Marsh K. - Wszystko co mam

Tytuł oryginału MY EVERYTHING

Copyright © Katie Marsh 2015

Projekt okładki Ewa Wójcik

Zdjęcie na okładce © Jake Olson/Trevillion Images

Redaktor prowadzący Joanna Maciuk

Redakcja Lucyna Łuczyńska

Korekta Katarzyna Kusojć Agnieszka Ujma

ISBN 978-83-8097-795-2

Warszawa 2016

Wydawca Prószyński Media Sp. z o.o. 02-697 Warszawa, ul. Rzymowskiego 28 www.proszynski.pl

Maxowi i Evie

Rozdział 1

Hanna budzi się z kawałkiem tosta przyklejonym do policzka. Zmusza się, by uchylić powieki. Światło wciąż się pali. Ona ma na sobie wczorajsze ubranie. Zęby nieumyte. Ciało wszystkimi porami wprost paruje zmęczeniem. Zerka na zegar ścienny i szybko zamyka oczy. Dochodzi druga w nocy. Nie, ten dzień nie może się tak zacząć. Od dziś wszystko będzie się układać inaczej. Przecież to ma być początek jej nowego życia. Rozciera zesztywniały kark, odrywa od policzka gąbczaste pieczywo i rzuca na talerz. Komórka odtwarza co bardziej żenujące kawałki z jej listy utworów. Hanna pospiesznie wciska przycisk pauzy. Obolałe ciało nadaje się tylko do tego, by wpasować je w kontur rysowany kredą przez policję na miejscu zbrodni. Opiera się na łokciach i patrzy na stół zarzucony poprawionymi pracami uczniów. – Cholera! Przez sen musiała potrącić kieliszek i teraz rozprawki gimnazjalistów na temat Makbeta wyglądają jak skropione krwią. Szybka myśl: może powiedzieć im, iż zrobiła to specjalnie, żeby tekst nabrał realizmu? Oczami duszy już widzi powątpiewające miny dzieciaków. Nic z tego. Ich nastoletnie anteny niezawodnie wyłapują najdrobniejszy sygnał zwiastujący skandal. Nie minąłby tydzień, a szkolne plotki doprowadziłyby ją prosto na dywanik u dyrektora. Brzęczy krótki sygnał SMS-a. Steph też jest w trakcie nocnego maratonu klasówkowego. Wrócił już? Powiedziałaś mu? :* Hanna błyskawicznie wystukuje: Nie na oba pytania.

Odpowiedź Steph przychodzi natychmiast. Ale zrobisz to? Słowo? Hanna wzdycha ciężko. Tak. Inaczej mnie zabijesz. A chciałabym obejrzeć kolejny sezon „Skandalu”. Powodzenia. Poradzisz sobie. :* Hanna odsuwa krzesło i zahacza o książkę leżącą na podłodze, dowód, jak kolejna heroiczna próba obojętnego przejścia obok księgarni spaliła na panewce. Wyciąga rękę, by poczuć pod palcami kojący dotyk gładkiej okładki. Najchętniej otworzyłaby ją i na całą noc zanurzyła się w cudzym świecie, uciekając od własnego. Wtedy jednak przypomina sobie, co ma dziś zrobić. Niechętnie wstaje i wolno wypuszcza powietrze, próbuje się wyciszyć, opanować zdenerwowanie. Tom, odchodzę. Na myśl, że będzie musiała wypowiedzieć te słowa na głos, przeszywa ją lęk. Już widzi otwarte usta i przymrużone oczy męża, gdy będzie szykował się do ostatniego, frontalnego ataku. To jeden z jego licznych talentów. E-maile. Poczta głosowa. Stara poczciwa pyskówka. Zawsze wie, jak najskuteczniej zranić. Bierze talerz i wpycha go do zlewu między pustą puszkę po fasolce i brudny rondel, gdzie właśnie intensywnie rozwijają się nowe formy życia. Później. Zajmie się tym wszystkim później. Gasi światła i rozpinając szarą sukienkę, idzie na piętro. W drzwiach sypialni nieruchomieje. Słyszy chrapliwy oddech męża. Miał być w kancelarii. Kolejna umowa. Kolejna noc spędzona osobno. Cicho wsuwa się pod kołdrę. – Dlaczego mnie nie obudziłeś, gdy przyszedłeś? Odpowiada jej tylko chrapanie. * Chrobot. Hanna naciąga na głowę poduszkę. Chrobot. Wciąż go słyszy. Wysuwa głowę i patrzy na budzik. Wpół do

piątej. Ciało aż wyje, domagając się snu. Znowu ten odgłos. Przekręca się na drugi bok. – Tom, możesz być cicho? – Jej głos przypomina skrzeczenie żaby. – Próbuję spać. Byłoby cudownie, gdyby raczył posłuchać. Guzik. Teraz dla odmiany zaczyna bełkotać. Dyszy, zlewa samogłoski. – Uą... uą... uą... Unąłem. Hanna z ociąganiem przesuwa się na jego część łóżka. Wzrokiem próbuje przebić mrok i wreszcie dostrzega na podłodze sylwetkę. Super. Jak widać, spędził wieczór w towarzystwie whisky. Znowu. Wyciąga rękę. Dźga męża. W odpowiedzi słyszy tylko jęk. – Na litość boską...! Trze powieki. – Unąłem. Poooooóżmiiiii. Poddaje się. Zapala lampkę przy łóżku. Światło rozlewa się po pokoju, wciska w jej obolałe oczy. Hanna patrzy na podłogę. Coś tu jest nie tak. Tom leży na podłodze dziwacznie skurczony i powykręcany. Błagalnie wpatruje się w nią wytrzeszczonymi oczami. Twarz ma szarą jak popiół, stężałą. Porusza wykrzywionymi ustami, ale wydobywa się z nich tylko bełkot. Przerażona Hanna patrzy, jak mąż prawą ręką bezskutecznie usiłuje sięgnąć drewnianej ramy łóżka. Chrobot. Lewą, wygiętą pod jakimś abstrakcyjnym kątem, przyciska tułowiem. Zaciśnięte, sztywne palce ułożyły się w niekształtny dziób. Stało się coś bardzo złego. Hanna z bijącym sercem zrywa się z łóżka i instynktownie próbuje podnieść Toma. Napręża mięśnie, ale bezwładny mężczyzna, zbyt dla niej ciężki, z jękiem opada na podłogę. Ona boi się, czy swoją nieudolną interwencją mu nie zaszkodziła. W ustach ma sucho, gardło zaciśnięte z przerażenia. Potrzebna pomoc.

– Spokojnie, Tom. – Drżącymi rękami sięga po telefon i wybiera numer alarmowy. – Nie bój się. Jestem przy tobie. Nic ci się nie stanie. Jeśli będzie to powtarzać jak zaklęcie, może sama uwierzy. Dyspozytor odbiera natychmiast. Hanna drżącym głosem prosi o karetkę. Dopiero wypowiedziane na głos słowa uświadamiają jej, że to dzieje się naprawdę. W oczach Toma widać paniczny lęk. Pochyla się i gładzi męża po głowie. Ciemne włosy są miękkie jak u dziecka. Kiedy ostatni raz ich dotykała? Mężczyzna zadaje pytania, które do tej pory słyszała tylko w telewizji. Co się stało? Kto? Kiedy? Gdzie? Ona próbuje zapanować nad przerażeniem i odpowiadać rzeczowo. Słyszy, że karetka zaraz przyjedzie. Zastanawia się, kim jest dyspozytor. Jak wygląda. Czy może powiedzieć, co ich czeka. A może lepiej nie wiedzieć? Rozłącza się i stoi jak skamieniała, dopóki bełkot Toma powtarzającego coś, co przypomina jej imię, nie przywołuje jej do rzeczywistości. Siada z podwiniętymi nogami i kładzie sobie na kolanach jego głowę. Nie dopuszcza myśli o przyszłości. Teraz liczy się tylko, by dodać mu otuchy. Bierze go za rękę, a on zaciska palce wokół jej dłoni. Razem trwają tak, czekając, co dalej. Zimna dłoń męża ciąży Hannie. Przygniata. Jak obowiązek. * Po paru minutach zjawiają się ratownicy w zielonych uniformach, mężczyzna i kobieta; ich imiona błyskawicznie wypadają jej z pamięci, choć twarzy nigdy nie zapomni. Idzie za nimi na górę, potem do sypialni. – Co to może być? Co mu się stało? Drży. Próbuje się uspokoić, zaplatając ramiona na piersi. Brązowa kitka podskakuje, gdy ratowniczka klęka przy Tomie. Wygląda młodziutko – w sklepie pewnie nie sprzedaliby jej alkoholu – ale jej skupienie i opanowanie, gdy mierzy Tomowi puls, przywracają Hannie spokój. – Jeszcze nie wiem. Najpierw muszę go zbadać. – Patrzy na

chorego. – Cześć, Tom. Jak się czujesz? – Uą... Uą... Unąłem. – Jasne. – Dziewczyna kiwa głową, jakby mówił zupełnie normalnie. – Teraz tylko sprawdzę parę rzeczy, żebyśmy mogli wygodniej cię ułożyć. Spróbuj podnieść obie ręce. Hanna wstrzymuje oddech. Dawaj, Tom! Prawa ręka idzie w górę, ale lewa zostaje przy tułowiu. Hanna siłą woli próbuje zmusić ją do pracy. Nic. Ogarnia ją paniczny strach. – To mu przejdzie? – pyta ratownika. Spojrzenie mężczyzny nie wróży nic dobrego. – Opadnięty kącik ust, bełkotliwa mowa, trudności z poruszaniem kończynami. Wygląda, że miał udar, ale to potwierdzą dopiero dalsze testy. – Udar?! Boże... Hanna próbuje odepchnąć wspomnienie odwiedzin u swojej niani. Szpitalne łóżko, ślina cieknąca po policzku. – Zabieramy Toma do szpitala. Głos mężczyzny brzmi pewnie. Ma uspokajać i podnosić na duchu. – Dobrze. – Hanna próbuje się skupić. Mózg wrzeszczy: udar!, oddech jest płytki i urywany. Wbija paznokcie w dłoń, by powstrzymać łzy. – Mogę z nim pojechać? – Oczywiście. – Ratownik taktownie spuszcza wzrok. – Ale może zechciałaby się pani najpierw ubrać? Hanna zerka na swój kusy T-shirt. Jasne. Oczywiście. Na chybił trafił wyciąga ubrania z szafy i biegnie do łazienki. Kiedy po chwili wychodzi, dopinając dżinsy, ratownicy już znoszą Toma po schodach. Jego krótkie włosy są mokre od potu. Spojrzenie ma martwe, głowę przechyloną w prawo, a woskowożółta skóra dotkliwie kontrastuje z radosną, pełną energii twarzą mężczyzny ze zdjęć ślubnych, które mijają w drodze na parter. Hanna czuje pod powiekami szczypiące łzy. Jaki on bezbronny. Kruchy.

Musi mu pomóc. Za wszelką cenę. Narzuca na ramiona płaszcz, chwyta torebkę z wieszaka i wybiega z domu. Kiedy zatrzaskuje drzwi, w ciemnej szybie salonu dostrzega odbicie sylwetki. Migoczące, niebieskie światło karetki pogotowia oświetla burzę kręconych włosów. Białą twarz. Przerażone oczy. Dopiero po chwili dociera do niej, że zobaczyła siebie. * Karetka mknie przez ulice południowego Londynu. Po dziesięciu minutach są przed szpitalem. Wiadomo, że liczy się każda sekunda. Tomowi grozi niebezpieczeństwo. Może umrzeć. Nie chce o tym myśleć. Drzwi karetki się otwierają. Wysiada, przygotowując się na smagnięcie styczniowego wiatru. Ratownicy sprawnie pchają wózek Toma ku wejściu z groźnym czerwonym neonem: OSTRY DYŻUR. Kiedy mijają bladego jak trup mężczyznę, chudzielca, który stoi przy tabliczce „zakaz palenia”, Hanna chwyta męża za rękę. Palacz ostentacyjnie zaciąga się papierosem i puszcza do niej oko. Gest jest tak niestosowny, że z trudem się powstrzymuje, by nie dać facetowi w twarz. Nie teraz. Wózek z Tomem wjeżdża do budynku. Podbiega do niego mężczyzna ze szczeciną ciemną jak jego worki pod oczami. Wpycha krawat w koszulę. Uśmiechem maskuje zmęczenie. – Cześć, jestem doktor Malik z dyżuru neurologicznego. A ty masz na imię...? – Hanna. Ale on już rozmawia z ratownikami, pchającymi wózek z Tomem w głąb korytarza. Słowa padają szybko jak serie z karabinu: tętnica mózgowa. Prawdopodobny krwotok. A każde wzmaga jej przerażenie. Tom jest cichym okiem cyklonu. Ściska jego palce, ale on już nie reaguje. Powieki ma zamknięte. Gaśnie. Nie pozwoli mu. Zmusi się, będzie silna. Tom tego teraz potrzebuje. Nachyla się, aż

ustami niemal dotyka jego ucha. – Trzymaj się, żołnierzu. Pieszczotliwe słowo z dawnych lat wywołuje reakcję. Tom otwiera oczy. Na sekundę spotykają się wzrokiem. Hannie wraca nadzieja. Ale on zamyka powieki. – Tom? Nic. – Tom?! Nie. Nie dopuści do tego. Chce zwrócić się do ratowników, ale oni już otwierają podwójne drzwi z napisem: ODDZIAŁ INTENSYWNEJ TERAPII. Rusza za wózkiem, lecz powstrzymuje ją doktor Malik. Skrzydła się zatrzaskują. Widzi tylko ostre światło i sylwetkę lekarza, czuje metaliczny zapach krwi. Głęboko nabiera powietrza. W gardle rośnie jej gula. – Weźmiemy męża na badania – mówi doktor Malik. – Potem wrócę tutaj i zapewne będę mógł ci powiedzieć więcej. – Pokazuje szare, plastikowe krzesełka. – Poczekaj tu. Jeśli potrzebujesz wsparcia, zadzwoń po kogoś. – Czy...? Ale on już zniknął. Zostaje sama. Przerażona. Siada. Krzesełko zaprojektowano tak ergonomicznie, że może błyskawicznie spowodować wypadnięcie dysku. Zrywa się i gapi w obłażącą z farby ścianę naprzeciwko. Odcień niemal identyczny jak policzki Toma po tym, gdy struł się kebabem. Myśli o mężu. Bezsilnym. Zaciska pięści. Nie daj się, Tom. – W porządeczku, złotko? Odwraca się zaskoczona. Palacz sprzed szpitala ciężko opada na dwa krzesełka. Pochyla się w jej stronę. Jedzie od niego smrodem przetrawionego alkoholu. – Nie. Nie jest w porządeczku. Hanna się odsuwa. Nagle samotność okazuje się nad wyraz

pożądana. Kaszle. Flegma aż gra mu w płucach. – To twój mąż? – Ruchem głowy pokazuje kremowe drzwi, po czym szeroko rozkraczony rozpiera się na fotelikach. Hanna odwraca wzrok, by nie patrzeć na wyjątkowo niefortunnie zlokalizowaną dziurę w spodniach. – Tak. – Jej głos brzmi nienaturalnie wysoko. – Ile po ślubie? Hanna patrzy na podwójne drzwi. Marzy, by się dowiedzieć, co się za nimi dzieje. – Pięć i pół roku. Facet kiwa głową. – Ja nie dociągnąłem do tylu. Hanny wcale to nie dziwi. Podskakuje, gdy w drzwiach pojawia się doktor Malik. Na jego twarzy maluje się powaga. Ona nie chce jej rozumieć. – Zapraszam, Hanno. Możemy już porozmawiać. – Powodzenia. – Obleśny typ podnosi oba kciuki. – Wszystko się ułoży. – Mam nadzieję. Jak widać, tonący brzytwy się chwyta. Nabiera powietrza i wchodzi za lekarzem do sali.

Podkładka z Bistra Coco, Soho Lato 2006 Hannę poznał w kafejce przy szklance koktajlu z mleka słodowego i lodów. Była kelnerką, obsługiwała gości w fantastycznie kusej spódniczce. Czarne, kręcone włosy męczyły się uwięzione pod różową bejsbolówką. Ręka aż go świerzbiła, żeby wypuścić je na wolność. Dziewczyna wulkan. Pełna energii. Rozgadana, roześmiana. Nie jego półka. Rozejrzał się po sali. Musiała się w niej durzyć połowa facetów. Nawet kochający inaczej. A on był nikim. Spokojnym studencikiem siedzącym w kącie. Ilekroć podchodziła ze szklanką, chował się za stertą prawniczych podręczników. Opuszczała go cała pewność siebie. Zlany potem mamrotał coś, byle tylko się nie wyrwać z jakimś głupim tekstem. Nie poddawał się jednak. Wypił tyle kosmicznie drogich koktajli mlecznych, że musiał wziąć nadgodziny w pubie. I zrobić nową dziurkę w pasku. Ale to wszystko nie poszło na marne. Jego cierpliwość została nagrodzona. Któregoś dnia zauważył Hannę, gdy wyskoczyła na fajkę. Przywitał się i wyciągnął zapalniczkę z brytyjską flagą. Oto szansa, by oczarować dziewczynę. Zagadać. Wreszcie. Zapalniczka nie zadziałała. Spróbował jeszcze raz. Nic. Ogarnęła go panika. Wtedy Hanna drobną dłonią przytrzymała jego rękę i pojawił się płomień. A ona popatrzyła na niego. Nie przelotnie. Naprawdę. Duże brązowe oczy bacznie przyglądały się jego twarzy. Czerwone usta wygięły się w uśmiechu. Stała tak blisko, że zakręciło mu się w głowie. W powietrzu pachniało czerwonymi marlboro. Teraz musi wykorzystać swoją szansę.

– Nigdy jeszcze nie leciałem na dziewczynę w bejsbolówce – powiedział. Miewał lepsze teksty. Zapadła głucha cisza. Na tyle długa, by postarzał się o dziesięć lat. Spuścił oczy. Cholera. Zawalił. Wtedy... – Nigdy jeszcze nie leciałam na faceta, który nie potrafi użyć zapalniczki. Mówiła tak śmiertelnie poważnie, że podniósł wzrok. Musiał się upewnić. W jej oczach dostrzegł figlarny błysk. Wydmuchnęła idealną chmurkę dymu. – Zastanawiałam się, ile razy jeszcze przyjdziesz, zanim uda mi się wycisnąć z ciebie choć słowo. – Uśmiechnęła się. – To była długa kampania, żołnierzu. Wreszcie odważył się odetchnąć. – Czekałem na idealną chwilę. – Obok przetoczyła się pijana, hałaśliwa grupa uczestniczek wieczoru panieńskiego, wyruszających na podbój Soho. Uśmiechnął się krzywo. – Rozumiesz, sam na sam. – Nad nimi załopotał gołąb. Tom poczuł na czole coś mokrego. Dotknął i jęknął. – Oczywiście, mój plan nie zakładał ptasiego gówna. Zachichotała, ale chwilę później odchyliła głowę, wybuchając niepohamowanym śmiechem. Spojrzał na nią i przyłączył się, obiecując sobie w duchu, że zrobi wszystko, by zdobyć tę niesamowitą dziewczynę. Wszystko.

Rozdział 2

Hanna, idąc przez OIT, dławi się od zapachu środków odkażających. Próbuje przyzwyczaić wzrok do jarzeniówek. Doktor Malik odwraca się do niej, przeciągając palcami przez coraz bardziej zmierzwione włosy. – Możesz potwierdzić, kiedy zauważyłaś niepokojące objawy, Hanno? Szuka odpowiedzi, ale przed oczami wciąż ma Toma, który leży na podłodze w sypialni. Powieki mu opadają. Lewe ramię przyklejone do tułowia. Potrząsa głową. Musi się skupić. Musi pomóc. – Nie wiem. Pewnie godzinę temu. – A orientujesz się, kiedy się pojawiły? – Nie. – Ma wrażenie, jakby właśnie oblewała ważny egzamin. – Bardzo mi przykro. Kiedy kładłam się spać o drugiej, Tom już spał. Za różową zasłonką po lewej stronie jakiś mężczyzna charczy do maski tlenowej, jakby każdy oddech miał być ostatnim. – Jak oceniasz jego kondycję? Jest ogólnie zdrowy i sprawny fizycznie? – W sumie tak. Gra w piłkę. I biega. Czasami. W każdym razie kiedyś. Ogarnia ją złość na samą siebie. Powinna więcej wiedzieć. Udzielić precyzyjnych informacji. Tymczasem, prawdę mówiąc, ostatnio dłużej rozmawiała z kioskarzem niż z mężem. – Tom pali? – Tak. Niewiele. – Mijają szafki wypełnione rurkami i igłami. – Ale od paru miesięcy więcej.

– W tym czasie miał nawracające dolegliwości? Hanna nerwowo przeszukuje pamięć. – Jakie? – Bóle głowy? Maślane ręce? Myśli intensywnie. – Głowa boli go zwykle, gdy ma kaca. – Często się to zdarza? – Od paru miesięcy właściwie codziennie. – Jesteś pewna, że pił? Jeszcze przed bólami głowy? – Tak. – Mimo że potwierdziła, wcale nie była pewna. Ostatnio przestała nawet pytać. – Dlaczego to jest ważne? Lekarz nie odpowiada. Hanna idzie za nim do ostatniego łóżka, na którym leży jakiś pacjent w różowej szpitalnej piżamie. Plątanina kabli na torsie chorego wysyła do monitora informacje o jego funkcjach życiowych. Pielęgniarka w granatowym mundurku wkłada mu maskę tlenową. Uspokaja cicho, przesuwając pasek na tył głowy. Hanna już ma ominąć łóżko, kiedy zauważa, że doktor Malik zatrzymuje się przy nim i wysuwa barierki boczne. Jeszcze raz przygląda się choremu. Ciemne włosy i obrączka. To jej mąż. Zasłania usta, próbując zdławić szloch. Ma przed sobą plątaninę przewodów, żył i kończyn. Tom nie przypomina już człowieka. Gdzie mężczyzna, który przenosił ją jak piórko przez próg? W czasie przyjęcia zaręczynowego produkował w shakerze zabójczo fioletowe hantini? Spędził noc za kierownicą zdezelowanego forda escorta, żeby uczcić jej „nauczycielski debiut” piknikiem z ciastem, stiltonem i amaretto? Pamięć podsuwała jej teraz tylko dobre chwile. – Jedziemy. Doktor Malik wypycha łóżko Toma na korytarz. Brodaty salowy przejmuje ster, by lekarz mógł się skupić na pacjencie. Pielęgniarka czuwa u wezgłowia w czasie tego biegu z przeszkodami między porzuconymi wózkami, kartonowymi pudłami i metalowymi platformami załadowanymi pościelą.

Hanna truchta, próbując dotrzymać im kroku. – Dokąd teraz? Lekarz podnosi lewe ramię Toma, ale ręka opada bezwładnie. – Na tomografię, żeby sprawdzić, co dzieje się w mózgu. Hannie zaciska się żołądek. – Czego będziecie szukać? Wsiadają do windy. Masywne, szare drzwi się zasuwają. Szarpnięcie i maszyna w żółwim tempie sunie na górę. Doktor sprawdza puls chorego i podnosi wzrok na Hannę. – Do udaru dochodzi, kiedy zostaje odcięty dopływ krwi do mózgu, co następuje albo na skutek niedrożności tętnicy, albo krwotoku mózgu. Rozumiesz? Hanna przełyka ślinę. – Chyba tak. – Dobrze. – Kiwa głową. – Tomograf pomoże nam ustalić, z czym mamy do czynienia. I czy to udar. Hanna skręca pasek torebki tak mocno, że wrzyna jej się w dłoń. Lekarz znów patrzy na Toma. – Kiedy ustalimy, co się stało, będzie wiadomo, jak go leczyć. – Rozumiem. Winda wreszcie łaskawie dowlokła się na żądane piętro. Hanna nie odrywa wzroku od męża. Przeraża ją bezruch Toma. Przypomina sobie ostatnią kłótnię, kiedy krążył po pokoju, recytując z wściekłością długą listę jej wad. Naiwna. Samolubna. Zawsze te same punkty. Patrząc na nieruchome ciało męża, niemal marzy, by znów na nią się wydzierał. Żałuje, że tego nie robi. Neurolog pomaga wytoczyć łóżko z windy. Jeszcze jeden zakręt i docierają na oddział radiologiczny. Recepcja tonie w ciemnościach. Nie wygląda zachęcająco. Lekarz nie zwalnia kroku. – Poczekaj tutaj, Hanno. – Nie. – Zaciska dłonie w pięści. – Chcę być przy nim. – Przykro mi. – Kręci głową. – Nie możesz tam wejść.

– Bardzo proszę. – Poziom promieniowania jest zbyt wysoki. Niestety, musisz zostać na zewnątrz. – Niecierpliwie bębni palcami po karcie Toma. – Trzeba natychmiast go zbadać. Liczy się każda sekunda. – Rozumiem. Zrezygnowana zwiesza ramiona. Łóżko z Tomem odjeżdża. Znów zostaje sama. Atmosfera upiorna jak w nawiedzonym domu. Podchodzi do stojaka z wodą, ale nie ma kubeczków. Burczy jej w brzuchu. Sprawdza na telefonie godzinę. Wpół do szóstej. Słychać warkot uruchamianego tomografu. Hanna grzebie w torebce, szukając czegoś do jedzenia. Wreszcie wyławia przedpotopowe opakowanie Maltesers. Rozrywa torebkę. Drażetki są zgniecione i pokruszone, ale cukier pokrzepia, więc wrzuca kulkę do ust. Następną. I kolejną. Wreszcie wpycha jedną po drugiej, próbując zagłuszyć lęk, że za chwilę znajdzie się na dnie przepaści. Dziewiąta. Dziesiąta. Jedenasta. Zamyka oczy. Jej świat zawęża się do czekolady i chrupania plastra miodu między zębami. Słyszy kroki. Pojawia się doktor Malik. Siada obok. – Hanno. – Tak? – Badanie potwierdziło, że Tom miał udar. Nie chce się z tym pogodzić. – Przecież on ma tylko trzydzieści dwa lata! Lekarz kręci głową. – Niestety, wiek nie ma tu nic do rzeczy. Krew nie docierała do części mózgu odpowiedzialnej za lewą stronę ciała. Pewien obszar został uszkodzony. – O Boże. Hanna zaplata dłonie tak mocno, że nie czuje palców. – Skoro nie wiadomo, kiedy pojawiły się pierwsze objawy – mówi neurolog – trzeba wziąć Toma na oddział i uważnie obserwować. Zaraz go tam zawieziemy. Posyła jej krótki, wymuszony uśmiech i wraca do pracowni

rentgena. Znów zostaje sama. Siedzi ze wzrokiem wbitym w podłogę. Malteser wolno rozpuszcza jej się w dłoni. Zamyka oczy i próbuje sobie przypomnieć, jak to jest modlić się. * Kiedy wywożą Toma z pomieszczenia, Hanna zrywa się i chwyta go za rękę. Jest lodowato zimna. Winda z mozołem telepie się w górę. Na korytarzu przejeżdżają przez kolejne podwójne drzwi. Nad nimi napis: ODDZIAŁ UDAROWY. Znów pojawia się doktor Malik. – Bierzemy Toma pod swoje skrzydła. – Ruchem ręki pokazuje ciemne pomieszczenia za sobą. – Będziemy bacznie go obserwować, a siostry dopilnują, żeby nic złego się nie wydarzyło. Oddział nie zasypia. W rejestracji też trwa krzątanina. Lekarz przywołuje siostrę zza kontuaru. Kobieta przewozi Toma do sali po lewej stronie. Doktor Malik przysuwa się do Hanny i mówi przyciszonym głosem: – Przygotujemy Tomowi łóżko, położymy go i podłączymy do aparatury. Zechcesz tam poczekać? – Wskazuje jej pokój z napisem: STREFA CISZY. – Dlaczego nie mogę wejść? – W Hannie wzbiera złość. – Powinnam przy nim być. – To tylko parę minut. Po raz kolejny Toma otaczają ludzie, a ona znów jest sama. Podchodzi do okna i wygląda na dziedziniec, gdzie stoi ponura, złowieszcza rzeźba oświetlona reflektorami. Hanna myśli o telefonach, które musi wykonać; o perspektywie przekazywania złych wieści, i ma ochotę walić głową o poskręcane, metalowe pręty instalacji. Sama jeszcze nie ogarnia sytuacji. Jak ma o tym mówić innym? Wyciąga z torebki telefon. Bierze głęboki oddech i wybiera numer Julie. Słuchając sygnału połączenia, wyobraża sobie, jak

siostra Toma wyplątuje się z objęć kolejnego ukochanego – Hanna dawno już straciła rachubę. Właściwie nie spodziewa się, że szwagierka odbierze. Z doświadczenia wie, że Julie rzadko przytomnieje przed południem. Tymczasem czeka ją niespodzianka. Na drugim końcu linii odzywa się senny głos: – Taaaa? – Julie? Tu Hanna. Stara się mówić spokojnym, rzeczowym tonem. Nic z tego. Julie uwielbia dramaty. Doszukuje się ich nawet w najradośniejszych sytuacjach. – Co się stało? Coś złego? Hanna jeszcze bardziej zniża głos. – Niestety, Tom leży w szpitalu. Miał udar. – Co? – Julie reaguje na wiadomość charczeniem, którego nie powstydziłby się suchotnik. – Czy...? Jeszcze...? – Tak, jeszcze żyje. Stan się ustabilizował. Wzięli go na obserwację. – Cholera. – Słychać szelest i powtarzający się trzask opornej zapalniczki. – Cholera. – Julie? Teraz plaśnięcie dłoni. Wkurzone, męskie mamrotanie. Najnowszy kochaś Julie nie pośpi sobie dziś dłużej. Za to głos Julie brzmi ostro i wyraźnie: – Zrobisz coś z tą cholerną zapalniczką? Męski, niski głos: – Jest szósta rano, Jules. Śpij. Hanna trze oczy, próbując rozmasować naprężoną bruzdę między brwiami. Ze słuchawki dobiega męskie stękanie, a potem głos Julie: – Dostałam naprawdę złą wiadomość. Przydaj się, kurna, na coś i zapal mi szluga. Hanna wzdycha. – Julie? – Taaa, zaraz. – Znów słychać pstrykanie zapalniczki. – To

zasrane cholerstwo nie działa. Zróbże coś z tym, dobra? Mój brat właśnie miał udar, jarzysz? Hanna jakoś nie wróży temu związkowi przyszłości. Głęboko nabiera powietrza. – Słuchaj, Jules, sytuacja nie wygląda najlepiej, ale dobra wiadomość jest taka, że już wzięli Toma na oddział udarowy, gdzie będą go obserwować i zapewnią mu niezbędną opiekę. – Czyli wszystko będzie dobrze? – Nie wiem. – Hanna czuje się przytłoczona, u kresu sił. – Muszę kończyć. Przyjedziesz najszybciej, jak się da? Proszę. – Wóz mi nawalił. Nie wiem, czy... Wpada jej w słowo. Ten jeden raz w życiu Julie musi wziąć się w garść. – Przyjedź pociągiem albo autobusem. Wszystko jedno. Jesteśmy na oddziale udarowym w szpitalu przy King’s Lane. Przepraszam, ale muszę wracać do Toma. – Jasne. – Głos Julie nagle się łamie. – Ucałuj go ode mnie, dobrze? – Obiecuję. Do zobaczenia. Rozłączając się, słyszy pierwsze szlochy. * Kiedy wreszcie Hanna zostaje wpuszczona na salę, Tom leży w łóżku jak w klatce, oblepiony czujnikami, ponakłuwany igłami. Na stojaku obok wisi worek z przezroczystym płynem. Ze ściśniętym żołądkiem, ogarnięta lękiem siada na krześle i bierze męża za rękę. Doktor Malik opiera się o łóżko i patrzy na Hannę. – Kluczowa jest najbliższa doba – mówi przyciszonym głosem. – Trzeba obserwować, czy nie pojawią się komplikacje. Jeśli uda się zdiagnozować przyczynę udaru, zdecydujemy, jakiej rehabilitacji będzie wymagał Tom. Hanna wpatruje się w męża. Wdech. Wydech. Boi się, że jeśli na moment odwróci wzrok, oddech ustanie. Łzy spływają jej po policzkach.

– Jak długo mogę przy nim zostać? – Jak długo zechcesz. – Dziękuję. Po wyjściu lekarza odwraca się do Toma. Zdumiewające, jak młodo wygląda. W półmroku zniknęły zmarszczki – świadectwo lat spędzonych w korporacjach – i przed sobą ma chłopaka, który nie mógł oderwać od niej wzroku w barze w Soho. Błogie chwile... Hanna podnosi oczy na groźne wykresy na monitorach. Policzki ma mokre od łez. Przytłacza ją świadomość, jak wiele stracili. Wtem czuje na palcach słaby uścisk. Tom prawą ręką otoczył jej dłoń. Też ma w oczach łzy. Od lat nie widziała go płaczącego. Tom. Och, Tom. Gładzi go po twarzy i czeka, aż przymknie powieki. Kiedy oddech się wyrównuje i mąż zapada w sen, przypomina sobie, co zamierzała dziś z siebie wyrzucić. Słowa, które wzbierały w niej od tygodni. Miesięcy. Opiera głowę na rękach i błagalnie szepcze do ciemnej sali pełnej szumu aparatury. Nikt nie słyszy. Paragon: 35,75 funtów, bar Rainbow Lato 2006 Na pierwszej randce wylądowali w gejowskim barze. – Nie tak sobie wyobrażałem romantyczną atmosferę. – Tom westchnął. Usiłował nie zsunąć się ze stołka obitego skórą lamparta i z całej siły zapierał się łokciami o miniaturowy, metalowy stolik. – O co ci chodzi? Hanna zrzuciła skórzaną kurtkę i przeciągnęła palcami przez bujne loki. W kącikach błyszczących warg tańczył uśmieszek. Tom marzył, żeby je pocałować. Ilekroć jednak zbierał się na

odwagę, ona akurat coś piła albo jadła. Ta dziewczyna kiedyś doprowadzi go do szału. Usiadła z gracją na stołku barowym. – Cóż może być bardziej romantycznego niż picie trującej margarity z różowego, fluorescencyjnego wiaderka? – Racja. Takie sceny w kinie nazywają kultowymi. – Sączył przez słomkę drinka, odwracając wzrok, gdy klaty bardziej męskie niż jego młodzieńczy tors napierały na kontuar. – Właściwie chodziło mi bardziej o muzykę. – Co?! – udała oburzenie. – A ja myślałam, że zamówiłeś te kawałki u didżeja specjalnie dla mnie! Pokręcił głową. Z głośników dudniło Take on Me A-ha. – Przykro mi. Przykrył dłonią jej dłoń. Odetchnął, gdy nie cofnęła ręki. Była taka ciepła. – Typowy student prawa. Traktuje świat, a zwłaszcza siebie, tak strasznie serio, że nie potrafi docenić starego, poczciwego popu. Przewrócił oczami. – Za to ty, niepoważna studentka filologii, oczywiście masz w głowie siano – powiedział z udawaną zgrozą. – A skoro lubisz taki chłam, to niestety predestynuje cię do skreślenia z listy kandydatek do drugiej randki. – Doprawdy? – Nachyliła się, a on skorzystał z okazji, by podziwiać widoki, jakie oferował głęboki dekolt różowego topu. – A któż jeszcze figuruje na liście? Kim są moje rywalki? Uniósł brwi. – Za długo by wyliczać. Odsunęła się. – Rozumiem... Wszystkie wieczory, kiedy nie mogłeś się ze mną umówić, bo rzekomo zasuwałeś w pubie, spędzałeś z innymi? – Mówiła żartobliwie, ale w oczach, zanim je przymrużyła, dostrzegł błysk niepokoju. – W sumie to nawet dobrze. Wiem, na czym stoję. Nie potrafił odgadnąć: żartowała czy nie?

Nachylił się, by wziąć ją za rękę, ale zakołysał się tak niebezpiecznie na stołku, że z trudem złapał równowagę. Wyluzuj, Tom. Wyluzuj. – Wierz mi, Hanno, w moim życiu nie ma tabunów kobiet. Mama. Siostra. Dość sympatyczna kioskarka, u której kupuję sobotnią prasę, choć uporczywie pokazuje mi zdjęcia niezliczonych wnucząt. I na tym właściwie koniec. Hanna nadal miała wzrok wbity w blat. – Naprawdę? – Naprawdę. Podniosła głowę i pociągnęła łyk przez słomkę. Tomowi kamień spadł z serca, gdy zobaczył jej uśmiech. – Nie żebym się przejmowała czy coś. – Wzruszyła ramionami. – Ja też nie mogę się opędzić od wielbicieli. To akurat była prawda. Tyle że Hanna kompletnie nie zdawała sobie z tego sprawy. Jej wyznanie dodało Tomowi skrzydeł. Próbował naprężyć muskuły. Biceps nie posłuchał. – Zrobię z nich wszystkich marmoladę. Nie ma innej opcji. Pochyliła się. – Oczywiście. – Szeroko otworzyła oczy. – To dopiero byłby widok. – Doprawdy? – Udawał luzaka, choć czuł się ostatnim frajerem. – Owszem. – Uniosła brew. – To co bym straciła? Gdybym nie załapała się do kandydatek na drugą randkę? Przeciągnął palcami po ustach, jakby zaciągał suwak, i pokręcił głową. – Aha. – Dyskotekowe światło odbiło się w jej srebrnym wisiorku. – Znowu twoja specjalność: pan tajemniczy. – Zgadza się. Nachylił się ku niej. Z ustami tuż przy jej wargach pomyślał w oszołomieniu: Nareszcie. – To twoja komórka wibruje czy po prostu tak się cieszysz, że się ze mną spotkałeś?

Dopiero po sekundzie uświadomił sobie, że jeszcze jej nie całuje. – A, faktycznie. – Wyciągnął telefon. – To mama. Wyłączył i wsunął go do tylnej kieszeni. – Tak późno? – Hanna się zaniepokoiła. – Może coś jej się stało? Chyba powinieneś oddzwonić. – Nie. Lubi ze mną pogadać po zejściu ze zmiany. – Odważył się pogładzić Hannę po głowie. – A teraz wróćmy do tajemniczego mężczyzny. To było niezłe. Przytknęła palec do jego ust. – Zamknij się i pocałuj mnie. Tak też zrobił. Jej pocałunek smakował cytryną i nadzieją. W tle zagrali Take That. Tom nawet nie zarejestrował.

Rozdział 3

Czuję się świetnie. – Julie energicznie kiwa głową. – Nic mi nie jest. Nic a nic. Hanna spogląda na kosz przy pustym łóżku Toma. Liczy, ile puszek po dietetycznej coli w nim wylądowało. Cztery. Dochodzi dziewiąta rano. Julie niewątpliwie coś jest. – Na pewno? – Tak. Patrzy na siostrę Toma, gdy ta wyciąga z kieszeni baton czekoladowy. Drżące ręce, niepohamowany apetyt na kofeinę... Zachowuje się jak rozdygotana gimnazjalistka przed egzaminem, a nie jak dwudziestotrzyletnia kobieta. Do kompletu brakuje jej tylko puszki red bulla. – Wody, Jules? – Wskazuje plastikowy dzbanek na tacy przy łóżku. – Można się tu ugotować. Czuje pot pod pachami. Odstawia herbatę i zdejmuje rozpinany sweter. Biała szafka przy łóżku Toma jest zastawiona pocztówkami i prezentami. Życzenia „Szybkiego powrotu do zdrowia” mieszają się z czekoladkami i kwiatami. Firma Toma szarpnęła się nawet na kosz z owocami od Selfridges. Całość wielkości labradora, uwieńczoną ananasem przewiązanym nieprzyzwoicie wesolutką turkusową kokardą, owinięto w srebrzyste warstwy plastiku chrzęszczącego przy każdym ruchu. Zdegustowana Hanna przewraca oczami. Koledzy męża, jak widać, nie zdają sobie sprawy z powagi sytuacji. Od udaru minął tydzień. Tom jest bardzo osłabiony, z trudem przełyka jedzenie. Skąd weźmie siły, żeby zmagać się z artystycznym opakowaniem

luksusowego domu towarowego? – Nie. – Julie przegrywa walkę z batonem. – Nie chcę głupiej wody. – Próbuje rozerwać opakowanie zębami. – Niech to szlag. Pochyla się i chowa twarz w dłoniach. – Nie martw się, kiciu. Pacjent na łóżku obok, w skupieniu ściągając krzaczaste brwi, boryka się ze swoją porcją płatków kukurydzianych. Mleko kapie na piżamę w niebieskie paski. Z trudem ściska łyżkę, prawa ręka drży. Woskowożółta cera okrutnie kontrastuje z bezlitośnie różowymi ścianami oddziału dla udarowców. Siwe włosy sterczą wokół głowy, jakby tylko one próbowały okazać niezależność i wyrwać się na wolność. – Dzień dobry, John. Jak się czujesz? – Hanna uśmiecha się do mężczyzny. Julie też na niego spogląda. Przez jedną, upiorną sekundę wydaje się, że Julie zafunduje czwartą już od przyjazdu do szpitala scenę. – Bosko. John unosi w uśmiechu kącik warg. Przegrywa walkę z łyżką i pomarańczowe płatki fruną na szary, szpitalny koc. Z trudem przekręca głowę w bok i z figlarnym błyskiem w błękitnych oczach patrzy na kobiety. – Mogłoby być gorzej, kiciu. – Śmieje się chrapliwie. – Ty przynajmniej nie paradujesz wystrojona w śniadanie, jak ja. Julie zaciska wargi, udając uśmiech. Hanna wie, że szwagierka nie znosi, gdy jej się przerywa, więc woli sama rozmawiać z Johnem, zanim ta się wtrąci. – Za to nikt nie robi tego z taką klasą jak ty – mówi. – Prawda? – Starszy mężczyzna pokazuje mleczną papkę na kolanach. – Istna ikona stylu. Dawniej mógłbym... – Tak. Jasne. Potrzebuję spokoju. Przepraszam. – Julie jest poirytowana. Zaciąga bezceremonialnie zieloną zasłonkę między łóżkami. Hanna bezgłośnie szepcze przeprosiny do znikającego Johna. – Boże. Człowiek nie ma tu żadnej prywatności. Absolutne zero.

Nadąsana Julie wodzi wzrokiem po pacjentach czteroosobowej sali. Hannie przebiega myśl, czyby nie wytatuować sobie na czole słowa „przepraszam”. Znaczna oszczędność czasu. – Przecież każdy potrzebuje czasu, żeby to wszystko przetrawić, nie? Julie znów szamocze się z opakowaniem. Wreszcie rozrywa papier i odłamuje dwie kostki ciemnej czekolady. Wrzuca je do ust, nawet nie częstując bratowej. Hanny jakoś to nie zaskakuje. – Ja naprawdę strasznie się martwię, wiesz? Skoro Tomowi mogła się zapchać ta, no... – Julie owija kosmyk wokół palca i szuka natchnienia w szarych panelach sufitowych. – Doszło do zwężenia tętnicy szyjnej – podrzuca Hanna usłużnie. – No, no – potakuje niecierpliwie Julie. – Właśnie to miałam powiedzieć. – Wypuszcza powietrze. – Skoro u niego tak się zrobiło i miał udar, to może... – Szerzej otwiera oczy i urywa. Hanna milczy. Nerwowo zastanawia się, co powiedzieć. Coś pocieszającego. Coś szczerego. Wie, o czym myśli Julie. Czego się boi. Wie też, że ona również by się tego bała. Julie wpycha do ust więcej czekolady. – To może... – Myślisz, że tobie też to może grozić? Szwagierka kiwa głową. – Właśnie – odpowiada słabiutkim głosem. Hanna dostrzega cienie pod ogromnymi, zielonymi oczami. Zęby przygryzające dolną wargę. Ten lęk. Tę potrzebę. Już otwiera usta, ale w tym momencie Julie mnie opakowanie w kulę i z furią wrzuca do kosza. – Nieważne – mówi. – Dość gadania o mnie. To bez sensu. – Zrywa się i zaczyna krążyć wokół łóżka brata. – Kompletnie bez sensu. Energiczny krok. Do okna. Z powrotem. Do zasłonki. Z powrotem.

Hanna ściąga brwi. Czując coraz silniejszy ból głowy, wnętrzem dłoni naciska skronie. Głęboko nabiera powietrza. Do nozdrzy wdziera się smród starego śniadania i środków dezynfekujących o zapachu cytrynowym. Marzy o łące albo wazonie pełnym świeżych kwiatów. W tym momencie wolałaby nawet szpitalny parking, nad którym unoszą się opary zatrutego spalinami południowego Londynu. Patrzy na Julie. – Skupmy się na dobrych wiadomościach, dobra? Stan Toma się ustabilizował. Zaczyna mówić. Wie, kim jest. – Przełyka ślinę. – Lekarze powtarzają, że naprawdę nieźle sobie radzi. Julie prycha pogardliwie i prostuje się na całą wysokość. Nawet na najwyższych szpilkach Hanna potrzebowałaby drabiny, żeby sięgnąć jej do obojczyka. – Jasne. To samo mówili o mamie. Wszystko to gówno warta ściema. Na to Hanna nie znajduje odpowiedzi. Patrzy tylko na pomiętą pościel na łóżku Toma i przypomina sobie tamtą upiorną, nieskończenie długą noc. Nawet teraz, gdy zniknęło bezpośrednie zagrożenie, nie potrafi zostawić go ani na chwilę. Drugi raz nie da się zaskoczyć. Dni przechodzą w noce, noce w dni, a ona czuwa wpatrzona w męża, gdy ten próbuje wypowiadać jakieś słowa, poruszać kończynami. Jeśli choć na sekundę odwróci oczy, tamto może się powtórzyć. Nie dopuści do tego. I tak zżerają ją wyrzuty sumienia. Julie obraca się na pięcie. Jej botki skrzypią na posadzce. – Zresztą, co możesz o tym wiedzieć? Hanna wzdycha, gdy Julie maszeruje do okna, wpatrując się w betonową ścianę, jakby stamtąd miało płynąć natchnienie. Przywykła, że szwagierka wyładowuje na niej złość. Nabrała w tym wprawy. – Nawet nie raczyłaś się pojawić, kiedy mama zachorowała. Hanna otwiera usta, by się bronić. Potem zamyka. Od dziesięciu lat bezskutecznie próbuje przedstawić Julie swoją wersję wydarzeń. Ale duszna, szpitalna sala nie sprzyja takim

rozmowom. Julie odrzuca długie, ciemne włosy. – Pożyczysz mi dychę? – Znowu? – wyrywa się Hannie. Znów nie ugryzła się w język. – Tak. – Julie zaplata ramiona na piersi. Zielony sweter jeszcze bardziej się na niej opina. – Muszę coś zjeść. Żeby tu nie paść. To wcale nie jest dla mnie łatwe, wiesz? – Wiem. Hannę aż skręca, by przypomnieć, że dla niej to też nie jest ubaw po pachy. Nie spała, od kiedy znalazła Toma, bo ilekroć zamyka oczy, widzi jego skulone ciało na podłodze. Teraz, gdy sytuacja się ustabilizowała, pielęgniarki wypraszają ją po godzinach widzeń, więc spędza noce w domu i wpatrzona w zegar, pije metodycznie do rana, gdy znów może pojechać do szpitala. Oczy ją pieką. Przeciąga dłonią po twarzy. Skórę ma suchą i naprężoną. Po prostu czuje, jak się starzeje. Głęboko nabiera powietrza. – Nie możesz wyjąć z bankomatu na dole? Julie patrzy na nią z odrazą, jak na śmieć w koszu. – To tylko dycha. – Zniecierpliwiona klepie się po udzie. – Oboje jesteście dziani. Naprawdę nie zbiedniejecie, jeśli pożyczysz mi głupie dziesięć funtów. Hanna gryzie się w język i nie mówi Julie o ich kredytach ani nie dzieli się danymi, które wygooglowała w środku nocy: połowa ludzi po udarze już nigdy nie wraca do pracy. Próbuje innej taktyki. – Mogę ci coś przynieść z bufetu. Wybieram się tam na śniadanie. – Uśmiecha się. – A może pójdziemy razem? Julie rozważa jej propozycję przez całą nanosekundę. – Nie. – Kręci głową. – Idź, jeśli chcesz. Ja nie mogę go zostawić. To zbyt... Głos jej się łamie. Przeciąga ręką po pościeli, próbując wziąć się w garść. W oczach lśnią jej łzy. Głośno wciąga powietrze, by

powstrzymać szloch. Wygładza poduszkę i odzywa się, jakby mówiła do siebie: – Kiedy byliśmy mali, co dzień po lekcjach zmuszałam go, żebyśmy bawili się w lekarzy i pielęgniarki. Nie było zmiłuj. Miałam hysia na punkcie Zatoki serc, więc zawsze wcielał się w australijskiego lekarza-surfera, doktora Monka. Hanna potakuje bez słowa. Boi się odezwać i przerwać czar. Julie poprawia prześcieradło. Na jej twarzy pojawia się czułość. Hanna oczami wyobraźni widzi małą dziewczynkę przebraną za pielęgniarkę, która wpatruje się w drzwi, czekając na powrót ukochanego, starszego brata. Tom często opowiadał, jak bliscy byli sobie w dzieciństwie. Julie wzdycha. – Zawsze wpadał do domu i ratował od śmierci mojego misia albo Barbie, a potem wskakiwał na wyimaginowaną deskę surfingową i znikał w oddali. – Uśmiecha się, a jej twarz się rozświetla. – Naprawdę go to kręciło. W każdym razie tak twierdził. Godzinami się ze mną bawił. Nawet jeśli był umówiony na mecz. Albo z dziewczyną. – Grzbietem dłoni wyciera oczy. – Uwielbiał haratać w gałę. – Głos jej się łamie. – Czy jeszcze kiedykolwiek wyjdzie na boisko? – Oczywiście. – Tego nie wiesz. – Nie wiem. Ale wierzę, że tak będzie. – Hanna nieśmiało kładzie rękę na ramieniu Julie. – Jeśli ktoś ma wydobrzeć, to na pewno on. Szwagierka milczy. – Słuchaj, wiem, co teraz czujesz... – Hanna próbuje inaczej. Julie odskakuje jak oparzona. – Nie, nie wiesz. – Jej twarz kamienieje. – Nic nie rozumiesz. Po co w ogóle ci o tym opowiadam? Potrzebuję dychy, to wszystko. Okej? Hanna z westchnieniem sięga po portfel i wyjmuje pieniądze. – Proszę. Julie bierze bez podziękowania.

– Zwrócę ci. Hanna ma stuprocentową pewność, że nie. – Jasne. Julie marszczy czoło. – Nie wierzysz? Hanna wznosi oczy ku niebu. Jej cierpliwość się kończy. Jeśli zostanie tutaj choć sekundę dłużej, powie coś, czego pożałuje. – Skoczę na śniadanie. Bierze torebkę i odchodzi od łóżka. – Jakiś problem, Hanno? – słyszy za sobą głos. Mój mąż miał udar. Tego samego dnia, kiedy zamierzałam go rzucić. Wpada w panikę, bo przez ułamek sekundy wydaje jej się, że wypowiedziała te słowa głośno. Idzie dalej. John – z poszarzałą twarzą pełną bólu – puszcza do niej oko, kiedy mija jego łóżko. Resztkami sił stara się do niego uśmiechnąć. * – W samą porę, Hanno. Przyspiesza kroku i widzi, że Tom wrócił spod prysznica. Ciemne włosy ma wilgotne i zaczesane do tyłu. Julie gdzieś się ulotniła. Zapewne w poszukiwaniu cukru. Albo nikotyny. Albo jednego i drugiego. Obok Toma stoi Sandra w białej koszulce i ciemnoniebieskich spodniach – typowym uniformie fizjoterapeutów – z ręką na oparciu wózka inwalidzkiego. Tom ubrany jest w dres, a w pionie trzymają go poduszki białe jak jego skóra. Lewe ramię smętnie zwisa z podłokietnika. Czarno-szary masywny wózek przywołuje wspomnienie ery pociągów parowych, a grube, szare koła to istoty obdarzone własną – wyjątkowo silną – wolą. – Chciałabyś pomóc mu położyć się do łóżka, Hanno? Hanna podejrzewa, że nawet maczetą nie dałoby się odrąbać

uśmiechu przyklejonego do twarzy Sandry. – Jasne. – Kłamie z coraz większą wprawą. – Sam. – Tom wciąga powietrze. – Sobie. Poradzę. Każdą sylabę mozolnie artykułuje. Zdarza się, że bełkocze, przeważnie kiedy jest zmęczony, ale z dnia na dzień mówi coraz wyraźniej. I coraz częściej jest nadąsany. Zły. Zagubiony. Nigdy nie widziała Toma tak przybitego. Przygryza wargę, by ukryć łzy. Wie, że bardzo go drażnią. Płakać będzie później. – Nie tak szybko, Tom. – Sandra kręci głową. – Już niedługo. Ale najpierw musimy jeszcze trochę popracować nad twoją siłą. Zgoda? Tom coś burczy pod nosem. – Świetnie. – Sandra musi mieć fenomenalny filtr, całkowicie blokujący negatywizm. W takiej pracy to podstawa. Patrzy na Hannę. – Gotowa? Wciska guzik i łóżko szpitalne obniża się do poziomu wózka. – Tak. – Mogłabyś stanąć po jego lewej stronie? Hanna przesuwa się na miejsce. Jest wzruszona, gdy patrzy na bose stopy męża. Nogawki szarych spodni dresowych żałośnie opadają wokół kostek. – Świetnie. Teraz przygotuj się, by zacisnąć ramiona wokół klatki piersiowej, kiedy się podniesie. Hanna luźno otacza ramionami jego tors. – A teraz, Tom, podciągnij się, opierając na prawym ramieniu. Hanno, podtrzymaj go, jeśli będzie tego potrzebował... Dobrze! Wcale nie jest dobrze. Hanna aż się gotuje z gorąca. Prawe ramię usłużnie przypomina o nerwowym drżeniu pojawiającym się, ilekroć musi w pubie przenieść więcej niż jednego drinka. Czuje, jak Tom cały się trzęsie z wysiłku, walczy. Staje obok, szeroko rozsuwa stopy i zapiera się, by go podeprzeć. Mimo że schudł, i tak chyba go nie utrzyma. Zza zasłony oddzielającej ich od pozostałych dobiega rzyganie Johna. Jej też zbiera się na mdłości.

Sandra energicznie wydaje komendy. – Świetnie, Tom. Wstałeś. Teraz prawą ręką przytrzymaj się łóżka. Hanno, musisz kolanem zablokować mu nogę. – Co? Rehabilitantka widzi jej zagubienie. – Rozumiesz. Kolanem podeprzyj kolano jego lewej nogi na wypadek, gdybyś nie utrzymała ciężaru. – W porządku. Przesuwa nogę i zerka na męża. Twarz ma popielatoszarą. Niemrawo młóci ramionami powietrze. Hanna czuje, że między piersiami płynie jej strużka potu. Prawe oko zaczyna łzawić. – Chyba... Wreszcie Tom zaciska dłoń na krawędzi łóżka. – Znakomicie! – Sandra klaszcze w dłonie. – Teraz oprzyj ciężar ciała na tym ramieniu i przesuń pośladki z wózka na łóżko. W razie czego Hanna ci pomoże. Hanna obawia się, że jej pomoc okaże się nikła w związku z natychmiastowym urazem kręgosłupa. Zbiera resztki sił. – Dawaj, Tom. Poradzimy sobie. Pot rosi czoło mężczyzny, gdy obraca się wokół własnej osi i ciężko ląduje na łóżku. Sandra natychmiast przysuwa się i pokazując rząd nieprzyzwoicie równych zębów, przytrzymuje go, żeby nie runął na lewą stronę. – Dobra robota. Tom się odwraca. Hanna dostrzega łzę spływającą po jego policzku. Głos fizjoterapeutki wciąż utrzymuje się w trybie Rześkość. – I tak właśnie kładziemy Toma do łóżka. – Super. – Hanna prostuje obolałe ramiona. – Bułka z masłem. – Zostało jeszcze korzystanie z łazienki. – Sandra z satysfakcją kiwa głową. – To poćwiczymy następnym razem. – Hura! Karcące spojrzenie rehabilitantki uświadamia Hannie, że zabrzmiało to zbyt sarkastycznie. Trenerka nie zwalnia tempa.

– Teraz, skoro stan męża się ustabilizował, możemy rozpocząć intensywny program, który pomoże mu odzyskać sprawność fizyczną. – Macha ręką. – Czynności takie jak golenie się, siadanie, gotowanie... Ani się obejrzymy, jak znów stanie na nogi i będzie chodził. Z balkonikiem. Hanna kładzie mu dłoń na ramieniu, ale ją strąca ruchem barku. Znajomy głuchy ból. Znów nawaliła. Nie ma pojęcia, jak mu pomóc. Tom patrzy na Sandrę. – Chcę... Porozmawiać z... Pokazuje brodą Hannę. Sandra niecierpliwie zerka na zegarek. – Zgoda. – Białe adidasy skrzypią, gdy obraca się na pięcie. – Zaraz wracam. – O co chodzi, żołnierzu? – zagaduje Hanna. Tom wbija wzrok w sufit. Mówi z trudem, jakby nawet usta stały się jego wrogiem i każde słowo musiał wyszarpywać. – Nie nazywaj mnie tak. – Przepraszam. Podaje mu szklankę. Odpycha ją prawą ręką. – Nawet pić nie mogę sam. Bez twojej pomocy. Na jego twarzy pojawia się grymas złości. Hanna odstawia szklankę. – Wiem, że jest ci trudno, ale... – Trudno? – Patrzy na nią jak na idiotkę. – Spójrz na mnie! – W oczach wzbierają mu łzy. – Nie mogę się odlać. Ogolić. Nawet usiąść, do ciężkiej cholery! – Wodzi wzrokiem po kartkach i upominkach, a twarz wykrzywia mu wściekłość. – Byłem prawnikiem, który... – Skóra poszarzała mu ze zmęczenia, ale prze dalej. – Który rozbija się sportowym wozem, a z dnia na dzień stałem się inwalidą, któremu przysyła się pieprzony kosz owoców. – Wyciąga rękę i próbuje zepchnąć przeklęty podarunek na podłogę. – Nawet nie lubię owoców! Kosz ani drgnął, za to kartki posypały się, tworząc na posadzce kolorową mozaikę fałszywej nadziei. Hanna nie może

oderwać wzroku od jego cierpiącej twarzy. Musi zmazać ten ból. – Cholera. – Łzy płyną już strumieniem. – Kiedy to się stało? – Hanna wyjmuje chusteczkę i bez słowa wyciera mu policzki. – I dlaczego beczę? – Zamyka oczy, jakby próbował powstrzymać łzy. – Przecież nigdy się nie mażę. – Nie wiem – odpowiada z zaciśniętym gardłem. – Jasne, że nie wiesz, do ciężkiej cholery. Aż za dobrze zna tę furię w jego spojrzeniu. Żyje z nią od miesięcy. Przed udarem powiedziałby, że to wszystko przez nią. Jej egoizm. Jej wczepianie się w niego. Jej błędy. Teraz to na pewno nie jej wina, a – paradoksalnie – czuje się jeszcze gorzej. Tom ciągnie swoją tyradę z coraz większym trudem. – A w ogóle po co ci to mówię? Nic nie zmienisz. – Wiem. Teraz pozostaje tylko skupić się na tym, żebyś wydobrzał. – Wydobrzał? – prycha. – Niby jak? – Patrzy na nią oczami ciemnymi od bólu. – Pogódź się z tym. Jestem kaleką. – Nie. – W panice szuka właściwych słów. – Nie jesteś kaleką. Tom prawą ręką podnosi lewe ramię. Puszcza. Patrzy, jak bezwładnie opada na pościel. – Właśnie że tak. – Nie. – Hanna kręci głową. – Lekarze mówią... – Lekarze! – rzuca pogardliwie. – Proszę cię, Tom. Ale on nie słucha. – Nie. – Pokazuje swoją sparaliżowaną lewą stronę. – Klamka zapadła. Masz szczęście. Wyrzuty sumienia odzywają się ze zdwojoną siłą. Próbuje wziąć męża za rękę. – Nie, Tom. Ja wcale... – Cześć, stary. – Rozmowę przerywa niski, męski głos. – A co ma znaczyć to koszmarne dresidło? Nie wiesz, że w szarym ci nie do twarzy?

– Nick. – Hanna nigdy jeszcze tak się nie ucieszyła na widok najlepszego przyjaciela męża. – Się masz, stary. – Tom pospiesznie ociera łzy. Nick podchodzi do łóżka. Jedynie przelotne drgnienie kącika ust zdradza, że doznał szoku na widok Toma. Wysoki, postawny, dobrze prezentuje się w granatowym garniturze, a wśród siwych, bełkoczących pacjentów wydaje się wręcz nieprzyzwoicie zdrowy. – Fiu! Strasznie tu zaniżasz średnią wieku, Tom. – Pochyla się i szepcze. – Zawsze mówiłem, że w głębi ducha jesteś starym piernikiem. Przywiozłeś papucie? Tom prawie, prawie się uśmiecha. – A jak ty się czujesz? – Nick odwraca się do Hanny i kładzie jej rękę na ramieniu. – Założę się, że świetnie sobie radzisz z tym upierdliwym pacjentem. – Nie byłabym taka pewna. – Już ja wiem swoje. – Patrzy jej prosto w oczy. – Świetnie sobie radzisz. Hanna przygryza wargę, żeby nie wybuchnąć płaczem. – Nie sądzę. – Sięga po kurtkę. – Pójdę się przewietrzyć. Nie przeszkadzam. – Dobry plan. – Nick siada na krześle przy łóżku. – Tom, masz do wyboru trzy pouczające lektury. A: opowieści o cudownie uleczonych udarowcach. B: najnowszy John Grisham. Albo C: dział sportowy „Timesa”. Na twarzy Toma pojawia się przelotny uśmiech. – Głupie pytanie. Jasne, że C. – Dobra. – Nick zamaszyście rozkłada gazetę. – Ale uprzedzam, jeśli każesz mi czytać o sukcesach zakichanych Kogutów, będę musiał wsadzić ci tego idiotycznego ananasa tam, gdzie słońce nie zagląda. Wychodząc, Hanna zerka na komórkę. Kolejny SMS. Tęsknię. Opuszcza oddział, opiera się o ścianę przy windzie i wpatruje

w litery na ekranie. Nieustannie o tobie myślę. Dotyka aparatu, palce aż ją świerzbią, by odpisać. Nie. Nie teraz. Już nigdy. Kasuje wiadomość i idzie dalej.

Dwupensówka Wrzesień 2006 To jak...? – Hanna uśmiechnęła się do niego, otulając się fioletową narzutą. W jej maleńkim, lodowatym pokoju oddech natychmiast zmieniał się w obłoczek pary. – Kim chciałbyś być? Tak naprawdę, w najśmielszych marzeniach? Przeciągnął ręką po jej gładkim udzie. – Tutaj. Parsknęła śmiechem i sięgnęła nad nim po pudełko papierosów na szafce nocnej. – Nie sądzę, żebyś zarabiał tu oszałamiająco. – Położyła mu na piersi coś zimnego i okrągłego. – Tylko tyle mogę ci zapłacić. Spojrzał w dół na swój tors. Moneta dwupensowa. – Hm... A sądziłem, że jesteś z dzianej rodziny. Uśmiechnęła się przekornie. – Nie aż tak dzianej. – Cóż. – Westchnął. – Liczyłem, że po studiach będę zarabiał trochę więcej. Chciałbym, żeby było mnie stać chociaż na jedzenie. Włożyła do ust papierosa i przytknęła do niego zapalniczkę – tę z brytyjską flagą – która dziwnym trafem do niej przyrosła. Wypuściła dym. – Zatrudnię cię na pół etatu. Będę ci płacić w naturze. Jak królowa. – Załatwione. – Otoczył ramieniem jej ciepłe ciało. – Zawsze uważałem, że masz w sobie coś majestatycznego. Prychnęła rozbawiona. – Mama pękłaby ze śmiechu, gdyby to usłyszała. Twierdzi, że w życiu nie widziała gorszej ciemięgi. – Naprawdę?

Tom zauważył na czole Hanny znajomą – „maminą” – zmarszczkę. – Tak. – Mocniej wtuliła się w jego tors. – Z lubością nazywa mnie fajtłapą i gamoniem. – Westchnęła. – Co ona wie? Założę się, że nie widziała, jak tańczysz na stole, wypiwszy tyle wina, ile sama ważysz. Nadawałabyś się do baletu królewskiego. Czy jak się toto nazywa. Na usta Hanny wrócił uśmiech. Promieniała samozadowoleniem. – Fakt. – Zadarła głowę i spojrzała na niego z ciekawością. – Ale serio. Kim chciałbyś zostać? Gdybyś mógł dowolnie wybierać? Pieszczotliwie gładził jej ramię. Właściwie nigdy poważnie się nad tym nie zastanawiał. Oprócz przelotnego marzenia o grze w reprezentacji piłkarskiej Anglii, zawsze widział siebie w adwokackiej todze. Fascynacja prawem zrodziła się, kiedy miał trzynaście lat i w pociągu do Bristolu rozmawiał ze współpasażerem, prawnikiem. Gość poczęstował go puszką piwa i opowiadał, jak zmienia świat. Naprawia krzywdy. Chroni małych chłopców. Życie, które opisywał, wydawało się fascynujące. Takie naprawdę może być niewyczerpanym źródłem satysfakcji. Jakże odmienne od codzienności Toma: picia cydru na polu i mamy, która co noc wpatruje się w okno, marząc o powrocie męża. – No, powiedz. – Hanna go szturchnęła. Przytulił ją mocniej, wciągając brzuch. Od kiedy zaczęli się spotykać, codzienne przebieżki zastąpił szybki kurs do kiosku po fajki i browar. Co rano budził się z mocnym postanowieniem: „Dziś pobiegnę”, ale nie mógł się oderwać od Hanny. Owinął sobie wokół palca pukiel jej włosów. – Kim chciałbym być? W najśmielszych marzeniach? – Tak. – Chyba najbardziej chciałbym zostać światowej klasy obibokiem. Z jachtem. I własną wyspą, tylko moją. – Ekscytujące. – Zaciągnęła się. – A dokąd byś podróżował?

