Ludlum Robert - Plan Ikar [tab]

Robert Ludlum

PLAN IKAR

Prolog Sylwetka mężczyzny przemknęła do wnętrza ciemnego, pozbawionego okien pokoju. Zamknąwszy drzwi, postać szybkim krokiem przeszła po omacku po nieskazitelnie czystej, pokrytej czarnym winylem podłodze do mosiężnej lampki z lewej strony. Mężczyzna włączył światło; w wąskim, wyłożonym boazerią gabinecie zaroiło się od cieni. Pokój był mały i ciasnawy, ale nie pozbawiony ornamentów. Jednak objets d'art nie pochodziły ze starożytności ani też z przełomowych okresów sztuki nowożytnej, lecz stanowiły najnowocześniejszy sprzęt zaawansowanej technologii. Prawa ściana lśniła odblaskami najszlachetniejszej stali, a cicho mruczące urządzenie wentylacyjne usuwające kurz zapewniało nieskazitelną czystość. Właściciel i jedyny użytkownik tego pokoju podszedł do krzesła przed komputerem i usiadł. Nacisnął wyłącznik i gdy ekran ożył, wystukał na klawiaturze hasło. Jaskrawozielone literki natychmiast odpowiedziały: – DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Postać zgarbiła się nad kla2

wiaturą i w gorączkowym napięciu zaczęła wprowadzać dane. „Rozpoczynam ten dziennik teraz, bowiem następujące wydarzenia zmienią zapewne losy całego narodu. Pewien człowiek pojawił się pozornie znikąd jako poczciwy, nieświadomy swego powołania ani przeznaczenia Mesjasz. Los wyznaczył mu misję, której nie ogarnie rozumem i jeśli moje przewidywania są trafne, w dzienniku tym opiszę dzieje jego podróży... Jej początek mogę sobie tylko wyobrazić, lecz wiem, że zaczęła się w chaosie...”

KSIĘGA I Rozdział 1 Maskat, Oman. Bliski Wschód Wtorek, 10 sierpnia, 18:30 Wzburzone wody Zatoki Omańskiej zwiastowały sztorm pędzący przez Cieśninę Ormuz ku Morzu Arabskiemu. Porę zachodu słońca oznajmiały modły wznoszone w minaretach przenikliwym, nosowym dyszkantem przez broda3

tych muezinów. Niebo ciemniało pod czarnymi, burzowymi kłębami, nadciągającymi złowrogo jak rozjuszone potwory. Dwieście mil dalej, na drugim brzegu morza, w Pakistanie, błyskawice raz po raz zapalały wschodni horyzont nad górami Makran w Turbacie. Na północy, za granicą z Afganistanem, nadal trwała okrutna wojna. Na zachodzie wrzała jeszcze bardziej bezsensowna wojna, w której walczyły dzieci prowadzone na śmierć przez obłąkanego tyrana Iranu. Na południu zaś leżał Liban, gdzie zabijano się bez skrupułów i gdzie każde ugrupowanie w religijnym zaślepieniu nazywało przeciwników terrorystami, gdy w istocie wszystkie bez wyjątku uprawiały barbarzyński terroryzm. Bliski Wschód płonął, tam zaś, gdzie niegdyś udawało się zapobiec pożogom, zabiegi te okazywały się już nieskuteczne. Gdy wody Zatoki Omańskiej wściekle pomrukiwały tego wczesnego wieczora, a niebo obwieszczało wybuch szału, ulice Maskatu, stolicy sułtanatu Oman, nie odbiegały nastrojem od nadchodzącej burzy. Po modlitwach tłumy zebrały się na powrót z płonącymi pochodniami, wylęgając z bocznych uliczek i mrocznych zaułków. W histerycznym zapamiętaniu kolumna skierowała się ku celowi protestu – oświetlonym re4

flektorami bramom Ambasady Stanów Zjednoczonych. Zdobiony różową sztukaterią fronton patrolowały obdarte, długowłose dzieciaki, ściskające niezdarnie broń automatyczną. Naciśnięcie spustu oznaczało śmierć, lecz w swym szaleńczym fanatyzmie wyrostki nie dostrzegały tej ostateczności, nauczono ich bowiem, że nie istnieje coś takiego jak śmierć, bez względu na to, co sami widzieli na własne oczy. Nagroda za męczeństwo była dla nich wszystkim, a im boleśniejsza ofiara, tym bardziej błogosławiony męczennik – cierpienie wroga nie liczyło się wcale. Ślepota! Obłęd! Mijał właśnie dwudziesty, drugi dzień tego szaleństwa, dwadzieścia jeden dni, odkąd cywilizowany świat kolejny raz stanął w obliczu ślepego szału. Burza fanatyzmu w Maskacie przyszła nie wiadomo skąd, lecz raptem ogarnęła całe miasto i nikt nie wiedział dlaczego. Nikt prócz garstki specjalistów obeznanych z ciemnymi arkanami podstępnych insurekcji, prócz kobiet i mężczyzn, którzy całymi dniami i nocami przeprowadzali badania, analizy, aż w końcu dokopywali się do korzeni zorganizowanej rewolty. Kto? Po co? Czego chcą i jak ich powstrzymamy? Fakty: Schwytano dwustu czterdziestu siedmiu Amerykanów i pod lufami automatów przetrzymywano 5

jako zakładników. Jedenastu zastrzelono, a ich ciała wylatywały przez okna ambasady z brzękiem tłuczonego szkła, każdy zabity z innego okna. Ktoś powiedział tym dzieciom, jak podkreślać egzekucje elementem zaskoczenia. Przed żelaznymi bramami zahipnotyzowani krwią fanatycy z wrzaskiem zbierali wśród podekscytowanego tłumu zakłady. Które okno następne? Czy poleci trup mężczyzny, czy kobiety? Ile stawiasz? Nie zwlekaj! Na dachu ambasady, pod gołym niebem znajdował się luksusowy basen, okolony ażurowym, arabskim ogrodzeniem, którego konstrukcja bynajmniej nie przewidywała ochrony przed kulami. Właśnie wokół tego basenu klęczeli rzędami zakładnicy, a grupki ciemięzców krążyły z pistoletami automatycznymi wycelowanymi w ich głowy. Dwustu trzydziestu sześciu przerażonych, wycieńczonych Amerykanów czekających na egzekucję. Szaleństwo! Decyzje: Mimo szlachetnych ofert Izraelczyków, nie wolno ich w to mieszać! To nie lotnisko Entebbe i przy całym szacunku dla izraelskiego kunsztu antyterrorystycznego, rozlew krwi w Libanie sprawiał, że każda próba interwencji Izraela zostałaby przyjęta przez Arabów ze wstrętem: oto Stany Zjednoczone opłaciły terrorystów, by zwalczali terrory6

stów. Nie ma mowy. Oddziały szybkiego reagowania? Któż wspiąłby się na cztery piętra albo zeskoczył ze śmigłowców na dach i zdążył powstrzymać egzekucje, gdy .kaci tylko czekali na sposobność, aby zginąć męczeńską śmiercią? Blokada morska i gotowy do inwazji Omanu batalion piechoty morskiej? Cóż by to dało oprócz demonstracji miażdżącej przewagi? Wszak sułtan i jego ministrowie byli ostatnimi ludźmi na ziemi, którym zależałoby na rzezi w ambasadzie. Pokojowo nastrojona Policja Królewska usiłowała stłumić histerię, ale gdzież jej do grasujących, dzikich watah agitatorów. Po latach spokoju w mieście nie umiała się odnaleźć w tym chaosie; z kolei przerzucenie Armii Królewskiej z granic jemeńskich mogło wywołać fatalne następstwa. Oddziały wojska patrolujące ten rezerwat międzynarodowego terroryzmu brutalnością nie ustępowały swoim wrogom. Nie dość, że wraz z ich powrotem do stolicy tereny graniczne nieodwołalnie obróciłyby się w perzynę, to ulicami Maskatu popłynęłaby krew, a rynsztoki zatkałyby się trupami zarówno niewinnych, jak i złoczyńców. Szach mat. Rozwiązania: Ulec żądaniom oprawców? Wykluczone, o czym wiedzieli prowokatorzy, lecz nie ich marionetki – wyrostki, które święcie 7

wierzyły w wykrzykiwane, dźwięczne slogany. Za żadną cenę rządy Europy i Bliskiego Wschodu nie pozwoliłyby sobie na uwolnienie przeszło 8000 terrorystów z takich ugrupowań jak Czerwone Brygady, OWP, BaaderMeinhof, IRA i całe kopy ich zwaśnionego, plugawego potomstwa. Tolerować bez końca rozgłos, wszędobylskie kamery i tomy artykułów przykuwających uwagę świata do tych żądnych reklamy fanatyków? Dlaczego nie? Nieustający rozgłos powstrzymywał niewątpliwie dalsze egzekucje zakładników, „czasowo zawieszone”, aby „państwa wyzyskiwaczy” miały czas na podjęcie decyzji. Blokada informacyjna rozjuszyłaby jedynie zacietrzewionych kandydatów na męczenników. Cisza stworzyłaby potrzebę szoku. Szok idzie na pierwsze strony gazet, a mord najskuteczniej wywołuje szok. Kto? Co? Jak? Kto...? Oto zasadnicze pytanie, na które odpowiedź przyniosłoby rozwiązanie – rozwiązanie konieczne w ciągu najbliższych pięciu dni. Egzekucje zawieszono na tydzień, a dwa dni już upłynęły na gorączkowych dyskusjach zebranych w Londynie szefów służb wywiadowczych sześciu krajów. Wszyscy przybyli samolotami ponaddźwiękowymi zaledwie kilka godzin po podjęciu decyzji ścisłego współdziałania, 8

każdy z nich bowiem doskonale zdawał sobie sprawę, że jego ambasada może być następna. Pracowali bez przerwy czterdzieści osiem godzin. Wyniki: Oman pozostał zagadką. Kraj ten uważano do tej pory za ostoję stabilności na Bliskim Wschodzie; sułtanat z wykształconym, światłym przywództwem, z rządem na tyle reprezentatywnym, na ile pozwalała święta muzułmańska rodzina. Władcy pochodzili z uprzywilejowanego rodu, który potrafił wszakże uszanować to, czym obdarzył ich Allach – nie tylko gwoli szczodrego dziedzictwa, lecz także z powodu poznania odpowiedzialności, w drugiej połowie dwudziestego wieku. Wnioski: Insurekcja została zaprogramowana z zewnątrz. Najwyżej dwudziestu z przeszło dwustu obszarpanych, rozwrzeszczanych gówniarzy zidentyfikowano jako obywateli omańskich. Toteż oficerowie służb tajnych wraz z informatorami w każdym z ekstremistycznych ugrupowań osi Morze Śródziemne – Bliski Wschód niezwłocznie przystąpili do pracy, odnawiając kontakty, nie szczędząc bakszyszu ani pogróżek. – Kto za tym stoi, Aziz? Tylko garstka pochodzi z Omanu i większość z nich to prostaczki. Nie bądź głupi, Aziz. Pożyj jak sułtan. Cena nie gra roli. Nie po9

żałujesz! – Masz sześć sekund, Mahmet! Za sześć sekund twoja prawa ręka będzie leżeć na podłodze i to bez nadgarstka! Potem poleci lewa, Odliczam, złodzieju. Gadaj! Sześć, pięć, cztery...Krew. Nic. Zero. Obłęd. I nagle przełom. Dokonał się za sprawą sędziwego muezina, kapłana, którego słowa i pamięć były tak chwiejne jak chwiałoby się jego mizerne ciało smagane pędzącym teraz od Cieśniny Ormuz wichrem. – Nie szukajcie tam, gdzie podpowiada wam logika. Szukajcie gdzie indziej. – Gdzie? – Tam, gdzie żalów nie zrodziła bieda ani zacofanie. Tam, gdzie Allach nie skąpił łask na tym Świecie, choć może nie na drugim. – Proszę jaśniej, najczcigodniejszy muezinie. – Allach nie życzy sobie takiej jasności stań się wola Jego! Może On nie jest stronniczy – niechaj więc tak zostanie. – Ależ na pewno macie powody, czcigodny muezinie, żeby mówić to, co mówicie! 10

– Allach dał mi powody, przeto stań się wola Jego. – A jak to było? – Pogłoski szemrane w zakamarkach meczetu. Szepty, którym Prorok kazał dojść mych starych uszu. Mam tak słaby słuch, że nie powinienem był nic usłyszeć, gdyby Allach nie zawyrokował inaczej. – Cóż więcej wiadome? – Szepty mówią o tych, co skorzystają z rozlewu krwi. – Kto? – Nie słychać żadnych nazwisk, żadnych znanych osobistości. – A może jakieś ugrupowanie, organizacja? Błagam! Sekta, kraj, naród? Szyici, Saudyjczycy...Irakijczycy, Iranczycy...Sowieci? Nie. Nie mówi się ani o wiernych, ani o niewiernych, słychać tylko „oni”. – Oni? – To słyszę w pogłoskach szeptanych w ciemnych zakamarkach meczetu i widać Allach chce, bym to właśnie usłyszał – niech się stanie Jego wola. Nic, tylko „oni”. – Czy czcigodny muezin mógłby zidentyfikować kogoś z tych, których sły11

szał? – Jestem prawie ślepy, a w świątyni jest zawsze słabe światło, gdy ci nieliczni spośród wiernych przemówią. Nie potrafię zidentyfikować ani jednego. Wiem tylko, że muszę podzielić się tym, co słyszę, taka bowiem jest wola Allacha. – Dlaczego, muezin murderris? Dlaczego taka jest wola Allacha? – Albowiem nie wolno więcej przelewać krwi. Koran mówi, że gdy krew przelewają i usprawiedliwiają młode, rozpalone dusze, namiętności ich należy zbadać, młodość bowiem... – Już dobrze! Wyślemy dwóch naszych ludzi z wami do meczetu. Wskażcie nam, gdy coś usłyszycie! – Za miesiąc, ja szajch. Przede mną ostatnia pielgrzymka do Mekki, Jesteś zaledwie częścią mej podróży. Taka jest wola... – O Boże! – To twego Boga wzywasz, ja szajch. Nie mojego. Nie naszego.

Rozdział 2 Waszyngton DC Środa, 11 sierpnia, 11:50 12

Na bruk stolicy lał się żar południowego słońca; letnie powietrze wciąż buchało nieznośnym gorącem. Przechodnie brnęli z mozolną determinacją – mężczyźni z rozpiętymi kołnierzykami i rozluźnionymi krawatami. Teczki i torby ciążyły jak balast, gdy ich właściciele stawali na skrzyżowaniach czekając z błędnym wzrokiem na zielone światło. Wprawdzie dziesiątki mężczyzn i kobiet – przeważnie w służbie państwowej, a przeto w służbie narodowi – miały zapewne pilne sprawy na głowie, pilności jednak nijak nie dało się na ulicy zauważyć. Otępiający całun opadł na miasto, tumaniąc tych, co odważyli się wyjść z chłodzonych wentylacją pokoi, biur i samochodów. Na rogu Dwudziestej Trzeciej ulicy i Virginia Avenue doszło do wypadku drogowego. Nie było rannych ani poważnych szkód, czemu zdawały się przeczyć temperamenty uczestników kolizji. Taksówka zderzyła się z samochodem rządowym wyjeżdżającym właśnie z podziemnego parkingu pod gmachem Departamentu Stanu. Kierowcyobaj święcie przekonani o własnej racji, zgrzani i spoceni ze strachu przed przełożonymi – stali przy swoich autach oskarżając się wzajemnie i wrzeszcząc w porażającym upalę, czekając na wezwaną przez przechodzącego 13

obok urzędnika policję. W jednej chwili zrobił się gigantyczny korek; ryczały klaksony, a z otwieranych z ociąganiem okien dochodziły wściekłe wrzaski. Zniecierpliwiony pasażer taksówki wygramolił się z tylnego siedzenia. Był to wysoki, szczupły mężczyzna poczterdziestce. sprawiał wrażenie nie Oswojonego z otoczeniem, w którym dominują letnie garnitury, modne wzorzyste sukienki i teczkidyplomatki. Miał na sobie pomięte spodnie khaki, wojskowe buty i rozchełstaną bawełnianą bluzę safari zamiast koszuli. Wszystko to składało się na wizerunek człowieka spoza metropolii, być może zawodowego przewodnika, który zszedł z wyższych i dzikich partii gór. TWarz jednak kłóciła się z ubiorem – gładko ogolona, o regularnych, ostrych rysach i błękitnych, bystrych oczach, to zwężających się, to znów rozbieganych i oceniających sytuację przed podjęciem decyzji. Położył dłoń na ramieniu rozsierdzonego kierowcy, ten obrócił się natychmiastdostał od pasażera dwa banknoty dwudziestodolarowe. – Śpieszę się – rzekł pasażeR. – Hej, bądź pan człowiekiem! Pan widział! Ten skurczybyk wyjechał bez sygnału, jakby nigdy nic! 14

– Przykro mi, ale nie będę mógł panu pomóc. Nie widziałem ani nie słyszałem nic przed samą kolizją. – Patrzcie go! Nic nie jadłem, nic nie piłem, do lasu nie chodziłem! Nie chce się nam angażować, co? – Jestem zaangażowany – odparł spokojnie pasażer, wyciągając jeszcze jeden banknot i wkładając go kierowcy do kieszeni marynarki. – Ale nie tutaj. Dziwacznie ubrany mężczyzna przecisnął się przez tłum gapiów i pognał w kierunku Trzeciej ulicy – ku imponującym szklanym drzwiom Departamentu Stanu. Był w okolicy jedynym biegnącym człowiekiem. Wyznaczone centrum dowodzenia mieściło się w podziemnej części gmachu i opatrzone było kryptonimem OHIOCzteryZero, co tłumaczyło się na „Oman, najwyższe pogotowie”. Za metalowymi drzwiami nieprzerwanie stukały rzędy komputerów, a raz po raz jedna z maszyn – po natychmiastowym sprawdzeniu z centralnym bankiem danych – emitowała krótki, wysoki sygnał zwiastujący nowe lub dotąd nie przekazane dane. Personel w napięciu studiował wydruki, starając się ocenić przydatność informacji. Nic. Zero. Obłęd! W tym dużym, tętniącym życiem 15

pokoju znajdowały się inne metalowe drzwi, mniejsze niż wejściowe i bez dostępu bezpośrednio z korytarza. Mieścił się za nimi gabinet wyższego urzędnika odpowiedzialnego za kryzys w Maskacie; na odległość wyciągniętej ręki miał centralkę telefoniczną zpołączeniami do wszystkich ośrodków władzy i wszelkich źródeł informacji w Waszyngtonie. W gabinecie tym rezydował obecnie mężczyzna w średnim wieku, zastępca dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych, mało znanej komórki Departamentu Stanu, zajmującej się tajną działalnością. Nazywał się Frank Swann i w tej właśnie chwili w samo południe, choć słońce tu nie docierało jego głowa spoczywała na złożonych ramionach na biurku Nie przespał ani jednej nocy przez bez mała tydzień, zadowalając się jedynie takimi właśnie drzemkami w gabinecie. Wyrwany ze snu ostrym brzęczykiEm na konsoli, wyciągnął machinalnie prawą rękę, nacisnął podświetlony guzik i podniósł słuchawkę. – Tak? ... o co chodzi? – Swann potrząsnął głową i odetchnął, tylko nieznacznie pocieszony, że dzwoni jego sekretarka z gabinetu znajdującego się pięć pięter wyżej. Chwilę słuchał, po czym odeZwał się znużonym głosem. – Kto? Kongresman, kongresman? Tylko kongresmana mi jesz16

cze brakowało. Skąd do cholery wziął moje nazwisko? ... Wszystko jedno, spław go. Powiedz mu, że mam konferencję... niech będzie, że z Panem Bogiem... albo uderz oczko wyżej i powiedz, że z sekretarką.. – Przygotowałam go na taką ewentualność. Dlatego dzwonię z twojego gabinetu. Powiedziałam mu, że mogę się z tobą połączyć tylko z tego telefonu. Swann zmrużył oczy. – Trochę za wiele jak na mojego pretoriana, Ivy Groźnej. Skąd te ustępstwa, Ivy? – Powiedział coś dziwnego, Frank. Musiałam to zapisać, bo nie rozumiałam, co mówi. – Dawaj. – Powiedział, że przyszedł w sprawie, którą się zajmujesz... – Przecież nikt nie wie, czym .. no, dobrze. Co jeszcze? – Zapisałam to fonetycznie. Kazał mi przekazać ci coś takiego: Ma efham zajn. Rozumiesz coś z tego, Frank? Dyrektor Swann zdumiony znów potrząsnął głową, starając się bardziej wyostrzyć umysł, aczkolwiek nie miał już wątpliwości, że natychmiast przyjmie czekającego pięć pięter wyżej gościa. Nie znany 17

mu kongresman właśnie dał do zrozumienia po arabsku, że może się przydać. – Powiedz wartownikowi, żeby go tu przyprowadził – rzekł Swann. Po siedmiu minutach sierżant marines otworzył drzwi podziemnej części gmachu. Gość wszedł do środka, podziękowawszy wartownikowi, który natychmiast zamknął za nim drzwi. Zaniepokojony Swann wstał zza biurka. „Kongresman” w znacznym stopniu odbiegał od jego wyobrażenia przeciętnego posła do Izby Reprezentantów – przynajmniej z Waszyngtonu. Miał na sobie buty z cholewami, spodnie khaki i letnią kurtkę myśliwską, obficie poznaczoną śladami bliskiego i częstego kontaktu z pryskającą zawartością patelni na traperskich ogniskach. Czy to aby nie jakiś kiepski dowcip? – Kongresman...? zaczął z wyciągniętą na powitanie ręką zastępca dyrektora i zawiesił głos, nie znając nazwiska gościa. – Evan Kendrick, panie Swann – odpowiedział przybysz, podchodząc do biurka i podając dłoń. – Jestem posłem pierwszej kadencji z dziewiątego okręgu stanu Kolorado. – Ach tak, oczywiście, dziewiąty okręg Kolorado. Proszę wybaczyć, że od 18

razu... – Doskonale rozumiem, to raczej ja powinienem pana przeprosić za mój wygląd. Nie ma powodu, by wiedział pan, kim jestem.,. – Pozwolę sobie dodać w tym miejscu wtrącił stanowczo Swann – że nie ma również żadnego powodu, by pan wiedział, kim ja jestem, panie kongresmanie. – Rozumiem, ale nie było to takie trudne. Nawet świeżo upieczeni reprezentanci mają swoje ścieżki – przynajmniej odziedziczona przeze mnie sekretarka wiedziała, gdzie szukać. Musiałem tylko dokonać rozsądnej selekcji, Potrzebowałem kogoś z Operacji Konsularnych, kto... – To nie jest nazwa, którą wymienia się w każdym domu, panie Kendrick – przerwał drugi raz Swann, znowu z naciskiem. – U mnie „W domu, owszem, choć nieczęsto. Jednym słowem nie chodziło mi o pierwszego z brzegu człowieka od Bliskiego Wschodu, ale o znawcę problemów arabskich w południowo-zachodniej Azji, kogoś, kto płynnie zna język i z tuzin dialektów. Szukałem właśnie takiego człowieka... Pan tam był, panie Swann. 19

– Widzę, że pan nie próżnował. – Pan też nie – rzekł kongresman wskazując głową na drzwi i ogromne sąsiednie biuro z całym zestawem komputerów. – Zakładam, że zrozumiał pan moją wiadomość, bo w przeciwnym razie chyba nie dostąpiłbym zaszczytu tego spotkania. - Tak – przyznał zastępca dyrektora. – Powiedział pan, że mógłby nam pomóc .Czy to prawda? – Nie wiem. Wiedziałem tylko, że musze wyjść z propozycją. – Propozycją? Na jakiej podstawie? – Pozwoli pan, że usiądę? – Proszę. Nie chcę być nieuprzejmy, jestem po prostu zmęczony. – Kendrick usiadł; Swann także, taksując podejrzliwie początkującego polityka. Do rzeczy, paniepośle. Czas jest cenny, każda minuta się liczy, a borykamy się z tym „problemem”, jak określił to pan w rozmowie, z moją sekretarką, już od kilku koszmarnych tygodni. Nie wiem wprawdzie, co pan ma do powiedzenia i czy jest to dla nas istotne, czy nie, lecz jeśli tak to chciałbym wiedzieć, dlaczego przybył 20

pan dopiero teraz. – Nie słyszałem nic o wydarzeniach w Omanie. Nie wiem, co się już stało, ani co się teraz dzieje. – Doprawdy trudno mi w to uwierzyć. Czyżby reprezentant z dziewiątego okręgu stanu Kolorado spędzał przerwę między sesjami Izby w klasztorze benedyktynów? – Niezupełnie. – A może nasz nowy ambitny kongresman, który zna trochę arabski – ciągnął Swann jednym tchem, cicho i niesympatycznie – dyskontuje parę zakulisowych pogłosek na temat pewnej sekcji tej instytucji, postanawia wśliznąć się do wewnątrz i zdobyć dodatkowe punkty na drodze politycznej kariery? Nie pierwszy to przypadek. Kendrick siedział nieruchomo z kamienną twarzą, ale z pełnymi ekspresji oczami, czujnymi, a zarazem gniewnymi. – Obraża mnie pan – rzekł.W tych okolicznościach nietrudno wyjść z równowagi. Jedenastu naszych rodaków zostało zabitych, proszę szanownego pana, w tym trzy kobiety. W kolejce na egzekucję czeka dwustu trzydziestu sześciu innych! I gdy ja się pana 21

pytam, czy może nam pan pomóc, pan mi na to, że nie wie, ale ma propozycję! Słyszę tu syk węża i mam się na baczności. Toruje sobie pan drogę językiem, którego najprawdopodobniej nauczył się pan zbijając forsę w jakiejś kompanii naftowej i wyobraża sobie, że to już upoważnia go do specjalnych względów ... może jest pan „konsultantem”, co brzmi atrakcyjnie. Świeży polityk zostaje z miejsca konsultantem Departamentu Stanu podczas narodowego kryzysu. Bez względu na finał pan wygrywa. Wielu obywateli dziewiątego okręgu Kolorado będzie się panu kłaniało w pas, prawda? – Niewykluczone, gdyby ktokolwiek się o tym dowiedział. – Co? Jeszcze raz zastępca dyrektora przyjrzał się bacznie kongresmanowi, tym razem nie z irytacją, lecz z innego powodu. Czyżby go znał?Ma pan dość stresów, nie chciałbym więc potęgować ich swoją osobą. Ale jeśli to, co pan ma na myśli ma być barierą, usuńmy ją od razu. Gdyby orzekł pan, że mogę się wam na coś przydać, zgodzę się tylko pod warunkiem, że dostanę pisemną gwarancję anonimowości, bez tego ani rusz. Nikt nie może się dowiedzieć, że tu byłem. Nie rozmawiałem ani z panem, ani z nikim innym. Zbity z tropu Swann 22

odchylił się na krześle i położył rękę na brodzie. – A jednak znam pana – rzekł cicho. – Nigdy się nie poznaliśmy. – Niech pan wreszcie powie, co ma pan do powiedzenia. Od czegoś trzeba zacząć. – Cofnę się o osiem godzin – zaczął Kendrick. – Otóż od prawie miesiąca spływam samotnie wzburzonymi wodami Kolorado do Arizony ... oto benedyktyńskie odosobnienie, które wymyślił pan dla mnie na okres parlamentarnych wakacji. Przepłynąłem wodospad Lava i zatrzymałem się na dużym polu biwakowym. Obozowało tam oczywiście więcej ludzi i wtedy właśnie po raz pierwszy od prawie czterech tygodni słuchałem radia. – Czterech tygodni? – powtórzył Swann. – Bez kontaktu ze światem przez ten cały czas? Często pan to robi? – Prawie co rok – odpowiedział Kendrick. – Stało się to już dla mnie rytuałem – dodał cicho. – Podróżuję samotnie; ale to nie ma nic do rzeczy. Wspaniały polityk – rzekł zastępca, chwytając bezwiednie ołówek. – Może pan zapomnieć 23

sobie o bożym świecie, panie pośle, ale ma pan przecież swoich wyborców. Żaden ze mnie polityk odparł Evan Kendrick, uśmiechając się półgębkiem. – A mój wybór to sprawa przypadku, proszę mi wierzyć. Tak czy owak usłyszałem wiadomości i zacząłem działać najszybciej jak tylko mogłem. Wynająłem samolot patrolujący rzekę i kazałem się podrzucić do Flagstaff, skąd próbowałem załatwić czarterowy odrzutowiec do Waszyngtonu. Było już późno w nocy, za późno na uzgodnienie planu lotu, poleciałem więc tylko do Phoenix i tam złapałem najwcześniejszy lot. Te telefony do dyspozycji podczas lotu to cudowny wynalazek. Przyznaję, że zmonopolizowałem jeden z nich, rozmawiając z moją bardzo doświadczoną sekretarką i wieloma innymi ludźmi. Przepraszam za swój wygląd; w samolocie dostałem maszynkę do golenia, ale nie chciałem już tracić czasu i jechać do domu, żeby się przebrać. Jestem tutaj, a pan jest człowiekiem, z którym chciałem się spotkać. Być może na nic się panu nie przydam i jestem pewien, że powie mi pan to bez ogródek. Ale, powtarzam, musiałem wystąpić z propozycją. Podczas gdy przybysz mówił, zastępca dyrektora napisał nazwisko „Kendrick” w notatniku. Ściślej mówiąc, zapisał je i podkreślił 24

kilka razy. Kendrick, Kendrick, Kendrick. Jaką propozycją? – spytał zniecierpliwionym tonem, taksując dziwacznego intruza. Jaką, panie pośle? – Proponuję wszystko, co wiem na temat regionu i różnych działających w nim ugrupowań. Oman, Emiraty, Bahrajn, Katar – Maskat, Dubaj, Abu Dhabi po Kuwejt z jednej strony i Rijad z drugiej. Mieszkałem w tych wszystkich miejscach. Pracowałem tam. Znam je bardzo dobrze, – Mieszkał pan i pracował na całej mapie Bliskiego Wschodu? – Tak, W samym Maskacie spędziłem osiemnaście miesięcy. W ramach kontraktu zawartego z rodziną królewską. – Sułtanem? – Nieodżałowanej pamięci sułtanem; umarł dwa lub trzy lata temu, jeśli się nie mylę. A więc tak, w ramach kontraktu z sułtanem i jego ministrami Była to wymagająca i kompetentna grupa. Nie dawali się nabrać na byle co. – A zatem pracował pan dla jakiejś firmy – stwierdził Swann jakby nie oczekiwał wcale odpowiedzi. – Owszem. 25

– Czyjej? – Mojej – odparł świeżo upieczony kongresman. – Pańskiej? – Tak jest Zastępca dyrektora spojrzał na przybysza, po czym spuścił wzrok na zapisane wielokrotnie w notatniku nazwisko. – Mój Boże – szepnął. – Grupa Kendricka! Tu jest związek, którego się nie dopatrzyłem. Nie słyszałem pańskiego nazwiska od czterech czy pięciu lat... może sześciu. – Trafił pan za pierwszym razem. Dokładnie od czterech lat – Wiedziałem, że gdzieś dzwoni. Mówiłem panu nawet... – Zgadza się, ale nigdy się nie poznaliśmy. – Budowaliście wszystko od wodociągów po mosty tory wyścigowe, osiedla mieszkaniowe, kluby myśliwskie, lotniska – wszystko, – Budowaliśmy to, na co dostaliśmy zamówienie. – Pamiętam. Dziesięć albo dwanaście lat temu to właśnie wy byliście kwiatem młodzieży amerykańskiej w Emiratach .. wcale nie przesadzam z tą młodzieżą... tuziny dwudziesto i trzydziestolatków młodych gniewnych. 26

– Nie wszyscy z nas byli aż tak młodzi... – Nie – przerwał mu Swann, chmurząc się w duchu. – Miał pan w rękawie asa – starego Żyda, genialnego architekta. Izraelczyka, na miłość boską, który potrafił projektować w stylu islamskim i łamał się chlebem z każdym bogatym Arabem w okolicy. – Nazywał się Emmanuel Weingrass... nazywa się Manny Weingrass... pochodzi z Garden Street w nowojorskim Bronxie, Wyjechał do Izraela, aby uniknąć prawnych utarczek ze swoją drugą czy trzecią żoną. Ma teraz prawie osiemdziesiąt lat i mieszka w Paryżu, całkiem nieźle, sądząc z rozmów telefonicznych. – Właśnie – rzekł zastępca dyrektora. – Pańską firmę wykupił chyba Bechtel. Za trzydzieści czy czterdzieści milionów. – Nie Bechtel, tylko TransInternational, i nie za trzydzieści ani czterdzieści, tylko dwadzieścia pięć. Ubiliśmy interes i wycofałem się. Wszystko było w porządku. Swann obserwował twarz Kendricka, zwłaszcza jasnobłękitne zagadkowe oczy. – Nie bardzo – powiedział cicho, nawet współczująco, już bez śla27

dów wrogości. Teraz sobie przypominam. Na jednej z waszych budów pod Rijadem zdarzył się wypadek – zapadł się strop, gdy wybuchł wadliwy rurociąg gazowy – zginęło ponad siedemdziesiąt osób, w tym pańscy wspólnicy, wszyscy pracownicy i kilkoro dzieci. – Ich dzieci – dodał spokojnie Evan. – Wszyscy pracownicy, ich żony i dzieci. Fetowaliśmy zakończenie trzeciej fazy. Wszyscy tam byliśmy. Załoga, moi wspólnicy, wszystkie żony z dziećmi. Cała kopuła runęła, gdy byli w środku, ja z Manny'm byliśmy na zewnątrz .. przebieraliśmy się w w jakieś idiotyczne kostiumy klaunów. – Ale późniejsze dochodzenie całkowicie oczyściło Grupę Kendricka. Firma podwykonawcza zainstalowała felerne przewody z fałszywym atestem. – W zasadzie tak. – Wtedy właśnie spakowaliście manatki, tak? – To nie ma nic do rzeczy rzekł krótko kongresman. – Tracimy czas. Skoro już pan wie, kim jestem, a przynajmniej kim byłem, czy mogę się na coś przydać? – Pozwoli pan, że zadam jeszcze jedno pytanie? Nie sądzę abyśmy tracili 28

czas. Skrupulatny wywiad to nieodzowna czynność na tym terenie, zanim podejmie się decyzje. Poważnie traktuję to, co wcześniej powiedziałem. Sporo ludzi z Kapitolu próbuje przejechać się na naszym wózku, realizując swoje ambicje polityczne. – Proszę pytać. – Dlaczego jest pan kongresmanem, panie Kendrick? Z pańskimi pieniędzmi i zawodową reputacją nie jest to panu potrzebne do szczęścia. Wprost nie mogę sobie wyobrazić, co pan z tego ma, a z pewnością porównanie wypada na korzyść działalności w sektorze prywatnym. „ Czyżby każdym, kto ubiega się o urząd kierowały wyłącznie korzyści osobiste? – Nie, skądże znowu. – Swann przerwał i potrząsnął głową. Przepraszam, odpowiedziałem bez namysłu. To banalna odpowiedź na banalne, tendencyjne pytanie... Tak, panie pośle, sądzę, że większość ambitnych mężczyzn – i kobiet także – którzy ubiegają się o te zaszczytne urzędy robi to dla rozgłosu i, jeśli wygra, dla wpływów. W obu przypadkach to świetna reklama. Jeszcze raz przepraszam, przemawia przeze mnie cynizm. Ale siedzę w tym mieście kawał czasu i nie widzę powodu, by zmieniać swoją opinię. Ale pana nie mogę roz29

gryźć. Niby wiem, skąd pan jest, lecz pierwszy raz słyszę o dziewiątym okręgu Kolorado. Głowę daję, że nie obejmuje Denver. – Trudno go nawet znaleźć na mapie – powiedział Kendrick. Leży u podnóża południowozachodnich Gór Skalistych, z dala od zgiełku. Dlatego tam właśnie budowałem dom, na uboczu od głównych dróg. – Ale po co? Po cóż panu polityka? Czyżby cudowne dziecko Emiratów Arabskich wykroiło sobie dystrykt na własną bazę, polityczną odskocznię?Nic podobnego nawet nie przyszło mi do głowy.To stwierdzenie, a nie odpowiedź na moje pytanie, panie pośle. Evan Kendrick przez chwilę milczał, krzyżując wzrok ze Swannem, po czym wzruszył ramionami. Swann dostrzegł u niego objawy zakłopotania. – No dobrze – rzekł stanowczo. – Nazwijmy to aberracją, która się już nie powtórzy. Panoszył się tam próżny, bezczelny kongresman, który wypychał sobie portfel w obojętnym na podobne wybryki okręgu. Miałem dużo czasu i gębę nie od parady. Miałem też dość pieniędzy, żeby go. wykończyć. Nie jestem wcale dumny z tego, co zrobiłem ani jak to zrobiłem, ale facet jest skończony, a ja się wycofam za dwa lata albo jeszcze wcześniej. Do tego 30

czasu zdążę znaleźć kogoś bardziej kompetentnego na swoje miejsce.' – Dwa lata? – spytał Swann. – W listopadzie upłynie rok od pańskiego wyboru, prawda? – Tak. – A obowiązki kongresmana podjął pan w styczniu? – Więc? – Z przykrością muszę więc wyprowadzić pana z błędu, ale pańska kadencja trwa dwa lata. Ma pan zatem jeszcze cały rok albo trzy lata, nie dwa czy mniej. – W dziewiątym okręgu nie ma liczącej się opozycji, ale dla pewności, że mandat nie wróci do starej politycznej maszyny, zgodziłem się kandydować po raz drugi, a potem ustąpić. – Ciekawy układ. Jeśli o mnie chodzi, zamierzam dotrzymać słowa. Chcę się wycofać. – Jasne, ale chyba nie bierze pan pod uwagę możliwego skutku ubocznego? – Nie. – Przypuśćmy, że przed upływem tych dwudziestu kilku miesięcy dojdzie 31

pan do wniosku, że dobrze tu panu. Co wtedy? – To niemożliwe i tak się nie stanie, panie Swann. Wróćmy do Maskatu. Niezłe zamieszanie, ale nie wiem, czy zostałem już dostatecznie „prześwietlony”, żeby wypowiadać takie sądy? – Jest pan prześwietlony, i o to ja prześwietlam. Zastępca dyrektora potrząsnął siwą głową. – Koszmarne zamieszanie, panie pośle, i w naszym przekonaniu sterowane z zewnątrz. – Co do tego nie ma najmniejszej wątpliwości – zgodził się Kendrick. – Ma pan jakieś pomysły? – Kilka – odrzekł przybysz. Chodzi tam przede wszystkim o całkowitą destabilizację, zamknięcie kraju, niewpuszczanie obcych. – Zamach stanu? – spytał Swann. – Pucz w stylu Chomeiniego? .. Ten numer nie przejdzie; zupełnie inna sytuacja. Nie ma tam zapiekłych resentymentów, nie ma SAVAK – Swann umilkł i po chwili dodał sentencjonalnie: – Nie ma ani szacha z armią złodziei, ani Ajatollaha z armią fanatyków, To nie to samo. – Wcale tego nie sugerowałem. Oman to tylko początek. Ktokolwiek za tym 32

stoi, nie chce przechwycić władzy w tym kraju; chce on – albo oni – zapobiec temu, żeby inni zgarnęli pieniądze. – Co? Jakie pieniądze? – Miliardy. Zakrojone na wiele lat projekty na deskach kreślarskich w całej Zatoce Perskiej, Arabii Saudyjskiej i całej Południowej Azji, jedynych stabilnych regionach tej części świata. To, co się tam teraz dzieje ma podobny skutek do unieruchomienia naszego transportu i przedsięwzięć budowlanych albo zamknięcia portów w Nowym Jorku i Nowym Orleanie, Los Angeles i San Francisco. Niczego nie osiąga się drogą legalnych strajków ani sporów zbiorowych – tylko terrorem i groźbą dalszego terroru ze strony opętanych fanatyków. I wszystko staje. Ludzie z pracowni projektowych, eksperci z terenowych zespołów badawczych i personel kompleksów maszynowych – wszyscy tylko marzą, żeby uciec jak najprędzej. – I gdy już się wyniosą – dodał pośpiesznie Swann – zza pleców terrorystów wychodzą ich animatorzy i terror się kończy. Jakby nic się nie stało. Boże, toż to brzmi jak desant mafii! „ – W stylu arabskim – rzekł Kendrick. – By użyć pańskich słów, nie pierwszy to raz. 33

– Miał już z tym pan do czynienia? – Tak. Naszej firmie grożono wielokrotnie, ale powtórzę znów za panem, mieliśmy naszą tajną broń: Emmanuela Weingrassa. – Weingrass? A cóż u diabła on mógł zdziałać? – Kłamać; z niesamowitym wprost przekonaniem] Raz był generałem armii izraelskiej w stanie spoczynku, zdolnym spowodować nalot bombowy na każde ugrupowanie arabskie, które weszłoby nam w drogę lub nas zastąpiło, innym znów razem stawał się wysokiej rangi agentem Mosadu, gotowym nasłać szwadrony śmierci i zlikwidować nawet tych, co nas ostrzegali. Jak wielu podstarzałych geniuszy, Manny przejawiał skłonność do dziwactw i lubował się w teatralnych gestach. Świetnie się przy tym bawił, czego niestety nie można powiedzieć o jego żonach. Jednym słowem, nikt nie chciał zadzierać ze zwariowanym Izraelczykiem. Taktyka była nazbyt znajoma. – Sugeruje pan abyśmy go zwerbowali? spytał zastępca dyrektora. – Nie. Wiek już nie ten, a poza tym woli na stare lata przebywać w Paryżu z najpiękniejszymi kobietami, na jakie go stać, a już na pewno popijać najdroższy 34

koniak, jaki może znaleźć. Nie pomógłby... Ale jest coś, co możecie zrobić. – Co mianowicie? – Niech pan posłucha. – Kendrick pochylił się do przodu. – Myślałem o tym przez ostatnie osiem godzin i z każdą godziną jestem coraz bardziej przekonany, że jest to właściwy trop. Problem polega na tym, że jest tak mało faktów, w istocie prawie żadnych, ale mamy pewien schemat i to zgodny z tym, co słyszeliśmy pięć lat temu. – Z czym? Jaki schemat? – Zaczęło się od pogłosek, potem przyszły groźby, całkiem poważne. NikomU nie było do śmiechu. – Niech pan mówi. Słucham. – Oddalając te groźby swoimi sposobami, zazwyczaj za pomocą zakazanej przez islam whisky, Weingrass usłyszał coś, co brzmiało na tyle rozsądnie, że nie zasługiwało na zbycie jako pijacki bełkot. Powiedziano mu, że po cichu powstaje konsorcjum czy przemysłowy kartel, jak pan woli, który dyskretnie przechwytuje kontrolę nad tuzinami różnych przedsiębiorstw i powiększa majątek w personelu, technologii i sprzęcie. Cel był wówczas oczywisty, a jeśli in35

formacje te są prawdziwe, jeszcze bardziej oczywisty stał się teraz. Zamierzają podporządkować sobie rozwój przemysłu na Bliskim Wschodzie. Z tego, co zasłyszał Weingrass, podziemne zrzeszenie miało swą bazę w Bahrajnie i nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie szokująca wieść, z której Manny boki zrywał, że w tajnym zarządzie konsorcjum zasiada człowiek, posługujący się imieniem „Mahdi”, jak ten muzułmański fanatyk, który sto lat wcześniej wyrzucił Anglików z Chartumu. – Mahdi? Z Chartumu? – Właśnie tak. Symbol jest:nader wymowny. Z tym jednak wyjątkiem, że ten nowy Mahdi ma głęboko w nosie islam, a jeszcze głębiej jego wrzaskliwych fanatyków. Wykorzystuje ich” by zniszczyć konkurencję i zatrzymać ją poza granicami regionu. Chce, żeby kontrakty i zyski pozostały w rękach arabskich, a dokładniej – w jego rękach. – Chwileczkę – przerwał z namysłem Swann, podnosząc słuchawkę i naciskając guzik na konsoli. – To się wiąże z wczorajszym raportem MI-6 z Maskatu – wyjaśnił pośpiesznie, patrząc na Kendricka. – Nie poszliśmy tym tropem, bo urywa się on wraz z raportem, żadnych śladów, ale 36

sam tekst robi piorunujące wrażenie .. Proszę mnie połączyć z Geraldem Brycent... Halo, Jeny? Wczoraj w nocy, a właściwie dziś około drugiej nad ranem, dostaliśmy zerozero od Angoli w sprawie OHIO. Chciałbym, żebyś to znalazł i odczytał mi wolniutko, bo będę zapisywał każde słowo. – Dyrektor przykrył ręką słuchawkę i rozmawiał z gościem, którego zainteresowanie gwałtownie wzrosło. – Jeśli to, co pan mówi ma jakiś sens, być może natrafiliśmy na pierwszy konkretny ślad w tej sprawie. – Dlatego tu jestem, panie Swann, prawdopodobnie cuchnąc wędzoną rybą. Zastępca dyrektora skinął odruchowo głową, czekając z niecierpliwością, aż człowiek nazwiskiem Bryce wróci do telefonu. Prysznic by panu nie zaszkodził, panie pośle .. Tak, Gerry, czytaj!... „Nie szukajcie tam, gdzie podpowiada wam logika. Szukajcie gdzie indziej.” Tak, zapisałem. Pamiętam to. Chyba następne zdanie .. „Tam, gdzie żalów nie zrodziła bieda ani zacofanie.” O to chodzi! I jeszce coś koło tego .. „Tam, gdzie Allach nie skąpił łask na tym świecie, choć może nie na drugim.” .. Tak. A teraz przejdź trochę niżej, zapamiętałem tylko, że było coś o szeptach... O! Właśnie. Jeszcze raz .. „Szepty mówią o tych, co sko37

rzystają z rozlewu krwi.” Dobra, Jeny, to mi wystarczy. Reszta była nieistotna, o ile sobie przypominam. Żadnych nazwisk, organizacji, bełkot .. Tak myślałem .. Jeszcze nie wiem. Jak tylko coś znajdziemy, pierwszy się o tym dowiesz. Tymczasem posmaruj maszyny i zrób mi wydruk z listą wszystkich firm budowlanych w Bahrajnie. I jeśli są dane o tym, co nazywamy „przedsiębiorstwami ogólnoprzemysłowymi, chciałbym również dostać ich listę... Na kiedy? Na wczoraj, do licha! – Swann odwiesił słuchawkę, spojrzał najpierw na zapisany tekst, potem na Kendricka., – Słyszał pan te słowa, panie Kendrick. Czy mam powtórzyć? – Nie ma potrzeby. Nie są one czasem kalamfaregh? – Nic z tych rzeczy. Żadnych bredni. Wszystko się zgadza i nie wiadomo tylko, co z tym fantem teraz robić. – Zwerbować mnie, panie Swann – rzekł kongresman. – Niech mnie pan wyśle do Maskatu najszybciej jak się tylko da. – Dlaczego? – spytał dyrektor, obserwując przybysza, – co takiego może dokonać czego nie potrafią nasi doświadczeni ludzie w terenie? Nie tylko mówią 38

płynnie po arabsku, większość z nich to Arabowie. – Którzy pracują dla Operacji Konsularnych – dokończył Kendrick. – No to co? – Są naznaczeni. Byli naznaczeni już pięć lat temu i pozostali do dzisiejszego dnia. Wystarczy jeden nierozważny ruch z ich Strony, a obciąży was tuzin egzekucji. – To dość niepokojące stwierdzenie – rzekł powoli Swann, zwężonymi oczami wpatrując się w twarz gościa. – Naznaczeni? Mógłby pan wyjaśnić? – Wspomniałem kilka minut temu, że nazwa waszego OPKON była tam przez pewien krótki okres popularnym słowem. Oskarżył mnie pan pochopnie o dyskontowanie zakulisowych pogłosek z Kongresu, ale nic z tych rzeczy. Mówiłem prawdę. – Popularnym słowem? – Powiem więcej, jeśli pan pozwoli. Była obiegowym dowcipem. Pewien były inżynier armii i Manny Weingrass wycieli wam nawet niezły numer. – Numer...? 39

– Na pewno macie to w kartotekach. Zgłosili się do nas ludzie Husseina z zamówieniem planów nowego lotniska, gdy zakończyliśmy budowę podobnego obiektu w Kafarze w Arabii Saudyjskiej. Nazajutrz odwiedziło nas dwóch waszych pracowników zainteresowanych szczegółami technicznymi projektu, podkreślając z naciskiem, że jako Amerykanie mamy obowiązek przekazywać takie informacje, ponieważ Hussein często naradzał się z Sowietami, co oczywiście nie miało żadnego znaczenia. Lotnisko jest lotniskiem i każdy idiota rozpracuje konfigurację pasów, przelatując nad terenem budowy, – A co to za numer? – Manny i ten inżynier powiedzieli im, że dwa główne pasy startowe mają dziesięć kilometrów długości, co niewątpliwie wskazuje na bardzo szczególne jednostki powietrzne. Faceci wybiegli z biura jakby pogonił ich nagły atak sraczki. – No i? – Swann pochylił się do przodu. – Następnego dnia zadzwonili ludzie Husseina i kazali nam zapomnieć o całym przedsięwzięciu. Wszak byli u nas goście z Operacji Konsularnych. To im 40

się nie podobało. Zastępca dyrektora z powrotem odchylił się do tyłu ze znużonym uśmiechem. Czasem wszystkie wysiłki wydają się głupie.Tym razem nie są takie głupie – pocieszył go Kendrick. – Nie, jasne, że nie. – Swann raptownie wyprostował się. – A więc pan uważa, że w tej całej przeklętej aferze chodzi tylko o forsę. Parszywą forsę! – Jeśli się tego nie powstrzyma, sprawy przybiorą gorszy obrót – rzekł Kendrick. – Dużo gorszy. – Jaki, do diabła? – Bo jest to sprawdzony schemat ekspansji gospodarczej. Kiedy już opanują rząd w Omanie, zastosują podobną taktykę gdzieindziej. W kolejce stoją Emiraty, Bahrajn, Katar, a nawet Saudyjczycy. Ten, kto kontroluje fanatyków, dostaje kontrakty, a przy tak rozległych operacjach podległych jednemu podmiotowi choćby posługiwał się wieloma nazwami – powstaje niebezpieczna siła polityczna, która połknie coraz więcej smakowitych kąsków w tym regionie, na co z pewnością nie możemy sobie pozwolić. – Wielki Boże, przemyślał pan wszystko w szczegółach. 41

– Nic innego nie robiłem przez ostatnie osiem godzin. – Powiedzmy, że wyślę tam pana, co mógłby pan zrobić? – Nie będę wiedział, dopóki tam nie pojadę, ale mam parę pomysłów. Znam garstkę wpływowych osób, wysoko postawionych Omańczyków, którzy wiedzą, co się dzieje i sami nigdy nie dadzą się porwać temu szaleństwu. Z różnych powodów – nie wyłączając tej samej nieufności, jaką my żywiliśmy wobec waszych niezgułz OPKON – nie będą zapewne skłonni do rozmów z obcymi, lecz mnie nie powinni się krępować. Mają do mnie zaufanie. Spędziłem całe dnie i weekendy z ich rodzinami. Znam ich żony z odkrytymi twarzami i dzieci... – Żony z odkrytymi twarzami i dzieci – przerwał powtarzając Swann. – Najwyższy szorbet w słowniku arabskim. Kwintesencja przyjaźni. – Doborowy zestaw składników – zgodził się kongresman z Kolorado. – Będą współpracowali ze mną, wam poszłoby chyba gorzej. Mam znajomości wśród portowych dostawców i urzędników biur załadunkowych, a nawet ludzi unikających wszelkiej oficjalności, bo żyją z tego, czego oficjalnie nie można dostać. Chcę pójść tropem pieniędzy i instrukcji, które z tymi pieniędzmi przychodzą, 42

by w końcu wylądować w ambasadzie. Ktoś gdzieś wysyła jedno i drugie. – Dostawców? – spytał Swann pełnym niedowierzania głosem i uniósł brwi. Ma pan na myśli żywność i lekarstwa, takie rzeczy? – To tylko... – Czy pan zwariował? – wykrzyknął zastępca dyrektora. – Ci zakładnicy to przecież nasi ludzie! Otworzyliśmy magazyny, mają tam wszystko, czego chcą, wszystko czego można im dostarczyć! – Amunicję, broń i części zamienne do uzbrojenia też? – Jasne, że nie! – Z tego, co zdążyłem przeczytać z gazet, które wpadły mi w ręce w Flagstaff i Phoenix wynika, że co noc w el Maghreb trwają cztero czy pięciogodzinne fajerwerki – tysiące wystrzelonych naboi, całe sekcje ambasady podziurawione ogniem z karabinów i pistoletów maszynowych. – Na tym między innymi polega ich przeklęty terror! – wybuchł Swann. – Czy wyobraża sobie pan, co przeżywają nasi ludzie w środku? Siedzi pan. w rządku pod ścianą, reflektory świecą panu w twarz wszystko dokoła sypie się pod gradem kul i myśli pan tylko o jednym: „Boże, mogą mnie zabić w każdej 43

sekundzie”! Jeśli kiedykolwiek] uda nam się wyciągnąć stamtąd tych biedaków, całe lata przesiedzą na kanapie u psychiatrów dręczeni koszmarami! Kendrick spokojnie przeczekał wybuch gospodarza. – Ci narwańcy nie mają tam wszakże arsenału, panie Swann. Nie sądzę, aby ich zwierzchnicy na to pozwolili. A więc polegają na dostawach. Tą samą drogą dostają powielacze, bo przecież nie potrafią obsługiwać: waszych kopiarek i edytorów tekstu, żeby sporządzić codzienne biuletyny pokazywane przed kamerami telewizji. Niech pan zrozumie. Może jeden na dwudziestu z tych szaleńców ma odrobinę intelektu, znacznie trudniej jednak doszukać się u nich przemyślanej ideologii. Są manipulowanymi wyrzutkami społecznymi, którym raz nadarzyła się okazja, by wyjść ze swoją histerią na światło dzienne. Może to nasza wina, nie wiem, wiem jednak tak jak i pan, że są zaprogramowani. A za ich plecami stoi człowiek, który chce podporządkować sobie cały Bliski Wschód. – Ten Mahdi? – Imię nie ma znaczenia. – Sądzi pan, że uda się panu go odnaleźć? 44

– Będę potrzebował pomocy. Transportu z lotniska, arabskiego stroju; sporządzę listę. Zastępca dyrektora znów odchylił się do tyłu i drapał się po brodzie. – Dlaczego, panie pośle? Dlaczego panu na tym zależy? Dlaczego multimilioner Evan Kendrick chce ryzykować swoje bardzo dostatnie życie? Przecież tam już nic dla pana nie zostało. Dlaczego? – Odpowiem panu najprościej i najuczciwiej: dlatego, że mógłbym pomóc. Jak pan sam zaznaczył, zarobiłem tam sporo pieniędzy. Może nadeszła właśnie pora, bym dał co nieco z siebie w zamian. – Gdyby chodziło tylko o pieniądze lub „co nieco” z siebie, nie łamałbym sobie głowy – rzekł Swann. – Ale jeśli pozwolę panu jechać, wdepnie pan na pole minowe bez saperskiego przygotowania. Czy zdaje sobie pan z tego sprawę, panie pośle? Powinien pan się zastanowić. – Nie zamierzam szturmować ambasady – odparł Evan Kendrick. – Nie musi pan. Wystarczy, że, zada pan niewłaściwej osobie niewłaściwe pytanie, a skutek będzie ten sam. – Mógłbym też jechać taksówką dziś w południe i na skrzyżowaniu Dwu45

dziestej Trzeciej z Virginia Avenue mieć wypadek. – Domyślam się, że właśnie tak było. – Szkopuł w tym, że nie ja prowadziłem auto. Jechałem jako pasażer. Jestem ostrożny, panie Swann, a w Maskacie umiem znaleźć bezkolizyjną trasę, co jest znacznie łatwiejsze niż w Waszyngtonie. – Służył pan w wojsku? – Nie. – Chyba był pan w wieku poborowym podczas wojny wietnamskiej. Jak pan to wyjaśni? – Dostałem odroczenie, bo kontynuowałem naukę. Udało mi się. – Ma pan doświadczenie z bronią? – Nader ograniczone. – Co oznacza, że wie pan, gdzie jest spust i którą stroną celować. – Powiedziałem ograniczone, a nie debilne. Przez pierwsze lata pracy w Emiratach chodziliśmy na budowach uzbrojeni. Zdarzało się, że później też. – A zrobił pan kiedyś z tego użytek? – naciskał zastępca dyrektora. – Owszem – odparł Kendrick spokojnym tonem, nie zbity z tropu.Żeby się dowiedzieć, 46

gdzie jest spust i którą stroną celować. – Bardzo zabawne, ale chodziło mi o to, czy był pan choć raz zmuszony strzelić do człowieka? – Czy to konieczne? – Tak. Muszę podjąć decyzję. – A więc dobrze: tak, strzelałem do człowieka. – Kiedy to się stało? Sugeruje pan mylnie, że tylko raz – sprostował kongresman.Wśród moich partnerów i naszej amerykańskiej ekipy był geolog, zaopatrzeniowiec, i kilku odrzutków z korpusu wojsk inżynieryjnych w charakterze brygadzistów. Często organizowaliśmy wyprawy na potencjalne place budowy, żeby przeprowadzić testy gleby i łupków oraz ogrodzić składy maszyn. Jeździliśmy samochodem z naczepą mieszkalną i kilkakrotnie zaatakowali nas bandyci, wędrujące gangi nomadów czyhających na łup z dala od uczęszczanych szlaków. Od lat są utrapieniem podróżnych, toteż władze ostrzegają każdego, kto zamierza zapuścić się w głąbinterioru, by miał się na baczności. Prawie tak jak we wszystkich większych miastach u nas. Wtedy zmuszony byłem używać broni. 47

– Do odstraszania czy zabijania, panie Kendrick? – Najczęściej do odstraszania intruzów. Ale bywało i tak, że musieliśmy zabijać, bo nas chcieli zabić. Każdy taki incydent zgłaszaliśmy władzom.Rozumiem – rzekł zastępca dyrektora Wydziału Operacji Konsularnych. – A jak u pana z kondycją? Gość pokiwał głową z rezygnacją. – Zdarza mi się zapalić cygaro albo papierosa po posiłku, panie doktorze; alkoholu nie nadużywam. Nie uprawiam też podnoszenia ciężarów ani biegów maratońskich. Natomiast pływam kajakiem po wodach górskich piątego stopnia trudności i chodzę z plecakiem po górach, kiedy tylko mogę. A poza tym sądzę, że ten wywiad to pieprzenie w bambus. – Niech pan sądzi, co pan chce, panie Kendrick, ale czas nagli. Proste, bezpośrednie pytania mogą pomóc nam ocenić człowieka równie dokładnie jak uczone raporty psychiatryczne z naszych klinik w Wirginii. – Słabych macie psychiatrów. – Od pana się wszystkiego dowiem – rzekł Swann z wrogim uśmieszkiem. – A może ja się wreszcie czegoś dowiem od pana – ripostował przybysz. – 48

Pańska gra w dwadzieścia pytań już mi się znudziła. Jadę czy nie jadę, a jeśli nie, to dlaczego? Swann podniósł wzrok. – Jedzie pan, panie kongresmanie. Nie dlatego bynajmniej, że to dla mnie najlepszy wybór, lecz dlatego, że nie mam żadnego wyboru. Spróbuję wszystkiego, łącznie z aroganckim skurczybykiem, który prawdopodobnie ukrywa się pod tą prostolinijną maską. – Prawdopodobnie ma pan rację – powiedział Kendrick. – Czy mógłbym dostać od pana wszelkie zebrane dotąd informacje? – Dostanie je pan przed samym odlotem z bazy Sił Powietrznych Andrews. Ale nie mogą one opuścić tego samolotu, panie pośle, i nie wolno panu sporządzać żadnych notatek. Będzie pan pod obserwacją. – Jasne. – Na pewno? Damy panu wszelką głęboko zakonspirowaną pomoc, na jaką pozwalają ograniczenia regulaminowe, lecz pozostaje pan nadal prywatną osobą działającą na własną rękę, choć nie zapominam o pańskiej pozycji politycznej. Krótko mówiąc, jeśli wpadnie pan w ręce wrogich elementów, nie znamy pana. Nie będziemy w stanie udzielić panu wówczas żadnej pomocy. 49

Nie narazimy na śmierć dwustu trzydziestu sześciu zakładników. Czy to też jest jasne? – Owszem, wszystko zgadza się bowiem co do joty z tym, co wyraźnie zaznaczyłem na początku naszej rozmowy. Żądam pisemnej gwarancji anonimowości. Nigdy mnie tu nie było. Nigdy pana nie widziałem ani z panem nie rozmawiałem. Proszę wysłać wiadomość do sekretarza stanu, w której napisze pan, że telefonował do pana mój stronnik polityczny z Kolorado, który podał panu moje nazwisko i poradził, że z moją wiedzą mogę okazać się przydatny. Pan odrzucił tę sugestię, sądząc, iż kolejny polityk chce się przejechać na wózku Departamentu Stanu; przyjdzie to panu łatwo. – Kendrick wyciągnął z kieszeni bluzy notatnik i sięgnął po ołówek Swanna. – Tu ma pan adres mojego adwokata w Waszyngtonie. Niech pan doręczy mu kopię przez posłańca zanim wsiądę do samolotu w Andrews. Gdy tylko mnie zawiadomi, że dostał papier do ręki, wejdę na pokład. – Nasz wspólny cel jest tak jasny i czysty, że powinienem sobie tylko pogratulować – rzekł Swann. – Czemu więc tego nie robię? Czemu wciąż mi się wy50

daje, że czegoś mi pan nie mówi? – Bo jest pan podejrzliwy z natury i z racji wykonywanej profesji. Inaczej nie siedziałby pan na tym stołku. – Ta anonimowość, której się pan tak uporczywie domaga... – Pan też, jak zdążyłem zauważyć – wtrącił Kendrick. – Nie kryłem powodów. Stawką jest życie dwustu trzydziestu sześciu ludzi. Nie mamy zamiaru nikogo sprowokować do pociągnięcia za spust. Pan natomiast, jeśli pana nie zabiją, ma wiele do zyskania. Czemuż więc panu tak zależy na anonimowości? – Z podobnych przyczyn, co panu – odparł gość. – Z wieloma mieszkańcami całego regionu łączą mnie przyjacielskie stosunki. Stale je podtrzymuję; korespondujemy, oni często mnie odwiedzają – nasze związki nie są tajemnicą. Gdyby moje nazwisko wyszło na jaw, znajdą się fanatycy gotowi do jaremat thazr. – Kara za przyjaźń – przetłumaczył Swann. – Klimat temu sprzyja – dorzucił Kendrick. 51

– Może to i dobry powód – rzekł zastępca dyrektora niezbyt przekonany. – Kiedy chce pan wyjechać? – Jak najprędzej. Tu nie ma już nic do załatwienia. Złapię taksówkę i pojadę do domu się przebrać... – Żadnych taksówek, panie pośle. Od tej chwili aż do lądowania w Maskacie traktujemy pana jako rządowego łącznika pod ochroną; poleci pan wojskowym transportem lotniczym. Póki co, jest pan pod nadzorem. – Swann podniósł słuchawkę. – Pójdzie pan pod eskortą na podjazd, skąd nie oznaczony samochód odwiezie pana do domu, a potem do bazy Andrews. Przez następnych dwanaście godzin będzie pan własnością rządu i będzie pan robił to, co panu każemy. Evan Kendrick siedział na tylnym siedzeniu nie oznaczonego samochodu Departamentu Stanu i patrzył przez okno na bujną zieleń nad brzegami Potamaku. Niebawem szofer zjedzie na lewo w długi, zadrzewiony korytarz przecinający wirginijskie lasy, pięć minut od jego domu. Odosobnionego domu, pomyślał, bardzo samotnego domu, mimo mieszkającej w nim pary starych 52

przyjaciół oraz dyskretnej, acz nie przesadnie licznej procesji Czarujących kobiet, z którymi dzielił łoże i z którymi też się przyjaźnił.± Cztery lata i nic stałego. Stałość oddalona była dla niego o pół świata i polegała na konieczności ciągłego przenoszenia się z jednego placu budowy na drugi, znajdowania najlepszych kwater dla wszystkich i zapewniania najlepszych nauczycieli dzieciom wspólników – dzieciom, o których niekiedy myślał jak o własnych. Ale sam nigdy nie miał czasu na małżeństwo i dzieci; pomysły były jego żonami, projekty potomstwem. Może właśnie dlatego sprawdzał się jako szef; nie rozpraszały go obowiązki domowe. Kobiety, z którymi sypiał, też w większości nie szukały stałego oparcia. Tak jak i on zadowalały się chwilową dawką rozkoszy; wygodą przelotnych romansów, lecz słowemwytrychem był przymiotnik „chwilowy”. A przecież w tych cudownych latach udzielało mu się podniecenie i śmiech, przeżywał godziny niepokoju i chwile uniesienia, gdy skończony projekt przechodził najśmielsze oczekiwania. Budowali imperium – owszem, niewielkie – lecz z czasem miało urosnąć i wedle zapewnień Weingrassa dzieci pracowników Grupy Kendricka miały kształcić się w najlepszych szkołach 53

Szwajcarii, odległych tylko o kilka godzin lotu. „Staną się międzynarodowym klubem menschów! – grzmiał Manny. – Z takim wspaniałym wykształceniem i znajomością języków. Hodujemy tu szczep najlepszych polityków od czasów Disraelego i Goldy!” – Wujciu Manny, możemy iść na ryby? – domagał się niezmiennie rzecznik podekscytowanej młodzieży. – No pewnie, David – jakież to wspaniałe imię. Rzeka jest tylko kilka kilometrów dalej. Wszyscy złowimy wieloryby, daję wam słowo! – Manny, daj spokój – protestowała wówczas któraś z matek. Mają zadania domowe. – Czyli, jak sama nazwa wskazuje, odrobią je w domu.A wieloryby są w rzece! Tak właśnie wyglądała stabilizacja Evana Kendricka. Aż nagle wszystko legło w gruzach, tysiące rozbitych luster w słońcu, z których każdy krwawy odłamek odbijał fragment obrazu cudownej rzeczywistości i nie spełnionych nadziei. Wszystkie zwierciadła naraz poczerniały, przestały odbijać cokolwiek. Śmierć. 54

– Nie rób tego! – krzyczał Emmanuel Weingrass. – Rozpaczam tak samo jak ty. Ale czy ty nie rozumiesz, że o to im właśnie chodzi, dokładnie tego oczekują? Nie daj im nie daj jemu – tej satysfakcji! Walcz z nimi, walcz z nim! Będę walczył razem z tobą. Pokaż, na co cię stać, chłopcze! – Dla kogo, Manny? Przeciwko komu? – Wiesz równie dobrze jak ja! Jesteśmy pierwsi; za nami pójdą inni. Inne „wypadki”, zabici najbliżsi, przerwane projekty. Pozwolisz na to? – Nic mnie to już nie obchodzi. – Więc pozwolisz mu wygrać? – Komu? – Mahdiemu! – Pijacki bełkot, nic więcej. – To jego robota! On ich zabił! Wiem o tym! – Nic tu już dla mnie nie ma, stary przyjacielu, i nie potrafię gonić cieni. Koniec zabawy. Daj sobie z tym spokój, Manny, przy mnie zarobisz kupę forsy. – Nie chcę twoich tchórzowskich pieniędzy! 55

– Nie weźmiesz ode mnie forsy? – Jasne, że wezmę. Ale już cię nie kocham. Potem cztery lata rozterek, daremności i nudy, wyczekiwania ciepłych powiewów miłości albo zimnych wiatrów nienawiści, które roznieciłyby tlące się w nim węgielki. Powtarzał sobie w kółko, że gdy wreszcie buchnie płomień, nieważne z jakiego powodu, wówczas nadejdzie odpowiednia pora i będzie gotów. Stało się tak właśnie teraz i nikt go już nie zdoła powstrzymać. Nienawiść. Mahdi. Zabiłeś moich najbliższych przyjaciół, tak jakbyś własnymi rękami zainstalował ten gazociąg. Musiałem zidentyfikować tak wiele ciał; połamanych, zniekształconych, broczących krwią ciał ludzi, którzy tak wiele dla mnie znaczyli. Nienawiść pozostaje, głęboka, zimna i nie odejdzie ani nie pozwoli mi żyć, dopóki ty żyjesz. Muszę wrócić i poskładać na nowo wszystkie odłamki, być znowu sobą idokończyć to, cośmy wszyscy razem budowali. Manny miał rację. Uciekłem, usprawiedliwiając się bólem, zapominając o naszych wspólnych marzeniach. Wrócę i dokończę dzieła teraz. Dopadnę cię, Mahdi, kimkolwiek i gdziekolwiek jesteś. I nikt nie dowie się, że tam byłem. 56

– Proszę pana, jesteśmy na miejscu. – Proszę? – To pański dom – oznajmił szofer. – Chyba uciął pan sobie drzemkę, ale musimy trzymać się harmonogramu. – Nie spałem, kapralu, ale ma pan świętą rację. – Kendrick chwycił za klamkę i otworzył drzwi. – Nie zajmie mi to więcej niż dwadzieścia minut... Może pan wejdzie? Gosposia zrobi panu tymczasem coś do jedzenia albo filiżankę kawy. – Za nic nie wyjdę z tego auta, proszę pana. – Dlaczego? Pan pracuje z OHIO. Dostałbym najpewniej kulę w łeb. Evan Kendrick odwrócił się ze zdumieniem w połowie drogi do drzwi i spojrzał za siebie. Na końcu ulicy, pustej, gęsto zadrzewionej alei bez ani jednego domu stało zaparkowane przy chodniku samotne auto. W środku na przedniej kanapie siedziały nieruchomo dwie postacie. Przez następnych dwanaście godzin będzie pan własnością rządu i będzie pan robił to, co panu każemy. Sylwetka mężczyzny przemknęła do wnętrza ciemnego pokoju bez okien. Zamknąwszy drzwi, postać podeszła w ciemności do stolika z małą, mosiężną lampką. Męż57

czyzna włączył ją i przeszedł od razu do sprzętu znajdującego się pod prawą ścianą. Usiadł przed komputerem, naciśnięciem wyłącznika ożywił monitor i wystukał hasło. DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Kontynuował dziennik drżącymi z emocji palcami. Wszystko zostało uruchomione. Człowiek jest w drodze, podróż się rozpoczęła. Nie potrafię oczywiście przewidzieć przeszkód, jakie napotka, a tym bardziej powodzenia czy klęski. Wiem tylko dzięki moim nader skomplikowanym „przyrządom”, że ma nadzwyczajne predyspozycje. Kiedyś będziemy w stanie z większą precyzją uwzględnić czynnik ludzki, ale dzień ten jest wciąż przed nami. Niemniej jednak, jeśli przetrwa, uderzy piorun; moje prognozy wskazują na to wyraźnie na podstawie setki różnych, pomyślnie zakodowanych wariantów. Wąski krąg wtajemniczonych osobistości został ostrzeżony za pomocą superbezpiecznej komunikacji• modemowej. Dziecinna igraszka dla moich przyrządów. *** 58

Rozdział 3 Lot z Andrews do bazy Sił Powietrznych USA na Sycylii miał trwać przeszło siedem godzin. Lądowanie zaplanowano na piątą rano czasu rzymskiego, czyli ósmą w oddalonym o cztery do pięciu godzin Omanie, zależnie od siły śródziemnomorskich wiatrów i dostępności bezpiecznych korytarzy. Start wojskowego odrzutowca, zmodyfikowanej Delty F106 z kabiną wyposażoną między innymi w dwa przylegające do siebie tylne siedzenia ze stolikami, które służyły zarówno jako miniaturowe biurka jak i blaty na jedzenie i picie odbył się gładko. Na suficie umieszczono lampki z regulowanym kątem, pozwalające pogrążonym w lekturze pasażerom kierować ostrą wiązkę światła na wybrane fragmenty tekstów czy fotografii lub map. Siedzący na lewym miejscu mężczyzna wydzielał Kendrickowi pojedyncze strony kartoteki OHIOCzteryZero, podając kolejny dokument dopiero po otrzymaniu z powrotem poprzedniego. W ciągu dwóch godzin i dwunastu minut Evan przejrzał całość. Zabierał się do powtórnej lektury, gdy młody człowiek po lewej stronie, przystojny, ciemnooki członek 59

grupy operacyjnej OHIOCzteryZero, który przedstawił się po prostu jako doradca Departamentu Stanu, powstrzymał go uniesioną w górę ręką. – Czy nie moglibyśmy zrobić sobie przerwy i czegoś przekąsić, proszę pana? – spytał. – Przerwy? Ależ tak. – Kendrick wyciągnął się na fotelu, – Szczerze mówiąc, nie znalazłem w tych papierach zbyt wielu przydatnych rzeczy. – Nie spodziewałem się wcale, że pan znajdzie – odrzekł prostolinijny młodzieniec. Evan spojrzał na towarzysza podróży i pierwszy raz bacznie mu się przyjrzał. – Przepraszam, nie chciałbym bynajmniej pana urazić, proszę mi wierzyć, ale jak na tak zakonspirowaną operację Departamentu Stanu wydaje mi się pan dość młody. Wygląda pan na dwadzieścia kilka lat – Coś koło tego – odparł doradca. – Ale jestem dobry w tym, co robię. – To znaczy? – Przykro mi, ale nie zaspokoję pańskiej ciekawości – powiedział współpasażer. – Zjemy coś? Lot potrwa długo. – Może zaczniemy od drinka? 60

– Mamy specjalne zaopatrzenie dla cywilów. – Ciemnowłosy i ciemnooki młodzian uśmiechnął się i przywołał stewarda Sił Powietrznych, kaprala siedzącego z tyłu twarzą do ogona; steward wstał i podszedł do nich. – Lampkę białego wina i kanadyjską whisky z lodem proszę. – Kanadyjską... – To pański ulubiony trunek, prawda? – Nie próżnował pan. – Nigdy nie próżnujemy. – Doradca skinął na stewarda, który natychmiast oddalił się do ciasnej kuchenki. – Niestety menu mamy ustalone i standardowe – ciągnął młody człowiek z OHIO – zgodne z cięciami w budżecie Pentagonu... a także siłą przebicia lobbystów z przemysłu mięsnego i warzywnego. Filet mignon ze szparagami hollandaisd i gotowanymi ziemniakami. Mocne cięcia. – Mocni lobbyści – dorzucił z uśmieszkiem towarzysz Evana. – Na deser pieczona Alaska. – Co? – Niech pan nie zapomina o mleczarzach. – Steward podał drinki, po czym 61

wrócił do telefonu w tylnej części kadłuba, gdzie zaświeciło się białe światełko. Doradca uniósł kieliszek. Pańskie zdrowie. – Pańskie również. Ma pan jakieś imię? – Wybór należy do pana. – Krótko i zwięźle. Zgodzi się pan na Joe? – Jestem Joe. Miło mi pana poznać. – Jako że znasz moje dane, masz nade mną przewagę. Możesz posługiwać się moim imieniem i nazwiskiem. – Nie podczas tego lotu. – Kim wobec tego jestem? – W oficjalnych raportach figuruje pan jako kryptoanalityk Axelrod przerzucany do ambasady w saudyjskim mieście Dżudda. Nazwisko nie ma większego znaczenia prócz wpisu W dzienniku pokładowym pilota. W razie potrzeby nasi ludzie będą używali zwrotu „proszę pana”. Nazwiska są zbędnym balastem w takich podróżach. – Doktorze Axelrod? – wtrącił się kapral, wprowadzając doradcę Departamentu Stanu w blade osłupienie. 62

– Doktorze? – zareagował nieco zaskoczony Evan, patrząc na „Joe'go”. – Jest pan naturalnie doktorem – odburknął doradca. – Bardzo mi miło – szepnął Kendrick i spojrzał na stewarda. Słucham? – Pilot chciałby z panem porozmawiać. Czy byłby pan łaskaw przejść ze mną do przedziału załogi, proszę pana? – Oczywiście – zgodził się Evan i oddawszy swój drink „Joe'mu”, odsunął stoliczek. – W jednym przynajmniej miałeś rację, juniorze – mruknął do faceta z Departamentu Stanu. – Rzeczywiście powiedział „proszę pana”. – I wcale mi się to nie podoba – włączył się „Joe” cicho, ale zawzięcie. – Wszelkie kontakty z panem mają odbywać się za moim pośrednictwem. – Chcesz zrobić tu scenę? – Sram na to. Zwykła zawiść. Pilot chce z bliska zobaczyć swój specjalny ładunek. – Co zobaczyć? – Mniejsza z tym, doktorze Axelrod. Niech pan tylko pamięta, że wszystkie decyzje muszą uzyskać moją zgodę. 63

– Twardy z ciebie chłopak. – Najtwardszy, panie kongres... doktorze Axelrod. Poza tym nie jestem Juniorem”, przynajmniej nie w sprawach, które pana dotyczą. – Czy mam przekazać pańskie odczucia pilotowi? – Może mu pan powiedzieć, że obetnę mu oba skrzydła i oba jaja, jeżeli jeszcze raz zrobi mi taki numer. – Wszedłem na pokład ostatni, więc nie miałem okazji go poznać, ale jak sądzę, jest generałembrygadierem. – Dla mnie jest generałembrygadierem. – Wielki Boże – rzekł Kendrick z chichotem. – Rywalizacja między służbami na wysokości dwunastu tysięcy metrów. Niezbyt mi się to podoba. – Proszę pana? – niepokoił się steward Sił Powietrznych. – Już idę, kapralu. Ciasny przedział załogi Delty F106 jarzył się mnóstwem maleńkich zielonych i czerwonych lampek, zegarów i cyfr. Pilot i drugi pilot siedzieli przypięci pasami z przodu, a nawigator po prawej stronie z miękką słuchawką zaciśniętą przy uchu i oczami utkwionymi w przeciętym siatką 64

współrzędnych monitorze komputera, Evan musiał się zgarbić, by zrobić kilka kroków w tym ciasnym pomieszczeniu. – Tak, panie generale? – obwieścił swoją obecność. – Chciał pan widzieć się ze mną? – Nawet nie śmiem na pana spojrzeć, doktorze – odpowiedział pilot, nie odwracając uwagi od konsoli. – Chcę tylko przeczytać panu wiadomość od niejakiego S. Zna pan kogoś takiego? – Sądzę, że tak – odpowiedział Kendrick, zakładając, że wiadomość od Swanna nadeszła drogą radiową z Departamentu Stanu. Co to jest? – Przede wszystkim utrapienie dla tego ptaszka! – krzyknął generałbrygadier. – W życiu tam nie lądowałem! Nie znam lotniska, a słyszałem, że ci zasrani makaroniarze lepiej robią sos do spaghetti niż pomagają przy ładowaniu! – Przecież to nasza własna baza lotnicza – zaprotestował Evan. – Gówno, a nie baza! – zaperzył się pilot, a drugi pilot potrząsnął głową przecząco. – Zmieniamy kurs na Sardynię! Nie na Sycylię tylko Sardynię! Będę musiał rozpieprzyć silniki, żeby utrzymać się na tym pasie, jeśli w ogóle go znajdziemy, na miłość boską! – Co to za wiadomość, generale? – spytał spokojnie Kendrick. – Zwykle 65

jest jakiś powód nagłej zmiany planów. – To niech mi pan wyjaśni powód .. albo lepiej nie. Jestem wkurzony i dość mam zmartwień na głowie. Przeklęte bałwany! – Czy dostanę wiadomość? – Proszę bardzo. – Rozsierdzony pilot przeczytał z perforowanej kartki papieru: „Zmiana konieczna. Dżudda wykluczona. Wszystkie SW w dozwolonych miejscach pod okiem...” – Co to znaczy? – przerwał szybko Evan. – SW pod okiem. – Dokładnie to, co jest napisane. – Ludzkim językiem, bardzo proszę. – Przepraszam, zapomniałem. Kimkolwiek pan jest, nie jest pan tym, kto figuruje w moim dzienniku. Znaczy to, że wszystkie samoloty wojskowe na Sycylii i w Dżuddzie są pod obserwacją, jak również każde lotnisko, na którym lądujemy. Te zawszone Araby coś wywęszyły i porozstawiały swoich, szurniętych brudasów na czatach, żeby donosili o wszystkich i wszystkim, co wpadnie im w oko. – Nie wszyscy Arabowie są zawszeni, brudni i szurnięci panie generale. 66

– W mojej książce są. – W takim razie nie nadaje się do druku. – Niby co? – Pańska książka; Proszę o resztę wiadomości. Pilot wykonał wulgarny gest prawą ręką, w której trzymał perforowaną kartkę. Niech pan sobie sam przeczyta, skoro tak pan kocha Arabów. Alę kartka nie może wydostać się poza kokpit. Kendrick wziął papier, zbliżył go do światła z lampki nawigatora i przeczytał wiadomość: „Zmiana konieczna. Dżudda wykluczona. Wszystkie SW w dostępnych miejscach pod okiem. Przerzut na cywilny oddział na południowej wyspie. Via Cypr, Rijad, do celu. Wszystko na miejscu załatwione. Przybliżony czas lądowania circa Drugi Filar, najlepiej el Maghreb. Przepraszam, Ewan S.” Wyciągnął rękę z wiadomością ponad ramię generałabrygadiera i puścił kartkę. Domyślam się, że „południowa wyspa”to Sardynia. – Zgadł pan. – W takim razie zanosi się na to, że spędzę Jeszcze około dziesięciu godzin w samolocie albo samolotach, przez Cypr, Arabię Saudyjską i wreszcie do Ma67

skatu. – Powiem panu jedno, miłośniku Arabów – ciągnął pilot. – Cieszę się, że to pan będzie fruwał tymi zabaweczkamii, a nie ja. Jedna dobra rada: niech pan zajmie miejsce obok wyjścia awaryjnego i jeśli dorwie pan gdzieś spadochron, warto wydać pieniądze. Niech pan też nie żałuje na maskę gazową. Gadają, że te maszyny śmierdzą. – Postaram się zapamiętać pańskie uprzejme rady. – A teraz niech mi pan coś powie – rzekł generał. – Co to za diabeł ten arabski „Drugi Filar” czy jak mu tam? – Czy chodzi pan do kościoła? – spytał Evan. – A co pan myśli, pewnie, że chodzę. Jak jestem w domu, to całą rodzinkę pędzę, nikt się nie wywinie, jak pragnę Boga. Przynajmniej raz w miesiącu, to moja zasada. – Arabowie też chodzą, i to nie raz w miesiącu. Pięć razy dziennie. Wierzą tak żarliwie jak pan, co najmniej tak żarliwie, nie sądzi pan? Drugi Filar w el Maghrebie odnosi się do islamskich modłów o zachodzie słońca. Cholerna pora, prawda? Harują jak woły przez cały dzień, przeważnie za marny grosz, aż 68

wreszcie nadchodzi zmierzch. A tu żadnych koktajli, tylko wznoszenie modłów do ich Boga. Może to wszystko, co mają. Tak jak stare pieśni gospell na plantacjach. Pilot obrócił się powoli. Jego twarz w cieniach pokładu załogowego zatrwożyła Kendricka. Generałbrygadier był Murzynem. – Poniża mnie pan – rzekł pilot stanowczo. – Przepraszam. Naprawdę nie zdawałem sobie sprawy. Z drugiej jednak strony, to pan sam powiedział. Pan nazwał mnie miłośnikiem Arabów.

Zachód słońca. Maskat, Oman. Przestarzały turboodrzutowiec uderzył o pas startowy z taką siłą, że niektórzy z pasażerów krzyknęli z przerażenia posłuszni swoim pustynnym instynktom wyczulonym na gwałtowne przejście w niebyt. Gdy tylko zorientowali się że są na miejscu cali i zdrowi oraz że czeka na nich praca, rozbrzmiały ich śpiewne zaklęcia. Błogosławiona niech będzie dobroć Allacha! Obiecano im riale za roboty, których nie podjęliby się Omańczycy. Jak będzie, tak będzie, w każdym razie na pewno będzie o niebo lepiej niż tam, skąd przybyli. Odziani w 69

garnitury biznesmeni z chusteczkami przy nosach chwycili swoje teczki i rzucili się z przedniej części samolotu do wyjścia, nie mogąc się już doczekać łyku omańskiego powietrza. Kendrick stał ostatni w kolejce na przejściu pomiędzy siedzeniami, zachodząc w głowę, co też Swann miał na myśli, pisząc w depeszy, że wszystko jest „załatwione”. – Proszę iść ze mną! – krzyknął tradycyjnie ubrany Arab z tłumu zebranego po drugiej stronie punktu odprawy paszportowej. – Dla nas jest inne wyjście, doktorze Axelrod. – W moim paszporcie nie ma żadnego Axelroda. – Właśnie. Dlatego pójdzie pan ze mną. – A odprawa paszportowa? – Niech pan trzyma dokumenty w kieszeni. Nikt ich nie chce oglądać. Ja na pewno nie! – Jak więc... – Dość, ja szajch. Proszę dać mi bagaż i trzymać się trzy metry za mną. Idziemy! Evan oddał swoją miękką walizkę zaniepokojonemu łącznikowi i ru70

szył za nim. Przeszli na prawo, minęli kraniec brązowobiałego terminalu i skręcili natychmiast w lewo ku wysokiemu, metalowemu ogrodzeniu, za którym spaliny z dziesiątek taksówek, autobusów i ciężarówek zabarwiały rozpalone powietrze. Za ogrodzeniem lotniska tłumy przeciskały się z rozwianymi szatami tam i z powrotem pomiędzy zwartymi kolumnami pojazdów, upominając piskliwie kierowców i zabiegając o uwagę. Wzdłuż płotu, na odcinku około trzydziestu metrów kłębili się inni Arabowie, przyciskając twarze do stalowej siatki, by podejrzeć obcy świat gładkich asfaltowych pasów startowych i zgrabnych samolotów, które nie będąc częścią ich życia,rodziły w ich umysłach niepojęte wprost fantazje. Kendrick ujrzał przed sobą blaszany hangar, magazyn towarowy lotniska, który tak dobrze znał, przypominając sobie godziny, gdy z Manny Weingrassem przesiadywali w środku w oczekiwaniu na zaległe dostawy sprzętu obiecanego w najbliższym albo następnym transporcie. Nierzadko byli wściekli na celników, którzy jakże często nie rozumieli formularzy niezbędnych do zwolnienia sprzętu – jeśli już szczęśliwym trafem taki sprzęt przyleciał. Przez otwartą bramę przed drzwiami magazynu wjeżdżała kolumna 71

kontenerów wypełnionych po brzegi skrzyniami rozładowanymi z różnych samolotów. Strażnicy z psami bojowymi na smyczach stali po obu stronach taśmy przenoszącej do środka ładunki, na które czekali zniecierpliwieni hurtownicy i detaliści oraz wiecznie zniechęceni majstrzy ekip budowlanych. Wzrok strażników bezustannie śledził całą tę nerwową krzątaninę, a w ich rękach tkwiły gotowe do strzału pistolety maszynowe. Czuwali nie tylko po to, by zachować choćby pozory ładu wśród wszechogarniającego chaosu i wesprzeć celników na wypadek ostrych dyskusji, ale przede wszystkim by szukać broni i narkotyków przemycanych do sułtanatu. Każdy pojemnik i wypchaną skrzynię, zanim powędrowała na taśmę, obwąchiwały warczące i skowyczące psy. Łącznik zatrzymał się; Evan uczynił to samo. Arab odwrócił się i skinął w kierunku małej bocznej bramki, nad którą widniał napis po arabsku. Stop. Nieupoważnionym Wstęp Wzbroniony, Przejście Bez Zezwolenia Grozi Śmiercią. Było to wyjście dla strażników i personelu rządowego. Na bramie znajdowała się metalowa płyta, do jakiej zwykle mocuje się,zamek. Kendrick zreflektował się, że to rzeczywiście jest zamek, ale elektronicznie otwierany z nie znanego miejsca w 72

magazynie. Łącznik skinął głową jeszcze dwa razy, dając Evanowi znak, że ma iść w kierunku bramy, której przejście „grozi śmiercią”. Kendrick wykrzywił twarz w pytającym grymasie. Żołądek podszedł do gardła. Wszak w Maskacie wprowadzono stan wyjątkowy i w każdej chwili mogły paść strzały. Arab zauważył wahanie w jego oczach i skinął głową po raz czwarty, powoli i zachęcająco, po czym odwrócił się, spojrzał na prawo wzdłuż kolejki kontenerów czekających na odprawę i wykonał niemal niezauważalny gest prawą ręką. Nagle przy jednym z kontenerów wybuchła kłótnia. Gromkim przekleństwom wtórowały głuche odgłosy ciosów. – Kontrabanda! – Kłamca! – Twoja matka jest kozą, brudną kozą! – Twój ojciec łajdaczy się z dziwkami, a ty jesteś owocem tych zabaw! Do tarzających się w ferworze walki i wzniecających tumany kurzu mężczyzn wkrótce dołączył tłum sekundantów obu stron. Na napiętych smyczach rozszczekały się wściekle psy, ciągnąc swych opiekunów w kierunku pola bitwy. Na 73

miejscu pozostał tylko jeden strażnik z psem; łącznik Evana dał znak. Podbiegli razem do opuszczonego wyjścia dla personelu. – Macie szczęście – rzekł samotny strażnik, wystukując bronią umówione hasło o metalową płytę na bramie, gdy tymczasem jego bojowy pies złowrogo obwąchiwał spodnie Kendricka. Rozległ się brzęczyk i brama otworzyła się natychmiast. Kendrick przebiegł wraz z łącznikiem na drugą stronę i przemknął pod metalową ścianą magazynu. Na parkingu za magazynem stała zdezelowana ciężarówka z oponami napompowanymi chyba tylko do połowy. Warkotowi silnika towarzyszyły raz po raz wystrzały z wysłużonej rury wydechowej. – Besural – krzyczał arabski łącznik, popędzając Evana. – To pański transport. – Mam nadzieję – wybełkotał Kendrick pełnym zwątpienia głosem. – Witaj w Maskacie, nieznany gościu. – Przecież pan wie, kim jestem – rzekł wzburzony Evan. Rozpoznał mnie pan w tłumie! Iluż innych mogłoby tego dokonać? – Niewielu, panie. Ale naprawdę nie wiem, kim pan jest, przysięgam na Allacha. – W takim razie muszę panu uwierzyć, tak? – spytał Kendrick, przypatrując 74

się mu uważnie. – Nie wypowiadałbym imienia Allacha, gdyby było inaczej. Błagam. Besural – Dziękuję – powiedział Kendrick, chwytając walizkę i pędząc do kabiny ciężarówki. Raptem kierowca wychylił się przez okno i na migi kazał mu wskoczyć od tyłu na pokrytą brezentową plandeką platformę rozklekotanego wozu. Samochód ruszył, w momencie gdy para rąk wciągnęła go do środka. Rozciągnięty na deskach platformy Kendrick spojrzał na pochylającego się nad nim Araba. Mężczyzna uśmiechnął się i wskazał na długi płaszcz abaja oraz sięgającą kostek koszulę zwaną thob na wieszaku z przodu przykrytej naczepy; obok na gwoździu wisiało nakrycie głowy ghatra i para balonowych spodni, codzienny strój Araba, a jednocześnie ostatni punkt na liście rzeczy, których zażądał od Franka Swanna z Departamentu Stanu. Pozostał jeszcze tylko jeden niezbędny rekwizyt. Arab uniósł do góry tubkę wypełnioną żelem do przyciemniania skóry. Wtarcie obfitej dawki nadawało twarzy i rękom białego mieszkańca Zachodu karnację bliskowschodniego Semity, bezustannie hartowaną żarem płonącego, niemal równikowego słońca. Zabarwiony pigment zaczynał blaknąć dopiero po 75

okresie dziesięciu dni. Dziesięć dni. Toż to całe życie – dla niego i potwora, co nazywał się Mahdim. Przy ogrodzeniu od strony lotniska, kilka centymetrów od metalowej siatki stała kobieta. Miała na sobie nieco rozszerzające się ku dołowi białe spodnie i obcisłą bluzkę z zielonego jedwabiu, zmarszczoną na ramieniu od skórzanego paska torebki. Jej twarz okalały długie, ciemne włosy, a modne, duże okulary słoneczne skrywały ostre, interesujące rysy. Na głowie miała biały kapelusz z szerokim rondem opasany zieloną, jedwabną wstążką. Na pierwszy rzut oka sprawiała wrażenie Jeszcze jednej zamożnej turystki z Rzymu, Paryża, Londynu czy Nowego Jorku. Uważny obserwator dostrzegłby jednak subtelne odstępstwo od stereotypu. Wyróżniała się kolorem skóry, Jej oliwkowy odcień wskazywał na północną Afrykę. Różnicę potwierdzało to, co trzymała w rękach, a co przed paroma sekundami przyciskała do ogrodzenia: miniaturowy aparat fotograficzny ledwie pięciocentymetrowej długości z maleńkim, wypukłym teleobiektywem pryzmatycznym do robienia zdjęć z dużej odległości jednym słowem sprzęt charakterystyczny dla personelu wywiadowczego. Brudna, zdezelowana ciężarówka zniknęła za zakrętem parkingu; aparat nie był już po76

trzebny. Chwyciła torebkę przy biodrze i niepostrzeżenie wsunęła do niej narzędzie pracy. – Khalehla! – krzyknął otyły, łysy jegomość z wybałuszonymi oczami, biegnąc w jej stronę. Wymówił jej arabskie imię po angielsku: „Kaleila”. Taszczył z wysiłkiem dwie walizki, a pot zmoczywszy mu do suchej nitki koszulę, przesiąkał już przez czarny garnitur w wąskie prążki skrojony na Savile Rów. – Na miłość boską, dlaczego się oddaliłaś? – Nudziło mi się w tej koszmarnej kolejce, koteczku – kobieta odpowiedziała z akcentem, w którym tajemniczo mieszały się elementy brytyjskie i włoskie, a może greckie. – Pomyślałam sobie, że zdążę się przejść. – Boże drogi, Khalehla, tak nie można, zrozum. To miasto to przecież teraz istne piekło na ziemi! – Anglik stanął wreszcie przed nią z zaczerwienioną, obwisłą twarzą ociekającą potem. – Już podchodziłem do tego imbecyla z odprawy paszportowej, oglądam się, a ciebie nie ma! I kiedy miotałem się, żeby cię znaleźć, trzech kretynów z pistoletami – pistoletami – zatrzymało mnie, zaprowadziło do pokoju i przeszukało nasz bagaż! 77

– Mam nadzieję, że byłeś czysty, Tony. – Te bałwany skonfiskowały moją whisky! – Drobne ofiary człowieka sukcesu. Nie martw się, koteczku, zrekompensuję ci tę stratę. Brytyjski biznesmen przebiegł wzrokiem po twarzy i figurze Khalehli. – No, co się stało, to się nie odstanie, prawda? Wrócimy teraz i załatwimy formalności. – Mrugnął, najpierw jednym okiem, potem drugim. – Załatwiłem dla nas wspaniały apartament. Będzie ci się podobał, rybko. – Apartament? Z tobą, koteczku? – Ależ tak. – Och, naprawdę nie mogę tego zrobić. – Co? Powiedziałaś... – Powiedziałam? – przerwała Khalehla, marszcząc brwi nad okularami. – Albo przynajmniej dałaś mi do zrozumienia, całkiem niedwuznacznie, dodałbym, że jeśli pomogę ci dostać się na ten samolot, to zabawimy się nieźle w Maskaćie. – I podtrzymuję tę sugestię. Drinki w Zatoce, być może regaty, kolacja w El 78

Quamain – to wszystko, owszem. Ale w twoim pokoju? – Ale, ale... nie wszystko trzeba od razu nazywać po imieniu. – Och, mój drogi Tony. Jakże mi przykro, że wprowadziłam cię w błąd. Moja stara nauczycielka angielskiego z Uniwersytetu Kairskiego poradziła mi, żebym się z tobą skontaktowała. To jedna z najlepszych przyjaciółek twojej żony. Nie, jakże bym mogła zrobić jej coś takiego! – Cholera!nie wytrzymał nadziany biznesmen Tony. – Miraja! – zawołał Kendrick, przekrzykując ogłuszający łoskot rozklekotanej ciężarówki, która, podskakiwała na bocznej drodze do Maskatu. – Nie zamawiał pan lusterka, ja szajch wrzasnął w odpowiedzi siedzący z tyłu platformy Arab z mocnym lecz zrozumiałym akcentem. – Zerwijcie więc jedno z bocznych lusterek na drzwiach. Powiedz kierowcy. – Nie usłyszy mnie, ja szajch. To stary wóz, jak wiele innych, i dlatego nie zostanie zauważony. Nie da się porozumieć z kierowcą. – Niech to diabli! zaklął Evan, trzymając w ręku tubkę z żelem. – Ty więc będziesz moimi oczami, ja satibi – powiedział, nazywając mężczyznę przyjacielem. – Zbliż się i patrz. Po79

wiesz mi, kiedy będzie dobrze. Odchyl plandekę. Arab zwinął tylną część brezentu, wpuszczając światło słoneczne do mrocznej ciężarówki. Ostrożnie podchodził do przodu, trzymając się rzemieni, aż znalazł się ledwie stopę od Kendricka. – Czy to iddawa, panie? – spytał o tubkę. – Ajwa – rzekł Evan, spostrzegłszy, że ma właściwy specyfik. Rozpoczął od smarowania rąk; obaj mężczyźni obserwowali w napięciu, aż minęły przepisowe niecałe trzy minuty. – Arma! – krzyknął Arab, wyciągając prawą rękę; kolor skóry był niemal identyczny jak na ręce Evana. – Kwajis – przyznał Kendrick i spróbował wymierzyć ilość żelu zużytego do zabarwienia rąk, by dobrać proporcjonalną dawkę na twarz. Zabrał się do dzieła, z niepokojem obserwując oczy Araba. – Ma'ul! – wykrzyknął jego najnowszy towarzysz z uśmiechem znamionującym sukces przedsięwzięcia. – Delwati onzur! Udało się. Odsłonięte partie ciała miały teraz barwę ogorzałego od słońca Araba. – Pomóż mi jeszcze wdziać thob i oboje – poprosił Evan i zaczął rozbierać się w trzęsącej niemiłosiernie ciężarówce. – Oczywiście – rzekł Arab 80

już bez śladu akcentu w wymowie. Ale na tym kończy się nasza znajomość. Proszę mi wybaczyć, że udawałem przed panem najfa, lecz tu nie można nikomu ufać, nie wyłączając amerykańskiego Departamentu Stanu. Podejmuje pan ogromne ryzyko, znacznie większe niż ja jako ojciec moich dzieci byłbym gotów podjąć, ale to pańska sprawa, nie moja. Podrzucimy pana do centrum Maskatu i od tej pory będzie już pan zdany na własne siły. – Dziękuję za podwiezienie mnie na miejsce – powiedział Evan. – Dziękuję za pański przyjazd, ja szajch. Tylko niech pan nie próbuje iść śladem tych, co panu pomogli. Prawdę mówiąc, zabilibyśmy pana, zanim wróg zdołałby zaplanować pańską egzekucję. Nie robimy hałasu i dlatego żyjemy. – Kim właściwie jesteście? – Wiernymi, ja szajch. To powinno panu wystarczyć. – Alf szukr powiedział Evan” dziękując recepcjoniście i wręczając mu napiwek za obiecaną dyskrecję. Wpisał do rejestru gości fałszywe arabskie nazwisko i otrzymał klucz do swojego apartamentu. Zrezygnował z usług hotelowego boya. Wjechał windą na inne piętro i poczekał na końcu korytarza, by przekonać 81

się, czy nie jest śledzony. Upewniwszy się, że jest sam, zszedł po schodach fto właściwe piętro i wszedł do swojego apartamentu, Czas. Czas jest cenny, liczy się każda minuta – Frank Swann, Departament Stanu. Wieczorne modły el Maghrebu dobiegły końca; zapadł zmierzch i z oddali dochodziły już odgłosy szaleństwa pod ambasadą. Evan cisnął walizkę w kąt dziennego pokoju, wydobył spod abei portfel i wyjął złożoną kartkę papieru, na której zapisał nazwiska i numery telefonów – numery sprzed prawie pięciu lat – do ludzi, z którymi pragnął się skontaktować. Podszedł do biurka z telefonem, usiadł i rozłożył kartkę. Trzydzieści pięć minut później, po wylewnych, choć dziwnie sztucznych powitaniach z trzema przyjaciółmi z dawnych lat, doprowadził wreszcie do spotkania. Wybrał siedem nazwisk, z których każde należało do najbardziej wpływowych ludzi, poznanych w czasach jego pobytu w Maskacie. Dwóch zmarło; jeden wyjechał z kraju; czwarty powiedział mu bez ogródek, że klimat nie sprzyja spotkaniom Omańczyka z Amerykaninem. Trzech, którzy wyrazili, bardziej lub mniej powściągliwie, zgodę na spotkanie, miało pojawić się osobno w ciągu najbliższej godziny. Każdy z nich pójdzie prosto do jego 82

apartamentu, nie zatrzymując się przy recepcji. Minęło trzydzieści osiem minut, w czasie których Kendrick zdążył wypakować nieliczną wziętą w podróż garderobę oraz zamówić do pokoju wybrane gatunki whisky. Obowiązująca w tradycji muzułmańskiej zasada abstynencji tylko zyskiwała na sile,gdy się ją łamało; przy każdym nazwisku Evan zaznaczył ulubiony trunek gościa. Tej lekcji nauczył się od buntowniczego Emmanuela Weingrassa. To świetny smar do negocjacji, synu. Jeśli pamiętasz imię żony klienta, jest zadowolony. Jeśli pamiętasz jego ulubiony gatunek whisky, to już coś więcej. To znaczy, że go szanujesz! Ciche pukanie do drzwi zabrzmiało jak uderzenie pioruna. Kendrick kilka razy odetchnął głęboko, przeszedł przez pokój i wpuścił pierwszego gościa. – To ty, Evan? Mój Boże, czyżbyś się nawrócił? – Wejdź, Mustafa Cieszę się, że cię znowu widzę. – Ale czy ja widzę ciebie? rzekł mężczyzna o imieniu Mustafa, ubrany w ciemnobrązowy garnitur biznesmena. – A twoja skóra! Jesteś tak ciemny jak ja, jeśli nie ciemniejszy. 83

– Zaraz się wszystkiego dowiesz. – Kendrick zamknął drzwi i gestem ręki poprosił przyjaciela sprzed lat, by się rozgościł. – Mam twój gatunek szkockiej. Napijesz się? – Ach, ten Manny Weingrass nigdy nie jest daleko, prawda? – powiedział Mustafa, siadając na długiej, pokrytej brokatem kanapie. – Stary złodziej. – Daj spokój, Musty – zaprotestował ze śmiechem Evan po drodze do barku. Przecież nigdy cię nie oskubał. – Jasne, że nie. Ani on, ani inni twoi partnerzy nie oskubali: żadnego z nas... Jak ci się wiodło bez nich, przyjacielu? Wielu z nas wciąż o tym mówi, nawet po tylu latach. – Raz lepiej, raz gorzej – rzekł uczciwie Kendrick, rozlewając drinki, – Ale człowiek godzi się z losem. Jakoś sobie radzę. – Podał Mustafie szkocką i usiadł na jednym z foteli naprzeciwko kanapy. – Za lepsze czasy, Musty. – Podniósł szklankę. – Niestety, stary przyjacielu, czasy są nie najlepsze, najgorsze ze wszystkich czasów, jak pisał Anglik Dickens. 84

– Poczekajmy, aż przyjdą inni. – Nie przyjdą. – Mustafa łyknął szkockiej. – Co? – Rozmawialiśmy na ten temat. Ja, jestem, jak to się mówi na wielu oficjalnych konferencjach, rzecznikiem pewnych interesów. Poza tym jako jedyny minister w gabinecie sułtana zostałem niejako upoważniony do wyrażenia wspólnego stanowiska rządu. – W jakiej sprawie? Wybiegasz daleko do przodu. – To ty wybiegłeś kawał drogi przed nami, Evan, przyjeżdżając tu jakby nigdy nic i dzwoniąc do nas. Gdyby do jednego; może dwóch, w najgorszym razie trzech. Ale siedmiu? Nie, to bardzo nierozważny krok, stary przyjacielu, i niebezpieczny dla wszystkich. – Dlaczego? – Czy choć przez minutę zastanawiałeś się – ciągnął Arab, nie zważając na Kendricka – czy nawet tylko trzech znanych osobników z wyższych sfer – nie mówiąc już o siedmiu – mogłoby zejść się w hotelu w kilkuminutowych odstę85

pach! spotkać się z nieznajomym przybyszem, nie zwracając na siebie uwagi kierownictwa? Bzdura. Evan przyglądał się Mustafie przez chwilę, nim się odezwał, napotykając na twardy wzrok Araba. – O co chodzi, Musty? Co chcesz mi powiedzieć? Przecież nie jesteśmy w ambasadzie, a ta wstrętna awantura nie ma nic wspólnego z przedsiębiorcami ani rządem Omanu. – Oczywiście, że nie – przyznał stanowczo Arab, – Chciałbym ci jednak wytłumaczyć, że coś się jednak zmieniło w tym kraju i sami nie zawsze rozumiemy te zmiany. – To też jasne – przerwał Kendrick. – Wszak nie jesteście terrorystami. – Owszem, nie jesteśmy, ale może chciałbyś usłyszeć, co mówią ludzie – odpowiedzialni ludzie? – Mów. – „To przejdzie – twierdzą. – Nie warto się wtrącać”; to tylko ich bardziej rozdrażni”. – Nie wtrącać się? – powtórzył Kendrick z niedowierzaniem, – I – „Niech to rozwiążą politycy”. 86

– Szkopuł w tym, że politycy nie mogą tego rozwiązać! – To jeszcze nic, Evan. „Ich gniew ma pewne uzasadnienie” twierdzą. „Zabijać nie należy, rzecz jasna, ale w kontekście pewnych wydarzeń...” itp. itd.. Na własne uszy słyszałem takie wypowiedzi. – W kontekście pewnych wydarzeń? Jakich Wydarzeń? – Historii bieżącej, stary przyjacielu. „Reagują w ten sposób na bardzo stronniczą politykę Stanów Zjednoczonych.” To obiegowa opinia, Evan. Ludzie mówią: „Izrael dostaje Wszystko, co chce, a oni nic Wypędza się ich z ojczystych ziem i domów i zmusza do życia w zatłoczonych, brudnych obozach dla uchodźców, gdy na Zachodnim Brzegu Żydzi na nich plują”. Często słyszę takie zdania. – Brednie! – wykrzyknął Kendrick. – Pomijając już fakt, że jest druga, równie bolesna strona tego bigoteryjnego medalu, to nie ma nic wspólnego z tymi dwustu trzydziestoma sześcioma zakładnikami albo jedenastoma, których już zabito! To nie oni robią politykę, stronniczą czy nie stronniczą. Są niewinnymi ludźmi, brutalnie traktowanymi, przerażonymi i doprowadzonymi do skrajnego wyczerpania przez nieposkromione bestie! Jak, do diabła, odpowie87

dzialni ludzie mogą opowiadać takie rzeczy? Tam nie zasiada gabinet prezydenta ani jastrzębie z Knessetu. To tylko urzędnicy państwowi, turyści i rodziny pracowników firm budowlanych. Powtarzam, to bzdury! Mężczyzna imieniem Mustafa siedział sztywno na kanapie, nie spuszczając wzroku z Evana. – Wiem o tym i ty wiesz – powiedział spokojnie. I oni o tym wiedzą, przyjacielu. – Więc dlaczego? – Powiem prawdę – ciągnął Arab” tym samym opanowanym głosem. – Dwa incydenty, które legły u podstaw takiego wspólnego, okropnego stanowiska, by użyć tego zwrotu w innym sensie niż przed chwilą... Ludzie mówią takie rzeczy dlatego, że nie mamy ochoty robić tarczy z naszych ciał. – Tarczy? Waszych.. ciał? – Dwóch mężczyzn, jednego nazwijmy Mahmudem, drugiego Abdulem – nie są to ich prawdziwe imiona, rzecz jasna, bo lepiej, żebyś. ich nie znał. Córka Mahmuda zgwałcona, z rozciętą twarzą. Syn Abdula z poderżniętym gardłem W uliczce pod biurem ojca przy nabrzeżu. „Bandyci, gwałciciele, mordercy!” – twierdzą władze. Ale my wiemy swoje. To właśnie Abdul i Mahmud próbowali 88

stworzyć opozycję. „Chwyćmy za broń]” – wołali., „Sami odbijemy ambasadę!” – nalegali „Nie pozwólmy, by Maskat stał się drugim Teheranem!”... Ale to nie oni ucierpieli, tylko ich najbliżsi, ich najcenniejsze skarby... To są ostrzeżenia, Evan. Wybacz, ale gdybyś miał żonę i dzieci, czy wystawiłbyś ich na taką próbę? Chyba nie. Najcenniejsze klejnoty nie są z kamienia, lecz z krwi i kości. Nasze rodziny. Prawdziwy bohater pokona strach i poświęci życie za to, w co wierzy, ale cofnie się, gdy ceną będzie życie najbliższych. Czy nie mam racji, przyjacielu? – O Boże – szepnął Evan. – Nie pomożecie mi... nie wolno wam. – Jest jednak ktoś, kto spotka się z tobą i wysłucha, co masz do powiedzenia. Lecz spotkanie musi odbyć się z największą ostrożnością, daleko na pustyni, pod górami Dżabal Szam. – Kto to jest? – Sułtan. Kendrick zamilkł. Spojrzał na swoją szklankę. Po długiej chwili podniósł wzrok na Mustafę. – Nie powinienem nawiązywać żadnych oficjalnych kontaktów – powiedział – a sułtan to raczej oficjalna osobistość. Nie reprezentuję swojego rządu, niech to będzie jasne. – To znaczy, że nie chcesz się z 89

nim spotkać? – Przeciwnie, bardzo bym tego pragnął. Chcę jednak, by moja pozycja była całkowicie jasna. Nie mam nic wspólnego ze służbami wywiadowczymi, Departamentem Stanu ani Białym Domem – broń Boże z Białym Domem. – Sądzę, że co do tego nie ma najmniejszej wątpliwości; twój ubiór i kolor skóry najlepiej o tym świadczą. Sułtan również nie chce mieć z tobą żadnych powiązań, tak jak Waszyngton. – Nie jestem na bieżąco – rzekł Evan popijając. – Stary sułtan umarł rok czy dwa po moim wyjeździe, prawda? Niestety, nie śledziłem dokładnie tutejszych spraw – sądzę, że to naturalna awersja. – Doskonale cię rozumiem. Naszym sułtanem jest teraz jego syn, bliższy wiekiem tobie niż mnie, a nawet młodszy od ciebie. Po szkole w Anglii skończył studia w twoim kraju. Dartmouth i Harvard, ściśle mówiąc. – Ma na imię Ahmat – wtrącił Kendrick, odświeżając wspomnienia. Spotkałem się z nim parę razy. – Evan zmarszczył brwi. – Ekonomia i stosunki międzynarodowe – dodał. 90

– Co? – Chciał ukończyć te fakultety, zrobić magisterium i doktorat. – Jest wykształcony i inteligentny, ale młody. Bardzo młody jak na wyzwania, którym musi sprostać. – Kiedy mógłbym się z nim zobaczyć? – Dziś w nocy. Zanim inni dowiedzą się o twojej obecności tutaj. Mustafa spojrzał na zegarek. – Za trzydzieści minut wyjdź z hotelu i przejdź piechotą cztery przecznice na północ. Na rogu będzie czekał wojskowy Jeep. Zawiezie cię na piaski Dżabal Szam. Szczupły Arab w poplamionej aboji skrył się w mrokach zacienionego wejścia do sklepu naprzeciwko hotelu. Stanął bez słowa u boku kobiety imieniem Khalehla, ubranej tym razem w skrojony na miarę czarny kostium, charakterystyczny dla kobiet na stanowiskach, nie rzucający się w oczy w przyćmionym świetle. Niezdarnie przytwierdzała obiektyw do maleńkiego aparatu fotograficznego. Nagle odezwały się dwa ostre, wysokie dźwięki. – Pośpiesz się – rzekł Arab. – Już idzie! Dotarł do holu. – Robię, co mogę – odparła kobieta i złorzecząc pod nosem dalej mocowała się z obiektywem. – Nie 91

żądam wiele od szefowie mogliby przynajmniej dać porządny, działający sprzęt... No Wreszcie. – Idzie! Khalehla podniosła aparat z teleobiektywem na podczerwień do nocnych zdjęć. Błyskawicznie zrobiła trzy zdjęcia odzianemu po arabsku Evanowi Kendrickowi. – Ciekawa jestem, jak długo pozwolą mu żyć – powiedziała, – Muszę zadzwonić. DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Tu następował dalszy ciąg dziennika. Doniesienia z Maskatu są zaskakujące. Osobnik całkowicie przedzierzgnął się w Omańczyka. Ubrał się w arabski strój i przyciemnił skórę. Porusza się po mieście jak tubylec, kontaktując się prawdopodobnie ze starymi przyjaciółmi i znajomymi. Doniesienia są jednak skąpe, ponieważ cień osobnika przekazuje wszystkie informacje przez Langley, a jeszcze nie udało mi się rozgryźć wejściowych kodów CIA z regionu Zatoki Perskiej. Kto wie, co skrywa Langley? Nakazałem swoim przyrządom pracować intensywniej. Departament Stanu to oczywiście drobiazg. Jakże by inaczej? 92

Rozdział 4 Ogromna, jałowa pustynia zdawała się bezkresna w mroku nocy. Jedynie przebijające się raz po raz promienie księżyca ukazywały w oddali zarysy szczytów Dżabal Szam – niedosiężną, złowrogą granicę wznoszącą się na ciemnym horyzoncie. Gdzie spojrzeć, płaska powierzchnia wyglądała na mieszaninę ziemi i piachu, a na bezwietrznej równinie brakowało tych falistych, krótkotrwałych, usypanych wiatrem pagórków, które przywodzi na myśl wielka Sahara. Twarda, kręta droga była ledwie przejezdna; brązowy samochód wojskowy szarpał i ślizgał się na piaszczystych zakrętach po drodze do królewskiego miejsca spotkania. Zgodnie z poleceniem Kendrick siedział obok uzbrojonego kierowcy w mundurze; z tyłu siedział drugi, także uzbrojony oficer. Asekuracja rozpoczęła się od momentu, gdy wyruszyli w podróż; jeden nierozważny ruch Kendricka i po nim. Poza uprzejmym powitaniem, żaden z żołnierzy nie odzywał się. – Jesteśmy na pustyni – rzekł Kendrick po arabsku. – Dlaczego więc tyle tu 93

zakrętów? – Droga ma wiele odgałęzień. Jazda prosto przez piaski zostawiłaby zbyt wyraźny ślad, Królewskie środki ostrożności – pomyślał Evan bez komentarza. Skręcili w „odgałęzienie” po dwudziestu pięciu minutach jazdy na zachód. Kilka kilometrów dalej po prawej stronie tliło się obozowe ognisko. Gdy podjechali bliżej, Kendrick spostrzegł pluton umundurowanych strażników rozstawionych kręgiem.wokół ognia, zwróconych twarzami na zewnątrz. W oddali majaczyły sylwetki dwóch wojskowych ciężarówek. Jeep zatrzymał się; oficer wyskoczył i otworzył drzwi Amerykaninowi. – Proszę iść przede mną – powiedział. – Oczywiście zgodził się Evan, próbując wypatrzyć młodego sułtana w świetle ogniska. Nie widział jednak ani jego, ani nikogo bez munduru. Evan usiłował przypomnieć sobie twarz mężniejącego chłopca, którego poznał przeszło cztery lata wcześniej, studenta, który przyjechał do domu w Omanie na ferie zimowe albo wiosenne, już nie pamiętał. Przypominał sobie tylko, że syn sułtana był ujmującym, młodym człowiekiem, wielbiącym na równi naukę i amerykańskie 94

sporty. Lecz niczego więcej Evan nie mógł sobie przypomnieć; nie potrafił wywołać z pamięci twarzy, tylko imię, Ahmat, potwierdzone przez Mustafę. Trzech żołnierzy ustąpiło im z drogi; przeszli przez ochronny krąg. – Pan pozwoli? – rzekł wyrósłszy raptem przed nim podoficer. – Na co mam pozwolić? – Zazwyczaj w takich okolicznościach rewidujemy naszych gości. – Proszę bardzo. Żołnierz szybko i sprawnie obmacał wszystkie fałdy abaji, podniósłszy prawy rękaw ponad miejsce, do którego sięgał wtarty żel przyciemniający skórę, Na widok białego ciała oficer przytrzymał materiał i przyjrzał się Kendrickowi. – Ma pan przy sobie papiery, ja szajch? – Żadnych. Żadnego dowodu tożsamości. – Rozumiem. – Żołnierz opuścił mu rękaw. – Nie ma pan także broni. – Oczywiście, że nie. – Ma pan prawo tak twierdzić, a naszym obowiązkiem jest sprawdzić. – Oficer odpiął z pasa cienki, czarny aparacik, nie większy od paczki papierosów. Przycisnął czerwony guzik. – Proszę tu poczekać. – Nigdzie się nie wybieram – 95

rzekł Evan, spoglądając na strażników z gotowymi do strzału karabinami. – Ja też tak sądzę, ja szajch – stwierdził żołnierz i oddalił się ku ognisku. Kendrick popatrzył na oficera,, który towarzyszył mu na tylnym siedzeniu w drodze z Maskatu. – Boją się najmniejszego ryzyka – powiedział bez namysłu. – Taka wola wszechmogącego Allacha, panie – odrzekł żołnierz. – Sułtan jest naszym światłem, naszym słońcem. Pan to Aurobbi, biały człowiek. Czy nie strzegłby pan swego pomostu do niebios? – Gdyby mi zagwarantował, że zostanę przyjęty, to z pewnością tak. – To dobry człowiek, ja szajch. Młody, owszem, ale wielkiej mądrości. Przekonaliśmy się. – Czy przybędzie tu? – Już przybył, panie. Niski warkot dużego samochodu przerwał akcentowaną trzaskiem ogniska ciszę. Samochód z przyciemnionymi szybami ostro zakręcił przed kręgiem strażników i gwałtownie zahamował. Zanim zdążył wyjść kierowca, otworzyły się tylne drzwi i wyskoczył sułtan. Miał na sobie szaty królewskie, ale nie zamknąwszy jeszcze drzwi samochodu, wrzucił natychmiast do 96

środka swoją abaję, pozostawiając jednak ghotrę na głowie. Sułtan – szczupły, muskularny mężczyzna średniego wzrostu – przeszedł przez krąg swojej Gwardii Królewskiej. Poza ghotrą był ubrany w zachodnim stylu. Miał na sobie brązowe gabardynowe spodnie i podkoszulek z nadrukowaną postacią w trójgraniastym kapeluszu wyłaniającym się z piłki do amerykańskiego futbolu. Napis pod spodem głosił: New England Patriots. – Kawał czasu, Evanie Kendrick, ja szajch – rzekł młody mężczyzna z dystyngowanym akcentem i z uśmiechem wyciągnął rękę na powitanie. – Podoba mi się pański strój, ale chyba nie pochodzi z magazynów Braci Brooks. – Twój też nie, chyba że bracia Brooks zaczęli handlować kolorowymi podkoszulkami. – Uścisnęli sobie dłonie. Kendrick poczuł siłę sułtana. – Dziękuję, że zgodziłeś się ze mną spotkać, Ahmat... Przepraszam, powinienem powiedzieć Wasza Królewska Wysokość. Zapomniałem się. – Znał pan mnie jako Ahmata, a ja zwracałem się do pana per szajch. Czy nadal mam używać tej formy? – Byłoby to raczej niestosowne. 97

– Słusznie. Dobrze się rozumiemy. – Zmieniłeś się od czasu, kiedy cię poznałem – powiedział Evan. – Musiałem szybko rosnąć, wcale nie z własnego wyboru; ze studenta zmienić się w nauczyciela, niestety bez właściwych kwalifikacji. – Słyszałem, że cieszysz się szacunkiem. – To sprawa piastowanego urzędu, nie człowieka. Muszę nauczyć się sprawowania władzy. Odejdźmy stąd i porozmawiajmy spokojnie. – Sułtan Ahmat wziął Kendricka za ramię i chciał przejść przez krąg swoich gwardzistów, lecz na drodze stanął mu oficer, który wcześniej rewidował Evana. – Wasza Wysokość! – wykrzyknął żołnierz. – Bezpieczeństwo Waszej Wysokości to nasze życie! Proszę pozostać wewnątrz kordonu. – I pozostać celem w świetle ogniska? – Otaczamy Waszą Wysokość i moi ludzie będą bezustannie krążyć wokół Waszej Wysokości, Jesteśmy przecież na płaskim terenie. – Lepiej wycelujcie broń w ciemności za nami, sahbi – rzekł Ahmat, nazywając żołnierza przyjacielem. – Odejdziemy tylko kilka metrów dalej. 98

– Z bólem w naszych sercach, Wasza Wysokość. – Przejdzie wam. – Ahmat przeprowadził Kendricka przez kordon. – Moi rodacy lubują się w takich banalnych melodramatach. – Nie takich znów banalnych, skoro chcą utworzyć ruchomy krąg i osłaniać nas własną piersią przed kulami przeznaczonymi dla ciebie. – To nic nadzwyczajnego, Evan, a prawdę mówiąc, nie znam wszystkich ludzi w tych oddziałach. Pewne rzeczy, które możemy sobie powiedzieć nadają się tylko dla naszych uszu. – Nie sądziłem, że... – Kendrick spojrzał na młodego sułtana Omanu, nim odeszli w mrok. – Czyżby twoi żołnierze...? – W tych zwariowanych czasach wszystkiego się można spodziewać. Patrzysz w oczy zawodowemu żołnierzowi, ale nie widzisz skrytych za nimi urazów i pokus. Wystarczy, tutaj możemy rozmawiać. – Obaj mężczyźni przystanęli. – Obłęd – rzekł lakonicznie Evan w przyćmionym świetle ogniska i prześwitujących raz po raz promieniach księżyca. – Porozmawiajmy o tym. 99

– Po to tu przybyłeś, jak się domyślam. – Po to tu przybyłem – odrzekł Kendrick. – Co mam według ciebie robić? – wybuchnął Ahmat zduszonym do szeptu krzykiem. – Każdy mój ruch może spowodować śmierć kolejnego zakładnika, jeszcze jedno podziurawione kulami ciało wyleci przez okno! Młody sułtan potrząsnął głową. Wiem, że tobie i mojemu ojcu dobrze się razem pracowało, a ze mną dyskutowałeś o kilku wspólnych projektach przy obiedzie, ale nie sądzę, byś o tym pamiętał. – Owszem, pamiętam – przerwał Kendrick. – Przyjechałeś do domu z Harvardu, byłeś wtedy chyba na drugim roku studiów doktoranckich. Siedziałeś zawsze po lewej stronie ojca, przynależnej dziedzicowi. – Dziękuję bardzo, Evan. Miałem propozycję wspaniałej pracy u E. F. Huttona. – Masz wspaniałą pracę tutaj. – Wiem, wiem – powiedział Ahmat, podnosząc znów głos. I dlatego właśnie muszę być pewien, że wykonuję ją właściwie. W każdej chwili mogę przerzucić 100

armię z jemeńskiej granicy i szturmem wziąć ambasadę... i przy okazji zagwarantować śmierć dwustu trzydziestu sześciu Amerykanom. Już widzę nagłówki w waszej prasie: arabski sułtan zabija... itd. Knesset w Jerozolimie święci tryumf! Nic z tych rzeczy, bracie. Nie jestem narwanym kowbojem, który ryzykuje życie niewinnych ludzi, a w całym tym zamieszaniu zostaje mimochodem obsmarowany w waszej prasie jako antysemita. Mój Boże! Waszyngton i Izrael chyba zapominają, że wszyscy jesteśmy Semitami, że nie wszyscy Arabowie są Palestyńczykami i nie wszyscy Palestyńczycy są terrorystami! Nie mam wcale zamiaru dostarczać tym aroganckim mędrcom w Izraelu jeszcze jednego pretekstu do wysłania amerykańskich samolotów F14 i zabijania następnych Arabów, równie niewinnych jak wasi zakładnicy! Rozumiesz mnie, Evan szajch? Rozumiem – rzekł Kendrick. – A teraz, czy możesz się uspokoić i wysłuchać mnie? Podekscytowany młody sułtan westchnął głośno i skinął głową. – Oczywiście, że cię wysłucham, co nie oznacza, że z czymkolwiek się zgodzę.Jasne. – Evan odczekał chwilę w skupieniu, pragnąc być dobrze zrozumiany, mimo dziwnej i niejasnej informacji, którą miał zamiar podzielić się z sułtanem. – Słyszałeś o 101

Mahdim? – Chartum, lata osiemdziesiąte dziewiętnastego wieku. – Nie. Bahrajn, lata osiemdziesiąte dwudziestego wieku. – Co? Kendrick powtórzył historię, którą opowiedział Frankowi Swannowi w Departamencie Stanu. Historię o nieznanym, opętanym finansiście, który przybrał imię Mahdiego i którego celem było wygnanie białych z Bliskiego Wschodu oraz zatrzymanie ogromnego potencjału ekspansji przemysłowej w arabskich rękach – a dokładniej w jego rękach. Jak ten sam człowiek, który głosił wśród fanatycznego półświatka ewangelię islamskiej czystości, utworzył sieć, tajny kartel dziesiątek, a może setek zakamuflowanych przedsiębiorstw i korporacji zrzeszonych pod parasolem jego własnej podziemnej organizacji. Evan następnie opowiedział, jak jego dawny izraelski architekt Emmanuel Weingrass wyśledził zarysy tego niesamowitego spisku gospodarczego, najpierw na podstawie pogróżek skierowanych do Grupy Kendricka – pogróżek, na które odpowiadał własnymi ostrzeżeniami bezpardonowego odwetu – a im więcej się dowiadywał, tym mocniej wierzył, że konspiracja ta jest prawdziwa i zatacza coraz szersze kręgi, toteż należy ją zdyskredytować. 102

– Patrząc wstecz, wstydzę się tego, co zrobiłem – ciągnął Evan w bladym świetle obozowego ogniska i pustynnego księżyca. – Ale usprawiedliwiałem sam siebie tym, co się stało. Nie mogłem dłużej pozostawać w tej części świata, więc porzuciłem firmę i zrezygnowałem z walki, o którą dopominał się Manny. Powiedziałem mu, że puszcza wodze fantazji, że dał się nabrać nieodpowiedzialnym i częstokroć pijanym tumanom. Pamiętam dokładnie, co mi wtedy odpowiedział. „Czy z mojej najbujniejszej wyobraźni – pytał – albo ich pijackich rojeń mógł wykluć się Mahdi? Wybuch to sprawka tych morderców – on maczał w tym palce!” Manny miał wtedy rację i teraz widać to jak na dłoni. Wojsko szturmuje ambasadę, nieobliczalni szaleńcy zabijają niewinnych zakładników, a wszystko ostatecznie sprowadza się do ostrzeżenia: „Nie masz tu czego szukać, chłopcze z Zachodu. Przyjedź, a twoje zmasakrowane ciało wyleci przez okno”. Nie rozumiesz, Ahmat? Mahdi istnieje i pozbywa się obcych konkurentów sterowanym, czystym terrorem. – Widzę, że jesteś przekonany – odrzekł sceptycznie sułtan. – Nie ja jeden tu w Maskacie. Ludzie nie do końca rozumieją. Nie widzą zamysłu ani wyjaśnie103

nia, ale są tak wystraszeni, że nie chcieli się ze mną spotkać. Ze mną, starym, wieloletnim przyjacielem, człowiekiem, z którym pracowali i któremu ufali. – Terror rodzi powszechny niepokój. Czegóż się spodziewasz? I jeszcze jedna sprawa. Jesteś Amerykaninem przebranym za Araba. Już samo to musi ich peszyć. – Nie wiedzieli, co mam na sobie ani jak wyglądam. Słyszeli tylko mój głos przez telefon. – Głos Amerykanina. Jeszcze gorzej. – Chłopca z Zachodu? – Tu jest więcej ludzi z Zachodu. Ale Stany Zjednoczone ze zrozumiałych powodów nakazały swoim obywatelom opuścić Oman i wstrzymały przyloty wszelkich samolotów cywilnych. Twoi przyjaciele zadają sobie pytanie, jak się tu dostałeś? I po co? Gdy po ulicach krążą bandy szaleńców, być może oni też, z równie zrozumiałych powodów, nie chcą się mieszać do kryzysu w ambasadzie. – Owszem. Ponieważ zginęły już dzieci – dzieci tych, co chcieli się mieszać. Ahmat stał sztywno w miejscu, w jego ciemnych oczach malowało się zdumie104

nie i złość. – Owszem, doszły mnie wieści o zbrodniach i policja robi, co może, ale o tym nie słyszałem, nie o zabójstwach dzieci. – A jednak to prawda. Komuś zgwałcono córkę, ktoś inny znalazł syna z poderżniętym gardłem. – Niech cię diabli porwą, jeśli kłamiesz! Jestem może bezradny w sprawie ambasady, ale nie poza nią! Kto tak ucierpiał? Podaj mi nazwiska! – Mnie ich też nie podano, przynajmniej prawdziwych. Z ostrożności. – To Mustafa był taki ostrożny. Z nikim innym się nie widziałeś. – Tak. – Mnie powie, możesz być pewien! – Więc już rozumiesz? – spytał Kendrick błagalnym niemal tonem. – Widzisz, że to spisek. To nie są żarty, Ahmat. Rzeczywiście powstaje tajna siatka. Ten Mahdi i jego ludzie manipulują terrorystami, aby wykurzyć z kraju wszelką obecną i potencjalną konkurencję. Chcą przejąć całkowitą kontrolę; chcą, żeby wszystkie pieniądze spływały do nich. Młody sułtan ociągał się z odpowiedzią, aż wreszcie potrząsnął głową. – Przykro mi, Evan, nie mogę w to uwierzyć, albowiem nie śmieliby nawet spróbować takich matactw. 105

– Dlaczego nie? – Bo komputery wykryłyby labirynt przelewów do centrali siatki, dlatego. A jak złapali Cornfelda i Vesco? Gdzieś musi być połączenie, zbieżność. – Nie nadążam za tobą. – Bo zostajesz z tyłu mając słabą znajomość analizy komputerowej – odparł Ahmat. – Niech nawet będzie sto tysięcy rozgałęzień na dwadzieścia tysięcy odrębnych przedsięwzięć; jeśli dawniej doszukanie się ukrytych powiązań pomiędzy, dajmy na to, pięciuset korporacjami, w tym istniejącymi tylko z nazwy, trwałoby całe miesiące, a nawet lata, to dzisiejsze komputery załatwią sprawę w ciągu dwóch godzin. – Bardzo pouczające – rzekł Kendrick – ale o jednym zapomniałeś. – O czym? – Do odkrycia tych połączeń dojdzie już po fakcie, gdy już wszystkie „rozgałęzienia” zostaną wykorzystane. Do tego czasu siatka osiągnie swój cel i lis będzie już miał całą masę kur. Jeśli pozwolisz mi na parę metafor, nie za wielu ludzi będzie miało ochotę zastawiać sidła albo szczuć psy w takich okoliczno106

ściach. Kto by sobie głowę zawracał? Pociągi jeżdżą punktualnie i nikt ich nie wysadza w powietrze. U władzy jest, rzecz jasna, nowy rząd, który ustanowił swoje własne prawa, a jeżeli tobie i twoim ministrom niezbyt przypadną do gustu, znajdą się inni na wasze miejsca. I kto się tym będzie przejmował? Słońce wschodzi jak zawsze każdego ranka i ludzie po staremu idą do swoich zajęć. – W twoich ustach brzmi to nawet całkiem ponętnie. – Ba! Początki są zwykle ponętne. Mussolini rzeczywiście doprowadził do tego, że te cholerne pociągi jeździły punktualnie, a Trzecia Rzesza niewątpliwie ożywiła przemysł. – Rozumiem w czym rzecz, lecz ty chyba sugerujesz, że tu zanosi się na odwrotny proces. Monopol przemysłowy wszedłby w próżnię i obalił mój rząd, ponieważ opowiada się za stabilnością i rozwojem gospodarczym. – Dwa punkty dla sułtana – przyświadczył Evan. – Dostaje następny klejnot do swego haremu. – Powtórz to mojej żonie. Jest prezbiterianką z New Bedford, Massachusetts. – I uszło ci to na sucho? 107

– Mój ojciec umarł, a ona ma ogromne poczucie humoru. – Niestety, znów nie nadążam. – Innym razem. Przypuśćmy, że masz rację, że to próbny rejs, który ma pokazać, czy ich taktyka przetrzyma sztormową pogodę. Waszyngton chce, żebyśmy kontynuowali rozmowy a tymczasem wy opracowujecie plan, który oczywiście zakłada taką czy inną penetrację zwieńczoną atakiem DELTA FORCE, Ale spójrzmy prawdzie w oczy: Ameryka ze swoimi aliantami liczy na przełom dyplomatyczny, ponieważ każda strategia polegająca na użyciu siły może przynieść katastrofalne skutki. Amerykanie kontaktowali się już ze wszystkimi stukniętymi przywódcami na Bliskim Wschodzie i póki nie muszą proponować Arafata na burmistrza Nowego Jorku, gotowi są do rokowań z samym diabłem. Co ty proponujesz? – To, samo, co te twoje komputery mogłyby zrobić w dwa lata, kiedy już będzie za późno. Dojść do źródeł zaopatrzenia ambasady. Nie, w żywność ani lekarstwa, ale w amunicję i broń i wraz z tymi towarami instrukcje, które ktoś przekazuje do środka. Krótko mówiąc, trzeba dotrzeć do tego manipulatora, co 108

obwołał się Mahdim i zdemaskować go. Ubrany w amerykański podkoszulek sułtan spojrzał na Evana w migotliwej poświacie księżyca. Wiesz chyba, że spora część prasy zachodniej nie wyklucza możliwości, że to ja za tym wszystkim stoję; że nie w smak mi rozszerzające się wpływy zachodnie w tym kraju. Bo inaczej – mówią – „Dlaczego on nic nie robi?” – Wiem, ale tak jak Departament Stanu uważam, że to nonsens. Nikt przy zdrowych zmysłach nie daje wiary tym spekulacjom. – Wasz Departament Stanu – rzekł w zamyśleniu Ahmat, nie spuszczając z oczu Kendricka. – Przyszli raz do mnie w 1979 roku podczas kryzysu w Teheranie. Byłem wtedy studentem i nie wiem, czego ci faceci się spodziewali, ale z pewnością nie mnie. Chyba jakiegoś Beduina w długiej, powłóczystej abaji, siedzącego w kucki i palącego fajkę wodną nabitą haszyszem. Może gdybym się przebrał w taki kostium, potraktowaliby mnie poważnie. – Znów się zgubiłem. – Ach, przepraszam. Chodzi o to, że gdy tylko się zorientowali, iż ani mój ojciec, ani rodzina nie mogą im pomóc, że nie mamy żadnych powiązań z ugru109

powaniami fundamentalistycznymi, nie kryli rozczarowania. Jeden z nich błagał mnie niemalże na klęczkach, twierdząc, że wyglądam na rozsądnego Araba – co oznaczało, że mówię płynnie po angielsku, choć z akcentem skażonym wczesną edukacją w brytyjskich szkołach – i pytając, co ja bym zrobił, gdybym decydował o polityce Waszyngtonu. Ciekawi byli, co bym im poradził, gdyby mnie ktoś prosił o radę... Cholera, miałem wtedy rację! – Co im powiedziałeś? – Dokładnie pamiętam. Powiedziałem... „Trzeba było zrobić to wcześniej. Teraz może być za późno, ale może jeszcze się wam uda.” Poradziłem im, żeby przygotowali najsprawniejsze siły szturmowe i wysłali je wcale nie do Teheranu, ale do Qum, (zabitej dechami bazy Chomeiniego na północy. Na pierwszy ogień niechby posłali byłych agentów SAYAK; ci już wiedzieliby, jak sobie poradzić, gdyby tylko dostali odpowiednią ilość broni i zapłatę. Powiedziałem im; „Złapcie tych niepiśmiennych mułłów, co go otaczają, wywieźcie ich stamtąd żywych i pokażcie całemu światu w telewizji”. Sam Ajatollah byłby głównym atutem przetargowym, a kudłaci fanatycy z jego świty posłużyliby tylko do 110

ośmieszenia całego towarzystwa. Można było wówczas dobić targu. Evan przyjrzał się gniewnemu młodzieńcowi. – Całkiem możliwe, że coś by z tego wyszło – rzekł cicho – chyba że Chomeini postawiłby się i rozpoczął głodówkę jako męczennik za sprawę. – Nie zdobyłby się na to daje głowę. Zgodziłby się na jakiś układ; doszłoby do kompromisu, zaproponowanego wprawdzie przez innych, rzecz jasna, ale z jego inicjatywy. Wcale nie miałby zamiaru tak rączo iść do tego nieba, które zachwalał innym ani też ginąć śmiercią męczennika, jaką oferował posyłanym na pola minowe dzieciom. – Skąd ta pewność? spytał Kendrick, sam niezbyt przekonany. – Poznałem osobiście tego półgłówka w Paryżu... co nie znaczy wcale, że usprawiedliwiam Pahlawiego z jego SAYAK i pazerną rodzinką, broń Boże... ale Chomeini był zgrzybiałym bigotem, który chciał wierzyć we własną nieśmiertelność i zrobiłby wszystko, żeby inni też uwierzyli. Słyszałem na własne uszy, jak wmawiał grupie schlebiających mu kretynów, że ma nie dwóch czy trzech, ale dwudziestu, może trzydziestu, a nawet czterdziestu synów, „Rozsiałem swe nasienie i nadal 111

je będę rozsiewał – chełpił się. – Wolą Allacha jest, bym swe nasienie rozrzucił daleko i szeroko”. Bełkot! Czy wyobrażasz sobie rozmnożenie na tym i tak już dość chorym świecie małych ajatołlahów? Powiedziałem twoim rodakom, że jak już go przychwycą, powinni nakręcić go na wideo z odsłoniętą gardą, gdy prawi kazania swoim niepoczytalnym kapłanom – z jednej strony lustro, z drugiej szyba, wiesz, o co chodzi – i jego święta persona pękłaby jak balon wśród globalnego wybuchu śmiechu. – Widzę, że chcesz wrzucić Chomeiniego i tego Mahdiego do jednego worka. – Nie wiem, może, jeśli twój Mahdi w ogóle istnieje, w co wątpię. Ale jeżeli masz rację i on naprawdę istnieje, to działa jakby z przeciwnego bieguna, bardzo praktycznego, niereligijnego bieguna. A jednak ten, komu dziś przychodzi do głowy pomysł, że musi wskrzesić ducha Mahdiego, ma niebezpiecznego Boga... Wciąż nie jestem przekonany, Evan, ale twoje argumenty nie są błahe i ze swojej strony zrobię, co mogę, żeby ci pomóc, pomóc nam wszystkim, lecz z dystansu i przy zachowaniu absolutnej dyskrecji. Podam ci numer telefonu, pod który możesz dzwonić; jest całkowicie tajny, wręcz nie istnieje, i znają go tylko jeszcze 112

dwie osoby. Będziesz mógł ze mną rozmawiać, ale wyłącznie ze mną. Widzisz, szajch Kendrick, nie wolno mi cię znać. – Jestem niezwykle popularny. Waszyngton też nie chce mnie znać. – Jasna sprawa. Nikt nie chce mieć na rękach krwi amerykańskich zakładników. – Będą mi potrzebne papiery i prawdopodobnie wykazy lotniczych i morskich dostawców, ze wskazanych przeze mnie kierunków. – Wszystko słownie, nic na piśmie – z wyjątkiem dokumentów. Dostaniesz nazwisko i adres; odbierzesz od tej osoby papiery. – Dziękuję. Ciekawe, że Departament Stanu postawił ten sam warunek. Żadnej informacji od nich nie wolno mi zapisać. – Z tych samych powodów.. – Bądź spokojny. Wszystko to zgadza się z moimi intencjami. Widzisz, Ahmat, ja też nie chcę cię znać. – Czyżby? – Taką mam umowę z Departamentem Stanu. Nie ma mnie w ich rejestrach i nie chcę figurować w twoich. Młody sułtan uniósł brwi w zamyśleniu, patrząc Evanowi prosto w oczy. – Zgoda, choć nie będę udawał, że cię rozumiem. 113

Marnujesz życie, to jedno, ale czy uda ci się coś osiągnąć, to inna sprawa. Dlaczego? Słyszałem, że jesteś teraz politykiem. Kongresmanem. – Rezygnuję z polityki i wracam tutaj, Ahmat Sklejam rozbite kawałki i wracam do pracy, w której się najlepiej sprawdziłem, ale nie chcę brać ze sobą bagażu stanowiącego łatwy cel. Ani narażać innych osób. – Dobrze, masz moją zgodę i wdzięczność w obu wypadkach. Mój ojciec uważał, że ty i twoi ludzie byliście najlepsi. Pamiętam, jak raz powiedział mi: „Te durne wielbłądy nigdy nie naciągają kosztów”. Rzecz jasna, mówił to życzliwie. – I oczywiście dostawaliśmy zazwyczaj nowe zamówienie, więc nie byliśmy aż tacy durni, prawda? Postanowiliśmy stosować rozsądne marże i z powodzeniem ograniczaliśmy koszty... Ahmat, zostały nam tylko cztery dni, zanim dojdzie do kolejnych egzekucji. Musiałem się upewnić, czy w razie potrzeby mogę liczyć na twoją pomoc. Teraz już wiem. Przyjmuję twoje warunki, a ty akceptujesz moje. A teraz, błagam, nie mogę stracić ani godziny. Pod jakim numerem mam się,z tobą kontaktować? 114

– Nie wolno ci go zapisać. – Jasne. Sułtan podał Kendrickowi numer. Zamiast zwykłego kierunkowego 745 do Maskatu, należało wybrać 555, następnie trzy zera i czwartą piątkę. – Zapamiętasz? – Nie jest trudny – odpowiedział Kendrick, – Czy rozmowy przechodzą przez pałacową centralę? – Nie. Jest to bezpośrednia linia do dwóch telefonów zamkniętych na klucz w stalowych szufladach; jeden znajduje się w moim gabinecie, drugi w sypialni. Nie dzwonią, tylko sygnalizują połączenie małymi, czerwonymi lampkami. W gabinecie lampka wbudowana jest w prawą tylną nogę biurka, a w sypialni umieszczona jest w stoliku nocnym. Oba telefony po dziesiątym sygnale stają się automatycznymi sekretarkami. – Dopiero po dziesiątym sygnale? – Żebym zdążył pozbyć się ludzi i mógł rozmawiać bez świadków. Gdy przebywam poza pałacem, mam przy sobie sygnalizator dźwiękowy, który daje mi znać, kiedy ktoś dzwoni na ten numer. W odpowiednim czasie mogę na od115

ległość odsłuchać nagraną wiadomość przez zakłócany aparat, rzecz jasna. – Wspomniałeś, że tylko dwie osoby oprócz Mnie znają ten numer. Czy mam wiedzieć, kto to jest, czy też nie powinienem się wtrącać? – Nie mam czego ukrywać – odrzekł Ahmat, taksując ciemnobrązowymi oczami Amerykanina. – Pierwszą osobą jest minister bezpieczeństwa, drugą zaś moja żona. – Dziękuję za zaufanie. Młody sułtan nie spuszczał oczu z Kendricka. – Spotkało cię w naszych stronach straszne nieszczęście, Evan. Zginęło tylu ludzi, tylu bliskich przyjaciół, potworna i bezsensowna tragedia, tym okropniejsza, że spowodowana chciwością ludzką. Muszę cię o coś spytać. Czy obecny szał w Maskacie do tego stopnia ożywił bolesne wspomnienia z przeszłości, że chwytasz się nawet najbardziej niesamowitych teorii, by walczyć z upiorami? – Żadnych upiorów, Ahmat Mam nadzieję, że ci to udowodnię. – Może.,, jeśli przeżyjesz. – Powtórzę ci to, co powiedziałem Departamentowi Stanu. Nie mam najmniejszego zamiaru szturmować w pojedynkę ambasady. – Gdybyś się porwał 116

na coś takiego, okazałbyś się takim szaleńcem, że oszczędzono by cię. Szaleńcy lgną do swoich. – Tym razem ty puszczasz wodze fantazji. – Niewątpliwie – zgodził się sułtan Omanu, wciąż przyglądając się bacznie kongresmanowi z Kolorado. – Czy pomyślałeś, co się może stać – nie gdybyś został zdemaskowany i złapany przez terrorystów; nie pożyłbyś dość długo, by się zastanawiaćale gdyby ci sami ludzie, z którymi chciałeś się spotkać stanęli przed tobą i zażądali wyjaśnień, co cię tu właściwie sprowadza? Co byś im powiedział? – Zasadniczo prawdę, nie miałbym wiele do ukrycia. Działam na własną rękę, jako osoba prywatna bez żadnych powiązań z moim rządem, co da się sprawdzić. Zarobiłem tu sporo pieniędzy i chcę wrócić do pracy. Jeśli mogę w czymkolwiek pomóc robię to we własnym, dobrze pojętym interesie. – A więc sprowadzasz wszystko do korzyści własnej. Masz zamiar tu wrócić i jeżeli skończy się ta szaleńcza masakra; tylko na tym zyskasz. Jeżeli zaś nie da się jej powstrzymać nie masz do czego wracać. – Nic dodać, nic ująć. 117

– Bądź ostrożny, Evan. Mało kto ci uwierzy, a jeśli wśród twoich przyjaciół panuje taki strach, o jakim wcześniej wspominałeś, to kto wie, czy to wróg pierwszy będzie próbował cię zabić. – Już zostałem ostrzeżony – powiedział Kendrick. – Jak to? – Facet w ciężarówce, sahbi, który mi pomógł. Kendrick leżał na łóżku z szeroko otwartymi oczyma, bijąc się z myślami, przebiegając od jednej możliwości do drugiej, jednego mgliście pamiętanego nazwiska do drugiego, twarzy, innej twarzy, biura, ulicy... portu, nabrzeża. Wciąż wracał do nabrzeża, doków – od Maskatu na południe po AlQurajjat i Ra's alHadd. Dlaczego? Raptem olśniło go i już wiedział, dlaczego. Ileż to razy wraz z Manny'm Weingrassem załatwiali transport sprzętu, opłacając wolną powierzchnię ładunkową na frachtowcach z Bahrajnu i Emiratów na północy? Tyle że nie dało się tego zliczyć. Ten stumilowy pas wybrzeża na południe od Maskatu i siostrzanego portu Matrah stanowił otwarte terytorium, szczególnie 118

poniżej Ra's alHadd. Ale stąd aż do Cieśniny Masira drogi były gorzej niż prymitywne, a podróżni zmierzający w głąb lądu narażali się na ataki hammija, grasujących konno złodziei, których łupem padali zazwyczaj inni złodzieje, transportujący kontrabandę. Mimo to, biorąc pod uwagę liczebność i głębię kontaktów połączonych sił wywiadowczych przynajmniej sześciu krajów zachodnich skupionych w Maskacie, należałoby dokładnie zbadać południowy odcinek wybrzeża Omanu. Nie znaczy to, że Amerykanie, Brytyjczycy, Francuzi, Włosi, Niemcy i reszta nacji usiłujących wspólnie zbadać i rozwiązać problem zakładników w Maskacie zapomnieli o tych rejonach omańskiego wybrzeża, lecz w rzeczywistości w Zatoce stacjonowało mało amerykańskich kutrów patrolowych, tych rączych, wszędobylskich rakiet na wodzie. Te, które były na miejscu, nie zaniedbywały swoich obowiązków, jednak brakowało im tej zaciekłości, która udziela się ludziom w gorączce poszukiwań, gdy wiedzą, że morduje się ich rodaków. Chyba nie rwali się nawet zbytnio do starć z terrorystami, obawiając się odpowiedzialności za dodatkowe egzekucje. Południowe wybrzeże Omanu zasługiwało na uwagę. Z rozmyślań wyrwał go nagły, ostry 119

dźwięk, jakby gorące, suche powietrze hotelowego pokoju przecięła okrętowa syrena. Dzwonił telefon; Evan podniósł słuchawkę. – Tak?Uciekaj z hotelu – odezwał się cichy, zduszony głos. – Ahmat? – Evan spuścił nogi na podłogę. – Tak! Rozmawiam przez bezpośredni telefon. Jeżeli jesteś na podsłuchu, i tak usłyszą z mojej strony tylko bełkot. – Przed chwilą powiedziałem twoje imię. – Ahmatów są tu tysiące. – Co się stało? – Mustafa. Z powodu tych dzieci, o których mi mówiłeś, zadzwoniłem do niego i kazałem mu natychmiast przyjść do pałacu. Niestety, w zapamiętaniu powiedziałem mu, co mnie gnębi. Musiał do kogoś zadzwonić, powiedzieć coś komuś innemu.: – No i co z tego? – Został zastrzelony w samochodzie w drodze na spotkanie ze mną. – O Boże! – Jeśli się mylę, jedynym innym powodem zabójstwa było jego spotkanie z 120

tobą. – Chryste... – Wyjdź natychmiast z hotelu i nie zostawiaj żadnych śladów. Grozi ci śmiertelne niebezpieczeństwo. Zobaczysz dwóch policjantów; pójdą za tobą, będą cię ochraniać i gdzieś na ulicy jeden z nich poda ci nazwisko człowieka, który dostarczy ci papiery. – Już wychodzę – rzekł Kendrick zrywając się na równe nogi i skupiając uwagę na usunięciu takich rzeczy jak paszport, pas z pieniędzmi, bilety lotnicze i ubranie, które prowadziłoby do Amerykanina w samolocie z Rijadu. Evan szajch – głos Ahmata był niski, stanowczy. – Jestem już przekonany. Twój Mahdi istnieje. Istnieją jego ludzie. Szukaj ich. Szukaj jego.

Rozdział 5 – Hasib! Usłyszał za sobą ostrzeżenie. „Uwaga!”. Nim zdążył się obejrzeć, został przyciśnięty do ściany budynku na zatłoczonej, wąskiej ulicy przez jednego z podążających za nim policjantów. z twarzą przy murze, osłonięty ghotrą, 121

obrócił nieco głowę i ujrzał dwóch brodatych, niechlujnych wyrostków w paramilitarnych mundurach polowych, którzy kroczyli przez bazarową aleję, wymachując ciężkimi, czarnymi karabinami, kopiąc stragany przekupniów i wycierając ciężkie bucioryna rozłożonych przed przykucniętymi sprzedawcami tkanych dywanikach. – Proszę uważać! – szepnął policjant szorstkim, gniewnym, a przy tym jakby ceremonialnym tonem. – Oni nas nie widzą! – Nie rozumiem. Buńczuczni, młodzi terroryści podeszli bliżej. – Proszę się nie ruszać! – rozkazał Arab, przyciskając Kendricka z powrotem do muru i osłaniając Amerykanina swoim ciałem. – Dlaczego... – Uzbrojeni bandyci przeszli, torując sobie bez skrupułów drogę lufami karabinów. – Proszę stać spokojnie! Upili się albo zakazanym alkoholem, albo krwią swoich ofiar. Ale dzięki Allachowi, że są poza ambasadą. – Dlaczego? – W mundurach nie wolno nam pojawiać się w pobliżu ambasady, ale jeżeli oni wyjdą stamtąd, to już inna sprawa. Mamy rozwiązane ręce. – I co wtedy? Przed nimi jeden z terrorystów uderzył kolbą stawiającego się 122

Omańczyka w głowę; drugi wygrażał tłumowi karabinem. – Albo czeka ich wyrok surowego Allacha, na którego plują – odrzekł szeptem policjant z gniewem w oczach – albo dołączą do innych rozwydrzonych, brudnych świń! Niech pan tu zostanie, ja szajch! Tu, na tym małym bazarze. Zaraz wrócę, mam przekazać panu nazwisko. – Innych, jakich innych brudnych świń? – słowa Evana trafiły w próżnię; oficer sułtańskiej policji odskoczył od muru i dołączył do swego kolegi, który przepływał przez posępne, wzburzone i zastraszone morze abai. Kendrick owinął ghotrę wokół twarzy i pobiegł za nimi. To, co teraz nastąpiło było tak oszałamiające i błyskawiczne dla niewprawnego oka jak cięcie skalpelem chorego organu. Drugi policjant obejrzał się na swegotowarzysza. Wymieniwszy porozumiewawcze spojrzenia, w kilku susach dopadli obu bezczelnych terorystów. Przed nimi po prawej stronie biegł główny pasaż targowy; jakby niesłyszalny sygnał alarmowy przeszył wąski bazar, ciżba sprzedawców i przechodniów rozpierzchła się na wszystkie strony. W mgnieniu oka hala wyludniła się i zmieniła w pusty, mroczny tunel. Noże policjantów wbiły się jednocześnie w 123

prawe ramiona dwóch zuchwałych zabójców. Głośny i wciąż narastający pomruk przemieszczającego się tłumu zagłuszył krzyki bandytów, którym wypadła z rąk broń, oczy wyszły na wierzch z niedowierzania, z kłutych ran trysnęła krew; w jednej chwili arogancja ustąpiła miejsca wściekłej słabości; woleliby zapewne śmierć niż hańbę. Wierni Ahmatowi policjanci zagnali terrorystów do mrocznego pasażu, a niewidzialne ręce rzuciły za nimi potężną, śmiercionośną broń. Kendrick przedarł się przez kłębowisko ciał i wbiegł do opuszczonego tunelu. Pięć metrów od wejścia młodzi zabójcy leżeli z dzikim wzrokiem na kamiennym trotuarze, a nad ich gardłami wisiały noże policjantów. – La! – krzyknął opiekun Evana. – Nie! Proszę stąd odejść! – Przeszedł na angielski w obawie, że Kendrick nie zrozumie. – Niech pan ukryje twarz i nie odzywa się! – Muszę się o coś spytać! – zawołał Kendrick, odwracając się, lecz bagatelizując drugą komendę. Ci dwaj chyba i tak nie rozumieją po angielsku... – Chyba rozumieją, ja szajch – wtrącił się drugi policjant. – Cokolwiek chce pan powiedzieć, niech pan poczeka! Jako rzecznikowi musi pan być mi po124

słuszny, czy to jasne? – Jasne. – Evan oświadczył szybkim skinieniem i zawrócił do arkady u wejścia na bazar. – Zaraz do pana przyj de, ja szajch – rzekł opiekun Kendricka, nie spuszczając z oka swojego więźnia.”Wyprowadzimy te świnie z drugiej strony i zaraz wracam.., Słowa policjanta przerwał gwałtowny, rozdzierający krzyk protestu. Evan odruchowo odwrócił głowę i zaraz tego pożałował, obawiając się, że tego widoku nie wymaże z pamięci do końca życia. Leżący po lewej stronie terrorysta chwycił długi nóż policjanta i szarpnął nim w dół, podcinając sobie gardło. Kendricka ścisnęło w żołądku; chciało mu się wymiotować. – Dureń! – ryknął drugi policjant, nie tyle z wściekłością, co z przerażeniem. – Gówniarz! Świnia! Dlaczego to sobie zrobiłeś? Dlaczego mi to zrobiłeś? – Lament nanic się niezdał, terrorysta już nie żył; po młodej, brodatej twarzy spływała krew. Kendrickowi przyszło na myśl, że właśnie ujrzał jakby mikrokosmos gwałty bólu i daremności, miniaturę świata Bliskiego Wschodu. – Wszystko się zmieniło – powiedział pierwszy policjant trzymając nóż nad 125

otwartymi ze zdumienia ustami więźnia i trącając w ramię swego kolegę. Ten potrząsnął głową, jakby chciał stracić z oczu i pamięci młode, zalane krwią zwłoki, po czym dał znak, że zrozumiał. Pierwszy policjant podszedł do Kendricka. – Robi się późno. Wieść o tym incydencie nie może roznieść się na inne ulice, musimy więc szybko załatwić sprawę. Człowiek, którego pan szuka, i który pana oczekuje znany jest jako ElBaz. Znajdzie go pan na bazarze za starą południową fortecą w porcie. Jest tam sklepik z pomarańczową baklawą. Proszę się pytać w środku. – Południowa forteca... w porcie? – Są dwie kamienne fortece wzniesione przed wiekami przez Portugalczyków. Mirani i Dżalili... – Tak, pamiętam – przerwał Evan, dukając nieskładnie, usiłując pozbierać myśli, odwróciwszy wzrok od śmiertelnej rany okaleczonego ciała w ciemnym tunelu. – Dwa forty zbudowane po to, aby bronić portu przed atakami piratów. Teraz to już ruiny... sklepik z pomarańczową baklawą. – Nie ma czasu! Szybko! Niech pan biegnie do drugiego wyjścia. Nie może 126

pan zostać tu ani chwili dłużej. Szybko! – Najpierw proszę odpowiedzieć mi na pytanie – odparł Kendrick zdenerwowanemu policjantowi, nie ruszając się z miejsca. – Bo zostanę tutaj, a pan odpowie za to przed sułtanem. – Jakie znów pytanie? Proszę już iść! – Powiedział pan, że ci dwaj mogą dołączyć do „innych, rozwydrzonych... świń”, to pańskie słowa. Jakich innych świń? Gdzie? – Nie ma czasu! – Czekam na odpowiedź! Policjant wciągnął głęboko powietrze przez nos, trzęsąc się ze zniecierpliwienia. – No dobrze. Takie incydenty zdarzały się już wcześniej. Zatrzymaliśmy licznych więźniów, których się przesłuchuje. Nie wolno nam rozmawiać... – Ilu? – Trzydziestu, czterdziestu, może pięćdziesięciu dotychczas. Znikają z ambasady, a inni zajmują ich miejsca! – Gdzie? Oficer spojrzał na Evana i potrząsnął głową. – Nie, ja szajch, tego panu nie powiem. Niech pan idzie! 127

– Rozumiem. Dziękuję. – Kongresman z Kolorado uniósł aboję i obiegł pasażem do wyjścia, odwracając głowę, gdy mijał zwłoki terrorysty, którego krew wypełniała teraz szczeliny pomiędzy kamieniami trotuaru. Wybiegł na ulicę, spojrzał w niebo i obrał kierunek. Do morza, do ruin prastarej fortecy na południowym brzeguportu. Miał odnaleźć człowieka zwanego ElBaz i załatwić sobie miejscowe papiery, ale jego myśli zajęte były bynajmniej nie tą sprawą, lecz informacją, którą usłyszał przed chwilą: trzydziestu, czterdziestu, może pięćdziesięciu dotychczas. Od trzydziestu do pięćdziesięciu terrorystów przetrzymywano w odosobnionym miejscu w mieście lub poza jego granicami, gdzie byli przesłuchiwani przy użyciu bardziej lub mniej brutalnych metod przez połączone jednostki wywiadu, Ale jeśli prawdziwa była jego teoria, że te agresywne dzieciaki to opętane szumowiny islamu, sterowane przez barona finansowej mafii z Bahrajnu, wszelkie techniki śledcze od faraonów poprzez świętą inkwizycję do obozów w Hoa Binh nie warte były funta kłaków. Chyba że jednemu z więźniów przekaże się imię, które poruszy w nim najczulsze struny fanatycznego uwielbienia i skłoni go do wyjawienia tego, czego normalnie nie zdra128

dziłby nawet za cenę życia. W tym celu należało wybrać nie byle jakiego fanatyka, rzecz jasna, ale przecież taka możliwość istniała. Evan sam powiedział Swannowi, że bodaj jeden na dwudziestu terrorystów jest na tyle inteligentny, że nada się do tego – jeden na dwudziestu, w sumie dziesięciu czy dwudziestu zabójców w całym kontyngencie.w ambasadzie jeśli miał rację. Czy jeden z nich mógł znajdować się pomiędzy kilkudziesięcioma Więźniami w tym odosobnionym, tajemnym areszcie? Szansę były znikome, ale kilka godzin wśród nich, co najwyżej jedna noc, rozwiałoby wątpliwości. Warto było poświęcić na to czas, jeśli tylko zdąży. Aby zacząć pogoń, potrzebował kilku słów: nazwisko, miejsce punkt na wybrzeżu, hasło, które zaprowadziłoby go do Bahrajnu. Coś! Musiał dostać się do tegoaresztu jeszcze tej nocy. Wznowienie egzekucji miało nastąpić za trzy dni od jutra o dziesiątej rano. Najpierw papiery od ElBaza. Ruiny starej portugalskiej fortecy wznosiły się groźnie ku zasnutemu niebu. Ostre kontury dawały świadectwo siły i zuchwałości morskich awanturników sprzed stuleci. Evan przeszedł szybkim krokiem przez dzielnicę Harat Waldżat na targ zwany Sabat Ajnub, co w wolnym tłumaczeniu znaczyło koszyk winogron, rynek o 129

bardziej złożonej strukturze niż zwykły bazar, ze schludnymi sklepikami okalającymi plac i oszałamiającą architekturą, w której mieszały się arabskie, perskie, hinduskie i najnowocześniejsze zachodnie wpływy. Ślady tych różnorodnych naleciałości kiedyś się rozmyją – pomyślał Kendrick; powróci omańska obecność, po raz kolejny potwierdzając nietrwałość wszelkich uzurpatorów – militarnych, politycznych czy terrorystycznych. Teraz interesowali go ci ostatni. Mahdi. Wszedł na wielki plac. Na jego środku tryskała rzymska fontanna nad ciemną, okrągłą sadzawką z posążkiem, który w zamyśle włoskiego rzeźbiarza miał wyobrażać postać kroczącego donikąd pustynnego szejka w rozwianych szatach. Ale Evana interesowali przede wszystkim żywi ludzie. Większość stanowili mężczyźni – arabscy kupcy, zachwalający towar bogatym, turystom głuchym na chaos w ambasadzie, wyróżniającym się zachodnim ubiorem i mnogością złotych bransoletek oraz łańcuszków. Omańczycy zaś zachowywali się jak ożywione roboty koncentrując się usilnie na rzeczach błahych i przymykając uszy na bezustanną kanonadę w ambasadzie amerykańskiej niecały kilometr dalej; mrużyli oczy, wykrzywiali twarz, unosili brwi ze zdziwienia i nie130

dowierzania. To, co działo się w ich spokojnym Maskacie, nie mieściło im się w głowie; nie przyznawali się do tego obłędu, nie mieli z tym nic wspólnego, starali się więc w miarę możności zachować dystans. Ujrzał poszukiwany szyld. Baklawa bahrtoan. „Pomarańczowa baklawa” – specjalność cukierenki. Mały, brązowy sklepik w tureckim stylu z wymalowanym nad szklaną witryną rzędem minaretów wciśnięty był pomiędzy wielki, jasno oświetlony sklep z biżuterią i równie szykowny butik z galanterią skórzaną, w którego oknie wystawowym widniał szeroki, czarnozłoty napis „Paris” przed starannie ułożonymi stosami walizek i innych akcesoriów. Kendrick przeszedł plac na skos”obok fontanny i stanął przed drzwiami cukierni. – Twoi ludzie mieli rację – powiedziała ciemnowłosa kobieta w eleganckim czarnym kostiumie, wychodząc z mroków Harat Waldżat, z miniaturowym aparatem w ręku. Podniosła go do oka i nacisnęła migawkę; aparat z automatycznym naciągiem wykonał kilka szybkich zdjęć Kendricka wchodzącego do cukierni na Sabat Ajnub. Czy został zauważony na bazarze? – zwróciła się do 131

niskiego, stojącego za nią Araba w średnim wieku, chowając aparat do torby. – Opowiadano szeptem o mężczyźnie, który wbiegł do hali za policją – odrzekł informator, nie odrywając oczu od cukierni. – Ale słychać było również przeciwne zdania, przekonywające, jak sądzę. – Na ile przekonywające? Przecież go widziano. – Ale w całym zamieszaniu nie widziano go, jak wybiegał, ściskając portfel, który prawdopodobnie zwinęły mu te świnie. Taką informację przekazał gapiom nasz człowiek. Inni potwierdzili ją oczywiście z równym przekonaniem, albowiem rozhisteryzowany tłum zawsze rzuca się na każdą nową informację nie znaną obcym. Jest wtedy lepiej poinformowany, a co za tym idzie, ważniejszy. – Bardzo dobrze sobie radzisz – powiedziała kobieta ze stłumionym śmiechem. Twoi ludzie też. – Musimy, ja anisa Khalehla – odrzekł Arab, tytułując ją omańską formą wyrażającą najwyższy respekt. – Mamy wszak świadomość alternatyw, o których lepiej nawet nie myśleć. – Dlaczego właśnie ta cukierenka? – spytała Khalehla. – Masz jakiś pomysł? 132

– Nie mam pojęcia. Nie znoszę baklawy. Nie kapie z niej miód, tylko się leje. Przysmak Żydów. – Mój też. – W takim razie i oni, i pani zapomnieliście co zrobili wam Turcy. – Nie sądzę, by nasz cel wszedł do cukierni na baklawę albo przygotowywał historyczny traktat na temat Turków jako ciemięzców plemion Egiptu i Izraela. – I to mówi córka Kleopatry? – uśmiechnął się Informator. – Ta córka Kleopatry nie ma zielonego pojęcia, o czym mówisz. Próbuję tylko czegoś się dowiedzieć. – Więc niech pani zacznie od wojskowego samochodu, który po modłach el Maghrebu zabrał obiekt pani zainteresowań kilka ulic od jego hotelu. To fakt o niebagatelnym znaczeniu. – Musi mieć przyjaciół w armii. – W Maskacie stacjonuje wyłącznie garnizon sułtana. – A więc? – Oficerowie dwa razy w miesiącu podlegają rotacji między miastem a po133

sterunkami w Dzuddzie i Marmulu oraz mniej więcej tuzinem garnizonów wzdłuż granicy z Jemenem Południowym. – Do czego zmierzasz? – Do dwóch rzeczy naraz, Khalehlo. Po pierwsze, wydaje mi się niewiarygodne, aby nasz przyjaciel przez czysty przypadek po czterech czy pięciu latach tak wygodnie natrafił na kolegę w raczej niewielkim, rotacyjnym korpusie oficerskim, stacjonującym w Maskacie akurat w ciągu tych dwóch tygodni i to w korpusie, którego skład przecież zmienił się przez telata... ( – Zaiste dziwny to przypadek, ale możliwy: A”po drugie? – Drugie w zasadzie wyklucza pierwsze. W tych dniach żaden pojazd garnizonu w Maskacie nie zabrałby cudzoziemca w taki sposób i w takim przebraniu bez wiedzy najwyższego dowództwa. – Sułtana? – A kogóż by innego? – Nie ośmieliłby się! Jest w potrzasku. Jeden niewłaściwy ruch, a będzie odpowiadał za każdą kolejną egzekucję. Gdyby do tego doszło, Amerykanie zrównaliby Maskat z ziemią;. Dobrze o tym wie! – Być może wie również, że 134

odpowiada zarówno za to, co robi, jak i za to, czego nie robi. W tej sytuacji lepiej wiedzieć, co robią inni, choćby po to, by wesprzeć ich radą... lub też nie dopuścić do zbędnego działania za pomocą jeszcze jednej egzekucji. Khalehla wbiła w informatora wzrok w przyćmionym świetle na obrzeżach placu. – Jeśli ten wóz wojskowy wziął tego człowieka na spotkanie z sułtanem, to przecież przywiózł go z powrotem. – Owszem – przyznał jej towarzysz stanowczym tonem, jakby zrozumiał konsekwencje tego faktu. – Co oznacza, że jego propozycja nie została natychmiast odrzucona. – Wszystko na to wskazuje, ja anisa Khalehla. – A zatem musimy dowiedzieć się, co to za propozycja. – Byłoby dla nas wszystkich nader niebezpieczne, gdybyśmy się nie dowiedzieli – zgodził się Arab. – Chodzi nam nie tylko o los dwustu trzydziestu sześciu Amerykanów, ale również o los całego narodu – mojego narodu, winienem dodać – i zrobię wszystko, żeby pozostał nasz. Czy pani rozumie, droga Khalehlo? – Tak ja sahib el Aumer. 135

– Lepsza martwa liczba niż katastrofalny przełom. – Doskonale rozumiem. – Czy aby na pewno? Byliście w znacznie korzystniejszym położeniu w basenie Morza Śródziemnego niż my tu w naszej zapomnianej Zatoce. Teraz kolej na nas. Nikt nas nie zdoła powstrzymać. – Bardzo mi na tym zależy. Nam na tym zależy. – Rób więc, co musisz, ja sahbi Khalehla. – Oczywiście. – Szykownie ubrana kobieta sięgnęła do torby i wyciągnęła krótki pistolet automatyczny. Trzymając broń w lewej ręce, znów pogrzebała w torbie i wyjęła magazynek z nabojami; wprawnym ruchem wepchnęła go do podstawy kolby i zatrzasnęła komorę. Broń była gotowa do strzału. – Idź już, adim sahbi – powiedziała, poprawiając na ramieniu pasek torby, w której tkwiła zaciśnięta na automacie dłoń. – Rozumiemy się, a ty musisz teraz być w innym miejscu, tam gdzie inni mogą cię zobaczyć, nie tutaj. – Salam alejkum, Khalehla. Niech Allach cię prowadzi. – To jego wyślę do Allacha, może go wysłucha... Szybko! Wychodzi z cu136

kierni! Pójdę za nim i zrobię to, co należy zrobić. Za dziesięć do piętnastu minut musisz znaleźć się wśród ludzi, z dala ode mnie. – Tylko bądź ostrożna,, ty nas chronisz, jesteś naszym skarbem, droga Khalehlo. – To raczej niech on uważa. Przeszkadza nam. – Pójdę do meczetu Zwadi i porozmawiam ze starszymi mułłami i muezinami. Świętym oczom się wierzy. To niedaleko, najwyżej pięć minut. – Alejkum essalam – rzekła na pożegnanie kobieta, ruszając w lewo przez plac. Nie spuszczała z oczu Amerykanina w arabskim stroju, który minął fontannę i szedł szybkim krokiem ku ciemnym, wąskim uliczkom na wschód, za targ Sabat Ajnub. Co ten przeklęty dureń wyprawia? – pytała siebie w myślach. Zdjęła kapelusz, zgniotła go lewą ręką i wepchnęła do torby obok pistoletu, który ściskała gorączkowo w prawej dłoni. Idzie do misz kwajis iszszan – skonstatowała, mieszając w myślach dwa języki, po arabsku określając to, co na Zachodzie zwie się podejrzaną dzielnicą miasta, od której stronią obcy. Mieli rację. Jest amatorem, a ja nie mogę przecież wejść tam w tym stroju! Ale muszę. Boże święty, przez niego zginiemy oboje! Evan Kendrick szybkim krokiem przemie137

rzał nierówne warstwy kamieni, którymi wybrukowana była wąska uliczka. Mijał niskie, odrapane, ciasno zbite domy i półdomy – kruche konstrukcje z płótnem albo zwierzęcymi skórami zamiast szyb w oknach; te, które się jeszcze jako tako trzymały, zabezpieczone były drewnianymi okiennicami w opłakanym stanie. Zewsząd wystawały gołe druty, straszyły zdemolowane i okradzione skrzynki transformatorowe. Ostre zapachy arabskiej kuchni mieszały się tu z mocniejszymi, charakterystycznymi woniami haszyszu i palonych liści koki,które przemycano do nie patrolowanych zakamarków Zatoki, a stamtąd dalej do siedlisk ludzkiego wykolejenia. Mieszkańcy tego skrawka getta poruszali się wolno, ostrożnie i podejrzliwie po mrocznych pieczarach swojego świata, za pan brat z całym jego upodleniem, przywykli do jego wewnętrznych niebezpieczeństw, pogodzeni ze swym zbiorowym piętnem odszczepieńców – ich dobre samopoczucie potwierdzały dochodzące raz po raz zza zamkniętych okiennic nagłe wybuchy śmiechu. W misz kwajis iszszan nie dominował żaden styl ubioru. Abaje i ghatry koegzystowały z dziurawymi dżinsami, zakazanymi minispódniczkami oraz mundurami marynarzy i żołnierzy różnych nacji – wy138

łącznie brudnymi uniformami rekrutów, aczkolwiek chodziły słuchy, że ten czy ów oficer pożyczał mundur od podwładnego, by zapuścić się do tej dzielnicy i zakosztować jej zakazanych uciech. Ku utrapieniu Evana w bramach zbierali się mieszkańcy domów, zasłaniając mu i tak ledwie widoczne numery na murach. Irytowały go również krzyżujące się tu i ówdzie z główną drogą zaułki, które powodowały luki w ciągłej numeracji poszczególnych odcinków ulicy. ElBaz. Numer 77 Szari el Balah – ulica Daktylowa. Gdzie to jest? Wreszcie. Zatrzymał się przed głęboko osadzoną bramą z grubymi, żelaznymi prętami zagradzającymi zamknięte, wbudowane w górną część drzwi okienko znajdujące się na wysokości oczu. Jednakże drzwi blokował mężczyzna siedzący w kucki po prawej stronie mrocznego wejścia. – Esmahli? – przeprosił Araba Kendrick i ruszył ku drzwiom. – Laj? – zgarbiona postać odparła pytaniem po co? – Jestem umówiony – odpowiedział po arapsku Evan. – Ktoś na mnie czeka. – Kto cię tu przysyła? – spytał mężczyzna, nie ruszając się z miejsca. – Nie twoja rzecz. 139

– Siedzę tu nie po to, żeby mi tak odpowiadano; Arab podniósł się nieco, zastawiając plecami drzwi; spod rozchylonych zwojów abai wyzierała kolba wetkniętego za pas pistoletu. – Pytam jeszcze raz. Kto cię przysyła? Evan zastanowił się, czy policjant sułtana nie zapomniał podać mu jakiegoś imienia czy hasła, bez którego nie zostanie wpuszczony do środka. Zostało tak mało czasu! Nie potrzebował tej przeszkody; spróbował odpowiedzieć wymijająco, – Wstąpiłem do cukierni na Sabat Ajnub – rzucił pośpiesznie. – Rozmawiałem... – Cukierni? – przerwał mu Arab z uniesionymi pod ghotrą brwiami. – Na Sabat Ajnub są przynajmniej trzy cukiernie. – Z baldawą, do cholery! – wykrztusił Kendrick z coraz większym zniecierpliwieniem, ani na chwilę nie odwracając oczu od kolby pistoletu. – Z obrzydliwą pomarańczową... – Dość – rzekł strażnik i zerwawszy się na równe nogi, poprawił niechlujny strój. – Usłyszałem wreszcie prostą odpowiedź na proste pytanie. Cukiernik pana przysłał, trzeba było od razu mówić. – Jasne. Racja! Czy mogę wejść? – Najpierw musimy wiedzieć, do kogo pan idzie. Do kogo pan idzie, proszę 140

pana? – Na miłość boską, do kogoś, kto tu mieszka... pracuje. – Czy to człowiek bez imienia i nazwiska? – A czy panu wolno je znać? – Głośny szept Evana przebił się przez hałasy ulicy. – Słuszne pytanie – rzekł Arab, kiwając głową z zadumą. – Skoro jednak wiem o cukierniku z Sabat Ajnub... – Rany boskie! – nie wytrzymał Kendrick. – Już dobrze. Nazywa się ElBaz! Czy teraz pan mnie wpuści? Bardzo się śpieszę, – Z wielką przyjemnością powiadomię właściciela, szanowny panie. Sam pana wpuści, jeśli i jemu sprawi to równą przyjemność. Musi pan wszak zrozumieć konieczność... Tyle zdążył powiedzieć filozofujący strażnik, nim raptownie odwrócił głowę ku chodnikowi przed domem. W ciemnej ulicy wybuchła nagle niepokojąca wrzawa. Słychać było krzyk mężczyzny; dołączyły doń inne wrzaski, odbijające się echem od kamiennych murów. – Elhahumaj! – Udam! Po chwili nad rozwścieczony chór wybił się kobiecy głos. – Siburni 141

fihali! – histerycznie domagała się, żeby zostawić ją w spokoju, po czym czystą angielszczyzną wyzwała napastników od najgorszych. Evan i strażnik uskoczyli za załom muru na odgłos dwóch strzałów, po których kakofonia ludzkich głosów wzmogła się do istnego szaleństwa; w mrocznych czeluściach złowieszczo zadzwoniły odbijające się rykoszetem kule. Arab rzucił się na twardą, kamienną podłogę korytarza przed wejściem. Kendrick przykucnął; musiał wiedzieć. Ulicą przebiegły trzy postacie w obojach w towarzystwie młodego mężczyzny i kobiety w potarganych europejskich strojach. Mężczyzna w rozdartych spodniach khaki trzymał się za krwawiące ramię. Evan wstał i ostrożnie wychylił się zza muru. Ujrzał zdumiewający widok. Na środku ciemnej, ponurej ulicy stała kobieta z gołą głową; w lewej ręce trzymała nóż z krótkim ostrzem, a w prawej ściskała automat. Kendrick powoli wyszedł na nierówny chodnik. Oczy ich spotkały się. Kobieta uniosła pistolet; Evan zastygł w bezruchu, desperacko próbując podjąć decyzję, co robić i kiedy. Wiedział, że jeśli wykona nagły ruch, kobieta strzeli. Ku jego całkowitemu zaskoczeniu zaczęła cofać się do gęstszego mroku, nie opuszczając wycelowanej w niego broni. Raptem, na odgłos zbliża142

jących się kroków i nasilających krzyków, na które nakładały się rytmiczne, ostre dźwięki gwizdka, odwróciła się i pobiegła ciemną, wąską ulicą. Po kilku sekundach rozpłynęła się w mroku. Śledziła go! Czyżby chciała go zabić? Dlaczego? Kim była? – Proszę wejść! – popędzał go przerażony strażnik. Evan odwrócił głowę; Arab rozpaczliwymi gestami przywoływał go do ciężkich, odpychających drzwi umieszczonych we wnęce muru. – Szybciej! Został pan przyjęty. Niech się pan pośpieszy! Nikt nie może tu pana zobaczyć! Drzwi otworzyły się i Evan wbiegł szybko do środka, natychmiast odciągnęła go na lewo silna ręka bardzo niskiego mężczyzny, który krzyknął do strażnika przy wejściu: – Uciekaj stąd! Szybko! Drobny Arab zatrzasnął drzwi i zamknął je na dwie żelazne zasuwy. Kendrick wysilał wzrok w przyćmionym świetle. Znajdowali się w jakimś holu, przestronnym, zaniedbanym korytarzu z licznymi drzwiami po obu stronach. Podłogę z surowych desek pokrywało sporo perskich dywanów, które, jak sądził, sprzedałyby się za przyzwoite ceny na każdej zachodniej aukcji. Na ścianach wisiało jeszcze więcej dywanów, większych, z których każdy bez wątpienia 143

przyniósłby właścicielowi małą fortunę. Człowiek zwany ElBaz lokował swe zyski w tych misternie tkanych klejnotach. Koneserzy natychmiast zorientowaliby się, że mają do czynienia z ważną osobą. Pozostali, w tym większość policjantów i innych stróżów porządku, sądziliby zapewne, że ten skryty człowieczek przykrywa podłogi i ściany mieszkania turystyczną tandetą, bo nie chce mu się naprawiać zniszczonych części mieszkania. Artysta ElBaz wiedział, jak sprzedawać swoje umiejętności. – Jestem ElBaz – powiedział niski, lekko przygarbiony Arab, wyciągając do Evana potężną, żylastą dłoń. – Pan zaś niech pozostanie tym, za kogo się pan podaje. Cieszę się, że mogę pana poznać, wolałbym jednak nie znać imienia, jakie nadali panu czcigodni rodzice. Proszę tędy, drugie drzwi na prawo.Zajmiemy się naszą pierwszą, choć niezwykle ważną sprawą. Reszta została już załatwiona. – Reszta? Co zostało załatwione? – spytał Evan. – Wszelkie formalności – odparł ElBaz. – Przygotowałem dokumenty zgodnie z informacjami, jakie mi dostarczono, 144

– Co to za informacje? – Nazwisko, zawód i skąd pan przybywa. To mi wystarczyło. Kto panu dał te dane? – Nie mam pojęcia odparł sędziwy Arab, biorąc Kendricka za ramię i prowadząc w głąb korytarza. – Dostałem instrukcje przez telefon, nie wiem od kogo ani skąd. Kobieta wiedziała, co mówi, a ja miałem być jej posłuszny. – Kobieta? – Płeć nie jest tu ważna, ja szajch. Ważne to, co powiedziała. Proszę do środka. – ElBaz otworzył drzwi do niewielkiej pracowni fotograficznej; jej wyposażenie wyglądało na przestarzałe, Evan obrzucił sprzęt szybkim spojrzeniem, które nie uszło uwagi ElBaza. – Aparat po lewej podrabia państwowe dowody tożsamości na ziarnistym papierze – wyjaśnił. – Obiektyw wychwytuje oczywiście dokładnie efekty obróbki na państwowej aparaturze. Proszę. Niech pan siądzie na taborecie przed ekranem. Załatwimy to raz dwa. Nie będzie bolało. ElBaz pracował szybko, a ponieważ zrobił zdjęcia polaroidem, bez trudu wybrał odbitkę. Spaliwszy pozostałe, stary Arab założył cienkie rękawice chirurgiczne, 145

wziął do ręki wybraną fotografię i wskazał na szerokie przepierzenie za szarym naprężonym płótnem służącym za ekran. Podszedł doń i odsunął ciężką kotarę, za którą ukazała się goła, odrapana ściana. Pozory były mylące. ElBaz zbliżył prawą stopę do miejsca koło listwy na podniszczonej podłodze, zaś prawą ręką sięgnął w górę; równocześnie nacisnął ręką i nogą. Wyszczerbiona szczelina w ścianie rozstąpiła się z wolna, a lewa strona muru zniknęła częściowo za kotarą, pozostawiając przejście szerokości około dwóch stóp. Niewysoki fałszerz dokumentów wszedł do środka, kiwając na Kendricka, by podążył za nim. Oczom Evana ukazało się laboratorium równie nowoczesne jak jego własne biuro w Waszyngtonie, a jakość sprzętu jeszcze je przewyższała. Stały tu dwa duże komputery, każdy z osobną drukarką, i cztery telefony w różnych kolorach wyposażone w modemy i ustawione na utrzymywanym w nienagannej czystości długim, białym stole, naprzeciw czterech krzeseł dla maszynistek. – Niech pan tylko spojrzy – powiedział ElBaz, wskazując na komputer po lewej, którego ciemny ekran rozświetlały jaskrawozielone literki. – Jest pan uprzywilejowany, szajch. Kazano mi podać panu wszelkie niezbędne informacje 146

oraz źródła, z których pochodzą, nie może pan jednak otrzymać żadnych dokumentów oprócz dowodu tożsamości. Niech pan usiądzie i poczyta o sobie. – O sobie? – spytał Kendrick. – Jest pan Saudyjczykiem z Rijadu, inżynierem budownictwa o nazwisku Amal Bahrudi. Miał pan europejskiego przodka, chyba dziadka; wszystko widać na ekranie. „ – Europejskiego..? – Towyjaśnia pańskie nieco nietypowe rysy, gdyby ktoś miał zastrzeżenia. – Chwileczkę. – Evan pochylił się nad komputerem, przypatrując się dokładniej danym na monitorze. – Czy tenczłowiek istnieje naprawdę? – Istniał, Zmarł zeszłej nocy w Berlinie Wschodnim – to zielony telefon. – Zmarł? Zeszłej nocy? – Wywiad wschodnioniemiecki, kontrolowany przez Sowietów, rzecz jasna, będzie utrzymywał jego śmierć w tajemnicy całymi dniami, a może i miesiącami, dopóki ich biurokraci nie poukładają sobie wszystkiego tak, by zadowolić KGB. Tymczasem nasza kontrola paszportowa – niebieski telefon – odnotowała skrzętnie przyjazd pana Bahrudiego z wizą 147

ważną trzydzieści dni. – A więc jeśli ktoś zrobiłby wywiad – dodał Kendrick – to Bahrudi jest teraz tutaj, a nie leży sztywny w Berlinie Wschodnim. – Otóż to. – A jeżeli zostanę zdemaskowany? – Tym proszę się nie przejmować. Zabiliby pana od ręki. – Jednak Rosjanie mogą nam pomieszać szyki. Szybko się zorientują, że nie jestem Bahrudim. – Skąd? Jak? – Stary Arab wzruszył ramionami. – Nie należy przepuszczać żadnej sposobności, by wprowadzić w błąd KGB, ja szajch. Evan zamyślił się, marszcząc brwi. – Chyba nie wiem, o co panu chodzi. Jak pan to wszystko zdobył? Mój Boże, nieżyjący Saudyjczyk z Berlina Wschodniego, z legendą, całym dossier, a do tego jakiś dziadek Europejczyk. Niewiarygodne, – Wiara czyni cuda, mój młody przyjacielu, którego nie znam i nigdy nie spotkałem. Tacy jak ja muszą oczywiście mieć wielu sprzymierzeńców, ale tym także może pan nie zawracać sobie głowy. Niechpan po prostu przestudiuje najistotniejsze fakty – imiona czcigodnych rodziców, szkoły, uniwersytety; dwa, 148

jeśli się nie mylę, w tym jeden w Stanach, to typowe dla Saudyjczyków. W zupełności to panu wystarczy. A jeśli nie, to i tak wszystko jedno, Nie zdąży pan nawet o tym pomyśleć. Kendrick wyszedł z podziemnego miasta w mieście, stykającego się z terenem szpitala Waldżat w północnowschodniej części Maskatu. Znajdował się niecałe sto pięćdziesiąt jardów od bramy ambasady amerykańskiej. Notoryczni gapie zapełniali teraz szeroką ulicę już tylko do połowy. Latarki i nagłe odgłosy strzałów z pistoletów maszynowych dochodzące z terenu ambasady stwarzały iluzję, że tłum jest znacznie większy i agresywniejszy niż w rzeczywistości. Świadków rozgrywającego się za bramą koszmaru interesowała jedynie rozrywka; szeregi gapiów przerzedzały się w miarę jak jednego po drugim morzył sen. Dalej, niecałe ćwierć mili za Harat Waldżat stał pałac Alam – nadmorska rezydencja młodego sułtana, Evan spojrzał na zegarek; miał tak mało czasu, a Ahmat musiał działać szybko. Rozejrzał się za telefonem, pamiętając jak przez mgłę, że kilka budek znajduje się obok wejścia do szpitala – raz jeszcze mógł 149

podziękować Manny'emu Weingrassowi. Stary, rozpustny architekt dwukrotnie twierdził, że wypił zatrute brandy, innym razem pewna Omanka zapuściła się trochę za daleko i tak dotkliwie ugryzła go w rękę, że trzeba było założyć siedem szwów. Białe plastikowe daszki trzech publicznych telefonów odbijały dochodzące z dala światło ulicznych lamp. Kendrick chwycił za wewnętrzną kieszeń abai, do której schował fałszywe dokumenty, i zaczął biec, natychmiast jednak zwolnił. Instynkt podpowiadał mu, że nie powinien rzucać się w oczy... ani wzbudzać obaw. Dotarł do pierwszej budki, wrzucił monetę o większej niż wymagana wartości i wykręcił dziwny numer, który na trwałe wrył mu się w pamięć. 5550005. Gdy usłyszał ósmy z coraz dłuższych sygnałów, na kark wystąpiły mu krople potu. Jeszcze dwa i zamiast człowieka odpowie mu automat! Błagam. – Ajwah? – odezwał się męski głos. Tak? – Mów po angielsku. – Tak szybko? – spytał zdumiony Ahmat. – Co się stało? – Po kolei... Śledziła mnie jakaś kobieta. Było dość ciemno, ale zauważyłem, 150

że jest średniego wzrostu, z długimi włosami i miała na sobie chyba drogie, zachodnie ubranie. Mówiła płynnie po arabsku i po angielsku. Coś ci to mówi? – Jeśli szła za tobą aż w okolice domu ElBaza, to absolutnie nic. Czemu pytasz? – Mam wrażenie, że chciała mnie zabić. – Co? – Jakaś kobieta podała też ElBazowi informacje na mój temat – przez, telefon, rzecz jasna. – Wiem o tym. – Czy to nie ta sama osoba? – Jak to? – Może ktoś chciał wśliznąć się do środka i ukraść fałszywe papiery. – Mam nadzieję, że nie – odparł stanowczo Ahmat. – Kobieta, która rozmawiała z ElBazem to moja żona. Nikomu innemu nie zdradziłbym, że tu jesteś. – Dziękuję, ale ktoś mimo to wie. – Rozmawiałeś z czterema ludźmi, Evan. Jeden z nich, nasz wspólny przyja151

ciel Mustafa, został zamordowany. Zgadzam się: ktoś jeszcze wie, że tu jesteś. Pozostali trzej są w związku z tym pod obserwacją dwadzieścia cztery godziny na dobę. Może powinieneś się gdzieś ukryć choć na jeden dzień. Mogę to załatwić, może tymczasem się czegoś dowiemy. Muszę też z tobą porozmawiać. Chodzi o tego Amala Bahrudiego. Ukryj się na jeden dzień. Tak chyba będzie najlepiej. – Nie – odparł Kendrick niepewnie. – Owszem, znajdę się z dala od ludzi, ale nie w ukryciu. – Nie rozumiem. – Chcę, aby mnie aresztowano, schwytano jako terrorystę i wtrącono do aresztu, który tu gdzieś macie. Muszę się tam dostać jeszcze dziś w nocy! ***

Rozdział 6 152

Mężczyzna w rozwianych szatach pędził środkiem szerokiej alei znanej jako Wadi Al Kabir. Wyskoczył z ciemności z masywnej Bramy Mathaib znajdującej się kilkaset metrów od nabrzeża na zachód od prastarej fortecy portugalskiej zwanej Mirani. Szaty miał przesiąknięte smarem i wyciekami portowymi, zawój zsunięty na tył głowy, włosy mokre. Dla gapiów – a mimo późnej pory jeszcze wielu kręciło się na ulicy – biegnący desperat był kolejnym nędznikiem przybyłym drogą morską, cudzoziemcem, który wyskoczył ze statku, żeby przedostać się nielegalnie do tego niegdyś spokojnego sułtanatu, był uciekinierem... albo terrorystą. Przenikliwe dźwięki nastrojonej na dwa tony syreny nasiliły się, kiedy wóz patrolowy z piskiem opon brał zakręt wjeżdżając z Wadi Al Uwar w Al Kabir. Rozpoczęto pościg; współpracujący z policją informator ujawnił miejsce przerzutu, toteż władze zdążyły się przygotować. W tym okresie zachowywały nieustanną gotowość, gotowość pełną wyczekiwania i nerwów. Oślepiający snop światła przeciął słabo oświetloną ulicę, padał z przenośnej lampy ustawionej na wozie patrolowym. Nielegalny imigrant przerażony tą iluminacją 153

pobiegł w lewo na wprost sklepów, których ciemne witryny były skryte za żelaznymi żaluzjami – o takim zabezpieczeniu nie myślano jeszcze trzy tygodnie temu. Mężczyzna okręcił się na pięcie i przebiegł chwiejnym krokiem na prawą stronę Al Kabir. Nagle stanął, zatrzymany przez grupkę późnych przechodniów, którzy szli razem, stali razem, a ich spojrzenia, chociaż nie pozbawione strachu, mówiły, że wszyscy mają już dosyć. Pragnęli odzyskać swoje miasto. Niski mężczyzna w garniturze, ale w arabskim zawoju na głowie, wystąpił do przodu – oczywiście ostrożnie, lecz z rozmysłem. Przyłączyli się do niego dwaj postawniejsi mężczyźni w galabijach, być może z większą ostrożnością, ale z nie mniejszym rozmysłem; za nimi, z pewnym wahaniem, dołączyli inni. Na południowym odcinku Al Kabir zebrał się tłum. Mężczyźni w tradycyjnych szatach i zakwefione kobiety uformowali na wszelki wypadek szereg, przecinającą ulicę barierę z ludźi, czerpiącą odwagę z rozdrażnienia i wściekłości. To wszystko musi się skończyć! – Odsunąć się! Rozstąpić! Może mieć granaty! – Funkcjonariusz policji wyskoczył z wozu patrolowego i pędził przed siebie z pistoletem automatycznym 154

wymierzonym w ofiarę. – Rozejść się! – ryknął drugi policjant, który biegł lewą stroną ulicy. – Kryć się przed ogniem! Ostrożni przechodnie i pełen wahań tłum rozpierzchli się na wszystkie strony, żeby znaleźć się w bezpiecznej odległości albo poszukać schronienia w bramach. Jakby w odpowiedzi na to wezwanie, uciekinier zaczął się mocować z przemoczonymi szatami, rozsunął je i groźnym gestem zanurzył dłoń w fałdach materiału. Gwałtowna seria strzałów oddanych staccato wstrząsnęła ulicą Al Kabir; uciekinier krzyknął, wzywając mocy groźnego Allacha i mściwego Al Fataha, złapał się za ramię, wygiął szyję i padł na ziemię. Wydawało się, że nie żyje, chociaż w tym słabym świetle nikt nie potrafił określić, jakiego rodzaju rany odniósł. Krzyknął ponownie, tym razem zaklinając furie całego islamu, żeby zstąpiły na hordy rozsianych po świecie nieczystych niewiernych. Rzuciło się na niego dwóch funkcjonariuszy policji, a jednocześnie tuż obok zahamował z piskiem opon wóz patrolowy; trzeci policjant wyskoczył przez otwarte tylne drzwi wykrzykując rozkazy. – Rozbroić go! Przeszukać! – Dwaj podwładni uprzedzili już oba , te polece155

nia. – To może być on! – zawołał jeszcze głośniej oficer dowodzący akcją i przykucnął, żeby przyjrzeć się dokładniej uciekinierowi. – O! Tu! – nie przestawał krzyczeć. – Przymocowana do uda. Paczuszka. Dajcie mi ją! Gapie powoli wyłaniali się z półmroku; ciekawość przyciągnęła ich z powrotem do miejsca gwałtownych wydarzeń na środku Al Kabir. – Chyba ma pan rację! – wrzasnął policjant stojący z lewej strony więźnia. – O, tu ma znamię! To może być ślad po bliźnie na szyi. – Bahrudi! – ryknął z tryumfem najstarszy rangą oficer policji przeglądając dokumenty wyciągnięte z ceratowej paczuszki. – AmalBahrudi! Zaufany! Ostatnio widziano go w Berlinie Wschodnim, a teraz, na Allacha, mamy go! – Ludzie! – krzyknął policjant klęczący po prawej stronie uciekiniera, zwracając się do zahipnotyzowanego tłumu. – Rozejdźcie się! Idźcie stąd wszyscy! Ten łotr może mieć obstawę. To słynny Bahrudi, terrorysta z Europy Wschodniej! Wezwaliśmy przez radio posiłki z garnizonu sułtana. Idźcie stąd, jeśli nie chcecie zginąć! Świadkowie czmychnęli, rozproszony tłum rzucił się w popłochu do ucieczki. Przedtem zebrali się na odwagę, teraz jednak wystraszyła ich 156

perspektywa strzelaniny. Ostatnio ich życie nasycone było niepewnością, podkreślaną przez wszechobecną śmierć; tłum miał pewność tylko co do jednego – schwytano znanego międzynarodowego terrorystę, Amala Bahrudiego. – W naszym małym mieście wieść szybko się rozejdzie – powiedział płynną angielszczyzną sierżant policji, pomagając wstać „więźniowi”. – Oczywiście dopomożemy w tym, jeżeli okaże się to konieczne. – Mam jedno lub dwa pytania... no, może trzy! – Evan rozwiązał i zdjął z głowy zawój, a potem spojrzał na oficera policji. – Co, u licha, miały znaczyć te wszystkie bzdury o „zaufanym”, „islamskim przywódcy” czegoś tam w Europie Wschodniej? – Najwyraźniej to prawda. – Nic z tego nie rozumiem. – Może w samochodzie. Czas nagli. Musimy stąd odjechać. – Żądam odpowiedzi! – Dwaj pozostali funkcjonariusze podeszli do kongresmana z Kolorado, schwycili go za ręce i podprowadzili do tylnych drzwi wozu patrolowego. – Odegrałem tę małą scenkę tak, jak mi kazano – ciągnął 157

Evan wsiadając do zielonego wozu policyjnego – ale ktoś zapomniał wspomnieć, że człowiek, którego nazwisko przybrałem jest mordercą podkładającym bomby w całej Europie! – Mogłem panu przekazać tylko to, co polecono mi przekazać, zresztą, prawdę mówiąc, sam nic więcej nie wiem – odpowiedział sierżant, sadowiąc opięte w mundur ciało obok Kendricka. – Wszystko panu wyjaśnię w laboratorium komendy głównej. „ – Wiem coś niecoś o tym laboratorium. Tylko nic nie wiem o Bahrudim. – On istnieje. – Tyle wiem, ale nic poza tym. – Gazu! – rzucił oficer policji do kierowcy. – Wy dwaj zostaniecie tutaj. Zielony samochód przechylił się do tyłu, zawrócił i pognał z powrotem w kierunku Wadi Al Uwar. – No dobrze, rozumiem – on naprawdę istnieje – nalegał zasapany Kendrick. – Ale powtarzam, nikt mi nie wspomniał o tym, że jest terrorystą! – Wszystko w laboratorium komendy. Sierżant policji zapalił brązowego arabskiego papierosa, zaciągnął się głęboko i z ulgą wypuścił nosem dym. Jego 158

rola w tym dziwnym zadaniu dobiegała końca. – Komputer ElBaza nie ujawnił nam mnóstwa rzeczy – powiedział omański lekarz dokonując oględzin nagiego ramienia Evana. Byli sami w laboratoryjnej sali badań. Kendrick siedział na podłużnym, obitym ceratą stole, nogi oparł na taborecie, obok leżał pas z pieniędzmi. Jako osobisty lekarz Ahmata... pan wybaczy... wielkiego sułtana, którym jestem, odkąd skończył osiem lat, będę teraz pańskim jedynym pośrednikiem na wypadek, gdyby z jakichkolwiek powodów nie mógł się pan z nim sam skontaktować. Czy to jasne? – A jak mam się kontaktować z panem? Pod numerem szpitala albo domowym, które panu podam, jak skończymy. Musi pan teraz zdjąć spodnie i bieliznę, a potem zastosować barwnik, ja szajch. Rewizje osobiste odbywają się” w tej celi co dzień, często nawet co kilka godzin. Całe pana ciało musi mieć jednolitą barwę. No i nie ma mowy o brezentowym pasie z pieniędzmi. – Przechowa mi go pan? – Oczywiście. – Wróćmy jeszcze do tego Bahrudiego – poprosił Kendrick rozprowadzając przyciemniający skórę żel na udach i dolnych częściach ciała, podczas gdy le159

karz smarował mu ręce, klatkę piersiową i plecy. – Czemu ElBaz nic mi nie powiedział? – Na polecenie Ahmata. Sułtan sądził, że może pan mieć obiekcje, wolał więc sam wszystko panu wyjaśnić. – Rozmawiałem z nim niecałą godzinę temu. Nie powiedział nic poza tym, że chce pogadać o Bahrudim. – Pan bardzo się śpieszył, a i on musiał się uwijać, żeby zorganizować to rzekome schwytanie pana. Dlatego mnie zostawił wyjaśnienia. Proszę podnieść wyżej rękę. – Jak brzmią te wyjaśnienia? – spytał Evan, któremu mijała już złość. – Po prostu, gdyby wpadł pan w ręce terrorystów, byłby pan kryty, przynajmniej przez pewien czas, wystarczający przy odrobinie szczęścia na udzielenie panu pomocy... o ile byłaby ona w ogóle możliwa. – Co to znaczy „kryty”? – Wzięliby pana za jednego ze swoich. Przynajmniej dopóki nie poznaliby prawdy. 160

– Bahrudi nie żyje... – Jego ciało jest w rękach KGB – dodał natychmiast lekarz, wpadając w słowo Kendrickowi. – Komitet cierpi na chroniczny brak decyzji i boi się skandalu. – ElBaz wspomniał coś o tym. – Jeżeli ktokolwiek w Maskacie coś wie na ten temat, to tylko ElBaz. – Skoro Bahrudi jest tu, w Omanie, akceptowany, a mnie wezmą za niego, będę w uprzywilejowanej sytuacji. Jeżeli Sowieci nie puszczą pary i nie powiedzą tego, co wiedzą. – Zanim ją puszczą, najpierw wszystko starannie zbadają. Nie mają pewności; będą się bali podstępu, to znaczy kompromitacji, zaczekają więc na rozwój wydarzeń. Teraz druga ręka. Proszę ją trzymać wyprostowaną w górze. – Mam pytanie – powiedział stanowczo Evan. – Skoro Amal Bahrudi przeszedł podobno przez ręce władz imigracyjnych, dlaczego go nie zidentyfikowano? Macie tu teraz piekielnie sprawną służbę bezpieczeństwa. – Ilu jest w pańskim kraju, ja szajch, ludzi nazwiskiem John Smith? – I co z tego? 161

– Bahrudi to dosyć typowe nazwisko arabskie, częstsze w Kairze niż w Rijadzie, ale i tu nie należy do rzadkości. Amal to odpowiednik waszego „Joe”, „Billa” czy, oczywiście, „Johna”. – Niemniej ElBaz wprowadził je do komputerów służb imigracyjnych. Podniósłby się alarm... – I zaraz uciszył – przerwał Omańczyk. – Władze zadowoliłyby się obserwacją i brutalnym, aczkolwiek stosowanym na porządku dziennym, przesłuchaniem. – Dlatego, że nie mam na szyi blizny? – spytał szybko Evan. – Pewien policjant z ulicy Al Kabir dopatrzył się blizny na mojej szyi... to jest szyi Bahrudiego. – Nie dotarła do mnie taka informacja, ale to możliwe. Pan nie ma takiej blizny. Istnieją jednak ważniejsze poszlaki. – Jakie na przykład? – Terrorysta nie ogłasza swojego przybycia do obcego kraju, tym bardziej terrorysta, który jest w tarapatach. Posługuje się fałszywymi dokumentami. To nimi zajmują się władze, nie zaś niefortunnym przypadkiem, który sprawił, że 162

John W. Booth, farmaceuta z Filadelfii, nosi nazwisko zabójcy prezydenta w teatrze Forda. – Jest pan, zdaje się, świetnie zorientowany w sprawach amerykańskich? – To studia w Akademii Medycznej Johna Hopkinsa, panie Bahrudi. Odbyte dzięki hojności ojca obecnego sułtana, który pomógł beduińskiemu dziecku marzącemu o czymś więcej niż koczownicze życie plemienne, – Jak do tego doszło? – To inna historia. Może już pan opuścić rękę. Evan spojrzał na lekarza. – Jak rozumiem, bardzo pan lubi sułtana. Omański lekarz odwzajemnił spojrzenie Kendricka. – Byłbym gotów zabić dla tej rodziny, ja szajch – powiedział cicho. – Nie uciekałbym się, oczywiście, do przemocy. Mogłaby to być trucizna, błędna diagnoza lub nierozważne cięcie skalpelem... coś, czym spłaciłbym dług... ale nie zawahałbym się. – Nie wątpię. Mogę więc zakładać, że jest pan po mojej stronie. – Oczywiście. Dowód na to, który panu przedstawię, wcześniej mi zresztą nie znany, ma cha163

rakter cyfrowy. Pięć, pięć, pięć, zero. zero, zero, pięć. – To mi wystarczy. Jak się pan nazywa? – Faisal. Doktor Amal Faisal. – Rozumiem... „John Smith”. – Kendrick zsunął się ze stołu i podszedł nagi do małej umywalki po drugiej stronie sali. Umył ręce kilka razy specjalnym mydłem, żeby usunąć zbędne plamy z palców i przejrzał się cały w lustrze nad umywalką. Biała skóra przybierała odcień brązowy; za chwilę ściemnieje na tyle, że będzie mógł się pokazać w celi terrorystów. Zerknął na odbicie lekarza w lustrze. – Jak tam jest? – spytał. – To nie miejsce dla pana. – Nie o to pytam. Chcę wiedzieć, jak tam jest. Czy istnieją jakieś obrzędy inicjacyjne, rytuały, którym poddaje się nowych więźniów? Chyba wszystko jest na podsłuchu, nie jesteście przecież durniami... – Jest na podsłuchu i należy przyjąć, że oni o tym wiedzą. Tłoczą się pod drzwiami, gdzie założono główne pluskwy, i robią mnóstwo hałasu. Sufit jest za wysoko, żeby gwarantował słyszalność przekazu, a pozostałe mikrofony znajdują się w rezerwuarach ubikacji – 164

reforma cywilizacyjna wprowadzona przez Ahmata kilka lat temu wyeliminowała otwory w podłodze. Te mikrofony okazały się bezużyteczne, bo chyba skazani je odkryli, ale oczywiście nie mamy pewności. Choć jednak słyszymy niewiele, nie jest to nic przyjemnego. Więźniowie, tak jak wszyscy ekstremiści, nieustannie prześcigają się w gorliwości, a ponieważ wciąż przybywają nowi, wielu nie zna się nawzajem. W rezultacie pytania są ostre i zjadliwe, a metody przesłuchań często brutalne. To fanatycy, ale nie głupcy w ogólnie przyjętym sensie, ja szajch. Ich nadrzędną zasadą jest czujność, bo nieustannie wisi nad nimi groźba infiltracji. – W takim razie stanie się ona i moją nadrzędną zasadą. – Kendrick wrócił do stołu, na którym starannie ułożono dla niego strój więzienny. – Moja czujność – kontynuował – będzie równie fanatyczna jak czujność innych. – Odwrócił się do Omańczyka. – Muszę mieć nazwiska przywódców w ambasadzie. Podczas odprawy nie wolno mi było robić notatek, ale zapamiętałem dwa nazwiska, bo powtarzały się kilka razy. Jedno to Abu Nassir, drugie Abbas Zaher. Czy zna pan inne? 165

– Nassira nie widziano już od ponad tygodnia. Sądzi się, że wyjechał. A Zaher nie uchodzi za przywódcę, tylko za figuranta. Ostatnio na pierwszy plan wysunęła się kobieta, Zaya Yateem. Zna biegle angielski, czyta komunikaty telewizyjne. – Jak ona wygląda? – Czy to wiadomo? Nosi kwef. – Ktoś jeszcze? – Młody mężczyzna, który prawie jej nie odstępuje. To chyba jej najbliższy współpracownik, nosi przy sobie rosyjski pistolet, ale nie wiem jaki. – Jak się nazywa? – Mówią na niego po prostu Azra. – Błękit? Kolor Błękitny? – Tak. A skoro mowa o kolorach, jest jeszcze drugi – mężczyzna o przedwcześnie posiwiałych pasmach włosów, u nas to dość niezwykłe. Nazywa się Ahbyahd. – Biały powiedziałEvan. 166

– Tak. Został rozpoznany jako jeden z porywaczy samolotu linii TWA w Bejrucie. Ale tylko przez fotografów. Nie ujawniono żadnego nazwiska. – Nassir, kobieta zwana Yateem, Błękitny i Biały. To powinno wystarczyć. – Do czego? spytał lekarz. – Do tego, co zamierzam. – Powinien pan to dobrze przemyśleć – powiedział cicho lekarz, patrząc jak Evan podciąga luźne spodnie więzienne. – Ahmata dręczą skrupuły, bo dzięki pańskiemu poświęceniu mamy szansę wiele się dowiedzieć, ale musi pan być świadomy, że może się to wiązać z prawdziwą ofiarą. Sułtan chce, żeby pan o tym wiedział. – Ja też nie jestem głupcem. – Kendrick włożył szarą więzienną bluzę i sandały z twardej skóry powszechne w arabskich więzieniach. Jeśli poczuję się zagrożony, będę wołał o pomoc. – Tylko pan spróbuje, a rzucą się na pana jak oszalałe zwierzęta. Nie przeżyłby pan dziesięciu sekund, nikt nie zdążyłby na czas. – Dobrze, szyfr. – Evan zapiął szorstką bluzę rozglądając się po policyjnym laboratorium; jego oczy spoczęły na kilku kliszach rentgenowskich rozwieszonych na sznurku. – Kiedy 167

pańscy ludzie obsługujący podsłuch usłyszą, jak mówię, że filmy zostały przeszmuglowane z ambasady, proszę wkroczyć i mnie stamtąd wyciągnąć. Zrozumiał pan? – Filmy przeszmuglowano z ambasady. – Właśnie. Nie powiem tego ani nie wykrzyczę, dopóki nie uznam, że mnie osaczają... No. a teraz niech wieść przedostanie się do środka. Proszę powiedzieć strażnikom, żeby poszydzili z więźniów. Amal Bahrudi, przywódca islamskich terrorystów w Europie Wschodniej, został schwytany tu, w Omanie. Strategia pańskiego młodego, bystrego sułtana służąca mojej tymczasowej ochronie może odnieść zdumiewający sukces. To mój paszport do ich parszywego świata. – Strategia została opracowana w innym celu. – Ale jest cholernie wygodna. Prawie jakby Ahmat wpadł na ten pomysł przede mną. A zresztą może i wpadł? – Ależ to śmieszne! – zaprotestował lekarz, z dłońmi uniesionymi w stronę Evana. – Proszę mnie posłuchać. Możemy sobie teoretyzować i snuć domysły, ile dusza zapragnie, ale nie potrafimy niczego zagwarantować. Ta cela jest 168

strzeżona przez żołnierzy, a nie umiemy zajrzeć w duszę każdego człowieka. Przypuśćmy, że są wśród nich sympatycy. Wystarczy spojrzeć na ulicę. Oszalałe zwierzęta, które czekają na kolejną egzekucję, robią zakłady! Ameryka nie jest tu kochana przez każdego obywatela ubranego w abę czy poborowego w mundurze. Zbyt wiele krąży opowieści, zbyt dużo się mówi o antyarabskim nastawieniu w pańskim kraju. – Ahmat powiedział mi to samo o swoim garnizonie, tu, w Maskacie. Tylko on to nazywał „zaglądaniem głęboko w oczy”. – Oczy strzegą tajemnic duszy, ja szajch, i sułtan miał rację. Żyjemy tu w ciągłym strachu przed słabością i zdradą. Ci żołnierze są młodzi, podatni na wpływy, szybko formułują sądy na temat faktycznych lub urojonych zniewag. Przypuśćmy, tylko przypuśćmy, że KGB decyduje się przesłać wiadomość w celu dalszej destabilizacji sytuacji. „Amal Bahrudi nie żyje, człowiek, który się za niego podaje jest oszustem!” Nie starczyłoby czasu na szyfry, ani wołanie o pomoc. Nie można też lekceważyć tego, jak by pan zginął., – Ahmat powinien był o tym pomyśleć. 169

– Co za niesprawiedliwość! – wykrzyknął Faisal. – Przypisuje mu pan rzeczy, które nawet nie przeszły mu przez myśl! Podawanie się za Bahrudiego miało być tylko i wyłącznie taktyką dywersyjną w skrajnej sytuacji. Strategia polegała na tym, żeby zwykli obywatele mogli potwierdzić publicznie, że byli świadkami schwytania terrorysty, a nawet podać jego nazwisko, co miało wprowadzić zamęt. Zamęt, dezorientacja, niezdecydowanie. Choćby po to, żeby opóźnić pańską egzekucję o kilka godzin i mieć czas na wyciągnięcie pana z tarapatów. Taki był zamiar Ahmata, a nie infiltracja. Evan założył ręce, oparł się o stół i patrzył badawczo na Omańczyka. – W takim razie nie rozumiem – mówię poważnie, doktorze. Nie chcę niczego demonizować, ale w pańskim wyjaśnieniu kryje się błąd. – Mianowicie? – Skoro nadanie mi nazwiska terrorysty, owianego tajemnicą, nieżyjącego, miało sprawić, że będę kryty, jak pan to ujął... – Miało panu zapewnić tymczasową ochronę, jak pan to słusznie określił – przerwał Faisal. – A więc przypuśćmy, tylko przypuśćmy, że nie byłoby mnie w pobliżu, żeby 170

zagrać w tym maleńkim melodramacie, dziś wieczorem, na Al Kabir? – Nikt tego od pana nie oczekiwał – odparł spokojnie lekarz. – Po prostu wyprzedził pan plan. Miało się to odbyć nie o północy, ale we wczesnych godzinach rannych, tuż przed porą modlitwy, koło meczetu Khor. Wiadomość o schwytaniu Bahrudiego rozeszłaby się po bazarach tak jak wieść o dostawie taniej kontrabandy na nabrzeżu. Kto inny odegrałby pańską rolę oszusta. Na tym, i tylko na tym, polegał plan. – W takim razie, jak powiedzieliby prawnicy, istnieje dogodna zbieżność celów, tak zaaranżowana w czasie, żeby zadowolić wszystkie strony i nie dopuścić do konfliktu. Takie sformułowania słyszę w Waszyngtonie na co dzień. Bardzo błyskotliwe. – Jestem lekarzem, ja szajch, a nie prawnikiem. – Ależ oczywiście – zgodził się Evan z leciutkim uśmiechem na twarzy. – Tylko myślę o naszym młodym przyjacielu w pałacu. Chciał „podyskutować” o Amalu Bahrudim. Zastanawiam się, dokąd zaprowadziłaby nas ta dyskusja. – On też nie jest prawnikiem. 171

– Musi być wszystkim po trochu, żeby tu rządzić – odpowiedział ostro Kendrick. – Musi myśleć. Zwłaszcza teraz... Tracimy czas, panie doktorze. Proszę mnie trochę pokiereszować. Nie oczy ani usta, ale policzki i brodę. Potem niech mnie pan zatnie w ramię i zabandażuje, tylko proszę nie wycierać krwi. – Nie bardzo rozumiem... – Na miłość boską, przecież sam tego nie zrobię! Ciężkie stalowe drzwi odskoczyły do tyłu szarpnięte przez dwóch żołnierzy, którzy natychmiast przyłożyli broń do zewnętrznej żelaznej płyty, jak gdyby spodziewali się ataku. Trzeci strażnik cisnął rannego, wciąż jeszcze krwawiącego więźnia do ogromnej betonowej sali, która służyła jako zbiorowa cela; odrutowane niskowatowe żarówki umocowane przy suficie dawały przyćmione światło. Wokół nowo przybyłego natychmiast skupiła się grupa więźniów; kilku chwyciło za ramiona zakrwawionego, posiniaczonego mężczyznę, który usiłował podnieść się niezdarnie z kolan. Inni stłoczyli się wokół masywnych metalowych drzwi rozmawiając głośno ze sobą – rzeczywistości niemal wrzeszcząc – prawdopodobnie, żeby zagłuszyć rozmowy w celi.- halee balak] – ryknął nowo przybyły, 172

unosząc prawą rękę, żeby się wyswobodzić, a potem zaciśniętą pięścią zaczął okładać po twarzy młodego więźnia, który w grymasie odsłonił spróchniałe zęby. – Na Allacha, rozwalę łeb każdemu imbecylowi, który mnie dotknie! – krzyczał dalej Kendrick po arabsku; wstał i wyprostował się, górując o dziesięć centymetrów nad najwyższym mężczyzną w celi. – Nas jest wielu, a ty jeden! – syknął poturbowany chłopak, zaciskając nos, żeby powstrzymać krwawienie. – Może i wielu, ale jesteście zwykłymi kozłojebcami! Ale z was idioci! Odwalcie się ode mnie! Muszę coś przemyśleć! Po tym wybuchu Evan rąbnął lewą ręką w tych, którzy ją przytrzymywali, po czym gwałtownie się cofnął i wpakował łokieć w szyję najbliższego więźnia. Następnie zaciśniętą w pięść prawą ręką zrobił zamach i walnął kłykciami w oczy nie podejrzewającego niczego mężczyznę. Nie pamiętał, kiedy ostatnio kogoś uderzył, kiedy zaatakował fizycznie drugiego człowieka. Jeżeli przebłysk wspomnień go nie mylił, musiało to być nie później niż w podstawówce. Jakiś Piotruś schował pojemnik na drugie śniadanie jego najlepszego przyjaciela – blaszane pudełko z postaciami Walta Disneya – a ponieważ przyjaciel był niepokaźny, a Piotruś od niego wyższy, 173

Kendrick rzucił się na łobuza. Niestety, w przypływie gniewu pobił Piotrusia tak mocno, że dyrektor wezwał ojca i obaj panowie powiedzieli mu, że bardzo źle postąpił. Młody człowiek jego postury nie wdaje się w bójki. To nieuczciwe... Ale, panie dyrektorze! Tato!... Żadnych „ale”. Musiał się pogodzić z dwudziestoma punktami karnymi. Tyle że już po wszystkim ojciec powiedział: „Synu, jeżeli coś takiego zdarzy się ponownie, postąp tak samo”. I zdarzyło się ponownie! Ktoś go złapał od tyłu za szyję! Technika ratowania życia. Czemu przyszło mu to do głowy? Uściśnij nerw pod łokciem! Rozluźnisz w ten sposób uchwyt tonącego człowieka! Czerwony Krzyż – Świadectwo Wyższego Kursu Ratowania Życia. Wakacyjna praca nad jeziorem. W panice wsunął dłoń pod odsłoniętą rękę tamtego, chwycił miękkie ciało pod łokciem i ścisnął z całych sił. Terrorysta wrzasnął; miał dosyć. Kendrick przygarbił się, przerzucił mężczyznę przez ramię i cisnął nim o betonową posadzkę. – Może któryś ma ochotę na więcej, co? – wycedził ostro nowy więzień, przykucnął, odwrócił się, ale i tak imponował wzrostem. – Durnie z was! Gdyby nie wy, idioci, nigdy by mnie nie złapali. Nienawidzę was wszystkich! A teraz dajcie mi spokój! Już wam po174

wiedziałem, muszę coś przemyśleć! – Kim jesteś, żeby nas obrażać i nam rozkazywać? – zaskrzeczał młokos o dzikim wzroku, któremu zajęcza warga utrudniała wymowę. Cała ta scena była jak żywcem wyjęta z Kafki – na wpół oszalały tłum więźniów skłonny do nieustannych aktów gwałtu, wyczekujący jednak nerwowo brutalnej kary ze strony strażników. Szepty przerodziły się w ostre rozkazy, tłumione zniewagi w krzykliwe wyzwania, a mówiący spoglądali wciąż na drzwi, upewniając się, że cudza paplanina zagłusza ich słowa, nie pozwala im dotrzeć do podsłuchujących uszu wroga. – Jestem, kim jestem! To powinno wystarczyć takim kozłojebcom jak wy. – Strażnicy podali nam twoje nazwisko! wyjąkał inny więzień, koło trzydziestki, ze zmierzwioną brodą i długimi, brudnymi włosami; przyłożył ręce do ust, jak gdyby chciał przytłumić dźwięk słów. – Amal Bahrudi!” – ryknął. – „Zaufany z Berlina Wschodniego, którego udało nam się schwytać!” No i co z tego? Kim ty jesteś dla nas? Nie podoba mi się nawet twój wygląd. Wyglądasz tak dziwnie! Któż to taki Amal Bahrudi? Czemu miałoby to nas obchodzić? 175

Kendrick spojrzał na drzwi i na podnieconą grupkę więźniów rozprawiających z ożywieniem. Postąpił krok naprzód, znów cedząc ostro słowa. – Bo przysłali mnie tu ludzie, którzy stoją wyżej niż ktokolwiek tutaj czy w ambasadzie. O wiele, wiele wyżej. Powtarzam wam po raz ostatni, dajcie mi coś przemyśleć! Muszę przekazać wiadomość na zewnątrz... – Tylko spróbuj, a wszyscy staniemy przed plutonem egzekucyjnym! – wykrzyknął przez zęby inny więzień; był niski i wyjątkowo schludny, pominąwszy dziwne plamy moczu na więziennych spodniach. – Przejmujesz się? – odrzekł Evan z pogardą w głosie i wzrokiem wbitym w terrorystę. To był odpowiedni moment, żeby umocnić swoją pozycję. Powiedz mi, piękny chłoptasiu, boisz się umrzeć? – Tylko dlatego, że nie mógłbym już służyć naszej sprawie! – rzucił na swoją obronę chłopiec-mężczyzna, strzelając na boki oczami, jak gdyby szukał potwierdzenia. Kilku mężczyzn z tłumu przyznało mu rację; stojący dalej, którzy go usłyszeli też zaczęli gorliwie, odruchowo kiwać głowami, bo udzielił im się strach tego chłopaka. Kendrick zastanawiał się, jak daleko sięga ten ich patologiczny fanatyzm. 176

– Nie tak głośno, ty durniu! powiedział lodowato Evan. Twoje męczeństwo starczy za całą służbę. – Odwrócił się i podszedł między rozstępującymi się z wahaniem mężczyznami do kamiennej ściany ogromnej celi, gdzie znajdowało się otwarte prostokątne okno opatrzone żelaznymi kratami wtopionymi w beton. – Nie tak prędko, odmieńcu. – Z drugiego końca tłumu doleciał chrapliwy głos, ledwie słyszalny w tym hałasie. Do przodu wyszedł krępy, brodaty mężczyzna. Stojący przed nim rozstąpili się, jak to czasem czynią mężczyźni w obecności bezpośredniego zwierzchnika powiedzmy sierżanta lub brygadzisty, nie zaś pułkownika lub wicedyrektora. Czy jest w tej celi ktoś o większym autorytecie? – zastanawiał się Evan. – Ktoś inny, kto czuwa bacznie nad wszystkim, kto wydaje rozkazy? – O co chodzi? – spytał cicho, ale szorstko Kendrick. – Nie podoba mi się twój wygląd! Nie podoba mi się twoja twarz. Mnie to wystarczy. – Wystarczy do czego? – spytał pogardliwie Evan, zbywając mężczyznę ru177

chem głowy, po czym oparł się o ścianę i zacisnął dłonie na żelaznej kracie małego okna celi. Następnie skierował wzrok na rzęsiście oświetlony reflektorami teren więzienia. – Odwróć się! – rozkazał surowym tonem stojący tuż za nim mężczyzna przypominający sierżanta lub brygadzistę. – Odwrócę się, kiedy mi się zechce – odparł Kendrick, zastanawiając się, czy go usłyszano. – No, już! – zakomenderował tamten nie głośniej niż Evan, lecz po tym cichym preludium jego silna ręka nagle spadła na prawe ramię Kendricka, zagłębiając się w ciało wokół krwawiącej rany. – Nie dotykaj mnie, to rozkaz! – krzyknął Evan, nie ustępując ze swego, zacisnął tylko dłonie na żelaznej kracie, żeby nie zdradzić bólu, i skierował całą swoją czujność na reakcję mężczyzny... Wreszcie nadeszła. Palce, które ściskały mu ramię nagle się rozluźniły; ręka na rozkaz Evana opadła, by powrócić z wahaniem chwilę później. Wiedział już dostatecznie dużo – podoficer szafował rozkazami, jednakże przyjmował je i wykonywał skwapliwie, kiedy wypowiadano je autorytatywnym tonem. Wy178

starczy. Nie był w celi szefem. Stał wysoko w hierarchii, ale nie dość wysoko. Czy istniał zatem ktoś inny? Trzeba to dopiero sprawdzić. Kendrick stał sztywno, po czym bez jednego gestu ani ostrzeżenia obrócił się szybko w prawo i bezceremonialnie strącił rękę, przez co krępy mężczyzna stracił równowagę. – Dobra – wycharczał, a jego ostry szept był nie tyle stwierdzeniem, ile oskarżeniem. – Co ci się we mnie nie podoba? Przekażę twoją ocenę innym. Z pewnością ich to zainteresuje, chętnie się dowiedzą, kto tu, w Maskacie, wydaje oceny – Evan znów przerwał, po czym nagle podjął kwestie, mówiąc coraz głośniej tonem osobistej napaści. – Wielu uważa, że te oceny są zaprawione oślim mlekiem. O co ci chodzi, ty kretynie? Co ci się we mnie nie podoba? – Nie dokonuję żadnych ocen! – zawołał muskularny terrorysta podobnym tonem jak chłopiec mężczyzna bojący się plutonu egzekucyjnego. Jego wybuch skończył się równie szybko, jak się zaczął, a przezorny sierżant brygadzista, nagle zdjęty strachem, że jego słowa wzbiją się ponad gwar, wrócił do swej dawnej podejrzliwości. – Nie przebierasz w słowach – wyszeptał chrapliwie, patrząc z ukosa – ale na nas nie robią one wrażenia. Skąd możemy wiedzieć, kim jesteś i skąd się 179

wziąłeś? Nie wyglądasz nawet na jednego z nas. Jesteś inny. – Obracam się w innych kręgach niż wy, w kręgach, do których nie macie dostępu. A ja mam. – Ma jasne oczy! – Zduszony krzyk wyrwał się patrzącemu badawczo starszemu, brodatemu więźniowi z długimi, brudnymi włosami. – To szpieg! Przyszedł nas szpiegować! Inni obstąpili go ciasno, przyglądając się uważnie bardziej nagle groźnemu nieznajomemu. Kendrick powoli obrócił głowę ku oskarżycielowi. – I ty miałbyś takie oczy, gdyby twój dziadek był Europejczykiem. Gdybym chciał je zmienić dla waszego głupiego kaprysu, starczyłoby kilka kropli płynu na tydzień. Ale wy, oczywiście, nie macie pojęcia o takich sposobach. – Na wszystko masz odpowiedź, co? – powiedział sierżant brygadzista. – Kłamcom nie brak słów, bo nic nie kosztują. – Najwyżej życie – odrzekł Evan, przenosząc wzrok i wpatrując się w pojedyncze twarze. – Którego nie mam zamiaru stracić. – Czyli boisz się umrzeć? – rzucił wyzwanie schludny młodzik w poplamionych spodniach. 180

– Sam przedtem odpowiedziałeś za mnie. Nie boję się śmierci... bo nikt z nas nie powinien... ale boję się nie wykonać zadania, które mi powierzono. Bardzo się tego boję ze względu na naszą najświętszą sprawę. – Znowu słowa! – wydusił krępy rzekomy szef, zaniepokojony tym, że tylu więźniów przysłuchuje się dziwnie wyglądającemu EuroArabowi o giętkim języku. – Czego właściwie masz dokonać tu, w Maskacie? Skoro jesteśmy tacy głupi, czemu nam nie powiesz, czemu nas nie oświecisz? – Będę mówił tylko z tymi, których polecono mi odnaleźć. Z nikim więcej. – Powinieneś chyba pogadać ze mną – powiedział mężczyzna (teraz sprawiał wrażenie bardziej sierżanta niż brygadzisty) postępując złowieszczo krok w stronę nieugiętego amerykańskiego kongresmana. – My cię nie znamy, a ty możesz nas znać. To ci daje przewagę, która mi się nie podoba. – A mnie się nie podoba twoja głupota – odparował Kendrick i zaczął nagle gestykulować obiema rękoma, jedną wskazując na swoje prawe ucho, drugą na falujący, rozgadany tłum pod drzwiami. – Nie rozumiesz? – syknął, a jego szept zabrzmiał tuż przy twarzy mężczyzny jak krzyk. – Mogą was usłyszeć! Musisz 181

przyznać, że jesteście głupi. – O, tak, jesteśmy, proszę pana. – Sierżant, z całą pewnością sierżant, odwrócił głowę, wpatrując się w niewidoczną postać, gdzieś w ogromnej betonowej celi. Evan starał się śledzić spojrzenie mężczyzny; dzięki swojemu wzrostowi dojrzał szereg otwartych ubikacji w końcu korytarza; kilka z nich było zajętych, a oczy siedzących obserwowały poruszenie. Inni więźniowie, zaciekawieni, wielu w jakimś zapamiętaniu, biegali między gwarną grupą przy ciężkich drzwiach a tłumkiem wokół nowego więźnia. Ale, mój panie, mój wielki panie – szydził dalej atletyczny terrorysta – mamy swoje sposoby, żeby przezwyciężyć tę głupotę. Powinieneś to docenić u takich maluczkich jak my. – Doceniam coś tylko wtedy, kiedy zgadza mi się rachunek. – Najwyższy czas wyrównać rachunki! Nagle muskularny fanatyk podniósł szybko lewą rękę. Był to sygnał, na który zaczęły się podnosić głosy, podejmując islamskie zawodzenie. Dołączyło do nich kilkanaście innych, a potem kolejne, aż całą celę wypełniło wibrujące echo przeszło pięćdziesięciu zapaleńców, którzy wykrzykiwali pochwałę mętnych poczynań prowadzących wprost w ramiona Allacha. I wtedy 182

się zaczęło. Ofiara miała się dopełnić... Zgraja runęła na niego.całym ciężarem; pięści miażdżyły mu twarz i brzuch. Nie mógł krzyczeć – szponiaste palce zatkały mu usta. Czuł rozdzierający ból. I wtem usta miał wolne, policzki wracały na swoje miejsce. – Mów! – ryknął sierżant terrorysta wprost do ucha Kendrickowi, a opętańczo narastające islamskie zawodzenie nie pozwoliło wychwycić tych słów podsłuchom. – Kim jesteś? Skąd, u diabła, przybywasz? – Jestem, kim jestem! – zawołał Kendrick z grymasem, zdecydowany nie ustępować do końca w przekonaniu, że zna psychikę Arabów, czekał więc chwili, w której szacunek dla śmierci wroga przyniesie przed ostatecznym ciosem kilka minut ciszy, a tyle mu wystarczy. Wyznawcy islamu otaczali śmierć pewną czcią, zarówno przyjaciela, jak i przeciwnika. Och, jakże potrzebował tych sekund! Musi zawiadomić strażników! O, Boże, to już koniec! Zaciśnięta pięść wbiła mu się w jądra – kiedy, och kiedy to się skończy, kiedy nadejdzie tych kilka cennych chwil? Nagle nad nim zamajaczyła sylwetka, nachyliła się, przyjrzała się uważnie. Inna pięść uderzyła go w lewą nerkę”; wewnętrzny 183

skowyt nie dobył mu się z ust. Nie mógł sobie na to pozwolić. – Przestańcie! – Głos należał do niewyraźnej postaci. – Ściągnijcie mu koszulę. Chcę obejrzeć jego szyję. Podobno jest tam znamię, którego nie można zmyć. Evan czuł, jak zdzierają mu z piersi tkaninę; zaparło mu dech, bo wiedział, że teraz dojdzie do najgorszego. Nie miał na szyi blizny. – To Amal Bahrudi – stwierdził pochylony nad nim mężczyzna. Na wpół przytomny Kendrick osłupiał słysząc te słowa. – Czego szukasz? – spytał z wściekłością zdezorientowany sierżantbrygadzista. – Tego, czego tu nie ma – odpowiedział jak echo głos. – W całej Europie Amal Bahrudi jest znany jako człowiek z blizną na szyi. Władzom przekazano fotografię, jego rzekomą podobiznę – twarz była tam zamazana, ale na nagiej szyi wyraźnie rysowała się blizna po nożu. To jego najlepszy kamuflaż, genialna osłona. – Jestem w kropce! – zawołał siedzący w kucki krępy mężczyzna, a jego słowa niemal zatonęły w kakofonii zawodzenia. – Jaka osłona? Jaka blizna? 184

– Blizna, której nigdy nie było, znamię, które w ogóle nie istniało. Wszyscy nabrali się na kłamstwo. To Bahrudi, błękitnooki człowiek, który przyjmuje ból w milczeniu, zaufany, który porusza się nie zauważony po zachodnich stolicach dzięki genom europejskiego dziadka. Prawdopodobnie do Omanu dotarła wiadomość, że tu jedzie, ale zwolnią go rano i jeszcze za wszystko bardzo przeproszą. Sami widzicie, na szyi nie ma blizny. Pomimo mgiełki w oczach i straszliwego bólu Evan uznał, że teraz należy zareagować. Z wysiłkiem przywoływał uśmiech na palące wargi, skupił jasne, błękitne oczy na niewyraźnej postaci nad sobą. – Jeden, co trzeźwo myśli – wycharczał w udręce. – Podnieś mnie i zabierz stąd tych ludzi, zanim wyślę ich do wszystkich diabłów. . Amal Bahrudi przemówił ? – spytał mężczyzna za mgłą i wyciągnął rękę. – Podnieście go. – Nie! – ryknął sierżant terrorysta, rzucając się naprzód i przygważdżając ręce Kendricka. To, co mówisz nie trzyma się kupy! Jest tym, za kogo się podaje z powodu blizny, której nie ma? Pytam się, jaki w tym sens? – Jeżeli kłamie, to i tak się dowiem – odrzekł pochylony nad nim człowiek, 185

który powoli zaczynał nabierać ostrości w oczach Kendricka. Wymizerowana twarz należała do mężczyzny tuż po dwudziestce, odznaczała się wystającymi kośćmi policzkowymi i żywymi, ciemnymi, inteligentnymi oczyma po obu stronach ostrego, prostego nosa. Sylwetkę miał szczupłą, wręcz chudą, ale w sposobie kucania i trzymania głowy była jakaś giętkość i siła. Miał naprężone mięśnie szyi. – Podnieście go – powtórzył młodszy terrorysta spokojnym tonem, który mimo to wyrażał rozkaz. – I powiedzcie ludziom, żeby stopniowo przerywali zawodzenie... rozumiecie, stopniowo... ale niech nie przerywają rozmów. Wszystko musi wyglądać normalnie, nawet te ciągłe kłótnie, których nie trzeba przecież prowokować. Rozzłoszczony podwładny pchnął Evana jeszcze raz na podłogę, a tak mu przy tym boleśnie otworzył ranę na ramieniu, że aż świeża krew trysnęła na beton. Następnie ów gburowaty mężczyzna podniósł się i skierował w stronę tłumu, żeby wypełnić rozkazy. – Dzięki – rzucił bez tchu Evan, cały rozdygotany, gramoląc się na kolana i krzywiąc z bólu, który czuł dosłownie wszędzie, świadomy siniaków na twarzy i ciele, a także palących skaleczeń w miejscach, gdzie go pokancerowano. Jeszcze chwila, a połączyłbym 186

się z Allachem. – Nadal masz taką szansę, dlatego nie chce mi się nawet tamować ci krwawienia. – Młody Palestyńczyk pchnął Kendricka pod ścianę, do pozycji siedzącej, z nogami wyciągniętymi na podłodze. – Tak naprawdę nie wiem, czy jesteś Amalem Bahrudim. Kierowałem się intuicją. Z zasłyszanych opisów wynika, że możesz nim być, mówisz też jak wykształcony Arab, co również pasuje do obrazka. Poza tym wytrzymałeś ciężką karę, gdy jeden gest uległości z twojej strony oznaczałby, że jesteś gotów wyjawić żądaną informację. Zachowywałeś się wręcz prowokująco, chociaż zdawałeś sobie sprawę, że w każdej chwili mogą cię udusić... Nie tak postępuje wtyczka, ktoś, kto ceni sobie życie na tym świecie. Tak postępują nasi ludzie, którzy nie chcą narazić sprawy, bo jak sam powiedziałeś, to święta sprawa. I tak jest w istocie. To najświętsza rzecz. Na miły Bóg! – pomyślał Kendrick, przybierając chłodną minę fanatycznego partyzanta. Jakże się mylisz! Gdybym pomyślał, gdybym tylko był w stanie myśleć... Nie ma sprawy! – To was wreszcie przekona? Z góry mówię, że nie zdradzę tego, czego mi 187

zdradzać nie wolno. – Evan urwał, przełknął ślinę i zasłonił sobie usta. – Nawet jeśli znów zechcecie wymierzyć mi karę i mnie udusić – Oba te stwierdzenia wcale mnie nie zaskakują – odparł zapalony szczupły terrorysta, schylając się, żeby przykucnąć przed Evanem. – Możesz mi jednak wyjawić cel swojego przyjazdu. Po co przysłano cię do Maskatu? Kogo miałeś odnaleźć? Twoje życie, Amalu Bahrudi, zależy od tych odpowiedzi, a decyzja należy tylko do mnie. Miał rację. Wbrew wszelkim danym miał rację! Ucieczka. Musi uciec z tym młodym mężczyzną gotowym zabić dla świętej sprawy. ***

