnie muskać swoim torsem moje piersi, w górę i w dół po sutkach, które piekły od zbyt łagodnego dotyku, pragnąc więcej. Ścisnęłam piersi razem, walcząc o lepszy kontakt z jego skórą. – Tak jest cudownie, Gwen. A teraz dotykaj się nadal w ten sposób, dobrze? Muszę cię possać. – Cofnął się, opierając się na kolanach, i pochylił głowę nad mój biust, żeby wsunąć nabrzmiały sutek do ust. Westchnęłam pod wpływem jego niemal brutalnego ciągnięcia i ssania mojego wrażliwego ciała. Skupiał się całkowicie na jednej piersi, obejmując ją dłonią i adorując wargami, językiem, zębami. Nieświadomie powtarzałam te pieszczoty na drugim sutku – szczypaniem doprowadzałam się na granicę bólu. Nie wiedziałam, że jęczę, dopóki JC tego nie skomentował. – Uwielbiam dźwięki, które wydajesz, Gwen. – Powędrował językiem od piersi, którą się karmił, przez dolinę aż do drugiej, bliźniaczej. – Musisz to robić głośniej. Możesz jęczeć głośniej dla mnie? Kiedy mojej drugiej piersi poświęcił tyle samo uwagi, starałam się więcej hałasować. To nie było łatwe. Z początku nawet nie wiedziałam, że jęczę, a gdy JC zwrócił na to uwagę, poczułam się dziwnie. Całe szczęście JC okazał się cierpliwy. Znowu zaczął nade mną pracować, ugniatając moją pierś palcami i pożerając ustami, a ja po chwili głośno dyszałam. Gdy jego wargi wreszcie oderwały się od mojego sutka, wrócił do pocałunku, namiętnego i pośpiesznego. Wyciągnął nogi do tyłu, układając się między moimi udami tak, że czułam sztywne wybrzuszenie jego erekcji przez materiał majtek. – Cholera, już jestem dla ciebie gotowy. Twardy jak stal. – Wbił swoje usta w moje. – Czujesz to? – Tak, tak. Czuję cię. – Mówiłam cicho i piskliwie, więc na wypadek gdyby nie zrozumiał werbalnej wypowiedzi, wypchnęłam biodra do góry, żeby wiedział, że go czuję i chcę

poczuć jeszcze więcej. – Teraz chcę, żebyś włożyła rękę w majtki. Pieść się tak, jak wcześniej – rozkazał tonem nieznoszącym sprzeciwu. Nie prosił, nie doradzał, nie namawiał. Zwyczajnie wydał mi polecenie, a ja pragnęłam je wykonać. Wsunęłam rękę tam, gdzie chciał. Natychmiast przykrył ją swoją dłonią i wspólnie masowaliśmy moją łechtaczkę, zataczając koła i naciskając do czasu, aż wszystkie moje zmysły oszalały. – Dobrze ci, prawda? Powiesz mi, jak ci dobrze? Nie musisz tym razem używać słów. Po prostu jęcz dla mnie. Dźwięki wydostały się ze mnie bez udziału racjonalnych myśli. Były to częściowo jęki, częściowo westchnięcia, częściowo sapanie. Przy każdym jednym czułam się, jakby opuszczał mnie jakiś ciężar. Przypominało to płacz – katartyczny, uwalniający. – Tak, właśnie tak – zachęcał mnie JC. – Pieść się w ten sposób. Daj mi się słyszeć. Zabrał rękę, lecz ja nie ustawałam w swoich wysiłkach, wypełniając jego polecenia, podczas gdy on przysiadł na kolanach i wsunął palce pod elastyczną gumkę moich majtek. Kiedy pokazał, żebym podniosła biodra, zrobiłam to, a on ściągnął mi bieliznę i rzucił ją za siebie. Zostałam zupełnie naga. Zupełnie odsłonięta. Instynktownie chciałam się zwinąć – ukryć najbardziej intymne fragmenty ciała przed jego wzrokiem. Jednak zwalczyłam ten odruch i jedną dłonią wciąż pieściłam swoją pierś, a drugą drażniłam łechtaczkę, z kolanami rozłożonymi tak, by JC mógł patrzeć. Wciągnął z zadowoleniem powietrze, widząc, jak się przed nim odkrywam. Przed naszym spotkaniem tamtego pamiętnego poranka zaniedbywałam swoje niższe partie. Nie czułam potrzeby przycinania i kształtowania. Potem – już po wszystkim – postanowiłam się nieco ogarnąć. Oszukiwałam się, że po prostu przyszedł już na to czas, lecz w rzeczywistości chciałam być gotowa na wypadek właśnie takiej chwili jak ta. Ogoliłam się prawie do końca. Prawie. JC odsunął moją rękę, żeby móc lepiej mi się przyjrzeć.

– Bardzo ładnie, Gwen. – Musnął palcem owłosiony skrawek, który zostawiłam. Przyprawił mnie tym o dreszcz, nawet jeśli omijał fragment najgłośniej wołający o uwagę. – Muszę przyznać, że poprzedni stan mi nie przeszkadzał, ale teraz jest pięknie. Lepiej cię widzę. Patrzę teraz na twoją łechtaczkę, jest spuchnięta i zaróżowiona. Nie mogę się doczekać, żeby cię tu possać. W myślach błagałam go właśnie o to. Znowu straciłam głos, sparaliżowana wzrokiem JC, więc moje inwokacje pozostały nieme. Niemal czułam jego usta na swojej skórze, tylko dzięki intensywności jego spojrzenia. Wiedziałam, jakby to zrobił. Potrafiłam wyobrazić to sobie tak dokładnie, że już wiłam się z rozkoszy. Mimo zapowiedzi moja łechtaczka nie poznała jego ust. Zamiast tego pokręcił głową. – Nie teraz, nie. I nie dlatego, że nie poprosiłaś. Mam coś innego w planach. – Chwycił moją nogę i podniósł tak, że stopa wylądowała na oparciu kanapy. Potem drugą odsunął mocniej na bok, aż dotknęłam podłogi, tym samym szeroko się rozkraczając. – Ale też dlatego, że nie poprosiłaś. Jeśli chcesz, żebym cię polizał, Gwen, musisz się nauczyć prosić. Przysiadł znowu i zaczął mi się przyglądać. – Chryste, jesteś przepiękna. Nie przestawaj się pieścić, Gwen. Musnął palcem łechtaczkę i zatoczył koło wokół wejścia do pochwy. Powtórzył to jeszcze raz, a potem wsunął palec do środka. Byłam mokra. Zawstydzająco mokra, jednak JC najwyraźniej zupełnie to nie przeszkadzało. Wyciągnął nieco tej wilgoci na wierzch, żeby pomóc mi w masowaniu łechtaczki, a potem wrócił, tym razem dwoma palcami. Pieprzył mnie w ten sposób, zaginając palce tak, że trafiał w idealne miejsce. Czułam majaczący na horyzoncie orgazm. Tak jak słońce rozżarza się nad ziemią tuż przed uderzeniem pełnymi promieniami. Miałam ten żar, lecz brakowało mi promieni. JC nadal nade mną pracował. A robiąc to, drugą ręką rozpiął

spodnie i uwolnił swojego penisa. Był gruby i twardy jak skała. Kropelka wydzieliny perliła się na główce. Patrzyłam, jak JC wyjmuje ze mnie palce i wyciera moje soki wzdłuż prącia. Potem wrócił do mnie, jednocześnie drugą dłonią pieszcząc siebie długimi pociągnięciami. To było takie seksowne, takie intensywne, tak niesamowicie zmysłowe. Przyglądałam się, jak robi sobie dobrze, jednocześnie sama robiąc sobie dobrze. Wiedziałam, że podnieca go właśnie patrzenie na mnie. Wiedziałam, że sama znalazłam się na krawędzi tylko dzięki niemu. Mimo to nadal nie mogłam rzucić się z klifu. Nie potrafiłam oddać się orgazmowi. Pozostawał nieuchwytny bez względu na to, co robiłam. Kiedy JC znacznie przyśpieszył swoje ruchy, zaczęłam się obawiać, że dojdzie przede mną. Jednak po raz kolejny czytał w moich myślach. Popatrzył mi w oczy. – Nawet sobie nie wyobrażasz, jak trudno mi nad sobą zapanować. Ale zrobię to. Żebyś ty nie musiała. Zachowam pełną kontrolę, żebyś ty nie musiała. Żebyś mogła odpuścić, Gwen. Pozwól się usłyszeć. Pozwól się zobaczyć. Daj mi wszystko. Tego mi było trzeba. Orgazm przyszedł z taką łatwością, jakby wcale się chował, mknąc przez moje członki, aż rozżarzały się do czerwoności i drżały. Każda komórka, każda cząstka mojego ciała płonęła i jarzyła się, każda molekuła dygotała przed wspaniałością mojego szczytowania. Tylko mgliście zdawałam sobie sprawę, że JC doszedł razem ze mną. Jęczał i drżał, jego kolana obijały się o moje uda, a nasienie wystrzeliło na moje podbrzusze i spłynęło w dół, na palce wciąż pieszczące łechtaczkę. Czułam, jak JC pada na oparcie kanapy i przez krótką chwilę zastanawiałam się, czy jest równie zdruzgotany jak ja, a potem mój umysł odpłynął w nieświadomość szczytowania. Nie otwierałam oczu, dochodząc do siebie, bo nie mogłam już patrzeć na mężczyznę, który doprowadził mnie do takiego opłakanego stanu. Był niesamowity – czyżby to orgazm przeze

mnie przemawiał? – a gwiazdy błyszczące mi pod powiekami wydawały się idealne po oglądaniu kogoś tak cudownego. Kogoś tak penetrującego, że potrafił zajrzeć wewnątrz mnie, by zobaczyć, czego potrzebowałam i co tak rozpaczliwie chciałam poczuć. Nawet nie znał mojego nazwiska. A jednak znał mnie. Przynajmniej część. Tę część, której już od dawna nikt nie próbował poznać. Kiedy się już uspokoiłam, leżałam odrętwiała i bez czucia, a na spuchniętych ustach błąkał mi się uśmiech. Udało mu się. JC udało się mnie zrelaksować. Zabrał całe napięcie i poluźnił supeł na stałe rezydujący w moim brzuchu. JC zdołał uspokoić mnie na tyle, że nawet nie zwróciłam uwagi na to, jakie inne emocje zaczął we mnie wzbudzać. Tych emocji nie chciałam. Sprawił, że poczułam się piękna. Sprawił, że poczułam się chciana. Sprawił, że poczułam się inna niż tylko nudna. Sprawił, że poczułam. Kropka.

Rozdział ósmy Trzy dni później wciąż myślałam o poranku z JC. Wspomnienie utrzymywało się jak zapach drogiej wody kolońskiej, który niby zanika, lecz ponownie zjawia się poruszony przez podmuch wiatru. Czasami zapominałam, że to się wydarzyło, a potem coś sprawiało, że wszystko wracało. Jakiś obraz albo wyrażenie pojawiało się nagle w mojej głowie i wspomnienia na powrót stawały się żywe. Dotyk jego skóry. Wysiłek wypisany na twarzy, gdy powstrzymywał się w moim imieniu. Jego odważne słowa. Przy każdej wizji na nowo się rumieniłam i zaczynało kręcić mi się w głowie. Nawet mimo angażującej pracy w klubie ciągle odliczałam minuty do następnego spotkania w środę. Jednak kiedy wróciłam z pracy koło szóstej w poniedziałkowy poranek, myślałam nie o JC, lecz o Normie. Wróciła z San Francisco w nocy, w czasie mojej zmiany, a ja chciałam ją zobaczyć zanim wyjdzie do biura. Nie tylko dlatego, że nie mogłam się doczekać, kiedy opowie mi o wszystkich szczegółach leczenia Bena, ale też po prostu cieszyłam się z jej powrotu. Może nawet powiem jej o JC. Jeszcze nie zdecydowałam. – Dobry, Kev. – Kiwnęłam głową do portiera, a on wpuścił mnie do lobby naszego wieżowca. To mój ulubiony portier; starszy, pewnie tuż przed emeryturą, a chociaż miałam tendencje antyspołeczne, on swoim przywitaniem zawsze potrafił wyciągnąć mnie ze skorupy. – To dwie piękne siostry Anders w przeciągu niecałych trzydziestu minut. Mam dzisiaj szczęśliwy dzień. Zatrzymałam się, zdziwiona, i odwróciłam do niego twarzą. – Norma tu była? – Starałam się przypomnieć sobie, czy nie zabrakło nam mleka i kawy. Nie istniał inny powód, dla którego Norma wychodziłaby z domu tak wcześnie. – Przyjechała tu taksówką wpół do czwartej.

– Aha. – Gdyby chodziło o zakupy, poszłaby do sklepu za rogiem. Musiałam ją o to zapytać. Pomachałam mu na pożegnanie, a potem, nie chcąc czekać na windę, wbiegłam na trzecie piętro po schodach. Kiedy weszłam, nie zobaczyłam Normy w pokoju dziennym. Minęłam kuchnię, gdzie poczułam zapach parzącej się kawy, lecz tam również nie znalazłam siostry, więc ruszyłam do jej sypialni. Okazała się pusta, lecz usłyszałam szum wody w głównej łazience. Nie mogąc się doczekać, kiedy ją zobaczę, usiadłam na łóżku, by pobawić się telefonem do czasu, aż Norma wyjdzie. – Dzień dobry – powiedziałam, kiedy wynurzyła się z łazienki dziesięć minut później, ubrana w jedwabny szlafrok, który podarowałam jej na ostatnie urodziny. Aż podskoczyła. – Chryste, Gwen. Roześmiałam się i wstałam, żeby ją przytulić. – Przepraszam, nie chciałam cię wystraszyć. – Nie wiem, co było bardziej zaskakujące. Twoje nagłe pojawienie się w moim pokoju czy fakt, że przytuliłaś mnie z własnej, nieprzymuszonej woli. Jej komentarz sprawił, że miałam ochotę się odsunąć, lecz udało mi się wytrzymać jeszcze kilka sekund. – Cóż mogę powiedzieć? Tęskniłam za tobą. – Naprawdę tęskniłam. Nie zdawałam sobie sprawy jak bardzo, dopóki jej nie zobaczyłam. – Może powinnam częściej wyjeżdżać. Nie, nie chciałam tego. Lubiłam jej towarzystwo. Ale już mi było dziwnie z powodu uścisku, więc nic nie powiedziałam. Zamiast tego usiadłam na łóżku, żeby patrzeć, jak Norma szykuje się do wyjścia do pracy. Kiedy usiadłam po turecku, zdałam sobie z czegoś sprawę. – Masz zaścielone łóżko. To nie było w jej stylu. Zawsze zostawiała to naszej gospodyni. Czyżby moja siostra nie spała u siebie? – Och. – Zawahała się. Odwrócona plecami do mnie sięgnęła

do szuflady z bielizną, żeby wyjąć majtki, a potem spojrzała na mnie i pomachała niedbale ręką. – No wiesz, byłam taka zmęczona wczoraj, że zasnęłam na narzucie. – Wow. Musiałaś się w ogóle nie ruszać. Wszystko wygląda, jakby ktoś przed chwilą pościelił. – Wyprostowałam wszystko dzisiaj rano. – Nie patrząc na mnie, włożyła nogi w otwory w majtkach i podciągnęła je, a potem zrzuciła szlafrok, żeby założyć biustonosz. Mogłabym dłużej kontynuować temat jej łóżka, gdyby mojej uwagi nie odwróciła bielizna. Chociaż sama nigdy nie wydawałam zbyt dużo na frywolne ciuszki, zawsze miałam ładne majtki i biustonosze. Jeśli kobieta czuje się dobrze w swojej bieliźnie, może podbijać świat i takie tam. Norma nigdy nie wierzyła w te sztuczki. Była pewna siebie i silna nawet w bawełnianych białych figach. Od kiedy zaczęła kupować jedwabie? – Widzę, że byłaś na zakupach – powiedziałam, kiedy Norma zapinała stanik. – Bardzo ładne. Spojrzała mi w oczy w lustrze nad toaletką. – Kilka miesięcy temu. Zamówiłam z Faire Frou Frou. Postanowiłam sprawdzić, o co to całe zamieszanie. – I jak? – Są fajne. Podobają mi się. – Odwróciła się, żeby popatrzeć na mnie bezpośrednio, kiedy zmarszczyłam sceptycznie brwi. – Co znowu? – Nic. Po prostu cieszę się, że wreszcie kupiłaś sobie coś ładnego. – Poza tym zaczynałam podejrzewać, że coś kręci. – Wychodziłaś, zanim wróciłam z pracy? – Dzisiaj? – Wyciągnęła coś z pudełka na biżuterię. – Tak. Kev wspominał, że wróciłaś taksówką zaraz na początku jego zmiany. Gdzie byłaś? Normy nie dało się tak łatwo rozgryźć jak mnie. A jednak jej wyraz twarzy wydawał się bardziej czytelny niż zazwyczaj. Jakby coraz usilniej próbowała pozostać powściągliwa. Po kilku sekundach jej stoicyzm ustąpił miejsca irytacji.

– Rany, Gwen. Spodziewałam się setki pytań po powrocie, ale na temat Bena. A nie o mnie. – Przepraszam. Chciałam po prostu z tobą porozmawiać. – Wstałam, żeby pomóc jej zapiąć naszyjnik. Podniosła dla mnie włosy. – Dzięki. Jednak nie zamierzałam tak łatwo jej darować. – Poza tym jestem ciekawa. Puściła włosy i wyprostowała biżuterię na szyi. – Poszłam pobiegać, okej? Zimą Norma zazwyczaj starała się ćwiczyć tylko w naszej domowej siłowni. Nie wspomniałam o tym. – Potem się zmęczyłaś i wsiadłaś do taksówki? – Podróż do San Francisco okazała się bardziej wykańczająca, niż myślałam. Coś przede mną ukrywała i wkurzało mnie to. Wiedziałam jednak, że gdybym zaczęła zadawać kolejne pytania, pokłóciłybyśmy się, a nie chciałam tego tuż po jej powrocie. – Jestem pewna, że ogólnie cała wyprawa była potwornie męcząca. Masz jakieś nowe wieści? Na temat Bena? Rozmawiałam z nią przez telefon codziennie, więc wątpiłam, żeby miała mi coś jeszcze do powiedzenia, jednak udało jej się wysupłać kilka nieznanych mi szczegółów. Ośrodek, w którym go zostawiła, znajdował się nie w San Francisco, lecz w hrabstwie Marin. Terapia nie była przymusowa i mógł w dowolnym momencie z niej zrezygnować. Jego opiekunowie będą jednak doradzać dalsze leczenie. Ban wciąż odmawiał spotkania z Normą, lecz zgodził się na przekazywanie jej informacji o jego postępach. Norma usiadła obok mnie na łóżku i zaczęła zakładać pończochy. Wysokie, z pasem. Już miałam wygłosić kolejny komentarz na temat zmian w jej bieliźnie, kiedy powiedziała: – Poznałam chłopaka Bena. To mnie zaskoczyło. – Nie zdawałam sobie sprawy, że Ben się z kimś spotyka.

To jedyny temat, który Ben poruszał otwarcie: jego życie seksualne. Zawsze opowiadał mi o najnowszym facecie, zazwyczaj kimś poznanym na Grindr. Podczas gdy ja zamknęłam się zupełnie na seks, Ben rzucił się w niego na główkę, oboje zaś mieliśmy ten sam powód – brak zainteresowania głębszymi relacjami. – Ja też nie. Nie spotykali się ze sobą zbyt długo, a Ben chyba próbował go od siebie odsunąć, zanim sięgnął po pigułki. Ten chłopak, Eric, mimo to przy nim został. Twierdzi, że nie opuści go do czasu jego wyleczenia. Myślę, że to dobry człowiek. Wolałam zostawić Bena w rękach kogoś, kto go kocha. – Norma przypięła jedną pończochę do pasa i zajęła się drugą. Wyciągnęłam nogi do tyłu i wsparłam głowę rękami. – Hmm. – Co to ma znaczyć? – Nie wiem. Po prostu nie jestem pewna, czy Ben kiedykolwiek się ustatkuje. – Tak jak ja nigdy się nie ustatkuję. Ta droga została zamknięta dla nas obojga. Miłość to bajka, mawiał nasz ojciec. Myślicie, że dorośniecie i będziecie żyli długo i szczęśliwie? To pieprzony mit. Oczywiście później przekonałam się, że mój ojciec nie zna żadnych sekretów, a już z pewnością nie sekret szczęśliwego życia, lecz niewątpliwie nauczył nas wiele o miłości i związkach. Kochaliśmy go, a on nas skrzywdził. Miał rację – miłość była bajką dla grzecznych dzieci. Wiedziałam, że Ben w nią nie wierzy. – Mam nadzieję, że ten cały Eric się nie sparzy. Norma wstała i skrzywiła się. – W ten chwili Ben nie może sobie pozwolić na to, by kogokolwiek odrzucać, Gwen. I myślę, że się mylisz. Moim zdaniem Ben jest gotowy, żeby się ustatkować, i właśnie to go wystraszyło. Właśnie to sprawiło, że targnął się na swoje życie. Nie zgadzałam się z tym. Poza tym trochę trudno było słuchać uwag siostry ubranej jak laleczka pin-up. I znowu znalazłyśmy się o krok od kłótni. – Może. Ponieważ jednak nigdy nie byłam dobra w tłumieniu

konfliktów, zaraz dodałam: – Ale przede wszystkim musiało chodzić o wyjście ojca na wolność. – To też – zgodziła się Norma. Brawo dla niej, że umiała ustąpić. Zniknęła w garderobie. Pod jej nieobecność skarciłam się za bycie taką waleczną. Ogólnie nie należałam do zbyt sympatycznych osób, a już szczególnie w takich sytuacjach. Norma przez ostatnie dni zmagała się z poważnymi problemami, wróciła późnym wieczorem w niedzielę i z samego rana musiała wstać do pracy. Powinnam być dla niej bardziej wyrozumiała. Poza tym chciałam jej coś powiedzieć. Może nie pasowało to do dotychczasowych tematów rozmowy, jednak nagle nabrałam ochoty, żeby się tym podzielić. Podeszłam do drzwi garderoby i oparłam się o framugę. – Skorzystałam z twojej rady. – Jakiej? – Norma właśnie wkładała czarny bezrękawnik pod szarą spódnicę od kostiumu. – Wyluzowałam. A przynajmniej próbuję wyluzować. – Gdybym w tej samej chwili nie przygryzała nerwowo wargi, pewnie wyglądałabym na bardzo zrelaksowaną. Norma zmarszczyła brwi, próbując zrozumieć, o czym mówię. Otworzyła szerzej oczy, kiedy nagle sobie przypomniała. – Przespałaś się z kimś? – Nie musisz udawać takiej zdziwionej. – Ale jestem zdziwiona. Od lat cię to nie interesowało. – Miała rację, jednak nie musiała mi o tym przypominać. Przewróciłam oczami, lecz nie powstrzymałam uśmiechu błąkającego się na ustach. – Chyba wszyscy wierzyli, że tak naprawdę jestem zakonnicą. – Nie zakonnicą. Za dużo przeklinasz. – Chwyciła marynarkę i wyszła z garderoby. – Chodź ze mną, naleję sobie kawy, a ty mi opowiesz o tym kolesiu.

– To nikt szczególny. I spaliśmy ze sobą tylko raz. No, dwa razy. – Ruszyłam za Normą, czując się jak typowa młodsza siostra, która opowiada o najnowszej sympatii. Chociaż nie chciałam, żeby miała złe zdanie o JC, teraz już nie mogłam nic o nim nie powiedzieć. No i musiałam się wygadać. Bez względu na to, co sobie o nim pomyśli. – Jak się nazywa? – Norma położyła marynarkę na kuchennej ladzie, wyciągnęła z szafki kubek podróżny i nalała do niego kawy z dzbanka, mówiąc: – Chcesz trochę? – Nie, dzięki. Zaraz idę spać. A nazywa się JC. – Kiedy to powiedziałam, zdałam sobie sprawę, że Norma zaraz poprosi mnie o rozwinięcie skrótu. Albo zapyta o nazwisko. Cholera, nie przemyślałam tego. – Ale to wszystko. Nic więcej ci o nim nie powiem. – Bo nie jesteś pewna, czy to coś poważnego? – Oparła się o zlewozmywak i napiła się kawy. – Jestem przekonana, że to nic poważnego. – Szczerze mówiąc, zdziwiło mnie, że w ogóle tak pomyślała. Przecież wiedziała, że jestem przeciwna związkom. Zawsze mi się wydawało, że Norma to rozumie, a mimo to najpierw wygłosiła te komentarze o Benie i teraz to. Najwyraźniej należało przypomnieć jej o mojej opinii na ten temat. – To nie jest mój chłopak. To raczej… taki układ. – Mów dalej. – Mimo sceptycznie uniesionych brwi, wydawała się szczerze zainteresowana. – Spotykamy się w środowe wieczory i spędzamy razem czas. – Zarumieniłam się, wspominając ostatnio spędzony przez nas czas. Norma odstawiła kubek i spojrzała na mnie błyszczącymi oczami. – Domyślam się, że to takie określenie na „dziki, całonocny seks”? Przypominała mi teraz podekscytowaną nastolatkę, która nie może się doczekać szczegółów, a nie trzydziestopięcioletnią

przybraną matkę. Z nieznanego mi powodu jeszcze bardziej mnie to zawstydziło. – Coś w tym stylu – odparłam, bagatelizując całą sprawę. – To oznacza, że będziesz musiała oglądać Prawo i porządek beze mnie. – Ten serial i tak akurat ona wybrała. Mi nie będzie go brakować. – Dobra. Nagram ci. Ale nie zamknęłam jeszcze tematu JC. – Boże, praktycznie przebierała nogami z podekscytowania. – Nie mam nic przeciwko uprawianiu seksu dla samego seksu, ale czy naprawdę nic więcej nie może się między wami rozwinąć? Ta wizja była jak robak pełzający mi po skórze. Zrzuciłam go, gdy wstrząsnął mną dreszcz. – Nie. Przecież wiesz, że mnie takie coś nie interesuje. Wzruszyła ramionami i nagle jej ton zmienił się na poważniejszy. – Nikt nigdy tego nie szuka, kiedy nagle to znajduje. – Cóż, jeśli to znajdę, zaraz z powrotem zgubię. Cokolwiek to jest. – Znowu się wzdrygnęłam i to nie dla lepszego efektu. Ta myśl była dla mnie aż tak przerażająca. – Cokolwiek to jest? – Norma zdawała się obrażona całą sobą. – To coś to miłość, Gwen. Nie chcesz się zakochać? – A co to? – Nie byłam ostra, lecz pewna swego. – Nie, poważnie. Zakochać się? Nie ma żadnego zakochiwania się. Kocham cię, Norma. Kocham Bena. Kocham mamę na tyle, na ile ją pamiętam. W pewien porąbany, wynikający z obowiązku sposób kocham nawet ojca. Żadnej innej miłości nie potrzebuję. I żadnej innej nie zniosę. – Gwen… – Spojrzała na mnie chyba z żalem. A potem westchnęła i nabrałam pewności, że to był żal. – Im więcej kochasz i im bardziej jesteś kochana, tym więcej masz siły, żeby sobie ze wszystkim radzić. Wiesz o tym, prawda? – Cóż, nie jestem pewna, jak duża proporcja bólu i nagrody świadczy na korzyść miłości. – Och, skarbie. Z takim podejściem skończysz samotna.

– Nigdy. Mam ciebie, siostrzyczko. – Otoczyłam ją rękami w pasie i ścisnęłam w teatralnym geście. To było łatwiejsze od prawdziwego przytulenia; teoretycznie był udawany, a jednak dawał mi tak potrzebną bliskość. Przeczesała palcami moje włosy, kojąco, tak jak kiedyś, gdy byłam chora. – Nie możesz ciągle liczyć wyłącznie na moje towarzystwo, Gwen. Ja chcę czegoś więcej. Potrzebuję czegoś więcej, niż tylko siedzieć i oglądać telewizję razem z siostrą. Miałam dwie możliwości – mogłam poczuć się urażona jej słowami albo zaakceptować fakt, że oczekiwała czegoś innego od życia niż ja i że to coś nie ma ze mną nic wspólnego. Kiedy indziej może wybrałabym oburzenie. W tej chwili jednak nasza rodzina wciąż leczyła rany. Dlatego powiedziałam to, co Norma chciała usłyszeć. – Wiem. I będziesz to miała. Może nie z Hudsonem Pierce’em, ale na pewno kogoś znajdzie. Gdy się nad tym zastanowiłam, przeraziło mnie to. Częściowo dlatego, że wolałabym nie naruszać status quo. Nie chciałam, żeby Norma zniknęła z mojego codziennego życia. Drugi powód jednak wiązał się z wydarzeniami ostatnich dni. Wizja obecności mężczyzny nie wydawała mi się tak odstręczająca jak kiedyś. W mojej głowie nie powinny się rodzić takie myśli. Zwłaszcza że obiecałam JC brak zaangażowania. To tylko seks, upomniałam się. Seks miesza w hormonach, a hormony udają emocje. To wszystko. Uczucia do JC nie są prawdziwe, w przeciwieństwie do uczuć wobec rodzeństwa. Wobec Normy. Nie potrafiłam jednak oprzeć się wrażeniu, że coś się między nami zmienia. Zupełnie jakby przynajmniej jedna z nas dryfowała w innym kierunku. Prawie nie spałam w środę, zbyt przejęta spotkaniem z JC. Poprzednim razem przełamałam się pod jego wpływem, ale

odniosłam wrażenie, że to jedynie wierzchołek góry lodowej. Chociaż spodziewałam się, że będzie chodziło wyłącznie o rozładowanie napięcia, on zdawał się poważnie podchodzić do zadania, jakim było udzielenie mi pomocy w trwałym rozluźnieniu. I dotychczas miał rację. Orgazmy generalnie były dość relaksujące, lecz wykorzystane przez JC metody wpłynęły na mnie znacznie trwalej niż na czas działania hormonów. Nie byłam jednak tylko zdenerwowana, lecz także podekscytowana. Musiałam się powstrzymywać, żeby nie pędzić. Całe szczęście kobieca pielęgnacja nie pozwalała mi zbyt szybko wyskoczyć z łazienki. Mimo to pojawiłam się w hotelu całą godzinę za wcześnie i zastanawiałam się, czy spędzić ten czas w barze czy udać się od razu do pokoju JC. Zdecydowałam się na bar, lecz po odczekaniu pół godziny przy kieliszku wina na ukojenie nerwów zmieniłam zdanie i ruszyłam na górę. Kiedy weszłam do apartamentu, było cicho i ciemno, więc uznałam, że jestem sama. Zdjęłam płaszcz i odwróciłam się, by powiesić go w szafie. Wtedy dostrzegłam wiadomość na drzwiach. Gwen, Rozgość się. I rozbierz. JC Roześmiałam się na głos, a moja reakcja miała więcej wspólnego z nerwowością niż dobrym humorem. I rozbierz. Subtelne polecenie i bardzo niegrzeczne powitanie. Kiedy chwyciłam rąbek swetra, zadrżała mi ręka. Wizja bycia nagą w jego pokoju hotelowym, nawet jeśli sam JC jeszcze się nie pojawił, przyprawiła mnie o kolejne dreszcze. Nie rozebrałam się. Nie to, że nie chciałam spełnić jego polecenia. Po prostu musiałam… musiałam się chwilę rozgrzać. Ponieważ wciąż zostało trochę czasu do umówionej godziny, poświęciłam kilka minut na obejrzenie pozostałej części apartamentu. Ostatnim razem zawędrowałam do łazienki, lecz nigdzie indziej. Po naszej sesji na kanapie JC musiał wyjść, żeby złapać samolot do Los Angeles, a sypialnię zostawiliśmy sobie na

inną okazję. Weszłam do niej teraz, ale nie znalazłam niczego szczególnego. Podwójne łóżko. Dwie szafki nocne. Toaletka. Fotel. Zajrzałam do szafy i zobaczyłam mnóstwo ubrań – jego ubrań. Zaskoczyła mnie niespodziewana ekscytacja i dziwne pragnienie zanurzenia w nich twarzy, sprawdzenia, czy noszą zapach JC. Uznałam jednak, że to co najmniej niepokojące, więc szybko zamknęłam drzwi szafy. Nawiedziła mnie przelotna myśl, czy kiedykolwiek wisiały tam kobiece ubrania. Czy gdybym przejrzała jego szuflady, znalazłabym w nich pozostałości po dawnych kochankach? Jakbym się poczuła, gdyby tak było? Nie miało znaczenia, z kim się umawiał wcześniej. Liczyło się tylko to, że teraz umawiał się ze mną. Jednak ta myśl wywołała we mnie innego rodzaju niepokój: niespotykaną u mnie zaborczość. Nie podobało mi się to. Poza tym nie jestem wścibska. Jego rzeczy to jego rzeczy. Jakich by nie ukrywał sekretów, nie zamierzałam poznawać ich wbrew jego woli. W końcu nie zdradziliśmy naszych nazwisk. Nie powiedzieliśmy sobie, ile mamy lat i jak wyglądała nasza przeszłość. Poznawanie właśnie takich szczegółów zbliżało do siebie ludzi. A żadne z nas nie chciało się angażować. Dlatego wróciłam do pokoju dziennego, nie zaglądając już nigdzie więcej. JC wszedł jakieś trzy sekundy po moim powrocie. Natychmiast poczułam szybsze bicie serca. Jak pies Pawłowa. Wystarczyła obecność JC, żebym była podniecona i podekscytowana. I szczęśliwa. Tak, to uczucie też było obecne. A niewiele było w moim życiu chwil, w których pozwoliłam sobie na szczęście. Tutaj, z nim, nawet nie zastanawiałam się, czy powinnam sobie na to pozwolić. Po prostu byłam szczęśliwa. Zdążył już zdjąć płaszcz i powiesić go w szafie, jednocześnie patrząc na mnie zmrużonymi oczami. – Wciąż jesteś ubrana.

– Dopiero co weszłam. – Nawet broniąc się, uśmiechałam się szeroko. Po jego spojrzeniu poznałam, że wiedział o moim kłamstwie. Nie wybiła jeszcze siódma, więc nie miał powodu myśleć, że będę tu tak wcześnie. Czyżby widział, jak wchodzę na górę? Siedział gdzieś w lobby i obserwował moje przybycie, a potem poczekał tyle, ile jego zdaniem potrzebowałam na wypełnienie polecenia? Podekscytowała mnie ta myśl. Podobało mi się, że równie mocno nie mógł się doczekać naszego spotkania. Jednak nie podobało mi się, że mi się to podobało. Nawet jeśli faktycznie mi nie wierzył, pozostawił te wątpliwości dla siebie. – W takim razie wybaczę ci i pozwolę się samej rozebrać. Zdusiłam nerwowy chichot. – A gdybyś mi nie wybaczył? – Zerwałbym z ciebie ubrania. Kolejny komentarz równie niegrzeczny, co niespodziewany. Czy to dziwne, że w zasadzie wolałabym, by wymówka jednak nie zadziałała? Na twarzy JC pojawił się uśmieszek zadowolenia. – Nie martw się, mój plan i tak jest wspaniały. Rozbieraj się. – Nie mogłam sprzeciwiać się poleceniu wypowiedzianemu z tak kojącą pewnością siebie. Schyliłam się, żeby rozpiąć buty, kiedy JC mnie powstrzymał. – Nie tutaj. Przy oknie. Nie poruszyłam się od razu. Nie miałam najmniejszych ekshibicjonistycznych skłonności i paradowanie nago na widoku nie było dla mnie przyjemną perspektywą. Nawet jeśli niosło ze sobą poczucie wolności. Tylko że ufałam JC. Dziwne, skoro tak mało go znałam. Dziwne, skoro ja nigdy nikomu nie ufałam. Zdałam sobie jednak sprawę, że zaufanie to podstawa naszego układu. Żeby dać mu kontrolę nad sobą, musiałam mu zaufać. Oprócz tego dostrzegałam zależność między zaufaniem a rozluźnieniem się. Opuszczenie gardy było pierwszym krokiem na długiej drodze ku zupełnemu uwolnieniu się od napięcia, o którego istnieniu w sobie nawet nie

wiedziałam. Podeszłam do okna, żeby wyjrzeć na zewnątrz. Znajdowaliśmy się na czterdziestym dziewiątym piętrze, słońce świeciło mocno, a naprzeciwko budynku był park. Prawdopodobieństwo, że ktoś mnie zobaczy, było znikome. – Jest tutaj dość intymnie. – Cholera, JC jak zwykle czytał mi w myślach. Faktycznie tak łatwo było mnie przejrzeć? – Ale wcale się tego nie czuje, prawda? Wręcz przeciwnie. Ma się wrażenie, jakby się było na widoku. Pokiwałam głową. – Nawet jeśli ktoś spojrzy do góry i zobaczy cię w oknie, nie będzie w stanie poznać, że jesteś naga. A już z pewnością nie dostrzeże twojej twarzy. Nie byłam tego taka pewna. Mimo to musiałam mu zaufać. JC zdjął marynarkę i położył ją na kanapie. – A teraz rozbierz się. Nie będzie już rozmyślania. Oddałam mu wodze. Zrobiłam, co kazał, zaczynając od butów. Potem, drżącymi rękami, zdjęłam sweter, a zaraz za nim dżinsy. Kiedy zostałam w samej bieliźnie, JC wciągnął głośno powietrze. Przerwałam rozbieranie się, żeby przez chwilę napawać się jego podziwem. W duchu dziękowałam Normie. Sama nie posiadałam pasa do pończoch, ale miałam pończochy, a jej seksowny wygląd z tamtego ranka sprawił, że zapragnęłam założyć je pod spodnie. Z początku się jeszcze wahałam, bojąc się, że tego rodzaju przygotowania zostaną przez JC opacznie zrozumiane. Wychodząc z mieszkania, nadal nie byłam pewna swojego wyboru. Teraz, poznawszy już reakcję JC, cieszyłam się, nawet jeśli widział mnie w nich zaledwie chwilę. Moja klatka piersiowa wznosiła się i opadała coraz gwałtowniej pod wpływem rosnącego podniecenia – i pewności siebie. Wspaniale było móc podniecać kogoś tak łatwo. Nakręcała mnie ta świadomość. Zdjęłam biustonosz i popatrzyłam na oczy JC, które

zabłyszczały na widok moich nagich piersi. Potem ściągnęłam majtki. Kiedy zostały tylko pończochy, zawahałam się i zapytałam: – Mam je zostawić? Jego odpowiedź bardziej przypominała jęknięcie. Wtedy moje zadowolenie z podjętej decyzji jeszcze wzrosło. Już naga, nie licząc pończoch, stanęłam dumnie przed JC, odwrócona plecami do widocznego za oknem miasta. JC poluźnił krawat. Powoli, lecz z większą pewnością siebie niż ja, zaczął rozpinać koszulę. Boże, podniecało mnie patrzenie, jak ściąga z siebie warstwa po warstwie wszystko, co pokazywał reszcie świata, odkrywając to, co pozostawało tylko dla moich oczu. Prowokacyjne pod wieloma względami. Ścisnęłam uda, żeby ulżyć sobie choć trochę w rosnącym napięciu. Uśmiech JC świadczył o tym, że doskonale wie, jak na mnie działa. Ściągnął koszulę i położył ją na kanapie, a potem sięgnął do paska spodni, cały czas nie odwracając ode mnie wzroku. – Jesteś taka podniecona – powiedział bez cienia wątpliwości. – Chcę, żebyś się dotykała. Zawahałam się, rozdarta między chęcią oddania mu kontroli i pokazania, czego pragnę. Bardzo wyraźnie kazał mi wprost o tym mówić. A ja chciałam szybko opanować udzielane przez niego lekcje, nie jak bohaterki książek erotycznych Normy, które myślała, że czyta w sekrecie. – JC, tym razem nie chcę tego robić – powiedziałam. Nie rezygnowałam z tego na zawsze. Było wspaniale i gdyby JC odrzucił moją prośbę, chętnie wypełniłabym jego polecenie. Musiałam mu jednak najpierw zakomunikować swoje pragnienia. Otworzył szerzej oczy i zamarł z paskiem w ręku, a mnie przeszedł paraliżujący dreszcz strachu. Przez lata przyjmowałam razy na plecy, więc mężczyzna z paskiem zawsze będzie budził we mnie niepokój. W tej chwili było gorzej, zwłaszcza że przed chwilą sprzeciwiłam się JC. W dodatku nagość czyniła mnie bardziej niepewną siebie niż zwykle.

JC najwyraźniej wyczuł mój strach. – Hej, Gwen, spokojnie. – Puścił pasek i podążył za moim wzrokiem, gdy patrzyłam, jak ten pada na podłogę. Zmarszczył brwi, zdezorientowany, a potem, jakby nagle zrozumiał, kopnął pasek na bok. Bałam się, że zada mi niewygodne pytanie, lecz nie zrobił tego, za co byłam mu wdzięczna. – Dziękuję, że powiedziałaś mi, czego chcesz. Albo nie chcesz – rzekł, zrzucając buty. Potem schylił się, żeby ściągnąć skarpetki. – Nie musisz się martwić. Nie skrzywdzę cię i to nie będzie nasze ostatnie spotkanie. Dzisiaj też dojdziesz. Tylko tym razem będę w tobie, gdy to się stanie. Jeśli zostały we mnie jeszcze jakieś resztki strachu, zniknęły pod wpływem jego zmysłowej obietnicy. Rozpiął rozporek i spuścił spodnie. – Sugeruję, żebyś się popieściła. Musisz być mokra, bo tym razem nie zamierzam nad sobą panować. Kiedy położę na tobie ręce, musisz być gotowa do pieprzenia się. Jego słowa wystarczyły, bym poczuła wilgoć między nogami. Byłam gotowa, gdy JC przekroczył próg apartamentu i obrzucił mnie zaborczym spojrzeniem. Dlatego kiedy złapałam się za sutek jedną ręką, a drugą wsunęłam między nogi, nie chodziło mi o przygotowanie się dla niego. Pokazywałam mu, że może już zaczynać. JC jęknął. Przeciągnął ręką po swoim kroczu, a ja patrzyłam, jak twardnieje. – Jesteś zachwycająca, Gwen. I nawet nie zdajesz sobie z tego sprawy, prawda? Pokręciłam głową. Nigdy wcześniej nie obchodziło mnie to. Do czasu, aż go poznałam. Teraz nie tylko chciałam go podniecać, ale czułam, że go podniecam. Czułam, że jestem aż tak interesująca. Czułam się aż tak piękna. – Między innymi dlatego tak cudownie jest na ciebie patrzeć. Bo jesteś taka nieświadoma. – Zdjął bokserki, a mi na widok jego imponującej erekcji natychmiast napłynęła ślina do ust. Nie

potrafiłam odwrócić wzroku od jego prącia. Było grube i piękne w taki sposób, w jaki nigdy bym się nie spodziewała. Nie prącie – członek. „Prącie” to odpychające, ani trochę nie podniecające słowo. Jednak mnie nic nie mogło zniechęcić do JC. Jego członek sprawiał coś zupełnie przeciwnego. Sprawiał, że byłam głodna, spragniona, podniecona. Sprawiał, że miałam ochotę rozchylić nogi i zaprosić go do siebie. Przyciągał mnie jak magnes. Postąpiłam krok w jego stronę. Jednak JC wskazał mi inny kierunek. – Odwróć się, Gwen. Przylgnij ciałem do okna i niech miasto podziwia twoje wdzięki. Fascynacja jego przyrodzeniem ustąpiła miejsca niepokojowi związanemu z oknem. Jak już wspomniał wcześniej, istniała niewielka szansa, żeby ktoś mnie zobaczył, chociaż ja czułam coś zupełnie przeciwnego. Teraz jednak, gdy JC wydał swoje polecenie, wizja ta okazała się bardziej ekscytująca, niż myślałam. Odwróciłam się i oparłam o okno całym ciałem, szkło było zimne na mojej rozpalonej skórze. Wróciłam do pieszczot, bawiąc się gorliwie łechtaczką, i rozsunęłam nogi, żeby JC mógł lepiej zobaczyć, co właśnie robię. Czy to do mnie niepodobne? Tak. Czy było też sprośne, niegrzeczne i fantastycznie uskrzydlające? Tak, tak, tak. Pławiłam się w sprośności. Pławiłam się w sile. – Powiedz mi, Gwen. – Głos JC zdradzał napięcie, a ja wyobraziłam go sobie, jak pieści się, stojąc za moimi plecami. – Założyłaś te pończochy dla mnie? Przygryzłam wargi, zastanawiając się. Myślałam, że założyłam je dla siebie. Były częścią mojego bieliźnianego ekwipunku, który miał sprawić, że poczuję się bardziej uwodzicielska, niż byłam w rzeczywistości. Teraz jednak, kiedy zapytał, zrozumiałam, że założyłam je także dla niego. Nie odpowiedziałam wystarczająco szybko, więc zapytał jeszcze raz. – Ubierałaś się z myślą o mnie? Czy zakładając każdą z

pończoch, wyobrażałaś sobie, jak zwijam je na twoich udach? Wydają się takie uniwersalne. Mógłbym zrobić z nimi wiele rzeczy. Związać cię. Założyć ci na oczy. Chciałabyś tego? Powiedz mi prawdę. Miałam chłopaka, który raz próbował mi związać ręce. Paskiem. Ani trochę mi się to nie podobało, w tym momencie jednak pomyślałam, że może problem tkwił w materiale, jaki chciał wykorzystać, bo teraz moja odpowiedź brzmiała: – Tak. – Na które pytanie odpowiadasz? Satysfakcja w jego głosie oraz fakt, że stałam odwrócona do niego plecami, ułatwiły mi zadanie. – Na wszystkie. – Brakowało mi tchu, gdy próbowałam mówić mimo napięcia, które rosło pod wpływem sprawnych ruchów dłoni. – Tak, chciałabym. Tak, założyłam je… dla ciebie… żebyś popatrzył na mnie tak, jak patrzysz właśnie teraz. Wciąż czułam na sobie jego wzrok. A potem zdałam sobie sprawę, że jeśli odpowiednio spojrzałam, mogłam zobaczyć odbicie JC w szybie. Widziałam, że przygląda mi się. Popatrzyłam mu w oczy. – Założyłam je, bo chciałam, żebyś uważał mnie za seksowną. Nie ostrzegł mnie przed tym, co zamierzał zrobić, ale zobaczyłam to w szybie. Dokładnie tak, jak obiecał, kiedy tylko położył na mnie ręce – jedną złapał za biodra, drugą odnalazł moją pierś – jednocześnie wszedł we mnie. Wbił się z taką siłą, że aż głośno jęknęłam. Zrobiłam to jeszcze raz, kiedy powoli się wycofał, by pozwolić mi poczuć każdy centymetr długości swojego penisa, wysuwając go aż po samą główkę. – Od lat nie widziałem nic tak piekielnie seksownego jak ty, Gwen – powiedział mi do ucha. – W pończochach i bez. Ale, cholera… – Wszedł jeszcze raz, a potem zatrzymał się w środku. – Nie wyobrażasz sobie, co to dla mnie znaczy, gdy mówisz, że myślałaś o mnie, ubierając się. Od razu sztywnieję. Czujesz, jaki

jestem sztywny? Jego członek drgnął i przysięgam, że urósł, rozpychając się w środku, chociaż pozostawał bez ruchu. – Czuję cię bardzo wyraźnie – wydyszałam. – Jesteś taki twardy. – Jestem – zgodził się. – Bardzo twardy. Wtedy zaczął mnie posuwać, rytmicznie, lecz powoli. Oparł czoło o moją głowę i domyśliłam się, że patrzy w miejsce, w którym się złączyliśmy. Patrzył na swój członek, jak wchodził i wychodził z mojej nabrzmiałej cipki. Świadomość tego przyprawiła mnie o jeszcze większą ekscytację. Równie mocno działało na mnie to, że było nas widać z Central Parku. Wiedziałam, że nie wytrzymam długo. Oparłam się jedną ręką o szybę, a drugą wsunęłam między nogi, żeby pieścić jądra JC, gdy się we mnie wbijał. – Tak jest dobrze, Gwen. Podoba mi się to. Nie przerywałam zabawy, czasem tylko zmieniając przedmiot swojej uwagi z jego jąder na swoją łechtaczkę. Potem JC zwiększył tempo i złapał mnie za biodra obydwoma rękami, ja zaś również obiema musiała opierać się o szybę. Nasze ciała obijały się o siebie. – Powiedz mi, jak się czujesz, Gwen. – Kiedy nie udało mi się sformułować myśli, podpowiedział mi: – Dobrze ci? – Tak. – Dobrze ci z moim kutasem w cipce? – Mmmm… tak. Musiał wiedzieć, jak mi dobrze; moje mięśnie ściskały go dokoła, całe ciało w napięciu oczekiwało rychłego orgazmu. JC lubił o tym słuchać – zdążyłam się już o tym przekonać – jednak tym razem w jego pytaniach kryło się coś więcej. On nie tylko to lubił, lecz także tego potrzebował. Jakby nawet JC, taki pewny siebie i dominujący, też potrzebował potwierdzenia. Jakby potrzebował intymnej relacji, która wykraczała poza sam fizyczny dotyk, obejmując również myśli i uczucia. Jakby tak naprawdę nie pytał, czy dobrze mi z jego członkiem, ale czy dobrze mi z nim.

Było. Było mi z nim dobrze i podejrzewałam, że nawet w chwili, gdy zbliżałam się do szczytowania, to uczucie nie ograniczało się tylko do sfery fizycznej. Dlatego gdy wreszcie przeszedł mnie dreszcz orgazmu, zabierając mi dech i usztywniając ciało, odpowiedziałam mu. Odpowiedziałam na prawdziwe pytanie; na jedyne, którego nie mógł naprawdę mi zadać. – Tak… Tak… O mój Boże, tak. Wbił się we mnie jeszcze mocniej, jeszcze głębiej, podnosząc mnie na palce w pogoni za własną przyjemnością. Lampy w pogrążonym w ciemności parku na dole błysnęły mi w oczy, kiedy wysiłki JC wywołały kolejny orgazm. On sam szczytował tuż po tym, z jękiem wlewając we mnie nasienie. Opadł na moje plecy, jednak jego ręce nagle przytrzymały mnie w talii, nie pozwalając przewrócić się na podłogę. Pławiłam się w błogości. Nie miałam własnej siły, istniała w jej miejscu tylko jego siła. Kilka minut później wciąż byłam ślepa i zdyszana, kiedy JC obrócił mnie twarzą do siebie. Popatrzył mi w oczy, zdejmując włosy z twarzy. A potem pocałował mnie. Słodko. Namiętnie. Na jego języku znalazłam sekrety wykraczające daleko poza nazwisko i datę urodzenia. Po raz pierwszy zdałam sobie sprawę, że nie tylko ja używam seksu jako ucieczki. Nie miałam jednak pojęcia, przed czym ucieka JC.

Rozdział dziewiąty W końcu odkryliśmy łóżko. Kiedy już to zrobiliśmy, zostaliśmy tam na resztę nocy. W następną środę, kiedy pojawiłam się w hotelu, JC czekał już na mnie i niemal bez słów ruszyliśmy od razu do sypialni. Nie było innego miejsca, w którym równie gorąco chciałabym się znaleźć. Nigdy nie uprawiałam takiego seksu jak z JC – zwierzęcego, gorączkowego i pozbawionego ograniczeń. JC namawiał mnie do wydawania dźwięków, do hałasowania, do uwolnienia swojego głosu. Nieustannie zadawał mi pytania, wciąż błagając w ten sposób o różne zapewnienia. Dawałam mu to, o co prosił. Odpowiadałam, jęczałam. Raz czy dwa nawet krzyknęłam. Po zaledwie kilku wspólnych nocach znałam go w sposób, w jaki nigdy nie poznałam drugiej osoby. Znałam jego ciało. Wiedziałam, co go podnieca i co go odstręcza. Wiedziałam, kiedy chce usłyszeć moje błagania. Wiedziałam, kiedy mam się przed nim wypiąć. I wciąż nie miałam zielonego pojęcia, czego skrótem było JC. Ogólnie rzecz biorąc, nasz układ działał bardzo dobrze. Chociaż myliłam się w jednym względzie – jednak zasnęłam. Nie podczas pierwszej wspólnej nocy, lecz następnej. Był luty, walczyłam z przeziębieniem. Poza tym wciąż martwiłam się o Bena, który zdaniem lekarzy miał się lepiej, lecz nadal nie chciał z nami rozmawiać. Takie miałam wymówki, lecz prawda była taka, że JC mnie zwyczajnie zmęczył. Pieprzył mnie tak długo, aż zgłodnieliśmy i musieliśmy zamówić jedzenie do pokoju. Potem, gdy już się posililiśmy, pieprzył mnie tak długo, aż zapadłam w błogi sen. Kiedy się obudziłam, moje ciało okazało się wyjątkowo obolałe, a łóżko puste. Nie potrafiłam zdecydować, czy naprawdę chcę wstać i iść szukać JC, czy może jednak ciepło pościeli było bardziej zachęcające. Usłyszałam jego głos docierający z pokoju

dziennego i nadstawiłam uszu. Mówił zbyt cicho, żebym to ja była adresatką jego słów, więc domyśliłam się, że rozmawia przez telefon. Spojrzałam na zegarek stojący na szafce nocnej – była niemal trzecia w nocy. Czyżby JC zamawiał kolejny posiłek? Potem zwróciłam uwagę na jego ton – dziwnie ostry, jakiego nigdy u niego nie słyszałam. Postanowiłam to zbadać, kierowana mieszanką ciekawości i niepokoju. Wciąż naga, wyszłam na palcach z sypialni, nie chcąc przeszkadzać JC, i stanęłam w progu pokoju dziennego. JC miał na sobie bokserki i maszerował w kółko z telefonem przyciśniętym do ucha. Słyszałam cichy i zniekształcony głos jego rozmówcy – mężczyzny – który cały czas coś mówił, a JC tylko od czasu do czasu wtrącał swoje „aha”. Jednak nawet w tych dwusylabowych wypowiedziach dało się słyszeć jego irytację. Po chwili zatrzymał się w pół kroku i oznajmił: – Oczywiście, że jestem wkurzony. – Brzmiało to jak odpowiedź na na zadane przez drugiego pytanie. – I nie, nie dlatego, że zadzwoniłeś o trzeciej w nocy, cholera, chociaż to mi też nie pomaga. Wiedziałam, że nie powinnam podsłuchiwać. Mimo to nie byłam w stanie się ruszyć z miejsca. Zamarłam, nie mogąc oprzeć się chęci wejrzenia w świat JC. W ten prawdziwy świat, który nie miał ze mną nic wspólnego. Ten drugi coś powiedział, na co JC rzucił: – Ludzie nie znikają bez śladu. Płacę ci kupę kasy, żebyś miał go na oku. Przeszedł mnie dreszcz. Chociaż zazwyczaj potrafiłam zdusić w sobie zainteresowanie JC, nagle poczułam się bardzo zaintrygowana. Komu płacił? Co było tak ważnego, by dzwonić do JC w środku nocy? Kogo i dlaczego JC kazał pilnować? Może i powinnam bać się potencjalnych odpowiedzi na te pytania, skoro dotyczyły mężczyzny, z którym sypiam raz w tygodniu, lecz nie miałam żadnych obaw. W co by się JC nie wmieszał, nijak mnie to nie dotyczyło. Miałam jednak próbkę tego, przed czym JC musiał uciekać. Próbkę powodów, dla których mnie

szukał. Lecz przede wszystkim widziałam, że był zdenerwowany, i poczułam ogromną chęć, by go ukoić. – Słuchaj – powiedział teraz, a jego głos był upiornie niski i stonowany. – Nie chcę żadnych wymówek. Nie ma znaczenia, co na niego mamy, skoro koleś przepadł bez śladu. Albo namierzysz skurwysyna, albo znajdę kogoś, kto zrobi to za ciebie. Nie nacisnął guzika kończącego rozmowę, mimo to była bezsprzecznie skończona. Przez chwilę myślałam, że JC rzuci telefonem o ścianę. Zamiast tego machnął ręką i zrzucił z biurka ceramiczną lampę oraz szklany wazon z kwiatami. Jedno i drugie rozbiło się o podłogę. Wzdrygnęłam się, zaskoczona. Właśnie wtedy mnie zauważył. Nasze spojrzenia się spotkały. Dłonie miał zaciśnięte w pięści i trzymał je przy biodrach, jego klatka piersiowa podnosiła się i opadała, gdy JC próbował zapanować nad swoim gniewem. Całe szczęście nie wyglądało na to, by choćby część tej agresji kierował w moją stronę. Światło w pokoju zamigało kilkukrotnie, by w końcu całkiem zgasnąć. Postąpiłam krok w ciemności; pokój oświetlał tylko blask miasta, wpadający przez okna. – Chcesz o tym porozmawiać? Pokręcił głową. – Chcesz odejść? Nie chciałam. Wolałam umościć się z powrotem w naszym łóżku i pomóc JC zapomnieć o tym, co go trapiło. Tak jak on wielokrotnie pomagał zapomnieć mnie. Tylko że nie tym dla siebie mieliśmy być. W naszym układzie nie chodziło o komfort, chodziło o ucieczkę. I jeśli JC nie potrzebował teraz ucieczki, zamierzałam to uszanować. Lampa na podłodze nagle znowu się włączyła. JC nic nie powiedział, po prostu nadal na mnie patrzył dzikim wzrokiem. Niepodziewanie na jego twarzy oprócz gniewu pojawił się smutek. JC był równie sfrustrowany, co udręczony. Znowu

nabrałam chęci, by go ukoić. Pragnienie to narodziło się gdzieś w mojej piersi, znacznie wyżej od każdego innego uczucia wobec JC. Zaniepokoiło mnie to bardziej niż wszystko, co widziałam lub usłyszałam w ciągu ostatnich kilku minut. A ponieważ JC wciąż milczał, sama podjęłam decyzję. – Pójdę. Daj mi tylko chwilę, żebym… – Mam lepszy pomysł – oznajmił, przerywając mi w połowie zdania. Wyminął lampę i sięgnął po spodnie, które porzucił wcześniej tego samego wieczoru. – Załóż biustonosz i majtki. I weź jeden z hotelowych szlafroków, które wiszą w łazience. – Okej, ale dlaczego? – Urządzimy sobie wycieczkę. Kiedy wróciłam do pokoju dziennego, JC miał już na sobie dżinsy, lecz pozostał bez koszulki. Dobrze tak wyglądał – z bokserkami wystającymi zza paska, z wyraźnymi liniami na biodrach, które znikały pod spodniami, ze śladem jasnych włosów na idealnie wyrzeźbionym brzuchu. Nie założył butów, więc ja też nawet nie sięgnęłam po swoje. Bez słowa otworzył drzwi i wypuścił mnie na korytarz. Często spędzaliśmy ze sobą czas w milczeniu, jednak cisza nigdy nie była tak napięta jak teraz. Nie byłam pewna, czy JC naprawdę chce, żebym mu towarzyszyła. Nie byłam pewna, czy faktycznie mu towarzyszyłam. Szłam obok niego, lecz ani razu na mnie nie spojrzał. Moglibyśmy równie dobrze być nieznajomymi, którzy przypadkiem przemierzali jednocześnie korytarz. Pod wieloma względami rzeczywiście byliśmy nieznajomymi. Powinnam była wrócić do domu. Co ja tu w ogóle robiłam? Nie chciałam uwikłania w żadne dramaty, jednak nie lubię, gdy ktoś z rozmysłem mnie odsuwa. Zazwyczaj czułam się przy nim chciana. W tej chwili zupełnie przeciwnie. Jednak czułam coś innego i właśnie dlatego poszłam za JC mimo napięcia emanującego z jego ciała. Czułam się potrzebna. Może tylko tej nocy, może tylko przez najbliższą godzinę. Niczego jednak nie byłam tak pewna jak tego, że byłam

potrzebna JC. Pojechaliśmy windą w dół i wysiedliśmy na poziomie sal konferencyjnych. Korytarz okazał się pusty, ale mimo to czułam się dziwnie, spacerując po hotelu półnago. Owinęłam się ciaśniej szlafrokiem i przeczytałam nazwy kolejnych pomieszczeń – salony A i B, apartament Sutton, pokój gier. Przeszliśmy przez następne drzwi i skręciliśmy w lewo. JC zatrzymał się przed apartamentem Madison. Próbował otworzyć drzwi, lecz gałka nie chciała się przekręcić. Potem wyciągnął klucz hotelowy z tylnej kieszeni i wsunął kartę przez czytnik. Cała się spięłam. – Co robisz? – To taka sztuczka. Te drzwi mają zepsuty zamek, więc jeśli… – Usłyszeliśmy kliknięcie i tym razem gałka dała się przekręcić. – Proszę bardzo. Wchodzimy. – Otworzył drzwi i odsunął się na bok, żeby puścić mnie przodem. Nieśmiało przekroczyłam próg. JC nacisnął włącznik na ścianie i pojedynczy rząd lamp oświetlił pomieszczenie na tyle, bym mogła coś zobaczyć. Pokój okazał się względnie niewielki, a znajdował się w nim jedynie fortepian, który stał pod przeciwległą do wejścia ścianą. Usłyszałam cichy trzask zamykających się za nami drzwi i odwróciłam się do JC. Serce biło mi jak szalone, dłonie pokryły się potem. – Czy my się właśnie włamaliśmy do sali spotkań hotelu Four Seasons? JC wzruszył ramionami i minął mnie, kierując się w stronę fortepianu. – Nie nazwałbym tego włamaniem. Drzwi były zepsute. – JC! – Co takiego? – Nie powinno nas tu być! – Gdyby to było możliwe, krzyczałabym i szeptała jednocześnie. Z kolei JC mówił do mnie normalnym głosem.