Tym swoim jachtem? – Wszędzie. – No, no, to dopiero podróż. – Zachichotała. – Mogę się dołączyć i obiboczyć razem z tobą? Uśmiechnął się na tę beztroską wzmiankę o przyszłości. – Oczywiście. Mogę nawet dorzucić kilka kompletów bikini i klucz od mojej luksusowej kajuty. Zadowolona skinęła głową. – Chyba nie pogardziłabym luksusową kajutą. – Też tak sądzę. Pochylił się, by ją pocałować. Odsunęła się i zgasiła papierosa w bezkształtnej popielniczce, prezencie od kumpla. Popielniczka kojarzyła się Tomowi z kupami, jakie walił terier jego ojca po zjedzeniu zawartości kuchennego kosza, ale Hanna za nic by się z nią nie rozstała. Oparła się wygodniej na poduszkach. – A w realu? Dlaczego akurat prawo? – Bo można zarobić kupę szmalu. – I już? A nie chodzi w tym o coś więcej? – Jasne. Nie powiedział, co myśli naprawdę. Wszyscy jej znajomi po studiach zajmowali się działalnością dobroczynną albo poświęcali się muzyce. Łatwa decyzja, jeśli ma się nieustanny dostęp do rachunku bankowego kochanych rodziców. Odepchnął tę myśl. – Oczywiście, że są też inne powody. Prawo jest ciekawe. Zmusza do rywalizacji. – No tak, to coś dla ciebie. – Przewróciła oczami. – Widziałam twoją minę po ubiegłotygodniowej przegranej Kogutów. Skrzywił się. – Wziąłem to na klatę. – Nie. Odezwałeś się dopiero po trzech piwach. – Oparła się na łokciu. – I jeszcze chciałeś zamówić najmocniejsze curry. Tylko by dowieść, że jesteś twardszy niż reszta. – Odwróciła jego

rękę i pocałowała zagłębienie dłoni. – Ale poważnie. Jakim prawnikiem chciałbyś zostać? Drugim Atticusem Finchem? Niestrudzonym bojownikiem walczącym o dobro i sprawiedliwość? A może... – Wykrzywiła się. – Gordonem Gekko? – On był bankierem – sprostował łagodnie. Trzepnęła go w ramię. – Daj spokój! Przecież wiesz, co mam na myśli. Typ oślizgłego cwaniaczka z City. Uwielbiał się z nią droczyć. – Szczerze? Wisi mi to. Mnie tylko marzą się czerwone szelki. – Zamknij się! – Tym razem oberwał poduszką. – Nienawidzę ich! – Dlaczego? Wyglądałbym bardzo seksownie! Zrobił unik, kiedy znów zamachnęła się poduszką. A potem chwycił ją, przygniótł sobą i nagle śmiech ucichł, wszystko zniknęło, a liczyli się tylko oni. Później przyciągnął jej głowę do piersi, rozkoszując się łaskotaniem jej ciemnych pukli na skórze. Czuł spokój. Spełnienie. – A kim ty chcesz zostać? – Kiedy dorosnę? – Głos Hanny dobiegał spod narzuty. – Właśnie. Machnęła ręką w powietrzu. – Rozejrzyj się. Jak sądzisz? Popatrzył wokół siebie. Wyciągnął rękę w stronę zielistki smętnie dogorywającej na biurku. – Mam nadzieję, że nie planujesz przyszłości w ogrodnictwie. Pokręciła głową. – Choćbyś mi płacił majątek. Co akurat ci nie grozi. Następne podejście, proszę. Wolno powiódł wzrokiem po pokoju. Lampki choinkowe ozdabiały półkę uginającą się pod ciężarem tylu książek, ilu

większość społeczeństwa nie przeczyta w ciągu całego życia. Ciemne okładki serii klasyki, z charakterystycznym pingwinem na grzbiecie, stały obok szarych i zielonych podręczników krytyki literackiej. Na biurku leżał otwarty zeszyt formatu A4, zabazgrany nieczytelnym fioletowym pismem. Książki piętrzyły się przy miniaturowym zlewie. Sterty książek wyrastały z podłogi. Z namysłem potarł brodę. – Hmm... Bo ja wiem? Czyżby to miało jakiś związek z książkami? – Geniusz! Mógłbyś występować w teleturniejach! – Owszem. – Skinął głową. – Specjalność: stwierdzanie oczywistości. Cmoknęła. – Musisz bardziej się przyłożyć. – Chcesz zostać pisarką? Pokręciła głową. – Nie lubię samotności. Strzelaj jeszcze raz. – Branża wydawnicza? – Myślałam o tym. – Musnęła palcami jego tors. – Ale pudło. – Cholera. – Westchnął. – Szkoła? – Trafiony, zatopiony. – A mimo to wydawała się spięta. – Tylko nie mów mamie. Wciąż ma nadzieję, że dokona się cudowny przeszczep osobowości i zostanę księgową jak ona. Uniósł brwi. – Nikłe szanse? – Za żadne skarby świata! Po pierwsze, matma. To nie dla mnie. A po drugie, życie mamy jest po prostu żałosne. Potrafi opowiadać wyłącznie o korkach i podatkach. Na litość boską, kto chciałby tak żyć? – Dobra. – Zapamiętał, żeby nigdy więcej nie poruszać tematu jej matki. – Dlaczego akurat szkoła? – Podchwytliwe pytanie. – Pocałowała go w policzek. – Dlatego że cokolwiek powiem, brzmi banalnie i jest pozbawione oryginalności. Ale parę lat temu zgłosiłam się jako wolontariuszka na obóz wakacyjny dla dzieci z ubogich rodzin. I byłam

zachwycona. Uwielbiałam ten błysk w oku, kiedy coś zrozumiały. – Jej twarz się rozpromieniła. – Coś fantastycznego. Oczywiście, taki moment zdarzał się najwyżej raz w tygodniu, ale warto było, jeśli dzięki mnie choć jeden dzieciak przeżył olśnienie. – Uśmiechnęła się. – Poza tym mam lekkiego hysia na punkcie książek... – Serio?! – Więc możliwość mówienia o nich cały dzień to dla mnie czysta przyjemność. Teraz on się uśmiechnął. – Czyżby powołanie? – Taa... Na to wygląda. – Opadła na poduszki i zerknęła na mapę świata przyklejoną do sufitu. – Zresztą to całkiem niezły sposób finansowania mojego nałogu podróżniczego. Świat stoi przede mną otworem. Uważniej przyjrzał się mapie i zakreślonym na żółto państwom. Sporo ich się uzbierało. – Wszędzie tam już byłaś? W tych miejscach zaznaczonych na żółto? Przekręcił głowę w jej stronę, porażony myślą, iż może go zostawić. Tak szybko? Przecież byli razem dopiero kilka tygodni. – Zgadza się. – Kiwnęła głową. – Została już tylko reszta planety. – Uśmiechnęła się. – Marzę o Tanzanii. Już od dzieciństwa, kiedy tata dał mi książkę o Serengeti. – Westchnęła. – Ale pojadę wszędzie. Chcę mieć paszport wypełniony stemplami od pierwszej do ostatniej strony. – Jasne. Jego paszport był niemal dziewiczy. Zaczęła skubać skórkę przy paznokciu. – A właśnie, w ten weekend wyjeżdżam. – Tak? – Aha. Ze znajomymi. Z trudem się pohamował, by nie spytać, czy wśród tych znajomych będą też mężczyźni. – Dokąd jedziesz?

Miało to zabrzmieć nonszalancko, a wyszedł tylko żałosny falset. – Do Hiszpanii. Na festiwal muzyczny. – Poczuł na sobie spojrzenie jej oczu. Ogromnych. Kuszących. – Bardzo bym się cieszyła, gdybyś się z nami wybrał. Wyjeżdżamy dziś wieczorem. I tyle. Właśnie tak działała Hanna. W ostatniej chwili. Pełen spontan. Teraz. Zaraz. Natychmiast. Znalazł się w potrzasku. – Bo ja wiem? Wieczorem miał jechać do mamy, spędzić z nią weekend. Poza tym niemal całkowicie wyczyścił konto. – Dzwoni twoja komórka. – Hanna podciągnęła się i opuściła nogi na podłogę. – Pójdę się wysikać. Podobało mu się, że nigdy nie siliła się na grzeczność i miała gdzieś maniery. Smarkała tak samo donośnie jak on, mówiła o pierdzeniu, a udko kurczaka pochłaniała w niecałą minutę. Pierwszy raz spotkał tak przyziemną dziewczynę. Inne wymykały się z łóżka o świcie i nakładały tapetę, żeby – kiedy się obudzi – powitać go w swoim perfekcyjnym wydaniu. Przy nich zawsze czuł się niechlujnie. Jak ktoś nieuporządkowany. Przy Hannie czuł się swojsko. Odebrał telefon, nie odrywając od niej wzroku. – Tommo? – Cześć, Jules. Hanna włożyła długi, jedwabny szlafrok w stylu czarnobiałego kina, za którym tak przepadała. Wymknęła się z pokoju, a Tom opadł na poduszki. – Jak tam, Jules? Moja genialna siostrzyczka znów jest najlepsza w klasie? – Zamknij się. Wstydziła się swojego prymusostwa, choć zawdzięczała mu stypendium w szkole z własnym boiskiem do polo. – Zero szans. W klasie są tylko geniusze. W tym roku jeszcze bardziej przykręcają śrubę. Zwłaszcza że zbliżają się egzaminy. Był dumny z siostry i troszczył się o nią.

– Taa... Cóż, takim łatwo odstawiać geniusza, skoro kochani rodzice od poczęcia wciskali im Jane Austen. – Nieważne. – Westchnęła. – Słuchaj, chciałam tylko dopytać, o której jutro jedziesz do domu. Mama obawia się, że to będzie kolidować z jej zmianami, a podobno nie odbierasz jej telefonów. Poczuł wstyd. – Wiem. Przepraszam. – Nie możemy się doczekać. Mówiła głośno, piskliwie. Jak to dziewczynka. Powinien częściej ją odwiedzać. Wpadać do Somerset, zabierać gdzieś. Tęsknił za jej opowieściami o szkolnych rozprawkach i za wspólnymi spacerami po lesie tuż za domem, gdy prowadziła go śladami swojej najnowszej przygody. – Mam tyle planów – ciągnęła z entuzjazmem. – I przydałaby mi się twoja pomoc przy rozprawce z historii. Oczami wyobraźni widział siostrę – jej ulubiony niebieski dres, ciemne włosy opadające na ramiona – jak niespokojnie obraca w palcach przewód telefoniczny. – Na pewno poradzisz sobie beze mnie, Jules. Pociągnął łyk z dzbanka przy łóżku i skrzywił się, to nie woda, lecz wódka. – Czuję, że wcale nie jestem ci potrzebny do szczęścia. Głos siostry zadrżał. – Ale przyjedziesz, prawda? Tak długo cię nie było. Komórka Hanny zabrzęczała. Na ekranie wyświetlił się SMS. Tom nie zapanował nad ciekawością. Musiał spojrzeć. Cześć, Han, nie mogę się doczekać dzisiejszej wyprawy. Ja odpowiadam za transport, ty za udaną zabawę. :* D. Damian. Jej były. Wysoki, przemądrzały, z portfelem napęczniałym prawie tak samo jak jego ego. Tom przełknął ślinę i odsunął aparat, bo do pokoju wróciła Hanna. – Tommo? – Głos siostry dobiegał gdzieś z daleka. Tom jak zauroczony wpatrywał się w Hannę zdejmującą szlafrok. Jasna cera. Fantastyczny tyłek. W dodatku sama nie

zdawała sobie sprawy ze swojej urody. – Przepraszam, Jules, jednak nie mogę przyjechać – wyrzucił z siebie w tempie karabinu maszynowego. – Naprawdę? – Głosik siostry ukłuł go w samo serce. – Dlaczego? Przygotowałam twoje ulubione lasagne i w ogóle. Zawahał się, ale jedno spojrzenie na Hannę przesądziło o wszystkim. – Przykro mi, Jules. Mam strasznie dużo nauki. – Trudno. – Słyszał, że z trudem hamuje płacz. Pociągnęła nosem, ale szybko wzięła się w garść. – Tylko pamiętaj, żeby kupić mi penthouse, gdy już dorobisz się tych milionów w City. Umowa stoi? Uśmiechnął się uspokojony. Mała się pozbiera, jak zawsze. Nic jej nie będzie. – Stoi. Niedługo do was wpadnę. Słowo. – Rozpływał się w uśmiechu, który posłała mu Hanna wracająca do łóżka. – Kocham cię. Patrzyła, jak odkłada komórkę. – Czyli jedziesz? – Si. Długim pocałunkiem zagłuszył resztki wyrzutów sumienia. W tym momencie miał gdzieś dom. Miał gdzieś naukę, której nie poświęcił ani chwili. Kiedy Hanna była tak blisko, nie liczyło się nic oprócz niej. – Si, señorita. Odsunęła się. – Z takim hiszpańskim na pokładzie nikt ani nic nas nie powstrzyma. – Powiodła palcem po jego policzku. – Tak się cieszę, że jedziesz. – Spojrzała mu w oczy i spoważniała. A potem znów się uśmiechnęła. – Groziło mi, że będę za tobą tęsknić. Poczuł, jak pęcznieje w nim balonik szczęścia. – Miło to słyszeć. – Wziął dwupensówkę. – Ją też zabiorę. Będziemy mogli hulać na całego. Roześmiała się. – Viva España.

Rozdział 4

Poważnie?! Mój brat przeszedł udar, a ty mi wykręcasz taki numer? Hanna rozpoznaje głos i aż się w sobie kuli. Wychodząc z windy, widzi przy oknie na drugim końcu korytarza długi, ciemny kucyk, który zamaszyście fruwa od prawej do lewej, w rytm wrzasków właścicielki. Niezauważona idzie w stronę sali rehabilitacyjnej, ale mimowolnie wpadają jej do ucha słowa Julie. Podejrzewa, że audycja dociera nawet do Bogu ducha winnych mieszkańców Brighton oddalonego o osiemdziesiąt kilometrów. Krzyk Julie przybiera na sile. – Ja nie wierzę! Harowałam... no, serio, naprawdę ostro! A ty mnie zwalniasz? Posyła imponującą wiązankę. Kobieta, która wysiada z windy, troskliwie zasłania córce uszy. Julie robi przerwę na wdech, po czym znów zaczyna serię przekleństw. Hanna dobrze wie, że do wściekłej Julie lepiej się nie zbliżać, więc po prostu idzie dalej w swoją stronę. Szwagierka już całe sześć tygodni parzyła kawę w Costa Coffee. To jej trzecia praca w tym roku. Każdą uważała za fantastyczną aż do momentu, gdy została wylana albo wdała się w płomienny romans z żonatym kolegą, który absolutnie nie zamierzał rzucać żony. Hanna dociera do sali treningowej. Wzdycha. Kładzie dłoń na przeszklonych drzwiach. Zwiesza głowę i nabiera powietrza. Patrząc na Toma wśród sprzętu rehabilitacyjnego, ma ochotę skoczyć światu do gardła, że skazał go na taki los. Dopóki mąż leży w łóżku, wygląda jak wszyscy. Normalnie. Po ludzku. Dopiero tutaj zostaje rozłożony na czynniki pierwsze. Ogołocony.

Hanna czasem z trudem się powstrzymuje, by nie zacisnąć oczu, kiedy patrzy, jak Tom próbuje chodzić, a zimne światło jarzeniówek tylko podkreśla nadludzki wysiłek sparaliżowanych kończyn. Bóg jeden wie, co on musi czuć. Zaciska zęby i pcha skrzydło drzwi. Tom stoi na środku sali. Zmaga się z opornym ciałem. Chwieje na nogach. Szary T-shirt ma mokry od potu, twarz przypomina głaz. Podpierany przez Sandrę i jej rześką pomocnicę Amy usiłuje stawiać kroki po podłodze wyłożonej zieloną gąbką. Głowę ma zwieszoną, twarz wykrzywioną z wysiłku, gdy próbuje przesunąć do przodu lewą nogę. Hanna zaciska pięści. Dlaczego tak się nad nim znęcają? Niechże pozwolą mu się położyć. Wrócić do siebie. Nie zniesie takich męczarni. To ponad jego siły. Odwraca wzrok i wygląda przez duże okna z widokiem na panoramę Londynu. Widzi budynek parlamentu po drugiej stronie rzeki. Jadące autobusy. Czarną motorówkę przecinającą pomarszczone, szare wody Tamizy. A przed nią statek wycieczkowy pełen turystów w jaskrawożółtych kapokach ratunkowych. Nawet z tej odległości widać, jak pokazują sobie atrakcje. Śmieją się. Żyją. Hanna wraca do swojej rzeczywistości. Do świata Toma. Jeden krok. Dwa. – Znakomicie sobie radzisz, Tom. – Amy chwyta osuwającego się na prawo pacjenta. Mocno obejmuje go ramieniem. – A teraz idziemy tam. – Wskazuje na niebieski podest w kącie sali. Tom z wysiłkiem próbuje pokręcić głową. – Nie mogę. – Dobrze wiesz, że to tutaj nie działa, Tom. Z jej kucyka wysuwa się kosmyk kasztanowych włosów. Białe adidasy skrzypią o podłogę, a na szczupłych ramionach rehabilitantki występują żyły, gdy podtrzymuje chorego. – Im więcej będziesz teraz się ruszał, tym szybciej zaczniesz

samodzielnie chodzić. Tak? Przecież wiem, że ci na tym zależy. – Nie mogę. – Spróbuj. – Amy zachęca niestrudzenie tonem spikerki porannego programu radiowego. – Już dobrze, dobrze. Biedak znów próbuje. Kolejny słabiutki ruch. Sandra podtrzymuje go z drugiej strony i nie spuszcza wzroku ze sparaliżowanej lewej nogi, wlokącej się za nim, co utrudnia każdy krok. Tom zerka na Hannę. W jego oczach widać absolutną, czarną rozpacz. Potem spuszcza głowę. Zamyka się. Hanna wie, że pali go wstyd. Zawsze nienawidził słabości, nigdy jej nie okazywał. Pamięta, że kiedy spadł z roweru i złamał sobie nadgarstek, wytrzymał całą noc na paracetamolu, a rano zgodził się pojechać na ostry dyżur tylko dlatego, że nie mógł chwycić kierownicy roweru. Chciałaby coś powiedzieć. Jakoś podnieść go na duchu. Stać się filmową wersją jej samej. Wskoczyć na drewniane stopnie podestu w rogu i wygłosić płomienną mowę, która natchnie Toma wiarą w siebie. Otwiera usta. – Dobra robota, Tom. Jej słowa brzmią idiotycznie. Bezsensownie. Zapadają w powietrze lepkie od potu. Hanna kręci głową i kuli się na podłodze gdzieś przy szarych balkonikach i czarnym plastikowym koszu z gumowymi piłkami treningowymi. Za sobą słyszy odgłos otwieranych i zamykanych drzwi. Nie ogląda się. Przypuszcza, że to rozjuszona Julie, szukająca swojego ulubionego worka treningowego. Naprawdę nie ma teraz na to siły. Potrzebuje chwili spokoju. Minuty, żeby się pozbierać. – Tom dobrze sobie radzi. Podnosi głowę i widzi doktora Malika. Z ramionami zaplecionymi na piersi bacznie obserwuje pacjenta. – Naprawdę? – pyta przyciszonym głosem Hanna, nachylając się ku lekarzowi.

– Tak – mówi neurolog. – Chodzi zaledwie od kilku dni, a już odbudowuje środek ciężkości. – Jak to? Hanna uważnie przypatruje się mężowi. Widzi tylko anemiczne ruchy, żadnego środka ciężkości. Tom stale przechyla się na lewo. Na zaciśniętej twarzy maluje się rezygnacja, gdy lewa noga po raz kolejny nie wytrzymuje ciężaru ciała. Lekarz wyciąga rękę w jego stronę. – Zaczyna równoważyć słabość, mocniej ciągnąc w prawo. Spójrz, Sandra podpiera go lżej niż na początku. – Jest pan pewien? – Usiłuje dostrzec różnicę. Bezskutecznie. – Tak. – Lekarz pociera ręką po szczecinie. – To jeszcze nie są nawet niemowlęce kroczki. Ale robi postępy. Hanna próbuje czerpać otuchę z jego pewności siebie. – Oby. Tom wreszcie dociera do podestu. Zrobił zaledwie dziesięć kroków, a wygląda, jakby miał zemdleć. Sandra pomaga mu usiąść na ławce, podaje wodę. On ciężko dyszy. Pot lepi mu włosy. Hanna pamięta, jak przeskakiwał nad płotami albo strzelał z końca boiska. Taki kontrast jest szokujący. Sandra odstawia wodę. – A teraz, Tom, może poćwiczymy wstawanie? – Sadystki. Jest blady. Zmordowany. Mięsień na policzku drga. Sandra wybucha śmiechem, jakby była w kabarecie i usłyszała genialny żart. – Nie rozumiem, co masz na myśli. – Szturcha go po koleżeńsku. – No, wstawaj. Jeśli nie nauczysz się podnosić, nie będziesz mógł wrócić do domu. Dom? To jedno słowo wystarcza, by świat Hanny nagle z piskiem zahamował. Już szpital to koszmar. A jak sobie poradzą w domu? Dom to schody. Ciasne zaułki. Brak profesjonalistów, którzy spokojnie mówią, co robić. Odwraca się do doktora Malika. Słowa same wyrywają się z ust, nim zdąży się nad nimi zastanowić.

– Czy to nie za wcześnie? Mimowolnie podniosła głos, więc niespokojnie zerka na Toma. Ma nadzieję, że nie usłyszał. Mąż dalej pije wodę, nie widać u niego żadnej reakcji. – Nie, skądże – zapewnia neurolog. – Już z chwilą przyjęcia pacjenta na oddział szykujemy go do wypisania. – Zaciska wargi. – Już niedługo Tom będzie się poruszać samodzielnie. Za jakieś dwa, może trzy tygodnie. Jeśli się przyłoży do ćwiczeń. – Trzy tygodnie? – Hanna musi oprzeć się o ścianę. – Przecież od udaru minęło zaledwie dziesięć dni. – Wiem. – Doktor kiwa głową. – Ale Tom jest młody i silny. Ma duże szanse na powrót do zdrowia. Zwłaszcza kiedy wróci do domu, do znajomego otoczenia i... – Spogląda na Hannę, która czuje na barkach ciężar jego oczekiwań. – I bliskich. Potrzebuje obecności kochającej rodziny, która pomoże mu odnaleźć się w nowych warunkach. Hanna stoi nieruchomo, z trudem powstrzymuje płacz. Bardzo chce pomóc Tomowi. Bardzo chce być Hanną, której potrzebuje. Tylko nie wie jak. – Już zadeklarował, że woli wrócić do domu, niż zostać na oddziale rehabilitacyjnym. – Lekarz bawi się drobnymi w kieszeni. – Zakładam, że wcześniej to z tobą przedyskutował. Nie. „Dyskutowania” nie zaliczyłaby do jego ani swoich talentów. Wbija wzrok w buty. Doktor Malik zaplata ramiona. – Wiem, że trudno ci w to uwierzyć, ale Tom miał dużo szczęścia. – Doprawdy? – Tak. – Patrzy jej w oczy. – Zator powstał w prawej półkuli mózgowej i uszkodził jedynie lewą część ciała. Ramię. Nogę. Zdolność poruszania. A to wszystko można załatwić fizjoterapią. – Znaczy, że w pełni odzyska sprawność? – Spodziewamy się pewnej poprawy.

– Rozumiem. Głośno wypuszcza powietrze. „Pewna poprawa”. To może znaczyć, że będzie chodził. Albo że dożywotnio grozi mu wózek. A ona chce konkretów. Faktów. Czegoś, czego może być pewna. – Na szczęście jego mowa ucierpiała tylko w niewielkim stopniu – ciągnie lekarz. – To olbrzymi pozytyw. Hanna wie, że powinna być wdzięczna losowi, ale trudno jej się na to zdobyć, gdy patrzy, jak mąż próbuje wstać. Nie radzi sobie. Próbuje znowu. I znów się poddaje. Strata jest zbyt wielka. Zbyt widoczna. – Może pan wyjaśnić, czego możemy się spodziewać, panie doktorze? – Panicznie boi się jego odpowiedzi. – Od tej pory? Wzrusza ramionami. – Trudno powiedzieć. Każdy przechodzi to inaczej. – Ale przynajmniej z grubsza? – Wypiszemy go, zapewniając równocześnie zaplecze rehabilitacyjne. – Mierzy Hannę wzrokiem. – W domu zostaną zamontowane rampy, uchwyty dla niego. Ułatwienia, dzięki którym łatwiej będzie sobie radził. – Rozumiem. Hanna czuje, że uginają się pod nią nogi, chociaż opiera się o ścianę. Mur nie pomoże im odbudować związku. Nie sprawi, że zaczną patrzeć sobie w oczy. Lekarz kładzie jej rękę na ramieniu. – Ma silną motywację. I jest młody. To najlepsze prognostyki z możliwych. Hanna znów patrzy na męża. – Dawaj, Tom. Pokaż, na co cię stać. Sandra się odsuwa. – Nie. – Głos mu się łamie. Ciało wydaje się bezwładne. – Nie mogę. – Właśnie że możesz. – Sandra nie przyjmuje odmowy. – Spróbuj. Poradzisz sobie. Tom wolno dźwiga się na nogi. Przez jedną, cudowną sekundę stoi o własnych siłach. Chwieje się. Osuwa. Zostaje

schwytany i posadzony. – I znowu. Sandra to wprost wymarzona kandydatka na sierżanta od musztry. Tom kręci głową, wyrzucając między sapaniem: – Jesteś. Czystym. Złem. – Tak powiadają. – Rehabilitantka się uśmiecha. – Ale im ciężej będziesz pracować, tym mniej czasu spędzisz w moim towarzystwie. Rehabilitanci z przychodni są sympatyczniejsi niż ja. Tom zbiera siły do następnego wysiłku. – Nie wierzę. Sandra kręci głową. – Taki cynizm? I to tak szybko? Przecież dopiero co zacząłeś. A teraz... – Patrzy na niego wyczekująco. – Wstań. Hanna obserwuje męża. Wstaje. Chwieje się. Opada. Zmusza się, żeby wstać. Chybocze się. Przeklina. Opada. I znowu. Jeszcze raz. Znowu. U nikogo jeszcze nie widziała takiej odwagi.

Bilet na mecz Tottenham Hotspur z Charlton Athletic Grudzień 2006 To gdzie rzekomo będzie mama w tym roku? Julie w skupieniu pochyliła się nad ladą, gdzie wyłożono najróżniejsze łakocie. Wreszcie otworzyła plastikową pokrywkę i wsypała do pomarańczowej torebki garść białych myszek. Wyprostowała się. – Oświadczyła, że idzie do pracy. Dodatkowa zmiana w hotelu. Jest sezon, Premier Inn potrzebuje dodatkowych sprzątaczek. Tom wzbogacił swoją torbę ze słodkościami kilkoma czerwonymi sznurówkami. – Zaraz, czy tego samego nie mówiła rok temu? – Zgadza się. – Julie obserwowała butelki coli z napięciem astrofizyka z NASA nadzorującego start promu kosmicznego. – Ale i tak doskonale wiemy, co robi naprawdę. Zerknęła na brata. Oboje porozumiewawczo skinęli głowami. Dzisiaj mama będzie rozpamiętywać rocznicę odejścia taty, zalewając się łzami w pubie, gdzie pierwszy raz umówili się na randkę. Robiła tak co roku. Osuszała pół butelki dżinu, po czym chwiejnym krokiem wracała do domu i kładła się do łóżka, by rano wstać znowu jako spokojna, zrównoważona rodzicielka. Tom westchnął, wrzucając do torebki baton karmelowy Cadbury’ego. Co roku mama kłamała, dokąd idzie, a on i Julie włączali się do jej gry, ukrywając, że znają prawdę, i tylko dyskretnie prosili Micka zza baru, żeby miał na nią oko. Sami zaś mieli własną tradycję. Mary Poppins i wielka torba słodkości. Podczas gdy Julie stała, nie mogąc się zdecydować: cytrynowe musy czy czekoladowe eklerki, Tom wspominał, jak gapił się na migoczące lampki choinkowe, gdy w kuchni

rozkręcała się awantura, a wrzaski przybierały na sile. Potem doszedł do tego płacz. Kiedy zaczęło się trzaskanie drzwiami, wywlókł z domu sześcioletnią siostrę i zaciągnął ją do najbliższego kina. Nie miał żadnego planu. Chciał tylko, żeby przestała płakać. Grali właśnie Mary Poppins. Idealnie. Obejmował siostrę i karmił słodyczami, dopóki jej łzy nie obeschły, a równocześnie aż kipiała w nim nienawiść do ojca. Nie potrafiłby wytłumaczyć, skąd to wie, ale czuł, że teraz to już koniec. Tym razem tata nie wróci. Nigdy. Od tamtej pory co roku robili to samo. Dzięki Bogu, że tata odszedł w Boże Narodzenie. Zawsze w jakimś kinie znalazła się Mary ze swoją obowiązkową łyżeczką cukru. – Cześć, Julie. Obok wyrosła blondynka w niewyobrażalnie obcisłych dżinsach, z przesadnie umalowanymi oczami i mocno uszminkowanymi ustami, które rozciągały się w czerwoną kreskę imitującą uśmiech. – Sacha. – Julie wyprostowała się i mimowolnie poprawiła swoją górę od dresu. – Hej. Sacha powiodła wzrokiem po zestawie koleżanki. W dół. W górę. Chyba nie wzbudził jej entuzjazmu. – Na co się wybieracie? – Na... – Julie posłała bratu błagalne spojrzenie, bezgłośnie żebrząc, by nie zdradzał prawdy. Szurała adidasem po podłodze. – Dreamgirls. – A, wiem. – Sacha uniosła brew. – Byłam na tym tydzień temu. W porządku. Pojawił się jakiś chłopak w opiętej czerwonej koszulce rugby. – Cześć, Rob. Tom coraz bardziej się niepokoił. W obecności tej parki Julie kuliła się w oczach. Nerwowo miętosiła w palcach kosmyk włosów, garbiła się, jakby wstydząc swojego wzrostu. – Cześć, Julie. – Rob odgarnął z oczu blond grzywę, po czym objął Sachę. – Nasz seans zaraz się zaczyna. Siema.

Odwrócił się i zgarnął Sachę, kierując się do biletera przy schodach. Tom spojrzał na siostrę, która wyglądała, jakby zaraz miała się rozpłakać. – Co to za czarusie? Julie wbiła wzrok w podłogę. – Znajomi ze szkoły. – Hm, wyglądali trochę... – Przestań. – Zaskoczyła go jej markotna mina. – Nie chcę o nich rozmawiać. Nie dziś. Dobrze? – W porządku. – Skinął głową. – Nie ma sprawy. – Dziękuję. Chciał znów zobaczyć na jej twarzy uśmiech. – Co powiesz na dodatkową porcję żelek-pasków? – Nie. – Wciąż smętnie patrzyła w miejsce, gdzie przed chwilą stali Sacha i Rob. Bawiła się suwakiem od kurtki dresowej. – Nie powinnam tak się obżerać. Zaniepokoił się. Skąd u niej te kompleksy? Kiedy ustawili się w kolejce do kasy, w popłochu próbował znaleźć jakiś temat do rozmowy. – Jak ci idzie z angielskim? Napisałaś kolejne nowelki kryminalne? Julie uśmiechnęła się i wszystko znów grało, było jak dawniej. – Nie, koncentruję się na matmie. – Serio? – Podał torebki do zważenia. – To gdzie chcesz robić karierę? W banku inwestycyjnym? Inżynieria cię kręci? – Nie. – Uwielbiał jej powagę. – Pomyślałam sobie, że może zostałabym lekarką. Uważniej przyjrzał się siostrze. – Boże, Jules! Idealnie byś się nadawała! Zalała się rumieńcem. – Najpierw musiałabym się dostać na studia. A to nie takie proste. Tom wierzył w nią niezachwianie.

– Poradzisz sobie. Pomyśl tylko, jak dostałaś się do tej szkoły. Zero treningu. Bez trenera. I od razu przyznali ci pełne stypendium. Znów posmutniała. – No... Tego... Szkoda tylko, że... Nie odrywał od niej wzroku. – Co? – Nic. – Pokręciła głową, odpędzając nieprzyjemne myśli. – Muszę naprawdę dobrze wypaść na maturze. Zapłacił za słodycze. Julie zanurzyła rękę w swojej torebce i wyciągnęła żelkę w kształcie butelki coli. Odgryzła kawałek. – Idziemy obejrzeć Mary? – Jasne. – Ruszył z nią w stronę biletera. Odzyskała dobry humor. – A potem zjemy fasolkę na gorąco i poczytasz mi przygody Bigglesa, jak dawniej. Poczuł wyrzuty sumienia. – Przykro mi, ale wieczorem muszę być w Londynie. – Tak? – Znów posmutniała. – Dlaczego? Pracujesz? Ufne spojrzenie Jules sprawiło, że poczuł się jeszcze podlej. – Nie. Hanna załatwiła dla nas bilety na mecz Kogutów. Dzisiaj. – Aha. Oczy jej pociemniały. Poczuła się urażona. Próbował zagadać wyrzuty sumienia, by poczuć się lepiej. – Wiem, że zawsze razem wracamy do domu, ale w tym roku... Nie pogniewasz się, gdybym zaraz po filmie pojechał do Londynu? Milczała. Wokół falowały – to przypływały, to się oddalały – odgłosy kina. Chrzęst popcornu. Pisk dzieci. Poczucie winy wymierzyło mu solidnego kopniaka w sam brzuch. – Mogę zostać, jeśli bardzo ci zależy. Twarz siostry przypominała marmur. Pokręciła głową. – Nie. Wszystko gra. Wracaj, Tom. Jeśli dzięki temu

będziesz szczęśliwy. – Nawet udało jej się uśmiechnąć. – Ta Hanna musi być wyjątkowa. Skinął głową. – Tak. Naprawdę wyjątkowa. Odrzuciła z oczu ciemne włosy. – No to... Cieszę się, że jesteś szczęśliwy, Tom. Szczerze. Ruszyła pierwsza po grubej, czarnej wykładzinie. Idąc za nią, zastanawiał się, czy nie zmienić planów. Nawet wyciągnął telefon, ale pomyślał o Hannie i odepchnął wątpliwości. Mała się pozbiera, jak zawsze. Nic jej nie będzie.

Rozdział 5

Zjedz coś. Hanna nie odrywa rąk od klawiatury. – Jeszcze chwila, tylko dokończę. Przed monitorem laptopa pojawia się duży kawałek pizzy. – Śmiało. – Najlepsza przyjaciółka podsuwa jej placek do ust. – Przecież chcesz. – Zaraz. – Hanna odsuwa pokusę. – Muszę wypchnąć ten cholerny grafik zastępstw. – Kończy pisanie i wciska przycisk „wyślij”. – Uf! Pizza znów materializuje się przed jej nosem. Tym razem na apetycznie skwierczącym serze leży karteczka. Zjedz mnie! – Czekaj, Steph. Sprawdzę, czy to draństwo na pewno wyszło. – Hanna sprawdza skrzynkę nadawczą. – Dobrze. Załatwione. Oby dzięki temu w ciągu najbliższej doby przeklęta Margaret nie miała pretekstu, żeby mnie dręczyć. Długie jasne włosy Steph fruwają, gdy energicznie potrząsa głową. – Wątpię, żeby to ją powstrzymało. – Kroi resztę pizzy i rozkłada na dwa talerze. – Brakuje mi Olivera. Taki szef mi odpowiadał. – Wiem. – Hanna podnosi się z kanapy. – Przy nim uwierzyłam, że nadaję się na nauczycielkę. – No. – Steph spycha gazety i książki na koniec stolika, robiąc miejsce na talerze. – Już zapomniałam, jakie to uczucie. Hannę strzyka w kościach, gdy rozprostowuje się, wyciągając ręce nad głową. Czuje się stara. Wynędzniała. – Ty sto razy bardziej nadawałaś się na kierowniczkę, Steph. Sto razy.

Przyjaciółka otwiera szafkę i wyjmuje dwa olbrzymie kieliszki do wina. – Wiem. Wlewa do każdego po pół butelki białego wina. – Mówiłam ci, co powiedziała mama, kiedy o tym usłyszała? – Hanna bierze swój kieliszek. – Nie. – Że powinnam była złożyć aplikację. – Pociąga łyk wina. – Bo to świetnie wyglądałoby w CV. I powinnam mieć wpisany ten awans w swój plan na najbliższe pięć lat. – Jaki znowu plan? Na jakie pięć lat? – Właśnie. – Hanna przypomina sobie zaciśnięte wargi matki i z trudem powstrzymuje się, żeby nie przywalić sobie w głowę czymś ciężkim. – Przecież ja nawet nie chcę być kierowniczką. Nienawidzę papierkowej roboty. – Ciebie coś takiego nie kręci, ale Margaret pewnie aż podskoczyła z radości. – Założę się, że jest zachwycona. – Hanna dotyka głową na przemian jednego i drugiego barku, próbując rozluźnić naprężone ramiona. – Nie zdziwiłabym się, gdyby to ją podniecało. O niczym tak nie marzy, jak o nocy w łóżku z arkuszem ocen klas osiem–dziesięć i kieliszkiem sherry. – Nie zapominaj o płycie z Mandaryńskim dla każdego lecącej w tle. Taka, rozumiesz, odrobina frywolności. – Steph odstawia kieliszek i odsuwa od blatu jedno z jej przypadkowo dobranych krzeseł. – Dobra, zjedzmy coś. Wyglądasz koszmarnie. – Dzięki, Steph. Właśnie takiego podniesienia na duchu potrzebowałam. Siada i przeciąga palcem po porcji pizzy na talerzu. Żołądek nagle się buntuje, a ona odrywa rękę od jedzenia. Steph odgarnia grzywkę z czoła. – Han, ostatnie dwa tygodnie spędziłaś w szpitalu wśród pacjentów i choroby. Chyba nie liczyłaś, że wyjdziesz stamtąd, wyglądając jak modelka z reklamy kosmetyków L’Oréal? Hanna unosi brew.

– Chyba z dużą dozą prawdopodobieństwa zgodzimy się, że nigdy nie nadawałabym się do reklamy L’Oréala. – Chrzanisz. – Steph odgryza solidny kęs ciasta. – Wzięliby cię z pocałowaniem ręki. Jedyną przeszkodą na twojej drodze do kariery w modelingu jest wzrost. A raczej jego brak. – Bezczelna. – Hanna sączy wino. – Otóż, wyobraź sobie, jestem średniego wzrostu. – Nie podoba jej się rozbawienie przyjaciółki. – Taaa, jasne. Nawet w piętnastocentymetrowych szpilkach nie dosięgasz do dzwonka przy drzwiach. – Pcha w stronę przyjaciółki talerz i poważnieje. – Bardzo cię proszę. Zjedz coś. Chudniesz w oczach. – Dobra. Hanna bierze kawałek pizzy i ostrożnie odgryza kęs. Boi się, że nie zdoła go przełknąć, ale kubki smakowe ożywiają się, czuje smak pomidorów i pepperoni. Do ust napływa ślina. Przeżuwa i połyka, po czym łapczywie odgryza duży kawałek. Żołądek aż burczy z wdzięczności. – I to lubię. – Steph odchyla się w krześle. – Teraz, skoro wreszcie odzyskałaś normalny poziom cukru, możesz powiedzieć, jak naprawdę się czujesz. Hanna nie chce mówić o sobie. Biorąc do ust następną porcję, może zbyć przyjaciółkę wzruszeniem ramion. – To znaczy: odwalcie się wszyscy ode mnie. Steph sączy wino. Hanna przełyka pizzę. – A co mam powiedzieć? Że w życiu tak dobrze się nie bawiłam? – Nie. Nie potrafisz kłamać, więc i tak bym tego nie kupiła. Hanna wpycha do ust kolejny kawał pizzy. Jedzenie jest łatwiejsze od mówienia. Nie czuje się na siłach stawić czoło przyszłości. Przyjaciółka pochyla się do niej. – Jak się czuje Tom? – pyta łagodniej. – Jest poprawa? Hanna kręci głową. – Nie. Ma sparaliżowaną lewą stronę. Całkowicie. Nie może

się ubrać. Ogolić. Umyć. Milknie. Lista czynności, których on samodzielnie nie wykona, ciągnie się w nieskończoność. Wbija wzrok w blat. Potem patrzy Steph w oczy. Słowa nie pomagają. Podkreślają wyłącznie, ile stracili. – Boże. Tak mi przykro, Han. Współczucie na twarzy Steph tylko bardziej ją dołuje. Pora na więcej wina. Steph wodzi palcem po krawędzi kieliszka. – To co w tej sytuacji zrobisz? – A co mam zrobić? Hanna nagle straciła apetyt. Rzuca pizzę na talerz. – Zabiorę wszystkie bambetle, które magazynowałam w twoim pokoju gościnnym, przewiozę do domu i rozpakuję. A potem spróbuję pomóc Tomowi wrócić do zdrowia. Chwila, zapomniałabym! – dorzuca gorzko. – A dla pełnej przyjemności będę dalej zapieprzać w tej gównianej robocie z zasraną szefową dyszącą mi za plecami, bo moje klasy za słabo wypadają w tekstach. Choć, dodajmy, podrzuciła mi same kukułcze jaja, podczas gdy sobie wzięła łatwe grupy z kujonami, i, co za niespodzianka!, radzą sobie fantastycznie. Steph się krzywi. – To niesprawiedliwe. – Wiem. – Hanna mruga, by odpędzić łzy wściekłości niebezpiecznie wzbierające pod powiekami. – Ale teraz to bez znaczenia. Przed oczami znów ma Toma, którego – kiedy wychodziła ze szpitala – pielęgniarka wiozła na wózku do toalety. – Gdybyś widziała go teraz... To strasznie smutne. – Na pewno. – Kładzie rękę na jej ramieniu. – Ale smutne nie tylko ze względu na niego. Oboje dostaliście w kość. – On bardziej. Steph wzdycha. – Tak, ale... – Żadnego ale!

Hanna sama nie wiedziała, kiedy osuszyła kieliszek. Od udaru Toma co dzień budzi się skacowana, tak ustanawiając swój nowy rekord. – Najgorszemu wrogowi nie życzyłabym tego, co teraz przechodzi. – Nawet Margaret? – Nawet jej. Przyjaciółka wstaje i wyjmuje z lodówki drugą butelkę białego wina. – Powiedz tylko, że nie zrobiłaś żadnego głupstwa. Na przykład nie zrezygnowałaś ze stażu. – Jasne że zrezygnowałam. Deszcz zaczyna bębnić w okno. Za szybą wiruje pusta reklamówka Sainsbury’ego. Hanna wzdycha. Tanzania właśnie odpłynęła w dal. Pewnie już nigdy tam nie pojedzie. Podsuwa kieliszek po dolewkę. – Lekarze nie mają pojęcia, jak długo potrwa rehabilitacja Toma. Nie mogę teraz ot tak urwać się na rok. – Ale, Han... Przecież całe życie marzyłaś o takiej robocie. – Steph siada i odkorkowuje wino. – Tak się napaliłaś, że nawet przekonałaś mnie, żebym z tobą wyjechała. – Wiem. Choć podejrzewam, że bardziej niż moje namowy zmiękczyło cię to, że nie zostałaś kierowniczką. Steph kręci głową. – Mnie nic nie zdoła zmiękczyć. – Fakt. – Hanna sięga po następny kawałek pizzy. – Cóż, zawsze będziesz mogła do mnie pisać i opowiadać, jak ci idzie. Steph hojnie dolewa Hannie wina. – Jest dopiero luty. Jeszcze wszystko może się zmienić. A nuż cudownie ozdrowieje? – Wątpię. Na litość boską, przecież on nawet nie może samodzielnie chodzić! Steph opiera się na łokciach i nachyla do przyjaciółki. – Tylko to tak cholernie nie w porządku. Po tym syfie, jaki Tom ci zafundował w ubiegłym roku... Po prostu nie mieści mi się

w głowie, że teraz doszło jeszcze to. Hanna wypija łyk wina. – Mnie też. – Przygryza wargę, bo nagle coś do niej dociera. – Boże! Chyba nie masz do mnie żalu? W sensie, że z tobą nie pojadę? – Jasne, że nie. Tylko mi szkoda. Ciebie. – Domyślasz się, jak strasznie mi głupio i przykro. – Han... Ale jej nic już nie może zatrzymać. – Oczywiście zapłacę swoją część czynszu za ten miesiąc albo, jeśli chcesz, za dwa. No bo wiesz, teraz się do ciebie nie wprowadzę. – Han! – Steph krzyczy jak na krnąbrnego ucznia z kozy. – Przestań! – Wzrusza ramionami. – Skoro się nie wprowadzasz, zyskuję niepowtarzalną okazję, by poszukać w sieci współlokatora zboka. Na przykład... Kogoś, kto będzie wypijać cały mój dżin, a nad ranem paradować nago po mieszkaniu, prezentując swoje wdzięki. – Chryste! Mam wyrzuty sumienia. – Żartuję. – Steph się uśmiecha, a w jej niebieskich oczach widać psotny błysk. – I oczywiście, że się nie gniewam. W każdym razie nie na ciebie. Za to losowi przywaliłabym z liścia. – Wyciera palce w ręcznik kuchenny. – Chwała Bogu, że nie zdążyłaś mu powiedzieć. Że go rzucasz. Wyobrażasz to sobie? – Nie. Nie potrafię. – Przeszywa ją dreszcz. Steph sączy wino. – Przynajmniej za to jedno możesz być wdzięczna losowi. – Taaa. – Przewraca oczami. – Hura! – A dowiedział się o tej drugiej sprawie? Hanna niezręcznie wierci się na krześle. – Jakiej drugiej sprawie? – No wiesz. – Wydłubuje z pizzy kawałek pieczarki i wrzuca ją sobie do ust. – O tym, co się stało po twojej imprezie. Hanna zalewa się krwawym rumieńcem. – Och. O tym.

– Och. O tym. – Steph mruży oczy. – A raczej: och, o nim. O Radżabie. – Nie. – Wciąż ma wyrzuty sumienia. – Tom o nim nie wie. – A on? Nadal przysyła ci SMS-y? – Od paru dni milczy. – Hanna wypuszcza powietrze. – Tak czy inaczej, wrócił do Brighton. Znów dostał tam jakieś zastępstwa. I chyba próbuje od nowa spiknąć się ze swoją byłą. Nie odezwie się więcej. – Tak? – Steph przygląda się jej z niedowierzaniem. – Leciał na ciebie z prędkością światła. A do tego taki wysoki. I śniady. Plus te kości policzkowe... Niesamowity gość. Hanna wzdycha. Ma wrażenie, jakby tamto przyjęcie odbyło się wieki temu. Dotyczyło innej Hanny. Innego życia. – Uważaj, bo pomyślę, że ty na niego lecisz. – Nie mój typ. – Nie? – Nie. – Steph zaniosła talerz do zlewu. – Znasz mnie. Podobają mi się wyłącznie mięśniaki o barach godnych rugbisty. – Racja. – Poza tym nie jest Australijczykiem. I właśnie nie wyjeżdża z Anglii. Co, zdaje się, stanowi u mnie warunek konieczny. – I może tłumaczyć, dlaczego wciąż jesteś sama. – Niewykluczone. – Steph kiwa głową. – Ale uważam, że to z powodu moich wysokich wymagań, jestem wybredna. – Łudź się dalej. – Hanna bierze kieliszek i wstaje. – Pójdę na górę i zacznę się pakować, póki jestem w miarę trzeźwa i trzymam się na nogach. Obiecałam, że zajrzę do Toma o siódmej, a już dochodzi szósta. – Nie możesz sobie zrobić choć jednego wieczoru wolnego? – Nie. – Rusza w stronę drzwi. – Właściwie to dziwne. Po tylu miesiącach wydzierania się na mnie i omijania szerokim łukiem teraz nie chce się ze mną rozstawać. Chce wiedzieć, gdzie jestem. Co robię. Prawie nie mówi, ale dużo płacze. Wciąż chwyta mnie za rękę, jakbym była jego kołem ratunkowym. – Może i nim jesteś. – Steph też się podnosi. – Pomogę ci.

– Nie, poradzę sobie. – Hanna odwraca się w progu. – Chyba lepiej, jeśli zrobię to sama. Steph wygląda, jakby była innego zdania, ale nie wszczyna kłótni, tylko kiwa głową. – Dobra. Ale gdybyś potrzebowała, jestem tutaj. I mam czekoladę. Dżin też. Hanna się uśmiecha. Mięśnie pracują z wysiłkiem, jakby zapomniały, jak się to robi. – Dzięki. Idąc ciasnym korytarzem do klatki schodowej, wspomina, jak wcześniej wyobrażała sobie ten moment. Dwa tygodnie temu sądziła, że będzie susami pokonywać stopnie dzielące ją od wolnego pokoju Steph, pełna ulgi, że wreszcie się uwolniła. Wreszcie uciekła od toksycznego męża, wyliczającego jej wady. Od bólu patrzenia na siebie jego oczami. Teraz musi porzucić nadzieję. Otwiera drzwi sypialni. Patrzy na podwójne łóżko w rogu. Aż zachłystuje się na widok patchworkowej kołdry w jasnych odcieniach różu i niebieskiego. Wygląda tak ciepło i przytulnie. Na pewno bardziej zachęcająco niż czarno-szara pościel, którą forsuje Tom. Hanna siada na brzegu łóżka. Pamięta wieczór, kiedy Steph kupiła dla niej tę pościel. Nazwała ją „Tom niech się buja” i obiecała, że będzie cierpliwie czekać, aż Hanna wreszcie zdecyduje się odejść. Wodzi wzrokiem po pokoju: na parapecie siedzi jej pluszowy misiek z dzieciństwa, spod komody wystają jej kapcie z Elmo z Ulicy Sezamkowej. Zatrzymuje spojrzenie na przewodniku po Tanzanii z serii Lonely Planet leżącym na szafce nocnej. Bierze go do ręki i wodzi palcami po kartkach; spędziła nad nim tyle czasu, planując swoją wielką przygodę. W środku książki trafia na plik wycinków prasowych: opowieści o uśmiechniętych dzieciach i śpiewaniu pieśni plemiennych w blasku księżyca. Gromadziła je od miesięcy. Kiedyś z niedzielnego dodatku wycinała jeden z nich, Tom spytał, co ją tak cieszy. Nie wyjaśniła. Wiedziała, że by ją

wyśmiał. Nazwał głupią marzycielką. Kazał wziąć się w garść i wrócić do rzeczywistości. Zdejmij różowe okulary, Hanna. Oprzytomniej. Otwiera książkę na dedykacji, napisanej ręką Steph. Mojej fantastycznej przyjaciółce Hannie. W pełni zasłużyłaś na tę niesamowitą przygodę, która wkrótce cię spotka. To Twój rok. S. :* Dopiero kiedy czyta te słowa, po policzkach zaczynają płynąć łzy. Pół godziny później wyciera oczy. Wkłada przewodnik do czarnego plecaka wiszącego na drzwiach. Krąży po sypialni, z szafy i komódki wyjmuje ubrania, buty, dopóki nie znika ostatnie świadectwo, że w ogóle zamierzała tu mieszkać. Zostawia pościel. Nie będzie jej potrzebna. * Kiedy Hanna wchodzi na oddział, wyje alarm. Personel pędzi do sali Toma. Czuje uderzenie adrenaliny. Tom pewnie umiera, myśli ogarnięta strachem, nogi poruszają się niezależnie od jej woli. Najpierw wolno. Potem szybciej. Biegnie razem ze wszystkimi. Ręką przytrzymuje biały wózek, który pcha przed sobą doktor Malik. – Możesz się odsunąć? – rzuca lekarz przez ramię. Hanna nieruchomieje, ale nie może oderwać wzroku od sali. Kotara wokół łóżka Toma jest zasłonięta. Hannie rośnie w gardle gigantyczna gula. On nie może umrzeć. Po prostu nie może. Chwyta powietrze, a przed oczami obrazy przesuwają się jak na taśmie filmowej. Promienna twarz Toma tuż przed pierwszym pocałunkiem. Jego szeroko otwarte usta, gdy świętuje zdobycie gola. Ciemne kosmyki na poduszce. Jej Tom. Wtedy widzi, jak zespół rozsuwa sąsiednią zasłonkę. To

John. Nie Tom. Hanna głęboko oddycha. Serce znów zaczyna bić. Cała sala doskonale słyszy, co się dzieje. Cienki parawan nie ukryje faktu, że serce starszego, zawsze uśmiechniętego pana przestało bić. – Zaczynamy reanimację. Uwaga, ładowanie. – Odsunąć się, defibrylacja. Hanna wolno mija łóżko Johna, myśląc o jego dobroci i pogodzie. Wsuwa się za zasłonkę Toma. Jakie szczęście, że on żyje. Wciąż tu jest. Wciąż ma szansę. – Hanna. Na czole Toma lśnią krople potu. – Tom. Zmusza się, by wyrównać oddech, i skupia uwagę na mężu. – Biedaczysko. – Tom jest przerażony. – Czuł się naprawdę dobrze, wiesz? Rozmawialiśmy o krykiecie. I o Kogutach. – Zaciska palce wokół jej dłoni. – I o tym, jaka śliczna jesteś. Gładzi go po twarzy. – Ciii... – Odsunąć się. – Doktor Malik wydaje komendę podniesionym głosem. Tom ściąga brwi. – Nie rób tego, Ha. – Czego? – Nie zbywaj tak moich słów. Jesteś piękna. – Ale... – Ha, strasznie przepraszam. – Co takiego? – Odsunąć się. Trzask wyładowania. I cisza. – Chciałem tylko powiedzieć... Nie odrywa od niej wzroku. Hanna czuje w dłoniach ciężar jego serca. – Widziałem twoją reakcję, gdy Sandra wspomniała o moim powrocie do domu. Kiedy rozmawiałaś z doktorem Malikiem. I znów fala wyrzutów sumienia.

– Tom, przecież... Podnosi rękę. – Muszę to powiedzieć. – Patrzy za nią, na swoją szafkę zawaloną prezentami i kartkami z życzeniami powrotu do zdrowia. – Jeśli chcesz, możesz mnie zostawić. – Spuszcza wzrok. – Wcale bym się temu nie dziwił. – Tom... – Nie, słuchaj. – Hanna wpatruje się w niego z napięciem. – Wiem, że zachowywałem się jak skończony drań. Zdawałem sobie sprawę, że ciebie ranię. Zauważyłem, że przestajesz się uśmiechać. Głośno śmiać. Rozmawiać. Uciekała z ciebie radość. – Tom przełyka ślinę. – I bardzo za to przepraszam. Słowa, na które tak długo czekała. Które nie padły w czasie niezliczonych śniadań spożywanych w milczeniu. Które nie wypełniły ziejących pustką szpar między pudełkami z filmami ani nie zagłuszyły samotności wspólnych podróży samochodem, gdy siedzieli ramię w ramię. Wciąż pamięta, jak jej wady co dzień stawały się orężem, które Tom wykorzystywał przeciwko niej. Jakby ona ponosiła winę za jego problemy. Zawsze ona. Tylko ona. Gniew wcale w niej nie zgasł. Nadal jest. Mimo udaru. Mimo przeprosin. Wie, że musi go zdławić. Zrobić to dla męża. Dla nich obojga. – Odsunąć się. Wargi Toma drżą. – Sam nie wiem, co powiedzieć. Kiedy miałem udar, sądziłem, że już nie będę mógł się do ciebie odezwać. Nigdy więcej. – Wpatruje się w nią. Hanna widzi w jego oczach miłość. To przerażające. – Zachowałaś się fantastycznie, ale ja wciąż czułem wściekłość. Na udar. Na niesprawiedliwość losu. A tylko na tobie mogłem wyładować złość. Wiesz? Hanna przykrywa dłonią jego rękę. Twarz Toma jest szkarłatna, ręka mu drży. Musi natychmiast przerwać. Odpocząć. – Tom... – Ale teraz już potrafię – ciągnie, nie reagując na jej słowa. –

I... Wiem, że nie za takiego faceta wyszłaś. On nosił cię na rękach. Przytulał. Troszczył się o ciebie. Parzył ci herbatę. Nie był... – Pokazuje na siebie. – Tym czymś. Mruga, by odpędzić łzy. Błaganie w jego oczach sprawia, że ona też z trudem hamuje płacz. – Zdaję sobie sprawę, że dawno przestałem być tamtym facetem. Zachowywałem się jak sukinsyn. Gardzę sobą za to. – Wzdycha. – Wiem, że miałaś... Milknie, nie odrywając wzroku od jej twarzy. – Że miałam co? – Poczucie winy nadaje jej głosowi ostre brzmienie. Tom otwiera usta. Zamyka. – Nic. Ale nie winiłbym cię, gdybyś stwierdziła, że masz już dość. Że nie chcesz zostać. Poradzę sobie sam. W oczach Toma widzi odwagę, o którą już dawno przestała go podejrzewać. Nachyla się i całuje go w policzek. – Nie przejmuj się. – Muszę. – Próbuje podnieść lewą rękę, lecz ta opada bezwładnie. – Powinienem był bardziej doceniać to, co mam, Ha. Nas. Życie. – To wciąż możliwe. – Całuje jego palce. – Kiedy ci się poprawi. – A myślisz, że się poprawi? – Tak. – Nadaje głosowi pewność, której nie czuje. – A ja będę przy tobie. Nie odstąpię cię na krok. Łza toczy się po policzku Toma. – Naprawdę? Mimo wszystkiego, co zrobiłem? Jak to możliwe, że jednak chcesz zostać? – Bo chcę. – Wolno kiwa głową. – Naprawdę chcę z tobą zostać. Na jego twarzy maluje się niedowierzanie. Hanna wie, że słowa mu nie wystarczą. Musi jeszcze w nią uwierzyć. I w ich wspólną przyszłość. Palcami przeczesuje mu włosy, zbrojąc się do kłamstwa, którego mąż potrzebuje.

– Kocham cię, Tom. Pochyla się i całuje go w usta. Tym pocałunkiem cię przekonuję. Tym pocałunkiem cię zwodzę. – Nigdzie się nie ruszę, Tom. Zgoda? Ulga na jego twarzy sprawia, że Hanna przestaje żałować swojej nieuczciwości. – Dziękuję. Odsuwa się od niego. – Ale pod jednym warunkiem. Biedak wygląda na tak przerażonego, że serce jej krwawi. – Jakim? – Że się nie poddasz, Tom. Choćbyś już nie wytrzymywał. Możesz się wściekać. Płakać. Wrzeszczeć. Ale nie możesz się poddać. Ani na chwilę. – Obiecuję. – Gładzi jej twarz, jakby trzymał w ręku największy skarb świata. – Jesteś niesamowita, Ha. Jesteś... – Obejmuje ją prawym ramieniem. – Wszystkim, co mam. Przyciąga go do siebie, żeby nie widział jej twarzy. – Godzina zgonu: dziewiętnasta dziesięć.

Maska Batmana Styczeń 2007 Kiedy pierwszy raz powiedział, że ją kocha, właśnie nalewała tequilę. – Co? – Patrzyła na niego z niedowierzaniem. Chlusnęła alkohol do ostatniego kieliszka na blacie i zamrugała. Jej oczy lśniły zza maski. Z salonu dobiegały ryki, ale Tom nie zwracał na to uwagi. Liczyło się tylko, żeby powiedzieć Hannie, co czuje. Podniósł głos, próbując przekrzyczeć składankę największych hitów Capital FM, dzielnie dudniącą z miniaturowych kolumn. – Prawdę mówiąc, spodziewałem się innej reakcji. Potrząsnęła głową tak energicznie, że omal nie zrzuciła kocich uszu, uroczo wystających z burzy loków. – Po prostu nie jestem pewna, czy się nie przesłyszałam. A może przesadziłeś z tequilą? – Uśmiechnęła się, a czarne, kocie wąsy wymalowane na jej policzkach podjechały pod oczy. – Albo tak cię oczarowało moje przebranie Kobiety-Kota. – Fakt, jest cholernie efektowne. – Pocałował ją. – Ale poważnie... Musiałaś przynajmniej się domyślać, co do ciebie czuję. – Może. – Musnęła dłonią jego policzek. – Wiem na pewno, że cenisz moją anatomię. Liścik zostawiony rano w staniku na to by wskazywał. Uśmiechnął się. – Cieszę się, że ci się spodobał. Zanurkowała w szafce w poszukiwaniu soli, cytując jego słowa: – „Kochany staniczku, proszę, dobrze opiekuj się tymi

pieszczochami. Są dla mnie bardzo cenne i zamierzam spędzić wiele czasu w ich towarzystwie”. – Wysypała sól na talerzyk. – Jak mógłby mi się nie spodobać? – Okrążyła stół i zaplotła Tomowi ręce na karku. – Ale ty nie spieszysz się z deklaracjami. Minęło już sześć miesięcy, a najczulszym wyznaniem do tej pory było, że lubisz spędzać ze mną czas. – Wspięła się na palce i delikatnie pocałowała go w usta. – Być może właśnie dlatego tak cię lubię. Trzymasz mnie w niepewności. – Lubisz? – Ogarnęła go panika. – Tylko lubisz? Wzruszyła ramionami. – Hm, jeśli tego wieczoru jeszcze kilka razy zamaszyście otulisz mnie tą peleryną, może wzbudzę w sobie... – Uśmiechnęła się. – Bardziej entuzjastyczną reakcję. – O, doprawdy? – Przesunął maskę Batmana na czubek głowy. – Oby twoje słowa nie okazały się jedynie czczą obietnicą. – Ellison! Potężne zielone ramię wylądowało na ramieniu Toma. Do kuchni wkroczył jego współlokator Nick, a wraz z nim zjawiła się chichocząca Superwoman. Dziewczyna dokładnie w typie Nicka: wysoka, rozchichotana blondynka, która regularnie wybuchała śmiechem, nawet – a może zwłaszcza? – gdy nikt nie opowiadał dowcipu. Nick trzepnął go w plecy. – Doczekamy się wreszcie obiecanej tequili? – Już do wzięcia, panie Niesamowity Hulku. – Hanna pokazała rząd kieliszków. – Super. Na tle nagiego, pomalowanego w zjadliwym odcieniu zieleni, masywnego torsu, którego nie powstydziłby się rugbista, kieliszek do wódki wydawał się nieproporcjonalnie mały. – Dostanę limonkę? – Eee... – Hanna wyciągnęła butelkę soku limonkowego. – To może być? Nick był już tak pijany, że liczyła się tylko kolejna porcja alkoholu.

– No. Wziął jaskrawozieloną buteleczkę i gapił się na etykietę, jakby zamierzał jednym haustem wypić zawartość. Delikatnie wyjęła mu z dłoni butelkę. Sięgnęła po kieliszek i uniosła w górę. – Zdrówko! – Właszszszsznie! Zdrówko! – odezwała się z podłogi SheRa, księżniczka mocy, po czym znów osunęła się na posadzkę, odpływając w niebyt. – Zdrówko! Wszyscy odprawili obowiązkowy rytuał picia duszkiem i krzywienia się. – Jeszcze! – Tom czuł krążący w żyłach alkohol. Wlał do kieliszków drugą kolejkę. – Za Hannę. Dzięki, że zorganizowałaś tttę impreżę szuperbohaterów. – Zacinał się i seplenił. – Cholera. Chyba się upiłem. – Nie aż tak jak ten typas, Damian. – Nick wychylił tequilę i wyciągnął ze zlewu piwo. – Zasnął w wannie, przytulony do papieru toaletowego. Kto go w ogóle zaprosił? – Ja. – Hanna wzruszyła ramionami. – Partnerka go wystawiła, więc potrzebował duchowego wsparcia. Tom ugryzł się w język i nic nie dodał. Na widok Damiana nie wpadł w szczególny zachwyt. Zwłaszcza że prostak nawet nie raczył przynieść nic do picia. Nick pokręcił głową. – Typowy chłoptaś z Cranbourne. Nie wytrzymuje tempa. W rugby rozbijaliśmy ich w puch – wyjaśnił Superwoman. Zachichotała. Oczywiście. – Dobra, chłoptasiu z elitarnej szkoły. – Tequila już nie tylko krążyła w żyłach Toma, ale nawet zaczęła śpiewać. – Nikogo nie obchodzą twoje sportowe sukcesy. Najszybszy kujon w zerówce, tak? Niekwestionowany zwycięzca w wyścigu z jajkiem na łyżce, zgadza się? – Impertynencki sukinsyn. – Nick jowialnie klepnął go w ramię. Tom z trudem się powstrzymał, by nie syknąć z bólu. –

Żałuj, że mnie wtedy nie znałeś. – Wyprostował się na całą wysokość. – Otóż wiedz, że o moim zwycięstwie w wyścigu z jajkiem napisano w szkolnej gazetce. – Kuchenne jarzeniówki tylko podkreślały zjadliwy odcień zielonej farby, którą pomalował jasne włosy. – Stało się legendarne. – Akurat – prychnął Tom. – Chyba dla ciebie. Wątpię, żeby reszta świata w ogóle dostrzegła twój wiekopomny wyczyn. Nick przewrócił oczami. – Znów przemawiają przez ciebie kompleksy? Przyznaj, ogrzewałeś się przy wątłym płomyku świecy, marząc o parze własnych butów? – Przezabawne. – Tom otworzył usta, szykując się do tyrady, ale uprzedziła go Hanna. – A może pójdziemy do łazienki obudzić Damiana? Wyrwać go z objęć papieru toaletowego? Cała pijana grupa ochoczo się zgodziła, że obudzenie Damiana będzie Bardzo. Dobrym. Pomysłem. Tom już miał popędzić z pozostałymi, kiedy zatrzymała go kobieca dłoń. – Pst... – Hanna wspięła się na palce, żeby wyszeptać mu do ucha. – Ja też cię kocham, Batmanie. – Czule pocałowała go w usta. – Choć jesteś moim odwiecznym wrogiem. – Pogłaskała go po policzku. – Ale bardziej byś mi się podobał, gdybyś grał na gitarze. – Popracuję nad tym. Pocałował ją. Rozsadzała go radość. – Trzymam cię za słowo. Wyszła, przerzucając ogon przez ramię tak, że miał ochotę zębami zedrzeć z niej koci kostium. Już miał ruszyć za Hanną, gdy usłyszał swoją komórkę. Wziął ją z biblioteczki Ikei, która niepokojąco przechylała się w lewo – złożyli ją z Nickiem po zbyt wielu piwach. Winę zrzucili na instrukcję. Oczywiście. – Halo? Z łazienki dobiegały okrzyki i piski. Miał nadzieję, że

Damiana spotkała wyjątkowo niemiła pobudka. – Tom? – Mama? W jej głosie wyczuł lęk. – Co się stało? – Zerwał z twarzy maskę. Chwila ciszy. – Synku... Głos odmówił jej posłuszeństwa. – Tak? – Chodzi o... – O co? W głębi korytarza pojawił się kompletnie przemoczony Damian. Z długich włosów skapywała woda. Całym ciężarem opierał się na Hannie. Jej koci ogon już nabierał wilgoci. Tom aż zagotował się z zazdrości, ale jakoś ją zdławił. – Co się stało, mamo? – Chodzi o Julie. Nie zrozumiał. Przecież siostra nigdy nie przysparzała kłopotów. – Co się stało, mamo? Może z nią porozmawiam? – To niemożliwe – wyszlochała. – Nie ma jej. – A gdzie jest? – Nie wiem. – Mamo. – W gardle mu zaschło. – Dochodzi północ. Co się stało? Dlaczego nie wiesz, gdzie jest? – Bo... – Co? Nogą odsunął leżącą na wznak She-Ra i zatrzasnął drzwi kuchni, żeby odciąć się od pisków i odgłosów hałaśliwej zabawy. – Bo poszła. – Dokąd? – Nie wiem. Szloch, a potem szelest chusteczki. Toma ogarnęła panika. Przed oczami przesuwały mu się tytuły brukowców. Uprowadzone dziewczęta. Ciała porzucone

w lesie. Obławy. Z całej siły przycisnął telefon do ucha. – Kiedy zniknęła? – Rano. Mówiła, że idzie do sklepu. Dzwoniłam do wszystkich koleżanek, zatelefonowałam na policję. Teraz nie wiem, co robić. Skamieniał z przerażenia. – Pomyślałam... A może przyjechała do ciebie? Żałował, że nie jest trzeźwy. Mózg nie chciał pracować. – Dlaczego, mamo? Po co miałaby tu przyjeżdżać? – Żeby o czymś z tobą porozmawiać? – Tak? Lęk zamienił się we wściekłość, kiedy Tom spojrzał w dół i zobaczył, jak She-Ra zgina się wpół i rzyga mu na but. Odskoczył do brudnego okna kuchennego, na którym wciąż znajdowały się ślady ostatniego eksperymentu kulinarnego Nicka: spaghetti bolognese zakończonego eksplozją. Wyjrzał na ulicę, skąd dobiegał hurgot wagonów, wjeżdżających na stację metra. Rozglądał się za siostrą. Jej ciemnymi włosami. Fioletowym dresem. Nic. Kilka ulic dalej zawyła syrena. Mężczyzna w mieszkaniu naprzeciwko właśnie zaczął oglądać pornosa przy odsłoniętym oknie. Typowa, normalna sobotnia noc. Z tą różnicą, że gdzieś tam błąkała się Julie. Nie wiadomo gdzie. Piętnastolatka. Samotna. Głęboko nabrał powietrza. – Spokojnie, mamo. Nie zamartwiaj się. Zadzwonię do niej. Mogę też do ciebie przyjechać, jeśli się nie pojawi. Pojawi. Wiedział, że Julie wróci. Musi. – Dobrze, synku. – Znów szlochała. – Koniecznie zadzwoń, jeśli się spotkacie. Bardzo chciała z tobą porozmawiać. – Obiecuję. Nic jej się nie stanie, mamo. Daję słowo. Rozłączając się, słyszał tylko chlipanie.

Wybrał numer Julie. Kiedy włączyła się poczta głosowa, zamknął powieki i z całej siły przycisnął dłoń do czoła. Oczyma wyobraźni widział twarz siostry. Jej psotny uśmiech, kiedy nagrywała komunikat. Przez miesiąc brał dodatkowe zmiany, żeby kupić jej na Gwiazdkę ten aparat. Teraz mógł się tylko modlić, żeby Julie miała dość oleju w głowie, by z niego skorzystać. Cześć. Tu Jules. Wiesz, co robić. – Jej głos brzmiał tak młodziutko. Lęk kipiał mu w żołądku. – Jules? To ja. Gdzie jesteś? Zadzwoń. To pilne. Dzięki. Rozłączył się i sięgnął po najbliższą szklankę. Osuszył ją, wzdrygając się, gdy poczuł na języku mdlącą słodycz. Jak widać, Hanna znów miała fazę na amaretto. Wpatrywał się w aparat, czekając, aż wreszcie zadzwoni. Tymczasem mózg podsuwał mu krwiste sceny z Kronik policyjnych i horrorów. Zadzwoni. Musi. Milczał jak grób.

Rozdział 6

Ostrożnie! Tom podnosi prawe ramię, żeby się osłonić. – Stój! Hanna rozpaczliwie próbuje zatrzymać wózek, jadący prosto na słupek. Sprzęt jak zwykle ignoruje jej polecenia. Tom uderza nogą prosto w betonowy słupek, a zaraz potem wózek odskakuje, przy okazji miażdżąc oba kolana Hanny. Pochyla się nad mężem. – Cholera. Strasznie przepraszam, Tom. Milczy. Hanna czeka na wybuch wściekłości. – No trudno. – Ogląda się na nią. – Tym razem przynajmniej uderzyłaś moją lewą nogę. Jej i tak już nic bardziej nie zaszkodzi. Zerka na męża. Widzi uniesiony kącik ust. Sama też się uśmiecha. – Rany, jestem naprawdę beznadziejna w prowadzeniu czegokolwiek, nie? – Owszem. Totalnie beznadziejna. A ja myślałem, że naszym najgorszym wspomnieniem ze wspólnej jazdy będzie to, jak wpakowałaś mojego mini coopera w żywopłot. – Hola, hola! Hanna masuje obolałe rzepki. Trening – comiesięczny wypad na basen – jednak nie poprawił jej kondycji; kiepsko sobie radziła z pchaniem najcięższego w dziejach ludzkości wózka inwalidzkiego na trasie: szpital – South Bank. – Chciałam zauważyć, że ten żywopłot wyrósł znikąd. A, moim zdaniem, układ sterowniczy samochodu był uszkodzony. – Oczywiście – odpowiada Tom bez śladu przekonania w głosie.