Rozdział 7 Kendrick wpatrywał się w Palestyńczyka tak, jak gdyby oczy naprawdę strzegły tajemnic duszy, chociaż jego oczy były zbyt spuchnięte, żeby zdradzić 188

cokolwiek poza dojmującym bólem fizycznym... – Pozostałe pluskwy znajdują się w rezerwuarach ubikacji – dr Amal Faisal, pośrednik sułtana. – Przysłano mnie tutaj, abym wam przekazał, że wśród waszych ludzi w ambasadzie są zdrajcy. – Zdrajcy? – Terrorysta nadal siedział nieruchomo w kucki naprzeciw Evana; jedyną jego reakcją było lekkie zmarszczenie brwi. – To niemożliwe – powiedział po chwili bacznej obserwacji twarzy „Amala Bahrudiego”. – Niestety, nie – zaprzeczył Kendrick – Widziałem dowody. – Jakie dowody? Evan nagle skrzywił się z bólu, złapał za zranione ramię, a jego dłoń natychmiast pokryła się krwią. Jeżeli nie powstrzymacie tego krwawienia, sam to zrobię! Zaczął wstawać opierając się o kamienną ścianę. – Nie ruszaj się! – zakomenderował młody morderca. – Niby dlaczego? Skąd mogę wiedzieć, czy nie należysz do zdrajców, którzy zbijają pieniądze na naszej działalności. – Pieniądze...? Jakie pieniądze? – Nie dowiesz się, dopóki nie stwierdzę, czy masz prawo o tym wiedzieć. – 189

Evan ponownie oparł się o ścianę, z rękoma na podłodze, usiłując się podnieść. – Mówisz jak mężczyzna, ale jesteś dzieciakiem. – Dojrzewałem szybko – powiedział terrorysta, znowu spychając w dół swego dziwnego więźnia. – Tak jak większość z nas tutaj. – No to wreszcie dojrzej. Jeśli wykrwawię się na śmierć, ani wam, ani mnie nic to nie da. – Kendrick zdarł z ramienia koszulę przesiąkniętą krwią. – Jest brudna – powiedział wskazując ranę. – Cała zapaskudzona i rozjątrzona za sprawą tych zwierzaków, twoich kolegów. – Ani to zwierzaki, ani koledzy. To moi bracia. – Pisz sobie wiersze w wolnym czasie, mój jest zbyt cenny. Macie tu wodę, czystą wodę? – W ubikacji – odparł Palestyńczyk. – Po prawej jest zlew. – Pomóż mi się podnieść. – Nie. Jakie dowody? Kogo miałeś odnaleźć? – Ty durniu! – wybuchnął Evan. – No, dobrze. Gdzie jest Nassir? Wszyscy pytają: gdzie jest Nassir? – Nie żyje – odparł młodzieniec z niewzruszoną twarzą. 190

– Co? – Napadł go strażnik z ambasady, odebrał mu broń i zastrzelił. Strażnik natychmiast został zabity. – Nikt nic nie mówił... – A co tu można było sensownego powiedzieć? – odparował terrorysta. – Zrobić męczennika z jednego amerykańskiego strażnika? Afiszować się z porażką naszego człowieka? Nie obnosimy się ze słabością. – Nassir? – spytał Kendrick, dostrzegając nutę smutku w głosie młodego mordercy. – Nassir był słaby? – Był teoretykiem, nie nadawał się do swoich zadań. – Teoretykiem? – Evan uniósł brwi. – Nasz uczeń miałby być analitykiem? – Dobry uczeń potrafi określić, kiedy bierna dyskusja musi ustąpić czynnemu działaniu, kiedy siła zastępuje słowa. Nassir za dużo gadał, za dużo usprawiedliwiał. – A ty jesteś inny? – Tu nie chodzi o mnie, tylko o ciebie. Jakie masz dowody zdrady? 191

– Kobieta nazwiskiem Yateem – odrzekł Kendrick, odpowiadając nie na to, lecz na poprzednie pytanie. – Zaya Yateem. Powiedziano mi, że jest... – Yateem jest zdrajczynią? – zawołał terrorysta z wściekłością w oczach. – Tego nie powiedziałem... – A co powiedziałeś? – Była godna zaufania... – To zbyt mało powiedziane, Amalu Bahrudi! – Młody mężczyzna złapał Evana za strzępy koszuli. – Jest oddana naszej sprawie, to niezmordowana działaczka, która wypruwa sobie żyły w ambasadzie! – Zna też angielski – stwierdził Kendrick wyczuwając jeszcze inną nutę w głosie terrorysty. – Tak jak ja! – odparował rozzłoszczony, samozwańczy uczeń, uwalniając swojego więźnia w obrębie ich wspólnego więzienia. – I ja też – powiedział cicho Evan zerkając na liczne grupki więźniów, z których wielu na nich patrzyło. – Możemy przejść na angielski? – spytał, oglądając ponownie krwawiącą ranę. Mówisz, że chcesz dowodów; a ja, oczywiście, nie mogę ci ich dostarczyć, cho192

ciaż mogę ci powiedzieć, co widziałem na własne oczy w Berlinie. Sam stwierdzisz, czy mówię prawdę, skoro taki jesteś dobry w stawianiu ocen. Ale nie chcę, żeby któryś z tych zwierzaków, twoich braci, zrozumiał, co powiem. – Jesteś bezczelny w sytuacji, która wyklucza bezczelność. – Jestem, kim jestem. – Już to mówiłeś. – Terrorysta skinął głową. – Angielski – zgodził się, porzucając arabski. – Zacząłeś mówić o Yateem. Dokończ. – Zrozumiałeś, że uważam ją za zdrajczynię. – Kto śmie... – Miałem na myśli coś przeciwnego – ciągnął Kendrick, krzywiąc się z bólu i ściskając mocniej ramię. Jest godna zaufania, a nawet wychwalana pod niebiosa. Świetnie wypełnia swoje zadania. Oprócz Nassira to ją miałem odnaleźć. – Evan aż syknął z bólu, poddając się temu oczywistemu odruchowi, i wykrztusił dalsze słowa. Gdyby ją zabito, miałem odszukać mężczyznę imieniem Azra, a gdyby i on zginął, innego z siwymi pasmami włosów, zwanego Ahbyahdem. – Ja jestem Azra! – zawołał ciemnooki student. To mnie nazywają Błękitnym! 193

Strzał w dziesiątkę, pomyślał Kendrick, patrząc hardo na młodego terrorystę i badając go wzrokiem. – Ale siedzisz tu, w tej celi, a nie w ambasadzie... – To decyzja rady dowództwa – przerwał mu Azra. – Kierowanej przez Yateem. – Nie rozumiem. – Dotarła do nas wiadomość, że naszych ludzi wtrąconych do więzienia przetrzymuje się w izolacji, torturuje, przekupuje, zmusza, w taki czy inny sposób do ujawniania informacji. Decyzją rady najsilniejszy spośród nas powinien dać się złapać, żeby objąć przywództwo, zorganizować opór! – I wybrano ciebie? Ona wybrała ciebie? – Zaya wiedziała, kogo poleca. Jest moją siostrą, a ja jej bratem, łączą nas więzy krwi. Jest równie pewna mojego oddania sprawie, co ja jej. Walczymy razem na śmierć i życie, bo śmierć to nasza tradycja. Zwycięstwo! Evan odchylił szyję, a głowa opadła mu na twardą betonową ścianę; zbolałe oczy krążyły po suficie upstrzonym nagimi, odrutowanymi żarówkami. 194

– A więc w najbardziej nieprawdopodobnym miejscu spotykam tego, którego szukam. Może, mimo wszystko, Allach nas nie opuścił. – Do diabła z Allachem! – zawołał Azra ku zdumieniu Kendricka. – Zwolnią cię rano. Nie masz blizny na szyi. Będziesz wolny. – Nie bądź tego taki pewien – powiedział Evan, znów krzywiąc się z bólu i łapiąc za ramię. – Żeby nie owijać w bawełnę, idąc tropem mojej fotografii, dotarli do komórki dżihad w Rzymie i teraz kwestionują istnienie blizny. Przetrząsają Rijad i Manamę w poszukiwaniu moich dawnych akt lekarskich i dentystycznych. Jeżeli coś przeoczono, jeżeli cokolwiek znajdą, stanę przed izraelskim katem... Ale to nie twoje zmartwienie, a szczerze mówiąc, na razie i nie moje. – Przynajmniej twoja odwaga dorównuje bezczelności. – Już ci mówiłem – warknął Kendrick – pisz sobie wiersze w wolnym czasie. Jeśli jesteś Azrą, bratem Yateem, potrzebujesz informacji. Musisz się dowiedzieć, co zobaczyłem w Berlinie. – Dowody zdrady? – Jeżeli nie zdrady, to bezgranicznej głupoty, jeżeli nie głupoty, to niewybaczalnej chciwości, która dorównuje zdradzie. – Evan ponownie zaczął się pod195

nosić, wspierając się plecami o ścianę, odpychając rękoma od podłogi. Tym razem terrorysta go nie powstrzymał. – Do cholery, pomóż mi! – zawołał. – Nie mogę się skupić. Muszę najpierw zmyć krew, przetrzeć oczy. – Co, dobrze – powiedział z ociąganiem mężczyzna zwany Azrą, a wyraz jego twarzy zdradzał silną ciekawość. – Oprzyj się na mnie – dodał bez entuzjazmu. – Chciałem tylko, żebyś pomógł mi się podnieść – powiedział Kendrick wyrywając gwałtownie rękę, kiedy już stał na nogach. – Dzięki, pójdę sam. Nie potrzebuję pomocy od naiwnych dzieciaków. – Możesz potrzebować więcej pomocy, niż będę ci mógł udzielić. – Zapomniałem – przerwał Evan, który szedł, słaniając się na nogach, ku rzędowi czterech ubikacji i zlewowi. – Uczeń to sędzia i ława przysięgłych w jednej osobie, jak również prawa ręka Allacha, którego posyła w diabły. – Zrozum jedno, nabożnisiu – powiedział twardo Azra, idąc obok bezczelnego, szyderczego nieznajomego. – Moja wojna nie toczy się ani za Allachem, ani przeciwko Allachowi, Abrahamowi czy Chrystusowi. To walka o to, żeby 196

przetrwać i żyć jak człowiek wbrew tym, którzy chcą mnie zniszczyć za pomocą kul lub praw. Przemawiam w imieniu wielu, kiedy mówię: Cieszcie się swoją wiarą, praktykujcie ją, ale niech nie będzie ona dla mnie obciążeniem. Mam dość przeciwności do pokonania, próbując utrzymać się przy życiu choćby po to, żeby walczyć o jeden dzień dłużej. Kiedy zbliżyli się do zlewu, Kendrick spojrzał na rozjuszonego młodego mordercę. – Zastanawiam się, czy powinienem z tobą rozmawiać – stwierdził mrużąc spuchnięte oczy. – A może nie jesteś tym Azrą, do którego mnie wysłano? – Uwierz w to – odrzekł terrorysta. – W tej działalności dochodzi do kompromisów między ludźmi wielu orientacji, o rozmaitych dążeniach, którzy korzystają nawzajem ze swoich usług z bardzo egoistycznych pobudek. Wspólnymi siłami więcej osiągniemy dla naszych poszczególnych celów niż osobno. – Rozumiemy się – powiedział Kendrick bezbarwnym tonem. Podeszli do zardzewiałego, metalowego zlewu. Evan odkręcił do końca kran z zimną wodą, lecz zaraz zdał sobie sprawę z hałasu, przykręcił”więc kurek, po czym zanurzył ręce i twarz w strumieniu wody. Spryskał się cały do pasa, oblewając głowę i 197

pierś, a potem bardzo dokładnie przemył krwawiącą ranę na ramieniu. Przedłużał mycie, bo czekał odpowiedniej chwili, a wyczuwał rosnącą niecierpliwość Azry, który przestępował z nogi na nogę. Pozostałe podsłuchy znajdują się w rezerwuarach ubikacji. Ta chwila nadeszła. – Dosyć! – wybuchnął sfrustrowany terrorysta, chwycił Kendricka za zdrową rękę i odciągnął od zlewu. – Mów, co wiesz, co widziałeś w Berlinie! I to już! Jakie znasz dowody zdrady... głupoty... czy chciwości? Na czym polegają? – Musi w to być zamieszanych wiele osób – zaczął Evan kaszląc coraz głośniej i coraz gwałtowniej, a cały się trząsł na ciele. – Kiedy ludzie wyjeżdżają stąd, zabierają je... – Naraz Kendrick zgiął się, chwycił za gardło i zatoczył w kierunku pierwszej ubikacji na lewo od brudnego zlewu. – Mdli mnie! – zawołał, łapiąc obiema rękami krawędź muszli. – Co zabierają? – Filmy! – wykrztusił Evan, kierując głos ku rączce toalety. Szmuglują filmy z ambasady! Na sprzedaż! – Filmy? Zdjęcia? 198

– Dwie rolki. Przechwyciłem je, odkupiłem obie! Nazwiska, metody... Już nic więcej nie dało się usłyszeć w tej ogromnej, betonowej celi terrorystów. Rozległ się jazgotliwy brzęk dzwonków; ogłuszające dźwięki na alarm odbijały się od ścian, kiedy grupa umundurowanych strażników wpadła do środka z pistoletami gotowymi do strzału, nerwowo omiatając wzrokiem celę. W ciągu kilku sekund wypatrzyli obiekt swoich poszukiwań; sześciu żołnierzy skoczyło w kierunku ubikacji. – Nigdy! – wrzasnął więzień znany jako Amal Bahrudi. – Zabijcie mnie, jeśli chcecie, ale nic wam nie powiem, bo jesteście niczym! Podbiegło dwóch pierwszych strażników. Kendrick pchnął ich, rzucając się całym ciałem na osłupiałych żołnierzy, którzy sądzili, że ratują człowiekawtyczkę przed rychłą śmiercią. Zamachnął się i spuścił pięści na zdumione twarze. Na szczęście trzeci żołnierz wbił kolbę pistoletu w czaszkę Amala Bahrudiego. Wokół panowała ciemność, ale wiedział, że leży na stole do badań w więziennym laboratorium. Czuł zimne kompresy na oczach, okłady z lodu przyłożone do różnych części ciała; sięgnął i zdjął grube, wilgotne kompresy. Nad nim wyłoniły się twarze – zdezoriento199

wane, gniewne. Nie miał dla nich czasu! – Faisal! wyjąkał po arabsku. – Gdzie jest Faisal, Lekarz? – Jestem tu, koło pana lewej nogi – odpowiedział po angielsku omański lekarz. – Przemywam dość dziwną ranę. Ktoś musiał pana ugryźć. – Pamiętam jego zęby – odparł już też po angielsku Evan. – przypominały zęby rybypiły, tyle że żółte. – W tej części świata nie przestrzega się odpowiedniej diety. – Proszę wszystkich wyprosić, panie doktorze – przerwał Kendrick. I to zaraz. Musimy porozmawiać. – Po tym, jak pan tam narozrabiał wątpię, czy odejdą, zresztą nie wiem, czy im pozwolę. Czy pan oszalał? Wbiegli, żeby ocalić panu życie, a pan się na nich rzucił, rozwalając jednemu nos, drugiemu łamiąc mostek w ustach. – Musiałem być przekonywający, proszę im to przekazać, albo nie, jeszcze nie teraz. Niech ich pan wyprosi. Niech im pan powie, co pan chce, ale musimy porozmawiać. Potem musi się pan skontaktować w moim imieniu z Ahmatem... Jak długo tu jestem? 200

– Prawie godzinę. – Boże! A która jest teraz? – Czwarta piętnaście rano. – Prędzej! Na miłość boską, prędzej! Faisal odprawił żołnierzy uspakajając ich i tłumacząc, że nie może wszystkiego wyjaśnić. Ostatni strażnik przystanął na odchodnym, wyjął z kabury pistolet automatyczny i podał go lekarzowi. – Może powinienem trzymać pana na muszce podczas rozmowy? – spytał Omańczyk po wyjściu żołnierza. – Przed wschodem słońca – powiedział Kendrick, zrzucił okłady z lodu, i usiadł nie bez bólu przerzucając nogi nad stołem – chcę, żeby więcej osób trzymało mnie na muszce. Byle niezbyt skutecznie. – Co pan wygaduje? To chyba jakiś żart. – Ucieczka. Ahmat musi zaaranżować moją ucieczkę. – Co? Pan oszalał! – Nigdy nie byłem bardziej przytomny ani bardziej poważny. Niech pan wybierze dwóch albo trzech najlepszych ludzi, to znaczy takich, którym pan w 201

pełni ufa, i zorganizuje przerzut. – Przerzut? Evan skinął głową i przymknął oczy. Opuchlizna była nadal widoczna, chociaż zimne kompresy nieco pomogły. Usiłował znaleźć odpowiednie słowa, żeby przekonać zdumionego lekarza. – Może ujmę to w ten sposób. Ktoś zdecydował się przenieść stąd kilku więźniów gdzie indziej. – Kto by tak ryzykował? Po co? – Nikt! Przygotuje to pan i wykona bez żadnych wyjaśnień. Czy ma pan zdjęcia więźniów? – Jasne. To normalna procedura przy aresztowaniu, bo nazwiska są bez znaczenia. Zawsze podają fałszywe. – Proszę mi wszystkie przynieść. Wtedy panu powiem, kogo wybrać. – Ale do czego? – Do przerzutu. Kilku z nich przewieziecie w inne miejsce. – Dokąd? Naprawdę, to wszystko nie trzyma się kupy. – Pan nie słucha. Gdzieś po drodze, w bocznej uliczce albo na ciemnej drodze za miastem obezwładnimy strażników i uciekniemy. – Obezwładnimy? To zna202

czy kto? – Należę do tej grupki, ucieknę razem z nimi. Wracam do celi. – Czyste szaleństwo! – wykrzyknął Faisal. – Czysty rozsądek – odparował Evan. – W celi jest ktoś, kto może mnie zaprowadzić tam, dokąd chcę dotrzeć. Naprowadzić nas na właściwy trop! Proszę zdobyć policyjne fotografie i skontaktować się z Ahmatem przez trzy piątki. Niech mu pan przekaże moje słowa, on już zrozumie... Zrozumie, niech mnie licho! Ten młodociany przestępca z dobrego amerykańskiego uniwersytetu myślał o tym od początku! – Chyba pan również, amerykański ja szajchl – Może i tak. Może chcę zrzucić na kogoś winę. To wszystko nie jest w moim stylu. – Ale coś w środku pana popycha, przekształca dawnego człowieka. To się zdarza. Kendrick spojrzał w łagodne piwne oczy omańskiego lekarza. – Zdarza się – potwierdził. Nagle w jego głowie pojawił się zarys ciemnej sylwetki; postać mężczyzny wyłoniła się z szalejącego ognia ziemskiego piekła. Opary dymu spowiły zjawę, kiedy wokół sypnęły się zwały gruzu, tłumiąc krzyki ofiar. 203

Mahdi. Morderca kobiet i dzieci, jego serdecznych przyjaciół, współbojowników w jednej sprawie – członków jedynej rodziny, jakiej Evan pragnął. Wszyscy zginęli, przepadli, a sprawa uleciała z dymem zniszczenia, znikła we wznoszących się kłębach, aż nie pozostało nic oprócz zimna i ciemności. Mahdi! – Zdarza się – powtórzył łagodnie Kendrick, pocierając w zamyśleniu czoło. Proszę mi przynieść zdjęcia i zawiadomić Ahmata. Chcę wrócić do celi za dwadzieścia minut, a dziesięć minut później ją opuścić. Na miłość boską, niech pan już idzie! Ahmat, sułtan Omanu, jeszcze w sportowych spodniach i koszulce „Patriotów” z Nowej Anglii, siedział w fotelu z wysokim oparciem, a czerwona lampka jego prywatnego, specjalnego telefonu świeciła na prawej nodze biurka. Słuchał uważnie ze słuchawką przy uchu. – więc stało się, Faisal – powiedział spokojnie. – Dzięki niech będą Allachowi, stało się. – Powiedział mi, że się tego spodziewałeś – stwierdził lekarz z nutką pytania w głosie. 204

– To za mocno powiedziane, przyjacielu. „Nadzieja” byłaby odpowiedniejszym słowem. – Usuwałem ci migdałki, wielki sułtanie, i przez tyle lat zajmowałem się pomniejszymi dolegliwościami, łącznie z pewną poważną obawą, która okazała się nieuzasadniona. Ahmat roześmiał się, bardziej do samego siebie niż do słuchawki. – Szalony tydzień w Los Angeles, Amalu. Kto wie, co mogłem złapać? – Zawarliśmy umowę. Nie szepnąłem o tym słowa twojemu ojcu. – Czyli sądzisz, że ja teraz coś przed tobą ukrywam? – Przemknęła mi przez głowę taka myśl. – Doskonale, przyjacielu... – Nagle młody sułtan odwrócił gwałtownie głowę, bo otworzyły się drzwi jego królewskiego apartamentu. Weszły dwie kobiety; pierwsza – blondynka – była w widocznej ciąży, pochodziła z New Bedford, w stanie Massachusetts. Miała na sobie szlafrok. To jego żona. Za nią weszła ubrana elegancko ciemnowłosa kobieta o oliwkowej cerze. Była znana w pałacu jako Khalehla. – Pominąwszy zdrowy rozsądek, mój doktorze – ciągnął do słuchawki Ahmat – mam dostęp do pewnych źródeł. Nasz wspólny znajomy po205

trzebował pomocy, a kto mógł mu udzielić lepszej pomocy niż władca Omanu? Spowodowaliśmy przeciek informacji do tych zwierzaków w ambasadzie. Przetrzymywano więźniów, poddając ich brutalnym przesłuchaniom. Trzeba było tam kogoś wysłać, żeby utrzymał porządek, dyscyplinę... i Kendrick go odnalazł... Daj naszemu Amerykaninowi wszystko, czego zażąda, ale opóźnij jego plan o piętnaście, dwadzieścia minut do czasu przybycia dwóch moich funkcjonariuszy policji. – Z Al Kabir? Twoich kuzynów? – Powiedzmy, że dwóch doborowych policjantów, przyjacielu. Zapadło krótkie milczenie, rozmówca szukał słów. – Czyli pogłoski się potwierdzają, Ahmacie? – Nie wiem, o co ci chodzi. Pogłoski to plotki. Ani jedne, ani drugie mnie nie interesują. – Powiadają, że twoja mądrość jest niewspółmierna do wieku. – To dziecinada – przerwał sułtan. – On sam powiedział, że musisz być mądry... „żeby tu rządzić”. Trudno to 206

przyjąć komuś, kto cię leczył na świnkę. – Nie łam sobie nad tym głowy, doktorze. Informuj mnie tylko na bieżąco. – Ahmat sięgnął do szuflady, gdzie znajdował się prywatny aparat telefoniczny i wcisnął kilka guziczków. Po kilku sekundach zaczął mówić. – Przepraszam, krewniaku, wiem, że śpisz, ale znów cię muszę niepokoić. Idź zaraz do więzienia. Amal Bahrudi planuje ucieczkę. Z „fuksami”. – I odłożył słuchawkę. – Co się stało? – spytała podchodząc szybko żona młodego sułtana. – Proszę cię – powiedział Ahmat, patrząc na brzuch idącej rozkołysanym krokiem małżonki. – Zostało ci już tylko sześć tygodni, Bobbie. Poruszaj się wolniej. – Ależ on jest nieznośny – poskarżyła się Roberta Aldridge Yamenni odwróciwszy głowę do stojącej obok Khalehli. – Ten mój fajtłapa przybiegł do mety chyba jako dwutysięczny w bostońskim maratonie, a mnie poucza, jak nosić dziecko. Czy to nie przesada? – Ale to królewski miot, Bobbie – odparła z uśmiechem Khalehla. – Królewski, też mi coś! W pieluchach wszyscy są sobie równi. Spytaj mojej 207

matki, miała nas czworo w ciągu sześciu lat. Kochanie, co się właściwie stało? – Nasz amerykański kongresman nawiązał kontakty w celi. Fingujemy ucieczkę. – Udało się! – zawołała Khalehla, podchodząc do biurka. – To był twój pomysł – stwierdził Ahmat. – A dajże spokój. Mój wkład tu się nie liczy. – Wszystko się liczy – powiedział stanowczo młody sułtan. – Mimo pozorów, mimo ryzyka, potrzebna jest nam wszelka pomoc, wszelka rada... Przepraszam, Khalehlo. Nawet się nie przywitałem. Przykro mi, że ściągnąłem was tu, o tej porze, podobnie jak moich kuzynów, zwykłych policjantów, ale wiedziałem, że chciałybyście przy tym być. – To oczywiste. – Jak wam się to udało? Jak wymknęłyście się z hotelu o czwartej nad ranem? – Dzięki Bobbie. Ale zapewniam cię, Ahmacie, że reputacja żadnej z nas nie ucierpiała. – Tak? – Sułtan spojrzał na swoją żonę. 208

– Wielki Boże – podjęła Bobbie, składając ręce, pokłoniła się i mówiła z bostońskim akcentem. – Ta urocza dama to kurtyzana z Kairu. Nieźle to brzmi, co? W tych okolicznościach... – Tu królewska żona wskazała obiema rękami na swój rozdęty brzuch i ciągnęła. Przywileje klasowe mają swoje dobre strony. Jako absolwentka wydziału historii w Radcliffe, co potwierdzi moja była koleżanka z akademika, wspomnę, że Henryk VIII nazywał to „jazdą w siodle”. Stosował ją wówczas, gdy Annę Boleyn była zbyt niedysponowana, żeby dogodzić swemu monarsze. – Na miłość boską, Roberto, to nie jest scena z filmu „Król i ja”, a ja nie jestem gwiazdorem miary Yula Brynnera. – Teraz już jesteś, kochany! – Żona Ahmata spojrzała ze śmiechem na Khalehlę. – Oczywiście, jeżeli go dotkniesz, wydrapię ci oczy. – Nie ma obawy, moja droga – odparła Khalehla udając powagę. – Nie po tym, co mi powiedziałaś. – Już dobrze, moje panie – przerwał im Ahmat. Jego krótkie spojrzenie wyrażało wdzięczność wobec obu kobiet. 209

– Od czasu do czasu musimy się pośmiać – powiedziała jego żona. – Inaczej oszalałybyśmy. – Zwariowałybyście ani chybi – potwierdził łagodnie Ahmat, kierując wzrok na kobietę z Kairu. Jak tam twój angielski biznesmen? – Szaleje jak pijany zając – odpowiedziała Khalehla. – Ostatnio widziano go na miękkich nogach w hotelowym Barze Amerykańskim. Nadal mnie wyzywał. – To nie najgorzej, biorąc pod uwagę twój kamuflaż. – Na pewno. Wybieram tego, kto oferuje najwyższą stawkę. – A co z naszymi doborowymi patriotami, starszymi książętami, bawiącymi się w handlarzy, którzy marzą tylko o tym, żebym sfrustrowany uciekł na Zachód? Nadal wierzą, że jesteś po ich stronie? – O, tak. Mój „przyjaciel” z bazaru, Sabat Aynub, oświadczył mi, że są przekonani, iż spotkałeś się z Kendrickiem. Jego rozumowanie było tak nieodparte, że musiałam mu przyznać, iż jesteś skończonym durniem. I po prostu szukasz guza. Wybacz. – Jakie znowu rozumowanie? – Wiedzą, że Amerykanin wsiadł do garnizonowego samochodu o kilka 210

przecznic od hotelu. Nie mogłam się spierać, bo byłam na miejscu. – A więc czatowali na ten samochód. Garnizonowe wozy krążą po całym Maskacie. – Jeszcze raz wybacz, ale to było złe posunięcie, Ahmacie. Powinnam cię o tym powiadomić, tyle że nie mogłam się z tobą skontaktować. Widzisz, rozszyfrowano nas. Dowiedzieli się, że Kendrick był tutaj... – Mustafa – przerwał gniewnie młody sułtan. – Żal mi człowieka, ale nie tego, że śmierć zamknęła mu te jego rozgadane usta. – Może to on, a może nie – powiedziała Khalehla. – Być może winę ponosi Waszyngton. Uważam, że zbyt wielu ludzi było zamieszanych w przyjazd Kendricka. O ile mi wiadomo, operację przeprowadził Departament Stanu, inni są w tym lepsi. – Nie wiemy, kto jest wrogiem ani gdzie go szukać! – Ahmat zacisnął pięść, podnosząc ją do ust. – To może być ktokolwiek, gdziekolwiek, tuż pod naszym nosem. Do licha, co teraz robić? – Róbcie to, co wam kazał – odrzekła kobieta z Kairu. – Powinien się dobrze zadekować. Złapał kontakt, czekaj więc, aż się z tobą skontaktuje. 211

– Tylko tyle mogę zrobić? Czekać? – Nie, jest jeszcze coś – dodała Khalehla. – Podaj mi trasę ucieczki i podstaw szybki wóz. Przyniosłam ze sobą przebranie kurtyzany, jest w walizeczce w przedpokoju, a kiedy się będę przebierać, uzgodnisz szczegóły z kuzynami i z tym lekarzem, którego nazywasz starym przyjacielem. – Zaraz, zaraz! – sprzeciwił się Ahmat. – Wiem, że ty i Bobbie znacie się od dawna, ale to jeszcze nie powód do stawiania żądań, abym narażał twoje życie! Nic z tego, Jose. – Moje życie nie ma tu nic do rzeczy – powiedziała lodowato Khalehla, spoglądając piwnymi oczyma na Ahmata. – Ani twoje. Mówimy o prawdziwym terroryzmie i o przetrwaniu Bliskiego Wschodu. Dzisiejsza noc może nic nie przynieść, ale muszę spróbować, a ty musisz mi na to pozwolić. Czy nie do tego nas przygotowywano? – Musisz jej też podać numer, pod którym cię zastanie – powiedziała spokojnie Roberta Yamenni. Pod którym zastanie nas oboje. – Idź się przebrać – powiedział młody sułtan Omanu z zamkniętymi oczami, kręcąc głową. 212

– Dzięki, Ahmacie. Pośpieszę się, ale najpierw muszę porozmawiać ze swoimi ludźmi. Wystarczy kilka słów, nie potrwa to długo. Pijany łysy mężczyzna w wymiętym prążkowanym garniturze firmy z Savile Rów został wyprowadzony z windy przez dwóch rodaków. Wymiary i ciężar ich zalanego ładunku były takie, że każdy wytężał się, aby podtrzymać powierzoną sobie część ciała. – Wstyd i hańba! – podsumował bezlitośnie pijaka mężczyzna po lewej, spoglądając na kluczyki hotelowe zwisające spomiędzy palców swojej prawej ręki, która jeszcze bardziej bezlitośnie podtrzymywała tamtego pod pachą. – Daj spokój, Dickie – zareplikował jego towarzysz – każdemu z nas zdarzało się wypić o kilka kolejek za dużo. – Nie w tym przeklętym kraju, który staje w płomieniach podsycanych przez tych czarnych barbarzyńców. Mógł wywołać jakąś krwawą bijatykę i powiesiliby nas na latarniach! Gdzie ten jego cholerny pokój? – W końcu korytarza. Ciężka bestia, co? 213

– Sama słonina i czysta whisky. – Bo ja wiem. Sprawiał wrażenie miłego gościa, który dał się podłapać gadatliwej kurwie. Na jego miejscu każdy by się zalał. Zrozumiałeś, gdzie pracuje? – W jakiejś firmie tekstylnej w Manchesterze. Twillingame, Burlingame czy coś takiego. – Nigdy o takiej nie słyszałempowiedział mężczyzna po prawej, unosząc ze zdziwieniem brwi. – No, daj mi klucz, to te drzwi. – Po prostu rzucimy go na łóżko, nie będziemy się z nim więcej cackać. – Myślisz, że tamten facet nie zamknie baru? Bo kiedy my tu spełniamy chrześcijański obowiązek, tamten idiota gotów nam zamknąć drzwi przed nosem. – Jego niedoczekanie! – uniósł się mężczyzna imieniem Dickie i trzy postaci weszły chwiejnym krokiem do zaciemnionego pokoju, gdzie światło z korytarza pozwoliło dojrzeć zarys łóżka. – Dałem temu draniowi dwadzieścia funtów, żeby nie zamykał, nawet gdybyśmy mieli być jedynymi gośćmi. Jeżeli sądzisz, że choć na sekundę zmrużę oczy, nim znajdę się jutro w samolocie, to chyba do 214

reszty zbzikowałeś. Nie pozwolę, żeby jakiś pieprzony smoluch z kompleksem mesjanistycznym rozpłatał mi gardło. Hej, siup, do góry go! – Dobranoc, tłusty książęrzucił na odchodnym jego współtowarzysz. I niech całe stada czarnych nietoperzy uniosą cię w dal. Tęgi mężczyzna w prążkowanym garniturze uniósł głowę z łóżka i zwrócił twarz ku drzwiom. Kroki w korytarzu ucichły; nieeleganckim ruchem przetoczył swoje cielsko i wstał. W mdłym świetle przygaszonych latarni pod oknem zdjął marynarkę i spodnie, powiesił je starannie w otwartej szafie, wygładzając fałdy. Rozluźnił krawat z insygniami pułku, po czym zsunął go z szyi. Następnie rozpiął poplamioną koszulę zalatującą whisky, zdjął i wrzucił do kosza na śmieci. Wszedł do łazienki, odkręcił oba kurki i przetarł gąbką tors; zadowolony, wziął flakon wody kolońskiej i spryskał nią obficie skórę. Wycierając się, wrócił do sypialni, podszedł do walizki leżącej na stojaku w kącie. Otworzył ją, wybrał czarne spodnie i czarną jedwabną koszule, włożył. Zapiął ją, wetknął pod pasek opinający tłusty brzuch, podszedł do okna i wyjął z kieszeni spodni książeczkowe zapałki. Zapalił jedną, poczekał, aż płomień się uspokoi i wykonał trzy półkoliste ruchy przed wielką szybą. Od215

czekał dziesięć sekund, po czym zbliżył się do biurka stojącego pod lewą ścianą i zapalił lampę. Podszedł do drzwi, otworzył automatyczny zamek, następnie wrócił do łóżka, gdzie starannie wyjął spod kapy dwie poduszki, ubił je, żeby móc podłożyć sobie pod plecy i usadowił całą swą tuszę w wygodnej pozycji. Spojrzał na zegarek i czekał. Ktoś zaskrobał trzy razy do drzwi, pocierając półkolistym ruchem drewno. – Wejść powiedział mężczyzna w czarnej jedwabnej koszuli, leżący na łóżku. Ciemnoskóry Arab wszedł z wahaniem, najwyraźniej czuł lęk przed tym otoczeniem i znajdującą się w nim osobą. Miał czyste, może wręcz nowe szaty i nieskazitelny zawój; przybywał z misją specjalną. Przemówił cichym, pełnym szacunku głosem. – Uczynił pan święty znak półksiężyca, a więc jestem. – Wielkie dzięki – rzekł Anglik. Wejdź, proszę, i zamknij drzwi. – Tak jest, efendi. Mężczyzna zrobił, co mu polecono, nadal zachowując dystans. – Przyniosłeś mi to, czego potrzebuję? – Tak jest, panie. Sprzęt i informację. 216

– Najpierw poproszę o sprzęt. – Już się robi. Arab sięgnął pod szaty i wyjął duży pistolet, który zawdzięczał swoje rozmiary perforowanemu cylindrowi przymocowanemu do lufy; był to tłumik. Drugą ręką posłaniec wyciągnął szare pudełeczko; zawierało dwadzieścia siedem naboi. Podszedł posłusznie do łóżka, podał mężczyźnie broń. – Pistolet jest naładowany. Ma w środku dziewięć naboi. W sumie jest ich trzydzieści sześć. – Dziękuję – powiedział otyły Anglik przyjmując broń. Arab wycofał się z uniżeniem. – A teraz poproszę o informację. – Tak jest. Ale najpierw muszę panu powiedzieć, że niedawno przewieziono kobietę z pobliskiego hotelu do pałacu. – Co? Zdumiony angielski biznesmen podskoczył na łóżku, grube nogi zakołysały się i tąpnęły o podłogę. Jesteś pewien? – Tak jest, panie. Zabrała ją królewska limuzyna. – Kiedy? – Mniej więcej dziesięć, dwanaście minut temu. Naturalnie od razu mnie zawiadomiono. Teraz już jest na miejscu. 217

– A co z tymi staruchami, kupcami? – Głos grubasa był niski i napięty, jakby kosztowało go to wiele wysiłku, żeby nad sobą panować. – Skontaktowała się, prawda? – Tak, panie – odrzekł Arab drżącym głosem, jak gdyby się bał, że jeśli zaprzeczy, dostanie cięgi. – Umówiła się w Dakhil na kawę z importerem, niejakim Hajazzim, a po dłuższym czasie spotkali się ponownie na bazarze Sabat. Robiła zdjęcia, śledziła kogoś... – Kogo? – Nie wiem, panie. Na bazarze panował wielki ścisk, gdzieś mi umknęła. Straciłem ją z oczu. – Do pałacu? – szepnął chrapliwie biznesmen, podnosząc się powoli. – Niesłychane! – Ale to prawda, panie! Moje informacje są prawdziwe, inaczej nie śmiałbym ich przekazać tak czcigodnej osobie jak pan... Przysięgam, efendi, będę całym sercem błogosławił Allacha we wszystkich modlitwach za to, że spotkałem prawdziwego zwolennika Mahdiego! Anglik rzucił szybko okiem na posłańca. – A więc powiedziano ci o tym? – spytał cicho. 218

– Pobłogosławiono mnie tym darem wiedzy, uhonorowano pośród innych braci. – Kto jeszcze wie? – Jak mi życie miłe”nikt więcej, panie! Tajemnicę pańskiej obecności w Maskacie zabiorę ze sobą do grobu! – Świetny pomysł – rzekł w półmroku grubas unosząc pistolet. Dwa strzały zabrzmiały jak szybkie, przytłumione kaszlnięcia, ale ich siła była niewspółmierna wobec dźwięku. Arab padł na ścianę po drugiej stronie pokoju, a jego nieskazitelne szaty nagle nasiąkły krwią. W hotelowym Barze Amerykańskim panował mrok, tylko świetlówki jarzyły się nad kontuarem mdłym blaskiem. Barman w fartuchu przycupnął w kąciku swego królestwa, od czasu do czasu zerkając leniwie na dwie postaci siedzące w loży przy frontowym oknie; na wpół opuszczone żaluzje częściowo przysłaniały widok na zewnątrz. Anglicy to głupcy – myślał barman. Nie to, że powinni wyzbyć się strachu – kto był od niego wolny w tych czasach wściekłych psów? Ani żaden cudzoziemiec, ani żaden Omańczykprzy zdrowych zmysłach. Ale ci dwaj byliby bezpieczniejsi od 219

ataku wściekłych psów za zamkniętymi drzwiami hotelowych pokoi, nie zauważeni, niewidoczni... Czy aby na pewno? – zaczął się zastanawiać barman. On sam powiedział dyrekcji, że ci dwaj uparli się, żeby tu zostać, a dyrekcja, nie wiedząc, co też ci cudzoziemcy mają przy sobie ani kto jeszcze o tym wie i ich szuka, postawili trzech uzbrojonych strażników w holu obok jedynego wejścia do Baru Amerykańskiego. Tak czy inaczej, zakonkludował barman ziewając, czy są mądrzy, czy głupi, nieroztropni czy rozsądni, Anglicy są wyjątkowo hojni, i tylko to się liczy. To jedno, no i widok własnego pistoletu ukrytego w ręczniku pod barem. Jak na ironię, był to śmiercionośny izraelski pistolet – półautomatyczny kupiony od usłużnego Żyda na nabrzeżu. Ha! Teraz ci Żydzi naprawdę wykazali spryt. Odkąd rozpętało się to szaleństwo, uzbroili połowę Maskatu. – Dickie, patrz! – szepnął bardziej tolerancyjny z dwóch Anglików, rozsuwając prawą ręką dwie listewki w zakrywającej okno opuszczonej żaluzji. – Co takiego, Jack? – Dickie podniósł gwałtownie głowę, mrugając oczyma, bo właśnie się zdrzemnął. – Czy to nie ten nasz zalany rodak? 220

– Kto? Gdzie? O, Boże, masz rację! Na zewnątrz, na pustej, słabo oświetlonej ulicy gruby mężczyzna – wyprostowany, podniecony – chodził w tę i z powrotem po chodniku i rozglądał się nerwowo wokół siebie. Nagle zapalił kilka zapałek jedną po drugiej. Podnosił i opuszczał płomień, rzucając gniewnie każdą zapałkę na chodnik przed zapaleniem następnej. Po półtorej minuty na jezdni zjawił się jadący szybko ciemny samochód; gwałtownie zahamował i wygasił światła. Dickie i jego kolega obserwowali zdumieni przez szparę między listewkami żaluzji, jak grubas z zadziwiającą zwinnością i stanowczością obchodzi maskę wozu. Kiedy podszedł do tylnych drzwi, ze środka wyskoczył Arab w zawoju, ale ubrany w ciemny zachodni garnitur. Tęgi Brytyjczyk natychmiast zaczął szybko mówić, co chwila dźgając palcem wskazującym twarz stojącego przed nim mężczyzny. Wreszcie obrócił wielki tors, odwrócił głowę z podwójnym podbródkiem i wskazał na wyższe piętra hotelu; Arab okręcił się na pięcie i pognał chodnikiem. Następnie, wcale się z tym nie kryjąc, grubas wyjął zza pasa wielki pistolet, rozwarł szerzej drzwi samochodu i szybko, ze złością wsiadł do środka. 221

– Boże mój, widziałeś? – zawołał Dickie. – Tak. Przebrał się. – Co ty powiesz? – No przecież. Światło jest marne, ale nie dla wprawnego oka. Zniknęła biała koszula i prążkowany garnitur. Ma na sobie ciemną koszulę, a spodnie i marynarkę czarne, z grubej wełny, niezbyt odpowiednie w tym klimacie. – O czym ty gadasz? – spytał zdumiony Dickie. – Miałem na myśli spluwę! – No, tak, stary. Ty robisz w branży metali żelaznych, a ja w tekstylnej, – Wiesz co, wprawiasz mnie w osłupienie! Obaj widzimy studwudziestokilogramowego faceta, który przed kwadransem był tak zalany, że musieliśmy go dźwigać na górę, jak nagle biega sobie trzeźwiusieńki po ulicy, wydaje rozkazy jakiemuś gościowi i wymachuje bronią, a potem wskakuje do wezwanego najwyraźniej przez siebie wozu jeżdżącego z zawrotną prędkością... a ty widzisz tylko jego ciuchy. – To tylko jedna strona medalu, stary. Dostrzegłem oczywiście broń, rączego Araba i ten wóz prowadzony niewątpliwie przez szaleńca... i prawem kontrastu 222

ubranie wydało mi się dziwaczne, teraz rozumiesz? – Ani w ząb! – Być może „dziwaczne” to niewłaściwe słowo. – No to poszukaj właściwego, Jack. – Dobra, spróbuję... Ten tłuścioch miał w czubie albo nie miał, ale odstawiony był jak z żurnala. Garnitur z delikatnej wełny czesankowej, koszula firmy Angelo, krawat z najlepszego czystego jedwabiu i buty „benedyktynki, mokasyny szyte na zamówienie we Włoszech. Jest wystrojony na zabój, pomyślałem sobie, i to stosownie do klimatu. – No to co?spytał z irytacją Dickie. – To, że teraz, na ulicy, jest w zwyczajnych spodniach i w marynarce, które źle leżą, są za „ciężkie na ten przeklęty Upał, nie biją w oczy elegancją, a już na pewno nie pasują do poranku towarzyskiego ani do śniadania w Ascot. A skoro już o tym mowa, znam w Manchesterze wszystkie firmy tekstylne. I nie ma tam żadnej, która nazywałaby się Twillingame, Burlingame czy jakoś podobnie. – Co ty powiesz? 223

– Przecież ci mówię. – To się nazywa „spalony”, co? – Tak, dlatego uważam, że nie powinniśmy lecieć dziś rano samolotem. – Na Boga, dlaczego? – Powinniśmy pójść do naszej ambasady i zaalarmować kogoś. – Co? – Dickie, a jeżeli ten facet naprawdę chce wyglądać „zabójczo”? DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ A oto dalszy ciąg dziennika. Ostatni raport jest niepokojący, a ponieważ moje przyrządy nie rozszyfrowały wstępnych kodów Langley, nie wiem nawet, czy dane zostały zablokowane. Osobnik nawiązał kontakt. Detektyw mówi o ryzykownej decyzji, która była „nieunikniona” – nieunikniona! ale nad wyraz bezpieczna. Co robi i jak to robi? Jakie ma metody i kontakty? Musze znać szczegóły. Jeżeli przeżyje, będę potrzebował wszelkich szczegółów, bo właśnie szczegóły zapewniają wiarygodność niezwykłym operacjom, a ta operacja uczyni z tego osobnika sumienie narodu: Czy 224

zdoła przeżyć, czy stanie się jeszcze jedną zagubioną cyferką w nie ujawnionej serii wydarzeń? Moje przyrządy tego nie wiedzą, mogą tylko potwierdzić jego możliwości, co nic nam nie da, jeżeli ten osobnik zginie. Wówczas cała moja praca pójdzie na marne. ***

Rozdział 8 Czterej więźniowie-terroryści siedzieli w kajdankach, dwaj po prawej stronie pędzącej karetki policyjnej, dwaj pozostali naprzeciw tamtych po lewej. Zgodnie z wcześniejszym ustaleniem Kendrick siedział obok młodego fanatyka o dzikim wzroku, który seplenił z powodu zajęczej wargi, i to w dodatku skrzekliwie; Azra siedział naprzeciwko, obok gburowatego, starszego mordercy, który zaczepił i zaatakował Evana ten ostatni nazywał go w myślach sierżantembryga225

dzistą. Przy klekoczących stalowych drzwiach karetki stał strażnik, trzymał się lewą ręką poprzeczki na dachu i próbował utrzymać pionową pozycję. W prawej miał, podtrzymywany przez naprężony skórzany pas, zwisający z ramienia pistolet maszynowy MAC-10. Jedna puszczona na oślep seria zmieniłaby czterech oddychających więźniów w zmasakrowane, nie oddychające trupy przygwożdżone do ścian pędzącej karetki. Ale strażnik – również zgodnie z ustaleniem – miał poza tym przypięty do pasa pęk kluczy od kajdanków więźniów. Przedtem rozegrał się wyścig z czasem, jakże drogocennym. Minuty przerodziły się w godziny, a z upływem godzin nastał kolejny dzień. – Jest pan szalony i wie pan o tym, prawda? – Panie doktorze, nie mamy wyboru! Ten człowiek to Azra, zwany Błękitnym. – Bzdura i jeszcze raz bzdura! Azra ma brodę i długie włosy. Mieliśmy okazje oglądać go w telewizji. – Zgolił brodę i ściął włosy. – Pytam pana, czy jest pan Amalem Bahrudim? 226

– Obecnie tak. – Nie, nie jest pan! Tak jak on nie jest Azrą! Ten człowiek został tu przywieziony pięć godzin temu z bazaru w Wajlat. To pijany kretyn, błazen udający chojraka, i tyle. Inny bydlak, jego koleżka, rozpłatał sobie gardło policyjnym nożem! – Byłem tam, Faisalu. To Azra, brat Zayi Yateem. – Dlatego, że tak mówi? – Nie. Dlatego, że z nim rozmawiałem, że go wysłuchałem. Prowadzi świętą wojnę nie za Allacha czy przeciwko Allachowi, Abrahamowi lub Chrystusowi. Jej celem jest ocalenie życia, przetrwanie na tej ziemi. – Obłęd! Wszystko to jeden wielki obłęd! – Co powiedział Ahmat? – Żeby zrobić, co pan każe, ale zaczekać do przybycia jego dwóch doborowych policjantów. Całkowicie ufa tym dwóm ludziom... to pewnie pańskie instrukcje. – Tych dwóch wesołków? Dwóch mundurowych, którzy towarzyszyli mi z 227

bazaru na Al Kabir? – Są od zadań specjalnych. Jeden będzie prowadził wóz policyjny, drugi chronił pana. – Dobrze pomyślane. Czyli realizuję scenariusz Ahmata, prawda? – Jest pan, niesprawiedliwy, panie Kendrick. – A on tylko do pewnego stopnia niegodziwy... Oto dwóch więźniów, którzy mają się znaleźć w tym przerzucie, w jednym transporcie ze mną i z Azrą. – Po co? Kim oni są? – Jeden to wariat zdolny miotać przekleństwa na swój pluton egzekucyjny, a(drugi... drugi to cień Azry. RobiVszystko, co mu każe Błękitny. Wystarczy usunąć tych dwóch, a forteca padnie. – Mówi pan zagadkowo. – Innych można złamać, panie doktorze. W sumienie nie wierzą, ale dadzą się złamać. Proponuję, żeby pan brał po trzech albo czterech, zamykał w mniejszych klitkach i kazał oddawać strzały z drugiej strony celi. Z pewnością znajdzie się kilku fanatyków, którym nie marzy się własna egzekucja. 228

– Proszę pamiętać, że zrzuca pan swoją skórę, panie Kendrick. Wkracza pan w nie znany sobie świat ,, – No to go poznam, panie doktorze. Po to tu jestem. Sygnał! Strażnik przy drzwiach karetki złapał równowagę, opuścił na chwilę lewą rękę, potrząsnął nią, żeby przywrócić krążenie i natychmiast podniósł do góry, by znów chwycić się poprzeczki. Powtórzy to samo za niecałą minutę, i wówczas Evan będzie mógł ruszyć do akcji, Choreografię opracowano naprędce w więziennym laboratorium; atak miał być szybki i prosty. Reakcja strażnika stanowiła klucz do sukcesu. Po dwudziestu dwóch sekundach lewa ręka strażnika opadła ponownie na dół w geście zmęczenia. Kendrick zerwał się z ławki, jego ciało niczym lity pocisk wbiło się w strażnika, który uderzył głową w drzwi z taką siłą, że histeria rozbłysła w jego oczach natychmiast ustąpiła miejsca apatii, gdy ten osunął się na podłogę.Prędzej! – zakomenderował Evan, odwracając się do Azry. – Pomóż mi! Zabierz mu klucze! Palestyńczyk skoczył naprzód, za nim sierżantbrygadzista. Wspólnymi siłami, pomimo skutych kajdankami rąk, odsunęli pistolet MAC-10 i wyrwali strażnikowi klucze zza pasa. 229

– Zabiję go! – wrzasnął zagorzalec z zajęczą wargą, złapał broń i słaniając się w kołyszącej karetce, wymierzył w głowę strażnika. – Powstrzymajcie go!rozkazał Azra. – Dureń! – ryknął sierżantbrygadzista, wyrywając broń młodemu fanatykowi. – Kierowca usłyszy strzały! – To nasz święty wróg! – To nasze święte wybawienie stąd, ty nieszczęsny idioto! – rzucił Azra, otwierając kajdanki Kendrickowi i podając mu klucz, żeby otworzył z kolei jemu. Kiedy już kongresman z Kolorado uwolnił go, skierował się ku wyciągniętym przegubom sierżantabrygadzisty. – Mam na imię Yosef powiedział starszy mężczyzna. To hebrajskie imię, bo moja matka była Żydówką, ale nie pochodzimy z Izraela. Odważny z ciebie człowiek, Amalu Bahrudi. – Nie lubię stawać przed plutonem egzekucyjnym na pustyni – odrzekł Kendrick, rzucając kajdanki na podłogę, po czym odwrócił się do młodego terrorysty, który omal nie zabił nieprzytomnego strażnika. – Nie wiem, czy cię uwolnić, czy nie? 230

– Niby dlaczego? – zawołał chłopak. – Dlatego, że jestem gotów zabić w naszej świętej wojnie, zginąć za sprawę? – Nie, młody człowieku, dlatego, że nas mógłbyś zabić, a nasze życie jest cenniejsze od twojego. – Amal! – krzyknął Azra, łapiąc Evana za rękę, żeby nie stracić równowagi, ale też żeby zwrócić uwagę Kendricka. – Zgadzam się, że to kretyn, ale usprawiedliwiają go pewne okoliczności. Osadnicy na Zachodnim Brzegu wysadzili mu w powietrze dom rodzinny i sklep tekstylny ojca. Ojciec zginął od wybuchu, a Izraelska Komisja Nadzorcza sprzedała za bezcen obie posiadłości osadnikom. – Błękitny zniżył głos, mówiąc Kendrickowi wprost do ucha. – To przypadek psychiatryczny, ale poza nami nie miał się do kogo zwrócić. Yosef i ja zapanujemy nad nim. Uwolnij go. – Odpowiadasz głową, poeto – burknął Evan, otwierając żelazne bransoletki na przegubach młodego terrorysty. – Czemu mówisz o egzekucji na pustyni? – spytał Yosef. – Ponieważ droga pod nami jest już niemal piaszczysta. Nie czujesz? – wy231

jaśnił Kendrick, który wiedział zawczasu, jaką drogą pojadą. – Po prostu znikniemy, spali nas słońce albo pochłonie piasek. – Dlaczego my? – dopytywał się starszy terrorysta. – Wiem dobrze, dlaczego ja, gorzej, dlaczego my. Nie mają pojęcia, co ze mną zrobić, najlepiej więc mnie zabić. Jeżeli stanowię zagrożenie albo wywieram zły wpływ, pozbędą się i jednego, i drugiego. – Evan przerwał, po czym pokiwał głową. Jak się tak zastanowić – dodał – pewnie dlatego padło na Yosefa i chłopca, że byli najbardziej hałaśliwymi więźniami. Rozpoznano ich więc po głosach, obaj mają charakterystyczne. – A ja?spytał Azra, spoglądając na Kendricka. – Sądziłbym, że znajdziesz odpowiedź bez mojej pomocy odparł Kendrick patrząc na Palestyńczyka z niejaką pogardą. – Usiłowałem od ciebie odskoczyć, kiedy zdybali mnie przy ubikacjach, ale okazałeś się zbyt powolny. – Chcesz powiedzieć, że widziano nas razem? – Uczeń dostaje zaledwie dostateczny. Nie tylko razem, ale i z dala od innych. Zachciało ci się konferencji, ważniaku. 232

– Samochód zwalnia! – krzyknął Yosef, gdy karetka lekko przyhamowała, wchodząc w opadający zakręt. – Wyskakujemy – powiedział Evan. I to zaraz. Jeśli zjedzie w dolinę, będą tam żołnierze. Szybko! Musimy skakać! – Drzwi! – zawołał Azra. – Pewno są zablokowane od zewnątrz. – Nie wiemskłamał Kendrick, realizując scenariusz sporządzony naprędce w więziennym laboratorium. Ustalono, że poluzuje się nity w dwóch zasuwach. – Nigdy mnie tu nie aresztowano, ale to nieważne. Są zrobione z gównianej blachy, lichy stop ze spojeniami. Jeśli rzucimy się we czterech, na pewno ją rozwalimy. W środku jest najsłabsza. – Evan szarpnął za ramię chłopca z zajęczą wargą i przyciągnął z lewej strony do siebie. – Dobra, dzikusie. Wal w drzwi, jakbyś chciał roztrzaskać Ścianę Płaczu. No, chłopaki! Ej, raz! – Zaczekaj! – Azra zatoczył się z drugiego końca karetki. – Broń! – zawołał i schwycił pistolet maszynowy MAC-10, przerzucił sobie pas przez ramię, a lufę skierował w dół. – Dobra – powiedział, dołączając do pozostałych. – Jazda! krzyknął Kendrick. Czterech więźniów rzuciło się na środkową część 233

drzwi, gdy karetka podskakiwała na kamieniach biorąc zakręt w dół. Metalowa płyta ustąpiła, wybrzuszając się na spojeniach, a przez szerokie szczeliny wsączył się blask księżyca. – Jeszcze raz! – ryknął Yosef z ogniem w oczach. – Pamiętajcie! – zakomenderował mężczyzna, którego uznano wreszcie za Amala Bahrudiego. – Kiedy się przebijemy, spadając na ziemię, podkulcie kolana. Nie potrzeba nam rannych. Ponownie naparli na częściowo rozwalone drzwi. Puściły dolne nity; metal poszybował w księżycowej poświacie, cztery postaci wyskoczyły na krętą szosę wiodącą do pustynnej doliny. W karetce strażnik przetoczył się do przodu, kiedy wóz podskoczył przy zjeździe w dół, a pot ze strachu przed śmiercią zalewał mu twarz. Podniósł się niezdarnie na kolana i zaczął stukać w ścianę kabiny. Odpowiedział mu jeden głuchy odgłos. Ich zadanie na tę noc było wypełnione połowicznie. Uciekinierzy również się przetoczyli, tyle że w kierunku przeciwnym do linii spadku, a każdy walczył jak mógł, żeby odzyskać równowagę. Pierwsi podnieśli się Azra i Yosef, kręcąc szyjami i potrząsając głowami, instynktownie sprawdzali, czy skończyło się 234

tylko na siniakach. Po nich wstał Kendrick. Paliło go ramię, w nogach czuł przeszywający ból, miał też podrapane ręce, ale ostatecznie z wdzięcznością wspominał twardą szkołę, jaką dały mu włóczęgi z plecakiem po górach i spływy spienioną wodą; był obolały, lecz nie ranny. Palestyńczykowi z zajęczą wargą powiodło się najgorzej; jęczał teraz na kamienistej ziemi pokrytej tuż przy szosie pustynną trawą i skręcał się z wściekłości, usiłując bezskutecznie wstać. Podbiegł do niego Yosef, a kiedy Evan i Azra oglądali położoną niżej dolinę, gburowaty starszy mężczyzna postawił diagnozę. – Ten dzieciak złamał nogę – poinformował swoich dwóch zwierzchników. – No to mnie od razu zabijcie! – zawołał młodzik. – Pójdę do Allacha, a wy pójdziecie dalej walczyć! – Zamknij się – rzucił Azra, który trzymał w ręku MAC-10, i podszedł z Kendrickiem do rannego chłopca. – Tak się ciągle rwiesz do śmierci, że aż nudno słuchać, a ten twój piskliwy głos prędzej sprowadzi śmierć na nas. Podrzyj jego koszulę na pasy, Yosefie. Zwiąż mu ręce i nogi, a potem ułóż go na szosie. Ten samochód przyjedzie tu zaraz z powrotem, kiedy tylko dotrze do obozu w dole, 235

a ci idioci zorientują się, co się stało. Znajdą go. – Chcecie mnie oddać w ręce wrogów? – wykrzyknął nastolatek. – Siedź cicho – odrzekł gniewnie Azra, wieszając pistolet maszynowy na ramieniu. – Chcemy cię oddać do szpitala, gdzie się tobą zaopiekują. Dzieci nikt tu nie rozstrzeliwuje, najwyżej giną od bomb albo pocisków. Aż nazbyt często się to zdarza, ale tam ci to nie grozi. – Nic nie zdradzę! – Bo nic nie wiesz – powiedział mężczyzna zwany Błękitnym. – Zwiąż go, Yosefie. Ułóż wygodnie nogi. – Azra pochylił się nad młodzieńcem. – Są lepsze sposoby walki niż niepotrzebna śmierć. Niech wróg cię wyleczy, żebyś mógł znów stanąć do walki. I wracaj do nas, uparty bojowniku o wolność. Jesteś nam potrzebny... Pośpiesz się, Yosefie! Kiedy starszy terrorysta wypełniał rozkazy, Azra i Kendrick wrócili do drogi wykutej w skale. Hen w dole zaczynały się białe piaski, które ciągnęły się bez końca w blasku księżyca, rozległa alabastrowa podłoga zwieńczona ciemną kopułą nieba. W oddali, na białej płaszczyźnie migotała żółta plamka. Było to pustynne ognisko, miejsce spotkania będące integralną częścią „ucieczki”. Znajdowało się zbyt daleko, żeby można było doj236

rzeć wyraźnie postaci, ale niewątpliwie należały one do omańskich żołnierzy lub policjantów. Nie był to jednak pluton egzekucyjny, jak podejrzewali towarzysze Amala Bahrudiego. – Znasz teren o wiele lepiej niż ja – powiedział po angielsku Evan. – Jak daleko, twoim zdaniem, mieści się ten obóz? – Nie więcej niż dziesięć, najwyżej dwanaście kilometrów stąd. Dalej szosa biegnie już prosto. Niedługo tam dotrą. – W takim razie chodźmy. Kendrick odwrócił się, patrząc jak stary Yosef niesie rannego nastolatka w stronę drogi. Ruszył ku nim. Azra jednak nie postąpił kroku. – Dokąd, Amalu Bahrudi? – zawołał. – Dokąd pójdziemy? Evan odrzucił głowę do tyłu. – Dokąd? – powtórzył pogardliwie. – Przede wszystkim, jak najdalej stąd. Zaraz się rozjaśni, jeżeli więc znam się na rzeczy, a raczej się znam, tuzin helikopterów zacznie tu krążyć nisko szukając nas. W mieście możemy się jakoś zgubić, ale nie tutaj. 237

– No to co robimy? Dokąd idziemy? Kendrick nie widział wyraźnie w przyćmionym świetle księżyca, ale poczuł na sobie przenikliwe, pytające spojrzenie. Poddawano go próbie. – Przekażemy wiadomość do ambasady. Do twojej siostry, Yateem, albo do Ahbyahda. Zablokujemy przekazywanie fotografii i zabijemy winnych. – Niby jak? Jak przekażemy wiadomość do ambasady? Czy twoi przełożeni doradzili ci coś, Amalu Bahrudi? Evan był przygotowany na to pytanie; musiało paść. – Szczerze mówiąc, nie byli pewni, gdzie się znajduje punkt przerzutowy, ale zakładali, że jeśli macie trochę oleju w głowie, sytuacja zmieni się z dnia na dzień. Miałem przekazać przy bramie karteczkę do rady dowództwa, z prośbą, żeby przepuszczono mnie przez punkt przerzutowy, gdziekolwiek będzie się akurat znajdował. – Takie karteczki mogą stanowić pułapkę. Dlaczego mieliby ci uwierzyć? Kendrick pomilczał chwilę, a kiedy odpowiedział, głos miał niski, spokojny, dobitny. 238

– Ponieważ moją karteczkę podpisał Mahdi. Azra zrobił szerokie oczy. Kiwnął powoli głową i podniósł rękę. – We własnej osobie? spytał. – Kopertę opatrzono woskową pieczęcią, której nie wolno było złamać. Trudno mi było przełknąć tę zniewagę, ale nawet ja muszę słuchać rozkazów tych, którzy pokrywają koszty podróży, jeżeli rozumiesz, co mam na myśli. – Którzy dają nam pieniądze na naszą działalność... – Jeżeli istniał jakiś szyfr potwierdzający autentyczność, był przeznaczony dla rady lub kogoś spośród niej, a nie dla mnie. – Daj mi tę karteczkę – zażądał Azra. – Dureń! – aż wykrzyknął poirytowany kongresman z dziewiątego okręgu stanu Kolorado. – Kiedy policja miała mnie dopaść, podarłem ją w drobny mak i rozrzuciłem po Al Kabir! A ty postąpiłbyś inaczej? Palestyńczyk pozostał bez ruchu. – Nie, jasne, że nie – odpowiedział. – Zresztą, nie jest nam potrzebna. Wprowadzę nas do ambasady. Punkt przerzutowy działa dobrze w obie strony. – Tak dobrze, że szmugluje się filmy pod nosem odpowiednio urobionych strażników. Przekaż to swojej siostrze. Zmieńcie tych ludzi co do jednego i za239

cznijcie natychmiast szukać aparatu. Kiedy się znajdzie, zabijcie jego właściciela i ewentualnych wspólników. Zabijcie ich wszystkich. – Na podstawie samych domniemań? – zaprotestował Azra. – Narażamy życie niewinnych ofiar, wartościowych bojowników. – Nie bawmy się w obłudę – roześmiał się Amal Bahrudi. – Nie mamy takich wahań wobec wroga. Nie zabijamy „wartościowych bojowników”, ale całkiem niewinnych ludzi po to, żeby usłyszał nas świat, głuchy i ślepy na naszą walkę, nasze ocalenie. – Na twojego wszechmocnego Allacha, teraz ty jesteś głuchy i ślepy – warknął Azra. – Wierzysz zachodniej prasie, to nie ulega kwestii! Spośród jedenastu ofiar, cztery były już wcześniej martwe, w tym dwie kobiety: jedna sama zadała sobie śmierć, bo panicznie bała się być zgwałcona, i to przez Araba; druga, znacznie silniejsza, przypominająca strażnika, tego, co zaatakował Nassira, rzuciła się na jakiegoś młodego idiotę, który całkiem się zgubił i wystrzelił. Dwaj mężczyźni to niedołężni starcy, którzy zmarli na serce. Ponosimy winę za śmierć tych niewinnych, ale nie podniesiono przeciwko nim broni. Zaya wszystko to 240

wyjaśniła, tylko nikt nam nie uwierzył. I nigdy nie uwierzy! – To już bez znaczenia, ale co się stało z pozostałymi? Było ich jeszcze bodajże siedmioro. – Zostali, i to słusznie, skazani przez naszą radę. Agenci wywiadu tworzący przeciwko nam siatki wokół Zatoki i Morza Śródziemnego, uczestnicy haniebnych Operacji Konsularnych... w tym nawet dwóch Arabów... którzy zaprzedali swe dusze, żeby nas wydać na śmierć, opłacani przez syjonistów i ich amerykańskie marionetki. Zasłużyli na śmierć, bo wysłaliby na śmierć nas wszystkich, ale wcześniej chcieli pozbawić nas honoru, przedstawić jako wcielenie zła, chociaż w nas nie ma zła, tylko chęć życia na własnych ziemiach... – Dosyć, poeto – przerwał mu Kendrick, zerkając przez ramię na Yosefa i nieletniego terrorystę, który tak pragnął się przenieść na łono Allacha. – Nie ma teraz czasu na twoje kazania. Musimy się stąd wydostać. – Do ambasady – zgodził się Azra. – Przez punkt przerzutowy. Kendrick wrócił do Palestyńczyka, podszedł do niego powoli. – Tak, do ambasady – powiedział. – Ale nie przez punkt przerzutowy, tylko pod bramę. Tam przekażesz 241

siostrze wiadomość, wszystko Jej wyjaśnisz. Kiedy wypełnimy te rozkazy, moje zadanie tu się skończy, a i ty przez dzień lub dwa będziesz wolny. – O czym ty mówisz? – spytał zdumiony Błękitny. – Mam polecenie zabrać jednego z was jak najszybciej do Bahrajnu. Tylko na krótko, ale to pilne. – Do Bahrajnu? – Do Mahdiego. Ma dla was nowe rozkazy, których nie powierzy nikomu innemu jak tylko członkowi rady. – Lotnisko jest strzeżone – stwierdził twardo Azra. Jest patrolowane przez strażników i psy bojowe. Nikt się nie przedostanie bez przesłuchania. Nie damy rady. Tak samo wygląda sytuacja na nabrzeżu. Zatrzymują i przeszukują każdy statek, a w przypadku odmowy wysadzają w powietrze. – Nie przeszkodziło to waszym ludziom przedostawać się przez punkt przerzutowy. Sam widziałem rezultaty w Berlinie. – Ale powiedziałeś, że to „pilne”, a przerzut trwa dobę albo i dwie. – Czemu tak długo? 242

– Jeździmy na południe tylko nocą, w mundurach jemeńskiej straży granicznej. Jeśli nas zatrzymają, mówimy, że patrolujemy wybrzeże. Potem czekamy na szybkie łodzie dalekomorskie, przysyłane oczywiście przez Bahrajn. – No, oczywiście. – Miałem więc rację, pomyślał Evan. Południowe wybrzeże aż do Ra's al Hadd i cieśniny Masirah to otwarte terytorium, surowe pustkowie o skalistych brzegach i niegościnnych terenach, raj dla złodziei i przemytników, zwłaszcza dla terrorystów. A jakaż może być lepsza ochrona niż mundury straży granicznej, której żołnierzy wybierano ze względu na lojalność i brutalność? Była ona nie mniejsza, a może nawet większa od brutalności desperatów z całego świata przygarniętych przez Jemen. – To świetnie – ciągnął Amal Bahrudi tonem zawodowca. Jak, na Allacha, zdobyliście te mundury? O ile wiem, są zupełnie inne, jaśniejsze, różnią się epoletami, buty dostosowane do pustyni i wody... , – Kazałem je uszyć – przerwał Azra zapatrzony w ciągnącą się poniżej dolinę. – Oczywiście, w Bahrajnie. Wszystkie są zaksięgowane i przechowywane pod kluczem... Masz rację, musimy iść. Karetka będzie w obozie za niecałe dwie 243

minuty. Pogadamy po drodze. Naprzód! Yosef położył związanego, rannego, młodego terrorystę na szosie, uspokoił go i dał mu ciche, lecz stanowcze polecenia. Podeszli Azra i Kendrick. – Najszybciej będziemy się posuwać szosą – powiedział Evan. – Trzymajmy się jej, dopóki nie zobaczymy reflektorów w dolinie. Prędzej. – Po kilku słowach otuchy rzuconych leżącemu koledze trzej uciekinierzy ruszyli biegiem po wznoszącej się krętej pochyłości ku położonej kilkaset metrów wyżej płaszczyźnie. Teren stanowił połączenie wyschłych, karłowatych krzewów pokrywających wypaloną ziemię i niskich, sękatych drzew wspomaganych przez nocną wilgoć od morza, a potem karlejących w bezwietrznej, palącej spiekocie dnia. Tak daleko jak sięgali wzrokiem w bladej poświacie księżyca, droga biegła prosto. Ciężko sapiąc, z klatką piersiową jak beka, przemówił Yosef: – Trzy lub cztery kilometry na północ jest więcej wyższych drzew, łatwiej się ukryć. – Znasz tę drogę? – spytał Kendrick, niemile zdziwiony, sądził bowiem, że on 244

jeden wie, gdzie się znajdują. – Może nie tę konkretną drogę, ale jest ich tylko kilka – odpowiedział buńczuczny starszy terrorysta – i niczym się nie różnią. Między piaskami a Zatoką okolica się zmienia. Przybywa zieleni, wyrastają małe pagórki. I nagle, zanim człowiek się obejrzy, już jest w Maskacie. – Yosef należał do oddziału zwiadowczego dowodzonego przez Ahbyahda – wyjaśnił Azra. – Przybyli tu pięć dni wcześniej, zanim opanowaliśmy ambasadę. – Rozumiem. Wiem też, że kiedy się rozjaśni, nie ukrylibyśmy się nawet w lesie, a Oman to nie Schwarzwald. Wojsko, policja i helikoptery będą przeczesywać każdy centymetr terenu. Możemy się ukryć tylko w Maskacie. – Evan skierował kolejne słowa do mężczyzny zwanego Błękitnym. – Z pewnością masz w mieście kontakty? – I to sporo. – A konkretnie? – Od dziesięciu do dwudziestu, w tym kilka wysoko postawionych osób. Oczywiście, kursują w tę i z powrotem. – Zwołaj ich wszystkich w Maskacie i skontaktuj mnie z nimi. Wybiorę jed245

nego. – Wybierzesz jednego... – Potrzebny mi tylko jeden, ale musi to być odpowiedni człowiek. Zawiezie ode mnie wiadomość, a ja w trzy godziny odstawię cię do Bahrajnu. – Do Mahdiego? – Tak. – Przecież mówiłeś, sugerowałeś, że go nie znasz. – Bo nie znam. – Ale wiesz, jak się z nim skontaktować? – Nie – odparł Kendrick odczuwając nagle głuchy ból w piersi. – Kolejna zniewaga z twojej strony, ale tym razem bardziej zrozumiała. Działam nie tutaj, lecz w Europie. Zakładam, że wiesz, jak go odnaleźć w Bahrajnie. – Może coś było na tej karteczce, którą zniszczyłeś na Al Kabir, jakiś szyfr... – Zawsze istnieją metody, które stosuje się w nagłych wypadkach! wtrącił szorstko Evan, próbując opanować lęk. – Tak, istnieją – powiedział z namysłem Azra. – Ale nie dotyczą kontaktów z 246

Mahdim. Jak z pewnością wiesz;jego imię przekazuje się szeptem jedynie nielicznym. – Nie wiem. Już ci mówiłem, że nie działam w tej części świata. Na pewno dlatego mnie wybrano... – Na pewno – potwierdził Błękitny. Jesteś z dala od swojej bazy, nieoczekiwany wysłannik. – Nie wierzę! – wybuchnął Kendrick. – Przecież codziennie otrzymujecie polecenia, prawda? – Tak. – Azra spojrzał przelotnie na Yosefa. – Ale podobnie jak ty jestem wysłannikiem. – Co? – Należę do rady, jestem młody i silny, żadna ze mnie baba. Ale nie jestem przywódcą, nie pozwala na to mój wiek. Nassir, moja siostra Zaya i Ahbyahd zostali mianowani przywódcami rady. Do śmierci Nassira dzielili we troje odpowiedzialność za wszelkie operacje. Kiedy nadeszły zapieczętowane rozkazy, dostarczyłem je, nie łamiąc pieczęci. Tylko Zaya i Ahbyahd wiedzą, jak się 247

skontaktować z Mahdim, i to nie osobiście, ale poprzez cały szereg pośredników. – Czy możesz nawiązać kontakt radiowy z siostrą... na pewnej częstotliwości albo przez sterylny telefon? Mogłaby ci przekazać informacje. – Niemożliwe. Wróg posiada zbyt dobry sprzęt do nasłuchu. Nie mówimy nic takiego przez radio ani przez telefon, czego nie powiedzielibyśmy publicznie. Zakładamy, że to na jedno wychodzi. – A twoi ludzie w Maskacie? – ciągnął szybko, zdecydowanie Evan czując kropelki potu na czole. – Czy któryś z nich mógłby się dostać do środka i je przekazać? – Informacje, choćby powierzchowne, na temat Mahdiego? spytał Azra. – Kazałaby rozstrzelać każdego, kto by ich szukał. – Musimy je zdobyć! Mam cię dostarczyć do niego, do Bahrajnu, najpóźniej dziś w nocy, a nie będę ryzykował kontaktu ze źródłami naszych funduszy operacyjnych w Europie tylko dlatego, że spada na mnie wina za niezawinioną porażkę. – Jest tylko jedno wyjście – powiedział Azra. – Wspomniałem już o nim. Musimy jechać do ambasady, dostać się do ambasady. – Nie ma czasu na takie komplikacje – nalegał rozpaczliwie Kendrick przerażony tym, że go zdemasku248

ją. – Znam Bahrajn. Wybiorę miejsce i wezwiemy jednego z twoich ludzi, żeby przekazał twojej siostrze wiadomość. Ona lub Ahbyahd znajdą sposób, żeby skontaktować się z którymś pośrednikiem Mahdiego. Nie wspomnimy, oczywiście, o żadnym z nas obu, każemy im przekazać, że zaistniała krytyczna sytuacja. Tak, krytyczna sytuacja, na pewno to zrozumieją! Określę miejsce spotkania. Ulica, meczet, zakątek na przystani lub na obrzeżach lotniska. Ktoś się zjawi. Ktoś musi się zjawić! Szczupły, muskularny młody terrorysta znów umilkł, przyglądając się badawczo twarzy mężczyzny, którego uważał za swojego odpowiednika w dalekiej Europie. – Pytam cię, Bahrudi – odezwał się chyba po dziesięciu sekundach. – Czy mógłbyś sobie pozwolić na taką nonszalancję, taki brak dyscypliny wobec swoich mocodawców w Berlinie? Czy Moskwa, banki bułgarskie w Sofii lub ukryci w cieniu donatorzy z Zagrzebia tolerowaliby takie swobodne kontakty? – Zrozumieliby krytyczną sytuację. – Gdybyś dopuścił do takiej krytycznej sytuacji, rozpłataliby ci gardło rzeźnickim nożem i znaleźli na twoje miejsce kogoś innego! – Pilnuj swoich źródeł 249

finansowania, a ja będę pilnował swoich, panie Błękitny! – A więc dopilnuję swoich. Tu i teraz. Jedziemy do ambasady! Wiatry znad Zatoki Omańskiej przemknęły nad lichą trawą i sękatymi, karłowatymi drzewami, ale nie wytłumiły natarczywego dźwięku nastrojonej na dwa tony syreny dobiegającej z pustynnej doliny. To był sygnał. Kryć się. Kendrick go oczekiwał. – Biegiem! – ryknął Yosef, chwytając Azrę za ramię i popychając swego zwierzchnika. – Biegiem, bracia, ile sił w nogach! – Do ambasady! – krzyknął mężczyzna zwany Błękitnym. – Zanim się rozjaśni! Dla Evana Kendricka, kongresmana z dziewiątego okręgu stanu Kolorado, rozpoczął się koszmar, który miał pamiętać do końca życia. ***

250

Rozdział 9 Khalehla aż jęknęła, kiedy nagle coś przykuło jej uwagę w lusterku wstecznym – plamka światła, czarna smuga pośród jeszcze głębszej czerni, coś. I zaraz go zobaczyła. Daleko, na wzgórzu nad Maskatem jechał za nią samochód! Miał wyłączone reflektory, był tylko ciemnym, ruchomym, odległym cieniem. Pokonywał zakręt na opustoszałej szosie prowadzącej do krętego zjazdu w dolinę – do skraju piasków Dżabal Szam, gdzie miała się dokonać „ucieczka”. Istniała tylko jedna droga wjazdu i wyjazdu z pustynnej doliny, a strategia Khalehli polegała na tym, żeby zjechać z szosy, zniknąć z pola widzenia i tropić pieszo Evana Kendricka oraz współuciekinierów, kiedy wyskoczą z karetki. Ta strategia okazała się teraz bezcelowa. O, Boże, nie mogę dać się złapać! Zamordują wszystkich zakładników w ambasadzie! Co ja zrobiłam? Musi mu czmychnąć. Musi go zgubić! Khalehla zakręciła kierownicą; szybki samochód zarzucił na miękkiej, piaszczystej ziemi, przeskakując koleiny prymitywnej szosy i zmie251

niając kierunek. Docisnęła nogą pedał gazu, wduszając go w podłogę, i w mgnieniu oka, na długich światłach, minęła pędzący na wprost niej samochód. Postać siedząca obok zdumionego kierowcy usiłowała dać nura, ukryć twarz i całą resztę, ale się nie dało. Khalehla nie mogła uwierzyć własnym oczom! A jednak musiała. W chwili nagłego olśnienia wszystko wydało jej się tak oczywiste, tak wyraźne – aż nazbyt wyraźne. Tony! Anthony MacDonald, który wiecznie jęczał, stękał, szukał odpowiednich słów. Był czarną owcą spółki, ale miał zabezpieczoną pozycję, ponieważ firma należała do jego teścia; niemniej wysłano go do Kairu, gdzie mógł wyrządzić najmniej szkody. Przedstawiciel „bez teki”, który mógł jedynie wydawać przyjęcia, kiedy to nieustannie się upijał, podobnie jak jego równie nieudolna i nudna żona. Zupełnie jak gdyby mieli wytatuowane na czołach zalecenie spółki: Zakaz wjazdu do Zjednoczonego Królestwa, pominąwszy szczególne okoliczności, takie jak ważne pogrzeby rodzinne. Obowiązkowe powrotne bilety lotnicze. Cóż za genialny pomysł! Nadmiernie otyły, nadmiernie folgujący sobie, przygłupi modniś w szykownych ciuchach, które nijak nie ukrywały jego nadwagi. Przywdział doskonalszą 252

maskę niż osławiony Szkarłatny Kurzyślep, bo Khalehla nie miała teraz wątpliwości, że była to maska. Przywdziawszy sama maskę, zmusiła mistrza do zdjęcia swojej. Próbowała cofnąć się myślami w przeszłość, odtworzyć, jak ją zdołał nabrać, ale wszystko się zamazywało, bo wówczas się nad tym nie zastanawiała. Nie miała najmniejszych powodów, aby wątpić, że Tony MacDonald, alkoholik i ogólnie zero, nie potrafiłby się zdobyć na samotną podróż do Omanu bez kogoś zorientowanego u boku. Skarżył się nieraz, cały niemal rozdygotany, że jego firma prowadzi interesy w Maskacie, musi ich więc pilnować bez względu na straszne rzeczy, jakie się tam dzieją. Pocieszała go zawsze wtedy mówiąc, że to problem między Stanami Zjednoczonymi a Izraelem, nie dotyczący Wielkiej Brytanii, nic mu zatem nie grozi. A on zupełnie jakby się spodziewał, że ją tam wyślą, kiedy więc nadszedł rozkaz, przypomniała sobie jego obawy i zadzwoniła, uznając, że będzie doskonałym towarzyszem podróży do Omanu. A jakże, chodząca doskonałość! Boże, ale on musi mieć siatkę! – pomyślała. Zaledwie godzinę temu sprawiał wrażenie sparaliżowanego przez alkohol i robił z siebie durnia w hotelowym barze, a teraz, o piątej rano, śledził ją 253

jadąc za nią wielkim samochodem z wygaszonymi światłami. Nasuwał się nieodparcie jeden wniosek – Tony poddał ją całodobowej inwigilacji i dopadł wówczas, gdy wyjeżdżała z bramy pałacu, co oznaczało, że jego informatorzy odkryli jej powiązania z sułtanem Omanu. Ale dla kogo ten nadzwyczaj inteligentny MacDonald odgrywał tę maskaradę, dla kogo przywdział maskę, która umożliwiła mu dostęp do sprawnej omańskiej siatki informatorów i kierowców świetnych wozów, czuwających dzień i noc w tym oblężonym kraju, gdzie każdego cudzoziemca brano pod mikroskop? Po której jest stronie, a jeśli po złej, to od ilu lat ten wszędobylski Tony MacDonald prowadzi swoją zabójczą grę? Kto za nim stoi? Czy przyjazd tego dwulicowego Anglika do Omanu ma coś wspólnego z Evanem Kendrickiem? Ahmat mówił ostrożnie, ogólnie, o tajnym zadaniu amerykańskiego kongresmana w Maskacie, ale nie rozwijał tematu, ostrzegł jedynie, że nie należy lekceważyć żadnej, nawet najbardziej nieprawdopodobnej teorii. Zdradził tylko, że były inżynierkonstruktor z południowowschodniej Azji uważa, iż krwawe zajęcie ambasady można przypisać pewnemu człowiekowi i spiskowi przemysłowców, których początki działalności 254

zauważono przed czterema laty w Arabii Saudyjskiej – zauważono, aczkolwiek nie udowodniono. Jej ludzie nie powiedzieli aż tyle. Jednakże inteligentny Amerykanin, człowiek sukcesu, nie ryzykowałby maskowania się i wchodzenia między terrorystów, gdyby nie miał szczególnych powodów. Dla Ahmata, sułtana Omanu i kibica drużyny piłkarskiej Patriotów z Nowej Anglii był to dostateczny argument. Waszyngton zorganizował mu podróż, ale nie przyznawał się do niego, wcale mu nie pomagał. – Ale my możemy, ja mogę mu pomóc! – zawołał Ahmat. A teraz Anthony MacDonald okazał się niepokojącą niewiadomą w terrorystycznym równaniu. Intuicja zawodowa podpowiadała jej, że należy się oddalić, uciec, ale Khalehla nie mogła się na to zdobyć. Coś się stało; ktoś naruszył delikatną równowagę przeszłego i przyszłego terroru. Nie wezwie małego odrzutowca, żeby zabrał ją z nieznanego, skalistego lądowiska do Kairu. Jeszcze nie. Jeszcze nie teraz! Trzeba się jeszcze tyle dowiedzieć, a czasu tak mało! Nie może przerwać pracy! – Nie stawaj[ – ryknął gruby MacDonald łapiąc za uchwyt nad siedzeniem i podrywając swoje ciężkie cielsko. – Zjawiła się tu o tej porze z jakiegoś powodu, 255

nie dla przyjemności. – Mogła pana widzieć, efendi. – Mało prawdopodobne, a jeśli nawet, jestem tylko klientem oszukanym przez kurwę. Nie zatrzymuj się i włącz światła. Ktoś może na nich czekać, a my musimy się dowiedzieć kto. – Ktokolwiek to jest, może okazać się nieprzyjemny, panie. – Będę wówczas udawał pijanego niewiernego, którego na polecenie firmy masz chronić przed jego niepoczytalnym zachowaniem. Tak jak dotąd, chłopie. – Jak pan sobie życzy, efendi. Kierowca włączył światła. – Co przed nami? – spytał MacDonald. – Nic, panie. Tylko stara szosa prowadząca do Dżabal Szam. – Co tu u diabła? – Tu się zaczyna pustynia. Kończy się odległymi górami na granicy saudyjskiej. – Są tu inne drogi? – Wiele kilometrów stąd na wschód, ale mniej przejezdne, panie, bardzo trudne. 256

– Co masz dokładnie na myśli mówiąc, że przed nami nie ma nic? – Dokładnie to, co powiedziałem. Tylko szosa do Dżabal Szam. – A ta droga, którą jedziemy – nalegał Anglik. – Dokąd prowadzi? – Donikąd, panie. Skręca w lewo i prowadzi do... – Do tego Dżabaljakmutam – dokończył, przerywając, MacDonald. – Rozumiem. A więc nie chodzi o dwie drogi, tylko o jedną, która skręca w lewo na tę cholerną pustynię. – Tak jest. – Spotkanie – rzucił szeptem do siebie człowiek Mahdiego. – Rozmyśliłem się, przyjacielu – dorzucił szybko. – Zgaś te przeklęte światła. Wystarczy ci światło księżyca, prawda? – O, tak! – odrzekł kierowca z lekkim tryumfem, wyłączając światła. – Znam świetnie tę drogę. Znam doskonale każdą drogę w Maskacie i w Matrah. Nawet te nieprzejezdne na wschodzie i na południu. Ale muszę powiedzieć, efendi, że nie rozumiem. – To bardzo proste, chłopcze. Jeżeli nasza pracowita kurewka nie dotarła do 257

miejsca czy osoby, której szukała, ktoś inny się tu zjawi. Podejrzewam, że przed świtem, czyli już niedługo. – Niebo rozjaśnia się szybko, panie. – Istotnie. MacDonald położył pistolet nad tablicą rozdzielczą, sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął małą lornetkę o wypukłych, grubych soczewkach. Podniósł ją do oczu i badał teren przed sobą. – Jest zbyt ciemno, żeby cokolwiek dostrzec, efendi – rzekł kierowca. – Nie dla tego cacuszka – wyjaśnił Anglik, kiedy w blasku księżyca zbliżali się do kolejnego zakrętu. – Możesz zaciemnić całe niebo, a ja i tak policzę wszystkie te małe drzewka o kilometr stąd. Wzięli ostry zakręt, kierowca manewrował wielkim wozem, co chwila przyhamowując. Szosa była teraz prosta i równa; ginęła w ciemnościach. – Jeszcze dwa kilometry i będzie zjazd do Dżabal Szam, panie. Będę jechał bardzo wolno, bo tam jest dużo zakrętów, dużo skał... – Chryste Panie! – wykrzyknął MacDonald patrząc przed siebie przez lornetkę na podczerwień. – Zjeżdżaj z drogi. Szybko! – Co takiego? 258

– Rób, co mówię! Zgaś silnik. – Tak? – Wyłącz! Zjedź, jak możesz najdalej w trawę! Kierowca skręcił gwałtownie w prawo, lawirując po twardej, pociętej koleinami ziemi, trzymał kurczowo kierownicę i bez przerwy nią kręcił, żeby wyminąć rozsiane tu i ówdzie przysadziste drzewa ledwie dostrzegalne w blasku nocy. Pokonawszy dwadzieścia metrów trawy samochód zatrzymał się z nagłym szarpnięciem; nie zauważone, karłowate drzewko rosnące tuż przy ziemi zaplątało się w podwozie. – I co teraz? – Cicho bądź! – rzucił szeptem gruby Anglik, schował lornetkę do kieszeni i sięgnął nad tablicę rozdzielczą po broń. Wolną ręką chwycił klamkę drzwi, po czym raptownie się wstrzymał. – Czy po otwarciu drzwi zapala się światło? – zapytał. – Tak, panie – odpowiedział kierowca, wskazując na sufit wozu. – Górna lampka. MacDonald roztrzaskał lufą pistoletu szkło lampki na suficie. – Wysiadam – powiedział, znów szeptem. – Zostań tu, nie ruszaj się i trzymaj się z 259

daleka od tego cholernego klaksonu. Jeżeli coś tu usłyszę, zginiesz, zrozumiano? – O, tak. Ale na wszelki wypadek może mi pan powie, dlaczego? – Przed nami na szosie są jacyś ludzie, trzech albo czterech, trudno powiedzieć, bo to tylko kropeczki, ale biegną w tę stronę. Anglik otworzył cicho drzwi i szybko się wygramolił. Trzymając się jak najbliżej ziemi podbiegł po pustynnej trawie na odległość sześciu metrów od szosy. W ciemnym garniturze i czarnej jedwabnej koszuli przycupnął obok pniaka karłowatego drzewa, położył pistolet z prawej strony wykręconego pnia i wyjął z kieszeni lornetkę na podczerwień. Skierował ją na szosę, naprzeciw zbliżających się postaci. Nagle ukazały się. Błękitny! To był Azra. Bez brody, ale to z całą pewnością on! Młody członek rady, brat Zayi Yateem, jedyny człowiek z głową na karku w całej radzie. A ten mężczyzna po lewej... MacDonald nie mógł sobie przypomnieć nazwiska, ale wpatrywał się niegdyś w jego fotografie, jakby miały mu one zapewnić wieczyste szczęście – bo i tak było – i poznał go teraz bezbłędnie. Żydowskie nazwisko, starszy gość, terrorysta prawie od dwudziestu lat... Yosef? Tak, Yosef! Szkolony w armii libijskiej po ucieczce ze Wzgórz Golan... Natomiast mężczyzna po prawej stronie 260

Azry stanowił zagadkę; sądząc z wyglądu, Anglik powinien go znać. Kierując podczerwone soczewki na podskakującą, pędzącą twarz, MacDonald nie wiedział, co sądzić. Biegnący mężczyzna był niemal w wieku Yosefa, nieliczni zaś ludzie w ambasadzie, którzy przekroczyli trzydziestkę znajdowali się tam na ogół z powodów znanych tylko Bahrajnowi; pozostali byli kretynami lub zapaleńcami – fundamentalistycznymi fanatykami, którymi dawało się łatwo manipulować. Dopiero wtedy MacDonald spostrzegł to, co powinien był zauważyć od początku – trzej mężczyźni mieli na sobie więzienne drelichy. Zbiegli więźniowie. Wszystko to nie miało sensu! Czy to na spotkanie z nimi pędziła ta kurwa, Khalehla? Jeżeli tak, wszystko było podwójnie niezrozumiałe. Ta parszywa suka pracowała dla wroga w Kairze. Bahrajn potwierdził tę informację; była niepodważalna! Dlatego tak długo tę dziwkę urabiał, opowiadał jej tyle razy o interesach swojej firmy w Omanie, o tym, jak się tam boi jechać w obecnej sytuacji i jak byłby wdzięczny za towarzystwo jakiejś zorientowanej osoby. Połknęła haczyk, przyjęła jego propozycję; nalegała nawet, żeby opuścić Kair określonego dnia, co oznaczało lot określonym samolotem, odbywającym rejs 261

tylko raz dziennie. Zatelefonował do Bahrajnu, gdzie mu powiedziano, żeby się zgodził. I miał ją na oku! Co też uczynił. Z nikim się nie spotkała, nie nawiązała nawet kontaktu wzrokowego. Ale znikła mu z oczu w chaosie nader zaostrzonej z powodów bezpieczeństwa odprawy celnej. Cholera! Jasna cholera! Wymknęła się, wymknęła do lotniczych magazynów towarowych, a kiedy ją odnalazł, była sama, drażliwa, jak to ona. Czy nawiązała z kimś kontakt, przekazała instrukcje wrogowi? A jeśli tak, czy miało to coś wspólnego ze zbiegłymi więźniami pędzącymi teraz szosą? Niewątpliwie musi tu istnieć jakieś powiązanie. Chociaż całkowicie nie do przyjęcia! Kiedy trzy postaci go minęły, spocony Anthony MacDonald podniósł się z ziemi. Z wahaniem – z ogromnym wahaniem – bo kilka najbliższych godzin mogło przesądzić o grubych milionach, zdobył się na sformułowanie wniosku; nieoczekiwana zagadka, jaką podsunęła mu Khalehla musiała znaleźć rozwiązanie, a odpowiedzi, których tak rozpaczliwie szukał, kryły się w ambasadzie. Bez tych odpowiedzi mogły przepaść miliony, a poza tym jeśli ta kurwa odgrywa kluczową rolę w jakiejś ohydnej operacji, i on jej nie powstrzyma, całkiem możliwe, iż Bahrajn zażąda jego egzekucji. Mahdi nie 262

cierpiał porażek. Musi się dostać do ambasady, wdepnąć w sam środek piekła. Samolot Lockheed C-130 Hercules z izraelskimi znakami leciał na wysokości 9000 metrów nad pustynią saudyjską na wschód od Ał Noaylah. Trasa lotu była pokrętna – z Hebronu na południe nad Negewem do zatoki Akaba i Morza Czerwonego, a potem znów na południe równolegle do wybrzeży Egiptu, Sudanu i Arabii Saudyjskiej. Nad Hamadanah kurs zmieniał się z północnego na północnozachodni, przecinał sieć radarów między lotniskami w Mekce i Qal Bishah, następnie od Al Khurmah biegł na wschód nad pustynię Rub alChali w południowej Arabii. Samolot zatankował w powietrzu z sudańskiego samolotucysterny na zachód od Dżiddy nad Morzem Czerwonym; zrobi to ponownie w drodze powrotnej, tyle że już bez pięciu pasażerów. Siedzieli w ładowni, pięciu żołnierzy w prostych, cywilnych ubraniach. Wszyscy byli ochotnikami z mało znanej elitarnej brygady Mosadu, jednostki uderzeniowej specjalizującej się w desancie, akcjach ratowniczych, sabotażu i zamachach. Żaden z nich nie miał więcej niż trzydzieści dwa lata, wszyscy mówili płynnie po hebrajsku, w 263

jidysz, po arabsku i angielsku. Jeden w drugiego same osiłki, opaleni na brąz po ćwiczeniach na pustyni, nawykli do dyscypliny, która wymagała podejmowania w ułamku sekundy decyzji; wszyscy mieli wysoki iloraz inteligencji oraz silną motywację, bo ich drogę znaczyło pasmo cierpień – albo własnych, albo członków najbliższej rodziny. Chociaż potrafili się śmiać, jeszcze lepiej umieli nienawidzić. Siedzieli pochyleni do przodu na ławce od strony drzwi, miętosząc bezwiednie linki spadochronów, które założono im niedawno na plecy. Rozmawiali cicho między sobą, to znaczy czterech rozmawiało, a jeden milczał. Milczący mężczyzna był ich dowódcą; siedział wychylony w przód i patrzył obojętnie na ściankę przed sobą. Miał pewnie koło trzydziestki, a jego włosom i brwiom bezlitosne słońce nadało barwę białożółtą. Miał też wielkie ciemnobrązowe oczy, wystające kości policzkowe po obu stronach ostrego semickiego nosa, wąskie, mocno zarysowane usta. Nie był w tej piątce ani najstarszy, ani najmłodszy, ale był ich dowódcą; miał to wypisane na twarzy i w oczach. Zadanie na terytorium Omanu wyznaczyły im najwyższe władze izraelskiego Ministerstwa Obrony. Mieli minimalne szansę na sukces, a znacznie większe na 264

porażkę lub śmierć, ale musieli podjąć próbę, albowiem pośród dwustu trzydziestu sześciu zakładników przetrzymywanych w Ambasadzie Amerykańskiej w Maskacie znajdował się tajny szef operacyjny Mosadu, niezrównanych służb wywiadowczych Izraela. W przypadku zdemaskowania przewieziono by go samolotem do jednej z wielu „klinik medycznych” zaprzyjaźnionych lub wrogich rządów, gdzie podane dożylnie środki zadziałałyby znacznie skuteczniej od tortur. Można by w ten sposób poznać tysiące tajemnic, zagrozić wręcz państwu izraelskiemu i osłabić wpływy Mosadu na Bliskim Wschodzie. Cel akcji: Jeśli to możliwe, wydostać go. Jeśli niemożliwe, zlikwidować. Dowódca tego oddziału wyłonionego z Brygady Mosadu nazywał się Yaakov. Agent Mosadu przetrzymywany jako zakładnik w Maskacie był jego ojcem. – Adonim – padło po hebrajsku z głośnika samolotu. Spokojny, pełen szacunku głos zwrócił się do pasażerów per „Panowie”. – Zaczynamy schodzić w dół – ciągnął po hebrajsku. – Osiągniemy cel za sześć minut trzydzieści cztery sekundy, jeżeli unikniemy nieoczekiwanych wiatrów czołowych nad górami, które wydłużyłyby czas do sześciu minut czterdziestu ośmiu sekund lub pięć265

dziesięciu pięciu sekund, ale kto by to liczył? – Czterej mężczyźni roześmiali się; Yaakov zamrugał oczami, nie przestając wpatrywać się w ściankę przed sobą. Pilot mówił dalej. – Zrobimy jedno okrążenie nad celem na wysokości dwóch tysięcy pięciuset metrów, jeśli więc panowie muszą się przygotować psychicznie lub fizycznie, przyszykować te zwariowane prześcieradła, które mają panowie na grzbietach, teraz jest na to czas. Osobiście, nie mam zamiaru opuszczać kabiny ani odbywać spacerku na wysokości dwóch i pół tysiąca metrów, ale w końcu nie jestem w ciemię bity. – Yaakov uśmiechnął się; pozostali roześmiali się głośniej niż przedtem. – Właz zostanie otwarty na wysokości dwóch tysięcy ośmiuset metrów przez naszego brata, Jonathana Levy'ego, który jak wszyscy prawdziwi odźwierni z Tel Awiwu spodziewa się od każdego z panów sutego napiwku. Nie przyjmuje się rewersów. Migające czerwone światełko będzie oznaczać, że muszą panowie opuścić ten luksusowy podniebny hotel. Jednakże chłopcy z parkingu na dole, zważywszy okoliczności, nie mają zamiaru podstawiać wam samochodów. Oni także nie są w ciemię bici i zostali uznani za zdrowych na umyśle w przeciwieństwie do niektórych anonimowych turystów 266

odbywających ten powietrzny rejs. Śmiech odbił się teraz echem od ścian samolotu: Yaakov zachichotał. Pilot odezwał się jeszcze raz, teraz już innym, cieplejszym tonem. – Niech nasz ukochany Izrael istnieje na wieki dzięki odwadze swych synów i córek. I niech Bóg wszechmogący was prowadzi, drodzy chłopcy. Jazda! Jeden po drugim spadochrony otwierały się na nocnym niebie nad pustynią, i jeden po drugim pięciu komandosów z Brygady Mosadu lądowało w odległości stu pięćdziesięciu metrów od jaśniejącego pośród piasków bursztynowego światła. Każdy miał przy sobie miniaturową radiostację, która w nagłych wypadkach pozwalała na łączność z pozostałymi. W miejscu lądowania każdy z nich wykopał dziurę, w której schował spadochron, grzebiąc obok jedwabiu i brezentu łopatkę saperską. Potem wszyscy zebrali się wokół światła, które następnie zgaszono. Zastąpiła je latarka trzymana przez człowieka przybyłego z Maskatu, starszego agenta wywiadu izraelskiego. – Niech wam się przyjrzę – powiedział, kierując kolejno snop światła na każdego żołnierza. – Nieźle. Wyglądacie jak portowi bandyci. – Takie chyba były pańskie rozkazy – powiedział Yaakov. 267

– Nie zawsze sie je wykonuje – odparł agent. Jest pan pewnie... – Nie mamy nazwisk – przerwał mu ostro Yaakov. – Przyjmuję naganę – rzekł mężczyzna z Mosadu. – Prawdę powiedziawszy, znam tylko pańskie nazwisko, co jest zrozumiałe. – Proszę je wymazać z pamięci. – Jak mam was nazywać? – Jesteśmy kolorami, tylko kolorami. Od prawej do lewej stoją Pomarańczowy, Szary, Czarny i Czerwony. – Miło mi panów poznać – powiedział agent kierując światło kolejno na każdego mężczyznę od prawej do lewej. – A ty? – spytał oświetlając Yaakova. – Ja jestem Błękitny. – No, tak. Kolor flagi. – Nie – odrzekł syn zakładnika z Maskatu. – Błękit to kolor najgorętszego ognia, i to powinno panu wystarczyć. – To również odcień najzimniejszego lodu, młody człowieku, ale mniejsza. Mój samochód stoi o kilkaset metrów stąd na północ. Niestety, będziecie się 268

musieli trochę przejść po tym radosnym szybowaniu w przestworzach. – Ja się na to piszę – powiedział Szary, występując do przodu. – Nie znoszę tych okropnych skoków. Można coś sobie zrobić, no wie pan... Samochód był japońską wersją Land Rovera pozbawioną dodatkowych wygód, dostatecznie obtłuczony i podrapany, żeby nie rzucać się w oczy w arabskim kraju, gdzie ograniczenie prędkości było abstrakcją, a kolizje częste. Ponad godzinna jazda przez Maskat została jednak nagle przerwana. Kilka kilometrów za miastem na szosie migało bursztynowe światełko. – Nieprzewidziana sytuacja – oznajmił agent Mosadu Yaakovowi siedzącemu obok niego na przednim siedzeniu. – To mi się nie podoba. Na terenie Maskatu miało nie być żadnych przystanków. Sułtan ma wszędzie patrole. Wyciągnij broń, chłopcze. Nie wiadomo, czy ktoś nas nie wydał. – Kto miałby wydać? – spytał gniewnie Yaakov, wyrywając broń z kabury. – Jesteśmy w pełni zabezpieczeni. Nikt o nas nie wie. Nawet moja żona sądzi, że jestem na manewrach w Negewie! – Ukryte kanały informacji muszą być otwarte, Błękitny. Czasem nasi wro269

gowie zaczynają zbytnio węszyć... Ostrzeż swoich ludzi. Przygotujcie się do otwarcia ognia. Yaakov wydał rozkazy; wyciągnięto broń, wszyscy czuwali przy oknach. Przygotowania bojowe okazały się jednak zbędne. – o BenAmi! – zawołał człowiek z Mosadu, zatrzymując furgonetkę, aż zadudniły i zapiszczały opony na szczelinach złej nawierzchni. – Otworzyć drzwi! Niski, szczupły mężczyzna w dżinsach, luźnej, białej, bawełnianej koszuli i ghotra na głowie wskoczył do środka,wciskając Yaakova w siedzenie. – Ruszaj – rozkazał. – Powoli. Nie ma tu patroli, mogą więc nas zatrzymać dopiero za dziesięć minut. Masz latarkę? – Kierowca z Mosadu sięgnął i wyjął lampkę. Nowy pasażer włączył ją, przyglądając się ludziom z tyłu i siedzącemu obok mężczyźnie. Świetnie! – zawołał. – Wyglądacie jak męty z nabrzeża. Jeżeli nas zatrzymają, macie bełkotać niewyraźnie po arabsku i krzyczeć o swoich cudzołóstwach, zrozumiano? – Amen – odpowiedziały mu trzy głosy. Czwarty, Pomarańczowy, wniósł sprzeciw. – Talmud żąda prawdy – wyrecytował. – Dajcie mi cycastą hurysę, to się za270

stosuję. – Zamknij się! – krzyknął Yaakov, którego wcale to nie bawiło. – Co pana tu sprowadza? – zapytał agent Mosadu. – Obłęd – odparł nowo przybyły. – Jeden z naszych ludzi w Waszyngtonie połączył się ze mną w godzinę po waszym wylocie z Hebronu. Poinformował mnie o pewnym Amerykaninie. To sam kongresman. Jest tu, działa, i to zakamuflowany, da pan wiarę? – Jeżeli to prawda – odrzekł kierowca, ściskając kierownicę – moje podejrzenia na temat niekompetencji amerykańskich służb wywiadowczych w pełni się potwierdzają. Jeżeli go złapią, Ameryka stanie się pariasem cywilizowanego świata. Takiego ryzyka nie wolno podejmować. – Ale podjęli. Facet jest tutaj. – Gdzie? – Nie wiemy. – Co to ma z nami wspólnego? – zaoponował Yaakov. – Jeden Amerykanin. Jeden głupiec. Jakie ma pełnomocnictwa? – Niestety, bardzo poważne – odpowiedział BenAmi. – Mamy mu udzielić 271

wszelkiego poparcia. – Co? – żachnął się młody dowódca z Brygady Mosadu. – Dlaczego? – Bo pominąwszy mojego współpracownika, Waszyngton uświadamia sobie w pełni ryzyko, potencjalnie tragiczne konsekwencje, i dlatego się od niego odciął. Pozostawiono go samemu sobie. Gdyby go schwytano, nie można by się odwoływać do jego rządu, bo ten nie może i nie chce się do niego przyznać. Facet działa jako osoba prywatna. – W takim razie muszę ponowić pytanie – nalegał Yaakov. – Skoro Amerykanie nie chcą mieć z nim nic wspólnego, dlaczego my musimy? – Bo nigdy nie pozwoliliby mu tu przyjechać, gdyby ktoś bardzo wysoko postawiony nie uznał, że ten człowiek wypełni jakieś wyjątkowe zadanie. – Ale dlaczego my? Mamy własne zadania. Pytam się, dlaczego? – Być może dlatego, że my możemy, a oni nie. – Toż to klęska polityczna! – powiedział z naciskiem kierowca. – Waszyngton coś rozkręca, a potem się wycofuje, dbając o swój tyłek, i zrzuca to na nas. Takie decyzje polityczne podjęli zapewne arabiści z Departamentu Stanu. Przegra272

my... to znaczy on przegra, ale my go w końcu popieramy... a za wszelkie szkody zwali się winę na Żydów! Ci mordercy Chrystusa znowu nas wrobili! – Jedną chwileczkę – wtrącił BenAmi. – Waszyngton nie „zrzucił” tego na nas, bo nikt w Waszyngtonie nie ma pojęcia, że my o tym wiemy. A jeśli nie spartaczymy roboty, nikt się nie dowie. Udzielimy tylko, w razie konieczności, dyskretnej pomocy. – Pan mi nie chce odpowiedzieć! wykrzyknął Yaakov. – Dlaczego? – Odpowiedziałem, ale pan nie słuchał, młody człowieku. Ma pan co innego w głowie. Powiedziałem, że robimy to, co robimy być może dlatego, że mamy taką możliwość. Być może, ale nie ma tu żadnych gwarancji. W tym strasznym miejscu przebywa dwieście trzydzieści sześć osób i jak doskonale wiemy, przeżywa katusze. Wśród nich jest pański ojciec, jeden z najcenniejszych ludzi dla Izraela. Jeżeli ten człowiek, ten kongresman, ma choćby cień propozycji, jak rozwiązać sytuację, musimy zrobić, co się tylko da, choćby po to, żeby potwierdzić jego przypuszczenia lub im zaprzeczyć. Najpierw jednak musimy go odnaleźć. 273

– Kim on jest? – spytał pogardliwie kierowca Mosadu. – Ma jakieś nazwisko, czy Amerykanie ukryli i to? – Nazywa się Kendrick. Duży zniszczony samochód zatoczył się, przerywając wypowiedź BenAmiego. Pracownik Mosadu zareagował tak gwałtownie na to nazwisko, że omal nie zjechał z szosy. – Evan Kendrick? – spytał, odzyskując panowanie nad kierownicą, z oczyma szerokimi ze zdziwienia. – Tak. – Grupa Kendricka! – Co? – spytał Yaakov, spoglądając na twarz kierowcy. – Przedsiębiorstwo, które tu prowadził. – Jego akta przylecą dziś w nocy z Waszyngtonu – powiedział BenAmi. – Będziemy je mieli do rana. – Nie są wam potrzebne! – zawołał agent Mosadu. – Mamy na jego temat teczkę grubą jak tablice Mojżesza. Mamy też Emmanuela Weingrassa, którego często wolelibyśmy nie mieć. – Nie nadążam za panem. 274

– Nie teraz, BenAmi. Trzeba by na to kilku godzin i morza wina... niech diabli porwą Weingrassa. A więc się wygadałem! – Może pan mówić jaśniej? – Krócej tak, przyjacielu, ale niekoniecznie jaśniej. Jeżeli Kendrick tu wrócił, na pewno coś knuje, a ma do wyrównania rachunki sprzed czterech lat. Za wybuch, w którym poniosło śmierć przeszło siedemdziesięcioro mężczyzn, kobiet i dzieci. Stanowili jego rodzinę. Trzeba go znać, żeby to zrozumieć. – A pan go znał? – spytał BenAmi, wychylając się do przodu. – Zna go pan? – Niezbyt blisko, ale na tyle dobrze, żeby to rozumieć. Najlepiej znał go Emmanuel Weingrass, który był mu ojcem, kompanem od kieliszka, spowiednikiem, doradcą, duchem opiekuńczym, najbliższym przyjacielem. – Człowiek, którego pan najwyraźniej nie aprobuje – wtrącił Yaakov nie odrywając wzroku od twarzy kierowcy. – Całkowicie nie aprobuję – potwierdził agent izraelskiego wywiadu. – Ale nie można mu odmówić pewnych zalet. Wolałbym, żeby ich nie miał, ale ma. – Przydatnych dla Mosadu? – spytał BenAmi. Agent za kierownicą poczuł jak 275

gdyby nagły przypływ zażenowania. Odpowiadając, zniżył głos. – Posłużyliśmy się nim w Paryżu – powiedział, przełykając ślinę. – Obraca się w dziwnych kręgach, ma kontakty z ludźmi z marginesu. W istocie, a mówię to z przykrością, okazał się skuteczny. Dzięki niemu namierzyliśmy terrorystów, którzy podłożyli bombę w koszernej restauracji na rue du Bac. Sami rozwiązaliśmy ten problem, ale jakiś przeklęty dureń pozwolił mu działać za wszelką cenę. Co za głupota! No i trzeba mu przyznać – dodał kierowca niechętnie, ściskając mocno kierownicę – że przekazał nam do Tel Awiwu informację, która udaremniła pięć podobnych incydentów. – Ocalił wiele istnień – powiedział Yaakov. – Żydowskich istnień. I mimo to pan go nie aprobuje? – Pan go nie zna! Nikt nie zwraca specjalnej uwagi na siedemdziesięciodziewięcioletniego bon vivant, na boulevardiem, który chodzi dumny jak paw po Avenue Montaigne z jedną albo i z dwoma paryskimi „modelkami” ubranymi przez niego w St.Honore za pieniądze otrzymane od Grupy Kendricka. – Czy to umniejsza jego zalety? – spytał BenAmi. 276

– Obciąża nas kosztami za kolacje w La Tour d'Argent! Po trzy, cztery tysiące szekli! Jak możemy odmówić? Dostarcza informacji, był też świadkiem wyjątkowego aktu przemocy, kiedy wzięliśmy sprawy w swoje ręce. Przypomina nam o tym od czasu do czasu, kiedy spóźniamy się z wypłatą. – Powiedziałbym, że ma do tego prawo – stwierdził BenAmi kiwając głową. – Jest agentem Mosadu w obcym kraju i musi się dobrze maskować. – Już jesteśmy w potrzasku, przyduszeni, jaja mamy w kleszczach – mruknął pod nosem kierowca – a najgorsze dopiero przed nami. – Nie rozumiem – powiedział Yaakov. – Jeśli ktokolwiek może odnaleźć Evana Kendricka w Omanie, to Emmanuel Weingrass. Kiedy dotrzemy do naszej kwatery w Maskacie, zadzwonię do Paryża. Niech to cholera! – Je regrette – powiedziała telefonistka w hotelu Pont Royal w Paryżu. – Monsieur Weingrass wyjechał na kilka dni. Zostawił jednak numer telefonu w Monte Carlo... – Je suis desolee – odparła panienka z centrali w UHermitage w Monte Carlo. 277

– Monsieur Weingrassa nie ma w apartamencie. Dzisiaj wieczorem miał jeść kolację w Hotel de Paris, naprzeciw kasyna. – Czy mogę prosić o numer? – Ależ oczywiście – odparła ta wylewna kobieta. Monsieur Weingrass to przeuroczy człowiek. Dziś wieczorem przyniósł nam wszystkim kwiaty; tonie w nich całe biuro! Co za wspaniały człowiek. A oto numer... – Desole – stwierdził z obłudnym wdziękiem telefonista w Hotel de Paris. – Restauracja jest zamknięta, ale wielce szacowny Monsieur Weingrass poinformował nas, że będzie przy stole jedenastym w kasynie co najmniej przez najbliższe dwie godziny. W przypadku ewentualnych telefonów radził pytać w kasynie o Armanda. Podaję numer... – Je suis tres desole – zagruchał Armand, podejrzany człowiek od wszystkiego w Casino de Paris w Monte Carlo. – Czarujący Monsieur Weingrass i jego piękna dama nie mieli dziś wieczór szczęścia przy naszej ruletce, postanowił więc pójść do salonu gry Loewa nad wodą. To rzecz jasna podrzędny lokal, ale ma dobrych krupierów, Francuzów, ma się rozumieć, nie Włochów. Proszę 278

spytać o Luigiego, prostaka z Krety, który odszuka Monsieur Weingrassa. Proszę go serdecznie ode mnie pozdrowić i przekazać mu, że oczekuję go tu jutro, kiedy odmieni się fortuna. A oto numer... – Naturalmentel – zawołał tryumfalnie nieznany Luigi. – Najdroższy memu sercu przyjaciel! Signor Weingrass. Mój żydowski brat, który mówi dialektem Como i Lago di Garda jak swój, a nie jak ci z „buta” czy choćby Napoletano, zwykli barbarzyńcy. Jest tutaj, przed moimi oczyma! – Czy może go pan poprosić do telefonu? – Jest bardzo zajęty, Signore. Jego dama wygrywa wielkie pieniądze. Nie wolno przeszkadzać, to przynosi pecha. – Powiedz temu draniowi, żeby podszedł zaraz do telefonu, albo ugotujemy mu te jego żydowskie jaja w arabskim kozim mleku! – Checosat – Rób, co mówię! Powiedz, że dzwoni Mosad! – Pazzol – mruknął Luigi do siebie odkładając słuchawkę na stolik. – Instabile. – dodał, podchodząc ostrożnie do hałaśliwego stołu, gdzie grano w kości. Emmanuel Weingrass, ze starannie wypomadowanymi wąsami pod orlim no279

sem, który świadczył o arystokratycznym pochodzeniu, i zadbanymi siwymi włosami falującymi na pięknie wymodelowanej głowie, stał spokojnie pośród wirujących ciał roznamiętnionych graczy. W kanarkowej marynarce i muszce w czerwoną kratę rozglądał się wokół stołu, bardziej zainteresowany hazardzistami niż samą grą, od czasu do czasu czując na sobie spojrzenie wolnego chwilowo gracza lub kogoś z tłumku gapiów. Rozumiał innych, bo znał dogłębnie siebie; jednych aprobował, drugich a tych było znacznie więcej – nie. Spoglądali na jego twarz, twarz starego człowieka, która nie straciła dziecięcych rysów, twarz młodą bez względu na wiek, podkreśloną szykownym, aczkolwiek dość ekstrawaganckim strojem. Ci, którzy go znali, dostrzegali więcej. Widzieli, że ma zielone oczy, które nie traciły żywotności nawet w chwilach dekoncentracji, oczy poszukiwacza, zarówno w sferach geografii, jak intelektu, nigdy nie spoczywającego na laurach, zawsze niespokojnego, wciąż błądzącego po obszarach, które pragnął poznać lub stworzyć. Na pierwszy rzut oka widziało się, że to ekscentryk; ale nie sposób było ocenić rozmiarów tej ekscentryczności. Był artystą i człowiekiem interesu, ssakiem i istną wieżą Babel. Był 280

sobą, i na szczęście dla siebie zaakceptował swój architektoniczny geniusz jako część nieskończenie bezsensownej gry życia, która wkrótce miała się dla niego raz na zawsze skończyć. Oby się to stało we śnie. Ale dopóki żył, wiele jeszcze chciał przeżyć, doświadczyć; zbliżając się do osiemdziesiątki, musiał być realistą, chociaż budziło to jego niepokój i przerażenie. Patrzył na siedzącą obok przy stole dziewczynę o wyzywającej zmysłowości, jakże pełną życia, jakże pustą w środku. Weźmie ją do łóżka, może popieści jej piersi – a potem zaśnie. Mea culpa. Co za sens. – Signore? – szepnął Weingrassowi do ucha Włoch w smokingu – Ktoś do pana dzwoni, ktoś, dla kogo za nic w świecie nie miałbym poważania. – To dziwna uwaga, Luigi. – Obraził pana, drogi przyjacielu i szanowny gościu. Jeśli pan chce, odprawię go i zwymyślam, zasługuje na to. – Nie każdy kocha mnie tak jak ty, Luigi. Co powiedział? – Nie ośmieliłbym się tego powtórzyć nawet najbardziej prostackiemu francuskiemu krupierowi! 281

– Jesteś bardzo lojalny, przyjacielu. Podał nazwisko? – Tak, Signore Mosad. Powiadam panu, jest niepoczytalny, pazzol – Jak większość z nich – odparł Weingrass podchodząc szybko do telefonu. ***

Rozdział 10 Stopniowo zaczęło się niebezpiecznie rozwidniać. Azra spojrzał na poranne niebo, przeklinając siebie – i tego prostaka, Yosefa – za obranie złego kierunku koło wieży Kabritta i zmarnowanie cennych minut. Trzej uciekinierzy oderwali nogawki więziennych spodni w połowie łydki i całe rękawy. Bez dobrodziejstwa światła mogliby uchodzić za robotników sprowadzonych z Libanu lub z dzielnicy nędzarzy Abu Dhabi, którzy wydają swoje riale na jedyne dostępne rozrywki – dziwki i whisky, bo tych nie brakowało na nabrzeżu el Shari el Mish, 282

tym otoczonym lądem mieściewyspie. Stali w betonowej niszy stanowiącej wejście dla pracowników do szpitala Waljat niecałe dwieście metrów od Ambasady Amerykańskiej. Wąska uliczka po prawej przecinała szeroką arterię. Za rogiem znajdował się rząd sklepów, nie do odróżnienia za żelaznymi żaluzjami. Na czas trwania tego obłędu zawieszono wszystkie interesy. Dalej, w bramie ambasady snuły się oddziały obszarpanych ospałych młodych ludzi uginających się pod ciężarem dźwiganej broni, wypełniających rozkazy dla dobra dżihad, swojej świętej wojny. Ospałość jednak miała zniknąć z pierwszymi promieniami słońca, a maniakalna energia zapanować wraz ze zjawieniem się pierwszej fali gapiów, zwłaszcza ekip radiowych i telewizyjnych, które tę falę przyciągnęły. Za godzinę na scenie publicznej miały się pojawić gniewne dzieciaki. Azra uważnie obserwował wielki plac przed bramą. Po przeciwnej stronie stały tuż obok siebie trzy białe piętrowe budynki biurowe. W zasłoniętych oknach ciemno, nigdzie śladu światła, co było zresztą nieistotne. Jeśli w środku są jacyś obserwatorzy, znajdują się za daleko od bramy, żeby dosłyszeć to, co powiedziałby cicho przez kraty, a w tak słabym świetle na pewno by go nie 283

rozpoznano jeżeli rzeczywiście wiadomość o ich ucieczce dotarła na posterunek. A jeśli nawet, wróg nie przypuści pochopnie ataku na podstawie tak mglistych przesłanek; konsekwencje byłyby zbyt groźne. W gruncie rzeczy plac był opustoszały, pominąwszy rząd żebraków w łachmanach, którzy siedzieli w kucki przed wykonanymi z piaskowca ścianami ambasady, kilku z nich we własnych odchodach, a przed nimi stały żebracze miseczki. Najbardziej odrażający z tych nędzarzy nie byli potencjalnymi agentami sułtana ani obcych rządów, ale inni mogli nimi być. Skierował wzrok na tych drugich, szukając oznak nagłych, gwałtownych ruchów, które zdradziłyby człowieka nie przyzwyczajonego do nieruchomej przykucniętej pozycji żebraka. Tylko ktoś, kogo mięśnie przywykły do wiecznej żebraczej pozycji w kucki mógł siedzieć nieruchomo przez długi czas. Żaden nawet nie drgnął, żaden nie poruszył nogą; za mało wprawdzie na dowód, ale więcej Azra nie mógł żądać. Strzelił palcami na Yosefa, wyjął spod koszuli pistolet MAC-10 i podał go staremu terroryście. – Idę tam – powiedział po arabsku. – Osłaniaj mnie. Jeżeli któryś z żebraków zrobi podejrzany ruch, chcę, żebyś tam był. 284

– Ruszaj. Podkradnę się za tobą w cieniu szpitala, prześliznę się po prawej stronie od bramy do bramy. Nie chybiam, więc jeden podejrzany ruch i już po żebraku! – Nie nastawiaj się z góry, Yosefie. Nie popełnij błędu strzelając bez potrzeby. Muszę dotrzeć do któregoś z tych kretynów w środku. Wkroczę tam, jak gdybym miał fatalny ranek po wczorajszej nocy. – Młody Palestyńczyk odwrócił się do Kendricka, który przykucnął w rzadkim listowiu pod murem szpitala. – A ty, Bahrudi – rzucił szeptem po angielsku. – Kiedy Yosef dotrze do pierwszego budynku, idź za nim powoli, ale na miłość boską, nie zdradź się! Przystawaj od czasu do czasu, żeby się podrapać, często pluj, no i pamiętaj, że twój obecny wygląd nie licuje z postawną sylwetką. – Znam się na tym! – skłamał bez ogródek Evan przejęty tym, czego się dowiedział o terrorystach. – Myślisz, że nie posługiwałem się tą taktyką setki razy częściej niż wy? – Sam nie wiem, co myśleć – odparł z prostotą Azra. Wiem tylko, że nie podobało mi się, jak mijałeś meczet Zawawi. Zaczęli się gromadzić mułłowie i 285

muezzini. Być może jesteś lepszy w wytwornych stolicach Europy. – Zapewniam cię, że się nadaję – odpowiedział lodowato Kendrick, świadom, że musi podtrzymywać arabski kult siły połączonej z chłodną rezerwą. W swojej grze musiał jednak spuścić z tonu, bo młody terrorysta uśmiechnął się. Był to szczery uśmiech, pierwszy, jaki zobaczył u człowieka mieniącego się Błękitnym. – Sam się o tym przekonałem – powiedział Azra, kiwając głową. Jestem cały i zdrów tutaj, zamiast być trupem na pustyni. Dzięki ci za to, Amalu Bahrudi. A teraz nie spuszczaj ze mnie wzroku, idź tam, gdzie ci wskażę. Błękitny poderwał się, przemierzył leniwym krokiem niewielki trawnik szpitalny i wyszedł na szeroką arterię prowadzącą do samego placu. Po kilku sekundach Yosef wyprysnął pod kątem prostym na prawo od swego zwierzchnika, przeciął wąską uliczkę dwadzieścia metrów przed rogiem, trzymając się ściany budynku w najgłębszym cieniu słabego światła. Kiedy samotna, odosobniona sylwetka Azry powłóczącego nogami ku bramom ambasady ukazała się wyraźnie w polu widzenia, Yosef skoczył za róg; ostatnim przedmiotem, jaki zauważył Evan był morderczy pistolet maszynowy MAC-10, trzymany nisko w lewej ręce przez 286

buńczucznego sierżantabrygadzistę. Kendrick wiedział, że teraz należy ruszyć, i w głębi duszy zapragnął nagle znaleźć się z powrotem w Kolorado, na południowy zachód od Telluride, u podnóża gór. Ale wtedy nadpłynęły znowu obrazy, wypełniając jego wewnętrzny ekran – grzmot. Seria ogłuszających wybuchów. Dym. Nagle zaczęły się walić mury pośród krzyków przerażonych dzieci, które miały za chwilę zginąć. Dzieci! I kobietymłode matki – wrzeszczące w odruchu paniki i buntu, gdy tony gruzu spadały lawinowo z wysokości trzydziestu metrów nad ziemią. I bezradni mężczyźni – przyjaciele, mężowie, ojcowie wyrażający rykiem swój sprzeciw wobec tego piekła walącego im się na głowy, które miało ich zaraz pogrzebać... Mahdi! Evan zerwał się na równe nogi, zaczerpnął głęboki oddech i ruszył w kierunku placu. Z opuszczonymi ramionami dotarł do chodnika po północnej stronie naprzeciw zabarykadowanych sklepów; przystawał często, żeby podrapać się albo splunąć. – Ta kobieta miała rację – szepnął ciemnoskóry Arab w zachodnim ubraniu, zerkając przez szczelinę przy obluzowanej listwie w zabitym deskami lokalu, który jeszcze dwadzieścia dwa dni temu był atrakcyjną kawiarnią, gdzie po287

dawano kawę kardamonową, ciastka i owoce. Ten straszny łotr minął mnie tak blisko, że mogłem go dotknąć! Mówię ci, wstrzymałem oddech! – Sza! – ostrzegł stojący obok mężczyzna w pełnym stroju arabskim. – Idzie tu. Amerykanin. Zdradza go wzrost. – Inni też zdradzą. Nie przeżyje. – Co to za jeden? – spytał mężczyzna w szatach ledwie słyszalnym szeptem. – Tego nie musimy wiedzieć. Liczy się tylko to, że naraża dla nas życie. Mamy słuchać kobiety, takie są rozkazy. – Na zewnątrz, przygarbiona postać sunąca ulicą minęła sklep, przystając, żeby się podrapać w kroku i splunąć do rynsztoka. Dalej, na skos placu, inna postać, niewyraźna w tym słabym świetle, podeszła do bram ambasady. – To ta kobieta – ciągnął Arab w zachodnim ubraniu, nadal podpatrując przez obluzowane deski – kazała nam ich szukać na nabrzeżu, sprawdzać małe łodzie, przeczesywać drogi na północ i na południe, nawet tutaj, gdzie najmniej ich oczekiwano. Skontaktujcie się z nią i powiedzcie, że zdarzyła się właśnie rzecz nieoczekiwana. Potem zawiadomcie innych w Kablah i Bustafi Wadis, żeby już ich nie wypatrywali. 288

– Tak jest – powiedział mężczyzna w arabskich szatach kierując się na tyły opustoszałej ciemnej kawiarni z mnóstwem krzeseł ustawionych dziwacznie na stołach, jak gdyby właściciele spodziewali się nieziemskich klientów, którzy gardzą podłogą. Zaraz jednak Arab zatrzymał się, wrócił szybko do kolegi. – A co robimy potem? – Kobieta ci powie. Śpiesz się. Ten łotr przy bramie chce przywołać kogoś z ambasady. Czyli próbują się dostać do środka! Azra objął żelazne kraty i spojrzał w niebo; pasemka światła na wschodzie jaśniały z minuty na minutę. Wkrótce ciemna szarość placu ustąpi miejsca ostremu, oślepiającemu słońcu Maskatu; lada chwila, jak co rano, nastąpi eksplozja światła, które raptownie zaleje wszystko. Prędzej! Spójrzcie na mnie, wy idioci, wy kundle! Wróg czyha wszędzie, patrzy, śledzi, czeka odpowiedniej chwili, żeby uderzyć, a ja jestem teraz bardzo cennym łupem. Jeden z nas musi dotrzeć do Bahrajnu, do Mahdiego! Na miłość cholernego Allacha, niech tu ktoś podejdzie! Nie mogę mówić głośniej. Ktoś podszedł! Młodzieniec w brudnym mundurze polowym odłączył się z wahaniem od pięcioosobowego oddziału, czuwającego w mrocznym, lecz jaśniejącym świetle, przyciągnięty widokiem dziwnie wyglą289

dającego osobnika, który stał z lewej strony ogromnej, opatrzonej łańcuchem podwójnej bramy. Zbliżając się przyspieszył kroku, a kpiący wyraz twarzy ustąpił miejsca zdumieniu. – Azra? – zawołał. – To ty? – Cicho bądź! – szepnął Błękitny, wsuwając obie dłonie przez kraty. Nastolatek był jednym z dziesiątków rekrutów, których uczył podstaw posługiwania się bronią automatyczną. O ile Azra dobrze pamiętał, chłopak nie należał do prymusów. – Powiedziano nam, że wyjechałeś z tajną misją, dostałeś tak święte zadanie, że dzięki niech będą wszechmocnemu Allachowi za twoją siłę! – Złapali mnie... – Allachowi niech będą dzięki! – Za co? – Za to, że zabiłeś niewiernych! Gdybyś tego nie zrobił, byłbyś już teraz w błogosławionych ramionach Allacha. – Uciekłem. – Nie zabijając niewiernych? – zapytał młodzieniec ze smutkiem w głosie. 290

– To są wszystko żywe trupy – uciął rozwścieczony Błękitny. – A teraz posłuchaj... – Chwała niech będzie Allachowi! – Niechże Allach cię uciszy... ucisz się i posłuchaj! Muszę się prędko dostać do środka. Idź do Yateem lub do Ahbyahda, pędź, jakby zależało od tego twoje życie... – Moje życie to tylko marność! – Ale moje, do cholery, nie! Niech ktoś tu przyjdzie z rozkazami. Leć! Czekanie przyprawiało Błękitnego o walenie w piersi i w skroniach; obserwował niebo, wyglądał światła na wschodzie, które miało zaraz rozświetlić tę nieskończenie małą cząstkę ziemi. Wiedział, że kiedy to się stanie, będzie skończony, martwy, co położy kres jego walce z tymi sukinsynami, którzy ukradli mu życie, wymazali jego dzieciństwo krwią, zgładzili rodziców jego i Zayi w ogniu karabinowym usankcjonowanym przez izraelskich morderców. Pamiętał to aż nazbyt wyraźnie, aż nazbyt boleśnie. Jego ojciec, łagodny, inteligentny człowiek, studiował medycynę w Tel Awiwie aż do trzeciego roku, kiedy to władze 291

uznały, że lepiej się nadaje na aptekarza, musiał więc ustąpić miejsca w Akademii Medycznej jakiemuś żydowskiemu imigrantowi. Działo się tak na porządku dziennym. Izraelczykom przyświecało hasło usuwania Arabów z prestiżowych profesji. Z upływem lat ojciec stał się wszakże jedynym „doktorem” w ich wiosce na Zachodnim Brzegu; rządowi lekarze, którzy przyjeżdżali z Beer Szewy byli nieukami zmuszonymi do zarabiania nędznych szekli w małych miasteczkach i obozach. Jeden z takich lekarzy złożył skargę, i poskutkowało to jak błaganie złożone przy Ścianie Płaczu. Aptekę zamknięto. – Musimy jakoś przeżyć to swoje skromne życie. Kiedy wreszcie dadzą nam żyć? – pomstował ojciec i mąż. Nadeszła odpowiedź dla córki imieniem Zaya i syna, który miał się stać Azrą Terrorystą. Izraelska Komisja do Spraw Arabskich na Zachodnim Brzegu wydała kolejne oświadczenie. Ich ojciec jest wichrzycielem. Rodzinę usunięto ze wsi. Udali się na północ, w kierunku Libanu, szukając miejsca, gdzie by ich przyjęto, a podczas tego exodusu zatrzymali się w obozie dla uchodźców zwanym Shatila. Brat i siostra widzieli zza niskiego kamiennego muru ogrodu, jak mordują ich matkę i ojca oraz wielu innych. Ciała powaliła 292

oddana staccato seria kul, przygważdżając ich do ziemi; z oczu i ust tryskała krew. A nad nimi, na wzgórzach, nagły grzmot izraelskiej artylerii brzmiał w uszach dzieci jak dźwięk diabelskiego tryumfu. Ktoś musiał zaaprobować tę operację. W ten sposób narodziła się Zaya Yateem, przemieniając się z łagodnego dziecka w chłodnego niczym lód stratega, i jej brat, znany światu jako Azra, najnowszy następca tronu terrorystów. Wspomnienia odpłynęły na widok mężczyzny wbiegającego przez bramę do ambasady. – Błękitny! – zawołał Ahbyahd ostrym, zdumionym szeptem, gnając przez podwórko, a narastające światło pozwalało dojrzeć wyraźnie pasma siwizny w jego włosach. – Na Allacha, Co się stało? Twoja siostra nie posiada się z radości, ale nie może teraz wyjść. Jest kobietą, pora jest nieodpowiednia, a poza tym nie chce się pokazywać z tobą. Oczy są wszędzie. Co się z tobą działo? – Powiem ci, kiedy znajdziemy się w środku. Teraz nie ma czasu. Prędzej! – Znajdziemy się? – Ja, Yosef i mężczyzna nazwiskiem Bahrudi, przybywa od Mahdiego. Szybko! Już się rozwidnia. Którędy mamy przejść? 293

– Boże wszechmogący... Mahdi! – Proszę cię, Ahbyahdzie! – Przy wschodnim murze, jakieś czterdzieści metrów od południowego rogu jest stary kanał... – Znam go! Pracowaliśmy przy nim. Jest teraz oczyszczony? – Trzeba się nisko schylić i posuwać bardzo powoli, ale tak, jest oczyszczony. Wlot znajduje się... – Pod trzema wielkimi głazami w wodzie – powiedział Azra kiwając szybko głową. – Poślij tam kogoś. To prawdziwy wyścig ze świtem! Terrorysta zwany Błękitnym wycofał się ukradkiem spod opatrzonej łańcuchem bramy i powoli, dyskretnie porzucając uprzednie wcielenie, szybko okrążył południowy kraniec muru. Stanął, przywarł plecami do kamienia, przeczesał wzrokiem szereg zabarykadowanych sklepów. Yosef wysunął się nieco z zabitego deskami wejścia w niszy; przez cały czas obserwował Azrę i pragnął, żeby młody dowódca o tym wiedział. Stary mężczyzna syknął i w ciągu kilku sekund „Amal Bahrudi” wyłonił się z wąskiego zaułka między budynkami; trzymając się cienia, podbiegł 294

szybko chodnikiem i dołączył do stojącego przy wejściu Yosefa. Azra machnął ręką w lewo, wskazując marną, brukowaną drogę przed sobą, która biegła równolegle do muru ambasady za rzędem sklepów na placu; po drugiej stronie znajdował się pusty teren pokryty gruzem i trawą pustynną. W oddali, w kierunku ognistego horyzontu, ciągnęło się skaliste wybrzeże Zatoki Omańskiej. Uciekinierzy w podartych drelichach więziennych i sandałach z twardej skóry przecięli pędem tę drogę, minęli mury ambasady i wpadli w nagły, przerażający blask wybuchającego słońca. Z Azrą na czele dotarli do małego przylądka nad uderzającymi o brzeg falami. Z imponującą zwinnością nowy następca tronu morderców tego świata przeskakiwał z kamienia na kamień, przystając od czasu do czasu, żeby obróciwszy się wskazać gestem łaty zielonych wodorostów, w których człowiek mógł stracić życie, gdyby ześliznął się i spadł na kolczaste skały poniżej. W niecałą minutę dotarli do dziwnie ukształtowanego zagłębienia u podnóża niewysokiego urwiska, gdzie owe wielkie kamienie stykały się z wodą. Otaczały je trzy olbrzymie głazy tworzące dziwny trójkąt, u którego podstawy znajdował się metrowej szerokości otwór przypominający wlot do 295

jaskini, nieustannie szturmowany przez napierającą falę przyboju. – No i jest! – zawołał Azra z radością i ulgą w głosie. – Wiedziałem, że go znajdę! – Co takiego? – ryknął Kendrick, usiłując przekrzyczeć szum fal. – Stary kanał – odkrzyknął Błękitny. – Zbudowany setki lat temu, szalet miejski nieustannie zmywany wodą morską dostarczaną przez niewolników. – Wydrążono go w skale? – Nie, Amalu. Wygładzono teren i ułożono odpowiednio kamienie, a przyroda dokonała reszty. Przeciwieństwo akweduktu, jeśli wolisz. Wspinaczka wymaga pokonania stromizny, ale ponieważ ktoś go wybudował, są tu występy na nogi!., nogi niewolników, czyli takie jak nasze, palestyńskie. – Jak się tam dostaniemy? – Przejdziemy przez wodę. Skoro prorok Jezus mógł kroczyć po wodzie, my możemy przynajmniej przez nią przejść. Chodźmy. Do ambasady! Spocony jak mysz Anthony MacDonald wszedł po schodach nabrzeża od 296

strony starego magazynu. Skrzyp stopni pod jego ciężarem zlał się z trzaskiem drewna i lin dochodzącym z przystani, gdzie kadłuby statków ocierały się o nabrzeże. Pierwsze żółte promienie słońca migotały na portowych wodach, załamywały się na natrętnych skiffach i starych trawlerach, które wypływały na codzienny połów i mijały czujne patrole marynarki dające od czasu do czasu sygnał „stop”, żeby dokonać dokładniejszej inspekcji danej jednostki. Żeby tu dotrzeć, Tony kazał kierowcy podjechać bez świateł opustoszałą szosą w kierunku Maskatu, aż znaleźli się na bocznej ulicy w As Saada, która przecinała miasto i prowadziła do nabrzeża. Dopiero kiedy pojawiły się latarnie miejskie, MacDonald polecił kierowcy włączyć światła. Nie miał pojęcia, dokąd biegną trzej uciekinierzy ani gdzie zamierzają się ukryć w biały dzień przed rzeszą szukających ich policjantów, ale zakładał, że będą szukali schronienia u któregoś z najmniej podejrzanych agentów Mahdiego w mieście. Miał zamiar ich unikać; musiał się jeszcze wiele dowiedzieć, wyjaśnić wiele sprzeczności przed przypadkowym spotkaniem z młodym, ambitnym Azrą. Było wszak jedno miejsce, dokąd mógł się udać, jeden człowiek, z którym mógł się zobaczyć bez obawy o 297

to, że sam zostanie zauważony. Płatny morderca, który dla pieniędzy wypełniał ślepo rozkazy, śmieć ludzki, który spotykał się z potencjalnymi klientami wyłącznie w obskurnych pasażach nabrzeża el Shari el Mish. Tylko wtajemniczeni wiedzieli, gdzie mieszka. Tony wdrapał się z wysiłkiem na ostatnią kondygnację schodów i stanął przed niskimi, grubymi drzwiami, za którymi miał nadzieję znaleźć poszukiwanego mężczyznę. Kiedy doszedł do ostatniego stopnia, otworzył usta, wytrzeszczył oczy, zamarł. Bo nagle, bez ostrzeżenia, rozwarły się drzwi na naoliwionych zawiasach i na niewielki podest wypadł półnagi morderca z nożem w lewej ręce, którego długie, ostre jak brzytwa ostrze błyszczało we wczesnym słońcu, w prawej zaś trzymał mały pistolet kalibru 22. Przyłożył ostrze do gardła MacDonalda, a lufę pistoletu do jego lewej skroni; nie mogąc oddychać, zażywny Anglik chwycił się rękoma obu poręczy, żeby nie spaść ze schodów. – To ty! – warknął wychudzony mężczyzna z zapadniętymi policzkami, po czym opuścił pistolet, ale noża nie cofnął. – Nie wolno ci tu przychodzić. Za nic nie wolno ci tu przychodzić! Zesztywniały na całym swym opasłym ciele Ma298

cDonald przełknął powietrze i odezwał się ochrypłym głosem, czując ostrze psychopaty na szyi. – Gdyby nie wyjątkowa sytuacja, nigdy bym tu nie przyszedł, jasne? – Jasne, jest to, że oszukano mnie! – odrzekł mężczyzna, kręcąc w palcach nóż. – Zabiłem syna tamtego importera, tak jak mógłbym zabić teraz ciebie. Pociąłem twarz tamtej dziewczynie, zostawiłem ją na ulicy ze spódnicą zarzuconą na głowę, a mimo to mnie oszukano. – Nikt nie miał takiego zamiaru. – Ktoś to zrobił! – Wynagrodzę ci to. Musimy pogadać. Jak już powiedziałem, to wyjątkowa sytuacja. – Mów tutaj. Nie wejdziesz do środka. Nikt do mnie nie wchodzi! – Świetnie. Tylko bądź tak dobry i pozwól mi normalnie stanąć, zamiast kazać mi wisieć z narażaniem życia na tej bądź co bądź leciwej poręczy. – Mów. Tony stanął prosto na trzecim stopniu od góry, wyjął chustkę i otarł spocone czoło, nie odrywając wzroku od noża. – Muszę koniecznie dotrzeć do przywódców w ambasadzie. Oczywiście oni 299

nie mogą wyjść, więc ja muszę się dostać do nich. – To zbyt niebezpieczne, zwłaszcza dla człowieka, który cię wprowadzi, bo sam zostanie na zewnątrz. – Chudy jak szczapa morderca odsunął ostrze od gardła MacDonalda tylko po to, by ruchem przegubu zmienić jego położenie; błyszczący szpic spoczywał teraz u nasady szyi Anglika. – Możesz pogadać z nimi przez telefon, wielu to robi. – To, co mam powiedzieć... o co ich muszę poprosić... nie nadaje się na telefon. Moje słowa muszą dotrzeć tylko i wyłącznie do przywódców, a ich tylko do mnie. – Mogę ci sprzedać numer, który nie figuruje w żadnym wykazie. – Gdzieś jednak figuruje, a skoro ty go masz, mają go też inni. Nie mogę ryzykować. Muszę się dostać do środka. – Robisz trudności warknął psychopata; lewa powieka mu drgała, a obie źrenice miał rozszerzone. – Dlaczego robisz trudności? – Bo jestem bardzo bogaty, a ty nie. Potrzebna ci forsa na twoje ekstrawagancje... twoje nałogi. – Obrażasz mnie! – syknął gniewnie płatny morderca, pół wariat, świadomy, że trzy piętra niżej rybacy i robotnicy portowi zmierzają do swoich codziennych 300

zajęć. – Jestem tylko realistą. Muszę wejść do środka. Ile? Morderca zakaszlał, aż jego cuchnący oddech uderzył MacDonalda w nos. Cofnął ostrze, skierował kaprawe oczy na swojego przeszłego i przyszłego dobroczyńcę. – To cię będzie słono kosztowało. Więcej niż płaciłeś kiedykolwiek. – Jestem przygotowany na rozsądną, lecz nie wygórowaną podwyżkę. Powtarzam, rozsądną. Zawsze będziemy mieli dla ciebie jakąś pracę... – Dziś rano o dziesiątej odbędzie się w ambasadzie konferencja prasowa – przerwał mu odurzony nieco narkotykami mężczyzna. Jak zwykle dziennikarze i ludzie z telewizji zostaną wybrani w ostatniej chwili, a ich nazwiska wywoła ktoś przy bramie. Bądź tam i podaj mi numer telefonu, żebym za dwie godziny przekazał ci nazwisko. Tony podał mu numer do hotelu. – Ile, przyjacielu? – spytał na koniec. Morderca odsunął nóż i wymienił sumę w omańskich rialach; stanowiła równowartość trzech tysięcy angielskich funtów lub około pięciu tysięcy dolarów amerykańskich. – Wiążą się z tym wydatki – wyjaśnił. – Trzeba płacić łapówki albo się ginie. 301

– Toż to absurd! zawołał MacDonald. – W takim razie nie było sprawy. – Przyjmuję twoje warunki – rzekł Anglik. Khalehla przemierzała pokój hotelowy i chociaż niedawno rzuciła palenie po raz szósty w ciągu trzydziestu dwu lat życia, teraz paliła jednego za drugim, wciąż spoglądając na telefon. W żadnym przypadku nie mogła działać z terenu pałacu. Ten kontakt stał się zbyt ryzykowny. Niech szlag trafi tego skurwysyna! Anthony MacDonald – zero, pijak... czyjś agent specjalny – miał sprawną siatkę w Maskacie, chociaż i ona, Khalehla, nieźle sobie radziła dzięki dawnej koleżance z akademika w Radcliffe, obecnie żonie słutana – właśnie dzięki Khalehli, która przed laty w Cambridge, w stanie Massachusetts poznała zaprzyjaźnionego Araba ,ze swoją najlepszą przyjaciółką. Mój Boże! Świat obracał się coraz prędzej, w coraz mniejszych i bardziej znajomych kręgach! Jej matka,,rodowita Kalifornijka, poznała jej ojca – stypendystę z Port Saidu podczas studiów w Berkeley. Ona była egiptolożką, on pracował nad doktoratem z cywilizacji za302

chodniej; oboje marzyli o karierze akademickiej. Zakochali się w sobie i pobrali. Blondynka z Kalifornii i oliwkowoskóry Egipcjanin. Z czasem, po narodzinach Khalehli, oszołomieni, wyznający zasadę czystości rasowej dziadkowie z obu stron odkryli, że czystość rasy nie jest w dziecku najważniejsza. W nagłym przypływie miłości runęły bariery. Czworo starszych ludzi, dwie pary skłonne do wzajemnej odrazy, pokonało różnice wynikające z kultury, koloru skóry i wyznania, odnajdując radość w dziecku i innych związanych z nim przyjemnościach. Bankier i jego żona z San Diego oraz bogaty eksporter z Port Saidu i jego jedyna żona Arabka stali się nierozłączni. – Co ja wyprawiam? – zawołała do siebie Khalehla. To nie był czas na myślenie o przeszłości, liczyła się tylko teraźniejszość! I wtedy zdała sobie sprawę, dlaczego jej myśli zaczęły błądzić – z dwóch powodów. Po pierwsze, trudności zbytnio się spiętrzyły; potrzebowała kilku minut dla siebie, żeby pomyśleć o sobie i o tych, których kocha, choćby po to, żeby zrozumieć panoszącą się wszędzie nienawiść. Drugi powód był ważniejszy. Twarde słowa wypowiedziane dawno temu przy obiedzie czaiły się gdzieś w tle, zwłaszcza słowa, które odbijały się cichym echem od ścian jej 303

głowy; zrobiły wrażenie na wybierającej się do Ameryki osiemnastoletniej dziewczynie. – Monarchowie przeszłości nie mieli zbyt wielu zasług – rzekł jej ojciec tego wieczoru w Kairze, kiedy zebrała się cała rodzina, łącznie z dziadkami z obu stron. – Ale rozumieli coś, czego nasi obecni przywódcy nie pojmują... i nie zdołają pojąć, dopóki nie spróbują oprzeć władzy na związkach dziedzicznych, co dziś „wydaje się niestosowne, choć niektórzy czynią takie próby. – Co też ty mówisz, młody człowieku? zaoponował kalifornijski bankier. – Wcale do końca nie zrezygnowałem z myśli o monarchii, nie pozbawionej oczywiście odpowiednich prawicowych zasad. – Na przestrzeni dziejów kojarzyli małżeństwa, żeby zawierać sojusze, skupiać różne nacje wokół swoich centralnych rodów. Kiedy obcuje się z kimś w tych okolicznościach, jada, tańczy, poluje, a nawet żartuje, trudno zachować typowe uprzedzenia. Wszyscy przy stole spoglądali po sobie; pojawiły się uśmiechy i delikatne potakiwania. – Jednakże w tych sferach, mój synu – zauważył eksporter z Port Saidu – nie wszystko układało się tak szczęśliwie jak tu. Nie jestem uczonym, ale były przecież wojny, waśnie rodzinne, niezrealizowane ambicje. 304

– To prawda, szanowny ojcze, o ile jednak gorzej wyglądałaby sytuacja bez takich koligacji rodzinnych? Niestety, o wiele, wiele gorzej. – Nie chcę być traktowana jako narzędzie geopolityki! – stwierdziła ze śmiechem matka Khalehli. – W gruncie rzeczy, kochanie, wszystko między nami załatwili nasi przebiegli rodzice. Wyobrażasz sobie, ile zyskali na naszym związku? – Jedyna korzyść, jaką widzę to pewna urocza młoda dama, czyli moja wnuczka – oświadczył bankier. – Wyjeżdża do Ameryki przyjacielu – powiedział eksporter. Twoje zyski mogą zmaleć. – Jak ci się to podoba, kochanie? To chyba prawdziwa przygoda. – Przecież nie jadę tam po raz pierwszy, babciu. Odwiedzaliśmy , często ciebie i dziadka, poznałam niejedno miasto. – Ale teraz, kochanie, będzie inaczej. – Khalehla nie pamiętała, kto wyrzekł te słowa, ale zapoczątkowały one najdziwniejszy rozdział w jej życiu. – Będziesz tam mieszkać – dodał ten ktoś. – Nie mogę się doczekać. Wszyscy są tacy ser305

deczni, czuję się tam chciana i lubiana. I znowu wszyscy przy stole spojrzeli po sobie. Tym razem bankier przerwał ciszę. – Nie zawsze będziesz się tak czuła – powiedział spokojnie. Przyjdą chwile, kiedy nie będziesz chciana ani lubiana i speszy cię to, a nawet zrani. – Trudno w to uwierzyć, dziadku – powiedziała energicznie młoda dziewczyna, którą Khalehla zaledwie mgliście sobie teraz przypominała. Kalifornijczyk spojrzał przelotnie na swojego zięcia, z bólem w oczach. – Kiedy patrzę w przeszłość, też trudno mi uwierzyć. Ale nie zapominaj, młoda damo, że jeśli zjawią się problemy lub będzie ci trudno, podnieś słuchawkę, a przylecę następnym samolotem. – Och, dziadku, nie mogłabym tego zrobić. I nie zrobiła, choć były chwile, że była tego bliska. Powstrzymała ją tylko duma i siła woli. Skuartzeh Aruiyah!... „Czarna Arabka!” to jej pierwsze zetknięcie z nienawiścią w kontaktach osobistych. Nie była to ślepa, irracjonalna nienawiść tłumów szalejących na ulicach, którewymachują tablicami i prymitywnymi plakatami, przeklinając niewidzialnego wroga za odległymi granicami, lecz nienawiść młodych ludzi takich jak ona, którzy żyli w pluralistycznej, 306

naukowej społeczności, mieli wspólne sale wykładowe i stołówki, gdzie wartość jednostki szacowano wysoko od początków studiów, poprzez ciągły proces oceniania, aż do dyplomu. Każdy wnosił swój wkład w całość, ale jako on lub ona, a nie jako zinstytucjonalizowany robot, może poza sportem, chociaż nawet tam liczyły się indywidualne wysiłki, zwłaszcza w przypadku porażki. Przez długi jednak czas nie czuła się jednostką; zagubiła siebie. Jej „ja” zostało wymazane, przeniesione w abstrakcyjną, zdradziecką, rasową, kolektywną sferę, której na imię Arabowie. Wstrętny Arab, przebiegły Arab, krwiożerczy Arab – Arab, Arab, Arab – aż miała już tego po dziurki w nosie! Siedziała samotnie w pokoju, odrzucając propozycję współmieszkanek, żeby wpaść do uniwersyteckiego baru; po dwóch razach miała dość. Pierwszy powinien był wystarczyć. Udała się do toalety i stwierdziła, że wstęp zastawiło dwóch studentów; byli to Żydzi, ale przecież też Amerykanie. – Sądziłem, że wy, Arabowie, nie pijecie! – zawołał pijany chłopak po lewej. – To sprawa osobistego wyboru! – odrzekła. – Podobno wy, Armyah, szczacie na podłogi namiotów! – zawył drugi ze 307

złośliwym uśmieszkiem. – Źle cię poinformowano. Jesteśmy dosyć wymagający. Czy mogę wejść do środka... – Nie tu, Arabko. Nie wiemy, co zostawisz na desce klozetowej, a jest z nami kilka yehudiyah. Kapujesz, Arabko? Krytyczny moment nastąpił jednak pod koniec drugiego semestru. Na zajęciach prowadzonych przez wybitnego żydowskiego profesora miała na tyle dobre wyniki, że ten renomowany nauczyciel uznał ją za prymuskę. Nagrodą, uroczyście wręczaną rokrocznie w jego grupie, była książka tegoż profesora z autografem. Podeszłodo niej wielu kolegów z grupy, Żydów i nieŻydów, z gratulacjami, ale kiedy opuściła budynek, trzej inni w maskach z pończoch na twarzach zatrzymali ją na wysadzanej drzewami ścieżce do akademika. – Co zrobiłaś? – spytał jeden. – Zagroziłaś, że wysadzisz mu dom w powietrze? – A może chciałaś mu zadźgać dzieci ostrym arabskim sztyletem? – Nie, do licha! Wezwałaby Arafata! 308

– Już my ci damy nauczkę, Skuartzeh Arviyah! – Skoro tak wam zależy na książce, to ją weźcie! – Nie, Arabko, to tobie się dostanie. Po czym ją zgwałcili. – To za Monachium! – To za dzieci z kibucu na wzgórzach Golan! – To za mojego kuzyna na plażach Ashdod, gdzieście go, dranie, zamordowali! – Napastnicy nie mieli żadnej przyjemności seksualnej, poza tym, że wyładowali swoją wściekłość i ukarali Arabkę. Czołgając się i potykając, dotarła do akademika i wówczas w jej życie wkroczyła bardzo ważna osoba. Niejaka Roberta Aldridge, nieoceniona Bobbie Aldridge, obrazoburcza córka Aldridgów z Nowej Anglii. – Bydlaki! – wrzeszczała w stronę drzew, w Cambridge, Massachusetts. – Nie wolno ci pisnąć słowa! – błagała młoda Egipcjanka. – Nie nie rozumiesz! – Już ty się o to nie martw, kochana. W Bostonie mamy takie powiedzonko, które oznacza to samo od Southie po Beacon Hill. „Kto sieje, ten zbiera!” I te skurwysyny dostaną za swoje! – Nie! Będą się mścić, nic nie zrozumieją! Nie czuję nienawiści do Żydów. 309

Wmawiają mi, że czuję, bo dla nich jestem tylko wstrętną Arabką, ale to nieprawda! Moja rodzina nie jest taka. My nie czujemy nienawiści. – Daj spokój, dziecko. To ty mówisz o Żydach, nie ja. Ja powiedziałam „skurwysyny”, co jest określeniem uniwersalnym. – To już koniec. Jestem skończona. Wyjeżdżam. – Diabła tam! Pójdziesz do mojego lekarza, który oby okazał się dobry, a potem wprowadzisz się do mnie. Chryste, prawie od dwóch lat nie miałam sprawy, o którą warto by walczyć! Chwała niech będzie Bogu, Allachowi i wszystkim innym bóstwom. Mam przyjaciółkę. I pośród bólu oraz nienawiści tamtych dni narodziła się idea, która zaowocowała szczególnym zaangażowaniem. Osiemnastoletnia dziewczyna postanowiła, co zrobi z resztą swojego życia. – Zadzwonił telefon, przeszłość zamknęła się, skończyła, liczyła się tylko teraźniejszość! Khalehla podbiegła do stojącego przy łóżku telefonu, zerwała słuchawkę z widełek. – Tak? – On tu jest. 310

– Gdzie? – W ambasadzie. – O, Boże! Co się dzieje? Co on robi? – Jest z dwoma innymi... – Jest ich trzech, a nie czterech? – Widzieliśmy tylko trzech. Jeden sterczy przy bramie z żebrakami. Rozmawiał z terrorystami w środku. – A Amerykanin? Gdzie on jest? – Z trzecim mężczyzną. Dwaj pozostają w cieniu, pokazuje się tylko pierwszy. To on podejmuje decyzje, nie Amerykanin. – Co to znaczy,? – Chyba prowadzi negocjacje, żeby mogli wejść do środka. – Nie! – wykrzyknęła Khalehla. – Nie ma mowy, on nie może, nie wolno mu! Powstrzymaj ich, powstrzymaj go! – Takie rozkazy przyjmujemy tylko z pałacu, proszę pani. – Ja wam rozkazuję! Powiedziałam już! Cela więzienna to coś innego, ale nie 311

ambasada, w żadnym przypadku, byle nie tutaj! Idź i zabierz ich stamtąd, powstrzymaj ich, w najgorszym wypadku zabij ich wszystkich! Zabij jego! – Szybko! – krzyknął spowity w szaty Arab pędząc do kolegi przed zabitą deskami restauracją, odbezpieczając pistolet maszynowy. Mamy rozkaz schwytać ich i powstrzymać, powstrzymać Amerykanina. W najgorszym wypadku zabić. – Zabić jego? – spytał zdumiony urzędnik pałacowy. – Takie są rozkazy! Zabić jego! – Rozkazy nadeszły zbyt późno. Ich już tu nie ma. DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Postać w ciemnym sterylnym pokoju dotknęła liter klawiatury z gniewną precyzją. Rozszyfrowałem wstępne kody Langleya – to czyste szaleństwo! Nie CIA, bo mamy kompletne informacje. To ten osobnik jest obłąkany. Dostał się do ambasady! Nie ma szans na przeżycie. Wykryją go – w toalecie, przy posiłku ze sztućcami czy bez, przyłapią go na ja312

kimś powiedzonku. Zbyt długo go tu nie było! Zbadałem wiele możliwości, a moje przyrządy nie dają mu większych nadziei. Być może ja i moje przyrządy pośpieszyliśmy się z oceną. Może nasz narodowy mesjasz okaże się zwykłym głupcem, ale przecież wszystkich mesjaszów uważano za głupców i idiotów, dopóki nie dowiedli, że jest inaczej. W tym moja nadzieja, moja modlitwa.

Rozdział 11 Trzej zbiegli więźniowie czołgali się w ciemnościach przez stary, porośnięty mchem tunel kanalizacyjny, którego zakratowany wylot znajdował się w górze, w kamiennej posadzce wschodniego dziedzińca ambasady. Przedarłszy się przezeń, z podrapanymi, zakrwawionymi rękami i stopami wydostali się na powierzchnię, prosto w oślepiające światło słoneczne. Evan Kendrick pragnął jednak z całego serca, by scena, która ukazała im się przed oczami pozostała raczej ukryta w ciemnościach. Sześćdziesięciu, czy nawet więcej zakładników zostało wyprowadzonych spod dachu na dziedziniec na skąpy poranny posiłek i toaletę. Latryna składała się z drewnianych desek z okrągłymidziurami umo313

cowanych nad skrzynkami na sadzonki. Mężczyźni odseparowani byli od kobiet wielką przezroczystą płachtą zerwaną z któregoś z okien ambasady. Upokorzenie osiągało szczyty, gdy straże, zarówno kobiety jak i mężczyźni, przechadzali się przed zakładnikami obu płci, naśmiewając się i dowcipkując głośno na temat trudności z funkcjonowaniem układów pokarmowych, jakich doświadczali ich jeńcy. Funkcję papieru toaletowego, trzyma nego w ubliżający sposób poza zasięgiem drżących rąk, zanim wreszcie go im podawano, pełniły komputerowe wydruki z ambasady. Po drugiej stronie, w pełni widoczny dla przestraszonych, upokorzonych ludzi przy deskach stał ogonek zakładników prowadzący do trzech długich, wąskich stołów zastawionych rzędami metalowych talerzy z czerstwym chlebem i małymi kawałkami sera wątpliwej jakości. Pomiędzy nimi ustawiono dzbany z szarobiałym płynem, prawdopodobnie rozcieńczonym mlekiem kozim, którym grupa uzbrojonych terrorystów za stołami napełniała skąpo drewniane miski więźniów. Od czasu do czasu któremuś z więźniów odmawiano talerza bądź chochli mleka; błagania na nic się nie zdawały; kończyło się zazwyczaj wymierzeniem policzka lub ciosem pięści albo, 314

jeśli krzyki były zbyt głośne, uderzeniem chochlą w twarz.Oczy Kendricka nadal przystosowywały się do ostrego światła, gdy nagle młody więzień, chłopak w wieku nie więcej niż czternastu, piętnastu lat, zbuntował się i krzyknął przez łzy, cieknące ciurkiem po wykrzywionej twarzy. – Ty podły draniu! Moja matka jest chora! Cały czas wymiotuje po tym świństwie! Dajcie jej coś porządnego do zjedzenia, wy sukinsyny. Słowa chłopca ucięło uderzenie lufą w twarz, które rozorało mu lewy policzek. Cios, zamiast uspokoić nastolatka, tylko go rozjuszył. Rzucił się przez stół, chwytając mężczyznę z karabinem za koszulę, rwąc mu ją na piersi, śląc wokół metalowe talerze i strącając dzbany na ziemię. W przeciągu sekund terroryści dopadli chłopca, odciągając go od brodatego mężczyzny, którego przyparł do ziemi, i poczęli okładać kolbami karabinów i kopać wijącego się na kamiennym dziedzińcu nastolatka. Kilku innych zakładników, u których postępek chłopca wzbudził tyleż złość, co odwagę, pospieszyło naprzód, wydając z siebie wątłe, ochrypłe okrzyki i młócąc żałośnie rękami swych aroganckich i o wiele silniejszych wrogów. To, co nastąpiło później, było brutalnym stłumieniem miniatu315

rowego buntu. Gdy tylko zakładnicy znaleźli się na ziemi, zbito ich do nieprzytomności i poczęto kopać niczym mięso, przerzucane i przetwarzane w rzeźni. – Zwierzęta! – krzyczał stary człowiek, przytrzymując ręką spodnie i oddalając się niepewnym krokiem od desek; jego stanowczość i poczucie godności pozostały jednak nietknięte. – Arabskie zwierzęta! Arabska dzicz! Czy nikt z was nie ma za grosz przyzwoitości człowieka cywilizowanego? Czy tłuczenie na śmierć słabych, bezbronnych ludzi czyni z was bohaterów Islamu? Jeżeli tak, to weźcie mnie i zapewnijcie sobie jeszcze więcej medali, ale w imię Boga, zaprzestańcie tego, co robicie! – Czyjego Boga? – wrzasnął terrorysta stojący nad ciałem nieprzytomnego chłopca. Jezusa chrześcijan, którego wyznawcy zbroją naszych wrogów, żeby mogli masakrować nasze dzieci za pomocą bomb i armat? Czy wędrującego Mesjasza, którego lud kradnie nasze ziemie i zabija naszych ojców i matki? Zdecyduj się, o którego Boga ci chodzi! – Dosyć! – rozkazał Azra, idąc szybkim krokiem naprzód. Kendrick podążył za nim, nie panując już dłużej nad sobą, świadom, że jedynie sekundy dzieliły 316

go od tego, by zerwać pistolet MAC-10 z ramienia Błękitnego i wypalić do terrorystów. Azra ciągnął beznamiętnym tonem, stojąc nad zakrwawionym chłopcem. – Dostali nauczkę; niech nie będzie ona zbyt wielka, bo ci, którym chcecie ją dać, przestaną cokolwiek odczuwać..Zabierzcie tych ludzi do izby chorych, do lekarza zakładników... i znajdźcie matkę chłopca. Weźcie ją tam również i dajcie jej jeść. – Dlaczego, Azra? – sprzeciwił się Palestyńczyk. – Nad moją matką nikt nie miał litości! Została... – Nad moją również – przerwał ostro Błękitny. I spójrz na nas w tej chwili. Zabierz to dziecko na dół i pozwól mu zostać z matką. Każ komuś pomówić z nimi o nadgorliwości i udaj troskę.Kendrick przyglądał się z odrazą, jak zabierano bezwładne, zakrwawione ciała. – Postąpiłeś właściwie – rzekł do Azry po angielsku, z zimnym wyrachowaniem w głosie, jakby mówił o kwestiach technicznych. – Nie zawsze ma się na to ochotę, a jednak należy wiedzieć, kiedy przestać.Nowy książę terrorystów spojrzał na Kendricka mętnym wzrokiem. – Powiedziałem, co myślę. Wystarczy 317

na nas popatrzeć. Śmierć naszych bliskich odmienia nas. Jednego dnia jesteśmy dziećmi, następnego dorastamy – wszystko jedno ile mamy lat, i jesteśmy ekspertami od śmierci, bo wspomnienia nigdy nas nie opuszczają. – Rozumiem. – Nieprawda, Amalu Bahrudi. Twoja wojna to wojna ideologiczna. Dla ciebie śmierć jest aktem politycznym. Nie wątpię, że jesteś żarliwym wyznawcą swojej wiary – jednak tym, w co wierzysz jest polityka. Moja wojna jest inna. Jedyna ideologia, jaką posiadam to ideologia przetrwania, tak więc mogę zadawać śmierć za śmierć – i dzięki temu istnieć. – Po co? – spytał Kendrick, nagle zainteresowany. – Może zabrzmi to dziwnie, ale po to, aby żyć w pokoju, na co nie pozwolono moim rodzicom. Po to, byśmy wszyscy mogli żyć na własnej ziemi, którą nam wydarto i oddano w ręce wrogów i za którą zapłaciły bogate kraje, chcące wyzbyć się własnego poczucia winy za zbrodnie na tamtym narodzie, które nie myśmy popełnili. Teraz to my jesteśmy ofiarami; czyż walka nie jest dla nas absolutną koniecznością? – Jeśli sądzisz, że to nie polityka, to proponuję, żebyś się dobrze zastanowił. 318

Jesteś poetą, Azra. I nigdy się nie zmienisz. – Jestem poetą, który prócz myśli ma jeszcze nóż i pistolet, Bahrudi.Na dziedzińcu ponownie zapanowało poruszenie, tym razem miało ono pokojowy charakter. Dwie postacie wypadły z drzwi, jedną z nich była zakwefiona kobieta, drugą mężczyzna z siwymi pasmami we włosach. „Zaya Yateem i Abjad, ten, którego zwą Białym” – pomyślał Evan, stając sztywno z boku. Przywitanie siostry i brata było dziwne; uścisnęli sobie dłonie w formalnym geście, po czym padli sobie w objęcia. Uniwersalne pojęcie starszej, mądrzejszej siostry będącej wzorem dla młodszego brata, który tak często sprawia w jej oczach wrażenie nieporadnego i impulsywnego, łączy rasy i ideologie. Młodsze dziecko niewątpliwie stanie się silniejsze, wspierając domostwo swym muskularnym ramieniem, jednak starsza siostra zawsze pozostanie dlań wzorem. Powitanie z Abjadem, które nastąpiło po chwili, nie było aż tak formalne. Mężczyzna zarzucił ręce na szyję najmłodszemu, najsilniejszemu członkowi Rady Operacyjnej i ucałował go w oba policzki. – Masz nam dużo do opowiedzenia – zakrzyknął terrorysta zwany Białym. – Mam – zgodził się Azra, obracając się w stronę Evana Kendricka – dzięki 319

temu człowiekowi. To Amal Bahrudi z Berlina Wschodniego, wysłany tu do nas, do Maskatu przez Mahdiego. Natarczywe spojrzenie Zayi spoczęło na twarzy Evana. – Amal Bahrudi – powtórzyła. – Nazwisko oczywiście nie jest mi obce. Powiązania Mahdiego sięgają na dużą odległość. Znalazł się pan z dala od swej własnej pracy. – Nie jest mi to na rękę – rzekł Kendrick w dialekcie z Rijadu. – Inni jednak znajdują się pod obserwacją, każdy ich ruch jest kontrolowany. Stwierdzono, że powinien tu przyjechać ktoś, kogo się nie spodziewają, a wschodni Berlin jest dogodnym punktem na rozpoczęcie podróży. Ludzie dadzą głowę, że nadal tam jestem. Kiedy Mahdi dał znak, ja nań odpowiedziałem. Właściwie to ja pierwszy skontaktowałem się z jego ludźmi w związku z tym, o czym powie pani brat. Możliwe, że mamy rozbieżne cele, ale wszyscy czerpiemy korzyści ze wzajemnej współpracy, zwłaszcza wówczas, kiedy ktoś płaci nasze rachunki. – A więc to pan – odparł Abjad marszcząc brwi. – Bahrudi z Berlina Wschodniego, ten który porusza się wszędzie, na każdym terenie. Odkryli pana? 320

– Przyznaję, mam reputację kogoś, kto daje sobie wszędzie radę – odparł Evan, pozwalając sobie na cień uśmiechu. – Nie posłuży jej jednak to, co przydarzyło mi się tutaj. – A więc padł pan ofiarą zdrady? – spytała Zaya Yateem. – Tak. Wiem, czyja to sprawka i znajdę go. Jego ciało będzie pływać w porcie... – Bahrudi nas uwolnił – przerwał Azra. – Ja myślałem, on zaś czynił. Zasługuje na swą reputację. – Wejdźmy do środka, mój najdroższy bracie. Tam porozmawiamy. – Moja najdroższa siostro powiedział Błękitny. – Mamy tu zdrajców, Amal przyszedł nas o tym powiadomić – o tym, i o czymś jeszcze. Robią zdjęcia i przemycają je na zewnątrz. Sprzedają je! Jeśli przeżyjemy, będą nas ścigać całymi latami. To zapis tego, co robimy. Zapis, który zobaczy cały świat!Siostra przyjrzała się teraz z uwagą bratu, a w jej ciemnych oczach nad czarczafem pojawiło się pytanie. – Zdjęcia? Robione ukrytymi aparatami fotograficznymi wyposażonymi w specjalny mechanizm? I dotąd ich nie wykryto? Czyżby 321

między naszymi braćmi i siostrami znaleźli się tak doskonali studenci fotografii, mimo że większość z nich ledwie umie czytać? – On widział te zdjęcia! W Berlinie Wschodnim! – Porozmawiamy w środku. Dwaj Anglicy siedzieli naprzeciw ogromnego biurka w ambasadzie Wielkiej Brytanii, za biurkiem zaś znużony attache, wciąż jeszcze w szlafroku, czynił wszelkie wysiłki, by nie zasnąć. – Tak – powiedział ziewając. – Możemy się ich spodziewać w każdej chwili. Proszę mi wybaczyć, ale mam nadzieję, że to, o czym panowie mówią nie jest bezpodstawne. MI-6 jest tu cały czas w napięciu, nie są więc zachwyceni, kiedy dwójka rodaków kradnie im kilka cennych godzin snu. – Mój przyjaciel, Jack, służył w grenadierach! – wykrzyknął Dickie, zabezpieczając się na wszelki wypadek. Jeśli on sądzi, że jest coś, o czym powinniście wiedzieć, to moim zdaniem nie można tego puścić mimo uszu. W końcu po co tu jesteśmy? 322

– Po to, żeby zarabiać pieniądze dla waszych firm? zasugerował attache. – Zgoda. Oczywiście, ale to tylko część prawdy – odparł Dickie. – Przede wszystkim jesteśmy Anglikami i niech pan o tym nie zapomina. Nie będziemy się spokojnie przyglądać, jak to, co zostało po Imperium idzie w niepamięć. Mam rację, Jack? – To się już stało – odrzekł attache powstrzymując kolejne ziewnięcie. – Widzi pan – przerwał mu Jack. – Mój przyjaciel, Dickie, zajmuje się metalurgią żelaza, ale ja siedzę w tekstyliach i powiadam panu, że sposób, w jaki ten łobuz był ubrany – w porównaniu z tym, co miał na sobie przedtem – oznacza, że on coś knuje. Materiał nie tylko określa człowieka, ale musi też służyć temu, co ten człowiek robi – Tak jest od czasu, kiedy po raz pierwszy utkano len, w dodatku było to prawdopodobnie gdzieś w tej części świata... – MI-6 posiada już te informacje – wtrącił attache ze znudzoną miną człowieka zmęczonego słuchaniem tego samego po raz enty. – Będą tu niebawem. Byli. W pięć sekund po uwadze attache, dwóch mężczyzn w koszulach rozchełstanych na piersiach, zarośniętych i nie sprawiających zbyt sympatycznego 323

wrażenia, weszło do biura. Drugi z nich niósł wielką szarą kopertę. Pierwszy z przybyszów przemówił, zwracając się do Dickiego i Jacka: – Czy to z panów powodu tu jesteśmy? – Richard Harding po mojej lewej stronie – odparł attache. – I John Preston po prawej. Czy mogę już iść? – Przykro mi, stary – odparł drugi mężczyzna podchodząc do biurka i otwierając kopertę. Jesteśmy tu dlatego, że nas wezwałeś. A to cię upoważnia, by tu zostać. – Jesteście niezwykle mili – odparł przedstawiciel ambasady nieuprzejmym tonem. Jednakże wcale was nie wzywałem, poinformowałem was jedynie, że dwóch obywateli brytyjskich nalega, żebym wam przekazał pewne informacje. To zaś upoważnia mnie do paru godzin snu, ponieważ nie jestem wam potrzebny do prowadzenia śledztwa. – Właściwie to Jack nalegał – włączył się Dickie Harding – ale ja zawsze byłem zdania, że w momentach kryzysowych nie wolno niczego zaniedbać, żadnego drobiazgu, ani przeczucia, a Jack Preston – tóry, niech pan sobie wyobrazi, 324

jest byłym grenadierem – miał już w życiu kilkakrotnie niezwykle cenne przeczucia. – A niech to, Dickie, przeczucia nie mają z tym nic wspólnego, chodzi o to, co on miał na sobie. Człowiek upiekłby się żywcem pod takim materiałem w zimie i w górach, a jeśli połysk na jego koszuli oznaczał jedwab albo poliester, to udusi się pod nią jak nic. Bawełna. Czysta, przewiewna bawełna to jedyny materiał na ten klimat. Natomiast krój jego ubrania, no cóż, mówiłem już panom... – Pan wybaczy! – Drugi mężczyzna wyciągnął z koperty stertę zdjęć i wznosząc przelotnie oczy ku górze, rzucił je między Prestona i Hardinga, ucinając dyskusję. – Czy zechcieliby panowie przyjrzeć się tym fotografiom i sprawdzić, czy jest na nich ktoś, kogo rozpoznajecie?Po upływie jedenastu sekund zadanie zostało wykonane. – To on! – zakrzyknął Jack. – Chyba tak – zgodził się Dickie. – A wam obu odbiło – odezwał się pierwszy mężczyzna z MI-6. – Ten człowiek nazywa się MacDonald i jest notorycznie zalanym gogusiem z Kairu. Ojciec jego żony jest właścicielem przedsiębiorstwa, w którym pracuje – firmy 325

produkującej części zamienne – a wysłano go tu na placówkę, ponieważ to kompletny osioł. Do tego to wcale nie on tym wszystkim trzęsie, tylko jego zastępca w Kairze. Tyle jeśli chodzi o przeczucia o tej późnej porze. Czy mogę zapytać, gdzie panowie spędzili noc? – Posłuchaj, Jack, mówiłem ci, że może jesteś trochę przeczulony i że to wszystko jeszcze o niczym nie świadczy... – Chwileczkę, panowie – przerwał drugi mężczyzna z MI-6, biorąc do ręki powiększone zdjęcie paszportowe i przyglądając mu się z uwagą. – Jakiś rok temu jeden z naszych wojskowych, którzy tu stacjonowali, zwrócił się do nas z prośbą o zwołanie zebrania dotyczącego pewnego problemu z ÓW, który jego zdaniem właśnie się tworzył. – Co takiego? – nie zrozumiał attache. – „Ocena wyposażenia”; oznacza to szpiegostwo. Nie chciał, rzecz jasna, mówić zbyt wiele przez telefon, ale napomknął, że będziemy zdumieni tym, na kogo padło podejrzenie. „Opasły angielski opój z Kairu” czy coś w tym rodzaju. Czy to możliwe, że chodziło o tego człowieka? 326

– A jednak – dorwał się ponownie do głosu Dickie. – To ja zmusiłem Jacka, żeby nie pozostawiać tego swojemu losowi! – Co ty opowiadasz, stary. Wcale nie byłeś do tego aż tak entuzjastycznie nastawiony. Wiesz, wciąż jeszcze moglibyśmy zdążyć na ten samolot, na który tak bardzo nie chciałeś się spóźnić. – Co zdarzyło się podczas zebrania? – spytał attache, pochylając się do przodu, ze wzrokiem utkwionym w drugim mężczyźnie z MI-6. – Nigdy nie doszło do skutku. Nasz wojskowy został zabity na nabrzeżu, poderżnięto mu gardło w pobliżu starego magazynu. Nazwali to kradzieżą, gdyż w jego kieszeniach nic nie zostało. – Naprawdę sądzę, że powinniśmy złapać ten samolot, Jack. Mahdi? – zakrzyknęła Zaya Yateem zza biurka w pomieszczeniu, które jeszcze przed trzema tygodniami służyło za gabinet ambasadorowi. – Ma pan zabrać do niego, do Bahrajnu, jednego z nas? Dziś w nocy? – Tak jak mówiłem pani bratu. – Kendrick siedział na krześle obok Abjada, mając przed sobą kobietę. – Instrukcje były prawdopodobnie w liście, który 327

miałem wam dostarczyć... – Tak, tak. – Zaya mówiła szybko i ze zniecierpliwieniem. – Brat wyjaśnił mi wszystko, kiedy byliśmy przez chwilę na osobności. Ale myli się pan, Bahrudi. Nie mam bezpośredniego kontaktu z Mahdim – Nikt nie wie, kim on jest. – Wobec tego porozumie się pani z kimś, kto ma z nim kontakt. – Oczywiście, ale to może potrwać dzień albo nawet dwa. Prowadzące do niego ścieżki są kręte. Wykonuje się pięć telefonów, a dziesięć razy pięć jest retransmitowanych do nie spisanych numerów w Bahrajnie, zaś tylko jeden z nich może dotrzeć do Mahdiego. – Co się zatem dzieje w sytuacji krytycznej? – Takie sytuacje są niedozwolone – przerwał Azra, który stał oparty o ścianę przy wysokim zalanym słońcem oknie. Mówiłem ci. – Mój młody przyjacielu, przecież to niedorzeczne. Nie jesteśmy w stanie robić efektywnie tego, co robimy, nie biorąc pod uwagę spraw, których nie da się przewidzieć. – Ma pan słuszność. – Zaya Yateem kiwnęła głową, a następnie pokręciła nią przecząco. – A jednak mój brat wie, co mówi. Spodziewają się po nas, że nawet w sytuacji krytycznej będziemy wykonywać swoje zadania całymi tygodniami, 328

jeśli zajdzie taka potrzeba. W przeciwnym razie nie zlecono by nam owych zadań – nam jako przywódcom. – Niech i tak będzie – odparł kongresman z dziewiątego okręgu wyborczego w stanie Kolorado, czując na karku strużki potu, pomimo podmuchów porannego wiatru, wpadających przez otwarteokna. – Możecie zatem wyjaśnić Mahdiemu, dlaczego, nie będziemy dziś w nocy w Bahrajnie. Ja już swoje zrobiłem, włączając w to chyba uratowanie życia pani bratu. , Jeśli o to chodzi, to ma rację, Zaya – potwierdził Azra, odchodząc od ściany. – Byłbym teraz trupem, leżącym na pustyni. – Jestem panu za to bardzo wdzięczna, Bahrudi, ale nie mogę dokonać niemożliwego. – Myślę, że lepiej by było, gdyby pani spróbowała. – Kendrick zerknął na siedzącego obok Abjada, po czym skierował spojrzenie z powrotem na siostrę Azry. – Waszego Mahdiego kosztowało sporo wysiłku i pieniędzy, by przerzucić mnie tutaj, co jak sądzę oznacza, że to on znalazł się w sytuacji krytycznej. – Wiadomość o tym, że został pan złapany wszystko wyjaśni rzekł Abjad. – Czy naprawdę sądzicie, że siły bezpieczeństwa Omanu rozgłoszą naokoło, 329

że mnie złapano, po to tylko, by przyznać się do mojej ucieczki? – Oczywiście, że nie – odparła Zaya Yateem. – Mahdi pociąga za sznurki waszych finansów – dodał Kendrick. – Mógłby też wpłynąć na moje, co nie byłoby mi na rękę. – Nasze dostawy są nikłe – wtrącił Abjad. – Potrzebne nam są szybkie łodzie z Emiratów. W przeciwnym razie wszystko, co dotąd osiągnęliśmy pójdzie na marne. Zamiast oblegać, sami znajdziemy się w stanie oblężenia. – Być może jest pewien sposób – powiedziała Zaya, podnosząc się nagle z krzesła z dłońmi opartymi o blat biurka. Jej ciemne oczy nad czarczafem wpatrywały się w zamyśleniu w przestrzeń. – Na dzisiejszy ranek zaplanowaliśmy konferencję prasową; będą ją oglądać wszędzie. Mahdi zapewne również jej nie pominie. W pewnym momencie mojej przemowy powiem, że wysyłamy pilną wiadomość do naszych przyjaciół. Wiadomość, która wymaga natychmiastowej odpowiedzi. – I co to pomoże? – spytał Azra. – Wszelkie rozmowy, jak nam wiadomo, są kontrolowane. Żaden z ludzi Mahdiego nie zaryzykuje skontaktowania się z 330

nami. – To nie jest wcale konieczne – przerwał Kendrick, pochylając się na krześle. – Rozumiem, co chce powiedzieć twoja siostra. Odzew nie musi mieć charakteru słownego; nie musimy z nikim rozmawiać. Nie prosimy o instrukcje, my je dajemy. To dokładnie to, o czym mówiliśmy przed paroma godzinami, Azra. Ja znam Bahrajn. Wybiorę miejsce, gdzie będziemy czekać, a wy każcie któremuś z naszych kontaktów w Maskacie przekazać tę informację dalej, mówiąc mu, że jest to właśnie owa pilna wiadomość, o której mówiła twoja siostra na konferencji prasowej. – Kendrick zwrócił się do Yateem. – To miała pani na myśli, prawda? – Nie sprecyzowałam tego, o co mi chodziło – przyznała Zaya – ale to byłoby możliwe. Moim zamysłem było jedynie przyspieszenie nawiązania kontaktu z Mahdim. Ale pański pomysł jest jak najbardziej do przyjęcia. – Oto i rozwiązanie! – wykrzyknął Abjad. – Bahrudi nam je poddał! – W tym momencie nic jeszcze nie jest rozwiązane – odparła zakwefiona kobieta, siadając ponownie na krześle. – Istnieje jeszcze problem przerzucenia 331

mojego brata i pana Bahrudiego do Bahrajnu. W jaki sposób można by to zrobić? – O to już się zatroszczono odparł Evan z szybszym biciem serca, zaskoczony swym własnym opanowaniem i obojętnym brzmieniem głosu. Zbliżył się! Zbliżył się do Mahdiego! – Znam pewien telefon, którego wam nie zdradzę – którego nie mogę wam zdradzić – ale wystarczy słowo z mojej strony i będziemy mieli do dyspozycji samolot. – Ot tak, po prostu? – wykrzyknął Abjad. – Wasz dobroczyńca ma tu w Omanie możliwości, o których wam się nie śniło. – Wszelkie telefony, zarówno te do jak i z ambasady są na podsłuchu – zastrzegł Azra. – Mogą usłyszeć to, co ja powiem, ale nie to, co powie osoba, do której dzwonię. Zapewniano mnie o tym. – Dekoder? – spytała Yateem. – To część naszego oprzyrządowania w Europie. Zwykła nasadka na mikrofon w kształcie stożka. Wszędzie z wyjątkiem bezpośredniego połączenia na332

stępuje kompletne zniekształcenie przekazu. – Niech pan dzwoni – powiedziała Zaya, wstając i przechodząc szybkim krokiem na drugą stronę biurka. Kendrick również obszedł biurko, po czym usiadł na jej krześle. Zasłaniając tarczę aparatu, wybrał numer. – Tak? – Głos Ahmata odezwał się zanim nastąpił drugi sygnał. – Samolot – powiedział Kendrick. – Dwóch pasażerów. Gdzie i kiedy? – Mój Boże! – nie wytrzymał młody sułtan. – Niech się zastanowię... Na lotnisku, rzecz jasna. Droga zakręca jakieś pół kilometra przed strefą przeładunkową. Ktoś po was przyjedzie samochodem wojskowym. Powiedz, że został skradziony, żebyście mogli się przedostać przez kordon straży. – Kiedy? – Trochę to potrwa. Siły bezpieczeństwa są wszędzie w stanie najwyższego pogotowia, trzeba więc będzie poczynić pewne kroki. Możesz mi podać miejsce przeznaczenia? – Dwudziesta druga litera dzielona przez dwa. – V... dzielona – pochylone I – Iran? 333

– Nie. Po numerach. – Dwudziesta druga., dwa. B? – Tak. – Bahrajn! – Tak. – Dobrze, że wiem. Zadzwonię gdzie trzeba. Na kiedy jest ci potrzebny samolot? , – Wtedy, kiedy obchody będą u szczytu. Musimy się wydostać w zamieszaniu. – To będzie koło południa. – Jak uważasz. Przy okazji, chodzi o doktora – ma coś, co może mi się przydać dla zdrowia. – Jasne, pas na pieniądze. Przekażemy ci go. – Doskonale. – Zakręt przed strefą przeładunkową. Bądźcie tam. – Będziemy. – Evan odwiesił słuchawkę. – Mamy być na lotnisku o dwunastej w południe. 334

– Na lotnisku? – wykrzyknął Azra. – Zwiną nas stamtąd! – Na drodze przed lotniskiem. Mają skraść samochód wojskowy, to oni nas stamtąd zabiorą. – Załatwię z jednym z naszych ludzi w mieście, żeby was tam podwiózł – rzekła Zaya Yateem. – Będzie to ten sam człowiek, któremu podacie wasze namiary w Bahrajnie, miejsce spotkania. Macie co najmniej pięć godzin do wyjazdu. – Będą nam potrzebne ubrania, prysznic i chwila odpoczynku. Nie pamiętam, kiedy ostatnio spałem. – Ja chciałbym się rozejrzeć po waszym terenie operacyjnym – poprosił Kendrick, wstając z krzesła. – Może się dowiem czegoś nowego. – Jak pan sobie życzy, Amalu Bahrudi – odparła Zaya Yateem, podchodząc do Evana. Uratował pan życie mojemu drogiemu bratu i nie mogę znaleźć odpowiednich słów, żeby wyrazić panu moją wdzięczność. – Proszę mnie tylko przerzucić na lotnisko przed południem – odparł Kendrick chłodno. – Szczerze mówiąc, chciałbym jak najszybciej wracać do Niemiec. 335

– Przed południem – zgodziła się terrorystka. – Weingrass będzie tu najpóźniej w południe! – krzyknął oficer Mosadu do BenAmiego i pięcioosobowej jednostki z Brygady Mosadu. Znajdowali się w piwnicy domu w Dzabal Sa'ali, kilka minut drogi od rzędów angielskich grobów, gdzie przed wiekami pochowano dziesiątki korsarzy. Pozbawiona wygód kamienna piwnica została zamieniona w bazę operacyjną izraelskiego wywiadu. – Jak się tu dostanie? – spytał BenAmi, który zdjął z głowy ghotrę i teraz, w dżinsach i luźnej podkoszulce, wyglądał o wiele bardziej naturalnie. – Jego paszport wystawiono w Jerozolimie, nie jest to więc zbyt mile widziany tu dokument. – Nie należy wątpić w Emmanuela Weingrassa. Z pewnością dysponuje większą ilością paszportów niż znalazłbyś bajgełe na Placu Zabotyńskiego w Tel Awiwie. Mówi, żebyśmy nie robili nic, dopóki, nie przyjedzie. „Absolutnie nic”, tak się właśnie wyraził. – Nie mówi pan już o nim z taką niechęcią, jak poprzednio – zauważył Yaakov, pseudonim Błękitny, syn zakładnika i przywódca 336

oddziału Mosadu. – To dlatego, że nie będę musiał podpisywać mu rachunków, ponieważ takowych nie będzie! Wystarczyło, że wspomniałem nazwisko Kendricka i od razu powiedział, że do nas jedzie. – To wcale nie oznacza, że nie przedstawi wam swojego kosztorysu – zachichotał BenAmi. – Nic z tego, wyrażałem się jasno. Spytałem go, ile nas wyniesie jego pomoc i odparł mi jednoznacznie „Wsadźcie sobie, sam się tym zajmę!” To amerykańskie powiedzenie, które nas zwalnia z wszelkich płatności. – Tracimy tylko czas! – wykrzyknął Yaakov. – Powinniśmy badać grunt w ambasadzie. Przestudiowaliśmy plany; jest z pół tuzina sposobów przedostania się do środka i wyciągnięcia stamtąd mojego ojca. – Głowy poruszyły się gwałtownie i szeroko otwarte oczy zatrzymały się na młodym przywódcy zwanym Błękitnym. – To dla nas zrozumiałe – powiedział oficer Mosadu. – Przepraszam. Nie chciałem tego powiedzieć. 337

– Pan jeden ma prawo to mówić – powiedział BenAmi. – Nie powinienem był. Raz jeszcze przepraszam. Ale dlaczego mamy czekać na tego Weingrassa? – Ponieważ on wie, co zrobić z tym fantem, przyjacielu, a bez niego możemy sobie nie dać rady. – Rozumiem! Wy, ludzie z Mosadu jesteście jak chorągiewki. Teraz chcecie pomagać Amerykaninowi, a nie tym, którymi mieliśmy się zająć od samego początku! Tak jest, do diabła, nie mojemu ojcu! – Wynik będzie ten sam, Yaakov... – Nie jestem żaden Yaakov! – wściekł się młody przywódca. Dla was nie jestem nikim innym, jak tylko Błękitnym – synem człowieka, który przyglądał się, jak jego własnego ojca oddzielają od matki w Oświęcimiu i jak jego rodzice tulą się do siebie zanim zaprowadzono ich do gazu. Chcę go stamtąd wydostać, chcę, żeby mój ojciec był bezpieczny i potrafię tego dokonać! Ile jeszcze cierpień może znieść ten człowiek? Przerażające dzieciństwo, podczas którego widział, jak wiesza się dzieci w jego wieku za to, że kradną z głodu odpadki, był gwałcony 338

przez sodomitów z Wehrmachtu, ukrywał się, przymierał głodem gdzieś w polskich lasach dopóki nie nadeszli alianci. Potem spadło na niego dobrodziejstwo posiadania trzech synów, po to tylko, by dwóch z nich zostało zabitych: moi bracia zginęli zamordowani w Sydonie przez tych parszywych arabskich rzeźników! A teraz ja mam się martwić jakimś amerykańskim kowbojem, jakimś politykiem od siedmiu boleści, który chce zostać bohaterem, żeby móc potem grać w filmach i żeby jego podobizna widniała na pudełkach z owsianką! – O ile mi wiadomo – stwierdził spokojnie BenAmi – to wszystko nieprawda. Ten Amerykanin nadstawia karku bez żadnej pomocy ze strony swoich pobratymców, bez nadziei na to, że jego wysiłki spotkają się kiedykolwiek z uznaniem, nawet jeśli przeżyje. Tak jak mówi nasz przyjaciel, robi to wszystko, kierowany powodami, które wcale tak bardzo się nie różnią od twoich. Chce pomścić straszliwą krzywdę, którą mu wyrządzono, którą wyrządzono jego rodzinie. – Do diabła z nim! To była rodzina, nie naród! Idziemy do ambasady! – Nigdzie nie pójdziecie – rzekł oficer, kładąc wolno pistolet na stole. – Jesteście teraz pod rozkazami Mosadu i będziecie nam posłuszni. 339

– Świnie! – wrzeszczał Yaakov. – Skończone świnie, wszyscy co do jednego! – Tak jest – powiedział BenAmi. – Wszyscy co do jednego. 10:48 rano, czasu omańskiego. Kontrolowana konferencja prasowa dobiegła końca. Reporterzy i ekipy telewizyjne pakowali notatniki i wyposażenie techniczne, gotując się do wyjścia z ambasady pod eskortą setki młodych mężczyzn i kobiet w czarczafach, uzbrojonych po zęby, z bronią gotową do strzału. Mieli przeprowadzić obecnych przez korytarze ambasady, aż do bramy głównej. W sali konferencyjnej, przez kordon straży przedarł się jednak pewien tęgi człowiek, mówiąc coś do nich obłudnym głosem, po czym zbliżył się do stołu, przy którym siedziała Zaya Yateem. Karabiny natychmiast znalazły się przy jego głowie, on zaś szeptem zwrócił się do Zai: – Przychodzę od Mahdiego, który spłaca wasze długi co do szylinga. – Pan też? Sytuacja w Bahrajnie rzeczywiście musi być poważna. – Nie bardzo rozumiem... – Został przeszukany? – spytała Zaya strażników, którzy skinęli głowami. – 340

Puście go. – Dziękuję pani jaka sytuacja w Bahrajnie? – Tego, rzecz jasna, nie wiemy. Jeden z naszych ludzi wybiera się tam dziś w nocy, by uzyskać tę informację i potem z nią do nas wrócićMacDonald spojrzał prosto w oczy nad czarczafem i poczuł, jak w jego ogromnej piersi wzbiera ból. Co tu się działo? Czemu Bahrajn go pomijał? Jakie powzięto decyzje, do których nie został dopuszczony? Dlaczego? Co zrobiła ta parszywa arabska kurwa? – Proszę pani – ciągnął powoli Anglik, ważąc słowa. – Sytuacja krytyczna w Bahrajnie to sprawa zupełnie nowa, podczas gdy ja przychodzę z inną, równie poważną kwestią. Nasz dobroczyńca chciałby wyjaśnień – natychmiastowych wyjaśnień – dotyczących obecności kobiety imieniem Khalehla w Maskacie. – Khalehla? Nie ma wśród nas kobiety imieniem Khalehla, ale przecież imiona są nieistotne, czyż nie? – Tutaj nie, nie w środku, ale na zewnątrz. Kontaktowała się z pani ludźmi – a ściślej, z pani własnym bratem. – Z moim bratem? 341

– Dokładnie. Trzech zbiegłych więźniów spieszyło drogą do Dżabal Szam właśnie na spotkanie z nią, na spotkanie z wrogiem! – O czym pan mówi? – Ja nie mówię, proszę pani, ja żądam. My żądamy wyjaśnień. Mahdi domaga się ich bezwarunkowo. – Nie mam pojęcia o co panu chodzi! To prawda, że zbiegło trzech więźniów, jednym z nich jest mój brat, pozostali dwaj to Josef i inny emisariusz naszego dobroczyńcy, człowiek nazwiskiem Bahrudi ze wschodniego Berlina. – Ze Wschodniego... nie nadążam za tokiem pani myśli. – Jeśli pan rzeczywiście jest od Mahdiego, to dziwi mnie, że nic pan o nim nie wie. – Yateem urwała, a przeszywające spojrzenie jej wielkich oczu przebiegło twarz MacDonalda. – No tak, ale przecież pan może być wysłannikiem każdego, skądkolwiek. – W Maskacie jestem jedynym, który przemawia w imieniu Mahdiego! Proszę zadzwonić do Bahrajnu i samej o to spytać. – Świetnie pan wie, że takie telefony są niedozwolone. – Zaya strzeliła palcami, przywołując straże, które spiesznie zbliżyły się do stołu. – Zabierzcie tego 342

człowieka i zaprowadźcie go do sali obrad. Potem zbudźcie mojego brata i Josefa i odszukajcie Amala Bahrudiego. Zwołuję następną konferencję. Natychmiast! Odzienie, jakie Evan wybrał dla siebie było zgodne ze stylem, według którego ubierali się terroryści: zmięte spodnie koloru khaki, przybrudzona kurtka polowa w amerykańskim stylu i ciemna koszula rozchełstana do pasa. Jedynie wiek i oczy odróżniały go od większości fanatycznej łobuzerii, która zdobyła ambasadę. Jednakże ściemniała skóra nawet wiek czyniła nieokreślonym, oczy zaś przysłaniał daszek płóciennej czapki. Dopełnienie wizerunku, jaki pragnął osiągnąć stanowił wsunięty w pochwę nóż, przymocowany do kurtki oraz wyraźnie wypchana rewolwerem prawa kieszeń. „Zaufany” zdobył zaufanie terrorystów; uratował życie Azrze, ich księciu i poruszał się swobodnie po przechwyconej ambasadzie, od jednej sceny, od której robiło się człowiekowi niedobrze, do drugiej, od jednej przestraszonej, wycieńczonej i wyzbytej nadziei grupki do ,innej.Nadzieja. To jedno mógł im ofiarować, wiedząc zresztą, że w ostatecznym rozrachunku była ona prawdopodobnie złudna, musiał im ją jednak dać, dać im coś, czego mogliby się chwycić, o czym mogliby przynajmniej 343

rozmyślać podczas najczarniejszych, najbardziej przerażających godzin nocnych. – Jestem Amerykaninem! – szeptał do zaskoczonych zakładników, kiedy tylko znajdował co najmniej trójkę siedzącą razem, zerkając bez przerwy na kręcących się wokół gówniarzy, przekonanych, że zarzuca więźniów stekiem wyzwisk w nagłym, słyszalnym napadzie złości. – Pamiętamy o was! Robimy wszystko, co w naszej mocy! Nie przejmujcie się, że będę na was krzyczał! Nie mogę inaczej. – Bogu dzięki! – odpowiadano niezmiennie, po czym następowały łzy i opis otaczających potworności, który za każdym razem zawierał wzmiankę o publicznej egzekucji siedmiu skazanych zakładników. – Zabiją nas wszystkich! Nie zważają na nic! Na tych parszywych zwierzętach śmierć nie robi wrażenia – ani nasza, ani ich własna. – Dokładajcie wszelkich starań, żeby zachować spokój! Starajcie się nie okazywać strachu, to niezwykle ważne. Nie sprzeciwiajcie się im, ale i nie płaszczcie się przed nimi. Kiedy widzą, że się boicie, jest to dla nich jak narkotyk. Pamiętajcie o tym. W pewnym momencie Kendrick stanął na równe nogi i wrzasnął na grupkę pięciu Amerykanów. Jego 344

niespokojne oczy dostrzegły człowieka z ochrony osobistej Yateem; mężczyzna zbliżał się do niego szybkim krokiem. – Ty! Bahrudi! – Tak. – Zaya musi się z tobą natychmiast zobaczyć. Chodź do sali obrad!Evan podążył za strażnikiem przez dach, a następnie w dół po schodach, aż znaleźli się trzy piętra niżej w długim korytarzu. Zdjął czapkę, całą już mokrą od potu i dał się zaprowadzić pod otwarte drzwi wielkiego biura ambasady. Wszedł do środka i cztery sekundy później jego świat zadrżał w posadach na dźwięk ostatnich słów, jakich mógł się w tej chwili spodziewać: – Dobry Boże! Ty przecież jesteś Evan Kendrick!

Rozdział 12 – Min ir radzill da? – Evan spytał Zayę, kim jest ów tęgi mężczyzna. Czuł zamęt w głowie i całym wysiłkiem woli zmuszał się do swobodnych ruchów. – Twierdzi, że jest od Mahdiego – odparł Azra, stojący pomiędzy Josefem i 345

Abjadem. – O co mu chodziło? – Słyszałeś. Mówi, że jesteś kimś, kto nazywa się Kendrick. – Kto to taki? – spytał Evan po angielsku Anthony'ego MacDonalda, próbując za wszelką cenę zachować spokój i przyzwyczaić się tyleż do widoku człowieka, którego nie widział już od niemal pięciu lat, co do samej jego obecności w tym pomieszczeniu. MacDonald! Głupkowaty pijaczyna z kolonii brytyjskiej w Kairze! – Ja nazywam się Amal Bahrudi, a pan? – Dobrze wiesz, kim jestem, do diabła! – krzyknął Anglik, wskazując nań palcem, po czym spojrzał na członków czteroosobowej arabskiej rady, a zwłaszcza na Zayę Yateem. – Ten człowiek to nie żaden Amaljak mu tam i wcale nie jest od Mahdiego! To Amerykanin nazwiskiem Kendrick. – Studiowałem na dwóch amerykańskich uniwersytetach – odrzekł Evan z uśmiechem – ale nikt nigdy nie nazwał mnie Kendrickiem. Różnie mnie nazywano, ale Kendrick – nigdy. – Kłamiesz! 346

– Wręcz przeciwnie. To ja będę musiał nazwać pana kłamcą, jeśli pan twierdzi, że pracuje dla Mahdiego. Pokazano mi zdjęcia wszystkich Europejczyków, będących u niego – by tak rzec – na tajnej, służbie i jestem absolutnie pewien, że pana wśród nich nie było. Zapamiętałbym na pewno, ponieważ pańska twarz i figura są dość specyficzne. – Kłamca! Oszust! Pracujesz razem z tą dziwką Khalehlą, z naszym wrogiem! Dziś w nocy, przed świtem, jechała się z tobą spotkać! – O czym pan mówi? – Kendrick zerknął na Azrę i Josefa. – Nigdy nie słyszałem o żadnej Khalehli, ani jako o naszym wrogu, ani jako o dziwce, a przed świtem ja i moi przyjaciele uciekaliśmy, by ratować się przed śmiercią. Nie mieliśmy czasu na żadne flirty, zapewniam pana. – Mówię wam, ten człowiek kłamie. Byłem tam i ją widziałem! Wszystkich was widziałem! – Widział nas pan? – spytał Evan, unosząc brwi. – W jaki sposób? – Zjechałem z drogi... – Widział nas pan i nam nie pomógł? – przerwał gniewnie Kendrick. I twier347

dzi pan, że jest od Mahdiego? – On ma rację, Angliku – rzekła Zaya. – Dlaczego im pan nie pomógł? – Musiałem się dowiedzieć pewnych rzeczy, oto dlaczego im nie pomogłem! A teraz wiem już wszystko. Khalehla... on! – Pan ma niezwykle bujną wyobraźnię, nic poza tym, panie... niestety, nie wiem jak się pan nazywa. Możemy sobie z nią jednak łatwo poradzić. Wybieramy się właśnie do Bahrajnu, na spotkanie z Mahdim. Zabierzemy pana ze sobą. Wielki człowiek będzie zapewne zachwycony, widząc pana ponownie, skoro tak sobie pana ceni. – Zgadzam się – rzekł twardo Azra. – Do Bahrajnu? – wykrzyknął MacDonald. Jak u diabła chcecie się tam dostać? – Czyżby to oznaczało, że pan nie wie? – powiedział Kendrick. Emmanuel Weingrass wysiadł z samochodu naprzeciw cmentarza w Dżabal Sa'ali. Jego wątła klatka piersiowa falowała z bólu wywołanego niedawnym napadem kaszlu. Obrócił się w stronę kierowcy, który przytrzymywał mu drzwi 348

i oznajmił po angielsku egzaltowanym głosem pełnym czci: – Pomodlę się za moich angielskich przodków, tak niewielu ludzi to robi. Wróć za godzinę. – Godzinę? – spytał mężczyzna, wystawiając jeden palec. – Iss'a? powtórzył po arabsku, posługując się słowem, oznaczającym godzinę. – Tak, mój islamski przyjacielu. To niezwykle ważna pielgrzymka, na którą wybieram się co roku. Czy potrafisz to zrozumieć? – Tak, tak, el sallah. Allach Akbar! – przytaknął z zapałem kierowca, mówiąc, że rozumie modlitwy i że Bóg jest wielki. W ręku trzymał pieniądze, więcej, niż się spodziewał, wiedział również, że może dostać drugie tyle, jeśli wróci za godzinę. – Teraz mnie zostaw – powiedział Weingrass. – Chcę zostać sam – Sibnifihahli. – Tak, tak! – mężczyzna zatrzasnął drzwiczki, pobiegł z powrotem na miejsce kierowcy i odjechał. Manny pozwolił sobie na krótki spazm; dudniący kaszel stanowił jedynie przedłużenie poprzedniego ataku. Następnie rozejrzał się wokół, by ustalić swoje położenie i podążył przez cmentarz w stronę domu z kamienia, stojącego w polu, w odległości kilkuset metrów. Dziesięć minut póź349

niej prowadzono go do piwnicy, gdzie wywiad izraelski założył swoją bazę operacyjną. – Weingrass – wykrzyknął oficer Mosadu. – Miło cię znowu widzieć! – Nieprawda. Nigdy ci nie sprawia przyjemności, kiedy musisz mnie oglądać, albo rozmawiać ze mną przez telefon. Nie masz pojęcia o swojej pracy, jesteś zwykłym księgowym – i w dodatku kiepskim. – Daj spokój, Manny, nie zaczynajmy... – Proponuję, żebyśmy zaczęli natychmiast – przerwał Weingrass, spoglądając na BenAmiego i czterech członków jednostki Mosadu. – Czy któryś z was, niedorajdy, ma może whisky? Wiem, że ten zohlah nie ma – dodał, dając do zrozumienia, że człowiek Mosadu nie odznacza się szerokim gestem. – Nie mamy nawet wina – odparł BenAmi. – Nie znalazło się w naszych racjach żywieniowych. – Które pewnie były jego dziełem. Dobra, panie księgowy, powiedz mi wszystko, co wiecie. Gdzie jest mój syn, Evan Kendrick? – Tutaj, ale to wszystko, co wiemy. 350

– To typowe. Zawsze byłeś trzy dni do tyłu, za szabasem. – Manny... – Uspokój się. Dostaniesz zawału, a nie chciałbym, żeby Izrael stracił swojego najgorszego księgowego. Kto potrafi mi powiedzieć coś więcej? – Ja mogę mogę panu powiedzieć coś więcej! ..krzyknął Yaakov, pseudonim Błękitny. – Powinniśmy w tej chwili – już od paru godzin – sprawdzać ambasadę. Mamy tu robotę, która nie ma nic wspólnego z pańskim Amerykaninem! – A więc prócz księgowego macie tu także narwańca – stwierdził Weingrass. – Czy na tym koniec? – Pobyt Kendricka w tym kraju nie jest usankcjonowany prawnie – rzekł BenAmi. – Przewieziono go tu w konspiracji, ale teraz jest zdany tylko na własne siły. Jeśliby go złapali, nikt się do niego nie przyzna. – Skąd masz te informacje? – Od jednego z naszych ludzi w Waszyngtonie. Nie wiem, kto to, ani z jakiego wydziału czy agencji. – Przydałaby ci się książka telefoniczna. Czy ten telefon jest bezpieczny? – 351

spytał Weingrass, siadając przy stole. – Nie ma co do tego żadnych gwarancji – odrzekł oficer Mosadu. – odłączano go w pośpiechu. – Pewnie skąpiąc na szekelach, jak tylko się da. – Manny! – Och, bądźże cicho. – Weingrass wyjął z kieszeni notatnik, przewertował parę kartek i zatrzymał wzrok na jakimś nazwisku i numerze telefonu. Podniósł słuchawkę i wykręcił numer. Po kilku sekundach zaczął mówić. – Dziękuję ci za uprzejmość, drogi przyjacielu z pałacu. Moje nazwisko brzmi Weingrass, co nic ci, rzecz jasna, nie powie, powie za to wiele wielkiemu sułtanowi, Ahmatowi. Nie chciałbym oczywiście przeszkadzać jego znakomitej osobie, lecz jeśli przekazałbyś mu, że dzwoniłem, to być może, odpowiedziałby na mój telefon, robiąc mi tym samym wielką przysługę. Pozwolisz, że podam ci mój numer telefonu? – Manny podyktował numer, zerkając na cyfry na aparacie. – Dziękuję ci, drogi przyjacielu i jeśli wolno mi dodać z całym szacunkiem, chodzi o niezwykle naglącą sprawę, tak więc sułtan z pewnością będzie ci 352

wdzięczny za sumienność. Dziękuję raz jeszcze. Były słynny architekt odwiesił słuchawkę i oparł się na krześle, oddychając głęboko, by uspokoić wzbierające mu w piersi ochrypłe szmery. – Teraz poczekamy – rzekł, spoglądając na oficera Mosadu. – I miejmy nadzieję, że sułtan ma więcej oleju w głowie i więcej pieniędzy niż wy... Mój Boże, on wrócił! Cztery lata minęły, odkąd z nim rozmawiałem i mój syn wrócił! – Dlaczego? – spytał Yaakov. – Mahdi – odparł Weingrass ściszonym, gniewnym głosem, wbijając wzrok w podłogę. – Kto taki? – Jeszcze się dowiesz, narwańcu! – On nie jest wcale twoim synem, Manny. – Jest jedynym synem, jakiego kiedykolwiek chciałem mieć... Zadzwonił telefon; Weingrass chwycił słuchawkę i przyłożył ją do ucha. – Tak? – Emmanuel? 353

– Kiedyś, gdy sprawdzaliśmy na co nas stać w Los Angeles, byłeś o wiele mniej formalny. – Chwała Allachowi, nigdy tego nie zapomnę. Po powrocie tutaj kazałem się przebadać. – Powiedz no, zasrańcu, przepuścili cię wtedy na trzecim roku z tą twoją pracą roczną z ekonomii? – Dostałem za nią zaledwie czwórkę, Manny. Powinienem cię był posłuchać. Twoim zdaniem należało ją znacznie bardziej skomplikować – twierdziłeś, że oni lubią, jak coś jest skomplikowane. – Czy możesz mówić? – spytał Weingrass, poważniejąc nagle. – Ja tak, ale możliwe, że ty nie. Z tego końca wszystko jest statyczne. Rozumiesz? – Tak. Nasz wspólny znajomy. Gdzie on jest? – W drodze do Bahrajnu z dwoma innymi ludźmi z ambasady – miał być tylko jeden, ale to uległo zmianie w ostatniej chwili. Nie wiem czemu. – Pewnie chodzi o jakieś powiązania z kimś innym. Czy to już wszyscy?Ahmat milczał przez chwilę. 354

– Nie, Manny rzekł z cicha. Jest jeszcze ktoś, komu nie wchodź w drogę, ani w żaden sposób nie dostrzegaj nawet jego obecności. To kobieta imieniem Khalehla. Mówię ci o tym, ponieważ ci ufam i powinieneś wiedzieć, że ona istnieje, nikt inny nie może się jednak tego domyślić. Jej obecność tutaj musi zostać utrzymana w takiej samej tajemnicy, jak obecność naszego przyjaciela; jeśli by się wydało, że tu jest, byłoby to katastrofalne w skutkach. – Zdrowo się nagadałeś, chłopcze. W jaki sposób rozpoznam ów problem? – Mam nadzieję, że nie zajdzie taka potrzeba. Jest ukryta w kabinie pilota, która pozostanie zamknięta na klucz, aż do chwili, gdy wylądują w Bahrajnie. – Czy to wszystko, co chcesz mi powiedzieć? – O niej tak. – Muszę się stąd ruszyć. Co możesz dla mnie zrobić? – Mogę ci wysłać inny samolot. Jak tylko będzie to możliwe, nasz przyjaciel zadzwoni i powie nam, co się dzieje. Skontaktuj się ze mną, jak tam dotrzesz; oto sposób, by to zrobić. – Ahmat podał Weingrassowi numer swojego prywatnego, szyfrowanego telefonu. – Zdaje się, że to nowa centralka – powiedział Manny. 355

– To nie centralka – powiedział młody sułtan. – Czy będziesz pod tym numerem? – Tak. – Zadzwonię do ciebie i powiem, co zostało ustalone. Jeśli będzie wkrótce jakiś lot rejsowy, to byłoby znacznie łatwiej wysłać cię właśnie nim. – Przykro mi, ale to niemożliwe. – Dlaczego? – Wszystko musi się odbyć w tajemnicy. Mam tu ze sobą siedem pawi. – Siedem...? – Tak i jeśli sądzisz, że mogą mieć miejsce jakieś kłopoty powiedzmy katastrofy – to spróbuj się posłużyć tymi wysoce inteligentnymi ptaszkami, o białoniebieskim upierzeniu. Ahmatowi, sułtanowi Omanu, zaparło dech w piersiach. – Mosad? – szepnął. – Mniej więcej. – Ja pieprzę! – wykrzyknął Ahmat. 356

Mały sześcioosobowy odrzutowiec typu Rockwell leciał na północny zachód na wysokości dwunastu tysięcy metrów nad Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi i Zatoką Perską, odbywając swój tysiącdwustukilometrowy kurs do szejkanatu Bahrajnu. Denerwująco cichy, pewny siebie Anthony MacDonald siedział sam w pierwszym rzędzie podwójnych siedzeń; Azra i Kendrick siedzieli razem w ostatnim. Drzwi do kabiny pilota były zamknięte i według tego, co mówił człowiek, który wyjechał im na spotkanie „skradzionym” wojskowym samochodem, a następnie przeprowadził przez strefę przeładunkową w najodleglejszy koniec lotniska w Maskacie i do samolotu, drzwi te pozostaną zamknięte aż do chwili, kiedy pasażerowie opuszczą samolot. Nikt ich ma nie widzieć; na międzynarodowym lotnisku w Muharrak w Bahrajnie wyjdzie po nich ktoś, kto przeprowadzi ich przez kontrolę paszportową. Evan i Azra kilkakrotnie przestudiowali plan, a jako że terrorysta nigdy dotąd nie był w Bahrajnie, robił teraz notatki – zwłaszcza na temat miejsc i ortografii ich nazw. Kendrick uznał za konieczne, by rozdzielić się z Azra przynajmniej na godzinę. 357

Powodem był Anthony MacDonald, człowiek, który zupełnie nie wyglądał na agenta Mahdiego. Anglik mógł zaprowadzić doń krótszą drogą, a jeśli tak było w istocie, to Evan pozostawi księcia terrorystów swojemu losowi. – Pamiętaj, że razem uciekliśmy z Dżabal Szam, a jeśli wziąć pod uwagę Interpol, nie mówiąc już o łączonych jednostkach wywiadowczych z Europy i Ameryki, to listy gończe zostaną rozesłane za nami wszędzie, i to ze zdjęciami. Nie możemy ryzykować, że zobaczą nas razem za dnia. Po zachodzie słońca ryzyko jest mniejsze, ale nawet wówczas musimy przedsięwziąć środki ostrożności. – Jakie środki ostrożności? – Przede wszystkim musimy sobie kupić inne ubrania, te kojarzą się z opryszkami z nizin społecznych, co nie przeszkadza w Maskacie, ale tutaj jest nie do przyjęcia. Weź taksówkę do Manamy, to miasto za groblą na tej dużej wyspie i wynajmij pokój w hotelu Aradus na Wadi alAd. Jest tam w holu sklep z męskimi ubraniami; kup sobie garnitur w zachodnim stylu i idź się ostrzyc do fryzjera. Zapisz to wszystko! 358

– Zapisuję. – Azra przyspieszył robienie notatek. – Zamelduj się jako Yateem – to wprawdzie dość popularne nazwisko w Bahrajnie, ale po co ryzykować? – Nazwisko mojej matki, Iszad? – Ich komputery są przepełnione. Użyj nazwiska Faruk, wszyscy tak robią. T. Faruk. Ja do ciebie dotrę za godzinę lub dwie. – Co będziesz robił? – Cóżby innego? – odparł Kendrick, gotując się do powiedzenia prawdy. – Zostanę z angielskim kłamcą, który twierdzi, że pracuje dla Mahdiego. Jeśli jakimś cudem tak jest w istocie, i po prostu jego łączność z Mahdim została zerwana, dzisiejsze spotkanie zostanie zorganizowane z łatwością. Prawdę mówiąc jednak, nie wierzę mu za grosz i jeśli jest on takim kłamcą, jak sądzę, to muszę się dowiedzieć, dla kogo pracuje.Azra Spojrzał na mężczyznę, którego znał jako Amala Bahrudiego i powiedział cicho: – Żyjesz w bardziej skomplikowanym świecie niż ja. My znamy swoich wrogów; celujemy do nich i staramy się ich zabić, bo inaczej oni zabiliby nas. Wydaje mi się jednak, że wy nie jesteście tego tak pewni, że zamiast rzucać się w 359

wir bitwy i strzelać na oślep musicie najpierw się zastanowić, kto jest wrogiem. – Przecież sam też musiałeś przedostać się do więzienia i rozważyć możliwość istnienia zdrajców; środki ostrożności wcale się tu tak bardzo nie różnią. – Infiltracja nie jest trudna, gdy tysiące ludzi ubierają się tak, jak my i mówią tak, jak my. To kwestia postawy; przyjmujemy postawę wroga. A jeśli chodzi o zdrajców, to w Maskacie popełniliśmy błąd, ty nas tego nauczyłeś. – Ja? – Zdjęcia, Bahrudi. – Oczywiście. Przepraszam. Mój umysł zajęty jest czymś innym. – To prawda, ale nie powinien zrobić czegoś takiego po raz drugi. – Młody terrorysta przygląda mu się dziwnie. Musi rozwiać wszelkie wątpliwości. Prędko! – A skoro już jesteśmy przy zdjęciach, twoja siostra będzie zmuszona dostarczyć dowody na to, że rozpracowała cały ten zdradziecki interes. Proponuję, by były to inne zdjęcia. Ciała przed rozbitym aparatem fotograficznym z nagranymi na taśmie oświadczeniami, które będzie można puścić w obieg – z nagranymi wyznaniami, rzecz jasna. 360

– Zaya wie, co robić; jest najsilniejsza z nas wszystkich, najbardziej oddana sprawie. Nie spocznie dopóki nie przewróci do góry nogami każdego pokoju, nie przeszuka każdego brata i siostry. Z metodyczną dokładnością. – To słowa, poeto! – upomniał go ostro Evan. – Możliwe, że mnie nie zrozumiałeś. To, co się stało w Maskacie – do czego beztrosko dopuszczono – może mieć wpływ na nasze operacje wszędzie. Jeśli to się wyda, a winnym ujdzie to płazem, to pojawią się tłumy agentów, którzy będą chcieli nas infiltrować, będą się wślizgiwać w nasze szeregi, żeby nas wystawić na widok publiczny za pomocą aparatów fotograficznych i nagrań! – Już dobrze, dobrze – kiwnął głową Azra, nie chcąc wysłuchiwać dalszej krytyki. – Moja siostra zatroszczy się o wszystko. Nie była chyba przekonana, póki nie zrozumiała, co dla nas zrobiłeś w Dżabal Szam” póki nie zobaczyła, co jesteś w stanie zrobić przez telefon. Zapewniam cię, że już wkrótce przedsięweźmie konieczne kroki. – To dobrze! Teraz odpocznij, gniewny poeto. Mamy przed sobą długie popołudnie i noc.Kendrick oparł się wygodnie na fotelu, jak gdyby szykował się do drzemki, nie spuszczał jednak półprzymkniętych oczu z 361

tyłu dużej, łysiejącej głowy Anthony'ego MacDonalda w pierwszym rzędzie. Tyle było spraw do przemyślenia, należało zastanowić się nad tyloma rzeczami, których nie miał dotychczas czasu przeanalizować, nie miał nawet czasu na próbę takiej analizy. Przede wszystkim jednak Mahdi istniał naprawdę, Mahdi, o którego mu chodziło! I nie był to ów człowiek, który głodem wziął Chartum i generała Gordona pod koniec dziewiętnastego wieku, ale ktoś, kto żył i manipulował terroryzmem sto lat później w Bahrajnie! Istniał także skomplikowany łańcuch powiązań, który prowadził do owego monstrum; był on ukryty, zakamuflowany, uformowany ze znawstwem, ale istniał! Odnalazł terrorystyczną komórkę, być może maleńką wić, która była jednak częścią organizmu żywiciela. Siedzący koło niego zabójca mógł prowadzić do sieci głównej, tak jak każdy kabel elektryczny w budynku prowadzi w końcu do głównego źródła energii. Wykonuje się pięć telefonów, a dziesięć razy pięć jest przekazywanych do niespisanych numerów w Bahrajnie, zaś tylko jeden może dotrzeć do Mahdiego: Zaya Yateem wiedziała, co mówi. Pięćdziesiąt połączeń, pięćdziesiąt numerów telefonicznych jedno spośród pięćdziesięciu nieznanych mężczyzn i 362

kobiet, którzy wiedzą, gdzie i kim jest Mahdi!Stworzył sytuację krytyczną tak, jak zawsze kazał mu to robić Manny Weingrass., w chwilach, kiedy załatwiało się potencjalnych klientów, którzy nie mogli się ze sobą skontaktować. Powiedz pierwszemu bubkowi, że musisz mieć odpowiedź do środy, bo w przeciwnym wypadku przenosisz się do Rijadu. Powiedz drugiemu pajacowi, że nie możemy czekać dłużej niż do czwartku, bo w Abu Żabi jest cała masa roboty i wystarczy tylko kiwnąć palcem, a dostaniemy kontrakt.Tym razem chodziło o co innego, ale technika pozostała podobna. Terrorystyczni przywódcy byli przekonani, że ich dobroczyńca, Mahdi, znalazł się w sytuacji krytycznej, skoro zorganizował wszystko dla „Amala Bahrudiego” ze wschodniego Berlina w taki sposób, by ten przywiózł jednego z nich do Bahrajnu. Z drugiej z kolei strony, siły Mahdiego zostały poinformowane przez międzynarodową telewizję, że „pilna wiadomość” została przesłana „do przyjaciół” i że wymaga ona „natychmiastowej odpowiedzi” – sytuacja krytyczna. Manny, czy dobrze to zrobiłem? Muszę go znaleźć, zwalczyć go – zabić za to, co zrobił nam wszystkim. Emmanuel Weingrass – Evan popadł w zadumę, powieki zaczęły mu się zamykać pod cię363

żarem snu. Nie mógł się jednak powstrzymać; poczuł w gardle stłumiony śmiech. Przypomniał sobie ich pierwszą podróż do Bahrajnu. – Na miłość boską, nie zapominaj, że mamy do czynienia z ludźmi, którzy zarządzają archipelagiem, a nie stałym lądem, graniczącym z innym stałym lądem, i wyłącznie dla własnej wygody obie strony nazywają go krajem. To szejkanat składający się z ponad trzydziestu cholernych wysepek w Zatoce Perskiej. To nie jest coś, czego powierzchnię mógłbyś zmierzyć w akrach, a poza tym i tak wcale tego od ciebie nie chcą – na tym polega ich siła. – Do czego zmierzasz, Manny? – Spróbuj zrozumieć o czym mówię, mój ty niewykształcony mechaniku. Trzeba się odwołać do tego poczucia siły. To niepodległe państwo, zespół wystających z morza wysepek, które chronią porty przed sztormami Zatoki i są dogodnie usytuowane pomiędzy półwyspem Kataru i wybrzeżem prowincji AlHasa Arabii Saudyjskiej, mającej niezwykle doniosłe znaczenie ze względu na swoje wpływy. – Jaki ma to u diabła związek z jakimś parszywym wyspiarskim polem golfowym? Czy ty grasz w golfa, Manny? Ja nigdy sobie na to nie mo364

głem pozwolić. – Uganianie się za małą białą piłeczką po stu akrach trawy, podczas gdy piekielnie łamie cię w kościach, a serce chce wyskoczyć z piersi z frustracji, nigdy nie było dla mnie cywilizowaną rozrywką. Mimo to wiem, co wsadzimy w to parszywe pole golfowe. – Co? – Pamiątki z przeszłości. Ponieważ są one stale przypomnieniem dnia dzisiejszego. – Czy mógłbyś zejść na ziemię? – Poczytaj sobie historyczne kroniki Asyrii, Persji, Greków i Rzymian. Rzuć okiem na wczesne szkice portugalskich kartografów i na dzienniki Vasco da Gamy. Wcześniej czy później wszyscy ci ludzie walczyli o wpływy na archipelagu portugues położyli na nim łapę na całe sto lat – czemu? – Pewien jestem, że mi powiesz. – Z powodu jego położenia geograficznego w Zatoce, jego strategicznej wagi. Przez wieki całe archipelag budził powszechną zazdrość jako centrum handlowe, a także finansowe zaplecze handlu.. O wiele wówczas młodszy Evan Ken365

drick wyprostował się w tym momencie, rozumiejąc już, do czego zmierza ekscentryczny architekt. – Teraz dzieje się to samo – przerwał – i to z zawrotną szybkością. Napływają tu pieniądze z całego świata. – Napływają jednak do niepodległego państwa, które w dzisiejszych czasach nie obawia się już podbojów – uzupełnił Weingrass. – Bahrajn pełni usługi tak dla państw sprzymierzonych, jak i dla wrogich. A więc nasz wspaniały klub na tym parszywym polu golfowym będzie odbiciem historii państwa. Zrobimy to za pomocą malowideł ściennych. Biznesmen spojrzy na wizerunki nad barem, zobaczy to wszystko namalowane i pomyśli „Jezu, ten kraj to nie byle co! Zabijali się o niego! A ile musieli wydać pieniędzy!” W tym momencie jest jeszcze bardziej zdecydowany, by rozpocząć tu swoją działalność. Każdy wie, że na polach golfowych robi się interesy, mój ty młody analfabeto. Jak myślisz, po co chcą to tutaj budować? Po wybudowaniu owego cokolwiek groteskowego klubu na polu golfowym drugorzędnej jakości, Grupa Kendricka podpisała kontrakty na budowę trzech banków i dwóch budynków rządowych. A jeden z najwyżej 366

postawionych ministrów osobiście wybaczył Manny'emu Weingrassowi zakłócanie spokoju w kawiarni przy ulicy AlZubara.Pomruk odrzutowca wwiercał się w mózg Evana. Jego oczy były zamknięte. – Protestuję przeciwko tej dodatkowej operacji i chcę, żeby była o tym wzmianka w raporcie – oznajmił Yaakov, pseudonim Błękitny, z Brygady Mosadu w chwili, gdy siedmiu mężczyzn wchodziło na pokład odrzutowca na najdalej na wschód położonym krańcu lotniska w Maskacie. Emmanuel Weingrass natychmiast przyłączył się do pilota i począł zapinać pasy na sąsiednim siedzeniu, nękany zduszonym, głębokim kaszlem. Oficer Mosadu pozostał w Omanie; miał tam coś do zrobienia; jego pistolet dostał się drobnemu BenAmiemu, który nie włożył go do kabury póki pięcioosobowa jednostka nie zajęła miejsc w samolocie. – Zostanie to odnotowane w raporcie, przyjacielu – odparł BenAmi, gdy samolot pędził po pasie startowym. – Proszę, niech pan spróbuje zrozumieć, że istnieją sprawy, o których nie możemy wiedzieć dla naszego własnego dobra. 367

My jesteśmy aktywistami, żołnierzami – ci zaś, którzy podejmują decyzje stanowią najwyższe dowództwo. Oni robią swoją robotę, a my swoją, tyle że w naszym wypadku polega ona na wykonywaniu rozkazów. – W takim razie ja też musze zaprotestować, żeby było do pary – rzekł członek jednostki o pseudonimie Szary. – „Wykonywanie rozkazów” to wyrażenie, które niezbyt gładko przechodzi mi przez gardło. – Chciałbym panu przypomnieć, panie BenAmi – dodał Pomarańczowy – że przez ostatnie trzy tygodnie przygotowywaliśmy się do pewnego konkretnego zadania – zadania, które naszym zdaniem jesteśmy w stanie wykonać, pomimo wielkich wątpliwości, jakie wzbudza ono w kraju. Jesteśmy gotowi; mamy wszelkie niezbędne informacje, a tu nagle zadanie zostaje odwołane bez żadnych wyjaśnień, my zaś jedziemy do Bahrajnu w pogoni za człowiekiem, którego nie znamy, człowiekiem realizującym plan, którego nie widzieliśmy na oczy. – Jeśli w ogóle jest jakiś plan – dorzucił Czarny. – A nie chodzi o zwykły dług, jaki Mosad ma do spłacenia pewnemu przykremu starszemu panu, pragnącemu odnaleźć jakiegoś Amerykanina, „syna” innowiercę, który nie jest wcale jego 368

synem.Weingrass obrócił się do tyłu; samolot wznosił się gwałtownie z przytłumionym częściowo przez ów szybki manewr szumem silników. – Posłuchajcie no, półgłówki! krzyknął. Jeśli ten Amerykanin udał się do Bahrajnu w towarzystwie jakiegoś obłąkanego arabskiego terrorysty, to znaczy, że miał w tym jakiś cel. Pewnie wam to nie przyszło do tych waszych umięśnionych mózgownic, wy zasrani intelektualiści, ale Maskatu nie zaplanowały te głupkowate szajbusy, które bawią się bronią. Mózg – wybaczcie, jeśli używam niezrozumiałych słów – znajduje się w Bahrajnie, a to właśnie o niego mu chodzi! – Pańskie wyjaśnienia, jeśli nie mijają się z prawdą powiedział Biały – nie zawierają żadnego planu, panie Weingrass. Chyba że będziemy rzucać kostką, żeby coś w tym względzie postanowić? – Nasze szansę mogą być jeszcze mniejsze niż wyrzucenie szóstki, mądralo, ale nie, nie będziemy niczym rzucać. Jak już się ulokujemy, będę dzwonił do Maskatu co piętnaście minut dopóty, dopóki nie uzyskamy potrzebnych nam informacji. Wtedy będziemy mieli plan. – Niby skąd? – spytał gniewnie Błękitny z podejrzliwością w głosie. 369

– Sporządzimy go, narwańcu. Masywny Anglik stanął jak wryty, widząc terrorystę imieniem Azra odchodzącego wraz z bahrajńskim urzędnikiem. Spokojny mężczyzna w mundurze wyszedł na spotkanie odrzutowca typu Rockwell za ostatnim hangarem konserwacyjnym na lotnisku w Muharrak. – Czekajcie! krzyknął za nimi MacDonald, obrzucając stojącego obok Kendricka dzikim spojrzeniem. – Stójcie! Nie możecie mnie zostawić z tym człowiekiem. Powiedziałem wam przecież, że nie jest tym, za kogo się podaje! Nie jest jednym z nas! – Owszem, nie jest przytaknął Palestyńczyk, przystając i spoglądając za siebie przez ramię. – Przyjechał z Berlina Wschodniego i uratował mi życie. Jeśli mówisz prawdę, to uratuje i twoje. – Nie możesz... – Muszę – nie pozwolił mu skończyć Azra, obracając się na powrót do urzędnika i kiwając głową. Bahrajńczyk, powstrzymawszy się od jakiejkolwiek reak370

cji, tyleż słownej, co w wyrazie twarzy, zwrócił się do Kendricka. – Jak pan widzi, mój współpracownik wychodzi właśnie z hangaru. Przeprowadzi pana przez inne wyjście. Witajcie w naszym kraju. – Azra! – wrzasnął MacDonald rozdzierającym głosem, który utonął w huku silników odrzutowych. – Spokojnie, Tony – rzekł Evan, gdy zbliżył się do nich drugi bahrajński urzędnik. – Przekraczamy granicę nielegalnie i mogą nas przez ciebie zastrzelić. – A jednak! Wiedziałem, że to ty! Ty jesteś Kendrick! – Oczywiście, że tak, ale jeśliby którykolwiek z naszych ludzi w Bahrajnie dowiedział się, że użyłeś mojego nazwiska, twoja urocza, głupkowata Cecilia – zdaje się, że ma na imię Cecilia, prawda – zostałaby wdową zanim by zdążyła poprosić o kolejnego drinka. – Chryste, wierzyć mi się nie chce. Sprzedałeś przecież firmę i wróciłeś do Ameryki! Doszły mnie słuchy, że zająłeś się polityką! – Przy pomocy Mahdiego mogę zostać nawet prezydentem. – O, Boże! . – Uśmiechnij się, Tony. Ten człowiek nie jest zachwycony tym, co robi i nie chciałbym, żeby nas uważał za niewdzięczników. Uśmiechnij się, ty 371

tłusty skurwysynu! Khalehla, ubrana w brązowe spodnie, kurtkę lotniczą i oficerską czapkę z daszkiem, stała przy ogonie Harriera, obserwując to, co działo się trzydzieści metrów dalej. Młodego palestyńskiego zabójcę, zwanego Błękitnym sprowadzono już z płyty lotniska; amerykański kongresman i nieprawdopodobny spryciarz MacDonald, oddalali się wraz z innym mężczyzną w mundurze, który powiódł ich przez labirynt przejść towarowych, omijających kontrolę paszportową. Ten Kendrick, ten pozorny konformista owładnięty jakimś straszliwym motywem działania, był lepszy niż sądziła. Przeżył potworności ambasady, co jeszcze dziewięć godzin temu było dla niej nie do pomyślenia i co napawało ją panicznym strachem, a teraz oddzielił terrorystę od terrorystycznego agenta. Do czego on zmierzał? Co robił? – Pospiesz się! – zawołała do pilota, który rozmawiał z mechanikiem przy prawym skrzydle. – Chodźmy już. – Pilot skinął głową, unosząc na moment ramiona w rozpaczliwym geście, po czym oboje ruszyli w stronę wyjścia zare372

zerwowanego dla personelu latającego. Ahmat, młody sułtan Omanu, pociągnął za wszystkie sznurki, jakie znalazły się w zasięgu jego ręki. Trzej pasażerowie odrzutowca mieli zostać doprowadzeni do alei dojazdowej lotniska, znajdującej się na niższym poziomie i w sporej odległości za ogonkiem taksówek przed wejściem do głównej odprawy celnej, gdzie na chodniku sterczały prowizoryczne znaki postoju, zaś za kierownicą każdego z aut zasiadał członek tajnej policji Bahrajnu. Tajniakom nie przekazano żadnych informacji, a jedynie rozkaz: zgłaszać cel podróży każdego pasażera.Khalehla i pilot wymienili krótkie słowa pożegnania i rozeszli się w dwie różne strony, on do Centrum Kontroli Lotów po instrukcje dotyczące powrotu do Maskatu, ona zaś do oznaczonego miejsca, jakim była aleja podjazdowa, gdzie odnajdzie Amerykanina i pójdzie jego tropem. Śledzenie Kendricka i MacDonalda będzie wymagało od niej najwyższych umiejętności, jeśli ma pozostać nie zauważona. Tony'emu wystarczy ułamek sekundy by ją spostrzec, zaś Amerykanin, którego czujność postawiona została niewątpliwie w stan pogotowia także mógł nie potrzebować wiele, by przypomnieć sobie ciemną, brudną uliczkę w el Szari el Misz i kobietę z bronią 373

w ręku. Człowiek żyjący na skraju nie będzie bynajmniej skory uwierzyć, że broń wycelowana była nie w niego, a w czwórkę ludzi z owej ulicyśmietniska, którzy próbowali ją obrabować, a możliwe, że nie tylko. Pod wpływem silnego stresu pragnienie osiągnięcia celu i niezdrowa podejrzliwość mieszały się ze sobą w najdalszych zakamarkach umysłu. Amerykanin był uzbrojony i jeden eksplodujący w jego mózgu obraz mógł wyzwolić gwałtowną reakcję. Khalehla nie obawiała się o swoje życie; osiem lat treningu, włącznie z czterema latami na groźnych terenach Bliskiego Wschodu, nauczyło ją przewidywania – wiedziała jak zabić, zanim sama zostanie zabita. Smutkiem napawało ją nie tylko to, że ten przyzwoity człowiek mógłby zginąć z powodu wykonywanego zadania, ale także wielkie prawdopodobieństwo sytuacji, w której ona mogłaby zostać jego katem. To prawdopodobieństwo rosło z każdą minutą.Dotarła na miejsce, ubiegając pasażerów z omańskiego odrzutowca. Ruch uliczny na poziomie Przylotów był straszliwy: samochody o przyciemnionych szybach; taksówki; zwykłe, niczym się nie wyróżniające pojazdy; wszelkie półciężarówki. Hałas i spaliny były wszechobecne, zaś kakofonia dźwięków pod niskim betonowym 374

stropem wręcz ogłuszająca. Khalehla znalazła zacienione schronienie pomiędzy dwiema skrzyniami i czekała. Pierwszy wyłonił się terrorysta imieniem Azra, w towarzystwie umundurowanego urzędnika. Urzędnik przywołał gestem taksówkę, która podjechała do niedbale ubranego młodego terrorysty, stojącego na krawężniku. Młodzieniec wsiadł do środka i czytając z kartki, podawał kierowcy instrukcje. Parę minut później dziwny Amerykanin i nieprawdopodobny spryciarz, Anthony MacDonald weszli na chodnik. „Coś jest nie tak!” – pomyślała naraz Khalehla bez zastanowienia, opierając się jedynie na pobieżnych obserwacjach. Tony zachowywał się zupełnie tak, jak dawniej w Kairze! Z każdego ruchu jego wielkiego cielska przebijało podniecenie, jakaś nie prowadząca do nikąd energia, której celem jest zwrócenie na siebie uwagi, oczy wychodziły mu z orbit, a wiecznie zmieniający się wyraz twarzy przywodził na myśl żądnego szacunku pijaka – wszystko to zaś stanowiło przeciwwagę dla idealnej samokontroli koniecznej w wypadku głęboko zakonspirowanego agenta, przeprowadzającego operacje przy pomocy siatki informatorów, w sytuacji zagrożenia. To wszystko nie trzymało się kupy!I wtedy stało się! W chwili, gdy roz375

pędzona taksówka podjeżdżała do krawężnika, MacDonald uderzył Amerykanina swym olbrzymim torsem, wypychając go na jezdnię, prosto pod koła samochodu. Kendrick odbił się od maski, wyleciał w powietrze i spadł w sam środek pędzących podobnym do tunelu podjazdem aut. Dał się słyszeć pisk hamulców, potem dźwięk gwizdków, a kongresman z dziewiątego okręgu wyborczego Kolorado leżał owinięty wokół rozbitej na kawałki przedniej szyby małego japońskiego samochodu. „Boże Święty, przecież on nie żyje!” – pomyślała Khalehla, wbiegając na chodnik. W tej samej chwili mężczyzna poruszył się – poruszył obiema rękami w próbie podniesienia się z maski, której nie podołał i upadł.Khalehla pobiegła pędem w stronę samochodu, przeciskając się przez kordon policji i bahrajńskich tajniaków, którzy zbiegli się zewsząd na widok wypadku; jeden z policjantów, którego nie mogła usunąć z drogi otrzymał groźny, a zarazem celny cios, który uszkodził mu śledzionę. Khalehla rzuciła się na spazmatycznie poruszającego się Kendricka, zakrywając go własnym ciałem. W tej samej chwili wyciągnęła z lotniczej kurtki pistolet i zwróciła się do najbliżej stojącego mężczyzny w mundurze, celując mu prosto w głowę: 376

– Nazywam się Khalehla i to ci musi wystarczyć. Ten człowiek jest moją własnością i pójdzie ze mną. Wydaj dyspozycje i pomóż nam się stąd wydostać. W przeciwnym razie zginiesz. Postać wpadła do sterylnego pokoju, przejawiając najwyższe podniecenie. Mężczyzna zamknął za sobą drzwi z trzaskiem i o mały włos przewróciłby się w ciemności, zdążając po omacku do swej aparatury. Drżącymi rękami przywołał urządzenie do życia. DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Coś się wydarzyło! Przełom albo załamanie, łowca albo zwierzyna. Ostatni raport wspomina o Bahrajnie, jednak bez wdawania się w szczegóły; mowa jest tylko o tym, że podróżnik znajdował się w stanie najwyższego napięcia, żądając natychmiastowego przelotu do owego miejsca. Należy zatem przyjąć, że albo uciekł z ambasady, albo wywabiono go stamtąd, używając podstępu, albo też nigdy się tam w ogóle nie znalazł. Ale dlaczego akurat Bahrajn? Wszystko jest zbyt niejasne Wygląda tak, jak gdyby podróżnik rzucał cień na zaistniałe wydarzenia z sobie 377

tylko wiadomych przyczyn – a nie można tego bynajmniej wykluczyć, zważywszy wszystko, co wydarzyło się podczas ostatnich kilku lat tudzież prawa Kongresu do wzywania ludzi na świadków pod groźbą kary, czy wreszcie działalność rozmaitych oskarżycieli specjalnych.Co się wydarzyło? Co się dzieje w tej chwili? Moje przyrządy głośno domagają się informacji, ale ja nie mam dla nich nic! Wprowadzenie nazwy bez podania ściśle określonych informacji kończy się wypluciem encyklopedycznych danych historycznych wgranych dawno temu. – i uwspółcześnionych – za pomocą fotoskanu. Chwilami wydaje mi się, że staję się ofiarą własnych talentów, przenikam bowiem wzrokiem czynniki i równania, pod nimi zaś znajduję wizje.A jednak to właśnie ten człowiek! Mówią mi to moje przyrządy, a ja im wierzę.