– Wyluzuj. Nic się nie stało. Wyluzuj. Gdybym tylko mogła. Ja zawsze przestrzegałam zasad. A to? To zdecydowanie było ich łamaniem. JC dotarł już do fortepianu. Wysunął ławeczkę i usiadł na niej, a potem spojrzał na mnie. Po raz pierwszy, odkąd usłyszałam jego tajemniczą rozmowę telefoniczną, naprawdę na mnie spojrzał. Tak jak to zazwyczaj robił. Pożądliwie, lubieżnie. Jak na towarzyszkę. Jak na kogoś bliskiego. – Chodź – zachęcił. – Zaufaj mi. Jak zawsze to jego „zaufaj mi”. Kupił mnie tym. Podeszłam do niego, nie zadając już żadnych pytań. Stanęłam przy fortepianie i starałam się uspokoić skołatane nerwy przez racjonalizowanie sytuacji. Nie stanie się nic złego. Nikt nas nie nakryje. A nawet jeśli, co niby mieliby nam zrobić? JC był dla nich ważnym klientem. Usłyszy pouczenie i to wszystko. Udało mi się jakoś opanować. Dopóki JC nie podniósł klapki i nie zagrał kilku wysokich dźwięków. – O mój Boże, co ty wyprawiasz? Ktoś nas usłyszy. Nienawidziłam tego, jak brzmiałam: jakbym miała kij w tyłku. Nie zdziwiłoby mnie, gdyby JC bardzo to zirytowało. Spojrzał mi w oczy, a ja przygotowałam się na upomnienie. Zamiast tego posłał mi kojący uśmiech. – Gwen, uspokój się. Robiłem to już kiedyś. Wszystko w porządku. Ściany są tutaj dość grube, a cała sala wygłuszona. Nawet jeśli ktoś coś usłyszy, nie poskarży się. Ludzie lubią ciche dźwięki fortepianu w tle. Był taki pewny siebie. – Masz pozwolenie, żeby tu być, prawda? – zapytałam. – Próbujesz nakłonić mnie do przekroczenia granicy. – Nie. Chcę tylko pograć na fortepianie. Dlatego siadaj i bądź cicho. To nie jego nieznoszący sprzeciwu ton ostatecznie mnie przekonał, lecz kryjąca się pod nim prośba. Echo niewypowiedzianej potrzeby zatrzymało mnie u jego boku. Cokolwiek wzbudziło jego niepokój, właśnie tak chciał sobie z

nim poradzić. Tak wyglądał jego mechanizm obronny. I z jakiegoś powodu potrzebował mojej obecności. Właśnie dlatego zamilkłam. – Dobrze. Usiadłam na podłodze i objęłam rękami kolana, kiedy JC zaczął grać. Proste skale, lecz rytmiczne i gładkie, a ja podejrzewałam, że ma dobrą technikę, nawet jeśli nie potrafiłam zupełnie jej ocenić. – Nie wiedziałam, że umiesz grać. – Właściwie nic o nim nie wiedziałam. Dlaczego akurat ta konkretna rzecz mnie zaskoczyła, nie miałam pojęcia. JC wzruszył ramionami, nie przerywając skrupulatnego wygrywania skali. Jedna po drugiej. – To zasługa bogatych rodziców, którzy musieli zająć czymś dziecko, żeby nie spędzać z nim czasu. Nie spodziewałam się takiej odpowiedzi. Nigdy wcześniej nie powiedział mi nic o sobie. Czułam się jak mała dziewczynka, która trzyma kurczowo linkę ulubionego latawca na silnym wietrze. Chciałam więcej. Ostrożnie spróbowałam go zachęcić do zwierzeń. – Zatrudnili ci nauczyciela, żeby móc cię ignorować? – Ciii – rzucił, ale pokiwał głową. Może powiedziałabym coś więcej, lecz zaczął wygrywać znajomą melodię. Coś, co znałam na wylot. Utwór ten tak bardzo mnie poruszył i tak silnie korespondował z moją przeszłością, że trudno mi było umieścić ją w kontekście teraźniejszości. Zamknęłam oczy i zatonęłam w mrocznej melodii. Pozwoliłam się utopić we wspomnieniach. Ona. Młoda. Szczęśliwa. Wciąż potrafiłam wyobrazić sobie, jak zmywa naczynia przy akompaniamencie ulubionych piosenek wygrywanych przez tani magnetofon. To była jej najukochańsza rzecz. Jedyna. Nie słuchałam tych piosenek już od dawna, lecz przez jakiś czas po jej śmierci robiłam to na okrągło. Grałam ją tyle razy, że

taśma zupełnie się zniszczyła i niegdyś ulubione utwory teraz przerywały długie chwile ciszy. Ta melodia była tyle gorzka, co słodka. Słuchanie jej bolało i koiło jednocześnie. Widziałam, że na JC robiła podobne wrażenie. Pochylił się nad klawiszami, jego dynamika wzrastała i słabła. JC czuł to, co grał. Czuł bardzo mocno. Kiedy skończył, zdążyłam dawno zapomnieć o niepokoju, jaki budziło we mnie przebywanie w tym pomieszczeniu. JC też wyraźnie ulżyło. Rozluźnił ramiona i większość napięcia sprzed kilku chwil zniknęło. Zdjął dłonie z klawiszy i położył je na kolanach. Przez dłuższą chwilę na mnie nie patrzył, za co byłam wdzięczna. Grał wspaniale. Miał imponujące umiejętności. A ja potrzebowałam czasu, żeby skupić się na tych aspektach jego wystąpienia, a nie na wrażeniu, jakie zrobił na mnie dobór utworu. Kiedy wreszcie na mnie zerknął, byłam gotowa. – To było wspaniałe, JC. Naprawdę. Kiwnął raz głową, a ja zdałam sobie sprawę, że czuł się zażenowany moją pochwałą. Dziwne. Zasługiwał na nią. Jeśli jednak nie tego potrzebował, musiałam przemówić do niego w inny sposób. Przełknęłam ślinę przez ściśnięte gardło. – Philip Glass. – A dokładniej Metamorphosis II. Nie znałam tytułów utworów, kiedy włączała je mama, ale poznałam je wiele lat później, kiedy kupiłam płytę CD dla Normy w ramach prezentu na Boże Narodzenie. JC odwrócił się do mnie i popatrzył zaskoczony, lecz jednocześnie zadowolony. – Bardzo dobrze. Niewielu ludzi potrafi rozpoznać ten utwór. Nie istniało zbyt wiele solówek fortepianowych, jakie potrafiłam rozpoznać, oprócz właśnie Philipa Glassa. – Moja matka uwielbiała jego muzykę. Miała obsesję na jego punkcie. – Uwielbiała? Zazwyczaj nie odpowiadałam na pytania na temat matki,

jednak JC podzielił się ze mną informacją o swojej przeszłości, kiedy wspomniał o rodzicach. Wydawało mi się sprawiedliwe odwdzięczyć się tym samym. – Miałam siedem lat, kiedy umarła. – Jak umarła? – Komplikacje związane z zapaleniem płuc. – Nie wyjaśniłam mu, że główną komplikacją był fakt, że została kopnięta w klatkę piersiową przez ojca, gdy wpadł w szał. W dokumentacji medycznej również brakowało o tym wzmianki. Nikt się temu nie przyglądał. Nikt nie zadawał pytań. Taka była norma w mojej okolicy. Szpitale dla biednych nie przejmowały się przypadkami pacjentów, którzy nie mogli opłacić swojego leczenia. JC nie naciskał. Zdziwiło mnie, że w ogóle o cokolwiek zapytał. Ale nie tak bardzo jak to, że kiedy już zaczęłam o tym mówić, miałam ochotę wyznać więcej. Nigdy nie poruszałam tematu przeszłości. Lecz teraz, gdyby JC mnie o nią zapytał, opowiedziałabym wszystko. Jednak nie zapytał, więc nie kontynuowałam tematu. Podniosłam się i usiadłam obok niego. – Zagraj mi coś jeszcze. Położył dłonie na klawiszach, lecz jeszcze nie zaczął. – Znowu Philipa Glassa? Skoro nie mieliśmy rozmawiać o matce, wolałam już o niej nie myśleć. – Nie. Coś innego. Znałam utwór, który wybrał, lecz nie potrafiłam wskazać kompozytora. Miał podobną, niedającą spokoju atmosferę jak melodia Glassa. Nie był aż tak prosty – palce JC zgrabnie skakały po klawiszach, jego ramiona rozciągały się, by sięgnąć daleko po wysokie nuty. Grał pięknie. Wspaniale. Imponująco. Zapomniałam się w muzyce. Zapomniałam się w ruchu jego dłoni. Zdałam sobie sprawę, że mówił o sobie więcej bez słów w czasie grania niż przez cały czas, jaki razem spędziliśmy.

Kiedy skończył, zamknął klapę i wstał. Ja również się podniosłam. – Już koniec występu? – Tak, koniec. Odsunął się od fortepianu i odwrócił, strzepując dłonie, a ja się zastanawiałam, co takiego przede mną ukrywa. Co takiego malowało się na jego twarzy, że nie chciał mi jej pokazać. Nie powinnam być wścibska, lecz może chciał, żebym zaczęła zadawać pytania, tak jak ja chciałam, żeby on je zadawał. Otworzyłam już usta, wciąż niepewna, co powiedzieć, kiedy usłyszałam hałas dochodzący z drugiego końca sali. A dokładniej zza ściany po drugiej stronie sali. JC zadarł głowę. – To ekipa sprzątająca – oznajmił. – W czwartki odkurzają przed weekendem. – To znak, żebyśmy stąd poszli. Ruszyłam w stronę drzwi, lecz kiedy odwróciłam się, żeby sprawdzić, czy JC idzie za mną, zobaczyłam, że siedzi w miejscu. – No chodź. Wyjdźmy stąd, zanim nas złapią. Z zadartą brodą postąpił krok w moją stronę. – Nie wydaje mi się. – Co proszę? Chyba żartujesz. Musimy iść. – Zaśmiałam się, lecz był to nerwowy śmiech. JC droczył się ze mną. Byłam tego pewna. I nie podobało mi się to. Na mój chichot odpowiedział poważną miną. – Myślę, Gwen, że to idealny moment, by czegoś spróbować. Nakłonić cię do przekroczenia granicy, jak to ujęłaś wcześniej. – JC, nie żartuj sobie. – Jednak dreszcz, który mnie przeszedł, wynikał zarówno ze strachu, jak i podniecenia. – Nie żartuję. Chodź tutaj. I poszłam, bo, cholera, właśnie tak robiłam. Szłam tam, gdzie mi kazał. Gdy zbliżyłam się, wyciągnął do mnie ręce i złapał za szlafrok, żeby przyciągnąć do siebie. Zamierając z ustami tuż nad moimi, wyszeptał: – Jak cicho potrafisz być?

Po tym, jak nauczył mnie być głośno? – Nie bardzo – odpowiedziałam. – Poza tym, jeśli sugerujesz to, co myślę, że sugerujesz, nie jestem zainteresowana. – Jeszcze nic nie zasugerowałem. I uważam, że się mylisz. Uważam, że będziesz bardzo zainteresowana. – Polizał moją dolną wargę, drocząc się ze mną za pomocą języka. Nagle odsunął się i wziął mnie na ręce, po czym zaniósł do fortepianu i posadził na nim. – Pochyl się do tyłu – rozkazał, jednocześnie pchając mnie delikatnie, aż położyłam się na płasko. Instrument był twardy i zimny, czułam to nawet przez szlafrok. Stanowił wyraźny kontrast względem mojej rozpalonej skóry. Wiedziałam, do czego JC zmierza. Wiedziałam, że zaraz zostanę rozebrana. Wiedziałam, że ktoś nas przyłapie. A jednak nie zrobiłam nic, by go powstrzymać. Nie protestowałam, kiedy ściągnął mi majtki i rzucił je za siebie. Pozwoliłam przesunąć się do przodu tak, żeby mój tyłek znalazł się dokładnie na krawędzi instrumentu. Kiedy rozsunął mi nogi i zgiął, żebym je oparła po bokach, nie oponowałam. Leżałam przed nim zupełnie obnażona, z cipką na widoku. I nie zrobiłam nic, żeby się przykryć. JC usiadł na ławce. Czułam jego palące spojrzenie na swoim kroczu. – Idealna wysokość – oznajmił przez ściśnięte gardło. Ktoś uruchomił odkurzacz w pokoju obok, przypominając mi, że nie jesteśmy sami. Spanikowałam i podniosłam się, przenosząc ciężar ciała na łokcie. – Nie, Gwen. Leż. – Jego głos był gorący i czekoladowy. Roztopił się, przykrywając mój niepokój słodkim luksusem, przez który niemal zapomniałam, o co się przed chwilą martwiłam. Niemal. Nie położyłam się, ale też nie próbowałam się już podnieść. – Denerwujesz się przez nich. – JC kiwnął głową w stronę miejsca, z którego dało się słyszeć ekipę sprzątającą. Potem musnął palcem moją cipkę. – Ale pozwól, że ja się będę nimi

martwił. Oddaj się w moje ręce. – A o co ja mam się martwić? – Ty martw się o to, żeby nie krzyczeć. – Pochylił się do przodu i poczułam jego język na łechtaczce. Przygryzłam wargę, żeby nie jęknąć. Mimo tych wszystkich spędzonych wspólnie nocy JC nigdy nie pieścił mnie w ten sposób. Wspomniał o seksie oralnym pierwszego dnia w hotelu, kiedy obiecał, że któregoś dnia mnie wyliże, ale potem jakby stracił zainteresowanie. Sam też nigdy nie skorzystał. Raz, gdy chciałam włożyć jego penisa do ust, on delikatnie wskazał mi inny kierunek. Zrozumiałam, że z jakiegoś powodu oral odpada. Może był dla niego czymś zbyt intymnym, a może po prostu akurat tego nie lubił. Dzisiaj jednak najwyraźniej zmienił zdanie. Dzisiaj wydawał się gotowy spełnić obietnicę. Znowu zatoczył koło językiem wokół łechtaczki, masując ją najpierw delikatnymi pociągnięciami, a na koniec jednym długim. Powtórzył to kilka razy, choć chyba w przeciwnym kierunku – nie byłam pewna. Za bardzo skupiałam się na tym, jak wspaniałe doznania zapewniał mi w ten sposób. Oprócz tego, że zupełnie zawładnęły mną fizyczne reakcje ciała, nie potrafiłam oprzeć się też wizualnej stronie tego, co się ze mną działo. Byłam zauroczona. Patrzyłam, jak JC z głową między moimi nogami spogląda mi w oczy i pieści językiem najbardziej intymne części mojego ciała – nigdy nie widziałam nic bardziej seksownego. Tym razem sięgnął dalej, bawiąc się wejściem do mojego wnętrza. – Podoba ci się widok? – Trącił zębami wrażliwą skórę. – Tak – odparłam na wdechu. – A wiesz, że specjalnie zostawiłem to na później? Pokręciłam głową. Nie potrafiłam wyartykułować ani słowa. – Już od dawna chciałem zrobić ci dobrze w ten sposób. – Był tak blisko mojej cipki. Czułam, jak jego oddech omiata wilgotne rejony. – Chciałem cię ssać i lizać. Chciałem poznać twój

smak. A mimo to czekałem. Wiesz dlaczego? – Dlaczego? – Chciałam się przekonać, czy potwierdzi moje przypuszczenia. Z drugiej strony równie mocno pragnęłam, żeby przestał gadać i wrócił do porzuconego zajęcia. – Bo nigdy nie poprosiłaś. Mówiłem, że chcę, żebyś poprosiła. Ach. O to chodziło. Faktycznie tak powiedział. Może to jednak ja unikałam seksu oralnego z powodu intymności. – Nie mogę już jednak dłużej czekać. Dlatego tym razem ci się upiecze. Już miałam mu podziękować, kiedy moją uwagę odwróciło kolejne liźnięcie. Potem JC rozsunął palcami moje wargi i zaczął ssać łechtaczkę. Cholera, oszalałam z rozkoszy. Zupełnie jakby ktoś rozpalił ogień w samym centrum mojego układu nerwowego, a mnie ogarnęły płomienie. Opadłam na fortepian, nie potrafiąc już utrzymać się na łokciach. Jęczałam, stękałam i wiłam się. Kiedy próbowałam się nieco wycofać, by ulżyć sobie w przytłaczającej przyjemności, JC złapał mnie za biodra i przyciągnął jeszcze bliżej. Pod jego ustami wzbierał sztorm. Z każdym ruchem języka robiłam się coraz bardziej mokra, a za chwilę napięłam mięśnie ud, spodziewając się rychłego przypływu orgazmu. Stopa ześlizgnęła mi się z fortepianu i JC zarzucił ją sobie na ramię. Odsunął się, żeby znowu coś powiedzieć, lecz tym razem jego usta natychmiast zastąpił równie sprawny kciuk. – Stałaś się tak głośna podczas naszych zbliżeń, że musi ci być teraz bardzo trudno zachować ciszę. – Mówił spokojnie i beznamiętnie, co stanowiło idealne przeciwieństwo tego, co czułam. – Czeka cię jednak jeszcze większy wysiłek, kiedy zaskoczy cię siła rozkoszy, którą za chwilę poczujesz. Faktycznie nie było łatwo. Już miałam problemy z utrzymaniem jęków w ryzach, które teraz zaczynały przypominać raczej ciche, szarpane krzyki. – Jeśli musisz – zasugerował, a jednocześnie jego palec

zawędrował niżej, zakreślając koła wokół dziurki – zagryź to – rzekł, podnosząc do góry moje majtki. Wciąż nie opuszczając ręki, pochylił się, żeby ssać moją łechtaczkę i w tym samym momencie wsunął we mnie kilka palców. Wyrwałam mu majtki z dłoni i wcisnęłam w usta, żeby stłumić krzyk. Prawie nie zarejestrowałam faktu, że w sąsiednim pomieszczeniu ktoś wyłączył odkurzacz. Zwykłe dźwięki tła. Nieistotne. Liczyło się tylko napięcie, rosnące przy każdym poruszeniu języka i palców JC. W końcu moje ciało nie mogło już więcej wytrzymać i musiało eksplodować. Moje plecy wygięły się w łuk i podniosłam się z fortepianu pod wpływem fali orgazmu, która przetoczyła się przeze mnie, wstrząsając dogłębnie, podpalając każdą komórkę. Zacisnęłam szczęki wokół zaimprowizowanego tłumika, a jednocześnie moja cipka zacisnęła się wokół palców JC. Zakręciło mi się w głowie. Tonęłam. Nawet kiedy już szczytowałam, JC nie ustawał w wysiłkach. Cały czas pieprzył mnie ustami i ręką, a kiedy pierwszy orgazm jeszcze nie wybrzmiał do końca, już zbierało się na drugi. Tego było za dużo. Chciałam, żeby już się skończyło. Chciałam krzyknąć i błagać JC, żeby przestał. Lecz chciałam też, żeby to się nigdy nie skończyło. Chciałam umrzeć w niesamowitej rozkoszy tej chwili. Byłam pewna, że kiedy JC pozwoli mi ochłonąć, odrodzę się silniejsza i bardziej dzika. Zobaczyłam gwiazdy, gdy rozpoczęło się następne szczytowanie. Potem całe pomieszczenie zalało światło. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, co się dzieje, zwłaszcza że moja głowa nie zdążyła się jeszcze pozbierać. Jednak słowa JC wszystko wyjaśniły. – Cholera, musimy iść. Zdezorientowana, podniosłam się i zamrugałam kilka razy, rozumiejąc, że nagła jasność nie jest wynikiem spektakularnego

orgazmu, lecz włączenia świateł. Odwróciłam się w stronę drzwi, którymi weszliśmy. Były otwarte. Kobieta ubrana w hotelowy uniform właśnie wprowadzała do środka odkurzacz. Natychmiast nas zauważyła. – Hej, co tu się wyprawia? Nie patrzyłam, czy idzie w naszą stronę. Byłam za bardzo zajęta zeskakiwaniem z fortepianu i uciekaniem z JC do najbliższych drzwi. Na oślep pokonaliśmy salę obok i wypadliśmy na korytarz, gdzie sprintem rzuciliśmy się w kierunku windy. JC kilkukrotnie nacisnął guzik, jakby to miało sprawić, że szybciej zjedzie. Ja tymczasem ciągle oglądałam się za siebie, sprawdzając, czy nikt za nami nie idzie.Zaraz jednak otworzyły się drzwi windy i weszliśmy do środka, zanim ktokolwiek zdążył się pojawić. Spojrzeliśmy po sobie, a potem wybuchnęliśmy śmiechem. – Przepraszam – powiedziałam, kiedy zdałam sobie sprawę, że nie jesteśmy sami. W tym samym momencie przypomniałam sobie, że zostawiłam w sali z fortepianem majtki. Owinęłam się ciaśniej szlafrokiem i trąciłam łokciem JC, który spojrzał na towarzyszącą nam parę, a potem na mnie. Przyciągnął mnie do siebie – tak blisko, że czułam twarde wybrzuszenie w jego kroczu – i wyszeptał mi do ucha: – Doskonale się spisałaś. Obiecuję, że dokończę w naszym pokoju. Właściwie to teraz, gdy już poznałem twój smak, nie będę mógł się powstrzymać przed powtórką, czy tego chcesz, czy też nie. Chociaż mówił cicho, byłam pewna, że inni go słyszą. Nie obchodziło mnie to ani trochę. Wyszczerzyłam zęby, wtulając się w szyję JC. Natychmiast zesztywniał. Odsunęłam się zdziwiona. Przed chwilą doprowadził mnie do orgazmu językiem i ustami, a teraz nie pozwalał mi się do siebie przytulić? Nie potrafił znieść mojej bliskości? Spojrzałam na niego uważnie, szukając odpowiedzi, jednak on odwrócił się, nagle zaintrygowany zmieniającymi się na panelu

cyframi. Kiedy winda dotarła na nasze piętro, a drzwi się otworzyły, JC wziął mnie za rękę i pociągnął za sobą bez słowa. Starałam się nie pozwolić, by jego zachowanie mnie rozczarowało. Nie to miało nas łączyć, upominałam się. Nie byliśmy sobie tak bliscy. Nie łączyło nas nic osobistego. Wiedziałam, na co się pisałam. Problem polegał na tym, że się zmieniałam. To JC mnie zmieniał. Po kawałku kruszył mury, uwalniając mnie z więzienia. Jednak jego mury były wysokie jak zawsze.

Rozdział dziesiąty Minął miesiąc, zanim ponownie zasnęłam przy JC. Tym razem nie była to krótka drzemka. Sen zmorzył mnie między drugą a trzecią, a kiedy się obudziłam, z tarasu do środka wpadało ostre słońce. Podniosłam się z uczuciem paniki podobnej do tej towarzyszącej przespaniu budzika. – O cholera. JC natychmiast też się wyprostował, z włosami w nieładzie i zamglonymi oczami. – Co się stało? On najwyraźniej też zasnął, co było niemal jeszcze dziwniejsze. Jedną z niewielu rzeczy, jakich dowiedziałam się na jego temat, jest fakt, że rzeczywiście nigdy nie śpi. Chociaż miał zupełnie inny rozkład dnia niż ja, zawsze udawało mu się dobrnąć do końca naszego czasu bez najmniejszej oznaki zmęczenia. Spojrzałam na zegarek stojący przy łóżku. Dziewiąta siedem. Zazwyczaj właśnie o tej godzinie się rozstawaliśmy. Ubierałam się i bez brania prysznica szłam na taksówkę, by pojechać do domu, rzucić się wykończona na łóżko i spać, dopóki nie nadejdzie pora wyjścia do pracy. Ta zmiana w dobrze ugruntowanej rutynie była dziwna. I przytłaczająca. Ponieważ mimo tego wszystkiego, co robiliśmy razem w ciągu ostatnich tygodni, budzenie się rano obok siebie było na samym szczycie najbardziej intymnych momentów. Nie pachniałam zbyt dobrze i miałam niesmak w ustach. Tak było zbyt intymnie. JC pokazał mi już, że taka bliskość wykracza poza umowę. Przykryłam swoje nagie ciało. – Przepraszam. JC potarł oczy, a potem przeciągnął się, ziewając. – Za co? Boże, nawet teraz wyglądał smakowicie. Mógłby założyć jakiekolwiek ciuchy i wyjść z hotelu prosto na ulicę.

Wkurzyło mnie to. Zwłaszcza że mnie naprawdę budziła dopiero kawa. – Za co przepraszasz? – zapytał ponownie, trzymając ręce za głową. Nawet pachniał ładnie. Piżmowo i męsko. Niesprawiedliwe. – Za to, że zasnęłam – powiedziałam, wzdychając. – Cholera, zmarnowałam całą noc. – Opadłam znowu na łóżko i zakryłam oczy ramieniem. – A teraz cały mój rozkład dnia się popieprzy. – Miałam być w pracy o dziesiątej wieczorem i nie wracać do domu aż do szóstej następnego dnia rano. Czekała mnie bardzo długa zmiana. Poza tym naprawdę ubolewałam nad straconą nocą. Za bardzo lubiłam spędzany z JC czas, żeby nie liczyć każdej minuty. A przespałam ich praktycznie czterysta dwadzieścia. Cholera! Jęknęłam, żałując straconej szansy, i schowałam twarz w poduszce. – Skąd wiedziałem, że nie będziesz milutka z rana? – JC był spokojny jak zawsze. – Nie wiem, może dlatego, że nigdy nie jestem milutka. Materac zakołysał się, gdy JC podniósł się z łóżka. Zerknęłam i zobaczyłam, jak idzie w stronę łazienki, zupełnie nie przejmując się swoją nagością. Nie zamknął drzwi, co również zdradzało naszą bliskość, nawet jeśli z mojego miejsca na łóżku nic nie widziałam. Nawet jeśli oglądałam i dotykałam jego penisa setki razy. Gdy skończył, stanął w progu i popatrzył na mnie. – To nieprawda. – Zanim zdążyłam odpowiedzieć, dodał: – Ale zamówię kawę, jeśli chcesz. – Boże, tak. – Nie wiedziałem, że tak łatwo można sprawić, żebyś to powiedziała. Przez cały ten czas źle się za to zabierałem. Roześmiałam się. – Uwierz mi, spisałeś się doskonale. – Nawet bolące mięśnie ud chwaliły zdolności JC.

Usiadł obok mnie na łóżku, żeby zadzwonić po obsługę. Tylko wysiłkiem woli zachowałam spokój. To było takie… miłe. Siedzieć obok niego, rozmawiać o zwykłych rzeczach, zajmując się czymś prozaicznym, co nijak nie stanowiło gry wstępnej. Z drugiej strony budziło to we mnie niepokój. Nie wiedziałam, jak zareagować. Moje ciało było podniecone, tak jak zawsze w jego towarzystwie, jednak ten zmysłowy żar przypominał raczej dźwięki tła niż zagłuszający wszystko inne hałas. Muzyka grająca na pierwszym planie była czymś nowym i dziwnym, ale też wspaniałym. JC zamówił do kawy także śniadanie, a potem położył się między mną a krawędzią łóżka. Oparł głowę o łokieć i zdjął mi posklejane od seksu włosy z twarzy. Zdecydowanie zbyt blisko. Skoro wcześniej zawsze trzymał mnie na dystans, dlaczego nagle, po tych wszystkich tygodniach, pozwolił, by wydarzył się ten przytulny poranek? Czy to był sprawdzian? A może zmiana decyzji? A może po prostu źle to wszystko odczytywałam? – Co zamierzasz robić przez resztę dnia? Pójdziesz spać? Nie potrafiłam w tej chwili skupić się na pozostałej części dnia – ledwo mogłam przewidzieć swoje poczynania w ciągu najbliższych kilku minut. Odwróciłam się, żeby patrzeć na sufit, co pomogło mi odzyskać nieco przestrzeni osobistej. – Chyba nie będę się kłaść. Szczerze mówiąc, powinnam była w tamtej chwili wstać, ubrać się i wracać do domu. Tak jak zawsze. Dopiero tam mogłam zastanowić się nad następnym krokiem. Skoro jednak JC zamówił śniadanie… – Znajdź czas na chociaż krótką drzemkę przed wyjściem do pracy – zasugerował. – Musisz załatwić coś pilnego? Brak kawy, dziwna sytuacja i nagi facet obok – czy JC naprawdę oczekiwał, że będę się zastanawiać nad odpowiedziami? Dobra, poradzę sobie. Zamknęłam oczy i uszczypnęłam w nasadę nosa. Okej, mój dzień. Zjem śniadanie z JC, skoro tego oczekiwał. Potem się czymś zajmę. Na koniec zrobię sobie

drzemkę i pójdę do pracy. Znowu otworzyłam oczy. – Właściwie to nie jest taki zły pomysł. – Podniosłam się i oparłam o wezgłowie, a potem zaczęłam myśleć na głos. – Jutro są urodziny Normy. Chciałam przygotować jej śniadanie, zanim wyjdzie do biura. Powinnam iść na rynek i kupić świeże warzywa do omletu. – Kim jest Norma? – To moja siostra. – Wciąż nie zdecydowałam jeszcze, co kupię jej na prezent. Norma tak świetnie dbała o siebie, że trudno było znaleźć coś, czego naprawdę chciała. Wpadłam na jeden pomysł, który miał szansę się udać. Wiedząc, że wszelkie wiadomości do Bena w szpitalu musiały najpierw przechodzić przez Normę, musiałam znaleźć inny sposób na to, by się z nim skontaktować. Całe szczęście w kuchni zostawiła numer telefonu do jego chłopaka. Napisałam do niego z informacją o urodzinach Normy, dając mu do zrozumienia, jak wspaniałym prezentem byłaby rozmowa z Benem. Był to egoistyczny prezent. Taki, którego chciałam równie mocno dla siebie. Niestety Eric nie odpisał, więc musiałam poszukać czegoś innego. – Muszę też znaleźć dla niej jakiś prezent. JC pokiwał głową i zmrużył oczy, jakby się nad czymś zastanawiał. – Brzmi nudno. Pójdę z tobą – powiedział i zaraz wstał, żeby podejść do toaletki. Ja też się podniosłam, równie zszokowana co w chwili, gdy obudziło mnie słońce. – Pójdziesz ze mną? Przecież dopiero co stwierdziłeś, że to nudne. – Ze mną nie będzie nudno. Dlatego pójdę. – Naprawdę nie musisz. – Zabrzmiało to nieco niegrzecznie, więc zaraz się poprawiłam. – To znaczy, czy nie powinieneś wracać do pracy, do Los Angeles? – Natychmiast zaczęłam

martwić się także i o tę wypowiedź. Czy JC nie pomyśli sobie, że nie chcę jego towarzystwa? Bo wcale nie o to chodziło. Po prostu… nigdy nie robiliśmy nic razem poza tym pokojem, nie licząc krótkiej wycieczki do sali z fortepianem. JC założył bokserki, a potem odwrócił się do mnie plecami. Przyjęłam to z ulgą, bo dzięki temu cała sytuacja była nieco mniej dziwaczna. – Lecę wieczorem – wyjaśnił. – A w czwartki zazwyczaj tylko nadrabiam brak snu. Gdybym wiedziała, mogłabym mu w tym towarzyszyć, zamiast wracać do domu i spać samotnie… Mogłabym, ale nie powinnam. Spanie razem nie jest dobre w układzie bez zobowiązań. Podobnie spędzanie ze sobą całego dnia poza sypialnią. Wysunął szufladę i wyciągnął ze środka dżinsy. – Skoro jednak spałem w nocy z tobą, jestem wolny. Aha. Przygryzłam wewnętrzną część policzka, przetrawiając to nagłe zainteresowanie JC wspólnym spędzaniem czasu poza hotelem. Czy to naprawdę taki zły pomysł? Z Marcusem nie tylko sypiałam, ale także przyjaźniłam się. Chadzaliśmy do kina, do restauracji. A potem on się we mnie zakochał. Jednak JC… on się nie zakochiwał. Ledwie wpuścił mnie za bramę swojej fortecy. I właśnie dlatego takie dziwne było to, że chciał spędzić ze mną dzień. Może po prostu brakowało mu towarzystwa. Czyżbym za bardzo doszukiwała się podtekstu? – Wolałabyś być sama? Spojrzałam na JC, odwracając wzrok od przypadkowego miejsca, na którym skupiałam się w czasie rozmyślań. Tak brzmiało właściwe pytanie – czy chciałam, żeby poszedł ze mną? Odpowiedź okazała się inna, niż się spodziewałam. – Z radością spędzę ten czas z tobą. Inaczej będzie, jak już wspomniałeś, nudno. – Super. – Sam jego uśmiech był wart podjęcia takiej decyzji. Przyprawił mnie o motylki w brzuchu, ale nie tylko; poczułam też ciepło w sercu.

Odpowiedziałam również uśmiechem, który nie miał na celu go uwieść. Chociaż to też. – Może wskoczysz pod prysznic? Założę się, że dostaniemy już śniadanie do czasu, aż wyjdziesz. Ja pójdę po tobie. – No… dobra. – Właściwie to chyba spodziewałam się wspólnej kąpieli. Jeszcze tego nie robiliśmy, jednak byłam pewna, że w takiej wersji byłoby przyjemniej. JC podszedł do łóżka z szlafrokiem. Wstałam i dałam się ubrać. Kiedy się obróciłam, przyciągnął mnie do siebie. – Zasugerowałbym poczekać na jedzenie, a potem wziąć prysznic razem – szepnął – ale oboje wiemy, że wtedy w ogóle stąd nie wyjdziemy. – Skubnął płatek mojego ucha i dodał: – Dlatego biegnij, póki jeszcze cię nie zatrzymałem. Teraz bardziej przypominał siebie. Był uwodzicielski, sprośny. Tylko normalnie nie obchodziłoby go, że mamy zaraz wychodzić. Normalnie nie obchodziłoby go nawet to, że jeszcze się nie umyłam – zrobiłabym może dwa kroki w stronę łazienki, zanim by się na mnie rzucił. Więc o co chodziło? Wykorzystałam chwile samotności pod prysznicem, żeby się nad tym wszystkim zastanowić. Nie miałam zbyt wielu opcji – mogłam wprost zapytać go, o co chodzi, a on i tak by pewnie nie odpowiedział. Mogłam oznajmić, że zmieniłam zdanie i postanowiłam wracać do domu sama. Albo mogłam popłynąć z nurtem. Wybrałam to ostatnie. W końcu JC uczył mnie luzu. Może to po prostu kolejna z jego lekcji. Jeśli on nie przejmował się zasadami, nie zostawał mi ani jeden powód, żebym ja się miała tym przejmować. Moje sprawunki zaprowadziły nas na drugą stronę miasta. Ponieważ Norma zapałała gorącym uczuciem do zmysłowej bielizny, postanowiłam kupić jej kartę upominkową do La Perla, jednego z moich ulubionych sklepów. Mieliśmy tylko wejść i wyjść, ale nawet ta krótka chwila wystarczyła JC. – A może to? – zapytał, podnosząc do góry zestaw bielizny,

która prawie nie istniała. – Nie byłoby ci dobrze w tym kolorze. Ekspedientka zaśmiała się z mojej odpowiedzi. – Za to ty wyglądałabyś cudownie w czerwonej bieliźnie. Niemal tak cudownie, jak tuż po jej zdjęciu. – Czerwona to się zrobiłam na twarzy po tej zbyt bezpośredniej rozmowie. – JC, nie jesteśmy sami. – No i co z tego. A może chcę zapytać innych o opinię. – Podszedł do kobiety za ladą. – Nie uważa pani, że to idealny zestaw dla Gwen? – Kobiety uwielbiają tę bieliznę, proszę pana. Lubią zakładać ją do pończoch. – Zatrzepotała rzęsami, co, jak podejrzewałam, miało mniej wspólnego z chęcią zarobku, a więcej z nieodpartym urokiem JC. Muszę przyznać, że poczułam się dowartościowana, bo w końcu był tu właśnie ze mną. Nie byłam może jego kobietą na stałe, ale byłam z nim dzisiaj. – No i to rozumiem. Biorę wszystko. – Kiedy zaczęłam protestować, dodał: – W moich stronach w dobrym guście jest wręczyć prezent także siostrze solenizantki. Nie wiedziałam, czy kłócić się z nim, czy nie. Bielizna była droga, ale wiedziałam, że JC należy do kolesi, którzy lubią płacić. No i chciałam założyć to dla niego. Na samo wyobrażanie sobie, jak mnie rozbiera z tego zestawu, robiłam się mokra. Dlatego znowu postanowiłam popłynąć z nurtem. – A skąd niby pochodzisz? – Ciii. Nie mogę powiedzieć. Zapomniałaś? – Dobra. To twoje pieniądze. – Włożyłam kartę upominkową dla Normy do torebki i ruszyłam w stronę drzwi, żeby nie zobaczyć nazwiska na karcie kredytowej JC. – Ale założysz to, prawda? – zawołał za mną. Obejrzałam się przez ramię, podnosząc palec do ust. – Nie mogę powiedzieć. Uśmiechałam się przez resztę drogi na zewnątrz, zadowolona z uwodzicielskich żartów. Zazwyczaj nie przekomarzałam się z

nikim w ten sposób. Poczułam się wolna. I wcale nie miałam wrażenia, że było to nienaturalne. – Gdzie teraz? – zapytał, kiedy dołączył do mnie z torbami w ręku. – Najbliższy targ otwarty w czwartki znajduje się na Port Authority. – Sprawdziłam to w Internecie, kiedy JC ciągle był w środku. Spojrzał na zegarek, a potem podszedł do krawężnika, żeby złapać taksówkę. – I to już ostatni przystanek dzisiaj? – Dlaczego pytasz? Masz jakieś plany? – To był nasz ostatni przystanek, ale właściwie spodziewałam się, że popołudnie też spędzimy razem. Nagle zmartwiłam się, że JC zmienił zdanie. Czyżby uznał, że to jednak nie był dobry pomysł? W tym samym momencie zdałam sobie sprawę, że miałam w głowie prawdziwy chaos oczekiwań i pragnień. Na początku byłam przekonana, że wspólnie spędzony dzień za bardzo nas do siebie zbliży. Potem zaakceptowałam to z oporami, lecz kiedy zrobiło się przyjemnie, nagle zapragnęłam, żeby nigdy się nie skończyło. I właśnie dlatego w pierwszej chwili nie spodobał mi się ten plan. Trudno było zachować dystans, gdy wychodziliśmy poza sypialnię. – Jedyny plan, jaki mam, to powrót do pokoju hotelowego. – Podniósł torebkę z bielizną. – I nie dlatego, że jestem zmęczony. Przełknęłam głośno ślinę i podziękowałam w duchu taksówkarzowi, który właśnie zatrzymał się przed nami, dzięki czemu nie musiałam odpowiadać. Mężczyzna okazał się gadatliwy, a JC zabawiał go aż do samego targu. Podziwiałam to, z jaką łatwością żartował i potrafił zaprzyjaźnić się z kimś zupełnie obcym. A jednak, nie licząc sfery fizycznej, był dla mnie niewiele mniej obcy niż taksówkarz. JC, chociaż wydawał się bardzo otwarty, w rzeczywistości skrywał więcej sekretów ode mnie. Żadne z nas nigdy wcześniej nie było na targu w Port Authority, więc musieliśmy pytać o drogę. Okazał się mniejszy niż ten, który zazwyczaj odwiedzałyśmy z Normą, ale mieli potrzebne

mi warzywa. JC znowu znalazł sobie powód do żarcików. – Jaki rozmiar jest najlepszy, Gwen? – zapytał, kiedy ja przyglądałam się awokado. Odwróciłam się i zobaczyłam, że trzyma w ręku ogórek. Nisko, przed sobą. Na wysokości krocza. – Taki? Machnęłam na niego ręką. – Przestań. – Taki lepszy? Nie mogąc się powstrzymać, znowu się odwróciłam. Tym razem JC trzymał grubego i krótkiego. Roześmiałam się. – Zdecydowanie nie. – A może to? – Ten ogórek miał nieco bardziej… znajomy kształt. JC wcisnął torebkę z bielizną pod pachę, żeby mieć wolne obie ręce. Potem zaczął przesuwać dłonią po warzywie w górę i w dół. – Jest długi i gruby. Lubisz takie, prawda, Gwen? Moje policzki przybrały soczyście czerwony kolor. Rozejrzałam się dokoła, żeby zobaczyć, czy ktoś się nam nie przygląda. – JC, przestań. Przez ciebie robię się… – Zawstydzona? – dokończył za mnie. – Nie. – Zniżyłam głos. – Chciałam powiedzieć, że robię się mokra. To było głupie i, szczerze mówiąc, zabawy JC nie były szczególnie podniecające. Za to on był… sobą. Był fajny i sprośny. A samym tym sprawiał, że i ja czułam się fajna i sprośna. Właśnie to na mnie działało. Nie tylko miałam ochotę na seks, ale w ogóle na życie. Chociaż na seks też. Jednak ogórki odpadały, co od razu postanowiłam zaznaczyć. – Oczywiście nie życzę sobie warzyw w łóżku. – Może zostawię go na naszą następną wizytę w sali Madison. Skoro sypialnia odpada. – Puścił do mnie oko i wrzucił ogórek do mojego koszyka. Przewróciłam oczami, ale nie ukrywałam uśmiechu.

– O, weź jeszcze dynię, dobra? Norma uwielbia dynię. JC wybrał dwie i przyniósł. – Twoja siostra jest od ciebie starsza czy młodsza? – Pięć lat starsza. Ale wciąż jesteśmy sobie bardzo bliskie. Chociaż czasami czuję się, jakby była moją matką, a nie siostrą. – Powiedziałam więcej, niż powinnam, i więcej niż chciał, ale nasze wspólne wyjście stało się dla mnie tak przyjemne, że rozmowa wydawała się czymś zupełnie naturalnym. Przynajmniej udzieliłam mu informacji o siostrze, nie o sobie. – A które urodziny obchodzi? Serce zaczęło mi szybciej bić, kiedy zdałam sobie sprawę, że JC zadał to pytanie, by poznać mój wiek. Udawałam, że przyglądam się pomidorom, żeby rozważyć odpowiedź. Nie miałam nic przeciwko przyznaniu się, ale do tej pory tak dobrze pilnowaliśmy, żeby się z niczym nie wygadać. JC był w tym względzie bardzo uparty, a ja… cóż, myślałam, że to pomoże nam zachować dystans. Teraz zaczęłam się zastanawiać, czy to ma w ogóle jakieś znaczenie. Wiedziałam, że jeśli poznamy nasze życie osobiste, nie cofniemy tego. Jeśli raz przekroczymy tę granicę, nie będziemy mogli postawić jej na nowo. Odłożyłam pomidor i odwróciłam się twarzą do JC. – Naprawdę chcesz poznać odpowiedź? Pamiętam, co mówiłeś o zasadzie niedzielenia się szczegółami życia osobistego. Machnął ręką, jakby chciał się z tego wycofać. – Masz rację. Nic nie mów. Na powrót skupiłam uwagę na pomidorach, próbując zignorować rozczarowanie. – Tylko że… Obróciłam się natychmiast. – Tylko że co? – Tylko że jestem ciekawy. Ciekawy ciebie. – Na jego twarzy malowała się niepewność, jakby nie wiedział, czy to zaakceptuję. Na co omal się nie roześmiałam w głos, bo już od dłuższego czasu chciałam porozmawiać z nim o mnie. Jednak JC nie miał o

tym pojęcia, więc udawałam nonszalancję. – Spodziewałam się, że to kiedyś nastąpi. Znowu byłam zadowolona z mojego ciętego języka. Podobała mi się ta nowa Gwen. Mogłam się do niej przyzwyczaić. Roześmiał się. – Pyskata dzisiaj jesteś, co? – No, ale poważnie, jak można nie interesować się tym? – powiedziałam, pokazując ruchem ręki na swoją sylwetkę. – Szczerze mówiąc, ciągle zadaję sobie to pytanie. – Chociaż żartowałam, na twarzy JC malowała się powaga. Zrobiło mi się dziwnie ciepło. Ale też poczułam się zdezorientowana. Nie byłam pewna, co naprawdę ma na myśli. Czy chodziło mu o to, że nie rozumiał, dlaczego inni ludzie nie interesowali się mną bardziej? A może raczej o to, dlaczego on sam się mną bardziej nie interesował? A może się interesował, ale nie potrafił wcześniej się do tego przyznać? W każdym razie wytrącił mnie z równowagi i nie potrafiłam szybko odparować. – Jest pięć lat starsza, a mi stuknęła trzydziestka w styczniu. – Ostrożnie zapytałam: – A ty? – W lipcu skończę trzydzieści pięć. – Och, jaki staruch! – Hej, ludzie zazwyczaj mówią, że nie wyglądam na tyle. – Tak, wyglądasz jak młokos. – Sama spodziewałam się, że jest młodszy, chociaż też nie zdziwił mnie fakt, że popełniłam błąd. – Jakim cudem udaje ci się prowadzić poważne interesy z mlekiem pod nosem? – Najwyraźniej droczenie się weszło mi w krew. – Ha, ha. – JC spojrzał na swoje odbicie w lustrze ochrony i przejechał ręką po szczecinie. – Właściwie to moja twarz mi pomaga. Nie podczas pierwszego spotkania, lecz z czasem ludzie zdają się doceniać, co potrafię nią zrobić. – Masz na myśli dziewczyny, które chętnie rozbierają się i tańczą w miejscu publicznym?

Wzruszył ramionami. W duchu powtarzałam sobie ciągle: On ma trzydzieści pięć lat. Wiem coś o nim, ma trzydzieści pięć lat. Chciałam dowiedzieć się więcej. – A czym właściwie się zajmujesz? – zapytałam w drodze do koszy z ziemniakami. Na wypadek, gdyby nie chciał mi odpowiedzieć, dodałam: – Ty wiesz, gdzie ja pracuję, więc byłoby sprawiedliwie, gdybyś mi powiedział. – Zabawne, że wcześniej nie wpadłam na ten argument. JC odparł bez wahania. – Jestem inwestorem. Ludzie przedstawiają mi swoje pomysły, a ja daję im pieniądze. – Popatrzył na mnie pytająco, podnosząc kilka marchewek. Pokręciłam głową i pokazałam na paprykę. – Jakiego rodzaju pomysły? – Dobra, opowiem ci o tym, nad którym właśnie pracuję. Znalazłem dzieciaka, który ledwo osiągnął pełnoletniość, ale to pieprzony geniusz i obmyślił nową sieć społecznościową. Trochę jak LinkedIn, trochę jak Facebook, jednak wyłącznie dla firm i organizacji, które miałyby nawiązywać relacje dla wspólnych celów promocyjnych. – Włożył zieloną paprykę do koszyka. – To niezbyt ciekawe. – Dla mnie bardzo ciekawe. – Boże, miałam nadzieję, że nie brzmię zbyt entuzjastycznie. – Uwierz mi. Nie jest. W każdym razie dzieciak kieruje zespołem ludzi, którzy mają uruchomić serwis. Ja wszystkim płacę. Na koniec, kiedy strona zacznie na siebie zarabiać, otrzymam procent od zysku. – Czyli przylatujesz co tydzień do miasta, żeby sprawdzać, jak postępują prace? – Zaczynałam rozumieć potrzebę podróży. – Między innymi. – Wskazał na mnie pęczkiem selera naciowego. – Ale wróćmy do ciebie. Jak wylądowałaś w klubie nocnym? – Kończyłam studia, licencjat i magisterkę, z zarządzania restauracją. W 88th Floor szukali kogoś akurat w chwili, gdy

odebrałam dyplom. Zgłosiłam się. – Czułam się niesamowicie, mówiąc o tym. Niemal tak niesamowicie, jak w czasie seksu. Nie dało się nie zauważyć szczerego zainteresowania JC, a ja przestałam się martwić o to, czy nie za bardzo paplam, i zamiast tego poddałam się radosnej wymianie informacji. – Studia magisterskie? No proszę, proszę. I zanim zapytasz, ja nie mam nawet licencjatu. Odpadłem ze studiów przed pierwszą wielomilionową inwestycją. Miałem wtedy dwadzieścia lat. – Był słodki, kiedy się tak chwalił. Jakby czuł potrzebę, by zrobić na mnie wrażenie. Jakby nie zrobił go dotychczas. – Chciałaś kiedyś pracować gdzieś indziej? Czy jesteś zadowolona z etatu w klubie? – Jestem zadowolona. A co, pomógłbyś mi założyć własny klub, gdybym poprosiła? – Nawet przestałam już udawać, że patrzę na warzywa. JC włożył ręce do kieszeni i wzruszył ramionami. – Jeśli masz jakąś innowacyjną koncepcję, czemu nie. – Nie jestem aż tak innowacyjna. Zostanę tam, gdzie jestem. To najlepszy klub w mieście. Nie przychodzi mi do głowy żaden powód, żeby odejść. – A ponieważ miałam nadzieję, że JC zdradzi coś więcej na temat swojej znajomości z moim pracodawcą, dodałam: – A poza tym Matt jest dobrym szefem. JC odwrócił się, by spojrzeć na cebule, chociaż wybraliśmy już wszystko, czego potrzebowałam. – Chciałabyś pracować tylko w klubie? Zupełnie pominął temat Matta. Cóż, przynajmniej próbowałam. – Chyba tak. Znam branżę. Poza tym zawsze byłam nocnym markiem. – Podeszłam do niego i stanęłam ramię w ramię. Chociaż każde z nas miało na sobie płaszcz, otarcie się o JC przyprawiło mnie o szybsze bicie serca. – No, nie wiem. – Trącił mnie lekko ramieniem. – Jak na nocną marę jesteś trochę zbyt głośna. – Odwrócił się w moją stronę, przystawiając palec do brody. – Jak się nad tym zastanowić, czasem krzyczysz tak, że mogłabyś kogoś wystraszyć. Spojrzałam mu w oczy.

– Tylko przy tobie. – Nie przeszkadza mi to. – W jego oczach brakowało pożądania, którego się spodziewałam, przez co jego komentarz stał się bardziej osobisty. Nawet jeśli za dużo zdradzałam, moje następne słowa były szczere. – Mi też nie przeszkadza. Nie odzywaliśmy się do siebie aż do czasu płacenia za zakupy. Sprzedawczyni zapakowała moje warzywa, a JC rzucił: – Wiesz co, miło cię zobaczyć w innych okolicznościach niż zwykle. Jesteś mniej sztywna niż kiedyś. – Twój szalony plan zdaje się działać – odparłam. Oczywiście miał rację, byłam znacznie mniej sztywna, lecz miało to więcej wspólnego z jego towarzystwem niż całym seksem. – I wiedziałeś o tym wcześniej. Widziałeś, jak się rozluźniam. Odebraliśmy zakupy i włożyliśmy je do torby z bielizną. – Owszem. Nie spodziewałem się, że to działa także poza sypialnią. To zaskakujące, ale nie wstydziłam się, że sprzedawczyni to słyszy. Podziękowałam jej i wyszłam z kolejki, żeby następna osoba mogła zostać obsłużona. Mieliśmy już warzywa i mogliśmy odejść, ale za bardzo się skupiłam na swojej następnej myśli. – Ale czy sypialnia nie jest jedynym miejscem, które ma znaczenie? – Ani trochę – stwierdził JC. – Twoje życie jest jedynym miejscem, które ma znaczenie. Sypialnia to tylko brama. – Zauważył coś za moimi plecami. – Pomarańcze. Nie widziałem ich wcześniej. Podszedł, żeby przyjrzeć się owocom. Ruszyłam jego śladem, zastanawiając się nad tym, co powiedział. Wywołało to we mnie kolejną falę mieszanych uczuć. Czyżby JC od początku zamierzał wykroczyć poza zwykły seks? Bo jeśli tak, musiałam to przerwać. Seks bez zobowiązań to nie problem, ale prawdziwe życie bez zobowiązań to inna bajka. Znałam siebie na tyle, by mieć pewność. Właśnie dlatego nie spędzałam zbyt wiele czasu z

innymi ludźmi – żebym do nikogo się nie przywiązała. Może źle go zrozumiałam. Może miał na myśli tylko tyle, że nasze poczynania z sypialni powinny przełożyć się na resztę mojego codziennego życia bez JC, a nasza dzisiejsza wspólna wyprawa była tylko zbiegiem okoliczności. Wiedziałam, że powinnam poprosić go o wytłumaczenie. Tylko że… Te dwa słowa odbijały się echem w mojej głowie tak samo jak wcześniej te wypowiedziane przez JC. Tylko że nie chciałam tego wyjaśniać. Nie chciałam dowiadywać się, że dzisiejszy dzień był tylko zwykłym przypadkiem. Nie chciałam kończyć spędzania razem czasu poza sypialnią. Nie chciałam braku zobowiązań. Szczerze? Już się zaangażowałam. Zszokowana tą myślą, spojrzałam na JC znad pomarańczy i zauważyłam, że on również na mnie patrzy. Dostrzegłam coś w jego oczach. Coś nieznajomego, lecz intrygującego. Coś, co sprawiło, że zbliżyłam się do niego, zamiast uciec. Coś, co wyglądało raczej jak otwarte drzwi niż ceglana ściana, którą zazwyczaj widziałam w tym miejscu. Tylko przebłysk, który zaraz zniknął. – Wiesz co, powinniśmy sprawdzić, jak daleko zaszliśmy. – W jego głosie dało się słyszeć nutę sprośności, którą dobrze znałam z sypialni. Pod jej wpływem zabiło mi szybciej serce. – Co masz na myśli? Chcesz się pieprzyć tutaj, za reklamą targu? Miałam nadzieję, że powie „nie, ale wracajmy pieprzyć się w hotelu”. – Właściwie… – Popatrzył na reklamę, o której mówiłam, jakby zastanawiał się nad tym pomysłem. Potem pokręcił głową i odwrócił się do mnie. – Cóż, nie najgorzej, ale chodziło mi o coś innego. Chociaż podoba mi się twój tok myślenia. – Ale ja żartowałam. – A widzisz, czyli nie zaszliśmy tak daleko, jak bym chciał. Gdybyś była naprawdę wyluzowana, mówiłabyś poważnie.