– Tu jesteście! Dołącza do nich Julie i z marsową miną wrzuca telefon do kieszeni zielonego płaszcza z postawionym kołnierzem. – Wszystko w porządku, Jules? – niepokoi się Hanna. – Mam nadzieję, że to nic złego. – Nic mi nie jest, dzięki – ucina szwagierka. Zdawkowo. Ze złością. Wpycha rękę do kieszeni płaszcza i rozgląda się po okolicy. Wskazuje w stronę furgonetki jakiegoś lodziarza optymisty zaparkowanej na końcu placu. – Masz ochotę na lody, Tommo? Hanna zastanawia się, czy szwagierka naprawdę nie dostrzegła hulającego po Londynie przenikliwego, lodowatego wiatru. Po raz kolejny jednak powtarza sobie, że udar Toma był dla Julie szokiem, więc nie należy się spodziewać, że szybko zacznie zachowywać się jak Normalna. Istota. Ludzka. Tom coś odpowiada, ale zagłuszają go wrzaski chłopczyka, który śmignął obok nich na hulajnodze. Zaraz potem przegalopowali spoceni rodzice, zapewne przeklinający dzień, kiedy wpadli na genialny pomysł podarowania mu tej zabawki. Hanna pochylona nad mężem manewruje wózkiem, próbując odciągnąć go od złośliwego betonowego słupka. Ustami prawie dotyka czerwonej czapki narciarskiej Toma. – Co mówiłeś? Z wysiłkiem próbuje obrócić głowę w jej stronę. – Pogoda nie zachęca do konsumpcji cornetto. Jedźmy dalej. Tylko obiecaj, że od tej pory będziesz patrzeć, co jest przed tobą. – Dobrze, dobrze. Ciężko sapie, zmagając się z opornym wózkiem. Chodnik prowadzi pod górę, więc musi pchać mocniej, a brakuje sił. To czwarta taka wyprawa z Tomem, a ona wciąż nie wyhodowała bicepsów zdolnych podołać zadaniu. – Moglibyśmy podjechać do tej kafejki. – Hanna jest tak zziajana, że ledwo mówi. – Wiesz, kiedyś do niej chodziliśmy. Tej ze skuterami.

Pcha dalej, zdumiona, że wcześniej nigdy nie zwróciła uwagi, jak nierówne są londyńskie chodniki. Podjazd sprawia, że czuje każdy z siedemdziesięciu sześciu kilogramów masy męża. Mimo to prze naprzód, zgięta wpół popychając wózek. – Skutery? – Julie ostentacyjnie wznosi oczy ku niebu. – Umówmy się, nic nie wskazuje, żeby Tommo szybko miał wrócić na dwa kółka. Hanna aż się kuli, jest zażenowana. – Boże. Nie pomyślałam. Przepraszam. – Nie bądź głupia. – Tom nieskutecznie zamachuje się na siostrę. – Julie po prostu chce ci dokopać. To świetny pomysł, Ha. Dociera do niej, że mąż staje w jej obronie. Dziwne uczucie. Nieznane. Niepokojące. Skręcają i w tym momencie poziom stresu u Hanny skacze do najwyższej kreski, bo przed sobą widzi setki ludzi zmierzających w stronę Tamizy i London Eye. Czuje zapach gorących pączków ze straganu, widzi duży prom pasażerski, który z warkotem odbija od brzegu. Wózek podskakuje na kocich łbach. Duża grupa japońskich turystów zgodnie celuje obiektywami w horyzont, by uwiecznić malowniczy widok. Wózek toczy się prosto na nich, a Hanna po raz kolejny żałuje, że nie ma klaksonu. Stara się omijać tłum, lawiruje między ludźmi i przeprasza Toma, gdy wózek podskakuje na nierównościach. Wstrząsy przenoszą się też na jej dłonie, kurczowo zaciśnięte na rączkach. Tymczasem wózek nie omija żadnej okazji, by pojechać własną trasą, podcinać przechodniom kolana albo uderzać w ręce. Nie jest wybredny. Właśnie mija ich uliczny performer pomalowany na złoto, gdy wózek wyrywa się Hannie i z impetem zderza się z koszem pełnym opakowań po kanapkach i przeczytanych egzemplarzy „Metra”. Hanna pędzi za dwuśladem. – Przepraszam. – Ostrożniej! – Julie kręci głową.

Hanna ma dość ciągłych przycinków szwagierki. – Kurczę, robię, co mogę. Bruk jest wyboisty, a tym gównem nie da się sterować. Julie cmoka. – To żaden problem, jeśli załapiesz, o co chodzi. Daj mi. Hanna widziała ją za kierownicą. Przerażające. – To na pewno dobry pomysł? – Dajże spokój. – Odpycha Hannę i chwyta za rączki. – Przecież wszędzie woziłam mamę. Wątpię, by od tamtego czasu szpitalne wózki jakoś drastycznie się poprawiły. Hanna wzrusza ramionami i ustępuje. Chętnie odpocznie. Wyciąga zmęczone ramiona nad głowę i obserwuje Julie, która z denerwującą łatwością okrąża grupę nastolatek ubranych jak na imprezę na śródziemnomorskiej plaży. Na ich trzęsących się z zimna pomarańczowych kończynach widać gęsią skórkę, a wokół unosi się słodkawy zapach samoopalacza. Julie w ostatniej chwili unika czołowego zderzenia ze starszym mężczyzną o kulach i ogląda się triumfalnie. – Widzisz? – woła. – Bułka z masłem. Hanna tylko cieszy się, że nie widzi miny Toma. Julie gwałtownie hamuje, kiedy jedna z nastolatek – wgapiona w swój błyszczący, różowy telefon – omal nie wchodzi w wózek. Kaszle. Znacząco. – Przepraszam. – Co? Dziewczyna patrzy na Julie. Zahacza wzrokiem o Toma. Odwraca spojrzenie. Hanna dostrzega w jej oczach przelotny błysk, może zawstydzenia. – Omal na nas nie weszłaś – odzywa się Tom. Dziewczyna ignoruje go, jakby był powietrzem. – I co z tego? – zwraca się do Julie. – Patrzyłam w telefon, nie? Nie moja wina. Julie zaciska usta. – Następnym razem patrz, jak idziesz – cedzi. Nastolatka wzrusza ramionami. Nie patrzy na Toma.

Julie znów popycha wózek. Hanna podbiega do niej. – Chcesz, żebym przylała smarkuli? Szwagierka parska śmiechem. Niesamowite, jak od razu Hanna odmłodniała. – Nie, dzięki. Obawiam się, że to nie skończyłoby się dla ciebie najlepiej. – Jak chcesz. Podążają gładką, betonową alejką wzdłuż rzeki. W głębi, na drugim brzegu Tamizy majaczy Big Ben. Duża wskazówka zbliża się do dwunastki. Budynek parlamentu łączy się z szarym niebem. Dokoła tłoczą się turyści. Flesze migoczą w słabym świetle, zmarznięte dłonie ściskają kubki z gorącą herbatą. Hanna pochyla się nad mężem. – Wszystko w porządku? – Jasne. W tej samej chwili lewa stopa zsuwa się z podnóżka i szoruje po ziemi. – Czekajcie! – Julie hamuje i blokuje oba koła. – Muszę się odlać. Udaje się do publicznej toalety przy parku. Hanna klęka przy lewej nodze Toma. Obok śmigają dżinsy, spódnice i legginsy. Zadziera głowę i widzi wokół siebie morze mijających ją pasków i torebek. Czasem tylko przejdzie jakieś dziecko, przywracając jej poczucie przynależności do świata. Poza tym czuje się maleńka. Nieistotna. Pewnie tak samo czuje się Tom, ilekroć wyjmują go z fotela. Siedzi ze wzrokiem wbitym w przestrzeń, kiedy ona podnosi jego stopę, stawia na podnóżku i całuje go w czoło. – Jeszcze chwila cierpliwości. Przygląda mu się zadowolona. Wiatr przywrócił jego bladym policzkom delikatne rumieńce. W oczach nieoczekiwanie pojawia się psotny błysk. – Może w nagrodę dostanę porcyjkę whisky do kawy. Hanna się uśmiecha. – Nawet podwójną.

– A papierosa? – Nie przeciągaj struny. Wybuchają śmiechem. Hanna próbuje sobie przypomnieć, kiedy ostatnio razem się śmiali. Nie potrafi. * – Super. – Zmordowany Tom ziewa, kiedy żona stawia na stoliku żółtą filiżankę z kawą, której zawartość raczej nie pokona jego zmęczenia. – Gdzie cukier? – Tutaj. Hanna podsuwa mu kubek ze złocistymi papierowymi tutkami. – Dzięki. Wyjęte opakowanie Tom próbuje przytrzymać i otworzyć jedną ręką. – Ja to zrobię. – Julie sięga po tutkę. – Nie. Dam radę. – Tom marszczy czoło i rozdziera opakowanie zębami. – Widzicie? Triumfalnie wodzi po nich wzrokiem, ale rurka wyślizguje mu się z rąk. Cukier wysypuje się na ubranie. Gdy Hanna chce go strzepnąć, odtrąca jej dłoń. – Poradzę sobie. – Dobrze. Przepraszam. Cofa się, czując znajome ukłucie. Znów nawaliła. Dlaczego nie potrafi mu pomóc? Julie bez słowa otwiera drugie opakowanie i wsypuje bratu do kawy. – Zamieszać? – Nie. – Na jego policzku drga mięsień. – Z tym jeszcze jakoś sobie poradzę, wielkie dzięki. – I dobrze. – Julie sączy czekoladę na gorąco. – Nie chcę, żebyś się rozleniwił. Tom krzywi się, gdy kobieta, która wychodzi, otwierając

drzwi, uderza go w głowę torebką. Hanna przygląda się kobiecie, a ta spuszcza wzrok – najpierw dostrzega wózek, a dopiero potem Toma. – Och! Ogromnie przepraszam. Pochyla się. Hanna zauważa na jej policzku okruch croissanta. Kobieta mówi wolno i donośnie, jakby zwracała się do zagubionego turysty szukającego dworca kolejowego. Policzki Toma płoną. – Nie musi pani wrzeszczeć. – W zielonych oczach Julie pojawia się ogień. – Doskonale rozumie, co się do niego mówi. – Tak. Oczywiście. – Kobieta rumieni się ze wstydu. – Naprawdę serdecznie przepraszam. Tylko że siedzi pan tak blisko drzwi... Tom wzdycha. – Nic takiego. Proszę się nie przejmować. Wodzi wzrokiem po zatłoczonej kafejce: stolikach ze skrzynek postawionych do góry dnem i sfatygowanych fotelach. Przestrzeń między nimi wypełniają wózki niemowlęce, torby z zakupami i plecaki. Wcześniejsza próba Julie przebicia się w głąb sali nie skończyła się dobrze. Tom patrzy kobiecie w oczy. – Naprawdę nie było innego miejsca. Widząc, jak mąż stara się zniknąć w płaszczu, Hanna domyśla się, że to wcale nie było nic takiego. Tom próbuje stać się niewidzialny. Ona też marzy o czapce niewidce. – Skoro pan tak mówi. Kobieta podnosi rękę w niezręcznym geście pożegnania. Podciąga wyżej torebkę i wychodzi na ruchliwą ulicę. Hannę ogarnia przygnębienie. W tym rozgadanym, beztroskim kawiarnianym tłumie Tom nagle się kurczy. Budzi litość. W szpitalu wtapia się w tło, ale tutaj wszyscy go zauważają. Każdy gapi się na niego o ułamek sekundy za długo, potem odwraca wzrok, zaciskając usta w wąską, współczującą kreskę. Błyskawicznie przyspieszają kroku, by jak najszybciej uciec od tragedii Toma i wrócić do własnego świata: wieczorów w pubie,

odbierania dzieci ze szkoły albo prezentacji, którą muszą przygotować na jutro do pracy. Dla Toma nie ma ucieczki. Hanna wzdycha i bez przekonania sięga po swoją czekoladę na gorąco. Parzy ją w język. Oczywiście. Rehabilitantka Sandra powtarza, że wypady na miasto mają stanowić przyjemność i rozrywkę. To dla Toma szansa, by zaaklimatyzować się przed powrotem do domu. Dla was wszystkich, by oswoić się z sytuacją. Tymczasem za każdym razem on wraca do szpitala zgnębiony i załamany, Hanna zaś metodycznie opróżnia ostatnie zapasy alkoholu. Doszła już do likieru cytrynowego. Krzywi się po każdym łyku, ale i tak pije. Siedząc na kanapie, ogląda telewizyjną sieczkę, zajada musli z pudełka, sączy trunek i tak zasypia. Budzi się nad ranem – w butach, cała obsypana płatkami. Elegancja Francja. Ma wyrzuty sumienia, kiedy kolejny gość szturcha Toma, wychodząc. – Bardzo przepraszam, Tom. To jednak nie był najlepszy pomysł. – Nic takiego. – Tom sączy kawę. – Właśnie zyskałem dodatkową motywację, żeby jak najszybciej pozbyć się tego cholernego wózka. – Znakomity pomysł. – Julie pochyla się i podbiera kawałek ciasta. – A ja nawet wiem, jak ci w tym pomóc. – Tak? – Mierzy siostrę wzrokiem. – Chowasz w torebce czarodziejską różdżkę? Hanna niespokojnie zerka na szwagierkę. Pomysły Julie, pomijając ich dramatyzm, wiążą się zwykle ze sporymi nakładami finansowymi. – Wprowadzę się i będę się tobą opiekować. Kiedy Hanna wróci do pracy. – Julie uśmiecha się i przykrywa dłonią rękę Toma. – Tak nakazuje przyzwoitość. Hanna nie wierzy własnym uszom. Szwagierka po mistrzowsku zmienia zwolnienie z pracy w akt miłosierdzia. Kusi

ją, żeby wspomnieć o burzliwej rozmowie telefonicznej, którą usłyszała w szpitalu, ale rezygnuje i tylko nachyla się do Julie. – Zaraz. Sądziłam, że wracasz do Bristolu. Do Zacka. – Dostrzega na jej twarzy błyski niepewności. – W każdym razie tak mi mówiłaś. – Taaa, wiem. – Julie potrząsa głową, aż ciemne włosy stroszą się wokół twarzy. – Uznałam jednak, że starszy brat jest ważniejszy. Hanna czuje, jak żołądek jej się zaciska. Tom potrzebuje kogoś odpowiedzialnego. Solidnego. – Ale to kawał ciężkiej roboty. – I co z tego? Poradzę sobie. – Wydyma usta. – Opiekowałam się mamą. – Tak, pamiętam, jednak... – Twierdzisz, że to ponad moje możliwości? – Skądże. – Hanna bierze do ust kawałek ciasta, myśląc, dlaczego każda rozmowa z Julie przypomina pojedynek na pistolety. – Zastanawiałam się tylko, jak rozwiążesz sprawę z Zackiem, to wszystko. – Będzie wpadał w weekendy. – Julie unika jej wzroku. – A zresztą, dlaczego miałabym uzależniać od niego swoje decyzje? Nie słyszałaś o feminizmie? – Oczywiście, że słyszałam, ale... – No to widzisz. Julie odłamuje następny kawałek ciasta, wkłada go do ust i przeżuwa, energicznie kiwając głową. Odwraca spojrzenie od bratowej, która bacznie jej się przygląda. Za tym kryje się coś więcej. Hanna jest tego pewna. Już ma docisnąć Julie, kiedy na twarzy Toma pojawia się uśmiech. – Fajnie będzie spędzić z tobą więcej czasu, Jules. – Dopija kawę i ostrożnie odstawia filiżankę na spodek. – Ostatnio trochę się to porozłaziło. – No. – Julie kiwa głową. – Tylko sobie nie myśl. Nie zostanę twoją niewolnicą. Zero wachlowania liśćmi palmowymi ani nacierania skroni wonnościami.

– Chwała Bogu. – Tom się uśmiecha, kładąc rękę na ramieniu siostry. – Serdeczne dzięki. Hanna wie, jak bardzo mu zależało, by naprawić stosunki z siostrą. Teraz widzi w tym swoją szansę. Tom ściska ramię siostry. – Przyznam, iż nie zachwycała mnie perspektywa, że jakiś obcy będzie mną dyrygował. – Hm. Cóż. – Julie dojada ciastko. – Musisz jakoś wytrzymać ze mną. Hanna poprawia się w fotelu. – Dobra. Jeśli wprowadzasz się na dłużej, zabiorę swój śmietnik z kanapy w pracowni. Tom ściąga brwi. – Dlaczego nie możemy jej umieścić w pokoju gościnnym? Hanna przełyka ślinę. Odczekuje sekundę. – Bo będzie lepiej, jeśli ty się tam przeniesiesz. – Dlaczego? Hannie serce się kraje na widok jego zawiedzionej miny. – Ponieważ jest na parterze i przylega do łazienki. Tak będzie – patrzy na wózek inwalidzki – dużo łatwiej. Bez schodów. – Och. – Tom smutnieje. – Racja. Boi się spojrzeć mu w oczy. Wspólne łóżko w tym momencie nie wchodzi w grę. Za duża bliskość. Nadmierna intymność. Zbyt wielki fałsz. Wyciąga rękę i przykrywa nią dłoń męża. – To tymczasowe, dopóki nie staniesz na nogi, Tom. Poradzimy sobie. Całą trójką. – Zmusza się, by uśmiechnąć się do Julie. – Raz-dwa postawimy go na nogi, nie? – Jasne. W kwietniu pobiegniesz w maratonie, Tommo. – Nie. – Na jego twarzy maluje się powaga. – Nie pobiegnę, wygram go! – Patrzy na nie obie. – Ja i moje dziewczyny. Razem. Co za ekipa. Hanna przykleja uśmiech do twarzy. Nie czuje się cząstką żadnej ekipy. Nigdy jeszcze nie była tak samotna, jak w tej chwili.

Zdjęcie tortu urodzinowego w kształcie futbolówki Marzec 2007 Tom z niedowierzaniem wpatrywał się w dziewczynę, która otworzyła mu drzwi. – Jules? Mama wspominała przez telefon, że od jego ostatniej wizyty siostra „trochę się zmieniła”. Zapomniał, że jest mistrzynią świata niedopowiedzeń. – Cześć, Tommo. – Julie wzdrygnęła się, kiedy smagnęło ją zimne powietrze z dworu, a potem zawirowała. – Co o tym sądzisz? – Niesamowite. Mrugnął i jeszcze raz przyjrzał się siostrze. Długie, ciemne włosy przystrzygła tak, że teraz okalały twarz. Wbiła się w niewyobrażalnie obcisłe dżinsy, których wcześniej nie widział. Na nogach miała czarne martensy, a na szyi srebrny wisiorek: sztylet ociekający krwią. – Wyglądasz... Świetnie. Kłamał. Jemu wcale się nie podobała. Wolał ją w dresie, z książką w ręku. – Dzięki. – Roześmiała się. – Wchodzisz czy będziesz tak sterczał w progu? Bawiła się bransoletkami z ciemnej skóry zaplątanymi wokół nadgarstka. – Jasne. Wszedł do domu i wyciągnął ramiona, by wreszcie ją uściskać. Kiedy się w niego wtuliła, zobaczył na jej powiekach połyskliwy, srebrny cień. – Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, Tommo. Jej włosy wciąż pachniały jabłkami. Tkwił nieruchomo,

dziwnie przestraszony, nie chcąc jej puścić. Ona pierwsza wysunęła się z objęcia. – Zamknijmy drzwi. Uświerknąć można. Wszedł do maleńkiego przedpokoju. Burozielona tapeta i znajome przedmioty na stoliku wyglądały swojsko i przytulnie. Świnka, którą zrobił w podstawówce, zanim odkrył, że zwierzęta mają nogi. Klucz od komórki wiszący na ohydnym breloczku z Blackpool, jednym z nielicznych prezentów od ojca. Toma doprowadzało do furii, że mama wciąż nie wyrzuciła tego paskudztwa, choć od jego odejścia minęło prawie dwadzieścia lat. Głęboko nabrał powietrza. Spray do mebli i delikatny zapaszek kota. Spojrzał na dół: kot już łasił mu się do nóg. – Cześć, Lew. – Przykucnął i pogłaskał gęstą, rudą sierść. Podniósł wzrok na siostrę. – Dobrze wygląda. – Dobrze, że chociaż on. Na jej bladym czole pojawiła się zmarszczka. – W jakim sensie? – Wyprostował się. – Wszystko w porządku? Westchnęła i pokręciła głową. – Nieważne. Nic takiego. – Na pewno? Mnie się wydaje, że chodzi o coś ważnego. Unikała jego wzroku. – Nie. Wszystko jest świetnie. Odgarnęła z oczu kosmyk włosów. Tom nie rozumiał tego skrępowania, jakie między nimi się pojawiło. – No to mów. Skąd ta zmiana wizerunku? Przestąpiła z nogi na nogę. Zorientował się, że źle zadał pytanie. – Uznałam, że nie mogę dłużej ubierać się jak dzieciak. Mam prawie szesnaście lat. Tom dałby jej teraz dwadzieścia. Tęsknił za swoją małą siostrą. Wtedy wszystko wydawało się prostsze. Wiedział, co powiedzieć. Jak poprawić jej humor. – Co u Hanny? – Zaplotła ramiona na piersi.

– Super. – Świetnie – odparła głucho. – Co się stało, jest dziś zajęta? – W jakim sensie? Odwróciła się i weszła do pokoju dziennego. – Odniosłam wrażenie, że jesteście nierozłączni. Ilekroć dzwonię, mówisz, że właśnie idziesz się z nią spotkać. Dziś twoje urodziny. Spodziewałam się, że będzie chciała je z tobą spędzić. – Wypadła jej jakaś impreza rodzinna. – Aha. – Skinęła głową. – Rozumiem. Poczuł ukłucie zniecierpliwienia. Położył siostrze rękę na ramieniu. – O co właściwie ci chodzi? – Bo ja wiem, Tommo? Pomyślałam tylko, że... Chyba nie chce nas poznać. – Co ci strzeliło do głowy? Wzruszenie ramion. – Jules, nawet jej nie znasz. Źle oceniasz. To fantastyczna dziewczyna. – Skoro tak twierdzisz. Nie wiedział, jak z nią rozmawiać. – Czymś ci się naraziłem, Jules? Pokręciła głową. – Nie. Tylko... – Co? – Sporo się dzieje. W jej oczach pojawiły się łzy. Sumienie zaczęło mu doskwierać. – Brakuje mi rozmów z tobą, Tommo. Spotkań. To wszystko. Wyrzuty sumienia odezwały się ze zdwojoną siłą. Wiedział, że powinien częściej się z nią spotykać, ale już nie wyrabiał. Egzaminy. Praca w pubie. Wysyłanie pieniędzy do domu. Zbieranie na czynsz. No i Hanna. Jego jedyna pociecha. Przytulił Julie, mocno obejmując w geście bezgłośnych przeprosin.

– Przecież jestem. Przyjechałem. – Taaa.... Skinęła głową i rzuciła się w skrzypiący uścisk ulubionego fotela mamy. Tom usiadł na przedpotopowej kanapie, opierając się o sztruksowe poduszki, które mama kupiła tuż po odejściu taty. Raczej nieprzypadkowo miały kolor gówna. Przeciągnął palcami po włosach i pochylił się nad stolikiem, gdzie sterta podręczników groziła natychmiastowym zawaleniem. – Co ostatnio czytasz? Pokręciła głową. – Nic. – Naprawdę? Przecież zawsze masz coś na tapecie. Nie odpowiedziała, tylko zaciekle żuła kciuk. Spróbował od innej strony. – Jak szkoła? Zbliżają się egzaminy końcowe. – Znośnie. – A twoi koledzy? Co u nich? Wzruszyła ramionami. – Jacy koledzy? Coraz bardziej się niepokoił. – Sądziłem, że się tam zaaklimatyzowałaś. – Jasne, wprost fantastycznie. – Kąciki ust jej opadły. – Idealnie pasuję do tego dzianego towarzycha. – Teraz niespokojnie skubała rękaw. – Wprost uwielbiają mój biedaszyk. Przecież Julie zawsze miała kolegów. Odpędzał ich od jej pierwszego dnia w szkole. Ściągnął brwi. – Pierwsze miesiące zawsze są trudne. Zanim człowiek przywyknie... – To już półtora roku, Tommo! – przerwała mu. Spojrzał na nią, zaskoczony jej nieskrywaną rozpaczą. – Co mogę zrobić, żeby ci pomóc? Zbyła go machnięciem ręki. – Nic. Jakoś się ułoży. Po prostu... Tęsknię za dawnymi kumplami. – Rozumiem.

Miał pewne obiekcje co do dawnych kumpli. Nie cierpiał Gary’ego. Leciała na niego w grudniu. Tom chętnie by mu przywalił. – Ale... – Przyglądał się jej z niepokojem. – Wciąż dobrze się uczysz? Po to walczyłaś o stypendium w prywatnej szkole, żeby mieć lepszych nauczycieli. – Tak. – Przygryzła wargę. – Nauczyciele są w porządku. – Dobrze. – Uspokoił się trochę. – I nadal chcesz iść na medycynę? Tak mówiłaś. Zmarszczyła czoło. – To było dawno temu. – W Boże Narodzenie. – Nieważne. Ewidentnie go spławiała. Oparł się o podłokietnik, słuchając znajomego skrzypu starej skóry. Nie wiedział, jak sobie poradzić z tą dziwną, spiętą Julie. Czuł się jak słoń w składzie porcelany. Pamiętał, jak jeszcze niedawno uwieszała mu się na szyi, żądając, żeby ją nosił. Albo jak zmuszała, by się z nią bawił, głośno protestując, gdy musiał iść do szkoły. Jak ściskała go za rękę, kiedy prosiła o jeszcze jedną bajkę na dobranoc. Brakowało mu tamtej bliskości. Brakowało mu tamtej Julie. Teraz rozplotła nogi i pochyliła się w jego stronę, próbując rozluźnić atmosferę. – A w ogóle co u ciebie? Gotowy do egzaminów końcowych? Poczuł znajome ściśnięcie żołądka. Na samą myśl ogarniało go przerażenie. Tyle podręczników. Tyle procesów do wkucia. Za dużo kodycyli i deliktów, a za mało czasu, żeby jego mózg zdołał to wszystko zaabsorbować. – Z grubsza. – Westchnął. – Chyba. Powtarzam jak głupi. – Poradzisz sobie. Co za ulga zobaczyć jej uśmiech. – Kiedy zaczyna się sesja? – Na początku maja. – Przełknął ślinę. – Pamiętaj, żeby wysyłać mi swoje najmądrzejsze wibracje.

– Obiecuję. – W jej oczach błysnął znajomy, psotny chochlik. – Wiem, jak bardzo ich potrzebujesz. – Wredna jędza. Rzucił w nią poduszką. Spudłował. – Widzisz? – Zrewanżowała się lobem, trafiając go prosto w twarz. – Nawet rzucam lepiej niż ty. Roześmiał się. – Niech ci będzie. Jesteś sto procent lepsza niż twój żałosny, starszy brajdak. – Wzruszył ramionami. – Przyznaję się. Julie nagle spoważniała. – Ale będziesz się mną opiekował, obiecujesz? – Podciągnęła kolana pod brodę. – Kiedy już będziesz ważniakiem z City. Patrzyła na niego z taką ufnością, że nie miał serca rozwiewać jej złudzeń i mówić o swojej beznadziejnej sytuacji. Wszyscy już podpisali umowy na staż. Nick. Jim. Wszyscy kumple. Tylko nie on. Odpędził tę myśl. – Jasne. Będę się opiekował wami obiema. Tak jak teraz. Przecież wiesz. – Dobrze. – Na jej twarz wrócił uśmiech. – Oczywiście, przyda ci się moja pomoc. Przy prowadzeniu prestiżowych spraw. Będę twoją własną, osobistą Erin Brockovich. Tylko nie tak cycatą. Parsknął śmiechem. – Umowa stoi. Z góry dobiegł przygłuszony stukot. – Czy to mama? Całą uwagę Julie nagle pochłonęły jej stopy. – Eee... Tak. – Dlaczego nie w pracy? Mówiła, że teraz pracuje na dziennej zmianie. – No bo... – Dokończ! Patrzył na nią, nie rozumiejąc. Pokręciła głową. – A niech to. Miałam ci nie mówić, że przestała pracować.

Zesztywniał. Mama od dwudziestu lat nie opuściła ani jednego dnia w pracy. – Jules? Co się dzieje? Widział jej wielkie, szeroko otwarte oczy. – Zabroniła ci mówić. – O czym? Siostra wreszcie pękła. – Jest chora. – W sensie... Przeziębiła się? Czy...? Julie zamknęła oczy. – Nie, to nie jest cholerne przeziębienie. – Pokręciła głową. – Gdyby tylko o to chodziło... Idź na górę i sam zobacz. Susami wbiegł po schodach. Mamy nie było w sypialni. W pokoju jak zwykle panował ład i spokój. Starannie złożona pasiasta koszula nocna leżała na szarej powłoczce na poduszkę. Na szafce nocnej czekała najnowsza książka z biblioteki. – Mamo? Z łazienki dobiegło stuknięcie. Potem stłumiony okrzyk. – Mamo? Nic ci nie jest? Z narastającym przerażeniem przekręcił gałkę, pierwszy raz w życiu wdzięczny, że nigdy nie zebrała się, by naprawić zamek. Drzwi otworzyły się bez trudu i wszedł do środka. Przed sobą zobaczył staruszkę. Bez włosów. Bez kolorów. Bez mięśni, które wypełniłyby ubranie wiszące na niej jak na wieszaku. Mdłości podeszły mu do gardła. – Mamo? Pokazała kasztanowatą perukę, nałożoną na dłonie, i próbowała się uśmiechnąć. – Wciąż nie znalazłam sposobu, żeby to draństwo zostało na głowie. Gardło ściskały jej niewypłakane łzy. Tom znieruchomiał. – Mamo?

– Cześć, skarbie. – Przeszył go wstyd, gdy zobaczył, jak matka unika jego wzroku. – Chciałam ładnie wyglądać. – Jej ręce drżały. – Nie udało się. Mnie nic nigdy się nie udaje. Podszedł i mocno ją przytulił. Wydawała się krucha i słaba. – Mamo. – Z trudem chwytał oddech. – Czy to...? Nie potrafił wypowiedzieć tego na głos. Rak. – Tak, skarbie. – Szloch wstrząsnął jej szczupłymi ramionami. – Znalazłam guz, a teraz przechodzę chemioterapię. – Odsunęła się. – Nie płacz. Wszystko będzie dobrze. Nie zasługiwał na miłość, którą widział w jej oczach. Powinien był się domyślić. Powinien przy niej być. Poklepała go po policzku. – Ale... – Przeciągnął palcami po włosach. – Dlaczego mi nie powiedziałaś? Stanęła przy umywalce i strząsnęła z palców wyimaginowany brud. Podszedł bliżej. – Mamo? Dlaczego to ukrywałaś? – Przez twoje egzaminy – usłyszał za plecami. W drzwiach stała Julie. Ręce miała zaplecione na piersi. Twarz smutną. – Zamierzała się przyznać, dopiero kiedy będziesz to miał za sobą. Tłumaczyłam, że jest zbyt chora. Że powinna ci powiedzieć. Nie słuchała. Dręczyły go wyrzuty sumienia. Cały się trząsł. – Ale przecież... Mogę pomóc. Przełożyć je o rok... – Nie. – Mama wyprostowała się jak struna. Na jej twarzy malowała się determinacja i odwaga. – Nie. Zabraniam ci. Wyjęła chusteczkę, którą zawsze trzymała w rękawie, i otarła oczy. – Zbyt dużo cię to kosztowało. Skrzywiła się z bólu. Julie podeszła do niej i podtrzymała z wprawą. – Dobrze się czujesz, mamo? Może wody? Herbaty? Chcesz

się położyć? Patrzył, jak siostra delikatnie zajmuje się matką. Pomyślał o nich obu. Radziły sobie samotnie. Osłaniały go. Wstyd zapiekł go jak policzek. – Mamo, strasznie... – Usiłował powstrzymać łzy. – Strasznie przepraszam. Próbował mówić, ale z ust wyrywał się tylko szloch. – Mogę... Matka już stała przy nim, trzymając go za rękę. – Wszystko będzie dobrze – uspokajała. Nie mógł wydobyć słowa. Poczuł uścisk jej ramion. Usłyszał, jak cicho nabiera powietrze. – No dobrze. Upiekłam ci tort urodzinowy. Futbolówkę. Jak wtedy, gdy byłeś mały. – Odsunęła się i za jej uśmiechem zobaczył dumę. – Pójdziemy spróbować? Ona go pocieszała! Pękało mu serce. Zrobił, co mógł. Zjadł dwa kawałki. Przeżuwał. Łykał. Przeżuwał. Łykał. Dławiąc się każdym kęsem.

Rozdział 7

Już myślałam, że pani umarła. – Wybacz zawód, T’shan. Hanna patrzy na odęte, pociągnięte błyszczykiem usta dziewczyny w trzecim rzędzie. – Obudź się, głupia. Blondyn z ławki za nią wyplątuje się z krzesła i pstryka ją palcami w czaszkę. Justin i T’shan to najmodniejsza para klasowa w jedenastym roczniku. Choć z płomiennego uczucia chyba został już tylko popiół. – To nie o nią chodzi – świszczy przez zęby – tylko o jej męża. – Ostentacyjnie przewraca oczami. – Boszzz, ależ ty jesteś głupia. T’shan, jak widać, bierze to za dobrą monetę i posyła mu spojrzenie, jakiego nie powstydziłaby się striptizerka z klubu nocnego. On zaś uśmiecha się z nonszalancją chłopaka, który nie musi kłamać, że już nie jest prawiczkiem. W powietrzu aż kipi od hormonów. Hanna podnosi głos, próbując przekrzyczeć szuranie krzeseł i łomot podręczników rzucanych na ławki. – Dobra, zaczynamy – zwraca się do klasy. – Dzisiaj omówimy... Drzwi się otwierają. Hanna przysięgłaby, że po krzyżu liznęło ją mroźne powietrze. Margaret. – Pani Ellison. Mogę prosić na słówko? Od kiedy nastała Margaret, Hanna nauczyła się, że odpowiedź na to pytanie nigdy nie może brzmieć „nie”. – Oczywiście. – Idzie do drzwi, ale jeszcze odwraca się do

klasy. – Proszę wyjąć książki. Dziś zajmiemy się Makbetem. Przez salę przetacza się jęk. – Litości, dzieciaki. To mój pierwszy dzień po przerwie. Bądźcie miłe. Zostawia za plecami chór stękania i narzekań, po czym wychodzi na korytarz, zamykając za sobą drzwi. – O co chodzi, Margaret? – Udaje pewność siebie. Szefowa pociąga biały mankiet, żeby idealnie równo leżał na nadgarstku. – Wyjeżdżam na konferencję i uznałam, że przed wyjazdem powinnam się z tobą spotkać. – O? Dlaczego? Hanna wpatruje się w szarą apaszkę na szyi Margaret i aż ją świerzbi, żeby spytać, jakim cudem udaje jej się zrobić węzeł z idealnymi kątami prostymi. Oczami wyobraźni widzi koleżankę, jak stoi przed lustrem i każdy kąt starannie sprawdza kątomierzem. Mruga, żeby odpędzić tę wizję. – O czymś zapomniałam? – Nie, nie. – Margaret kręci głową. Krótkie, ciemne włosy nie ważą się drgnąć ani o milimetr. – Chciałam tylko zapytać, jak się czujesz. Hanna wie, że choćby ją ćwiartowali, za nic nie powie prawdy. O drugiej w nocy obudził ją powtarzający się koszmar, że goni ją po Londynie morderca nieudacznik z tępym nożem. Do czwartej próbowała zasnąć, wreszcie się poddała i resztę nocy spędziła, przedawkowując Stephena Kinga. Teraz czuje się przymulona. Ledwo żywa. – Dobrze, w porządku. – Na pewno? Ostatnie tygodnie musiały dać ci się we znaki. Margaret rozplata ramiona. Przez ułamek sekundy Hanna z przerażeniem myśli, że szefowa szykuje się do uścisku. To byłoby jak obejmowanie deski do prasowania. Cofa się o krok. – Nic mi nie jest.

Czuje ulgę, gdy okazuje się, że Margaret chce tylko usunąć pyłek, który śmiał wylądować na rękawie granatowego żakietu. Wypuszcza powietrze. – Cieszę się, że wróciłam. Z sali dobiega stłumiony wrzask. – Słowo. Margaret się nie uśmiecha. – Dobrze. – Bruzda między oczami tylko się pogłębia. – W tym roku musimy wiele osiągnąć i chcę mieć pewność, że mogę na tobie polegać. Czyli o to chodziło! – Wiesz, że tak, Margaret. W ostatniej chwili powstrzymuje się, by nie dodać, że zależy jej na uczniach, troszczy się o nich i robi dla nich, co w jej mocy. Obejmując rządy w Queensdale, Margaret jednak jasno dała do zrozumienia, że troska nie stanowi dla niej priorytetu. Liczą się wyłącznie rezultaty. Oceny od celujących do dobrych. Statystyki. Margaret zaciska wargi. – A skoro już wróciłaś z urlopu opiekuńczego, Hanno... – Tak? – Byłabym wdzięczna, gdybyś zechciała przygotować dla rodziców prezentację z wynikami klas osiem–dziesięć. – Przygotować? Hannę ogarnia przerażenie. Wieczorem musi być w szpitalu, a przez cały dzień prowadzi lekcje, bez żadnego okienka. Po prostu nie ma gdzie tego wcisnąć. Margaret potakuje. – To dla rodzica niezwykle cenne. Musi zobaczyć swoje dziecko na tle innych, poznać spektrum możliwości... Hanna kiwa głową. Strach chwyta ją za gardło. – Rozumiem to wszystko, ale... Wciąż nie skończyłam raportu opiekuńczo-wychowawczego dziewiątej klasy i obawiam się, czy... – Jeśli uważasz, że temu nie podołasz, po prostu powiedz, Hanno.

– Właściwie... – Wiem, jaką kreatywnością wykazujesz się jako nauczycielka. Margaret mówi to takim tonem, jakby kreatywność stanowiła coś pożądanego, niczym uzależnienie od cracku. – Ale... – Ale potrzebujemy wyników, Hanno. A, o czym na pewno wiesz doskonale, kluczową rolę w tym procesie odgrywa informowanie rodziców o rezultatach dzieci. Chcę, żebyś się w to zaangażowała. A ona, głupia, myślała, że już jest zaangażowana. Wzdycha. Ta praca dzisiaj jest całym jej życiem. Nie ma planu awaryjnego. Musi jakoś wytrzymać. – Chętnie wykonam dla ciebie dodatkową pracę. – Świetnie. A teraz chyba powinnaś zajrzeć, co wyprawia twoja klasa, prawda? Zanim zdąży wymyślić ripostę, Margaret jest już w połowie korytarza. Hanna z zaciśniętymi pięściami patrzy na wyprostowaną sylwetkę szefowej, półgłosem posyłając za nią soczystą wiązankę, po czym wkracza do sali. Przygląda się uczniom, wdychając znajomy zapach dezodorantu Axe i nielegalnie ćmionych fajek. – Cicho już. Zostaje zignorowana. – Cisza. Jakimś cudem milkną. Hanna opiera się o biurko. – Jaką kanapką byłaby lady Makbet? Puste, zdumione spojrzenia. – Śmiało. Uruchomcie wyobraźnię. Jaką kanapką byłaby lady Makbet? – W jakim sensie, proszę pani? T’shan zaplata ramiona i rozwala się w klasycznej pozie zblazowanej, znudzonej nastolatki. Hanna rusza w jej stronę, mężnie przedzierając się przez opary dezodorantów i perfum.

– Czy jest kanapką z masłem orzechowym i dżemem? – W życiu. Masło orzechowe z dżemem? Tego świństwa nikt nie je. – To jaką jest kanapką? Justin pochyla się ku nauczycielce. – No, wiadomo. Jest kanapką z delikatesów. Zgadza się, pani psor? – Właśnie, pani psor. Taka typu wrap, nie? Hanna przenosi wzrok na nowego dyskutanta, który ma na policzku ranę wielkości monety. – Tak? Dlaczego? Chłopak się uśmiecha. – Bo to taka paniusia ą-ę. – Dlaczego tak sądzisz? Pauza. I zaczynają się chóralne drwiny, którym przewodzi T’shan. – Bo nosi koszulę nocną, pani psor! Wreszcie budzą się z letargu. Gestykulują. Kłócą się. Śmieją. Kiedy rozlega się dzwonek, Hanna uświadamia sobie, że świetnie się bawiła. Zdążyła zapomnieć, jaką frajdę sprawia jej uczenie. * Kiedy zaczyna się przerwa, Hanna staje w oknie i patrzy, jak uczniowie w swoich czarnych mundurkach wysypują się na boisko, by cieszyć się wolnością. Słuchając crescenda ich wrzasków i pisków, żałuje, że sama nie potrafi wzbudzić w sobie takiego entuzjazmu ani chęci życia. – Bardzo byli dziś niestrawni? – pyta szeptem Steph, wchodząc do sali z plikiem czerwonych zeszytów pod pachą. Z potarganego kucyka wystaje bic. Steph rzuca zeszyty na biurko. – Mam tu trzydzieści arcydzieł na temat Władcy much. – Uśmiecha się szeroko. – Chcesz się zamienić? Hanna bierze swoją stertę. – Na twoim miejscu nie proponowałabym tak ochoczo. Mam

tu rozważania jedenastej C na temat metaforyki w Makbecie. To nie będzie najprzyjemniejsza lektura. Ruszają do pokoju nauczycielskiego. Steph zerka na nią z ukosa. – I jak szkoła po powrocie? – Wyobraź sobie, że całkiem nieźle. Oczywiście z wyjątkiem upiornej Margaret. Już zaczęła podkopywać moją wiarę w siebie. – Ona nigdy się nie zmieni. – Steph wznosi oczy ku niebu. – Teraz, skoro ja odchodzę, musiała poszukać innej ofiary. Nie daj się jej. – Spróbuję. – Hanna patrzy na najnowszą wystawę prac uczniów, są zawieszone w antyramach z pleksi. – Co tu namalowali? Galerię potworów? Steph parska śmiechem. – Nie potworów. Rodziców! – Aha. – Hanna ściąga brwi na widok wyjątkowo odrażającej kreatury z przekrwionymi, zezowatymi oczami. – Kiedy na to patrzę, przypominają mi się dni otwarte. – Ciii! – Steph pokazuje wzrokiem grupę uczennic idących korytarzem. – Wszystko wygadają. – Co wygadają? – pyta dziewczyna z zagęszczonymi włosami o wyjątkowej żywiołowości. – Nic. – Hanna macha ręką. – A w ogóle, fajna fryzura. Sama zrobiłaś? – Ja? W życiu – parska nastolatka. – Zamówiłam u stylistki. – Chichocze i natychmiast młodnieje o pięć lat. – Mój pokój wyglądał jak w tym programie Goka Wana. Hanna potakuje z uwagą. – Serio? Ja też mogłabym wpaść? – Dotyka swoich niesfornych loków. – Chyba powinnam zrobić z nimi porządek. – No. – Dziewczyna przechyla głowę na bok. – Zobaczę, czy uda się panią wpisać do kalendarza. – Koniecznie. Hanna odwraca się i idzie dalej. Za plecami słyszy chichot nastolatek.

– Bezczelne smarkule. – Steph się uśmiecha. – Mnie bardzo się podoba twoja fryzura w stylu „piorun rąbnął w stóg siana”. – Przymknij się. – Hanna parska śmiechem. – Wiedz, moja droga, że ten perfekcyjny wizerunek uzyskuje się dopiero po wielu godzinach bezsenności. – Tak się cieszę, że znów się uśmiechasz. – Przyjaciółka szturcha ją łokciem. – Może wszystko powoli zacznie się układać. Może to punkt zwrotny. Może... Skręcają w drugi korytarz. I wychodzą wprost na niego. – Albo i nie. Obie nieruchomieją. Steph nachyla się do Hanny i szepcze kącikiem ust: – A ten skąd się tutaj wziął? – Nie mam pojęcia. Hanna próbuje wtopić się w ceglaną ścianę za plecami. Bezskutecznie. – Witam szanowne panie. Hanna w panice rozgląda się, szukając ucieczki. Nic. Żadnej bójki, którą musiałaby rozdzielić. Żadnych dzieciaków popalających pod oknem. Pomyślała nawet o uruchomieniu alarmu pożarowego. Zrobić cokolwiek, byle stąd uciec. – Jak się masz? Patrzy na nią. Otwiera usta. Zamyka. Super. – Radżab. – Głos Steph brzmi nienaturalnie wysoko. – Skąd się tu wziąłeś? Sądziłam, że pojechałeś do szkoły w Brighton? – Bo pojechałem. – Długimi palcami puka w żółtą teczkę. – Ale potem poproszono mnie, żebym przyjął zastępstwo tutaj. Nie pozbędziecie się mnie tak łatwo. – Niewątpliwie. – Hanna odważnie podnosi na niego wzrok, ale natychmiast ucieka spojrzeniem. – Cóż. Bardzo się cieszymy, że do nas wróciłeś. – Steph

nigdy nie mówiła z mniejszym przekonaniem. – Dzięki. – Radżab przysuwa się do Hanny. Ta natychmiast się cofa. – Kogo tym razem zastępujesz? – odzywa się znowu Steph. – Tyler znów poszedł na chorobowe. – Leń patentowany. – Steph cmoka. – Niedawno wziął miesiąc zwolnienia, bo wyhodował sobie zanokcicę. Radżab wzrusza ramionami, a na jego twarzy pojawia się uśmiech. – Cóż, dla mnie to dobra wiadomość. – Skoro tak twierdzisz. – Steph okrąża go i z ręką na klamce w drzwiach pokoju nauczycielskiego pyta: – Wchodzisz na kawę, Hanno? – Tego... Taaa... Hanna patrzy w dół. Jej stopy jakoś nie chcą się przesunąć. Radżab dotyka jej ramienia. – Mógłbym zamienić z tobą słówko, Hanno? Boże, nie. – Nie sądzę. Hanna wreszcie zmusza stopy do posłuchu i rusza za Steph. – Proszę... Radżab mruga tymi wielkimi, brązowymi oczami. Już zapomniała, jak długie ma rzęsy. Zatrzymuje się. Patrzy na niego. Pozwala sobie wrócić do mglistego wspomnienia swoich trzydziestych urodzin, kiedy miesiące złości i smutku zmieszały się w żyłach z alkoholem, każąc jej całować się z nim na ulicy. Mogła zapomnieć o wszystkim w ramionach tego mężczyzny, czuć radość, że znowu ktoś jej pragnie. Skóra Radżaba. Jego dłonie. Boże. Steph stoi w progu. Zakłopotana. – Czekam w środku, Han. Przyjdziesz? Zaraz? Tak? – Eee... Tak. Hanna próbuje wziąć się w garść. Powinna z nim pogadać.

Wytłumaczyć, że tamto zdarzyło się tylko raz. I więcej nie może się powtórzyć. – Więc... – Odwraca się do niego, w duchu przeklina rumieniec, zalewający jej twarz. Radżab stoi za blisko. Jest za wysoki. – Jak się czujesz, Hanno? Spuszcza wzrok. – Wiesz. Bawię się jak nigdy. – Słyszałem, co spotkało Toma. Wraca do zdrowia? Hanna za wszelką cenę będzie próbowała pokazać pozytywny wizerunek. – Och, tak. W przyszłym tygodniu wychodzi ze szpitala. W domu będzie potrzebował trochę pomocy przy... Urywa. Tom będzie potrzebował pomocy przy absolutnie wszystkim. Przygryza wargę. – Wyglądasz na smutną i przygnębioną. Odsuwa się na bok. – Doprawdy? Mało mnie znasz. To moja promienna mina. Żałuje, że nie potrafi lepiej kłamać. Radżab patrzy na nią z wyrzutem. – Nie odpisywałaś na moje SMS-y. – Miałam sporo na głowie. On mówi cicho. Z przejęciem. – Bardzo się cieszę, że wróciłem do Queensdale, Hanno. Do ciebie. – Nie rozumiem dlaczego. Zresztą, odniosłam wrażenie, że miałeś wrócić do swojej dziewczyny? – Nie. Ja... My... Już do siebie nie pasujemy. Stoi tak blisko. Hanna jest wściekła na swoje serce. Dlaczego szybciej bije? Spuszcza wzrok, nadzwyczajnie zainteresowana swoimi butami. – Hanno? – Przysuwa się jeszcze bliżej. – Wiem, że twoja sytuacja się zmieniła, ale dla mnie tamta noc naprawdę wiele znaczyła. – Plaska się dłonią w czoło, aż zaskoczona Hanna podnosi oczy. – Całe tomy poezji, miliony poetów, a mnie

naprawdę nie stać na nic lepszego? – Przewraca oczami. – Prawdziwy ze mnie miodousty, co? Hanna pozwala sobie na uśmiech. Pamięta, jak fantastycznie zachował się na jej przyjęciu. Uspokoił ją, kiedy Tom nie raczył się zjawić. Potem przez długie godziny słuchał jej zwierzeń, jak bardzo jest nieszczęśliwa i już ani sekundy dłużej nie zniesie pogardy Toma. Potrafił ją rozśmieszyć. Kiedy wymknęła się na zewnątrz na fajkę, owinął sobie wokół palca kosmyk jej włosów. Całował go. Mówił, że za nią szaleje. Że zauroczyła go od pierwszej chwili – pół roku temu, kiedy dopiero próbował w Queensdale sił jako nauczyciel na zastępstwo. Pocałunkami odpędził cały żal i smutek. Podnosi wzrok i widzi siebie: stoi na szarym korytarzu, marząc o mężczyźnie. I wcale nie jest to jej chory mąż. Brzydzi się sobą. – Nie możemy tego robić, Radżab. Ja nie mogę. Próbuje pchnąć drzwi, ale mężczyzna ją powstrzymuje. – Nie. – Jej głos brzmi donośniej, niżby sobie życzyła. – Nie, Radżab. Nic z tego nie będzie. – Pcha drzwi. – Trzymaj się ode mnie z daleka. Proszę. Puszcza ją. – Ale... – Nie. Wchodzi do zatęchłego pokoju nauczycielskiego. Sięga po puszkę z herbatnikami. Otwiera. Jest pusta.

Bilet do London Eye Czerwiec 2007 A ty wciąż nie znalazłeś pracy, Tommo? Julie zwiesiła ramiona i oparła się o szklaną kapsułę London Eye, całkowicie ignorując sylwetkę Big Bena rysującą się na tle złotych chmur. Tom zerka na mamę, która z kolei jak zauroczona wpatrywała się w najsłynniejszy zegar świata, lewą rękę mimowolnie zaciskając na barierce przed sobą. Chłonęła panoramę miasta, jakby patrzyła na nią ostatni raz. Przełknął ślinę. Po ośmiotygodniowej chemioterapii i ubiegłomiesięcznej mastektomii mama była tak osłabiona, że bał się, czy dożyje jesieni. Patrzył na atramentowe wody Tamizy pod nogami i odpędził tę myśl. Skupił uwagę na siostrze. – Nie, na razie jeszcze nie, Jules, ale... – Ale jutro rano ma rozmowę o pracy w fantastycznej kancelarii prawnej – wpadła mu w słowo Hanna. Uśmiechnęła się, patrząc na niego z dumą. – Jestem pewna, że wieczorem będziemy otwierać szampana. – Nie wierzę, że ten elegancik Nick znalazł pracę przed tobą, Tommo. – Julie się nadąsała. Westchnął. Kapsuła nagle wydała się za ciasna dla ich czworga. A tak się cieszył, kiedy dostali ją całą dla siebie! Teraz żałował, że nie siedzą z nimi jacyś entuzjastycznie nastawieni włoscy turyści, którzy zneutralizowaliby fochy Julie. Wygrzebał resztki cierpliwości. – Ten elegancik Nick jest moim najlepszym kumplem, wiesz? Właśnie on przez swojego dawnego kolegę z klasy załatwił mi jutrzejszą rozmowę, więc... Julie tylko pokręciła głową. Kolczyk w jej nosie lśnił

w promieniach zachodzącego słońca. Stanęła, prostując się tak, że ich oczy znalazły się na jednej linii. Gdzie się podziała jego mała siostrzyczka? Dziewczynka o wielkich oczach, która podarowałaby mu świat, gdyby go miała? Ta Julie śmierdziała szlugami i wyglądała na dziewczynę, z którą lepiej nie zadzierać. Odwrócił wzrok, gdy przez cienką bawełnę jej fioletowego topu zauważył czarną koronkę stanika. – Nieważne. – Julie skubała ostry czubek czarnego paznokcia. – To nie w twoim stylu dać się wyprzedzić. – Spojrzała na Hannę. – Rozwalał pięścią ściany, ilekroć wygrałam z nim w „Monopol”. Roześmiała się. Sucho. Drwiąco. Właśnie taki ton ostatnio przybierała w czasie każdej rozmowy z bratem. Odkleiła się od szklanej ściany i podeszła do matki. – Dobrze się czujesz? Delikatnie otoczyła ramieniem jej wychudzone ramiona. Uśmiechnęła się czule i Tom nagle zobaczył dawną Jules. Troskliwą. Dobrą. – Nie jest ci zimno, mamo? – Nie, jest mi w sam raz, skarbie. Mama szczelniej otuliła się grubym kardiganem, choć jak na Londyn wieczór był wyjątkowo ciepły i łagodny. Wpatrywała się w rzekę i w Somerset House. W złotawej poświacie zachodzącego słońca wydawała się bledsza niż zwykle. – Jakiż ten Londyn olbrzymi, prawda? – odezwała się cicho. – Dziwne, że ludzie nie gubią się w takim labiryncie. Tyle tu wielkich budowli. – Wiem, mamo. U nas jest trochę przytulniej. Ścisnęła matkę za ramię, a zaraz potem uniosła dłoń do twarzy, wściekłym ruchem wycierając coś, co niebezpiecznie przypominało łzę. Wróciła na ławkę na środku kapsuły. Usiadła zgarbiona i zaplótłszy ramiona, ze złością patrzyła na grube, metalowe szprychy koła obserwacyjnego. Usta zacisnęła w wąską kreskę. Wetknęła do uszu słuchawki i głośno włączyła muzykę. Tom wiedział, że powinien przy niej usiąść. Porozmawiać.

Poszukać wspólnego gruntu. Tylko jak? Wcześniej sądził, że choroba mamy ich zbliży. Tymczasem na każdym kroku potykał się o niechęć, wręcz wrogość Julie. Hanna podeszła do ich mamy. Jej jaskraworóżowa sukienka płonęła w blasku zachodzącego słońca. – Doskonale rozumiem pani lęk przed wielkimi budowlami. Wychowałam się na wsi. Czasem zachwyca mnie ogrom Londynu i kocham go za to. Czasem jednak chcę się gdzieś schować przed jego hałasem. Mama spojrzała na dziewczynę. – I udaje się? Znajdujesz kryjówkę? Skinęła głową. – Tak. Zaszywam się na chwilę w księgarni i wdycham jej zapach. To od razu podnosi mnie na duchu. Rozumie pani? Uśmiech na chwilę przegonił cienie pod oczami mamy. – Tak, skarbie, rozumiem. Ja chowam się w sklepach ogrodniczych. Tom popatrzył na ciemne loki Hanny przytulone do tandetnej refundowanej peruki mamy i zalała go nieopisana fala miłości. Mama pochyliła się do Hanny i coś jej szeptała do ucha. Hanna uśmiechnęła się, potem ją uściskała. Odwrócił się i patrzył na kopułę katedry Świętego Pawła. Kapsuła powoli się zniżała, zbliżając do Tamizy. Usłyszał głośne, basowe dudnienie i to pchnęło go do działania. Podszedł do siostry, delikatnie wyjął jej z ucha słuchawkę. – Julie, chciałem... Spojrzała na niego z taką furią, że słowa i myśli pierzchły. – Co, Tommo? Nie rozumiał, skąd u niej ta wściekłość. Nieustanna. Wyłącznie na niego. Poczuł na sobie spojrzenie matki i głęboko zaczerpnął tchu. – Nic. Chciałem się tylko upewnić, czy zobaczyłaś wszystkie najciekawsze miejsca. – Jasne, że tak.

– Tylko sprawdzałem. – Nie musiałeś. – Znów zacisnęła usta. Jakby rzucała mu wyzwanie. – Doskonale radzę sobie sama, dziękuję. Nie musisz mnie niańczyć. – Znów się przygarbiła, mamrocząc pod nosem: – Może to i dobrze. – Co? Jules, co... Przerwał mu komunikat: „Koniec trasy”. Spojrzał jeszcze na ostentacyjnie odwrócone plecy Julie i się poddał. Musi wyjść na zewnątrz. Poczuć świeże powietrze. Napić się piwa. Julie wzięła mamę pod ramię i ostrożnie wyprowadziła na chodnik prowadzący do South Bank. Tom widział, że rozmawia z mamą, pokazuje jej ulicznych performerów czekających na podestach przy nabrzeżu. Wokół gromadzili się turyści, pstrykali dziesiątki fotek, którymi po powrocie do kraju będą zanudzać nieszczęsnych krewnych. – W porządku? – Hanna uśmiechnęła się do niego, obejmując palcami jego dłoń. Odsunął się, by przepuścić kobietę na wózku inwalidzkim. Pchał ją spocony mężczyzna z uśmiechem przyklejonym do twarzy. – Jeszcze chwila cierpliwości – wydyszał, zbierając siły, by pokonać ostatnią część podjazdu. Tom na sekundę spotkał się wzrokiem z kobietą, ale szybko odwrócił spojrzenie. Zawstydzony. Jak wścibski natręt. – Tom? – Hanna mu się przyglądała. – Nic ci nie jest? – Nic, wszystko gra. Tęsknie popatrzył na oświetlony pub na drugim końcu placu. Przed wejściem tłoczyli się urzędnicy w ciemnych garniturach i koszulach z podwiniętymi rękami. W rękach trzymali papierosy i puste kufle. Niemal czuł na wargach smak chłodnego piwa. Hanna uniosła brwi. – Niezupełnie. – Chyba tak. – Zmarszczył czoło i potarł oczy. – Mama wygląda bardzo źle. A Julie traktuje mnie... – Uchylił się, by nie wejść w kadr dziewczynce próbującej sfotografować Tamizę. –

Z taką cholerną złością. Hanna przysunęła się bliżej. – To szesnastoletnie dziecko, Tom. Wasza mama jest ciężko chora. A ona boi się, że spieprzyła egzamin gimnazjalny. Nic dziwnego, że się wścieka. – Wiatr rozwiewał jej włosy. – Może po tej rozmowie kwalifikacyjnej pojedź tam na kilka dni. Julie musi być skonana opieką nad mamą. Samej jest ciężko. – Nie jest sama – zaperzył się. – Załatwiłem opiekunki, które ją wyręczają. Przecież ci mówiłem. Kiwnęła głową. – Wiem. Nie twierdzę... – Muszę brać dodatkowe zmiany, żeby pokryć świadczenia mamy – ciągnął sfrustrowany, nie dając jej wyjaśnić. – Niby lato, a rachunki za ogrzewanie są takie, jakby mieszkały na biegunie północnym, nie w Somerset. – Już dobrze – mitygowała Hanna. – To był luźny pomysł. Czuł, że to nie na nią jest zły, ale coś nie pozwalało mu się do tego przyznać. – Cóż, mnie też nie jest lekko, Ha. – Wiem. – Wbiła wzrok w chodnik. – A we wrześniu mama przejdzie radioterapię, więc szybko nie wróci do pracy. Muszę przysyłać im pieniądze i... Uniosła głowę i spojrzała na niego z taką wiarą, że omal się nie rozpłakał ze wzruszenia. – Wiem, Tom. Przepraszam. Zdaję sobie sprawę, że robisz, co w twojej mocy. Wciąż był spięty. Jakby dalej szukał zwady. Gotów do bójki. Obiema dłońmi otuliła jego twarz. – Ona jest z ciebie bardzo dumna. Nie może się doczekać twojego interview. Bawił się kluczami w kieszeni. – Skąd wiesz? Czule pocałowała go w usta. – Mówiła mi. Przed chwilą. Z całej siły zagryzł wargę, by powstrzymać łzy.

Mama i Julie zatrzymały się przed kobietą, która z niewiadomych powodów przebrała się za Ewoka. Mama mrugała, oszołomiona energią i tempem londyńskiego życia tętniącego wokół niej. Dziewczynka w jaskraworóżowym sari puszczała bańki aż do nieba. Klaun z grubą warstwą białej farby na twarzy przysiadł na sfatygowanej skórzanej walizce i ćmił papierosa. Chłopczyk zanosił się radosnym śmiechem, kiedy przemknął obok na jaskrawozielonym rowerku trójkołowym. Za nim pędził czerwony, zasapany mężczyzna. Prawdopodobnie tata. Słowa same wyrwały mu się z ust: – Chciałabyś mieć kiedyś dzieci, Ha? Milczenie. Lęk. Zaciskająca się gruda w żołądku, kiedy zastanawiał się, czy nie powiedział zbyt wiele. Ale zaraz potem pojawił się uśmiech, od którego można by rozpalić ogień w ciemny, zimowy poranek. – Tak. – Ścisnęła go za rękę. – Tak, chciałabym. W przypływie euforii chwycił ją i uniósł wysoko. – Jesteś pewna? – Oczywiście, że jestem pewna! – Piszczała, gdy wirował z nią w ramionach. – Puść mnie! Postawił ją na ziemi. – Tylko się nie napalaj. – W jej oczach tańczył psotny chochlik. – Nie powiedziałam, że z tobą. – Ej! Próbował złapać Hannę, ale ona już biegła do jego rodziny. – Miło widzieć, że ktoś tu się dobrze bawi. Na jego widok siostra znów zaplotła ramiona. Mama wysunęła się przed Julie. – Myślę, że na nas już pora, skarbie. – Uśmiechnęła się serdecznie do Hanny. – Bardzo się cieszę, że się poznałyśmy. Podmuch wiatru poderwał perukę, odsłaniając nagą czaszkę. Mama przyklepała ją z powrotem, a wszyscy udawali, że niczego nie zauważyli. – Ja też. – Hanna pocałowała ją w policzek. – Proszę dać

znać, gdyby pani czegoś potrzebowała. Zawsze jestem do dyspozycji. – Panuję nad sytuacją, dzięki. – Julie opiekuńczo otoczyła mamę ramieniem. – Całkiem nieźle sobie radzę. I to od kilku miesięcy. – Spojrzała znacząco na Toma. – Dość już, skarbie. Nie zaczynaj, dobrze? – Mama wyglądała, jakby miała zemdleć ze zmęczenia. – Wracajmy na stację. – Możemy was odprowadzić – powiedziała Hanna. – Nie. – Julie pokręciła głową. – Sama trafię. – Wsunęła sobie pod rękę ramię chorej. – Chodźmy, mamo. Przed odejściem starsza kobieta jeszcze spojrzała na Hannę. – On jest dobrym chłopcem. – To prawda – odparła z powagą Hanna. – Ale uważaj na niego. – Kąciki ust mamy lekko się uniosły. – Ani się obejrzysz, a będzie tylko oglądał mecze i zjadał twoje tosty. – Nikomu nie oddam swoich tostów! – Hanna się roześmiała. – Właściwa postawa, skarbie. Mama pocałowała Toma w policzek i lekko zacisnęła palce wokół jego dłoni. Był zdumiony, jak bardzo są kościste. Uświadomił sobie, że ma na ramieniu granatową torebkę, którą podarował jej na Gwiazdkę kilka lat temu. Znudziło mu się pytanie, kiedy wreszcie zacznie ją nosić. Zawsze zresztą odpowiadała, że zachowuje ją na wielkie wyjście. Czeka na szczególną okazję, która jakoś nie nadchodziła. Odchodząc, troskliwie poprawiła torebkę na ramieniu. Przeraziła go świadomość, że mama przestała już czekać.

Rozdział 8

Witaj w domu, Tom. Hanna stawia przed nim talerz. Mąż patrzy na jedzenie. – Twoje ulubione danie. Na jego czole pojawia się zmarszczka. Hanna sprawdza stek. Ten jeden raz pamiętała, by zdjąć mięso z rusztu, zanim się zwęgli. Piure ziemniaczane jest maślane i puszyste. Ziarnka zielonego groszku lśnią apetycznie. Była pewna, że go zachwyci. A on tylko kręci głową. – Nie masz apetytu, Tom? – Hanna opada na krzesło obok. – Coś zrobiłam źle? Jeśli tak, przepraszam. Naprawdę... – Nie – warczy mąż. – Wygląda smakowicie. Tylko że... Pokazuje na sztućce przy talerzu. – Boże! – Hanna wali się w czoło. – Ależ ze mnie kretynka! Zabiera nóż i widelec, przysuwa talerz do siebie. Kroi mięso w drobną kosteczkę, każdą cząsteczkę będzie mógł nabić na widelec i podnieść do ust. – Nie pomyślałam. Spojrzała na niego, ale on unika jej spojrzenia. – Gotowe. Przesuwa w jego stronę talerz i kładzie obok widelec. – Dzięki. Tom prawą ręką podnosi wołowinę do ust. Hanna zabiera się do swojej porcji. Oboje przeżuwają w milczeniu. Żadne nie wszczyna rozmowy. Hanna sięga przez stół po pakiet, który dostali w szpitalu, kiedy zjawiła się z Nickiem po Toma.

– Zobaczmy, jakie cuda nam dali. – Płonę z ciekawości. – Tom się krzywi. Hanna zagląda do białej papierowej torby z nazwiskiem Toma i jego datą urodzenia. Wyciąga stamtąd hurtowe ilości aspiryny i garść ulotek. Udar a nietrzymanie moczu. Seks po udarze: trudności i rozwiązania. Niezwykle pocieszające. Szybko chowa je do środka. Tom nabija na widelec kolejną porcję mięsa. – Co tam napisali? – Nic. Hanna wstaje i chowa torebkę w szafce kuchennej, po czym wraca na miejsce. – I jak się czujesz na własnych śmieciach? Tom mruży oczy, gdy słońce wlewa się przez kuchenne okno. – Cholernie fantastycznie. – Uśmiecha się. – Nie sądziłem, że kiedykolwiek tak mnie ucieszy widok światła dziennego. I siedzenie w kuchni. I normalny kubek kawy. – Smutnieje, zahaczając wzrokiem o szary balkonik przy krześle. – Szkoda tylko, że musiałem wziąć też to tałatajstwo. – Szybko się go pozbędziesz – mówi Hanna z pewnością, której nie czuje. – Pomyśl, jak szybko uwolniłeś się od wózka. Już prawie z niego nie korzystasz – odzywa się Julie, wkraczając do kuchni, podbiera mięso z talerza brata i podchodzi do radia w rogu pomieszczenia, wrzucając do ust kąsek. – Może i tak. – Tom wzdycha. – Krótkie stepowanie dla uczczenia tego radosnego faktu? – Ja tylko próbuję myśleć pozytywnie. – Julie niecierpliwie uderza w przyciski na radioodbiorniku. – Dlaczego to świństwo nie działa? – Rano, kiedy jechałam po Toma, jeszcze działało. – Hanna podchodzi do szwagierki. – Korzystałaś z niego potem? Julie kręci głową.