Rozdział 13 Evan spróbował uwolnić się od elastycznego bandaża, opinającego mu lewy bark i w tym samym momencie zdał sobie sprawę z przenikliwego pieczenia w górnej części klatki piersiowej, któremu towarzyszył ostry zapach alkoholu do 378

nacierania. Otworzył oczy i ogarnęło go zdumienie. Leżał w łóżku, a poduszki, które miał pod plecami, utrzymywały go w pozycji siedzącej. Znajdował się w damskiej sypialni. Toaletka wraz z niskim, obramowanym złotem krzesłem stała przy ścianie po lewej stronie. Pachnidła i perfumy wypełniały w wielkiej obfitości zdobne filigranowe flakony, ustawione przed wielkim trójdzielnym lustrem z obrzeżem wysadzanym maleńkimi żaróweczkami. Wysokie okna okalały z dwóch stron stół, zaś spływające z nich brzoskwiniowe zasłony, zrobione z półprzeźroczystego materiału dosłownie krzyczały – podobnie zresztą jak i cała reszta umeblowania w stylu rokoko – o słonym honorarium projektanta wnętrz. Obity satyną szezlong stał naprzeciw okna, obok niego zaś znajdował się stolik pod telefon połączony ze stojakiem na gazety. Jego blat wykonany był z różowego marmuru. Ściana na wprost łóżka, odległa od niego o jakieś pięć metrów, składała się z długiego rzędu lustrzanych szaf. Po prawej stronie Evana, za nocnym stolikiem ustawione było biurko koloru kości słoniowej z kolejnym obramowanym złotem krzesłem – dalej zaś znajdowała się najdłuższa komoda, jaką widział w życiu; była polakierowana na brzoskwi379

niowe peche, jak powiedziałby z naciskiem Manny Weingrass – i ciągnęła się przez całą długość ściany. Podłogę przykrywał miękki, puszysty, biały dywan, którego gruba warstwa zdolna była wymasować bose stopy każdemu, kto odważyłby się po nim przejść. Do pełni szczęścia brakowało jedynie lustra nad łóżkiem.Rzeźbione drzwi były zamknięte, jakkolwiek spoza nich dochodziły czyjeś głosy: męski i kobiecy. Obrócił przegub, chcąc spojrzeć na zegarek; ten jednak zniknął. Gdzie był? Jak się tu znalazł? Chryste! Podjazd na lotnisku... Wepchnięto go pod samochód – pod dwa rozpędzone samochody wokół niego zaś zebrał się tłum, aż wreszcie, kulejącego, zabrano go stamtąd. Azra! Azra czekał na niego w Hotelu Aradus!... I MacDonald! Uciekł! O, mój Boże, wszystko wzięło w łeb! Na pograniczu paniki, niezupełnie świadom przenikającego przez okna światła późnopopołudniowego słońca, odrzucił prześcieradło i wygramolił się z łóżka, niepewnie stając na nogach, chwiejąc się i zaciskając zęby z każdym krokiem, poruszał się jednak o własnych siłach, a tylko to się liczyło. Był przy tym nagi, a wtem otworzyły się drzwi. – Cieszę się, że miałeś siłę się podnieść – powiedziała kobieta o oliwkowej cerze, zamykając za sobą drzwi, podczas gdy 380

Kendrick, słaniając się na nogach, wędrował z powrotem do łóżka, pod prześcieradło koloru peche. – Potwierdza to diagnozę lekarza. Właśnie wyszedł. Stwierdził, że jesteś paskudnie poobijany, ale rentgen nie wykazał żadnych złamań. – Rentgen? Gdzie my jesteśmy i kim, u diabła, jesteś ty, droga pani? – A więc nie przypominasz mnie sobie? – Jeśli to – wykrzyknął ze złością Evan, zataczając ręką krąg po pokoju – jest twoje skromne piedaterre w Bahrajnie, to zapewniam cię, że nigdy w życiu nie widziałem tego miejsca. Czegoś takiego łatwo się nie zapomina. – To nie moja własność – powiedziała Khalehla, kręcąc głową z ledwie dostrzegalnym uśmiechem i stając obok łóżka. – Należy do członka rodziny królewskiej, kuzyna emira, starszego mężczyzny z młodą żoną – najmłodszą: oboje bawią teraz w Londynie. On jest dość schorowany, co wyjaśnia sporą ilość aparatury medycznej w piwnicach. Pozycja społeczna i pieniądze oferują przywileje wszędzie na świecie, ale nade wszystko tutaj w Bahrajnie. Twój przyjaciel, sułtan Omanu, sprawił, że się tu znalazłeś. 381

– Ktoś musiał jednak wcześniej sprawić, że dowiedział się, co się stało – tylko dlatego mógł mnie tu ulokować! – Zrobiłam to, rzecz jasna, ja... – A jednak cię znam – przerwał Kendrick, marszcząc brwi. – Tylko nie mogę sobie przypomnieć skąd. – Byłam w zupełnie innym stroju i widzieliśmy się w równie nieprzyjemnych okolicznościach. W Maskacie, w ciemnym, brudnym zaułku, który spełnia funkcję ulicy... – Miasto zgnilizny! – wykrzyknął Evan, otwierając szeroko oczy i unosząc sztywno głowę. – Miasto szumowin. ElBaz. Jesteś kobietą z pistoletem; próbowałaś mnie zabić. – Nie. To nieprawda. Broniłam się tylko przed czworgiem łajdaków: trzema mężczyznami i dziewczyną.Kendrick przymknął na chwilę oczy. – Pamiętam. Dzieciak w obciętych spodniach khaki, trzymający się za rękę. – To nie był żaden dzieciak – sprostowała Khalehla. – To był narkoman na takim samym głodzie jak jego dziewczyna. Oboje zabiliby mnie bez zastano382

wienia, żeby tylko zapłacić swym arabskim dostawcom za potrzebny towar. Ja cię tylko śledziłam, nic poza tym. Moja praca polega na zbieraniu informacji. – Dla kogo? – Dla ludzi, dla których pracuję. – Jak się o mnie dowiedziałaś? – Na to pytanie ci nie odpowiem. – Dla kogo pracujesz? – W szerokim znaczeniu dla organizacji, która pragnie znaleźć jakieś wyjście dla niekończących się potworności na Bliskim Wschodzie. – Żydówka? – Nie – odparła ze spokojem Khalehla. – Mam arabski rodowód. – To niczego nie wyjaśnia, za to napędza mi niezłego stracha. – Czemu? Czy dla Amerykanina wydaje się to aż tak nieprawdopodobne, żeby Arabowie pragnęli godziwych rozwiązań? – Przychodzę wprost z ambasady w Maskacie. To, co tam widziałem nie było zachwycające – i to dzięki Arabom. 383

– My tego także nie pochwalamy. Pozwolisz jednak, że zacytuję pewnego amerykańskiego kongresmana, który powiedział kiedyś na forum Izby Reprezentantów, że „terroryści się nie rodzą, tylko są tworzeni”.Evan, zaskoczony, spojrzał ostro na kobietę. – To jedyna moja uwaga odnotowana w protokołach posiedzeń Kongresu. Jedyna. – Zrobiłeś ją po przepojonym wyjątkową nienawiścią wystąpieniu kongresmana z Kalifornii, który, praktycznie rzecz biorąc, domagał się wytrzebienia wszystkich Palestyńczyków, zamieszkujących tereny zwane przezeń Eretz Izrael. – Dla tego faceta Eretz i Biarritz to jedno i to samo! To biały anglosaski protestant: karierowicz, któremu się wydawało, że traci poparcie Żydów w Los Angeles. Sam mi to powiedział dzień wcześniej. Wziął mnie za sprzymierzeńca, sądząc, że mu przyklasnę niech go diabli, mrugał do mnie! – Czy nadal wierzysz w to, co powiedziałeś? – Tak – odparł z ociąganiem Kendrick, jak gdyby poddając w wątpliwość 384

własną odpowiedź. – Nikt, kto na własne oczy widział nędzę panującą w obozach uchodźców nie jest w stanie sądzić, że mogłyby one wydać z siebie cokolwiek normalnego. Ale to, co zobaczyłem w Maskacie zaszło za daleko. Wrzaski i dzikie zawodzenia to jeszcze pestka. Był tam jakiś chłód, metodyczna brutalność, żywiąca się samą sobą. Te zwierzęta dobrze się bawiły. – Większość tych młodych zwierząt nigdy nie miała domu. Ich najwcześniejsze wspomnienia sięgają czasów, kiedy błąkali się pośród obozowej nędzy, próbując najeść się raz do syta, albo znaleźć ubrania dla swych młodszych braci i sióstr. Jedynie żałosna garstka posiada jakiekolwiek umiejętności, czy wręcz wykształcenie podstawowe. Te rzeczy nie były dla nich dostępne. Byli wyrzutkami we własnym kraju. – Powiedz to dzieciom Auschwitz i Dachau! – odrzekł Evan z cichą, lodowatą pasją w głosie. – Ci ludzie żyją. Są częścią rasy ludzkiej. – Szach i mat, panie Kendrick. Nie znajduję na to żadnej odpowiedzi. Jedynie wstyd. – Nie potrzebny mi twój wstyd. Chcę się tylko stąd wydostać. – Nie jesteś w 385

stanie kontynuować tego, co robiłeś dotąd. Spójrz na siebie. Jesteś wyczerpany, a przy tym doznałeś poważnych obrażeń.Przytrzymując prześcieradło w talii, Kendrick wsparł się na brzegu łóżka. Odezwał się z wolna. – Miałem rewolwer, nóż i zegarek wraz z kilkoma innymi cennymi przedmiotami. Chciałbym to wszystko dostać z powrotem. – Sądzę, że powinniśmy przedyskutować sytuację... – Nie ma nad czym dyskutować – uciął kongresman. – Bez dwóch zdań. – A gdybym ci tak powiedziała, że odnaleźliśmy Tony'ego MacDonalda? – Tony'ego? – Moja baza znajduje się w Kairze. Chciałabym móc powiedzieć, że mieliśmy go na oku już od wielu miesięcy, albo nawet lat, nie byłoby to jednak prawdą. Po raz pierwszy zaświtało mi coś na jego temat dziś w nocy, a właściwie tuż przed brzaskiem. Jechał za mną samochodem bez świateł... – Drogą nad Dżabal Szam? – przerwał Evan. – Tak. – W takim razie ty jesteś Cawley, czy jakoś tak. Cawley – wróg, między in386

nymi. – Nazywam się Khalehla, Amerykanie wymawiają dwie pierwsze sylaby mojego imienia tak jak francuski port Calais; i w istocie jestem jego wrogiem, choć nie mam nic wspólnego z pozostałymi zarzutami, które mogę sobie wyobrazić. – Śledziłaś mnie. – Tak. – A więc wiedziałaś o „ucieczce”? – Raz jeszcze, tak. – Ahmat?” – Ufa mi. Znamy się od lat. – A więc musi ufać również ludziom, dla których pracujesz? – Na to pytanie nie mogę odpowiedzieć. Mówiłam już: to mnie ufa. – To pokrętna odpowiedź – dwie pokrętne odpowiedzi. – To sytuacja jest pokrętna. – Gdzie jest Tony? 387

– Zaszył się w pokoju w Hotelu Tylos na ulicy Rządowej pod nazwiskiem I Strickland. – Jak go znalazłaś? – Dzięki przedsiębiorstwu taksówkowemu. Po drodze zatrzymał się przy sklepie sportowym podejrzanym o sprzedaż nielegalnej broni. Jest uzbrojony... Powiedzmy, że kierowca okazał gotowość do współpracy. – „Powiedzmy”? – To wystarczy. Jeśli MacDonald ruszy się stamtąd, natychmiast zostaniesz poinformowany. Jak dotąd zadzwonił jedenaście razy. – Do kogo? – Numery zastrzeżone. Za około godzinę, kiedy skończy dzwonić, ktoś pójdzie do Centralnego Urzędu Telekomunikacyjnego i spisze nazwiska. Otrzymasz je natychmiast, jak tylko nasz człowiek dostanie je w swoje ręce i będzie miał dostęp do telefonu: urzędowego bądź publicznego. – Dzięki. Potrzebne mi te numery. Khalehla wyciągnęła małe krzesełko w stylu rokoko sprzed toaletki i ustawiła je naprzeciw Kendricka. – Powiedz mi, kongresmanie, co robisz. Pozwól sobie pomóc. 388

– Niby czemu? Nie chcesz mi oddać ani mojej broni, ani noża, ani zegarka – ani choćby pewnej części garderoby, którą już pewnie zdążyłaś sprzedać. Nie chcesz mi nawet powiedzieć dla kogo pracujesz. – Jeśli chodzi o broń, nóż, zegarek, portfel, pas na pieniądze z około pięćdziesięcioma tysiącami amerykańskich dolarów, złotą zapalniczkę i zgniecioną paczkę amerykańskich papierosów kupionych w Stanach – co, nawiasem mówiąc, było bardzo nieostrożne – to możesz je sobie zabrać, pod warunkiem, że mnie przekonasz, że to, co robisz nie doprowadzi do mordu dwustu trzydziestu sześciu Amerykanów w Maskacie. Nam, Arabom, nie wolno brać nawet pod uwagę takiej ewentualności; i tak nas nienawidzą za okropieństwa, którym nie jesteśmy w stanie przeciwdziałać. Jeśli zaś chodzi o to, dla kogo pracuję, to dlaczego miałoby to mieć dla ciebie znaczenie większe niż ma dla twojego przyjaciela, Ahmata? Ty ufasz jemu, on ufa mnie. A więc i ty możesz mi zaufać. A równa się B równa się C. Z tego wynika, że A równa się C. A przy okazji, twoje ubranie zostało zdezynfekowane, wyprane i wyprasowane. Znajduje się teraz w pierwszej szafie po lewej. Evan, przycupnięty niezdarnie na skraju łóżka, wpa389

trywał się w energiczną młodą kobietę, z lekka rozchyliwszy usta. – Niezły wywód, droga pani. Będę musiał przemyśleć tę alfabetyczną logikę. – Nie znam twoich planów, ale nie masz chyba zbyt wiele czasu. – Między jedenastą trzydzieści a dwunastą w nocy – odparł Kendrick, nie mając zamiaru ujawniać czegokolwiek poza przedziałem czasowym. – W samolocie był ze mną młody mężczyzna. Jest terrorystą z ambasady w Maskacie. – Zameldował się w Hotelu Aradus na Wadi alAd jako „T.Faruk”. – Jakim...? – Inny chętny do współpracy kierowca – odparła Khalehla, pozwalając sobie na szerszy uśmiech. – Załóżmy – dodała. – Ten dla kogo pracujesz, ma niezłe wtyki w wielu miejscach. – Wyobraź sobie, że ci, dla których pracuję, nie mają z tym nic wspólnego. Nie posunęliby się aż tak daleko. – Za to ty nie miałaś specjalnych obiekcji. – Musiałam to zrobić. Z powodów osobistych; w tym wypadku nie ma żadnych ograniczeń. 390

– Niezwykła z ciebie kobieta, Cawley. – Khalehla – w wymowie angielskiej – Kalejla. A może byś zadzwonił do swojego przyjaciela w Aradus? Kupił w hotelu ubrania i ostrzygł włosy u fryzjera. Rozumiem, że były to twoje instrukcje. Ale zadzwoń do niego – uspokój go. – Jesteś trochę zbyt chętna do współpracy – całkiem jak ci kierowcy. – To dlatego, że nie jestem twoim wrogiem i pragnę współpracować. Zadzwoń do Ahmata, jeśli chcesz. Powie ci to samo. A skoro już o nim mowa, to podobnie jak ty, ja też mam numer, składający się z trzech piątek. Evan odniósł wrażenie, że jakiś niewidoczny woal uniósł się z twarzy Arabki, ze ślicznej, frapującej twarzy o wielkich, piwnych oczach, w których kryła się troska i ciekawość, a w które się właśnie wpatrywał. Mimo to jednak przeklął w duchu, wściekły na siebie za amatorszczyznę, za to, że nie potrafi rozróżnić prawdy od fałszu! Między jedenastą trzydzieści a północą. Była to godzina zero, trzydzieści minut, w czasie których złapie kontakt, kontakt z Mahdim. Czy może zaufać tej niezwykle sprawnie działającej kobiecie, która mówi mu pewne rzeczy, nie chce 391

jednak zdradzić nic więcej? A przy tym, czy poradzi sobie sam? Ta kobieta zna numer z trzema piątkami... jak go zdobyła? Wtem pokój zaczął zataczać kręgi, wpadające doń światło zmieniło się w pomarańczową mgiełkę. Gdzie są okna? – Nie, Kendrick! – krzyknęła Khalehla. – Nie teraz! Nie wolno ci teraz zemdleć! Zadzwoń do Aradus, pomogę ci! Twój przyjaciel musi wiedzieć, że wszystko jest w porządku! To terrorysta, który znalazł się w Bahrajnie! Nie ma dokąd pójść – musisz do niego zadzwonić! Evan poczuł na twarzy silne uderzenia dłoni, bolesne, piekące ciosy, przywracające dopływ krwi do głowy, która spoczęła nagle na prawej ręce Khalehli, podczas gdy ta lewą dłonią sięgnęła po stojącą na nocnym stoliku szklankę. – Wypij to! – rozkazała, przysuwając mu szklankę do ust. Wykonał polecenie. Płyn wybuchnął mu w gardle. – Jezu! – wrzasnął. – Studwudziestoprocentowa mieszanina wódki i brandypowiedziała z uśmiechem Khalehla, nie wypuszczając go z objęć. – Dał mi ją pewien Brytyjczyk z MI-6 imieniem Melvin. Powiedział tak: „Daj komuś do wypicia trzy kie392

liszeczki, a kupi od ręki wszystko, co tylko będziesz chciała mu sprzedać.” Czy kupisz.coś ode mnie, kongresmanie? Może na przykład telefon do Aradus? – Nic nie kupuję. Nie mam pieniędzy. Zabrałaś mi je co do centa. – Proszę cię, zadzwoń tam – nie dawała za wygraną Khalehla, uwalniając więźnia ze swych objęć i siadając na stojącym przy toaletce krześle ze złotym obrzeżem. – Moim zdaniem to niezwykle istotne. Kendrick potrząsnął głową, próbując skoncentrować wzrok na aparacie. – Nie znam numeru. – Mam go tutaj. – Khalehla sięgnęła do kieszeni swej kurtki lotniczeji wyciągnęła zeń kawałek papieru. Pięćdziewięćpięćdziewięćjeden. – Dziękuję, pani sekretarko. – Evan wyciągnął rękę po telefon. Pochylił się, czując w tej samej chwili przenikliwy ból w tysiącu rozmaitych miejsc, po czym podniósł słuchawkę i położył ją sobie na kolanach. Ogarnęła go fala wycieńczenia; poruszanie się było problemem, ledwie wybrał numer. – Azra? – powiedział, słysząc głos terrorysty. – Czy przestudiowałeś mapę Manamy? Doskonale. Zabiorę cię z hotelu o dziesiątej. – Kendrick przerwał, rzucając niespokojne 393

spojrzenie w stronę Khalehli. – Gdybym się przypadkiem spóźnił, czekaj na mnie na ulicy po północnej stronie Meczetu Dżami, w miejscu, gdzie dochodzi doń ulica AlKalifa. Znajdę cię. Jasne? Dobrze. – Kendrick, odłożył drżącą ręką słuchawkę na widełki. – Musisz wykonać jeszcze jeden telefon, kongresmanie. – Daj mi chwilę odsapnąć. – Kendrick wsparł się na poduszkach. Boże, ależ był zmęczony! – Powinieneś wykonać go natychmiast. Musisz powiedzieć Ahmatowi gdzie jesteś, co zrobiłeś i co się dzieje. Czeka na te informacje. Zasłużył sobie na to, by usłyszeć je od ciebie, a nie ode mnie. – Dobrze już, dobrze. – Evan sięgnął z ogromnym wysiłkiem po leżący nadal na łóżku telefon. – Zapomniałem, że z Bahrajnu jest bezpośrednie połączenie. Jaki jest kierunkowy do Maskatu? – Dziewięćset sześćdziesiąt osiem – odparła Khalehla. – Wykręć najpierw zerozerojeden. – Właściwie to powinienem zamówić rozmowę na jego koszt stwierdził Kendrick, ledwie widząc i wybierając z wysiłkiem numer. – Kiedy ostatnio spałeś? – spytała Khalehla. 394

– Dwa, trzy dni temu. – Kiedy miałeś coś w ustach? – Nie pamiętam... A ty? Też byłaś troszkę zabiegana, Madame NieCałkiemButterfly. – Też sobie nie mogę przypomnieć... Ach tak, już wiem kiedy jadłam. Po wyjściu z zaułków el Szari el Misz wstąpiłam do tej okropnej cukierni na placu i kupiłam trochę pomarańczowej baklawy. Bardziej po to, żeby się dowiedzieć kto jest w środku, niż z jakichkolwiek innych powodów...Evan podniósł dłoń; tajny prywatny telefon sułtana dzwonił. – Ajwahl – Ahmat, tu Kendrick. – Całe szczęście! – Szlag mnie trafia. – Co? O co ci chodzi? – Czemu nic mi o niej nie powiedziałeś? – O niej? 395

– O kim?Evan wręczył słuchawkę zaskoczonej Khalehli. – To ja, Ahmat – odparła z zakłopotaniem. Po ośmiu sekundach, w czasie których w pokoju rozlegał się głos zdumionego i zagniewanego sułtana, Khalehla ciągnęła dalej: Miałam do wyboru: albo go stamtąd zabrać, albo pozwolić, by prasa dowiedziała się, że pewien amerykański kongresman, uzbrojony po zęby i z kwotą pięćdziesięciu tysięcy dolarów, przyleciał do Bahrajnu nie przechodząc przez kontrolę paszportową. Jak dużo czasu zabrałoby im stwierdzenie, że przyleciał samolotem wysłanym przez sułtana Omanu? I jak prędko pojawiłyby się podejrzenia co do jego misji w Maskacie?... Posłużyłam sie twoim nazwiskiem wobec brata emira, którego znam już od lat, on zaś dał nam schronienie... Dziękuję. Ahmat. Daję ci go. Kendrick odebrał słuchawkę. – Zabiła mi niezłego ćwieka, przyjacielu, ale zdaje się, że mam się tu lepiej, niż tam, gdzie mogłem się znaleźć. W każdym razie daruj sobie na przyszłość takie niespodzianki, zgoda?... Czemu nic nie mówisz?... Nieważne, podaję ci plan działania i pamiętaj, nie mieszaj się do niczego, póki sam o to nie poproszę! Nasz chłopiec z ambasady jest w Hotelu Aradus; co do MacDonalda, to zdaje 396

się, że wszystko już wiesz... – Khalehla skinęła głową i Evan mówił prędko dalej – rozumiem, że tak. Jest pod obserwacją w Tylos; dostaniemy spis telefonów, pod które dzwonił, jak już skończy. A tak przy okazji, obaj są uzbrojeni. – Kendrick, wycieńczony, przedstawił miejsca spotkań, w sposób, w jaki zostały przekazane agentom Mahdiego. – Wystarczy nam jeden, Ahmat, jeden jedyny człowiek, który może nas do niego zaprowadzić. Sam osobiście będę go przyciskał tak długo, aż z niego wyduszę co trzeba. Inaczej nigdy nie zdobędziemy potrzebnych informacji. Kendrick odłożył słuchawkę i upadł na poduszki. – Musisz coś zjeść – powiedziała Khalehla. – Wyślij kogoś po chińszczyznę na wynos – powiedział Evan. – W końcu to ty masz te pięćdziesiąt tysięcy, nie ja. – Powiem w kuchni, żeby ci coś przygotowali. – Mnie? – Kendrick obserwował spod na wpół przymkniętych powiek kobietę o oliwkowej cerze, siedzącą na niedorzecznie przystrojonym złotem krześle w stylu rokoko. Białka jej ciemnobrązowych, podkrążonych na sino ze zmęczenia oczu były przekrwione, a rysy frapującej twarzy o wiele za ostre jak na jej 397

wiek. – A co z tobą? – Ja się nie liczę. Ty tak. – Zaraz spadniesz z tego swojego lilipuciego tronu, Królowo Matko. – Dam sobie radę, dzięki za troskę – odparła Khalehla, prostując plecy i mrugając przekornie oczami. – Ponieważ nie chcesz mi oddać zegarka: która jest godzina? – Dziesięć po czwartej. – Wszystko jest w najlepszym porządku – stwierdził Evan, spuszczając na podłogę osłonięte prześcieradłem nogi – i nie wątpię, że to jaskrawię przystrojone domostwo będzie w stanie zorganizować pobudkę. „Wypoczynek jest bronią”, gdzieś to wyczytałem. Bitwy kończyły się wygraną lub klęską częściej z powodu snu a raczejjego braku, niż z powodu uzbrojenia... Jeśli zechcesz się skromnie odwrócić, to wezmę ręcznik z łazienki, która jest pewnie największą łazienką w Bahrajnie i znajdę sobie jakieś inne łóżko. – Nie możemy wyjść z tego pokoju, chyba że po to, by w ogóle sobie stąd pójść. 398

– Dlaczego? – Taka jest umowa. Emir nie przepada za młodą żoną kuzyna, więc zbeszczeszczenie tego domu przez twoją osobę ma się ograniczyć do jej apartamentów. Na zewnątrz stoją straże, których zadaniem jest dopilnować wypełnienia rozkazu. – To nie do wiary! – To nie ja wymyśliłam te ograniczenia. Ja po prostu znalazłam dla ciebie lokum. Kendrick, walcząc ze snem, położył się na powrót do łóżka i przesunął na sam jego skraj, wyznaczając granicę za pomocą prześcieradła. – W porządku, Miss Kairu. Jeśli nie chcesz bez przerwy spadać z tej śmiesznej kozetki, albo wylądować z buzią na podłodze, to skorzystaj z tego legowiska i zrób sobie sjestę. Ale wcześniej, dwie rzeczy: nie chrap i obudź mnie przed wpół do dziewiątej. Po upływie dwudziestu morderczych minut Khalehla, nie mogąc już dłużej walczyć z zamykającymi się powiekami, a przy tym spadłszy dwukrotnie z szezlonga, wśliznęła się do łóżka. Stało się coś niewiarygodnego – niewiarygodnego, ponieważ żadne z nich niczego się nie spodziewało, nie dą399

żyło do tego, ani w najskrytszych myślach nie rozważało takiej możliwości. Dwoje przestraszonych, wycieńczonych ludzi poczuło swoją obecność i, bardziej przez sen niż na jawie, zbliżyło się do siebie, z początku ledwie się dotykając, by po chwili z wolna, z wahaniem wyciągnąć do siebie ręce, a wreszcie wziąć się nawzajem w ramiona, tuląc i szukając nabrzmiałymi, rozchylonymi wargami wilgotnego kontaktu, którego desperacko pożądali, obiecywał bowiem odskocznię od nękających ich obaw. Kochali się w szaleńczym wybuchu namiętności – nie jak obcy, naśladujący zwierzęta, ale jak mężczyzna i kobieta, którzy porozumieli się wiedząc, że w oszalałym świecie konieczna jest choćby odrobina ciepła, czegoś, co dodaje otuchy. – Chyba powinienem powiedzieć przepraszam – rzekł Evan z głową na poduszkach. Jego pierś falowała tak gwałtownie, jakby brakowało mu powietrza. – Nie, proszę – odparła z cicha Khalehla. Ja nie żałuję. Czasami... czasami każde z nas potrzebuje, by mu przypomniano, że jest częścią ludzkiej rasy. Czyż to nie twoje słowa? – Chyba w nieco innym kontekście. 400

– Niezupełnie. Jakby się tak głębiej zastanowić... Śpij już, Evanie Kendricku. Nigdy więcej nie powtórzę twojego imienia. – Co chcesz przez to powiedzieć? – Śpij. Trzy godziny później, niemalże z dokładnością co do minuty, Khalehla wstała z łóżka, podniosła ubranie z białego dywanu i, zerkając na nieprzytomnego Amerykanina, cicho się ubrała. Skreśliła parę słów na arkuszu papieru z królewskiej papeterii, po czym umieściła go na nocnym stoliku obok telefonu. Następnie podeszła do toaletki, otworzyła szufladę i wyjęła zeń rzeczy Kendricka, w tym rewolwer, nóż, zegarek i pas na pieniądze. Położyła to wszystko na podłodze koło łóżka, pomijając jedynie do połowy opróżnioną paczkę amerykańskich papierosów, którą zgniotła i schowała do kieszeni. Podeszła do drzwi i po cichutku wymknęła się na zewnątrz. – Esmah! – zwróciła się szeptem do umundurowanego bahrajńskiego strażnika, każąc mu tym jednym słowem uważać na to, co mu zleci. – Ma zostać obudzony punktualnie o ósmej trzydzieści. Osobiście skontaktuję się z królewską rezydencją, żeby sprawdzić, czy moje polecenia zostały wykonane. Rozumiesz? 401

– Ajwah, ajwah! – przytaknął strażnik, prężąc się służbiście i kiwając posłusznie głową. – Możliwe, że będzie do niego telefon, ktoś zapyta o „gościa”. Wiadomość ma zostać odebrana, informację należy zapisać, kartkę włożyć do koperty i wsunąć pod drzwiami do pokoju. Uzgodnię wszystko z władzami. Będą to po prostu nazwiska i numery telefonów ludzi, którzy robią interesy z jego firmą. Zrozumiałeś? – Ajwah, ajwah! – Dobrze. – Khalehla łagodnie acz niedwuznacznie włożyła do kieszeni strażnika dinary bahrajńskie o wartości pięćdziesięciu amerykańskich dolarów. Będzie jej wdzięczny bez reszty do końca życia, a przynajmniej przez pięć najbliższych godzin. Ruszyła po krętych ozdobnych schodach w dół do olbrzymiego foyer i rzeźbionych drzwi frontowych, które otworzył przed nią kolejny strażnik, bijący zarazem służalczy pokłon. Wyszła na ruchliwy chodnik, gdzie abaje Tciemne garnitury biznesmenów migały mknąc spiesznie w obu kierunkach, po czym rozejrzała się za telefonem. Dostrzegła jeden na rogu ulicy i ru402

szyła prędko w jego stronę. – Ten telefon na pewno zostanie przyjęty – zapewniła Khalehla osobę w centrali, podawszy jej numery, które zgodnie z instrukcją miała wykorzystać w razie, gdyby sytuacja stała się wyjątkowo krytyczna. – Tak? – Głos odległy o osiem tysięcy kilometrów brzmiał ostro i gwałtownie. – Nazywam się Khalehla. O ile się nie mylę, jest pan tym, z kim miałam się skontaktować. – Zgadza się. Centrala podała nazwę Bahrajn. Czy pani to potwierdza? – Tak. On tu jest. Byłam z nim przez kilka godzin. – Co jest w planach? – Między jedenastą trzydzieści a północą zaplanowano spotkanie w pobliżu Meczetu Dżami i ulicy AlKalifa. Powinnam tam być, proszę pana. On nie ma wyposażenia; nie da sobie rady. – Mowy nie ma, droga pani! – On jest jak dziecko tam, gdzie w grę wchodzą ci ludzie! Ja mogę pomóc! – Może pani także wmieszać do tego wszystkiego nas, co jest absolutnie wykluczone i wie pani o tym równie dobrze jak ja! Proszę się stamtąd natychmiast 403

wycofać! – Przypuszczałam, że pan to powie... Czy mogłabym jednak wyjaśnić na czym, moim zdaniem, polega ewentualność ujemnego rozwiązania równania w tej konkretnej operacji? – Nie będę słuchał żadnych nawiedzonych pierdoł! Wyjeżdżaj stamtąd i koniec! Khalehla zamrugała oczami, a w Waszyngtonie Frank Swann rzucił słuchawkę. – Aradus i Tylos, znam je oba – powiedział Emmanuel Weingrass do telefonu w małym, bezpiecznym biurze na lotnisku w Muharrak. – T.Faruk i Strickland – dobry Boże,” nie do wiary! Ten głupawy ochlaptus z Kairu?... Oj, przepraszam cię, zasrańcu, zapomniałem. Chciałem powiedzieć ten francuski piesek z Algieru, to właśnie miałem na myśli. Mów dalej. – Weingrass notował informacje z Maskatu, podawane przez młodego mężczyznę, dla którego zaczynał nabierać ogromnego szacunku. Znał ludzi dwa razy starszych od Ahmata i obarczonych trzy razy większym bagażem doświadczeń, którzy załamaliby się pod naporem 404

stresu, jaki przeżywał sułtan Omanu. Nie wyłączyłby zresztą z tego grona przedstawicieli prasy zachodniej, ta zaś zupełnie nie zdawała sobie sprawy z jego odwagi: odwagi, pozwalającej na podejmowanie ryzyka, które mogło przynieść klęskę i śmierć. – Dobra, mam wszystko... Hej, zasrańcu, niezły jesteś, wiesz? Wyrósł z ciebie prawdziwy mensch. Oczywiście nauczyłeś się tego ode mnie. – Od ciebie, Manny, nauczyłem się pewnej bardzo istotnej prawdy. Stawiania czoła przeciwnościom, bez szukania wymówek. Wszystko jedno czy dotyczy to zabawy czy spraw bolesnych. Tak właśnie powiedziałeś. Mówiłeś, że człowiek może żyć z porażką, ale nigdy z wymówkami, które pozbawiły go prawa, by ją ponieść. Dużo czasu upłynęło zanim to zrozumiałem. – Jesteś bardzo miły, młody człowieku. Przekaż tę prawdę dzieciakowi, którego ponoć oczekujesz: czytałem o tym. Nazwij to dodatkiem Weingrassa do Dziesięciu Przykazań. – Tylko, Manny... – Tak? 405

– Proszę cię, nie zakładaj którejś z tych żółtych albo czerwonych muszek w groszki w Bahrajnie. Stajesz się przez nie, jak by tu powiedzieć, widoczny. Wiesz chyba co mam na myśli? – Teraz ty jesteś moim krawcem... Będę z tobą w kontakcie, mensch. Życz nam dobrych łowów. – Tego wam właśnie życzę, przyjacielu. Nade wszystko życzyłbym sobie jednak, aby być tam razem z tobą. – Wiem o tym. Nie byłoby mnie tutaj, gdybym o tym nie wiedział gdyby nie wiedział o tym nasz przyjaciel. – Weingrass odwrócił się do sześciu mężczyzn, których miał za plecami. Wszyscy przysiedli na stołach i krzesłach, kilku trzymało w dłoniach niewielką, podręczną broń, inni sprawdzali baterie w swych mieszczących się w dłoni, radiach, wszyscy zaś wpatrywali się i wsłuchiwali w napięciu w starca. – Rozdzielimy się – powiedział. – BenAmi i Szary pójdą ze mną do Tylos. Błękitny, ty zabierzesz resztę do Hotelu Aradus... – Manny urwał, nękany gwałtownym napadem kaszlu; twarz mu poczerwieniała, a kruchym ciałem wstrząsały gwałtowne spazmy. BenAmi i członkowie jednostki Mosadu 406

wymienili porozumiewawcze spojrzenia. Nikt nie ruszył się z miejsca, wiedząc instynktownie, że Weingrass i tak odrzuciłby wszelką pomoc. Jedno było dla nich jasne. Mieli przed sobą umierającego człowieka. – Wody? – spytał BenAmi. – Nie – odparł szorstko Manny, gdy atak kaszlu stracił nieco na sile. – Parszywe zapalenie oskrzeli, cholerna francuska pogoda... No dobrze, gdzieśmy to byli? – Miałem zabrać resztę do Hotelu Aradus – odparł Yaakov, pseudonim Błękitny. – Sprawcie sobie jakieś przyzwoite ubrania, żeby was nie wyrzucili z sali recepcyjnej. Tu na lotnisku są sklepy, wystarczą wam czyste kurtki. – To nasze ubrania robocze – zaprotestował Czarny. – Wyrzućcie je do kosza – odparł Weingrass. – Co mamy robić w Aradus? – Błękitny zeskoczył ze stołu, na którym siedział. Manny spojrzał do notatek, a następnie podniósł wzrok na młodego przywódcę. 407

– W pokoju dwieście jeden jest człowiek imieniem Azra. – To po arabsku „błękitny” – wtrącił komandos o pseudonimie Czerwony, zerkając na Yaakova. – Jest członkiem rady terrorystycznej w Maskacie – włączył się Pomarańczowy. – Podobno stał na czele oddziału, który napadł na kibbutz Tewerja nie opodal Galilei, zabijając trzydzieści dwie osoby, w tym dziewięcioro dzieci. – Podkładał bomby w trzech osadach na Zachodnim Brzegu – dodał Szary – i wysadził aptekę, wypisując na murze farbą w aerozolu imię „Azra”. Po wybuchu ścianę złożono z powrotem z kawałków jak łamigłówkę i imię było widać czarno na białym. Azra. Widziałem go w telewizji. – Wieprz – wycedził przez zęby Yaakov, poprawiając pod kurtką szelki, do których przymocowana była broń. – Co mamy robić, jak przyjdziemy do Aradus? Dać mu herbatkę i ciasteczka czy może tylko medal za humanitaryzm? – Trzymajcie się poza zasięgiem jego wzroku! – odparł oschle Weingrass. – Ale nie pozwólcie jemu wymknąć się poza zasięg waszego. Dwóch z was zajmie pokoje blisko niego; obserwujcie drzwi. Nie chodźcie po wodę do łazienki, nie 408

chodźcie do toalety, nie wolno wam spuścić z nich oczu. Dwóch pozostałych zajmie pozycje na ulicy, jeden od frontu, drugi przy wejściu dla pracowników. Utrzymujcie kontakt radiowy. Opracujcie sobie jakieś proste hasła – pojedyncze słowa – po arabsku. Jeśli się stamtąd ruszy, pójdziecie wraz z nim, ale nie pozwólcie, żeby choć na chwilę nabrał jakichkolwiek podejrzeń co do waszej obecności. Pamiętajcie, jest równie dobry jak wy; on też musiał przeżyć. – Czy mamy go po cichutku odeskortować na jakieś prywatne przyjęcie? – zakpił Błękitny. – Ten plan nie posiada podstawowego schematu! – Schematu dostarczy nam Kendrick – odparł Manny, po raz pierwszy rezygnując z odparowania ciosu. Jeśli istotnie jakiś posiada – dodał cicho z troską w głosie. – Co takiego? BenAmi podniósł się z krzesła, powodowany jednak nie tyle gniewem, co zdumieniem. – Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, to odbierze Araba o dziesiątej. Spodziewa się, że wlokąc ze sobą terrorystę z Maskatu zdoła nawiązać kontakt z agentem Mahdiego, z kimś, kto może ich do niego zaprowadzić, jeśli nie bez409

pośrednio, to przez kogoś innego. – Na czym opiera te przypuszczenia? – dopytywał się BenAmi z Mosadu z niedowierzaniem w głosie. – Właściwie to wcale nie takie głupie. Ludzie Mahdiego uważają, że zaistniała sytuacja krytyczna, nie wiedzą jednak, w czym rzecz. – Amator! – wrzasnął Czerwony z jednostki Mosadu. – Podstawią kogoś na podpuchę i to z obstawą. Co my tu w ogóle robimy, u diabła? – Jesteście tu po to, żeby ich wszystkich usunąć! – Jeżeli mam mówić wam za czym się rozglądać, to lepiej wracajcie do domu i zacznijcie szkolenie na nowo z harcerzami w Tel Awiwie. To wy macie śledzić; wy macie chronić; wy macie likwidować kogo trzeba. To wy macie przetrzeć szlak dla amatora, który naraża własne życie dla dobra sprawy. Ten Mahdi to klucz do całej zagadki i jeśli nie zrozumieliście tego do tej pory, to już nie moja wina. Wystarczy, żeby powiedział jedno słowo, najlepiej z pistoletem przy skroni, i w Omanie wszystko skończone. – Ten plan ma swoje dobre strony – stwierdził BenAmi. – Ale nie ma sensu! – wykrzyknął Yaakov. – Wyobraźmy sobie, że ten Kendrick dociera do waszego Mahdiego. I co wtedy robi, co mówi? – Błękitny wy410

silił się na skrajną karykaturę amerykańskiego sposobu bycia: – „Te, koleś, mam dla ciebie interes, że mucha nie siada, co ty na to? Zabierz no te swoje pukawki, a ja ci za to dam moje nowe skórzane kowbojskie buty”. Przecież to idiotyzm! Dostanie kulkę w łeb, jak tylko go zapytają: „Co to za sytuacja krytyczna?”. – To też miałoby swoje dobre strony – powtórzył BenAmi. – Tym razem mam tu prawników! – ryknął Manny. – Wydaje wam się, że mój syn jest głupcem? Że zbudował imperium budowlane na miszegoss? Za każdym razem, jak tylko wpada mu w ręce coś konkretnego – nazwisko, miejsce, przedsiębiorstwo – kontaktuje się z Maskatem i nasz wspólny przyjaciel, sułtan, dzwoni do Amerykanów, Brytyjczyków, Francuzów i komu tam jeszcze ufa, spośród tych, którzy zainstalowali się w Omanie, i to oni ruszają do roboty. Ich ludzie, tutaj w Bahrajnie, zataczają coraz ciaśniejsze kręgi. – To właśnie jedna z tych dobrych stron – powtórzył raz jeszcze BenAmi, kiwając głową. – Do pewnego stopnia – zgodził się Czarny. – A co pan będzie robił? – spytał nieco zgaszonym, acz nadal buńczucznym 411

tonem Yaakov. – Będę zastawiał sidła na lisa, który pożarł całą masę kurcząt w kurniku, o którego istnieniu nikt nawet nie wiedział – odparł Weingrass. Kendrick otworzył szeroko oczy. Jakiś dźwięk, skrobanie – coś niepokojącego, co zakłóciło ciszę sypialni, nie mając przy tym nic wspólnego z ulicznym gwarem za wysokimi oknami. Było to bliższe, bardziej osobiste, jakby intymne. A jednak nie była to owa kobieta, Khalehla; ta zniknęła. Zerknął na moment na wgniecione poduszki obok siebie i pomimo wysiłków umysłu, starającego się ułożyć wszystkie dane w jakąś całość, nagle ogarnął go smutek. Przez owych kilka krótkich godzin, które spędził z tą kobietą, zależało mu na niej, wyczuwał między nimi ciepło, jedynie do pewnego stopnia stanowiące część ich szaleńczego miłosnego aktu, nie byłby się on bowiem wydarzył bez owego ciepłego uczucia bliskości. Która to godzina? Obrócił przegub i – nie znalazł zegarka. Psiakrew, suka dalej go miała przy sobie! Przetoczył się na skraj łóżka i spuścił nogi na podłogę, nie bacząc na okrywające go prześcieradło. Podeszwy stóp 412

spoczęły na jakichś twardych przedmiotach; spojrzał pod nogi na biały niczym futro polarnego niedźwiedzia dywan i ponownie zamrugał oczami. Wszystko, co znajdowało się w jego kieszeniach leżało teraz na podłodze – wszystko z wyjątkiem paczki papierosów, na które miał w tej chwili wielką ochotę. W tym samym momencie jego wzrok spoczął na zdobnej w złotą lamówkę kartce papieru na stoliku przy łóżku; wziął ją do ręki. „Sądzę, że byliśmy dla siebie dobrzy w chwili, kiedy obojgu nam dobroć była potrzebna. Niczego nie żałuję, z wyjątkiem jednego. Nie zobaczymy się więcej. Żegnaj.” Żadnego nazwiska, żadnego adresu, po prostu Ciao, amico. Dwa mijające się w Zatoce Perskiej statki czy dwoje spiętych, skrzywdzonych ludzi późnym popołudniem w Bahrajnie – bez różnicy. Jednak nie było to już popołudnie: Kendrick zorientował się, że z trudem czyta wiadomość od Khalehli; przez okna sączyły się już tylko ostatnie pomarańczowe smugi zachodzącego słońca. Sięgnął po zegarek; była siódma pięćdziesiąt pięć: spał prawie cztery godziny. Umierał z głodu, zaś lata spędzone na pustyni, w górach i na górskich spływach nauczyły go, by nie wybierać się w ciężką podróż z pustym żołądkiem. „Strażnik” – powiedziała. „Na 413

zewnątrz” – wyjaśniła. Evan jednym szarpnięciem zerwał prześcieradło z łóżka, owinął je sobie wokół bioder i ruszył do drzwi. Zatrzymał się; na podłodze leżała koperta. To właśnie ten dźwięk usłyszał, koperty wsuwanej pod drzwiami, przepychanej na siłę i ślizgającej się w przód i w tył z powodu grubego dywanu. Podniósł ją, rozerwał i przeczytał. Lista – szesnastu nazwisk, adresów i numerów telefonicznych. MacDonald! Wykaz telefonów, jakie wykonał w Bahrajnie. Kolejny krok w stronę Mahdiego! Evan otworzył drzwi; wymiana pozdrowień z umundurowanym strażnikiem okazała się zbyteczna, strażnik bowiem natychmiast zwrócił się do niego po arabsku: – Już pan nie śpi. Mieliśmy panu nie przeszkadzać aż do ósmej trzydzieści. – Będę niezwykle zobowiązany, jeśli mi teraz przeszkodzicie, przynosząc coś do jedzenia. Kobieta mówiła, że mogę coś dostać z waszej kuchni. – Owszem, wszystko, czego tylko pan sobie życzy, proszę pana. – Co tylko się znajdzie. Mięso, ryż, chleb... i mleko,mam ochotę na mleko. Byle szybko. – Już biegnę, proszę pana! – Strażnik odwrócił się na pięcie i pospieszył korytarzem w stronę schodów. Evan zamknął drzwi i przez chwilę stał, próbując 414

przyzwyczaić oczy do panującej już w pokoju ciemności. Włączył lampkę na skraju nieskończenie długiej komody, a następnie ruszył po puszystym dywanie do innych drzwi, prowadzących do jednej z najzasobniejszych łazienek w Bahrajnie.Wziąwszy prysznic i ogoliwszy się, wyszedł po dziesięciu minutach, ubrany w krótki aksamitny szlafrok. Podszedł do szafy, gdzie, jak mówiła Khalehla, znajdowało się jego ubranie – „wykadzone, wyprane i wyprasowane”. Otworzył lustrzane drzwiczki i niemalże nie rozpoznał dziwacznego stroju, który dostał w ambasadzie w Maskacie; wyglądał on teraz jak szacowny mundur paramilitarny. Ułożył wykrochmalone ubrania na szezlongu, nie zdejmując niczego z wieszaków, po czym podszedł z powrotem do łóżka i usiadł, przyglądając się rzeczom na podłodze. Kusiło go, by sprawdzić, czy z pasa na pieniądze nie zniknął żaden z grubych banknotów, zdecydował jednak, że tego nie zrobi. Jeśli Khalehla była złodziejką, nie chciał o tym wiedzieć, a przynajmniej nie w tej chwili. Zadzwonił telefon, jego ostry dźwięk bardziej przypominał przedłużone metaliczne brzęczenie niż dzwonek. Przez chwilę patrzył na aparat, zastanawiając się... kto to? Listę MacDonalda już miał, a był to jedyny telefon 415

jakiego, według słów Khalehli, mógł się spodziewać. Khalehla? Czyżby zmieniła zdanie? W nagłym nieoczekiwanym porywie uczucia sięgnął po słuchawkę i przysunął ją gwałtownie do ucha. Osiem sekund później żałował tego z całego serca. – Amrikani – wycedził monotonny męski głos, z którego przebijała nienawiść. – Spróbuj opuścić królewską rezydencję przed nastaniem dnia, a możesz się pożegnać z życiem. Jutro grzecznie wrócisz tam, skąd przybyłeś, gdzie twoje miejsce.

Rozdział 14 Emmanuel Weingrass podniósł do ust radio Szarego i powiedział: – Ruszaj i pamiętaj, żeby nie wyłączać mikrofonu. Muszę wszystko słyszeć! – Wybacz, Weingrass – odparł BenAmi ukryty w cieniu po drugiej stronie ulicy Rządowej. – Czułbym się cokolwiek bezpieczniejszy, gdyby nasz kolega Szary także wszystko słyszał. My dwaj nie jesteśmy równie biegli w tego typu działaniach, co ci młodzi ludzie. – Oni nie mają ani krzty rozumu w tej ich ze416

społowej mózgownicy. My mamy aż dwa. – To nie szkoła Emmanuel, to się nazywa akcja w terenie. Tu bywa bardzo nieprzyjemnie. – Mam do ciebie pełne zaufanie, mój mały Benny, pod warunkiem, że jesteś mi w stanie zagwarantować, że te dziecięce radyjka słychać przez stal. – Równie czysto jak każdą elektroniczną pluskwę, jaką kiedykolwiek skonstruowano. Mają przy tym dodatkową funkcję: nadają się do transmisji bezpośredniej. Trzeba tylko przycisnąć odpowiednie guziki. – Nie „trzeba” – zaprzeczył Weingrass. – To ty musisz to zrobić. No, ruszaj, my pójdziemy za tobą, jak usłyszymy co mówi ten MacDonald – Strickland. – Zrób mi przysługę i wyślij najpierw Szarego. – Wychynąwszy z cienia koło zadaszenia nad wejściem do Hotelu Tylos, BenAmi zmieszał się z tłumem wchodzących i wychodzących. Byli to głównie mężczyźni, w większości ubrani po europejsku, jedynie gdzieniegdzie mignęła kobieta, wszystkie bez wyjątku ubrane podług mody zachodniej. Taksówki wyrzucały z siebie pasażerów, podczas gdy inni wsiadali do środka, wsuwając napiwek umęczonemu 417

odźwiernemu, którego jedynym zadaniem było otwieranie i zamykanie drzwi, tudzież od czasu do czasu przywołanie przenikliwym dźwiękiem gwizdka skromnego gońca hotelowego, ubranego w thob, do poniesienia bagażu. BenAmi rzucił się w ów ludzki wir i wszedł do hotelu. Po chwili, poprzez odgłosy hotelowego gwaru dało się słyszeć, jak wybiera numer. Manny, mrużąc oczy z podenerwowania, trzymał radio między sobą, a o wiele od siebie wyższym, muskularnym Szarym. Pierwsze słowa z pokoju 202 były niewyraźne, następnie odezwał się agent Mosadu. – Szajch Strickland? – Kto mówi? – Nic nie zakłócało teraz ostrożnego szeptu Anglika; BenAmi dostroił radio. – Jestem na dole... Anah henah litti dżahrah... – Cholerny czarny dureń! – krzyknął MacDonald. – Nie rozumiem tego waszego bełkotu! Czemu dzwonisz z recepcji? – Sprawdzałem pana, panie Strickland – wtrącił szybko BenAmi. – Człowiek w stresie często się z czymś zdradza. Mógł mnie pan zapytać, dokąd mnie wie418

dzie moja podróż w interesach, chcąc może przejść do kolejnego hasła. Wtedy bym wiedział, że nie jest pan tym człowiekiem... – Dobrze, już dobrze, rozumiem! Bogu dzięki, że już tu jesteś! Długo to trwało. Spodziewałem się ciebie pół godziny temu. Miałeś mi coś powiedzieć. Mów! – Nie przez telefon – odparł twardo agent Mosadu. – Nigdy nie przez telefon, chyba pan o tym wie. – Jeśli sądzisz, że tak po prostu wpuszczę cię do siebie do pokoju... – Nie zrobiłbym tego, gdybym był na pana miejscu – wszedł mu w słowo BenAmi. – Wiemy, że jest pan uzbrojony. – Wiecie? – Mamy informacje na temat wszelkiej pokątnie sprzedawanej broni. – Tak... tak, oczywiście. – Niech pan otworzy drzwi założone na łańcuch. Jeśli powiem coś niewłaściwego proszę mnie zabić. – Tak... niech będzie. Jestem pewien, że nie zajdzie taka konieczność. Jednak pamiętaj, kimkolwiek jesteś, jedna sylaba nie tak i jesteś martwy! 419

– Poćwiczę angielski, szajch Strickland. Maleńkie, zielone światełko zamigotało nagle na niewielkim radiu w dłoni Weingrassa. – A to co za diabeł? – zdziwił się Manny. – Transmisja bezpośrednia – odparł Szary. – Proszę mi je dać. – Komandos z Brygady Mosadu wziął przyrząd i nacisnął guzik. Słucham. – Jest sam! – oznajmił głos BenAmiego. – Musimy działać szybko i wziąć go teraz. – W ogóle nie będziemy działać, ty kretynie z Mosadu! – wściekł się Manny, wyrywając radio. – Nawet mutanty z Operacji Konsularnych Departamentu Stanu słyszą, co się do nich mówi, ale nie święty Mosad! Ci słyszą wyłącznie własne głosy i może jeszcze głos Abrahama, jeśli akurat jakieś jego hasło wydobywa się z pudełka z owsianką! – Manny, oszczędź mi tego – z wolna, zbolałym głosem powiedział przez radio BenAmi. – Gdzie się podziały twoje uszy, co, ganza macher! Ten przygłup w każdej chwili spodziewa się kogoś od Mahdiego – kogoś, kto nie zadzwoni z recepcji, tylko pójdzie bezpośrednio do jego pokoju. Ten człowiek ma wypowiedzieć ja420

kieś słowa, na dźwięk których MacDonald otworzy drzwi i to właśnie wtedy my włączymy się do zabawy i weźmiemy ich obu! A ty co miałeś zamiar zrobić? Wyłamać drzwi dzięki uprzejmości tego neandertalczyka, którego mam koło siebie? – No, tak... – Mnie też proszę tego oszczędzić – burknął z cicha Szary. – Nic dziwnego, że wy, idioci, zawaliliście sprawę w Waszyngtonie. Myśleliście po prostu, że hasło to kryjówka agentów Mosadu, a nie telewizyjny show! – Manny! – Zabieraj tę swoją tajną dupę i szoruj na drugie piętro! Będziemy tam za dwie minuty, no jak, Złota Rączko? – Panie Weingrass – rzekł Szary. Mięśnie jego szczupłej, muskularnej szczęki pracowały wściekle, gdy wyłączał radio. – Jest pan chyba najbardziej irytująco przykrym facetem, jakiego w życiu spotkałem. – Oj, takie słowa! W Bronxie by ci się za to dostało – o ile dziesięciu, czy dwunastu moich irlandzkich i włoskich kumpli dałoby ci radę. No, chodź już! – Manny ruszył przez ulicę Rządową, a idący za nim Szary potrząsał nieustannie 421

głową, nie w proteście, ale po to, by pozbyć się myśli, jakie mu się w niej kotłowały. Korytarz hotelowy był długi, a dywan wytarty. Nastała pora kolacji, hotel świecił więc pustkami. Weingrass stał przy końcu; spróbował zapalić Gauloise'a, ale go zgasił, wypalając dziurę w dywanie: papieros wywołał w jego piersiach straszliwe dudnienie. BenAmi zajął pozycję przy najdalszej windzie – nieodłączny element hotelowych korytarzy, poirytowany gość, nie mogący się doczekać na urządzenie, które nie nadjeżdża. Szary znajdował się najbliżej pokoju 202, oparty niedbale o ścianę przy drzwiach odległych o pięć metrów od pokoju „pana Stricklanda”. Był zawodowcem; przybrał pozę młodego człowieka, czekającego z niecierpliwością na kobietę, z którą, być może, nie wolno mu się widywać – mogło się nawet wydawać, że prowadzi rozmowę przez zamknięte drzwi. Stało się, co się miało stać i na Weingrassie zrobiło to wrażenie. Umundurowany odźwierny z zadaszonego wejścia do Hotelu Tylos wyszedł nagle z windy, trzymając w ręku obszywaną złotem czapkę. Podszedł do pokoju numer 202. Zatrzymał się, zapukał, odczekał aż zamknięte na łańcuch drzwi zostaną uchylone i przemówił. Zdjęto łańcuch. Wtem Szary oderwał się od 422

ściany i z agresywną szybkością tudzież determinacją lekkoatlety na igrzyskach, ruszył w stronę dwóch postaci w drzwiach i zdoławszy cudem wyciągnąć z zanadrza pistolet, wpadł bokiem na dwóch wrogów, zderzając się z nimi z impetem i raz jeszcze cudem, przyciskając ich za pomocą rąk i stóp nawzajem do siebie, pchnął obu niby nierozłączną całość, rzucając ich na podłogę. Pistolet komandosa wydał z siebie dwa stłumione strzały; automat trzymany przez Anthony'ego MacDonalda został odstrzelony, a wraz z nim dwa palce mężczyzny. Weingrass i BenAmi spotkali się w drzwiach i wpadli do środka, zatrzaskując je za sobą. – Boże, co oni mi zrobili! – zawył Anglik z podłogi, chwytając się za broczącą krwią prawą rękę. Jezu Chryste! Przecież ja nie mam... – Niech pan przyniesie ręcznik z łazienki – spokojnie rozkazał BenAmiemu Szary. Agent Mosadu wykonał polecenie młodszego mężczyzny. – Ja jestem tylko posłańcem! – skamlał odźwierny, wijąc się z przerażenia koło łóżka. – Miałem tylko dostarczyć wiadomość! – Akurat, posłaniec jak cholera – rzekł Emmanuel Weingrass, stając nad mężczyzną. – Jesteś wprost ideal423

ny, sukinsynu. Widzisz kto wchodzi i wychodzi – robisz za ich pieprzone oczy. O, już ja sobie z tobą porozmawiam. – Nie mam dłoni! – piszczał otyły MacDonald, a krew strużkami spływała mu po ręce. – Trzymaj! powiedział BenAmi, klękając i owijając ręcznik Anglikowi wokół odstrzelonych palców. – Proszę tego nie robić – rozkazał Szary, chwytając ręcznik i odrzucając go na bok. – Sam mi go pan kazał przynieść – zaoponował BenAmi, zbity z tropu. – Zmieniłem zdanie – rzekł Szary głosem, który nagle przybrał lodowaty ton, i przytrzymał rękę MacDonalda w dole, tak, że krew trysnęła strugą z dwóch kikutów. – Krew – ciągnął komandos Mosadu zwracając się spokojnie do Anglika – a zwłaszcza krew z prawej ręki – z aorty, która wypychana jest z serca – będzie spływała wyłącznie na tę podłogę. Nie będzie miała innej możliwości. Dociera do ciebie, co mówię, chanzir! Rozumiesz, wieprzu? Albo nam powiesz to, co musimy wiedzieć, albo odpłynie z ciebie życie. Gdzie jest Mahdi? Kto to 424

taki? – Nie wiem! – krzyknął Anthony MacDonald kaszląc. Po policzkach płynęły mu ciurkiem łzy. – Tak jak wszyscy dzwonię pod kilka numerów – a potem ktoś oddzwania! To wszystko, co wiem! Komandos podniósł gwałtownie głowę. Nauczono go słyszeć dźwięki i wyczuwać wibracje, których nie słyszeli i nie wyczuwali inni. – Na ziemię! – szepnął ostro do BenAmiego i Weingrassa. – Przesuńcie się pod ścianę! Za krzesła, za cokolwiek! Hotelowe drzwi rozwarły się z łomotem. Trzech Arabów w nieskazitelnie białych obojach, z twarzami przysłoniętymi materiałem, wpadło w otwartą przestrzeń pokoju strzelając z pistoletów maszynowych z tłumikiem do oczywistego celu, jakim byli MacDonald i odźwierny z Tylos. Wrzeszczące rozciągnięte na ziemi ciała uderzały głucho o ziemię pod gradem kul niby młoty pneumatyczne, dopóki wszelki dźwięk nie zamarł na zawsze na ich zakrwawionych ustach. Nagle zabójcy uświadomili sobie obecność w pokoju innych jeszcze osób; machnęli bronią, tnąc powietrze w poszukiwaniu nowego celu, jednakże na próżno, nie mogli się bowiem równać z niezwykle sprawnym w zadawaniu śmierci Szarym z Bry425

gady Mosadu. Komandos podbiegł z lewej strony do otwartych drzwi, przycisnąwszy plecy do ściany, z wyszarpniętym zza paska pistoletem Uzi. Jedną przeciągłą salwą załatwił trzech oprawców na miejscu. Śmiertelnych odruchów nie było. Każda czaszka rozprysnęła się na kawałki. – Wynosimy się stąd! – krzyknął Szary, pochylając się nad Weingrassem i pomagając starcowi wstać. – Na klatkę schodową przy windach! – Gdyby nas zatrzymano, jesteśmy trójką ludzi, którzy wpadli w panikę na odgłos strzałów. Kiedy byli już na ulicy Rządowej i odpoczywali w zaułku, prowadzącym na bulwar Szejka Hamada, Szary zaklął nagle pod nosem, bardziej do siebie niż do swych towarzyszy. – Cholera, szlag by to trafił! Że też musiałem ich zabić! – Nie miał pan wyboru – stwierdził agent Mosadu, – Wystarczyło, żeby raz nacisnęli na spust i wszyscy bylibyśmy martwi, a jeden z nas na pewno. – Ale gdybyśmy tak wzięli żywcem choć jednego, tylu rzeczy mogliśmy się dowiedzieć – odparł człowiek z jednostki Mosadu. – I tak się czegoś dowiedzieliśmy, Złota Rączko – rzekł Weingrass. – Czy mógłby pan wreszcie przestać! 426

– Właściwie to pieszczotliwe przezwisko, młody człowieku... – Czego się dowiedzieliśmy, Manny? – MacDonald za dużo mówił. W panice Anglik powiedział ludziom przez telefon rzeczy, których nie powinien był powiedzieć, musiał więc zginąć za długi język. – Co ma z tym wspólnego odźwierny? – nie mógł zrozumieć Szary. – Bardzo wiele. Otworzył drzwi pokoju MacDonalda przed plutonem egzekucyjnym Mahdiego. Twój pistolet narobił sporo hałasu, oni nie... A teraz, ponieważ wiemy o długim języku MacDonalda i o jego egzekucji, możemy założyć zaistnienie dwóch niezwykle istotnych faktów – to coś jak współczynniki naprężeń podczas projektowania zwisającego balkonu na budynku: jeden ciężar wychylony poza środek ciężkości na innym również nachylonym pod kątem. – Manny, do diabła, co ty wygadujesz? – Mój chłopak, Kendrick, zrobił lepszą robotę niż mu się pewnie zdaje. Mahdi się boi. Nie ma właściwie pojęcia, co się dzieje, a teraz, kiedy zabił gadułę, nikt mu już tego nie powie. Popełnił błąd, czy to nie powód do radości? Mahdi po427

pełnił błąd. – Jeśli pańskie projekty architektoniczne są równie zawiłe, jak pan sam, panie Weingrass – rzekł Szary – to mam nadzieję, że żaden z pańskich pomysłów niezostanie wprowadzony w życie w Izraelu. – Och, ten chłopak nie zapomina języka w gębie! Jesteś pewien, że nie chodziłeś do technikum w Bronxie? Nieważne. Rzućmy okiem na to, co się dzieje w Meczecie Dżami... Powiedz no, Złota Rączko, czyś ty kiedykolwiek w życiu popełnił błąd? – Wydaje mi się, że było to w chwili, kiedy przyjechałem do Bahrajnu...Odpowiedź nie dotarła do Emmanuela Weingrassa. Starzec stał oparty o ścianę w ciemnym zaułku, zgięty w.pół przez nagły atak kaszlu. Kendrick, zdumiony, wpatrywał się w trzymaną w ręku słuchawkę, by po chwili rzucić ją ze złością na widełki – ze złością, frustracją i obawą. Spróbuj opuścić królewską rezydencję przed nastaniem dnia, a możesz się pożegnać z życiem... Wracaj grzecznie tam, skąd przybyłeś, gdzie twoje miejsce. Jeśli potrzebował ostatecznego potwierdzenia tego, że coraz bardziej osacza Mahdiego, 428

to je miał, wraz z wszystkim, co ono niosło. Praktycznie rzecz biorąc był więźniem; wystarczyło, żeby przekroczył próg eleganckiej miejskiej rezydencji i faceci, którzy czekali na niego na zewnątrz zastrzeliliby go na miejscu. Nawet jego „wykadzonego, wypranego i wyprasowanego” ubrania nie wzięto by za nic innego, niż to, czym było w istocie: wyczyszczony strój terrorysty. Rozkazu natomiast, każącego mu wracać tam, skąd przybył, nie należało brać poważnie. Zdawał sobie sprawę z niechęci, jaką wzbudziłby pomysł zabicia amerykańskiego kongresmana, nawet w sytuacji, kiedy jego obecność w Bahrajnie można by z łatwością powiązać z potwornościami w Maskacie, gdzie kiedyś pracował. Zbombardowany Oman, starty z powierzchni ziemi zgodnie zwolą sporej liczby Amerykanów godziłby w interesy Mahdiego – aczkolwiek nie mógł on również nijak pozwolić owemu kongresmanowi na powrót do Waszyngtonu. Mimo braku jakichkolwiek dowodów rzeczowych wiedział on zbyt wiele, inni zaś, bardziej doświadczeni w sztukach magicznych mogli owe wiadomości wykorzystać; rozwiązanie Mahdiego było aż nadto oczywiste. Ciekawski, wsadzający nos w nie swoje sprawy Amerykanin będzie kolejną ofiarą tych strasznych cza429

sów – oczywiście razem z innymi. Masakra na lotnisku; wysadzony w powietrze samolot; bomba w kawiarni tyle możliwości, pod warunkiem, że wśród zabitych będzie ów człowiek, który dowiedział się zbyt wielu rzeczy. Koniec wyglądał tak, jak go sobie wyobraził na początku. On i Mahdi. On albo Mahdi. Przegrał, a jego przegrana była tak oczywista, jak gdyby znalazł się w ścianach budynku pod tysiącem ton betonu i stali walących mu się na głowę. Zapukano ostro do drzwi. – Odchu! – powiedział po arabsku, zapraszając pukającego do środka i instynktownie podnosząc broń z białego dywanu. Wszedł strażnik, umiejętnie utrzymując wielką tacę na lewej dłoni. Evan wcisnął pistolet pod poduszkę i wstał z łóżka, strażnik zaś niósł jedzenie w stronę białego biurka. – Wszystko gotowe, proszę pana! – zakrzyknął z niemałym triumfem. – Sam osobiście wybierałem każdą rzecz, kierując się jej smakowitością. Moja żona mówi, że powinienem był zostać kucharzem, a nie żołnierzem...Kendrick nie słyszał reszty peanu żołnierza na własną cześć. W zamian nagle zafascynował go widok mężczyzny. Miał on około 185 centymetrów wzrostu, był barczysty i szczycił się godną pozazdroszczenia smukłą talią. Poza ową irytującą talią miał on wymiary 430

Evana albo też bardzo zbliżone. Kendrick zerknął na czyste, wykrochmalone ubranie na szezlongu, a następnie ponownie na kolorowy, czerwononiebieski mundur sfrustrowanego kucharzażołnierza. Długo się nie zastanawiając sięgnął po ukrytą broń, podczas gdy żołnierz, mrucząc niby włoski cuciniere supremo, stawiał parujące talerze na biurku. Jedyna myśl, jaka krążyła teraz Kendrickowi po głowie obracała się wokół tego, że celem dla kul będzie wyczyszczony strój terrorysty, nie zaś mundur bahrajńskiej Straży Królewskiej, a już na pewno nie na kimś, kto będzie wychodził z królewskiej rezydencji. Właściwie było to jedyne rozwiązanie. Jeśli nie zrobi nic, rano będzie martwy – ktoś gdzieś go dopadnie. Musiał coś zrobić. Obszedł wielkie łoże dookoła, stanął za strażnikiem i z całej siły uderzył go kolbą w kiwającą się, pomrukującą głowę. Strażnik upadł na ziemię, straciwszy przytomność, Evan zaś, raz jeszcze długo się nie namyślając, usiadł przy biurku i zaczął jeść szybciej niż kiedykolwiek w życiu. Dwanaście minut później, żołnierz leżał na łóżku, związany i zakneblowany, Evan przeglądał się w lustrze. Pognieciony czerwononiebieski mundur mogłyby zapewne poprawić doświadczone palce krawca, mimo to jednak w cieniu wie431

czornych ulic był on do zaakceptowania.Przerzucił cały rząd szaf w poszukiwaniu reklamówki i wepchnął do niej swoje ubranie z Maskatu. Spojrzał na telefon. Wiedział, że z niego nie skorzysta, nie może z niego skorzystać. Jeśli nie zginie na ulicy przed domem, zadzwoni do Azry z innego. Azra, bez marynarki, za to z zamocowanym na ramieniu futerałem na broń, przemierzał gniewnie pokój w Hotelu Aradus, pochłonięty myślą o zdradzie. Gdzie był Amal Bahrudi – człowiek o niebieskich oczach, który sam siebie zwał Bahrudim? Czy był on rzeczywiście kimś innym, kimś, kogo głupi, opasły Anglik nazywał „Kendrickiem”? Czy wszystko to było pułapką, która miała na celu złapanie w sidła członka rady organizacyjnej w Maskacie, pułapką, dzięki której miano schwytać terrorystę znanego powszechnie jako Błękitny?... Terrorystę? Jakież to typowe dla syjonistycznych zabójców z Irgun Zwai Leumi i Haganah! Jakże łatwo im przyszło wymazanie z pamięci masakry „Dżepthah” i Deir Jasin, nie mówiąc już o ich nieoficjalnych plutonach egzekucyjnych w Sabrze i Szatili! Kradną ojczyste ziemie, sprzedają coś, co do nich nie należy i zabijają dziecko za to, że niesie palestyńską flagę – nazywając to „wypadkiem spowodowanym nadgorliwo432

ścią” – i przy tym wszystkim to my jesteśmy terrorystami!... Jeśli Hotel Aradus jest pułapką, nie może pozostać zamknięty w pokoju; jeśli nią jednak nie jest musi czekać w miejscu, gdzie można się z nim skontaktować. Mahdi był dla nich wszystkim, dawał im bowiem środki na podtrzymanie nadziei, na szerzenie prawd o ich prawach. Kiedy wreszcie świat ich zrozumie? Kiedy Mahdiemu podobni światowi krezusi przestaną odgrywać taką rolę?Zadzwonił telefon i Azra podbiegł do niego. – Tak? – Spóźniłem się, ale jestem w drodze. Znaleźli mnie; o mało mnie nie zabili na lotnisku, ale uciekłem. Możliwe, że i ciebie też już wyśledzili do tej pory. – Co takiego? – Przecieki w systemie. Wyjdź stamtąd, ale nie idź przez recepcję. Są tam schody zaprojektowane jako wyjście przeciwpożarowe. Jest ono chyba gdzieś od południowej strony holu. Północnej albo południowej, jedno z dwojga. Zejdź tamtędy i przejdź przez kuchnię restauracji do wyjścia dla pracowników. Wyjdziesz prosto na Wadi alAd. Przejdź na drugą stronę ulicy; zabiorę cię stamtąd. – Jesteś tym, kim jesteś, Amalu Bahrudi? Mogę ci zaufać? 433

– Zdaje się, że obaj nie mamy wyboru. – To nie jest odpowiedź. – Nie jestem twoim wrogiem – skłamał Evan Kendrick. – Nigdy nie zostaniemy przyjaciółmi, ale nie jestem twoim wrogiem. Nie stać mnie na to. A ty tracisz tylko czas, poeto, który po części jest i mój. Będę tam za pięć minut. Pospiesz się! – Idę. – Uważaj na siebie. Azra odłożył słuchawkę i poszedł po broń, wyczyszczoną kilkakrotnie i ułożoną w schludnym rządku na komodzie. Wziął małego automatycznego Heckler & Koch P9S, przykląkł, podnosząc w górę lewą nogawkę spodni i zatknął broń za krzyżujące się na łydce pod kolanem paski. Podniósł się, zabrał z komody większy, mocniejszy pistolet Mauser Parabellum i wsunął go w futerał na ramieniu, po czym to samo zrobił z leżącym w pochwie nożem myśliwskim, który spoczął obok pistoletu. Podszedł do krzesła, przez które przerzucona była marynarka od świeżo zakupionego garnituru, włożył ją, wreszcie skierował się w stronę drzwi i gwałtownym ruchem wydostał na ko434

rytarz. Nie zauważyłby niczego dziwnego, gdyby nie pełna koncentracja na okolicach klatki schodowej i chęć zaoszczędzenia czasu – mierzonego teraz w minutach, w ułamkach minut. Ruszył w prawo, w stronę południowego końca holu. Jego wzrok podświadomie odnotował zamykane drzwi, które nie były otwarte, lecz zaledwie lekko uchylone. Bez znaczenia; niedbały gość hotelowy, kobieta z Zachodu, niosąca zbyt wiele pudełek z zakupami. Nie mogąc dostrzec znaku z napisem exit, oznaczającego klatkę schodową, odwrócił się prędko w tył, chcąc sprawdzić drugi, północny wylot korytarza. Inne drzwi, tym razem uchylone na szerokość nie większą niż dwa cale, zamknęły się spiesznie po cichu. Pierwsza obserwacja nie była już bez znaczenia, gdyż druga ją potwierdziła. Znaleźli go! Jego pokój był pod obserwacją. Czyją? Kim byli ci oni? Azra szedł dalej, teraz już w stronę północnego końca korytarza, jednak w chwili, gdy minął drugie drzwi, uskoczył pod ścianę, sięgnął pod marynarkę po nóż myśliwski o długim ostrzu i czekał. Drzwi otworzyły się w przeciągu sekund; zrobił obrót i znalazł się przy framudze, twarzą w twarz z człowiekiem, o którym wiedział, że jest jego wrogiem: mocno opalonym, muskularnym mężczyzną 435

mniej więcej w tym samym wieku co on – izraelski komandos! Zaskoczony Żyd zamiast broni trzymał w ręku radio; był nie uzbrojony! Azra pchnął nożem na wprost, celując w gardło mężczyzny. Jednym błyskawicznym ruchem komandos uniknął ciosu; terrorysta ciął teraz łukiem prosto w jego nadgarstek; radio upadło na zasłaną dywanem podłogę, a Azra kopnął w drzwi, zatrzaskując je; dał się słyszeć dźwięk zaskakującego automatycznego zamka. Chwytając się za przegub, Izraelczyk wyrzucił do przodu prawą stopę, trafiając precyzyjnie w lewą rzepkę Palestyńczyka. Azra zatoczył się. Kolejny stalowy palec u nogi ugodził go z boku w szyję, a następnie wbił się w żebra. Kąt był jednak dogodny; Hebrajczyk balansował na jednej nodze! Terrorysta rzucił się gwałtownie do przodu z nożem stanowiącym przedłużenie ręki i jednym pchnięciem wbił go w brzuch komandosa. Trysnęła krew, zalewając twarz Azry, a Izraelczyk o pseudonimie Pomarańczowy z Brygady Mosadu upadł na podłogę. Palestyńczyk podniósł się z wysiłkiem; przenikliwy ból przeszywał mu żebra i kolano, zaś ścięgna w szyi były niemal sparaliżowane. Wtem bez żadnego ostrzeżenia drzwi do pokoju otwarły się z impetem na oścież, wyłamując hotelowy zamek. Drugi 436

komandos, młodszy od poprzedniego, sięgał po broń umieszczoną w kaburze na prawym biodrze. Na potężnych nagich ramionach drgały w napięciu muskuły, zaś rozwścieczone oczy przebiegały zastałą scenę. Azra zrobił gwałtowny wypad w przód, rzucając Izraelczyka na drzwi, które zamknęły się z trzaskiem. Pistolet komandosa o pseudonimie Błękitny zakręcił się spiralnie po podłodze, uwalniając prawą rękę mężczyzny, tak by mógł nią zatrzymać w pół drogi cios Palestyńczyka, który zamierzył się nań nożem z ociekającym krwią ostrzem. Żyd wbił terroryście kolano w żebra, wykręcając mu równocześnie rękę w prawo i zmuszając, by pochylił się aż do podłogi. Palestyńczyk nie wypuszczał jednak noża! Mężczyźni odskoczyli od siebie, przygięci do ziemi, nie spuszczając z siebie wzroku, w którym czaiła się pogarda i nienawiść. – Chcesz zabijać Żydów, to spróbuj zabić mnie, wieprzu! – wrzasnął Yaakov. – Czemu nie? – odparł Azra, tnąc nożem powietrze, by odsunąć od siebie Izraelczyka. – Ty zabijasz Arabów! Zabiliście mi matkę i ojca, to tak jakbyś ty sam nacisnął na spust! – A ty zabiłeś moich dwóch braci na patrolach w Sydonie! 437

– Bardzo możliwe! Mam nadzieję, że tak! Byłem tam! – Ty jesteś Azra! Dwaj młodzi mężczyźni niby oszalałe zwierzęta rzucili się na siebie, jak gdyby sami byli ucieleśnieniem gwałtu, zaś odebranie życia – znienawidzonego życia jedyną racją ich bytu. Ze zranionych ciał trysnęła krew, a spośród rozrywanych tkanek i pękających kości dochodziły gardłowe okrzyki zemsty i nienawiści. Wreszcie nastąpił koniec, równie gwałtowny jak początek bójki; zwyciężyła czysta, brutalna siła.W gardle terrorysty utkwił nóż, obrócony jeszcze i wbity aż po rękojeść przez komandosa z Brygady Mosadu. Yaakov, wyczerpany i utaplany we krwi, oderwał się od ciała wroga. Spojrzał na swego zamordowanego druha o pseudonimie Pomarańczowy i zamknął oczy. – Szalom – szepnął. – Obyś odnalazł spokój, którego wszyscy szukamy, przyjacielu. Otwarłszy oczy, stwierdził jednak, że nie ma czasu na opłakiwanie towarzysza. Należało uprzątnąć jego ciało, podobnie jak ciało wroga. Musiał skontaktować się z resztą; dowiedzieć się co dalej. Zabójca Azra nie żył! Teraz mogli już lecieć z powrotem do Maskatu, musieli tam lecieć. Do ojca! Obolały Błękitny pokuśtykał do łóżka i odrzucił kapę, odsłaniając pistolet maszynowy Uzi należący do 438

martwego towarzysza. Podniósł go, niezgrabnie przełożył rzemień przez ramię i podszedł do drzwi, by rzucić okiem na korytarz. Do ojca! Przyczajony w cienistych zakamarkach Wadi alAd, Kendrick wiedział, że nie może już dłużej czekać, ani też ryzykować wykonania telefonu. Z kolei nie mógł tak tkwić pośród liści naprzeciw Aradus i nie robić niczego! Czas uciekał, a człowiek Mahdiego spodziewał się na spotkaniu marionetki Azry, nowo ukoronowanego księcia terrorystów. Doszedł do wniosku, że wszystko to jest bardzo proste. Odkryto go: dzięki wydarzeniom na lotnisku, albo przez przeciek w Maskacie – za sprawą sparaliżowanych paniką mężczyzn z przeszłości, z którymi rozmawiał, mężczyzn, którzy z wyjątkiem Mustafy, odmawiali spotkania z nim i mogli go zdradzić dla własnego bezpieczeństwa – w końcu to z tego właśnie powodu któryś z nich zabił Musty'ego. Nie możemy się w to mieszać! To obłęd. Nasze rodziny nie żyją! Nasze dzieci są gwałcone, oszpecane... martwe! Strategia Mahdiego była oczywista. Odizolować Amerykanina i czekać, aż terrorysta przyjdzie sam na miejsce spotkania. Zabrać młodego zabójcę, likwidując tym samym pułapkę, bez Amerykanina pułapka bowiem nie istniała, pozostawał jedynie 439

sam niepotrzebny nikomu Palestyńczyk. Zabić go, ale wcześniej dowiedzieć się, co zaszło w Maskacie. Gdzie był Azra? Od czasu, kiedy rozmawiali upłynęło trzydzieści siedem minut. Arab, zwany Błękitnym spóźniał się trzydzieści dwie minuty! Evan spojrzał na zegarek po raz jedenasty i przeklął w myśli z wściekłością, zaś owe nie wypowiedziane słowa były zarówno prośbą o pomoc, jak wybuchem gniewu, reakcją na kłębiące się chmury frustracji. Musiał zrobić jakiś ruch, cokolwiek! Dowiedzieć się, gdzie jest Azra, bez terrorysty bowiem zastawiona na Mahdiego pułapka brała w łeb. Człowiek Mahdiego nie pokaże się komuś, kogo nie zna, kogo nie rozpoznaje. Był już tak blisko! A w rzeczywistości tak bardzo daleko! Kendrick wrzucił reklamówkę z wykrochmalonym ubraniem z Maskatu w największy gąszcz krzewów, rosnących wzdłuż chodnika na Wadi alAd. Przeszedł na drugą stronę alei, kierując się w stronę wejścia dla pracowników – postawny, wyprostowany żołnierz Straży Królewskiej wyniośle wykonujący swe służbowe obowiązki. Gdy przemierzał szybkim krokiem wybrukowaną alejkę, zmierzając do wejścia dla służby, kilku wychodzących służących skłoniło mu się uniżenie z wyraźną nadzieją, że ich nie zatrzyma i nie zacznie 440

szukać drobnych skarbów, jakie ukradli z hotelu, takich jak mydło, papier toaletowy czy kąski żywności zebrane z talerzy gości z Zachodu, wykończonych po podróży samolotem bądź pijanych i zbyt nieprzytomnych, by jeść. Standard; Evan był tu kiedyś; to właśnie dlatego wybrał Hotel Aradus. Raz jeszcze Emmanuel Weingrass. Uciekali kiedyś” z tego hotelu wraz z Mannym, po którym wszystkiego się można spodziewać, przez kuchnię, ponieważ przyrodni brat emira zasłyszał gdzieś, że Weingrass obiecał przyrodniej siostrze owego królewskiego brata obywatelstwo Stanów Zjednoczonych, jeśli pójdzie z nim do łóżka – był to zaś przywilej, którym Manny w żaden sposób nie był w stanie jej obdarzyć. Kendrick przeszedł przez kuchnię, dotarł do schodów od strony południowej i wszedł ostrożnie na drugie piętro. Wyciągnął rewolwer zza swego szkarłatnego uniformu i otworzył drzwi. Korytarz był pusty, jako że w istocie była to wieczorna pora, o której przebywający w Bahrajnie bogaci goście przesiadywali w kafejkach i ukrytych kasynach. Trzymając się blisko lewej ściany, podszedł do pokoju 201, zważając na każdy krok. Nadstawił ucha; cisza. Zapukał z cicha. 441

– Odchulu – odezwał się po arabsku cichy głos, zapraszając do środka nie jedną, lecz więcej osób. Dziwne – coś się nie zgadzało. Evan z niepokojem wyciągnął rękę w stronę gałki u drzwi. Dlaczego użyto liczby mnogiej, dlaczego zwrócono się do więcej niż jednej osoby? Przekręcił gałkę, przylgnął z powrotem do ściany i otworzył drzwi kopnięciem prawej stopy. Cisza, jak gdyby pokój był pustą jaskinią, a dziwny głos pozbawionym ludzkiego oblicza nagraniem. Ściskając mocno nie znaną i nie chcianą, ale konieczną broń, Kendrick prześliznął się koło framugi i wszedł do środka... Boże! To co zobaczył zmroziło mu krew w żyłach! Azra leżał oparty niedbale o ścianę z nożem w gardle i szeroko wytrzeszczonymi w śmiertelnym spazmie oczami. Po jego piersi nadal spływały strużki krwi. – Twój przyjaciel, wieprz, nie żyje! – oznajmił cichy głos za jego plecami. Evan obrócił się jak błyskawica do tyłu, by stanąć twarzą w twarz z młodym człowiekiem równie zbrukanym krwią, co Azra. Ranny zabójca stał wsparty o ścianę, z trudem utrzymując się na nogach, w ręku trzymał zaś pistolet maszynowy Uzi. – Kim jesteś? – wyszeptał Kendrick. – Coś ty, u diabła, zrobił? – dodał, teraz 442

już krzycząc. Mężczyzna pokuśtykał spiesznie do drzwi i zamknął je, z bronią wciąż wcelowaną w Evana. – Zabiłem mężczyznę, który bez najmniejszych skrupułów wybiłby do nogi moich ludzi, gdyby tylko zdołał ich odnaleźć – który zabiłby mnie. – Chryste, przecież ty jesteś Żydem! – A ty jesteś tym Amerykaninem. – Czemuś to zrobił? Co ty tu w ogóle robisz? – Nie przyszedłem tu z własnej woli. – To nie żadna odpowiedź! – Mam rozkaz, żeby nie udzielać odpowiedzi. – Musiałeś go zabić? – krzyknął Kendrick, obracając się do tyłu i krzywiąc ze zgrozy na widok martwego, okaleczonego Palestyńczyka. – Używając jego słów „Czemu nie?” Oni zarzynają nasze dzieci na szkolnych boiskach, wysadzają w powietrze samoloty i autobusy pełne naszych obywateli, zabijają naszych lekkoatletów w Monachium, strzelają starcom w głowę tylko dlatego, że są Żydami. Podkradają się na plażach pod naszą młodzież, naszych braci i siostry i 443

mordują ich – dlaczego? Dlatego, że jesteśmy Żydami i wreszcie dane nam jest żyć na maciupeńkim skrawku jałowej, dzikiej ziemi, którą sami poskromiliśmy. My! Nie kto inny. – On nie miał nawet okazji... – Daruj sobie, Amerykaninie! Wiem, co się święci i napawa mnie to obrzydzeniem. W końcu wszystko sprowadza się do tego, co zawsze. W głębi duszy, szeptem, świat nadal chce obarczyć winą Żyda. Po tym wszystkim, co nam uczyniono, to w dalszym ciągu my siejemy niezgodę. To posłuchaj teraz, ty wpychający nos w nie swoje sprawy amatorze: nie potrzebujemy waszych uwag, waszego poczucia winy ani waszego współczucia. Chcemy tylko tego, co nasze! Po to wyszliśmy z obozów, pieców i komór gazowych, żeby upomnieć się o swoje. – Niech cię diabli! – ryknął Evan wielkim głosem, wskazując gniewnym gestem zakrwawione zwłoki terrorysty. Mówisz zupełnie tak samo jak on! Jak on! Kiedy wy wreszcie skończycie z tym wszystkim? – Jakie to ma dla ciebie znaczenie? Wracaj do swojej bezpiecznej rezydencji i ekskluzywnego klubu za miastem. Zostaw nas w spokoju, Amerykaninie. 444

Wracaj tam, gdzie twoje miejsce.Czy sprawiły to te same słowa, które zaledwie przed godziną słyszał przez telefon, czy nagła wizja kawałów betonu walących się jak lawina na siedemdziesiąt osiem krzyczących, bezradnych kochanych osób, czy też nagła świadomość tego, że znienawidzony Mahdi zaczyna mu się wymykać z rąk – nigdy się tego nie dowie. W tym momencie wiedział tylko jedno: że rzuca się na zdumionego, rannego Izraelczyka, a po policzkach płyną mu łzy wściekłości. – Ty podły draniu! – wrzeszczał, wytrącając młodemu człowiekowi Uzi z ręki, odrzucając pistolet na drugi koniec pokoju i przyciskając osłabionego komandosa do ściany. Jakie ty masz prawo, żeby mi mówić, co mam robić, albo dokąd pójść? Przyglądamy się, jak zabijacie się wzajemnie i wysadzacie w powietrze siebie wraz z wszystkim wokół w imię ślepych haseł! Poświęcamy życie ludzkie i pieniądze, wysilamy całą swoją inteligencję i wyzbywamy się całej energii, próbując wpoić wam odrobinę rozsądku, ale nie, żaden z was nie ustąpi choćby o cal! Może rzeczywiście powinniśmy zostawić was w spokoju i pozwolić wzajemnie się masakrować, pozwolić fanatykom wyrzynać jeden drugiego, 445

tak żeby w końcu został przy życiu wyłącznie ktoś, kto ma choć trochę oleju w głowie! – Wtem Kendrick odskoczył od Żyda i pobiegł na drugi koniec pokoju, by podnieść Uzi. Wróciwszy na miejsce, wycelował złowieszczo broń w komandosa. – Kim jesteś i skąd się tu wziąłeś? – Mam pseudonim Błękitny. Oto cała moja odpowiedź i innej nie dostaniesz... – Pseudonim jaki? – Błękitny. – O, Boże... – wyszeptał Evan, spoglądając na martwego Azrę. Odwrócił się na powrót do Izraelczyka i bez słowa wręczył zdumionemu komandosowi pistolet. – Proszę bardzo – powiedział cicho. – Wystrzelaj w cholerę cały świat. Gówno mnie to obchodzi. – To rzekłszy, Kendrick skierował się ku drzwiom i wyszedł z pokoju. Yaakov spoglądał na zamknięte drzwi, za którymi zniknął Amerykanin, a następnie na leżącego bezładnie na podłodze, opartego o ścianę trupa. Lewą ręką skierował broń w dół, prawą zaś wyciągnął zza paska miniaturowe radio o dużym zasięgu. Nacisnął guzik. – Itklem – odezwał się głos Czarnego spoza hotelu. 446

– Skontaktowałeś się z innymi? – Zrobił to C. Są tu – albo raczej widzę ich, jak idą po Wadi alAd. Nasz starszy kolega jest z C; S jest z najstarszym, ale z nim coś chyba niedobrze. S go podtrzymuje. A co u ciebie? – Na razie nie nadaję się do rozmów, może później. – A jak tam Pomarańczowy? – Nie żyje... – Co takiego? – Nie ma czasu. Wieprz także. Podmiot zmierza do wyjścia; ma na sobie czerwononiebieski mundur. Idź za nim. Jest na skraju wytrzymałości. Połączcie się ze mną w moim pokoju, będę tam. Evan poruszał się jak w transie. Przeszedł na drugą stronę Wadi alAd i ruszył w kierunku krzaków, w które wrzucił plastikową torbę. Nie było w zasadzie istotne, czy nadal się tam znajduje; tyle że byłoby mu wygodniej, a przy tym na pewno poruszałby się znacznie szybciej i nie rzucał tak w oczy w ubraniu z Maskatu. Tak czy inaczej skoro posunął się tak daleko, nie mógł się teraz wycofać. Wystarczy jeden człowiek; te słowa 447

Kendrick powtarzał sobie w myśli bezustannie. Gdyby tak udało mu się znaleźć na miejscu spotkania jego – Mahdiego! Musiał go odnaleźćIReklamówka była tam, gdzie ją zostawił, zaś cień rzucany przez krzewy świetnie nadawał się do jego celów. Przykucnąwszy w najgęstszych krzakach, powoli przebrał się w stare ubranie. Wyszedł na chodnik i ruszył w kierunku zachodnim, w stronę ulicy Szejka Isy i Meczetu Dżami. – Itklem – powiedział Yaakov przez radio, leżąc na łóżku we własnym, nieskazitelnym pokoju pośród rozrzuconych na kapie mokrych, letnich ręczników, podczas gdy inne opinały mu ciasno rany. – Tu S – powiedział Szary. – Bardzo z tobą źle? – Głównie rany cięte. Straciłem trochę krwi. Wygrzebię się z tego. – Zgadzasz się zatem, żebym to ja przejął do tego czasu dowództwo? – Takie były ustalenia. – Chciałem to usłyszeć od ciebie. – No to usłyszałeś. – Muszę”usłyszeć coś jeszcze. Teraz kiedy wieprz został wyeliminowany, czy 448

chcesz, żebyśmy zaprzestali akcji i wracali do Maskatu? Mogę to przeprowadzić na siłę, jeśli twoja odpowiedź brzmi „tak”. Yaakov wbił wzrok w sufit. Bił się z myślami; jadowite słowa Amerykanina wciąż jeszcze paliły mu uszy. – Nie – rzekł z namysłem. – Ten człowiek posunął się za daleko. Zbyt wiele ryzykuje. Zostańcie z nim. – Co do W. Nie chciałbym go ze sobą zabierać. Może zostawiłbym go z tobą... – Nigdy się na to nie zgodzi. Tam jest przecież jego „syn”, nie pamiętasz? – Fakt, nie ma o czym mówić. Mogę tylko dodać, że jest niemożliwy. – Co ty nie powiesz...? – Owszem, powiem coś jeszcze – przerwał Szary. – Podmiot zrzucił mundur i właśnie przeszedł koło nas po drugiej stronie ulicy. W. go zauważył. Porusza się jak nieżywy. – Pewnie jest tak w istocie. – Bez odbioru. Kendrick zmienił zdanie i trasę do Meczetu Dzami. Instynkt podszepnął mu, by pozostawać w tłumie w drodze na miejsce. Kiedy skieruje się na północ, podążając szeroką aleją Bab alBahrajn i dotrze do wielkiego placu 449

o tej samej nazwie, skręci w prawo w ulicę AlKalifa. Myśli kotłowały mu się w głowie, były jednak w rozsypce, nie powiązane ze sobą, niejasne. Wiedział, że wchodzi do labiryntu, wiedział jednak również, że w całej tej plątaninie jakiś człowiek, lub ludzie będą mieć oczy szeroko otwarte w oczekiwaniu na Azrę. Była to co prawda jedyna przewaga, jaką nad nimi posiadał, ale za to przewaga znacząca. Wiedział kogo i czego szukali, on zaś był im nieznany. Będzie krążył wokół miejsca spotkania niby bezskrzydły sokół dopóty, dopóki nie zobaczy kogoś, kto będzie świadom tego, że jeśli nie przyprowadzi do Mahdiego następcy tronu terrorystów, jego życie zawiśnie na włosku. Ów człowiek sam się zdradzi, być może nawet będzie zatrzymywać ludzi, by spojrzeć im w twarz z rosnącą z minuty na minutę niecierpliwością. Evan odnajdzie go i odseparuje zabierze go ze sobą i złamie... A może to tylko złudzenie, zaślepienie wywołane obsesją? Nie miało to już żadnego znaczenia, wszystko było już teraz bez znaczenia; liczył się tylko krok za krokiem na twardym chodniku, niosącym go krętą drogą pośród nocnego tłumu zalewającego Bahrajn.Tłum. Przeczuł to. Mężczyźni otaczali go ciasnym kręgiem. Czyjaś ręka wzięła go za ramię! Od450

wrócił się błyskawicznie i szarpnął, by uwolnić rękę od uchwytu. I naraz poczuł ostre ukłucie igły, wbijającej mu się w ciało gdzieś w okolicach kręgosłupa. Potem nastała ciemność. Kompletna ciemność. Telefon wyrwał Yaakova ze snu; mężczyzna wziął go do ręki. Tak? – Mają Amerykanina! – oznajmił Szary. – A co ważniejsze, oni istnieją! – Gdzie to się stało? Jak? – To nieistotne; i tak nie znam ulic. Ważne jest jedynie to, że wiemy, dokąd go zabrali! – Co takiego? Jakim cudem? Tylko mi nie mów, że i to też nie jest istotne! – Wszystko dzięki Weingrassowi. Cholera, to zasługa Weingrassa. Wiedział, że na piechotę już daleko nie zajdzie i dał jakiemuś arabskiemu pijusowi dziesięć tysięcy dolarów za rozsypującą się taksówkę! Ten alhamni będzie chodził zalany przez całe pół roku! Wcisnęliśmy się do środka i pojechaliśmy za podmiotem. Wszystko odbyło się na naszych oczach. Cholera, to wyłącznie dzięki Weingrassowi! – Trzymaj na wodzy swoje ojcobójcze zapędy – powiedział Yaa451

kov, nie mogąc się powstrzymać od uśmiechu, który szybko zniknął. – Gdzie trzymają podmiot – cholera – gdzie jest Kendrick? – W budynku o nazwie Sahalhuddin na ulicy Tuj j ar... – Kto jest właścicielem? – Daj nam trochę czasu, Błękitny. Daj go trochę Weingrassowi. Upomina się właśnie o wszelkie długi, jakie ma u niego ktokolwiek w Bahrajnie. Wolałbym nie myśleć o tym, co powiedziałaby Komisja Moralności w Jerozolimie, gdyby nas z nim skojarzono. – Odpowiedz mi na pytanie! – Budynek zajmuje podobno sześć firm. To tylko kwestia dojścia do tego, co to za firmy... – Niech ktoś tu po mnie przyjdzie – rozkazał Yaakov. – A więc odnalazłeś Mahdiego, kongresmanie – powiedział ciemnoskóry Arab w nieskazitelnie białej abai i białej, jedwabnej ghotrze, zdobnej na czubku w szafiry. Znajdowali się w wielkim pokoju z łukowato sklepionym sufitem pokrytym ceramiczną mozaiką; okna były wysokie i wąskie, mebli niewiele, 452

wszystkie przy tym zrobione z ciemnego drewna z połyskiem: ogromnych rozmiarów hebanowe biurko wyglądało bardziej jak ołtarz czy tron niż powierzchnia służąca do pracy. Pokój miał coś z meczetu, przypominał komnaty jakiegoś wysokiego kapłana dziwnego acz potężnego obrządku w odciętej od reszty świata krainie. – Czy jesteś zadowolony? – ciągnął Mahdi zza biurka. – A może raczej czujesz się zawiedziony tym, że jestem takim samym człowiekiem jak ty – no, nie, nie takim samym: ani ty, ani ktokolwiek inny. nie może się ze mną równać – wciąż jednak jestem człowiekiem. – Jesteś zabójcą, ty sukinsynu! – Evan zerwał się z masywnego krzesła o prostym oparciu, lecz dwóch stojących po bokach strażników natychmiast posadziło go z powrotem na miejscu. – Zamordowałeś siedemdziesięcioro ośmioro niewinnych ludzi – mężczyzn, kobiet i dzieci. Krzyczeli, kiedy budynek zapadał się na nich! Jesteś plugawym draniem! – To był początek wojny, Kendrick. Wszystkie wojny pociągają za sobą ofiary, które nie ograniczają się wcale do samych walczących. Wychodzę z założenia, że wygrałem tamtą, ogromnie ważną bitwę – zniknąłeś na cztery lata, a w 453

ciągu tego czasu poczyniłem niezwykłe postępy, których przy tobie mógłbym nie osiągnąć. Przy tobie, albo przy tym obrzydliwym Żydzie, Weingrassie, i jego nadętej gębie. – Manny...? On ciągle mówił o tobie, przestrzegał nas! – Ucinam takie gadanie jednym ciosem straszliwego miecza! Można to interpretować jako kulę w łeb... Kiedy jednak usłyszałem o tobie, wiedziałem, że wróciłeś z powodu tej pierwszej bitwy sprzed pięciu lat. Dopiero dziewięć godzin temu przestałeś mnie, jak to się mówi, wodzić za nos, Amalu Bahrudi. – Ach tak? – Sowieci nie skarżą się na brak ludzi, którzy wolą być na dodatkowej liście płac. Bahrudi, EuroArab, zginął kilka dni temu w Berlinie Wschodnim... Pojawia się nazwisko Kendricka; martwy Arab o niebieskich oczach i wyraźnych zachodnich rysach jest nagle w Maskacie – równanie niesłychanie działało na wyobraźnię, było niemalże niewiarygodne, ale zgadzało się. Ktoś musiał ci pomóc, nie jesteś aż tak doświadczony w tych sprawach. Evan wpatrywał się w twarz o wysuniętych kościach policzkowych i płonących oczach, które natarczywie się w niego wpatrywały. 454

– Twoje oczy – powiedział Kendrick, ruchem głowy otrząsając się ze szczątkowych efektów działania podanego mu na ulicy narkotyku. – Ta płaska twarz niby maska. Ja cię już gdzieś widziałem. – Ależ oczywiście, Evan. Zastanów się. – Mahdi powoli zdjął ghotrę, odsłaniając głowę, pokrytą ciasno skręconymi kędziorami czarnych włosów, przetykanych gdzieniegdzie siwizną. Wysokie, gładkie czoło uwydatniały teraz ciemne, łukowate brwi; była to twarz człowieka, który łatwo popada w obsesję i wpada w szał przy każdej sposobności. – Czy widzisz mnie w irakijskim namiocie? A może na podium w pewnym składzie broni na środkowym zachodzie Stanów? – Chryste! – szepnął Kendrick, mając teraz wyraźnie przed oczami pewne obrazy. – Przyszedłeś do nas w Basrze przed siedmiu czy ośmiu laty i powiedziałeś, że zrobisz z nas bogatych ludzi, jeśli odmówimy wykonania robót. Twierdziłeś, że istnieją plany złamania Iranu i szacha i że nie chciałbyś w Iraku żadnych nowoczesnych lotnisk. – Tak się też stało. To prawdziwie islamska społeczność. – Brednie! Pewnie zdążyłeś już doprowadzić ich pola naftowe do ruiny. A w 455

dodatku tyle masz wspólnego z Islamem, co mój dziadek Szkot. Pochodzisz z Chicago – to właśnie tam był ten skład broni na środkowym zachodzie – i wyrzucono cię stamtąd, bo nawet twój własny murzyński okręg – który wydoiłeś co do centa – nie mógł już znieść twojego wrzasku, pieprzony faszysto! Zabrałeś ich miliony i przyjechałeś tutaj, żeby szerzyć tę swoją zasraną ideologię i zarobić kolejne. Mój Boże, Weingrass wiedział coś ty za jeden i kazał ci się zabierać! O ile pamiętam, nazwał cię gnojkiem – skończonym gnojkiem – i powiedział, że jeśli natychmiast się nie wyniesiesz z tego namiotu w Basrze, to naprawdę się zdenerwuje i sypnie ci w twarz wapnem, tak żeby mógł potem powiedzieć, że strzela tylko do białych nazistów! – Weingrass jest – albo był – Żydem – powiedział ze spokojem Mahdi. – Oczerniał mnie, bo wiedział, że wielkość, jakiej się sam spodziewał, wymyka mu się z rąk, ja zaś zaczynam rozkwitać. Żydzi nie mogą ścierpieć, że ktoś spoza ich nacji mógłby osiągnąć sukces. To dlatego są agitatorami świata... – Komu ty, u diabła, mydlisz oczy? Nazwał cię parszywym Szwarceh i nie miało to nic wspólnego z białym, czarnym, czy z jakimkolwiek innym kolorem! 456

Gnijesz od środka przepełniony nienawiścią, AlFalfa, czy jak ty się tam nazywałeś, i twój kolor skóry nie ma z tym nic wspólnego... A po Rijadzie – po tej bardzo ważnej bitwie – ilu ludzi jeszcze zabiłeś, ilu wymordowałeś? – Tylko tylu, ilu wymagała nasza święta wojna, której celem jest utrzymanie czystości rasy, kultury i wiary w tej części świata. – Wargi Mahdiego z Chicago w stanie Illinois, ułożyły się powoli w zimny uśmiech. – Ty cholerny, pieprzony hipokryto! – wrzasnął Kendrick. Nie mogąc się powstrzymać, ponownie zerwał się z krzesła z dłońmi wyciągniętymi niczym dwa szpony przez biurko w stronę szat zabójcymanipulatora. Inne dłonie pochwyciły go zanim zdołał dotknąć Mahdiego; rzucono go na ziemię, kopiąc jednocześnie w żołądek i kręgosłup. Kaszląc próbował się podnieść; kiedy znalazł się na kolanach, strażnik z lewej chwycił go za włosy, odrzucając mu głowę w tył, podczas gdy człowiek po prawej przyłożył mu z boku nóż do gardła. – Twoje gesty są równie żałosne jak twoje słowa – powiedział Mahdi, wstając zza biurka. Jesteśmy na dobrej drodze do zbudowania tu królestwa i sparaliżowany Zachód nie jest w stanie nic na to poradzić. Wysyłamy jednych przeciw 457

drugim, za pomocą sił, których nie potrafią kontrolować. Dzielimy i rządzimy bez jednego strzału. A ty, Evanie Kendrick, bardzo nam się przysłużyłeś. Mamy twoje zdjęcia, zrobione na lotnisku, w chwili kiedy przyleciałeś z Omanu; mamy zdjęcia twojej broni, twoich fałszywych papierów i twojego pasa na pieniądze, z którego wystają setki tysięcy dolarów. Mamy udokumentowane dowody na to, że ty, amerykański kongresman, podszywając się pod nazwisko Amala Bahrudiego, przedostałeś się do ambasady amerykańskiej w Maskacie, gdzie zabiłeś łagodnego, elokwentnego przywódcę, nazwiskiem Nassir, a później także młodego bojownika o wolność zwanego Azrą – a wszystko to podczas cennego zawieszenia broni, na które przystali wszyscy. Czy byłeś agentem waszego brutalnego rządu? Jakże mogło być inaczej? Fala oburzenia zaleje tak zwane państwa demokracji – niezdarny, żądny krwi gigant znowu zachował się w typowy dla siebie sposób, nie bacząc na życie swoich własnych obywateli. – Ty... – Evan skoczył do góry, chwytając za przegub, który ściskał nóż i wyrywając głowę z uchwytu trzymającej go za włosy dłoni. Otrzymał cios w kark, a uderzenia pięści powaliły go z powrotem na podłogę. 458

– Egzekucje zostaną podjęte wcześniej niż zamierzano – ciągnął Mahdi. – Rozpoczną się jutro rano – sprowokowane twoim podstępnym działaniem, co zostanie podane do wiadomości publicznej. Nierozważni, zasługujący na potępienie Amerykanie wywołają chaos i rozlew krwi, który potrwa aż do czasu odnalezienia rozwiązania, naszego rozwiązania – mojego rozwiązania. To jednak nie będzie dotyczyło już ciebie, kongresmanie. Znikniesz z powierzchni ziemi, bez wątpienia zresztą przy udziale twojego, okropnie zakłopotanego rządu, który nie daruje przecież tak ewidentnej porażki, pomimo ogłaszania gorączkowych oświadczeń zaprzeczających zarzutom. Nie będzie żadnego corpus delicti, przepadniesz bez wieści. Jutro, wraz z Pierwszymi promieniami słońca, zostaniesz wywieziony samolotem nad morze z przymocowaną do twego nagiego ciała, odartą ze skóry zakrwawioną świnią i wrzucony w pełne rekinów wody przybrzeżne Kataru.

Rozdział 15 – Tu nic nie ma! – krzyknął Weingrass, grzebiąc na stojąco w papierach, które 459

leżały na stole w jadalni bahrajńskiego urzędnika, znanego mu z czasów, kiedy Grupa Kendricka budowała wyspiarski klub golfowy na archipelagu, – Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiłem, Hassan, po tych wszystkich mniej lub bardziej pokaźnych sumkach, przechodzących kiedyś przez twoje ręce, ty mi dajesz coś takiego? – Nadchodzą kolejne dokumenty, Emmanuel – odparł nerwowo Arab. Był podenerwowany, gdyż słowa Weingrassa słyszał BenAmi tudzież czwórka komandosów, siedzących w odległym o dwadzieścia stóp, urządzonym na modłę zachodnią salonie w domu na przedmieściach. Wezwano doktora, by pozakładał Yaakovowi szwy i opatrzył rany, komandos nie zgodził się jednak, by położyć go do łóżka; w zamian zasiadł w fotelu. Człowiek imieniem Hassan łypnął na niego spod oka i chcąc, by stary architekt przestał rozpamiętywać jego przeszłość, zauważył: Ten chłopak nie wygląda najlepiej, Manny. – Bez przerwy bierze się z kimś za łby, nie można sobie z nim dać rady. Ktoś mu chciał gwizdnąć wrotki. Co zatem nadchodzi i kiedy? Tutaj mam przedsiębiorstwa i produkty, bądź usługi, jakie oferują. Ja muszę widzieć nazwiska, ludzi! 460

– Właśnie te informacje są w drodze. Nie jest łatwo przekonać ministra przemysłu, żeby wyszedł z domu o drugiej w nocy i poszedł do siebie do biura po to, by popełnić przestępstwo. – Przestrzeganie prawa i przemysł to w Bahrajnie dwa wykluczające się słowa. – To są tajne dokumenty! – W Bahrajnie nie ma innych. – To nieprawda, Manny! – Och, zamknij się wreszcie i daj mi whisky. – Jesteś niepoprawny, stary przyjacielu. – Też mi nowina – dobiegł z salonu głos Szarego. Wrócił właśnie od telefonu, z którego korzystał co piętnaście minut za pozwoleniem gospodarza. – Czy mogę was czymś poczęstować, panowie? – spytał Hassan, przechodząc pod łukowatym sklepieniem, dzielącym jadalnię od salonu. – Kawa z kardamonem wystarczy w zupełności – odparł starszy od reszty BenAmi. Jest przy tym znakomita. 461

– Są do dyspozycji trunki, jeśli mielibyście ochotę na coś mocniejszego – zorientowaliście się już zresztą dzięki panu Weingrassowi. To religijny dom, ale nie wymuszamy ograniczeń naszej wiary na innych. – Czy mógłby pan gdzieś mi to zapisać? – zaśmiał się Czarny. – Dam to żonie, mówiąc, że jest pan mułłą. Ja muszę chodzić na drugi koniec miasta, żeby zjeść jajka na bekonie. – Dzięki, ale. żadnych trunków, panie Hassan – dodał Szary, klepiąc Czarnego po kolanie. – Przy odrobinie szczęścia będziemy jeszcze mieli dzisiejszej nocy robotę. – A przy kolejnej odrobinie nie odrąbią mi rąk – powiedział cicho Arab, kierując się do kuchni. Zatrzymał się w pół drogi na dźwięk dzwonka u drzwi wejściowych. Nadjechał kurier ze sfer rządowych. Czterdzieści osiem minut później, stojąc nad porozrzucanymi na stole komputerowymi wydrukami, Weingrass studiował dwie konkretne strony, spoglądając to na jedną, to na drugą. – Niech mi pan coś powie o tej spółce „Zariba”. – Nazwa pochodzi z języka sudańskiego – wyjaśnił urzędnik w abai, który 462

nie zgodził się, by go komukolwiek przedstawiano. – Ogólnie rzecz biorąc można to przetłumaczyć jako osłonięte obozowisko, otoczone skałami lub gęstym lasem. – Sudan...? – To taki kraj w Afryce... – Wiem, co to jest. Chartum. – To stolica... – Jezu, a ja myślałem, że stolicą jest Buffalo! – przerwał szorstko Weingrass. – Jak to możliwe, że jest tu wymienionych tak wiele przedsiębiorstw zależnych? – To przedsiębiorstwo holdingowe; działają na szeroką skalę. Jeśli przedsiębiorstwu potrzebne są licencje rządowe dla różnorakiego eksportu i importu, łatwiej mu je zdobyć wówczas, gdy jest ono zjednoczeniem tworzącym potężną firmę. – O, kurwa. – Co proszę? – To takie powiedzonko z Bronxu. Używają tego zamiast „Wielkie nieba”. 463

Kto nim zarządza? – Mają radę nadzorczą... – Zawsze jest jakaś rada nadzorcza. Pytałem kto nim zarządza. – Prawdę mówiąc to nie bardzo wiadomo. Dyrektor naczelny to młody facet – byłem z nim kiedyś na kawie – ale nie jest chyba zbyt agresywny, wie pan co mam na myśli. – A więc jest ktoś jeszcze. – Nie mam pojęcia... – Gdzie jest lista dyrektorów? – Leży przed panem. Jest pod tą kartką z prawej.Weingrass podniósł kartkę i wyjął tę, która leżała pod spodem. Po raz pierwszy od dwóch godzin usiadł na krześle, przebiegając kilkakrotnie wzrokiem listę nazwisk. – Zariba... Chartum – powtarzał po cichu, raz po raz zaciskając ciasno powieki, a jego poorana bruzdami twarz pokrywała się zmarszczkami grymasów, jak gdyby rozpaczliwie próbował przypomnieć sobie coś, co uleciało mu z pamięci. Wreszcie wziął do ręki ołówek i zakreślił nazwisko; następnie pchnął kartkę na drugi koniec stołu 464

do stojącego nadal sztywno bahrajńskiego urzędnika. – To Murzyn – powiedział wysoko postawiony kurier. – Kto tu jest Murzynem, a kto Białym? – Zazwyczaj rozróżnia się po rysach twarzy. Rzecz jasna, wieki afroarabskich kontaktów zaciemniają trochę ten problem. – A zatem jest to problem? – Dla niektórych tak, ale nie jest ich wielu. – Skąd przyjechał? – Jeśli to imigrant, kraj, z którego pochodzi, jest tam wyszczególniony. – Tu jest napisane „nie do ujawnienia”. – To zazwyczaj oznacza, że dana osoba uciekła z dyktatorskiego reżimu, najczęściej faszystowskiego lub komunistycznego. Chronimy takich ludzi, jeśli służą naszemu społeczeństwu. On, najwyraźniej, służy. – Sahib alFarrahkalif – powiedział Weingrass, wymawiając każdą część nazwiska z przesadą. Jakiej jest narodowości? – Nie mam pojęcia. To zapewne po części Afrykańczyk, a co jeszcze pew465

niejsze, po części również Arab. Wszystko się zgadza. – Guzik z pentelką, panie dzieju! – wykrzyknął Manny, wywołując zdumienie w obu pokojach. – To czystej krwi Amerykanin alias oszust! Jeśli to człowiek, o którym myślę, to jest czarnym sukinsynem z Chicago, który został stamtąd wyrzucony przez własnych współziomków! Wpieprzyli się trochę, bo złożył ich pieniądze – jakieś dwadzieścia milionów dolarów – w bankach po tej stronie Atlantyku. Przed osiemnastu, dwudziestu laty był piekielnym, wojującym fanatykiem nazwiskiem AlFarrah – zasrane ego nie pozwoliło mu zerwać z tą cząstką własnej przeszłości, z czasami chóru kościelnego. Wiedzieliśmy, że jest w radzie nadzorczej jakiejś grubej korporacji, ale nie wiedzieliśmy której. A poza tym spoglądaliśmy w niewłaściwym kierunku. Chartum? Do diabła! Południowe Chicago! Oto i wasz Mahdi! – Jest pan tego pewien? – spytał Hassan, stając w łukowatym przejściu. Takie oskarżenie wywoła sporo zamieszania! – Jestem pewien – odparł cicho Weingrass. – Powinienem był zastrzelić skurwiela jak psa w tym namiocie w Basrze. 466

– Co proszę? Bahrajński urzędnik był wyraźnie wstrząśnięty. – Nieważne... – Nikt nie wyszedł z budynku Sahalhuddin! – oznajmił Szary, podchodząc do łukowatego przejścia. – Jesteś pewien? – Przekupiłem pewnego taksówkarza, który bardzo skwapliwie przyjął dość znaczną sumkę. Obiecałem mu też o wiele więcej, jeśli wykona moje zalecenia. Dzwonię do niego co parę minut pod numer ulicznego telefonu. Oba ich samochody ciągle tam są. – Czy możesz mu zaufać? – spytał Yaakov z fotela. – Mam jego nazwisko i numer licencji. – To jeszcze o niczym nie świadczy! – zaoponował Manny. – Powiedziałem mu, że jeśli skłamie, znajdę go i zabiję. – Wycofuję oskarżenie, Złota Rączko. – Czy mógłby pan... – Cicho bądź. Którą część Sahalhuddinu zajmuje przedsiębiorstwo Zariba? – Górne dwa piętra, o ile się nie mylę. Niższe są wynajmowane przez przed467

siębiorstwa zależne. Zariba jest właścicielem budynku. – To wygodne – stwierdził Weingrass. – Czy może nam pan dać bieżące plany konstrukcji budynku, włącznie z systemem przeciwpożarowym i alarmowym? Nieźle sobie radzę z czytaniem tego typu schematów. – O tej porze? – krzyknął urzędnik. Jest już po trzeciej rano! Nie wiem jak... – Co pan powie na milion dolarów – amerykańskich – podjął z cicha Manny. – Prześlę je z Paryża. Daję słowo. – Co? – Może je pan podzielić jak się panu podoba. Tam jest mój syn. Proszę je dostarczyć. W maleńkim pokoju panowała ciemność. Jedyne światło stanowiły białe promienie księżyca, wpadające przez okno, wybite wysoko w ścianie – zbyt wysoko, by go dosięgnąć, w pomieszczeniu nie było bowiem żadnych mebli, za wyjątkiem nisko podwieszonej pryczy z podartym płótnem. Strażnik zostawił mu butelkę sibertu abjad, otępiającej miejscowej whisky, sugerując, że temu, co 468

go czeka lepiej stawić czoła po pijanemu. Pokusa była silna; bał się, przerażenie go paraliżowało, pocił się ze strachu do tego stopnia, że koszula cała przesiąkła potem, a z włosów aż się lało. Przed odkorkowaniem butelki i wypiciem jej zawartości powstrzymywały go jedynie resztki gniewu – a także świadomość ostatniej rzeczy, jaką zrobi w życiu. Będzie walczył z całą gwałtownością, na jaką go stać, być może licząc podświadomie na kulę, która wszystko szybko zakończy. Chryste, jak mógł kiedykolwiek sądzić, że sobie z tym poradzi? Co go opętało, żeby utrzymywać, że ma odpowiednie kwalifikacje do zadania, które bardziej doświadczeni od niego uważali za samobójstwo? Oczywiście w pytaniu zawierała się odpowiedź: był opętany. Nienawiść paliła go od środka; gdyby nie podjął tej próby, spaliłaby go zapewne do szczętu. A przy tym nie była to wcale zupełna porażka; stracił co prawda życie, ale owa strata uwieńczona była pewnym sukcesem. Udowodnił istnienie Mahdiego! Przetarł szlak przez gęstą dżunglę kłamstwa i manipulacji. Inni pójdą jego śladem; zawsze to jakaś pociecha. Spojrzał raz jeszcze na butelkę, na biały płyn, który pozwoliłby mu od tego uciec. Machinalnie potrząsnął głową. Mahdi powiedział, że jego gesty są 469

równie żałosne jak słowa. W samolocie lecącym nad wodami przybrzeżnymi Kataru ani jedno ani drugie żałosne bynajmniej nie będzie. Każdy żołnierz z Brygady Mosadu rozumiał od samego początku w czym rzecz i każdy sprawdził plastikową taśmę wokół lewego nadgarstka, chcąc się upewnić, że w maleńkiej wypukłej banieczce znajduje się kapsułka z cyjankiem. Żaden nie miał przy sobie dokumentów ani jakichkolwiek śladów umożliwiających rozpoznanie; ich „robocze” ubrania, włącznie z butami, jakie mieli na nogach i tanimi guzikami u spodni, zakupione zostały przez agentów Mosadu w Bengazi, w Libii miejscu stanowiącym samo centrum terrorystycznego werbunku. W obecnych czasach wstrzykiwanych środków chemicznych, amfetaminy i skopolaminy, żaden członek jednostki Mosadu nie mógł dopuścić do tego, by złapano go żywcem w sytuacji, gdy jego działania dało się w jakikolwiek sposób powiązać ze zdarzeniami w Omanie. Izrael nie mógł sobie pozwolić na to, by obarczono go odpowiedzialnością za zamordowanie dwustu trzydziestu sześciu amerykańskich zakładników, a zatem przypuszczenia o izraelskiej ingerencji należało uniknąć nawet za cenę grzesznego samobójstwa osób, które wysyłano 470

do Południowozachodniej Azji. Każdy z komandosów rozumiał w czym rzecz; każdy wyciągał przed siebie nadgarstek na lotnisku w Hebronie, tak by lekarz umocował karbowaną plastikową taśmę. Każdy przyglądał się, jak lekarz zwinnym ruchem podnosi lewą rękę do ust, gdzie spotykały się twarde zęby i miękka banieczka. Szybkie przekłucie przynosiło śmierć.Tujjar świeciła pustkami, ulicę i latarnie zasnuwały kłęby mgły, napływającej znad Zatoki Perskiej. W budynku o nazwie Sahalhuddin panowały ciemności. Wyjątek stanowiło kilka oświetlonych pomieszczeń biurowych na samej górze oraz pięć pięter niżej, wątłe światło neonów we foyer, tlące się za szklanymi drzwiami wejściowymi, gdzie przy biurku siedział znudzony mężczyzna i czytał gazetę. Dwa samochody: mały, niebieski i duży, czarny zaparkowano przy chodniku. Przed drzwiami stali niedbale dwaj strażnicy z prywatnej ochrony, co oznaczało, że tyły budynku prawdopodobnie także są zabezpieczane. Były: pilnował ich jeden człowiek. Szary, Czarny i Czerwony wrócili do rozsypującej się taksówki zaparkowanej dwieście metrów na zachód na rogu ulicy AlMotanna. Wewnątrz, na tylnym siedzeniu, znajdował się ranny Yaakov; z przodu siedzieli BenAmi i 471

Emmanuel Weingrass, ten ostatni nadal pogrążony w planach konstrukcyjnych budynku, oświetlanych światłem tablicy rozdzielczej. Szary przekazywał informacje przez otwarte okno; Yaakov wydawał instrukcje. – Wy, Czarny i Czerwony, bierzecie na siebie straże i wchodzicie do środka. Szary, ty pójdziesz za nimi razem z.BenAmim i obaj przetniecie instalację... – Chwila, moment, harcerzyku! – zaoponował Weingrass, obracając się do tyłu. – Ten relikt Mosadu, który siedzi koło mnie, nie ma zielonego pojęcia o systemach alarmowych, wie prawdopodobnie tylko jak je włączać. – Trochę się mylisz, Manny – zaprotestował BenAmi. – Będziecie szukać przepisowych przewodów tam, gdzie zostały one celowo zmienione i prowadzą do sztucznego gniazda, wprowadzając w błąd takich właśnie frajerów jak wy? Urządzicie tu włoski karnawał! Idę z nimi. – Panie Weingrass – upierał się Błękitny z tylnego siedzenia. – A co będzie, jak pan zacznie kaszleć – dostanie pan takiego ataku, jakich niestety byliśmy już świadkami? – Nie dostanę – odparł prosto architekt. – Mówiłem już, tam jest mój syn. 472

– Ja mu wierzę – powiedział Szary. – I to ja poniosę konsekwencje, jeśli się mylę. – Przejaśnia ci się pod sufitem, Złota Rączko. – Bardzo pana proszę... – Och, bądźże już cicho. Chodźmy. Gdyby na Tujjar znalazł się o tej porze jakiś postronny obserwator, kolejne minuty objawiłyby mu się jako zawiła praca wielkiego zegara, gdzie każde koło zębate obraca następne, które z kolei odsyła ruch z powrotem w obłąkańczo rozpędzone tryby mechanizmu, pracujące bezbłędnie bez chwili wytchnienia. Czerwony i Czarny unieszkodliwili dwóch stojących od frontu strażników z prywatnej ochrony, zanim ci zdążyli się zorientować, że w zasięgu stu metrów znajduje się ktokolwiek, mający wrogie zamiary. Czerwony zdjął kurtkę, wcisnął się w tunikę jednego ze strażników, zapiął ją, włożył na głowę czapkę z daszkiem, naciągnął ją na oczy i szybko podbiegł do szklanych drzwi, w które lekko zastukał, trzymając się lewą ręką za siedzenie i pozostając w cieniu; błagał zabawnymi gestami, by go wpuszczono do środka i pozwolono skorzystać z toalety. Rozstrój żołądka to udręka znana 473

każdemu; mężczyzna zaśmiał się, odłożył gazetę i nacisnął guzik na biurku. Odezwał się brzęczyk; Czerwony i Czarny wpadli do środka i zanim nocny recepcjonista zrozumiał, że popełnił błąd, leżał już nieprzytomny na marmurowej posadzce. Szary wbiegł za nimi, wlokąc za sobą wiotkie ciało strażnika przez drzwi, które przytrzymał, zanim zdążyły się zatrzasnąć; w ślad za nim podążał Emmanuel Weingrass z porzuconą kurtką Czerwonego w ręku. Na znak, Czarny wybiegł na zewnątrz po drugiego strażnika, podczas gdy Weingrass przytrzymywał mu drzwi. Kiedy już wszyscy znaleźli się w środku, Czerwony i Szary związali i zakneblowali trzech pilnujących budynku mężczyzn za szerokim kontuarem w recepcji, a Czarny wyjął z kieszeni długą strzykawkę z nasadką; zdjął plastikową osłonkę, sprawdził poziom zawartości i zrobił każdemu z Arabów zastrzyk w kark. Trzech komandosów powlokło trzech bezwładnych pracowników Sahalhuddinu w najdalsze zakamarki ogromnego foyer. – Proszę zejść ze światła! szepnął Czerwony, kierując swe polecenie do Weingrassa. – Niech pan idzie do holu koło wind! – Co...? – Słyszę coś na zewnątrz! 474

– Naprawdę? – Dwie albo może trzy osoby. Prędko! Cisza. Wtem za grubymi szklanymi drzwiami przetoczyli się po chodniku dwaj wyraźnie podpici Amerykanie i dały się słyszeć słowa znanej piosenki recytowane raczej z cicha niż nucone. „Przy stoliku u Mory'ego czeka na nas uciech moc...” – Niech cię diabli, tyś ich słyszał? – spytał Weingrass z podziwem. – Idź na tyły – polecił Szary Czarnemu. – Znasz drogę? – Jasne, przecież potrafię się połapać w planach. Poczekam na twój sygnał i załatwię ostatniego. Została mi jeszcze połowa mojego magicznego eliksiru. – Czarny zniknął w południowym korytarzu, Szary natomiast pobiegł na drugi koniec recepcji Sahalhuddinu; Weingrass był teraz przed nim i zmierzał w stronę stalowych drzwi, prowadzących do piwnic budynku. – Cholera! – zdenerwował się Manny. – Zamknięte. – Można się było tego spodziewać – stwierdził Szary, wyciągając z kieszeni małe, czarne pudełko i otwierając je. To żaden problem. – Komandos wyjął z pudełka żel podobny do kitu, obcisnął nim zamek u drzwi i doczepił doń jed475

nocalowy lont. – Proszę się odsunąć. To nie wybuchnie, ale temperatura jest wysoka.Weingrass przyglądał się zdumiony, jak żel po zapaleniu lontu zmienił barwę na jaskrawoczerwoną, potem zaś na najbardziej niebieski błękit, jaki kiedykolwiek widział. Stal stopiła się na jego oczach, a cały mechanizm zamka wypadł na zewnątrz. – Niezły jesteś, Złota... – Niechże pan przestanie! – Chodźmy – zgodził się Manny. Znaleźli system alarmowy; znajdował się za wielką, stalową płytą u północnego końca podziemi Sahalhuddinu. – To ulepszona wersja guardiana – stwierdził architekt, wyjmując z lewej kieszeni nożyce do cięcia drutu. – Na każde sześć przewodów przypadają dwa fałszywe gniazda – a dla każdego przewodu istnieje możliwość wlotu na powierzchni piętnastu, dwu: dziestu stóp kwadratowych – co przy konstrukcji tych rozmiarów oznacza prawdopodobnie nie więcej niż osiemnaście kabli. – Osiemnaście kabli – powtórzył z namysłem Szary. – To daje sześć fałszywych gniazd... 476

– Zgadza się, Złota – nieważne. – Dzięki. – Przetniemy któryś z tych kabli i orkiestrę rockową ze wstawkami muchacha mamy na ulicy jak w banku. – Jak je rozróżnić? Powiedział pan, że przepisowe przewody zostały zmienione – dla takich amatorów jak BenAmi. Jak je wobec tego rozróżnić? – Dzięki uprzejmości „mechaników”, przyjacielu. Partacze, którzy je instalują dostają wysypki, kiedy mają przeczytać jakiś schemat, ułatwiają więc pracę zarówno sobie jak i tym, którzy dokonują później wszelkich napraw systemów. Na każdym fałszywym kablu robią znaczek, zazwyczaj za pomocą obcążków, na samejgórze, przy głównym zacisku. A potem, po założeniu systemu przychodzą do ciebie i mówią, że całą godzinę siedzieli nad tym draństwem, próbując znaleźć fałszywe przewody, bo schematy były niejasne – zawsze tak jest. – A co, jeśli pan się myli, panie Weingrass? Co, jeśli ten „mechanik” był uczciwy? – Niemożliwe. Nie ma ich tu znowu tak wielu – odparł Manny, wyjmując z 477

prawej kieszeni małą latarkę i dłuto. – Chodź, trzeba oderwać tę płytę; mamy mniej więcej osiemdziesiąt, dziewięćdziesiąt sekund, żeby odciąć dwanaście stalowych przewodów. Wyobrażasz to sobie? To skąpiradło, Hassan, powiedział, że baterie są słabe. No, zaczynaj! – Mogę przecież posłużyć się plastikiem. – I od tej temperatury uruchomić wszelkie możliwe alarmy, włącznie z przeciwpożarową instalacją zraszającą? Meszugal Odsyłam cię z powrotem do szkoły. – Strasznie mi pan działa na nerwy, panie... – Cicho bądź. Rób co każą, to dostaniesz odznakę. – Architekt wręczył Szaremu dłuto, które zabrał od Hassana, wiedząc dzięki planom systemu alarmowego Sahalhuddinu, że się przyda. Musisz się pospieszyć; te systemy są czułe.Komandos wepchnął dłuto pod zamek blokujący płytę i nacisnął nań z siłą trzech normalnych mężczyzn, wyłamując go. – Proszę mi dać latarkę! – powiedział Izraelczyk. – Pan niech szuka przewodów! Emmanuel Weingrass przenosił strumień latarki od prawej do lewej, 478

oświetlając w napięciu kolorowe kable, jeden po drugim. Osiem, dziewięć, dziesięć... jedenaście. – Gdzie jest dwunasty? – wrzasnął Manny. – Wyłapałem wszystkie fałszywe przewody! Musi być jeszcze jeden! Bez niego wszystkie pozostałe się włączą! – Tutaj! Tu jest znak! – zakrzyknął Szary, dotykając siódmego przewodu. – Obok trzeciego fałszywego kabla. Nie zauważył go pan! – Mam go! – Gwałtowny atak kaszlu powalił Weingrassa na ziemię; zwinął się na posadzce wpół, próbując nieludzkim wysiłkiem zahamować napad. – Niech się pan nie krępuje, panie Weingrass powiedział łagodnie Szary, dotykając chudego barku starca. – Proszę się wykaszleć. Nikt tu pana nie usłyszy. – Obiecałem, że nie będę... – Są obietnice, których nie jesteśmyw stanie dotrzymać, proszę pana. – Skończ z tą swoją zasraną uprzejmością! – Manny wykaszlał ostatni spazm i nieporadnie, z bólem podniósł się z posadzki. Komandos celowo nie zaofiarował się z pomocą. – Dobra, żołnierzyku powiedział Weingrass, oddychając głęboko. Budynek jest bezpieczny – z naszego punktu widzenia. Znajdźmy teraz 479

mojego chłopaka. Szary nie ruszył się z miejsca. – Pomimo pańskiej niezbyt wielkodusznej osobowości, panie Weingrass, szanuję pana – powiedział Izraelczyk. – I dla naszego wspólnego dobra nie mogę pozwolić na to, by nam pan towarzyszył. – Co takiego? – Nie wiemy co jest na wyższych kondygnacjach... – Za to ja wiem, ty skończony sukinsynu! Tam jest mój chłopak!... Dawaj pistolet, Złota Rączko, bo jak nie to wyślę telegram do ministra obrony narodowej Izraela i napiszę mu, że masz farmę świń! – Nagle Weingrass kopnął komandosa w goleń. – Niepoprawny! – mruknął Szary nie ruszając nogi z miejsca. Niemożliwy! – No już, bubbelah. Dawaj pistolecik. Wiem, że go masz. – Proszę, niech pan go nie używa bez mojego rozkazu – powiedział komandos, podnosząc lewą nogawkę spodni i sięgając w dół po nieduży rewolwer, przymocowany do łydki. – Czy aby nie mówiłem ci, że kiedyś należałem do Haganah? – Do Haganah? 480

– Tak. Razem z Menachemem braliśmy udział w niejednej bijatyce... – Menachem nigdy nie należał do Haganah... – To pewnie pomyliłem go z jakimś innym łysym facetem. Dobra już, chodźmy! BenAmi stał w ciemnościach u wejścia do Sahalhuddinu, trzymając oburącz Uzi i rozmawiając przez radio. – Ale czemu go pan z sobą zabrał? – spytał agent Mosadu. – Bo jest niemożliwy! – odparł poirytowanym głosem Szary. – To nie żadna odpowiedź! nalegał BenAmi. – Jedyna, jakiej panu mogę udzielić. Bez odbioru. Dotarliśmy na szóste piętro. Skontaktuję się z panem, jak tylko będzie tomożliwe. – Zrozumiałem. Dwóch komandosów ustawiło się po obu stronach szerokich podwójnych drzwi po prawej stronie korytarza; trzeci stał u przeciwległego końcu holu, przed drugimi drzwiami, spod których szczeliną sączyło się światło. Emmanuel Weingrass ociągając się pozostał na marmurowych schodach; niepokój wywołał rzężenie w jego piersi, które stłumił wysiłkiem woli. – Teraz! – szepnął Szary i obaj mężczyźni wyłamali drzwi ramionami, pada481

jąc natychmiast na ziemię, podczas gdy dwóch Arabów w obojach obróciło się, stojąc w dwóch końcach pokoju i wystrzeliło do nich z automatów. Nie mogły się one równać z Uzi; dwie serie z izraelskich pistoletów maszynowych zwaliły obu z nóg. Trzeci i czwarty mężczyzna rzucili się w kierunku komandosów: jeden, ubrany w białe szaty wyskoczył zza mahoniowego biurka ogromnych rozmiarów, drugi biegł z lewej strony. – Stać! – krzyknął przeraźliwie Szary. Albo obaj zginiecie! Ciemnoskóry mężczyzna w obszernych fałdach abai stanął bez ruchu, wpatrując się złowrogo w Izraelczyka. – Czy zdajecie sobie sprawę z tego, coście zrobili? – spytał niskim głosem, w którym dźwięczała pogróżka. – Ten budynek ma najlepszy system alarmowy w całym Bahrajnie. Władze będą tu za parę minut. Złożycie broń albo zginiecie. – Jak się masz, parszywcu! – krzyknął Emmanuel Weingrass, wchodząc z wysiłkiem do pokoju, tak jak robią to starzy ludzie, kiedy nogi odmawiają im posłuszeństwa, zwłaszcza po sporej dawce napięcia. – System wcale nie jest taki znów rewelacyjny, w końcu uszczknąłeś dla siebie z kontraktu z pięćset, sześć482

set dolców. – Ty tutaj? – We własnej osobie. Powinienem był cię rozwalić przed laty w Basrze. Ale wiedziałem, że mój chłopak wróci, żeby cię znaleźć, gnojku. To była tylko kwestia czasu. Gdzie on jest? – Moje życie za jego. – Nie masz podstaw, żeby się targować... – Chyba jednak mam – przerwał Mahdi. – Jest właśnie w drodze na nie oznaczone lotnisko, skąd zabierze go samolot i wywiezie nad morze. Cel – wody przybrzeżne Kataru. – Rekiny – powiedział cicho Weingrass z pasją. – Zgadza się. Jedno z udogodnień natury. Czy teraz będziemy się targować? Tylko ja mogę ich zatrzymać. Stary architekt trząsł się na całym ciele, oddychając zarazem głęboko. Spojrzał na wysokiego Murzyna w abai i przemówił z wysiłkiem. – Targujmy się – rzekł. – Ale na miłość boską, spróbuj mi go tylko nie oddać, a dopadnę cię razem z całą armią najemną. 483

– Zawsze miałeś skłonności do dramatyzowania, Żydzie. Mahdi spojrzał na zegarek. – Mamy czas. Jak zwykle w wypadku podobnych lotów, nie ma mowy o żadnym kontakcie radiowym z ziemią, żadnej późniejszej inspekcji samolotu. Mają wystartować o świcie. Zadzwonię do nich, jak tylko znajdę się na zewnątrz; samolot zostanie tam, gdzie stoi, a ty razem z tą swoją małą armią niewiadomego pochodzenia zabierzecie się stąd. – Niech ci nawet do głowy nie przyjdą jakieś sztuczki, gnojku... Zawieramy układ. – Nie! – Szary wyciągnął nóż i rzucił się na Mahdiego, chwytając w garść jego abaję i powalając go na biurko. – Żadnych targów, żadnych układów, żadnych negocjacji. W tej chwili w grę wchodzi jedynie twoje życie! – Szary wbił człowiekowi z Chicago czubek ostrza poniżej lewego oka. Mahdi wrzasnął, a strużka krwi pociekła mu po policzku prosto w otwarte usta. – Dzwoń teraz, bo jak nie, to najpierw stracisz to oko, a potem to drugie! Później będzie ci wszystko jedno gdzie wbiję nóż; i tak już tego nie zobaczysz. – Komandos sięgnął po słuchawkę i położył ją z impetem koło zakrwawionej głowy Mahdiego. – Masz te484

raz swoje targi, gnojku! Dawaj numer. Sam go wybiorę – żeby sprawdzić, że to lotnisko, a nie jakieś prywatne koszary. No, dawaj go! – Nie – nie, nie mogę! – Ostrze wchodzi coraz głębiej! – Nie, przestań! Nie ma żadnego lotniska, żadnego samolotu! – Kłamca! – Jeszcze nie teraz! Później! – Tracisz pierwsze oko, kłamco! – On jest tutaj! Boże, przestań! Jest tutaj! – Gdzie? – ryknął wielkim głosem Manny, podbiegając do biurka. – W zachodnim skrzydle... w holu po prawej są schody, tam, w małymmagazynku pod dachem..Emmanuel Weingrass nie usłyszał niczego więcej. Wybiegł z pokoju, wołając na całe gardło: – Evan! Evan...!Kendrick pomyślał, że ma halucynacje; droga osoba z przeszłości wołała coś do niego, dodając mu odwagi. Cóż, jedyna pociecha skazanego na śmierć. Podniósł wzrok z pryczy pod oknem; księżyc przesuwał się coraz dalej, jego blask stawał się coraz słabszy. Nie zobaczy już więcej księżyca. Wkrótce otoczy go ciemność. 485

– Evan! Evan! Zupełnie jak Manny. Zawsze pojawiał się w chwilach, kiedy młody przyjaciel go potrzebował. I nawet teraz u kresu, też był przy nim, dodając mu otuchy. O Boże, Manny, mam nadzieję, że dowiedziałeś się jakimś cudem o moim powrocie! O tym, że w końcu cię usłuchałem. Odnalazłem go, Manny! Inni też go odnajdą, jestem tego pewien! Proszę cię, bądź ze mnie choć odrobinę dumny... – Jasna cholera, Kendrick! Gdzieś się podział, do diabła! Ten głos nie był złudzeniem! Ani on ani głośny stukot kroków na wąskich schodach! Ani kolejne kroki! Jezu Chryste, czyżby już nie żył? – Manny...? Manny? zawołał. – To tutaj! To te drzwi! Wyłam je, patałachu! Drzwi niedużego pokoju ustąpiły z ogłuszającym hukiem podobnym do grzmotu. – A niech to, chłopcze! – krzyknął Emmanuel Weingrass, widząc jak Kendrick chwiejnie podnosi się z więziennej pryczy. – Czy tak się powinien zachowywać szacowny kongresman? Widzę, że moja nauka poszła w las! Ojciec i syn ze łzami w oczach padli sobie w objęcia. 486

Znajdowali się w urządzonym na modłę zachodnią salonie Hassana w domu na przedmieściach. BenAmi okupował telefon, odkąd zwolnił go Weingrass po długotrwałym połączeniu z Maskatem i ożywionej rozmowie z młodym sułtanem, Ahmatem. W odległości piętnastu stóp, wokół dużego stołu w jadalni siedziało siedmiu urzędników państwowych, reprezentujących rządy Bahrajnu, Omanu, Francji, Zjednoczonego Królestwa, Niemiec Zachodnich, Izraela i Organizacji Wyzwolenia Palestyny. Zgodnie z umową nie było wśród nich reprezentanta Waszyngtonu, jednak tam, gdzie w grę wchodził pewien kongresman, nie należało się obawiać o tajne interesy Ameryki. Emmanuel Weingrass usiadł przy stole pomiędzy przedstawicielem Izraela a człowiekiem z OWP. Evan znalazł się obok rannego Yaakova; obaj spoczywali koło siebie w fotelach, była to uprzejmość okazana dwóm najbardziej poszkodowanym mężczyznom. Błękitny odezwał się pierwszy: – Wysłuchałem tego, co powiedziałeś w Aradus – odezwał się cicho. – Dużo o tym myślałem. – Nie proszę o nic więcej. 487

– To nie takie proste, Kendrick. Przeszliśmy wszyscy tak wiele, to znaczy nie ja osobiście, ale nasi ojcowie i matki, dziadowie i babki... – I całe pokolenia przed nimi – dodał Evan. – Nikt, kto posiada choć odrobinę rozumu i wrażliwości, nie może temu zaprzeczyć. Ale w pewnym sensie, oni także przeszli wiele. Palestyńczycy nie byli odpowiedzialni za pogromy czy holokaust, ale ponieważ wolny świat przepełniało poczucie winy – i całe szczęście, że choć tyle – oni właśnie stali się nowymi ofiarami, nie wiedząc nawet dlaczego. – Za to ja wiem. – Yaakov pokiwał z wolna głową. – Słyszałem fanatyków na Zachodnim Brzegu i w strefie Gazy. Słuchałem bojówkarzy Meira Kahane i byłem przerażony... – Przerażony? – Oczywiście. Używają tych samych słów, jakich używano przeciwko nam, jak mówisz, od wielu pokoleń... To jednak nie wszystko! Oni zabijają! Zabili moich dwóch braci i niezliczone ilości innych ludzi! – Kiedyś się to musi skończyć. To wszystko pociąga za sobą niepowetowane straty. – Muszę pomyśleć. 488

– Od czegoś trzeba zacząć. Mężczyźni wokół stołu w jadalni nagle powstali ze swoich miejsc. Skinęli sobie nawzajem głowami i jeden za drugim, przeszli gęsiego przez salon do drzwi wejściowych, udając się następnie do swych służbowych samochodów, nie zauważywszy nawet obecności w domu kogokolwiek innego. Gospodarz, Hassan, minął łukowato sklepione przejście i zwrócił się do swych ostatnich gości. Początkowo trudno było usłyszeć jego słowa, gdyż Emmanuel Weingrass zwijał się w ataku kaszlu w jadalni. Evan zaczął podnosić się z fotela, lecz Yaakov, kręcąc głową, chwycił go za ramię. Kendrick zrozumiał; skinął głową i usiadł głębiej w fotelu. – Ambasada Amerykańska w Maskacie zostanie uwolniona za trzy godziny, terrorystom zagwarantowano bezpieczne przedostanie się pod eskortą na statek przycumowany na nabrzeżu, który dostarczy Sahib alFarrahkalif. – A co z nim? – spytał gniewnie Kendrick. – Odpowiedź, którą usłyszycie nie może przekroczyć progów tego pokoju. Otrzymałem instrukcje z pałacu, aby was poinformować, że nie wolno rozpowszechniać tej wiadomości. Czy zrozumieliście i zaakceptowaliście, co mówię? 489

Wszyscy skinęli głowami. – Sahib alFarrahkalif, znany wam jako Mahdi, zginie bez sądu i wyroku, bowiem jego zbrodnie przeciwko ludzkości są tak haniebne, że nie zasługują na zaszczyt, jakim jest sprawiedliwość sądowa. Jak mawiają Amerykanie załatwimy to „po swojemu”. – Czy mogę coś powiedzieć? – odezwał się BenAmi. – Oczywiście – odparł Hassan. – Zostały poczynione pewne starania, abym ja i moi koledzy odlecieli z powrotem do Izraela. Ponieważ żaden z nas nie ma paszportu ani jakichkolwiek dokumentów, emir dostarczył specjalny samolot oraz ustanowił pewną procedurę. Musimy stawić się na podjeździe przed lotniskiem w ciągu godziny. Wybaczcie nam nagły wyjazd. Chodźmy, panowie. – To wy nam wybaczcie – powiedział Hassan, kiwając głową – że nie mamy nic, czym moglibyśmy wyrazić nasze podziękowanie. – Ma pan whisky? – spytał Czerwony. – Służę wszystkim, na co tylko ma pan ochotę. 490

– Piszę się na wszystko, z czym tylko jest pan gotów się rozstać. To długa, okropna podróż, a ja wprost nie znoszę latania samolotem. Przeraża mnie. Evan Kendrick i Emmanuel Weingrass siedzieli koło siebie w fotelach w salonie Hassana. Czekali na instrukcje od udręczonego, zdezorientowanego ambasadora Stanów Zjednoczonych, któremu pozwolono kontaktować się z nimi jedynie drogą telefoniczną. Dwaj starzy przyjaciele sprawiali wrażenie, jakby nigdy się nie rozstawali – częstokroć zakłopotany uczeń i surowy nauczyciel. A jednak ów uczeń był teraz przywódcą, tym, kto pociąga za sznurki, nauczyciel zaś potrafił to zrozumieć. – Ahmatowi spadł pewnie kamień z serca – stwierdził Evan, popijając brandy. – Zostały mu jeszcze dwa inne. – Tak? – Zdaje się, że jest pewna grupa ludzi, którzy chcą się go pozbyć, wysłać z powrotem do Stanów. Ich zdaniem jest zbyt młody i niedoświadczony, żeby sobie ze wszystkim radzić. Nazwał ich swoimi aroganckimi magnatami han491

dlowymi. Ściąga ich do pałacu, żeby zrobić z nimi porządek. – To jeden problem. Co jeszcze? – Są też inni, którzy chcieli wziąć wszystko w swoje ręce, wysadzić ambasadę, jeśli zaszłaby konieczność, i zrobić, co tylko się da, żeby odzyskać swój kraj. Mają fioła na punkcie karabinów maszynowych; to ci sami, których wynajęły Operacje Konsularne, żeby cię zabrali z lotniska. – Co ma z nimi zamiar zrobić? – Pole działania nie jest zbyt szerokie, jeśli nie chcesz, żeby wykrzykiwano twoje nazwisko z minaretów. Jeżeli ich wezwie, zaczną krzyczeć o swoich powiązaniach z Departamentem Stanu i wszystkie szajbusy na Bliskim Wschodzie będą miały kolejny powód do waśni. – Ahmat wie lepiej.Zostawmy ich w spokoju. – Jest jeszcze ostatni problem i Ahmat musi to zrobić dla własnego dobra. Musi wysadzić w powietrze statek, jak już będzie na otwartym morzu i wybić tych parszywych drani do nogi. – Nie, Manny, tak nie można. Zabijanie będzie się ciągnęło w nieskończo492

ność... – Bzdura! – wykrzyknął Weingrass. – Nie masz racji! Trzeba to robić dla przykładu dopóty, dopóki nie poznają ceny, jaką im przyjdzie zapłacić! – Nagle stary architekt rozkaszlał się na dobre dudniącym, rzężącym kaszlem, który dobywał się z najgłębszych, najbo leśniejszych czeluści klatki piersiowej. Twarz mu poczerwieniała, a żyły na szyi i czole zrobiły się niebieskie i nabrzmiałe. Evan chwycił przyjaciela za ramię, chcąc go uspokoić. – Porozmawiamy o tym później – powiedział, kiedy kaszel ustąpił. – Chcę, żebyś ze mną wrócił, Manny. – Przez to? – Weingrass potrząsnął głową, przyjmując postawę obronną. – To tylko nieżyt oskrzeli. Paskudna francuska pogoda, ot co. – Nie to miałem na myśli – skłamał Kendrick z nadzieją, że robi to przekonywająco. Jesteś mi potrzebny. – Do czego? – Możliwe, że wejdę w kilka projektów i chciałbym zasięgnąć twojej rady. – Było to kolejne, gorsze jeszcze kłamstwo, dodał więc prędko: – Chciałbym także 493

kompletnie przebudować dom. – Zdawało mi się, że dopiero co go wybudowałeś. – Byłem zajęty czym innym i nie dopilnowałem wszystkiego, jak należy. Jest okropny: nie widać zeń połowy tego, co miało być widać, czyli gór i jezior. – Zawsze byłeś kiepściutki, kiedy w grę wchodziło odczytywanie planów zewnętrznych. – Jesteś mi potrzebny. Proszę cię. – Mam coś do załatwienia w Paryżu. Muszę wysłać komuś pieniądze. Dałem słowo. – Wyślij moje. – Nawet milion? – Wyślij dziesięć, jeśli chcesz. Jestem tutaj, a nie w brzuchu jakiegoś rekina... Nie będę cię błagał, Manny, ale naprawdę mi jesteś potrzebny. – Cóż, może na jakiś tydzień czy dwa – zgodził się wybuchowy starzec. – Zdajesz sobie chyba sprawę, że w Paryżu także mnie potrzebują. – Owszem, zdaję sobie sprawę, że zyski brutto zmaleją w całym mieście – 494

odparł cicho Evan z ulgą. – Co? Na szczęście zadzwonił telefon, wybawiając Evana od konieczności powtórzenia tego, co powiedział. Przyszły instrukcje. – Jestem człowiekiem, którego nigdy pan nie spotkał, z którym nigdy pan nie rozmawiał – powiedział Evan do słuchawki telefonu na monety znajdującego się w Bazie Lotniczej Andrews w Virginii. – Jadę w stronę gór i wodospadów, gdzie spędziłem pięć ostatnich dni. Czy wyraziłem się jasno? – Tak jest – odparł Frank Swann, zastępca dyrektora Operacji Konsularnych Departamentu Stanu. – Nawet nie będę próbował panu dziękować. – Proszę tego nie robić. – Nie mogę. Nie znam nawet pańskiego nazwiska. DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Zgarbiona postać siedziała nad klawiaturą z ożywionym wzrokiem i umysłem postawionym w stan pełnej gotowości, mimo że ciało okazywało oznaki wyczerpania. Mężczyzna oddychał 495

głęboko, jak gdyby każdy oddech napędzał mu umysł. Nie spał już prawie od czterdziestu ośmiu godzin w oczekiwaniu na rozwój wypadków w Bahrajnie. Nastała przerwa, zawieszenie wszelkiej komunikacji... cisza. Przeszło mu przez myśl, że niewielki krąg zaangażowanych w działania pracowników Departamentu Stanu i Centralnej Agencji Wywiadowczej może teraz odetchnąć głęboko, ale dopiero teraz, nie wcześniej. Dotąd wszyscy wspólnie wstrzymywali oddech. Bahrajn stanowił nieodwracalny, ostateczny skraj toku wypadków, których zakończenie było niepewne. Ten stan już minął. Wszystko dobiegło końca, podmiot odleciał. Wygrał. Postać zaczęła pisać. Nasz człowiek osiągnął sukces. Moje przyrządy nie posiadają się ze szczęścia, bo choć nie wydały ostatecznej opinii, to jednak wykazały, że możliwość powodzenia istnieje. Na swój nieożywiony sposób ujrzały moją wizję. Podróżnik przybył tu dziś rano w głębokiej konspiracji, sądząc, że wszystko zostało zakończone i że jego życie powróci do swej anormalnej normalności, jest jednak w błędzie. Wszystko jest na właściwym miejscu, zapis istnieje. Trzeba będzie znaleźć środki i zostaną one znalezione. Nastąpi błyskawica, on zaś będzie gromem, który zmieni losy narodu. 496

Dla niego to dopiero początek. *** KSIĘGA II DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Środki zostały znalezione! Tak jak w staroindyjskich świętych księgach Wedy, zjawił się bóg ognia jako posłaniec do ludzi. Dał mi się poznać, a je jemu. Archiwum w sprawie Omanu zostało skompletowane. Całkowicie! Zdobyłem wszystko poprzez uzyskanie dostępu i penetrację, i wszystko to przekazałem jemu. To człowiek wyjątkowy – a patrząc realnie ufam, że powyższe mogę odnieść również do siebie – i wykazuje poświęcenie równe mojemu. Archiwum zostało skompletowane, ten dziennik zatem jest już zakończony. Wkrótce rozpocznie się następny.

Rozdział 16 497

W rok później. Niedziela, 22 sierpnia, godz. 8:30 Cztery limuzyny, jedna po drugiej, niczym ciche, wytworne rydwany, zajechały wraz ze swymi właścicielami przed marmurowe schody prowadzące do wspartego na kolumnach wejścia do posiadłości nad brzegami Chesapeake Bay. Pojawiły się w nieregularnych odstępach czasu tak, by przypadkowi widzowie śledzący przejazd po autostradzie lub na ulicach zamożnego miasteczka we Wschodnim Wybrzeżu Marylandu nie odnieśli wrażenia pośpiechu. Wyglądało to na nic więcej, jak na jeszcze jedno spokojne spotkanie towarzyskie w gronie bajecznie bogatych obywateli: typowy obrazek w tej enklawie tuzów wielkiej finansjery. Miejscowy zamożny bankier wyglądając przez okno i widząc przemykające obok lśniące samochody mógłby pomarzyć o przywileju podsłuchania rozmów ich pasażerów, gdy popijają brandy czy grają w bilard, ale na tym kończyły się jego rozważania. Bajecznie bogaci obywatele nie skąpili pieniędzy na potrzeby swych podmiejskich okolic, a ich mieszkańcy stawali się dzięki nim coraz bogatsi. Okruchy z pańskich stołów często wpadały do ich kieszeni: ko498

rzystały z nich całe zastępy pomocy domowych i ogrodników, których krewniacy wydłużali listy płac bez słowa sprzeciwu ze strony właścicieli, o ile ci ostatni po powrocie do domu z Londynu, Paryża czy Gstaad zastawali swe posiadłości w idealnym porządku. Natomiast przedstawiciele świata finansów mogli od czasu do czasu liczyć na zdobycie poufnej informacji giełdowej w trakcie przyjacielskiego spotkania przy drinku w osobliwej pod względem handlowym tawernie w centrum miasta. Bankierzy, kupcy i inni mieszkańcy szczerze kochali swych „panów” i spokojnie, lecz stanowczo strzegli intymności życia owych znamienitych obywateli obu płci. Jeżeli zaś stanie na straży owej intymności wymagało czasami nagięcia paru przepisów prawa, to nie uważano tego za cenę zbyt wygórowaną. Krok taki był w pewnym sensie moralnie usprawiedliwiony, wziąwszy pod uwagę, że plotkarze i skandalizujące brukowce gotowe są zawsze wywrócić wszystko do góry nogami, byle tylko sprzedać nakład swych gazet i magazynów. Każdy zwykły śmiertelnik mógłby spić się jak świnia, wszcząć krwawą burdę z żoną czy sąsiadem, a nawet uczestniczyć w wypadku samochodowym i nikomu nie przyszłoby do głowy 499

uwieczniać go na groteskowych zdjęciach i zarzucać nimi wszystkie strony pism. Dlaczego zatem wyróżnia się ludzi bogatych czyniąc ich bohaterami sensacyjnych lektur, , stających się pokarmem dla czytelników, którzy sami pozbawieni są jakichkolwiek talentów? Ludzie bogaci to co innego: to oni przecież dają pracę i łożą hojnie na cele dobroczynne, to za ich przyczyną życie tych, którzy się o nich otarli, staje się często choćby odrobinę łatwiejsze. Czemu więc mieliby być obiektem prześladowań? Tak właśnie rozumowali okoliczni mieszkańcy. Miejscowa policja nie musiała się zbytnio natrudzić, by rejestr policyjny był czystszy niż mógłby wyglądać w rzeczywistości. Sytuacja taka sprzyjała rozwojowi harmonijnego współżycia. Sprzyjała również zachowaniu paru pilnie strzeżonych tajemnic związanych z ową uprzywilejowaną enklawą, na terenie której leżała posiadłość rozciągająca się nad Chesapeake Bay. Ale tajemnica to rzecz względna: to, co dla jednego jest sekretem, dla drugiego może być obiektem pośmiewiska. Akta rządowe opatrzone klauzulą „tajne” nadspodziewanie często ukazują się publicznie w druku, a seksualne apetyty wybitnego przedstawiciela rządu stanowią tajemnicę głównie dla jego żony, i vice 500

versa. „Niech skonam, jeśli kłamię” – lubią zaklinać się dzieci, które nie potrafią dotrzymać słowa; tam jednak, gdzie w grę wchodzi śmierć niezwyczajna, krąg tajemnicy musi stanowić pancerz nie do przebicia. Tak jak to miało miejsce owej nocy, gdy cztery okazałe samochody przejechały ulicami miasteczka Cynwid Hollow kierując się w stronę Chesapeake Bay. Okazałą bibliotekę, mieszczącą się w położonym najbliżej zatoki skrzydle ogromnego budynku, cechował bogaty, męski wystrój. Dominowała w niej skóra i drewno, a wysokie okna wychodziły na okalającą budynek, ozdobioną rzeźbami przestrzeń skąpaną w świetle reflektorów. Wysokie na ponad dwa metry półki z książkami wznosiły się wszędzie tam, gdzie tylko pozwalało na to miejsce, tworząc imponującą ścianę wiedzy. Po obu stronach okien stały fotele z miękkiej, brązowej skóry, z lampami po bokach, a w odległym prawym rogu pokoju znajdowało się szerokie biurko z drzewa wiśniowego, za którym ustawiono wyściełane czarną skórą obrotowe krzesło z wysokim oparciem. Charakterystycznym uzupełnieniem tego rodzaju pokoju był stojący pośrodku duży, okrągły stół, główny rekwizyt konferencji, dla których najlepszym miejscem jest bezpieczne zacisze wiejskiej 501

okolicy. Jednak na wystroju pokoju i towarzyszącej mu atmosferze kończyły się zwykłe podobieństwa i stawało się jasne, że jest w nim coś nietypowego, żeby nie powiedzieć dziwnego. Na stole, przed każdym z miejsc stała mosiężna lampka, której światło skierowane było prosto w dół na żółty blok notatnika. Wyglądało to tak, jakby małe, ostre kręgi światła miały ułatwiać zgromadzonym wokół stołu skupienie całej uwagi na sporządzanych notatkach; uwagi ich nie rozpraszał widok jasno oświetlonych twarzy – i oczu – sąsiadów siedzących obok i naprzeciw z tej prostej przyczyny, że w pokoju nie paliło się żadne inne światło. Twarze wyłaniały się i chowały w cieniu, ukazując jedynie przez moment malujące się na nich emocje. W zachodniej części biblioteki, przymocowana do gzymsu nad półkami z książkami, znajdowała się długa, czarna rurka; wysuwał się z niej srebrzysty ekran, który, tak jak to miało miejsce w tej chwili, opuszczał się do parkietu. Służył on innej niezwykłej części wyposażenia pokoju – niezwykłej z uwagi na jej trwały charakter. Wbudowana we wschodnią ścianę pokoju ponad poziomem stołu, wysuwana do przodu, tak jak teraz, pod wpływem impulsu elektrycznego, mieściła się konsola ze sprzętem audiowizualnym. 502

W jej skład wchodziły aparaty projekcyjne do przekazywania obrazu telewizyjnego i obrazu z taśmy, projektor filmowy, rzutnik slajdów i aparatura do odtwarzania nagrań dźwiękowych. Dzięki ulokowanej na dachu i sterowanej zdalnie antenie parabolicznej, ten wymyślny zestaw był w stanie wyłowić przekazy satelitarne i krótkofalowe z całego świata. W chwili obecnej małe czerwone światełko żarzyło się na czwartej ścianie konsoli: karuzelowy pojemnik ze slajdami został już umocowany i czekał gotowy do pracy. Wszystkie te urządzenia były niewątpliwie zjawiskiem nietypowym dla wnętrza biblioteki nawet w tak bogatym domu; ich obecność przywodziła raczej na myśl atmosferę sali operacji strategicznych, położonej z dala od Białego Domu, Pentagonu lub sterylnych pomieszczeń Krajowej Agencji Bezpieczeństwa. Za jednym naciśnięciem guzika cały miniony i współczesny świat poddawany tu zostawał dokładnemu badaniu, a jego wyniki przybierały postać wyizolowanej gry świateł i cieni. Jednak w przeciwległym, prawym rogu tego niezwykłego pokoju krył się pewien ciekawy anachronizm: w odległości około metra od zastawionej książkami ściany stał samotnie stary, żeliwny piec, wznosząc ku sufitowi swój 503

przewód kominowy. Obok niego znajdowało się metalowe wiadro wypełnione węglem. Ale szczególnie dziwne mogło się wydawać to, że w piecu palił się ogień, mimo akcentowanej cichym furkotem pracy urządzeń klimatyzacyjnych, niezbędnych w tę ciepłą, wilgotną noc nad zatoką Chesapeake. Piec ów jednakże odgrywał istotną rolę w konferencji, która miała rozpocząć się za chwilę w nadbrzeżnej okolicy Cynwid Hollow. Każde zapisane słowo będzie spalone, tak jaki bloki notatników, nic bowiem z tego, co zostanie tu powiedziane, nie może przedostać się na zewnątrz. Tradycja ta wyrosła z konieczności: od słów obecnych tu osób zależeć mógł upadek rządów, rozkwit lub załamanie się systemów gospodarczych; ich decyzje mogły wzniecić wojny lub wpłynąć na utrzymanie pokoju. Byli spadkobiercami najpotężniejszej, tajnej organizacji wolnego świata. Było ich pięcioro. – Za dwa lata, licząc od listopada bieżącego roku, prezydent zostanie ponownie wybrany na ten urząd przeważającą większością głosów – odezwał się siwowłosy mężczyzna o orlich, arystokratycznych rysach, zajmujący naczelne miejsce przy stole konferencyjnym. – Żeby dojść do takiego wniosku, nie mu504

sieliśmy nawet korzystać z opracowanych przez nas prognoz. Ten człowiek ma w ręku cały kraj, i jeśli tylko nie popełni jakichś katastrofalnych błędów – do których jego bardziej rozsądni doradcy z pewnością nie dopuszczą – to nikt, włącznie z nami, nie będzie w stanie nic na to poradzić. Dlatego też trzeba przygotować się na to, co nieuniknione, i wprowadzić naszego człowieka. – Dziwne określenie: „nasz człowiek” – skomentował potrząsając głową szczupły, łysiejący mężczyzna około siedemdziesiątki, z twarzą o zapadłych policzkach i dużych, łagodnych oczach. – Będziemy musieli działać szybko. Wszystko jednak może się jeszcze zmienić. Prezydent jest postacią tak czarującą i sympatyczną, tak bardzo pragnie być lubiany, a nawet kochany, jest taki... – Taki płytki – wszedł mu w słowo czarnoskóry, barczysty mężczyzna w średnim wieku. Mówił cicho, bez śladu wrogości w głosie. Jego skrojone bez zarzutu ubranie świadczyło o dobrym smaku i zamożności. Nie żywię do niego osobiście żadnych nieprzyjaznych uczuć, kierują nim bowiem dobre chęci; to zupełnie przyzwoity, a może i dobry człowiek. Tak w każdym razie myślą ludzie, i pewnie mają rację. Nie, nie chodzi o niego. Chodzi o te kundle, które się 505

za nim tłoczą, pozostając tak daleko w tyle, że on sam prawdopodobnie nawet nie wie o ich istnieniu, a jeśli już, to uważa ich za osoby wspierające kampanię wyborczą. – Nie wie – potwierdził czwarty z siedzących przy stole, pulchny mężczyzna w średnim wieku o twarzy cherubinka i niecierpliwych oczach naukowca pod zmierzwioną czupryną rudych włosów. Opatrzona łatami na łokciach tweedowa marynarka wskazywała na kogoś z grona ludzi zajmujących się nauką. – Stawiam dziesięć moich patentów, że dojdzie do jakiegoś poważnego błędu jeszcze przed upływem jego pierwszej kadencji. – Przegrałbyś – zawyrokowała piąta z zasiadających przy stole osób, starsza kobieta o srebrzystych włosach, ubrana elegancko w czarną jedwabną suknię z minimalnym dodatkiem biżuterii. W jej starannie wykształconym głosie pobrzmiewały echa modulacji i intonacji, określanych często jako charakterystyczne dla dialektu środkowoatlantyckiego. – I to wcale nie dlatego, że go za nisko oceniasz, co zresztą czynisz, ale dlatego, iż on sam i ci, którzy stoją za jego plecami dążyć będą do wzmocnienia rosnącej jednomyślności we własnych 506

szeregach, aż stanie się on postacią politycznie nie do pokonania. Nie będą podejmować żadnych poważnych decyzji dopóki nie upewnią się, że jego przeciwnicy nie mają już praktycznie głosu. Innymi słowy, postarają się zachować swe armaty na drugą kadencję. – Zgadzasz się zatem z Jacobem, że musimy działać szybko – dopowiedział siwowłosy Samuel Winters kierując głowę w stronę wymizerowanego oblicza Jacoba Mandeli siedzącego po jego prawej stronie. – Oczywiście, że się z tym zgadzam, Sam – odparła Margaret Lowell poprawiając machinalnie fryzurę. Nagle pochyliła się do przodu, opierając się mocno łokciami o stół i zacisnęła złożone dłonie; ten nieoczekiwanie męski odruch u tak bardzo kobiecej przedstawicielki płci pięknej przeszedł jednak wśród zgromadzonych zupełnie niezauważony. Uwaga wszystkich skupiała się na tym, co miała do powiedzenia. – Patrząc na wszystko realnie, nie jestem wcale pewna, czy będziemy w stanie działać wystarczająco szybko – dodała nagle cichym głosem. – Prawdopodobnie trzeba będzie rozważać podjęcie ostrzejszych działań. 507

– Nie, Peg – włączył się Eric Sundstrom, rudowłosy uczony siedzący po prawej stronie pani Lowell. – Wszystko powinno wyglądać najzupełniej normalnie, zgodnie z obrazem optymistycznej administracji, która straty zamienia na zyski. Właśnie takie stanowisko musimy zająć. Jakiekolwiek odejście od zasady naturalnej ewolucji – czy nieprzewidywalności samej natury – wywołałoby nieznośne sygnały ostrzegawcze. Wspomniane przez ciebie, słabe jeszcze dziś porozumienie, zacieśniłoby się wokół tej sprawy, umiejętnie podsycanej przez tych kundli, jak ich określił Gid. Mielibyśmy tu państwo policyjne. Gideon Logan skinął swą dużą, czarną głową na znak potwierdzenia tych słów, marszcząc w uśmiechu usta. – O, tak, skakaliby jak dzicy wokół rozpalonych ognisk, przywołując do siebie wszystkich prawomyślnych obywateli, i puściliby z dymem państwo. – Przerwał, spoglądając na kobietę siedzącą po drugiej stronie stołu. – W tej sprawie nie ma żadnej drogi na skróty, Margaret. Eric ma rację. – Nie chciałam wcale dramatyzować – nie ustępowała Margaret. – Nie myślałam o żadnych strzałach w Dallas. Brałam jedynie pod uwagę kwestię czasu. 508

Czy go nam wystarczy? – Tak, jeżeli go właściwie wykorzystamy – odparł Jacob Mandela. – sprawą kluczową jest dobór kandydata. – Przejdźmy zatem do niego – przerwał mu siwowłosy Samuel Winters. Jak wszyscy wiecie, nasz kolega, pan Varak zakończył już swoje poszukiwania i jest przekonany, że znalazł właściwego człowieka. Nie będę zanudzał was opisem licznych eliminacji, jakich po drodze dokonywał, ograniczę się tylko do stwierdzenia, że jeśli nie osiągniemy w tej sprawie pełnej jednomyślności, przystąpimy do analizowania ich punkt po punkcie. Varak zapoznał się dokładnie z naszymi dyrektywami: wiedział, jakich zalet oczekujemy od kandydata i jakich wad pragniemy uniknąć, czyli, krótko mówiąc, jakie talenty naszym zdaniem człowiek ów powinien posiadać. I w moim przekonaniu Varak odkrył wspaniałego, choć całkiem niespodziewanego kandydata. Nie będę mówił za naszego przyjaciela – wszak sam potrafi to bardzo dobrze robić; nie byłbym jednak w porządku, gdybym nie wspomniał, że uczestnicząc w naszych licznych konferencjach okazywał nam oddanie równe temu, jakie piętnaście lat temu przeja509

wiał jego wuj Anton Varak wobec naszych poprzedników. Winters przerwał na chwilę, kierując swe przenikliwe szare oczy kolejno na każdego z obecnych przy stole. – Być może dopiero pozbawiony swych swobód Europejczyk jest w stanie zrozumieć w pełni przyczynę naszego istnienia. Jesteśmy spadkobiercami Inver Brass wskrzeszonej do życia przez tych, którzy byli przed nami. My sami mieliśmy zostać przez nich wybrani, jeśli ich pełnomocnicy orzekliby, że nasze życie rozwija się zgodnie z ich oczekiwaniami. I kiedy każde z nas otrzymało zalakowaną kopertę, wszystko zrozumieliśmy. Nie szukaliśmy odtąd żadnych korzyści z miejsca zajmowanego w społeczeństwie, nie pożądaliśmy zysków lub stanowisk poza tymi, które stały się już naszym udziałem. Dzięki posiadanym zdolnościom, za pomocą szczęścia i odziedziczonej spuścizny, a także w wyniku niepowodzeń innych ludzi, osiągnęliśmy stan wolności, jaki dany jest tylko nielicznym w naszym tak strasznie niespokojnym świecie. Ale wraz z wolnością przychodzi odpowiedzialność; akceptujemy ten stan rzeczy, jak czynili to przed laty nasi poprzednicy. Naszym zadaniem jest wykorzystanie posiadanych 510

środków dla uczynienia tego kraju lepszym; a w efekcie tego procesu, mamy nadzieję, że cały świat stanie się lepszy. – Winters rozparł się wygodnie w fotelu i rozłożywszy ręce zaczął kręcić głową i ciągnął dalej głosem, w którym wyczuwało się wahanie, a nawet znaki zapytania. – Bóg nam świadkiem, że nikt nas nie wybierał, nikt nie namaszczał w imię Boże, a bogowie z Olimpu nie zsyłali na ziemię piorunów, by obwieścić nam swą wolę; to, czym się zajmujemy, robimy dlatego, że to potrafimy. I dlatego, że wierzymy w nasz zbiorowy, trzeźwy osąd. – Po co ta skromność, Sam – przerwała mu łagodnie Margaret Lowell. – Możemy się uważać za ludzi uprzywilejowanych, chociaż różnimy się też między sobą. Nie reprezentujemy jednego zakresu spektrum. – Nie bardzo wiem, Margaret, jak mam to przyjąć – odezwał się Gideon Logan unosząc brwi w geście udawanego zdziwienia; członkowie Inver Brass wybuchnęli śmiechem. – Drogi Gideonie – odparła pani Lowell. – Nawet nie zauważyłam. Czyżbyś bawił o tej porze roku w Palm Beach? Widać, że się opalałeś. 511

– Ktoś przecież musiał doglądać pani ogrodów, proszę pani. – Jeżeli to byłeś ty, to mogę mieć pewność, że nie posiadam już domu. – Całkiem możliwe. Pani posiadłość dzierżawi teraz konsorcjum złożone z rodzin portorykańskich. Chociaż tak właściwie to komuna. – Przez stół przetoczyła się cicha fala śmiechu. – Przepraszam, Samuelu, nie przystoją nam takie żarty. – Wprost przeciwnie – włączył się Jacob Mandel. – To oznaka zdrowia i wyważonego spojrzenia. Jeżeli przestaniemy się kiedyś śmiać, szczególnie z naszych słabostek, to nic tu po nas... Pozwolę sobie zauważyć, że starsze pokolenia wyniosły tę naukę z pogromów europejskich. Określali to mianem jednej z podstawowych zasad przetrwania. – I trudno nie przyznać im racji – zgodził się Sundstrom wciąż chichocząc. – Dzięki temu ludzie mogą spojrzeć na swe problemy z pewnego, choćby niewielkiego dystansu. Ale czy moglibyśmy przejść do naszego kandydata? Muszę przyznać, że jestem absolutnie zafascynowany. Jak twierdzi Sam, dokonano wspaniałego, choć zupełnie nieoczekiwanego wyboru. Patrząc na to przez 512

pryzmat czasu – o czym mówiła Peg – skłonny byłbym pomyśleć, że jest inaczej. Sądziłem, że ten ktoś przyleci do nas na skrzydłach – na politycznych skrzydłach Pegaza, jeśli wolicie. – Powinienem kiedyś naprawdę przeczytać którąś z jego książek – trącił znowu Mandel tym samym spokojnym głosem. – Mówi jak rabbi, ale nic z tego nie rozumiem. – Nawet nie próbuj – doradził mu Winters posyłając przyjazny uśmiech w stronę Sundstroma. – Wróćmy jednak do kandydata – powtórzył Sundstrom. – Czy mam rozumieć, że Varak przygotował jego prezentację? – Zwracając, jak to ma w zwyczaju, uwagę na szczegóły – odparł Winters i skierował głowę w lewą stronę wskazując czerwone światełko żarzące się na stojącej za nim, wbudowanej w ścianę konsoli. – Przy okazji wydobył na światło dzienne kilka dość niezwykłych informacji dotyczących wydarzeń, które miały miejsce niemal dokładnie rok temu. – Chodzi o Oman? – spytał Sundstrom mrużąc oczy ponad światłem swej 513

mosiężnej lampy. W ubiegłym tygodniu w kilkunastu miastach odprawiono nabożeństwa żałobne. – Pozwólmy, by wyjaśnił to nam pan Varak – odpowiedział siwowłosy historyk i nacisnął guzik umieszczony w blacie stołu. W pokoju rozległ się cichy odgłos brzęczyka; w kilka sekund później drzwi biblioteki otworzyły się i w jej przyćmionym oświetleniu pojawił się, zatrzymując się w progu, postawny blondyn po trzydziestce. Ubrany był w letni jasnobrązowy garnitur i ciemnoczerwony krawat. Jego szerokie bary zdawały się rozpychać materiał marynarki. Jesteśmy gotowi, panie Varak. Proszę wejść. – Dziękuję panu. – Miloś Varak zamknął drzwi, odcinając nikłe światło płynące z korytarza, i przeszedł do najdalej położonego krańca pokoju. Stanąwszy przed opuszczonym, srebrzystym ekranem, skinął uprzejmie głową pozdrawiając członków Inver Brass. Światło mosiężnych lamp odbijające się od połyskliwej powierzchni stołu omiatało twarz przybysza uwydatniając wystające kości policzkowe i szerokie czoło pod bujną czupryną starannie uczesanych, prostych blond włosów. Lekko skośne oczy wskazywały na słowiańskie po514

chodzenie z domieszką krwi plemion zamieszkujących niegdyś tereny Europy Wschodniej. Oczy te były spokojne, bystre, i w jakiś sposób zimne. – Pozwolę sobie stwierdzić, że miło mi znowu spotkać wszystkich państwa – odezwał się w bezbłędnej angielszczyźnie, w której wyczuwało się jednak praski akcent. – To nam jest miło, Miloś – zareplikował Jacob Mandel wymawiając to imię w jego poprawnym czeskim brzmieniu. Inni poszli w jego ślady wygłaszając kilka słów na powitanie. – Witaj, Varak. – Sundstrom rozparł się wygodnie w swym fotelu. – Świetnie wyglądasz, Milos – zauważył Gideon Logan i skinął głową. – Wygląda jak piłkarz – oceniła z uśmiechem Margaret Lowell. – Uważaj, żebyś nie wpadł w oko „Czerwonoskórym”, bo właśnie poszukują obrońców liniowych. – Ta gra jest dla mnie stanowczo zbyt zagmatwana, proszę pani. – Dla nich też. – Powiedziałem wszystkim o osiągniętym przez ciebie postępie – poinformował Winters i dodał cicho: – W każdym razie o postępie z twojego punktu 515

widzenia. Zanim jednak wyjawisz nam tożsamość człowieka, którego kandydaturę chcesz nam przedłożyć,, czy nie zechciałbyś najpierw przypomnieć dyrektywy, którymi się kierowałeś? – Bardzo proszę. – Varak powędrował oczami wokół stołu zbierając myśli. – Przede wszystkim, wasz człowiek powinien być atrakcyjny z wyglądu, ale nie może być „pięknisiem” ani typem zniewieściałego mężczyzny. Musi w maksymalnym stopniu odpowiadać wymaganiom stawianym przez waszych fachowców od kształtowania wizerunku; odstępstwo od tej zasady przysporzyłoby nam zbyt wiele kłopotów ze względu na czas, jakim dysponujemy. Powinien to zatem być mężczyzna, który dla innych mężczyzn stanowiłby utożsamienie męskich przymiotów tego społeczeństwa, a dla kobiet przedmiot westchnień. Nie może to być też ideolog nie do przyjęcia dla głośno wyrażających swe zdanie kręgów elektoratu. Ponadto człowiek ten musi sprawiać wrażenie, że jest, jak wy to nazywacie, panem samego siebie, którego nie da się niczym kupić i którego życiorys by to potwierdzał. No i, oczywiście, nie wolno mu mieć nic do ukrycia. Wreszcie najistotniejszy aspekt prowadzonych poszukiwań: 516

sprawa powierzchowności. Nasz kandydat musi łączyć w sobie wszystkie te zalety osobiste, które w wyniku przyspieszonej prezentacji na forum publicznym pomogą wypchnąć go na sam środek sceny politycznej. Serdeczny, o spokojnym usposobieniu prawdziwym czy tylko manifestowanym – z przeszłością udokumentowaną zapisanymi aktami bohaterstwa, nie zawierającą jednak niczego, co mógłby wykorzystać do usunięcia w cień prezydenta. – Ludzie prezydenta nie pozwoliliby na to – stwierdził Eric Sundstrom. – Tak czy inaczej, nie będą mieli wyboru – odparł Varak z cichą nutą pewności w głosie. – Cała manipulacja będzie przebiegać w czterech etapach. W ciągu pierwszych trzech miesięcy nasz w gruncie rzeczy anonimowy człowiek stanie się postacią widoczną, po upływie sześciu będzie już względnie dobrze znany, a pod koniec roku zdobędzie uznanie równe temu, jakie otacza przywódców Senatu i Izby Reprezentantów, przy założeniu takich samych celów demograficznych. Etap czwarty, który rozpocznie się na kilka miesięcy przed zwołaniem konwencji wyborczych, zostanie ukoronowany ukazaniem się jego podobizn na okładkach „Time” i „Newsweeka”, oraz opublikowaniem po517

chwalnych artykułów redakcyjnych we wszystkich liczących się gazetach i w telewizji. Przy użyciu odpowiednich środków finansowych możemy być pewni osiągnięcia tych zamierzeń. – Przerwał na chwilę, po czym dodał: – Oczywiście, pewność ta jest uzależniona od wyboru właściwego kandydata. A moim zdaniem właśnie takiego znaleźliśmy. Członkowie Inver Brass spojrzeli z lekkim niedowierzaniem na swego czeskiego koordynatora, po czym popatrzyli się po sobie uważnym wzrokiem. – Jeżeli rzeczywiście tak jest – odezwała się Margaret Lowell – kiedy tylko zstąpi na ziemię, z miejsca go poślubię. – Ja też – dodał Gideon Logan. – Do diabła z mieszanymi małżeństwami! – Proszę wybaczyć – wtrącił Varak. – Nie miałem zamiaru gloryfikować naszego kandydata. To najzwyklejszy człowiek, a cechy, które mu przypisuję, wypływają głównie z jego wiary we własne siły, którą dało mu bogactwo osiągnięte ogromnym nakładem pracy i umiejętnie podejmowane ryzyko w odpowiednim czasie i miejscu. Jest zadowolony z siebie i innych: niczego bowiem od innych nie potrzebuje i wie, na co go samego stać. 518

– Kto to jest? – spytał Mandel. – Pozwolą państwo, że go im pokażę? – zaproponował Varak tonem pełnym szacunku, nie odpowiadając na postawione pytanie. Wyjął z kieszeni pilota i odsunął się od ekranu. Możliwe, że niektórzy z państwa go rozpoznają i będę musiał cofnąć swą uwagę o jego anonimowości. Z konsoli wystrzelił snop światła i ekran wypełniła twarz Evana Kendricka. Kolorowa fotografia podkreślała mocną opaleniznę; widać było wyraźnie szczecinę nie golonej brody i kosmyki jasnobrązowych włosów opadające na uszy i kark. Mrużąc oczy w słońcu, spoglądał na wodę z poważnym, a zarazem niepewnym wyrazem twarzy. – Wygląda jak hippis – orzekła Margaret Lowell. – W zaistniałych okolicznościach pani uwaga wydaje się usprawiedliwiona – odparł Varak. – To zdjęcie zostało wykonane w ubiegłym tygodniu, który był czwartym tygodniem wyprawy, jaką corocznie odbywa po spienionych wodach rzek w Górach Skalistych. Podróżuje samotnie, bez towarzystwa i przewodnika. – Czech zaczął przesuwać slajdy w odstępach kilku sekund. Zdjęcia ukazywały Kendricka w różnych sytuacjach górskiego spływu: na kilku widać było, jak 519

walczy zaciekle o utrzymanie w równowadze swej łodzi wykonanej z polichlorku winylu, jak przechyla ją na boki lawirując pomiędzy zdradliwie wciskającymi się poszarpanymi skałami, otoczony fontanną spienionej wody i piany. Wyrastające w tle górskie lasy podkreślały kruchość człowieka i jego łodzi w obliczu nieprzewidywalnej potęgi natury. – Chwileczkę! – krzyknął Samuel Winters, spoglądając badawczo przez okulary w rogowej oprawie. – Zatrzymaj to zdjęcie – poprosił wpatrując się w ekran. – Nie wspominałeś mi o tym ani słowem. Na tej fotografii widać, jak opływa zakręt kierując się w stronę obozowiska położonego poniżej wodospadu Lava. – Ma pan rację. – To znaczy, że wcześniej musiał pokonać katarakty zaliczane do jednych z najbardziej niebezpiecznych. – Zgadza się. – Bez przewodnika? – Tak. – Chyba jest szalony! Kilka dziesiątków lat wstecz sam płynąłem po tych 520

wodach aż z dwoma przewodnikami, i byłem śmiertelnie przerażony. Czemu on to robi? – Czyni tak od lat – po każdym powrocie do Stanów. – Po powrocie? Jacob Mandel przechylił się do przodu. – Jeszcze jakieś sześć lat temu pracował jako inżynier budowlany i konstruktor. Obszar jego zawodowej działalności skupiał się we wschodnich rejonach Morza Śródziemnego i nad Zatoką Perską. Jak łatwo sobie wyobrazić, w tej części świata próżno by szukać gór i rzek. Myślę więc, że w zmianie otoczenia znajdował prawdziwe wytchnienie. Mniej więcej w ciągu tygodnia załatwiał swoje interesy, a potem wypuszczał się na północny zachód. – Samotnie, jak mówisz? – uzupełnił Eric Sundstrom. – W tamtym okresie często zabierał ze sobą damskie towarzystwo. – No to wiemy, że nie jest homoseksualistą – zauważyła jedyna kobieta w gronie Inver Brass. – Nigdy czegoś takiego nie sugerowałem. – Nie wspominałeś też nic o żonie i rodzinie, a moim zdaniem, tego typu in521

formacje mają istotne znaczenie. Powiedziałeś jedynie, że odbywa samotne wyprawy w czasie, jak rozumiem, wakacji. – Jest kawalerem, proszę pani. – To może stanowić pewien problem – dorzucił Sundstrom. – Niekoniecznie. Zostały nam dwa lata, żeby zająć się tą sprawą. A jeśli wszystko będzie wyglądać wystarczająco prawdopodobnie, to można się spodziewać, że zawarcie małżeństwa w roku wyborów wywrze spore wrażenie. – Bez wątpienia, zważywszy, że obecny prezydent cieszy się niespotykaną dotąd popularnością – zachichotał Gideon Logan. – To nie jest takie niemożliwe. – Na Boga, Miloś, masz się teraz zajmować kwestiami podstawowymi. – Chwileczkę. – Mandel poprawił swoje okulary w rogowej oprawie. – Mówiłeś, że sześć lat temu przebywał w rejonie Morza Śródziemnego. – Pracował wtedy w przemyśle budowlanym. Sprzedał przedsiębiorstwo i opuścił Bliski Wschód. – Dlaczego to zrobił? – Wydarzył się tragiczny wypadek, w wyniku którego śmierć ponieśli niemal wszyscy jego pracownicy wraz z rodzinami. To nieszczęście głęboko nim 522

wstrząsnęło. – Czy był za to odpowiedzialny? – dopytywał się dalej makler giełdowy. – W najmniejszym stopniu. Oskarżenie objęło inną firmę, za to, że zastosowała materiał gorszej jakości. – Czy wyniósł jakąkolwiek korzyść z tej tragedii? – spytał Mandel; jego łagodne spojrzenie stwardniało. – Wprost przeciwnie. Sprawdziłem to dokładnie: sprzedał swoje przedsiębiorstwo za mniej niż połowę jego wartości rynkowej. Nawet pełnomocnicy konsorcjum, które je od niego kupiło, byli zdziwieni. Dysponowali upoważnieniem do zapłacenia ceny trzykrotnie wyższej. Oczy członków Inver Brass przeniosły się z powrotem w stronę dużego ekranu, na którym widniała podobizna mężczyzny w łodzi kładącej się na ostrym zakręcie rwącej rzeki. – Kto robił te zdjęcia? – spytał Logan. – Ja – odparł Varak. – Śledziłem go. Ani razu mnie nie zobaczył. Przesuwały się kolejne slajdy, i nagle nastąpiła raptowna zmiana. „Kandydat” nie ukazywał się już w poszarpanym płaszczu z piany rzecznej ani też w polowym mundurze 523

i podkoszulce, kiedy to pod koniec dnia krzątał się przy ognisku gotując sobie samotny posiłek. Teraz był starannie ogolony, miał przystrzyżone”, uczesane włosy i nosił ciemny reprezentacyjny garnitur. Kroczył znajomo wyglądającą ulicą z aktówką w ręku. – To Waszyngton – orzekł Eric Sundstrom. – A tu widzimy schody prowadzące do Rotundy – dodał Logan przy następnym slajdzie. – Wchodzi na Kapitol – wtrącił Mandel. – Znam go! – krzyknął Sundstrom ściskając skronie palcami prawej ręki. – Znam tę twarz. I wiem, że wiąże się z nią jakaś historia, tylko nie pamiętam jaka. – Z pewnością jednak nie ta, o której chcę teraz opowiedzieć. – No dobrze, Miloś – odezwała się Margaret Lowell twardym głosem. – Wystarczy już tego. Kto to jest, u diabła? – Nazywa się Kendrick, Evan Kendrick. I jest posłem z dziewiątego okręgu wyborczego w Kolorado. – Kongresman? – wykrzyknął Jacob Mandel; na ekranie widniała wciąż fo524

tografia Kendricka na stopniach Kapitolu. – Nigdy o nim nie słyszałem, a wydawało mi się, że znam tam wszystkich. Nie osobiście, rzecz jasna, ale z nazwiska. – Jest postacią stosunkowo nową, a jego kampania wyborcza nie była zbyt szeroko relacjonowana. Ubiegał się o urząd z ramienia partii prezydenckiej, w tym okręgu bowiem opozycja praktycznie nie istnieje – wygrana w prawyborach jest równoznaczna ze zwycięstwem wyborczym. Mówię o tym dlatego, że nasz kongresman zdaje się nie podzielać filozofii wielu posunięć politycznych Białego Domu. W czasie prawyborów unikał omawiania spraw krajowych. – Czy sugerujesz przez to – dopytywał się Gideon Logan – że jest naprawdę niezależny i uczciwy? – Tak, ale w sposób nie wzbudzający rozgłosu. – Jest nowy, nie wzbudza rozgłosu i wywodzi się z niezbyt okazałego okręgu wyborczego – podsumował Sundstrom. – Z tego punktu widzenia podkreślana przez ciebie anonimowość jest zapewniona. Może aż nazbyt. Nic tak bowiem nie umyka uwadze w okresie kluczowych wydarzeń politycznych, jak nowo wy525

brany kongresman pochodzący z nieznanego okręgu, o którym nikt nic nie słyszał. Zaraz: Denver jest w pierwszym okręgu, Boulder w drugim, a Springs w piątym; gdzie znajduje się dziewiąty okręg? – Na południowy zachód od Telluride, przy granicy z Utah – wyjaśnił Jacob Mandel wzruszając ramionami jakby chciał przeprosić za to, że wie. – Kilka lat temu zajmowaliśmy się badaniem tamtejszych akcji kopalnianych, o wysokim stopniu ryzyka. Ale człowiek widoczny na tych zdjęciach nie jest tym kongresmanem, z którym spotkaliśmy się wtedy i który rozpaczliwie próbował namówić nas do udzielenia gwarancji rozprowadzenia tych akcji. – Zgodziliście się? – spytał Varak. – Nie – odrzekł Mandel. – Szczerze mówiąc, w tym przypadku spekulacja przekraczała stopień wkalkulowanego ryzyka wobec kapitału udziałowego. – Zachodziła więc ewentualność, że w grę wchodzi – jak to określacie w Ameryce – szachrajstwo? – Nie mieliśmy żadnych dowodów, Miloś. Po prostu się wycofaliśmy. – Ale ów kongresman reprezentujący tamten okręg wyborczy starał się naj526

mocniej jak mógł zyskać sobie waszą przychylność? – W istocie. – Oto właśnie dlaczego obecnie kongresmanem jest Evan Kendrick. – Hm? – Posłuchaj, Eric – przerwał Gideon Logan, przesuwając swą potężną głowę, by spojrzeć na adresata tych słów, akademickiego wynalazcę w dziedzinie kosmonautyki. – Powiedziałeś przed chwilą, że go znasz, w każdym razie jego twarz nie jest ci obca... – Tak, jestem tego pewny. Teraz, kiedy Varak wyjawił nam, kim on jest, odnoszę wrażenie, że spotkałem go na którymś z owych nie kończących się koktajli w Waszyngtonie czy Georgetown. I wyraźnie pamiętam, że ktoś wspominał o jakiejś związanej z nim historii... To wszystko. Nigdy nie dowiedziałem się, o co chodziło, po prostu padło takie stwierdzenie. – Miloś stwierdził jednak, że jakąkolwiek historię miałbyś na myśli, to i tak nie będzie to ta, o której zamierza nam opowiedzieć – odezwała się Margaret Lowell. – Zgadza się? – dodała spoglądając na Varaka. – Nie myli się pani. Uwaga poczyniona wobec profesora Sundstroma doty527

czyła niewątpliwie charakteru kampanii wyborczej Kendricka. Wygrał ją dosłownie w gniewie, pogrzebał swojego przeciwnika zasypując go lawiną lokalnych ogłoszeń i organizując serie kosztownych spotkań wyborczych, które bardziej przypominały widowiska cyrkowe niż zgromadzenia polityczne. Mówi się, że kiedy kandydujący ponownie ówczesny kongresman zaczął wnosić skargi twierdząc, iż łamane są prawa wyborcze, Kendrick stawił się u niego wraz ze swoimi adwokatami. Nie po to jednak, by dyskutować o kampanii wyborczej, ale żeby porozmawiać ze swym przeciwnikiem o sposobie sprawowania przez niego urzędu. Skargi momentalnie ustały i Kendrick gładko wygrał. – Można by rzec, że pcha swe pieniądze tam, gdzie kieruje nim święte oburzenie – zauważył cicho Winters. Jednakże, panie Varak, trzyma pan dla nas znacznie bardziej fascynującą informację. Ponieważ wiem już, o co chodzi, powtórzę tylko, co powiedziałem wcześniej: to nadzwyczajna wiadomość. Proszę kontynuować. – Tak jest. – Czech nacisnął guzik pilota i na ekranie pojawiła się z przytłumionym trzaskiem kolejna fotografia. Zniknął Kendrick na schodach 528

Rotundy, a na jego miejscu ukazało się ogólne ujęcie przedstawiające rozhisteryzowany tłum zbiegający wąską uliczką zabudowaną z obu stron domami o wyraźnie orientalnym charakterze, obok sklepów z górującymi nad nimi napisami w języku arabskim. – To Oman! – stwierdził Eric Sundstrom zerkając na Wintersa. – Rok temu. – Historyk i rzecznik potwierdził skinieniem głowy. Slajdy zmieniały się teraz szybko jeden po drugim, przedstawiając sceny chaosu i rzezi. Widać było zryte kulami ciała i ściany poszatkowane pociskami, zawalone wejście do budynku ambasady i rzędy przerażonych zakładników klęczących na dachu za kratownicą. Zbliżenia pokazywały wrzeszczących młodych ludzi wymachujących bronią, o płonących dzikich oczach i z ustami rozdziawionymi w okrzyku tryumfu. Nagle wartki potok slajdów zatrzymał się i uwagę członków Inver Brass przykuło zdjęcie, które zdawało się nie mieć ścisłego związku z pozostałymi. Widniał na nim wysoki, śniadoskóry mężczyzna w długich, białych szatach, z głową okrytą ghotrą, ukazany z profilu w chwili, gdy wychodzi z hotelu. Zaraz potem obok pierwszej ukazała się druga fotografia, a na niej ten sam mężczyzna, 529

pędzący teraz przez arabski bazar na tle fontanny. Obie fotografie pozostały na ekranie. Pełną dezorientacji ciszę przerwał Miloś Varak. – Ten człowiek to Evan Kendrick – oznajmił krótko. Dezorientacja ustąpiła miejsca zadziwieniu. Wszyscy, z wyjątkiem Samuela Wintersa, wychylili się do przodu, poza blask mosiężnych lamp, by przyjrzeć się powiększonej postaci na ekranie. Varak ciągnął dalej: – Te zdjęcia zostały wykonane przez oficera operacyjnego CIA ze stopniem dostępu do tajności CzteryZero; jej zadaniem była możliwie stała inwigilacja Kendricka. Wykonała wspaniałą robotę. – Kobieta? Margaret Lowell podniosła brwi w geście aprobaty. – Specjalistka od Bliskiego Wschodu. Ojciec jest Egipcjaninem, a matka Amerykanką z Kalifornii. Mówi biegle po arabsku i często jest wykorzystywana przez CIA, kiedy dochodzi na tamtym obszarze do sytuacji kryzysowych. – Na Bliskim Wschodzie? wyszeptał Mandel oszołomiony. A co on tam robił? – Chwileczkę – wtrącił się Logan, przeszywając Varaka swymi ciemnymi oczami. – Proszę mi przerwać, młody człowieku, gdybym się mylił, ale jeśli do530

brze pamiętam, to w ubiegłym roku ukazał się w „Washington Post” artykuł sugerujący, iż jakiś nieznany Amerykanin prowadził w owym czasie mediacje w Maskacie. Sporo osób uważało, że może chodzić o Teksańczyka Rossa Perota, ale nic więcej już nie opublikowano. I wszystko ucichło. – Ma pan rację. Owym Amerykaninem był Evan Kendrick, a pod naciskiem Białego Domu całej sprawie ukręcono łeb. – Dlaczego? Mógłby przecież zbić na tym ogromny polityczny kapitał – jeżeli rzeczywiście jego udział przyczynił się wówczas do osiągnięcia porozumienia. – To porozumienie to wyłącznie jego zasługa. – No to ja już nic nie rozumiem – powiedział cicho Logan spoglądając na Samuela Wintersa. – Nikt tego nie rozumie – stwierdził historyk – ponieważ nie ma żadnego wyjaśnienia. Istnieje jedynie ukryty głęboko w archiwach zapis, do którego Miloś zdołał jednak dotrzeć. Poza tym dokumentem nie ma nic, co by wskazywało na jakikolwiek związek między Kendrickiem a wydarzeniami w Maskacie. – Wysłano nawet notatkę służbową do sekretarza stanu dezawuującą tego 531

rodzaju związki – wtrącił Varak. – Nie ukazuje ona naszego kongresmana w zbyt dobrym świetle. Krótko mówiąc, sugeruje się w niej, iż jest dbającym tylko o swój interes oportunistą, politykiem, który pragnąłby wywindować się w górę wykorzystując kryzys z zakładnikami; korzystając z tego, że pracował kiedyś w Emiratach Arabskich, głównie w Omanie, chciałby się wcisnąć dla zdobycia rozgłosu. Notatka kończy się zaleceniem, żeby go nie brać z uwagi na dobro zakładników. – Ale jest oczywiste, że go wzięli! – wykrzyknął Sundstrom. Wzięli i użyli w akcji. Przecież bez nich by się tam nie dostał wszystkie loty pasażerskie były zawieszone. Wielki Boże, musieli go tam pewnie przewieźć po kryjomu. – Tak samo oczywiste jest, że nie można go nazwać dbającym tylko o swój interes oportunistą – dodała Margaret Lowell. – Widzimy go tu na własne oczy, a jak twierdzi Miloś, odegrał on kluczową rolę w zakończeniu kryzysu; i mimo to nigdy ani słowem nie wspomniał o swoim udziale. Wiedzielibyśmy o tym, gdyby tak było. – I naprawdę nie ma żadnego wytłumaczenia? – spytał Gideon Logan zwra532

cając się do Varaka. – Nic, co byłoby do przyjęcia. A chcę panu powiedzieć, że dotarłem do samego źródła. – Do Białego Domu? – zainteresował się Mandel. – Nie, do kogoś, kto musiał wiedzieć o jego rekrutacji – mam na myśli człowieka, który kierował centrum dowodzeńiowym tu, w Waszyngtonie. Nazywa się Frank Swann. – Jak na niego trafiłeś? – To nie ja go znalazłem, ale Kendrick. – W takim razie jak wpadłeś na ślad Kendricka? – Podobnie jak pan Logan, ja również pamiętałem tę historię o Amerykaninie w Maskacie, którą media tak raptownie zarzuciły. Z przyczyn, których nie potrafię wyjaśnić, postanowiłem pójść tym tropem; myślałem sobie pewnie, że może chodzić o kogoś wysoko postawionego, kogo kandydaturę będziemy musieli rozważyć, jeśli historia ta okaże się prawdziwa. – Przerwał na chwilę, a na jego ustach zagościł lekki, rzadko u niego spotykany uśmiech. – Zdarza się 533

często, że najbardziej rzucające się w oczy środki bezpieczeństwa stają się pułapką właśnie dla tych, którzy zabiegają o swe bezpieczeństwo. W tym przypadku rzecz dotyczyła list wejścia w Departamencie Stanu. Od czasu masakry sprzed kilku lat wszyscy bez wyjątku odwiedzający to miejsce muszą wpisać się i wypisać przy wejściu i wyjściu, i przechodzą też przez detektor do wykrywania metalu. Wśród tysięcy osób, które się tamtędy przewinęły w czasie kryzysu z zakładnikami, znalazło się również – z początku mało dla mnie obiecujące – nazwisko pewnego świeżo wybranego kongresmana z Kolorado, który przybył tam na spotkanie z niejakim panem Swannem. Oba nazwiska nic mi oczywiście nie mówiły, ale nasze komputery były lepiej poinformowane. Pan Swann okazał się głównym ekspertem do spraw Azji Południowowschodniej w Departamencie Stanu, a kongresman człowiekiem, który zrobił majątek w Emiratach, Bahrajnie i Arabii Saudyjskiej. W panice wywołanej kryzysem ktoś zwyczajnie zapomniał usunąć z list nazwisko Kendricka. – Poszedłeś więc zobaczyć się z owym Swannem – stwierdził Mandel, zdejmując okulary w rogowej oprawie. 534

– Nie myli się pan. – I co ci powiedział? – Że jestem w zupełnym błędzie; że odrzucili propozycję Kendricka, ponieważ nie miał im nic do zaoferowania. Dodał jeszcze, że Kendrick był tylko jedną z dziesiątków osób, które pracowały kiedyś w Emiratach Arabskich i złożyły podobne oferty. – Ale nie uwierzyłeś mu – wtrąciła Margaret Lowell. – Miałem ku temu wystarczające powody. Otóż kongresman Kendrick nigdy nie podpisał listy wyjścia po złożeniu wizyty w Departamencie Stanu owego popołudnia. Wizyta miała miejsce jedenastego sierpnia w środę, a jego nazwisko nie figuruje nigdzie na liście wychodzących. Było więc jasne, że zastosowano specjalne rozwiązanie, a to normalnie oznacza początek przykrywki, najczęściej bardzo szczelnej przykrywki. – Operacje Konsularne” – skomentował Sundstrom. – Ukryte powiązanie Departamentu Stanu i CIA. – Zawarty bez entuzjazmu, aczkolwiek niezbędny kompromis dorzucił Win535

ters. – Żeby nie deptać sobie w ciemności po palcach. Nie trzeba dodawać, że pan Varak przeprowadził dochodzenie zarówno w Departamencie Stanu, jak i w Langley. – Bohater z Omanu ujawniony – powiedział cicho Gideon Logan, wpatrując się w postać na ekranie. – Mój Boże, ale haczyki – Nieskazitelny kongresman krzyżowiec – dodał Mandel. Sprawdzony wróg korupcji. – Człowiek wielkiej odwagi – dopowiedziała pani Lowell. – Ryzykujący własnym życiem dla uratowania dwustu Amerykanów, których nawet nie znał, i nie szukający dla siebie nic w zamian... – Chociaż mógłby mieć wszystko, czego by tylko zażądał – dopełnił Sundstrom. – A już na pewno wszystko w sferze polityki. – Proszę nam, z łaski swojej, przedstawić wszystkie informacje, jakie zdobył pan o Evanie Kendricku, panie Varak – poprosił Winters i sięgnął podobnie jak reszta zebranych po żółty poliniowany notatnik. – Zanim do tego przejdę – odparł Czech z lekkim wahaniem w głosie – muszę najpierw państwu wspomnieć, że w ubiegłym tygodniu poleciałem do Kolorado i zetknąłem się tam z sytuacją, której nie potrafię wyjaśnić. Lepiej powiem od 536

razu o co chodzi. W domu Kendricka na krańcach Mesa Verde mieszka jakiś starszy człowiek. Dowiedziałem się, że nazywa się Emmanuel Weingrass i jest architektem posiadającym podwójne obywatelstwo – izraelskie i amerykańskie – który przed kilkoma miesiącami przeszedł poważną operację, i od tego czasu powraca do zdrowia korzystając z gościnności kongresmana. – Jakie to ma znaczenie? – zapytał Eric Sundstrom. – Nie jestem wcale pewny, czy ma to jakiekolwiek znaczenie; niemniej warto zwrócić uwagę na trzy fakty: po pierwsze, na ile to zdołałem ustalić, ów Weingrass zjawił się zupełnie nie wiadomo skąd wkrótce po powrocie Kendricka z Omanu. Po drugie, łączy ich najwyraźniej bliski związek, i po trzecie wreszcie – co może wzbudzać pewien niepokój – zarówno tożsamość staruszka, jak i sam fakt jego pobytu w Mesa Verde są pilnie strzeżonym sekretem – choć z nie najlepszym skutkiem. Winę za to ostatnie ponosi sam Weingrass, który – czy to z przyczyny wieku, czy charakteru – lubi przebywać w towarzystwie robotników, zwłaszcza hiszpańskojęzycznych. – To jeszcze niekoniecznie świadczy przeciwko niemu zauważył Logan uśmiechając się. 537

– Możliwe, że brał udział w operacji omańskiej – podsunęła Margaret Lowell. A to także trudno zaliczyć do minusów. – Jak najbardziej przytaknął Jacob Mandel. Sundstrom ponownie zabrał głos: – Musi mieć chyba duży wpływ na Kendricka – odezwał się pisząc w swoim notatniku. – Co o tym sądzisz, Miloś? – Tak przypuszczam. A mówię o tym wszystkim tylko dlatego, ponieważ chcę, aby było dla państwa jasne, kiedy czegoś nie wiem. – Moim zdaniem ten człowiek to prawdziwy skarb – oświadczył Samuel Winters. – Pod każdym względem. Proszę kontynuować, panie Varak. – Tak jest. Wiedząc, że nic nie może wyjść poza ściany tego pokoju, przygotowałem dossier kongresmana na slajdach. – Czech nacisnął przycisk pilota i podwójna fotografia ukazująca przebranego Kendricka na ogarniętych przemocą ulicach Maskatu została zastąpiona kartką maszynopisu z potrójnym odstępem i dużymi literami. – Każdy slajd – ciągnął dalej Varak – odpowiada mniej więcej jednej czwartej normalnej strony; wszystkie negatywy oczywiście zniszczono w laboratorium na dole. Dołożyłem wszelkich starań, żeby możliwie 538

jak najdokładniej zbadać kandydata, pominąłem jednak pewne szczegóły, które być może niektórych z państwa mogłyby zainteresować. Proszę więc śmiało zadawać mi pytania. Będę państwa obserwować, i kiedy już każde z was po zapoznaniu się z tekstem i sporządzeniu notatek skinie głową, będzie to dla mnie znak do wyświetlenia kolejnego slajdu... Przez mniej więcej godzinę przed państwa oczami przewijać się będzie historia życia kongresmana Evana Kendricka – od dnia narodzin aż po ubiegły tydzień. Przy każdym slajdzie tym, który jako pierwszy kiwał głową był Eric Sundstrom. Margaret Lowell i Jacob Mandel rywalizowali o zaszczyt zajęcia ostatniego miejsca, jednak liczbą sporządzanych notatek dorównywali niemal Gideonowi Loganowi. Rzecznik Samuel Winters prawie nie notował – najwyraźniej był już przekonany. Upłynęły trzy godziny i cztery minuty, kiedy Miloś Varak nacisnął wyłącznik projektora. Przez następne dwie godziny i siedem minut odpowiadałna pytania, a kiedy się skończyły, Miloś Varak wyszedł z pokoju. – Parafrazując słowa naszego przyjaciela wyrwane z kontekstu – przemówił Winters – niech skinięcie głowy oznacza zgodę. Kto zaś będzie odmiennego 539

zdania, niech pokręci głową. Zaczynamy od Jacoba. Powoli, z namysłem członkowie Inver Brass jedno po drugim kiwali głową na znak zgody. – A zatem wszystko jest już ustalone – mówił dalej Winters. Kongresman Evan Kendrick będzie następnym wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych. W jedenaście miesięcy po ponownym wyborze obecnej głowy państwa, zostanie prezydentem. Operacja nosi kryptonim Ikar, co należy odczytać jako przestrogę, ale zarazem jako gorącą nadzieję, że nie będzie on próbował – jak czyniło to wielu jego poprzedników – wznieść się zbyt blisko słońca i nie rozbije się o morskie fale. I niech Bóg ma nas w swojej opiece.

Rozdział 17 Kongresman Kendrick reprezentujący dziewiąty okręg wyborczy w stanie Kolorado siedział przy urzędowym biurku spoglądając na swą sekretarkę, która z surowym wyrazem twarzy trajkotała o pierwszoplanowej korespondencji do załatwienia, o porządku dziennym prac Izby Reprezentantów i wstępnych stanowiskach przed posiedzeniem Izby oraz o imprezach społecznych, w których 540

musi koniecznie uczestniczyć bez względu na to, co sądzi jego główny asystent. Usta sekretarki otwierały się i zamykały z szybkością ognia karabinu maszynowego, a wypływające z nich nosowe dźwięki wypełniały pokój niemal taką samą ilością decybeli. – Proszę, panie kongresmanie, oto plan na bieżący tydzień. – Nie ma co, Annie, trochę tego jest. A nie mogłabyś po prostu wysłać każdemu standardowy list z wyjaśnieniem, że podłapałem chorobę weneryczną i nie chciałbym nikogo zarazić? – Niech pan przestanie, Evan! – krzyknęła Ann Mulcahy O'Reilly, niezmiernie stanowcza dama w średnim wieku, weteranka Waszyngtonu. Wszędzie się tylko pana pozbywają, i nie zamierzam się temu spokojnie przyglądać! Wie pan, co mówią o panu w Kapitolu? Że gwiżdże pan na wszystko, że wydał pan kupę forsy tylko po to, żeby móc się teraz spotykać z dziewczynami równie bogatymi jak pan. – Wierzysz w to, Annie? – Jak, u diabła, miałabym w to uwierzyć? Przecież nigdzie pan nawet nie wychodzi i niczym się nie zajmuje. Bogu bym dziękowała, gdyby przyłapano 541

pana na golasa w Basenie Lustrzanym z największą latawicą w całym Waszyngtonie. Przynajmniej wtedy bym wiedziała, że jednak coś pan robi. – A może ja nie chcę nic robić? – A powinien pan, do licha! Przepisywałam na maszynie pana uwagi na tuzin różnych kwestii i wie pan, co panu powiem? Wyprzedza pan w nich o tysiące lat świetlnych wszystko to, co głosi osiemdziesiąt procent tutejszych klaunów, ale nikt nie zwraca na to uwagi. – Są skazane na zapomnienie, bo nie są popularne, Annie. Ja też nie jestem popularny. Nie chcą mnie ani w jednym, ani w drugim obozie. Ci nieliczni po obu stronach, którzy mnie dostrzegają, przylepili mi tyle etykietek, że same się one wzajemnie wykluczają. Nie mogą mnie nigdzie zaklasyfikować, a więc skazują mnie na zapomnienie. Nie jest to zresztą wcale takie trudne, ponieważ się nie uskarżam. – Bóg jeden wie, że często się z panem nie zgadzam, potrafię jednak dostrzec, kiedy ktoś ma olej w głowie. Ale zapomnijmy o tym... Co z odpowiedziami? – Później. Manny dzwonił? 542

– Dwa razy, ale nie łączyłam, bo chciałam zdążyć jeszcze przedyskutować z panem kilka spraw. Kendrick pochylił się do przodu; jego jasnoniebieskie oczy zlodowaciały, i odezwał się ledwie panując nad sobą: – Nigdy więcej tego nie rób, Annie. Nic dla mnie nie jest tak ważne, jak ten człowiek w Kolorado. – Rozumiem, proszę pana. – Pani O'Reilly spuściła oczy. – Przepraszam – dorzucił pospiesznie Evan. – Nie zasłużyłaś sobie na to. Próbujesz robić, co do ciebie należy, a ja niewiele ci w tym pomagam. Jeszcze raz przepraszam. – Nie musi pan przepraszać. Wiem, ile pan przeszedł w związku z panem Weingrassem – ileż to razy zdarzało mi się przynosić panu pracę do szpitala... Nie miałam prawa ingerować. Z drugiej jednak strony, rzeczywiście próbuję robić, co do mnie należy, a pan nie zalicza się do najchętniej współpracujących szefów na Wzgórzu Kapitolu. – Wolałbym znaleźć się na zupełnie innych wzgórzach... 543

– Wiem o tym; wykreślmy zatem z kalendarza imprezy społeczne. I tak pewnie bardziej by pan sobie zaszkodził niż pomógł. – Ann O'Reilly podniosła się z fotela i położyła na biurku Kendricka teczkę biurową. – Myślę jednak, że powinien pan rzucić okiem na propozycję pańskiego kolegi senatora z Kolorado. Wygląda na to, że chce on ściąć wierzchołek góry i zainstalować tam rezerwuar, co w tym mieście oznacza zwykle jezioro, wokół którego jak grzyby po deszczu wyrośnie las wielopiętrowych domów. – A to kawał sukinsyna! – zaklął Evan otwierając z impetem teczkę. – Połączę też pana z panem Weingrassem. – Wciąż zwracasz się do niego per „pan”? – spytał Evan wertując kartki. – Nie zamierzasz zmięknąć? Dziesiątki razy słyszałem, jak prosił cię, żebyś nazywała go Manny. – O, czasem to robię, choć nie jest to wcale takie proste. – Dlaczego? Bo lubi się wydzierać? – Matko Boska, ależ nie. Trudno się obrażać o coś takiego, kiedy ma się za męża wychodkowego irlandzkiego policjanta. 544

– Wychodkowego? Kendrick podniósł pytająco wzrok. – To takie stare bostońskie wyrażenie. Ale nie, nie chodzi o to, że wrzeszczy. – No więc o co? – O te jego nieustanne wygłupy. Bez przerwy mi mówi zwłaszcza kiedy nieopatrznie zwrócę się do niego po imieniu – „Hej, dziecino, widzę, że zanosi się na niezły numerek wodewilowy, co? Może nazwiemy go: „Manny i jego irlandzka Annie”. Co ty na to?” „Nic” – odpowiadam, a on znowu swoje: „Rzuć mojego przyjaciela, to zwierzę, i odfruń ze mną. On zrozumie moją nieśmiertelną namiętność”. A ja mu wtedy, że taki wychodkowy policjant nie jest w stanie zrozumieć nawet własnej. – Nie mów o tym mężowi – poradził Kendrick chichocząc. – Już to zrobiłam. Ograniczył się jedynie do stwierdzenia, że osobiście kupi bilety na samolot. Oczywiście, on i Weingrass zdrowo sobie popili kilka razy... – Popili sobie? Nie wiedziałem nawet, że się znają. – To moja wina – i nie przestanę tego żałować do końca życia. To było jakieś osiem miesięcy temu, kiedy poleciał pan do Denver. 545

– Tak, pamiętam, na konferencję stanową. Manny leżał jeszcze wtedy w szpitalu i poprosiłem cię, żebyś poszła go odwiedzić i zaniosła mu paryską „Herald Tribune”. – Wybrałam się na wieczorne odwiedziny zabierając ze sobą Paddy'ego. Nie wyglądam jak kociak z „Playboya”, ale nawet ja nie wychodzę tu sama w nocy na ulicę; a taki wychodkowy policjant w końcu może się do czegoś przydać. – I co się stało? – Od razu przypadli sobie do gustu, niczym wódka do kieliszka. Któregoś wieczoru owego tygodnia musiałam zostać dłużej w pracy i Paddy uparł się, że odwiedzi go w szpitalu sam. Evan pokręcił powoli głową. – Przykro mi, Annie, nie miałem pojęcia. Nie chciałem wciągać ciebie ani twojego męża w moje prywatne życie. Manny nigdy mi nic nie mówił. – Pewnie w butelkach po Listerinie. – Słucham? – To lekarstwo kolorem dokładnie przypomina szkocką. Pójdę do niego zadzwonić. 546

Emmanuel Weingrass oparł się o skały na szczycie wzgórza znajdującego się w obrębie 30akrowej posiadłości Kendricka, która rozciągała się u podnóża gór. Koszulę w kratkę z krótkimi rękawami miał rozpiętą po pas. Wygrzewał się na słońcu wdychając czyste powietrze południowych Gór Skalistych. Spojrzał na klatkę piersiową, na blizny pooperacyjne, i przez krótką chwilę zadawał sobie pytanie, czy powinien wierzyć w Boga, czy w Evana Kendricka. Lekarze orzekli w kilka miesięcy po operacji i po licznych badaniach kontrolnych – że wycięli te małe, parszywe komórki, które zżerały go kawałek po kawałku. Jest czysty – oświadczyli. Powiedzieli to człowiekowi, który stojąc teraz na skale wystawiał na słońce swe osiemdziesięcioletnie słabowite ciało. Chociaż może nie tak bardzo słabowite; lepiej już bowiem chodził, lepiej mówił – i praktycznie wcale nie kasłał. Brakowało mu jednak Gauloise'ów i cygar Monte Cristo, za którymi tak przepadał. No bo co właściwie mogły mu one zrobić – przerwać życie parę tygodni czy miesięcy przed jego logicznym zakończeniem? Popatrzył na pielęgniarkę, która skryła się w cieniu pobliskiego drzewa, obok zawsze obecnego wózka golfowego. Była jedną z całodobowych opiekunek towarzyszących mu 547

na każdym kroku; ciekawe, co by zrobiła, gdyby tak teraz opierając się niedbale o głaz złożył jej niedwuznaczną propozycję. Zawsze intrygowała go potencjalna odpowiedź, pomimo że rzeczywistość w takich chwilach okazywała się zwykle jedynie zabawna. – Piękny dzień, nieprawdaż? krzyknął. – Wprost cudowny – padło potwierdzenie. – A co by pani powiedziała na to, żebyśmy zrzucili z siebie całe ubranie i uczynili go jeszcze cudowniejszym? Wyraz twarzy pielęgniarki nie zmienił się nawet przez moment. Jej odpowiedź była spokojna, przemyślana, a nawet delikatna. – Panie Weingrass, jestem tu po to, żeby się panem opiekować a nie przyprawiać pana o atak serca. – No, nieźle, całkiem nieźle. Zabrzęczał radiotelefon na wózku golfowym. Kobieta podeszła do aparatu i zdjęła go z podpórki. Po krótkiej rozmowie zwieńczonej wybuchem cichego śmiechu zwróciła się do Manny'ego: 548

– Pan kongresman do pana. – Z kongresmanem byś tak nie chichotała – zauważył Manny od rywając się od skały. – Stawiam cztery do jednego, że to Annie Glocamorra opowiadała ci jakieś kłamstwa o mnie. – Pytała mnie, czy już pana udusiłam. – Pielęgniarka podała telefon Weingrassowi. – Słuchaj, Annie, ta kobieta to prawdziwa rozpustnica! – Staramy się jak możemy – odezwał się Evan Kendrick. – O rany, ta twoja dziewczyna odskakuje od słuchawki jakby ją kto gonił. – Strzeżonego pan Bóg strzeże. Dzwoniłeś do mnie, Manny; coś się stało? – A czy wolno mi dzwonić tylko w sytuacjach kryzysowych? – Po prostu bardzo rzadko to robisz, to wszystko. Ten przywilej jest niemal wyłącznie zarezerwowany dla mnie. O co chodzi? – Zostały ci jeszcze jakieś pieniądze? – Nie nadążam z wydawaniem procentów. Jasne. A dlaczego? – Pamiętasz tę przybudówkę, którą postawiliśmy na zachodniej werandzie, 549

żebyś miał lepszy widok? – Oczywiście. – Porobiłem trochę szkiców. Pomyślałem sobie, że na górze powinieneś zbudować taras. Cały ciężar opierałby się na dwóch stalowych dźwigarach. Można by dodać jeszcze jeden, gdybyś zdecydował się postawić przy ścianie oszkloną łaźnię parową. – Oszkloną...? No, no, to brzmi wspaniale. Zatem do dzieła. – Dobra. Od rana hydraulicy wezmą się do roboty. Ale kiedy już skończą, wracam do Paryża. – Jak sobie tylko życzysz, Manny. Wcześniej wspominałeś jednak, że chcesz pomyśleć nad jakimś domkiem letniskowym w dole strumieni, w miejscu, gdzie się ze sobą łączą. – Na co ty zareagowałeś wtedy, że nie będziesz łaził taki kawał drogi. – Zmieniłem zdanie. Cudownie byłoby się tam wyrwać i spokojnie pomyśleć. – To wyklucza właściciela tej firmy. – Miły jesteś. W przyszłym tygodniu przyjadę na parę dni. 550

– Nie mogę się już doczekać – odparł Weingrass i kierując wzrok na pielęgniarkę dodał głośno: – A kiedy tu przyjedziesz, może uwolnisz mnie wreszcie od tych ciężko dyszących maniaczek seksualnych! Tuż po dwudziestej drugiej Miloś Varak przemierzał opustoszały korytarz biurowca Izby Reprezentantów. Był umówiony – przychodził jako późny gość do niejakiego kongresmana Arvina Partridge'a ze stanu Alabama. Doszedł do ciężkich drewnianych drzwi z mosiężną tabliczką pośrodku rzeźbionego filunku i zapukał. Po kilku sekundach otworzył mu szczupły młody mężczyzna i spojrzał na niego niespokojnie spoza dużych okularów w rogowej oprawie. Kimkolwiek był, z pewnością nie pasował do osoby gburowatego łebskiego przewodniczącego „Drużyny” Partridge'a, czyli komisji dochodzeniowej zdecydowanej znaleźć odpowiedź na pytanie, dlaczego wojsko wydaje tak dużo pieniędzy. Nie chodziło przy tym o muszle klozetowe po 1200 dolarów za sztukę ani o klucze do rur po 700 dolarów – to były przykłady zbyt jaskrawe, żeby się nimi poważnie zajmować, i mogły się nawet okazać dającymi się sko551

rygować przesunięciami funduszy. To, czym „Ptaszki” Partridge'a jeszcze jeden przydomek naprawdę się interesowały, to pięćsetprocentowe przekraczanie kosztów oraz nader ograniczony stopień konkurencyjności w przetargach na umowy na dostawy wojskowe. Już ze wstępnych odkryć wyłaniał się obraz rzeki korupcji o tak licznych dopływach, że nie wystarczyłoby skautów i kajaków, żeby je wszystkie opłynąć. – Jestem umówiony z kongresmanem Partridge'em – zakomunikował przybyły blondyn. Jego czeski akcent nie uszedł uwadze stojącego w drzwiach szczupłego mężczyzny i został przez niego, jak się wydaje, niewłaściwie zinterpretowany. – Czy był pan...? – zaczął niezdarnie mężczyzna, pełniący najwyraźniej funkcję asystenta kongresmana. To znaczy, chciałem zapytać, czy tam na dole strażnicy pana... – Jeżeli chodzi panu o to, czy sprawdzili mnie pod kątem posiadania broni, to oczywiście, że tak. Zresztą powinien pan o tym dobrze wiedzieć, dzwonili przecież do pana z biura ochrony. Proszę zaprowadzić mnie do pana kongres552

mana. Oczekuje mojej wizyty. – Oczywiście, proszę pana. Jest w swoim biurze. Tędy proszę. – Nerwowy asystent poprowadził Milośa ku kolejnym dużym ciemnym drzwiom i zapukał. – Panie kongresmanie... – zaczął. – Każ mu wejść! – dobiegł zza drzwi głośny rozkazujący głos z południowym akcentem. – A ty masz zostać tam i odbierać telefony. Nie ma mnie dla nikogo – obojętne; czy będzie dzwonił przewodniczący Kongresu czy sam prezydent. – Proszę do środka – powiedział asystent otwierając drzwi. Varaka korciło przez chwilę, by oznajmić roztrzęsionemu młodzieńcowi, że oto widzi przed sobą zaprzyjaźnionego łącznika z KGB, zrezygnował jednak z tego pomysłu. Obecność asystenta musiała mieć swoją przyczynę; wszak niewiele osób telefonowało do biur Izby Reprezentantów o tak późnej porze. Miloś przekroczył próg dużego, bogato zdobionego pokoju, z masą fotografii zapełniających biurko, ściany i stoły, których treść w taki czy inny sposób świadczyła o wpływach Partridge'a, o jego patriotyzmie i sile. On sam stał przy zasłoniętym oknie i nie prezentował się tak imponująco jak na zdjęciach. Był niski, z nadwagą, miał 553

opuchłą, gniewną twarz osadzoną w dużej głowie pokrytej rzadkimi, farbowanymi włosami. – Nie wiem, co zamierzasz mi sprzedać, blondasie zaczął, ruszając naprzód niczym rozsierdzony gołąb – ale jeśli to jest to, czego się spodziewam, to wylecisz stąd tak szybko, że przyjdzie ci żałować, iż nie zabrałeś ze sobą spadochronu. – Nie przychodzę, żeby coś sprzedać, ale dać. I to coś o dużej wartości. – Pieprzenie! Chcesz pewnie, żebym cię w czymś krył, ale lepiej od razu wybij to sobie z głowy. – Moi klienci nie mają nic do ukrycia, tak jak i ja. Ale poddaję się, ma pan rację: tylko że to chodzi właśnie o pana. – Gówno prawda! Wysłuchałem tego, co mówiłeś mi przez telefon: że coś ci wpadło w uszy, że ktoś wspominał coś o narkotykach, i żebym lepiej słuchał... No więc zbadałem wszystko od A do Z i potwierdziło się to, czego się spodziewałem, a co wiedziałem od samego początku! Jesteśmy tu czyści jak źródlane strumienie Alabamy! A teraz chcę się dowiedzieć, jakiemu to złodzie554

jaszkowi i z jakiej złodziejskiej szajki przyszło do głowy, że może mnie nastraszyć za pomocą takiego gówna? – Nie sądzę, aby życzył pan sobie ogłoszenia owego „gówna” całemu światu. Ta informacja może zniszczyć. – Informacja? Słowa! Insynuacje! Pogłoski i plotki! Podobnie jak wtedy, kiedy ten czarny szczeniak próbował oskarżyć cały nasz Kongres plotąc swoje kłamstwa! – To nie pogłoski i nie plotki – zaprzeczył Miloś Varak sięgając do górnej wewnętrznej kieszeni marynarki. – Tylko fotografie. – Z tymi słowami Czech reprezentujący Inver Brass rzucił białą kopertę na biurko. – Co!? – Partridge natychmiast znalazł się przy kopercie. Usiadł i rozerwał ją, po czym zaczął wyciągać zdjęcia jedno po drugim i przytrzymywał je pod światłem biurkowej lampy z zielonym abażurem. Oczy rozszerzyły mu się w pobladłej nagle twarzy, która po chwili poczerwieniała z wściekłości. To, co zobaczył, przekraczało całkowicie jego wyobrażenia. Półnadzy lub zupełnie nadzy młodzi ludzie, podzieleni w pary, trójki i czwórki, 555

wdychali przez słomki biały proszek rozsypany po stołach. Z pospiesznie robionych, zamazanych zdjęć wyłaniały się strzykawki oraz butelki z piwem i whisky. Na koniec ukazały się wyraźne ujęcia kilku kochających się par. – Aparaty fotograficzne są dziś tak różnej wielkości – skomentował Varak. – Mikrotechnologia umożliwia miniaturyzowanie ich do wielkości guzika przy marynarce czy koszuli. – Wielki Boże! – wykrzyknął Partridge w udręce. – To w moim domu w Arlington! A to... – Dom kongresmana Bookbindera w Silver Springs, jak również posiadłości trzech innych członków pańskiej komisji. W związku z pana zajęciami bardzo często wyjeżdża pan z Waszyngtonu. – Kto je robił? – spytał Partridge ledwie słyszalnym szeptem. – Nie odpowiem na to pytanie. Mogę tylko zaręczyć panu własnym słowem, że osoba ta przebywa obecnie tysiące mil stąd bez negatywów i szansy powrotu do Stanów. Można by ją określić jako studenta nauk politycznych uczestniczącego w wymianie uniwersyteckiej. 556

– Zdołaliśmy osiągnąć tak wiele, a teraz wszystko diabli wzięli... Mój Boże! – A niby dlaczego? – zapytał szczerze Varak. – Ci młodzi ludzie nie wchodzą w skład pańskiej komisji. Nie są to pana prawnicy czy księgowi, ani nawet wyżsi rangą asystenci. To po prostu dzieciaki, które dopuściły się strasznych błędów w nieprzejednanym środowisku najpotężniejszej stolicy na świecie. Proszę się ich pozbyć. Niech im pan powie, że ich życie i kariery są skończone, chyba że ktoś im pomoże doprowadzić się do porządku, tylko proszę nie rozwiązywać komisji. – Nikt już nam nie będzie wierzył – poskarżył się Partridge patrząc prosto przed siebie, jakby mówił do ściany. – Cuchniemy teraz tak samo jak ci, których mamy tropić. Jesteśmy hipokrytami. – Nikt nie musi wiedzieć... – Niech to cholera! – wybuchnął kongresman z Alabamy i doskoczył do telefonu; wcisnął przycisk i nie przestawał go wciskać nawet wtedy, kiedy po drugiej stronie podniesiono słuchawkę. – Do mnie! – ryknął. W drzwiach pojawił się młody asystent, a Partridge wstając zza biurka powitał go słowami: – Pięknie się uczysz, sukinsynu! Prosiłem, żebyś powiedział mi prawdę, a ty 557

mnie okłamałeś! – Nieprawda! – odkrzyknął młodzieniec, a oczy za okularami w rogowej oprawie zaczęły mu się szklić. – Spytałeś mnie, co jest grane, co się naprawdę wydarzyło, a ja odparłem, że nic – że nic się nie stało! Jakieś trzy, cztery tygodnie temu paru z nas zwinęła policja i napędziło to nam wszystkim porządnego stracha! Przyznaję, byliśmy głupi, zachowaliśmy się jak durnie, ale nikomu nie wyrządziliśmy krzywdy! Odchodzimy stąd jeden po drugim zostawiając cząstkę samego siebie, ale ty i twoje pyszałki jakby niczego nie widzieli. Te twoje zarozumiałe typy każą nam pracować osiemdziesiąt godzin w tygodniu, a potem wyzywają nas od durnych szczeniaków, a sami paradują przed kamerami wykorzystując efekty naszej pracy. Nawet nie zauważyłeś, że masz tu samych nowych przedszkolaków. Wszyscy pozostali odeszli, a ty nawet niczego nie zauważyłeś! Zostałem tylko ja, bo ja nie mogłem odejść. – Właśnie zostałeś zwolniony. – Święta racja, cesarzu Jones! – Kto? 558

– Ta aluzja z pewnością by cię zachwyciła – odparł młody człowiek i wypadł z pokoju zatrzaskując za sobą drzwi. – Kto to był? – spytał Varak. – Arvin Partridge junior – odpowiedział cicho kongresman i usiadł ze wzrokiem wbitym w podłogę. Jest studentem trzeciego roku prawa na uniwersytecie w Wirginii. Pozostali też byli studentami prawa. Kazaliśmy im zasuwać przez okrągłą dobę praktycznie za Bóg zapłać, ale przecież też im coś w zamian dawaliśmy. Oni tymczasem zdradzili zaufanie, jakim ich obdarzyliśmy powierzając im to. – To znaczy co? – Doświadczenie, którego nie zdobyliby gdzie indziej: ani w sądzie, ani w swoich książkach prawniczych – tylko tutaj. Mój syn dobrze o tym wie, bo sam bawił się w prawnicze i gramatyczne dzielenie włosa na czworo. Okłamał mnie w związku ze sprawą, która może zniszczyć nas wszystkich. Już nigdy nie będę w stanie mu wierzyć. – Przykro mi. 559

– Nie twoje zmartwienie – odparł Partridge, porzucając nagle refleksyjny ton. – No dobrze, chłoptasiu – ciągnął dalej ostrym głosem – czego ode mnie oczekujesz w zamian za to, by komisja mogła działać dalej? Zaznaczyłeś, że nie chodzi o żadne krycie, ale istnieją chyba dziesiątki sposobów na powiedzenie tego samego bez potrzeby nazywania rzeczy po imieniu. Będę musiał rozważyć wszystkie plusy i minusy, czyż nie tak? – Nie ma żadnych minusów – zapewnił Varak wyjmując kilka złożonych kartek papieru, które następnie rozwinął i położył na biurku przed kongresmanem. Zawierały one krótkie omówienie tematu oraz małą fotografię identyfikacyjną umieszczoną w prawym górnym rogu pierwszej strony. – Moi klienci chcą, żeby ten człowiek znalazł się w pana komisji... – Czyli macie coś na niego! – przerwał mu Partridge. – Absolutnie nic kompromitującego; jeżeli chodzi o tego rodzaju sprawy, jest bez zarzutu. Powtarzam, moi klienci nie oczekują żadnego krycia, żadnego wymuszania, żadnego odsyłania projektów ustaw komisji ani blokowania ich przyjęcia. Ten człowiek nie zna moich klientów, a oni osobiście nie znają jego; 560

nie ma też najmniejszego pojęcia o naszym dzisiejszym spotkaniu. – Dlaczego więc tak ci zależy, żeby ze mną pracował? – Ponieważ moi klienci są zdania, że będzie on wspaniałym nabytkiem dla pańskiej komisji. – Jeden człowiek może zrobić tyle, co nic, chyba się ze mną zgadzasz, co? – Oczywiście. – Jeżeli planujecie go tu wsadzić, żeby zbierał informacje, to powinniście wiedzieć, że jesteśmy zabezpieczeni przed przeciekami. – Partridge rzucił okiem na fotografie leżące pod lampą z zielonym abażurem; odwrócił je i cisnął na biurko. – W każdym razie byliśmy. Varak nachylił się i zebrał zdjęcia. – Proszę to zrobić, panie kongresmanie. Proszę włączyć go do komisji. Albo, jak sam pan to określił, wszystko diabli wezmą. Kiedy znajdzie się już na swoim miejscu, zdjęcia wrócą do pana wraz z negatywami. Niech pan to zrobi. Partridge nie spuszczał wzroku z fotografii spoczywających w dłoni blondyna. – Tak się akurat składa, że zwolniło się jedno miejsce, Bookbinder złożył 561

wczoraj rezygnację – kłopoty osobiste. – Wiem – stwierdził Miloś Varak. Kongresman spojrzał swemu gościowi prosto w oczy. – Kim ty, u diabła, jesteś? – Kimś szczerze oddanym przybranej ojczyźnie. Ale ja się nie liczę. Ważny jest on. Partridge rzucił okiem na leżące przed nimi resume i przeczytał: – „Evan Kendrick, dziewiąty okręg wyborczy w Kolorado”. Prawie o nim nie słyszałem; a to, co do mnie dotarło, nie wywołuje wypieków na twarzy. To nikt, bogaty nikt. – Zaręczam pana, że to się zmieni – zapewnił Czech odwracając się i kierując w stronę drzwi. – Panie kongresmanie, panie kongresmanie! – krzyczał główny asystent Evana Kendricka wybiegając z biura w budynku Izby Reprezentantów i puszczając się korytarzem, żeby złapać swego pracodawcę. – O co chodzi? – spytał Evan odrywając rękę od przycisku windy i patrząc z 562

zaskoczeniem na hamującego przed nim z poślizgiem zziajanego, młodego mężczyznę. – To do ciebie niepodobne, Phil, żebyś podnosił głos ponad bardzo poufny szept. Czy może dziewiąty okręg w Kolorado zniknął pod zwałami błota? – Całkiem możliwe, że uda się go wydobyć spod błota zasypującego go od dawna. To znaczy z pańskiego punktu widzenia. – A zatem? – Dzwonił kongresman Partridge. Ten z Alabamy! – To kawał gbura, ale porządny człowiek. Nie boi się ryzykować. Podoba mi się to, co robi. – A teraz chce, żeby pan robił to razem z nim. – Co robił? – Pracował w jego komisji. – Co!? – To ogromny krok do przodu! – Raczej fatalny krok do tyłu – nie zgodził się Kendrick. – Członkowie jego 563

komisji muszą pojawiać się co dwa tygodnie w wieczornych wiadomościach, a do tego wypełniać niedzielne poranki, jeżeli nasze najnowsze komety na niebie Kongresu nie są akurat osiągalne. To ostatnia rzecz, której bym sobie życzył. – Proszę mi wybaczyć, panie kongresmanie, ale to pierwsza rzecz, którą powinien pan zrobić – stwierdził asystent, nieco już uspokojony, patrząc mu prosto w oczy. – Niby dlaczego? Młody człowiek o imieniu Phil trącił go w ramię, odciągając od tłumu zbierającego się przy windzie. – Powiedział mi pan, że po wyborach planuje zrezygnować, i przyjąłem to do wiadomości. Ale powiedział pan również, że pragnie mieć głos przy mianowaniu swojego następcy. – Mam taki zamiar. – Evan skinął potakująco głową. – Walczyłem z tą piekielną machiną i nie chcę, żeby ich noga tam kiedykolwiek postała. Chryste, sprzedaliby ostatnią górę w południowych Górach Skalistych na kopalnię uranu, gdyby tylko udało im się zdobyć choć jedno pozwolenie rządowe na bada564

nia poszukiwawcze oczywiście, nie bez przecieku. – Nie zostanie panu prawo głosu, jeżeli pan teraz odrzuci ofertę Partii dge'a. – Dlaczego? – Ponieważ rzeczywiście mu na panu zależy. – A to z jakiego powodu? – Tego nie jestem pewny, ale wiem jedno: on niczego nie robi bez powodu. Może chce rozszerzyć swoją strefę wpływów na Zachodzie zbudować bazę dla własnego rozwoju – kto to wie? Równocześnie jednak kontroluje całą masę delegacji stanowych, i jeśli obrazi go pan mówiąc: „Nie, dzięki, stary”, to uzna to za arogancję i może doprowadzić do pana izolacji zarówno tutaj, jak i na pana własnym terenie. Proszę mi wierzyć, na Kapitolu zyskał sobie opinię prawdziwego mucho. Kendrick westchnął, marszcząc brwi. – Cóż, w każdym razie mogę przynajmniej jak najmniej się odzywać. Mijał właśnie trzeci tydzień od czasu nominacji kongresmana Evana Kendricka do komisji Partridge'a; to zupełnie nieoczekiwane mianowanie nie wstrząsnęło w Waszyngtonie nikim z wyjątkiem Anny Mulcahy O'Reilly i, siłą rozpędu, jej 565

męża Patricka Xaviera, przeniesionego z Bostonu porucznika policji, którego umiejętności były towarem poszukiwanym i odpowiednio opłacanym przez władze niepokojonej przestępczością stolicy. Uważano powszechnie, że podejmując taką decyzję stary wyga pragnął zapewnić sobie, by światła reflektorów były skierowane na niego, a nie na innych członków komisji. Jeżeli owo przekonanie odpowiadało prawdzie, to Partridge nie mógł był dokonać lepszego wyboru. Kongresman z dziewiątego okręgu wyborczego w Kolorado w czasie transmitowanych przez telewizję przesłuchań, gdy przychodziła jego pora przepytywania świadków rzadko kiedy odzywał się, by powiedzieć coś więcej poza: „Nie mam pytań, panie przewodniczący”. Najdłuższym oświadczeniem, jakie wygłosił w czasie swej krótkiej kadencji u „Ptaszków” Partridge'a była dwudziestotrzysekundowa odpowiedź na powitalne przemówienie przewodniczącego. W spokojnych słowach wyraził w niej zdziwienie z powodu uhonorowania go wyborem oraz nadzieję, iż zasłuży sobie na zaufanie pokładane w nim przez przewodniczącego. W połowie wystąpienia – dokładnie po dwunastu sekundach – kamery telewizyjne zjechały z jego twarzy, by ukazać 566

pojawienie się umundurowanego woźnego, który przemierzał salę opróżniając popielniczki. – Jak państwo widzą” – popłynął ściszony głos komentatora „„nawet w czasie takich przesłuchań jak obecne rząd nie zaniedbuje podstawowych środków bezpieczeństwa... Słucham? A, tak, kongresman Owen Canbrick zakończył swoje wystąpienie”. Jednak we wtorek czwartego tygodnia wydarzyło się coś zupełnie niezwykłego. Rankiem owego dnia miało rozpocząć się pierwsze w tym tygodniu przesłuchanie transmitowane przez telewizję, któremu towarzyszyło nieco większe niż zazwyczaj zainteresowanie, jako że w roli głównego świadka miał wystąpić przedstawiciel Biura Zaopatrzenia w Pentagonie. Był to dość młody, łysiejący mężczyzna w stopniu pułkownika, który idąc przebojem zdobył sobie sławę na polu logistyki – w pełni oddany żołnierz o niezachwianych przekonaniach. Błyskotliwy, bystry i obdarzony zjadliwym dowcipem, był armatą Arlingtonu wytaczaną wszędzie tam, gdzie w grę wchodzili pochlipujący, nieskorzy do wydawania grosza cywile. Wiele osób z niecierpliwością oczekiwało starcia między pułkownikiem Robertem Barrishem a równie bły567

skotliwym, równie bystrym i z pewnością obdarzonym równą zjadliwością przewodniczącym komisji Partridge'a. Jednak rzeczą niezwykłą owego poranka była nieobecność kongresmana Arvina Partridge'a z Alabamy. Przewodniczący nie zjawił się, i ani prowadzone na szeroką skalę poszukiwania telefoniczne, ani pluton asystentów rozesłany po całym mieście nie doprowadziły do jego odnalezienia. Najzwyczajniej w świecie zniknął. Niemniej komisje Kongresu nie obracają się wyłącznie wokół swych przewodniczących, zwłaszcza kiedy w grę wchodzi przekaz telewizyjny. Posiedzenie więc rozpoczęło się pod nieobecność kierującego, prowadzone przez kongresmana z Północnej Dakoty, który leczył właśnie najgorszego w życiu kaca – przypadłość o tyle dziwna, iż człowiek ów uchodził za niepijącego. Miał opinię łagodnego, wiodącego wstrzemięźliwe życie głosiciela ewangelii, który wziął sobie do serca biblijne napomnienie o przekuwaniu mieczy na lemiesze. Był również surowym mięsem rzuconym na pożarcie lwu, czyli pułkownikowi Robertowi Barrishowi. – ...i kończąc me wystąpienie przed tym cywilnym ciałem śledczym pragnę stanowczo oświadczyć, iż występuję na rzecz silnego, wolnego społeczeństwa, 568

w śmiertelnej walce toczonej z siłami zła gotowymi rozszarpać nas na strzępy przy pierwszej oznace słabości z naszej strony. Czy nasze ręce mają być skrępowane mało istotnymi akademickimi procedurami powierniczymi, które w niewielkim tylko stopniu odnoszą się do status quo ante naszych przeciwników? – Jeżeli pana dobrze rozumiem – zaczął tymczasowy przewodniczący, patrząc swymi zamglonymi oczami – to pozwolę sobie pana zapewnić, że nikt z tu obecnych nie poddaje w wątpliwość pańskiego oddania sprawie obronności naszej ojczyzny. – Żywię taką nadzieję. – Nie sądzę, by... – Chwileczkę, żołnierzu – odezwał się Evan Kendrick z dalekiego krańca sali. – Przepraszam pana? – Powiedziałem: „chwileczkę”, dobrze? – Jestem pułkownikiem w armii Stanów Zjednoczonych i oczekuję, by zwracano się do mnie w takiej formie – uniósł się gniewem oficer. 569

Evan przeszył świadka ostrym wzrokiem zapominając na chwilę o mikrofonie. – Będę zwracać się do ciebie, jak mi się żywnie podoba, ty arogancki skurwielu. – Kamery skoczyły, z fonii popłynęły odgłosy brzęczyków, za późno jednak, by zagłuszyć. – ..chyba że osobiście wprowadziłeś poprawkę do Konstytucji, którą zresztą wątpię, czy w ogóle kiedykolwiek czytałeś – ciągnął dalej Kendrick zaglądając w leżące przed nim papiery i chichocząc pod nosem na wspomnienie swego spotkania z Frankiem Swannem w Departamencie Stanu przed wyjazdem do Maskatu. – To jest śledztwo, ośle. – Pan mnie obraża... – A ty obrażasz swoich podatników – przerwał mu Evan zerkając w opis służby Barrisha i przypominając sobie dokładnie słowa Franka Swanna sprzed ponad roku. – Pozwólcie, że spytam pułkowniku: czy kiedykolwiek strzelaliście? – Przecież jestem żołnierzem! – To już chyba ustaliliśmy, prawda? Wiem, że jesteście żołnierzem. A my, 570

inkwizytorscy cywile płacimy wam pensję – chyba że ten mundur sobie pożyczyliście. – Przez salę Kongresu przetoczyła się cicha fala śmiechu. Ale zadałem pytanie, czy kiedykolwiek strzelaliście. – Niezliczoną ilość razy. A pan? – Nie aż tyle, zaledwie kilka razy. I nigdy w mundurze. – A zatem uważam temat za zamknięty. – Niezupełnie. Czy użyliście kiedyś broni w celu zabicia drugiego człowieka, który zamierzał was zabić? Cisza, która teraz zaległa, nie uszła niczyjej uwadze. Ledwie słyszalna odpowiedź dotarła do wszystkich. – Nigdy nie brałem udziału w walkach, jeśli o to panu chodzi. – Jak to, przecież mówiliście, że toczycie śmiertelną walkę i tak dalej, i tak dalej, co każe myśleć wszystkim tu obecnym oraz oglądającym nas telewidzom, że mają przed sobą jakiegoś współczesnego Davy'ego Crocketta broniącego fortu Alamo, albo sierżanta Yorka, czy też Indian” Jonesa plującego z luf do niegrzecznych facetów. Ale to wszystko nieprawda, co, pułkowniku? Jesteście 571

po prostu księgowym, który próbuje usprawiedliwić kradzież milionów – a może miliardów – z pieniędzy podatników, występując pod czerwonobiałoniebieską flagą najwyższego patriotyzmu. – Ty sukin...! Jak śmiesz... Skoki kamer i brzęczyki były znów spóźnione, kiedy pułkownik Barrish wstał z miejsca i walnął pięścią w stół. – Posiedzenie skończone! krzyknął wyczerpany przewodniczący. – Kończmy, do cholery! W rogu przyciemnionego studia kontrolnego jednej z waszyngtońskich sieci telewizyjnych stał siwowłosy prezenter wiadomości wpatrując się w monitor przekazujący obraz z Kongresu. Ściągnął usta w zamyśleniu, tak jak to miała już okazję oglądać niezliczoną ilość razy większość Ameryki, po czym odwrócił się do stojącego za nim asystenta. – Chcę mieć tego kongresmana – kto by to u diabła nie był – w moim programie w przyszłą niedzielę. W domu na Chevy Chase zdenerwowana kobieta krzyczała przez telefon: 572

– Słuchaj, mamo, nigdy przedtem go takim nie widziałam! Mówię poważnie, był na pewno pijany. Bogu dzięki, że ten uprzejmy cudzoziemiec przyprowadził go do domu. Powiedział, że znalazł go przed restauracją w Waszyngtonie ledwie trzymającego się na nogach. Możesz sobie wyobrazić? Ledwie trzymał się na nogach. Poznał go, i jako dobry chrześcijanin uznał, że nie wolno mu pozostawić go na ulicy. Ale wiesz, co w tym wszystkim jest najbardziej szalone, mamo? To, iż byłam najświęciej przekonana, że on nigdy nie wziął kropli alkoholu do ust. Cóż, najwyraźniej się myliłam. Ciekawe, ile jeszcze innych sekretów chowa przede mną mój zagorzały kaznodzieja! Dziś rano utrzymywał, że nie może sobie niczego przypomnieć – że w ogóle nic nie pamięta... O, mój słodki Boże! Właśnie wszedł do domu... Mamciu, on wymiotuje mi na dywan! – Gdzie ja, u licha, jestem – wyszeptał Arvin Partridge senior potrząsając głową i usiłując skupić wzrok na oknach motelowego pokoju zasuniętych podniszczonymi zasłonami. – Co to za szczurza nora? – To określenie niezbyt dalekie od prawdy – odezwał się mężczyzna o blond włosach, zbliżając się do łóżka. – Tyle że gryzonie, które odwiedzają to miejsce, 573

zostają tu zwykle na godzinę lub dwie. – To ty! wrzasnął kongresman z Alabamy wbijając wzrok w Czecha. – Co mi zrobiłeś? – Nie – co panu zrobiłem, ale co dla pana uczyniłem – poprawił Varak. – Na szczęście udało mi się wyrwać pana z potencjalnie kłopotliwej sytuacji. – Co? Partridge usiadł i zrzucił nogi z łóżka. Chociaż był jeszcze zupełnie zdezorientowany, zdał sobie sprawę, że jest w pełni ubrany. – Gdzie? Co się stało? – Jeden z moich klientów jadł kolację w Carriage House w Georgetown, gdzie spotkał się pan z kongresmanem z Północnej Dakoty. Jak tylko zaczęły się te nieprzyjemności, zadzwonił do mnie, a ponieważ tak się szczęśliwie składa, że mieszkam w pobliżu, mogłem w porę przybyć. A tak przy okazji, wygląda na to, że jest pan tu nie zameldowany. – Chwileczkę! – ryknął Partridge. – Cholera! Więc to całe spotkanie między mną a tym stukniętym świętoszkiem było zaaranżowane! Jego biuro dostaje telefon, że niby ja chcę się z nim spotkać w nie cierpiącej zwłoki sprawie dotyczącej komisji, i jednocześnie moje biuro otrzymuje taki sam telefon. Obaj wie574

my, że rano zjawić się ma ten kutas z Pentagonu. Barrish, dochodzimy więc do wniosku, że lepiej będzie, jak się spotkamy. A kiedy idę na spotkanie i pytam go, o co chodzi, on zadaje mi to samo pytanie! – Nic mi na ten temat nie wiadomo. – Gówno prawda!... Co za nieprzyjemności? – Za dużo pan wypił. – Pieprzenie! Zamówiłem sobie jedno martini, a ten niebiański ojczulek pił lemoniadę! – Jeżeli tak było, to znaczy, że u was obu występuje obniżony próg tolerancji. Bo pan zwalił się na stół, a kaznodzieja usiłował napić się soli. Przewodniczący komisji Partridge'a przeszył Czecha pełnym wściekłości spojrzeniem. – Odurzyłeś nas czymś! – jęknął cicho. – Podsypałeś nam obu jakiegoś świństwa! – Aż do wczoraj nie postawiłem nogi w tej restauracji. – I do tego jeszcze łżesz jak z nut, masz w tym widać spore doświadczenie... Wielki Boże, która godzina? – Partridge obrócił gwałtownym ruchem nadgar575

stek, żeby spojrzeć na zegarek. Varak wtrącił się: – Już po przesłuchaniu. – A niech to! – Kaznodzieja nie zaprezentował się zbyt efektownie, za to pański nowo mianowany wywarł niezatarte wrażenie. Jestem pewny, że w wieczornych wiadomościach będzie pan mógł zobaczyć fragmenty jego występu, oczywiście już po wycięciu niektórych słów. – O, mój Boże! – wyszeptał do siebie kongresman. Podniósł wzrok i spojrzał na Czecha z Inver Brass. – Co o mnie mówili? Odnośnie mojej nieobecności? – Pańskie biuro wydało oświadczenie jak najbardziej możliwe do przyjęcia. Stwierdza się w nim, iż płynął pan na jachcie połowowym przy Wschodnim Wybrzeżu Marylandu, kiedy zepsuł się silnik i musiał pan rzucić kotwicę milę od przystani. Wszystko zostało poparte dowodami, nie ma żadnych problemów. – Moje biuro wydało takie oświadczenie? Z czyjego upoważnienia? – Pańskiego syna. To niebywale wyrozumiały młody człowiek. Czeka przed 576

motelem w pańskim samochodzie. Twarz rudowłosego sprzedawcy w salonie Saaba płonęła autentycznym zdziwieniem, kiedy podpisywał dokumenty i przeliczał dziesięć studolarowych banknotów. – Samochód będzie do odebrania dziś o piętnastej. – Bardzo dobrze – odparł kupujący, który na umowie o zaciągnięciu pożyczki w rubryce zawód wpisał: barman, zatrudniony obecnie w Carriage House w Georgetown.