– Ale… – Nie zdołałam dokończyć zdania. Zrozumiałam, że nie było sensu spierać się z JC. Z pewnością istniała różnica między byciem sztywniakiem a szanowaniem cudzej własności, nie wspominając już o prawie. Można być wyluzowanym i jednocześnie porządnym człowiekiem z poczuciem godności. Skoro jednak JC nie namawiał mnie do niczego, odpuściłam. – Nieważne. Co miałeś na myśli? – Co powiesz na małą psotę? Podrzucił pomarańczę i złapał ją w powietrzu. – Nawet nie będę próbować sobie wyobrazić, co to za psota. – Ponieważ pomarańczy w sypialni byłam jeszcze bardziej przeciwna niż ogórkowi. Chyba że planował wycisnąć z niej sok i wylizać… No dobra, może pomarańcze były okej. Najwyraźniej jednak chodziło mu o coś innego. Uśmiechnął się diabelsko i bardzo wyraźnie rozejrzał się dokoła. – Ukradłaś coś kiedyś? – Och, nigdy. – To znaczy tak, ale nie. Nie planowałam robić tego dzisiaj. Ani nigdy. – Daj spokój. Będzie zabawnie. – Znowu popatrzył po ludziach. – A ty kiedyś coś ukradłeś? – Nie zamierzałam prawić mu morałów. Zdecydowanie. – Nie. To mój pierwszy raz. – Tym razem, sprawdzając, czy nikt nie patrzy, obrócił się praktycznie o trzysta sześćdziesiąt stopni. – To nie… – Zakryłam dłonią oczy i patrzyłam przez palce, jak JC wpychał owoc do kieszeni. – O mój Boże. Robisz z siebie pośmiewisko. Nie tak się to robi. – Złapałam za pomarańczę i włożyłam ją z powrotem do kosza. – To jak się to robi? – Po pierwsze, nie możesz się rozglądać w ten sposób. Właśnie wtedy ludzie widzą, że robisz coś niedozwolonego. Musisz być spokojny. Patrz prosto na osobę stojącą najbliżej i uśmiechaj się do niej, jednocześnie wrzucając owoc do torby.

Torby, którą już masz przygotowaną. Nie do kieszeni, bo wszyscy zobaczą, że jest wypchana. – Genialne. Skąd to wszystko wiesz? Nienawidziłam siebie za to, jak bardzo ucieszyła mnie jego pochwała. – To nie jest genialne tylko logiczne. I wiem, bo już to robiłam. – Kradłaś owoce? – Tak. – Na targach najłatwiej zdobyć darmowe jedzenie. Jednak nie tylko tutaj kradłam. Także w marketach. Raz w restauracji. Zajęłam się układaniem pomarańczy – układanie pomarańczy, serio? – jednocześnie wyjaśniając: – Byliśmy biedni i czasami ojciec zapominał nas karmić. Dlatego nauczyliśmy się kraść. Nigdy nie robiliśmy tego dla zabawy. – W takim razie to będzie twoja pierwsza szansa. Możesz mnie nauczyć, jak… Wyciągnął rękę po następną pomarańczę, ale go zablokowałam. – Nie ma mowy. – Nie miało znaczenia, jak bardzo wyluzuję; nie zamierzałam znowu kraść. Kiedy jednak JC próbował mimo wszystko ponownie sięgnąć po owoc, cała skrzynka stojąca na krawędzi stolika spadła na ziemię. Wszędzie rozsypały się pomarańcze, turlając się pod stoliki i na przejście. – O cholera – rzucił JC. – Co teraz? – Biegnij! – Nie wiem, dlaczego to powiedziałam. Oczywiście najlepszym, najrozsądniejszym wyjściem byłoby zostać i zebrać wszystkie owoce, wyjaśniając, że to był tylko wypadek. Jednak nagłość tego wydarzenia oraz ogólna chęć do niegrzecznych zachowań, jaką czułam zawsze w obecności JC, nie wspominając już o mojej złodziejskiej przeszłości, sprawiły, że automatycznie poczułam się winna. Zareagowałam

natychmiastowo. JC deptał mi po piętach, torba pełna zmysłowej bielizny i warzyw obijała mu się o łydki, gdy przemierzaliśmy biegiem długie korytarze Port Authority. Nikt nas nie ścigał. Nikt nawet nie krzyknął, lecz my pędziliśmy aż do drzwi i za róg ulicy. Chłodne marcowe powietrze okazało się wystarczająco trzeźwiące, żebym się opanowała. Zatrzymałam się i oparłam o cementowy filar, żeby uspokoić oddech. JC zrobił podobnie. Spojrzał mi w oczy i oboje wybuchnęliśmy śmiechem. Śmialiśmy się jak nigdy i wiedziałam, że powodem było coś więcej niż przewrócona skrzynka na targowisku. Taka reakcja była wynikiem całego życia bez śmiechu. Uwolnieniem się od całego tego gówna, jakie wydarzyło się w moim dzieciństwie i dużej części dorosłości. Zawsze uważałam, że dorastałam w dramacie, lecz teraz wydał mi się on bardziej komiczny niż każdy znany mi serial komediowy z telewizji. Poczułam, że odpuszczam. Poczułam, że jestem wolna. Obok mnie JC śmiał się równie mocno i równie długo, a gdybym wcześniej się tego nie domyślała, teraz zrozumiałabym, że i jemu musiało ciążyć coś, co długo czekało na uwolnienie. Zastanawiałam się nad tym, ocierając łzy. Zastanawiałam się, dlaczego tak łatwo przyszło mu rozpoznać to napięcie we mnie i dlaczego mi tyle czasu zajęło rozpoznanie go w nim. Skąd wiedział, że spędzenie ze mną czasu będzie dokładnie tym, czego oboje potrzebowaliśmy. Skąd wiedział, że lepiej zignorować zasady braku angażowania się i zamiast tego zbliżyć się do siebie. Spojrzałam na niego, zgiętego wpół, z torbą ze sklepu bieliźnianego u stóp, i nagle mnie olśniło. Może JC tego potrzebował, ale nie było to coś, czego chciał. Tak jak ja nie planował się angażować. Nie zamierzał wyprowadzać mnie na zewnątrz i sprawdzać moich granic. Nie zamierzał zadawać mi osobistych pytań ani patrzeć na mnie z uczuciami wykraczającymi poza pożądanie. A kiedy to się stało, spanikował. Kradzież pomarańczy miała być jego sposobem na odzyskanie rezonu. Chciał przypomnieć sobie, że świat może się odpieprzyć. W ogóle

nie miało to służyć mnie. Miało służyć jemu. I nie zadziałało. Ponieważ w jego oczach za rozbawieniem czaiła się ta sama emocja, którą próbował ukryć. Teraz żywsza. Silniejsza. Dlatego kiedy minutę później przestaliśmy się śmiać i odzyskaliśmy panowanie nad sobą, nie zaskoczyło mnie, gdy nagle on ruszył w moją stronę, a ja w jego. Nasze usta spotkały się. Złapał mnie za kark i przyciągnął do siebie, obejmując mocno. Jakby się bał, że ucieknę. Delikatnie pocałował moją dolną wargę, a potem górną. Później jego język zaczął się ze mną droczyć. Smakować mnie. Poddałam mu się chętnie, a on poddał się mnie. Całowaliśmy się z ciekawością pierwszego razu. Z początku nieśmiało, lecz potem z pełnym skupieniem. Dlatego że chociaż nasze usta znały się już bardzo dobrze, to wyłącznie w seksualnym kontekście. Pocałunek miał w sobie dość namiętności, by poprowadzić nas tą drogą, lecz nie taki był jego powód. Zanurzyliśmy się w nim. Zasmakowaliśmy. Otoczyłam rękami szyję JC, żeby przyciągnąć go jeszcze bliżej, a potem przycisnęłam się do niego, żeby nie upaść z powodu miękkich kolan. Wpadłam w niego. Stopiłam się z nim. A on stopił się ze mną. Wypełnił moją pustkę. Sprawił, że na powrót byłam cała. Byłam wolna.

Rozdział jedenasty Tym razem, w taksówce wiozącej nas z powrotem do hotelu, JC nie zagadywał kierowcy. Wskazał cel podróży, a potem odwrócił się w moją stronę, z oczami płonącymi od pożądania i uczuć. A ja, choć zazwyczaj w czasie jazdy taksówką przez miasto zapinałam pasy i modliłam się, tym razem usiadłam mu okrakiem na kolanach. Nasze usta znowu się spotkały. Jego dłoń plątała mi włosy, a moje obejmowały jego twarz, podczas gdy język wygrywał miłosne nuty. Nigdy nie doświadczyłam równie czułej i ciepłej gry wstępnej. Nawet gdy taksówkarz rzucał przekleństwami na innych kierowców. Dłoń JC pierwsza ruszyła w wędrówkę, wsuwając mi się pod bluzkę i pod biustonosz, by pieścić moje piersi. Omiatał kciukiem sutek, aż zaczęłam głośno dyszeć. Wypchnął biodra do przodu, a ja przycisnęłam się do niego mocno, żeby ocierać się o jego erekcję. Kiedy nie mogłam osiągnąć odpowiedniego natężenia przez materiał dżinsów, zignorowałam własną przyjemność i sięgnęłam ręką w dół, żeby pieścić go przez spodnie. Gdy poczułam jego sztywniejące mi w dłoni przyrodzenie, zapragnęłam więcej. Potem JC ponownie wypchnął biodra do przodu i nie potrzebowałam większej zachęty. Zsunęłam się z jego kolan na podłogę, ledwo mieszcząc się na niewielkiej przestrzeni, a potem rozpięłam mu rozporek. Miłą niespodzianką było dla mnie to, że nie miał tego dnia na sobie bielizny, a jego członek natychmiast wyskoczył dumny ze spodni. JC pochylił się i szepnął mi do ucha: – Co robisz, Gwen? – Ściszony głos nie oznaczał niepokoju. JC nie martwił się, że właśnie rozebrałam go na tylnej kanapie taksówki. Domyślał się za to, że ja musiałam się czuć niekomfortowo w tej sytuacji. Co dziwne, wcale tak nie było. Moim poczynaniom towarzyszyły tylko ekscytacja i figlarność, a to drugie okazało się o wiele bardziej niesamowite, niż myślałam.

Odpowiedziałam JC, przesuwając ręką wzdłuż jego męskości. – Gwen – powiedział moje imię cicho, z namaszczeniem. – Nie musisz… – Przerwał, wciągając nagle powietrze pod wpływem doznań, jakich dostarczył mu mój język na główce penisa. – Chryste. Powinnaś przestać. Ach, nie, nie przestawaj. Nie zamierzałam. Chyba nawet nie potrafiłabym. Powiodłam językiem wzdłuż grubej żyły, a potem otworzyłam usta, żeby włożyć go całego. JC wił się i jęczał. Choć raz to on stracił równowagę zamiast mnie. Zazwyczaj nie robiłam takich rzeczy. Zdawałam sobie z tego doskonale sprawę, tak jak z tego, że mnie to nie obchodzi. Liczyło się wyłącznie to, żeby JC był tak blisko, jak to tylko możliwe – żeby mieć go w sobie w ten czy inny sposób. Jednak rozebranie go i ujeżdżanie byłoby raczej trudne w pędzącym samochodzie, a seks oralny wydawał się znacznie łatwiejszy. Poza tym podobało mi się to, jak reagował. Uwielbiałam wydawane przez niego dźwięki i napięte mięśnie ud. Co więcej, pragnęłam tych emocji, jakie towarzyszyły nam w chwili, gdy JC złapał mnie za głowę i poprowadził. Jego wzrok, kiedy popatrzyłam na niego, jednocześnie obejmując trzon jego członka i rytmicznie wsuwając i wysuwając go z ust, wciąż pokazywał znacznie więcej niż tylko pożądanie. Przejechałam językiem po całej długości. Czułam potrzebę, by sprawić mu przyjemność, jednak nie wynikała ona wyłącznie z fizycznego pożądania, ale i z czułości. Kiedy wciągnęłam go w siebie tak mocno, że dotknął mojego gardła, zrobiłam to dlatego, że podejrzewałam go o takie same uczucia wobec mnie. Już był blisko szczytowania, kiedy taksówka zatrzymała się przy krawężniku. Zbyt skupiona na wywoływaniu orgazmu, nawet nie zauważyłam, kiedy przestaliśmy jechać. Lecz JC już mnie odpychał i pakował sztywnego członka do spodni, jednocześnie szukając portfela. Wysiadłam z samochodu i poczekałam na zewnątrz, nawet nie oglądając się na wyraz twarzy taksówkarza. Mógł być zirytowany, obrzydzony, podniecony – nie obchodziło

mnie to ani trochę. Te kilka kroków do lobby było najdłuższym marszem mojego życia, a zaraz po nim nastąpiła niekończąca się podróż windą. Seksualne napięcie między nami było wręcz namacalne. Gdyby nie fakt, że jechała z nami rodzina z małymi dziećmi, z pewnością kontynuowalibyśmy przez całą drogę na nasze piętro. Próbowaliśmy nadrabiać splecionymi dłońmi. Ściskaliśmy i pieściliśmy nawzajem swoje palce, podobnie jak w trakcie pierwszej podróży do hotelu. Rodzina wysiadła na tym samym piętrze, jednak nawet kiedy skręcili w inny korytarz, nadal tylko trzymaliśmy się z JC za ręce. Każdy krok w stronę drzwi apartamentu dodawał kolejną warstwę napięcia, a kiedy weszliśmy do środka, myślałam, że zaraz eksploduję. A potem eksplodowałam. JC rzucił na podłogę torbę ze sklepu bieliźniarskiego i złączyliśmy się wreszcie, czemu dosłownie towarzyszyły fajerwerki. Moje usta zapłonęły przy jego ustach, gdy próbował zdjąć ze mnie płaszcz. Zaszumiało mi w głowie, serce biło jak szalone. JC ściągnął mi koszulkę przez głowę, a kiedy jego palce otarły się o moją skórę, wskrzesiły iskry. Potem pozbawił mnie biustonosza, a moje sutki sterczały pod wpływem jego spojrzenia niczym dwa różowe pączki na idealnie gładkiej skórze. Rozbieraliśmy się po drodze do sypialni. Kiedy dotarliśmy do drzwi, zostały mi już tylko majtki. JC zrzucił w progu spodnie, a potem podniósł mnie i zaniósł na łóżko. Posadził mnie, niezbyt delikatnie. Każdy jego pocałunek – nie, każda pieszczota była przemyślana i pełna uczucia, jednak nadal ostra i wymagająca, tak jak zawsze u niego. Tak jak lubiłam. Tak jak pokochałam. Pokochałam go. Zesztywniałam, gdy ta myśl przedarła się przez mgłę namiętności i wylądowała głucho w centralnym punkcie mojej świadomości. Kochałam go. Cholera, zupełnie się w nim zadurzyłam. JC podniósł głowę, przestając na chwilę ssać moją szyję.

– Wszystko w porządku? Ścisnęło mnie w żołądku, serce waliło jak młot, a skóra płonęła żywym ogniem. – Tak, chyba wreszcie wszystko jest w porządku. Uśmiechnął się, przyjmując moją odpowiedź z równą łatwością, z jaką zdjął mi majtki. Rozsunął mi kolana i klęknął na podłodze. Potem włożył mi głowę między uda i zaczął pieścić językiem moje wargi i zataczać koła wokół łechtaczki. Dłońmi masował mi łydki i w krótkim czasie doprowadził mnie na skraj orgazmu, a świat dokoła zaczął kręcić się i wirować. Kiedy już miałam szczytować, on wstał i zaczął się pieścić, wpatrując się we mnie. Widziałam perliste kropelki wydzieliny na jego członku i zapragnęłam jej na sobie. W sobie. Chciałam, żeby mnie wziął, żeby mnie oznaczył. Bo należałam teraz do niego. Nieodwracalnie. Musiał już tylko wziąć mnie w posiadanie. Kiedy położył się na mnie i wszedł w moją wilgotną dziurkę, udawałam, że nie ma w tym żadnej głębi. Udawałam, że znaczyło to tyle, ile chciałam, żeby znaczyło. Czy tak było w istocie, nie miałam pojęcia. Dlatego kiedy to się działo, udawałam, że jednak mam pojęcie. Że jednak mogę wiedzieć. Udawałam, że doskonale znam znaczenie każdego jego pchnięcia. To było piękne. Jak poezja. To, jak się poruszał i jak mnie dotykał. To, jak się mną zajął. To, jak mnie całował – Boże, niech nigdy nie przestaje. Nie zadawał mi pytań, jak to było w jego zwyczaju. Nie nakłaniał mnie, bym powiedziała, co czuję albo o jakie doznania mnie przyprawiał. I tak mu to mówiłam – bez słów – swoimi ustami, ciałem, oczami, cichymi jękami wydobywającymi się z mojego gardła. Tak, jest mi dobrze. Idealnie pasujesz do mojej cipki. Przez ciebie jestem cała mokra. Orgazm był silny. Długo wyciskałam wszystkie soki z jego członka. Potem to on powiedział mnie: – Boże, tak mi z tobą dobrze, Gwen. Zaciskaj jeszcze. Dokładnie tak. – Kiedy zrobiłam to mocniej, stracił rytm, lecz

zaraz złapał mnie za biodra i znalazł go na nowo. – Znowu, Gwen. Następnym razem zróbmy to równocześnie. Podciągnęłam kolana i objęłam go nogami w pasie, żeby mógł wejść we mnie głębiej. Dzięki zmianie ułożenia jego członek wycelował w idealne miejsce, a biodra wbijały się we mnie z idealną siłą. Jednak nie tylko nowa stymulacja posłała mnie w stronę następnego orgazmu. To JC patrzył mi prosto w oczy. Tak jak moje ciało było otwarte dla niego, tak jego dusza dla mnie. Tym spojrzeniem zdradzał mi swoje sekrety. Opowiadał mi to, co miał zachować tylko dla siebie. Powiedział, że nie planował tego, a jednak okazałam się wszystkim, czego potrzebował. Powiedział mi, że nie pieprzyliśmy się – lecz kochaliśmy. Jestem pewna, że ja mówiłam mu to samo. Jestem pewna, że mówiłam więcej. A kiedy doszłam ponownie, on mi towarzyszył. Nasze orgazmy zderzyły się i wymieszały tak dokładnie, że nie wiedziałam już, które dźwięki wydaję ja, a które on. Nie wiedziałam, czy to moje serce tak mocno bije czy jego. Nie wiedziałam, czy to ja wypłakuję się w jego ramię czy on w moje. Jednej rzeczy byłam jednak pewna: wznieśliśmy się razem. Dzięki niemu rozluźniłam się, lecz dzisiejszego dnia mury jego więzienia także się skruszyły, a my spotkaliśmy się w niebie, dzicy i wolni, dwa ptaki zbyt długo trzymane w klatce. Przytulał mnie jeszcze długo po wszystkim, głaszcząc po plecach i co jakiś czas całując w czoło. Mieliśmy splątane nogi i oddychaliśmy w tandemie. Nigdy nie przytulaliśmy się po seksie i chociaż wcześniej nie czuliśmy skrępowania, nigdy też nie czuliśmy się tak swobodnie jak teraz. Gdzieś w głębi duszy miałam ochotę analizować sytuację, zastanawiać się, co przyniesie nam przyszłość i czy podoba mi się ta zmiana. Czy jemu się podoba. Nie poddałam się jednak. Może wysiłki JC naprawdę sprawiły, że się wyluzowałam. A może po prostu nie chciałam stawiać czoła rzeczywistości naszego potencjalnego związku. Tak czy inaczej, poddałam się jego dotykowi, jego zapachowi, jego uściskowi. Pozwoliłam sobie czerpać radość z eksploracji mojego

kochanka, na którą nigdy wcześniej mi nie pozwalał. – Co to znaczy? – zapytałam po chwili, gdy moja dłoń tańczyła po tatuażu na jego klatce piersiowej. – To chiński, prawda? – Japoński. „Nasza era to mgnienie oka w historii wszechświata”. – Co proszę? Zaśmiał się, a moje sutki przyjemnie otarły się o jego pierś. – W skrócie jest to buddyjska wersja naszego „żyj chwilą”. Położyłam dłoń na jego piersi i oparłam na niej brodę, żeby popatrzeć na twarz JC. – Jesteś buddystą? – Właściwie to byłam pewna, że już bym to rozgryzła, gdyby to była prawda. Bo czy nie uprawialibyśmy seksu tantrycznego albo coś? Buddyści tak robili, prawda? A może właśnie tak wyglądał seks tantryczny? Niewiele wiedziałam o religiach Wschodu. Jednak JC pokręcił głową. – Nie, po prostu zgadzam się z tym przysłowiem. „Żyj chwilą” było doskonałym podsumowaniem tego, co robiłam z JC. – Zdecydowanie ci pasuje. – Z aktualnej pozycji nie widziałam bicepsa, ale właśnie jego dotyczyło moje następne pytanie. – A kompas? Dlaczego wytatuowałeś sobie kompas? Podniósł rękę i spojrzał na ciemne kreski rysunku, jakby zapomniał, jak wygląda. – Nie uważasz, że jest super? – Właściwie jest całkiem seksowny. – Nie wiedziałam, że podobają mi się wytatuowani mężczyźni, dopóki nie zobaczyłam nagiego JC, teraz jednak rozumiałam, jak bardzo mnie to podnieca. A może to tylko JC mnie podnieca. Znowu położył mi rękę na plecach i uśmiechnął się łobuzersko. – Może być i tak, jakoś przeżyję. Nie wątpiłam, że taki wzór i jego umiejscowienie przyciągały uwagę wielu kobiet. Wątpiłam za to, by tatuował się z myślą o

podrywaniu. Nie potrzebował do tego żadnych rysunków na ciele. Postukałam go w pierś, drocząc się z nim. – Ale co to oznacza? Dlaczego sobie to wytatuowałeś? Jęknął, jakby nie chciał mi powiedzieć. Potarł twarz dłonią i odparł: – Szczerze? Nie wiem. Byłem pijany. – Zrobiłeś sobie tatuaż po pijaku? – Dlatego już nie piję. Robię szalone rzeczy i potem nic nie pamiętam. Raz po alkoholu zachciało mi się taco z przydrożnej budki. Obudziłem się w kantynie w Meksyku. Jego oczy błyszczały, gdy o tym mówił. Mogłam się założyć, że moje również. – Obudziłeś się na kacu z wytatuowanym kompasem? – To akurat po innej suto zakrapianej imprezie. – Ton JC sugerował, że wciąż się tego wstydził. – Wcześniej nawet nie zastanawiałem się nad takim tatuażem, a potem nagle pojawił się na mojej ręce. – Przynajmniej to nie kwiatek ani tatuaż z czyimś imieniem. Pijany JC ma dobry gust. – Nie chcę myśleć o tym, co innego mogłem sobie wytatuować. Jak już mówiłem, rzuciłem przez to alkohol. – W ogóle nie pijesz? – Zadawałam zbyt wiele pytań, ale czułam się taka wolna, mogąc je wreszcie wypowiedzieć. A jego odpowiedzi… Spijałam je z ust JC niczym wodę na pustyni. – Czasami naleję sobie lampkę wina, ale nie sięgam po nic mocniejszego, chyba że chcę stracić kilka godzin z życia i skończyć jako inspiracja do kolejnej części Kac Vegas. – Hej, to dobre filmy. – Przejechałam palcami po literach na jego przedramieniu. Cztery szeregi tworzyły datę: siedemnasty grudnia. Czy JC nie wzdrygnął się przypadkiem pod wpływem mojego dotyku? A może tylko to sobie wyobraziłam? Właśnie ten tatuaż interesował mnie najbardziej. Byłam pewna, że pozwoli mi dowiedzieć się więcej o tym mężczyźnie, w którym się niespodziewanie zakochałam. – Ten też zrobiłeś sobie po pijaku? – Nie, ten nie. – Musnął ręką pewne miejsce na moich

plecach. – A to skąd? – Co takiego? – Obejrzałam się przez ramię, jednak doskonale wiedziałam, o czym mówi. Nie myślałam o tym już od dawna, a ponieważ znajdowało się pod łopatką, raczej nie oglądałam tego zbyt często i zapominałam o jego istnieniu. – Ten ślad. – Pochylił się, żeby móc mu się lepiej przyjrzeć. – To blizna? – Tak, blizna. – Ale chciałam dowiedzieć się więcej o jego tatuażu. – Co ważnego wydarzyło się siedemnastego grudnia? – JC wspominał, że urodziny ma w lipcu, więc nie mogło o nie chodzić. Jaką datę mógłby sobie wytatuować? Czyjeś urodziny. Rocznicę. Dzień, w którym się zakochał. Równie dobrze ja mogłabym zrobić sobie dziarę z dzisiejszą datą. W sercu będę ją nosić na zawsze. Nie potrafiłam oprzeć się wrażeniu, że siedemnasty grudnia ma coś wspólnego z kobietą. Może jednak tylko dlatego, że sama byłam kobietą albo z powodu zbyt ograniczonej wyobraźni. A może szukałam powodu do zazdrości. – W jaki sposób dorobiłaś się tej blizny? – zapytał, zupełnie ignorując moje pytanie, czym utwierdził mnie w przekonaniu, że chodziło o kobietę. Zastanawiałam się, czy to nie gra. Które z nas jako pierwsze opowie historię, jaką nie chciało się dzielić? Niestety JC zdradził mi już okoliczności powstania dwóch tatuaży. Właściwie była moja kolej. Quid pro quo i takie tam. Przygryzłam wargę. – Zrobiłam coś głupiego. – Co takiego? – Wkurzyłam ojca. – Założyłam bikini, żeby opalać się na podwórku. Wiedziałam, że ojcu się to nie spodoba, lecz nie powstrzymało mnie to. Miałam nadzieję, że mnie nie przyłapie, ale myliłam się. Byłam wtedy dwunastolatką, a on oskarżył mnie o ubieranie się jak prostytutka. Wyrwał obluzowaną sztachetę, nie zdając sobie sprawy, że wciąż wystaje z niej gwóźdź. A może o tym wiedział, tylko miał to gdzieś. Kiedy uderzył mnie w plecy,

gwóźdź zahaczył o odkrytą skórę i wyszarpnął głęboką ranę. Nie poszłam na zszycie, choć powinnam, dlatego tak brzydko się zabliźniła. Miałam szczęście, że nie wdało się zakażenie albo nie dostałam tężca, bo nie zajął się mną żaden lekarz. Nie opowiadałam o tym nikomu. Nie lubiłam pełnych współczucia spojrzeń, jakimi obdarowywali mnie ludzie tuż po tym, jak dowiedzieli się, że mój ojciec bił swoje dzieci. Gorzej, czasami w ogóle na mnie nie patrzyli. Zaskakujące, że ludzie nie potrafią poradzić sobie z tragedią innych. Jakby była zaraźliwa. Nie byłam pewna, czy chcę, żeby JC się o tym dowiedział. Ale spytał, a bardziej chciałam być szczera, niż ukrywać swoją brzydką przeszłość. Wolałam pokazać mu, że on też może być ze mną szczery. – Twój ojciec ci to zrobił? Zadarłam głowę, żeby spojrzeć mu w oczy. – Tak. Szykowałam się na kolejne pytanie, lecz JC mnie zaskoczył. Złapał mnie dwoma palcami za brodę i pocałował. Był to tego rodzaju pocałunek, który mówi to, czego nie da się wyrazić słowami. Mówił „przykro mi, że cię to spotkało”, ale bez protekcjonalnego wydźwięku. Mówił „będzie lepiej”, jednocześnie sprawiając, że obietnica się spełniała. W tym spojrzeniu znalazłam idealną równowagę między współczuciem a zrozumieniem, jakiej nigdy wcześniej nie otrzymałam w związku z moją przeszłością. Byłam tak wdzięczna i wzruszona, że szybko się temu poddałam. Położyłam się na nim i wsunęłam język głęboko w jego usta. Dotychczas delikatne pieszczoty nabrały wyrazu, nabrały mocy. JC zaczął ssać i podgryzać moje usta. Jego członek sztywniał pod moim brzuchem, więc bez przerywania pocałunku usiadłam na nim okrakiem. Wciąż mokra od poprzedniego razu, bez problemu się na niego wślizgnęłam. Oderwałam usta od jego ust, odchylając się i opierając płasko rękami o jego pierś. Ta pozycja znajdowała się poza moją strefą komfortu i dopiero po kilku minutach udało mi się osiągnąć jakiś

rytm. JC miał rację, mówiąc, że nie lubię sprawować kontroli w sypialni. Może on jednak też czasem potrzebował pasywności. A nawet jeśli nie, chciałam pokazać mu, że tak też potrafię. Dla niego. Że potrafię nie tylko brać, ale też dawać. Było inaczej. Musiałam kilka razy zmieniać położenie, zanim trafiłam na tę właściwą pozycję, podczas gdy JC zazwyczaj znajdował ją od razu. Ze mną na górze, mógł dotykać mnie w sposób, w jaki do tej pory tego nie robił. Gdy jego kciuk wylądował na łechtaczce, poczułam rosnące nisko napięcie. Ciepło rozlewało się we mnie i na mnie, wzbierając do momentu, aż zdawało mi się, że pofrunę. Nagle JC się podniósł i przycisnął twarz do moich piersi. – Och, Gwen. Zwolniłam, gdy on całował moje sutki. Potem wbił we mnie wzrok i powiedział: – Nie potrafię zdecydować, czy pojawiłaś się w najlepszym czy najgorszym momencie. – Podciągnął moje kolana wyżej i tym samym osiadłam stabilniej na jego kroczu. Złapał mnie za biodra i przejął kontrolę, masując łechtaczkę z idealnym wyczuciem i dyktując rytm. – W tej chwili po prostu cieszę się, że jesteś. Właśnie takich słów potrzebowałam, żeby dojść. Orgazm uderzył we mnie z zaskoczenia, jakby nie zapowiadał swojego przyjścia, chociaż w rzeczywistości było inaczej. Zupełnie jak zakochanie się w JC przydarzyło mi się nagle, mimo wcześniejszych znaków. Ignorowałam je, nie chcąc przyjąć do wiadomość tego, co musiało nastąpić. Co właściwie miałam zrobić? Mogłam tylko popłynąć z nurtem, tak jak teraz płynęłam z falą orgazmu. Przetoczyła się przez moje ciało, niszcząc je, czyniąc ze mnie wrak. A jednak na koniec, gdy wpiłam palce w ramiona JC i poczułam, jak przebija się przez mój opór, byłam już spokojna i na powrót w jednym kawałku. Rozpadłam się i pozbierałam na nowo. Spaliśmy razem. Zasnęliśmy po południu, spleceni w uścisku. Kiedy się obudziłam, w pokoju panował półmrok, a JC nie

leżał już obok mnie. Podniosłam się i poczułam od razu lepiej, gdy zobaczyłam go w fotelu, w pełni ubranego, ze wzrokiem wbitym we mnie. Siedział z wyciągniętymi i skrzyżowanymi nogami, tak jak przy naszym pierwszym spotkaniu. A jednak plecy trzymał prosto, ramiona miał napięte. Zanim jeszcze się odezwał, już wiedziałam, że coś się zmieniło. – Która godzina? – zapytałam w nadziei, że to przez senność źle odczytuję sytuację. JC uśmiechnął się i chociaż uśmiech wydawał się szczery, był też słaby. – Prawie ósma – odparł. – Właśnie miałem cię budzić. – Muszę wracać do domu i szykować się do pracy. – Akurat zostało mi dość czasu, jeśli tylko nie będę miała problemu ze znalezieniem taksówki. Skup się na tym, powiedziałam sobie w duchu. Czekało mnie zbyt wiele obowiązków, żeby analizować aktualną sytuację. – Wezwałem ci już taksówkę. Jakim cudem on zawsze potrafi mi czytać w myślach? Przyszło mi do głowy, że jeśli zadzwonił po transport jeszcze przed obudzeniem mnie, to albo chciał dać mi możliwie jak najwięcej czasu na sen, albo jak najszybciej się mnie pozbyć. Miałam nadzieję na to pierwsze. Jednak ten krępujący dystans, jaki się między nami utworzył, wskazywał na to drugie. – Wszystkie twoje rzeczy są tutaj. – Kiwnął na nogi łóżka, gdzie położył moje ubrania. Chciał w ten sposób być miły czy dać mi coś do zrozumienia? – Pozwolę ci się ubrać. – Wstał i wyszedł z pokoju, zamykając za sobą drzwi. Ubrałam się szybko, wiedząc, że jeśli zwolnię, zacznę się zastanawiać nad sytuacją. Bałam się, że pod wpływem emocji wysnuję zbyt daleko idące wnioski. To, że JC wydawał się teraz zdystansowany, nie oznaczało jeszcze, że tylko wyobraziłam sobie wszystko, co widziałam wcześniej. I nie oznaczało, że tego żałował. Może po prostu wiedział, że muszę się zbierać. Wiedział, że potrzebuję przestrzeni, żeby nie tracić czasu. A jednak zatrzaśnięcie drzwi wydawało się oczywistym

znakiem. Ewidentnie chciał odseparować się ode mnie. Zamknąć się przede mną. Wyłączyć. Zabolało, natychmiast poczułam łzy w oczach. Zamrugałam, żeby nie przesłaniały mi widoku. Kiedy wyszłam z sypialni, JC stał oparty o plecy kanapy. Najwyraźniej czekał na mnie. Może czekał, aż wyjdę. Zauważyłam walizkę przy drzwiach. – Wracasz dzisiaj do Los Angeles? Kiwnął głową. – Niedługo podjedzie mój samochód. Wyjdę zaraz po tobie. – Moglibyśmy zjechać razem windą na dół. – Poczekam na następną. Czyli jego bagaże były już spakowane, a taksówka w drodze, jednak mimo to nie zamierzał zjechać ze mną do lobby. Czy zrobiłam coś nie tak, że nie mógł spędzić ze mną nawet kilku minut więcej? Jeśli musiał zająć się czymś pod moją nieobecność, mógł mi po prostu o tym powiedzieć. Ten chłód był okrucieństwem. Przynajmniej odprowadził mnie do drzwi. Zawahałam się z dłonią na gałce i popatrzyłam mu w oczy. Tak bardzo chciałam zobaczyć mężczyznę, z którym spędziłam dzień. Pomyślałam, że jeśli dobrze mu się przyjrzę, może go dostrzegę. Może. Westchnął. A kiedy to zrobił, jego rysy złagodniały. Wtedy z pewnością zobaczyłam przebłysk faceta, z którym kochałam się po południu. Włożył ręce do kieszeni i oparł się o szafkę. – Złamaliśmy dzisiaj wiele zasad, Gwen. Wtedy zdałam sobie sprawę, że może on nie wie, czy ja to akceptuję. – Zasady są po to, żeby je łamać. Puściłam mu oko, próbując grać rolę tej bardziej wyluzowanej, chociaż zwykle należała do niego. Uśmiechnął się słabo. – Niektóre. Serce mnie zabolało i nie udało mi się ukryć rozczarowania.

JC podszedł do mnie i chwycił moją twarz w dłonie. – Nie rób tego, Gwen. Rozwiążemy wszystko następnym razem, dobra? Wtuliłam się w jego dotyk, a wszystkie wątpliwości opuściły mnie, gdy usta JC musnęły moje. Zazwyczaj nie żegnaliśmy się pocałunkiem. To był znak. Wszystko było dobrze. Nic się nie stało. Zapewne po prostu przerosła go ta sytuacja. Podobnie jak mnie. Nie mieliśmy chwili, żeby zastanowić się nad tym, co się między nami wydarzyło. Czego się spodziewałam? Że padnie przede mną na kolana i wyzna mi miłość w czasie tych piętnastu minut, jakie zostały mi przed wyjściem? Ja z pewnością bym tego nie zrobiła. A więc. Jak powiedział, rozwiążemy to następnym razem. W tej chwili starał się rozważyć samą ideę „nas”. Zastanowić się, czy miłość pasuje do naszego pieczołowicie skonstruowanego świata bez zobowiązań. Czy spotkaliśmy się w najlepszym czy najgorszym momencie. Szczerze mówiąc, sama wciąż nie poukładałam sobie tego wszystkiego w głowie. Najlepszy czy najgorszy moment. Dla mnie zawsze najgorszy. Ale czy to miało w ogóle jakieś znaczenie? Najwyraźniej ogromne. Przynajmniej dla JC. Dla niego liczyło się to, że nie był to najlepszy moment. Dlatego bez względu na to, jak bardzo starałam się trzymać głowę do góry, kiedy wyszłam wtedy z pokoju hotelowego, sama, nie potrafiłam oprzeć się wrażeniu, że to mógł być już ostatni raz.

Rozdział dwunasty Jedna rzecz jest ciekawa w byciu zakochaną – miłość nagle rozjaśnia pochmurny dzień i sprawia, że patrzysz na świat przez różowe okulary. Zapewne właśnie dlatego obudziłam się następnego dnia z optymistycznym podejściem do naszej relacji. Ponieważ wpadłam po uszy. Byłam tego pewna z takim samym przekonaniem, z jakim wcześniej myślałam, że wcale tego nie chcę. I bez względu na to, czy teraz chciałam, czy cokolwiek się między nami zmieniło i czy JC czuł to samo, nie miałam wątpliwości, że tak szybko mi nie minie. Całe szczęście w klubie było pełno ludzi. Dzięki temu całą zmianę moje myśli wypełniała praca. Kiedy wróciłam do domu nad ranem, przygotowałam urodzinowe śniadanie dla Normy, co poszło całkiem nieźle, mimo że tak wiele spraw odciągało moją uwagę. Zaplanowałyśmy, że spotkamy się w jej biurze o siódmej i zjemy razem obiad, a potem zamierzałam dać jej kartę upominkową do La Perla, przed moją zmianą o dziesiątej. Po śniadaniu, kiedy Norma wyszła do pracy, a ja zdążyłam posprzątać, byłam już wykończona. Padłam na łóżko i natychmiast usnęłam, poświęcając swojej fiksacji na punkcie JC minimalną uwagę. Ponieważ położyłam się spać znacznie wcześniej niż zazwyczaj, obudziłam się także wcześniej. O czwartej po południu, po pełnych ośmiu godzinach, byłam wyspana i w całkiem niezłym humorze. Właściwie to radosna jak skowronek i to jeszcze przed wypiciem kawy. Czułam się jak Kopciuszek dzień po balu – pełna nadziei zamiast przygnębienia, które powinno jej towarzyszyć w tak trudnym położeniu, w jakim się znalazła. Właśnie tak wyglądała historia Kopciuszka, prawda? Nie pamiętałam już tej baśni. Wiadomość od Erica, którą zobaczyłam na telefonie, tylko poprawiła moje nastawienie: Ben może zadzwonić do was o trzeciej naszego czasu, żeby życzyć Normie wszystkiego

najlepszego. Pasuje? Trzecia u nich to szósta u nas. Dzięki Bogu, że mój plan dnia był zaburzony, bo inaczej bym to przespała. Odpowiedziałam twierdząco, czując się teraz raczej jak matka chrzestna niż Kopciuszek. Właśnie miałam sprawić, że czyjeś marzenie się spełni. Praktycznie zaczęłam śpiewać, szykując się na zaskoczenie siostry prezentem, którego – byłam pewna – chciała najbardziej. Już miałam wyjść z mieszkania, kiedy zdałam sobie sprawę, że Norma może być na spotkaniu. Chciałam przyjść wcześniej i zrobić jej niespodziankę, jednak od czasu do czasu Norma aż do samego końca pracy była uwiązana – nawet w piątki. Spojrzałam na zegarek. Była piąta. Może uda mi się złapać jej asystenta, zanim wyjdzie. Praktycznie pisnęłam z radości, kiedy odebrał. – Boyd! Całe szczęście. Z tej strony Gwen. – Dzień dobry, Gwen. Dawno nie rozmawialiśmy. Miło cię słyszeć. Boyd był ode mnie młodszy, miał dwadzieścia pięć lat, o ile dobrze pamiętałam. Norma zaskoczyła mnie, gdy zatrudniła go nieco ponad rok wcześniej. Pewnie, miał odpowiednie kwalifikacje, lecz dopiero co skończył college i był naprawdę młody. I przystojny. Nie był tak pewny siebie jak JC ani nie miał takiej klasy jak szef Normy, Hudson Pierce. Nie, Boyd był przystojniakiem, lecz w typie chłopięcego kujona. Włosy opadały mu na czoło, a na nosie miał okulary z grubymi oprawkami, które nie ukrywały jednak jego dużych, czekoladowych oczu. Był miły. Uroczy. Zwyczajny porządny facet. Szczerze mówiąc, gdybym nie była przeciwniczką chodzenia na randki, spróbowałabym zdobyć jego numer telefonu. Tylko że to byłoby dziwne, zważywszy na to, że moja siostra jest jego szefową. Poza tym niekoniecznie mnie pociągał. Raczej należał do tych kolesi, którzy powinni mnie pociągać, ale jakoś nigdy nie pociągali. No i nie opuszczało mnie wrażenie, że jest gejem. Żaden

zwyczajny mężczyzna nie dbał tak o dłonie, tylko bogacz albo homoseksualista. A ja nie chadzałam na randki. To też ważne. Teraz jednak, gdy przepełniała mnie miłość, idea spotykania się z kimś nie wydawała się już tak okropna. Właściwie pomysł brzmiał całkiem nieźle – zakładając, oczywiście, że umówiłabym się z JC i nikim innym. Po raz pierwszy od czasu ustalenia warunków naszego układu zapragnęłam spotykać się z nim częściej niż raz w tygodniu. Żałowałam, że musiał lecieć na drugi kraniec kraju, zamiast dołączyć do mnie i Normy przy obiedzie. Zamiast być u mojego boku cały czas. Pytający ton Boyda przywrócił mnie do rozmowy, o której jakimś cudem zapomniałam. – Słucham? – zapytałam, próbując się skupić. – Norma jest na drugiej linii. Mam zostawić jej wiadomość? – Właściwie to nie. To z tobą chciałam pogadać. Umówiłam się z Normą na obiad o siódmej. Czy ma zaplanowane jakieś spotkania krótko przed tym? – Wstrzymałam oddech, czekając na odpowiedź. – Nie. Nie ma na dzisiaj już nic więcej. Zapisać coś w jej terminarzu? Nie chciałam, żeby Norma spodziewała się niespodzianki. – Nie. Chciałam się tylko upewnić, że nie spóźni się na nasz obiad. – Rozumiem. – Gdy mu podziękowałam, dodał: – Miło było cię słyszeć, Gwen. Następnym razem nie każ mi tak długo czekać. Czyżby Boyd ze mną flirtował? A może chciał być zaangażowanym asystentem? Stał się prawą ręką Normy, więc możliwe, że nawiązanie relacji z jej siostrą stanowiło część jego pracy. Tak, zdecydowanie to drugie. Do Pierce Industries dotarłam w ostatniej chwili. Na ulicach panował strasznie duży ruch i przeklinałam się w duchu za naiwność, która kazała mi myśleć, że taksówka zdoła mnie o tej godzinie zawieźć na miejsce w przyzwoitym czasie. Z drugiej

strony, dojazd metrem z naszego mieszkania do biura Normy nie był łatwy, więc i tak miałam przerąbane. Wysiadając z windy na piętrze Normy, patrzyłam na zegarek - był kwadrans przed szóstą – więc nie zauważyłam Hudsona Pierce’a i wpadłam na niego. Nigdy wcześniej się nie spotkaliśmy, ale wiedziałam, kim jest. Po raz pierwszy miałam okazję zobaczyć go z bliska. Z pewnością był atrakcyjnym facetem, więc rozumiałam, dlaczego moja siostra się w nim zadurzyła. Jednak jego spojrzenie okazało się takie puste. Zupełnie jakby czegoś brakowało w jego oczach. Jakby w Hudsonie czegoś brakowało. Czegoś ważnego. Ta pustka sprawiała, że wydawał się upiornie zimny mimo uprzejmego uśmiechu, jakim odpowiedział na moje przeprosiny. Idąc w stronę biura Normy, zastanawiałam się, jak dziwnie znajoma wydała mi się ta pustka w spojrzeniu Hudsona. Niczego nie brakowało w moich oczach, lecz rozpoznawałam ten brak w środku. Jakby w mojej piersi ziała dziura. Czy właśnie to widział JC, patrząc na mnie? Ten sam pusty wzrok, który zobaczyłam u Hudsona? A jeśli tak, jak mogłam mieć nadzieję, że kiedykolwiek zdoła się do mnie zbliżyć? Tylko że już to zrobił. Nie wątpiłam w to ani trochę. Czułam łączące nas napięcie, żywe i gorące. A kiedy się pojawiało, nie było już tej ziejącej pustki. Nie czułam się niekochana. Wręcz przeciwnie. Pod wpływem tej myśli zatrzymałam się w pół kroku. Jedna rzecz to zrozumieć, że się zakochałam, ale doszukiwanie się tego samego ze strony JC byłoby przesadą. Jeśli nie przestanę teraz, będę cierpieć. Porzuciłam ten wątek i ruszyłam dalej korytarzem. Biurko Boyda było już puste, kiedy dotarłam na miejsce. Godziny pracy minęły i cały budynek przypominał miasto duchów, więc nieobecność Boyda nie zdziwiła mnie. Jednak drzwi Normy okazały się zamknięte, co już mnie nieco zastanowiło. Martwiłam się przez chwilę, że jednak coś jej wypadło w ostatniej chwili, jednak wtedy usłyszałam dochodzącą ze środka muzykę.

Instrumentalną muzykę. To ona spędziła z mamą najwięcej czasu i przejęła jej gust muzyczny. Ten konkretny utwór był głośny i żywy. Carmina Burana, może. Tylko Philipa Glassa potrafiłam łatwo rozpoznawać. Cokolwiek grało, zagłuszało moje pukanie. Nacisnęłam klamkę i okazało się, że drzwi nie są zamknięte na klucz. – Hej… Zamilkłam na widok siostry. Była pochylona nad biurkiem, ubrana jednie w szpilki i pończochy, z gołą pupą wypiętą w moją stronę. Gołą i czerwoną. Ze śladami w kształcie dłoni. Boyd stał za nią, miał na sobie tylko w spodnie. Właśnie wymierzał jej klapsy. I wcale nie delikatnie, lecz z pełnym przekonaniem. Brzmiały tak, jakby miały boleć, jednak z jęków siostry, jakie wywoływało każde uderzenie, a także tego, jak Norma pocierała uda, domyślałam się, że bardzo jej się podobało. Boydowi również. Niewątpliwie. A z wyraźnego wybrzuszenia w kroczu zrozumiałam kolejne dwie rzeczy – Boyd był hetero, i to bardzo podnieconym hetero. – O mój Boże – jęknęłam i natychmiast tego pożałowałam. Do tej chwili jeszcze mnie nie zauważyli. Mogłam wymknąć się po cichu i nigdy nie dowiedzieliby się, że ich nakryłam. Przepadło. Oboje odwrócili się gwałtownie w moją stronę. – Gwen! – zawołała Norma, a jej twarz przybrała ten sam odcień czerwieni co pośladki. Nie potrafiłam odwrócić wzroku. Częściowo przez to, że wciąż próbowałam przetrawić widok, jaki ukazał się moim oczom. Pierwszy raz w życiu nakryłam siostrę na robieniu czegoś seksualnego, co samo w sobie było szokujące, a do tego nagle się okazało, że lubi klimaty sado-maso? Dopiero po chwili zdołałam się opanować. Oni najwyraźniej byli równie zdumieni co ja, bo żadne nie ruszyło się nawet o krok. Wreszcie odzyskałam rezon. – Przepraszam. Naprawdę przepraszam. – Zamknęłam oczy, co jednak na tym etapie nie mogło już pomóc. Co zostało

zobaczone, nie da się odzobaczyć. – Ja sobie… Nie śpieszcie się, ja sobie poczekam. Naprawdę, nie ma pośpiechu. Wypadłam na korytarz tak szybko, jak tylko potrafiłam z zakrytymi oczami, a kiedy drzwi zamknęły się za mną, osunęłam się na podłogę. Co. Do. Cholery. Wszystkie elementy układanki wskoczyły na swoje miejsca. Rozumiałam, dlaczego Norma kupiła zmysłową bieliznę. Dlaczego ostatnio ciągle pracowała do późna. Dlaczego przestała gadać o Hudsonie. Dlaczego nagle z takim entuzjazmem podchodziła do miłości i związków. Dlaczego wydawała się szczęśliwsza niż kiedykolwiek. Jednocześnie pojawiło się równie dużo nowych pytań. Na przykład: jak długo to trwało? Dlaczego nic nie powiedziała? Czy chodziło tylko o seks? A może, jak podejrzewałam, kryło się w tym coś więcej? Na wiele z nich odpowiedzieć mogła tylko Norma – a ja już planowałam poważne przesłuchanie – więc w międzyczasie postanowiłam trzymać się tylko „ojezusowania”. Padłam na fotel w poczekalni i zaczęłam w kółko powtarzać w myślach: O Jezusie. O Jezusie. O Jezusie. O Jezusie. Rozdzwonił się mój telefon, budząc mnie z zamyślenia. Nagle przypomniałam sobie, dlaczego przyjechałam do biura Normy. Wyjęłam komórkę i odebrałam połączenie. – Ben? – Cześć, siora. – Nie uwierzysz, co właśnie mi się przytrafiło – rzuciłam bez zastanowienia, lecz nie żałowałam. Ben był jedyną osobą, która mogła zrozumieć, jak szokujące było to doświadczenie. Właśnie z nim chciałam o tym porozmawiać, z nikim innym. – Przed momentem nakryłam Normę na pieprzeniu się ze swoim asystentem. – O mój Boże. – Jego reakcja bardzo przypominała moją sprzed kilku chwil. Niedaleko pada jabłko od jabłoni, pomyślałam.

– Powiedziałam dokładnie to samo. – A gdzie się pieprzy z tym swoim asystentem? W sypialni? Na kanapie? Na stole w kuchni? O cholera, zapomniałam o najważniejszym szczególe. – Nie, w biurze! Na jej biurku, czaisz? – Właściwie to sama jeszcze nie do końca czaiłam. – A on jest od niej młodszy, Ben. Jest w twoim wieku! – O mój Boże. A przystojny chociaż? – Właściwie to tak. Myślę, że spodobałby ci się. – Łatwo nam szła rozmowa. Martwiłam się, że wytworzy się między nami napięcie. I może tak by się stało, gdyby nie ta genialna historia, którą musieliśmy obgadać. – Ben, oni uprawiają sado-maso! – Chcę poznać każdy szczegół. Przez kilka sekund zamarłam z otwartymi ustami, nie wiedząc, czy okrucieństwem będzie wciągać go głębiej w opowieść o Normie czy raczej nic mu więcej nie zdradzać. – Naprawdę chcesz o tym słuchać? To w końcu twoja siostra. – I już zawsze będę miał na nią haka. Opowiadaj. Uwielbiałam słuchać jego głosu. Wreszcie zdawał się podchodzić do czegoś z entuzjazmem. Było to dokładne przeciwieństwo smutku, z jakim kojarzył mi się przez ostatnie miesiące. Dawało mi to nadzieję, nawet jeśli przez niego musiałam wracać do obrazu, który próbowałam wymazać z pamięci. Właściwie to cała scena była seksowna – klapsy, pończochy, dominacja. Tak, zdecydowanie seksowna. A przynajmniej do chwili, kiedy zdałam sobie sprawę, na co dokładnie patrzę. A raczej na kogo. – O mój Boże, to jest niesamowite. I wymierzał jej klapsy? Ręką czy paskiem? Muszę mieć pewność, że dobrze to sobie wyobrażam. – Ręką, zboczeńcu. – Ale roześmiałam się. Ben zawsze potrafił mnie rozśmieszyć. Właśnie dlatego tak bardzo dziwiło mnie, ile cierpienia w sobie kryje. Wydawał się taki radosny i beztroski. Skąd brało się w nim tyle bólu? – Czyli wymierzał jej klapsy, tak jakby ją za coś karał?

– Tak, ale jej się to podobało. Uwierz mi. – Wciąż słyszałam jej jęki w głowie. Były takie surowe i pierwotne. Musiałam przyznać, że trochę jej zazdrościłam. – Może dawał jej urodzinowe lanie. Dokładnie trzydzieści pięć razów. Znowu się roześmiałam, ale zaraz przestałam, słysząc skrzypienie otwieranych drzwi. – Poczekaj, Ben. Chyba wychodzą. Już odsuwałam komórkę, lecz Ben zdawał się coś mówić, więc szybko przyłożyłam ją z powrotem do ucha. – Proszę, proszę, proszę, przełącz na głośnik – błagał. – Chcę usłyszeć każde słowo. Spełniłam jego prośbę i rzuciłam komórkę na kolana, podczas gdy Norma podeszła bliżej. Boyd został przy drzwiach, ze wzrokiem wbitym w podłogę, lecz siostra trzymała głowę wysoko i domyślałam się, że zaczerwienione policzki były pozostałością po wcześniejszym wysiłku. – A więc. – Przynajmniej jej nie zatkało tak jak mnie wcześniej. – A więc. Czy Boyd dołączy do nas na obiedzie? – Poczułam się źle, że nie zapytałam bezpośrednio jego, skoro stał dość blisko, lecz nie potrafiłam jeszcze na niego spojrzeć, a co dopiero z nim rozmawiać. Norma spojrzała na Boyda przed udzieleniem odpowiedzi. – Nie planował tego. Nie byłam pewna, czy poczułam się rozczarowana czy nie. Z jednej strony, miałyśmy zjeść posiłek tylko we dwie. Z drugiej strony, zawsze jadałyśmy tylko we dwie, a ja chciałam dowiedzieć się czegoś więcej na temat ich sekretnej relacji. – A mi się wydaje, że zasłużył na darmowy obiad. – Gwen! Nie bądź wredna – wtrącił się Ben z moich kolan. Norma natychmiast rozpoznała jego głos. – Co się dzieje? Uśmiechnęłam się szeroko i podniosłam telefon. – Wszystkiego najlepszego.