– Nie. Jej mina mówi „tak”. Od kiedy wprowadziła się tu ze swoimi bambetlami, zdążyła skasować wszystko na dekoderze i wjechała rowerem Hanny w mur. Jeśli tak dalej pójdzie, do końca miesiąca puści dom z dymem. Julie nadyma policzki. – Dobra. Zack przyjedzie i naprawi. – Tak? Kiedy ma się zjawić? Hanna nie pokłada w tym nadziei. Rzekomy chłopak Julie coraz szybciej zyskuje status legendy. W czasie sześciotygodniowego pobytu Toma w szpitalu Julie zapowiadała jego przybycie co najmniej dwa razy w tygodniu, tymczasem jakoś nigdy się nie zmaterializował. – Nie wiem. Julie bębni palcami po obcisłych czarnych dżinsach. Hanna zauważa logo Topshop. Identyczne jak jej. Przygląda się uważniej. To są jej spodnie. Otwiera usta, by zaprotestować, ale w tym samym momencie zauważa, jak Tom słania się nad talerzem. Rzuca się do niego. Chwyta go za ramię, przestraszona. – Tom, nic ci nie jest? Mąż otwiera przekrwione oczy. – Pewnie, że nic. Przepraszam. Musiałem przysnąć. Julie siada naprzeciwko i częstuje się jego porcją. – Rzeczywiście, uprzedzali, że przez pierwsze miesiące będziesz skonany. – Wiem. – Wzdycha. – Ale to już przesada. Na litość boską, jest dopiero wpół do pierwszej! Siostra nabiera piure. – Musisz po prostu się z tym pogodzić, Tom. Tak samo jak z faktem, że przez jakiś czas będzie się tobą opiekować twoja fantastyczna siostra. – Uśmiecha się szeroko. – Jak wtedy, kiedy rozwaliłeś sobie nogę, wjeżdżając rowerem w płot, a ja odgrywałam pielęgniarkę. – Pamiętam. – Twarz mu się rozjaśnia. – Zużyłaś wszystkie plastry z domowej apteczki, więc postanowiłaś sięgnąć po klej

w sztyfcie. – No. – Julie wkłada do ust następny kawałek wołowiny. – Nie chciałam, żebyś się rozkleił. – Przełyka. – Szybko postawimy cię na nogi, Tommo. Ani się obejrzysz, jak wrócę do Bristolu. Tom kiwa głową. – Wiem. – Próbuje się uśmiechnąć. – Pobiję rekord tempa powrotu do zdrowia po udarze. – Żebyś wiedział. Z pokoju dziennego wynurza się Nick, który zostawił ich, by odebrać kolejny pilny telefon z pracy. Patrząc na niego, Hanna przypomina sobie wieczory spędzone na czekaniu, aż mąż załatwi sprawy służbowe. Widzi go znowu: w ciemnym garniturze w jodełkę, z blackberrym przyklejonym do ucha krąży po pokoju, nerwowo mówiąc do mikrofonu. Czoło przecinają dwie pionowe bruzdy – jego zawodowa zmarszczka. Przenosi wzrok na Toma w dresie i bluzie z kapturem. Szorstkość i surowość zniknęły. Znów przypomina Toma, z którym chodziła. Którego kochała. – Jak sobie radzisz, stary? – Nick siada na krześle kuchennym, rozpinając górny guzik białej koszuli. – Nieźle. Rozmowę przerywa donośny śpiew kibiców Kogutów – sygnał komórki Toma. Prawą ręką stara się przeciągnąć po ekranie, ale telefon przesuwa się po blacie. Cała trójka patrzy, jak usiłuje go przytrzymać. Aparat się wysuwa. Tom próbuje znowu. Hanna zauważa, że Nick wyciąga rękę. Cofa ją. Ona czuje się identycznie. Stale na baczność. Stale niepewna. Wreszcie Tom kręci głową i odchyla się, opierając o krzesło. – Pewnie i tak nikt ważny. Hanna dostrzega mięsień drgający mu na policzku. Nick pokasłuje. – Nie myśl, że tak się wyłgasz od założenia naszej firmy, Tom. Wyobraź sobie ten piar. „Oto powstał z martwych i staje na czele topowej kancelarii prawnej City: Masters & Ellison”. – Ellison & Masters – poprawia Tom, kręcąc głową. – Nie

wykorzystuj mojej chwilowej słabości, by całą chwałę zgarnąć dla siebie. – Jakżebym śmiał. Nick rozpiera się na krześle. Hanna napełnia czajnik. – Nie wiem, czy powinniśmy tak szybko myśleć o powrocie Toma do pracy. A co dopiero o zakładaniu firmy. – Wyjmuje z szafki kubeczki. – Komu herbaty? – Ja dziękuję. – Tom odsuwa krzesło. – Muszę... Wiecie. Obiema rękami chwyta balkonik i próbuje dźwignąć się do pionu. Hanna widzi, jak ramiona drżą mu z wysiłku. Wie, że chciałby podnieść się sam, ale ona nie wytrzymuje i podchodzi, żeby pomóc. – Nie trzeba, Ha. – Nie patrzy na nią. – Jules, mogłabyś mi pomóc? Hanna chwyta go w pasie. – Poradzę sobie, Tom. Ja ci pomogę. – Nie. – Unika jej wzroku. – Ja tylko... – Wypuszcza powietrze. Widać, że płonie ze wstydu. – Niech Julie bierze się do roboty. Po to tutaj jest. Hanna kiwa głową zaskoczona. – No... Zgoda. – Dobra, Tommo. – Julie wyczyściła jego talerz. – Zatańczymy, braciszku? Tom z trudem popycha balkonik. Prawa noga się podnosi, ale lewa wciąż szoruje po podłodze. Odwraca się do Hanny. – Dziękuję za obiad. Przepraszam, że nie mogłem oddać mu sprawiedliwości. Nie przywykła do jego przeprosin. – Nic się nie stało. Każde jej słowo brzmi sztucznie. Jakby grała sztukę, nie znając swoich kwestii. Drzwi się zamykają. – Dobrze się czujesz, Hanno?

Ogląda się na Nicka. – Na pewno lepiej niż on. – Wyjmuje dwie herbaty ekspresowe i wrzuca do kubków. – A ty? – W porządku. – Kiwa głową. Odkasłuje. Bawi się kluczykami. – Zastanawiam się tylko... – Nad czym? – Zalewa herbatę wrzątkiem. – Zastanawiam się tylko, o czym teraz będziecie rozmawiać. Hanna wzrusza ramionami. – Nie wiem. – Siada, zakładając nogę na nogę. – Nie jest łatwo. Nick bawi się złotymi łańcuszkami na swoim pasku od zegarka. – Znam ten ból. Też nie wiem, o czym z nim rozmawiać. – Wzdycha. – Wszystkie wcześniejsze tematy: praca, samochody i takie tam... Teraz to jakoś nie uchodzi. Hanna wyjmuje z lodówki mleko i stawia na stole. – Zawsze zostaje ci sport. Wypełniał setki tysięcy godzin waszych rozmów. – W sumie tak. – Nick bierze swój kubek. – Przecież wciąż może oglądać telewizję, nie? – Owszem. Choć na razie będzie musiał zrezygnować z piwa, nieodłącznego towarzysza meczów. Hannie ściska się serce na myśl, jak bardzo skurczył się świat jej męża. Wygląda przez okno od strony ogrodu i widzi jasną sylwetkę samolotu zmierzającego ku nieznanym brzegom. Nieznanym przygodom. Znów czuje gorzki smak bezpowrotnie utraconej szansy. Patrzy na śmieszne skarpetki Świętego Mikołaja, które dostała na Gwiazdkę od Steph. Jakoś przestały ją bawić. – Co mówili lekarze przy wypisie? – Nick spoważniał. – Zamierzałem spytać w samochodzie, ale nie chciałem, żeby Tom usłyszał. W żołądku zaczęły wzbierać znajome mdłości. – Tylko, że musi na siebie uważać. Nie spieszyć się. Nie zaniedbywać rehabilitacji. Ale też uważać, żeby nie przeholować.

– W pełni odzyska zdrowie? – Istnieje taka szansa, ale nie gwarantują. Nick opiera głowę na rękach. – Niech to jasny szlag. – Taaaa.... – Hanna sączy herbatę. – Żadnych gwarancji. Żadnych ram czasowych. – A grozi mu następny udar? – Otóż okazuje się, że raczej nie. Zwłaszcza jeśli będzie na siebie uważał. – Jedna pociecha. – Nick podnosi na nią wzrok. – Chwała Bogu, że ma ciebie. Znów skubnięcie wyrzutów sumienia. – Bo ja wiem? – Ja wiem. – Nick przełyka napar. – Gość ma cholerne szczęście. – Czyżby? Nawet nie pozwoli sobie pomóc. Nick kręci głową. – Wcale się nie dziwię. Ja też nie chciałbym, żeby żona podcierała mi tyłek. Hanna mruga. – O tym nie pomyślałam. Dzwoni blackberry, Nick natychmiast przechodzi w swój „tryb prawniczy”. – Dobra, muszę się zbierać. Przecież ile można siedzieć u dentysty? – Pa, Nick. – Hanna wstaje. – Ale będziesz wpadał, prawda? – Oczywiście. – Patrzy na komórkę, potem odwraca wzrok. – Wiesz, że tak. Nawet jeśli będę musiał oglądać mecze Kogutów z kanapy. – Grunt, żebym to nie była ja. – Hanna się uśmiecha. Odprowadza go do wyjścia. Dopiero zamykając za nim drzwi, wśród rachunków, które listonosz wrzucił do środka, dostrzega małą brązową kopertę. Zbiera pocztę i zanosi do kuchni. Potem siada przy stole i otwiera list. Coś się w niej łamie, kiedy czyta pismo z logo organizacji Nauczyciele Świata: potwierdzenie

odwołania jej uczestnictwa w tanzańskim programie. Przymyka oczy, wyobrażając sobie, co mogło być. – Co się stało? – Obok wyrasta Julie. – Rany! – Hanna wpycha list do kieszeni. – A ty skąd wyskoczyłaś? Masz jakąś zapadnię? – Nie. – Julie bierze torebkę. – Tylko conversy. Patrzy na swoje jaskraworóżowe trampki. – Wychodzisz? – Aha. – Szwagierka kiwa głową. – Zrobił kupę, położyłam go na kanapie, więc... Hanna podnosi rękę. – Dobra, tyle wystarczy. – O co ci chodzi? – Julie mruga, nie rozumiejąc. – Chyba zdajesz sobie sprawę, że tym też będziesz musiała się zajmować, nie? – Owszem. – Hanna uświadamia sobie, że w tej kwestii myśli podobnie jak Tom. – Ale to nie znaczy, że chcę już teraz sobie to wyobrażać. – Dobra już, po co te nerwy? – Julie ostentacyjnie patrzy w sufit. – Ale może pora oswoić się z tą myślą. Skoro Tom od teraz będzie w domu. Bez przerwy. Codziennie. Hanna nie chce o tym myśleć. – Próbuję. Julie łapie dżinsową kurtkę z wieszaka przy drzwiach. – No to cześć. Wypada na zewnątrz, zanim do Hanny zdąży dotrzeć, że to jej kurtkę wzięła. Wraca do pokoju dziennego. Tom z zamkniętymi oczami leży na kanapie. Już ma się wycofać na paluszkach, kiedy on unosi powieki. – Zostań, siądź ze mną. Chyba nie wychodzisz? – Nie, nigdzie się nie wybieram, Tom. – Na pewno? – W jego oczach widzi strach. – Może chcesz się z kimś spotkać? – Nie...

– Z kimś z pracy? – Jeszcze szerzej otwiera oczy. – Nie. Słowo. Chce go uspokoić, dodać mu otuchy. Idzie więc po wykładzinie, niezgrabnie podnosi jego nogi i wsuwa się pod nie. Jest ciepły. Ciężki. Wraca pamięcią do dnia, kiedy ostatni raz siedzieli razem na kanapie. Romantyczny wieczór, który przerodził się w godzinę nienawiści. Kłótnia zaczęła się od jakiejś kompletnej błahostki, ale szybko potoczyła się znajomym torem. Tom nazwał ją samolubną marzycielką. Ona wyzywała go od dupków. Wieczór skończył się piciem na umór i przerzucaniem się oskarżeniami przy frytkach o północy. – To miło. – Tom na wpół drzemie. – Coś jest w telewizji? Hanna włącza pilotem gigantyczny odbiornik, na który Tom uparł się rok temu. Wielkością nie ustępuje ich ogródkowi. Przeskakuje po programach. Z narastającą paniką widzi kolejne programy, a w nich zdrowi, silni ludzie biegają, grają w piłkę albo rzucają się z pionowych zboczy. Wyłącza. – Nie ma nic ciekawego. – Ściemniasz. – Jest zaskoczona, widząc na jego twarzy uśmiech. – Uwielbiasz te naładowane akcją podróżnicze głupoty. – Nieprawda. – Kręci głową. – Kompletnie nie potrafisz kłamać. Gdyby tylko wiedział... Podnosi ręce w geście poddania się. – Dobra. Przyznaję się. Zapada cisza. Tom oddycha równomiernie. Hanna myśli już, że zasnął. Wtedy mąż się porusza. – Poczytałabyś mi coś? – Jasne. – Patrzy na stertę książek i kolorowych czasopism piętrzących się na stoliku przy kanapie. – Na co masz ochotę? – Wszystko jedno. – Naprawdę? Dostajesz wysypki na sam widok powieści. – Kłamczucha. – Układa głowę wygodnie na poduszce. – W Turcji przeczytałem co najmniej dwa thrillery.

– Rok temu? – Właśnie. – Kiwa głową. – Widzisz? Nie jestem kompletnym prostakiem. – No dobra. – Hanna sięga po najnowszą książkę Sadie Jones. – Zobaczmy, czy to przełkniesz. – Super. Nie mogę się doczekać. Przymyka oczy, wyciąga rękę i chwyta jej dłoń. Hanna zaczyna czytać. Tom zasypia przed końcem drugiej strony. Hanna zostaje na kanapie, czytając, dopóki nie drętwieją jej nogi. Wtedy wysuwa się spod bezwładnych nóg męża i podchodzi do okna, patrząc na zalany słońcem ogródek. Oto pierwszy dzień. Pierwszy z wielu. A ona już czuje się jak w pułapce. Wyjmuje list od Nauczycieli Świata i zanosi na górę, gdzie wkłada go do pudełka na buty na dnie szafy. Na wszelki wypadek.

Zapalniczka z brytyjską flagą Wrzesień 2007 Jesteś absolutnie pewna, że to słuszna decyzja, Hanno? Tom patrzył, jak Hanna ukryta za laminowaną kartą wznosi oczy ku niebu i wolno wypuszcza powietrze. – Tak, mamo. Odłożyła menu na wypolerowany drewniany blat stolika restauracyjnego. Paznokcie miała ogryzione niemal do kości. Syndrom spotkania z matką. Pozostałe objawy to zmasowany atak na stoisko ze słodyczami na stacji Paddington i palenie papierosa za papierosem w czasie długiej marszruty do restauracji. – Jestem absolutnie pewna, że to słuszna decyzja. – Podniosła głos, mówiąc z nietypowym dla siebie sarkazmem. – Wyobraź sobie, znalazłam chwilę, żeby to przemyśleć, kiedy wypełniałam dziesięciostronicowy wniosek i przygotowywałam się do trzech morderczych rozmów kwalifikacyjnych. – Ściągnęła brwi. – Właśnie, dziękuję za wylewne gratulacje. Tak się cieszę, czując twoje bezwarunkowe poparcie. Wpatrywała się w pusty kieliszek do wina, żałując, że nie jest pełny. Mama pochyliła się w jej stronę, łącząc czubki palców w wieżę. Kiedy przypatrywała się córce, Tom dostrzegł na jej twarzy wahanie. Szybko jednak zastąpiła je pewność siebie i znów mieli przed sobą Jenny Miles, księgową. Jej zgrabny, elegancki bob zdawał się nie zmieniać nawet przy dziesięciu stopniach w skali Beauforta, a złote guziki na granatowej bluzce lśniły, jakby polerowała je, oglądając wieczorne wiadomości. Siedząca przy sąsiednim stoliku dziewczynka o psotnych, brązowych oczach wpatrywała się w nie miłośnie. Wychyliła się z krzesełka, próbując je chwycić, ale matka na szczęście

dostrzegła zamiary córeczki i sprytnie odwróciła uwagę dziecka olbrzymią łyżką lodów. Jenny wolno wciągnęła powietrze. Tom patrzył, jak jej nozdrza groźnie się rozszerzają. – Owszem, dobrze sobie poradziłaś, Hanno, ale wydawało mi się, że już wcześniej wszystko uzgodniliśmy. Po dyplomie zamieszkasz z nami. Zrobisz papiery nauczyciela dyplomowanego i wtedy zajmiesz się swoją belferską karierą. Pokręciła głową, a jej podbródki zatrzęsły się z dezaprobatą nad wyborem Hanny. – Nie. Odnoszę wrażenie, że ty podjęłaś tę decyzję za mnie. Na policzkach Hanny pojawiły się brzydkie, czerwone plamy. Podniosła kciuk do ust i zaczęła ogryzać paznokieć. Jenny wyciągnęła rękę, żeby ją powstrzymać. Hanna przewróciła oczami i wyprostowała się na krześle, zwieszając ramiona. Jej matka zwietrzyła przewagę. – Musisz się skoncentrować, skarbie. Nie jesteś już studentką. Nie możesz w nieskończoność prowadzić cygańskiego życia. Prawda, Harry? – zwróciła się do męża, szukając u niego poparcia. Ojciec Hanny ostrożnie zerknął na żonę zza karty win. Ukrywał się za nią od dobrych pięciu minut, choć restauracja wcale nie miała szczególnie dużego wyboru. W jego okularach do czytania odbijały się promienie słońca wpadające przez zakurzoną szybę okienną. – Słucham? – Mrugnął wyrwany z zadumy. – Harry. Naprawdę nie zawadziłoby, gdybyś czasem słuchał. – Jenny westchnęła ciężko, a płomyk świecy na stole zamigotał i zgasł. – Tłumaczyłam Hannie, że powinna skupić się na karierze. – Hmm... – Harry przeciągnął ręką po mocno przerzedzonej, siwej czuprynie. Jego zmęczone brązowe oczy wpatrywały się w szklankę wody ze skupieniem godnym kryminologa. Hanna uśmiechnęła się szeroko i kopnęła ojca pod stołem. – Tata rozumie, dlaczego chcę wyjechać. Prawda, tato? – Spojrzała na matkę. – Nie został cenionym pisarzem, siedząc

kamieniem w domu. – Z uwielbieniem popatrzyła na starszego mężczyznę. – Zresztą w Japonii też będę uczyć. Na tym polega piękno mojego planu. To przyda mi się w karierze. Prawda, tato? Harry zesztywniał i lękliwie zerknął na Jenny. Potem uśmiechnął się do rozpromienionej córki. – Niewątpliwie byłaby to wspaniała przygoda, skarbie. – Widzisz? – Hanna triumfowała. Jenny zmierzyła męża lodowatym spojrzeniem. Gdyby wzrok mógł zabijać, Harry nadawałby się już tylko do trumny. – Nad czym teraz pracujesz, tato? – Hanna wpatrywała się w ojca z dumą i podziwem. Na czole Harry’ego pojawiła się głęboka bruzda. – Och, nad niczym szczególnym. Biografia. – Czyja tym razem? Hanna nachyliła się ku niemu. Oczy jej lśniły. Tom zauważył, jak Jenny prostuje się, zaciskając wargi w wąską kreskę. Harry położył palec na ustach. – Na razie to jeszcze tajne łamane przez poufne, skarbie. – Skubał gruby, czarny pasek od zegarka. – Gdybym ci zdradził, musiałbym cię zabić. Wbił wzrok w blat. Odkaszlnął. Odsunął krzesło. – Zaraz wracam. – Wstał, a w jego kieszeni zadźwięczały drobne. – Muszę tylko... Tego... – Uśmiechnął się wątło do Toma. – Rozumiesz. Przepraszam. Mama Hanny wyglądała, jakby z trudem panowała nad pokusą wyrządzenia mężowi krzywdy przy użyciu masywnych, srebrnych sztućców. Chwilowo jednak przeniosła uwagę na Toma, który zbierał siły, by znieść jej spojrzenie bazyliszka. – A ty, Tom? Jakie jest twoje zdanie? – Hm... Wypił łyk wody, marząc, by wreszcie przeszli do zamawiania wina. Nie takiej konwersacji spodziewał się podczas pierwszego spotkania z rodzicami Hanny. Raczej dyskusji o sporcie. Ostatecznie o polityce. Ale nie o życiowych planach Hanny. Nie

tak robi się wrażenie na rodzicach ukochanej. Patrzył na odbicia ludzi w lustrze za głową Jenny, biegnącym przez całą długość sali. Mężczyzna w niebieskim swetrze z wzorem warkoczowym mrugał zaskoczony, kiedy jego urocza dziewczyna nie pozwoliła mu spróbować swojego makaronu. Rodzina o identycznych, kasztanowatych czuprynach, jak widać, zorganizowała wycieczkę dla swoich komórek. Nieruchome twarze oświetlał siny blask monitorów. Wszyscy oni bawili się lepiej niż Tom. W lokalu było ciepło, nowy garnitur lepił mu się do skóry. Wypił jeszcze łyk i dolał sobie wody z karafki. Jenny westchnęła zniecierpliwiona. – No przecież musisz mieć jakieś zdanie. Na pewno zgadzasz się, że Hanna zachowuje się idiotycznie. Jechać nie wiadomo po co do Japonii? Na cały rok? Lepiej zrobiłaby... Zauważył, że siedząca obok Hanna sztywnieje, i słowa padły, nim zdążył się zastanowić. – Uważam, że to świetny pomysł. – Wcale tak nie sądził. Będzie za nią tęsknić jak cholera. Ale nie przerywał. – Moim zdaniem decyzja, żeby tam pojechać i zanurzyć się w całkiem innej kulturze, wymaga prawdziwej odwagi. Hanna posłała mu spojrzenie pełne wdzięczności i pod stołem ścisnęła go za rękę. Jenny zacisnęła usta. Wiedział, że musi ją przekonać. – Jestem z Hanny bardzo dumny. – Doprawdy? – Ton Jenny zmroziłby lawę. – Doprawdy. – Z uśmiechem spojrzał na Hannę. Jenny prychnęła. – I nie będziesz za nią tęsknić? Spojrzał jej w oczy. – Oczywiście, że będę. Ale to zupełnie inna sprawa. Nie chodzi o mnie. A szkoda. Kiedy Hanna pierwszy raz wspomniała o propozycji wyjazdu do Japonii, miał ochotę wskoczyć na dach i stamtąd wrzeszczeć na całe gardło: Nie! Tymczasem ograniczył

się do szybkiej wizyty z papierosem w zębach w sklepiku na rogu, gdzie zaopatrzył się w piwo. Hanna bębniła palcami po stole. – Tom właśnie znalazł świetną robotę. Nie będzie miał czasu, żeby tęsknić. Jenny uważnie mu się przyjrzała. – Gdzie będziesz pracował? – W kancelarii prawniczej w City. Wciąż nie wierzył, że mu się udało. Choć sercem i umysłem był przy chorej mamie, jakoś przebrnął przez rozmowę kwalifikacyjną, którą Nick załatwił mu u wspólnika kancelarii, a swojego kumpla z drużyny rugby. Obaj świeżo upieczeni prawnicy mieli rozpocząć pracę w przyszłym tygodniu. Po latach nauki ziściły się marzenia Toma: dołączy do rzeszy facetów w garniturach, którzy z teczkami pod pachą maszerują do szklanych biurowców w sercu Londynu. W recepcji ich budynku stoją kwiaty. Jest też kafejka dla pracowników. Jenny zacisnęła wargi. – W której? – Foster, Smith & Weissburg. – Aha. – Kiwnęła głową. – Znam. Pracowała tam jedna z moich wychowanic. Tom przez ułamek sekundy mamił się, że to aprobata. – Odeszła, kiedy podjęli się obrony koncernu chemicznego odpowiedzialnego za ten gigantyczny wyciek ropy na Atlantyku. Stracone złudzenia. – Mamo! – Hanna wzniosła oczy ku niebu. – To jego pierwsza praca. Świętujmy, zamiast mówić mu, że to gówno. – Nie klnij, Hanno. – Litości, mamo. Mam dwadzieścia dwa lata, nie dwanaście. Hanna to zaplatała, to rozplatała palce. Pierwszy raz widział ją tak spiętą. Wreszcie raczył się pojawić kelner. – Dzień dobry państwu. Teatralnym gestem aktora z West Endu wyciągnął długopis

z kieszeni długiego, białego fartucha. Ciemną grzywkę miał delikatnie nastroszoną, a biała koszula nadawałaby się do reklamy persilu. – Mogę państwu przedstawić, co dziś poleca nasz szef kuchni? Hanna uśmiechnęła się do niego. – Tak, chętnie. Kelner, jak widać, poświęcił wiele czasu, by nauczyć się na pamięć karty, i teraz zamierzał olśnić klientów swoimi umiejętnościami. Jego wyliczanka, w której pojawiała się jagnięcina, oliwa truflowa, caponata oraz pecorino, była tak przytłaczająca, że pod koniec Tom marzył o zwykłej zapiekance z mięsem i frytkach. Czarny sufit coraz bardziej go przygniatał, a nieznośnie radosna muzyczka w tle przyprawiała o ból głowy. Kelner obrócił długopis w smukłych palcach. – Co szanowny pan sobie życzy? Tom czuł presję, by wybrać coś egzotycznego, więc zdecydował się na ten sam makaron z miecznikiem, co Jenny. Poczuł się lekko urażony, kiedy Hanna wybrała hamburgera. Harry, który w ostatniej chwili dotarł do stolika, również zamówił hamburgera. Zerknął na lodowaty profil żony. – A teraz cieszmy się lunchem, dobrze? Tom zrozumiał, po kim Hanna odziedziczyła optymizm. * – Przepraszam za ten koszmar. Hanna położyła głowę na ramieniu Toma. Siedzieli w pociągu wiozącym ich z Oksfordu do Londynu. Za oknem migały pola i pojedyncze krowy z filozoficznym spokojem znoszące pierwsze krople deszczu. – Nie bądź głupia. – Tom mocniej ją przytulił. – Jedzenie było pyszne. Spojrzała na niego psotnie. – Twoja porcja pachniała malizną. Zawahał się. Zaprzeczyć czy nie? Pięć kęsów makaronu nie

zaspokoiło głodu i żołądek głośno domagał się jedzenia. – Może. – Odwrócił głowę do okna. – Ale smakowało znakomicie. Hanna nie kryła już rozbawienia. – Żałuj, że nie widziałeś swojej miny, kiedy wjechał talerz. – Poznałaś po mnie, że porcja wydała mi się za mała? Trzęsła się ze śmiechu. – Jasne, że tak. I ta dziewczyna przy sąsiednim stoliku też. Szczęka aż ci opadła. W życiu nie widziałam smutniejszej miny. No, z wyjątkiem tamtego weekendu w Brighton, kiedy upuściłeś lody. – Och, bo były pyszne. – Pokręcił głową na to przykre wspomnienie. – Podwójna porcja lodów z płatkami czekoladowymi. Podwójna! Klepnęła go w ramię. – Już dobrze, dobrze. To była niepowetowana strata. – Żebyś wiedziała. – Pocałował ją w czubek głowy. – Tak czy inaczej, mam nadzieję, że nieźle wypadłem. – Fantastycznie. – Objęła dłońmi jego ręce. – Ale przepraszam za kiepską atmosferę. – Zniżyła głos. – Czasem zastanawiam się, czy nie byłoby lepiej, gdyby już dawno się rozwiedli. Tom pokręcił głową. – Wątpię. – Naprawdę? – Zrobiła wielkie oczy. Skinął głową. – No. Rozwód to średnia przyjemność. A oni wyglądali na całkiem zgodną parę. Zerknęła na niego z ukosa. – Zgrywasz się? Naprawdę nie zauważyłeś, jak go tępiła? Tych westchnień i rozczarowanych spojrzeń, które mu posyłała? – Ani trochę. Tom wszystko to zauważył – tyle że skierowane do Hanny. Coś mu mówiło, że lepiej jej o tym nie wspominać. Delikatnie powiodła palcem wskazującym po jego dłoni.

– A jaki był twój tata? Zanim odszedł. Przełknął ślinę. Nigdy nie rozmawiał o ojcu. Starał się też o nim nie myśleć. Hanna ścisnęła jego palce. – Bardzo chciałabym dowiedzieć się o nim czegoś więcej. Westchnął. – Nie był jakoś nadzwyczajnie szczęśliwy. Za oknem pociągu było widać stado owiec gromadzące się wokół koryta na wilgotnym, zielonym polu. – Nie? – Nie. – Pokręcił głową. – I chyba nie cieszyło go, kiedy inni byli szczęśliwi. Czuł ciepło jej palców. – W jakim sensie? – Bo ja wiem? – Musnął ustami jej włosy. – Po prostu nie przepadał za życiem. – Czym się zajmował? – Prowadził okoliczny kiosk. Tam zresztą poznał mamę. – Tak? – Aha. – Uśmiechnął się. – Podobno dawał jej darmowe marsy. – No, no. – Hanna uniosła brwi. – Gość z klasą. Tom przypomniał sobie sfatygowaną skórzaną kurtkę ojca i jego podarte dżinsy. „Klasa” to ostatnie, co mu przychodziło na myśl. – Wątpię, czy życie rodzinne w ogóle go cieszyło. Często wychodził. Prawie nigdy nic z nami nie robił. Rozumiesz? Poklepała go po kolanie. – To musiało sprawiać wam przykrość. – Nie. Po prostu takie życie. Tyle. – Nie byłeś na niego wściekły? – Jeśli już, to ze względu na Julie. Malutką, kiedy odszedł. Miała tylko sześć lat. – Wzruszył ramionami. – Nie rozumiała, co właściwie się wydarzyło, więc po prostu przejąłem nad nią opiekę. Przełknął gulę, która wyrastała mu w gardle, ilekroć

przypominał sobie, z jakim pełnym nadziei uporem miesiącami rozkładała na stole nakrycie dla tatusia. – A później? Czułeś gniew? Skinął głową. – Przez jakiś czas. Kiedy widziałem go ostatni raz, przyniosłem dobrą ocenę z rozprawki. Pochwaliłem się mu. Bardzo się wtedy cieszyłem. A on tylko spojrzał na mnie i powiedział: „Szkoda, że z matematyką nie radzisz sobie równie dobrze”. – Ale wredne! – No cóż. – Tom nie chciał ciągnąć tematu. – Może dlatego później zasuwałem jak głupek. – Uśmiechnął się. – Na szczęście jego zdanie już mnie nie obchodzi. Właściwie nijak mi nie zaszkodził. Pocałowała go w policzek. – Jak widać. – Przekrzywiła głowę. – Choć muszę stwierdzić, że masz dość dziwne upodobania, jeśli chodzi o słodycze. Może to po ojcu? Podniósł oczy z udawanym gniewem. – Tylko dlatego, że nie lubisz snickersów... – Orzeszki ziemne? Z czekoladą? – Udawała wymioty. – Tego nie da się razem jeść. – Ty tak twierdzisz. – Żartobliwie szturchnął ją w ramię. – Nie jesteś normalna. Pocałowali się z taką namiętnością, że z trudem chwytali oddech. Pierwsza odsunęła się Hanna. – Na pewno nie masz żalu, że chcę wyjechać do Japonii? Mimo choroby twojej mamy? – Jasne, że nie. – Gdzieś w żołądku aż mu kipiało z przerażenia. – Tylko pisz do mnie. Proszę. – Dobrze. – Ścisnęła go za rękę i pocałowała grzbiet dłoni. – Umowa stoi. Miałabym tylko jedną prośbę. Zaopiekujesz się czymś pod moją nieobecność? – Jasne.

Modlił się, żeby nie chodziło o jej koszmarną kolekcję DVD. Otworzyła torebkę i wyjęła z niej zapalniczkę z brytyjską flagą, którą wiele miesięcy temu zapalił jej papierosa. – Zatroszcz się o nią. To mój amulet. Niech cię pilnuje, dopóki nie wrócę. – Obiecuję. – Skinął głową, zaciskając palce nachłodnym metalu. – Choć odnoszę niejasne wrażenie, że kiedyś należała do mnie. – Nie. – Z uśmiechem pokręciła głową. – Mylisz się. – Spojrzała mu w oczy. – Wrócę po nią, Tom. – Ja myślę. – Głęboko nabrał tchu. – A kiedy wrócisz, też masz u mnie zamieszkać. Cisza. Jeden oddech. Drugi. Może narzucił zbyt ostre tempo? Może...? Parsknęła śmiechem. – Bo co? – Bo zapalniczka pożałuje – warknął niczym oprych. Podniosła ręce. – Dobrze. W takim razie zgoda. Obiecuję. Oparł się o siedzenie, marząc, by mieć już ten rok za sobą.

Rozdział 9

Hanno. Podskakuje przestraszona, wypuszczając z ramion stertę książek. – Margaret. Schyla się po rozrzucone podręczniki. – Czekasz na kogoś? – Szefowa podnosi brew bezlitośnie wyskubaną do grubości spinacza do papieru. – Ja tylko... – Hanna rozgląda się, szukając natchnienia. Tak naprawdę gapiła się przez okno na parking i zastanawiała, czy kiedykolwiek jeszcze odzyska swoją osobowość. Jak przez mgłę pamięta czasy, gdy jej życie nie upływało w cieniu kostnicy, ale za nic nie może sobie przypomnieć, jakie to uczucie. Do pierwszej w nocy sprawdzała uczniowskie rozprawki, potem o trzeciej obudził ją łomot, gdy Tom przewrócił się, idąc do łazienki. A kiedy Julie wróciła do domu i położyła się na dzwonku, bo – po raz kolejny! – zapomniała kluczy, po prostu zamknęła oczy. Rano Hanna znalazła je dyndające na krzaku róży nad ohydną kałużą rzygowin. Urocze. – Jeszcze raz przeglądam w myślach roczny plan zajęć dla dziesiątej klasy, Margaret. – Podnosi ostatnią książkę i się prostuje. – Rozumiem. Zmarszczka na czole szefowej mówi Hannie, że jednak nie. Margaret wygładza prostą, czarną spódnicę. W złotej obrączce odbija się światło. Hanna zastanawia się, jaki może być „pan Margaret”. Podejrzewa, że kiedy ta polowała na męża, najwyżej na liście znajdowało się bezwzględne posłuszeństwo kandydata

i jego całkowity brak poczucia humoru. Margaret zaciska usta. – Mam nadzieję, że nadal zamierzasz do końca dnia dostarczyć mi arkusze? Hanna wpada w panikę. Wydawało jej się, że osiągnęła ten błogi, krótkotrwały stan braku zaległości w nieustannym zalewie „ścieżek rozwoju zawodowego”. – Jakie arkusze? Szefowa wzdycha. – Zestawienia klas siódmych, ósmych i dziewiątych z informacją o stopniu, w jakim każdy uczeń opanował ortografię, umiejętność czytania i tym podobne. Rano wysłałam ci mail. – Cały dzień spędziłam, ucząc. – Przyznaj, to nie do końca praca. – Margaret kręci głową. – Skoro znalazłaś czas, żeby gapić się przez okno i myśleć o niebieskich migdałach. – Nie myślałam o niebieskich migdałach. Głos Hanny brzmi tak słabo, że sama sobie nie wierzy. Margaret ignoruje ten wątły protest. – Bądź więc tak dobra i przyślij je wieczorem. Muszę przejrzeć przed porannym spotkaniem kadry. – Ale, słowo daję, nie mam na to czasu. Szefowa mierzy ją lodowatym spojrzeniem. – To przecież zajmie tylko chwilę, prawda? Nie. – Właściwie... Margaret kręci głową. – Spodziewałam się po tobie czegoś więcej, Hanno. Tego Hanna nie może już przełknąć. – Zrozum, ostatnio zlecasz mi coraz więcej dodatkowych zadań. A ja... – Jeśli mnie pamięć nie myli, sama oferowałaś pomoc. – Owszem. I chętnie pomogę. Ale... – Jeśli to ponad twoje siły, po prostu powiedz. Z Hanny schodzi powietrze. Nie ma siły na te przepychanki.

Negocjacje z przełożoną to jak pertraktacje z rozbujaną kulą do burzenia budynków. – Skądże. Zrobię to. – Znakomicie. – Usatysfakcjonowana Margaret kiwa głową. Kolejny rozwiązany problem. Kolejne zadanie zrzucone na kogoś innego. Teraz wygina usta w grymasie, mogącym imitować entuzjazm. – Czytałaś najnowszego Howarda Jacobsona? Z tegorocznej listy finalistów Bookera? – Nie. Dziwne, Hanna jakoś nie znalazła czasu na lekturę. – Żałuj. Niesamowita wyobraźnia. W tym momencie Hanna potrafi sobie wyobrazić jedynie własne łóżko. Zakopuje się pod kołdrą i nie wynurza spod niej, dopóki Tom nie wydobrzeje, a ona nie będzie mogła znowu żyć. Wzdycha. Nie ma pojęcia, kiedy Tom wydobrzeje. A zatem kiedy ona sama odzyska wolność. Margaret wciąż się rozpływa nad książką. – Musimy trzymać rękę na pulsie. Sama rozumiesz. Świecić przykładem. Hanna mruga piekącymi powiekami. Ostatnio może świecić uczniom przykładem tylko w jednej materii: jak być zbyt zmęczonym, żeby rano odpalić komputer. – No dobrze… Dziękuję, Hanno. Odprowadza wzrokiem energicznie maszerującą kierowniczkę. Ilekroć wydaje się jej, że już nie może być gorzej, wkracza Margaret z kolejną gadką motywacyjną. Hanna jest przekonana, że kiedyś uważała się za dobrą nauczycielkę. Coraz częściej jednak dochodzi do wniosku, że byle ABS, który omija książki szerokim łukiem, sprawdziłby się lepiej niż ona. Wzdycha i rusza do pokoju nauczycielskiego w nadziei, że pochłonie tam dość kofeiny, by oczy same jej się nie zamykały w czasie czarownego wieczoru spędzonego nad arkuszami. Za załomem korytarza przypomina sobie, że musi uzupełnić zapas teczek, więc odstawia podręczniki na półkę i przekręca klucz w zamku sfatygowanych niebieskich drzwi.

Zamyka je za sobą, zapala światło i w ciszy chłonie zapach papieru oraz tonera do kserokopiarki. Jak cudowna jest ta chwila samotności. Ostatnio to dla Hanny towar luksusowy. Czas spędza albo w sali lekcyjnej, albo na zebraniach, albo w domu, podnosząc Toma na duchu po kolejnym niepowodzeniu. Kiedy jego palce zaciskają się w szpony, nie może odłożyć maszynki do golenia. Oblewa się wodą, gdy próbuje napełnić czajnik, żeby wstawić wodę na herbatę. Ilekroć rozmawia z mężem, ma wyrzuty sumienia, że się użala nad sobą. A potem zaczyna się kolejny dzień. Wie, że niczym nie będzie się różnił od poprzedniego. Praca. Tom. Praca. Tom. Została skreślona z własnego życia. Nic więc dziwnego, że czuje się jak stutrzylatka. Opiera dłonie na chłodnych, metalowych półkach w głębi pakamery i zastanawia się, czy udałoby się pod nie wsunąć i zdrzemnąć chwilę. Drzwi za nią się otwierają. – Hanna. Tu jesteś. O Boże. Kuca, próbując schować się za kserokopiarką. – Hanna. To na nic, widzę cię. Cholera. – O, cześć, Radżab. Próbuje udawać nonszalancję. Chyba nie do końca skutecznie, bo rękawem zahacza o tackę z papierem. Szarpie z całej siły i nagle materiał puszcza, a ona leci prosto na kolegę. Nie tak to miało wyglądać. Radżab chwyta ją za ramię. Hanna się nie broni, ale po chwili się cofa. Profesjonalizm. Łączy ich wyłącznie więź zawodowa. Radżab patrzy na nią z wyrzutem. – Unikasz mnie. – Nie. – Nie potrafi spojrzeć mu w oczy. Nie nadaje się na aktorkę. Może dlatego w szkolnych jasełkach nieodmiennie kończyła jako Pasterz III. – Po prostu jestem zajęta. – Zalewa się rumieńcem.

– Uważaj, bo uwierzę. – Radżab marszczy czoło. – Od kiedy wróciłem do Queensdale, odezwałaś się do mnie może ze dwa razy. Hanna zaplata ramiona na piersi. – Radżab, w tym momencie nie mam czasu na rozmowy z nikim. – Wiem, ale... – Przygryza wargę. – Sądziłem, że się przyjaźnimy. – Ależ... – I przestałaś zaglądać do pubu. Puszczają jej nerwy. – Litości! To nie dlatego, że cię unikam, do ciężkiej cholery! Nie masz pojęcia, jak bardzo chciałabym wpaść do pubu, ale zasuwam na cały etat, a każdą wolną nanosekundę poświęcam choremu mężowi. Jasne? – Jasne, jasne. – Podnosi ręce. – Przepraszam. – Jest za co. Odwraca się i bierze garść zjadliwie zielonych tekturowych teczek. Kiedy znów się obraca, ma tuż przed sobą Radżaba. Cofa się o krok. W każdym razie próbuje. Pakamera nie należy do obszernych pomieszczeń. Radżab zniża głos. Czuje jego oddech z nutką mięty. – Ja tylko pragnę ci pomóc, Hanno. Z jednej strony chciałaby się w niego mocno wtulić. Równocześnie rozsądek przypomina, że kserokopiarka wbija jej się w pośladki. Radżab znów kładzie rękę na jej ramieniu. Wie, że powinna ją strząsnąć, ale nie ma na to siły. – A może jednak się ze mną umówisz? Hanna z całej siły gryzie się w język, żeby pohamować histeryczny śmiech. Nie ma kiedy skoczyć do kibla! A co dopiero mówić o randkach z facetem, który nie jest jej mężem. – Nie. – Zbiera siły, żeby odepchnąć jego rękę. – Nie, Radżab. – Spójrz mi w oczy i powtórz to samo.

– Na litość boską! – Patrzy mu prosto w oczy. – Przestań. – Uderza go w tors teczkami. – Jestem zamężna. A do tego skonana. Każdą wolną chwilę przeznaczam na tak ekscytujące zajęcia jak mycie zębów i sprawdzanie, czy nie za bardzo przekroczyłam limit na karcie. – Rozumiem. – Przysuwa się do niej. – Ale... – Ale nic, Radżab! – Musi się stąd wyrwać. Odpycha go i prawie udaje jej się dotrzeć do drzwi. – Umów się ze mną, Hanno. Patrzy na niego jak na dziecko. – Czyś ty oszalał? – Nie. – Kręci głową. – Po prostu pamiętam, jakie to uczucie, kiedy jesteśmy razem. – Cóż. Ręczę ci, że gdybyśmy teraz poszli do łóżka, spędziłbyś noc przy wtórze mojego chrapania, patrząc, jak ślinię się na twoją poduszkę. Radżab się uśmiecha. – Twoje chrapanie jest bardzo seksowne. Zupełnie jak... Hanna dłużej nie wytrzyma. – Wychodzę. – Kładzie dłoń na klamce. – Nie licz, że zostawię cię w spokoju. – Słuchaj. Przestań. Proszę. To nie ma sensu. Chwyta klamkę. – Przestać? – mówi jak psotny chłopiec. – Nigdy. Sytuacja jest tak abstrakcyjna, że aż zabawna. – Cóż, może następnym razem wybierz bardziej romantyczne miejsce. Pakamera, choć urocza, to po prostu schowek, nic poza tym. – A co proponujesz? Stołówkę? Czytelnię? A może... – śmieje się sugestywnie – kibelek? – Uważaj. – Hanna czuje wibrowanie komórki. – Jeśli za bardzo się rozpędzisz, będziesz mógł... – Wyciąga aparat i czyta wiadomość. – Pieprzyć to. – Teraz ty się rozpędziłaś. Może jednak najpierw umówimy się na randkę?

– Nie, Radżab, nie o tobie mowa. Pieprzyć to, czyli muszę wracać do domu. Natychmiast. – Och. – Blednie. – Mogę jakoś pomóc? – Tak. – Kiwa głową. – Możesz zostawić mnie w spokoju. Załatwione? – Ale... – Odpuść, Radżab, dobrze? Otwiera drzwi i wybiega. * – A już myślałem, że gorzej być nie może. Tom leży twarzą do podłogi na zimnych płytkach łazienki. – Co się stało? Hanna zaplata ręce wokół jego torsu i próbuje go podciągnąć. – Nieważne. Wisi całym ciężarem na jej ramionach. Kręgosłup zaczyna protestować. Hanna zaciska zęby. – Ważne. – Walczy, żeby nie wypuścić męża, którego bezwładne ciało ciąży ku ziemi. – Nie chcemy, żeby sytuacja się powtórzyła. – Próbowałem się poruszać bez chodzika. Jest nadąsany. Zawiedziony. – Rehabilitantka ostrzegała, że nie jesteś gotów. – Wiem, słyszałem. – To dlaczego się uparłeś? Obolałe ramiona protestują, ale wreszcie udaje jej się oprzeć Toma o wannę. – Chciałem sprawdzić, czy dam radę. W jego głosie brzmi taki smutek, że Hanna gryzie się w język. – Nagle mięśnie po prostu zesztywniały. Nie mogłem się podnieść. – Na jego twarzy widać zmarszczki wyżłobione przez frustrację. – Kręciłem się w kółko po podłodze jak żałosny dupek. Bo nim jestem, nikim więcej. Żałowała, że nie potrafi go jakoś pocieszyć. Próbuje więc

odwrócić jego uwagę. – Dzięki Bogu, że miałeś przy sobie komórkę. A gdzie podziała się Jules? Tom wzrusza ramionami. – Nie wiem. Ciągle gdzieś znika. – Tak dalej być nie może. Miała się tobą opiekować. – Cóż. Bądźmy szczerzy, trudno mnie teraz nazwać ekscytującym towarzyszem – użala się nad sobą w najlepsze. – Nie chodzi o to, Tom. – Czyli nie zaprzeczasz? Hanna czuje tylko śmiertelne zmęczenie. – Och, dajże spokój. – Jak to, dajże spokój? – Podnosi głos. – Nie masz pojęcia, jakie piekło teraz przechodzę! Przykrywa dłonią jego rękę. – Wiem. – Nie wiesz! Hanna wypuszcza powietrze. – Dobra, nie wiem. Jasne, że nie mam pojęcia, co przechodzisz. Ale nieustannie... – Z trudem hamuje szloch. – Nieustannie ci kibicuję, chcę, żebyś wydobrzał. Co dzień ci tego życzę. Tego jednego pragnę. Jestem wściekła, że akurat ciebie to spotkało. I myślę tylko, jak tobie ulżyć. Jego twarz tężeje. – Błagam cię, Tom. – Hanna nie panuje już nad łzami. – Proszę, uwierz mi, że się staram. Codziennie. Pomóc. – Prostuje się, próbując wyrównać oddech. – Więcej nie potrafię. Odwraca się do drzwi i w tej samej chwili jej stopa ślizga się na wilgotnej płytce. Upada, waląc czaszką o umywalkę. – Hanna? Z bólu nie może dobyć słowa. – Hanna? Auuu. – Cholera. Niech to szlag. Słyszy, jak mąż rozpaczliwie drapie po posadzce.

Mruga. Raz. Drugi. Chyba jednak nie umarła. W niebie chyba nie pozwoliliby na tak paskudną rysę na suficie. – Auuuuu. – Wyciąga rękę w górę. – Hanna? – Wzrusza ją przerażenie Toma. – Nic ci się nie stało? – Chyba. – Rozmasowuje tył głowy. – Och, dzięki Bogu. – Oddycha z ulgą. – Już miałem przyjść ci z odsieczą, niczym MacGyver, ale w moim wypadku potrwałoby z pięć godzin, zanim bym się do tego przymierzył. Hanna mimowolnie się uśmiecha. – Liczą się intencje. Narasta w niej śmiech, aż wreszcie go uwalnia. – Też tak słyszałem. On też się śmieje. Przysuwa się niezręcznie i kładzie jej głowę na brzuchu. – Jak to mówią, wiódł ślepy kulawego. – Tak. – Hanna znów parska śmiechem. – Może nawet dorobimy się własnego serialu. – Dobra myśl. – Prycha. – Co nam szkodzi? Zawalczymy o Baftę. – Albo Emmy. Cichną i chwilę leżą w milczeniu. Tom zerka na nią. – I co teraz? – Cóż, jedno z nas wreszcie będzie musiało się podnieść. – A potem? – Nie wiem. – Hanna próbuje wygodniej ułożyć głowę. – Ale może dobrze by nam zrobiło, gdybyśmy sobie przypomnieli, jak to jest: dobrze się bawić. – Zabawa... – Hanna czuje, jak Tom kiwa głową. – A co to takiego? – Sam widzisz. Szpera w pamięci, próbując sobie przypomnieć, kiedy ostatnio oboje razem dobrze się bawili. Prawdopodobnie ponad rok temu. I towarzyszyły temu duże ilości alkoholu.

– A może zaczniemy od przyrządzenia hantini? – Gryzie się w język. – Cholera. Przepraszam. Możemy wymyślić bezalkoholowe. Wiem, że lekarze ci zabronili... – Mogę sobie pozwolić nawet na dwa drinki. – Tom świszcze pod nosem. – Ech... Hantini. – Tak. – Hannie na samą myśl poprawia się nastrój. – Z czego właściwie je robiłeś? Pamiętasz? – To było tak dawno... Ale na pewno amaretto. Na sto procent. Poza tym wszystko, co znalazłem w barku. – A ty wciąż nazywasz tę zdezelowaną szafkę nad zlewem barkiem? – Oczywiście. – W jego głosie słychać uśmiech. – To był mój najulubieńszy mebel w całym mieszkaniu. – Wielkiej konkurencji to on nie miał. – Hanna kręci głową na wspomnienie pierwszego wspólnego mieszkanka wynajmowanego przy całonocnym warsztacie samochodowym. – Jak nazwał je agent nieruchomości? Perełką? – Zgadza się. Co znaczyło, że łóżko małżeńskie zajmowało właściwie całą powierzchnię. – Milknie. – Ale dobrze się tam bawiliśmy, prawda? – Tak. – Wysuwa się spod męża i wstaje. – Spróbujmy znów trochę częściej się bawić. Umowa stoi? Wyciąga rękę do niego. Tom uśmiecha się szeroko i chwyta jej dłoń. Hanna zapiera się, by udźwignąć jego ciężar. Potem otacza go ramieniem i razem idą w stronę schodów. Ku swojemu wieczorowi. O północy zrywa się ze snu i siada na łóżku. Jest pijana. Półprzytomna. Natychmiast potrzebuje wody i kilku tostów. Arkusze. Cholera. Dźwiga się z łóżka i zaczyna stukać w klawisze.

Program uroczystości pogrzebowych pani Rosemary Jane Ellison Krematorium Westhayes, Somerset Listopad 2007 Hanna! Przyjechałaś! Wciągnął ją do przedsionka kaplicy, chroniąc przed mżawką. – Nie wierzę własnym oczom. Gładził jej twarz. Miękką, opaloną. W jej wielkich, brązowych oczach widział współczucie. Objęła go i przytuliła, jakby nigdy nie zamierzała wypuścić z objęć. Czuł szczypanie pod powiekami. Po koszmarze ostatnich tygodni życia mamy dopiero przyjazd Hanny sprawił, że omal nie pękł i nie pozwolił sobie na płacz. Jej powrót był jak dźgnięcie w serce. Marzył, by wtulić się w nią i wypłakać wszystkie łzy, które tam zamknął. – Ależ to oczywiste, że przyjechałam. Odsunęła się i wsunęła smukłe palce w jego dłoń. Uniosła ją do ust i pocałowała. – Szkoda tylko, że wcześniej nie dałeś znać. Wskazującym palcem wiodła po bruździe na jego twarzy. Tom odwrócił wzrok, bojąc się, że przez jej współczucie kompletnie się posypie. – Wiedziałem, że fantastycznie się tam bawiłaś. Przełknął ślinę na widok kuzyna Adama z plikiem programu uroczystości pogrzebowych w ręku. Na wierzchu było widać nazwisko mamy. A w środku znajdowały się jej ulubione śpiewy kościelne. Znów spojrzał na Hannę. Wolał skupić się na niej, zamiast myśleć o mamie. To łatwiejsze. – Nie chciałem psuć ci zabawy. Wbił wzrok w tabliczki trumienne wiszące na ścianie za nią.

Mała, owalna niebieska z napisem: DAVID SPELLMAN 1976– 1998. NAJDROŻSZEMU SYNOWI, MAMA I TATA. Duża czarna, kwadratowa z wypisanym złotymi literami: PAMIĘCI GLADYS SMITH. NIGDY CIĘ NIE ZAPOMNIMY. – Tom – odparła z naciskiem. – Kocham cię. Nie ma nic ważniejszego od ciebie. – Naprawdę? – Naprawdę. Nic się nie zmieniło. Przynajmniej u mnie. Nie mógł spojrzeć Hannie w oczy. – Przysięgam, Tom. Jej czysty głos niósł się tak mocno, że obudził ciocię Sue, która spokojnie pochrapywała sobie w ławce za nimi, tuż przy wejściu do kaplicy. – Bingo! Cioci, jak widać, nieco się pomyliły miejsca. – Jesteś pewna? Tom odważył się spojrzeć na Hannę. W jej oczach zobaczył słodki upór. Głęboko nabrała powietrza. – Chcę, żebyśmy byli razem. Dobrze? Skinął głową. – Dobrze. – Ścisnął jej rękę. – Tak bardzo tęskniłem. – Ja też. – Pocałowała go. – A teraz do rzeczy. Mogę jakoś pomóc? – Myślę, że nie. – Powiódł wzrokiem po żałobnikach, którzy cierpliwie czekali, aż drzwi kaplicy się otworzą. – Chyba wszystkiego dopilnowałem. – Gdzie karawan? – Powinien być lada moment. – Spojrzał na zegarek. – A Julie? – Też. Obiecała zjawić się o wpół do jedenastej. Przy odrobinie szczęścia dotrze przed pastorem. Wyjrzał na zewnątrz. W tej samej chwili drzwiczki taksówki się otworzyły i wysiadła z niej jego siostra. Trzymała się za ręce z chłopakiem, którego Tom czasem widywał z nieodłącznym papierosem w zębach w parku naprzeciwko domu mamy. Miał na

sobie obcisłe szare dżinsy, a czarny T-shirt nie zasłaniał tatuażu wypełzającego na kark. Z zaciśniętymi zębami ruszył w ich stronę, mocno ściskając dłoń Hanny. – Cześć, cześć. Głos Julie brzmiał nienaturalnie głośno, kiedy przeciskała się przez milczącą grupkę krewnych i przyjaciół rozkładających parasole, bo deszcz rozpadał się na dobre. Znajoma mamy, wolontariuszka z ośrodka pomocy dla młodzieży, na moment położyła dłoń na ramieniu Julie, ale dziewczyna szybko ją strąciła. – W co, na Boga Ojca, ona się ubrała? Ciocia Sue wynurzyła się z przedsionka i ze zgorszeniem patrzyła na siostrzenicę. Wujek Joe starał się mitygować żonę, ale jak zwykle przegrał. Podbródki cioci Sue aż trzęsły się z oburzenia. – Toż niemal widać jej bieliznę! I co ona ma na szyi? Czy to...? Wuj zakaszlał głośno, by oszczędzić Tomowi skrępowania, gdy ciotka mówiła: „malinka”. – ...dobry – burknęła Julie. Zatrzymała się przed nimi i symbolicznie musnęła ustami jego policzek. Jechało od niej stęchłym cydrem i marlboro. Przetłuszczone włosy wisiały w strąkach wokół twarzy. Czarna bluzka, byle jak wetknięta w króciuteńką czarną spódniczkę, miała na kołnierzyku białą plamę. Szary kardigan zsuwał się z ramion, gdy siostra próbowała zapalić papierosa. Ręce tak jej się trzęsły, że Tom podszedł przytrzymać jej ogień. Papieros zaczął się żarzyć. Z jej twarzy nic nie dawało się wyczytać. – Dzięki. – Dlaczego tak późno dotarłaś? Przewróciła oczami. – Cholerna taksówka utknęła w korkach. A mówiłam dziadowi, żeby wybrał inną trasę. Prawda, Si? Si z takim skupieniem wdychał nikotynę, że nie raczył

odpowiedzieć. Toma też nagle naszła chęć na fajkę. Wszystko jedno co, byleby zabić czas. – Cześć, Julie. – Hanna wynurzyła się zza Toma. Julie zmierzyła ją wzrokiem. – O. Zjawiłaś się. Hanna zaczerwieniła się i wbiła wzrok w ziemię. – Postanowiłam przyjechać, kiedy tylko się dowiedziałam. Julie zaciągnęła się papierosem. Potem wypuściła dym prosto na nią. – Jak miło z twojej strony. Tom widział, że Hanna stara się jak najlepiej zachować w tej niekomfortowej dla niej sytuacji. Zalała go fala czułości i opiekuńczości. – Jak się czujesz, Jules? – zagadnął. Uniosła brwi. – Bywało lepiej. Przestępowała z nogi na nogę, wypalając papierosa w trzech pociągnięciach. Hanna wyciągnęła dłoń do chłopaka. – Jestem Hanna. Towarzysz Julie wyjął z kieszeni owłosioną rękę. – Si. Obcasem wgniótł niedopałek w żwir i zapatrzył się w przestrzeń. Tom zastanawiał się, ile mógł mieć lat. I czy wiedział, że Julie niedawno skończyła szesnaście. Od niedopałka zapaliła następnego papierosa. – Si jest kierowcą ciężarówek. – O, doprawdy? Dmuchnęła mu dymem prosto w twarz. – Doprawdy. – Spojrzała w stronę wejścia. – Ładne kwiaty. – Dzięki. – Skinął głową. – Szkoda, że nie pomogłaś mi ich wybrać. Wzruszyła ramionami. – Mama i tak ich nie zobaczy, więc po co? Szukał słów, które zapełniłyby otchłań między nimi.

– To gdzie właściwie zniknęłaś, Jules? Gdzie byłaś przez ostatnie dni? – Z Si. – A w szkole? Wydęła usta. – Nie. – Cóż, mam nadzieję, że szybko wrócisz na zajęcia. Nie możesz za dużo opuścić, bo... – Otóż – odparła lekko, jakby od niechcenia – nie wracam. – Jak to? Zabolało, kiedy pomyślał, ile godzin spędził, przekonując tych snobów z jej szkoły, żeby zgodzili się przyjąć ją bez czesnego... Była tak cholernie inteligentna! Same najwyższe noty na egzaminie gimnazjalnym. Julie westchnęła. Czerwonym pantofelkiem kopała żwir. – Nie wracam do szkoły. – Dlaczego? – Poszukam pracy. To była dla niego niespodzianka. – Kiedy wpadłaś na ten pomysł? – Jakiś czas temu. – Rozgniotła papierosa butem. – Gdy opiekowałam się mamą. A ty robiłeś karierę w City. Zignorował szpilę. Nie pierwsza, nie ostatnia. – Szkoda, że ze mną tego nie przedyskutowałaś. – A powinnam? – Jej bezczelność była jak policzek. – Przecież nie raczyłeś się pojawić. – Jules, jesteś niesprawiedliwa. – Czyżby? – W jej głosie brzmiała nieskrywana pretensja. – Jeśli mnie pamięć nie myli, to ja robiłam jej zastrzyki, ja mierzyłam jej temperaturę, ja opróżniałam basen! To ja nie odstępowałam mamy na krok, próbowałam ją karmić, poić, zmieniałam pościel, kiedy się porzygała. Tylko ja. Zniżył głos, przysuwając się do siostry. – Musiałem pracować. Żeby pokryć rachunki. Jej i swoje. I przyjeżdżałem najczęściej, jak się dało.

Pokręciła głową i skrzyżowała ręce na piersi. – Okłamuj się dalej, Tommo. Ale mnie naprawdę przydałby się... – urwała. – Co? Z jej twarzy nic nie potrafił wyczytać. – Nieważne. – Ale gdzie będziesz mieszkać, Jules? Wiesz, że pomoc społeczna nie pozwoli, byś zajmowała dotychczasowe lokum. – Nie twoje zmartwienie. Jej fochy doprowadzały go do szału. – Oczywiście, że moje. Pomyślałem, że, jeśli chcesz, mogłabyś się przenieść do mnie. – Naprawdę? Na moment zrzuciła maskę. Nie odpychała go. – Oczywiście. – Uśmiechnął się. – Hanna zostanie na jakiś czas, ale... Znów odwróciła wzrok. – Nie, dzięki. Zostanę z Si. Ma własne mieszkanie. Prawda, Si? Si burknął coś i spojrzał na zegarek. – Ale... Tom poczuł kojący dotyk dłoni Hanny. – Tom? – Pokazała coś za jego plecami. – Chyba powinniście już iść. Obejrzał się. Podjechał już samochód przedsiębiorstwa pogrzebowego. Długi. Czarny. Niepozostawiający złudzeń. Rozmowy ucichły. Tom walczył ze łzami. Dwóch pracowników w strojach służbowych z wprawą wysunęło trumnę i umieściło na stojaku. Mosiężne, lśniące klamki. Wypolerowane, jasne drewno. Na wieku samotny wieniec z lilii. Dokładnie tak, jak życzyła sobie mama. Obejrzał się. Siostra zginęła w ramionach chłopaka. Chciał się cofnąć, przytulić ją, pomóc, ale czuł, że by na to nie pozwoliła. Stał więc, czekając na mężczyzn, którzy razem z nim zaniosą

trumnę. Wujek Joe. Adam. Aziz, szef mamy z firmy sprzątającej. Kiedy podchodzili, jeszcze raz spojrzał na trumnę, myśląc o kobiecie, która spoczywała w środku. Kobiecie, która zawsze brała najmniejszy kawałek ciasta. Która zaśmiewała się z najgłupszych żartów Bruce’a Forsytha. Która zawsze bała się, czy nie zawadza. Teraz żałował, że nie znalazł dla niej więcej czasu. Żeby porozmawiać. Podziękować. Za późno. Z całej siły przygryzł wargę, powstrzymując łzy. Kiedy się schylał, by wziąć na ramiona ciężar trumny, obok wyrosła Hanna. – Jesteś bardzo dzielny, Tom – wyszeptała tak, by tylko on usłyszał. – Niesamowity. Przytrzymał ręką skrzynię. Cieszył się, że udało mu się oszukać Hannę. Siebie nie potrafił.

Rozdział 10

Och, zgódźże się, Han – zaklina przez telefon Steph. – Od wieków nigdzie nie wychodziłaś. Hanna patrzy na ogródek. Anemiczne kępy smętnej trawy mają mniej więcej tyle energii, ile ona, a krzew róży opadł na ziemię gotów, by przenieść się do rajskiego ogrodu w niebie. Palcem u nogi dłubie w wykładzinie. – Wiem, Steph, ale nie mogę. Tom mnie potrzebuje. – To są fantastyczne bilety. Taka okazja się nie powtórzy. – Wiem. – Hanna obraca się, zgarniając kolekcję kubków i talerzy, które w ciągu tygodnia samoistnie wyrastają na każdej szafce i stoliku. – Ale naprawdę nie mogę. Przykro mi. Tom, kiedy myśli, że nie widzę, wciąż googluje na swoim iPadzie „szanse przeżycia udaru”. Muszę przy nim być. – A Julie nie może z nim posiedzieć? – Dyżuruje od poniedziałku do piątku, jeśli jej się chce. Weekend należy do mnie. – Może spróbujesz ją przekupić? – Najpierw musiałabym ją znaleźć. – Wstawia naczynia do zlewu i rusza do pokoju na parterze zamienionego teraz na sypialnię Toma. – Nie gniewaj się, Steph. Muszę kończyć. – Kurczę. – Steph ciężko wzdycha. – Serio, wydaje mi się, że odrobina rozrywki dobrze by ci zrobiła. Martwię się o ciebie. – Ja też. Hanna podnosi z najniższego stopnia sweter i skarpetkę. – A jak sobie radzi Tom? – Znośnie. – Czyli beznadziejnie? – Czyli znośnie. – Wzdycha.

W słuchawce zapada cisza. – Tęsknię za tobą, Han. – Znam ten ból. – Hanna wchodzi po schodach. – Też za sobą tęsknię. A teraz spadaj. Muszę brać się do roboty. Życzę szalonej nocy. Tylko, na litość boską, w poniedziałek nie chwal się, jak bardzo była szalona. Rozłącza się i wchodzi do łazienki. Mruga oślepiona słońcem wpadającym przez okno. – Kto to był? – Tom siedzi w wózku owinięty ręcznikiem. – Steph. – Wkłada telefon do kieszeni. – Nic szczególnego. – Aha. – Tom przytyka do policzka palec prawej ręki. – I jak mi poszło? Hanna przygląda się uważnie. – Hm, tym razem nie jest to już stuprocentowy Sweeney Todd. – Progres. – Przygląda się sobie w lustrze. – Zaciąłem się tylko dwa razy. – Super. – Odrywa kawałek papieru toaletowego i przykłada do dwóch miniaturowych ranek. – Jeszcze trochę, a będziesz sam wkładał T-shirt i spadnie na ciebie grad nagród. – Racja. Tak będzie. Kiwa głową i wygląda na tak dumnego, że Hanna schyla się, by go objąć. Zderzają się kośćmi policzkowymi, bo Tom opacznie interpretuje jej gest i nadstawia się do pocałunku. Pozwala, by dotknął wargami jej ust, a potem się odsuwa, brzydząc się sobą, gdy na jego twarzy pojawia się zawód. – Dobra. – Udaje całkowicie pochłoniętą zawieszaniem ręcznika na kaloryferze. Tak zyskuje chwilę, by nad sobą zapanować. Odwraca się do męża. – A teraz, w nagrodę za tak fantastyczne golenie, przyrządzę ci mój największy przysmak śniadaniowy. – Naprawdę? – W jego oczach pojawia się blask. – Ja to mam szczęście. Hanna przesuwa balkonik w jego stronę. – W szpitalu zalecali świętowanie każdego sukcesu, więc

myślę, że przysługuje nam solidna porcja jajek na bekonie. Jak sądzisz? Tom ochoczo potakuje. – Jasne. A mogłabyś jeszcze...? – Mogłabym co? – Zrobić też te swoje pyszne pieczarki? Z pomidorami. I tym serem... – Z fetą? – Podstawia balkonik, żeby mógł się podciągnąć i wstać. – Wciąż pamiętasz? Nie robiłam ich od lat. – Jasne, że pamiętam. Nieustannie zdumiewa ją, ile Tom pamięta z ich dobrych czasów, kiedy jeszcze uprawiali seks, chodzili na randki i potrafili wzajemnie się rozśmieszyć. Ona nie potrafi jednak zapomnieć złych chwil, które się tam wplotły. – Załatwione. Szef kuchni przyjął zamówienie. – Sięga po niebieską koszulkę z portretem kapitana Grotmana na froncie. – Skoro już mowa o śniadaniu – Julie zepsuła ekspres. – No właśnie. – Tom wzdycha. – I zjadła całe pieczywo. Hanna rozchyla prawy rękaw, a on wsuwa w niego ramię. – To może wyjdziemy na miasto? Teraz Hanna podtrzymuje lewe ramię męża i delikatnie przeciąga przez nie rękaw. – Bo ja wiem? – Tom się waha. – Dzień jest taki piękny. Wyskoczylibyśmy do Junction. To niedaleko. A nikt nie robi lepszych kanapek z bekonem niż oni. Nosi ją. Marzy, żeby się wyrwać na zewnątrz. Przypomnieć sobie ciepło słońca na karku. Weekendową beztroskę. Tom wciąż się waha. – Możemy zrobić sobie kanapki w domu. – Nie mamy chleba. – Wygląda przez okno. Próbuje jeszcze raz. – Zlituj się, Tom. Musimy wreszcie się wyrwać z czterech ścian. A jest wyjątkowo ciepło jak na marzec. Zróbmy sobie wypad na miasto. Zaszalejmy. Cisza.

Przeciąga mu koszulkę przez głowę. Tom wynurza się, kiwa potakująco. – Dobra. Spróbujmy. Ale pod warunkiem, że będę mógł wziąć laskę. Nie zgadzam się na ten cholerny wózek. Teraz Hannę dopada niepewność. Nie chodził jeszcze tak daleko. – Przecież spokojnie mogę znieść go na dół, Tom. Już nauczyłam się składać i... – Nie. Nienawidzę go. – Ale na pewno jesteś gotów? Może podjedziemy samochodem...? – Pozwól mi spróbować. – Hannę zachwyca jego determinacja. – A jeśli utknę, weźmiesz mnie na barana. – Fuj! – Wie, ile go kosztują żarty ze swojego stanu, i postanawia zignorować własne obawy. – Dobra, spróbujemy. A śniadanie ja stawiam. – Sięga po bokserki. – Teraz bielizna. – Dobra. W łazience zapada niezręczna cisza. Choć Hanna robiła to już dziesiątki razy, wciąż czuje skrępowanie. Jakby naruszała jego prywatność. Zaciśnięte zęby Toma świadczą, że on myśli podobnie. Zdejmuje mu z bioder ręcznik, a Tom opiera się na prawym ramieniu, żeby ułatwić jej zadanie. Na skórze, wciąż zaróżowionej po ciepłej wodzie, został piżmowy zapach płynu pod prysznic, który z taką radością wdychała, kiedy Tom pierwszy raz ją objął. Zatrzymuje rękę nad jego nagim udem. Widzi znajome, ciemne włoski porastające długie nogi i znamię na prawym biodrze. Po raz pierwszy od miesięcy uważnie przygląda się jego ciału. Zwykle tak się spieszy, by skończyć akcję ubieranie, że zdziera i wciąga ciuchy, jakby Tom był sklepowym manekinem, którego trzeba przebrać w strój z nowej kolekcji. Dziś jednak świeci słońce, a jego ciało tak apetycznie pachnie i... W tej samej chwili z gabinetu zajmowanego przez Julie dobiega donośne chrapanie, skutecznie zabijając atmosferę. Hanna parska śmiechem i upuszcza ręcznik na podłogę.