Rozdział 18 – Godzina Zero, panie Kendrick – powiedział pułkownik Robert Barrish uśmiechając się przyjemnie do kamery, a jego głos w pełni oddawał powagę chwili. – Musimy być na nią przygotowani, a prowadząc eskalację wyprzedzającą, odsuwamy jej groźbę coraz dalej od siebie. – Albo na odwrót: przeładowujemy arsenały do tego punktu, kiedy wystar577

czy jeden błąd w kalkulacji, aby wysadzić w powietrze całą naszą planetę. – Ależ drogi panie – upomniał go pułkownik z wyższością w głosie. – Ta linia argumentacji została już dawno uznana za modus non operandi. Jesteśmy profesjonalistami. – Ma pan na myśli naszą stronę? – Oczywiście, że mam na myśli naszą stronę. – A co z przeciwnikiem? Czyż oni są również profesjonalistami? – Jeżeli próbuje pan stawiać osiągnięcia techniczne naszych nieprzyjaciół na równi z naszymi, to sądzę, że pana informacje w tym względzie są tak samo mylne, jak w przypadku pańskiej oceny efektywności kontroli kosztów w naszym systemie. – Rozumiem z tego, iż pana zdaniem nie są oni tak dobrzy jak my. – Przenikliwa ocena, panie kongresmanie. Poza wyższością naszego moralnego oddania – oddania się Bogu – wyszkolenie naszych sił zbrojnych w warunkach zaawansowanej technologii nie ma sobie równych w świecie. I jeśli pan pozwoli, chciałbym w tym miejscu, jako cząstka tego ogromnego zespołu pod578

kreślić, że jestem niezmiernie dumny z naszych wspaniałych chłopców i dziewcząt. – O rany, to całkiem jak ja – zapewnił Evan z lekkim uśmiechem. Ale teraz z kolei ja chciałbym w tym miejscu powiedzieć, że zgubiłem tok pańskiego rozumowania. Chyba wspominał pan coś o eskalacji wyprzedzającej, tak? Zdaje mi się też, że pański komentarz o profesjonalizmie stanowił odpowiedź na mą uwagę o możliwości błędnej kalkulacji w sytuacji, gdy arsenały są pełne broni. – Istotnie. Widzi pan, panie Kendrick, cały czas staram się panu cierpliwie wytłumaczyć, że działania naszego personelu do obsługi arsenału są obwarowane instrukcjami postępowania, które eliminują ryzyko błędnej kalkulacji. Jesteśmy całkowicie zabezpieczeni. – My może tak – zgodził się Evan. Ale ten drugi gość? Stwierdził pan, o ile się nie mylę, że nie jest on tak bystry i że nie można go stawiać obok nas, cokolwiek to znaczy. Załóżmy więc, że to on popełni błąd. Co wtedy? – Nie będzie już miał okazji go powtórzyć. Przy minimum strat z naszej strony oddalibyśmy... 579

– Stójcie, żołnierzu! – przerwał mu Kendrick nieoczekiwanie ostrym tonem, który zabrzmiał jak rozkaz. – Wróć: „Przy minimum strat z naszej strony...” Co to znaczy? – Nie wiem, czy jest pan świadomy tego, że nie wolno mi rozmawiać na te tematy. – Lepiej jednak będzie, jak to zrobicie. Czy „minimum strat” oznacza po prostu Los Angeles czy Nowy Jork? A może Albuquerque albo St.Louis? Jako że wszyscy łożymy na ten parasol, czy nie powinniśmy dowiedzieć się, jaka będzie pogoda? – Jeżeli panu się zdaje, że będę narażał na szwank bezpieczeństwo narodowe występując w telewizji... Cóż, panie kongresmanie, mówię to z prawdziwą przykrością, ale nie uważam, by miał pan jakiekolwiek prawo do reprezentowania narodu amerykańskiego. – Całego? Nigdy mi to nawet nie przyszło do głowy. Poinformowano mnie, że ma to być program między panem a mną – że obraziłem pana w telewizji i że ma pan prawo do wystąpienia z repliką na tej samej arenie. Oto dlaczego tu je580

stem. Replikujcie zatem, pułkowniku. Nie zasypujcie mnie sloganami przeniesionymi żywcem z Pentagonu; żywię zbyt wielki szacunek do naszych sił zbrojnych, bym pozwolił się teraz panu tym wykpić. – Jeżeli mówiąc o „sloganach” poddaje pan krytyce bezinteresownych liderów naszego establishmentu obronnego – ludzi pełnych lojalności i honoru, którzy nade wszystko pragną zachować ten kraj silnym – to szczerze mi pana żal. – E, darujcie sobie. Nie siedzę w tym jeszcze dostatecznie długo, ale wśród paru moich przyjaciół znajdzie się też kilka wysokich rangą szych z Arlingtonu, którzy pewnie krzywią się teraz słysząc, jak ględzi pan o tych swoich modus non operandi. Ja z kolei, pułkowniku, usiłuję panu cierpliwie wytłumaczyć, że nie dysponuje pan czekiem in blanco w większym stopniu niż ja czy mój sąsiad z ulicy. Żyjemy w realiach... – No to niech mi pan da wyjaśnić te realia! – przerwał mu Barrish. – Najpierw proszę pozwolić mi skończyć – zastopował go Evan, tym razem z uśmiechem. 581

– Panowie, panowie – odezwał się mitygująco znajomy prezenter telewizyjny. – Nie poddaję w wątpliwość pańskiego oddania, pułkowniku wtrącił Kendrick. – Robi pan to, co do pana należy, i stara się ochronić swoje gniazdo. Rozumiem to. Kiedy jednak mówił pan na przesłuchaniu – zanotowałem to sobie – o „mało istotnych, akademickich procedurach powierniczych”, to co wtedy miał pan na myśli? Czy pan jest poza wszelką odpowiedzialnością? Jeżeli tak pan uważa, to proszę to powiedzieć pierwszemu z ulicy Joe'emu Smithowi, który dokłada wszelkich sił, żeby nie zawalił mu się jego budżet rodzinny. – Tenże sam Joe Smith padnie przed nami na kolana, kiedy dotrze do niego, że jesteśmy gwarantem jego przeżycia! – Zdaje mi się, pułkowniku, że właśnie usłyszałem dochodzące z Arlingtonu głośne pomruki niezadowolenia. Joe Smith nie musi przed nikim padać na kolana. Nie tutaj. – Wyłapuje pan moje uwagi wyjęte z kontekstu! Doskonale pan wie, co miałem na myśli, kongresmanie Partridge! 582

– Nie, pułkowniku, Partridge to ten drugi. Ja jestem rezerwowym, którego wystawili do gry na lewej stronie boiska. – „Lewa strona” to rzeczywiście trafne określenie! – To ciekawe stwierdzenie. Czy będzie wolno mi pana zacytować? – Znam cię dobrze – odezwał się Barrish złowieszczo z groźbą w głosie. – Nie opowiadaj mi o zwykłym facecie z ulicy i nie udawaj, że niczym się od niego nie różnisz. – Urwał, po czym, jakby nie mogąc już dłużej nad sobą zapanować, krzyknął: – Nawet nie jesteś żonaty! – To najtrafniejsze spostrzeżenie, jakie udało się panu wygłosić. Nie, nie jestem żonaty, ale jeśli chce się pan ze mną umówić na randkę, to muszę najpierw zapytać moją dziewczynę. Wygrana do zera. Wielka armata Pentagonu nawaliła, osmalając sobie twarz prochem na oczach widzów telewizji krajowej. – Kim, u licha, jest ten gość? – spytał pan Joseph Smith spod numeru 70 na ulicy Cedar Street w Clinton, w stanie New Jersey. – Nie mam pojęcia – odparła pani Smith siedząca przed telewizorem obok swego męża. 583

– W każdym razie kawał z niego przystojniaka. – Nie wiem, czy z niego przystojniak, ale przed chwilą nieźle ukręcił nosa jednemu z tych zasmarkanych oficerków, co to lubili nurzać mnie w gównie w Wietnamie. To swój chłop. – Jest dobry – orzekł Eric Sundstrom z Inver Brass, podnosząc się i wyłączając telewizor w swoim nowojorskim mieszkaniu wychodzącym na park Gramercy. Dopił kieliszek Montracheta i spojrzał na Margaret Lowell i Gideona Logana usadowionych w fotelach. Szybko myśli i umie zachować zimną krew. Znam dobrze tę kobrę Barrisha – nic nie sprawia mu większej przyjemności jak wysysanie z kogoś krwi na oczach wszystkich. Kendrick pokonał go jego własną bronią. – No i trzeba przyznać, że jest niczego sobie – dodała pani Lowell. – Słucham? – Ma prezencję, Ericu. To chyba żaden minus. – Do tego jest dowcipny – dorzucił Logan. – A to niewątpliwa zaleta. Potrafi w jednej chwili przeskoczyć z tematów poważnych na śmieszne, a to wymaga 584

niemałego talentu. Nie była to sprawa przypadku, ponieważ tę samą umiejętność wykazał w czasie niedawnego przesłuchania. Kennedy posiadał ten sam dar – we wszystkim umiał dostrzec humorystyczne akcenty. Ludzie to lubią... Upatruję jednak ciemną chmurę na horyzoncie. – O co chodzi? – spytał Sundstrom. – Człowiekiem o tak bystrym umyśle nie będzie łatwo kierować. – Jeżeli to właściwy kandydat – zauważyła Margaret Lowell – a nie mamy dotąd powodów, żeby w to wątpić nie będzie to odgrywało, Gideonie, żadnej roli. – A jeśli nie? Przypuśćmy, że jest coś, o czym nie wiemy? To my przecież, a nie żaden proces polityczny, jesteśmy siłą, która go uruchomi. W wytwornej dzielnicy Manhattanu, w usytuowanej między Piątą Avenue a Madison Avenue sześciopiętrowej, miejskiej rezydencji z ciemnego piaskowca, siwowłosy Samuel Winters siedział naprzeciw swego przyjaciela Jacoba Mandela. Znajdowali się w obszernym gabinecie Wintersa na ostatnim piętrze budynku. Ściany między półkami na książki wypełniało kilka wspaniałych gobelinów, a całe umeblowa585

nie pokoju było równie wytworne. Cechowała go jednak przy tym wygoda. Był miejscem używanym i czuło się wypełniające go ciepło: arcydzieła przeszłości zgromadzono tu, by służyły, a nie stanowiły jedynie obiektów do podziwiania. Korzystając z pilota, arystokratyczny historyk zgasił telewizor. – I jak? – spytał Winters. – Muszę się chwilę zastanowić, Samuelu. – Oczy Mandela zaczęły krążyć po pokoju. To wszystko należy do ciebie od dnia, w którym się urodziłeś – stwierdził makler giełdowy. – A mimo to przez całe życie tak ciężko pracowałeś. – Wybrałem dziedzinę, w której posiadanie pieniędzy jest dużym ułatwieniem – odparł Winters. – Czasami czułem się z tego powodu trochę winny. Zawsze mogłem jeździć, dokąd tylko zapragnąłem, korzystać z archiwów, które dla innych pozostawały zamknięte, i studiować, jak długo sobie życzyłem. Jakiekolwiek by nie były moje zasługi, to i tak są one drugorzędne w porównaniu z zabawą, jaką przy tym miałem. Żona zawsze mi to powtarzała. – Historyk spojrzał na portret pięknej, ciemnowłosej kobiety ubranej w stylu lat czterdziestych; obraz wisiał za biurkiem pomiędzy dwoma olbrzymimi oknami wycho586

dzącymi na Siedemdziesiątą Trzecią Ulicę tak, że człowiek pracujący przy biurku mógł bez większego trudu odwrócić się i zatopić w nim wzrok. – Brakuje ci jej, prawda? – Bardzo. Często tu przychodzę, żeby z nią porozmawiać. – Myślę, że ja nie umiałbym dalej żyć bez Hannah, ale – choć to może wydać się dziwne – biorąc pod uwagę, co przeszła w Niemczech, modlę się do Boga, by zabrał ją pierwszą. Jestem pewny, że śmierć ukochanej osoby byłaby dla niej ciosem nie do zniesienia. Czy to nie wystawia mi okropnego świadectwa? – Raczej świadczy o nadzwyczajnej szlachetności – tak jak wszystko, co mówisz i robisz, stary przyjacielu. Poza tym wiem doskonale, ile sam musiałbyś wtedy wycierpieć. Dałbyś sobie z tym radę lepiej niż ja, Jacobie. – Nonsens. – To pewnie dzięki twojej świątyni... – A ty kiedy ostatni raz byłeś w kościele, Samuelu? – Niech pomyślę. Kiedy mój syn żenił się w Paryżu, złamałem akurat nogę i nie mogłem pojechać na ślub; a córka uciekła z tym czarującym typem o głowie 587

lżejszej od powietrza, który robi o wiele więcej pieniędzy, niż na to zasługuje, pisując scenariusze do tych zupełnie dla mnie niezrozumiałych filmów – a więc to musiało być w czterdziestym piątym, gdy wróciłem z wojny. Oczywiście, u Świętego Jana. I to właśnie ona mnie namówiła, podczas gdy ja myślałem tylko, żeby ją rozebrać. – Ale z ciebie niegodziwiec! Nie wierzę ci ani przez chwilę. – No to się mylisz. – Może okazać się niebezpieczny – powiedział Mandel zmieniając nagle temat i powracając do Evana Kendricka; Winters zrozumiał. Jego stary przyjaciel rozmawiał, ale też nie przestawał myśleć. – W jaki sposób? Wszystko, co o nim wiemy – a wątpię, żeby jeszcze coś było – wydaje się wykluczać jakąkolwiek obsesję władzy. W takim razie, w czym upatrujesz niebezpieczeństwo? – Jest bardzo niezależny. – Tym lepiej. Może być nawet świetnym prezydentem; wolnym od tych wszystkich krzykaczy, potakiwaczy i pochlebców. Wiedzieliśmy już, jak utrąca głowy tym pierwszym – z pozostałymi kategoriami powinno mu pójść łatwiej. – To znaczy, że nie wyrażam się dosyć jasno – orzekł Mandel. – Bo dla mnie 588

nie jest to wcale takie oczywiste. – Albo to ja jestem zbyt głupi. Co zatem próbujesz takiego powiedzieć? – Przypuśćmy, że dowie się o nas. Załóżmy, iż dowie się, że jest kryptonimem Ikar, wytworem Inver Brass? – Niemożliwe. – Nie o to chodzi. Pomińmy kwestię, czy jest to możliwe, czy niemożliwe. Od strony rozumu – a ten młody człowiek posiada go pod dostatkiem – jaka będzie jego reakcja? Nie zapominaj, że jest bardzo niezależny. Samuel Winters dotknął ręką podbródka i pobiegł wzrokiem za okno wychodzące na ulicę. A stamtąd przeniósł spojrzenie na portret żony. – Rozumiem – odezwał się; zaczęły napływać nieokreślone obrazy z jego własnej przeszłości, przybierając ostrą postać. – Wpadnie we wściekłość. Będzie się uważał za element korupcji na jeszcze większą skalę, związany z nią nieodwołalnie, ponieważ został w nią wmanipulowany. Dostanie szału. – A kiedy już dostanie szału – naciskał Mandel – co wtedy mógłby według ciebie zrobić? Nawiasem mówiąc, demaskowanie nas byłoby na dłuższą metę 589

niestosowne. Skończyłoby się podobnie jak z owymi pogłoskami, iż Komisja Trójstronna poparła Jimmy'ego Cartera, ponieważ Henry Luce zamieścił na okładce „Time'a” mało komu znanego gubernatora z Georgii. W samych pogłoskach mieściło się więcej prawdy, niż można by było przypuszczać, ale nikogo to w gruncie rzeczy nie obeszło... Jak Kendrick mógłby się zachować? Winters spojrzał na swego starego przyjaciela szeroko otwartymi oczami. – Mój Boże – szepnął cicho. – Uciekłby z odrazą. – Czy to ci czegoś nie przypomina, Samuelu? – To było tak wiele lat temu... Czasy wtedy były inne... – Nie sądzę, by się znowu aż tak bardzo zmieniły. Dawniej było dużo lepiej, ale nie inaczej. – Nie piastowałem urzędu. – Wystarczyło ci po niego tylko sięgnąć ręką. Błyskotliwy, szalenie bogaty dziekan z Uniwersytetu Columbia, o którego rady zabiegali kolejni prezydenci, i którego wystąpienia przed komisjami Izby Reprezentantów i Senatu zmieniały kierunki polityki państwowej... Dałeś się namówić na kandydowanie do urzędu 590

gubernatora Nowego Jorku; gładko dostałeś się do Albany i dopiero wtedy, na kilka miesięcy przed zjazdem partii odkryłeś, że to jakaś nieznana ci organizacja polityczna wyreżyserowała twoją nominację i zapewniła nieuniknione zwycięstwo wyborcze. – To był dla mnie zupełny szok. Nigdy przedtem o nich nie słyszałem. – Mimo to doszedłeś do wniosku – słusznego czy niesłusznego – że ta cicha machina zechce uczynić z ciebie swój bezwolny trybik, i uciekłeś demaskując całą szaradę. – Z prawdziwą odrazą. To było sprzeczne ze wszystkimi nakazami głoszonej przeze mnie otwartości procesu politycznego. – Bardzo niezależny – dorzucił makler giełdowy. – A potem nastąpiła próżnia władzy. Rozpoczął się chaos polityczny, w partii zapanował nieład. Wreszcie do akcji wkroczyli oportuniści i przejęli sprawy w swoje ręce. I tak nastało sześć lat drakońskich praw i skorumpowanej administracji, od dolnego aż po górny bieg Hudsonu. – Czy za to wszystko mnie obarczasz winą, Jacobie? – Nie pozostawało to bez związku, Samuelu. Cezar trzykrotnie odrzucał ko591

ronę, i rozpętało się istne piekło. – Chcesz powiedzieć, że Kendrick mógłby odmówić przyjęcia ofiarowanego mu urzędu? – Ty tak zrobiłeś. Odszedłeś, kipiąc z oburzenia. – Ponieważ ludzie, których nawet nie znałem, przeznaczali ogromne sumy pieniędzy, żeby wepchnąć mnie na urząd. W jakim celu? Jeżeli naprawdę kierowała nimi troska o lepsze sprawowanie władzy a nie o prywatny interes, to dlaczego z tym nie wystąpili wprost? – A dlaczego my tego nie czynimy, Samuelu? Winters popatrzył twardo na Mandela smutnymi oczami. – Ponieważ bawimy się w Boga, Jacobie. A musimy, bo wiemy to, czego inni nie wiedzą. Wiemy, co się stanie, jeżeli nie postąpimy w ten właśnie sposób. Nagle okaże się, że mieszkańcy wielkiej republiki nie mają prezydenta ale króla, cesarza sprawującego władzę nad wszystkimi stanami związku. A tym, czego nie rozumieją, jest to, co stoi za królem. Tych szakali pozostających w cieniu można się pozbyć tylko poprzez zastąpienie go. Nie ma innej drogi. 592

– Rozumiem. Jestem przezorny, ponieważ się boję. – Powinniśmy zatem zachować nadzwyczajną ostrożność i upewnić się, że Evan Kendrick nigdy się o nas nie dowie. To proste. – Nic nie jest proste – sprzeciwił się Mandel. – On nie należy do głupich. Zacznie się zastanawiać, dlaczego uwaga wszystkich skupia się na jego osobie. Varak będzie musiał opracować mistrzowski scenariusz, w którym każda sekwencja w sposób logiczny i niezmienny prowadzi do następnej. – Ja też się nieraz zastanawiałem – przyznał Winters cicho, spoglądając ponownie na portret swej zmarłej żony. – Jennie często mi powtarzała: „Wszystko idzie ci zbyt gładko, Sam. Inni muszą się zdrowo napocić, żeby gazety raczyły zamieścić o nich choćby kilka linijek, a o tobie wypisują całe artykuły odredakcyjne wychwalając cię za rzeczy, co do których nie mamy nawet pewności, czyje zrobiłeś”. To sprawiło, że zacząłem zadawać pytania, i w taki oto sposób odkryłem, co za tym wszystkim stało; nie „kto”, ale „co”. – I wtedy odszedłeś. – Oczywiście. – Dlaczego? Ale tak naprawdę? 593

– Przed chwilą sam sobie odpowiedziałeś na to pytanie, Jacobie. Kipiałem z oburzenia. – Pomimo że tyle mogłeś od siebie dać? – To oczywiste. – Czy słusznym byłoby stwierdzenie, że nie opanowała cię gorączka zdobycia tego urzędu? – Najzupełniej. Czy to się komu podoba czy nie, nigdy o nic nie musiałem zabiegać. Tak jak powiedział kiedyś Averell: ,,Na szczęście czy na nieszczęście to, czy miałem co zjeść, nigdy nie zależało od mojej aktualnej pracy”. To chyba wszystko podsumowuje. – Wracam do tej gorączki, Samuelu. Ta gorączka, której ty nigdy nie czułeś, głód, którego nigdy nie znałeś, muszą w jakiś sposób zawładnąć Kendrickiem. Na koniec musi poczuć chęć zwycięstwa, desperackie pragnienie wygranej. – Płomień rozpalający wnętrzności – dorzucił historyk. – Powinniśmy byli wszyscy wcześniej o tym pomyśleć. Ale wszyscy pozostali po prostu założyli, że Kendrick skorzysta skwapliwie z nadarzającej się okazji. Boże, ale byliśmy głu594

pi! – Nie „wszyscy pozostali” – zaprotestował makler giełdowy. – Nie przyszło mi to do głowy, dopóki godzinę temu nie przekroczyłem progu tego pokoju. Nagle powróciły do mnie wspomnienia; wspomnienia o tobie i twojej... niezależności. Ze świetlanej nadziei, skarbu o niezwykłej wartości stałeś się kulą u nogi, człowiekiem, który pałając świętym oburzeniem odchodzi, zostawiając miejsce dla wszystkich miejscowych i przyjezdnych miernot – Masz rację, Jacobie... Powinienem był zostać, od dawna zdaję sobie z tego sprawę. Żona w przypływie gniewu nazwała mnie kiedyś „zepsutym świętoszkiem”. Twierdziła, podobnie chyba jak ty, że gdybym nawet niczego więcej nie osiągnął, to przynajmniej mógłbym wielu rzeczom zapobiec. – Tak, Samuelu, z pewnością byś zapobiegł. Harry Truman nie mylił się mówiąc, że to przywódcy kształtują historię. Bez Thomasa Jeffersona nie byłoby Stanów Zjednoczonych, podobnie jak Trzeciej Rzeszy bez Hitlera. Ale żaden mężczyzna, żadna kobieta nie zostaje przywódcą, dopóki sami tego nie chcą. Muszą odczuwać palące pragnienie zdobycia władzy. 595

– I myślisz, że Kendrickowi tego brakuje? – Obawiam się, że tak. To, co ujrzałem dziś w telewizji, i to, co zobaczyłem pięć dni temu w czasie przesłuchań komisji, to portret człowieka, który wpada w święte oburzenie i jest mu wtedy najzupełniej obojętne, komu gruchocze kości. Rozum – tak”, odwaga – niewątpliwie, nawet dowcip i wdzięk, wszystko to, co jak ustaliliśmy ma stanowić część idealnej składanki, której poszukujemy... Ale dostrzegłem w nim także domieszkę cech mego przyjaciela Samuela Wintersa, człowieka, który potrafił odejść z gry, ponieważ nie czuł w sobie gorączki, która by go pchała po zwycięstwo. – Czy to aż takie naganne, Jacobie? Nie chodzi mi o siebie, nigdy nie byłem na tyle ważny – ale czy to naprawdę takie zdrowe, by każdy pretendent do urzędu płonął pragnieniem władzy? – Nie powierzasz przecież sklepu kierownictwu pracującemu na pół etatu, jeżeli to twoja najważniejsza inwestycja. Ludzie słusznie spodziewają się pełnoetatowego gospodarza i od razu rozpoznają, kiedy ich oczekiwanie nie spotyka się z zasadniczym, aktywnym odzewem. Chcą mieć to, za co zapłacili. 596

– Cóż – zaczął Winters, przyjmując z lekka obronny ton. – Wierzę, że moja osoba nie przechodziła wśród ludzi tak zupełnie bez echa, a przecież nie rozpalała mnie owa wewnętrzna gorączka. Z drugiej strony, nie popełniałem zbyt wielu gaf. – Wielki Boże, nawet nie miałeś ku temu okazji. Twoja kampania przebiegała niczym telewizyjny Blitzkrieg, opatrzony najlepszymi zdjęciami, jakie kiedykolwiek widziałem; oczywiście, twoja przystojna fizjonomia stanowiła w tym wszystkim zdecydowany plus. – Odbyłem jednak przecież trzy albo cztery debaty... Właściwie trzy... – Mając przeciwko sobie facetów o gębach niczym guźce afrykańskie, Samuelu. Przegrali z kretesem, pogrzebani przez kogoś wzbudzającego szczerą sympatię – ludzie to lubią. Nigdy nie przestają wpatrywać się w niebo – a obecnie w ekran telewizyjny – wyczekując przyjścia króla czy księcia, który przemówiłby do nich kojącymi słowami i wskazał im drogę. – To prawdziwy skandal. Abraham Lincoln w takim układzie byłby okrzyknięty nieporadnym wieśniakiem i musiałby pozostać w Illinois. 597

– Albo jeszcze gorzej – dorzucił z chichotem Jacob Mandel. – Na przykład: Żyd Abraham w przymierzu z antychrystami, składający ofiary z chrześcijańskich dzieci. „ – A kiedy zapuścił sobie brodę, odczytać by to można jako całkowite potwierdzenie tych słów – przytaknął Winters, uśmiechając się i wstając z fotela. – Napijesz się? – spytał, i z góry znając odpowiedź przyjaciela skierował się w stronę barku pod francuskim gobelinem wiszącym na prawej ścianie. – Tak, dziękuję. To, co zwykle. – Oczywiście. – Historyk nalał w milczeniu dwa drinki jednego bourbona i jedną kanadyjską whisky – dodając do obu jedynie lód. Powrócił do foteli i podał bourbona Mandelowi. – No dobrze, Jacobie. Chyba poskładałem sobie to wszystko w jedną całość. – Wiedziałem, że potrafisz nalewać i jednocześnie myśleć – zauważył Mandel z uśmiechem i podniósł „kieliszek. – Twoje zdrowie. – Uchaim – odparł historyk. – A zatem? – Owa gorączka, o której mówisz, owo pragnienie zwycięstwa muszą być w 598

jakiś sposób zaszczepione Evanowi Kendrickowi. Bez tego nie jest wiarygodny, a bez Kendricka kundle, o których wspominał Gideon – oportuniści i fanatycy – wejdą na scenę. – Tak właśnie uważam. Winters pociągnął z kieliszka, biegnąc wzrokiem w stronę gobelinu. – W bitwie pod Grecy, Filip ze swymi rycerzami zostali pokonani nie tylko przez angielskich łuczników i walijskie długie noże; musieli toczyć walkę z tym, co SaintSimon określił w trzysta lat później mianem dworu wysysanego przez „nikczemną skorumpowaną burżuazję”. – Twoja erudycja przekracza moje możliwości, Samuelu. – Jak możemy „zaszczepić” tę gorączkę w Evanie Kendricku? Jest rzeczą niezmiernie ważną, żeby się nam udało. Teraz doskonale zdaję sobie z tego sprawę. – Myślę, że zaczniemy od Milośa Varaka. Annie Mulcahy O'Reilly wychodziła z siebie. Cztery standardowe linie tele599

foniczne w biurze Kongresu używano głównie do rozmów na zewnątrz, jako że zajmujący je kongresman nie otrzymywał zwykle zbyt wielu telefonów; tym razem jednak było nie tylko inaczej, ale wyglądało na to, że świat zwariował. W ciągu dwudziestu czterech godzin najmniej liczny i najmniej zapracowany personel na Kapitolu stał się najbardziej oszalałym zespołem ludzkim. Annie zmuszona była zadzwonić do swoich dwóch archiwistek, które nie przychodziły do pracy w poniedziałki („Och, daj spokój, Annie, to mi psuje porządny weekend”) i ściągnąć do pracy ich utapirowane głowy. Następnie skontaktowała się z Phillipem Tobiasem, bystrym choć sfrustrowanym głównym asystentem, każąc mu wybić sobie z głowy jego grę w tenisa i przywlec zaraz swój promocyjny tyłek do biura, albo czeka go śmierć z jej rąk. („Co się stało, do diabła?” „Nie widziałeś wczorajszego programu Foxleya?” „Nie. pływałem na żaglówce. A co, powinienem?” „On w nim wystąpił!” „Co? Bez mojej zgody to nie ma prawa się zdarzyć!” „Zadzwonili pewnie do niego do domu”. „Ten sukinsyn nic mi nie powiedział!” „Mnie też nie, ale zobaczyłam jego nazwisko w ostatnim „Washington Post”. „Jezu! Zdobądź mi taśmę, Annie! Proszę!” „Tylko pod wa600

runkiem, że przyjedziesz tu i pomożesz nam zająć się telefonami, kochasiu” „Niech to cholera!” „Mówisz do damy, kutasie. Nie odzywaj się do mnie w ten sposób”. „Przepraszam, przepraszam cię, Annie! Taśma, proszę!” W końcu – i to tylko dlatego, że była w desperacji, oraz tylko dlatego, iż jej mąż Patrick Xavier O'Reilly miał wolne poniedziałki w zamian za pracowite sobotnie dyżury – zadzwoniła do swojego wychodkowego irlandzkiego policjanta i oznajmiła mu, że jeśli nie przyjdzie jej pomóc, to wniesie przeciwko niemu oskarżenie o gwałt; oczywiście, dodała, to tylko pobożne życzenie. Jedyną osobą, do której nie mogła dotrzeć, był kongresman z dziewiątego okręgu wyborczego w Kolorado. – Bardzo mi przykro, pani O'Reilly zapewnił ją Arab, który wraz z żoną zajmował się domem Kendricka; Annie podejrzewała, że jest on pewnie bezrobotnym chirurgiem albo byłym rektorem uniwersytetu. – Pan kongresman powiedział, że wyjeżdża na kilka dni. Nie mam najmniejszego pojęcia, gdzie teraz przebywa. – Wciska mi pan sam kit, panie Sahara... – Pochlebia mi pani takim wielkim porównaniem. 601

– Ten też! Odszukaj tego bazyliszka, sługę interesu publicznego i powiedz mu, że mamy tu cholerny pasztet! A wszystko przez ten jego występ w programie Foxleya! – Był w nim niezwykle skuteczny, prawda? – A pan skąd o tym wie? – Widziałem jego nazwisko w ostatnim „Washington Post”, szanowna pani. Jak i w nowojorskim „Timesie”, w „Timesie” z Los Angeles i w „Chicago Tribune”. – On prenumeruje te wszystkie gazety? – Nie, proszę pani, ja. Ale z powodzeniem może z nich korzystać. – Bogu niech będą dzięki! Piekło za drzwiami stało się nie do zniesienia. Annie trzasnęła słuchawką i dobiegła do drzwi. Otworzyła je i ku swemu zdziwieniu ujrzała Evana Kendricka, który wraz z jej mężem torował sobie drogę przez tłum reporterów, asystentów kongresmanów i całą gromadę innych ludzi, których nawet nie znała. – Chodźcie tutaj! – krzyknęła. Kiedy znaleźli się w sekretariacie za zamknię602

tymi drzwiami, pan O'Reilly przemówił: – Ja jestem tym jej Paddy – przedstawił się, z trudem łapiąc oddech. – Miło mi pana poznać, panie kongresmanie. – Dla mnie jest pan świetnie blokującym obrońcą, przyjacielu – odparł Kendrick podając mu rękę. Ogarnął szybkim spojrzeniem postawnego, barczystego rudzielca z brzuchem o dziesięć centymetrów większym, niż pozwalałby na to słuszny skądinąd wzrost, i o lekko rumianej twarzy z parą bystrych, inteligentnych zielonych oczu. – Cieszę się, że znaleźliśmy się tutaj w tym samym czasie. – Jeżeli mam być szczery, to niezupełnie tak było. Moja szalona pani zadzwoniła do mnie ponad godzinę temu i udało mi się dotrzeć tu w ciągu dwudziestu, dwudziestu pięciu minut. Zobaczyłem całe to zamieszanie na korytarzu i pomyślałem sobie, że może pan się zjawi. No i postanowiłem zaczekać na pana. – Mogłeś dać mi znać, ty parszywy Maksie! My tu o mało ze skóry nie wyłazimy! – Żeby zostać poczęstowanym oskarżeniem o zbrodnię pierwszego stopnia, 603

kochanie? – Sam pan widzi, kongresmanie, to prawdziwy wychodkowy Irlandczyk... – Przestańcie – polecił Evan zerkając w stronę drzwi. – Co, u licha, mamy z tym zrobić? Co się właściwie stało? – To pan wystąpił w programie Foxleya – odparła O'Reilly. – Nie my. – Staram się nigdy nie oglądać takich programów – wymamrotał Kendrick. – W przeciwnym razie oczekiwano by po mnie, że będę coś niecoś wiedział. – W każdym razie wiele osób wie teraz o panu. – Cholernie dobrze się pan spisał – dorzucił policjant ze stołecznego komisariatu Waszyngtonu. – Paru chłopaków z wydziału dzwoniło do mnie prosząc, by Annie przekazała od nich pozdrowienia. Mówiłem ci o tym, Annie. – Po pierwsze, nie było nawet okazji, a po drugie, przy całym tym zamieszaniu i tak pewnie zapomniałabym. W każdym razie myślę, Evan, że jedynym rozsądnym rozwiązaniem jest wyjść tam do nich i złożyć jakieś oświadczenie. – Chwileczkę – przerwał Kendrick, spoglądając na Patricka O'Reilly. – Za co niby ktoś w wydziale policji miałby mi dziękować? – Za sposób, w jaki stawił 604

pan czoła Barrishowi i złoił mu skórę. – Tyle to wiem, ale kim jest dla nich Barrish? – Dziwką z Pentagonu, mającą przyjaciół na wysokich stanowiskach. I niezłym mącicielem; to za jego sprawą facetów, którzy nie spali przez kilka nocy organizując obławę, opieprza się, zamiast im podziękować. – Jaką obławę? Co się wydarzyło? – Panie Kendrick! – wtrąciła się Annie. – Tam za drzwiami kłębi się istne zoo! Musi się pan pokazać, powiedzieć coś! – Nie, najpierw chcę tego posłuchać. Proszę dalej, panie... Czy wolno mi nazywać pana Patrick albo Pat? – „Paddy” pasuje do mnie lepiej. – Policjant poklepał się po brzuchu. – Tak się do mnie zwracają. – A ja jestem Evan. Darujmy sobie „pana kongresmana” – zresztą zamierzam pożegnać się z tym tytułem na zawsze. Bardzo proszę, mów dalej. W jaki sposób Barrish wplątał się w sprawę z policją? – Tego nie powiedziałem; jeśli chodzi o niego samego, jest czystszy niż irlandzka kobza – chociaż ta akurat w środku nie 605

wygląda zbyt pięknie. W każdym razie facet jest bielszy niż bielone prześcieradło w południowych promieniach słońca. – W twojej profesji nie dziękuje się ludziom za trzepanie czystej bielizny... – Cóż, nie była to jakaś rewelacyjna sprawa; prawdę mówiąc, sama w sobie sprawiała wrażenie mało znaczącej, ale kto wie, na co moglibyśmy trafić, gdyby udało się ją dalej pociągnąć... Chłopcy pilnowali pewnego makaroniarza, o którym wiadomo było, że pierze brudną forsę w Miami i paru miejscach na południowy wschód od Florydy, w tym na Kajmanach. W czwartym dniu obławy zorganizowanej w hotelu Mayflower myśleli już, że go mają. No bo o pierwszej w nocy wchodzi do jego pokoju z dużą teczką jeden z tych elegancików, co nie żałują forsy na ubrania. O pierwszej w nocy – a nie jest to chyba ani początek, ani schyłek dnia biznesmena, prawda? – Raczej nie. – Ale cóż, okazało się, że pan elegancik prowadził legalne interesy z naszym makaroniarzem; a w wykazach Pentagonu stało czarno na białym, że facet prawie do dwudziestej trzeciej trzydzieści brał udział w konferencji na temat zaopatrzenia, a co więcej, o ósmej rano musiał złapać samolot do Los Angeles – 606

tak więc wizyta o pierwszej w nocy znalazła swoje uzasadnienie. – A co z teczką? – Nawet nie mogliśmy jej dotknąć. W jednej chwili rozległy się wściekłe krzyki urażonej ambicji, wokół całej sprawy wytoczono armaty w obronie bezpieczeństwa narodowego. Rozumiesz, ktoś wykonał jeden telefon. – I to nie do adwokata – domyślił się Evan. – Ale do niejakiego pułkownika Roberta Barrisha z Pentagonu. – Trafiony. Przytarto nam wtedy nosy za to, że ośmieliliśmy się poddać w wątpliwość intencje wspaniałego, lojalnego Amerykanina, który troszczy się o potęgę Stanów Zjednoczonych Ameryki. Chłopcy dostali porządnie po głowach. – Ale ty myślisz inaczej. Twoim zdaniem w tamtym hotelowym pokoju mówiono nie tylko o legalnych inwestycjach. – Jeżeli coś chodzi jak kaczka, kwacze jak kaczka i wygląda jak kaczka, to jest to najpewniej kaczka. Ale nie nasz pan elegancik; ten okazał się nie kaczką, ale łasicą o mocno bijącym ogonie, której imię zostało błyskawicznie wymazane z naszego rejestru kaczek. – Dzięki, Paddy... No dobrze, pani O'Reilly, co ja im 607

tam mam powiedzieć? – Cokolwiek bym zaproponowała, nasz drogi Phil Tobias z pewnością się temu sprzeciwi, powinien pan to wiedzieć. Już tu jedzie. – Odwołałaś jego poniedziałkowy poranny mecz w tenisa? Ta odwaga przekracza ramy twoich obowiązków. – Phil jest młody i bystry, ale nie sądzę, by w tej sytuacji jego rady mogły się panu na coś przydać. Teraz musi pan liczyć na siebie. I proszę pamiętać, iż te wszystkie sępy za drzwiami są przekonane, że przez cały ostatni tydzień starał się pan zdobyć sobie poklask, zbić procenty na swych wystąpieniach począwszy od przesłuchań komisji aż po program Foxleya. Gdyby się pan wyłożył, nikt by się tym nawet nie przejął, ale pan nie przegrał. Starł się pan z zawodnikiem wagi ciężkiej i zrobił z niego na oczach wszystkich kłamliwego rzezimieszka, a to czyni z pana bohatera dnia. Oni wszyscy chcą się dowiedzieć, dokąd pan zmierza. – Zatem co proponujesz, Annie? Ty przecież wiesz, dokąd zmierzam. Co mam im powiedzieć? Ann Mulcahy O'Reilly spojrzała mu prosto w oczy. 608

– Co tylko pan chce, panie kongresmanie. Byle szczerze. – Ma to być łabędzi lament? Mój łabędzi śpiew, Annie? – Przekona się pan sam, kiedy do nich wyjdzie. Niezdyscyplinowaną wrzawę w biurze na zewnątrz powiększyły nagle wybuchy fleszy i przemieszczające się, oślepiające światła reflektorów ekip telewizyjnych, których członkowie wymachiwali w tłumie swymi śmiercionośnymi minikamerami. Wykrzykiwano pytania i odkrzykiwano odpowiedzi. Kilku bardziej znaczących dziennikarzy domagało się arogancko respektowania swych praw do zajęcia jak najbliższych, najbardziej eksponowanych miejsc. W związku z tym kongresman z dziewiątego okręgu wyborczego w Kolorado po prostu podszedł do biurka swej recepcjonistki, odsunął na bok księgę bieżącą i konsolę telefoniczną, po czym usiadł na blacie biurka. Uśmiechnął się śmiało, podniósł kilkakrotnie obie dłonie i odmówił zabrania głosu. Stopniowo kakofonia dźwięków zaczęła opadać, przerywana jeszcze od czasu do czasu jakimś ostrym głosem, któremu odpowiadało nieme spojrzenie z wyrazem udawanego zdziwienia ze strony zgorszonego przedstawiciela Izby Reprezentantów. Wreszcie dla wszystkich stało 609

się jasne: kongresman Evan Kendrick nie otworzy ust, dopóki jego słowa nie będą mogły być słyszane przez wszystkich. Nastała cisza. – Bardzo dziękuję – zaczął Evan. – Potrzebuję każdej możliwej pomocy, żeby się zastanowić, co chcę powiedzieć – zanim państwo powiecie to, co sami macie do powiedzenia. Różnica polega na tym, że państwo zdążyliście już wszystko sobie obmyśleć. – Kongresmanie Kendrick – wykrzyknął atakującym tonem dziennikarz telewizyjny, najwyraźniej zdenerwowany tym, że zajmuje miejsce w drugim rzędzie. – Czy to prawda... – No nie, zaraz, zaraz – przerwał mu zdecydowanie Evan. – Daj mi chwilę oddechu, przyjacielu. Pan już do tego przywykł, ja jeszcze nie. – W telewizji zachowywał się pan inaczej! – zripostował niedawny redaktor prowadzący. – Tylko że o ile pamiętam, wtedy było jeden na jednego. A teraz przeciwko jednemu występuje cała widownia Koloseum żądna jego krwi. Proszę mi najpierw pozwolić coś powiedzieć, dobrze? – Ależ oczywiście. 610

– Cieszę się, że to nie pana miałem przeciwko sobie w ubiegłym tygodniu, Stan – bo tak chyba ma pan na imię, prawda? – Zgadza się, panie kongresmanie. – Połknąłby mnie pan razem ze swoją brandy. – Bardzo pan uprzejmy. – Poważnie? Powiedział mi pan komplement, czy tak? – Tak, panie kongresmanie. To nasza praca. – Doceniam to. I cholernie pragnąłbym, żeby robił to pan częściej. – Co? – Jeden z najbardziej szanowanych członków mego zespołu wyjaśnił mi – ciągnął Kendrick szybko – że powinienem złożyć oświadczenie. To nieco przerażająca perspektywa dla kogoś, kto nigdy przedtem tego nie robił. – Ale przecież ubiegał się pan o urząd – wtrąciła się dziennikarka telewizyjna, wciskając wyraźnie swoją blond główkę w obiektyw kamery. – Oświadczenia były przy takiej okazji niewątpliwie wymagane. – Nie w przypadku, jeśli ówczesny kongresman z naszego okręgu reprezen611

tował lokalną odmianę „Planety małp”, proszę to sobie sprawdzić, ja pozostaję przy swoim. No więc jak, mogę teraz mówić dalej, czy mam zwyczajnie wyjść? Chcę być z państwem szczery, mnie naprawdę na niczym nie zależy. – Prosimy, niech pan mówi dalej – odezwał się dżentelmen określany często mianem Stantheman, z szerokim uśmiechem na swej telegenicznej twarzy. – Dobrze... Otóż ów nieoceniony pracownik mego zespołu wspomniał również, iż niektórzy z państwa – jeśli nie wszyscy – odnoszą być może wrażenie, że to, co robiłem w ubiegłym tygodniu, czyniłem dla zdobycia poklasku. „Dla poklasku”... Tak jak ja rozumiem, wyrażenie to oznacza zwracanie na siebie uwagi poprzez wykonywanie teatralnych gestów – wypełnionych treścią czy też jej pozbawionych które mają skupić uwagę publiczności na autorze owego przedstawienia. Jeżeli ta definicja jest trafna, to muszę odmówić przyjęcia tytułu „gracza dla poklasku” – jeśli takowy istnieje – ponieważ nie szukam u nikogo żadnych pochwał. Powtarzam jeszcze raz: naprawdę mi na niczym nie zależy. Chwilowy szok ustąpił pod wpływem uspokajających ruchów dłoni kongresmana. 612

– Proszę państwa, mówię to najzupełniej szczerze. Nie spodziewam się, bym długo tu jeszcze pobył... – A co, ma pan kłopoty ze zdrowiem? – zawołał młodzieniec z końca sali. – Chce się pan spróbować na rękę?... Nie, nie mam żadnych zdrowotnych problemów, o których wiedziałbym... – Byłem uczelnianym mistrzem bokserskim – dorzucił młody dziennikarz z końca sali, daremnie starając się opanować wśród rozbawionych krzyków zgromadzonych. – Przepraszam pana – powiedział zakłopotany. – Nie musisz, młodzieńcze. Gdybym objawiał pański talent, to pewnie rzuciłbym wyzwanie szefowi zaopatrzenia w Pentagonie oraz jego odpowiednikowi z Kremla, i rozwiązalibyśmy wszystko tak, jak to się zwykło robić dawniej – po jednym zawodniku z każdej strony i można by uratować całe armie. Ale niestety, nie mam pańskiego talentu, podobnie jak nie mam kłopotów ze zdrowiem. – Zatem co chciał pan przedtem powiedzieć? – spytał szanowany kolumnista „New York Timesa”. – Pochlebia mi pańska obecność tutaj – rozpoznał go Evan. – Nigdy bym nie 613

przypuszczał, że moja osoba warta jest angażowania pańskiego czasu. – Myślę, że jest warta; co zaś się tyczy mojego czasu, to nie jest on aż tak cenny. Skąd pan się wziął, kongresmanie? – Nie jestem pewny, ale odpowiadając na pańskie pierwsze pytanie, mam spore wątpliwości, czy pasuję do tego miejsca. A co do drugiego pytania, to skoro nie mam pewności, czy powinienem się tutaj znaleźć, to występuję z pozazdroszczenia godnej pozycji, mogę bowiem mówić to, co chcę bez oglądania się na konsekwencje konsekwencje natury politycznej. – To już coś – skomentował ze zwykłą sobie zgryźliwością Stantheman zapisując w swoim notesie. – A teraz pańskie oświadczenie. – Dziękuję. Chciałbym to chyba mieć już za sobą. Tak jak wielu ludziom, nie podoba mi się to, co widzę. Przez wiele lat nie mieszkałem w tym kraju; może trzeba stąd wyjechać, żeby zrozumieć, co posiadamy, choćby tylko po to, by móc to porównać z tym, czego inni nie mają. Trudno przypuszczać, by rządem naszym kierowała oligarchia, a jednak zdaje mi się, że doszła ona do głosu. Nie potrafię wskazać ich palcem, ale wiem, że tam są. I wy też wiecie. Ciągle mówią 614

o potrzebie eskalacji, bezustannej eskalacji, pokazując zawsze na przeciwnika, który sam osiągnął swój najwyższy szczebel eskalacji ekonomicznej i technologicznej. Kiedy wreszcie powiemy sobie „stop”? W którym miejscu tamci się opamiętają? Kiedy przestaniemy wpędzać w koszmary nasze dzieci, które bez przerwy słyszą, tylko te cholerne zapowiedzi zagłady? Kiedy ich dzieci przestaną o tym słyszeć?... A może mamy dalej pędzić w górę tą windą rodem z piekła, aż w końcu nie będziemy już w stanie zjechać na dół... Zresztą, i tak będzie to dla nas bez znaczenia, ponieważ na zewnątrz wszystkie ulice stać będą w płomieniach... Proszę mi wybaczyć, wiem, że to nie w porządku, ale nagle odeszła mi ochota na inne pytania. Wracam w góry. Evan Kendrick wstał z biurka i przeszedł szybko przez oszołomiony tłum do drzwi swego biura. Otworzył je i przyspieszając kroku zniknął w korytarzu. – Na pewno nie pojedzie w góry – wyszeptał Patrick Xavier O'Reilly zwracając się do żony. – Ten chłopak zostanie tu, w tym mieście. – Och, cicho bądź! krzyknęła Annie ze łzami w oczach. Właśnie przed chwilą odciął się od całego Kapitolu! 615

– Może od Kapitolu tak, ale nie od nas. Wytknął wszystko swoim niezbyt delikatnym palcem. Oni mają forsę, a my trzęsiemy się ze strachu. Mówię ci, uważaj na niego, Annie, opiekuj się nim. To ktoś, kogo chcemy słuchać.

Rozdział 19 Kendrick przemierzał pogrążone w upale i letargu ulice Waszyngtonu, w rozpiętej koszuli, z marynarką przewieszoną przez ramię, nie mając pojęcia dokąd idzie; kiedy tak stawiał nogę za nogą w bezcelowym porządku pragnął jedynie, by rozjaśniło mu się w głowie. O wiele częściej, niż chciałoby mu się zliczyć, zaczepiali go nieznajomi przechodnie. Ich opinie były dość równo podzielone, choć z lekką przewagą na jego korzyść; sam nie wiedział jednak, czy powinien się z tego faktu cieszyć, czy też nie. – Pięknie pan załatwił tego obłudnego kutasa, senatorze! – Nie jestem senatorem, tylko kongresmanem. W każdym razie dziękuję. – Za kogo ty się uważasz, kongresmanie Jak Ci Tam? próbujesz złapać na wędkę wspaniałego, lojalnego Amerykanina, jakim jest pułkownik Barrish. 616

Pieprzony lewicowy pedzio! – Może kupi pan ode mnie trochę perfum? Pułkownik także je kupił. – Obrzydliwość! – Hej, stary, klawy był ten twój klip! Nieźle się poruszasz i bierzesz wysokie tony. A tamta ciota posłałaby najchętniej wszystkich chłopaków z powrotem do Wietnamu jako armatnie mięso! – Nie wydaje mi się, żołnierzu; on nie dyskryminuje ludzi – dla niego wszyscy jesteśmy mięsem armatnim. – To, że jest pan sprytny, nie znaczy wcale, że ma pan rację! A to, że tamten dał się wrobić – w gruncie rzeczy przez własne słowa – nie musi o nim źle świadczyć. To człowiek oddany sprawie budowania siły naszego państwa, czego jak widać nie da się powiedzieć o panu! – A ja, szanowny panie, jestem oddany sprawie rozsądnego myślenia. A to wcale nie wyklucza siły naszego kraju, w każdym razie mam taką nadzieję. – Nie widziałem na to żadnego dowodu! – Przykro mi. Łatwo go znaleźć. 617

– Dziękuję, panie kongresmanie; wyraził pan to, co wielu z nas myśli. – A dlaczego sam pan tego nie mówi? – Nie wiem. Gdzie by się człowiek ruszył, to wszędzie na niego krzyczą, że należy być twardzielem. W Bostonie, w bitwie o Bulge byłem jeszcze dzieciakiem, ale nikt nie musiał mi powtarzać, że mam być twardy. Byłem twardy – i cholernie wystraszony. To przychodziło samo z siebie – po prostu chciałem żyć. Ale teraz wszystko wygląda inaczej. To już nie jest walka człowieka z człowiekiem, ani nawet działa przeciw samolotom. Teraz mamy machiny śmigające w powietrzu i wybijające wielkie dziury w ziemi. Nie można wziąć ich na cel, i nie można ich zatrzymać. Pozostaje jedynie czekać. – Szkoda, że nie brał pan udziału w tamtym przesłuchaniu. Ujął pan to znacznie lepiej, niż ja kiedykolwiek mógłbym to zrobić mając większe uprawnienia. Nie chciał już z nikim więcej rozmawiać. Powiedział wszystko, co miał do powiedzenia, a otaczający go obcy tłum na ulicy nie pomagał mu w znalezieniu tak bardzo potrzebnej samotności. Pragnął się zastanowić, poukładać sobie wszystko w głowie, podjąć decyzję, i to szybko, choćby tylko dlatego, żeby mieć to już za sobą. Nominację 618

do Komisji Partridge'a przyjął kierując się konkretnym powodem: chciał mieć głos w decyzji o wyborze swego następcy w okręgu, a zgodnie z przekonaniem jego asystenta Phila Tobiasa, odpowiadając na wezwanie Partridge'a zapewniał sobie tę możliwość. Tylko że teraz zadawał sobie pytanie, czy mu tak naprawdę na tym zależy. Musiał w końcu przyznać, że do pewnego stopnia tak, choć nie z uwagi na jakiekolwiek roszczenia terytorialne. Wkroczył na drugoplanową arenę polityczną jako gniewny człowiek z szeroko otwartymi oczami. Czy mógł tak po prostu zwinąć cały stragan tylko dlatego, że zirytowało go chwilowe zamieszanie wywołane wystawieniem się na widok publiczny? Nie miał przylepionego do czoła świadectwa moralności, czuł jednak pewną wrodzoną niechęć wobec ludzi, którzy przyjmowali na siebie zobowiązania, a później w trosce o własną wygodę rejterowali. Z drugiej zaś strony, mówiąc słowami z innej epoki, oczyścił dziewiąty okręg wyborczy w Kolorado z wszystkich szubrawców, którzy usiłowali ograbić tę ziemię do cna. Dokonał tego, co zaplanował; czegóż więcej mogą wymagać od niego wyborcy z jego okręgu? Sprawił, że się przebudzili, a przynajmniej tak mu się zdawało – i w tym celu nie żałował gar619

dła ani pieniędzy. Musiał się naprawdę dobrze zastanowić. Chyba zatrzyma sobie Jeszcze na jakiś czas posiadłość w Kolorado. Ma czterdzieści jeden lat, za dziewiętnaście stuknie mu sześćdziesiątka. Ale czy to, do cholery, takie ważne?... Ważne. Chciał teraz wrócić do PołudniowoZachodniej Azji, do zajęć i ludzi, z którymi mu się najlepiej pracowało, ale podobnie jak Manny nie zamierzał doczekać tam swych ostatnich dni – lub, jeśli szczęście dopisze, przeżyć dziesięć, dwadzieścia lat. Manny... Emmanuel Weingrass, uosobienie geniuszu i błyskotliwości, autokrata i renegat, człowiek absolutnie nie do zniesienia; ale jedyny ojciec, jakiego kiedykolwiek znał. Nigdy nie widział swego rodzonego ojca; owego dalekiego człowieka, który zmarł w czasie budowy mostu w Nepalu pozostawiając żonę rozpowiadającą z cynicznym humorem, że po wyjściu za mąż za niebywale młodego kapitana korpusu wojsk inżynieryjnych w czasie II wojny światowej, zaznała mniej rozkoszy małżeńskich niż Katarzyna Aragońska. – Hej! – wrzasnął mężczyzna o pulchnych kształtach, który właśnie wyłonił się z małych zadaszonych drzwi baru na Szesnastej Ulicy. – Przed chwilą cię 620

widziałem! Byłeś w telewizji i siedziałeś na biurku! W tym programie, gdzie cały dzień lecą wiadomości. Jedna nuda! Nie wiem, co za głupoty wygadywałeś, ale część łazęgów klaskała, a inni wieszali na tobie psy. To byłeś ty! – Musiał mnie pan pomylić – zaprzeczył Kendrick i ruszył szybciej chodnikiem. Wielki Boże, pomyślał, ludzie z Cable News nie tracili czasu, błyskawicznie wyemitowali jego naprędce przygotowaną konferencję prasową. Wyszedł z biura zaledwie półtorej godziny temu; komuś bardzo się spieszyło. Orientował się, że w Cable News potrzebują stale nowego materiału, ale przy takim zalewie wiadomości krążących po Waszyngtonie, dlaczego wybrali akurat jego? Jednak tym, co go naprawdę niepokoiło, była uwaga wygłoszona przez młodego Tobiasa w czasiepierwszych dni Evana na Kapitolu. – Cable News dopiero raczkuje i my możemy na tym skorzystać. Sieci telewizyjne mogą nie uznać pana za wystarczająco ważnego, by dawać o panu relacje, ale przez cały czas przeglądają fragmenty z Cable News w poszukiwaniu czegoś nietypowego, nadającego się do wypełnienia programu. Postaramy się stworzyć taką sytuację, w której chłopcy z Cable połkną przynętę, a moim zdaniem pańska powierzchowność i 621

pańskie dość okrężne uwagi... – Zatem, panie Tobias, nie popełniajmy nigdy błędu wzywania chłopców z Cable News, dobrze? W tym momencie asystentowi opadły skrzydła; odzyskał nieco spokój dopiero po zapewnieniach Evana, że następny lokator tego biura będzie o wiele bardziej skłonny do współpracy. Kendrick nie żartował mówiąc mu o swej chęci odejścia, tak jak nie żartował i teraz. Obawiał się tylko, czy nie jest już za późno. Skierował się z powrotem w stronę oddalonego o mniej więcej jedną przecznicę hotelu Madison, gdzie spędził niedzielną noc. A spędził ją tam dlatego, iż był na tyle przytomny, by zadzwonić do domu w Wirginii z pytaniem, czyjego występ w programie Foxleya nie zakłócił w jakiś sposób porządku domowego. – Ależ skąd, Evan, chyba że ktoś z domowników miałby akurat ochotę skorzystać z telefonu. – Dr Sabri Hassan odpowiedział w języku arabskim, którego obaj używali dla wygody, jak również z innych przyczyn. – Dzwonią do nas bez przerwy. – Zostanę więc w mieście. Jeszcze nie wiem gdzie, ale dam ci znać. 622

– Po co masz sobie głowę zawracać? I tak pewnie nie uda ci się dodzwonić. Dziwię się, że teraz ci się udało. – W każdym razie, gdyby dzwonił Manny... – Dlaczego sam do niego nie zadzwonisz i nie powiesz gdzie jesteś; wtedy ja nie musiałbym kłamać. Dziennikarze w tym mieście tylko czekają na to, żeby Arab skłamał; od razu rzucają się na nas jak sępy. Izraelczycy mogą twierdzić, że białe jest czarne, a cukier ma kwaśny smak, a ich lobby z miejsca przekona Kongres, że to wszystko dla twojego własnego dobra. Z nami jest inaczej. – Daj spokój, Sabri... – Musimy od ciebie odejść, Evan. Nasza obecność to dla ciebie nic dobrego, i nic nie zmieni się na lepsze. – O czym ty, do diabła, gadasz? – Razem z Kashi oglądaliśmy dzisiejszy poranny program. Byłeś niesłychanie skuteczny, przyjacielu. – Porozmawiamy o tym później. Całe popołudnie spędził przed telewizorem oglądając baseball i popijając whisky. O wpół do siódmej włączył wiadomości i 623

zaczął przeskakiwać ze stacji na stację jedynie po to, by wszędzie ujrzeć siebie w krótkich migawkach z programu Foxleya. Z obrzydzeniem przerzucił się na kanał o sztuce, na którym leciał film ukazujący obyczaje godowe wielorybów u wybrzeża Ziemi Ognistej. Patrzył w zdumieniu; zasnął. Dziś instynkt podpowiedział mu, by zatrzymał klucz do pokoju; przeszedł więc teraz pospiesznie przez hol hotelowy zmierzając ku windom. Kiedy znalazł się w pokoju, zdjął z siebie ubranie z wyjątkiem spodenek i położył się na łóżku. I czy to kierował nim symptom uciskanego ego, czy też zwykła ciekawość, dość że wcisnął pilota i wybrał kanał Cable News. W siedem sekund później zobaczył siebie samego, jak opuszcza biuro. – Przed chwilą byliście państwo świadkami jednej z najbardziej niezwykłych konferencji prasowych, w jakich wasz reporter kiedykolwiek uczestniczył. Była nie tylko niezwykła, ale i niezwykle jednostronna. Pełniący po raz pierwszy ten urząd kongresman z Kolorado podniósł kwestie o oczywistym narodowym znaczeniu, odmówił jednak udzielenia odpowiedzi na pytania dotyczące przedstawionych przez siebie wniosków. Po prostu wyszedł. W jego imieniu 624

należałoby powiedzieć, że odrzuca on zarzut „gry na poklask”, ponieważ najwyraźniej nie jest pewny, czy chce pozostać w Waszyngtonie – czyli, jak się wydaje, nie interesuje go udział w rządzie. Niemniej, wygłoszone przez niego twierdzenia były, najdelikatniej mówiąc, prowokacyjne. Obraz z taśmy został nagle przerwany, a na jego miejsce pojawiła się w przekazie na żywo twarz redaktorki programu. – Łączymy się teraz z Departamentem Obrony skąd, jak rozumiemy, podsekretarz odpowiedzialny za realizację programu strategicznego odstraszania wygłosi przygotowane oświadczenie. Steve, oddaję ci głos. Na ekranie ukazała się kolejna twarz: ciemnowłosy reporter o grubo ciosanej twarzy i zbyt wielu zębach wpatrywał się w kamerę i mówił szeptem: – Podsekretarz Jasper Hefflefinger, którego zawsze udaje się ściągnąć ilekroć ktoś przypuszcza atak na Pentagon, nie zwlekając postanowił zabrać głos w dyskusji rozpoczętej przez kongresmana... Jak mu tam? A, kongresman Henryk ze stanu Wyoming... Co? Aha, Kolorado! A oto podsekretarz Hefflefinger. Kolejna twarz. O obwisłych policzkach, a mimo to przystojna, mocna twarz, oko625

lona gęstą czupryną zwracających na siebie uwagę siwych włosów. Mężczyzna obdarzony był głosem, którego mogliby mu pozazdrościć najznakomitsi spikerzy radiowi lat trzydziestych i czterdziestych. – Otóż chcę powiedzieć panu kongresmanowi, iż chętnie witamy jego uwagi. My pragniemy dokładnie tego samego, panie kongresmanie! Uniknięcia katastrofy, dążenia do wolności i swobód... Ciągnął tak dalej, mówiąc o wszystkim a jednocześnie o niczym, ani razu nie dotykając kwestii eskalacji i powstrzymywania. Dlaczego ja? krzyknął Kendrick do siebie. Dlaczego? Do diabła z tym! Niech diabli to wszystko wezmą! Wyłączył telewizor, sięgnął po telefon i zadzwonił do Kolorado. – Cześć, Manny – powitał Weingrassa usłyszawszy jego krótkie „hallo”. – Chłopcze, to jest coś! – wrzasnął staruszek do słuchawki. Jednak dobrze cię wychowałem! – Daruj sobie, Manny. Chcę się wyplątać z tego gówna. – Czego chcesz? Widziałeś siebie w telewizji? – Właśnie dlatego chcę z tym skończyć. Zapomnij na razie o oszklonej łaźni 626

parowej i letnim domku nad strumieniem – zajmiemy się tym później. Wróćmy razem do Emiratów – oczywiście, zahaczając po drodze o Paryż; jeśli zechcesz, możemy tam spędzić kilka miesięcy. Zgoda? – Tyś chyba na głowę upadł, pajacu! Skoro masz coś do powiedzenia, to nie oglądaj się na nic, tylko mów! Zawsze cię uczyłem, żebyś – nie kierując się tym, że możemy przez to stracić kontrakt – mówił to, co sam uważasz za słuszne... W porządku, wiem, może czasem kręciliśmy z terminem, ale przecież w końcu dotrzymywaliśmy umowy! I nigdy nie żądaliśmy dopłaty, nawet jeśli sami musieliśmy płacić! – Manny, to nie ma nic wspólnego z tym, co się tutaj dzieje... – Wprost przeciwnie! Właśnie zacząłeś coś budować... A skoro mowa o budowaniu: wiesz, co ci powiem, goju? – Co? – Wziąłem się za tę łaźnię parową na tarasie. Przekazałem już też plany letniego domku nad strumieniem. Nikt nie przeszkodzi Emmanuelowi Weingrassowi w zrealizowaniu do końca tego, co sobie zamierzył! 627

– Manny, jesteś niemożliwy! – Już to chyba gdzieś słyszałem. Miloś Varak kroczył żwirowaną ścieżką w parku Rock Greek w stronę ławki ustawionej nad parowem, którym toczyły swój bystry nurt wody odnogi Potomaku. Było to odległe, zaciszne miejsce, z dala od rozciągających się wyżej betonowych chodników – ulubiony zakątek letnich turystów, pragnących uciec od upału i ulicznego rwetesu. Tak jak tego Czech oczekiwał, przewodniczący Izby Reprezentantów już czekał. Siedział na ławce, skrywszy siwą czuprynę pod irlandzką letnią czapką z daszkiem osłaniającym połowę twarzy. Długą, chorobliwie chudą postać okrywał płaszcz przeciwdeszczowy – zupełnie niepotrzebnie, zważywszy na wilgotny skwar panujący w Waszyngtonie w to sierpniowe popołudnie. Przewodniczący Izby Reprezentantów nie chciał, by ktoś go zauważył; choć zwykle powodowały nim zgoła odmienne inklinacje. Varak podszedł i odezwał się: – To dla mnie zaszczyt, panie przewodniczący, że mogę pana poznać. 628

– Ty sukinsynu, a więc jesteś cudzoziemcem! – Jego wychudła twarz o ciemnych oczach i łukowatych, siwych brwiach, kipiała gniewem, ale zdradzała również oznakę słabości, której świadomość napełniała go najwyraźniej wstrętem. Jeżeli jesteś jakimś pieprzonym posłańcem komunistów, to zbieraj się stąd od razu, Iwanie! Nie ubiegam się o następną kadencję. W styczniu już mnie nie będzie, rozumiesz? Finito, kaput, a to, co miało miejsce trzydzieści czy czterdzieści lat temu obchodzi mnie tyle, co zeszłoroczny śnieg. Czy to dla ciebie jasne, Borysie? – Ma pan na swoim koncie wspaniałą karierę i stanowi pan konstruktywną siłę w życiu tego kraju, który teraz stał się również moim krajem. A co do pańskich podejrzeń jakobym był Rosjaninem albo agentem z bloku wschodniego, to powiem panu, że przez ostatnie dziesięć lat walczyłem zarówno z jednymi, jak i z drugimi – o czym niektórzy przedstawiciele obecnego rządu dobrze wiedzą. Polityk zmierzył Varaka swymi stalowymi oczami. – Nie byłbyś na tyle bezczelny ani głupi, żeby mi to mówić bez możliwości poparcia tego dowodami – zaintonował z ostrym akcentem mieszkańca pół629

nocnej Nowej Anglii. A jednak groziłeś mi! – Tylko po to, żeby zwrócić pana uwagę i przekonać do spotkania ze mną. Czy mogę usiąść? – Siadaj! – udzielił przyzwolenia przewodniczący tonem, jakby zwracał się do psa, który powinien mu być posłuszny. Varak przysiadł się na ławce, zachowując między nimi odpowiednią odległość. – Co ci wiadomo o wydarzeniach, które miały, a może nie miały miejsca, gdzieś w latach pięćdziesiątych? – Dokładnie było to siedemnastego marca tysiąc dziewięćset pięćdziesiątego pierwszego roku – zaczął Czech. – Tego dnia w belfaskim szpitalu Matki Bożej Łaskawej przyszło na świat dziecko płci męskiej. Jego matką była młoda kobieta, która kilka lat wcześniej wyemigrowała do Ameryki. Wróciła do Irlandii wiedziona smutną przyczyną: otóż zmarł jej mąż, i w żalu po jego stracie postanowiła zamieszkać z dzieckiem w swym rodzinnym domu, wśród bliskich. – I co z tego wynika? – spytał przewodniczący patrząc zimnym, nieporuszonym wzrokiem. – Myślę, że sam pan dobrze wie. Nie było żadnego męża, był natomiast mężczyzna, który musiał ją bardzo kochać. Młody, wschodzący polityk, usi630

dlony przez nieszczęśliwe małżeństwo, z którego nie mógł się wyzwolić z powodu praw Kościoła i ślepego ich przestrzegania przez swoich wyborców. Człowiek ten z zawodu adwokat, przez całe lata posyłał pieniądze owej kobiecie, a także odwiedzał ją i dziecko w Irlandii tak często, jak tylko to było możliwe... Oczywiście, jako wujek z Ameryki. – Potrafisz udowodnić, kim byli ci ludzie? – szorstko przerwał mu starzejący się przewodniczący. – Nie pytam o pogłoski ani o plotki, czy wątpliwą identyfikację ze strony świadków, ale o pisemny dowód. – Potrafię. – Jak? – Prowadzili wymianę listów. – Łżesz! – warknął siedemdziesięcioletni starzec. – Przed śmiercią spaliła wszystkie co do jednego! – Obawiam się, że z jednym wyjątkiem – odparł spokojnie Varak. – Wierzę, że nosiła się ze szczerym zamiarem, by ten również zniszczyć, ale śmierć przyszła wcześniej, niż się spodziewała. Odnalazł go jej mąż: leżał zagrzebany pod 631

innymi rzeczami w jej stoliku przy łóżku. Naturalnie, mąż niema pojęcia, kim jest ów „E”, ani też nie chce się tego dowiedzieć. Odczuwa jedynie wdzięczność, że żona odrzuciła pańską propozycję i przeżyła z nim ostatnie dwadzieścia lat. Starzec odwrócił się; oczy zaszły mu łzami. Otrząsnął się, pociągając energicznie nosem. – Żona mnie wtedy opuściła – odezwał się ledwo słyszalnym głosem. – Nasza córka i syn byli już w college'u i nie widziałem powodu, by dalej bawić się w to cholerne udawanie. Świat się zmienił, zmieniły się poglądy – czułem się bezpieczny niczym Kennedy w Bostonie. Nawet te wyniosłe pajace z archidiecezji nie otworzyły gęby. Oczywiście, paru tym świętoszkowatym draniom dałem do zrozumienia, że jeśli Kościół będzie się w jakikolwiek sposób wtrącał do wyborów, to za moją zachętą czarni radykałowie i Żydzi podniosą w Izbie istne piekło wokół ich świątobliwego statusu zwolnionych od podatku. Biskup o mało nie zwymiotował w apopleksji, miotając pod moim adresem najprzeróżniejsze słowa potępienia za to, że dałem publiczny przykład zasługujący na ogień piekielny. Ale uciszyłem go sugerując, że odchodząca ode mnie żona też pewnie z 632

nim spała. – Siwowłosy polityk z twarzą głęboko pooraną zmarszczkami zamilkł na chwilę. – Matko Boska! – krzyknął do siebie ze łzami w oczach. – Jakże ja pragnąłem ją odzyskać! – Jestem pewny, że nie odnosi się to do pańskiej żony. – Doskonale wiesz, o kim mówię, panie Bez Nazwiska! Ale ona nie mogła tego zrobić. Dzięki porządnemu człowiekowi, od blisko piętnastu lat miała dom, a nasz syn nazwisko. Nie mogła go opuścić – nawet dla mnie. Powiem ci prawdę: ja też zatrzymałem jej ostatni list. Oba listy były ostatnimi, jakie do siebie wysłaliśmy. „Połączymy się w niebie” – napisała mi – „ale na tej ziemi już nigdy, kochany”. Co za cholerna bzdura? Mogliśmy jeszcze skosztować życia, przeżyć wspaniały okres! – Jeżeli pan pozwoli, myślę, że był to wyraz miłości ze strony kobiety, która miała tyleż szacunku dla pana, co dla siebie samej i swego syna. Miał pan własne dzieci, a rozplątywanie przeszłości może zniszczyć przyszłość. A przed panem rysowała się przyszłość, panie przewodniczący. – Rzuciłbym to wszystko bez namysłu... 633

– I ona nie chciała na to pozwolić. Podobnie jak nie mogła zniszczyć człowieka, który dał jej i dziecku dom oraz nazwisko. Stary człowiek wyjął chusteczkę i przetarł oczy; nagle jego głos ponownie przybrał ostry ton. – A jak się, do diabła, dowiedziałeś o tym wszystkim? – To nie było trudne. Jest pan Przewodniczącym Izby Reprezentantów, drugim człowiekiem w kolejności po prezydencie, i starałem się zdobyć o panu nieco więcej informacji. Proszę wybaczyć, ale ludzie starsi rozmawiają swobodniej niż młodzi – w dużej mierze wynika to z braku rozeznania poczucia ważności w odniesieniu do tak zwanych tajemnic. No i, oczywiście, wiedziałem, że pan i żona – oboje katolicy – jesteście rozwiedzeni. Biorąc pod uwagę pana ówczesną rangę polityczną i siłę pańskiego Kościoła, musiała to być doniosła decyzja. – Do diabła, trudno nie przyznać ci w tym racji. No więc zacząłeś szukać starszych osób, które w owym czasie kręciły się w pobliżu. – I je znalazłem. Doszło do mnie, że pańska żona – córka bogatego przedsiębiorcy w handlu nieruchomościami, który pragnął zdobyć polityczne wpływy i, mówiąc do634

słownie, sfinansował pańskie wczesne kampanie – ma niezbyt pochlebną reputację. – Tak było przed ślubem i po ślubie, panie Bez Nazwiska. Tyle że ja dowiedziałem się o tym ostatni. – Ale się pan dowiedział – podkreślił Varak stanowczo. – I powodowany gniewem i zażenowaniem, postanowił pan poszukać sobie innego towarzystwa. Przeświadczony w owym czasie, że z pana małżeństwa nic się już nie da zrobić, rozglądał się pan za namiastką osłody życiowej. – Tak się to nazywa? Szukałem kogoś, kto mógłby należeć do mnie. – I znalazł ją pan w szpitalu, dokąd udał się pan w trakcie kampanii wyborczej, aby oddać krew. Dziewczyna pochodziła z Irlandii i była dyplomowaną pielęgniarką, która uczyła się w celu zdobycia uprawnień do wykonywania zawodu w Stanach. – Skąd do licha... – Starzy ludzie lubią opowiadać. – Ten konus Mangecavallo wyszeptał przewodniczący z nagłym błyskiem w 635

oczach, jakby wydobywał z pamięci chwilę szczęścia. – Prowadził mały włoski lokalik, taki bar serwujący smaczną, sycylijską kuchnię, jakieś cztery przecznice od szpitala. Nikt mi tam nigdy nie przeszkadzał – chyba nawet nie wiedzieli, kim jestem. A to makaroniarz, jednak pamiętał! – Pan Mangecayallo ma przeszło dziewięćdziesiąt lat, ale rzeczywiście wszystko pamięta. Przyjeżdżał pan do niego ze swoją śliczną pielęgniarką, a on o pierwszej w nocy zamykał bar i, zostawiając was w środku, prosił tylko, żebyście nie puszczali zbyt głośno tarantelli z szafy grającej. – Wspaniała postać. – I obdarzona nadzwyczajną pamięcią jak na ten wiek. Obawiam się tylko, że nie potrafi się już tak kontrolować jak wtedy, kiedy był młodszy. Sypie szczegółami, przeskakuje z tematu na temat; przy kieliszku Chianti plecie takie rzeczy, których by pewnie nie zdradził jeszcze kilka lat temu. – W tym wieku ma już prawo... – A pan zwierzał mu się w zaufaniu – przerwał mu Varak. – Niezupełnie – zaoponował sędziwy polityk. – Konus po prostu umiał 636

wszystko ze sobą powiązać; co nie było zresztą wcale trudne. Po jej wyjeździe do Irlandii zachodziłem do jego baru, i to przez kilka lat nawet dosyć często. Piłem więcej niż zwykle, ponieważ – jak już wspomniałem – nikt mnie tam nie znał i nie zwracał na mnie uwagi, Konus zaś zawsze zapewniał mi powrót do domu bez przygód, jak to się zwykło mówić. Chyba za dużo wtedy paplałem. – Zjawił się pan też w lokalu pana Mangecavallo po jej zamążpójściu... – A tak, istotnie! Pamiętam, jakby to było wczoraj – doskonale pamiętam, jak tam wchodziłem, ale za nic nie mogę sobie przypomnieć momentu wyjścia. – Ale panu Mangecavallo ten dzień mocno utkwił w pamięci. Zapamiętał nazwiska, kraj, miasto... nawet datę – datę rozłączenia, jak to pan nazywał. Udałem się zatem do Irlandii. Przewodniczący odwrócił gwałtownie głowę w stronę Varaka i spojrzał na niego gniewnym, pytającym wzrokiem. – Czego chcesz ode mnie? To już skończone, należy do przeszłości – niczym nie możesz mi zaszkodzić. Czego więc chcesz? – Nic takiego, czego by pan musiał kiedykolwiek żałować albo się wstydzić. Można by przeprowadzić najskrupulatniejsze badanie życiorysu, a i tak nie 637

znalazłby pan powodu, żeby nie przyklasnąć rekomendacji wysuniętej przez moich klientów. – Twoich... klientów? Rekomendacja...? Chodzi o jakąś nominację w Izbie Reprezentantów? – Zgadł pan. – Pomijając te wszystkie bzdury, dlaczego niby miałbym się zgodzić na te jakieś tam wasze pomysły? – Z uwagi na pewien szczegół w Irlandii, o którym pan nie wie. – A mianowicie? – Słyszał pan o zabójcy, który sam siebie nazywa Tammym O'Sheary? Ten przywódca Skrzydła Tymczasowych Irlandzkiej Armii Republikańskiej... – Ta świnia! To plama na honorze każdej irlandzkiej rodziny! – To pański syn. Minął tydzień; dla Kendricka przyniósł on kolejny dowód na to, jak szybko rozchodzi się fama po Waszyngtonie. Transmisje telewizyjne z przesłuchań w 638

Komisji Partridge'a zostały zawieszone na prośbę Pentagonu, który wydał też podwójne oświadczenie. Po pierwsze stwierdzono, iż obecnie poddawane są rewizji pewne „szczegółowe” dokumenty finansowe, po drugie zaś oznajmiono o awansie pułkownika Roberta Barrisha na generała brygady i o jego przeniesieniu na wyspę Guam w celu nadzorowania tego bardzo ważnego przyczółka wolności. Niejaki Joseph Smith spod numeru 70 na Cedar Street w Clinton, w stanie New Jersey, którego ojciec służył niegdyś w 27 Armii na wyspie Guam, ryknął śmiechem trącając w lewy bok żonę, zasiadającą razem z nim przed ekranem telewizora. – Wycykali go, dziecino! I to zasługa tego przystojniaczka! To swój chłop! Ale tak, jak wszystkie krótkie chwile euforii mają swój nagły koniec, tak też przyszedł kres chwilowej ulgi, jaką cieszył się kongresman z dziewiątego okręgu wyborczego w stanie Kolorado. – Jezu Chryste! wrzasnął Phil Tobias, główny asystent kongresmana, zakrywając dłoń słuchawką. – Dzwoni sam przewodniczący Izby Reprezentantów! Nie asystent, nie sekretarz, ale on sam! – To może raczysz powiadomić tego, który „sam” powinien się o tym dowiedzieć – ode639

zwała się Annie O'Reilly. – Dzwoni na twojej linii, nie na mojej. Nie gadaj więc tyle, kochaniutki, tylko wciśnij guzik i zapowiedz. To dla ciebie za wysoka liga. – Jednak to nie jest w porządku! Jego ludzie powinni byli zadzwonić do mnie... – Rób, co do ciebie należy! Tobias posłuchał. – Kendrick? – Słucham, panie przewodniczący? – Masz parę minut? – spytał polityk rodem z Nowej Anglii, a w jego ustach słowo „minut” zabrzmiało jak „mynut”. – Oczywiście, panie przewodniczący, jeśli według pana to takie ważne. – Nie zadawałbym sobie fatygi, żeby osobiście dzwonić do jakiegoś zasranego żółtodzioba, gdybym nie uważał tego za ważne. – Pozostaje mi zatem żywić jedynie nadzieję, że zasrany przewodniczący ma do omówienia jakąś niezmiernie istotną sprawę – odparował Kendrick. – Bo jeżeli nie, to będę zmuszony obciążyć jego stan rachunkiem w wysokości godzinnej stawki konsultacyjnej. – Podoba mi się twój styl, chłopcze. Jesteśmy po przeciwnych stronach, 640

ale podoba mi się twój styl. – Być może zmieni pan zdanie, kiedy znajdę się u pana w biurze. – Coraz bardziej mi się podobasz. Kendrick stał zdziwiony przed biurkiem wpatrując się w milczeniu w oczy uciekającego przed jego spojrzeniem siwowłosego, pochudłego na twarzy przewodniczącego Izby Reprezentantów. Z ust sędziwego Irlandczyka padło przed chwilą niezwykłe stwierdzenie, które trzeba by było uznać co najmniej za propozycję, gdyby nie była to bomba podłożona nieoczekiwanie na drodze odwrotu Evana z Waszyngtonu. – Podkomisja do Spraw Nadzoru i Ocen? – powtórzył Kendrick w cichym gniewie? – Przy Wywiadzie? – Zgadza się – odrzekł przewodniczący spoglądając w swoje papiery. – Jak pan śmie? Nie może pan tego zrobić! – To już postanowione. Ogłoszono już pana nominację. – Bez mojej zgody? – Jest mi niepotrzebna. Wcale nie twierdzę, że z przywódcami twojej partii poszło całkiem gładko – nie zaliczasz się do najbardziej popularnych facetów na 641

swoim podwórku – ale w końcu przy odrobinie perswazji zgodzili się. Uchodzisz za coś w rodzaju symbolu niezależnej dwupartyjności. – Symbol? Jaki znowu symbol? Nie jestem żadnym symbolem! – Masz taśmę z programem Foxleya? – To historia. Było, minęło! – A ta mała burza, którą nazajutrz rano rozpętałeś w swoim biurze? Ten gość z „New York Timesa” wysmarował na twój temat niezłą kolumnę. Ukazał cię jako – zaraz, jak to było? Wczoraj czytałem to jeszcze raz... Aha: „Głos rozsądku pośród jazgotu oszalałych kruków”. – Od tamtego dnia upłynęły tygodnie i nikt nie nawiązywał do tego w żaden istotny sposób. Odszedłem w cień. – Właśnie na nowo rozjaśniało pełnym blaskiem. – Odmawiam przyjęcia tej nominacji! Nie interesuje mnie zwalanie sobie na głowę tajemnic dotyczących bezpieczeństwa narodowego. Nie pozostaję w rządzie i uważam to stanowisko za nie do utrzymania – mówiąc prosto z mostu, to niebezpieczna sytuacja. – Spróbuj odrzucić publicznie tę nominację, a twoja 642

partia pozbędzie się ciebie, jak pies pchły z ogona – i to publicznie. Przyczepią ci parę epitetów, coś w rodzaju: bogata pomyłka, człowiek nieodpowiedzialny, i odgrzebią tego osła, którego przywaliłeś gradem swoich pieniędzy. Wciąż się tu za nim tęskni. – Przewodniczący urwał i zachichotał. – Widzisz, oni tu ciężko pracują dla dobra wszystkich, korzystając przy tym z miłych, drobnych przywilejów, jak prywatne odrzutowce czy luksusowe apartamenty od Hawajów aż po południe Francji, stanowiące własność chłopców od kopalnictwa. I nie ma dla nich znaczenia, do której partii należysz. W istocie chodzi jedynie o wprowadzenie paru nowych ustaw, a w jaki sposób do tego dojdzie – to już jest im naprawdę obojętne. Do diabła, szanowny panie kongresmanie, nie przyjmując nominacji możesz nam wszystkim oddać prawdziwą przysługę. – Ma pan rzeczywiście nasrane w głowie, panie przewodniczący. – Jestem pragmatyczny, synu. – Jednak zrobił pan tyle porządnych rzeczy... – To właśnie dzięki praktycznemu podejściu – przerwał mu stary wyga. – Interesów nie załatwia się przy stołach zastawionych octem; znacznie łatwiej 643

jest, jeśli poda się dzbany pełne ciepłego syropu – jak na przykład słodki syrop z Vermontu. Rozumiesz, co mam na myśli? Czy zdaje pan sobie sprawę, że tym jednym zdaniem rozgrzeszył pan właśnie istnienie korupcji politycznej? – A jakże, do diabła! Rozgrzeszyłem fakt akceptacji niewielkiej żądzy stanowiącej część ludzkiej kondycji, w zamian za silne prawodawstwo, które pomaga ludziom naprawdę potrzebującym! Przepychałem ważne sprawy, ty tępa głowo, dzięki temu, iż przymykałem oczy na niektóre drobne ludzkie słabości – przy czym sami zainteresowani dobrze wiedzieli, że nie zamykam ich do końca. Ale ty, bogaty sukinsyn, tego nie zrozumiesz. Owszem, mamy u siebie paru milionerów, ale większość musi wyżyć z rocznej pensji, którą ty przepuściłbyś w ciągu miesiąca. I rezygnują z urzędu, bo z tego, co zarabiają, nie dadzą rady zapewnić dwójce czy trójce swoich dzieciaków wykształcenia w college'u, nie wspominając już o wakacjach. Masz więc cholerną rację: rzeczywiście przymykam oczy. – W porządku! – krzyknął Kendrick. – Mogę to zrozumieć, ale nie jestem w stanie pojąć, dlaczego przydzielił mnie pan akurat do Podkomisji Nadzoru! Nie 644

ma nic w moim życiorysie, co kwalifikowałoby mnie do takiego zadania. Potrafiłbym wymienić z trzydziestu, czterdziestu innych, którzy wiedzą o wiele więcej niż ja – co nie byłoby wcale takie trudne, zważywszy, że ja wiem tyle, co nic. Oni śledzą te sprawy, uwielbiają znajdować się w centrum tego pomylonego interesu – powtarzam, dla mnie to zwariowany interes! Niech pan wezwie któregoś z nich. Im aż ślinka cieknie na myśl o takiej okazji. – Nie interesuje nas ten rodzaj apetytu, synu – odparł przewodniczący głosem, w którym słychać było teraz wyraźnie akcent rodzinnego wschodniego stanu, zdający się stać w sprzeczności z dziesięcioleciami wyrafinowanych politycznych negocjacji w stolicy kraju. – Chodzi o zdrowe, sceptyczne podejście, takie jak to, które zademonstrowałeś w programie Foxleya wobec tego krętacza pułkownika. Możesz się naprawdę przydać. – Myli się pan, panie przewodniczący. Moja osoba w niczym się nie przyda i w ogóle mnie to nie interesuje. Barrish używał i nadużywał ogólników, arogancko odmawiał uczciwego dialogu i tylko się wymądrzał. To była zupełnie inna historia. Kolejny raz mówię panu, że Podkomisja Nadzoru zupełnie mnie 645

nie interesuje. – Cóż, młody przyjacielu, zainteresowanie zmienia się w zależności od warunków, podobnie jak oprocentowanie w banku. Coś się wydarzy i stopa idzie odpowiednio w górę lub się obniża. Niektórzy z nas wiedzą więcej niż inni na temat pewnych gorących rejonów świata – ty z pewnością zaliczasz się do tej kategorii. Jak to opisuje owa piękna księga, talenty ukryte w ziemi przynoszą tyle zysku, co krowie gówno; ale jeśli wyciągnąć je na światło dzienne, mogą się rozmnożyć. Tak jak ostatnio stało się z tobą. – Jeżeli nawiązuje pan do czasu spędzonego przeze mnie w Emiratach Arabskich, to proszę pamiętać, że byłem inżynierem budowlanym, którego interesowały jedynie praca i zyski. – Czyżby? – Przeciętny turysta orientował się o wiele lepiej ode mnie w polityce i kulturze tych krajów. Wszyscy w naszej branży budowlanej trzymaliśmy się razem – żyliśmy we własnym kręgu i rzadko go przekraczaliśmy. – Trudno mi w to uwierzyć – a nawet uważam to za prawie niemożliwe. Do646

stałem raport na temat twojej przeszłości sporządzony w Kongresie i mówię ci, chłopie, o mało nie wyskoczyłem z moich porządnych, nowoangielskich portek. Siedzisz tu sobie teraz w Waszyngtonie, a budowałeś Arabom lotniska i budynki rządowe, co niewątpliwie oznacza, że musiałeś przeprowadzić całą masę rozmów z tamtejszymi grubymi rybami. Chodzi mi o lotniska; przecież to wywiad wojskowy, synu! A do tego dowiaduję się, że opanowałeś . kilka arabskich języków – nie jeden, ale kilka! – Język jest jeden, reszta to po prostu dialekty... – Mówię ci, jesteś nieoceniony. To co najmniej twój patriotyczny obowiązek służyć temu krajowi przez dzielenie się swoją wiedzą z innymi ekspertami. – Nie jestem ekspertem! – Poza tym – przerwał mu przewodniczący opierając się wygodnie w fotelu i ciągnąc dalej z zamyślonym wyrazem twarzy – w zaistniałych okolicznościach, biorąc pod uwagę twoją przeszłość, odrzucenie przez ciebie tej nominacji kazałoby przypuszczać, że masz coś do ukrycia, co być może powinniśmy zbadać. Jest zatem coś, co chciałby pan ukryć, kongresmanie. – Nagle wzrok przewod647

niczącego spoczął na Evanie. Czy miał coś do ukrycia? Wszystko! Dlaczego przewodniczący spoglądał na niego w taki sposób? Nikt nic nie wiedział o Omanie, o Maskacie i Bahrajnie. I nikt się nigdy niczego nie dowie! Taka była umowa. – Nie mam nic do ukrycia, a wszystko do pokazania – podkreślił Kendrick stanowczo. – Wyświadczy pan podkomisji niedźwiedzią przysługę wynikającą z niewłaściwej oceny moich uprawnień. Niech mnie pan posłucha i dla własnego dobra powoła kogoś innego. – Owa piękna księga, ta najświętsza ze wszystkich ksiąg zawiera tak wiele odpowiedzi, prawda? – spytał bez celu przewodniczący, znów błądząc oczami po pokoju. – Wielu może być powołanych, ale tylko nieliczni są wybrani, zgadza się? – Och, na rany Chrystusa... – Tak właśnie może się stać w tym przypadku, młody człowieku – wtrącił się stary Irlandczyk kiwając głową. – Tylko czas może to pokazać, nieprawdaż? Tymczasem przywódcy twojej partii zasiadający w Kongresie zadecydowali, że zostałeś wybrany. Jesteś więc wybrany – chyba, że masz coś do ukrycia, coś, co 648

powinniśmy zbadać... A teraz spadaj. Mam jeszcze trochę pracy.

Rozdział 20 W skład dwóch ciał Kongresu – Senatu i Izby Reprezentantów – wchodzi kilka komisji o podobnym do siebie charakterze, noszących zbliżone nazwy. I tak istnieje Senacka Komisja Budżetowa oraz Komisja Budżetowa Izby Reprezentantów, Senacka Komisja Stosunków Zagranicznych oraz Komisja Spraw Zagranicznych przy Izbie Reprezentantów, czy wreszcie Senacka Komisja Specjalna ds. Wywiadu i działająca przy Izbie Stała Komisja Specjalna ds. Wywiadu; w ramach tej ostatniej działa silna Podkomisja Nadzoru i Ocen. Istnienie owych odpowiedników jest kolejnym przykładem efektywnego systemu kontroli i równowagi w ramach republiki. Gałąź ustawodawcza rządu, aktywnie odzwierciedlająca aktualne poglądy znacznie szerszego spektrum niż to ma miejsce w przypadku silnie osadzonej władzy wykonawczej czy dożywotniej władzy sądowniczej, musi prowadzić negocjacje we własnym gronie i osiągać consensus w każdej z setek spraw prezentowanych na forum swych dwóch obra649

dujących ciał. Proces ten jest, oczywiście, frustrujący, denerwujący, i ogólnie biorąc, uczciwy. Jeżeli kompromis uważa się za sztukę rządzenia w pluralistycznym społeczeństwie, to nikt nie robi tego lepiej i w bardziej irytujący sposób niż ciało ustawodawcze rządu Stanów Zjednoczonych ze swymi niezliczonymi, często nieznośnymi i nierzadko śmiechu wartymi komisjami. Ocena ta jest najzupełniej trafna: społeczeństwo pluralistyczne jest bowiem istotnie różnorodne, zwykle nieznośne dla potencjalnych tyranów i niemal zawsze śmieszne w oczach tych, którzy chcieliby narzucić mu swą wolę. System wartości moralnych wyznawany przez jednych nie może nigdy na drodze ideologii stać się normą prawną dla innych, do czego wielu przedstawicieli władzy wykonawczej i sądowniczej chciałoby doprowadzić. Jakże często zdarza się, iż ci pseudogorliwcy wycofują się niechętnie w obliczu wrzawy dochodzącej z owych kłopotliwych, reprezentujących niższą klasę komisji na Kapitolu. Pomijając rzadkie, aczkolwiek niewybaczalne przypadki naruszeń, vox populi zostaje jednak zwykle wysłuchiwane, co wychodzi temu krajowi na dobre. Ale działają na Kapitolu również komisje, których głos nie roznosi się donośnym echem, bo tak 650

nakazuje logika i konieczność. Są to niewielkie, zamknięte ciała, które koncentrują się na strategiach formowanych przez różnorakie agencje informacyjne w łonie rządu. Możliwe, iż z uwagi na to, że echa ich pracy zasadniczo są bezgłośne, a ich członków poddaje się szczegółowym badaniom przy zastosowaniu surowych procedur bezpieczeństwa, ludzi wybranych do owych komisji specjalnych otacza pewna aura. Wiedzą oni o rzeczach, o których inni nie mają przywileju wiedzieć; stanowią odmienny, niewykluczone, iż lepszy gatunek człowieka. Istnieje także ciche porozumienie między Kongresem a środkami przekazu, w myśl którego te ostatnie ograniczają swe działania w zakresie spraw dotyczących wymienionych komisji: tak więc nominacja senatora czy kongresmana nie staje się cause celebrę, ale nie pozostaje też żadnym sekretem. Obwieszcza się fakt nominacji oraz jej zasadnicze przesłanki, przy czym zarówno sam fakt wyboru jak i towarzyszące mu przyczyny podawane są w prostych, pozbawionych jakichkolwiek upiększeń słowach. W przypadku zasiadającego w Izbie przedstawiciela dziewiątego okręgu wyborczego w Kolorado, niejakiego kongresmana Evana Kendricka ogłoszono, iż jest on inżynierem bu651

dowlanym z szerokim doświadczeniem zdobytym na Bliskim Wschodzie, w tym zwłaszcza w Zatoce Perskiej. Ponieważ rzeczą wiadomą było, iż niewiele osób posiada choćby niewielką wiedzę o tym regionie, a w myśl danych przyjętych do wiadomości kongresman pracował przed laty na kierowniczym stanowisku gdzieś w rejonie Morza Śródziemnego, nominacja ta została uznana za rozsądną i nie czyniono z niej żadnych sensacji. Jednakże redaktorzy, komentatorzy oraz politycy zdają sobie świetnie sprawę z niuansów towarzyszących rosnącemu uznaniu, jako że w Dystrykcie Kolumbii uznanie idzie w parze z siłą. Są bowiem komisje i „komisje”... Osoba nominowana do Komisji ds. Indian nie gra w tej samej lidze, co osoba desygnowana do Komisji Budżetowej: ta pierwsza wykonuje minimum pracy w ramach opieki nad zapomnianym, pozbawionym w zasadzie praw obywatelskich ludem, druga natomiast poszukuje metod i sposobów na zapewnienie zapłaty całemu rządowi, tym samym gwarantując jego pracę. Podobnie też trudno byłoby przyrównać komisję ds. Ochrony Środowiska z Komisją Sił Zbrojnych; budżet tej pierwszej jest stale i bezczelnie obniżany, podczas gdy wydatki zbrojeniowe przekraczają wszelkie 652

horyzonty. Rozdział pieniędzy jest pochodną posiadanych wpływów. Jednak, krótko mówiąc, niewiele komisji na Kapitolu dorównuje aureoli cichej tajemniczości, jaka krąży nad postaciami związanymi ze skrytym światem wywiadu. Nagłym nominacjom do tych specjalnych ciał asystują bystre oczy obserwatorów i szepty kolegów po toaletach, a dziennikarze zamierają w gotowości przed komputerami, mikrofonami i kamerami. Zwykle przygotowania te spełzają na niczym, a bohaterowie wydarzeń pogrążają się w mroku wygodnego czy niewygodnego zapomnienia. Nie zawsze jednak tak się dzieje i gdyby Evan Kendrick zdawał sobie wcześniej sprawę z owych subtelności, to całkiem możliwe, że podjąłby ryzyko doradzania przebiegłemu przewodniczącemu, aby ten poszedł do diabła. Jednakże był ich zupełnie nieświadomy. A gdyby nawet rzecz miała się inaczej, to i tak niczego by to nie zmieniło: machiny wprawionej w ruch przez Inver Brass nie można było już zatrzymać. Była szósta trzydzieści w poniedziałkowy poranek. Wczesne słońce miało właśnie wzejść nad górami Wirginii, kiedy Kendrick, rozebrany do naga, dał nura do swego basenu, w nadziei, że przepłynięcie dziesięciu, dwudziestu odcinków w zimnej, październi653

kowej wodzie usunie pajęczyny zasnuwające mu oczy i promieniujące boleśnie do skroni. Dziesięć godzin temu w Kolorado wypił wraz z Emmanuelem Weingrassem o wiele za dużo kieliszków brandy, siedząc wraz z nim wewnątrz bogatego letniskowego domku i zaśmiewając się na widok strumieni toczących się wartkim nurtem pod szklaną podłogą. – Zaraz zobaczysz wieloryby! – wykrzyknął Manny. – To samo obiecywałeś wtedy dzieciakom nad tą na wpół wyschłą rzeką już nie pamiętam, gdzie to było. – Mieliśmy parszywą przynętę. Powinienem był raczej użyć którejś z mamuś. Na przykład tamtą Murzynkę – dziewczyna że palce lizać! – Jej mąż był majorem wojsk inżynieryjnych – kawał chłopa. Mógłby się nie zgodzić. – Mieli śliczną córeczkę... Zginęła razem z innymi. – O Boże, Manny! Dlaczego? – Chyba pora na ciebie. – Nie chce mi się jechać. 654

– Musisz! Rano masz posiedzenie, zostały już tylko dwie godziny. – Mogę nie pójść. Odpuściłem już sobie jedno czy dwa. – Jedno, i sporo na tym ucierpiało moje dobre samopoczucie. Twój odrzutowiec czeka na lotnisku w Mesa Verde. Za cztery godziny będziesz w Waszyngtonie. Płynąc w wodzie basenu, za każdym nawrotem zwiększając tempo, myślał o porannej konferencji Podkomisji Nadzoru; musiał przyznać się przed samym sobą, iż był zadowolony, że Manny nalegał na jego powrót do stolicy. Posiedzenia podkomisji fascynowały go – fascynowały, rozdrażniały, wprawiały w zdziwienie i przerażenie, ale nade wszystko go fascynowały. Na świecie działo się tyle rzeczy, o których nie miał zielonego pojęcia – tak w interesie Stanów Zjednoczonych, jak i wbrew niemu. Ale dopiero na trzecim posiedzeniu zrozumiał, na czym polega powtarzający się błąd w podejściu jego kolegów do świadków reprezentujących różne gałęzie służb wywiadowczych. Błąd zasadzał się w tym, że członkowie podkomisji z uporem doszukiwali się słabych punktów w przedstawianej przez świadków argumentacji za potrzebą przeprowa655

dzenia takich czy innych operacji, podczas gdy tak naprawdę należało skupić się na badaniu samych operacji. Było to poniekąd zrozumiałe, jako że świadkowie paradujący przed obliczem podkomisji dla poparcia swojej sprawy – wyłącznie mężczyźni, co powinno było stanowić pewną wskazówkę – byli spokojnie mówiącymi profesjonalistami z targanego przemocą tajnego świata, którzy odtwarzali melodramat z owym światem związany. Z ich ust cicho płynął ezoteryczny żargon, od którego słuchaczom kręciło się w głowach. O zawrót głowy przyprawić bowiem mogła świadomość, że jest się oto cząstką tego globalnego podziemnego świata, choćby nawet tylko z racji funkcji doradczej; w pełni dojrzali dorośli znajdowali tu pokarm dla swych młodzieńczych fantazji. Wśród świadków nie było typów pokroju pułkownika Barrisha; przewijał się natomiast strumień przystojnych, dobrze ubranych, niezmiennie skromnych i rozsądnych ludzi, którzy stawali przed podkomisją, aby w chłodny, profesjonalny sposób wyjaśnić, czego mogliby dokonać, gdyby zapewniono im środki finansowe, oraz dlaczego realizacja tych propozycji jest nieodzowna z punktu widzenia bezpieczeństwa narodowego. Reakcja podkomisji sprowadzała się zwykle do pytania: 656

czy potrafi pan to zrobić? Nie pytano, czy to właściwe posunięcie, ani nawet czy ma jakiś sens. Tego rodzaju uchybienia w osądzie zdarzały się na tyle często, by zaniepokoić kongresmana z Kolorado, który niegdyś, przez krótki czas, sam stanowił element tego dzikiego, pełnego przemocy świata, w którym obracali się wspomniani świadkowie. Nie romantyzował go; świat ten był mu nienawistny. Okropny, zapierający dech strach, stanowiący część tej przerażającej, kryjącej się w cieniu zabawy w odbieranie i gaśniecie ludzkiego życia, należał do jakichś ciemnych wieków, kiedy to miarą życia było wyłącznie przetrwanie. W świecie tym człowiek nie żyje; stara się go jedynie przetrwać, okupując to kroplami potu i skurczami żołądka, czego doświadczył Evan podczas swego krótkiego z nim zetknięcia. Wiedział jednak, że świat taki trwa nadal; jego mieszkańcy uratowali go przed rekinami z wód Kataru. Niemniej w czasie kolejnych posiedzeń wciąż sondował, zadając coraz ostrzejsze pytania. Wkrótce zrozumiał, że jego nazwisko krąży po cichu, wypowiadane z napięciem i emfazą, po korytarzach Kongresu, Centralnej Agencji Wywiadowczej, a nawet po Białym Domu. „Kim jest ten agitator, ten intrygant?” Nie przejmował się tym ani trochę: jego pytania są 657

prawnie uzasadnione i będzie je zadawał. Czy mamy, do cholery, tolerować święte krowy? Czy wolno niektórym stać ponad prawem? Nagle wyczuł nad sobą jakieś zamieszanie; poprzez zalewającą mu twarz, umykającą wodę, dotarły do niego dzikie wymachiwania i krzyki. Zatrzymał się w połowie długości basenu i potrząsając głową dreptał nogami w wodzie. Intruzem okazał się Sabri, ale był to Sabri Hassan, jakiego nieczęsto zdarzało mu się widzieć. Zawsze spokojny doktor filozofii z Dubaju, w średnim wieku, nie panował teraz nad sobą, próbując gwałtownie kontrolować swoje czyny i słowa – z niewielkim jednak skutkiem. – Musisz natychmiast wyjechać! – krzyknął, kiedy Evan wytrząsnął wodę z uszu. Co...Co?! – Oman! Maskat! Trąbią o tym na wszystkich kanałach, na każdej stacji! Pokazują nawet twoje zdjęcia, na których jesteś przebrany za jednego z nas – wtedy, w Maskacie! Radio i telewizja co chwila przerywają swój program, żeby podać najnowsze doniesienia! Cała sprawa wyszła w ciągu ostatnich paru minut: gazety wstrzymują swoje przedpołudniowe wydania w oczekiwaniu na 658

dalsze szczegóły... – Jezu Chryste! – ryknął Kendrick wyskakując z basenu; Sabri zarzucił na niego ręcznik. – Dziennikarze i cała reszta będą tu z pewnością za kilka minut – zauważył Arab. – Zdjąłem słuchawkę z widełek, a Kashi pakuje rzeczy na nasz samochód... wybacz – samochód, w który tak wspaniałomyślnie nas zaopatrzyłeś... – Daruj sobie! – ryknął Evan, ruszając w stronę domu. – Co twoja żona robi przy samochodzie? – Pakuje twoje ubrania; tyle, żeby starczyło ci na kilka dni, gdyby zaszła taka konieczność. Twój własny samochód mógłby zostać rozpoznany, a nasz stoi zawsze w garażu. Pomyślałem, że będziesz potrzebował trochę czasu, żeby się nad tym wszystkim zastanowić. – Chyba raczej, żeby przygotować plany paru morderstw! – wykrzyknął Evan wpadając przez drzwi patio i wbiegając po tylnych schodach, z podążającym tuż za nim doktorem Hassanem. – Jak to się, do diabła, stało? Niech to cholera! – Obawiam się, mój przyjacielu, że to dopiero początek. 659

– Co?! – zdziwił się Evan dostając się do wielkiej sypialni z widokiem na basen, i przechodząc do swojego gabinetu, gdzie zaczął pospiesznie otwierać szuflady i wyciągać z nich skarpety, bieliznę oraz koszulę. – Stacje wydzwaniają do najprzeróżniejszych osób z prośbą o komentarz. Nie muszę dodawać, że wszyscy prześcigają się w pochwałach. – A co niby innego mieliby powiedzieć? – spytał retorycznie Evan wciągając skarpetki i spodenki; Sabri rozłożył świeżo wypraną koszulę, którą następnie mu podał. – Że wszyscy jak jeden mąż kibicowali swoim kumplomterrorystom z Palestyny? Kendrick założył koszulę i podbiegł do szafy, skąd wyciągnął spodnie. W drzwiach ukazała się Kashi, żona Sabriego. – Anahasfa! – wykrzyknęła prosząc o wybaczenie, jednocześnie się wycofując. – Nie czas teraz na eltakaled, Kashi – zawołał kongresman mówiąc, by zapomniała w tym momencie o obowiązującej ją tradycji. – Jak ci idzie z ubraniami? 660

– Możliwe, że sam wybrałbyś inne, drogi Evanie, ale te przynajmniej cię zamaskują – odparła pani Hassan z wyrazem zaniepokojenia na miłej twarzy. – Przyszło mi także do głowy, że gdybyś zadzwonił do nas z miejsca, w którym się zatrzymasz, to mogłabym ci dowieźć parę rzeczy. Mojego męża zna wiele osób ze świata prasy, ale mnie nikt. Nigdy się nie pokazuję. – Z własnego wyboru, nie mojego – zaznaczył Kendrick zakładając marynarkę i wracając do gabinetu po portfel i zapalniczkę. – Prawdopodobnie będziemy musieli zamknąć ten dom na cztery spusty i wyjechać do Kolorado, Kashi. Możesz tam pełnić rolę mojej oficjalnej hostessy. – Och, niemądrze mówisz, drogi Evanie – zachichotała pani Hassan. – To nie wypada. – Jesteś profesorem, Sabri – dorzucił Kendrick, przeciągając szybko grzebieniem po włosach. – Kiedy ją wreszcie nauczysz? – A czy ona mnie kiedykolwiek słucha? Nasze kobiety posiadają najwidoczniej zalety, o których my, mężczyźni, nie mamy najmniejszego pojęcia. – No to w drogę! 661

– Kluczyki są w samochodzie, drogi Evanie... – Dzięki, Kashi – podziękował Kendrick opuszczając pokój i schodząc po schodach w towarzystwie Sabriego. – Powiedz mi ciągnął dalej, kiedy przeszli przez portyk i znaleźli się wewnątrz dużego garażu, w którym stał jego Mercedes kabriolet oraz Cimarron Cadillac Hassana – ile wiedzą o tej historii? – Mogę tylko porównać to, co usłyszałem z tym, czego dowiedziałem się od Emmanuela. Bo ty nie pisnąłeś mi ani słowa. – Ale nie dlatego, bym chciał coś przed tobą ukryć... – Och, proszę cię, Evan – przerwał mu profesor. Zbyt długo cię znam. Zawsze czujesz się nieswojo, kiedy – choćby w pośredni sposób – masz się czymś pochwalić. – Pochwalić, a to dobre! – wybuchnął Kendrick otwierając drzwi garażowe. – Przecież ja to spieprzyłem! Byłem już prawie trupem – przywiązali mi do pleców krwawiącą świnię i właśnie mieli mnie wrzucić na mielizny wód Kataru! Pochwały należą się innym – nie mnie. Dzięki nim uratowałem swój wysoko mierzący tyłek. 662

– Bez ciebie niczego by nie zdziałali... – Zostawmy to – przerwał mu Evan, stając przy drzwiach Cadillaca. Jak dużo wiedzą? – Moim zdaniem, niewiele. Ani krzty z tego, o czym opowiedział mi Emmanuel pomijając nawet jego wrodzoną skłonność do przesady. Dziennikarze zabijają się w poszukiwaniu szczegółów, a te najwyraźniej nie nadchodzą. – To niewiele mi mówi. Kiedy wracaliśmy znad basenu, co miałeś na myśli wspominając, że to „dopiero początek”? – To z uwagi na człowieka, z którym akurat przeprowadzano wywiad wyrwano go prosto z domu i, jak dało się zauważyć, wcale nie wbrew jego woli; to jeden z twoich kolegów z Podkomisji ds. Wywiadu, kongresman o nazwisku Mason. – Mason... ? – skrzywił się Kendrick. – W Tulsa czy w Phoenix – już zapomniałem gdzie – wychwalają go pod niebiosa, ale to zupełne zero. Kilka tygodni temu pojawiły się nawet ciche próby usunięcia go z komisji. – Przedstawiono go w całkowicie innym świetle. 663

– Wcale mnie to nie dziwi. Co powiedział? – Że jesteś najbardziej wnikliwym członkiem komisji. Znakomitością słuchaną i szanowaną przez wszystkich. – Pieprzenie! Trochę się odzywałem i zadałem parę pytań, ale nic więcej. A poza tym, nie przypominam sobie, żebyśmy zamienili z Masonem choćby jedno zdanie poza „dzień dobry”! to zwykłe pieprzenie! – Ale rozeszło się już na cały kraj... Odgłos jednego, a po chwili dwóch samochodów zatrzymujących się z piskiem opon przed domem, przerwał ciszę ogrodzonego garażu. – Dobry Boże! – wyszeptał Evan. – Jestem osaczony! – Na razie jeszcze nie – uspokoił go doktor Hassan. – Kashi wie, co ma robić: przyjmie pierwszych gości – tak na marginesie, mówiąc po hebrajsku – i wprowadzi ich do solarium. Będzie udawać, że nic nie rozumie i w ten sposób ich zatrzyma – oczywiście, tylko na kilka minut. Ruszaj. Jedź na południe drogą przez pastwisko, aż dotrzesz do autostrady. Za godzinę odwieszę telefon; zadzwoń do nas. Kashi zawiezie ci, czego będziesz potrzebował. Kendrick wykręcał wciąż na nowo numer, uderzając widełki telefonu przy każdym kolejnym 664

sygnale „zajęte”, aż w końcu ku swej uldze, usłyszał dźwięk brzęczyka. – Rezydencja kongresmana Kendricka... – Sabri, to ja. – Muszę przyznać, że jestem szczerze zdziwiony, iż udało ci się dodzwonić. Ale też cieszę się, że będę mógł znowu odłożyć słuchawkę. – Jak wyglądają sprawy? – Fatalnie, mój przyjacielu. Podobnie jest w twoim biurze i w domu w Kolorado. Wszędzie panuje stan oblężenia. – Skąd to wiesz? – Stąd nikt się nie może ruszyć, ale Emmanuel, podobnie jak ty, zdołał się do nas wreszcie dodzwonić – klął przy tym na czym świat stoi. Twierdził, że próbował prawie pół godziny... – Jestem lepszy od niego o dziesięć minut. Co powiedział? – Cały dom jest otoczony, wszędzie tłumy. Najwidoczniej wszyscy dziennikarze prasowi i telewizyjni polecieli do Mesa Verde i tam większość utknęła, bo trudno, żeby trzy taksówki dały radę przewieźć taką masę ludzi. 665

– Anny musi się porządnie wściekać. – To, co go naprawdę wścieka, jak to ująłeś, to brak sanitariatów. – Co? – Nie chciał wpuścić ich do środka, a potem zauważył, że załatwiają swoje potrzeby dookoła domu. Tak go to ruszyło, że pobiegł do twojego stojaka ze strzelbami. – Mój Boże, obszczają mu cały trawnik – jego ukochany park krajobrazowy! – Słyszałem już nieraz tyrady Emmanuela, ale dzisiaj przeszedł samego siebie. W swym gniewie zdołał jednak przekazać mi, żebym zadzwonił do twojego biura do pani O'Reilly, która za nic nie może tu się dodzwonić. – Co Annie powiedziała? – Żebyś zniknął na razie z pola widzenia, ale – powtarzam jej słowa – „na miłość boską, niech do mnie zadzwoni”. – Nie sądzę – odezwał się Evan z namysłem. – Im mniej wie, tym lepiej w tym momencie. – Gdzie teraz jesteś? – spytał profesor. – W motelu przy Woodbridge, obok drogi 95. Nosi nazwę „Pod Trzema 666

Niedźwiedziami”, ja zajmuję „domek numer dwadzieścia trzy. Ostatni po lewej stronie, najbliżej lasu. – Z twojego opisu wnoszę, że potrzebujesz paru rzeczy. Na pewno jedzenia; nie możesz przecież paradować na zewnątrz, żeby cię wszyscy widzieli, a w motelu z domkami nie ma obsługi pokojowej. – Jedzenie mi niepotrzebne; jadąc tu zatrzymałem się w przydrożnej restauracyjce. – Nikt cię nie rozpoznał? – W telewizji leciały kreskówki. – To czego ci trzeba? – Poczekaj, aż ukażą się ostatnie wydania porannych gazet; poślij Jima, ogrodnika, do Waszyngtonu, niech pozbiera tyle różnych tytułów, ile tylko zdoła. Szczególnie zależy mi na tych najważniejszych. Do tej historii przydzielą swoich najlepszych ludzi i będą się starać dotrzeć do innych. – Przygotuję mu listę. Kashi przywiezie ci je później. Minęło już wpół do drugiej po południu, kiedy żona Sabriego zjawiła się 667

przed motelem w Woodbridge w stanie Wirginia. Evan otworzył drzwi domku numer dwadzieścia trzy i z zadowoleniem stwierdził, że Kashi przyjechała pickupem ogrodnika. Nie pomyślał o tym wcześniej, ale dwójka jego przyjaciół z Dubaju znała się na tyle na rzeczy, by nie obwozić się jego Mercedesem obok tłumów zgromadzonych wokół domu. Podczas gdy Kendrick przytrzymywał drzwi, Kashi obracała szybko trzykrotnie do samochodu, jako że poza stosem gazet z całego kraju dostarczyła również żywność. Przywiozła mu kanapki owinięte w plastykową folię, dwie kwarty mleka w pojemniku na lód, cztery naczynia do podgrzewania – dwa z potrawami arabskimi i dwa z europejskimi – oraz butelkę kanadyjskiej whisky. – Kashi, nie zamierzam siedzieć tu przez tydzień – zdziwił się. – To tylko na dziś, drogi Evanie, przeżywasz teraz silny stres i musisz dużo jeść. W tym pudełku na stole znajdziesz srebra stołowe i metalowe stojaki: podstawiasz palnik i możesz podgrzewać. Masz tu również serwetki i obrus; ale jeśli wolno cię prosić, to zadzwoń do mnie w razie nagłego wyjazdu, żebym mogła odebrać srebra i obrus. – Bo co? Kwatermistrz wsadzi nas do ciupy? 668

– To ja jestem kwatermistrzem, drogi Evanie. – Dzięki za wszystko, Kashi. – Wyglądasz na zmęczonego, ja sahbee. Nie odpoczywałeś? – Nie, gapiłem się w tę cholerną telewizję. I im dłużej patrzę, tym bardziej się wściekam. A trudno wypoczywać, kiedy jest się wściekłym. – Mój mąż twierdzi, a ja się z nim zgadzam, że wypadasz w telewizji bardzo efektownie. Mówi też, że musimy cię opuścić. – Dlaczego? Oznajmił mi to kilka tygodni temu, ale wciąż nie rozumiem dlaczego? – Oczywiście, że rozumiesz. Jesteśmy Arabami, a ty przebywasz w mieście, które nam nie ufa. Wkroczyłeś teraz na arenę polityczną, gdzie się nas nie toleruje. A my nie chcemy ci zaszkodzić. – Kashi, to nie jest moja arena. Schodzę z niej, już mi to obrzydło! Mówisz, że to miasto wam nie ufa? A dlaczego mielibyście stanowić wyjątek? Ono nikomu nie ufa! To miasto kłamców, podstępnych intrygantów i oszustów – kobiet i mężczyzn – którzy gotowi wdrapać się każdemu na grzbiet w butach z kolcami, 669

byle tylko dopchać się trochę bliżej do żłobu. Marnotrawią ten naprawdę dobry system, wysysając krew z każdej żyły, w którą uda im się wgryźć. Krzyczą przy tym, że kieruje nimi święty patriotyzm, podczas gdy cały kraj stoi z boku i oklaskuje ich, nie zdając sobie sprawy, za co przychodzi mu płacić! To nie dla mnie, Kashi. Odchodzę! – Jesteś zdenerwowany... – Co ty powiesz! – Kendrick pospieszył do łóżka, na którym piętrzył się stos gazet. – Drogi Evanie przerwała mu Arabka głosem, w którym brzmiała jej zwykła stanowczość; odwrócił się, trzymając w ręku kilka gazet. – Te artykuły cię urażą – ciągnęła, wpatrując się w niego swymi ciemnymi oczami. – Jeśli mam być szczera, niektóre fragmenty dotknęły także Sabriego i mnie. – Rozumiem – odezwał się cicho Kendrick przyglądając się jej uważnie. – „Wszyscy Arabowie to terroryści” – o to chodzi, prawda? Głowę daję, że wydrukowali to bardzo tłustą czcionką. – I pozwolili sobie na dużo złośliwości. 670

– Ale to ciebie nie dotyczy. – Nie. Powiedziałam, że poczujesz się urażony, ale to zbyt słabe określenie. Będziesz wściekły. Jednak zanim uczynisz coś, czego mógłbyś potem żałować, proszę, żebyś mnie wysłuchał. – Na miłość boską, o co ci chodzi, Kashi? – Dzięki tobie, mogłam razem z mężem przypatrywać się wielu posiedzeniom waszego Senatu i Izby Reprezentantów. Dzięki tobie również dostąpiliśmy przywileju przysłuchiwania się wywodom prawnym przed sędziami waszego Sądu Najwyższego. – Przecież ani Senat, ani Izba, ani sąd nie należą wyłącznie do mnie. Zatem? – To, co dane nam było zobaczyć i usłyszeć zasługiwało na najwyższą uwagę. Sprawy państwowe, włącznie nawet z ustawami, omawiano publicznie, i to nie przez zwykłych wnioskodawców, ale przez ludzi o głębokiej wiedzy... Ty dostrzegasz negatywne strony, samo zło, i bez wątpienia w tym co mówisz jest trochę prawdy, ale czy to cała prawda? Widzieliśmy wielu mężczyzn i wiele kobiet gorąco orędujących za tym, w co wierzą, bez obawy, że zostaną odsunięci 671

lub uciszeni... – Odsunięcie może im grozić, ale nie uciszenie. Nigdy. – Podejmują jednak pewne ryzyko w obronie swych poglądów, często poważne ryzyko? – A jakże, do diabła. Stają się postaciami publicznymi. – Dla obrony swoich przekonań? – Tak... – Pozwolił, by odpowiedź uleciała w powietrze. Sposób rozumowania Kashi Hassan był jasny; stanowił też dla niego ostrzeżenie w chwili kiedy ogarniała go furia. – Są więc i porządni ludzie w tym, jak go nazwałeś, „naprawdę dobrym systemie”. Proszę, pamiętaj o tym, Evan. Nie pomniejszaj ich, proszę. – Czego mam nie robić? – Słabo się wyrażam, wybacz mi. Powinnam już iść. – Podeszła raptownie ku drzwiom, po czym odwróciła się. – Błagam cię, ja sahbee, jeżeli poczujesz w gniewie, że musisz zrobić coś drastycznego, to w imię Allacha, zadzwoń najpierw do mojego męża albo, jeśli wolisz, do Emmanuela... Chociaż – a mówiąc to 672

nie kieruję się żadnym uprzedzeniem, kocham bowiem naszego żydowskiego brata tak samo jak ciebie – uważam, że mój mąż może być bardziej opanowany. – Możesz na to liczyć. Kiedy Kashi zniknęła za drzwiami, Kendrick dosłownie rzucił się na gazety. Rozłożył je na łóżku układając po kolei pierwszymi stronami, odsłaniając tytuły. Gdyby krzyk pierwotnych instynktów był w stanie zmniejszyć ból, jego głos rozbiłby szyby duszących go okien. „New York Times” Nowy Jork, wtorek, 12 października KONGRESMAN EVAN KENDRICK Z KOLORADO ODEGRAŁ GŁÓWNĄ ROLĘ W KRYZYSIE OMAŃSKIM Przechytrzył terrorystów arabskich – jak wskazuje tajna notatka służbowa „Washington Post” Waszyngton, D.C., wtorek, 12 października KENDRICK Z KOLORADO UJAWNIONY JAKO TAJNA BROŃ AMERYKI W OMANIE Wyśledził dolarowe połączenie arabskich terrorystów „Los Angeles Times” Los Angeles, wtorek, 12 października W MYŚL UJAWNIONYCH DOKUMENTÓW KENDRICK, KONGRESMAN Z KOLORADO, OKAZUJE SIĘ KLUCZOWĄ POSTACIĄ W ROZWIĄZANIU KRYZYSU W OMANIE Terroryści palestyńscy działali z arabskim poparciem. 673

Nadal tajne. „Chicago Tribune” Chicago, wtorek, 12 października KAPITALISTA KENDRICK ZRZUCIŁ KAJDANY Z RĄK ZAKŁADNIKÓW UWIĘZIONYCH PRZEZ KOMUNISTYCZNYCH TERRORYSTÓW Doniesienia wywołują zamęt wśród arabskich morderców. „New York Post” Nowy Jork, wtorek, 12 października EVAN, CZŁOWIEK Z OMANU, POKAZAŁ ARABOM GDZIE RAKI ZIMUJĄ Wniosek władz Izraela o przyznanie mu honorowego obywatelstwa! Nowy Jork domaga się parady! „USA Today” Wtorek, 12 października „KOMANDOS” KENDRICK WYKONAŁ ZADANIE! Terroryści arabscy żądają jego głowy! My domagamy się pomnika! Kendrick stał nad łóżkiem, przeskakując szybko wzrokiem z czarnych liter jednego nagłówka na drugi; był zupełnie oszołomiony, w głowie huczało mu tylko jedno pytanie: dlaczego? A ponieważ odpowiedź nie przychodziła, jego miejsce zajęło następne: kto?

Rozdział 21 Jeżeli na któreś z tych pytań istniała odpowiedź, to na pewno nie można jej było znaleźć w gazetach. Wszystkie wypełnione były informacjami pochodzą674

cymi z „autorytatywnych”, „wysoko postawionych”, a nawet „zaufanych” źródeł, które z kolei kontrowane były w większości stwierdzeniami typu: „bez komentarza”, „w chwili obecnej nie mamy nic do powiedzenia”, lub „wydarzenia, o których mowa, są obecnie analizowane” – które to wypowiedzi stanowiły ni mniej ni więcej tylko wymijające potwierdzenia. Początek całemu zamieszaniu dała wewnątrzwydziałowa notatka służbowa opatrzona maksymalnym stopniem utajnienia, sporządzona na papierze firmowym Departamentu Stanu. Pozbawiona podpisu, ujrzała światło dzienne wygrzebana z głęboko ukrytych archiwów, przypuszczalnie w wyniku przecieku ze strony pracownika lub grupy pracowników uznających, że wyrządza się komuś wielką niesprawiedliwość pod przykrywką niedorzecznych rygorów bezpieczeństwa narodowego, których główną przesłanką był paranoiczny strach przed akcjami odwetowymi terrorystów. Kopie dokumentu rozesłano zgodnie do redakcji gazet, do stacji radiowych i sieci telewizyjnych, gdzie dotarły między godziną piątą a szóstą rano czasu wschodniego. Każdej przesyłce towarzyszył zestaw trzech różnych fotografii przedstawiających kongresmana w Maskacie. Ich wiarygod675

ność nie podlegała wątpliwości. Wszystko zostało zaplanowane, pomyślał Evan. Starannie wybrano poranną porę, aby wstrząsnąć narodem budzącym się ze snu jak kraj długi, i wypełnić cały dzień wiadomościami. Dlaczego? To, co zasługiwało na uwagę, to ujawnione fakty – interesujące zarówno ze względu na to, co pomijały, jak i na to, co eksponowały. Były zadziwiająco dokładne, aż do prezentacji takich szczegółów jak jego głęboko zakonspirowany przelot do Omanu i przemycenie z lotniska w Maskacie przez agentów wywiadu, którzy zaopatrzyli go w strój arabski a nawet w przyciemniający skórę żel dla upodobnienia jego rysów do „obszaru działań”. Chryste! Obszar działań! Gazety podawały fragmentaryczne, często hipotetyczne szczegóły jego spotkań z ludźmi, których znał w przeszłości; nazwiska wycięto, a w dokumencie w ich miejscu z oczywistych względów widniały czarne luki. Występował również ustęp opisujący jego dobrowolne internowanie w twierdzy terrorystów, w której omal nie stracił życia, ale zdołał ustalić nazwiska, które musiał poznać, by odkryć ludzi stojących za palestyńskimi fanatykami w ambasadzie; zwłaszcza jednego – nazwisko wycięte, czarna luka w kopii dokumentu. Wpadł na trop tego człowieka – wycięte, 676

czarna luka – i zmusił go do rozwiązania kadry terrorystycznej okupującej ambasadę w Maskacie. Owa kluczowa postać została zastrzelona – szczegóły wycięte, ustęp tekstu zamalowany na czarno – a Evana Kendricka, kongresmana z dziewiątego okręgu wyborczego w Kolorado, odesłano z powrotem pod tajną osłoną do Stanów. Powołano też ekspertów w celu zbadania zdjęć. Każda odbitka została poddana analizie spektrograficznej pod kątem autentyczności z uwzględnieniem czasu powstania negatywu i możliwości zmian laboratoryjnych. Wszystko znalazło swe potwierdzenie, włącznie z dniem i datą zaczerpniętą z dwudziestokrotnego powiększenia gazety niesionej przez przechodnia na ulicy w Maskacie. Co bardziej odpowiedzialne gazety zwracały uwagę na brak alternatywnych źródeł, które przydać by mogły – czy też wprost przeciwnie – wiarygodności tak fragmentarycznie przedstawianym faktom, żadna jednak nie była w stanie zakwestionować zdjęć ani tożsamości widniejącej na nich postaci. Samego bohatera zaś, kongresmana Evana Kendricka nie można było nigdzie odnaleźć, aby uzyskać od niego potwierdzenie lub zaprzeczenie tej nieprawdopodobnej historii. „New York Times” i „Washington Post” dotarły do 677

tych paru znajomych i sąsiadów, których zdołały odszukać w stolicy, w Wirginii i Kolorado. Nikt z nich nie przypominał sobie, żeby w omawianym czasie przed czternastu miesiącami widział kongresmana albo miał od niego jakąś wiadomość – nie, żeby się tego koniecznie spodziewali, co samo w sobie mogło oznaczać, że zapamiętaliby zetknięcie z Kendrickiem, gdyby do niego doszło. „Los Angeles Times” posunął się jeszcze dalej: nie ujawniając źródeł swych informacji zaprezentował wykaz rozmów telefonicznych pana Kendricka. Poza telefonami do różnych miejscowych sklepów, oraz do niejakiego Jamesa Olsena, ogrodnika, z rozmów przeprowadzonych w okresie czterech tygodni z rezydencji kongresmana w Wirginii tylko pięć zdawało się mieć związek z omawianą sprawą. Trzy dotyczyły wydziałów studiów arabistycznych na uniwersytetach w Georgetown i Princeton, jedna adresowana była do dyplomaty z Arabskiego Emiratu Dubaju, który kilka miesięcy temu powrócił do kraju, piątym zaś rozmówcą był prawnik z Waszyngtonu, który odmówił rozmowy z prasą. Rzeczywiście, ładny związek ze sprawą: psy wystawiają zwierzynę, która już dawno zniknęła. Gazety mniej odpowiedzialne – pod czym należy rozumieć większość tytułów nie 678

posiadających środków na sfinansowanie badań w szerokim zakresie, oraz wszystkie skrótowce – które nie przywiązywały najmniejszej wagi do weryfikacji, o ile tylko nie popełniały błędu w pisowni, miały swój wielki pseudodziennikarski dzień. Ujawniony dokument opatrzony klauzulą maksymalnej tajności posłużył dziennikarzom tych gazet za trampolinę, z której skoczyli we wzburzone wody heroicznych spekulacji zdając sobie doskonale sprawę, że ich mało sceptyczni czytelnicy ochoczo je podchwycą. Słowo drukowane staje się bowiem często dla ludzi nie doinformowanych znamieniem prawdy – osąd to może protekcjonalny, ale najzupełniej prawdziwy. W każdej z tych opowieści próżno by jednak szukać prawd, głębokich prawd, które wykraczałyby poza zdumiewająco trafne doniesienia. Nie było najmniejszej wzmianki o dzielnym młodym sułtanie Omanu, który wystawił na ryzyko swe życie i swój rodowód, żeby przyjść mu z pomocą. Ani o Omańczykach chroniących go tak na lotnisku, jak i na bocznych uliczkach Maskatu. Czy o dziwnej, wykazującej niebywałe zawodowstwo kobiecie, która ocaliła go na zatłoczonej hali lotniskowej w Bahrajnie, gdzie omal nie został zabity, i która potem znalazła mu bezpieczne schronienie 679

oraz lekarza do opatrzenia ran. Co najważniejsze, nie znalazło się w nich nawet słowo o oddziale izraelskim dowodzonym przez oficera Mosadu, który uratował go od śmierci, na wspomnienie czego wciąż jeszcze trząsł się ze strachu. Czy chociażby o Amerykaninie, starszym wiekiem architekcie z Bronxu, bez którego byłby już martwy od roku, a jego szczątki zniknęłyby na zawsze w paszczach rekinów Kataru. W każdym z tych artykułów przewijał się natomiast jeden wspólny motyw: wszystko, co arabskie, skażone jest dotknięciem zwierzęcej brutalności i terroryzmu; samo zaś słowo „Arab” ukazano jako synonim bezwzględności i barbarzyństwa, nie uznając za stosowne odnotować w całym narodzie choćby odrobiny przyzwoitości. Im dłużej Evan zagłębiał się w lekturę gazet, tym większy wzbierał w nim gniew. Nagle, w przypływie furii zrzucił je wszystkie z łóżka. Dlaczego? Kto? Wtem poczuł tępy, okropny ból w piersiach. Ahmat! O, mój Boże, co on zrobił? Czy młody sułtan zrozumie, czy będzie w stanie pojąć? Przez przeoczenie – przez przemilczenie – amerykańskie media potępiły cały Oman, dając pole do podstępnej spekulacji o jego arabskiej nieudolności w obliczu terrorystów, albo, co gorsza, o jego arabskim współudziale 680

w niczym nie usprawiedliwionym, bestialskim mordowaniu obywateli amerykańskich. Musi zadzwonić do swego młodego przyjaciela, dotrzeć do niego i wyjaśnić, że nie miał żadnej kontroli nad tym, co się stało. Usiadł na brzegu łóżka i chwycił za telefon, sięgając jednocześnie po portfel schowany w kieszeni spodni; przytrzymując słuchawkę brodą, wyciągnął kartę kredytową. Nie pamiętał numerów dających połączenie z Maskatem, wykręcił więc zero na centralę. Niespodziewanie sygnał wykręcania umilkł, a Kendrick zdjęty nagłym strachem rzucił nerwowe spojrzenie w kierunku okien. – Słucham, dwadzieścia trzy? – rozległ się na linii szorstki, męski głos. – Usiłuję połączyć się z centralą. – Możesz wybrać nawet numer strefowy, a i tak połączysz się z naszą łącznicą. – Mu... muszę zadzwonić za granicę – wyjąkał Evan zdezorientowany. – Z tego telefonu to wykluczone. – Na kartę kredytową. Jak mogę uzyskać połączenie z centralą? Proszę to zapisać na numer mojej karty kredytowej. 681

– Będę czekał ze słuchawką przy uchu, aż usłyszę, jak podajesz numer i tam go przyjmą. Jasne? Wcale niejasne! Czy to pułapka? Czy odkryli, że znajduje się w zapuszczonym motelu w Woodbridge w Wirginii? – Nie bardzo mogę się na to zgodzić – zaczął z wahaniem. – To prywatna rozmowa. – Patrzcie go! – doszedł do niego ironiczny głos. To idź poszukaj sobie automatu wrzutowego. Jest taki w barze, jakieś pięć mil w dół drogi. No to pa, baranie, i tak mam dosyć... – Poczekaj chwilę! No dobra, zostań na linii; ale kiedy centrala przyjmie zgłoszenie, chcę usłyszeć, jak odkładasz słuchawkę, zgoda? – Prawdę mówiąc, zamierzałem właśnie zadzwonić do Louelli Parsons. – Do kogo? – Już dobra, baranie. Wykręcam. Faceci, którzy nie wychodzą przez cały dzień to albo zboczeńcy, albo ćpuny. Gdzieś na dalekich obszarach Zatoki Perskiej głos mówiąc po angielsku z arabskim akcentem pospieszył go zapewnić, że w Maska cię w Omanie nie ma centrali zaczynającej się od numeru 555. – Proszę 682

wykręcić! – nalegał Evan, dodając bardziej płaczliwie „proszę”. Po ośmiu sygnałach usłyszał w końcu znękany głos Ahmata: – Ivah? – To ja, Evan – odparł Kendrick po angielsku. – Muszę z tobą porozmawiać... – Ty chcesz ze mną rozmawiać? – wybuchnął młody sułtan. – Masz jeszcze czelność dzwonić do mnie, łajdaku? – A więc już wiesz? Wiesz, co o mnie mówią? – Czy wiem? Jedną z przyjemnych stron bycia bogatym dzieckiem jest to, że mam na dachu talerze, które wychwytują wszystko, co tylko zechcę i skąd tylko mi się zażyczy! Nawet nad tobą mam przewagę, ja szajch. Czy widziałeś doniesienia stąd i z Bliskiego Wschodu? z Bahrajnu, z Rijadu, z Jerozolimy i Tel Awiwu? – Oczywiście, że nie. Widziałem tylko te... – Wszystko to jedne śmiecie, w sam raz, żebyś je sobie podłożył i usiadł! Baw się dobrze w Waszyngtonie, ale tu więcej nie wracaj. – Ale ja chcę wrócić. Właśnie planuję swój powrót! 683

– O, nie. Lepiej zapomnij o tej części świata. Potrafimy czytać i słuchać, i oglądamy telewizję. To wszystko twoja sprawka! „Pokazałeś Arabom, gdzie raki zimują!” Wyrzucam cię raz na zawsze z pamięci, ty sukinsynu! – Ahmat! – Koniec, Evan! Nigdy bym się tego po tobie nie spodziewał. Czy nazywając nas zwierzętami i terrorystami umacniasz swoją pozycję w Waszyngtonie? Czy to jedyny sposób? – Nigdy nic takiego nie mówiłem! – Ale zrobił to twój świat! Ciągle powtarzacie to w kółko, aż w końcu staje się jasne jak słońce, że najchętniej zakulibyście nas wszystkich w łańcuchy! A ten ostatni diabelski scenariusz to twoja sprawka! – Nie! – zaprotestował Kendrick. – Nie moja! – Poczytaj, co pisze wasza prasa. Pooglądaj telewizję! – To dziennikarze, nie ja i nie ty! – Ale ty to ty jeszcze jeden arogancki skurwiel zaślepiony żydowskochrześcijańskimi hipokryzjami świętszymi od was samych! A ja to ja – Arab i mu684

zułmanin. I nie pozwolę ci dłużej na siebie pluć! – Ależ ja nigdy... – Ani na moich braci, których ziemie według waszych dekretów powinny być im zabrane, zmuszając całe wioski do porzucenia swych domostw i pracy, i ich mało znaczących, drobnych przedsiębiorstw drobnych i mało znaczących, ale należących do nich z dziada pradziada! – Na rany Chrystusa, Ahmat, mówisz jak jeden z nich! – Poważnie? – spytał młody sułtan tonem, w którym wyczuwało się jednocześnie gniew i zarazem sarkazm. – Przypuszczam, że używając określenia „jeden z nich” masz na myśli dziecko urodzone w jednej z tych wielu rodzin zapędzonych pod lufami karabinów do obozów dobrych dla świń. Dla świń, ale nie dla ludzi! Nie dla matek, ojców i dzieci!... Wielki Boże! Mój ty panie Wszystkowiedzący, cudownie prawy Amerykaninie. Jeżeli wyrażam się jak jeden z nich, to, na Boga, bardzo mi przykro! I wiesz, z jakiego powodu jest mi jeszcze przykro? Że pojąłem to dopiero teraz. Dzisiaj rozumiem o wiele więcej niż kiedykolwiek w przeszłości. 685

– Co to ma, do diabła, znaczyć? – Powtarzam: czytaj swoje gazety, oglądaj swoją telewizję i słuchaj swojego radia. Czy wy, wyższa rasa ludzi, szykujecie się do zrzucenia atomu na wszystkich brudnych Arabów, żeby nie musieć już więcej z nami walczyć? Czy też może zostawicie to swoim zimnym kumplom z Izraela, którzy zresztą i tak dyktują wam, co macie robić? Po prostu podarujcie im te bomby. – Zaraz, wolnego! krzyknął Kendrick. – Ci Izraelczycy ocalili mi życie! – Święta prawda! Tyle, że zawdzięczasz to przypadkowi! Byłeś dla nich jedynie pomostem, po którym chcieli dotrzeć do punktu stanowiącego prawdziwy cel ich przylotu tutaj. – O czym ty mówisz? – Powiem ci, bo nikt inny ci tego nie powie; i nikt nie będzie tego drukował. Obchodziłeś ich tyle, co zeszłoroczny śnieg, panie Bohater. Ich oddział przybył tutaj, żeby odbić z ambasady pewnego człowieka; był nim agent Mosadu, strateg wysokiego szczebla, udający naturalizowanego Amerykanina, związany kontraktem z Departamentem Stanu. 686

– O Boże – wyszeptał Evan. – czy Weingrass wiedział o tym? – Jeśli nawet, to trzymał język za zębami. Zmusił ich, żeby pojechali za tobą do Bahrajnu. Oto w jaki sposób uratowali ci życie. To nie była zaplanowana akcja. Ich nie obchodzi nikt i nic poza nimi samymi. Żydzi! I ty jesteś taki sam, panie Bohater. – Do diabła, posłuchaj mnie Ahmat! Nie jestem odpowiedzialny za to, co się tu stało, ani za to, co wydrukowano w gazetach i co pokazuje telewizja. To ostatnia rzecz, jakiej bym sobie życzył... – Gadanie! – przerwał mu młody alumn Harvardu, sułtan Omanu. – Bez twojego udziału nie ukazałaby się najmniejsza wzmianka. Dowiedziałem się o rzeczach, o których nie miałem pojęcia. Kim są ci agenci waszych służb wywiadowczych kręcący się po moim kraju? Kim są ludzie, z którymi nawiązywałeś kontakty? – Na przykład Mustafa! – Zabity. Kto cię tu przywiózł samolotem w tajemnicy bez mojej wiedzy? Kto miał takie prawo? Przecież ja tu rządzę. Czy może jestem tylko jakąś pieprzoną kulką do rzucania w grze? – Ahmat, nie miałem o tych sprawach najmniejszego pojęcia. Wiedziałem 687

jedynie, że muszę się tam dostać. – A ja pozostaję postacią uboczną? Mnie nie można było zaufać”? Oczywiście, że nie, przecież jestem Arabem! – Teraz to już chrzanisz. Chcieli cię uchronić. – Przed czym? Przed amerykańskoizraelsko tajną akcją? – Och, na miłość boską, przestań! Nic nie wiedziałem o agencie Mosadu w ambasadzie, dopóki przed chwilą sam mi o tym nie powiedziałeś. Gdyby było inaczej, nie ukrywałbym tego przed tobą! A skoro już o tym mowa, to pozwól sobie wyjaśnić, mój młody, tak nagle objawiony fanatyku, że nie miałem nic wspólnego z obozami dla uchodźców ani z zapędzaniem do nich rodzin pod lufami karabinów... – Wy wszyscy jesteście za to odpowiedzialni! wykrzyknął sułtan Omanu. – Odpowiadamy ludobójstwem na ludobójstwo, ale nie my to zaczęliśmy! Koniec! W słuchawce zapadła martwa cisza. Dobry człowiek i dobry przyjaciel, który odegrał kluczową rolę w jego ocaleniu, zniknął na zawsze z jego życia. Podobnie jak przepadły jego plany powrotu do części świata, którą tak bardzo ukochał. 688

Zanim ukaże się publicznie, musi najpierw ustalić, co się naprawdę wydarzyło, za czyją przyczyną i dlaczego! Trzeba więc było od czegoś zacząć, a tym czymś jawił mu się Departament Stanu i człowiek nazywający się Frank Swann. Przypuszczenie frontalnego ataku na Departament oczywiście nie wchodziło w rachubę: w chwili, kiedy zostanie rozpoznany, rozdźwięczą się wszystkie dzwonki alarmowe. Biorąc pod uwagę, że jego twarz pokazano wielokrotnie w telewizji, i że szukała go połowa Waszyngtonu, każdy jego krok musi być odtąd starannie przemyślany. Obecnie najważniejsza sprawa to: w jaki sposób dotrzeć do Swanna, aby ani on, ani jego biuro nie zorientowało się, o co chodzi. A właśnie, jego biuro... Evan próbował sobie przypomnieć: kiedy rok temu zjawił się w biurze Swanna, w rozmowie z sekretarką wtrącił kilka słów po arabsku dla zasygnalizowania wagi swej wizyty. Zniknęła na moment w innym pokoju i już w dziesięć minut później prowadził rozmowę ze Swannem w podziemnym kompleksie komputerowym. Owa sekretarka wykazywała się nie tylko skutecznością, ale też niezwykłą troskliwością w stosunku do swego szefa, co stanowi najwyraźniej cechę większości sekretarek pracujących w kłębowisku żmij, 689

jakim jest Waszyngton. Ponieważ zaś owa troskliwa pracownica doskonale pamiętała kongresmana nazwiskiem Kendrick, z którym rozmawiała rok temu, być może okaże się teraz podatna na inny głos, również kierujący się troską o jej szefa. Warto było spróbować; zresztą, nic innego nie przychodziło mu do głowy. Podniósł słuchawkę, wykręcił 202 – numer strefowy Waszyngtonu – i czekał, aż opryskliwy kierownik motelu „Pod Trzema Niedźwiedziami” wejdzie na linię. – Operacje Konsularne, biuro dyrektora Swanna – usłyszał głos sekretarki. – Cześć, mówi Ralph z Sekcji Informacji – zaczął Kendrick. Mam wiadomość dla Franka. – Ale kto mówi? – Wszystko w porządku, jestem znajomym Franka. Chcę mu po prostu przekazać, że późnym popołudniem mogą zwołać zebranie międzywydziałowe... – Jeszcze jedno? Tego mu jeszcze brakowało. – Jak wygląda jego kalendarz? – Przeładowany. Ma konferencję do czwartej. – No, jeśli nie chce, żeby go znowu przypiekali, to może lepiej niech wskakuje 690

w samochód i jedzie wcześniej do domu. – W samochód? On? Prędzej dałby się zrzucić ze spadochronem w dżungle Nikaragui, niż ryzykować jazdę po Waszyngtonie. – Rozumiesz, co mam na myśli. Robi się tu trochę nerwowo, mógłby się zdrowo napocić. – Nic innego nie robi od szóstej rano. – Staram się tylko przyjść kumplowi z pomocą. – Właściwie to on ma dzisiaj wizytę u lekarza – stwierdziła nagle sekretarka. – Tak? – Właśnie sobie przypomniałam. Dzięki, Ralph. – W ogóle nie dzwoniłem. – Oczywiście, że nie, kochanieńki. Po prostu ktoś z Sekcji Informacji sprawdzał rozkład dnia. Evan stał w tłumie oczekujących na autobus na rogu Dwudziestej Pierwszej; ze swego miejsca miał niczym nie zakłócony widok na wejście do budynku Departamentu Stanu. Po rozmowie z sekretarką Swanna opuścił motel i udał się pospiesznie do Waszyngtonu; po drodze zatrzymał się w centrum handlowym wAlexandrii, gdzie kupił ciemne okulary, płócienny ka691

pelusz o szerokim rondzie i marynarkę z miękkiego materiału. Dochodziła teraz piętnasta czterdzieści osiem; jeżeli sekretarka uległa swym opiekuńczym inklinacjom, to w ciągu następnych piętnastu, dwudziestu minut Frank Swann, wicedyrektor w Operacjach Konsularnych, pojawi się w dużych oszklonych drzwiach ministerstwa. Tak też się stało. Wyszedł w pośpiechu o szesnastej trzy, skręcił w lewo oddalając się chodnikiem od przystanku autobusowego. Kendrick wypadł z tłumu i ruszył za nim, utrzymując odległość dziesięciu metrów. Zastanawiał się, jaki środek transportu wybierze nie lubiący prowadzić dyrektor Swann. Jeżeli postanowi przebyć drogę pieszo, spróbuje go zatrzymać w miejscu, gdzie można będzie spokojnie porozmawiać. Swann nie planował jednak pieszej wędrówki. Miał zamiar wsiąść w autobus kursujący na trasie Virginia Avenue w kierunku wschodnim. Dołączył do kilku osób oczekujących na ten sam autobus, który właśnie zbliżał się z turkotem do przystanku. Evan dobiegł do rogu – nie mógł pozwolić, by dyrektor Operacji Konsularnych wsiadł w ten autobus. Podszedł do Swanna i dotknął jego pleców. – Witaj, Frank – odezwał się pogodnie, zdejmując ciemne okulary. 692

– To ty?! – wrzasnął zaskoczony Swann, wywołując popłoch u pozostałych pasażerów, gdy tymczasem drzwi autobusu otworzyły się z trzaskiem. – Ja – odparł Evan cicho. – Powinniśmy chyba porozmawiać. – Jezu! Ty chyba zwariowałeś. – Jeśli nawet, to ty mnie do tego doprowadziłeś; chociaż podobno nie lubisz prowadzić... W tym miejscu nastąpił kres ich krótkiej rozmowy, nagle bowiem ulicę wypełnił dziwny głos, odbijający się echem od boku autobusu. – To on! – ryknął dziwacznie wyglądający obszarpaniec z długimi, rozczochranymi włosami, które luźno opadały mu na uszy i czoło; patrzył wytrzeszczonym wzrokiem i krzyczał: Ludzie! Patrzcie! To on! Komandos Kendrick! Przez cały dzień oglądałem go w telewizji. Mam w mieszkaniu siedem telewizorów! Nic nie ujdzie mojej uwadze! To on! I zanim Evan zdążył zareagować, mężczyzna zerwał mu z głowy kapelusz. – Hej! – zawołał Kendrick. – Widzicie! To on! – Zmywamy się stąd! – zadecydował Swann. Puścili się biegiem w górę ulicy, 693

zostawiając za sobą goniącego ich cudaka; pędził wymachując rękami, trzymając kapelusz Evana, a jego workowate spodnie trzepotały na wietrze powodowanym przez bieg. – Goni nas! – krzyknął dyrektor Operacji Konsularnych, rzucając okiem za siebie. – Zabrał mój kapelusz! – pożalił się Kendrick. Dwie przecznice dalej, jakaś kobieta o popielatych włosach gramoliła się z taksówki na trzęsących się nogach podpierając się laską. – Tam! – ryknął Swann. – Do taksówki! – Wymijając samochody, przebiegli przez szeroką ulicę. Evan wsiadł od najbliższej strony, podczas gdy pracownik Departamentu Stanu obiegł samochód od tyłu, by dostać się z drugiej strony. Najpierw pomógł leciwej pasażerce wysiąść z pojazdu, przy czym niechcący trącił laskę stopą; laska upadła na chodnik, a w ślad za nią popielatowłosa kobieta. – Pani wybaczy – przeprosił Swann wskakując na tylne siedzenie. – Jedziemy! polecił Kendrick. Z życiem! Ruszajmy stąd! – Co wy, pajace, bank obrobiliście czy co? – odezwał się kierowca wrzucając bieg. 694

– Lepiej na tym wyjdziesz, jak się pospieszysz – dorzucił Evan. – Spieszę się, spieszę... Ale nie mam licencji pilota muszę trzymać się ziemi, nie? Kendrick i Swann obrócili się naraz jak jeden mąż, by wyjrzeć przez tylną szybę. Za nimi, na rogu ulicy, cudacznie wyglądający mężczyzna o zmierzwionych włosach i workowatych spodniach zapisywał coś na gazecie. Na głowie miał teraz kapelusz Evana. Spisał nazwę przedsiębiorstwa i numer taksówki – zauważył cicho dyrektor Operacji Konsularnych. – Dokąd byśmy nie jechali, musimy opuścić tę taksówkę i wsiąść do innej, i to po przejściu co najmniej jednej przecznicy. – Dlaczego? Nie pytam o przesiadkę, ale dlaczego o przecznicę dalej? – Żeby obecny nasz kierowca nie widział taksówki, w którą wsiądziemy. – Mówisz tak, jakbyś nawet wiedział, co robić. – Mam nadzieję, że ty wiesz – wysapał Swann, wyciągając chusteczkę i ocierając mokrą od potu twarz. Po dwudziestu ośmiu minutach i po wyjściu z drugiej taksówki kongresman i przedstawiciel Departamentu Stanu kroczyli energicznie ulicą w zapuszczonej części Waszyngtonu. Nad nimi zamajaczył czerwony neon z trzema brakującymi literami; stali przed obskurnym barem, do695

skonale pasującym do tej części miasta. Spojrzeli po sobie i skinęli głowami. Weszli do środka, poniekąd zaskoczeni panującym tam głębokim mrokiem, zwłaszcza jeśli porównać go z jasnym, październikowym dniem na ulicy. Jedyne źródło światła stanowił ryczący i rzucający oślepiający blask ekran telewizora przymocowanego do ściany nad obskurnym, zniszczonym barem. Kilku zgarbionych, obszarpanych, patrzących mętnymi oczami stałych bywalców lokalu najlepiej potwierdzało status owego przybytku. Mrużąc oczy w znikającej, bladej poświacie, Kendrick i Swann przeszli do ciemniejszych zaułków sali po prawej stronie baru. Znaleźli wytarte siedzenia i wśliznęli się na nie zajmując miejsca naprzeciwko siebie. – Naprawdę nalegasz na tę rozmowę? – spytał siwowłosy Swann biorąc głęboki oddech; jego zaczerwieniona twarz wciąż była pokryta potem. – Chyba, że wolisz zostać najświeższym klientem grabarza. – Uważaj, mam czarny pas. – W czym? Swann skrzywił się. – Nigdy nie miałem pewności, ale to zawsze odnosi skutek w filmach, w 696

których pokazują nas przy robocie. Napiłbym się. – Zawołaj kelnera, ja wolę zostać w cieniu. – W cieniu? – zdziwił się Swann, podnosząc ostrożnie rękę, by przywołać grubą, czarną kelnerkę o płomiennie rudych włosach. – A gdzie ty tu widzisz jakieś światło? – Kiedy po raz ostatni udało ci się wykonać trzy pompki raz za razem, panie Karate Kid? – Gdzieś w latach sześćdziesiątych. Chyba na samym początku. – To właśnie wtedy wkręcili tu nowe żarówki. A teraz przejdźmy do mnie: jak mogłeś mi to zrobić, ty wredny kłamco? – A skąd, do diabła, przyszło ci do głowy, że mógłbym coś takiego zrobić ? – wrzasnął pracownik Departamentu Stanu i ucichł nagle na widok groteskowo wyglądającej kelnerki, która stanęła przy stoliku podparłszy się pod boki. – Czego się napijesz? – spytał Evana. – Niczego. – To nie należy tu do dobrego tonu. I podejrzewam, że może nie wyjść na zdrowie. Poproszę dwie żytniówki, podwójne. Najchętniej kanadyjską, jeśli 697

macie. – Wybij sobie z głowy – skwitowała kelnerka. – Już sobie wybiłem – przystał Swann, kiedy kelnerka odeszła. Jego oczy znów spoczęły na Kendricku. – Jest pan śmieszny, panie kongresman, prawdziwy z pana wesołek. W Operacjach Konsularnych żądają mojej głowy! Sekretarz Stanu wydał dyrektywę, w której jest jasno powiedziane, że nie wie, kim jestem! Widzicie go, niezdecydowane zero z dyplomem! Izraelczycy z kolei podnoszą wrzask, bo obawiają się, że ich drogocenny Mosad może zostać skompromitowany, jeśli ktoś zacznie w tej sprawie grzebać. A Arabowie pozostający na naszym garnuszku wściekają się, bo nikt ani słowem nie wspomina o ich zasługach. Do tego jeszcze o piętnastej trzydzieści prezydent – nasz pieprzony prezydent dzwoni, by ochrzanić mnie za „zaniedbanie obowiązków”. Słuchaj, on to powiedział takim tonem, jakby wiedział, o czym mówi, co mogło oznaczać, że na linii były jeszcze ze dwie inne osoby... Mówisz, że ty uciekasz? A co ja mam powiedzieć? Po prawie trzydziestu latach w tym zwariowanym interesie... 698

– Użyłem dokładnie tego samego określenia – wtrącił pospiesznie Evan cichym głosem. – Przykro mi. – Powinno ci być przykro – podchwycił Swann nie omieszkając wbić szpilki – bo kto będzie grzebał się w tym gównie, jeśli nie my, bękarty głupsze niż ten system? Potrzebujesz nas, nie zapominaj o tym. Chodzi o to, że my sami nie bardzo mamy się czym pochwalić. Chcę powiedzieć, że taki jak ja nie musi gnać do domu, żeby upewnić się, czy woda w basenie została zabezpieczona przed glonami z uwagi na upał... A to głównie dlatego, że nie posiadam basenu, a dom przyznano mojej żonie na mocy umowy rozwodowej: miała już dosyć życia ze mną, kiedy to wychodzę zapracować na kawałek chleba, a wracam po trzech miesiącach mając jeszcze w uszach brud z Afganistanu! Otóż nie, panie Tajniaku Kongresmanie, nie puściłem na twój temat pary z ust. Więcej, zrobiłem, co tylko było w mojej mocy, żeby temu zapobiec. Niewiele mi zostało, ale chcę przynajmniej pozostać czysty, uratować na koniec, co się da. – Twierdzisz, że próbowałeś temu zapobiec? – W subtelny, bardzo poufny i bardzo profesjonalny sposób. Pokazałem mu 699

nawet kopię notatki służbowej, którą posłałem na górę z odrzuceniem twojej kandydatury. – Co to za „on”? Swann odpowiedział Kendrickowi żałosnym spojrzeniem, gdy tymczasem zjawiła się kelnerka przynosząc drinki. Stanęła i czekała, bębniąc palcami po stole; pracownik Departamentu Stanu sięgnął do kieszeni, rzucił okiem na rachunek i zapłacił. Kobieta wzruszyła ramionami na widok podanego napiwku i odeszła. – Co za „on”? – zapytał ponownie Evan. – Śmiało, nie krępuj się – odezwał się Swann matowym głosem i upił potężną porcję whisky. – Wbij jeszcze jednego gwoździa, w końcu co za różnica? I tak pozostało już niewiele krwi. – Z tego wnoszę, że nie wiesz, kim jest ów „on”. – O, znam jego nazwisko, stanowisko i otrzymałem pierwszorzędne rekomendacje. – Zatem? – On nie istnieje. – Co?! 700

– Słyszałeś. – Nie istnieje? – powtórzył Kendrick zirytowanym głosem. – No, z pewnością jest ktoś taki, ale nie był to ten, który się u mnie zjawił. – Swann dokończył pierwszego drinka. – Nie wierzę w cały ten... – Ivy też nie mogła uwierzyć. To moja sekretarka – Ivy Budząca Postrach. – O czym ty mówisz? – W głosie Kendricka słychać było żałosną nutę. – Ivy otrzymała telefon z biura senatora Allisona. Dzwonił facet, z którym się kilka lat temu spotykała, a który obecnie jest jednym z najbliższych doradców senatora. Poprosił ją o wyznaczenie spotkania dla jednego z pracowników, który jakoby wykonywał jakąś poufną robotę dla Allisona. No więc umówiła go. Facet okazał się nader tajemniczym sfinksem o blond włosach i akcencie wskazującym na środkową Europę. Był jednak najzupełniej prawdziwy, a do tego znał cię jak własną kieszeń. Gdybyś miał bliznę, o której wiedziałaby jedynie twoja matka, to, uwierz mi, ten gość na pewno dysponowałby jej powiększeniem. – To istne szaleństwo – wyszeptał Evan. – Zastanawiam się, po co to 701

wszystko. – Ja też nad tym myślałem. Chodzi o to, że w pytaniach, które mi zadawał, aż roiło się od WD... – Słucham? – Wcześniejszych danych na twój temat. Wiedział niemal tyle samo, ile mógłby dowiedzieć się ode mnie. Wykazywał się przy tym takim profesjonalizmem, że gotów byłem zaoferować mu z miejsca stanowisko w dziale europejskim. – Ale co to miało wspólnego ze mną? – Jak już wspomniałem, też się nad tym głowiłem. Poprosiłem więc Ivy, żeby sprawdziła w biurze Allisona. Przede wszystkim interesowało mnie, po co takiemu niewymagającemu senatorowi jak Allison ktoś taki jak ten SS... – Co? – To nie to, co myślisz. „Super sfinks”. Chociaż jeśli się nad tym dobrze zastanowić, to zaczynam dostrzegać tu pewien związek. – Trzymaj się lepiej tematu! 702

– Jasne – odparł Swann zabierając się za drugi kieliszek. – Ivy telefonuje do swojego byłego chłopaka, a ten nie ma o niczym zielonego pojęcia. Nigdy do niej nie dzwonił i w życiu nie słyszał o pracowniku nazwiskiem – no, jak on tam się nazywał. – Ale, na Boga, musiała wiedzieć, z kim rozmawia! Przecież poznałaby go po głosie. – Jej dawny wielbiciel miał silny południowy akcent, a kiedy do niej zadzwonił, cierpiał na zapalenie krtani – tak przynajmniej utrzymywała Ivy. Tyle że ten gość z chrypką jej rzeczywisty rozmówca – znał miejsca, w których razem bywali; i to do tego stopnia, że przypomniał jej o paru motelach w Marylandzie, które Ivy wolałaby” utrzymać w tajemnicy przed mężem. – Chryste Panie, to zorganizowana operacja! – Kendrick wyciągnął rękę po kieliszek Swanna. – Ale dlaczego? – Dlaczego zabrałeś moją whisky? Nie mam basenu, ani nawet domu – już zapomniałeś? Nagle rzucający oślepiający blask ekran telewizora umieszczonego nad barem wybuchnął ostro akcentowanym imieniem: „Kendrick!” Obaj 703

mężczyźni skierowali raptownie głowy w stronę źródła hałasu, wybałuszając szeroko oczy ze zdumienia. – Wiadomość z ostatniej chwili! Wydarzenie dnia, a może i dziesięciolecia! wydzierał się dziennikarz telewizyjny w otoczeniu tłumu krzywo uśmiechających się gęb wciskających się do kamery. – Od dwunastu godzin cały Waszyngton starał się odnaleźć kongresmana Evana Kendricka z Kolorado, bohatera wydarzeń w Omanie, ale jak dotąd bezskutecznie. Najgorsze obawy koncentrują się, oczywiście, wokół możliwości odwetu ze strony Arabów. Jak się dowiadujemy, rząd postawił policję, szpitale i kostnice w stan pogotowia. Jednak zaledwie przed kilkoma minutami widziano go właśnie tu, na tym rogu ulicy. Rozpoznał go niejaki Kasimir Bola... Bola..slawski. Skąd pan pochodzi? – Z Jersey City – odrzekł mężczyzna o dzikich oczach, z kapeluszem Kendricka na głowie. Ale moje korzenie wywodzą się z Warszawy! Ach, święta Warszawa! – A więc urodził się pan w Polsce. – Niezupełnie. W Newark. 704

– Ale widział pan kongresmana Kendricka? – Najzupełniej. Stał jakieś dwie przecznice stąd koło autobusu i rozmawiał z siwowłosym mężczyzną. Kiedy zawołałem: „To on, komandos Kendrick!” – zaczęli biec. Ja wszystko wiem! Mam telewizor w każdym pokoju, nawet w toalecie. Nigdy niczego nie przegapię! – Kiedy mówi pan: „jakieś dwie przecznice stąd”, ma pan ma myśli róg oddalony o dwie ulice od Departamentu Stanu, zgadza się? – Mowa! – Uzyskaliśmy pewność – dodał dziennikarz w pełni konfidencjonalnym tonem spoglądając do kamery – że władze sprawdzają teraz w Departamencie Stanu, czy osoba opisana przez naszego świadka mogła być uczestnikiem tego niezwykłego rendezvous. – Ścigałem ich! – ryknął mężczyzna w workowatych portkach i ściągnął z głowy kapelusz Evana. – Mam jego kapelusz! Spójrzcie, to kapelusz naszego komandosa! – Ale co pan słyszał, panie Bolaslawski? Tam, przy autobusie? – Mówię wam, nie wszystko jest tym, na co wygląda! Nigdy za wiele ostrożności. Zanim ucie705

kli, ten człowiek z siwymi włosami wydał komandosowi Kendrickowi jakiś rozkaz. Mówił chyba z rosyjskim akcentem, a może żydowskim! Komuchom i Żydom nie należy wierzyć, rozumiecie, co mam na myśli? Nigdy nie widzieli kościoła od środka! Nie wiedzą, co to msza... Kanał telewizyjny przeskoczył raptownie na reklamę wychwalającą zalety dezodorantu. – Poddaję sięjęknął Swann odbierając,siłą swój kieliszek z rąk Evana i połykając całą jego zawartość. – Wyszło na to, że jestem zakonspirowanym agentem, rosyjskim Żydem z KGB, który nie wie, co to msza. Czy jeszcze coś chciałbyś dla mnie zrobić? – Nie, bo ci wierzę. Ale ty możesz zrobić coś dla mnie i to w naszym wspólnym interesie. Muszę się dowiedzieć, kto mi to robi, kto przyrządził pasztet, o który obwinia się ciebie, i dlaczego. – Załóżmy, że uda ci się dowiedzieć – wszedł mu w słowo Swann i nachylił się w jego stronę. – Powiesz mi? Bo to właśnie jak najbardziej leży w moim interesie – to jedyna rzecz, która mnie teraz interesuje. Musisz mnie zdjąć z tego haka i wsadzić na to miejsce kogoś innego. – Będziesz pierwszym, który się dowie. 706

– Czego chcesz? – Listy wszystkich osób, które wiedziały o mojej podróży do Maskatu. – Nie ma takiej listy. Wiedziało o tym ścisłe grono paru osób. – Swann pokręcił głową – nie tyle w geście przeczenia, co wyjaśnienia. – Nie zostaliby wtajemniczeni, gdybyś sam nie sugerował, że możesz nas potrzebować, jeśli dojdzie do czegoś, z czym sam sobie nie będziesz mógł poradzić. Postawiłem sprawę jasno: z uwagi na zakładników nie wolno nam pozwolić sobie na oficjalne uznanie ciebie. – Jak ścisłe to grono? – Wszystko było na zasadzie ustnej, rozumiesz. – Rozumiem. Jak ścisłe? – Strona nieoperacyjna ograniczała się do tego skończonego kutasa Herberta Dennisona, szefa sztabu Białego Domu; dalej byli: sekretarz stanu i sekretarz obrony oraz przewodniczący połączonych sztabów. Ja występowałem jako łącznik między nimi czterema. Ale ich możesz wyłączyć: wszyscy mieliby zbyt wiele do stracenia, a nic do zyskania na twojej dekonspiracji. – Swann oparł się 707

wygodnie na siedzeniu i dodał krzywiąc się: – Sekcja operacyjna działała na zasadzie: „wiedzieć jak najmniej”. W Langley mieliśmy Lestera Crawforda; Les jest analitykiem CIA do spraw tajnej działalności w terenie. Z drugiej strony „był szef placówki w Bahrajnie, Grayson... Grayson... A, James Grayson, no właśnie. Ten robił wiele szumu wokół ciebie i Weingrassa, krzyczał o konieczności usunięcia was z jego obszaru; uważał, że w firmie poupadali na głowy i pakują się prosto w jedną z klasycznych sytuacji „chwycony i aresztowany na gorącym uczynku”; Chwycony! Aresztowany: CIA, chwytasz? – Wolałbym nie. – Dalej byli jeszcze miejscowi – czterech, pięciu Arabów, najlepsi, jakimi dysponowaliśmy i firma. Każdy z nich zapoznał się dokładnie z twoją fotografią, ale nie znał twojej tożsamości. Nie mogli zatem powiedzieć czegoś, czego nie wiedzieli. Za to byłeś znany dwóm ostatnim osobom: jedna pracowała na miejscu, a druga w OHIO Cztery Zero obsługiwała komputery. – Komputery? – podchwycił Kendrick. – Robiono wydruki? – Miał cię tylko w swoim komputerze – zostałeś odcięty od centralnego systemu. Facet nazywa się Gerald Bryce, i jeśli to on puścił parę z ust, to ja gotów 708

jestem oddać się w ręce FBI jako żydowski agent pracujący na rzecz Sowietów, o którym mówił pan Bolaslawski. Bryce jest inteligentny, bystry i prawdziwy z niego magik, jeżeli chodzi o sprzęt; nie ma sobie równego. Któregoś dnia stanie na czele Operacji Konsularnych – pod warunkiem, że dziewczyny zostawią go w spokoju przynajmniej na tyle, żeby zdążył odbić kartę zegarową. – To jakiś playboy? – Rany Julek, a wielebny ojciec wysyła nas na nieszpory? Chłopak ma dwadzieścia sześć lat i wygląda znacznie przystojniej, niż powinien. Do tego jest nieżonaty i niezły z niego kogut – ale o tym usłyszałem od innych, bo on sam nigdy się nie chwali. I chyba dlatego właśnie go lubię; nie pozostało dziś na świecie zbyt wielu dżentelmenów. – Już go polubiłem. Kim jest ta ostatnia osoba, która mnie znała i była na miejscu? Frank Swann nachylił się nad stolikiem, obejmując palcami swój pusty kieliszek. Wpatrywał się weń przez chwilę, po czym podniósł wzrok na Kendricka. – Myślałem, że sam na to wpadniesz. 709

– Co? Jak to? – To Adrienne Rashad. – Nic mi to nie mówi. – Posługi wała się pseudonimem... – Adrienne...? To kobieta? – Swann skinął głową. Evan zamyślił się marszcząc czoło, i nagle otworzył szeroko oczy unosząc brwi. – Khalehla? – wyszeptał. Przedstawiciel Departamentu Stanu ponownie skinął głową. – Była jednym z twoich ludzi? – Nie tyle moich, co jednym z nas. – Jezu, ta dziewczyna pomogła mi się wyrwać z lotniska w Bahrajnie! Ten opasły sukinsyn MacDonald wepchnął mnie prosto pod samochód na hali lotniska – o mało nie zginąłem; w ogóle nie wiedziałem, co się ze mną dzieje. A ona mnie stamtąd wyciągnęła jak tego dokonała, do dziś nie wiem! – Za to ja wiem – wtrącił Swann. – Grożąc, że rozwali łby paru bahrajńskim policjantom, podała swój kryptonim i kazała przekazać go dalej z żądaniem wolnej drogi dla wyprowadzenia ciebie. Uzyskała nie tylko zgodę, ale i samo710

chód z królewskiego garażu. – Powiedziałeś, że była jednym z nas, ale nie należała do twoich ludzi. Co to znaczy? – Jest w Agencji, ale jest również kimś specjalnym – prawdziwie nietykalna. Ma kontakty w całej Zatoce Perskiej i rejonie Morza Śródziemnego. CIA nie pozwala nikomu się do niej wtrącać. – Gdyby nie ona, mógłbym zostać zdekonspirowany na lotnisku. – Gdyby nie ona, stałbyś się celem dla każdego z terrorystów chodzących po Bahrajnie, włącznie z żołnierzami Mahdiego. Kendrick umilkł na chwilę; rozchylił usta i błądząc niewidzącymi oczami, oddał się na krótko wspomnieniom. – Czy wyjawiła ci, gdzie mnie ukryła? – Nie chciała. – Wolno jej? – Mówiłem ci, że jest kimś specjalnym. – Rozumiem – stwierdził cicho Evan. – Ja chyba też rozumiem – dorzucił Swann. – Co masz na myśli? 711

– Nic. Po wydostaniu cię z lotniska, nawiązała kontakt po jakichś sześciu godzinach. – To takie dziwne? – Można by rzec, iż w zaistniałych okolicznościach było to niezwykłe.”Otrzymała bowiem zadanie, aby sprawować nad tobą nadzór i z miejsca informować o jakichkolwiek drastycznych ruchach z twojej strony bezpośrednio do Crawforda w Langley, który z kolei miał kontaktować się ze mną po instrukcje. Nie uczyniła tego, a w swoim oficjalnym raporcie nie nawiązała ani słowem do owych sześciu godzin. – Musiała ochraniać miejsce, gdzie się ukryliśmy. – Oczywiście. Należało z pewnością do królewskiego rodu, a nie sądzisz chyba, że ktoś próbowałby robić jakieś numery emirowi czy jego rodzinie. – O tak. – Kendrick znów umilkł i powędrował wzrokiem w ciemne zaułki zapuszczonego baru. – Była taka miła – dodał powoli w zamyśleniu. – Rozmawialiśmy ze sobą; rozumiała tyle rzeczy. Szczerze ją podziwiałem. – Hej, kongresmanie, co pan! – Swann nachylił się nad pustym kieliszkiem. – 712

Myślisz, że tobie pierwszemu to się zdarzyło? – Co? – Dwoje ludzi, kobieta i mężczyzna, znajduje się w niepewnej sytuacji; żadne z nich nie wie, czy dożyje jutra lub następnego tygodnia. Zbliżają się więc do siebie, to całkiem naturalne. No i co wielkiego? – Bardzo niemile to zabrzmiało, Frank. Ona coś dla mnie znaczyła. – W porządku, powiem bez owijania w bawełnę: nie sądzę, abyś ty znaczył coś dla niej. To profesjonalistka, która ma za sobą kilka ponurych wojen na swych TOPach. – Co proszę? Bądź uprzejmy wyrażać się po angielsku, albo, jeśli wolisz, po arabsku, tylko żeby to miało jakiś sens. – Mówię o Terenach Operacji. – Tego samego zwrotu użyli w gazetach. – Nie moja wina. Gdyby to ode mnie zależało, wyeliminowałbym wszystkich skurczybyków, którzy pisali te artykuły. – Nawet mi nie mów, co znaczy słowo „wyeliminować”. – Nie będę. Powiem ci jedynie, że na polu bitwy każdemu z nas zdarzają się 713

potknięcia, zwłaszcza kiedy jesteśmy wyczerpani albo zwyczajnie przestraszeni. Bierzemy wtedy kilka godzin bezpiecznej przyjemności i odpisujemy je sobie jako od dawna zaległą premię. Czy uwierzysz, że są nawet prowadzone wykłady na ten temat dla osób, które wysyłamy? – Teraz w to wierzę. Jeśli mam być szczery, to okoliczności tamtej sprawy zwróciły wtedy moją uwagę. Dobrze. Ale ją możesz skreślić. Operuje wyłącznie w rejonie Morza Śródziemnego i nie ma nic wspólnego z miejscową sceną. Na początek, żeby ją odszukać, musiałbyś chyba polecieć do Afryki Północnej. – A więc zostaje mi tylko człowiek z Langley nazwiskiem Crawford i szef placówki w Bahrajnie. – Nie. Zostaje ci blondyn o środkowoeuropejskim akcencie, który działa tu, w Waszyngtonie. I to działa w wielu miejscach. Zdobył skądś informacje, ale nie ode mnie i nie z OHIOCzteryZero. Musisz go odnaleźć. Swann zostawił Evanowi swój zastrzeżony numer telefonu do biura i do domu, po czym pospiesznie opuścił ciemny, zapuszczony lokal, jakby potrzebował powietrza. Kendrick zamówił żytniówkę u ociężałej, czarnej kelnerki o płomiennie rudych włosach, i 714

poprosił ją o wskazanie automatu wrzutowego, jeśli takowy w ogóle istnieje. Kobieta udzieliła mu informacji. – Jak rąbniesz go dwa razy w lewy dolny róg, to zwróci ci twoją ćwierćdolarówkę – podpowiedziała. – Jeśli tak zrobię, to ci ją oddam, dobrze? – Podaruj ją swojemu przyjacielowi – poradziła. – Palanty w garniturkach nie zostawiają żadnych napiwków, bez różnicy, czy biali, czy czarni. Kendrick podniósł się i przeszedł ostrożnie do pogrążonej w ciemności ściany z telefonem. Pora była zadzwonić do biura; nie mógł dłużej trzymać w niepewności pani Ann Mulcahy O'Reilly. Mrużąc oczy, wrzucił monetę i wybrał numer. – Biuro kongresmanaKen... – To ja, Annie – przerwał jej Evan. – Na Boga, gdzie się pan podziewa? Już po piątej, a my tu mamy wciąż istny dom wariatów! – I dlatego właśnie mnie tam nie ma. – Zanim zapomnę! – krzyknęła pani Mulcahy łapiąc oddech. Przed chwilą 715

telefonował Manny; mówił bardzo dobitnym głosem, chociaż niezbyt głośno, co, jak mi się wydaje oznacza, że był tak poważny, jak tylko to możliwe. – Co powiedział? – Że nie złapiesz go pan pod numerem w Kolorado. – Co to znaczy? – Kazał panu powtórzyć: allcott massghoul, chociaż diabli wiedzą, o co tu chodzi. – To bardzo proste, Annie. – Weingrass użył słów alkhatt mashghool, co po arabsku znaczy: linia jest zajęta – prosty eufemizm na określenie „naruszona”, czyli „na podsłuchu”. Jeżeli Manny nie mylił się, to wystarczyłaby zaledwie chwila, żeby za pomocą techniki laserowej zlokalizować miejsce przychodzącej rozmowy. – Nie będę dzwonił do Kolorado, Annie – dodał. – Polecił jeszcze panu przekazać, że kiedy już to się uspokoi, pojedzie do Mesa Verde, skąd zadzwoni do mnie i poda numer, pod którym będzie pan mógł się z nim skontaktować. – Dowiem się od ciebie. 716

– A teraz, panie Supermen, czy to prawda, co o panu mówią? Czy rzeczywiście dokonał pan tych wszystkich wyczynów w Omanie, czy gdzie tam to było? – Tylko częściowo, Annie. Pominięto wiele osób, które powinny zostać wymienione. Ktoś próbuje zrobić ze mnie kogoś, kim nie jestem. Jak sobie radzisz w biurze? – Używam standardowych stwierdzeń typu: „bez komentarza” i „szefa nie ma w mieście”. – Dobrze. Miło mi to słyszeć. – Nie, panie kongresmanie, wcale niedobrze, bo nie z każdą sprawą można sobie poradzić w sposób standardowy. Jesteśmy w stanie dać sobie radę z wariatami i prasą, a nawet z pańskimi kolegami, ale nie z lożą tysiąca sześciuset. – Biały d... – Dom? – Wstrętny szef personelu Białego Domu we własnej osobie. Nie możemy przecież uraczyć wyraziciela woli prezydenta stwierdzeniem typu: „bez komentarza”. 717

– Co powiedział? – Dał mi numer telefonu, pod który ma pan przedzwonić. To jego prywatna linia; dobrze się upewnił, czy zrozumiałam, że chodzi o numer znany mniej niż dziesięciu osobom w Waszyngtonie... – Ciekawe, czy prezydent też do nich należy – wtrącił Kendrick, tylko na poły żartobliwie. – Twierdził, że tak. A ściśle mówiąc, nie omieszkał zaznaczyć, że prośba o natychmiastowy telefon do szefa personelu Białego Domu stanowi bezpośrednie polecenie prezydenta. – Bezpośrednie co? – Rozkaz prezydenta. – Dobrze by było, żeby ktoś przeczytał tym pajacom Konstytucję. Władze ustawodawcze w tym państwie nie przyjmują bezpośrednich rozkazów od przedstawicieli władzy wykonawczej, czy to będzie prezydent, czy ktokolwiek inny. – Cóż, zgadzam się, że dobór słów nie był fortunny – ciągnęła szybko Ann O'Reilly. – Jeśli jednak pozwoli mi pan dokończyć tego, co powiedział, to może 718

okaże się pan bardziej uległy. – Słucham. – Stwierdził, iż rozumieją, dlaczego nie chce się pan teraz pokazywać, i że zaaranżują dyskretne spotkanie we wskazanym przez pana miejscu... Czy wolno mi, jako osobie lepiej znającej to Miasto Wariatów, coś doradzić? – Proszę. – Nie może pan ciągle uciekać, Evan. Prędzej czy później będzie pan musiał wyjść z ukrycia, a zanim do tego dojdzie dobrze byłoby wiedzieć, co oni o tym wszystkim myślą. Czy to się panu podoba czy nie, ma ich pan na głowie. Dlaczego by nie przekonać się, jaki jest ich stosunek? Mogłoby to nam zaoszczędzić niejednego kłopotu. – Jaki jest ten numer?

Rozdział 22 Herbert Dennison, szef personelu Białego Domu, zamknął za sobą drzwi prywatnej łazienki i sięgnął po butelkę Maaloxu, którą trzymał w prawym rogu marmurowego blatu. Bardzo sumiennie przełknął cztery hausty kredowego 719

płynu, wiedząc z doświadczenia, że zaraz ustąpią fale gorąca odczuwane w piersiach.”Przed wielu laty w Nowym Jorku, kiedy się te ataki zaczęły, przestał niemal jeść i spać, bo tak się bał, że chociaż dane mu było przeżyć piekło w Korei, teraz umrze na ulicy na zawał serca. Jego ówczesna żona – pierwsza z trzech – również straciła głowę, nie mogąc się zdecydować, czy najpierw wieźć go do szpitala, czy też do agenta ubezpieczeniowego, żeby rozszerzył im polisę. W końcu bez wiedzy męża wybrała to drugie, Herbert zaś tydzień później podjął męską decyzję i zgłosił się do Kliniki Akademii Medycznej Uniwersytetu Cornell na szczegółowe badania. Ulga nadeszła, kiedy lekarze orzekli, że serce ma jak dzwon, a przy okazji wyjaśnili, iż owe sporadyczne boleści są spowodowane okresowymi atakami nadkwasoty, niewątpliwie wskutek stresów i napięć. Od tamtej pory zawsze miał na podorędziu – w sypialniach, gabinetach, samochodach i walizeczkach – butelkę białego kojącego płynu. Albowiem napięcie stanowiło nieodłączną część jego życia. Diagnoza lekarzy okazała się tak trafna, że już od wielu lat potrafił przewidzieć, z dokładnością do dwóch godzin, kiedy dopadnie go taki atak. Gdy pracował na Wall Street, ataki zdarzały się regular720

nie przy każdej gwałtownej huśtawce na giełdzie papierów wartościowych oraz przy każdej batalii z konkurentami, którzy wiecznie usiłowali hamować jego pęd do majątku i pozycji. Wszystko to obrzydliwi gówniarze – myślał Dennison. Picusie z picerskich sfer należących do picerskich klubów, którzy ani by na niego nie splunęli, a co dopiero zgodzili się przyjąć go na członka. A pies im mordę lizał! Ostatnimi czasy te same kluby wpuszczały już żydłaków, czarnuchów, a nawet tych parszywych latynosów! Wystarczyło, że jeden z drugim gadał jak jakiś pieprzony aktor i ubierał się u Paula Stuarta czy u innego francuskiego pedała. No więc on splunął na nich! Puścił ich z torbami! Na giełdzie przejawiał żyłkę ulicznego zabijaki, tyle się więc nachapał, dorobił się takiej fortuny, że ta pieprzona firma musiała go mianować prezesem, bo w przeciwnym razie odszedłby od nich zabierając ze sobą miliony. Przecież to on wyprowadził korporację na spokojne wody, aż stała się najbardziej agresywną firmą na całej Wall Streed. Dokonał tego zrzucając idiotyczny garb firmy, wywalając całe zastępy obiboków, czyli tak zwanych stażystów, którzy pochłaniali tylko pieniądze i marnowali czas pozostałych pracowników. Miał dwie mak721

symy, które stały się świętymi przykazaniami korporacji. Pierwsza brzmiała: Poprawiaj zeszłoroczne wyniki albo stąd spływaj. Druga była równie zwięzła: Nie licz tu na naukę, tylko sam się ucz. Herb Dennison nigdy nie dbał o to, czy jest lubiany, czy też nie; co tam, do cholery, obiema rękami podpisywał się pod teorią, że cel uświęca środki. Już w Korei nauczył się, że pobłażliwi oficerowie dostają urny z prochami żołnierzy w zamian za brak surowej dyscypliny i jeszcze surowszych rozkazów na polu walki. Miał pełną świadomość, że podkomendni nienawidzą jego osławionej odwagi, do tego stopnia, że zachował zimną krew, kiedy o mały włos nie rozerwał go amerykański granat. Niezależnie jednak od strat żywił przekonanie, że byłyby one znacznie większe, gdyby te mięczaki dorwały się do władzy. Tak, jak te jęczydusze z Wall Street: „Chcemy zbudować zaufanie, Herb, trwałość...” Albo: „Dzisiejszy młokos to jutrzejszy zwierzchnik korporacji – lojalny wobec firmy.” Brednie! Do zysków nie dochodzi się poprzez zaufanie, trwałość ani lojalność. Do zysków dochodzi się obracając pieniędzmi innych ludzi, furda tam zaufanie, trwałość i wierność! I dowiódł swego, a lista jego klientów tak się rozrosła, że o mało nie rozsadziła 722

komputerów; podkupywał utalentowanych ludzi z innych firm, a zawsze musiał przy tym wiedzieć, za co płaci, bo jak nie, to wyrzucał nowo zatrudnionych na zbity pysk. Owszem, był surowy, może nawet bezwzględny, jak często mówiono mu w twarz albo pisano o nim w gazetach, stracił też przez to po drodze kilku dobrych ludzi, ale zasadniczo rzecz biorąc, miał rację. Dowiódł tego zarówno podczas kariery wojskowej, jak i cywilnej... a mimo to w końcu ci szmaciarze załatwili go na obu frontach. W Korei dowódca pułku niemal mu, cholera, obiecywał rangę pełnego pułkownika przy odejściu do rezerwy; i nic z tego. W Nowym Jorku – Chryste, tam poszło jeszcze gorzej, jeśli to w ogóle możliwe – mówiono o jego kandydaturze do zarządu WellingtonMidlantic Industries, najbardziej prestiżowego zarządu wświecie międzynarodowej finansjery. I znowu nic z tego. W obu przypadkach przydupili go ci lalusie z koterii, akurat kiedy piął się w górę. Zabrał więc swoje miliony i powiedział: „A niech was wszystkich szlag trafi!” I znów okazało się, że miał rację, bo znalazł człowieka, któremu przydały się zarówno jego pieniądze, jak i niemałe zdolności. Był to senator z Idaho, którego zadziwiająco dźwięczny, płomienny głos zaczynał 723

brzmieć coraz donośniej, przy tym mówił rzeczy, w które Herb Dennison żarliwie wierzył, a mimo to był politykiem umiejącym się śmiać i zabawiać coraz większą publiczność, zarazem ją ucząc. Ów człowiek z Idaho był wysoki i przystojny, miał uśmiech, jakiego nie widziano od czasów Eiserihowera i Shirley Tempie, sypał żartami i prawił kazania w obronie dawnych wartości siły, odwagi, polegania na samym sobie, a nade wszystko – w ocenie Dennisona – swobody wyboru. Herb zjechał do Waszyngtonu i zawarł z owym senatorem pakt. Przez ,trzy lata włożył całą swą energię i ładnych kilka milionów – nie mówiąc już o dodatkowych milionach od licznych anonimowych ludzi, którym sam przysporzył fortun – aż zgromadził taki kapitał, że można by zań nabyć godność papieską, gdyby ta stanowiła w bardziej oczywisty sposób przedmiot handlu. Herb Dennison beknął; kredowy płyn działał wprawdzie kojąco, ale nie dość szybko; finansista musiał zaraz być gotów na przyjęcie człowieka, który miał za kilka minut wkroczyć do jego biura. Pociągnął jeszcze dwa łyki, przejrzał się w lustrze, przypatrując się markotnie swoim coraz rzadszym siwym włosom, które sczesywał z obu stron na tył głowy, z wyraźnym przedziałkiem 724

po lewej, żeby ta licowała z jego poważnym wyglądem. Wpatrując się w taflę szkła żałował, że jego szarozielone oczy nie są większe; otwierał je jak najszerzej mógł, ale i tak wydawały mu się za wąskie. Nieznaczna fałdka pod brodą zarysowywała z lekka drugi podbródek, przypominając mu, że musi albo zacząć się gimnastykować, albo mniej jeść. Żadna z tych dwóch perspektyw zbytnio mu się nie uśmiechała. No i dlaczego wyrzucając tyle pieniędzy na garnitury nie wyglądał w nich, do cholery, tak, jak owi mężczyźni w folderach przysyłanych mu przez brytyjskich krawców? A mimo wszystko biła od niego imponująca siła podkreślona przez jego wyprostowaną sylwetkę i wysuniętą do przodu szczękę, które przez tyle lat starań doprowadził do perfekcji. Beknął jeszcze raz i pociągnął kolejny haust swojego prywatnego eliksiru. Niech krew zaleje tego Kendricka, co za skurczybyk! – zaklął w duchu. Ten nikt, kto nagle stał się kimś, budził w nim złość i niepokój... Gdyby Dennison miał być szczery, a zawsze starał się być szczery przynajmniej wobec siebie, jeśli już nie wobec innych, wkurzał go nie tyle ten niktktoś, ile wpływ tego drania na Langforda Jenningsa, prezydenta Stanów Zjednoczonych. A niech go piorun trzaśnie! Co też ten 725

Langford knuje? Herb w myślach spoufalał się z tym człowiekiem, nazywając go „Langfordem”, a nie „prezydentem”, co go jeszcze bardziej rozzłościło; stąd się częściowo brało jego napięcie, z tego dystansu wymaganego przez władze Białego Domu, co napawało Dennisona taką nienawiścią... Po inauguracji i trzech latach mówienia sobie po imieniu, Jennings zwrócił się na jednym z balów inauguracyjnych do szefa personelu tym swoim spokojnym, żartobliwym tonem, który ociekał wprost skromnością i dobrym humorem. – Wiesz, Herb, mnie jest naprawdę, cholera, wszystko jedno, ale zdaje się, że mój urząd... nie ja, tylko mój urząd... jakby wymaga, żebyś zwracał się do mnie „panie prezydencie”. Nie sądzisz, że tak będzie lepiej? – Psiakrew! To już przepełniło miarę! Co ten Jennings knuje? Prezydent zgadzał się od niechcenia na wszystkie propozycje Herba dotyczące tego wariata Kendricka, tyle że reagował jakby za bardzo od niechcenia, na granicy obojętności, co niepokoiło szefa personelu. Miodopłynny głos Jenningsa nie wyrażał absolutnie troski, chociaż w jego oczach czaiło się pewne zatroskanie. Co jakiś czas Langford Jennings zaskakiwał całą tę ich bandę zatrudnioną w Białym Domu. Herb Dennison miał nadzieję, że nie zanosi się na 726

jedną z tych, jakże często nieprzyjemnych sytuacji. Nagle zadzwonił telefon łazienkowy, a stał tak blisko, że szef personelu aż rozlał sobie Maalox na marynarkę z Sayile Rów. Chwycił niezdarnie prawą ręką słuchawkę ściennego telefonu, a lewą odkręcił kran z ciepłą wodą i zmoczył ściereczkę. Odbierając, wycierał gorączkowo wilgotną ściereczką białe plamy, wdzięczny losowi, że znikają w ciemnej tkaninie. – Słucham? – Kongresman Kendrick przybył do wschodniego wejścia. Właśnie odbywa się rewizja osobista. – Co takiego? – Sprawdzają, czynie ma broni i materiałów wybuchowych... – Chryste, przecież wam nie mówiłem, że jest terrorystą! Przyjechał rządowym samochodem z dwoma przedstawicielami tajnego wywiadu! – Ale wyrażał pan tyle obaw i niezadowolenia... – Natychmiast go tu przysłać! – Będzie się pewnie musiał ubrać. 727

– Psiakrew! Po sześciu minutach wystraszona sekretarka wprowadziła przez drzwi wściekłego, aczkolwiek trzymającego nerwy na wodzy Evana Kendricka. Na jego twarzy nie malowała się zwyczajowa wdzięczność wobec tej kobiety, lecz coś wręcz przeciwnego, raczej: „Zejdź mi z drogi, paniusiu, chcę mieć tego faceta tylko dla siebie.” Sekretarka uciekła, gdy tylko szef personelu zbliżył się z wyciągniętą ręką. Kendrick ją zignorował. – Słyszałem co nieco o pańskich wybrykach w tym gmachu, panie Dennison – rzekł Evan niskim, lodowatym głosem – ale kiedy ośmiela się pan obszukiwać członka Kongresu, który przybywa tu na pańskie zaproszenie... a nie wyobrażam sobie inaczej, bo nie ważyłby się pan, do jasnej cholery, wydawać mi rozkazów... za daleko się pan posuwa. – Absolutnie błędnie zrozumiano moje instrukcje, panie kongresmanie! Mój Boże, jak pan mógł co innego sobie pomyśleć? – W pańskim wypadku bardzo łatwo. Zbyt wielu moich kolegów miało z panem zbyt wiele scysji. Krąży mnóstwo horrendalnych pogłosek, łącznie z tą, jak to wymierzył pan cios posłowi z Kansas, który, o ile mi wiadomo, rozłożył pana na cztery łopatki. – To kłamstwo! 728

Ten człowiek zlekceważył procedurę Białego Domu, za którą jestem odpowiedzialny. Może go i tknąłem, żeby przywołać go do porządku, ale nic ponadto. I wtedy zaatakował mnie znienacka. – Nie sądzę. Słyszałem, że nazwał pana „majorem za dychę”, na co pan się zerwał do bicia. – Przekłamanie. Szkoda słów! – Dennison się skrzywił; poziom kwasu znów się podnosił. Przepraszam za rewizję osobistą... – Nie ma powodu. Wcale do niej nie doszło. Zgodziłem się zdjąć marynarkę, uznając to za rutynowe postępowanie, ale kiedy strażnik wspomniał też o koszuli i spodniach, wkroczyli już znacznie inteligentniejsi ludzie z mojej obstawy. – To na co, do licha, tak się pan piekli? – Że pan w ogóle coś takiego rozważał, a jeśli nie, że stworzył pan tu atmosferę, która coś takiego dopuszcza. – Mógłbym odeprzeć ten zarzut, ale nie widzę sensu. Idziemy teraz do Owalnego Gabinetu, tylko, na miłość boską, niech pan nie mąci szefowi w głowie tymi swoimi proarabskimi bredniami. Proszę pamiętać, że on nie wie, co 729

zaszło, więc nie ma co się wdawać w wyjaśnienia. Później sam mu wszystko wytłumaczę. – Skąd mam wiedzieć, że pan jest do tego zdolny? – Co proszę? – Dobrze pan słyszał. Skąd mam wiedzieć, że jest pan do czegoś zdolny albo, że jest pan odpowiedzialny? – Co też pan wygaduje? – Podejrzewam, że wyjaśni pan to, co pan sam będzie chciał wyjaśnić, mówiąc mu to, co pan będzie chciał, żeby dotarło do jego uszu. – Kim pan, do cholery, jest, żeby tak do mnie mówić? – Kimś zapewne równie bogatym jak pan. A także kimś, kto wyjeżdża z Waszyngtonu, o czym z pewnością Swann już pana powiadomił, toteż pańskie błogosławieństwo polityczne nic dla mnie nie znaczy. Zresztą i tak bym go nie przyjął. Wie pan co, panie Dennison? Mam pana za prawdziwego szczura. Nie za takie milusie wcielenie Myszki Miki, lecz za ordynarne szczurzysko. Za ohydnego, żerującego na śmieciach gryzonia z długim ogonem, który roznosi 730

obrzydliwą chorobę. Jej nazwa brzmi „nieodpowiedzialność”. – Nie szczędzi pan słów, co, panie kongresmanie? – Nie muszę, bo wyjeżdżam. – Ale on nie wyjeżdża! Chcę, żeby był silny, przekonywający. Prowadzi nas w nową epokę. Znów kroczymy z podniesionym czołem, zresztą najwyższy czas. Mówimy maluczkim tego świata, żeby albo srali, albo złazili z nocnika! – Pańskie wyrażenia są równie banalne, jak pan sam. – A kim pan jest? Pieprzonym absolwentem prestiżowej uczelni z dyplomem anglisty? Niech pan to wreszcie pojmie, panie kongresmanie. Tu się toczy męska gra! Ludzie w tej administracji srają równo albo wylatują. Rozumie pan? – Postaram się zapamiętać. – Skoro już jesteśmy przy tym, proszę też zapamiętać, że szef nie lubi różnicy zdań. Wszystko na spokojnie, rozumie pan? Żadnych wstrząsów, wszystko cacy, cacy, rozumie pan? – Chyba się pan powtarza. – Działam skutecznie, panie Kendrick. Na tym polega ta gra. – Jest pan ni 731

mniej, ni więcej, tylko marną, bezduszną maszyną. – Czyli nie przypadliśmy sobie do gustu. No i co z tego? Nic wielkiego... – To jedno zrozumiałem – potwierdził Evan. – No to chodźmy. – Nie tak prędko – powiedział Kendrick stanowczym tonem, odwrócił się od Dennisona i podszedł do okna, jak gdyby gabinet należał do niego, a nie do tego człowieka prezydenta. – Jak wygląda scenariusz? Tak się to chyba określa? – Nie wiem, o co pan pyta. – Czego pan ode mnie chce? – spytał Kendrick wyglądając na trawnik przed Białym Domem. – Skoro pan już wszystko obmyślił, co ja tu w ogóle robię? – Bo pominięcie pana byłoby bezproduktywne. – Coś takiego! – Kendrick znów się odwrócił i spojrzał wprost na szefa personelu Białego Domu. – Bezproduktywne? – Trzeba wyrazić panu uznanie, czy to jasne? Szef nie może siedzieć spokojnie na tyłku i udawać, że pan nie istnieje, prawda? – Ach, rozumiem. Powiedzmy, że na jednej z jego zajmujących, aczkolwiek niezbyt rzeczowych 732

konferencji prasowych ktoś wymienia moje nazwisko, które teraz jest jakby na tapecie. Szef nie może ot tak po prostu odpowiedzieć, że nie wie, w jakiej gram drużynie. O to chodzi? – Zrozumiał pan. A teraz chodźmy. Ja poprowadzę rozmowę. – To znaczy; że ją pan zdominuje? – Jak pan to woli nazwać, panie kongresmanie. Proszę nie zapominać, że szef jest najwybitniejszym prezydentem dwudziestego wieku. A do mnie należy utrzymanie status quo. – Ale nie do mnie. – Też odpowiedź! To należy do nas wszystkich. Walczyłem za ojczyznę, młody człowieku, jak żołnierze ginęli w obronie naszych swobód, naszego modelu życia. Mówię panu, to był, do jasnej cholery, niezapomniany widok! I ten człowiek, ten prezydent, przywrócił wszystkie nasze świętości, nasze ofiary, które tak wysoko cenimy. Skierował kraj na właściwe tory, i to tylko siłą własnej woli, czy też osobowości, wedle uznania. Jest niezrównanym przywódcą! – Ale niekoniecznie najinteligentniejszym wtrącił Kendrick. – To się gówno 733

liczy. Galileusz byłby marnym papieżem i jeszcze gorszym cesarzem. – Ma pan poniekąd rację. – Nie poniekąd, lecz na pewno. A teraz co do scenariusza, czyli wyjaśnień. Sprawa jest cholernie prosta i jakby skądś znana. Jakiś skurwysyn puścił parę na temat sprawy Omanu, a pan chciałby, żeby o niej jak najszybciej zapomniano. – Doprawdy? Dennison urwał wpatrując się w twarz Evana, jak gdyby była zdecydowanie odpychająca. . – Wynika to bezpośrednio z tego, co ten łajdak Swann powiedział Przewodniczącemu Kolegium Szefów Sztabów... – Czemu nazywa pan Swanna łajdakiem? To nie on rozpuścił tę historię. Usiłował wyrzucić faceta, który chciał to z nim omawiać. – Ale do tego dopuścił. Przewodził tej operacji, dopuścił do przecieku, dopilnuję więc, żeby go byli powiesili. – Niewłaściwe użycie czasu przeszłego. – Co proszę? – Nic takiego? Pragnę się tylko upewnić, czy obaj korzystamy z tego samego scenariusza. Dlaczego chciałbym, żeby o wszystkim jak najszybciej zapomnia734

no? – Bo mogą być akcje odwetowe na pańskich parszywych przyjaciołach Arabach. Tak pan powiedział Swannowi, a on powtórzył swoim zwierzchnikom. Chciałby pan to cofnąć? – Bynajmniej – odparł cicho Kendrick. – Czyli scenariusz mamy taki sam. – To świetnie, Zaaranżujemy króciutką uroczystość, podczas której szef podziękuje panu w imieniu całego tego cholernego kraju. – Żadnych pytań, ograniczymy się do sesji zdjęciowej i pan znika. Dennison wskazał na drzwi, obaj ruszyli w tamtą stronę. Wie pan co, panie kongresmanie? – dorzucił szef personelu z ręką na gałce. – Pańskie pojawienie się przekreśliło jedną z najlepszych szeptanych kampanii, o jakiej może marzyć każdy rząd, to znaczy pod względem reklamy. – Szeptaną kampanię? – Tak. Im dłużej siedzieliśmy cicho, pomijając milczeniem pytania pod płaszczykiem bezpieczeństwa kraju, tym bardziej ludzie myśleli, że to sam prezydent wymusił układ w Omanie. 735

– Z pewnością go ogłosił – przyznał Evan z życzliwym uśmiechem, jak gdyby podziwiał talent, który niekoniecznie aprobuje. – Powiedziałem panu, że może nie jest Einsteinem, ale i tak jest, psiakrew, geniuszem. Dennison otworzył drzwi. Evan się nie ruszył. – Pozwoli pan sobie przypomnieć, że w Maskacie zamordowano jedenaście osób? Że pozostałych dwieście będzie do końca życia miało koszmary nocne. – Zgadza się! – odparł Dennison. I szef oznajmił to, psiakrew, ze łzami w oczach! Nazwał ich prawdziwymi amerykańskimi bohaterami, równie odważnymi jak ci, co walczyli pod Verdun, w bitwie o Normandię, w Phanmundżonie i w Da Nang! Sam to powiedział, panie kongresmanie, i to z pełnym przekonaniem, wyszliśmy więc z tego z podniesionym czołem! – Powiedział to zawężając możliwości. Przesłanie było jasne przyznał Kendrick. Jeżeli przypisać ocalenie tych dwustu trzydziestu sześciu jeńców jednemu człowiekowi, to właśnie jemu. – No więc? – Mniejsza o to. Zróbmy, co mamy zrobić. 736

– Mięczak z pana, panie kongresmanie. I ma pan rację, pan nie pasuje do tego miasta. Evan Kendrick spotkał wcześniej prezydenta Stanów Zjednoczonych tylko raz. Spotkanie trwało mniej więcej pięć, może sześć sekund, podczas przyjęcia w Białym Domu na cześć świeżo upieczonych kongresmanów z partii rządzącej. Evan musiał się tam koniecznie pokazać, zdaniem Ann Mulcahy O'Reilly, która dosłownie groziła, że wysadzi jego gabinet w powietrze, jeżeli Evan odmówi pójścia. Kendrick nie tyle nie lubił Langforda Jenningsa, jak powtarzał Annie, ile po prostu nie zgadzał się z wieloma wyrażanymi przez tego człowieka przekonaniami – może nawet więcej niż z wieloma albo wręcz z większością. W odpowiedzi zaś na pytanie pani O'Reilly, dlaczego zatem ubiegał się o mandat, potrafił tylko powiedzieć, że przeciwna partia nie miała w tych wyborach szans. Główne wrażenie, jakie Evan odniósł, ściskając przelotnie dłoń Langfordowi Jenningsowi w długim szeregu zaproszonych gości, było bardziej abstrakcyjne niż bezpośrednie, choć może niezupełnie. Sam urząd zarówno onieśmielał, jak obezwładniał. Wyobraźnię każdego myślącego człowieka przekraczał pomysł, by komukolwiek można było powierzyć tak ogromną 737

władzę nad światem. Jeden potworny błąd w obliczeniach mógł spowodować wysadzenie całej kuli ziemskiej w powietrze. A jednak... jednak... niezależnie od osobistej oceny tego człowieka w oczach Kendricka, który dostrzegł w nim niezbyt błyskotliwy intelekt i skłonność do nadmiernego upraszczania oraz wyrozumiałość dla takich gorliwych błaznów jak Herbert Dennison, Langford Jennings tworzył zaskakujący obraz człowieka wykraczający poza rzeczywistość, obraz prezydentury, o jakiej usilnie marzył każdy szary obywatel republiki. Niegdyś Evan próbował zrozumieć pajęczą zasłonę spowijającą tego człowieka, uniemożliwiającą bliższy ogląd, aż doszedł do wniosku, że ogląd jest nieistotny w porównaniu z oddziaływaniem tegoż człowieka. To samo można by powiedzieć o Neronie, Kaliguli oraz wszystkich szalonych, autorytarnych papieżach i władcach, a także o skończonych łotrach dwudziestego wieku, Mussolinim, Stalinie i Hitlerze. Tyle że ten człowiek nie przejawiał zła właściwego tamtym; wyzwalał natomiast silne, przekonujące zaufanie, które emanowało niejako z głębi jego duszy. Jennings był również obdarzony atrakcyjną powierzchownością i wiarą, a czystość tej wiary znaczyła dla niego wszystko. 738

Należał ponadto do najbardziej uroczych, najbardziej ujmujących ludzi, jakich Kendrickowi zdarzyło się kiedykolwiek widzieć. – Niech mnie licho, jak to miło pana poznać, panie Evanie! Mogę tak do pana mówić, panie kongresmanie? – Oczywiście, panie prezydencie. Jennings wyszedł zza biurka w Owalnym Gabinecie, żeby podać mu rękę, i kiedy ściskali sobie dłonie, złapał Kendricka za lewe ramię. – Właśnie skończyłem czytać tajne materiały na temat pańskich dokonań, i powiadam panu, jestem z pana naprawdę dumny... – Pomagało mi mnóstwo innych osób. Bez nich dawno bym zginął. – Rozumiem. Niechże pan siada, Evan, bardzo proszę! – Prezydent wrócił na swoje krzesło; Herbert Dennison nadal stał. – To, czego pan dokonał w pojedynkę przejdzie do historii dla wielu pokoleń młodych ludzi w Ameryce. Wziął pan bat w swoje ręce i, niech mnie licho, potrafił pan z niego trzasnąć. – Naprawdę nie działałem sam, panie prezydencie. Można by ułożyć długą listę osób, które pomagały mi z narażaniem życia, w tym wielu położyło głowy. Jak już mówiłem, gdyby nie oni, dawno bym nie żył. Było wśród nich przy739

najmniej kilkunastu Omańczyków, począwszy od młodego sułtana, a także izraelski oddział komandosów, który mnie odnalazł, kiedy dosłownie miałem przed sobą kilka godzin życia. Egzekucja była już wyznaczona... – Wszystko to wiem, panie Evanie – wtrącił Langford Jennings, kiwając głową i marszcząc brwi ze współczuciem. Wiem też, że nasi przyjaciele w Izraelu nalegają, aby nie padła najmniejsza wzmianka o ich zaangażowaniu, a nasi pracownicy wywiadu nie chcą ryzykować ujawnienia nazwisk amerykańskiego personelu w Zatoce Perskiej. – W Zatoce Omańskiej, panie prezydencie. – Rozumie się – odparł Jennings, przywołując na twarz swój osławiony skromny uśmiech, który podbił serce całego narodu. – Nie mam pewności, czy je rozróżniam, ale dziś wieczór się nauczę. Jak by to ujął w dymku mój zjadliwy karykaturzysta, żona nie da mi jutro ciasteczek z mlekiem, dopóki się w tym nie połapię. – To by było niesprawiedliwe. Jest to skomplikowany geograficznie rejon świata, dla kogoś kto nie jest z nim obeznany. 740

– Ale może nawet mnie się jakoś uda w nim zorientować za pomocą kilku map ze szkoły podstawowej. – Wcale nie chciałem sugerować... – W porządku, Evan, to moja wina. Czasem zdarzy mi się omylić. Najważniejsze teraz, co zrobimy z tobą. Co zrobimy, mając oczywiście na względzie ograniczenia spowodowane koniecznością ochrony życia agentów i subagentów, którzy pracują dla nas w tej wybuchowej części kuli ziemskiej? – Moim zdaniem właśnie te niezbędne ograniczenia wymagają, żeby wszystko pozostało wyciszone, ściśle tajne... – Na to już za późno, Evan – wtrącił Jennings. – Alibi jakim jest bezpieczeństwo kraju ma swoje granice. A dalej wkracza ludzka ciekawość. Wtedy właśnie grunt staje się śliski i niebezpieczny. – Poza tym – dodał Herbert Dennison, przerywając burkliwie swoje milczenie jak już panu wspomniałem, panie kongresmanie, prezydent nie może pana po prostu zignorować. Byłby to dowód braku wdzięczności i patriotyzmu. Widzę to tak, a prezydent się ze mną zgadza, że zaaranżujemy krótką sesję fotograficzną tu, w Owalnym Gabinecie, gdzie 741

przyjmie pan gratulacje od prezydenta, a także wykona się serię zdjęć, na których obaj będziecie pochłonięci niby to poufną rozmową. Wszystko pozostanie w zgodzie z wymogami tajnego wywiadu, stawianymi przez nasze służby antyterrorystyczne. Naród to zrozumie. Nie wolno odsłaniać taktyki przed tymi arabskimi szumowinami. – Bez wielu Arabów daleko bym nie zaszedł i dobrze pan, do cholery, o tym wie powiedział Kendrickprzeszywając szefa personelu gniewnym spojrzeniem. – Och, wiemy o tym, Evan – wtrącił Jennings, najwyraźniej rozbawiony tym, co zaszło między dwoma panami. – Przynajmniej ja wiem. A tak przy okazji, Herb, dzwonił dziś po południu Sam Winters. Ma chyba piekielnie dobry pomysł, który nie naruszy żadnych względów bezpieczeństwa, a może je nawet wyjaśni. – Samuel Winters niezupełnie jest moim przyjacielem – zaoponował Dennison. – Odmówił poparcia ładnych kilku pociągnięć politycznych, które przydałoby się nam w Kongresie. – To znaczy, że się z wami nie zgadzał. Ale czy dlatego musi być od razu 742

wrogiem? Cholera, gdyby tak było, trzeba by wysłać połowę strażników z piechoty morskiej do naszych kwater rodzinnych. Dajże spokój, Herb, odkąd pamiętam Sam Winters jest doradcą prezydentów z obu partii. Tylko dureń nie odbierałby od niego telefonów. – Powinien był najpierw zameldować się u mnie. – Widzisz, Evan? – skomentował prezydent przekrzywiający głowę, z figlarnym uśmiechem. – Mogę się bawić w piaskownicy, ale nie mogę sobie dobierać kolegów. – Zupełnie nie to miałem... – Dokładnie to miałeś na myśli, Herb, ale wcale mi to nie przeszkadza. Działasz skutecznie, o czym bez przerwy mi przypominasz, i też mi to nie przeszkadza. – I co takiego pan Winters... profesor Winters... zaproponował? – spytał Dennison, wymawiając sarkastycznie tytuł naukowy. – Żebyś wiedział, Herb, jest profesorem, ale nie takim sobie zwykłym wykładowcą. Gdyby tylko zechciał, mógłby, jak sądzę, kupić kilka niezłych uniwersytetów. Z pewnością ten, z którego sam wyszedłem, i to za sumę, której nawet by nie zauważył. 743

– I co takiego podsunął? – nalegał szef personelu. – Żebym przyznał swojemu przyjacielowi, Evanowi, Medal Wolności. Prezydent zwrócił się do Kendricka. – To cywilny odpowiednik Medalu Honoru, Evan. – Wiem, panie prezydencie. Ani na niego nie zasłużyłem, ani go nie potrzebuję. – Widzi pan, Sam uzmysłowił mi kilka rzeczy i chyba ma rację. Przede wszystkim, zasłużył pan, i czy panu się podoba, czy nie, wyszedłbym na skąpego, pospolitego drania, gdybym go panu nie przyznał. A na to, moi drodzy, sobie nie pozwolę. Zrozumiano, Herb? – Tak jest, panie prezydencie – odparł Dennison ze ściśniętym gardłem. – Powinien pan jednak wiedzieć, że chociaż kongresman Kendrick nie ma konkurentów przy wyborach na następną kadencję, co gwarantuje pańskiej partii miejsce w Kongresie, zamierza wszakże w najbliższej przyszłości zrezygnować z tego stanowiska. Po co więc, przy jego własnych obiekcjach, skupiać na nim większą uwagę? – Po to, Herb, że nie mam zamiaru wyjść na pospolitego drania. Tak czy 744

owak, wygląda, jakby był moim młodszym bratem... moglibyśmy zrobić z tego użytek. Uprzytomnił mi to właśnie Sam Winters. Powstanie obraz rzutkiej amerykańskiej rodziny, jak to określił. Chyba nam to wyjdzie na korzyść, jak sądzisz? – Nie widzę takiej potrzeby, panie prezydencie – włączył się Dennison, całkiem już sfrustrowany, a jego chrapliwy głos wskazywał, że zdaje sobie sprawę z faktu, że prezydent podjął już decyzję. – Liczą się też obawy kongresmana. Uważa, że może to pociągnąć za sobą akcje odwetowe wobec jego przyjaciół w arabskim świecie. Prezydent odchylił się w krześle, wbijając wzrok w szefa personelu. – To mnie nie przekonuje. Żyjemy w świecie najeżonym niebezpieczeństwami, ale uczynimy go jeszcze bardziej niebezpiecznym, jeżeli będziemy się poddawać takim idiotycznym domysłom. Właśnie w tym duchu wyjaśnię całemu narodowi, i to z pozycji siły, a nie strachu, że nie dopuszczę do całkowitego ujawnienia szczegółów operacji w Omanie ze względu na strategię antyterrorystyczną. Co do tego, Herb, miałeś rację. W istocie Sam Winters pierwszy 745

mi to uzmysłowił. Ale naprawdę nie mam zamiaru wyjść na pospolitego drania. To się po mnie nie pokaże. Zrozumiano, Herb? – Tak jest. – Panie Evan – zwrócił się do kongresmana Jennings z tym swoim zaraźliwym uśmiechem na twarzy. – Jest pan człowiekiem mojego pokroju. Z tego, co czytam, dokonał pan wspaniałego czynu, i jako prezydent nie okażę się niewdzięczny! A tak nawiasem mówiąc, Sam Winters napomknął też, że warto by wspomnieć, iż działaliśmy razem. Co, do cholery, w końcu pracowali z panem moi ludzie, a to święta prawda. – Panie prezydencie... – Zorganizuj to, Herb. Zerknąłem właśnie do swojego kalendarza, jeśli się nie obrazisz. W najbliższy wtorek, o dziesiątej rano. W ten sposób dotrzemy do wieczornych wiadomości wszystkich stacji telewizyjnych, a wtorek to dobry wieczór. – Ale, panie prezydencie... – znów zaczął wzburzony Dennison. – I jeszcze jedno, Herb, chcę, żeby się stawiła orkiestra wojskowa. W Błękitnej Sali. Niech 746

mnie licho, jeśli wyjdę na pospolitego drania. To się po mnie nie pokaże! – Wściekły Herbert Dennison wrócił z Kendrickiem do swojego gabinetu, żeby spełnić polecenie prezydenta – omówić szczegóły ceremonii wręczenia medalu w Błękitnej Sali w najbliższy wtorek. Z orkiestrą wojskową. Złość szefa personelu była tak niepomierna, że zaciskał tylko w milczeniu swoją wydatną, żelazną szczękę. – Naprawdę zalazłem panu za skórę, co, Herbie? zagadnął Evan dostrzegłszy zamaszysty krok Dennisona. – Zalazł mi pan za skórę, a na imię wcale nie mam Herbie. – Bo ja wiem. Tam u szefa zachowywał się pan jak Herbie. Usadził pana,co? – Zdarzają się takie chwile, kiedy prezydent słucha niewłaściwych osób. Kendrick spojrzał przez ramię na szefa personelu, kiedy tak kroczyli przestronnym korytarzem. Dennison zignorował nieśmiałe pozdrowienia licznych pracowników Białego Domu, którzy zmierzali w przeciwnym kierunku; wielu z nich patrzyło ze zdumieniem na Evana, najwyraźniej go rozpoznając. , – Jednego nie rozumiem – odezwał się Kendrick. – Pominąwszy naszą wzajemną niechęć do siebie, co pana tak gryzie? Przecież to ja wpakowałem się w 747

coś, co mi nie odpowiada, a nie pan. Dlaczego się pan tak wścieka? – Bo za dużo pan, do cholery, gada. Przyglądałem się panu w programie Foxleya i nazajutrz rano podczas tego małego popisu w pańskim gabinecie. Jest pan bezproduktywny. – Widać, że lubi pan to słowo. – Jest ich znacznie więcej w moim słowniku. – O, na pewno. W takim razie może czymś pana zaskoczę. – Znowu? Co to, cholera, tym razem będzie? – Proszę poczekać, aż znajdziemy się w pańskim gabinecie. Dennison polecił sekretarce, żeby nie łączyła go z nikim, chyba że odezwie się gorąca linia. Skinęła skwapliwie głową, przyjmując posłusznie polecenie, ale wystraszonym głosem dodała: – Odebrałam już kilkanaście telefonów do pana. Prawie wszystkie wymagają pilnie oddzwonienia. – Czy to gorąca linia? – Kobieta potrząsnęła głową. – No to co pani przed chwilą powiedziałem? – Z tymi uprzejmymi słowy szef personelu popchnął 748

kongresmana do gabinetu i zatrzasnął drzwi. – No więc czym mnie pan zaskoczy? – Wie pan, Herbie, muszę udzielić panu pewnej rady – odparł Evan podchodząc swobodnie do okna, przy którym stał przedtem. Odwrócił się i spojrzał na Dennisona. – Może się pan odnosić grubiańsko do personelu administracyjnego, jak długo pan zechce lub jak długo ci ludzie wytrzymają, ale niech się pan więcej nie waży dotykać członka Izby Reprezentantów i wpychać go do swojego gabinetu, jak gdyby miał mu pan zaraz spuścić tęgie lanie. – Wcale pana nie wepchnąłem! – Tak to odebrałem i tylko to się liczy. Ma pan ciężką rękę, panie Herbie. Jestem pewien, że mój szacowny kolega z Kansas czuł to samo, kiedy powalił pana na cztery łopatki. Nieoczekiwanie Herbert Dennison wstrzymał oddech, po czym roześmiał się cicho. Jego przedłużający się głęboki chichot był refleksyjny, nie wyrażał złości ani sprzeciwu, raczej ulgę niż cokolwiek innego. Dyrektor rozluźnił krawat i usiadł swobodnie w skórzanym fotelu przed swoim biurkiem. 749

– Boże, chciałbym być dziesięć albo dwanaście lat młodszy, Kendrick, to bym panu przetrzepał skórę. Nawet w tym wieku byłoby mnie jeszcze stać. Jak się ma jednak sześćdziesiąt trzy lata, człowiek się uczy, że rozwaga to lwia część męstwa czy jak by to określić. Nie chcę znów leżeć na cztery łopatki, w moim wieku trochę się trudniej pozbierać. – To niech się pan o to nie doprasza, niech pan nie kusi losu. Bardzo wyzywający z pana człowiek. – Proszę siadać, panie kongresmanie... na moim krześle, za moim biurkiem. No, proszę, proszę bardzo. – Evan usiadł. – I co pan czuje? Mrowie przechodzi panu po krzyżu, krew uderza do głowy? – Ani jedno, ani drugie. To miejsce pracy. – No tak, chyba jesteśmy ulepieni z innej gliny. Bo widzi pan, kilka pokoi dalej zasiada najpotężniejszy człowiek na kuli ziemskiej i zdaje się na mnie. A, prawdę powiedziawszy, wcale nie jestem geniuszem. Pilnuję tylko, żeby ten dom wariatów funkcjonował. Oliwię maszynerię, żeby tryby się kręciły, chociaż mój olej ma w sobie dużo kwasu, tak jak i ja. Ale to jedyny dostępny mi smar, a 750

poza tym się sprawdza. – Pewno coś w tym jest – skomentował Kendrick. – Pewno jest, i pan się chyba nie obrazi. Odkąd tu jestem... odkąd tu jesteśmy... wszyscy mi się kłaniają w pas i prawią z uśmiechem najróżniejsze komplementy, a tylko ich oczy mówią, że chętnie wpakowaliby mi kulę w łeb. Już to przerabiałem, wcale mnie to nie bierze. Aż tu naraz pan się zjawia i mówi mi pan, żebym się odpieprzył. Jest w tym naprawdę coś odświeżającego. Coś mi tu nawet odpowiada. To znaczy podoba mi się, że pan mnie nie lubi, a ja pana. Da się to zrozumieć? – W przewrotny sposób pewno tak. Ale pan w ogóle ma przewrotną naturę. – Dlaczego? Bo wolę walić prosto z mostu, niż owijać w bawełnę? Piękne słówka bez pokrycia i lizydupstwo to tylko strata czasu. Gdybym potrafił wyeliminować jedno i drugie, osiągnęlibyśmy dziesięć razy więcej niż teraz. – Mówił już pan to komuś? – Próbowałem, panie kongresmanie, Bóg mi świadkiem. I wie pan co? Nikt mi nie wierzy. 751

– A pan by wierzył na ich miejscu? – Pewno nie. Może zresztą gdyby uwierzyli, ten dom wariatów zamieniłby się w prawdziwy zakład zamknięty. Proszę się nad tym zastanowić, panie Kendrick. Moja przewrotność ma więcej niż jedno oblicze. – Nie czuję się powołany do tego, żeby komentować pańskie słowa, ale nasza rozmowa ułatwia mi pewne sprawy. – Ułatwia? A, właśnie, miał mnie pan zaskoczyć. – Otóż to – podchwycił Evan. – Widzi pan, do pewnych granic zrobię wszystko, czego pan zechce, tyle że za określoną cenę. Tak wygląda mój pakt z diabłem. – Pan mi pochlebia. – Wcale nie miałem zamiaru. Ja też nie lubię lizydupstwa, bo dla mnie też się wiąże ze stratą czasu. Jeśli dobrze pana rozszyfrowałem, jestem „bezproduktywny”, bo zrobiłem trochę szumu wokół pewnych spraw, które naprawdę leżą mi na sercu, a to, co pan usłyszał, kłóci się z pana interesami. Jak dotąd się zgadza? 752

– Zgadza się co do joty, szczawiku. Może pan sprawiać inne wrażenie, ale moim zdaniem jest w panu mnóstwo gówniarskiego sprzeciwu tych długowłosych chudzielców. – A pan sądzi, że jeżeli da mi się pole do popisu, wówczas posunę się jeszcze dalej. Już na samą taką myśl włos się panu jeży na głowie. I co, też się zgadza? – Zgadza jak? Nie dopuszczę, żeby ktokolwiek czy cokolwiek zakłóciło głos prezydenta. On nas wyciągnął z gówna ślamazarności. Pędzimy teraz z silnym wiatrem, aż serce rośnie. – Nie mam zamiaru iść tą drogą. – Pewno by pan nawet nie potrafił... – Ale zasadniczo zależy panu na dwóch sprawach nie dawał się zbić z tropu Evan. – Po pierwsze, żebym jak najmniej mówił, najlepiej nic, co podważa mądrości płynące z tego pańskiego domu wariatów. Jestem blisko? – Nie mógłby pan być bliżej, nie narażając się na aresztowanie. – A po drugie, jak już powiedział pan wcześniej, chciałby pan, żebym zniknął, i to szybko. Jak moje domysły? 753

– Trafił pan w samo sedno. – No, dobrze. Zastosuję się do obu tych życzeń w pewnych granicach. Po tej małej uroczystości w najbliższy wtorek, na której nie zależy żadnemu z nas, ale zadośćuczynimy woli szefa, w moim biurze zaroi się od dziennikarzy. Radio, prasa, telewizja... cała ta zgraja. Stanę się łakomym kąskiem, bo im wszystkim zależy na sprzedawaniu sensacji... – Nie mówi mi pan nic, czego bym nie wiedział albo nie aprobował – wtrącił Dennison. – Odrzucę wszystkie propozycje – ciągnął spokojnie Kendrick. – Nie udzielę żadnego wywiadu. Nie wypowiem się publicznie w żadnej kwestii i zniknę jak najszybciej będę mógł. – Ucałowałbym pana w tej sekundzie, ale użył pan jednego bezproduktywnego sformułowania: „w pewnych granicach”. Co by to miało, do cholery, znaczyć? – To znaczy, że w Kongresie będę głosował zgodnie z własnym sumieniem, a jeśli ktoś mnie sprowokuje, kiedy będę przy głosie, wyłożę swoje racje tak bez754

namiętnie, jak tylko będzie mnie na to stać. Ale wyłącznie w Kongresie; poza Kapitolem nie padnie z moich ust żaden komentarz. – Większość propagandowych bredni pochodzi spoza Kapitolu, a nie z niego – rzekł szef personelu Białego Domu z zadumą. – Protokoły z posiedzeń Kongresu i kamery telewizji kablowej rejestrujące obrady nie robią wyłomu w „Daily News”, ani w „Dallas”. W tych okolicznościach, dzięki temu ulizanemu skurwysynowi, Samowi Wintersowi, pańska oferta jest tak kusząca, że ciekaw byłbym ceny. Bo zakładam, że ma pan swoją cenę. – Chciałbym się dowiedzieć, kto mnie wsypał. Kto w tak dalece profesjonalny sposób dokonał przecieku z Omanu. – A pan sądzi, że ja bym nie chciał? – wybuchnął Dennison, aż podskakując na krześle. Już ja bym tych łajdaków pogrzebał żywcem w torpedowcach pięćdziesiąt kilometrów od brzegu Newport News! – To niech mi pan pomoże wykryć przeciek. Tak wygląda moja cena. Może pan ją przyjąć albo nie, a wtedy zobaczy mnie pan w programie Foxleya na cały kraj, jak mówię o panu i o całej pana bandzie, co o was myślę. Mam was za 755

zgraję nadętych neandertalczyków poruszających się w niezrozumiałym dla was skomplikowanym świecie.. – A pan jest, do ciężkiej cholery, ekspertem? – Nie. Wiem tylko, że pan nim nie jest. Przypatruję się przysłuchuję i widzę, jak pan utrąca tylu ludzi, którzy mogliby panu pomóc, bo mają jeden czy drugi zygzak, a pan sobie obmyślił inny deseń. Poza tym dzisiaj nauczyłem się czegoś jeszcze. Zobaczyłem to, usłyszałem. Prezydent Stanów Zjednoczonych rozmawiał z Samuelem Wintersem, człowiekiem, którym pan pomiata. Ale kiedy wyjaśnił pan, że go pan nie lubi, ponieważ odmówił wam poparcia w Kongresie, Langford Jennings powiedział coś, co mi piekielnie zaimponowało. Powiedział, że nawet jeśli ten Sam Winters ma inne zdanie w tej czy innej sprawie, to jeszcze nie czyni z niego wroga. – Prezydent często nie rozumie, kto jest jego wrogiem. Bez pudła rozpoznaje swoich ideologicznych sprzymierzeńców i trzyma z nimi sztamę... czasem, prawdę powiedziawszy, za długo... ale często zbytnia wielkoduszność nie pozwala mu dostrzec, kto może zburzyć wartości, które sam wyznaje. 756

– To najsłabszy i najbardziej arogancki argument, jaki w życiu słyszałem, panie Herbie. Przed czym chce pan tego człowieka ustrzec? Przed odmiennymi opiniami? – Wróćmy do pana wielkiej niespodzianki, panie kongresmanie. Ten temat bardziej mi odpowiada. – Nie mam co do tego wątpliwości. – Co pan wie, czego my nie wiemy, a co mogłoby nam pomóc w wykryciu przecieku z Omanu? – Z grubsza biorąc to, czego się dowiedziałem od Franka Swanna. Jako szef jednostki operacyjnej OHIOCzteryZero miał łączność z Sekretariatem Obrony i Stanu, a także z Przewodniczącym Kolegium Szefów Sztabów, którzy świetnie o mnie wiedzieli. Powiedział mi jednak, żeby wykreślić ich z listy ewentualnych podejrzanych... , – Co racja, to racja – przerwał mu Dennison. – Owszem, na pierwszy rzut oka to ciepłe kluski. Nie potrafią odpowiedzieć na najprostsze pytanie, przez co sprawiają wrażenie urodzonych kretynów. Ale, między nami mówiąc, wcale nie są tacy głupi. Już za długo żyją na tym świecie, żeby nie 757

wiedzieć, co znaczy sprawa ściśle tajna i dlaczego ma taką pozostać. Co jeszcze? – No więc pominąwszy pana, a prawdę powiedziawszy, wykluczam pana jedynie dlatego, że moje rozumowanie jest mniej więcej tak „bezproduktywne”, jak tylko pańskie uszkodzone szare komórki mogłyby to samo wyobrazić, pozostaje troje ludzi. – Kto taki? – Pierwszy to Lester Crawford z Centralnej Agencji Wywiadowczej. Drugi to szef bazy w Bahrajnie, James Grayson. Trzecia osoba to kobieta, Adriannę Rashad, która jest agentką specjalną i działa z Kairu. – I co pan powie na ich temat? – Wedle słów Swanna, są to jedyne osoby, które o mnie wiedziały, kiedy powierzono mi misję w Maskacie. – To nasz personel – powiedział Dennison znacząco. – A pańscy ludzie tam na miejscu? – Nie twierdzę, że to niemożliwe, ale sądzę, że mało prawdopodobne. Tych kilku, z którymi miałem do czynienia, z wyjątkiem młodego sułtana, ma tak 758

znikome możliwości kontaktu z Waszyngtonem, że rozważałbym ich na ostatnim miejscu, a może nawet wcale. Ahmat, którego znam od lat, z pewnością by się czegoś takiego nie dopuścił, i to z wielu powodów, poczynając od jego tronu, a co niemniej istotne, swoich powiązań z naszym rządem. Spośród czterech ludzi, z którymi rozmawiałem przez telefon, tylko jeden odpowiedział i przypłacił to życiem, niewątpliwie za zgodą innych. Tamci śmiertelnie się wystraszyli. Nie chcieli mieć ze mną nic wspólnego, nie chcieli wiedzieć o mojej obecności w Omanie, nie chcieli mieć do czynienia z nikim, o kim wiedzieli, że się ze mną kontaktował, a mógłby rzucić na nich bodaj cień podejrzenia. Musiałby pan być na miejscu, żeby to zrozumieć. Wszyscy tam żyją w strachu przed terroryzmem, czują sztylet przyłożony do gardła, a także do gardeł wszystkich członków swoich rodzin. Zdarzały się już takie akcje odwetowe, zabity syn, zgwałcona i okaleczona córka, bo kuzyni lub wujowie wezwali do zemsty na Palestyńczykach. Nie wierzę, że którykolwiek z nich szepnąłby moje nazwisko choćby głuchemu psu. – Boże, w jakim świecie żyją ci cholerni Arabowie? – W takim, w którym olbrzymia większość usiłuje przetrwać, a także zapew759

nić jakie takie życie sobie i swoim dzieciom. A my. My nie przyszliśmy im z pomocą, ty obłudny łajdaku. Dennison przekrzywił głowę i zmarszczył brwi. – Może i zasłużyłem na to wyzwisko, panie kongresmanie, będę to musiał przemyśleć. Nie tak dawno temu w modzie było nie lubić Żydów, nie ufać im, a teraz sytuacja się zmieniła, i ich miejsce w naszej hierarchii niechęci zajęli Arabowie. Może to wszystko blaga, kto wie?.,. Ale teraz muszę wiedzieć jedno: kto pana zakablował wsypując ściśle tajną koronkową robotę. Pan sądzi, że to ktoś z naszych szeregów. – Nie ma innej możliwości. Do Swanna dotarł, i to, jak się okazuje, dotarł podstępnie, pewien blondyn z europejskim akcentem, który miał na mój temat wyczerpujące dane. Te informacje mogły pochodzić jedynie z akt rządowych, przypuszczalnie z mojej teczki personalnej kongresmana. Usiłował mnie powiązać ze sprawą Omanu, Swann jednak stanowczo wszystkiemu zaprzeczył, mówiąc, że odrzucił moją kandydaturę. Ale odniósł wrażenie, że wcale tamtego nie przekonał. – Wiemy o tym blondasowatym duchu – wtrącił Dennison. – Nie możemy go 760

znaleźć. – On natomiast pogrzebał i znalazł kogoś innego, kogoś, kto potwierdził, celowo albo bezwiednie, to, czego Frank usiłował dojść. Jeżeli wykluczymy pana, a także Sekretarzy Stanu, Obrony i Kolegium Szefów Sztabów, pozostają nam jedynie Crawford, Grayson bądź ta Rashad. – Pierwszych dwóch też pan może wykreślić – powiedział szef personelu Białego Domu. – Dziś z samego rana przypiekałem na rożnie Crawforda tu, w tym gabinecie, i był gotów wyzwać mnie na rosyjską ruletkę za samo napomknięcie o takiej ewentualności. Co do Graysona, rozmawiałem z nim pięć godzin temu przez telefon w Bahrajnie, i omal go nie trafiła apopleksja na samą myśl, że możemy go w ogóle podejrzewać o przeciek. Zacytował mi regulamin tajnych operacji, jak gdybym był najdurniejszym smarkaczem w całej dzielnicy, którego należałoby wtrącić do izolatki za wydzwanianie do niego przez nie zabezpieczoną linię na obcym terytorium. Grayson, podobnie jak Crawford, jest zawodowcem starej daty. Żaden z nich nie narażałby dla pana swojej życiowej kariery i żaden nie dałby się w coś takiego wmanewrować. Kendrick podsunął 761

się do przodu na krześle Dennisona, oparł łokcie na biurku. Wbił wzrok w przeciwną ścianę gabinetu, przez głowę przeleciał mu tłum sprzecznych myśli. Khalehla, a właściwie Adrienne Rashad, uratowała mu życie, ale czyżby tylko po to, żeby go później wydać? Przyjaźniła się również z Ahmatem, którego powiązania z nią mogłyby go zniszczyć, a Evan już i tak dostatecznie skrzywdził młodego sułtana, żeby teraz jeszcze dodawać rozszyfrowaną agentkę wywiadu do listy swoich grzechów. Jednakże Khalehla rozumiała go, kiedy potrzebował zrozumienia, ofiarowała życzliwość, kiedy mu jej najbardziej brakowało, bo tak się bał – zarówno o własne życie, jak i o własne niedociągnięcia. Jeżeli nawet skłoniono ją podstępem do tego, żeby go wydała, a on zdemaskuje jej uchybienie, będzie skończona w pracy, w którą tak święcie wierzy... Jeżeli jednak nikt jej nie skłonił, lecz wydała go z własnych powodów, w takim razie zdemaskuje tylko jej zdradę. Gdzie leży prawda? Dała się nabrać czy kłamała? Tak czy owak, musi sam to zbadać bez oficjalnego dochodzenia. Przede wszystkim, czy dała się nabrać, czy kłamała, Evan musi się dowiedzieć, z kim się kontaktowała czy też kto się z nią kontaktował. Bo tylko ten „ktoś” może znać odpowiedź na pytanie 762

„dlaczego” ujawniono go jako Evana z Omanu. I on musi się tego dowiedzieć! – Zatem z całej waszej siódemki pozostaje tylko jedna osoba, o której nic nie wiemy. – Ta kobieta – podchwycił Dennison kiwając głową. – Będę ją, cholera, przypiekał na rożnie, aż pójdą iskry. – Nie zrobi pan tego – zaoponował Kendrick. – Pan i pańscy ludzie nie zbliżycie się do niej, dopóki wam nie dam znać, jeżeli w ogóle do tego dojdzie. I jeszcze jedno. Nikt nie ma wiedzieć, że przerzuca ją pan tu z powrotem, pod parasolem, tak się to bodajże nazywa. Absolutnie nikt. Zrozumiano? – Kim pan, do diabła, jest... – Już to przerabialiśmy, panie Herbie. Pamięta pan, we wtorek, w Błękitnej Sali? Z orkiestrą wojskową, z całym sztabem reporterów i kamer telewizyjnych? Będę miał przed sobą olbrzymie forum, jeśli tylko zechcę z niego skorzystać, żeby wygłosić kilka uwag. Proszę mi wierzyć, na pewno znajdzie się pan jako jeden z pierwszych na mojej muszce, łącznie z rozłożeniem na cztery łopatki i tak dalej. – Psiakrew! Czy ofiara szantażu może ośmielić się zapytać, dlaczego ta 763

widmowa dama cieszy się pana specjalnymi względami? – Naturalnie – odrzekł Evan wpatrując się usilnie w szefa personelu. – Ta kobieta uratowała mi życie, nie będzie więc pan niszczył jej życia, dając do zrozumienia jej ludziom, że ma pan ją na tym swoim słynnym celowniku Białego Domu. Zbyt dużo zła już pan tu wyrządził. – No, dobrze, już dobrze! Ale ustalmy jedno. Jeżeli to ona okaże się wtyczką, odda ją pan w moje ręce. – To zależy – powiedział Kendrick, odchylając się znów na krześle. – Na miłość boską, od czego? – Od tego, co i jak. – Kolejne zagadki, panie kongresmanie? – Nie dla mnie – odparł Evan powstając raptownie z krzesła. – Proszę mnie stąd wyprowadzić, panie Dennison. A ponieważ nie mogę jechać do swojego domu,ani w Wirginii, ani nawet w Kolorado, żeby nie urządzono zaraz na mnie nagonki, czy ktoś z tego domu wariatów mógłby mi wynająć domek na wsi pod innym nazwiskiem? Zapłacę za miesiąc czy za ile będzie trzeba. Muszę mieć 764

kilka dni dla siebie, żeby sobie to i owo przemyśleć, zanim wrócę do biura. – Już się tym zajęto – odparł skwapliwie szef personelu. – Właściwie to był pomysł Jenningsa, żeby przechować pana przez weekend w jednym z tych czyśćców w stanie Maryland. – Co to, u diabła, jest czyściec? Niechże pan mówi zrozumiale. – Ujmijmy to w ten sposób. Jest pan gościem prezydenta Stanów Zjednoczonych w miejscu niemożliwym do znalezienia, zarezerwowanym dla osób, którym zależy na dyskrecji. Ja też uważam, że Langford Jennings powinien pierwszy wygłosić oświadczenie publiczne na pański temat. Widziano tu pana, więc rozejdzie się plotka. – Pan jest autorem scenariusza. Co zatem powiemy... a raczej co pan powie, skoro ja będę w odosobnieniu? – Nic prostszego. Chodzi o pańskie bezpieczeństwo. Po naradzie z naszymi specjalistami od terroryzmu prezydent przede wszystkim troszczy się o pana. Spokojna głowa, już nasi mistrzowie pióra wymyślą coś, od czego kobiety będą pochlipywały, a mężczyźni zechcą wyjść na defiladę. A ponieważ ostatnie słowo w tych sprawach należy do Jenningsa, pewnie nakreśli on wzruszający obraz 765

potężnego rycerza Okrągłego Stołu sprawującego pieczę nad odważnym młodszym bratem, który spełnił wspólną, ryzykowną misję. Psiakrew! – I jeśli w teorii akcji odwetowych kryje się choć ziarno prawdy – dorzucił Kendrick – wezmą mnie na cel. – Nie miałbym nic przeciwko temu – stwierdził Dennison kiwając znów głową. – Proszę się ze mną porozumieć, kiedy pan już poczyni kroki w sprawie tej Rashad. Evan siedział w wygodnym skórzanym fotelu w gabinecie imponującego czyśćca w miejscowości Cynwid Hollow na Wschodnim Wybrzeżu stanu Maryland. Na zewnątrz, w obrębie murów rzęsiście oświetlonej posiadłości, przechadzali się tam i z powrotem strażnicy, patrolując każdy skrawek terenu – broń w pogotowiu, czujny wzrok. Kendrick wyłączył oglądaną po raz trzeci transmisję telewizyjną ze zwołanej nagle przez prezydenta Langforda Jenningsa konferencji prasowej w sprawie pewnego kongresmana, niejakiego Evana Kendricka z Kolorado. Była znacznie bardziej oburzająca, niż to przepowiadał Dennison, pełna obrzydliwych pauz, aż się bebechy wywracały, okraszonych 766

serją dobrze przećwiczonych uśmiechów, które jakże wyraźnie wyrażały dumę i ból, kryjące się za wyszczerzonymi zębami. Prezydent po raz kolejny powtórzył same ogólniki, nie mówiąc nic konkretnego, wyjąwszy jedno stwierdzenie: „Dopóki nie zastosuje się odpowiednich środków bezpieczeństwa, poprosiłem kongresmana Kendricka, człowieka, z którego wszyscy jesteśmy tak dumni, żeby pozostał w bezpiecznym odosobnieniu. Do tej prośby dołączam niniejszym surowe ostrzeżenie. Gdyby tchórzliwi terroryści poważyli się targnąć na życie mojego przyjaciela, bliskiego współpracownika, którego traktuję, nie przymierzając, jak młodszego brata, użyjemy całej potęgi Stanów Zjednoczonych na lądzie, morzu i w powietrzu przeciwko odpowiedzialnym za takie próby osobom”. Boże Święty! Zadzwonił telefon. Evan rozejrzał się za aparatem. Stał na biurku po drugiej stronie pokoju; kongresman wstał z fotela i podszedł do natarczywego aparatu. – Tak? – Ta kobieta leci samolotem wojskowym ze starszym attache ambasady w Kairze. Figuruje jako jego sekretarka, nazwisko nieważne. Przylot przewiduje 767

się na siódmą rano naszego czasu. Najpóźniej o dziesiątej będzie w Maryland. – Co ona wie? – Nic. – Musiał pan coś powiedzieć – nalegał Kendrick. – Powiedziano jej, że ma otrzymać nowe, pilne instrukcje od rządu, które mogą być przekazane wyłącznie osobiście tu, na miejscu. – I kupiła tę bajeczkę? – Nie miała wyboru. Zabrano ją z jej mieszkania w Kairze i od tamtej pory przebywa w bezpiecznym odosobnieniu. Życzę koszmarnej nocy, ty łajdaku. – Dzięki, Herbie. Evan odłożył słuchawkę z poczuciem ulgi, a zarazem lęku przed jutrzejszą poranną konfrontacją z kobietą, którą znał jako Khalehlę, z kobietą, z którą niegdyś kochał się w obłędnym strachu i wyczerpaniu. Musi zapomnieć o impulsie i desperacji, które go do tego popchnęły. Musi sam przed sobą określić, czy spotyka się ponownie z wrogiem czy z przyjacielem. Ale przynajmniej miał teraz jakiś plan na najbliższe dwanaście albo piętnaście godzin. Czas zadzwonić do Ann O'Reilly, a za jej pośrednictwem skontaktować się 768

z Mannym. Nieważne, kto się dowie o jego miejscu pobytu; jest przecież oficjalnym gościem prezydenta Stanów Zjednoczonych.