Norma chwyciła komórkę i przyłożyła ją do ucha, chociaż wcześniej przełączyłam na głośnik. – Ben? Usłyszałam jego odpowiedź – „Wszystkiego najlepszego, siora” – lecz zaraz Norma przełączyła tryb. Wtedy jego strona rozmowy została przede mną ukryta. Za to wyraz twarzy Normy mówił wszystko. Szczerzyła zęby, oczy jej błyszczały, a ja byłam pewna, że tym razem chodzi o coś więcej niż dobry seks. Boyd próbował cicho wymknąć się z biura, lecz zatrzymał się na widok łez spływających po policzkach Normy. – To Ben – powiedziała, przykrywając dłonią mikrofon. Uśmiech na jego twarzy wydał mi się zupełnie szczery. Nie musiała mu tłumaczyć, kim jest Ben, i po tym poznałam, że ich relacja wykraczała poza zwykły seks. Odwróciłam się do niego i popatrzyłam mu prosto w oczy. – Boyd, chodź z nami na obiad. Znowu się uśmiechnął, a ja zauważyłam, że ma dołki w policzkach. – Myślę, że Norma potrzebuje rozmowy z tobą sam na sam. Uznałam to za znak, że zamierzała mi wiele rzeczy wyjaśnić. Trudno. Mimo to chciałam poznać mężczyznę, który był kimś ważnym w życiu mojej siostry. – W takim razie może innym razem? Zawahał się, zerkając na Normę, która właśnie śmiała się i szczerzyła jak nigdy. – Pewnie. Jeśli ona zechce. Spojrzał jej jeszcze w oczy przed wyjściem, a zaiskrzyło między nimi tak, że omal nie upadłam. Jeśli wcześniej nie byłam przekonana, teraz zyskałam pewność – Norma zdecydowanie pragnęła Boyda. Kelner, który zaprowadził nas do stolika, nie zdążył jeszcze odejść poza zasięg słuchu, kiedy wypaliłam: – Dobra. Gadaj. Niesamowite, że tak długo wytrzymałam. Kiedy Norma skończyła rozmowę z Benem, ja przejęłam telefon, a potem

jeszcze raz przełączyłam na głośnik. Później, kiedy już się rozłączyłyśmy, pomyślałam, że najpierw musimy omówić wszystko, co związane z naszym bratem. Zrobiłyśmy to po drodze do restauracji, dzieląc się szczegółami naszych rozmów i upewniając siebie nawzajem, w jak dobrym humorze zdawał się być Ben. – Wypisuje się z ośrodka w przyszłym tygodniu – powiedziała wtedy Norma. – I wprowadza się do Erica. Związek naprawdę był najlepszą rzeczą, jaka mogła mu się przytrafić. Myślę, że teraz będzie już dobrze. Trochę wyświechtanym frazesem byłoby powiedzieć, że może każde z nas potrzebowało chłopaka, żeby wyleczyć rany z przeszłości. A jednak czułam, że mogłabym się z tym zgodzić. Może faktycznie miłość potrafiła wszystko naprawić. A może to tylko moje różowe okulary. Nawet jeśli, Norma zdawała się nosić równie intensywnie różowe. Teraz starannie rozłożyła serwetkę na kolanach. – Ale o czym mam gadać? – zapytała, lecz z kpiącym uśmieszkiem. – Nie drażnij mnie. Chcę usłyszeć wszystko, Norma. Mówię poważnie. Wszyściuteńko. Więc zaczynaj. – Eee… – Jej wzrok zaczął przeskakiwać z miejsca na miejsce, jakby widziała odpowiedź w powietrzu i przerzucała kolejne kartki. Od jednego podkreślonego fragmentu do drugiego. – Nie wiem, od czego zacząć. – Może od początku? To nie był wasz pierwszy raz, prawda? Nie było mowy, żebym została świadkiem ich pierwszego razu. Nikt nie sięgał po takie środki podczas debiutu. – Nie pierwszy. – Zamilkła na chwilę, kiedy kelnerka przyniosła nam szklanki z wodą i przyjęła zamówienie. Gdy znowu zostałyśmy same, powiedziała: – Za to pierwszy raz w biurze. Zazwyczaj potrafimy trzymać się zasady, że nie robimy tego w pracy. Nie potrafiłam zdecydować, czy wierzę jej, czy nie. Norma była superprofesjonalna, ale po tym, co widziałam, zaczynałam

mieć wątpliwości. – Daj spokój, czy to nie bardziej podniecające? Niegrzeczny asystent dostaje reprymendę od szefowej? Zarumieniła się. – To nie tak. – Właściwie to zdążyłam już to zauważyć. – W końcu to Boyd wymierzał klapsy. I chociaż aż do dzisiaj nigdy bym tego nie zgadła, byłam już pewna, że od zawsze to on karał Normę, a nie na odwrót. – Dobra. W każdym razie… – Zaczęła nerwowo układać sztućce. – Jak już wspominałam. Zazwyczaj nie robimy tego w biurze. Ale z racji moich urodzin chciałam zagrać niegrzeczną asystentkę, jak to nazwałaś. – Nie chcę wiedzieć. To znaczy, właściwie chcę, ale tak naprawdę to nie. – Napiłam się wody, jednocześnie decydując, co naprawdę chciałam usłyszeć. Były cztery takie rzeczy. – Jak długo to już trwa? – Jakieś dziewięć miesięcy. Jej odpowiedź mnie zaskoczyła. A przynajmniej dopóki się nad tym nie zastanowiłam. To tłumaczyło, dlaczego czasami wydawało mi się, że w jej łóżku nikt nie spał, albo dlaczego Norma sprawiała wrażenie rozproszonej. Myślałam, że to wszystko z powodu ojca. Z dziwną ulgą przyjęłam przeczącą temu wiadomość. Poczułam, że dostałam pozwolenie na niemartwienie się. Bo skoro Norma mogła się nie martwić, to ja też. Ale ja już od dawna się nie martwiłam, prawda? I to bez jej pozwolenia. Czyż nie pomógł mi w tym JC? Cóż, pod tym względem się nie różniłyśmy. Przeszłam do następnego pytania. – To zawsze tak wygląda? Udawanie i klapsy? Przygryzła usta, zastanawiając się nad tym, jak ująć odpowiedź. – Różnie. Boyd zawsze dominuje, ale czasami kogoś udajemy, czasami sięgamy po bondage, a czasami to po prostu świetny seks. – Podniosła rękę, żeby mnie uciszyć. – I zanim

zapytasz, nie, z nikim innym czegoś takiego nie robiłam. To on wprowadził mnie do tego świata i nie wydaje mi się, bym mogła już z niego wyjść. Właściwie nie zamierzałam o to pytać, lecz kiedy już poruszyła ten temat, ucieszyłam się. Inaczej musiałabym przypomnieć sobie wszystkich jej byłych chłopaków, wyobrażając sobie ich jako dominatorów, a w przypadku niektórych to zwyczajnie nie był dobry pomysł. I tak było mi trudno wyobrazić sobie silną i twardą jak skała siostrę w roli uległej. A jednak, kiedy widziałam, jak o tym mówi, rozumiałam, że to na poważnie. Moje następnie pytanie było niepotrzebne, lecz i tak je zadałam, chcąc usłyszeć odpowiedź z jej ust. – To tylko seks? – Ani trochę. – Znowu zamilkła na czas, kiedy kelnerka nalewała nam wino i zbierała zamówienie. Całe szczęście dość często jadałyśmy w tej włoskiej knajpce, żeby wybrać coś bez zaglądania do menu, bo nawet na nie zerknęłyśmy do karty. Kiedy kelnerka odeszła, Norma pociągnęła łyk swojego chardonnay, marszcząc w zamyśleniu brwi. – Z początku może i tak, ale chyba nawet i wtedy było w tym coś więcej. A na pewno dla Boyda. Zawsze podchodził do tego na serio. Ja szybko też zaczęłam. Zdawałam sobie sprawę, że ich relacja nie zaliczała się do przygodnych, lecz dopiero teraz zrozumiałam, jak była poważna. – Kochasz go. Spojrzała nieśmiało spod rzęs i kiwnęła głową. – On też cię kocha. Widziałam to na jego twarzy. Znowu kiwnęła. Czyli wyznali już to sobie. Rozmawiali o miłości. Dyskutowali. Zapewne nawet snuli wspólne plany i zobowiązania. Co sprowadziło mnie do ostatniego pytania. – Dlaczego nic mi nie powiedziałaś? – Przepraszam, że tego nie zrobiłam. Powinnam była. – Pokręciła głową, jakby się kajała. – Mamy zakaz spotykania się z podwładnymi. Gdyby nas nakryli, zostałabym zwolniona. Wiem,

że ty byś nas nie wydała, ale uznaliśmy, że najlepiej będzie trzymać wszystko w tajemnicy. Nikt nie wiedział. Przepraszam. – Przestań. – Machnęłam ręką, czując się źle, że Norma miała takie wyrzuty sumienia w kwestii, która wyraźnie dawała jej wiele radości. – Rozumiem. – Na jej miejscu postąpiłabym tak samo. Zwłaszcza parę miesięcy temu. Na pewno nasłuchałaby się okropnych rzeczy ode mnie. Nagadałabym jej, że nie warto ryzykować. Teraz jednak powiedziałam coś zupełnie innego. – Hudson by cię nie zwolnił. W ogóle się nad tym nie zastanawiała. – Masz rację, nie zwolniłby. Ale mógłby zmusić mnie do zwolnienia Boyda. Albo przynajmniej do przeniesienia go. Nie mogłabym tego zrobić. Tylko dzięki niemu się jakoś trzymam. Potrzebuję go. – Cieszę się, że masz go przy sobie. – Westchnęłam. I to głośniej, niż chciałam. Mówiłam szczerze, naprawdę cieszyłam się, że miała Boyda. Wiedziałam też, że nie cieszyłabym się z tego, gdyby nie moje własne uczucia do JC. Gdyby nie on, byłabym zazdrosna o czas, jaki Norma spędza z Boydem. Wolałabym zatrzymać ją dla siebie. Nie mogłam też zaprzeczyć, że byłam zazdrosna o jeszcze jedną rzecz – o to, że Norma i Boyd otwarcie ze sobą byli, nawet jeśli nie ogłaszali tego reszcie świata. Czy mi i JC było to pisane? Czy kiedykolwiek wyznamy sobie nasze uczucia i nie będziemy w nie wątpić? Nie dowiem się, o ile nie powiem o wszystkim JC, a nie byłam pewna, czy powinnam o tym myśleć w środku urodzinowego obiadu z siostrą. Norma kopnęła mnie pod stołem, tym samym przywracając mnie światu. – Hej. Co z tobą? Dlaczego nie nabijasz się ze mnie i nie prychasz? To jakaś specjalna ulga z powodu urodzin? – Otworzyła szerzej oczy, jakby nagle coś zrozumiała. – Och, ty też jesteś zakochana.

– Co takiego? Ale jakim cudem…? Skąd w ogóle…? – Straciłam zdolność formułowania pełnych zdań. – Cholera. – Pewnie powinnam docenić fakt, że istniał ktoś, kto znał mnie tak dobrze jak Norma. Nawet jeśli JC zdawał się czytać w moich myślach, tylko zgadywał. Wciąż wiele musieliśmy się o sobie nawzajem nauczyć. I naprawdę to doceniałam. Nawet jeśli wywoływało to we mnie frustrację. Norma ukrywała przede mną tajemnicę tak długo, a ja nie potrafiłam swojej zachować choćby na jeden dzień. Skoro jednak mleko się rozlało, równie dobrze mogłam się do wszystkiego przyznać. – Tak, zakochałam się. Czy to nie absurdalne? – Chodzi o tego kolesia, z którym „spędzasz czas”? JC? – Tak. – Jęknęłam. – Tak, naprawdę się w nim zakochałam. – Dlaczego tak się tym zadręczasz? Facet ma na ciebie niesamowity wpływ. Nigdy nie widziałam cię takiej szczęśliwej jak przez ostatnie miesiące. Byłam wniebowzięta, że zauważyła różnicę. Ale też przerażona. Ponieważ jeśli ona zauważyła, co widział JC? – Nie wiem. – Skupiłam wzrok na parce siedzącej przy stoliku naprzeciwko, nie pozwalając niedokończonej myśli przybrać kształtu słów. – Obawiam się, że chyba tylko ja chcę czegoś więcej. Nie jestem pewna, jak on traktuje naszą relację. Nie powiedział, że pragnie czegokolwiek więcej niż układ, który mieliśmy do tej pory. – A zapytałaś go? – Jej ton sugerował, że to najrozsądniejsza rzecz na świecie. Może faktycznie tak było, jak się nad tym zastanowić. To nasz układ był nierozsądny. Oboje to wiedzieliśmy i właśnie dlatego tak ostrożnie podchodziliśmy do niego na samym początku. Skoro oboje byliśmy tacy mądrzy, żeby rozumieć, że nie możemy mieć kontroli nad tym, co podyktują nam serca, dlaczego w ogóle zdecydowaliśmy się na ten układ? Czy chodziło o zaspokojenie? A może oboje wykorzystaliśmy tę relację jako wymówkę?

Nie przemyślałam jeszcze dość dobrze tej sytuacji, żeby opowiedzieć o niej Normie. – Szykujemy się do tego – odparłam i nie do końca kłamałam. Ja faktycznie się szykowałam. – To się stało raptem, wczoraj. I jestem pewna, że u obojga nas coś się zmieniło. – Pomyślałam o tym, jak patrzył na mnie, gdy się kochaliśmy; o uczuciu, z jakim powiedział, że cieszy się z mojej obecności w jego życiu. – Może nawet przyzna się do tego. Tylko że na koniec pojawił się między nami dystans. – Nie wiem. Może się mylę. On skrywa pewne tajemnice. – Jak my wszyscy. – Najciekawsze jest to, że ja chyba lepiej radzę sobie z nimi niż on. – Nie myślałam o tym, dopóki nie powiedziałam tego na głos, lecz teraz, gdy już padły te słowa, coś zaskoczyło. W mojej przeszłości doszło do pewnych wydarzeń, które ukształtowały mnie i zdefiniowały. Wydarzenia te sprawiły, że oddaliłam się od innych ludzi i wiodłam samotne życie. Istniały powody, dla których szukałam układu bez zobowiązań. Jaki powód miał JC? Jasne, może po prostu nie chciał komplikacji. Ale przecież równie dobrze mógł też przeżyć coś, pod wpływem czego stał się emocjonalnie zdystansowany, prawda? Ja już opuściłam gardę w jego towarzystwie. On jednak… wciąż pilnuje swojego muru. Czyżby ukrywał bardziej tragiczną przeszłość niż ja? Ta myśl złamała mi serce w sposób, jakiego zupełnie się nie spodziewałam. Zrozumiałam też coś. Z drżącymi wargami spojrzałam Normie w oczy. – Nie wiem, czy on się na to zdobędzie. Wyciągnęła rękę i chwyciła moją dłoń. – Kochanie, nie dowiesz się, jeśli nie dasz mu szansy. Chciałam wierzyć, że to takie proste. Kiedy kelnerka przyniosła nam jedzenie, udawałam, że tak może być. Pozwoliłam sobie uwierzyć, że mam dość odwagi, żeby zrobić pierwszy krok. Uwierzyć, że miałam dość siły, żeby dać mu odpowiednie wsparcie.

Przez kilka minut jadłyśmy w ciszy, a ja próbowałam przemyśleć sobie wszystko. Norma pierwsza się odezwała. – Zrób coś dla mnie. Daj mu szansę. Może go nie znam, jeśli jednak był w stanie przebić się przez twój mur, chyba warto go przy sobie zatrzymać. Aż za bardzo podobało mi się to, co powiedziała. Przez nią nabrałam nadziei. Jeśli Norma potrafiła wyobrazić sobie prawdziwy związek między mną i JC, w moich oczach stał się bardziej prawdopodobny. Przerażało mnie to, więc odrzuciłam sugestię i udałam, że się obrażam. – To zabrzmiało, jakbym była jakaś strasznie niedostępna. – A nie jesteś? – Nie wiem. Chyba jestem. – Oczywiście, że jestem. A przynajmniej byłam. – Chyba się zmieniam. A może nie. Może choć trochę? – Jeśli naprawdę się zmieniałam, powinnam potrafić wyczuć emocje JC. – Zmieniasz się. Widzę to. Wszyscy to widzą. – Dziękuję. – Tym razem pozwoliłam jej słowom naprawdę do mnie przemówić. Pławiłam się w nich. Celebrowałam tkwiącą w nich prawdę. To było niesamowite uczucie, że ktoś zauważył moje osiągnięcie. Jeszcze bardziej niesamowite było to, że to osiągnęłam. Dlatego bez względu na to, czy wyznam JC swoje uczucia czy poczekam na rozwój wypadków, i tak zrobiłam prawdziwy progres. To się liczyło, prawda? – Wszyscy się zmieniamy – powiedziała Norma, nieco dziwnym tonem. – Ty i ja, i Ben. Wszyscy uczymy się kochać. Pozwalamy zagoić się naszym ranom. I wiesz, co myślę? Już najwyższa pora. Co za ironia losu, że przez cały czas, kiedy nasz ojciec odbywał karę, my też przebywaliśmy w więzieniu. Powinniśmy byli zostać uwolnieni przez jego zamknięcie, a jednak razem z nim trafiliśmy do więzienia. Teraz, po dziesięciu latach, odzyskiwaliśmy wolność. Faktycznie, już najwyższa pora.

Rozdział trzynasty W następnym tygodniu JC odwołał nasze spotkanie. Wciąż nie dałam mu swojego numeru telefonu – co dziwne, nigdy o niego nie pytał – więc dowiedziałam się o tym przez Alyssę. Była prawie siódma rano w środę, a jej imię na wyświetlaczu komórki zaskoczyło mnie. Może nawet nie odebrałabym, ale ciekawość zwyciężyła. – Hej. JC był u nas wczoraj – powiedziała bez zbędnego wstępu. – Eee… i co? – Oczywiście, że był. Właśnie na ten wieczór rezerwował Vipera. Ale dlaczego mi o tym mówiła, nie miałam pojęcia. Nikomu nie wspominaliśmy o naszym układzie, właściwie o naszej znajomości. – Chciał, żebym przekazała ci wiadomość. Powiedział, że nie będzie potrzebował rezerwacji na dzisiaj. Stwierdził, że będziesz wiedziała, co to oznacza. – Aha. – Niby szyfr, ale nie miałam problemów, by wszystko zrozumieć. Coś przeszyło moje serce, wywołując mdlący ból. A jednak kiedy to już się stało, nie mogłam uwierzyć, że nie spodziewałam się takiego obrotu spraw. Jeśli miałam jeszcze jakieś wątpliwości, czy nie ubzdurałam sobie zmiany w naszym nastawieniu do siebie ostatnim razem, teraz zupełnie się rozwiały. Naprawdę coś się zmieniło. JC naprawdę coś poczuł, nawet jeśli nie tak mocno jak ja. Musiał coś poczuć. Inaczej nie unikałby mnie. A może znowu wysnuwałam zbyt pochopne wnioski. Może miał dobrą wymówkę. – A powiedział dlaczego? – Kiedy już zadałam to pytanie, zdałam sobie sprawę, że to zapewne dziwnie zabrzmiało w kontekście rzekomego odwołania rezerwacji. – To znaczy, czy wspominał, że chce zamiast tego rezerwację na inną noc? – Nie. – Wciągnęła głęboko powietrze; najwyraźniej paliła

papierosa. Albo blanta. Właściwie nie znałam jej aż tak dobrze. Nie znałam też zbyt dobrze JC. I chociaż nigdy nie pytałam go o wieczory w Viperze, nagle bardzo chciałam wiedzieć wszystko na ich temat. Nienawidziłam Alyssy za to, że mogła oglądać go w środowisku, w jakim ja go nie widziałam. Nienawidziłam tego, że JC znał ją dość dobrze, by przekazać przez nią wiadomość dla mnie. Nienawidziłam tego, że znał ją dość dobrze, by przekazać przez nią właśnie tę wiadomość. Nienawidziłam tego, że w ogóle przekazywał mi właśnie tę wiadomość. Wiedziałam, że mogę zrobić z siebie błazna, ale i tak zadałam następne pytanie. – Czy wydarzyło się wczoraj coś… niezwykłego? Chodzi mi o JC, oczywiście. – Nie. Wszystko po staremu. Czyli…? – Czyli wszystko wydawało się… w porządku? – Grzmotnęłam się pięścią w czoło, zdając sobie sprawę, jak głupio musiały brzmieć moje pytania. Jednak nie potrafiłam się opanować. – Nie jestem pewna, o co pytasz. JC był sobą, jak zawsze. Czy ty się w nim zabujałaś, Gwen? Jest piekielnie przystojny, ale muszę ci powiedzieć, że to nie jest koleś dla takiej dziewczyny jak ty. – Dla takiej dziewczyny jak ja? To znaczy jakiej? – Starałam się nie sprawiać wrażenia bardzo obrażonej, lecz cała ta rozmowa wydawała mi się dziwna. Alyssa zazwyczaj nie była taka wyluzowana w moim towarzystwie. Nigdy nie zwracała się do mnie tak bezpośrednio, tak bezceremonialnie. A ja zazwyczaj nie dawałam się tak zbić z tropu. Nie wpadałam tak łatwo w ton obronny. Nie byłam zdesperowana. – Chodzi mi o to, że jesteś jedną z tych lasek, które chcą wierności. Wiesz, zobowiązań i związku monogamicznego. – Kolejne zaciągnięcie. Kiedy znowu się odezwała, brzmiała, jakby chciała mówić na wdechu. – Mylę się?

Dopóki nie spotkałam JC, należałam do lasek, które w ogóle nie chcą związku. I to on upierał się przy monogamii. Wizja JC kręcącego z innymi kobietami przeszkadzała mi, i to wcale nie tylko dlatego, że nie używaliśmy prezerwatyw. Nie wiedziałam, jak odpowiedzieć na pytanie Alyssy. Kiedy ja milczałam, ona wypełniła ciszę. – Jeśli jednak chcesz zostać jego laseczką miesiąca, śmiało. Wiedziałam, że nie powinnam zadawać następnego pytania. Odpowiedź twierdząca byłaby najgorszą rzeczą, jaką mogłam usłyszeć. – A czy ty byłaś jego laseczką miesiąca? Roześmiała się. – To zabawne – odparła, jakbym celowo opowiedziała żart. Tylko że mówiłam poważnie. Naprawdę chciałam poznać odpowiedź. Teraz jeszcze bardziej. Czy moje pytanie wydało jej się żartem, bo nigdy nie poszłaby do łóżka z JC, czy może poszła i wszyscy o tym wiedzieli? Chciałam drążyć temat, lecz nie wiedziałam, jak to zrobić, żeby nie wyjść na idiotkę. I tak już poczułam się jak idiotka. Zostałam wystawiona, to wszystko. – W każdym razie – rzuciła Alyssa – miałam się już kłaść do łóżka. Chciałam tylko cię uprzedzić. – Dzięki. – Tak naprawdę nie byłam ani trochę wdzięczna. W następnym tygodniu wiadomość o odwołaniu spotkania dostałam już w poniedziałek. Byłam smutna i humorzasta od czasu telefonu od Alyssy, lecz kiedy zobaczyłam karteczkę na szafce w klubie, mój nastrój zaczął przypominać rozpacz. Nie musiałam czytać, żeby wiedzieć, co JC mi napisał. Ale i tak przeczytałam. Muszę odwołać środę. Coś mi wypadło. Nawet się nie podpisał, co mnie rozzłościło. Szkoda mu czasu, żeby dopisać dwie litery? Czy moje złamane serce było warte tym razem tylko tyle, ile potrzeba na zapisanie dwudziestu dziewięciu liter? Tak naprawdę nie obchodziły mnie jego inicjały ani tych

dwadzieścia dziewięć liter. Chciałam jego. Osobiście. Chciałam go zobaczyć i dotknąć, i pocałować, i wyznać mu miłość. Nawet jeśli miał mi powiedzieć tylko tyle, że nie da rady spotkać się ze mną w środę, chciałam, żeby powiedział mi to prosto w oczy. Wiedziałam, że „prosto w oczy” nie wchodziło w rachubę. Czułam też, że JC już ze mną skończył. Skończył z nami. Ile liter jeszcze dostanę, zanim całkiem mnie zostawi? Ile telefonów od Alyssy? Ile odwołanych spotkań, zanim uzna, że zrozumiałam aluzję? Jednak Norma kazała mi dać mu szansę. I chociaż na razie nie zdecydowałam, czy na pewno skorzystam z jej rady, był to najlepszy wybór. Co innego mogłam zrobić? Miałam ochotę się wściekać i ryczeć jak bóbr. Lecz JC trzymał mnie w niepewności, przez co każda z tych reakcji wydawała się przesadzona i nieusprawiedliwiona. Mogłam tylko mieć nadzieję. Cóż, mogłam też pojawić się w klubie następnego wieczoru. Nigdy tu nie przychodziłam w czasie wolnym, więc specjalnie zostawiłam telefon w szafce, żeby moje pojawienie się we wtorek nikogo nie dziwiło. Oczywiście mogłam go odebrać, nie spotykając się z JC. Jednak zostałam na pierwszym piętrze i patrzyłam na schody prowadzące do Vipera. Nie było mowy, żebym tam weszła. Nie widziałam jeszcze Matta, więc możliwe, że tam był. Gdybym nakryła go razem z klientami, wiedziałby, że poznałam jego sekretne umowy. A nawet jeśli by go tam nie było, na pewno był JC. A on od razu poznałby powód mojego pojawienia się w Viperze. Wiedziałby, że przyszłam do niego. I tak weszłam na górę, pokonując po dwa stopnie naraz, a potem wpadłam do środka, jakby nie było w tym nic dziwnego. Zobaczyłam grupę mężczyzn, którzy pili i grali w karty. Nie tak liczną jak ostatnio. Dostrzegłam tylko kilka kobiet i to w pełni ubranych. Matta nie było. JC też nie. – Nie ma go dzisiaj – powiedziała Alyssa gdzieś za moimi plecami. Obróciłam się i zobaczyłam, jak podaje przystawki.

– Kogo nie ma? – Jakby miała się nabrać na taką sztuczkę. Obie doskonale wiedziałyśmy, dlaczego się tu znalazłam. Uśmiechnęła się promiennie, dając mi wyraźny znak, że nie będzie grać w te gierki. – Ma rezerwację co tydzień, chociaż czasami przysyła tu tylko swoich ludzi. Ale dobrze, że zdecydowałaś się coś zrobić. Tylko powinnaś chyba założyć coś bardziej… – Spojrzała na moje dżinsy i T-shirt. – Ponętnego, jeśli zechcesz spróbować jeszcze raz. Przewróciłam oczami i pomaszerowałam na dół. Niepotrzebnie się wściekałam, skoro Alyssa nie miała zupełnie racji na temat tego, co łączyło mnie z JC. W jednym się z nią zgadzałam – nie ubrałam się odpowiednio. Powinnam była to lepiej przemyśleć. Jeśli zaś chodzi o jego nieobecność, byłam rozdarta. Nie zastanawiałam się, co miałabym mu powiedzieć. Głównie dlatego, że chciałam po prostu przekonać się, czy przyszedł do Vipera, a nie od razu się z nim skonfrontować. Kiedy się okazało, że go nie ma, poczułam się… lepiej? Bo może faktycznie coś się stało i JC nie mógł przylecieć do Nowego Jorku. Z drugiej strony mógł po prostu domyślić się, że przyjdę do Vipera, dlatego postanowił mnie unikać. Naprawdę niczego się nie nauczyłam. Nie miałam powodu, żeby się na niego wściekać albo przestać mu ufać. Dlatego skorzystałam z rady Normy i postanowiłam dać mu szansę. A przynajmniej do czasu. Do następnej środy nie dostałam od JC żadnej wiadomości. Tamtego dnia męczyła mnie bezsenność, bo ciągle zastanawiałam się, co oznacza jego milczenie. Chciałam zakładać, że nasz układ wciąż obowiązuje. Lecz z drugiej strony równie dobrze mógł myśleć, że już zdążył mnie zniechęcić. Na pewno nie. Nie mógł tak myśleć, bo mnie znał. Co oznaczało, że całe to zastanawianie się nad strategią było bez sensu. Pójdę, a on spojrzy na mnie i będzie wiedział, co czuję, bez względu na to, czy mu powiem, czy nie. Jeśli pozwoli, żebyśmy kochali się jak ostatnim razem, jeśli dopuści mnie do

siebie, będę wiedziała, co on czuje. Założyłam bieliznę z La Perla, a do tego pończochy. Ułożyłam włosy i umalowałam się. Eyeliner i maskara. Jasne usta. Znalazłam w szafie płaszcz dość lekki, żeby założyć go w ciepły kwietniowy wieczór, lecz dość długi, by sięgał kolan. Schowałam pod nim bieliznę, na nogi wciągnęłam szpilki i zamówiłam taksówkę do Four Seasons. Zanim dotarłam na miejsce, zrobiło się już późno. Mimo to zatrzymałam się przed wejściem na kilka długich minut. Co jeśli go nie znajdę? Co jeśli tej nocy oficjalnie zakończy nasz układ? Co jeśli, co jeśli, co jeśli. Co jeśli się wystraszył i wycofał, a potem zdał sobie sprawę, że nie potrafi? Co jeśli stał po drugiej stronie drzwi i czekał z równym niepokojem jak ja tutaj? Co jeśli jak tylko tam wejdę, porwie mnie w ramiona i pokocha? Co jeśli będzie cudownie? Wsunęłam klucz do elektronicznego zamka i otworzyłam drzwi. JC nie czekał na mnie w salonie, lecz kiedy zrobiłam kilka kroków, pojawił się w progu sypialni. Miał na sobie spodnie dresowe i podkoszulek. „Żonobijkę”. Zawsze nienawidziłam tych koszulek, nie tylko ze względu na nazwę, ale, cóż, głównie przez nazwę. Jednak w wyglądzie JC podobało mi się wszystko; jego przedramiona, napięte mięśnie. Wydawał się zaskoczony moim widokiem. Ale też jakby mu ulżyło. Choć był również zmartwiony i nieco zagubiony. Odczytałam każdą jego emocję, bo idealnie odpowiadały temu, co sama przeżywałam. Minęło wiele uderzeń serca, gdy patrzyliśmy sobie w oczy, zamarłszy w bezruchu. Jego wzrok na mojej skórze przypominał fizyczny dotyk. Jakby pieścił każdy jej skrawek. Obejmował mnie. Głaskał. Wielbił. Zauważyłam, w której sekundzie je dostrzegł. Wcześniej rysy JC pozostawały łagodne, lecz kiedy spojrzenie ześlizgnęło się na moje nogi i dotarło do pończoch, jego oczy zmatowiały. – Rozbierz się – powiedział przez ściśnięte pod wpływem pożądania gardło.

Pociągnęłam pasek, nie spuszczając wzroku z JC. Czułam mrowienie w rękach i nie potrafiłam zdecydować, czy zrobiło mi się cieplej czy zimniej, kiedy zrzuciłam płaszcz na podłogę. JC wypuścił głośno powietrze. – Odwróć się. Zrobiłam to powoli, pozwalając mu dokładnie obejrzeć kupioną mi wcześniej bieliznę. Pokazałam mu, że idealnie na mnie leżała. Pożerał mnie wzrokiem, co niesamowicie mnie podniecało. Dosłownie stanęłam w płomieniach. Zanim zdążyłam zrobić pełny obrót, byłam już mokra i gotowa. Jedno spojrzenie na jego wypchnięte w kroku spodnie wystarczyło, by żar jeszcze się wzmógł. Pragnęłam, żeby mnie dotknął. Czekanie było nieznośne. Dzielący nas dystans pokonał w trzech krokach. Lecz kiedy był tuż obok, nie wyciągnął do mnie ręki. Zamiast tego obszedł mnie dokoła, rysując idealne koło. Jakby wyznaczał granicę. Dotąd zdawała się mówić jego pewna poza. Bliżej do ciebie dzisiaj nie podejdę. Poczułam wzdłuż pleców iskrzące dreszcze, które odbiły się rykoszetem po całym ciele, docierając do każdego zakątka. – Myślę – mówił ochrypłym głosem – że powinniśmy – każde słowo miało swój cel i dawało nadzieję – przekroczyć twoje granice. Poczułam falę zarówno strachu, jak i ekscytacji. – Chodź za mną. Dostałam gęsiej skórki na ramionach. Podążyłam za JC do sypialni. Niesamowicie podniecał mnie jego rozkazujący ton i wykonywanie poleceń. Zatrzymał się przed łóżkiem i odwrócił w moją stronę. – Zdejmij biustonosz. I majtki. Resztę zostaw. Słowa pełne napięcia. Spadały na mnie jak pociski, eksplodując i niszcząc moje opanowanie. Drżałam, wypełniając rozkaz, niemal chora z niecierpliwości. Jeszcze mnie nie dotknął. Mogłabym umrzeć, byle posmakować jego ust. Byłam napalona. I wystraszona. Ponieważ, pomijając wymianę spojrzeń

sprzed kilku chwil, wciąż nie porozmawialiśmy o ostatnim spotkaniu. Wciąż nie miałam pojęcia, na czym stoję. I chociaż jego zdystansowanie było cholernie prowokacyjne, bałam się, że także celowe. Dlatego kiedy skończyłam się rozbierać – nie licząc pończoch i butów nie miałam na sobie absolutnie nic – nie potrafiłam powstrzymać się i postąpiłam krok w stronę JC, chcąc go objąć. Zatrzymał mnie, zanim zdążyłam do niego dotrzeć. Z uśmieszkiem błąkającym się na ustach powiedział: – Na łóżko. Na czworaka. Zawahałam się na ułamek chwili. To nic nie znaczy, upomniałam się w duchu. To taka gra na dzisiaj. Postępuj, jak ci każe. A ponieważ była to gra, w którą gorąco pragnęłam zagrać, bez trudu przychodziło mi wykonywanie rozkazów JC. Wspięłam się na łóżko i spoczęłam na czworaka. Nie była to łatwa pozycja. Byłam na widoku, z wypiętą w stronę JC cipką i śliskim dowodem mojego podniecenia. A ponieważ byłam do niego tyłem, nie widziałam, czy na mnie patrzył. Czy podobał mu się widok. Musiałam mu zaufać. – Bardzo ładnie – powiedział, a mi zrobiło się ciepło. Zaczął się rozbierać. Usłyszałam rozpinany rozporek, a potem stuknięcie paska rzuconego na podłogę razem ze spodniami. Czy teraz mnie dotknie? Miałam nadzieję. Modliłam się o to. – Podczołgaj się do krawędzi łóżka. Ruszyłam do przodu, a kiedy to zrobiłam, poczułam, jak zmienia się ułożenie ciężaru na łóżku. Zadrżałam z niecierpliwości. Czekałam, ciekawa. Poczułam jego dłonie na biodrach dokładnie w tej samej chwili co język między pośladkami. Wydałam zduszony jęk, a on natychmiast polizał mnie jeszcze raz. Tym razem zsunął język niżej. Zatoczył koło wokół dziurki, rozpalając nerwy do czerwoności. Walczyłam z chęcią zaciśnięcia ud, żeby zwiększyć przyjemność. JC kusił mnie i

dręczył. Pieszcząc mnie, przesunął nieco ręce i zaczął ugniatać pośladki. Było to tyle niebiańskie, co niespodziewane. Już nie raz pieścił mnie oralnie, ale zazwyczaj skupiał swoją uwagę na łechtaczce. Tym razem upatrzył sobie dziurkę i chociaż było fantastycznie, wyżej nabrzmiały kłębek zakończeń nerwowych pulsował i błagał o swoją kolej. Lecz kiedy język JC opuścił moją dziurkę, powędrował w przeciwnym kierunku – do mojego tyłka. Przejechał po rowku, chowając twarz między pośladkami. Kiedy musnął zębami wrażliwą skórę, jęknęłam. Gdy zatoczył kółko wokół mojej drugiej dziurki, złapałam mocno za narzutę i zdusiłam chęć rzucenia przekleństwem. Ponieważ… cholera… co on wyprawiał? I dlaczego czułam się tak fantastycznie? Odsunął się, a jego usta zastąpiła ręka. – Czy ktoś cię już tutaj dotykał, Gwen? – Eee, nie. – I nikt nie zamierzał. No, pomijając JC. Czubek palca zakreślił ten sam ślad, co wcześniej język, a potem wskoczył do środka, sam koniuszek. Poczułam, że robię się jeszcze bardziej mokra. Ciepło jego palca zniknęło nagle. Rozczarowujące. Potem, sekundę później, zastąpiło go coś innego – coś zimnego. Poruszyło się na powierzchni, a potem wślizgnęło się głębiej. Spięłam się. – Pamiętasz, kiedy pierwszy raz się dla mnie dotykałaś? Jak dziwne to dla ciebie było? Jak obce? A potem się zrelaksowałaś. Jak wtedy się poczułaś? – Cudownie. – Spojrzałam na niego przez ramię. Kiwnął głową, więc ciągnęłam dalej. – Czułam… czułam się piękna. Bo mogłam się tak pieścić. Mogłam zrobić sobie dobrze na twoich oczach. To było najlepsze. To, jak na mnie patrzyłeś i jak ci się to podobało. – Zapamiętaj to. Teraz też z początku będziesz się czuła dziwnie. Ale kiedy się rozluźnisz, znowu poczujesz się piękna. Będzie ci dobrze, a mi będzie się to bardzo podobać.

Jego słowa były kuszące i obiecujące. Ale też wzbudzały mój niepokój. Jak mogłoby być inaczej, skoro jakiś niezidentyfikowany obiekt wchodził we mnie od tyłu? Wyciągałam szyję, żeby zobaczyć, co trzymał JC, lecz on zaraz popchnął moją głowę do przodu. – Nie zaglądaj. Tylko się wystraszysz, a tego nie chcę. – Słuchanie o tym wywołuje we mnie jeszcze większy lęk. – Nie pozwól na to. – Wepchnął to coś odrobinę głębiej i przejechał po wrażliwych ściankach. – Obiecuję, że nie będzie bolało. Jeśli zrobimy to odpowiednio, jeśli mi zaufasz, poczujesz tylko przyjemność. Ufasz mi? Boże, nogi mi się trzęsły już teraz. Jednak nawet na granicy rozkoszy nie wiedziałam, czy dam radę. Zaczynałam się też martwić, że JC nie pozwoli mi odmówić. To wzmagało mój niepokój. – Nie wiem – wydyszałam z wysiłkiem. – To znaczy, naprawdę ci ufam. Tylko nie jestem pewna, czy to dobry pomysł i co właściwie mam zrobić. A przez to się denerwuję. – Rozumiem i pomogę ci z tym. – Z zatyczką wciąż częściowo włożoną w dziurkę, JC pochylił się nad moimi plecami tak, że jego usta znalazły się przy moim uchu. Jego wzwiedziony członek szturchnął mnie w pośladek. – Opowiem ci, co się stanie, Gwen. Za chwilę nałożę bardzo dużo lubrykantu na zatyczkę, żeby była bardzo śliska. Potem włożę ją w ciebie. Powoli. W tym czasie chciałbym, żebyś naprawdę się rozluźniła. Kiedy już cała znajdzie się w środku, poczujesz, jak budzą się twoje zakończenia nerwowe. Zrobi się miło i przytulnie, a gdy zacznę cię pieprzyć, twoja cipka otoczy ciasno mojego kutasa i poczujesz mnie wszędzie. A te wszystkie nerwy, które obudzimy, zapłoną żywym ogniem. Na koniec dojdziesz mocniej niż kiedykolwiek. Wielokrotnie. Nie będziesz potrafiła utrzymać się na kolanach i będę musiał trzymać cię za biodra, wbijając się w ciebie. Będzie ci dobrze. Będziesz się czuła piękna. A mi będzie się to bardzo podobać. Słowa. Słowa! Znowu zawładnął mną tymi cudownymi,

sprośnymi słowami. Nigdy w życiu nie byłam tak podniecona. Skubnął zębami płatek mojego ucha. – Brzmi fajnie? Moja odpowiedź przypominała raczej stęknięcie niż jakąkolwiek sylabę. Częściowo dlatego, że byłam już w połowie drogi do orgazmu, a słowa JC docierały do mnie jak zza mgły. Z drugiej strony gdzieś głęboko w sercu byłam zaniepokojona. Nie z powodu tego, co zamierzał zrobić JC, ale z powodu ogromnej przepaści, która nas dzieliła. Dotykaliśmy się, spletliśmy się przez skórę, lecz emocjonalnie JC był przede mną zupełnie zamknięty. Nie miałam wątpliwości, że ustawił się za mną po to, byśmy nie patrzyli sobie w oczy. Chciał mieć pewność, że kiedy będzie mnie posuwał, dotykając najbardziej intymnych części mojego ciała, tak naprawdę nie dopuści mnie do najbardziej intymnych części siebie samego. To będzie seks dla samego seksu, zdawał się mówić. Zgodnie z naszą umową. Czekał na dobry seks. Wspaniały, szalony seks. Ale to wszystko. Nie oferował mi nic więcej. I gdyby mi się to nie podobało, dał mi już szansę, żeby się wycofać. Ale nie wycofałam się. Ponieważ chociaż nie podobało mi się to – chociaż w środku rozpadałam się na kawałki – moje ciało nie protestowało. Wręcz przeciwnie, było już mokre i gotowe do przyjęcia wszystkiego, co szykował dla mnie JC. Byłam jak ćpunka, gotowa zrobić wszystko, byle dostać swoją działkę, nawet jeśli to oznaczało oddanie tego, co było dla niej najważniejsze. Tego, na czym jej naprawdę zależało. Byle się naćpać. I, cholera – gdy wsunął wysmarowaną lubrykantem zatyczkę w mój odbyt, a ja przyjęłam ją, rozluźniając się, otwierając przed nim, czując, jak nieznane mi dotąd nerwy zaczynają ożywać – było łatwo zapomnieć o złamanym sercu. Zatyczka zdawała się w jednej chwili grubsza, a potem znowu cieńsza. Byłam ciekawa, czy włożył ją już całą. Badawczo ścisnęłam pośladki i było mi dobrze. – Cholera, jesteś teraz naprawdę seksowna, Gwen. –

Poczułam rękę JC na krzyżu. – Jeszcze jedno wybrzuszenie. Jak się czujesz? Doskonale sobie radzisz. – Był delikatny i cierpliwy, a jednak zdawał się wyjątkowo podekscytowany. Moje podniecenie sięgnęło zenitu, pochłaniając resztki niepokoju. Została tylko żarliwa potrzeba i pożądanie. – Więcej – jęknęłam, wypinając się. – Chcę więcej. Na wpół się zaśmiał, na wpół jęknął. – Poczekaj, skarbie. – Wsunął mi rękę między nogi i zaczął masować łechtaczkę, a ja skupiłam się na przyjemności zamiast na cieple, jakie rozlało się w mojej piersi, gdy usłyszałam słowo „skarbie”. Przejechał palcami po mojej cipce i wbił je w pochwę. – Zrobiłaś się całkiem mokra, Gwen. Podoba ci się, gdy jesteś taka ciasna? Nie chciałam gadać. Byłam już na granicy orgazmu i pragnęłam tylko ją przekroczyć. Otworzyłam usta, żeby mu to powiedzieć, ale udało mi się tylko jęknąć, ponieważ w tej samej chwili, cały czas pieszcząc łechtaczkę, wepchnął we mnie do końca zatyczkę. Doszłam. Nagłe szczytowanie zszokowało mnie. Ręce i uda zaczęły mi się trząść, upadłam na łokcie, gdy fala orgazmu przetoczyła się przez moje członki. – O Chryste, to jest piękne. Jestem taki twardy, Gwen. Jak skała. – Skończyła się jego cierpliwość. Skończyła się łagodność. Słyszałam to w jego głosie. Zupełnie mi to nie przeszkadzało. Pogrążyłam się we własnej ekstazie. Byłam gotowa na pieprzenie. JC rozsunął szerzej moje kolana i przeszedł mnie dreszcz, gdy nowa pozycja sprawiła, że ścisnęłam mocniej zatyczkę w tyłku. Potem złapał mnie za biodra, ustawił się i wszedł we mnie bezlitośnie. Praktycznie wrzasnęłam, dochodząc po raz drugi. JC nie dał mi chwili odpoczynku. Przysunął bliżej moje odrętwiałe ciało i zaczął mnie posuwać. Każde pchnięcie czułam dosłownie

wszędzie. Tempo narzucił spore, a każde rytmiczne uderzenie trafiało także w zatyczkę, która krzesała iskry rozbiegające się we wszystkie strony. Nie wiedziałam już, jakie źródło mają poszczególne doznania. Czy z cipki, czy z tyłka – wszystko płonęło. Nie mogłam się pozbierać. Byłam jak wodospad, nieustannie płynący, nieustannie uderzający w kamienie na dole, nieustannie rozbryzgujący wodę. Nie minęło wiele czasu, kiedy zaczęłam błagać. Prosiłam za pomocą chaosu dźwięków i sylab, które nie miały sensu. Nie wiedziałam nawet, czy chciałam, by przestał czy kontynuował. Po prostu prosiłam. Potem, nie wychodząc ze mnie, JC objął mnie ręką w pasie i przyciągnął do siebie tak, że oparłam się o niego plecami. Natychmiast złapałam go za szyję, bo nie miałam dość siły, żeby inaczej się utrzymać. On jedną ręką chwycił mnie za pierś i ścisnął, zaś druga powędrowała do mojej cipki. Za dużo. Za dużo. Dokładnie tego potrzebowałam. Płomienie rozprzestrzeniły się, pochłaniając każdą komórkę mojego ciała. Potem wybuchłam. Oczy zaszły mi mgłą, zaszumiało mi w uszach, całe ciało spięło się pod wpływem eksplozji. Zniszczył mnie. Zrujnował. Głos JC przebił się przez mgłę szczytowania, wielbiąc mnie i przeklinając. – Dobra dziewczynka. Cholera, dajesz mi popalić. Czuję… Chryste, dochodzę. Dochodzę. Zadrżał we mnie, głęboko, głęboko, zawodził w spazmach orgazmu. Nie zarejestrowałam finału. Nie zwróciłam uwagi, kiedy wyjął ze mnie zatyczkę. Nic już nie czułam. Byłam wykończona. Został ze mnie tylko popiół. Zgliszcza. Padliśmy na łóżko, ja na brzuch, JC zaraz obok mnie, zziajani i spoceni. Zmęczeni. Usatysfakcjonowani. JC jako pierwszy wybudził się z tego stuporu. – To było niesamowite. Jasny gwint, mamy idealny układ.

Wtedy i ja otrzeźwiałam. Dzięki tym słowom przypomniałam sobie. Przypomniałam sobie, że to wszystko było kłamstwem. Szybkim rozwiązaniem problemów. Seksem bez zobowiązań, bez zaangażowania, bez miłości. Przypomniałam sobie dzielącą nas przepaść i mury, za którymi się chowaliśmy. Odwróciłam się plecami do JC i zamknęłam oczy. Łzy zaczęły mi cieknąć z kącików i nie potrafiłam zdecydować, czy wywołały je niesamowite orgazmy czy raczej przeszywające ukłucie w sercu. Jak to możliwe, że właśnie przeżyłam najlepszy seks w moim życiu, jednocześnie mając serce rozbite na kawałki? Należałam do tych kobiet, które potrafią być z mężczyzną, nie czując nic do niego i nie oczekując, że on coś poczuje. Lecz czy mogłam być z mężczyzną i czuć coś do niego, nie oczekując wzajemności? Czy mogłabym zadowolić się tym, co chciał mi dać – najlepsze orgazmy na świecie i rzadkie momenty, w których nasze spojrzenia mówiłyby tysiąc słów? Czy raczej wolę wszystko albo nic? Wydawało mi się to prawdziwym ultimatum, lecz kiedy mgła rozkoszy opadła, a ja zostałam sama, bez pocałunków, bez dotyku, bez przytulenia, wszystko albo nic sprawiało wrażenie rozsądnego wyjścia. Ponieważ ten ból, ta nieznośna samotność, była o wiele gorsza niż ból, który JC miał uśmierzyć. Zamieniłam jedną tragedię na drugą i nie wiedziałam, czy było warto. Materac poruszył się, gdy JC wstał. Usłyszałam go w łazience. Kilka minut później wrócił. – Gwen? Nic odpowiedziałam. Bałam się, że jeśli się odezwę, zacznę płakać albo powiem coś, czego będę później żałować. Mieliśmy układ bez zobowiązań. Miało nie być łez. Dlatego nie otwierałam oczu i udawałam, że śpię, oddychając równo i powoli. Westchnął, a ja poczuła ciężar tego westchnienia, jakby właśnie okrył mnie grubym kocem. Potem raz jeszcze. Jakby mógł wygonić mnie z siebie po odpowiednio głębokim wydechu. Poruszał się trochę po pokoju, potem wyszedł, a ja pozwoliłam łzom płynąć.

Nie przesadzałam – policzki miałam mokre, a makijaż się rozmazał, ale oczy mi nie spuchły. Dorastając, nauczyłam się płakać po kryjomu. W chwilach, gdy zawołanie „auć” nie wystarczało. Kiedy łzy zdawały się wysychać, starłam dowody rozpaczy i zdałam sobie sprawę, że w apartamencie zrobiło się cicho. Zbyt cicho. Zajrzałam do łazienki – okazała się pusta. Nie znalazłam JC także w pokoju dziennym. Usłyszałabym, gdyby otworzył drzwi na balkon, ale na wszelki wypadek i tak sprawdziłam. Ani śladu. Nie zostawił też żadnej wiadomości. Nie pierwszy raz czułam się samotna, lecz teraz było gorzej niż kiedykolwiek. Teraz czułam się porzucona. To ukłucie, które wywołało łzy, powróciło ze wzmożoną siłą. Może przesadzałam. A może wręcz przeciwnie. Nie miałam dość miłosnych doświadczeń, żeby wiedzieć, jaka dawka emocji jest właściwa. Za to byłam pewna, że nie mogę czekać. Cholera, właściwie czekałam już od lat. Dokładnie dziesięciu. Całe życie. Nie mogłam uciec z jednego więzienia, by zaraz trafić do następnego. Wysiłkiem woli umyłam się i ubrałam. Nawet owinięta płaszczem zarzuconym na prawie nagie ciało miałam nadzieję, że JC jeszcze wróci z dobrą wymówką. Hej, poszedłem na dół po szampana. Nie, mógł go po prostu zamówić. Musiałem się przewietrzyć. Nie, przecież miał balkon. Nie wiedziałem, jak mam… być… z tobą, kiedy się nie pieprzymy. Ach. To byłoby szczere. I jeśli tak brzmiałaby jego wymówka, tym bardziej nie miałabym powodu, żeby zostać. W progu rozważyłam zostawienie klucza. Nie oznaczałoby to, że nie mogłabym nigdy wrócić – moje nazwisko wciąż było dopisane do pokoju. Ale wysłałabym w ten sposób wiadomość. Kiedy JC zobaczyłby klucz, wiedziałby, co czułam, wychodząc. Ostatecznie zabrałam go ze sobą. JC nie dał mi żadnej wskazówki, więc powinnam odwdzięczyć się tym samym. Ruszyłam do windy z taką pewnością siebie i stoicyzmem, na jaki tylko było mnie stać. W środku wcisnęłam guzik parteru, a

potem, pod wpływem impulsu, także ten z numerem piętra, na którym znajdowały się sale konferencyjne. Nie słyszałam go, dopóki nie stanęłam przed Madison Suite. Miał rację – ściany okazały się grube. Melancholijne takty utworu Opening Philipa Glassa przesączały się przez szczeliny w drzwiach. Przystawiłam głowę do drewna i pozwoliłam, by otoczyły mnie fale muzyki. Wpuściłam je do siebie. Pozwoliłam im jednocześnie więzić mnie i uwalniać. Grał pięknie. Od serca. Utwór nie był tak smutny jak te wcześniejsze, a ja chciałam wierzyć, że to jakiś znak. Być może JC nie rozpaczał tak mocno jak ja. Zaczęłam marzyć, próbując nie oddychać, by nie stracić żadnej nuty. Udawałam, że wybrał tę melodię specjalnie, bo Philip Glass przypominał mu o mnie. Bo miała w sobie nadzieję zamiast żałości. Ale to tylko moja fantazja. I chociaż czułam się mniej porzucona, odkrywszy, gdzie udał się JC, nie ulżyło to mojej samotności. Tamten mężczyzna, zagubiony w słodkim muzycznym upojeniu, znajdował się poza moim zasięgiem. Nawet gdybym weszła do środka i przerwała mu, a on posadziłby mnie na fortepianie, by wycisnąć ze mnie jęki i krzyki swoimi ustami oraz członkiem… nawet wtedy wciąż pozostałby niedostępny. Nawet wtedy byłabym samotna. Słuchałam utworu aż do końca. Potem pocałowałam wnętrze swojej dłoni. Dotknęłam nią zamkniętych drzwi i przytrzymałam w geście zastępującym modlitwę. Ściągnęłam mocniej płaszcz i wróciłam do domu.

Rozdział czternasty Zaczęłam odmierzać swoje życie środami. Każdy epizod mojego prywatnego serialu telewizyjnego kręcił się wokół właśnie tego dnia tygodnia. Układałam w myślach tytuły: Ten, kiedy zasnęłam, Ten, kiedy odwołał, Ten, kiedy znowu odwołał, Ten, kiedy próbowałam zatyczki analnej. Ten ostatni odcinek został podzielony na dwie części i druga nosiła nazwę Ten, kiedy uciekłam. Dzisiaj przyszła kolej na Ten, kiedy zostałam w domu. Nie podjęłam tej decyzji pochopnie. Praktycznie już wychodząc z Four Seasons na koniec poprzedniego epizodu, wiedziałam, że tam nie wrócę. W poniedziałek wręczyłam Alyssie wiadomość dla JC. Czułam się z tym beznadziejnie, jak tchórz, ale to on zaczął. Najgorsza była jej zadowolona mina. – Próbujesz go poderwać przez wiadomość? Później wymyśliłam kilka złośliwych odpowiedzi, na przykład „A coś ty taka ciekawska” albo „Błagam, wcale nie muszę go podrywać”. Niestety miałam wyrzuty sumienia i rzuciłam tylko: – Po prostu mu to daj. Następne dwa dni spędziłam zwinięta w kłębek na łóżku, próbując powstrzymać się od płaczu. W środę wieczorem Norma zajrzała do mojego pokoju po pracy. – Jeszcze ci nie przeszło? Nie wychodzisz dzisiaj? Cały poprzedni tydzień była taka szczęśliwa, ciągle gadała o tym, jak to wreszcie może porozmawiać ze mną o Boydzie. Nie chciałam psuć jej humoru moim głupim melodramatem. – Niestety, ciągle źle się czuję. Musiałam odwołać. – Aha. – Zmarszczyła brwi. – Planowałam zostać dzisiaj z Boydem, skoro miało cię nie być w domu. Ale mogę mu powiedzieć, że muszę się tobą zająć. Jej uprzejmość zadziałała jak sól wysypana na ranę. Wolne dni też. Właściwie to cała byłam jedną wielką otwartą raną i

wszystko, co mnie dotykało, wywoływało spazmy bólu. Może Norma mogłaby mi pomóc – odwrócić moją uwagę gorącą kąpielą albo muzyką instrumentalną. Mogłaby też zaparzyć herbatkę miętową, tak jak kiedyś, gdy wracała z college’u i znajdowała mnie posiniaczoną po ostatnim ataku wściekłości ojca. Tylko że ten ból czułam w środku. A muzyka instrumentalna przywodziłaby mi na myśl JC przy fortepianie, wgrywającego dźwięki swojej duszy do pustego pokoju. No i nie chciałam popsuć jej randki z kimś, kto wreszcie się nią zaopiekował. – Nie, siostrzyczko. Nic mi nie jest. Poza tym pewnie i tak prześpię całą noc. – Nie zasnęłabym. Przewracałabym się z boku na bok i przeżywała powtórnie każdą minutę spędzoną z JC. Właśnie tego nie chciałam w naszym układzie. Pragnęłam wolności, rozrywki i chęci do życia. Zamiast tego znalazłam się w więzieniu. W końcu o nim zapomnę. Oczywiście, że tak. Byłam wystarczająco twarda. Tylko że to będzie w następnym odcinku. W tym, w którym oplączę się łańcuchami jak kocem i przypnę do kątów mojej celi jak zwierzę, które jeszcze nie zdało sobie sprawy z tego, że ktoś zostawił otwarte drzwi. W głębi duszy miałam nadzieję, że JC pojawi się w klubie w czwartkowy wieczór. Zwłaszcza że podczas naszego ostatniego spotkania wyszłam bez pożegnania. Wydawało mi się logiczne, że będzie się zastanawiał, co się stało, i w końcu zjawi się po odpowiedzi. Kiedy okazało się inaczej, przełknęłam ślinę mimo ściśniętego gardła i nieobecność JC uznałam za znak. Wcześniej walczył o moje zainteresowanie. Teraz już ze mną skończył. Dzięki temu było mi łatwiej wręczyć Alyssie wiadomość w następny poniedziałek. I następny. Problem polegał na tym, że nie byłam już pewna, czy przypadkiem te wiadomości nie stały się niepotrzebne. Kiedy Alyssa poszła na urlop i straciłam posłańca, uznałam, że nadszedł czas. Poza tym była to już czwarta środa. JC powinien był do tego czasu zorientować się, co się stało. A nawet jeśli

jeszcze tego nie zrozumiał, wszystko stanie się jasne, gdy się nie pojawię bez oficjalnego odwołania. Teraz będzie wiedział, że to koniec. To stwierdzenie stało się moją mantrą. To koniec, to koniec, to koniec. Powtarzałam ją sobie w drodze do pracy w czwartek. To koniec, pomyślałam, wręczając barmanom drobne do kas. To koniec, pomyślałam, ruszając do Vipera, żeby przygotować salę do wieczoru panieńskiego. To koniec, pomyślałam, otwierając drzwi i widząc go, siedzącego w tej samej pozie jak w czasie naszego pierwszego spotkania. Nogi wyciągnął przed siebie, ręce oparł po bokach. Zamarłam w pół kroku, lecz moja krew… zawrzała. Jakbym nagle weszła do sauny. Nie mogłam zaczerpnąć tchu, a kiedy mi się to udało, poczułam jego zapach – na wpół prawdziwy, na wpół zapamiętane wonie drzewa sandałowego, potu i seksu. Z walącym sercem, ściśniętym żołądkiem i przeciążonym układem nerwowym, pomyślałam, że to jednak nie koniec. To jeszcze nie był koniec. Jest tutaj. Przez mgłę podniecenia przetoczył się grom ekscytacji, który miał mniej do czynienia z fizycznym upojeniem, a więcej z ogromną dziurą w mojej piersi, jaką wypełnić mogła wyłącznie obecność JC. Moja głowa rozpoznawała w nim mężczyznę, którego pragnęłam. Którego kochałam. Ten sentyment było trudniej uciszyć niż żar tęsknoty między nogami. Marzyłam, by ten żar jednocześnie przygasł i rozpalił się. Marzyłam, żeby móc naraz zagłuszyć najcichszy szept tej emocji i zaśpiewać pełną piersią. Musiałam być silna. Musiałam oprzeć się pożądaniu. Nie mogłam dać się znowu wciągnąć. Musiałam skoczyć mu na kolana i błagać, żeby dał się ujeżdżać. Nie. Nigdy. Tego nigdy już nie zrobię. Poza tym co jeśli nie przyjechał tu zabrać mnie, tak jak w duchu pragnęłam? Co jeśli chciał oficjalnie zakończyć nasz układ? Chwyciłam się kurczowo rozczarowania, które pojawiło się wraz z tą myślą, i pozwoliłam mu się prowadzić.

Chyba nie trzymałam dość mocno, ponieważ kiedy zdołałam się odezwać, mój głos zabarwiało podniecenie. – Zastanawiam się, czy kiedykolwiek przestanie mnie zadziwiać to, jak potrafisz wejść do klubu mimo zamkniętych drzwi. Właściwie to byłam zadowolona z tego powitania. Wydawało mi się, że brzmię na wyluzowaną, chociaż każdy mięsień mojego ciała był napięty. JC uśmiechnął się i przysięgam, że zrobiłam się mokra. – Mam nadzieję, że nie przestanie. Lubię cię zaskakiwać. – Zmrużył oczy. – Jednak twoje niespodzianki… Chyba mi się nie podobały. Przełknęłam głośno ślinę, niepewna, czy chciałam podążyć w wyznaczonym przez niego kierunku. – Moje niespodzianki? – Pierwsza była wtedy, gdy znalazłem puste łóżko. Drugą zaserwowałaś mi wczoraj, nie pojawiając się w hotelu. Tak, zdecydowanie nie chciałam iść w tym kierunku. Co niewątpliwie było naiwne, bo czego niby się spodziewałam? A właściwie, co chciałam od niego usłyszeć? Że nie przejął się moją ucieczką? Że nie zauważył, jak go wystawiłam? Że wszystko było super? Nie, chciałam, żeby się przejął, bo to oznaczało, że coś dla niego znaczyłam. Dlatego musiałam przyjąć jego słowa, nawet jeśli nie podobała mi się konfrontacja. – Dobra. – Przygryzłam wargę, zbierając myśli. – Pierwszy raz nie powinien się w ogóle liczyć, bo to ty wyszedłeś z łóżka przede mną. Wybacz, ale uznałam to za znak, że nie jestem już mile widziana. – Powiedziałam to nieco złośliwiej, niż chciałam, ale nie żałowałam tego. JC powinien wiedzieć, że mi też nie podobało się jego zachowanie. – Tak, ponieważ wprost dałem ci do zrozumienia, jak bardzo cię nie chciałem. – Zmarszczyłam czoło, słysząc jego sarkastyczną odpowiedź. Z drugiej strony, serce zaczęło mi szybciej bić. Głupia.