– Kto to? – Podejrzewam, że Julie znalazła nowego przyjaciela. – Tom wzdycha. – Nie mam pojęcia, co się z nią dzieje. Ani z Zackiem. – Jeśli nie jest tylko tworem jej wyobraźni. Patrzy na nią zaskoczony. – To trochę wredne. – Czyżby? – Hanna wzrusza ramionami. – Mieszka z nami od kilku miesięcy i jakoś nie widzę dowodów na jego istnienie. Tom zniża głos. – Nic z tego nie kapuję. Próbowałem z nią rozmawiać, ale natychmiast zmienia temat. Hanna się nie odzywa. – Martwię się, co zrobi. Ze swoim życiem. Jakoś przestałem wierzyć, że starczy jej wytrwałości, by cokolwiek doprowadzić do końca. – Jeszcze może cię zaskoczyć. – Hanna, klękając, delikatnie wsuwa jego stopy w nogawki bokserek. – Ale jeśli chcesz, mogę z nią pogadać. – Byłoby fantastycznie. – Oczy mu się błyszczą. – Bardzo dziękuję. – Nie ma problemu. Wciąga mu bokserki na łydki. Przekłada rękę pod jego lewym udem, a on pomaga jej, podnosząc nieco prawe. – A teraz wielki finał. Ustawia się za mężem. Jedną ręką podnosi go, a drugą podciąga bokserki. Wygładzając materiał, niechcący zahacza o jego udo, a kiedy poprawia mu gumkę w pasie, nagle coś zauważa. Coś, co niezwykle cieszy się na jej widok. Tej sytuacji nie przewidział poradnik wręczony im w szpitalu przy wypisie. Tom cały sztywnieje, a jej zażenowanie natychmiast zmienia się we współczucie. Mąż prawą dłonią chwyta nieproszonego gościa i krzywo opiera się o wózek. Ona myśli nerwowo, co by tu powiedzieć. Mózg nic nie

podsuwa. Tom przeprasza. Hanna budzi się z letargu. – Nie przepraszaj – ucina tonem surowej siostry przełożonej z czasów drugiej wojny. Tom milknie, dalej tkwiąc bez ruchu, jak stężały. – Zresztą... – Okrąża go, stając twarzą do niego. – Bądźmy szczerzy, widywałam go nieraz. Tom się uśmiecha. – I jeszcze nieraz zobaczysz. Oby. Chce wytrzymać jego spojrzenie. Tom musi wierzyć, że mają przed sobą przyszłość. – Oczywiście. Wzrusza ramionami. – Dobrze też wiedzieć, że mój boski seksapil nie ucierpiał. – Właśnie. – Pochyla się i muska jego wargi. – A teraz już wkładamy dres i znikamy. Wciąga na niego ubranie, zaciąga suwak i ucieka z nim na świeże powietrze. * – Udało się. – Skonany Tom wreszcie podciąga lewą nogę na wysoki, kamienny stopień prowadzący do kawiarni Junction. Zdejmuje prawe ramię z barku Hanny i ciężko opiera się na lasce. – Zapomniałem, że to szmat drogi. Hanna nie komentuje. Kiedy rano wpada tu po kawę do pracy, pokonuje dystans w trzy minuty. Dziś zajęło im to dobre dwadzieścia. Tom dyszy z wysiłku. – Dasz mi chwilę? Zanim wejdziemy. Niech odzyskam oddech. – Jasne. Hanna staje obok, patrzy na samochody przejeżdżające ulicą. Nie zdawała sobie sprawy, że będzie aż tak ciężko. Kiedy prowadziła tutaj Toma, przypomniała sobie, jak zabierała dziadka na spacery po parku tuż przed jego śmiercią. Ściskała pod pachą

szczuplutkie ramię staruszka, prowadząc go po pełnej wybojów drodze, aż docierali do celu: ławeczki, gdzie przez czterdzieści lat siadywał z babcią, karmiąc kaczki. – Jak, twoim zdaniem, nam poszło? – odzywa się po chwili Tom. Uśmiecha się. – Poradziłeś sobie wspaniale. – Poważnie? – Czuje ulgę, widząc, jak jego policzki odzyskują kolor. – Przepraszam, że nie chciałem rozmawiać w drodze. Odwykłem od tak mocnego światła. I takiego ruchu. – Ściąga brwi. – No i ten maluch na samym początku trasy. Pytał mamę, dlaczego ten pan się chwieje. To nie było szczególnie zachęcające. Hanna kręci głową. – Rzeczywiście. Nie było. – A potem, jak zaklinowała mi się laska, akurat kiedy mijały nas te dziewczyny... – Wznosi oczy ku niebu. – Fatalny przypadek. – Tak. Hanna czeka. On się nakręca. Zaraz wybuchnie. Czuje to. – Cóż. – Tom wzrusza ramionami. – Ciekawe, co wykombinuję w drodze powrotnej. Patrzy na żonę. Uśmiecha się. Hanna ściska go za ramię i pcha drzwi wejściowe. Dzwoneczek brzęczy wesoło, a ją otaczają cudowne zapachy świeżej kawy i smażonego boczku. – Dla ciebie podwójna porcja, Tom. Zasłużyłeś. Wpuszcza go do środka. Kuśtykając, mężnie stawia czoło gorącej, hałaśliwej kafejce i próbuje przecisnąć się przez wąską szczelinę między dwoma stolikami. Jest już prawie u celu, kiedy laską zahacza o ucha dużej, czerwonej torby. Prawie się przewraca, ale w ostatniej chwili ratuje się, chwytając za obrus. Filiżanka klientki wzbija się w powietrze i roztrzaskuje o drewnianą podłogę. Tom najchętniej zapadłby się pod ziemię.

– Boże, strasznie przepraszam. Rozzłoszczona kobieta podnosi wzrok na winowajcę. Dostrzega laskę i bladość Toma. Miejsce gniewu zajmuje litość. – Nic się nie stało. Na wąskiej twarzy pojawia się ciepły uśmiech. W oczach Toma coś migocze. Duma. – Kupię pani drugą. – Nie. – Głos kobiety ocieka słodyczą. – Nie trzeba. – Kręci głową. – Nic się nie stało. – Wygląda, jakby zamierzała wstać. – Może panu pomóc? – Nie – ucina Tom ostro. – Poradzę sobie. Odwraca się i wolno przesuwa do stolika w rogu. Oparłszy laskę o ścianę, z ulgą opada na niewygodne, twarde krzesło. Hanna siada naprzeciwko. Przed sobą ma duże okno z widokiem na ulicę. Tom nachyla się do niej. – Cholerna protekcjonalna uprzejmość! – Wiem. – Hanna zerka na kobietę. – Ale ona naprawdę chciała dobrze. Na jego twarzy maluje się wściekłość pomieszana z bezsilnością. – Oni po prostu nie rozumieją, do cholery. – Oczywiście, że nie rozumieją. – Hanna sięga po kartę. Odkłada. W ciągu pięciu lat, od kiedy zaczęła tutaj przychodzić, jej zamówienie się nie zmieniło. – Nikt nie potrafi zrozumieć, jak to jest. – Czuję się tak... – Tom bawi się łyżeczką. – Tak cholernie niezsynchronizowany z całym światem. – Wiem. – Hanna ujmuje jego lewą dłoń, bezwładnie spoczywającą na drewnianym blacie. – Ale wrócisz do siebie. Jestem tego pewna. – Tak? – Wygląda na zmęczonego i nieprzekonanego. – Oczywiście. – Szuka słów, które chce usłyszeć mąż. – Jesteś silny, Tom. Czytałam w necie, że większość udarowców zaszywa się w domu na długie miesiące. Tymczasem ty, proszę!

Jesz brunch z całym Londynem południowym. – Brawo ja! – Unosi prawą dłoń. – Choć nie jestem przekonany, czy brunch wylądował na mojej liście celów rehabilitacyjnych. – I co z tego? Skoro już tu dotarłeś, korzystaj. – No tak. – Uśmiecha się. – A teraz, na litość boską, zamów kawę. Nikt nie chce spędzać poranka w towarzystwie Hanny na głodzie kofeinowym. Zwłaszcza ja. – Bezczelny prostak. – Podaje mu jadłospis. – Wybierz coś. Głodny jesteś miły jak ból zęba. – Wielkie dzięki. – Przewraca oczami. – Chodząca słodycz. Hanna przywołuje kelnerkę z jaskrawopomarańczowymi wsuwkami we włosach i w obcisłej koszulce, pod którą widać obrys stanika. Dziewczyna podchodzi i przyjmuje zamówienie. Tom odchyla się do tyłu. – Pamiętasz czasy, kiedy regularnie tutaj wpadaliśmy? – Kiedy? Sto lat temu? – Taaa... – Jakby się zawstydził, ale natychmiast zmieszanie zastąpił uśmiech. – Dopóki całkowicie nie pochłonęła cię praca. – Mnie?! – Oburzona kręci głową. – I kto to mówi? Facet, który zaniósł do kancelarii swoją własną poduszkę! – Niech ci będzie. – Wzrusza ramionami. Hanna przechyla głowę. – To jak? Myślisz, że będziesz chciał wrócić? Do swojej firmy? – Może. – Bierze tutkę z cukrem i stuka nią o blat. – Co prawda w tym momencie nawet nie mogę sam uruchomić swojego blackberry’ego, ale wiem, że chciałbym znowu pracować. Hannie zaciska się żołądek. – Tak? – Naturalnie. – Marszczy brwi. – A dlaczego nie? – Ja nic nie mówię. Odkłada cukier. – Nick wciąż przebąkuje o założeniu własnej firmy. – Poważnie? – Hanna stara się nadać głosowi neutralne

brzmienie. – Aha. Tom bierze lewą dłoń i kładzie ją sobie na kolanie. Byleby usunąć ją z oczu. Co nie znaczy, że tak usunie z myśli, podejrzewa Hanna. – A ty byś się na to pisał? – Oczywiście. – Wodzi palcem po chropowatej powierzchni stołu. – Zawsze o tym marzyliśmy. Panowanie nad światem. – W jego oczach pojawia się psotny chochlik. – Rozumiesz. Hanna patrzy na niego. Chudy mężczyzna w zbyt obszernym dresie, marzący o dawnym życiu. Ona i boi się o niego, i jest z niego dumna. Tom uśmiecha się do kelnerki, która przynosi kawę. – Tylko trochę się... – Co? – Nic. – Kręci głową. – Muszę skupić się na ćwiczeniach. Brać leki. Wracać do formy. Rozumiesz? – Jasne. – Sączy latte. – Niezły plan. – A jak ty radzisz sobie w robocie, Ha? – W porządku. – To znaczy...? – To znaczy, że w porządku. Nie chce rozmawiać o pracy. Ostatnio lęk przed nią pojawia się już w sobotnie południe zamiast w niedzielny wieczór, jak dawniej. Zły znak. – Rozumiem. – Tom podnosi ręce. – Powiedz chociaż, co słychać u twoich koleżanek, kolegów. Co porabia Steph? – O, wiesz, jak to ona. Hałaśliwa. Pozbawiona złudzeń. Nic nowego. Ale niedługo wyjeżdża do Tanzanii, więc jest podekscytowana. Sięga po kawę, żeby nie wyrwało się jej nic więcej. – A inni jak się mają? Tom nigdy nie pytał o jej znajomych. Gapi się na niego zaskoczona. – Na przykład ten gość... Radżab, tak? Ten, którego

poznałem w pubie. Jak sobie radzi? Hanna omal nie wypuszcza filiżanki. Zerka niespokojnie. Czy coś się za tym kryje? Nie, na twarzy Toma maluje się tylko zaciekawienie. Próbuje normalnie oddychać. – Nieźle. Wrócił na część semestru, ale niedługo znów przejdzie do innej szkoły. Tom zaciska wargi. Hanna z trudem chwyta oddech. Nachyla się do męża. – Dobrze się czujesz? Tom wpatruje się w łyżeczkę. – Tom? Jego usta się wyginają, wracają do normalnej pozycji. Podnosi na nią wzrok. Rozchmurza się. – Odpowiada ci to? – Co? – Ogarnięta paniką sądzi, że chodzi mu o Radżaba. – Praca? – Tak. Kiedyś za nią przepadałaś. W poniedziałek rano leciałaś do szkoły jak na skrzydłach. – Hmm... To było dawno temu. – Opowiedz, jak jest teraz. Zbiera jej się na płacz. Pomyśleć, że kiedyś praca tyle dla niej znaczyła. Teraz szkoła to tylko nieco mniej dołujące miejsce niż dom. – Nie chcę o tym rozmawiać. – Dlaczego? – Bo nie. – Poważnie, Ha. Dlaczego? Rozdrażniona nie potrafi zapanować nad językiem. – Przywykłam, że ze wszystkim radzę sobie sama. Dobra? Tomowi rzednie mina. – Okej. Przepraszam. Nie chciałem się wtrącać. Po prostu byłem... ciekaw. – Cóż, pewnie nieco potrwa, zanim się przestawię. – Rozumiem. – Tom kiwa głową. – Zgoda.

Kelnerka przynosi jedzenie, a Hanna próbuje się pozbierać. Tom nie wie o niej i Radżabie. A może tak? Nie. Na pewno. Wciąga powietrze i patrzy na talerze. Dla niej standardowe śniadanie. Dla Toma boczek i placki z syropem klonowym. Zanurza widelec w apetycznym żółtku jajka sadzonego. Najchętniej rzuciłaby się na swoją porcję, ale najpierw kroi jedzenie Toma. – Dzięki. – On wkłada sobie kawałek do ust i przymyka oczy z błogości. – Mmm... W cuglach wygrywa z nudnymi, zdrowymi płatkami śniadaniowymi. Hanna nadgryza pieczony ziemniak. – Niebo w gębie. – Żuje i przełyka. – Chcesz spróbować? Patrzy na nią z ukosa. – Nigdy nie dzielisz się jedzeniem. – A może ja też się zmieniłam? – No, no. – Nachyla się ku niej. – W takim razie muszę szybko to wykorzystać. – Pokazuje na boczek i kaszankę. – Proszę po kawałku tego. Posłusznie nadziewa kęsy na widelec i przysuwa mu do ust. Tom przeżuwa. Uśmiecha się. – Niesamowite. – Wiem. – Hanna widelcem dziobie mięso. – Oni są niezawodni. – Nie. Miałem na myśli to, że się ze mną podzieliłaś. – Och, przymknij się. – Marszczy czoło. – Nie jestem aż tak podła. – Skazani na śmierć, którzy dostali swój ostatni posiłek, szybciej się nim podzielą niż ty. Wznosi oczy ku niebu. – Skoro tak twierdzisz. – Potem parska śmiechem. – Choć pamiętam, że kiedyś próbowałeś mi podebrać solone brownie czekoladowe. Poważnie się wtedy zastanawiałam, czy uda się

zabić łyżką. Oboje wybuchają śmiechem i na moment spotykają się wzrokiem. – Jakie to fajne. – Tom wyciąga do niej rękę. Hanna błyskawicznie sięga po widelec. – Prawda? Wierci się skrępowana. Poci się. – Eee... No, tak. – Gapi się w talerz. – Miło znowu usłyszeć twój śmiech, Ha. – Przecież ciągle się śmieję. – Nieprawda. – Tom wypija łyk kawy. – Kiedyś tak. Przepadałem za twoim rechotem. – Chciałeś powiedzieć: dystyngowanym, subtelnym śmieszkiem. – Jak sobie chcesz. – Wznosi oczy ku sufitowi. – Słychać cię było kilka ulic dalej. W odległych miastach. – Ani słowa więcej! – Ucisza go machnięciem ręki. – Chcę, żebyś znowu była szczęśliwa, Ha. Żebyś odzyskała skrzydła. – Co ja jestem? Zakichany red bull? – Mówię poważnie. – Nabiera na palec odrobinę syropu klonowego i wsuwa go do ust. – Chciałbym, żebyś była szczęśliwa. Jak dawniej. – Uśmiecha się. – Pamiętasz tamten weekend w Paryżu? – Co? Ten, kiedy udało nam się nie zwiedzić żadnej, słownie żadnej atrakcji? – Właśnie. To było cudowne: leżeliśmy w łóżku i zamawialiśmy jedzenie do pokoju. Pamiętasz, jak zaśmiewaliśmy się z bidetu i recepcjonistki, która ni z tego, ni z owego pojawiała się z butelką szampana? Genialny wyjazd. – Fakt. Hanna tej części już nie pamiętała. Mogła za to dokładnie przytoczyć karczemną awanturę po powrocie, kiedy okazało się, że Tom prosto z lotniska musi jechać do firmy. A przecież miał jej pomóc w przygotowaniach do rozmowy kwalifikacyjnej na stanowisko, na którym bardzo jej zależało. Skończyło się tak, że

dotarła do domu spocona, taszcząc walizki, a potem zaparzyła piekielnie mocną kawę i próbowała przygotować się sama, równocześnie z całego serca przeklinając męża. Pracy nie dostała. Tom spoważniał. – Zróbmy coś, żebyś znowu rechotała. Przygląda mu się uważnie. Mąż patrzy na nią szeroko otwartymi oczami. Szczerze. – Niezły plan. – Nigdy nie miała mniejszej ochoty do śmiechu. – Świetnie. – Tom chrupie kawałek boczku. – Martwię się o ciebie. Naprawdę zmartwiłby się, gdyby się dowiedział o Radżabie. I Tanzanii. Gdyby poznał prawdę. * – Nick wpadnie na mecz? – Tak się umawialiśmy. – Tom przystaje. Ciężko dyszy. Droga powrotna go zmęczyła. – Najpierw będę musiał chyba odpocząć. – Ja muszę sprawdzać wypracowania, więc możesz robić, co chcesz. – Sprawdzanie prac domowych? Znowu? – Szturcha ją. – Uważaj, bo okaże się, że właśnie ty jesteś w tym związku pracoholikiem. – Ha, ha. Hanna krzywi się i nagle prostuje, gdy dostrzega nieznajomego mężczyznę, który spaceruje w tę i z powrotem przed ich furtką. – Słucham pana? Nieznajomy patrzy na nią z góry. – Cześć. – Głos ma zaskakująco ciepły. Z sympatycznym pomrukiem charakterystycznym dla południowego zachodu. – Zastałem może Julie?

– Nie wiem. – Hanna przygląda mu się uważniej. Wesoła czerwień swetra kłóci się ze smutnym wyrazem twarzy. – A pan to...? – Zack. – Mężczyzna pociera palcami ciemną szczecinę. – Sądziłem, że Julie tu mieszka, ale nie otwiera drzwi. Chciałem tylko... – Wypuszcza powietrze. – Chciałem tylko wpaść dosłownie na dwa słowa. Hanna wyjmuje klucze. – Pewnie wyszła, ale się upewnię. Tom opiera się o murek. – Dotrzymam Zackowi towarzystwa. – Dobra. – Dziękuję. Zack głęboko wsuwa dłonie w kieszenie workowatych dżinsów. Hanna otwiera drzwi wejściowe i starannie zamyka je za sobą. – Julie? – Ciii. – Zza drzwi kuchennych wynurza się głowa szwagierki. – Nie ma mnie. – Jak to? – Hanna odkłada torebkę. – Przyjechał Zack. – Wiem. – Julie marszczy czoło. – Jak myślisz, dlaczego się chowam? Hanna zaplata ręce na piersi. – Sądziłam, że chcesz się z nim spotkać. Julie ma zapuchnięte oczy. Jest bardzo blada. – No to byłaś w błędzie. Spław go. Proszę. – Ale dlaczego? Przejechał szmat drogi, żeby się z tobą spotkać. – To teraz przejedzie go z powrotem, jasne? – Julie mówi histerycznym szeptem. Na jej czole pulsuje żyłka. Hanna nic nie rozumie. – Mogłabyś się chociaż przywitać. To znaczy, jeśli twój... – Patrzy na schody i drzwi gabinetu na piętrze. – Jeśli twój gość już poszedł.

– Nie bądź świętsza od papieża. – Julie prostuje się na całą wysokość, ale efekt lodowatej wyniosłości psuje grudka czegoś żółtego we włosach. – Ale... – Proszę. – Julie przypomina bezbronną dziewczynkę. – Nie mogę się teraz z nim spotkać. Kiepsko się czuję. Przyciska palce do skroni. – Naprawdę? – warczy zniecierpliwiona Hanna. – Kolejny kac? Biedny Zack. Czeka na ulicy. Na ciebie... – Tak. Wiem. Jestem skończoną suką. – W głosie Julie słychać gorzki sarkazm. – I znów nie stanęłam na wysokości zadania. – Nabiera powietrza. – A ty zyskałaś kolejny argument, by mną gardzić. Hanna kręci głową. – Dziwisz mi się? Miałaś opiekować się Tomem, a nigdy nie ma cię w domu. Co właściwie jest grane, do ciężkiej cholery? – Nic. – Julie szczelniej owija się zielonym szlafrokiem. Drży. – Proszę, spław go. Dobrze? – Już dobrze, dobrze. – Hanna podnosi ręce. – Powiem mu, że cię nie ma. – Naprawdę? – Julie przełyka ślinę. – Dziękuję. – Ale chcę wiedzieć dlaczego. Później. – Zgoda – potakuje Julie. – Później. Po czym znika w kuchni, zatrzaskując za sobą drzwi.

Mapa Ashdown Forest Lato 2008 A wszystko przez japońskich turystów. Usłyszał ich w tej samej chwili, kiedy wreszcie zdołał oderwać Hannę od poszukiwań patyka na tyle długiego, by zapewnić jej wygraną w „Misiach-Patysiach”. Mruczenie migawek. Okrzyki. Oczy niecierpliwie mrugające za okularami słonecznymi, jakby zza krzaków zaraz miał wynurzyć się sam Kubuś Puchatek szukający garnczka miodu. Ta chwila miała być idealna. Pełna słońca. Spokoju. Czułości. Dokładnie taka, jaką Hanna już dawno sobie wymarzyła. Tymczasem kolano wciąż go bolało po zbyt walecznym treningu piłkarskim, a wokół trzeszczały aparaty fotograficzne. Musiał jakoś odciągnąć stąd Hannę. Z dala od tłumów. Tam, gdzie będzie mogła go uważnie wysłuchać. Żeby potem nie trafili na YouTube albo nie stali się pamiątką z wakacji jakiegoś kompletnie obcego Japończyka. Hanna przewieszała się przez mostek, gapiąc na wartki nurt strumienia. Włosy eksplodowały wokół jej głowy niczym chmura korkociągów, a promienie słońca przedzierające się przez liście nad ich głowami złociły jasną skórę ramion. Tom musnął ją po barku, a kiedy odwróciła się do niego, jej oczy lśniły. – Tylko pomyśl, Tom. Właśnie tu A. A. Milne musiał wymyślić całą tę historię. Dokładnie w tym miejscu. – Wiem. Próbował się uśmiechać, ale adrenalina zmroziła mu twarz w pośmiertną maskę. – Bardzo dziękuję, że mnie tu przywiozłeś. – Słońce podkreślało rudawe pasemka w jej czuprynie. – To cudowne

zobaczyć, skąd wziął się Kłapouchy. Na policzku osiadł jej pyłek kwiatu. Strzepnął go delikatnie. Co tam turyści? Był gotów. Nabrał powietrza. – Sumimasen. Przepraszam. – Ktoś dotknął jego ramienia. – Zdjęcie poproszę? Przez głowę przemknęła mu myśl o morderstwie, ale tylko uśmiechnął się do olbrzymich szkieł młodego Japończyka, który wyrósł obok niego. – Oczywiście. Ręce trzęsły mu się tak, że z trudem trzymał aparat. W gardle narastał mu histeryczny śmiech, kiedy turysta wyciągnął z plecaka małego pluszaka Puchatka i pozował z nim do zdjęcia. Gdy oddawał Japończykowi aparat, Hanna pociągnęła go za łokieć. – Jak myślisz? Domyśla się, że to nie był prawdziwy miś? – Ani trochę. – Wziął ją za rękę. – Chodźmy stąd. – Ale jeszcze nie pobawiliśmy się w Misie-Patysie! – Hanno, bawiliśmy się w nie przy każdym strumyku od wejścia do lasu! – Psujesz zabawę. Sięgnęła do kieszeni i usłyszał chrzęst aluminiowej torebki. – Konam z głodu. – Wyciągnęła opakowanie. – To pewnie od nadmiaru świeżego powietrza. – Rozdarła je, wyłowiła wściekle pomarańczową chrupkę kukurydzianą i wrzuciła sobie do ust. – Może zostawisz trochę na później, Ha? Przecież niedawno jedliśmy śniadanie. Parę godzin temu. Rozpaczliwie próbował ratować chwilę. To uczucie, które przepełniało go od samego rana. Podniecenie. Dzisiaj oświadczy się swojej ukochanej. W drugą rocznicę poznania. A dokładniej – chwili, kiedy po raz pierwszy do niej zagadał. Wybrał pierścionek. Znalazł idealne miejsce. Nawet pogoda dopisywała. Hanna zignorowała go i wepchnęła do ust jeszcze trzy chrupki, entuzjastycznie chrzęszcząc i chrupiąc. – Boże, jakie to pyszne. Sięgała po następne.

Teraz. To ta chwila. – Chodź tędy. Chwycił ją za rękę i pociągnął do kępy drzew na prawo od mostku. Wytarła usta i rozsmarowała sobie na nosie żółty proszek z chrupek. – Nie boisz się węży? – spytała. – Węży? – Gałązki i liście szeleściły im pod butami, gdy szli głębiej w las. – Tak. – Zaparła się piętami. Nie chciała dalej iść. – W przewodniku ostrzegali przed wężami. Resztki romantycznej atmosfery ulatniały się z prędkością światła. – Jakie znowu węże? – Żmije. – Mądrze kiwnęła głową, zatrzymując się przy dużej kupce czegoś cuchnącego jak psie odchody. Olbrzymi, piękny las. Niezliczone, cudowne zakątki. A ona musiała wybrać właśnie to miejsce, żeby się zatrzymać. Miał to gdzieś. Uklęknął na jedno kolano. Odetchnął głęboko, zauważając, że Hannę całkowicie pochłania łowienie z torby kolejnego opakowania chrupek. Małe, ale wyjątkowo uparte gałązki, jak widać, postanowiły dokonać sekcji jego kostki. Czuł wilgoć przesiąkającą przez tkaninę dżinsów i zastanawiał się, na czym właściwie uklęknął. – Hanno. – A może zaskrońce? – Wreszcie spojrzała na niego i znieruchomiała. Chrupki wysypały się na ziemię. – O Boże. Wpatrzony w nią otworzył usta i w tej samej chwili uświadomił sobie, że nie zaplanował, co ma powiedzieć. Nie przygotował mowy godnej pana Darcy’ego ani Heathcliffa, ani niezliczonych romantycznych bohaterów galopujących w jej marzeniach. Trudno. Nie będzie kombinował. – Hanno, wyjdziesz za mnie?

Zasłoniła usta dłonią. Czekał w agonii niepewności. – Hanno? – Tak. Opadła na ziemię obok niego i całowali się, zapominając o całym świecie. Później, kiedy z kolanami upaćkanymi psim łajnem i z sercami pełnymi miłosnego uniesienia wracali na parking, a Hanna radośnie snuła plany ślubne, paplała o przyjaciółkach i dzwoniła do rodziców, padły słowa, które zapaliły lampkę alarmową w jego głowie. – Powtórzysz, co powiedział Damian? – Cytuję: „Chyba ci odbiło, że wróciłaś z Japonii, rzucając tak fantastyczną robotę”. Ale ja wiedziałam, że dobrze robię. Jesteś miłością mojego życia. – Fantastyczną robotę? Słowem o tym nie wspomniałaś. Mówiłaś tylko, że świetnie się bawiłaś. Po pogrzebie Hanna nie wróciła do Japonii. Zaczęła uczyć angielskiego obcokrajowców w szkole w Holborn i równocześnie przygotowywała się do stażu nauczycielskiego. Nigdy nie pytał o powody tej decyzji. Cieszył się tylko, że co wieczór ma ją w domu i słucha jej opowieści o ostatnio czytanych książkach albo kolejnego odcinka wielkiej sagi miłosnej Cosimy i Alberta, pary jej włoskich podopiecznych, których perypetie nadawałyby się na operę. Wzruszyła ramionami. – Och, to nic takiego. – Opowiedz, Ha. – Ścisnął ją za rękę. – Awansowali mnie, więc nadzorowałam program nauczania w kilku tokijskich szkołach. W sumie nic wielkiego. – Uśmiechnęła się promiennie. – Dla mnie bardziej liczyło się, żeby wrócić i być z tobą. – Ale... Otuliła dłonią jego rękę. – Tutaj chciałam być, Tom. Dobrze?

– Dobrze. Czuł, że powinien bardziej drążyć, ale bał się tego, co mógłby odkryć. Był szczęśliwy, że do niego wróciła. Odblokował drzwiczki wynajętego samochodu i szeroko je przed nią otworzył. – Jedźmy świętować, moja narzeczono. Zawahała się. Mina jej zrzedła. – Jest jeden problem. – Jaki? – Wolałam, kiedy mnie nazywali twoją dzierlatką. Uśmiechnęła się szeroko, a on uświadomił sobie, że ten uśmiech będzie mu już towarzyszyć przez całe życie. Nie mógł się doczekać.

Rozdział 11

Dziwnie pani wygląda. Hanna odrywa wzrok od wypracowań. – Dziwniej niż zwykle, T’shan? Dziewczyna podchodzi do pytania nad wyraz poważnie. Wolno kiwa głową. – Tak, proszę pani. – Super. – Hanna odkłada długopis. – Dzięki za ostrzeżenie. – Uśmiecha się. – Doprowadzę się do ładu, zanim pojawią się kamery telewizyjne i zacznę sprawdzać prace w blasku jupiterów. – Zawsze do usług. – T’shan przeczesuje palcami grzywkę. – Ładna sukienka. Hanna z uśmiechem patrzy na czarną, połyskliwą tkaninę. – Dziękuję, dziś... T’shan jeszcze nie skończyła. – Ale dobrałabym inne buty. Te są... – Przestań! – przerywa jej Hanna. Jeszcze parę takich uwag, a rzuci się pod pociąg. – Najwyższy czas, żebyś poszła zająć się tym, czym zwykle zajmujesz się po lekcjach. W oczach dziewczyny pojawia się psotna iskierka. – Chciałaby pani wiedzieć co? Hanna unosi brwi. – Szczerze? Chyba niekoniecznie. – Śmieszna pani jest. T’shan wychodzi na korytarz, rozpinając górne guziki bluzki, i odsłania jaskraworóżową koszulkę pod spodem. Ostatni krzyk mody w Queensdale. Hanna odprowadza ją wzrokiem, gdy wtapia się w morze zabójczego pomarańczowego i zjadliwej zieleni. Ech, gdzie te czasy, kiedy martwiła się tylko, którą górę wybrać i jakie

buty kupić. – Jak dzisiaj poszło? W drzwiach pojawia się Steph w jasnoczerwonej sukience, z włosami upiętymi na czubku głowy. Hanna czuje się przy niej zmęczona. Bezbarwna. – Znośnie. Wstaje i zaczyna odkładać egzemplarze Władcy much na białe półki w rogu sali. – Znośnie, co? Steph przysiada na ławce i macha nogami. – Mhm. – Hanna nie ma siły na nic więcej. Dni przychodzą. Mijają. Nic się nie zmienia. – Już siódmy raz słyszę tę odpowiedź. Hanna zbiera ostatnie książki. – Zapisujesz to sobie? – Żebyś wiedziała. Ładuje je na półkę z satysfakcjonującym łomotem. – Zechcesz wyjaśnić, po co? – Grzbietem dłoni trze zmęczone oczy. – Znośnie mi idzie. Nie masz się czym przejmować. Steph marszczy czoło. – Znowu to słowo. – I co z tego? – odpowiada Hanna rozdrażniona. – Słowo jak każde inne. Mogłam powiedzieć: „w porządku” albo „całkiem nieźle”. Przyjaciółka kręci głową. – Mogłaś, Han. Ale tego nie zrobiłaś. Wybrałaś „znośnie”. Wybierasz je od tamtej nocy, gdy znalazłaś leżącego Toma. Hanna próbuje zaprzeczyć, ale Steph ją ucisza. – Słuchaj. Wiem, że to koszmar. I wiem, że Tom przechodzi piekło. Ale miałaś go rzucić, na litość boską. Nie rozumiem, dlaczego... – Steph! – Hanna rozgląda się nerwowo. – Przestań! – Próbuję ci pomóc. – To nie próbuj. – Hanna czuje się przyparta do muru.

Podenerwowana. Steph bębni palcami w blat. – I jeszcze coś, skoro już rozmawiamy. Dlaczego tak tańczysz wokół Margaret? Skaczesz na dwóch łapkach, bierzesz każdą gównianą robotę, którą ci zwali na kark? – Jesteś niesprawiedliwa. – Chyba przydałaby jej się kamizelka kuloodporna. – Została mi tylko ta robota. Wiesz o tym doskonale. Muszę robić dobrą minę do złej gry. – Han, nienawidzisz jej. Marzyłaś, żeby odejść. – Nie. Mylisz się. – Ma wrażenie, że język wysechł jej na wiór. – Wcale jej nie nienawidzę. Nie nienawidzę uczniów. Ani książek. – Rozumiem. Nienawidzisz całej reszty tego, czym Margaret cię przygniata. – Steph. – Hanna kręci głową. – Teraz wszystko mnie przygniata. Przyjaciółka potakuje. – Życie z Tomem musi być strasznie trudne. Hanna czuje się w obowiązku go bronić. – Nieźle sobie radzimy. – Dopiero mówiąc to, uświadamia sobie, iż tak rzeczywiście jest. – On dzielnie pokonuje trudności. – Owszem, ale jeśli wcześniej borykaliście się z problemami... – Przestań! – Hanna zaczyna wycierać tablicę. – Mówiłam już. Nie chcę o tym rozmawiać. Strata czasu. Steph wypuszcza powietrze. – Boże, aleś ty uparta. Hanna odwraca się od tablicy. – Proszę, możemy zmienić temat? Staram się, jak mogę. Wiesz? – Wiem. – Steph zaciska wargi. – Ale nie, nie odpuszczę. Znowu popełniasz ten sam błąd, Han. – Jaki? – Ratujesz jego przyszłość zamiast swoją. – A co mam robić? – Wrzuca podręczniki do plecaka. –

Przeszedł udar! Naturalnie, że w tym momencie wszystko musi kręcić się wokół niego. – Zdaję sobie z tego sprawę, Han, ale po prostu boję się i martwię o ciebie. Co będzie potem? – Po czym? – Kiedy wydobrzeje i wróci do pracy. – To może nigdy nie nastąpić. – Dobra, a co wtedy? Hanna zaczyna ogryzać kciuk. – Nie wiem. Nie miałam kiedy się nad tym zastanowić. Tak naprawdę panicznie bała się myśleć o przyszłości. – Pewnie uznasz mnie za natręta, Han, ale chciałabym, żebyś wreszcie pomyślała o sobie. – Steph patrzy jej prosto w oczy. Szczerze. – Zachowujesz się jak jakiś nadczłowiek. Harujesz w pracy. Opiekujesz się mężem. Rezygnujesz ze swoich marzeń. Wszystko to bez słowa skargi. Potrzebujesz kogoś, kto zatroszczy się o ciebie. – Wcale nie! – Hanna czuje pod powiekami szczypiące łzy. – To nie ja muszę chodzić o lasce. Nie ja potrzebuję pomocy przy wstawaniu z łóżka. Wciąż jestem cała i zdrowa. Z furią wpycha ostatnie książki. Suwak protestuje, ale szarpie go i zamyka plecak. Podnosi wzrok na Steph. – Dlaczego mnie atakujesz? Sądziłam, że jesteś moją przyjaciółką. – Nie atakuję. Staram się pomóc. Nie mogę znieść myśli, że znów tam wracasz. – Wracam? – Hanna sięga po plecak. Ma wrażenie, jakby ważył kilka ton. – Jak to wracam? Niby dokąd? Steph wzdycha. – Zapomniałaś, co było rok temu? Kiedy pierwszy raz chciałaś odejść? Wieczorem miałaś mu powiedzieć, że go rzucasz, a rano zadzwoniłaś do mnie, trując coś o organizowaniu wyjazdu do jakiegoś tureckiego portu, który zawsze chciał zwiedzić. – Tak. – Hanna się rumieni. – I co z tego? Steph coraz energiczniej macha nogami.

– Albo tamten niedoszły wyjazd na festiwal do Edynburga. Wybieraliśmy się całą paczką ze studiów podyplomowych, ale w ostatniej chwili się wycofałaś, żeby pójść na nudną imprezę jego wspólników z kancelarii. – To było co innego. – Nie, wcale. – Steph kręci głową. – Ciągle robisz to samo. Stawiasz Toma na pierwszym miejscu, zapominając o sobie. – Nie. – Hanna zaciska pięści. – Sytuacja się zmieniła. Na litość boską, on wciąż jest w szoku. Steph zniża głos. – Wiem. Hanna czuje jej szczerą troskę, ale boi się otworzyć. Jeśli raz uwolni prawdziwe uczucia, nie da się tego cofnąć. Paniki, jaką budzi w niej myśl o przyszłości. Wątpliwości co do Toma i jego powrotu do zdrowia. Lęku, czy da się postąpić tak, jak nakazuje przyzwoitość, a równocześnie obronić prawo do własnego życia. Wciąga powietrze. Odzyskuje panowanie nad sobą. Steph ciągle mówi. – Po prostu nie chcę, żebyś wegetowała, Han. – Nie jest tak źle. – Akurat! Oglądanie Nashville stało się dla ciebie atrakcją tygodnia. To nie jest życie. Kpina. – Wcale... – Hanna otwiera usta. Zamyka. Steph zakłada nogę na nogę. – No i nie zapominajmy o Radżabie. – Możesz jaśniej? – Leci na ciebie. Hanna wpycha papiery do torebki. – Nieprawda. Jesteśmy tylko... kolegami. Sceptyczny uśmiech Steph mówi za wszystko. – Nie sądzę. W pokoju nauczycielskim wodzi za tobą smętnym wzrokiem. Hanna traci cierpliwość. – Po co właściwie mi o tym mówisz? W czym to niby pomoże?

Steph zniża głos. – Próbuję jakoś się do ciebie przebić. Do mojej przyjaciółki. – Przecież stoję tu, przed tobą. – Nie. To twoja druga wersja. A mnie chodzi o prawdziwą Hannę. Tę, która każe Margaret spadać na bambus, a kiedy omawia z uczniami Władcę much, zamyka się w szafce i czeka, kto stanie się Prosiaczkiem. Hannę, która się śmieje. Opowiada beznadziejne kawały i tańczy jak wariatka. Chciałabym znów ją zobaczyć. Hanna wysuwa brodę. – No to masz pecha. Prawdziwa Hanna stała się taka, jasne? Odpowiedzialna. Pracowita. Zabiegająca o awans. Zrozum, Tom może już nigdy nie wrócić do pracy. Muszę się przygotować. – To posłuchaj uważnie. Możesz zapierniczać jak głupia, a Margaret i tak cię nie awansuje. To wredna suka. Nie masz u niej szans. Hanna potrzebuje celu, na którym wyładuje wściekłość. – Nie nadaję się, tak? To chciałaś powiedzieć? – Skądże. – Steph przewraca oczami. – Przecież wiesz, że uważam cię za geniusza. Dlatego papuguję wszystkie twoje patenty. Hanna wrzuca na ramię ciężką torbę. – Żyję z dnia na dzień, myśląc tylko, jak przebrnąć do wieczora, Steph. Na nic więcej nie mam siły. – Wiem. I podziwiam cię za to. Ale... – Urywa. – Olać to. Chodźmy do pubu. Napijmy się tequili, choć jest środek tygodnia. Bądźmy nieodpowiedzialne. Jak kiedyś. Co ty na to? Hanna kręci głową. – Nie mogę. Patrzy, jak Steph ostentacyjnie gryzie się w język i podnosi ręce. – Dobra. – Zsuwa się z ławki i idzie do drzwi. – Tylko pamiętaj: nie skupiaj się wyłącznie na Tomie, jeśli nie chcesz za dziesięć lat obudzić się, pytając, gdzie się podziało twoje życie. Hanna zaciska wargi. Nie będzie płakać.

– To nie tak. – Oby. Bo szczerze ci tego nie życzę. Steph jeszcze chwilę patrzy jej w oczy i wychodzi. * Nieco później przygnębiona Hanna człapie w stronę roweru przywiązanego do drzewa na granicy opustoszałego parkingu szkolnego. Jest ciemno i zimno. Nieco dalej, na pustej ulicy widzi samochód z wybitą szybą. Mocniej otula się kurtką. Po kręgosłupie przebiega jej zimny dreszcz, gdy słyszy chrzęst żwiru. Czuje buzowanie adrenaliny. Queensdale to wyjątkowo nieprzyjemna część południowego Londynu. Rozgląda się za napastnikiem. Idealne uwieńczenie tego beznadziejnego dnia. – Jestem uzbrojona. Wsuwa rękę do kieszeni, próbując udawać, że trzyma tam broń. – Cóż. Dobrze wiedzieć. Cała sztywnieje. – Ale jesteś też o połowę mniejsza ode mnie – ciągnie męski głos – więc twój morderczy pistolet z palca nie zrobi mi większej krzywdy. Rozpoznaje go dopiero po śmiechu. – Radżab? Z cienia wynurza się smukła sylwetka. Hanna oddycha z ulgą. – Ty potworze. Co tutaj robisz? Włóczysz się za mną? – Chciałabyś. – Lekko dotyka jej ramienia. – Przysłała mnie Steph. Mam cię namówić, żebyś wpadła do pubu. Pomyślałem, że spróbuję. – Uśmiecha się. – Zwłaszcza że ostatnio jakby mnie unikasz. Cholerna Steph. Kręci głową i odsuwa się o krok. – Muszę wracać do domu. – Doprawdy? – Unosi brwi. – Jesteś absolutnie pewna? – W półmroku jego oczy wydają się większe niż zwykle.

– Tak. – Kręci paskiem od torebki, czując na sobie przeszywające spojrzenie Radżaba. – Odprowadzić cię do domu? – Nie! – Zabrzmiało ostrzej, niż planowała. – Już dobrze, dobrze. – Podnosi ręce. – Przykro mi, że sama perspektywa budzi w tobie wstręt. – Nie budzi wstrętu. – Patrzy mu w oczy. Narastające od miesięcy smutek i frustracja sprawiają, że z trudem hamuje łzy. Odpina kłódkę i wstawia między nich rower, niczym barierę. – Po prostu od moich urodzin wiele się zmieniło. – Ale nie ja – odpowiada tak cicho, że ledwo go słyszy. – Cóż... – Miętosi pasek od kasku. – Przykro mi, ale nic na to nie poradzę. – Hanno, tęsknię za tobą. Ból, który słyszy w jego głosie, budzi w niej wściekłość. A równocześnie pochlebia. – Przykro mi. – Naciąga na ramiona paski plecaka. – Wygląda, że wszystkim sprawiam wyłącznie zawód. Przykrywa ręką jej dłoń. – Nieprawda. – Czuje, że ten dotyk budzi jej skórę do życia. – Potrzebujesz tylko odrobiny rozrywki. Chodź do pubu. – Nie. – Jej palce same zaplatają się wokół jego palców. – Muszę... – Tylko na godzinkę. Jego usta są tuż-tuż. Tak łatwo byłoby go pocałować i na chwilę zapomnieć o codzienności. O powrocie do domu. O wieczornym posiłku. Pracach domowych. Mogłaby zrobić coś innego. Coś dla siebie. – Hanno... – mówi cicho. – Proszę... – Hanna! Podskakuje przestraszona. Ogląda się i patrzy na drugi koniec parkingu, za ogrodzenie oddzielające go od ulicy. – Julie! – Błyskawicznie odsuwa się od Radżaba, ale on nie wypuszcza jej dłoni. – Spotkajmy się – szepcze szybko.

Wyszarpuje rękę, licząc, że w mroku szwagierka nic nie zauważyła. – Cześć, Jules! – mówi z obrzydliwie udawaną słodyczą. – Co cię sprowadza? Radżab znów wyciąga do niej rękę. – Spotkajmy się. Hanna odsuwa się i mierzy go lodowatym wzrokiem. Julie szarpie za siatkę. – Znów zgubiłam klucze. Pożyczysz mi swoje? Cała Julie. Hanna zastanawia się, czy nie powinna po prostu przelać ślusarzowi skąpej zawartości swojego konta oszczędnościowego i skończyć z tym raz na zawsze. – Jasne. Poczekaj chwilkę. Właśnie zbieram się do domu. Odwraca się jeszcze do Radżaba. – Przestań. – Nie. – W jego głosie słychać determinację. – Przestań. Natychmiast – szepcze nienaturalnie. Opiera dłonie na kierownicy, gotowa do jazdy. – Pospiesz się! – ponagla rozdrażniona Julie. – Muszę rozwiązać jedną sprawę! Kwestie służbowe! – woła przez ramię. – Radżab... – Mężczyzna przytrzymuje jej rower. Szarpie desperacko. – Proszę cię. – Spotkajmy się. Chyba nie ma wyjścia, jeśli chce wrócić rowerem do domu. – Kiedy? – W sobotę. – Gdzie? – Przyślę SMS-a. – Dobra. Ale właściwie po co? Codziennie widujemy się w szkole. Mocno ściska jej palce, a potem wreszcie uwalnia. – Wiesz dobrze, po co. W tym momencie widzi siebie jego oczami i serce bije radośniej. – Szybciej! – Julie szarpie ogrodzenie.

– Zgoda. Przyjdę – zwraca się do Radżaba. Nie zapomni uśmiechu, który pojawia się na jego twarzy. – Idę! – woła do Julie. Odchodząc, jeszcze się ogląda. Radżab stoi, odprowadza ją wzrokiem. – Kto to? – Julie czeka przy wyjściu z parkingu. – Och, nikt. – Wzrusza ramionami. – Tylko kolega. Myśli o sobie i o Radżabie. O sobotnim wieczorze. Powie mu, że między nimi nigdy już do niczego nie dojdzie. Na tym koniec. Jeden drink i pójdzie sobie. Proste.

Program uroczystości ślubnych Toma Ellisona i Hanny Rose Miles Summerfield Barn 11 lipca 2009 Zgadzam się ostatni raz. Ale potem: nigdy więcej. Hanna chwyciła go za rękę i uroczo jak dziecko ciągnęła go tam, gdzie najchętniej nigdy nie postawiłby stopy. Dał się wlec, ale zaparł się tuż przed stodołą, gdzie bawili się coraz bardziej wstawieni goście weselni. Potrzebował chwili oddechu. Sekundy sam na sam ze swoją piękną żoną. Hanna obejrzała się i uśmiechnęła do niego. Serce aż w nim tańczyło, kiedy widział miłość w jej oczach. Niestety, stopy za nic w świecie nie chciały tańczyć. – No, chodźże, tchórzu. – Wspięła się na palce i delikatnie pocałowała go w usta. – Pięć minut. Nie dłużej. Trochę szurania po parkiecie, parę obrotów. I już nigdy więcej nie będę cię zmuszać. Słowo. Zza węgła dobiegł śmiech. Tom wciągnął Hannę głębiej w cień. O tej chwili marzył w czasie ceremonii ślubnej, podczas sowicie skropionego szampanem wesela i przy śniadaniu następnego dnia. On i ona. Tom i Hanna. Mąż i żona. Odgarnął jej z policzka kosmyk włosów. Fryzjer z grubsza zapanował nad jej niesforną burzą loków i wplótł białe kwiatki w misternie upięty kok. Hanna wyglądała zjawiskowo, ale Tom najchętniej usunąłby kunsztowny makijaż i biżuterię, wypuszczając swoją żonę na wolność. Pieszczotliwie musnął jej lśniące czerwone wargi. – Szkoda, bo jesteś w tym naprawdę dobra. Przysunęła się i uwodzicielsko zniżyła głos. – W czym? Uśmiechnął się na myśl, co się wydarzy, kiedy wreszcie

uwolni ją ze złocistej tkaniny. – W tańcu. – Powiódł dłonią po nagiej skórze jej karku i barków. – Choć oczywiście masz wiele innych talentów i zdolności. Uśmiechnęła się szeroko. – Święta prawda. Jesteś szczęściarzem, że trafiła ci się taka żona. – Wiem. Mówiłem przecież, że gdy odwalimy ten koszmarny pierwszy taniec, możesz spokojnie szaleć na parkiecie solo. Przewróciła oczami. – Ale nie o to w tej zabawie chodzi. – Obejrzała się, słysząc gdzieś w pobliżu wybuch śmiechu, potem spojrzała Tomowi prosto w oczy. – Ty całkiem nieźle byś tańczył. Gdybyś tylko wyjął ten kij z zadka. Pokręcił głową. – Nie wierzę ci za grosz. – Wzruszył ramionami. – Ale spróbuję. Jeśli wynagrodzisz moje trudy. W jej oczach zamigotały psotne iskierki, które uwielbiał. – Och, o to akurat możesz być spokojny. Bielizna jest sto razy ładniejsza niż moja suknia – wyszeptała, a on marzył, żeby to sprawdzić. Teraz. Natychmiast. Pocałowała go i z całej siły do niego przywarła. Przez grubą tkaninę materiału poczuł na plecach szorstki tynk. Zastanawiał się, czy dałoby się jakoś porwać ją na godzinę; przelecieć w tę i z powrotem. Wiedział, że by się zgodziła. Dlatego, choć nie tylko, tak ją kochał. – Domu nie macie? Odsunęli się. Zza węgła patrzył na nich karcąco Nick. – Zawsze mogę wygłosić drugi toast drużby. Wzbogacony o materiał wideo. – Podniósł kamerę, trzymając rękę nad przyciskiem. Tom niechętnie odsunął się od Hanny. Tymczasem jego przyjaciel podszedł i oparł się o ścianę stodoły, po czym wyciągnął papierosa i zapalił. – Pomyśleć, że w poniedziałek o tej porze będziesz na

Karaibach. – Zaciągnął się. – Cholerny farciarz. A my będziemy musieli bez ciebie mordować się nad sprawą Linderssona. Tom poczuł niepokój. To nie był odpowiedni moment na urlop. Ale w kancelarii żaden moment nie był dobry. – Ani słowa więcej, Nick. – Hanna skarciła go wzrokiem. – Nie będzie myślał o tobie ani twoim cholernym kliencie. To nasza podróż poślubna. Tom zapomni o pracy. – Szczęściarz. – Nick dopił zawartość szklanki. – A my w tym czasie będziemy z należytą starannością przekopywać się przez góry papierów. – Westchnął. – Za to wy będziecie wylegiwać się na wyspie, pić dziewczyńskie drinki i opalać się na czekoladkę. Przeciągnął palcami po jasnych włosach, pochylił się i pocałował Hannę w policzek. – Jeszcze raz winszuję. Wyglądasz zjawiskowo. Bóg jeden wie, dlaczego postanowiłaś zmarnować życie dla tego głupka. – Uśmiechnął się i klepnął Toma w ramię. – Poważnie, stary. Poszczęściło ci się. Trafiłeś los na loterii. – Podniósł pustą szklankę. – Za was oboje. – Gdzie jest...? – Tom nerwowo próbował sobie przypomnieć imię najnowszej dziewczyny Nicka. – Elise? – podrzucił Nick. – Zerwałem z nią. Nie mówiłem ci? Hanna pokręciła głową. – Przyznaj od razu, że zastosowałeś swoją klasyczną strategię: przestałeś się do niej odzywać, ona wkurzyła się i wreszcie z tobą zerwała. – Tak. – Nick wyglądał na obrzydliwie zadowolonego z siebie. – Działa za każdym razem. – Ależ z ciebie dupek. – Hanna się uśmiechnęła, ale Tom słyszał w jej głosie naganę. – I za to mnie kochasz. – Nick wyszczerzył zęby i strzepnął popiół na ziemię. – Lepiej pójdę się rozejrzeć za nową sztuką. – Super. – Tom nie mógł się doczekać, kiedy znowu zostanie

z Hanną sam. – Tylko nie dotykaj mojej siostry, jasne? – Nie ma sprawy. – Nick obrócił się i zygzakiem potoczył w stronę gości. – Właśnie rzyga w krzaki! – zawołał przez ramię. – Ledwo trzyma się na nogach! – doniósł, znikając za węgłem budynku. – Niech to szlag. – Tom wzniósł oczy ku niebu. – Zawsze musi się tak narąbać? A ja sądziłem, że powrót na studia ją utemperuje. Hanna położyła mu dłoń na ramieniu. – To nie jej wina. Kiedy byłam młodsza, też rzygałam na każdziutkim rodzinnym weselu, na które mnie zaproszono. – Uśmiechnęła się szeroko. – To taki obrzęd przejścia wszystkich nastolatek. – Cóż, skończyła już osiemnaście lat, więc to usprawiedliwienie wkrótce przestanie działać. – Ściągnął brwi. – Powinienem sprawdzić, co się z nią dzieje. – Wszystko, byle uniknąć parkietu, hę? – zażartowała Hanna. – Nie przejmuj się, koleżanki będą miały na nią oko. – Wątpię. Dotychczasowe spotkania ze współlokatorkami siostry najłagodniej opisałby jako „trudne”. Zaprosił dziewczyny, ponieważ Julie oświadczyła, że nie zna żadnego z jego przyjaciół. Co dało początek kolejnej awanturze. On mówił, że zawsze może wpaść i ich poznać. Jules odparowywała, że zamykają się we własnym kręgu, a ona by tam nie pasowała. On apelował, żeby spróbowała. Choć raz. Dla niego. Hanna pocałowała go i odepchnął myśli o Julie. – Zresztą, moja rodzina też nie należy do najłatwiejszych – odezwała się, kręcąc głową. – Kapelusz mamy zasłaniał widok pierwszym pięciu rzędom. A mój tata, chyba pierwszy w dziejach ojciec panny młodej, ułożył toast z haseł do krzyżówek. – Zachichotała. – Ale to było urocze. – Cudowne, Ha. – Tom ścisnął jej dłoń. – Omal się nie rozbeczałem. – Naprawdę? – Rozpromieniła się. – Myślę, że po trosze o to

mu chodziło: żeby cię przyćmić. Ale twoje przemówienie po prostu mnie zachwyciło – dodała, nagle onieśmielona. – Bardzo ci dziękuję. Uniósł jej dłoń do ust i pocałował. – Cała przyjemność po mojej stronie. Już miał znowu ją pocałować, kiedy powietrze przeszył świdrujący głos matki Hanny: – Gdzie oni się podziali, Harry? Didżej chciałby już zaczynać. Cała Hanna. Oczywiście musiała zniknąć i rozwalić cały grafik. – To tak na uspokojenie. Żebym sobie nie pomyślała, iż w dniu mojego ślubu będzie starała się być dla mnie miła. – Hanna roześmiała się gorzko, cofnęła się i poprawiła suknię. – Nie zapominajmy, że krytykowała mnie od pierwszej próby aż do dzisiaj. – Nie ciebie – poprawił Tom. – Nas. W czasie rocznych przygotowań do ślubu nieraz żałował, że po prostu nie uciekli i nie pobrali się w tajemnicy. Próbował ukryć złość za maską żartu. – No bo kto to widział? Tak olewczo podejść do kwestii serwetek. Rozpromienił się, widząc, że na twarz Hanny wraca ciepły uśmiech. – Prawda? Skandaliczna beztroska. A przecież to kluczowa decyzja: surówka bawełniana czy len? – Bawełna czy jedwab? – Parsknął śmiechem. Przed nimi wyrosła przytłaczająca sylwetka Jenny w łososiowym kostiumie i kapeluszu tak wielkim, że przysłaniał znikające słońce. – Ha! Tu jesteście! – Przywołała ich władczym skinieniem ręki. – Pora na pierwszy taniec. – Tak, mamo. – Na policzku Hanny pojawił się dołeczek. – Marsz, żołnierzu. Nie ma już odwrotu. Wzięła go za rękę. Tom głęboko nabrał powietrza. Paraliżowała go trema.

– Naprawdę musimy tańczyć? To absolutnie konieczne? Potrząsnęła głową. – Tylko ten jeden raz. Wiem, że nienawidzisz tańca. Rozumiem cię. Ale tylko dzisiaj. Dla mnie. Poproszę. – No, idźcie już. Matka niemal pstrykała palcami, a kiedy przechodziła Hanna, uniosła dłoń, jakby zamierzała ją popchnąć, ale opuściła rękę, gdy zobaczyła, że córka maszeruje w stronę sali. Tom widział, jak jej twarz tężeje. Nagle ze zdwojoną siłą zatęsknił za mamą. Za jej dobrocią. Spokojem. Dumą. Hanna przystanęła i obejrzała się na Toma. – Myślisz o niej, prawda? O swojej mamie? – Tak. Szkoda, że jej tu nie ma. Skinęła głową. – Ależ jest. Gdzieś tu czeka. Uśmiecha się. I myśli, że upiekłaby lepszy tort. – Tak sądzisz? – Przygryzł wargę. – Naprawdę? – Oczywiście. I jest ogromnie dumna ze swojego chłopczyka. Przełknął ślinę. Mocno ścisnął Hannę za rękę. Uśmiechnęła się. – Gotowy? Potaknął. – Tak. Chyba tak. Poprowadziła go do wrót stodoły. Mijali chorągiewki i baloniki. Bukieciki różowych i kremowych kwiatów. Białe lampki, zaczerwienione, serdecznie uśmiechnięte twarze. I ciocię Sue, która próbowała wepchnąć do torebki jedno piętro tortu. Lampy dyskotekowe zalały parkiet fioletową poświatą. Hanna szła pierwsza, wysoko unosząc dłonie, tak zachęcała gości, by klaskali w rytm ich piosenki. Spojrzała na Toma, a on nie widział nic poza nią. Głęboko nabrał powietrza i wszedł za nią na parkiet. ===agk5ADVUMQJgV25YOwltCz4MaFFjW20PPA83ADQBZA

A=

Rozdział 12

Mogę pożyczyć tę torebkę? Hanna zatrzaskuje pokrywę laptopa. – Jasne. Oby tylko Julie nie zdążyła zauważyć. Szwagierka podnosi z podłogi srebrną torebkę. – Dlaczego przeglądałaś zdjęcia jakichś małp? Cholera. Hanna się czerwieni. Postanawia przejść do kontrataku. – Dlaczego masz na sobie mój top? – Ten? – Julie mruga, a jej powieki lśnią srebrzyście. – Sądziłam, że to mój. – I właśnie tak go traktujesz. Julie ściąga brwi. – Co masz na myśli? – Nic. – Hanna nie ma siły na kolejną awanturę. – Świetnie w nim wyglądasz. Szczerze powiedziawszy, wygląda fatalnie. Biust rozsadza czarną koronkę przy dekolcie, a twarz pod nienaturalnie równą linią świeżo przyciętej grzywki jest dziwnie błyszcząca. – Dzięki. – Julie wyciera ręce w dżinsy. – Idziesz na randkę? – Tak. – Zatrzymuje się w drzwiach. Moment wahania. – A co? – Nic. – Hanna wzrusza ramionami. – Czysta ciekawość. Miesiąc, który upłynął od wizyty Zacka, minął Julie na uganianiu się za facetami. Ilekroć Hanna chce z nią o tym porozmawiać, ta wrzuca na siebie kurtkę i wypada z domu. Mimo to próbuje jeszcze raz.

– Wszystko w porządku, Julie? Dziewczyna zaplata ręce na piersi, jej spojrzenie na sekundę łagodnieje. – Czego chcesz? Po prostu dobrze się bawię. – Pogardliwie wygina usta. – Też powinnaś tego spróbować. Wymaszerowuje z pokoju. Hanna zostaje z zatrzaśniętym laptopem i znajomym poczuciem, że znów nawaliła i jest do niczego. Wypija łyk herbaty i otwiera monitor. Opiera brodę na dłoni i wpatruje się w złocisty zachód słońca nad Tanzanią. Dziesięć lat temu, gdyby tylko pojawiły się pierwsze sygnały takiego smutku, spakowałaby plecak i wyjechała. Teraz pierwszą wolną sobotę od miesięcy spędza w towarzystwie komputera. Szwagierka ma rację. Potrzebuje rozrywki. Słychać dzwonek u drzwi. – Drzwi! – Tak, bardzo dziękuję, Jules. Hanna wzdycha. Życie stałoby się prostsze, gdyby ta dziewczyna po prostu otwierała, zamiast bawić się w przedłużenie dzwonka. Schodzi na parter, spodziewając się domokrążcy, i z oschłą miną surowej nauczycielki, przećwiczoną na trudnych uczniach, otwiera drzwi. – Nick! – Uśmiecha się szeroko. – Uszanowanie drogiej pani. – Przykłada palce do wyimaginowanego daszka. – Szofer po pana Ellisona. – Tak się cieszę. – Wspina się na palce i całuje go w policzek. – Co słychać? – Nie narzekam. – Wchodzi do przedpokoju, który natychmiast się kurczy. W opalonej twarzy lśnią białe zęby. – Się kombinuje, się jedzie. – Mistrz szermierki słownej? Prowadzi go do pokoju dziennego, gdzie Tom na kanapie wykonuje ćwiczenia zalecone przez rehabilitantów. Podnosi lewą rękę. Zaciska pięść. Otwiera. Opuszcza rękę. Na widok Nicka natychmiast przerywa.

– Cześć, stary. – Gotowy na piłkę? – Jeszcze jak. – Tom opiera się na prawym ramieniu i opuszcza nogi na ziemię. – Co u ciebie? – Dobrze. – Na ustach Nicka pojawia się tajemniczy uśmieszek. – Wręcz bardzo dobrze. Tom sięga po laskę opartą o fotel. – Mów, co kombinujesz? – Nic. Nick wygląda, jakby za chwilę miał eksplodować. – Nie wierzę. – Zlituj się, Nick. Nie trzymaj nas dłużej w niepewności. – Hanna patrzy na niego błagalnie. – Miło byłoby usłyszeć jakąś dobrą wiadomość. – No to... – Nick wbija wzrok w wykładzinę. – Chyba znalazłem lokal na nową kancelarię. – Brawo! – Hanna zerka na Toma. Mąż się uśmiecha, ale w oczach pojawia się cień. – Moje gratulacje. – Dziękuję. – Nick kłania się lekko. – Tuż za katedrą Świętego Pawła. Sympatyczne miejsce. – Nie sądziłem, że tak szybko chcesz ją otworzyć. – No cóż. – Nick patrzy na przyjaciela. – Carpe diem i inne takie. Tom wpatruje się w wykładzinę. Nick przysiada się do niego. – A teraz muszę tylko przekonać mojego najlepszego kumpla, żeby przyszedł do mnie do pracy. Tom podnosi wzrok. Na jego twarzy zaskoczenie miesza się z zachwytem. – Nie bądź głupi. Wystarczy na mnie spojrzeć. – Pokazuje laskę. – Przecież w tym stanie nie nadaję się do pracy. Nawet nie mogę pisać na klawiaturze. – Pieprzysz. – Nick obejmuje go ramieniem. – Poszperałem trochę w necie. – O Boże. – Tom opada na poduszki. – Ostatnio twoje

poszukiwania zakończyły się kupnem stukniętego robota, który absolutnie odmawiał sprzątania domu. – Taaa... Zdarza się. – Nick szczerzy zęby. – Tym razem poszperałem dokładniej. Są programy rozpoznające mowę. Zresztą sekretarka będzie wszystko zapisywać. Ani się obejrzysz, jak będziesz pracował na pełnych obrotach. – Może, ale teraz kompletnie nie mam sił. Nie chcę być kulą u nogi. – Żadnych ale, Tom. – Nick wzdycha. – Jesteś mi potrzebny. A ty też potrzebujesz tej roboty. Zmotywuje cię, żeby szybciej wyzdrowieć. Tom kręci głową, ale Hanna widzi, że oczy mu się świecą. Cicho wycofuje się i znika w kuchni. Niedobrze jej na samą myśl, że Tom wróci do pracy. Będzie czuł presję. Istnieje ryzyko kolejnego udaru. Co prawda lekarz uspokajał, że to mało możliwe, ale ona i tak nie może opanować lęku, czy tamto się nie powtórzy. Codziennie o tym myśli. Od kiedy tak panicznie boi się przyszłości? Słyszy trzaśnięcie drzwi frontowych. Wyszła Julie. Nalewa wody do czajnika, parzy sobie herbatę i stoi oparta o kuchenną wyspę, patrząc, jak para unosi się z kubka. Wygląda przez okno na zachmurzone niebo. Tętno jej przyspiesza na myśl o późniejszym drinku z Radżabem. Przywołuje się do porządku. Nie bądź głupia. Uspokój się. To tylko drink. Wszystko będzie dobrze. Z kubkiem w ręku idzie w stronę schodów, zamierzając wrócić na piętro do swojego laptopa. Wtedy słyszy swoje imię. Tom mówi przyciszonym głosem, z napięciem. – Zrozum, Nick, Hanna od samego początku zachowuje się fantastycznie. Nie mogę podjąć decyzji, dopóki z nią nie porozmawiam. Hanna nieruchomieje. – Bez niej nie zrobiłbym takich postępów. Tkwiłbym w wózku, myśląc tylko, jak go stoczyć z najbliższego dachu.

I miałbym się teraz tak odwdzięczyć? Podjąć tak ważną decyzję bez niej? – Rozumiem – odpowiada z naciskiem Nick. Zdeterminowany. – Trzeba wykorzystać naszą jedyną szansę. Musimy to zrobić teraz albo wcale. Klienci są gotowi. – Żeby przejść do ciebie. – Tom wzdycha. – Nie do mnie. – Przemykając obok drzwi, Hanna widzi, jak kręci głową. – Powinienem z nią to obgadać. I oboje musimy się zastanowić, co będzie najlepsze dla nas obojga. Nie tylko dla mnie. Zmieniłem swoje podejście. – Dobrze, stary, w porządku. Nick wstaje, a Hanna rzuca się do ucieczki. Dopada do schodów i idzie na górę. Z piętra przygląda się mężczyznom wychodzącym z pokoju. Nick wysoki i wyprostowany. Tom przygarbiony i przykurczony. – Bawcie się dobrze, chłopaki! Koguty górą! – Bez większego przekonania wznosi w górę pięść. Tom kręci głową. – Boże. Tyle wspólnych lat i wciąż nie stać cię na więcej. Ja nie mogę. – Przykro mi. – Hanna wzrusza ramionami. – Na razie. Wtem pod wpływem impulsu schodzi na dół i całuje męża w usta. Wraca na górę, nie pozwalając sobie myśleć, dlaczego to zrobiła. * W drodze do pubu Hanna uświadamia sobie, że nie nadaje się na konspiratorkę. Na widok każdego bruneta ukrywa się za lampą albo w drzwiach sklepu. Wszędzie widzi Toma: w samochodach stojących na światłach, przy skrzynkach na listy, w grupie kibiców maszerujących przez park. W połowie drogi zaczyna żałować, że nie zainwestowała w kominiarkę. Stojąc przed przejściem dla pieszych przy High Road, gapi się na ludzi, którzy idą chodnikiem; dużo osób niesie barwne torby, świadectwo sobotniego szaleństwa zakupowego. Widzi parę

z ponurymi minami i wyszczerzonymi zębami – ewidentnie w trakcie ostrej kłótni. Jakaś dziewczynka dumnie tuli do siebie reklamówkę Primark, jakby niosła tam największe skarby świata. Młoda, przygarbiona brunetka gasi butem niedopałek, po czym wyciąga z kieszeni czarną czapkę McDonalda i wkłada na głowę. Hanna bacznie się jej przygląda, gdy ta wraca do baru, żeby dalej obsługiwać sobotnią kolejkę. To Julie. Hannę ogarnia wściekłość. Na tej dziewczynie nie można polegać. Wzięła sobie drugą pracę. Potajemnie. Julie znika w zielono-kremowym wnętrzu McDonalda. Hanna już-już ma wpaść do środka i urządzić jej karczemną awanturę, kiedy szwagierka pojawia się za kontuarem. Stoi niewidoczna przy maszynie do koktajli mlecznych, podczas gdy wszyscy wokół wykrzykują zamówienia. Wygląda żałośnie, taka osamotniona. Lodowaty wiatr zamiata ulicę. Wściekłość Hanny się ulatnia, a zastępuje ją niepokój. Kuli się pod kurtką i rozmyśla, jak postąpić. Wreszcie zwiesza głowę, przechodzi przez ulicę i kieruje się do pubu. Porozmawia z Julie. Jutro. Dowie się, co właściwie jest grane. Zażąda wyjaśnień. Mija grupkę hałaśliwych nastolatek w kusych sukienkach i mężczyzn osuszających przed pubem kolejne kufle. Powietrze jest przesycone zapachem hamburgerów i piwa. Londyn wyległ na ulice, choć nikt rozsądny nie chodziłby jeszcze w T-shircie. Zbliżając się do pubu Pod Psem, czuje mdłości podchodzące pod gardło. Jaskrawoniebieski neon ozdabiają brytyjskie chorągiewki. Przez witrynę widzi wysokiego, śniadego mężczyznę w tłumie przy barze. Hanna bierze głęboki oddech. To jej pierwsze wyjście od miesięcy. Sądziła, że będzie podekscytowana. Tymczasem czuje tylko wyrzuty sumienia. Jeden drink. Nie więcej. Wchodzi do środka. Myśli o ucieczce. Potem słyszy swoje imię.