Rozdział 23 Emmanuel Weingrass siedział w czerwonej plastikowej loży z krępym, wąsatym właścicielem barku w Mesa Verde. Ostatnie dwie godziny upłynęły mu pod znakiem wielkiego napięcia, co mu przypomniało owe szalone dni w Paryżu, kiedy pracował dla Mosadu. Wprawdzie obecna sytuacja miała w sobie nieporównanie mniej dramatyzmu, i przeciwnicy raczej nie czyhali na jego życie, lecz przecież był teraz starszym panem, a musiał się poruszać tak, żeby go nie widziano ani nie zatrzymano. W Paryżu musiał pokonać niepostrzeżenie trasę od SacreCoeur na Boulevard de la Madelaine obstawioną szczelnie terrorystami. Tutaj, w Kolorado, musiał się przemknąć z domu Evana do miasteczka Mesa Verde tak, aby nie zatrzymała go i nie przymknęła drużyna jego pielęgniarek, które kręciły się wszędzie z powodu zamieszania na zewnątrz. – Jak tyś to zrobił? – spytał GonzalezGonzalez, właściciel barku, nalewając 769

Weingrassowi szklankę whisky. – Wykorzystałem drugą w kolejności, historycznie rzecz biorąc, potrzebę odosobnienia cywilizowanego człowieka, GeeGee. Toaletę. Udałem się do toalety i wyszedłem przez okno. Następnie zmieszałem się z tłumem pstrykając zdjęcia aparatem Evana niczym zawodowy fotograf, a wreszcie złapałem taksówkę tutaj. – Wiesz, człowieku – wtrącił GonzalezGonzalez – taryfiarze naprawdę się dzisiaj obłowią! – Złodzieje i tyle! Ledwo wsiadłem, a ten ganef z miejsca mi mówi: „Sto dolarów na lotnisko, łaskawco.” No więc mu odpowiedziałem, uchylając kapelusza: „Stanowa Komisja do spraw Taksówkarstwa zainteresuje się na pewno nowymi taryfami w Verde”, na co on do mnie: „A, to pan, panie Weingrass. Przecież ja żartowałem, panie Weingrass.” No to mu odparowałem: „Licz im pan dwieście, a mnie pan zawieź do GeeGee!” Obaj mężczyźni zanieśli się głośnym śmiechem, gdy wtem automat telefoniczny na ścianie tuż za ich lożą zadzwonił głośnym staccato. Gonzalez położył rękę na ramieniu Manny'ego. 770

– Garcia odbierze – rzekł. – Dlaczego? Mówiłeś, że mój chłopak dzwonił już dwa razy! – Garcia wie, co powiedzieć. Właśnie go poinstruowałem. – To powiedz i mnie! – Da kongresmanowi numer telefonu w moim kantorze i poprosi, żeby za dwie minuty zadzwonił jeszcze raz. – GeeGee, co ty, do licha, wyprawiasz? – Kilka minut po tobie wszedł tu jakiś nie znany mi gringo. – No i co z tego? Dużo tu się przewija ludzi, których nie znasz. – Manny, on mi tu jakoś nie pasuje. Nie ma prochowca, kapelusza ani aparatu fotograficznego, ale i tak nie pasuje. Ma na sobie garnitur... z kamizelką. – Weingrass już miał odwrócić głowę. – Nie – rzucił ostro Gonzalez, ściskając rękę Weingrassa. – Facet co jakiś czas spogląda tutaj. Na pewno chodzi mu o ciebie. – No to co robimy? – Na razie czekaj. Wstaniesz, kiedy ci powiem. Kelner imieniem Garcia odwiesił słuchawkę, kaszlnął jeden raz i podszedł do rudego nieznajomego w 771

ciemnym ubraniu. Nachylił się i ściszonym głosem powiedział coś elegancko ubranemu gościowi. Mężczyzna spojrzał chłodno na tego nieoczekiwanego posłańca; kelner wzruszył ramionami i wrócił za bar. Mężczyzna powoli, dyskretnie, położył na stole kilka banknotów, wstał i wyszedł najbliższymi drzwiami. – Teraz – szepnął GonzalezGonzalez, wstając i pokazując gestem Manny'emu, żeby podążył za nim. Dziesięć sekund później znajdowali się już w zaniedbanym kantorze właściciela. – Kongresman zadzwoni za jakąś minutę – oznajmił GeeGee, wskazując krzesło za biurkiem, które przed kilkudziesięciu laty widziało lepsze czasy. – Jesteś pewien, że to był Kendrick? – spytał Weingrass. – Potwierdziło mi to kaszlnięcie Garcii. – A co powiedział tamtemu facetowi przy stole? – Że wiadomość przez telefon musiała być chyba do niego, bo żaden inny gość nie odpowiada temu rysopisowi. – Jak brzmiała wiadomość? – Całkiem prosto, amigo. Że musi się koniecznie skontaktować ze swoimi 772

ludźmi na zewnątrz. – Tylko tyle? – Przecież wyszedł? To nam coś mówi, prawda? – Na przykład co? – Uno, że musi się porozumieć z jakimiś ludźmi, tak? Dos, że znajdują się albo przed tym wspaniałym lokalem, albo może się z nimi porozumieć w inny sposób, na przykład przez luksusowy telefon w swoim samochodzie, tak? Tres, że nie przyszedł tu w tym swoim luksusowym garniturze tylko po to, żeby się napić teksańskomeksykańskiego piwa, którym się praktycznie krztusi, podobnie jak ty się krztusisz moim winem z bąbelkami, tak? quatro, nie ma dwóch zdań, że to ktoś nasłany z Waszyngtonu. – Z rządu? – spytał zdumiony Manny. – Osobiście nigdy nie miałem bynajmniej do czynienia z nielegalnymi uchodźcami, którzy przekraczają granice z mojego ukochanego kraju na południu, ale różne pogłoski docierają nawet do tak niewinnych uszu jak moje... Wiemy, czego szukać, przyjacielu. Comprende, hermano? 773

– Zawsze mówiłem – rzekł Weingrass siadając za biurkiem – że wystarczy znaleźć najbardziej obskurne bary w mieście, a człowiek więcej się dowie o życiu niż we wszystkich rynsztokach Paryża. – Paryż dużo dla ciebie znaczy, prawda, Manny? – To mi już mija, amigo. Sam nie wiem dlaczego, ale mija. Coś się tu dzieje z moim chłopcem, a ja tego nie rozumiem. Ale to ważne. – On też dużo dla ciebie znaczy, prawda? – To mój syn. „ Zadzwonił telefon, Weingrass porwał słuchawkę do ucha, GonzalezGonzalez wyszedł z pokoju. – To ty, próżniaku? – Co się tam u ciebie dzieje, Manny? – spytał Kendrick na linii z czyśćca na Wschodnim Wybrzeżu Marylandu. – Obstawia cię cały oddział Mosadu? – Mam znacznie skuteczniejszą obstawę – odparł stary architekt z Bronxu. – Żadnych księgowych, żadnych rewidentów, którzy by liczyli szekle nad likierem jajecznym. Ale co z tobą? Co się, do diabła, stało? . – Nie wiem, przysięgam, że nie wiem! Evan zrelacjonował szczegółowo cały swój dzień, począwszy od zaskakujących wieści, jakie przekazał mu na basenie Sabri Hassan, poszukanie 774

schronienia w podrzędnym motelu w Wirginii; od swojej konfrontacji z Frankiem Swannem z Departamentu Stanu po swój przyjazd pod eskortą do Białego Domu; od spotkania wrogo usposobionego szefa personelu Białego Domu aż po wizytę u prezydenta Stanów Zjednoczonych, który wszystko jeszcze gorzej zamącił, planując uroczystość wręczenia medalu w Błękitnej Sali na najbliższy wtorek, i to z orkiestrą wojskową. Skończywszy wreszcie na tym, że kobieta imieniem Khalehla, która najpierw uratowała mu życie w Bahrajnie, okazała się w istocie pracowniczką Centralnej Agencji Wywiadowczej przysłaną tam po to, żeby go wypytać. – Z tego, co mi mówiłeś wynika, że nie mogła cię wydać. – Niby dlaczego? – Boś jej uwierzył, kiedy ci powiedziała, że jest Arabką przepełnioną wstydem, sam mi mówiłeś. Pod pewnymi względami, próżniaku, znam cię lepiej niż ty sam siebie. Niełatwo cię nabrać w takich sprawach, Dlatego byłeś taki dobry w Grupie Kendricka... Gdyby ta kobieta cię wydała, powiększyłaby tylko swój wstyd i jeszcze bardziej rozjątrzyła obłąkany świat, w którym żyje. 775

– Manny, tylko ona mi pozostała. Inni nie wchodzą w rachubę. – To znaczy, że są jacyś inni poza tymi innymi. – Na miłość boską, ale kto? Tylko ci ludzie wiedzieli, że tam jestem. – Podobno Swann ci powiedział o rozmowie z jakimś blondasem z obcym akcentem, który wykombinował, że jesteś w Maskacie. A skąd on zaczerpnął informacje? – Nikt nie może go odnaleźć, nawet Biały Dom. – Może ja znam ludzi, którzy zdołają go odnaleźć – rzucił Weingrass. – Nie, Manny – sprzeciwił się Kendrick stanowczo. – To nie Paryż, a o tych Izraelczykach nie ma mowy. Za dużo im zawdzięczam, chociaż pewnego dnia poproszę cię o wyjaśnienie tego ich zainteresowania pewnym jeńcem w ambasadzie. – Nigdy mi tego nie powiedziano – odparł Weingrass. – Wiedziałem o wstępnym planie akcji, do której przysposobiono oddział, zakładałem, że chodzi o kogoś wewnątrz, ale nigdy tego przy mnie nie omawiano. Ci ludzie umieją trzymać język za zębami... Jaki jest twój następny ruch? – Jutro rano z tą Rashad, już ci mówiłem. 776

– A potem? – Nie oglądasz chyba telewizji. – Jestem u GeeGee. On tylko uznaje wideokasety, pamiętasz? Puszcza powtórkę z finałów baseballa w osiemdziesiątym drugim, i prawie wszyscy goście w barze sądzą, że to dzisiaj. A co jest w telewizji? – Prezydent. Ogłosił, że jestem w bezpiecznym odosobnieniu. – Dla mnie to brzmi jak więzienie. – Poniekąd masz rację, ale warunki są znośne, a poza tym nadzorca dał mi pewne przywileje. – Dostanę numer telefonu? – Sam go nie znam. Na aparacie nic tu nie ma, tylko czysty pasek, ale będę z tobą w kontakcie. Zadzwonię, jeśli się stąd ruszę. Nikt nie może wytropić tej linii, chociaż i tak nic by to nikomu nie dało. – Dobra, teraz ja cię o coś spytam. Wspomniałeś komukolwiek o mnie? – Na miły Bóg, skądże znowu. Zapewne figurujesz w tajnych aktach z Omanu, mówiłem też, że poza mną wiele innych osób zasługuje na uznanie, ale 777

nigdy nie wymieniłem twojego nazwiska. Dlaczego pytasz? – Bo jestem śledzony. – Co? – Nie podoba mi się ta zagrywka. GeeGee twierdzi, że ten błazen, co mi siedzi na ogonie, jest nasłany z Waszyngtonu i że nie działa sam. – Może Dennison wyciągnął twoje nazwisko z akt i przydzielił ci ochronę. – Przed czym? Nawet w Paryżu jestem bezpieczny jak sejf. Gdybym nie był, już od trzech lat bym nie żył. A dlaczego sądzisz, że figuruję w jakichkolwiek aktach? Poza oddziałem nikt nie znał mojego nazwiska, poza tym żadne z naszych nazwisk nie padło na konferencji tego ranka, kiedy wszyscy wyjechaliśmy. Wreszcie, próżniaku, gdyby ktoś chciał mnie ochronić, może warto byłoby mnie o tym. powiadomić. Bo jeśli jestem na tyle groźny, żebym wymagał takiej ochrony, mogę kropnąć jakiegoś nieznajomego, który mnie będzie chronił. – Jak zwykle – przyznał Kendrick – na tej twojej pustyni niewiarygodności może się kryć ziarnko zdrowego rozsądku. Sprawdzę to. – Bardzo cię proszę. Może nie zostało mi tak wiele lat życia, ale nie chciałbym go skracać kulą w 778

głowie z którejkolwiek ze stron. Zadzwoń jutro, bo teraz muszę wracać na ten swój sabat czarownic, zanim wiedźmy zgłoszą moje zniknięcie czarownikowi w osobie szefa policji. – Pozdrów ode mnie GeeGee dorzucił Evan. – I powiedz mu, że kiedy wrócę do domu, niech się lepiej trzyma z daleka od interesów importowych. Aha, i podziękuj mu, Manny. Kendrick odłożył słuchawkę na widełki, ale nie odrywając ręki znów ją podniósł i wykręcił 0. – Centrala – zgłosił się jakby z wahaniem damski głos po dłuższej, nienaturalnie chyba długiej chwili.” – Nie wiem dlaczego – zaczął Evan – ale tak mi się zdaje, że nie jest pani normalną telefonistką z Towarzystwa Telefonicznego Bell. – Słucham pana...? – Mniejsza o to. Moje nazwisko Kendrick, muszę się porozumieć jak najszybciej z panem Herbertem Dennisonem, szefem personelu Białego Domu, w bardzo pilnej sprawie. Proszę go odnaleźć i sprawić, żeby oddzwonił w ciągu pięciu minut. Gdyby okazało się to niemożliwe, będę zmuszony zadzwonić do męża mojej sekretarki, porucznika waszyngtońskiej policji, i oświadczyć mu, że 779

jestem więziony w miejscu, które z dużą dozą prawdopodobieństwa mógłbym dość dokładnie określić. – Ależ, proszę pana! – Wyrażam się chyba jasno i logicznie – przerwał jej Evan. – Pan Dennison ma się ze mną skontaktować w ciągu pięciu minut, zaczynam mierzyć czas. Dziękuję pani, żegnam. Kendrick ponownie odłożył słuchawkę, ale tym razem oderwał od niej rękę i podszedł do barku w ścianie, w którym stał pojemnik z lodem i bateria butelek drogich gatunków whisky. Nalał sobie kielicha, spojrzał na zegarek, po czym podszedł do dużego okna kwaterowego, z którego rozciągał się widok na rzęsiście oświetlony teren z tyłu domu. Rozbawił go widok trawiastego pola do krykieta obstawionego białymi ogrodowymi meblami z kutego żelaza; mniej go natomiast rozbawił widok strażnika ubranego w cywilny uniform służącego posiadłości. Mężczyzna przemierzał alejkę w ogrodzie pod kamiennym murem, z przodu miał przewieszony zgoła nie cywilny, zdecydowanie wojskowy karabin automatyczny. Manny się nie mylił Evan był w więzieniu. Po chwili zadzwonił telefon, kongresman z Kolorado wrócił do apa780

ratu. – Cześć, Herbie, co słychać? – Co słychać, ty skurwysynu? Jestem, do cholery, pod prysznicem, oto co słychać. Cały mokry! Czego chcesz? – Chcę wiedzieć, dlaczego Weingrass jest śledzony. Chcę wiedzieć, dlaczego jego nazwisko w ogóle wypłynęło na powierzchnię, ale lepiej mi podaj jakiś cholernie dobry powód, na przykład jego bezpieczeństwo osobiste, – Wolnego, niewdzięczniku – uciął szorstko szef personelu. – Co znów, psiakrew, za Weingrass? Coś, co podrzucił Manischewitz? – Emmanuel Weingrass to architekt o międzynarodowej sławie. Jest również moim przyjacielem i mieszka teraz w moim domu w Kolorado. A z powodów, których nie muszę ci tłumaczyć, jego pobyt tam jest ściśle tajny. Gdzie i komu przekazałeś jego nazwisko? – Nie mogę przekazywać czegoś, czego w życiu nie słyszałem, ty durniu. – Chyba mnie nie okłamujesz, co, Herbie? Bo jeśli łżesz, już ja dopilnuję, żeby ci najbliższych kilka tygodni poszło w pięty. – Gdybym tylko sądził, że kłam781

stwami się ciebie pozbędę, zaraz udałbym się do tego źródła. Ale w sprawie Weingrassa nie mam żadnych kłamstw w zanadrzu, bo go nie znam. Musisz mi więc pomóc... – Czytałeś raporty przesłuchań z Omanu, prawda? – To była jedna teczka akt, już zresztą spalona. Oczywiście, że czytałem. – I nigdy nie pojawiło się w niej nazwisko Weingrassa? – Nie, a na pewno zapamiętałbym. Bo to dziwne nazwisko. – Dla Weingrassa akurat nie. – Kendrick przerwał, ale nie na tak długo, żeby Dennison zdążył coś wtrącić. – Czy ktokolwiek z Centralnej Agencji Wywiadowczej, Państwowej Agencji Bezpieczeństwa lub podobnych instytucji mógł dać nadzór mojemu gościowi nie informując cię o tym? – Nie ma mowy! – wykrzyknął suzeren Białego Domu. – W sprawie twojej osoby i kłopotów, jakich nam narobiłeś, nikt nie ma prawa kiwnąć choćby małym palcem, żebym o tym nie wiedział! – I ostatnie pytanie. Czy w aktach z Omanu była jakaś wzmianka o osobie, która przyleciała ze mną z Bahrajnu? Teraz z kolei Dennison zawiesił głos. – Chyba odsłania pan karty, panie kongresmanie. 782

– Jeszcze chwila, a sam wyjdziesz na ciepłe kluchy. Jeżeli sądzisz, że już teraz wpakowałeś w kabałę siebie i twojego szefa, tym bardziej nie waż się nawet snuć domysłów na temat powiązań tego architekta. Zapomnij o tym. – Dobrze, zapomnę – zgodził się szef personelu. – Z takim nazwiskiem jak Weingrass mógłbym się dopatrzeć innych powiązań, a to mnie już przeraża. Podobnie jak Mosad. – To świetnie. A teraz odpowiedz tylko na moje pytanie. Co było w tych aktach na temat mojego przylotu z Bahrajnu do Andrews? – Na pokładzie znajdowałeś się ty i pewien stary Arab ubrany w zachodnim stylu, wieloletni subagent Operacji Konsularnych, który przyleciał tu na leczenie. Nazywał się Ali Jakiśtam. Departament Stanu go przepuścił i facet się zmył. Wszystko jasne, Kendrick. Nikt tu w rządzie nie ma pojęcia o żadnym panu Weingrassie. – Dzięki, Herb.Dzięki za formę „Herb”..W czymś jeszcze mógłbym ci pomóc? Evan wyjrzał przez kwaterowe okno, rzucił okiem na rzęsiście oświetlony teren, strażnika przed domem i całą tę scenerię. – Będę tak miły i powiem, że nie. – odparł cicho. – Przynajmniej na razie. Ale mógłbyś mi coś wyjaśnić. Ten telefon jest na pod783

słuchu, prawda? – Tak, ale nie na zwykłym. Ma taką małą czarną skrzynkę jak w samolotach. Może ją usunąć tylko powołany do tego personel, a taśmy podlegają procedurze ścisłego utajnienia. – Czy mógłbyś wyłączyć podsłuch na jakieś pół godziny, dopóki się z kimś nie skontaktuję? Wierz mi, że to również dla twojego dobra. – Zgadzam się... Jasne, podsłuch można zablokować. Nasi ludzie często z tego korzystają, kiedy przebywają w takich domach. Daj mi tylko pięć minut, a potem dzwoń sobie choćby i do Moskwy. – Pięć minut. – Mogę teraz wrócić pod prysznic? – Spróbuj tym razem bielinki. Kendrick odłożył słuchawkę, wyjął portfel, wsunął palec wskazujący pod skrzydełko z prawem jazdy z Kolorado. Wyciągnął świstek papieru z zapisanymi dwoma numerami prywatnych telefonów Franka Swanna i znów spojrzał na zegarek. Odczeka dziesięć minut, oby tylko zastał zastępcę dyrektora Operacji Konsularnych pod jednym z nich. I zastał. Oczywiście w jego apartamencie. Po wymianie uprzejmych pozdrowień Evan 784

wyjaśnił, gdzie się znajduje, przynajmniej wedle swojego rozeznania. – I jak to „bezpieczne odosobnienie”? – spytał Swann znużonym jakby głosem. – Ładnych kilka razy bawiłem w takich domach, kiedy przesłuchiwaliśmy zbiegów. Mam nadzieję, że trafiła ci się rezydencja ze stajniami albo przynajmniej z dwoma basenami, jednym, rzecz jasna, w środku. Wszystkie są do siebie podobne. Rząd kupuje je chyba w ramach politycznej rekompensaty dla bogaczy, którym nudzą się ich duże domy i chcą dostać jeden za darmo. Mam nadzieję, że ktoś tego słucha. Bo ja już nie mam basenu. – Widziałem tylko trawnik do krykieta. – Kiepskie czasy. Co mi masz do powiedzenia? Zanosi się na to, że wyjdę cało z operacji? – Może. Przynajmniej usiłowałem wyciągnąć cię trochę z tego bagna... Frank, muszę cię o coś spytać, a wiedz, że możemy mówić, co nam się żywnie podoba, wymieniać dowolne nazwiska. Telefon nie jest teraz na podsłuchu. – Kto ci to powiedział? – Dennison. 785

– I tyś mu uwierzył? Nawiasem mówiąc, guzik mnie obchodzi, że trafi do niego zapis tej rozmowy. – Wierzę mu, bo facet wyczuwa, co miałbym do powiedzenia, i chętnie oddaliłby naszą rozmowę od rządu o tysiąc kilometrów. Obiecał, że zablokuje podsłuch. – I pewnie ma rację. Boi się, żeby jakiś zaplątany pistolet nie usłyszał twoich słów. No więc, co takiego? – Manny Weingrass, a przez niego powiązania z Mosadem... – Już ci mówiłem, nie i nie – przerwał mu zastępca dyrektora, – A, zresztą, niech będzie, że nie jesteśmy na podsłuchu. Mów dalej. – Dennison powiedział mi, że w aktach z Omanu na liście pasażerów samolotu z Bahrajnu do Bazy Sił Powietrznych w Andrews owego ostatniego ranka figuruję ja i pewien stary Arab ubrany w zachodnim stylu, subagent Operacji Konsularnych... – Który przyleciał tu na leczenie – przerwał mu Swann. – Po latach nieocenionej współpracy Alego Saada nasz wywiad jest winien przynajmniej tyle jemu i jego rodzinie. 786

– Pamiętasz dokładnie sformułowanie? – Kto miałby lepiej pamiętać? Sam je pisałem. – Ty? Czyli wiedziałeś, że to Weingrass? – Nietrudno było zgadnąć. Twoje instrukcje przekazane przez Graysona były Cholernie wyraźne. Domagałeś się, podkreślam, domagałeś, żeby anonimowa osoba towarzyszyła ci w samolocie z powrotem do Stanów... – Osłaniałem w ten sposób Mosad. – Ewidentnie. Ja też. Widzisz, wwożenie kogoś takiego jest niezgodne z naszymi przepisami, nie mówiąc już o prawie, chyba że figuruje w naszych aktach. No więc wpisałem go do akt jako kogoś innego. – Ale skąd wiedziałeś, że to Manny? – Z tym już poszło najłatwiej. Zamieniłem słowo z szefem Straży Królewskiej Bahrajnu, którego wyznaczono do”twojej ochrony. Wystarczyłby mi zapewne rysopis, ale kiedy tamten mi powiedział, że ten stary drań kopnął jednego z jego ludzi w kolano, bo dopuścił do tego, że się potknąłeś wsiadając do samochodu na lotnisku, miałem już pewność, że to Weingrass. Poprzedzała go zawsze, jak 787

to się mówi, jego reputacja. – Doceniam twój gest – odparł miękko Evan. – Zarówno dla niego, jak i dla mnie. – To był jedyny sposób, żeby ci podziękować. – Mogę więc zakładać, że nikt z kręgów wywiadu w Waszyngtonie nie wie, że Weingrass był wmieszany w sprawę Omanu. – Absolutnie. Jeśli chodzi o Maskat, on nie istnieje. Podobnie zresztą tutaj, w kraju. – Dennison nawet o nim nie słyszał... – Ma się rozumieć. – Frank, Manny ma ogon. Ktoś go śledzi tam w Kolorado. – Nikt z naszych. Niecałe trzysta metrów na północ od czyśćca nad Chesapeake Bay znajdowała się posiadłość doktora Samuela Wintersa, wybitnego historyka, a od przeszło czterdziestu lat przyjaciela i doradcy kolejnych prezydentów Stanów 788

Zjednoczonych. W młodszym wieku ten niesłychanie zamożny uczony cieszył się ponadto renomą znakomitego sportsmena; liczne trofea zdobyte w grze w polo, w tenisie, w narciarstwie i żeglarstwie stały rzędem na półkach jego prywatnego gabinetu, świadcząc o dawniejszych wyczynach. Teraz starzejącemu się wykładowcy pozostała bardziej bierna gra, stanowiąca od pokoleń uboczną pasję rodziny Wintersów, która po raz pierwszy wkroczyła na trawnik ich posiadłości w Zatoce Ostryg na początku lat dwudziestych. Tą grą był krykiet, toteż gdziekolwiek jakikolwiek członek rodziny budował nową posiadłość, jednym z pierwszych wymogów był odpowiedni trawnik przepisowych rozmiarów, nieodmiennie 40 na 75 stóp, określonych w roku 1882 przez Krajowy Związek Krykieta. Dlatego gościom posiadłości doktora Wintersa od razu rzucało się w oczy pole krykietowe na prawo od olbrzymiego domu nad wodami Chesapeake. Jego uroki podkreślały liczne białe meble z kutego żelaza okalające pole, przeznaczone dla graczy, którzy chcą odpocząć analizując następny ruch albo się czegoś napić. Było ono identyczne z polem krykietowym w czyśćcu niecałe trzysta metrów na południe od posiadłości Wintersa, nic zresztą dziw789

nego, albowiem ziemia, na której znajdowały się obie rezydencje należała pierwotnie do Samuela Wintersa. Przed pięciu laty – przy cichym wskrzeszeniu Inver Brass – doktor Winters podarował bez rozgłosu swoją południową posiadłość rządowi Stanów Zjednoczonych na „bezpieczny dom”, czyli w żargonie czyściec. Aby odstraszyć niewinnych ciekawskich, a także zapobiec wrogim knowaniom potencjalnych przeciwników Stanów Zjednoczonych, transakcji nigdy nie ujawniono. Zgodnie z zapisami w księgach hipotecznych przechowywanych w ratuszu Cynwid Hollow, dom i przyległe grunty nadal pozostawały własnością Samuela i Marthy Jennifer Wintersów – choć ta ostatnia już nie żyła, za którą księgowi rodziny płacili rokrocznie wyjątkowo słony podatek nadbrzeżny, refundowany w tajemnicy przez wdzięczny rząd. Jeżeli ktokolwiek ciekawski, czy to życzliwie, czy wrogo nastawiony, dopytywał o funkcjonowanie tego arystokratycznego majątku, nieodmiennie dostawał odpowiedź, że nic się nie zmieniło, że te wszystkie luksusowe samochody i liczna służba oddane są do dyspozycji większych i mniejszych znakomitości świata nauki i przemysłu reprezentujących zróżnicowane zainteresowania Samuela Wintersa. Brygada 790

krzepkich młodych ogrodników utrzymywała posiadłość w nieskazitelnym stanie, a także świadczyła posługi napływającym strumieniem gościom. Stwarzano więc wrażenie, że jest to wiejski ośrodek intelektualny multimilionera przeznaczony do rozmaitych celów – zbyt otwarty, żeby służyć czemukolwiek innemu, niż rzekomo służył. Aby podtrzymać to wrażenie, wszystkie rachunki przesyłano księgowym Samuela Wintersa, który je sumiennie płacił, kopie zaś przekazywał adwokatowi owego historyka, który z kolei doręczał je osobiście do Departamentu Stanu, żeby uzyskać potajemnie zwrot kosztów. Był to bardzo prosty układ, wygodny dla wszystkich zainteresowanych, tak prosty i wygodny jak propozycja doktora Wintersa przedstawiona prezydentowi Langfordowi Jenningsowi, że kongresmanowi Evanowi Kendrickowi mogłoby po prostu wyjść na dobre kilka dni spędzonych z dala od świateł rampy środków masowego przekazu, w czyśćcu na południu jego posiadłości, bo nic się tam akurat nie działo. Prezydent przyjął z wdzięcznością tę propozycję; zalecił Herbertowi Dennisonowi, żeby go tam ulokował. Miloś Varak zdjął z głowy wielkie słuchawki i zamknął konsolę elektroniczną na stole przed sobą. Podjechał z krze791

słem w lewo, wyłączył przycisk na najbliższej ścianie i natychmiast usłyszał cichy szum urządzenia, które opuszczało spodek anteny na dachu. Następnie wstał z krzesła i zaczął się przechadzać bez celu pośród supernowoczesnej aparatury telekomunikacyjnej w dźwiękoszczelnym studio w piwnicach domu Samuela Wintersa. Ogarnął go niepokój, To,, co podsłuchał z rozmowy telefonicznej przeprowadzonej z czyśćca przekraczało jego pojęcie. Jak to potwierdził Swann z Departamentu Stanu nikt z kręgów wywiadu w Waszyngtonie nie wiedział o istnieniu Emmanuela Weingrassa. Nie przypuszczano nawet, że ów „stary Arab”, który przyleciał z Bahrajnu wraz z Evanem Kendrickiem to właśnieWeingrass. Wedle słów Swanna podziękowanie Evanowi Kendrickowi za jego dokonania w Omanie polegało na sekretnym wywiezieniu Weingrassa z Bahrajnu i równie sekretnym wwiezieniu do Stanów Zjednoczonych pod osłoną i w przebraniu. Zarówno człowiek, jak i przebranie w formalnym sensie znikli; Weingrass na dobrą sprawę nie istniał. Ponadto wybieg Swanna był absolutnie konieczny ze względu na powiązania Weingrassa z Mosadem, co Kendrick doskonale rozumiał, W istocie kongresman również podjął nadzwyczajne kroki, 792

żeby zataić obecność i tożsamość swojego starszego przyjaciela. Miloś dowiedział się, że starszy pan zgłosił się do szpitala pod nazwiskiem Manfred Weinstein, gdzie umieszczono go na sali w prywatnym skrzydle z osobnym wejściem, a po wypisie odwieziono prywatnym odrzutowcem do Mesa Verde w Kolorado. Wszystko było utajnione; nazwisko Weingrassa nie figurowało dosłownie nigdzie. A podczas kilku miesięcy rekonwalescencji porywczy architekt bardzo rzadko opuszczał dom, przy czym nigdy nie odwiedzał miejsc, w których znano kongresmana. Cholera! pomyślał Varak. Pominąwszy bliskie grono Kendricka, które wykluczało wszystkich poza zaufaną sekretarką, jej mężem, parą Arabów z Wirginii i trzema przepłacanymi pielęgniarkami, zobowiązanymi sowitym wynagrodzeniem do pełnej dyskrecji, Emmanuel Weingrass po prostu nie istniał! Varak wrócił do konsoli, wyłączył guzik nagrywania, cofnął taśmę i odnalazł słowa, które chciał jeszcze raz usłyszeć. „Mogę więc zakładać, że nikt z kręgówwywiadu w Waszyngtonie nie wie, że Weingrass był zamieszany w sprawę Omanu. Absolutnie. Jeśli chodzi o Maskat, on nie istnieje. Podobnie zresztą tutaj, w kraju. Dennison nawet o nim nie słyszał... Ma się rozu793

mieć. Frank, Manny ma ogon. Ktoś go śledzi tam w Kolorado. Nikt z naszych.” „Nikt z naszych...” Czyli kto? Właśnie to pytanie tak zaniepokoiło Varaka. Jedyne osoby, które wiedziały o istnieniu Emmanuela Weingrassa, którym powiedziano, ile ten starszy pan znaczy dla Evana Kendricka, to pięciu członków Inver Brass. Czyżby któryś z nich...? Miloś nie chciał już dłużej o tym myśleć. W danej chwili sprawiało mu to zbyt dużo cierpienia. Adrienne Rashad została gwałtownie wyrwana ze snu przez nieoczekiwany wstrząs samolotu wojskowego. Zerknęła na drugą stronę skąpo oświetlonej kabiny wyposażonej poniżej standardu pierwszej klasy. Attache z ambasady w Kairze najwyraźniej odczuwał niepokój, a ściśle mówiąc – strach. Był jednak na tyle obeznany z takimi samolotami, że wziął ze sobą przyjaciela dla pokrzepienia serca, a dokładnie pokaźną butelkę w skórzanym pokrowcu, którą wyrwał dosłownie z walizeczki i teraz z niej pociągał, dopóki nie poczuł na sobie wzroku współpasażerki. Z zakłopotaniem wyciągnął piersiówkę w jej stronę. Kobieta potrząsnęła głową i odezwała się przekrzykując ryk silników. 794

– To tylko dziury powietrzne wyjaśniła. – Hej, kochani! – zawołał głos pilota przez głośnik. – Przepraszam za te dziurypowietrzne, ale niestety taka pogoda potrwa jeszcze przez jakieś pół godziny. Musimy się trzymać naszego korytarza, z dala od pasażerskich szlaków. Trzeba było wybrać kursowy rejs po przyjaznym niebie, moi drodzy. Trzymajcie się! Attache znów pociągnął z butelki, tym razem większy i głębszy łyk. Adrienne odwróciła wzrok, bo arabska część duszy podpowiadała jej, żeby nie patrzeć na strach mężczyzny, zachodnia zaś część pod współczesnym makijażem powiadała, że jako osoba zaprawiona w lotach wojskowych powinna rozproszyć lęk towarzysza podróży. Wygrała synteza; Adrienne uśmiechnęła się do attache dla dodania mu otuchy, po czym wróciła do swoich myśli przerwanych przez sen. Dlaczego tak kategorycznie wezwano ją z powrotem do Waszyngtonu? Jeżeli były jakieś nowe instrukcje, tak delikatne, że nie dało się ich przekazać przez dekodery, dlaczego Payton niczego nawet jej nie zasugerował? „Wujek Mitch” nie dopuściłby do żadnego zakłócenia w jej pracy, nie zawiadamiając jej o tym. Nawet podczas zeszłorocznej zawieruchy w Omanie czy przy każdej innej 795

nadzwyczajnej sytuacji Mitch wysyłał jej przez kuriera dyplomatycznego zapieczętowane instrukcje prosząc ją bez wyjaśnień o współpracę z Operacjami Konsularnymi Departamentu Stanu, choćby czuła się nie wiadomo jak urażona. Bo istotnie czuła się tym dotknięta. A teraz ni stąd, ni zowąd wezwano ją do Stanów, praktycznie wieziono ciupasem, i to bez słowa od Mitchella Paytona. Kongresman Evan Kendrick. Przez ostatnie osiemnaście godzin jego nazwisko przetaczało się po świecie niczym grzmot nadciągającego piorunu. Widziało się niemal wystraszone twarze tych, którzy kiedykolwiek mieli z Amerykaninem kontakt, jak patrzą w niebo rozważając, czy powinni od razu się kryć, żeby ratować w popłochu życie wobec groźby nadchodzącej burzy. Na pewno zemsta będzie próbowała dosięgnąć tych wszystkich, którzy wspomagali owego intruza z Zachodu. Zachodziła w głowę, kto też mógł wsypać jego działalność nie, „wsypać” to zbyt niewinne określenie – kto tak roztrąbił.tę sprawę na cały świat! Od wiadomości na jego temat aż się roiło we wszystkich gazetach Kairu, a szybki rekonesans potwierdzał, że na całym Bliskim Wschodzie Evan Kendrick uchodzi albo za umiłowanego świętego, albo za haniebnego złoczyńcę. Czekała 796

go więc kanonizacja lub śmierć w męczarniach zależnie od stanowiska osądzającego, nierzadko mieszkańców tego samego kraju. Dlaczego? Czyżby Kendrick sam się o to postarał? Czyżby ten wrażliwy człowiek, niezbyt pasujący na polityka, który narażał życie, żeby pomścić straszliwą zbrodnię, postanowił nagle po roku pokory i wyrzeczeń sięgnąć po premię polityczną? Jeżeli tak, nie był to ten sam człowiek, z którym miała przelotny, aczkolwiek jakże intymny kontakt przed czternastoma miesiącami. Przypomniała sobie wszystko z pewnymi wprawdzie zastrzeżeniami, ale bez cienia żalu. Kochali się – niesamowicie, namiętnie, może też nieuchronnie zważywszy okoliczności – ale o tych krótkich chwilach cudownych przeżyć należało zapomnieć. Jeżeli wieziono ją teraz do Waszyngtonu z powodu tego pochłoniętego nagle ambicją kongresmana, trzeba je wymazać raz na zawsze.

Rozdział 24 Kendrick stał przy oknie wychodzącym na szeroki, kolisty podjazd przed czyśćcem. Już przeszło godzinę temu zadzwonił do niego Dennison z wiado797

mością, że samolot z Kairu wylądował i że „tę Rashad” zaprowadzono do czekającego samochodu rządowego; była więc pod eskortą w drodze do Cynwid Hollow. Szef personelu zawiadomił też Evana, że agentka CIA gwałtownie zaprotestowała, kiedy nie pozwolono jej zadzwonić z Bazy Sił Powietrznych w Andrews. – Zaparła się jak oślica i za nic nie chciała wsiąść do samochodu – urągał Dennison Twierdziła, że nie miała bezpośredniej wiadomości od swoich zwierzchników i że Siły Powietrzne mogą się wypchać. Co za cholerna baba! Jechałem właśnie do pracy, ale złapali mnie przez telefon w mojej limuzynie. I wiesz, co mi powiedziała? „Kim pan, do diabła, jest?” Tak mi zasunęła! Po czym żeby mi dosolić, odsunęła słuchawkę od ust i spytała głośno:”Co to za jakiś Dennison?” – Widzisz, Herb, to dlatego, że się nie obnosisz ze swoim stanowiskiem. I ktoś ją uświadomił? – Te łajdaki się tylko roześmiały! Wtedy ja ją uświadomiłem, że jest pod rozkazami prezydenta, więc albo wsiądzie do wozu, albo spędzi pięć lat w Leavenworth. 798

– Przecież to męskie więzienie. – Wiem. Hę, hę! Za jakąś godzinę tam u ciebie będzie. Pamiętaj, jeśli to ona uruchomiła przeciek, biorę ją w swoje ręce. – Może. – Dostanę nakaz prezydencki! – A ja go odczytam w wiadomościach wieczornych. I to z przypisami. – Psiakrew? Kendrick już miał odejść od okna na kolejną filiżankę kawy, kiedy u wylotu kolistego podjazdu zjawił się niepozorny szary samochód. Pokonał zakręt i zatrzymał się przed kamiennymi schodami, gdzie z tylnego siedzenia wyskoczył dziarsko major Sił Powietrznych. Obszedł prędko samochód i otworzył drzwi, żeby wypuścić służbowego pasażera. W porannym słońcu ukazała się kobieta znana Evanowi jako, Khalehla, mrużąc oczy w jaskrawym świetle, zaniepokojona i niepewna. Ciemne włosy opadały jej na ramiona, miała na sobie marynarkę, zielone spodnie i pantofle na niskich obcasach. Pod prawą pachą ściskała dużą białą torebkę damską. Kiedy Kendrick się jej przyglądał, wróciło mu wspomnienie tamtego wieczoru w Bahrajnie. Przypomniał sobie 799

dreszcz, jaki go przeszył, gdy Khalehla wkroczyła do tamtej niecodziennej królewskiej sypialni, rozbawiona tym, że Evan odskoczył po narzutę z łóżka. I jak, mimo jego przerażenia, zakłopotania i bólu – a może w połączeniu z tymi trzema uczuciami – oszołomił go chłodny wdzięk jej ostro zarysowanej europejskoarabskiej twarzy oraz błysk inteligencji w oczach. I nie omylił się; była to oszałamiająca kobieta, która nosiła się prosto, niemal wyzywająco, nawet teraz, kiedy szła w stronę masywnych drzwi czyśćca,na spotkanie z nieznanym. Kendrick przyglądał się jej beznamiętnie; nie było w nim teraz krztyny ciepłych wspomnień, jedynie zimna, intensywna ciekawość. Owego wieczoru w Bahrajnie okłamała go i to zarówno w tym, co mówiła, jak w tym, czego nie powiedziała. Zastanawiał się, czy znów go okłamie. Major Sił Powietrznych otworzył przed kobietą drzwi olbrzymiego salonu, Adrienne Rashad weszła i stanęła bez ruchu wbijając wzrok w Evana pod oknem. W jej oczach nie było zdziwienia, tylko mroźny błysk intelektu. – To ja już pójdę – powiedział oficer Sił Powietrznych. – Dziękuję, panie majorze. – Drzwi się zamknęły, Kendrick podszedł bliżej. 800

Witam, Khalehlo. Bo tak brzmiało pani imię, prawda? – Wedle uznania – odparła spokojnie. – Ale w rzeczywistości brzmi inaczej? Adrienne... Adrienne Rashad. – Wedle uznania – powtórzyła. – To zresztą nieistotne, prawda? – Wszystko to jest bardzo głupie, panie kongresmanie. Po to mnie pan tu ściągnął, żebym złożyła kolejny dowód uznania? Bo jeśli tak, niech pan na to nie liczy. – Dowód uznania? Jestem od tego jak najdalszy. – Świetnie się składa. Z pewnością poseł z Kolorado ma wszelkie poparcie, jakiego mu trzeba. Czyli osoba, której życie, podobnie jak życie wielu jej kolegów, zależy od anonimowości, nie musi wychodzić z cienia i dołączać do tego huraganu braw. – Tak pani sobie wymyśliła? Że chodzi mi o poparcie, o brawa? – A co mam myśleć? Że oderwał mnie pan od pracy, ujawnił przed ambasadą i Siłami Powietrznymi, niszcząc zapewne parawan, którego się dorobiłam, przez ładnych 801

kilka lat służby tylko dlatego, że poszłam z panem do łóżka? Raz się zdarzyło i zapewniam, że nigdy więcej się nie powtórzy. – Chwileczkę, bystra damo – zmitygował ją Evan. – Nie szukałem błyskawicznego rozwoju wypadków. Na miłość boską, nie wiedziałem nawet wówczas, gdzie jestem, co się stało, ani co się stanie za chwilę. Byłem śmiertelnie przerażony, ale wiedziałem, że mam zadanie do wykonania, na które nie sądziłem, że mnie stać.No i był pan potwornie wyczerpany dodała Adriannę Rashad. – Ja zresztą też. To się zdarza. – Tak to skomentował Swann... Ten łajdak. , – Zaraz, chwileczkę. Frank Swann nie jest łajdakiem,.. – Mam użyć innego słowa? Na przykład alfons? Jest nieludzkim alfonsem. – Myli się pani. Nie wiem, jak się z nim pani układała współpraca, ale on też miał misję do spełnienia. – Poświęcić pana? – Może... Przyznaję, że ta myśl nie jest mi szczególnie bliska, ale sam był wówczas w niewąskich tarapatach. 802

– Niech pan da spokój, panie kongresmanie. Po co mnie tu sprowadzono? – Bo muszę się czegoś dowiedzieć, a tylko pani mi pozostała z osób, które mogłyby mi udzielić odpowiedzi. – Co to takiego? – Kto mnie wsypał? Kto pogwałcił zawartą przeze mnie umowę? Powiedziano mi, że z tych, którzy wiedzieli o moim wyjeździe do Omanu... a była to garstka osób, jak to się mówi, bardzo wąskie grono... nikt z nich nie miał powodu mnie wydać, raczej wszelkie powody, żeby mnie nie wydawać. Pominąwszy Swanna i jego speca od komputerów, za którego ręczy głową, w rządzie było tylko siedem osób, które wiedziały. Sześć z nich już sprawdzono, wszystkie absolutnie odpadają. Pani jest siódma, jedyna, która pozostała. Adrienne Rashad stała bez ruchu z obojętną miną, tylko oczy wyrażały furię. – Ty ciemny, arogancki amatorze – wycedziła zjadliwym głosem. – Może mnie pani wyzywać do woli – zaczął gniewnie Evan – ja i tak... – Może wyszlibyśmy na spacer, panie kongresmanie? – wpadła mu w słowo agentka z Kairu, przechodząc do wielkiego okna wykuszowego po drugiej 803

stronie pokoju, z którego rozciągał się widok ponad basenem portowym na skalisty brzeg Chesapeake. – Co? – Powietrze tu przygniatające, podobnie jak towarzystwo. Proszę, chodźmy na spacer., Rashad uniosła rękę i wskazała na zewnątrz, po czym dwa razy kiwnęła głową, jak gdyby chciała wzmocnić swój rozkaz. – No dobrze – wybąkał zdumiony Kendrick. – Tam jest boczne wyjście – Widzę – powiedziała Adrianne Khalehla, podchodząc do drzwi w głębi pokoju. Wyszli na wykładane płytami kamiennymi patio, które prowadziło na wypielęgnowany trawnik i na ścieżkę wiodącą do basenu portowego. Jeżeli nawet przedtem kołysały się tu łodzie uwiązane do pali albo przymocowane do pustych beczek cumowniczych unoszących się na wodzie, zabrano je stąd przed jesiennymi wiatrami. – Proszę kontynuować swoją orację panie kongresmanie – ciągnęła agentka CIA. – Niech się pan nie pozbawia tej przyjemności. – Czekaj no, panno Rashad czy jak tam się pani, do diabła, nazywa! – Evan przystanął na białej cementowej alejce w pół drogi do brzegu. – Jeżeli pani 804

uważa, że to, o czym mówię sprowadza się do „oracji”, żałośnie się pani myli... – Na miłość boską, proszę iść dalej! Porozmawiamy, o czym pan tylko zechce albo i nie zechce. Ale z pana ciężki idiota. – Brzeg zatoki na prawo od basenu portowego był pokryty mieszaniną ciemnego piasku i kamieni, jakże typową dla Chesapeake; na lewo mieściła się przystań, też bardzo typowa. Nietypowa natomiast, wyjąwszy olbrzymie posiadłości, była gęstwina wysokich drzew jakieś pięćdziesiąt metrów zarówno na północ, jak na południe od basenu i przystani. Zapewniały poniekąd zaciszne schronienie, bardziej wprawdzie z pozoru niż w rzeczywistości, ale ich widok spodobał się agentce z Kairu. Skierowała się na prawo, przez piasek i kamienie tuż obok łagodnie bijących fal. Minęli granicę drzew i szli dalej,aż dotarli do wielkiej skały wystającej z ziemi na skraju wody. Spoza niej nie widać było ogromnego domu. – Już wystarczy – oznajmiła Adrienne Rashad. – Wystarczy? – zawołał Kendrick. – Po co ta cała musztra? A skoro już przy tym jesteśmy, wyjaśnijmy sobie kilka spraw. Doceniam fakt, że przypuszczalnie uratowała mi pani życie... przypuszczalnie, choć żadną miarą nie da się tego 805

dowieść... ale nie mam zamiaru przyjmować od pani rozkazów. Ponadto moim skromnym zdaniem nie jestem wcale ciężkim idiotą, i niezależnie od mojego statusu amatora, to pani ma odpowiadać mnie, a nie ja pani! Trzeba sprawdzać i jeszcze raz sprawdzać, moja damo? – Skończył pan? – Nawet nie zacząłem. – To zanim pan zacznie, spróbuję ustosunkować się do szczegółów, które pan podniósł. Ta musztra, jak ją pan nazywa, miała na celu wyciągnąć nas stamtąd. Chyba pan wie, że to czyściec. – Jak najbardziej. – I że cokolwiek się powie w którymkolwiek pomieszczeniu, łącznie z toaletą i kabiną prysznicową, jest nagrywane. – Wiedziałem, że telefon jest... – Dziękuję, panie amatorze. – Za cholerę nie mam nic do ukrycia... – Niech pan ściszy głos i mówi w stronę wody, tak jak ja. – Co? Dlaczego? 806

– Elektroniczny wykrywacz głosu. Drzewa rozproszą dźwięki, bo nie ma bezpośredniego promienia światła.Co takiego? – Lasery udoskonaliły technikę... – Co? – Ciszej! Proszę mówić szeptem. – Powtarzam, że nie mam, cholera, nic do ukrycia. Może pani ma, ale ja nie! – Doprawdy? – spytała Rashad opierając się o skałę i mówiąc prosto w drobne, powoli nadpływające fale. – Chciałby pan wsypać Ahmata? – Wspomniałem o nim prezydentowi. Powinien wiedzieć, jak bardzo mi” ten chłopak pomógł... – Och, Ahmat to doceni. A jego osobisty lekarz? A dwóch kuzynów, którzy panu pomagali i zapewniali obstawę? A ElBaz i ten pilot, który pana zawiózł do Bahrajnu?... Wszyscy mogą zginąć. – Poza Ahmatem nie wymieniłem nikogo z nazwiska... – Nazwiska się nie liczą. Liczą się funkcje. – Na miłość boską, to był prezydent Stanów Zjednoczonych! – I wbrew płot807

kom rozmawia nie tylko przez mikrofon? – Oczywiście. – A wie pan, z kim rozmawia? Zna pan tych ludzi osobiście? Wie pan, czy można na nich polegać w sprawach ściśle tajnych? A on wie? Zna pan ludzi, którzy zajmują się podsłuchem w tym domu? – No, skądże. – A ja? Jestem agentką terenową z przyzwoitym parasolem w Kairze. Wspomniał pan o mnie? – Tak, ale tylko Swannowi. – Nie mówię o naszym pracodawcy, który wiedział wszystko, bo tym zawiaduje, ale o ludziach tam u góry. Skoro zaczął mnie pan wypytywaćfw tym domu, czy nie można założyć, że wspomniałby pan jedno lub wszystkie nazwiska ludzi, których właśnie wymieniłam? I wreszcie, panie amatorze, czy można wykluczyć, że wspomniałby pan Mosad? Evan przymknął oczy. – Owszem – powiedział cicho, kiwając głową. – Gdybyśmy się zaczęli kłócić. – Kłótnia wisiała w powietrzu, dlatego wyciągnęłam nas aż tutaj. – Wszyscy 808

tam na górze są po naszej stronie! – zaoponował Kendrick.O, na pewno – zgodziła się Adrienne – ale nie znamy mocnych i słabych stron ludzi, których nie poznaliśmy osobiście i których nie możemy zobaczyć. – To już paranoja. – Zależnie od okoliczności, panie kongresmanie. Ponadto jest pan ciężkim idiotą, czego już chyba wystarczająco dowiodłam, wytykając panu ignorancję w kwestii czyśćców. Pominę pytanie, kto tu komu wydaje rozkazy, bo jest to nieistotne, i wrócę do pańskiego pierwszego stwierdzenia. Wedle wszelkiego prawdopodobieństwa nie uratowałam panu życia w Bahrajnie, a wręcz przeciwnie przez tego łajdaka Swanna, wpakowałam w kabałę, którą my i niektórzy piloci nazywamy punktem, skąd nie ma już odwrotu. Miał pan zginąć, panie Kendrick, a ja się temu sprzeciwiłam. – Dlaczego? – Bo mi zależało. – Dlatego, że my oboje... – To też jest nieistotne. Był pan przyzwoitym człowiekiem usiłującym zrobić 809

coś przyzwoitego, do czego nie miał pan przygotowania. Jak się okazało, znaleźli się inni, którzy pomogli panu znacznie bardziej niż ja. Siedziałam w gabinecie Jimmy'ego Graysona i oboje odetchnęliśmy z ulgą, kiedy dotarła do nas wiadomość, że wylatuje pan z Bahrajnu. – Graysona? To jeden z tej siódemki, która wiedziała, że tam jestem. – Nie wiedział aż do ostatnich kilku godzin – odparła Rashad. – Nawet ja bym mu tego nie powiedziała. Wieść musiała nadejść z Waszyngtonu. – W żargonie Białego Domu wczoraj rano przypiekano go narożnie. – Dlaczego? – Żeby się przekonać, czy to nie on uruchomił przeciek. – Jimmy? To jeszcze głupszy pomysł niż podejrzewać mnie. Grayson tak bardzo chce zostać dyrektorem, że niemal czuje pod sobą ten stołek. Poza tym nie miałby ochoty, żeby mu poderżnięto gardło i pokiereszowano ciało, podobnie zresztą jak i ja. – Mówi pani to wszystko bardzo swobodnie. Łatwo to pani przychodzi, może za łatwo. 810

– Na temat Jimmy'ego? – Nie. Na swój. – A, rozumiem, – Kobieta, która niegdyś kazała się nazywać Khalehlą, odsunęła się od skały. – Sądzi pan, że wyreżyserowałam to wszystko... oczywiście sama, bo za cholerę nie zdążyłabym się z nikim skontaktować. No i, oczywiście, jestem półkrwi Arabką... – Weszłaś tam do pokoju Jak gdybyś spodziewała się mnie zastać. Mój widok cię nie zaskoczył. – Owszem, spodziewałam się. Wcale mnie nie zaskoczył. – Dlaczego tak i dlaczego nie? Proszę wyjaśnić. – Zapewne w wyniku eliminacji i... układu z człowiekiem, który chroni mnie przed wszelkimi prawdziwymi zaskoczeniami. Przez ostatnie półtorej doby miał pan niebywały rozgłos Wokół basenu Morza Śródziemnego, panie kongresmanie, co przyprawia wielu ludzi, w tym i mnie, o dreszcze. Bałam się nie tylko o własną skórę, ale też o życie wielu innych osób, z których pomocy korzystałam i nadużywałam, żeby nie tracić pana z pola widzenia. Ktoś taki jak ja tworzy całą sieć opartą na zaufaniu, i właśnie teraz owo zaufanie, najistotniejsze 811

narzędzie mojej pracy, zostało nadszarpnięte. Niechże pan zrozumie, panie Kendrick, że zmarnował pan nie tylko mój czas i koncentrację, lecz również masę pieniędzy podatników, żeby mnie tu sprowadzić i zadać mi pytanie, na które odpowiedziałby każdy doświadczony funkcjonariusz wywiadu. – Mogła mnie pani wydać, sprzedać moje nazwisko za określoną cenę. – Za jaką? Cenę własnego życia? Życia tych, którzy pomagali mi pana tropić, ludzi jakże cennych dla mnie i mojej pracy. A ma ona dla mnie prawdziwy sens, co usiłowałam wyjaśnić panu w Bahrajnie? Pan w to naprawdę wierzy? – Chryste, sam już nie wiem, w co wierzyć! – przyznał Evan ciężko oddychając i potrząsając głową. – Wszystko, na czym mi zależało, wszystko co sobie zamierzyłem, poszło na marne. Ahmat nie chce mnie więcej widzieć, nie mam powrotu ani tam, ani nigdzie indziej do Emiratów czy nad Zatoki, On już tego dopilnuje. – A chciał pan wrócić? – Bardziej niż czegokolwiek innego. Chciałem rozpocząć nowe życie tam, gdzie dokonałem czegoś najsensowniejszego. Ale najpierw musiałem odszukać, 812

a potem unieszkodliwić tego skurwysyna, który siał zniszczenie, który zabijał dla samego zabijania, i to tylu ludzi. – Mahdiego – wtrąciła Rashad kiwając głową. – Ahmat mi opowiedział. I dokonał pan tego. Ahmat jest młody, jeszcze się zmieni. Z czasem zrozumie, co pan dla nich wszystkich zrobił i będzie panu wdzięczny... Nawiasem mówiąc, odpowiedział mi pan właśnie na pewne pytanie. Bo sądziłam, że pan sam mógł rozdmuchać tę historię o sobie, ale myliłam się, prawda? – Ja? Czy pani oszalała? Wyjeżdżam stąd za pół roku! – Czyli nie zżera pana ambicja polityczna? – Chryste, nie! Zwijam interes i wyjeżdżam! Tyle że teraz nie mam dokąd. Ktoś mnie usiłuje powstrzymać, wrabia mnie w coś, co jest mi obce. Co tu się, do diabła, wyprawia? – Tak bez namysłu odpowiedziałabym, że ktoś pana ekshumuje. – Jak to? Kto taki? – Ktoś, kto uważa, że pana nie doceniono. Ktoś, kto sądzi, że zasługuje pan na publiczne uznanie, na sławę. 813

– Której nie chcę! A prezydent wcale mi w tym nie pomaga. W najbliższy wtorek ma mi wręczyć Medal Wolności w tej cholernej Błękitnej Sali, i to z całą orkiestrą wojskową! Mówiłem mu, że nie chcę, ale ten skurczybyk powiedział, że muszę się stawić, bo on z kolei nie chce wyjść na „pospolitego drania”. Co to za logika? – Iście prezydencka... – Rashad nagle przystanęła. – Przejdźmy się – rzuciła, kiedy nad basenem portowym ukazało się dwóch członków personelu w białych uniformach. – Proszę się nie oglądać, iść swobodnie. Przespacerujemy się w dół tą niezbyt spacerową plażą. – Mogę mówić? – spytał Kendrick, kiedy z nią zrównał krok. – Nic wprost. Poczekajmy, aż znajdziemy się za zakrętem. – Dlaczego? Mogą nas usłyszeć? – Może. Nie jestem pewna. – Poszli po łuku linii brzegowej, aż drzewa zasłoniły dwóch mężczyzn w porcie. Japończycy wynaleźli przekaźnik kierunkowy, chociaż nigdy nie widziałam takiego urządzenia – ciągnęła Rashad bez celu. Po chwili znów przystanęła, spojrzała na Evana bystrym pytającym wzrokiem. – Rozmawiał pan z Ahmatem? – Wczoraj. Kazał mi iść do diabła, bylebym nie wracał do Omanu. Pod żad814

nym pozorem. – Rozumie pan chyba, że z nim to sprawdzę? Evan się zdumiał, a po chwili rozzłościł. To ona go wypytywała, oskarżała, sprawdzała. – Nie obchodzi mnie, co pani, do cholery, zrobi, obchodzi mnie tylko, co pani ewentualnie zrobiła. Brzmisz przekonująco, Khalehlo... proszę wybaczyć, panno Rashad. Może też wierzy pani w to, co mówi, ale tych sześciu ludzi, którzy o mnie wiedzieli, miało wszystko do stracenia i naprawdę nic do zyskania rozpowiadając, że w zeszłym roku przebywałem w Maskacie. – A ja nie miałam nic do stracenia poza własnym życiem i życiem tych, których prowadziłam na tym obszarze, przy czym tak się składa, że niektórzy z nich są mi bardzo bliscy. Niech pan porzuci ten wyświechtany argument, panie kongresmanie, bo się pan ośmiesza. Nie tylko jest pan amatorem, ale w dodatku nieznośnym. – Przecież mogła pani popełnić błąd! – zawołał Kendrick wyprowadzony już z równowagi. – Byłbym niemal skłonny rozpatrywać wątpliwości na pani korzyść, co też zasugerowałem Dennisonowi, mówiąc mu, że nie pozwolę mu pani 815

za to powiesić. – Zbytek łaski, drogi panie. – Mówię poważnie. Naprawdę uratowała mi pani życie, jeśli więc nawet przez omyłkę wymknęło się pani moje nazwisko... – Już niech się pan nie pogrąża dalej w swojej durnocie – przerwała mu Rashad. Znacznie, ale to znacznie bardziej prawdopodobne, że ktokolwiek z pozostałej piątki mógł popełnić taki błąd niż Grayson czy ja. My pracujemy w terenie, a tam się takich błędów nie popełnia. – Przejdźmy się – zaproponował Evan, chociaż w pobliiżu nie było strażników, a tylko własne wątpliwości i mętlik w głowie kazały mu ruszyć naprzód. Najgorsze, że wierzył tej kobiecie, wierzył w to, co mu o niej powiedział Manny Weingrass: ... nie mogła cię wydać... powiększyłaby tylko swój wstyd i jeszcze bardziej rozjątrzyła obłąkany świat, w którym żyje. A kiedy Kendrick zaoponował, że inni nie mogli tego zrobić, Manny dodał: To znaczy, że są jacyś inni poza tymi innymi... Podeszli do dzikiej ścieżki pnącej się między drzewami najwyraźniej ku kamiennemu murowi okalającemu posiadłość. Zapuścimy się 816

tu? – spytał Evan. – Czemu nie? – odparła chłodno Adrienne. – A zatem – podjął rozmowę, kiedy wspinali się obok siebie zalesionym zboczem – powiedzmy, że pani wierzę... – Stokrotnie panu dziękuję. – No dobrze, wierzę pani! I dlatego powiem pani coś, o czym wiedzą tylko Swann i Dennison, nikt inny. Przynajmniej o ile się orientuję. – Jest pan pewien, że pan powinien? – Potrzebna mi jest pomoc, a oni nie mogą mi jej udzielić. Może pani się uda. Była tam pani ze mną, poza tym wie pani sporo rzeczy, o których ja nie mam pojęcia. Jak tuszuje się, pewne zdarzenia, jak się przekazuje tajne informacje ludziom, którzy powinni je znać, podobne metody postępowania, – Trochę wiem, chociaż bynajmniej nie wszystko. Mieszkam w Kairze, nie tutaj. Ale słucham. – Jakiś czas temu zgłosił się do Swanna pewien facet, blondyn z europejskim akcentem, który miał o mnie mnóstwo informacji Frank je określał mianem PD. 817

– Priorytetowe dane – wtrąciła Rashad. – Nazywa się je również „pierwszorzędną dokumentacją” i zwykle pochodzą z sejfów. – Z sejfów? Z jakich sejfów? – To żargonowe określenie tajnych akt wywiadu. Słucham dalej. – Zaimponowawszy Frankowi, naprawdę mu zaimponowawszy, przeszedł natychmiast do rzeczy. Oznajmił mu, że jego zdaniem Departament Stanu wysłał mnie do Maskatu podczas kryzysu z zakładnikami. – Co? – Aż się żachnęła, łapiąc Kendricka za rękę. – Co to za facet? – Nikt nie wie. Nikt go nie może odnaleźć. Wchodząc do Swanna przedstawił fałszywe dokumenty. – Jezu miłosierny – szepnęła Rashad spoglądając na pnącą się ścieżkę. Przez ścianę drzew w górze przedarły się jaskrawe promienie słońca. – Zostańmy tu przez chwilę – powiedziała cicho, ale stanowczo. – Niech pan siada. – Oboje przycupnęli na dróżce otoczonej grubymi pniami i listowiem. – I co? – spytała niecierpliwie kobieta z Kairu. – Swann próbował go zwieźć. Pokazał mu nawet notatkę do Sekretarza Stanu, którą wspólnie sprokurowaliśmy, a w której odrzuca moją kandydaturę. 818

Tamten oczywiście nie uwierzył Frankowi i drążył coraz głębiej, aż wreszcie wszystkiego się dowiedział. Rewelacje, które ogłoszono wczoraj rano były tak dokładne, że mogły pochodzić jedynie z akt Omanu... z sejfów, jak je pani nazywa. – Wiem – szepnęła Rashad. Jej oburzenie wyraźnie trąciło strachem. – Boże święty, kogoś dopadli! – Kogoś z tej siódemki... szóstki? – poprawił się szybko. > – Co to za ludzie? To znaczy pominąwszy Swanna, jego faceta od komputera OHIOCzteryZero, no i Dennisona, Graysona i mnie? – Sekretarze Stanu i Obrony oraz Przewodniczący Kolegium Szefów Sztabów. – Do żadnego z nich nie mogli nawet dotrzeć. – A ten facet od komputera? Nazywa się Bryce, Gerald Bryce, i jest młody. Frank dawał za niego głowę, ale to tylko jego zdanie. – Wątpię. Frank Swann jest łajdakiem, ale nie sądzę, że dałby się w ten sposób wykiwać. Ktoś taki jak Bryce jest pierwszą osobą, która przychodzi tu na myśl. Jeżeli ma więc na tyle oleju w głowie, żeby kierować taką operacją, to musi o tym wiedzieć. Wie również, że 819

mogłoby go czekać trzydzieści lat w Leavenworth. Evan uśmiechnął się. – Podobno Dennison straszył panią pięcioma latami w tym więzieniu. – Powiedziałam mu, że to męskie więzienie – odparła Adrienne zuśmiechem. – Ja też – powiedział Kendrick już ze śmiechem. – Po czym dodałam, że jeśli ma dla mnie w zanadrzu inne miłe niespodzianki, nie wsiądę nawet na barkę Kleopatry, a co dopiero do rządowego samochodu. – A dlaczego w końcu pani wsiadła? – Z czystej ciekawości. Tylko taką potrafię dać odpowiedź. – Przyjmuję... No więc przy czym to byliśmy? Siódemkę wykreślamy, a wpisujemy blond Europejczyka. – Bo ja wiem. – Naraz Rashad znów go ujęła za rękę, – Muszę cię o coś spytać, Evan... – Evan? Dziękuję. – Proszę wybaczyć, panie kongresmanie. Przejęzyczyłam się.. – Nie przepraszaj. Chyba mamy prawo mówić sobie po imieniu. – Niech pan przestanie... 820

– Czy mógłbym chociaż używać imienia Khalehla? Swobodniej się z nim czuję. – Ja też. Arabską część mojej duszy zawsze raziło w imieniu Adrienne znamię wyrzeczenia się. – Proszę pytać, Khalehlo. – Przynajmniej nie wymawiasz z angielska „Kelejla”... No, dobrze. Kiedy postanowiłeś przyjechać do Maskatu? Zważywszy okoliczności i to, czego zdołałeś dokonać, przyjechałeś tam dość późno. Kendrick wziął głęboki oddech. – Byłem na samotnym spływie wodospadami Arizony. Kiedy dotarłem do obozowiska Lava Falls, po raz pierwszy od wielu tygodni posłuchałem radia. Zrozumiałem, że muszę dotrzeć do Waszyngtonu... – Evan zrelacjonował szczegóły tych szalonych ośmiu godzin, kiedy to przejechał z dość prymitywnego obozu w górach do sal Departamentu Stanu i wreszcie do supernowoczesnego ośrodka komputerowego, czyli OHIOCzteryZero. – Tam właśnie zawarłem układ ze Swannem, po czym wyjechałem i to szybko. – Na chwilę cofnijmy się w przeszłość – powiedziała Khalehla odrywając na 821

ten jeden moment oczy od twarzy Kendricka. – Wynająłeś samolot, żeby się dostać do Flagstaff, gdzie usiłowałeś wyczarterować odrzutowiec do stolicy, zgadza się?Tak, ale w okienku czarterowym powiedziano mi, że już za późno. – Byłeś zdenerwowany – podsunęła agentka. – Może też wściekły. Pewno odstawiałeś trochę ważniaka. Kongresman z wielkiego stanu Kolorado, i tak dalej. – Bardziej niż „trochę” i znacznie więcej niż „i tak dalej”. – Dotarłeś do Phoenix i dalej poleciałeś pierwszym rejsem pasażerskim. Czym zapłaciłeś za bilet? – Kartą kredytową. – Niewłaściwa forma – skomentowała Khalehla – ale wówczas nie miałeś powodu tak sądzić. Skąd wiedziałeś, z kim się skontaktować w Departamencie Stanu?Nie wiedziałem, ale pamiętaj, że wcześniej przez wiele lat pracowałem w Omanie i Emiratach, toteż miałem nosa, kogo szukać. A ponieważ odziedziczyłem doświadczoną sekretarkę z Waszyngtonu, która ma instynkt kota ulicznego, powiedziałem jej, jak się do tego zabrać. Podsunąłem jej, że musi to być ktoś z Operacji Konsularnych, z sekcji Bliskiego Wschodu albo Południo822

woZachodniej Azji. Większość Amerykanów, którzy pracowali na tym obszarze zna tych ludzi, często jak zły szeląg. – Czyli ta sekretarka z instynktem kota ulicznego zaczęła wydzwaniać zasięgając języka. Kilka osób musiało się nielicho zdziwić. Zapisywała chociaż, do kogo dzwoni? – Nie mam pojęcia. Nigdy jej o to nie pytałem. Wszystko odbywało się w tak szalonym pośpiechu, a ja kontaktowałem się z nią przez telefon ziemia – powietrze lecąc samolotem z Phoenix. Zanim wylądowałem, udało jej się zredukować możliwości do czterech, pięciu ludzi, ale tylko jeden uchodził za specjalistę od Emiratów, a jednocześnie był zastępcą dyrektora Operacji Konsularnych. Frank Swann.Warto byłoby sprawdzić, czy twoja sekretarka zachowała listę telefonów – powiedziała Khalehla, odchylając w zamyśleniu głowę. – Zadzwonię do niej. – Stąd nawet się nie waż. Poza tym jeszcze nie skończyłam... Czyli poszedłeś do Departamentu odszukać Swanna, co znaczy, że musiałeś się zameldować na wartowni. 823

– Oczywiście. – A odmeldowałeś się? – Nie, właściwie to nie, w każdym razie nie na portierni. Zaprowadzono mnie na parking i odwieziono służbowym samochodem. – Do twojego domu? – Tak, wybierałem się do Omanu i musiałem spakować kilka rzeczy... – A kierowca? – wtrąciła Khalehla. – Zwracał się do ciebie po nazwisku? – Nie, ani razu. Ale powiedział coś, co mną wstrząsnęło. Spytałem, czy wstąpiłby do mnie na przekąskę albo na kawę, kiedy się będę pakował, na co odparł: „Mógłbym dostać kulę w łeb, gdybym wysiadł z tego wozu” czy coś takiego. Po chwili dodał: „Pan jest z OHIOCzteryZero.” – Co znaczy, że sam nie był – rzuciła prędko Rashad. – A wóz zatrzymał się przed twoim domem? – Tak. Wysiadłem i jakieś trzydzieści metrów dalej przy krawężniku zobaczyłem inny samochód. Musiał za nami jechać. Na tym odcinku szosy nie ma innych domów. – Uzbrojona obstawa. – Khalehla pokiwała głową. – Swann osłaniał cię od 824

pierwszej minuty, i słusznie. Nie miał czasu ani środków, żeby zbadać wszystko, co się z tobą działo na minusie. Evan spojrzał osłupiały. – Mogłabyś mi to wyjaśnić? – Na minusie, czyli zanim dotarłeś do Swanna. Bogaty, wściekły kongresman, który leci wynajętym samolotem do Flagstaff i robi dużo szumu wokół siebie. Odmawiają mu, a więc leci do Phoenix, gdzie z pewnością domaga się pierwszego rejsu, płaci kartą kredytową, po czym dzwoni do sekretarki posiadającej instynkt kota ulicznego, każąc jej odszukać faceta, którego wprawdzie nie zna, ale wie, że ktoś taki musi istnieć w Departamencie Stanu. Ta gorączkowo, jak sam mówiłeś, wydzwania na prawo i lewo, docierając do pewnej liczby ludzi, którzy zachodzą w głowę co się dzieje. Podaje ci zawężoną już listę możliwych osób, to znaczy, że dotarła do wielu innych, którzy mogli jej udzielić tej informacji i którzy również mogli się głowić po co to wszystko, aż wreszcie ty się zjawiasz w Departamencie domagając się spotkania z Frankiem Swannem. Mam rację? Rzeczywiście się domagałeś? – Tak. Odsyłano mnie tu i tam, wmawiano, że go nie ma, ale ja wiedziałem, że 825

jest, bo ustaliła to moja sekretarka. Chyba dosyć im się naprzykrzałem. W końcu wpuścili mnie do jego biura. – I wtedy, po rozmowie z tobą, postanowił cię wysłać do Maskatu. – I co z tego? – To bardzo wąskie grono, jak się wyraziłeś, wcale nie było takie wąskie, Evan. Postąpiłeś tak, jak każdy postąpiłby w tych okolicznościach... w końcu byłeś w stresie. Utrwaliłeś się w pamięci wielu osób podczas tej swojej nerwowej podróży z Lava Falls do Waszyngtonu. Łatwo cię było wytropić z powrotem przez Phoenix do Flagstaff, wiele osób zapamiętało twoje nazwisko i głośne dopominanie się o szybki przelot, zwłaszcza o tak późnej porze. Następnie zjawiłeś się w Departamencie Stanu, gdzie narobiłeś niemniej szumu... na dobitkę zameldowałeś się na wartowni, ale się nie odmeldowałeś... a potem wpuszczono cię do biura Swanna. – Tak, ale... – Daj mi skończyć – znów mu przerwała Khalehla. – Wtedy zrozumiesz, a chcę, żebyśmy oboje mieli pełny obraz... Rozmawiasz ze Swannem, zawierasz z 826

nim, jak powiedziałeś, układ o anonimowości i w pośpiechu wyjeżdżasz do Maskatu. Najpierw udajesz się do domu z kierowcą, który nie należy do OHIOCzteryZero, podobnie zresztą jak strażnicy na portierni. Kierowca został ci po prostu przydzielony przez ekspedytora, a strażnicy na służbie wykonywali jedynie swoją pracę. Nie należą do kręgu wtajemniczonych. Nikt tam na górze nie przekazuje im ściśle tajnych informacji. Ale są ludźmi, wracają do domów, rozmawiają z żonami, znajomymi, bo w ich, na ogół nudnej, pracy zdarzyło się coś innego. Mogą również odpowiadać na pytania zadawane im od niechcenia przez ludzi, których uważają za urzędników państwowych. – Tak czy owak, wszyscy oni wiedzieli, kim jestem... – Podobnie jak wiele innych osób w Phoenix i Flagstaff, przy czym jedno było dla nich jasne. Ta wielka szycha jest cała w nerwach, ten kongresman piekielnie się spieszy, ta gruba ryba ma kłopoty. Widzisz, jakie zostawiłeś za sobą ślady? – Owszem, ale kto mógłby ich szukać? – Nie wiem, i bardziej mnie to niepokoi, niż sobie wyobrażasz.Ciebie? Ktokolwiek to był, rozpieprzył mi dokumentnie życie! Kto mógł to zrobić?Ktoś, kto 827

znalazł szczelinę, lukę, która zaprowadziła go z odległego obozowiska w Lava Falls do terrorystów w Maskacie. Ktoś, kto trafił na coś, co kazało mu szukać dalej. Może któryś z telefonów twojej sekretarki albo zamieszanie, jakie wywołałeś na portierni Departamentu Stanu, albo wręcz coś tak szalonego, jak zasłyszana plotka o interwencji nieznanego Amerykanina w sprawy Omanu co wcale nie było takie szalone. Wszystko ogłoszono drukiem, a następnie wyciszono, ale komuś mogło dać do myślenia. Po czym inne wątki poukładały się w całość i już cię mieli. Evan położył rękę na jej dłoni spoczywającej na ścieżce. – Khalehlo muszę się dowiedzieć, kto to zrobił, muszę. – Przecież wiemy – powiedziała ciepło, po czym szybko zmieniła ton na chłodny, jakby zobaczyła coś, co powinna była dawno zobaczyć. Blondyn z europejskim akcentem. – Ale dlaczego? Kendrick usunął rękę, kiedy pytanie wyrwało mu się z gardła. Khalehla spojrzała na niego ze współczuciem, ale za troską w jej oczach kryła się chłodna analityczna inteligencja. – Odpowiedź na to pytanie musi pozostać przedmiotem twojej nadrzędnej 828

troski, Evan, ja natomiast mam inny kłopot, który napawa mnie przerażeniem. – Nie rozumiem. – Kimkolwiek jest ten blondyn, kogokolwiek reprezentuje, dotarł bardzo głęboko do naszych piwnic i wyciągnął coś, co nigdy nie powinno było ujrzeć światła dziennego. Jestem oszołomiona, Evan, osłupiała, a są to o wiele za słabe słowa, żeby oddać, co czuję. Nie tylko tym, co wyrządzono tobie, lecz tym, co wyrządzono nam. Zostaliśmy skompromitowani, doszło do penetracji tam, gdzie taka penetracja powinna być niemożliwa. Jeżeli ci”oni”, kimkolwiek są, mogli wyszperać ciebie z naszych najgłębszych, najtajniejszych archiwów, mogą się też dogrzebać wielu rzeczy, do których nikt nie powinien mieć dostępu. Tam, gdzie pracują ludzie tacy jak ja może to kosztować sporo głów, spowodować wiele przykrości. Kendrick wpatrywał się w jej napiętą, niesamowitą twarz i dostrzegł strach w jej oczach. – Nie przesadzasz? Naprawdę jesteś przerażona. – Ty też byś był, gdybyś znał ludzi, którzy nam pomagają, ufają, narażają życie, żeby zdobyć dla nas informacje. Dzień w dzień zastanawiają się, czy coś, 829

co zrobili bądź czego nie zrobili nie pociągnie za sobą wpadki. Wielu z nich popełnia samobójstwa, bo nie potrafi znieść tego napięcia, inni dostają pomieszania zmysłów i kryją się na pustyni, bo wolą umrzeć w spokoju ze swoim Allachem, niż brnąć dalej. Na ogół jednak brną dalej, bo w nas wierzą, wierzą, że jesteśmy sprawiedliwi i że naprawdę chodzi nam o pokój. Na każdym kroku mają do czynienia z władającymi bronią szaleńcami, i chociaż sytuacja jest tragiczna, jedynie dzięki tym ludziom się nie pogarsza, nie dochodzi do większego przelewu krwi na ulicach... Tak, jestem przerażona, gdyż wielu z tych ludzi to przyjaciele, moi i moich rodziców. Na samą myśl o tym, że mogłaby ich dosięgnąć zdrada taka jaka dosięgła ciebie, bo niewątpliwie zdradzono cię, Evan, mam ochotę zaszyć się w piaskach pustynnych i tam umrzeć jak ci, których doprowadziliśmy do obłędu. Bo ktoś gdzieś bardzo głęboko dobiera się do naszych najtajniejszych akt i udostępnia je innym. W twoim przypadku wystarczyło samo nazwisko, twoje nazwisko, a już ludzie w Maskacie i Bahrajnie drżą o własne życie. Ile jeszcze nazwisk padnie? Ile tajemnic się wyda? Evan sięgnął, nie tylko przykrywając jej rękę, ale ujmując ją teraz w swoją dłoń, ściskając. 830

– Skoro tak sądzisz, dlaczego mi nie pomożesz? – Tobie? Dlaczego? – Muszę się dowiedzieć, kto za tym stoi, a ty musisz się dowiedzieć, kto tam się dostał, żeby coś takiego umożliwić. Czyli mamy zbieżne cele. Trzymam Dennisona w kleszczach, z których się nie wywinie, mogę ci załatwić dyskretną zgodę Białego Domu na pobyt tutaj. On się uczepi wszelkiej szansy wykrycia przecieku. To jego obsesja. Khalehla zmarszczyła brwi. – Tak się tego nie robi. Zresztą byłabym nie na miejscu. Świetnie się sprawdzam tam, gdzie jestem, ale poza swoim żywiołem, arabskim żywiołem, przestaję już być taka dobra. – Jesteś znakomita – sprzeciwił jej się stanowczo Kendrick. Uważam, że jesteś pierwszorzędna, bo uratowałaś mi życie, które dosyć sobie cenię. A po drugie, jak już wspomniałem, znasz się na rzeczach, o których ja nic nie wiem. Na sprawach proceduralnych. „Utajnione drogi przekierowywania”, tego wyrażenia nauczyłem się jako członek Specjalnej Komisji do Spraw Wywiadu, ale nie mam zielonego pojęcia, co to znaczy. Do licha, moja damo, wiesz nawet, co to są 831

„piwnice”, a mnie się zawsze tylko kojarzyły z suterenami w podmiejskich domach mieszkalnych, których, chwała Bogu, nie musiałem nigdy budować. Proszę cię, mówiłaś w Bahrajnie, że chcesz mi pomóc. Pomóż mi teraz! I pomóż sobie. Adrienne Rashad odparła spoglądając na niego chłodno swymi ciemnymi oczyma: – Byłabym skłonna ci pomóc, ale czasami musiałbyś słuchać moich poleceń. Stać cię na to? – Nie rwę się do skakania z mostów ani z wysokich budynków... – Moje polecenia ograniczyłyby się raczej do tego, co mówisz i komu chciałabym, żebyś to powiedział. Niewykluczone, że czasem nie mogłabym ci czegoś wyjaśnić. Przystałbyś na coś takiego? – Tak. Bo obserwowałem cię, słuchałem i wierzę ci. – Dziękuję. – Uścisnęła mu dłoń i wypuściła ze swojej. – Musiałabym też kogoś jeszcze wprowadzić. – Po co? – Po pierwsze, jest to konieczne. Muszę dostać czasowe przeniesienie, a tylko on może mi je załatwić bez wyjaśnień. Daj sobie spokój z Białym Domem, to 832

zbyt ryzykowne, zbyt niepewne. Po drugie, może się przydać w sprawach pozostających poza moim zasięgiem. – Kto to taki? – Mitchell Payton. Dyrektor Akcji Specjalnych, która to nazwa stanowi eufemizm na „Nie pytaj”. – Można mu zaufać? To znaczy w pełni, bezgranicznie. – Jak najbardziej. On mnie wprowadził do agencji. – To jeszcze nie powód. – Jest też inny. Odkąd miałam sześć lat i mieszkałam w Kairze, mówiłam do niego „wujku Mitch”. Był młodym agentem operacyjnym pod przykrywką wykładowcy na uniwersytecie. Zaprzyjaźnił się z moimi rodzicami. Ojciec był tam profesorem, a matka Amerykanką z Kalifornii, podobnie jak Mitch. – Da ci przeniesienie? – Ależ naturalnie. – Jesteś pewna? – Nie ma wyboru. Przecież ci powiedziałam, że ktoś obnaża część naszej du833

szy, która nie jest na sprzedaż. Tym razem trafiło na ciebie. Kto będzie następny?

Rozdział 25 Mitchell Jarvis Payton był eleganckim sześćdziesięciotrzyletnim wykładowcą akademickim wciągniętym do Centralnej Agencji Wywiadowczej przed trzydziestu czterema laty, z jednego powodu: jego rysopis odpowiadał rysopisowi, który ktoś wtedy przekazał do wydziału rekrutacji kadr. Ten ktoś znikł pochłonięty innym zadaniem, a dla Paytona nie było żadnego zlecenia, jedynie wymogi... z adnotacją „pilne”. Zanim jednak jego przyszli pracodawcy zdali sobie sprawę, że nie mają żadnej pracy dla kandydata, było już za późno. Energiczni werbownicy z Los Angeles zdążyli go wciągnąć do rejestru członków agencji i wysłać do siedziby głównej CIA w Langley w stanie Wirginia na przeszkolenie. Sytuacja stała się kłopotliwa, albowiem doktor Payton, w ferworze pobudek osobistych i patriotycznych, złożył natychmiastową rezygnację władzom stanowego szkolnictwa wyższego. Był to niefortunny początek kariery człowieka, 834

która miała się rozwinąć tak błyskotliwie. MJ, jak go nazywano odkąd sięgał pamięcią, był dwudziestodziewięcioletnim profesorem nadzwyczajnym ze stopniem doktora arabistyki Uniwersytetu Kalifornijskiego, na którym zresztą wykładał. Pewnego pięknego ranka odwiedziło go dwóch dżentelmenów na usługach rządu, którzy go przekonali, że kraj pilnie potrzebuje jego umiejętności. Nie mieli, oczywiście, prawa wyjawiać szczegółów, ale ponieważ reprezentowali najbardziej ekscytującą dziedzinę służb rządowych, zakładali, że chodzi o placówkę za granicą, na obszarze jego specjalności. Młody kawaler zapalił się do tej oferty, a kiedy stanął w obliczu zakłopotanych zwierzchników w Langley, którzy zachodzili w głowę, co z nim począć, oświadczył twardo, że spalił za sobą wszystkie mosty w L.A., bo zakładał, że zostanie wysłany przynajmniej do Egiptu. Wysłano go więc do Kairu – wciąż nam brakuje obserwatorów w Egipcie, którzy rozumieliby ten pogański język. Jeszcze przed dyplomem studiował literaturę amerykańską, którą wybrał kierując się tym, że jest jej tak cholernie mało. Stąd też agencja pośrednictwa pracy w Rzymie, w rzeczywistości filia CIA, umieściła go na Uniwersytecie Kairskim jako arabskojęzycznego wykła835

dowcę literatury amerykańskiej. Tam właśnie poznał Rashadów, uroczą parę, która odgrywała teraz tak istotną rolę w jego życiu. Na pierwszym zebraniu wydziału Payton usiadł obok słynnego profesora Rashada, i w trakcie pogaduszek przed rozpoczęciem spotkania dowiedział się, że Rashad nie tylko sam uczęszczał na uniwersytet w Kalifornii, lecz również poślubił koleżankę MJ ze studiów. Znajomość zmieniła się w wielką Przyjaźń, nie mniejszą niż reputacja MJ w Centralnej Agencji Wywiadowczej. Dzięki umiejętnościom, o które nigdy by się nie posądzał, a które czasem napawały go przerażeniem, przekonał się, że potrafi nader przekonująco kłamać. Był to okres zamętu politycznego, gwałtownych zmian sojuszów, nad którymi trzeba było bacznie czuwać, rozszerzając dyskretną penetrację Amerykanów. Doskonała znajomość języka arabskiego, a także znajomość ludzi, których można pobudzić do czynu ciepłym słowem popartym pieniędzmi, pozwoliły mu zorganizować różne grupy spośród frakcji opozycyjnych, relacjonujące mu swoje wzajemne ruchy. W zamian dostarczał funduszy na realizację ich celów – były to niewielkie wydatki w skali nietykalnego wówczas CIA, jakże jednak istotne dla mizernych kies owych zapaleńców. 836

Dzięki jego działalności w Kairze, Waszyngton uniknął wielu potencjalnie zapalnych, kłopotliwych sytuacji. Toteż w sposób typowy dla wyższych urzędników wywiadu w stolicy, skoro dobry facet świetnie się sprawdzał w terenie, zapomniano o powiązaniu specyficznych czynników, które przesądzały o jego sukcesach na miejscu, i sprowadzono go do Waszyngtonu, żeby zobaczyć, co tam potrafi zdziałać. MJ Payton okazał się wyjątkiem w długim szeregu nieudaczników. Został następcą Jamesa Jesusa Angletona, Szarego Lisa tajnych operacji, na stanowisku dyrektora Akcji Specjalnych. I nigdy nie zapomniał tego, co mu powiedział jego przyjaciel Rashad w dniu otrzymania awansu.Nigdy byś tak daleko nie zaszedł, MJ, gdybyś się ożenił. Masz w sobie pewność siebie człowieka, którym nigdy nie manipulowano. Niewykluczone. Jednakże prawdziwy sprawdzian manipulacji rąbnął w niego, kiedy do Waszyngtonu zjechała nieprzejednana córka jego ukochanych przyjaciół, uparta jak zawsze. W Cambridge w stanie Massachusetts wydarzyło się coś strasznego i ta dziewczyna zdecydowała się poświęcić swoje życie – a przynajmniej jego część na tłumienie pożarów nienawiści i przemocy, które siały zniszczenie w jej śródziemnomor837

skim świecie. Nigdy nie powiedziała „wujkowi Mitchowi”, co jej się przydarzyło – zresztą nie musiała – ale nie chciała słyszeć o odmowie. Miała stosowne kwalifikacje; znała biegle angielski i francuski na równi z arabskim, a teraz uczyła się równocześnie jidysz oraz hebrajskiego. Kiedy zaproponował jej Korpus Pokoju, cisnęła torbę na podłogę przed jego biurkiem. – Nie! Nie jestem dzieckiem, wujku Mitch, i nie mam w sobie takich dobroczynnych impulsów. Interesuje mnie wyłącznie obszar, z którego się wywodzę, gdzie się urodziłam. Jeżeli nie skorzystasz z moich usług, znajdę innych, którzy skorzystają! – To mogą być niewłaściwe osoby, Adrienne. – W takim razie ustrzeż mnie przed tym i zatrudnij. – Muszę porozmawiać z twoimi rodzicami... – Nie ma mowy! Ojciec przeszedł na emeryturę... oboje są na emeryturze, mieszkają na północy w BaltimontheSea. Tylko by się o mnie zamartwiali, a swoim zmartwieniem przysparzaliby kłopotów. Znajdź mi pracę tłumaczki albo dorywczej konsultantki przy eksporcie, z pewnością tyle możesz! Na miłość 838

boską, wujku Mitch, sam byłeś skromnym wykładowcą uniwersyteckim, a myśmy się nie zająknęli słowem! – Nie wiedziałaś, kochanie... – Aha, akurat! Te szepty w całym domu, kiedy miał przyjść znajomy wujka Mitcha i musiałam siedzieć w swoim pokoju, a potem ten wieczór, kiedy nagle przyszło trzech mężczyzn z pistoletami, których nigdy przedtem nie widziałam... – To były wyjątkowe sytuacje. Twój ojciec to rozumiał. – No to ty mnie teraz zrozum, wujku Mitch. Muszę tego dopiąć! – W porządku – zgodził się MJ Payton. – Ale ty z kolei zrozum mnie, młoda damo. Przejdziesz intensywny kurs w Fairfax w stanie Wirginia w obozie, którego nie ma na żadnej mapie. Jeżeli go nie ukończysz, nie będę ci mógł pomóc. – Zgoda – odparła z uśmiechem Adrienne Khalehla Rashad. Chcesz się założyć? – Nie z tobą, młoda tygrysico. No to chodźmy już na obiad. Nie pijesz, prawda? 839

– Właściwie to nie. – A ja piję i będę pił, ale z tobą nie będę się zakładał. Portfel Paytona tylko na tym zyskał, że jego właściciel się wówczas nie założył. Kandydatka nr 1344 ukończyła morderczy dziesięciotygodniowy kurs w Fairfax w Wirginii jako prymuska. Niech diabli porwą ruch wyzwolenia kobiet, okazała się lepsza od dwudziestu sześciu mężczyzn. Lecz przecież, jak sobie pomyślał „wujek Mitch”, kierowały nią pobudki, których zabrakło innym: była półkrwi Arabką. Wszystko to działo się przeszło dziewięć lat temu. Ale teraz, w piątek po południu, niemal dziesięć lat później, Mitchel Jarvis Payton przeraził się nie na żarty! Agentka terenowa Adrienne Rashad, oddelegowana obecnie do sektora zachodniego Morza Śródziemnego, na placówce w Kairze, zadzwoniła właśnie do niego z automatu telefonicznego w hotelu Hilton, tu z Waszyngtonu! Co też ona, na miłość boską, tutaj robi? Na czyje polecenie zdjęto ją z posterunku? Rozkazy dla wszystkich funkcjonariuszy związanych z Akcjami Specjalnymi, a zwłaszcza dla tej funkcjonariuszki, musiały zyskać jego aprobatę. Coś niesłychanego! A do tego fakt, że nie chciała przyjechać do Langley, tylko wymusiła 840

na nim spotkanie w ustronnej restauracji w Arlington, bynajmniej nie uspokoił MJ. Szczególnie, kiedy mu powiedziała: – Wujku Mitch, absolutnie nie mogę spotkać nikogo, kogo znam ani kto mnie zna. – Pominąwszy już złowieszczy wydźwięk takiego stwierdzenia, od lat już nie zwracała się do niego „wujku Mitch”, a dokładnie od czasów studenckich. Jego przybrana kuzynka była w tarapatach. Miloś Varak wysiadł z samolotu w Durango, w stanie Kolorado i przeszedł przez port lotniczy do kontuaru agencji wynajmu samochodów. Przedstawił fałszywe prawo jazdy i fałszywą kartę kredytową na to samo nazwisko, podpisał akt wynajmu, odebrał kluczyki, po czym skierowano go na parking, gdzie czekał już samochód. W walizeczce miał szczegółową mapę południowozachodniego Kolorado z wykazem takich atrakcji jak cuda parku narodowego w Mesa Verde, a także opisami hoteli, moteli i restauracji, których większość znajdowała się wokół takich miast jak Cortez, Hesperas, Marvel i dalej na wschód – Durango. Najmniejszą wyszczególnioną miejscowość, Mesa Verde, 841

oznaczono kropką; trudno by ją nawet nazwać miasteczkiem. Był to punkt geograficzny, bardziej w umysłach ludzi niż w podręcznikach; sklep, zakład fryzjerski, maleńkie, prywatne lotnisko i barek u GeeGee to właściwie wszystko. Przez Mesa Verde się przejeżdżało, ale nikt tam nie mieszkał. Istniało dla wygody farmerów, pomocników żniwnych i niepoprawnych turystów, którzy nieodmiennie gubili drogę wybierając malownicze trasy do Nowego Meksyku i Arizony. Osobliwe lotnisko służyło kilkunastu uprzywilejowanym właścicielom majątków, którzy pobudowali sobie posiadłości na głuchej wsi. Rzadko, jeśli w ogóle, widywali ten odcinek szosy, przy którym mieściły się sklep, zakład fryzjerski i lokal u GeeGee. Potrzebne artykuły sprowadzali samolotem z Denver, Las Vegas i Beverly Hills – stąd to lotnisko. Wyjątek stanowił kongresman Evan Kendrick, który nieoczekiwanie zaczął się ubiegać o funkcję polityczną. Popełnił ten błąd, że uznał, iż Mesa Verde może przysporzyć mu głosów i pewnie tak by się nawet stało, gdyby wybory odbywały się na południe od rzeki Rio Grandę. Varak jednak bardzo chciał zobaczyć ten odcinek szosy nazywany przez miejscowych Mesa Verde, albo po prostu Verde, jak mówił nań Emmanuel Wein842

grass. Chciał zobaczyć, jak się tam ludzie ubierają, jak chodzą, jak trudy pracy w polu odbijają się na ich ciałach, mięśniach, sylwetkach. Przez najbliższe dwadzieścia cztery godziny, a najdłużej czterdzieści osiem, wmiesza się w tłum. Miloś miał do wykonania zadanie, które napawało go poniekąd smutkiem graniczącym z bólem, ale bezwzględnie musiał je wykonać. Jeżeli ktoś zdradził Inver Brass, jeżeli zdrajca był wśród nich, Varak musi odnaleźć jego... albo ją. Po godzinie i trzydziestu pięciu minutach jazdy samochodem odnalazł bar zwany „U GeeGee”. Nie mógł wejść do środka ubrany tak jak stał, zaparkował więc samochód, zdjął marynarkę i wszedł do sklepu po drugiej stronie ulicy. – Nigdy tu pana nie widziałem – zagadnął podstarzały właściciel odwracając głowę od worków z ryżem, które ustawiał na półce. – Zawsze miło zobaczyć nową twarz. Przejazdem do Nowego Meksyku? Pokażę panu najlepszą drogę, nie musi pan nic kupować. Ciągle to ludziom powtarzam, ale oni i tak uważają, że muszą wysupłać trochę grosza, chociaż chcą się tylko spytać o drogę. – Bardzo pan uprzejmy – odparł Miloś – ale ja muszę chyba wysupłać trochę grosza. Na szczęście nie własnego, tylko swojego pracodawcy. Mam kupić kilka 843

worków ryżu. Zapomniano o nim przy dostawie z Denver. – A, jedna z tych ferm w górach. Zabieraj, ile dusza zapragnie, synu, oczywiście za gotówkę. W moim wieku już się nie tacha. – Nawet nie przeszłoby mi to przez myśl. – Pan jest zagraniczniakiem, no nie? – Skandynawem – odparł Varak. – Pracuję tylko dorywczo, zastępuję kierowcę, kiedy jest chory. Miloś wziął trzy worki ryżu i zaniósł je na ladę. Właściciel podszedł do kasy. – A u kogo pan pracuje? – W domu Kendricka, ale on mnie nie zna... – Hej, prawda, że to niesamowite z tym młodym Evanem? Żeby nasz własny kongresman został bohaterem Omanu! Mówię panu, człowiek od razu zaczyna chodzić z podniesionym czołem, jak mówi nasz prezydent! Evan zaszedł tu do mnie parę razy, ze trzy, może cztery. Przyjemny gość, jak mało kto. Naprawdę chodzi nogami po ziemi, pan mnie rozumie? – A ja go, niestety, nigdy.nie spotkałem. 844

– Ale jak pan tam pracuje w tym domu, musi pan znać starego Manny'ego! Niezły z niego numer, co? Mówię panu, ten stuknięty Żyd to naprawdę ktoś! – O, tak, z całą pewnością. – Należy się sześć dolarów trzydzieści jeden centów, synu. Tego jednego centa możesz sobie darować, jak nie masz. – Na pewno mam... – Varak sięgnął do kieszeni. – Czy pan... Manny często tu zagląda? – Jak kiedy. Ze dwa, trzy razy w miesiącu. Zajeżdża tu z jedną z tych swoich pielęgniarek, a jak ta się tylko odwróci plecami, zaraz się urywa do GeeGee. To jest gość. Tu masz resztę, synu. – Dziękuję. – Miloś podniósł worki ryżu i skierował się do drzwi, kiedy powstrzymały go nagle dalsze słowa właściciela. – Coś mi się widzi, że te dziewuchy musiały go zakapować, bo teraz Evan zaczął jakby lepiej obstawiać swojego starego druha, ale pewno pan wie. – Jasne – odparł Varak oglądając się z uśmiechem na mężczyznę. – A jak pan się dowiedział? – Wczoraj – odpowiedział sklepikarz. – Przy całym tym zamęcie w domu 845

Manny wziął taryfę Jake'a i przyjechał tu do GeeGee. Zobaczyłem go, no więc podleciałem do drzwi i krzyknąłem mu, co to za wspaniała wiadomość. Odkrzyknął mi „moje złotko” czy coś takiego i wszedł do środka. Wtedy właśnie zobaczyłem, jak nadjeżdża wolniusieńko drugi wóz, a w nim jakiś facet gada przez telefon, wie pan, taki samochodowy telefon. Zaparkował naprzeciwko GeeGee i został w wozie obserwując drzwi. Później znów gadał przez telefon, a parę minut później wysiadł i zaszedł do Gonzaleza. Nikt inny tam nie wchodził, no więc wykombinowałem sobie, że ma oko na Manny'ego. – Powiem im, żeby bardziej uważali – powiedział Miloś nie przestając się uśmiechać. – Ale żeby się upewnić, czy mówimy o tym samym człowieku albo jednym z nich, jak on wyglądał? – On był miastowy, od razu się widziało. Szykowne ciuchy i ulizane włosy. – Ciemne, prawda? – Nie, takie rudawe. – A, to ten – podchwycił Varak przekonująco. – Mniej więcej mojego wzrostu. – E, powiedziałbym, że ździebko wyższy, może nawet więcej niż ździebko. 846

– No, tak tak – zgodził się Czech. – Człowiek zawsze się chyba uważa za wyższego niż jest naprawdę. Taki chudy, a może to ten jego wzrost... – Tak, to ten – przerwał mu właściciel. – Szczerze mówiąc, skóra i kości, zupełnie nie jak pan. – W takim razie musiał przyjechać brązowym Lincolnem. – Mnie się wydawał niebieski, i bardzo duży, ale ja tam teraz nie rozróżniam wozów. Wszystkie wyglądają kubek w kubek tak samo, jak jakieś ponure chrabąszcze. – Bardzo panu dziękuję. Na pewno powiem tym chłopakom, żeby zachowali większą dyskrecję. Nie chcielibyśmy denerwować Manny'ego. – Niech się pan nie boi, już ja mu nie powiem. Manny miał nielichą operację, więc jeśli młody Evan uważa, że trzeba go dobrze pilnować, absolutnie jestem za tym. Bo ten stary Manny to numerant, że ho ho! GeeGee chrzci mu nawet whisky, jak tylko ma okazję. – Jeszcze raz bardzo dziękuję. Zawiadomię kongresmana o pańskiej życzliwości. – Myślałem, że pan go nie zna. – Kiedy go spotkam. Do widzenia. Miloś Varak uruchomił wynajęty samo847

chód i pojechał dalej szosą, zostawiając za sobą sklep, zakład fryzjerski i bar GeeGee. Wysoki, szczupły mężczyzna z gładko zaczesanymi rudawymi włosami prowadzący duży niebieski samochód. Pościg się rozpoczął. – Nie wierzę! – powiedział szeptem Mitchell Jarvis Payton. – No to uwierz, mi – odparła Adrienne Rashad pochylając się nad obrusem w czerwoną kratę w głębi włoskiej restauracji w Arlington. – Co naprawdę wiedziałeś o Omanie? – Była to operacja CzteryZero prowadzona przez rząd, zawiadywana przez Lestera Crawforda, który chciał mieć wykaz naszych najlepszych ludzi z najszerszym kręgiem kontaktów w basenie południowozachodnim. Nic więcej nie wiedziałem. Inni mogą mieć lepsze kwalifikacje od ciebie, ale nie w sprawach kontaktów. – Musiałeś podejrzewać, że operacja wiąże się z zakładnikami. – Oczywiście, wszyscy podejrzewaliśmy. Szczerze mówiąc, dlatego byłem rozdarty. Twoja przyjaźń z Ahmatem i jego żoną nie była dla mnie tajemnicą, a musiałem przyjąć, że inni też o niej wiedzą. Widzisz, nie miałem ochoty podawać Lesowi twojego nazwiska, ale przesądziła o tym twoja dotychczasowa 848

praca w Akcjach, no i powiązania z królewską rodziną. Poza tym wiedziałem, że gdybym cię pozostawił na uboczu z powodów osobistych, a ty byś się o tym dowiedziała, chyba byś mnie zabiła. – Z całą pewnością. – Przyznam się jednak do pomniejszego grzeszku – rzekł Payton uśmiechając się smętnie. – Już po wszystkim poszedłem do biura Crawforda i wyłożyłem mu jasno, że chociaż rozumiem reguły gry, muszę koniecznie wiedzieć, czy nic ci nie jest. Spojrzał na mnie tymi swoimi rybimi oczyma i powiedział, że wróciłaś już do Kairu. Chyba nawet udzielenie tej informacji sporo go kosztowało... A teraz ty mi mówisz, że cała ta cholerna operacja została wsypana przez kogoś z naszych! Strategia CzteryZero musi pozostać zakonspirowana przez wiele lat, a może nawet dziesięcioleci! Są takie akta jeszcze z czasów drugiej wojny światowej, które nie wyjdą na światło dzienne aż do połowy przyszłego stulecia, jeśli w ogóle. – Kto ma wgląd w te akta, MJ, w te dane? – Skazuje się je na zapomnienie, składuje w archiwach po całym kraju, pod 849

opieką kustoszy rządowych wspieranych uzbrojonymi strażnikami i systemami alarmowymi tak świetnie zaprogramowanymi, że natychmiast zawiadamiają Waszyngton, przesyłając sygnał tu do nas, a także do Departamentów Stanu i Obrony oraz do centrów strategicznych w Białym Domu. Oczywiście mniej więcej od dwudziestu lat, przy rozkwicie supernowoczesnych komputerów, większość magazynuje się w bankach danych z kodami wejściowymi, które muszą być skoordynowane między co najmniej trzema agencjami wywiadowczymi a Owalnym Gabinetem. Jeżeli oryginalne dokumenty uznaje się za nadzwyczaj ważne, pieczętuje się je i odsyła na skład. – Payton wzruszył ramionami, rozkładając ręce. – Zapomnienie, moja droga. Wszystkie są dobrze zabezpieczone przed nadużyciem, przed kradzieżą. – Najwyraźniej nie są – sprzeciwiła się agentka terenowa z Kairu. – Tylko wówczas, gdy akta podlegają kontroli służby bezpieczeństwa – odparował MJ. – Lepiej więc powiedz mi wszystko, co wiesz i wszystko, co ci ten kongresman powiedział. Bo jeśli to prawda, co mówisz, jakiś łajdak dowiedział się o decyzji, żeby iść na całość. Adrienne Khalehla Rashad usiadła wygodniej na krześle i 850

zaczęła mówić. Nie zataiła niczego przed kimś, kto do dziś pozostał dla niej „wujkiem Mitchem”, nawet epizodu erotycznego, który zdarzył jej się w Bahrajnie. – Nie powiem, żebym żałowała, w sensie zawodowym czy jakimkolwiek innym, MJ Oboje byliśmy napięci i wystraszeni, a z ręką na sercu to piekielnie przyzwoity człowiek, poza tym jakiś taki subtelny. Potwierdził mi to dzisiejszy ranek w Maryland. – W łóżku? – Boże uchowaj. W tym, co mówił, do czego zmierza. Dlaczego postąpił tak, jak postąpił, nawet dlaczego został kongresmanem, chociaż teraz, jak ci mówiłam, chce zrezygnować z tego stanowiska. Z pewnością ma mnóstwo zadr, ale też kipi słusznym gniewem. – Chyba odkrywam w swojej „kuzynce” pewne uczucia, które od bardzo dawna pragnąłem w niej zobaczyć. – Owszem, byłabym hipokrytką, gdybym się wypierała, chociaż nie sądzę, że to coś trwałego, jesteśmy poniekąd tacy sami. Wybiegam myślą w przyszłość, ale chyba oboje zbytnio jesteśmy pochłonięci tym, co musimy zrobić, każde z 851

osobna, i tylko w tym sensie interesujemy się tym, czego chce to drugie. Mimo to on mi się podoba, MJ, naprawdę mi się podoba. Przy nim się śmieję, i to nie tylko z niego, ale z nim razem. – To strasznie ważne – powiedział Payton w zamyśleniu, a uśmiech i zmarszczka na jego czole jakby jeszcze bardziej posmutniały. Nigdy nie spotkałem osoby, przy której potrafiłbym się szczerze śmiać... w każdym razie nie z nią razem. Wynika to, rzecz jasna, z wady w moim własnym charakterze. Jestem, cholera, zbyt wymagający i sporo na tym tracę. – Ty nie masz żadnych wad ani zadr – zaoponowała Rashad. Jesteś moim wujkiem Mitchem, i nie chcę o czymś takim słyszeć. – Twój ojciec zawsze wywoływał śmiech twojej matki. Czasem im zazdrościłem, mimo kłopotów, z jakimi się borykali. On ją naprawdę rozśmieszał. – To był mechanizm obronny. Matka sądziła, że ojciec może trzy razy powtórzyć „rozwodzę się” i już będzie musiała od niego odejść. – Bzdury. On ją ubóstwiał. – Po czym Payton zgrabnie wrócił do tematu kryzysu w Maskacie, jak gdyby nigdy od niego nie odeszli.Dlaczego Kendrick od początku nalegał na 852

anonimowość? Wiem, że już mi mówiłaś, ale powtórz z łaski swojej.Wyczuwam w tobie podejrzliwość, ale bezpodstawną. Ma to swoje logiczne uzasadnienie. Zamierzał wrócić i podjąć pracę tam, gdzie ją przerwał pięć, sześć lat temu. Nie mógłby tego zrobić z kamieniem Omanu u szyi. Tak jak nie może teraz, bo wszyscy czyhają na jego głowę, począwszy od palestyńskich fanatyków, skończywszy na Ahmacie i tych wszystkich, którzy mu pomagali, a teraz boją się śmiertelnie wsypy. Wydarzenia ostatnich dwóch dni potwierdzają tylko, że miał rację. Chce tam wrócić i nie może. Nikt mu na to nie pozwoli. Payton znów zmarszczył czoło, smutek na twarzy ustąpił, a jego miejsce zajęła chłodna ciekawość przemieszana z wątpliwościami. – Tak, rozumiem, kochanie, ale pewność, że chciał czy chce tam wrócić opierasz tylko na jego słowie. – Wierzę mu – powiedziała Rashad. – Może sam w to wierzę – załagodził dyrektor Akcji Specjalnych.Teraz, po namyśle, kiedy wszystko dobrze rozważył. Mówisz zagadkowo jak diabli, MJ. Co masz na myśli? – Może to drobiazg, ale moim zdaniem wart przemyślenia. Człowiek, który 853

chce zniknąć z Waszyngtonu, naprawdę zniknąć, a nie otworzyć kancelarię adwokacką, firmę rzecznika prasowego czy dostać podobną synekurę w zamian za usługi dla rządu, o jakie sam zabiegał, raczej nie podejmuje walki z twardzielami z Pentagonu podczas transmitowanych przez telewizję posiedzeń komisji, nie występuje w programie niedzielnym, który ogląda największa liczba widzów w całym kraju, ani nie zwołuje własnej prowokacyjnej konferencji prasowej, która z pewnością zostanie szeroko nagłośniona. Ani też nie pozostaje czarną owcą w specjalnej podkomisji do spraw wywiadu, zadając drażliwe pytania, które może nie rozsławią jego nazwiska w opinii publicznej, ale z pewnością wyrobią mu je w stolicy. W sumie nie są to zbyt typowe posunięcia jak na kogoś, kto pragnie porzucić arenę polityczną albo nagrody, jakie ta ze sobą niesie. Sama przyznasz, że kryje się tu pewna niekonsekwencja? Adrienne Rashad kiwnęła głową. Pytałam go o to wszystko, z początku nawet oskarżałam, że starał się o kolejny publiczny dowód uznania z mojej strony i że cierpi na złośliwy przypadek choroby zwanej ambicją polityczną. Aż wybuchnął, zaprzeczając wszelkim takim pobudkom, upierając się przy tym żarliwie, że chce się 854

tylko wyrwać z Waszyngtonu.Czyżby podjął taką decyzję po namyśle? – podsunął Payton. Pytam w dobrej wierze, bo takie przemyślenia miałby każdy trzeźwo myślący człowiek. Powiedzmy, że zrobiwszy zawrotną karierę ten indywidualista... a z pewnością jest indywidualistą, sam się o tym przekonałem... połyka bakcyla znad rzeki Potomac i postanawia sięgnąć po laury, wykorzystując wszystkie posiadane klocki, łącznie z tym, czego dokonał w Omanie. Po czym przeciera oczy i myśli: „Mój Boże, co też ja zrobiłem? Co ja tu robię? Przecież ja nie pasuję do tych ludzi!”... Nie byłby to pierwszy taki przypadek. Straciliśmy w tym mieście wielu wspaniałych ludzi, którzy doszli do wniosku, że tu nie pasują. Na ogół są to diablo niezależni goście, którzy ufają własnym sądom, przeważnie zrodzeni przez sukces na tym czy innym polu. Tacy ludzie nie mają cierpliwości do meandrów, rozwlekłych dyskusji i kompromisu stanowiących produkt uboczny naszego systemu, chyba że pragną władzy z powodów czysto ambicjonalnych, co twoja intuicja raczej odrzuca w przypadku Kendricka – a ja wierzę twojej intuicji. Czyżby nasz kongresman należał do tej kategorii? – Tak bez namysłu powiedziałabym, że ta sylwetka pasuje do niego jak ulał, 855

ale to tylko intuicja. – Ale czy możesz wykluczyć, że ten twój przystojny młody człowiek... – Och, dajże spokój, MJ wtrąciła Rashad. To takie staroświeckie. – Używam tego wyrażenia zamiast innego, którego nie śmiem wymówić przy mojej kuzynce. – Doceniam twoją specyficzną kurtuazję. – Ma się te dobre maniery, moja droga. Ale czy można wykluczyć, że twój znajomy przetarł oczy i powiedział sobie w duchu: „Popełniłem straszliwy błąd robiąc z siebie bohatera, a teraz to muszę odrobić”?, – Nie wykluczałabym, gdyby był kłamcą, ale moim zdaniem nie jest. – Dostrzegasz jednak niekonsekwencję w jego postępowaniu, co? Zachowywał się w określony sposób, a utrzymuje, że chodziło mu o coś wręcz przeciwnego. – Twierdzisz, że za bardzo się stawia, a ja twierdzę, że nie, bo nie okłamuje ani siebie, ani mnie. – Biorę pod uwagę wszystkie możliwości, zanim zaczniemy szukać łajdaka, który, jeśli masz rację, miał kontakt z innym łajdakiem, pewnym blondynem... 856

Czy Kendrick powiedział ci, dlaczego publicznie zjechał Pentagon, a także całą machinę obrony kraju, nie wspominając już o mniej publicznych, za to dobrze rozpowszechnionych słowach krytyki wobec naszych służb wywiadowczych? – Bo miał sposobność wygłosić takie opinie, a uważał, że należy to głośno powiedzieć. – I tyle? Tak brzmi jego wyjaśnienie? – Tak. – Przedtem jednak musiał się ubiegać o stanowisko, które dałoby mu szansę wypowiedzi. Boże święty, najpierw komisja Partridge'a, potem Specjalna Podkomisja do Spraw Wywiadu, pod względem politycznym są to, mówiąc oględnie, bardzo łakome kąski. Do każdego z tych stołków pcha się po czterystu kongresmanów, którzy sprzedaliby własne żony za taki awans. Nie spada on posłom do parlamentu z nieba, trzeba sobie na niego zapracować, trzeba go wywalczyć. Czym on to tłumaczy? – Niczym. Właśnie spadły mu z nieba. I zamiast o nie walczyć, raczej się przed nimi broni. 857

– Co proszę? – zawołał MJ Payton zdumiony. – Powiedział, że jeśli mu nie wierzę, powinnam porozmawiać z jego głównym asystentem, który musiał go siłą nakłonić do przyjęcia członkostwa w Komisji Partridge'a, a potem spotkać się osobiście z samym Przewodniczącym Izby i zapytać tego starego irlandzkiego skorumpowanego drania, co Evan kazał mu sobie zrobić z tą podkomisją. Nie chciał żadnej z tych funkcji, ale mu wytłumaczono, że jeśli ich nie przyjmie, nie będzie miał nic do powiedzenia na temat swojego następcy w tym okręgu Kolorado. A to dla niego bardzo ważne. Dlatego ubiegał się o fotel. Nie po to wykurzył jednego obmierzłego typa ze swojej partii, żeby teraz podobny miał zająć jego miejsce. Payton powoli odchylił się na krześle, oparł brodę na ręku, zmrużył oczy. Na przestrzeni lat Adrienne Rashad nauczyła się, kiedy należy milczeć i nie przeszkadzać w myśleniu swojemu mentorowi. Teraz więc nie odzywała się słowem, przygotowana na kilka różnych odpowiedzi, tylko nie na tę, którą usłyszała. – W takim razie gra toczy się o co innego, kochanie. Jeżeli dobrze pamiętam, powiedziałaś Kendrickowi, że twoim zdaniem ktoś go ekshumuje, ktoś, kto 858

uważa, iż kongresman zasługuje na uznanie za to, czego dokonał. Niestety, sprawa wygląda znacznie poważniej. Nasz kongresman jest sterowany. – Na miłość boską, do czego? – Nie wiem, ale musimy się tego dowiedzieć. Bardzo cicho, bardzo ostrożnie. Mamy tu do czynienia z dość niecodzienną sytuacją. Varak zobaczył duży, ciemnoniebieski samochód. Stał zaparkowany opodal krętej, wyrąbanej w lesie szosy kilkaset metrów na zachód od domu Kendricka. W środku nikogo nie było. Varak minął właśnie imponujące posiadłości kongresmana okolone żywopłotem, nadal oblegane przez uszczuplone wprawdzie kilkuosobowe grono upartych, łudzących się nadzieją reporterów z ekipą telewizyjną, i miał zamiar udać się dalej na północ do motelu na przedmieściach Cortez. Widok niebieskiego pojazdu kazał mu jednak zmienić plany. Czech minął następny zakręt, po czym wjechał w kępę gęstych zarośli tuż przed ścianą drzew. Na siedzeniu obok leżała walizeczka; otworzył ją i wyjął przedmioty, które wedle jego przewidywań powinny mu się przydać, kilka niezbędnych, 859

kilka zabranych na wszelki wypadek. Rozłożył je po kieszeniach, wysiadł z wozu, cicho zamknął drzwi i wrócił za zakręt z powrotem do niebieskiego samochodu. Podszedł do drzwi od strony lasu i obejrzał wóz w poszukiwaniu pułapek – chytrych urządzeń, które uruchamiałyby alarm, gdyby ktoś majstrował przy zamku albo dobierał się do drzwi. Szukał też wiązek światła biegnących od przednich do tylnych kół włączających sygnał, kiedy jakiś przedmiot przerwałby obwód fotoelektryczny. Znalazł dwie z trzech takich pułapek, przy czym jedną tak wymyślną, że dało mu to do myślenia: samochód musiał zawierać tajemnice znacznie cenniejsze niż ubranie, biżuteria czy choćby poufne dokumenty handlowe. Pod oknami wywiercono, a następnie zamalowano cały rząd dziurek; były to dysze do rozpylania gazu, który paraliżował intruza na pewien czas. Wynaleziono je i udoskonalono z myślą o dyplomatach w niespokojnych krajach, gdzie ratowanie życia było nie mniej ważne niż przesłuchiwanie napastników. Mógł je włączyć szofer podczas ataku lub alarm, kiedy samochód stał pusty. Obecnie kupowali je zamożni ludzie na całym świecie, i podobno dostawcy tych urządzeń nie mogli zaspokoić popytu. Varak rozejrzał 860

się, szybko podszedł do tyłu niebieskiego samochodu, sięgnął do kieszeni i padł na ziemię tuż przy rurze wydechowej. Wczołgał się pod wóz i natychmiast przystąpił do pracy; po niecałej półtorej minuty wypełznął stamtąd, wstał i rzucił się pędem do lasu. Pościg się rozpoczął i rozpoczęło się też czekanie. Czterdzieści jeden minut później zobaczył wysoką, smukłą postać nadchodzącą drogą. Ów mężczyzna miał na sobie ciemny garnitur, rozpiętą marynarkę, spod niej wyzierała kamizelka; włosy gładko zaczesane, zdecydowanie rude. Jego zwierzchnikowi, pomyślał Miloś, powinno się udzielić lekcji podstawowej taktyki kosmetycznej. Nie wolno wypuścić w teren rudego pracownika, to zwykła głupota. Mężczyzna zaczął najpierw otwierać z klucza prawe przednie drzwi, po czym obszedł wóz z przodu i otworzył drugie, od strony kierowcy. Zanim je jednak uchylił, przykucnął, zniknąwszy z pola widzenia, najwyraźniej przy trzecim odbezpieczeniu, ale zaraz podniósł się i wsiadł do środka. Zapalił wóz. Potężny silnik zakrztusił się kilka razy, po czym nagle pod podwoziem rozległ się głośny hurgot i wybuch spalin, a zaraz potem odgłos pękającego metalu. Tłumik i rurę wydechową rozerwało na kawałki, czemu towarzyszyła eksplozja 861

gazu z obu stron samochodu. Varak przykucnął z chusteczką na twarzy, odczekał, aż znikną kłęby dymu wzbijające się ku niebu. Powoli wstał. Kierowca z maską chirurgiczną na twarzy i pistoletem w ręku powiódł wzrokiem za unoszącymi się kłębami, lecz przy tym kręcił się nerwowo na siedzeniu, wypatrując z każdej strony ewentualnego napadu. Ten jednak nie nastąpił, toteż kierowca wyraźnie był zbity z tropu. Podniósł słuchawkę telefonu, po czym się zawahał – Miloś zrozumiał. Jeżeli uszkodzenie było czysto mechaniczne, a on skontaktowałby się z bazą, 30,300 albo 3000 kilometrów stamtąd, ostro by go zbesztano. Odłożył słuchawkę, wrzucił bieg. Huk był tak niemożliwy, że mężczyzna natychmiast zgasił silnik. Nigdy, pod żadnym pozorem nie należy ściągać uwagi na taki samochód; trzeba wybrać inne rozwiązanie, na przykład zadzwonić do warsztatu i kazać się odholować na zwykłą naprawę. A jednak...? I znów rozpoczął się okres czekania. Trwał blisko dwadzieścia minut; mimo tych rudych włosów mężczyzna był profesjonalistą. Najwyraźniej przekonany, że nie czeka go żaden napad, wysiadł ostrożnie z wozu i podszedł do tyłu. Z pistoletem w jednej ręce, a latarką w drugiej nie przestawał się rozglądać na wszystkie strony, 862

kiedy Varak podpełzł cichutko po podszyciu. Rudy zawodowiec przykucnął nagle, puszczając snop światła pod maszynę. Miloś wiedział, że ma zaledwie kilka sekund, żeby dobiec do skraju drogi, zanim ten człowiek odkryje rozgrzewający się pod wpływem ciepła plastik wsadzony do rury wydechowej albo zauważy nacięcia na tłumiku wykonane małą diamentową piłką. Ta chwila nadeszła. Varak szybko rozsunął listowie o jakieś dwa metry od przykucniętego, zaglądającego pod spód samochodu mężczyzny. – O, Boże! wybuchnął szczupły, dobrze ubrany rudzielec, odskoczył do tyłu, kierując się najpierw w prawo, potem w lewo, plecami do Milośa. Czech podniósł trzeci przedmiot, który zabrał z walizeczki. Był to pneumatyczny pistolet na strzałki. Ponownie rozsunął liście przed sobą i szybko wystrzelił. Narkotyczna strzałka trafiła do celu, wbijając się w kark mężczyzny. Rudzielec odwrócił się błyskawicznie, upuścił przy tym latarkę, bo tak rozpaczliwie próbował sięgnąć za siebie i wyrwać dokuczliwą igłę. Im gwałtowniejsze wykonywał ruchy, tym szybciej krew napływała mu do głowy, przyspieszając również cyrkulację surowicy. Wszystko trwało osiem sekund; mężczyzna upadł na zie863

mię, walcząc z nieuchronnymi skutkami trucizny, aż wreszcie zległ nieruchomo na leśnej drodze. Varak wyszedł zza drzew, prędko zaciągnął tam rudzielca, następnie wrócił po pistolet i latarkę. Zaczął obszukiwać mężczyznę, spodziewając się niewątpliwie znaleźć fałszywe dokumenty. Dokumenty okazały się prawdziwe. Nieprzytomny facet u jego stóp był agentem specjalnym Federalnego Biura Śledczego. Wśród jego papierów Varak znalazł przydział do jednostki operacyjnej sprzed dwóch miesięcy i dziesięciu dni – czyli dzień po spotkaniu Inver Brass w Cynwid Hollow w stanie Maryland. Miloś usunął strzałkę, zaniósł mężczyznę z powrotem na drogę i położył go pod kołem niebieskiego samochodu. Ukrył latarkę i pistolet za siedzeniem, zamknął drzwi, po czym wrócił do swojego wynajętego samochodu za zakrętem. Musiał teraz znaleźć telefon, żeby się skontaktować z człowiekiem z FBI w Waszyngtonie. – Nie mamy informacji na temat tej jednostki powiedział informator Varaka w FBI. – Sprawa szła kanałami rządowymi z Kalifornii, podejrzewam, że z San Diego. – Przecież w Kalifornii nie ma Białego Domu – zaprotestował Miloś. – Ale jest inny „Dom”, jeżeli zapomniałeś. 864

– Co? – Zanim powiem coś więcej, Czechu, musimy dostać garść informacji od ciebie. Chodzi o pewną operację sterowaną z Pragi, która tutaj przynosi żniwo. Drobiazg, ale drażniący. Pomożesz nam? – Oczywiście. Dowiem się, czego tylko będę mógł. No więc co to za dom w San Diego w Kalifornii, który może spowodować, żeby FBI utworzyło jednostkę specjalną? – To proste, Czechu. Należy do wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. , Zatem wszystko przesądzone. Kongresman Evan Kendrick zostanie następnym wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych. Jedenaście miesięcy po wyborach człowieka sprawującego ten urząd zostanie prezydentem. Varak w milczeniu odłożył słuchawkę.

Rozdział 26 Upłynęło pięć tygodni od owej niefortunnej uroczystości w Błękitnej Sali Białego Domu, przy czym katastrofę pogłębiły nieustanne wysiłki mistrza ceremonii Dennisona, żeby skierować uwagę wszystkich na tego, kto wręcza 865

Medal Wolności, a nie na dekorowanego. Dyrygent orkiestry wojskowej źle odczytał instrukcję. Zamiast zagrać podczas przemówienia prezydenta urzekającym pianissimo „Piękną naszą Amerykę”, zarządził fortissimo hymnu narodowego, niemal zagłuszając szefa państwa. Dopiero kiedy kongresman Kendrick wystąpił, żeby odebrać medal i wyrazić swoje podziękowanie, orkiestra zagrała akordy tej pierwszej pieśni niskim, na przemian wzmacnianym i przyciszanym pianissimo, co stworzyło wzruszające tło dla skromnych słów nagrodzonego. Ku wściekłości mistrza ceremonii, Kendrick odmówił przeczytania krótkiej mowy wręczonej mu przez Dennisona na dziesięć minut przed uroczystością, zamiast więc rozwodzić się nad „dyskretną, aczkolwiek nieocenioną pomocą” prezydenta, podziękował tym wszystkim, których nie mógł wymienić z nazwiska za uratowanie mu życia, a tym samym zażegnanie kryzysu w Maskacie. Tę właśnie chwilę wypunktowały szeregi doradców Langforda Jenningsa zebrane na podium żenującym „Psiakrew!” rzuconym głośnym szeptem. Ostateczny cios mistrz ceremonii zadał sobie wyłącznie sam. Podczas krótkiej sesji zdjęciowej, podczas której nie dopuszczono do pytań ze względu na stra866

tegię antyterrorystyczną, Herbert Dennison w roztargnieniu wyjął z kieszeni buteleczkę Maaloxu i pociągnął. Natychmiast kamery wycelowały w niego obiektywy, błysnęły flesze, toteż prezydent Stanów Zjednoczonych obejrzał się zdumiony. Tego już było za wiele cierpiącemu na nadkwasotę szefowi personelu. Rozlał sobie kredowy płyn na ciemną marynarkę. Już po wszystkim Langford Jennings wyszedł z sali do wyłożonego dywanem holu obejmując ramieniem Evana. – Świetnie poszło, panie kongresmanie! – zawołał prezydent. Pominąwszy pewnego durnia, który niby trzęsie tym całym interesem. – On żyje w ciągłym napięciu. Nie powinien go pan zbyt surowo traktować. – Co, Herba? – powiedział Jennings cicho, konfidencjonalnie. – I tolerować jego wybryki? Nie ma mowy... Podobno dał panu coś do przeczytania, a pan odmówił. – Owszem. – Wyśmienicie. Bo wyglądałoby to na kiczowatą, z góry wyreżyserowaną scenkę. Dziękuję, Evan, doceniam to.Nie ma za co – odparł Kendrick temu po867

stawnemu, charyzmatycznemu mężczyźnie, który wciąż go zaskakiwał. Kolejne pięć tygodni minęło Evanowi tak jak przewidywał. Środki masowego przekazu bombardowały go prośbami o wypowiedzi. On jednak dotrzymał słowa danego Herbertowi Dennisonowi i miał zamiar trwać w swoim postanowieniu. Odmawiał wszelkich wywiadów, twierdząc po prostu, że gdyby się zgodził na jeden, musiałby się zgodzić na wszystkie, co by oznaczało, że nie mógłby właściwie służyć swoim wyborcom, a przecież nadal ich reprezentuje. Listopadowe wybory w dziewiątym okręgu Kolorado okazały się jedynie czczą formalnością. W tych okolicznościach opozycja nie potrafiła nawet znaleźć kandydata. Chociaż wobec środków masowego przekazu jedni byli bardziej powściągliwi w słowach, inni mniej. – Ale z pana teraz gość po byku – droczył się z nim zadziorny Ernest Foxley z programu Foxleya. – I to ja pierwszy pana wylansowałem, postawiłem na świeczniku. – Pan chyba nie rozumie – odparł Kendrick. – Nigdy nie chodziło mi o wylansowanie ani o świecznik. Po chwili milczenia Foxley zripostował. – Wie pan co? Wierzę panu. Ale dlaczego? 868

– Bo mówię prawdę, a pan jest fachowcem w swojej dziedzinie. – Dziękuję, młody człowieku. Rozpuszczę wici i postaram się powstrzymać tę sforę, ale niech pan nam nie serwuje więcej niespodzianek, zgoda? Nie ma tu żadnych niespodzianek dla nikogo, myślał gniewnie Kendrick, jadąc przez pola Wirginii wczesnym grudniowym popołudniem. Jego dom w Fairfax stał się dosłownie bazą operacyjną Khalehli, przy czym posiadłość wyposażono w supernowoczesny system ochronny dzięki staraniom Mitchella Paytona z Centralnej Agencji Wywiadowczej. Dyrektor Akcji Specjalnych najpierw zarządził budowę wysokiego ceglanego muru z przodu posiadłości, a wejście było tylko przez szeroką białą bramę z kutego żelaza obsługiwaną elektronicznie. Wokół całego terenu wpuszczono głęboko w ziemię równie wysokie druciane ogrodzenie, przy czym zielona metalowa siatka była tak gruba, że wymagałaby materiału wybuchowego, palnika czy piły do metalu, żeby się wedrzeć do środka, zresztą oddział strażników natychmiast usłyszałby niepokojące odgłosy. Ponadto Payton zainstalował w gabinecie Evana nieustannie „oczyszczany” telefon z lampkami sygnalizacyjnymi w wielu innych pomieszczeniach, które wskazywały 869

danej osobie, żeby natychmiast podejść do aparatu. Obok telefonu umieszczono specjalny komputer telekomunikacyjny podłączony do modemu z końcówką zainstalowaną jedynie w prywatnym gabinecie dyrektora. Kiedy ten dostawał informacje, które chciał dać do oceny Khalehli albo kongresmanowi, natychmiast je przekazywał tą drogą, a wszystkie wydruki cięto na kawałki i palono. Zgodnie z ogłoszonymi publicznie zaleceniami prezydenta Akcje Specjalne zabrały się piorunem do dzieła i wzięły na siebie odpowiedzialność za wszystkie przedsięwzięte środki ostrożności, żeby uchronić bohatera z Omanu przed zemstą terrorystów. Zaimponowało to Kendrickowi – z początku sam system zabezpieczeń. Już po godzinie od chwili, gdy prezydencka limuzyna wywiozła kongresmana z posiadłości w stanie Maryland, Mitchell Payton sprawował pełną kontrolę nad jego ruchami, a poniekąd nad całym życiem. Wyposażenie telekomunikacyjne nadeszło później, i to znacznie później, którą to zwłokę spowodował upór Khalehli. Za nic nie chciała się wprowadzić do domu Kendricka, ale po osiemnastu dniach mieszkania w hotelu i wielu uciążliwych spotkaniach w tak zwanych ustronnych miejscach z Evanem i „wujkiem Mitchem”, 870

ten ostatni przywołał ją do porządku. – Niech mnie licho, zrozum kochanie, że nie dam rady usprawiedliwić kosztów czyśćca wyłącznie dla jednego z moich ludzi ani też nie zdołam przedstawić sensownego powodu, a już na pewno nie będę mógł zainstalować odpowiednich urządzeń w hotelu. Poza tym przekazałem oficjalną wiadomość z Kairu do Waszyngtonu, że zrezygnowałaś z pracy w agencji. Nie możemy sobie pozwolić na twój dalszy pobyt w tym sektorze. Nie masz więc chyba wyboru. – Usiłowałem ją przekonać – wtrącił Kendrick w prywatnej loży restauracji po drugiej stronie granicy stanu Maryland. Jeżeli martwisz się o pozory, wpiszę do Akt Kongresowych, że przyjechała do mnie ciotka z wizytą. Co powiesz na starszą ciotkę odmłodzoną po zabiegu usuwania zmarszczek. – Eh, ty durniu. No, dobrze, zgadzam się. – Co to za urządzenia? – spytał Evan zwracając się do Paytona. – Czego panu trzeba? – Niczego, co pan by mógł kupić – odparł dyrektor z CIA. – Zresztą tylko my możemy instalować taki sprzęt. Nazajutrz rano pod dom zajechała furgonetka 871

przedsiębiorstwa telefonicznego. Patrole służby bezpieczeństwa skierowały ją na teren posiadłości, po czym mężczyźni w mundurach firmy telefonicznej zabrali się do pracy, gdy tymczasem ponad dwudziestu budowniczych wykańczało mur, a dziesięciu innych finalizowało pracę przy niedostępnym ogrodzeniu. Monterzy wspinali się na kolejne słupy połączone ze skrzynką, przeciągali od jednego do drugiego kable, a oddzielny drut doprowadzili na dach Kendricka. Jeszcze inni zajechali od tyłu drugą furgonetką, wprost do garażu pod domem, gdzie rozpakowali konsolę komputerową i zanieśli do gabinetu na parterze. Po trzech godzinach i dwudziestu minutach sprzęt Mitchella Paytona był już rozlokowany i działał. Tego samego dnia Evan podjechał po Khalehlę przed jej hotel przy Nebraska Avenue. – Witaj, cioteczko. – Proszę o zasuwę w drzwiach pokoju gościnnego – odparła ze śmiechem, rzucając swoją miękką nylonową torbę na półkę za siedzeniem i wsiadając do środka. – Nie martw się, nigdy nie nagabuję starszych krewnych. – Już raz to zrobiłeś, ale teraz jest inna sytuacja. – Odwróciła się do niego i 872

dodała z uprzejmą, lecz stanowczą szczerością. – Mówię poważnie, Evan. To nie Bahrajn, teraz łączy nas praca, a nie łóżko. Zgoda? – To dlatego nie chciałaś się dotąd wprowadzić? – Oczywiście. – Słabo mnie znasz – powiedział Kendrick po dłuższej chwili milczenia w ulicznym ruchu. – Częściowo dlatego. – Przypomina mi się pytanie, które chciałem ci zadać wcześniej, ale uznałem, że opacznie je zrozumiesz. – Pytaj. – Kiedy w zeszłym miesiącu weszłaś do tamtego domu w Maryland, zaraz na początku wspomniałaś Bahrajn. A później powiedziałaś mi, że cały dom jest na podsłuchu, że wszystko, co mówimy do kogoś dotrze. Dlaczego więc go wspomniałaś? – Bo chciałam jak najprędzej wyczerpać temat. – Zakładając, że inni... ludzie upoważnieni do podsłuchu... będą mieli własne 873

domysły albo podejrzenia na ten temat. – Tak, a chciałam, żeby moja pozycja była jasna, i to bynajmniej nie pozycja na wznak. Moje późniejsze oświadczenia były tego konsekwencją. – Śledztwo zakończone – oznajmił Evan wjeżdżając na obwodnicę w kierunku Wirginii. – Dziękuję. – A tak nawiasem, opowiedziałem wszystko o tobie Hassanom. Przepraszam, oczywiście nie wszystko. Nie mogą się doczekać spotkania z tobą. – To ta twoja para z Dubaju? – Więcej niż „moja para”. Serdeczni przyjaciele od dawien dawna. – Nie chciałam ich wcale obrazić. On jest profesorem, prawda? – Jak dobrze pójdzie, w semestrze wiosennym dostanie pracę albo w Georgetown, albo w Princeton. Była tam jakaś kwestia dokumentów, którą zdołaliśmy wyjaśnić. A swoją drogą, jak to się mówi „świat jest mały”, bo on dosłownie wielbi twojego ojca. Spotkał go raz w Kairze, przygotuj się więc, że przeniesie to uwielbienie na ciebie. – To mu szybko minie – roześmiała się Khalehla. – Prędko się przekona, że 874

nie należę do ludzi ani jego, ani taty pokroju. – Ale umiesz obsługiwać komputer, co? – Owszem. Często muszę z niego korzystać. – A ja nie umiem. Żona Sabriego, Kashi, również nie umie, no i on też nie, może więc dalece przewyższasz ludzi naszego pokroju. – Pochlebstwa nie pasują do ciebie, Evan. Pamiętaj o tej zasuwie w drzwiach. Przyjechali do domu, gdzie Kashi Hassan powitała ciepło Khalehlę; od razu nawiązała się między nimi przyjaźń, co należy do tradycji wśród arabskich kobiet. – Gdzie jest Sabri? – zapytał Kendrick. – Chciałbym mu przedstawić Khalehlę. – W twoim gabinecie, drogi Evanie. Uczy pewnego dżentelmena z Centralnej Agencji Wywiadowczej, jak używać komputera w sytuacjach wyjątkowych. Już przeszło trzy tygodnie, jak oś Khalehla Langley działała pełną parą, lecz wcale nie byli mądrzejsi niż za czasów czyśćca w stanie Maryland. Pod mikroskopy wywiadu Paytona wzięto dziesiątki osób, które mogły mieć bodaj najmniejszą szansę na dostęp do akt omańskich. Każdy odcinek ściśle tajnej procedury ba875

dano pod kątem uchybień personelu; nie znaleziono ani jednego. Akta sporządził Frank Swann z Departamentu Stanu w tandemie z Lesterem Crawfordem z Agencji, użyto w tym celu tylko jednego komputera, przepisywały je na zmianę różne maszynistki po pięć stron jedna, przy czym pominięto wszystkie imiona własne, które wstawili później osobiście Swann i Crawford. Decyzję, żeby maksymalnie utajnić akta podjęto w wyniku przeglądu sytuacji, na podstawie streszczenia bez żadnych szczegółów, za to z największą rekomendacją Sekretarzy Stanu i Obrony, Kolegium Szefów Sztabów, a także Centralnej Agencji Wywiadowczej. Wszystko to przeprowadzono bez wymieniania nazwiska Kendricka, danych personalnych ani narodowości innych osób czy jednostek wojskowych; podstawowe informacje przedstawiono do zatwierdzenia Specjalnym Komisjom Senatu i Izby Reprezentantów pod koniec kryzysu szesnaście miesięcy temu. Obie izby natychmiast wyraziły swoją aprobatę; zakładano również, że przeciek dziennikarski do „Washington Post” dotyczący nieznanego Amerykanina w Maskacie pochodził od niedyskretnego członka którejś z tych komisji. Kto? Jak? Dlaczego? Nadal tkwili w punkcie wyjścia. Wedle 876

wszelkich reguł logiki i eliminacji akta omańskie pozostawały poza czyimkolwiek zasięgiem, a jednak je ukradziono. – Gdzieś tu szwankuje logika – oświadczył Payton. – W systemie jest luka, tyle że nie możemy jej znaleźć. – Święte słowa – potwierdził Kendrick. Decyzja Paytona odnośnie nieoczekiwanego powołania Evana zarówno do Komisji Partridge'a jak i do Specjalnej Podkomisji do spraw Wywiadu związała Kendrickowi ręce. Nie wolno mu się było kontaktować osobiście ani z przebiegłym Partridge'm, ani z równie przebiegłym Przewodniczącym Izby. Dlaczego? Evan początkowo zaprotestował. Jeżeli nim sterowano, miał wszelkie prawo do konfrontacji z tymi, którzy gorliwie przyczynili się do tej manipulacji. – Nie, panie kongresmanie – rzekł Payton. – Jeżeli powołali pana, bo ich zaszantażowano, na pewno zaalarmują kogo trzeba. Nasz blond Europejczyk i jego pracodawcy zejdą jeszcze głębiej do podziemia. Nie powstrzymujemy ich. Po prostu nie możemy ich znaleźć. Przypominam panu, interesuje nas „dlaczego”. Dlaczego pana, względnie apolitycznego, świeżo upieczonego reprezentanta z mało ważnego okręgu w Kolorado 877

wysunięto na sam środek areny politycznej? – Sprawa w znacznej mierze przebrzmiała... – Nie oglądasz chyba telewizji – powiedziała Khalehla. – W zeszłym tygodniu dwie stacje telewizji kablowej pokazały retrospektywy na twój temat. – Co takiego? – Nie mówiłam ci. Nie było sensu. Tylko byś się rozzłościł. Kendrick opuścił okno w Mercedesie i wystawił rękę. Zmotoryzowany oddział ochrony jadący za nim był nowy, a zjazd z drogi znajdował się w połowie długiego zalesionego zakrętu, był więc prawie niewidoczny. Kendrick ostrzegał swoich aniołów stróży, w czym kryła się drobna ironia... Wrócił myślami do owej „parszywej enigmy”, jak on i Khalehla zaczęli nazywać cały ten zagadkowy galimatias, który rozwalił mu życie. Mitch Payton – bo mówili już sobie po imieniu – przedwczoraj wieczorem przyjechał do nich z Langley. – Pracujemy nad czymś nowym – oznajmił dyrektor Akcji Specjalnych w gabinecie. – Wychodząc z założenia, że ów Europejczyk Swanna musiał się przedtem skontaktować ze sporą liczbą osób, żeby zebrać na twój temat informacje, które posiadał, sami groma878

dzimy pewne dane. Nie obraź się, ale my też przeczesujemy twój życiorys. – Ile lat wstecz? – Zaczęliśmy od okresu, kiedy miałeś osiemnaście lat. Mała szansa, że wcześniejsze lata miały jakieś istotniejsze znaczenie. – Osiemnaście? Boże, czy nic już nie jest święte? – A chciałbyś, żeby było? Jeżeli tak, wszystko odwołam. – Nie, oczywiście, że nie. Tylko mnie to zaskoczyło. I udaje wam się zdobyć takie informacje? – Wcale to nie takie trudne, jak się powszechnie sądzi. Biura kart kredytowych, akta personalne i rutynowe sprawdzanie środowiska przeważnie wystarczają. – Ale po co? – Istnieje kilka możliwości, a w gruncie rzeczy dwie. Jak już wspomniałem, pierwsza to nasz cholernie ciekawski Europejczyk. Gdybyśmy potrafili zestawić listę osób, z którymi musiał się kontaktować, żeby dowiedzieć się czegoś o tobie, łatwiej by nam było odnaleźć jego samego, a wszyscy się chyba zgadzamy, że to 879

kluczowa postać... Drugiej możliwości jeszcze nie spróbowaliśmy. Usiłując odkopać spod ziemi nieuchwytnego blondyna czy kogokolwiek, kto się za nim kryje, skupialiśmy się na wypadkach w Omanie i na samych aktach. Wzięliśmy pod mikroskop wyłącznie kręgi powiązane z rządem. – A gdzie indziej mielibyśmy szukać? – spytał Kendrick. – Niestety, w twoim życiu osobistym. W twojej przeszłości może być coś takiego albo ktoś taki, zdarzenie bądź znajomi, może jakiś epizod, który zelektryzował przyjaciół ewentualnie wrogów tak, że zapragnęli cię awansować lub, wręcz przeciwnie, wziąć na celownik. A nie oszukujmy się, kongresmanie, jesteś potencjalnym celem, to nie żarty. – Ależ, MJ – wtrąciła się Khalehla. – Nawet gdybyśmy znaleźli ludzi, którzy albo go lubili, albo nienawidzili, musieliby mieć powiązania z Waszyngtonem. Jakiś pan Iks z Ann Arbor w stanie Michigan... czy to przyjaciel, czy wróg... nie mógł ot tak po prostu udać się do banków ściśle tajnych danych lub do archiwów i powiedzieć: „Wiecie co, są tu takie akta, z których chciałbym sporządzić sobie kopię, żeby móc sprokurować fałszywą notatkę dla prasy”. Nie rozumiem. 880

– Ja też nie, Adrienne. A może powinienem mówić do ciebie „Khalehlo”, do czego musiałbym się dopiero przyzwyczaić. – Nie ma powodu, żebyś używał tego imienia. – Nie przeszkadzaj – napomniał ją Evan z uśmiechem. – Khalehla świetnie do ciebie pasuje – dodał. – No właśnie, sam nie rozumiem ciągnął Payton.Ale jak ci już mówiłem, w systemie jest jakaś luka, szczelina, którą przeoczyliśmy, musimy więc spróbować wszystkiego. – To dlaczego nie przydusić Partridge'a i Przewodniczącego Izby? – nalegał Kendrick. – Skoro dokonałem tego, czego dokonałem w Maskacie, nie będą chyba tacy silni, żeby nie dać się złamać. – Jeszcze nie teraz, młody człowieku. Nieodpowiednia pora, poza tym Przewodniczący odchodzi na emeryturę. – Teraz z kolei ja nie rozumiem. – MJ chce powiedzieć, że rozpracowuje ich obu – wyjaśniła Khalehla. Evan przyhamował Mercedesa na długim zakręcie w lasach Wirginii i odczekał, aż zobaczył zmotoryzowany oddział w lusterku wstecznym; następnie skręcił w 881

prawo na polną drogę prowadzącą od tyłu do jego domu. Strażnicy go wpuścili. Teraz było mu wolno; dlatego pojechał na skróty. Khalehla zadzwoniła do niego do biura i powiedziała, że przez komputer nadeszła lista od Mitchella Paytona. Miał się więc zapoznać z własną przeszłością. Miloś Varak szedł drewnianym trapem na olbrzymią plażę przed hotelem Del Coronado niecałe trzy kilometry od San Diego. Od wielu tygodni pracował sumiennie, żeby znaleźć szczelinę, przez którą mógłby spenetrować szeregi wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. Większość czasu spędzał w Waszyngtonie; nie tak łatwo było się przedrzeć do tajnych służb rządu. Aż wreszcie znalazł człowieka oddanego sprawie, o dużej tężyźnie fizycznej i zdyscyplinowanym umyśle, którego słabością była pewna niedopuszczalna okoliczność, bo gdyby wyszła na jaw, zniszczyłaby jego majątek, całą karierę, niewątpliwie też życie. Sprawował funkcję sowicie opłacanego stręczyciela dla różnych osobistości z kręgów rządowych. Do tej pracy przysposobili go starsi członkowie jego rodziny, którzy dostrzegli jego możliwości i posłali go do najlepszych szkół w 882

okolicy, a także na dobry uniwersytet – dobry, choć nie najbogatszy, bo nie pasowałoby to do obrazka. Starszyzna chciała umieścić młodego, przystojnego, sprężystego, dobrze wychowanego człowieka na stanowisku, na którym mógłby świadczyć przysługi w zamian za pewne korzyści. A gdzież jest pole do lepszych przysług, jeśli nie poniżej pasa słabego mężczyzny, i jakież można osiągać lepsze korzyści niż wiedza o tych słabostkach. Starsi byli zadowoleni, i to od wielu lat. Ten człowiek pochodził z mafii, należał do mafii, służył mafii. „ Varak podszedł do samotnej postaci w prochowcu przy skałach nabrzeża o kilkaset metrów od wysokiego, imponującego drucianego ogrodzenia Lotniska Marynarki Wojennej. – Dziękuję za to, że zechciał się pan ze mną spotkać – zagadnął życzliwie Miloś. – Przez telefon wyczułem u pana obcy akcent – powiedział elokwentny, dobrze wyćwiczony, ciemny mężczyzna. Jest pan wysłannikiem czerwonych? Bo jeśli tak, trafił pan pod niewłaściwy adres. – Komunistą? Boże uchowaj. Jestem Amerykaninem do szpiku kości, pańscy consiglieri mogliby mnie przedstawić 883

w Watykanie. – To obraźliwe stwierdzenie, nie mówiąc już o tym, że całkiem nietrafne... Powiedział pan kilka bardzo głupich rzeczy, tak głupich, że wzbudził pan moją ciekawość. Dlatego tu przyszedłem. – Niezależnie od powodów jestem panu wdzięczny. – Pointa była aż nazbyt wyraźna – przerwał mu agent wywiadu. – Pan mi groził. – Przykro mi, że pan się poczuł urażony. Wcale nie chciałem panu grozić. Po prostu powiedziałem, że wiem o pewnych dodatkowych usługach, jakie pan świadczy... – Niech pan nie będzie taki szarmancki... – Nie ma powodów do nieuprzejmości – powiedział uprzejmie Varak. Po prostu chciałem, żeby pan zrozumiał moje stanowisko. – Co tu mówić o jakimś stanowisku – żachnął się człowiek na usługach rządu. – Nasza przeszłość jest bez skazy, jeśli pan mnie dobrze rozumie. Czech przestąpił w piasku z nogi na nogę i odczekał, aż huk odrzutowca startującego z lotniska Marynarki Wojennej przycichnie w niebie.Powiada pan, że nie ma żadnych plam w życiorysie i że nie 884

będzie pan rozmawiał ze mną na żaden konkretny temat, bo mogę mieć przy sobie urządzenie nagrywające. Varak rozpiął i rozchylił marynarkę. Proszę się nie krępować, niech mnie pan obszuka. Sam wolałbym, żeby mój głos nie znalazł się na jednej taśmie z pańskim... Proszę bardzo. Oczywiście wyjmę broń i będę ją trzymał w ręku, ale nie zamierzam panu przeszkadzać. Strażnik Białego Domu zawahał się. – Za bardzo mnie pan zachęca – powiedział stojąc bez ruchu. – Z drugiej strony – szybko dodał Miloś – możemy pominąć tę , niezręczność, jeżeli przeczyta pan coś, co dla pana przygotowałem. Czech rozluźnił marynarkę, sięgnął do kieszeni i wyciągnął plik złożonych kartek papieru. Otworzył je nagłym ruchem i podał agentowi wywiadu. W miarę jak czytał, oczy mu się zwężały, usta rozchylały, układały do nieprzyjemnego warknięcia; w ciągu kilku sekund ta dosyć silna, atrakcyjna twarz stała się szkaradna.Jest pan trupem – rzekł spokojnie. – Nie sądzi pan, że to krótkowzroczne myślenie? Bo jeśli ja, to z pewnością i pan. Capo rzucą się jak sfora dzikich psów, tymczasem ich panowie, popijając 885

wyborne czerwone wino, jakby to była pańska krew, będą czekali, żeby usłyszeć o pańskiej bardzo nieprzyjemnej śmierci. Przeszłość? Cóż ona znaczy? Nazwiska, daty, okresy, miejsca, a jednocześnie przy każdym zapisie skutki pańskiego seksualnego handlu czy raczej szantaż prowadzący do osiągnięcia tych skutków. Poprawki wniesione do projektów ustaw, decyzje podjęte w sprawie kontraktów, programy rządowe przegłosowane pozytywnie lub negatywnie zależnie od okoliczności. Powiedziałbym, że to niebagatelna przeszłość. I dokąd to wszystko prowadzi? Niech no zgadnę. Do najbardziej nieprawdopodobnego źródła, jakie, można sobie wyobrazić... Do zastrzeżonego numeru telefonu zarejestrowanego pod fałszywym nazwiskiem i adresem, ale połączonego w apartamencie członka tajnych służb rządu. – Te dziewczyny nie żyją... Ci chłopcy nie żyją... – Niech pan ich nie wini. Nie mieli większego wyboru niż pan dzisiaj. Proszę mi wierzyć, lepiej mi pomagać, niż się sprzeciwiać. Nie interesują mnie pańskie nadobowiązkowe zajęcia. Pan świadczy usługi, a gdyby nie pan, świadczyłby je kto inny z podobnymi mniej więcej skutkami. Proszę pana jedynie o informację, 886

a w zamian spalę wszystkie egzemplarze tego zestawienia. Ma pan na to oczywiście tylko moje słowo, ale ponieważ najprawdopodobniej będę znów potrzebował pańskiej ekspertyzy, byłbym głupi, żeby to rozpowszechniać, a zaręczam panu, że nie jestem. – Nie mam co do tego wątpliwości – potwierdził żołnierz mafii ledwo słyszalnym głosem. – Po co odrzucać broń, skoro może się jeszcze przydać? – Cieszę się, że rozumie pan moje stanowisko. – O jakie informacje panu chodzi? – Niewinne. Nic, co by pana zdenerwowało. Zacznijmy od jednostki FBI przydzielonej wiceprezydentowi. Czyżbyście sobie nie radzili ze swoją robotą? Potrzebny wam specjalny zespół fachowców z Biura? – To nie ma z nami nic wspólnego. Jesteśmy tu do ochrony. Oni się zajmują śledzeniem. – Nie da się chronić bez śledzenia. – To dwa różne poziomy. Jak na coś trafiamy, przekazujemy to do Biura. – Na co takiego trafiliście, że aż powołano tę jednostkę? – Na nic – odparł 887

mężczyzna. – Kilka miesięcy temu Cep dostał serię pogróżek i... – Cep? – Skrót od wiceprezydent. – Niezbyt pochlebne przezwisko. – Nie używa się go powszechnie. Tylko w naszym gronie. – Rozumiem. Słucham o tych pogróżkach. Od kogo pochodziły? – Od tego właśnie jest ta jednostka. Usiłują to wykryć, bo pogróżki napływają nadal. – Jaką drogą? – Przez telefon, telegramy, powyklejane listy. Nadchodzą z różnych miejscowości, co daje tym z FBI niezły orzech do zgryzienia. – I bez rezultatów? – Jak dotąd bez. – Czyli jest to jednostka mobilna, dziś tu, jutro tam. Czy jej ruchy są skoordynowane z Waszyngtonem? – Kiedy przebywa tam Cep, są. Kiedy Cep siedzi tutaj, ci ludzie są tutaj, a kiedy podróżuje, jadą za nim. Jednostka podlega bezpośrednio jego osobistemu personelowi. Bo inaczej wieczne kontakty ze stolicą zajmowałyby zbyt dużo 888

czasu. – Był pan tam przed pięcioma tygodniami, prawda? – Coś koło tego. Dopiero tu wróciliśmy dziesięć dni temu. On tutaj spędza mnóstwo czasu. Jak chętnie mawia, prezydent obsługuje Wschód, a on Zachód, przez co ma lepiej, bo może się wyrwać z tego Wesołego Miasteczka. – Głupie stwierdzenie jak na wiceprezydenta. – Taki jest Cep, ale nie można powiedzieć, żeby był głupi, co to, to nie. – Dlaczego nazywacie go Cepem? – Tak z ręką na sercu niezbyt go lubimy, podobnie jak tłum jego koleżków, zwłaszcza tutaj. Te skurczysyny traktują nas jak portorykańskich lokajczyków. Któregoś dnia jeden z nich zwrócił się do mnie: „Chłopcze, zrób mi jeszcze dżinu z tonikiem.” A ja mu na to, że muszę sprawdzić u swoich zwierzchników w wywiadzie, czy jestem przydzielony do jego posług. – Nie bał się pan, że nasz wicep... cep... się obrazi? – Jak rany, on się do nas nie wtrąca. Podobnie jak jednostka federalna, odpowiadamy jedynie przed jego szefem personelu. – A co to za jeden? 889

– Nie jeden, ale jedna. Mamy na nią inną ksywkę. Może nie tak trafną jak Cep, ale ujdzie. Nazywamy ją Smoczą Dziwą, a w dzienniku raportów Szczodrą Damą, co jej odpowiada. – Niech mi pan o niej opowie – poprosił Varak, bo jego umysł przechwycił pewien sygnał. – Nazywa się Ardis Vanvlanderen, wypłynęła jakiś rok temu, zajmując miejsce cholernie dobrego faceta, który odwalał cholernie dobrą robotę. Był tak dobry, że dostał fantastyczną propozycję od jednego z przyjaciół Cepa. Ma trochę po czterdziestce, jedna z tych żelaznych dam na stanowisku, która robi taką minę, kiedy się wejdzie do jej gabinetu, jakby chciała człowiekowi obciąć jaja tylko dlatego, że jest mężczyzną. – Czyli sama jest nieatrakcyjna? – Tego bym nie powiedział. Ma dość niezłą twarz i ciało lisicy, ale trudno by jej znaleźć fagasa, chyba że komuś odpowiada taki typ. Ja tam podejrzewam, że pieprzy się na prawo i lewo. – Mężatka? 890

– Kręci się tu taki goguś, który twierdzi, że jest jej mężem, ale nikt nie zwraca na niego zbytnio uwagi. – Co on robi? Czym się zajmuje? – Należy do śmietanki z Palm Springs. Akcje, obligacje, kiedy mu to nie przeszkadza w grze w golfa. Tak go przynajmniej odbieram. – Za tym się kryją nieliche pieniądze. – Jest hojnym ofiarodawcą i nie przegapia żadnej fety w Białym Domu. Zna pan ten typ, falujące siwe włosy, duży brzuch, lśniące zęby, smoking. Z takich, co to ich zawsze fotografują w tańcu. Gdyby potrafił przeczytać po angielsku od deski do deski choć jedną książkę, pewno mianowaliby go ambasadorem w Wielkiej Brytanii. Chociaż nie, przy tej jego forsie wystarczyłoby pół książki. Varak przyglądał się strażnikowi z wywiadu. Człowiek najwyraźniej odczuwał ulgę, że zadają mu tak niewinne pytania. Odpowiadał bardziej szczegółowo niż musiał, na granicy fałszywej konfidencjonalności plotki. – Ciekawe, dlaczego ktoś taki posłał żonę do pracy, choćby u samego wiceprezydenta. 891

– On tu nie ma chyba nic do gadania. Nie wysyła się takiej ostrej cizi dokądś, dokąd sama nie zechce. Poza tym jedna pokojówka nam powiedziała, że ta dama jest jego trzecią czy czwartą żoną, może więc Vanvlanderen nauczył się im dawać wolną rękę. – A pana zdaniem ta kobieta dobrze się wywiązuje? – Jak mówię, to ostra baba, zna się na rzeczy. Cep nie zrobi bez niej ani kroku. – A jaki on jest? – Cep? – Nagle z Lotniska Marynarki Wojennej poderwał się kolejny odrzutowiec z ogłuszającym rykiem silników. – Cep to Cep – odparł człowiek mafii, kiedy ucichł wstrząsający ziemią łoskot. – Orson Bollinger... taki niby to swój chłop w partii, przy tym chwyta w lot wszystko, co się w niej dzieje, a nie dzieje się nic, co by nie pasowało chłopcom prowadzącym tajne badania w Kalifornii. – Bardzo jest pan wnikliwy. – Patrzę, to widzę. – O, z pewnością nie tylko. Ale radzę, niech pan na przyszłość bardziej uważa. Skoro ja mogłem pana znaleźć, inni też mogą. – Jak, do cholery, jak? 892

– Przez wrodzoną sumienność. Przez wiele tygodni czekałem, aż ktoś popełni nieuchronny błąd. Mogłoby się to zdarzyć któremuś z pańskich kolegów. Wszyscy jesteśmy ludźmi, nikt z nas nie żyje w zamrażarce. Trafiło akurat na pana. Był pan zmęczony, a może o jeden kieliszek za dużo pan wypił, albo zbyt bezpiecznie się pan poczuł. Tak czy owak, zadzwonił pan na Brooklyn do Nowego Jorku, wyraźnie nie tak jak pan powinien, czyli z automatu telefonicznego. – Frangie! – szepnął capo supremo. – Pański kuzyn, Joseph „Fryko” Frangiani, drugi wiceszef rodziny Roccich na Brooklynie, spadkobierców interesów genueńskich. i to mi wystarczyło, amico. – Ty cudzoziemski wredny skurwysynu! – Niech pan nie marnuje na mnie obelg... Jeszcze tylko ostatnie pytanie, dlaczego więc nie zachować się grzecznie? – Co? – zawołał rozwścieczony facet z mafii, czarne brwi wygięły się w łuk, prawa ręka instynktownie sięgnęła po marynarkę. – Przestań! ryknął Czech, jeszcze centymetr a zginiesz. – Gdzie twój pistolet? – wycharczał agent bez tchu. – Niepotrzebny – odparł Varak świdrując wzrokiem swojego niedoszłego 893

zabójcę. – I dobrze o tym wiesz. Pracownik wywiadu powoli wyciągnął prawą rękę przed siebie. – Ostatnie pytanie, i koniec! – powtórzył, a na twarz wróciła mu pewność siebie. – Masz ostatnie pytanie. – Ta Ardis Vanvlanderen. Jak panu wyjaśniono jej powołanie na stanowisko szefa personelu wiceprezydenta? Na pewno coś się mówiło, podano jakieś powody. W końcu należy pan do osobistej straży Bollingera i dobrze się panu układały stosunki z jej poprzednikiem. – Stanowimy jego ochronę, a nie kierownictwo korporacji. Nie trzeba nam wyjaśnień. – Nic nie powiedziano? Nieczęsto widuje się kobiety na takich stanowiskach. – Powiedziano sporo, żeby nie uszło to naszej uwagi, ale żadnych wyjaśnień. Bollinger wezwał wszystkich i oznajmił, jak bardzo się cieszy, że może nam ogłosić powołanie na ten urząd jednej z najbardziej utalentowanych osób na kierowniczym stanowisku w całej Ameryce, która przyjmuje tę pracę z tak wielkim poświęceniem, iż powinniśmy wszyscy dziękować wyższym zwierzchnościom za jej patriotyzm. Owo „jej” dało nam do myślenia, że to kobieta. – Ciekawe sformułowanie: „wyższym zwierzchnościom”. 894

– On się tak wyraża. – I nie zrobi bez niej ani kroku. – Chyba by się nie odważył. To czołg nie baba i trzyma cały dom w ryzach. – W czyich ryzach? – Co? – Nieważne... Na razie to wszystko, amico. Niech pan odejdzie, z łaski swojej, pierwszy. Zadzwonię, jak mi pan będzie potrzebny. Mafioso, któremu gorąca, odziedziczona po dziadach znad Morza Śródziemnego krew uderzyła do głowy, Czech dźgnął palcem i rzucił chrapliwym głosem:Trzymaj się ode mnie z daleka, ty skurwielu, jeśli wiesz, co dla ciebie dobre. – Mam nadzieję trzymać się od pana jak najdalej, Signore Mezzano... – Nie waż się nazywać mnie alfonsem! – Będę pana nazywał, jak mi się żywnie podoba, a poza tym sam osądzam, co jest dla mnie dobre. A teraz fila! Capisce? Miloś Varak patrzył, jak jego niechętny informator oddala się w niemej furii plażą. Wreszcie Mezzano zniknął w labiryncie wejść z plaży do hotelu. Czech się zamyślił... wypłynęła jakiś rok temu; 895

jest hojnym ofiarodawcą; Cep nie zrobi bez niej ani kroku. Dokładnie przed trzynastoma miesiącami Inver Brass rozpoczął poszukiwania nowego wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych, który piastując ten urząd, stałby się pionkiem w rękach niewidzialnych sponsorów prezydenta – ludzi pragnących rządzić tym krajem. Minęła już czwarta rano, a Khalehla nie ustawała w wysiłkach. Wciąż maglowała Evana, zmieniała kasety w magnetofonie i wielokrotnie powtarzała nazwiska, nalegając, że jeśli cokolwiek go tknie, niech jej mówi wszystko z najdrobniejszymi szczegółami. Wydruk komputerowy z biura Mitchella Paytona z Centralnej Agencji Wywiadowczej zawierał 127 wybranych nazwisk razem z zawodami, współmałżonkami, rozwodami i zgonami. Każda z wymienionych na liście osób spędziła sporo czasu z Kendrickiem albo była obecna w okresie jego intensywnej działalności, albo mogła w istotny sposób wpłynąć na jego decyzje akademickie bądź zawodowe. – Skąd on, do licha, wytrzasnął tych ludzi? – spytał Evan przemierzając ga896

binet. – Przysięgam, że połowy z nich w ogóle nie pamiętam, a większość z pozostałej połowy zaciera mi się poza starymi przyjaciółmi, których zawsze będę pamiętał, a żaden z nich nie mógł być nijak związany z tym, co się tam dzieje. Boże, miałem trzech współlokatorów w akademiku w koledżu, dwóch kolejnych na studiach magisterskich i sześciu mieszkało ze mną w jednym mieszkaniu w Detroit, kiedy podjąłem tam koszmarną pracę. Później było przynajmniej ze dwa tuziny innych, których bezskutecznie usiłowałem wyprowadzić na ludzi, a od których uciekłem na Bliski Wschód, część z nich znalazła się na tej liście. Nie mam zresztą pojęcia dlaczego, wiem tylko, że wszyscy mieszkają teraz w dzielnicach willowych z zielonymi trawnikami, prestiżowymi klubami i koledżami dla dzieci, na które prawie ich nie stać. Nie mają nic wspólnego z moim obecnym życiem. – W takim razie przelećmy jeszcze raz Grupę Kendricka. – Grupa Kendricka nie istnieje – przerwał jej gniewnie Evan. – Wszystkich zabito, wysadzono w powietrze, zatopiono w cemencie!... Dobrze wiesz, że zostaliśmy tylko Manny i ja. 897

– Przepraszam – powiedziała łagodnie Khalehla siedząc na kanapie i popijając herbatę. Przed nią na stoliku leżał wydruk. – Chodziło mi o twoje kontakty tutaj w Stanach, kiedy jeszcze istniała Grupa Kendricka. – Już je omawialiśmy. Nie było ich tak wiele, na ogół ludzie z firm od nowoczesnego sprzętu technicznego. – Przelećmy ich jeszcze raz. – To strata czasu, ale dobrze. – „SonarElectronics, Palo Alto,Kalifornia”przeczytała Khalehla z ręką na wydruku. – Przedstawicielem był człowiek nazwiskiem Carew... – Szmaru Carew – powiedział Kendrick z chichotem. – Tak na niego mówił Manny. Kupiliśmy kilka urządzeń, które nie działały, a oni upominali się o pieniądze, chociaż odesłaliśmy im ten złom z powrotem. – Grafika Druckera, Boston, przedstawiciel G.R. Shulman. Pamiętasz coś? – Garry Shulman, przyzwoity człowiek, przyzwoite usługi. Współpracowaliśmy z nimi wiele lat. Nigdy nie było problemów. – Drucker Graphics Morseland Oil, Tulsa. Przedstawicielem był osobnik 898

nazwiskiem Arnold Stanhope. – Już ci opowiadałem o nim, właściwie o nich. – To opowiedz mi jeszcze raz. – Robiliśmy dla nich wstępne badania w Emiratach. Wciąż domagali się więcej, niż chcieli nam zapłacić, a ponieważ się rozrastaliśmy, mogliśmy sobie pozwolić na to, żeby ich rzucić. – Były jakieś kwasy? – Owszem, zawsze są, kiedy kanciarze dowiadują się, że nie mogą działać tak jak zwykle. Ale nie zaszło nic takiego, czego nie uleczyłoby milczenie. Poza tym znaleźli innych dowcipnisiów, grecki zespół, który się na nich załapał i dostarczył im badań przeprowadzanych chyba na dnie Zatoki Omańskiej. – Wszyscy jesteście korsarzami jak jeden mąż – powiedziała Khalehla z uśmiechem, przesuwając palec w dół listy. – Off Shore Investments, Ltd., z siedzibą w Nassau, wyspy Bahama, kontakt Ardis Montreaux, Nowy Jork. Wpakowali w ciebie spory kapitał... – Którego nigdy nie tknąłem, bo to była lipa – przerwał ostro Evan. – Powinno to być, do cholery, odnotowane. 899

– Mam tu napisane: „Pominąć.” – Co? – Sama to napisałam. Bo tak wcześniej powiedziałeś: „Pominąć.” Co to jest Off Shore Investments.? – Raczej była – poprawił Kendrick. – Wysokiej klasy nielegalne przedsięwzięcie maklerskie na skalę międzynarodową. Wysokiej klasy, na skalę międzynarodową, aczkolwiek nielegalne. Stworzyli firmę opartą na olbrzymich kontach szwajcarskich i czczych słowach, po czym zarządzili likwidację, przerzucili majątek, nabijając akcjonariuszy w butelkę. – I ty się w coś takiego dałeś wciągnąć? – Wówczas nie wiedziałem, że to coś takiego. Byłem znacznie młodszy i cholernie mi imponowało, że chcieli nas wymieniać jako część swojej struktury... a jeszcze bardziej zaimponowały mi pieniądze, które złożyli dla nas w banku w Zurychu. To znaczy imponowały dopóty, dopóki Manny nie zaproponował, spróbujmy trochę wyciągnąć, ot tak dla draki. Wiedział dokładnie, co robi. Nie zdołaliśmy wydębić nawet dwóch franków. Akceptacja spółki Off Shore 900

Investments zabezpieczała wszystkie wypłaty, wszystkie zlecenia. – Czyli fikcyjny układ, i to wyście byli marionetkami. – Owszem. – Jak tyś się z nimi skumał? – Byliśmy wtedy w Rijadzie, a wszystko to za namową Montreaux. Nie nauczyłem się jeszcze, że w takich sprawach nikt się z nikim nie cacka, w każdym razie nie w ten sposób. – Ardis Montreaux. Ardis... Dziwne imię jak na faceta. – Bo to nie facet, tylko kobieta. Chociaż twardsza od niejednego mężczyzny. – Kobieta? – Wyobraź sobie. – Przy twoim wrodzonym sceptycyzmie musiała brzmieć bardzo przekonująco. – O, mówić to ona umiała. A kiedy się oderwaliśmy, gotowa nas była zabić. Twierdziła, że kosztujemy ją miliony. Weingrass zapytał ją, czyje miliony tym razem. 901

– Może powinniśmy... – Pomiń to – uciął stanowczo Evan. – Wyszła za mąż za angielskiego bankiera, mieszka w Londynie. Znikła z horyzontu. – Skąd wiesz? Przejawiając nieznaczne zmieszanie Kendrick odparł szybko i cicho. – Dzwoniła do mnie kilka razy... nawiasem mówiąc z przeprosinami. Pomiń to. – Dobra. Khalehla przeszła do następnej firmy na wydruku. Pytając o nią, zapisała jedno słowo przy Off Shore Investments. Sprawdzić. Ardis Montreaux FrazierPyke Vanvlanderen, z domu Ardisolda Wojak, urodzona w Pittsburghu w stanie Pensylwania, weszła do marmurowego holu apartamentu w hotelu Westlake w San Diego. Rzuciła sobolową etolę na poręcz wyściełanego aksamitem krzesła i zawołała gromkim głosem, w którym brzmiał staranny akcent środkowoatlantycki, raczej z domieszką nosowych dźwięków brytyjskich niż brzęku amerykańskich pieniędzy, chociaż w wyższych partiach słyszało się w nim również bardziej chrapliwy zaśpiew słowiańszczyzny znad 902

rzeki Monongahela w Pittsburghu.Andy, skarbie, już jestem! Mamy niecałą godzinę, żeby dojechać do La Jolla, pośpiesz się więc, kochanie! Andrew Vanvlanderen, krępy mężczyzna z falującymi siwymi włosami, ubrany w smoking, wyszedł z sypialni ze szklanką w ręku. – Ja już jestem gotów, koteczku. – A ja będę za dziesięć minut – rzuciła Ardis, zerkając w lustro w przedpokoju i kręcąc w palcach loki swoich kasztanowych włosów przyprószonych lekko siwizną, ułożonych w doskonałą fryzurę. Dobiegała pięćdziesiątki, była średniego wzrostu, ale sprawiała wrażenie młodszej i wyższej dzięki wyprostowanej, szczupłej sylwetce, zwieńczonej sporym biustem, oraz harmonijnej twarzy, którą podkreślały duże, przenikliwe zielone oczy. – Może byś tak wezwał samochód, kochanie? – Samochód czeka. La Jolla zresztą też. Musimy porozmawiać. – Tak? – Szefowa personelu wiceprezydenta spojrzała przez ramię na męża. – Masz taki poważny głos. – Owszem. Odbyłem dzisiaj rozmowę z twoim byłym narzeczonym. – Z którym, kochanie? 903

– Jedynym, który się liczy. – Boże święty, rozmowę? Tutaj? – Powiedziałem mu, żeby się... – Zachowałeś się jak idiota, Andyskarbie, po prostu jak idiota! – Ardis Vanvlanderen przeszła szybko, gniewnie z przedpokoju do położonego niżej salonu. Usiadła na wysokim fotelu obitym czerwonym jedwabiem, nerwowo założyła nogę na nogę i przeszyła męża swymi dużymi oczyma. – Ryzykuj sobie w kwestii pieniędzy, ruchomości, akcji, tych swoich kretyńskich koni albo czego ci się, do cholery, podoba, ale nie w moich sprawach! Zrozumiałeś, kochanie? – Posłuchaj, ty Smocza Dziwo, przy tej forsie, którą wyłożyłem, jeżeli chcę mieć informację z pierwszej ręki, to ją dostanę. Zrozumiałaś? – No dobrze, już dobrze. Uspokój się, Andy. – Sama zaczynasz awanturę, a potem mnie się każesz uspokoić? – Przepraszam. – Ardis odchyliła głowę na oparcie krzesła, głośno oddychała przez otwarte usta, przymknęła oczy. Po kilku sekundach je otworzyła, wyprostowała się i mówiła dalej. – Naprawdę cię przepraszam. Miałam wyjątkowo parszywy 904

dzień z Orsonem. – Co tym razem Cep wymyślił? – spytał Vanvlanderen, popijając ze szklanki. – Uważaj z tymi przezwiskami – powiedziała jego żona śmiejąc się cicho. – Lepiej, żeby ci nasi z gruntu amerykańscy goryle nie dowiedzieli się, że są na podsłuchu. – Co zatem ugryzło Bollingera? – Znów nie czuje się bezpiecznie. Chce mieć żelazny list gwarancyjny, że w przyszłym roku w lipcu zostanie wysunięty jako kandydat swojej partii albo mamy mu wpłacić dziesięć milionów na konto w Szwajcarii. Vanvlanderen zakrztusił się whisky. – Dziesięć milionów? – żachnął się. – Za kogo ten pieprzony błazen się ma? – Za wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych z kilkoma sekretami w głowie – odparła Ardis. – Powiedziałam mu, że nie zgodzimy się na nikogo innego, ale to mu nie wystarczyło. Wyczuwa chyba, że Jen nings nie uważa go za gwiazdę i że go odprawi. – Nasz ukochany telegeniczny czarodziej, Langford Jennings, nie ma tu, do 905

cholery, nic do gadania!... Czy Orson słusznie podejrzewa? Jennings go rzeczywiście nie lubi? – Nie lubi to za dużo powiedziane. Po prostu go zbywa, przynajmniej tak mi donosi Dennison. – No ten to musi wylecieć. Pewnego dnia Herb okaże się zbytnio ciekawy jak na nasz gust... – Zapomnij o nim – przerwała pani Vanvlanderen. – Zapomnij przez chwilę o Dennisonie, Bollingerze i nawet o tych swoich idiotycznych koniach. Co mój zabłąkany, uganiający się za dupami, były narzeczony miał tak ważnego do powiedzenia, że pozwoliłeś mu tu przyjść? – Odpręż się. Dzwonił z biura mojego adwokata w Waszyngtonie. Mamy tam wspólną firmę, pamiętasz? Ale po pierwsze, nie zapominajmy o Orsonie. Daj mu tę gwarancję, jedno lub dwa krótkie zdania, a ja podpiszę. To go uszczęśliwi, a ze szczęśliwymi lżej jest żyć. – Czyś ty oszalał? wykrzyknęła Ardis, podskakując aż w fotelu. – Wcale nie. Przede wszystkim, zostanie naszym kandydatem albo po prostu zniknie... jak to zwykle byli wiceprezydenci. – No, no – powie906

działa Ardis przeciągle, wyrażając tym swój podziw. – Jesteś człowiekiem mojego pokroju, Andyskarbie. Myślisz tak zwięźle, tak rzeczowo. – Długie lata nauki, koteczku. – Ale powiedz, co ten zatracony stary lowelas miał do powiedzenia? Kto znów chce mu się dobrać do tej jego delikatnej skóry? – Nie do jego, do naszej... – Czyli również do jego, więc o tym nie zapominaj. Dlatego tu jestem, mój drogi, dlatego nas ze sobą poznał i skumał. – Chciał nas zawiadomić, że mała grupa żyjących iluzjami potentatów ruszyła z kopyta do boju. W ciągu najbliższych trzech miesięcy ich kongresman stanie się bohaterem wstępniaków w coraz bardziej wpływowych gazetach. Temat przewodni brzmiał: „sprawdzanie jego pozycji”, i gość zda wszystkie sprawdziany. Chodzi oczywiście o to, żeby zasunąć wielką bombę. Nasz Kupidyn się martwi, bardzo się martwi. A tak prawdę powiedziawszy, ja też mam niezłego pietra. Ci dobroczynni pomyleńcy wiedzą, co robią. Wszystko może pójść na żywioł. Ardis, mamy miliony zamrożone na najbliższe pięć lat. Cholernie mnie to martwi! 907

– Niepotrzebnie – odparła jego wyfiokowana żona wstając z krzesła. Stała tak przez chwilę i przyglądała się Vanvlanderenowi, a w jej szerokich zielonych oczach tylko częściowo błyskało rozbawienie. – Ponieważ tak czy owak masz zamiar oszczędzić dziesięć milionów na Bollingerze, a mój sposób jest lepszy, w każdym razie bezpieczniejszy od innych rozwiązań, uważam, że powinieneś zdeponować w banku taką samą sumę na moje nazwisko. – Jakoś nie dostrzegam powodu. – Chociażby z powodu twojej nie słabnącej miłości do mnie... albo jednego z tych zgoła niezwykłych zbiegów okoliczności, że robię karierę wśród ludzi bogatych, pięknych i możnych, a także owładniętych ambicjami politycznymi, zwłaszcza w dziedzinie szczodrobliwości wobec rządu. – Możesz to powtórzyć? – Nie będę znów odmawiała litanii, dlaczego wszyscy robimy to, co robimy, ani nawet dlaczego sprzęgłam swoje niebagatelne w końcu zdolności z tobą, ale zdradzę ci pewien mały sekret, który trzymałam w tajemnicy przez, no, już ładnych kilka tygodni. 908

– Umieram z ciekawości – powiedział Vanvlanderen, odstawiając szklankę na marmurowy stolik i przyglądając się bacznie swojej czwartej żonie. – Cóż to takiego? – Znam Evana Kendricka. – Co? – Nasza przelotna znajomość datuje się sprzed wielu lat, szczerze mówiąc, wolałabym nawet nie liczyć sprzed ilu. Przez kilka tygodni coś nas łączyło. – Pominąwszy rzecz oczywistą, co konkretnie? – Och, łóżko było dość przyjemne, ale nieistotne... dla nas obojga. Byliśmy wówczas młodzi, świat nas gonił, nie mieliśmy czasu na to, żeby się wiązać. Pamiętasz Spółkę Inwestycji Morskich? – Jeżeli maczał palce w tym przedsięwzięciu, możemy go przyszpilić za oszustwo! To z pewnością wystarczy, jeżeli za bardzo wypłynie. Maczał? – Owszem, ale nie możesz. Wyszedł stamtąd trąbiąc głośno o swoim świętym oburzeniu, co zapoczątkowało upadek tego domku z kart. , Na twoim miejscu nie spieszyłabym się tak z przyszpilaniem władz tej spółki, chyba że ci się już 909

znudziłam, kochanie. – Ty? – Ja byłam główną akcjonariuszką. Werbowałam figurantów. – Niech mnie diabli – roześmiał się Vanvlanderen, znów sięgnął po szklankę i uniósł ją w stronę żony. Ci złodzieje dobrze wiedzieli, kto się nadaje do jakiej pracy... Czekaj, no? Znałaś Kendricka na tyle dobrze, żeby spać z tym skurczybykiem i nie zająknęłaś się ani słowem? – Miałam swoje powody... – Mam nadzieję, że cholernie dobre! – wybuchnął hojny sponsor prezydenta. – Bo jeśli nie, dobiorę ci się do tyłka, ty dziwo! A jeżeli cię widział, rozpoznał, zapamiętał Inwestycje Morskie, dodał dwa do dwóch i wyszło mu cztery? W takich sprawach nie ryzykuję! – Teraz ja ci z kolei powiem: „Odpręż się”, Andy – uspokoiła go żona donatora. Ludzie wokół wiceprezydenta nie są obiektem zainteresowania ogółu. Kiedy po raz ostatni słyszałeś, żeby wymieniono publicznie nazwisko kogokolwiek z personelu któregoś wiceprezydenta? To szara, bezkształtna masa, bo taka jest wola prezydentów. Poza tym nie sądzę, że moje 910

nazwisko kiedykolwiek trafiło do prasy poza sformułowaniem „Państwo Vanvlanderen, goście Białego Domu.” Kendrick nadal sądzi, że jestem żoną bankiera FrazieraPyke'a mieszkam w Londynie, a jak pamiętasz, chociaż oboje dostaliśmy zaproszenie na uroczystość wręczenia Medalu Wolności, tyś poszedł sam. Ja się wymówiłam. – To jeszcze nie powody! Dlaczego mi nie powiedziałaś? – Bo wiedziałam, jak zareagujesz: „usunąć ją ze sceny”, a uznałam, że mogę ci się znacznie bardziej przydać na scenie. – Na miłość boską, jak? – Właśnie dlatego, że go znam. Wiedziałam również, że muszę zebrać o nim informacje, ale nie przez jakąś prywatną firmę detektywistyczną, która mogłaby nas później wkopać, wybrałam więc oficjalną drogę. Federalne Biuro Śledcze. – A pogróżki przeciw Bollingerowi? – Skończą się jutro. Poza jednym człowiekiem, który zostanie tu na specjalnych prawach, jednostka zostanie odwołana do Waszyngtonu. Te fikcyjne pogróżki okażą się paranoicznymi kaprysami wymyślonego przeze mnie nie911

szkodliwego szaleńca, który niby to uciekł z kraju. Bo widzisz, kochanie, dowiedziałam się tego, co chciałam wiedzieć. – Mianowicie? – Jest taki stary Żyd nazwiskiem Weingrass, którego Kendrick ubóstwia. Jest dla Evana jak ojciec, którego nigdy nie miał, a za czasów Grupy Kendricka nazywano go „tajną bronią” całego zespołu. – Coś z amunicją? – Nic z tych rzeczy, koteczku – roześmiała się Ardis Vanvlanderen. – Był architektem, i to cholernie dobrym. Odwalił kawał wspaniałej roboty dla Arabów. – Co nam po nim? – Powinien być teraz w Paryżu, a nie jest. Mieszka w domu Kendricka w Kolorado, chociaż nie ma w paszporcie wizy wjazdowej ani oficjalnego statusu imigranta. – I co z tego? – Nasz szykowany do namaszczenia kongresman sprowadził tu starszego pana na operację, która uratowała mu życie. – I co z tego? 912

– Emmanuel Weingrass dostanie nawrotu choroby, który go zabije. Kendrick będzie czuwał przy jego boku, a już po wszystkim będzie za późno. Teraz poproszę o te dziesięć milionów, Andy skarbie.

Rozdział 27 Varak bacznie obserwował siedzących wokół stołu członków Inver Brass. Każdą, oświetloną jasnym blaskiem mosiężnej lampy, twarz. Był całkowicie skoncentrowany, do granic wytrzymałości, ponieważ musiał skupić się na dwóch poziomach. Pierwszy poziom – to informacja, której im udzielił. Drugi – to natychmiastowe reakcje każdej z tych twarzy na fakty w niej zawarte. Musiał wytropić tę parę oczu, która mogła być podejrzana, ale nie znalazł jej. Oznaczało to, że kiedy logicznie i w wyważony sposób poruszył temat obecnego wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych i jego zespołu pomocniczego, poruszając w sposób lekki „niewinne” szczegóły, o których dowiedział się od „wtyki” mafii w służbach specjalnych, na twarzach tych nie było oznak przerażenia, lub choćby strachu. W tych twarzach nie było niczego. Tylko spojrzenia bez wyrazu. Tak 913

więc, gdy mówił z przekonaniem, podając z grubsza 80% prawdy, obserwował ich oczy, jednocześnie drugim poziomem swego umysłu analizował ważniejsze fakty z ich życia, podczas gdy oni siedzieli przy stole w blasku lampy. Patrząc na te twarze widział rysy uwydatnione światłocieniem lampy i czuł, tak jak zawsze odczuwał, że ma do czynienia z ludźmi potężnymi. Lecz jeden z nich nie był potężny: jedna osoba ujawniła pobyt Emmanuela Weingrassa w Mesa Verde w Kolorado, o czym nie wiedział nawet najbardziej utajniony wydział w Waszyngtonie. Jedna z tych przyciemnionych twarzy należała do zdrajcy Inver Brass. Która? Samuel Winters? Posiadacz starej fortuny amerykańskiej. Potomek dynastii pochodzącej jeszcze z czasów kolei i naftowych rekinów końca XIX w. w Stanach Zjednoczonych. Powszechnie szanowany uczony zadowolony ze swego uprzywilejowanego życia. Doradca prezydentów bez względu na to, z jakich partii politycznych się wywodzili. Wielki człowiek, żyjący w zgodzie z samym sobą. Czy naprawdę? Jacob Mandel? Cieszący się powszechnym szacunkiem geniusz – finansista, który zaplanował i przeprowadził reformy uzdrawiające rynek papierów wartościowych i przekształcające Komisję Gieł914

dową w prężne i o wiele bardziej szacowne ciało na Wall Street. Z nędzy żydowskiej na Lower East Side przeniósł się do salonów książąt finansjery handlowej i mówiło się, iż żaden przyzwoity człowiek nie był w stanie mienić się jego wrogiem. Podobnie jak Winters nie wynosił się swymi zasługami. A może były jeszcze jakieś, o które walczył w skrytości? Margaret Lowell? I znowu stare, arystokratyczne pieniądze z orbity Nowy Jork – Palm Beach, ale ze splotem okoliczności, o jakich w tych kręgach nigdy nie słyszano. Była doskonałym prawnikiem. Zrezygnowała z dobrodziejstw, jakie płyną z zajmowania się pra,wem majątkowym i korporacyjnym na rzecz adwokatury. Pracowała z zapałem w tej dziedzinie prawa, stając w obronie prześladowanych, wywłaszczonych i ubezwłasnowolnionych. Jest zarówno teoretykiem jak i praktykiem. Mówi się, że ma być drugą kobietą, która zasiądzie w Sądzie Najwyższym. A może ta adwokatura to parawan skrywający tajemne orędownictwozupełnie przeciwnej sprawy? Eric Sundstrom? Wunderkind, naukowiec, specjalista od spraw technologii kosmicznej, posiadacz ponad dwudziestu lukratywnych patentów, większość dochodów z których przeznaczał na rozwój badań i cele 915

charytatywne. Był to dużej klasy intelekt z twarzą cherubinka o rudych kręcących się włosach, szelmowskim uśmiechu i stosownym poczuciu humoru – tak jakby się wstydził tego wszystkiego, w co wyposażyła go natura. Udawał z łatwością lekkie oburzenie, gdy mu na to zwracano uwagę. A może to tylko pretekst, udawana szczerość człowieka, którego nikt naprawdę nie zna? Gideon Logan? Być może najbardziej skomplikowana postać z całej piątki, a ponieważ jest Murzynem – można to zrozumieć. Majątek zrobił na handlu nieruchomościami, nie zapominając ani na chwilę skąd pochodzi. Dzierżawił i opiekował się firmami należącymi do czarnych. Mówi się, że cicho i spokojnie o wiele więcej zrobił na rzecz praw człowieka, aniżeli jakakolwiek korporacja czy koncern w tym kraju. Obecna administracja, podobnie jak i poprzednie, proponowały mu szereg stanowisk w rządzie, ale odmawiał, w przekonaniu, że o wiele więcej osiągnie jako osoba niezależna w sektorze prywatnym, niźli, gdyby łączyło się go z jakąś partią i jej działalnością. Pracowity aż do przesady, uległ tylko jednej słabości: była to luksusowa posiadłość nad brzegiem morza, na wyspach Bahama, na której spędzał od czasu do czasu weekendy, łowiąc ryby z 916

15metrowego jachtu „Bertram” wraz ze swoją,żoną, z którą był już od 12 lat. A może cała ta legenda łącząca się z nazwiskiem Gideona Logana była niepełna? Odpowiedź brzmiała: tak. Kilka lat z jego burzliwego życia stanowiło nieznaną kartę: tak, jak gdyby nie istniał w ogóle w tym czasie. – Miloś? – powiedziała Margarett Lowell z głową wspartą na rękach, z łokciami na stole. – Jak, na Boga, udało się administracji utrzymać pogróżki przeciw Bollingerowi w tajemnicy? Szczególnie w sytuacji, kiedy Biuro Federalne przydzieliło mu zespół ludzi. Skreślić z listy Margarett Lowell? Otwierała puszkę pełną robali, wśród których znaleźć można było szefa sztabu wiceprezydenta. – Myślę, że na polecenie pani Vanvlanderen, dzięki jej opinii jako szefa. Tak bym to ujął. Obserwuj oczy. Mięśnie twarzy szczęki... Nic. Nie widać niczego. Ale jedno z nich wie. Kto? Rozumiem, że jest ona żoną Andrew Vanvlanderena, rzekł Gideon Logan, – Andy'ego, jak się go nazywa, który znakomicie zbiera fundusze wyborcze, ale dlaczego właśnie ją mianowano? Skreślić Gideona Logana? Gmera w tych robalach. Być może ja będę w stanie odpowiedzieć – powiedział Jacob Mandel. – Zanim wyszła za Vanvlanderena mogła być marze917

niem wszystkich łowców głów. Z dwóch upadających spółek uczyniła dochodowe przedsiębiorstwa, dzięki ich połączeniu. Powiedziano mi, że jest agresywną, nieprzyjemną osobą, ale nikt nie może zaprzeczyć, iż ma talent kierowniczy. Będzie dobra na tym stanowisku: pochlebców trzymać będzie z dala. Skreślić Jacoba Mandela? Chwali ją bez skrupułów. – Zetknąłem się z nią raz, – powiedział Eric Sundstrom z emfazą – i, mówiąc ot tak po prostu, – to suka. Ofiarowałem patent John Hopkins Medical, a ona chciała w tym pośredniczyć, do cholery. – A w czym można było tam pośredniczyć? – zapytał prawnik Lowell. – Zupełnie w niczym – odparł Sundstrom. – Chciała mnie przekonać, że takie duże darowizny wymagają nadzoru celem upewnienia się, że pieniądze wykorzystane zostaną na zamierzony cel, a nie na jakieś bzdury. – Prawdopodobnie miała rację – powiedział prawnik kiwając głową ze znawstwem. – Nie w tym przypadku. I nie o to jej chodziło. Tak naprawdę to rektor Akademii Medycznej jest moim dobrym przyjacielem. Przyciskała go do muru tyle 918

razy, że chciał zwrócić ten patent. To kurwa, prawdziwa kurwa. Skreślić Erica Sundstroma? Klął na nią bez żadnych skrupułów. – Nigdy jej nie widziałem – wtrącił Samuel Winters, ale była żoną Emory FrazierPyke'a, dobrze ustawionego bankiera z Londynu. Pamiętasz Emory'ego, Jacob? – Tak, pamiętam. Grał w polo, a ty przedstawiłeś mnie jako cichego wspólnika Rothschildów – w co on, niestety, uwierzył. Tak mi się przynajmniej wydaje. – Ktoś mi powiedział – ciągnął dalej Winters – iż biedny FrazierPyke stracił mnóstwo pieniędzy na interesie, z którym ona była związana, ale za to zdobył żonę. Chodziło o tę bandę z Off Shore Investments. – Owszem, był delikatny – dodał Mandel. – Łobuzy i złodzieje. Każdy z nich powinien sprawdzać nawet własne konie. No i to ciche partnerstwo z Rotschildami także. – Być może, że tak nawet i uczynił. Nie wytrwała przy nim długo, a poczciwy Emory zawsze był pedantem, jeśli chodzi o uczciwość i skrupulatność. Mogła być złodziejką, ona także. Skreślić Samuela Wintersa? Zdrajca Inver Brass nie 919

stwarzałby możliwości do snucia spekulacji. – W ten czy inny sposób – skomentował beznamiętnie Varak przynajmniej teraz macie o niej pojęcie. – Ja nie wiedziałam o niej – powiedziała Margarett Lowell niemalże w samoobronie. – Ale”wysłuchawszy, tego co inni powiedzieli, mogę wam rzec, kto jeszcze ją zna. Mieć o niej pojęcie – to jeszcze za mało. Mój były mąż, kotekdachowiec: zapoznał go z nią FrazierPyke. – Walter? głos Sundstroma i wyraz jego twarzy były nieco śmieszne. Śmieszne w nucie pełnego zaciekawienia. – Mój chłoptaś tak często jeździł do Londynu w interesach, że pomyślałam sobie, iż pewnie jest doradcą Korony. Często też wspominał, że ów FrazierPyke był jego bankierem w Anglii. A potem pewnego ranka służąca zadzwoniła do mnie do biura i powiedziała, że mój Casanova miał pilny telefon od kogoś z inicjałami FP z Londynu, ale nie wiedziała, gdzie Casanova się znajduje. Podała mi numer telefonu i ja zadzwoniłam, mówiąc, przypuszczalnie do sekretarki, że M. Lowell jest na linii i chce rozmawiać z panem FP. W chwilę potem powitał mnie wylewny głos zwracający się do mnie „kochanie, przyjadę do Nowego Jorku 920

jutro rano. Będziemy mogli spędzić pięć dni razem.” Rzekłam do niej: „Wspaniale.” I rzuciłam słuchawkę. – Porusza się w odpowiednich kołach – powiedział Gideon Logan chichocząc. – Słodki Andy będzie utrzymywać ją na wysokiej stopie, sobole, wszystko czego będzie chciała, aż mu się znudzi. Varak musiał szybko zmienić temat. Jeśli miał rację, że przy tym stole znajduje się zdrajca, a był tego pewien, to wszystko, co się tutaj powie – dotrze do niej. Nie mógł pozwolić na cokolwiek więcej.Wnosząc z reakcji państwa – powiedział słodko i pozornie bez określonego celu – można założyć, że istnieją pewni oportuniści, którzy są niezmiernie zdolni. Ale nie o to chodzi. Obserwuj ich. Każdą twarz. – Ona pracuje dla wiceprezydenta. Robi to dobrze, ale to w zasadzie jest bez znaczenia... Wracając do naszego kandydata wszystko przebiega zgodnie z planem. Gazety środkowego Zachodu, poczynając od Chicago, będą spekulowały na temat jego kompetencji, zarówno na kolumnach z wiadomościami, jak i w komentarzach. Wszystkie otrzymały już obszerne materiały informacyjne o Kendricku, a także taśmy z nagraniami komisji Patridge'a, programu telewi921

zyjnego Foxleya i z jego własnej, skądinąd udanej, konferencji prasowej. Stamtąd wieść rozniesie się dalej, zarówno na wschód, jak i na zachód. – W jaki sposób się do nich zwrócono, Miloś? – zapytał Samuel Winters. – Mam na myśli gazety i komentatorów. – Dzięki prawnie ad hoc usankcjowanemu komitetowi, który założyliśmy w Denver. Ziarno, gdy się je zasieje, szybko wzrasta. Oddział partii w Kolorado odniósł się entuzjastycznie, tym bardziej, że do funduszu przyczyniły się osoby, które pragną pozostać anonimowe. Działacze z tego stanu widzą w naszym kandydacie człowieka prężnego i dostrzegają instrumenty umożliwiające wysunięcie go na najwyższe stanowiska, jak również widzą jego zainteresowanie stanem Kolorado. Tak czy inaczej nic nie mogą na tym stracić. – Sprawa owych „instrumentów” może przedstawiać problem natury prawnej – powiedziała Margaret Lowell. – Nic istotnego, proszę pani. Wszystko zależy od biegu wydarzeń. Żadnych wpłat w ustawowym okresie. Tak jak to przewiduje prawo wyborcze, które jest niejasne, jeśli nie wręcz tajemnicze, jak ja to oceniam. 922

– Jeśli będę potrzebowała prawnika, to zadzwonię do ciebie, Miloś – powiedziała Lowell uśmiechając się i siadając z powrotem na krześle. – Przedstawiłem każdemu z was listę tytułów gazet, nazwisk redaktorów naczelnych i publicystów, którzy wezmą udział w tej fazie... – By ją potem spalić w piecu – wtrącił Winters miękko. – Tak, oczywiście. Naturalnie. Bez wątpienia – odpowiedział chór zgodnych głosów. Kto z nich kłamał? – Proszę mi powiedzieć, Varak – rzekł bystry, wyglądający na cherubinka Sundstrom. – Zgodnie z tym, co już wszyscy wiemy, zgodnie z tym, co już nam powiedziałeś, nasz kandydat nie wykazuje nawet krzty tego ognia w sobie, o którym tak wiele słyszymy. Czy to nie diabelnie ważne? Czy on sam nie musi zapragnąć tego stanowiska? – Zapragnie, zapragnie, sir. Jak się dowiedzieliśmy jest tym, kogo można nazwać politykiem gabinetowym, kto wychodzi z gabinetu tylko wówczas, gdy okoliczności wymagają ujawnienia jego zdolności. – Dobry Boże, Samuelu, czy on także jest rabinem? 923

– Nie, panie Mandel – odpowiedział Czech, pozwalając sobie na nikły uśmiech. – Pragnę zaznaczyć, że w dwu dramatycznych okolicznościach jego życia jedna z nich była szczególnie groźna dla niego wybrał najbardziej niebezpieczną linię działania, gdyż uważał, że w ten sposób doprowadzi do zmiany na lepsze. W pierwszym przypadku była to decyzja zastąpienia skorumpowanego kongresmana. W drugim przypadku chodziło oczywiście o Oman. Mówiąc krótko, musi – być jeszcze raz przekonany, że jest potrzebny. On i jego umiejętności; że jego zdolności są niezbędne dla dobra kraju.To zbyt duże wymagania – powiedział Gideon Logan. – Z pewnością jest człowiekiem, który rzetelnie ocenia własne kwalifikacje. Dolna granica może się sprowadzać do: „Nie posiadam odpowiednich kwalifikacji”. Jak sobie z tym poradzimy? Varak rozejrzał się wokół stołu, sprawiając wrażenie człowieka, który pragnie, by go dobrze zrozumiano. – Mówię przykładowo, sir. – Jak to? – zapytał Mandel zdejmując okulary w stalowej oprawce. – Na przykład obecny Sekretarz Stanu, którego koledzy z Białego Domu często oczerniają jako niepoprawnego akademika, jest najbardziej sensowną osobą w całej administracji. Wiem ze źródeł prywatnych, 924

że udało mu się przystopować wiele pochopnych działań, jakie zalecali prezydentowi jego doradcy, tylko dlatego, iż prezydent szanuje jego zdanie... – I powinien, do cholery – wykrzyknęła Margaret Lowell. – Uważam, że sojusz europejski rozleciałby się bez niego na kawałki – zauważył Winters. – Nie będzie żadnego sojuszu bez niego – zgodził się Mandel z wyrazem gniewu na twarzy, która zazwyczaj nie wyrażała niczego. To morska latarnia rozsądku w tym stadzie czkających Neandertalczyków. – Jeśli można, sir? Czy należy rozumieć użycie przez Pana wyrażenia „latarnia morska” symbolicznie? – To logiczne – odpowiedział Gideon Logan. – Nasz Sekretarz Stanu jest ze wszech miar symbolem intelektualnego umiarkowania. Naród także go poważa. – Ma zamiar złożyć rezygnację – wywalił Varak prosto z mostu. – Cooo? – Sundstrom pochylił się do przodu. – Jego lojalność w stosunku do Jenningsa nie pozwoli mu. – Poczucie uczciwości nie powinno pozwolić mu pozostać – powiedział Win925

ters zdecydowanym tonem. – Ze względu na lojalność jednak – wyjaśnił Varak – zgodził się wziąć udział w konferencji NATO na temat Bliskiego Wschodu, która ma odbyć się w siedzibie ONZ na Cyprze za trzy tygodnie. To pokaz jedności oraz danie ludziom prezydenta czasu na znalezienie następcy, który byłby do zaakceptowania przez Kongres. A potem odejdzie „ze względu na pilne sprawy osobiste”, z których najważniejszą jest własna frustracja wywołana przez Radę Bezpieczeństwa Narodowego, której członkowie ciągle go podgryzają. – Czy wyjaśnił to wszystko prezydentowi? – zapytała Lowell. – Według moich źródeł nie uczynił tego – odpowiedział Varak. Jak już podkreślił pan Mandel, jest człowiekiem rozsądnym. Zdaje sobie sprawę, że o wiele łatwiej i lepiej dla kraju jest zdymisjonować jedną osobę, aniżeli całą radę doradców prezydenta. – Smutne – powiedział Winters – ale nieuchronne, jak sądzę. Ale jak ma się Sekretarz Stanu do Evana Kendricka? Nie widzę związku. – Związek ten leży w samym symbolu – rzekł Eric Sundstrom. – Musicie rozumieć jego wagę. Czy mam rację, Miloś? 926

– Tak, sir. Jeśli przekona pan Kendricka, że sprawą o kluczowym znaczeniu jest posiadanie mocnego wiceprezydenta, którego zarówno nasi przyjaciele, jak i wrogowie postrzegać będą jako głos rozsądku wewnątrz imperialnej prezydentury, w której łagodny imperator często chodzi bez szat – i jeśli świat wtedy odetchnie z ulgą – wówczas, moim zdaniem, on dokona jeszcze raz trudnego wyboru i zaoferuje swoje usługi. – Z tego co wiemy, wydaje się, że tak właśnie postąpi – zgodził się Gideon Logan. – Ale kto, do diabła, przekona go o tej konieczności? – Jest tylko jedna osoba, której usłucha – powiedział Miloś Varak, zastanawiając się, czy ma podpisać wyrok śmierci. – Emmanuel Weingrass. Anna Mulcahy O'Reilly była waszyngtońską sekretarką, którą niełatwo było wyprowadzić z równowagi. Przez te wszystkie lata, kiedy razem z Paddym przeprowadziła się z Bostonu, pracowała dla bystrzaków i tępaków, dla tych, którzy mieli być porządnymi ludźmi i dla tych, którzy mieli stać się złodziejami: i teraz niewiele rzeczy mogło ją zadziwić. Nigdy jednak nie pracowała dla kogoś 927

takiego jak kongresman Evan Kendrick. Bardzo niechętnie zamieszkiwał on w Waszyngtonie. Był też wiecznie niezadowolonym politykiem i przekornie wysuwającym zastrzeżenia bohaterem. Znał więcej sposobów na uniknięcie tego, co wydawało się nieuchronne, niż kot, któremu dano żyć dziewięć razy do potęgi trzeciej. Mógł zniknąć jak niewidzialny człowiek, a mimo tej skłonności do znikania zawsze pozostawiał możliwość skomunikowania się z nim: zwykle dzwonił w regularnych odstępach czasu lub zostawiał numer telefonu, pod którym można było go zastać. Jednakże od dwóch dni nie było od niego żadnej wiadomości, nie pozostawił żadnego numeru telefonu, pod którym można by było go złapać. Same te dwa fakty nie zaniepokoiłyby panny O'Reilly, ale zaistniały jeszcze dwa inne: przez cały dzień, począwszy od ósmej trzydzieści rano, nie można było połączyć się ani z domem w Wirginii, ani z domem w Kolorado. Zarówno telefonistki w Wirginii, jak i w Kolorado podały jako przyczynę uszkodzenie linii, i stan ten nie zmienił się do siódmej wieczorem. To właśnie zaniepokoiło Annę O'Reilly. A więc w sposób zupełnie logiczny, podniosła słuchawkę i wykręciła numer telefonu jej męża w komendzie policji. 928

– O'Reilly – powiedział gruby głos. – Wydział Detektywistyczny. – Paddy, to ja. – Cześć Tygrysie. Dostanę duszoną wołowinę? – Jeszcze jestem w biurze. – Dobrze. Muszę porozmawiać z Evanem. Manny zadzwonił do mnie kilka dni temu w sprawie jakichś kiepskich tablic rejestracyjnych. – W tym właśnie rzecz – przerwała mu pani O'Reilly. – Ja także chciałabym z nim rozmawiać, ale nie mogę. Anny opowiedziała mężowi o dziwnym zbiegu okoliczności – obydwa telefony, zarówno w Wirginii jak i w Kolorado uległy równoczesnemu uszkodzeniu, sam kongresman nie zadzwonił w ciągu ostatnich dwóch dni, nie zostawiając nawet numeru pod którym mogłaby go zastać. – To do niego niepodobne, Paddy. – Zadzwoń do Służby Bezpieczeństwa Kongresu – powiedział detektyw stanowczym głosem. – Za nic w świecie. Wymieniłabym tylko jego nazwisko, a spowodowałabym alarm, a ty wiesz, co on o tym sądzi. Urwałby mi głowę, jeśli zrobiłabym to bez 929

poważnej przyczyny, i wyrzucił do kosza na śmiecie. – To co chcesz, żebym zrobił? – Mógłbyś rzucić okiem na Fairfax, kochanie? – Oczywiście. Zadzwonię do Kearnsa w Arlington i poproszę go, by wysłał radiowóz. Podaj mi adres jeszcze raz. – Nie, Paddy – powiedziała pani O'Reilly pośpiesznie. – Już słyszę alarm. To policja. – A co ty myślisz, u diabła, jak ja zarabiam na życie? W balecie? – Nie chcę wciągać do tego policji. Wiesz, te protokoły i to wszystko. Agencja ma tam strażników i mogłabym w ten sposób wpędzić mojego twardziela w kłopoty. Ciebie mam na myśli, mój kochany. Jesteś znany na tamtym terenie i zupełnie przypadkiem zdarza się, że jesteś gliną oddającym swojej żonie przysługę. Żonie, która zupełnie przypadkiem jest sekretarką Kendricka. – Za dużo tych przypadków, kochanie... Tam do diabła, lubię duszoną wołowinę. – Z większą ilością kartofli, Paddy. 930

– I z cebulką. Dużo cebulki. – Ile tylko będziesz chciał. – Jadę. – Aha, Paddy, jeśli temu więdnącemu kwiatuszkowi odblokują obydwa telefony, powiedz mu, że wiem o jego dziewczynie z Egiptu i mogę o tym powiedzieć wszystkim, o ile nie zadzwoni do mnie. – O jakiej dziewczynie z... – Zamknij się – rozkazała pani O'Reilly. – Manny powiedział mi to mimochodem wczoraj, kiedy był lekko podchmielony i także nie mógł odnaleźć swego zalotnego chłopczyka. Pośpiesz się. Będę czekać na twój telefon. – A co z moją wołowiną? – Jest zamrożona w lodówce – skłamało słodkie dziewczę Anna Mary Mulcahy. Trzydzieści osiem minut później, zabłądziwszy dwa razy na ciemnej wsi Wirginii, detektyw O'Reilly odnalazł drogę prowadzącą do domu Kendricka. Była to ta sama droga, którą jechał już przedtem dokładnie cztery razy, ale nigdy nocą. Za każdym razem celem było spotkanie ze starym Weingrassem – po wypisaniu go ze szpitala – i dostarczenie mu butelki Listeryny z dopiero co wy931

drukowaną nalepką, ponieważ pielęgniarki konfiskowały mu wszystko, co tylko przypominało whisky. Paddy słusznie rozumował, że jeśli Manny, który miał prawie osiemdziesiąt lat, i który już dawno powinien był kopnąć w kalendarz na stole operacyjnym, ma ochotę sobie coś golnąć, to nie jest to znowu aż takim grzechem. Jezus w swojej nieskończonej dobroci przemienił wodę w wino, więc niby dlaczego taki marny grzesznik jak O'Reilly nie mógłby przemienić małej buteleczki płynu do płukania ust w whisky? Przecież był to uczynek chrześcijański, naśladujący tylko święty przykład. Na tej wiejskiej drodze nie było żadnych latarni i gdyby nie reflektory samochodu, Paddy nie zauważyłby muru z cegły oraz białej, żelaznej bramy. W jednej chwili zrozumiał: dom także nie był oświetlony. Wyglądało na to, że był dokładnie zamknięty na trzy spusty i nikogo nie było w środku. Ale właściciel musiał być w domu. A jeśli nawet jego nie było, to powinni być Arab i Arabka z Dubaju, którzy mieli utrzymywać dom w należytym porządku do powrotu właściciela. O każdej zmianie w samym domu lub zwolnieniu strażników z Agencji powinna być powiadomiona Anna O'Reilly, która była osobą numer jeden w biurze kon932

gresmana. Paddy zatrzymał samochód na skraju drogi, otworzył schowek i wyjął latarkę. Wysiadł z samochodu. Odruchowo pomacał rękojeść pistoletu pod marynarką. Zbliżył się do bramy, spodziewając się, że w każdej chwili włączą się reflektory lub wycie syren wypełni ciszę głuchej nocy. To były sposoby zabezpieczania stosowane przez Agencję – metody ochrony totalnej. Nic. O'Reilly powoli przełożył rękę przez kraty białej bramy... Nic. Położył więc ręce na płytce łączącej dwa skrzydła bramy i Popchnął ją. Skrzydła rozchyliły się. I nadal nic. Wszedł do środka, włączając kciukiem lewej ręki latarkę, prawą zaś sięgając pod marynarkę. To co zobaczył w kilka sekund później w świetle latarki aż nim podrzuciło. Przykucnął pod murem wyrywając broń z kabury. – O Matko święta, Matko Boża, przebacz mi moje grzechy – wyszeptał. Trzy metry od niego leżały zwłoki młodego strażnika z CIA. Jego garnitur był cały poplamiony krwią wyciekającą z gardła. Głowę miał prawie całkowicie odciętą. Widok przyprawiał o mdłości. O'Reilly oparł się o mur, natychmiast wyłączając latarkę. Starał się uspokoić wzburzone nerwy. Przyzwyczajony był do widoku gwałtownej śmierci i wiedział, że w takich przypadkach odkryje jeszcze coś. 933

Wolno powstał i zaczął szukać dalej oznak śmierci, zdając sobie sprawę, że zabójców już nie ma na miejscu zbrodni. Odnalazł jeszcze trzy trupy. Zwłoki były zmasakrowane. Każdy z nich zginął gwałtownie. – Jezusie. Jak to się stało? Schylił się, by zbadać zwłoki czwartej ofiary: to, co odkrył było niesamowite. W karku strażnika tkwiła ułamana igła: pozostałość strzałki. Najpierw ich obezwładniono narkotykiem, a potem w sposób ohydny zamordowano. Nawet nie zdawali sobie sprawy co się wydarzyło. Żaden z nich... Patrick O'Reilly skierował się ostrożnie w kierunku drzwi wejściowych, raz jeszcze uświadamiając sobie, że ostrożność ta jest już zbędna. Te straszne czyny już popełniono: jedyne co można było zrobić w tej chwili to tylko policzyć ofiary. Było ich sześć. Każda miała podcięte gardło. Zwłoki były pokryte krzepnącą krwią, twarze zastygłe w udręczeniu. Ale najohydniej wyglądały nagie zwłoki pary Arabów z Dubaju. Mąż znajdował się na żonie, jakby odbywał z nią stosunek. A na ścianie wypisano krwią słowa: Śmierć zdrajcom Boga. Śmierć cudzołożnikom Wielkiego Szatana. Gdzie był Kendrick? – O Matko Boża, gdzie on jest? O'Reilly raz jeszcze przeszukał dom – od piwnicy po podda934

sze, włączając każde światło, jakie tylko mógł znaleźć, tak, że dom tonął w blasku. Nie znalazł śladu kongresmana. Paddy wybiegł z domu przez przyległy garaż, odnotowując w pamięci, że brakowało w nim Mercedesa Evana, natomiast Cadillac był pusty. Począł przeszukiwać teren, sprawdzając dokładnie każdy metr kwadratowy lasu i krzaków wewnątrz ogrodzonej posiadłości. Żadnych śladów walki, żadnych połamanych krzewów, żadnych dziur w ogrodzeniu czy nawet zadrapań na świeżo wzniesionym murze. Ekipa dochodzeniowa, ci z wydziału medycyny sądowej może znaleźliby ślady... W myśli dokonał przeglądu procedury policyjnej, ale to wszystko wykraczało dalej, o wiele dalej. O'Reilly pobiegł z powrotem do żelaznej bramy, którą zalewały potoki światła i dalej do swego samochodu. Wskoczył do środka i pochwycił słuchawkę umieszczoną pod tablicą rozdzielczą. Wykręcił numer, dopiero teraz zdając sobie sprawę, że twarz i całą koszulę ma mokre od potu, mimo, że nocne powietrze było chłodne. – Biuro kongresmana Kendricka. – Anno, pozwól mi mówić – powiedział detektyw szybko, ale łagodnie. – I 935

nie pytaj o nic... – Znam ten ton, Paddy. I dlatego muszę zadać jedno pytanie: czy JEMU nic się nie stało? – Nie ma tu jego śladu. Nie ma jego samochodu; jego tu nie ma. – Ale są inni... – Żadnych więcej pytań, Tygrysie. Za to ja mam jedno pytanie do ciebie i, na Boga, lepiej, żebyś odpowiedziała. – Na jakie? – Kto jest osobą kontaktową Evana w Agencji? – On bezpośrednio kontaktuje się z jednostką. – Nie o to chodzi. Wyżej. Ktoś musi być wyżej. – Poczekaj chwilę – wykrzyknęła Anna ostrym głosem. – Oczywiście, że jest. Zwykle nic o nim nie mówi... Człowiek o nazwisku Payton. Miesiąc lub coś około tego wstecz powiedział mi, że jeśli ów Payton zadzwoni kiedykolwiek, to mam go natychmiast połączyć, a jeśliby go nie było – to mam go odnaleźć. – Jesteś pewna, że pracuje w CIA? – Tak, tak, na pewno – odpowiedziała pani O'Reilly po namyśle. – Pewnego 936

ranka zadzwonił do mnie z Kolorado, mówiąc mi, że potrzebuje numer telefonu Paytona i gdzie mogę ten numer znaleźć – w dolnej szufladzie biurka pod książeczką czekową. Numer ten należał do centrali w Langley. – Czy masz go jeszcze? – Zobaczę. Poczekaj chwilę. Czekanie więcej niż dwadzieścia sekund było prawie nie do zniesienia dla detektywa, tym bardziej, że przez bramę wejściową widział duży, rzęsiście oświetlony dom, który jednocześnie zapraszał i stanowił cel ataku. – Paddy? – Tak. – Mam go. – Dawaj. Szybko. – Podała mu numer i O'Reilly rozkazał jej coś, czego musiała słuchać. – Pozostań w biurze, aż zadzwonię do ciebie, lub po ciebie przyjadę. Zrozumiano? – Czy jest jakiś powód? – Powiedzmy, że nie wiem jak daleko zajdzie ta sprawa, w górę, w dół, czy na 937

boki. Ale tak już jest, że lubię duszoną wołowinę. – O Boże – wyszeptała Anna. O'Reilly już tego nie usłyszał. Rozłączył się i w ciągu kilku sekund wykręcał już numer, który podała mu Anna. Po paru denerwujących sygnałach usłyszał głos w słuchawce. – Centralna Agencja Wywiadowcza. Biuro pana Paytona.Czy pani jest jego sekretarką? – Nie, proszę pana, to recepcja. Pan Payton wyszedł na cały dzień. – Proszę posłuchać – powiedział detektyw z Waszyngtonu zachowując zimną krew. – Sprawa jest bardzo pilna. Muszę natychmiast rozmawiać z panem Paytonem, bez względu na to jakie są przepisy, które zawsze można ominąć. Czy pani mnie rozumie? Sprawa nie cierpiąca zwłoki. – Proszę się przedstawić, sir. – Na ogień piekielny, nie chcę, ale będę musiał. Mówi porucznik Patrick O'Reilly, detektyw ze stołecznego dystryktu, wydział policji. Musi pani go odszukać. Nagle, o dziwo, w słuchawce odezwał się męski głos: – O'Reilly? – zapytał głos. – To samo nazwisko, co sekretarki pewnego kongresmana? 938

– To samo, sir. Nie odbiera pan, cholera, telefonów. O przepraszam, że się tak wyraziłem. – To bezpośrednia linia do mojego mieszkania, panie O'Reilly... Może pani przełączyć. – Dziękuję, sir. – Usłyszał trzask na linii. – Słucham panie O'Reilly. Jesteśmy sami. – Ale ja nie jestem sam. Mam towarzystwo sześciu trupów w odległości trzydziestu metrów od samochodu. – Co? – Proszę tu przyjechać, panie Payton. Do domu Kendricka. I jeśli nie chce pan rozgłosu, to niech pan odwoła zmianę, która pewnie tu właśnie jedzie. – Spokojnie – powiedział oniemiały Dyrektor Operacji Specjalnych. – Zmiana przybędzie o północy. Nasi ludzie są jeszcze wewnątrz domu. – oni także nie żyją. Nikt nie żyje... Mitchell Payton mrużąc oczy w snopie światła latarki O'Reilly'ego przykucnął przy znajdujących się najbliżej bramy zwłokach strażnika. – O Boże, jaki on młody. Wszyscy tacy młodzi. 939

– Byli młodzi – odpowiedział detektyw apatycznie. – Nikt nie żyje, zarówno na zewnątrz, jak i wewnątrz domu. Wyłączyłem większość świateł, ale, naturalnie, poprowadzę pana. – Muszę... tak, oczywiście. – Ale nie uczynię tego, jeśli nie powie mi pan, gdzie jest kongresman Kendrick – jeśli jeszcze jest – lub czy powinien tu być w ogóle. Powinienem zadzwonić na policję w Fairfax. Czy pan mnie rozumie? – W zupełności, poruczniku. Jednakże na razie musi to pozostać problemem Agencji. Czy wyrażam się jasno?. – Proszę odpowiedzieć na moje pytanie, albo zrobię, co należy do moich statutowych obowiązków i zadzwonię na komendę policji w Fairfax. Gdzie jest kongresman Kendrick? Tutaj nie ma jego samochodu i chcę wiedzieć czy mam być spokojny, czy nie, – Jeśli to ulży panu w obecnej sytuacji, to muszę panu powiedzieć, że jest pan dziwnym człowiekiem... – Szkoda mi tych ludzi, ale są dla mnie obcy. Znałem natomiast Evana Ken940

dricka. Więc jeśli pan wie gdzie on jest, proszę powiedzieć mi zaraz, albo idę do samochodu i powiadamiam radiem policję w Fairfax. – Na litość boską, proszę mi nie grozić, poruczniku. Jeśli chce pan wiedzieć gdzie się znajduje Kendrick, niech pan spyta o to swoją żonę. – Moją żonę? – Sekretarkę kongresmana, jeśli pan tego nie pamięta. – Ty kutasie wybuchnął Paddy. A niby dlaczego, do cholery, ja tu jestem? Jak ci się zdaje? Niby po to, by złożyć króciutką wizytę mojemu staremu kumplowi ze szkoły, tak? Milionerowi z Kolorado? Tak? Jestem tutaj lalusiu, ponieważ Anna nie miała żadnej wiadomości od Evana od dwóch dni i od dziewiątej rano zarówno telefon tutaj, jak i w Mesa Verde nie działają. Czy uważasz, że to przypadek, tak? – Obydwa telefony... – Payton podniósł głowę do góry, spoglądając wokół. – Nie wysilaj się – odrzekł O'Reilly, kierując wzrok tam, gdzie patrzył dyrektor. – Jeden kabel zgrabnie odcięto i spleciono z drugim: ten gruby na dachu pozostawiono nietknięty. 941

– Dobry Jezu. – Według mnie będziesz potrzebować jego pomocy bardzo szybko... Kendrick. Gdzie on do cholery jest? – Na Bahamach. W Nassau, na wyspach Bahama. – Dlaczego moja żona, jego sekretarka, nie wiedziała o tym? I lepiej by było, byś podał jakiś cholernie prawdopodobny powód, dla którego tak sądzisz, gogusiu, bo jeśli to jest jakieś szpiegowskie gówno, w które chcesz wciągnąć Annę Mulcahy boś coś tam spieprzył, to wiedz, że zaraz tu będzie tyle granatowych mundurów, żeś tylu jeszcze nie widział w swoim życiu. – Tak myślałem, gdyż sam mi to powiedział, poruczniku O'Reilly – rzekł Payton zimnym tonem, błądząc wzrokiem po otoczeniu i intensywnie myśląc. – Jej tego nie powiedział. – Najwidoczniej – przytaknął dyrektor CIA, przyglądając się domowi. – Niemniej jednak nie pozostawił żadnej wątpliwości. Przedwczoraj powiedział, że w drodze na lotnisko wpadnie do biura i zostawi wiadomość u swojej sekretarki, Anny O'Reilly. Zatrzymał się, wszedł do biura: obstawa to potwierdziła. 942

– O której godzinie? – Około czwartej trzydzieści, jeśli dobrze pamiętam notatki obstawy. – We środę? – Tak. – Anny w biurze nie było. W każdą środę wychodzi o czwartej po południu i Kendrick o tym wie. Chodzi na te zwariowane lekcje aerobicu. – Najwyraźniej o tym zapomniał. – Nie wydaje mi się. Proszę ze mną, sir. – Przepraszam, co pan powiedział? – Proszę ze mną do mojego wozu. – Mamy trochę roboty do zrobienia tu, poruczniku i ja także muszę wykonać kilka telefonów – z mojego wozu. I to sam. – Nic pan nie zrobi, u licha, aż nie zadzwonię do sekretarki kongresmana Kendricka. W sześćdziesiąt pięć sekund później głos żony Patricka O'Reilly można było usłyszeć ze słuchawki radiotelefonu. Payton stał przy otwartych drzwiach samochodu. 943

– Sekretariat kongresmana Kendricka... – Anno przerwał jej mąż – po opuszczeniu przez ciebie biura we środę po południu, kto został? – Tylko Phil Tobias. Ostatnio nie ma zbyt dużo pracy; dziewczęta wyszły wcześniej. – Phil, jaki Phil? – Tobias. Jest głównym doradcą Evana i jego fagasem. – Czy on powiedział ci cokolwiek wczoraj lub dzisiaj? Czy widział się z Kendrickiem? – Nie ma go tutaj, Paddy. Nie pokazał się ani wczoraj, ani dzisiaj. Dzwoniłam z tuzin razy do niego, zostawiając wiadomość na automatycznej sekretarce, ale nie od dzwonił wcale, ten wygodnicki bachor. – Zadzwonię do ciebie później, Tygrysie. Zostań tam, gdzie jesteś. Rozumiesz? O'Reilly odłożył słuchawkę i odwrócił się do oficera CIA. – Słyszał pan. Myślę, że należą się panu ode mnie przeprosiny, co niniejszym czynię, sir. – Nie zależy mi na tym, poruczniku. Sknociliśmy tak wiele w Langley, że jeśli 944

komukolwiek się wydaje, że nasza fuszerka dotyczy jego żony w jakimkolwiek stopniu, to nie możemy go winić za to, że nas obsztorcował. – Wydaje mi się, że tak właśnie było... Kto ma zająć się Tobiasem? Pan, czyja? – Nie mogę pana wyznaczyć, O'Reilly. Na to nie zezwala regulamin. Mogę tylko poprosić o pomoc, której bardzo potrzebuję. Dam na wszystko osłonę – na podstawie wymogów bezpieczeństwa narodowego. Nie będzie pan odpowiadać za niezłożenie meldunku. A jeśli chodzi o tego Tobiasa, to mogę tylko prosić... – O co? – zapytał detektyw wysiadając z samochodu i spokojnie zamykając drzwi. – Abyście mnie informowali. – O to nie musi pan prosić. – Zanim złożycie oficjalny raport – uzupełnił Payton. – O to rzeczywiście musi pan prosić – rzekł Paddy przyglądając się dokładnie dyrektorowi. – Na początek: nie jestem w stanie tego panu zagwarantować. Jeśli go znajdą w Szwajcarii, lub jeśli będzie pływał w Potomacu, to niekoniecznie ja 945

muszę o tym wiedzieć. – Najwyraźniej myślimy podobnie. Ale ma pan coś, co zwykło się nazywać jajami, poruczniku. Proszę mi wybaczyć, ale musiałem się dowiedzieć wszystkiego, co ma jakikolwiek związek z Evanem Kendrickiem. Dystrykt Kolumbii właściwie podkupił pana dwanaście lat temu, żeby przeszedł pan do Waszyngtonu z Bostonu. – Awans i podwyżka, wszystko uczciwie. – Płaca równa niemal pensji szefa wydziału zabójstw; stanowisko, które odrzucił pan cztery lata temu, ponieważ nie chciał pan siedzieć za biurkiem. – O Jezu złoty. – Musiałem wiedzieć wszystko dokładnie... a dopóki pańska żona pracuje dla kongresmana, myślę, że człowiek na pańskim stanowisku może wymagać, by informowano go o wszystkim, co może dotyczyć Philipa Tobiasa. On także pracuje, lub pracował w biurze Kendricka. – Myślę, że tak. Ale mam w związku z tym pytanie, lub nawet dwa. – Proszę pytać. Wszelkie pytania mogą mi tylko pomóc. – Dlaczego Evan jest na Bahamach? 946

– Ponieważ ja ich tam wysłałem. – Ich? Tę Egipcjankę?. – Ona pracuje dla nas. Była w Omanie. Jest pewien człowiek w Nassau, który założył firmę, z którą powiązania przez krótki czas miał Kendrick. Ten facet nie cieszy się najlepszą reputacją. Jego firma także nie. Wydawało się nam, że warto go sprawdzić. – W jakim celu? Dyrektor Operacji Specjalnych popatrzył w górę, ponad dachem domu Kendricka, potem na przyciemnione okna i to, co skrywały w głębi.Na wszystko przyjdzie czas O'Reilly. Przyrzekam, że nic nie ukryję, ale jak pan sam powiedział, mamy sporo roboty do wykonania. Muszę połączyć się z jednostką osłonową. A to mogę zrobić tylko z mojego wozu. – Jednostka osłonowa? A cóż to jest do diabła? – Grupa ludzi. Ani pan, ani ja z pewnością nie chcielibyśmy być jej członkami. Oni zbierają zwłoki, o których nie wolno im zeznawać. Badają te zwłoki pod kątem medycyny sądowej, ale nie wolno im ujawniać żadnych wyników. Są niezbędni, szanuję każdego z nich, ale nie chciałbym być jednym z nich. Nagle ciszę rozdarł dzwonek telefonu w samochodzie detektywa. Jak staccato, jak 947

alarm. Echo niosło dźwięk w tę spokojną i chłodną noc, odbijając się od muru i ginąc w lesie za nim. O'Reilly szarpnął drzwi i pochwycił słuchawkę przykładając ją do ucha. – Tak? – O Jezu, Paddy – wykrzyknęła Anna Mulcahy O'Reilly głosem wzmocnionym przez głośnik. – Znaleźli go. Znaleźli Phila. Był pod kotłem w piwnicy. Jezusie, Matko Boska, Józefie święty, on nie żyje, nie żyje, Paddy! – Mówisz, że „oni” go znaleźli. Kogo dokładnie masz na myśli, Tygrysie? – Harry'ego i Sama. Palaczy z nocnej zmiany. Właśnie do mnie zadzwonili. Są nieprzytomni z przerażenia. Powiedzieli mi, żebym zadzwoniła na policję. – Właśnie dzwonisz, Anno. Powiedz im, żeby zostali tam, gdzie są. Nie wolno im niczego dotykać ani z nikim rozmawiać dopóki nie przyjadę. Zrozumiałaś? – Nic mi nie powiesz? – Wyjaśnię wszystko później. To kwarantanna. Zadzwoń teraz do sekcji „C” Wydziału Bezpieczeństwa, żeby postawili pięciu ludzi uzbrojonych w karabiny 948

wokół biura. Powiedz im, że twój mąż jest oficerem policji i o to prosi, ponieważ mu grożono. Rozumiesz?Tak, Paddy – odpowiedziała pani O'Reilly cała we łzach. , O święty Boże, on nie żyje... Detektyw odwrócił się na siedzeniu. Dyrektor CIA biegł do swojego samochodu.