Przecież już wiedziałam, że mnie pragnie. Ale jak powiedział to w chwili, gdy nie dzieliły nas sekundy od dzikiego seksu, a ja wciąż byłam ubrana – to było coś zupełnie innego. Zupełnie jakby miał na myśli coś więcej, niż przekazywały jego słowa. To chore. Poczułam, że tracę kontrolę, więc odwróciłam się od JC. – Zniknąłeś. Nie wnikałam. – Zajęłam się ustawianiem krzeseł wokół stołów tak, jak życzyli sobie tego goście, żeby nie patrzeć więcej na twarz JC i nie próbować odczytać jego myśli. Gdzieś za moimi plecami dało się słyszeć jego pełne frustracji westchnięcie. – Byłem na dole. Zasnęłaś, więc pomyślałem, że potrzebujesz odpoczynku. Dlatego poszedłem trochę pograć. Wcześniej to nie było problemem. Obróciłam się w jego stronę. – Zostawiałeś mnie już wcześniej? – Nie rób z tego wielkiego halo. – Przyciągnął nogi do fotela i pochylił się do przodu, opierając łokcie o kolana. – Tak, wychodziłem z pokoju kilka razy wcześniej. Jak już wspomniałem, to nigdy nie było problemem. – Nie mogłeś zostawić mi wiadomości? – A ty nie mogłaś? Słuszna uwaga. Przynajmniej kiedy on wyszedł, zamierzał jeszcze wrócić. Ja nie. Ale czułam się pokrzywdzona. Wkurzona. I sądziłam, że racja jest po mojej stronie. – Hej, nie zamierzam dać sobie wmówić, że źle zrobiłam, wychodząc. Zamknąłeś się przede mną, gdy tylko weszłam do apartamentu. – Moje słowa smakowały gorzko. – Właściwie to nie porzuciłeś mnie, bo od samego początku byłeś nieobecny. Nienawidziłam wszystkiego, co wychodziło z moich ust. Niesłusznie go winiłam, gorzej nawet, zdradzałam mu swoje uczucia. Wolałam, żeby o nich nie wiedział. Za nic w świecie nie chciałam zostać oskarżona o złamanie zasad naszego układu. Właściwie, gdyby zapytał mnie o to wprost, prawdopodobnie wyparłabym się wszystkiego. I wyszłabym na jeszcze większą

idiotkę, bo uczucia miałam wymalowane na twarzy. A jednak nie potrafiłam się powstrzymać. Wciąż powtarzałam ten dziewczyński szantaż, którego nienawidziłam równie mocno, jak nienawidziłam uczuć. – Nie mam pojęcia, o czym mówisz, Gwen. Byłem tam. – Nie patrzył mi jednak w oczy, co utwierdziło mnie w przekonaniu o jego zdystansowaniu. Czy to nie znaczyło, że JC naprawdę coś do mnie poczuł? Z jakiego innego powodu by się tak przede mną ukrywał? A jeśli poczuł coś przez jeden dzień, dlaczego nie mógł już zawsze? Może byłam zbyt uparta. Może gdybym dała mu czas, przyzwyczaiłby się do tych uczuć. Z drugiej strony, co jeśli zaangażowałabym się jeszcze mocniej, a on nigdy nie zmieniłby zdania? Popatrzył mi w oczy. Jak zawsze przeszył mnie wzrokiem na wylot. Zobaczył moje wątpliwości i wykorzystał je. – Pamiętasz. Wiem o tym. A może powinienem ci przypomnieć, co się wydarzyło tamtej nocy? Co zrobiliśmy? – Jego oczy zmatowiały. – To był fantastyczny seks, jak dobrze pamiętasz. Nie chciałam rozmawiać o naszym „fantastycznym seksie”. I tak już traciłam rezon z jakiegoś absurdalnego powodu, a kłótnia tylko wzmogła moje podniecenie. Byłam mokra i myślenie o fantastycznym seksie nie pomagało. Odwróciłam się z powrotem do krzeseł i zaczęłam je ustawiać. – Wiesz co? Zapomnij o wszystkim. Wyszłam, bo cię nie było. Nie próbowałeś się ze mną później skontaktować, więc założyłam, że to nie był problem. – Pomyślałem, że potrzebujesz przestrzeni. Przekroczyliśmy tamtej nocy pewną granicę. Seksualną granicę. – Wciąż mnie dręczył i kusił. Chciał skierować moje myśli na fizyczność. Na to, jak dobrze nam ze sobą było. Nie działało. Właściwie nawet pogorszył sprawę, dając mi do zrozumienia, że chodziło tylko o seks. Pieprzony dupek. Moja

irytacja wzrosła, chociaż powinnam poczuć ulgę, że nie zapytał mnie o zaangażowanie emocjonalne. A gdybym naprawdę miała coś przeciwko ostatnim igraszkom, jak podejrzewał, czy nie powinien był upewnić się, że wszystko ze mną w porządku? – Nieważne – powiedziałam bardziej do siebie niż do niego. Nie mogłam dłużej rozmawiać o tamtej nocy. Samo myślenie o niej drażniło mnie jak drapanie wełnianego swetra. Wyglądało dobrze, ale też drapało, drapało, drapało. Musiałam się pozbyć swetra. Obróciłam się do niego gwałtownie. – W każdym razie, druga niespodzianka też nie powinna cię dziwić. Myślałam, że po trzech tygodniach załapiesz. Spiął się. – Co załapię? Z jego wzrokiem na sobie trudniej mi się mówiło. Chociaż ćwiczyłam cały dzień. To koniec. Otworzyłam usta, lecz nic się z nich nie wydostało. JC wyskoczył z fotela i w jednej chwili pokonał dzielący nas dystans. Jego twarz stężała. Bardziej niż kiedykolwiek. – Co załapię? – zapytał jeszcze raz. Skuliłam się, nie mogąc wydusić z siebie słowa ani odwrócić wzroku. Dreszcz wątpliwości przebiegł mi po plecach. Źle postąpiłam. Właśnie w tym momencie zrozumiałam, jak bardzo źle postąpiłam. Zobaczył wyrzuty sumienia na mojej twarzy. – Kończysz nasz układ, Gwen? Bo myślę, że zasłużyłem sobie na to, by otrzymać tego rodzaju wiadomość prosto w oczy. Odezwałam się przez ściśnięte gardło. – Przepraszam. Masz rację. Zasłużyłeś. – Boże, czułam się taka mała. I zmęczona. I nic niewarta. – Pomyślałam, że… – Pomyślałam, że nigdy nie zdobędę się na to, by zakończyć to w twarzą w twarz. Nie mogłam mu tego powiedzieć. – Nie wiem, co sobie myślałam. Źle zrobiłam. Rozłożył ramiona zamaszystym gestem.

– Wreszcie gdzieś zmierzamy. – Jego ręce opadły. – A teraz wyjaśnij mi dlaczego. – Co dlaczego? – Powinnam była przygotować się do tej rozmowy. Byłam głupia, myśląc, że nie będę musiała jej przeprowadzić, a teraz nie miałam dobrych, wiarygodnych odpowiedzi. – Dlaczego chcesz zakończyć nasz układ? Skrzywdziłem cię? Coś było między nami nie tak? Znalazłaś kogoś innego? – Nie! – Musiałam wybrać jakieś kłamstwo, lecz żadne z powyższych nie wydawało mi się w porządku. – Nie, nic z tych rzeczy. – Czyli co? – Wypuścił powietrze, wyraźnie poczuwszy ulgę. – Daj spokój. Dobrze nam idzie, Gwen. Nie powiesz mi, że nie ma między nami chemii. – Chodzi o wiele rzeczy naraz. – Wróciłam do krzeseł, wykorzystując ruch, żeby zdystansować się do JC. Ruszył za mną. – Na przykład? – Na przykład praca. Mam ostatnio dużo na głowie. – Wciąż masz wolne środy. Nie mów, że nie. Wpadłem wczoraj, żeby sprawdzić. Szukał mnie. Poczułam to, jakby ktoś uderzył mnie w brzuch. Kiedy ja siedziałam w domu, przekonana, że JC nie przejmował się zupełnie końcem naszego układu, on szukał mnie w klubie. Aż tak bardzo chciał mnie zobaczyć? Czy w ten sposób też zdradził swoje uczucia? Czy to dowód na jego emocjonalne zaangażowanie? Nie mogłam tak myśleć. To niebezpieczny grunt, a ja i tak byłam już bliska darowania sobie tego wszystkiego i umówienia się na następny tydzień. – Tak, wciąż nie pracuję w środy, ale mam inne rzeczy do robienia w wolnym czasie. – Na przykład? Nie opuszczał mnie na krok. Czułam go jak ścianę ciepła. Gdybym pochyliła się do tyłu i pozwoliła swojemu ciału wpaść na

niego, czy złapałby mnie i objął? Pomógłby mi znowu poczuć się bezpiecznie? Czy nadrobiłby w ten sposób inne rzeczy, których nie mógł mi dać? – Nie wiem… takie różne – powiedziałam, jąkając się. – Sprawy rodzinne. Moja siostra mnie potrzebuje. Ojciec niedługo wychodzi z więzienia i będzie to miało duży wpływ na… JC przerwał mi w pół słowa. – Czyli masz trochę stresu, i co z tego? Odwróciłam się w jego stronę, nie potrafiąc zdecydować, czy byłam bardziej wkurzona jego brakiem zainteresowania czy protekcjonalnym tonem. – Gdybyś pozwolił mi opowiedzieć coś o sobie, może zrozumiałbyś, że jestem więcej niż trochę zestresowana. – My tak nie robimy. My nie opowiadamy o sobie. W jego beznamiętnym tonie usłyszałam prawdę. Usłyszałam, jak przekonuje siebie tak samo jak mnie, a nasza relacja miałaby w sobie potencjał, gdybym tylko była cierpliwa. Gdybym tylko poczekała na niego, pewnego dnia być może jednak podzielilibyśmy się swoim życiem. Ale okazałam się tchórzem. – My tak nie robimy – powtórzyłam. – Masz rację. Nasz układ miał być beztroski i nastawiony na czystą przyjemność. A teraz się kłócimy. O ten nasz układ bez zobowiązań. O nasz seks. Nie na to się pisałam. – Miałam ściśnięte gardło i musiałam chrząknąć, żeby kontynuować. – W każdym razie, nie mogę teraz poświęcać ci czasu. Potrzebuję go na inne rzeczy. Wróć do krzeseł. Skup się na krzesłach. JC zawahał się i pomyślałam, że wreszcie udało mi się do niego przemówić. Po chwili jednak znowu stanął obok mnie, tym razem z uśmiechem, choć nadal nie ustępował. – I właśnie dlatego potrzebujesz teraz naszego układu. Żeby się rozluźnić. Potrzebujesz, potrzebujesz, potrzebujesz. Ten argument wydał mi się dziwny. Powinnaś, bo potrzebujesz. Dlaczego w

ogóle obchodziło go to, czego potrzebuję? I czego on potrzebował? Obróciłam się do niego. – Dlaczego tu w ogóle jesteś, JC? Czy nie powinieneś być w samolocie? – Przebukowałem bilet. – Na kiedy? – Jutrzejszy wieczór. – Wsunął ręce do kieszeni i chociaż podobał mi się w tej pozie, wiedziałam, że robi tak, gdy czuje się nieco niepewnie. Nadeszła moja kolej, by to wykorzystać. – Dlaczego? – Mogłam grać w tę samą grę co on ze mną. Naciskać i naciskać. Nie było trudno, gdy nie brakowało mi motywacji. – Dlaczego zmieniłeś czas wylotu? Wzruszył ramionami. – Nie byłem gotowy, żeby opuścić miasto. – Ze względu na mnie? Przeczesał włosy palcami, nie potrafiąc spojrzeć mi w oczy. Nie potrafiąc dać mi odpowiedzi. Przyparłam go do muru i podobało mi się to. Ponieważ wreszcie mogłam do niego przemówić, o ile jeszcze nie udało mi do niego dotrzeć innymi sposobami. Naciskałam dalej, omijając krzesło, żeby stanąć bliżej JC. – Dlaczego nie możesz odpowiedzieć? Zostałeś przeze mnie, prawda? Nagle złapał mnie za ramiona i przyciągnął do siebie gwałtownie. – Tak, przez ciebie. Oczywiście, że przez ciebie. Muszę… – Jego usta zawisły nad moimi, kusząc, zaklinając, a ja nie potrafiłam zdecydować, czy wolę pocałunek czy resztę wypowiedzi. Wypuścił powietrze, które zatańczyło na moich wargach, jego ciało rozluźniło się i przysunęło do mnie, gorące i zachęcające. – Potrzebuję, żeby ktoś odwrócił moją uwagę. Mam kilka trudnych spraw na głowie. Chcę, żebyś je zastąpiła. – Pogłaskał

moje ramiona. – Chcę ciebie. Chcę być w tobie. Znowu zostałam ćpunką na granicy poddania się słodkiemu pokuszeniu, nie przejmującą się tym, czy za narkotykiem stało coś realnego. Z na wpół zamkniętymi oczami, ze skórą płonącą pod wpływem jego dotyku, po raz ostatni podjęłam się wysiłku uratowania się. – Są setki dziewczyn, którymi możesz sobie zająć myśli. – Nie, wcale nie. Jesteś tylko ty. Straciłam dech w piersi. Miałam miękkie kolana i upadłabym, gdyby mnie nie przytrzymał. A jednak wciąż mnie nie pocałował, jego usta wisiały tuż nad moimi. Spojrzałam mu w oczy. Żałował, że to powiedział. Nie miałam co do tego najmniejszych wątpliwości, gdy jego twarz ponownie stężała. Albo wybrał niewłaściwe słowa. Nie wiedziałam, co dokładnie. Wiedziałam tylko, że chciał to wymazać. Zasmuciło mnie to. Zacisnął powieki i w ciągu następnych kilku sekund myślałam tylko o tym, dlaczego mnie nie puści. Kiedy otworzył oczy, spodziewałam się, że wszystko cofnie. Czekałam na to. Modliłam się o to, bo chociaż cieszyłam się z jego wyznania i tego, co za nim stało, nie potrafiłam go znieść. Wcale nie poczułam się lepiej. Wręcz przeciwnie, gorzej. Kiedy znowu przemówił, starannie dobierał słowa. – Nie chcę na ciebie naciskać – powiedział. – Masz rację, umówiliśmy się na brak zobowiązań. I nadal tak jest, przynajmniej w większej części. Ale bardzo się rozwinęłaś. Wydajesz się szczęśliwsza. A ja… A ja lubię spędzać z tobą czas. Nie chciałbym, żeby nasz układ skończył się w momencie, kiedy moim zdaniem najbardziej go potrzebujesz. Co drugie słowo sprawiało, że robiło mi się ciepło. Każde inne mnie wkurzało. I wcale nie musiał się martwić o to, że nie będzie mnie już potrafił zaskoczyć, bo zupełnie nie spodziewałam się tego, co właśnie mi powiedział. Przejechał dłońmi po moich rękach.

– Wiem, że musisz pracować. Zostawię cię, żebyś mogła wrócić do obowiązków. – Splótł nasze palce. – Ale będę dziś w hotelu. Bardzo bym chciał, żebyś wpadła do mnie po zmianie. Zastanów się nad tym. – Puścił mnie i jeszcze raz spojrzał mi w oczy, a potem ruszył do drzwi. Popatrzyłam na miejsce, którego dotykał, pewna, że zobaczę poparzoną skórę. Pewna, że zostały blizny. Zastanawiałam się, czy ja odcisnęłam na nim jakieś piętno. – A co z tobą, JC? – zapytałam, a moje słowa wylądowały na jego plecach. – Potrzebujesz mnie? Zatrzymał się, lecz nie odwrócił w moją stronę. – My tego nie robimy, Gwen. Nie my. – Jego odpowiedź otoczyła mnie chłodem, jednak na progu JC zawahał się i odwrócił na pięcie, mówiąc: – Ale przyszedłem dziś tutaj, prawda? Kiedy wsunęłam klucz do zamka, nie wiedziałam już wcale, co się między nami dzieje ani co się zdarzy później. Pewna byłam tylko tego, że nie miałam innego wyjścia. Musiałam przyjechać. Nawet jeśli JC nie powiedział nic bardziej znaczącego niż „Jesteś tylko ty”, nawet jeśli powalczył jedynie przez pojawienie się w klubie, zamierzałam go wspierać. Właśnie drzemał w fotelu, lecz gdy tylko podeszłam do niego, natychmiast otworzył oczy. Jakby czuł przez sen moją obecność. Odchrząknął, by przegonić resztki snu, i powiedział: – Przyszłaś. – Ale jeszcze nie doszłam. Jego usta powoli wykrzywiły się w diabelskim uśmiechu, znajomym i podniecającym. – To wyzwanie? Ledwie zdążyłam kiwnąć głową, a on już mnie chwycił. W ciągu kilku chwil zdążył wyswobodzić nabrzmiałego członka, zdjąć mi majtki i posadzić mnie na swoich kolanach. Byłam mokra, ale wciąż spięta, kiedy we mnie wszedł. Krzyknęłam przez ból i przyjemność jednocześnie, następnie założyłam mu ręce na szyję, błagając o więcej.

Spełnił moją prośbę, wbijając się we mnie raz po raz w gorączkowym tempie. Był twardy jak skała i bezlitosny. Karał mnie za moją nieobecność, traktował ostrzej niż kiedykolwiek, gryząc za sutki i wpijając palce w biodra. Pieprząc mnie, mówił. Tym razem nie pytał jednak, jak się czuję. Mówił za mnie. – Robię ci dobrze. Podoba ci się to. Uwielbiasz czuć mnie w sobie, Gwen. Czujesz mnie teraz bardzo dokładnie. Bardzo. – Przypominał mi. Upewniał się, że nie zapomniałam i będę o tym pamiętać, zanim znowu pomyślę o zakończeniu naszego układu. Doszłam. Więcej niż raz. Kiedy on doszedł, miałam zdarte gardło i obolałe uda. Moja sukienka była mokra i ciężka na spoconej skórze. A chociaż gdzieś w środku pragnęłam więcej, byłam zadowolona. Nawet gdy delikatnie zepchnął mnie z siebie. Nawet gdy nie chciał spojrzeć mi w oczy. Zauważyłam to i zaakceptowałam. Właśnie tym dla siebie będziemy. Będziemy się spotykać. Będziemy się pieprzyć. On zbuduje wokół siebie mur. A ja będę go kochać.

Rozdział piętnasty – Mam złożyć podanie o rekompensatę dla Deana? – Zazwyczaj Matt zajmował się takimi sprawami, ale brakowało mi już zajęcia w pracy. Jeśli nie zacznę zaraz czegoś robić, zasnę. Właśnie to było najgorsze w dni pastowania podłogi: opieranie się senności. Wypadały raz na kwartał i trzeba było wtedy zamknąć klub. Przychodzili ludzie z zewnątrz i potrzebowali jakieś cztery godziny na wszystkie podłogi, a dwóch menadżerów musiało zostać ze względów bezpieczeństwa, ponieważ sprzątacze byli robotnikami kontraktowymi. Minęła już dziewiąta rano, a oni pracowali od szóstej. Ponieważ Matt i ja zamykaliśmy w nocy, musieliśmy zostać. – Słucham? – Matt najwyraźniej poświęcał więcej uwagi radiu niż mnie. Cały ranek słuchał wiadomości. Właśnie mówili o aresztowaniu sprawcy zabójstwa miejscowej kobiety sprzed czterech lat. Przyprawiało mnie to dreszcze. Nienawidziłam serwisów informacyjnych. Wszystkich bez wyjątku. Przeżyłam wystarczająco tragedii we własnym życiu, nie potrzebowałam dodatkowych. Nie mogłam znieść słuchania o morderstwach, gwałtach, porwaniach i narkotykach. Wszystko to sprawiało, że wracałam we wspomnieniach do trudnej przeszłości i ojca, który od raptem tygodnia cieszył się wolnością. Nie widziałam go jeszcze i nie zamierzałam. Nie chciałam nawet o nim myśleć. – Matt, może pójdziesz do domu? – Wtedy mogłabym przełączyć na coś mniej depresyjnego. I marzyć o JC, nie martwiąc się, że ktoś zapyta, o czym tak myślę, gapiąc się w przestrzeń. Ostatnio właśnie tym głównie zajmowałam się w wolnym czasie – powtórnie przeżywałam swoje noce z JC. Minęło już sześć tygodni odkąd poprosił mnie, żebym nie kończyła naszej relacji. Od tego czasu nasz układ pozostawał niezmienny. JC nigdy więcej nie był tak zimny jak tamtej nocy, gdy obudziłam się w pustym łóżku, ani tak otwarty jak tamtego dnia, gdy wyszliśmy

razem z hotelu. Uznałam to za kompromis. Tak naprawdę nie miałam innego wyjścia. Byłam pewna, że JC coś do mnie czuje i nie chciałam tracić nadziei. Poza tym bez względu na jego uczucia ja z tygodnia na tydzień coraz mocniej się w nim zakochiwałam. Zakończenie tej relacji przestało wchodzić w rachubę. Chciałam być z JC nawet na jego warunkach. Mimo to pragnęłam czegoś więcej. Jeśli będę cierpliwa, powtarzałam sobie w duchu, może moje marzenie się spełni. Czyjś monotonny głos ogłaszał właśnie, że „aktualnie mówi się o odmowie ustalenia kaucji”, co nie stanowiło części mojego snu na jawie o JC. Ponieważ Matt nie odpowiedział jeszcze na moje pytanie, wstałam od biurka i podeszłam do biurka szefa. Pstryknęłam palcami przed jego zapatrzonymi w przestrzeń oczami. – Hej, Matt. Chyba zasypiasz. Może pójdziesz już do domu? Zamrugał kilka razy, a potem jakby wybudził się ze stuporu. – Przepraszam. Chyba faktycznie odpłynąłem. – Zerknął na zegarek. – Dam radę. Paco niedługo powinien skończyć. – No właśnie. Paco niedługo skończy, więc nie ma powodu, żebyśmy oboje tu siedzieli. Uśmiechnął się. – Przecież wiesz, że nie mogę zostawić cię samej. Zawsze pilnowaliśmy zasady dwóch menadżerów. Nie sądziłam jednak, by ten jeden wyjątek mógł zaszkodzić. – Nie zostanę sama, tylko z Paco. A oboje wiemy, że ten uroczy staruszek nic mi nie zrobi. Więc śmiało, wynoś się stąd. Zazwyczaj nie kładę się spać przed południem, więc nadal nie jestem śpiąca. – A przynajmniej nie będę, gdy tylko z głośników poleci Sia. Matt wydawał się nieprzekonany. – Odprowadzę cię do wyjścia i po drodze przekonamy się, ile faktycznie zostało mu roboty. Chodź. – Kiwnęłam na Matta, żeby ruszył za mną w stronę drzwi. Kiedy tego nie zrobił, wróciłam do niego, złapałam za ramię i pociągnęłam. – No, nie bądź uparty jak osioł.

Matt jęknął, ale wstał z uśmiechem. – Nie zgodziłem się jeszcze. Sprawdzimy, co u Paco, i wtedy zdecydujemy. – Dobra. Ale weź ze sobą rzeczy, bo jeśli Paco już kończy, wychodzisz. Mruknął pod nosem coś o tym, jak się rządzę i że przypominam mu kogoś, kogo kiedyś znał. Jednocześnie wyjął klucze i portfel z sejfu, gdzie trzymał je w trakcie zmiany. Kiedy tylko wyszliśmy z biura, usłyszeliśmy warkot maszyny froterującej i znaleźliśmy Paco zaczynającego pracę nad głównym poziomem. Zawsze dół zostawiał na koniec. – Widzisz? Już prawie skończył. Wychodzisz. – Odprowadziłam Matta do wyjścia dla personelu, by mieć pewność, że naprawdę wyszedł, i przy okazji zabrać butelkę wody z dodatkowej lodówki przeznaczonej dla obsługi. Już miałam wrócić do biura, kiedy ktoś zapukał do drzwi. Protokół nakazywał spojrzeć w kamery ochrony przed wpuszczeniem kogokolwiek, lecz Matt dopiero co wyszedł. To musiał być on. – Zapomniałeś czegoś? – zapytałam, otwierając drzwi. To nie był Matt. – Tata. – Odruchowo się cofnęłam, nauczona przez lata chować się w jego obecności. To był błąd. Powinnam była zamknąć mu drzwi przed nosem. Teraz już przepadło, bo mężczyzna, który groził mi, odkąd pamiętam, właśnie przekroczył próg klubu. – Gwyneth. – Uśmiechał się krzywo i złowieszczo. – No popatrz tylko. Wyrosła z ciebie piękna kobieta. – Okazał się chudszy, niż go zapamiętałam. Wyglądał też na starszego. I bardziej twardego. W jego oczach nigdy nie było radości, teraz jednak zdawały się całkiem zimne, zupełnie czarne. Jego ciemne włosy znaczyła siwizna. Miał też blizny. Kilka na twarzy i szyi; założyłam, że to pozostałości po walkach w więzieniu. Skrzywiłam się mimowolnie na myśl o bólu, jaki dało się wyczytać z jego brzydoty.

Zasłużył sobie na to. Pociągnął za sobą drzwi, lecz zbyt lekko, żeby się zatrzasnęły. Zrobiłam jeszcze jeden krok do tyłu, w stronę kuchni. Serce waliło mi jak młot, uderzając tak głośno, że ojciec musiał to słyszeć. Powtarzałam sobie w myślach, że nie mogę spanikować. Jeszcze nie. Może po prostu chciał się ze mną zobaczyć. Byłby idiotą, gdyby mnie skrzywdził tuż po wyjściu z więzienia. Chociaż mój ojciec nigdy nie należał do zbytnio mądrych… Jakimś cudem odzyskałam głos. – Co tutaj robisz? – To tak się wita własnego ojca? – Położył pięść na biodrze i rozejrzał się dokoła. – Kuchnia, co? Myślałem, że to jakiś klub muzyczny. – To klub muzyczny, który oferuje posiłki. – Nie byłam pewna, dlaczego w ogóle to tłumaczyłam. Trzęsłam się, a moja głowa też nie trzymała się najlepiej. – Nie powinno cię tu być. To pomieszczenie tylko dla personelu. Musisz wyjść. Mój wzrok rozpierzchł się po całej kuchni. Za plecami ojca widziałam nie do końca zamknięte drzwi – czy zdołałabym go wyminąć i uciec, gdybym pobiegła? Przez ramię widziałam salę, w której pracował Paco – usłyszałby mój krzyk mimo warkotu maszyny? To wyuczona reakcja, powiedziałam sobie w duchu. Nic ci nie grozi i nie będzie grozić. – Nie martw się, nie zostanę długo. Chciałem ci tylko przekazać wieści. Ojciec nie był osobą, która mogła mnie uspokoić, mówiąc „nie martw się”. Przełknęłam głośno ślinę. – Jakie wieści? – Wypuścili mnie! – Wyrzucił ręce do góry, jakby chciał krzyknąć „ta da”. Aż podskoczyłam pod wpływem gwałtowności tego ruchu, na co jego uśmiech stał się jakby szerszy. Pogrywał sobie ze mną. Oczywiście, że go wypuścili. Przecież stał przede mną, prawda? Chciał tym stwierdzeniem

wyprowadzić mnie z równowagi. I udało mu się. Otworzyłam szeroko usta, nie wiedząc, co powiedzieć. Nie wiedząc, co ojciec chciał, żebym powiedziała. Zmrużył jedno oko i przystawił palec do brody. – Ach, tak, prawda. Wiedziałyście o tym. Powiedziałyście mojemu adwokatowi, że nie chcecie mieć ze mną nic wspólnego po moim wyjściu. Nie mogłem w to uwierzyć. Musiałem sam sprawdzić, czy to prawda. Ścisnęło mnie w żołądku, tak jak zawsze, gdy podpadłam ojcu. – Wcale tak nie powiedziałam. – Mój głos wydawał się piskliwy i niepewny. Wzięłam głęboki wdech, żeby się opanować. – Norma zaznaczyła tylko, że nie będziemy miały dla ciebie miejsca. I nie mamy. Mieszkanie jest dwupokojowe. – To kłamstwo. Były trzy sypialnie; trzecia należała do Bena, kiedy jeszcze z nami mieszkał. Teraz Norma urządziła tam swoje biuro i schowek. Ojciec posłał mi groźne spojrzenie. – Mógłbym spać na kanapie. Po dziesięciu latach na więziennej pryczy nawet podłoga nie byłaby problemem. Przygryzłam wargę, szukając kolejnej wymówki. – Nie dalibyśmy rady. Mamy dziwny rozkład dnia. Nie miałbyś szansy, żeby się wyspać, bo ciągle któraś z nas krąży po mieszkaniu. Poza tym nie musisz przypadkiem przebywać w jakimś ośrodku czy coś? Wzruszył ramionami. – Tylko przez chwilę. Kiedy mnie wypuszczą, będą potrzebował kąta do spania. Chyba znajdzie się trochę miejsca dla mnie w tym waszym apartamencie. – To mieszkanie Normy, tato. Powiedziała, że nie damy rady. Będziesz musiał z nią porozmawiać, jeśli chcesz, żeby zmieniła zdanie. – Nie czułam się źle, nasyłając go na Normę. Nie bił nas aż do śmierci mamy, a wtedy Norma była starsza, nie wycierpiała tyle samo co my. Dlatego nie miał na nią takiego wpływu, jak na mnie i Bena. Będzie potrafiła mu się przeciwstawić w odróżnieniu ode

mnie. Niestety ojciec o tym wiedział. – Wszystko pięknie, ale nie zamierzam gadać z Normą. Nigdy mnie nie lubiła. Wiedziałaś, że ta suka nawet raz nie wysłała mi kartki na święta przez cały czas, jaki spędziłem w więzieniu? Jego ostatnia uwaga tak naprawdę dotyczyła mnie. Wysyłałam mu kartki przez kilka pierwszych lat, kiedy ciągle wierzyłam, że potrafię go kochać. Potem jednak zdałam sobie sprawę, że czułam wobec niego wyłącznie strach. Zabawne, jak łatwo pomylić ze sobą te emocje, chociaż tak bardzo się różnią. Sięgnęłam po repertuar sposobów na uspokojenie go. Przeproś. Zawsze lubił słuchać przeprosin. – Przepraszam, że nie odzywałam się częściej. Wydawało mi się, że dla nas obojga będzie łatwiej, jeśli zachowam dystans. – Łatwiej. Naprawdę w to wierzysz, czy mówisz to tylko po to, by chronić swój tyłek? Chciałam powiedzieć, że próbuję być miła. Że wcale nie martwię się o swój tyłek, bo nie zrobiłam nic złego. Niestety bałam się i naprawdę chroniłam swój tyłek. – Naprawdę tak uważałam, tato. Nadal tak uważam. Poza tym wyszedłeś już, więc wszystko znowu jest dobrze. – Zupełnie tak, jak wiele lat temu, nie miałam pojęcia, co i w jaki sposób powinnam powiedzieć. Czułam się, jakbym grała w rosyjską ruletkę. Które słowo mu się spodoba? Które go sprowokuje? – Tak. Wszystko jest dobrze. Tylko że muszę skombinować jakąś kasę. Im więcej zarobię, tym szybciej się stąd wyniosę. Wiesz, jak trudno jest znaleźć pracę z wyrokiem w papierach? Pokręciłam głową, bojąc się mówić, modląc się, żeby Paco zaraz skończył i przyszedł mnie tu szukać. – Ale coś już mam. – Świetnie! Gratulacje! – Przesadziłam z entuzjazmem. Mój uśmiech był zbyt szeroki. Ojciec nic nie mówił, za to przyglądał mi się zimnym wzrokiem. Przeszedł mnie dreszcz, kiedy nagle zdałam sobie z czegoś sprawę. Norma kupiła mieszkanie dopiero po tym, jak ojciec trafił

do więzienia. Znał adres, bo ten znajdował się na wszystkich papierach. Musiał go sprawdzić po wyjściu. Albo zgadywał, że mieszkanie jest drogie, ze względu na okolicę. Ale w dokumentach nie było wzmianki o tym, gdzie pracuję. Norma zawsze dbała o to, by wszystkie informacje na nasz temat były chronione, nawet w czasie jego odsiadki. Dzięki temu mieliśmy się czuć bezpieczniej. Teraz zrozumiałam, że planowała to właśnie na tę chwilę. Żeby taka sytuacja jak ta nie miała miejsca. Wypytywanie ojca o cokolwiek nigdy nie było dobrym pomysłem, ale musiałam wiedzieć. – A w ogóle jak mnie znalazłeś? Kto ci powiedział, gdzie pracuję? – Mój adwokat. Już dawno. Przyszedł tu któregoś wieczoru i zobaczył cię. Gratki, Gwen. Menadżerka dużego klubu w centrum miasta. Całkiem nieźle jak na biednego dzieciaka z New Jersey. Nie spodziewałem się, że dościgniesz swoją siostrę. Bo z tego twojego braciszka pedała to na pewno nic dobrego nie wyrosło. Zacisnęłam szczęki, gdy wspomniał o Benie, i po raz pierwszy od jego wyprowadzki na drugi kraniec kraju cieszyłam się z niej. W ten sposób ojciec nigdy do niego nie dotrze. – W każdym razie. – Podrapał się pod kołnierzykiem koszuli. – Zaryzykowałem dzisiaj, przychodząc tutaj. Domyślam się, że zazwyczaj pracujesz w nocy, ale ja mogę wychodzić tylko w dzień. Miałem farta, że cię znalazłem. – Ta, farta. – Praktycznie nigdy nie zdarzało mi się być klubie o tej porze, a on nie dość, że na mnie trafił, to jeszcze w chwili, gdy byłam jedynym pracownikiem w budynku i jeden jedyny raz nie spojrzałam w kamerę przed otwarciem drzwi. Prawdziwy farciarz. – Posłuchaj – powiedziałam, udając, że panuję nad sobą. – Muszę wracać do pracy. Szef niedługo tu przyjdzie, więc musisz stąd wyjść. Zignorował mój blef, nie wierząc mi albo mając to gdzieś. – To nie wystarczy, Gwen. Moje zarobki nie wystarczą. Z takimi pieniędzmi zajmie mi wiele czasu zanim będę mógł

wyprowadzić się z tamtego ośrodka i znaleźć własny kąt. A nie mogę tam zostać zbyt długo. Nawet sobie nie wyobrażasz, co to za miejsce. – Nie mogę pozwolić ci mieszkać u nas, tato. Już mówiłam, to… – Decyzja Normy – dokończył za mnie. – W takim razie pomyślmy. Jeśli to odpada, może mogłabyś pomóc mi w inny sposób. – Podrapał się po karku, mrużąc oczy. Jego długie włosy zatrzęsły się, co przywiodło mi na myśl psa. – Może po prostu dasz mi pieniądze? Tak. Prawdziwe z niego bydlę. – I... ile? – wyjąkałam, czując rosnący strach. Ojciec zmuszał mnie, żebym wreszcie mu się otwarcie sprzeciwiła, a ja starałam się nigdy tego nie robić. – Hmmm. – Popatrzył na moje ubrania i buty. Może nie były jakości Bergdorfa Goodmana, ale dzięki temu, że Norma płaciła większość rachunków, mogłam pozwolić sobie na kilka ładnych rzeczy. Poczułam się winna, kiedy przypomniałam sobie, jakie życie prowadziłam, dorastając. Moje buty kosztowały tyle, co miesiąc jedzenia z tamtych czasów. Dlatego nie powinnam była się dziwić sumie, jaką mi podał. – Dwadzieścia pięć tysięcy chyba wystarczy. – Nie mam tyle pieniędzy – odparłam piskliwym głosem. Ojcu nie podobała się żadna odpowiedź, która nie brzmiała „tak jest”. – Daj spokój. Mieszkając w takim ładnym budyneczku? Założę się, że dwadzieścia pięć kafli nie starczy nawet na pół roku czynszu. Szkoda ci kasy z sześciu miesięcy czynszu, żeby pomóc własnemu ojcu wydostać się z meliny, którą dzieli z bandą brudnych ćpunów? – To nie ja mam pieniądze. Mówiłam już. To Norma. Mi ledwo starcza na rachunki. – Kolejne kłamstwa. Znowu wskazywanie palcem na Normę. Ona sobie z nim poradzi. Będzie wiedziała, co powiedzieć, żeby się wycofał, podczas gdy ja… cóż… ja nie wiedziałam.

Syknął, co wywołało we mnie większy strach, niż powinno. – Zdobędziesz tę kasę. Wiem o tym. Pokręciłam gwałtownie głową. – Nie dam rady. – Poproś Normę. – Mówiąc to, ruszył w moją stronę. – Na pewno ci nie poskąpi. Zrób to dla tatusia. Wynagrodzisz mi cały ten czas, kiedy gówno dla mnie zrobiłaś. – Na każdy jego krok w moją stronę ja cofałam się, aż trafiłam na stalowy stół i musiałam się zatrzymać. Oparłam się rękami o twardy blat i szybko zastanowiłam się nad tym, co dalej. Gdybym powiedziała mu, że zdobędę pieniądze, zostawiłby mnie w spokoju? I co potem? Dać mu kasę czy gdzieś się ukryć? Nie można było go o nic oskarżyć. Kiedy byliśmy młodsi, czasami przychodzili do nas gliniarze i pracownicy pomocy społecznej, a ojciec zawsze dbał o to, żebyśmy pokazali im, co chciał – jedzenie na stole, zabawki w pokoju. Zawsze potrafił zatuszować swoje grzeszki. Zwłaszcza jeśli przez połowę czasu tylko dręczył nas psychicznie. Takie mentalne gierki nie zostawiały siniaków. To była jedna z tych gier. Jeśli nie dam mu pieniędzy, skrzywdzi mnie. Nie miałam co do tego wątpliwości. Miło byłoby wierzyć, że zmienił się przez lata odsiadki – kiedyś w to wierzyłam – ale w więzieniu nikt nie stawał się lepszym człowiekiem. Raczej gorszym. Zastanawiałam się, czy bił też mocniej. Gdyby mnie uderzył, gdyby mnie dotknął, miałabym po swojej stronie prawo. Może to za mało, żeby go znowu posłać do więzienia, ale czy nie warto było dać się trochę poturbować, żeby dostać zakaz zbliżania się? Zdecydowanie warto. Tylko nie potrafiłam celowo go sprowokować. To było wbrew temu, czego nauczył mnie przez lata. Słuchałam go. Robiłam wszystko, by uniknąć ciosu. Tylko że… Coś się we mnie obudziło. Coś poza strachem. Wściekłość. Bo jak śmiał? Jak śmiał przychodzić do mojego miejsca pracy, do mojego życia, i domagać się zadośćuczynienia za czas, który

spędził w więzieniu za bicie własnych dzieci? Jak śmiał w ogóle nas bić? Minęły lata, zanim pozbyłam się nieustannie towarzyszącego mi lęku, a co dopiero zanim zdobyłam odrobinę pewności siebie. Jak śmiał mi to teraz odbierać? – I jak? – Znowu postąpił krok w moją stronę. Był już tak blisko, że mógł w każdej chwili wymierzyć cios. Zebrałam całą swoją siłę – więcej niż myślałam – i wyprostowałam się. – Nie. – Co takiego? – Nie, nie dam ci pieniędzy. Nie dlatego, że nie dostałabym ich od Normy, ale dlatego, że nie chcę. Nic ci nie jesteśmy winne. Ja nie jestem ci nic winna. Plask. Wierzchem dłoni po policzku. Usłyszałam charakterystyczny dźwięk, jeszcze zanim poczułam pieczenie i ból. Właściwie się tego spodziewałam, a jednak chwila, gdy jego kłykcie trafiły w moją kość policzkową, zdumiała mnie i pozbawiła tchu. Wciągnęłam głośno powietrze, podnosząc dłoń do twarzy, jakby to mogło pomóc na palący ból. Jakby to miało ochronić mnie przed kolejnym ciosem. – Ty parszywa suko. Zawsze byłaś taka cholernie niewdzięczna. – Znowu się zamachnął i zamknęłam oczy, szykując się na uderzenie. Nie doczekałam się. – Ani mi się waż! Słysząc głos JC, natychmiast otworzyłam oczy. Musiał wejść przez niezatrzaśnięte drzwi, a teraz stał za ojcem i odciągał go ode mnie, trzymając za przedramiona. Byli podobnego wzrostu, lecz podczas gdy JC był szczupły i wysportowany, ojciec był szeroki w barach i przysadzisty. Nie stoczyliby równej walki. JC zostałby zmiażdżony. – Co do…? – Ojca również zaskoczył niespodziewany gość. – Zabieraj łapy – rzucił, uwalniając się z chwytu. JC podbiegł do mnie.

– Gwen, wszystko w porządku? – Tak myślę. Teraz, gdy tu jesteś. Otoczył mnie ramieniem, lecz nie przyciągnął do siebie zbyt blisko, podnosząc moją brodę, żeby przyjrzeć się dokładniej twarzy. Widziałam po jego zmarszczonym czole, że już dało się dostrzec ślad po ciosie. – Chryste, on to zrobił? – Oczy JC zmatowiały, jeszcze zanim pokiwałam głową. Obrócił się w stronę mojego ojca, gotowy do uderzenia. Właśnie wtedy spostrzegłam nóż. – Nie! – Złapałam JC za ramię, powstrzymując go przed ciosem. – On ma nóż. Podążył za moim wzrokiem i zobaczył, że ojciec ściska w dłoni stary, zardzewiały scyzoryk. Coś, co zapewne kupił na ulicy. Wątpiłam, by pozwalano im trzymać jakąkolwiek broń w ośrodku. Czyli miałam kolejny szczegół, który warto przekazać później policji. JC zrobił krok do przodu i stanął przede mną. Chciał mnie chronić. – Czego od niej chcesz? – Złapałam go za koszulkę, a on wyciągnął rękę od tyłu, żeby złapać mnie i przyciągnąć bliżej siebie. Poczułam się tak, jak dziecko powinno się czuć przy rodzicu; tak, jak nigdy nie czułam się przy ojcu: bezpieczna i kochana. Mężczyzna, który poświęcił swoje nasienie, by sprowadzić mnie na świat, spojrzał przez ramię JC, kierując wzrok bezpośrednio na mnie. – Gwen wie, czego chcę. Zerknęłam na nóż, a potem znowu na twarz ojca. JC spiął się jeszcze bardziej i wiedziałam, że zaraz będzie walczył w mojej obronie. Nie mogłam mu na to pozwolić. Był drobniejszy od ojca i nieuzbrojony. Nie miał szans, a na samą myśl, że mogła mu się stać krzywda… Ściskało mnie w żołądku.

– Zdobędę pieniądze – powiedziałam, kłamiąc jak z nut. – Tylko idź już. Nawet nie spojrzał na JC, jakby jego obecność nie robiła na nim najmniejszego wrażenia. – Lepiej mnie nie zawiedź. Wrócę w czwartek. O tej samej porze. – Zrobił kilka kroków do tyłu, a potem rzucił jeszcze na odchodne: – Wiesz, że ci ufam, Gwen, kochanie. Nie zawiedź swojego ojca. Skinął jeszcze raz głową i wyszedł z klubu. JC skoczył, żeby zamknąć za nim drzwi, i upewnił się, że tym razem zamek zaskoczył. Ja z kolei pobiegłam do zlewu i pochyliłam się, gdy opanowały mnie suche wymioty. JC przyniósł mi sprite’a z baru i kazał usiąść na stole, żebym napiła się i spróbowała uspokoić żołądek. Zajął się Paco, podpisując papiery potwierdzające wykonanie zlecenia, a potem sprawdził, czy drzwi są zamknięte. Patrzyłam, jak pracuje za mnie, i zastanawiałam się, czy ja byłam taka beznadziejna czy on taki miły. Nie byłam beznadziejna. Sama stawałam na nogi po wielu atakach. Jednak to, jak się mną przejął i zaopiekował, było bardzo miłe. Kiedy JC zniknął znowu w głównej części klubu, zadzwoniłam do Normy. – Jesteś teraz sama? – zapytała siostra, gdy wszystko jej opowiedziałam. – Nie, jest przy mnie JC. – Idealnie. Jeśli nie zostaniesz z nim dzisiaj, niech odprowadzi cię do domu. Nasze mieszkanie jest chronione, więc będziesz tam bezpieczna. Porozmawiam z kilkoma osobami i zobaczymy, co da się zrobić. Będziemy musiały też pojechać na komisariat. Na razie wszystko w porządku? Nie płakałam wcześniej, lecz teraz byłam tego bliska. – Aha – rzuciłam tylko, powstrzymując łzy. – Dziękuję, siostrzyczko. JC wrócił, więc się rozłączyłam. – Wyłączyłem wszystkie światła i zamknąłem biuro.

Kiwnęłam głową, bojąc się mówić przez ściśnięte gardło. On odpowiedział także ruchem głowy. Potem, sięgając po ręcznik wiszący przy zlewie, zapytał: – Jesteś pewna, że nie musimy dzwonić na policję? – Tak, jestem pewna. – Oczami wyobraźni zobaczyłam znowu niebieskie światła pod naszym domem. Sąsiedzi rzadko zgłaszali służbom odgłosy awantury domowej, ale czasami im się to zdarzało. Za każdym razem policja przybywała nas ocalić i za każdym razem ojciec karmił ich wymówkami, wymuszonymi na nas wymówkami, a potem zostawaliśmy sami, gotowi na kolejne ciosy. Napiłam się sprite’a i wyjaśniłam. – Nie wspominam zbyt dobrze kontaktów z policją. Wolałabym, żeby Norma się tym zajęła. Mamy tutaj kamery, więc dam im nagrania, a siostra załatwi resztę. Ona dopilnuje, żeby znowu trafił za kratki. Wciąż się martwiłam. Ojciec zawsze był agresywny, lecz nigdy nie zachowywał się tak głupio. Musiał wiedzieć, że to zgłoszę. Czyżby uważał, że będę mu na tyle posłuszna, by tego nie zrobić? – Nie podoba mi się to – oznajmił JC, zawijając paczkę lodu w ręcznik. – Wiem. Dziękuję, że pozwalasz mi załatwić to po swojemu. – Jednak po jego spojrzeniu nie byłam już taka pewna, że mi na to pozwoli. Nie zdziwiłabym się, gdyby się okazało, że już do nich zadzwonił, niosąc mi napój. Potem jednak, kiedy zacisnął mocniej ręcznik, westchnął. – Mnie też wcześniej prawo zawiodło. Rozumiem, dlaczego chcesz zrobić to po swojemu. Przycisnęłam nieco chłodnawą szklankę do bolącego policzka i patrzyłam na JC, bardziej niż kiedykolwiek wdzięczna za jego obecność. I tylko trochę rozpraszał mnie fakt, że kiedy ostatnio siedziałam na tym stole, miałam w sobie jego penisa. Wtedy JC podszedł do mnie i zabrał mi szklankę z ręki. Postawił ją obok na blacie, a potem delikatnie przyłożył ręcznik z

lodem do mojej kości policzkowej. – To powinno lepiej zadziałać. Syknęłam, czując pieczenie. JC skrzywił się. – Przepraszam. – Nie szkodzi – odparłam przez zaciśnięte zęby. – Będzie lepiej, jak zacznie drętwieć. – Mówiłam z doświadczenia, lecz ugryzłam się w język, żeby nie kontynuować tego tematu, świadoma tego, iloma bardzo osobistymi informacjami się podzieliłam. Przez kilka minut milczeliśmy. JC trzymał lód przy mojej twarzy, a ja starałam się nie krzywić. Potem zdałam sobie z czegoś sprawę. – O Boże! Nawet ci nie podziękowałam! Gdybyś się nie pojawił, pewnie w tej chwili wyglądałabym znacznie gorzej. Nie odwracał wzroku od mojego policzka. – Żałuję, że nie przyszedłem wcześniej. Ale ty nigdy nie mogłabyś wyglądać źle, a co dopiero gorzej. Twoja uroda zapiera dech. Jak zawsze. Robiło mi się ciepło, gdy mnie tak komplementował. To dziwne, że nadal potrafiłam być nieśmiała i zakłopotana po ledwie kilku jego słowach, mimo tego całego świntuszenia w łóżku. Spuściłam wzrok w nadziei, że tę myśl przegoni lodowate zimno ręcznika. – Skąd wiedziałeś, że mnie tu znajdziesz? Kąciki jego ust wygięły się w dół. – Nie wiedziałem. Przyszedłem spotkać się z Mattem. – Och, a ja wysłałam go do domu. – To głupie, że czułam się rozczarowana. Przecież i tak mnie obronił, więc cel jego wizyty nie miał znaczenia. JC zmarszczył brwi. – Nie wierzę, że zostawił cię samą. Jego słowa były pełne napięcia, jakby ledwo nad sobą panował. – To nie wina Matta. Nie powinnam była otwierać drzwi. – Popełniłam głupi błąd. Spotkanie z ojcem to tylko jedna z wielu

potencjalnych złych sytuacji, jakie mogły wyniknąć z mojej nieostrożności. Głupia, głupia, głupia. JC opuścił ręcznik i spojrzał mi prosto w oczy. – Nie, nie powinnaś. – Kiedy zakończył swoją reprymendę, przyłożył z powrotem zimny okład. – Ale uwierz mi, że Mattowi też zrobię wykład. Czułam, że to chwila słabości i chociaż może to tylko ja byłam słaba, JC też się taki wydawał. – Łączy cię z Mattem znacznie więcej niż tylko rezerwacja Vipera, prawda? Spojrzał mi w oczy, a zaraz potem znowu na policzek. – Tak. – Ale nie chcesz o tym rozmawiać. – Nie chcę. I to by było na tyle. JC zawsze pokazywał mi tylko mur. Pojawił się niczym rycerz w lśniącej zbroi, a ja chciałam wierzyć, że ta chwila coś znaczyła. Że byłam kimś, kogo on chciał ocalić. Że byłam warta tego, by o mnie walczyć. Ale jak mógł myśleć, że jestem coś warta, jeśli nie chciał podzielić się ze mną nawet najbardziej trywialną sprawą ze swojego życia? Sytuacja była nie do zniesienia. Musiałam wreszcie się obudzić i zdać sobie sprawę, że JC nigdy się przede mną nie otworzy. Nigdy nie pokonam jego muru. Związek zbudowany na czymś więcej niż seks nigdy nie był nam pisany. Objęłam się i poczułam, jak pod powiekami wzbierają mi nowe łzy. Teraz przynajmniej mogłam udawać, że są wynikiem spotkania z ojcem, a nie JC. Chociaż raczej nie przejąłby się, gdybym powiedziała prawdę. Wyprostowałam się. – Poradzę sobie. – Podniosłam rękę, żeby zabrać od niego ręcznik z lodem, ignorując dreszcz, jaki przebiegł po moim ciele, gdy nasze dłonie się spotkały. – Przepraszam, że musiałeś brać w tym udział. Teraz dam sobie już radę. – Norma kazała mi zostać z nim, ale po tym wszystkim, co się wydarzyło tego ranka, nie

potrafiłam mierzyć się jeszcze z bólem odrzucenia. Roześmiał się, nie oddając mi ręcznika. – Nie zostawię cię. – Naprawdę nie musisz mi dalej pomagać. To wykracza poza to, czym dla siebie jesteśmy. – Zupełnie niepotrzebnie się wyzłośliwiałam, lecz nie potrafiłam się powstrzymać. Czułam się skrzywdzona pod tak wieloma względami. W ten sposób mogłam choć trochę odreagować. JC odłożył lód i pochylił głowę, żeby mi się przyjrzeć. – Gwen, nie rób tego. – Te dwa słowa razem z poważnym tonem wystarczyły, żeby wgryźć się we mnie. Poczułam się jak dziecko i straciłam prawie cały rezon. Prawie. – Czego mam nie robić? – Nie pomniejszaj tego, co nas łączy. Prychnęłam. – Nie powiedziałam nic, czego sam nie mówiłeś. Oparł ręce o stół, więżąc mnie między nimi. – Masz rację. Mówiłem. Już wtedy była to kompletna ściema i od tamtego czasu nie stała się ani trochę prawdziwsza. – Zrobił krótką pauzę. – Dobrze wiesz, że coś do ciebie czuję. Zabrakło mi tchu. – Naprawdę? – Wypowiedziałam to pytanie szeptem tak cichym, że prawie zagłuszyło je szalone bicie mojego serca. Może ojciec uderzył mnie mocniej, niż myślałam, i słowa JC zaistniały tylko w mojej głowie. JC uśmiechnął się szelmowsko i czule – czy tak się dało? Czy dało się uśmiechać szelmowsko i czule jednocześnie? Bo on właśnie to zrobił. – Nie udawaj, że cię zaskoczyłem. Jestem przekonany, że wiesz o tym. Znowu mogłam oddychać, szybko i płytko. Uszczypnęłam się w udo, żeby mieć pewność, że nie śnię, choć to nigdy nie działa. Gdybym faktycznie chciała się upewnić, musiałabym poprosić, żeby to on mnie uszczypnął. Ponieważ moja twarz

znowu zaczynała piec, uznałam to za dowód, że wszystko dzieje się naprawdę. Udawałam luz, jakby wcale nie opadła mi szczęka. – Zaskoczyłeś mnie, otwarcie się do tego przyznając. – Tego luzu starczyło mi na sekundę. – Dlaczego się do tego przyznajesz? – I dlaczego dopiero teraz? Bo nie mylił się – faktycznie wiedziałam, że coś do mnie czuje. Tylko dzięki tej wiedzy wracałam do niego tydzień po tygodniu. Już od jakiegoś czasu nie byłam mu obojętna, podobnie jak on mnie. Dlaczego więc mówił mi o tym dopiero teraz i tak nagle? Boże, miałam nadzieję, że nie z litości. – Szczerze mówiąc, nie wiem. – JC puścił blat stołu i przeczesał palcami włosy, patrząc gdzieś w bok. – Dotarły do mnie wczoraj wieści, na które bardzo długo czekałem. Wieści, które powinny uczynić mnie bardzo szczęśliwym. A jednak myślałem w kółko tylko o tym, co właśnie robisz. A kiedy wszedłem do klubu i zobaczyłem, że ten palant chciał cię uderzyć, byłem gotowy go zabić. Tym bardziej wtedy, gdy dowiedziałem się, kim jest. Że jest twoim ojcem. Kimś, kto już wcześniej cię skrzywdził. Wyciągnął rękę i musnął palcem rąbek mojej spódnicy na kolanie, tym samym przyprawiając mnie o gęsią skórkę. – Myślałem, że będę potrafił trzymać cię z dala od reszty mojego życia. – Mówił teraz cicho, przez ściśnięte gardło. – Że będę potrafił zamknąć nas w pokoju hotelowym. Ale ty jesteś wszędzie. Przedostałaś się do każdej sfery mojego życia, Gwen. Sprawia mi to wiele problemów. Muszę jednak się z tym jakoś pogodzić, bo nie mogę dłużej udawać, że to się nie dzieje. Podniósł wzrok, zagubiony i błagalny. Serce zabiło mi mocniej. – Chryste. Ty naprawdę jesteś żonaty, prawda? Roześmiał się. – Nie, nie jestem. – Trochę się rozluźnił i znowu spojrzał na mój policzek. Podniósł lód i przez kilka sekund nic nie mówił, przytrzymując go przy mojej skórze. – Byłem zaręczony.

– Kiedy? Pokręcił głową. – Nie teraz. Zanim cię poznałem. Kilka lat temu. Miała na imię Corinne. – Czy ona…? Nie wiedziałam, jak dokończyć pytanie, żeby nie zabrzmiało niedelikatnie. – Tak – odparł ostrożnie. – Umarła. I to, czym muszę się teraz zajmować i co nie pozwala mi być z tobą tak, jak bym chciał, jest związane z jej śmiercią. – I nie chcesz o tym mówić. Westchnął. – Nie… Nie mogę. To niesprawiedliwe, wiem. Wzruszyłam ramionami, próbując nie dopuścić, by sprawiło mi to przykrość. To przecież progres, prawda? Dlaczego w takim razie mam wrażenie, że znowu się przede mną zamyka? – Gwen. – Użył tego samego tonu co wcześniej. To jego „proszę, nie”. Czułam, że mówi mi to całym swoim ciałem, nie tylko błagalnym tonem. Znowu odłożył lód i delikatnie ściągnął mi kosmyk włosów z twarzy. Potem musnął palcem linię mojej szczęki, z tej niebolącej strony. Czułam jego delikatny dotyk na skórze. – Nie chciałem cię kochać, Gwen. Nie tylko dlatego, że to zły moment, ale też nie chciałem znowu narażać się na taką stratę. Serce zabiło mi szybciej, a uczucie krzywdy sprzed kilku chwil znikło pod wpływem nowych słów JC. – Ale kochasz? Kochasz mnie? Cholera, brzmiałam jak zdesperowana. I szczęśliwa. – Tak. – Opuścił rękę. – To chyba wszystko, co mogę ci w tej chwili dać. Nie mogę powiedzieć tego, co chcesz usłyszeć. Nie mogę wpuścić cię do reszty mojego życia. Jeszcze nie. Ale kocham cię. Tyle mogę ci dać. Czy to wystarczy? Mówił szczerze i prosto z serca, a chociaż wciąż stawiał wokół siebie wiele murów, biła od niego chęć złączenia się ze mną. Prawdziwe pragnienie bycia ze mną. Autentyczną miłość.

Czy potrzebowałam czegoś więcej? – Wystarczy – powiedziałam drżącym głosem. – Przynajmniej na razie. Przecież byłam już z tobą dla czegoś znacznie mniejszego. Naprawdę świetny seks to nie jest coś, z czego się łatwo rezygnuje. – „Naprawdę świetny seks”? – Jego łobuzerski uśmiech odbijał się też w oczach. – Nie po prostu „świetny seks”, ale „naprawdę świetny seks”? Kopnęłam go w udo, a potem przypomniałam mu jego własne słowa. – Nie udawaj, że cię zaskoczyłam. Jestem przekonana, że wiesz o tym. Roześmiał się, a potem złapał mnie za kark i przyciągnął do siebie. Pocałował mnie delikatnie, powściągliwie. – Chciałbym pocałować cię bardziej, ale martwię się, że cię skrzywdzę. – Moim ustom nic nie dolega. – Nawet gdyby było inaczej, przeżyłabym ból, bo naprawdę chciałam go pocałować. Naprawdę chciałam poczuć, że mówił szczerze. – Dzięki Bogu. Jego słowa dotarły do mnie stłumione przez spotkanie naszych ust. Chociaż moją twarz traktował bardzo delikatnie, ustom nie dawał wytchnienia. Zostawił po sobie ślad. Oznaczył mnie, a ja mu na to pozwoliłam. Kiedy objęłam go za szyję i wplotłam palce we włosy, przypomniałam sobie nasz pocałunek z marca. Jak wolno i lekko się wtedy czuliśmy. Jak ten pocałunek zmienił się w coś smutnego i pustego, gdy JC mnie odrzucił. Zdałam sobie sprawę, że choć poczułam się przy nim wolna, teraz uwięził mnie, przykuł do swojego serca. Co byłoby złe tylko pod warunkiem, gdyby pozostało tak zimne jak wcześniej. Ta myśl przyniosła ze sobą ciemne chmury. Odsunęłam się. JC nie chciał mnie puścić, wciąż trzymając mnie jedną ręką za szyję, a drugą w pasie.