– Hanna! Radżab już ją zauważył. Przepycha się przez tłum. Jasnoniebieska koszula opięta na torsie. Luźne dżinsy z niskim krokiem. Podniszczone conversy. Wygląda świetnie. A mimo to… Hanna nie czuje zupełnie nic. – Byłem pewien, że nie przyjdziesz. Próbuje pocałować ją w usta, ale ona się uchyla. Radżab się przysuwa. Hanna chce się cofnąć, lecz zostaje popchnięta przez grupę uczestniczek wieczoru panieńskiego – wszystkie w błyszczących strojach czirliderek, jak widać, zaczęły wieczór od energicznej konsumpcji drinków. Poci się, więc próbuje ściągnąć kurtkę. Podnosi wzrok na Radżaba. – Dlaczego miałabym nie przyjść? Przecież obiecałam. – Owszem, ale nie musiałaś dotrzymać słowa. Zawsze mogłaś mnie wystawić. Już żałuje, że tego nie zrobiła. Radżab zachowuje się inaczej niż zwykle. Natrętnie. Butnie. – No tak, ale... – Ale nie potrafiłaś mi się oprzeć, co? Znów próbuje ją pocałować. – Radżab! – Opiera ręce na jego torsie, delikatnie próbując go odepchnąć. – Co ty wyprawiasz? Przysuwa wargi tuż do jej ust. – Jeszcze pytasz? Hanna rozgląda się, szukając chociaż skrawka wolnej przestrzeni. Na próżno. Uczestniczki wieczoru panieńskiego zepchnęły ją na lewo tak, że czuje na nodze szorstkie cegły kontuaru. Za nią jakiś mężczyzna intonuje Rule Britannia, a dziewczyny przyłączają się do śpiewu, wymachując w takt pomponami. Hanna jest podenerwowana. Wytrącona z równowagi. Ma naprężone ramiona. Radżab przekrzykuje hałas pubu.

– Zamówić ci drinka, żabciu? Żabciu?! Kiwa głową. – Jasne. Alkohol. Tego teraz potrzebuje. Kusi ją, żeby przechylić się nad kontuarem, złapać butelkę z mocnym trunkiem i wlać go sobie do gardła. – Na co masz ochotę? – Kieliszek białego wina. Duży. – Już się robi. – Radżab odwraca się do barmana. Z głośników dudni muzyka. W rogu didżej szykuje się do pracy. Na głowie ma dzianinową czapkę, a minę – pełną dzikiej radochy. Hanna czuje pulsowanie w skroniach. Zauważa zwalniający się stolik i dopada do niego, zanim uprzedzi ją wstawiona dziewczyna, której piersi lada moment wyskoczą z ciasnego, fioletowego topu. Siada na chyboczącym się wysokim stołku i opiera brodę na dłoni, gapiąc się na lampę nad blatem. Brązowy pudel z parasolką w łapie. Fioletowo-różowe ściany obwieszono psimi ogonami i obrożami. Kuchnia w głębi ma imitować budę. Pod Psem. Teraz rozumie. Rozgląda się. Wokół wszyscy chrupią chipsy. Flirtują. Kołyszą się do muzyki didżeja. Wyczekiwała tego wypadu na miasto, a teraz czuje się obco. Staro. Po chwili zjawia się Radżab z napojami i torebką chipsów w zębach. – No to... – Siada naprzeciwko niej. – No to. – Jednym haustem wypija pół kieliszka. Wino jest ostre. Kwaskowate. Zapowiedź porannego anadinu ekstra i nieoszukanej, słodkiej coli. Ma to wszystko gdzieś. Kolejny łyk. – Jak ci minęła sobota? – Przywołuje na twarz swój najbardziej promienny uśmiech. Radżab rozrywa torebkę i bierze garść chipsów.

– Och, nic nadzwyczajnego. Wstałem w południe. – Super. – Ona miała pobudkę punktualnie o siódmej, kiedy Julie potknęła się w drodze do kibelka i zaklęła na cały głos. – Wczoraj gdzieś wychodziłeś? – Tak. Wyskoczyłem na koncert. Kumpel grał w Smoke. Kojarzysz? Hannę kusi, żeby potaknąć, ale robiła to wcześniej, co nieodmiennie kończyło się wymyślaniem kłamstw na poczekaniu, czerwienieniem się i poceniem. – Nie. Co to za miejsce? Radżab parska śmiechem. – Klub. – Aha. – Czuje się, jakby powinna sobie zafundować kartę emeryta i sztuczną szczękę. – Chyba nie kręci cię taka muzyka? – Tego nie powiedziałam. W popłochu próbuje przypomnieć sobie gatunek muzyki, która nie kojarzy się z błyszczącym programem i przepłacaniem za każdą gałkę lodów. Przychodzi jej na myśl tylko Billy Joel. Zdecydowanie nie to. – Lubię... muzykę house. Nie trawi jej, ale Radżab aż promienieje. – No, no! House. Retro. Boże. Skoro uważa house za retro, to jej kolekcję płytową należałoby umieścić w kapsule czasu. Tymczasem Radżab zadaje nieuchronne, znienawidzone pytanie: – A co konkretnie lubisz? – Och, różne kawałki. – Udało się jej osuszyć kieliszek w rekordowym tempie. – Jeszcze jedno? On nie wypił nawet połowy swojego piwa. – Jasne. Wstając, uświadamia sobie, że ten wieczór coraz bardziej upodabnia się do tej koszmarnej randki w ciemno z dwa tysiące trzeciego roku. Po niej obudziła się na wykładzinie – wciąż

w sukience i szpilkach – otoczona swoimi ukochanymi zabawkami z dzieciństwa. Wyciąga banknot i rusza do baru, gdzie trafia prosto na czirliderkę i opalonego rugbistę, energicznie gimnastykujących języki. W pewnym momencie potykają się, lecąc w tył. Czirliderka wbija Hannie łokieć w żebro. Hanna klnie. Dziewczyna nie zauważa. Po dziesięciu minutach Hanna wreszcie zostaje obsłużona i od razu kupuje po dwa drinki. Przedziera się przez tłum, niosąc je na tacy. Radżab wydaje się zaskoczony. – No, no. Idziesz na całość. – A co? – Siada na stołku i od razu pije haust wina. – Dlaczego nie? Jest sobota. – Fakt. – Radżab pochyla się i próbuje wziąć ją za rękę. – Ale chyba wiesz, że nie musisz mnie upijać, żeby zaciągnąć do łóżka. Hanna energicznie odsuwa dłoń. – Radżab, co właściwie jest grane? – W jakim sensie? – Ściąga brwi. – Dlaczego tak się zachowujesz? – Niby jak? – Sączy swoje piwo. – Przecież właśnie po to tutaj przyszłaś. – Po co? – Wino sprawia, że mózg pracuje na zwolnionych obrotach. Opornie. Śmiało patrzy jej w oczy. Ale w jego spojrzeniu widać coś jeszcze. Rozpacz? – Żebyśmy znowu poszli ze sobą do łóżka. O Boże. Pije kolejny haust wina. Zła decyzja. Patrzy na pudla. Potem na Radżaba. – Szczerze? Sama nie wiem, co tutaj robię. Mruga zaskoczony. – Ale sądziłem... Spodziewałem się... Hanna opiera się na łokciach. Nagle ogarnia ją straszliwe zmęczenie. – Słuchaj, Radżab. Jesteś fantastyczny i bardzo cię lubię... –

Wypowiada te słowa i uświadamia sobie, że kompletnie go nie zna. – Ale nie powinnam tu przychodzić. Czułam to, kiedy mnie prosiłeś, a teraz mam już absolutną pewność. – Wzdycha. – Wino jest nędzne, a tego kundla po prostu nienawidzę. – Dźga palcem w żyrandol. Pies nie wydaje się poruszony jej odrazą. – A poza tym... – Ma poczucie winy. – Chodzi też o Toma. – Nie kochasz go. – Skąd wiesz? – Sama tak powiedziałaś. – Wiele miesięcy temu. – Hanna marszczy czoło. – W innym życiu. – Zrozum, ja naprawdę cię lubię. Mówi jak nastolatek. Nieprzekonująco. – Nie. Nie lubisz. Wmówiłeś to sobie, bo jestem mężatką, a ciebie kręci uganianie się za tym, co nieosiągalne. Tymczasem fakty wyglądają tak... Przed oczami ma promieniejącego z dumy Toma, który po raz pierwszy od udaru sam zaparzył herbatę. Siedli razem przy stole, by uczcić sukces, zanurzali we wrzątku ciasteczka owsiane, debatując, czy lepsze są zwykłe, czy z polewą czekoladową. Na samo wspomnienie tej sceny policzki pieką ją ze wstydu. – Słuchaj, Radżab. Nic nas nie łączy. Ty chodzisz na koncerty. Ja wstawiam zmywarkę. – Pije łyk wina. – Ty śpisz do południa. Ja przy wielkim szczęściu dociągam do wpół do ósmej. – Zauważa, że skończyła drugi kieliszek. – Nie pragniesz mnie. A co ważniejsze, ona go nie pragnie. Próbuje znów chwycić ją za rękę. – Bardzo cię pragnę, Hanno. – Nie, wcale. – Wzdycha. – Przepraszam. Nie powinnam tu przychodzić. Radżab zwiesza głowę, opierając ją na dłoniach. – Koszmarny dzień. Hanna przygląda mu się uważnie. Chyba łzy skapują mu po policzkach? Boże.

– Radżab? – Wyciąga rękę i kładzie mu na ramieniu. Radżab chwyta ją i przykrywa swoją dłonią. – Co się stało? – Amelia się odezwała – mówi cicho, zduszonym głosem. – Amelia? – Moja była. – Och. Hanna cofa rękę i odchyla się w krześle. Wszystko powoli nabiera sensu. Patrzy na nią, wycierając oczy rękawem. – Powiedziała, że znalazła sobie innego. – O. – I że byłem beznadziejny w łóżku. – Rozumiem. – Nie byłem, prawda? – upewnia się. – Oczywiście, że nie. Bogiem a prawdą, Hanna nie pamięta, ale to nie jest odpowiedni moment, by to powiedzieć. Energicznie kręci głową. – Byłeś fantastyczny. – Poważnie? – Patrzy na nią przerażony. – Poważnie. – Hanna ma nadzieję, że zabrzmiało to pewnie. Ten wieczór układa się zupełnie inaczej, niż się spodziewała. – To dobrze. – Dopija piwo. Zjada chipsa. Hanna przygląda mu się bacznie. Widzi smutek. Potrzebę pocieszenia. Wie, co powinna zrobić. Nachyla się. – Opowiedz, dlaczego właściwie się rozstaliście. – Nie. – Śmiało. – Nie. Jego oczy mówią: Tak. – Nie. Nie chcesz o niej słuchać. – Przecież widzę, że wciąż ją kochasz. – Nie. – Wysuwa dolną wargę. – Och, nie broń się, Radżab. – Tak bardzo przypomina

nadąsane dziecko, że najchętniej dałaby mu ciepłe mleko i ciastko. – Opowiedz mi o Amelii. Radżab zaczyna opowieść. * Po dwóch morderczych godzinach, Radżab – pełen tequili i gorących uczuć – postanawia wrócić do Brighton i spotkać się z Amelią. Wyznać jej miłość. Walczyć o nią. Hanna zaś wybiera powrót do domu i walenie głową o ścianę. Idąc ulicą, uświadamia sobie, że Steph miała rację. Nie może wciąż stawiać innych na pierwszym miejscu. Zmordowana otwiera drzwi. – Ha? Jest zaskoczona, słysząc głos Toma. On zwykle zasypia przed dziesiątą. Wchodzi do pokoju i siada przy nim na kanapie. Choć wieczór zakończył się niewinnie, gnębią ją wyrzuty sumienia. Wyciąga rękę i klepie go po udzie. – Jak mecz? Tom wzrusza ramionami. – Remis. Zmarnowaliśmy kilka stuprocentowych okazji. Wiesz, jak to jest. – Ma na sobie zieloną bluzę z kapturem, za którą Hanna przepada. – A ty? Spotkałaś się ze Steph? Hanna nieruchomieje. Może powiedzieć mu o Radżabie? Teraz. Mieć to już z głowy. W tym momencie Tom bierze ją za rękę i Hanna wie, że nie może tego zrobić. – Tak. – Kiwa głową. Jego palce promieniują ciepłem. Serdecznością. – Było sympatycznie. Czuje na sobie jego wzrok. – To dobrze. Hanna odchyla się, opierając o poduszki, i dopiero teraz zauważa, że Tom oglądał telewizję z wyłączoną fonią. – Tom, czy to...? – Casablanca? – On potakuje. – Zgadza się. Pomyślałem, że

wreszcie sprawdzę, czym tak się zachwycałaś przez te wszystkie lata. Hanna widzi Humphreya Bogarta przy fortepianie. – Och, uwielbiam tę scenę. Tom uśmiecha się szeroko. – To zapraszam. Hanna przysuwa się do niego. Ogląda film. I nadal trzyma go za rękę. Rachunek na 600 funtów, klinika Westview Lipiec 2010 Sama nie wiem, co czytać. Hanna pochyliła się, przerzucając stertę dodatków niedzielnych. Wreszcie wyciągnęła jakieś kolorowe czasopismo. Okładka przedstawiała dziewczynę w sukience wieczorowej z koktajlem w jednej ręce i srebrnym biletem w drugiej. – Znajomość dziesięciu sztuczek, które pozwolą mi wbić się na imprezę u celebryty, jakoś nie wydaje mi się w tym momencie szczególnie przydatna. Tom z kolei wiercił się w szarym fotelu i gapił na ulotki wetknięte do wiszącego nad nim wieszaka. Antykoncepcja. Pierwsze kroki Choroby przenoszone drogą płciową: fakty Bomba. Spojrzał na Hannę. – Znam ten ból. – Bez większego zainteresowania spojrzał na dodatek sportowy, który trzymał na kolanach. – Nawet Koguty nie wydają się ważne, kiedy... – Umilkł i powiódł wzrokiem po poczekalni. Wciąż nie potrafił wypowiedzieć tego na głos. Nawet w myślach nie umiał sformułować. Hanna wzięła go za rękę.

– Wiem. – Podniosła ją do ust i pocałowała. – Nie o takim prezencie na rocznicę ślubu marzyliśmy. Wyrwał dłoń i wstał. – Nie o to chodzi. Ruszył z miejsca, ale uświadomił sobie, że i tak nie ma dokąd iść. Rozjuszony patrzył na błyszczące liście rośliny doniczkowej, na którą przez otwarte okno padały promienie letniego słońca. Spojrzawszy na idealnie błękitne niebo, próbował normalnie oddychać. Powinien był to przewidzieć. Powinien był coś zrobić. – Przepraszam, Tom. Nie pomyślałam. Położyła mu dłoń na ramieniu. Zgarbił się. – Cóż. To nie takie proste, wiesz? – Wiem. – Otoczyła go ramionami i oparła głowę na jego piersi. – Zrozum, bardzo się martwię. Wiesz, jak ze mną jest. Słabe dowcipy to u mnie oznaka niepokoju. Ustąpił i też ją objął. – Więc ten tekst o naszej rocznicy miał być żartem? Tracisz poczucie humoru. – Przymknij się. – Delikatnie ubodła go głową. – To, że najgorętszy dzień w roku spędzamy zamknięci w klinice położniczej, nie tłumaczy złego wychowania. Pocałował ją w czubek głowy, wdychając cytrynowy zapach włosów. Marzył, żeby znaleźć się teraz na zewnątrz. Jeść lody, szykować się do leniwego, sobotniego lunchu zakończonego kuflem piwa. Powiódł wzrokiem po dystrybutorze z wodą, białych ścianach i bladej dziewczynie w kącie, która bezgłośnie, metodycznie opróżniała pudełko chusteczek. Wyglądała tak młodo. I wydawało się, że jest zostawiona sama sobie. Puścił Hannę i wrócił na miejsce. – Nie pogniewasz się, jeśli zajmę się robotą? – Nie ma sprawy. – Hanna usiadła w fotelu obok, podwijając nogi. Sięgnęła po dodatek „Kultura i Sztuka” i rozłożyła go sobie na kolanach. – I tak nie mamy nic ciekawszego do roboty. –

Przełożyła kartkę. – Dzięki. Wyjął z kieszeni blackberry’ego. Znów migała czerwona dioda. Przez pół nocy przekopywał się przez papiery „z należytą starannością”, a teraz klient zasypywał go pytaniami. Hanna przełożyła kolejną stronę i westchnęła. – Jak tam twoja sprawa? – Nieźle – skłamał. – To znaczy? – Hanna, jak widać, nie była w nastroju do lektury. – Nie jest łatwo, ale robimy postępy. Zmarszczył brwi, kiedy w skrzynce odbiorczej wylądował następny pilny e-mail. Jego szef nie uznawał weekendów. Próbował ułożyć odpowiedź – szukać ucieczki od kłopotów w wyszukiwaniu kruczków i sztuczek prawnych – ale tym razem mózg odmówił posłuszeństwa. Tom nie potrafił sklecić słowa, a co dopiero skonstruować błyskotliwą, wymuskaną odpowiedź na skomplikowany tekst prawniczy. Szklane drzwi się otworzyły. Mężczyzna w białym kitlu cicho wywołał nazwisko. Płacząca dziewczyna wytarła oczy, wstała i poszła za nim. Jej japonki klapały na białej posadzce. Kiedy zniknęła, w poczekalni zapadła koszmarna cisza, przerywana jedynie stukaniem recepcjonistki na komputerze. – Boże, to straszne. – Hanna cisnęła gazetę na fotel. – Niedobrze mi. Odłożył komórkę. – Mnie też. – Zgarbił się. – Zdaje się, że żadne z nas nie skusi się na tamte fantastyczne herbatniki. Spojrzała na stolik w głębi pomieszczenia. – Założę się, że nikt nigdy ich nie rusza. – Najprawdopodobniej. Objął Hannę, a ona oparła głowę na jego ramieniu. – Kiedy już będzie po wszystkim – zaczęła niepewnie – może gdzieś byśmy wyskoczyli? Na kolację? Do kina? – Bardzo bym chciał. – Przełknął ślinę. – Ale...

– Ale co? – Westchnęła z rezygnacją. – Obawiam się, że ściągną mnie do kancelarii. – Znowu?! Zawód w jej głosie był jak policzek. – Przepraszam. Mówiłem ci, pracuję nad dość skomplikowaną sprawą. – A to nowina – warknęła cicho. – Każda sprawa okazuje się skomplikowana. Nie będzie dalej dopuszczał do siebie wyrzutów sumienia. – Zrozum, po prostu nie mogę. Nie w ten weekend. – Pocałował ją w policzek. – Ale później coś wymyślimy. Uczcimy rocznicę. Obiecuję. – Na pewno? – Palcem rysowała coś na jego ramieniu. – Oczywiście. – I przy okazji oblejemy moją robotę w Queensdale? – Jasne. – Skinął głową. Spojrzała na niego. – Mimo wszystko moglibyśmy pojechać do Nairobi. – Hanno, rozmawialiśmy o tym. – Nie krył zniecierpliwienia. – Pamiętam. Mógłbyś poprosić o przeniesienie i tam dalej pracować nad swoją ważną sprawą. – Pocałowała go w policzek. – A ja mogłabym pracować w szkole, o której ci opowiadałam. Tej od... – Nie. – Bezskutecznie próbował ukryć rozdrażnienie. – To nie jest odpowiedni moment, Ha. Nie na tym etapie mojej kariery. Zresztą, na litość boską, sama dopiero co znalazłaś fantastyczną robotę. Na miejscu. W Londynie. Nigdzie nie musimy się ruszać. – Po prostu pomyślałam, że to może być ciekawe. Dla nas obojga. Tam trochę uwolniłbyś się od presji. I spędzalibyśmy wspólnie więcej czasu. Plus... – Nie chcę uwalniać się od presji! Kiedyż ona wreszcie zrozumie? Kiedy wreszcie dorośnie? – Muszę zostać na miejscu. Budować pozycję. Zdobywać kontakty. Doświadczenie. A nie urwać się na przedłużone wakacje.

– Nie mówię o wakacjach. Tylko o tym, że moglibyśmy spróbować trochę innego życia. Marzyłam o takiej pracy całe życie. – Zaplotła ramiona. – Liczyłam, że przynajmniej się nad tym zastanowisz. – Ale to idiotyczne posunięcie, jeśli chcę zostać wspólnikiem. Nie mogę urwać się dla twojej zagranicznej mrzonki. – Zgarbił się. – Naprawdę nie potrafisz tego zrozumieć? – To nie są mrzonki. Gdybyś posłuchał... Miał już dość. – Dlaczego akurat teraz do tego wracasz? Przyznaj, to nie jest najlepszy moment. – Bo w ogóle się nie widujemy – odparła ze smutkiem. – To pierwsza wspólna sobota od niepamiętnych czasów. Ale nie przejmuj się. Rozumiem. Przepraszam, że poruszyłam ten temat. Zwiesiła głową, a on poczuł okrutne dźgnięcie. Zwycięstwo! Spojrzał na stalowy zegar ścienny. Wskazówki prawie się nie przesunęły. Hanna bębniła palcami po ręku. – Boże, to się ciągnie w nieskończoność. – Wiem. – A może coś poszło nie tak? Oczy miała okrągłe z przerażenia. – Nie. – Udał pewność siebie. – Obstawiałbym raczej, że Julie musiała się do czegoś przyczepić. Łóżko za małe. Dawka za słaba. Lekarz zbyt nieporadny. Próbował się zaśmiać, ale śmiech uwiązł mu w gardle. – Niewykluczone. – Palce Hanny kontynuowały swój taniec. – Biedna Jules. Wściekłość dudniła mu w uszach. – Odpowiada za to. Dokładnie tak samo jak on. – Jasne, ale... – Żadnego ale. Jules powinna mieć dość oleju w głowie! – Podniósł głos bardziej, niż zamierzał. Recepcjonistka spojrzała na niego karcąco i wróciła do pisania. Hanna poprawiła się w fotelu.

– Dobrze, że szybko się tutaj dostała. – Ja myślę. Za taką forsę. Czuł na sobie spojrzenie Hanny. – Julie mówi, że go kocha, więc przynajmniej... Miał już po dziurki w nosie tego, jak uparcie broniła jego siostry. – Dziś mówi, że go kocha. Jutro znajdzie sobie innego gostka – mówił wściekłym szeptem. – Słowo daję, próbowałem. – Mrugał, starając się powstrzymać łzy. – Robiłem, co mogłem, żeby coś osiągnęła. Zdobyła wykształcenie, kiedyś to było jej marzeniem. Żeby... Hanna milczała. – Chcę tylko... – Westchnął. – Chcę tylko, by chociaż raz pokazała, że traktuje życie poważnie. Albo że wykorzystuje swój fantastyczny mózg do czegoś więcej niż picie na umór albo flirtowanie z chłopakami. Czuł na sobie wzrok Hanny, ale nie chciał patrzeć jej w oczy. – Myślę, że akurat w tym momencie podchodzi do życia całkiem poważnie – odezwała się cicho. Pomyślał o swojej młodszej siostrzyczce, towarzyszce dzieciństwa. Zawsze z książką w ręku. Zawsze chętnie opowiadającej o swoim ulubionym zespole albo najnowszej nowelce. Od tygodnia te wspomnienia tkwiły w nim, pozbawiając oddechu. Przeciągnął się, potem wziął Hannę za rękę. – Dziękuję, że ze mną przyszłaś. – Nic takiego. – Pocałowała go. – Gdzież indziej miałabym być? – Tom Ellison? – W drzwiach stanęła pielęgniarka w ciemnofioletowym uniformie. – Tak? Zerwał się i pędem rzucił się do drzwi, a potem na koniec długiego korytarza. Hanna biegła tuż za nim. Dopadli do drzwi z tabliczką „pokój rekreacyjny”. Pielęgniarka pchnęła skrzydła.

– Siedzi tam. Pokazała wygodny fotel przy drzwiach balkonowych prowadzących do małego ogródka różanego. Julie kuliła się pod kremowym kocem, w dłoniach trzymała kubek herbaty. Paznokcie nadal miała butnie fioletowe. Twarz – bladą jak ściana. Spojrzenie – przegrane. – Cześć. – Głos Julie brzmiał mocniej, niżby na to wskazywał jej wygląd. Hanna przysiadła na podłokietniku i otoczyła dziewczynę ramionami. Tom zazdrościł jej takiej instynktownej dobroci. On nie wiedział, jak się ustawić. Jak patrzeć. Co powiedzieć. Wyciągnął do siostry rękę, ale opuścił ją, zanim zdążyła zauważyć. – Przyszliśmy po ciebie – odezwał się burkliwie. Jak policjant dokonujący aresztowania. – Niepotrzebnie. – Julie dalej wpatrywała się w ogród. – Nic mi nie jest. – Jej głos brzmiał równo. Spokojnie. – Zresztą, zaraz przyjedzie po mnie Ben. – Ben? – Tomowi krew zadudniła w uszach. – Wracasz do tego sukinsyna? Po tym wszystkim. – Nie jest sukinsynem. – Zacisnęła usta w wąską kreskę. – Nie waż się go oceniać. Nawet go nie znasz. – To twój wykładowca, Jules. Tomowi dłonie same zacisnęły się w pięści. Musi do niej przemówić. Niech wreszcie przejrzy na oczy! – Byłaś jego uczennicą. Wpędził cię w ciążę. I dlatego jest skończonym dupkiem. – Nie, to nie było tak. – Ręka jej drżała, gdy podnosiła kubek do ust. – Ja się za nim uganiałam. Jasne? – Co? Tom wpatrywał się w dziewczynę, która kiedyś napisała cały tomik opowiadań z nim w roli głównej. Teraz wydawała mu się nieprawdziwa, tak jak opowieści o sir Tomie i jego wesołych kompanach. Julie spuściła wzrok.

– I to nie jego wina, że nie mógł sfinansować tego wszystkiego. – Szerokim gestem ręki objęła pokój, wygodne fotele, kolorowe czasopisma i malowniczy, przytulny ogródek. – Ma wiele zobowiązań. – Tak? – Tom w bezsilnej wściekłości przegarnął dłonią włosy. – Czyżby sukinsyn rżnął też inne studentki? Julie zesztywniała. – To ty jesteś sukinsynem. Zacisnął pięści. Od kiedy siostra powiedziała, że jest w ciąży, z trudem panował nad złością. Wszędzie dawał jej upust. W metrze, kiedy pasażerowie nie chcieli się ścisnąć. W kolejce po poranną kawę, gdy osoba przed nim uparła się, żeby zapłacić drobniakami, i mozolnie je odliczała. Przy bankomacie, bo nie wydał banknotów, których on akurat sobie życzył. Wiedział, że zawiódł siostrę. A mimo to rozsadzała go furia, każda ich rozmowa kończyła się kłótnią. – Rozumiem, że wracasz do Bristolu, Jules? – wtrąciła się Hanna. – Tak. – Julie dopiła herbatę. – Ben zaraz się zjawi. Wiem o tym. Hanna widziała, jak Tom nabiera tchu, i podniosła rękę, uciszając go. – Poczekamy z tobą. Szwagierka pokręciła głową. – Poradzę sobie. – Wiem, że sobie poradzisz – odparła Hanna spokojnie. – Ale i tak zostaniemy. Na wszelki wypadek. – Skoro nalegasz. – Głos Julie zadrżał. – Oboje nalegamy. – Hanna wyjrzała przez okno. – Wszystko będzie dobrze. Obiecuję. – Wiem. Julie zaskoczyła Toma, ostrożnie kładąc głowę na ramieniu Hanny. Patrzył, jak ona obejmuje jego siostrę. Jak Julie zaczyna płakać.

Hanna podniosła na niego wzrok. Posłała mu smutny uśmiech. Czekali w milczeniu. Ben się nie zjawił.

Rozdział 13

Steph wsuwa głowę do sali Hanny. – I jak? Doszłaś do siebie? Hanna odrywa wzrok od laptopa i swojej kolejnej, przegranej potyczki z rzutnikiem. – Po czym? – Przecież wiesz. – Steph wchodzi do klasy, kładzie torbę na ziemi i klęka przy krześle koleżanki. Opiera łokcie na biurku i ze zmarszczonymi brwiami przygląda się monitorowi komputera. – Po swojej sobotniej randce. Hanna wzdycha głośno. – Ile razy mam powtarzać? To nie była randka. – Jak sobie chcesz. – Steph wyciąga palec i odblaskowo pomarańczowym paznokciem wciska klawisz. – Tak czy inaczej, Radżab dziś nie pojawił się na zajęciach. Albo tak go zmordowałaś, albo... – Albo wrócił do Brighton wyznać swojej byłej dozgonną miłość – wpada jej w słowo Hanna. – Ooo... – Steph się krzywi. – Czegoś innego się spodziewałam. – Wciska kolejny klawisz. – To nieszczęście z podobnej kategorii jak to, kiedy zrobiłam geja z gwiazdora rocka. Z ekranu wszystko znika. – Jakiego gwiazdora rocka? – Hanna ukrywa twarz w dłoniach. – To jeszcze nie za twoich czasów. – Słychać, jak Steph wciska kolejne klawisze. – Niewiarygodnie seksowny. Ale nigdy nie chciał rozstać się ze swoimi skórzanymi spodniami. Kiedy się ujawnił, wreszcie zrozumiałam dlaczego. – Stuka dalej. – Tak!

Udało się. – Serio? – Hanna podnosi głowę, odgarniając loki. Prezentacja się ładuje. – Chwała Bogu! – Mocno ściska przyjaciółkę. – Jesteś genialna. – A teraz mów. – Steph kiwa głową, prostując się. – Pogodziłaś się z tym? Z odejściem Radżaba? – Jasne, że tak. – Jest zadowolona z pewności, którą teraz czuje. – To dobrze. – Steph sięga po torbę, z której wysuwa się koperta. Na podłogę wysypują się kartki. – Aj! Hanna zerka i widzi logo Nauczycieli Świata. – Tylko nie mów, że zrobiłaś to naumyślnie. – Patrzy wrogo na przyjaciółkę. – Nie! Gdybym chciała ci je pokazać, po prostu zamachałabym ci nimi przed nosem. – Racja. – Hanna nachyla się z ciekawością. – Co to? Szczegóły twojego programu? – Aha. – Steph zbiera kartki i wpycha do koperty. – Chcesz obejrzeć? – Nie. Zabierz to jak najdalej ode mnie. Zasłania oczy rękami, ale nie może się powstrzymać i zerka przez rozsunięte palce. Na widok kuszących fraz, takich jak: Wyspa Zanzibar albo Co dzień możesz zmienić czyjeś życie, zbiera jej się na płacz. – Na pewno? Steph waha się, ale chowa kopertę do torby. – Tak – mówi Hanna twardo. – Może jestem ponurakiem, ale nie mam ochoty czytać, jak świetnie będzie się bawić moja przyjaciółka, przeżywając przygodę życia. Taką przygodę też chciałabym przeżyć. – Wreszcie! – Steph triumfalnie wznosi pięść. – Wyszło szydło z worka! Hanna kręci głową. – Spokojnie, kiciu. Nie jesteś Poirotem, który w gustownym saloniku ogłasza, kto kogo otruł arszenikiem.

– Może i nie. – Steph radośnie klaszcze. – Ale tyle czekałam, żeby wreszcie wydusić z ciebie prawdę. Pozwól mi na tę krótką chwilę triumfu. – Ciesz się. – Hanna przygryza wargę. – Oczywiście, to niczego nie zmienia. Przez cały rok będziesz tańczyć z tygrysami, a mnie tutaj czeka odwalanie najgorszej roboty za Margaret. Jasne, że wolę nie myśleć o twoich pocztówkach. – W takim razie nie będę ci ich przysyłać. – Wygląda przez okno z widokiem na ścianę przy boisku szkolnym. – Idealna wymówka. Proszę, proszę. Nowe graffiti. Jak szybko. Dopiero co się pozbyli poprzedniego. Hanna podchodzi do niej i patrzą na rysunek monstrualnego penisa z jądrami. – Mnie nawet się podoba. Bawi mnie. – Wzdycha. – Och, powiedz. Co ja teraz zrobię? Przyjaciółka ściska ją mocno. – Nie wiem. Ale bardzo się cieszę, że dziś ani razu nie padło z twoich słów „znośnie”. Chwilę stoją przytulone, ale Steph szybko się odsuwa. – Wystarczy już. Lepiej skończmy z publicznym okazywaniem czułości, bo zaraz w świat pójdzie plotka o naszym lesbijskim romansie. – Gadano już rok temu. Pamiętasz tego dzieciaka z dziesiątej klasy? Podszedł do nas, pytając, która z nas nosi atrapę penisa. – A, racja! – Steph parska śmiechem. – Kiedy powiedziałam, że ja, omal nie eksplodował na miejscu. – Ohyda. – Hanna się wzdryga. Steph patrzy na nią z zadowoleniem. – A jak sobie radzi Tom? – Robi postępy. – I po krótkim namyśle dodaje: – Nabrał optymizmu. – Uśmiechasz się, Han. – Tak? – Rumieni się. – Cóż, cieszy mnie, że lepiej mu idzie. – I na tym koniec? – Steph robi wielkie oczy. – Czyżbyście...?

– Nie. – Hanna wraca za biurko. – Nic z tych rzeczy. Nie marzyłabym o wyjeździe do Afryki, gdybym była w nim dziko zakochana. Steph wzrusza ramionami. – Fakt. – Energicznie klaszcze w dłonie. – Koniec tematu. Wpadniesz do pubu? – Nie. – Julie znów ma zmianę w restauracji pod złotymi łukami? Łatwo byłoby skłamać, ale Hanna nie ma ochoty dłużej się w to bawić. – Nie. Tom i ja jemy razem kolację. On gotuje. – Aha. – Steph kiwa głową. – Rozumiem. Jej ton drażni Hannę. – Bardzo chętnie przyszłabym do pubu, ale Tom jeszcze się nie nadaje na takie wieczorne wypady. Steph przygryza wargę. – Wcześniej też nie raczył zaszczycić naszych imprez. Hanna czuje się w obowiązku go wytłumaczyć. – Wiesz, był zajęty. To nie tak, że co wieczór chlał szampana ze swoimi kumplami z City. – Rozumiem. – Steph zaplata ramiona. – Nie czepiałam się go. Hanna już otwiera usta, by odpowiedzieć, ale w sali pojawia się Margaret z czarnymi okularami na czubku nosa. – Hanno... Na słówko? – Oczywiście. Kiedy wychodzi, dostrzega wystającą z torby Steph kopertę Nauczycieli Świata. Dziwne, ale gabinet Margaret nie wydawał się nawet w części tak kuszący jak to. * – Rozumiesz więc, Hanno, że bardzo potrzebuję twojej pomocy. Hanna patrzy nad głową szefowej i zauważa, że na beżowej

żaluzji opuszczonej do połowy okna ktoś nabazgrał: „Jane Austen to gówno”. Patrzy dalej. Gdzieś poza gabinetem świat cieszy się pierwszym prawdziwie wiosennym, kwietniowym słońcem. Na ulicy widać dziewczęta w bawełnianych sukienkach. Mężczyźni podwinęli rękawy koszul, a urocza staruszka maszeruje z jaskraworóżową torbą na zakupy i z ray-banami na nosie. Hanna uśmiecha się do siebie. – Co cię tak bawi? Przypomina sobie, gdzie się znajduje. Gabinet Margaret ma tyle wspólnego z wiosenną atmosferą, co igloo, a książki na półkach za biurkiem stoją uporządkowane ściśle według kolejności alfabetycznej. Wyobraża sobie, jak – wraz z każdym nowym nabytkiem – Margaret starannie przestawia wszystkie egzemplarze. Dziś ma na sobie szarą sukienkę, czarne pantofle na płaskim obcasie i okulary, a Hannie przychodzi na myśl, że wygląda jak ktoś, komu wypełnianie dorocznego zeznania podatkowego sprawia autentyczną przyjemność. Prostuje się w krześle, usiłując skupić na rozmowie. – Nic, myślałam tylko, jaką piękną mamy dziś pogodę. – Aha. – Na Margaret pogoda, jak widać, nie robi wrażenia. Pochyla się, opierając łokcie na biurku, i starannie wpasowuje jedną dłoń w drugą. – Zrozum, Hanno, bardzo liczę na twoje wsparcie w tej kwestii. Hanna nie ma pojęcia, o czym mowa. – Eeee... Oczywiście. Wie, że powinna natychmiast zmusić mózg do pracy, ale wiosenne słońce wprawia ją w cudowne rozleniwienie. – Znakomicie. Czyli przejmiesz jego klasy? – Margaret patrzy na nią wyczekująco. – Co? – Klasy pana Harata. – Przesuwa teczkę tak, by znajdowała się idealnie pod kątem prostym do linii blatu. – Przejmiesz je? Zgodnie z moją sugestią? Hanna omal nie spada z krzesła ze zdumienia. – Klasy Radżaba? Mówisz poważnie?

Głupie pytanie. Ona zawsze mówi poważnie. – Oczywiście. – Ale... Nie możesz wziąć innego nauczyciela, który go zastąpi? – Niestety. Nasz budżet został mocno okrojony. Jasne. – To... Dlaczego akurat ja? – Z trudem panuje nad histerycznym śmiechem. – Przecież niemal wszystkie dni mam wypełnione od pierwszej lekcji do ostatniej. – Ależ nie żądam, żebyś wzięła wszystkie jego klasy. To chyba oczywiste. Tylko dwie. – To dziesięć dodatkowych godzin tygodniowo. – Tak. – W ten sposób zostałyby mi dokładnie dwie godziny w tygodniu na przygotowanie wszystkich zajęć. – Hanno, wszyscy pracujemy po godzinach. To specyfika naszego zawodu. I to jak pracujemy! Hanna zaciska zęby, aż bolą ją szczęki. Zawsze spełniała każde żądanie Margaret, ale zbliża się punkt krytyczny. Jeśli tak dalej pójdzie, wkrótce będzie pracować ciężej niż dawniej Tom. Za ułamek jego pensji. Kręci głową. – To za dużo. – Jeżeli chcesz zajść tu wyżej, musisz być gotowa na pewne poświęcenia – oświadcza szefowa twardo. Hanna widzi na ulicy chłopczyka z lodami. Najchętniej wyskoczyłaby przez okno i lizała je razem z nim. Chce poczuć się wolna. Chociaż na chwilę. Zero szans. Wzdycha. Zdaje sobie sprawę, że w tym momencie nie ma żadnego wyboru. – Cóż. Właściwie większość zajęć już zaplanowałam, więc może... – Znakomicie. – Margaret porusza myszą i ekran budzi się do

życia. – Wiem, że nie zawiedziesz uczniów. – Strzepuje z monitora pyłek kurzu. – Nie, nie zawiodę. – Czuje napływające do oczu łzy bezsilności. – Muszę iść. – Wstaje. – Oczywiście. – Margaret mierzy ją świdrującym spojrzeniem. – Ostatnia sprawa. Mogłabyś jeszcze machnąć dla mnie aktualizację stanu przygotowań do egzaminów? Na wieczór? – A... – Cisną się jej na usta najgorsze przekleństwa. – Dziękuję. – Margaret przesuwa okulary wyżej i zaczyna stukać w klawisze. Hanna wychodzi z gabinetu. Dociera do końca korytarza. Tam wybucha płaczem. * Pół godziny później ktoś natarczywie dobija się do jej klasy. – Hanna? Podrywa głowę. Wyjmuje puderniczkę z lusterkiem. I błyskawicznie tego żałuje. – Kto tam? Próbuje jakoś poprawić rozmazany makijaż, ale twarz wygląda jeszcze gorzej. – To ja, Ha. – Tom? – Pada na biurko. – Tak. Chryste. Nie może zobaczyć, że płakała. – Skąd się tu wziąłeś? – Pomyślałem, że zabiorę cię na kolację do restauracji. – Ale... Rozpaczliwie próbuje doprowadzić włosy do porządku, a one jak zwykle odmawiają współpracy. – Proszę, Ha! – W jego głosie pojawia się niepokój. – Wpuść mnie. Przyjechałem autobusem. Zupełnie sam. Ledwo stoję. Pozwól mi chociaż wejść do sali. – Zgoda. – Wyciera oczy i idzie do drzwi. Kładzie rękę na zamku. – Ale jeśli spróbujesz parsknąć śmiechem, rzucę się

z okna. – Jesteś na pierwszym piętrze. – Zamknij się. – Nie będę się śmiać. Słowo. Przekręca klucz i otwiera drzwi. – Jak sam widzisz, kolacja w restauracji nie wchodzi w grę. Patrzy na nią, na zapłakaną twarz. – Nonsens. – Całuje ją w policzek i kuśtykając, pada na pierwsze wolne krzesło. – Ja też nie wyglądam olśniewająco. – Wywija prezentem, który dostał od Nicka na urodziny. – Choć nowa laska prezentuje się całkiem nieźle. Hanna zasłania rękami oczy. Nie jest w stanie powstrzymać szlochu. – Chodź tu, Ha. Podchodzi do męża i klęka przy nim. Tom obejmuje ją, a ona przestaje się bronić i łzami moczy mu koszulę. – Co jest nie tak? – Wszystko. – Dobra. – Tuli ją, aż szloch powoli cichnie. – Jeśli tak mają się kończyć moje wizyty w szkole, to chyba poprzestanę na tej jednej. Hanna śmieje się przez łzy. – Potrzebujesz drinka, Ha? – To raczej kiepski pomysł. Bierze od Toma chusteczkę. – Wiem. – Odsuwa się od niej. – Zrywamy się stąd. * – O co naprawdę chodziło? – Tom podsuwa jej wino. – Pij. Posłusznie bierze kieliszek i pociąga łyk. – Więcej. Wypija znowu. – No to... – Tom wygodniej mości się na czarnej, skórzanej ławie. – Zamówienie złożone. Wino podane. Skończyły ci się wymówki. Chyba że znów musisz do łazienki. Mów.

Hanna otwiera usta. Zamyka. Próbuje znowu. – Właściwie nic takiego się nie stało. Grozi jej palcem. – Szlochałaś za zamkniętymi drzwiami. Coś musiało się stać. Hanna bębni palcami o kieliszek. – Może, ale to wyłącznie przez moją głupotę. – Kto tak twierdzi? – Tom rozgląda się po restauracji. – Nikt się nie zgłasza. Słuchaj. Przecież wiem, ile dla ciebie znaczy ta praca. Powiedz, o co chodzi. – Dobra. Nabiera powietrza, wpatrując się w ciemny, drewniany blat. Kompletnie odwykła od dzielenia się z mężem swoimi problemami. Wreszcie podnosi na niego wzrok. – Chyba muszą zacząć od tego, że... Nienawidzę swojej pracy. Tom nieruchomieje z podniesioną szklanką. – Żartujesz? Wytrzymuje jego spojrzenie. – Nie. Nienawidzę jej od miesięcy. – Ale... Sądziłem, że ją kochasz. – Kiedyś kochałam. Ale ostatnio nauka stała się koszmarem. Po części za sprawą mojej nowej szefowej. A po części... – Szuka odpowiednich słów. – Zapomniałam już, po co uczę. Nie mam już poczucia, że w ten sposób komukolwiek pomagam. Żyłka pulsuje mu na czole. – Czy to przeze mnie? – W jakim sensie? – Mój udar. Stanowi dla ciebie zbyt duży ciężar. – Nie. – Kręci głową. – Jeśli już, to pozwolił mi wyraźniej dostrzec pewne sprawy. Chwytaj dzień, rozumiesz? Uświadomiłam sobie, że mam dość tego beznadziejnego bagna: wystawianie ocen, żądania... Kocham dzieciaki i wciąż chcę uczyć, ale nie w Queensdale. To przestało być moje miejsce. Chciałabym znów... poczuć dawną pasję. Kiedyś przecież ją

miałam. Rozumiesz. – Rozumiem. Tak samo czułem się przed udarem. – Naprawdę? Hanna z głośnym siorbnięciem wypija łyk wina. Patrzy na elegancki abażur rodem z hollywoodzkich produkcji z początku dwudziestego wieku. Długie kremowe frędzle jedwabiu wiszą tuż nad ich głowami. – Nigdy nie mówiłeś. – Nie. – Unosi kąciki ust w kpiącym uśmieszku. – Zbyt byłem zajęty szlochaniem za drzwiami swojego gabinetu. – Przestań się zgrywać. Hanna mimowolnie się uśmiecha. Do ust napływa jej ślina, gdy czuje dochodzący z kuchni zapach jedzenia. Imbir, czosnek, nutka palczatki. – Widzisz jakieś rozwiązanie, Ha? Tanzania. Zaciska wargi, żeby nie wypowiedzieć tego na głos. – Bo ja wiem? – Rozrywa opakowanie z pałeczkami. – Muszę zrobić coś... innego. Tom pokazuje jej kieliszek. – Proszę o skupienie. Pij dalej. – Tak jest, szefie. – Podnosi wino do ust. – Ale głupio mi, że tak się użalam nad sobą. Ty masz dużo większe zmartwienia. – Szczerze? Dobrze pogadać o czymś innym niż mój udar. – Uśmiecha się krzywo. – To już wylewa mi się uszami. – Fakt. – Hanna sączy wino. – I trudno się dziwić. – Odstawia kieliszek. – Chociaż, kiedy miałeś grypę, doiłeś z tego, ile się dało. – Nie! Wcale! – oburza się. – Tak było. Ostentacyjnie zostawiałeś w kuchni otwarty gripex, abym wiedziała, że konasz. W razie gdyby jęczenie na kanapie nie wystarczyło. – Potwarz! – Śmieje się. Hanna czuje na sobie jego wzrok i nagle ogarnia ją coś przypominającego podniecenie. Siorbie wodę i karci siebie

w duchu. Nie bądź głupia. To tylko Tom. Mąż marszczy czoło. Coś kombinuje. – Nick ma kumpla w tej prywatnej szkole... Beaumont College czy jakoś tak. Hanna unosi brwi. – On wszędzie ma kumpli. – Racja. – Kiwa głową. – Może załatwiłby ci tam rozmowę w sprawie pracy? Na samą myśl o tym Hannie zbiera się na mdłości. Nie chce uczyć w prywatnej szkole. Chce czuć się przydatna. Marzą jej się podniszczone podręczniki. Oczy pełne ciekawości. Marzy jej się Tanzania. Ale on tak się napalił... – Świetny pomysł. Dziękuję. – Drobiazg. Tom unosi szklankę w geście toastu. Wypijają po łyku. Hanna unika spojrzenia męża. Zbyt wiele w nim zrozumienia. Mogłoby jej się wyrwać coś, czego potem nie da się odwołać. Na lewo od nich siedzi parka, która męczy się na najgorszej randce w ciemno, jaką przyszło im zaliczyć. Każde jest pochłonięte wysyłaniem SMS-ów i spożywaniem jak największych ilości piwa. Od czasu do czasu chłopak zerka na towarzyszkę i z zaciętą miną wypija pół kufla. Tom też ich obserwuje. Wygląda na rozbawionego. Usatysfakcjonowanego. – Twoja kolej, Tom. – Brzmi niepokojąco. – Bo to pytanie z gatunku zasadniczych. – Hanna nabiera tchu. – Sądzisz, że dołączysz do Nicka? Założysz z nim kancelarię? Tom wzrusza ramionami. – A chciałabyś tego? Pytanie wytrąca ją z równowagi. Daje jej zbyt wielką władzę. – Nie wiem. – To ja też nie wiem.

– Nie rozumiem. Bierze ją za rękę. – Chciałbym, żebyśmy znów stanowili tandem. Z prawdziwego zdarzenia. – Naprawdę? – Sprawy toczą się dla niej za szybko. – Naprawdę. – Patrzy na nią z powagą. Szczerze. Hanna spuszcza wzrok. Nagle ogarnia ją nieśmiałość. – Męczy cię rozmowa o tym, tak? Patrzy mu w oczy. – Trochę. Dziwne uczucie: rozmawiać z nim szczerze; pozwalać sobie na otwartość i prawdę. – Rozumiem. – Tom odchyla się w krześle i przywołuje kelnerkę. – W takim razie proponuję, żebyśmy dali dziś sobie prawdziwe wolne. Zakaz poruszania tematów związanych z moim udarem. Pracą. Hanna się uśmiecha. – Polityką. – Dolewa obojgu wina. – Absolutnie – potakuje Tom. Hanna podnosi kieliszek. – Za nasz wolny wieczór. – Zdrówko. Stukają się szkłem, a on uśmiecha się tak samo jak wtedy, gdy się poznali. Hanna zapomina o przeszłości. Nie myśli o przyszłości. Będzie się dziś bawić, do cholery. Guzik ją obchodzi, co będzie potem. * Hanna, sącząc wino, czwarty kieliszek, nagle uświadamia sobie, że minęło dziesięć minut, od kiedy mąż poszedł do łazienki. Przyjemny rausz natychmiast się ulatnia. Tom powinien już wrócić, nawet jeśli wziąć poprawkę na laskę. Ogarnia ją strach. Może to kolejny udar? Serce wali jej jak szalone. Zrywa się na nogi. Siada. Wie, jak

bardzo zależy mu na niezależności. Jak bardzo chce czuć się samodzielny. Jak dawniej. A ona histeryzuje. Zaniepokojona grzebie patyczkami w swoim pad thai. Zerka w stronę łazienki. Czuje paniczny strach. Słyszy kroki. Pospieszne. Jeden kelner. Drugi. Boże. Zrywa się, nie zwracając uwagi, że serwetka spada na podłogę. Musi natychmiast znaleźć się przy mężu. Upewnić się, czy nic mu nie jest. Dołącza do biegnących i w pędzie mija stoliki, nie widzi zdumionych min gości. Mija spoconych kucharzy, potrząsających olbrzymimi patelniami ze smażącym się na nich jedzeniem. Ludzie zajadają, kłócą się, śmieją – normalnie, jak to podczas czwartkowego wypadu na tajskie żarcie – i chwilę zatrzymują na niej wzrok, a potem wracają do kolacji, nie są zainteresowani tym, co się dzieje wokół. Hanna rzuca się do białych drzwi toalety i cudem unika zderzenia z masywnym kelnerem. W ostatniej chwili hamuje i przeciska się obok, ale drugi zastawia jej drogę. Białą koszulę ma przepoconą, czerwonym fartuchem ociera mokre czoło, szarpiąc za drzwi toalety dla niepełnosprawnych. – Coś mu się stało? – Hanna z trudem chwyta powietrze. Kelner odwraca głowę. Ma zmęczone, przekrwione oczy; w brodzie widać pierwszą siwiznę. – Tu nie wolno wchodzić, proszę pani. Ktoś pociągnął za sznurek alarmowy. – Mnie wolno! – Mija go i dobija się do drzwi. – Tam jest mój mąż! Siedzi tam Bóg wie jak długo! Słyszy piskliwe skrzeczenie. O Boże. Nie. – Tom? Zaraz wyważymy drzwi. Odpowiada jej przeszywające zawodzenie. – Cholera.

Naciera na drzwi barkiem. Nawet nie drgnęły. – Cholera! Bierze największy rozbieg, na jaki pozwala ciasne pomieszczenie, i tylko rozwala sobie ramię. – Co tak sterczycie? – wrzeszczy na kelnerów. – Zróbcie coś! – Zawsze można po prostu otworzyć. Masywny pokazuje klucz. Hanna wyrywa mu go z rąk. – Czemu, u diaska, nie otworzyłeś? Mężczyzna raz za razem pociera brodę, jakby liczył, że pojawi się dżin. – Bo ja wiem? – Na litość boską! Wsuwa klucz do zamka. Drzwi natychmiast się otwierają. Tom leży na posadzce, ściskając sznurek alarmowy. Włosy ma potargane, twarz zaczerwienioną. Jedna noga leży wyprostowana, druga podkurczona do tułowia. Czyli się powtórzyło. Hannie wali serce. – Tom! – Dopada do niego. – Jak się czujesz? Chwyta go za rękę. Mąż się trzęsie... Ze śmiechu? – Przepraszam. – Nie może mówić, bo zanosi się śmiechem. – Zaplątałem się. – Pokazuje sznurek alarmowy. – A potem nie mogłem się podnieść. I myślałem tylko... – Tak? – Hannie tętno się uspokaja. – Jakie to cholernie romantyczne. Znów dostaje głupawki. Hanna patrzy na Toma, potem siada przy nim i śmieją się oboje. Śmiech sprawia, że cała przeszłość znika, a drzwi przyszłości otwierają się na oścież. Kelnerzy gapią się na nich z dezaprobatą. W odpowiedzi tylko śmieją się jak szaleni.

Klucze od mieszkania Lato 2012 Cholera. Wciąż nie włączyli wi-fi. – Rozdrażniony Tom przechodził przez próg, wściekle naciskając klawisze blackberry’ego. – Obiecywali, że będzie. Niech to szlag. Hanna zamachała mu przed nosem kluczami. – Skup się, Tom. Nowy dom! Szturchnęła go w ramię, dokładnie w to miejsce, które tydzień temu nadwerężył sobie na treningu piłkarskim. Powtarzał jej to setki razy. Nawet nie zauważyła, że się skrzywił. Już zrzuciła sandały i boso szła po drewnianych deskach przedpokoju. Pociągnęła ręką po malowanej na biało poręczy. – Powinieneś odczuwać radosne podniecenie. Zapomniałeś? Odwróciła się i ruszyła do niego. – Jasne. – Zmarszczył się, skupiając się na groźnym e-mailu do dostawcy usług telekomunikacyjnych. – Zaraz skończę. Jęknęła i pchnęła drzwi na końcu przedpokoju. – Niesamowite. Zapomniałam, że kuchnia jest aż tak wielka. Oderwał wzrok od komórki i zobaczył, jak wodząc dłonią po pustych, białych ścianach, podchodzi do ciemnej, granitowej wyspy na środku. Palcem u nogi dotykała czarno-białych płytek na podłodze. – Przy tej lśniącej stali nasz stary stół kuchenny nabawi się kompleksu niższości. – Kupimy nowy. – Wciąż stukał w klawisze. – Nie chcę nowego. Wysłał wiadomość i wsunął telefon do kieszeni. – Stary będzie tu wyglądał jak znaczek pocztowy. – Ruchem ręki objął przeszklony aneks prowadzący do ogrodu. – Do tego

dość sfatygowany. – Co z tego? Kocham go. Wędrując po kuchni, otwierała szuflady i wodziła palcami po lśniących, białych półkach. – Obudźże się, Ha – powiedział zirytowany. – Tamten stół to gówno ze sklepu ze starzyzną. Ma krótszą nogę, trzeba było wciąż podkładać kartkę. Zatrzymała się pod świetlikiem. Promienie słońca podkreślały grymas złości na jej twarzy, zaciśnięte wargi. – Kiedy go kupiłam, byłeś zachwycony. Przeciągnął ręką po oczach. W skroniach czuł nadchodzący, znajomy ból. – Wiem, Ha. Ale teraz przenosimy się do prawdziwego domu. Mamy więcej miejsca. – Pokazał przeszkloną ścianę prowadzącą do ogrodu. – Więcej światła. Zapomniałaś. – I większy kredyt. – Skubała skórkę przy palcu. Tom próbował wykrzesać resztki cierpliwości. Od momentu podpisania umowy, czyli od miesiąca, w kółko prowadzili tę samą rozmowę. – Mówiłem ci. Udźwignę to. Dostałem podwyżkę. Prawdę mówiąc, nie miał już takiej pewności. Nie należał do pupilków szefa. Zwłaszcza od czasu, kiedy ośmielił się wyłączyć komórkę, gdy wyjechał na weekend z Hanną. Naturalnie, akurat właśnie tamten weekend wybrali sobie klienci, żeby dostać histerii w kwestii niezgodności na rachunkach. Kiedy włączył blackberry’ego, czekało już sześćset e-maili, a na poczcie głosowej groźba, że zostanie zwolniony. Jakoś się wtedy wybronił, ale szef przywalił mu trzy razy więcej roboty i od tamtej pory czas na inne sprawy kurczył się w oczach. Tom na ogół sobie radził, ale czasem nad ranem tulił pękającą z bólu głowę i zastanawiał się, czy naprawdę tak właśnie chce żyć: zamawiać posiłki do pracy i drzemać przy biurku. Chciał powiedzieć o tym Hannie. Zwierzyć się jej. Ale po prostu nie potrafił. Kiedyś znajdzie sposób. Niedługo. Podszedł do Hanny i objął

ją. – Potrzebowaliśmy więcej miejsca, Ha. Westchnęła. – Będzie mi brakować naszego mieszkanka. Poczuł znajomą irytację. Odetchnął i pocałował Hannę w czubek głowy. – To jest sto razy lepsze niż mieszkanie. Mamy prawdziwy dom! A jeśli będziemy mieć dzieci... Zawiesił głos, licząc na jakieś potwierdzenie, cień zachęty. Milczała. Tak było, od kiedy zaczęła pracę w Queensdale. Za bardzo pochłaniało ją nauczanie. Robienie kariery. Westchnął. – Wreszcie będziesz mogła zabrać książki ze składu i wyłożyć je na półki. W pracowni na piętrze mogłaby być biblioteka. – Coś w tym jest... – Czule objęła go w pasie. – A przede wszystkim wciąż będę mogła wpadać do Junction na poranną kawę. – Zgadza się. Trzy minuty do twojej ulubionej kafejki. – Uśmiechnął się. – Czegóż więcej chcieć? Zachichotała. – No cóż... Musimy jeszcze rozdziewiczyć tyle pokoi... Zadarła ku niemu głowę, a on pieszczotliwie założył jej za ucho kosmyk. – Żebyś wiedziała. Dotknął wargami jej ust. Oczy jej błysnęły. – O której Jules pomoże w rozpakowywaniu? Pokręcił głową. – Bóg jeden wie. Właśnie napisała, że najprawdopodobniej zjawi się dopiero jutro. Przesunęli jej zmianę. W sklepie. – Ściągnął brwi. – Albo na basenie. Wciąż zapominam, gdzie akurat pracuje. Hanna mocniej się w niego wtuliła. Dopiero teraz zauważył, jak bardzo schudła, od kiedy przeszła do Queensdale.

– Od stycznia pracuje w sklepie z obuwiem sportowym. Twierdzi, że to fantastyczne miejsce. – Przestań się łudzić. – Zmarszczył czoło. – Długo nie wytrzyma, jak zwykle. Za miesiąc zwolni się pod byle pretekstem i znowu zgłosi po forsę. – Nie wiadomo. – Hanna przywarła do niego. – Może właśnie znalazła pracę życia? Może przed trzydziestką będzie kierować własnym imperium butów sportowych? Parsknął śmiechem. – Jesteś niepoprawną optymistką. – Nawet jeśli jestem, co w tym złego? – szepnęła wtulona w niego. – A tak w ogóle, pomyślałam… może coś się wydarzy, zanim przyjedzie ciężarówka z naszymi rzeczami. – Uśmiechnęła się figlarnie, jak za dawnych lat, kiedy zaczynali ze sobą chodzić. – Naturalnie wyłącznie dla zabicia czasu... – Powiodła dłonią po jego pośladkach. – No dobra. – Pocałował ją. – Tylko dla zabicia czasu... – Nasze łóżko jeszcze nie dotarło, więc może nie być tak łatwo. – Znacząco spojrzała na wyspę kuchenną. – Ale chyba wymyślę inny sposób. – Naprawdę? Potrafisz? – Aha. Przekonaj się. – To mi się podoba. Chwycił Hannę i zaniósł na wyspę. Delikatnie położył ją na blacie, a ona objęła go nogami. Całowali się. Żarłocznie. Namiętnie. Jak para nieznajomych, którzy przez całą noc mierzyli się wzrokiem w barze, zastanawiając, jak się przywitać. Powiódł dłońmi po jej udach. – Dobra wiadomość jest taka, że możemy robić to do rana. Właśnie ściągała przez głowę sukienkę, więc jej głos był stłumiony przez tkaninę. – Wieczorem wychodzę. – Co? – Znieruchomiał. – Sądziłem, że mamy świętować naszą pierwszą noc w nowym domu. Wreszcie wygrała z sukienką i znów zobaczył jej twarz.

– Mówiłeś, że będziesz do późna pracował, więc coś już sobie zaplanowałam. Nie krył rozdrażnienia. – Nic takiego nie mówiłem. – Mówiłeś. – Rzuciła sukienkę na podłogę. Na widok jej ponętnych piersi wyłaniających się z różowego, koronkowego stanika o mało nie stracił głowy. – Miałeś dziś posiedzieć w kancelarii, bo w poniedziałek zamykacie sprawę. – Dopięliśmy ją wcześniej. Mówiłem ci. – Tak, ale założyłam, że i tak będziesz pracować. – Nachyliła się ku niemu i zmysłowo, pieszczotliwie ukąsiła go w wargę. – Zawsze masz coś do dopięcia. Prawda? Dlatego od poniedziałku do piątku pracujesz do północy. – Spojrzeniem rzucała mu wyzwanie. – Zgadza się? Był nadąsany. Zły. – Tak, ale nie dziś. To miał być wyjątkowy wieczór. Pokręciła głową. – Przykro mi. Umówiłam się ze Steph, Stu i Mikiem. Steph właśnie zerwała z Tonym, więc bierzemy ją na miasto, żeby podnieść na duchu. Nie mogę zawieść przyjaciółki. – Ale... Hanna wiecznie gdzieś balowała ze znajomymi z pracy. Zwłaszcza ze Steph. Blondynką z niewyparzonym językiem, uwielbiającą się rządzić. Uśmiechnęła się. – Zawsze możesz się przyłączyć. Ucieszą się. Wątpił. Kiedy Steph się dowiedziała, że jest prawnikiem, błyskawicznie zaszufladkowała go jako „cwaniaka z City”, co pociągało za sobą niekończące się opowieści o tym, jak bankowcy zniszczyli Anglię. Ich paczka gadała wyłącznie o uczeniu. Cholerni zapaleńcy wciąż truli, jak zmieniają życie uczniów, budują przyszłość. Zbierało mu się na mdłości z nudów. Albo z zazdrości. Albo jednego i drugiego. – Nie, dzięki. Już wolał rozpakowywać sztućce.

– Dobra. – Hanna skinęła głową, bawiąc się najwyższym guzikiem koszuli. Uśmiechnęła się szelmowsko. – W takim razie wykorzystajmy czas, który nam został. Zaczęła wolno rozpinać guziki. Chwycił ją mocno i przyciągnął do siebie. Ale już nie było tak jak przed chwilą. Gdzieś ulotniła się żywiołowość. Zabrakło autentyzmu. Właściwie ucieszył się, kiedy ciężarówka podjechała przed czasem.

Rozdział 14

Niespodzianka! Hanna zsuwa z ramienia ciężką torbę z wypracowaniami i upuszcza ją na podłogę. – Czy to kula dyskotekowa? Patrzy na nowy nabytek wiszący pod sufitem i nie wierzy własnym oczom. – Owszem. Nick ją powiesił – oznajmia radośnie Tom. – Nick? – Hanna wyplątuje się z kurtki dżinsowej. – Tak wcześnie urwał się z pracy? Przecież jest czwarta. – Hanna! – Z kuchni wynurza się Nick. Całuje ją w oba policzki. – Fantastycznie, że przyszłaś! Mam nadzieję, że jesteś w nastroju do zabawy? – Eee... Jasne. – Od wyjścia ze szkoły marzyła o kubku gorącej kawy i kolejnym odcinku Deal Or No Deal w telewizji. Schyla się, żeby zdjąć buty. – Co świętujemy? – Dziwne, że Nick jest ubrany w dżinsy i T-shirt. W dzień roboczy. – Masz urlop czy co? Nick się uśmiecha. – Czy co. Jest tak podekscytowany, że ona też nie może powstrzymać uśmiechu. – A konkretnie? Nick wygląda, jakby zaraz miał zrobić salto. – Stało się. Założyłem własną firmę. – Co? – Tak. – Przeciąga ręką po włosach. – Dziś sfinalizowałem formalności. Czułem, że... – Patrzy na Toma. – Ostatnio dotarło do mnie, jak kruche jest życie. Wiadomo dlaczego. Zrozumiałem,

że po prostu nie mogę dłużej czekać. Tom klepie kumpla po plecach. – Genialne, nie? Hannę ogarnia lęk. – Tom. Ty też...? – Spokojnie. – Obejmuje ją prawym ramieniem. – To kancelaria Nicka. Może kiedyś będę u niego pracować, ale nie teraz. Nie jestem jeszcze gotów. Na razie. Przyjaciel promienieje. – Ale nie będziesz zwlekał. Zgadza się? Tom wzrusza ramionami. – Zobaczymy. Nie wiem, czy mam takie jaja jak ty. – Chrzanisz. – Nick kręci głową. – To dzięki tobie zdecydowałem się skoczyć na głęboką wodę. Tom wbija wzrok w podłogę i dźga laską wykładzinę. – Hm. Cóż. – Nie udawaj skromnisia. – Nick kładzie rękę na jego ramieniu. – Przecież wiesz, jak cholernie odważny byłeś. Tom wpatruje się w wykładzinę. Hanna widzi, że policzki mu czerwienieją. – Dość już, Nick. – Chwyta męża pod ramię. – Szef nowej, drapieżnej kancelarii nie może się roztkliwiać. Po tygodniu wypadłbyś z branży. – Racja. – Nick bije się w pierś. – Dość. Od tej pory jestem stuprocentowym twardzielem. – Na jego twarzy pojawia się psotny uśmiech. – Kiedy tylko wszystkie je nadmucham. – Macha torebką zjadliwie różowych balonów i znika w pokoju dziennym. Hanna idzie z Tomem do kuchni. Tam zauważa dzbanek ze świeżo zaparzoną herbatą, swój ulubiony kubek i delicje na talerzyku. – Dzięki, Tom. – Jest rozczulona. – Drobiazg. – Wzrusza ramionami. – Tym razem stłukłem tylko jeden talerz. Specjalnie wziąłem ten z kompletu od twojej mamy. – Brawo. – Hanna się wzdryga. – Nienawidzę tej

pomarańczowej ohydy. Śmiało możesz wytłuc cały, nie krępuj się. Siadają przy stole. – No i Nick jednak się zdecydował. – Nalewa sobie herbaty. – Tak. – Tom przełyka ślinę. – Przepraszam, że ci nie powiedziałem. Chciałem zrobić niespodziankę. – I udało ci się. – Pije herbatę. – Na pewno nie chcesz do niego dołączyć? – Na pewno – odpowiada twardo. – Co wpłynęło na twoją decyzję? – Nasze wspólne wyjście na miasto. – Bierze delicję. – Tak? – Żołądek jej się zaciska. – Mhm. Wiesz. – Nadgryza ciastko. – Dobrze się bawiliśmy. I chcę, żeby dalej tak było. – Spuszcza wzrok i nagle traci pewność siebie. – To znaczy... Pod warunkiem że ty też chcesz. – Jasne, że tak. Patrzą na siebie z uśmiechem. Między nimi rodzi się coś nowego. Cennego. – Uznałeś, że własna firma to za duże obciążenie? – Tak. – Bierze ją za rękę. – Ale chodzi też o coś więcej. Zrozumiałem... – Patrzy na nią z taką nadzieją, że serce zaczyna jej walić jak szalone. – Proszę, uwierz mi. Tamten Tom już nie wróci, Ha. Uwielbiam spędzać z tobą czas. Widzieć twój uśmiech. Drugi raz nie wpadnę w pułapkę pracoholizmu. Będę takim facetem jak teraz. Facetem, który organizuje spontaniczne imprezy. – Uśmiecha się szeroko. – Pamiętasz tamtego sylwestra po naszych zaręczynach? – Jasne. Wzdryga się na wspomnienie, jak mało brakowało, by Tom spadł z dachu, kiedy postanowił dowieść, że ma „dłonie Spidermana”. – Albo to Halloween, kiedy jeszcze mieszkałem z Nickiem? – Dobry Boże! Tamten, kiedy porzygałam się na jego narzutę? – Właśnie. Tuż przed tym, gdy zamierzał przelecieć modelkę od bielizny.

– Ha, ha. – Marszczy nos. – Wybuliłam pięć dych za pralnię chemiczną. Tom wybucha śmiechem. – Zgadza się. Hannę przeszywa dreszcz. Mąż dojada delicję. – Tak czy inaczej, postanowiłem, że znów będę tamtym facetem. Co ty na to? – Myślę... – Czuje dotyk jego palców. Jest tak blisko. – Myślę... Wtedy ją całuje. To nie jest pocałunek z ostatnich lat: zdawkowe cmoknięcie na początek i koniec dnia. Ten pocałunek jest miękki. Czuły. Pieszczotliwy. – Teraz musimy pamiętać, żebyś ty też była szczęśliwa. Całuje ją znowu. – Przeszkadzam? – W drzwiach pojawia się Nick ze srebrną wstążeczką. Grozi palcem Hannie. – Chyba nie próbuje pani rozpraszać mojego pomocnika imprezowego, pani Ellison? – Skądże. Nie śmiałabym. – I dobrze. Bo musi mi podpowiedzieć, gdzie rozstawić sprzęt grający. – Po co? – Hanna łypie na niego podejrzliwie. – Ile osób zaprosiłeś? Nick unika jej wzroku. – Parę. – Patrzy na Toma. – Dość lenistwa. Wstawaj, pomożesz mi. I nie myśl, że laska da ci alibi. – Już dobrze, dobrze. – Tom wstaje. – Do zobaczenia na parkiecie, Ha. – Nienawidzisz tańczyć. Obraca się, opierając się na lasce. – Tak twierdził stary Tom. – No, proszę. – Hanna zaplata ramiona. – Naprawdę się zmieniłeś. – Żebyś wiedziała.