Rozdział 28 Była szesnasta siedemnaście czasu Kolorado. Cierpliwość Emmanuela Weingrassa była na wyczerpaniu: przed siódmą rano stwierdził osobiście, że telefon nie działa. Potem dowiedział się, że dwie pielęgniarki bezskutecznie próbowały dzwonić już wiele godzin wcześniej. Jedna z nich pojechała nawet do Mesa Verde, by ze sklepu spożywczego zatelefonować do biura napraw. Wróciła z zapewnieniem, że już wkrótce uszkodzenie zostanie usunięte – „tak szybko, jak będzie to możliwe”. Owo „możliwe” przeciągało się teraz do kilku godzin i Manny nie mógł już wytrzymać. Znanego kongresmana, nie mówiąc już o tym, że bohatera narodowego, należy traktować z szacunkiem. To był afront, którego Weingrass nie miał najmniejszego zamiaru tolerować. I choć nic nie 949

powiedział tym swoim czarownicom, to jednak był zły. Coś go gnębiło. – Słuchajcie no, wiedźmy Lorda Cawdoru – wrzasnął ze szklanej werandy na dwie pielęgniarki grające w karty. – Co ty wygadujesz, Manny? – spytała opuszczając gazetę trzecia pielęgniarka, siedząca na krześle przy wyjściu z bawialni. – Cytuję Makbeta, ty analfabetko. Ustanawiam prawa. – Tyle tylko potrafisz, jeśli już o to chodzi, ty matuzalemie... Przebijam. – Niewiele wiesz o Biblii, panno Erudytko... Nie chcę być dalej odcięty od świata. Jedna z was zawiezie mnie do miasta, skąd zadzwonię do prezydenta i powiem mu o tej partackiej firmie telefonicznej, albo obsikam całą kuchnię. – Najpierw ci włożą kaftan bezpieczeństwa – rzekła jedna z grających w karty dziewcząt. – Zaczekaj – zaprotestowała jej partnerka. – Może zadzwoni do kongresmana, który wpłynie na sytuację. Ja naprawdę muszę skontaktować się z Frankiem. Jutro wylatuje, mówiłam ci o tym, a nie udało mi się dokonać rezerwacji w motelu w Cortez. 950

– Zgadzam się – powiedziała znajdująca się w bawialni pielęgniarka. – Będzie mógł zadzwonić ze sklepu Abe Hawkinsa. – Znam was, moje ślicznotki... – powiedział Manny – zadzwonimy z wyścigów. Nie mam zaufania do kogoś, kto nazywa się Abraham. Na pewno sprzedał broń Ajatollahowi i zapomniał na tym zarobić... Założę tylko sweter i marynarkę. – Ja poprowadzę samochód. – Siostra znajdująca się w bawialni rzuciła gazetę na stół. – Załóż płaszcz, Manny. Jest zimno i wieje wiatr od gór. Weingrass wymamrotał jakiś epitet i skierował się do sypialni w południowym skrzydle pierwszego piętra. Kiedy już zniknął im z pola widzenia – przyśpieszył kroku: musiał wziąć coś oprócz swetra. W pokoju, który przebudował tak, by mieć rozsuwane drzwi wychodzące na wykładany płytami taras, stała komoda. Podszedł do niej, odsunął krzesło od biurka i przystawił je do komody. Ostrożnie wszedł na krzesło i zdjął z ozdobnego mebla pudełko po butach. Zszedł z krzesła i zaniósł pudełko na łóżko. Otworzył je. Wewnątrz był pistolet kaliber 0.38 cala i trzy magazynki. Ta skrytka była niezbędna. Evan rozkazał, aby za951

mknąć jego strzelbę wraz z amunicją i nie pozwalał, by w domu była Jakakolwiek broń. Powód tego zarządzenia był zbyt bolesny, by o nim mówić: Kendrick uważał – skądinąd zupełnie logicznie – że jeśli u Emmanuela Weingrassa nastąpi nawrót raka, to może on sobie odebrać życie. Ale dla Mannego, który żył tak jak żył, brak broni oznaczał coś, co można porównać tylko z bezbożnością. Wiec Gonzalez z biura totalizatora zaradził sytuacji. Weingrass tylko jeden raz otworzył pudełko. Było to wtedy, kiedy rzucili się na nich reporterzy. Włożył magazynek do pistoletu, a pozostałe dwa do kieszeni marynarki. Odstawił krzesło do biurka. Podszedł do szafy, wziął gruby sweter i założył go: znakomicie zakrywał wystający przedmiot. A potem uczynił coś, czego nigdy nie zrobił od chwili przebudowy pokoju, nawet wtedy, kiedy reporterzy i ekipy telewizyjne rzuciły się na nich: sprawdził zamek na rozsuwanych drzwiach, podszedł do ukrytego za kotarą czerwonego przełącznika i włączył go. Wyszedł następnie z pokoju i podszedł do pielęgniarki stojącej z przodu holu: trzymała w ręku płaszcz dla niego. – Bardzo ładny sweter, Manny. 952

– Kupiłem go na przecenie w Monte Carlo. – Czy ty zawsze na wszystko musisz mieć gotową odpowiedź? – Nie bujam, to prawda. – No, zakładaj płaszcz. – Wyglądam w tym jak Chasyd. – Jak kto? – Oj, chodźmy już. Weingrass skierował się do drzwi. Wychodząc zatrzymał się na chwilę: – Dziewczęta – wykrzyknął głosem, który słychać było na werandzie. – Tak, Manny? – Co? – Posłuchajcie mnie uważnie, moje panie. Wziąwszy pod uwagę, że telefon nie działa, będę o wiele spokojniejszy, jeśli włączycie główny system alarmowy. Wybaczcie mi moje kochaniutkie. Być może wydaję się wam głupim starym człowiekiem, ale naprawdę będę spokojniejszy, jeśli zrobicie to, o co proszę. – Jakie to miłe z twojej strony. 953

– Oczywiście włączymy, Manny. Pokorne ciele zawsze dwie krowy ssie, pomyślał Weingrass wychodząc przez drzwi.No chodź, szybko – zwrócił się do pielęgniarki, która nie mogła uporać się z bluzą. – Chcę dostać się do totalizatora zanim na miesiąc zamkną urząd telefoniczny. Wiał silny wiatr z gór i Manny musiał się pochylić pokonując odcinek od solidnych drzwi wejściowych do zaparkowanego na półkolistym podjeździe Saaba Turbo. Zasłonił sobie twarz dłonią i skręcił głowę w prawo. W jednej chwili zarówno podmuchy wiatru, jak i jego wysiłek przestały mieć jakiekolwiek znaczenie. W pierwszej chwili wydało mu się, że pędzone wiatrem liście i słupy kurzu przysłoniły mu wzrok, który, jak sądził, miał jeszcze niezły. Po sekundzie zdał sobie jednak sprawę, że tak nie było. Zauważył jakiś ruch, ruch ludzi za okalającym jezdnię żywopłotem. Przy kępce krzewów jakaś pochylona do ziemi postać przebiegła w prawo.... A potem jeszcze jedna... I znowu jakaś postać w ślad za pierwszą, która pomknęła jeszcze dalej. – Wszystko w porządku, Manny? – zawołała pielęgniarka, gdy zbliżyli się do samochodu. 954

– Ta wycieczka to małe piwo w porównaniu z przełęczami zamorskich Alp – odkrzyknął Weingrass. – Wskakuj, szybko: – Marzę o tym, by znaleźć się pewnego dnia w Alpach. – Ja też mruknął Weingrass gramoląc się do Saaba i jednocześnie sięgając prawą ręką pod płaszcz i sweter po pistolet. Wyjął go niepostrzeżenie i położył między siedzenie i drzwi, podczas gdy pielęgniarka włożyła kluczyk do stacyjki i uruchomiła silnik. – Gdy dojedziesz do jezdni, skręć w lewo – powiedział do niej. – Nie, Manny, mylisz się. Najkrótsza droga do Mesa Verde prowadzi w prawo. – Wiem o tym, moja ty piękna, ale chcę, żebyś skręciła w lewo. – Manny, jeśli mimo swojego wieku coś kombinujesz, to wiesz, że się wkurzę. – Skręć w lewo, pojedź kawałek i na łuku zatrzymaj samochód. – Panie Weingrass, jeśli się panu choć przez chwilę zdaje... – Ja wysiądę – spokojnie przerwał jej stary architekt. – Nie chcę cię straszyć i wyjaśnię później wszystko dokładnie. Ale teraz rób dokładnie to, co ci mówię... Proszę, jedź. Zdumiona pielęgniarka nie zrozumiała nic z polecenia, ale zrozumiała wyraz oczu Emmanu955

ela. Nie było w nich niczego z teatralności, nic z bombastyczności. Po prostu wydawał jej rozkaz. – Dziękuję powiedział, gdy przejechała między ścianami żywopłotu i skręciła w lewo. – Chcę, byś pojechała drogą Mancos do Verde... – To dodatkowe dziesięć minut jazdy... – Wiem, ale chcę, żebyś zrobiła dokładnie to, o co proszę. Pojedziesz prosto do biura totalizatora wyścigowego i poprosisz, żeby zadzwonili na policję... – Manny... – wykrzyknęła pielęgniarka mocno ściskając kierownicę. – Jestem pewien, że to nic nie znaczy – powiedział szybko Weingrass uspokajającym tonem. Być może komuś popsuł się samochód, lub jakiś turysta zgubił drogę. Lepiej jednak sprawdzić takie rzeczy, nie sądzisz? – Nie wiem, co sądzić, lecz jednego jestem pewna. Nie mam zamiaru pozwolić ci wysiąść z tego samochodu. – Pozwolisz – powiedział Manny niedbale podnosząc pistolet, jak gdyby chciał obejrzeć osłonę spustu. W jego ruchach nie było niczego złowieszczego. – O Boże! – wykrzyknęła pielęgniarka. – Jestem zupełnie bezpieczny, moja droga, ponieważ jestem ostrożny aż do 956

granic tchórzostwa... Zatrzymaj się tutaj, jeśli łaska. Będąca na pograniczu paniki pielęgniarka zrobiła co jej polecono. Jej przerażone oczy patrzyły to na broń, to na twarz starego człowieka. – Dziękuję – powiedział Weingrass otwierając drzwi samochodu. Wycie wiatru wzmagało się. – Najprawdopodobniej zastanę naszego nieszkodliwego gościa w domu pijącego kawę z dziewczętami – dodał wysiadając i dokładnie zatrzaskując drzwiczki. Saab ruszył z piskiem opon. Nie ma to znaczenia – pomyślał Manny. Wycie wiatru na pewno zagłuszyło wszelkie odgłosy. Wiatr zagłuszał także jego kroki, gdy wracał do domu. Było to ważne, gdyż starał się być niewidoczny i trzymał się krawędzi jezdni łamiąc pod stopami leżące na krawędzi lasu gałązki. Dziękował zrządzeniu losu za te pędzące po niebie ciemne chmury i za ciemny płaszcz, który miał na sobie. Dzięki temu był prawie niewidoczny. Pięć minut później, posunąwszy się kilkanaście metrów w głąb lasu, stanął przy grubym drzewie w pół drogi od ściany żywopłotu. Znowu zasłonił sobie twarz ręką, osłaniając się od wiatru i patrząc przez jezdnię. Byli tam. I nie wyglądali na ludzi, którzy zabłądzili. Jego niepokój był uzasadniony. Sprawiali 957

wrażenie, że czekają na kogoś lub na coś. Obydwaj mężczyźni mieli na sobie skórzane kurtki. Przykucnęli przy żywopłocie i szybko ze sobą rozmawiali. Mężczyzna po prawej stronie bez przerwy niecierpliwie spoglądał na zegarek. Weingrassowi nie trzeba było mówić o czym oni myśleli. Czekali na kogoś. Manny położył się na ziemi szukając wokoło. Poczołgał się na łokciach i kolanach, nie będąc pewnym czego szuka, ale wiedząc, że musi to znaleźć bez względu na to, co by to miało być. To była gruba, złamana przez wiatr gałąź. W miejscu odłamania wyciekał jeszcze sok. Miała około metra długości i bujała się na wietrze. Powoli, bardzo niezdarnie i z ogromnym wysiłkiem stary człowiek wstał na równe nogi i cofnął się do drzewa, przy którym stał przedtem, na skos od drogi i dwóch intruzów, w odległości nie większej niż piętnaście metrów. To było ryzykowne, ale cóż mu pozostało w życiu? Ryzyko było jednak większe niż przy ruletce lub chemindefer. Wynik też zaraz będzie znany i hazardzista, który odezwał się w Weingrassie, miał ochotę postawić na to, że jeden z intruzów pozostanie tam, gdzie był obecnie, a to ze zwykłego, zdrowego rozsądku. Stary architekt wycofał się do lasu, starannie wybierając swoje miejsce tak, jak gdyby 958

nanosił poprawki na plany swego najcenniejszego klienta, jakiego kiedykolwiek miał w życiu. A tym klientem był on sam. Wykorzystuj zawsze całe naturalne otoczenie – to było dla niego oczywiste podczas całej kariery zawodowej i nigdy nie odstąpił choćby na cal od tej zasady. Dwie grube topole rosły obok siebie, w odległości dwóch metrów, tworząc rodzaj abstrakcyjnej bramy leśnej. Schował się za konar prawej topoli, podniósł grubą gałąź, uniósł ją do góry, aż jej koniec oparł się o konar ponad nim. Zawodzący wiatr szarpał drzewami. Ponad tymi odgłosami lasu zawył krótko i śpiewnie, w jednej trzeciej jak człowiek, a w dwóch trzecich jak zwierzę. Wyciągnął szyję i nasłuchiwał. Między konarami i krzewami dostrzegł poruszenie za jezdnią. Obydwaj mężczyźni obrócili się nie wstając. Ten z prawej strony pochwycił swego towarzysza za ramię, najwidoczniej – na co Manny liczył – wydając jakiś rozkaz. Jegomość po lewej stronie wstał, wyciągnął pistolet z kieszeni marynarki i ruszył w kierunku lasu za drogą do Mesa Verde. Wszystko teraz zależało od czasu. Od czasu i kierunku. Zwodniczy krzyk zwabił ofiarę w fatalne morze zieleni, podobnie jak syreny zwabiły Ulissesa. Jeszcze dwa razy Weingrass wydał ten niesamowity okrzyk, a potem 959

jeszcze raz i to tak wyraźnie, że intruz rzucił się do przodu odgarniając gałęzie. Broń trzymał poziomo, jego stopy wbijały się w miękką ziemię kierując się nieuchronnie w bramę leśną. Manny podciągnął grubą gałąź i zamachnął się nią z całej siły trafiając w głowę pędzącego człowieka i miażdżąc jego czaszkę. Twarz się rozbryznęła, pokrywając całkowicie krwią. Mężczyzna już nie żył. Prawie nie oddychając Manny wyszedł zza konaru drzewa i uklęknął przy zwłokach. Mężczyzna był Arabem. Wiatr z gór nie słabł. Manny wyciągnął pistolet z wciąż ciepłej ręki trupa i jeszcze bardziej niezdarnie i z większym niż uprzednio wysiłkiem ostrożnie posunął się w kierunku drogi. Towarzysz martwego intruza wyglądał jak kłębek nerwów: ciągle zwracał głowę w stronę lasu i na drogę biegnącą do Mesa Verde, po czym spoglądał na zegarek. Jednej tylko rzeczy nie uczynił: nie wyciągnął broni, a to już coś mówiło Weingrassowi. Terrorysta, bo to był terrorysta: obaj byli terrorystami – był albo szeregowym amatorem albo zawodowcem. Nic innego nie wchodziło w rachubę. Czując walące echo w kruchej klatce piersiowej Manny pozwolił sobie na kilka chwil odpoczynku, ale tylko na kilka chwil. Taka okazja może się już nie powtórzyć. Ruszył w kierunku 960

północnym, przemykając od konaru do konaru, aż znalazł się jakieś dwadzieścia metrów powyżej zaniepokojonej postaci, ciągle spoglądającej na południe. I znowu czynnik czasu: Weingrass przeszedł przez drogę tak szybko, jak tylko mógł i stanął bez ruchu obserwując. Niedoszły zabójca był bliski apopleksji: dwakroć ruszał w kierunku lasu, za każdym razem powracając do żywopłotu i kucając za nim. Ciągle patrzył na zegarek. Manny ruszył do przodu, trzymając pistolet w prawej ręce, na której rysowały się napięte żyły. Kiedy zbliżył się do terrorysty na odległość około trzech metrów, krzyknął: – Jezzar nazywając postać arabskim słowem rzeźnik. Jeśli się ruszysz, to już jesteś martwy. Fahem! Człowiek o śniadej skórze odwrócił się gwałtownie, wyrzucając w górę ziemię i przekoziołkował w stronę żywopłotu. Piasek uderzył w twarz starego architekta. Poprzez tuman kurzu Weingrass dojrzał, dlaczego terrorysta nie miał broni w ręku. Pistolet leżał na ziemi, obok niego, zaledwie o kilka centymetrów od ręki. Manny rzucił się w lewo, w kierunku drogi, podczas gdy terrorysta chwycił pistolet, odchylił się do tyłu i zaplątawszy się w kolczastej zieleni wystrzelił dwa razy. Odgłos strzałów był ledwie słyszalny. Tak jakby 961

ktoś głośno splunął z wiatrem. Do lufy broni przymocowano tłumik. Jednakże świst kul słychać było wyraźnie. Jedna z nich gwizdnęła Weingrassowi ponad głową; druga odbiła się rykoszetem od betonu obok jego głowy. Manny podniósł swój pistolet i nacisnął spust. Lata doświadczenia pomogły w utrzymaniu pewnej ręki. Terrorysta zacharczał zagłuszając wycie wiatru i z szeroko otwartymi oczami padł do przodu twarzą w żywopłot. Cienka strużka krwi sączyła mu się z dolnej części gardła. Pośpiesz się, ty stary ramolu, krzyknął Weingrass sam do siebie, starając się wstać. Czekali na kogoś. Chcesz tak siedzieć jak kulawa kaczka, wystawiając się na cel? Czy jak ci łeb urwą to będzie lepiej? Cicho. Boli mnie każda kość, wszystkie gnaty. Chwiejnym krokiem podszedł do zwłok przy żywopłocie. Pochylił się nad nimi. Odciągnął trupa do przodu i złapał go za nogi. Z grymasem wysiłku na ustach, natężając resztki sił zaciągnął ciało do lasu. Jedynym jego marzeniem było położyć się na ziemi i odpocząć, by ustało walenie w piersiach i by zaczerpnąć trochę powietrza do płuc. Wiedział jednak, że tego czynić nie należy. Musiał iść dalej. Musiał być gotowy. Nade wszystko musiał ująć kogoś żywcem. Ci ludzie dybali na życie jego syna. Musiał zdobyć 962

informacje... za wszelką cenę... nawet za cenę śmierci... Usłyszał odgłos silnika w oddali... Dźwięk ten równie szybko zamarł. Zaniepokojony, powoli i ostrożnie skierował się w bok. Wszedł między drzewa na skraju lasu. Wyjrzał. Drogą z Mesa Verde jechał samochód, ale albo toczył się na luzie, albo miał wyłączony silnik. A może to szum wiatru był zbyt silny, aby słyszeć warkot motoru? Tak, auto toczyło się bez napędu, ponieważ słychać było tylko szum przybliżających się do żywopłotu opon. Samochód jechał bardzo wolno. Zatrzymał się przy pierwszym wejściu na półokrągłym podjeździe. Wewnątrz auta siedziały dwie osoby. Kierowcą był atletyczny facet, niemłody już ale i niewiele po czterdziestce. To on wysiadł pierwszy i rozejrzał się wokoło, najwyraźniej spodziewając się kogoś zastać lub otrzymać jakiś sygnał. Rzucił wokół ukradkowe spojrzenie, lecz nie widząc nikogo przeszedł na drugą stronę jezdni, doszedł do skraju lasu i szedł dalej prosto. Weingrass wepchnął swój pistolet za pasek i schylił się po broń drugiego mordercy, wyposażoną w perforowany tłumik. Broń była zbyt duża, by wsadzić ją do kieszeni, więc położył ją na ziemi. Wstał, cofnął się kilka kroków w zarośla. Sprawdził, ile ma naboi. Cztery. Człowiek z samochodu 963

zbliżał się coraz bardziej: był już dokładnie naprzeciwko Mannego. – Yosef! – Wiatr niósł wyraźnie dźwięk imienia głośno wypowiedzianego przez towarzysza kierowcy, który wysiadł z samochodu i pędził wzdłuż drogi, wyraźnie utykając. Manny poczuł zmieszanie: Yosefto imię hebrajskie,lecz zabójcy nie byli Izraelitami. – Cicho bądź, chłopcze rozkazał starszy szorstkim głosem po arabsku, kiedy jego partner stanął obok niego z trudem łapiąc powietrze. – Jeśli jeszcze raz gdziekolwiek podniesiesz głos, tak jak to zrobiłeś przed chwilą, to pamiętaj – odwiozą cię do Bekaa w trumnie. Weingrass bacznie obserwował obu mężczyzn, stojąc na krawędzi drogi, w odległości nie większej niż pięć metrów od nich. Po chwili zaskoczenia zrozumiał, dlaczego użyto arabskiego słowa walad, oznaczającego chłopca. Partner kierowcy był młodzieńcem, chłopcem niemalże, który mógł mieć najwyżej szesnaście lub siedemnaście lat. – Nigdzie mnie nie odeślesz – odpowiedział młody człowiek z wyraźną złością. – Przez te świnie nigdy już nie będę mógł dobrze chodzić. Mogłem zostać wielkim męczennikiem naszej świętej sprawy, gdyby nie on – chłopak kaleczył słowa – najwyraźniej miał zajęczą wargę. 964

– No już dobrze – rzekł starszy Arab o hebrajskim imieniu. W jego głosie wyraźnie można było wyczuć współczucie. – Polej sobie głowę zimną wodą, bo ci eksploduje. O co chodzi? – Radio amerykańskie. Właśnie słuchałem radia i zrozumiałem... – Nasi ludzie w drugim domu? – Nie, nic z tych rzeczy. Żydzi. Dokonali egzekucji na Khouri. Powiesili go. – A czego się spodziewałeś, Amanie? Czterdzieści lat temu pracował dla hitlerowców w Afryce Północnej. Zabijał Żydów, wysadzał kibuce w powietrze, nawet hotel w Haifie. – Musimy zabić mordercę, Begina i wszystkich przywódców organizacji Irgun i Stern. Khouri był dla nas symbolem wielkości... – Uspokój się chłopcze. Ci starzy bardziej walczyli przeciwko Brytyjczykom niż przeciwko nam. Ani oni, ani stary Khouri nie mają nic wspólnego z tym, co my teraz musimy robić. Musimy dać nauczkę plugawemu politykowi, który udawał, że jest jednym z nas. Skrywał się w naszych szatach, używał naszego języka i zdradził przyjaźń, którą mu ofiarowaliśmy. Skoncentruj się na teraźniejszości, chłopcze. 965

– Gdzie są inni? Mieli wyjść na drogę. – Nie wiem. Być może dowiedzieli się o czymś, albo zobaczyli coś i weszli do domu. Włączono światła: możesz je zobaczyć przez te wysokie krzaki. Każdy z nas podczołga się z innej strony do wejścia. Potem przez trawnik dojdziesz do okna. Pewnie nasi towarzysze popijają sobie z kimś kawę, zanim poderżną mu gardło. Emmanuel Weingrass podniósł rewolwer z tłumikiem, oparł go o pień drzewa i wycelował w stronę terrorystów. Chciał wziąć ich żywcem; obu. Wymówione po arabsku słowa w odniesieniu do „drugiego domu” tak nim wstrząsnęły, doprowadzając do furii, że był gotów natychmiast rozwalić im głowy. Chcieli zabić jego syna. Jeśli będzie trzeba, zapłacą za to słono – śmiercią. Zbałamucony młodzieniec czy jakikolwiek wiek nie miały tu znaczenia. Straszny ból byłby jedynym następstwem. Opuścił broń do połowy postaci, mierząc to do jednego, to do drugiego... Strzelił, gdy wiatr wzniósł tuman kurzu wzdłuż drogi. Dwa razy do starszego i raz do młodzieńca. Chłopak padł na ziemię wijąc się z bólu. Jego starszy kompan był bardziej wytrzymały i o wiele twardszy. Starszy wstał i zwrócił w kierunku, skąd padły strzały. Chwiejnym 966

krokiem ruszył do przodu. Jego potężna postać przypominała wściekłego potwora w boleści. – Nie zbliżaj się, Yosef – krzyknął do niego Manny będąc w stanie zupełnego wyczerpania i przytrzymując się drzewa. – Nie chcę was zabijać, ale zabiję. Ty, mając hebrajskie imię, zabijasz Żydów. – Moja matka – wrzeszczał zbliżający się olbrzym. – Ona odrzuciła was wszystkich. Jesteście mordercami mojego ludu. Zabieracie nam wszystko i opluwacie nas. Jestem półŻydem, ale kim są ci Żydzi, którzy zabili mojego ojca i ogolili głowę mojej matce, ponieważ zakochała się w Arabie? Zabiorę was do piekła. Weingrass przytrzymywał się drzewa. Spod wbitych w korę paznokci sączyła mu się krew. Poły jego długiego płaszcza powiewały na wietrze. Szeroka ciemna postać wypadła z ciemności lasu, wielkimi łapskami chwytając starca za gardło. – Nie rób tego – wrzasnął Manny, w jednej chwili zdając sobie sprawę, że nie ma wyboru. Wystrzelił ostatnią kulę, która trafiła w znajdujące się ponad nim pomarszczone czoło. Wystrzał odrzucił” Yosefa do tyłu. Trzęsąc się cały i łapczywie chwytając powietrze Weingrass oparł się o drzewo i spojrzał na leżące na 967

ziemi ciało. W tym momencie doszedł do wniosku, że łudził się od chwili, gdy zaczął samodzielnie myśleć: teraz znał prawdę – arogancję ślepej wiary kierującej ludzkim zakłamaniem, które antagonizowało ludzi w pogoni za czymś, czego poznać nie mogli. Kto miał słuszność? – Yosef... Yosef... – zawołał chłopiec, przewracając się na poszyciu na skraju lasu. – Gdzie jesteś? Postrzelono mnie. – Chłopiec nie wiedział, pomyślał Weingrass. Z miejsca, w którym leżał nic nie mógł zobaczyć, a wiatr z gór zagłuszył niegłośny przecież wystrzał. Młody fanatyczny terrorysta nie zdawał sobie sprawy, że jego towarzysz nie żyje, że tylko on przeżył, a jego przeżycie było właśnie tym, o co chodziło Manny'emu. Nie mogło być więc mowy o żadnym świeżym męczenniku, który zginął za świętą sprawę dzięki samobójstwu. Nie teraz, nie w tym miejscu. Były rzeczy, o których trzeba było się dowiedzieć, fakty, które mogły uratować życie Evana Kendricka. Szczególnie teraz. Weingrass rzucił rewolwer z tłumikiem na ziemię i włożył krwawiącą rękę do kieszeni płaszcza. Zebrawszy resztki sił odepchnął się od drzewa i poszedł w południowym kierunku, potykając się na każdym 968

kroku i odpychając drżącymi rękami gałązki od twarzy. Skierował się w stronę drogi. Kiedy do niej doszedł, ujrzał w oddali samochód zabójców. Było już ciemno. Zaszedł wystarczająco daleko. Zawrócił, kierując się z powrotem – szybciej... szybciej. Wyciągnij mocniej te swoje cienkie nóżki. Temu chłopcu nie wolno się ruszyć, nie wolno mu się podczołgać, nie wolno mu nic zobaczyć. Manny czuł, jak krew uderza mu do głowy, walenie w klatce piersiowej rosło. Tam leżał młody Arab. Ruszał się. Czołgał się w głąb lasu. Za chwilę ujrzy swego martwego towarzysza. Nie może go zobaczyć. – Aman – zawołał Weingrass tracąc oddech. Na szczęście imię, jakiego używał półŻyd Yosef, zapamiętał jak swoje własne. – Ayn ent? Kaif elahwal? – wołał dalej po arabsku, pytając chłopca gdzie jesti jak się czuje. – Itkallem – zawołał poprzez wiatr żądając od terrorysty, by się odezwał.Tutaj, tutaj – krzyknął nieletni Arab we własnym języku. – Trafili mnie. W okolicy bioder. Nie wiem, gdzie jest Yosef. – Młodzieniec przekoziołkował, leżąc na plecach z twarzą zwróconą w kierunku nadchodzącego towarzysza. – Kim jesteś? – zawył, starając się sięgnąć pod kurtkę, by wyciągnąć broń. – Nie znam 969

cię! Weingrass kopnął chłopca w łokieć, wytrącił mu rękę spod kurtki i nadepnął na nią. – Przestań, ty głupcze – powiedział Manny, używając tonu oficera Arabii Saudyjskiej, który karci rekruta. – Nie po to cię osłanialiśmy, byś przysparzał nam dalszych kłopotów. Pewnie, że cię postrzelili i mam nadzieję, że zdajesz sobie sprawę, że zostałeś zaledwie zraniony, a nie zastrzelony, co łatwo mogło nastąpić. – Co ty mówisz? – Coś ty robił? – krzyknął Manny w odpowiedzi. – Biegałeś po drodze, wrzeszczałeś wniebogłosy, czołgałeś się wokół naszego celu jak złodziej nocą. Yosef miał rację, powinniśmy cię odesłać z powrotem do Bekaa. – Yosef! Gdzie jest Yosef? – W domu, z innymi. Chodź, pomogę ci. Dołączymy do nich. W obawie, że upadnie Weingrass przytrzymał się gałęzi, podczas gdy terrorysta wstał z trudem, chwytając się ręki Manny'ego. – Najpierw oddaj mi broń! 970

– Co? – Mają cię za głupiego. Nie chcą, żebyś miał broń przy sobie. – Nie rozumiem. – Nie musisz. Weingrass uderzył zmieszanego fanatyka w twarz i równocześnie sięgnął prawą ręką pod połę kurtki młodzieńca, wyciągając broń niedoszłego zabójcy. Był to pistolet kaliber 0.22 cala.Z tego mógłbyś strzelać do much – powiedział ujmując go za ramię. – Idziemy. Skacz na jednej nodze. Ciemne chmury zapowiadające nadciągającą od gór burzę przesłoniły zachodzące słońce. Wyczerpany starzec i ranny młodzieniec byli na środku drogi, gdy dał się słyszeć warkot silnika. Omiótł ich snop światła z reflektorów samochodu pędzącego wprost na nich od strony Mesa Verde. Zapiszczały opony i pojazd z lekkim poślizgiem zatrzymał się kilka metrów od Weingrassa i jego jeńca. Obaj rzucili się w kierunku żywopłotu. Manny mocno trzymał kurtkę Araba. Jakiś człowiek wyskoczył z dużego, ciemnego samochodu. Chwiejąc się na nogach i potykając Manny sięgnął pod płaszcz po swój pistolet. Stary architekt dostrzegł rozmazaną postać biegnącą w jego stronę. Podniósł pistolet, by wystrzelić.Manny – zawołał Gonzalez z biura zakładów konnych. Weingrass upadł, nie 971

wypuszczając rannego terrorysty z ręki.Trzymaj go – nakazał Gonzalezowi słabym głosem, tak jakby to był jego ostatni oddech. – Nie daj mu odejść, trzymaj go za ręce. Czasami mają przy sobie cyjanek. Jedna z pielęgniarek zrobiła zastrzyk młodemu Arabowi: do rana będzie z nim spokój. Jego rana postrzałowa nie była groźna. Kula przeszła przez mięśnie. Ranę oczyszczono, wlot i wylot zaklejono plastrem i krwawienie ustało. Gonzalez zaniósł młodego Araba do gościnnego pokoju. Przywiązano mu ręce i nogi do łóżka, a pielęgniarki przykryły nagie ciało dwoma kocami. – Jest jeszcze bardzo młody – rzekła pielęgniarka wkładając poduszkę pod głowę nieletniego Araba. – Jest mordercą – odpowiedział Weingrass chłodno, przyglądając się twarzy terrorysty. – Zabiłby ciebie bez chwili zastanowienia – tak jak zabija Żydów. Tak jak zabiłby i nas, jeśli puścilibyśmy go wolno. – To oburzające, panie Weingrass – powiedziała druga pielęgniarka. – To jeszcze dziecko. – Powiedz to rodzicom tych licznych dzieci żydowskich, którym nie było dane dożyć nawet takiego wieku. Manny wyszedł z pokoju i podszedł do Gon972

zaleza, który szybko wyszedł, by wprowadzić swój zbyt rzucający się w oczy samochód do garażu. Po powrocie nalał sobie dużą szklankę whisky z barku na werandzie. – Nalej sobie – powiedział architekt wchodząc na oszklony ganek i siadając na obitym skórą fotelu. – Dopiszę ci to do rachunku, tak jak ty dopisujesz do moich. – Ty zwariowany staruchu – powiedział facet od zakładów. – Loco, jesteś loco, wiesz o tym? Mogli cię zabić. Muerto. Ty comprendre? Muerto, muerto, nieżywy, nieżywy, nieżywy, stary durniu. Może bym i przeżył to, gdybyś nie przyprawił mnie o atak serca, który jest poważnym zawałem, ty comprendre, wiesz co mam na myśli? – Okay, okay, możesz sobie chlapnąć na koszt firmy. – Loco – wykrzyknął Gonzalez wypijając whisky jednym haustem. – Może masz rację – zgodził się z nim Manny. – Kropnij sobie jeszcze jednego. – Nie wiem: jechać, czy nie? – zapytał Gonzalez nalewając sobie kolejną porcję. 973

– Na policję? – Jak już powiedziałem, nie było czasu jechać na policję. A nawet gdybym do nich zadzwonił, to i tak przyjechaliby za miesiąc... Dziewczyna, ama de cria, pielęgniarka, ona dzwoni do nich. Mam nadzieję, że zastała przynajmniej jednego z tych payasos. Czasem trzeba dzwonić aż do Durango, by kogoś dorwać. Telefon na barku zadzwonił. Tak, zadzwonił, ale nie był to dzwonek normalnego telefonu: dźwięk przypominał raczej brzęczyk. Weingrass poderwał się tak szybko, że omal nie przewrócił się na podłogę.Mam podnieść słuchawkę? – zapytał Gonzalez. – Nie wykrzykną! Manny, podchodząc równie szybko co niepewnie do telefonu przy barku. – Nie urwij mi głowy. – Halo – odezwał się starzec do słuchawki, starając się opanować. – Pan Weingrass? – Może tak, może nie. Kim pan jest? – Weszliśmy laserem na waszą linię. Moje nazwisko brzmi Mitchell Payton... 974

– Wiem wszystko o panu – przerwał mu Manny. – Czy z moim chłopcem wszystko w porządku? – Tak, w porządku. Właśnie rozmawiałem” z nim. Jest na Bahamach. Wysłaliśmy po niego samolot wojskowy z bazy Holmstead. Za kilka godzin będzie w Waszyngtonie. – Trzymajcie go tam. Przydzielcie mu ochronę. Niech się nikt do niego nie zbliża. – A więc to się wydarzyło także i tam?... Czuję się taki niepotrzebny, taki niezaradny. Powinienem był postawić tam strażników... Ilu zabitych? – Trzech – powiedział Manny. – O, mój Boże... Czego dowiedziała się policja? – Niczego. Jeszcze tu nie przyjechali. – Nie przyjechali... Niech mnie pan posłucha, panie Weingrass. To co powiem może wydać się panu dziwne lub wręcz nienormalne, ale proszę mi wierzyć: wiem co mówię. Na razie nie wolno nikomu nic mówić o tym tragicznym wydarzeniu. Wówczas szansa na ujęcie tych łobuzów znacznie wzrośnie. Nasi 975

eksperci przystąpią do pracy. Czy rozumie mnie pan, panie Weingrass? – Rozumiem i wszystko załatwiłem – odpowiedział starzec, który kiedyś pracował dla Mosadu. W jego głosie zabrzmiała nutka protekcjonizmu: – Policji powiemy na zewnątrz domu. że to był fałszywy alarm, że jakiemuś sąsiadowi popsuł się samochód i nie mógł się z nami połączyć telefonicznie. – Zupełnie zapomniałem rzekł łagodnie Dyrektor Operacji Specjalnych. – Pan już u nas był przedtem. – Owszem, byłem – przytaknął Manny bez słowa komentarza. – Jeszcze chwileczkę – krzyknął podniesionym głosem Payton. – Powiedział pan. że trzech zostało zabitych, ale pan ze mną rozmawia. Więc z panem wszystko w porządku?! – Zabitych zostało trzech z nich, nie z nas, panie fachowcu z CIA. – Cooo?... Jezu Chryste. – Niewiele pomógł. O pomoc lepiej prosić Abrahama. – Proszę jaśniej, panie Weingrass. – Musiałem ich zabić. Ale czwarty żyje i dostał środek uspokajający. Proszę 976

przysłać swoich specjalistów, zanim go także zabiję.

Rozdział 29 Niewysoki i mocno opalony rezydent CIA na Bahamach szybko jechał ze swojego biura mieszczącego się w ambasadzie przy Queen Street. Policja w Nassau wysłała uzbrojoną eskortę do hotelu Cable Beach obok Bay Road, gdzie czterech umundurowanych oficerów dołączyło w krótkim czasie do wysokiego jegomościa o kasztanowych włosach, będącego w towarzystwie opalonej blondynki. Zajmowali oni apartament na siódmym piętrze. Wszyscy udali się następnie do samochodu, oczekującego na imponującym, wyłożonym marmurem opuszczonym podjeździe hotelowej sali recepcyjnej. Dyrektor wykonawczy – zawsze czujny Szkot o nazwisku McLeod wyznaczył im trasę wzdłuż korytarzy służbowych, gdzie czuwali już jego najbardziej zaufani agenci. Droga prowadziła dalej do jasno oświetlonego wejścia, przed którym znajdowały się dwie podświetlane fontanny, rozpryskujące w mrok nocy jaśniejące krople. Dwaj ludzie McLeoda, jeden z nich o olbrzymim poczuciu humoru i głębokim basowym 977

śmiechu oraz atrakcyjna hostessa wyjaśniali grzecznie przyjezdnym i opuszczającym hotel gościom, że zwłoka nie potrwa długo. W tym czasie kawalkada złożona z pięciu motocykli pokonała zasłonięty teren. Rezydent znał po imieniu wszystkich, kogo na Bahamach znać należało i jego także znali wszyscy – ale po cichu. Evan i Khalehla pod osłoną policji wsiedli do rządowego samochodu: gość z CIA usiadł obok kierowcy. Kendrick nie był w stanie mówić: Khalehla mogła tylko ująć go za rękę, aż nadto dobrze wiedząc, co przeżywał. Jasność myśli opuściła go całkowicie: był pełen palącego smutku i złości. W jego oczach wezbrały łzy żalu po śmierci Kashi i Sabri Hassanów: nie trzeba było mu mówić o masakrze, sam mógł ją sobie wyobrazić. Szybkim, gwałtownym ruchem zaciśniętej pięści otarł te łzy. Przyjdzie jeszcze czas porachunku – mówiły teraz jego oczy. W źrenicach zagościł gniew.Jak może się pan domyślać, panie kongresmanie – rzekł rezydent częściowo obracając się ze swego siedzenia obok kierowcynie wiem, co się dzieje, ale mogę panu powiedzieć, że samolot jest już w drodze z bazy powietrznej Holmstead na Florydzie, aby zabrać pana z powrotem do Waszyngtonu. Powinien przylecieć za jakieś pięć lub dziesięć minut 978

po naszym przybyciu na lotnisko. – Wiemy to – z miłym uśmiechem powiedziała Khalehla. – Byłby już wcześniej przyleciał, ale powiedzieli, że jest paskudna pogoda w Miami i odbywa się już kilka lotów na tej trasie. Może to tylko oznaczać, że chcieli dobrze wyposażyć samolot dla was, sirmam naturalnie na myśli was oboje. – Bardzo miło z ich strony – powiedziała agentka z Kairu, ściskając rękę Evansa na znak, że nie musi nic mówić. – Jeśli wydaje się panu, że zostawił pan coś w hotelu, z przyjemnością się tym zajmiemy. – Niczego nie zostawiłem – wykrzyknął Kendrick ostrym szeptem. – On chce powiedzieć, że zajęliśmy się wszystkim, dziękuję – powiedziała Khalehla pociągając kongresmana za rękę i ściskając ją mocno. – Sytuacja jest wyjątkowa i kongresman ma wiele na głowie. Czy można założyć, że nie będziemy przechodzić przez cło? – Ta kawalkada jedzie prosto przez wejście towarowe – powiedział agent spoglądając na Kendricka i odwracając od niego, tak 979

jakby naruszył jego spokój. Resztę podróży odbyto w milczeniu do chwili, kiedy otworzyło się stalowe wejście portu towarowego i cała kawalkada wjechała po asfalcie na pierwszy pas startowy. – F-106 z Holmstead powinien wylądować w każdej chwili – powiedział szef placówki CIA. – Wysiadam. Evan sięgnął do klamki drzwi i pociągnął ją. Drzwi były zamknięte. – Nie próbowałbym, kongresmanie Kendrick. – Proszę wypuścić mnie z samochodu. – Evanie, on wykonuje swoje obowiązki. – Khalehla delikatnie, ale mocno trzymała Kendricka za ramię. – On musi przestrzegać regulaminu. – Czy do tego regulaminu należy duszenie mnie? – Ja oddycham swobodnie. – Ale nie jesteś mną. – Wiem, kochanie. Nikt nie może być teraz tobą. – Rashad przechyliła głowę i wyjrzała przez tylne okno na port lotniczy i okalający go teren. – Sytuacja nasza 980

wydaje się być. czysta tak, jak to tylko możliwe zwróciła się do oficera wywiadu. Niech idzie. Pozostanę przy nim, tak jak pozostać mogą inni. – Sytuacja czysta? Czy jesteś jedną z nas? – Tak, ale chyba mnie już zapomnieliście. Proszę... Lot do Waszyngtonu na pewno nie będzie należeć do przyjemnych. – No, raczej nie. Nie przeszkadza nam to. Ale faceta, który wymyślił ten regulamin nie ma tutaj. Powiedział nam tylko głośno: „nie wypuszczajcie go z tego samochodu”. – MJ potrafi być bardzo stanowczy. – MJ...? Wyjdźmy zaczerpnąć trochę świeżego powietrza. Kierowco, proszę odblokować drzwi. – Dziękuję ci – powiedział Evan do Khalehly spokojnym głosem. – I przepraszam. – Nie musisz do cholery wcale mnie przepraszać. Tylko nie zrób ze mnie kłamcy i nie daj się zastrzelić. Z pewnością zepsułoby mi to dzień... No, ale teraz to ja przepraszam. Nie czas teraz na głupie żarty. 981

– Chwileczkę – Kendrick zaczął otwierać drzwi, ale zatrzymał się. Jego twarz znajdowała się o kilka centymetrów od jej twarzy. – Kilka minut temu powiedziałaś, że nikt nie może być mną w tej chwili. To prawda. Powiedziawszy to muszę ci rzec, iż jestem diabelnie zadowolony, że jesteś tutaj, i to teraz. – Szli w lekkim deszczu rozmawiając cicho. W pewnej odległości za nimi szedł oficer CIA. Po bokach – strażnicy z bronią. Nagle od strony magazynu towarowego pojawił się mały ciemny samochód i wyjąc silnikiem na wysokich obrotach począł szybko zbliżać się do nich. Strażnicy otoczyli Evana i Khalehlę, przygważdżając ich do ziemi. Oficer CIA przykrył Kendricka własnym ciałem, przyciągając Khalehlę do swego boku. Panika skończyła się jednak równie szybko jak powstała. Usłyszeli syrenę. Samochód był z lotniska. Dowódca kawalkady motocyklowej wyciągnął broń i zbliżył się do mężczyzny w mundurze, który wysiadł z samochodu. Rozmawiali chwilę spokojnie, po czym oficer powrócił do wstających z ziemi Amerykanów. – Jest ważny telefon do pańskiego przyjaciela, sir – zwrócił się do rezydenta. – Połączcie nas tutaj. 982

– Nie mamy odpowiedniego sprzętu. – Nie wierzę! – Polecono mi bym powtórzył wam inicjały „MJ”. – Wystarczy – powiedziała Khalehla. – Pójdę z nim. – No, tak – zaprotestował pracownik CIA. – Przepisy mówią co innego, i ty wiesz o tym równie dobrze jak ja. O wiele łatwiej chronić jednego człowieka aniżeli dwóch. Ja z nim pójdę i wezmę ze sobą czterech ludzi. Ty zostaniesz tutaj i będziesz mnie osłaniać, dobrze? Musimy tu się spotkać, bo pilot może się denerwować czekając na specjalny ładunek; głównie na ciebie. Telefon znajdował się na ścianie opuszczonego magazynu. Rozmowę połączono i już pierwsze słowa, które Kendrick usłyszał spowodowały, że cały zesztywniał. Czuł się tak, jakby mu coś eksplodowało w głowie. – Musisz dowiedzieć się najgorszego. Był atak na Mesa Verde. – O Chryste, to niemożliwe. – Emmanuelowi Weingrassowi nic się nie stało. Z nim wszystko w porządku, Evanie. 983

– Czy jest ranny? – Nie, nie jest. Tak naprawdę to on zadawał rany, zabijał. Jeden z terrorystów żyje. – Chcę go mieć – wykrzyknął Kendrick. – My także. Nasi ludzie są już w drodze. – Mesa Verde to cel pomocniczy terrorystów w operacji przeciw Fairfax, czyż nie? – Bez wątpienia. Ale w chwili obecnej to jedyna nasza nadzieja na wytropienie pozostałych. Cokolwiek ten. terrorysta wie – musi nam powiedzieć. – Chrońcie go, żeby żył. – Emmanuel Weingrass już się o to zatroszczył. – Przeszukajcie go, czy nie ma cyjankali. – Już to zrobiliśmy. – Ani na chwilę nie można go zostawić samego. – Wiemy. – Tak, oczywiście – powiedział Evan przymykając oczy. Twarz miał wilgotną 984

od potu i deszczu. – Nie myślę, nie mogę zebrać myśli. Jak przyjął to Manny? – Prawdę mówiąc, z pewną dozą arogancji. – To pierwsza przyzwoita wiadomość, jaką słyszę. – Należy ci się ona. Był naprawdę wspaniały, jak na człowieka w jego wieku. – Zawsze był wspaniały... bez względu na wiek. Muszę tam pojechać. Zapomnij o Waszyngtonie. Zawieźcie mnie prosto do Kolorado. – Przypuszczałem, że o to poprosisz. – Ja nie proszę Mitch, ja żądam. – Tak, oczywiście. Z tej właśnie przyczyny spóźnia się samolot. Lotnictwo zaplanowało tankowanie w Denver i na zachód od niego. Mamy zezwolenie na lot ponad korytarzem rejsowym. Samolot może rozwinąć prędkość 2.3 Macha. Dostaniesz się na miejsce w ciągu niespełna trzech godzin i pamiętaj – nikomu ani słowa o Fairfax. Weingrass powstrzymał już Mesa Verde. – Jak? – Niech sam ci powie. – Czy naprawdę myślisz, że uda ci się wszystko utrzymać w tajemnicy? 985

– Tak, jeżeli pojadę spotkać się z prezydentem. W tej chwili nie ma innej możliwości. Tak mi się wydaje. – A jak chcesz się tam dostać nie zwracając uwagi strażników? – Właśnie się nad tym zastanawiam. Jest pewien człowiek, z którym razem studiowałem wiele lat temu, gdy jeszcze chciałem być historykiem. Od czasu do czasu widywaliśmy się przypadkowo. On ma duże wpływy. Wydaje mi się, że znasz jego nazwisko. To Winters, Samuel Winters. – Winters? To ten, który doradził Jenningsowi, by mi wręczył medal wolności podczas tej szalonej ceremonii. – Pamiętam. Dlatego pomyślałem o nim. Przyjemnego lotu i pozdrowienia dla mojej siostrzenicy. Kendrick podszedł do drzwi magazynu, przy których stali ludzie z eskorty policyjnej, dwóch wewnątrz i dwóch na zewnątrz, z bronią gotową do strzału. Nawet szef placówki CIA, który w mroku wyglądał na mieszkańca Bahamów, również trzymał w ręku mały rewolwer. – Wy zawsze macie przy sobie te przedmioty? – spytał Evan bez większego zainteresowania.Niech pan spyta o to swoją przyjaciółkę, która powiedziała, że sytuacja jest 986

„czysta” – skinął ręką oficer wywiadu przepuszczając „ Kendricka przez drzwi. – Chyba żartujesz. Ona także ma to przy sobie? – Niech pan ją zapyta. – Więc jak ją wpuścili do samolotu? Wykrywacze metalu, celnicy tutaj?To jeden z naszych sekretów, który właściwie nie jest żadnym sekretem. Inspektor bagażu lub celnik zwykle pojawia się w pobliżu, kiedy my mamy przechodzić i wyłącza detektor na kilka sekund, a jeśli chodzi o celników, to urzędnik imigracyjny dobrze wie, czego nie powinni znaleźć.To się kupy nie trzyma – powiedział Kendrick wsiadając do samochodu należącego do lotniska.No, nie wszędzie. Inspektorzy nie tylko pracują dla nas, my ich nawet sprawdzamy. Nasze rzeczy są już w środku. – Rezydent usiadł obokEvana na tylnym siedzeniu niewielkiego samochodu, a kierowca ruszył szybko wzdłuż pasa startowego. Duży, zgrabny samolot wojskowy typu F-106 Delta Dart już wylądował. Baryton silników opadał. Khalehla stanęła przy schodkach samolotu nawiązując rozmowę z pilotem. Dopiero będąc przy nich Kendrick rozpoznał typ odrzutowca, którym miał lecieć. Nie było to przyjemne doznanie. To ten sam typ sa987

molotu, jakim przyleciał na Sardynię ponad rok temu, rozpoczynając w ten sposób swą podróż do Maskat. Odwrócił się do idącego obok niego oficera wywiadu i podał mu rękę. – Dziękuję za wszystko – powiedział. – Przykro mi, że nie stanowiłem przyjemnego towarzystwa. – Mógłby mi pan napluć w twarz, a ja i tak byłbym dumny, że pana spotkałem, panie kongresmanie. – Pragnę wyrazić, jak bardzo doceniam... Jakie jest wasze nazwisko? – Proszę nazywać mnie Joe, sir. Proszę nazywać mnie Joe – młody człowiek w samolocie tego samego typu rok temu posiadał to samo imię. Czy miał przeżyć jeszcze jeden Oman, jeszcze jeden Bahrajn?Dziękuję, Joe.Jeszcze nie koniec, panie Kendrick. Jeden z tych chłopców z lotnictwa w randze pułkownika lub nawet wyższej musi podpisać papier. Ten, który miał podpisać nie był pułkownikiem. Był generałem brygady i Murzynem.Witam ponownie, doktorze Axelrod – powiedział pilot F-106.Wygląda na to, że jestem pańskim osobistym szoferem. – Wysoki mężczyzna wyciągnął rękę. – Oto co władza naprawdę lubi. 988

– Witam, generale. – Muszę panu coś powiedzieć, panie kongresmanie. Ostatnim razem moje zachowanie było niestosowne. Pan dał mi to wyraźnie do zrozumienia i miał pan rację. Ale teraz mogę panu powiedzieć, że jeśli przeniosą mnie do Kolorado, to z pewnością oddam głos na pana, z całym przekonaniem, proszę mi wierzyć. – Dziękuję generale powiedział Evan próbując się uśmiechnąć. Lecz nie będę potrzebował więcej głosów. – To byłaby cholerna szkoda. Obserwowałem pana, słuchałem pańskich przemówień. Podoba mi się pański rozmach i styl, a to jest coś, na czym się znam. – Myślę, że macie podpisać jakiś papier. – Nie musiałem podpisywać na Sardynii – powiedział generał biorąc rozkaz wyjazdu od szefa placówki CIA. – Czy naprawdę potrzeba wam tego dokumenciku od zarozumialca pod pięćdziesiątkę, od czarnucha w mundurze generalskim, panie Ważny? – Zamknij się człowieku. Sam jestem półkrwi Indianinem. Czy są jakieś pro989

blemy? – Przepraszam. – Oficer lotnictwa podpisał dokument i jego specjalny pasażer wszedł do samolotu. – Co się stało? – zapytała Khalehla, gdy usiedli w fotelach. – Po co dzwonił MJ? Ręce mu drżały, głos się załamywał, gdy myślał o całej tej potworności, o tej przemocy, gwałcie, o tym, że Emmanuel Weingrass cudem tylko uniknął śmierci. Gdy zaczął mówić, w jego oczach był ból bezradności.Chryste, to musi się skończyć. Jeśli się nie skończy, to zabiją wszystkich, na których mi zależy. – Mogła tylko mocniej ścisnąć jego dłoń, by mógł zrozumieć, że jest przy nim. Nie mogła uśmierzyć burzy w jego duszy, cała jego istota buntowała się, to było zbyt osobiste przeżycie. W pół godziny po starcie Evan zerwał się ze swojego siedzenia i popędził do toalety. Zwymiotował wszystko, co spożył w ciągu ostatnich dwunastu godzin. Khalehla pobiegła za nim. Odepchnęła wąskie drzwi do toalety i ujęła w dłonie jego czoło, szepcząc, by się nie krępował.Wyjdź stąd, proszę – odkaszlnął. – Ale dlaczego? Tylko dlatego, że się tak różnisz od nas? Czujesz ból, ale nie 990

możesz zapłakać? Zamykasz się w sobie, aż coś musi w tobie pęknąć? – Nie potrzebuję litości. – Nikt jej przecież nie okazuje. Jesteś dorosłym mężczyzną, który poniósł straszliwą stratę i o mało nie doznał jeszcze większej największej jakiej można. Mam nadzieję, że mogę się uważać za przyjaciółkę, Evanie, i jako przyjaciółka nie okazuję litości – zbyt cię szanuję – ale współczuję ci. Kendrick wstał i wziął do ręki papierowy ręcznik. Był blady i wyraźnie poruszony. – Wiesz, jak można człowieka doprowadzić do rozpaczy – powiedział z nutką winy w głosie.Umyj twarz i uczesz włosy. Wyglądasz okropnie. – Rashad wyszła z małej toalety mijając dwóch umundurowanych członków załogi. – Ten idiota zjadł nieświeżą rybę – wyjaśniła nie patrząc na nich. – Proszę zamknąć drzwi. Minęła godzina: podano napoje; obsługa sił powietrznych przygotowała obiad w kuchence mikrofalowej. Agentka z Kairu spożyła go z apetytem, zaś kongresman prawie go nie tknął. – Musisz jeść, przyjacielu – powiedziała Khalehla. – To jedzenie jest o niebo lepsze aniżeli na liniach pasażerskich. 991

– Smakuje ci? – A tobie nie? Obracasz talerz nie dotykając jedzenia. – Poproszę o jeszcze jednego drinka. Poderwali głowy na dźwięk przenikliwego brzęczyka, który z łatwością można było usłyszeć na tle ryku silników. Dla Evana było to coś w rodzaju deja vu: słyszał ten dzwonek rok temu, kiedy wzywano go do kabiny załogi. Tym razem jednak kapral, który odebrał telefon pokładowy zwrócił się do Khalehli mówiąc: – Radiogram do pani. – Dziękuję – powiedziała Rashad odwracając głowę i widząc przerażenie w oczach Kendricka dodała: – Gdyby było coś ważnego, poprosiliby ciebie. Spokojnie. Poszła naprzód, chwytając się oparć siedzeń; by zachować równowagę w kołyszącym się samolocie. Usiadła przed telefonem umocowanym do grodzi. Człowiek z obsługi podał jej telefon na długim, skręconym kablu. Założyła nogę na nogę i powiedziała: Tu Ołówek Dwa z Bahamów. Kto mówi?Pewnego dnia będziemy musieli pozbyć się tych kretyńskich pseudonimów – powiedział Michell Pay992

ton.Spokojnie, MJ. Gdybym użyła zwrotu „Banan Dwa” – jak byś odpowiedział?Zadzwoniłbym do twojego tatusia i powiedział mu, że jesteś niegrzeczną dziewczynką.Zupełnie niepotrzebnie. Znamy się dobrze... O co chodzi? – Nie chcę dzwonić do Evana. Jest zbyt roztrzęsiony, by myśleć sprawnie. Ty musisz myśleć. – Spróbuję. W czym rzecz? – Potrzebuję twojej oceny. Chodzi o te informacje, które uzyskałaś od tego faceta z Off Shore Investment w Nassau. Jesteś pewna, że można na nich polegać? – Na informacjach tak, ale nie na nim. Nie ucieknie nam, jeśli skłamał dla pieniędzy. To kompletny pijak żyjący z resztek, jakie pozostały w jego umyśle, lub jakie raczej tam były, zanim nie przesiąknęły rumem. Evan dał mu dwa tysiące gotówką i, wierz mi, za tę sumę sprzedałby nawet wszystkie tajemnice handlu narkotykami. – Pamiętasz dokładnie co powiedział o tej kobiecie o nazwisku Ardis Montreaux? – No pewnie. Powiedział, że nie traci z oczu tej prostytutki, jak ją nazwał, 993

ponieważ jest mu coś winna i pewnego dnia ma zamiar odebrać te pieniądze. – Mam na myśli jej stan matrymonialny. – Oczywiście, że pamiętam, ale o ile dobrze słyszałam, to Evan powiedział ci już to przez telefon. – Powiedz mi to sama. Nie możemy popełnić żadnego błędu. – Dobrze. Rozwiodła się z bankierem FrazierPyke i wyszła za bogatego kalifornijczyka z San Francisco o nazwisku Von Lindermann. – Czy mówił o jakichś szczegółach dotyczących San Francisco? – Raczej nie. Powiedział tylko „San Francisco lub Los Angeles”, tak mi się przynajmniej wydaje. Ale wyraźnie mówił o Kalifornii, i to chyba jest ważne. Jej nowy mąż miał być Kalifornijczykiem, i to cholernie bogatym. – A jego nazwisko – postaraj się dokładnie sobie przypomnieć. Czy to na pewno był Von Lindermann? – Tak, chyba tak. Spotkaliśmy go przy budce telefonicznej w Junkanoo i miał plakietkę... Ale tak, chyba tak, to na pewno było coś w tym rodzaju. – Przegrałaś – wykrzyknął Payton. – Coś w tym rodzaju, moja droga. Wyszła 994

za człowieka o nazwisku Vanvlanderen, Andrew Vanvfenderen z Palm Springs. – No to już wina tej zapijaczonej gęby. – Nie chodzi już o zapijaczoną gębę, agencie Rashad. Vanvlanderen to jedna z najznaczniejszych osób wspierających finansowo Langforda Jenningsa – żyła złota w kiesach prezydenta. – Fascynujące. – To już nie o to chodzi. Ardisolda Wojak Montreax FrazierPyke Vanvlanderen – to wielce utalentowana organizatorka i obecnie jest szefem personelu wiceprezydenta Orsona Bollingera. – Nie do wiary! – Myślę, że obecna sytuacja wymaga, by złożyć jej nieformalną, aczkolwiek zupełnie oficjalną wizytę. Winien to zrobić ktoś spośród naszych specjalistów od Bliskiego Wschodu. Będziesz w południowozachodnim Kolorado za niecałą godzinę. Mój wybór padł więc na ciebie. – Mój Boże, MJ, ale na jakiej podstawie? – Grożono najwidoczniej Bollingerowi i FBI stworzyło zespół, który ma się nim zajmować. Trzymali to w tajemnicy – zbyt dużej tajemnicy jak na mój gust – 995

a teraz cały ten zespół odwołano – alarm też. – Cała ta sprawa zbiega się z atakami na Fairfax i Mesa Verde – zasugerowała Khalehla. – Brzmi to zwariowanie, ale wiem, że coś w tym jest. Czuję to nosem starego zawodowca, czuję zgniliznę amatorszczyzny unoszącą się z San Diego. – Czy Biuro może być wmieszane? – zapytała zdumiona Rashad. – Nie... Wykorzystuję to. Pracuję nad przesłuchaniem międzyagencyjnym. Mam zamiar przesłuchać każdego członka tego zespołu. – Alę w dalszym ciągu nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Jaki jest powód, bym udała się do San Diego? Nie należymy do służb działających na terenie kraju. – Ten sam, dla którego przesłuchiwać będę ten zespół. Jeśli chodzi o te groźby przeciwko Bollingerowi, rozpatrujemy możliwość udziału terrorystów. Tylko Bóg jedyny wie, że jeśli musielibyśmy ujawnić wydarzenia, jakie miały miejsce dzisiaj, to bylibyśmy całkowicie usprawiedliwieni... Nie wiem gdzie, moja droga, ale gdzieś musi być jakiś związek w tym szaleństwie – no i blondyn z europejskim akcentem. Khalehla rozejrzała się po kabinie. W czasie gdy ona 996

rozmawiała, dwóch ludzi z załogi siedziało w fotelach rozmawiając cicho, zaś Evan patrzył w przestrzeń za oknem nic nie widzącymi oczami. – Oczywiście zrobię, czego sobie życzysz, ale nie ułatwia mi to życia. Oczywistą sprawą jest, że mój chłoptaś miał jakąś przygodę z tą kobietą od Vanvlanderena – nie powiem, żeby mnie to zbytnio martwiło, ale na pewno martwi to jego. – A czemóż to? Patrzę na to jak na osobliwy rodzaj moralności. Tak było już dawno temu. – Nie rozumiesz MJ. Seks nie ma niczego wspólnego z moralnością. Zrobiono go w konia, zwiedziono, aż niemal stał się oszustem międzynarodowym i nie może tego zapomnieć. Być może nie jest w stanie sobie tego nawet wybaczyć.Nie przejmuj się na razie. Kendrickowi w tym momencie nie można nic mówić o San Diego. Nie wiadomo co może zrobić w stanie, w jakim się teraz znajduje, jeśli dowie się o takim związku. A nam nie potrzeba teraz dodatkowych kłopotów. Wymyśl coś na okoliczność tej urzędowej wizyty i staraj się być przekonywająca. Chciałbym, żebyś przesłuchała tę dziwną panią. Do jutra rano przygotuję scenariusz. 997

– Dobrze, zrobię to. – Mam nadzieję, że zabrałaś swoje dodatkowe dokumenty z Kairu. – Naturalnie. – Chyba będziesz ich tu potrzebowała. Znajdujemy się na wyjątkowo cienkim lodzie. Tak się składa, że nikt z naszych ludzi nie zna ciebie i ty także ich nie znasz. Jeśli coś wymyślę, to dam ci znać przez Weingrassa w Kolorado... Bardzo cienki lód. – Nawet Evan zdaje sobie z tego sprawę. – Mogę wiedzieć jak ci idzie? Ostrzegam, że jestem z ciebie niezmiernie zadowolony. – Powiem tak. Mieliśmy piękny apartament z dwoma sypialniami w Cable Beach. Zeszłego wieczoru słyszałam jak chodził po bawialni za moimi drzwiami, aż do samego rana. Miałam ochotę wyjść i kazać mu wejść z powrotem do środka. – Dlaczego nie zrobiłaś tego? – Ponieważ wszystko jest tak poplątane, tak wyczerpujące dla niego – a tego 998

wieczoru tak okropne. Nie wydaje mi się, aby którekolwiek z nas było w stanie dać sobie radę z osobistymi komplikacjami. – Dzięki Bogu, że mamy sterylny telefon. Kieruj się instynktem, agencie Rashad. Ci z Operacji Specjalnych zrobili dla nas dobrą robotę... Zadzwonię rano z instrukcjami. Pomyślnych łowów, miła siostrzenico. Khalehla wróciła na swoje miejsce. Evan patrzył na nią z niepokojem. – Inne światy trwają nadal i są równie groźne, tak mi się przynajmniej wydaje – powiedziała zapinając pasy bezpieczeństwa. – Dzwonił rezydent z Kairu. Dwóch naszych informatorów przepadło w Sidi Barrani – to ślad libijski. Powiedziałam mu gdzie i kogo szukać... Jak się czujesz? – W porządku – powiedział patrząc jej prosto w twarz. – Szanowni pasażerowie i nasza elegancka załogo – głęboki i donośny głos generała dobiegł ich z głośnika interkomu. – Wygląda na to, że musimy raz jeszcze to powtórzyć. Pamięta pan tę „wyspę południową”? – Pilot wyjaśnił dalej, iż celem uniknięcia rozgłosu i sensacji, jaką mogłoby wzbudzić lądowanie samolotu wojskowego na lotnisku Durango lub Cortez, polecono mu lądować w 999

Mesa Verde. Aczkolwiek oficjalnie uważa się, że pas jest wystarczająco długi, to samo lądowanie może być niezbyt miękkie. Tak więc kiedy dam sygnał, mocno zapnijcie pasy. Schodzimy w dół według namiaru satelity: planowany przylot za czterdzieści pięć minutjeśli oczywiście znajdę to cholerne miejsce... Proszę o tym pamiętać, doktorze. Zgodnie z przewidywaniami generała, które wyraził w sposób pełen niedomówień, lądowanie było twarde. Samolot podskakiwał i drżał, a jego wnętrze wypełnił ryk silników pracujących na ciągu wstecznym. Kiedy już wysiedli – podziękowali i pożegnali się z generałem, który przekazał swoich specjalnych pasażerów szefowi miejscowej placówki CIA. Khalehlę i Evana odprowadzono pośpiesznie do opancerzonego samochodu, który przywieziono samolotem z Denver. Eskortę stanowiło sześciu uzbrojonych motocyklistów z Policji Federalnej, których w najmniejszym stopniu nie obchodziło, dlaczego gubernator kazał im jechać na to oddalone lotnisko dla milionerów w Mesa Verde, znajdujące się w pobliżu parku narodowego.Chciałbym pana zorientować w bieżącej sytuacji, panie kongresmanie – powiedział człowiek z CIA siadając, tak jak jego kolega z wysp Bahama, na przednim fotelu obok kierowcy. 1000

– Nas jest pięciu, ale dwóch poleci z powrotem do Wirginii z więźniem i trzema ciałami... Mówię otwarcie, ponieważ powiedziano mi, że mogę mówić w obecności pani, jako że jest pani osobą oficjalną. – Dziękuję za zaufanie – powiedziała nieznana agentka służb specjalnych. – Tak, proszę pani... Wynajęliśmy sześciu ludzi ze straży leśnej parku narodowego celem ochrony domu i posiadłości, w której będziecie przebywać. To są zaufani ludzie, z doświadczeniem bojowym. Będą czuwać przez całą noc. Jutro ma przylecieć jednostka z Langley, by zająć ich miejsce. – O Chryste, co będzie, jak się zdarzy jeszcze jedno Fairfax? – westchnął Evan. Khalehla szturchnęła Kendricka w bok i zakaszlała. – O co chodzi? – O nic. Przepraszam. Proszę mówić dalej. – Jeszcze kilka rzeczy – i chcę wam powiedzieć, że ten stary Żyd powinien być wyniesiony na jakiś piedestał, jeśli go przedtem nie zamkną w wyściełanym pokoju bez klamek – ale winniście oboje znać fakty i kulisy. Weingrass obmyślił to zanim przylecieliście o rany, z niego to jest pistolet. 1001

– Wiemy. Zgoda – powiedział Kendrick. – Co to za fakty? – Siostry ze szpitala niewiele wiedzą: uważają, że był tylko jeden terrorysta, opętany fanatyk. Trzy ciała ukryto w lesie – do czasu odjazdu policji. Następnie wasz meksykański przyjaciel Gonzalez przeniósł je z powrotem do garażu, czego siostry nie mogły wiedzieć, bo były po drugiej stronie domu,.na ganku, razem z Mannym. O Boże, jak do tego doszło, że nazywam go „Manny”? W każdym razie Gonzalez zamknął drzwi od garażu i pojechał z powrotem do restauracji. Pan Weingrass zapewnia nas, iż Gonzalez będzie milczał. – Pan Weingrass ma rację – potwierdził Evan. – Nie podoba się to nam, ale wygląda, że wracacie na długo. – Wracamy na długo. powiedział Kendrick. – Tak więc kongresman nie powinien robić żadnych uwag co do zasięgu ataku – wtrąciła Khalehla. Czy to chciałeś powiedzieć? – Dokładnie to chciałem powiedzieć. Chodzi o powstrzymywanie, panie Kendrick, i to jest rozkaz z góry, z Langley. Jeśli chodzi o nas, tutaj obecnych, to my jesteśmy ludźmi rządu, a nie z żadnej Agencji czy Biura. Nie ma mowy o wzajemnym przedstawianiu się. 1002

Ludzie z góry są zbyt przestraszeni, aby szukać dodatkowych komplikacji, które zwykle w takich sytuacjach występują. Samolot przyleci około trzeciej rano. Więzień i trzech jego martwych kolegów polecą z powrotem do Wirginii. Żywego odeślą na specjalne przesłuchanie, martwych do laboratorium medycyny sądowej. Manny, o przepraszam, pan Weingrass, powiedział mi, żebym wam to wszystko wyjaśnił. – Jasne. – Dziękuję panu. O rany, ten Manny! Wiecie, że uderzył mnie w brzuch, gdy powiedziałem mu, że przejmuję sprawę? Tak po prostu zadał mi cios w brzuch. – Normalka – powiedział Kendrick, wyglądając przez przyciemnione okno na drogę. Byli o dziesięć minut jazdy od domu, od Mannego. Padli sobie w ramiona w wejściu. Evan uścisnął starego mocniej aniżeli tamten jego. Potem Weingrass uderzył lekko Kendricka w ucho i rzekł: Nigdy nie nauczyłeś się manier od swoich rodziców? Za tobą stoi dama, z którą bardzo chcę się widzieć.Och, przepraszam – powiedział Evan cofając się. – Manny, to jest Khalehla... Khalehla Rashad. Stary Weingrass uczynił krok do przodu i ujął dłoń 1003

Khalehli.Pochodzimy z umęczonej ziemi. Ty i ja. Jesteś Arabką, a ja jestemŻydem, ale w tym domu nie ma takich rozgraniczeń, żadnych uprzedzeń. I muszę ci powiedzieć, że kocham cię bardzo za to, że dajesz tyle radości mojemu synowi. – O Boże, jesteś cudowny! – Tak – przytaknął Manny, skinąwszy dwakroć głową. – Ja też ciebie kocham, za to wszystko, czym jesteś dla Evana Khalehla objęła wątłego osiemdziesięcioletniego architekta, przytulając się do jego twarzy. – Czuję się tak, jakbym znała cię całe życie. – Sprawiam czasem takie wrażenie na ludziach, ale często zdarza się coś zupełnie odwrotnego, tak jak gdyby ich życie zmieniło się nagle na gorsze. – Nie moje, na pewno powiedziała Khalehla zwolniwszy uścisk, ale trzymając go w dalszym ciągu za ramiona. – Rozmawiam z legendą, która okazuje się być wspaniałą osobą – dodała uśmiechając się ciepło. – Proszę nie rozgłaszać mylnych informacji, Panno Agencie Tajny. Zaszkodzisz w ten sposób mojej reputacji... A teraz do rzeczy, zanim cię zaprowadzę do 1004

innych osób. – Weingrass obrócił się w korytarzu i popatrzył na kamienne sklepienie. – Dobrze, dziewczęta są na werandzie. Mamy kilka minut dla siebie. – Ten facet z CIA powiedział nam wszystko – powiedział Kendrick. – Mam na myśli tego gościa, który powitał nas na lotnisku. – Masz na myśli Joe. – Joe? – Oni wszyscy nazywają się „Joe”, „John”, „Jim” – ale nigdy „Irving” lub „Milton”. No dobrze... Payton powiedział mi, że wiesz o Hassanach. – Wie – wtrąciła się Khalehla, nieświadomie sięgając po dłoń Evana i ujmując ją. Gest ten nie uszedł uwagi Manny'ego i wzruszyło go to. – Straszne. – To wszystko jest straszne, moje kochane dziecko. To bestie, które mordują własnych ludzi. Kashi i Sabri tak pięknie mówili o tobie, Adrienne Khalehli Rashad i nie muszę ci mówić co myśleli o moim synu... Tak więc opłakiwać ich będziemy w skrytości, pamiętając co dla nas znaczyli. Ale to potem, nie teraz. – Manny – wtrącił Kendrick – muszę załatwić kilka spraw. – Już to załatwiłem. Będą prywatne islamskie modły i zwłoki zostaną przewiezione z powrotem do Dubaju na pogrzeb w Ash Sharigah. Naturalnie 1005

trumny się zapieczętuje. – Panie Weingrass... – Pamiętaj – jeśli będziesz się zwracała per „pan” to nie będę już cię tak kochał. – No już dobrze, Manny... MJ nie mówił jasno... MJ – to.Payton. – Wiem, wiem – przerwał jej Weingrass. – Powiedziałem mu, że jeśli będzie miał bezpieczniejszy telefon, to będzie mógł sobie pozwolić na większą szczerość. Myślę, że kazał kogoś zabić i teraz ten telefon działa. Jesteśmy teraz Emmanuelem i Mitchellem. Zbyt często dzwoni. Przepraszam, pytałaś o coś? – Pod jakim szyldem ja mam tu występować? Czuję się jak zupełna idiotka, ale nie mam najmniejszego pojęcia. Agent powiedział mi w samochodzie, że występuję oficjalnie. Ale jak? Kim jestem dla tych ludzi? – Mitchell sugerował, byś mówiła, że jesteś przedstawicielką Departamentu Stanu towarzyszącą kongresmanowi. – Stanu? – Być może chce zwalić na kogoś winę, jeśli się nie powiedzie. Z tego co 1006

wiem, w Waszyngtonie jest to popularny rodzaj zabawy. – No nie, on do takich nie należy... A, już rozumiem. Jeżeli mam udzielać instrukcji, to w takiej sytuacji będę mogła to robić zupełnie swobodnie. – A czy nie będziesz musiała okazać jakiejś legitymacji, jeśli ktoś o to poprosi? – zapytał Evan. – Nno... tak. – Czy chcesz powiedzieć, że masz taką legitymację? – No tak, coś w tym rodzaju. – To nielegalne. – Przywdziewamy różne maski w różnych sytuacjach, Evanie. – To pewnie masz i spluwę. Ten Indianin – rezydent z Bahamów powiedział mi o tym. – Nie powinien był tego mówić. – Czy ty na pewno przypadkiem nie pracujesz dla Mosadu? z uśmiechem spytał Weingrass. – Nie, ale ty pracujesz – musisz pracować. Niektórzy z moich przyjaciół, najbliższych przyjaciół pracują. 1007

– Jesteś w dobrych rękach bubbelah... Do roboty. Mitchell chce, aby Evan rzucił okiem na towar, tutaj, na ten w sypialni i na ciała: są przykryte prześcieradłami w garażu i nadamy je wieczorną pocztą. – Siostry szpitalne nie mają najmniejszego pojęcia, że tam są te zwłoki? – zapytał Kendrick tonem pełnym niedowierzania. – Twój przyjaciel Payton twardo obstawał przy jednym, ba przypominał wręcz fanatyka. „Powstrzymywać, powstrzymywać i jeszcze raz powstrzymywać – powtarzał ciągle. – W jaki sposób macie zamiar je wywieźć bez wiedzy tych ze straży leśnej? – Wynajęli furgonetkę z Durango. Postawią ją pod portem lotniczym. Można będzie nią przyjechać tutaj. Tyłem wprowadzi sie ją do garażu tak, że nikt niczego nie zobaczy. Całą operację będą nadzorować ludzie Paytona. Wydaje mi się, że doskonale wiedzą co mają robić. – Tak, na pewno – potwierdziła łagodnie Khalehla. – Czy ktoś rozmawiał już z tymi dziewczętami, co mają mówić, lub raczej czego mówić nie powinny? – Ja rozmawiałem i od razu potraktowały mnie serio, tylko nie wiem na jak 1008

długo. W dalszym ciągu były wstrząśnięte i nie wiedziały nawet jednej czwartej tego, co się wydarzyło. – Zbiorę je razem. Ty i Evan uważajcie w razie potrzeby pomóżcie mi – tylko bardzo oficjalnie. MJ ma rację. Będę udawać przedstawicielkę Departamentu Stanu. – Ale dlaczego? – zapytał Evan. – Żeby nie mieszać w to Agencji. Nie mamy uprawnień do akcji na terenie Stanów i ktoś mógłby sobie o tym przypomnieć. Może go wtedy ponieść wyobraźnia. Co proste to i najlepsze. – Jestem za – powiedział Weingrass z aprobatą. – A więc jak mam ciebie przedstawić? – Jestem po prostu Miss Adrienne z Departamentu Stanu. Skłamiesz tak? – Niech pomyślę – powiedział Manny marszcząc czoło. – Raz już skłamałem – o ile pamiętam było to w lipcu 1937... Chodźmy. Ujmując Evana za ramię i Khalehlę za rękę Weingrass przeprowadził ich przez kamienne wejście, wołając do trzech sióstr znajdujących się na werandzie: 1009

– Oto, moje brzydule, prawdziwy magik. Złóżcie szacunek człowiekowi, który opłaca wasze zachcianki seksualne i nadmierną skłonność do muszkatelu. – Manny. – One mnie kochają, powiedział cicho Weingrass. – Grają nawet o moje łóżko. – Na miłość boską... – Spokojnie, moja droga. On jest cudowny. – Złamał nogę, gdy wyskakiwał z ciężarówki, kiedy byliśmy powyżej Dżabal Szam – powiedział Kendrick spoglądając na nieprzytomnego młodego człowieka, przywiązanego do łóżka. – To jeszcze dzieciak. – Rozpoznaje go pan? – zapytał stojący u boku Emmanuela Weingrassa oficer CIA. – Nie ma pan wątpliwości, że był z wami w Omanie? – Niewątpliwie. Nie zapomnę go nigdy. Był pełen ognia, jakiego na pewno nie można znaleźć u większości nieletnich u nas... No może z wyjątkiem szumowin miejskich. – Wyjdźmy z garażu tylnymi drzwiami. – To jest Yosef – powiedział Evan przymykając oczy. Jego matka była Ży1010

dówką. Przez kilka godzin był moim przyjacielem. Chronił mnie... o Boże! – Przestań! – krzyknął Manny. – On przybył tu, żeby zabić ciebie. – Tak, na pewno. Dlaczego by nie? Udawałem, że jestem jednym z nich w tej ich przeklętej świętej sprawie... Ogolili głowę jego matce, możesz to sobie wyobrazić? – Wykrzyczał mi to wszystko, gdy chciał mnie zabić – powiedział Weingrass. – Jeśli poprawi ci to nastrój, to ja wcale nie chciałem go zabić. Chciałem ich wszystkich wziąć żywcem. – Znając Yosefa – to niewielką miałeś szansę. – Wiem, nie miałem. – A ci dwaj? – przerwał im niecierpliwie oficer CIA podnosząc prześcieradło. – Rozpoznaje ich pan?Tak. Obaj byli w Omanie, ale nigdy nie poznałem ich nazwisk. Ten po prawej miał ciągle zabrudzone spodnie. Drugi miał zmierzwione włosy i patrzył tak, jakby miał mesjanistyczńą misję do spełnienia. Myślę, że był psychiczny. To wszystko co mogę powiedzieć. – Powiedział pan już wszystko, co powinniśmy wiedzieć. Wszyscy ci ludzie, których pan rozpoznał, byli z wami w Omanie. 1011

– Tak, znałem każdego z nich... Chcieli zemsty i gdybym ja był jednym z nich, to pewnie nie odczuwałbym tego inaczej. – Pan nie jest terrorystą. – Jaka jest różnica między „terrorystą”, a „bojownikiem o wolność”? – Trzeba zacząć od tego, sir, że terrorysta stawia sobie za cel zabijanie niewinnych ludzi. Zwykłych mężczyzn i kobiety, którzy znajdują się w pobliżu, dzieci z tornistrami, robotników – zarówno młodych jak i starych, którzy po prostu wykonują swoją pracę. I co pan na to, sir? Kendrick przyglądał się twarzy agenta. Nagle wstrząsnął nim dreszcz – przypomniał sobie Fairfax i Hassanów. – Przepraszam za głupią uwagę, przykro mi .A, do licha – powiedział spokojniejszym tonem agent CIA. Każdy z nas ma napięte nerwy i zbyt dużo tych cholernych etykietek przylepia się do ludzi. Powrócili do domu, gdzie Khalehla rozmawiała z pielęgniarkami. Były wpatrzone w nią jak w obrazek i słuchały uważnie tego, co mówiła. Siedziały nieruchomo na krzesłach ze wzrokiem wlepionym w „przedstawicielkę Departamentu Stanu”. Evan i Manny przeszli przez werandę, kierując się w stronę barku. Oficer CIA skierował się natomiast 1012

do pokoju gościnnego, by zobaczyć, co robią jego kolega i więzień. – Wyjaśniłam wszystko, kongresmanie Kendrick – oficjalnym tonem oznajmiła Khalehla. – Na tyle, na ile mi wolno, oczywiście. Obecne tu panie wyraziły zgodę na współpracę. Jedna z nich miała mieć pacjenta jutro rano, ale zadzwoni i powie mu, że ma inne pilne zajęcia i poprosi go o przesunięcie wizyty. – Dziękuję bardzo – mruknął Weingrass nalewając sobie drinka. Evan przyglądał mu się uważnie. – Teraz jestem już martwy. – Dziękuję, Manny – powiedziała siostra sucho. – Pragnę podziękować wam wszystkim pośpiesznie dodał Evan. – Waszyngton jest przekonany, że to odosobniony incydent, że to sprawa wariata, który wyrwał się... – Takim właśnie był Sirhan Sirhan, który zabił Boba Kennedy'ego – wtrąciła jedna z sióstr – i w niczym nie zmieniło to końcowego skutku. – Powiedziałam im, że więźnia przewieziemy na wschód w tajemnicy dziś wieczorem i aby nie przejmowały się zbytnio, jeśli usłyszą jakiś hałas w pobliżu 1013

lub w garażu. – Fachowo – mruknął Weingrass. – Mam tylko jedno pytanie – powiedziała siostra spoglądając na Khalehlę. Powiedziała pani, że kwarantanna będzie tymczasowa... Co prawda nie zaproszono mnie na Grand Prix w Monte Carlo, ale jak długo będzie ona trwała? – Podczas Grand Prix są za duże tłumy – wtrącił Manny popijając. – Nie można nawet przejść przez ulicę i ludzie szaleją na Bains de Mer. – Nie dłużej niż kilka dni – odpowiedział pośpiesznie pielęgniarce Kendrick. – Chcą dokonać rutynowej kontroli... Ale jeśli ma pani zaproszenie, to Manny osobiście będzie pani towarzyszyć. Nagle usłyszeli jakieś poruszenie na zewnątrz. Dobiegł ich odgłos krzyków i klaksonu.Odsunąć się od okien! – krzyknął agent CIA. – Wszyscy na podłogę, na podłogę! Evan rzucił się w kierunku Khalehli. Zobaczył ze zdumieniem jak rzuca się plackiem na dywan i turla w kierunku rozsuwanych drzwi trzymając w ręku pistolet. – W porządku, wszystko w porządku – rozległ się głos z frontowego trawnika. 1014

– To jeden z naszych – powiedział człowiek z CIA wciąż jeszcze klęcząc i trzymając broń w ręku. – Co do diabła się dzieje? Agent poderwał się na nogi i pobiegł do bawialni mając za sobą Kendricka. Masywne frontowe drzwi otworzyły się i ukazała się w nich postać w dobrze skrojonym garniturze, która niepewnym krokiem weszła do środka w towarzystwie strażnika ochrony leśnej. Osobnik ten trzymał w ręku czarną torbę lekarską: była otwarta i najwyraźniej ją przeszukano. – Nie spodziewałem się takiego przyjęcia – rzekł doktor. – Wiem, że nie zawsze jesteśmy mile widziani, ale to już nieco... Kongresmanie, czuję się zaszczycony – wymienili uścisk dłoni. Agent CIA był nieco zakłopotany. – Nie przypominam sobie, byśmy się już kiedyś spotkali. Mam rację? – spytał również nieco zmieszany Evan. – Nie, nie spotkaliśmy się, ale jesteśmy sąsiadami, jeżeli można mówić o sąsiedztwie. Mieszkam o jakieś dziesięć kilometrów w kierunku wzgórz i nazywam się Lyons. – Przepraszam za takie przywitanie. Winić można za to jedynie prezydenta, 1015

który jest superostrożny. Co się stało doktorze Lyons? Co pana do mnie sprowadza? – Przyjechałem, ponieważ on nie przyjechał do mnie – powiedział przybyły uśmiechając się niepewnie. – Jestem nowym lekarzem pana Weingrassa. Jeśli sprawdzicie jego kalendarzyk, to zobaczycie, że miał być w moim gabinecie w Cortez o czwartej po południu. Nie pokazał się i nie mogłem go złapać telefonicznie. Ponieważ jego dom jest po drodze do mojego – wpadłem, by zobaczyć co się z nim dzieje. Lekarz sięgnął do kieszeni, z której wyjął kopertę. – Jeśli chodzi o te superśrodki bezpieczeństwa, to przypadkiem” mam przepustkę ze szpitala Waltera Reeda podpisaną przez właściwego przedstawiciela administracji. Miałem ją okazać panu Weingrassowi i siostrom lub przynajmniej tej osobie, która towarzyszyła mu w moim gabinecie. Czy z nim wszystko jest w porządku? Manny! – ryknął Kendrick ze złością. Weingrass pojawił się w drzwiach werandy, trzymając w ręku szklaneczkę: – Dlaczego wrzeszczysz na mnie? – Czy nie miałeś być dziś po południu u doktora? 1016

– Och, tak, ktoś dzwonił w zeszłym tygodniu. To była moja recepcjonistka, panie Weingrass – wyjaśnił dr Lyons. – Powiedziała mi, że pan to sobie odnotował i obiecał przybyć.Tak, wie pan, czasami chodzę do lekarza, ale obecnie czuję się dobrze. Po co kogoś niepokoić. A zresztą pan nie jest moim lekarzem. Panie Weingrass, pański lekarz zmarł kilka tygodni temu na zawał serca. Tak było w papierach i wiem, że powiadomiono pana o pogrzebie. – Rzeczywiście, ale ja nie chodzę na pogrzeby. Mój się na razie odwleka. – No dobrze, ale skoro już tu jestem – dlaczego nie miałbym rzucić na pana okiem? – I czego pan oczekuje? – Głuchego dudnienia serca. Chciałbym także wziąć małą próbkę krwi do laboratorium. – Czuję się dobrze. – Niewątpliwie – przytaknął Lyons. – To tylko rutynowe badania inie zabiorą więcej niż kilka minut... To naprawdę zaszczyt widzieć pana, panie kongresmanie. 1017

– Dziękuję bardzo... Idź Manny. Doktorze, czy ma panu pomóc jedna z sióstr? – Nie, chyba nie ma potrzeby. – Dlaczego? Mogłaby mi natrzeć moją nagą pierś – zaprotestował Weingrass zwracając się do doktora. – Chodźmy, doktorze. Popuka mnie pan po żebrach i może pan iść kupić sobie Cadillaca. – Przynajmniej Ferrari – odparował Lyons uśmiechając się do Kendricka. Emmanuel Weingrass i jego nowy lekarz poszli korytarzem do sypialni.

Rozdział 30 Była godzina pierwsza dziesięć w nocy. W całym domu w Mesa Verde czuło się ciężką atmosferę zmęczenia, która wypełniała wnętrze jak opary mgły. Oficer operacyjny, z ciężkimi ze zmęczenia powiekami, wszedł na oszklony ganek, gdzie Evan i Khalehla siedzieli w skórzanych fotelach naprzeciw Manny'ego wygodnie rozciągniętego na sofie. Trzy pielęgniarki udały się do własnych pokoi. Zwolniono je z czuwania na resztę nocy. Obecność uzbrojonych strażników 1018

przeszukujących posiadłość doprowadziła je do nerwowego wyczerpania. Ich pacjent mógł pospać bez doglądania go co pół godziny – zapewniał dr Lyons. – Waszyngton jest zaniepokojony – oznajmił zmęczony oficer wywiadu. – Harmonogram przyspieszono, więc jadę na lotnisko po furgonetkę. Samolot powinien przylecieć mniej więcej za godzinę, co znaczy, że nie mamy zbyt wiele czasu. Chcą, aby samolot wylądował i zaraz odleciał. – Wieża kontrolna nie pracuje nocą, chyba że się ich wcześniej powiadomi – rzekł Kendrick. – Pomyśleliście o tym? – Wiele godzin temu, gdy wylatywaliście z Wysp Bahama. Samolot wojskowy leciał według wskazań kontrolerów z Colorado Springs pod pretekstem manewrów, na które zezwolenie wydało pańskie biuro. Nikt się nie sprzeciwiał i nie zadawał żadnych pytań. – Jak to możliwe? – Ponieważ jest pan tym, kim jest, sir. – Czy możemy w czymś pomóc? – zapytała Khalehla pośpiesznie, zanim Evan mógł cokolwiek powiedzieć. – Owszem – odparł agent. Jeśli państwo nie macie nic przeciwko temu, to nie 1019

chciałbym nikogo tu zastać kiedy wrócę. Opracowaliśmy wszystko dokładnie, co do minuty, nawet co do sekundy, tak więc im mniej przeszkód, tym lepiej. – A co z tymi kowbojami w ogrodzie? – zapytał z grymasem Weingrass. – Wyjrzałem kilka razy przez drzwi, zanim ci dwaj tu przybyli, a oni rzucili się na mnie jakbym był niedźwiedziem, który zerwał się z uwięzi. – Powiedziano im, że przybywa jakaś ważna persona z zagranicy, by spotkać się z kongresmanem – i dlatego tu są. A ponieważ to spotkanie ma bardzo tajny charakter... więc ze względu na gościa, pragnącego dyskrecji, strażnicy pozostaną w ukryciu, ze wszystkich stron domu i pod balkonem. – Uwierzyli w te bzdury? – wtrącił Weingrass. – Nie mają powodów, by wątpić. – Ponieważ on jest tym, kim jest – przytaknął Manny kiwając głową. – A także dlatego, że płaci się im po trzysta dolarów za nie przespaną noc. – Bardzo fachowo. Panie CichoSza. Jest pan lepszy niż sądziłem. – Muszę być dobry... Ale na wypadek, gdybyśmy się już nie mieli spotkać, chcę powiedzieć, że było mi naprawdę przyjemnie poznać pana, panie kongresmanie. Być może 1020

kiedyś będę mógł opowiedzieć o tym moim dzieciom... Nie, proszę nie wstawać, sir. Muszę już lecieć. Miło mi było panią poznać, panno Oficjalna, jak by powiedział pan Weingrass... I pana, Manny. Muszę powiedzieć, że było to dla mnie prawdziwe doświadczenie. Dobrze, że jest pan po naszej stronie. Bardzo się z tego cieszę. – I dobrze, bo potrzebna jest wam wszelka pomoc... Ciao młody człowieku. Życzę udanego polowania i jeśli nawet szansa jest jeden do pięciu, wierzę, że wam się uda. – Dziękuję, Manny. Damy sobie radę. Oficer wywiadu zwrócił się do siedzących na fotelach Evana i Khalehli:Wiecie, jestem jedyną osobą, która wie, co się wydarzyło – powiedział cicho. – Słyszałem o Fairfax w samochodzie. Nie było łatwo pogodzić się z tym. Dlatego chciałem kierować tą grupą. Syn mojej starszej siostry, mój siostrzeniec – ja go wprowadziłem do Agencji – był w tamtej grupie. To też jest powód, dla którego mam zamiar zorganizować naprawdę dobre polowanie. Pracownik CIA szybko opuścił pokój. – Jakie to dla niego straszne – powiedziała Khalehla. – Musi odczuwać taki 1021

ból, mieć takie poczucie winy. – A kto nie musi? – zapytał Kendrick niepewnie i urwał raptownie zaczerpując głęboko powietrze. – Nie możesz winić siebie za to, co się wydarzyło – powiedziała Khalehla. – Za to co się dzieje – wykrzyknął Kendrick. – To się teraz dzieje. Jak, u diabła, ci ludzie dostali się do naszego kraju? Kto ich wpuścił? Gdzie się podziały te znakomite środki bezpieczeństwa, dzięki którym jesteśmy w stanie złapać poślednich sowieckich agentów, by móc ich potem wymieniać na podstawionych reporterów w Moskwie, tylko dlatego, że to ładnie świadczy o nas? Ale nie jesteśmy w stanie powstrzymać tuzina zabójców, którzy przyjeżdżają tu, by nas zabić. Kto na to pozwala? – Staramy się to wyjaśnić. , – Chyba nieco za późno. – Przestań – nakazał Weingrass pochylając się do przodu i pokazując palcem. – Ta dziewczyna nie ma nic wspólnego z tym, o czym mówisz i nie zniosę tego dłużej.Wiem, wiem – powiedział Kendrick ujmując rękę Khalehli i ona o tym 1022

wie. To wszystko jest takie nienormalne. Czuję się bez radny i przerażony. Ilu, do cholery, jeszcze zginie? Czy nie możemy powstrzymać tych ludzi? Są szalejącymi maniakami i nigdy ich nie ujmiemy. Evan zamilkł. Czuł ból w oczach. Spojrzał na oficera operacyjnego z Kairu: – Tak jak nie ujęliśmy tych łobuzów, którzy zwędzili akta z Omanu. Akta, które miały być całkowicie „nie do wykradzenia”. I oczernili mnie na całym świecie. Ile to czasu minęło od tamtej chwili? Osiem, dziesięć tygodni? I jesteśmy w tym samym miejscu co wtedy. Przynajmniej wiemy teraz, dlaczego je ukradli. Nie chcieli zrobić ze mnie bohatera, lub dopomóc mi w tak zwanej karierze politycznej, bym mógł kandydować Bóg tylko jeden wie do czego... Chcieli przygotować mnie do śmierci. Do „śmierci z zemsty” – tak to się chyba nazywa po arabsku. Prawda jest taka, że nie posunęliśmy się do przodu. – Posłuchaj mnie – rzekła łagodnie Khalehla. – Powiem ci coś, czego prawdopodobnie mówić nie powinnam, ale czasami łamie się zasady, ponieważ nadzieja jest także rzeczą ważną... Wydarzyły się również i inne rzeczy, o których nie wiesz. Dzieją się różne rzeczy, jak to ty mówisz, i każda nowa informacja 1023

przybliża nas o krok do prawdy o tym strasznym bajzlu. – Brzmi to bardzo tajemniczo, młoda damo. – Manny, niech pan stara się zrozumieć. Mamy umowę z Evanem. Wie, że w pewnych sytuacjach nie mogę mu powiedzieć wszystkiego. – Czy starszawy pan, który raz czy dwa razy był rezydentem na twoim terenie może zapytać dlaczego? – Jeśli masz na myśli swoją pracę w Mosadzie to – wybacz, że nie jestem delikatna – nie powinieneś pytać. Zasada jest taka: im mniej wiesz, tym mniej będziesz mówić. – Amytal sodu i pentotal? – zapytał Weingrass. – A wcześniej skopolamina? Nie wygłupiaj się, moje kochane dziewczę, nie jesteśmy w zakamarkach Marrakeszu, czy u partyzantów w górach Ashot Yaagov. Kto śmiałby nam podać tutaj narkotyki? – Jestem pewna, że ten młody więzień, którego Evan rozpoznał i który jedzie teraz do kliniki w Wirginii myślał w podobny sposób. W ciągu czterech godzin całe jego życie zostanie nagrane na taśmę. – Niemożliwe – upierał się przy 1024

swoim Weingrass. – Może i nie, ale co innego jest możliwe. Sześć godzin temu wpadliśmy na ślad – który może nas zaprowadzić do sfer rządowych o wiele wyżej niż komukolwiek z was mogłoby się wydawać. Jeśli się mylimy – kongresman Kendrick z Kolorado nie może brać w tym udziału. Po prostu nie wie o niczym. W każdej chwili może zaprzeczyć wszystkiemu. Wniosek jest taki, że i ty nie możesz, Manny. – Masz na myśli ten meldunek radiowy w samolocie – rzekł Evan groźnie spoglądając na Khalehlę. – Nie było wcale żadnego szefa biura w Kairze, czyż nie? – Khalehla wzruszyła ramionami puszczając jego rękę i sięgając po drinka, stojącego przy kanapie na stoliczku do kawy. – Dobrze, już dobrze, żadnych szczegółów – mówił dalej Kendrick. Ale pomówmy szczerze. Zapomnij przez chwilę o zaprzeczaniu. Nie dbam o to wcale. Zorientuj mnie w ogólnikach, o których słyszałem aż do znudzenia w Waszyngtonie. Kto i co robi? Co i przeciwko komu? Obojętnie kim by ci ludzie byli, to jednak zabili moich przyjaciół. Naszych przyjaciół. Mam prawo wiedzieć. – Tak, masz prawo – powiedziała Khalehla powoli, prostując się na kanapie i 1025

spoglądając to na Evana, to na Emmanuela Weingrassa. Wzrok jej spoczął wreszcie na Evanie. – Sam o tym wspomniałeś, sam pytałeś przynajmniej o część prawdy. Ktoś bez trudu dał im paszporty, te papiery musiały być cholernie dobre, by wprowadzić w błąd specjalistów od antyterroryzmu, których mamy zarówno my, jak i nasi sojusznicy w każdym biurze imigracyjnym w Stanach, za granicą, w Związku Radzieckim, wszędzie... Za tymi paszportami stoi całe zaplecze, logistyka, dostawy, bez których terrorysta nie może działać. Broń, amunicja, pieniądze, tablice rejestracyjne i wypożyczone samochody, meliny, w których mogą się schować i przygotować, aż po najnowsze i najmodniejsze ubrania krajowej produkcji, na wypadek gdyby ich aresztowano lub przesłuchiwano. Istnieją także takie rzeczy jak pociągi, rezerwacje lotnicze – to wszystko jest robione znacznie wcześniej. Bilety są dostarczane przed wejściem na lotnisko lub w ostatniej chwili na peronie czy w poczekalni przed odlotem. Jak więc widzicie, wszystko jest dla tych ludzi ważne, wszystko ma znaczenie, aż do najmniejszego szczegółu. Tylko wówczas misja może się udać. Khalehla przerwała spoglądając 1026

to na jednego, to na drugiego. – Ktoś im wszystko umożliwił i bez względu na to kim,on – lub oni – jest, nie może pozostać w rządzie, lub dalej mieć dostęp do wszystkiego, do czego ma teraz. Dlatego zdemaskowanie ich jest bardzo ważną rzeczą. – To samo mówiłaś o tych, którzy skradli protokoły w Omanie. – I uważasz, że to ci sami ludzie? – A nie? To oczywiste. – Nie dla mnie. – W grę wchodzi cały plan. Tu tkwi wyjaśnienie dla morderstw z zemsty. Zabicia mnie. – Załóżmy, że działają oddzielnie – upierała się Khalehla. Jedno wydarzenie jest następstwem drugiego? To już dziesięć tygodni, pamiętacie? I ta pasja, z jaką chcą ciebie zamordować z zemsty, która stanowi nieodłączną część jaremat thaar, nieco wyblakła. – Wyłożyłaś wszystkie szczegóły, które należy złożyć do kupy. A to wymaga czasu. – Jeśli posiadają możliwości, by uczynić to co zrobili w ciągu dziesięciu tygodni, to na pewno są w stanie osiągnąć swój cel w dziesięć dni – powiedziała 1027

do Evana. Emmanuel Weingrass podniósł rękę do góry, dłonią do przodu: był to rozkaz, by zamilkli. – Powiadasz nam, że zamiast jednego, mój syn ma teraz dwóch wrogów. Arabów z doliny Bekaa i jeszcze kogoś, kto współpracuje z nimi lub występuje przeciw nim. Czy to ma sens, moje kochane dziecko? – Są dwie siły, obie nieuchwytne. Jedna z nich to śmiertelnie niebezpieczny przeciwnik... Druga – po prostu nie wiem. Wiem tylko to co czuję i nie mam zamiaru stosować wykrętów. Gdy MJ nie ma pewnych odpowiedzi na jakieś pytania, wówczas kładzie to na karb „luk”, jak je nazywa. Wydaje się, że my także mamy do czynienia z owymi lukami. Jest ich zbyt wiele. Weingrass się skrzywił, odbiło mu się, aż nabrzmiały mu wychudzone policzki.Przyjmuję twoje spostrzeżenia – powiedział. – Jeśli Mitchell wywali cię z pracy, to znajdę ci dobrą robotę w Mosadzie, z pominięciem pewnego księgowego, który pozwoliłby ci umrzeć z głodu. Stary architekt głęboko odetchnął i pochylił się do tyłu na krześle. – Manny, co tobie? – zapytała Khalehla, a Kendrick niespokojnie zwrócił głowę w jego stronę. 1028

– Mogę startować.na Olimpiadzie – odpowiedział Weingrass. Tyle że w jednej chwili jest mi zimno, a w drugiej gorąco. To wszystko przez to bieganie po lesie, jak smarkacz. Lyons powiedział mi, że moje ciśnienie skurczowe jest za wysokie, czy coś w tym rodzaju, i że mam sińce tam, gdzie ich mieć nie powinienem... Odpowiedziałem mu, że brałem udział w walce byków. Moje kości muszą odpocząć, moje dzieci. Stary człowiek wstał z krzesła. – Czy uwierzysz Khalehlo, że ja już nie jestem dzieckiem? – Wydaje mi się, że nie tylko jesteś bardzo młody, ale także nadzwyczajny. – Wyjątkowy jest lepszym określeniem, naprawdę – zaproponował Manny. Ale w tej chwili boleśnie odczuwam skutki mojej wirtuozerii. Idę spać. – Zawołam jedną z pielęgniarek – powiedział Kendrick wstając. – Po co? Żeby mnie wykorzystała? By mnie zamęczyła? Chcę odpocząć, mój chłopcze... I niech one też odpoczną, Evanie. Przeszły wiele, nawet nie zdają sobie sprawy jak wiele. Czuję się dobrze. Spróbuj wziąć udział w Olimpiadzie mając sześćdziesiąt lat. – Sześćdziesiąt? – Zamknij się, mój synu. Dałbym wiele za taką cudowną dziewczynę, jaką ty 1029

masz. – A może zaszkodziło ci coś, co dostałeś od lekarza? – spytała Khalehla uśmiechając się słodko na komplement pod jej adresem. – A co on znowu mi podał? Nic. Wziął trochę krwi do tego swojego zakichanego laboratorium i dał mi pigułki, które obiecałem wrzucić do toalety. Dostał je pewnie za darmo jako próbki, a teraz każe sobie za nie słono płacić, by móc wybudować nowe skrzydło w swym pięknym domu... Ciao, młodzieży. Obydwoje patrzyli na starszego pana wchodzącego przez drzwi do bawialni i stawiającego sztywno kroki, jeden za drugim, tak jakby gonił resztkami sił. – Myślisz, że on się dobrze czuje? – zapytał Evan, kiedy Weingrass zniknął im z oczu. – Wydaje mi się, że jest wyczerpany – odpowiedziała Khalehla. – Spróbuj dokonać tego, czego on dokonał dziś wieczorem – bez względu na to, czy masz sześćdziesiąt czy osiemdziesiąt lat. Spróbuj nawet jutro. – Wpadnę od czasu do czasu do niego zobaczyć jak się czuje. – Ja także. Róbmy to na zmianę, to nie będziemy musieli budzić pielęgniarek. 1030

– Co między innymi będzie znaczyć, że nie będą sterczeć przy oknie, a spać u siebie w pokojach. – Owszem, tak mi się wydaje – przytaknęła Rashad. – Tak będzie najlepiej dla wszystkich. – Chcesz jeszcze jednego drinka? – Nie, dziękuję. – A ja mam ochotę. – Kendrick wstał z kanapy. – Nie skończyłam. – Co? – Evan odwrócił się kiedy Khalehla wstała i stanęła za nim. – Nie chcę drinka... ale chcę ciebie. W milczeniu Kendrick patrzył na nią, błądząc wzrokiem po jej twarzy. W końcu spojrzał jej w oczy: – Czy to z litości? Z litości do zbolałego człowieka w kłopotach? – Nie odczuwam żadnej litości do ciebie, mówiłam ci to już. Zbyt cię szanuję, to też już mówiłam. A jeśli chodzi o ból, o kłopoty, to powiedz mi, kto komu współczuje. – Nie to miałem na myśli. – Wiem, że nie to. Nie jestem tylko pewna, jak ty to rozumiesz. – Mówiłem ci 1031

już przedtem. Nie chodzi mi o łatwe zdobycze, przynajmniej jeśli chodzi o ciebie. Jeśli to ma być tylko to, to trudno, ale nie tego oczekiwałem. – Cholernie dużo mówisz. Za dużo, Evanie. – Robisz dużo uników. Za dużo uników. Mówiłaś Manny'emu, że tego nie robisz, ale dokładnie tak jest. Przynajmniej od sześciu tygodni staram się do ciebie zbliżyć, chcę byśmy porozmawiali o nas. Staram się przełamać ten szklany mur” jaki wyrósł między nami. I nic z tego. – Ponieważ jestem przerażona, ty ośle. – Czym? – Boję się o nas. O nas dwoje. – Teraz ty mówisz za dużo. – Możliwe, ale zeszłej nocy ty nie mówiłeś zbyt wiele. Myślisz, że nie słyszałam cię? Chodziłeś tam i z powrotem pod moimi drzwiami jak małpa w klatce.Dlaczego ich nie otworzyłaś? . Dlaczego ich nie wyważyłeś? Obydwoje wybuchnęli śmiechem, obejmując się nawzajem. – Chcesz drinka? 1032

– Nie... Chcę ciebie. Nie było szaleństwa, tak jak w Bahrajnie. Była namiętność, oczywiście, ale to była namiętność dwojga kochanków, a nie zrozpaczonych nieznajomych szukających ucieczki od tego szalonego świata. Ich światy nie były normalne, zdawali sobie z tego sprawę, a mimo to odnaleźli dla siebie znamiona porządku, każde dla drugiego. Było to wspaniałe, pełne ciepła odkrycie i napawało ich nadzieją. Przedtem była tylko pustka niepewności... wobec siebie. Byli nienasyceni, oboje. Potem rozmawiali chwilę. Zaglądali na zmianę do Emmanuela Weingrassa. Potem znowu rozmawiali przytuleni do siebie i sycili się sobą gwałtownie. Żadne z nich nie mogło przestać się przytulać, pieścić, aż do wyczerpania... i nawet gdy ono przyszło, nie wypuścili się z objęć, nim sen ich nie ukoił. Jesienne słońce obwieściło kolejny dzień w Kolorado. Zmęczony, ale wewnętrznie uspokojony ciepłem jakie w sobie odkryli, Evan wyciągnął rękę do Khalehli. Otworzył oczy: nie było jej przy nim! Podniósł się na łokciach: jej rzeczy leżały na krześle. Odetchnął, widząc, że drzwi do łazienki i garderoby są otwarte. Przypomniał sobie w tym momencie coś i uśmiechnął smutno. Bohater Omanu i doświadczony oficer wywiadu z Kairu 1033

udali się na wyspy Bahama każde z torbą podręczną. Wracając w pośpiechu zostawili je albo na posterunku policji w Nassau, albo w samolocie wojskowym. Żadne z nich nie zdało sobie z tego sprawy, aż do momentu, w którym popędzili do łóżka, kiedy to Khalehla powiedziała z rozrzewnieniem:Kupiłam szałową koszulę nocną na tę podróż – bardziej mając nadzieję, aniżeli licząc na cokolwiek. Ale myślę, że ją założę. Następnie spojrzeli na siebie rozdziawiając ze zdumienia usta. – Gdzie, do diabła, zostawiliśmy nasze torby, obie torby? – Czy miałaś w niej coś kompromitującego? – Tylko rzeczy do spania – może i niestosowne dla Rebekki z Sunnybrook Farm... O rany. Ale z nas para zawodowców, prawda? – Nigdy nie uważałem się za takiego... – Czy ty...? – Tylko brudne skarpetki i podręcznik uprawiania miłości. Bardziej w nadziei na coś, aniżeli tak naprawdę. – Przytulili się jeszcze raz do siebie, zdając sobie sprawę z komiczności sytuacji. – Nie zdążyłabyś nawet założyć tej koszuli. Natychmiast bym zdarł ją z ciebie. Musiałabyś obciążyć rząd kosztami zniszczonej 1034

rzeczy osobistej. W ten sposób oszczędziliśmy naszym podatnikom przynajmniej pięć dolarów... Chodź do mnie. Kendrick wstał z łóżka i poszedł do garderoby. Miał tam dwa szlafroki: jednego z nich brakowało. Wszedł do łazienki, wziął prysznic i ogolił się, skraplając obficie wodą kolońską. W tym momencie przypomniał sobie, że dwadzieścia lat temu woda kolońska w tych ilościach wcale w niczym nie przeszkadzała ówczesnemu pustogłowemu wodzirejowi. Czy to naprawdę było tak dawno, że teraz się to wspomina? Włożył drugi szlafrok, wyszedł z łazienki i udał się korytarzem do pokoju ze sklepieniami. Khalehla siedziała w bawialni przy ciężkim wyłożonym skórą sosnowym stole i cicho rozmawiała przez telefon. Zobaczyła go i uśmiechnęła się, ale natychmiast skupiła uwagę na osobie po drugiej stronie telefonicznego kabla.Wszystko jasne – powiedziała do słuchawki, gdy Evan się zbliżył. – Będę w kontakcie. Do widzenia! Khalehla wstała od stołu otulona w opinający jej kształty szlafrok. Poprawiła jego poły i podeszła do Evana, zarzucając mu ręcena szyję. – Pocałuj mnie, Kendricku – rozkazała łagodnie. – Czy to nie ja powinienem tego zażądać? Pocałowali się i Khalehla zrozu1035

miała, że za chwilę pójdą do sypialni. – Okay, okay King Kongu, mam ci kilka rzeczy do powiedzenia. – King Kongu? – Chciałam, byś wyłamał drzwi, nie pamiętasz? Dobry Boże, ty wszystko zapominasz. – Może nie jestem kompetentny, ale mam nadzieję, że jestem w stanie sprostać zadaniu. – Być może, że masz rację w pierwszym punkcie, ale na pewno możesz sprostać wszystkiemu, kochanie. – Czy ty wiesz, że uwielbiam, kiedy to mówisz? – Co? – Jak mówisz do mnie kochanie... – To taki zwrot, Evanie. – Zdaje mi się w tej chwili, że byłbym w stanie zamordować każdego, do kogo zwróciłabyś się w ten sposób, poza mną, oczywiście. – No proszę. – Zwracałaś się tak do kogokolwiek? Mówisz tak do kogoś? 1036

– Pytasz mnie zatem, czy lubię spać z kimś od czasu do czasu, tak? – zapytała Khalehla łagodnie, zdejmując ręce z ramion Kendricka. – To bardzo niegrzeczne. Nie, oczywiście, że nie. „Skoro już o tym mówimy, myślałam o tym wiele, więc porozmawiajmy. Miałam sympatie, podobnie jak i ty. Do niektórych z nich zwracałam się per „kochanie”, czy nawet „ukochany”. Ale jeśli chcesz znać prawdę, ty nieznośny egoisto, to wiedz, że do nikogo z nich nie zwracałam się per „mój ukochany”. Czy odpowiedziałam na twoje pytanie, ty zgniłku? – Owszem tak – powiedział Evan uśmiechając się i przyciągając ją do siebie. – Nie chcę, proszę, Evan. Musimy porozmawiać. – Myślałem, że kazałaś mi się pocałować. Co się zmieniło? – Czułeś potrzebę porozmawiania. Ja z kolei pomyślałam sobie... Nie wydaje mi się, bym była gotowa być z tobą. – A dlaczego? – Ponieważ jestem profesjonalistką i mam robotę do wykonania. I jeśli się będę kochać z tobą – w przenośni i dosłownie – wówczas nie wykonam tego, co do mnie należy. 1037

– A niby dlaczego? – Ponieważ, idioto, już się w tobie prawie zakochałam. – O to mi właśnie chodzi, ponieważ ja ciebie kocham. – To są tylko słowa. O nie bardzo łatwo. Ale nie w moim zawodzie, nie w świecie, w którym żyję. Polecenie przychodzi z góry: zabić tego i tego, lub pozwolić mu zginąć. Cokolwiek by to było, wiele problemów rozwiązuje się w ten sposób... I co będzie jeśli tym kimś okażesz się ty, kochanie... mój kochany? Zrobiłbyś to na moim miejscu? – Czy naprawdę kiedykolwiek mogłoby do tego dojść? – Mogłoby. Nazywamy to „z pominięciem strony trzeciej”, jak mi się zdaje. Widzisz, jesteś tylko człowiekiem – wspaniałym czy nędznikiem – wszystko zależy od punktu widzenia. Przez poświęcenie ciebie moglibyśmy na przykład ocalić sto lub dwieście osób będących w samolocie, ponieważ „oni” nie dostaną ciebie, o ile nie poświęcimy cię przed rozpoczęciem lotu... Wiesz mój świat jest pełen łagodnie wzgardzonej moralności, ponieważ wszyscy mamy do czynienia z wypaczoną moralnością.To po co tkwić w tym dalej? Dlaczego nie zrezygnować? Khalehla przerwała na chwilę, patrząc na niego niewzruszenie. – 1038

Bo chronimy ludzkie życie – odpowiedziała po namyśle, W każdej chwili coś się dzieje, coś, co zmniejsza owo wypaczenie, coś, co wskazuje, że warto, ponieważ w ten sposób przybliżamy się do pokoju. Najczęściej stanowimy część tego procesu. – Oprócz tego powinnaś mieć własne życie. – I pewnego dnia będę je mieć, ponieważ pewnego dnia nie będę już przydatna, przynajmniej w dziedzinie, w której chcę być przydatna. Stanę się czymś lub kimś zbędnym. Wiem o tym doskonale. Najpierw cię podejrzewają, potem narażają, a potem stajesz się niepotrzebna. W tym momencie należy znikać. Moi przełożeni będą starać się mnie przekonać, że będę potrzebna na innym stanowisku: będą potrząsać mi przed nosem przyzwoitą pensją i możliwością wyboru stanowiska, ale ja na to nie pójdę. – To co będziesz robić według tego scenariusza? – Mój Boże. Biegle władam sześcioma językami. Czytam i piszę w jeszcze czterech. Wziąwszy pod uwagę moje kwalifikacje nadaję się na wiele stanowisk. – Brzmi to sensownie, z jednym wyjątkiem. Czegoś tu brakuje. – Co masz na 1039

myśli? – Siebie... Mówię o sobie. – Evan, przestań. – Nie, nie przestanę – powiedział Kendrick energicznie potrząsając głową. – Dosyć tego. „Evan przestań” lub „proszę, Evanie”. Nie zgadzam się. Wiem co czuję i myślę, wiem co ty odczuwasz. Lekceważenie tych uczuć – to głupota i wielka strata. – Powiedziałam ci przecież, że nie jestem gotowa... – Nigdy nie wydawało mi się, że będę gotów kiedykolwiek przerwał jej Kendrick miękkim i łagodnym głosem. – Widzisz, ja także wiele myślałem i nie raz użalałem się nad sobą. Przez większość życia byłem samolubem. Kochałem wolność, którą posiadałem, swobodę czynienia tego, na co miałem ochotę, bez względu na to czy to było dobre, czy złe. To nie miało znaczenia, jeśli mogłem robić co mi się podobało. Próżny i zarozumiały, tak mi się wydaje. Próżny, próżny, próżny. A potem pojawiłaś się ty i zburzyłaś wszystko. Pokazałaś mi to, czego nie posiadam i czyniąc to spowodowałaś, że czuję się jak idiota... Nie mam 1040

nikogo, z kim mógłbym dzielić wszystko, ot tak, po prostu. Nie mam nikogo, do kogo mógłbym pobiec i powiedzieć: „patrz, zrobiłem to” lub „przepraszam, nie zrobiłem tego”... Tak, to prawda, jest jeszcze Manny, jeśli jest w pobliżu. Ale bez względu na to, co on myśli, trzeba wiedzieć, że nie jest nieśmiertelny. Sama powiedziałaś ubiegłego wieczoru, że się boisz... Tak, ja jestem tym, który jest przerażony, przerażony o wiele bardziej, aniżeli bym się kiedykolwiek przedtem mógł spodziewać. To strach przed utratą ciebie. Nie jest mi łatwo błagać cię czy płaszczyć przed tobą, ale błagam cię i padam na kolana: rób co chcesz, ale nie opuszczaj mnie, błagam. – O Boże – odpowiedziała Khalehla, zamykając oczy, z których po policzkach płynęły łzy. – Ty sukinsynu. – No jak? – Kocham cię – rzuciła mu się w ramiona. – Nie powinnam, nie wolno mi. – W każdej chwili możesz zmienić zdanie. W ciągu następnych dwudziestu czy trzydziestu lat”. – Spieprzyłeś mi życie. 1041

– Ty mi go także nie ułatwiłaś. – Jakie to miłe – doszedł do nich dźwięczny głos z korytarza z łukami. – Manny wykrzyknęła Khalehla puszczając Evana i odpychając go od siebie. Spojrzała ponad jego ramieniem. „ – Jak długo tu sterczysz? – zapytał Kendrick niegrzecznie. – Przyszedłem w chwili tego błagania i kajania się – odpowiedział odziany w szkarłatny szlafrok Weingrass. – To zawsze odnosi skutek, chłopcze. Wiesz, taki numer, kiedy twardziel pada na kolana, nigdy nie zawodzi. – Jesteś nieznośny – wykrzyknął Evan. – Jest cudowny. – Jestem i tym, i tym, ale mówcie ciszej bo obudzicie całe to stado... Co wy, do cholery, robicie tutaj o tej godzinie? – W Waszyngtonie jest już ósma – powiedziała Khalehla. Jak się czujesz? – A tak sobie – odpowiedział starzec klasnąwszy w dłonie i wchodząc do bawialni. – Spałem i nie spałem, wiesz co mam na myśli? – A wy, klauni, nie daliście mi spać, co pięć minut otwierając drzwi Chyba wiecie, co mam na myśli? 1042

– Nie co pięć minut – odpowiedziała Khalehla. – Ty masz swój zegarek, ja mam swój. Więc co powiedział mój przyjaciel Mitchell? W Waszyngtonie już ósma, jeśli się nie mylę. – Tak, nie mylisz się – przytaknęła agentka z Kairu. – Miałam właśnie zamiar wyjaśnić... – Tak właśnie, miałaś wyjaśnić. Skrzypki grały pełne vibrato. – Manny. – Zamknij się, pozwól jej mówić. – Muszę wyjechać na dzień lub dwa. – Gdzie jedziesz? – zapytał Kendrick. – Nie mogę ci tego powiedzieć, kochanie...

Rozdział 31 Witajcie na lotnisku Stapleton w Denver, mili państwo. Jeśli potrzeba wam informacji odnośnie połączeń lotniczych, nasi pracownicy służą wam pomocą na terenie lotniska. W Kolorado jest obecnie piętnasta pięć. Wśród wysiadających pasażerów było pięciu księży o europejskich rysach twarzy, ale kolorze skóry nieco ciemniejszym aniżeli u większości mieszkańców Zachodu. Szli ra1043

zem rozmawiając spokojnie; ich angielski był toporny, ale zrozumiały. Mogliby pochodzić z jakiejś diecezji w południowej Grecji, lub z wysp na morzu Egejskim, lub nawet z Sycylii czy Egiptu. Mogliby, ale nie pochodzili. Byli Palestyńczykami i nie byli księżmi. Byli zabójcami z najbardziej radykalnego odłamu Islamskiej Świętej Wojny. Każdy z nich niósł podręczną torbę z czarnego materiału: razem weszli do budynku portu lotniczego kierując się w stronę kiosku z prasą. – La – wykrzyknął cicho jeden z młodszych Arabów biorąc gazetę i przeglądając tytuły. – Laish. – Iskut – szepnął jego starszy towarzysz, ciągnąc go na stronę i mówiąc mu, aby był cicho. – Jeśli mówisz, to mów po angielsku. – Nic nie ma. Nie piszą o niczym. Coś nie jest w porządku. – Wiemy, że coś nie jest w porządku, głupcze – powiedział przywódca, znany w świecie terrorystów pod imieniem Ahbyahda, czyli Biały, mimo że jego krótkie, przedwcześnie siwiejące włosy były bardziej srebrne niż białe. – Dlatego tu jesteśmy... Weź moją torbę i idź ze wszystkimi do wyjścia numer 1044

dwanaście. Za chwilę się tam spotkamy. Pamiętaj, jeśli was ktoś zatrzyma, rozmawiaj, ty. Wyjaśniaj, że inni nie mówią po angielsku, ale nie gadaj za dużo. – Pobłogosławię im w sposób chrześcijański krwią Allacha, kiedy wyciekać będzie z ich gardzieli. – Trzymaj jęzor za zębami a nóż przy sobie. – Ahbyahd szedł wzdłuż budynku lotniska, rozglądając się wokół. Ujrzał to, czego szukał wzrokiem i”podszedł do okienka informacji. Kobieta w średnim wieku spojrzała na niego i uśmiechnęła miło widząc jego zakłopotanie. – W czym mogę pomóc, ojcze? – Sądzę, że jestem tam, gdzie polecono mi być – odpowiedział terrorysta łagodnie. My na wyspie Lyndos nie mamy takich udogodnień... – Staramy się służyć pomocą. – Może ma pani dla mnie... wiadomość – dalsze instrukcje. Na nazwisko Demopolis. – Ach tak – powiedziała kobieta wysuwając prawą szufladę biurka. – Ojciec Demopolis. Z pewnością jesteście z daleka. 1045

– Z franciszkańskiego zacisza. Mam obecnie niepowtarzalną okazję, aby odwiedzić pani wspaniały kraj. – Oto ona – kobieta wyjęła białą kopertę i wręczyła ją Arabowi.Dostarczono ją koło południa. Przyniósł ją uroczy mężczyzna, który złożył sowity datek w skrzynce na cele dobroczynne. – I ja także okażę moją wdzięczność powiedział Ahbyahd sięgając po portfel i czując w palcach mały twardy przedmiot wewnątrz koperty. – Och, proszę, nie. Nie chcę nawet o tym słyszeć. Płacą nam przyzwoicie za tak drobne rzeczy, jak przechowywanie listów dla osób w sutannach. – To miło z pani strony, proszę pani. Niech Pan Zastępów pobłogosławi pani. – Dziękuję, ojcze. Przyspieszając kroku Ahbyahd odszedł w stronę zatłoczonego kąta lotniska. Rozdarł kopertę. W środku był przyklejony do pustej kartki kluczyk do schowka w Cortez w Kolorado. Broń i ładunki wybuchowe dostarczono dla nich na czas. To samo z pieniędzmi, ubraniem, samochodem, którego nie można zidentyfikować, izraelskimi paszportami wystawionymi dla dziewięciu maronickich księży oraz z biletami lotniczymi do Riohacha w Kolumbii, 1046

skąd mieli polecieć do Baracoa, na Kubę i dalej na wschód. Ich punktem zbornym w podróży powrotnej do domu jeszcze nie do domu, nie do doliny Bekaamiał być motel w pobliżu portu lotniczego w Cortez. Następnego ranka mieli polecieć do Los Angeles, gdzie dla dziewięciu świątobliwych mężów ktoś miał zarezerwować miejsca w linii lotniczej Avianca na lot do Riohacha. Dotychczas wszystko odbywało się zgodnie z planem. Plany sprawdzały się od chwili, gdy zdumiewająca oferta dotarła do doliny Bekaa w Libanie: Odnaleźć go. Zabić. Przynieść zaszczyt swojej sprawie. Dostarczymy wam wszystkiego, ale nigdy naszej tożsamości. Ale czy te dokładne plany; te bezcenne dary przyniosły owoce? Ahbyahd nie wiedział. Nie mógł wiedzieć i dlatego zadzwonił na numer kontaktowy w Vancouver w Kanadzie, prosząc, aby dołożono nowy śmiercionośny sprzęt do tego, który dostarczono do Cortez. Upłynęło blisko dwadzieścia cztery godziny od ataku na dom w Fairfax w Wirginii i bez mała osiemnaście od napadu na dom znienawidzonego wroga w Kolorado. Ich misja była zaplanowana jako kombinowany atak, który miał przerazić Zachód krwią i śmiercią. Mieli w ten sposób pomścić braci, którzy zginęli oraz pokazać, że środki bez1047

pieczeństwa, jakie podjął prezydent Stanów Zjednoczonych z myślą o tym człowieku są niewystarczające w konfrontacji z umiejętnościami i zaangażowaniem wywłaszczonego narodu. Operacja Azra miała na celu śmierć namaszczonego bohatera Ameryki, oszusta, który twierdził, że jest jednym z nich, który łamał z nimi chleb i dzielił z nimi smutek. Człowieka, który w końcu zdradził ich. Musiał więc teraz zginąć, razem z tymi, którzy go otaczali i chronili. Trzeba dać nauczkę... Tego znienawidzonego wroga nie odnaleziono w Fairfax. Yosef i jego jednostka otrzymali zadanie odnalezienia go i zlikwidowania w jego własnym domu w górach zachodnich. Ale nie było nic, zupełna cisza. Pięciu z nich z Komando Jeden czekało w sąsiednim pokoju – czekało na telefon i słowa: Operacja Azra zakończona. Znienawidzona świnia nie żyje... I nic. Najdziwniejsze w tym, że nie było żadnych krzykliwych nagłówków w gazetach, żadnych oniemiałych i zbolałych mężczyzn ani kobiet w telewizji, którzy donieśliby o jeszcze jednym tryumfie świętej sprawy. Co się stało? Ahbyahd raz jeszcze przeanalizował każdy fragment misji i nie znalazł żadnego błędu. Przewidziano każdą trudność, no prawie każdą. Wszystko uwzględniono i znaleziono rozwiązania z 1048

góry dzięki krętym dróżkom korupcji w Waszyngtonie lub wymyślnym urządzeniom technicznym. Przekupiono lub poddano szantażowi techników z centrali telefonicznej w Wirginii i Kolorado. Jedyną rzeczą, której nie dało się przewidzieć, to ten podejrzliwy asystent nikczemnego polityka, którego po prostu trzeba było zabić, i to szybko. Ahbyahd posłał jednego z „księży” z własnej niewielkiej brygady, którego nie było w Omanie, do biura Kendricka późnym popołudniem w środę, przed atakiem w Fairfax, celem sprawdzenia ostatnich doniesień wywiadowczych, mówiących o obecności kongresmana w stolicy. Przykrywka „księdza” była nieskazitelna: jego papiery z kurii i paszport były w zupełnym porządku. Przekazał też „pozdrowienia” od licznych „starych przyjaciół”, których Kendrick niegdyś istotnie znał. Księdza przyłapano, gdy czekając na wyjście asystenta czytał notes sekretarki. Asystent cofnął się szybko. „Ksiądz” cicho otworzył drzwi i usłyszał jak młody człowiek wzywa przez telefon służbę bezpieczeństwa Kongresu. Przystawił mu więc pistolet i cichutko, bardzo sprawnie przeprowadził w głąb budynku. Szybko też pozbył się ciała. Gazety nie pisały nawet o tej śmierci. Co się stało? Co się dzieje? Męczennicy 1049

świętej sprawy nie mogliby, nie mogą powrócić do doliny Bekaa bez trofeum zemsty, którego tak potrzebowali, i na które tak bardzo sobie zasłużyli. To było nie do pomyślenia. Jeśli nie dojdzie do spotkania w Cortez to pewne miejsce zwane Mesa Verde spłynie krwią. Terrorysta schował kluczyk do kieszeni, rzucił pustą kartkę i kopertę na podłogę. Ruszył w kierunku wyjścia numer dwanaście. – Kochanie – zawołała Ardis Vanvlanderen wchodząc do bawialni z biura, które sobie urządziła z pokoju gościnnego w hotelu Westlake w San Diego. – O co chodzi, dziecinko? – zapytał jej mąż siadając w obitym welurem fotelu przed telewizorem. – Skończyły się twoje problemy. Te miliony milionów są teraz bezpieczne na następne pięć lat. Buduj sobie dalej swoje pociski i rakiety, swoje hipersuperponaddźwiękowce, aż krowy będą srały uranem... Tak, kochanie, twoje zmartwienia skończyły się. – Wiem, kochanie – powiedział Andrew Vanvlanderen patrząc dalej na ekran 1050

telewizora. Zaraz o tym powiedzą. W każdej chwili. – O czym ty mówisz? – Zatrzymała się i spojrzała na męża. – Muszą o tym donieść wkrótce. Nie mogą dalej z tym zwlekać... Jezusie, upłynęły już prawie dwadzieścia cztery godziny.. – Nie mam pojęcia o czym myśli ten twój poplątany rozum, ale mogę ci powiedzieć, że Emmanuel Weingrass wyjeżdża. Udało się wynająć pewnego lekarza. Wstrzyknięto mu... – Nie ma go teraz. Ani Kendricka. – Co? – Nie mogłem czekać na ciebie, kochanie. Ani nikt z nas. Były lepsze sposoby. – Coś ty u diabła zrobił? – Dałem skrzywdzonym ludziom sposobność zemszczenia się na kimś, kto strasznie ich oszukał. Odnalazłem tych, którzy przeżyli. Wiedziałem, gdzie szukać. – Andy – rzekła Ardis siadając naprzeciw męża i kierując swe duże zielone oczy na jego roztargnioną twarz. – Powtarzam – dodała spokojnie – coś ty zro1051

bił? – Usunąłem przeszkodę, która zmniejszyłaby siłę wojskową tego kraju do niedopuszczalnych granic; przeszkodę, która przekształciłaby najpotężniejszego giganta wolnego świata w żałosnego karła i która kosztowała mnie przynajmniej osiem milionów dolarów a naszą grupę – miliardy. – O mój Boże... Nie mogłeś zaczekać, nie mogłeś... Wszedłeś w kontakty z Arabami. – Panie prezydencie, potrzeba mi tych kilku dni – błagał Mitchell Payton pochylając się do przodu na prostym krześle w bawialni na piętrze Białego Domu. Była pierwsza pięćdziesiąt pięć w nocy. Langford Jennings siedział w rogu kanapy w piżamie i szlafroku, ze skrzyżowanymi nogami i zwisającym ze stopy pantoflem. Pytającym wzrokiem lustrował twarz dyrektora CIA. – Zdaję sobie sprawę, że przychodząc bezpośrednio do pana złamałem obowiązującą procedurę, ale jestem przerażony jak nigdy przedtem w mojej pracy. Całe lata wstecz pewien młody człowiek powiedział swemu dowódcy naczelnemu, że 1052

rak toczy urząd prezydenta. Oto teraz o wiele starszy człowiek powiada niemal dokładnie to samo, z tym wyjątkiem, że przyczyna choroby, o ile istnieje, a wierzę, że tak, nie jest panu znana. Utrzymuje się ją w tajemnicy przed panem. – Jest pan tutaj, doktorze Payton – rzekł Jennings donośnym głosem i z wyraźną obawą. – Tak, doktorze Payton – musiałem się nauczyć kilku rzeczy dość szybko – ponieważ Sam Winters powiedział mi wyraźnie, że jeśli pan jest przerażony, to większość ludzi jest już w stanie szoku. Z tego co pan mi powiedział, rozumiem co miał na myśli. Jestem w stanie szoku. – Jestem wdzięczny staremu znajomemu za wstawiennictwo. Wiedziałem, że będzie mnie pamiętał: nie byłem tylko pewien czy potraktuje mnie serio. – Potraktował pana bardzo serio... Czy na pewno powiedział mi pan wszystko? Całą tą zgniłą prawdę? – Wszystko co wiem, sir. Wszystko, co udało się zebrać do kupy. Muszę jednak przyznać, że nie mam „dymiącego pistoletu” na dowód tego co powiedziałem. – W tym domu nie jest to najlepszy zwrot. 1053

– Mówię szczerze, panie prezydencie. Jeśli wyrażenie to miałoby jakiekolwiek odniesienie do tego domu, nie byłoby mnie tutaj. – Doceniam pańską uczciwość. – Jennings opuścił głowę, mrugając powiekami. Po chwili podniósł twarz i marszcząc brwi powiedział w zadumie: – Ma pan rację, to nie ma żadnego odniesienia, ale skąd ma pan taką pewność? Moi przeciwnicy przypisują mi wszelkie oszustwa. Nie uległ pan tej opinii? Patrząc na pana i wiedząc o panu to co wiem, jest mi trudno wyobrazić sobie, że jest pan moim gorącym zwolennikiem. – Nie muszę godzić się ze wszystkim, co uważają ludzie. – Co oznacza, że jestem w porządku, ale głosować na mnie by pan nie mógł, tak? – Mogę być całkiem szczery jeszcze raz? Tajność głosowania jest rzeczą świętą, pomimo wszystko. – Z całą szczerością, miły panie – rzekł prezydent z lekkim uśmiechem na ustach. – Nie, nie głosowałbym na pana – odrzekł Payton odwzajemniając uśmiech. 1054

– Kłopoty z inteligencją prezydenta? – Ależ skąd, na Boga! Historia wykazuje, że zbyt pochłonięty umysł w Gabinecie Owalnym może utonąć w nieskończonej ilości szczegółów. Powyżej pewnego poziomu nadmiar inteligencji jest nieistotny i często groźny. Człowiek, któremu głowa pęka od argumentów i kontrargumentów, teorii i ich zaprzeczeń skłonny jest bez przerwy rozstrząsać problem, nie dostrzegając, że w pewnym momencie trzeba podjąć decyzję... Nie, panie prezydencie, nie stanowi dla mnie problemu pańska inteligencja, której posiada pan o wiele więcej niż obecnie potrzeba. – Czy chodzi zatem o moją doktrynę? – Szczerze? – Szczerze. Widzi pan, muszę wiedzieć od razu, czy będę pana popierać. – Myślę, że rozumiem – powiedział Payton kiwając głową. – Dobrze. Myślę, że martwi mnie pańska retoryka. Razi mnie to, że pewne skomplikowane problemy sprowadza pan do... do... – Trywialności? – podpowiedział Jennings spokojnie. 1055

– Obecny świat to rzecz skomplikowana i niespokojna, bez względu na to, jak do tego doszło – odpowiedział Payton. – Niewłaściwy krok kilku osób i znowu jesteśmy tam, gdzie zaczynaliśmy. To kula ognia pędząca przez Galaktykę. Nie ma już łatwych odpowiedzi, panie prezydencie... Prosił pan o szczerość... – I, do diabła, był pan szczery. – Jennings uśmiechnął się lekko, rozprostowując nogi i pochylając do przodu z łokciami opartymi na kolanach. – Ale proszę pozwolić powiedzieć coś i panu, doktorze. Stara się pan wyjaśnić te skomplikowane i burzliwe problemy podczas kampanii wyborczej. Nigdy nie będzie pan zmuszony szukać kompleksowych rozwiązań. Dostanie pan kolki od stania na trybunach, ale nie należy pan do drużyny – pan nawet nie uczestniczy w tej grze. – Chciałbym, aby było inaczej, sir. – Ja także, ale jest tak, jak jest. Widziałem wielu błyskotliwych erudytów jak szli na dno, ponieważ swym wyborcom opisywali świat tak, jak sami go widzieli i znali. Wyborcy nie chcieli jednak tego słuchać. – Myślę, że to byli niewłaściwi ludzie, panie prezydencie. Erudycja i siła po1056

litycznego przyciągania nie muszą się wzajemnie wykluczać. Pewnego dnia nowa rasa polityków stanie przed innymi wyborcami, przed takimi, którzy pogodzą się z realiami, nawet z tymi burzliwymi problemami, o których pan mówił. – Brawo – łagodnie rzekł Jennings pochylając się do tyłu na kanapie. – Właśnie podał pan przyczynę, dla której jestem tym, kim jestem – z powodu której robię to, co robię, co już zrobiłem... Całe rządzenie, doktorze Payton, od czasów kiedy pierwsze rady plemienne w jaskiniach zaczęły posługiwać się mową, stanowi proces przemian. Nawet marksiści to przyznają. Nie ma żadnej Utopii: w głębi duszy Tomasz Morus wiedział o tym, ponieważ nic nie jest takie, jakim było w zeszłym tygodniu, w zeszłym roku, czy stuleciu. Dlatego użył on słowa Utopia – miejsce, które nie istnieje. .. Jeśli jestem dobry na moje czasy, na ten okres przemian i mam nadzieję, na Boga, że będą to przemiany, o jakich pan myśli, jeśli jestem pomostem, który przywiedzie nas żywych do nich to pójdę do grobu cholernie szczęśliwy, a moi krytycy pójdą do piekła. Cisza. Były profesor Mitchell Jarvis Payton spoglądał na najpotężniejszego człowieka na ziemi. Jego 1057

oczy wyrażały łagodne zdziwienie. To wyjątkowo uczony wywód powiedział wreszcie. – Niech pan tego nie mówi. Mój mandat może wygasnąć, a ja potrzebuję krytyków... Dobrze, wystarczy. Nadajesz się MJ, stawiam na ciebie. – MJ? – Mówiłem przecież, że musiałem szybko coś zrozumieć i jeszcze szybciej przeczytać. – Dlaczego „nadaję się”, panie prezydencie? Jest to pytanie zarówno osobistej, jak i zawodowej natury, jeśli mogę zapytać. – Ponieważ nie ugiął się pan. – Przepraszam, że co? – Rozmawiał pan nie z Langiem Jenningsem, rolnikiem z Iowy, którego rodzina zarobiła trochę pieniędzy, ponieważ tatuś przypadkowo kupił 48 tysięcy akrów ziemi w górach, za które inwestorzy gotowi byli później zapłacić własną duszą. Rozmawiał pan z przywódcą zachodniego świata, z człowiekiem, który mógłby zmienić ten świat w ową kulę ognia. Będąc na pańskim miejscu, bałbym się przeciwstawiać temu człowiekowi. Obawiałbym się i byłbym ostrożny. 1058

– Staram się nie poddawać żadnemu z tych uczuć. Nie wiedziałem nawet o tych 48 tysiącach akrów. – Czy myśli pan, że względnie biedny człowiek może zostać prezydentem? – Prawdopodobnie nie. – Prawdopodobnie nigdy, władza należy się bogatym, lub tym, którzy są bez grosza przy duszy i nie mają niczego do stracenia, a dużo do zyskania. A mimo to, doktorze Payton, przyszedł Pan tu tylnym wejściem z tą horrendalną prośbą, zwracając się do mnie, abym usankcjonował tajne działania w kraju agencji, której prawo zabrania wszelkich operacji na terenie USA. Ponadto prosi mnie pan, abym pozwolił panu wstrzymać niezwykłą informację o tragedii narodowej, o masakrze, jaką zgotowali terroryści chcąc zabić człowieka, któremu” kraj zawdzięcza tak wiele. W istocie prosi mnie pan, abym pogwałcił zasady, które mają żywotne znaczenie dla przysięgi, którą złożyłem obejmując ten urząd. Czy mam rację? – Przedstawiłem swoje racje, panie prezydencie. Istnieje splot okoliczności, występujących od Omanu do Kalifornii i jasną sprawą jest, że to coś więcej aniżeli przypadek. Ci fanatycy, ci terroryści zabijają dla jednego celu, 1059

który wykracza poza wszelkie inne motywacje. Chcą zwrócić na siebie uwagę; pożądają publikacji w prasie jak szaleńcy. Naszą jedyną szansą na złapanie ich – i ludzi za nimi stojących – jest wstrzymanie tych nagłówków... Dzięki zamieszaniu i frustracji ktoś może w napadzie złości popełnić błąd, może skontaktować się z kimś, z kim kontaktować się nie powinien, odsłaniając w ten sposób jedną, z całego łańcucha tajemnic. A taki łańcuch istnieć musi. Mordercy przedostali się tutaj dzięki silnym koneksjom. Poruszają się po całym kraju, z jednego końca na drugi mając przy sobie broń. A to niemało, wziąwszy pod uwagę nasz system bezpieczeństwa... Jeden z naszych agentów jest w drodze z Kairu do San Diego, a nasz najlepszy człowiek w Bejrucie udaje się do doliny Bekaa. Obaj wiedzą, czego mają szukać. – Jezusie! wykrzyknął Jennings podrywając się z kanapy. Zaczął chodzić po pokoju. – Nie mogę uwierzyć, że Orson bierze w tym udział. Nie należy on do moich bliskich przyjaciół, ale nie jest szalony – nie jest także samobójcą. – Może i nie bierze w tym udziału. Władza, nawet władza wiceprezydencka przyciąga tych, którzy jej pragną lub nawet tych, którzy pragnęliby jej jeszcze 1060

bardziej. – Cholera! – wykrzyknął prezydent podchodząc do biurka, na którym leżały porozrzucane papiery. – Chwileczkę – dorzucił odwracając się w stronę gościa. Powiedział pan o tym splocie okoliczności, jakie zaistniały w pewnym sensie od kryzysu w Omanie i dotyczą San Diego. Powiedział pan także, że to coś więcej niż zbieg okoliczności, ale to wszystko, co pan posiada. Nie ma pan tego osławionego „dymiącego pistoletu”, a tylko kilka osób, które kiedyś znały się na Bliskim Wschodzie i jednego człowieka, który zjawia się nie tam, gdzie pan go oczekiwał. – Kobieta, o którą chodzi, znana jest z manipulacji finansowych na wielką skalę. Z pewnością nie chodziłoby jej o marne stanowisko w polityce, odległe o lata świetlne od tego, o co jej naprawdę chodzi... O pozycję materialną. Chyba że w grę wchodzą inne względy. – Andy – powiedział prezydent do siebie. – Wylewny Andy... Nie wiedziałem nigdy tego o Ardis, to oczywiste. Kiedy ją spotkałem w Anglii – myślałem, że była kimś ważnym w bankowości, czy coś w tym rodzaju. Dlaczego Vanvlanderen miałby chcieć, aby pracowała dla Orso1061

na?Według mnie, sir, to część splotu, to część tego łańcucha. Payton wstał. – Proszę o odpowiedź, panie prezydencie. – Panie prezydencie – powtórzył Jennings kręcąc głową tak, jakby tytuł ten nie przypadł mu do gustu. – Zastanawiam się, jak te słowa mogą przejść panu przez gardło? – Przepraszam, nie rozumiem. – Doskonale pan rozumie, doktorze. Przyjechał pan do mnie o pierwszej w nocy z tą paranoiczną sprawą i prosi mnie pan, abym popełnił czyn karygodny. Kiedy natomiast zadaję panu kilka pytań, to pan oznajmia mi: A – że nie będzie głosować na mnie; B – że jestem prostakiem; C że co najwyżej mogę być poprzednikiem lepszego; D – że nie widzę różnicy między zbiegiem okoliczności i solidnym dowodem poszlakowym. – Nie powiedziałem tego, panie prezydencie. – Ale dał pan do zrozumienia. – Prosił pan o szczerość, sir. Gdybym pomyślał... – Niech pan przestanie – powiedział Jennings zwracając się w stronę zabyt1062

kowego biurka, na którym leżały rozrzucone papiery. Czy pan wie, że nie ma nawet jednej osoby w całym zespole Białego Domu, liczącym ponad tysiąc osób, która śmiałaby powiedzieć mi takie rzeczy”? Oczywiście nie mam na myśli mojej żony i córki, ale one nie pracują w Białym Domu i tak się przypadkiem składa, że mają więcej ikry niż pan. – Jeśli obraziłem pana, to przepraszam. – Proszę, nie... Powiedziałem już, że zdał pan u mnie egzamin i nie chciałbym zmieniać zdania. I nikomu innemu tylko komuś takiemu jak pan wolno zwrócić się z prośbą o to, o co poprosił pan. A to po prostu dlatego, że nikomu bym nie ufał... Ma pan zielone światło, doktorze. Niech pan robi, co tylko uzna pan za stosowne, ale proszę mnie informować na bieżąco. Podam panu numer zastrzeżonego telefonu, który zna tylko moja rodzina. – Potrzebny mi jest odpowiedni glejt, panie prezydencie. Tekst już przygotowałem. – Blacha na tyłek? – Nie, sir. Ja go też podpiszę, biorąc na siebie całą odpowiedzialność za to, o 1063

co proszę. – No to po co on panu? – Aby chronić tych, którzy dla mnie będą pracować nie wiedząc dlaczego i po co. – Payton sięgnął do kieszeni marynarki i wyjął złożoną kartkę papieru. – Z tego wynika jasno, że pańscy pracownicy o niczym nie wiedzą. – Dzięki. Obydwu nas powieszą. – Nie, panie prezydencie, tylko mnie. Tajność operacji przewiduje regulamin CIA, przyjęty Aktem Kongresu z 1947 powołujący Agencję do życia. Akt ten zezwala na działania nadzwyczajne ze strony CIA w chwilach kryzysowych. – Każdy taki glejt winien być wystawiony na określony czas. – I jest, sir. Wystawiony jest na pięć dni. – Podpiszę go – powiedział Jennings, biorąc kartkę do ręki i sięgając po inną, leżącą na biurku. – W międzyczasie proszę przeczytać to – właściwie nie musi pan. Jak większość wydruków komputerowych z Biura Prasowego, tekst jest za długi. Przysłali mi to po południu. – Co to? – Analiza kampanii mającej na celu wysunięcie kongresmana Evana Ken1064

dricka w imieniu partii w czerwcu – prezydent zawahał się – jako kandydata na wiceprezydenta – dodał cicho. – Mogę to zobaczyć? – zapytał Payton robiąc krok do przodu i wyciągając rękę. – Tak właśnie myślałem, że będzie pan chciał to zobaczyć – powiedział Jennings wręczając długą kartkę dyrektorowi operacji specjalnych. Zastanawiałem się, czy potraktuje pan to tak poważnie jak Sam Winters. – Tak, bez wątpienia – odpowiedział Payton szybko czytając wydruk. – Jeśli jest jakikolwiek sens w tej paranoicznej sprawie, którą pan przedstawił, to jego źródło można znaleźć tutaj – rzekł prezydent bacznie obserwując swego niespodziewanego gościa. – Ludzie z mojego Biura Prasowego twierdzą, że może on zajść wysoko, wysoko i szybko... Począwszy od przyszłego tygodnia siedem wielkich dzienników na środkowym Zachodzie ma zamiar zacząć o nim pisać, do licha, prawie na pewno udzielą mu poparcia we wstępniakach. Trzy z tych gazet mają rozgłośnie radiowe i stacje telewizyjne w gęsto zamieszkanych rejonach na północy i południu. A mówiąc już o splotach okoliczności, to na1065

grania radiowe i telewizyjne jego wystąpień przesłano już do tych stacji. – Kto przesłał? Nie mogę tego znaleźć na tej kartce. – I nie znajdzie pan. Jest tylko jakiś gówniany komitet powołany ad hoc w Denver, o którym nikt niczego nie słyszał. Wszystko idzie do Chicago. – To nie do wiary! – No, niezupełnie – zaprotestował Jennings. – Kongresman może okazać się atrakcyjnym kandydatem. Emanuje z niego wiara i siła. Jest w stanie zaskoczyć – szybko i zwinnie. Tak mówią moi ludzie. Banda Orsona Bollingera, od której nie mogę się niestety odciąć, może dostać zbiorowej napaści sraczki. – Mówiąc „nie do wiary” nie to miałem na myśli, panie prezydencie. Jeśli spotykam się z tak wyraźnym związkiem, to nawet ja muszę się żachnąć. To zbyt proste, zbyt oczywiste. Nie mogę uwierzyć, że grupa Bollingera jest aż tak głupia. To zbyt obciążające, zbyt niebezpieczne. – Tracę sympatię do pana, doktorze. Myślałem, że powie pan coś w tym rodzaju „Aha, mój drogi Watsonie, oto dowód”. Ale nie mówi pan tego, prawda? – Nie, sir. 1066

– Jeśli podpiszę ten cholernie trefny papier, to, mam nadzieję, że powie mi pan dlaczego. – Ponieważ jest to zbyt oczywiste. Ludzie Bollingera dowiadują się, że Evan Kendrick ma być wysunięty jako kandydat na wiceprezydenta w wyborach powszechnych i wynajmują terrorystów palestyńskich, aby go zabić. Tylko wariat może coś takiego wymyślić. Jedno potknięcie w przygotowaniach, jeden zabójca wzięty żywcem, co już się zdarzało, i można już ich znaleźć i połączyć z tą sprawą... Jeśli podpisze pan papier. – Kto ich wykryje? Co pan znajdzie? – Nie wiem, panie prezydencie. Być może należy zacząć od tego komitetu w Denver. Od wielu miesięcy pchają Kendricka do polityki, do zdobycia pozycji, o którą nie zabiegał. Właśnie teraz w przeddzień zdecydowanego ruchu do przodu zdarza się to draństwo w Fairfax i nieudany zamach w Mesa Verde, udaremniony przez starszego człowieka, któremu podeszły wiek nie przeszkadza w tym wyczynie, jako że zabija aż trzech terrorystów. – Chcę się z nim spotkać, ale to na marginesie wtrącił Jennings. – Zorganizuję 1067

to, ale może pan żałować, panie prezydencie. – Co pan ma na myśli? – Są dwie frakcje, dwa obozy i żaden z nich nie jest naiwny; lecz jeden z nich popełnił błąd, i to niezwykły. Przynajmniej tak to wygląda. Błąd, który nie ma żadnego sensu. – Znowu nie rozumiem... – Sam nie rozumiem, panie prezydencie... Podpisze pan ten papier? Da mi pan pięć dni? – Tak, podpiszę, doktorze Payton. Ale dlaczego mam wrażenie, że stanę pod gilotyną? – Nie, panie prezydencie. Amerykanie nie pozwolą, aby obcięto panu głowę. – Społeczeństwo może się strasznie mylić – powiedział prezydent Stanów Zjednoczonych pochylając się nad biurkiem i podpisując dokument. – To także należy do historii. Latarnie uliczne migały wzdłuż Lakę Shore Drive w Chicago wśród padających płatków śniegu. Jasne smugi światła nieregularnie rozświetlały sufit po1068

koju w hotelu Drakę. Było kilka minut po drugiej nad ranem i muskularny blondyn spał w łóżku, oddychając głęboko i równomiernie, jakby nigdy nie tracił kontroli nad sobą. Rozległ się ostry dzwonek telefonu. Śpiący wstrzymał oddech potem poderwał się do pozycji siedzącej, wysuwając nogi spod pościeli na podłogę i szybkim ruchem pochwycił słuchawkę. – Tak – rzucił Miloś Varak zupełnie przytomnym głosem. – Mamy problem – powiedział Samuel Winters ze swojego gabinetu w Cynwid w Maryland. – Może pan mówić, sir? – Nie widzę powodów, dla których nie mógłbym mówić, przynajmniej zwięźle i kryptonimami. Linia ta nie jest na podsłuchu i nie wyobrażam sobie, aby ktoś mógł się włączyć do pańskiego telefonu. – Tylko ostrożnie, proszę. – Z grubsza biorąc jakieś siedem godzin temu wydarzyło się coś bardzo okropnego na peryferiach Wirginii. – Burza? – wtrącił Czech. – Jeśli dobrze rozumiem okropna burza z wielką liczbą ofiar. – Ikar? – Varak 1069

prawie krzyknął. – Nie było go tam. Ani w górach, gdzie dokonano nieudanego zamachu. – Emmanuel Weingrass – wyszeptał Czech. – On był celem. Wiedziałem, że tak się stanie. – Nie miało tak być. Ale dlaczego tak mówisz? – Później, sir... Wyjechałem z Evanston około dwunastej trzydzieści. – Wiedziałem, że ciebie nie ma. Zacząłem do ciebie dzwonić wiele godzin temu. Nie zostawiłeś żadnej wiadomości. Czy wszystko jest zgodnie z planem? – Nawet lepiej. W radio nic o tym nie było. To zdumiewające, prawda? – Jeśli rzeczy mają się tak, jak się spodziewamy – rzekł Winters – to i nic nie będzie w ciągu kilku nawet dni, a może w ogóle. – To jeszcze bardziej zdumiewające. Skąd pan o tym wie? – Ponieważ wydaje mi się, że to ja zaplanowałem. Człowiek, któremu ufam udał się prywatnie do 1600 dzięki mojej interwencji. Jest tam w chwili obecnej. Jeśli istnieje jakakolwiek nadzieja na ujęcie tych, którzy są odpowiedzialni, to potrzebne jest mu embargo na wiadomości. Z wielką ulgą Miloś Varak zdał so1070

bie sprawę z tego, że Samuel Winters nie był zdrajcą w Inver Brass. Kimkolwiek był informator, nigdy nie przedłużałby polowania na zabójców, gdyby nie wysłano ich do San Diego. Oprócz tej prawdy, tego uczucia ulgi, czeski koordynator potrzebował jeszcze kogoś, komu mógłby ufać. – Sir, proszę wysłuchać mnie uważnie. To konieczne, powtarzam konieczne, aby zwołał pan zebranie na jutro najwcześniej, jak to tylko możliwe. Koniecznie podczas dnia, sir, nie wieczorem. Liczy się każda godzina, w każdej strefie czasowej. – To zdumiewająca prośba. – Niech pan uważa ją za nadzwyczajną. Sytuacja jest nadzwyczajna, sir... i w jakiś sposób muszę sprowokować jeszcze jedną sytuację wyjątkową. Muszę zmusić kogoś, aby wykonał ruch. – Bez podawania szczegółów, może podać mi pan przyczynę? – Tak. Jedyna rzecz, jakiej nigdy nie przewidywaliśmy, że się wydarzy w grupie, stała się. Jest w niej ktoś, kto być nie powinien. – Dobry Boże... Czy aby na pewno? 1071

– Tak, z całą pewnością. Kilka sekund temu wyeliminowałem pana jako taką możliwość. Była czwarta dwadzieścia pięć nad ranem czasu kalifornijskiego: siódma dwadzieścia pięć czasu wschodniego. Andrew Vanvlanderen siedział w swym wykładanym welurem fotelu, ze szklistym wzrokiem i jasnymi zmierzwionymi włosami. W przystępie wściekłości rzucił grubą szklankę od whisky w telewizor. Odbiła się od dębowego biurka i upadła na biały dywan. Z wściekłością schwycił marmurową popielnicę i rzucił nią w telewizor, w którym właśnie szedł dziennik Ali News. Wypukły ekran pękł na drobne kawałeczki. Nastąpiła głośna i ostra implozja, a z wnętrza telewizora buchnął czarny dym. Vanvlanderen ryknął niezrozumiale, starając się coś powiedzieć, ale nie mógł znaleźć odpowiednich słów. W chwilę potem jego żona wybiegła z sypialni. – Co ty robisz? – wrzasnęła. – Nic nie podali, cholera. Zupełnie nic – powiedział ochrypłym głosem. Jego kark i twarz stały się purpurowe, żyły na czole i szyi nabrzmiały. – Do kurwy nędzy, nie podali zupełnie nic. Co się stało? Co się dzieje? Nie mogą tego mi robić. Zapłaciłem im okrągłe dwa miliony. – W chwilę potem bez żadnego 1072

ostrzeżenia, czy oznaki, że dzieje się z nim cokolwiek innego aniżeli napad wściekłości, Vanvlanderen wychylił się nagle z fotela, podniósł do góry drżące ręce, jak gdyby miał odepchnąć niewidzialną ścianę i padł na podłogę. Jego twarz utonęła w dywanie. Ostatni gardłowy dźwięk wydobył mu się z gardła. Jego czwarta żona Ardis Montreaux FrazierPyke Vanvlanderen zrobiła kilka kroków do przodu. Naciągnięta jak pergamin skóra pobladłej nagle twarzy świadczyła o licznych operacjach plastycznych. Rozszerzonymi źrenicami patrzyła na martwego męża. – Ty skurwysynu – wyszeptała. – Jak mogłeś zostawić mnie z tym całym bałaganem, cokolwiek by to było? Cokolwiek byś zrobił.

Rozdział 32 Ahbyahd wezwał swych czterech „księży” do pokoju w motelu, który dzielił z młodym członkiem grupy, mówiącym płynnie po angielsku i nie będącym nigdy w Omanie. Była 5.43 czasu Kolorado. Długie czuwanie zakończyło się. Nie będzie żadnego punktu zbornego. Komando Dwa nie nawiązało kontaktu, co znaczyło, że Yosef i jego ludzie nie żyli: nie było innego wytłumaczenia. 1073

Twardy weteran, w którym płynęła na wpół żydowska krew i który szczerze nienawidził wszystkiego, co zachodnie i żydowskie, nigdy by nie pozwolił, aby choć jednego członka jego grupy ujęto żywcem. Dlatego też zawsze trzymał przy sobie tego kalekiego chłopca o zajęczej wardze, który był gotów na wszystko. – Nawet przy niewielkiej szansie na aresztowanie palnę ci w łeb, moje dziecko. Rozumiesz to? – Najpierw ja to uczynię, stary. Zależy mi bardziej na chwalebnej śmierci niż na nędznym życiu. – Wierzę ci, ty mój młody głupcze, ale zapamiętaj słowa Azry: będąc żywym możesz walczyć. Będąc martwym – nie. Męczennik Azra miał rację, myślał Ahbyahd. Jednakże Azra nie określił ostatecznego poświęcenia, jakiego pragną ci, którzy naprawdę wierzą. Poświęceniem tym była śmierć na polu walki. Dlatego świętej wojnie nie straszne były pułapki, nawet śmierć. Ta grobowa cisza, jaka nastała po ataku na dom w Wirginii i brak Yosefa i jego ludzi mogą być pułapką. Ci na Zachodzie rozumowali tak: nie potwierdzaj niczyjego sukcesu, 1074

nie mów nic; zmuś myśliwych, aby dalej poszukiwali, wabiąc ich w ten sposób w pułapkę. Nic nie miało sensu. Jeśli pułapka ta oznaczała śmierć wroga, w tym przypadku wielkiego wroga, to cóż znaczyła śmierć? W męczennictwie swym mogli doświadczyć szczęścia, jakiego nie mogli doznać za życia. Nie było większej chwały dla wiernych aniżeli wkroczenie w łagodne, miękkie chmury raju Allacha, z krwią wrogów na rękach. A ta wojna była wojną sprawiedliwą. Ten sposób rozumowania mylił Ahbyahda. Czyż to nie chrześcijanie ciągle mówią o poświęceniach dla Chrystusa, wzywając do wojen w jego imieniu? Czyż to nie Żydzi wnosili pod niebiosa swój naród w imię Abrahama, negując prawo innych do istnienia, walcząc o przetrwanie tak jak Machabeusz, ginąc za swe przekonania na górze Massada? Czy Allach mógłby być gorszy w tym towarzystwie? A kto to powiedział? Chrześcijanie i Żydzi? Ahbyahd nie był uczonym. Był zaledwie uczniem, jeśli już ma się znać prawdę, ale rzeczy tych nauczali starsi, ludzie uczeni w świętym Koranie. Nauka, jaka z tego wypływała była jasna: wrogowie ich umieli szybko wymyślić jakąś sprawę i walczyć o nią. I umieli także w jeszcze większym stopniu odmawiać tego prawa innym. Chrze1075

ścijanie i Żydzi w sposób dowolny odwoływali się do swoich Wszechmocnych podczas każdego konfliktu, jaki im zagrażał i z pewnością będą dalej zaprzeczać sprawiedliwej sprawie nieszczęsnych Palestyńczyków. Ale nie mogą im odmówić męczeństwa. A już na pewno nie w tym odległym miejscu nazwanym Mesa Verde, odległym o tysiące kilometrów od Mekki.Bracia moi – tymi słowami mężczyzna o jasnych włosach zwrócił się do czterech mężczyzn stojących w małym, brudnym pokoju motelu. – Nadszedł nasz czas. Powitajmy go w uniesieniu, mając na uwadze, że przed nami lepszy świat, że przed nami raj, w którym będziemy wolni a nie niewolnikami czy pionkami, jakimi jesteśmy tu na Ziemi. Jeśli dzięki miłosierdziu boskiemu przeżyjemy, aby walczyć dalej, to przyniesiemy naszym braciom i siostrom dopełnienie zemsty, jaka nam się słusznie należy. Świat będzie wiedział, że dokonaliśmy tego; będzie wiedział, że pięciu mężnych przeniknęło i zniszczyło wszystko wewnątrz dwóch warowni, wzniesionych przez naszych wrogów, aby nas powstrzymać... Teraz musimy się przygotować. Najpierw poprzez modlitwę a potem poprzez służbę naszej sprawie. W zależności od tego, czego się dowiemy – uderzymy, kiedy najmniej 1076

się tego będą spodziewać. Nie pod osłoną nocy, ale w biały dzień. Do zachodu słońca spędzimy albo świętą godzinę w Salat el Maghreb, albo znajdziemy się w objęciach Allacha. Było niewiele po dwunastej w południe, gdy Khalehla wyszła z samolotu i udała się do holu międzynarodowego portu lotniczego w San Diego. Natychmiast zdała sobie sprawę z tego, że jest śledzona, ponieważ ten, kto ją śledził nie krył się z tym wcale. Niepozorny, otyły jegomość w pogniecionym, źle skrojonym garniturze z gabardyny jadł prażoną kukurydzę z białego tekturowego pudełeczka. Skinął głową raz jeden, odwrócił się i zaczął iść wzdłuż szerokiego i zatłoczonego korytarza w kierunku budynku portu. Był to sygnał. W chwilę potem Rashad zrównała się z nim i zwolniła kroku. – Zdaje się, że na mnie czekałeś – powiedziała nie patrząc na niego. – Gdybym czekał na ciebie, to już byś na kolanach mnie błagała, żebym cię zabrał do domu, co z pewnością musiałbym uczynić. – Skromność twoja jest równie nieodparta, jak ty sam. – Tak mówi moja żona, z tym tylko wyjątkiem, że zwraca się do mnie „mój piękny”. 1077

– Co się dzieje? – Zadzwoń do Langley. Mam wrażenie, że rozpętało się piekło, ale zadzwoń z jednego z tych telefonów. Nie ode mnie, jeśli to ma być mój dom. Zaczekam tam dalej. Jeśli mamy stanowić zespół, to kiwnij głową i idź za mną... W przyzwoitej odległości, oczywiście... – Mógłbyś mieć jakieś imię, jakiekolwiek. – Spróbuj: Shapoff. – Gingerbread? – wtrąciła Khalehla przelotnie spoglądając na agenta, którego sława była tak wielka, że stanowił żywą legendę Agencji. – Berlin Wschodni? Praga? Wiedeń... – Tak naprawdę – powiedział mężczyzna w niechlujnym garniturze z gabardyny – to jestem leworęcznym ortodontą z Cleveland. – Miałam o tobie nieco inne wyobrażenie. – Dlatego nazywają mnie Gingerbread... Cholernie głupie imię. No idź i zadzwoń. Rashad podeszła do najbliższej budki telefonicznej. Niespokojna i nie przywykła do najnowszych telefonów nacisnęła przycisk i udając w zakłopotaniu francuską wymowę poprosiła operatorkę o połączenie z numerem, który 1078

znała na pamięć. – Tak, słucham? – powiedział Mitchell Payton z drugiego końca linii. – MJ, to ja. Co się stało? – Andrew Vanvlanderen umarł dziś wczesnym rankiem. – Zabity? – Nie, to był zawał serca: ustaliliśmy to. Miał we krwi sporo alkoholu i wyglądał kiepsko – nie ogolony, z podkrążonymi oczami, cuchnący potem i nie tylko – ale to był zawał. – Cholera, cholera... – Zwróciliśmy też uwagę na dziwny zbieg okoliczności – tylko okoliczności, nic konkretnego. Siedział przed telewizorem bez przerwy od kilku godzin i najwyraźniej go rozwalił marmurową popielniczką. – A to dziwne, bardzo dziwne – rzekła agentka z Kairu. – Co mówi żona?Zalewając się nadmierną ilością łez i łkając, aby zostawić ją samą, ta stoicka wdowa twierdzi że załamał się na skutek wielkich strat, jakie poniósł na giełdzie i w wyniku innych inwestycji, o których, naturalnie, nic jej nie wiadomo. Przy1079

najmniej tak twierdzi. Do tego małżeństwa doszło z pewnością dzięki intercyzie, którą ukryli w materacu. – Sprawdziłeś te informacje? – Naturalnie. Jej portfel wystarczyłby na utrzymanie kilku małych państw. Dwa z jej koni zwyciężyły nawet w dubelcie w Santa Anita w ubiegłym tygodniu i, wspólnie z innymi, galopują po miliony dolarów, jakie mogą zdobyć w formie nagród. – A więc kłamała. – Pewnie, że kłamała – zgodził się Payton. – Ale niekoniecznie o jego depresji. – No, niech to będzie inne słowo. Złość. Niepohamowana wściekłość połączona z histerycznym strachem.Coś nie wyszło?Nie podaliśmy do publicznej wiadomości czegoś, co się w rzeczywistości wydarzyło. A może się nie wydarzyło, a może tak... A może coś zostało sknocone. Wszystko może być. Ale to dało dobry początek. Być może wzięto kilku zabójców żywcem, tak jak ujęto tego jednego w Mesa Verde. – A jeńców można zmusić do mówienia, do mówienia wiele, nawet całych 1080

tomów. – Otóż to. Wszystko czego nam potrzeba, to jednego źródła, które poda miejsce, sposób podróżowania, ujawni skrzynkę kontaktową. I mamy takie źródło, taką osobę. Zbyt trudno ukryć wszystko. Ktokolwiek stał za tymi zabójstwami musi zdawać sobie z tego sprawę, a przynajmniej winien to założyć. I to mogło dręczyć Andrew Vanvlanderena. – A jak mają się sprawy z więźniem? – Stracił przytomność, ale jak mówi lekarz – wyjdzie z tego. To maniak. Próbował już wszystkiego. Chciał się sam udusić. Próbował połknąć swój język. Lekarze dali mu zastrzyk ze środkami uspokajającymi, jeszcze przed surowicą. To wszystko trochę się opóźnia... Lekarze powiedzieli mi, że mniej więcej za godzinę będę miał pierwszy raport. – Z tego, czego się dowiedziałam widzę, że nie mogę ot tak wpaść i przycisnąć wdowę. – Właśnie tak, moja droga – przerwał jej Payton. – Dokładnie tak uczynisz. Z tych poszlak mają być dowody. Kiedy taka osoba jak pani Vanvlanderen wchodzi w tak bliskie więzi z potencjalnym prezydentem Stanów Zjednoczonych, wówczas wszystkie względy natury osobistej idą na drugi plan... prze1081

prosisz wylewnie, ale trzymaj się scenariusza, który nakreśliliśmy. – Kiedy się o tym myśli – powiedziała Khalehla – mając na względzie okoliczności, to trudno sobie wyobrazić lepszą sytuację. Jestem ostatnią osobą, jakiej mogłaby się spodziewać. Potrząsnę nią. – Miło mi, że się zgadzasz. Pamiętaj, możesz okazywać współczucie, ale względy bezpieczeństwa narodowego mają priorytet. – A co z Shapoff em? Stanowimy zespół? – Tylko wówczas, gdy będzie ci potrzebny. Wypożyczyliśmy go wywiadowi marynarki jako konsultanta i jestem zadowolony, że jest tam. Wolałbym jednak, żebyś zaczęła sama. Pomyśl nad tym, jak nawiązać kontakt. – Rozumiem, że nic mu nie powiedziano. – Nie. Tylko tyle, że ma ci udzielić wszelkiej pomocy, o jaką poprosisz. – Rozumiem. – Adrienne – rzekł Dyrektor Operacji Specjalnych przeciągając sylaby imienia. – Musisz wiedzieć jeszcze coś. Chyba jesteśmy o krok bliżej jeśli chodzi o naszego blond przyjaciela z Europy. A być może. nawet sedna sprawy... – Kim on jest? Czego się o nim dowiedziałeś? 1082

– Nie wiemy, kim jest, ale wiemy, że pracuje dla tych, którzy pragną widzieć Evana w Białym Domu, lub przynajmniej nieco bliżej niego... – O Boże. Chyba jemu samemu nie przyszłoby to do głowy nawet za tysiąc lat. Kim są ci ludzie? – Bardzo bogaci i bardzo pomysłowi, jak mi się zdaje. Payton opowiedział jej pokrótce o zbliżającej się kampanii, mającej na celu zdobycie wiceprezydentury dla Kendricka. – Jennings powołał się na opinię jego ludzi, którzy są przekonani, że Kendrick może zajść „szybko i wysoko”, jak sam to powiedział. Według mnie nie będzie miał najmniejszych skrupułów. – Nie przeszkodzi mu nawet reakcja prezydenta – powiedziała Khalehla spokojnym tonem. – Każdy krok, każde posunięcie, jakiego dokonali, zostało dokładnie przemyślane i przeanalizowane, z wyjątkiem jednego. – Co masz na myśli? – Odpowiedź Evana, MJ. Nigdy się na to nie zgodzi. – Tak, ten but jeszcze nie spadł z nogi. – Musiałby to być żelazny but wielkości stopy Sfinksa... A więc mamy dwie 1083

grupy: jedna z nich pcha naszego bohatera z Kongresu do Białego Domu; druga czyni wszystko, co tylko może, żeby go tam nie dopuścić. – Doszedłem do tego samego wniosku. Mówiłem zresztą o tym prezydentowi. Bierzcie się do roboty, oficerze Rashad. Proszę zadzwonić, kiedy znajdziecie się już w hotelu. Być może do tego czasu będą wiadomości od lekarzy. – Nie mogłabym zobaczyć się z moimi dziadkami? Mieszkają tu w pobliżu. – Czy ty masz dwanaście lat? Absolutnie wykluczone. – Rozumiem. Było trzy po trzeciej po południu według czasu wschodniego. Limuzyny stały zaparkowane na podjeździe posiadłości w Cywind Hollow. Szoferzy palili papierosy, rozmawiając cicho. Wewnątrz odbywała się konferencja. – To będzie krótkie spotkanie – oświadczył Miloś Varak, zwracając się do członków Inver Brass. Znajdowali się w dużym mrocznym gabinecie. Światło lamp oświetlało tylko ich twarze. – Ale waga informacji jest tak wielka, że wezwałem doktora Wintersa. Uważałem, że należy go koniecznie o tym powia1084

domić. – To oczywiste – powiedział gniewnie Eric Sundstrom. – Zostawiłem całe laboratorium, nie wiedząc co robić. – Wyciągnąłeś mnie, Milośie, z sądu – oświadczyła Margaret Lowell. – Mam nadzieję, że masz. rację, jak to zwykle bywa. – Przyleciałem z Nassau – powiedział Gideon Logan uśmiechając się łagodnie – ale i tak nic nie robiłem, wyjąwszy łowienie ryb, kiedy zadzwonił ten piekielny dzwonek na statku. I tak nic nie złapałem. – Nie mogę powiedzieć nawet tego o sobie – dodał Jacob Mandel. – Byłem na meczu koszykówki, kiedy odezwał się pager. Tak naprawdę, mało brakowało, a bym go nie usłyszał. – Myślę, że powinniśmy zacząć – powiedział Samuel Winters, z dziwną nutą w głosie, wyrażającą częściowo zniecierpliwienie i częściowo podenerwowanie. – Wiadomość jest druzgocąca. Margaret Lowell spojrzała na siwego historyka: – Oczywiście, zaczynamy. Właśnie odzyskiwaliśmy oddech. – Mogłem mówić o łowieniu ryb – powiedział Gideon Logan – ale tak naprawdę to nie o tym myślałem, Samuelu. Rzecznik Inver Brass skinął głową 1085

próbując się uśmiechnąć: – Proszę mi wybaczyć, jeśli wyglądam na podenerwowanego. Tak naprawdę, to jestem przestraszony. Wy także będziecie. – A zatem, laboratorium nie jest w tej chwili ważne. – Sundstrom powiedział to poważnie, tak jakby otrzymał słuszną reprymendę. Proszę, kontynuuj, Miloś. – Obserwuj bacznie każdą twarz, każdą parę oczu. Patrz na mięśnie szczęk, powieki i czoła. Patrz kto nieświadomie przełyka ślinę i komu nabrzmiały żyły na szyi. Jedna osoba z tych czterech najbliższych zna prawdę. Ona jest zdrajcą.Palestyńscy terroryści dokonali ataku na dom Kendricka zarówno w Wirginii, jak i w Kolorado. Były poważne straty w ludziach. W posiadłości nad Chesapeake Bay wybuchło istne piekło. Wszyscy obecni w tym niezwykłym pokoju albo opadli w szoku w fotelach do tyłu, albo pochylili się nad stołem. Wydawali gardłowe dźwięki, mając oczy rozszerzone przerażeniem lub zwężone w niewierze. Potok pytań zwalił się na Varaka, przypominając serię z karabinu maszynowego: – Czy Kendrick został zabity? – Kiedy to się stało? 1086

– Nic o tym nie słyszałem! – Czy pochwycono kogoś żywcem? – ostatnie pytanie zadał Gideon Logan, któremu Varak bacznie się przyjrzał. Pociemniała twarz Logana wyrażała wściekłość. A może to było szaleństwo lub... strach? – Odpowiem na wszystkie pytania, jeśli będę mógł – powiedział Czech, koordynujący działalność Inver Brass. – Muszę jednak wam powiedzieć, że nie wiem wszystkiego. Mówi się, że Kendrick przeżył i obecnie jest pod ochroną. Ataki miały miejsce wczoraj późnym popołudniem lub wczesnym wieczorem. – Doprawdy – wykrzyknęła Margaret Lowell. – Wczoraj? A dlaczego nie wiesz dokładnie? Dlaczego nie wiemy o tym my wszyscy? Dlaczego nie wie o tym cały kraj? – Nałożyli całkowite embargo na informacje. Najwyraźniej zwrócił się o to wywiad i prezydent wyraził zgodę. – Prawdopodobnie po to, by wyprowadzić Arabów z równowagi – powiedział Mandel. – Oni zabijają dla rozgłosu i jeżeli go nie zdobędą, to wariują jeszcze bardziej niż normalnie. Szaleńcy zrobią wszystko. – Jeśli żyją, to muszą 1087

się stąd wynieść – dodał Sundstrom. – Czy mogą wyjechać z kraju, Varak? – To zależy od poziomu ich przygotowania, a także od tego, kto im umożliwił wjazd do USA. – Czy kogokolwiek z Palestyńczyków ujęto żywcem? – Gideon Logan obstawał przy swoim pytaniu. – Mogę tylko spekulować – odpowiedział Czech z oczami pozbawionymi wyrazu, ale skrywającymi intensywny proces myślowy. Miałem szczęście, że dowiedziałem się o tym, zanim nałożono całkowite embargo. Nie podano liczby ofiar śmiertelnych. – Jak więc wyglądają twoje spekulacje? – zapytał Sundstrom. – W najlepszym razie istnieje 10 do 15 procent szansy, że ujęto któregokolwiek z napastników żywcem. Tę ocenę opieram na bliskowschodnich statystykach. Najczęściej terroryści mają przy sobie kapsułki z cyjankiem potasu, ukryte ostrza i strzykawki przylepione taśmą do różnych części ciała. Wszystko po to, aby raczej odebrać sobie życie, aniżeli wyjawić cokolwiek podczas tortur, lub po podaniu narkotyku. Proszę pamiętać, że śmierć nie stanowi dla tych ludzi żadnego poświęce1088

nia. Śmierć to tylko przejście do życia pozagrobowego, pełnego radości, której ciągle im brakowało tu, na Ziemi. – A zatem jest możliwe, że ujęto żywcem jednego lub dwu, czy nawet więcej terrorystów – upierał się Logan. – To możliwe, w zależności od liczby osób, które były w to zaangażowane. Bardzo ważną sprawą jest ustalenie tych faktów. – Dlaczego aż tak ważne? – zapytał Samuel Winters. – Ponieważ wszyscy wiemy, jakie nadzwyczajne środki ochrony podjęto wobec Kendricka – odpowiedział czarny przedsiębiorca przyglądając się twarzy Varaka. – I myślę, że koniecznie musimy się dowiedzieć jak ci nieokrzesani fanatycy je ominęli. Czy wiadomo ci coś na ten temat, Varak? – Tak, sir. Mam własny pogląd na tę sprawę, niezupełnie oficjalny i myślę, że w przeciągu kilku dni władze federalne powiążą to tak, jak ja to uczyniłem. – O co chodzi, do diabła? – wykrzyknęła Margaret Lowell głosem doniosłym i ostrym. – Rozumiem, że zdajecie sobie sprawę, że Andrew Vanvlanderen... – Nie – wtrąciła Lowell. 1089

– A co z nim? – zapytał Gideon Logan. – Czy powinniśmy? – dorzucił Mandel. – Umarł – powiedział Eric Sundstrom siadając z powrotem na krześle. – Cooo? – to pytanie padło trzy razy z rzędu. – Umarł dziś wczesnym rankiem w Kalifornii. Zbyt późno dla wydań gazet na wschodnim wybrzeżu – wyjaśnił Winters. Jako przyczynę zgonu podano zawał serca. Dowiedziałem się o tym z radia. – Ja także z radia – powiedział Sundstrom. – Nie słuchałam radia – mruknęła Margaret Lowell. – Byłem na meczu koszykówki – powiedział Jacob Mandel z nutką samokrytyki w głosie. – Nie to jednak stanowi najważniejszą wiadomość dnia – kontynuował Sundstrom siadając na przedzie. – Ostatnie wydanie „Washington Post” podało tę wiadomość na czwartej, czy nawet na piątej kolumnie, a przecież Vanvlanderen był znaną osobą, przynajmniej w tym mieście. Lecz poza miastem i Palm Springs niewielu słyszało jego nazwisko. 1090

– Ale jaki ma to związek z Palestyńczykami? – zapytał Logan patrząc swoimi ciemnymi oczami na Varaka. – Z tym zawałem to niepewna sprawa, sir. Twarze siedzących przy stole wyglądały tak, jakby były z granitu, zastygłe, kamienne twarze. Zwolna jedni zaczęli spoglądać na drugich, uświadamiając sobie ogrom wagi tego co usłyszeli. – Niesłychane oświadczenie, panie Varak – rzekł Winters cicho. – Mógłby pan to wyjaśnić, tak jak pan wyjaśnił to mnie? – Ludzie zgrupowani wokół wiceprezydenta Bollingera, a to właśnie oni wnieśli największy wkład do funduszu partyjnego, walczą między sobą. Dowiedziałem się, że istnieją różne frakcje. Jedna z nich chce zastąpić wiceprezydenta innym kandydatem, druga pragnie go zatrzymać. Jeszcze inna namawia do czekania, aż krajobraz polityczny nieco się wyjaśni. – A więc? – śpiewnym głosem zapytał Jacob Mandel zdejmując okulary. Jedyną osobą nie do przyjęcia przez wszystkich jest Evan Kendrick. – I co, Miloś? – zapytała Margaret Lowell.Cokolwiek uczynimy, pociągnie to za sobą pewien 1091

stopień ryzyka – odpowiedział Varak. – Starałem się ów poziom ryzyka ograniczyć do minimum. Poza tym zagwarantowałem państwu anonimowość. Niemniej jednak, aby rozpocząć kampanię kongresmana Kendricka musieliśmy założyć komitet polityczny, przez który płynęły znaczne ilości pieniędzy i materiałów, bez podawania nazwisk państwa. Zajęło to nam siedem tygodni i być może wiadomość o tym dotarła do San Diego... Nietrudno domyślić się, jaka była reakcja ludzi Bollinger'a, szczególnie tych z grupy najbardziej mu przychylnych. Kendrick to prawdziwy bohater Ameryki, to prawdziwy kandydat partii, który mógłby wygrać dzięki swej popularności, tak jak to proponowaliśmy. Tamci ludzie mogli wpaść w panikę i uznać, że potrzebne jest im natychmiastowe i ostateczne rozwiązanie... Do tych ostatnich musieli bez wątpienia należeć Vanvlanderenowie, a pani Vanvlanderen, która jest szefem sztabu wiceprezydenta posiada rozległe koneksje w Europie i na Bliskim Wschodzie. – O Jezusie! – wykrzyknął Sundstrom. – Czy sugeruje więc pan, że wiceprezydent Bollinger jest odpowiedzialny za te wszystkie zamachy terrorystyczne, za te morderstwa? 1092

– Nie bezpośrednio, sir. Mogło to bardziej przypominać uwagę Henryka II, jaką uczynił w sądzie królewskim o Thomasie Beckecie: „Czy nikt nie uwolni mnie od tego uprzykrzonego księdza?” Król nie wydał żadnego rozkazu, niczego nie polecił, zadał tylko znaczące pytanie, może uśmiechając się nawet, ale rycerze zrozumieli dobrze. A sprawa wyglądała tak, że wpływowe osoby pomogły zabójcom dostać się do kraju i wyposażyły ich, gdy już tu byli. – Nie do wiary – powiedział Mandel biorąc do ręki okulary. Wypowiedział te słowa prawie szeptem. – Chwileczkę – wtrącił Gideon Logan pochylając głowę w bok i ze wzrokiem utkwionym w Czecha. – Sugerowałeś, że zawał serca Vanvlanderena mógł być czymś innym. Dlaczego to podejrzewasz i, jeśli masz rację, to jaki to ma związek z Palestyńczykami? – Moje pierwsze podejrzenia, że nie był to atak serca zrodziły się wtedy, kiedy pani Vanvlanderen poleciła dokonać kremacji ciała w godzinę po przewiezieniu go do kostnicy, rozpowiadając, że przyrzekli to sobie z mężem nawzajem. 1093

– Co całkowicie uniemożliwiało przeprowadzenie sekcji – adwokatka Lowell skinęła głową, potwierdzając rzecz absolutnie oczywistą. – Jak to się ma do Palestyńczyków? – Na początek proszę wziąć pod uwagę czynnik czasu. W pełni zdrowy człowiek, nie mający żadnych kłopotów z sercem, umiera nagle w okresie krótszym niż dwadzieścia cztery godziny po napadzie na domy Kendricka. Następnie proszę wziąć pod uwagę rozległe koneksje pani Vanvlanderen na Bliskim Wschodzie – mówiliśmy o nich podczas ostatniego spotkania. Agenci FBI połączą ze sobą te rzeczy w przeciągu kilku dni. I jeśli jest to prawda, odkryją związek z masakrą. – Ale jeśli Vanvlanderen współpracował z terrorystami, to dlaczego go zabito? – zapytał zdezorientowany Sundstrom. – Przecież to on trzymał sznurki w ręku. – Ja odpowiem, Ericu – rzekła Margaret Lowell. – Najlepszym sposobem usunięcia dowodu jest jego zniszczenie. Zabija się kuriera, a nie osobę, która wysłała list. W ten sposób nie można wykryć sprawcy. 1094

– Przestańcie – wykrzyknął Jacob Mandel. – Czy w naszym rządzie mogą być takie śmiecie? – Mogą być, przyjacielu – odpowiedział Samuel Winters. – Inaczej my sami nie robilibyśmy tego, co robimy. – To jest tragedia – rzekł finansista kręcąc głową z żalem. – Naród z takimi perspektywami, a tak zepsuty od głowy. Zmieniają zasady, zmieniają prawa. Po co? Dla kogo? – Dla samych siebie – odpowiedział Gideon Logan cichutko. – Myślisz, że coś się wydarzy, Milośie? – zapytała Margaret Lowell. – Jeśli te moje przypuszczenia okażą się słuszne, a embargo na doniesienia zostanie uchylone, to mniemam, że będziemy mogli przeczytać artykuły w prasie, w których nie będzie żadnych nazwisk oficjeli mających jakikolwiek związek z terrorystami. Znajdą się natomiast kozły ofiarne i to już nieżyjące. Waszyngton nie może sobie pozwolić na cokolwiek innego: jego polityka zagraniczna ległaby w gruzach. – A co się stanie z Bołlingerem? – Sundstrom ponownie usiadł na krześle. – Jeśli te kozły ofiarne będą wiarygodne i wystarczające, to oficjalnie dadzą 1095

mu spokój... Oficjalnie, a więc nas by to nie obchodziło. – To interesujące stwierdzenie, aczkolwiek niewiele wyjaśnia, panie Varak – powiedział Winters. – Mógłby pan wyjaśnić? – Bardzo proszę, sir. Choć muszę wracać do Chicago, to jednak załatwiłem pewne sprawy z personelem urzędu telefonicznego w San Diego, który dostarczy mi danych o każdej rozmowie telefonicznej, jaka będzie prowadzona z rezydencji Bollingera, lub jego biura, oraz jaką odbędzie którykolwiek z członków jego sztabu. Podadzą mi numery telefonów, z których się łączono, oraz czas trwania rozmowy, nawet jeśli ktoś będzie dzwonić z automatu. Jeśli się nie mylę, to otrzymamy dość amunicji, nawet jeśli będą to tylko poszlaki, aby przekonać wiceprezydenta do rezygnacji z kandydowania z listy partyjnej. Ostatni samochód zjeżdżał z podjazdu, gdy Samuel Winters odłożył słuchawkę w bogato zdobionym pokoju bawialnym i podszedł do Varaka, który stał przy dużym oknie. – Który to z nich? – zapytał Czech, wpatrując się w znikające pojazdy. – Myślę, że będziesz wiedzieć, zanim nastanie ranek w Kalifornii... śmigłowiec 1096

przyleci za pięć minut. Odrzutowiec ma zezwolenie na start o czwartej trzydzieści. – Dziękuję, sir. Wierzę, że nie na darmo poczyniliśmy te wszystkie przygotowania. – Miałeś dużo racji, Miloś. Ktokolwiek to jest, nie będzie miał odwagi dzwonić. Będzie musiał, lub musiała, zgłosić się osobiście. Czy w hotelu wszystko już przygotowano? – Tak. Mój kierowca będzie miał klucze do służbowego wejścia i apartamentu. Będzie czekać na mnie na lotnisku w San Diego. Ja sam wjadę windą towarową. – Powiedz mi, proszę – rzekł siwy historyk o wyglądzie arystokraty – czy możliwe jest, aby scenariusz, który nam przedstawiłeś był prawdziwy? Czy Andrew Vanvlanderen mógł rzeczywiście wejść w kontakt z Palestyńczykami?Nie, sir to niemożliwe. Jego żona nigdy by się na to nie zgodziła. Wcześniej sama by go zabiła, gdyby próbował to zrobić. Takie skomplikowane sprawy można powiązać, oczywiście z trudem, ale nigdy by nie ryzykowała. Ona jest 1097

profesjonalistką. W oddali, nad Chesapeake Bay rozległ się łoskot łopat śmigłowca. Ciągle narastał. Khalehla położyła torbę na podłodze, rzuciła dwa pudełka i trzy torebki na łóżko. Sama rzuciła się także na pościel, grzebiąc głowę w poduszce. Poprosiła Gingerbreada Shapoffa, aby wysadził ją przy domu towarowym, by mogła sobie kupić trochę ubrań, ponieważ jej rzeczy były albo w Kairze, albo w Fairfax, albo na policji na Bahamach, lub nawet na pokładzie odrzutowca lotnictwa amerykańskiego.Koszałki opałki – powiedziała naśladując nieumiejętnie Scarlett O'Hara i patrząc bezmyślnie w sufit. – Pomyślę o wszystkim jutro – powiedziała sama do siebie. Ależ nie, niech to szlag trafi, nie można. Usiadła i sięgnęła po słuchawkę telefonu. Uważnie wykręciła odpowiedni numer Paytona w Langley w Wirginii. – Tak? – MJ, czy ty nigdy nie chodzisz do domu? – A ty już jesteś w domu, moja kochana? 1098

– Sama już nie wiem, gdzie jest mój dom, ale zdradzę ci coś, wujku Mitch. – Wujku...? Na Boga, pewnie chcesz pojeździć na kucyku. O co chodzi? – Mój dom pewnie będzie oznaczać wspólne życie z naszym przyjacielem. – O, do licha, posunęłaś się do przodu. – Nie ja. To on. Mówił nawet o jakichś dwudziestu czy trzydziestu latach. – O czym? – Nie wiem. O jakimś domu, dzieciach. No wiesz, o tym wszystkim. Tak mi się przynajmniej wydaje. – No to sprowadźmy go żywego, Adrienne. Khalehla potrząsnęła głową nie po to, by zaprotestować, lecz żeby wrócić do rzeczywistości. – Wystarczyło powiedzieć: Adrienne, MJ. Przepraszam. – Nie musisz przepraszać. Każdemu z nas należy się coś z życia, a wiesz, że pragnę, byś była szczęśliwa. – Ty nigdy nie byłeś szczęśliwy, prawda? – Był to mój własny wybór, oficerze operacyjny Rashad. – O, widzę, że cię trafiłam, czy też może mam powiedzieć: sir. – Mów sobie 1099

jak chcesz, ale teraz posłuchaj mnie. Mam już pierwszy raport z kliniki – wiesz, o tym pojmanym. Najprawdopodobniej podróżują w przebraniu księży, księży maronickich, na paszportach Izraela. Ten chłopiec niewiele wie: jest nieważny. Pozwolili mu uczestniczyć w tej akcji ze względu na Kendricka. Chłopak został okaleczony, gdy był z kongresmanem w Omanie. – Wiem, powiedział mi to Evan. Byli w samochodzie policyjnym jadącym do Dżabal Szam. Na egzekucję, przynajmniej tak im się wydawało. – Sprawy się komplikują... temu chłopcu powiedziano niewiele, jest roztrzęsiony. Z tego co dowiedzieli się nasi eksperci wynika, że dwie grupy miały się spotkać w pobliżu lotniska. „Komando Jeden” miało połączyć się z „Komando Dwa”, co może oznaczać, że banda z Fairfax miała się połączyć z jednostką z Kolorado. – To wymaga wielu przygotowań, MJ. Trzeba wiele podróżować. Ci, którzy to opracowali mieli sporo oleju w głowie, mam na myśli marszrutę. – Rzeczywiście, pomyśleli niekiepsko, wszystko skryli. Można wręcz powiedzieć, że wyczuwa się ślad biurokratyzmu. 1100

– Skoro o tym mówisz – jestem dwa piętra ponad zbolałą wdową. – Jej biuro zostało postawione na nogi. Dowiedziała się, że możesz do niej zadzwonić. – No to ogarnę się trochę i biorę się do roboty. A tak na marginesie – musiałam sobie kupić trochę ubrań i niech mnie licho porwie, jeśli mam za to płacić. Powiem szczerze: te ciuchy nie są w moim stylu: trochę za ostre. – Myślę, wziąwszy pod uwagę dawne stosunki pani Vanvlanderen, że możesz sobie pozwolić na bardziej szałowy wygląd. – Aż tak szałowo to te ciuchy nie wyglądają.No, myślę, że nie. Zadzwoń, kiedy to się już skończy. Khalehla położyła słuchawkę na widełkach, popatrzyła na nią przez chwilę i sięgnęła do torby. Otworzyła ją i wyjęła kartkę, na której zanotowała numer telefonu Evana w Mesa Verde. W chwilę potem zadzwoniła. – Rezydencja pana Kendricka – powiedział kobiecy głos, po którym rozpoznała jedną z pielęgniarek. – Czy mogę rozmawiać z kongresmanem, mówi panna Adrienne z Departamentu Stanu. – Proszę bardzo, szanowna pani, ale proszę chwilę zaczekać, aż go wezwę. 1101

Właśnie żegna się z tym uroczym młodym Grekiem. – Z kim? – Myślę, że jest Grekiem. Zna wielu ludzi, których kongresman spotkał będąc w Arabii. – O czym pani mówi? – O księdzu. Jest młodym księdzem z... – Zabieraj go stamtąd! – wrzasnęła Khalehlazrywając się na równe nogi. Wołaj ochronę! Oni tam są. Chcą go zabić!

Rozdział 33 Okazało się to bardzo proste, pomyślał Ahbyahd, obserwując wszystko z lasu naprzeciwko dużego domu pogardzanego wroga. Szczery i sympatyczny młody duchowny, którego papiery były w porządku i który – oczywiście – nie miał przy sobie żadnej broni, przynosi pozdrowienia od przyjaciół wielkiego człowieka. Któż by mu odmówił krótkiego spotkania, temu niewinnemu świętemu mężczyźnie z dalekiego kraju, który nie zdawał sobie sprawy z formalności związanych z odwiedzaniem ważnych osobistości? Początkowa odmowa zo1102

stała odwołana przez samego wroga; reszta zależała od wysoce pomysłowego terrorysty. To, co pozostało, zależało od nich wszystkich. Nie zawiodą. Ich młody przyjaciel wychodził z domu! Wymienił uścisk dłoni z obrzydliwym „Amalem Bahrudi” pod bacznymi spojrzeniami strażników w urzędniczych garniturach, z automatycznymi pistoletami. Wierni mogli jedynie szacunkowo ocenić liczbę straży; na zewnątrz było ich co najmniej dwunastu, wewnątrz prawdopodobnie jeszcze więcej. Dzięki miłości Allacha pierwsze uderzenie wyeliminuje wielu strażników, zabijając większość i ciężko raniąc resztę. Ich towarzysza odprowadzano zakręcającym podjazdem do samochodu zaparkowanego na drodze za wysokim żywopłotem. Już tylko kilka chwil. Ukochany Allach im sprzyjał! Pojawiło się następnych trzech strażników, i teraz przed domem było ich już siedmiu. Czyń swoją powinność, bracie! Jedź uważnie! Towarzysz doszedł do samochodu, grzecznie pochylił głowę, czyniąc znak krzyża i raz jeszcze wymienił uścisk dłoni; towarzyszącego mu mężczyznę zasłaniał przed innymi żywopłot. Otworzył drzwiczki samochodu i lekko kaszlnął, opierając się o oparcie przedniego siedzenia i sięgając prawą ręką w dół. 1103

Nagle, z pewnością i prędkością prawdziwego fedaina obrócił się z obosiecznym ostrzem w dłoni i zanurzył je w gardle strażnika nim ten się zorientował, co się dzieje. Strażnik upadł, tryskając krwią, a terrorysta złapał jednocześnie za broń i za jego ciało, odciągając je przez drogę w krzaki na skraju lasu. Spojrzał w kierunku Ahbyahda, kiwnął głową i pobiegł do samochodu. Z kolei Ahbyahd pstryknął palcami i dał sygnał braciom schowanym za nim wśród drzew. Trzej mężczyźni ruszyli ostrożnie do przodu, ubrani – podobnie jak ten siwy – w ubrania wzorowane na wojskowych, z lekkimi karabinami maszynowymi w dłoniach i z granatami przyczepionymi do polowych kurtek. Mówiący po angielsku zabójca za kierownicą włączył silnik, wrzucił bieg i pojechał wolno, od niechcenia, w kierunku lewego wyjazdu. Znienacka – z silnikiem na najwyższych obrotach – skręcił samochodem ostro w prawo i wjechał na podjazd, jednocześnie sięgając pod tablicę rozdzielczą i naciskając przycisk. Otwierając drzwi skierował samochód na duży frontowy trawnik, wprost na drepczących strażników rozmawiających z członkiem Kongresu, a sam wyskoczył z pędzącego pojazdu na żwir. Kiedy uderzał o ziemię, usłyszał krzyk kobiety, docho1104

dzący przez kakofonię dźwięków: ryczącego silnika i wrzasków rządowych patroli. Jedna z pielęgniarek wybiegła przez frontowe drzwi, wołając coś niezrozumiale; na widok pędzącego samochodu bez kierowcy obróciła się i krzyknęła znów, tym razem do Kendricka, który znajdował się najbliżej kamiennego wejścia.Uciekaj! wrzasnęła, powtarzając słowa, które dopiero co usłyszała. – To ciebie chcą zabić! Mężczyzna rzucił się biegiem do ciężkich drzwi, chwytając kobietę za ramię i popychając ją przed sobą, gdy tymczasem strażnicy otworzyli ogień do pustego metalowego potwora szarpiącego się bezładnie, który jechał teraz z boku domu, wprost na rozsuwane szklane drzwi werandy. W środku Evan walnął ramieniem w drzwi i zamknął je. To, i grube pancerne szkło, uratowały im życie. Wybuchy przypominały grzmoty kolejnych spustów z jakiegoś ogromnego pieca – wywalały okna i drzwi, zapalały zasłony i meble. Na zewnątrz przed frontem domu siedmiu strażników z CIA padło pod razami kawałków szkła i metalu wyrzuconymi w powietrze przez pięćdziesiąt kilo dynamitu przymocowane pod samochodem. Czterech nie żyło, z głowami i ciałami podziurawionymi jak rzeszoto; dwóch jeszcze żyło, krew leciała im z 1105

oczu i piersi. Ostatni, z urwaną lewą ręką, z wściekłością strzelając seriami rzucił się przez trawnik do księdzaterrorysty, który z obłąkanym śmiechem strzelał na prawo i na lewo. Obaj mężczyźni zastrzelili się wzajemnie chłodnego, choć słonecznego dnia w stanie Kolorado. Kendrick przypadł do kamiennej ściany w holu, przyciskając się do wystającego ornamentu skalnego. Spojrzał na pielęgniarkę. – Proszę tu zostać – rozkazał i zaczął powoli przesuwać się do rogu salonu. Wszędzie unosił się dym, roznoszony podmuchami z potłuczonych okien. Słyszał krzyki na zewnątrz; strażnicy otaczający dom gromadzili się teraz w jednym miejscu i fachowo wzajemnie osłaniali, przegrupowując się na inne pozycje. Cztery wybuchy nastąpiły jeden po drugim – granaty! Potem rozległy się krzyki po arabsku: – Śmierć naszym wrogom! Śmierć Wielkiemu Szatanowi! Krew zapłaci za krew! Powtarzające się wystrzały z broni automatycznej słychać było z różnych stron. Wybuchły dwa następne granaty, jeden, wrzucony przez rozwalone okno wprost do salonu, wysadził w powietrze przeciwległą ścianę. Evan rzucił się pod osłonę kamienia, a potem, kiedy na rumowisku ucichło, zawołał:Manny! 1106

Manny? Gdzie jesteś? Odezwij się! Nie było nic słychać, oprócz nieustannego dzwonienia najwyraźniej popsutego telefonu. Strzały na zewnątrz rozbrzmiewa ły coraz bardziej ogłuszająco, wybuch za wybuchem, kule odbijające się od ścian uderzały w drewno, dziko panoszyły się w powietrzu. Manny był przedtem na werandzie, werandzie z oszklonymi drzwiami! Kendrick musi się tam dostać. Musi! Wpadł w dym i ogień salonu, osłaniając oczy i nos, gdy nagle jakaś postać wpadła w potłuczone okno, rozwalając resztki szkła. Mężczyzna poturlał się po podłodze i zerwał się na nogi. – Ahbyahd! krzyknął sparaliżowany Evan. – To ty! – wrzasnął Palestyńczyk z wycelowaną bronią. – Spływa na mnie chwała! Chwała! Bądźże pozdrowiony ukochany Allachu! Przynosisz mi wielkie szczęście! – Czy aż tyle jestem dla ciebie wart? Tylu zabitych? Tylu ciężko rannych? Naprawdę aż tyle jestem wart? Czy twój Allach wymaga tak wielu zabitych? – I ty mówisz o zabitych? – wrzasnął terrorysta. – Azra nie żyje! Yosef nie żyje! Zaya zabita przez Żydów z nieba nad doliną Bekaa! Wszyscy inni... setki, 1107

tysiące – nie żyją! Teraz Amalu Bahrudi, sprytny zdrajco, zabieram cię do piekła.Jeszcze nie – rozległ się z przejścia wiodącego na werandę półszept, półkrzyk. Słowom towarzyszyły dwa głośne, wibrujące strzały pistoletowe, które na krótko zagłuszyły gwałtowną kanonadę na zewnątrz. Ciało Ahbyahda, Białego, wygięło się w łuk pod uderzeniami kul, czaszkę miał częściowo roztrzaskaną. Emmanueł Weingrass, z twarzą i koszulą umazaną we krwi, z lewym ramieniem wysuniętym w przejście na werandę, osunął się na podłogę. – Manny! – krzyknął Kendrick, podbiegając do starego architekta. Ukląkł i uniósł z ziemi górną część jego ciała. – Gdzie jesteś ranny? – Spytaj, gdzie nie jestem – odparł gardłowo, z trudem Weingrass. – Sprawdź te dwie dziewczyny! Kiedy... wszystko się zaczęło, podeszły do okien... Usiłowałem je powstrzymać. Sprawdź, czy są w porządku, do diabła! Evan spojrzał na dwa ciała leżące na werandzie. Z rozsuwanych drzwi za nimi została tylko rama z kilkoma ostro zakończonymi kawałkami grubego szkła. Samochodowa bomba zrobiła swoje z dwóch ludzkich ciał pozostało trochę poszatkowanej skóry i krwi. – Nie mam co sprawdzać, Manny. Przykro mi. 1108

– Uważasz się za jakiegoś cholernego Boga w twoim pieprzonym niebie! – wykrzyknął Weingrass ze łzami w oczach. – Czego jeszcze chcesz, ty oszuście?! – Starzec stracił przytomność. Odgłos wystrzałów na zewnątrz zamilkł. Kendrick, przygotowany na najgorsze, wyszarpnął Magnum kaliber 0.357 cala z dłoni Manny'ego. Przez chwilę zastanawiał się, skąd Manny wziął broń i od razu odpowiedział sobie, że od GeeGee Gonzalesa. Delikatnie ułożył Weingrassa na podłodze i wstał. Ostrożnie wszedł do tlącego się salonu, gdzie zaskoczył go odór mokrego dymu. Woda wlewała się przez spryskiwacze przeciwpożarowe. Strzał! Upadł na podłogę, rozglądając się szybko wokół siebie, trzymając broń w pogotowiu. – Czterech! – zawołał głos zza potłuczonych okien. – Naliczyłem czterech! – Jeden wszedł do środka – wrzasnął drugi głos. – Podejdź i strzelaj do wszystkiego, co się rusza. Jezu Chryste, nie chcę, żeby nas liczono! I nie chcę także, aby któryś z tych skurwysynów wyszedł stąd żywy! Rozumiesz? – Tak jest. – On nie żyje! – krzyknął Evan na tyle głośno, na ile głos mu pozwalał. Ale 1109

jest tu ktoś, kto jest ranny. Żyje, jest ciężko poraniony i jest jednym z nas. – Kongresman? Czy to pan Kendrick? – To ja i w życiu nie chcę więcej słyszeć tego tytułu. – Telefon znów zaczął dzwonić. Evan wstał i znużony poczłapał do nadpalonego sosnowego biurka, oblanego wodą ze spryskiwaczy. Nagle zobaczył pielęgniarkę, która wcześniej uratowała mu życie, jak z wahaniem podchodzi do kamiennego przejścia. – Proszę nie wchodzić – powiedział. – Nie chcę, żeby pani tu była. – Słyszałam, jak pan mówił, że ktoś jest ranny. To mój zawód. Telefon ciągle dzwonił. – On, tak. Inni nie. Nie chcę, żeby zobaczyła pani innych. – Nie jestem podszytym strachem zającem. Byłam w Wietnamie. – Ale to były pani koleżanki! – Nie one jedne – odparła pielęgniarka. – Czy to Manny? – Tak. Telefon ciągle dzwonił. – Niech pan potem zadzwoni do doktora Lyonsa. Kendrick podniósł słuchawkę. – Tak? – Evan, Bogu dzięki! Mówi MJ. Właśnie się dowiedziałem od Adrienne... 1110

– Odpieprz się – powiedział Kendrick, przerywając połączenie i wykręcając numer do informacji. Początkowo pokój zawirował, potem odległy grzmot rozległ się bliżej i błyskawice rozświetliły mu umysł.Czy mogłaby pani powtórzyć, żebym dokładnie wszystko zrozumiał? poprosił telefonistkę. – Naturalnie, proszę pana. W spisie telefonów nie ma doktora Lyonsa w okręgach Cortez i Mesa Verde. Na całym terenie nie ma żadnego Lyonsa. – Tak się nazywa! Widziałem jego nazwisko na dokumencie odtajniającym z Departamentu Stanu! – Słucham? – Nic... Nic! Evan rzucił słuchawkę na widełki i telefon znów zaczął dzwonić. – Tak? – Kochanie! Nic ci się nie stało? – Twój pieprzony MJ wszystko załatwił. Nie wiem, ile osób nie żyje, a Manny jest podziurawiony jak sito. Już prawie umarł, i w dodatku nie ma żadnego lekarza. – Zadzwoń do Lyonsa. 1111

– On nie istnieje!... Skąd wiedziałaś, co się tutaj stało? – Rozmawiałam z pielęgniarką. Powiedziała, że był tam ksiądz i, kochanie, posłuchaj! Zaledwie kilka minut temu odkryliśmy, że podróżowali przebrani za księży! Dzwoniłam do MJ, który się potwornie wściekł. Zatrudnił połowę stanu Kolorado, wszystkich z FBI, którzy zostali zaprzysiężeni. – Właśnie mu powiedziałem, żeby się odpieprzył. – On nie jest twoim wrogiem, Evan. – A kto nim, do diabła, jest? – Na litość boską, usiłujemy się tego dowiedzieć! – Trochę wolno wam to idzie. – A im bardzo szybko. Co mam ci powiedzieć? Kendrick, cały mokry od wody lejącej się ze spryskiwaczy, spojrzał na pielęgniarkę, która zajmowała się Weingrassem. Oczy miała pełne łez i gardło zaciśnięte w obawie przed wybuchem histerycznego krzyku na widok jej koleżanek na werandzie. – Powiedz, że do mnie wrócisz – odparł cicho Evan. – Powiedz mi, że ten koszmar się skończy. Powiedz mi, że jeszcze nie zwariowałem. – Mogę ci to 1112

wszystko powiedzieć, ale ty musisz uwierzyć. Żyjesz i to jedynie się dla mnie w tej chwili liczy. – A co z tymi, którzy nie żyją? A Manny? Czy oni się nie liczą? – Wczoraj wieczorem Manny powiedział coś, co zrobiło na mnie wielkie wrażenie. Rozmawialiśmy o Hassanach – o Sabri i Kashi. Powiedział, że każde z nas będzie o nich pamiętać i że na swój sposób będziemy ich opłakiwać... później. Komuś mogłoby się to wydawać bez serca, ale nie mnie. On był tam, gdzie ja byłam i wiem, skąd on pochodzi. O wszystkich będziemy pamiętać, lecz w tej chwili musimy o nich zapomnieć i zrobić to, co trzeba zrobić. Czy to ma dla ciebie jakiś sens... kochanie? – Usiłuję cokolwiek zrozumieć. Kiedy wracasz? – Będę wiedziała za parę godzin. Zadzwonię do ciebie. Evan odłożył słuchawkę i usłyszał odgłosy licznych syren i nadlatujących helikopterów, które koncentrowały się na drobnym spłachetku ziemi, nazwanym Mesa Verde, w stanie Kolorado. 1113

– Co za przepiękne miejsce – powiedziała miękko Khalehla, przechodząc marmurowym foyer do salonu położonego na niższym poziomie w apartamencie Vanvlanderenów. – Ma swoje zalety – odparła wdowa, zaciskając w ręku chusteczkę do nosa. Zamknęła drzwi i podeszła do oficera wywiadu z Kairu. – Wiceprezydent potrafi być bardzo wymagający i miałam do wyboru to albo prowadzenie drugiego domu, kiedy jest w Kalifornii. Dwa domy – jego i mój – to jednak trochę za dużo. – Czy one wszystkie są takie? – spytała Khalehla, siadając w fotelu zaprojektowanym przez Ardis Vanvlanderen. Fotel stał naprzeciwko dużej, wspaniałej sofy; pani domu potrafiła bezbłędnie usadzać gości. – Nie. Mój mąż kazał to przerobić zgodnie z naszym gustem. Wdowa dotknęła chusteczką twarzy. – Chyba powinnam się przyzwyczaić do mówienia „mój świętej pamięci mąż” – dodała z westchnieniem, siadając na sofie. – Bardzo mi przykro i jeszcze raz przepraszam za to, że nachodzę panią w takiej chwili. To niedopuszczalne i usiłowałam przekonać moich szefów, ale oni nalegali. 1114

– Mieli rację. Sprawy państwowe muszą iść swoim biegiem. Rozumiem to. – A ja chyba nie. Moim zdaniem nasza rozmowa mogła się równie dobrze odbyć choćby jutro rano. Cóż, oni mieli inne zdanie. – To mnie właśnie fascynuje – powiedziała Ardis, wygładzając fałdy czarnej, jedwabnej sukni od Balenciagi. – Co może być tak okropnie ważne? – Na początku pragnę zastrzec, że nasza rozmowa musi pozostać między nami – odparła Khalehla, zakładając nogę na nogę i wygładzając zmarszczkę ciemnoszarego kostiumu nabytego w magazynie Robinsons w San Diego. – Nie chcielibyśmy, aby wiceprezydent Bollinger niepotrzebnie się denerwował. Agentka z Kairu wyciągnęła z czarnej torebki notes i przeciągnęła dłonią po ciemnych włosach, zaczesanych do tyłu i ściągniętych w surowy kok. – Wiem, iż poinformowano panią, że pracuję za granicą i wezwano mnie tutaj w związku z tym zadaniem. – Powiedziano mi, że jest pani ekspertem od spraw bliskowschodnich. – To eufemistyczne określenie działalności terrorystycznej. Jestem półArabką. 1115

– Widzę. Jest pani piękna. – To pani jest bardzo piękna. – Nie jest najgorzej dopóki nie pamiętam ile mam lat. – Jesteśmy z pewnością w tym samym wieku. – O tym lepiej też nie myślmy... O co chodzi? Dlaczego musiała się pani ze mną spotkać tak szybko? – Nasz personel, który pracuje w Dolinie Bekaa w Libanie zdobył zaskakujące i niepokojące informacje. Czy wie pani co to jest „grupa uderzeniowa”? – Kto by nie wiedział? – Wdowa sięgnęła po paczkę papierosów na stoliku do kawy. Wyjęła papierosa i wzięła do ręki białą marmurową zapalniczkę. – To grupa mężczyzn, zazwyczaj mężczyzn, wysłanych, aby kogoś zabić. – Zapaliła papierosa; jej prawa ręka drgała prawie niedostrzegalnie. – Tyle jeśli chodzi o definicje. Dlaczego dotyczy to wiceprezydenta? – Ponieważ mu grożono. Z tego powodu prosiła pani o ochronę FBI. – To już nieaktualne – powiedziała Ardis, głęboko zaciągając się papierosem. – Okazało się, że to jakiś wariat, który prawdopodobnie nawet nie miał broni. 1116

Kiedy jednak zaczęły się te wulgarne telefony i obrzydliwe listy, pomyślałam, że nie możemy ryzykować. To wszystko jest w raporcie; ścigano go przez wiele miast aż wreszcie wsiadł do samolotu w Toronto. Rozumiem, że poleciał na Kubę i dobrze mu tak. – On wcale nie musiał być wariatem. – Co to znaczy? – Nigdy go nie znaleźliście, prawda? – FBI przygotowało bardzo szczegółowe opracowanie. Określono go jako obłąkanego umysłowo, klasyczny przypadek schizofrenii z dodatkiem kompleksu mściciela czy czegoś równie idiotycznego. W zasadzie był niegroźny. To zamknięta sprawa. – Chcielibyśmy ją znów otworzyć. – Dlaczego? – Dostaliśmy wiadomość z doliny Bekaa, że wysłano tutaj dwie lub więcej grup uderzeniowych, najprawdopodobniej po to, aby zamordować wiceprezydenta Bollingera. Wasz wariat – celowo czy nieświadomie – może być zasadniczą kwestią. 1117

– „Zasadniczą kwestią”? O czym pani mówi? Nie rozumiem pani słownictwa, wiem tylko, że to brzmi niedorzecznie. – Wcale nie – odparła spokojnie Khalehla. – Terroryści działają na zasadzie maksymalnej jawności. Często dużo wcześniej ogłaszają, co ma być celem ich ataku. Mają na to wiele różnych sposobów. – Dlaczego terroryści chcieliby zabić Orsona... wiceprezydenta Bollingera? – Dlaczego sądziła pani, że groźby przeciwko niemu należało traktować poważnie? – Bo były. Nie mogłam ich ignorować. – I miała pani rację – zgodziła się agentka, przyglądając się, jak wdowa gasi papierosa w popielniczce i natychmiast zapala następnego. – Żeby zaś odpowiedzieć na pani pytanie: gdyby zamordowano wiceprezydenta, powstałaby nie tylko znaczna próżnia wśród kandydatów – pewniaków na prezydenta, lecz także istotna destabilizacja. – W jakim celu? – Maksymalnego rozgłosu. To byłoby spektakularne morderstwo, prawda? 1118

Gdyby w dodatku okazało się, że FBI było zaalarmowane, a potem odwołane, że zostało przechytrzone lepszą strategią. – Strategią? – zakrzyknęła Ardis Vanvlanderen. Jaką strategią? – Psychopatycznego wariata, który wcale nie był wariatem. Następuje skupienie uwagi na nieszkodliwym wariacie, potem wszystko się odwołuje, a na arenę wkraczają prawdziwi mordercy. – To szaleństwo! – Które wielokrotnie bywało powtarzane. W arabskim rozumowaniu wszystko zmienia się etapami w postępie geometrycznym. Jeden krok prowadzi do następnego, i choć pierwszy na pozór nie jest związany z trzecim, można znaleźć między nimi związek, jeśli się dobrze poszuka. Biorąc pod uwagę przypadki klasyczne, to odwrócenie uwagi doskonale pasuje do schematu. – To nie było odwrócenie uwagi! Telefony z różnych miast, wstrętne listy z wycinanymi z gazet literami... – Klasyka – powtórzyła cicho Khalehla, pisząc. – Co pani robi? – Ponownie otwieram notes... i notuję pani wrażenie. Czy mogę panią o coś spytać?, 1119

– Proszę bardzo – odparła wdowa głosem opanowanym, choć niespecjalnie przyjaznym. – Czy przychodzi pani do głowy ktoś, kto pośród wielu popleczników, wielu przyjaciół – powinnam raczej powiedzieć – wiceprezydenta Bollingera tutaj w Kalifornii nie jest ani jednym, ani drugim? – Słucham? – Powszechnie wiadomo, że wiceprezydent obraca się w kołach ludzi zamożnych. Czy jest ktoś, z kim dzieliła go różnica zdań, może to być więcej niż jedna osoba, może jakaś konkretna grupa? Z odmiennym zdaniem co do rządowej linii postępowania czy rozdziału funduszy? – Wielki Boże, o czym pani mówi? – Proszę pani, jestem tu, bo już sami nie wiemy, czego szukać. Czy są w Kalifornii ludzie, którzy woleliby innego kandydata? Mówiąc wyraźnie – innego wiceprezydenta? – Nie wierzę własnym uszom! Jak pani śmie! – Niestety, to nie ja śmiem, tylko zupełnie ktoś inny. Komunikację międzynarodową, nawet najlepiej ukrywaną, można wytropić. Na początku może nie 1120

do konkretnego człowieka czy grupy ludzi, lecz do sektora, miejsca... Istnieje grupa lub grupy ludzi zamieszanych w tę straszną sprawę i są oni tutaj, w południowej Kalifornii. Nasi ludzie w Bekaa odkryli kablogramy przechodzące przez Bejrut z Zurychu, a naprawdę nadane w San Diego. – San Diego? Zurych? – Pieniądze. Zbieżność interesów. Jednej grupie zależy na spektakularnym zabójstwie z maksymalną jawnością, druga natomiast chciałaby się pozbyć spektakularnego celu, ale musi być jak najdalej od zabójstwa. Obie te rzeczy wymagają dużej ilości pieniędzy. Idź za pieniędzmi – oto dewiza naszej pracy. I właśnie to teraz robimy. – Szukacie pieniędzy? – To kwestia dni. Banki szwajcarskie są chętne do współpracy jeśli chodzi o narkotyki i terroryzm. A nasi agenci w Bekaa rozsyłają opisy członków grup uderzeniowych. Udawało się nam ich zatrzymać w przeszłości, uda się nam i teraz. Znajdziemy powiązanie z San Diego. Uważaliśmy, że może podsunie nam pani jakieś sugestie. – Sugestie? – zawołała zaskoczona wdowa, gasząc papierosa. To wszystko 1121

jest tak niewiarygodne, że straciłam zdolność jakiegokolwiek myślenia! Czy jest pani pewna, że nie popełniono jakiegoś ogromnego, potwornego błędu? – W tych sprawach nie popełniamy błędów. – To parszywie egoistyczne stwierdzenie – powiedziała Ardis, w której pensylwańskie pochodzenie wzięło górę nad starannie kultywowanym angielskim. – Nie jesteście przecież nieomylni. – W niektórych przypadkach musimy być nieomylni; nie moglibyśmy sobie pozwolić na pomyłki. – To po prostu idiotyczne!... To znaczy... to znaczy, jeśli te grupy uderzeniowe faktycznie istnieją i jeśli ktoś coś wysyłał do Zurychu i do Bejrutu z... z okolic San Diego... Przecież mógł to być ktokolwiek i podpisać się jakimkolwiek nazwiskiem! Na litość boską, mogliby nawet użyć mojego nazwiska! – Coś takiego natychmiast byśmy odrzucili. – Khalehla odpowiedziała na nie zadane pytanie, zamykając notes i chowając go do torebki. – To by było szyte zbyt grubymi nićmi. – No właśnie, może tak jest. Może ktoś chce wrobić jednego z przyjaciół Orsona, czy nie jest to możliwe? 1122

– Wrobić w morderstwo wiceprezydenta? – Może... Jak to pani nazwała? Może celem jest ktoś inny, czyż to nieprawdopodobne?Ktoś inny? – zdziwiła się agentka i aż drgnęła, gdy wdowa chwyciła następnego papierosa. – Tak. A wysyłanie kablogramów z okolicy San Diego fałszywie wskazuje na niewinnego poplecznika Bollingera! To jest możliwe, proszę pani. – To bardzo interesujące. Przekażę pani spostrzeżenia moim szefom. Będziemy musieli rozważyć taką możliwość. Podwójne pominięcie z fałszywą wtyczką. – Co? – Piskliwy głos wdowy pochodził wprost z jakiegoś, nie istniejącego już, baru w Pittsburghu. – Slang zawodowy – wyjaśniła Khalehla, wstając. – Znaczy tyle co: nie zdradzać celu. pominąć źródło i dostarczyć fałszywej tożsamości. – Ależ wy macie śmieszne odzywki. – Ma to swoje zalety... Będziemy z panią w stałym kontakcie oraz posiadamy rozkład zajęć wiceprezydenta. Nasi ludzie, eksperci od działań antyterrory1123

stycznych, będą wszędzie po cichu uzupełniać obstawę pana Bollingera. – Dobra. – Pani Vanvlanderen z papierosem w ręku, zapominając o porzuconej na brokatowej sofie chusteczce, odprowadziła gościa do drzwi. – Jeszcze a propos tej teorii o podwójnym pominięciu i fałszywej wtyczce – odezwała się agentka wywiadu w marmurowym foyer. Jest interesująca i wykorzystamy ją do nacisku na szwajcarskie banki, ale moim zdaniem nie jest prawdopodobna. – Co? – Wszystkie numerowane konta w bankach szwajcarskich mają zapieczętowane kody prowadzące do założyciela. Są to często prawdziwe labirynty, ale dają się odszyfrować. Ostatecznie nawet najbardziej chciwy władca mafii czy handlarz broni z Arabii Saudyjskiej wie, że kiedyś umrze. I nie zamierza pozostawić swoich milionów gnomom z Zurychu... Dobranoc i proszę jeszcze raz przyjąć wyrazy współczucia. Khalehla podeszła do zamkniętych drzwi apartamentu Vanvlanderenów. Z wewnątrz usłyszała stłumiony krzyk paniki, pomieszany z przekleństwami; jedyna mieszkanka tego cudu na zamówienie za1124

łamywała się. Plan się udał! MJ miał rację! Negatywne okoliczności śmierci Andrew Vanvlanderena zostały odwrócone. To, co było zagrożeniem, zmieniło się teraz w cenny nabytek. Wdowa po wspólniku traciła głowę. Miloś Varak stał w ciemnej bramie, trzydzieści metrów w lewo od wejścia do Westlake Hotel i dziesięć metrów od rogu, za którym na sąsiedniej ulicy znajdowało się wejście dla personelu. Była 7.35 wieczorem, czasu kalifornijskiego. Wyprzedził wszystkie rejsowe loty z Waszyngtonu, Marylandu i z Wirginii. Był na miejscu w odpowiedniej chwili, a na górze w hotelu wszystko należycie przygotowano. Pośród personelu znajdował się nowy nabytek, doświadczony i poinstruowany przez Czecha. W każdym pomieszczeniu znajdowały się urządzenia podsłuchowe; każda rozmowa zostanie nagrana przez umieszczone w sąsiednim apartamencie magnetofony włączane dźwiękiem głosu. Mniej więcej raz na trzy minuty podjeżdżała taksówka i Miloś przyglądał się każdemu wysiadającemu gościowi. Naliczył dwudziestu lub trzydziestu, tracąc rachubę, lecz nadal zachowując pełną koncentrację. Nagle zwrócił uwagę na coś dziwnego: taksówka zatrzymała się po jego lewej stronie, przy sąsiedniej ulicy, co najmniej sto me1125

trów dalej. Wysiadł z niej jakiś mężczyzna i Varak cofnął się głębiej w nie oświetloną bramę. Mężczyzna w płaszczu; z postawionym kołnierzem zakrywającym twarz, przeszedł szybko przez ulicę do wejścia do hotelu. O trzy metry minął koordynatora Inver Brass. Zdrajcą był Eric Sundstrom – i był przerażony.