– Coś nie tak? Zabolało cię? – zapytał, szukając odpowiedzi na mojej twarzy. Spróbowałam to zbagatelizować. – Nic takiego. To znaczy… – Postanowiłam jednak być z nim szczera. – Boję się, że znowu mnie od siebie odsuniesz. Spuścił wzrok. – Przepraszam za tamto. – Znowu na mnie spojrzał i pogłaskał mój zdrowy policzek w uroczym geście. Z miłością. Z uwielbieniem. – Byłem dupkiem. Zakochiwałem się w tobie i wystraszyłem się. Nie wiedziałem, co robić. Czy byłam idiotką, wierząc, że tym razem będzie inaczej? Chociaż nadal czułam na języku posmak odrzucenia? – Wciąż nie wiem, co powinnam zrobić – odparłam. Tak naprawdę doskonale wiedziałam: wszystko, co zechce JC. Był moim strażnikiem więziennym. Byłam jego własnością. – Cóż. Kochasz mnie? – zapytał, wodząc palcami po kołnierzyku mojej koszuli. – Wiem, że wiesz, że tak. – Uśmiechnęłam się nieco zbyt szeroko i syknęłam, czując na nowo budzący się ból. JC szybko przyłożył lód do mojego policzka, na jego twarzy wymalował się niepokój. Przykryłam jego dłoń swoją. Potem, ponieważ nie powiedziałam tego jeszcze i pomyślałam, że to niesprawiedliwe, że nie usłyszał tych słów wprost, oznajmiłam: – Kocham cię. Bardzo. Zabłyszczały mu oczy, lecz wyraz twarzy pozostał poważny, ponury. Wręcz malowała się na niej rozpacz. – Więc chodź i zostań ze mną dzisiaj. – Ale mamy wtorek. Teraz się uśmiechnął. Splótł nasze palce i powiedział: – Wiem. Bądź ze mną każdego dnia. I tak zrobiłam.

Rozdział szesnasty Kiedy dotarliśmy do pokoju hotelowego, JC podał mi środki przeciwbólowe i wodę. Potem rozebraliśmy się do bielizny i poszliśmy prosto do łóżka, gdzie zaraz zasnęłam. Przytulił mnie, gdy pogrążał mnie sen, całując od czasu do czasu moją twarz i szyję. Niemal za każdym razem, gdy się poruszyłam, czułam go przy sobie. Wydarzenia z poranka wykończyły mnie, więc spałam prawie do dziesiątej wieczorem. Kiedy się obudziłam, poczułam się wypoczęta i kochana. Powitało mnie kolacjo-śniadanie. – Próbowałem zamówić jajka na bekonie – powiedział JC, przynosząc mi tacę z kanapką i frytkami. – Niestety udało mi się zdobyć tylko grillowany ser i bekon. Usiadłam, opierając się o wezgłowie, i sięgnęłam po tacę. – Chyba nigdy jeszcze nie popijałam grillowanego sera kawą. – Dosypałam słodzika i pociągnęłam łyk. – Powinienem był zamówić coś innego? – Nie. Tak jest idealnie. – Typowe jedzenie na pociechę. Byłam tak głodna, że zanim JC zdążył usiąść obok mnie na łóżku ze swoją tacą, ja pochłonęłam już pół kanapki. Zamówił to samo, choć bez kawy. Kiedy oboje się już ułożyliśmy, podał mi trzy tabletki Advilu z buteleczki stojącej na szafce nocnej. – Jak się czujesz? – Dobrze. To mi pomoże. – Połknęłam leki. – Właściwie to ciało boli mnie niemal tak samo jak twarz. – Musiałam naprawdę mocno się napiąć, gdy zdałam sobie sprawę, że ojciec chce mnie uderzyć. Wyszłam z wprawy. JC zmienił pozycję, żeby móc pomasować moje ramiona. – Boże, jesteś cała spięta. Przygotuję ci kąpiel, kiedy już zjesz. – Tylko dla mnie? Czy dołączysz? – Poświęcanie mi uwagi było słodkie, lecz także obce i nieco dziwne. A ponieważ na twarzy

miałam siniaki nabite przez ojca, czułam, że JC opiekuje się mną z litości. Nigdy wcześniej nie miałam takiego wrażenia i liczyłam na to, że kilka mokrych chwil nago to naprawi. – Bo mam nadzieję, że dołączysz. – Nie musisz prosić dwa razy. – Przesunął rękę w dół i pociągnął mnie za sutek. Jęknęłam, wyprężając się i sięgając do jego bokserek, w których znalazłam na wpół wzwiedzionego członka. Złapałam go. JC powstrzymał mnie. – Nie, nie – beształ mnie. – Jeszcze nie. Zrobiłam smutną minkę, która była tylko w połowie udawana, ponieważ czułam się trochę urażona jego odmową. Jak zawsze, JC domyślił się wszystkiego i mnie uspokoił. – Niedługo – powiedział i polizał moje ucho. – Tylko muszę cię ostrzec. Będziesz potrzebowała więcej energii niż zwykle, żeby mnie dogonić, Gwen. – Jego oddech łaskotał mnie w miejscu, które zostawił mokre. – Więc zjedz obiad jak grzeczna dziewczynka, a potem powiem ci, kiedy możemy zacząć świntuszyć. Tak, to był mężczyzna, w którym się zakochałam. – Tylko puść mnie, żebym mogła jeść. Roześmiał się i zabrał ręce. Przez resztę posiłku milczeliśmy, czasem tylko wymieniając zalotne spojrzenia. Kiedy skończyliśmy, odłożył nasze tace na wózek obsługi i wyprowadził go do drugiego pokoju. Zaraz wrócił i stanął obok łóżka, wpatrując się we mnie intensywnie. W trakcie posiłku odsunęłam pościel i zostałam w samych majtkach. JC nauczył mnie, jak cieszyć się jego wzrokiem. Pokochałam jego głodne spojrzenie. Tej nocy było inne. Nie widziałam jeszcze swojej twarzy, jednak nieustający ból sprawiał, że czułam się nieatrakcyjna i nieciekawa. Wysiłkiem woli nie uciekłam przed wzrokiem JC. Zamiast tego siedziałam dumnie kilka długich sekund, po czym JC westchnął ciężko. – Posłuchaj, Gwen…

– Cholera, czy to jest ten moment, w którym się ode mnie odsuniesz? – Żałosny był ten mój brak pewności siebie, lecz niepokój wciąż się we mnie czaił i byłam bardzo wrażliwa. – Nie. – Wydawał się urażony moją sugestią. – Mówiłem już, że nie zrobię tego. Musisz mi zaufać. – Podszedł bliżej i położył palec na mojej brodzie. – Ufasz mi? Zaufanie nigdy nie było dla mnie łatwe. Tak, mogłam zaufać JC na tyle, by oddać mu swoje ciało, ale czy też serce? Na pewno chciałam, lecz nadal nie byłam pewna. Usiadł na łóżku obok mnie. – Chodź tutaj. – Przyciągnął mnie do siebie. – Moje życie jest w tej chwili skomplikowane i uwierz mi, że byłoby łatwiejsze, gdybyś ty się w nim nie znalazła. Ale, jak już mówiłem wcześniej, znalazłaś się i nie zamierzam cię z niego wyganiać. – Pocałował mnie w czoło, a ja wtuliłam się w jego nagą pierś i słuchałam, i wierzyłam. – Dobrze. – Nie brzmiałam zbyt pewnie, ale zawsze coś. – Wspólnie nad tym popracujemy. Wiem, że nie masz powodu, by mi uwierzyć, lecz mimo to wciąż tu jesteś. Dlatego postaram się dać ci powód do wiary. – Pogłaskał mnie po ramieniu. – A przed chwilą chciałem powiedzieć, że są pewne rzeczy, które mógłbym i chciałbym ci wyznać, ale czy możemy poczekać z tym jeszcze jeden dzień? Oczywiście, że tak. Tylko że w chwili, gdy trzymał mnie w ten sposób… Nie patrzyłam mu w oczy, dzięki czemu mogłam być bardziej bezpośrednia. – Mogę zadać ci jedno pytanie, zanim odpowiem? – Tak. Może. A jakie to pytanie? Tajemnice są w ludzkiej naturze. Ja też miałam swoje. Niewielu ludziom powiedziałam o ojcu. Kłamałam w kwestii pochodzenia blizn. Kłamałam w kwestii domu rodzinnego. Szanowałam sekrety JC, bo rozumiałam, jak to jest pragnąć coś ukryć. Ciągle jednak zastanawiałam się, co ukrywał i dlaczego. Jak mogłam przestać o tym myśleć? Ciekawość też leży w naturze

człowieka. Dlatego chociaż obiecałam, że nie będę go podpytywać, musiałam wiedzieć. – Czy kiedykolwiek powiesz mi wszystko? Objął mnie mocniej. – Tak. Zdecydowanie tak. Gdy tylko będę mógł, powiem wszystko. Nie wiedziałam, czy to coś, co nie pozwalało mu zdradzić swoich sekretów, było prawdziwe czy wyobrażone, ale w mojej głowie natychmiast pojawiły się różne pomysły. Agent federalny? Policjant na tajnej misji? Przestępca ukrywający się przed wymiarem sprawiedliwości? Tak naprawdę nie miało to znaczenia. Powie mi, kiedy będzie mógł. Uwierzyłam w to. Chyba jednak mu ufałam. Zmieniłam pozycję, żeby spojrzeć mu w oczy. – W takim razie nie musisz się śpieszyć. O ile mnie kochasz… – Kocham cię. Teraz ja ujęłam jego policzek. – Tylko tyle potrzebuję od ciebie, JC. Żebyś mnie kochał. Mówiłam już, że to wystarczy. Nie kłamałam. Patrzył na mnie z takim wyrazem, że mogłam to nazwać jedynie podziwem. – Czy ktoś ci kiedyś mówił, jak absolutnie zajebiście niesamowita jesteś? – Nie – odparłam nieco skołowana, nieco zawstydzona. – Nikt mi nigdy tego nie powiedział. – Jesteś absolutnie zajebiście niesamowita. Postaram się mówić ci to częściej. – Wstał, podnosząc mnie tak, żebym patrzyła mu w twarz. – A jutro powiemy sobie więcej. Podstawowe rzeczy. Wszystko to, o czym możemy mówić. Chcę cię lepiej poznać i chcę też, żebyś ty poznała mnie. Dzisiaj jednak chcę cię po prostu kochać. – To brzmi nieźle. Musnął moje wargi, lecz kiedy naciskałam na więcej, postukał mnie w nos jak niegrzeczne dziecko.

– Jeszcze nie czas na psoty. Teraz kąpiel. Wydęłam dolną wargę. – A potem będziemy psocić? – Zobaczymy. – Nawet jeśli dobrze udawał cierpliwego, nie mógł ukryć wybrzuszenia w bokserkach. Dlatego uznałam jego odpowiedź za zdecydowanie „tak”. JC nalał mi do wanny piekielnie gorącą wodę – dokładnie taką, jaką lubię – i wlał do niej luksusowy płyn do kąpieli, który dostarczał hotel. Weszłam pierwsza, a JC zaraz po mnie. Potraktował mnie po królewsku – umył całe moje ciało, a potem tak długo masował plecy, aż wszystkie mięśnie się rozluźniły. Kiedy skończył, położyłam się na jego piersi. Objął mnie rękami i po prostu siedzieliśmy, wchłaniając wodę. Byłam zrelaksowana i podniecona, pożądliwe mrowienie między nogami rosło z minuty na minutę. JC się jednak nie śpieszył. I wiedziałam, że im mocniej będę walczyć, tym dłużej każe mi czekać. Dlatego znalazłam sobie inne zajęcie, by odwrócić uwagę od żaru w podbrzuszu. Musnęłam palcami słowa wytatuowane na skórze JC. – Wiem, że czekamy z pytaniami do jutra, ale może chociaż po jednym? – Co masz na myśli? – Każde z nas zada drugiemu jedno pytanie i musimy odpowiedzieć. – Poczułam, jak sztywnieje pode mną, i zaraz dodałam: – Jeśli naprawdę nie chcesz tego robić, żaden problem. Po prostu jestem ciekawa. Przeczesał mi włosy palcami. – Hmmm, może to niegłupi pomysł. Ale ty pierwsza. I zastrzegam sobie prawo do nieudzielenia odpowiedzi. – Ale to… – Chciałam powiedzieć, że to niesprawiedliwe, lecz wtedy zdałam sobie sprawę, że nic między nami nie było sprawiedliwe. Już mi to wyjaśnił. – Dobra. – Miałam już przygotowane pytanie i to od wielu tygodni. – Co oznacza data z twojego tatuażu?

– Ty tak poważnie? Miałaś szansę zapytać o cokolwiek, a pytasz o tatuaż? – Droczył się ze mną, lecz jednocześnie objął mnie w pasie, ukrywając tatuaż, jakby liczył na to, że zapomnę, gdy przestanę go widzieć. Całe szczęście było to bardziej urocze niż frustrujące. – To chyba jedyne pytanie, na które być może udzielisz mi odpowiedzi. Poza tym naprawdę chcę wiedzieć. Powiesz mi? – Wspominałem już, że jesteś absolutnie zajebiście niesamowita? – Przycisnął mnie do siebie, ugniatając mi piersi, a wtedy mrowienie między nogami posłało impuls wysokiego napięcia prosto do krwiobiegu. Chryste, byłam taka podniecona, tak bardzo potrzebowałam orgazmu. Ale chciałam też wiedzieć, skąd ten tatuaż. Miałam swoje podejrzenia i nie mogłam się doczekać, kiedy je potwierdzi. – Próbujesz grać na zwłokę? – Nie. – Rozluźnił ręce, lecz nie puścił mnie. – Jestem naprawdę pod wrażeniem, że pozwalasz mi skrywać tajemnice. Jestem dupkiem, bo spodziewam się, że nie będziesz mnie wypytywać, a ty jesteś niesamowita, bo tego nie robisz. Dziękuję. Rozmyślałam nad tym przez chwilę, zastanawiając się, czy w ten sposób JC chciał mi dać do zrozumienia, że nie odpowie na moje pytanie. Wcale nie uważałam, że jest dupkiem, bo skrywa przede mną tajemnice, raczej bałam się, że to ze mną jest coś nie tak. Zmarszczyłam brwi. – Wiesz co, właściwie to mam wrażenie, że nie jestem taka znowu niesamowita. Raczej głupia. Ale nie ma za co. Chyba. A teraz odpowiesz na moje pytanie czy nie? Proste „tak” lub „nie” wystarczy. – To dzień, w którym zmarła Corinne. – Albo to. To zdecydowanie wystarczy. I właśnie tego się spodziewałam. Kiedy tylko powiedział, że był zaręczony, ale jego narzeczona zmarła, zrozumiałam, że właśnie to go tak dręczy. Ile jeszcze chował w sobie wspomnień po Corinne? Czy zostało w nim jeszcze choć trochę miejsca dla mnie?

Nie oczekiwałam, że powie coś więcej, ale zaskoczył mnie. – Nie wiem, dlaczego pomyślałem, że muszę wytatuować sobie tę datę. Nigdy jej nie zapomnę. Może właśnie dlatego to zrobiłem, bo skoro ten dzień zapisał się na zawsze w mojej pamięci, powinien jeszcze na stałe pozostać na mojej skórze. – Kochałeś ją. Głupia. Oczywiście, że ją kochał. Przecież chciał się z nią ożenić. Jednak powiedzenie tego na głos pomogło mi zrozumieć prawdziwość tego uczucia. W ten sposób mogłam spojrzeć na nie i zastanowić się, co miłość JC do Corinne oznaczała dla mnie. To było egoistyczne. Samolubne. Stanowiło też formę samoobrony. – Kochałem ją – oznajmił zdecydowanie. – A teraz kocham ciebie. – Równie zdecydowanie. – Między tobą a Corinne nie było nikogo innego. Trąciłam go nosem i chłonęłam te rewelacje. Byłam twardą sztuką i czerpałam z tego dumę. Jednak czas spędzony z JC sprawił, że nieco zmiękłam. Stałam się teraz też dziewczyną z dziewczyńskimi wątpliwościami i zazdrością. Byłam zazdrosna o zmarłą kobietę. Nie mogłam temu zaprzeczać. Musiałam jakoś stawić temu czoła. Wyobrażałam sobie, że to wymaga czasu. Ale to nie wszystko. JC przyznał też, że nie było nikogo oprócz mnie. Powiedział to wtedy, gdy szukał mnie w klubie – że byłam tylko ja. A to było ważniejsze. Trudniej było się z tym pogodzić. Bo kim byłam? Z tych wszystkich kobiet, które śliniły się na jego widok, które wręczyły mu klucz do swojego pokoju i karteczkę z numerem telefonu, dlaczego wybrał mnie? Miałam tylko jedno przypuszczenie. – Przypominam ją, prawda? – Ani trochę. Cóż, właściwie to jesteś podobnie do niej uparta, ale to chyba wszystko. Podniosłam się i odwróciłam, przysiadając na jego udzie. Oczami wyobraźni zobaczyłam obrazy kobiety z ciemnymi włosami. Chudej, bez takich krągłości jak u mnie. Ciepłej, przyjacielskiej. Uroczej. – To dlaczego mnie wybrałeś?

– A dlaczego nie? – Zerknął szybko na moje piersi i potem znów spojrzał w oczy. – Muszę ci przypominać, że jesteś absolutnie zajebiście niesamowita? Skrzyżowałam ręce na piersi, chcąc przeprowadzić tę rozmowę bez rozpraszającego podniecenia. – Nie wiedziałeś o tym, gdy zawarliśmy nasz układ. Co takiego zobaczyłeś we mnie, że chciałeś… – …uprawiać z tobą seks? Zastanówmy się. Blond włosy, idealnie okrągłe i pełne cycki, długie nogi, cudowna twarz. Wspominałem już o idealnych cyckach? Od razu mi stanął na twój widok. Aż bolało. – I o to chodziło? O mój wygląd? Dlatego się za mną uganiałeś? – Zdałam sobie sprawę, że to głupie pytanie, kiedy tylko je wypowiedziałam na głos. – No dobra, to w sumie ma sens. Szukałeś relacji opartej wyłącznie na seksie. Założę się, że miałeś ich wiele w międzyczasie. – Boże, naprawdę się starałam, żeby być zazdrosną. JC oparł się o krawędź wanny i pochylił w moją stronę. – Tak. Miałem wiele takich relacji między Corinne a tobą. W żadnej z tych kobiet nie interesowało mnie nic poza tym, gdzie pozwolą mi włożyć fiuta. Wrócił do poprzedniej pozycji i wyprostował się. – Wmawiałem sobie, że chcę ciebie z tego samego powodu. Co było totalną ściemą, bo byłaś dla mnie wyzwaniem, a ja zazwyczaj nie muszę się starać, żeby kogoś zaliczyć. – Poczekał, aż poślę mu pełny zazdrości uśmiech, a potem kontynuował: – Prawda była jednak taka, że dostrzegłem w tobie coś znajomego. Po śmierci Corinne dusiłem wszystko w sobie. Wyłączyłem się. Przestałem żyć. Potem ktoś, właściwie to Matt, przypomniał mi, że Corinne by tego nie chciała. I miał rację. Dlatego wytatuowałem sobie ten buddyjski cytat… – „Nasza era to mgnienie oka w historii wszechświata”. Jego spojrzenie powiedziało mi, że był pod wrażeniem tego, jak dobrze zapamiętałam. – Tak. I postanowiłem żyć chwilą. Co z początku nie szło

zbyt dobrze, bo przez większość czasu byłem pijany albo nieprzytomny. – I budziłeś się w dziwnych miejscach, nie pamiętając nic z poprzedniej nocy. – Nie zapomniałam niczego, co mi o sobie powiedział. Każde z tych słów nawiedzało mnie potem w snach. – Właśnie tak. Niezbyt to produktywne. Kiedy jednak przestałem pić, poczułem się znacznie lepiej. Wciąż byłem smutny, ale czułem się lepiej. Nie podobał mi się JC, którego opisywał. Ale widziałam go bardzo wyraźnie. Ze spojrzeniem, w którym czaił się smutek. Siedzącego w ciemności przy fortepianie, wygrywającego ponure melodie. Tak wyglądały cząstki żałoby, która kiedyś zapewne go przepełniała. Ale nie był pogrążony w żałobie, kiedy się poznaliśmy. – Czyli co takiego zobaczyłeś we mnie? – Boże, kiedy cię zobaczyłem… – Rozpromienił się tak, że aż coś mnie ukłuło w sercu. Ujął moją twarz w dłonie. – Zobaczyłem kogoś, kto przestał żyć. Zaczęło mi się zbierać na płacz. Zamrugałam, żeby powstrzymać łzy. – Ale byłaś taka piękna, nie chodziło tylko o cycki i nogi, lecz o całą ciebie. Byłaś pięknie silna. I nie mogłem znieść tego, że byłaś absolutnie zajebiście niesamowita. – Zamilkł na moment, a ja się roześmiałam. – A jednak taka lodowata. Chciałem być przy tobie, kiedy się wreszcie obudzisz. Chciałem sprawić, że się obudzisz. Żebyś nie musiała przechodzić tego, co sam przechodziłem. A ponieważ byłaś pierwszą… pierwszą osobą, która zaintrygowała mnie od czasu śmierci Corinne, nie mogłem przestać o tobie myśleć. Nigdy wcześniej nie czułam się taka… zauważona. Aż zapierało mi dech z wrażenia. Musiałam zmienić poważny ton rozmowy na lżejszy, inaczej naprawdę popłynęłyby mi łzy, a ja nigdy nie byłam dobra w płakaniu. – Wiesz, że i tak mnie dzisiaj przelecisz, prawda? Nie potrzebujesz całej tej poezji, żeby dostać się którejkolwiek z moich

dziurek. – Nie mam wątpliwości, że będę dzisiaj w ciebie wchodził. Zadrżałam, a JC przyciągnął mnie do siebie i pocałował w zdrowy policzek. – Będziesz się musiała też nauczyć akceptować fakt, że cię kocham, Gwen. A jak kocham – to na zabój. I teraz, skoro już zaczęliśmy opowiadać sobie różne rzeczy, będziesz musiała często o tym słuchać. Jeśli chcesz, możemy się nie śpieszyć. Ale to nie zmieni moich uczuć do ciebie. Nie miałam pojęcia, co powiedzieć. O wiele łatwiej było słuchać, jak świntuszy. Wiedziałabym, jak zareagować, gdyby oznajmił, że faceci lubią seks z blondynkami o dużych cyckach. Rozkładanie nóg, podniecanie kogoś – to znałam. Wielka miłość to już zupełnie inna historia… Będę się musiała do tego przyzwyczaić. To wymagało czasu. – Dobra, teraz kolej na moje pytanie. Ale najpierw wyjdźmy stąd. Jesteśmy pomarszczeni jak suszone śliwki. Wypuściłam z siebie powietrze, wdzięczna, że JC rozumiał moją potrzebę powolnej miłości tak samo, jak ja rozumiałam jego potrzebę skrywania tajemnic. Zabawne, że jeszcze przed chwilą tak rozpaczliwie pragnęłam jego miłości, a teraz nie wiedziałam, jak ją przyjąć. Ale nauczę się tego. On mnie nauczy. Nie ma powodu do pośpiechu, upominałam się w duchu. Mamy czas. JC pierwszy wyszedł z wanny. Owinął się ręcznikiem w biodrach, a potem, kiedy i ja wydostałam się z wody, otoczył mnie drugim. – Tak lepiej – powiedział, kiedy byłam już całkiem zakryta. – Teraz mogę skupić się na tym, o co chciałem cię zapytać. Wolałabym, żeby nie mógł skupić uwagi. Wolałabym, żebyśmy skończyli już tę naładowaną emocjami rozmowę. Wolałabym, żeby wziął mnie na ręce, posadził na szafce i przeleciał. Ale należało mu się. W końcu odpowiedział na moje pytanie. – Śmiało.

Oparł ręce o biodra w miejscu, gdzie głębokie linie ginęły pod ręcznikiem – Chryste, teraz to ja nie mogłam się skupić – i powiedział: – Jak wyglądało twoje życie z ojcem? Ach, no to zepsuł nastrój. – Od razu z grubej rury, co? – Prosił o bardzo poważne zwierzenia. Powinnam zostawić tę historię na później, prawda? A może nie musiałam konkurować z jego tajemnicami. – To chyba odpowiednie pytanie po dzisiejszym poranku. JC kiwnął głową, a potem opuścił klapę sedesu i usiadł na nim okrakiem. Chwycił grzebień i poklepał miejsce przed sobą. – Opowiadaj, a ja zajmę się twoimi kołtunami. Znowu traktował mnie jak królową. Wielka miłość. Dam radę. – Dobra. – Usiadłam na małej przestrzeni między jego nogami. Natychmiast zdałam sobie sprawę, jak bardzo to korzystne. Mogłam powiedzieć mu o wszystkim, nie patrząc mu w oczy. Tak samo jak on mógł nie patrzeć na mnie kilka chwil wcześniej. Zaczynałam myśleć, że to JC był absolutnie zajebiście niesamowity. Spuściłam wzrok, a JC zajął się rozczesywaniem moich włosów. – Właściwie nie ma wiele do opowiadania. Ojciec pracował ciężko, ale i tak zawsze byliśmy biedni. Może właśnie z tego powodu ciągle tak się wściekał. Nie wiem. Jestem pewna, że jego ojciec też go bił. Wyuczone zachowanie. Dopóki żyła mama, nie było jeszcze tak źle. Zapewne dlatego, że pozwalała mu bić siebie zamiast nas. Wciąż go broniłam. Szaleństwo. Czy kiedykolwiek mi to przejdzie? Zamknęłam oczy. – Po jej śmierci Norma próbowała przejąć rolę opiekunki. Stawiała mu się, ale też rzadko bywała w domu. Ciągle gdzieś dorabiała, żeby pomóc nas wszystkich utrzymać. Potem skończyła szkołę z wyróżnieniem i dostała stypendium na Uniwersytecie

Columbia. Starała się odwiedzać nas, gdy tylko miała okazję, ale my mieszkaliśmy w Jersey. Nie mogła przyjeżdżać zbyt często. Dlatego ojciec nas bił. Dużo. Nauczyłam się, jak unikać go w najgorszych chwilach i jak sprawić, żeby był szczęśliwy, ale czasami nie można było nic zrobić. Tylko przyjąć ciosy. JC nie odzywał się. Po prostu czesał mi włosy, ciągnąc w momentach, gdy grzebień się blokował. Wtedy odchylałam się, ciesząc z odrobiny bólu. Właśnie na nim skupiałam swoje emocje zamiast na ucisku w piersi, który pojawił się, kiedy zaczęłam mówić o swojej rodzinie. – W każdym razie, gdy miałam siedemnaście lat, ojciec pobił mojego brata tak mocno, że Ben trafił do szpitala. Miał kilka złamanych żeber. I nos. Przebite płuco. Był wtedy zaledwie dwunastolatkiem. Wiesz, co sprowokowało ojca? Zobaczył, jak Ben ogląda mężczyznę w bieliźnie na zdjęciu w czasopiśmie. Chyba myślał, że zdoła wybić mu z głowy to całe gejostwo. Już wcześniej wiele razy wzywano pomoc społeczną i nigdy nic z tego nie wynikało. Tym razem wynikło. Norma postawiła się ojcu. Zdążyła już skończyć studia i dostała dobrą pracę. Przyznano jej prawo do opieki nad Benem i mną, aż do osiemnastego roku życia, a ojciec trafił do więzienia na dziesięć lat. Wypuścili go tydzień temu. Dzisiaj widziałam go po raz pierwszy od dekady. Nie zauważyłam, kiedy JC skończył czesać mi włosy. Zdałam sobie z tego sprawę, bo przestał się poruszać, a jego dłonie spoczęły na moich ramionach, zaś grzebień wylądował na podłodze. Objął mnie mocno i przyciągnął do siebie. I kołysał mnie. Po prostu kołysał. Byłam wdzięczna za ciszę. Nie wynikała z litości, lecz współczucia. Było mi dobrze. Podniosłam ręce, żeby położyć je na dłoniach JC. – Dziękuję – powiedziałam przez znacznie bardziej ściśnięte gardło, niż się spodziewałam. JC pocałował mnie w skroń. – Chciałbym obcałować każde miejsce, którego on

kiedykolwiek dotknął. Każdy fragment skóry, który kiedykolwiek niósł ślad zadrapania albo siniaka. Tyle razy, ile on cię skrzywdził, ja chciałbym cię kochać. – To będzie wymagało naprawdę wielu pocałunków. – Jestem gotowy. Targały mną sprzeczne uczucia. Z jednej strony, chciałam zwinąć się w kłębek i płakać. Z drugiej, byłam wciąż podniecona. Nie mogłam znieść tego niezdecydowania. Musiałam wreszcie wybrać jedno i poddać się. – JC, jeśli chodzi o to całe całowanie, możemy to zrobić już teraz? Próbuję być cierpliwa, ale… Przerwał mi w pół zdania. – Tak. Byłaś dobrą dziewczynką. Idź do sypialni, a ja wypuszczę wodę i zaraz do ciebie dołączę. Chciałam iść do sypialni, naprawdę, lecz kątem oka zobaczyłam swoje odbicie w mijanym lustrze. Do tej chwili jeszcze nie widziałam swojej twarzy. Szczerze mówiąc, starałam się tego uniknąć. Teraz nie potrafiłam odwrócić wzroku. Mój policzek był fioletowy i spuchnięty. Siny ślad podpłynął także pod oko, a nawet na nos. Trzy ciemniejsze, granatowe plamy osiadły na kości policzkowej, niosąc wyraźny kształt knykci. Podniosłam palec, żeby musnąć krawędzie i sprawdzić, czy poczuję ból. Potrzebowaliśmy zdjęcia. Tyle wiedziałam. Potrzebowaliśmy dowodu. Jednak w tamtej chwili nie miałam głowy do takich rzeczy. Byłam zbyt skupiona na czymś innym. Na czymś brzydkim. Chociaż bardzo bym chciała zapomnieć o człowieku, któremu zawdzięczałam połowę swojego DNA, chociaż bardzo pragnęłam zignorować jego obecność w moim życiu, zawsze będę przez niego naznaczona. Nawet kiedy siniaki zejdą, on zostanie. Wciąż pozostanie źródłem mojej brzydoty. JC wślizgnął się między mnie a moje odbicie w lustrze. – Tutaj zacznę. – Chwycił moją dłoń i przytrzymał, a potem pochylił się, żeby bardzo ostrożnie i delikatnie obcałować moje siniaki. – Tutaj – mówił między jednym a drugim pocałunkiem. –

Tutaj cię dotknął. I tutaj. – Nie przestał, dopóki cały policzek nie został muśnięty przez jego usta. Na koniec jego wargi przewędrowały po grzbiecie mojego nosa i zeszły na drugi policzek. – A tutaj? Tutaj też cię kiedyś uderzył? Kiwnęłam głową, a on mnie pocałował. – A tutaj? – Wskazał miejsce pod drugim okiem. – Tak. Kolejny pocałunek. – A tu? – Tym razem nad brwią. – Tak. Kontynuowaliśmy w ten sposób, aż oznaczył każdy skrawek mojej skóry od czoła po krawędź szczęki. Każdy delikatny pocałunek był gestem miłości. Każde moje „tak” –potwierdzeniem bólu. Kiedy JC dotarł do szyi, moja twarz była mokra od łez. Wiedziałam, że w końcu poczuję jego usta na całym ciele, lecz potrzebowałam czegoś innego. Potrzebowałam innego oddechu życia. Potrzebowałam restartu systemu. – JC. – Poczekałam, aż spojrzy mi w oczy. – Zróbmy to ostro. Proszę. Muszę poczuć, że naprawdę istnieję. Muszę poczuć, że ty istniejesz. Zawahał się na chwilę, a potem wyszczerzył diaboliczne zęby. – Dziękuję, Gwen, że mi to powiedziałaś. Sama wiesz, jak strasznie mnie podnieca, gdy mówisz mi wprost, czego pragniesz. Następnie pokazał mi, jak bardzo, pożerając moje usta niczym drapieżnik swoją ofiarę. Nie przerywając, podniósł mnie i obrócił, a następnie posadził na blacie szafki i poluzował ręcznik. Tym razem, gdy jego usta wędrowały po moim ciele, nie pytał już, gdzie mnie skrzywdzono. Zamiast tego po prostu całą mnie obcałował. Każdy skrawek. Podgryzając, liżąc i ssąc. Zostawił malinki na mojej klatce piersiowej. Ugryzienia, które później zmieniły się w siniaki, pokrywały mój biust. Całował mnie i znaczył. Pokrył mnie miłością.

Jęczałam i wiłam się, jeszcze zanim odnalazł drogę do mojej łechtaczki. Miałam napięty cały brzuch, spinałam się pod wpływem poświęcanej mi uwagi. Dlatego kiedy klęknął, wpił boleśnie paznokcie w moje uda i zaczął ssać, natychmiast znalazłam się na granicy orgazmu. – Cholera, JC, zaraz dojdę. – Grzeczna dziewczynka. Mów do mnie jeszcze. Odchylił moje biodra do tyłu i zarzucił sobie moje nogi na ramiona, otwierając mnie szerzej przed sobą. Oparłam się na łokciach, szukając słów, które mogłyby mu się spodobać. – Napięcie rośnie. Robię się ciasna. Boże, jest mi tak dobrze. Dzięki tobie jest mi tak dobrze. Czuję się taka kochana. Jego palce wbiły się w moją mokrą dziurkę. Kiedy znalazły wrażliwy punkt, przepadłam. Wykrzyczałam jego imię, zacisnęłam nogi i zaczęłam się cała trząść, cała zapłonęłam i stanęłam w ogniu. Wciąż jeszcze nie widziałam wyraźnie, kiedy JC wysunął palce i wykorzystał moje soki, żeby dostać się do mojego tyłka. Byłam ciasna, lecz łatwo się przed nim otworzyłam. Jego usta wciąż pieściły moją łechtaczkę, a gorączka pierwszego orgazmu nie minęła, więc samo muśnięcie jego palca o wrażliwe miejsce sprawiło, że zbliżyłam się do następnego szczytowania. Poddałam się wtedy. Zupełnie. Dałam się pochłonąć falom. JC będzie mnie kochał mocno, a ja będę mu się opierać, lecz tutaj, pod jego językiem i palcami, mogłam się poddać. Tutaj mogłam pozwolić mu kochać się w pełni i całkowicie. Tutaj wiedziałam, jak zaakceptować jego miłość. Kiedy byłam odrętwiała i bezsilna, JC zaniósł mnie do łóżka. – Jak się czujesz? Zniesiesz więcej? Chociaż chwilę wcześniej przeżyłam dwa wycieńczające orgazmy, JC jeszcze we mnie nie wszedł, a pragnęłam tego. – Zniosę. – Świetnie. – Rzucił ręcznik na podłogę, a ja natychmiast spojrzałam na jego wzwiedzionego, gotowego do akcji członka.

Sam widok na powrót wzburzył we mnie krew. Zrozumiałam wtedy, ile miałam szczęścia, że go znalazłam. Znalazłam kogoś, komu zależało na moim ciele i duszy w równych proporcjach. JC mógł pieprzyć mnie i kochać jednocześnie. To było absolutnie zajebiście niesamowite. Zanim dołączył do mnie w łóżku, zgasił światło i sięgnął po telefon, a za chwilę zaczęła grać muzyka. – Może być? – Uwielbiam Maroon 5. – Wsłuchaj się w słowa. Słyszałam już wcześniej tę piosenkę, lecz teraz poświęciłam jej uwagę, podczas gdy JC obrócił mnie na bok i wsunął się za moje plecy. Słowa dotyczyły strachu przed miłością. Piosenkarz prosi kobietę, żeby dała ich związkowi kolejną szansę. Tytuł zostaje powtórzony w refrenie – My Heart is Open. Cholera, to mogła być moja piosenka dla JC. Czy próbował mi w ten sposób przekazać, że rozumie, jak się czuję? Zawsze tak doskonale odczytywał moje emocje… Nie dziwiłoby mnie to. Nie wyjaśnił swojego wyboru. Gdy leciała muzyka, on całował mnie po plecach, wędrując ustami pod łopatki i wzdłuż blizny. Jego członek wciskał się między moje pośladki, twardy i gorący. Wyciągnął rękę do mojej piersi i ścisnął, a potem uszczypnął sutek tak mocno, aż poczułam ból. Myślałam, że mam już dość, ale przy muzyce, pulsującej erekcji JC i jego adoracji, bałwochwalczej adoracji, znowu między moimi nogami obudziło się znajome mrowienie. Piosenka się skończyła, a JC zdążył obcałować całe moje plecy, lecz po chwili przerwy utwór zaczął się od nowa. JC przewrócił mnie na plecy i umościł się między moimi nogami. Jego penis naciskał na moje centrum, a ja wiłam się, próbując przesunąć go we właściwe miejsce. Jednak JC mnie powstrzymał. – Usłyszałem tę piosenkę dzisiaj – powiedział, patrząc mi w oczy. – W taksówce, kiedy jechałem z lotniska do klubu. Zaraz ją

ściągnąłem. Zrozumiałem, że właśnie to do ciebie czuję i chcę ci o tym powiedzieć. Chcę być przy tobie do czasu, aż to odwzajemnisz. Nawet jeśli nie mogę jeszcze wszystkim się podzielić, nawet jeśli istnieją słowa, których nie mogę wymówić, moje serce stoi przed tobą otworem. Jeśli istniało coś takiego, jak emocjonalny orgazm, właśnie go doświadczyłam. Coś we mnie pękło, rozlało się na piersi i wszystkie członki aż do palców i czubka głowy. Było gorące. Mrowiło. Dawało uczucie błogości. JC wciąż wpatrywał się w moje oczy, kiedy we mnie wszedł. Jednym pchnięciem mnie rozciągnął, wypełniając moje wnętrze tak dokładnie, jak wypełnił moje serce. Udoskonalając mnie. – Tak – wykrzyczałam. – Rób mi tak. Tak. – Uwielbiam, gdy jesteś we mnie. Tak, daj mi więcej. Tak, moje serce też stoi otworem. Wchodził i wychodził; nie za szybko ani nie za wolno. Cieszył się mną. Ciągle powtarzał, że mnie kocha. Udowadniał to spojrzeniem. Biodrami zataczał koła, drażniąc łechtaczkę. Jęczałam, wzdychałam, sapałam. Śpiewałam. A on wciąż wielbił moją skórę, wodząc palcami po moich udach i biodrach, odnajdując blizny, pieszcząc je delikatnie. – Ile razy będzie trzeba. – Jego usta znalazły się tuż nad moimi, poczułam gorący oddech. – Będę całował twoje siniaki, wycałuję z ciebie cały ból. Objęłam go za szyję. Jego próby uleczenia mnie były odważne i doceniałam je bardziej, niż potrafiłam wyrazić słowami. Ale musiał wiedzieć, że to długotrwały proces. Że uleczenie mnie potrwa. Musnęłam jego usta moimi i powiedziałam: – Większość blizn skrywam w sobie. – Tam też dotrę. – Jakby chcąc to udowodnić, podciągnął mi nogi do piersi i z następnym pchnięciem wszedł we mnie głębiej. Głębiej niż kiedykolwiek. Głębiej niż ktokolwiek kiedykolwiek. Całował mnie żarliwie, wsuwając język. Czułam go wszędzie – w ustach i na języku, na skórze, w cipce, w sercu, w głowie, na

rękach i nogach. Opanował wszystkie moje zmysły i duszę. A kiedy przyśpieszał i wbijał się we mnie ostrymi, niezmordowanymi pchnięciami, napięcie w moim wnętrzu wzrosło i nie spadało. Czekałam. Kiedy doszliśmy, doszliśmy oboje, otwarci i wolni, nasze orgazmy złączyły się w jedną, wspaniałą eksplozję. Kochaliśmy się całą noc i zasnęliśmy o świcie wtuleni w siebie. Obudził mnie jego głos, ostry i zagniewany. JC siedział na krawędzi łóżka i trzymał przy uchu telefon. Nie usłyszałam, co powiedział, jednak całe ciało zdradzało targające nim emocje. Był więcej niż rozgniewany. Był absolutnie wściekły. Rozłączył się bez pożegnania, po prostu puszczając komórkę, która upadła na podłogę. Wstał, maszerował w kółko przez pół minuty, a potem wrzasnął: – Kurwa! I uderzył pięścią w ścianę. Aż podskoczyłam zdumiona, ponieważ każda forma agresji budziła we mnie niepokój. Wciąż trzęsąc ręką, obrócił się w moją stronę i popatrzył mi w oczy. Jego rysy natychmiast złagodniały, lecz ciało pozostało napięte. – Chcesz o tym porozmawiać? Pokręcił głową. – To jedna z tych rzeczy, o których nie możesz mówić? Nie odpowiedział. Oddech miał przyśpieszony i ciężki, lecz teraz wciągnął głęboko powietrze i powoli wypuścił. Po chwili wspiął się z powrotem na łóżko i klęknął przede mną. – Chcę porozmawiać o nas. Porozmawiajmy o nas. – Chwycił moje dłonie. – Możemy? – Jasne, pewnie. – Byłam niespokojna. Ostrożna. – O co chodzi? Złożył pocałunek na jednej mojej dłoni, a potem drugiej. – Kocham cię, Gwen. Wiesz, że cię kocham, prawda? – Tak. – A ty mnie kochasz? – Pytał spanikowanym, naglącym

tonem. Zupełnie inaczej niż zwykle. Jakby się czymś martwił. Podniosłam się i klęknęłam przed nim. – Tak. Kocham cię, JC. Co się stało? – Świetnie – powiedział na wdechu. – Będzie dobrze. – Uśmiechnął się, nieco niepewnie, ale szczerze. Mocno ścisnął moje ręce. – Gwen, wyjdź za mnie.

Rozdział siedemnasty Roześmiałam się. Nie istniała inna właściwa reakcja. Poza tym dzięki niej uwolniłam część zbierającego się we mnie napięcia. Lecz kiedy już przestałam się śmiać, JC wciąż patrzył na mnie jak zaczarowany. Wyraźnie nie żartował. – JC. – Przysiadłam na piętach. – Przestań zachowywać się jak wariat i powiedz mi, co się dzieje. Ścisnął mnie mocniej. – Mówię poważnie, Gwen. Proszę cię o rękę. Zamrugałam kilka razy. Nie piłam jeszcze tego dnia kawy. Powinno istnieć jakieś międzynarodowe prawo zabraniające prowadzenia poważnych rozmów i rozważania poważnych propozycji bez kofeiny. Spojrzałam na nasze złączone dłonie i zobaczyłam, że knykcie na prawej ręce JC były zaczerwienione i podrapane od uderzenia w ścianę. Miał szczęście, że nie przebił się przez płytę kartonowo-gipsową. – O Boże, kochanie. Boli? I on popatrzył na swoje dłonie, lecz zaraz wrócił do mnie. – Nic nie czuję. Odrętwiało. Wyjdź za mnie. Już trzeci raz powiedział te słowa, lecz po raz pierwszy do mnie dotarły. Poczułam, jak zaciska mi się gardło, a w brzuchu zaczyna coś mrowić i chociaż część tych doznań była przyjemna, nie miałam wątpliwości co do mojej odpowiedzi. – Nie mogę za ciebie wyjść, JC. – Dlaczego nie? – Odpowiedział szybko i gładko. Jakby był na to przygotowany. Jakby spodziewał się mojej odmowy. Zabrałam ręce i spróbowałam wyjaśnić mu to, co powinno być oczywiste. – Bo to za wcześnie. Bo za mało o sobie wiemy. Bo dopiero co wyznaliśmy sobie miłość. – Zeszłam z łóżka, czując się niekomfortowo w pobliżu JC w chwili, gdy zachowywał się tak

dziwnie. – Ale czuliśmy to znacznie dłużej. A poza tym jakie to ma znaczenie? Kochamy się i tylko to się liczy. Wyjdź za mnie. – Był taki pewny siebie. Za każdym razem te trzy słowa: „Wyjdź za mnie”. Jakby powtarzanie ich raz za razem miało coś zmienić. Jakby dało się mnie przekonać, jeśli będzie miał dość cierpliwości. – JC. – Znalazłam bieliznę i założyłam ją, ponieważ czułam się zbyt odkryta bez ubrań. – Nie mogę… – Wzięłam głęboki wdech. A może jednak mogłam. Zaczęłam szukać koszulki, jednocześnie obracając w myślach ten pomysł. Nigdy wcześniej nie rozważałam poślubienia JC, a właściwie to ślubu z kimkolwiek. Dlatego wizja ta była dla mnie czymś osobliwym i zupełnie obcym. Jakby się jednak nad tym zastanowić… Nie byłoby to najgorsze rozwiązanie. Miałabym gdzie – a raczej do kogo – wracać każdego dnia. Byłoby to miejsce bezpieczne i pełne miłości. Na samą myśl zrobiło mi się ciepło, a wizja ślubu stała się mniej absurdalna, niż powinna. Znalazłam koszulkę JC na podłodze i założyłam ją przez głowę. Kiedy się odwróciłam, JC stał może dwa kroki dalej, czekając na odpowiedź. – Nie możesz? Dlaczego nie możesz? – Nie wiem. Może i mogłabym. Cholera, naprawdę tak powiedziałam? Weszłam do pokoju dziennego, pod wpływem nerwów nie potrafiłam przestać się ruszać. JC podążył moim śladem. – Może. Powiedziałaś „może”. – Może – powtórzyłam. – Potrzebuję czasu na zastanowienie. I to bardzo dużo czasu. To zupełnie niespodziewane i szalone, ale już raz coś niespodziewanego zadziałało na moją korzyść. – Tamtej nocy w klubie rzuciłam się na JC zupełnie bez zastanowienia. – Mimo to potrzebuję czasu. Przynajmniej kilka tygodni. Może więcej. Dlatego moja odpowiedź brzmi „może”. – Co ja pieprzyłam, do cholery?

Wysiłkiem woli oddychałam miarowo, zamiast poddać się fali paniki. „Może” nie znaczy „tak”, upominałam się. „Może” jest w porządku. „Może” jest akceptowalne. Chryste, dlaczego ja to w ogóle rozważałam? Odwróciłam się do JC w nadziei, że zobaczę go cieszącego się z mojej odpowiedzi, wszak nie odmówiłam mu definitywnie. Nie cieszył się. Wciąż miał zmarszczone czoło i kręcił głową. – Nie mam… – Westchnął nerwowo. – Nie pytam, czy wyjdziesz za mnie za kilka tygodni. Pytam, czy wyjdziesz za mnie dzisiaj, Gwen. – Och, nie. W życiu. – Ni cholery! Właściwie to jednak chyba dostanę tego ataku paniki, bo jak on mógł pomyśleć, że mogłabym wyjść za niego dzisiaj? Totalny absurd. Coś niewyobrażalnego. Absolutne szaleństwo. Czyżbym zakochała się w szaleńcu? To się nazywa mieć farta. Czy właśnie psułam wszystko, co było między nami, jako jedyna zachowująca się rozsądnie osoba? Wzięłam parę głębszych oddechów, zrobiłam kilka okrążeń po apartamencie w tempie właściwie marszu, tylko że chodziłam zupełnie bez celu. JC kroczył tuż za mną. – Przestań wariować. Mówię poważnie. To dobry pomysł. – Obeszłam kanapę, ale JC skręcił, więc kiedy znalazłam się po drugiej stronie, już tam na mnie czekał. – Polecimy do Vegas i zostaniemy małżeństwem jeszcze zanim zapadnie noc. Odwróciłam się i ruszyłam w stronę sypialni. – Zastanów się nad tym, Gwen. Moglibyśmy kochać się do rana. Obróciłam się tak szybko, że praktycznie na niego wpadłam. – Moglibyśmy kochać się do rana bez ślubu. Tutaj, w Nowym Jorku. Objął mnie rękami w pasie i splótł palce na plecach, żeby przytrzymać mnie w miejscu. – Wiem, ale wtedy byłoby zupełnie inaczej.

Jego ramiona to niebo. Jego ramiona to spokój. Ukoiły mnie, chociaż jednocześnie zakręciło mi się przez nie w głowie. Nie wystarczająco jednak, żebym zaczęła poważnie traktować jego oświadczyny. Za to wystarczająco, bym przypomniała sobie, jak bardzo kocham jego objęcia. – Pomyśl, o ile lepiej byłoby nam w małżeństwie – powiedział. – Cały czas spędzalibyśmy tak jak teraz. Bylibyśmy razem naprawdę. Nic nie mogłoby nas rozdzielić. Objęłam go za szyję i pocałowałam w obojczyk. – To brzmi cudownie, JC. Tylko małżeństwo to coś więcej. Taką decyzję podejmuje się wspólnie i nie z dnia na dzień. Nie wystarczy tylko pierścionek i „tak”. Pochylił się do przodu, nasze czoła się spotkały i JC zaczął kołysać nami na boki. – Postanówmy więc, że będziemy razem cały czas. Że będziemy razem naprawdę. Że nic nie będzie w stanie nas rozdzielić. Przypieczętujmy tę umowę ślubem. I tak muszę lecieć do Las Vegas. Był szczery, taki wytrwały. I taki cudowny dla mnie, zwłaszcza przez ostatnie dwadzieścia cztery godziny. I kochałam go. Ale to za mało. – Nie. – To jedno słowo wystarczyło, żeby przyprawić mnie o wyrzuty sumienia. – Przepraszam, ale nie mogę. Nie mogę za ciebie wyjść. – Odepchnął mnie, sfrustrowany. Przeczesał włosy palcami, a potem oparł rękę o biodro. – Dlaczego nie? Pokręciłam głową, nie wiedząc już, jak mu to wyjaśnić. – Dlaczego. Nie? – powtórzył, wymawiając każde słowo oddzielnie. Położył dłoń na piersi. – Moje serce stoi przed tobą otworem, Gwen. A twoje? – To nie ma nic wspólnego z moim sercem, JC. Tu chodzi o to, co praktyczne. – Otoczyłam się ramionami. Teraz i ja czułam frustrację. Nie chciałam, żeby sprawdzał moje uczucia. I tak było mi już trudno przyznać się do nich i je zaakceptować. Było mi

bardzo źle, kiedy JC wystawiał je na próbę. Uderzył pięścią w szafę, nie tak mocno jak wcześniej w ścianę, lecz dość, by narobić hałasu. – Pieprzyć to, co praktyczne. Wyjdź za mnie. – Powiedziałam już, że nie – oznajmiłam stanowczym tonem. Zirytowana ruszyłam do szafki nocnej i zaczęłam szukać swojego telefonu. Zdawałam sobie sprawę, że powinnam już wcześniej zadzwonić do Normy i dowiedzieć się, co powinnam zrobić w kwestii ojca, lecz teraz była to przede wszystkim wymówka, by zająć czymś ręce. Wolałam szukać komórki, żeby nie stać i nie kłócić się o ślub z facetem, z którym jestem raptem jeden dzień. Nie znalazłam telefonu po swojej stronie łóżka, więc przeszłam na drugą i zobaczyłam, że leży pod pudełkiem Advilu. Wzięłam też trzy tabletki i połknęłam bez popijania. Potrzebowałam ich nie tylko ze względu na ból policzka. JC przez cały ten czas stał przy szafie i obserwował mnie. Kiedy podniosłam na niego wzrok, wykorzystał okazję, by znowu spróbować. – Wyjaśnij mi dlaczego. Podaj mi choć jeden dobry powód. Nie kochasz mnie? Ile czasu trzeba czekać, aż Advil zacznie działać? Mimo bólu głowy, o jaki mnie przyprawiał, kochałam JC. Nie chciałam go stracić. Nie chciałam go od siebie odsuwać. Chciałam, żeby zrozumiał. Podeszłam do niego i chwyciłam go za rękę. – Oczywiście, że cię kocham. Naprawdę. Ale bądźmy poważni. Tak naprawdę łączył nas tylko seks. Mam nadzieję – To nie jest dobre słowo. – Nie, jestem przekonana, że mamy potencjał na więcej. Na wiele więcej. Ale to wymaga czasu i pracy. Nie możemy wziąć ślubu, gdy mamy tylko fizyczną kompatybilność i emocjonalny potencjał. Nie tak wyglądają fundamenty dobrego małżeństwa. Musnął palcami mój policzek. – Myślisz głową, Gwen. Przestań myśleć głową i posłuchaj,

co podpowiada ci serce. Zamknęłam oczy i próbowałam zrozumieć, jak to się stało, że o tym rozmawiamy. Cała nasza relacja była niezwykła, lecz teraz zupełnie zboczyła z właściwego kursu. JC był zdesperowany, jakby bał się, że mnie straci. Czy to możliwe, bym w jakiś sposób dała mu do zrozumienia, że nie zostanę z nim zbyt długo? A może stało się coś, co… Chodziło o tamtą rozmowę telefoniczną. Chryste, na pewno o nią. Byłam tak zdumiona oświadczynami JC, że niemal nie zauważyłam, jak jedno łączyło się z drugim. Właśnie tamten telefon był przyczyną tego… tego czegoś. Z kim JC mógł rozmawiać? I co się stało, że zareagował tak panicznie? Otworzyłam oczy i spojrzałam na JC. – W tej chwili serce mi podpowiada, że chodzi o coś innego. O coś, co sprowokowało cię do tego wariactwa, JC. – To żadne wariactwo. Właśnie ci mówię, że chcę być z tobą do końca życia. Jego dotyk na mojej skórze, ciepło głosu – co jeśli naprawdę tak mocno mnie kochał? Czy to taki znowu absurd? Tak, to absurd. A ja zaczynałam tracić cierpliwość. Puściłam jego rękę i wycofałam się. – Ktoś do ciebie zadzwonił i rozmowa wytrąciła cię z równowagi. Wystarczająco mocno, że uderzyłeś w ścianę, do cholery. Nic mi nie możesz powiedzieć na jej temat, ale za to możesz mi się oświadczyć. Coś się stało. Nie proponujesz mi ślubu w spontanicznym porywie uczuć. Zmienił pozę i taktykę. – Wyjdź za mnie, Gwen, a powiem ci wszystko. Zupełnie wszystko. Każdy jeden sekret. Nagle zrobiło mi się zimno. – To zajebiście słabe ultimatum. – W zlodowaciałych żyłach popłynął rozżarzony do czerwoności gniew. – Myślisz, że wyjdę za ciebie, żeby zaspokoić ciekawość? – Nie wywierałam na nim żadnej presji. W żaden sposób nie próbowałam wymusić na nim wyznań, a on robi mi coś takiego?

Szybko się poprawił. – Przepraszam. Nie chciałem, żeby to zabrzmiało w ten sposób. Nie stawiam ci ultimatum. Po prostu… Po prostu tak to właśnie wygląda. Żałuję, że nie jest inaczej, ale nie jest. Mam zobowiązania. Wkroczyłem na pewną drogę, jeszcze zanim cię poznałem, i nie mogę zawrócić. Nie mogę tego znieść. Zrozum, nie mogę tego znieść. Potrzebuję cię. Pragnę cię i kocham. Dlatego nie sugeruję, żebyś wyszła za mnie, by zaspokoić ciekawość, lecz chcę, żebyś wiedziała, że w naszym małżeństwie nie byłoby miejsca na tajemnice. Przyciągnął mnie znowu do siebie. Z powrotem w niebo swoich ramion. – Wyjdź za mnie, Gwen. Będzie ci ze mną dobrze. Będę ci przynosił kawę do łóżka. Pokażę ci, jaka jesteś piękna. Otoczę cię całą miłością. Zaopiekuję się tobą. Będę cię kochał i wielbił. Jeśli istniały w słowniku jakieś cieplejsze słowa, nie znałam ich. Jeśli istniały inne określenia i frazy, które mogłyby roztopić lód mojego serca, nie poznałam ich. Zaakceptowałam swoją rolę w życiu. Wiedziałam, kim jestem i jaki jest mój cel. Nie zostałam stworzona do bycia kochaną i adorowaną. A ten człowiek – ten człowiek nie tylko mnie kochał, on mnie uwielbiał. I wiedział, jak sprawić, żebym uwierzyła, że będzie mnie wielbił już zawsze. Dałam się pocałować. Posmakowałam tej nagłej i szczerej potrzeby spotkania naszych języków i ust. Dałam się ponieść jego oddaniu. Potem wyniosłam się z jego nieba, z jego spokoju. I modliłam się, żeby pewnego dnia ten raj stał się naprawdę moim. – Nie – powiedziałam przez ściśnięte gardło. – Przepraszam, ale jestem pewna, że się nie mylę. Muszę ci odmówić. Całym swoim ciałem wyraził porażkę. Próbowałam przywrócić atmosferę sprzed kilku chwil, tak jak pragnie się zatrzymać piękny sen. – Posłuchaj, musimy spędzać razem więcej czasu. Może zamieszkać razem. – I tak spędzał więcej niż pół tygodnia w Los

Angeles, więc mogłam przystać na taki kompromis, chociaż miałam przeczucie, że w tym momencie nic nie było w stanie ukoić JC. Skoncentrował się na tej jednej rzeczy, z niezrozumiałego dla mnie powodu, i nic nie potrafiło odwrócić jego uwagi. Teraz jego twarz zastygła. Poddał się. – Odpada. Nie wiem nawet, kiedy wrócę do Nowego Jorku. – Bo nie chcę za ciebie wyjść? – Poczułam, że gardło zaciska mi się jak w imadle. Wkurzyłam się przez ten szantaż emocjonalny? Czy martwiłam się, że zupełnie stracę JC? Może jedno i drugie. – Nie. Po prostu to nie byłoby bezpieczne. – Nie byłoby bezpieczne? Dlaczego? Machnął ręką. – Zapomnij o tym. – Zebrał się w sobie i opanował. – Proszę, nie pytaj o nic więcej. Właśnie tak teraz wygląda sytuacja i nic na to nie mogę poradzić. Nie wiem, czy będę mógł tutaj wracać w najbliższym czasie. Myślałam, że może miał jakiś problem, ale teraz skupiłam się na jego ostatnich słowach. Nie wiem, czy będę mógł tutaj wracać w najbliższym czasie. Wypowiedział je z takim stoickim spokojem, że musiałam – musiałam – odpowiedzieć zupełnie inaczej. Zapewnić przeciwwagę dla jego beznamiętnej postawy, jaką przyjął po kilku chwilach zdumiewających porywów serca. Potrzebowałam jakichś emocji, więc wybrałam gniew. – Dobra, czyli podsumujmy. Chciałeś się ze mną ożenić, a potem mnie porzucić? Podniósł rękę, jakby chciał gestem powstrzymać mnie przed pójściem tą drogą. – Chciałem poprosić cię, żebyś poleciała ze mną. Jakby to rozwiązywało cały problem. Jakby zmieniało postać rzeczy. Ale to niczego nie naprawiło. Różnica polegała tylko na tym, że jeszcze bardziej się wkurzyłam.