Kuśtyka za Nickiem, a ona zostaje sama. Przykłada palce do ust, marząc o kolejnym pocałunku. * – Długo jeszcze? – Hanna dobija się do łazienki. – Siedzisz tam Bóg wie jak długo! Przykłada ucho do drzwi, zza których dobiegają odgłosy rzygania. Poncz owocowy Nicka – czyli po prostu rum – zaczyna siać spustoszenie. Hanna czeka chwilę. Znów słychać głośne wymioty. Zupełnie jakby ten ktoś zamierzał wyrzygać płuco. Hanna znów łomocze w drzwi. – Dobrze się czujesz? Cisza. I znów wymioty. – Halo? Cisza. Potem Hanna słyszy go wyraźnie mimo dudnienia muzyki z dołu: Płacz. Naciska klamkę, ale drzwi są zamknięte. – Wpuść mnie. – Zniża głos, tak jak milion razy w podobnej sytuacji w szkole. – Nie. Kobiecy głos. Julie? – Jules, daj sobie pomóc. – Nie pomożesz. – Zza drzwi słychać dmuchanie w chusteczkę. – Pozwól mi spróbować. – To na nic. – Proszę, wpuść mnie. Muszę się wysikać, a kibel na dole zaanektowali chłopcy z City, którzy już nie trafiają do sedesu. A ja jestem boso. Stłumiony śmiech. Chrzęst odsuwanej zasuwki. Hanna wpada do środka i pędzi do kibelka. – Zamknij oczy.

– Spokojnie. – Julie odwraca wzrok, kiedy Hanna się załatwia. – A ja zawsze uważałam cię za dziewczynę z klasą. – Jaja sobie robisz? – Hanna zapina dżinsy. – Kiedy się poznałyśmy, jadłam fasolkę z puszki. – Ale zdrową, z mniejszą zawartością cukru. Hanna parska śmiechem, myjąc ręce. – Widocznie trafiłaś na jedną z nielicznych prób odchudzania się. – Może. Julie smętnie patrzy w posadzkę. Sięga do kieszeni po opakowanie miętówek. Otwiera i ponuro chrupie pierwszą. Hanna zamyka klapę i siada na sedesie. Płytki chłodzą jej stopy. – No więc? Co się dzieje? – Nic. – Julie wzdycha. – Nie wierzę ci. – Nic nowego. – Wzrusza ramionami. – Ludzie na ogół mi nie wierzą. Hanna zauważa, że Julie nie bełkocze. Zdumiewające, jeśli wziąć pod uwagę suto zakrapianą imprezę na dole. Zaskakujące, że w ogóle jest w domu. Zwykle wieczory spędza na mieście. – Jules? Patrzy na nią uważnie. Nadąsana mina. Bladość. U niej to normalne. Ale jest coś… – Czego? Wreszcie zaskakuje. Humory. Brzuszek. – Jules, jesteś w ciąży? – Wydaje ci się, że przytyłam, tak? – Patrzy po sobie. – A już uwierzyłam, że chcesz mi jakoś pomóc. – Znów zalewa się łzami. Boże. – Strasznie przepraszam. – Hanna najchętniej zapadłaby się pod ziemię. – Ja tylko myślałam... – Że co? Że jestem wielka jak szafa?! – Z wściekłością

wyciera łzy. – Przepraszam. – Hanna z trudem się powstrzymuje, by nie walić głową w ścianę. – To chamskie robić takie komentarze. Wiesz? Hanna zaczyna marzyć o wehikule czasu. – Ktoś mógłby się poczuć naprawdę dotknięty! – Na policzkach Julie wykwitają dwie krwistoczerwone plamy. – Już dobrze. Przepraszam. – Hanna opiera się o spłuczkę. – Przysięgam, już nigdy nie powiem, że jesteś w ciąży! Załatwione? – Załatwione. – Julie wypuszcza powietrze. Zapada cisza. Hanna patrzy na dużą szafkę ścienną z lustrzanymi drzwiczkami. Ktoś wypisał na niej pianką do golenia: Byłem tu. Cholernie oryginalne. – Ale i tak jestem. – Julie wzdycha. Hanna w pierwszej chwili nie załapuje. – Co? Julie przewraca oczami. – Zaczniesz wreszcie słuchać? Jestem. W cholernej ciąży. Hanna bierze głęboki wdech. Nawija włosy na palec. Panikuje. Nie ma pojęcia, jak zareagować. Musi coś powiedzieć. Cisza za bardzo się przeciąga. – Winszuję, Jules. – Bardzo śmieszne – odpowiada szwagierka z kamienną twarzą. – Mówię poważnie. – Nie – warczy Julie. – Myślisz: biedna Jules, znowu spieprzyła sobie życie. – Nieprawda. – Hanna kładzie rękę na jej ramieniu, ale Julie się odsuwa. – Wcale tak nie myślę. Szczerze? Jest tak zszokowana, że w ogóle nie myśli. – Doprawdy? – dziewczyna prycha wściekle. – Twoim zdaniem samotne macierzyństwo to dla mnie wymarzona rola? – Ale... – Widzisz? Uważasz, że wszystko spieprzę. Wy dwoje

zawsze myślicie, że tylko to potrafię. – Nie. – Tak! – Julie zakłada włosy za uszy. Boże. Ta rozmowa przypomina pole minowe. Hanna próbuje ją uspokoić. – Co na to ojciec dziecka? Julie kręci głową. – Nie powiedziałam mu. – Dlaczego? – Olałby to. – Skąd wiesz? – Ostatnio jakoś się nie odzywa. – To Zack? – pyta cicho Hanna. W oczach Julie znów błyszczą łzy. – Pięknie. Ty naprawdę uważasz mnie za skończoną zdzirę. – Przepraszam. – Nieważne. – Julie kręci głową. – Ale tak, to jego. Hanna przypomina sobie jej przerażenie, kiedy chowała się przed Zackiem w kuchni. – Dlatego nie chciałaś z nim rozmawiać, kiedy tu przyjechał? – Do ciężkiej cholery! – Julie zaplata ramiona. – Przestań robić ze mnie bezduszną sukę. Spanikowałam. Dopiero co się dowiedziałam. A dla niego to było za wcześnie. Zwiałby. A tego bym nie zniosła. – Przepraszam. – Hanna patrzy na zaokrąglony brzuch Julie nad jej spodniami. – Swoją drogą niesamowite, że tak długo udało ci się to ukryć. Brawo. Julie uśmiecha się anemicznie. – Przydały mi się twoje ciuchy; dobrze, że masz tyle luźnych górek. Hanna kwituje półżartem: – Ależ ze mnie troskliwa bratowa. Zastanawia się, co by jeszcze powiedzieć. Coś pozytywnego. Podnoszącego na duchu. – Na kiedy masz termin?

– Początek października. – Wzdycha ciężko. – Ale serio, nie wiem, jak będzie. Kompletnie nie radzę sobie z dzieciakami. – Tak? – dziwi się Hanna. – Nie wiedziałam, że w ogóle miałaś z nimi do czynienia. – Cóż. Niewiele o mnie wiesz. – Julie drapie się po nodze. Paznokcie ma ogryzione do skóry. – Nieraz opiekowałam się malutkimi dziećmi koleżanek. Bez przerwy wrzeszczą. I głupie nawet nie potrafią utrzymać głowy w pionie. – Podobno mają też zalety. Nie tylko dają w kość. – Łatwo ci mówić. Jesteś mężatką i nie nosisz w brzuchu małego człowieczka. Hanna przechyla głowę. – Skoro nie jesteś pewna... Brałaś pod uwagę inne wyjście? Julie mimowolnie kładzie rękę na brzuchu w obronnym geście. – Tak. Drugi raz tego nie przejdę. Za dobrze pamiętam poprzedni. – Dobrze. – Hannę teraz niepokoi coś innego. – W takim razie czy łykasz kwas foliowy? Jesz dużo tłustych ryb morskich i warzyw? Julie pokazuje opakowanie miętówek. – Nie. – Najwyższy czas wprowadzić je do swojej diety. Jesteś w... Który to, czwarty miesiąc? Skontaktowałaś się już z położną? Julie wrzuca do ust kolejny cukierek. – Tak. A skąd w ogóle tyle o tym wiesz? Hanna wzrusza ramionami. – Koleżanki w szkole mają dziecko za dzieckiem. I chętnie o tym opowiadają. Dużo. Julie się marszczy. – Widzisz? Będę nudna. – Nieprawda. – Hanna pochyla się i zaplata ramiona wokół kolan. – Nie będziesz. Można o tobie powiedzieć wiele, ale na pewno nie to, że jesteś nudna. Julie wreszcie się uśmiecha szczerze.

– Poważnie? Hanna kiwa głową energicznie. – Poważnie. Opiera się o wannę. – Nie takie plany miałam. – To masz jakieś plany? – Ha, ha. – Julie patrzy na nią nie bez urazy. – Uważacie mnie za darmozjada, ale zaczęłam pracować w McDonaldzie. Żeby odłożyć trochę forsy. – Wiem. – Co? – Widziałam cię. – I nie powiedziałaś? – Chciałam, ale dopracowałaś do perfekcji sztukę znikania, gdy próbowałam zagadać. Julie się krzywi. – Tom wie? – Nie. – Dzięki Bogu. – Julie tłumaczy, zaplatając i rozplatając palce. – W kółko powtarza, że jestem genialna. Dostałby szału, gdyby się dowiedział, że tam pracuję. Ale byłam pod ścianą. Zależało mi na forsie. Dla dziecka. Niestety szybko mnie wylali. Bo rzygałam. Myśleli, że kac mnie męczy. Chciałabym. Ja naprawdę próbowałam sensownie to rozegrać. Żeby tym razem nie nawalić. Hanna kładzie rękę na ramieniu szwagierki. Julie jej nie strąca. – Nikt nie myśli, że nawaliłaś. – Chrzanisz. Jestem do dupy, dobrze o tym wiesz. – Zwiesza głowę. – Od kiedy dowiedziałam się o dziecku, często myślę o dzieciństwie. Kiedy jeszcze żyła mama. Prowadziłam pamiętnik. Zapisywałam przeczytane książki, planowałam swoją wielką karierę – mówi z goryczą. – Żałosne badziewie. – Kim chciałaś zostać? Twarz Julie młodnieje. Rozjaśnia się na chwilę.

– Cóż. Najpierw myślałam o polityce. – Jasne. – Potem chciałam zrobić karierę aktorską. – Oryginalne połączenie. – Nie, wcale. Arnie to zrobił. I Ronald Reagan. – Racja. – Zrozumiałam jednak, że tak naprawdę chcę zostać lekarką. Tylko wtedy umarła mama, a później Ben, profesor, wpędził mnie w ciążę... Zresztą, sama wiesz, co było. – Wzdycha. – Potem już poszło. Jestem żałosną frajerką. Nie mam roboty. I rozdwajają mi się włosy. – Nie tak bym to podsumowała. – Hanna ściska ją za rękę. – A jeśli małe wrodzi się we mnie? – W jej oczach widać strach. – To wyrośnie na osóbkę z charakterkiem. Julie pociąga nosem. – I co mi z tego? Hanna intensywnie myśli. Musi znaleźć coś pozytywnego. Coś, co będzie prawdą. – Na pewno będzie dzielne. Cisza. – I cholernie bystre. Julie wciąż nie podnosi głowy. – Ej, Jules. – Hanna ją ściska. – Nie pamiętasz, jak opiekowałaś się mamą? Naprawdę fantastycznie. – Ale z Tomem nie potrafiłam się dogadać. – Wyciera oczy. – Kompletnie nieodpowiedzialna. Jak to ja. – Zaciska usta. – Ale byłam na niego strasznie wściekła. Za to, co stało się z mamą. Za to, że tak rzadko przyjeżdżał. Wreszcie. Hanna latami czekała na te słowa. – To czemu teraz nie dać mu szansy? Pozwól sobie pomóc. – Nie. – Julie podrywa głowę. – Nie możemy mu powiedzieć. Zabije mnie. – Nieprawda. Zmienił się. – Czyżby? Jakoś nie zauważyłam. – Wybucha płaczem.

– Uwierz mi. – Hanna mówi z zaskakującą pewnością. – Naprawdę. – Ale tak dostał w kość. I... – Julie się krzywi. – W głębi ducha uważałam, że to mu się należało. Udar. Jestem wredna. Odrywa kawałek papieru toaletowego. Za mały, by wchłonąć jej łzy. – Byłaś wściekła. – Hanna wstaje. – I uważam, że miałaś do tego pełne prawo. A teraz... – Podaje jej więcej papieru. – Ogarnij się. Zejdę po Toma, a ty powtórzysz mu to wszystko. Dobra? – Nie. – Jak chcesz. I tak to zrobię. Wypada na schody, zanim szwagierka zdąży ją zatrzymać. Toma zastaje w ogrodzie. Siedzi na ławce ze starym kumplem, wspominając dawne szalone przyjęcia bożonarodzeniowe. Na widok Hanny uśmiecha się i klepie ławkę obok siebie. – Wiesz, to naprawdę niezwykłe uczucie. Imprezować na trzeźwo. – Podnosi puszkę piwa bezalkoholowego. – Będę tym wkurzającym typkiem, który potem opowiada, co wyprawialiście o trzeciej nad ranem. Hanna przykuca przy nim i kładzie mu rękę na ramieniu. – Tom, Julie musi o czymś z tobą pomówić. Jest na górze. Patrzy na nią z niepokojem. – Co się stało? Bierze go za rękę. – Musicie porozmawiać. Teraz. – Dobrze. – Podnosi się i idzie z Hanną. Mijają Nicka, który z miernym skutkiem próbuje stworzyć korowód. Zatrzymuje ją przy stopniach, próbując przekrzyczeć muzykę. – Nic jej nie jest? – Nic – uspokaja Hanna, uświadamiając sobie, że to prawda. – Po prostu pogadaj z nią. Liczy, że mąż zachowa się przyzwoicie. Jak nowy Tom. Nie jak stary. Tom wchodzi do łazienki. Patrzy na swoją siostrzyczkę płaczącą na podłodze. Jeszcze zanim Julie zdąży cokolwiek

powiedzieć, niezgrabnie przysiada przy niej i mocno ją obejmuje. Julie przytula się do niego. – Proszę, nie gniewaj się, Tom. Ty zawsze tylko się złościsz. – Nie będę, Jules. – Gładzi ją po głowie. – Obiecuję. Hanna cicho zamyka za nimi drzwi. Tom naprawdę się zmienił. Staje na górze, patrząc na zdjęcia ze swojego – jak sądziła – najszczęśliwszego dnia życia. Swoją złotą sukienkę. Jego promienny uśmiech. Dzisiaj uśmiecha się słodziej. Idzie do sypialni. Zerka na telefon. Przyszedł MMS. Od Radżaba. Żołądek jej się zaciska. Na zdjęciu przytula rudą dziewczynę o wielkich, zielonych oczach. Amelię. Pod nim krótka wiadomość: Misja wykonana. Dzięki, Hanno. :* Radżab. Myśli o Tomie. Jego spojrzeniu pełnym ufności. Uświadamia sobie, że musi mu powiedzieć. Jeśli naprawdę mają zacząć od nowa. Musi opowiedzieć, co zaszło z Radżabem.

Zaproszenie na bożonarodzeniowy wieczór „W królestwie zimy” grudzień 2013 Wyglądała przepięknie. I tak bardzo się starała. Stała w najdalszym kącie, niewiele wyższa od imponującego renifera z lampek i lamety. Dyskretnie podrapała się po plecach pod tkaniną swojej – wyjątkowo skromnej i stonowanej – czarnej sukienki, popijając małymi haustami szampana, a lał się przez cały wieczór strumieniami. Niesforne loki miała misternie uczesane. Uśmiechała się do mężczyzny, który stał obok niej, i przestępowała z nogi na nogę, męcząc się w znienawidzonych szpilkach. Wszystko to dla niego. Obejrzała się i uśmiechnęła do męża. Uniósł ku niej kieliszek. Do rękawa przykleiło mu się kilka płatków sztucznego śniegu. Barek tonął w brokacie i śniegu, a z muszki barmana uśmiechały się pyzate Święte Mikołaje. Humor mu nie dopisywał. Dopił szampana do dna i energicznie odstawił kieliszek. – Hanna fantastycznie sobie radzi, prawda? – Obok niego wyrósł Nick z jakże pożądaną butelką whisky. – Stary Smith mięknie w jej rękach jak wosk. – No właśnie. – Tom schwycił szklankę i podstawił. Nick był zbyt pijany, by wyczuć sarkazm. Przeciągnął ręką po gęstej, jasnej czuprynie i nalał przyjacielowi. – Wspólnicy są w niej zakochani. Tom wypił pierwszy łyk i skrzywił się, czując w gardle palenie alkoholu. – Teraz już za późno. – Jak to?

Tom dopił do dna i chwycił butelkę. – Na pewno już słyszałeś. Lał, aż szklanka do połowy się napełniła. – O czym? – Nick wrzucił do ust dwie miniaturowe zakąski z krewetek i oparł się o bar. Tomowi słowa z trudem przechodziły przez gardło. – Zostałem... Zwolniony – wykrztusił. Nick omal się nie zadławił. – Co? – Słyszałeś. – Dlaczego? Tom nie chciał o tym rozmawiać. – A czy to ma teraz jakieś znaczenie? Nick ściągnął brwi. – Przykro mi, stary. – Tak? Mnie też. Jednym haustem wypił whisky i podstawił szklankę. Nick położył opaloną rękę na butelce. – Przystopuj. – Dlaczego? Co mam do stracenia? – Racja. – Wzruszył ramionami i dolał przyjacielowi. Tom spojrzał na niego. – Rozumiem, że ty przetrwałeś? Wciąż jesteś na liście płac. – No. Sam nie wiem dlaczego. Tom potarł oczy. W skroniach zaczynał pulsować ból, ale i tak pił dalej. – To nie w porządku. – Nick położył mu rękę na ramieniu. Tom widział w jego oczach litość. Tego nie mógł znieść. – Właściwie nic się nie stało. I tak zaczynałem się tutaj nudzić, wiesz? Czas na zmiany. – Jasne. – Nie wyglądał na przekonanego. – Ale to naprawdę nie trzyma się kupy. Nikt nie harował tyle, co ty. Zapieprzałeś jak głupi. – Pokręcił głową. – Cholerna recesja. Wszystkich nas wykończy. – Sączył drinka. – Taaaa... – Tom powiódł wzrokiem po towarzystwie

chlejącym darmowy alkohol w jednym z najdroższych londyńskich hoteli. – Jak widać. Patrzył na ich uśmiechy. Eleganckie garnitury. Sukinsyny. Szef dopiero co mu powiedział. Właśnie szedł na przyjęcie, kiedy odciągnął go na stronę. Powiedział, że „jednak się nie zaaklimatyzował”. Że pora, by „poszukał nowych możliwości”. Że kancelaria „docenia jego ciężką pracę i jest za nią wdzięczna”. Ciekawie to okazuje. Nick bacznie mu się przyglądał. – Tyle dobrego, że zdążyłeś kupić dom. Teraz mógłbyś nie dostać kredytu. – Taaa... Zastanawiał się, jakim cudem teraz będzie go spłacał. I samochód. I skąd weźmie forsę na wakacyjny wyjazd. Pensja Hanny zamiast wsparcia finansowego wnosiła jedynie poczucie wyższości moralnej. Nick stuknął się z nim szklanką. – Skurwiele. – Za to mogę wypić. Nick znów sięgnął po butelkę. – Przynajmniej opijmy ich. Oni płacą. – Ten pomysł mi odpowiada. – Tom machnął do przyjaciela. – Lej. Z pełną szklanką przyglądał się choince, na którą właśnie próbował się wspiąć młodszy wspólnik. – Tam stoi ta nowa stażystka, która wpadła ci w oko. – Wiem doskonale. Czekam tylko na odpowiedni moment. Tom pokręcił głową. – Powiedziałbym: „powodzenia”, ale tylko traciłbym czas. Nick uśmiechnął się szeroko i podniósł szklankę. Tom podszedł do Hanny i zarzucił jej rękę na szyję. W głowie buzował mu alkohol. Cały wysiłek skupiał, by utrzymać się w pionie. – Cześć, Tom. – Odwróciła się od grupki wspólników. –

Marcus właśnie mi opowiadał, co wyprawiasz w czasie waszych szalonych ekspedycji „chłopaków z City”. Uśmiechała się promiennie, ale on usłyszał w jej słowach krytykę. – Przyznam, niesamowite. – Parsknęła śmiechem. Teraz już wiedział, że z niego drwi. Z nich wszystkich. Ona mogła czuć się bezpiecznie. Zmieniała życie i takie tam pierdoły. Jej wypady z kumplami z pracy polegały na obżeraniu się chipsami, chlaniu sikacza i słuchaniu młodocianych poetów. Kiedy jak kiedy, ale dziś powinien czuć litość. Tymczasem ogarnęła go niezrozumiała złość. Wypił haust whisky. Marzył o papierosie i żałował, że kilka miesięcy temu, za jego namową, oboje rzucili palenie. – Pozwolicie, że na chwilę was zostawimy? Marcus skinął głową i odwrócił się do żony, która, gestykulując entuzjastycznie, opowiadała jakąś historię. Prawdopodobnie o owijaniu osła papierem. Hanna wspięła się na palce i pocałowała Toma w policzek, co w tym momencie doprowadziło go do furii. Znalazł spokojny zaułek i stanął nad nią, gdy oparła się o ścianę. – Chcesz mnie wykorzystać? – Uniosła brwi. – Jeśli tak, zapraszam do damskiej toalety. – Nie, Hanno, chcę... – Nie będę się bronić. – Zmysłowo położyła mu dłoń na udzie. – Na litość boską, Hanno! Posmutniała. Przez niego. Wyrzuty sumienia tylko rozpaliły w nim wściekłość. – Co? – powiedziała cichutko. – Nie przelecę cię na bożonarodzeniowym przyjęciu firmowym. Nawet ty powinnaś to zrozumieć. – Przecież żartowałam. – Ale to, kurde, nie było śmieszne. Zaplotła ramiona.

– Jak widać. Między nimi zawisło znajome, okropne milczenie kontrastujące z radosną wiązanką świątecznych hitów w wykonaniu kwartetu smyczkowego. Hanna pękła pierwsza. Jak zwykle. – Co się stało? Sądziłam, iż się cieszysz, że przyszłam. Cieszyłby się. Ale nie dziś. Nie w tej sytuacji. Czule pocałowała go w usta. – Powiedz. Spojrzał w lewo. Spojrzał w prawo. Potem jej powiedział. Kiedy skończył, w jej oczach zobaczył współczucie. I jakby ulgę. – Może spróbowałbyś czegoś innego? Może już czas? – Na co? Nie takiej reakcji oczekiwał. Kompletnie nie rozumiała. – Skoro tak ci podziękowali za twoją ciężką pracę, może czas spróbować czegoś innego? Zmienić branżę? Język puchł mu w ustach. – Jasne, byłabyś w siódmym niebie. – O co ci chodzi? Patrzyła na niego z taką otwartością. Wstąpił w niego jakiś diabeł, który chciał to zmiażdżyć. – Przecież tylko o tym marzysz, nie? Żebym więcej siedział w domu. Emablował cię tak, jak, twoim zdaniem, na to zasługujesz. Zachwycał się, jaka cudowna jesteś. Wyjątkowa. I całe to pieprzenie. – Tom. Słyszał w jej głosie szloch, ale nic już nie mogło go zatrzymać. – Nie poświęcę dla ciebie kariery. Możesz skreślić to marzenie. Wymazać je. Nie wyjadę do zakichanej Etiopii czy innej dziury, do której ciebie tak ciągnie. – Ale... Na języku czuł smak whisky.

– Nic z tego. Po jej policzku płynęła łza. – Ja wcale tego nie żądam. – A z twojej pensji nie opłacimy rachunków. Zaczerwieniła się. – Wiem. Ale możemy żyć skromniej. Wcale nie muszę... – Taaa, jasne. – Kipiała w nim wściekłość. Czaszkę mu rozsadzała. – Dzielna Hanna biedująca w pokoiku na poddaszu. Już widzę, jaka jesteś szczęśliwa bez wszystkich tych rzeczy, które ci zapewniam. Z dziką satysfakcją patrzył na jej zapłakaną twarz. Spuściła oczy. – Nie wiem, dlaczego tak się na mnie złościsz. Ja tylko chcę, żebyś był szczęśliwy. – Tak? – prychnął. – No to ci powiem, że nie jestem. – Wściekłość gasła, a zostawał tylko alkohol i przytłaczające poczucie klęski. – Nie jestem! – Oparł głowę na jej ramieniu. Nie chciał, żeby widziała jego łzy. – Wiem. Objęła dłońmi jego twarz. W jej głosie słyszał współczucie. W niewytłumaczalny sposób sprawiało, że czuł się tylko gorzej.

Rozdział 15

Hanna wpatruje się w drzwi z odłażącą niebieską farbą. Marzy, by się otworzyły. Albo runęły. Albo samoistnie spłonęły. Cokolwiek, byleby mogła się wyrwać na wolność. Margaret patrzy znacząco na zegarek. – Spieszysz się dokądś, Hanno? Bo dopiero zaczęłyśmy. Zdesperowana Hanna toczy wzrokiem po ciasnej, dusznej, szarej klitce i nieodparcie nasuwa jej się porównanie tego przybytku do spoconej pachy. Jest przekonana, że żaden z wybitnych autorów, których dziełami karmi młodzież, nie skreśliłby ani linijki w biurze departamentu. Sam Keats nie spłodziłby ody do rozsypującej się komórki na rowery widocznej z maleńkiego okienka. – Skądże znowu, Margaret. – Wierci się na krześle przyniesionym tu chyba z izby tortur. Margaret nachyla się i układa długopis idealnie pod kątem prostym do notesu. – Górę bardzo niepokoi przewidywany poziom promocji do wyższych klas. Hanna patrzy na słońce odbijające się w metalowych stojakach przy komórce. Wie, że gdzieś wyżej jest cudowne, jasnobłękitne niebo, a jedno spojrzenie na nie podniosłoby ją na duchu. Gdyby tylko mogła je zobaczyć. Próbuje wzbudzić w sobie cień zainteresowania tym, co mówi Margaret. Bezskutecznie. – Dlatego musimy stworzyć jakiś plan działania. Szefowa patrzy na nią wyczekująco.

– Naprawdę? – Tak. – W głosie Margaret pojawia się nutka irytacji. Hanna uświadamia sobie, że to też jej nie obchodzi. Dostrzega na rękawie przełożonej żółtą nitkę. Działa na nią dziwnie hipnotycznie. Ciekawe, ile tam pożyje, nim zostanie bezlitośnie usunięta. Nie odrywając od niej wzroku, mówi: – To chyba twoje zadanie, Margaret, prawda? – Słucham? Hanna patrzy jej w oczy. – Popraw mnie, jeśli się mylę, ale ty odpowiadasz za takie sprawy. – Ja tylko próbuję ci dać szansę, Hanno. – Margaret stara się uśmiechnąć, ale widać, że brakuje jej treningu. – Czyżby? Hanna myśli o nadprogramowych zajęciach i arkuszach, które musiała wypocić. Skupia się. Szefowa nigdy jej nie podziękowała. Ani razu. Margaret zdawkowo kiwa głową. – Tak. Oczywiście. Hanna patrzy na jej zmęczoną twarz. Przygasłe oczy. Ona też co rano wygląda tak w lustrze. Czuje, że została przekroczona jakaś granica. Dość. Życie jest za krótkie. Nie chce dłużej jedynie przyglądać się światu, w którym chciałaby mieszkać. Pora wyrwać się stąd i zacząć w nim żyć. – Cóż, Margaret – mówi jak w transie. – Bardzo mi przykro, ale chyba będę musiała podziękować za tę szansę. – Słucham? – Kierowniczka rozdziawia usta. Hanna z satysfakcją dostrzega szpinak przyklejony do trzonowców. – Słyszałaś. – Wstaje z krzesła. Przeciąga się. I czuje się o jakieś sto lat młodsza. – Nie mogę ci pomóc. – Ale do twoich obowiązków należy...

– Nie. – Kręci głową. – Jestem tutaj po to, by uczyć dzieci. Zachęcić je do czytania. Zarazić entuzjazmem do życia i literatury. Zaszczepić w nich chęć zrobienia czegoś sensownego. I wiesz co? Margaret nie odpowiada. Dosłownie kurczy się w oczach. Hanna nie pojmuje, jak w ogóle mogła jej się bać. – Myślę, że gdybyś spytała moich uczniów – ciągnie z pewnością, której nie czuła od miesięcy – powiedzieliby, że nieźle sobie radzę. Tak, jestem drobna i uparta, a czasem przypominam jazgotliwego Jacka Russella, ale wkładam serce w tę robotę. A ty nigdy mi nie podziękowałaś. Ani razu. – Ale... – Margaret wciąż ma otwarte usta. Hanna czeka z nadzieją, że jakaś mucha wpadnie w nie z kurtuazyjną wizytą. Niestety, jak zwykle w tym gabinecie, spotyka ją rozczarowanie. Kładzie dłoń na klamce. Margaret otrząsa się i przystępuje do kontrataku. – A ty dokąd, Hanno? Jeszcze nie skończyłyśmy! – Ma wypieki na twarzy i podryguje nerwowo. Dopiero teraz do Hanny dociera, że szefowa nie jest potworem. To kobieta ze skurczonym sercem i zaawansowaną nerwicą natręctw. – Może ty nie skończyłaś. Ja... – Czuje nagłą lekkość. – Ja uważam tę rozmowę za skończoną. – Nie. Bynajmniej. – Margaret zniża głos. Bardzo zły znak. – Czyżby? – Hanna wzrusza ramionami. – Pozwolę sobie twierdzić inaczej. – Ale... Na twarzy Hanny pojawia się uśmiech. Prawdziwy, szeroki. – Odchodzę. – Słowo brzmi tak pięknie, że musi je powtórzyć. – Tak. Ja odchodzę. Margaret zrywa z nosa okulary. Wstaje. – Przeczytaj umowę. Przekonasz się, że obliguje cię do ustawowego okresu wypowiedzenia. Jest już maj, zobaczysz... Hanna słucha spokojnie. Margaret już nigdy jej nie wyprowadzi z równowagi.

– To ty będziesz miała problemy, kiedy prześlę do kuratorium twoje e-maile i udostępnię wiadomości, jakie nagrałaś na mojej poczcie głosowej. Uznają to za stuprocentowy mobbing. A tego chyba nie chciałabyś mieć w kartotece, prawda? Czuje mściwą satysfakcję, kiedy szefowa pierwsza odwraca wzrok. Margaret sięga po notes. Wtyka długopis w grzbiet. Potem patrzy Hannie w oczy. – Jak widać, jesteś wzburzona. Jeśli jest ci tutaj za gorąco, zawsze możemy przełożyć tę rozmowę. – Nie. – Bodaj pierwszy raz w życiu właściwe słowa pojawiają się wtedy, gdy ona ich potrzebuje. Nie pięć minut po wszystkim. Nie w pubie, kiedy wypije już trzy kieliszki wina. – Nie jest mi za gorąco. Przeciwnie, za zimno. Nie potrafię myśleć jak ty i nawet nie chcę. Nie obchodzą mnie statystyki. Zależy mi tylko, by zarazić uczniów miłością do czytania. Wolałabym skubać kurczaki albo rozkładać zakichane wiśnie na placku, niż zmienić się w chodzący arkusz kalkulacyjny jak ty. Odwraca się i otwiera drzwi. – Zostanę do końca semestru. Nie ze względu na ciebie. Ze względu na dzieciaki. W poniedziałek złożę formalne wymówienie. A na razie... – Widzi, jak Margaret zapada się w fotelu. – Życzę fantastycznego weekendu. Zatrzaskuje drzwi i pisze SMS-a do pierwszej osoby, która przychodzi jej na myśl. Do Toma. TOM. Jestem WOLNA. Pub. Natychmiast. Potem biegnie szukać Steph. Za węgłem wpada na T’shan. – Dzień dobry! – Dziewczyna szczerzy zęby. – Wygląda pani na zadowoloną. Jakby miała pani zamiar nabroić. Hanna się uśmiecha. Od ucha do ucha. – Może właśnie taki mam, T’shan. Może tak. * – To jak brzmi odpowiedź? – Steph wpatruje się w swój

kieliszek z tequilą. – Sama nie wiem. Hanna chce oprzeć głowę o bar i poniewczasie orientuje się, że źle wymierzyła odległość. Tom wyciąga prawą rękę i trzeci raz tego wieczoru ratuje ją przed upadkiem. Pomaga jej usiąść i przytrzymuje nieco dłużej, niż to konieczne. Steph bacznie im się przygląda. Hanna na nią zerka, ale odwraca wzrok i bierze z torebki garść orzeszków. – A co ty byś zrobiła, Steph? – To proste. – Przyjaciółce znowu nie udaje się złapać orzeszka w locie. Fioletowa wykładzina wokół niej jest wysłana ofiarami wcześniejszych bezowocnych prób. – Czyżby łączyło się z tym słowo botoks? Hanna bierze kieliszek, bezskutecznie usiłując sobie przypomnieć, który to już. Pamięta tylko pierwszą butelkę prosecco, ale jak dotarła do tequili – i to w zwykły, wtorkowy wieczór? Bij zabij, nie wie. – Niewykluczone. Otóż zatrudniłabym najlepszą osobę pod słońcem, a potem... – Nie, nie, nie! – Hanna uderza dłonią w jej kolano. Reszta orzeszków sypie się na ziemię. – Nie potrzebujesz botoksu, Steph. Jesteś piękna. To byłaby zbrodnia! Tom mruga. – Zdaje się, że Hannie twój pomysł się nie spodobał. – Kręci głową. – A ja się z nią zgadzam. – Och, zamknijcie się. – Steph przewraca oczami. – Teraz, gdy już... – Pochyla się i mówi scenicznym szeptem: – Teraz, gdy już zbliżam się do czterdziestki, najwyższy czas zainwestować w subtelną pomoc. Rozumiecie. – Ani trochę. – Hanna kręci głową. – Zresztą, mogłaś wymyślić oryginalniejszą odpowiedź na pytanie: co byś zrobiła, gdybyś wygrała w totka? – I kto to mówi? – Ja. – Hanna zaplata ramiona. – I wiem, że mam rację. Steph wybucha śmiechem.

– Powinnaś częściej rzucać robotę. Miło znów widzieć dawną Hannę z charakterkiem. – Prawda? Sama zapomniałam, jaką fajną kumpelą ona była. – Sygnalizuje barmanowi, żeby podał następną kolejkę. – Wiem jedno. Dłużej nie wytrzymałabym z Margaret. Życie jest zbyt krótkie. – Wodzi wzrokiem po mężu i przyjaciółce. Wzrusza ramionami. – A teraz wróćmy do ważniejszych kwestii. Na przykład do pytania, co ja bym zrobiła, gdybym wygrała bańkę. W głosie Steph dźwięczy stal. – No, słuchamy, wielka poszukiwaczko przygód. Ja zamroziłabym sobie twarz jadem kiełbasianym. A ty co byś wykombinowała? Hanna przypomina sobie swoją podniszczoną mapę świata, która wciąż wisi w jej pracowni. – Hm. Na początek Brazylia i steki na śniadanie. – Rozpromienia się, wyobrażając sobie soczyste mięso na języku. – Tom i ja zawsze obiecywaliśmy sobie, że kiedyś tam pojedziemy. Prawda? – Ich wzrok się spotyka. Z trudem odrywa spojrzenie. – A skoro już tam będziemy, to oczywiście zobaczyłabym też wodospad Iguaçu, tukany i zaliczyła karnawał w Rio. – Wzdycha. – Później przeskoczyłabym do Wietnamu na lunch i szybką wizytę na plaży, zafundowałabym sobie podwieczorek w ramach tanzańskiego safari i skończyła w Nowej Zelandii, gdzie ćwiczyłabym podniebne akrobacje ze spadochronem nad Queenstown albo popływałabym z delfinami. – No, no. Nie tylko wygrałaś w totka, ale jeszcze nauczyłaś się podróżować w czasie? – Steph patrzy na nią sceptycznie. Hanna wzrusza ramionami. – Może tak? – Chichocze. – A potem wróciłabym do domu i zdążyła na wieczór tematyczny w Junction. Steph marszczy nos. – Ta kafejka? O rzut kamieniem od ciebie? Nie nazwałabym jej przybytkiem milionerów. Hanna grozi jej palcem.

– Nie, Steph. Dla mnie to miejsce, gdzie chciałabym świętować początek czegoś nowego. – Odwraca się do Toma. – Najlepsze mojito pod słońcem, wiesz? Naj-lep-sze. – Zamaszyście rozkłada ramiona. Tequila przepala resztki stresu i trzeźwego myślenia. – Rozprasza chmury i sprowadza słońce. Sprawia, że gaśnie mrok i budzi się dzień. – Boże! – Steph jęczy. – Wpada w poetyckie uniesienie. Zaraz będzie cytować swoje ulubione kawałki z Wordswortha. Uciekam do kibla. – Zsuwa się ze stołka. Obcas zaplątuje jej się w torebkę. – Widzicie? – Szamocze się, próbując wstać. – Tak jest, gdy nadchodzi czterdziestka. Wszystko się sypie. – Klepie się po policzkach. – Gorąco mi. – Na jej twarzy pojawia się zgroza. – Boże wszechmogący! Menopauza! – Och, zamknijże się. – Hanna popycha ją do łazienki. – Menopauza? A może hektolitry tequili? Wiem, na co bym stawiała. – Za grosz empatii. – Steph teatralnie kręci głową. – Ładnych mam przyjaciół. Chwiejnym krokiem rusza w stronę toalety. – I co jeszcze byś zrobiła? Świętując milion w totka? – Tom bacznie się jej przygląda. Hannę ogarnia dziwne onieśmielenie. – Och, sama nie wiem. To i tak głupie. – Dlaczego? – Przecież nic z tego nie będzie. Dobrze wiesz. – Dlaczego? – Sączy piwo. – Dzisiaj rano nawet nie myślałaś o złożeniu wymówienia, i proszę, odeszłaś. – Obejmuje ją. – Masz prawo robić, co tylko zechcesz. – Może i tak. – Hanna wzrusza ramionami. – Ale nie sądzę, żeby ustawienie szóstki w totka leżało w mojej mocy. – Słuszna uwaga. – Kładzie dłoń na kolanie, tuż przy jej nodze. – A co jeszcze wydarzyłoby się owego dnia? Kiedy mogłabyś mieć wszystko, czego dusza zapragnie. Hanna odsuwa nogi. Między nimi coś się zmienia i to budzi w niej niepokój. Wciąż nie powiedziała Tomowi o Radżabie.

Musi. Tylko nie wie, od czego zacząć. Nie chce zepsuć tego, co w ich związku dopiero kiełkuje. Tom wpatruje się w nią. Czeka. – Cóż, w pewnym momencie musiałabym wpaść na Davida Tennanta. Mąż potakuje. – Oczywiście. – Który, oczarowany moją erudycją, poprosiłby mnie o pomoc przy swoim najnowszym programie telewizyjnym. – Naturalnie. – A potem zostałabym jego scenarzystką i zyskałabym międzynarodową sławę. – Wypija szklankę wody, która stała zapomniana przez cały wieczór. – Poza tym rzuciłby dla mnie żonę i ożeniłby się ze mną. – Wzdycha. – Co byłoby bardzo smutne i tragiczne, ale zarazem niewiarygodnie romantyczne. Zerka na nią z ukosa. – A co ze mną? – Oczywiście z ciebie też bym nie rezygnowała. Znów się ku niej nachyla. – Bardzo miło z twojej strony. Hanna się odsuwa. Potrzebuje czegoś, co mogłoby posłużyć jako temat do rozmowy. Widzi tylko dwóch starszych mężczyzn ślęczących nad senną partyjką szachów. Pozostali klienci roztropnie wrócili do domów. Tom przykrywa dłonią jej rękę i przytrzymuje palce. Hanna próbuje je wysunąć, ale uścisk jest zbyt mocny. – Hanno... O Boże. Narasta w niej panika. Wyrywa się, zsuwa ze stołka. Chwieje się lekko. – Zaraz wracam. – Dobrze. Tom smutnieje. Wyrzuty sumienia palą jej policzki. Zostawia go i daje się prowadzić lekkiemu fetorowi do łazienek w głębi pubu. Pcha

masywne, brązowe drzwi i wreszcie udaje jej się wejść do damskiej toalety tonącej w zimnym, sinym świetle. – Steph? Brak odpowiedzi. Robi krok naprzód i ostrożnie wspina się po trzech stopniach, które mają na sumieniu niejedną zwichniętą kostkę pijanych pracownic szkoły w Queensdale. – Steph? Słyszy jęk. Obraca się i w rogu dostrzega przyjaciółkę. Jedna szpilka w tajemniczy sposób wylądowała w umywalce. Druga wystaje z torebki. Pończocha świeci gigantyczną dziurą, a Steph ściska w ręku kulę z papieru toaletowego. – Steph? – Hanna dopada do niej i odsuwa jej z twarzy kosmyk włosów. – Co jest? – Nic. – Wkłada kciuk do ust. – Czuję się znakomicie. – Steph, leżysz na podłodze w łazience, z głową opartą o dozownik z tampaxami. W domu na pewno byłoby ci wygodniej. Steph potrzebuje chwili, by to zaabsorbować. – Może. – Wyciąga rękę przed twarz. – Patrz! Mam dwie prawe ręce! Fantastycznie. Hanna chwyta ją pod pachy i stawia na nogi, doceniając wprawę zdobytą przy opiece nad Tomem. Chwilę niebezpiecznie się kołyszą, zanim złapią równowagę – z pewnym przechyłem ku przodowi. – Au! – Hannę naprawdę boli, kiedy Steph z całej siły naciska dłonią na jej głowę. – Nie jestem twoją kulą inwalidzką, do diaska! Wreszcie jakoś udaje im się dowlec do rzędu umywalek. Stoją tam chwilę, gapiąc się na swoje – wyjątkowo niekorzystne – odbicie w lustrze. Steph zyskuje absolutną klarowność spojrzenia, do jakiej jest zdolny tylko ktoś kompletnie ululany. – Kiedy się tak postarzałyśmy, Han? – Wodzi palcem po zmarszczce na lustrze. Hanna dostrzega, jak skutecznie to oświetlenie podkreśla

wory pod oczami. – Sama nie wiem. – Wzdycha. – Ale może pomysł z botoksem nie był głupi? Steph wybucha śmiechem, omal się nie przewracając. – Czuję się niewiarygodnie stara. Opiera się o umywalkę, smętnie – co u niej nietypowe – zwieszając ramiona. – Słowo daję. Nieraz się zastanawiam, gdzie to wszystko znika. Wiesz? Hanna kiwa głową. – Doskonale cię rozumiem. – Co teraz zrobisz? – Steph marszczy nos. – Skoro wyrwałaś się z tego piekła? Skoro jesteś wolna? – Bo ja wiem? Będę rwać włosy z głowy na myśl o kredycie...? Steph nie słucha. – Czasem chciałabym po prostu mieć kogoś do rżnięcia. – Nadzwyczaj romantyczne. – Zastanawiam się, czy gdzieś tam na mnie czeka. – Wzdycha. – Właściwie mogłabym się nawet przerzucić na babeczki, gdyby nie problem z cycami. – W sensie...? – Nie lubię ich dotykać. – Rozumiem. Steph wpatruje się w przyjaciółkę. – Ale poważnie, Han. Co zamierzasz teraz zrobić? Hanna patrzy jej w oczy. Przyłapuje się na myśleniu o uśmiechu Toma. – Nie mam zielonego pojęcia. – Naprawdę? – Naprawdę. Steph ją obejmuje. – Nauczyciele Świata wciąż szukają ludzi, wiesz? Na najbliższe wakacje. – Tak?

Hanna przymyka powieki. Wyobraża sobie, jak pakuje walizkę. Wsiada do samolotu. Czuje podniecenie przed startem. – Zgódź się. – Steph ściska ją mocniej. – Pojedź ze mną. Opalenizna. Wreszcie dzieciaki, którym chce się uczyć. Słonie. Hanna otwiera oczy. – Hmm... Skoro mają być słonie... – Pojedziesz? Czuje żal, ale kręci głową. – Nie. Steph smutnieje. – Chodzi o Toma, tak? – Jak to? – Dlatego nie chcesz jechać. – Nie. To... – Mnie nie okłamiesz. Widziałam, jak na niego patrzyłaś. Znów się w nim zakochałaś, przyznaj. Hanna nie rozumie, skąd u przyjaciółki ten oskarżycielski ton. – Nie. Steph mruży oczy. – Wciąż nie umiesz kłamać, Han. Dzwoni komórka Hanny. Sprawdza. SMS od Toma. Ładny kuperek. Czerwieni się. Odrywa wzrok od telefonu. Steph przygląda jej się z niepokojem. Przyjemność zamienia się w irytację. – Co znowu ci się nie podoba? Steph kręci głową. – Przecież wiesz. Wracasz do tego samego układu, co przedtem. Jakbyś kompletnie wymazała z pamięci przeszłość. Wszystko, co ci powiedział. Okropne traktowanie. Hannę ogarnia złość. – Jesteś niesprawiedliwa. Tom mnie potrzebuje. Steph mierzy ją lodowatym wzrokiem. – Stuprocentowy przypadek wyparcia. – Co masz na myśli?

– Twierdzisz, że on cię potrzebuje, a tak naprawdę znowu się w nim zadurzyłaś. Wiem, że jest twoim mężem i, przysięgam, szczerze życzę ci szczęścia. – Steph próbuje nałożyć szminkę. Nie idzie jej najlepiej. – I wiem: wydaje ci się, że się zmienił. – Rzuca szminkę i usiłuje zetrzeć z nosa różową breję. Poddaje się i znów opiera o umywalkę. – Słowo daję, bardzo bym chciała, żeby się zmienił, Han. Szczerze. Ale wiesz co? Wiesz, co naprawdę mnie wkurza? – Przypuszczam, że zaraz mnie oświecisz. – To, że zrezygnujesz dla niego ze swoich marzeń. Znowu. – Jak to znowu? – Och, dajże spokój. Mówiłaś mi o Japonii. Hanna aż się zachłystuje. – Jego matka umierała! Musiałam wrócić. – Jasne, ale nie musiałaś zostać w kraju. Zresztą... – Steph myje ręce. – A propozycja kierowniczego stanowiska w Manchesterze, którą odrzuciłaś? – Jestem mężatką. Nie mogę myśleć wyłącznie o sobie. – Wcale nie myślisz o sobie! Ilekroć go o coś poprosiłaś, odmawiał. A potem skutecznie zabijał twoją wiarę w siebie. I dopiął swego. – Wcale... – Hanna próbuje coś powiedzieć, ale słowa nie wydostają się z ust. – Słuchaj, Han. Z mojego punktu widzenia wszystko sprowadza się do jednej prostej kwestii. Kiedy on zrezygnuje z czegoś dla ciebie? Hanna zniża głos, bo do łazienki wparowuje grupa rozchichotanych dziewcząt. – Jest chory. W tym momencie nie ma z czego rezygnować. – Rozumiem to. – Steph kręci głową, gdy jedna z dziewcząt z trudem toczy się do kabiny. – Ale wątpię, czy kiedykolwiek w ogóle przyjdzie mu to do głowy. Obawiam się, że nie. Hanna z całej siły przytrzymuje się umywalki. Serce bije jej szybko. Czuje, jak wzbiera w niej gniew, trudny do opanowania. Przez dudnienie krwi przebija się piskliwy, pełen wyższości głos

jednej z dziewczyn. – Widziałyście tego gościa z laską? – Palcami przeczesuje długie, rude włosy. Jej towarzyszka pudruje zadarty nosek. – No? Ruda wydyma usta do lustra. – Gdyby normalnie chodził, byłoby z niego całkiem niezłe ciacho, co? – No. Wygląda jak Jake Gyllenhaal. Ruda pstryka paznokciami. – Właśnie! To jego mi przypomina! Nie mogłam połączyć z nazwiskiem. – Podbija biust, żeby apetycznie wychylał się z głębokiego dekoltu. – Ciekawe, jaki byłby w łóżku. – Wątpię, żeby w ogóle mógł. W żyłach Hanny krew wrze. – No. Pewnie nawet mu nie staje. Przebrała się miarka. Hanna nie wytrzymuje. Odwraca się z furią. – Zamknijcie się, szczeniary! Mówicie o moim mężu. Stokroć lepszym i odważniejszym niż wy dwie razem wzięte! Ręce jej się trzęsą, gdy sięga po torebkę. – Już dobrze, no. – Dziewczyna przy umywalce robi wielkie oczy i kręci głową. – Spoko, kobieto, wyluzuj. Hanna pcha drzwi, czując pod powiekami łzy. Jeszcze się odwraca. – A tak, gwoli informacji, w łóżku to prawdziwy dynamit. Jasne? Przez zatrzaśnięte drzwi słyszy jeszcze wołanie Steph: – Han? Han? – Odwal się, Steph, dobrze? Byle jak najszybciej uciec od nich wszystkich. Od każdego. Chce tylko być z Tomem. * Steph znika bez pożegnania, a reszta wieczoru upływa jak za

dawnych lat. Kiedy byli tylko we dwoje. Kiedy przy piwie i chipsach przesiadywali w przytulnych pubach. Kiedy dyskutowali o wyższości malteserów nad m&m’sami. Albo sprzeczali się, kto jest lepszym konferansjerem: Ant czy Dec. Kiedy wracają do domu, Hanna chwyta Toma pod ramię, w obawie, czy wystająca kostka brukowa nie zagrozi jego lasce. – Dokąd teraz? – Wskazuje jakiś koktajlbar, z którego dudni muzyka. – Tam? Zaciska prawą dłoń wokół jej ręki. – Niekoniecznie. – To na co masz ochotę? Rozgląda się po ulicy, unikając jego wzroku. Bezdomni układają się w swoich zaułkach przy High Road. Po drugiej stronie autobus nocny hamuje przy przystanku. – Moglibyśmy wrócić do domu. – Tom wpatruje się w bruk. Wszystko w niej chce powiedzieć „tak”. Ale najpierw musi wyznać mu prawdę. Nie będzie budować przyszłości na kłamstwie. – Tom, muszę ci coś powiedzieć. – Nie chcesz? – Nie. – Uświadamia sobie, jak to zabrzmiało. – To znaczy tak. Chcę. Ale... – Ale co? – Dźga chodnik laską. – Przestałem cię pociągać? O Boże. – Oczywiście, że mnie pociągasz. Zbiera siły. Dotyka twarzy męża, zmuszając go, żeby uniósł głowę. – Tom... Coś się wydarzyło... W tych najgorszych chwilach. Muszę ci to wyznać. Zanim... – Szuka słów. – Nim zaczniemy od nowa. – Brzmi zasadniczo, Ha. – Przypatruje się jej. – Porozmawiajmy o tym później, kiedy... – Nie. Niedobrze jej na myśl, co lada moment może stracić, ale musi to zrobić.

– Tom, mówię poważnie. Posłuchaj... – Płaczesz, Ha. – Wyciąga palec i chwyta nań łzę. – Wiem. – Cała drży. Przytula się, szukając u niego wsparcia. Wciąga urywany oddech. – Więc... Palcem zamyka jej usta. – O wszystkim wiem. Wpatruje się w niego. Łzy szczypią ją pod powiekami. – Co? – Wiem o wszystkim. Zamiera z przerażenia. – O czym? – O tobie. O nim. – Na jego twarzy maluje się ból. Hanna szczelnie owija się swetrem, ale i tak drży. – Bardzo, bardzo mi przykro, naprawdę. – Mnie też. – Smutek Toma rozdziera jej serce. – Czyli... Od samego początku... Wiedziałeś? – Aha. – Dlaczego nic nie zrobiłeś? Zamiera, czekając na odpowiedź. – Bo nie chciałem cię stracić. – Mimo że... – Nie potrafiła wypowiedzieć tego na głos. – Tak. – Pomaga jej. – Mimo że przespałaś się z innym. – No ale... To coś, z czym nie możesz się pogodzić? Prawda? – Oczywiście, że nie mogę. – Po jego twarzy przemyka grymas gniewu. Hanna zdaje sobie sprawę, jak bardzo go zraniła. – Ale trudno, stało się. To fakt. Tak samo jak udar. I moje drańskie zachowanie wobec ciebie. Ale mimo wszystko wciąż się trzymamy. Razem. Ty i ja. – Całuje pukiel jej włosów. – Tylko to się liczy. Obawia się, że mąż nie jest z nią szczery. Że sam siebie okłamuje. – Ale... – Nie – mówi czule. Spokojnie. – Żadnych ale. Wracajmy do domu. – Dom. Świetny pomysł.

Wtula się w niego i oplata ramionami. Czuje się najhojniej obdarowana przez los. Kiedy docierają do domu, staje się to, na co oboje czekali. Biorą się za ręce i idą do sypialni.

Kartka urodzinowa „Głowa do góry, to jeszcze nie starość” Grudzień 2014 Tommo. Potrzebuję forsy. Przelejesz? Stówa wyst. Nara J. :* Ból przeszył mu skroń. Tom zaklął pod nosem. Ostatnim razem przysięgała, że już nigdy więcej nie poprosi o pieniądze. Poprzednio też. I jeszcze wcześniej. Z każdym przelewem przepaść między nimi się pogłębiała, a on tracił nadzieję, że kiedykolwiek uda się ją zasypać. – Tom. – W drzwiach stanął szef. Cholera. A już miał się urwać. Dochodziła dziesiąta, był piątkowy wieczór. Jeśli szybko się nie pojawi na trzydziestych urodzinach Hanny, będzie już tak pijana, że nawet nie zarejestruje jego obecności. Od kilku godzin próbował wyjść, ale klient nękał go, żądając kolejnych poprawek do gigantycznej dokumentacji dotyczącej umowy z Imperionem. – Tak, Silas? Tom próbował ukryć niechęć. Po półrocznym bezrobociu był tak wdzięczny za każdą wypłatę, że nawet nie śmiał się buntować. Silas miał wyrzeźbione na czole permanentne, marsowe bruzdy. – Tom, tak pomyślałem... Już w pierwszych dniach pracy w nowej kancelarii przekonał się, że u Silasa „tak pomyślałem” znaczyło nocowanie za biurkiem i red bulla o świcie. – Tak? – Zarzucił torbę na ramię, licząc, że aluzja zostanie zrozumiana. Nic z tego. Silas tylko podniósł rękę i studiował dokument, który, jak widać, wprawił go w konsternację. Szef nie lubił, by go popędzać. Tom próbował odpędzić ból, rozmasowując skronie. Bóle głowy przybierały na sile. Obawiał się, że jeśli presja

w pracy wzrośnie, dosłownie pęknie mu głowa. – Zgadza się. Tak jak przypuszczałem. Brak należytej staranności. – Silas oderwał wzrok od pisma. Światło jarzeniówek odbijało się w jego różowej, wydatnej czaszce. – Chodzi o wyliczenia zabezpieczeń aktywów. Musisz jeszcze raz sprawdzić liczby. – Naprawdę? – Zmęczone oczy szczypały go niemiłosiernie. Przecież sprawdzał te zestawienia kilka razy. Przeszył go lęk. – Jesteś pewien? – Tak. – Silas spojrzał na niego lodowato. – Jestem. Toma ogarnęła panika. Nie stać go, żeby znowu nawalić. Nie wytrzyma kolejnego okresu „między jednym pracodawcą a drugim”. Wysyłania cefałek, koszmarnych snów o kredycie. Litości w oczach przyjaciół. Silas wszedł dalej do gabinetu, opierając kościsty szkielet o masywne, czarne biurko. Obracał w dłoniach okulary. – Jak ci wiadomo, podpisanie umowy ma nastąpić w poniedziałek. Do tego momentu wszelkie wątpliwości muszą zostać wyjaśnione. – Oczywiście. – Tom niemal słyszał syk, z jakim ulatnia się jego imprezowy nastrój. – Już się do tego biorę. Ściągnę też chłopaków, żeby mi pomogli. Szef popatrzył na niego z powagą. – Wiem, że mogę na tobie polegać. Tom dosłyszał zawoalowaną groźbę. – Tak, oczywiście, że możesz. – Dobrze, znakomicie. Silas obrócił się i wyszedł, bezszelestnie stąpając po grubej, beżowej wykładzinie. – Cholera. Tom upuścił ciężką torbę. Butelka urodzinowego szampana Hanny wylądowała na ziemi z głuchym uderzeniem. Z takim samym wrogim tupotem ostatnio Hanna krążyła po kuchni przy tych rzadkich okazjach, kiedy dotarł do domu na kolację. Głowa mu pękała. Połknął kolejną porcję leków

przeciwbólowych, które trzymał w biurku, i zapił je haustem red bulla. Z wściekłością patrzył na papierzyska. Kancelaria miała w głębokim poważaniu, że jego żona więcej się do niego nie odezwie. Co weekend obiecywał sobie, że zaprosi ją i gdzieś wyskoczą. I co weekend lądował tutaj. Westchnął. Im dłużej to trwało, tym trudniej było spojrzeć Hannie w oczy. Próbował z nią rozmawiać, ale każde słowo przyjmowała jak atak na siebie. Teraz po prostu oszczędzał czas, darując sobie wszelkie tłumaczenia. Dziś planował wielkie wejście. Miał zafundować jej znajomym drinki. Tańczyć z Hanną, jeśli będzie tego oczekiwać. Tymczasem przed nim co najmniej trzy godziny rozmów telefonicznych. Naprawdę chciał pójść na te urodziny. Ale nie miał wyjścia. W głębi ducha czuł, że Hanna nie zrozumie jego nieobecności. Zyska tylko kolejny argument, by skarżyć się przyjaciołom z pokoju nauczycielskiego na swojego koszmarnego męża. Potwora. Przy którym jest nieszczęśliwa. Spojrzał na biurko, gdzie stała jej fotografia. Grecja. Kilka lat temu. Włosy grube od soli. Wysoko uniesiona szklanka z drinkiem. Brakowało mu jej uśmiechu. Ale nie mógł sobie pozwolić, żeby wylecieć z tej roboty. Wyciągnął z kieszeni komórkę – wyśle przeprosiny. Bardzo mi przykro – zaczął. – Tom? Przerwał pisanie i podniósł wzrok. Szef srogo patrzył na kolejną teczkę. – Skoro już dopinamy sprawę Imperionu, warto by przejrzeć całą dokumentację. – Ale muszę... – Co takiego? – Silas uniósł brew gestem, który niewątpliwie szlifował przez całą swoją kosztowną edukację w prywatnych szkołach. – Muszę zadzwonić, wyjaśnić... – brnął Tom mimo lodowatej atmosfery. Urwał, widząc jego pełną dezaprobaty minę.

Silas wyglądał, jakby trzydziestka stuknęła mu kilka stuleci temu. A świętował ją bez kropli alkoholu. Przesunął okulary na czubek wąskiego nosa. – Musimy mieć pewność, że całkowicie panujemy nad sytuacją, Tom. – Absolutnie. – Znów opadł na fotel za biurkiem. Sięgając po papiery, uświadomił sobie, że niechcący wcisnął na komórce: „wyślij”. Z drugiej strony Bardzo mi przykro najlepiej wyrażało jego uczucia. Wziął teczkę i zabrał się do pracy. * O pierwszej w nocy oczy odmówiły mu posłuszeństwa. Wypił kawę z dzbanka w pakamerze, ale była ohydna, letnia i zamiast postawić go na nogi, tylko zwiększyła ból głowy. Wstał, przeciągnął się i zamówił taksówkę do domu. Jeśli zdrzemnie się kilka godzin, może zdąży podać Hannie śniadanie do łóżka, zanim na resztę weekendu wróci do kancelarii. W taksówce oparł pulsującą z bólu głowę o szybę i patrzył na beztroskie, piątkowe miasto. Cały Londyn bawił się lepiej niż on. Dziewczyny w kusych spódniczkach kręciły się przed kebabami, chichocząc nad frytkami i puszkami piwa. Masywny mężczyzna zanosił się śmiechem do telefonu. Tom czuł się sam jak palec. Chciał zobaczyć Hannę. Już. Nachylił się do kierowcy. – Może pan przejechać obok Nightingale? Przy High Road? – Jasne. Taksówka skręciła w prawo. Minęli sporą grupę mężczyzn chwiejnym krokiem zmierzających do pobliskiego klubu. Wszyscy mieli hełmy wikingów i zajadali się kebabem. Tom przypomniał sobie, że jego życie też kiedyś tak wyglądało. Noce bez końca. Kiedy jutro się nie liczyło. Pomyślał o uśmiechu Hanny. Jej śmiechu. Nie mógł się doczekać, kiedy ją zobaczy.

– Może pan trochę wcisnąć? Szofer burknął, ale posłusznie przyspieszył, przejeżdżając na pomarańczowym. Minął bank. Bankomaty na rogu. Supermarket. – Zechce pan się tu zatrzymać? Tom niecierpliwie wyglądał przez okno. Przy odrobinie szczęścia Hanna wciąż tu będzie. Tańczy na barze. Pije na całego. A może zerka na drzwi. Patrzy, czy się nie zjawi. Czeka na niego. Po cichu na to liczył. Sięgnął po klamkę. Wtedy ją zobaczył. A raczej – ich. Skamieniał, widząc, jak Hanna oplata w pasie innego mężczyznę. To był jej kolega z pracy. Zapamiętał go z jednej z nielicznych wspólnych wypraw do pubu sprzed kilku tygodni. Radżab czy jakoś tak? Wysoki. Śniady. Kibic Arsenalu. Sukinsyn. W żołądku aż mu kipiało. Hanna w ramionach Radżaba; unosi ku niemu twarz; wspina się na palce, kiedy się całują. Ból wbił go w podłogę. – To jak, wysiadasz, koleś? Tom gapił się przez szybę taksówki na faceta, który zajął jego miejsce. Zacisnął pięści. Wysiądzie. Podejdzie do nich. Teraz. Tutaj. – Otwierasz te drzwiczki czy nie? Tom naciskał klamkę. Cofnął rękę. – Nie. – Opadł na kanapę. – Za nic w świecie. Niech pan mnie stąd zabierze, ale już. Kiedy dojechał na miejsce, wsunął klucz w zamek i wszedł do cichego domu. Wiedział, co musi zrobić. Ruszył prosto do kuchni, wyciągnął butelkę whisky. Nalał do szklanki tak, że nie było miejsca na lód. Wypił czterema piekącymi haustami. Skrzywił się. Nalał jeszcze. Sprawdził telefon. Nic. Suka.

Rozmasował pulsujące skronie. Potem odwrócił się i złapał pudełko fajek. Hanna ukrywała je w dzbanku na lodówce. Wciąż udawała, że rzuciła. Kolejne kłamstwo. Szarpał się z drzwiami balkonowymi, wreszcie wyszedł do mroźnego ogrodu. Chwytał w płuca zimne powietrze i zmuszał się, by nie myśleć o tym, co widział. Co teraz robiła. Suka. Ogarnęła go wściekłość, kiedy poczuł na twarzy łzy. Nienawidził jej. A jednak nie mógł zatrzymać łez. Zapalił papierosa – pierwszego z wielu, wiedział już o tym. Próbował wymazać obraz ich pocałunku, nalewając do szklanki whisky. Ale z każdym łykiem w jego wyobraźni twarz Hanny była coraz większa. Z każdym haustem dymu coraz wyraźniej słyszał jej śmiech albo czuł jej rękę w swojej dłoni. Potem widział tylko ją. Swoją Hannę. Swoją żonę. Już nie. Wlał resztki whisky, planując tyradę, którą jej wygłosi, kiedy raczy pojawić się rano. Zastanawiał się, którego adwokata, specjalistę od rozwodów, zatrudni. Wyobrażał sobie, jak puści ją z torbami. Zasłużyła na to. Tymczasem, kiedy rano zakradła się do domu, nie powiedział nic. Za bardzo bolała go głowa. Za bardzo krwawiło mu serce. Leżał na kanapie, na którą padł, śpiąc jak zając, i patrzył na Hannę. Podchodzi do niego. Jest blada. Otwiera usta. Wiedział, że zamierza się przyznać. Że chce go rzucić. A tego by nie zniósł. – Muszę lecieć do roboty. Wstał. Nie mógł oddychać tym samym powietrzem, co ona. Pojechał do kancelarii. Kiedy zatrzaskiwał za sobą drzwi, płakała. Cieszył się.

Rozdział 16

Nie wyglądało to jak w kinie. Przytula żonę, ustami przywiera do jej ust. Rękami wodzi po jej plecach. Laska uwiera Hannę w udo. – Tom. – Hanna... Och, Hanna. – Nie przestaje jej całować. – Tom. Muszę tylko... – Odsuwa się. Laska przewraca się na ziemię. On się zatacza w lewo. – O Boże. – Przytrzymuje się ramienia Hanny. – Przepraszam. – Nie przejmuj się. – Powoli rozpina mu marynarkę. – Sam potrafię. – Zawsze dumny. Zawsze samodzielny. – Wiem o tym – odpowiada cicho Hanna. – Ale pozwól mi. Proszę. Jak kiedyś. Dobrze? Kiwa głową. Ciężko dyszy, jego policzki lśnią w świetle lampy na podeście. Hanna ściąga z niego marynarkę i starannie odkłada ją na łóżko. – Może poszukamy wygodniejszego miejsca? – Uśmiecha się. – Zgoda. Tom przełyka ślinę. Hanna czuje, jak drży, opierając się o nią, żeby nie upaść. Całuje go delikatnie i pomaga usiąść na łóżku. Nie odrywa od niej wzroku, kiedy pcha go na poduszki. Wyciąga rękę i wodzi nią po jej policzku. – Jesteś taka piękna. Hannę obezwładnia zachwyt, widoczny w jego oczach.

Marszczy nos. – Wcale nie taka piękna. I wciąż ma na sobie wczorajsze majtki. Tom nie daje się zbić z tropu. – Chyba będę musiał coś z tym zrobić. Hanna uśmiecha się szeroko. Pochyla się i całuje go namiętnie, do bólu pragnąc jego bliskości. Tom obejmuje ją prawą ręką, a potem niepewnie sunie dłonią w górę, nad trójkątne wycięcie sukienki. Gdy trafia na guzik, próbuje go rozpiąć. Nie udaje się. Próbuje znowu. Nie udaje się. – Cholera. Opuszcza dłoń. – Nie przejmuj się, Tom. Poradzimy sobie. Hanna nabiera pewności. Nie odrywając wzroku od Toma, wolno rozpina guziki. Pierwszy. Drugi. Trzeci. Oczy mu się rozszerzają, w miarę jak odsłania ciało. Ściąga sukienkę przez głowę i rzuca na podłogę. – Tak lepiej? Pieszczotliwie całuje go w szyję. Tom pomrukuje. Podciąga jego T-shirt, by całować gładką skórę torsu. Pod ustami czuje jego żebra i pragnie go coraz goręcej. Myśli, jak ciężko pracował, żeby dotrzeć do tego punktu. Jak bardzo jest odważny. Całuje go po całym torsie, potem ściąga mu koszulkę przez głowę. Chwyta jego rękę i sięga do włącznika lampki nocnej. – Nie – protestuje Tom zduszonym głosem. – Zawsze kochamy się przy zapalonym świetle. – Już nie. – Ale chcę cię widzieć. Całego. Cisza. – Tom? – Nie mogę. – Ależ... Czuje jego podniecenie. Wie, jak bardzo jej pragnie. Odpycha ją delikatnie.

– Nie, nie zgadzam się. Tak nie mogę. Po prostu nie mogę. Dobrze? Hanna zapala światło i znów go pieści. – Wiem, że to dla ciebie coś nowego. Ale przecież nie musi być złe. Po prostu jest inne. Tyle. Przywykniemy do tego. Znów przywykniemy do siebie. – Jestem kompletnie beznadziejny. – Wzdycha. – Nawet głupich spodni nie potrafię rozpiąć. – Tom. – Otula dłońmi jego twarz. – Nie jesteś beznadziejny. Jesteś tym samym fantastycznym mężczyzną, którego kiedyś poznałam. Tym samym, którego pokochałam. On kręci głową i spuszcza wzrok, wodząc palcami po szarym pasku narzuty. Hanna się nie poddaje. – Musisz mi uwierzyć. To, jak sobie radzisz z tym wszystkim... Jesteś fantastyczny. – Ale zawsze już będę się różnił – mówi cicho. Łza z policzka stacza się na jej palce. – Ta przeklęta ręka... I noga. – Milknie. – A jeśli nigdy nie wydobrzeją? – szlocha. – Wydobrzejesz. – Modli się w duchu, by to była prawda. – Już jest lepiej. Odzyskujesz formę tak szybko, jak to możliwe. – Wciąż za mało – szepcze Tom. – Mam po dziurki w nosie tych ćwiczeń. Czasem boję się, że już nigdy nie będę taki jak dawniej. – Rozumiem. – Nie puszcza jego ręki. Całuje go delikatnie. – Słuchaj uważnie, Tom. Słuchaj, co chcę ci powiedzieć. – O, ton pani nauczycielki. – Owszem. I ukażę niesfornego męża, który gada, zamiast słuchać. Na jego twarz wraca uśmiech. – Nie kuś. – Tam leży twoja laseczka, więc jeśli chcesz, może się zrobić jeszcze bardziej kusząco. – Do diaska. – Unosi brwi. – I pomyśleć, że wyglądasz tak niewinnie.