Rozdział 34 Ardis Vanvlanderen zatkało. – Wielki Boże, co ty tu robisz? – zawołała po chwili, wciągając jednocześnie do środka pękatego Sundstroma i zamykając drzwi. – Rozum cię opuścił? – Mnie nie, ale twój najwyraźniej udał się na drugie śniadanie... Głupia, głupia, głupia! Co żeście sobie właściwie wyobrażali, ty i ten kretyn twój mąż? – Arabowie? Grupy uderzeniowe? – Tak. Przeklęci głupcy... – To wszystko jest absurdalne! – krzyknęła wdowa. – To jakieś tragiczne nieporozumienie. Dlaczego my... dlaczego Andy chciałby, aby zamordowano Bollingera? 1126

– Bollinger? Chodzi o Kendricka, dziwko! Terroryści palestyńscy zaatakowali jego domy w Wirginii i w Kolorado.. Jest zakaz podawania tej wiadomości, ale mnóstwo ludzi zginęło, choć nie nasz cherubinek. – Kendrick? – wyszeptała Ardis, z widoczną w jej dużych, zielonych oczach paniką. – Och, mój Boże... A oni myślą, że mordercy przyjdą tutaj, aby zabić Bollingera. Pojmują wszystko na odwrót! – Oni? – Sundstrom zesztywniał i zrobił się trupio blady. – O czym ty mówisz? – Lepiej usiądźmy. Pani Vanvlanderen przeszła przez foyer do salonu, z powrotem na kanapę i do swoich papierosów. Blady naukowiec podążył za nią, po czym skręcił do barku, gdzie były butelki, karafki, szklanki i kubełek z lodem. Bez zwracania uwagi na nalepkę podniósł jakąś butelkę i nalał sobie do szklanki. – Kim są oni? – zapytał cicho i z napięciem, przyglądając się, jak Ardis zapala papierosa. – Wyszła jakieś półtorej godziny temu... – Kto? – Kobieta nazwiskiem Rashad, ekspert od działań antyterrorystycznych. Na1127

leży do grupy specjalnej, przy pomocy której CIA współpracuje z rządem. Ani razu nie wspomniała o KendrickuJ – Jezu Chryste, dogrzebali się wszystkiego. Varak mówił, że tak będzie i stało się. – Kto to jest Varak? – Nazywamy go naszym koordynatorem. Mówił, że odkryją twoje bliskowschodnie zainteresowania. – Moje co? – krzyknęła wdowa, z wykrzywioną twarzą, z wytrzeszczonymi oczyma. – To, że kompania OffShore... – Off Shore Investments – uzupełniła Ardis, znów zaskoczona. Zabrało mi to osiem miesięcy z mojego życia, ale to było wszystko. – I masz kontakty na całym terenie... – Nie mam żadnych kontaktów! – wrzasnęła pani Vanvlanderen. Wyjechałam ponad dziesięć lat temu i nigdy więcej tam nie byłam. Jedyni Arabowie, jakich znam to kilku ruletkowiczów, których poznałam w Londynie i w Divonne. – Ruletkowiczów.przy stole czy w łóżku? 1128

– I tu, i tu, jeśli chcesz wiedzieć, kochasiu... Dlaczego mieliby tak uważać? – Ponieważ dałaś im dobry powód do wszczęcia poszukiwań, kiedy dziś rano załatwiłaś kremację tego skurwysyna! – Andy'ego? – Czy kręcił się tu ktoś jeszcze, kto nagle padł trupem? A może został otruty? – O czym ty, do diabła, mówisz? – O zwłokach twego czwartego czy piątego męża, o tym właśnie mówię. Ledwie zdążyły dotrzeć do cholernego domu pogrzebowego, a ty dzwonisz i każesz je natychmiast spalić. I tobie się zdaje, że ludzie się tym nie zainteresują – ludzie, którym płacą, za to, żeby się takimi rzeczami interesowali? Bez sekcji, prochy rozrzucone gdzieś nad Pacyfikiem. – Nigdzie nie dzwoniłam! – wrzasnęła Ardis, zrywając się z kanapy. – Niczego takiego nie kazałam robić! – Owszem, kazałaś – wrzasnął równie głośno Sundstrom. – Powiedziałaś, że tak się umówiliście z Andy'm. – Nie powiedziałam i wcale się nie umawialiśmy! 1129

– Varak nie podaje nam nieprawdziwych informacji – stwierdził stanowczo naukowiec. – To ktoś go oszukał. – Wdowa nagle zniżyła głos. – Albo on kłamał. – Po co? Nigdy przedtem nie oszukiwał. – Nie wiem – powiedziała Ardis, siadając i gasząc papierosa. A dlaczego właściwie – ciągnęła dalej, spoglądając na zdrajcę Inver Brass – przyjechałeś taki kawał drogi, aby mi o tym powiedzieć? Dlaczego nie zadzwoniłeś? Znasz numer naszego prywatnego telefonu. – To znów przez Varaka. Nikt naprawdę nie wie, jak on może robić to, co robi, ale tak jest. Varak jest w Chicago, ale załatwił, żeby mu podano każdy numer telefonu, z którego odbywa się połączenie z biurem i rezydencją Bollingera, a także z biurem i mieszkaniem każdej osoby z jego personelu. W takich warunkach ja nigdzie nie dzwonię. – W twoim przypadku trudno byłoby ci się wytłumaczyć tej radzie zdziecinniałych idiotów, do której należysz. Jedyne telefony, jakie miałam, były z kondolencjami – z biura i od przyjaciół. I jeszcze ta Rashad; żaden z nich nie zain1130

teresowałby pana Varaka, ani twojego towarzystwa dobroczynności składającego się z bogatych pomyleńców. – Ta kobieta – Rashad. Mówisz, że nie wspomniała o napadzie na domy Kendricka. Zakładając, że Varak się myli i że zespoły badawcze nie złożyły do kupy pewnych faktów, które wskazywałyby na ciebie i jeszcze może kilka osób, dlaczego tego nie zrobiła? Musiała o tym wiedzieć. Ardis Vanvlanderen sięgnęła po papierosa, a w jej oczach pojawiła się, rzadko w nich goszcząca, bezradność.Może być wiele powodów – zaczęła bez przekonania, zapalając zapalniczkę. – Po pierwsze wiceprezydenta często się pomija w sprawach związanych z bezpieczeństwem; Truman nigdy nie słyszał o projekcie Manhattan. Po drugie należy unikać paniki, jeśli ten napad rzeczywiście miał miejsce, a ja nie mogę powiedzieć, abym w to wierzyła bez zastrzeżeń. Twojego Varaka przyłapałam na jednym kłamstwie, może być zdolny do innych. Ponadto, gdyby wiadomości o liczbie zabitych w Wirginii i w Kolorado się rozniosły, moglibyśmy stracić kontrolę nad służbą. Nikt nie chce zginąć z ręki terrorysty maniaka... Poza tym nie wierzę, że napady rzeczywiście miały miejsce. Sundstrom wpatrywał się w swą byłą kochankę, stojąc nieruchomo i mocno 1131

ściskając szklankę w obu rękach.Zrobił to, prawda, Ardis? – spytał cicho. – Ten finansowy megalomaniak nie mógł znieść możliwości, że mała grupka „dobroczynnych pomyleńców” mogłaby zastąpić jego człowieka kimś innym, kto zamknąłby mu dopływ milionów dolarów. Wdowa odchyliła się do tyłu, jej długa szyja wygięta była w łuk, a oczy zamknięte. – Osiemset milionów – szepnęła. – Tak powiedział. Osiemset milionów tylko dla niego samego, miliardy dla całej waszej reszty. – Nigdy ci nie mówił, co robi, co zrobił? – Ależ skąd! Rozwaliłabym mu łeb i wezwałabym któregoś z was, żeby go zakopał w Meksyku. – Wierzę ci. – A inni? – Ardis usiadła prosto i spojrzała na niego błagalnie. – Tak myślę. Przecież cię znają. – Przysięgam ci, że nie wiedziałam o niczym. – Powiedziałem, że ci wierzę. – Ta Rashad mówiła, że wytropili pieniądze, które wysłał przez Zurych. 1132

Mogą to zrobić? – Jeśli dobrze znałem Andrew, zabierze im to wiele miesięcy. Jego zakodowane źródła wpłat sięgają od Afryki Południowej do Bałtyku. Tak, wiele miesięcy, może rok. – Czy inni się dowiedzą? – Zobaczymy, co powiedzą. – Co?...Eric! – Dzwoniłem do Grinella z lotniska w Baltimore. Nie należy do personelu Bollingera i pozostaje w cieniu, lecz gdybyśmy mieli wyznaczyć kogoś na przewodniczącego zebrania, on się by do tego najlepiej nadawał. – Eric, co ty mówisz? – spytała pani Vanvlanderen bezdźwięcznym głosem.Będzie tu za parę minut. Zgodziliśmy się, że powinniśmy porozmawiać. Chciałem najpierw porozmawiać z tobą w cztery oczy, ale on zaraz tu będzie. Sundstrom spojrzał na zegarek. – Masz teraz ten swój szklany wyraz oczu, kochasiu – powiedziała Ardis, wstając powoli z kanapy. 1133

– Owszem – zgodził się uczony. – Zawsze się z niego śmiałaś, kiedy nie mogłem... powiedzmy: działać. – Twój umysł często zajmował się innymi sprawami. Jesteś wybitnym człowiekiem. – Raz powiedziałaś mi, że zawsze wiesz, kiedy zaczynam rozwiązywać jakiś problem. Od razu mi opada. – Uwielbiałam twój umysł. Nadal go uwielbiam. – Jakim cudem? Sama masz przecież zupełnie pusto w głowie. – Eric, Grinell mnie przeraża. – Mnie nie. On też umie myśleć. W apartamencie Vanvlanderenów rozległ się dzwonek do drzwi. Kendrick siedział na małym płóciennym krześle przy koi w kabinie odrzutowca, którym lecieli do Denver. Emmanuel Weingrass, którego rany zostały prowizorycznie opatrzone przez pozostałą przy życiu pielęgniarkę w Mesa Verde, mrugał ciemnymi oczami, wyglądającymi jeszcze ciemniej w obwódce z białej skóry. – Zastanawiałem się – powiedział z trudnością Manny, na wpół kaszląc sło1134

wami. – Nic nie mów – przerwał mu Evan. – Oszczędzaj siły. Proszę cię. – Odczep się. Co mnie jeszcze czeka? Następnych dwadzieścia lat życia i ani jednego pieprzenia? – Przestań! – Nie, nie przestanę. Nie widzę cię przez pięć lat, a kiedy znów się spotykamy, co się dzieje? Za bardzo się przywiązałeś – do mnie. Kim ty jesteś – pedałem, co lubi starych facetów? .. Możesz nie odpowiadać, Khalehla odpowie za ciebie. Musieliście sobie nieźle uszkodzić to i owo wczoraj w nocy. – Dlaczego nigdy nie rozmawiasz normalnie? – Bo normalność mnie nudzi, tak samo, jak ty zaczynasz mnie nudzić... Nie wiesz, o czym jest to całe gówno? Wychowałem durnia? Nie potrafisz myśleć? – Nie, nie potrafię myśleć, w porządku?! – Ta śliczna dziewczyna wszystko rozgryzła. Ktoś chce, żebyś został bardzo ważną osobą w tym kraju, a komuś innemu, na myśl o tym, chce się rzygać. Nie rozumiesz? 1135

– Zaczynam rozumieć i mam nadzieję, że wygra ten drugi. Nie chcę być ważną osobą. – Może powinieneś. Może to jest twoja rola. – Kto tak twierdzi, do cholery? Kto tak myśli? – Pomyśl o tych, którzy cię nie chcą. Khalehla powiedziała nam, że ci wszawi maniacy, którzy przyjechali tu, aby cię zabić nie przylecieli rejsowym samolotem z Paryża, ani nie przypłynęli statkiem wycieczkowym. Ktoś im pomógł, i to ktoś wysoko postawiony. Jak ona to ujęła? Paszporty, broń, pieniądze, nawet prawa jazdy, ubranie i adresy kryjówek. Tych rzeczy, zwłaszcza dokumentów, nie kupuje się w sklepie na rogu. Wymagają one kontaktów z ludźmi na stanowiskach, a ci, którzy potrafią pociągać za tego rodzaju sznurki są tymi skurwysynami, co chcą cię zabić... Dlaczego? Czy ten mówiący bez ogródek kongresman w czymś im zagraża? – Jak mogę im zagrażać! Ja się wycofuję. – Oni o tym nie wiedzą. Widzą cholernego polityka, który ledwie otworzy usta, a już cały Waszyngton uważnie go słucha. 1136

– Ja rzadko coś mówię, dużo tego słuchania nie ma, prawie wcale. – Problem polega na tym, że ty mówisz, a oni nie. Masz to, co ja nazywam listami uwierzytelniającymi u słuchaczy. Tak samo, jak ja zresztą. Weingrass kaszlnął, podnosząc do gardła drżącą dłoń. Evan pochylił się nad nim zaniepokojony. – Nie przejmuj się tak, Manny. – Cicho bądź – odparł starzec. – Wysłuchasz tego, co mam ci do powiedzenia... Te dranie widzą prawdziwego amerykańskiego bohatera, którego prezydent odznaczył medalem i powołał do ważnych komisji w Kongresie... – Komisje były przed medalem... – Nie przerywaj. Po paru miesiącach kolejność spraw może się pomylić – choć to nawet ważniejsze: nasz bohater występuje w telewizji przeciwko ważniakom z Pentagonu zanim jeszcze został odznaczony i omal nie stawia w stan oskarżenia całej bandy, razem z tymi wszystkimi wielkimi kompleksami przemysłowymi, które dostarczają maszyn. I co robi potem? Domaga się odpowiedzialności. Fantastyczne słowo: odpowiedzialność – skurwysyny go nienawidzą. Muszą zacząć się pocić, mały. Muszą dojść do wniosku, że może ten żarto1137

bliwy bohater dostanie więcej władzy, może przewodnictwo którejś komisji, a może nawet wybór do Senatu, gdzie mógłby naprawdę zaszkodzić. – Przesadzasz. – Twoja dziewczyna nie przesadzała – odparł głośno Weingrass, patrząc Kendrickowi w oczy. – Powiedziała nam, że jej elitarna grupa być może dobrała się do newralgicznego punktu we władzach, wyżej niż im się śniło... Czy to wszystko nie układa ci się w klarowny szkic, choć muszę przyznać, że specjalistą od szkiców nigdy nie byłeś? – Jasne, że się układa – odparł Evan, powoli kiwając głową. – Nie ma państwa na świecie, gdzie nie istniałby pewien stopień korupcji, nie ma i nie będzie. – Korupcji? – przeciągle zaintonował Manny, wywracając oczami, jakby recytował Talmud. – Coś takiego, że jeden facet bierze sobie z biura spinacze do papieru warte jednego dolara, a inny bierze milion, wliczając go w koszta przedsiębiorstwa, o takim czymś mówisz? – W zasadzie tak. Albo nawet dziesięć milionów, jeśli chcesz. – To są nic nie znaczące drobiazgi! – krzyknął Weingrass. – Tacy ludzie nie kontaktują się z 1138

terrorystami palestyńskimi, oddalonymi o kilka tysięcy kilometrów, tylko po to, aby nikt ich nie kojarzył z zabójstwem. Nie mieliby pojęcia, jak się do tego zabrać! Poza tym nie zajrzałeś w oczy tej ślicznej dziewczynie, albo nie wiedziałeś, czego w nich szukać. Nigdy tam nie byłeś. – Ona mówi, że wie, skąd pochodzisz, bo ty tam byłeś. W porządku, ja nie byłem, więc mi wytłumacz. – Kiedy tam jesteś, boisz się – zaczął Manny. – Idziesz w kierunku czarnej zasłony, którą zerwiesz. Jesteś podekscytowany, umierasz z ciekawości i ze strachu. Bardzo się starasz powściągnąć te uczucia, nawet ukryć je przed samym sobą, ponieważ nie możesz sobie pozwolić na utratę choćby odrobiny kontroli. Ale wszystko tam jest. Ponieważ wiesz, że jak już zerwiesz zasłonę, zobaczysz coś tak nieprawdopodobnego, że będziesz się poważnie zastanawiał, czy ktokolwiek ci uwierzy. – Zobaczyłeś to wszystko w jej oczach? – Dość dużo. – Dlaczego? 1139

– Ona jest blisko krawędzi, synu. – Dlaczego? – Ponieważ nie mamy do czynienia, ona nie ma do czynienia, ze zwykłą korupcją, nawet niezwykłych rozmiarów. Za czarną zasłoną jest rząd w ramach rządu, banda służących rządząca domem ich pana. Stary architekt dostał nagłego ataku kaszlu, drżał na całym ciele i miał mocno zaciśnięte powieki. Kendrick złapał go za ramiona. Po chwili konwulsje minęły i Manny znów zamrugał oczami, głęboko oddychając. – Posłuchaj, mój durny synu – szepnął. – Pomóż jej, naprawdę jej pomóż, jej i Paytonowi. Odszukaj tych skurwysynów i zmieć ich z powierzchni ziemi. – Przecież wiesz, że to zrobię. – Nienawidzę ich! Ten młody pod wpływem chemikaliów, ten Ahbyahd, którego poznałeś w Maskat... W innych czasach moglibyśmy zostać przyjaciółmi. Ale taki czas nigdy nie nadejdzie, dopóki istnieją skurwysyny, które napuszczają nas na siebie, ponieważ zarabiają miliardy na nienawiści. – To nie takie proste, Manny... 1140

– W dużej mierze jest tak, jak mówię. Sam widziałem!... „Oni mają więcej niż wy, więc sprzedamy wam więcej niż mają oni” – tak przekonują. Albo: „Jeśli wy nie zabijecie ich, oni zabiją was, a zatem tu jest broń – za określoną cenę”. I tak przez cały czas trwa wyścig: „Oni wydali dwadzieścia milionów na zbrojenia, to my wydamy czterdzieści milionów!” Czy naprawdę chcemy wysadzić w powietrze.tę pieprzoną planetę? Czy wszyscy słuchają wariatów, którzy słuchają ludzi sprzedających nienawiść i strach? – Na tym poziomie to jest dość proste – powiedział z uśmiechem Evan. – Sam coś wspominałem na ten temat. – Rób tak dalej, synu. Nie odchodź od tej platformy, o której mówiliśmy – zwłaszcza w odniesieniu do niejakiego Herberta Dennisona, o którym także rozmawialiśmy, a którego nieźle postraszyłeś. Pamiętaj, że tak jak ja, jesteś wiarygodnym mówcą. Wykorzystaj to. – Muszę nad tym pomyśleć, Manny. – Jak już zaczniesz myśleć – Weingrass przerwał i zakaszlał, z prawą ręką na piersi – pomyśl też, czy musiałeś mnie okłamywać. Ty i lekarze. 1141

– Co? – To wróciło, Evan. Wróciło i jest jeszcze gorzej, ponieważ nigdy nie odeszło. – Co wróciło? – „Wielka ruletka” – tak się chyba mówi eufemistycznie. Rak szaleje. – Nic podobnego! Zrobiono ci wiele badań i nic nie wykazały. Jesteś zdrów. – Powiedz to tym cholernikom, które blokują mi powietrze. – Nie jestem lekarzem, Manny, ale to chyba nie jest żaden symptom. W ciągu ostatnich trzydziestu sześciu godzin wziąłeś udział w kilku wojnach. Dziwię się, że w ogóle oddychasz. – Dobra, kiedy jednak będą mnie łatać w szpitalu, każ im zrobić małe badanko i nie kłam mi potem. W Paryżu mieszka ktoś, o kogo muszę się zatroszczyć; dla kogo przechowuję pewne rzeczy. Więc nie okłamuj mnie, rozumiesz?Nie będę cię okłamywać – obiecał Kendrick. Samolot zniżał się nad Denver. Crayton Grinell był szczupłym mężczyzną średniego wzrostu, z wiecznie szarą twarzą o wyostrzonych rysach. Kiedy ten czterdziestoośmioletni prawnik, specjalizujący się w prawie międzynarodowym z kimś się witał, po raz pierwszy 1142

w życiu lub po raz pięćdziesiąty, niezależnie od tego, czy był to kelner czy przewodniczący rady nadzorczej, witał się z nieśmiałym ciepłym uśmiechem. Wszyscy się łatwo nabierali na ciepło i skromność, dopóki nie spojrzeli w oczy Grinella. Nie, nie były zimne, nie były też szczególnie przyjacielskie; były to oczy pozbawione wyrazu, neutralne, oczy ostrożnego, ciekawego kota.Ardis, moja droga – powiedział prawnik, wchodząc do foyer i biorąc wdowę lekko w ramiona. Łagodnie poklepał ją po ramieniu, tak jak pociesza się niezbyt sympatyczną ciotkę po stracie jej, znacznie sympatyczniejszego, męża. – Cóż mogę powiedzieć? Ogromna strata dla nas, ależ o ile większa dla ciebie. – To stało się tak nagle, Cray. Zbyt nagle. – Oczywiście, musimy jednak zawsze szukać czegoś pozytywnego w naszym cierpieniu, prawda? I tobie, i jemu zaoszczędzono długiej i męczącej choroby. Skoro koniec musi nadejść, lepiej żeby się to stało szybko, prawda? – Chyba masz rację. Dziękuję, że mi o tym przypomniałeś. – Nie ma za co. – Odchodząc od niej Grinell spojrzał na Sundstroma, który stał w wielkim salonie. 1143

– Eric, jak to miło cię zobaczyć – powiedział poważnie, przechodząc przez foyer i schodząc w dół po marmurowych stopniach prowadzących do salonu, aby przywitać się z naukowcem. – To dobrze, że obaj jesteśmy teraz przy Ardis. Moi ludzie, nawiasem mówiąc, są na zewnątrz w holu. – Głupia dziwka! – szepnął Sundstrom, kiedy pani Vanvlanderen zamykała drzwi. Szczęk zamykanych drzwi i stukot jej obcasów na marmurowej posadzce zagłuszyły mamrotanie jej byłego kochanka. – Napijesz się czegoś, Cray? – Ach, nie, dziękuję. – A ja się napiję – powiedziała Ardis, idąc do baru. – Przyda ci się – zgodził się prawnik. – Czy mogę coś dla ciebie zrobić? – spytał. – Jakieś przygotowania, problemy prawne, cokolwiek, czego potrzebujesz? – Przypuszczam, że będziesz się tym zajmował, mam na myśli sprawy prawne. Andy wszędzie miał pełno prawników, ale ty byłeś przecież jego człowiekiem numer jeden. 1144

– Zgadza się. W ciągu dnia skontaktowałem się z wszystkimi pozostałymi. Nowy Jork, Waszyngton, Londyn, Paryż, Marsylia, Oslo, Sztokholm, Berno, Zurych, Berlin Zachodni – sam się wszystkim zajmuję. Wdowa stała nieruchomo, z karafką w połowie drogi do szklanki, wpatrując się w Grinella. – Kiedy powiedziałam „wszędzie”, nie miałam na myśli tak dalekiego „wszędzie”. – Miał rozległe interesy. – Zurych?... powtórzyła Ardis takim tonem, jakby nazwa wymknęła się jej przypadkiem. – W Szwajcarii! – Ostro wtrącił się Sundstrom. – I przestańmy pieprzyć. – Eric, naprawdę... – Nie „Eric nie prawduj” mi, Cray. Ten cholerny skurwysyn to zrobił. Ugodził się z Palestyńczykami i zapłacił im z Zurychu... Pamiętasz Zurych, kotku? .. Mówiłem ci w Baltimore, Cray. Zrobił to! – Nie dostałem potwierdzenia o atakach w Fairfax i w Kolorado powiedział spokojnie Grinell. – Bo się nigdy nie zdarzyły! – krzyknęła wdowa, nalewając sobie drinka z 1145

ciężkiej kryształowej karafki trzęsącą się ręką. – Tego nie powiedziałem, Ardis – zaoponował cicho prawnik. – Powiedziałem tylko, że nie mogłem dostać potwierdzenia. Miałem jednak później wiadomość telefoniczną od jakiegoś, niewątpliwie dobrze opłaconego pijaka, któremu na pewno wręczono słuchawkę już po wykręceniu numeru, aby wyeliminować tożsamość źródła. Słowa, jakie najwyraźniej za kimś powtórzył, były aż za bardzo znajome: „Idą śladem pieniędzy”, powiedział. – O Jezu! – zawołała pani Vanvlanderen. – Teraz mamy zatem podwójny kryzys – kontynuował Grinell, podchodząc do białego marmurowego telefonu na stojącym pod ścianą stoliku z czerwonym marmurowym blatem. – Nasz słaby, wszechobecny Sekretarz Stanu jest w drodze na Cypr, gdzie ma podpisać umowę, która może okaleczyć nasz przemysł obronny, a jedna z naszych własnych umów związana jest z terrorystami palestyńskimi... W pewnym sensie byłbym szczęśliwy, gdybym wiedział, jak Andrew to zrobił. Nam może to wyjść znacznie gorzej. Wdowa i naukowiec patrzyli, jak wykręca numer. Przejście z D-6 do D-12, basen Morza Śródziemnego, 1146

jest potwierdzone – powiedział prawnik do słuchawki. – I proszę przygotować zespół medyczny.

Rozdział 35 Varak przebiegł za róg do wejścia zapasowego i towarową windą wjechał na swoje piętro. Podszedł szybko do swego apartamentu, otworzył kluczem drzwi i pośpiesznie podszedł do wymyślnego urządzenia nagrywającego pod ścianą, zdumiony, że aż tyle taśmy już się zużyło. Przypisał to rozlicznym telefonom do Ardis Vanvlanderen. Pstryknął wyłącznikiem, który włączał odsłuch, włożył słuchawki, usiadł i zaczął słuchać. Wyszła jakieś półtorej godziny temu. Wyszła? Kto? Kobieta nazwiskiem Rashad, specjalistka od spraw antyterrorystycznych. Jest w jednostce... Czech spojrzał na szpulę taśmy. Było na niej przynajmniej dwadzieścia pięć minut nagranej rozmowy. Co robi były oficer operacyjny z Egiptu w San Diego? Milośowi wydawało się to bez sensu. Przecież odeszła z Agencji, miał na to potwierdzenie. Dyskretna, choć oficjalna wiadomość z Kairu i z Waszyngtonu stwierdzała, że Rashad była „otwarta na kompromis”. Zakła1147

dał, iż dotyczyło to operacji w Omanie i całkowicie akceptował jej zniknięcie. Musiała zniknąć, ale tak się nie stało! Zaczął słuchać dalszej rozmowy odbytej w apartamencie Vanvlanderenów. Mówił Sundstrom:Zrobił to, prawda, Ardis? Ten finansowy megalomaniak nie mógł znieść możliwości, że mała grupka „dobroczynnych pomyleńców” mogłaby zastąpić jego człowieka kimś innym, kto zamknąłby mu dopływ milionów dolarów. Potem Ardis Vanvlanderen:Osiemset milionów. Tak powiedział. Osiemset milionów tylko dla niego samego, miliardy dla całej waszej reszty. Varaka zatkało! Zrobił dwa potworne błędy! Pierwszy dotyczył ukrytych działań Adrienne Khalehla Rashad i choć trudno mu było zaakceptować błąd, mógł to zrobić ponieważ była doświadczonym oficerem wywiadu. Drugiego nie mógł przyjąć! Fałszywy scenariusz, który przedstawił grupie Inver Brass, był prawdziwy! Nigdy nie przyszło mu do głowy, że Andrew Vanvlanderen będzie działał niezależnie od swojej żony. Jak śmiał? Ich małżeństwo było umową wynikającą z potrzeb i wzajemnych korzyści; z całą pewnością nie miało nic wspólnego z uczuciem, nie mówiąc o miłości. Andy złamał ustalenia. Byk podniecony pieniędzmi wywalił bramę zagrody i 1148

pędem poleciał do rzeźni. Varak słuchał dalej: Kolejny głos, kolejne nazwisko. Crayton Grinell. Taśma przesuwała się, a Czech w skupieniu słuchał nagrania. Wreszcie usłyszał:Teraz mamy zatem podwójny kryzys. Nasz słaby, wszechobecny Sekretarz Stanu jest w drodze na Cypr, gdzie ma podpisać umowę, która może okaleczyć nasz przemysł obronny, a jedna z naszych własnych umów związana jest z terrorystami palestyńskimi... W pewnym sensie byłbym szczęśliwy, gdybym wiedział, jak Andrew to zrobił. Nam może to wyjść znacznie gorzej. Varak zerwał z głowy słuchawki. Wszystko, co się jeszcze powie w apartamencie Vanvlanderenów, zostanie nagrane. Musiał działać szybko. Wstał z krzesła i podszedł do telefonu. Wziął słuchawkę i wybrał numer w miejscowości Cynwid Hollow w stanie Maryland. – Tak? – Mówi Varak, proszę pana. – Co się stało, Miloś? Czego się dowiedziałeś? – To Sundstrom... – Co? – To może poczekać, doktorze. Jest coś, co nie może. Sekretarz Stanu leci na 1149

Cypr. Czy może się pan dowiedzieć kiedy? – Nie muszę się dowiadywać, wiem. Tak samo, jak wie każdy, kto ogląda telewizję albo słucha radia. To poważny wyłom... – Kiedy, proszę pana? – Wyleciał z Londynu jakąś godzinę temu. Wygłosił zwyczajowe oświadczenie o przybliżaniu pokoju całemu światu, i tak dalej... – Nad Morzem Śródziemnym! – przerwał mu Varak, starając się kontrolować głos. – To się stanie nad Morzem Śródziemnym. – Co? – Nie wiem. Plan się nazywa D-12, tyle się dowiedziałem. To się stanie na ziemi albo w powietrzu. Chcą go zatrzymać. – Kto? – Współpracownicy. Mężczyzna nazwiskiem Grinell, Crayton Grinell. Gdybym starał się tam dostać i dowiedzieć czegoś więcej, mógłbym wpaść w ich ręce. Na zewnątrz są ich ludzie, a ja nie chcę narażać grupy. Z całą pewnością nigdy bym świadomie nie zdradził żadnych informacji, istnieją jednak narkotyki... – Tak, wiem. – Niech pan złapie Franka Swanna w Departamencie Stanu. 1150

Niech pan każe centrali odszukać go, gdziekolwiek jest i użyje zwrotu: „powstrzymanie kryzysu”. – Dlaczego Swanna? – Jest specjalistą, proszę pana. Dowodził operacją w Omanie. – Wiem o tym, ale może musiałbym powiedzieć mu więcej niż mi się to podoba... Znajdziemy inny sposób, Miloś, nie rozłączaj się. Każde dziesięć sekund, które minęły, wydawało się Varakowi minutą, później mijały prawdziwe minuty. Co Winters robi? Nie mieli tyle czasu do stracenia. Wreszcie rzecznik Inver Brass znów się odezwał. – Odbędziemy konferencję telefoniczną, Miloś. Przyłączy się do nas jeszcze jeden człowiek, ale żaden z was nie musi się przedstawiać. Ufam temu człowiekowi bez zastrzeżeń, a on przyjął taki warunek. On także zajmuje się „powstrzymywaniem kryzysu” i ma znacznie większe możliwości niż Swann. – Coś trzasnęło dwa razy w słuchawce i Winters kontynuował: – Proszę, panowie. Panie A, przedstawiam panu pana B. – Rozumiem, że ma mi pan coś do powiedzenia powiedział pan B. – Zgadza 1151

się – odparł Varak. – Okoliczności nie są istotne, lecz wiadomość została potwierdzona. Sekretarz Stanu znajduje się w bezpośrednim niebezpieczeństwie. Są ludzie, którzy nie chcą, aby wziął udział w konferencji na Cyprze i zamierzają go zatrzymać. Korzystają z planu, czy też strategii działania, nazwanego „D-12, Morze Śródziemne”. Osobą, która wydała rozkaz jest Grinell, niejaki Crayton Grinell z San Diego. Nic o nim nie wiem. – Rozumiem... Postaram się sformułować moje pytanie jak najdelikatniej. Czy mógłby nam pan powiedzieć, gdzie aktualnie przebywa ten Grinell? – Nie mam wyjścia. Hotel Westlake. Apartament 3C. Nie mam pojęcia, jak długo tam zostanie. Pośpieszcie się i poślijcie kogoś odpowiedniego. Grinell jest uzbrojony. – Czy zrobi mi pan tę uprzejmość i nie wyłączy się jeszcze przez chwilę? – Żeby mógł pan sprawdzić, skąd dzwonię? – Nie miałem takiego zamiaru. Dałem słowo. – I dotrzyma go – wtrącił się Samuel Winters. – To będzie dość trudne – powiedział Czech. 1152

– Pośpieszę się – obiecał B. Posłyszał pojedynczy trzask i głos Wintersa: – Naprawdę nie miałeś wyboru, Miloś. Sekretarz jest najrozsądniejszym człowiekiem w rządzie. – Zdaję sobie z tego sprawę, proszę pana. – Nie mogę się pozbierać z tym Sundstromem. Dlaczego to zrobił? – Niewątpliwie z wielu powodów, a jego patenty z technologii kosmicznej miały tu zapewne nie lada znaczenie. Inni budują sprzęt, ale rząd jest głównym kupcem. Przestrzeń kosmiczną utożsamia się dziś z obroną. – Nie zależy mu chyba na pieniądzach! I tak większość rozdaje! – Jeśli tempo na rynku spadnie, tak samo spadnie produkcja, a co za tym idzie – eksperymenty, czyli jego największa pasja. Znów trzaśniecie w słuchawce.Wróciłem – odezwał się B. – Wszyscy w okolicy Morza Śródziemnego są zaalarmowani i podjęto starania, aby ująć Grinella w San Diego, oczywiście jak najciszej. – Dlaczego musiałem czekać przy telefonie? – Szczerze mówiąc dlatego, że gdybym nie mógł zaaranżować odpowiednio spraw w San Diego – odpowiedział Mitchell Payton – miałem zamiar zaapelo1153

wać do pańskiego patriotyzmu o dalszą pomoc. Jest pan najwyraźniej człowiekiem doświadczonym. – Jaki rodzaj pomocy? – Nic takiego, co mogłoby skompromitować nasze porozumienie w odniesieniu do tej rozmowy. Chciałem pana prosić o śledzenie Grinella, gdyby wyszedł z hotelu i przekazać tę informację naszemu posłańcowi. – Skąd pan wiedział, że mógłbym to zrobić? – Nie wiedziałem. Miałem jedynie nadzieję, a poza tym trzeba było działać szybko, zwłaszcza nad Morzem Śródziemnym. – Nie mógłbym tego zrobić, jeśli chce pan wiedzieć – skłamał Varak. – Nie jestem w pobliżu hotelu. – Wobec tego być może zrobiłem dwa błędy. Wspomniałem o patriotyzmie, tymczasem z pańskiego głosu wynika, że nie musi być to pana kraj. – Teraz jest to mój kraj – stwierdził Czech. – A więc ten kraj wiele panu zawdzięcza. – Muszę iść. – Varak przerwał połączenie i szybko wrócił do urządzenia na1154

grywającego. Usiadł i włożył słuchawki, rzucając okiem na krążek z taśmą. Nie obracał się! Słuchał. Nic. Cisza! Nerwowo przekręcił wszystkie przyciski w prawo i w lewo, w górę i w dół. Żadnej reakcji... Żadnego dźwięku. Magnetofon uruchamiany głosem nie działał, ponieważ apartament Vanvlanderenów był pusty! Musi coś robić! Przede wszystkim musi znaleźć Sundstroma! Ze względu na InverBrass zdrajcę należy zabić! Khalehla przeszła szerokim korytarzem do wind. Zadzwoniła do MJ i po omówieniu horroru w Mesa Verde, puściła mu całą rozmowę z Ardis Vanvlanderen, którą nagrała na zminiaturyzowanym sprzęcie ukrytym w czarnym notesie. Oboje byli zadowoleni; smutna wdowa utopiła swój smutek w morzu histerii. Dla obydwojga stało się jasne, że pani Vanvlanderen nie miała pojęcia o kontrakcie swego zmarłego męża z terrorystami, lecz dowiedziała się o nim po fakcie. Nagła wizyta oficera wywiadu z Kairu z przekręconą informacją wystarczyła, aby manipulatorka Ardis straciła głowę. Wujek Mitch słusznie przewidywał. 1155

– Piątka, oficerze polowy Rashad. – Marzę o prysznicu i spokojnym posiłku. Chyba niczego nie jadłam od czasu wysp Bahama. – Zamów sobie coś do pokoju. Zapłacimy jeszcze jeden z twoich horrendalnych rachunków. Zasłużyłaś na to. – Nienawidzę zamawiania do pokoju. Wszyscy kelnerzy, którzy przynoszą jedzenie samotnej kobiecie wdzięczą się tak, jakby mieli natychmiast zaspokoić jej najskrytsze marzenia seksualne. Skoro nie mogę zjeść posiłku przyrządzonego przez moją babkę... – Nie możesz. – W porządku. Znam kilka dobrych restauracji... – Dobrze. Do północy będę miał numer każdego telefonu, pod który dzwoniła nasza roztargniona wdowa. Najedz się, moja droga. Nabierz energii. Może będziesz pracowała całą noc. – Jesteś zbyt hojny. Czy mogę zadzwonić do Evana, który – jeśli nie będę miała pecha – zostanie może moim przyszłym? – Możesz, ale go nie zastaniesz. Z Colorado Springs wysłali odrzutowiec, aby 1156

zabrał jego i Emmanuela do szpitala w Denver. Są w tej chwili w powietrzu. – Dzięki. Nie ma za co, Rashad. – Jest pan zbyt uprzejmy, proszę pana. Khalehla nacisnęła guzik windy i poczuła burczenie w żołądku. Od posiłku na pokładzie wojskowego odrzutowca niczego nie jadła, a i wtedy niewiele zjadła ze względu na zdenerwowanie spowodowane stanem Evana – wymiotami i tym, co oznaczały... Kochany Evan, genialny Evan, głupi Evan. Ryzykant obdarzony moralnością silniejszą niż pasowała do jego podejścia do życia; przez chwilkę zastanowiła się, czy byłby tak samo uczciwy, gdyby mu się nie powiodło. Pytanie pozostawało otwarte: Evan był człowiekiem, który musi się nieustannie sprawdzać, a który jednocześnie zachowuje się z pewną arogancją; wynikającą z faktu, że mu się powiodło. I nietrudno było zrozumieć, w jaki sposób dziesięć czy dwanaście lat temu dał się w Arabii Saudyjskiej omotać Ardis Montreaux. Ta dziewczyna musiała być niezła, błyskotliwa kobieta z odpowiednimi do tego celu twarzą i ciałem. A przecież uciekł z sieci pająka – taki jest jej Evan. Usłyszała brzęk dzwonka i drzwi windy się rozsunęły. Na szczęście w środku nie było nikogo; Khalehla weszła i 1157

nacisnęła guzik parteru. Drzwi zamknęły się i winda zaczęła zjeżdżać, po czym niemal od razu zwolniła. Khalehla spojrzała na wyświetlone nad drzwiami numerki; winda zatrzymywała się na trzecim piętrze. To zwykły przypadek, pomyślała. MJ był pewien, że Ardis Vanvlanderen, właścicielka apartamentu 3C nie odważy się wyjść z hotelu. Drzwi rozsunęły się i chociaż jej oczy nadal spoglądały przed siebie bez cienia zainteresowania, Khalehla z ulgą dostrzegła kątem oka, że nowym pasażerem jest samotny mężczyzna z jasnymi włosami i potężnymi barami, które niemal rozrywały marynarkę. Mimo wszystko pomyślała, że jest w nim coś dziwnego. W małym zamkniętym pomieszczeniu mogła wyczuwać emanujący od niego wysoki poziom energii, wokół nieznajomego mężczyzny unosiła się atmosfera gniewu lub rozdrażnienia. Potem poczuła, że się jej przygląda; nie w taki sposób, w jaki zazwyczaj taksowali ją wzrokiem mężczyźni – ukradkiem, krótkimi spojrzeniami; była do tego przyzwyczajona – lecz intensywnie i bez przerwy się w nią wpatrując. Kiedy drzwi się zasuwały Khalehla lekko się skrzywiła – był to grymas osoby, która zastanawia się, czy czegoś nie zapomniała. Od niechcenia otworzyła torebkę, aby sprawdzić, czy 1158

niczego nie brakuje. Wyraźnie odetchnęła, jej twarz się odprężyła – przedmiot znajdował się na swoim miejscu. Jej pistolet. Winda zaczęła zjeżdżać i Khalehla rzuciła okiem na mężczyznę. Zesztywniała. Jego oczy wyglądały jak dwie orbity kontrolowanego białego żaru, a krótkie, gładko zaczesane włosy miały jasny kolor. Nie mógł być nikim innym! Jasnowłosy Europejczyk... Był jednym z nich. Khalehla rzuciła się do tablicy z przyciskami, jednym ruchem wyciągnęła pistolet, upuściła torebkę i nacisnęła guzik alarmowy. Za drzwiami rozległ się dzwonek i winda stanęła. Jasnowłosy mężczyzna zrobił krok do przodu: Khalehla wystrzeliła. Wystrzał w małym pomieszczeniu zabrzmiał ogłuszająco, a kula przeleciała nad głową mężczyzny, tak jak miała. – Zostań tam, gdzie jesteś – rozkazała. Jeśli o mnie słyszałeś, to wiesz, że następna kula wejdzie ci w czoło. – Pani jest tą Rashad – powiedział blondyn. Mówił z obcym akcentem, nienaturalnym głosem. – Nie wiem, kim ty jesteś, lecz wiem czym jesteś. Zgniłym wyrzutkiem społeczeństwa! Evan miał rację. Wszystkie te miesiące, wszystkie te historie o nim, 1159

komisje kongresowe, rozgłos na cały świat. To wszystko miało go wystawić na atak Palestyńczyków! Proste, co? – Nie, pani się myli, myli – zaprotestował Europejczyk. Za drzwiami bez przerwy rozlegało się ostre dzwonienie. – I nie wolno pani mnie teraz zatrzymać! Coś strasznego ma się wydarzyć i jestem w kontakcie z waszymi ludźmi w Waszyngtonie. – Z kim? Z kim w Waszyngtonie? – Nie podajemy nazwisk... – Gówno prawda! i – Proszę, panno Rashad! Człowiek ucieka. – Ty mi nie uciekniesz, blondasku. Khalehla nigdy nie zrozumiała w jaki sposób została zaatakowana. Przez moment działo się coś nieokreślonego po jej lewej stronie, potem ludzka ręka niesamowicie szybkim ruchem ukłuła ją w prawe ramię i wykręciła niemal jednocześnie jej prawą rękę, zabierając broń. Mimo iż mogła się spodziewać złamanego nadgarstka, czuła jedynie pieczenie, jakby się w tym miejscu oparzyła wrzątkiem. Europejczyk stał przed nią z pistoletem. 1160

– Nie chciałem zrobić pani krzywdy powiedział. – Dobry jesteś, wyrzutku, muszę przyznać. – Nie jesteśmy wrogami. – Jakoś trudno mi w to uwierzyć. Telefon w windzie zadzwonił w schowku pod tablicą z przyciskami, odgłos dzwonka wibrował w czterech ścianach małego zamkniętego pomieszczenia. – Nie wydostaniesz się stąd – dodała Khalehla. – Proszę zaczekać – odezwał się blondyn. Telefon wciąż dzwonił. – Widziała się pani z panią Vanvlanderen. – Powiedziała ci. I co z tego? – Nie mogła mi powiedzieć. Nigdy jej nie widziałem, ale ją nagrałem. Później, po pani wyjściu, miała gości. Rozmawiali o pani. Ona i dwóch mężczyzn, jeden nazywa się Grinell. – Pierwsze słyszę. – Są zdrajcami, wrogami waszego rządu, a raczej waszego kraju. Telefon dzwonił natrętnie. 1161

– To tylko słowa, panie Bezimienny. – Zostawmy słowa! – zawołał mężczyzna, sięgając za połę marynarki i wyciągając duży, czarny automatyczny pistolet. Podrzucił oba pistolety, łapiąc je za lufy i wyciągając uchwyty do Khalehli.Proszę. Niech pani weźmie. Niech mi pani da szansę. Zaskoczona Khalehla wzięła broń i spojrzała w oczy Europejczykowi. Widziała już tę prośbę w wielu oczach. To nie było spojrzenie człowieka, który boi się umrzeć za sprawę, lecz tego, który jest wściekły na myśl, że mógłby zginąć i porzucić sprawę.Dobrze – odparła powoli. – Może dam, może nie dam. Obróć się, rękami oprzyj o ścianę! Odsuń się, przerzuć ciężar ciała na ręce! Telefon dzwonił bez przerwy ogłuszającym dzwonkiem, podczas gdy oficer polowy z Kairu sprawnie obszukiwała blondyna, koncentrując się na pachach, talii i kostkach nóg. Nie był uzbrojony. – Nie ruszaj się – rozkazała i wyciągnęła telefon ze schowka. – Nie mogliśmy otworzyć schowka telefonu – wyjaśniła do słuchawki. – Nasz inżynier jest już w drodze, proszę pani. Miał właśnie przerwę obiadową, ale odnaleźliśmy go. Bardzo przepraszam. Nasze wskaźniki nie pokazują 1162

jednak pożaru ani... – To my powinniśmy przeprosić – przerwała mu Khalehla. – To był błąd, mój błąd. Nacisnęłam na zły guzik. Jeśli powie mi pan, co mam zrobić, żeby winda znów ruszyła, wszystko będzie w porządku.Ach, tak? Tak, oczywiście. – Męski głos starał się powściągnąć irytację. – W schowku na telefon jest przełącznik... Na parterze drzwi się otworzyły i Europejczyk natychmiast zwrócił się do kierownika w garniturze, który czekał przy windzie. – Miałem się tu spotkać ze wspólnikiem od interesów jakiś czas temu. Obawiam się, że zaspałem, lot z Paryża był długi i męczący. Nazywa się Grinell, widział go pan może? – Pan Grinell i zrozpaczona pani Vanvlanderen wyszli kilka minut temu, proszę pana. Ze swymi gośćmi. Przypuszczam, że pojechali na uroczystość poświęconą pamięci jej męża, który doprawdy był fantastycznym człowiekiem. – Tak, on także ze mną współpracował. Mieliśmy być na tej uroczystości, ale nie otrzymaliśmy adresu. Wie pan, gdzie się odbywa? – Nie, proszę pana. – Może ktoś inny by wiedział? Może portier słyszał adres podawany kierowcy taksówki? 1163

– Pan Grinell miał własną limuzynę, nawet kilka limuzyn. – Chodźmy – powiedziała cicho Khalehla, biorąc blondyna pod ramię. – Zaczynasz zwracać na siebie uwagę – dodała, kiedy szli do wyjścia. – O wiele ważniejsze jest to, że chyba zawaliłem sprawę. – Jak się nazywasz? – Miloś. Mam na imię Miloś. – To za mało. Pamiętaj, że broń jest u mnie. – Jeśli znajdziemy jakieś dogodne pomieszczenie, powiem pani więcej. – Powie mi pan dużo, dużo więcej, Miloś, i nie będzie stosował żadnych tych swoich szybkich sztuczek. Pana pistolet jest w mojej torbie, a mój trzymam pod płaszczem, wycelowany w pana. – Co robimy teraz, Podobno Emerytowany Oficerze Wywiadu z Egiptu? – Idziemy coś zjeść, ciekawski bękarcie. Umieram z głodu, ale uprzedzam, że będę jadła lewą ręką. Jeden fałszywy ruch i nigdy nie będzie pan miał dzieci – nie tylko dlatego, że pana zabiję. Rozumiemy się? – Musi pani być bardzo dobra. 1164

– Wystarczająco dobra, panie Miloś. Jestem półArabką i lepiej niech pan o tym pamięta. Siedzieli naprzeciwko siebie w dużym okrągłym gabinecie wybranym przez Khalehlę we włoskiej restauracji, dwie przecznice na północ od hotelu. Varak opowiedział jej szczegółowo wszystko, co usłyszał przez słuchawki z apartamentu Vanvlanderenów. – Byłem zaszokowany. Nigdy, nawet przez sekundę, nie pomyślałem, że Andrew Vanvlanderen mógłby działać na własną rękę. – To znaczy bez żony pakującej mu „kulkę w głowę” i wzywającej kogoś z pozostałych, żeby „pogrzebał” go w Meksyku? – Właśnie. Ona by to zrobiła. Vanvlanderen zachował się jak głupiec. – Nie zgadzam się. Był bardzo bystry, biorąc pod uwagę jego cel. Wszystko, co zrobiono Evanowi Kendrickowi i dla niego prowadziło do logicznego jarematthaar, co po arabsku oznacza zabójstwo z zemsty. I to pańska sprawka, poczynając od pierwszej chwili, kiedy spotkał się pan z Frankiem Swannem w Departamencie Stanu. – Zapewniam panią, ze nie miałem takich zamiarów. Nigdy nie przyszło mi 1165

to do głowy. – Pomylił się pan. – Pomyliłem się. – Wróćmy do pierwszej chwili... A właściwie wróćmy jeszcze raz do całej przeklętej sprawy! – Nie ma do czego wracać. Nie powiedziałem niczego istotnego. – Ale my wiemy znacznie więcej niż się panu zdaje. Musieliśmy tylko rozplatać sznurek, jak to określił mój szef... Nowy członek Kongresu, mimo braku entuzjazmu z jego strony, zostaje wmanipulowany w skład ważnych Komisji Kongresu, za co inni gotowi by sprzedać córkę. Następnie z powodu tajemniczej nieobecności przewodniczącego nasz człowiek pojawia się w telewizji, co prowadzi do wzrostu jego popularności uwieńczonej fantastycznym światowym rozgłosem w związku z jego ukrytymi działaniami w Omanie i w wyniku prowadzi do wręczenia mu przez prezydenta najwyższego odznaczenia, jakie może otrzymać cywil. Plan jest jasny, prawda? – Moim zdaniem wszystko zorganizowano całkiem dobrze. 1166

– A teraz zamierza się rozpocząć ogólnonarodową kampanię, która ma na celu umieszczenie go na czele partii, a w efekcie mianowanie go następnym wiceprezydentem Stanów Zjednoczonych. – Wie pani o tym? – Tak i nie jest to spontaniczne działanie sił politycznych. – Mam nadzieję, że będzie wyglądało na spontaniczne. – Skąd pan się wziął? – spytała Khalehla, pochylona nad stołem. Lewą ręką jadła potrawkę z cielęciny, prawą rękę trzymała pod stołem.Muszę powiedzieć, że jest mi przykro, kiedy widzę, jak się pani męczy przy jedzeniu. Ani nie jestem dla pani groźny, ani nie zamierzam uciekać.Skąd niby mam być pewna? Że nie jest pan groźny, ani że pan nie ucieknie? – Ponieważ w pewnych sprawach nasze interesy się pokrywają i jestem gotów współpracować z panią w ograniczonym zakresie. – Mój Boże, co za bezczelność! Czy Wasza Wysokość będzie tak uprzejmy i opisze te sprawy, i ograniczenia waszej łaskawej pomocy? – Proszę bardzo. Po pierwsze – bezpieczeństwo Sekretarza Stanu i ujawnienie 1167

tych, którzy mieli zamiar go zamordować, oraz wykrycie powodów, chociaż możemy się sami domyślać. Następnie schwytanie terrorystów, którzy zaatakowali domy Kendricka i przyczynili się do śmierci tylu ludzi, a także udowodnienie powiązań Vanvlanderena... – Pan wie o Fairfax i o Mesa Verde? – przerwała mu Khalehla. Varak kiwnął głową. – Jest kompletna blokada informacji. To właśnie dotyczy ograniczeń mojego udziału. Muszę pozostać daleko w tle i dyskutować o mojej działalności jedynie w sposób jak najbardziej ogólnikowy. Jeśli to jednak niezbędne, mogę skontaktować panią – pod zaszyfrowaną tożsamością – z pewnymi osobami w rządzie, które potwierdzą moją odpowiedzialność w sprawach bezpieczeństwa tutaj i za granicą.Skromny z pana człowiek, co? – spytała ironicznie Khalehla. Miloś uśmiechnął się sceptycznie.Właściwie nie mam zdania na swój temat. Pochodzę wszakże z kraju, gdzie obywatelom ukradziono rząd i już wiele lat temu postanowiłem, co zrobię ze swoim życiem. Wierzę w metody, które opracowałem. Jeśli to brak skromności, niech tak będzie. Bardzo przepraszam, ale ja na to in1168

aczej patrzę. Khalehla powoli wyjęła prawą rękę spod stołu, a lewą wzięła leżącą obok torbę. Schowała pistolet i oparła się wygodniej, potrząsając prawą dłonią, aby przywrócić jej krążenie. – Sądzę, że możemy odłożyć sprzęt. Ma pan rację, bardzo trudno jest kroić mięso widelcem trzymanym w lewej ręce, gdy druga ręka jest w tym czasie zupełnie zdrętwiała. – Chciałem zaproponować, żeby zamówiła pani coś prostszego, jakąś zakąskę czy potrawę, którą można by jeść palcami, ale uznałem, że byłoby to wtykanie nosa w nie swoje sprawy. – Czyżby za surowym wyrazem twarzy kryło się jednak poczucie humoru? – Być może, choć w tej chwili nie czuję się bardzo wesoło i się nie poczuję, dopóki się nie dowiem, że Sekretarz Stanu bezpiecznie wylądował na Cyprze. – Zaalarmował pan odpowiednich ludzi; nic więcej nie może pan zrobić. Oni się, tym zajmą. – Na to liczę. – A więc co do naszych interesów – powiedziała Khalehla, zabierając się z 1169

powrotem do jedzenia, ze wzrokiem utkwionym w Varaku. – Dlaczego Kendrick? Dlaczego pan to zrobił? Przede wszystkim jak pan to zrobił? Podsłuchał pan źródła, które są z założenia niemożliwe do podsłuchania! Dostał się pan tam, gdzie nikt nie powinien się dostać i wyrwał tajemnice, wykradł dokumenty stuprocentowo zabezpieczone przed kradzieżą. Tego, kto je panu dał, powinno się stamtąd zabrać i wystawić do działań w terenie, żeby się dowiedział, jak to jest, kiedy nie ma się ochrony i jest się samemu, bez broni, na ulicach wrogiego miasta. – Wszelka pomoc, jaką otrzymałem, pochodziła ze źródła, które mi ufało, które wiedziało skąd się wziąłem, jak to pani określiła. – Ale dlaczego? – Dam pani ograniczoną odpowiedź i będę mówił bardzo ogólnie. – Stokrotne dzięki! Zamieniam się w słuch. – Ten kraj bezwarunkowo potrzebuje zmian we władzach, które niewątpliwie zostaną ponownie wybrane. – A kto to może wiedzieć oprócz wyborców? – Tylko do pani wiadomości, ale znów jedynie w ogólnych zarysach... Cho1170

ciaż nie powinienem nawet ich wykorzystywać. Sama pani widziała. Khalehla odłożyła widelec i spojrzała na Europejczyka. – San Diego? Vanvlanderen? Grinell? – San Diego, Vanvlanderen i Grinell – powtórzył cicho Czech. – I dalej: pieniądze najwyraźniej przesyłane przez Zurych i Bejrut do Doliny Bekaa w celu wyeliminowania politycznego przeciwnika, to znaczy członka Kongresu Kendricka. A teraz oczywista próba uniemożliwienia znakomitemu Sekretarzowi Stanu uczestnictwa w konferencji rozbrojeniowej, której celem jest redukcja rozpowszechniania broni kosmicznej i nuklearnej. – San Diego – powiedziała Khalehla, zostawiając jedzenie. – Orson Bollinger? – Zagadka – odparł Varak. – Ile on wie? Czego nie wie? Tak czy siak, jest punktem zbornym, przewodem prowadzącym do niepokonanego rządu. Należy go wymienić, eliminując w ten sposób ludzi wokół niego, którzy każą mu tańczyć do ich melodii. – Ale dlaczego Evan Kendrick? – Ponieważ on jest teraz przeciwnikiem nie do pokonania. 1171

– Nigdy tego nie przyjmie; powie wam, żebyście poszli do diabła. Pan go nie zna, a ja znam. – Człowiek nie zawsze chce robić, to co musi. On to zrobi, jeśli wyjaśnimy mu, dlaczego tak się powinno stać. – Myśli pan, że to wystarczy? – Oczywiście nie znam pana Kendricka osobiście, lecz nie sądzę by istniał drugi człowiek, którego tak starannie przestudiowałem. To nadzwyczajny mężczyzna, a jednocześnie tak realistycznie skromny w ocenie swoich osiągnięć. Zarobił mnóstwo pieniędzy na badaniu gospodarki Bliskiego Wschodu, a potem zrezygnował z wielu następnych milionów, ponieważ poczuł się moralnie obrażony i emocjonalnie wytrącony z równowagi. Następnie wszedł na arenę polityczną tylko po to, żeby zastąpić – jak to pani mnie nazwała – wyrzutka społeczeństwa, który nabijał sobie kabzę w Kolorado. Wreszcie pojechał do Omanu, aby pomóc w przezwyciężeniu kryzysu, wiedząc, że może nie wrócić. Takiego człowieka nie traktuje się lekko. On może siebie tak traktować, nikt inny. – Dobry Boże! – powiedziała Khalehla. – Mówi pan to, co ja, tyle że własnymi 1172

słowami. – Dla poparcia jego politycznej kariery? – Nie, dla wyjaśnienia, dlaczego nie był kłamcą. Powinnam jednak panu powiedzieć, że istniał inny powód, dla którego pojechał do Omanu. Podpada to pod niezbyt życzliwą nazwę zabójstwa. Był przekonany, iż wie, kto stał za terrorystami w Maskat: ten sam potwór, który był odpowiedzialny za zabicie siedemdziesięciu ośmiu osób składających się na Grupę Kendricka, razem z żonami i z dziećmi. Miał rację; tego człowieka ukarano śmiercią zgodnie z prawem arabskim. – To nie jest nic złego. – Nie, lecz jednak zmienia w pewnym sensie okoliczności. – Wolę sądzić, że dodaje nowy wymiar właściwego poszukiwania sprawiedliwości, co potwierdza tylko nasz wybór. – Nasz? – Więcej nie powiem. – Mówię panu, że on to odrzuci. 1173

– Zrobi to, jeśli się dowie, jak nim manipulowano. Może się zgodzi, jeżeli zostanie przekonany, iż jest potrzebny. Khalehla usiadła wygodniej i przyjrzała się Czechowi. – O ile słuch mnie nie myli, proponuje mi pan coś, co jest dla mnie głęboko obraźliwe. – Dlaczego? – Varak pochylił się do przodu. – Nikt nie może zmusić człowieka, żeby przyjął urząd wyborczy, musi sam się o niego starać. I na odwrót – nikt nie jest w stanie zmusić wiodących senatorów i kongresmanów partii politycznej, aby zaakceptowali nowego kandydata; sami muszą go chcieć. To prawda, że stworzono okoliczności, aby tego człowieka wyciągnąć na światło dzienne, ale nie stworzyliśmy przecież samego człowieka; on był, istniał. – Prosi mnie pan, abym nie mówiła mu o naszej rozmowie, o panu... Czy ma pan pojęcie przez ile tygodni pana szukaliśmy? – Czy ma pani pojęcie przez ile miesięcy szukaliśmy Evana Kendricka? – Nic mnie to nie obchodzi! Był manipulowany i doskonale o tym wie. Nie schowa się pan, nie pozwolę na to. Za dużo przez pana wycierpiał. Bliscy przy1174

jaciele zabici, teraz pewno umrze stary człowiek, który przez piętnaście lat zastępował mu ojca. Wszystkie jego plany wzięły w łeb – to za dużo! – Nie mogę zmienić tego, co zaszło, mogę jedynie żałować moich błędów w ocenie i nikt nie będzie tego bardziej żałował ode mnie, lecz teraz proszę, aby pomyślała pani o swoim kraju, który jest teraz także moim krajem. Jeśli pomogliśmy stworzyć siłę polityczną, to stało się tak dlatego, że siła ta istniała sama z siebie, z własnymi instynktami. Bez niego przywódcy partii zaakceptują każdą ilość przyzwoitych, porządnych, uczciwych ludzi, ale oni nie będą siłą... Rozumie mnie pani? – Przekaz historyczny podaje, że jakiś wiceprezydent powiedział kiedyś, iż jego urząd nie wart jest „kubła ciepłych plwocin”. – Nie dzisiaj i nie w wydaniu Evana Kendricka. Z pewnością była pani w Kairze, kiedy wystąpił tutaj w telewizji... – Byłam w Kairze – przerwała mu Khalehla – ale mamy tam kanał amerykański, oczywiście z taśmy. Widziałam go i później widziałam go tu, widywałam wiele razy, niewątpliwie dzięki waszemu... planowi. Był bardzo dobry, 1175

bardzo inteligentny i porywający. – On jest wyjątkowy. Nie można go kupić, mówi to, co myśli i cały kraj jest za nim. – Przez pana. – Nie, przez niego. On zrobił to, co zrobił, nikt tego wszystkiego nie wymyślił; powiedział to, co powiedział, nikt mu nie podpowiadał. Co mogę pani powiedzieć? Przeanalizowałem ponad czterysta możliwości na najbardziej nowoczesnych komputerach i w wyniku dostałem jednego człowieka. Evana Kendricka. – Nic od niego nie chcecie? – Mówi pani, że go zna. Gdybyśmy chcieli, jak by pani zdaniem postąpił? – Przekazałby was jakiemuś komitetowi zwalczającemu korupcję i dopilnował, żebyście trafili do więzienia. – Właśnie. Khalehla potrząsnęła głową, z zamkniętymi oczyma. Mam ochotę na kieliszek wina. Muszę sobie przemyśleć parę spraw. Varak gestem przywołał kelnera i zamówił dwa kieliszki schłodzonego Chablis, wybór rocznika pozo1176

stawiając smakowi kelnera. – Obawiam się, że nie znam się na winach, oprócz tych, które produkuje się w moim kraju – powiedział Czech. – Nie wierzę ani przez sekundę. Jest pan na pewno dyplomowanym podczaszym. – Ależ skąd. Zawsze mnie zdumiewają moi przyjaciele, kiedy zamawiają konkretny rocznik wina z określonej winnicy. – Naprawdę ma pan przyjaciół? Uważam pana raczej za eminence gńse. – Je comprends, ale się pani myli. Prowadzę normalne życie. Moi przyjaciele myślą, że jestem tłumaczem pracującym w domu. – Bien – stwierdziła agentka z Kairu. Ja też tak zaczynałam. – Nie mam żadnego biura do kontaktów, tylko automatyczną sekretarkę, którą mogę sprawdzić z każdego miejsca. – Ja także. Dostali wino i Khalehla upiła łyk, a potem powiedziała:Nie może wrócić. Mówiła jakby do siebie, później po części zwracała się również do Varaka. – Przynajmniej nie przez kilka dni, o ile w ogóle. Kiedy zniosą blokadę wiele krwi zostanie przelanej w Dolinie Bekaa. – Zakładam, że mówi pani o Kendricku? 1177

– Tak. Terrorystów złapano, w pewnym sensie... Kilka godzin temu nastąpił trzeci i ostateczny atak. Miał miejsce w Mesa Verde i pod każdym względem był tak samo niszczący, jak ten w Fairfax. – Kilka godzin...? Czy Kendrick tam był? – Tak. – I? – Powiedziano mi, że żyje. Podobnie jednak, jak w Wirginii zginęło wiele osób z naszego personelu. – Przykro mi... Rozumiem, że Weingrass został poważnie ranny. To o nim pani mówiła jako o starym człowieku, prawda? – Tak. Przewożą go samolotem do szpitala w Denver. Evan jest razem z nim. – Teraz terroryści. – Oczy Varaka wpatrywały się w Khalehlę z najwyższym skupieniem. – Razem było ich dziewięciu. Ośmiu zginęło, jeden przeżył, najmłodszy. – A kiedy zniosą blokadę, jak pani mówi, w Dolinie Bekaa poleje się krew. Dlatego Kendrick nie może wrócić do tej części świata. – Nie przeżyłby czterdziestu ośmiu godzin. Nie ma sposobu, aby go uchronić przed szaleńcami. 1178

– A tutaj jest i tajne służby nie należą do najgorszych. W takich sprawach nic nie jest doskonałe, ale musimy szukać najlepszych rozwiązań. – Wiem. – Khalehla napiła się wina. – Rozumie pani, o czym mówię, prawda? – Chyba tak. – Niech wydarzenia biegną naturalną koleją rzeczy. Istnieje komitet d/s działań politycznych poświęcony popieraniu kandydatury Kendricka na wyższe stanowisko. Niech pracuje w spokoju i niech kraj na to odpowie – tak czy inaczej. A jeśli oboje mamy rację co do Vanvlanderenów, Grinellów i ludzi, których reprezentują, niech Evan Kendrick sam się zdecyduje. Ponieważ nawet jeżeli ich zdemaskujemy i zatrzymamy, pojawią się na ich miejsce setki innych... Potrzeba siły, potrzeba głosu. Khalehla uniosła wzrok znad kieliszka. Dwukrotnie kiwnęła głową.

Rozdział 36 Kendrick szedł wzdłuż Siedemnastej Ulicy w Denver w kierunku hotelu 1179

Brown Palace nie zwracając uwagi na lekki śnieg padający z nocnego nieba. Wysiadł z taksówki kilka przecznic od hotelu; musiał się przejść po świeżym powietrzu i rozjaśnić umysł. Lekarze w szpitalu połatali Manny'ego i uspokoili Evana, wyjaśniając, że rany, mimo iż brzydko wyglądają, spowodowane były niemal wyłącznie przez tkwiące w ciele kawałki szkła i metalu. Stracił sporo krwi, jak na człowieka w jego wieku, ale miała mu pomóc transfuzja. Zamieszanie zaczęło się dopiero wtedy, gdy Kendrick wziął na bok jednego z lekarzy i powiedział mu o obawach Weingrassa związanych z nawrotami choroby nowotworowej. W ciągu dwudziestu minut wyniki wszystkich badań Manny'ego zostały przekazane z Waszyngtonu i ordynator oddziału onkologicznego odbył rozmowę z chirurgiem, który operował starego architekta. Po dwóch godzinach zjawił się technik z jakiegoś laboratorium i po cichu omawiał coś z innym lekarzem. Poprosili, żeby Evan opuścił pokój i pobrali od Manny'ego różne próbki. Po następnej godzinie ordynator z patologii, chudy mężczyzna z ciekawskimi oczyma, podszedł do Kendricka w poczekalni. – Czy pan Weingrass wyjeżdżał ostatnio z kraju? – spytał, – W ciągu ostat1180

niego roku nie. – A przedtem? – Do Francji... I do południowozachodniej Azji. Brwi lekarza podjechały do góry. – Nie jestem szczególnie mocny z geografii. Gdzie jest południowozachodnia Azja? – Czy to konieczne? – Tak. – Oman i Bahrajn. – Był z panem?... Przepraszam, ale pańskie bohaterskie czyny są powszechnie znane. – Był ze mną – potwierdził Evan. – Jest jednym z tych, którym nie mogłem podziękować publicznie, ponieważ mogłoby to mu tylko zaszkodzić. – Rozumiem. Nie mamy tu biura prasowego. – Dziękuję. Dlaczego pan pyta? – Jeśli się nie mylę, co nie jest wykluczone, został zarażony... powiedzmy 1181

wirusem, który według moich informacji występuje u mieszkańców Afryki Centralnej. – To niemożliwe! – Być może się mylę. Nasze urządzenia należą do najlepszych na Zachodzie, ale istnieją lepsze. Posyłam wycinek z płuc i próbkę krwi do CKCZ w Atlancie. – Dokąd? – Do Centrum Kontroli Chorób Zakaźnych. – Chorób zakaźnych? – Musimy być ostrożni. – Niech pan je wyśle jeszcze dziś wieczorem, doktorze. Za godzinę na lotnisku Stapleton będzie czekał odrzutowiec. I niech pan przekaże do Atlanty, żeby zabrali się do roboty, jak tylko dostaną próbki. Zapłacę za wszystko, nawet gdyby musieli pracować na okrągło. – Zrobię, co będę mógł... – Jeśli to pomoże – zaczął. Evan, sam dokładnie nie wiedząc, czy blefuje, czy nie – załatwię, żeby zadzwonili do nich z Białego Domu.Nie sądzę, żeby to było 1182

konieczne – powiedział patolog. Kiedy Kendrick wyszedł ze szpitala, pożegnawszy się z Manny'm, naszpikowanym środkami uspokajającymi, przypomniał sobie doktora Lyonsa z Mesa Verde, lekarza, który rozpłynął się w powietrzu, lekarza bez adresu i telefonu, ale za to z rządowym potwierdzeniem do okazania członkowi Kongresu i jego personelowi. Jakie potwierdzenie? Do czego miało być potrzebne? A może był to tylko bardzo ważny papierek, przy pomocy którego można się było dostać do prywatnego świata niejakiego Evana Kendricka? Postanowił nikomu o tym nie mówić. Khalehla najlepiej będzie wiedziała, co robić. Podszedł do hotelu i nagle, przez padający śnieg, zauważył kolorowe lampki na świątecznych dekoracjach rozciągniętych nad szeroką aleją między starą częścią miasta, a dzielnicą biurowców. I usłyszał dźwięki kolędy. Wesołych świąt od spadkobierców z Maskatu, pomyślał. – Gdzie, do jasnej cholery, byłaś? – krzyczał MJ Payton, zmuszając Khalehlę do odsunięcia słuchawki od ucha. – Na obiedzie. 1183

– On tam jest! Nasz jasnowłosy Europejczyk jest w hotelu! – Wiem. Jadłam z nim obiad. – Co?! – Jest teraz w moim pokoju. Omawiamy to, co wiemy. Nie jest tym, za kogo go uważaliśmy. – Do diabła, Adrienne! Powiedz skurwysynowi, że pan B chciałby porozmawiać z panem A. – Wielki Boże! To byłeś ty! – Zamknij się, Rashad! Oddaj mu słuchawkę. – Nie wiem, czy będzie chciał. Agentka z Kairu znów odsunęła słuchawkę od ucha. Odwróciła się do Varaka. – Jakiś pan B chciałby porozmawiać z panem A. – Powinienem był się domyślić – powiedział Czech, wstając z krzesła. Podszedł do telefonu przy łóżku, a Khalehla ustąpiła mu miejsca. – Serdecznie pana pozdrawiam. Nic się nie zmieniło, żadnych nazwisk, żadnego identyfikowania. – A jak pana nazywa moja siostrzenica? Naprawdę jest 1184

moją siostrzenicą. – Podałem jej fałszywe imię: Miloś. – To imię słowiańskie? – Amerykańskie, proszę pana. – Prawda, zapomniałem. – Co z Sekretarzem Stanu? – Wylądował na Cyprze. – Ciężar spadł mi z serca. – Nam wszystkim też, o ile w ogóle były powody do alarmu. – Informacje miałem dokładne. – Niestety, nie mogliśmy ich potwierdzić z naszej strony. Grinella nie było w hotelu i nie pokazał się w swojej rezydencji. – Jest z tą Vanvlanderen. – Tak, wiemy. Recepcjonista poinformował, że z tą dwójką było wiele innych osób. Coś panu przychodzi do głowy? – Z tego, co wiem, to obstawa Grinella. Mówiłem panu, że są przy nim ludzie, 1185

że trzeba być przygotowanym. – Tak, to prawda... Pracujemy razem? – Na odległość. – Co pan ma do zaoferowania? – Pewne dowody, o których mówiłem pannie Rashad – odparł Varak, myśląc o zmontowanych taśmach i tekstach, które przekaże oficerowi wywiadu. Zmontowanych tak, żeby Eric Sundstrom pozostał anonimowym konspiratorem; trup nie musi mieć nazwiska. Być może tylko tyle, ale to rdzeń tego, czego panu trzeba. – Przyjmiemy z wdzięcznością. – Jest jednak pewna cena. – Ja za nic nie płacę... – Jak to nie? – przerwał mu Czech. – Płaci pan przez cały czas. – O co chodzi? – Ponieważ moje żądania wymagają skomplikowanych wyjaśnień, panna Rashad powtórzy je panu swoimi słowami. Skontaktuję się z nią jutro i będziemy się porozumiewać za jej pośrednictwem. Jeśli pańska odpowiedź będzie pozytywna, załatwię przekazanie moich materiałów do pana. 1186

– A jeśli nie? – Wtedy radziłbym panu pomyśleć o konsekwencjach. – Proszę z łaski swojej przekazać słuchawkę mojej siostrzenicy.Jak pan sobie życzy, Varak odwrócił się do Khalehli, podał jej słuchawkę i podszedł do swego krzesła. – Słucham – powiedziała Rashad. – Odpowiadaj tylko „tak” lub „nie”, a jeżeli nie będziesz mogła odpowiedzieć, milcz przez sekundę. W porządku? – Tak. – Nic ci nie grozi? – Nie. , – Czy jego materiały nam pomogą? – Tak. Zapewniam. – Samo „tak” wystarczy, agentko Rashad... Najwyraźniej mieszka w hotelu, sądzisz, że w nim zostanie? – Nie. 1187

– Czy powiedział ci, w jaki sposób dostał dokumenty na temat Omanu? – Nie. – I na koniec: czy przeżyjemy jego żądania? – Musimy, przepraszam, że złamałam zasadę. – Rozumiem – powiedział zaskoczony dyrektor Akcji Specjalnych. Może byś mi wyjaśniła to niezwykle krnąbrne stwierdzenie? – Porozmawiamy później – Khalehla odłożyła słuchawkę i odwróciła się do Varaka. – Mój szef jest zdenerwowany. – Przez panią czy przeze mnie? Nietrudno było domyślić się jego pytań. – Przez nas oboje. – Naprawdę jest pani wujem? – Znam go od dwudziestu lat i skończmy z nim. Porozmawiajmy przez chwilę o panu. Nietrudno było także domyślić się, o co pytał pana. – Ale tylko przez chwilę. Muszę iść. – Powiedział mu pan, że Grinell jest z Vanvlanderen i że ci inni są obstawą Grinella. 1188

– Zgadza się. – Mnie zaś pan mówił, że w apartamencie Vanvlanderenów było dwóch mężczyzn, a obstawa została za drzwiami. – To prawda. – Kim jest ten drugi mężczyzna i dlaczego pan go chroni? – Chroni?... Chyba pani mówiłem, że obaj są zdrajcami. Usłyszy to pani na taśmach, przeczyta w tekstach, które wam przekażę, jeśli pani szef zgodzi się na moje warunki, tak jak pani się już zgodziła. – Przekonam go. – To sama pani usłyszy. – Ale pan go zna! Kto to jest? Varak wstał z krzesła, przed sobą trzymał złożone dłonie. – Znów jesteśmy na terytorium zabronionym. Powiem pani jednak tyle: muszę wyjść w związku z tym człowiekiem. Jest on czymś wyjątkowo plugawym... I jest mój. Będę przeszukiwał to miasto przez całą noc, dopóki go nie znajdę; a jeżeli go nie znajdę tu, wiem, gdzie go szukać jutro lub następnego dnia. Powtarzam: on jest mój. – Jaremat thaarl – Nie znam arabskiego. 1189

– Ale wie pan, co to znaczy. Mówiłam panu. – Dobranoc – powiedział Czech, podchodząc do drzwi. – Mój wuj chce wiedzieć, jakie pan dostał dokumenty z Omanu. I raczej nie przestanie na pana polować, dopóki się nie dowie. – Wszyscy mamy swoje priorytety – odparł Varak z ręką na klamce. – W tej chwili jego i pani są w San Diego, a moje gdzie indziej. Niech mu pani powie, że nie ma się czego obawiać ze strony mojego informatora. Prędzej umrze niż narazi któregoś z waszych ludzi, któregoś z naszych ludzi. – Do diabła, już to zrobił! Evana Kendricka! Zadzwonił telefon; obydwoje szybkim ruchem odwrócili głowy w tę stronę. Khalehla podniosła słuchawkę. – Tak? – Stało się! – zawołał Payton w Langley, w stanie Wirginia. – Och, mój Boże! Zrobili to! – Co się stało? – Hotel „Larnaca” na Cyprze. Wysadzili w powietrze zachodnie skrzydło. Nic nie zostało, same gruzy. Sekretarz Stanu nie żyje, nikt nie żyje... 1190

– Hotel na Cyprze – powtórzyła Khalehla przerażonym jednostajnym tonem, spoglądając na Czecha. – Wysadzony w powietrze, Sekretarz nie żyje, nikt nie żyje... – Proszę mi dać ten telefon – wrzasnął Varak, rzucając się przez pokój i wydzierając jej słuchawkę. – Czy nikt nie sprawdził piwnic, przewodów klimatyzacyjnych, fundamentów? – Cypryjskie służby specjalne twierdziły, że wszystko sprawdziły... – Cypryjskie służby? przerwał mu rozwścieczony Czech. Pełne są wrogich elementów. Głupcy, beznadziejni przeklęci głupcy! – Chce pan zająć moje stanowisko? – W życiu bym go nie przyjął – odparł Varak, opanowując gniew i zniżając głos. – Nie pracuję z amatorami – dodał pogardliwie, odłożył słuchawkę i podszedł do drzwi. Tam jeszcze raz się odwrócił. – To, czego dzisiaj tutaj potrzebowaliśmy to mózg Kendricka z Omanu. On pierwszy powiedziałby wam wszystkim, co macie robić i czego szukać. I prawdopodobnie byście go nie posłuchali. Czech otworzył drzwi, wyszedł i zatrzasnął je za sobą. Zadzwonił telefon. 1191

– Wyszedł – powiedziała Rashad, instynktownie wiedząc, kto dzwoni. – Zaproponowałem mu swoje stanowisko, ale wyraźnie dał mi do zrozumienia, że nie pracuje z amatorami... Dziwne, co? Człowiek, o którym nic nie wiemy, ostrzega nas, a my partaczymy robotę. A rok temu posłaliśmy Kendricka do Omanu i zrobił coś, czego pięciuset zawodowców z co najmniej sześciu krajów nie potrafiło zrobić. To bardzo dziwne... Starzeję się. – Nie mów tak, MJ! – zawołała agentka. – To świetni faceci i po prostu mieli szczęście, ale ty już zrobiłeś znacznie więcej niż oni kiedykolwiek zrobią. – Chciałbym w to wierzyć, dzisiejszy wieczór jest jednak zabójczy dla mojego samopoczucia. – Przestań! Myślę, że to dobry moment, abym się wytłumaczyła z niezwykłego stwierdzenia, które ci wygłosiłam kilka minut temu. – Proszę bardzo. Słucham. Nie mam już siły mówić. Nie wiem, dla kogo pracuje Miloś, lecz oni nic nie chcą od Evana. Kiedy naciskałam, wyjaśnił logicznie: gdyby wysuwali jakiekolwiek żądania pod jego adresem, rzuciłby ich wilkom na pożarcie. On ma rację, Evan by to zrobił. 1192

– Zgadzam się. Czego więc chcą? – Wycofać się i pozwolić, żeby wszystko szło swoim porządkiem. , Chcą, żebyśmy się wycofali i pozwolili na dalszy wyścig. – Evan nie będzie uczestniczył... – Może będzie, kiedy się dowie o czarnych książętach rządzących w Kalifornii. Powiedzmy, że ich zatrzymamy; setki czekają, aby zająć ich miejsce. Miloś ma rację, potrzebny jest głos. – Jakie jest twoje zdanie, moja droga? – Chcę, żeby Evan żył. Nie może wrócić do Emiratów; sam siebie może przekona, ale jeśli powróci, zginie w chwili, kiedy będzie wysiadał z samolotu. Nie może także wegetować w Mesa Verde, nie z taką energią i wyobraźnią. To też rodzaj śmierci... Wiesz, MJ, temu krajowi Evan bardzo by się przydał. – Głupcy, co za głupcy – szeptał do siebie Miloś, wykręcając numer telefonu i jednocześnie studiując plan apartamentów Vanvlanderenów; w każdym pokoju zaznaczone były małe czerwone znaczki X. Kilka sekund później usłyszał głos w 1193

telefonie. – Tak? – Dźwiękowiec? – Praga? – Jesteś mi potrzebny. – Pieniądze zawsze się przydadzą, a płacisz dobrze. – Podjedź po mnie za pół godziny, zapasowe wyjście. Wyjaśnię, o co mi chodzi po drodze do studia... Na planie nie ma żadnych zmian? – Nie. Znalazłeś klucz? – Dziękuję za obie rzeczy. – Zapłaciłeś. Za pół godziny. Czech odłożył słuchawkę i spojrzał na spakowany sprzęt nagrywający przy drzwiach. Wysłuchał rozmowy Rashad z Ardis Vanvlanderen i – mimo złości spowodowanej tragiczną śmiercią Sekretarza Stanu – uśmiechnął się ponuro – na myśl o zuchwałej strategii agentki z Kairu i jej szefa. Bazując na tym, czego się dowiedzieli, poczynili pewne założenia co do działań Andrew Vanvlanderena i zmienili je w wiarygodne kłamstwo: pale1194

styńskie grupy uderzeniowe, Bollinger jako ich cel, Kendrick nie wspomniany ani razu. Fantastyczne! Pojawienie się Erica Sundstroma po dwóch godzinach od zaskakującej, pokrętnej informacji Rashad – pojawienie pomyślane jako pułapka na zdrajcę Inver Brass i nie oparte na żadnych założeniach co do winy Vanvlanderena – było zapalnikiem wybuchu, który rozwalił betonową strukturę oszustwa w San Diego. Bierze się rzeczy tam, gdzie można je znaleźć. Varak podszedł do drzwi, ostrożnie je otworzył i wysunął się na korytarz. Przeszedł szybko do apartamentu Vanvlanderenów i otworzył jego drzwi kluczem dostarczonym mu przez Dźwiękowca. W ręce trzymał plan. Szybkimi kocimi susami przemieszczał się z pokoju do pokoju, usuwając maleńkie elektroniczne pluskwy z różnych miejsc – spod stołów i krzeseł, spod miękkich poduch na sofie, zza luster w czterech sypialniach, spod szafek w rozmaitych łazienkach i ze środka dwóch palników w kuchni. Na koniec zostawił sobie biuro wdowy, podliczył czerwone krzyżyki i stwierdził, że zlikwidował wszystkie urządzenia. W biurze było ciemno; zapalił lampę stojącą na biurku. Dziesięć sekund później miał już w kieszeni cztery pluskwy, trzy z biura i jedną z przylegającej doń ła1195

zienki. Teraz skoncentrował się na biurku. Spojrzał na zegarek – cała operacja trwała dziewięć minut, czyli miał przynajmniej kwadrans na zbadanie domowego sanktuarium pani Vanvlanderen. Zaczął od szuflad biurka, wyciągając jedną po drugiej, przerzucając nieważne papiery składające się na drobiazgi wiceprezydenta: plany zajęć, listy od osób indywidualnych i instytucji, na które pewnego dnia należało odpowiedzieć, pisma z Białego Domu, z Departamentu Stanu i Obrony, a także wielu innych agencji rządowych, jakie trzeba było przestudiować, aby je później wyjaśnić Orsonowi Bollingerowi. Nie było niczego wartościowego, niczego co mogło się wiązać z podziemnymi manipulacjami w południowej Karolinie. Rozejrzał się po dużym, wykładanym boazerią biurze, przyglądając się po kolei półkom, ładnym meblom i oprawionym fotografiom na ścianach... Fotografie... Na ciemnym tle drewna wisiało ich ponad dwadzieścia. Varak podszedł i zaczął je sprawdzać, zapalając stojącą na stole lampę, aby lepiej widzieć. Na jednej ścianie wisiała typowa kolekcja zdjęć przedstawiających państwa Vanvlanderenów w towarzystwie figur politycznych, od prezydenta po ważniejszych przedstawicieli rządu i Kongresu. Na 1196

ścianie obok znajdowały się zdjęcia samej wdowy, bez jej, świętej pamięci, męża. Były to najwyraźniej fotografie z przeszłości Ardis Vanvlanderen, osobiste świadectwo, które jasno pokazywało, iż jej przeszłość nie była bez znaczenia. Na zdjęciach nie brakowało drogich samochodów, jachtów, zboczy narciarskich i luksusowych futer. Varak miał już porzucić tę wystawę pychy, kiedy jego wzrok padł na powiększoną fotografię, zrobioną najwyraźniej w Lozannie, z Jeziorem Genewskim w tle. Miloś przyjrzał się ciemnoskóremu mężczyźnie stojącemu obok tryskającego życiem obiektu jego zainteresowania. Znał tę twarz, ale nie mógł jej nazwać. Nagle, jakby idąc tropem, jego oczy przeniosły się na prawo, w dół, na inne, powiększone zdjęcie, również zrobione w Lozannie, tym razem w ogrodach Beau Rivage. Był na nim ten sam mężczyzna. Kto to jest? I obok jeszcze jedno zdjęcie, z Rozengrachtu w Amsterdamie, przedstawiające te same dwie osoby. Kim jest ten mężczyzna? Trzeba się skoncentrować. Napłynęły widoki, fragmenty nieuchwytnych impresji, lecz bez nazwiska. Rijad... Medyna, Arabia Saudyjska. Zszokowana i wściekła rodzina saudyjska... Zaplanowana egzekucja, potem ucieczka. Tyle milionów... Osiemdziesięć lat temu. Kto to jest? 1197

Varak postanowił zabrać jedno zdjęcie, ale zaraz pomyślał, że nie powinien tego robić. Kimkolwiek jest ten człowiek, reprezentuje kolejny pouczający składnik systemu stworzonego wokół Orsona Bollingera. Brakująca fotografia tej twarzy mogłaby wzbudzić podejrzenia i wzniecić alarm. Miloś zgasił lampę na stole i wrócił do biurka. Nadszedł czas, aby stąd wyjść, zabrać swoje rzeczy i spotkać się z Dźwiękowcem na ulicy przy zapasowym wyjściu. Sięgnął, żeby wyłączyć lampę na biurku i nagle usłyszał, że otworzyły się drzwi w foyer. Szybko zgasił światło i podszedł do drzwi, częściowo je przymykając, tak by mógł, skrywając się za nimi, przez szparę obserwować, co się dzieje. W zasięgu wzroku pojawiła się wysoka postać mężczyzny, swobodnie poruszającego się w znajomym wnętrzu. Varak zasępił się na moment; od dawna nie myślał o tym człowieku. Był to rudowłosy agent FBI z Mesa Verde, członek grupy przydzielonej wiceprezydentowi na prośbę Ardis Vanvlanderen, człowiek, który zaprowadził go do San Diego. Miloś poczuł się zdezorientowany, ale tylko chwilowo. Drużynę odwołano do Waszyngtonu, a jednak jeden gracz został – a dokładniej mówiąc został kupiony zanim Varak odnalazł go w Mesa Verde. Czech przyglądał się, jak ru1198

dowłosy mężczyzna chodzi po salonie, jakby czegoś szukał. Ze stolika po lewej stronie sofy podniósł szklankę, stojącą obok inkrustowanej kością słoniową lampy, i podszedł do drzwi prowadzących do kuchni. Wrócił po chwili z pojemnikiem aerozolowym w jednej i ścierką w drugiej ręce. Podszedł do baru, gdzie brał po kolei każdą butelkę, spryskiwał ją płynem z pojemnika i dokładnie wycierał. Potem spryskał miedziany brzeg barowej lady i wypolerował do czysta. Następnie przechodził od jednego mebla do drugiego i powtarzał swoje działania, jakby oczyszczał z grzechu całe pomieszczenie. Varak doskonale wiedział, co robi agent – eliminuje ślady bytności Erica Sundstroma, wycierając odciski palców naukowca. Mężczyzna odłożył pojemnik i ścierkę na stolik do kawy i od niechcenia ruszył przez pokój... w kierunku biura! Czech bezszelestnie odskoczył od drzwi i wpadł do łazienki, zamykając jej drzwi tym razem bardziej niż częściowo, zostawiając jedynie szparę na dwa centymetry. Agent FBI, tak jak przedtem Miloś, zapalił lampę na biurku, usiadł na krześle i wysunął dolną prawą szufladę. Później zrobił jednak coś, czego Varak nie uczynił – nacisnął niewidzialny guzik. W tej samej chwili blat biurka podniósł się do góry. – 1199

Jezus Maria! – powiedział szeptem do siebie rudowłosy mężczyzna, zaglądając do najwyraźniej pustej skrytki. Gwałtownym ruchem sięgnął po telefon na biurku i wykręcił jakiś numer. Po paru sekundach odezwał się. – Nie ma tu tego! – zawołał. – Nie, jestem pewien – dodał po chwili. Nic nie ma!... Czego pan chce ode mnie? Zrobiłem wszystko zgodnie z instrukcją i mówię panu, że niczego tu nie ma!... Co? Niedaleko pana domu? W porządku, zrobię tak i potem zadzwonię. Agent przycisnął widełki, zwolnił i nakręcił jedenastocyfrowy numer. Zamiejscowa.Baza Pięć, tu Blackbird, zadanie specjalne z San Diego, kod sześćsześćzero. Proszę o potwierdzenie. Dziękuję. Czy mamy jakieś pojazdy w La Jolla, o których nie wiem? Nie mamy...Nie, nic pilnego, to pewno prasa. Musieli się dowiedzieć, że wice idzie na soiree poświęcone sztuce – tak, dobrze usłyszałeś, soiree – razem ze wszystkimi snobami. Nie odróżnia Rembrandta od Al Capone, ale będzie musiał udawać. Sprawdzę to, nie zawracaj sobie głowy. Rudy chudzielec rozłączył się i raz jeszcze zadzwonił.Z naszej strony nic nie ma – powiedział cicho. – Nie, nie ma takiego przepisu, że muszą nas zawiadamiać. CIA? Dowiedzielibyśmy się ostatni... Dobrze, zadzwonię na 1200

lotnisko. Czy chce pan, żebym porozmawiał z pilotem?... Jak pan sobie życzy, ja wobec tego wynoszę się stąd. Agencja i Biuro nigdy ze sobą nie współpracują. Agent FBI odkładał słuchawkę kiedy Varak wyszedł z ciemnej łazienki z pistoletem automatycznym w ręce.Zbyt szybko się stąd nie wyniesiesz – powiedział koordynator Inver Brass.O rany! – wrzasnął rudowłosy agent. Wyskoczył z krzesła, rzucił się na Varaka stojącego w drzwiach i złapał jego prawą rękę z siłą spanikowanego zwierzęcia, wpychając Milośa do łazienki i waląc jego głową w gustownie wytapetowaną ścianę. Czech usiadł na umywalce, lewą nogą opasał ciało agenta i podciął go, podrywając jednocześnie do góry swoją prawą rękę z bronią, tak że omal nie urwał agentowi lewej ręki. Akcja była skończona. Mężczyzna leżał na podłodze, trzymając się za ramię, jakby było złamane. – Wstawaj! – rozkazał mu Varak, nie usiłując nawet celować pistoletem w agenta. Rudowłosy mężczyzna złapał się brzegu marmurowej umywalki i z trudem wstał krzywiąc się z bólu. – Wracaj tam i siadaj – powiedział Miloś i popchnął agenta przez drzwi do biurka. 1201

– Kim ty, do cholery, jesteś? – zapytał zasapany mężczyzna, padając na krzesło i nadal trzymając się za ramię. – Spotkaliśmy się kiedyś, choć ty o tym nie wiesz. Na wiejskiej drodze w Mesa Verde, na zachód od domu pewnego członka Kongresu. – To ty?! – Agent poderwał się na nogi, a Varak popchnął go z powrotem. – Kiedy się sprzedałeś, agencie federalny? Mężczyzna przyglądał się Milośowi w świetle lampki na biurku. – Jeśli jesteś jakimś naturalizowanym przybłędą, to się dowiedz, że jestem specjalnie przydzielony do wiceprezydenta. – „Krzyżująca się drużyna”? Widzę, że rozmawiałeś z jakimiś łatwo ekscytującymi się osobami... Nie istnieje nic takiego, a te pojazdy wokół domu Grinella zostały zamówione przez Waszyngton... – Nieprawda! Przed chwilą sprawdzałem! – Może Biuro nie zostało poinformowane albo cię oszukali, mniejsza z tym. Jestem pewien, że jak wszyscy uprzywilejowani żołnierze z elitarnych organizacji możesz się bronić, twierdząc, iż jedynie wykonywałeś rozkazy – na przykład wycierając odciski palców i szukając ukrytych dokumentów, o których nic 1202

nie wiesz. – Bo nie wiem! – Ale się sprzedałeś i to mnie obchodzi. Byłeś gotów przyjąć pieniądze i określone przywileje za usługi wykonane w ramach twoich działań oficjalnych. Czy jesteś także gotów oddać życie za tych ludzi? – Co? – Posłuchaj uważnie – powiedział cicho Varak, podnosząc pistolet i gwałtownie przyciskając lufę do czoła agenta. Mnie jest zupełnie wszystko jedno czy będziesz żył, czy nie. Muszę jednak znaleźć pewnego człowieka. Dziś wieczorem. – Nie znasz Grinella... – Grinell jest dla mnie nieistotny, zostaw go innym. Człowiekiem, którego szukam, jest ten, którego odciski palców tak starannie usuwałeś w tym mieszkaniu. Powiesz mi, gdzie on się teraz znajduje albo twój mózg rozpryśnie się na tym biurku, a ja go nawet nie posprzątam. Taka scena będzie dalszym przekonującym objawem zła, zgodnego ze wszystkim, co się tutaj dzieje... Gdzie on 1203

jest? Trzęsąc się, bez tchu, rudowłosy mężczyzna wyrzucał z siebie słowa, jak karabin maszynowy. – Nie wiem i nie kłamię! Kazali mi przyjść na spotkanie w bocznej ulicy koło plaży w Coronado. Przysięgam, że nie wiem, dokąd się wybierali. – Przed chwilą dzwoniłeś. – Ma telefon w samochodzie. Jest w drodze. – Z kim się spotkałeś w Coronado? – Tylko z Grinellem i tym drugim, który mi dokładnie opisał, czego w tym mieszkaniu dotykał. – A co z nią? – Nie mam pojęcia. Może zachorowała albo miała wypadek. Po drugiej stronie drogi stała karetka pogotowia. – Ale wiesz przecież, dokąd się wybierali. Miałeś właśnie dzwonić na lotnisko. Jakie dostałeś instrukcje? – Żeby obsługa przygotowała samolot do odlotu za godzinę. – Gdzie jest samolot? 1204

– Na międzynarodowym w San Diego. Prywatny pas na południe od głównych pasów. – Cel podróży? – Grinell nigdy nikomu nie mówi, tylko pilotowi. – Zaproponowałeś, że zadzwonisz do pilota. Jaki jest do niego numer? – Nie wiem. Gdyby Grinell chciał, żebym zadzwonił, to by mi podał numer, ale nie chciał. – Podaj mi numer telefonu w samochodzie. Agent podał numer, a Czech go zapamiętał. – Nie pomyliłeś się? – Zadzwoń i sprawdź. Varak wsunął pistolet do pochwy pod pachą. – Słyszałem dzisiaj określenie, które do ciebie pasuje, agencie – powiedział. – Wyrzutek społeczeństwa, to ty. Mówiłem też, że nie masz dla mnie żadnego znaczenia, zatem pozwolę ci odejść. Może powinieneś zacząć przygotowywać sobie tłumaczenie, jak przystało posłusznemu żołnierzowi, którego zdradzili zwierzchnicy, a może powinieneś raczej ruszyć na południe, w stronę Meksyku. 1205

Nie wiem i nic mnie to nie obchodzi. Jeśli jednak zadzwonisz pod numer tego telefonu w samochodzie, będziesz martwy. Rozumiesz? – Chcę się stąd wydostać – powiedział agent; zerwał się na nogi i pędem poleciał przez salon do foyer. – Ja też – szepnął Miloś do siebie. Spojrzał na zegarek; Dźwiękowiec już czekał na dole. Nie szkodzi, pomyślał, facet jest bystry i szybko się połapie, na czym mu zależy z taśm i tekstów. Potem pożyczy samochód od Dźwiękowca i zaparkuje na międzynarodowym lotnisku w San Diego. Tam, na prywatnym pasie, na południe od głównych pasów, znajdzie zdrajcę Inver Brass. Znajdzie i zabije. Zadzwonił telefon, wyrywając Kendricka z niespokojnego snu. Zdezorientowany spoglądał na hotelowe okno i gęsty śnieg niesiony wiatrem za szybą. Telefon znów zadzwonił; mrugając oczyma Kendrick odszukał aparat, zapalił nocną lampkę i podniósł słuchawkę, rzucając przy tym okiem na zegarek. Dwadzieścia po piątej. Khalehla? – Tak, słucham? 1206

– W Atlancie nie spali przez całą noc – powiedział ordynator oddziału patologii. – Właśnie do mnie dzwonili i pomyślałem, że chciałby pan wiedzieć. – Dziękuję, doktorze. – Obawiam się, że nie ma za co. Wszystkie wyniki są pozytywne. – Rak? – spytał Kendrick, przełykając ślinę. – Nie. Mógłbym panu podać termin medyczny, ale nic panu nie powie. Można to określić jako odmianę salmonelli, mutację wirusa, który atakuje płuca powodując skrzepy krwi, blokujące dostęp powietrza. Potrafię zrozumieć, dlaczego pan Weingrass myślał, że ma raka. Nie ma, choć to żadna pociecha.Lekarstwo? – szepnął Kendrick, ściskając słuchawkę. Po krótkiej pauzie patolog odparł cicho: – Nie ma lekarstwa. To proces, którego się nie da odwrócić. W afrykańskich okręgach Kasai wyrzynają całe stada bydła i palą zwłoki, burzą całe wsie i także je palą. – Do diabła z bydłem i afrykańskimi wioskami!... Przepraszam, nie chciałem na pana krzyczeć. 1207

– Nic się nie stało, to część mojej pracy. Oglądałem mapę; musiał coś jeść w jakiejś restauracji w Omanie, gdzie podają jedzenie z centralnej Afryki, może specjalnie dla robotników cudzoziemców. Brudne naczynia, coś takiego. W ten sposób się przenosi. – Nie zna pan Emmanuela Weingrassa. W życiu by niczego nie zjadł w czymś takim... Nie, panie doktorze, on się nie zaraził, zostało mu to wszczepione. – Słucham? – Nic, nic. Ile ma czasu? – Specjaliści mówią, że bywa różnie. Miesiąc do trzech, może cztery. Nie więcej niż pół roku. – Czy mogę mu powiedzieć, że może pożyć jeszcze parę lat? – Może mu pan powiedzieć, co pan chce, ale on powie panu coś innego. Oddychanie będzie mu sprawiało coraz większą trudność. Musi mieć pod ręką tlen. – Będzie miał. Dziękuję, panie doktorze. – Przykro mi, proszę pana. Evan wstał z łóżka i ze złością chodził po pokoju. Widmowy lekarz nieznany w Mesa Verde, ale bardzo dobrze znany niektórym 1208

członkom amerykańskiego rządu. Sympatyczny lekarz, który chciał tylko pobrać próbkę krwi... A potem znikł. Nagle Evan krzyknął ochrypłym głosem, ze łzami spływającymi mu po twarzy;Gdzie jesteś, Lyons? Znajdę cię! Z wściekłością rąbnął pięścią w najbliższe okno, tłukąc szybę, tak że śnieg i wiatr wpadły do pokoju.

Rozdział 37 Varak podszedł do ostatniego hangaru w prywatnej części międzynarodowego lotniska w San Diego. Policja i uzbrojeni celnicy bez przerwy jeździli elektrycznymi samochodzikami i na motorowerach po wąskich uliczkach olbrzymiego płaskiego kompleksu; od czasu do czasu w odbiornikach radiowych w pojazdach wybuchały głosy i trzaski. Bogaci ludzie i korporacje przynoszące duże zyski i ulokowane w tym stanie mogli uniknąć irytacji związanych, z podróżowaniem rejsowymi samolotami, ale nie mogli uniknąć bacznej uwagi agencji federalnych i stanowych, patrolujących sektor prywatnego lotnictwa. Każdy samolot przygotowywany do odlotu przechodził nie tylko przez zwykłą 1209

kontrolę związaną z planem i trasą lotu, lecz także dokładne sprawdzanie samego samolotu. Poza tym każda osoba wsiadająca do samolotu mogła być poddana rewizji tak samo, jak pospolity motłoch. Bogatym nie zawsze wszystko idzie łatwiej. Czech wszedł od niechcenia do wygodnej poczekalni, gdzie elita pasażerska oczekiwała w luksusie na odlot. Zapytał o samolot Grinella i atrakcyjna urzędniczka za ladą okazała się znaczniej bardziej pomocna niż się tego spodziewał. – Czy jest pan pasażerem tego samolotu? – spytała, gotowa do wpisania jego nazwiska w komputer. – Nie, przyjechałem, żeby dostarczyć pewne dokumenty. – Proponuję, aby udał się pan do hangaru numer 7. Pan Grinell rzadko tu się zjawia; idzie wprost do kontroli, a potem do samolotu, kiedy go podstawiają do sprawdzenia. – Gdyby mogła mi pani podać dokładnie... – Zawiezie pana któryś z naszych samochodzików. – Wolałbym pójść piechotą, jeśli można. Muszę trochę rozprostować nogi. 1210

– Jak pan woli, proszę jednak trzymać się ulicy. Służby bezpieczeństwa mamy przeczulone i pełno tu rozmaitych alarmów. – Będę biegł od jednego światła do drugiego – powiedział z uśmiechem Miloś. – Dobrze? – Niezły pomysł – odparła dziewczyna. – W zeszłym tygodniu jeden ważniak z Beverly Hills trochę się zaprawił i też chciał iść piechotą. Skręcił w złym miejscu i wylądował w więzieniu w San Diego. – Za chodzenie piechotą? – Miał przy sobie jakieś śmieszne pastylki... – Nie mam nawet aspiryny. – Musi pan wyjść na zewnątrz, skręcić w prawo w pierwszą ulicę, a potem znów w prawo. To ostatni hangar na skraju pasa. Pan Grinell ma najlepsze miejsce. Szkoda, że tak rzadko tu zachodzi. – Jest bardzo zamkniętym człowiekiem. – Jest po prostu niewidoczny, ot co. Varak przez cały czas rozglądał się wokół, kiwając głową kierowcom samochodzików i skuterów, którzy mijali go z obydwóch kierunków, niektóre zwalniały, inne szybko przejeżdżały obok niego. 1211

Urzędniczka nie myliła się ani na jotę, pomyślał Miloś, kiedy zbliżył się do wielkich otwartych drzwi ostatniego hangaru. Samolot Grinella faktycznie miał najlepsze miejsce. Po odprawie mógł wyjechać na pole przez przeciwległe drzwi i start podlegał już tylko kontroli z wieży – bez dodatkowej straty czasu na kołowanie do pasów startowych. Niektórym bogatym jednak jest łatwiej niż mu się zdawało. Dwaj strażnicy w mundurach stali w środku hangaru na brzegu podjazdu, tam gdzie pole startowe łączyło się z betonową podłogą wnętrza. Za nimi stał nieruchomy odrzutowiec Rockwell z ludźmi łażącymi po srebrnych skrzydłach – metalowy ptak, który wkrótce miał się wzbić w nocne niebo. Miloś przyjrzał się mundurom strażników – nie były ani federalne, ani stanowe; pochodziły z prywatnej firmy ochrony. To odkrycie przywołało następną myśl, kiedy spostrzegł, że jeden ze strażników jest wielki i gruby. Nic nie straci próbując; znalazł się na miejscu zabójstwa, ale o ileż bardziej satysfakcjonujące byłoby uśmiercenie zdrajcy z bliska, będąc pewnym osiągnięcia celu. Varak ruszył od niechcenia po asfalcie, w kierunku imponującego wejścia do hangaru. Obaj strażnicy zrobili krok do przodu, jeden z nich przydeptał niedopałek papierosa. 1212

– Ma pan tu jakiś interes? – zapytał ten wielki po prawej stronie Varaka. – Owszem, mam interes – odparł Varak uprzejmym tonem. – I to raczej poufny interes. – Co to znaczy? – spytał niski strażnik po lewej. – Obawiam się, że będzie pan musiał zapytać o to pana Grinella. Jestem tylko posłańcem i kazano mi rozmawiać tylko z jedną osobą, która przekaże informacje panu Grinellowi, kiedy się tu zjawi. – Pieprzone bzdury – mruknął niski strażnik do kolegi. – Jeśli masz pan jakieś papiery albo gotówkę, musi je pan pokazać celnikom. Znajdą w samolocie coś, o czym nie wiedzieli i pan Grinell wpadnie w szał, rozumiemy się? – Doskonale, przyjacielu. Mam tylko słowa, które należy powtórzyć bardzo dokładnie. Rozumiemy się? – Niech pan gada. – Jedna osoba – powiedział Varak. – Wybieram jego. – Pokazał na grubasa. – To tępak. Niech pan powie mnie. – Powiedziano mi, kogo wybrać. 1213

– Cholera! – Proszę, niech pan pójdzie ze mną powiedział Czech, wskazując na miejsce tuż za reflektorami. – Muszę nagrać naszą rozmowę, ale tak, żeby jej nikt nie słyszał. – Dlaczego nie powie pan wprost szefowi? – zaoponował drugi strażnik. – Będzie tu za parę minut. – Ponieważ nie wolno nam się spotkać twarzą w twarz – nigdzie. Może go pan o to zapyta? – Pieprzone gadanie. Kiedy znaleźli się za rogiem hangaru, Varak uniósł w górę zaokrągloną lewą dłoń. – Mógłby pan mówić wprost do tego? – Jasne – odparł strażnik. Były to ostatnie słowa strażnika. Czech uderzył go kantem dłoni w kość ramienia, trzy razy mocno walnął w szyję oraz dwoma kciukami dźgnął w oczy. Strażnik upadł i Varak zaczął pośpiesznie zdejmować z niego mundur. Po upływie minuty i dwudziestu sekund miał na sobie mundur strażnika z prywatnej firmy ochrony. Podciągnął nogawki swoich spodni i 1214

wepchnął głębiej rękawy od marynarki, naciągając mundur na ręce. Był gotów. Czterdzieści sekund później nadjechała czarna limuzyna i zatrzymała się przy wyasfaltowanym wejściu do hangaru. Czech wysunął się z cienia. Z wielkiego samochodu wysiadł jakiś człowiek i choć Miloś nigdy go przedtem nie widział, był pewien, że jest to Crayton Grinell. – Cześć, szefie! – zawołał strażnik z lewej strony hangaru, kiedy mężczyzna w płaszczu przechodził szybko, ze złością przez pole startowe. – Dostaliśmy pańską wiadomość; Benny coś nagrywa... – Dlaczego ten cholerny samolot nie jest na pasie startowym?ryknął Grinell. – Wszystko jest załatwione, idioto!To Benny z nimi rozmawiał, szefie, nie ja. Pięć, dziesięć minut, powiedzieli. Ja to bym im pokazał. Cholera! Wie pan szefie, że ze mną niema żartów. Powinien pan powiedzieć temu facetowi, żeby rozmawiał ze mną, a nie z Benny'm... – Zamknij się! Sprowadź mojego kierowcę i każ mu wyprowadzić > to cholerstwo! Jeśli oni nie potrafią latać, on da sobie radę. – Tak jest, szefie. Służę uprzejmie. Strażnik zaczął wołać do kierowcy, a wtedy Czech włączył się do akcji i ruszył biegiem do samochodu.Dzięki – krzyknął mijający go kierowca, 1215

widząc mundur Varaka. – On wsiada w ostatniej chwili! Varak okrążył samochód od tyłu, szarpnięciem otworzył boczne drzwi i wskoczył do środka. Usiadł sztywno i spojrzał na zapuchniętą twarz zdumionego Erica Sundstroma. – Witam, profesorze – powiedział cicho. – Pułapka, zastawiłeś na mnie pułapkę! – krzyknął naukowiec. Ale nie wiesz, co robisz, Varak! Dokonaliśmy wyłomu w przestrzeni! Iluż zdumiewających rzeczy będziemy się mogli dowiedzieć! Nie mieliśmy racji, Inver Brass nie ma racji! Musimy kontynuować! – Nawet jeśli wysadzimy w powietrze połowę ziemi? – Nie bądź durniem. Nikt niczego nie wysadzi. Po obu stronach są cywilizowani ludzie, cywilizowani i przerażeni. Im więcej budujemy, tym większy panuje strach. To jest ostateczna ochrona świata, nie rozumiesz? – To ma być cywilizacja? – To jest postęp! Postęp naukowy! Nie potrafisz tego pojąć, lecz im więcej budujemy, tym więcej się dowiadujemy. – Za pomocą niszczącej broni? 1216

– Broni?.. Jesteś bardzo naiwny! „Broń” jest tylko etykietką. Tak jak „ryby” albo „warzywa”. To pretekst, który wykorzystujemy do finansowania badań naukowych na taką skalę, jaka w innym przypadku byłaby zakazana. Teoria, iż musimy się stale dozbrajać jest przestarzała, mamy zupełnie wystarczającą ilość broni. Chodzi o systemy przenoszenia – nawigację satelitarną, ukierunkowane promienie laserowe, które można załamywać w przestrzeni i nakierować dokładnie na właz do schronu z odległości tysięcy kilometrów. – I spuścić bombę. – Tylko wtedy, kiedy ktoś będzie próbował nam przeszkodzić – odparł naukowiec z trudem opanowując głos, jakby sama taka perspektywa mogła doprowadzić go do szału. I wpadł w szał. Jego anielskie rysy nagle zmieniły się w groteskowe, monstrualne rysy gargulca. – Badania, badania, badania! – zapiszczał głosem przypominającym pisk oszalałej świni. – Niech się nikt nie waży nas powstrzymać! Przenosimy się do nowego świata gdzie całą cywilizacją rządzić będzie nauka! Zadzierasz z frakcją polityczną, która rozumie nasze potrzeby. Nie można cię dłużej tolerować! Kendrick jest niebezpieczny! Widziałeś go i słyszałeś... Będzie organizował przesłuchania, zadawał głupie pytania, po1217

wstrzymywał nasz postęp! – Wiedziałem, że pan to powie. – Varak powoli sięgnął pod mundur, za pazuchę swej marynarki. – Wie pan, jak karze się zdrajców, profesorze? O czym ty mówisz? – z drżącymi rękami, z trzęsącym się całym ciałem, z twarzą zalaną potem Sundstrom przesunął się do drzwi. – Nikogo nie zdradziłem... Usiłuję się przeciwstawić ogromnemu złu, strasznemu błędowi, który chcą popełnić wykolejeni wariaci. Trzeba was powstrzymać, was wszystkich! Nie możecie przeszkodzić najwspanialszej maszynie naukowej, jaką świat kiedykolwiek znał! W cieniu Varak wyciągnął swój pistolet; promień światła odbity od lufy zaświecił w oczy Sundstroma.Było wiele czasu, by to wszystko mówić, tymczasem siedział pan cicho, a inni darzyli pana zaufaniem. Przez pańską zdradę zginęli ludzie... Jest pan śmieciem, profesorze. – Nie! – zawołał Sundstrom, rzucając się do drzwi. Drżącymi rękami uderzył w klamkę otwierających się drzwi, naparł na nie całym ciałem w nieprzytomnej panice. Miloś strzelił; kula trafiła w dół kręgosłupa Sundstroma, kiedy naukowiec wypadał na asfalt. – Ratunku! Pomocy! Chce mnie zabić! Boże, strzelił do 1218

mnie!... Zabijcie go! Varak wystrzelił jeszcze raz, tym razem celując uważnie; Tylna część głowy naukowca rozleciała się na kawałki. Po kilku sekundach krzyków i zamieszania zaczęto strzelać z hangaru. Czech dostał w pierś i w lewe ramię. Wyskoczył przez drzwi od strony ulicy i przeturlał się naokoło samochodu do przeciwległego krawężnika. Z trudem, w wielkim bólu, wdrapał się na krawężnik, starając się jak najprędzej dotrzeć na czworakach do ciemności pośród wysokiej trawy rosnącej na granicy pomocniczego pasa startowego. Mało brakowało, a by mu się nie udało; ze wszystkich stron rozlegały się dźwięki syren i pędzących silników. Cała ochrona pędziła do siódmego hangaru, przy którym strażnik i kierowca Grinella okrążali limuzynę, strzelając bez przerwy. Varak znów dostał. Przypadkowy rykoszet wypalił sobie drogę do jego żołądka. Musi się stąd wydostać! Jego zadanie jeszcze się nie skończyło! Odwrócił się i zaczął biec przez wysoką trawę, zrzucając z siebie najpierw marynarkę od munduru, a potem przystając na chwilę, żeby ściągnąć spodnie. Krew rozszerzała się na koszuli, a nogi słabły mu coraz bardziej. Musi oszczędzać siły! Musi się przedostać na drugą stronę lotniska do drogi i znaleźć tele1219

fon! Musi! Reflektory. Z wieży za nim. Z powrotem znalazł się w Czechosłowacji, w więzieniu, biegnąc przez zamknięty dziedziniec do bramy i do wolności. Promień światła przesunął się blisko niego, a on, tak samo jak w tym więzieniu pod Pragą, rzucił się na ziemię i leżał nieruchomo, dopóki światło się nie przesunęło. Potem wstał na nogi, wiedząc iż mimo coraz większego osłabienia nie może się poddać. Widział przed sobą inne światła – latarnie uliczne! I inną bramę...! Wolność, wolność! Natężając każdy mięsień, z wielkim trudem wspiął się na bramę, i natknął się na górze na drut kolczasty. Nie miało to żadnego znaczenia. Ostatnim wysiłkiem woli przerzucił się na drugą stronę, rozrywając ubranie i ciało. Leżał na ziemi, głęboko oddychając i obejmując rękoma na zmianę brzuch i pierś. Idź! Już! Doszedł do drogi. Był to jeden z takich zaniedbanych wąskich przelotów, które często występują w okolicy lotnisk, bez żadnych zabudowań ze względu na hałas. Jeździły tu jednak samochody, droga na skróty znana była miejscowym. Niezgrabnie, na uginających się nogach wyszedł na drogę, unosząc ręce na widok nadjeżdżającego samochodu. Kierowca jednak nie chciał mieć z nim nic wspólnego. Skręcił w lewo i popędził dalej. Za 1220

chwilę z prawej strony Varaka pojawił się inny samochód; Czech starał się stać wyprostowany i uniósł do góry jedną rękę – sygnał kłopotów. Samochód zwolnił i zatrzymał się, kiedy Czech sięgał po pistolet do kabury. – O co chodzi? – zapytał mężczyzna w lotniczym mundurze za kierownicą. Złote skrzydła na mundurze wskazywały, że jest pilotem. – Miałem wypadek – odparł Varak. – Zjechałem z drogi jakiś kilometr stąd, ale nikt się nie zatrzymał, żeby mi pomóc.Strasznie pan pokiereszowany, stary... Niech pan wsiada, za wiozę pana do szpitala. O Jezu, strasznie pan wygląda. Niech pan wsiada, pomogę panu. – Dam sobie radę – odpowiedział Miloś, obchodząc z przodu samochód. Otworzył drzwi i wsiadł. Jeśli pobrudzę panu obicie, chętnie zapłacę... – Daj pan spokój. Oficer lotnictwa włączył bieg i ruszył, a Czech schował swój niewidoczny dla kierowcy pistolet z powrotem do kabury, – Bardzo pan uprzejmy – powiedział Miloś; wyciągnął z kieszeni kawałek papieru i długopis i napisał po ciemku kilka słów i liczb, – Kiepsko z panem, stary. Niech się pan trzyma. 1221

– Błagam pana, muszę koniecznie zadzwonić. Błagam! – Pieprzone ubezpieczenie może poczekać. – Nie, to nie ubezpieczenie – wyjąkał Varak. – Chodzi o moją żonę. Oczekiwała mnie dawno temu... Ma kłopoty psychiczne. – A która ich nie ma. Chce pan, żebym ja zadzwonił?Nie, dziękuję bardzo. Uważałaby sytuację za gorszą niż jest. Czech skulił się na siedzeniu, krzywiąc twarz. – Jakieś półtora kilometra stąd jest budka z owocami. Znam właściciela i wiem, że ma telefon. – Nie wiem, jak mam panu dziękować. – Zaprosi mnie pan na obiad, jak pan wyjdzie ze szpitala. Zdumiony właściciel budki z owocami wręczył Varakowi słuchawkę, a oficer przyglądał się swemu pasażerowi, zaniepokojony o jego zdrowie. Miloś wykręcił numer hotelu Westlake. – Proszę z pokojem 51. – Halo, halo! – wołała Khalehla, wyrwana z głębokiego snu. – Ma pani dla mnie odpowiedź? 1222

– Miloś? – Tak. – Co się stało? – Trochę się źle czuję, proszę pani. Czy ma pani odpowiedź? – Jest pan ranny! – Odpowiedź! – Zielone światło. Payton się wycofa. Jeśli Evan potrafi zdobyć nominację, należy do niego. Wyścig się zaczął. – Jest potrzebny bardziej niż może pani przypuszczać. – Nie wiem, czy się zgodzi – Musi! Niech pani teraz nie używa telefonu, ja zaraz znów zadzwonię. – Jest pan ranny! Czech nacisnął na widełki i natychmiast wykręcił numer. – Tak? – Dźwiękowiec? – Praga? – Jak idzie? – Za parę godzin skończymy. Maszynistka ma słuchawki i trzaska na ma1223

szynie... Zależy jej na pieniądzach. – Koszty są nieważne... Będą pokryte.. – Co się z panem dzieje? Ledwo pana słyszę. – Lekkie przeziębienie... W skrzynce na listy w swoim studio znajdzie pan dziesięć tysięcy. – To przesada, nie jestem złodziejem. – Dobrze płacę, pamięta pan? – Z panem naprawdę coś jest nie w porządku. – Rano proszę wszystko zanieść do hotelu Westlake, pokój 51. Kobieta nazywa się Rashad. Proszę dać wyłącznie jej. – Rashad. Pokój 51. Rozumiem. – Dziękuję. – Niech pan posłucha, jeśli ma pan kłopoty, proszę mi powiedzieć, dobrze? Jeżeli mógłbym coś zrobić... – Pański samochód jest na lotnisku, gdzieś w sekcji C – powiedział Varak, odkładając słuchawkę, po czym podniósł ją po raz ostatni i znów nakręcił nu1224

mer. – Pokój 51 – powtórzył. – Halo? – Dostanie pani... wszystko... rano. – Gdzie pan jest? Wyślę pomoc! – Rano... Niech pani... przekaże... panu B. – Do diabła, Miloś! Gdzie pan jest?! – To nieważne... Niech pani zapyta... Kendricka. Może będzie... wiedział. – Co wiedział? – Zdjęcia... Ta Vanvlanderen... Lozanna. Beau Rivage – ogrody. Potem Amsterdam, Rozengracht. W hotelu... Jej gabinet. Niech mu pani powie! Ten człowiek jest Saudyjczykiem i coś mu się stało... Miliony, miliony! Miloś ledwo mówił, tracił oddech. Jeszcze trochę, już niedługo! – Ucieczka... Miliony! – O czym pan, u diabła, mówi? – On może być kluczem! Niech nikt nie zabierze zdjęć... Kontakt z Kendrickiem! On może pamiętać! Czech stracił kontrolę nad swymi ruchami. Rzucił 1225

słuchawkę na ladę, nie trafiając na widełki i upadł na ziemię przed budką z owocami przy bocznej wiejskiej drodze, niedaleko lotniska w San Diego. Miloś Varak nie żył.

Rozdział 38 Poranne nagłówki i figurujące pod nimi artykuły zaćmiły wszystkie inne wiadomości. Sekretarz Stanu i cała delegacja zostali brutalnie zamordowani w hotelu na Cyprze. Szósta flota płynęła w kierunku wyspy w stanie gotowości bojowej. Naród był sparaliżowany, wściekły i nieźle przestraszony. Jakaś bezkarna złowieszcza siła zdawała się wisieć na horyzoncie i popychać kraj w stronę nieuchronnej konfrontacji, zmuszając rząd do równie okropnej i brutalnej odpowiedzi. Ale w przebłysku rzadkiego intuicyjnego geopolitycznego geniuszu prezydent Langford Jennings zapanował nad sytuacją. Skontaktował się z Moskwą i w wyniku tego kontaktu oba supermocarstwa wydały wspólne potępiające oświadczenie. Potworne wydarzenie na Cyprze nazwano pojedynczym aktem terroryzmu, który wzburzył cały świat. Słowa pochwalne i żałobne dla 1226

wielkiego zmarłego nadeszły z wszystkich stolic świata, zarówno od sprzymierzeńców, jak i od przeciwników. Natomiast na stronach 2,'7 i 45 w „San Diego Union” i na stronach 4, 50 i 51 w „Los Angeles Times” wydrukowano poniższe, znacznie mniej ważne, wiadomości: San Diego, 22 grudnia. – Pani Ardis Vanvlanderen, szefowa obsługi wiceprezydenta Orsona Boilingera, której mąż, Andrew Vanvlanderen, zmarł wczoraj na zawał, odebrała sobie życie dziś we wczesnych godzinach rannych, najwyraźniej z wielkiego żalu. Jej ciało znaleziono na plaży w Coronado; utonęła. Jej adwokat, pan Crayton Grinell z La Jolla, w drodze na lotnisko podwiózł ją do domu pogrzebowego na ostatnie spojrzenie na zmarłego męża. Według wiadomości z domu wdowa była w wielkim szoku i nie bardzo wiedziała co robi. Mimo zaparkowanej przed domem limuzyny wymknęła się bocznym wyjściem i najprawdopodobniej taksówką udała się na plażę w Coronado... Mexteo City, 22 grudnia. – Eric Sundstrom, jeden z czołowych amerykańskich naukowców i twórców technologii dotyczącej przestrzeni kosmicznej, zmarł na wylew krwi do mózgu podczas urlopu w Puerto Vałlarta. Na razie brak jest bliższych szczegółów. Pełny opis 1227

jego życia i pracy znajdą czytelnicy w jutrzejszym wydaniu naszej gazety. San Diego, 22 grudnia. – Niezidentyfikowany mężczyzna bez żadnych dokumentów, który miał jednak przy sobie broń, zmarł od ran postrzałowych na bocznej drodze, na południe od lotniska międzynarodowego. Komandor porucznik John Demartin, pilot myśliwski marynarki amerykańskiej, który zabrał go do samochodu, powiedział policji, iż mężczyzna twierdził, że został ranny w wypadku samochodowym. Z powodu bliskiej lokalizacji prywatnego lotniska przypuszcza się, że śmierć mogła mieć związek z przemytem narkotyków... Evan poleciał do San Diego pierwszym porannym lotem z Denver. Przed odlotem nalegał na widzenie się z Manny'm o 6 rano i postawił na swoim. – Wszystko będzie dobrze – kłamał. – Możesz mi nie wstawiać takich gadek – odwzajemnił mu się Weingrass. – Dokąd się wybierasz? – Do Khalehli w San Diego. Jestem jej potrzebny... – Więc wynoś się stąd, tylko prędko. Żebym nie musiał ani przez sekundę 1228

dłużej oglądać twojej parszywej gęby. Jedź do niej, pomóż jej. Złap tych skurwysynów! Jazda taksówką z lotniska do hotelu zdawała się nie mieć końca, a sytuacji wcale nie poprawiał fakt, że kierowca rozpoznał Kendricka i gadał bezmyślnie i bez przerwy, przetykając monolog przekleństwami skierowanymi przeciwko Arabom i wszystkiemu, co arabskie. – Każdego pieprzonego Araba trzeba wziąć i rozstrzelać, no nie? – Kobiety i dzieci oczywiście też? – Oczywiście! Bachory rosną, a kurwy rodzą następne bachory! – To dopiero rozwiązanie. Można powiedzieć – ostateczne. – To jedyny sposób, no nie? – Nie. Kiedy weźmie się pod uwagę ilość i koszt amunicji, koszty byłyby za wysokie. Wzrosłyby podatki. – Żartuje pan? A niech to, już dość płacę. Musi być jakiś inny sposób. – Jestem pewien, że pan coś wymyśli... A teraz, jeśli pan pozwoli, muszę przeczytać pewien artykuł. Kendrick wrócił do swego egzemplarza „Denver Post” i potwornych wiadomości z Cypru. Taksówkarz zaś, poirytowany lub urażony zachowaniem pasażera, włączył radio. Podobnie jak w gazetach wia1229

domości dotyczyły prawie wyłącznie terrorystycznego występku na Cyprze; nadawano wywiady z miejsca zbrodni i wypowiedzi wielu światowych osobistości, które w licznych – tłumaczonych na angielski – językach potępiały barbarzyńskie działania. Następna wiadomość, na inny temat, także wiązała się ze śmiercią. Zaskoczony Evan słuchał słów spikera:Tutaj w San Diego zdarzyła się kolejna tragedia. Ciało pani Ardis Vanvlanderen, szefowej biura obsługi wiceprezydenta Boilingera, znaleziono dziś we wczesnych godzinach rannych na plaży w Coronado; najwyraźniej popełniła samobójstwo... Kendrick aż podskoczył na siedzeniu. Ardis? Ardis Vanvlanderen?... Ardis Montreaux! Wyspy Bahama... Podrzędna aktoreczka z Off Shore Investments sprzed lat powiedziała mu, że Ardis Montreaux wyszła za bogatego Kalifornijczyka. Wielki Boże! To dlatego Khalehla poleciała do San Diego. Mitchell Payton odnalazł „pieniężną kurwę – szefową biura obsługi Bollingera! Spiker spekulował na temat rozpaczy wdowy, a Evanowi te rozważania wydały się podejrzane. Przeszedł przez hotelowy hol i pojechał windą na piąte piętro. Idąc za strzałkami wskazującymi numery do pokoju Khalehli odczuwał niecierpliwość i przygnębienie. Niecier1230

pliwość, aby jak najszybciej ją zobaczyć i wziąć w ramiona; przygnębienie – z powodu Manny'ego, z powodu masakry na Cyprze, z wielu powodów, ale przede wszystkim w związku z Emmanuelem Weingrassem, ofiarą zaplanowanego morderstwa. Znalazł się przy drzwiach i zastukał cztery razy. Prędkie kroki podbiegły do drzwi nim zdążył odsunąć rękę. Po sekundzie była w jego ramionach. – Bardzo cię kocham – szepnął w jej ciemne włosy, pośpiesznymi słowami. – A wszystko jest takie wstrętne, tak cholernie wstrętne. – Szybko. Do środka. – Khalehla zamknęła drzwi i odwróciła się do niego, biorąc jego twarz w swoje dłonie. – Manny? – Zostało mu od trzech do sześciu miesięcy życia – odparł Evan pozbawionym wyrazu głosem. – Umiera od wirusa, którym nie mógł się zarazić w żaden inny sposób oprócz zastrzyku. – Nie istniejący doktor Lyons – stwierdziła Rashad. – Znajdę go, nawet gdyby miało to potrwać dwadzieścia lat. – Dostaniesz wszelką pomoc, jaką dysponuje Waszyngton. 1231

– Zewsząd same przeklęte wiadomości. Cypr, najlepszy człowiek w rządzie rozwalony na kawałki... – Nici łączą się tutaj, Evan. Tutaj, w San Diego. , – Co? Khalehla odsunęła się i wzięła go za rękę, prowadząc przez pokój do miejsca, gdzie stały dwa krzesła a między nimi mały okrągły stolik. – Usiądź, kochanie. Mam ci dużo do powiedzenia, rzeczy, których do tej pory nie mogłam ci powiedzieć. I będziesz musiał coś zrobić... Dlatego prosiłam, żebyś tu przyleciał. – Myślę, że wiem o jednej sprawie, o której chcesz mówić. Ardis Montreaux, wdowa po Vanvlanderenie. Słyszałem przez radio, powiedzieli, że popełniła samobójstwo. – Zrobiła to, wychodząc za mąż za Vanvlanderena. – Przyleciałaś tu, aby się z nią zobaczyć, prawda? – Tak. – Rashad kiwnęła głową, siadając przy stole. – Wszystko usłyszysz i przeczytasz. Są taśmy i teksty ze wszystkich rozmów. Dostarczyli mi je godzinę temu.A co z Cyprem? Rozkaz wyszedł stąd. Od niejakiego Grinella.Nigdy o 1232

nim nie słyszałem. – Mało kto o nim słyszał... Evan,to jest coś znacznie gorszego niż moglibyśmy sobie wyobrazić. – Dowiedziałaś się o tym od Ardis?... Tak, tak, byliśmy ze sobą po imieniu. – Wiem. Nie, nie od niej; od niej pochodziły zaledwie zarysy i już były dość zatrważające. Naszym głównym źródłem był człowiek, którego zabili wczoraj wieczorem niedaleko lotniska. – Kto to jest, na litość boską? – Europejczyk z włosami blond, kochanie. – Co? – Kendrick cofnął się na krześle, z pałającą twarzą. – Nagrał nie tylko moją rozmowę, lecz także następną, dzięki której wszystko się wydało. Znamy tylko nazwisko Grinella, choć możemy złożyć cały obrazek, taką układankę z zamazanymi postaciami. To przerażające. – Rząd w rządzie – powiedział cicho Evan. – Tak mówił Manny: „Służba rządzi domem swego pana”. – Manny, jak zwykle, ma rację. Kendrick wstał z krzesła i podszedł do okna; 1233

oparł się o parapet i patrzył przed siebie. – Ten blondyn, kim był? – spytał. – Tego nie dowiedzieliśmy się, lecz zginął dostarczając nam informacji. – Teczka Omanu. Jak się do niej dostał? – Nie chciał mi powiedzieć, twierdził jedynie, iż jego źródłem był uczciwy człowiek, który popiera twoją kandydaturę na wysokie stanowisko polityczne. – To mi nic nie mówi! – krzyknął Evan, odwracając się gwałtownie od okna. – Musi być coś więcej! – Niema. – Czy miał w ogóle pojęcie o tym, co oni zrobili? Tylu zabitych, masakra! – Powiedział, że ubolewa nad popełnionymi błędami bardziej niż ktokolwiek inny. Nie wiedział, iż jego ubolewanie potrwa tylko parę godzin. – Do jasnej cholery! – wrzasnął Kendrick na cały pokój. – Co z tym Grinellem? Mają go? – Znikł. Jego samolot wyleciał z San Diego do Tuscon w Arizonie. Nikt o tym nie wiedział do dzisiejszego ranka. Samolot był na ziemi zaledwie przez go1234

dzinę, a potem wystartował bez wypełnionego planu lotu. Stąd wiemy. – W ten sposób samoloty się zderzają. – Chyba że się wkręcą w powietrzny ruch Meksyku tuż za granicą. MJ uważa, że ochrona Grinella mogła zauważyć samochody policji federalnej czekające obok jego posiadłości w La Jolla. Evan wrócił do stołu i usiadł, wykończony i pokonany. – Dokąd nas to prowadzi? – spytał. – Na dół, do apartamentu Vanvlanderenów. Nasz Europejczyk chciał, żebyś coś obejrzał – jakieś zdjęcia. Nie mam pojęcia dlaczego, lecz mówił, że facet jest Saudyjczykiem i że możesz sobie przypomnieć. Coś o milionach i o ucieczce. Zabezpieczyliśmy apartament. Nikomu nie wolno tam wejść, zgodnie z przepisami rządowymi, ponieważ ta kobieta była szefową biura obsługi Bollingera i mogła mieć w domu jakieś tajne dokumenty. – Dobrze, chodźmy. Zjechali windą na trzecie piętro i zbliżyli się do drzwi apartamentu. Dwaj uzbrojeni i umundurowani oficerowie policji skinęli głowami, a ten, który stał z lewej strony obrócił się, wyciągnął klucz i otworzył 1235

drzwi. – To prawdziwy zaszczyt poznać pana – powiedział oficer z prawej strony, energicznie wyciągając rękę do Kendricka. – Bardzo mi miło – powiedział Evan, potrząsając dłonią tamtego, po czym wszedł do środka. – Jak się czujesz w roli gwiazdy? – spytała Khalehla, zamykając drzwi. – Nie jest to ani wygodne, ani przyjemne. Przeszli przez marmurowe foyer do salonu. – Gdzie są te zdjęcia? – Nie mówił dokładnie, tylko że są w jej biurze i że powinieneś znaleźć te robione w Lozannie i w Amsterdamie.Tam – powiedział Kendrick, widząc zapaloną lampę na biurku w pokoju po lewej stronie. – Chodź. Przeszli przez salon do gabinetu. Evan poczekał chwilę, aby przyzwyczaić wzrok do ciemnego wnętrza, potem podszedł do innej lampy po drugiej stronie pokoju i zapalił ją. Ujrzeli zdjęcia zawieszone na ścianie. – Mój Boże! – zawołała Khalehla. – Od czego zaczniemy? 1236

– Musimy działać powoli i starannie – odpowiedział Kendrick, mijając szybko zestaw z lewej ściany i skupiając uwagę na zdjęciach z prawej. Te są z Europy stwierdził, rozglądając się. To jest Lozanna – dodał, koncentrując się na dwóch osobach na powiększonej fotografii z Jeziorem Genewskim w tle. To Ardis i... Nie, to niemożliwe. – Co jest niemożliwe? – Poczekaj chwilę. Evan obejrzał resztę zdjęć, przypatrując się innemu powiększeniu z wyraźnymi twarzami. – Znów Lozanna. To jest w ogrodach Beau Rivager.. Czy to możliwe? – Czy co?... Wspominał o Beau Rivage, ten blondyn. I o Amsterdamie, rozcoś tam. – Rozengracht. Jest tutaj. – Kendrick wskazał zdjęcie, na którym twarze obu osób były jeszcze wyraźniejsze. – Mój Boże, to on! – Kto? – Abdel Hamendi. Znałem go wiele lat temu w Rijadzie. Był ministrem w Arabii Saudyjskiej dopóki rodzina się nie zorientowała, że pracował także na własny rachunek, zarabiając miliony na fałszywych dzierżawach i sztucznych kontraktach. Miał być publicznie stracony, ale udało mu się uciec z kraju... Mó1237

wią, że zbudował sobie fortecę gdzieś w Alpach koło Divonne i zajął się nowym pośrednictwem. W handlu bronią. Mówiono mi, że jest najpotężniejszym handlarzem broni na świecie, a jednocześnie człowiekiem bardzo zakamuflowanym. – Ardis Vanvlanderen wspomniała o Divonne na drugiej taśmie. Powiedziała jakby mimochodem, ale teraz wszystko się zgadza. Evan cofnął się trochę i spojrzał na Khalehlę. – Nasz zmarły Europejczyk miał doskonałe wyczucie. Nie pamiętał szczegółów, lecz zobaczył krew na Hamendim tak wyraźnie, jakby się lała na fotografii... Rząd w ramach rządu robiący interesy z największym handlarzem broni w związku z różnymi nielegalnymi i ciemnymi sprawkami. – Kendrick zmarszczył nagle czoło. – Czy to wszystko jest powiązane z Bollingerem? – Europejczyk powiedział, że nie wiadomo, o czym Bollinger wie, a o czym nie wie. Jedna tylko rzecz jest pewna. Jest on punktem zbornym dla najpoważniejszych sponsorów politycznych w tym kraju. – Wielki Boże, są w pułapce... – O czymś jeszcze powinieneś wiedzieć. Mąż Ardis Vanvlanderen kontak1238

tował się z terrorystami. On zorganizował ataki na twoje domy. – Dlaczego? – Z twojego powodu – powiedziała cicho Khalehla. – Ty byłeś celem; chciał, abyś zginął. Działał sam – dlatego kiedy inni się dowiedzieli, zamordowali jego żonę, żeby zlikwidować jakiekolwiek, wiodące do nich, ślady. Oni wszyscy się ciebie boją. W przyszłym tygodniu zaczyna się ogólnokrajowa kampania propagandowa zmierzająca do tego, abyś zastąpił Bollingera na stanowisku wiceprezydenta. – Czy stoją za tym ludzie Europejczyka? – Tak. A ci z otoczenia Bollingera nie mogą tego znieść. Uważają, że ich wypchniesz, że zredukujesz ich wpływy do zera. – i Zrobię coś więcej – powiedział Evan. Ja ich nie wypchnę tylko wywalę z wielkim hukiem. Cypr, Fairfax, Mesa Verde – skurwysyny! Kto to jest? Macie listę? – Możemy zestawić listę z dużą liczbą nazwisk, ale tak naprawdę nie jesteśmy pewni, kto jest, a kto nie jest zamieszany w to wszystko. – Dowiemy się. – Jak? 1239

– Dostanę się do środka obozu Bollingera. Poznają zupełnie nowego Evana Kendricka – człowieka, którego da się kupić. Mitchell Jands Payton wyglądał przez okno znad swego biurka w Langley, w stanie Wirginia. Miał tyle spraw do przemyślenia, że nie starczało już czasu na zastanawianie się nad świętami Bożego Narodzenia. Nie żałował, że wybrał takie, a nie inne życie, lecz okres świąt bywał męczący. Miał dwie zamężne siostry na środkowym Zachodzie i rozmaite siostrzenice i siostrzeńców, którym posyłał odpowiednie prezenty kupowane przez jego długoletnią sekretarkę, nie chciał jednak spędzać z nimi świąt. Nie mieli o czym ze sobą rozmawiać; sam za długo już przebywał w innej części świata, aby prowadzić rozmowy o składzie drewna i firmie ubezpieczeniowej, a o swojej pracy nie mógł, oczywiście, mówić. Dzieci, większość z nich dorosła, także niczym nadzwyczajnym się nie odznaczały i wszystkie zgodnie dążyły do zapewnienia sobie dobrego i solidnego życia, zabezpieczonego od strony finansowej. Lepiej to wszystko tak zostawić. Dlatego zapewne bardziej interesował się swoją przybraną siostrzenicą Adrienne Ras1240

had. Pomyślał, że powinien przyzwyczaić się do nazywania jej Khalehlą. Była częścią jego życia, nie dlatego, że on tak chciał, niemniej była o to częścią znaczącą. Przez chwilę Payton żałował, że nie są – jak niegdyś – wszyscy razem w Kairze, kiedy Rashadowie zawsze nalegali, aby z nimi spędzał Boże Narodzenie: typowe świąteczne potrawy, ubrana choinka i kolędy z płyt.Posłuchaj, MJ – wyjaśniała żona Rashada – ja jestem z Kalifornii, pamiętasz? To ja mam jasną skórę! Gdzie się podziały tamte czasy? Czy kiedykolwiek powrócą? Skądże znowu. Teraz jadał świąteczne obiady w samotności. Zadzwonił czerwony telefon. Złapał za słuchawkę. – Tak? – To wariat! – krzyknęła AdrienneKhalehla. – On oszalał, MJ. – Odmówił? – Daj spokój. On chce iść do Bołlingera! – Pod jakim pretekstem? – Przejścia na ich stronę. Możesz w to uwierzyć? Może będę mógł, jeśli wyrazisz się jaśniej... Najwyraźniej wydzierali sobie słuchawkę i obrzucali się wyzwiskami. 1241

– Mitch, mówi Evan. , – Tak się domyślałem. – Idę do środka. – Do Bołlingera? – To logiczne. Tak samo zrobiłem w Maskacie. – Raz się wygrywa, raz się przegrywa, młody człowieku. Raz ci się udało, dwa razy się sparzyłeś. Ci ludzie są twardymi zawodnikami. – Ja też. Muszę ich dorwać. Dopnę swego! – Będziemy cię monitorować... – Nie, muszę działać sam. Oni mają to, co wy nazywacie wyposażeniem – Oczy są wszędzie. Muszę sam to rozegrać, udając, że można mnie namówić, abym się wycofał z polityki. – To za duży kontrast z tym, jak cię widzieli i słyszeli. Nie uda ci się, Kendrick. – Uda się, jeżeli powiem im część prawdy – bardzo istotną część. – Co takiego, Evan? 1242

– Że to, co zrobiłem w Omanie, zrobiłem wyłącznie dla własnego interesu. Wróciłem, żeby pozbierać resztę, odzyskać pieniądze, które musiałem wcześniej zostawić. To coś, co zrozumieją, nawet bardzo dobrze zrozumieją. – Mało. Będą zadawać zbyt dużo pytań i zechcą potwierdzić twoje odpowiedzi.Odpowiem na każde pytanie – przerwał Kendrick. – Wszystkie będą dotyczyć części prawdy, wszystkie odpowiedzi da się sprawdzić. Byłem przekonany, że wiem, kto stoi za Palestyńczykami i dlaczego – wykorzystał te same metody wobec mojej spółki – to prawda. Miałem powiązania z najpotężniejszymi ludźmi w Sułtanacie i pełną ochronę rządową. Niech potwierdzą u młodego Ahmata, on bardzo by chciał wszystko naprostować; wciąż ma pomieszane szyki. To znów „prawda, nawet kiedy byłem więźniem, policja obserwowała mnie bez przerwy... Moim nadrzędnym celem było tylko zdobycie informacji, o których wiedziałem, że istnieją, aby złapać maniaka nazywającego siebie Mahdim. To prawda. – Jestem pewien, że są tu dziury i się w nie wpakujesz – powiedział Payton, robiąc notatki, które miał później zniszczyć. – Mnie nie przychodzi na myśl ani 1243

jedna, a to chyba się bardziej liczy, prawda? Słyszałem nagranie Europejczyka; następne pięć lat ma im przynieść miliardy dolarów i nie mogą sobie pozwolić na obniżenie swej pozycji ani o jotę. To, że się mylą nie ma znaczenia, lecz traktują mnie jako zagrożenie dla siebie, czym – w innych warunkach – byłbym niezawodnie... – O jakich warunkach mówisz, Evan? – przerwał mu starszy mężczyzna z Langley.Co? Aha, na przykład gdybym został w Waszyngtonie. Polowałbym na każdego skurwysyna, który sięga sobie swobodnie do skarbu państwa i potrafi znaleźć sposób, aby omijając prawo, załapać się to tu, to tam, na parę milionów. – Istny Savonarola. – To nie fanatyzm, MJ, to tylko działanie potwornie wściekłego podatnika, który ma serdecznie dość całej tej doktryny odstraszania, która ma na celu wyciągnąć z kieszeni podatników jeszcze więcej... Gdzie to ja byłem? – Jako zagrożenie dla nich. – Tak jest. Chcą się mnie pozbyć i przekonam ich, że jestem gotów odejść, że nie chcę mieć nic wspólnego z tym pomysłem mojej kandydatury na wicepre1244

zydenta... Mam tylko jeden problem. – I tu leży pies pogrzebany? – Jestem przede wszystkim człowiekiem interesu, z zawodu – inżynierem budowlanym i stanowisko wiceprezydenta przydałoby mi światowego znaczenia, jakiego nie mógłbym się spodziewać w inny sposób. Jestem względnie młody, za pięć lat nie będę miał jeszcze pięćdziesiątki i jako były wiceprezydent zdobędę poparcie finansowe i wpływy na całym świecie. To bardzo kusząca propozycja dla projektanta na rynku międzynarodowym, który zamierza powrócić do zawodu... Jaka, twoim zdaniem, będzie reakcja Bollingera i jego doradców? – Normalna – odparł Payton. – Mówisz dokładnie tak, jakbyś wszystko przewidział. Zaproponują ci pięcioletnią przerwę z całą pomocą finansową, jakiej będziesz chciał. – Przypuszczałem, że tak powiesz. I tak, zapewne, powiedzą oni. Lecz znów, jak każdy przyzwoity negocjator, który zarobił już w życiu trochę pieniędzy, mam kolejny problem. 1245

– Z utęsknieniem czekam na twoje słowa, młody człowieku. – Potrzebne mi jest jakieś zabezpieczenie, i to szybko, żebym mógł zdecydowanie odmówić komitetowi politycznemu w Denver, który rusza z kampanią w Chicago w przyszłym tygodniu. Odmówić zanim cała sprawa wystartuje i przypuszczalnie wymknie się spod kontroli. – A zabezpieczenie, jakiego się domagasz, to jakieś ogólne zobowiązanie finansowe? – Jestem człowiekiem interesu. – Oni także. Nie dostaniesz niczego na piśmie. – Wszystko można negocjować z ludźmi dobrej woli. Będę się domagał spotkania intencyjnego z szefami. Przedstawię moje plany, niezbyt na razie konkretne, i wtedy mogą się decydować. Jeśli mnie przekonają, że mogę im zaufać, będę odpowiednio postępował... I sądzę, że będę bardzo przekonujący, tylko to już wtedy nie będzie miało znaczenia. – Bo ty dotrzesz do jądra – wpadł mu w słowo uśmiechnięty Payton. – Dowiesz się, kim są. Muszę powiedzieć, Evan, że wszystko razem brzmi prawdopodobnie, zdumiewająco prawdopodobnie. 1246

– Ma się tę praktykę w interesach, MJ. – Z drugiej strony ja mam pewien problem. Przecież nie uwierzą, że chcesz tam wrócić. Pomyślą, że oszukujesz. Bliski Wschód jest zbyt niepewny, – Nie mówiłem, że się wybieram w przyszłym tygodniu. Powiedziałem: „pewnego dnia” i na pewno nie będę wspominał o basenie Morza Śródziemnego. Będę mówił o Emiratach, o Bahrajnie, Kuwejcie i Katarze, nawet o Omanie i Arabii Saudyjskiej, o wszystkich tych miejscach w Zatoce Perskiej, gdzie działała Grupa Kendricka. To są normalne kraje i kiedy OPEC się pozbiera, znów będą interesy i zyski. Jak każda zachodnioeuropejska firma budowlana chcę w tym brać udział i muszę być przygotowany. Wracam do sektora prywatnego. – Szalenie jesteś przekonujący. – W interesach też dam sobie radę... Umiem myśleć, Mitch. Idę. – Kiedy? – Za kilka minut zadzwonię do Bollingera. Nie sądzę, żeby nie chciał ze mną rozmawiać. – Rzeczywiście. Langford Jennings padnie z wrażenia. – Dam mu trochę czasu na zgromadzenie stada, przynajmniej tych paru lu1247

dzi, na których liczy. Poproszę o spotkanie późnym popołudniem. – Przesuń na wieczór – poradził mu pracownik CIA. – Po godzinach urzędowania i podaj konkretne warunki. Powiedz, że chcesz wejść prywatnym wejściem, bez wiedzy jego personelu i prasy. Tak będzie bardziej wiarygodnie. – Świetny pomysł, MJ. – Ma się tę praktykę w interesach. Komandor porucznik John Demartin z marynarki amerykańskiej, w dżinsach i w bawełnianej koszulce, usiłował bez większego powodzenia, mimo zastosowania dużej ilości czyszczącego płynu, usunąć plamykrwi z tapicerki przedniego siedzenia. Doszedł do wniosku, że to robota dla specjalisty i że zanim samochód nie będzie czysty, powie dzieciom, że wylał mu się sok wiśniowy w drodze z lotniska do domu. W każdym razie, im więcej uda mu się usunąć, tym mniej będzie go to kosztowało – tak się przynajmniej łudził. Demartin czytał wiadomość w porannej gazecie, podającą jego nazwisko i stwierdzającą, iż zdaniem władz śmierć rannego autostopowicza, którego wziął do samochodu, 1248

wiązała się z narkotykami. Pilot nie był o tym przekonany. Wprawdzie nie przyjaźnił się z żadnym handlarzem narkotyków, nie wyobrażał sobie jednak, aby byli to ludzie na tyle grzeczni, że proponowaliby zapłatę za pobrudzone siedzenie. Demartin zakładał, że ludzie tego pokroju, w obliczu śmierci, byliby całkowicie spanikowani, nie zaś opanowani i uprzejmi. Jeszcze raz przejechał szczotką po oparciu. Dotknął czegoś palcami, czegoś ostrego, a jednocześnie elastycznego. Był to kawałek papieru. Wyciągnął go i przeczytał poplamione krwią słowa: Pilne. Max. poufne. Przekaż kontakt 3016211133 Sus. Ostatnie litery rozmazywały się, jakby piszący nie miał już siły. Oficer marynarki wysunął się z samochodu i stanął na podjeździe studiując notatkę, a potem poszedł po płytach chodnika do drzwi wejściowych. Wszedł do środka, przeszedł do salonu i podniósł słuchawkę; wiedział do kogo zadzwonić. Po chwili sekretarka połączyła go z szefem wywiadu w bazie. ,Jim, mówi John Demartin...Hej, czytałem o tej idiotycznej historii z wczorajszego wieczoru. Niektórzy chłopcy mocno walczą o trochę trawy... Zabierasz mnie na „sobotni połów? – Nie, dzwonię w sprawie wczorajszego wieczoru. 1249

– Ach, tak? Dlaczego? – Słuchaj, Jim, nie wiem kim czy czym był ten gość, lecz moim zdaniem on nie miał nic wspólnego z narkotykami. Poza tym parę minut temu znalazłem kartkę papieru wściśniętą między oparcie a siedzenie, na którym siedział. Jest zakrwawiona, ale ci ją przeczytam. – Czytaj, mam ołówek. Oficer odczytał koślawe słowa, litery i cyfry. – Czy to ma jakiś sens? – zapytał, kiedy skończył. – Być może... – odparł powoli szef wywiadu, najwidoczniej przyglądając się temu, co zapisał. – John, opowiedz mi, co się stało wczoraj wieczorem, dobrze? Wiadomość w gazecie była dość oszczędna. Demartin spełnił prośbę, zaczynając od uwagi, iż mimo tego, że mężczyzna z jasnymi włosami mówił nienaganną angielszczyzną, dało się wyczuć obcy akcent Zakończył upadkiem autostopowicza przed budką z owocami. – Czy sądzisz, że wiedział, jak poważnie jest ranny? – Jeśli on nie wiedział, to ja wiedziałem. Nie chciałem się zatrzymywać przy telefonie, lecz on nalegał; a właściwie mnie błagał. Nie tyle słowami, co oczami... 1250

Długo nie zapomnę tych oczu. – Nie miałeś jednak wątpliwości, że wróci do samochodu? – Żadnych, Myślę, że chciał jeszcze gdzieś zadzwonić, sięgał po słuchawkę, kiedy upadł, ale na pewno zamierzał wrócić do samochodu. – Nigdzie nie wychodź. Zaraz do ciebie oddzwonię. Pilot odłożył słuchawkę i podszedł do okna wychodzącego na mały basen i taras za domem. Dwoje dzieci z wrzaskiem chlapało się w wodzie, a jego żona leżała na leżaku i czytała „Wall Street Journal”. Był jej za to bardzo wdzięczny. Dzięki niej mogli żyć lepiej niż pozwalałaby na to jego pensja. Zadzwonił telefon. – To ty, Jim? – Tak... John, postaram się przedstawić całą sprawę jasno, choć to wszystko nie jest zbyt jasne. Mamy tu czasowo faceta z Waszyngtonu, który lepiej niż ja zna się na tych sprawach i oto, co on chce, żebyś zrobił... Cholera! – Co takiego? Powiedz mi, Jim. – Masz spalić ten papier i zapomnieć o jego istnieniu. 1251

Oficer CIA w pogniecionym garniturze sięgnął po mały żółty pakiet czekoladek M&M, ze słuchawką przy lewym uchu.Wszystko rozumiesz? – spytał Shapoff, znany także jako Piernik. – Tak – odparł MJ Payton, z ociąganiem, jakby informacja była zarówno oszałamiająca, jak i przerażająca. – Tak jak ja to kapuję, ten facet, kimkolwiek był, połączył „pilne” z „maksymalną poufnością”, uważając, że jak mu się nie uda, to ten oficer marynarki będzie miał dość rozsądku, żeby się zgłosić do wywiadu, a nie do glin. – I tak dokładnie zrobił – zgodził się MJ. – A wywiad „przekaże kontakt” i wiadomość, sądząc, iż trafi do właściwych ludzi. – A wiadomość dotyczy tego, że ktoś pod kryptonimem „S” został usunięty. – Mamy jakąś operację z kryptonimem „S”? – Nie. – Może to Biuro albo Skarb? „ – Nie sądzę – odparł Payton. – Dlaczego? 1252

– Ponieważ w tym przypadku przekaźnik jest ostatnim ogniwem. Wiadomość nie poszłaby nigdzie dalej. – Skąd wiesz? – Kierunkowy trzyzerojeden to Maryland i niestety znam ten numer. Jest zastrzeżony. Payton rozparł się w fotelu i pomyślał, że rozumie, co czuje alkoholik, kiedy sądzi, iż nie przeżyje następnej godziny jeśli się czegoś nie napije, a co oznacza odejście od rzeczywistości. Jak niedorzecznie i nielogicznie logiczne! Głos, którego słuchali prezydenci, mężczyzna, o którym przywódcy narodu wiedzieli, że zawsze na pierwszym planie stawiał w swych głębokich przemyśleniach interes narodu, człowiek bez strachu, bezstronny, nieustannie obiektywny... On zadecydował o przyszłości. On wybrał mało znanego, choć wybitnego członka Kongresu z historią, która miała zahipnotyzować naród. Prowadził swego namaszczonego księcia przez labirynt polityczny dopóki wyznaczony nowicjusz nie wyszedł na światło środków masowego przekazu, już nie jako żółtodziób, lecz praktyk, z którym trzeba się liczyć. Wtedy, z nagłością i śmiałością pioruna opowiedziano tę historię i naród, jak~zresztą i większa część 1253

świata, został sparaliżowany. Uruchomiono olbrzymią falę niosącą księcia na tereny, o jakich nigdy nie myślał – tereny władzy, królewski dom straszliwej odpowiedzialności. Biały Dom. Samuel Winters złamał zasady i, co gorsza, spowodował ogromne straty w ludziach. Pan A nie spadł z nieba w chwili kryzysu. Europejczyk z jasnymi włosami pracował wyłącznie dla czcigodnego Samuela Wintersa. Dyrektor Akcji Specjalnych podniósł słuchawkę i delikatnie wystukał numer na konsolce.Doktorze Winters – powiedział w odpowiedzi na lakoniczne „Tak?” – mówi Payton. – Potworny dzień, prawda, doktorze? – Nie używam już tego tytułu. Od dawna. – Szkoda, był pan znakomitym naukowcem. – Czy pan A kontaktował się z panem od wczorajszego wieczoru? – Nie... Chociaż jego informacja była tragicznie prorocza, nie ma powodu, żeby się ze mną kontaktował. Jak już panu mówiłem, Mitchell, człowiek, który go zatrudnia – o wiele dalsza znajomość niż z panem – sugerował, żeby się ze mną skontaktował... Podobnie, jak i pan. Opinia na mój temat znacznie przekracza moje 1254

domniemane wpływy. – Dzięki panu widziałem się z prezydentem – powiedział Payton, zamykając oczy, gdy słuchał kłamstw starego człowieka. – Cóż, tak. Wiadomość od pana była druzgocąca, tak samo, jak wiadomość od pana A. W jego przypadku pomyślałem oczywiście o panu. Nie byłem pewien, czy Laiigford lub jego ludzie mają pańskie doświadczenie... – Najwyraźniej mi się nie powiodło przerwał MJ. – Na pewno zrobił pan wszystko, co pan mógł. – Wróćmy do pana A, doktorze. – Tak? – On nie żyje. Gwałtowne wciągnięcie powietrza przeszyło ciszę jak szok elektryczny. Minęło wiele sekund nim Winters się odezwał, a jego głos brzmiał pusto. – O czym pan mówi? – On nie żyje. A ktoś, kogo pan zna pod kryptonimem „S” został zabity. – Och, mój Boże – szepnął rzecznik Inver Bras Skąd pan ma tę informację? 1255

– Obawiam się, że nawet panu nie mogę tego powiedzieć. – Do cholery, dałem panu Jenningsa! Prezydenta Stanów Zjednoczonych. – Ale nie powiedział mi pan dlaczego, doktorze. Nigdy mi pan nie wyjaśnił, że pańskim nadrzędnym zainteresowaniem – jedynym w gruncie rzeczy jest człowiek, którego pan wybrał. Evan Kendrick. – Nie! – zaprotestował Winters, głosem zbliżonym do krzyku. Nie możesię pan zajmować takimi sprawami, to nie pański interes. Wszystko się odbywa zgodnie z prawem. – Chciałbym myśleć, że pan w to wierzy, ale jeśli nawet tak jest, obawiam się, że bardzo się pan myli. Kiedy zatrudnia pan człowieka takiego, jak pański Europejczyk, nie może się pan dystansować od jego metod działania... A z naszych badań wynika, iż metody te to także polityczne wymuszanie przy pomocy szantażu, korupcja procesów legislacyjnych, kradzież najbardziej tajnych dokumentów i pośrednie spowodowanie śmierci i kalectwa wielu osób z personelu rządowego, wreszcie – morderstwo. Kryptonim „S” został usunięty. – Wielki Boże! – Bawił się pan w Boga. 1256

– Nic pan nie rozumie, Mitchell, to wszystko było nie tak. – Przeciwnie, wszystko się tak właśnie odbyło. – Ja nic nie wiem, niech mi pan wierzy. – Wierzę, ponieważ zatrudnił pan wykwalifikowanego zawodowca w celu uzyskania konkretnych wyników a nie wyjaśnień. – „Zatrudnił” to słowo zbyt uproszczone. To był człowiek zaangażowany, z własną misją do spełnienia. – Słyszałem – przerwał mu Payton. – Pochodził z kraju, w którym narodowi ukradziono rząd. – A co się pana zdaniem dzieje tutaj? – zapytał przywódca Inver Brass, kontrolując słowa, lecz wyraźnie przekazując ich znaczenie. Minęło kilka chwil, nim MJ odpowiedział, znów zamykając oczy. – Wiem – powiedział cicho. – My też doszliśmy do tego. – Zabili sekretarza stanu i całą delegację na Cypr. Nie mają sumienia, nie służą nikomu ani niczemu oprócz własnych, stale rosnących, bogactw i władzy... Ja nie chcę niczego, my nie chcemy niczego! 1257

– Rozumiem. Nie dostalibyście niczego nawet gdybyście chcieli. – Dlatego właśnie wybrano jego, Mitchell. Znaleźliśmy nadzwyczajnego człowieka. Jest za bystry, aby dać się ogłupić i za uczciwy, aby dać się kupić. Ponadto jest urodzonym przywódcą. – Nie widzę wad w pańskiej kandydaturze, doktorze. – Jaką mamy wobec tego sytuację? – Kłopotliwą – odparł Payton. – Ale chwilowo kłopotliwą dla mnie, nie dla pana. San Diego, 19.25. Uściskali się, po czym Khalehla odsunęła się i przyjrzała mu się, dotykając jego włosów. – Kochanie, czy potrafisz to zrobić? – Zapominasz, ja anisa, że spędziłem większość mego życia zawodowego mając do czynienia z arabską skłonnością do negocjacji. – To były negocjacje, choć określenie takie jest pewną przesadą, a nie kłamstwa, nie uporczywe kła1258

manie ludziom, którzy będą traktować podejrzliwie każde twoje słowo. – Bardzo będą chcieli mi uwierzyć i to już daje nam dwa punkty. Poza tym, jak ich już zobaczę i poznam, nie będzie mnie w ogóle obchodziło, w co wierzą. – Nie powinieneś rozumować w ten sposób, Evan. – Rashad pochyliła głowę i odeszła kawałek dalej. – Dopóki ich nie złapiemy, co oznacza także posiadanie dowodów, będą się zachowywać tak, jak zwykle – podstępnie i wrednie. Jeżeli choć przez chwilę pomyślą, że to pułapka, twoje ciało znajdzie się wyrzucone z wody na plaży, albo wcale się nie znajdzie, tylko zostanie gdzieś tam w Pacyfiku. – Podobnie jak w pełnych rekinów mieliznach Kataru. – Kendrick kiwnął głową, przypominając sobie Bahrajn i Mahdiego. – Rozumiem, o co ci chodzi. Poinformuję ich, że moje biuro dokładnie wie,gdzie mnie szukać dziś wieczorem. – Kochanie, to by się nie zdarzyło dziś wieczorem. Działanie podstępne i wredne nie oznacza działania głupiego. Spotkasz tam mieszaninę ludzi – pełnoetatowych urzędników i przypuszczalnie grupę z kuchennego gabinetu Bollingera. Starzy przyjaciele, którzy występują w roli doradców – tych właśnie 1259

musisz zidentyfikować. Bądź chłodny i przekonujący. Nie daj się zbić z tropu. Zadzwonił telefon i Evan ruszył w jego stronę.Jest samochód – powiedział. – Szary z przyciemnionymi szybami, jak przystoi komuś, kto udaje się do rezydencji wiceprezydenta, położonej na wzgórzach. San Diego, 20.07. Szczupły mężczyzna szedł szybko przez budynek międzynarodowego dworca lotniczego w San Diego. Przez prawe ramię miał przewieszoną podręczną torbę, w lewej ręce trzymał czarną lekarską torbę. Automatyczne szklane drzwi wychodzące na postój taksówek otworzyły się i wyszedł na chodnik. Zatrzymał się na chwilę, a potem ruszył do pierwszej z szeregu taksówek, czekających na pasażerów. Kiedy otworzył drzwi, kierowca odłożył gazetę.Pan jest wolny – raczej stwierdził niż zapytał nowy pasażer, wsiadając do taksówki. Podręczną torbę rzucił na siedzenie obok siebie, lekarską – ustawił na podłodze. – Nie biorę kursu dłużej niż na godzinę, proszę pana – zastrzegł się taksówkarz. – Kończę już na dziś. 1260

– Zdąży pan. – Dokąd jedziemy? – Na wzgórza. Znam drogę. Będę panu mówił, jak jechać. – Musi pan podać konkretny adres, proszę pana. Takie są przepisy. – Proszę bardzo: kalifornijska rezydencja wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych – powiedział z rozdrażnieniem pasażer. – To jest konkretny adres – odparł obojętnie kierowca. Taksówka ruszyła z zaplanowanym, złośliwym szarpnięciem, które pchnęło do tyłu mężczyznę znanego przez krótki czas w południowozachodniej części Kolorado jako doktor Eugene Lyons. On jednakże nie zdawał sobie sprawy z zamierzonej złośliwości, ponieważ wściekłość przesłaniała mu wszystko inne. Był człowiekiem, u którego zaciągnięto pewien dług, człowiekiem, którego oszukano!

Rozdział 39 Prezentacja przebiegła bardzo szybko i Kendrick odniósł wyraźne wrażenie, że nie wszystkie nazwiska bądź tytuły ściśle odpowiadały prawdzie. W rezul1261

tacie przyglądał się każdej twarzy tak badawczo, jakby miał zamiar powierzyć je płótnu, z namalowaniem którego nie może się uporać. Khalehla miała rację, siedmioosobowa rada stanowiła konglomerat, nie tak jednak trudny do rozszyfrowania. Urzędnik zarabiający trzydzieści albo czterdzieści tysięcy dolarów rocznie ubiera się i zachowuje inaczej, niż ktoś, kto wydaje takie sumy podczas weekendu w Paryżu... albo w Divonne. Ocenił, że urzędnicy byli w mniejszości: trzech pracowników etatowych na czterech doradców z zewnątrz oto roboczy gabinet z Kalifornii. Wiceprezydent Orson Bollinger był mężczyzną średniego wzrostu, średniej tuszy, w średnim wieku średnim, obdarzony średnio donośnym głosem, mieszczącym się w wąskim przedziale pomiędzy niedopuszczalnym a przekonującym. Był... cóż, człowiekiem środka, idealnym numerem dwa, dopóki numer jeden jest zdrów i w formie. Uważano go niekiedy za pochlebcę, który mógłby ewentualnie sprostać sytuacji, ale tylko ewentualnie. Nie stanowił groźby, ale też nie był głupi. Wychodził cało z kryzysów politycznych, ponieważ rozumiał niepisane reguły przegrywania. Gorąco powitał kongresmana Evana Kendricka i zaprowadził go do swojej imponującej prywatnej bi1262

blioteki, gdzie zebrali się „jego ludzie”, usadowieni w różnorakich skórzanych fotelach i na pokrytych ciemną skórą sofach.Odwołaliśmy nasze uroczystości bożonarodzeniowe – powiedział Bollinger, zasiadając w najokazalszym fotelu i wskazując Evanowi miejsce obok siebie – ze względu na nieodżałowanych Ardis i Andrewa. Taka okropna tragedia, dwoje tak wspaniałych patriotów. Jak wiecie, ona wprost nie mogła bez niego żyć. Żeby to do końca pojąć, trzeba ich było widzieć razem. Ze wszystkich kątów pokoju dobiegły zniecierpliwione oznaki aprobaty.”Ja to rozumiem, panie prezydencie – wtrącił ponuro Kendrick. Jak panu może wiadomo, parę lat temu poznałem panią Vanvlanderen w Arabii Saudyjskiej. Była to niezwykła kobieta, przy tym pełna wrażliwości. – Nie, panie kongresmanie, tego nie wiedziałem. – To rzecz trudno uchwytna, ale nie dla mnie. Nigdy jej nie zapomnę. Była niezwykła. – Tak jak niezwykłe było pańskie naleganie na to, byśmy się dzisiaj spotkali – dorzucił jeden z urzędników, siedzący na sofie. Zdajemy sobie wszyscy sprawę, że Chicago stara się obalić wiceprezydenta i rozumiemy, że dzieje się to bez 1263

pańskiego przyzwolenia. – Czy to prawda, panie kongresmanie? – Jak już wyjaśniłem panu wiceprezydentowi dziś po południu, dowiedziałem się o tych zamiarach dopiero tydzień temu. Tak, nie mają one mego przyzwolenia. Rozważałem inne posunięcia, które nie pociągałyby za sobą dalszych aktów nagonki w sferach wielkiej polityki. – Dlaczego zatem nie oznajmił pan po prostu, że wycofuje pan swoją kandydaturę? – spytał drugi urzędnik, siedzący na tej samej sofie. – Cóż, wydaje mi się, że sprawy nie są nigdy takie proste, jakbyśmy sobie tego życzyli. Nie byłbym całkiem szczery, gdybym powiedział, że mi ta propozycja nie pochlebiła, a w trakcie ostatnich pięciu dni moi podwładni przeprowadzili dość rozległe sondaże, zarówno w terenie, jak i wśród przywódców partii. Wynika z tego, że moja kandydatura ma poważne szansę. – Ale przecież przed chwilą mówił pan o innych planach – przerwał mu dobrze zbudowany mężczyzna w spodniach z szarej flaneli i granatowej marynarce ze złotymi guzikami... z całą pewnością nie był to urzędnik. 1264

– Wydaje mi się, że powiedziałem iż rozważałem inne plany, inne posunięcia. To jeszcze nic definitywnego. – Do czego pan zmierza, panie kongresmanie? – zapytał ten sam urzędnik, który przedtem proponował, żeby Evan wycofał swoją kandydaturę. – Myślę, że to temat na rozmowę pomiędzy mną a wiceprezydentem. – To są moi ludzie – podsunął obłudnie Bollinger, uśmiechając się niewinnie. – Doceniam to, mój panie, ale nie ma tu moich ludzi... którzy mogliby mi służyć radą. – Nie wygląda pan na człowieka szczególnie spragnionego rad stwierdził niski, krępy doradca ze skórzanego fotela, nieprzyzwoicie dużego, zważywszy jego rozmiary. – Widziałem pana w telewizji. Ma pan wyrobione poglądy na wiele spraw. – I nie umiałbym ich zmienić, jak zebra nie potrafi zmienić pasów na skórze, zachodzą jednak pewne okoliczności łagodzące, które spychają je do klasy prywatnie żywionych przekonań, a nie poglądów głoszonych publicznie. – Czy pan handlujesz końmi? spytał trzeci doradca, wysoki, szczupły męż1265

czyzna w rozpiętej koszuli, z rzucającą siew oczy opalenizną. – Niczym nie handluję – stanowczo sprzeciwił się Kendrick. Staram się wyjaśnić sytuację, czego nikt dotąd nie uczynił, a co do diaska należało zrobić w pierwszej kolejności. – Nie ma powodu do zdenerwowania, młody człowieku – stwierdził szczerze Bollinger, krzywo patrząc na swego opalonego doradcę, – Takie wyrażenia nie są wcale poniżające, może panu o tym nie wiadomo. „Handlowanie” to niezbywalny składnik naszej wielkiej demokratycznej umowy społecznej. A zatem... co takiego należałoby wyjaśnić? – Kryzys omański... Maskat i Bahrajn. Głównie z tego powodu mianowano mnie na eksponowane stanowisko państwowe. Nagle zrozumiał, że ludzie wiceprezydenta oczekiwali od niego informacji, które mogłyby rozwiać mit omański i dodać werwy temu, co i tak było najsilniejszą stroną ewentualnego kandydata. Wszystkie oczy były utkwione w kongresmanie. – Pojechałem do Maskatu – ciągnął Evan – ponieważ wiem, kto stoi za terrorystami palestyńskimi. Człowiek ten posłużył się przeciwko mnie tą samą 1266

techniką, sprawiając, że moja firma upadła i pozbawiając mnie milionowych zysków. – A zatem pragnie pan zemsty? – insynuował dobrze zbudowany doradca w marynarce ze złotymi guzikami. – Zemsty? U diaska, ja chciałem odzyskać swoją firmę i nadal tego pragnę. Rychło nadejdzie odpowiednia pora, a wtedy będę chciał tam wrócić i pozbierać skorupy, zrekompensować sobie poniesione straty. Czwarty doradca, mężczyzna o ogorzałej twarzy, mówiący z silnym akcentem bostońskim, nieomal wstał: – Wybiera się pan z powrotem na Bliski Wschód? – Nie, do państw Zatoki Perskiej, a to nie to samo. Emiraty, Bahrajn, Katar, Dubaj to nie Liban, Syria czy Libia pułkownika Kaddafiego. Europa zagwarantowała, że budowa znów ruszy z miejsca a ja mam zamiar przy tym być. – Sprzedał pan swoją firmę – stwierdził wysoki, opalony doradca w rozpiętej koszuli, wyrażający się lakonicznie i precyzyjnie. – Zmuszono mnie do sprzedaży. Firma była warta pięć razy tyle, ile za nią dostałem. Ale specjalnie się tym nie przejąłem. Ze względu na konkurencję kapitału zachodnioniemieckiego, 1267

francuskiego i japońskiego mogę mieć trochę problemów na początku, ale nikt nie ma tak szerokich kontaktów jak ja. Ponadto... – Kendrick rozwijał swój scenariusz z wewnętrznym przekonaniem, czyniąc raz po raz wzmianki o swoich kontaktach z dworami panującymi oraz z ministrami w Omanie, Bahrajnie, Abu Dhabi i Dubaju i wspominając, że w czasie kryzysu omańskiego rządy Omanu i Bahrajnu udzieliły mu schronienia i pomocy, łącznie z prywatnymi środkami transportu. Potem urwał, równie ostro, jak zaczął. Naszkicowany obraz miał pobudzić ich wyobraźnię – więcej mogłoby zaszkodzić. Mężczyźni zebrani w bibliotece popatrywali na siebie, wreszcie po niemal niedostrzegalnym ruchu głowy wiceprezydenta przemówił grubas w granatowej marynarce: – Uderza mnie, że pańskie plany są dość gruntownie ukształtowane. Na co panu praca, która przynosi sto pięćdziesiąt tysięcy rocznie i setki obiadów z drobiu? Nie jest pan politykiem. – Zważywszy mój wiek, aspekt czasu mógłby tu być atrakcyjny. Za pięć lat wciąż jeszcze będę przed pięćdziesiątką, a o ile znam się na rzeczy, to gdybym zaczął tam choćby jutro, zabrałoby mi to dwa, może nawet trzy lata, zanim rzecz 1268

się w pełni rozkręci, na rok musiałbym się może przyczaić, na tamtym terenie nie ma reguł. Ale jeśli wybiorę inny wariant i zacznę serio zabiegać o nominację, mogę ją rzeczywiście otrzymać. To nie ma nic wspólnego z panem, panie prezydencie. To byłby tylko skutek stosunku środków masowego przekazu do mojej osoby. Kiedy inni zaczęli mówić na wyprzódki, Bollinger uniósł rękę, zaledwie kilka centymetrów ponad oparcie fotela. To wystarczyło, żeby ich uspokoić. – I cóż, panie kongresmanie? – Cóż, to chyba oczywiste. Nikt przecież nie ma wątpliwości, że Jennings wygra te wybory, chociaż może mieć problemy z senatem. Gdybym miał szczęście znaleźć się wraz z nim na liście, przeszedłbym z kongresu na urząd wiceprezydenta, odsłużył kadencję i wyszedł bogatszy o większe wpływy międzynarodowe, a także, mówiącszczerze, środki finansowe, niż mógłbym to osiągnąć w inny sposób. – Ależ panie kongresmanie! – zawołał młody gniewny, urzędnik, który siedział na zwykłym krześle obok rozpartych na sofie kolegów. – To jawne korzystanie z przywilejów urzędu publicznego dla swoich prywat1269

nych korzyści! Jedni uczestnicy zebrania spuszczali wzrok, inni wymieniali spojrzenia.Gdybym nie sądził, że pański gwałtowny i niesprawiedliwy atak płynie z braku orientacji – oznajmił spokojnie Evan – czułbym się w najwyższej mierze obrażony. Stwierdzam fakt oczywisty, ponieważ nie chcę nic ukrywać przed wiceprezydentem Bollingerem, człowiekiem, którego głęboko szanuję. To, co powiedziałem, jest prawdą; to należy do stanowiska. Ale ta prawda w niczym nie ujmuje energii ani zaangażowania, jakie włożyłbym w to stanowisko, służąc urzędowi i.narodowi. Wszelkie korzyści, jakie się z takim stanowiskiem wiążą, czy to w postaci publikacji, czy to członkostwa w radach nadzorczych, czy udziału w turniejach golfowych, nie przypadłyby człowiekowi, pobłażliwie traktującemu swoje obowiązki. Podobnie jak wiceprezydent Bollinger, nie umiałbym w ten sposób postępować. – Dobrze powiedziane, Evanie – skomentował spokojnie wiceprezydent, spoglądając krzywo na impulsywnego urzędnika. – Należą się panu przeprosiny. – Przepraszam – powiedział młody człowiek. – Ma pan, oczywiście, rację. To należy do stanowiska. 1270

– Nie trzeba przesadzać w przepraszaniu – pouczył go z uśmiechem Kendrick. – Nikt nie powinien się wstydzić lojalności wobec własnego szefa. Zwrócił się do Bollingera. – Jeśli to jest zawodnik z czarnym pasem, ja biorę nogi za pas – dodał, rozładowując śmiechem chwilowe napięcie. – On tylko gra w pingponga, i to słabo – wyjaśnił starszy urzędnik, siedzący po lewej stronie sofy. – Z wielką inwencją liczy punkty – dorzucił urzędnik po prawej stronie. – Po prostu oszukuje. – Tak czy siak – ciągnął Evan – nie żartowałem, mówiąc, że chcę być z panem absolutnie szczery, panie prezydencie. Muszę myśleć o tym wszystkim. Straciłem, cztery, może pięć lat – kariery, interesów – pracowałem bardzo ciężko nad własnym rozwojem. Wykończył mnie szalony morderca, musiałem sprzedać firmę, bo ludzie bali się dla mnie pracować. On już nie żyje i zmienił się stan rzeczy, ale konkurencja europejska pozostała groźna. Czy mam radzić sobie sam, czy też ubiegać się o nominację, aby, jeśli mi się powiedzie, mieć pewne 1271

gwarancje, jakie płyną ze sprawowania tego urzędu? Z drugiej strony – czy ja naprawdę chcę poświęcić kilka dodatkowych lat i niezmierzoną ilość czasu oraz energii, czego wymaga to stanowisko?... Na te pytania tylko ja mogę udzielić odpowiedzi. Mam nadzieję, że to, panowie, rozumiecie. I wtedy Kendrick usłyszał słowa, które miał wielką nadzieję usłyszeć – nadzieję w tym wypadku jeszcze bardziej doniosłą od tego, co przedtem oznajmił Bollingerowi. – Orsonie, czuję, że dla twoich ludzi zrobiło się już późno – powiedział wysoki, szczupły mężczyzna w rozpiętej koszuli, odsłaniającej opalony tors, ja jednak chętnie kontynuowałbym tę rozmowę. – Tak, oczywiście – zgodził się wiceprezydent, patrząc na swoich urzędników. – Ci biedacy są na nogach od świtu, w dodatku przeżyli te okropne wieści o Ardis, i w ogóle. Idźcie do domu, chłopcy, przeżyjcie Boże Narodzenie ze swoimi rodzinami. – Sprowadziłem im tu żony i dzieci, Evanie, Samolotem Numer Dwa, żeby mogli razem spędzić Święta. – Postąpił pan bardzo przezornie. Przezornie, do diaska. Może oni wszyscy mają czarne pasy... Oddziaaał” spocznij. Jutro Wigilia, jeśli dobrze pamię1272

tam, a pojutrze pierwszy dzień świąt. A zatem, jeśli Ruskie nie wysadzą Waszyngtonu w powietrze, zobaczymy się za trzy dni. – Dziękujemy, panie prezydencie. – To bardzo miło z pana strony. – My możemy zostać, jeśli pan sobie życzy – powiedział najstarszy, kiedy kolejno wstawali. – Po to, żeby pana potem zmaltretowali pańscy koledzy? – spytał Bollinger, parskając śmiechem na widok min tamtych dwóch. – Nie ma mowy. Wychodząc, przyślijcie tu kelnera. Przyda nam się koniak, kiedy będziemy rozwiązywali wszystkie problemy świata. Trzy małpki – Nie Widzę, Nie Słyszę i Nie Mówię – opuściły pokój, niczym zaprogramowane roboty, reagujące na znajomy dźwięk marsza. Mężczyzna w granatowej marynarce ze złotymi guzikami pochylił się w fotelu, w czym nieco przeszkadzał mu brzuch. – Chce pan szczerze porozmawiać, panie kongresmanie? Naprawdę szczerze i naprawdę uczciwie? Dobrze, porozmawiajmy szczerze. – Nie rozumiem, panie... Przepraszam, nie dosłyszałem pańskiego nazwiska. 1273

– Dość tej paplaniny! – wybuchnął ogorzały bostończyk. – Nasłuchałem się jeszcze gładszej mowy od strażników więziennych na Południu! – Może udało się panu nabrać politykierów w Waszyngtonie – dorzucił niski mężczyzna w za dużym fotelu – ale my też jesteśmy ludźmi interesu, panie Kendrick. Pan ma nam coś do zaoferowania i my być może – tylko być może – także mamy coś do zaoferowania. – Jak się panu podoba południowa Kalifornia, kongresmanie? zapytał głośniejszym tonem mężczyzna w rozpiętej koszuli z wyciągniętymi nogami na widok wchodzącego do pokoju kelnera.Nie, nie – zaprotestował Bollinger, zwracając się do służącego. Proszę nas zostawić. Przepraszam bardzo, panie prezydencie, ale mam dla pana wiadomość – stwierdził kelner, wręczając wiceprezydentowi małą kartkę. Bollinger przeczytał; z początku poczerwieniał, potem zbladł. – Niech mu pan powie, żeby zaczekał – wydał polecenie. Kelner wyszedł. – Na czym stanęliśmy? – Na cenie – odparł bostończyk. – O tym właśnie mówiliśmy, prawda, panie kongresmanie? – To może zbyt ostro powiedziane – stwierdził Evan. – Ale sam termin mieści 1274

się w granicach prawdopodobieństwa. – Powinien pan zdawać sobie sprawę – wyjaśnił niski mężczyzna o szczurzej twarzy – że przeszedł pan przez dwa potężne wykrywacze. Może pan mieć mdłości od nadmiernej dawki promieni Roentgena, ale na pewno nie ma pan przy sobie magnetofonu. – To ostatnia rzecz, jakiej bym pragnął. – Dobrze – powiedział wysoki, wstając z fotela, jakby tylko po to, żeby zaimponować obecnym swoim zdumiewającym wzrostem i wyglądem opalonego przez wiatry żeglarza; była to demonstracja siły. Powolnym krokiem podszedł do kominka – sprawiedliwy księżyc nad skorumpowanym miastem, pomyślał Kendrick. – Chwyciliśmy aluzję do dryfowania przed niemieckim, francuskim i japońskim kapitałem. Ale jak głębokie są fale na otwartym morzu? – Niestety, nie jestem żeglarzem. Musi pan wyrażać się jaśniej. – Co panu zagraża? – Finansowo? – spytał Evan, poczekał chwilę i pokiwał głową przecząco. – Nic, z czym nie dałbym sobie rady. W razie potrzeby dysponuję siedmioma, 1275

nawet dziesięcioma milionami, a moje możliwości kredytowe sięgają daleko... ale oczywiście wiąże się to z oprocentowaniem. – A gdybyśmy założyli, że uruchomi się możliwości kredytowe, nie obciążone tego typu oprocentowaniem? spytał mężczyzna, obeznany z wyborcami przebywającymi w zakładach karnych Południa. – Panowie – przerwał nagle Bollington, zrywając się z fotela, co natychmiast uczynili pozostali na znak szacunku w chwili jego niewątpliwie rychłego odejścia – zorientowałem się, że muszę natychmiast załatwić pewną sprawę. Gdyby wam czegoś było potrzeba, nie krępujcie się, proszę. – Nie zabawimy długo, panie prezydencie – powiedział Kendrick, wiedząc świetnie, dlaczego Bollington uznał za wskazane wycofać się z dalszej rozmowy – chodziło o możliwość zdementowania pogłosek. Jak już wspomniałem, tylko ja mogę właściwie rozwiązać tę kwestię. Po prostu chciałem grać z panem w otwarte karty. – Bardzo to doceniam. Niech pan zajdzie do mnie przed wyjściem. Będę w swoim gabinecie. Wiceprezydent Stanów Zjednoczonych opuścił zapełniony książkami pokój, a jego współpracownicy, jak szakale rzucające się 1276

na padlinę, zwrócili się do kongresmana ze stanu Kolorado. – Pora wyrównać rachunek, synu – powiedział dwumetrowy żeglarz, a jego oparta na kominku ręka wyglądała jak złowrogi chwast. – Nie jestem pańskim krewnym, na całe szczęście, więc proszę się nie spoufalać. – Gruby Tom zawsze tak mówi – powiedział pojednawczo rumiany bostończyk. – Nie trzeba się o to na niego obrażać. – Obraźliwa jest arogancja wobec członka Izby Reprezentantów. – Niech pan da spokój, kongresmanie – przerwał korpulentny mężczyzna w granatowej marynarce. – Wszyscy się uspokójmy – zaproponował niski o szczurzej twarzy, sadowiąc się w za dużym dla niego fotelu. – Łączy nas wspólny cel, więc zmierzajmy do niego, nie bawiąc się w grzeczności. Panie Kendrick, chcemy, żeby się pan z tego wycofał. Czy musimy mówić jeszcze jaśniej? – Poproszę, skoro jest pan taki niezłomny. – Dobrze – ciągnął niski doradca, ledwie sięgający nogami do podłogi. Jak ktoś powiedział: bądźmy szczerzy, to nic nie kosztuje. Reprezentujemy filozofię 1277

polityki równie uzasadnioną, co pańska, ale ponieważ to nasza filozofia, uważamy oczywiście, że jest bardziej realistyczna i dopasowana do naszych czasów. W sumie wierzymy w system priorytetów dla tego kraju dużo bardziej niż pański zorientowany na sprawy obrony. – Ja także wierzę w silną armię – włączył się Evan. – Ale nie w przeciążający budżet, nadmiernie ofensywny system, w którym czterdzieści procent wydatków prowadzi do marnotrawstwa i nieskuteczności. – Dobry argument – zgodził się drobny oponent Kendricka z głębin swego fotela. – A te nowe pola zaopatrzenia podporządkuje sobie wolny rynek. – Ale najpierw trzeba zainwestować miliardy. – Oczywiście. Gdyby to było gdzie indziej, mówiłby pan o innym systemie rządów, który nie pozwala zawieść prawu Malthusa w zakresie porażki ekonomicznej. Siły, rządzące wolnym rynkiem, skorygują wszelkie przerosty. Konkurencja, panie kongresmanie, konkurencja. – Nie, jeśli te miliardy rozpłyną się w Pentagonie albo na tych wszystkich kongresach, obsadzonych przez alumnów z Departamentu Obrony. 1278

– Do jasnej cholery!zagrzmiał żeglarz spod kominka.Jeśli tak się rzucają w oczy – na stryczek z nimi! – Gruby Tom ma rację – stwierdził ogorzały bostończyk. – Naokoło jest pełno posad, a ci pułkownicy i generałowie za trzy grosze to tylko mydlenie oczu. Można się ich pozbyć, ale nie wolno zatrzymywać całej machiny – na litość boską! – Słyszeliście? – spytał retorycznie ten w marynarce ze złotymi guzikami. – Nie wolno jej zatrzymać pod żadnym pozorem dopóki nie jesteśmy tak silni, że żadnemu przywódcy sowieckiemu nawet się nie zamarzy atak. – Dlaczego sądzi pan, że któryś z nich mógłby rozważać coś, co równałoby się wysadzeniu połowy cywilizowanego świata w powietrze? – Bo to są marksistowscy fanatycy! – ryknął żeglarz, który, wziąwszy się pod boki, stał nadal wyprostowany koło kominka. – Bo to są głupcy – poprawił go spokojnie niski, zatopiony w fotelu. – Głupota to najprostsza droga do ogólnoświatowej tragedii, z czego wynika, że przetrwają najsilniejsi i najsprytniejsi... Poradzimy sobie z krytyką ze strony 1279

Senatu i Izby Reprezentantów, kongresmanie, ale nie ze strony administracji w Waszyngtonie. Tego nie będziemy tolerować. Czy wyrażam się jasno? – Naprawdę uważacie, że stanowię dla was zagrożenie? – Oczywiście, że tak. Staje pan na trybunie i ludzie słuchają, a to, co pan mówi – bardzo przekonująco, mógłbym dodać nie leży w naszym interesie. – Myślałem, że bardziej szanujecie prawa rynku. – Na dłuższą metę tak. Ale na krótszą metę nadmiar kontroli i przepisów może przez swą powolność sparaliżować obronę kraju. Nie czas wylewać dziecko z kąpielą. – Czyli nie czas pozbywać się zysków. – To należy do stanowiska, jak pan to słusznie wyjaśnił odnośnie urzędu wiceprezydenta... Niech pan idzie swoją drogą, kongresmanie. Niech pan odbuduje przerwaną karierę na Bliskim Wschodzie. – Czym dysponując? – spytał Evan. – Zacznijmy od możliwości kredytowych rzędu pięćdziesięciu milionów dolarów w Gemeinschaft Bank w Zurychu. 1280

– To brzmi zachęcająco, ale to tylko słowa. Kto będzie gwarantem kredytu? – Gemeinschaft Bank to wie. Pan nie musi. To było wszystko, co Kendrick miał usłyszeć. Cała potęga rządu Stanów Zjednoczonych, wywierającego nacisk na bank w Zurychu, znany ze swych powiązań z ludźmi, którzy kontaktują się z terrorystami od doliny Bekaa po Cypr to dość, by złamać szwajcarskie zasady dyskrecji i milczenia. – Sprawdzę kredyt za dwanaście godzin – powiedział Evan,.wstając. – Czy to wystarczająco dużo czasu? – Więcej, niż potrzeba – odparł niski mężczyzna w głębokim fotelu. – A kiedy otrzyma pan potwierdzenie, zechce pan przesłać wiceprezydentowi Bollingerowi kopię pańskiej depeszy do Chicago, nieodwołalnie wycofującej pańskie nazwisko z przymiarek do listy pretendentów. Kendrick skinął głową, obrzucając przelotnym spojrzeniem pozostałych trzech doradców.Dobranoc panom – powiedział spokojnie i ruszył w stronę wyjścia z biblioteki. W korytarzu ciemnowłosy, muskularny mężczyzna o kanciastej, wygolonej twarzy, z zieloną kropką odznaki tajnych służb w klapie, zerwał się z krzesła, stojącego obok 1281

masywnych drzwi. – Dobry wieczór, panie kongresmanie – powiedział serdecznie, robiąc krok w stronę Kendricka. – Byłby to dla mnie wielki zaszczyt, gdybym mógł uścisnąć panu dłoń. – Cała przyjemność po mojej stronie. – Wiem, że nie wolno nam opowiadać, kogo tu widujemy ciągnął pracownik przybudówki Departamentu Finansów, ściskając mu dłoń – ale chyba mogę złamać tę zasadę dla mojej matki, mieszkającej w Nowym Jorku. Może to zabrzmi dziwnie, ale ona uważa, że pan mógłby być papieżem. – Boję się, że Kuria dopatrzyłaby się pewnych braków... Pan wiceprezydent prosił, żebym do niego zajrzał przed wyjściem. Powiedział, że będzie w swoim gabinecie. – Oczywiście. To tutaj, i mogę pana zapewnić, że z ulgą pana przyjmie. Jest u niego jakiś gość, tak zdenerwowany, że nie wierzyłem przyrządom i niemal rozebrałem go do naga. Nie pozwoliłem mu też wnieść do środka tej podręcznej torby. W tej chwili dopiero Kendrick zauważył torbę z materiału, leżącą na 1282

krześle po lewej stronie podwójnych drzwi. Obok niej, na podłodze, stała pękata czarna walizeczka, jaką zwykle określa się mianem torby lekarskiej. Evan przyjrzał się jej – już ją kiedyś widział. Na ekranie umysłu fragmenty obrazów następowały jeden po drugim w szaleńczym tempie, jak seria wybuchów. Kamienne ściany w innym korytarzu, inne drzwi, wysoki, szczupły mężczyzna z uśmiechem przylepionym do warg – zbyt przymilnym, zbyt natrętnym, jak na obcego w obcym domu – jakiś doktor, rzucający zdawkowo, że ma zamiar opukać piersi i pobrać krew do analizy. – Jeśli pan łaskaw – powiedział Kendrick jak przez mgłę, świadom, że mówi zdławionym głosem – proszę natychmiast otworzyć te drzwi. – Muszę najpierw zapukać, panie kongresmanie... – Nie, błagam! Proszę zrobić to, co powiedziałem. – Wice... Pan prezydent nie byłby zadowolony. Zawsze nam każe najpierw pukać. – Niech pan otwiera – rozkazał Evan chrapliwym szeptem, wpatrując się szeroko otwartymi oczyma w tajniaka. – Biorę na siebie pełną odpowiedzial1283

ność. Prawe skrzydło ciężkich drzwi odsunęło się bezgłośnie, słychać było wyraźnie słowa Bollingera, dobywające się ze zdławionej krtani:To, co pan mówi jest absurdalne... obłąkane! Aleo co chodzi? Kendrick przeszedł kilka okropnych metrów i wbił wzrok w zaszokowaną, przerażoną twarz „doktora Eugene'a Lyonsa”. – Ty! – wrzasnął Evan, i to pojedyncze słówko szalało mu w głowie kiedy rzucił się przed siebie, z rękoma niczym szczęki obłąkanej bestii, opanowanej jednym pragnieniem zabić! zabić! – On miałby zginąć przez ciebie – przez was wszystkich! W nagłym ataku pochwyciły go silne ramiona, ręce wbiły się w jego głowę, kolana zaatakowały brzuch, wprawne pięści podbiły mu oczy. Pomimo rozdzierającego bólu słyszał zamglone głosy jeden po drugim.Mam go! Już się nie ruszy! – Zamknijcie drzwi! – Podajcie mi torbę! – Niech nikt tu nie wchodzi! – Cholera, on wie o wszystkim! 1284

– Co teraz zrobimy? – Znam ludzi, którzy to mogą załatwić. – A kim pan w ogóle jest? – Kimś, kto się powinien przedstawić jako... Cep. – O Cepie słyszałem. To zniewaga! Kim pan jest naprawdę? – W tej chwili ja tu rządzę, oto kim jestem. – O Boże! Ciemność – zapomnienie, które przychodzi po głębokim szoku. Wszystko ciemne – nic.

Rozdział 40 Najpierw poczuł wiatr i bryzgi piany, potem kołysanie morza, wreszcie szerokie płócienne pasy, którymi był przywiązany do metalowego krzesła, przyśrubowanego do pokładu miotanej falami łodzi. Otworzył oczy w prawie zupełnej ciemności; znajdował się na rufie, wzburzone fale cofały się u jego stóp, nagle zdał sobie sprawę ze świateł kabiny za plecami. Odwrócił głowę, wyciągając szyję, żeby coś zobaczyć, żeby zrozumieć. Nieoczekiwanie znalazł się 1285

twarzą w twarz z ciemnowłosym, smagłym tajniakiem, którego matka w Nowym Jorku widziała w nim papieża... i którego głos słyszał był, jak oznajmia, że on tu rządzi. Mężczyzna siedział na rozkładanym siedzeniu motorówki pojedynczy pas przecinał mu klatkę piersiową. – Budzi się pan, panie kongresmanie? – zapytał uprzejmie. – Co wy u diabła wyczyniacie? – wybuchnął Kendrick, szamocząc się z pasami. – Przepraszam za te pasy, ale nie chcieliśmy, żeby pan wypadł za burtę. Woda jest trochę wzburzona – otoczyliśmy pana opieką, dopóki nie łyknie pan trochę świeżego powietrza. – Opieką? A niech was wszyscy diabli! Nafaszerowaliście mnie narkotykami i przytaszczyli tutaj wbrew mojej woli! Zostałem porwany! Moi ludzie wiedzą, gdzie miałem być dzisiejszego wieczora, dostaniecie za to po dwadzieścia lat, każdy z osobna! A ten skurwysyn Bollinger zostanie postawiony w stan oskarżenia i spędzi... – Spokojnie, spokojnie – przerwał mu tajniak, unosząc ręce w łagodnym proteście. – Źle pan to wszystko interpretuje. Nikt pana nie narkotyzował, to był zastrzyk uspokajający. Wpadł pan tam w szał. Zaatakował pan 1286

gościa, pana wiceprezydenta – o mało go pan nie zabił... – Zrobiłbym to, ja go jeszcze zabiję! Gdzie jest ten doktor, gdzie on się podziewa? – Jaki doktor? – Ty nędzny kłamco! – zawył Kendrick pod wiatr, napierając na płócienne pasy. Nagle uderzyła go pewna myśl: – Mój samochód – kierowca! On wie, że nie wyszedłem... – Ależ pan wyszedł. Nie czuł się pan najlepiej, więc wiele pan nie mówił, i miał pan przyciemnione okulary, ale obdarował go pan hojnym napiwkiem. Łódka kołysała się na wodzie, Evan tymczasem spojrzał na ubranie, które miał na sobie, ledwie widoczne w przyćmionym świetle, dobiegającym z kabiny. Miał na sobie spodnie z grubego rypsu i czarną dżinsową koszulę.Łotry! – zawołał i zaraz przemknęła mu przez głowę kolejna myśl: – Ale przecież widziano mnie, jak wysiadałem pod hotelem. – Przykro mi, ale nie pojechał pan do hotelu. Powiedział pan szoferowi tylko tyle: że ma pana zawieźć do parku Balboa, że ma się pan tam z kimś spotkać i że wróci pan tak1287

sówką. – Widzę, że pozacieraliście ślady, łącznie z moim ubraniem. Jesteście wszawymi, płatnymi mordercami. – Ciągle źle pan to interpretuje, panie kongresmanie. Zacieraliśmy ślady ze względu na pana, a nie na nikogo innego. Nie wiedzieliśmy, czego się pan nawąchał czy co pan sobie wstrzyknął do żyły, ale jak by powiedział mój porywczy dziadek, zauważyliśmy, że pan się robi pazzo, szalony, wie pan, co mam na myśli? – Wiem dokładnie, co masz na myśli. – Więc oczywiście nie mogliśmy dopuścić do tego, żeby w takim stanie pokazywał się pan publicznie, chyba pan to rozumie? – Va bene, ty złamany mafioso! Słyszałem, jak wołałeś „W tej chwili ja tu rządzę”. I jeszcze: „Znam ludzi, którzy to mogą załatwić!” – Powiem panu, panie kongresmanie, że chociaż żywię dla pana wielki podziw, jestem głęboko zraniony pańskimi antywłoskimi uogólnieniami. – Powiedz to prokuratorowi federalnemu stanu Nowy Jork – odparł Ken1288

drick, a łódź zanurzyła się gwałtownie, po czym wzniosła w górę na grzbiecie potężnej fali. – Giuliani zapakuje cię do pudła kuchennym wejściem. – Tak, wracając do tego, co się stało ostatniej nocy – nam nic się nie stało, choć mogliśmy wylądować w tej samej wodzie – kilka osób przebywających w parku Balboa widziało mężczyznę, który mógłby bez trudu odpowiadać pańskiemu rysopisowi – który był ubrany tak, jak pan, kiedy opuszczał pan hotel, a następnie jechał limuzyną – i który wszedł do „Balthazara”. – Co to takiego? – To kawiarnia w Balboa. Jak pan wie, mamy tu sporo studentów; przyjeżdżają do nas z całego świata, jest też spory kontyngent z basenu Morza Śródziemnego. Wie pan, synkowie bogatych rodzin, które kiedyś mieszkały w Iranie, w Arabii Saudyjskiej, w Egipcie, nawet, jak przypuszczam, w kraju do dziś zwanym niekiedy Palestyną. Czasami kawa kipi, w znaczeniu politycznym, i policja musi przywracać porządek, konfiskując przedmioty w rodzaju rewolwerów i noży. Ci ludzie łatwo powodują się emocjami. – Widziano, jak „ja” tam wchodzę i oczywiście znajdą się tacy bywalcy, któ1289

rzy zeznają, że „mnie” tam widzieli. – Nikt nie kwestionuje pańskiej odwagi, panie kongresmanie. W poszukiwaniu właściwych rozwiązań udaje się pan do najniebezpieczniejszych miejsc, prawda? Takich jak Oman, Bahrajn, a nawet... dom wiceprezydenta Stanów Zjednoczonych. – Dodaj do swojej listy łapownictwo, ty łachudro. – Chwileczkę! Powiedzmy jasno i wyraźnie, że ja nie miałem nic wspólnego z tą sprawą, dla której przyszedł się pan zobaczyć z Cepem. Ja tylko wyświadczam panu przysługę, wykraczającą poza zakres moich obowiązków służbowych. – Ponieważ „znam ludzi, którzy to mogą załatwić”, na przykład przebrać się w moje ubranie, korzystać z mojego samochodu, przechadzać się po parku Balboa. Plus paru innych, którzy umieli mnie wynieść z siedziby Bollingera tak, żeby nikt nie zauważył. – Prywatne karetki pogotowia to bardzo wygodny i dyskretny środek lokomocji, kiedy gość źle się poczuje albo zanadto sobie pofolguje. 1290

– Plus jeszcze paru, żeby odwracać uwagę kręcącyh się w pobliżu. dziennikarzy i ludzi z obsługi. – Moi wspólnicy spoza służb rządowych są na zawołanie w nagłej potrzebie. Jesteśmy szczęśliwi, mogąc służyć pomocą na miarę naszych możliwości. – Nie za darmo, oczywiście. – Jasne... To oni płacą, panie kongresmanie. Płacą w ten czy w inny sposób, teraz więcej niż przedtem. – Także za motorówkę i za doświadczonego kapitana? – Nie przypisujmy sobie cudzych zasług – zaprotestował człowiek z mafii, bardzo z siebie zadowolony. To ich sprzęt, ich szyper. Niektóre rzeczy tamci robią lepiej, zwłaszcza jeśli w grę wchodzi przejażdżka po dobrze strzeżonych wodach między Stanami a Meksykiem. Kendrick wyczuwał obecność trzeciej osoby, ale mimo że się wykręcał na wszystkie strony, nie mógł nikogo więcej dostrzec na pokładzie. Wzniósł oczy w stronę barierki, okalającej mostek. Ktoś cofnął się w mrok, nie dość jednak szybko. Był to ów bardzo wysoki, mocno opalony doradca z biblioteki Bollingera, o ile można było dostrzec jego twarz, 1291

wykrzywiała ją nienawiść. – Czy wszyscy goście wiceprezydenta znajdują się na pokładzie? – spytał Evan, widząc, że mafioso dostrzegł jego spojrzenie. – Jacy goście? – Sprytny jesteś, Luigi. – Jest tu tylko kapitan i jeden członek załogi. Widzę ich po raz pierwszy w życiu. – Dokąd płyniemy? – Na przejażdżkę. ~ Motorówka zwolniła, kiedy strumień światła z silnej latarki wytrysnął z mostka. Mafioso odpiął pas, wstał, przeszedł przez pokład i znikł w dolnej kabinie. Evan dosłyszał, że coś mówi przez wewnętrzny telefon, ale przy potężnym wietrze i szumie fal nie mógł rozróżnić słów. Mężczyzna wrócił za chwilę; w ręce trzymał pistolet, seryjnego automatycznego Colta kaliber 0.45 cala. Tłumiąc nagły lęk, Kendrick pomyślał o rekinach w Katarze i zastanowił się, czy na drugim końcu świata inny Mahdi wykona wyrok, który zapadł w Bahrajnie. Jeśli tak, to Evan podjął tę samą decyzję, co wtedy w Bahrajnie: będzie walczył. Szybka, celna kulka w czaszce to lepsze niż perspektywa 1292

utonięcia lub rozszarpania przez ludojady Pacyfiku. – Jesteśmy na miejscu, panie kongresmanie – powiedział uprzejmie mafioso. – Tutaj, czyli gdzie? Sam nie mam zielonego pojęcia. To chyba jakaś wyspa. Kendrick przymknął oczy, gotów złożyć dziękczynienie każdemu, kto je zechce przyjąć, i znów zaczął oddychać swobodnie, bez dygotu. Bohater z Omanu to humbug, pomyślał. Po prostu nie dbał o śmierć, a poza tym, pomijając lęk, była tam Khalehla. Miał miłość, która mu przez całe życie umykała, i każda dodatkowa minuta życia stanowiła minutę nadziei. – Patrząc na ciebie można by pomyśleć, że tak naprawdę wcale tego nie potrzebujesz – powiedział, wskazując na pistolet. – Inaczej o tym napisze pańska prasa – odparł tajniak, który swą posadę zawdzięczał przywódcom świata przestępczego. – Mam zamiar pana rozwiązać, ale wystarczy jeden gwałtowny ruch, a nie stanie pan więcej na stałym lądzie. Capisce? – Motto bene. – To nie moja wina, takie otrzymałem zalecenia. Podejmując się jakiegoś zadania, należy przestrzegać sensownych poleceń. Evan posłyszał ciche trzaski i 1293

poczuł, że rozluźniają się szerokie pasy, opinające mu ręce i nogi. – Czy pomyślałeś o tym, że gdybyś ściśle przestrzegał tych poleceń, mógłbyś nigdy więcej nie ujrzeć San Diego? – spytał. – Oczywiście – odpowiedział spokojnie mafioso. – Właśnie dlatego nasz Cep jest vice. „Cep jest vice” – to by się mogło znaleźć w wierszu, nie sądzi pan? – Nie wiem. Jestem inżynierem budowlanym, a nie poetą. – A ja mam w ręku pistolet, z czego wynika, że też nie jestem poetą. Więc proszę uważać, panie kongresmanie. – Rozumiem, że Cep to wiceprezydent? – Tak, to on powiedział, że usłyszał swój kryptonim i że to zniewaga. Może pan to sobie wyobrazić? Te łobuzy mają czelność podsłuchiwać naszych ludzi? – Jestem oburzony – stwierdził Kendrick, wstając niezgrabnie z metalowego krzesła i machając rękoma i nogami, żeby przywrócić krążenie krwi. – Spokojnie! – zawołał tajniak, odskakując w tył, z bronią kalibru 0.45 cala wymierzoną w głowę Evana. – Posiedziałbyś w tym cholernym krześle przez tak długi czas w takiej pozy1294

cji, to potem też byś nie umiał chodzić po linie! – Dobrze, dobrze. Więc niech pan zakosami przejdzie na burtę tej szykownej łajby, do trapu. Tamtędy będzie pan schodził. Stateczek najpierw krążył po zatoczce, potem po kilku gwałtownych manewrach wzbijając pianę podczas manewrów – zacumował przy molu długości około trzydziestu metrów, naprzeciwko trzech innych łódek, z których każda była mniejsza, szybsza i wyposażona w silnik lepszej klasy. Zamglone, odrutowane reflektory oświetlały powierzchnię wody, dwie ludzkie sylwetki wychynęły z mroku i ustawiły się obok właściwych pachołków. Kiedy motorówka sprawnie podpłynęła do osłoniętego oponami nabrzeża, rzucono z niej dwie cumy; rufową cisnął mafioso, z pistoletem w lewej ręce, dziobową drugi członek załogi. – Wysiadka! – zawołał ten ostatni do Kendricka, kiedy jacht wylądował miękko w przystani. – Chciałbym osobiście podziękować panu kapitanowi za miłą i bezpieczną przejażdżkę... – Bardzo zabawne – skomentował tajniak – ale niech pan to zachowa dla po1295

trzeb filmu i znika. Z nikim pan nie będzie rozmawiał. – Może się założymy, Luigi? – Chcesz, żeby twoje jaja znalazły się na pokładzie? A poza tym nie jestem Luigi. – Więc może Reginald? – Wysiadka! Evan ruszył nabrzeżem wyspy ku pochyłemu zboczu, i dalej, stromą kamienną ścieżką, mając mafioso za plecami. Minął dwie ręcznie malowane tablice: białe litery na deseczkach z widocznymi słojami, napisy zrobione profesjonalnie i ze smakiem. Napis na lewej tabliczce był po hiszpańsku, na prawej po angielsku. PASAJE A CHINA PROPIEDAD PRIVATA ALARMAS PASSAGE TO CHINA WŁASNOŚĆ PRYWATNA URZĄDZENIA ALARMOWE – Zatrzymać się – wydał polecenie tajniak. – Nie odwracać się. Patrzeć prosto przed siebie. Kendrick posłyszał odgłos stóp na pokładzie, potem ciche głosy, pojedyncze słowa angielskie z silnym akcentem hiszpańskim. Ktoś wydawał polecenia. 1296

– Dobrze – kontynuował mafioso. – Teraz ścieżką do góry i pierwszą odnogą w prawo. Nie oglądać się! Evan posłuchał, choć wspinanie się po stromym zboczu sprawiało mu spore trudności: po długiej morskiej podróży w więzach nogi mu całkiem zdrętwiały. Próbował w półmroku rozeznać się w terenie, ale małe żółtawe latarenki, wyznaczające ścieżki, niewiele dodawały do zamglonych świateł przystani. Listowie było bujne, grube i soczyste; drzewa osiągały wysokość od sześciu do dziesięciu metrów, grube konary zdawały się przenikać z jednego pnia na drugi, jak ramiona obejmujące inne ramiona i ciała. Krzaki i poszycie wycięto starannie, pozostawiając po obu stronach ścieżki identyczne ściany do wysokości człowieka. Dzikiej przyrodzie narzucono ład. Ale wkrótce pole widzenia Evana znacznie się ograniczyło, a to z powodu większej stromizny oraz większego mroku w miarę oddalania się od przystani, toteż skoncentrował się na słuchaniu. To, co atakowało teraz jego uszy, przypominało serię nieustających wybuchów, niczym pienisty potok rwący w tempie staccato; hałas ten miał wszakże własny rytm, puls, kontrolujący przebieg grzmotów. Tak, to fale. Fale rozbijające się o skały, i to w pobliżu, a może wzmocnione przez echo, 1297

odbijające się od głazów i wibrujące w dzikiej zieleni. Żółtawe lampy ogrodowe, umieszczone tuż nad ziemią, rozdzieliły się na dwie pary równoległych linii, z których jedna biegła prosto w górę, druga zaś na prawo; Kendrick wybrał tę drugą. Biegnąc w poprzek, ścieżka wciąż się obniżała, jak rysa wykuta w skale; widoczność nagle się poprawiła. Czarne cienie okazały się ciemnymi pniami i plamiastymi palmami oraz splątanym, seledynowym poszyciem. Na wprost Kendricka znajdował się domek letniskowy, przez dwa okna, otaczające umieszczone po środku drzwi, dobywało się silne światło. Nie był to jednak zwykły domek letniskowy i Evan nie od razu zorientował się, co go zmyliło. Zrozumiał, kiedy podszedł bliżej. Chodziło o okna – nie widział takich nigdy w życiu, to one sprawiały, że małe najprawdopodobniej źródło dawało tyle światła. Profilowane szyby miały przynajmniej dwanaście centymetrów grubości i jak dwa olbrzymie pryzmaty wzmacniały wielokrotnie moc palącego się wewnątrz światła. Coś jeszcze wieńczyło ten kaprys projektanta. Szyby były nieprzezroczyste – z obu stron. – Oto pańskie mieszkanie, kongresmanie – powiedział tajniak, wykonujący 1298

także uboczne zlecenia. – Można by powiedzieć: „oto pańska willa”. – Doprawdy nie mogę się zgodzić na tak luksusowe warunki. Czy nie mógłbyś mi znaleźć czegoś mniej rzucającego się w oczy? – Ależ z pana zgrywus... Proszę podejść i otworzyć drzwi. Nie potrzeba klucza. – Nie potrzeba klucza? – Dziwi to pana? – zaśmiał się mafioso. – Mnie też dziwiło, póki mi strażnik nie wytłumaczył. Wszystko electronico. Mam tu taki wichajster, jak do otwierania garażu, i kiedy nacisnę guzik kilka stalowych zasuw wysunie się z framugi i schowa w drzwiach. Urządzenie działa też od środka. – Z biegiem czasu sam bym się tego domyślił. – Jest pan wyjątkowo spokojny, panie kongresmanie. – Powinienem być jeszcze spokojniejszy – powiedział Kendrick, podchodząc do drzwi i je otwierając. Z uznaniem popatrzył na rustykalny przepych bogatego nowoangielskiego ustronia górskiego, w niczym nie przypominającego stylu południowej Kalifornii czy północnego Meksyku. Ściany zbudowane były z potężnych bali, każda miała dwa solidne okna, nisza w tylnej ścianie niewąt1299

pliwie wiodła do łazienki. Pomyślano o wszelkich wygodach: wnęka kuchenna mieściła się w głębi, w prawym rogu, towarzyszył jej lustrzany barek, w lewym rogu stało królewskie łoże, a u jego stóp przytulny zakątek z dużym odbiornikiem telewizyjnym i kilkoma wzorzystymi fotelami. Evan jako architekt stwierdził od razu, że taki domek bardziej by pasował do zimowego, zasypanego śniegiem Vermontu niż do nadmorskiej okolicy gdzieś na południowy zachód od Tijuany. Skądinąd zresztą domek miał sielankowy urok i bez wątpienia niejeden gość na wyspie wyniósł stąd miłe wspomnienia. Ale domek miał jeszcze inne przeznaczenie. Był także więzienną celą. – Bardzo tu miło – stwierdził człowiek z obstawy Bollingera wchodząc do dużego pokoju, z bronią nadal nie ostentacyjnie, ale stale skierowaną w kierunku Kendricka. – Może pan się napije, panie kongresmanie? – spytał, idąc w stronę lustrzanego baru. – Nie wiem, jak pan, ale ja mam ochotę na jednego. – Czemu nie? – powiedział Evan, rozglądając się po urządzonym w północnym stylu pokoju. – W czym pan gustuje? 1300

– Kanadyjska whisky z lodem – odparł Kendrick, przesuwając się powoli z jednego miejsca w drugie, wprawnym okiem wyszukując szczelin, przez które mógłby się w stosownej chwili wymknąć. Nadaremnie – pomieszczenie było hermetyczne, zabezpieczone przed ucieczką. Ramy okienne były zabezpieczone, i to nie zamaskowanymi magnezowymi bolcami, lecz zacementowanymi zasuwami. W drzwiach wyjściowych znajdowały się wewnętrzne zamki, do których można by dotrzeć chyba tylko potężną wiertarką, zaś wszedłszy do łazienki Evan spostrzegł, że jest ślepa, a małe otwory wentylacyjne są zabezpieczone kratą z otworami nie szerszymi niż na dziesięć centymetrów. – Świetna kryjóweczka, prawda? – powiedział mafioso, wznosząc szklankę na przywitanie powracającego z łazienki Evana. – Dopóki się człowiek nie stęskni za zwiedzaniem okolic – odparł Kendrick, myszkując wzrokiem po wnęce kuchennej. Stwierdził tu coś dziwnego, nie umiał tylko ustalić, co by to było. Świadom tego, że jest stale na muszce, minął lustrzany barek i podszedł do owalnego stołu z podpalanego drzewa, gdzie niewątpliwie podawano posiłki. Jakieś dwa metry za nim znajdowała się długa 1301

lada, po jej środku, pod rzędem szafek, mieścił się grzejnik. Przy prawej ścianie pokoju mieściły się zlew i lodówka, przedzielone krótszym blatem. Co go w tym wszystkim niepokoiło? I wtedy dostrzegł kuchenkę mikrofalową, wbudowaną w ladę pod jedną z szafek. Obejrzał się na grzejnik. Tak, to jest to. Elektryczność. Wszystko tu było na prąd. W znakomitej większości domków letniskowych pompowano ze specjalnych zewnętrznych zbiorników propan, żeby zaoszczędzić na takich pożeraczach prądu, jak grzejniki i piece. A już przynajmniej starano się zmniejszyć natężenie prądu, nawet nie z oszczędności, tylko dla wygody, na wypadek niedoboru mocy. Evan przypomniał sobie żółte lampy ogrodowe obok ścieżki. Elektryczność. Mnóstwo elektryczności na wysepce, oddalonej o trzydzieści albo i sześćdziesiąt kilometrów od lądu. Nie wiedział, co by to wszystko miało znaczyć, ale w każdym razie miał się nad czym zastanawiać. Wyszedł z wnęki kuchennej na otwartą przestrzeń pokoju. Przyjrzał się olbrzymiemu telewizorowi, zadając sobie pytanie, jak potężna musi być antena odbierająca sygnały przez taki szmat morza. Usiadł, prawie całkiem zapominając o wycelowanej w niego broni, rozmyślając o wielu odległych sprawach, w 1302

tym także – z troską o Khalehli, która została w hotelu. Czeka na niego od wielu godzin. Co robi? Cóż mogłaby robić? Evan uniósł szklankę i wypił kilka łyków whisky, wdzięczny za ciepło, jakie rozpłynęło mu się zaraz po całym ciele. Zerknął na tajniaka Bollingera, który stał rozluźniony przy dębowym podpalanym stole, położywszy na nim broń, na samym skraju, tuż obok swojej prawej dłoni. – Pańskie zdrowie – powiedział człowiek mafii, unosząc szklankę lewą ręką. – Czemu nie? Nie oddając uprzejmego gestu Kendrick wypił i znów poczuł szybkie, rozgrzewające działanie whisky... Nie! Zbyt szybkie, zbyt ostre, nie rozgrzewające, tylko palące! Meble nagle zaczęły się rozmazywać i znikać z pola widzenia, chciał wstać, ale nie panował już nad nogami ani rękoma. Wpatrywał się w obleśny uśmiech na twarzy mafioso i próbował krzyczeć, ale z jego ust nie wydobył się żaden dźwięk. Usłyszał, jak szklanka rozpryskuje się na drewnianej podłodze i poczuł, że przytłacza go jakiś ogromny ciężar. Po raz drugi tej nocy zapadł mrok, a i on zapadał się w nieskończoną próżnię czarnej otchłani. Tajniak podszedł do wewnętrznego telefonu, wbudowanego w ścianę obok lustrzanego 1303

baru. Po chwili namysłu wybrał trzy cyfry, jakie podano mu na jachcie. – Domek, słucham – odparł przyciszony męski głos. – Wasz chłopak znów słodko śpi. – Dobrze, czekamy na niego. – Muszę się o coś spytać – powiedział wyszczekany capo. – Dlaczegośmy go najpierw obezwładnili? – Postępowanie lekarskie, nie twój interes. – Na twoim miejscu nie używałbym tego tonu. Jesteście naszymi dłużnikami. – Zgoda. Historia medycyny mówi o dopuszczalnych i niedopuszczalnych dawkach. – Dwie umiarkowane porcje zamiast jednej zbyt dużej? – Coś w tym rodzaju. Nasz lekarz jest w tych sprawach bardzo doświadczony. – Jeżeli to ten sam, niech się tu nie pokazuje. Kendrick ma go na liście śmiertelnych wrogów... I przyślijcie swoich Chicanos, usuwanie zwłok nie wchodzi w zakres moich obowiązków. 1304

– Oczywiście. A o naszego doktora nie musisz się martwić. On jest na innej liście. – MJ on jeszcze nie wrócił, a jest już kwadrans po trzeciej! – Khalehla popłakiwała w słuchawkę. – Czy czegoś się dowiedziałeś? – Niczego sensownego – odparł dyrektor Sekcji Projektów Specjalnych głosem smutnym i znużonym. – Nie dzwoniłem, bo uważałem, że powinnaś trochę odpocząć. – Nie kłam, wujku Mitch. Jakoś nie miałeś nigdy wyrzutów sumienia, każąc mi pracować przez całą noc. Tu chodzi o Evana! – Wiem, wiem... Czy on ci coś wspominał, że ma jakieś spotkanie w parku Bilboa? – Nie, myślę, że nawet nie wie, co to takiego i gdzie się mieści. – A ty wiesz? – Oczywiście. Pamiętasz, mieszkali tam moi dziadkowie. – A znasz lokal „Balthazar”? – To kawiarnia dla różnych narwańców, arabskich narwańców, jeśli chodzi o ścisłość, głównie studentów. Byłam tam raz i więcej się nie wybieram. Ale czemu pytasz? 1305

– Zaraz ci wyjaśnię – powiedział Payton. – Kiedy zadzwoniłaś przed paroma godzinami, zwróciliśmy się do ludzi Bollingera i oczywiście do biura Kendricka – mówiąc, że mamy dla niego pilną wiadomość. Powiedziano nam, że wyjechał około dziewiątej, co pozostawało w sprzeczności z twoją informacją, że nie wrócił do jedenastej; z domu wiceprezydenta do waszego hotelu jedzie się najwyżej pół godziny. Więc zadzwoniłem do Gingerbreada – Shapoffa który jest nieoceniony w takich sytuacjach. Przebadał wszystkie tropy, łącznie z kierowcą Evana. Nasz kongresman kazał się zawieźć do Bilboa Park, więc Gingerbread, jak sam mówi, „przesieka! okolicę”. To, czego się dowiedział, można sprowadzić do dwóch zagadkowych konkluzji. Pierwsza: człowieka z wyglądu przypominającego Evana widziano w Bilboa Park. Druga: parę osób z „Balthazara” oświadczyło, że ten sam mężczyzna w ciemnych okularach wszedł do kawiarni i stał przez dłuższy czas obok maszynek do parzenia orientalnej kawy, po czym usiadł przy stoliku. – Mitch! – zawołała Khalehla. – Patrzę w tej chwili na jego ciemne okulary! Leżą na biurku. Czasem nosi je za dnia kiedy nie chce, by go rozpoznano, ale 1306

nigdy wieczorem. Mawia, że nocą okulary słoneczne zwracają tylko uwagę i ma zupełną rację. Ten człowiek to nie był Evan! To pewne. Oni gdzieś go trzymają! – Ale jaja – powiedział spokojnie Payton.Będziemy się musieli za to wziąć. Kendrick otworzył oczy jak ktoś, kto nie jest pewien, gdzie się znajduje, ani w jakim jest stanie, ani nawet czy już się obudził, czy jeszcze ciągle śpi. Czuł tylko zdumienie, w głowie wirowały mu smugi zawstydzenia, a poczucie niepewności przyprawiało go o mdłości. Gdzieś paliła się lampa, oświetlając krokwie sufitu. Poruszył dłonią, uniósł prawą rękę nad nieznajome łóżko w nieznajomym pokoju. Przyjrzał się badawczo dłoni i całej ręce, po czym nagle, gwałtownym ruchem uniósł lewą. Co się stało? Zsunął z łóżka lewą nogę i wstał niepewnie, opanowany mieszaniną lęku i ciekawości. Znikły gdzieś grube sztruksowe spodnie i czarna bluza ze spranego dżinsu. Miał na sobie swoje własne ubranie! Był w swoim granatowym garniturze, „kongresowym” garniturze, jak go sam często żartobliwie nazywał, tym samym, w którym poszedł do domu Bollingera! Do tego biała koszula i krawat pułkowy w paski, wszystko uprane i odpraso1307

wane.Co się stało? Gdzie był? Gdzie się podział dobrze wyposażony domek wiejski z elektrycznym sprzętem i lustrzanym barkiem? Tę dużą sypialnię widział po raz pierwszy w życiu. Powoli odzyskując równowagę zwiedzał obce otoczenie, zastanawiając się niekiedy, czy przeżywa sen, czy też sen właśnie się skończył. Zobaczył wąskie drzwi balkonowe; podszedł do nich szybko i otworzył. Prowadziły na balkonik, wystarczająco duży na to, by dwoje ludzi mogło się na nim napić kawy, ale nic ponadto. Na użytek tej ceremonii stał na nim miniaturowy stolik i dwa oplatane metalowe krzesła. Evan stanął przed sięgającą mu do piersi barierą i rozglądał się po ciemnym terenie, rozjaśnianym trochę przez ledwie widoczny księżyc i równoległe rzędy żółtawych lamp, biegnące w różnych kierunkach... oraz jeszcze przez coś. W oddali, oświetlony przymglonym światłem, znajdował się ogrodzony obszar, przypominający olbrzymią metalową klatkę. Wewnątrz mieściły się potężne urządzenia, niektóre czarne i połyskliwe, inne chromowane lub srebrzyste, przy czym wszystkie migotały w przyćmionym chmurami blasku księżyca. Evan wpatrywał się w klatkę usilnie, potem nadsłuchiwał – dobiegało stamtąd nieprzerwane tępe buczenie i teraz już 1308

wiedział, że zna odpowiedź na pytanie, które go niepokoiło. Nie musiał nawet czytać napisów UWAGA WYSOKIE NAPIĘCIE – wiedział, że tam są. Otoczona siatką maszyneria składała się na wielki generator prądu, zasilany zapewne z jakiegoś gigantycznego podziemnego zbiornika i z mnóstwa baterii fotoelektrycznych, chwytających energię tropikalnego słońca. Pod balkonem znajdowało się murowane patio, jakieś osiem lub dziesięć metrów niżej, co w razie próby ucieczki tą drogą oznaczało niechybnie połamane ręce i nogi. Kendrick przebadał mur: najbliższa rynna była na rogu budynku, poza jego zasięgiem, dom nie był porośnięty winoroślą, po której można by się było zsunąć, nic, tylko goły tynk. Koce? Prześcieradła! Gdyby je solidnie powiązał, mógłby się opuścić o trzy, cztery metry! Jeśli się pospieszy... Nagle zamarł w bezruchu, porzucając wszelką myśl o szybkim powrocie do pokoju po prześcieradła: na oświetlonej żółtawą lampą ścieżce po prawej stronie pojawiła się postać z przewieszonym przez ramię karabinem. Nieznajomy podniósł w górę rękę, dając komuś znak. Evan spojrzał w lewo – inny mężczyzna unosił dłoń, odpowiadając na znak: wzajemna sygnalizacja między patrolami. Kendrick zbliżył zegarek do oczu, 1309

starając się dojrzeć w przyćmionym świetle dużą wskazówkę. Jeśli ustali częstotliwość spotkań patroli i będzie miał wszystko przygotowane... Znów musiał zaniechać planu, do którego popychała go determinacja. Otwarły się drzwi sypialni i zrozumiał, że to jawa, nie sen. – Zdawało mi się, że słyszę, jak pan się krząta – powiedział tajniak w służbie mafii. – A ja powinienem był pomyśleć, że pokój jest na podsłuchu – odparł Evan, wracając do wnętrza. – Wciąż źle pan to interpretuje, panie kongresmanie. To jest pokój gościnny w głównym budynku. Czy sądzi pan, że ci ludzie podsłuchiwaliby prywatne rozmowy swoich gości albo inne zupełnie naturalne odgłosy wzajemnej satysfakcji? – Sądzę, że są zdolni do wszystkiego. Skąd byście wiedzieli, że wstałem? – To proste – odparł mafioso, podchodząc do biurka, stojącego w prawym rogu pokoju i biorąc z blatu mały płaski przedmiot. – Coś takiego. Robią to dla ludzi z małymi dziećmi. Moja siostra z New Jersey nie rusza się bez czegoś ta1310

kiego. Komplet składa się z dwóch sztuk. Zostawia się jedną, a drugą zabiera do swojego pokoju i człowiek słyszy, jak dziecko zaczyna płakać. A jej dzieci umieją płakać. Słychać je na Manhattanie. – Dziękuję za wyjaśnienie. A kiedy oddaliście mi ubranie? – Nie wiem. Zajęli się panem Chicanos, nie ja. Może nawet zgwałcili pana i nic pan o tym nie wie. – Jeszcze raz dziękuję za wyjaśnienie... Czy zdajesz sobie sprawę, co zrobiłeś, w co się wplątałeś? Porwałeś dość znanego urzędnika państwowego, członka Izby Reprezentantów. – Dobry Boże, to brzmi tak, jakbym porwał szefa kuchni w Królestwie Makaronów Vinniego. – To nie jest śmieszne... – Ale pan jest śmieszny – przerwał strażnik, wyjmując pistolet z kabury pod pachą. – Poza tym jest pan oczekiwany na dole. – A gdybym odrzucił zaproszenie? – Wtedy prześwidruję panu brzuch, a trupa kopniakami zrzucę ze schodów. Mnie tam wszystko jedno. Płacą mi za wykonanie zadania, a nie za dostawę 1311

gwarantowanego towaru. Wybieraj, bohaterze. Pokój przypominał koszmarny sen miłośnika przyrody. Wypchane głowy zwierząt wisiały na białych ścianach, w sztucznych oczach odbijała się zgroza rychłej śmierci. Tapicerkę stanowiły skóry leopardów, tygrysów i słoni, naciągnięte i równo poprzybijane do krzeseł i sof. Całość stanowiła demonstrację przewagi uzbrojonego w strzelbę człowieka nad nie spodziewającą się zagłady dziką przyrodą i sprawiała wrażenie nie tyle imponujące, co smutne, smutne jak czcze tryumfy zwycięzców. Tajniak otworzył drzwi, gestem nakazał Kendrickowi wejść, po czym zamknął drzwi, pozostając na korytarzu. Kiedy przebrzmiał pierwszy efekt, Evan spostrzegł, że przy potężnym biurku siedzi jakiś mężczyzna – widział tylko tył jego głowy. W jakiś czas po zamknięciu się drzwi, jakby po nabraniu pewności, że są sami, człowiek ów przesunął się na obrotowym krześle. – My się wprawdzie jeszcze nie znamy – powiedział Crayton Grinell gładkim tonem adwokata – ale, choć to się może wydać niegrzecznością, wolałbym zachować anonimowość... Proszę, zechce pan usiąść. Należy unikać wszelkich niepotrzebnych niewygód. Dlatego właśnie zwrócono panu pańskie ubranie. 1312

– Rozumiem, że spełniło ono swoje zadanie w pewnym parku, który się nazywa Balboa. Kendrick usiadł na krześle po przeciwnej stronie biurka; siedzenie było pokryte skórą leoparda.Tak, dostarczyło nam pewnych poszlak – przyznał Grinell.Rozumiem. Evan nagle rozpoznał głos, który od początku wydawał mu się znajomy. Znał go z nagrania jasnowłosego Europejczyka. Siedzący przed nim mężczyzna to zaginiony Crayton Grinell, prawnik, odpowiedzialny za krwawą masakrę na Cyprze, zabójca Sekretarza Stanu. – Skoro nie chce pan, żebym wiedział, jak pan się nazywa, czy mam rozumieć, że jedna z tych poszlak miała prowadzić do San Diego? – To całkiem prawdopodobne, ale, podkreślam, wcale nie przesądzone. Jak pan widzi, jestem z panem szczery. – Tak jak pańscy przyjaciele w domu Bollingera. – Jestem pewien, że byli szczerzy, podobnie jak pan z nimi. – Czy musieliście to zrobić? – Co takiego? – Zabić starego? 1313

– My z tym nie mamy nic wspólnego! A poza tym on żyje. – Ale umrze. – Wszyscy pomrzemy pewnego dnia... To był z jej strony szczyt bezinteresownej głupoty, podobnie jak niewiarygodne machlojki finansowe jej męża w Zurychu. Wiele nam można zarzucić, panie kongresmanie, ale nie jesteśmy głupi. Zresztą mniejsza o to, nie traćmy czasu. Vanvlanderenowie znikli i ich sprawy przepadły wraz z nimi. Tymczasowy „Dr Lyons” też się więcej nie pojawi... – Ja go chcę mieć! – przerwał Kendrick. – Ale myśmy go dostali i dostał najwyższy możliwy wymiar kary. – Skąd mogę mieć pewność? – Jak może pan wątpić? Czyż wiceprezydent, czyż ktoś spośród nas mógł tolerować ten spisek?... Bardzo nam przykro z tego powodu, co się przydarzyło panu Weingrassowi, ale my nie mamy z tym zupełnie nic wspólnego. Powtarzam, doktor i Vanvlanderenowie zeszli ze sceny. To już zamknięta karta, czy może pan to przyjąć do wiadomości? – Czy trzeba mnie było narkotyzować i transportować aż tutaj, żebym się o 1314

tym przekonał? – Po tym, co pan wygadywał, nie mogliśmy zostawić pana w San Diego. – Więc o czym mamy teraz rozmawiać? – Otwieramy nową kartę – stwierdził Grinell, wyciągając się w krześle. – Pan odwołuje i w zamian jest pan wolny. Wróci pan do swojego hotelu w swoim własnym ubraniu i wszystko będzie po staremu. W Zurychu jest teraz dzień; otwarto tam właśnie na pańskie nazwisko kredyt do wysokości pięćdziesięciu milionów dolarów. Zaskoczony Evan próbował nie okazywać zdumienia. – Nowa karta?... Nie jestem pewien, czy dobrze zrozumiałem? – Wykradł to Varak. – Kto? – Miloś Varak! – Europejczyk...? – Bezwiednie wymknęła mu się ta nieoczekiwana identyfikacja. Tak, to był ten Miloś. – Ten profi, ten martwy sługa Inver Brass. – Inverco? 1315

– Pańskich niedoszłych popleczników, panie kongresmanie. Nie sądzi pan chyba, że osiągnął pan swoją pozycję o własnych siłach? – Czułem, że ktoś mnie popycha... – Popycha? Raczej katapultuje. Ograniczeni pomyleńcy. Nie zorientowali się, że jeden z nich pracuje także dla nas. – Dlaczego przypuszcza pan, że Europejczyk... że ten Varak nie żyje? – spytał Evan, żeby zyskać kilka chwil na przyswojenie sobie zbyt szybko nań spadających rewelacji. – Czytałem w gazecie – nie wymienili jego nazwiska, oczywiście, ale niewątpliwie o niego chodziło. Ale zanim umarł, był gdzie indziej, z kimś, kto pracuje dla nas. Musiał się z nim spotkać,.inaczej nigdy by się nie dostał na lotnisko... On to ukradł. – Co? – spytał Kendrick. – Zaszyfrowaną księgę rachunkową, rzecz przydatną tylko dla kilku wtajemniczonych. – I pan uważa, że ja ją mam – stwierdził Kendrick. 1316

– Myślę, że pan wie, gdzie ona jest. – Dlaczego? – Ponieważ Varak mógł w swej nadgorliwości sądzić, że to pan ją powinien mieć. Nie mógł dłużej ufać Inver Brass. – Bo zorientował się, że jeden z nich był zarazem jednym z was. – W sumie tak – powiedział Grinell. – Oczywiście stawiam tylko hipotezy. To zawodowe przyzwyczajenie, które wszakże od wielu lat służy mi niezawodnie. – Tym razem zawiodło. Ja nie mam o tej księdze zielonego pojęcia. – Na pańskim miejscu nie kłamałbym, panie kongresmanie. To i tak na nic się nie zda. W dzisiejszych czasach jest wiele sposobów na rozwiązywanie ust. Nie może dopuścić, by mu zaaplikowali jakiś narkotyk! Gotów jeszcze wszystko ujawnić, podpisać wyrok śmierci na Khalehlę oraz dostarczyć doradcom wszelkich informacji, jakie im będą potrzebne, żeby otoczyć się zasłoną dymną i bezpiecznie zniknąć. Manny zasługuje na coś lepszego w godzinie swojej śmierci! Teraz najbardziej potrzebuje wiarygodności! Znalazł się w zupełnie innych warunkach, nie w Maskacie, ale na jakiejś wysepce w okolicach Meksyku. Musi 1317

być równie przekonujący, jak dla terrorystów, ponieważ ci ludzie, ci zabójcy z zacisznych gabinetów, sami są nie lepsi od terrorystów.Niech mnie pan wysłucha – powiedział Evan pewnym siebie tonem, odchylając się wraz z krzesłem do tyłu i zakładając nogę na nogę. – Możecie sobie myśleć, co się wam żywnie podoba, ale ja nie chcę być wiceprezydentem. Chcę gwarancji kredytowych na pięćdziesiąt milionów w banku zurychskim. Czy wyrażam się jasno? – Jasno i dobitnie – mamy to, oczywiście, nagrane. – Tym lepiej! Skierujcie kamerę na moją twarz i zróbcie nagranie video. – Już zrobiliśmy – przerwał mu prawnik. – Znakomicie! A zatem jedziemy na tym samym wózku? – Na tym samym, panie kongresmanie. Więc gdzie jest ta księga? – Nie mam zielonego pojęcia, ale jeśli ten Varak wysłał ją do mnie, wiem, jak mogę ją mieć... Zadzwonię do mojego biura w Waszyngtonie i powiem sekretarce, Annie O'Reilly, żeby przesłała ją ekspresem pod wskazany przez pana adres. Dwaj negocjatorzy wpatrywali się w siebie intensywnie, żaden ani drgnął. – To uczciwe rozwiązanie – przyznał w końcu Grinell. 1318

– Zgodzę się na inne, jeśli wymyśli pan coś lepszego. – Jeszcze lepiej. – Jestem na pokładzie samolotu? – Tak, w drodze do Zurychu – odparł z uśmiechem Grinell. – Jak tylko uporządkuje pan kilka spraw, w rodzaju Chicago. – Telegram zostanie wysłany rano. Każe O'Reilly nadać go z mego biura. – Z kopią dla naszego szanownego wiceprezydenta, oczywiście. – Oczywiście. Przewodniczący rady naczelnej doradców westchnął z wyraźną ulgą. – Ach, jacy my wszyscy jesteśmy skorumpowani – rzekł. – Na przykład pan, panie kongresmanie, to kłębek sprzeczności. Ten, za kogo jest pan uważany, nigdy by nie przyjął naszych warunków. – Jeżeli pan to mówi ze względu na nagranie magnetowidowe, chciałbym złożyć oświadczenie. Poparzyłem się, i robiłem co mogłem, żeby stłumić pożar w Omanie, ponieważ parzył mnie, zabijając moich przyjaciół. Nie widzę tu żadnej sprzeczności. – Oświadczenie zostało nagrane, pośle Kendrick. Nagle, bez żadnego ostrze1319

żenia, seria sygnałów przerwała spokojną konferencję. Jasne czerwone światełko pojawiło się na konsolce radiotelefonu a przytłumiona syrena dobiegała z końca pokoju, może z ust jednego z wypchanych zwierząt. Drzwi otwarły się z trzaskiem i ogorzały kapitan jachtu, małomówne wściekłe ziółko z Miasta Zepsucia, wtargnął do pokoju. – Co ty wyprawiasz? – wrzasnął Grinell. – Zabierzcie stąd tego gnojka – warknął żeglarz. – Od początku podejrzewałem, że to pułapka i okazało się, że miałem rację. Ludzie z FBI przysłani przez Waszyngton rozpełzli się po całym domu Bollingera. Szukają Kendricka, przesłuchują wszystkich, jakby byli na posterunku. – Co takiego? – Damy sobie z tym radę, ale mamy gorszy problem. Księga rachunkowa! Zadzwoniono do Bollingera. Ona jest w rękach prawnika tej dziwki! – Dość tego! Zamknij się! – rozkazał Grinell. – Gada o dziesięciu milionach, które miał jej obiecać ten jej Andy. Teraz on chce tej forsy. 1320

– Powiedziałem, żebyś się zamknął!... Mówisz, że policja federalna wszystkich przesłuchuje? – Dokładnie tak. Nie tylko ich wypytują, mają też nakazy rewizji. Nic nie znajdą, ale to nie ich wina. – W domu wiceprezydenta? To niesłychane! – Sprytnie to rozegrali. Powiedzieli Bollingerowi, że go chcą uchronić przed niesubordynacją jego ludzi. Ale mnie nikt nie nabierze. Kapitan zwrócił się w stronę Evana:Ten skurwysyn został podsunięty na przynętę. Słowo bohatera przeciw całemu światu. Grinell popatrzył na Kendricka.Nie ma mowy o słowie bohatera, skoro nie ma bohatera. Adios, panie kogresmanie. Przycisnął guzik pod blatem biurka i drzwi wielkiej sali pełnej martwych zwierząt znów się otwarły. Broń mafioso kołysała się ostrożnie, kiedy wchodził do pokoju.Zabierz go – rozkazał prawnik. – Chicanos powiedzą ci dokąd... Nabrał mnie pan, panie kongresmanie. Zapamiętam sobie tę nauczkę. Wystrzegać się wymownych, filozofujących lisów. Szum fal, roztrzaskujących się o skaliste wybrzeże wysepki potężniał w miarę, jak schodzili oświetloną żółtawymi lampami ścieżką. 1321

Wreszcie lampy się skończyły, biała barierka łączyła dwie ostatnie, a ich światło padało na litery dwóch napisów. I znów lewy był po hiszpańsku, a prawy po angielsku. Peligro! Niebezpieczeństwo! Za barierką znajdowała się skalna półka, wściekłe morskie wody kłębiły się w błędnym świetle księżyca, dźwięk rozbijających się fal był tutaj przytłumiony. Kendricka wiedziono na egzekucję.