– Czyli oczekiwałeś, że z dnia na dzień wszystko rzucę i po prostu wyjadę? Nie wiadomo na jak długo? Odpowiedział mi pełnym wyrzutów sumienia uśmiechem. – Dlaczego w ogóle przyszło ci do głowy, że mogłabym to zrobić? Nie mogę. Mam tutaj życie. Pracę. Siostrę. Nie mogę tak po prostu wyjechać. – Mówiłam coraz wyższym głosem, a i ciśnienie pewnie mi rosło. Odrzuciłam głowę do tyłu niczym dozownik cukierków Pez, lecz zamiast słodyczy oddawałam frustrację. Nie mogłam zrozumieć, dlaczego tak rozsądny człowiek nagle zachowywał się tak irracjonalnie. Chyba że oszukiwałam się i tak naprawdę nie znałam JC dość dobrze, by móc ocenić, czy jest racjonalnym człowiekiem. A może… Przypomniałam sobie jego słowa o bezpieczeństwie i nagle coś zrozumiałam. – JC, czy ty masz kłopoty? Przed chwilą uderzał pięścią w czoło, lecz przestał, usłyszawszy moje pytanie. – Nie takie kłopoty, o jakich myślisz. – Nie myślę o niczym konkretnym! Nie mam dość informacji na twój temat, żeby snuć jakiekolwiek domysły! Telefon, który trzymałam cały czas w ręce, zaczął dzwonić. Zignorowałam dwa pierwsze sygnały, lecz potem, przeklinając pod nosem, spuściłam wzrok i zobaczyłam, że to Norma, a do tego pada mi bateria. Nie był to najlepszy moment na rozmowę, ale musiałam odebrać. I potrzebowałam przerwy od kłótni z JC. Potrzebowałam chwili przerwy. Odsunęłam się na bok i odebrałam połączenie. – Słucham? – Możesz gadać? Zerknęłam na JC. – Nie bardzo, ale zaraz mi padnie komórka, więc mów. – Jasne. – Mówiła i maszerowała jednocześnie, słyszałam stukanie obcasów o terakotę. Norma praktycznie zawsze dzwoniła w ruchu. Inaczej traciłaby czas, a ona była zbyt efektywna, żeby

tracić czas. – Wszystko w porządku? Szczerze mówiąc, nie byłam pewna. – To wcale nie takie proste pytanie. – Rozumiem. – Nie rozumiała, ale nie wyprowadzałam jej z błędu. – Przepraszam, ale muszę się z tobą zobaczyć. Spodziewałam się tego. Powinnam wypełnić zgłoszenie i je podpisać, czy co tam jeszcze wymagało ode mnie prawo, żeby zaskarżyć ojca. – Dobra. Kiedy? – Teraz. Mogę wysłać po ciebie samochód za piętnaście minut. Kolejne ukradkowe spojrzenie na JC. Nie chciałam go zostawić w tej chwili. Zostało między nami zbyt wiele napięcia. – A nie da się trochę później? – Nie. Mamy się spotkać z funkcjonariuszem nowojorskiej policji. Właśnie do mnie dzwonił i powiedział, kiedy może nas przyjąć. Musimy spisać twoje zeznania i złożyć nagranie z monitoringu. Powinien też obejrzeć twoją twarz. Masz siniaki? – Mówiła o tym tak swobodnie. Zawsze to w niej lubiłam. Nigdy nie litowała się nade mną. Załatwiała, co trzeba było załatwić. Dopilnowywała formalności. – Tak, fioletowo-czarne. Uderzył mnie knykciami. – Trzeba zrobić zdjęcie. – Jasne. – Wciągnęłam głęboko powietrze i zaraz wypuściłam. – Dobra, będę gotowa za piętnaście minut. – Four Seasons, prawda? – Zgadza się. – Samochód podjedzie za kwadrans. Przytrzymałam telefon przy uchu jeszcze przez kilka sekund po tym, jak się rozłączyła. Żołądek i tak miałam już ściśnięty przez JC. Nie byłam gotowa stawiać czoła jeszcze ojcu. Miałam ochotę po prostu położyć się z powrotem do łóżka i zacząć dzień od nowa. Lepiej nawet, wrócić pod pierzynę i powtórzyć poprzednią noc – kochać się z JC i szeptać mu czułe słówka w ciemności. Jednak słońce już wstało, a samochód był w drodze. Odwróciłam się do JC.

– Moja siostra – powiedziałam. Obserwował mnie przez całą rozmowę, lecz jego twarz pozostawała niewzruszona. – Potrzebuje mnie do złożenia zawiadomienia o pobiciu. Mam być gotowa za piętnaście minut. Kiwnął głową, a potem zamknął oczy i potarł mocno czoło. Wydawał się zagubiony. Samotny. Widok ten złamał we mnie coś, o istnieniu czego nie miałam dotychczas pojęcia. Miałam ochotę podbiec do niego, otoczyć go ramionami i utulić. Chciałam przekonać go, że z czymkolwiek właśnie się siłuje, nic go nie pokona. Nie wiedziałam jednak, czy to prawda. Właściwie nic na jego temat nie wiedziałam. Pokręciłam głową, bo nie znałam sposobu rozwiązania tej sytuacji, ani nie miałam na to czasu. – Porozmawiamy o tym wszystkim później – powiedziałam i zaczęłam zbierać swoje ubrania. – Dogadamy się jakoś. – Aha – bąknął, nie patrząc na mnie. Myślami był już gdzieś indziej. W łazience dałam sobie dziesięć sekund na przyjrzenie się kolorowej pamiątce po spotkaniu z ojcem, po czym wysiłkiem woli ją zignorowałam. Umyłam się i sięgnęłam po dezodorant JC, po czym zmieniłam jego koszulę na swoje ubrania z poprzedniego dnia. Palcem umazanym w paście umyłam zęby. Włosy wymagały bardziej czasochłonnych zabiegów. Znowu się skołtuniły, co było dowodem na upojną noc. Całe szczęście udało mi się znaleźć gumkę, którą zostawiłam w czasie jednej z poprzednich wizyt. Dzięki niej mogłam związać włosy w koczek. Kiedy wyszłam, JC był już ubrany i siedział przy biurku, przed laptopem. – Wychodzę – oznajmiłam nieco sztywno. Wstał i podszedł do mnie. – Zrozumiałem wszystko, co mi powiedziałaś, Gwen. Chcę, żebyś to wiedziała. Jeśli jednak zmienisz zdanie, wynająłem pokój w Trump Hotel w Las Vegas. O dwunastej piętnaście jest lot z LaGuardia. Kupiłem bilet pod nazwiskiem Alex Mader i mam dla ciebie miejsce. Możesz do mnie dołączyć.

W głowie mi się zakręciło. – Alex Mader? Tak się naprawdę nazywasz? – Nie. Pod takim nazwiskiem podróżuję. Dołącz do mnie. Znaczenie jego słów powoli zaczynało do mnie w pełni docierać. Wyjeżdżał. Naprawdę wyjeżdżał. Teraz. Ja musiałam zajmować się pieprzonym ojcem, a mój ukochany wyjeżdżał i nie wiadomo, kiedy wróci. Już miałam mu powiedzieć, żeby nie odchodził albo poczekał, aż wrócę ze spotkania z Normą, lecz przerwał mi, biorąc mnie w ramiona. – Nic nie mów. Musisz iść. Ja też muszę. Naprawdę nie chcę wyjeżdżać bez ciebie. Dlatego zastanów się nad podróżą do Vegas. Proszę. Pocałował mnie, a jego usta smakowały pożegnaniem. Tęsknotą i smutkiem. Melancholią i cierpieniem. Żalem i rozpaczą. Ostatecznością. Przerwał i cmoknął mnie jeszcze raz w czubek nosa. – Zmień zdanie, Gwen. Proszę, zmień zdanie.

Rozdział osiemnasty Samochód czekał już na mnie, kiedy zjechałam na dół. Nie był to zwykły czarny wóz firmowy, z jakiego od czasu do czasu korzystała Norma. Wyglądał na drogi i ekskluzywny. Musiał należeć do Hudsona Pierce’a. Co oznaczało, że Norma wtajemniczyła go w nasze kłopoty. Jak cudownie, że przypadkowi ważni ludzie wiedzą, że chociaż wydaję się silna, w rzeczywistości jestem tylko czyimś workiem treningowym. Mimo upokorzenia udało mi się uśmiechnąć do kierowcy – białego mężczyzny w średnim wieku z przesadnie długimi wąsami i gęstą brązową czupryną. On też był nowy. Jego hawajska koszula i bojówki zdecydowanie nie stanowiły standardowego stroju do pracy. Z jakiegoś powodu ta zmiana jeszcze bardziej wytrąciła mnie z równowagi. Usiadłam na tylnej kanapie z westchnięciem. Całe szczęście Wąsiaty powiedział mi tylko, że jedziemy do kawiarni niedaleko siedziby Pierce Industries, i nie próbował mnie więcej zagadywać. Byłam mu za to wdzięczna. Potrzebowałam spokoju. Jednak największą ochotę miałam na lampkę burbonu i kilku godzin tępego gapienia się w telewizor, lecz skoro nie miałam na to szans w najbliższym czasie, wybrałam ciszę. Niestety mój umysł pracował na zwiększonych obrotach i nie pozwalał na odpoczynek. To i burza emocji, jaka przetaczała się przez moje wnętrze, sprawiało, że czułam się jak jeden wielki bałagan. Gdyby tylko pożegnanie JC nie było takie zawoalowane, nie byłabym taka niespokojna. Powiedział, że wyjeżdża, a ja mu uwierzyłam. Ale czy naprawdę nie wiedział, kiedy wróci, czy po prostu blefował, żebym przyjęła jego absurdalne oświadczyny? Wściekłam się, kiedy to oznajmił. Byłam zła, że planował mnie porzucić, a potem, że chciał, bym zostawiła swoje dotychczasowe życie. Później zadzwoniła Norma i musiałam wyjść, lecz właśnie w tamtej chwili zdałam sobie sprawę, że JC

może mnie rzeczywiście opuścić. Że spotkanie z nim w samolocie może się okazać ostatnią szansą, żeby z nim być. Dlaczego miałaby to być prawda? Zachowywał się, jakby nie miał wpływu na to, kiedy znowu pojawi się w Nowym Jorku. Czy jakiś jego projekt się nie udał? Coś, co będzie wymagało od niego więcej czasu i uwagi? Jeśli tak, dlaczego najpierw chciał się ze mną ożenić? Żeby mnie do siebie przywiązać? Im dłużej jechaliśmy, tym ciężej robiło mi się na sercu. Tym mocniej byłam przekonana, że JC faktycznie wpadł w kłopoty. Musiało tak być. Nic innego nie tłumaczyło tej sytuacji. Czy jego problemy były na tyle poważne, że musiał uciekać? Czy JC myślał, że jeśli się o nich dowiem, przestanę go kochać? Czy dlatego chciał usłyszeć moje „tak” przed wytłumaczeniem mi, co się dzieje? Do mojego serca zaczynał wkradać się żal. Powinnam była powiedzieć mu, że nie obchodzi mnie, co zrobił. Że nigdy nie oceniałabym go przez pryzmat przeszłości. On sam cudownie potrafił sprawić, że czułam się kochana zupełnie bezwarunkowo. Wyraźnie widać, że nie odwdzięczyłam się tym samym. Dlaczego tego nie zrobiłam, do jasnej cholery? I czy było już za późno, by spróbować? Zerknęłam na telefon, żeby sprawdzić godzinę, ale okazało się, że bateria padła. Wyszłam z hotelu koło dziesiątej. Nie mogło minąć więcej niż piętnaście minut. Gdybym kazała kierowcy pojechać natychmiast na lotnisko, miałabym jeszcze mnóstwo czasu. I tak pewnie by odmówił. Przyjmował polecenia od Normy, nie ode mnie. Ale może wystarczyłoby wezwać taksówkę zaraz po wyjściu z samochodu. Tylko czy mogłabym zostawić siostrę na lodzie? Mogłabym. Norma i oskarżenie przeciwko ojcu poczekaliby. Może sprawiłabym kłopot policjantowi. Niekoniecznie się tym przejmowałam. Jeszcze pół roku temu nie przyszłoby mi to do głowy, ale teraz jestem kimś innym. Kimś, dla kogo szczęście jest na tyle ważne, by spróbować o nie zawalczyć. Jeśli mam tylko jedną szansę, żeby być z JC, musiałam ją wykorzystać. Musiałam

pozwolić mu się przed sobą otworzyć. Przygotowywałam się do tego mentalnie przez resztę podróży, a kiedy dotarliśmy pod Pierce Industries, rozglądałam się już za postojem taksówek. Tylko że samochód zatrzymał się dokładnie przed siedzibą firmy, a nie kawiarnią nieopodal. I to nie przed samym budynkiem, lecz przed garażem. Zanim zdążyłam zapytać, kierowca wyjaśnił mi, podając klucze obsłudze: – Przed kawiarnią nie ma parkingu, więc pójdziemy stąd piechotą. Pójdziemy piechotą? Czyli kierowca miał iść ze mną? Dlaczego nie podrzucił mnie na miejsce i nie odjechał? Wysiadłam z samochodu, zmieszana, i ruszyłam za mężczyzną chodnikiem. – To na końcu ulicy, po prawej. – Ach! Czyli jednak mnie zostawi. – Pozwolę ci iść przodem. A może jednak nie. Zrobiłam kilka nieśmiałych kroków w stronę kawiarni, żeby sprawdzić, czy kierowca pójdzie za mną, lecz jednocześnie nie przestawałam szukać wzrokiem taksówki. Kiedy nabrałam pewności, że nie zostanę sama, odwróciłam się i powiedziałam: – Trafię stąd na miejsce. Dziękuję, że mnie pan tu przywiózł. – Przepraszam, panno Anders, ale dostałem polecenie, by zaprowadzić panią prosto do siostry. Zamarłam. – Zrobiłam coś nie tak? Mam kłopoty? – W żadnym wypadku. – Zdałam sobie sprawę, że rozgląda się dokładnie, nie ruszając jednak głową. – Pani siostra martwi się o pani bezpieczeństwo, to wszystko. Jeśli zawsze rozsądna Norma martwiła się o moje bezpieczeństwo, coś musiało się stać. Coś poważnego. Przestałam szukać taksówki. Od razu zauważyłam Normę w kawiarni. Siedziała z trzema mężczyznami – jednym w mundurze policyjnym i dwoma odwróconymi do mnie plecami. Mimo tego, co powiedział mi

kierowca – nie tylko kierowca, na to wyglądało, lecz także ochroniarz – podchodząc do siostry nadal zachowywałam ostrożność. Puścił mnie samą i stanął w kolejce do kasy. Miło było odzyskać wolność, lecz chociaż Norma jeszcze mnie nie zobaczyła, nie miałam już najmniejszej ochoty iść gdziekolwiek indziej niż prosto do niej. – Hej – rzuciłam po dotarciu do stolika. I właśnie wtedy krzyknęłam, zobaczywszy twarz trzeciego mężczyzny. Skoczył na równe nogi i przyciągnął mnie do siebie. – Cześć, siora. Ben, Ben. Przycisnęłam nos do jego koszuli i nie chciałam puścić. Trzymałam go mocno, żeby nie zobaczył moich łez. Tyle chciałam mu powiedzieć, lecz nie potrafiłam nic wykrztusić. Myślałam za to intensywnie w nadziei, że i tak usłyszy. Tęskniłam za tobą. Kocham cię. Tak się cieszę, że cię widzę. Skąd się tu wziąłeś? – Ciebie też miło widzieć – powiedział, przytulając mnie. W końcu, kiedy inni zaczynali się niecierpliwić, wysiłkiem woli oderwałam się od brata. – A tak przy okazji, wyglądasz paskudnie. – Dzięki – odparłam, udając obrażoną. – A co ty tutaj robisz? – Chociaż byłam przeszczęśliwa, że go widzę, bałam się też, że jego obecność oznaczała złe wieści. – Zaraz ci wszystko powiem, Gwen. Najpierw poznaj Erica. – Kiwnął głową na drugiego mężczyznę bez munduru. Eric okazał się mieć wszystko to, czego nie miał mój brat. Ben był niski i chudy, a Eric wysoki i przysadzisty, pierwszy miał ciemne, a drugi jasne włosy. – Przystojniak – szepnęłam do Bena i chwyciłam wyciągniętą dłoń Erica. – To musi na razie wystarczyć, bo jestem uwięziony za stołem – powiedział Eric. – Ale później zamierzam cię wyściskać. Normalnie nie pałałabym entuzjazmem do nikogo, kto uważał się za godnego mojego braciszka. Eric był inny. Pomógł Benowi w trudnym okresie, czym zasłużył sobie na kilka dodatkowych punktów, a teraz, gdy poznałam go osobiście, od

razu wiedziałam, że był jednocześnie obrońcą i słodkim misiem. – Gwen, jeśli nie masz nic przeciwko, nie chcielibyśmy marnować czasu pana policjanta. – Norma uśmiechnęła się do mnie, lecz nie poczułam się zachęcona. Przypomniało mi się określenie „uśmiech nie sięgał jej oczu”. Jej wzrok pozostał zupełnie poważny. Przełknęłam głośno ślinę, na powrót zdając sobie sprawę z powagi sytuacji, i usiadłam na pustym krześle. Nagle pożałowałam, że nie zamówiłam najpierw kawy. Miałam przeczucie, że będę potrzebować dodatkowej porcji energii do tej rozmowy. Norma musiała zauważyć, jak przyglądam się jej latte. Podała mi kubek, mówiąc: – To funkcjonariusz Taylor. Zajmuje się sprawą ojca. – Miło mi poznać. I dziękuję. – Napiłam się kawy, która okazała się zbyt słodka. Ale przynajmniej nawilżyła moje suche usta. Kiedy odstawiłam szklankę, zauważyłam, że wszyscy się na mnie gapią. Przeszedł mnie dreszcz pod wpływem nagłej myśli. – Skonfrontowaliście się już z nim, prawda? – Jeśli policja już z nim rozmawiała, będzie wkurzony. Może nawet mi groził. Czy właśnie dlatego dostałam ochroniarza? Czy dlatego Ben przyleciał? Dlatego wszyscy z niepokojem czekali na moje przybycie? Może to było irracjonalne, ale wizja zdenerwowania ojca wywołała we mnie prawdziwy strach. Spociły mi się ręce, ścisnęło mnie w żołądku. Chciałam wierzyć, że byłam bezpieczna. Ojciec został zwolniony warunkowo, wciąż znajdował się w ośrodku przejściowym. A jednak udało mu się już raz mnie uderzyć. Norma próbowała mnie uspokoić, kładąc mi rękę na kolanie. – On ci nic nie zrobi, Gwen. Słyszysz? Popatrzyłam jej w oczy, lecz mój niepokój nie zelżał. Norma się martwiła, a to martwiło mnie. Odwróciłam się do policjanta. – Co powiedział? Muszę wiedzieć. – Popatrzyłam na Bena. – I co to ma wspólnego z twoim przyjazdem?

Brat szturchnął mnie łokciem. – Moja obecność tutaj nie ma nic wspólnego z tą sprawą, ale cieszę się, że przyjechałem w momencie, kiedy mogę pomóc. A teraz pozwól mówić panu policjantowi, bo Norma nie wytrzyma. Zerknęłam na siostrę akurat w momencie, gdy się skrzywiła. – Dobra – zgodziłam się. – Ale później chcę poznać każdy szczegół. – Na powrót skupiłam uwagę na policjancie. – Proszę – powiedziała do niego Norma, jakby oddawała mu głos. Sądząc jednak po wyrazie jego twarzy, miał gdzieś pozwolenie. Już go lubiłam. – Właściwie nie rozmawialiśmy jeszcze z Williamem Andersem – oznajmił funkcjonariusz Taylor. – Zrobilibyśmy to zaraz po oficjalnym złożeniu zawiadomienia. A jak nie my, to jego kurator. Niestety pan Anders nie wrócił wczoraj na noc do ośrodka. – Co to oznacza? – Ze strachu dostałam gęsiej skórki na całym ciele, ale musiałam się upewnić, że wszystko rozumiem. Chciałam, by powiedziano mi to wprost. Teraz policjant spojrzał na Normę przed udzieleniem odpowiedzi. – Złamał w ten sposób warunki zwolnienia. Razem z napaścią i próbą wymuszenia powinno wystarczyć, żeby znowu trafił do więzienia. Ben przysunął się trochę bliżej stolika. – Powiem ci, co to oznacza. Ojciec uciekł. Dotarło do niego, że wczoraj spieprzył sprawę, więc boi się wrócić i stawić czoła konsekwencjom. Czyli nikt go nie pilnuje. Skurwiel jest wolny. – A to z kolei oznacza, że my nie jesteśmy bezpieczni – dodała Norma. Cóż. Chciałam usłyszeć to wprost i usłyszałam. Napiłam się jeszcze kawy, żałując, że nie jest mocniejsza. Żałując, że ja nie jestem mocniejsza. Chwyciłam dłoń Normy, która wciąż spoczywała na moim kolanie, i ścisnęłam ją. Przesadza, powiedziałam sobie w duchu. Jest zbyt ostrożna. Wciąż jesteśmy bezpieczni. Wciąż jestem

bezpieczna. Wiedziałam jednak, że prawda jest inna. Norma nie należała do ludzi łatwo wpadających w przesadę. Potrafiłam sobie nawet wyobrazić, dlaczego wymienili z policjantem spojrzenia. Zapewne mówiła mu wcześniej, żeby mnie nie straszył. Żeby zachował szczegóły dla siebie. Albo zapomniała wygłosić te same rady przed Benem, albo ją zignorował. Pociągnęłam kilka razy wolną ręką po gardle, bo musiałam coś począć z dłońmi, a potem zapytałam: – Myśli pan, że znowu będzie mnie szukał, prawda? – Trudno powiedzieć – odparł funkcjonariusz. – Raz już przyszedł, więc istnieją obawy, że zrobi to ponownie. Zwłaszcza że nie dostał tego, czego chciał. Kiwnęłam głową. Boże, czułam się jak dureń, cały czas kiwając głową, ale to było łatwiejsze niż mówienie. Łatwiejsze niż wykrztuszenie z siebie słów: Rozumiem, co ma pan na myśli. Łatwiejsze niż werbalne przyznanie, że doskonale rozumiem, z jak dużym prawdopodobieństwem mogę się spodziewać ponownego spotkania z ojcem. Zachciało mi się płakać. Potwór z mojego dzieciństwa był prawdziwy i groźny. Jak mogłam powstrzymać łzy strachu? No i Ben! Musiał być równie przerażony, co ja. On najwięcej wycierpiał ze strony ojca. Dotknęłam jego ramienia. – Nie powinno cię być teraz w mieście. – Jak na ironię to właśnie ja tak bardzo chciałam go zobaczyć w Nowym Jorku, a teraz kazałam mu wyjeżdżać. Ben poklepał mnie czule po dłoni. – To cholernie przerażające, prawda? Ale wszystko w porządku. Uwierz mi. Za jego plecami zobaczyłam, że kierowca siada kilka stolików dalej. Prawie na nas nie patrzył, a jednak zdawał się pilnować. Czy tak będziemy teraz żyć? Obserwowani przez obcych ludzi zatrudnionych przez moją siostrę? Nie podobało mi się to. Jednak Ben był silny, więc i ja postanowiłam być silniejsza. Wyprostowałam się, żeby wyglądać

na odważniejszą, niż byłam w rzeczywistości, nie pozwalając lękom sparaliżować mnie. Nie tak, jak w dzieciństwie. – A w ogóle dlaczego zachowuje się tak głupio? Nie rozumiem. Nigdy nie był przestępcą. Bił swoje dzieci, ale nie kradł ani nie szantażował nikogo. Nigdy nie należał do kolesi, którzy uciekają przed policją. – Jak już wyjaśniłem pani siostrze i bratu, więzienie zmienia ludzi – tłumaczył cierpliwie funkcjonariusz. – A koledzy z celi nie są zbyt łagodni dla tych, którzy znęcają się nad dziećmi. Pani ojciec nie miał łatwego życia za kratkami. Poza tym najwyraźniej uzależnił się od narkotyków. Od cracku, jak się domyślam. To nic niezwykłego i, co ciekawe, wolność dla takich osób staje się ciężarem, a nie błogosławieństwem. Ich głównym problemem staje się kwestia zdobycia kolejnej działki, a nie mają ani kontaktów, ani pieniędzy, ani miejsca, do którego mogą po wszystkim wrócić. Mój ojciec to ćpun. Świetnie. Powinnam była to zauważyć, kiedy pojawił się w klubie? Czy trząsł się? Czy miał rozszerzone źrenice? Zadrżałam pod wpływem wyrzutów sumienia. Tak, wyrzutów sumienia. Jakie to popieprzone, że czułam się winna. Bo przecież gdybyśmy nie posłali go do więzienia, nie skończyłby w ten sposób. Gdybyśmy nie posłali go do więzienia, nie byłby dzisiaj dla mnie zagrożeniem. Zupełnie porąbane uczucia, ale i tak nie potrafiłam się ich pozbyć. Nienawidziłam tej części siebie, która przejmowała się cierpieniem ojca. Nienawidziłam tego, że zastanawiałam się, dlaczego Ben nie potrafił tego znieść tak jak ja. Nienawidziłam, że choć przez sekundę uznałam swój spokój dzisiaj za ważniejszy niż bezpieczeństwo mojego brata dekadę temu. Nie mogłam na niego spojrzeć. Norma pochyliła się do przodu. – Cokolwiek chodzi ci teraz po głowie, Gwen, to naturalne. Przestań się tak zadręczać. Łatwiej powiedzieć, niż zrobić. Norma nie miała pojęcia, o czym myślę.

Jakby chcąc przypomnieć mi, jakim potworem był mój ojciec, w tym samym momencie policzek zaczął boleśnie piec. Zapamiętaj ten ból, zdawał się mówić. Ben też przez to przechodził, cierpiał nawet więcej. Twój ojciec zasłużył na wszystko, co go spotkało. Pełne nienawiści słowa nie były bardziej zachęcające niż te wynikające z poczucia winy. Zabrałam rękę i założyłam nogę na nogę. – Czyli co teraz się stanie? Zadałam pytanie do wszystkich, ale odpowiedział mi funkcjonariusz. – Oczywiście chcemy, żeby udał się tam, gdzie się go spodziewamy. W tej chwili spodziewamy się go jutro rano w klubie. Skontaktowaliśmy się już z właścicielem i głównym menadżerem. Planujemy zebrać zespół, który będzie na niego czekał na miejscu. – Będę tam potrzebna? – Wstrzymałam oddech, czekając, aż dowiem się, czy będę przynętą. Całe szczęście policjant pokręcił głową. – Raczej nie. Właściwie wolelibyśmy, żeby pani tam nie było. Westchnęłam głośno. – Ja też tak wolę. Norma uśmiechnęła się, by dodać mi otuchy. – Matt powiedział już, że możesz wziąć tyle wolnego, ile potrzebujesz. W pełni rozumie sytuację. – Dzięki. Zastanowię się nad tym. – Właściwie to na niczym nie potrafiłam się już skupić. W głowie miałam jeden wielki szum, przypominający zakłócenia źle ustawionego radia. Przez resztę rozmowy, kiedy funkcjonariusz Taylor spisywał moje zeznania, kiedy fotografował moją twarz i wypełniał wszystkie papiery, ja aż się trzęsłam. Jeśli coś przyszło mi do głowy, zaraz ginęło w gąszczu zakłóceń. Nic nie zostawało na dłużej. Nic nie mogło mnie dotknąć. Nie miałam pojęcia, ile czasu minęło, gdy policjant pożegnał

się, a ja zostałam sama z Normą, Benem i jego facetem. W pewnym momencie ktoś przyniósł mi kawę – chyba Eric – a ja grzałam teraz dłonie o kubek. Dziwne, że było mi tak zimno, skoro w kawiarni panował zaduch. Norma usiadła głębiej na krześle i przyglądała mi się przez kilka długich sekund. – Zrób coś dla mnie, dobrze? – powiedziała w końcu. – Weź głęboki wdech. Ta część jest już skończona. Wyluzuj. Kusiło mnie, żeby się z nią spierać – potrzebowałam napięcia, dzięki niemu czułam się bezpieczna – ale zaczynały mnie boleć ramiona, a szczęka zablokowała się od kurczowego zaciskania. Może próba uspokojenia się wyjdzie mi na dobrze. Nieco się ociągając, wciągnęłam i wypuściłam powietrze. A potem jeszcze raz. Po trzecim oddechu naprawdę poczułam się trochę mniej zestresowana. Poruszyłam głową na boki i potrząsnęłam ramionami. – Lepiej? – Tak. Dzięki. Potrzebowałam tego. – Wiem. – Odwróciła się do Bena. – A ty? Jak się trzymasz? Wystarczyło jedno spojrzenie na brata, by wiedzieć, że ten dzień też nie był dla niego przyjemny. – Nie wiem – odparł. – Dziesięć lat temu naprawdę myślałem, że to już koniec tego wszystkiego. – Wszyscy tak myśleliśmy. – W głosie Normy dało się usłyszeć zmęczenie, a ja zdałam sobie sprawę, że chociaż nie mieszkała z ojcem w najgorszym okresie, walczyła z nim przez większość życia tak samo jak my. Walczyła dla nas. Dziwiło mnie, że nie była tym jeszcze bardziej zmęczona. Ben poruszył się na krześle kilka razy, a ja rozpoznałam w tym niezręczność towarzyszącą silnym uczuciom. Takim, które są zbyt ciężkie i trudne, by je przeżywać, a co dopiero omawiać. – To niesprawiedliwe – powiedział w końcu, wyraźnie zaciskając szczękę. – To niesprawiedliwe, że wciąż wywołuje w nas strach. Eric podał mu rękę i Ben ją ścisnął, splatając mocno ich

palce. – Nic mi nie jest. – Adresatem tych słów był Eric, lecz podejrzewałam, że miały uspokoić nas wszystkich. – Naprawdę. Po prostu się wkurzyłem. A to lepiej, niż czuć wstyd czy lęk. Uwierz mi. Nie musiałam, bo doskonale wiedziałam, że wstyd i lęk mogą być naprawdę paskudnymi emocjami. W tamtym momencie właśnie to czułam. – Możemy już skończyć rozmawiać o tacie? I możesz mi powiedzieć w końcu, co tu robisz? Ben i Eric wymienili spojrzenia, których nie potrafiłam zinterpretować. – Cóż – zaczął Ben. – Już od jakiegoś czasu zastanawialiśmy się z Erikiem nad podróżą. W czasie terapii, już po wyjściu ze szpitala, zdałem sobie sprawę, że odpychałem od siebie wszystko, co przypominało mi o przeszłości, uznając to za sposób na poradzenie sobie z nią. Oczywiście nie był to dobry pomysł. Ponieważ przeszłość nigdy się nie zatrze, a ja nie mogę jej zmienić i muszę nauczyć się ją akceptować, bla, bla, bla, psychologiczne pierdoły i takie tam. Prawda jest jednak taka, że kiedy trzymałem z dala od siebie wszystko, co przypominało mi o ojcu, tak naprawdę nie dopuszczałem do siebie tego, co czyniło mnie silniejszym. Przede wszystkim was. Nowy Jork to druga rzecz. A trzecia to poważne związki. – Uśmiechnął się do Erica przy tym ostatnim. – Dlatego zamiast próbować ukrywać to, co bolesne, pracuję nad tym, by stawić temu czoło. Naprawdę stałem się dzięki temu zupełnie innym człowiekiem. – To niesamowite, Ben. Widzę tę zmianę i bardzo się cieszę. Cieszę się też z twojej wizyty, nawet jeśli moim zdaniem wybrałeś beznadziejny moment. Ben puścił dłoń Erica i położył rękę na oparciu jego krzesła. – Właściwie planowaliśmy przylecieć w przyszłym miesiącu, ale kiedy Norma zadzwoniła wczoraj, chciałem natychmiast być w Nowym Jorku. I nie jesteśmy tu z wizytą. Szukamy mieszkania. – Przeprowadzacie się? – Równie zdziwiona byłabym, gdyby

powiedział mi, że jest w ciąży. – Obaj? Ale dlaczego? To znaczy, super! Ale nie rozumiem. Ben roześmiał się. – Wiem, to zmiana o sto osiemdziesiąt stopni. Ale mówię wam, że jestem innym człowiekiem. Nie pozwolę, żeby ojciec znowu wzbudzał w nas strach. Zbyt wiele czasu zmarnowałem, uciekając przed rodziną. Przed wami. Chcę tu być. Potrzebuję tego. Teraz, gdy ojciec znowu zachowuje się jak skurwiel, tym bardziej powinienem was wspierać. Musimy się trzymać razem. W ten sposób najlepiej sobie radzimy. Kiwnęłam głową, znowu, jak zabawka. Tym razem jednak nie mówiłam nic, bo byłam zbyt szczęśliwa. – W każdym razie – ciągnął dalej Ben. – Firma Erica ma główną siedzibę w Nowym Jorku i bez problemu dostanie przeniesienie. Ja nie pracowałem odkąd odszedłem z kina. Kiedy Norma zaproponowała pomoc, poczułem, że to dobry moment. Odwróciłam się do siostry. – Wiedziałaś o tym? Wzruszyła ramionami. – Rozmawialiśmy trochę na ten temat. Ben chciał zrobić ci niespodziankę. – To naprawdę wspaniała niespodzianka. – Najlepsza. Uśmiechałam się szeroko, nie przejmując się bolącym policzkiem. – Ale dość już gadania o mnie – oznajmił Ben, co było zabawne, bo ledwo cokolwiek zdążył powiedzieć. – Chcę wiedzieć wszystko o tobie i tym kolesiu, z którym się spotykasz. Na wspomnienie JC zalała mnie fala emocji i nagle przypomniałam sobie, w jaki sposób się pożegnaliśmy. – Co się stało? – zapytała Norma, jak zwykle od razu odczytując moje uczucia. – Źle się dzieje między wami? Zastanowiłam się chwilę nad odpowiedzią. Wcześniej tak rozpaczliwie miałam ochotę za nim podążyć, a potem zupełnie o tym zapomniałam, próbując stawić czoła pilniejszej sytuacji z ojcem. Później j Ben odwrócił moją uwagę. Nie wybiła jeszcze dwunasta, a ja już zaliczyłam cały wachlarz emocji.

Ponieważ nie miałam zbyt wiele czasu od poranku spędzonego z JC, dopiero teraz nabrałam jakiejś perspektywy. Może podchodziłam do tego zbyt poważnie. – Cóż – powiedziałam, zastanawiając się, jak to wszystko podsumować. – W tej chwili zrobiło się trochę dziwnie. Przez większość czasu jest cudownie. Właśnie wyznaliśmy sobie miłość, a JC opiekował się mną cały wieczór po tym, cóż, po spotkaniu z ojcem. Był naprawdę kochany. – Napiłam się kawy w nadziei, że ukryję czerwieniące się policzki. – To wspaniale! – zawołał Ben. – Miałam przeczucie, że wreszcie się ogarnie – rzuciła jednocześnie Norma. – Tak, doskonale się ogarnął. I było wspaniale. Ale potem, dzisiaj rano, wszystko zepsuł. Oświadczył mi się. Norma się ożywiła, ale to Ben zareagował werbalnie. – Oświadczył ci się? Żartujesz. – Nie żartuję. Chce lecieć do Vegas i wziąć ślub. Dzisiaj. – Kiedy mówiłam o tym w ten sposób, omijając dziwne wątki w postaci tajemniczego telefonu i desperackiego zachowania, znowu czyniło to całą sytuację absurdalną. A może chciałam, żeby brzmiała absurdalnie, więc właśnie tak ją przedstawiłam. Ponieważ naprawdę nie chciałam czuć, że popełniłam błąd. – I polecisz? – Tym razem zapytała Norma. – Nie! Nie postradałam jeszcze zmysłów. Przecież nawet nie znam jego nazwiska. Właściwie to i pełnego imienia. – Wymówki, wymówki, wymówki. Nawet ja wiedziałam, że to wymówki. Zastanawiało mnie, czy Norma dostrzegała to z taką samą łatwością. – W każdym razie. – Zaczęłam skubać papierową obwolutę mojego kubka. – Kiedy wychodziłam z hotelu, powiedział mi, że rusza na lotnisko i ma nadzieję, że do niego dołączę. Żegnał się ze mną ostatecznie. Zupełnie jakby stawiał mi ultimatum. Albo za niego wyjdę, albo to koniec. Jeśli to prawda, na pewno nie chcę za niego wyjść. Ale też będę bardzo smutna. – Odwaga opuściła mnie

na koniec i musiałam przygryźć wargę, żeby powstrzymać napływ emocji. Czekałam, aż Ben mnie pocieszy albo Norma zacznie swój wykład, albo cokolwiek innego, na co sobie zasłużyłam. Nie byłam pewna, co by to mogło być. Może nic. Może na nic nie zasługiwałam. Zdążyłam już porwać większość obwoluty, kiedy Norma wreszcie zapytała: – Leci teraz do Vegas? – Tak. Norma odchyliła się i oparła o krzesło. – Powinnaś lecieć z nim. – Zgadzam się – wtrącił Ben. Serca zabiło mi szybciej. – Powinnam za niego wyjść? – Nie – powiedzieli jednocześnie. – Dlaczego nie? Norma zastanowiła się chwilę. – Cóż, jeśli chcesz, to wyjdź za niego. Ale mi chodziło o to, że powinnaś lecieć do Vegas. Dołącz do niego. Bądź z nim. Widać jak na dłoni, że JC cię potrzebuje. A w tej chwili nawet lepiej, żebyś wyjechała z miasta. Może sobie wszystko wyjaśnicie. Zapomnij o tym, co się dzieje w Nowym Jorku. Leć do Vegas i poznaj lepiej tego kolesia. Jeśli ostatecznie weźmiecie ślub, super. – Doceniam to, jak lekko podchodzisz do decyzji, które zaważą o reszcie mojego życia. – Powiedziałam to sarkastycznie, ale, w pewnym sensie, naprawdę byłam wdzięczna. Pochyliła się do przodu i oparła łokciami o stolik. – Ani trochę lekko nie podchodzę do twojego życia. Próbuję trzymać cię z dala od człowieka, który wielokrotnie cię krzywdził. JC dotychczas był dla ciebie wyłącznie dobry. Gdybyś powiedziała, że tego chcesz, nie miałabym absolutnie nic przeciwko temu, byście razem spędzili życie. Opadła mi szczęka. Kiedy zdałam sobie z tego sprawę, zamknęłam usta, lecz nadal gapiłam się na siostrę, nie dowierzając.

Nie była sobą. Zazwyczaj podchodziła do wszystkiego z jeszcze większym pragmatyzmem niż ja. Chłodno i rozsądnie. Zawsze szukała najbezpieczniejszej lokaty dla naszych funduszy. Nigdy nie akceptowała ryzykownych inwestycji. Nigdy. Być może Norma zorientowała się, jak nietypowo podeszła do sprawy, i nieco się wycofała. – Mówię tylko, żebyś poleciała do Vegas. Na miejscu zobaczysz, jak się ułoży reszta. – To dobry plan – dodał Ben. – Ja na pewno poczuję się lepiej, gdy wyjedziesz z miasta. – A sam zostaniesz tutaj? – Powiedziałam to zdecydowanie ostrzej, niż powinnam, ale nie ostrzej, niż chciałam. – To co innego. Ojciec nie wie, że tu jestem. Nie wie, gdzie mnie znaleźć. I nawet nie próbuje. To nie mnie poprosił o pieniądze. No i mam Erica, który mnie obroni. – Obaj się roześmiali, jakby w tym stwierdzeniu ukryli swój prywatny dowcip. Może po prostu cieszyli się sobą. A Norma miała Boyda. – Rozważasz to. – Ben puścił do mnie oko. – Jak zwykle łatwo cię przejrzeć. Przewróciłam oczami. – Ale dopiero co przyleciałeś. Nie mogę wyjechać z miasta, dopóki nie pogadamy dłużej. – Będę tu mieszkać, wariatko. Będziemy się ciągle widywać. Ciągle. Poza tym nie mamy dla ciebie teraz czasu. Musimy obejrzeć milion mieszkań i wybrać jedno przed niedzielnym powrotem. Tylko byś nam przeszkadzała. Byłam zbyt wykończona, żeby wymyślać kolejne wymówki. Ben miał rację – jeszcze zdążę się z nim nagadać. Poza tym poczuję się lepiej z dala od ojca na wolności. To naprawdę dobry pomysł. No i chciałam być z JC. Nie chciałam za niego wychodzić, ale pragnęłam wszystko jakoś poukładać. Musiałam pokazać mu, że nie wystraszę się jego kłopotami, jakie by nie były. Sięgnęłam po komórkę Normy, która leżała na stoliku, i spojrzałam na wyświetlacz. Wybił kwadrans po dwunastej. Cały

entuzjazm nagle mnie opuścił. – Nie ma szans, żebym zdążyła. Norma wzruszyła ramionami. – Zarezerwuj bilet na następny lot. Weź moją kartę kredytową. Wiesz, gdzie się zatrzyma JC? – Tak. – Świetnie. – Spojrzała na mężczyznę, który mnie przywiózł do kawiarni. – Znasz kierowcę? – Tego niby Toma Sellecka? – zapytałam. Ben uderzył dłonią w stół. – To do niego jest podobny! Norma mimowolnie uśmiechnęła się. – Nazywa się Reynold. To jeden z ochroniarzy Hudsona. Pożyczył mi go na jeden dzień. Reynold odwiezie cię do domu i poczeka przed drzwiami, a potem zawiezie na lotnisko. –Poczeka przed drzwiami? – Domyśliłam się, że to ochroniarz, ale spodziewałam się większej skrytości. – I tak już wygląda niczym rodem z serialu kryminalnego. Czy to nie zbyt oczywiste? – Nie próbuję być dyskretna – odparła, a w jej głosie dało się słyszeć frustrację. – Chcę, żeby tata czy jego koledzy doskonale wiedzieli, że masz ochronę. – Dobra, dobra. – Szczerze mówiąc, byłam zmęczona. Powinnam była na samym początku na wszystko się zgodzić. Spłynęła na mnie kolejna fala emocji. Ta konkretna składała się głównie z uczucia wdzięczności. Złapałam jedną ręką dłoń Normy, a drugą Bena. – Dziękuję wam. A w szczególności tobie, siostrzyczko. Za wszystko. Norma położyła drugą rękę na mojej. – Kocham cię, Gwen. Nie ma nic, czego bym dla ciebie nie zrobiła. – Powiedziała to z taką swobodą, że nie miałam innego wyjścia, jak jej naprawdę uwierzyć. Norma pierwsza się wycofała, a ja wiedziałam, że to najsłodsza rzecz, jaką mogła zrobić.

– A teraz spadaj do domu. Musisz się spakować. Najbliższy lot do Las Vegas, jaki udało mi się znaleźć, był dopiero o północy. Czekanie nie przeszkadzało mi. Potrzebowałam tego czasu, żeby uspokoić skołatane nerwy. Zarezerwowałam bilet i spakowałam się, a potem zadzwoniłam do Normy, żeby przekazać jej szczegóły swojego planu. – Dobrze. Chcesz sama powiedzieć o tym Reynoldowi czy ja mam to zrobić przez telefon? Ponieważ wolałam udawać, że nie potrzebuję ochroniarza, poprosiłam ją, żeby skontaktowała się z nim w moim imieniu. – A co z tobą? Nie chcę, żebyś została tutaj sama. – Prosto z pracy jadę do chłopaka. – Nauczyła się mówić o nim „chłopak” przez telefon, na wypadek gdyby ktoś ją podsłuchał. – Czyli nie zobaczymy się dzisiaj. Miłej podróży. Baw się dobrze i zadzwoń, gdy będziesz już na miejscu, okej? – Jasne. Kocham cię. Bądź ostrożna. Rozłączyłam się i wybrałam numer Matta. Nie odebrał, więc musiałam zostawić mu wiadomość z informacją, że biorę wolne przynajmniej na tydzień. Poczułam się głupio, że tak uciekam i w ogóle. Wystarczyło jednak, że przypomniałam sobie ojca, jego wyszczerzone zęby i podniesioną rękę, żebym przestała się tym przejmować. Musiałam zadbać o swoje przetrwanie. Właśnie tego potrzebowałam, by się nie załamać. Chociaż miałam tyle na głowie, i tak udało mi się zasnąć na kilka godzin. Kiedy się obudziłam, nadszedł już czas, by ruszać w drogę. Zanim wylądowałam w Las Vegas, zdążyłam wyrzucić z umysłu przyczynę, dla której uciekałam z Nowego Jorku. Teraz podróż miała na celu wyłącznie spotkanie z JC i zaczynałam czuć ekscytację. Prawdziwą ekscytację. I niepokój. Nie obrazi się, gdy zrobię mu taką niespodziankę, prawda? Nie miałam wątpliwości, że nigdy nie zrobiłam nic równie spontanicznego. Czułam się trochę jak jakaś wariatka. Tym bardziej, że w pewnym momencie w samolocie zaczęłam

zastanawiać się nad przyjęciem jego oświadczyn. Dlaczego właściwie nie miałabym za niego wyjść? Co mogłoby się stać? Wciąż nie byłam przekonana, lecz sprawa pozostawała otwarta. Jak zauważyła Norma, najlepiej na miejscu się przekonać, jak się sprawy potoczą. A jednak wizja ślubu nie wydawała się już taka absurdalna i jeszcze długo po lądowaniu miałam motylki w brzuchu. Tak się tym wszystkim przejęłam, że nie zdałam sobie sprawy z istnienia poważnej dziury w moim planie. Zrozumiałam to dopiero w chwili, gdy przekroczyłam próg Hotelu Trump i stanęłam w holu – nie wiedziałam, w którym pokoju zatrzymał się JC. A nie mogłam o to zapytać w recepcji, nie znając jego pełnego imienia i nazwiska. Walcząc z silnym pragnieniem, by położyć się na podłodze i zacząć rzewnie płakać, wysiłkiem woli zaczęłam zastanawiać się nad możliwymi rozwiązaniami problemu. Widziałam tylko dwie windy. Mogłam usiąść i obserwować je, aż JC nie pojawi się w którejś z nich. To mogło zająć kilka dni. Westchnęłam ciężko, sfrustrowana. Potem przypomniałam sobie nazwisko, na które zarezerwował bilety. Zawsze warto spróbować. Z taką pewnością siebie, na jaką tylko było mnie stać, podeszłam do recepcji. – Dzień dobry, czy przypadkiem nie zatrzymał się tutaj Alex Mader? – Nie byłam pewna, czy obsługa hotelu może informować o tym, w których pokojach zatrzymali się goście. O ile w ogóle JC użył tego nazwiska. Recepcjonista narobił mi nadziei, wpisując coś na komputerze. Po chwili wpatrywania się w monitor zapytał: –Pani Gwen? Serce biło mi tak głośno, że musiał je słyszeć. – Tak. – Jeśli pokaże mi pani dokument tożsamości, pani Mader, mogę wręczyć pani klucz. Pani Mader. Kiedy JC mówił mi o swoich zamiarach, pokój

był już zarezerwowany, a więc zaplanował wszystko, jeszcze zanim wyleciał z Nowego Jorku. I miał nadzieję, że do niego dołączę. Pilnowałam, by nie uderzyło mi to zbyt mocno do głowy. Wyjęłam dowód i podałam go recepcjoniście. – Wciąż mam na nim nazwisko panieńskie. Może być? Zdusiłam dreszcze w zalążku. Zbyt ławo było się cieszyć. Zbyt łatwo było uwierzyć, że naprawdę stanę się panią Mader. Albo panią Jakąś-Tam. – Powinno wystarczyć. – Recepcjonista zeskanował dowód, a potem podał mi elektroniczny klucz. – Pokój czterysta siedemnaście. Tak oto dostałam klucz. I poznałam numer pokoju. To się działo naprawdę. To była moja druga wizyta w Las Vegas. Pierwszy raz przyleciałyśmy tu z Normą świętować jej trzydzieste urodziny. Wynajęłyśmy pokój w Venetian, ogromnym hotelu, który mógłby nazywać się miastem. Trump niczym go nie przypominał. Był mały, ale stylowy. Nie uprawiano tu hazardu i zapewne właśnie z tego powodu był mały i stylowy. Chociaż całe Las Vegas raczej zniechęcało mnie do siebie, tutaj mi się podobało. Za to nie podobało mi się to, jak szybko dotarłam na czwarte piętro. Praktycznie nie miałam czasu, żeby się pozbierać, a za chwilę czekało mnie spotkanie z JC. W mojej głowie pojawił się szereg różnych „powinnam była”, które zatrzymały mnie na kilka minut po tym, jak zamknęły się za mną drzwi windy. Powinnam była poczekać do jutra i przylecieć w ciągu dnia. Powinnam była wejść do łazienki na dole i sprawdzić, jak wyglądam. Powinnam była założyć seksowną bieliznę pod ten dres. Zdecydowanie nie powinnam była zakładać dresu. Co ja sobie myślałam? W dresach czy nie, z potarganymi włosami czy nie, nie mogłam się doczekać spotkania z JC. Czułam się, jakby minął tydzień od naszego pożegnania, a nie osiemnaście godzin. Nagle zdawało mi się, że nie wytrzymam kolejnej minuty oczekiwania. Z odnowioną ekscytacją ruszyłam do pokoju numer czterysta

siedemnaście. Znowu zawahałam się przed drzwiami. Pewnie, miałam klucz, ale nie chciałam wparować bez zapowiedzi. Sama dostałabym ataku serca, gdyby ktoś mi tak zrobił. Postanowiłam, że zapukam. Minęło kilka sekund i usłyszałam jakiś ruch po drugiej stronie, a po chwili dźwięk przekręcania zamka. Czyli jeszcze nie spał. Tęsknił za mną? Spodziewał się zobaczyć mnie w progu? Jednak nie otworzył mi JC, lecz jakaś starsza kobieta – cóż, może nie stara, ale starsza ode mnie. Gdybym musiała zgadywać, powiedziałabym, że była po czterdziestce. Miała rudy blond na głowie, grubą warstwę makijażu, a ubrana była tylko w koszulkę i majtki. Zaczęłam panikować, bo zdałam sobie sprawę, że musiałam źle usłyszeć recepcjonistę, gdy podawał mi numer pokoju. – Przepraszam, że przeszkadzam – powiedziałam. – Pomyliłam pokoje. Kobieta uśmiechnęła się, jakby nic się nie stało. – A kogo szukasz? – JC. – Może powinnam była powiedzieć, że Alexa Madera. Byłam zdezorientowana. – Och, kochanie, trafiłaś idealnie. JC jest tutaj. – Tak? – Teraz byłam jeszcze bardziej zdezorientowana. I spanikowana. Może to niegrzeczne, skoro kobieta znajdowała się w swoim pokoju i w ogóle, ale miała na sobie tylko majtki i najwyraźniej spędzała czas w hotelu z mężczyzną, który kilkanaście godzin wcześniej poprosił mnie o rękę. Musiałam zapytać. – Przepraszam, a kim ty jesteś? Najwyraźniej ani trochę nie przeszkadzała jej moja wścibskość. Wręcz przeciwnie, rozpromieniła się. Jakby otwieranie drzwi obcej kobiecie o czwartej nad ranem i odpowiadanie jej na pytania było całkowicie normalne. – Mam na imię Tamara i jestem jego żoną.