Rozdział 41 Kłęby piany wodnej buchały ze skał przewieszonych nad Pacyfikiem. Evan powściągnął lęk, przypomniawszy sobie pakt, jaki zawarł był ze sobą samym; że nie umrze biernie, że nie da się zabić bez walki, choćby beznadziejnej. Ale nawet najbardziej szaleńcze próby powinny brać pod uwagę dalsze możliwości przetrwania i ocalenia, toteż Evan przez całe swoje dorosłe życie pilnie studiował warunki zewnętrzne. Teraz miał wokół siebie tropikalne pnącza, grube i mocne dzięki wilgoci powietrza i ciągłym atakom wiatrów. Po obu stronach wyznaczonych żółtawymi lampami ścieżek rosły chaszcze poprzedzielane obszarami bagiennymi i nigdy nie wysychającym błotem. Meksykanin, który wraz z ma1322

fioso prowadził go na miejsce egzekucji, nie był chyba zbyt gorliwym partnerem mordu. Głos mu zamierał, kiedy się powoli zbliżali do białej barierki. – Defrente, defrente! – wykrzykiwał nerwowo – Adelantel – Niech pan przejdzie górą albo naokoło, panie kongresmanie – powiedział tajniak zimnym tonem, zawodowiec wykonujący swój zawód, człowiek dla którego życie i śmierć niewiele znaczą. – Nie mogę – oponował Kendrick. – Za wysoko, żeby przejść górą, a po bokach coś w rodzaju drutu kolczastego zagradza drogę. – Gdzie? – Tutaj. – Kendrick pokazał w kierunku pogrążonych w mroku chaszczy. – Nie widzę. Teraz! – zabrzmiał bezgłośny krzyk w krtani Evana w chwili, gdy ten rzucił się naprzód, obiema rękami sięgając po dużą broń, chwytając ją i odrzucając w krzaki, a następnie wykręcił tajniakowi rękę, wbił mu się barkiem w klatkę piersiową, pociągnął go do przodu i rozpaczliwym ruchem, natężając wszystkie siły, zbił tajniaka z nóg, wpychając go w krzaki i w błoto. Pistolet wypalił, jego Wybuch zmieszał się z łomotem rozbijających się poniżej fal. Kendrick wepchnął broń w miękką ziemię i – uwolniwszy prawą rękę – zebrał 1323

garść mułu i rzucił nią o twarz mafiosa, wcierając mu błoto w oczy. Tajniak wściekle protestował, próbując równocześnie wytrzeć sobie oczy i wyciągnąć pistolet z błota i z uchwytu Evana. Kendrick tkwił nadal na swym miotającym się przeciwniku, raz po raz wbijając mu kolano w podbrzusze, a prawą ręką zgarniał błoto i wciskał je tamtemu w oczy i w usta. Nagie jego palce natknęły się na twardy, chropowaty przedmiot. Kamień! Był trochę duży dla działających w panice palców, ale w tej chwili nic już nie mogło powstrzymać Kendricka. Napinając mięśnie, których nie forsował w ten sposób od miesięcy, nawet od lat, znosząc konwulsyjne ataki od spodu, wydobył ciężki, chropowaty głaz z błota i cisnął nim w głowę swego niedoszłego kata. Strażnikzabójca stracił przytomność, a jego ciało zapadło się w miękkie poszycie i błoto. Evan podniósł pistolet i spojrzał w górę, na Meksykanina. Ten czekał na to, kto przeżyje, a kto umrze parę kroków dalej, w zamglonym, zacienionym listowiu. Kucał przed żółtawą lampą, po czym zbił ją kopiąc nieświadomie nogą. Ujrzawszy, kto zwyciężył, splunął i zabierał się do ucieczki.Stój! – zawołał Kendrick resztką tchu, zrywając się na równe nogi i wychylając z krzaków. – Stój albo cię zabiję! Już chyba wiesz, 1324

że jestem do tego zdolny. Meksykanin przystanął i powoli – w księżycowej poświacie – obrócił się twarzą w twarz do Evana. – Ja w tym nie biorę udziału, senior – powiedział zaskakująco poprawną angielszczyzną. – Chcesz powiedzieć, że nie pociągasz za spust, tylko mówisz im, gdzie oni mają pociągnąć! – Nie biorę udziału – powtórzył mężczyzna. – Jestem rybakiem ale w dzisiejszych czasach trudno z tego wyżyć. Jak zarobię trochę pesos, wracam do mojej rodziny w El Descanso. – Chcesz zobaczyć się jeszcze ze swoją rodziną? – Si, bardzo – odparł Chicano, przy czym drżały mu i usta, i ręce – Gdyby to się stało, już bym nie wrócił. – Chcesz powiedzieć, że coś takiego nigdy dotąd nie miało miejsca? – Nigdy, senior. – Więc skąd znałeś drogę?! – Kendrick starał się przekrzyczeć łoskot wiatru i łamiących się fal. Powoli odzyskiwał dech, stopniowo zdawał sobie sprawę z 1325

okrywającej go skorupy błota i z bólu wszystkich mięśni. – Przywieziono nas tutaj i dano mapy wyspy, których mieliśmy się nauczyć w ciągu dwóch dni, inaczej odsyłano nas do domu. – Po co? z powodu masowych egzekucji? – Mówiłem już, że nie, senior. To są wody narkotyczne – narcoticos – bardzo niebezpieczne. Można szybko wezwać patrole meksykańskie i amerykańskie, ale i tak wyspa powinna być dobrze strzeżona. – „Szybko wezwać”? – Właściciel ma wielkie wpływy, – Nazywa się Grinell? – Nie znam jego nazwiska, proszę pana. Znam tylko wyspę. – Mówisz płynnie po angielsku. Czemu przedtem tak nie mówiłeś? Tu wskazał na martwego mafioso. Do niego? – Powtarzam, ja w tym nie brałem udziału. Powiedziano mi, gdzie mam pana zaprowadzić i dopiero jak zaczęliśmy dochodzić do celu, zdałem sobie sprawę, o co chodzi... Nie brałem w tym żadnego udziału, senior. Ale ja mam rodzinę w El Descano, a ludzie, którzy tu przybyli są bardzo wpływowi. Evan patrzył na 1326

niego w niezdecydowaniu. Byłoby łatwo, najłatwiej, przerwać jego życie i wyeliminować ryzyko, zarazem jednak, jeśli Meksykanin nie kłamał, tkwiło w tym ziarno nadziei. Kendrick wiedział, że tamten walczy słowami o swoje życie, ale w tę sprawę wchodziło jeszcze jedno życie, a to ułatwiało negocjacje. – Zdajesz sobie sprawę – powiedział, przybliżając się do mężczyzny i mówiąc głośniej – że jeśli wrócisz do domu bez niego i on się nie pojawi, albo jeśli znajdą jego zwłoki, tutaj, lub tam, wyrzucone przez fale – zginiesz. Mam nadzieję, że z tego przynajmniej zdajesz sobie sprawę? Meksykanin dwakroć potaknął: – Si. – Ale jeśli ja cię nie zabiję, masz pewną szansę, prawda? – spytał Evan, unosząc pistolet mafiosa. Służący skinął potakująco. – A zatem w najlepszym interesie twoim i twojej rodziny w El Descanso leży sojusz ze mną, prawda? – Si. Nagle Meksykanin szeroko otwarł oczy. – Sojusz? Jaki sojusz? – W wydostaniu się stąd – w ucieczce. W przystani na dole obok zbiornika na paliwo jest motorówka. Na tyle duża, że da się nią dopłynąć do lądu. 1327

– Oni mają więcej motorówek. przerwał mu przewodnik kata. – Pływają szybciej od motorówek kontroli antynarkotykowej, a na dodatek jest jeszcze śmigłowiec z silnymi reflektorami punktowymi. – Co takiego? Gdzie? – Na dole, w pobliżu plaży, po drugiej stronie wyspy. Jest tam małe betonowe lądowisko... Czy jest pan pilotem, senior? – Chciałbym być. Jak masz na imię? – Emilio. – Uciekniesz ze mną? – Nie mam wyboru. Chcę się stąd wydostać i wrócić do domu, do mojej rodziny, i razem z nimi przenieść się do miasta w górach, Inaczej ja zginę, a oni umrą z głodu. – Ostrzegam, że jeśli będę miał najmniejszy powód, żeby przypuszczać, że kłamiesz, nigdy więcej nie zobaczysz ani El Descanso, ani swojej rodziny. – To zrozumiałe. – Stań obok mnie... Chcę jeszcze sprawdzić, jak się miewa mój kat. – Kto? – Mój przyjacielski kat. Chodźmy! Mamy dużo pracy i niewiele czasu. 1328

– Chodźmy do motorówki. – Jeszcze nie – odpowiedział Kendrick, precyzując w myśli luźny z początku plan. – Przewrócimy do góry nogami tę cholerną wyspę. Nie tylko ze względu na nas dwóch – dla dobra ogółu. Ogółu!... Czy jest tu gdzieś schowek na narzędzia, miejsce, w którym przechowuje się łopaty, kilofy, nożyce do żywopłotu i tego rodzaju rzeczy? – Mantenimiento – odparł Emilio. – Korzystają z niego ogrodnicy, ale nieraz i my musimy im pomagać. – Zostaniemy tu jeszcze chwilę, a potem mnie tam zaprowadź – ciągnął Evan, niezgrabnie, cały obolały, cofając się do mafiosa. – Chodź! – Musimy uważać, senior. – Wiem, na strażników. Ilu ich jest? – Po dwóch przy każdym z czterech zejść na plażę i przy molu. Razem dziesięciu na każdej warcie. Każdy ma nadajnik radiowy, którym może uruchomić sirenas – bardzo głośne syreny. – Ile trwa każda warta? – spytał Kendrick, pochylając się nad ciałem tajniaka. – Dwanaście godzin. Dwudziestu guardas i czterech jardinerosogrodników. Ci, co nie mają akurat warty, przebywają w tak 1329

zwanym „baraku”. Jest to podłużny budynek na północ od głównej willi. – Gdzie są narzędzia? – W blaszanym garażu jakieś pięćdziesiąt metrów na południe od generador. – Od generatora? – Si. – Dobrze. Evan zabrał tajniakowi portfel i czarny plastykowy znaczek identyfikacyjny, po czym obmacał zabłocone kieszenie, znajdując ponad tysiąc franków – niewątpliwie nie z pensji pracownika państwowego. Wreszcie wyjął mały elektroniczny wyłącznik, zwalniający rygle i otwierający drzwi drewnianego domkuceli.Chodźmypowtórzył,wstając z trudem z miękkiej, wilgotnej ziemi. Ruszyli ścieżką, wyznaczoną żółtawymi lampami. – Uno momento! – szepnął Emilio, – Lampy. Niech je pan załatwi, senior. Im ciemniej, tym lepiej dla nas. – Dobrze rozumujesz – zgodził się Kendrick, wracając wraz z Meksykaninem do barierki. Poczynając od niej niszczyli systematycznie żarówki po obu stronach ścieżki. Doszli w ten sposób do głównej alei wyspy, która w lewo prowa1330

dziła w dół, do przystani i motorówek, a w prawo w górę, ku głównej willi na szczycie wzgórza, z odnogą, prowadzącą do wiejskiego domku, z którego nie sposób uciec. Evan i Meksykanin pędzili od lampy do lampy, rozwalając je po kolei, aż dotarli do ścieżki, wiodącej do domku. – Tędy! – wydał polecenie Kendrick, skręcając w prawo. – Mniejsza o lampy. Zajmiemy się nimi wracając. – La cabana! Prędzej! I znów dziwnie wzmocniona powódź światła, rozlewająca się z grubych szyb okiennych oświetlała łąkę przed małym, ale solidnym domkiem. Evan podszedł do drzwi i nacisnął zielony guzik elektronicznego wyłącznika. Usłyszał, jak rygle cofają się w głąb framugi; nacisnął klamkę i wszedł.Chodź tutaj – zawołał do Emilia. Meksykanin wszedł, Kendrick zamknął drzwi, po czym czerwonym guzikiem przesunął rygle. Pobiegł do wnęki kuchennej i pootwierał wszystkie szuflady i szafki, wybierając rzeczy, które mogły się mu przydać: latarkę, duży nóż i kilka scyzoryków, toporek do mięsa, trzy puszki oliwy, paliwo turystyczne, pudełko zapałek sztormowych – oblanych parafiną, zapalających się od potarcia o szorstką powierzchnię wresz1331

cie kilkanaście złożonych ręczników. Złożył to wszystko na owalnym stole, po czym zerknął na Meksykanina, który mu się przyglądał. Wziął jeden ze scyzoryków, otworzył go i podał swemu wspólnikowi. – Mam nadzieję, że nie będziesz go musiał użyć, jeśli jednak do tego dojdzie, dobrze celuj. – Niektórych z nich nie zabiłbym bez próby porozmawiania, bo są to tacy sami biedacy jak ja, chwytający się wszelkiej pracy. Ale z innymi, z tymi, którzy są tu najdłużej, nie miałbym takich skrupułów. – Do cholery z twoimi skrupułami! Jeśli choćby jeden z nich uruchomi alarm... – Moi przyjaciele nie włączą alarmu, senior, jeśli będą wiedzieli, że to ja, Emilio. Poza tym w tej chwili większość śpi w baraku. Na nocne patrole biorą zwykle vetemnos, z obawy przed motorówkami. – Obyś miał rację. – Proszę mi wierzyć, że chcę wrócić do domu. – Weź część ręczników, trochę paliwa i zapałek. Prędzej! Sam wziął resztę rzeczy i poupychał je po kieszeniach, na koniec zostawiając toporek. Z ostrym przedmiotem w ręce podszedł do wewnętrznego telefonu. Stanął z boku, za1332

mierzył się i jednym ciosem odrąbał aparat od ściany, niszcząc przewody.Zajmij się tamtymi lampami – powiedział do Meksykanina. Porozwalaj je, a ja zrobię to samo z oświetleniem piecyka i z lampami po drugiej stronie pokoju. Nie minęła minuta, jak dwaj gotowi na wszystko uciekinierzy byli znów na ścieżce. Jasny uprzednio trawnik przed domkiem pogrążył się teraz w złowieszczym mroku. – Narzędzia, narzędzia ogrodnicze. Przynieś je tutaj. – Con mucho quidado! Musimy uważać, przechodząc koło willi. Będziemy niszczyć lampy tylko do pewnego miejsca. Ci, co są wewnątrz mogą z drugiego piętra zauważyć, że lampy się nie palą i wszcząć alarm. Gdyby pojawił się patrol, ja mu się najpierw przyjrzę.Chodźmy. Są zajęci swoimi sprawami, ale prędzej czy później ktoś się zainteresuje, czemu nie wrócił mój kat. Rozbijali żółtawe lampy, aż doszli do ostatniego wzniesienia, za którym zaczynał się płaski teren na tym samym poziomie, co parter sporego wiejskiego domu – wręcz olbrzymiej willi, pomyślał Kendrick, wspominając inne domostwa strefy tropikalnej i rejonu karaibskiego. Meksykanin nagle złapał go za ramię i pociągnął w krzaki, potem szarpnął jego ręką w dół, mocno ją ściskając. Informacja była ja1333

sna: kucnąć i zachować ciszę. Strażnik ze strzelbą przewieszoną przez plecy minął ich, idąc ścieżką w przeciwnym kierunku.Teraz szybko, senior! Nie ma nikogo aż do tylnej galerii, gdzie pije się wino i wędzi ryby. Duże patio z urządzeniami piknikowymi, pomyślał Evan, idąc za Emilio przez gęstą zieleń; żałował, że nie ma maczety, którą mógłby porąbać chaszcze, a zarazem wdzięczny był losowi za wszechobecny szum wiatru i łoskot rozbijających się fal. Kiedy obchodzili willę, dobiegł ich także inny dźwięk. To brzęczał potężny generator. Kendrick inżynier starał się oszacować moc wytwarzanego prądu, ilość zużywanego paliwa i rozmiar dodatkowego źródła energii w postaci baterii fotoelektrycznych – przekraczało to ludzkie pojęcie. Sam instalował generatory od Bahrajnu po pustynie zachodniej Arabii Saudyjskiej, ale były to urządzenia tymczasowe, stosowane do wzbudzenia prądu, a nie coś takiego jak tu. Meksykanin znów złapał go za ramię, tym razem mocniej, przy czym ręka mu drżała, i znów przykucnęli w krzakach pod długim żywopłotem. Kendrick spojrzał w górę i nagle ze zgrozą zrozumiał. Nad nimi, nieco z lewej, nad otaczającym ścieżkę żywopłotem, jeden ze strażników zobaczył coś właśnie lub 1334

usłyszał. W żółtawym świetle lamp górna połowa jego ciała rysowała się wyraźnie; zrobił szybki krok do przodu, zdejmując strzelbę z pleców i mierząc z niej. Szedł prosto na nich, oddalony o parę metrów, lufą dźgał w krzaki.Quien es? – spytał strażnik. Nagle, podrywając się i skacząc jak wściekły kot, Emilio runął na niego, chwycił strzelbę i pchnął strażnika na ziemię. Ostry świst powietrza przerwał rodzący się krzyk; strażnik padł na trawę, krew buchała mu z szyi. Emilio w prawej ręce trzymał scyzoryk. – Dobry Boże! – szepnął Evan, pomagając Meksykaninowi zataszczyć trupa w krzaki. – Nie miałem skrupułów z tym perro! – powiedział Emilio. – Ten pies rozwalił głowę młodemu chłopcu, pomocnikowi ogrodnika, który nie chciał mu zrobić wygody, wie pan, senior. – Wiem, wiem także, że przed chwilą uratowałeś nam życie... Chwileczkę! Strzelba i czapka. To nam zaoszczędzi trochę czasu. Oni nie noszą mundurów, tylko robocze ubrania – broń zastępuje mundur. Włóż jego czapkę i przewieś sobie strzelbę przez ramię. Pójdziesz ścieżką, a ja się będę trzymał jak najbliżej. Jak sprawdzisz, że nikogo nie ma, będę też mógł iść ścieżką. 1335

– Bueno zgodził się Meksykanin, sięgając po czapkę i broń. Jeśli mnie ktoś zaczepi, powiem, że ten perro zmusił mnie, żebym go zastąpił przez jakąś godzinę. Będą się śmiali, ale uwierzą... Idę. Niech pan się trzyma w pobliżu, a jak panu powiem, proszę przejść przez krzaki i iść obok mnie ścieżką. Nie przede mną ani za mną, tylko obok mnie. Czy pan zna hiszpański? – Nie na tyle, żebym się odważył coś powiedzieć. Więc niech pan milczy. Proszę się trzymać w pobliżu. Emilio przedarł się przez żywopłot i ruszył ścieżką, ze strzelbą na plecach. Kendrick starał się dotrzymać mu kroku, przedzierając się przez chaszcze, ale raz po raz musiał szeptem prosić Meksykanina, żeby zwolnił. W pewnym szczególnie gęsto zarośniętym miejscu wyciągnął zza pasa toporek do mięsa i rąbał splątaną masę tropikalnych pnączy, aż usłyszał, jak Emilio woła z cicha:Silencio! Po chwili dobiegła go kolejna wskazówka:Teraz, senior] Proszę wyjść i iść obok mnie. Prędzej! Kendrick posłuchał go, przedzierając się przez krzaki, aż dobrnął do Meksykanina, który nagle zaczął przyspieszać kroku na pochyłej ścieżce. – Czy to dobry pomysł iść tak szybko? – spytał zdyszany Evan. Jeżeli nas ktoś zobaczy, może pomyśleć, że biegamy w 1336

czasie warty. – Doszliśmy na tyły willi – odparł Emilio, nie zwalniając kroku. – O tej porze nie ma tu nikogo, oprócz dwóch strażników na dwóch różnych ścieżkach, którzy spotykają się na kamiennej galerii, po czym obchodzą wzgórze i schodzą na plażę. Zabiera im to sporo czasu, a właśnie wyruszyli. Możemy przebiec galerię i wspiąć się tamtą ścieżką do mantenimiento – po narzędzie, senior. Doszli do ceglanego patio, tego samego, które Kendrick oglądał badawczo z balkoniku w pokoju gościnnym. Przypomniał sobie strażników, wymieniających sygnały z dwóch przeciwległych ścieżek. Meksykanin, który teraz wyraźnie objął komendę, chwycił Evana za ramię i wskazał mu kierunek w lewo, po czym puścił się biegiem. Wpadli na patio, które okazało się dużo większe, niż Kendrick przypuszczał – rozciągało się na całą długość domu, a pośrodku stały białe metalowe fotele i duże ceglane palenisko do barbecue. Biegli wzdłuż domu, pod balkonami, potem przecięli patio i posuwali się w górę, na południe, oświetloną żółtawymi lampami ścieżką, aż do płaskiego terenu porośniętego wokół wysoką trawą. Był to rodzaj szańca, z którego rozciągał się widok jakieś dwieście metrów niżej – na ocean i dwie plaże, przedzielone skali1337

stym odcinkiem wybrzeża, Żółtawe światła mieli teraz za plecami, a przed sobą tylko ostro spadającą w dół dróżkę. Z tego eksponowanego punktu widać było w księżycowej poświacie sporą część tylnej strony wyspy. Bezpośrednio z prawej strony, nie dalej niż o trzysta metrów, znajdował się olbrzymi generator, spowity smugami światła. Za siatką ogrodzenia majaczyły kontury długiego, niskiego budynku, który Emilio nazywał barakiem, domyślił się Evan. Dużo niżej, tuż nad poziomem plaży, niczym pękata latarnia morska, sterczała betonowa platforma, na której stał spory śmigłowiec wojskowy, przemalowany na barwy cywilne, z meksykańskimi znakami rozpoznawczymi, ale kiedyś niewątpliwie stanowiący wyposażenie armii amerykańskiej.Chodźmy! – szepnął Emilio. – I niech pan nic nie mówi, bo po tej stronie wyspy głos się rozchodzi. Meksykanin ruszył w dół nie oświetloną dróżką, wyciętą w krzakach, leśną alejką, której używano tylko za dnia. I wtedy, myśląc osłowach swego kompana, Kendrick zorientował się, czego mu brak. Świst wiatru i łoskot rozbijających się fal ucichły prawie zupełnie – na tym cichym i spokojnym terenie głosy niosłyby się daleko, a śmigłowiec mógł tu manewrować bez żadnych przeszkód. Bla1338

szany „garaż”, jak go nazwał Emilio, rzeczywiście odpowiadał opisowi, tyle że był dużo większy od innych garaży jakie Kendrickowi zdarzyło się oglądać, może z wyjątkiem przesadnie dużych, sterylnych, wyściełanych konstrukcji, skrywających rozmaite limuzyny arabskiej rodziny królewskiej. W odróżnieniu od nich ten był dużą bryłą z blachy falistej, która kryła kilka traktorów, kosiarki do trawy, piły łańcuchowe i maszynki do strzyżenia żywopłotów – nic z tego nieprzydatne w tej chwili ze względu na hałas. Na bocznej ścianie jednak, i u jej podnóża, znaleźć można było nieco bardziej przydatne przedmioty. Stał tam rząd kanistrów z benzyną, i wisiały, na hakach oraz pomiędzy gwoździami, siekiery, topory, kosy, przecinaki do drutu kolczastego na długich rączkach, maczety oraz składane sekatory – wszelkie narzędzia, jakie mogą być przydatne do powstrzymania tropikalnej zieleni przed zbyt szybkim rozrostem. Decyzje były instynktowne i proste. Toporek do mięsa ustąpił siekierom i maczetom – po jednej dla każdego. Do tego doszły przecinaki drutu, jeden pełen kanister benzyny oraz trzymetrowy obcinacz gałęzi. W kieszeniach pozostała reszta rzeczy, zabranych z domku. – Śmigłowiec! powiedział Kendrick. 1339

– Jest ścieżka, która łączy się z aleją północną i z południową poniżej generatora. Prędzej! Strażnicy musieli już dojść do plaży iteraz będą wracali. Wybiegli z magazynu ogrodniczego i ruszyli pierwszą ścieżką, mając ekwipunek przytroczony paskami bądź niosąc go w ręku i pod pachami. Emilio prowadził, przedarli się do pasa wysokiej trawy i skręcili w wąską ścieżkę, wiodącą ku stromemu wzgórzu.Ciganllo! – szepnął Meksykanin, cofając Evana w wysoką trawę. Żarzący się ogień papierosa rozbłysł, kiedy wspinający się pod górę strażnik minął ich w odległości dwóch metrów. – Teraz! – zawołał półgłosem Emilio, kiedy postać strażnika znikła za krawędzią wzgórza. Pochyleni, przebiegli do północnej alei, a ponieważ nie było widać drugiego patrolu, zeszli na pobocze i poczęli schodzić w kierunku lądowiska. Potężny przemalowany helikopter wojskowy stał jak niemy potwór, gotów zmiażdżyć wroga, gdyby tylko widział po ciemku. Grube i ciężkie łańcuchy były owinięte wokół pachołków, a ich końce zatopiono w betonie; nawet najsilniejszy sztorm nie byłby w stanie zwalić śmigłowca z miejsca, musiałby go chyba rozwalić na kawałki. Kendrick podszedł do wielkiej machiny, podczas 1340

gdy Emilio został na skraju platformy, wyczekując powrotu patrolu, gotów w każdej chwili ostrzec Amerykanina. Evan oglądał helikopter pod jednym tylko kątem: jak go unieruchomić, nie powodując hałasu, który by się rozszedł po spokojnej części wyspy. Nie mógł niestety posłużyć się latarką – w ciemności snop światła mógłby go zdradzić... Kable. Na górze pod śmigłem i w części ogonowej. Przytrzymując się najpierw klamki drzwi, a następnie framugi okienka, podciągnął się aż pod deskę rozdzielczą, z przecinakiem do drutu wystającym z kieszeni. W parę chwil przeczołgał się po wypukłej szybie kabiny pilota na szczyt kadłuba, po czym ostrożnie, na czworaka, przedostał się do wirnika. Wyciągnął przecinak, uniósł się i w ciągu trzech minut poprzecinał te kable, które udało mu się dostrzec w nocnej poświacie. Gwizd był krótki i ostry! To znak Emilia. Strażnik zszedł ze wzgórza i za parę minut dojdzie do lądowiska. Kendrick jako inżynier nie był z siebie zadowolony. Czy na dobre unieruchomił śmigłowiec, czy tylko trochę go uszkodził? Powinien jeszcze dostać się do części ogonowej; tam mieścił się zapasowy mechanizm (w naszej zmechanizowanej erze każde urządzenie latające ma kilka systemów awaryjnych na wy1341

padek kłopotów w trakcie lotu). Przeczołgał się po korpusie, tak szybko, jak to było możliwe bez ryzykowania utraty równowagi i upadku na biały beton z wysokości kilku metrów. Dotarł do ogona i nic nie mógł znaleźć, wszystko było osłonięte metalem., nie, nie wszystko! Siedząc okrakiem na śliskim kadłubie i przytrzymując się ogona wymacał dwa grube jak liny kable, prowadzące do prawego statecznika poziomego. Pracował wściekle, pot lał mu się z czoła i spływał po metalowym cielsku, wreszcie poczuł, że przecinak drutu spełnił swoje zadanie i żyłki górnego kabla rozprysły się wokół. I nagle rozległ się głośny trzask – zbyt głośny, potężny wystrzał w nocnej ciszy – i cała ażurowa podstawa stabilizatora opadła w dół. Udało się – unieszkodliwił system awaryjny. Tupot! Krzyki z dołu! – Que cosa? Que dese”! Pod ogonem helikoptera stał na betonowej płycie strażnik, celując ze strzelby do Evana, a równocześnie lewą ręką sięgając po przypięty do pasa radiowy sygnalizator alarmu.

Rozdział 42 1342

Nie można do tego dopuścić! Zdawało się, że Kendrick całkiem stracił równowagę i kontrolę nad swoimi ruchami, kiedy ześlizgując się z ogona rozpostarł szeroko ręce, ciskając przecinakiem do drutu w kolbę strzelby. Strażnik zawył z bólu, kiedy uderzenie wyrwało mu broń z rąk, ale jego krzyk nie zdążył osiągnąć niebezpiecznego natężenia, kiedy Emilio dopadł go, obuchem siekiery waląc w czaszkę. – Może się pan ruszać? szeptem spytał Meksykanin Evana. – Musimy stąd uciekać, i to szybko! Drugi strażnik zaraz zajdzie nam drogę z tamtej strony. Wijący się z bólu na twardym betonie Evan pokiwał głową i z trudem wstał, biorąc przecinak oraz strzelbę strażnika. – Zabierz go stąd – powiedział, ale zaraz sobie uświadomił, że wcale nie musi wydawać poleceń: Emilio właśnie taszczył ciało nieprzytomnego strażnika w wysoką trawę, okalającą lądowisko. Kulejąc, odczuwając dojmujący ból w lewym łokciu i w prawym kolanie, Kendrick podążył za nim. – Popełniłem błąd – szepnął Meksykanin, kiwając z troską głową. – Mamy tylko jedną szansę... Widzę, jak pan idzie. Nie uda nam się dostać do przystani i do motorówek, zanim drugi strażnik zorientuje się, że jego companiero prze1343

padł. – Tu Emilio pokazał na swego nieprzytomnego rodaka. – W ciemności ja muszę być nim i podejść tak blisko, jak się da, żeby mnie nie rozpoznał. – Najpierw zawoła i spyta, co się stało. – Poszedłem w krzaki za potrzebą i w pośpiechu skaleczyłem się o skalny odłamek. Będę kulał tak jak pan i zaproponuję mu, żeby zobaczył, jak krwawię. – Poradzisz sobie? – Módlmy się do Maryi, żebym sobie poradził. Inaczej obaj zginiemy. Meksykanin wstał i przerzucił strzelbę przez ramię. – Mam tylko jedną prośbę – dodał. – Ten guarda nie jest złym człowiekiem, poza tym ma rodzinę w El Suazal, gdzie w ogóle nie ma pracy. Proszę mu związać ręce i nogi i zakneblować usta jego ubraniem. Nie mogę go zabić. – Czy wiesz, kim jest drugi strażnik? – spytał twardo Evan. – Nie. – A jeśli i tamtego nie będziesz mógł zabić? – Czy to taki problem? Jestem silnym rybakiem z El Descanso, gdzie właściciele łodzi rybackich poszukują pracowników. Mogę go sam związać – albo wezmę drugiego companiero do pomocy. Do tego wszakże nie doszło. Kulejący 1344

Emilio nie zdążył dojść alejki, prowadzącej z lądowiska w głąb wyspy, kiedy nadbiegł strażnik południowego odcinka. Kiedy obaj znaleźli się w zasięgu głosu, dała się słyszeć krótka wymiana zdań po hiszpańsku, po czym jeden z dwóch mężczyzn nagle zaczął coś wołać, ale nie był to rybak z El Descanso. Nastąpiła nagła cisza, po czym wrócił Emilio. – Nie ma companiero – stwierdził Kendrick, nie zadając pytań. – Ten wykrętny rata powiedziałby, że jego własna matka była kurwą, gdyby mu za to policja zapłaciła. – „Powiedziałby” w czasie przeszłym? No comprende. – Nie żyje? – Nie żyje i leży w trawie. A zatem mamy prawie pół godziny, zanim na wschodzie zrobi się jasno. – Więc chodźmy... twój przyjaciel jest związany. – Do przystani? – Jeszcze nie, amigo. Zanim się tam dostaniemy, musimy jeszcze coś zrobić. – Proszę pana, niedługo zrobi się jasno! 1345

– Jeśli dobrze tę rzecz wykonam, za chwilę zrobi się jeszcze jaśniej. Weź benzynę i obcinak do gałęzi. Ja już nie dam rady więcej dźwigać. Krok po kroku Evan stękając z bólu wspinał się za Meksykaninem, aż doszli do olbrzymiego, otoczonego siatką generatora, którego basowy szum atakował ich uszy, wprawiając je w bolesne drżenie. Wszędzie wisiały znaki „Peligro! – Uwaga!”, a jedynego wejścia broniły dwie potężne zasuwy, które najprawdopodobniej otwierają się po jednoczesnym włożeniu dwóch kluczy. Kuśtykając w możliwie najmroczniejszych miejscach, Kendrick wydawał polecenia, podając Meksykaninowi przecinak. – Zacznij tutaj – mam nadzieję, że jesteś tak silny, jak twierdzisz. Drut jest dość gruby. Wytnij przejście, wystarczy metr. – A pan, senior”! – Muszę się trochę rozejrzeć. Znalazł! Trzy metalowe krążki, przyśrubowane do betonu w odległości co dziesięć metrów, trzy olbrzymie zbiorniki, cysterny na paliwo, wspomagane dodatkowo bateriami fotoelektrycznymi, które jednak w tej chwili go nie obchodziły. Żeby otworzyć taką klapę trzeba mieć specjalny 1346

sześciokątny klucz z długimi poprzeczkami i po dwóch silnych mężczyzn do każdej poprzeczki. Był jednak inny sposób, Evan poznał go przy zbiornikach pustynnych w Arabii Saudyjskiej. Stosowano ten sposób wtedy, gdy karawana ciężarówek z paliwem zapomniała narzędzi, co na pustyni Dżabalu zdarzało się często. Każda pozornie nienaruszalna tarcza miała u góry czternaście otworów, podobnie jak klapy kanałów w większości miast Ameryki – tylko znacznie mniejszych. Uderzając delikatnie młotkiem w kierunku przeciwnym wskazówkom zegara można obluzować okrągłe tarcze, a następnie palcami rozkręcić śruby. Kendrick wrócił do Emilia i do ogłuszającego generatora. Meksykanin wyciął już dwie równoległe linie i zaczynał ciąć poprzeczną, tuż nad ziemią. – Pójdziesz ze mną! krzyknął tamtemu do ucha. Masz siekierę? – Pues si. Jasne. – Ja też. Kendrick przyprowadził Emilia do pierwszego zbiornika i pokazał mu, jak przyniesionymi z domku ręcznikami tłumić ciosy zadawane obuchem siekiery. – Delikatnie – krzyczał. – Każda iskra może spowodować wybuch oparów, 1347

comprende? – Nie, senior. – Może i lepiej, że nie rozumiesz. Zaczynamy. Jeden po drugim. Nie tak mocno... Ruszyło! – Teraz mocniej? – Nie, na litość boską! Delikatnie, amigo. Jakbyś kruszył diament. – Nigdy nie lubiłem... – Polubisz, jak się stąd wydostaniemy... Jeszcze! Puściło! Teraz odkręć śruby do końca i zostaw pokrywę na miejscu. Podaj mi ręczniki. – Po co? – Wytłumaczę ci to, jak mnie przeprowadzisz przez otwór, który wycinasz w siatce. – To potrwa... – Masz około dwóch minut, amigo! – Madre de Dios! – Gdzie postawiłeś benzynę? Kendrick podszedł bliżej, żeby go wspólnik 1348

dosłyszał.Tam! – odpowiedział Meksykanin, pokazując na lewo od miejsca, w którym wycinał otwór. Przykucnąwszy w cieniu, Kendrick mimo bólu wiązał ręczniki, naciągając węzły, żeby mieć pewność, że nie puszczą, aż uzyskał trzymetrową linę. Pojękując z bólu, otworzył kanister z benzyną i nasączył nią związane ręczniki, wyżymając je niczym pranie. Po chwili miał trzymetrowy lont. Kolano go piekło, łokieć puchł w zastraszającym tempie, mimo to Evan podczołgał się do zbiornika z paliwem, ciągnąc za sobą ręczniki. Z wysiłkiem podniósł żeliwną przykrywę, wepchnął do środka około metra lontu i nierówno przykrył zbiornik, zostawiając swobodny dopływ powietrza do wnętrza. Wycofując się, wciskał kolejne odcinki lontu w ziemię, przysypując je piachem, ale nie za grubo, tyle tylko, żeby zwolnić postęp płomienia od punktu startu do kontaktu z oparami paliwa. Umocowawszy w ten sposób wszystkie ręczniki, wstał – zastanawiając się przez chwilę, jak długo jeszcze będzie się trzymał na nogach – i pokuśtykał do Emilia. Meksykanin zwijał właśnie wyciętą siatkę i mocował ją, żeby odsłonić dostęp do potężnej, błyszczącej maszynerii, która przekształcała energię mechaniczną w elektryczność. 1349

– Wystarczy – powiedział Kendrick, pochylając się nad uchem Emilia. – Teraz słuchaj uważnie, i przerwij mi, gdybyś czegoś nie rozumiał. Od tej chwili wszystko zależy od zgrania w czasie – coś się stanie i my coś zrobimy. Comprende”? – Si. Znajdziemy się w innych regionach... – Coś w tym rodzaju. Evan sięgnął do kieszeni swojej pokrytej skorupą błota marynarki i wyciągnął latarkę.Weź to – mówił dalej, kiwając głową w stronę dziury w płocie. Ja pójdę tamtędy i dalibóg mam nadzieję, że wiem, co mam robić – te rzeczy trochę się pozmieniały odkąd sam takie instalowałem – ale w najgorszym razie po prostu wyłączę generator. Może być przy tym trochę hałasu i wielkie iskrzenie... – Como? – Coś jakby krótkie błyskawice, a hałas... jak trzaski w radiu, rozumiesz? – Nie wystarczy... – Nie wystarczy. Nie podchodź do siatki, w żadnym wypadku jej nie dotykaj, a jak usłyszysz pierwsze wyładowania,.odwróć się i zamknij oczy... jak sprawa 1350

pójdzie dobrze, wysiądą wszystkie światła, a wtedy oświetl mi latarką dziurę w ogrodzeniu, dobrze? – Dobrze. Jak już będę po tej stronie, poświeć w to miejsce. Kendrick wskazał na końcówkę lontu z powiązanych ręczników, leżącą na ziemi. – Miej strzelbę na ramieniu i drugą dla mnie w pogotowiu... Czy masz tę czapkę, którą zabrałeś pierwszemu strażnikowi? Jeśli masz, to mi ją daj. – Si Proszę. – Emilio wyjął czapkę z kieszeni i wręczył ją Evanowi, który nakrył głowę. – Kiedy przedostanę się przez siatkę, podejdę tutaj, zapalę zapałkę i podpalę lont. W tej samej chwili uciekamy stąd na drugą stronę drogi, comprende? – Rozumiem, senior. Na łąkę po drugiej stronie. Chowamy się. – Chowamy. Przedzieramy się przez łąki w górę wzgórza, a kiedy inni ludzie zaczną uciekać, przyłączymy się do nich. – Como? – Dwudziestu paru pracowników – odparł Kendrick, przeszukując kieszenie. Dwie puszeczki paliwa turystycznego przełożył do kieszeni spodni, po czym 1351

zdarł z grzbietu marynarkę, a z szyj krawat. – W ciemności będziemy tylko dwoma spośród nich. Musimy się przedostać przez szczyt wzgórza do przystani. Mamy dwie strzelby i Colta kaliber 0.45 cala. – Rozumiem. – Zaczynamy – powiedział Evan, sięgając niezgrabnie po obcinacz do gałęzi z gumowaną rączką oraz maczetę. Przecisnął się przez otwór, który wyciął Emilio i wyprostował się, oglądając badawczo brzęczącą, groźną maszynerię. Niektóre rzeczy się nie zmieniły, nigdy się nie zmienią. Z lewej strony u góry, przynitowany do pięciometrowego smołowanego słupa, znajdował się główny transformator z bocznikami przekazującymi prąd do różnych odgałęzień kablami w gumowych osłonkach grubych na pięć centymetrów, żeby zapobiec przedostaniu się wody – deszczu lub wilgoci powietrza – co mogłoby spowodować zwarcie obwodu. Na wysokości trzech metrów, ustawione ukośnie do dwóch czarnych, przysadzistych prądnic, wariacko wirowały rotory na kołach zamachowych, zmieniając pola energetyczne. Osłaniała je siatka przewodów, chłodziło je powietrze, mające tutaj swobodny dostęp. Później przyjrzy się im dokładniej. 1352

Najpierw to, co najważniejsze, pomyślał, idąc w lewo i rozciągając składany obcinak do gałęzi na całą długość. Nad głową w niebieskawej elektrycznej poświacie ujrzał, jak zębate szczęki długiego narzędzia zaciskają się na górnym kablu, i tak jak to przedtem uczynił przecinakami do drutu na kadłubie helikoptera, pracował pilnie obcinakiem, aż zawodowy instynkt podpowiedział mu, że niemal dotarł do pierwszej warstwy miedzianego przewodu. Delikatnie oparł swój długi przyrząd o siatkę ogrodzenia i powrócił do dwóch głównych prądnic. Gdyby chodziło mu tylko o zwarcie systemu energetycznego wyspy, wystarczyłoby ciąć głębiej, ściskając osłonięte gumą rączki obcinacza i doprowadzić do spięcia, dotykając metalową częścią tkwiącego w miedzianym przewodzie narzędzia do siatki ogrodzenia. Nastąpiłby krótki wybuch i skończyłby się na wyspie prąd. Chodziło jednak o coś więcej. Musiał liczyć się z możliwością, że ani Emilio ani on nie przeżyją, a uszkodzony transformator da się w parę minut naprawić. Musiał zrobić coś więcej: zadać cios systemowi. Nie mógł wiedzieć, co się dzieje w San Diego, musiał siłom Paytona dać czas, w takim stopniu uszkadzając maszynerię, że nie tyle naprawa, ile wręcz wymiana 1353

będzie trwała parę dni. Tę obwarowaną wyspę, tę siedzibę rządu w rządzie, należało unieruchomić, odciąć od świata, pozbawić środków łączności i komunikacji. Transformator był dla niego właściwie zapasowym wyjściem, mniej pożądanym rozwiązaniem, które jednak także trzeba było na wszelki wypadek przygotować. Teraz wszystko stało się już tylko kwestią czasu! Podszedł do prądnicy, ostrożnie przyglądając się wielkiemu kołu zamachowemu. Pozioma przestrzeń, szeroka na jakiś centymetr, oddzielała górną i dolną drucianą kratę, zabezpieczającą wirujące wnętrze przed wpadaniem przedmiotów z zewnątrz. Miał nadzieję, że znajdzie taką przestrzeń, lub podobną, przez wzgląd na maczetę. Podzespoły wszystkich prądnic mają, ze względu na wentylację, podobne niezmiernie wąskie szpary, pionowe lub poziome ta należała do niego. Albo należała do niego, albo on należał do niej – w śmierci; jedno potknięcie oznaczało natychmiastowe porażenie prądem wysokiego napięcia, a nawet gdyby uniknął śmierci od tysięcy woltów, eksplozje białej elektrycznej światłości oślepiłyby go, jeśliby nie odwrócił się w porę, mocno zaciskając oczy. Ale jeśliby mu się powiodło, główny generator wyspy nadawałby się do wymiany. Czas... czas 1354

może się okazać ostatnią rzeczą, jaką będzie mógł ofiarować. Wyciągnął maczetę zza pasa, a pot spływał mu po twarzy mimo wiatru, wzbudzanego przez koło zamachowe, kiedy centymetr po centymetrze przybliżał ostrze do poziomej szpary... Cały dygotał, więc wycofał maczetę, żeby opanować drżenie rąk. Nie mógł dotknąć ani jednego ani drugiego brzegu wąskiej szczeliny! Spróbował raz jeszcze, wprowadzając ostrze na dwa centymetry, potem pięć, potem osiem... wreszcie wepchnął ciężką maczetę do środka, odrywając dłonie od rękojeści zanim ostrze dotknęło metalu i rzucił się na ziemię, zakrywając ręką twarz, a zwłaszcza oczy. Seria wyładowań elektrycznych działała ogłuszająco, a białe oślepiające światło mimo szczelnie zaciśniętych oczu unicestwiało nocny mrok. Ale koło zamachowe nie stanęło! Przeżuwało prymitywny metal maczety, rzygając piorunami frankensteinowskich ładunków elektrycznych, plując nimi na oślep z wielką mocą w siatkę ogrodzenia. Kendrick zerwał się, osłaniając oczy i ostrożnie, krok za krokiem wycofał się do obcinacza gałęzi, którego zębate szczęki nadal tkwiły w głównym przewodzie transformatora. Złapał mocno gumowe rączki i ściskał je desperacko, aż potężne szarpnięcie rzuciło go na 1355

ziemię. Cały system generatora oszalał, jakby jego elektryczni mieszkańcy wściekli się z powodu interwencji zwykłego człowieka w jego przewyższające go wynalazki. Pogasły wszystkie światła, ale nadal trwały oślepiające, chaotyczne, nieprzewidywalne wyładowania elektryczne w otoczonej płotem śmiercionośnej pułapce. Musi się stąd wydostać! Czołgając się na brzuchu, pracując rękoma i nogami niczym superszybki pająk, dostał się do otworu w ogrodzeniu, wiedziony światłem latarki. Gdy tylko mógł się wyprostować, Emilio wcisnął mu do ręki strzelbę. – Zapałki! – krzyknął Evan, nie będąc w stanie szukać swoich; Meksykanin podał mu je, równocześnie oświetlając latarką ostatni ręcznik. Kendrick kulejąc podbiegł do lontu, przywarł do ziemi; i potarł kilkoma zapałkami o kamień. Kiedy się zajęły, rzucił je na ostatni ręcznik; ogień rozpalił się i powędrował w swą ostatnią drogę, wolno, opornie, niczym ogieniek na bagnie.Prędko! – ponaglił Emilio, pomagając Evanowi wstać i prowadząc go, nie ścieżką do drogi, tylko prosto w wysokie trawy.. Wielu ludzi wybiegło z willi i teraz zbiegają na dół! Pronto, senior! Biegli, dosłownie nurkując w trawie, podczas gdy grupa 1356

wystraszonych mężczyzn, przeważnie uzbrojonych w strzelby, zbliżała się osłaniając oczy do oślepiająco jasnego, wybuchającego generatora. W tym zamieszaniu Kendrick i Meksykanin przedarli się przez łąki położone poniżej ogarniętych paniką ludzi. Dotarli do drogi, kiedy kolejna grupa równie zdezorientowanych mężczyzn wybiegła z długiego, niskiego budynku, zwanego barakiem. Byli przeważnie nie poubierani, niektórzy w bieliźnie, przy czym liczni zdradzali objawy nadużycia alkoholu. – Posłuchaj! – szepnął Evan Meksykaninowi do ucha. – Wyjdziemy teraz ze strzelbami na plecach i pójdziemy drogą... Krzycz po hiszpańsku, jakbyśmy wykonywali czyjeś polecenia. Ruszamy! – Traenes aqua! – wrzasnął Emilio, kiedy wyskoczyli z trawy i przyłączyli się do ogłupiałego, głośnego tłumku ludzi z baraku. – Aqua! Traenes aqua! Przebili się przez kłębowisko podekscytowanych ciał po to tylko, żeby się natknąć na przestraszoną ekspedycję z willi, której część tylko poszła ostrożnie w stronę zamierającej, dymiącej i parskającej maszynerii, która jeszcze przed chwilą stanowiła na wyspie główne źródło energii. Ciemność była przeraźliwa, demonizmu przydawały jej opętańcze 1357

krzyki, rozlegające się zewsząd w księżycowej poświacie. Nagle z góry, z willi, dobiegły snopy światła. – Alejka! – zawołał Kendrick. – Biegnijmy do głównej alejki, która prowadzi do przystani. Na miłość boską, prędzej! Lada chwila zbiornik wyleci w powietrze i wszyscy rzucą się do łódek! – To z tamtej strony. Musimy przebiec galerią. – Cholera, oni będą w oknach, na balkonach! – Nie ma innej, równie szybkiej drogi. – Chodźmy! Drogę, po której dotąd biegli, zastąpiła brukowana ścieżka, jeszcze pół godziny temu otoczona dwoma rzędami żółtawych lamp. Kendrick słaniał się z bólu. Wbiegli na patio, pędząc przez ceglaną nawierzchnię ku schodkom wiodącym do głównej alei.Stać! – zawołał silny głos, kiedy spadł na nich z góry silny snop latarki. – Dokąd biegniecie... Na litość boską, to ty! Evan spojrzał do góry. Tuż nad nim, na małym balkoniku, na którym on sam stał ledwie przed godziną, ujrzał potężnego żeglarza. W jego ręce widać było pistolet wycelowany prosto w Kendricka. Evan wystrzelił w tej samej chwili, co żeglarz. Poczuł, jak straszliwie gorąca kula wbija mu się w lewe ramię, obalając go 1358

na ziemię. Wypalił znów i znów, a olbrzym na balkonie złapał się za brzuch, wrzeszcząc ze wszystkich sił:To on! To Kendrick!... zatrzymajcie sukinsyna, natychmiast! Ucieka do przystani! Kendrick wycelował staranniej i strzelił po raz ostatni. Wielki mężczyzna chwycił się za gardło, wygiął kark, po czym runął przez barierkę wprost na ceglane patio. Evanowi kleiły się oczy; kręciło mu się w głowie.Nie, senior] Musi pan biec! Niech pan wstanie! Kendrick poczuł, że tamten wyciąga mu ręce ze stawów i bije go raz po raz po twarzy. – Albo biegnie pan ze mną, albo pan umrze, a ja na pewno nie umrę z panem! Moi bliscy są w El Descanso. – Co? – zawołał Evan, nic nie mówiąc, na nic się nie godząc, ale starając się rozmawiać, kiedy obłoki trochę się przerzedziły. Ramię go piekło, krew spływała po koszuli, wstał i chwiejnym krokiem ruszył w stronę schodków. Gdzieś na obrzeżach pamięci kołatała mu się myśl o Colcie kaliber 0.45 cala, który zabrał tajniakowi – wyszarpnął teraz broń z tylnej kieszeni, rozrywając ją, kiedy stawiała opór. – Jestem z tobą! – krzyknął do Emilia. 1359

– Wiem – odparł Meksykanin, zwalniając kroku i obracając się do swego towarzysza. – Kto pana wciągnął na te schody, senior”! Jest pan ranny, a droga ciemna, muszę poświecić Unterna. Nagle ziemia się zatrzęsła, jakby w niąuderzył potężny meteor, w dużej willi na szczycie wzgórza poleciały wszystkie szyby, a ogień rozświetlił nocne niebo. Zbiorniki paliwa do generatora wylatywały w powietrze, podczas gdy obaj uciekinierzy pędzili alejką w dół, Kendrick kulejąc, próbował rozpaczliwie skupić uwagę na wskazującym drogę świetle latarki, czując okropny ból w kolanie i w łokciu. Strzały. Z pistoletów. Kule trzaskały nad nimi, obok nich, siekały ziemię u ich stóp. Emilio wyłączył latarkę i chwycił Evana za rękę. – Już niedaleko. Znam dobrze drogę, nie zostawię pana tutaj. – Jeśli uda nam się stąd wydostać, będziesz miał największą łódź rybacką w El Descanso! – Nie, senior. Przeniosę się z rodziną w góry. Ci ludzie będą ścigać mnie, będą ścigać moje ninios. – A co z domem? Zza niskich, szybko płynących chmur wychynął nagle księżyc, odsłaniając jedyną przystań wyspy sześćset metrów niżej. Strzelanina 1360

ustała, potem znów rozbrzmiała, wtem ziemia znów się zatrzęsła, jak oszalałe ciało kosmiczne.Poszło! – zawołał Kendrick, kiedy zbliżali się do przystani. – Senior? – krzyczał Meksykanin, przerażony ogłuszającą, nieoczekiwaną eksplozją, zaniepokojony kulą dymu i smugami ognia, widocznymi zza stojącej na szczycie wzgórza willi. Wyspa zapadnie się pod wodę! Co poszło? – Wybuchł drugi zbiornik! Nie mogłem mieć pewności, mogłem mieć jedynie nadzieję. Pojedynczy strzał. Od strony przystani. Emilio trafiony! Zgiął się w pół, ściskając prawe udo, z którego krew spływała na spodnie. Mężczyzna uzbrojony w strzelbę wyszedł z cienia jakieś pięćdziesiąt metrów od nich, podnosząc do ust radiotelefon. Evan przykucnął, gorączka trawiła mu ciało. Uniósł lewą rękę, żeby przytrzymać rozdygotaną prawą, w której dzierżył Colta. Wystrzelił dwa razy, przynajmniej raz trafiając do celu. Strażnik skulił się, wypuszczając zarówno strzelbę jak i radiotelefon z rąk, po czym upadł na grube drewniane podkłady przystani i znieruchomiał. – Chodź, amigo! – wołał Kendrick, ciągnąc Emilia za ramię. – Nie mogę się ruszyć! Nie mam już nogi! 1361

– Dobrze, ja nie zamierzam za ciebie umierać, ty idioto. Ja też mam tam ludzi, których kocham. Rusz tyłkiem albo spływaj do El Descanso i do swoich ninios! – Como? – krzyknął z wściekłością Meksykanin, próbując stanąć na nogi.To rozumiem. Zezłość się! Obaj mamy powody do złości. Objął Emilia w talii, sam ledwie idąc podtrzymywał Meksykanina i tak weszli na pogrążone w mroku molo. – Ta duża łódź po prawej! – zawołał Evan, wdzięczny księżycowi za to, że znów skrył się za chmury. – Znasz się na tym, amigo? – Jestem rybakiem! – Na takiej motorówce? – spytał Kendrick, przeciągając Emilia przez burtę, a Colta kładąc na okrężnicy burty. – Na takich motorówkach nie łowi się ryb, tylko turistas. – Mógłbym znaleźć inne określenie... – Esigua!... Ale umiem prowadzić różne łodzie. Spróbuję... Tylko tamte łódki, senior! Wypłyną nimi i dogonią nas, bo tamte są szybsze od naszej. – Czy któraś z nich dopłynie do lądu stałego? – Żadna. Nie poradzą sobie na bardzo wysokiej fali, poza tym zbyt szybko 1362

spalają paliwo. Trzydzieści, czterdzieści kilometrów i muszą zawracać. To jest barca dla nas. – Daj mi swoje paliwo turystyczne! – rzucił Evan, słysząc zbliżające się krzyki. Meksykanin wyciągnął z prawej kieszeni małe pudełko, Kendrick w tym czasie rozpakowywał swoje dwa i podważał wieczka scyzorykiem. – Otwórz, jeśli jesteś wstanie! – Już. Proszę, senior. Pójdę na mostek. – Dasz radę? – Muszę,... El Descanso. – Cholera! Kluczyk od silnika! W prywatnych przystaniach zwykle zostawia się kluczyki na pokładzie, na wypadek gdyby sztorm lub silny wiatr zmuszał do przemieszczenia łodzi... – A jeśli nie będzie kluczyków? – Każdemu rybakowi zdarzało się wypływać z pijanym kapitanem. Wystarczy otworzyć deskę rozdzielczą i skrzyżować kable. Niech pan się zajmie cumami, senior. – Zasłużyłeś na drugie rancho – powiedział Evan, kiedy Kendrick gramolił 1363

się po drabince na mostek. Kendrick odwrócił się, wziął Colta z okrężnicy i krusząc paliwo w ręku zbiegł na molo. Rzucał je garściami na plandeki większych motorówek, opróżniając po jednej puszce na każdej. Przy ostatniej sięgnął do kieszeni po zapałki sztormowe, zwijając się z bólu pocierał je nerwowo o drewniane belki mola i rzucał na grudki paliwa, aż na każdej łodzi pojawiły się płomyki ognia. Do szybkich motorówek strzelał, celując blisko linii wody, a jego potężna broń wierciła spore dziury w lekkim stopie, dzięki któremu łódki te mogły rozwijać tak duże szybkości. Emilio zapalił! Gardłowy warkot silników łodzi rybackiej niósł się po wodzie... Do tego krzyki! Stromą dróżką od strony podświetlonej niegasnącym ogniem willi zbiegali ludzie.Senior! Szybko... cumy! Pętle na pachołkach! Kendrick podbiegł do pękatego słupka i mocował się z supłem liny, póki nie ściągnął jej i nie wrzucił do wody. Ledwie trzymając się na nogach dotarł do drugiego pachołka, walcząc rozpaczliwie póki nie uwolnił drugiej cumy.Zatrzymać ich! Pozabijać! Był to nabrzmiały wściekłością głos Craytona Grinella, szefa rządu w obrębie rządu. Ludzie obsadzili wejście do przystani, od razu otwierając ogień. Evan skoczył z mola na rufę łodzi w chwili, 1364

gdy Emilio skręcał w lewo, wypływając z zatoki na pełne morze. Trzecia i ostatnia potężna detonacja buchnęła za stojącą na szczycie wzgórza willą. Nocne niebo zmieniło się w żółty grzyb, poprzetykany białymi i czerwonymi smugami: trzeci zbiornik na paliwo wyleciał w powietrze. Wyspa morderczego rządu w rządzie została unieruchomiona, odcięta, pozbawiona komunikacji. Nikt nie mógł jej teraz opuścić. Udało się! – Senior! – krzyknął Emilio z mostku. – Co? – odkrzyknął Kendrick, turlając się po pokładzie, bezskutecznie próbując wstać; dygotał na całym ciele, krew płynąca z ran tworzyła pod koszulą wilgotne rozszerzające się plamy. – Musi pan tu przyjść! – Nie mogę! – Musi pan! Postrzelili mnie! Pecho – w piersi! – To twoja noga! – Nie!... Strzelili z przystani. Zaraz upadnę, senior. Nie mogę utrzymać koła. – Czekaj! Evan wyszarpnął koszulę ze spodni, strugi krwi polały się na po1365

kład. Podczołgał się do szelakowej drabinki, mobilizując rezerwy siły, jakich w sobie nie podejrzewał i stopień po stopniu wspiął się na mostek. Wpełzł na górny pokład i rozejrzał się za Meksykaninem. Emilio leżał na kole sterowym, jego ciało opadało bezwładnie poniżej linii luków mostku. Kendrick chwycił za reling i stanął, wciąż nie mogąc złapać równowagi. Opadł na koło sterowe, z lękiem myśląc o mroku i o dużych falach, rzucających łódką. Emilio osunął się na podłogę, jego ręce puściły okrągły ster. – Co mogę zrobić? – zawołał Evan. – Radio – jęknął Meksykanin. – Ja zarzucam sieci i nie jestem kapitanem, ale nieraz ich słyszałem przy złej pogodzie... Jest osobny kanał na urgenda numero dieciseis! – co? – Szesnaście! – Gdzie jest to radio? – Na prawo od koła. Wyłącznik z lewej. Pronto! – Jak mam ich wywołać? 1366

– Niech pan weźmie mikrofon i naciśnie guzik. Niech się pan przedstawi jako premero de mayo! – „MAY DAY”? – Si!... Madre de Dios... – Emilio wyprostował się na pokładzie mostku, nieprzytomny lub martwy. Kendrick wziął owinięty w plastyk mikrofon, jednym uderzeniem włączył radiostację i zaczął studiować napisy pojawiające się na konsoli. Nie będąc w stanie myśleć na tej łodzi, miotanej falami, których nawet nie widział, stukał w klawiaturę, aż pojawiła się liczba 16 – wtedy nacisnął guzik.Tu mówi kongresman Evan Kendrick! – zawołał. – Czy ktoś mnie słyszy? Zwolnił guzik. – Tu straż wybrzeża w San Diego – padła bezbarwna odpowiedź. – Czy możecie mnie połączyć z telefonem hotelu Westlake? To sprawa życia i śmierci! – Każdy to może powiedzieć. Nie jesteśmy centralą telefoniczną. – Powtarzam! Tu kongresman Evan Kendrick z dziewiątego okręgu w stanie Kolorado, sprawa życia i śmierci. Zagubiłem się na morzu na zachód lub na południe od Tijuany. 1367

– To wody terytorialne Meksyku... – Zawiadomcie Biały Dom! Powtórzcie, co wam przekazałem... Kendrick z Kolorado! – To pan jest ten facet, co pojechał do Omanu? – Biały Dom wyda wam dalsze polecenia! – Niech pan nie wyłącza radia, ustalimy pańskie położenie przez służby radiolokacyjne... – Nie mam czasu i nie wiem, o czym pan mówi. – To sposób ustalania pozycji poprzez radio... – Na litość boską, połączcie mnie z hotelem Westlake i postarajcie się o rozkazy Białego Domu! Muszę się połączyć z tym hotelem. – Rozkaz, generale Kendrick! – Liczy się skuteczność – mruknął Evan pod nosem, kiedy dźwięki z głośnika konsoli przekształciły się w niezrozumiałe tony, aż wreszcie usłyszał dzwonek telefonu. Odezwała się centrala. – Pokój pięćdziesiąty pierwszy. Tylko szybko, bardzo proszę. 1368

– Tak? – odezwał się zdławiony głos Khalehli. – To ja! – zawołał Kendrick, przyciskając guzik, i zaraz go zwalniając. – Na Boga, gdzie jesteś? – Gdzieś na oceanie, mniejsza z tym. Jest pewien adwokat, którego wynajmowała Ardis, on ma księgę rachunkową, która wszystko wyjaśnia. Odszukaj go, wydobądź księgę! – Tak, oczywiście. Zaraz zadzwonię do MJ. Ale co z tobą? Czy jesteś... Włączył się inny głos, mocny rozkazujący ton nie pozostawiał wątpliwości:Mówi prezydent Stanów Zjednoczonych. Odszukajcie tę łódź, znajdźcie tego człowieka, albo wam wszystkim każę przetrzepać tyłki! Fale rzucały łodzią niczym mikroskopijną zabawką na rozszalałym morzu. Evan nie mógł już dłużej utrzymać koła. Zamroczony, zwalił się na ciało rybaka z El Descanso.

Rozdział 43 Wszystko wokół kołysało się gwałtownie. Miał wrażenie, że nic nie waży, potem chwyciły go czyjeś ręce, poczuł smagnięcie wiatru, wreszcie usłyszał nad 1369

sobą ogłuszający ryk. Otworzył oczy i ujrzał zamglone postacie, pośpiesznie poruszające się wokół niego, odpinające pasy... Potem ostre ukłucie w ramię. Usiłował się podnieść, ale nie udało mu się to. Jacyś ludzie wnieśli go do wielkiej, obracającej się metalowej klatki i położyli na płaskiej, miękkiej powierzchni.Uwaga, kongresmanie! – krzyknął mężczyzna w białym marynarskim mundurze, którego postać stała się po jakimś czasie wyraźna. Jestem lekarzem, a pan jest nieźle pobity. Niech mi pan nie utrudnia mojego zadania, ponieważ jeśli coś spaprzę, prezydent osobiście poprowadzi rozprawę przed sądem wojennym. Następne ukłucie. Nie był w stanie znieść więcej bólu. – Gdzie jestem? – Logiczne pytanie – przyznał oficer, wtłaczając zawartość strzykawki w ramię Kendricka. Jest pan w dużym, wirującym ptaku sto pięćdziesiąt kilometrów od wybrzeża Meksyku. Był pan w pobliżu Passage to China, człowieku, a tam morze ostro kołysze. – To jest to! – Evan starał się mówić głośno, ale sam siebie ledwie słyszał. – Co jest „to”? – Lekarz pochylił się nad nim, z tyłu sanitariusz trzymał nad 1370

nim butelkę z plazmą. – Passage to China, wyspa, która się nazywa Passage to China. Trzeba ją odciąć! – Jestem lekarzem, a nie odcinaczem... – Rób pan, co każę! .. Wiadomość radiowa do San Diego, niech wyślą samoloty, statki! Trzeba zabrać wszystkich! – Hej, człowieku, nie jestem ekspertem, ale to są wody meksykańskie... – Do jasnej cholery, dzwoń do Białego Domu!... Nie! Skontaktuj się z człowiekiem nazwiskiem Payton w CIA... Mitchell Payton w CIA! Powtórz mu to, co powiedziałem. Wymień nazwisko Grinell! – Phi, a to ci historia – rzucił młody lekarz, spoglądając na trzeciego mężczyznę, który siedział u stóp Kendricka. – Chorąży, słyszeliście, co mówił kongresman. Idź do pilota. Wyspa, która się nazywa Passage to China, człowiek nazwiskiem Payton w Langley, i jeszcze jeden, co się nazywa Grinell. Pośpiesz się, kolego, to jest chłopiec prezydenta! – Hej – zwrócił się lekarz do Evana. – Czy tak postępowałeś z Arabami? – Emilio? – spytał Kendrick, ignorując pytanie lekarza. Jak się czuje? 1371

– Meksykaniec? – Mój przyjaciel... Uratował mi życie. – Jest tutaj, obok pana. Właśnie go wyciągnęliśmy. – Co z nim? – Kiepsko, jest w gorszym stanie niż pan, znacznie gorszym. W najlepszym razie ma czterdzieści procent szans. Lecimy do szpitala wojskowego jak się da najszybciej. Kendrick podparł się na łokciu i spojrzał na leżącą twarzą w dół, nieprzytomną postać Emilia, zaledwie pół metra za lekarzem. Ramię Meksykanina leżało na pokładzie helikoptera; twarz miał popielatą, przypominającą śmiertelną maskę. – Daj mi jego rękę – rozkazał Evan. – Dawaj! – Tak jest – powiedział lekarz, sięgając po dłoń Emilia i przyciągając ją tak, żeby Kendrick mógł ją chwycić swoją dłonią. – El Descanso! – ryknął Evan. – El Descanso i twoja rodzina twoja żona i ninos! Ty przeklęty skurwysynu, nie umieraj mi tutaj! Ty pieprzony ignorancki rybaku, weź się w garść! – Como? – Głowa Meksykanina przekręcała się z boku na bok, a Kendrick 1372

silniej ścisnął go za rękę. – Tak już lepiej, amigo. Pamiętasz, jesteśmy wściekli? Cały czas jesteśmy wściekli. Trzymaj się, gnojku, albo sam cię zabiję. Comprende”! Emilio zwrócił twarz w stronę Evana, częściowo otworzył oczy i blado się uśmiechnął. – Potrafiłby pan zabić takiego silnego rybaka? – Spróbujmy... Może bym i nie potrafił, ale potrafię ci załatwić dużą łódź. – Jesteś pan loco. – Meksykanin zakaszlał. – Dobrze, że jest El Descanso. – Trzy farmy – powiedział Kendrick. Jego dłoń opadła pod wpływem lekarstwa wstrzykniętego przez lekarza marynarki wojennej. Jedna za drugą, eleganckie limuzyny jechały ciemnymi ulicami Cynwid Hollow do dużego domu nad Chesapeake Bay. Podczas gdy przy poprzednich okazjach przyjeżdżały cztery takie samochody, tym razem było ich tylko trzy. Brakowało tego, który należał do towarzystwa założonego przez Erica Sundstroma, zdrajcę Inver Brass. Członkowie organizacji zasiedli wokół dużego okrągłego stołu w niezwykłej bibliotece. Przed każdym z nich stała mosiężna 1373

lampa. Wszystkie lampy były zapalone, oprócz jednej, która stała obok pustego piątego krzesła. Cztery krążki światła oświetlały wypolerowane drewno; piąte źródło było zgaszone, jakby mówiło, że śmierć nie jest honorowa, jakby przypominało o ludzkiej kruchości w tym całym, zbyt ludzkim świecie. Tego wieczoru nie było dowcipnych pogaduszek o niczym, nie było żartów, które świadczyłyby o tym, że i oni są takimi samymi śmiertelnikami, jak inni, mimo ogromnego bogactwa i władzy. Dziś wystarczało puste krzesło. – Znacie fakty – przemówił Samuel Winters, przesuwając swój orli profil w krąg światła. – Teraz proszę o wasze komentarze. – Powiem jedno – stwierdził stanowczo Gideon Logan, nie wychylając z cienia swej dużej, czarnej głowy. – Nie możemy się zatrzymać, alternatywa jest zbyt groźna. Spuszczone ze smyczy wilki przejmą rząd – to co jeszcze z niego zostało. – Ależ, Gid, nie ma nic do zatrzymywania – poprawiła go Margaret Lowell. – Biedny Miloś puścił wszystko w ruch w Chicago. – On nie skończył, Margaret – powiedział Jacob Mandel, który siedział, jak zwykle, obok Wintersa. – Jest sam Kendrick. Musi przyjąć nominację, musi być przekonany, że powinien ją przy1374

jąć. Jeśli sobie przypominacie, ten temat został podniesiony przez Erica i zastanawiam się teraz, dlaczego to zrobił. Powinien był zostawić wszystko w spokoju, gdyż mogło to się okazać naszą piętą achillesową. Sundstroma zjadła, jak zawsze, jego niezaspokojona ciekawość – powiedział ze smutkiem Winters. – Ta sama ciekawość, która zastosowana do technologii przestrzeni kosmicznej sprawiła, że nas zdradził. To wszakże nie odpowiada na pytanie Jacoba. Nasz członek Kongresu mógł odejść.Nie jestem pewien, czy Miloś uważał to za poważny problem, Jacobie – rzuciła prokurator Lowell, pochylona do przodu, z łokciami na stole, z palcami podpierającymi prawą skroń. – To czy on to faktycznie powiedział czy nie, nie ma wielkiego znaczenia, lecz z całą pewnością twierdził, że Kendrick jest wysoce moralnym, może nawet w staroświeckim stylu, człowiekiem. Nienawidzi korupcji, zajął się polityką, aby zastąpić człowieka skorumpowanego. – I pojechał do Omanu – dodał Gideon Logan ponieważ wierzył, że będzie w stanie pomóc, nie myślał zaś o żadnej nagrodzie dla siebie. O tym zostaliśmy przekonani. 1375

– I to właśnie przekonało nas wszystkich , abyśmy go zaakceptowali – stwierdził Mandel, kiwając głową. – Wszystko się zazębiło. Nadzwyczajny człowiek na bardzo zwyczajnym polu politycznych kandydatów. Ale czy to wystarczy? Czy on się zgodzi, nawet jeśli istnieje ogólnonarodowe poparcie, które Miloś tak świetnie zorganizował? – Założenie było takie, że jeśli wezwanie będzie prawdziwe, Kendrick na nie odpowie – powiedział beznamiętnie Winters. – Ale czy to jest właściwe założenie? – Myślę, że tak – odparła Margaret Lowell. – Ja też. – Logan kiwnął swą dużą głową i pochylił się do przodu, w krąg światła. – Choć Jacob ma w pewnym sensie racje. Nie możemy być pewni, a jeżeli się mylimy, to mamy Bollingera i wszystko jak zwykle, a wilki przejmują władzę w styczniu. – Przypuśćmy, że skonfrontowałoby się Kendricka z alternatywą waszych wilków, z dowodami na ich korupcję, ich dobrze ukrytą zakulisową władzę, która przeniknęła całą waszyngtońską strukturę – pytał Winters, tym razem 1376

ożywionym głosem. – Czy uważacie, że w takich warunkach odpowie na nasze wezwanie? Potężny czarny przedsiębiorca z powrotem skrył się w cieniu, mrużąc oczy. – Sądząc z tego wszystkiego, co wiemy.;. Tak, sądzę, że odpowie powiedział. – A ty, Margaret? – Zgadzam się z Gidem. Kendrick jest nadzwyczajnym człowiekiem. Sądzę, że ma sumienie. – Jacob? – Oczywiście, Samuelu, ale jak to zrobić? Nie mamy dokumentacji, żadnych oficjalnych papierów, nic. My przecież palimy własne notatki. Nie miałby powodu, aby nam wierzyć, nie możemy odkryć przed nim naszej organizacji, a Varak nie żyje. – Mam innego człowieka na jego miejsce. Takiego, który jeśli to będzie konieczne – załatwi to, że Evan Kendrick pozna prawdę. Całą prawdę, jeżeli jej jeszcze nie zna. Wszystkie twarze, zaskoczone, zwróciły się w jego stronę. – O czym ty, do cholery, mówisz? – zawołała Margaret. 1377

– Varak zostawił instrukcje na wypadek swojej śmierci i dałem mu słowo, że otworzę je tylko wtedy, jeśli zostanie zabity. Dotrzymałem słowa, ponieważ – prawdę mówiąc – wcale nie chciałem wiedzieć tego, o czym mógłby mi powiedzieć... Otworzyłem jego list wczoraj wieczorem, po telefonie Mitchella Paytona. – Jak sobie poradzisz z Paytonem? – spytała nagle zdenerwowana Lowell. – Jutro się z nim spotykam. Nikt z was nie musi się niczego obawiać, Payton nic o was nie wie. Albo dojdziemy do porozumienia, albo nie. Jeśli nie... Przeżyłem długie i pożyteczne życie, nie będzie to żadne poświęcenie. – Wybacz mi, Samuelu – zaczął niecierpliwie Gideon Logan – ale wszyscy mamy przed sobą takie decyzje; w przeciwnym wypadku nie siedzielibyśmy przy tym stole. Jakie instrukcje zostawił Varak? – Żeby się skontaktować z jedynym człowiekiem, który może nas oficjalnie i szczegółowo informować. Z człowiekiem, który był informatorem Varaka od samego początku, bez którego Miloś nigdy nie mógłby zrobić tego, co zrobił. Kiedy nasz Czech odkrył niezgodności w zapiskach Departamentu Stanu szesnaście miesięcy temu, gdzie zanotowano przyjście Kendricka do Departamentu, ale nie zapisano jego odej1378

ścia, Varak wiedział, gdzie ma szukać. Znalazł informatora nie tylko chętnego, lecz wręcz poświęconego sprawie... Milośa, oczywiście nie da się zastąpić, jednakże w dzisiejszych czasach wysoko rozwiniętej technologii, nasz nowy koordynator jest pośród najszybciej awansujących młodych urzędników rządowych. Nie ma w Waszyngtonie poważnego departamentu czy agencji, które by się nie ubiegały o jego usługi, a sektor prywatny oferuje mu kontrakty zarezerwowane dla byłych prezydentów i sekretarzy stanu, przynajmniej dwa razy starszych od niego. – Musi być fenomenalnym prawnikiem albo najmłodszym ekspertem do spraw zagranicznych – wtrąciła Lowell. – Nic podobnego – odparował siwy rzecznik Inver Brass. – Jest uważany za najwybitniejszego eksperta w dziedzinie nauk komputerowych w tym kraju, może w ogóle na Zachodzie. Tak się szczęśliwie dla nas złożyło, że pochodzi z dość bogatej rodziny i nie kuszą go oferty prywatnego przemysłu. Na swój sposób jest tak samo jak Miloś Varak zaangażowany w pracę dla dobra kraju... Krótko mówiąc, był jednym z nas, kiedy zrozumiał, jak został obdarzony przez 1379

naturę. Winters pochylił się nad stołem i nacisnął guzik z kości słoniowej.Proszę wejść. Ciężkie drzwi biblioteki otworzyły się i stanął w nich młody mężczyzna, który jeszcze nie przekroczył trzydziestki. Od innych, oprócz młodego wieku, odróżniał go uderzający wygląd – jakby wyszedł z pokazów reklamy luksusowej mody męskiej w eleganckim piśmie. Jednakże jego garnitur był zwyczajny, ani tani, ani szyty na miarę, po prostu porządny. Uwagę zwracała twarz o niemal idealnie greckich rysach. Powinien dać sobie spokój z komputerami – powiedział cicho Jacob Mandel. – Mam znajomych w agencji Williama Morrisa. Dadzą mu rolę w serialu telewizyjnym. Proszę, proszę wejść – przerwał Winters, kładąc dłoń na ramieniu Mandela. – I proszę się przedstawić, dobrze? Młody człowiek podszedł pewnym krokiem, choć bez wyniosłości, do zachodniego krańca stołu, obok czarnego walca, który po opuszczeniu zmieniał się w ekran. Stał przez chwilę, spoglądając na świetliste koła na stole. – To że tu jestem, poczytuję sobie za szczególny zaszczyt – oznajmił miłym głosem. – Nazywam się Gerald Bryce i jestem obecnie dyrektorem GOK w Departamencie Stanu. 1380

– GOK? – odezwał się Mandel. – Znowu jakieś skróty? Komputerowe, proszę pana.

Globalne Operacje

Kalifornijskie słońce świeciło przez szpitalne okno, gdy Khalehla powoli pozwalała Kendrickowi wysunąć się z jej objęć. Usiadła przy nim na łóżku i uśmiechnęła się blado. Oczy błyszczały jej od łez, oliwkowa cera stała się całkiem jasna. – Witaj w krainie żyjących powiedziała, ściskając go za rękę. – Ja też się cieszę – szepnął słabym głosem Kendrick, patrząc na nią. – Kiedy otworzyłem oczy, nie byłem pewien, czy to naprawdę ty, czy jestem... Czy znów stosują swoje sztuczki. – Sztuczki? – Zabrali moje ubranie... Byłem w jakichś starych sztruksowych spodniach, a potem znów miałem na sobie garnitur, ten granatowy... – Twój „łach z Kongresu”, jak go nazywasz – przerwała mu delikatnie Khalehla. – Kochanie, musisz sobie sprawić nowy garnitur. To, co zostało zdjęte z ciebie już się do niczego 1381

nie nadaje. – Ekstrawagancka z ciebie dziewczyna... Boże, żebyś wiedziała, jak to dobrze znowu cię widzieć. Myślałem, że cię więcej nie zobaczę i byłem z tego powodu potwornie wściekły. – Wiem, jak to fantastycznie widzieć ciebie. Ten hotelowy dywan został kompletnie zniszczony... Teraz odpocznij, później porozmawiamy. Dopiero się obudziłeś i lekarze... – Nie... To diabła z lekarzami, chcę wiedzieć, co się stało. Jak się ma Emilio? – Wyjdzie z tego, choć stracił jedno płuco i ma strzaskane biodro. Nie będzie mógł dobrze chodzić, ale będzie żył. – Nie musi nigdzie chodzić, będzie siedział w kapitańskim fotelu. – Co? – Nic takiego... Wyspa. Nazywa się Passage to China... – Wiemy – przerwała mu zdecydowanie Khalehla. – Skoro jesteś tak potwornie uparty, pozwól, że ja będę mówić... To co zrobiliście, ty i Carallo, było niewiarygodne... – Carallo?...Emilio? – Tak. Widziałam zdjęcia – mój Boże, jaki straszny widok! Ogień strawił 1382

wszystko, zwłaszcza po wschodniej stronie wyspy. Dom, zabudowania, nawet dok, gdzie wybuchły inne łodzie – wszystko znikło. Kiedy nadleciały helikoptery z wojskiem, wszyscy mieszkańcy byli nieprzytomni ze strachu i czekali na zachodniej plaży. Witali naszych ludzi tak, jak by byli wyzwolicielami. – Więc złapali Grinella. Khalehla spojrzała na Evana; przez chwilę milczała, a później potrząsnęła głową. – Nie, przykro mi, kochanie. – Jakim cudem? Kendrick zaczął się podnosić, krzywiąc się z bólu, jaki paraliżował mu pozszywane i zabandażowane ramię, Khalehla, bardzo delikatnie położyła go z powrotem na łóżku. – Nie mógł uciec! Nie chciało im się poszukać! – Nie musieli szukać. Meksykanie im powiedzieli. – Co? Jak? – Przyleciał hydroplan i zabrał hombre patron. – Nie rozumiem. Nie mógł się przecież z nikim porozumieć. – Niezupełnie. Nie wiedziałeś, bo skąd, że Grinell miał w piwnicy głównego domu małe, po1383

mocnicze generatory o dostatecznej mocy, aby się porozumieć ze swoimi ludźmi na lotnisku w San Felipe. Tyle się dowiedzieliśmy od meksykańskich specjalistów od transmisji. Grinell może uciec i nawet zniknąć, ale nie może się ukrywać w nieskończoność. Będziemy śledzić dalsze ślady. – Piękna aliteracja, jakby powiedział mój kat. – Co? – Nic takiego. – Przestań to powtarzać. – Przepraszam. A co z adwokatem Ardis i rejestrem, o którym ci mówiłem?Jesteśmy blisko, choć jeszcze go nie znaleźliśmy. Gdzieś się schował i nikt nie wie gdzie. Wszystkie jego telefony są na podsłuchu i prędzej czy później będzie musiał pod któryś z nich zadzwonić. Wtedy go znajdziemy. – Czy może przypuszczać, że go szukacie? – Pytanie za tysiąc punktów. Grinell mógł się porozumieć ze stałym lądem i przez San Felipe przekazać wiadomość adwokatowi Ardis. Nie wiem, po prostu nie wiem. 1384

– Manny? – spytał Evan niepewnie. – Nie miałaś pewno czasu... – Mylisz się. Nie miałam nic oprócz czasu, czasu wypełnionego rozpaczą, mówiąc dokładniej. Dzwoniłam wczoraj wieczorem do szpitala w Denver,ale pielęgniarka z jego piętra mogła mi,tylko powiedzieć, że jego stan jest bez zmian... I zdaje mi się, że mają go lekko dość.Zupełnie mnie to nie dziwi. – Kendrick zamknął oczy i powoli potrząsnął głową. – On umiera, Khalehla. Umiera i nikt nie może nic zrobić. – Wszyscy umieramy, Evan. Każdy dzień jest jednym dniem mniej z życia. To niewielkie pocieszenie, ale Manny ma ponad osiemdziesiąt lat, a poza tym jeszcze nie umarł. – Wiem – przyznał Kendrick, patrząc na jej splecione dłonie, a później na jej twarz. Jesteś piękną kobietą, wiesz? – Owszem, ujdę w tłoku. Ty też nie jesteś potworem. – Nie, tylko chodzę jak potwór. Właściwie możemy być pewni, że nasze dzieci będą ładne. – Bo ja wiem. 1385

– Zdajesz sobie sprawę, że się właśnie zgodziłaś wyjść za mnie? – Spróbuj przede mną uciec, a wtedy się przekonasz, jak sobie świetnie radzę z pistoletem. – To bardzo przyjemne. „Ach, proszę pani, chciałbym pani przedstawić moją żonę, mistrzynię w strzelaniu. Jeśliby ktoś chciał wejść nieproszony na pani przyjęcie, trafi go bezbłędnie między oczy.” – Mam także czarny pas pierwszej klasy na wypadek, gdyby broń robiła za dużo hałasu. – Fantastycznie. Już mnie nikt nie będzie więcej potrącał. Niechno tylko ktoś mnie zaczepi, spuszczę ze smyczy żonę. – Wrrrr – zawarczała Khalehla, pokazując ładne białe zęby. Później spojrzała na niego miękko swymi dużymi, ciemnymi oczyma. – Naprawdę cię kocham. Bóg jeden wie, co się może udać takim dwóm nieprzystosowanym ludziom, jak my, ale chyba możemy spróbować. – To nie będzie próba – zaprotestował Evan, obejmując ją prawą ręką – tylko całe życie. Khalehla pochyliła się i pocałowała go. Obejmowali się mocno, jak dwoje ludzi, którzy o mało co nie utracili siebie. Zadzwonił telefon. – Cholera! – zawołała Khalehla, podskakując. 1386

– Żal ci ode mnie odejść? – Ach, nie. Do diabła, nie o to chodzi. Wyraźnie zapowiedziałam, że nie wolno tu łączyć żadnych rozmów. – Podniosła słuchawkę i powiedziała ostro: – Słucham i oczekuję wyjaśnień. Jak doszło do połączenia z tym pokojem? – Wyjaśnienie, oficerze Rashad, jest względnie proste. Zmieniłem rozkazy mojego podwładnego – powiedział Mitchell Payton z Langley, w stanie Wirginia. – MJ, nie widziałeś tego człowieka! Wygląda jak wywrócona na lewą stronę Godzilla. – Jak na dorosłą kobietę, Adrienne, która sama przyznała w mojej obecności, że skończyła już trzydzieści lat, masz dziwny zwyczaj mówienia jak nastolatka... Poza tym rozmawiałem z lekarzami. Evan potrzebuje odpoczynku, musi mieć zabandażowaną kostkę i na dzieńdwa unieruchomioną nogę oraz od czasu do czasu zmieniany opatrunek na ramieniu. Gdyby nie te drobne niedogodności, mógłby wracać na pole walki. – Ależ z ciebie zimna ryba, wuju Mitch. On z trudem może coś powiedzieć. 1387

– To dlaczego z nim rozmawiasz? – Skąd wiesz? – Nie wiedziałem, właśnie się przyznałaś... Czy możemy przejść do spraw rzeczywistych, moja droga? – A Evan jest nierzeczywisty?! – Daj mi ten telefon – zażądał Kendrick, niezręcznie biorąc od niej słuchawkę. – To ja, Mitch. Co się dzieje? – Jak się masz, Evan? Chyba się głupio spytałem... – Bardzo. Odpowiedz na moje pytanie. – Adwokat Ardis Vanvlanderen jest w swoim letnim domu w górach San Jacinto. Dzwonił do biura, żeby sprawdzić co się nagrało na mechanicznej sekretarce i zdobyliśmy jego numer. Nasi ludzie są już w drodze. Powinni być na miejscu za parę minut. Na miejscu ocenią sytuację. – Ocenią? A cóż tam jest, u diabła, do oceny?! On ma ten rejestr! Zabierzcie mu! Na pewno jest tam opisana ich cała globalna struktura, każdy przeklęty handlarz bronią, z jakim mieli kontakt. Grinell mógłby się schronić u którego1388

kolwiek z nich. – Zapominasz, że Grinell ma własne możliwości ucieczki. Zakładam, że Adrienne...Khalehla ci powiedziała. – Tak, zabrał go hydroplan. I co z tego? – Jemu zależy na tym rejestrze tak samo jak nam i jestem pewien, że już się skontaktował z człowiekiem pani Vanvlanderen. Grinell nie zaryzykuje osobistego pojawienia się, lecz pośle po rejestr kogoś, komu ufa. Jeśli się dowie, że się zbliżamy, a do tego potrzeba wyłącznie jeszcze jednej osoby obserwującej dom adwokata, jakie twoim zdaniem przekaże instrukcje swojemu zaufanemu kurierowi, który ma za zadanie przewieźć rejestr do Meksyku? – Można by go zatrzymać na granicy albo na lotnisku... – W naszej obecności. Jak myślisz, co powie tej osobie? – Żeby spaliła rejestr – powiedział Kendrick cicho. – Dokładnie. – Mam nadzieję, że twoi ludzie znają się na swojej robocie. – Dwaj mężczyźni, z czego jeden chyba najlepszy, jakiego mamy. Nazywa się Gingerbread; spytaj o 1389

niego swoją przyjaciółkę. – Gingerbread? Co za kretyńskie imię? – Później, Evan – przerwał mu Payton. – Mam ci coś do powiedzenia. Dziś po południu lecę do San Diego i musimy porozmawiać. Mam nadzieję, że będziesz w stanie, bo to bardzo pilne. – Będę w stanie, ale dlaczego nie możemy porozmawiać teraz? – Ponieważ nie wiem, co mam powiedzieć... Nie jestem pewien, czy później będę wiedział, lecz przynajmniej będę wiedział coś więcej. Widzisz, za godzinę mam spotkanie z człowiekiem, wpływowym człowiekiem, który jest tobą bardzo zainteresowany – od roku. Kendrick zamknął oczy i opadł na poduszki, w przypływie nagłego osłabienia. – Należy do grupy, czy też komitetu, który nazywa się... Inver Brass. – Wiesz o nich? Tylko tyle. Nie mam pojęcia kim ani czym są, wiem tylko, że spieprzyli mi życie. Brązowy samochód, którego zakodowane rządowe tablice rejestracyjne oznaczały Centralną Agencję Wywiadowczą, przejechał przez imponującą 1390

bramę posiadłości w Chesapeake Bay i podjechał kolistym podjazdem do gładkich kamiennych stopni. Wysoki mężczyzna, który pod rozpiętym płaszczem przeciwdeszczowym miał koszulę i wymięty garnitur – nie zdejmowane od trzech dni – wysiadł z tyłu samochodu i wszedł powoli po schodach prowadzących do wielkich drzwi frontowych. Wzdrygnął się z lekka w zimnym porannym powietrzu zachmurzonego dnia, zapowiadającego śnieg – śnieg na święta, pomyślał Payton. Była wigilia Bożego Narodzenia, dla dyrektora Akcji Specjalnych dzień jak co dzień, a przecież tego dnia bał się z powodu czekającego go spotkania. Oddałby kilka lat życia za to, aby to spotkanie nie doszło do skutku. Podczas swojej długiej kariery robił wiele rzeczy, od których żółć przelewała mu się w żołądku, najwięcej jednak zdrowia kosztowało go zawsze niszczenie porządnych i uczciwych ludzi. Tego dnia miał zniszczyć takiego właśnie człowieka i sam siebie za to nienawidził, a przecież nie było innego wyjścia. Istniało wyższe dobro, wyższa moralność, które były zapisane w kodeksie prawnym przyzwoitego narodu. Pogwałcenie tych praw byłoby zaprzeczeniem przyzwoitości. Zadzwonił do drzwi. Służąca przeprowadziła Paytona 1391

przez wielki salon z widokiem na zatokę do kolejnych okazałych drzwi. Otworzyła je i dyrektor wszedł do niezwykłej biblioteki, usiłując ogarnąć wszystko, co rejestrowały jego oczy. Olbrzymia konsola zajmowała całą ścianę po lewej stronie, wyposażona w monitory telewizyjne, wskazówki i urządzenia projekcyjne; po prawej stronie miał opuszczony srebrny ekran i palący się piec w rogu; naprzeciwko były katedralne okna, a przed nim – duży okrągły stół. Samuel Winters podniósł się z krzesła stojącego pod ścianą zabudowaną wyszukanymi urządzeniami elektronicznymi. – Długo na to czekałem, MJ – czy mogę tak do pana mówić? – spytał światowej sławy historyk. – Jeśli sobie dobrze przypominam, wszyscy mówią do pana MJ. – Naturalnie, doktorze Winters. Podali sobie dłonie i siedemdziesięcioletni naukowiec rozłożył ręce gestem obejmującym cały pokój. – Chciałem, żeby pan to wszystko zobaczył. Żeby pan wiedział, że trzymamy palec na pulsie świata – jednakże nie dla osobistych zysków, musi pan to zrozumieć. 1392

– Rozumiem. Kim są ci inni? – Proszę usiąść. – Winters wskazał krzesło naprzeciwko swojego, po drugiej stronie okrągłego stołu. – Oczywiście, proszę zdjąć płaszcz. Kiedy jest się w moim wieku, wszystkie pokoje stają się za zimne. – Jeśli nie ma pan nic przeciwko temu, zostanę w płaszczu. Nasza konferencja nie potrwa długo. – Jest pan pewien? – Całkowicie – odparł Payton, siadając. – Cóż – powiedział Winters cicho, ale dobitnie, podchodząc do swego krzesła – tylko niezwykły intelekt określa swoją pozycję, nie biorąc pod uwagę parametrów dyskusji. A panu nie da się odmówić intelektu, MJ. – Dziękuję za szczery, jeżeli nawet nieco protekcjonalny komplement. – To raczej wrogie podejście, prawda? – Nie bardziej niż pańska decyzja podjęta w imieniu całego narodu o tym, kto powinien rządzić krajem. – To jest właściwy człowiek, we właściwym czasie i z jak najbardziej wła1393

ściwych powodów. – Zgadzam się z panem absolutnie. Chodzi mi tylko o sposób załatwienia sprawy. Kiedy się wyzwala przestępczą siłę w celu osiągnięcia jakiegoś celu, nie da się przewidzieć konsekwencji. – Inni też tak robią. Nawet w tej chwili. – Nie daje to panu żadnych praw. Niech ich pan ujawni, jeśli pan potrafi, a jestem pewien, że tak jest, znając pańskie możliwości, ale niech ich pan nie naśladuje. – To jest sofistyka! Żyjemy w świecie zwierząt, w politycznie zorientowanym świecie zdominowanym przez drapieżniki. – Nie musimy sami stać się drapieżnikami, aby z nimi walczyć... Ujawniać, nie naśladować. – Zanim to się rozejdzie, zanim choćby kilka osób zrozumie, co się dzieje, brutalne stada stratują nas na śmierć. Oni zmieniają zasady, zmieniają prawo. Są nietykalni. – Z całym szacunkiem nie zgadzam się, doktorze Winters. – Niech pan weźmie Trzecią Rzeszę! 1394

– Niech pan pomyśli, co się z nią stało. Niech pan weźmie Wielką Kartę Swobód, niech pan spojrzy na tyranię dworu francuskiego za panowania Ludwika XVI, na brutalność carów, na litość boską, niech pan sobie przypomni Filadelfię w roku 1787! Konstytucja, doktorze! Naród reaguje bardzo szybko na ucisk i nadużycie władzy! – Niech pan to powie obywatelom Związku Radzieckiego! – Szach i mat! Ale niech pan nie usiłuje wyjaśniać tego dysydentom i ludziom z podziemia, którzy każdego dnia coraz wyraźniej ukazują światu ciemne zakątki kremlowskiej polityki. Oni stwarzają tę różnicę. – Nadużycia! – zawołał Winters. – Wszędzie na tej biednej, przeklętej planecie są jakieś nadużycia. W końcu wszystko wybuchnie. – Nie jeśli rozsądni ludzie będą ujawniać nadużycia i nie przyłączą się do histerii. Wasza sprawa może być słuszna, ale wasze nadużycie polega na pogwałceniu prawa – pisanego i nie pisanego – i spowodowało śmierć niewinnych mężczyzn i kobiet, ponieważ uważacie, że jesteście ponad prawem tej ziemi. Zamiast powiedzieć narodowi, czego się dowiedzieliście, postanowiliście narodem manipulować. 1395

– Taka jest pana opinia? – Tak. Kim są inni w Inver Brass? – Zna pan tę nazwę? – Kim oni są? – Ode mnie się pan tego nigdy nie dowie. – Znajdziemy ich... W końcu. A teraz dla zaspokojenia mojej osobistej ciekawości niech mi pan powie, gdzie ta organizacja powstała. Jeżeli nie chce pan odpowiedzieć, nie ma sprawy. – Ależ chętnie panu powiem. – Ręce starego historyka drżały tak bardzo, że musiał spleść je mocno, na stole. – Kilka dziesiątków lat temu organizacja Inver Brass narodziła się z chaosu, kiedy naród był rozdarty, na skraju wyniszczenia. Było to w kulminacyjnym momencie wielkiej depresji; kraj zamarł, a wszędzie wybuchały gwałty i przemoc. Głodnych ludzi nie obchodzą puste slogany i puste obietnice, a ludzie czynni zawodowo, którzy nie z własnej woli stracili godność dostają szału... Organizację stworzyła mała grupka niesłychanie bogatych, wpływowych ludzi, którzy poszli za radą takich jak finansista Bernard Baruch i 1396

których nie dotknął upadek gospodarczy. Byli to również ludzie o świadomości społecznej, którzy wykorzystali swoje możliwości w sposób praktyczny. Hamowali wybuchy i przejawy gwałtu nie tylko przy pomocy zastrzyków kapitału i dostaw do zagrożonych rejonów, lecz także przez dyskretne przeprowadzanie przez Kongres ustaw, które mogły pomóc. Te tradycje kontynuujemy. – Czyżby? – spytał cicho Payton, przyglądając się staremu człowiekowi zimnym wzrokiem. – Tak! – z przekonaniem powiedział Winters. – Inver Brass... Co to znaczy? – To jest nazwa małego błotnistego jeziora w górach Szkocji, którego nie ma na żadnej mapie. Zaproponował ją pierwszy rzecznik organizacji, bankier szkockiego pochodzenia, który rozumiał, że muszą działać w tajemnicy. – To znaczy bez odpowiedzialności przed nikim? – Jeszcze raz powtarzam – nie szukamy korzyści dla siebie. – Więc po co tajemnica? – Jest konieczna. Wprawdzie nasze decyzje podejmowane są obiektywnie dla 1397

dobra kraju, ale nie zawsze są to decyzje przyjemne czy, w oczach wielu ludzi, nawet możliwe do uzasadnienia. A przecież były podejmowane dla dobra narodu. – Nawet możliwe do uzasadnienia? – powtórzył Payton, zaskoczony tym, co usłyszał. – Wyjaśnię to na przykładzie. Lata temu nasi bezpośredni poprzednicy mieli do czynienia z tyranem rządowym, który wyobrażał sobie, że zmieni prawo w tym kraju. Nazywał się John Edgar Hoover, olbrzym, który na starość dostał obsesji, stracił możliwość racjonalnego myślenia i szantażował prezydentów i senatorów – przyzwoitych ludzi – na podstawie informacji ze swoich dawnych kartotek, w których przeważały plotki i pomówienia. Inver Brass musiała go wyeliminować zanim zdołał powalić na kolana cały rząd. A później zjawił się młody pisarz, Peter Chancellor, który prawie nas zdemaskował. To on i jego przeklęty rękopis spowodowały ówczesną śmierć Inver Brass – ale nie zapobiegły jej zmartwychwstaniu. – Och, mój Boże! – zawołał dyrektor Akcji Specjalnych. – Dobro i zło, kreowane wyłącznie przez was, wyroki wydawane tylko 1398

przez was. Co za arogancja!To niesprawiedliwe! Nie było innego wyjścia. Nie ma pan racji! – To prawda. – Payton wstał, odsuwając krzesło. – Nie mam nic więcej do dodania. Wychodzę. – Co pan zrobi? – To, co muszę. Przygotuję sprawozdanie dla prezydenta, dla prokuratora generalnego i dla komitetów Kongresu. Takie jest prawo... Jest pan skończony, doktorze. I proszę mnie nie odprowadzać, sam wyjdę. Payton wyszedł na szare zimne powietrze. Oddychał głęboko, starając się napełnić płuca, ale nie mógł tego zrobić. Tyle było zmęczenia, smutku i żalu w tę Wigilię. Zaczął schodzić po schodach, kiedy nagle rozległ się głośny wystrzał. Kierowca Paytona wyskoczył z samochodu i przykucnął na podjeździe, trzymając swój pistolet dwoma rękami. MJ powoli pokręcił głową i szedł dalej do tylnych drzwi samochodu. Był wykończony. Nie miał już zapasów energii, do których mógłby sięgnąć; jego wyczerpanie było całkowite. Nie musiał już teraz lecieć do Kalifornii. Inver Brass się skończyła, jej przywódca sam się zabił. Bez osobowości i autorytetu 1399

Samuela Wintersa organizacja znajdzie się w rozsypce, a sposób w jaki umarł powinien być przestrogą dla pozostałych... Evan Kendrick? Trzeba mu opowiedzieć całą historię, wszystkie jej aspekty. Niech podejmie decyzję. Lecz to może zaczekać – przynajmniej jeden dzień. Wszystko o czym mógł teraz myśleć MJ, kiedy kierowca otwierał mu drzwi, to było marzenie o powrocie do domu, wypiciu większej, niż należy, ilości drinków i o śnie. – Proszę pana – odezwał się kierowca. – Był przekaz szyfrowy przez radio. Numer pięć. – Jaka wiadomość? – „Kontakt z San Jacinto. Pilne.” – Proszę wracać do Langley. – Tak jest. – Och, na wypadek, gdybym później zapomniał – wesołych świąt. – Dziękuję panu.

Rozdział 44 1400

– Będziemy do niego zaglądać przynajmniej co godzinę, panno Rashad – powiedziała siedząca w recepcji pielęgniarka w średnim wieku. – Niech pani będzie o to spokojna... Czy wie pani, że prezydent osobiście dzwonił dziś po południu do kongresmana? – Tak, byłam przy tym. A propos telefonów, do jego pokoju nie wolno przełączać żadnych rozmów. – Oczywiście. Tu jest ta kartka, której odbitkę dostała każda telefonistka w centrali. Wszystkie rozmowy mają być przełączane do pani w Westlake Hotel. – Zgadza się. Dziękuję za wszystko. – Taka szkoda, prawda? Wigilia Bożego Narodzenia, a on zamiast bawić się z przyjaciółmi i śpiewać kolędy leży pokiereszowany w szpitalu, a pani będzie sama siedzieć w hotelu. – Coś pani powiem, siostro. To, że on jest w szpitalu i żyje, to dla mnie najlepsza wigilia, jakiej się mogłam spodziewać. – Wiem, moja droga. Widziałam was razem. – Proszę się nim zająć. Ja muszę się trochę przespać, bo inaczej jutro rano nie 1401

będę dla niego dobrym prezentem. – Jest naszym najważniejszym pacjentem. A pani, młoda damo, niech dobrze wypocznie. Jest pani dość wymizerowana i mówię to jako pielęgniarka. – Wiem, muszę wyglądać strasznie. – Chciałabym i ja tak strasznie czasem wyglądać. – Jest pani bardzo miła – powiedziała Khalehla i z sympatią uścisnęła dłoń pielęgniarki. – Dobranoc. Do jutra. – Wesołych świąt, kochanie. – Dziękuję. I wzajemnie. Rashad przeszła białym korytarzem do windy i nacisnęła dolny przycisk. Miała zamiar naprawdę się wyspać. Podczas ostatnich czterdziestu ośmiu godzin nie zmrużyła oka, oprócz dwudziestu minut, kiedy oboje z Evanem zdrzemnęli się na krótko. Gorący prysznic, ciepły posiłek do pokoju i łóżko – taki ma plan na dzisiejszy wieczór. Rano pójdzie do jednego z domów towarowych, otwartego w święta dla tych, którzy zapomnieli o prezencie dla kogoś i kupi parę upominków dla jej... przyszłego? Mój Boże, pomyślała, dla mojego narzeczonego. Naprawdę! To mimo wszystko zabawne, jak Boże 1402

Narodzenie wydobywa na powierzchnię łagodniejsze, sympatyczniejsze cechy ludzkiej natury, niezależnie od rasy czy wiary. Na przykład, ta pielęgniarka. Przypuszczalnie była samotną, zbyt grubą kobietą z nalaną twarzą, której nikt nie wybrałby na plakat propagandowy. A jednak starała się być ciepła i serdeczna. Powiedziała, że wie, jak Khalehla się czuje, bo widziała ich razem. Choć tak nie było. Khalehla pamiętała każdą osobę, która wchodziła do pokoju Evana i tej pielęgniarki nie było między nimi. Uprzejmość, otwarcie na innych ludzi – niezależnie od określenia to był nastrój Bożego Narodzenia. A jej mężczyźnie nic nie grozi. Drzwi od windy otworzyły się i weszła do środka z poczuciem bezpieczeństwa, ciepła i uprzejmości. Kendrick otworzył oczy w całkowitej ciemności. Coś go obudziło... Co to było? Drzwi do jego pokoju... Tak, oczywiście, to drzwi. Khalehla powiedziała mu, że przez całą noc będą do niego zaglądać. Niby gdzie miałby się, według niej, wybrać? Na dancing? Położył się z powrotem na poduszce, głęboko oddychając, kompletnie bez sił i energii... Nie. To nie drzwi go obudziły, lecz czyjaś 1403

obecność. Ktoś był tu, w pokoju. Powoli, centymetr po centymetrze, przekręcił głowę na poduszce. W ciemności widniała niewyraźna biała plama, bez góry i dołu, po prostu kawałek białej przestrzeni w ciemności.Kto to? – spytał, z trudem wydobywając z siebie głos. – Kto tu jest? Cisza.Kim, do diabła, jesteś? Czego chcesz? Nagle biała masa wyszła z ciemności i uderzyła go w twarz. Poduszka. Nie mógł oddychać! Uniósł prawą rękę, starając się odepchnąć mocne ramię, po czym dłonią dotknął twarzy, miękkiej twarzy, a później włosów... kobiety! Szarpnął z całej siły za kosmyk włosów, turlając się na prawo od łóżka, pociągając za sobą na podłogę swojego napastnika. Puścił włosy i walił pięścią w twarz pod sobą; ramię bolało go potwornie, szwy puściły, krew przesiąkała przez bandaże. Usiłował krzyknąć, ale udało mu się wydobyć z siebie ochrypły jęk. Ciężka kobieta rozorała mu ostrymi paznokciami skórę szyi, przesunęła palce do oczu, drapiąc mu powieki i czoło. Rzucił się do góry, wyrywając z jej uścisku, i uderzył w ścianę. Ból był nie do zniesienia. Skoczył do drzwi, ale ona była tuż za nim, odpychając go na łóżko. Jego ręka zawadziła o karafkę z wodą na stoliku. Złapał ją i, znów się obracając, zamachnął się i uderzył w tę głowę, w 1404

tę oszalałą twarz pochyloną nad nim. Kobieta była ogłuszona; skoczył do przodu, walnął w nią prawym ramieniem, odrzucając ją na ścianę, a potem jednym szarpnięciem otworzył drzwi na korytarz. Biały sterylny korytarz był słabo oświetlony szarym światłem, tylko przy biurku, w połowie korytarza, świeciła się jasna lampka. Znów spróbował krzyknąć.Help...! Ratunku! Słów nie było; z jego ust wydobyły się tylko gardłowe, stłumione dźwięki. Spuchnięta kostka i uszkodzona noga nie na wiele mu się przydawały. Gdzie są wszyscy? Na korytarzu, ani za biurkiem nie było nikogo! Po chwili w drzwiach na drugim końcu korytarza pojawiły się dwie pielęgniarki. Podniósł prawą rękę, machając nią gwałtownie i wreszcie mógł zawołać: – Ratunku! – O, mój Boże! – krzyknęła jedna z kobiet, gdy tymczasem obie pędziły wjego stronę. Jednocześnie Kendrick usłyszał jeszcze jedną parę biegnących stóp. Odwrócił się i mógł się jedynie bezradnie przyglądać, jak gruba, muskularna pielęgniarka wybiegła z jego pokoju i skoczyła do drzwi, nad którymi czerwonymi literami świecił się napis: WYJŚCIE. Ramieniem pchnęła je i znikła. 1405

– Wezwij lekarza dyżurnego! – zawołała siostra, która dobiegła do niego pierwsza. – Szybko! On cały krwawi! – Chyba lepiej zadzwonię po tę Rashad – powiedziała druga pielęgniarka, podchodząc do biurka. – Mieliśmy ją zawiadamiać o każdej zmianie sytuacji. – Nie! – wrzasnął Evan, nareszcie swym potężnym, choć pozbawionym tchu, głosem. – Dajcie jej spokój! – Ale... – Proszę mnie posłuchać. Nie dzwońcie do niej! Nie spała od dwóch czy trzech dni. Sprowadźcie lekarza i pomóżcie mi dojść do pokoju... A potem będę musiał zadzwonić. Czterdzieści pięć minut później Kendrick, z założonymi ponownie szwami, z umytą twarzą i szyją, usiadł na łóżku z telefonem na kolanach i wykręcił pewien numer w Waszyngtonie, który znał na pamięć. Mimo zawziętych sprzeciwów nie pozwolił lekarzowi ani pielęgniarkom wezwać żandarmerii ani nawet szpitalnych strażników. Okazało się, że nikt z personelu na tym piętrze niczego nie wiedział o grubej pielęgniarce. Tego popołudnia została służbowo przeniesiona z wojskowego szpitala w Pensacoli na Florydzie, 1406

pod najwyraźniej fałszywym nazwiskiem. Wysoko wykwalifikowane pielęgniarki były pożądanym dodatkiem na każdym oddziale, nikt nie kwestionował jej przybycia i nikt by jej nie zatrzymał wychodzącej ze szpitala. Dopóki cały obraz nie stanie się wyraźniejszy, nie będzie oficjalnego dochodzenia, które spowodowałoby przedostanie się wiadomości do prasy i telewizji. Nadal obowiązywało pełne zaciemnienie. – Przepraszam, że cię budzę, Mitch... – Evan? – Lepiej, żebyś wiedział, co się stało. Kendrick opisał horror, jaki niedawno przeżył i powiedział o swojej decyzji unikania na razie policji, zarówno cywilnej, jak i wojskowej. – Może się mylę, ale uważam, że jak się już znalazła za drzwiami, nie było szansy, aby ją odnaleźć, natomiast istniały duże szansę, że cała sprawa trafi na pierwsze strony gazet. – Miałeś rację powiedział szybko Payton. – Była wynajętym pistoletem... – Poduszką – poprawił go Evan. 1407

– Narzędziem równie śmiertelnym, gdybyś się nie obudził. Faktem jest, że wynajęci zabójcy planują naprzód i zazwyczaj mają przygotowane różne możliwości i tyle samo zmian ubrania. Postąpiłeś słusznie. – Kto ją wynajął, Mitch? – To chyba oczywiste. Grinell. Odkąd wydostał się z wyspy, jest bardzo zapracowany. – Co to znaczy? Khalehla nic mi nie mówiła. – Khalehla, jak ją nazywasz, nie wie. Ma dość zmartwień z tobą. Jak przyjęła nocny wypadek? – O niczym nie wie. Nie pozwoliłem jej zawiadomić. – Będzie wściekła. – Ale przynajmniej trochę się prześpi. Co z tym Grinellem? – Adwokat Ardis Vanvlanderen nie żyje, a rejestr znikł. Ludzie Grinella byli pierwsi w San Jacinto. – Niech to szlag! – krzyknął Kendrick. Już go nie znajdziemy! – Tak by się zdawało, ale jest coś, co nie całkiem pasuje... Pamiętasz, jak ci mówiłem, że 1408

Grinell, aby się dowiedzieć, że nadchodzimy, potrzebował kogoś, kto by obserwował dom prokuratora? – Jasne. – Gingerbread go znalazł. – I? – Jeśli przechwycili ten rejestr, to po co wystawili czujkę? Niepotrzebne ryzyko. – Zmuście tego obserwatora, żeby powiedział! Nafaszerujcie go, już to robiliście. – Gingerbread uważa, że nie. – Dlaczego? – Z dwóch powodów. Po pierwsze, to może być bardzo podrzędny obserwator, który niczego nie wie; po drugie – Gingerbread chce go śledzić. – Chcesz powiedzieć, że ten Gingerbread znalazł obserwatora, ale obserwator o tym nie wie? – Mówiłem ci, że jest dobry. Człowiek Grinella nie wie nawet, że znaleźliśmy 1409

martwego adwokata. Wszystko, co widział to firmowa ciężarówka i dwóch ogrodników w kombinezonach, którzy strzygli trawnik. – Ale jeśli obserwator ma taką niską rangę, czego dowie się Gingerbread Jezu, co,za kretyńskie nazwisko jeśli będzie go śledził? – Powiedziałem, że to może być podrzędny obserwator, który ma tylko podany numer telefonu do okresowych kontaktów. Z drugiej strony nie musi tak być. Jeśli ma wysoką rangę, zaprowadzi nas do innych. – Na litość boską, Mitch, nafaszeruj go i dowiedz się. – Nie słuchasz tego, co mówię, Evan. Telefoniczne kontakty okresowe muszą się odbywać w określonych terminach. Jeśli schemat zostaje przerwany, Grinell dostaje cynk. – Wszyscy macie nie po kolei w głowie – stwierdził wyczerpany i rozdrażniony Kendrick. – Wcale nam z tym nie jest łatwiej... Przypilnuję, żeby ci pod drzwiami postawili paru chłopców z żandarmerii. Postaraj się trochę odpocząć. – A ty? Powiedziałeś, że nie możesz tu przylecieć i teraz już rozumiem dla1410

czego, ale jesteś jeszcze w biurze, prawda? – Tak, czekam na wiadomość od Gingerbreada. Z biura mogę działać szybciej. – Nie chcesz mi opowiedzieć o twoim spotkaniu wczoraj rano z facetem z Inver Brass? – Może jutro. To już nie jest pilne. Bez niego nie ma Inver Brass. – Bez niego? – Zabił się... Wesołych świąt, kongresmanie. Khalehla Rashad rzuciła na podłogę paczki, które trzymała w rękach i podbiegając do łóżka krzyknęła: – Co się stało? – Opieka lekarska jest do dupy – odparł Evan. – To nie jest śmieszne! .. Za drzwiami stoją wartownicy, a na dole, kiedy powiedziałam, że idę do ciebie, bardzo dokładnie sprawdzili moje dokumenty. Co się stało? Z grubsza jej opowiedział, nie wspominając jednak o ponownym zakładaniu szwów i krwi na korytarzu. 1411

– Mitch uważa, że dobrze zrobiłem. – Zabiję go! Powinien był do mnie zadzwonić! – To dziś nie wyglądałabyś tak ładnie. Cienie pod oczami trochę ci przejaśniały. Spałaś. – Dwanaście godzin – przyznała, siadając na brzegu łóżka. – Ta słodka, okrągła pielęgniarka? Nie mogę w to uwierzyć.Przydałaby mi się twoja umiejętność wschodnich sztuk walki. Rzadko kogoś biję, a kobiet – prawie nigdy, oprócz prostytutek, które zawyżają cenę.Na przyszłość nigdy nie wezmę od ciebie pieniędzy... Och, Boże, Evan, wiedziałam, że powinnam była wymusić większy pokój z dwoma łóżkami i zostać tu z tobą! – Nie bądź za bardzo opiekuńcza, mała. Pamiętaj, że to ja jestem mężczyzną. – A ty pamiętaj, że jak nas ktoś kiedyś napadnie, wszystko zostawiasz mnie, dobrze? – No, i tyle mi zostało z męskiej dumy... Proszę bardzo, karm mnie czekoladkami i pój szampanem, a w przerwach walcz z bandziorami. – Tylko mężczyzna potrafi tak żartować – powiedziała Rashad, schylając się i 1412

całując go. – Mój problem polega na tym, że cię okropnie kocham. – Mój nie. Znów się pocałowali i oczywiście zadzwonił telefon.Nie wrzeszcz! – nakazał jej. – To pewno Mitch. To był Mitch. – Przełom! – wykrzyknął dyrektor Akcji Specjalnych z Langley, w stanie Virginia. – Czy Evan ci mówił? O Grinellu? – Nie, nic mi nie mówił. – Daj mi go, później ci wytłumaczy... – Dlaczego do mnie nie zadzwoniłeś w nocy, albo dziś rano? – Daj mi go! Tak jest. – O co chodzi, Mitch? – Udało się! – Gingerbread? – Wyobraź sobie, że nie. Zupełnie inne źródło. W tym interesie szuka się zwariowanych rzeczy i czasami sie je znajduje. Posłaliśmy człowieka do biura adwokata pani Vanvlanderen z fałszywym papierem zezwalającym mu na dostęp do dokumentów świętej pamięci szefa personelu wiceprezydenta. Pod 1413

nieobecność szefa sekretarka nie chciała nikomu udostępnić tych dokumentów i zadzwoniła do domu w San Jacinto. Wiedząc, że nikt nie podniesie słuchawki nasz człowiek kręcił się tam przez parę godzin, odgrywając wściekłego urzędnika z Waszyngtonu z rozkazami z Narodowej Rady Bezpieczeństwa, podczas gdy sekretarka cały czas usiłowała dodzwonić się do szefa. Podobno była autentycznie zdenerwowana – szef miał być w San Jacinto przez cały dzień na konferencji z ważnymi klientami... Nie wiem, nie chcę wiedzieć i nic mnie to nie obchodzi, czy z przejęcia, czy w samoobronie wygadała się, że nasz człowiek prawdopodobnie chce zabrać te wszystkie poufne papiery, które skopiowała, ale i tak by ich nie mógł wziąć, bo są zamknięte w sejfie bankowym. – Trafiony! – powiedział cicho Evan, krzycząc w duchu z radości. – Owszem. Nawet opisała rejestr. Nasz sprytny prokurator miał zamiar sprzedać go Grinellowi, a później szantażować go kopią. Obserwator Grinella znajdował się tam z czystej ciekawości, a rejestr w ciągu godziny będzie w naszych rękach. – Dostań go, Mitch i złam kod! Szukaj człowieka, który nazywa się Hamendi, Abdel Hamendi. 1414

– Handlarz bronią – powiedział wyraźnie Payton. – Fotografie w apartamencie Vanvlanderenów: Lozanna, Amsterdam. – Dokładnie ten. Oczywiście nie będzie występował pod swoim nazwiskiem, ale prześledźcie drogę pieniędzy, transfery w Genewie i w Zurychu, Gemeinschaft Bank w Zurychu. – Oczywiście. – Jest jeszcze coś, Mitch. Wyczyśćmy całość najlepiej, jak potrafimy. Taki facet jak Hamendi dostarcza broń wszystkim fanatycznym ugrupowaniom, jakie uda mu się znaleźć, a one zabijają się nawzajem bronią, którą im sprzedał. Potem szuka innych morderców, tych w garniturach po tysiąc dolarów, siedzących w bogato urządzonych biurach, którzy zajmują się wyłącznie pieniędzmi i wciąga ich w swoją siatkę... Produkcja wzrasta dziesięciokrotnie, później dwudziestokrotnie, jest coraz więcej zabijania, coraz więcej powodów, coraz więcej ugrupowań, którym trzeba sprzedać broń... Złapmy go, Mitch. Dajmy części tego pieprzonego świata szansę oddechu – bez jego dostaw. – To trudne zadanie, Evan. 1415

– Daj mi parę tygodni na wykurowanie się, a potem wyślij mnie z powrotem do Omanu. – Co? – Kupię od Hamendiego taką ilość broni, o jakiej nawet nie marzył.. Minęło szesnaście dni. Boże Narodzenie wspominali ze zgrozą, Nowy Rok przywitali ostrożnie, podejrzliwie. Czwartego dnia Evan odwiedził Emilio Carallo i dał mu zdjęcie świetnego, nowego kutra rybackiego, razem z aktem własności, opłaconym kursem na licencję kapitańską, książeczką czekową i gwarancją, że nikt z wyspy Passage to China nie będzie mu zawracał głowy w El Descanso. Była to prawda; z wybranych członków rządu w rządzie, którzy uprzednio konferowali na tej rządowej wyspie, nikt nie chciał przyjąć tego do wiadomości. Natomiast naradzali się z całymi tabunami prawników, a wielu po prostu uciekło z kraju. Nie interesował ich rybakkaleka w El Descanso. Interesowało ich ocalenie życia i majątków. Ósmego dnia wielka fala ruszyła z Chicago i przetoczyła się przez środkowy Zachód. Zaczęło się od czterech niezależnych dzienników wychodzących w promieniu około stu kilometrów, które w 1416

artykułach redakcyjnych proponowały kandydaturę członka Kongresu, Evana Kendricka, do nominacji na wiceprezydenta. W ciągu trzech dni dołączyły do nich trzy następne dzienniki oraz sześć stacji telewizyjnych, będących własnością pięciu gazet. Propozycje przerodziły się w poparcie. Od Nowego Jorku do Los Angeles, od Bismarck do Houston, od Bostonu do Miami wspólnota największych środków przekazu zaczęła studiować ten pomysł, a wydawcy „Time'a” i „Newsweeka” zwołali pilne narady. Kendricka przeniesiono do odosobnionego skrzydła szpitala wojskowego, a jego nazwisko usunięto ze spisu pacjentów. W Waszyngtonie Annie Mulcahy O'Reilly i personel informowali setki dzwoniących, że przedstawiciel stanu Kolorado przebywa poza krajem i nie może zabrać głosu. Jedenastego dnia kongresman i jego pani wrócili do Mesa Verde, gdzie, ku swemu zaskoczeniu, znaleźli Emmanuela Weingrassa z niewielkim zbiornikiem tlenu, przyczepionym do boku, na wypadek zakłóceń oddechu. Manny dyrygował armią stolarzy reperujących dom. Poruszał się wolniej i często siadał, ale choroba nie miała wpływu na jego odwieczną wybuchowość. To był pewnik; jedyną okazją, kiedy zniżał głos, były rozmowy z Khalehlą – jego 1417

„cudowną nową córką, wartą znacznie więcej niż ten próżniak, co tu się stale kręci”. Piętnastego dnia Mitchell Payton, pracując razem z młodym geniuszem komputerowym, którego wypożyczył od Franka Swanna, złamał szyfr rejestru Grinella – biblii rządu w rządzie. Pracując przez całą noc, z Geraldem Bryce przy klawiaturze, dwaj mężczyźni przygotowali sprawozdanie dla prezydenta, Langforda Jenningsa, który powiedział im dokładnie, ile mają zrobić wydruków. Zanim zniszczono dyskietkę, z drukarki wysunął się jeden dodatkowy wydruk, ale MJ o tym nie wiedział. Jeden po drugim, wielkie samochody podjeżdżały w nocy, nie pod zaciemnioną posiadłość nad Chesapeake Bay, lecz pod południowy portal Białego Domu. Strażnicy eskortowali pasażerów do Owalnego Gabinetu prezydenta Stanów Zjednoczonych. Langford Jennings siedział za biurkiem, z nogami na ulubionej pufie po lewej stronie krzesła i kiwnięciem głowy witał każdego wchodzącego – oprócz jednego. Na wiceprezydenta Orsona Bollingera spojrzał tylko z pogardą. Krzesła ustawiono w półkole przed biurkiem. Pośród zaproszonych, z których każdy trzymał w ręce brązową kopertę, znajdowali się przywódcy większości i mniejszości obu izb Kongresu, 1418

Sekretarz Stanu, Sekretarz Obrony, dyrektorzy CIA i NSA, członkowie organizacji skupiającej szefów personelu, Prokurator Generalny i Mitchell Jarvis Payton z Akcji Specjalnych, CIA. Wszyscy usiedli i czekali w milczeniu. Czekanie nie trwało długo. – Jesteśmy w wielkiej kupie gówna – zaczął prezydent Stanów Zjednoczonych. – Niech mnie szlag trafi, jeśli wiem, jak to się stało, ale dziś wieczorem chcę znać odpowiedzi na parę pytań albo kilku ludzi w tym mieście spędzi następne dwadzieścia lat w kiciu. Jasne?. Część osób skinęła głowami potakująco, ale spora ilość miała zastrzeżenia; rozgniewane twarze i głosy wyrażały swoje oburzenie aluzjami prezydenta. – Cisza! – zawołał Jennings. – Chcę, żeby wszyscy dokładnie zrozumieli podstawowe zasady. Każdy z was otrzymał i przypuszczalnie przeczytał sprawozdanie przygotowane przez pana Paytona. Wszyscy przynieśliście je ze sobą i – znów zakładam – nikt, zgodnie z rozkazem, nie wykonał dodatkowych kopii. Czy to, co mówię, się zgadza? – Proszę odpowiadać po kolei, zaczynając od Prokuratora Generalnego z mojej lewej strony. Każdy z zebranych powtórzył 1419

gest i słowa głównego przedstawiciela sprawiedliwości. Każdy podniósł do góry brązową kopertę i powiedział: – Żadnych kopii, panie prezydencie. – Dobrze. Jennings zdjął nogi z pufy i pochylił się do przodu, opierając ręce na biurku.Koperty są ponumerowane i jest ich tyle, ile osób w tym pokoju. Ponadto pozostaną w tym pokoju, kiedy wyjdziecie. Zrozumiano? Kiwnięcia głowami i potwierdzające mruknięcia. – Dobrze... Nie muszę wam mówić, że informacje zawarte na tych stronach są równie groźne, co niewiarygodne. Sieć złodziei, morderców i ludzkiego śmiecia, którzy wynajęli morderców i opłacili usługi terrorystów. Masakra w Fairfax, w Kolorado i – mój Boże – na Cyprze, gdzie człowiek wart pięciu takich jak wy bękartów, został wysadzony w powietrze z całą delegacją... To litania zbrodni; sal konferencyjnych w całym kraju, gdzie ustalano ceny z ogromnymi zyskami, kupując wpływy we wszystkich strukturach rządu, zmieniając przemysł obrony narodowej w wór ze szmalem, który może mieć każdy. Jest to również litania oszustw, nielegalnych transakcji z handlarzami broni na całym świecie, kłam1420

liwych zeznań przed komitetami kontroli zbrojeń, kupowania licencji na eksport, zmienianie celów nie przyjętych ładunków. Jezu, ależ to pieprzony bałagan! I każdy z was miał w tym swój udział. Czy ktoś ma jakieś zastrzeżenia? – Panie prezydencie... – Panie prezydencie! – Spędziłem trzydzieści lat w wojsku i nikt się nigdy nie ośmielił... – A ja się ośmielam! – ryknął Jennings. – I kim pan w ogóle jest, żeby mi mówić, czego nie mogę zrobić? Coś jeszcze? – Tak, panie prezydencie – odezwał się sekretarz obrony. – Mówiąc językiem pana prezydenta, nie mam pojęcia, do czego konkretnie robi pan, kurwa, aluzje i zgłaszam protest wobec pańskich insynuacji.Konkretnie? Insynuacje? Odpieprz się, Mac, i przeczytaj te liczby! Trzy miliony dolarów za czołg, którego koszt produkcji oceniono mniej więcej na milion? Trzydzieści milionów za samolot myśliwski, który jest tak przeładowany urządzeniami Pentagonu, że nie może spełniać swoich zadań, więc wraca z powrotem na deski projektantów i znów dziesięć milionów za każdą maszynę? Zapomnij o deskach klozetowych i klu1421

czach maszynowych, masz znacznie większe problemy. – To są niewielkie sumy w porównaniu z całością wydatków, panie prezydencie. – Jak powiedział jeden z moich przyjaciół w telewizji, powiedz to biednemu skurwysynowi, który musi utrzymać rodzinę. Może to nie jest dla pana zajęcie, panie sekretarzu. Powtarzamy narodowi, że radziecka gospodarka leży w gruzach, że ich technologia jest całe lata świetlne za nami, a jednocześnie co roku, kiedy planuje pan budżet, domaga się pan więcej pieniędzy, ponieważ tamci przewyższają nas gospodarczo i technologicznie. Jest tu drobna sprzeczność, nieprawdaż? – Nie rozumie pan złożoności... – Nie muszę. Rozumiem sprzeczności... A wy, czterej dzielni wojownicy z Izby Reprezentantów i z Senatu – członkowie mojej partii i lojalnej opozycji? Nic wam nie śmierdziało? – Jest pan niesłychanie popularnym prezydentem – powiedział przywódca opozycji. – Z politycznego punktu widzenia trudno jest przeciwko panu wy1422

stępować. – Nawet kiedy ryba się psuje? – Nawet kiedy ryba się psuje, panie prezydencie. – Więc pan też powinien zrezygnować... A nasza przenikliwa elita militarna, szefostwo Sztabów Połączonych? Kto pilnuje sklepu, czy też jesteście tak wyrafinowani, że zapomnieliście adresu Pentagonu? Pułkownicy, generałowie, admirałowie maszerują ramię w ramię z Arlingtonu w szeregi kontraktowych dostawców i za nic mają interesy amerykańskiego podatnika. – To nieprawda! – zawołał przewodniczący związku, plując przez zęby. To nie do nas należy, panie prezydencie, sprawdzanie zatrudnienia każdego oficera w sektorze prywatnym. – Może nie, ale od waszego poparcia zależy, kto ma to wszystko umożliwione... A co z naszymi superszpiegami – CIA i NSA, z pominięciem pana Paytona? Zresztą ręczę, że jeśli któryś z was chciałby go wysłać na Syberię, będzie przede mną odpowiadał przez następne pięć lat. Gdzie wyście, do diabła, byli? Broń wysyłana do całego basenu Morza Śródziemnego i Zatoki Perskiej, do 1423

portów, do których Kongres i ja absolutnie zabroniliśmy dostaw! Nie mogliście tego wyśledzić? Kto, do diabła, za to odpowiada? – W wielu przypadkach, panie prezydencie – zabrał głos dyrektor CIA – kiedy mieliśmy powody do kwestionowania pewnych form działalności, zakładaliśmy, że odbywały się one z pana przyzwoleniem, ponieważ były zgodne z pańską linią polityczną. Tam, gdzie w grę wchodziło prawo, wierzyliśmy, że doradza panu prokurator generalny, tak jak to się zazwyczaj dzieje. – Zamknęliście więc oczy i powiedzieliście: „Niech sam sobie trzyma ten garnek z gorącymi kartoflami”. Dobry sposób, aby chronić własny tyłek, dlaczego jednak nikt tego nie sprawdził u mnie? – Jeśli chodzi o NSA – wtrącił się dyrektor tej firmy – to wiele razy rozmawialiśmy zarówno z pańskim szefem personelu, jak i z pańskim doradcą do spraw bezpieczeństwa narodowego o dziwnych sprawach, które trafiały na nasze biurka. Pański doradca twierdził, że nic nie wie o – jak to określił – „złośliwych plotkach”, a pan Dennison określał je jako – cytuję dokładnie, panie prezydencie – „kupa gówna, jakim obrzuca nas banda ultraliberałów”. To były jego słowa, proszę pana. 1424

– Proszę zwrócić uwagę powiedział zimno prezydentże żadnego z tych mężczyzn tu teraz nie ma. Mój doradca odszedł na emeryturę, a szef personelu jest na przepustce z powodów osobistych. W obronie Herba Dennisona chciałbym stwierdzić, że może w sposób autokratyczny sterował okrętem, ale jego nawigacja nie zawsze była dokładna... – Teraz przechodzimy do naszego głównego urzędnika od przestrzegania prawa, stróża prawnego systemu naszego narodu. Biorąc pod uwagę prawa, które były łamane, naginane i omijane, mam wrażenie, że wyszedł pan na obiad trzy lata temu i do tej pory nie wrócił. Czym się pan zajmuje w swoim departamencie? Grą w bingo czy w kulki? Dlaczego płacimy kilkuset prawnikom, którzy się mają zajmować kryminalną działalnością skierowaną przeciwko rządowi, a ani jedno z przestępstw wymienionych w tym sprawozdaniu nie zostało kiedykolwiek ujawnione? – Nie wchodziły w zakres naszej kompetencji, panie prezydencie. Koncentrowaliśmy się na... – Co to jest kompetencja, do jasnej cholery? Ustalanie cen przez korporacje i 1425

skandaliczne przekroczenia nie wchodzą w zakres waszych zainteresowań? To coś panu powiem, pacanie, niech się tam lepiej znajdą! A teraz zwróćmy się do mojego szanownego kolegi – to że jest ostatni wcale nie oznacza, że najmniej ważny. Zajmijmy się człowiekiem o bardzo specjalnych zainteresowaniach, najważniejszym facetem na boisku. To są wszystko twoi chłopcy, Orsonie! Jak mogłeś to zrobić? – To są również pańscy ludzie, panie prezydencie. Dali pieniądze na pańską pierwszą kampanię. Zdobyli o wiele milionów więcej niż pańska opozycja, faktycznie zapewniając panu wybór. Pan poparł ich sprawy, ich nawoływania do nieskrępowanej ekspansji handlu i przemysłu... – Nieskrępowanej w granicach rozsądku, tak – powiedział Jennings, któremu żyły wyraźnie odznaczyły się na czole – ale nie manipulowanej. Nie skorumpowanej spółkami z handlarzami bronią w całej Europie i w basenie Morza Śródziemnego. I, do ciężkiej cholery, nie wspieranej przez zmowy, wymuszania i wynajmowanych terrorystów! – Nic o tym wszystkim nie wiedziałem – zapiszczał Bollinger, zrywając się na 1426

równe nogi. – Nie, przypuszczalnie pan nie wiedział, panie wiceprezydencie, ponieważ za bardzo się im pan przydawał załatwiając dla nich wpływy, aby ryzykowali, że pana utracą, kiedy wpadnie pan w panikę. Ale wiedział pan na pewno, że więcej jest tłuszczu na patelni niż dymu w kuchni. Pan tylko nie chciał wiedzieć, co się przypala i tak obrzydliwie śmierdzi. Siadaj pan! Bollinger usiadł, a Jennings kontynuował. – Przyjmij do wiadomości jedno, Orsonie. Nie jesteś na liście i nie chcę cię widzieć na spotkaniu partii. Jesteś skończony i jeśli się kiedykolwiek dowiem, że znów coś motasz, czy siedzisz w zarządzie innym niż charytatywny... Po prostu nie rób tego. – Panie prezydencie! – odezwał się Szef Sztabów Połączonych, wstając. – W świetle pańskich uwag oraz wyraźnie przewidywalnych tendencji, składam moją rezygnację w trybie natychmiastowym. Tę samą deklarację podchwyciło kilka innych osób, tak samo na stojąco i z emfazą. Langford Jennings rozparł się wygodnie na krześle i powiedział spokojnie, zimnym głosem:O, nie! Tak łatwo 1427

wam się nie uda. Nie będzie uciekania jak szczury z tonącego okrętu. Każdy zostanie na swoim stanowisku i będzie pracował nad tym, abyśmy wrócili na właściwy kurs... Chciałbym być dobrze zrozumiany: nie interesuje mnie, co ludzie myślą o mnie, o was czy o domu, który chwilowo zamieszkuję, lecz obchodzi mnie ten kraj. Bardzo mnie obchodzi. Tak bardzo, że to wstępne sprawozdanie – daleko mu jeszcze do końca – pozostanie wyłączną własnością tego prezydenta na mocy dekretu o nieujawnianiu, aż uznam, że nadszedł czas, aby je opublikować... A taki czas przyjdzie. Opublikowanie go dziś zniszczyłoby najsilniejszą władzę prezydencką, jaką ten kraj ma po raz pierwszy od czterdziestu lat i spowodowało nieodwracalne szkody dla kraju, ale powtarzam, sprawozdanie zostanie opublikowane. Chciałbym coś wyjaśnić. Kiedy mężczyzna, a pewnego dnia także kobieta, osiąga ten urząd, zostaje mu jeszcze tylko jedna rzecz w życiu do zrobienia – jego ślad w historii. Ja się wycofuję z tego wyścigu po nieśmiertelność w ciągu następnych pięciu lat, ponieważ w tym czasie pełne sprawozdanie, ze wszystkimi horrorami, będzie opublikowane. Ale nie wcześniej niż każde zło popełnione podczas mojej wachty zostanie napra1428

wione, każde przestępstwo osądzone. Jeśli oznacza to nieustanną pracę, dniem i nocą, to to właśnie będziecie musieli wszyscy robić. Wszyscy, oprócz mojego stręczyciela i pochlebcy, wiceprezydenta, który rozpłynie się gdzieś, a jeżeli będziemy mieli szczęście, zachowa się jak trzeba i strzeli sobie w łeb...Ostatnie słowo, panowie. Gdyby któremuś z was przyszło do głowy uciekać z tego przeklętego okrętu, który stworzyliśmy razem niech pamięta, że jestem prezydentem Stanów Zjednoczonych o niesłychanej władzy. W najszerszym pojęciu oznacza to życie i śmierć. Jest to wyłącznie stwierdzenie faktu, ale jeśli ktoś z was zechce zrozumieć to jako pogróżkę... Cóż, można i tak. A teraz proszę wyjść i zacząć myśleć. Payton zostaje. – Tak jest, panie prezydencie. – Myślisz, że zrozumieli, Mitch? – spytał Jennings, nalewając sobie i Paytonowi drinka z baru umieszczonego w lewej ścianie Gabinetu Owalnego. – Ujmijmy to tak: jeśli nie dostanę tej szklanki whisky za sekundę, zacznę się znów trząść. Prezydent uśmiechnął się swoim słynnym uśmiechem, przynosząc Paytonowi szklaneczkę. 1429

– Nieźle jak na faceta, który podobno ma iloraz inteligencji słupa telefonicznego, co? – To było niesłychane wystąpienie, proszę pana. – Obawiam się, że ten urząd już się tylko do tego nadaje. – Nie to miałem na myśli, panie prezydencie. – Oczywiście, że właśnie to, i w dodatku słusznie. Dlatego król, ubrany czy nagi, potrzebuje silnego premiera, który z kolei stwarza własną rodzinę królewską – z obu partii. – Słucham? – Kendrick. Chcę go mieć na liście. – Obawiam się, że będzie pan musiał go przekonać. Zdaniem mojej siostrzenicy, nazywam ją siostrzenicą, ale naprawdę... – Znam tę historię – przerwał mu prezydent. – I co ona mówi? – Że Evan doskonale zdaje sobie sprawę z tego, co się stało, co się dzieje, i jeszcze się nie zdecydował. Jego najbliższy przyjaciel, Emmanuel Weingrass, jest ciężko chory i długo nie pożyje. – O tym także wiem. Nie podał pan jego nazwiska, lecz występuje w pańskim 1430

sprawozdaniu, prawda? – Och, przepraszam. Ostatnio mało spałem. Zapominam o różnych rzeczach... W każdym razie Kendrick nalega na powrót do Omanu i nie potrafię go od tego odwieść. Ma obsesję na punkcie handlarza broni Abdela Hamendiego. Wierzy, i słusznie, że Hamendi sprzedaje przynajmniej osiemdziesiąt procent całej broni, używanej na Bliskim Wschodzie i w południowozachodniej Azji, niszcząc jego ukochane kraje arabskie. W pewnym sensie Kendrick jest współczesnym Lawrencem, który usiłuje uratować swych przyjaciół przed międzynarodową pogardą i całkowitym zapomnieniem. – Co chciałby osiągnąć? – Z tego, co mi mówił wynika, że jest to właściwie operacja „żądło”. Zresztą na razie tylko cel jest dla niego absolutnie jasny – zdemaskowanie Hamendiego jako tego, który zarabia dziesiątki i setki milionów, sprzedając broń każdemu, kto chce kupić. – Dlaczego Evan sądzi, że Hamendi się w ogóle tym przejmie. Ostatecznie zajmuje się handlem bronią, a nie nauczaniem Ewangelii. – Może się przejmie, 1431

jeśli ponad połowa sprzedanej przez niego broni nie będzie działać, jeśli materiały wybuchowe nie będą wybuchać, a pistolety strzelać. – Wielki Boże – szepnął prezydent. Odwrócił się i powoli podszedł do biurka. Usiadł, postawił szklankę na bibule i w milczeniu wpatrywał się w przeciwległą ścianę. Wreszcie obrócił się z krzesłem i spojrzał na Paytona stojącego przy oknie.Puść go, Mitch. Nigdy by nie wybaczył ani tobie, ani mnie, gdybyśmy go zatrzymali. Daj mu wszystko, czego potrzebuje, tylko załatw, żeby wrócił... Chcę go tu z powrotem. Kraj chce go z powrotem. Na drugiej półkuli mgła dryfowała znad Zatoki Perskiej, zakrywając Tujjar Road w Bahrajnie, tworząc aureole wokół ulicznych latarń i zasłaniając nocne niebo. Dokładnie o czwartej trzydzieści nad ranem duży czarny samochód wjechał w tę pustą, nadmorską część śpiącego miasta. Zatrzymał się przed szklanymi drzwiami budynku znanego jako Sahalhuddin, który jeszcze 16 miesięcy wcześniej był książęcą siedzibą człowiekapotwora, nazywającego siebie Mahdi. Dwaj Arabowie w burnusach wysiedli z tyłu imponującego pojazdu i 1432

weszli w neonowe światła, które oświetlały wejście. Wyższy mężczyzna zapukał w szybę; w środku strażnik w recepcji spojrzał na zegarek, wstał z krzesła i szybko podszedł do drzwi. Otworzył je i ukłonił się gościom. – Wszystko przygotowane, szanowni panowie .powiedział. Z początku jego głos był ledwie słyszalny. – Strażnicy na zewnątrz zostali zwolnieni wcześniej, poranna zmiana przychodzi o szóstej. – Nie trzeba nam więcej niż połowę tego czasu – odparł młodszy, niższy mężczyzna, najwyraźniej przywódca. Czy twoje dobrze opłacone przygotowanie objęło otwarcie drzwi na górze? – Z całą pewnością, szanowny panie. – I działa tylko jedna winda? – spytał starszy, wyższy Arab. – Tak, proszę pana. – Zatrzymamy ją na górze. Niższy Arab ruszył w stronę wind po prawej stronie, drugi natychmiast poszedł za nim. – Jeśli się nie mylę – mówił dalej starszy – ostatnią kondygnację przechodzimy pieszo, czy tak? – Tak, szanowny panie. Wszystkie urządzenia alarmowe są wyłączone, a 1433

pokój wygląda tak samo, jak wyglądał... przed tym strasznym porankiem. Również zgodnie z instrukcją zaniesiono na górę żądany przedmiot; był w piwnicy. Może się pan orientuje, że władze całkowicie zdemolowały pokój, a potem go zapieczętowały na wiele miesięcy. Nie mogliśmy tego zrozumieć, szanowny panie. – Nie musieliście. Ostrzeżesz nas, gdyby ktoś chciał wejść do budynku, albo nawet tylko podszedł do drzwi. – Będę niczym oczy jastrzębia, szanowny panie! – Skorzystaj raczej z telefonu. Dwaj mężczyźni doszli do wind i starszy nacisnął guzik. Drzwi otworzyły się od razu.Czy to kompetentny człowiek?spytał niższy Arab, kiedy winda zaczęła jechać w górę. – Robi, co mu się każe, a to, co mu się każe, nie jest zanadto skomplikowane. Dlaczego biuro Mahdiego było zapieczętowane przez tyle miesięcy? – Ponieważ władze szukały takich jak my, czekały na takich, jak my. – Całkowicie zdemolowali pokój...? – powiedział starszy z wahaniem, pytająco. – Nie wiedzieli, gdzie szukać. Winda zwolniła, potem się zatrzymała i drzwi 1434

się otworzyły. Obaj mężczyźni pośpiesznie przeszli do klatki schodowej, która prowadziła na piętro Mahdiego i do dawnej „świątyni”. Doszli do drzwi biura i niższy mężczyzna zatrzymał się, z ręką na klamce.Ponad rok czekałem na tę chwilę – powiedział, głęboko oddychając. – Teraz, kiedy nadeszła, cały drżę. Wewnątrz dużego dziwnego pokoju, przypominającego meczet, z wysokim sklepionym sufitem wyłożonym płytkami o jaskrawych barwach, dwaj intruzi stanęli w milczeniu, jakby znaleźli się w obecności jakiegoś potężnego ducha. Meble z ciemnego wypolerowanego drewna pasowały do całości, niczym starożytne postacie dzikich wojowników strzegących wewnętrznego grobowca wielkiego faraona. Ogromne biurko przywodziło na myśl sarkofag zmarłego, obdarzanego czcią przywódcy. Pod przeciwległą ścianą, w uderzającym kontraście do całości, stała nowoczesna metalowa platforma dwu i półmetrowej wysokości, z bocznymi poprzeczkami, umożliwiającymi wejście na górę.To mogło być miejsce odpoczynku Allacha – niech się stanie jego wola – powiedział wyższy Arab. Nie znałeś Mahdiego, mój niewinny przyjacielu – odparł drugi. Przypomnij sobie Midasa, króla frygijskiego... A teraz szybko, tracimy czas. 1435

Przesuń platformę tam, gdzie ci wskażę i wejdź na górę. Starszy Arab podszedł do platformy i spojrzał na swego towarzysza. – Bardziej w lewo – komenderował niższy. – Za drugą szczelinę okna. – Nie rozumiem – powiedział wyższy mężczyzna, wchodząc na szczeble i wspinając się na górę. – Jest wiele rzeczy, których nie rozumiesz i nie ma powodu, aby było inaczej... Teraz licz w lewo, sześć płytek od brzegu okna i pięć do góry. – Tak, tak... Muszę się dobrze wyciągnąć, a przecież nie jestem niski. – Mahdi był znacznie wyższy, znacznie bardziej imponujący, choć miał swoje wady. – Słucham? – Nieważne... Naciśnij cztery rogi płytki na samym skraju, potem z całej siły pchnij dłonią w środek. Już! Płytka dosłownie wyskoczyła z framugi. Wysokiemu Arabowi z trudem udało się nie upaść i nie upuścić płytki. – O wielki Allachu!wykrzyknął. – Zwykłe ssanie zrównoważone ciężarem – wyjaśnił krótko niższy z Arabów. 1436

– Teraz sięgnij do środka i wyciągnij papiery; powinny być wszystkie razem. Podwładny wykonał polecenie, wyciągając płachty komputerowego wydruku, zwinięte w rolkę i obwiązane dwiema gumkami. Rzuć je do mnie – mówił dalej niższy mężczyzna – i włóż płytkę na swoje miejsce, w taki sam sposób, jak wyjmowałeś, zaczynając od nacisku na środek. Wysoki Arab niezręcznie wykonał polecenie, a potem zszedł na dół. Podszedł do swego przełożonego, który rozwinął kilkanaście stron wydruku i zachłannie je przeglądał. – To jest skarb, o którym mówiłeś? – Od Zatoki Perskiej do zachodnich wybrzeży Morza Śródziemnego nie ma większego – odparł młodszy Arab, ze wzrokiem zatopionym w papierach. – Zabili Mahdiego, ale nie mogli zniszczyć tego, co stworzył. Wycofanie się było konieczne, demobilizacja pożądana lecz nie rozbrojenie. Liczne odgałęzienia przedsięwzięcia nie zostały zniszczone, ani nawet ujawnione. Po prostu odpadły i wróciły do ziemi, gotowe, aby pewnego dnia stworzyć własny pień. Mówią ci to te dziwne strony? Młodszy Arab kiwnął głową, nadal czytając wydruk. Cóż takiego mówią, w imię Allacha? – pytał dalej starszy. Niższy mężczyzna spojrzał 1437

z ciekawością na swego towarzysza. – Właściwie czemu nie – powiedział z uśmiechem. – To są wykazy każdego mężczyzny, każdej kobiety, każdej firmy, towarzystwa i korporacji, każdego kontaktu podziemnego przejścia do terrorystów, jakie czynił Mahdi. Przywrócenie całej tej organizacji potrwa miesiące, może nawet całe lata, ale zrobimy to. Widzisz, oni czekają. Ostatecznie Mahdi miał rację: to jest nasz świat Nie poddamy się nikomu. – Musimy podzielić się słowem, przyjacielu! – zawołał starszy, wyższy mężczyzna. – Musimy, prawda? – Bardzo ostrożnie – odparł młodszy. – Żyjemy w innych czasach – dodał enigmatycznie. – Wyposażenie z zeszłego tygodnia jest już przestarzałe. – Nie chcę udawać, że rozumiem. – To nadal nie jest konieczne. – Skąd przychodzisz? – zapytał oszołomiony podwładny. – Kazali nam ciebie słuchać, ponieważ wiesz takie rzeczy, których człowiek taki jak ja nie może wiedzieć. Ale jak, skąd? – Z bardzo daleka, od lat przygotowując się na tę chwilę... Teraz zostaw mnie. 1438

Szybko. Zejdź po schodach i powiedz strażnikowi, żeby zabrał platformę do piwnicy, a później daj sygnał krążącemu samochodowi. Kierowca zawiezie cię do domu. Spotkamy się jutro, w tym samym miejscu, o tej samej porze. – Niech Allach i Mahdi zostaną z tobą – pożegnał się wysoki Arab. Pokłonił się i prędko wyszedł, zamykając za sobą drzwi. Młody człowiek poczekał aż jego towarzysz wyjdzie, potem sięgnął pod burnus i wyciągnął małe radio. Nacisnął na guzik i powiedział: – Będzie na zewnątrz za dwie, trzy minuty. Zawieź go na skały na południowym wybrzeżu. Zabij go, zdejm z niego ubranie, a pistolet wrzuć do morza. – Rozkaz – odparł kierowca limuzyny, który znajdował się kilka ulic dalej. Młody mężczyzna schował radio i podszedł do dużego, hebanowego biurka. Zdjął ghotrę, rzucając ją po drodze na podłogę, i zasiadł za biurkiem na fotelu przypominającym tron. Otworzył szeroką szufladę z lewej strony na dole i wyjął koronę Mahdiego wysadzaną klejnotami. Włożył ją na głowę i przemówił cicho do mozaikowego sufitu: Dziękuję ci, mój Ojcze – mówił spadkobierca z doktoratem w dziedzinie nauk komputerowych na uniwersytecie w Chicago. To że 1439

zostałem wybrany spośród wszystkich twoich synów jest zarówno wyróżnieniem, jak i wyzwaniem. Moja słaba biała matka nigdy nie zrozumie, lecz jak zawsze mi to powtarzałeś, ona była tylko naczyniem... Muszę ci jednak powiedzieć, Ojcze, że sprawy dzisiaj wyglądają zupełnie inaczej. Musimy działać subtelnie i zakładać cele długoterminowe. Będziemy stosować twoje metody, tam gdzie będą potrzebne – zabijanie nie jest dla nas problemem – ale my chcemy ogarnąć znacznie większą część globu niż ty kiedykolwiek planowałeś. Będziemy mieli komórki w całej Europie i w basenie Morza Śródziemnego i będziemy się komunikować na takie sposoby o jakich nigdy nie myślałeś – w tajemnicy, przez satelitę, bez możliwości przechwycenia. Widzisz, mój Ojcze, świat dzisiaj nie należy do jednej czy drugiej rasy. Należy do młodych, silnych i utalentowanych, i to jesteśmy my. Nowy Mahdi przestał szeptać i opuścił oczy na blat biurka Wkrótce dostanie to, czego potrzebuje. Jeszcze większy syn wielkiego Mahdiego będzie kontynuował dzieło. Musimy mieć kontrolę. Wszędzie!

KSIĘGA III 1440

Rozdział 45 Minął trzydziesty drugi dzień od ucieczki z wyspy Passage to China. Emmanuel Weingrass wolnym krokiem wszedł na osłoniętą werandę w Mesa Verde. Mówił, jak zwykle, szybko. – Gdzie jest ten próżniak? – spytał. – Biega w terenie – odparła Khalehla, która piła właśnie poranną kawę i czytała gazetę. – A może jest już gdzieś w górach, kto wie? – W Jerozolimie jest druga po południu – powiedział Manny. – A w Maskacie – czwarta – dodała Rashad. – Ależ oni wszyscy są mądrzy. – Moja dowcipna córeczka. – Usiądź, dziecko – powiedziała Khalehla, poklepując poduszkę obok siebie. – Jeszcze śmieszniej – burknął pod nosem Manny, podchodząc i odpinając pojemnik z tlenem, aby usiąść na kanapie. – Próżniak nieźle wygląda – mówił dalej, opierając się i ciężko oddychając. – Można by pomyśleć, że trenuje na olimpiadę. 1441

– A propos, masz papierosa? – Nie wolno ci palić. – Więc daj. – Jesteś niemożliwy. – Khalehla sięgnęła do kieszeni szlafroka, wyciągnęła paczkę papierosów i wytrząsnęła jednego, sięgając jednocześnie po zapalniczkę. Zapaliła papierosa Weingrassowi i powtórzyła: Jesteś niemożliwy. – A ty jesteś moja arabska siostra przełożona – odparł Manny, zaciągając się papierosem, tak jak dziecko rozkoszuje się zakazaną trzecią dokładką deseru. – Co słychać w Omanie? – Mój stary przyjaciel sułtan jest z lekka zdezorientowany, ale moja nieco młodsza przyjaciółka, jego żona, wszystko mu wyjaśni... Ahmat przesyła ci pozdrowienia. – Nic dziwnego. Jest mi dłużny za swoje stopnie w Harvardzie i do tej pory nie oddał mi pieniędzy za dziwki w Los Angeles. – Ty zawsze trafiasz w samo sedno... Jaka jest sytuacja w Jerozolimie? – A propos przesyłania pozdrowień, BenAmi cię pozdrawia. – Benny! – za1442

wołała Rashad, siadając prosto. – Dobry Boże, nie myślałam o nim od lat! Czy ciągle nosi te idiotyczne dżinsy i przywiązuje broń z tyłu do końskiego ogona? – Będzie to robił zawsze i każe Mosadowi płacić sobie podwójną stawkę. – To świetny facet i jeden z najlepszych agentów, jakiego Izrael kiedykolwiek miał. Pracowaliśmy razem w Damaszku. BenAmi jest mały i trochę cyniczny, ale warto go mieć po swojej stronie. W gruncie rzeczy jest twardy jak kamień. – Jakby powiedział twój próżniak: „Co ty powiesz?”. Okrążaliśmy kiedyś hotel w Bahrajnie i wszystko, co on zrobił, to było pouczanie mnie przez radio. – Dołączy do nas w Maskacie? – Dołączy do ciebie, ty nie bardzo miła osobo, która mnie wyrzuciła. – Daj spokój, Manny... – Wiem, wiem. Jestem ciężarem. – A co ty sądzisz? – W porządku, jestem ciężarem, ale nawet ciężarom należy się jakaś informacja. – Przynajmniej dwa razy dziennie. Gdzie spotka się z nami BenAmi? I jak? 1443

Nie przypuszczam, aby Mosad chciał mieć z tym coś wspólnego. – Po aferze w Iranie nikt nie chce mieć z tym nic wspólnego, zwłaszcza że zamieszana jest w to CIA i banki szwajcarskie. Ben zostawi numer telefonu w centrali pałacowej dla panny Adrienne to był mój pomysł... I ktoś jeszcze z nim przyjedzie. – Kto? – Wariat. „ Znakomicie. Ma jakieś imię? – Jedyne jakie znałem to był kryptonim Błękitny. – Azra! – Nie, ten drugi. – Wiem, ale Izraelczycy zabili Azrę, po arabsku Błękitny. Evan mówił mi, że to było straszne – dzieci, a tyle w nich było nienawiści. – U dzieci to zawsze jest straszne. Zamiast kijów do baseballa noszą karabiny maszynowe i granaty... Czy Payton załatwił wszystko z transportem? – Przerabialiśmy to wczoraj. Z ładunkiem sił powietrznych do Frankfurtu, stamtąd do Kairu, skąd po kryjomu lecimy małym samolotem do Kuwejtu i 1444

Dubaju, ostatni odcinek helikopterem. Dolecimy do Omanu w nocy i wylądujemy w Dżabal Szam, skąd zabierze nas do pałacu jeden z nie oznakowanych samochodów Ahmata. – To naprawdę po kryjomu. – Weingrass pokiwał głową z podziwem. – Nie może być inaczej. Evan musi zniknąć, a w tym czasie będą się rozpowszechniać opowieści o tym, że widziano go na Hawajach. Dział graficzny przygotowuje jego zdjęcia, które dostaną się do gazet. – Wyobraźnia Mitchella się poprawia. – Nie ma lepszego od niego, Manny. – Może on powinien kierować Agencją? Nie, nie cierpi pracy administracyjnej i jest fatalnym politykiem. Jeśli kogoś lub czegoś nie lubi, wszyscy o tym wiedzą. Dobrze mu tam, gdzie jest teraz. Dźwięk otwieranych i zamykanych drzwi wejściowych miał natychmiastowy wpływ na Weingrassa. – Oj! – zawołał, wkładając swój papieros w usta zaskoczonej Khalehli i odpędzając od siebie dym w kierunku Rashad. – Niegrzeczna shiksa – szepnął. – Pali przy mnie! 1445

– Jesteś niemożliwy – powiedziała cicho Khalehla, wyjęła papierosa i zgasiła go w popielniczce, w chwili gdy Kendrick przechodził przez salon na ganek. – Nigdy nie paliłaby tak blisko ciebie – skarcił go Evan, w niebieskim dresie, z twarzą zlaną potem. – Chyba masz uszy dobermana? – A ty mózg złapanego na haczyk błękitka. – Bardzo sprytna rybka. – Przepraszam – powiedziała spokojnie Rashad. – Trzeba mu wiele wybaczyć. – Co ty powiesz? – Co ja przed chwilą mówiłem?! – wykrzyknął Weingrass. – On to mówi przez cały czas. To oznaka wysoko rozwiniętego kompleksu wyższości, szalenie irytująca dla prawdziwych intelektualistów... Dobry masz czas, tępaku? Kendrick uśmiechnął się i podszedł do barku, gdzie stał dzbanek soku pomarańczowego. – Trzydzieści minut szybkim krokiem – odpowiedział, nalewając sobie soku. 1446

– To dobry czas dla kowbojskiego konia na przeglądzie. – Ciągle mówi takie rzeczy – zaprotestował Kendrick. To denerwujące. – Co ty powiesz? – Khalehla piła swoją kawę. – Nikt nie dzwonił? – spytał Evan. – Dopiero minęła siódma, kochanie. – Nie w Zurichu. Tam minęła pierwsza po południu. Rozmawiałem z nimi zanim wyszedłem. – Z kim? – zapytała Rashad. – Głównie z dyrektorem Gemeinschaft Bank. Mitch śmiertelnie go nastraszył posiadanymi przez nas informacjami i facet stara się pomóc... Poczekaj chwileczkę. Czy ktoś sprawdzał telex w gabinecie? – Nie, ale słyszałem jak to cholerstwo klekotało jakieś dwadzieścia minut temu. Kendrick odstawił szklankę, odwrócił się i szybko wyszedł z werandy. Przeszedł przez salon i wszedł w drzwi za kamiennym korytarzem. Khalehla i Manny spoglądali za nim, później spojrzeli na siebie i wzruszyli ramionami. Po chwili kongresman wrócił. W ręku trzymał kartkę papieru, a na jego twarzy 1447

malowało się podniecenie. – Zrobili!zawołał. – Kto zrobił co? – spytał Weingrass. – Bank. Pamiętacie te pięćdziesiąt milionów kredytu, które Grinell i jego złodziejskie towarzystwo w Kalifornii przygotowali, aby mnie kupić? – Mój Boże! – krzyknęła Khalehla. – Chyba nie zostawili tych pieniędzy gotowych do podjęcia? – Oczywiście, że nie. Zostały zamrożone w chwili, kiedy Grinell wydostał się z wyspy. – Więc? – zapytał Manny. – W czasach skomplikowanych połączeń telekomunikacyjnych od czasu do czasu zdarzają się pomyłki komputerowe i właśnie trafiło się takie cacko. Nie ma śladu, że bank otrzymał odwołanie operacji. Kredyt jest ważny, został tylko przekazany do siostrzanego banku w Bernie, z nowym, zakodowanym numerem konta. – Nigdy tego nie pokryją – stwierdził stanowczo Weingrass. – Zostanie to wypłacone z ich rezerw, które są dziesięć razy większe niż pięćdziesiąt milio1448

nów. – Będą o to walczyć – stwierdziła równie stanowczo Khalehla. – I wystąpią w szwajcarskim sądzie? Raczej wątpię. Nie oznakowany śmigłowiec Cobra leciał nad pustynią na wysokości poniżej stu pięćdziesięciu metrów. Evan i Khalehla, wykończeni blisko dwudziestoma sześcioma godzinami spędzonymi w powietrzu i podziemnymi kontaktami na lądzie, siedzieli obok siebie. Rashad oparła głowę na ramieniu Kendricka; oboje spali. Mężczyzna w kombinezonie koloru khaki, bez insygniów, wyszedł z kabiny i potrząsnął Evana za ramię. – Lądujemy za piętnaście minut. – Co? – Kendrick podniósł głowę, mrugając oczyma i szeroko je otwierając, aby pozbyć się snu. – Dzięki. Obudzę moją przyjaciółkę; one zawsze mają coś do zrobienia przed lądowaniem, prawda? – Ta „one” nie ma powiedziała Khalehla głośno, nie poruszając się. – Będę spała do ostatniej chwili. – Przepraszam, ale ja wstaję. Wzywają mnie potrzeby naturalne. – Mężczyźni 1449

– mruknęła agentka z Kairu, przenosząc głowę z jego ramienia na drugą stronę oparcia. – Żadnej samokontroli – dodała, z zamkniętymi wciąż oczyma. Po szesnastu minutach pilot zawiadomił przez głośnik:Sygnał świetlny przed nami. Proszę zapiąć pasy do lądowania. Śmigłowiec zatrzymał się i wisiał nad ziemią, w miejscu gdzie światła dwóch samochodów stojących naprzeciwko siebie zastąpiły sygnał świetlny. Helikopter powoli, opuścił się w dół.Proszę wysiąść jak najszybciej – powiedział pilot. – Musimy się stąd zabierać i to prędko, jeśli wiecie, co mam na myśli. Ledwie postawili nogi na ziemi, Cobra poderwała się z łoskotem silnika w nocne niebo; zawróciła w świetle księżyca nad pustynią i ruszyła na północ, szybko przyśpieszając. Hałas zanikał w ciemności. W świetle samochodowych reflektorów ukazał się młody sułtan Omanu. Miał na sobie spodnie i białą koszulę, która zastąpiła piłkarską koszulkę z nazwą drużyny, jaką nosił szesnaście miesięcy wcześniej, kiedy po raz pierwszy spotkał się z Evanem na pustyni. – Będę mówił pierwszy, dobrze? – zaczął, kiedy Kendrick i Rashad podeszli. – Dobrze – odparł Kendrick. 1450

– Pierwsza reakcja nie zawsze jest słuszna, prawda? – Prawda – zgodził się Evan. – Ale ja powinienem mieć rację, tak? – Tak. – Z drugiej strony, konsekwencja charakteryzuje mierne umysły, czyż nie? – W granicach rozsądku. – Bez warunków. – Nie zabawiaj się w adwokata. Z Mannym w Los Angeles... – Co? Mówisz o tym izraelskim hipokrycie... – Przynajmniej nie nazwałeś go Żydem. – Nie lubię tego słowa tak samo jak określenia „brudny Arab”. – O co właściwie chodzi, Ahmat? Młody sułtan odetchnął głęboko i powiedział szybko:Znam już całą historię i czuję się jak kretyn. – Całą historię? – Wszystko. Inver Brass, bandyci Bollingera, ten bękart Hamendi, którego moi królewscy bracia saudyjscy powinni byli zlikwidować w chwili, gdy go 1451

złapali... I powinienem wiedzieć, że ty nie zrobiłbyś tego, co myślałem, że zrobiłeś. „Komandos Kendrick” przeciwko przeklętym Arabom to nie możesz być ty, to nigdy nie byłeś ty... Przepraszam, Evan. Ahmat podszedł bliżej i uścisnął kongresmana z dziewiątego okręgu Kolorado.Za chwilę się rozpłaczę – powiedziała Khalehla, przyglądając się im z uśmiechem. – Ty tygrysico z Kairu! – wykrzyknął sułtan, puszczając Evana i biorąc w ramiona Rashad. Mamy córeczkę, wiesz. PółAmerykankę, półOmankę. Może coś słyszałaś? – Wiem. Nie wolno mi się było z wami kontaktować... – Rozumieliśmy to. – Ale byłam bardzo wzruszona. Ma na imię Khalehla. Gdyby nie ty, Khalehla numer 1, nie byłoby Khalehli numer 2.:. Chodźmy. Kiedy ruszyli w stronę limuzyny sułtana, Ahmat zwrócił się do Evana: – Wyglądasz całkiem nieźle, jak na faceta, który tyle przeszedł. – Mimo podeszłego wieku udało mi się wykurować – powiedział Kendrick. – Powiedz mi coś, Ahmat. Kto ci opowiedział całą historię? 1452

– Człowiek nazwiskiem Payton, Mitchell Payton z CIA. Wasz prezydent Jennings zadzwonił do mnie i powiedział, że mam się spodziewać telefonu od tego Paytona, i żebym z nim porozmawiał, bo to bardzo pilne. Hej, ten Jennings to czarujący człowiek, co? Chociaż nie jestem pewien, czy wie to wszystko, co powiedział mi Payton. – Dlaczego to mówisz? – Nie wiem, odniosłem takie wrażenie. – Młody sułtan zatrzymał się przy telefonie i spojrzał na Evana. – Jeśli uda ci się ten numer, przyjacielu, zrobisz dla Bliskiego Wschodu i dla nas, w Zatoce, więcej niż wszyscy dyplomaci w dziesięciu organizacjach Narodów Zjednoczonych.Uda się, ale musisz nam pomóc. – Załatwione. Ben – Ami i człowiek o pseudonimie Błękitny weszli wąską uliczką na bazar Al Kabir, w poszukiwaniu ulicznej kawiarni, w której mogliby się napić kawy. Obaj mieli na sobie porządne ciemne garnitury, które pasowały do ich zawodu – urzędników Bank of England w Manamah – który mieli wpisany do wiz bahrajńskich. Zobaczyli stoliki na chodniku, przecisnęli się przez tłum przy stra1453

ganach i usiedli przy pustym stoliku najbliżej jezdni, zgodnie z instrukcją. Trzy minuty później podszedł do nich wysoki mężczyzna w białym turbanie i w arabskim nakryciu głowy. – Zamówiliście kawę? – spytał Kendrick. – Jeszcze nikt nie podszedł – odparł BenAmi. – Dużo klientów. Jak się pan czuje, kongresmanie? – Mów do mnie Evan, albo – jeszcze lepiej – Amal. Jestem tutaj, co poniekąd odpowiada na twoje pytanie. – A Weingrass? – Obawiam się, że niezbyt dobrze... Cześć, Błękitny. – Cześć – odpowiedział młody człowiek, wpatrując się w Kendricka. – W tym garniturze wyglądasz jak prawdziwy biznesmen, zupełnie nie po wojskowemu. Nie jestem pewien, czy bym cię poznał, gdybym nie wiedział, że tu będziesz. – Nie jestem już wojskowym. Musiałem odejść z Brygady. Będzie im ciebie brak. 1454

– Mnie też ich brak, ale nie mogłem się do końca wyleczyć, mam kłopoty ze ścięgnami. Azra był dobrym wojownikiem, umiał walczyć. – Ciągle ta nienawiść?Nie ma nienawiści w moim głosie. Gniew, tak, z wielu powodów, ale nie nienawiść do człowieka, którego musiałem zabić. – Co teraz robisz? – Pracuję dla rządu. – Pracuje dla nas – wtrącił się BenAmi. – Dla Mosadu. – A propos, Ahmat przeprasza, że nie zaprosił was do pałacu...Czy on zwariował? Potrzeba mu jeszcze tylko członków Mosadu w domu. Dla nas też nie byłoby najlepiej, gdyby ktoś to odkrył. – Ile Manny ci powiedział? – Spytaj lepiej, czego ten gaduła nie powiedział. Dzwonił także po twoim wyjeździe ze Stanów z dodatkową informacją, którą Błękitny mógł wykorzystać. – Jak, Błękitny?... A swoją drogą nie masz innego imienia? – Bez urazy, proszę pana, nie dla Amerykanina. Z uwagi na nas obu.W porządku, akceptuję. Co powiedział Weingrass, co mogłeś wykorzystać i jak? Młody mężczyzna pochylił 1455

się nad stolikiem. Wszystkie głowy zbliżyły się do siebie. – Podał nam sumę pięćdziesięciu milionów... – Genialna manipulacja! – wtrącił się BenAmi. – i nie wierzę, że to był pomysł Manny'ego.Co?... No, on też miewa dobre pomysły. Bank nie miał wyjścia. Waszyngton mocno naciskał. I co z tymi pięćdziesięcioma milionami?Południowy Jemen – odparł Błękitny. – Nie rozumiem. – Pięćdziesiąt milionów to bardzo dużo pieniędzy – powiedział były przywódca Brygady Mosadu – choć przekazuje się czasami większe. Iran, Irak, itd. Musimy dopasowywać się do bogatych ludzi. Stąd Południowy Jemen. To biedny kraj i pełen terrorystów, ale jego odległe, niemal niedostępne położenie, między Zatoką Adeńską a Morzem Czerwonym, nadaje mu strategicznego znaczenia dla innych ugrupowań terrorystycznych, popieranych przez znacznie bogatsze źródła. Stale poszukują terenów, ukrytych miejsc do ćwiczeń, gdzie mogliby trenować swoich ludzi i rozsiewać truciznę. Bekaa jest wciąż infiltrowana, a z Kadafim nikt nie chce mieć do czynienia. To wariat, któremu nie 1456

można zaufać, a którego lada dzień mogą obalić. – Powinienem był cię uprzedzić – znów przerwał BenAmi – że Błękitny stał się jednym z naszych bardziej uświadomionych specjalistów od zwalczania terroryzmu. – Zdaje się, że masz rację. Kontynuuj, młody człowieku. – Nie jest pan dużo starszy. – Jakieś dwadzieścia lat, mniej więcej. Mów dalej. – Pański pomysł, jak rozumiem, polega na tym, żeby wszystkie powietrzne dostawy broni od dostawców Hamendiego z całej Europy i Ameryki przechodziły przez Maskat, gdzie skorumpowani urzędnicy przymykają oczy i pozwalają, aby poleciały do Libanu i do doliny Bekaa. Zgadza się? Tak, i kiedy przylatuje samolot z ładunkiem, strażnicy sułtana przebrani za Palestyńczyków dokonują szkód, rzekomo sprawdzając dostawy, za które zapłacili Hamendiemu. Załoga samolotu przechodzi kwarantannę w oddzielnym pomieszczeniu. Każdy samolot zabiera, powiedzmy, sześćdziesiąt do siedemdziesięciu skrzyń, które będzie otwierać grupa dziesięciu mężczyzn i nasycać korodującym kwa1457

sem. Cały proces nie zajmie więcej niż piętnaście – dwadzieścia minut na samolot; taki czas jest do przyjęcia i mamy nad wszystkim kontrolę. Żołnierze z Maskatu rozstawią posterunki i nikt, oprócz naszych ludzi, nie będzie mógł wejść do środka. – Może być – powiedział Błękitny – choć moim zdaniem cała jest zbyt pośpieszna i ryzykowna. W tej części świata piloci nie zgadzają się na zostawienie samolotu, a załogi, przeważnie goście o rozwiniętych mięśniach i bez rozumu, będą się awanturować, kiedy ktoś obcy zacznie im rozkazywać; niech mi pan wierzy, oni potrafią wyczuć urzędnika na odległość... Zamiast tego powinniście namówić najbardziej znanych przywódców z doliny Bekaa, żeby udali się ze swoimi dawnymi oddziałami do Południowego Jemenu. Nazwijcie to nowym, tymczasowym ruchem finansowanym przez wrogów Izraela, których nie brak w okolicy. Powiedzcie im, że jest tam broń i urządzenia do intensywnych ćwiczeń, a także pieniądze na wysyłanie zamachowców do Gazy i na Wzgórza Golan, na początek przewidziano na to pięćdziesiąt milionów dolarów, później będzie więcej, w miarę potrzeby. Ci maniacy nie będą potrafili się temu oprzeć. 1458

A zamiast wielu samolotów z ładunkiem wystarczy jeden statek, załadowany w Bahrajnie, okrążający zatokę tutaj i płynący dalej na południe, wzdłuż wybrzeża, do portu Nishtun w Południowym Jemenie. – Gdzie się coś wydarzy? – pytał Kendrick. – Powiedzmy na wodach na zachód od Ra's al Hadd. – Co się stanie? – Piraci – odpowiedział Błękitny, z cienkim uśmieszkiem. – Kiedy zdobędą kontrolę nad statkiem, będą mieli dwa dni na morzu, aby zrobić to, co muszą, znacznie subtelniej i dokładniej niż gdyby się miotali po terenie przeładunkowym na lotnisku, gdzie Hamendi może nawet mieć swoich ludzi. Nadszedł zziajany kelner, który przepraszał jęczącym tonem i przeklinał tłok w kawiarni. BenAmi zamówił kawę z kardamonem, a Evan przyglądał się młodemu Izraelicie. – Mówisz: „Kiedy zdobędą kontrolę” – odezwał się Kendrick. A jeśli jej nie zdobędą? Jeśli coś się nie uda, na przykład nasi porywacze nie opanują statku, albo radio zdąży nadać wiadomość do Bahrajnu, wystarczy jedno słowo: „Pira1459

ci”? Wtedy nie ma kontroli. Nie uszkodzona broń dopływa na miejsce i Hamendi jest wolny, z dodatkowymi milionami w kieszeni. Ryzykowalibyśmy bardzo dużo. – Ryzykujecie znacznie więcej na lotnisku w Maskacie – przekonywał szeptem Błękitny. – Musicie mnie posłuchać. Wrócił pan tutaj półtora roku temu zaledwie na kilka dni. Nie mieszka pan tu od lat; nie wie pan, czym się stały lotniska. To gniazda korupcji. Kto i co wwozi? Kto dostał łapówkę i jak mam go zaszantażować? Jakie są zmiany proceduralne? Powiedz mi, mój arabski ostiga, mój dobry hebrajski freund. Nic nie umknie przed oczyma szakali szukających pieniędzy, a za takie informacje płaci się dobrze. Przejęcie statku na morzu jest mniejszym ryzykiem przy większym zysku, niech mi pan wierzy. – Jesteś szalenie przekonujący. – Ma rację – stwierdził BenAmi, kiedy przyniesiono im kawę. – Shukren – powiedział agent kontroli Mosadu, dziękując i płacąc kelnerowi, który poleciał do innego stolika. – Oczywiście, ty musisz podjąć decyzję, Amalu Bahrudi. – Gdzie możemy znaleźć tych piratów? – spytał Evan. Jeśli można ich znaleźć 1460

i jeśli będą się nadawać? – Ponieważ byłem przekonany do mojego pomysłu – odparł Błękitny, z oczami utkwionymi w twarzy Kendricka, która raz po raz wyłaniała się z cienia stwarzanego przez przechodzące tłumy – omówiłem możliwość takiego zadania z moimi byłymi kolegami z Mosadu. Było więcej ochotników, niż mogłem zliczyć. Tak jak pan nienawidził Mahdiego, tak my nienawidzimy Abdela Hamendiego, który dostarcza kul do zabijania naszych ludzi. Wybrałem sześciu ludzi. – Tylko sześciu? – To nie może być wyłącznie operacja izraelska. Z sześcioma innymi skontaktowałem się na Zachodnim Brzegu – to Palestyńczycy, którzy mają tak samo dość Hamendich tego świata jak ja. Razem stworzymy grupę, ale jest jeszcze za mała. Potrzebujemy sześciu następnych.Skąd? z naszego arabskiego kraju, takich którzy chętnie i z pełną świadomością skręcą kark Abdelowi Hamendiemu. Czy twój sułtan znalazłby takich sześciu pośród swoich osobistych strażników? – Większość z nich to chyba są jego krewni. – Tym lepiej. Nielegalny zakup broni na międzynarodowym rynku jest 1461

względnie łatwym zadaniem, o czym świadczy fakt, że raczej prości ludzie, od Waszyngtonu do Bejrutu, potrafią to robić. Istnieją trzy podstawowe warunki wstępne. Pierwszy – to bezpośredni dostęp do tajnych funduszy. Drugi – nazwisko pośrednika, które można zazwyczaj uzyskać podczas lunchu (nie przez telefon) od wyższego urzędnika przedsiębiorstwa produkującego broń lub od przekupnego członka organizacji wywiadowczej. Taki pośrednik musi umieć dotrzeć do następnego pośrednika, który wszystko zorganizuje i skoordynuje przygotowanie niezbędnych papierków. W Stanach Zjednoczonych oznacza to, że licencje eksportowe wystawia się bez problemu dla broni przeznaczonej dla krajów zaprzyjaźnionych; po drodze przesyłka zmienia kierunek. Trzeci warunek powinien być najłatwiejszy, ale na ogół jest najtrudniejszy z powodu nadzwyczajnej różnorodności towarów. Mowa tu o przygotowaniu listy broni i dodatkowego wyposażenia, które chcemy nabyć. Efektywność i zakres rażenia są zawsze kwestionowane i niejeden człowiek stracił życie podczas gorących debat na ten temat, kiedy kupujący często wpadają w histerię. Dlatego właśnie organizacyjne talenty młodego Błękitnego tak bardzo były przydatne pod 1462

względem czasu i szczegółowości. Agenci Mosadu w dolinie Bekaa przysłali listę najbardziej obecnie popularnej broni, dodając zwyczajową ilość skrzyń z bronią półautomatyczną, granatami, środkami wybuchowymi z zapalnikiem czasowym, czołgami przystosowanymi do pokonywania dużych odległości pod wodą oraz sprzętem burzącym z dodatkowym wyposażeniem ćwiczebnym i bojowym, takim jak bosaki, grube liny i drabinki sznurowe, lornetki noktowizyjne, komputerowo sterowane moździerze, miotacze ognia oraz pociski rakietowe klasy ziemiapowietrze. Była to solidna lista, która zjadła około osiemnastu z przewidywanych dwudziestu sześciu milionów, bo takiej wartości broń można kupić „za pięćdziesiąt milionów amerykańskich dolarów – płynny kurs wymiany zawsze był korzystny dla handlarza. Dlatego Błękitny dodał trzy małe chińskie czołgi do działu „środków obrony cywilnej” i lista była gotowa – i nie tylko gotowa, lecz całkowicie wiarygodna. Nie znany, nie notowany, nigdy później nie wspomniany agent kontroli, niejaki BenAmi, teraz w swoich ulubionych dżinsach marki Ralph Lauren, działał z domu Mosadu, obok portugalskiego cmentarza w Dżabal Sa'ali. Ku jego wściekłości okazało się, że po1463

średnikiem Abdela Hamendiego jest Izraelczyk z Bet Shemesh. BenAmi, skrywając pogardę, wynegocjował warunki transakcji, wiedząc że w Bet Shemesh ktoś niebawem umrze, jeżeli im wszystkim uda się przeżyć. Dwie grupy liczące po sześciu komandosów przybyły, jedna po drugiej, w nocy, na pustynię Dżabal Szam, gdzie sygnały świetlne naprowadziły dwa helikoptery na miejsce wyładunku. Sułtan Omanu przywitał ochotników i przedstawił ich kolegom – sześciu wysoce kwalifikowanym osobistym strażnikom z garnizonu w Maskacie. Osiemnastu ludzi – Palestyńczyków, Izraelczyków i Omańczyków uścisnęło sobie dłonie przed podjęciem wspólnego zadania. Śmierć handlarzowi śmiercią. Trening rozpoczął się następnego dnia, za rafami Al Ashkarah na Morzu Arabskim. Śmierć handlarzowi śmiercią. Adrienne Khalehla Rashad weszła do biura Ahmata z niemowlęciem imieniem Khalehla na rękach. Razem z nią przyszła matka dziecka, Roberta Yamenni z New Bedford w stanie Massachusetts, znana pośród elity Omanu jako Bobbie. 1464

– Ona jest przepiękna! – wykrzyknęła agentka z Kairu. – Nic dziwnego – stwierdził ojciec dziecka zza biurka. Obok niego siedział Evan Kendrick. – Musi być podobna do swojej imienniczki. – Bzdura. – Nie z mojej pozycji – powiedział amerykański kongresman. – Ty jesteś nadmiernie pobudliwym niedźwiedziem. – Poza tym wyjeżdżam dziś wieczorem. – Ja też – dodał sułtan Omanu. – Nie możesz... – Nie możesz! Oba wysokie kobiece głosy zabrzmiały jednocześnie. – Co ty sobie, do diabła wyobrażasz? Co masz zamiar zrobić? – zawołała żona sułtana. – Co mi się podoba – odparł spokojnie Ahmat. – Jeśli chodzi o królewskie prerogatywy, nie muszę się z nikim konsultować. – Pieprzysz głupoty – stwierdziła żona i matka. – Wiem, ale i tak zrobię, co zechcę. Trening trwał siedem dni, a ósmego dnia dwudziestu dwóch pasażerów wsiadło na trałowiec u wybrzeży Ra's al Hadd. 1465

Swój ekwipunek schowali pod okrężnicami. Dziewiątego dnia, kiedy słońce zachodziło nad Morzem Arabskim, radar złapał namiary na statek towarowy z Bahrajnu. Gdy zapadła ciemność trałowiec skierował się na południe. Śmierć handlarzowi śmiercią.

Rozdział 46 Statek towarowy kołysał się niezgrabnie na falach ciemnego morza, a jego dziób wznosił się i opadał niczym rozzłoszczony napastnik czyhający na ofiarę.Trałowiec z Ra's al Hadd zatrzymał się niecały kilometr od sterburty nadpływającego statku. Dwie duże, plastykowe łodzie ratunkowe spuszczono z jednej strony trałowca; w pierwszej było dwunastu mężczyzn, w drugiej – dziesięciu mężczyzn i jedna kobieta. Khalehla Rashad znajdowała się między Evanem Kendrickiem a młodym sułtanem Omanu. Wszyscy mieli na sobie obcisłe kostiumy płetwonurków, a ich przyciemnione twarze ledwo było widać w fałdach masek z czarnej gumy. Oprócz płóciennych plecaków na plecach i zabezpieczonej przed działaniem wody broni, wszyscy mieli duże, okrągłe przy1466

ssawki, przymocowane do kolan i ramion. Obie łodzie kołysały się na wodzie, gdy tymczasem statek towarowy parł do przodu przez ciemne morze. Kiedy wielka czarna ściana statku wyrosła tuż przy nich, łodzie ratunkowe podpłynęły bliżej, a szum fal zagłuszał ich silniki. „Piraci”, jeden po drugim, przyssawali się do kadłuba statku, a każdy sprawdzał swego towarzysza z lewej strony, żeby się upewnić, że jest bezpieczny. Wszyscy byli bezpieczni. Powoli, jak sznur mrówek obłażących brudną puszkę w śmietniku, komandosi z Omanu dotarli na szczyt kadłuba, do okrężnic, gdzie zdjęli przyssawki i wrzucili je do morza. – Wszystko w porządku? – spytała szeptem Khalehla Evana. – W porządku? – oburzył się Kendrick. – Rąk nie czuję, a nogi mam gdzieś tam w wodzie, tak daleko, że boję się spojrzeć. – Dobrze, to znaczy że wszystko w porządku. – Ty w ten sposób zarabiasz na życie? – Niezbyt często – powiedziała agentka z Kairu. – Z drugiej strony, robiłam gorsze rzeczy. – Wszyscy jesteście maniakami. 1467

– Ja nie wchodziłam do budynku pełnego terrorystów, to dopiero wariactwo! – Ciii – uciszył ich Ahmat Yamenni, sułtan Omanu, z prawej strony Rashad. – Drużyny wchodzą na pokład. Palestyńczycy zaatakowali zaspanych wachtowych na dziobie, w śródokręciu i na rufie, Izraelczycy zaś wbiegli schodniami na górny pokład i pochwycili pięciu marynarzy, którzy siedzieli za grodzią i pili wino. Ponieważ statek znajdował się na wodach zatoki Omanu, strażnicy sułtana pobiegli na mostek, aby formalnie poinstruować kapitana, że statek jest pod ich kontrolą, zgodnie z królewskim rozporządzeniem i że ma utrzymać dotychczasowy kurs. Załogę zrewidowano i odebrano wszystkie noże i pistolety. Zamkniętych w kajutach pilnowały na zmianę trójki, składające się z jednego Omańczyka, jednego Izraelczyka i jednego Palestyńczyka. Kapitan, posępny fatalista, zaakceptował wydarzenia wzruszeniem ramion i nie opierał się, ani nie protestował. Pozostał za sterem i poprosił tylko, żeby pierwszy i drugi oficer zastąpili go o określonych porach. Prośbę przyjęto, kapitan natomiast wyraził swoją filozofię słowami:Arabowie i Żydzi ręka w rękę napadają na statki. Świat jest trochę bardziej zwariowany niż myślałem. Największą jednak niespo1468

dziankę zrobił im radiotelegrafista. Podchodzili do pokoju radiowego ostrożnie, dwóch członków Brygady Mosadu i Evan Kendrick pod przewodnictwem Khalehli. Na jej sygnał wywalono drzwi i skierowano pistolety w stronę operatora. Ten wyciągnął z kieszeni małą flagę izraelską i uśmiechnął się: – Jak się miewa Manny Weingrass? – zapytał. – Wielki Boże! – Tyle tylko był w stanie powiedzieć kongresman z Kolorado. – Można się było czegoś takiego spodziewać – stwierdziła Khalehla. Przez dwa dni na wodach wokół portu Nishtun komandosi z Omanu pracowali na zmiany, przez dwadzieścia cztery godziny na dobę, w ładowni statku. Działali bardzo dokładnie, ponieważ każdy z nich dobrze znał towar, którym się zajmował; dobrze znał, a więc potrafił skutecznie zniszczyć. Skrzynie zostały ponownie zapieczętowane, nie został żaden ślad sabotażu; wszystko było bardzo porządnie zapakowane, dokładnie tak, jakby zeszło z taśmy w fabrykach broni całego świata i zostało skompletowane przez Abdela Hamendiego, sprzedawcę śmierci. O świcie trzeciego dnia statek wpłynął do portu Nishtun w Południowym Jemenie. „Piraci” z Zachodniego Brzegu, z Omanu i z Brygady Mosadu, a 1469

także agentka z Kairu i członek amerykańskiego Kongresu, przebrali się w ubrania, które mieli w plecakach. W tych półarabskich, półzachodnich wymiętych ciuchach wyglądali na przypadkowo zatrudnionych marynarzy, walczących o przeżycie na tym niesprawiedliwym świecie. Pięciu Palestyńczyków, udając tragarzy z Bahrajnu, ustawiło się przy pomoście, który lada chwila miał być spuszczony. Pozostali przyglądali się obojętnie z niższego pokładu, ludziom tłumnie wyległym na olbrzymie molo w centrum portowego kompleksu. Histeryczne podniecenie wisiało w powietrzu, było wszędzie. Statek stanowił symbol wyzwolenia, ponieważ bogaci i potężni ludzie gdzieś tam uważali, że dumni i cierpiący wojownicy z Południowego Jemenu są ważni. To był karnawał zemsty; przypuszczalnie nie udałoby się ustalić jednomyślnie, czego ta zemsta dotyczy, lecz wykrzywione gniewem usta pod wściekłymi oczyma krzyczały o gwałcie. Statek zacumował i nastroje na molo osiągnęły punkt wrzenia. Wybrani członkowie załogi, pod czujnym spojrzeniem i pistoletami strażników z Omanu, zostali zagnani do pracy i rozpoczął się wyładunek. W miarę jak dźwigi podnosiły skrzynie i przenosiły je na ląd, wściekłe okrzyki witały każdy 1470

ładunek. Po dwóch godzinach, na zakończenie wyładunku pojawiły się trzy chińskie czołgi; jeśli wcześniej skrzynie doprowadzały tłum do szału, to widok czołgów wyzwolił najbardziej skrajne instynkty. Żołnierze w wyszmelcowanych mundurach musieli siłą powstrzymywać swoich rodaków od wchodzenia na czołgi, które były symbolem siły i uznania... przez kogoś. – Jezus Maria! – zawołał Kendrick, chwytając Ahmata za ramię i wpatrując się w ludzi na molo. – Spójrz! – Gdzie? – Widzę! – krzyknęła Khalehla. Była w spodniach, a włosy schowała pod grecką czapką marynarską. – Mój Boże, nie wierzę! To on, prawda? – Kto? – spytał ze złością młody sułtan. – Hamendi! – odparł Evan, wskazując na mężczyznę w białym, jedwabnym garniturze, otoczonym ludźmi w mundurach i w burnusach. Cały orszak przesuwał się na molo, żołnierze z przodu robili przejście. – Ma na sobie ten sam biały garnitur, co na zdjęciu w apartamencie Vanvlanderenów – dodała Rashad. 1471

– Jestem pewien, że ma mnóstwo białych garniturów – powiedział Kendrick. – Jestem także pewien, iż jego zdaniem wygląda w nich jak człowiek bez skazy, po prostu anioł. Muszę jednak przyznać, że to facet z jajami – zostawił swój zbrojny obóz w Alpach i zjawił się tutaj, skąd jest zaledwie kilka godzin samolotem do Rijadu. – No to co? – zdziwił się Ahmat. – Ma ochronę; a Saudyjczycy nie odważyliby się sprowokować tych szaleńców przez podjęcie jakiejkolwiek akcji za granicą. – Poza tym – wtrąciła się Khalehla – Hamendi wywęszył, że tam skąd przypłynął ten statek, są większe pieniądze. Zabezpiecza sobie szmal, a to jest warte małego ryzyka. – Wiem, co on tu robi – powiedział Evan, zwracając się do Khalehli, ale patrząc na młodego sułtana. – „Saudyjczycy nie odważyliby się” – powtórzył Kendrick słowa Ahmata. – Omańczycy nie odważyliby się... – Nie ma powodu angażować się tam, gdzie działają fanatycy. Niech się topią we własnym bagnie – odparł sułtan obronnym tonem. – Nie o to chodzi. 1472

– A o co? – Liczymy na to, że kiedy ci wszyscy ludzie, zwłaszcza przywódcy z doliny Bekaa, zorientują się, że większość tego, za co zapłacili, jest kupą szmelcu, Hamendi zostanie nazwany złodziejem pięćdziesięciu milionów. I wtedy jest pariasem, Arabem, który zdradził Arabów za pieniądze. – To się rozprzestrzeni jak sokoły w powietrzu, jakby to określili moi przodkowie zaledwie kilka dziesiątek lat temu – zgodził się z nim sułtan. – Z tego, co wiem o ludziach z doliny Bekaa, nie jedna, a kilkanaście grup wyruszy, aby go zabić, nie tylko z powodu pieniędzy, lecz dlatego, że zrobił z nich głupców. – Tak by było najlepiej – stwierdził Kendrick. – Na to mamy nadzieję, ale on ma miliony ulokowane na całym świecie i tysiąc kryjówek. – O co ci chodzi, Evan? – spytała Khalehla. – Może moglibyśmy popchnąć trochę rozkład zajęć i zapewnić sobie optymalne rozwiązanie. Tam jest kompletny cyrk. Żołnierze z trudem powstrzymują ludzi. Wystarczy odrobina działania, żeby ludzie zaczęli skandować: Farjunna! Farjunna! Farjunna! 1473

– Pokazać! – przetłumaczył Ahmat. – Jedna czy dwie skrzynie otwarte siłą, pistolety triumfalnie uniesione... Potem znajduje się i rozdaje amunicję. – I szaleńcy strzelają w górę – dokończyła za niego Khalehla – ale pistolety nie działają. – Wtedy otwierają następne skrzynie włączył się sułtan, porwany entuzjazmem. – Wszystko zniszczone, łodzie ratunkowe pocięte, miotacze ognia odpalone. A Hamendi jest pod ręką! Jak się tam dostać? – Wy dwoje na pewno nigdzie nie pójdziecie – powiedział stanowczo Kendrick, wzywając gestem komandosa z brygady Mosadu. Mężczyzna podbiegł i Evan szybko mówił dalej, nie dając Ahmatowi ani Rashad szansy odezwania się. Patrzyli tylko na niego, zaskoczeni. – Wiesz kim jestem, prawda? – zapytał Evan Izraelczyka. – Nie powinienem, ale oczywiście wiem. – Jestem uważany za przywódcę całej tej grupy, tak? – Tak, choć jestem wdzięczny, że są inni... 1474

– Nieważne! Jestem przywódcą. – Tak jest, jest pan przywódcą. i Chcę, Żeby tych dwoje ludzi zostało natychmiast umieszczonych w kajucie, w areszcie domowym. Protesty Khalehli i sułtana zagłuszył głos Izraelczyka: – Czy pan zwariował? Ten człowiek jest... – Może być nawet Muhammadem, a ona Kleopatrą. Proszę ich zamknąć!” Evan biegiem ruszył w stronę pomostu i rozhisteryzowanych tłumów na molo. Kendrick odnalazł pierwszego z pięciu palestyńskich „tragarzy” i odciągnął go od grupy żołnierzy i oszołomionych cywilów, otaczających jeden z chińskich czołgów. Prędko powiedział mu coś do ucha; Arab kiwnął głową i wskazał na jednego ze swoich towarzyszy w tłumie, gestem dając do zrozumienia, że tamten powie innym. Palestyńczycy rozbiegli się po molo, od jednej rozszalałej grupy do drugiej, krzycząc jak najgłośniej i powtarzając w kółko przesłanie, aż tłum podchwycił hasło. Jak olbrzymia wzbierająca fala, przetaczająca się przez morze ludzi, wybuchł krzyk, w którym tysiące pojedynczych głosów powoli połączyło się w jeden.Farjunna! Farjunna! Farjunna! Tłum całą masą wtoczył się 1475

na teren przeładunku, a mała elitarna procesja, której ośrodkiem zainteresowania był Abdel Hamendi, została dosłownie zmieciona na bok, do środka wielkiego zniszczonego magazynu. Głośne przeprosiny handlarz bronią przyjął z kwaśną miną; wyglądał jakby znalazł się w niewłaściwej części miasta i bardzo chciał się stamtąd wydostać, co by zresztą zrobił, gdyby nie liczył na korzyści finansowe. – Tędy! – Kendrick usłyszał głos, który znał aż za dobrze. Głos Khalehli. Obok niej stał Ahmat. Z trudem utrzymywali równowagę pośród bulgoczącego, oszalałego tłumu. – Co wy tu robicie? – wrzasnął Kendrick, przesuwając się do nich między kotłującymi się ciałami. – Panie kongresmanie – odezwał się sułtan Omanu władczym tonem. – Pan może być przywódcą grupy, co wcale nie jest takie oczywiste, ale ja dowodzę statkiem! To mój oddział go zajął. – Czy wiesz co się stanie, jeśli ona zgubi czapkę albo koszulę i ci szaleńcy zobaczą, że jest kobietą? I czy masz pojęcie jakie przyjęcie czeka ciebie, jeśli komuś cień podejrzenia przyjdzie do... – Prze1476

stańcie natychmiast, obaj! – zawołała Rashad, rozkazująco. – Szybciej, żołnierze lada moment przestaną panować nad tłumem i musimy przypilnować, aby stało się to w taki sposób, jak my chcemy. – Jak? – krzyknął Evan. – Skrzynie! Te z lewej strony z czerwonymi oznakowaniami. Idź przede mną, sama się nigdy nie przedrę. Potrzymam cię za rękę.To duże ustępstwo z twojej strony. Chodźmy. We trójkę przepychali się w poprzek gęstego, stale poruszającego się, potrącającego tłumu, do stosu skrzyń, powiązanych razem czarną metalową taśmą, o wysokości przynajmniej trzech metrów. Kordon żołnierzy, bliskich paniki, których było za mało, aby złączyli się ramionami i mogli tylko trzymać się za ręce, otaczał kołem śmiertelny ładunek odpychając coraz bardziej niecierpliwy, coraz bardziej wściekły tłum, żądający: Farjunna, farjunna – pokazania broni, będącej dla tych ludzi symbolem ich pozycji. – Tam są pistolety i wszyscy o tym wiedzą – wrzasnął Kendrick do ucha Rashad. – Oni zwariowali! – Oczywiście, że wiedzą i oczywiście zwariowali. Spójrz na te znaki. Na 1477

wszystkich drewnianych skrzyniach były odbite dziesiątki tych samych znaków: trzy czerwone kółka, dwa mniejsze w większym. – Oczy byka, uniwersalny symbol celu – wyjaśniła Khalehla. Oczy byka oznaczają broń. To Błękitny wymyślił; uważał, że skoro terroryści żyją z bronią to broń ich tu ściągnie. – Niezły jest w tym nowym interesie... – Gdzie jest amunicja? – zapytał Ahmat, wyciągając z kieszeni dwa niewielkie, zakrzywione instrumenty. – Zajmują się tym chłopcy z Zachodniego Brzegu – odparła Rashad, osłaniając się przed falującymi wokół ramionami. – Skrzynie z amunicją nie są oznakowane, lecz oni wiedzą, które to są i otworzą je. Czekają na nas! – Chodźmy więc – zawołał młody sułtan, wręczając Evanowi jeden z instrumentów, które wcześniej wyciągnął z kieszeni. – Co to? – Szczypce! Musimy poprzecinać jak najwięcej tych metalowych pasków, żeby skrzynie się rozleciały. – I tak by pospadały... Wszystko jedno. Musimy popchnąć tębandę szaleńców 1478

naprzód i przerwać kordon. Cofnij się, Ahmat, a ty – Kendrick zwrócił się do agentki z Kairu – stań za nami. Kiedy kiwnę głową – kontynuował Evan, krzycząc do sułtana Omanu, gdy przepychali się przez oszalały tłum, który chciał dopaść skrzyń wal tak mocno, jakbyś dopiero co został przyjęty do drużyny baseballowej Patriots. – O nie, ja szajch – wrzasnął Ahmat. – Raczej jakbym walczył o swój kraj. I tak jest, to są wrogowie mojego narodu. – Teraz! – zaryczał Kendrick. Evan i młody, silny sułtan rzucili się na ludzi przed nimi, popychając krzyczących terrorystów na żołnierzy. Kordon został przerwany! Nastąpił totalny atak na trzymetrowy, podwójny rząd ciężkich skrzyń... Evan i Ahmat przedostali się między innymi do metalowej taśmy i pośpiesznie zabrali się do pracy swoimi szczypcami. Skrzynie poleciały na dół, a ciężar i siła atakujących spowodowały, że spadały jeszcze szybciej i gwałtowniej. W jednych skrzyniach drewniane klepki rozpadały się same, w innych – rozwalały je ręce szaleńców. Później, niczym wygłodzona szarańcza atakująca słodkie liście drzew, terroryści z Południowego Jemenu i z doliny Bekaa obleźli 1479

skrzynie, wyszarpując broń z plastykowych opakowań i rzucając ją swym braciom. Jednocześnie Palestyńczycy z Zachodniego Brzegu rozdawali naokoło amunicję. Pistolety były różnego rodzaju, wszelkich typów i rozmiarów, żywiołowo wyrwane z opakowań. Wielu nie wiedziało, jaka amunicja pasuje do jakiego rodzaju broni, ale inni, głównie ci z doliny Bekaa, wiedzieli i instruowali swoich mniej uświadomionych braci z Południowego Jemenu. Pierwszy pistolet maszynowy, z którego triumfalnie wystrzelono ze szczytu piramidy śmierci, wybuchł w twarz pociągającemu za spust. Pośród szalejącego hałasu strzelano z wielu pistoletów; oprócz kilkuset pustych trzasków, które nie pociągnęły za sobą żadnych wystrzałów, dziesiątki innych spowodowały eksplozje, które urywały głowy, ręce i dłonie. Urywały! Wybuchła histeria i panika. Jedni, przerażeni, odrzucali broń, inni rozrywali wszystkie nie oznakowane skrzynie. Było dokładnie tak, jak przepowiedział młody sułtan Omanu. Części wyposażenia rozciągano po całym molo, wyrywano z pudełek, rozwijano, rozwalano, na siłę wyciągano z plastykowych opakowań... I wszystkim pokazywano. Po każdym kolejnym zbadanym przedmiocie tłum reagował coraz gwałtowniej, ale 1480

powodem nie był już entuzjazm, lecz zwierzęca wściekłość. Pośród wyciąganych rzeczy znajdowały się lornetki noktowizyjne z roztrzaskanymi szkłami, drabinki linowe z połamanymi szczeblami, haki pozbawione odpowiednich końcówek, podziurawione butle z tlenem do nurkowania, miotacze ognia z zakleszczonymi dyszami, co gwarantowało natychmiastowe spopielenie temu, kto miałby się nimi posłużyć i wszystkim osobom w zasięgu trzydziestu metrów; rakiety bez zapalników. Wszystko to, pokazane publicznie, spowodowało – jak przewidywał Ahmat – że oszalały tłum poczuł się zdradzony. Wśród chaosu Evan przecisnął się między histerycznie krzyczącymi ludźmi do magazynu w środku wielkiego molo; stanął w odległości metra od ogromnych drzwi. Hamendi w białym garniturze krzyczał po arabsku, że wszystko zostanie wymienione; że jego i ich wrogowie w składzie towarowym w Bahrajnie, którzy to zrobili, zostaną zabici, wszyscy co do jednego! Jegoprotesty wzbudzały jednak wyłącznie podejrzenia. I wtedy zza rogu magazynu wyszedł mężczyzna w ciemnym staromodnym garniturze w prążki. Kendrick zamarł. Był to Crayton Grinell, prokurator i przewodniczący rady rządu wewnątrz rządu. Po chwili 1481

szok minął i Evan zastanawiał się, dlaczego poczuł się zdziwiony czy zaskoczony. Dokąd miałby się dać Grinell, jak nie do samego rdzenia międzynarodowej siatki handlarzy bronią? To było dla niego ostatnie i jedyne bezpieczne schronienie. Prawnik powiedział coś szybko do Hamendiego, który od razu przetłumaczył jego słowa, wyjaśniając, że jego wspólnik skontaktował się już z Bahrajnem i dowiedział się, co zaszło. To Żydzi!, krzyknął. Terroryści izraelscy napadli na skład towarów, zabili wszystkich strażników i dokonali tych wszystkich strasznych rzeczy. – Jak mogli to zrobić? – zapytał krępy mężczyzna w jedynym wyprasowanym rewolucyjnym mundurze, obwieszony przynajmniej tuzinem medali. – Cała dostawa była w oryginalnych opakowaniach, nawet pudełka w kartonach; plastykowe oprawy nie naruszone. Jak mogli to zrobić? – Żydzi wszystko potrafią! – zawołał Hamendi. – Dobrze o tym wiecie. Natychmiast polecę z powrotem, przygotuję jeszcze raz cały ładunek i dowiem się prawdy. – Co mamy robić w tym czasie? – spytał ten sam mężczyzna, najwyraźniej 1482

przywódca rewolucyjnego reżimu Południowego Jemenu. – Co mam powiedzieć naszym braciom w dolinie Bekaa? Wszyscy, wszyscy jesteśmy zhańbieni! – Z całą pewnością będziecie mieli okazję do zemsty, jak również waszą broń. – Grinell znów coś powiedział do handlarza bronią i Hamendi znów przetłumaczył: – Mój wspólnik mówi mi, że jeszcze tylko przez następne trzy godziny radar kontroli obszaru będzie wyłączony – co mnie zresztą bardzo dużo kosztowało – i dlatego musimy zaraz wyruszyć. – Przywróć nam naszą godność, arabski towarzyszu, bo inaczej znajdziemy cię i pożegnasz się z życiem.Gwarantuję wam, że to pierwsze na pewno nastąpi i nie będzie potrzeby zrobienia drugiego. Odchodzę. Uciekną, pomyślał Kendrick. Cholera jasna, uciekną! Grinell podsunął Hamendiemu obłudne, wykrętne słowa i obaj wybierają się odlecieć z tego ośrodka szaleństwa i nadal będą kontynuować swoje szalone, kryminalne interesy, jakby się nic nie stało. Musi ich zatrzymać! Musi coś zrobić! Kiedy dwaj handlarze broni wyszli szybko z magazynu i skręcili za róg, Evan pobiegł, jak jeszcze jeden rozhisteryzowany terrorysta i przez podekscytowane tłumy na molo zaczął się przepychać w 1483

stronę dwóch, elegancko ubranych mężczyzn. Najpierw dzieliły ich metry, później już tylko centymetry. Kendrick wyciągnął swój nóż z długim ostrzem z pochwy przy pasku i skoczył do przodu, otaczając lewym ramieniem szyję Grinella i zmuszając go do obrócenia się w miejscu. Stanęli twarzą w twarz, oddaleni od siebie zaledwie o kilka centymetrów. – Ty!wykrzyknąłGrinell. – To za starego człowieka, który umiera i za tysiące innych, których zabiłeś! Nóż wbił się w żołądek prawnika, Evan pociągnął go aż do piersi. Grinell upadł na deski molo pośród wielu biegnących, ogarniętych paranoją terrorystów, nieświadomych tego, że jeszcze jeden, dobrze ubrany, terrorysta został zabity i leży pod ich nogami. Hamendi! Handlarz bronią biegł przed siebie, zapomniawszy oswoim towarzyszu, zdeterminowany wyłącznie myślą, aby dotrzeć do pojazdu, który zawiezie go do „czystego” samolotu. Żeby się tylko wyrwać z Południowego Jemenu i pokonać wrogie granice. To się nie może zdarzyć, myślał Evan. Handlarzowi śmiercią nie wolno już nigdy więcej handlować śmiercią! Kendrick dosłownie wyrąbał sobie drogę między biegnącymi i krzyczącymi 1484

postaciami. Na końcu molo znajdował się kawałek wybetonowanego pasa, który prowadził do gruntowej drogi, gdzie czekała rosyjska limuzyna marki Zis. Dym z rury wydechowej świadczył o tym, że silnik był włączony w oczekiwaniu na biegnącego pasażera. Hamendi, w swej białej marynarce powiewającej za nim, był już prawie przy samochodzie. Kendrick zmobilizował w sobie takie siły, o jakich mu się nie śniło, ibiegł po betonie, dopóki nogi nie odmówiły mu posłuszeństwa jakieś sześć metrów od samochodu, gdzie Hamendi dopadł właśnie drzwi. Z pozycji poziomej, ledwie utrzymując w obu rękach pistolet, wystrzelił raz, drugi, trzeci... Abdel Hamendi, król na międzynarodowym dworze handlarzy bronią, złapał się za gardło i upadł na ziemię. To jeszcze nie koniec!, huczało w głowie Evana. Trzeba coś zrobić! Przeczołgał się po betonie, sięgając do kieszeni po mapę, którą Błękitny dał każdemu na wypadek rozdzielenia się i ucieczki. Oderwał kawałek papieru, z innej kieszeni wyjął mały tępy ołówek i napisał po arabsku: Hamendi łgarz nie żyje. Wkrótce wszyscy handlarze zginą, ponieważ wszędzie zaczęły się zdrady takie, jak sami dzisiaj widzieliście. Wszyscy ; zostali opłaceni przez Izrael i Wielkiego Szatana Ame1485

rykę, żeby sprzedawać nam zepsutą broń. Wszędzie. Zwróćcie się do naszych braci w każdym zakątku świata i powiedzcie im to, co ja teraz mówię i co sami dziś widzieliście. Od dziś nie można zaufać żadnej broni. Podpisane przez milczącego przyjaciela, który wie. Z wielkim bólem, jakby znów odnowiły się stare rany, Evan wstał i pobiegł, jak mógł najszybciej, z powrotem między wściekłymi, krzyczącymi ludźmi w stronę drzwi do magazynu. Zanosząc histeryczne jęki do Allacha z powodu śmierci braci padł pod nogi grupki przywódców, w której teraz znajdowali się również rewolucjoniści z doliny Bekaa w Libanie. Kiedy wyciągnęły się do niego pomocne dłonie, rzucił w nie swój papier, gwałtownie się podniósł i wybiegł z magazynu, znikając pośród płaczących żałobnych tłumów, klęczących teraz. wszędzie przy okaleczonych ciałach. W panice usłyszał basowe dźwięki syreny okrętowej – sygnał, że statek towarowy za chwilę odpłynie. Pięściami wywalczył sobie drogę na koniec molo, gdzie zobaczył Khalehlę i Ahmata, stojących przy pomoście i wołających do ludzi na pokładzie. Byli chyba bardziej spanikowani niż on sam. – Gdzie się, do jasnej cholery, podziewałeś? zawołała Khalehla, piorunując go wzrokiem. 1486

– Wyłgali się ze wszystkiego! – krzyknął Kendrick, kiedy Ahmat wciągnął ich oboje na pomost, który zaczął się odsuwać od brzegu. – Hamendi? – spytała Khalehla. – I Grinell... – Grinell? – wykrzyknęła agentka z Kairu. – No, oczywiście Grinell – dodała spokojniej. – Gdzieżby indziej... – Jesteś kompletnym idiotą, kongresmanie! – ryknął młody sułtan Omanu, wciąż popychając przed sobą swoich podopiecznych, teraz już na pokładzie statku, który odpłynął od brzegu. – Jeszcze trzydzieści sekund i zostałbyś tam. Lada chwila tłum mógł się skierować na nas, a ja nie mogłem ryzykować życia tych ludzi. – O rany, ty naprawdę wydoroślałeś. – Wszyscy wykonujemy nasze obowiązki, kiedy nadejdzie pora... I co z Hamendim i z tym, jak mu tam? – Zabiłem ich. – Tak po prostu – powiedział z podziwem, choć spokojnie, Ahmat.Wszyscy wykonujemy nasze obowiązki, kiedy nadejdzie pora, wasza wysokość. 1487

Gerald Bryce wszedł do skomputeryzowanego gabinetu w swoim domu w Georgetown i podszedł wprost do komputera. Usiadł i wcisnął przycisk; kiedy monitor się rozjaśnił, napisał kod. Zielone litery zareagowały natychmiast: DOKUMENT MAKSYMALNIE ZABEZPIECZONY PODŁĄCZEŃ ZEWNĘTRZNYCH BRAK MOŻNA PISAĆ Młody, uderzająco przystojny mężczyzna, uśmiechnął się i kontynuował pisanie. Przeczytałem wszystkie maksymalnie poufne wydruki przychodzące do CIA i zakodowane tylko dla modemu MJ Paytona. Krótko mówiąc, całe sprawozdanie jest niewiarygodne i można już zauważyć efekty operacji. Do dnia dzisiejszego, zaledwie dwa tygodnie po wypadkach w Południowym Jemenie, zamordowano siedmiu najbardziej znanych handlarzy bronią i szacuje się, że ilość broni wysyłanej na Bliski Wschód zmniejszyła się o 60 procent. Nasz człowiek jest niezwyciężony. A teraz przechodząc do meritum: w związku z informacjami, jakie posiadamy, Biały Dom musi – powtarzam: musi – wysłuchać nas, w przypadku, gdybyśmy sobie tego życzyli. Wykorzystamy ten przywilej z największą ostrożnością, 1488

niemniej jednak mamy do tego prawo. Ponieważ niezależnie od wyniku, pozytywnego lub negatywnego, państwowe i międzynarodowe prawa zostały pogwałcone, rząd został pośrednio i bezpośrednio powiązany z morderstwem, terroryzmem, korupcją i o mało co nie został oskarżony o przestępstwa przeciw ludzkości. Tak jak postanowiliśmy, musi zawsze istnieć dobroczynna, bezinteresowna siła ponad Białym Domem, która nada mu kierunek; potęga tej siły polega na znajomości wszystkich, najtajniejszych sekretów każdego rządu. W tym względzie mamy osiągnięcia, o jakich nie śniło się naszym poprzednikom. Jeśli Bóg istnieje, niech nam dopomoże, abyśmy my i nasi następcy zawsze przestrzegali naszych zasad. Przedostatnia rzecz – wydaje mi się, że dźwięk i częściowa kadencja nazwy Inver Brass nie są zbyt odległe od terminu medycznego: „intravenous”dożylny. Moim zdaniem to właściwa nazwa. I na koniec – pracuję nad kilkoma innymi projektami i będę w kontakcie. Duży czarny mężczyzna siedział w bogato urządzonej kabinie swego jachtu niedaleko Glorious Cay na Bahamach, studiując ekran komputera. Uśmiechnął 1489

się. Inver Brass jest w dobrych rękach, młodych zdolnych rękach. Duża inteligencja połączona z uczciwością i chęcią osiągnięcia doskonałości. Gideon Logan, który spędził dużą część swego dorosłego, dostatniego życia na walce o lepsze jutro dla innych – do tego stopnia, że znikł na trzy lata jako milczący, niewidoczny rzecznik Rodezji podczas jej zamiany w Zimmbabwe – odczuł ulgę na myśl, że są następcy. Czas się dla niego kurczył, tak samo jak dla Margaret Lowell i dla starego Jacoba Mandela. Prawa natury wymagały, aby ktoś ich zastąpił, a ten młody człowiek, ten atrakcyjny, uczciwy młody geniusz wybierze następców. Wyjdzie to na dobre i krajowi, i światu. Czas się kurczył. Gerald Bryce wypił kieliszek madery i wrócił do komputera. Był w znakomitym nastroju z wielu powodów, także w związku z tym, co nazwał ich „korporacją świetności”. To co było takie nadzwyczajne to oczywistość jej nieuchronności. Ich braterstwo było im przeznaczone, było nie do uniknięcia. Jego początki wzięły się z najbardziej pospolitego wydarzenia: spotkania się ludzi o podobnych zainteresowaniach, przy czym zaawansowane stadia tych zaintere1490

sowań wymagały wybitnego intelektu. Ponadto łączyła ich niechęć i brak cierpliwości do społeczeństwa rządzonego przez średniaków. Jedna rzecz zawsze prowadziła do drugiej, wprawdzie nie zawsze prostą drogą, ale nieuchronnie. Kiedy czas pozwalał, Bryce wykładał i prowadził seminaria. Był poszukiwanym specjalistą w dziedzinie nauk komputerowych, który bardzo uważał, aby publicznie nie zdradzać zewnętrznych limitów swej wiedzy. Ale od czasu do czasu trafiała się taka niezwykła osoba, która rozumiała dokąd on zmierza. W Londynie, w Sztokholmie, w Paryżu, w Los Angeles i w Chicago – na uniwersytecie w Chicago. Tych kilka osób zostało poddanych dokładnej analizie, dokładniejszej niż by to sobie kiedykolwiek mogli wyobrazić i – do dnia dzisiejszego – z czterema osobami skontaktowano się ponownie... I ponownie. Nowa organizacja Inver Brass była na razie zamglonym, ale istniejącym zarysem na horyzoncie. Z najbardziej niezwykłą z czterech osób skontaktuje się teraz. Bryce wprowadził kod, napisał: Addendum i przeczytał na ekranie: TRANSMISJA SATELITARNA. MODSAHALHUDDIN. BAHRAJN. MOŻNA PISAĆ. 1491

Rozdział 47 Emmanuel Weingrass kompletnie zadziwił specjalistów, zwłaszcza tych z Centrum Medycznego w Atlancie. Wprawdzie mu się nie polepszyło, a infekcja wirusowa nadal pozostawała śmiertelna, ale też stan jego zdrowia nie pogarszał się w widoczny sposób – postępy choroby były znacznie wolniejsze niż przewidywali specjaliści. Lekarze w żadnym wypadku nie chcieli stwierdzić, że choroba się zatrzymała, byli jednak zaskoczeni. Pewien patolog z Denver ujął to tak: Jeśli przyjmiemy skalę od jednego do minus dziesięciu, gdzie minus dziesięć oznacza śmierć, ten facet kręci się na poziomie minus sześć i niżej nie schodzi. Ale wirus ciągle w nim siedzi? – chciał się upewnić Kendrick. On i Khalehla wyszli z lekarzem z domu w Kolorado. – Wciąż się rozszerza, choć nie działa na pacjenta tak jak powinien. – To pewno z powodu wszystkich tych papierosów, które od nas wyłudza i whisky, którą podkrada – stwierdziła Rashad. – Naprawdę pali i pije? – Patolog był jeszcze bardziej skonfundowany i za1492

skoczony. Evan i Khalehla pokiwali głowami z rezygnacją. – To wyjątkowo waleczny zawodnik – wyjaśnił Kendrick – o tak mądrym i przebiegłym umyśle, jak nikt inny, kogo znam. Poza tym, ponieważ prognozy mówiły o bardzo krótkim czasie, jaki mu pozostał, nie obserwowaliśmy go nieustannie wtedy, kiedy z nim byliśmy. – Proszę mnie dobrze zrozumieć, panie kongresmanie, nie chcę panu stwarzać fałszywych nadziei. To jest ciężko chory człowiek, który ma osiemdziesiąt sześć lat. – Osiemdziesiąt sześć? – wykrzyknął Kendrick. – Nie wiedział pan? – Nie. Powiedział, że ma osiemdziesiąt jeden. – Jestem pewien, że sam w to wierzy, a przynajmniej wmówił to sobie. Jest taki rodzaj ludzi, którzy po skończeniu sześćdziesiątki, po roku obchodzą pięćdziesiąte piąte urodziny. Nie ma w tym oczywiście nic złego, ale chcieliśmy mieć jego pełną historię chorobową, więc wróciliśmy do czasów, kiedy mieszkał w Nowym Jorku. Czy wie pan, że nim skończył trzydzieści dwa lata, był już trzy razy żonaty? – Jestem pewien, że wszystkie trzy nadal go poszukują. 1493

– Ach, nie, wszystkie już nie żyją. Centrum w Atlancie chciało mieć także ich historie chorobowe, na wypadek jakichś ukrytych komplikacji seksualnych. – Czy sprawdzili też Los Angeles, Paryż, Rzym, Tel Awiw, Rijad iwszystkie Emiraty? – spytała sucho Khalehla. , Fantastyczne – powiedział cicho, ale z emfazą patolog, najwyraźniej rozważając ten fenomen nie tylko z lekarskiego punktu widzenia. – Cóż, muszę już iść. Mam być w Denver o dwunastej. Dziękuję panu za możliwość skorzystania z prywatnego samolotu. Zaoszczędziłem mnóstwo czasu.Nic takiego, doktorze. Doceniam wszystko co pan robi i co pan już zrobił. Lekarz zatrzymał się i spojrzał na Evana. – Zwróciłem się do pana przedtem per panie kongresmanie. Być może powinienem był powiedzieć „panie wiceprezydencie”, ponieważ ja, jak większość ludzi w tym kraju, uważam, że powinien pan nim zostać. Prawdę mówiąc, jeśli pan nie będzie się o to stanowisko ubiegał, nie wezmę udziału w wyborach i mogę pana zapewnić, że to samo dotyczy większości moich przyjaciół i znajomych. – To chyba niesłuszne podejście, doktorze. Poza tym ta sprawa nie została 1494

jeszcze rozstrzygnięta... Chodźmy, odprowadzę pana do samochodu. Kalehla, sprawdź, czy nasz dogadzający sobie we wszystkim nastolatek nie kąpie się przypadkiem w szkockiej whisky, dobrze? – Czy myślisz, że weszłabym do łazienki, gdyby się kąpał?... Dobra, idę. – Rashad podała rękę lekarzowi z Denver. – Jestem panu bardzo wdzięczna za wszystko, co pan zrobił – powiedziała. – Uwierzę w tę wdzięczność, jeśli przekona pani tego młodego człowieka, że naprawdę musi zostać naszym następnym wiceprezydentem. – Jeszcze raz powtarzam – powiedział Kendrick prowadząc lekarza przez trawnik do kolistego podjazdu – że ten problem nie został jeszcze rozwiązany.Ten problem powinien zostać rozwiązany! – krzyczał Emmanuel Weingrass ze swego leżaka na zabudowanej werandzie. Kendrick i Khalehla siedzieli na swoich zwykłych miejscach na kanapie, tak żeby stary architekt mógł im rzucać groźne spojrzenia. – Co ty sobie myślisz? Wszystko skończone? Bollinger i jego złodzieje faszyści zostali wykopani i nie ma nikogo, kto mógłby zająć ich miejsce? Jesteś aż taki głupi?Przestań, Manny – powiedział Kendrick. – Jest zbyt wiele dziedzin, gdzie ja i Langford Jennings mamy odmienne zdanie, aby pre1495

zydent mógł się dobrze czuć z kimś takim jak ja, kto przypuszczalnie zajmie kiedyś jego miejsce – sama myśl o tym mnie przeraża. – Lang wie o tym wszystkim! – zawołał Weingrass. – Lang? Architekt wzruszył ramionami. – I tak się niedługo dowiesz... – Czego się niedługo dowiem? – Jennings wprosił się tu do mnie na lunch parę tygodni temu, kiedy ty i moja cudowna córka załatwialiście sprawy w Waszyngtonie... Co miałem zrobić? Powiedzieć prezydentowi Stanów Zjednoczonych, że nie mamy tu nic do jedzenia? – Cholera! – zaklął Kendrick. – Cicho, kochanie – przerwała mu Khalehla. – To fascynujące, naprawdę fascynujące! – Mów dalej, Manny! – krzyknął Evan. – No, omówiliśmy wiele spraw – Jennings nie jest intelektualistą, to prawda, ale jest bystry i widzi rzeczy w szerszej skali, w tym jest rzeczywiście dobry, 1496

wiesz. – Nie wiem, a poza tym jak śmiałeś za mną orędować? – Jestem twoim ojcem, niewdzięczny durniu. Jedynym ojcem, jakiego kiedykolwiek znałeś! Beze mnie nadal byś tkwił u Saudyjczyków i nie wystarczałoby ci na życie. I nie mów nic o tym, że coś śmiałem zrobić, miałeś szczęście, że to zrobiłem, mów o twoich zobowiązaniach wobec innych... W porządku, w porządku, nie moglibyśmy zrobić tego, co zrobiliśmy bez ciebie, bez twojej odwagi i siły, ale ja tam byłem, więc posłuchaj mnie. Kendrick, zirytowany, zamknął oczy i oparł się wygodniej. Khalehla nagle zrozumiała, że Weingrass daje jej dyskretne sygnały, wymawiając samymi wargami, bezgłośnie, słowa, które bez trudu odczytała. „Tylko udaję. Wiem, co robię.” Khalehla spoglądała na niego zaskoczona. – No, dobra, Manny – powiedział Evan, otwierając oczy i wpatrując się w sufit. – Przestań zawracać głowę. Czekam na konkrety. – To już lepiej. – Weingrass mrugnął do Khalehli i kontynuował: – Możesz odejść i nikt nie będzie miał prawa powiedzieć, ani pomyśleć złego słowa o tobie, ponieważ dług został za1497

ciągnięty u ciebie, a ty nie jesteś nikomu nic winien. Ale ja cię znam, przyjacielu, a mężczyzna, którego znam, ma w sobie pewien rodzaj gniewu, przed którym stara się uciec, lecz to mu się nigdy nie udaje, ponieważ jest to część jego charakteru i osobowości. Krótko mówiąc, nie lubisz skorumpowanych ludzi ja się nie liczę – i dla tego meshugah świata tak się dobrze składa, że są jeszcze tacy ludzie jak ty. Za dużo jest tych drugich... Widzę jednak pewien problem, który polega na tym, że wielu ludzi twojego pokroju niewiele może uczynić, bo ich nikt nie słucha. Po co ich słuchać? Kim oni są? Intrygantami? Tymi, co chcą rządowi wkładać szprychy w koła? Mało ważnymi agitatorami? ... W każdym razie łatwo się ich pozbyć. Tracą pracę, nie awansują, a jeśli to nie pomaga, lądują w sali sądowej, gdzie całe ich życie zostaje zaszargane i obrzucone błotem, które nie ma nic wspólnego ze sprawą, a którą sowicie opłacani adwokaci potrafią wyciągnąć z rękawa. Jeśli w końcu zostają z kartą bezrobotnego, opuszczeni przez żony i dzieci, to jeszcze nie jest najgorzej. Mogliby się na przykład znaleźć pod ciężarówką, albo na torach kolejowych w nieodpowiednim czasie... z drugiej strony weźmy ciebie: wszyscy cię słuchają, spójrz tylko na wyniki ba1498

dań opinii publicznej. Jeżeli przyjmiemy, że Langford Jennings jest dla tego kraju papieżem, ty jesteś prymasem. Żaden pokątny adwokat nie odważy się postawić cię przed sądem, Kongres tym bardziej. Moim zdaniem masz szansę przemówić z samej góry w imieniu wielkiej liczby, osób, które nigdy nie miałyby takiej możliwości. Lang cię we wszystko wprowadzi... – Lang, proszę, proszę – mruknął Kendrick, przerywając mu. – To nie ja wymyśliłem! – wykrzyknął Weingrass, rozkładając ręce. – Od samego początku zwracałem się do niego per „panie prezydencie”, zapytaj pielęgniarki. Wszystkie musiały lecieć do ubikacji, jak tylko wszedł, mówię ci, to prawdziwy mensch. W każdym razie, po drinku, który sam mi podał z barku, jak nikogo nie było w pokoju, powiedział, że działam na niego ożywczo i żebym mu mówił „Lang” i nie zawracał sobie głowy tytułami. – Słuchaj, Manny – przerwała mu Khalehla – dlaczego prezydent powiedział, że działasz na niego „ożywczo”? – W nieoficjalnej rozmowie wspomniałem, że ten nowy budynek, który stawiają gdzieś tam – było o tym w „New York Times” – nie jest wcale taki fanta1499

styczny i nie powinien był gratulować temu kretynowi architektowi w telewizji. Te cholerne ozdoby wyglądają jak neoklasyczna art deco i wierz mi, taka kombinacja nigdy dobrze nie wychodzi. I spytałem też, cóż on, prezydent, wie u diabła na temat kosztów budowy metra kwadratowego, które zostały oszacowane mniej więcej w wysokości jednej trzeciej prawdziwych kosztów. Lang ma się tym bliżej zainteresować. – O cholera – powtórzył Evan, przegranym głosem. – Wracając do moich argumentów – powiedział Weingrass, z twarzą nagle bardzo poważną, kiedy przyglądał się Kendrickowi, jednocześnie głęboko oddychając. Może już dość zrobiłeś, może powinieneś odejść i żyć szczęśliwie z moją córką Arabką, robiąc duże pieniądze. Kraj, a nawet duża część świata już cię i tak szanuje. Ale może powinieneś także pomyśleć. Jesteś w stanie zrobić to, co potrafią nieliczni. Zamiast ścigać skorumpowanych ludzi, kiedy korupcja i śmierć już miały miejsce, może mógłbyś ich powstrzymać zanim się w to wciągną, przynajmniej niektórych, tych najważniejszych. Proszę cię tylko o to, żebyś wysłuchał Jenningsa. Posłuchaj, co ma ci do powiedzenia. Spojrzeli sobie prosto 1500

w oczy, ojciec i syn. – Zadzwonię i poproszę go o spotkanie, dobrze? – Nie ma potrzeby – odparł Manny. – Wszystko jest umówione. – Co? – Będzie jutro w Los Angeles, na obiedzie w Century Plaza; wydanym w celu zebrania funduszy stypendialnych imienia jego świętej pamięci Sekretarza Stanu. Znalazł trochę wolnego czasu przedtem i będzie cię oczekiwał w hotelu o siódmej. I ciebie również, moja droga. Nalegał na to. Dwaj ludzie z ochrony w korytarzu na zewnątrz apartamentu prezydenckiego rozpoznali Kendricka. Kiwnęli jemu i Khalehli głowami, a mężczyzna z prawej strony obrócił się i nacisnął dzwonek. Po chwili Langford Jennings otworzył drzwi. Miał bladą i wychudłą twarz, z podkrążonymi z wyczerpania oczyma. Spróbował uśmiechnąć się swoim słynnym uśmiechem, ale mu się nie udało. Zrobił coś w rodzaju grymasu i wyciągnął rękę. – Dzień dobry, panno Rashad. To przyjemność i zaszczyt poznać panią. Proszę wejść. 1501

– Dziękuję, panie prezydencie. – Evan, cieszę się, że znów cię widzę. – Ja także, proszę pana – powiedział Kendrick i, wchodząc do środka, pomyślał, że Jennings wygląda starzej niż kiedykolwiek przedtem. – Proszę usiąść. Prezydent poprowadził gości do salonu, do dwóch stojących naprzeciwko siebie kanap, z okrągłym, szklanym stolikiem między nimi. – Proszę – powtórzył, wskazując na kanapę po prawej stronie, a sam przeszedł do tej z lewej. – Lubię patrzeć na atrakcyjnych ludzi – dodał, kiedy usiedli. – Przypuszczam, iż moi antagoniści określiliby to jako jeszcze jedną oznakę mojej sztuczności, ale Harry Truman powiedział kiedyś: „Wolę patrzeć na głowę konia niż na jego zad”... Przepraszam za wyrażenie, młoda damo. – Nie słyszałam nic takiego, co by się kwalifikowało do przeprosin. – Jak się czuje Manny? – Nie wygra, ale wciąż walczy – odpowiedział Evan. – Rozumiem, że odwiedził go pan kilka tygodni temu. – Czy to było bardzo niegrzeczne z mojej strony? 1502

– Nie, lecz trochę niegrzecznie z jego strony, że nic mi wówczas nie powiedział. – To był mój pomysł. Chciałem, abyśmy obaj mieli czas do namysłu, a w moim przypadku musiałem ponadto dowiedzieć się o panu więcej niż było napisane na kilkuset stronach rządowego żargonu. Udałem się więc do jedynego źródła, w jakie wierzyłem. Prosiłem, żeby nic panu nie wspominał aż do wczoraj. Przepraszam. – Nie ma potrzeby. – Weingrass jest dzielnym człowiekiem. Wie, że umiera – jego diagnoza jest mylna, ale wie, że umiera – i udaje, że traktuje swoją. nadciągającą śmierć jak dane statystyczne na budowie. Nie spodziewam się, abym dożył osiemdziesięciu jeden lat, gdyby jednak tak się stało, chciałbym mieć jego odwagę. – Osiemdziesięciu sześciu – powiedział bezbarwnym głosem Evan. – Ja też myślałem, że ma osiemdziesiąt jeden, ale wczoraj dowiedzieliśmy się, że ma osiemdziesiąt sześć. Langford Jennings przyjrzał się uważnie Evanowi, a później, jakby usłyszał świetny dowcip, oparł się wygodniej i roześmiał, niezbyt 1503

głośno, aczkolwiek serdecznie. – Co w tym takiego śmiesznego? – spytał Kendrick. – Znam go od dwudziestu lat i nigdy się nie przyznał do swojego prawdziwego wieku, nawet w kwestionariuszu paszportowym. – To się łączy z czymś, co mi powiedział – wyjaśnił prezydent ze śmiechem. – Nie będę was nudził szczegółami, lecz kiedyś wskazał mi na pewną rzecz i miał rację, więc zaproponowałem mu posadę. Powiedział mi: „Przykro mi Lang, nie mogę tego przyjąć. Nie mógłbym pana obciążyć moimi łapówkami.” – To oryginał, panie prezydencie – podsunęła Khalehla. Prezydent spojrzał na Rashad. – Pani wuj Mitch przesyła pozdrowienia. – Tak? – Payton wyszedł godzinę temu. Musiał wracać do Waszyngtonu, ale rozmawiałem z nim wczoraj i uparł się, że przyleci, żeby się ze mną zobaczyć przed spotkaniem z kongresmanem Kendrickiem. – Dlaczego? – zapytał zaniepokojony Evan. 1504

– Wreszcie opowiedział mi całą historię InverBrass. No, niecałą, oczywiście, ponieważ wszystkiego nie znamy. Skoro Winters i Varak nie żyją, przypuszczalnie nigdy się nie dowiemy, kto się dostał do kartoteki Omanu, choć teraz to już nie ma znaczenia. Święta Inver Brass jest skończona. Nie mówił panu tego wcześniej? – Kendrick był zaskoczony, ale przypomniał sobie, jak Ahmat twierdził, iż nie jest pewien, czy Jennings wie o tym wszystkim, o czym Payton powiedział jemu. – Zachował się w tej sprawie bardzo uczciwie, składając rezygnację, którą natychmiast odrzuciłem... Powiedział, że gdybym o wszystkim wiedział, mógłbym się nie zgodzić na propozycję, aby pan ubiegał się o stanowisko mojego zastępcy. Nie wiem, być może, z całą pewnością byłbym wściekły. Teraz to już nie jest ważne. Dowiedziałem się, czego chciałem się dowiedzieć i pan otrzymał mandat od narodu, panie kongresmanie. – Ależ, panie prezydencie – zaprotestował Evan. – To sztuczne... – Co, u diabła, wyobrażał sobie Sam Winters? – przerwał mu Jennings. – Nie obchodzi mnie, jakimi motywami się kierowali. Winters zapomniał lekcję z historii, którą przede wszystkim on powinien był pamiętać. Zawsze, kiedy jakaś grupa kieru1505

jących się słusznymi zasadami wybrańców dochodzi do wniosku, iż jest ponad wolą narodu i zaczyna manipulować tą wolą po ciemku, przed nikim nie odpowiadając, powstaje bardzo niebezpieczne zjawisko. Wystarczy że jeden czy dwóch z tych najwyższych, o całkiem odmiennych ideach, przekona innych lub wymieni jednych na drugich lub przeżyje innych i nie ma już republiki. Ci wielcy z Inver Brass Sama Wintersa nie byli wcale lepsi od bandy zbirów Bollingera. I jedni, i drudzy chcieli, aby wszystko odbywało się wyłącznie tak, jak oni sobie życzyli. Evan zerwał się na równe nogi. Dokładnie dla tych przyczyn... Zadzwonił dzwonek do drzwi apartamentu prezydenckiego; cztery krótkie dzwonki, nie dłuższe niż pół sekundy każdy. Jennings podniósł rękę i spojrzał na Khalehlę. – Powinna pani to docenić, panno Rashad. Właśnie usłyszała pani szyfr. – Co? – Nie jest specjalnie wyszukany, ale działa. Wiem, kto jest za drzwiami, a w tym przypadku tym „kimś” jest jeden z bardziej wartościowych doradców w Białym Domu... Wejść! Drzwi się otworzyły i wszedł Gerald Bryce. 1506

– Przepraszam, że przeszkadzam, panie prezydencie, ale dostałem właśnie wiadomość z Pekinu i wiedziałem, że chciałby pan ją znać. – To może poczekać, Gerry. Pozwól, że cię przedstawię... – Joe...? Imię wypsnęło się Kendrickowi, kiedy przypomniał sobie wojskowy odrzutowiec na Sardynię i przystojnego młodego specjalistę z Departamentu Stanu. – Cześć, panie kongresmanie – powiedział Bryce. Podszedł do kanapy i podał rękę Kendrickowi, jednocześnie skinął głową Khalehli. – Panno Rashad. – Zgadza się – wtrącił się Jennings. – Gerry mówił mi, że przekazywał panu pewne dane w samolocie, kiedy leciał pan do Omanu... Nie chcę go za bardzo chwalić, ale Mitch Payton podkupił go Frankowi Swannowi z Departamentu Stanu, a ja go ukradłem Mitchowi. Jest fenomenalny jeśli chodzi o komunikację komputerową i utrzymywanie jej w tajemnicy. Czeka go wielka przyszłość, jeżeli uda się powstrzymać sekretarki. – Jest pan żenująco uprzejmy – powiedział tonem zawodowca Bryce. – Odpowiedź z Pekinu jest pozytywna, panie prezydencie. Czy mam potwierdzić 1507

pańską ofertę? – To inny szyfr – wyjaśnił Jennings z uśmiechem. – Powiedziałem naszym wiodącym bankierom, żeby nie byli zbyt chciwi w Hongkongu i nie utrudniali pracy chińskim bankom, kiedy w 1997 roku dojdzie do przekazania władzy Czerwonym. Oczywiście w zamian za... – Panie prezydencie – przerwał mu Bryce, z należnym szacunkiem, ale i z nutą ostrzeżenia. – Przepraszam, Gerry. Wiem, że to ściśle tajne, tylko do wglądu, i tak dalej, mam jednak nadzieję, że już niedługo nie będzie sekretów przed tym członkiem Kongresu. – A propos – odezwał się ekspert Białego Domu od komunikacji, spoglądając na Kendricka i lekko się uśmiechając w związku z nieobecnością pańskiego personelu politycznego tutaj, w Los Angeles, przyjąłem dziś wieczorem dymisję wiceprezydenta Bollingera. Tak jak pan zażądał. – To znaczy, że zastrzeli się przed kamerą telewizyjną? – Niezupełnie, panie prezydencie. Twierdzi natomiast, iż zamierza poświęcić resztę życia polepszaniu doli głodujących na tym świecie. 1508

– Jeśli przyłapię go na kradzieży batonika czekoladowego, spędzi resztę życia w Leavenworth. – Pekin, proszę pana. Czy mam potwierdzić? – Z pewnością i przekaż im wyrazy szacunku. Złodzieje. Bryce kiwnął głową Evanowi i Khalehli i wyszedł. – O czym mówiliśmy? – O Inver Brass – odparł Evan. – Oni mnie stworzyli i sztucznie przedstawili ludziom jako kogoś, kim nie jestem. W tych warunkach moją nominację trudno nazwać wolą narodu. To oszustwo. – Pan jest oszustem? – Wie pan, o co mi chodzi. Ani tego nie chciałem, ani się nie ubiegałem. Jak pan to słusznie zauważył, zostałem wmanipulowany w wyścig i wepchnięty ludziom do gardła. Nie wygrałem tej nominacji, ani jej nie zarobiłem, zajmując się polityką. Langford Jennings przyglądał się Kendrickowi; cisza była pełna zamyślenia, ale i elektryczności.Myli się pan – powiedział wreszcie prezydent. – Wygrał pan i zarobił. Nie mówię o Omanie i Bahrajnie, ani nawet nie o tajnej 1509

misji w Południowym Jemenie – te wydarzenia wynikały po prostu z osobistej odwagi i poświęcenia, które wykorzystano do początkowego zwrócenia na pana uwagi. Tak samo traktuje się bohatera wojennego czy astronautę i w wyniesieniu tego przed opinię publiczną nie ma nic zdrożnego. Występuję jedynie, tak samo jak pan, przeciwko temu, że zrobili to po kryjomu ludzie, którzy łamali prawo i niechcący skazywali innych na śmierć, a ukrywali się za kurtyną wpływów... Pan sobie na to zarobił w tym mieście, ponieważ powiedział pan o rzeczach, o których trzeba było powiedzieć, i naród pana słyszał. Nikt nie wyśmiewał się z tych taśm telewizyjnych i nikt nie mówił panu, co powiedzieć. A to, co pan zrobił na zamkniętych przesłuchaniach wywiadu, wywołało trzęsienie ziemi. Zadał pan pytania, na które nie było prawnie uzasadnionych odpowiedzi i cholernie duża ilość okopanych we własnych szańcach biurokratów, przyzwyczajonych do swojego sposobu działania, do dziś nie wie, co się stało, poza tym, że byłoby lepiej, gdyby się wzięli do roboty. A na koniec powiem panu jako Lang Jennings z Idaho, że uratował pan naród od moich najbardziej gorliwych współpracowników. Nieźle byśmy się z nimi przejechali, nawet nie 1510

chcę o tym myśleć. – Prędzej czy później sam by pan ich rozgryzł. Gdzieś, kiedyś jeden z nich posunąłby się za daleko i wszystko wyszłoby na jaw. Widziałem, jak jakiś facet usiłował pana przycisnąć w Owalnym Gabinecie i o mało się na tym nie przejechał. – Ach, Herb Dennison i ten Medal Wolności. – Słynny uśmiech prezydenta pojawił się na chwilę. – Herb był twardy, ale niegroźny i robił dużo rzeczy, których sam nie lubię robić. Już go nie ma, praca w Owalnym Gabinecie wyszła mu na dobre. Został zatrudniony w jednej z tych starych firm na Wall Street, gdzie każdy jest członkiem jakiegoś ekskluzywnego klubu, do którego ani pan, ani ja nie chcielibyśmy należeć, i jest z powrotem z chłopakami od forsy. Herb dostał wreszcie stopień pułkownika, na którym mu tak bardzo zależało. – Słucham? – spytał Kendrick. – Nic, nic, niech pan o tym zapomni. Bezpieczeństwo, tajemnica państwowa, i tak dalej. – Panie prezydencie, wyjaśnijmy sobie pewne rzeczy, z których obaj zdajemy sobie sprawę. Nie mam odpowiednich kwalifikacji. – Kwalifikacji?! Kto na tym 1511

świecie ma kwalifikacje do wykonywania mojej pracy? Nikt! – Nie mówię o pańskiej pracy... – A mógłby pan – przerwał mu Jennings. – W żadnym wypadku nie jestem na to przygotowany. Nigdy nie będę. – Już pan jest. – Co? – Niech pan mnie posłucha, Evan. Ja się nie oszukuję. Doskonale wiem, że nie mam ani wyobraźni, ani zdolności intelektualnych Jeffersona, obu Adamsów, Madisona, Lincolna, Wilsona, Hoovera tak, powiedziałem Hoovera, tego genialnego, potwornie oczernianego człowieka – ani Roosevelta, Trumana, Nixona – tak, Nixona, którego wadą był jego charakter, a nie jego poglądy geopolityczne – ani Kennedy'ego, ani nawet genialnego Cartera, który na swoje nieszczęście miał za dużo szarych komórek. Teraz żyjemy jednak w innych czasach. Mamy doskonale rozwiniętą telewizję, sposoby natychmiastowego porozumiewania się. Posiadam zaufanie ludzi, ponieważ widzą i słyszą człowieka. Widziałem naród rozczulający się nad sobą i pokonany, co mnie rozzłościło. Churchill po1512

wiedział kiedyś, że demokracja może i ma liczne wady, ale jest to najlepszy system, jaki człowiek wymyślił. Wierzę w to i wierzę w te wszystkie frazesy, że Ameryka jest największym, najsilniejszym i najlepszym krajem na ziemi. Może świadczy to o mojej prostocie, ale naprawdę w to wszystko wierzę. A ludzie wszystko widzą i słyszą i nieźle na tym wychodzimy... Wszyscy napotykamy na swoje odbicie w innych ludziach. Obserwowałem pana, słuchałem pana, przeczytałem wszystko, co o panu napisano i długo rozmawiałem z moim przyjacielem Emmanuelem Weingrassem. Według mojej sceptycznej oceny musi pan przyjąć to stanowisko – i prawie bez znaczenia jest fakt, czy pan tego chce, czy nie. – Panie prezydencie – odezwał się cicho Kendrick. – Doceniam wszystko, co pan zrobił dla naszego kraju, ale, szczerze mówiąc, istnieją różnice w naszych poglądach. Jest pan orędownikiem pewnych linii politycznych, których ja nie mogę popierać. – Wielki Boże, wcale tego od pana nie oczekuję! Oczywiście byłbym wdzięczny, gdyby nie zabierał pan w pewnych sprawach głosu publicznie, do1513

póki pan ich ze mną nie skonsultuje. Ufam panu, Evan, i będzie pan o wszystkim wiedział. Niech mnie pan przekona, powie, gdzie się mylę – bez obawy ani podlizywania się – tego właśnie potrzebuje ten cholerny urząd! W niektórych sprawach zapędzam się za daleko i powinienem być powstrzymywany. Niech pan spyta moją żonę. Po ostatniej konferencji prasowej dwa miesiące temu wszedłem do naszej kuchni w Białym Domu, oczekując gratulacji. Zamiast tego usłyszałem: „Co ty sobie wyobrażasz, że kim właściwie jesteś? Ludwikiem Czternastym z absolutną władzą? Królik Bugs umiałby to powiedzieć sensowniej”. A moja córka, która przyjechała w odwiedziny, powiedziała, że podaruje mi na urodziny podręcznik gramatyki... Znam swoje wady, Evan, lecz wiem także, co potrafię, kiedy mam najlepszych doradców. Pan pozbył się tego świństwa, teraz zapraszam do siebie. – Powtarzam, nie jestem na to przygotowany. – Ludzie sądzą inaczej, ja sądzę inaczej. Dlatego może pan spokojnie przyjąć nominację. Niech pan się nie oszukuje, być może działa pan pod presją, ale gdyby pan odmówił byłby to afront dla milionów wyborców. Ludzie z BP dali 1514

to wyraźnie do zrozumienia. – BP? Biuro Prasowe? Tylko o to w tym wszystkim chodzi? – W dużo większym stopniu niż się nam to podoba, ale nie ma sensu zaprzeczać. Lepiej, żeby to byli ludzie tacy jak pan i ja, niż Dżyngis Chan i Adolf Hitler. Mimo tych wszystkich różnic między nami chcemy budować, a nie niszczyć. Z kolei Kendrick przypatrywał się prezydentowi przez dłuższą chwilę. – Niezły z pana czaruś – stwierdził wreszcie. – To część mojego zajęcia, panie wiceprezydencie – powiedział Jennings z uśmiechem. – To i kilka uczciwych przekonań. – Nie wiem. Po prostu sam nie wiem. – Ja wiem – wtrąciła się Rashad. – Uważam, że agent terenowy Rashad powinna złożyć rezygnację. – I jeszcze coś – dodał prezydent Langford Jennings, unosząc brwi. – Powinniście wziąć ślub. Byłoby to szalenie nieprzyzwoite, gdyby mój zastępca żył w grzechu. Czy możecie sobie wyobrazić, co by zrobili wszyscy protestanci, którzy dają nam tyle głosów, gdyby się dowiedzieli o waszych stosunkach? Coś takiego 1515

obce jest mojemu image. – Panie prezydencie? – Słucham, panie wiceprezydencie? – Niech pan się, z łaski swojej, zamknie. – Z przyjemnością. Chciałbym jeszcze tylko coś wyjaśnić, tylko, na litość boską, proszę nie mówić mojej żonie, że panu o tym powiedziałem. Po naszych rozwodach mieszkaliśmy razem przez dwanaście lat i mieliśmy dwoje dzieci. Zawiązaliśmy przysłowiowy węzeł w Meksyku, na trzy tygodnie przed konwencją i sfałszowaliśmy datę ślubu. To jest prawdziwa tajemnica państwowa. – Nigdy jej nie zdradzę, panie prezydencie. – Wiem o tym. Ufam panu i potrzebuję pana. I dla naszego narodu będzie znacznie lepiej, jeśli my dwaj będziemy rządzić – myślę tu zwłaszcza o pana roli. – Mam co do tego wątpliwości – powiedział Evan Kendrick. – Janie... panie prezydencie. Dzwonek do apartamentu znów zadzwonił. Cztery ostre, krótkie, półsekundowe dźwięki. 1516

KONIEC

1517