Rozdział dziewiętnasty Zakręciło mi się w głowie. Krew zaszumiała mi w uszach, a w palcach natychmiast straciłam czucie. Serce zamarło, stanęło jak wryte, gotowe nigdy więcej już nie bić. Ale było już późno – a może wcześnie – zmęczyła mnie i podróż, i szalejące uczucia. Możliwe, że ja coś źle zrozumiałam albo kobieta przede mną źle zrozumiała, albo w ogóle ktoś coś źle zrozumiał. Wtedy go zobaczyłam – stał za nią, z włosami w nieładzie, nagi do pasa i z gołymi stopami. Z jakiegoś powodu zobaczenie go w takim stanie, takiego na wpół rozebranego, było gorsze niż to, co usłyszałam w progu – że ten dupek był żonaty. A poza tym, pewnie pieprzył się z nią w chwili, gdy ja leciałam, żeby się z nim spotkać. I do tego – o-mój-Boże-zakochałam-się-w-żonatym-facecie! Kiedy JC mnie rozpoznał, wybałuszył oczy i zbladł. – Gwen! Posłałam mu najbardziej mordercze spojrzenie, na jakie było mnie stać, lecz to nie był nawet początek tego, co chciałam mu przekazać. – Jesteś pieprzonym kutasem. Potem, ponieważ właściwie nie wiedziałam, co więcej powiedzieć, obróciłam się na pięcie i wróciłam do windy, ciągnąc za sobą walizkę. Aż się trzęsłam. Gniew rozgrzał mnie do czerwoności. Miałam ochotę wrzeszczeć i rzucać przypadkowymi rzeczami. Nie podobała mi się ta agresja. Taka gorąca. Lecz gdzieś pod tą wściekłością krył się smutek. Chciałam jak najszybciej uciec, żeby nie okazać słabości przez płacz i nerwowe paplanie. – Nie, nie, nie! – JC musiał przecisnąć się obok żony, swojej pieprzonej żony, ponieważ nagle znalazł się obok mnie. – To nie tak, jak myślisz. – Jasne. Na twoim miejscu każdy by to powiedział. – Moje

słowa były ostre, rwane. Rozżarzone. – Poczekaj. Wszystko wyjaśnię. – Pobiegł, żeby mnie wyprzedzić, a potem szedł tyłem, błagając, żebym się zatrzymała. – Proszę, pozwól mi wyjaśnić. Nie odchodź. Posłuchaj. Nie chciałam się zatrzymywać. Mój wewnętrzny system nawigacji zafiksował się na windzie, na drodze ucieczki. Uruchomił się instynkt przetrwania. Ale byłam rozsądnym człowiekiem, który polegał na rozumie, a nie instynktach. Musiałam dać mu szansę na wyjaśnienie. Boże, niech to wszystko wyjaśni! Stanęłam ze srogą miną, lecz na miękkich kolanach. – Spróbuj. – Dobra. Ona. Ja. – Przeczesał nerwowo włosy na czubku głowy. – Chryste, nie wiem, od czego zacząć. Skrzyżowałam ręce na piersi. – Od czegokolwiek. Po prostu zacznij. Potarł dłonie. – Dobra. Dobra. Te trudności z wytłumaczeniem sytuacji zabiły we mnie resztki nadziei, że to wszystko było tylko nieporozumieniem. Jedynie chora ciekawość sprawiła, że zaczęłam zadawać mu pytania. – Kim jest ta kobieta? Zacznij od tego. Skrzywił się, jakby to pytanie było wyjątkowo trudne. Czekałam, aż potwierdzi to, co powiedziała. Czekałam, aż wypowie te słowa: „To moja żona”. Zamiast tego rzucił: – Nie wiem. – Tak jak myślałam. Pieprzony skurwiel. – Posłuchałabym, gdyby miał mi coś do powiedzenia. Niestety usłyszałabym od niego tylko kolejne zdawkowe odpowiedzi, a te mi już przestały wystarczać. Zaczęłam go wymijać. Wyciągnął ręce, blokując mi przejście. – Naprawdę. Obudziłem się tuż przed twoim przybyciem. Właśnie wtedy ją zobaczyłem. – Mrużył oczy. Dostrzegłam, że

mówiąc, podnosił dłoń do oczu, żeby ochronić je przed światłem z kinkietu. – Poszedłem do łazienki, a kiedy wróciłem, ty stałaś w drzwiach. Przepraszam, ale nie potrafię zebrać myśli. Raczej wymyślić kolejnych kłamstw. Tylko że teraz, gdy już potrafiłam spojrzeć poza czerwoną mgłę wściekłości, zauważyłam, jak dziwna wydawała się jego skóra. Blada. Niemal zielona. Kiedy pochyliłam się do przodu, zobaczyłam, że miał też przekrwione oczy. I pachniał dziwnie. Miętą i kwasem. A to, jak chronił się przed światłem… – Co ci jest, do cholery? – Nic. – Pokręcił głową, lecz zaraz przestał, wyraźnie tego żałując. – To kac. Po prostu mam kaca. – O pieprzonej czwartej nad ranem? – Zaskakująco dużą przyjemność sprawiało mi przeklinanie. Nie miałam zbyt wiele doświadczenia z tym uczuciem. Wściekłość i jej żarząca się czerwień pasowały raczej do mojego ojca. Ja unikałam ich, gdy tylko mogłam, wypełniając paletę emocji delikatniejszymi odcieniami zdenerwowania i irytacji. Dzisiaj było to niemożliwe. Dzisiaj zostały mi tylko jasnoczerwone słowa i podniesiony głos. – O której, do cholery, zacząłeś chlać, że masz kaca o czwartej nad ranem? – W samolocie. – Podniósł zwycięsko palec w górę. – Właśnie to chciałem ci powiedzieć! Pozwól, że wrócę do początku. Byłem na lotnisku, a ty nie przyjechałaś. – Podkreślił ostatnie słowa, wskazując teraz palcem na mnie. O nie, nie będzie mi tu wymówek strzelał. – Bo musiałam rozmawiać z pieprzoną policją! Pomijam już fakt, że nie dałeś mi zbyt wiele czasu. I wcale nie obiecywałam, że przyjadę, więc to twoja wina, że sobie coś ubzdurałeś w tym głupim łbie. Machnął ręką, jakby chciał cofnąć to, co zasugerował. – Wiem, wiem. Nie było dość czasu. Ale nie mogłem postąpić inaczej. – Splótł palce za głową. – Posłuchaj, nie winię

cię. – Znowu opuścił ręce i wyprostował je wzdłuż boków. – Mówię ci po prostu, co się wydarzyło. Nie przyjechałaś, a ja wsiadłem do samolotu i zacząłem pić. – Ale ty przecież nie pijesz. – Byłem zdenerwowany. Piję, kiedy się zdenerwuję. Zdenerwował się, bo nie przyjechałam. Nie powiedział tego wprost, ale te dwa fakty niewątpliwie się ze sobą łączyły. – Upiłem się jeszcze przed lądowaniem. Pamiętam, że przyjechałem tutaj. Zameldowałem się. Potem poszedłem do baru i piłem dalej. – Żałował tego. Miał żal wymalowany na twarzy. Ale to niczego nie naprawiało. I, szczerze mówiąc, miałam w dupie jego aktualny stan. – A skąd się wzięła Tamara? – Kto? – Twoja. Żona. Skrzywił się, ale nie byłam pewna, czy powiedziałam to zbyt głośno dla jego wrażliwych uszu czy nie podobało mu się to, co usłyszał. Drzwi obok otworzyły się i wyjrzała z nich kobieta w szlafroku, a potem znowu się zamknęły. JC ściszył głos. – Możemy porozmawiać o tym gdzieś indziej? – Nie wejdę do pokoju, w którym jest tamta kobieta. Westchnął cicho, ale nie próbował mnie przekonać. Rozejrzał się po korytarzu i powiedział: – Tutaj. Wyciągnął rękę, żeby pociągnąć mnie za sobą, ale się wyrwałam. – Nie. Przestań. Pójdę sama. Zmarszczył brwi, ale znowu zaakceptował mój wybór. Ruszyłam za nim korytarzem, aż zatrzymałam się przed pomieszczeniem z automatami. JC przytrzymał drzwi i pokazał, żebym weszła do środka. Przynajmniej mielibyśmy tam nieco prywatności. I było też ciemno, bo jedyne światło pochodziło z automatu z napojami. No i gdzie indziej mielibyśmy iść? JC nie miał ani koszulki, ani butów, a nie zamierzałam czekać, aż się

ubierze, żebyśmy mogli zejść na dół. Wiedziałam, że im więcej dam mu czasu, tym mniej zdecydowana będę. Każda sekunda coraz bardziej osłabiała moją determinację. Zostawiłam walizkę w korytarzu i weszłam. JC zamknął za sobą drzwi. Gapiliśmy się na siebie. – No i? Kim jest Tamara? – Głos mi się łamał. Wkradał się do niego smutek. – Nie pamiętam nawet, jak ją poznałem – oznajmił sfrustrowanym tonem, jednak zdawał się wkurzony bardziej na siebie niż na mnie. – Ostatnią rzeczą, jaką pamiętam dokładnie, to siedzenie przy barze i myślenie o tobie. Myślenie o tym, że gdybyś tylko zechciała za mnie wyjść, wszystkie problemy by się rozwiązały. Wizja tej sceny sprawiła, że zabolało mnie serce. Potem zdałam sobie sprawę, do czego JC zmierza, i całe moje współczucie wyparowało. – Czy ty próbujesz mi powiedzieć, że przeze mnie się upiłeś i ożeniłeś z kimś innym? Nie usłyszałam nawet słowa. Wyraz jego twarzy wystarczył. – Jezu Chryste, ja pierdolę. Już mnie tu nie ma. – Miał dobry plan z tym przyjściem tutaj. Teraz blokował mi drzwi. – Wypuść mnie. Nie poruszył się. – To było głupie, Gwen. Wiem o tym. Wiem. Więcej niż głupie – nieodpowiedzialne i niewiarygodnie podłe. – Przepuść mnie. Muszę stąd wyjść. – Chciałam go wyminąć, ale ryzykowałabym, że go dotknę. Prawdziwy dylemat. Nie ruszył się nawet o krok. – Nie. Posłuchaj mnie. Nie próbuję się tłumaczyć. Spieprzyłem sprawę i masz pełne prawo mnie nienawidzić. Ale nie mogę tego cofnąć. Anuluję ślub. Nie wiem nawet, czy faktycznie się z nią ożeniłem. Tak powiedziała i tyle. Nie widziałem żadnego dowodu. – Każde twoje kolejne słowo tylko pogarsza sprawę. –

Czerwień zbladła do purpury. Już nie tylko się wściekałam. Gniew trochę ostygł i do świadomości przebiło się poczucie krzywdy. Cierpienie. – Wypuść mnie. Proszę, daj mi przejść. – Nie mogę. Naprawdę nie mogę. – Wyciągnął do mnie ręce i zatrzymał w powietrzu zaledwie parę centymetrów ode mnie, kiedy się wzdrygnęłam. – Och, Gwen. Wciąż możemy być razem. Przyleciałaś. To coś znaczy, prawda? Czy w moim głosie brzmiała taka sama rozpacz jak u JC? Czułam, że powinna. Byłam bardzo zrozpaczona. Tak bardzo chciałam wyjść. Tak bardzo chciałam mu uwierzyć. Tak bardzo chciałam, żeby to wszystko okazało się nieprawdą. – Żałuję, że przyleciałam. – Niczego tak nie żałowałam. – Przyleciałam, bo nie podobało mi się to, jak zakończyła się nasza rozmowa. Nie jestem tu, żeby za ciebie wyjść. Ale to i tak nie ma znaczenia, bo byłeś z tamtą kobietą. – Ulatywał ze mnie fiolet, zmieszana czerwień gniewu i błękit smutku. Ból stał się namacalny w teksturze słów. Wizja ich wspólnych chwil, ich seksu, była najgorszą, jaką mogłam zobaczyć oczami wyobraźni. JC nie przyznał, że uprawiali seks, ale dlaczego mieliby tego nie robić? Chyba tak się spędza noc po pijackim ożenku w Vegas, prawda? Domyślił się, co mnie trapi. – Nie zrobiłem tego. Nie spałem z nią. Przysięgam. – A skąd ta pewność? – Skoro nie pamiętał, jak się z nią żenił, skąd mógł wiedzieć, że zapamiętałby coś tak prozaicznego jak rozpięcie rozporka? – Bo nie mógłbym. Nie mógłbym zrobić ci czegoś takiego. Nigdy. Przenigdy. – Rozgorączkował się, desperacko próbując mnie przekonać. – Obudziłem się ubrany. A kiedy piję to nie mogę… – Zamachał rękami, żebym sama sobie dopowiedziała resztę. – Nie staje ci? – Właśnie tak. Ciężar spadł mi z serca. Tak strasznie chciałam, żeby mówił prawdę. Tylko że nie był do końca ubrany.

– To gdzie się podziała twoja koszula? – Zdjąłem ją tuż przed twoją wizytą. – Kiedy spojrzałam na niego sceptycznie, dodał: – Była cała w wymiocinach. – Czyli stąd ten zapach. – Ta uwaga zdawała się go peszyć. Bardzo dobrze. Podobało mi się to. Przez kilka długich sekund milczeliśmy, każde pogrążone we własnej rozpaczy. Nie potrafiłam wskazać z jakiego powodu, lecz wierzyłam JC. Był nieodpowiedzialnym dupkiem, ale nie wydawało mi się, by kłamał. To jednak nie czyniło tej sytuacji mniej bolesną. Nie pomogło mi też w decyzji. W końcu odezwał się JC. – Mówiłem, że robię głupie rzeczy po pijaku. Głupie rzeczy to mało powiedziane. – Całowałeś się z nią? Odwrócił wzrok i przeklął pod nosem. – Nie wiem. Nie pamiętam. Może. – Znowu popatrzył na mnie. – A jeśli tak… Jeśli tak, Gwen, całowałem ciebie. Wydawało mi się, że całowałem ciebie. Przez cały ten czas. Wiem, że to nie pomaga. Wiem, że spieprzyłem sprawę. Chciałem, żebyś była ze mną, i wszystko spieprzyłem. Był załamany. Podobnie jak ja. Gdybym jeszcze chwilę postała obok niego, próbowałabym go podnieść na duchu. Padłabym mu w ramiona i pozwoliła podnieść siebie na duchu. Uratował mnie przed tą chwilą słabości, odsuwając się od drzwi. – Jeśli chcesz, powinnaś iść. Nie będę cię tu trzymać, jeśli tego nie chcesz. Przeszedł przez pomieszczenie i stanął przed przeciwległą ścianą. Mogłam już wyjść. Nic nie stało mi na przeszkodzie. Cóż, nic prócz wszystkiego, co przyciągało mnie do JC. Skrzyżowałam ramiona na piersi i oparłam się o drzwi. JC zrobił podobnie, naprzeciwko mnie, wkładając ręce do kieszeni. Gapiliśmy się na siebie w ciszy. Może w milczącym sporze, a może w cichym porozumieniu. Sytuacja wymknęła się spod kontroli i oboje zdawaliśmy sobie z tego sprawę. Problem polegał

na tym, że żadne z nas nie wiedziało, jak to naprawić. – Załatwię to – powiedział JC po kilku minutach. – Anuluję ślub. I tak nie był prawdziwy. Nawet nie znam jej nazwiska. – A ja nie znam twojego nazwiska. – Bruzzo. Bruzzo. Poruszyłam ustami, smakując brzmienie tego słowa na wargach, nie dodając jeszcze głosu. To był prezent. JC wykonał gest pojednawczy i doceniałam to. Było już jednak za późno. Ochłap rzucony poniewczasie. – To zabawne, jak niewiele to zmienia. Bo właściwie jaka jest różnica między ślubem ze mną a ślubem z nią? Obie jesteśmy dla ciebie nieznajomymi. – Nie mów tak. Znam cię. Nie jesteśmy nieznajomymi. Masz rację, że poznanie mojego nazwiska nic nie zmienia, bo to tylko nieistotny szczegół. Już zdążyliśmy dowiedzieć się o sobie wszystkiego, co ważne. – To nieprawda. Ponieważ cokolwiek popycha cię do tego ślubu, jest bardzo ważną częścią twojego życia, a ja o twoim życiu gówno wiem. – Głos mi się załamał, sygnalizując, że czas uciekać. Nie chciałam rozpłakać się w obecności JC. – To był zły pomysł. Nie powinnam była tu przyjeżdżać. Muszę iść. – Obróciłam się i złapałam za klamkę. – Powiedziałaś, że poczekasz. Powiedziałaś, że nie musisz już teraz znać moich tajemnic. – Te ostre oskarżenia miały mnie zatrzymać. I zatrzymały. Ruszyłam w stronę JC. – To było zanim sprawiłeś, że stały się ważne! – Schowałam twarz w dłoniach. Wiedziałam, że powinnam wyjść, lecz nie byłam jeszcze gotowa. Zbyt wiele słów rzeczy zostawiliśmy niewypowiedzianych, a chociaż najwyraźniej nie mogłam wyciągnąć z JC nic naprawdę znaczącego, sama miałam mu wiele do powiedzenia. Jeśli miałam odejść, niczego nie żałując, musiałam mu to wszystko wyznać. Wzięłam się pod boki i, patrząc mu prosto w oczy, oznajmiłam:

– Wiem, że masz kłopoty, JC. Wiem, że wydaje ci się, że nie zrozumiem albo nie poradzę sobie z tym, co ukrywasz, ale ja i tak cię kocham. Moje serce stoi przed tobą otworem, JC. Będę cię kochać mimo wszystko. Cholera, nie wierzę, że ci to mówię, ale nie przestałam cię kochać nawet wtedy, gdy ożeniłeś się z kimś innym tego samego dnia, w którym poprosiłeś mnie o rękę. Pokonał dzielącą nas odległość w dwóch krokach. Ostrożnie złapał mnie za ramiona. Pozwoliłam mu na to. – Nie mam kłopotów. – Musnął mnie kciukami, posyłając iskry. – Jestem głównym świadkiem dochodzenia. Przysięgałem zachować wszystko w tajemnicy w zamian za ochronę. Nie powinienem o niczym ci mówić. Facet, przeciwko któremu zeznaję, to prawdziwy skurwiel bez skrupułów. Myślałem, że wszystko będzie dobrze, kiedy go aresztowali. Telefon, który odebrałem dzisiaj rano, a raczej wczoraj rano, dotyczył właśnie niego. Wyszedł za kaucją. Nie tak miało być. On jeszcze nie wie, że jestem głównym świadkiem oskarżenia, ale dowie się, gdy prokurator przedstawi swoje dowody. A to się wydarzy niedługo. W tym czasie muszę zniknąć. Opadła mi szczęka. Byłam równie zdumiona jego nagłą szczerością, co treścią jego słów. To, co powiedział, było szokujące. Główny świadek. Skurwiel bez skrupułów. Muszę zniknąć. Powtarzałam to w kółko w myślach. A potem wszystko wskoczyło na swoje miejsce. Dlatego nie mógł o niczym mówić. Dlatego nie mógł wrócić do Nowego Jorku. Cały obrazek zaczynał nabierać wyraźnych kształtów. – Wspominałem ci wcześniej o mojej przysiędze. – JC podszedł tak blisko, że nasze ciała się zetknęły, a ja schowałam ręce za siebie, między drzwi a pośladki, żeby nie kusiło mnie, by go objąć. – Ale nie powiedziałem ci szczegółów nie tylko ze względu na obietnicę, lecz także by cię nie narażać. Wszyscy moi bliscy będą zagrożeni. Im mniej wiesz o mnie, tym lepiej. Uznałem, że będziesz bezpieczna, póki nasz układ pozostanie pozbawiony zobowiązań. Kiedy tylko stał się kimś więcej, nie mogłem już być tego pewien.

Dlaczego próbował zachowywać dystans. – A ochrona oferowana przez państwo nie obejmuje twojej dziewczyny. – Nie. – Ale obejmuje żonę. – Zgadza się. Dlatego tak szybko chciał się ożenić. – Cóż, przynajmniej Tamara jest bezpieczna. – Byłam suką. Chciało mi się śmiać z tego wszystkiego. Gdyby ktoś nas oglądał jak w serialu, miałby teraz niezły ubaw. Jakby się nazywał ten odcinek? Ten, w którym nie wyszłam za mąż. Ten, w którym on ożenił się z inną. JC mnie puścił. Jego wyraz twarzy mówił, że nie spodobał mu się żart. – Przepraszam. Wciąż próbuję to wszystko jakoś ogarnąć. – Wzięłam głęboki wdech i skuliłam się. – Czyli będę bezpieczna tylko jako twoja żona, tak? A jak wygląda ta państwowa ochrona? – Ochrona przez ukrywanie. Sprawią, że nikt nie będzie mógł nas znaleźć. – Czyli będziemy musieli porzucić dotychczasowe życie. JC westchnął i oparł się o ścianę obok, jakby cała rozmowa stanowiła dla niego ogromny ciężar. A może nie sama rozmowa, lecz sytuacja, w jakiej się znalazł. Tak, zdecydowanie to drugie. Przejechał dłonią po twarzy, a potem obrócił głowę, żeby na mnie spojrzeć. – Tak naprawdę nie porzucałbym nikogo prócz ciebie. Zrobiło mi się ciepło na sercu. Czy niego tego pragnęła każda kobieta? Być jedyną osobą, która się dla niego liczy. Dlaczego nie mogłam odwdzięczyć się tym samym? – W moim przypadku byłoby inaczej. Mam siostrę. I brata. – Brata, który wreszcie przeprowadzał się do tego samego miasta. Nie mogłam go teraz opuścić. A jednak to właśnie mój brat najlepiej by zrozumiał potrzebę ucieczki. – Czy będę mogła najpierw z nimi porozmawiać?

– Nie. Właściwie nie powinienem mówić ci o niczym, dopóki nie zostałabyś moją żoną. Dlatego nie powiedziałem ci nic wczoraj. – Czyli miałabym po prostu zniknąć bez słowa i tylko wtedy nie będzie mi nic grozić ze strony człowieka, który cię prześladuje. – Małżeństwo dla bezpieczeństwa brzmiało archaicznie i obco, ale zaczynałam się obawiać, że to jedyne wyjście. JC zawahał się na moment. – Czy coś mi grozi, jeśli nie pojadę z tobą? – Nie. Jeśli za mnie nie wyjdziesz, nic ci nie będzie. Ten koleś nic o tobie nie wie. To ja muszę wyjechać. – Mówiąc to, wiedział, że w ten sposób zmniejsza szanse na przekonanie mnie. Ale był szczery. Doceniałam to. Doceniałam to na tyle, by zadawać kolejne pytania. – Jak długo by to miało potrwać? – Nie wiem. Kilka miesięcy. Może dłużej. Nie jestem pewien. – A ile mogłoby maksymalnie potrwać? Rok? Więcej niż rok? – Nie potrafiłam zdecydować, czy zastanawiam się nad ucieczką z JC czy może muszę wiedzieć, na jak długo się rozstaniemy. W obu przypadkach odpowiedź była bardzo ważna. – Naprawdę nie wiem. – Znowu stanął przede mną. – Po części zależy to od tego, jak przebiegnie proces, a trochę od innych czynników. Ale nie mogę powiedzieć ci nic więcej, Gwen, chyba że zgodzisz się wyjechać ze mną. – Musnął kciukiem linię mojej szczęki. – Nie mogę być dla ciebie zagrożeniem, a czuję, że jestem, mówiąc ci to wszystko. Jego dotyk sprawił, że stałam się bardziej podatna na namowy. Wystarczyła maleńka dawka. Był dla mnie lekiem i trucizną jednocześnie – pomagał leczyć rany i rozdrapywał je. Nie odsunęłam się, za to w moim głosie pojawiła się gorycz. – Mogłeś powiedzieć coś wcześniej. Zanim uciekłeś i ożeniłeś się z kimś innym. – Zapomnij o niej. Ona się nie liczy. Tu chodzi o nas. – JC położył mi ręce na ramionach, otaczając mnie, osaczając. – Tak.

Powinienem był powiedzieć przynajmniej część. Byłem przekonany, że będziesz bezpieczniejsza, jeśli pozostaniesz w niewiedzy. I chciałem też dotrzymać umowy, jaką zawarłem z ludźmi, z którymi współpracuję. Teraz nie wiem już, co robię. Teraz po prostu chcę, żebyś była ze mną. Nie potrafiłam się powstrzymać – wyciągnęłam ręce, żeby objąć go za szyję. – Też chcę być z tobą. Ale to naprawdę trudne. – Tak, trudne. Nie powinienem prosić cię, żebyś pojechała ze mną. Ale i tak proszę. Bo od tak dawna nie zależało mi na nikim i niczym. Aż pojawiłaś się ty. Jesteś dla mnie ważna. I nie muszę wiedzieć, kiedy się urodziłaś ani ile masz rodzeństwa i gdzie się wychowywaliście, żeby wiedzieć, co do ciebie czuję. Nie będę udawał, że moja miłość nie jest tak wielka, jak to, o co cię proszę. Jest większa. Dla mnie jest. Odsunął się i rozłożył ręce w błagalnym geście. – To wszystko, Gwen. Pokazałem ci wszystkie moje karty. Otworzyłem przed tobą serce i żyję chwilą. Dla ciebie. W ten sposób mówię „tak”. Ty też powiedz „tak”, Gwen. Miałam to słowo na czubku języka. Tak łatwo je ze mnie wydobył, niczym iluzjonista wyciągający niekończący się pasek chusteczek. Tak, tak, tak, tak, tak. W końcu lista rzeczy, które trzymały mnie w Nowym Jorku, była niewielka. Lubiłam pracować, ale mogłam zatrudnić się gdzieś indziej. Od ojca chciałam znaleźć się jak najdalej. Ben dopiero co wrócił do miasta, ale miał Erica. A Norma – Boyda. Nie potrzebowali mnie, chociaż brak możliwości powiedzenia im, gdzie się wybieram, był zdecydowanym minusem. Czy to wystarczyło, żebym nie podążyła za miłością? Zapewne nie. Jednak coś jeszcze stało na drodze do mojej zgody i zdecydowanie wystarczyłoby, żebym podjęła dowolną decyzję – ja sama. Mój instynkt. Moja intuicja. A intuicja mówiła mi: Nie znasz go na tyle, żeby za niego wyjść. Upominała: Nie znasz go na tyle, żeby z nim uciec.

Przestrzegała: Nie znasz go na tyle, by mieć pewność, że nie złamie ci znowu serca tak, jak to zrobił tej nocy. Ostrzegała krótko: Nie znasz go. Chociaż wyjaśnił, dlaczego musiał wszystko przede mną ukrywać, nie zmienia to faktu, że ukrywał. Odsunął się ode mnie i bolało, gdy to zrobił, a ja zbyt dobrze to pamiętałam. Próbował namówić mnie na małżeństwo, nie zdradzając nic na swój temat. I ożenił się z kimś innym. Wszystko to potrafiłam wybaczyć – i wybaczę – lecz nie od razu. Nie przy automatach w Trump Hotel. Nie dość szybko, żeby powiedzieć „tak”. Dlatego moja odpowiedź mogła być tylko jedna. – Nie. JC momentalnie cały oklapł. Jakby zeszło z niego powietrze. Ze mnie też, chociaż to ja podjęłam tę straszną decyzję. – Jesteś pewna? – zapytał. Trudne pytanie, bo niczego nie byłam pewna. Ale wcale nie musiałam. Liczyło się to, że nie zamierzałam zmienić zdania. Wzięłam głęboki wdech. – Kocham cię – powiedziałam, wkładając w te słowa całe uczucie, jakie miałam. – I moje serce jest twoje. Jeszcze nigdy nie byłam tego tak pewna. Jednak chociaż bardzo chciałabym być beztroska i spontaniczna, wciąż należę do osób rozsądnych i pragmatycznych. A pragmatyzm mówi, że jeśli naprawdę łączy nas coś tak wielkiego, jak oboje myślimy, nie minie. Nie minie do czasu twojego powrotu. A jeśli zdarzy się inaczej, będzie to oznaczało, że nie było nam pisane być razem. – Jest pisane. – Wcale nie brzmiał, jakby chciał się ze mną kłócić. Raczej jakby na wszelki wypadek oznajmiał mi, jakie jest jego zdanie. – W takim razie przetrwa. – Przytrzymałam jego wzrok, zapamiętując wagę tego spojrzenia oraz to, jak zdawał się mnie nasączać, odbijając tylko to, co we mnie najlepsze. Pomyślałam o tym, jak to jest czuć na sobie jego usta i dłonie. Jego miłość. To też

zapisałam w pamięci. Potem powiedziałam jeszcze raz jemu, ale też sobie: – Nie. – Nie. – Kiedy powtórzył to słowo, stało się prawdą. W ten sposób przyjął odpowiedź do wiadomości, zaakceptował ją. Wystawił białą flagę, składając ostatecznie broń. W ten sposób powiedział mi, że odpuszcza, że uwalnia mnie. Przyciągnął mnie do siebie i przycisnął czoło do mojego czoła. – Kocham cię, Gwen. Sprawiłaś, że moje życie na nowo nabrało znaczenia. Jestem ci za to wdzięczny. Nie czekaj na mnie, dobrze? Kiedy wrócę do ciebie, o ile będę mógł wrócić, odnajdę cię i zaczniemy od nowa. Ale nie czekaj na mnie. Poczułam zbierające się w oczach łzy. – Dlaczego? Istnieje niebezpieczeństwo, że nie wrócisz? – Po chwili dodałam jeszcze: – Czy coś ci grozi? – Nic mi nie będzie. Po prostu nie chcę, żebyś marnowała czas na czekanie. Sam to robiłem i nie chcę, żebyś popełniła mój błąd. Wrócę do ciebie, ale musisz żyć tak, jakbym miał tego nigdy nie zrobić. Obiecaj. – Jego ton wzbudzał we mnie niepokój. Nie wiedziałam, czy kłamie w sprawie niebezpieczeństwa, a to jednocześnie upewniało mnie w mojej decyzji i sprawiało, że czułam się źle. Jednak przyrzeczenie, że nie będę czekać… Nie mogłam tego obiecać. Nie chciałam. Zbyt wiele rzeczy pozostawiliśmy nierozwiązanych. Niedokończonych. Zainwestowałam w niego i chciałam odebrać nagrodę. Chciałam odkryć, kim jest i pokazać mu, kim ja jestem. Chciałam zakochać się, głęboko i pewnie. Chciałam przejść przez to wszystko, a potem, jeśli mi się poszczęści, dostać kolejną szansę odpowiedzenia na jego pytanie. Szansę, by o odpowiedzi nie decydował zły moment albo wpływ osób trzecich. To jednak były tylko słowa, a on chciał je usłyszeć, więc obiecałam. Potem mnie pocałował, długo i mocno, jego wargi atakowały moje z siłą kogoś, kto chciał, żeby było inaczej. Pozwoliłam się

posiniaczyć. Ten pocałunek musiał nam wystarczyć na długo, a ja chciałam go dobrze zapamiętać. Po wyjściu z hotelu brakowało mi pomysłu na to, gdzie powinnam się udać, więc powiedziałam kierowcy, żeby zawiózł mnie na lotnisko. Nie mając nic innego do roboty, kupiłam bilet na lot do Nowego Jorku o dziesiątej trzydzieści, a potem trochę połaziłam. Czułam się odrętwiała, miałam pustkę w głowie. Patrzyłam, jak ludzie biegną do odprawy. Zobaczyłam staruszkę, która wygrała na jednorękim bandycie. Podniosłam smoczek dziecka, którego matka niczego nie zauważyła. Koło dziewiątej nabrałam dość sił, żeby zadzwonić do Normy. – Wracam do domu. – Potrzebujesz pieniędzy na bilet? – Była wspaniała, bo nie zadawała pytań. Po prostu rozumiała, czego potrzebuję. Później jej wszystko opowiem. Ale nie przez telefon. – Nie. Już kupiłam. – Założę się, że sporo kosztował. Wyślij mi SMS-em, gdzie i kiedy wylądujesz, a ja wyślę na lotnisko Reynolda. Boyd zamówi dla wszystkich obiad u nas. Jestem pewna, że Ben i Eric dołączą, kiedy już będą mieli z głowy szukanie mieszkania. Reynold. Od razu wiedziałam, co Norma ma na myśli. Przyprawiło mnie to o gęsią skórkę. – Tata się nie pojawił? – Nie. Albo się naćpał albo zapomniał o spotkaniu, a może wyczuł podstęp. Nie wiem. Policja wysłała za nim list gończy, ale bez żadnych tropów nikt nic więcej nie może zrobić. Czyli ojciec ciągle był na wolności. Przez odrętwienie przedostało się poczucie winy. Za to, że przeze mnie pojawił się problem. Za to, że wracałam do domu i Norma musiała się znowu o mnie martwić. Pewnie żałowała, że nie zostałam w Vegas do czasu złapania ojca. Ciekawe, czy gdyby wiedziała, że JC oferował mi państwową ochronę – nigdy nie podzieliłabym się z nią tą tajemnicą – to czy chciałaby, żebym przyjęła jego propozycję. Nie zdziwiłoby mnie to. Była aż tak opiekuńcza.

Nie wybrałam jednak JC i nie żałowałam decyzji. Nawet jeśli oznaczało to, że muszę stawić czoła swoim demonom. Byłam na to gotowa. – Nie dam się ojcu – powiedziałam i wcale nie udawałam odważnej. Dałam sobie za to kilka punktów, bo odwaga wcale nie przychodziła mi łatwo w tej sytuacji. – Wiem. Nie pozwolę na to. – Zawahała się na moment. – Wracaj do domu. Nigdy nie słyszałam od niej nic milszego. Po rozłączeniu się znalazłam łazienkę, która nie była zbyt zatłoczona. Weszłam do ostatniej kabiny i się zamknęłam. W pełni ubrana usiadłam na sedesie i podciągnęłam nogi do piersi, opierając brodę na kolanach. I rozpłakałam się.

Epilog Norma nie odwracała wzroku od telefonu, jednocześnie cicho mnie besztając. – Siedź spokojnie, dobrze? Cały czas machasz nogą i mi się komórka trzęsie. – To usiądź gdzieś indziej. – Dwie minuty wcześniej rozmawiałyśmy z sekretarką Hudsona Pierce’a i powiedziała nam, że niedługo nas przyjmie. Norma mogła tyle wytrzymać. Położyła mi rękę na kolanie, przytrzymując je w miejscu. – Denerwujesz się czy coś? – Nie. Ogólnie jestem niespokojna. – Ostatnio niepokój ciągle mi towarzyszył. – I marudna – mruknęła Norma pod nosem. Skrzywiłam się. Przecież miałam powody. Ojca ciągle jeszcze nie złapali, a ja nie sypiałam zbyt dobrze. Odkąd wróciłam tydzień temu z Vegas, pomieszkiwałam w hotelu Gramercy Park, ponieważ Norma uznała to za bezpieczniejsze. Chciała zatrudnić mi ochronę, ale nie zgodziłam się, żeby ciągle ktoś za mną łaził. Przecież ojciec nie miał pieniędzy. Nie mógł wynająć kogoś, żeby mnie odnalazł, skoro sam nie potrafił tego zrobić. Musiałam tylko unikać miejsc, w których faktycznie mógłby mnie szukać. W naszym mieszkaniu. W klubie. Dlatego spałam w hotelu i szukałam nowej pracy. Całe moje życie wywróciło się do góry nogami. Norma miała szczęście, że byłam tylko nieco marudna. No i jeszcze JC. Tęskniłam za nim. Przyzwyczaiłam się, że widzieliśmy się tylko raz w tygodniu, lecz świadomość rozstania na długo przyprawiała mnie o tęsknotę, od której bolały mnie kości i zęby. Minęło trochę czasu, pojawiło się cierpienie, a ja zaczynałam mieć wątpliwości. Choć obiecałam sobie niczego nie żałować, żal mimo to zalał mnie wysoką falą. Może jednak powinnam była z nim wyjechać. Może nie miało znaczenia to, jak niewiele o nim

wiedziałam. I tak wróciłam do Nowego Jorku tylko po to, by się ukrywać. Czy nie lepiej byłoby ukrywać się w towarzystwie JC? Wszystko to sprawiało, że byłam smutna i rozżalona. Byłam wściekła na siebie, że wyładowuję złość na Normie. Hudson kazał jej pracować nad projektem, który zabierał więcej czasu niż zazwyczaj, a oprócz tego musiała jeszcze zajmować się tą całą gównianą sytuacją ze mną. Postanowiłam być nieco milsza. – Wiesz już może, kiedy będą gotowe nasze mieszkania? – Właśnie dostałam wiadomość. Na początku przyszłego tygodnia. – I moje nazwisko nie pojawi się nigdzie w papierach? – Nie. Wszystko będzie spisane na Erica. Przeprowadzka Erica i Bena wiele nam ułatwiła. To niewiarygodne, ale znaleźli blok, w którym były dwa wolne mieszkania i to obok siebie. Sam budynek znajdował się na strzeżonym osiedlu, a dzięki pieniądzom Normy udało się wpłacić ratę za oba. Eric i Ben wyjaśnili, że zamierzają w przyszłości połączyć mieszkania w jedno. Może i tak kiedyś zrobią, teraz jednak oni będą mieszkać w jednym, a ja w drugim. To znaczy oni zaraz po tym, jak załatwią przewiezienie swoich rzeczy. Czyli za jakiś miesiąc. Chociaż sytuacja nie przedstawiała się najlepiej, właściwie cieszyłam się, że będę mieszkać sama. Nigdy nie mieszkałam sama, a z trzydziestką na karku już by wypadało. Brat znajdujący się drzwi obok czynił tę przeprowadzkę idealnym rozwiązaniem i pewnie tylko dzięki temu Norma nie miała wyrzutów sumienia, że wyrzuca mnie ze swojego lokum. Miałam przeczucie, że wciąż było jej przykro. I, szczerze mówiąc, nie zrobiłam wiele, żeby to zmienić. Byłam zbyt zajęta rozpaczaniem. Boże, byłam taką beznadziejną siostrą. Otworzyłam usta, żeby przynajmniej jej podziękować, lecz wtedy z biura wyszedł Hudson. – Norma, przepraszam, że musiałyście czekać. Rozmawiałem przez telefon. – Widywał moją siostrę codziennie, więc nie

zdziwiło mnie ich swobodne powitanie. Zaraz wyciągnął do mnie rękę. – A to z pewnością Gwen. – Zgadza się. – Chwyciłam jego dłoń, a on uścisnął moją zdecydowanie, tak jak spodziewałam się po mężczyźnie u władzy. – Miło wreszcie pana poznać, panie Pierce. Norma wiele mi o panu opowiadała. Przysięgam, że poczułam, jak siostra mnie kopie, nawet jeśli zrobiła to wyłącznie w swojej wyobraźni. – Mów do mnie Hudson. I nawzajem. Wejdźcie do środka. – Zaprowadził nas do swojego biura i pokazał ręką, żebyśmy usiadły w fotelach przed biurkiem, podczas gdy on zamykał drzwi. Pomieszczenie okazało się naprawdę duże, podzielone na część salonową i część przeznaczoną do pracy. Okna zajmowały całą ścianę, od podłogi po sufit. Mimowolnie przypomniałam sobie ostatni raz, kiedy stałam przyciśnięta do takich okien. Byłam wtedy naga i zdyszana, a JC udowadniał mi, jak cudownie jest być tak wystawioną na widok. – Proszę, usiądź – zachęcał mnie Hudson. – Przepraszam, podziwiałam widoki. – Chryste, pewnie wyglądałam jak idiotka. Nie zdawałam sobie sprawy, że wciąż stoję i gapię się na okno, dopóki Hudson nie zwrócił mi uwagi. Teraz usiadłam, zakładając nogę na nogę. Miałam nadzieję, że mój rumieniec nie był bardzo wyraźny. – Faktycznie potrafią rozproszyć – powiedział Hudson. – Dlatego siedzę do nich plecami. – Zajął miejsce, a potem zapytał: – Mam nadzieję, że miło spędziłyście święto? Dzień wcześniej był Dzień Niepodległości. Większość nocy spędziłam na spacerowaniu po mieście. Podczas gdy Norma dawała się chłostać swojemu chłopakowi, a reszta kraju zachwycała się fajerwerkami, ja poszłam do Four Seasons. Chciałam po prostu posiedzieć trochę w miejscu, gdzie kiedyś byliśmy razem, ja i JC. Nie udało mi się otworzyć kluczem drzwi do naszego dawnego pokoju, a kiedy poszłam do recepcji zapytać, powiedziano mi, że nie wynajmował go już JC Bruzzo. Dopiero wtedy naprawdę zrozumiałam, że zniknął z mojego

życia. – Bardzo miło – powiedziała Norma. Wyczułam, że za chwilę zapyta, jak on spędził święto. Ponieważ sama nie byłam najlepsza w takiej wymianie uprzejmości, wtrąciłam się. – Naprawdę dziękuję za danie mi tej szansy. Norma wspominała, że wysłała moje CV faksem, więc nie przyniosłam go ze sobą. Z radością odpowiem na wszystkie pytania o aktualnej pracy albo wykształceniu czy też o pomysłach, jakie mam dla The Sky Launch. Myślę, że klub ma duży potencjał, żeby stać się jednym z najmodniejszych lokali w mieście, a ja mam to, czego trzeba, by to osiągnąć. Hudsona odchylił się na swoim fotelu. – Tak, dostałem twoje CV. Przejrzałem pobieżnie, ale przekażę je Alaynie Withers. Jestem pewien, że Norma wytłumaczyła ci już, kogo szuka Alayna? – Tak. Czy to Alayna odpowiada za zatrudnienie menadżera? – Nie dowiedziałam się zbyt wiele od Normy. Rzuciła tylko, że jest dla mnie posada i mam przyjechać na drugą. – Ja jestem właścicielem klubu, lecz Alayna pracuje jako główny menadżer. Sam mam niewiele wspólnego z zarządzaniem. Z chęcią pomogę, na ile będę mógł, lecz zatrudnianie pracowników to działka Alayny. Poprosiła, żebym znalazł kogoś, kto mógłby opiekować się klubem razem z nią, a ja uznałem, że dzięki doświadczeniu z 88th Floor i wykształceniu kierunkowym będziesz idealną kandydatką. – Rozległ się krótki sygnał, jakby z komórki. – Przepraszam – powiedział Hudson, wyciągając telefon z szuflady. Kiedy on sprawdzał wiadomość, Norma pochyliła się i wyszeptała mi do ucha: – To dzwonek Alayny. – Aha. – Z tych kilku informacji, których mi udzieliła, domyśliłam się, że koleś był totalnie zapatrzony w swoją dziewczynę. Opowiadał o niej z zachwytem i uwielbieniem. Mogłam się założyć, że zazwyczaj nie przerywał rozmowy, żeby

przeczytać SMS-a. Kiedy jednak ona pisała… Przez chwilę pozwoliłam sobie na zazdrość. Dopóki nie przypomniałam sobie, że ja też mogłam mieć kogoś, kto uwielbiałby wszystko, co robię. Ale odrzuciłam go. – Wygląda na to, że Alayna zaraz tu będzie – oznajmił Hudson, chowając znowu telefon. – Może się z wami spotkać za kilka minut. – Idealnie. – Norma sztywno się uśmiechnęła, a ja zdałam sobie sprawę, że nie przepada za Alayną. Może nie samą Alayną, co dziewczyną Hudsona. Chociaż siostra była szczęśliwa z Boydem, podkochiwała się w Hudsonie zbyt długo, żeby łatwo zaakceptować pojawienie się w jego życiu innej kobiety. Zrozumienie tego sprawiło, że wydała mi się bliższa. – Hudson. – Nawet jego imię wymawiała z odrobiną czułości. – Zanim tu przyjdzie, muszę cię o coś poprosić. Jeśli faktycznie zatrudnisz… – Urwała. – To znaczy, jeśli Alayna faktycznie zatrudni moją siostrę, chciałabym upewnić się, że The Sky Launch zachowa pewne zasady bezpieczeństwa. – Norma… – Ugryzłam się w język, zanim wypaplałabym coś nieodpowiedniego. Zamiast do siostry, zwróciłam się do jej szefa. – Zadowolę się zwykłą ochroną klubu, nic więcej nie potrzebuję. – The Sky Launch jest bezpiecznym miejscem. – Hudson skupił swoją uwagę wyłącznie na Normie. – Ten klub jest dla mnie niezwykle cenny. Uwierz mi, że zadbałem o najlepszą ochronę. – Dziękuję za zrozumienie. To irytujące, że rozmawiali o mnie jak o kimś słabym, kogo trzeba chronić. Sytuacja naprawdę nie była aż tak dramatyczna. – Nic mi w zasadzie nie grozi. Nie chciałabym być uznana za problem. Po prostu mój ojciec… Hudson podniósł rękę, uciszając mnie. – Norma powiedziała, że wolałybyście zachować dla siebie powody tej zmiany. Jeśli Alayna nie ma ich poznać, sam też nie chcę ich słyszeć, żeby nie chować przed nią tajemnic, które nie są absolutnie konieczne.

I znowu wymienili z Normą spojrzenia. Stało się jasne, że mieli własne sekrety. Zapewne związane z interesami. Nic dziwnego, że moja siostra tak strasznie się w nim zabujała – wiązała ich praca, którą oboje uwielbiali. Ciekawe, czy zdawali sobie sprawę, jak silny to związek. – Zdaje się, że właśnie wjechała winda. – Hudson wstał i podszedł do drzwi. Gdy tylko je otworzył, do środka weszła kobieta. Wziął jej twarz w dłonie. – Dostałem twoją wiadomość. Co się stało? Jesteś ranna? – Nie, nie jestem. – Cała się trzęsła. Była wystraszona. Czułam jej strach z daleka. Był taki znajomy. Z miejsca poczułam się z nią związana. Nawet jeśli Norma jej nie lubiła, ja ją uwielbiałam. Gdy Alayna skupiała uwagę na czymś innym, przyjrzałam się jej. Była dość atrakcyjna – szczupła, z ciemnymi włosami, dobrze ubrana. – Alayna, co się stało? – Czułość, z jaką Hudson na nią patrzył… Ujęła mnie. Coś we mnie poruszyła. Poczułam gorycz. Odwróciłam się. – Muszę ci coś pokazać. Czy mogę… – Alayna urwała, kiedy zobaczyła, jak Norma wstaje. – Och, przepraszam. – Opanowała się, ukrywając emocje sprzed chwili. – Nie wiedziałam, że nie jesteś sam. – Alayna, pewnie pamiętasz Normę – powiedział Hudson. – Tak, pamiętam. Norma Anders. Poznałyśmy się na evencie w ogrodzie botanicznym. – Mówiła napiętym głosem. Nie musiałam się zastanawiać nad przyczyną; Norma nie była dla niej serdeczna. – Tak, zgadza się. Miło cię znowu widzieć. – Norma skupiła swoją uwagę na Hudsonie. – Jeśli potrzebujecie chwili dla siebie, możemy wyjść. – Nie, nie. Przepraszam, że tak wpadłam. Nie chciałam przerywać. – Alayna wydawała się zawstydzona. Znowu się odwróciłam, żeby na nich spojrzeć. – Właściwie, Alayna – powiedział wtedy Hudson – to idealny moment. – Kiwnął na mnie głową, więc wstałam. – To siostra

Normy, Gwen. Jest jedną z menadżerek w 88th Floor. – Aha. – Nie potrafiłam odczytać jej wyrazu twarzy. Potem jej oczy zabłyszczały. – Aha! – Podeszła do mnie z wyciągniętą ręką. – Alayna Withers. Uśmiechnęłam się szczerze. – Miło cię poznać. – Obrzuciła mnie taksującym spojrzeniem, jak kogoś, z kim ma się zamiar współpracować. Chwilę wcześniej ja patrzyłam na nią w takim sam sposób. Wyobraziłam sobie wtedy, jak byłoby pracować z inną kobietą. Wspólnie zarządzać klubem. Dzielić się pomysłami, budować lepszy biznes. Może nawet się zaprzyjaźnić. Byłam zbyt skupiona na procesie szukania nowej pracy, żeby zastanowić się, co może mnie czekać w nowym miejscu. Budziło to we mnie ekscytację. – Alayna aktualnie piastuje stanowisko menadżera promocji w The Sky Launch, ale, jak już wspomniałem, zostanie głównym menadżerem, gdy tylko aktualny odejdzie. – Hudson właściwie sugerował, że Alayna już była głównym menadżerem. Wyczułam, że uspokajał ją, przedstawiając ją teraz jako menadżera promocji. W rzeczywistości widział w niej kogoś znacznie więcej. Przez co ja sama też tak ją postrzegałam. – Hudson powiedział, że szukasz nowego menadżera operacji. Pokiwała głową. – Czy właśnie taką posadą jesteś zainteresowana? – Zdecydowanie. Umówiłyśmy się na spotkanie w The Sky Launch następnego wieczoru. Martwiła się dopasowaniem terminu do mojej pracy w 88th Floor, ale uspokoiłam ją, że specjalnie wzięłam dzień wolny. Nie chciałam wyjaśniać, że nie mogłam wrócić do klubu od czasu wizyty mojego ojca. Właśnie dlatego nie kłóciłam się z Normą, gdy zasugerowała mi znalezienie nowej pracy – na samą myśl powrotu do klubu robiłam się zawstydzająco przestraszona. Od dekady nie znałam tego uczucia. Sądząc po tym, jak przerażona wydawała mi się Alayna

jeszcze chwilę temu, pomyślałam, że mogłaby zrozumieć moje lęki. Może jej powiem. Kiedyś. Hudson odprowadził nas do poczekalni, gdzie Norma zaczęła mu wylewnie dziękować. Ja sama już na początku rozmowy podziękowałam za daną mi szansę, więc uznałam, że to wystarczy. Zwłaszcza że to nie on miał ostatecznie podjąć decyzję, lecz Alayna. Kiedy zamknęły się za nim drzwi, Norma zwróciła się do mnie z wyraźną ulgą: – Dobrze poszło. Byłaś zaskakująco miła. Jestem pod wrażeniem. Jej komentarz zabolał. – Tak, jasne, Alayna niedługo przekona się, jaką zimną suką jestem naprawdę. – Ruszyłam w stronę windy, a potem odwróciłam się jeszcze do Normy. – Przechodzę trudny okres, ale to nie znaczy, że nie potrafię zachować profesjonalizmu. – Nie chciałam traktować cię protekcjonalnie. Przepraszam. – Zachowywała się teraz jak matka, odkładając na bok swoją zawodową personę. Przeszła kilka kroków i wzięła mnie za rękę. – Wiem, że to trudne. Jesteś pewna, że tego chcesz? Moglibyśmy zatrudnić ochronę. Mogłabyś zostać w 88th Floor. Pokręciłam głową. – Wiesz, że nie mogę tam wrócić. – Rozumiem, że tego nie chcesz. Myślę, że możesz wszystko, jeśli tylko się uprzesz. – Chciała mnie wesprzeć i zmotywować. I w sumie jej się do udało, ale mimo to miałam ochotę przewrócić oczami. Doceniałam jej wysiłki i dlatego w nagrodę powiedziałam jej coś, co zauważyłam w trakcie spotkania. – Alayna jest totalnie zazdrosna o ciebie, wiesz. – To zabawne, skoro on nie zwracał na mnie najmniejszej uwagi. Dzięki Bogu mam to już zupełnie za sobą. – Mnie nie mogła oszukać. Cieszyła się z tego, co jej zdradziłam. – Jedziesz od razu na dół? Poczekam z tobą na windę.

Przeczesałam włosy palcami. Obcięłam je i zafarbowałam ledwie dzień wcześniej, więc wciąż przyzwyczajałam się do nowej długości. – Podobają mi się – powiedziała Norma. – Dobrze ci w tym kolorze. – Tak uważasz? – Wyciągnęłam przed siebie kosmyk, żeby przyjrzeć się popielatemu blondowi, który wydawał się tak odmienny od mojego naturalnego, jaśniejszego koloru. – Tak uważam. – Nacisnęła guzik przywołujący windę. – Dlaczego w ogóle je pofarbowałaś? Żeby ukrywać się przed ojcem? – Nie. Chciałam zmiany. Czy nie to robi dziewczyna po zerwaniu? Idzie do fryzjera? – Nie zerwaliście. On do ciebie wróci. Powiedziałam Normie wszystko na temat JC oprócz jego nazwiska i powodu, dla którego musiał wyjechać z miasta. Nie wspomniałam też o tym, że gdybym za niego wyszła, zniknęłabym na nieokreślony czas. Nie dało się tego wyjaśnić bez opowiedzenia całej historii, poza tym nie chciałam, żeby wiedziała, jak niewiele brakowało, bym zostawiła ją bez słowa. Wysłuchała mnie. Z początku denerwowała się tą całą sprawą z małżeństwem z Tamarą, niemal bardziej niż ja, ale potem w końcu się uspokoiła, mówiąc, że rozumie, dlaczego ludzie potrafią robić szalone rzeczy pod wpływem złamanego serca. Może nawet całkiem wybaczyła JC, ale podejrzewałam, że jej ostatnie pozytywne i motywujące uwagi na temat jego i naszego związku brały się raczej z chęci podniesienia mnie na duchu niż prawdziwej opinii o nim. Bez względu na wszystko chciałam w to wierzyć. Chciałam wierzyć, że JC do mnie wróci. Niestety na drodze do naszego ponownego spotkania stała potężna przeszkoda, do której na razie przyznałam się tylko przed sobą. Był to jedyny minus mojej pracy dla Alayny Withers. Jedyny powód, dla którego nienawidziłam się za porzucanie poprzedniego klubu. – Co się stało? – dopytywała Norma, zauważając niepokój na

mojej twarzy. – Myślisz, że JC cię nie odnajdzie? – Nie, wcale tak nie myślę. Tylko nie wiem, kiedy to się stanie. Kazał mi nie czekać, choć oczywiście go nie słucham. Ale nie pracuję już w jedynym miejscu, w którym mógłby mnie szukać. Nie zna mojego nazwiska ani numeru telefonu. Jak miałby mnie odnaleźć? Norma pomyślała przez chwilę, a potem powiedziała: – JC wydaje mi się bardzo pomysłowym człowiekiem. Nie martwiłabym się o to. Przestałam przygryzać policzek i uznałam, że nie miało znaczenia, czy Norma myliła się czy nie. Mój niepokój nic nie zmieni, a strach przed tym, że JC nie wróci, nie wystarczył, żebym nadal pracowała w miejscu, w którym źle się czułam. Zwłaszcza że miałam lepszą propozycję w The Sky Launch. Poza tym JC faktycznie był pomysłowy. Tylu rzeczy o nim nie wiedziałam, lecz tego byłam pewna. Potrafił wiele. Potrafił poświęcić się zadaniu. Uda mu się. Jeśli naprawdę mnie kocha, zrobi wszystko, żeby mnie odnaleźć. Koniec części pierwszej

Znajdź mnie Druga część cyklu „Połączonych” Porzucił swoje życie, żeby uchronić mnie przed jednym niebezpieczeństwem. Ja porzuciłam swoje, by uchronić się przed drugim. Czasami żałuję decyzji, jaką podjęłam przy naszym pożegnaniu. Innym razem jestem przekonana, że nie było innego wyjścia. Każdego dnia wyglądam jego powrotu. Każdego czekam, aż mnie odnajdzie....

Podziękowania Wreszcie dotarłam do tej części, która wywołuje we mnie jednocześnie strach i radość. Jest tak wielu ludzi, którym wprost muszę podziękować, lecz zawsze brakuje mi odpowiednich słów. I zapewne zapomnę o kimś, a potem będę się czuć z tym wyjątkowo paskudnie. Może to będzie ta książka, w której nikogo nie pominę. Dobra, starczy tego grania na zwłokę. Zaczynamy. Dziękuję Tomowi, który daje mi więcej wolności, niż mu się wydaje. Dziękuję, że jesteś moim mężem, opiekunem, asystentem, grafikiem, ojcem moich dzieci, kochankiem i przyjacielem. Dziękuję moim córkom, które pewnego dnia dowiedzą się, co takiego pisze mamusia, ale i tak będą dumne. (Jeśli nie – udawajcie). Dziękuję, że jesteście cierpliwe wobec takiego rodzica jak ja, i wiedzcie, że kocham was bardziej, niż da się opisać w całej książce. Dziękuję mamie, która może nawet tego nie czyta. Jestem tym, kim jestem, wyłącznie za twoją sprawą. Dziękuję, że pozwoliłaś mi żyć swoim życiem. Wygląda na to, że będzie najszczęśliwsze na świecie. Dziękuję Bethany Hagen, mojej ukochanej redaktorce, książkowej wróżce i najlepszej internetowej przyjaciółce, jaką kiedykolwiek znałam. I właśnie tutaj zaczyna brakować mi słów. Ta książka była taka trudna pod koniec. Jeśli nie dla ciebie, to dla mnie. Jestem niezmiernie wdzięczna za twoją wiarę. Pozostałaś przy mnie, chociaż miałaś pełne prawo, żeby wycofać się z tego projektu. Nawet sobie nie wyobrażasz, jak wiele to dla mnie znaczyło. Postaram się wszystko ci wynagrodzić, opowiadając o plażach, wrzosowiskach, księżach, tarocie, Mozarcie, analu, gumach i szkockiej. Cóż, wygląda na to, że jestem też beksą. To coś nowego. Dziękuję Rebecce Friedman za to, jak cudownie mi się z nią pracowało, rozmawiało, knuło, plotkowało i dogadywało umowy. Jedźmy do Włoch i spędźmy tam kilka tygodni, dobrze? Założę

się, że przez cały czas gadałybyśmy wyłącznie o pracy. Dziękuję Shanyn Day za to, że wytrzymywała ze mną i robiła to wszystko, czego ja nienawidzę, a także udawała, że jestem dobrym człowiekiem, chociaż doskonale wie, że to nieprawda. Również za to wszystko, co robisz zawodowo. W tym też jesteś świetna. Dziękuję Kayti McGee za bycie moją żoną w pracy. Jesteś tak silna, mądra, dowcipna i kreatywna, że aż nie mogę w to uwierzyć. Jesteś przy mnie, gdy potrzebuję świeżej dawki ironii, i słuchasz mnie, gdy potrzebuję oceny. Gdybyś częściej mi się oddawała, byłabyś idealna. Dziękuję najlepszemu zespołowi na świecie, The NAturals – Gennifer Albin, Sierze Simone, Melanie Harlow, Kayti McGee oraz Tamarze Matayi. Jesteście moją bezpieczną przystanią. Dziękuję, że wzięłyście mnie do siebie. Dziękuję Eileen Rothschild za to, że dała mi dość swobody, bym mogła pisać Wszystko. Co. Zechcę. I że była spoko, wspierała mnie marketingowo, i w ogóle za wszystko. Dziękuję Kimberly Brower za umowę w sprawie audiobooka (i za czytanie moich książek), a także Flavii Viotti za wszystkie tłumaczenia, które mi załatwisz w przyszłości i które załatwiłaś do tej pory. Dziękuję Lauren Blakely i CD Reiss za ich pomysły, burzę mózgów i przyjaźń w drodze po dominację nad światem. Jesteście kurami znoszącymi złote jajka. A ja jestem straszną farciarą, że mogę ich podotykać. Dziękuję Cait Petersen za to, że trzymała mnie w ryzach i nigdy nie patrzyła krzywo. Dziękuję Kari March za najpiękniejsze teasery – i tak szybkie zmiany! Dziękuję Jennie Tyler za sokole oko – dzięki tobie jestem bezbłędna. Dziękuję Joshowi Taylorowi za nieproszone, ale bardzo mile widziane rady prawne. Postaram się w drugiej książce mniej cię irytować. Dziękuję Letty Caporusso, Roxie Madar oraz Melanie Cesa za wczesne czytanie. Wasze uwagi były bezcenne i bardzo

potrzebne. Dziękuję Angeli McLain za to, że jako pierwsza sięgnęła po wersję finalną. Wiedziałaś o tym? Niespodzianka! Dziękuję Brandie Zuckerman, która wymyśliła imię Gwen i zapomniałam jej za to podziękować. Minęło tyle czasu, że nawet ty masz już nowe imię. Mam nadzieję, że twoje życie jest tak piękne, jak wygląda na Facebooku. Dziękuję grupom, w których się znalazłam – kobietom, które trzymały mnie w Ryzach (wiecie, o kim mówię), kobietom, które kazały mi się FYW (wiecie, o kim mówię), kobietom, które podobnie jak ja piszą w domu i bardzo je bawi Hiddles oraz porno z dinozaurami (wiecie, o kim mówię). Kiedy mówię, że „znalazłam się” w tych grupach, nie chodzi mi o to, że stało się to przypadkiem, lecz że odnalazłam się w waszym towarzystwie. Jesteście wspaniałe i mam szczęście, że was poznałam. Dziękuję cudownym ludziom z branży, których poznałam po drodze (tutaj zazwyczaj o kimś zapominam) – Kristen Proby, Emmie Hart, Trish Mint, Amy McAvoy, Jesey Newman, Claire Contreras, Kristy Bromberg, M. Pierce, Kyli Linde, Lisie Otto, Pepper Winters, Rachel Brookes, Melody Grace, a także wielu innym, ponieważ nie mogłabym wymienić wszystkich. Niesamowicie jest pracować z ludźmi, których podziwiam. Sprawiacie, że warto codziennie dojeżdżać do pracy z łóżka do biurka. Dziękuję blogerom, którzy wspierają i promują moje historie, a także mnie. Dziękuję Free Me Street Team i Obsessed with the Paige oraz Hudson! Fixed Trilogy fans. Zaglądam do waszych grup częściej, niż wam się wydaje. Dziękuję za nieprzerwaną sympatię nawet pod moją nieobecność. Dziękuję też CZYTELNIKOM! Jestem dłużnikiem każdego z was, które wybrało właśnie tę książkę spośród wielu. Dziękuję za zakup, za pożyczenie albo polecenie powieści. Zmieniliście moje życie. Codziennie jestem za to wdzięczna. CODZIENNIE. Dziękuję z najgłębszej głębi swojego serca. A przede wszystkim dziękuję Bogu, który dał mi wolną wolę.

Podziwiam twoje plany i jestem niezmiernie wdzięczna. Dziękuję, że dostrzegłeś moją piękną duszę pod ranami.

O autorce Laurelin Paige to autorka trylogii Uwikłani, która znalazła się na listach bestsellerów „NY Timesa”, „Wall Street Journal” oraz „USA Today”. Uwielbia dobry romans i przebiera nogami za każdym razem, gdy pojawia się całowanie, co niesamowicie żenuje jej trzy córki. Za to jej mąż nie narzeka. Kiedy nie czyta ani nie pisze seksownych historii, zapewne śpiewa, ogląda Grę o tron i The Walking Dead albo śni o Michaelu Fassbenderze. Jest także dumnym członkiem Mensa International, chociaż nie ma nic wspólnego z tą organizacją poza tym, że wykorzystuje ten fakt jako element biogramu. Możecie skontaktować się z Laurelin na Facebooku (www.facebook.com/LaurelinPaige) albo Twitterze (@laurelinpaige), chociaż nie spędza tam zbyt wiele czasu. Możecie też odwiedzić jej stronę, www.laurelinpaige.com, i zapisać się na newsletter, by otrzymywać informacje na temat jej nowych powieści.