Hanna patrzy na swoje nagie ciało. – Niezupełnie. Tom wyciąga sprawną rękę i okrężnymi ruchami pieści piersi Hanny. Odpycha go. – Teraz już widzę. Nie słuchasz mnie. – Przepraszam. – Próbuje przybrać skruszoną minę, ale wciąż gapi się na jej biust. – Niech ci będzie. – Zachłystuje się, kiedy Tom kciukiem zaczyna drażnić jej sutek. – Chcę, żebyś teraz myślał tylko o tym, jak dzielny byłeś. Jak dzielny jesteś. I jak dzielny będziesz od teraz. Codziennie. Bo właśnie dlatego... Pochyla się i delikatnie skubie zębami jego tors. – Bo właśnie dlatego... Zsuwa się niżej. – Właśnie dlatego... Wodzi ustami po torsie, splocie słonecznym. – Tak? – mówi z trudem Tom. – Właśnie dlatego pragnę cię jeszcze bardziej. Potem rozpina mu suwak i pokazuje jak bardzo. * Później leżą nadzy, wtuleni w siebie pod ciepłą kołdrą. Tom wzdycha błogo. – Nie pojmuję, dlaczego nie robiliśmy tego częściej. – Prawda? – Hanna się uśmiecha. – Jesteśmy cholernie dobrzy w te klocki. – To fakt. Hanna czuje jego uśmiech. Tom unosi głowę. – Kiedy właściwie ostatni raz zabraliśmy się do tego? – Nie pamiętam. – Mocniej się w niego wtula. – To zły znak. – Owszem. – Hanna wzdycha. – Nie było wtedy z nami najlepiej. Prawda? Tom aż się wzdryga.

– Nie. – Wypuszcza powietrze. Nie było. – Całuje ją w czubek głowy. – Tak się cieszę, że zostałaś. Dziękuję. – Nie dziękuj. – Wciąga powietrze. Zbiera siły. – A tak w ogóle. Jeśli chodzi o tamtego gościa. Tom sztywnieje. – Potem gardziłam sobą. Codziennie. On milczy. – Ale byłam na ciebie tak strasznie wściekła, Tom. Milczy. – Tak. – Przyciąga ją do siebie. Hanna odpręża się. – Wiem. Czuje jego oddech. Mości się, wtulona w jego ciało. Zamyka oczy. Już prawie zasypia, kiedy Tom szepcze jej we włosy: – Kocham cię. – Ja też cię kocham. Hanna otwiera oczy i uświadamia sobie, że to prawda. Naprawdę go kocha. Zasypia w jego ramionach.

Szpitalna opaska: Tom Ellison Styczeń 2015 Panicznie się bał, że go zostawi. – Tom? Hanna pochyliła się nad nim. Widział jej palce wokół swojej dłoni. Ale nie czuł ich. Chciał poczuć. Musiał. – Woda. – Ledwo słyszał swój głos. Gardło miał suche. Spuchnięte. – Już ci daję. Sięgnęła nad nim po plastikowy kubek, przytknęła mu do ust słomkę. Był żałosny. Do niczego. Światła wydawały mu się za mocne. Nawet kobieta rozwożąca herbatę poruszała się dla niego za szybko. I nie opuszczał go lęk. Ani na sekundę. Każdemu oddechowi towarzyszył strach, czy to się nie powtórzy. Ssał i połykał wodę, gapiąc się na panele sufitowe nad głową. Nad jego łóżkiem było ich dziesięć. Spędził na ich studiowaniu więcej czasu, niżby sobie życzył. Szare kropki. Pożółkłe krawędzie. Podobne były w jego rodzinnym domu w Somerset. Pamiętał, jak podnosił je i chował nad nimi wódkę. Fajki. Piwo. Ciekawe, czy jeszcze kiedykolwiek napije się piwa. Czy w ogóle będzie miał na nie ochotę. Hanna gładziła go po głowie. Na jej twarzy malowała się troska. Próbował podnieść lewą rękę i pogładzić ją po policzku. Ani drgnęła. Przerażenie ścisnęło mu pierś. – Druga strona. – Słowa brzmiały pokracznie. Ociężale. – Co? Hanna marszczyła czoło, próbując rozszyfrować jego

bełkotliwą mowę. – Druga strona. – A. Oczywiście. Wstała i obeszła łóżko, ustawiając się po jego prawej stronie. Tom zazdrościł jej łatwości, z jaką wykonywała każdą czynność. Tego, jak bez wysiłku drapała się po nosie albo sięgała po szklankę. Każdemu teraz zazdrościł. Każdemu, kto się poruszał. Mówił. Stawiał kroki. Zrzuciła z krzesła torby i kurtki. Usiadła. Wzięła go za prawą rękę. Wtedy poczuł łączność. Ciepło jej skóry. Prawdziwy cud. Zamknął oczy, by ukryć łzy, które niepokojąco wzbierały pod powiekami. Starał się odpędzić wspomnienie tego, jak stała przed Nightingale. Obejmując innego mężczyznę. Musiał wymazać to z pamięci. Zacząć od nowa. Zatrzymać ją. Potrzebował jej. Nie chciał się z tym pogodzić, ale taka była prawda. Wiedział, że gdyby odeszła, nigdy nie wstałby z łóżka. Obraz wrócił przed oczy, ale tym razem udało mu się go odepchnąć. Popatrzył na Hannę. Swoją Hannę. Trzymali się za ręce, dopóki nie zasnął.

Rozdział 17

Możecie na chwilę przestać się migdalić? Chciałabym wreszcie zamówić. Hanna niechętnie odsuwa się od Toma i widzi, jak Julie ostentacyjnie przewraca oczami. – Czuję się jak na planie Życia w Hollyoaks – zwierza się barmanowi. Mężczyzna nalewa Julie do szklanki sok pomarańczowy. – Widywałem gorsze parki. – W jego brązowych oczach zapala się chochlik, kiedy ruchem głowy pokazuje skórzaną kanapę w głębi. – To chyba twoje ulubione miejsce, dobrze pamiętam? Rozbawiona Hanna widzi, jak Julie zalewa się rumieńcem. – Przymknij się, Stefan. – Sięga po swój sok. Stefan unosi krzaczastą brew. – Nie chcesz deprawować pędraka? – Mniej więcej. – Julie upija trochę soku, krzywiąc się niemiłosiernie. – Boże, brakuje mi alkoholu. – Spokojnie. – Tom nieskutecznie próbuje ukryć uśmiech. – Jeszcze tylko cztery miesiące, siostrzyczko. – Dzięki za przypomnienie – prycha Julie. Tom zwraca się do Stefana: – Połówka besta dla mnie. I białe wino dla tej ślicznotki. – Czule całuje żonę w usta. – Bleee. – Julie odwraca się i rusza do stolika przy oknie. Za jej plecami po High Road telepią się czerwone autobusy, a ona szpera w reklamówkach Mothercare, które porozkładała na podłodze. – Szkoda, że nie spróbuje dogadać się z Zackiem. – Hanna

opiera się o szary, kamienny kontuar. – Też tak myślę. – Tom obejmuje ją w talii. Hanna tuli się do niego, rozkoszując jego ciepłem. Ostatnie tygodnie były bajeczne, jak te tuż po poznaniu. Nauczyli się na nowo siebie odkrywać. Uwielbia, jak Tom promienieje na jej widok. To, jak razem się śmieją. I poczucie, że ilekroć wyciąga do niego rękę, może być pewna, że będzie blisko. – Wszystko w porządku, Ha? – Delikatnie całuje ją w policzek. – Tak. – Szczękę rozdziera jej potężne ziewnięcie. – Jestem tylko trochę zmęczona. W jego oczach pojawia się błysk. – Ciekawe dlaczego? – Ha, ha. To nie przez seks. A w każdym razie nie tylko przez seks. Za dnia Hanna czuje się jak w raju, ale nocą nie może spać. Leży, słuchając oddechu Toma, i zastanawia się, co właściwie przyniesie jej przyszłość. Dopóki są razem, niczego nie potrzeba jej do szczęścia. Z chwilą jednak, gdy się rozdzielają – kiedy pedałuje na rowerze do pracy albo po prostu myje rano zęby – uświadamia sobie, że kompletnie nie ma planu dla siebie. Czuje się zagubiona. Bez kompasu. Tymczasem Tom niedługo zaczyna pracę u Nicka. W ograniczonym zakresie, ale będzie dostawał wypłatę i czuł się potrzebny. Podczas gdy ona... nie ma nic. Odpędza te myśli i skupia się na teraźniejszości. Ciepłym objęciu Toma. Czekającym winie. Życie jest dobre. – Świetnie wyglądasz, Tom. – Stefan stawia kufel na kontuarze. – Dzięki. Ty też. Barman parska śmiechem. – Wszyscy mi to powtarzają, od kiedy zgoliłem tamten koszmarny wąs zapuszczony w ramach akcji Movember. Tom aż się wzdryga.

– Fakt. To nie był twój najlepszy look, stary. Stefan sięga po ścierkę i wyciera kieliszki do wódki. Z kucyka wysuwa się kosmyk jasnych włosów i spada mu na twarz. – A jak ty się czujesz? – Całkiem nieźle. – Czyli wkrótce będziesz mógł się pożegnać z laską? – Ja myślę! – Tom się uśmiecha. Hanna czuje niepokój. Od kiedy do siebie wrócili, wydaje się aż zbyt pewny swoich możliwości. – Poczekajmy, co powie lekarz, dobrze? – Stara się studzić jego nadmierny optymizm. – Taaa. – Tom lekceważąco macha ręką. – Noga pracuje coraz lepiej, więc jestem przekonany, że do Bożego Narodzenia wszystko wróci do normy. – Na pewno – potakuje Hanna. Nie wspomina o lewej dłoni. Lodowatych palcach i słabym chwycie. Po co podcinać mu skrzydła? Całuje Toma w policzek. – Podejdziemy do Jules? – Dobra myśl. Hanna bierze drinki i podchodzą do stolika. Jules siedzi pochylona nad dziwnym stożkiem z błękitnej tkaniny w samolociki. – Co to? – pyta Hanna, stawiając tacę. – Nazywa się toto Peepee Teepee. Dzięki temu dzieciak nie obsika ci twarzy przy przewijaniu. – Tak? – Hanna mruga zaskoczona. – Jakim cudem? – Trzeba to nałożyć na jego... sikawkę. – To chyba tylko dla chłopców? – Wiadomo. – Julie zakłada włosy za uszy i dalej szpera w torbach. – Już wiesz, że będzie chłopczyk? – Nie. Ale przezorny zawsze ubezpieczony. – Wyciąga białe body z zielonym napisem „Impreza odbywa się w łóżeczku”. –

Strasznie mi się podoba. Dziękuję, Ronaldzie McDonaldzie. Hanna się uśmiecha. Tom proponował siostrze pomoc, ale uparła się, że sama za wszystko zapłaci. Wypija łyk wina. – A co to za koszmar? Julie wyciąga plastikowe cudo przypominające narzędzie tortur. Czyta napis na opakowaniu. – Odciągacz pokarmu. – Przykłada pompkę do piersi. – Bóg jeden wie, jak toto ma działać. – Wygląda co najmniej podejrzanie. Tom odwraca wzrok, dopóki siostra nie chowa urządzenia. Prawą ręką przytrzymuje się drewnianej poręczy krzesła i ostrożnie opuszcza się na zapadnięte, brązowe siedzisko. Chwieje się, więc Hanna już chce go podtrzymać, ale wtedy mąż bezpiecznie ląduje na miejscu. Gładzi jego lewą dłoń. Jest zimna. Jak zwykle. Tom patrzy na siostrę. – Kiedy masz następną wizytę, Jules? Chętnie bym ci towarzyszył. Oczywiście, jeśli chcesz. Jej twarz łagodnieje. – Będę ci wdzięczna, Tommo. Hanna z uśmiechem obserwuje ich odradzającą się bliskość i zaufanie. Tom poważnieje. – Zawsze służę ci pomocą, Jules. Możesz u nas zostać. A jeśli czegoś potrzebujesz... Hanna widzi łzy w oczach zwykle twardej, rezolutnej szwagierki. Julie mruga, by je powstrzymać. – Wystarczy, Tommo. Dość tego roztkliwiania się. – A kto tu się rozkleja? – Brat się śmieje. Julie z głośnym siorbnięciem dopija sok. – Dobra, dobra, nieważne. – Z impetem odstawia szklankę. – Nigdy nie zgadniecie. Znowu muszę do kibla. Szok. – Dźwiga się z kanapy. – W pale się nie mieści, jak często mnie gania. Wczoraj sikałam piętnaście razy. Piętnaście! Hanna i Tom znacząco wymieniają spojrzenia, kiedy znika

z telefonem w garści. Tom sączy piwo. – Będzie nam opowiadać wszystko ze szczegółami, tak? – Owszem. Najdrobniejszymi. Bez oporów. – Rany. – Tom przewraca oczami. – Po porodzie lepiej ją omijać szerokim łukiem. – Słusznie. – Nie mogę się doczekać, kiedy my będziemy mieli dzieci. – Tom się uśmiecha. – Może machnęlibyśmy sobie całą drużynkę piłkarską? Hanna odpowiada uśmiechem, ignorując ściśnięty z obawy żołądek. – Może i tak? – Ściska go za rękę. – Ale najpierw jednak chyba poszukam pracy. – A właśnie, zapomniałbym. – Tom nachyla się bliżej. – Nick skontaktował się z tym kumplem z Beaumont. Jeśli nadal jesteś zainteresowana? – O. Jasne. Tom tryska entuzjazmem. – Podobno mają fantastyczne zaplecze. Organizują niesamowite wycieczki dla dzieciaków. Nowy Jork, Włochy. Byłabyś w siódmym niebie. – Eee... Rzeczywiście, niesamowite. – Unika jego spojrzenia. Nigdy nie chciała uczyć w prywatnej szkole. Nigdy. Tom powinien o tym wiedzieć. Powinna mu powiedzieć. Podnosi wzrok. Przez okno wpada słońce, Tom promienieje, zachwycony swoim pomysłem. Nie może mu powiedzieć. Pochyla się i całuje go, czując, jak jej świat znów się kurczy. – Coś wykombinuję. Nie martw się. Ściska ją za rękę. – Wiem. Na pewno. – Tylko nie myśl, że jestem nieodpowiedzialna. – Czemu miałbym tak sądzić? – Kiedyś nieustannie to powtarzałeś. – Próbuje się

uśmiechnąć, ale usta pozostają twardo zaciśnięte. Tom pochyla się ku niej. – Ileż razy mam powtarzać? Zmieniłem się. Tamtego Toma już nie ma. Musi go o to zapytać. – Skąd wiesz? – Co? Że się zmieniłem? – Tak. Buzuje w niej adrenalina. Zbliżają się do fundamentalnych pytań. Pytań, które kotłują się o trzeciej nad ranem, gdy wpatruje się w sufit, nie mogąc spać. – A co, jeśli ci się nie poprawi? Jeśli praca za bardzo będzie dawać ci w kość? Jeśli znów pojawią się naciski w pracy? – Tego się boisz? Patrzy mu prosto w oczy. – Oczywiście, że się boję. Tylko idiotka by się nie bała. – Aż tak ci dopiekłem, co? Potakuje. – Bardzo przepraszam, Ha. Wierzy mu, ale nie potrafi odpowiedzieć. Jej ręka drży, gdy odstawia kieliszek z winem. Tom przełyka ślinę. Hanna przygląda się zmarszczkom na jego twarzy. Głębokim liniom wokół ust. Bruździe na czole. Świadectwom bólu. Świadectwom walki. W ciemnych włosach pojawiły się srebrne nitki. Mąż ciężko wzdycha. – Pamiętasz, jak mnie wylali? – Tego nie da się zapomnieć. – Taaa. – Wbija wzrok w dłonie. – Wiem. Ale jest coś, o czym nigdy ci nie wspomniałem. Nachyla się ku niemu, wsuwając dłonie pod uda. Patrzy jej w oczy. – Winiłem za to ciebie. – Mnie? – Tak.

Hanna czuje suchość w ustach. – Dlaczego? – Bo mnie rozpraszałaś. Bo wyciągałaś mnie na weekendy, więc nie pracowałem, a w poniedziałkowy ranek dostawałem opieprz. – Co takiego? – Tak. – Zaciska wargi. – Nie uznawali czegoś takiego jak wolne. – Nigdy nie mówiłeś. – Wiem. Nie potrafiłem. Sądziłem, że i tak nie zrozumiesz. – Dlaczego? – Myliłem się. Teraz to widzę. – Wzrusza ramionami. – Ale wtedy bałem się, że jeśli się dowiesz, jakie afery robili, kiedy nie byłem non stop dyspozycyjny, jeszcze bardziej znienawidzisz moją pracę. Przyznaj, nie byłaś zachwycona tą firmą. – Nie firmą, tylko tym, co z tobą robili. – Nie widzę wielkiej różnicy. Tak czy owak, czułem, że nie mogę z tobą rozmawiać o niczym, co miało związek z moją pracą. – Wypuszcza powietrze. – Z presją, jaką czułem. – Przepraszam. – Hanna znów czuje, że nawaliła. – Nie o to chodzi. – Kręci głową. – Nie dostrzegałem jeszcze ani nie doceniałem, jak silna jesteś. Bałem się, że jeśli ci się przyznam, jak naprawdę wygląda sytuacja, możesz... Bo ja wiem? Pęknąć. – Dlaczego? – Szczerze? – Tom sączy piwo. – Nie mam pojęcia. Może dlatego, że tak emocjonalnie na wszystko reagowałaś? Wydawało mi się, że... nie udźwigniesz tego ciężaru. Próbowałem cię osłaniać. A równocześnie byłem wściekły, że nie mogę zwierzyć ci się ze swoich kłopotów. – Mogłeś ze mną porozmawiać. – Teraz wiem. Ale wtedy nie potrafiłem się na to zdobyć. Po prostu harowałem, licząc, że kiedyś będzie lepiej. A tylko narastała we mnie wściekłość na ciebie. Dopiero teraz... – Pochyla się i bierze ją za ręce. – Dziś już wiem, że jesteś bardzo silna.

Hannie łzy napływają do oczu. – Stałaś się moją tarczą, dzieliłaś się swoją siłą. Chcę ci się odwdzięczyć tym samym. – Wpatruje się w nią. – Wierzysz w to? Hanna wbija wzrok w różowo-fioletowe kwiatki na dywanie. – Może zaczynam – szepcze niemal niesłyszalnie. – Alleluja! – Oczy Toma lśnią. – Umówmy się. Ostro dostaliśmy w kość. Polowanie na pracę to już bułka z masłem. – Pije haust piwa. – A teraz ululamy cię na biedronkę. – A co z tobą? – Jeszcze muszę uważać. Za wcześnie na hulanki. – Śmieje się. – Białego wina? – Tak, poproszę. Tom wstaje i kuśtyka do baru. * Dwie godziny później wciąż siedzą w pubie. Na blacie walają się puste torebki po chipsach, a na talerzu leżą resztki cheeseburgera i sałatki. Tom zbiera ostatni okruch frytki. – Myślisz, że Julie poradzi sobie w domu? Zupełnie sama? – Litości. – Hanna przewraca oczami. – To ciąża, nie choroba. – Wiem, ale... – Ale nic, Tom. Poradzi sobie. – Ściska go za rękę. – Pewnie opatuli się, wskoczy do łóżka i bezkarnie obżerając się nutellą, będzie oglądać po raz enty Narodziny co minutę. – Brr! – Tom się wzdryga. – Nie mogę oglądać tego serialu. – Tak? A mnie nawet się podoba. Hanna podpatruje parkę w rogu, która udaje, że wcale na siebie nie leci. Siedzi w większej grupie świętującej czyjeś urodziny – pełny serwis: ze srebrnymi balonami i olbrzymim tortem czekoladowym. Hanna obserwuje, jak dziewczyna pochyla się do chłopaka, żeby coś mu powiedzieć, na co on natychmiast odwraca się do swojego kumpla. Po czym ona skupia całą uwagę na koleżankach, akurat kiedy on na nią patrzy.

– Co u Steph? Tom skubie kawałek sera. Hanna wietrzy niebezpieczeństwo. Nie rozmawiała z przyjaciółką od ich pamiętnej kłótni w pubie. Spotkania w pokoju nauczycielskim były lodowate, a od kiedy Steph przestała chichotać z nią w ostatnim rzędzie, zebrania departamentu ciągnęły się bardziej niż zwykle. – Nie wiem. W głośnikach rozlega się Size of a Cow. Hanna kołysze głową w rytm muzyki. – Naprawdę? – Tom wygląda na zaskoczonego. – Zwykle wiecie o każdym swoim kichnięciu. – Jest zajęta. Szykuje się do wyjazdu. Patrzy na grupkę dziewcząt chichoczących nad jakimś zdjęciem w komórce. – Do Tanzanii, tak? – Taaa. Wyjeżdża w lipcu. – Fantastyczna sprawa. – Tak. – Wciąż podgląda nastolatki, zastanawiając się, jaka fotka wywołała taką wesołość. – Też bym pojechała. Zaraz. Powiedziała to na głos. Niech to jasny szlag. Patrzy na Toma. Wpatruje się w nią zdumiony. – Po co? Właściwie dlaczego nie powiedzieć prawdy? – Bo czułabym, że wreszcie robię coś sensownego. I zawsze marzyłam, by mieszkać w Tanzanii. – Sądziłem... – Jest blady jak kreda. – Ale nie teraz – uspokaja go pospiesznie. Przełyka ślinę. – Jasne, że nigdzie bym się nie ruszyła. Przecież chcę być tutaj. Z tobą. Bo cię kocham. – Plącze się coraz bardziej. – Nie mogłabym po prostu się urwać. – Parska śmiechem, ale bardziej przypomina to skrzek. – To byłoby straszne. Kto szykowałby mi co rano tosty? Tom siedzi bez ruchu. Obserwuje ją.

– Zresztą, moje przygody Janka Wędrowniczka już się skończyły. – Nie potrafi spojrzeć mu w oczy. – Chcę tylko zostać tutaj, z tobą. – Powiedziałaś: zostać tutaj. – Hanna zerka na niego. Wygląda na wystraszonego. Niespokojnego. – To brzmi, jakbyś jednak dokądś się wybierała, Ha. Cholera. Próbuje zbyć go śmiechem. – Nie przykładaj takiej wagi do słów wypowiadanych po butelce wina, dobra? – Dobra. – Kiwa głową. – Nie będę. Wyczuwa jego niedowierzanie, więc nachyla się i całuje go. – Czy to cię przekonuje? – Na sto procent. – Przytula jej dłoń do policzka. – Jestem taki szczęśliwy. – Ja też. – Chciałaby zatonąć w jego uśmiechu. Ale gdzieś w sobie czuje chłód. Smutek. To koniec.

Pismo z fundacji Nauczyciele Świata Maj 2015 Znalazłeś? – Tak. – Tom wpatruje się w list, który trzyma w ręku. – Zaraz zejdę. – Dobrze. Słyszy Julie krzątającą się w kuchni. Obraca kartkę. Zatrzymuje wzrok na logo fundacji Nauczyciele Świata na górze. Czyta jeszcze raz. Żeby się upewnić. Szanowna Pani Ellison! Z przykrością przyjmujemy Pani rezygnację z udziału w naszej wyprawie do Tanzanii w lipcu. Sprawdza datę. Luty tego roku. Tuż po udarze. Oto ona. Cała prawda. Hanna zamierzała odejść. Siada na wykładzinie, opierając głowę o łóżko, i gapi się na ubrania Hanny, które wiszą w szafie nad jego rzeczami. Ogniście czerwona sukienka – tę miała na sobie w dniu zaręczyn. Workowaty kardigan w kolorze owsianki – prezent od mamy na Gwiazdkę. Złote sandałki z cienkich pasków – ocaliła je ze swojego dziecinnego pudła z ciuchami do przebieranek, a teraz oficjalnie awansowały na jej buty do karaoke. Tyle kolorów w jej części. Tyle ciemnych garniturów w jego. Starannie składa pismo i zostawia na podłodze. Sięgał po

koszulę, która zsunęła się z wieszaka, kiedy obok pudełka na buty zobaczył pomiętą kartkę. Podniósł ją. Było ich nazwisko. Mimowolnie, z rozpędu przeczytał pierwsze zdanie. A potem oczywiście już nie mógł się zatrzymać. Zamyka oczy. Tak niewiele brakowało, by ją stracił. Cokolwiek by mówiła, teraz już zna prawdę. Jest w niej coś, wyrywa się na wolność. Chce znaleźć się gdzie indziej. Z dala od niego. – Co tam kombinujesz, Tommo? – W drzwiach staje Julie z rękami na biodrach. – Pomyślałam, że zajrzę, może wpadłeś do szafy albo coś ci się przydarzyło. Tom macha kartką w powietrzu. – Nie, tylko czytam to. – O. – Opada na łóżko z głośnym sapnięciem. Jej brzuch majestatycznie rysuje się pod żółtym T-shirtem. – Znalazłeś. Patrzy na nią zdumiony. – Wiedziałaś o tym? – No. – Obraca w palcach kosmyk włosów. – Znalazłam jakiś czas temu, kiedy szukałam butów do pożyczenia. Myślałam, że włożyłam z powrotem do pudełka. – Nie włożyłaś. – Tom czuje, jak żołądek mu się zaciska. – Dlaczego nie powiedziałaś? – Niby czemu miałabym mówić? – Wzrusza ramionami. Tom marszczy czoło, przypominając sobie rozmowę z Hanną w pubie. To, jak świeciły jej się oczy, gdy mówiła o Tanzanii. – Bo może chciałbym wiedzieć, że żona myślała o odejściu? Patrzy na niego z pogardliwą litością. – Jasne. Właśnie takiego podniesienia na duchu wtedy potrzebowałeś. – Przewraca oczami. – Jełop. – Teraz też nieszczególnie mnie to podnosi na duchu, wiesz? – Znowu zatrzymuje wzrok na piśmie. Zwykła kartka papieru z minuty na minutę nabiera złowrogiej mocy. – Niech to jasny szlag. W głowie mi się nie mieści, że chciała po prostu zniknąć. Julie wzdycha. – Naprawdę wciąż do ciebie nie dotarło?

– Co nie dotarło? Kładzie mu rękę na ramieniu. Jej złote paznokcie połyskują. – Że dobrze się stało. Tom z trudem hamuje zniecierpliwienie. – Jakoś nie widzę nic dobrego w tym, że Hanna chce uciec na inny kontynent. – Boże, ależ ty czasem jesteś tępy. – Cmoka zdegustowana. – Dobrze się stało, że Hanna nie jedzie do Afryki. – W jakim sensie? – Trzeba ci mówić dużymi literami? – Energicznie rozkłada ramiona. – Rozejrzyj się. Co widzisz? Tom nie ma pojęcia, o co jej chodzi. – Bo ja wiem? Łóżko. Szafę. – Nie to. – Kręci głową. – Widzisz tę japońską rycinę na ścianie? – Sowy? Po raz pierwszy od miesięcy przygląda się uważnie ptakom i zauważa, że mniejsza sowa uderzająco przypomina ciocię Sue. – Właśnie. – Julie pokazuje mu wąski pasek ściany przy oknie. – Albo ten malunek na papierze ryżowym. Z Wietnamu. – No i...? – Albo ta misa z Chin, w której trzyma kosmetyki. – Pokazuje na komódkę. Tom czuje narastające rozdrażnienie. Jakby ktoś nadepnął mu na odcisk. – Do czego zmierzasz? – Hanna uwielbia podróże, Tom. Zrezygnowała z nich. Dla ciebie. – Ale... – W ogóle nie przyszło mu to do głowy. – Pewnie zrobiła to tylko z litości. – Jasne, że tak. – Julie wznosi oczy ku niebu. – Na litość boską, miałeś udar. Wszyscy się nad tobą litowali. Nawet ten staruszek z rogu, który nie pamięta swojego imienia. Ale ty nie widzisz sedna sprawy. – Nie?

– Nie, ty pacanie. – Czerwieni się ze złości. – Hanna postąpiła tak, jak nakazuje przyzwoitość. O tym masz pamiętać. Została. Pomogła ci. A potem znów się w tobie zakochała. W głowie wciąż rozbrzmiewa szept wątpliwości. – Właściwie tak. Krzywi się, kiedy dostaje od siostry po łbie. – Masz cholerne szczęście, wiesz? Większość kobiet dałaby nogę. Zwłaszcza że przez większość poprzedniego roku traktowałeś ją jak ostatni cham. – No, no. – Zwiesza głowę. – Nie patyczkujesz się, Jules. – Owszem. – Wolno wciąga powietrze, potem kładzie bratu rękę na ramieniu. – Wiem, że nie zawsze dziko za nią przepadałam, ale... – Poważnie? – Tom rozszerza oczy w udawanym zdziwieniu. – Przez wrodzoną subtelność w ogóle tego nie okazywałaś. Nie dałaś jej szansy, nawet kiedy dla mnie nie wróciła do Japonii. Julie zalewa się rumieńcem. – Fakt. Ale wtedy miałam co innego na głowie. Wiesz dobrze. Zresztą... – Mierzy go lodowatym wzrokiem. – Rozmawiamy o tobie, zapomniałeś? I teraz uważam, że jest fantastyczna. Nie dlatego, że cię uszczęśliwia, choć to robi, ale dlatego, że postawiła cię na pierwszym miejscu, kiedy jej potrzebowałeś. Nie pozwól, żeby jakiś głupi papierek to popsuł. Dobra? Ostatni raz patrzy na kartkę. Wie, że siostra ma rację. – Dobra. Julie wstaje i rozprostowuje ramiona. – No to załatwione. A teraz idźmy do kina. Nie chcę się spieszyć przy wybieraniu żelek przed seansem. – Klepie się po brzuchu. – Dla dziecka samo najlepsze. On schyla się i chowa list tam, gdzie go znalazł. – Tego właśnie dowiedziałaś się z tych nawiedzonych poradników dla rodziców, które ostatnio pochłaniasz? Żelki stanowią idealną dietę ciążową? – Nie. To mój pomysł.

Tom próbuje się podciągnąć. Opada na podłogę. – Jak twoja noga? Próbuje jeszcze raz. – W porządku. – Nie chce jej pomocy. – Na pewno? – Tak. Tylko udaje pewność. Noga wydaje się coraz bardziej naprężona. Coraz trudniej nią poruszać. Coraz bardziej boli przy każdym kroku. Nie chce o tym myśleć. Podciąga się po troszeczku i wreszcie staje na nogi. Julie bacznie mu się przygląda. Podpiera się pod boki. – Tommo...? Czy powtarza się sytuacja z dzieciństwa, kiedy spadłeś z daszku i złamałeś nogę, ale przyznałeś się, że boli, dopiero kiedy obejrzałeś do końca finał pucharu świata? – Nie. Tak. – Nic mi nie jest, Jules. Pewnie przeholowałem z ćwiczeniami. Wciąż mu nie dowierza. Obejmuje ją. – Chodźmy. Żelki lukrecjowe same nie wskoczą do torebki. Wychodząc z pokoju, jeszcze raz ogląda się na szafę. Na arkusik białego papieru. Nie chce, żeby Hanna go opuściła. Nigdy. Teraz musi tylko wykombinować, co zrobić, żeby została.

Rozdział 18

Hanna, siedząc na podłodze, podnosi głowę znad książki rozłożonej na kolanach. – A ty skąd się tu wzięłaś? Sądziłam, że się do mnie nie odzywasz. – Cóż. Znudziło mi się. – Steph wzrusza ramionami. – Okazuje się, że moje dowcipy śmieszą tylko ciebie. Hanna wraca do lektury. Wciąż jest zła. Wciąż czuje się niesłusznie osądzona. – Co czytasz? – Nie twój interes. – Zasłania strony. – Proszę, Han. – Steph grzebie w torbie. – Przyniosłam minstrele. Brązowa pastylka ląduje na kartce. – Musisz bardziej się postarać. – Strąca ją. Na książkę spada całe opakowanie. – Teraz lepiej? Hanna czuje, jak nieposłuszne kąciki ust same się podnoszą. Przywołuje je do porządku, surowo zaciskając wargi. Udaje pogrążoną w lekturze. Wyciąga czekoladową pastylkę. Rozgryza skorupkę. Właściwie nawet się przyda. Potrzebuje czegoś na wzmocnienie. Czuje na sobie spojrzenie przyjaciółki i uparcie wbija wzrok w tekst. Wytrzymuje tak minutę i wreszcie... – No dobra, Hanna. Wybacz. W porządku? Jak zwykle przepraszanie wymaga od Steph sporego wysiłku. Hanna nie spieszy się z odpowiedzią. – Czy na pewno? Niektóre uwagi były dość nieprzyjemne. Steph, co u niej nietypowe, wygląda na zmieszaną.

– Naprawdę bardzo się o ciebie martwię. A tamto zabrzmiało inaczej, niż planowałam i... Hanna ustępuje. Klepie podłogę obok siebie. – Już w porządku. Usadź tu tyłek. Przyjaciółka się waha. – Spokojnie. – Hanna się uśmiecha. – Jest czysta. Twoja śliczna, kremowa sukienka nie ucierpi. Steph przygląda jej się nieufnie. – To samo mówiłaś w Glastonbury i moje boskie, sprane szorty nie nadawały się do noszenia! Wzdycha, ale posłusznie przysiada. Hanna przewraca oczami. – Steph, byłaś napruta. Poza tym to Glastonbury, na litość boską! Tam nie może być czysto! Zresztą... – Przewraca kartkę. – Miałaś gdzieś swoje dżinsowe szorty. Jeśli mnie pamięć nie myli, następnego dnia powiesiłaś je na maszcie przed namiotem jogi. – Tylko dlatego, że były brudne. Steph sadowi się na wykładzinie i pokazuje przyjaciółce język. – Jasne. – Hanna przekłada kolejną stronę. – Albo dlatego, że to samo zrobił gostek z dredami. Ten, którego nazwałaś swoim przyszłym mężem. – Pamiętam. – Steph wyciąga nogi. – Strasznie mi się podobał. Dopóki nie zobaczyłam, że ma wszy. Wtedy błyskawicznie zmieniłam zdanie. – Wcale się nie dziwię. – Hanna kiwa głową. – Swędzenie kompletnie mnie nie kręci. – Wodzi palcem po kartce. – A tak w ogóle, skąd wiedziałaś, że tutaj będę? Znacząco stuka się po nosie. – To akurat łatwe. Hanna unosi brwi. – Zawsze tu przychodzisz, kiedy jesteś w dołku, Han. Zawsze wybierasz księgarnię Fincha przy Nightingale Road. I zawsze, nie wiedzieć czemu, siadasz na podłodze. Jakby nie było tutaj wygodnych krzeseł. – Wskazuje jaskrawopomarańczowe krzesła

w kącie. Hanna rozgląda się po sali. Wszędzie półki z różnokolorowymi grzbietami książek. Otaczają ją. Czuje się nimi otulona. Dają jej poczucie bezpieczeństwa. Z lubością wciąga powietrze. Zapach papieru. Tuszu. To przywodzi jej na myśl dom i gabinet taty. Uwielbiał, kiedy wbiegała, wieszała mu się na szyi i mówiła, że pachnie słowami. – Racja – potakuje. – Właśnie tutaj przychodzę. – Choć muszę przyznać... – Steph wyciąga rękę i częstuje się czekoladową pastylką. Chrupie entuzjastycznie. – Zwykle siedzisz w innym dziale. – W którym? Przekłada następną kartkę. Książkę napisał jakiś niestrawny, przemądrzały erudyta. Z trudem by się powstrzymała, żeby nie zacisnąć mu wokół szyi jedwabnego, czerwonego szaliczka, w którym wystąpił na zdjęciu zdobiącym okładkę. – Podróże. – Steph patrzy na nią wymownie. Hanna ignoruje ją i przerzuca kartki, zdaje się być bez reszty pochłonięta lekturą. – Cóż, dzisiaj zdecydowałam się na coś innego – odpowiada jednak przyjaciółce. – Właśnie widzę. – Steph podnosi okładkę i czyta na głos tytuł. – Edukacja, edukacja, jeszcze raz edukacja. Jak obudzić w dzieciach ambicję. – Hanna nie reaguje. – Co jest, do diaska? – Patrzy na grzbiety książek, które ta spiętrzyła obok siebie. – Nasze mądrale, Szkoła nadziei, Pustka w głowie, czyli jak odkryć kreatywność. Co cię opętało, u Boga Ojca? Postanowiłaś zostać panią premier? Hanna kręci głową. – Pudło. Mam rozmowę kwalifikacyjną. Próbuje wykrzesać z siebie entuzjazm. Bezskutecznie. – Tak? Gdzie? Zbiera się na odwagę. – W Beaumont College. – Co? – Steph nie może uwierzyć. Właśnie takiej reakcji

spodziewała się Hanna. – Ta nawiedzona szkoła żeńska w Clapham, gdzie wszystkie uczennice noszą zielone marynarki i bezsensownie długie warkocze? Hanna zaplata ramiona. – Myślę, że przesadzasz – próbuje się bronić. – A ja myślę, że jest dwa razy gorzej. – Steph się wzdryga. – Dobrze pamiętam, że muszą się uczyć łaciny? – Nie wiem – mówi Hanna na jednym oddechu – ale potrzebuję pracy. Jasne? – Aż tak nisko nie upadłaś. Hanna marszczy brwi. – Steph. Nie pomagasz, wiesz? – Dobra, dobra. – Połyka kolejną pastylkę, a Hanna przygląda się mężczyźnie mającemu problem z powieściami Stephena Kinga; nie może wybrać. Wreszcie poddaje się i niesie obie do kasy. Steph patrzy na przyjaciółkę. – Czyj to był pomysł? Beaumont? Hanna otwiera kolejną książkę. Nie może spojrzeć Steph w oczy. – Tak się składa, że Toma. – Mówi szybko, by nie dopuścić jej do słowa. – Nick zna tam kogoś, więc szepnął za mną słówko. Pensja jest przyzwoita, urlop genialny, więc pomyślałam: Co mi tam, spróbuję. Podnosi wzrok. Steph otwiera usta, więc trajkocze dalej. – Jeśli tam się załapię, będę miała czas dla Toma. – Zatrzaskuje poradnik. – A ty się ze mną nie kłóć. Okej? – Wciąż unika wzroku przyjaciółki. Jasne, że Steph ma te same wątpliwości, które również ją nękają. – Wiem, co myślisz i dlaczego tak uważasz, ale kocham go. To jest fakt. I tak, chciałabym pojechać do Tanzanii. – Podnosi rękę. – Nic nie mów, Steph, proszę. Łapczywie nabiera powietrza. – Nie mogę mieć jednego i drugiego. Dlatego wybieram Toma, rozumiesz?

Uwalnia myśli i obawy, które dusiła w sobie od tygodni. – Muszę. Ponieważ go kocham. I chcę, żeby wyzdrowiał. Ale tak naprawdę. Żeby nie kuśtykał o lasce, tylko grał w nogę i nosił mnie na rękach. A on mnie potrzebuje. – Wreszcie patrzy Steph w oczy. – Nie wybaczę sobie, jeśli zostawię go własnemu losowi. Zadziera głowę i waha się zaskoczona, bo widzi, że Steph nie otwiera ust, żeby powiedzieć, co o tym sądzi. Nie zamierza jej zastrzelić. Protestować. Zamiast tego obejmuje ją i przytula. Na środku księgarni. Przy półce z edukacją seksualną. – Ale będzie mi ciebie brakować – mamrocze we włosy Steph. Szlocha. – Wiem. – Steph się odsuwa. Oczy ma zaczerwienione. – Z kim teraz będziesz przy trzech butelkach wina rozprawiać o dysfunkcjach emocjonalnych? – Właśnie. – Hanna kręci głową. – Zostawisz po sobie ziejącą otchłań. – Wiem – potakuje z powagą Steph, ale na jej ustach zaraz pojawia się uśmiech. – Ale będę cię nękać e-mailami. I na Instagramie. Może nawet założę sobie konto na Twitterze. – Ja nie wierzę! Nie wierzę!– Hanna się śmieje. – Na tym Twitterze? Tym samym, który, jeśli ci wierzyć, do końca stulecia doprowadzi do upadku cywilizacji? – Niestety. – Steph szczerzy zęby. – Nawet ja zdałam sobie sprawę, że skoro wyjeżdżam na koniec świata, będę musiała nawrócić się na nowoczesną technologię. – Amen! Może nawet zainstalujesz sobie Skype’a? Steph przewraca oczami. – Taaa. Się zobaczy. Nie podniecaj się tak. – Patrzy na ponure tomiszcza wokół nich. – Dobra. A więc należałoby cię przygotować do tej okropnej rozmowy? Hanna przygląda się jej podejrzliwie. – Nienawidzisz poradników metodycznych. – Prawda. – Steph się uśmiecha. – Teraz widzisz, jak cię kocham, Hanno? Dla ciebie przeczytam... – Bierze pierwszą

z brzegu. – Jak budować poczucie wartości u dziecka. Hanna czuje łzy pod powiekami. Kładzie dłoń na sercu. – Zaiste, szlachetny to czyn, Steph. – Ściska przyjaciółkę za rękę. – Dziękuję. Steph nie odwraca wzroku. – Wszystko dla ciebie. Przecież wiesz. – Otwiera książkę. – Wyciągaj notes i do roboty. Jeśli się szybko ogarniemy, może zdążymy przed dziewiątą wpaść do pubu. – Tak jest, szefowo. Hanna pochyla się nad notatkami. * Jakiś czas potem, kiedy Steph wyszła z księgarni, żeby trochę się przewietrzyć, Hanna słyszy sygnał SMS-a. To Nick. Ostatnio pisał do niej, kiedy Tom był naprawdę chory. Tomowi nic nie jest? Chyba nie, a co?, odpisuje. Trochę się martwię. Co się stało?, pyta. Dziś na meczu nie chciał się ruszyć z miejsca. Wyglądał fatalnie. Jak w styczniu. Hanna czuje wzbierające mdłości. Od paru tygodni Tom faktycznie wyglądał gorzej. Wydawał się bardziej ociężały. Częściej się chwiał. A lewa dłoń znów zastygała w lodowate, ciężkie szpony. Ale przecież obiecywał, że teraz będzie z nią szczery. Na pewno powiedziałby jej, gdyby działo się coś niepokojącego. Wysyła kolejną wiadomość. Przypuszczam, że jest po prostu przemęczony. W przyszłym tygodniu ma wizytę u specjalisty. Docisnę go. Dzięki. Informuj mnie na bieżąco. Jasne. Patrzy na wiadomość jeszcze raz. Wzdycha. Po czym podwaja wysiłki, by dostać robotę w Beaumont College.

Zdjęcie Hanny upaćkanej pomidorami Czerwiec 2015 Steph! – Tom patrzy po sobie i próbuje podciągnąć ręcznik powyżej pasa. – Co za niespodzianka. – Cześć. Przepraszam, że przyszłam tak wcześnie. – Odgarnia z oczu jasne włosy i poprawia torebkę na ramieniu. – Hanna u fryzjera? – Tak. – Świetnie. – Uśmiecha się. – Czyli mogę wejść? Mruga zaskoczony. – Tego... Jasne. Już śmignęła obok niego i jest w środku. Tom zamyka drzwi, zastanawiając się, co, u licha, ją sprowadza. Steph zatrzymuje się w przedpokoju. Patrzy na niego z nietypową dla siebie niepewnością. – Muszę z tobą o czymś porozmawiać. – Dobrze. – Przeczuwa, że nie spodoba mu się, co ma do powiedzenia przyjaciółka żony. – Jasne. Tylko pójdę się ubrać. – Oczywiście. – Steph zrzuca szpilki i idzie do kuchni. Słychać, jak sięga po czajnik. – Herbaty? – Tak, poproszę. Wchodzi do pokoju, który odzyskał funkcję gościnnego, i ze sterty ubrań do prania rzuconych na podłogę wygrzebuje Tshirt. Przeciągając go przez głowę, słyszy trzaskanie drzwiczek w szafkach kuchennych. Klnie pod nosem, kiedy lewa ręka nie chce trafić w rękaw. Szamocze się z ubraniem, jakoś próbując wepchnąć ją w rękaw. Kiedy wreszcie wynurza głowę na powierzchnię, słyszy obiecujący szelest otwieranych herbatników i próbuje zapanować nad paniką, na przemian prostując i zginając palce lewej dłoni.

Raz. Dwa. Nieruchomieją. Odpędza strach. Kiedyś będą pracować. Musi tylko dalej ćwiczyć. Znajduje jakieś spodnie dresowe, wciąga je, potem kuśtyka po laskę i wreszcie idzie do kuchni. Przypomina sobie czasy, kiedy ubierał się automatycznie, nie poświęcając temu uwagi. Teraz czuje się, jakby przed pierwszą herbatą zdążył zrobić skok na bank. Steph siedzi przy stole, dłońmi obejmując kubek. Na drugim końcu blatu, przy kubku z napisem „Pan Młody”, który Hanna dała mu w czasie podróży poślubnej, leży fotografia. Przedstawia Hannę uczestniczącą w Tomatinie, wielkiej bitwie na pomidory w Hiszpanii. Biała koszulka jest obryzgana pomidorami. Podobnie jak twarz i włosy. Hanna pojechała tam ze Steph, na pierwszym roku studiów podyplomowych. Tom patrzy na tamtą Hannę. Beztroską. Z odrzuconą głową i uśmiechem, przy którym gasną wszystkie uśmiechy. Osuwa się na krzesło. – Ładne zdjęcie. – Sięga po herbatę. – Po co je przyniosłaś? Steph wzrusza ramionami. – Żeby przywołać wspomnienia. – Rozumiem. Zapada cisza. Steph wpatruje się w kubek. Między ściągniętymi brwiami widać głęboką bruzdę. – Jakie wspomnienia chcesz przywołać? – Bierze z puszki pełnoziarniste ciastko z polewą czekoladową i nadgryza. – W dodatku o wpół do dziesiątej? Nie przeczę, to znakomity pretekst, żeby zjeść herbatniki zamiast śniadania, ale... Steph podnosi głowę. Niebieskie oczy przeszywają go jak sztylety. – Martwię się o Hannę. – Taaak... – Przeżuwa powoli. Czeka. Steph przygryza wargę. Nigdy jeszcze nie widział jej tak spiętej. To co najmniej niepokojące. Przyjaciółka Hanny waha się chwilę, wreszcie zaczyna tyradę.

– Słuchaj, z góry przepraszam za to, co powiem. Wiem, że ostro dostałeś po dupie, a to ostatnie, czego potrzebujesz... – Ja nie narzekam. – Odzywa się w nim duma. – Jasne. – Kiwa głową. – Nie o to mi chodziło. – Gra na zwłokę, pijąc herbatę. Próbuje jeszcze raz. – Hanna jest z ciebie bardzo dumna. – Ja też jestem z niej dumny. Steph nabiera powietrza. – Słuchaj... Chodzi o to, że... Odnoszę wrażenie, że Hanna czuje się zagubiona. I wydaje mi się, że powinieneś jej pomóc. – Taak... – Zanurza ciastko w herbacie. – Przejdźże wreszcie do rzeczy, Steph, dobrze? Steph wsypuje do kubka łyżeczkę cukru. – Nie wiem, jak inaczej to powiedzieć. Znasz mnie. Nie umiem owijać w bawełnę. – Jest zakłopotana. – A prawdę powiedziawszy, od tygodni waham się, czy z tobą porozmawiać. – Dlaczego? – To proste. Hanna dawno przestała być sobą. – Dźga zdjęcie. – To jest Hanna. Tom odstawia napar. – Do czego zmierzasz? Doskonale wie, do czego zmierza. Od kiedy znalazł ten cholerny list Nauczycieli Świata, zauważył, że Hanna jest przygaszona. Siedzi wpatrzona w okno albo w kolejną herbatę. Zauważył też, że im baczniej się przygląda Hannie, ona od razu stara się przybierać pogodny wyraz twarzy. Teraz, gdy jeszcze Steph dorzuciła swoje, dłużej nie może tego ignorować. Przygląda mu się szeroko otwartymi oczami. – Okropnie się czuję – mówi z zażenowaniem – rozmawiając z tobą w ten sposób. Naprawdę wstrętnie. A Hanna zabiłaby mnie, gdyby się dowiedziała, że tu przyszłam. Bardzo cię kocha. Widać, że zbiera siły na ciąg dalszy. – Problem w tym, że w styczniu zaczęła się przygotowywać. Do odejścia. Przed twoim...

Tom widzi, że Steph waha się, czy może powiedzieć głośno: „udarem”. Wybawia ją z kłopotu. – Mówisz o Tanzanii? – Tak. – Steph nieruchomieje. A potem kiwa głową. – To znaczy wiesz, że się zgłosiła? – Tak. Steph marszczy czoło. – Ale Hanna o tym nie wie. – Nie. – Tom wzdycha. – Nie chciałem, żeby miała wyrzuty sumienia. – Och. Steph milczy. To nie w jej stylu. Czubkiem palca zbiera okruszek herbatnika. – Tak się cieszyła na ten wyjazd. Miesiącami planowała, co tam będzie robić. Narasta w nim gniew. To nie jego wina! – Owszem, ale sytuacja się zmieniła, prawda? – Próbuje się śmiać, lecz brzmi to nieprzyjemnie. Wrednie. – Przykro mi, że pokrzyżowałem wam fantastyczne plany i w ogóle... Jej srebrne kolczyki połyskują, kiedy kiwa głową. – Wiem. Rozumiem, że wszystko się zmieniło. Wierz mi. Ale po prostu musiałam z tobą porozmawiać. Ponieważ rezygnuje z jednej jedynej rzeczy, na której naprawdę jej zależy. Dla ciebie. – Słuchaj, Steph. – Oby znalazł wystarczająco dużo argumentów, żeby zagłuszyć to coś, co w głębi duszy mówi mu, że przyjaciółka Hanny ma rację. – Hanna mnie kocha. Ja kocham ją. Jesteśmy małżeństwem. Musimy szukać rozwiązań, które obojgu nam pasują. Musimy dążyć do kompromisu. Nie spodziewał się, że na jej twarzy zobaczy taki smutek. – Jasne, ale marzyła o Tanzanii od lat. Sam wiesz o tym najlepiej. To kiedy będzie mogła zrobić to, czego pragnie? Robi mu się gorąco. Niewygodnie. Nie wie, co odpowiedzieć. Steph wyjmuje ciastko i odkłada je, nie jedząc.

– Martwię się, że jeśli nie pojedzie, już nigdy nie będzie tamtą, prawdziwą Hanną. To dla niej wielka szansa. Odzyskałaby dawną pewność siebie. – Mnie wydaje się całkiem pewna siebie. – Przed oczami staje mu przygnębiona Hanna, wychodząca w poniedziałek do pracy. – Więc... – urywa. – Przyznaj, wcale tak nie myślisz. – Steph nachyla się ku niemu. – Teraz, kiedy między wami znów się układa, odzyskała radość, ale w pracy nadal jest milcząca. Na zebraniach się nie odzywa. Nie tryska pomysłami jak dawniej. – Co chcesz? Odchodzi. Nie znosi tej szkoły. – Wiem, ale... Kiedyś rozsadzała ją energia. A teraz... Nic. Nie chce, żeby Steph miała rację. Walczy zaciekle. – Może w Beaumont odzyska... – Nie. – W oczach kobiety lśni stal. – Przykro mi, że muszę to mówić, ale zgłasza się tam wyłącznie ze względu na ciebie. – Skąd wiesz? Patrzy na niego. Kąciki ust podjeżdżają w górę. – Stąd, skąd i ty. Hanna kompletnie nie potrafi kłamać. Cholera. On też wie, że to prawda. Ilekroć rozmawiają o jej spotkaniu w sprawie pracy, oczy Hanny są puste. Uśmiecha się tylko, żeby sprawić mu przyjemność. Jej radość nie wypływa z serca. Tomowi zbiera się na mdłości. W ogóle nie wyobraża sobie, że Hanna miałaby wyjechać. Bez niej jego życie by się zawaliło. Nie miałby motywacji, żeby wstać z łóżka. Co rano tęskniłby za jej widokiem. Co wieczór – za beztroskim śmiechem. Tęskniłby za nią bez przerwy. Nie zniósłby takiego życia. Zaciska powieki. Oddycha. Kiedy znów je otwiera, widzi, że Steph ma łzy w oczach. Dopiero to budzi w nim autentyczne przerażenie. Mruga. – Dlaczego w ogóle Tanzania? Czemu nie... – Próbuje się uśmiechnąć. – Brighton?

– Bo to jej marzenie. Tak wygląda prawda. Rozumie to. Pamięta, że tuż po tym, gdy się poznali, pokazała mu mapę na suficie w swoim pokoju. – Ale... Urywa, bo nagle dociera do niego, jak teraz wygląda dzień Hanny. Co wieczór układa jego rzeczy tak, by łatwiej mu było się ubrać. Na stole obok przygotowanych tabletek jest ładujący się telefon. Pilot zawsze na prawym oparciu kanapy. Jej świat kręci się wokół niego. Jak zwykle. Kiedy spada na niego ta świadomość, jeszcze raz patrzy na zdjęcie, a w głowie cichną ostatnie protesty. Wreszcie mierzy się z prawdą. Chce, żeby Hanna znowu żyła. Naprawdę żyła. Co z tego, że nie będzie mógł jej towarzyszyć? Co z tego, że zostanie tutaj, jedynie oglądając obrazki jej przygód, które będzie przeżywać tysiące kilometrów stąd? Co z tego, że zostanie tutaj? Bez niej. Serce mu pęka. Mimo to podnosi wzrok na Steph i kiwa głową. Raz. Drugi. Wie już, co musi zrobić. Nie wie tylko, skąd wziąć na to siły.

Rozdział 19

Halo? Mogę prosić panią Hannę Ellison? – Przy telefonie. – Hanna wierci się w fotelu. Kołnierzyk białej koszuli drapie ją w szyję, a czarna garsonka, którą wkłada na rozmowy kwalifikacyjne, po raz kolejny doskonale sprawdza się jako urządzenie pobudzające do pracy gruczoły potowe. Podnosi wzrok i widzi, że szkolna sekretarka mierzy ją lodowatym spojrzeniem, stukając w klawiaturę idealnie czerwonymi paznokciami. Jeśli wierzyć tabliczce na blacie, ma na imię Joy – radość – ale nic nie wskazuje, by to w najmniejszym stopniu wpływało na jej charakter. Hanna bełkotliwie przeprasza zmrożoną Joy i kuli się w fotelu, dłonią zasłaniając telefon. To miejsce w niczym nie przypomina Queensdale. Tam w sekretariacie trzeba wrzeszczeć, żeby przekrzyczeć dzwonienie telefonów i trzask metalowych szafek w rogu, gdzie trafiają teczki z opisami najnowszych wyczynów uczniów. Tutaj, w Beaumont, słychać tykanie zegara, czasem dobiega też skrzypienie, gdy sprzątaczka cicho pucuje okna. Kwiatek na parapecie wygląda, jakby przywieziono go prosto z wystawy Chelsea Flower Show. Na ścianie obok wiszą fotografie uczennic w zielonych mundurkach z wycieczek w miejsca przyprawiające o zawrót głowy. Jordania. Dubaj. Australia. – Dzwonię z fundacji Nauczyciele Świata. – Hanna nieruchomieje. Serce zaczyna jej walić jak młot. – Zwykle tego nie robimy, ale dotarła do nas informacja, że jednak może mieć pani wolny czas w lipcu, więc dzwonimy, by zaproponować pani nową posadę w Tanzanii. – Słucham? – Hanna rozplata nogi, żeby zaraz znów je

zapleść, tym razem jednak odwrotnie. Rajstopy niemiłosiernie ściskają jej uda. Czuje, jak włosy zwijają się w coraz mniejsze sprężynki. Głos po drugiej stronie brzmi cicho, ale nagląco. – Nieoczekiwanie pojawił się wakat na stanowisku koordynatora odpowiedzialnego za ujednolicenie programu nauczania w naszych tanzańskich ośrodkach. Pomyśleliśmy, że może chciałaby pani zgłosić swoją kandydaturę i przyjść na rozmowę. – Ale... Hanna patrzy na Joy. Joy patrzy na Hannę. Wychodzi na korytarz, brodą przyciskając komórkę. – Proszę posłuchać. – Zniża głos, kiedy mijające ją dwie uczennice patrzą na nią z typową, nastoletnią pogardą. Odgarnia loki z czoła. – Nie wiem, skąd mają państwo tę informację, ale w lipcu nie jestem wolna. Po drugiej stronie słychać rozbawienie. – Uprzedzono nas, że tak pani powie. – Słucham? – Hanna rozgląda się, zastanawiając się, czy ktoś jej nie śledzi. – Kto tak powiedział? Nagle się domyśla. Steph. Zabije ją. Zaraz po tym, gdy spali tę przeklętą garsonkę. Jest zlana potem. Brodą przyciska komórkę do barku i próbuje wsunąć rękę pod koszulę, żeby trochę się wytrzeć. Nie idzie najlepiej. – Chodzi o to, Hanno, że Nauczyciele Świata bardzo potrzebują kogoś takiego jak ty. Podejrzewa, że zmieniliby zdanie, gdyby ją teraz zobaczyli. Pasek od zegarka zahaczył o guzik przy dekolcie. Dopiero za trzecim razem udaje jej się go wyplątać. Z głębi korytarza słychać śmiech. Ogląda się i widzi, że tamte dziewczyny ją obserwują. Kiedy się odwraca, przerzucają warkocze na drugie ramię i odchodzą zgodnym krokiem. E tam. Na szczęście jej nie nagrały. Tego jej brakowało: swojego filmiku na YouTube.

– To jak sądzisz, Hanno? Miałabyś ochotę wpaść i porozmawiać z nami? Myśli o Tomie i wie, że nie może. Odmowa z trudem przechodzi jej przez gardło. – Nie, jestem... – Osoba, która się z nami kontaktowała, mówiła, że ogromnie ci zależało, żeby u nas pracować. – Głos świergocze zachęcająco. – Do niczego byś się nie zobowiązywała. To tylko pogawędka. – Bo ja wiem... Widzi, że na korytarzu otwierają się ciemnozielone drzwi. Wychodzi jakaś kobieta, zapewne też kandydatka. Ciemne włosy ma ściągnięte w idealnie gładki koczek. Wygląda jak ktoś, kto zawsze nosi w torebce zapasowe rajstopy. Sunie do wyjścia. Prościutkie plecy. Uniesiona głowa. Hanna czuje się malutka. Niechlujna. Do niczego. – Hanno? – Głos kusi. – Tamte dzieciaki są fantastyczne. Naprawdę. Zawsze uśmiechnięte od ucha do ucha. Wdzięczne za każdy okruch wiedzy, jaki zdobędą. Człowiek wraca stamtąd uskrzydlony. Wiem, co mówię. Po dwóch latach pracy wciąż rozsadza mnie energia. Hanna nie pamięta, kiedy ostatnio czuła się uskrzydlona ani kiedy rozsadzała ją energia. Mimo Toma. Chociaż go kocha. – Hanno, osoba, która się z nami kontaktowała, mówiła, że chciałabyś na nowo rozpalić w sobie miłość do uczenia. Ręczę ci, to najlepszy sposób. – Ale kto...? – Tego nie mogę ujawnić. – Hanna Ellison? Drzwi znów się otwierają. Mężczyzna w garniturze w jodełkę i zielonym, kwiecistym krawacie patrzy na nią wyczekująco. – Jest pani gotowa do rozmowy? Hanna stoi z telefonem w ręku. Widzi uciekającą przyszłość. Musi zdobyć tę pracę. Musi dostać się do Beaumont. Rozmawiając z Nauczycielami Świata, jedynie traciłaby czas.

A jednak... – Proszę, spotkajmy się, Hanno. Ma to wszystko gdzieś. Pojedzie tam, przekona się, na czym to by polegało. I koniec. – Kiedy? Głos w słuchawce podaje datę i godzinę, Hanna zapisuje na dłoni. – Muszę kończyć. Do zobaczenia. Jej potencjalny pracodawca mierzy ją wzrokiem, bębniąc palcami w futrynę. Jak widać, nie należy do cierpliwych. – Jest pani gotowa, Hanno? – Oczywiście. Przykleja swój najbardziej promienny uśmiech zarezerwowany na rozmowy w sprawie pracy i wchodzi do sali. * – A ty skąd się tu wzięłaś? – Urocze. – Steph pnie się po szerokich, kamiennych stopniach. – Ja poświęcam okienko, żeby do ciebie przyczłapać, a ty tak mi dziękujesz? – Przepraszam. Hanna wciąż myśli o telefonie, kiedy przyjaciółka dołącza do niej i zasypuje ją pytaniami. – Jak poszło? Mieli filiżanki ze złotym brzeżkiem? – Ruchem brody pokazuje okoloną świerkami sadzawkę przy majaczącej w oddali stołówce. – A w stawie rzeczywiście mają karpie koi? Prawdziwe? Hanna kręci głową. – Jakoś nie doszliśmy do punktu „spacer po terenie szkoły”. Steph obejmuje ją ramieniem. – To jak? Jesteś z siebie dumna? Hanna się krzywi. – Szczerze? – Jasne. Wychodzą przez kutą bramę na ulicę – z powrotem do

rzeczywistości. Przed nimi śmiga motocykl. Hanna wciska guzik i czeka, aż zmieni się światło. – Poszło beznadziejnie. Steph przygląda jej się podejrzliwie. – Beznadziejnie wedle miary Hanny Ellison czy reszty świata? – W sensie...? – To powszechnie znany fakt, że im lepiej coś zrobisz, tym surowiej siebie oceniasz. Pojawia się zielony ludzik i Hanna wchodzi na zebrę. – Nieprawda. – Czyżby? – Steph rusza za nią. – Już zapomniałaś, jak miałaś hospitację z kuratorium i byłaś przekonana, że oblałaś, a przyznali ci najwyższą notę? Hanna odskakuje, żeby nie zderzyć się z psem przewodnikiem, po czym stawia nogę na chodniku. – Hm, cóż... – Albo o tym, jak przez całe studia powtarzałaś, że będziesz najgorszą nauczycielką z naszego rocznika? – Wcale nie! – Patrzy z wyrzutem na przyjaciółkę. – Dam sobie rękę uciąć, że Matta uważałam za gorszego od siebie. Steph kręci głową. – Hanna! Matt nie wiedział, co to apostrof. Nawet ty nie porównywałabyś się do tego osła! – Dobrze już, dobrze. – Hanna jest zażenowana. – Tak czy owak. Dzisiaj poszło fatalnie. Bredziłam jak potłuczona. – Odsuwa się, żeby nie zderzyć się z matką pchającą wózek z trójką dzieci. – Na przykład oświadczyłam, że moją jedyną wadą jest perfekcjonizm. – Auć. – Sama widzisz. I zapomniałam, kto napisał Szklany klosz. A spociłam się tak, że przykleiłam się do skórzanej kanapy. Kiedy wstałam, to jakby ktoś odrywał plaster. Steph gwiżdże pod nosem. – Dobra. Wygrałaś. Ciężki przypadek pomroczności jasnej.

– Dziękuję. – Hanna kiwa głową. – Mówiłam ci. – Ale jak do tego doszło? Przecież byłaś nastawiona, żeby walczyć o tę robotę. – Coś mnie rozproszyło. – Co? – Tuż przed wejściem na rozmowę zadzwonili do mnie Nauczyciele Świata. Proponowali rozmowę kwalifikacyjną na stanowisko w Tanzanii. – Podejrzliwie przygląda się przyjaciółce. – Ale tobie chyba nie muszę tłumaczyć dalej. – Dlaczego? – Dajże spokój. Przecież wiem, że właśnie ty się z nimi skontaktowałaś. Steph podnosi ręce do góry. – Ja niewinna, Wysoki Sądzie. – Serio? W takim razie kto się kontaktował? Steph patrzy jej w oczy. – Nie wiem. Ale to nie byłam ja. – Szturcha przyjaciółkę. – Ale kusiło cię, kiedy zadzwonili? – Nie. Lepiej od razu zamknąć tę sprawę. – Naprawdę? – Steph znów dźga ją pod żebro. – Ani trochę? Hanna całą nanosekundę opiera się pokusie, by zrelacjonować jej rozmowę telefoniczną. Potem pęka. – Kusiło. – Przełyka ślinę. – Myślałam o niej przez całe spotkanie. Pytań słuchałam półuchem. – Cóż, od początku przypuszczałam, że ta szkoła ci się nie spodoba. – Tego już się nie dowiemy. – Hanna myśli o Tomie i czuje wyrzuty sumienia. – Cholera. Co ja teraz zrobię? – Nie wiem. – Steph klaszcze w dłonie. – Ale skoro już poruszyłaś ten temat... Proszę, pojedź do Tanzanii, proszę, pojedź, proszę, pojedź! Hanna kręci głową. – Nie mogę. Steph nie ustępuje.

– Proszę, pojedź, proszę, pojedź, proszę, pojedź! Hanna dłużej nie umie powstrzymać śmiechu. – To zupełnie inne stanowisko. Wątpię, czy mieszkałybyśmy w tej samej lepiance. I tej samej wiosce. – Żaden problem. – Steph wzrusza ramionami. – I tak zamierzałam dzielić chatynkę z grupą sympatycznych karakonów. – Fuuuj! – Hanna się krzywi. – Nie przepadam za nimi. Pamiętasz tamten hostel w Argentynie? Steph udaje, że wymiotuje. – Tak. Były obrzydliwe. Zwłaszcza kiedy rozgościły się w twoim worku z rzeczami do prania. – Odsuwa się w lewo, przepuszczając pomarszczoną staruszkę na meleksie. Potem szarpie Hannę za ramię. – Rany! Na chwilę pojawił się u ciebie entuzjazm. Wieki nie widziałam u ciebie takiej miny. – No cóż. Nie mogę pojechać. To chyba oczywiste. – Hanna kopie wyimaginowane kamyki na chodniku. – Dlaczego? – Nie bądź tępa. Kocham Toma. – Ale wolno ci wyjechać z kraju. To już legalne. Tak twierdzą. – Kto się nim zaopiekuje? Steph promienieje. – Robi postępy w takim tempie, że w przyszłym tygodniu wbiegnie na Everest. Poradzi sobie. – To za wcześnie. – Hanna patrzy na zegarek. – A ja... Cholera. Jestem spóźniona. – Na co? – Na jego wizytę u specjalisty. Muszę lecieć. Na razie, cześć! – Rusza sprintem. – Taxi! Cudownym zrządzeniem losu przy krawężniku zatrzymuje się samochód. – Szpital King’s Lane, proszę. Wskakuje, zatrzaskując za sobą drzwiczki. Taksówka rusza, a ona siada wygodniej i podziwia malownicze widoki: zdezelowany minibus i tył forda fiesty.

Nie może jechać do Tanzanii. Wie o tym. Ale wolno jej wyglądać przez okno i marzyć.

Pismo z kliniki Czerwiec 2015 Tom siedzi w poczekalni, modląc się, by w drzwiach nie zjawiła się Hanna. Specjalnie podał jej złą godzinę wizyty, ale nie miał planu awaryjnego, w razie gdyby ten jeden raz w życiu Hanna postanowiła zjawić się przed czasem. Musi zostać wezwany do gabinetu, zanim przyjdzie żona. Tylko wtedy jego plan się powiedzie. Pociera lewe ramię. Czy jeszcze kiedyś będzie czuł, że to jego ciało? Ono, zdaje się, postanowiło wypowiedzieć mu wojnę. Wie, że Hanna to wszystko zauważa. Że się martwi. Dlatego nie może w tym momencie dopuścić do jej spotkania z doktorem Malikiem. Wystarczyłoby jedno jej spojrzenie, a nie wytrwałby w swoim postanowieniu. Nie może do tego dopuścić. Choćby bardzo bolało. Rozgląda się. Napis na białej tablicy przed rzędami krzeseł informuje, że wizyty u specjalistów odbywają się z półgodzinnym opóźnieniem. Cholera. Odchyla się w jaskrawożółtym krześle i wciąga powietrze, a wraz z nim smród z pobliskiej toalety. Niewątpliwie klinika ma problemy hydrauliczne. Wokół siedzą ludzie wielokroć starsi od niego. Pacjenci z aparatami słuchowymi i siwymi włosami, z pobrużdżonymi twarzami, na których życie odcisnęło ślady trosk i radości. Tom patrzy na starszą kobietę poruszającą się bez laski i czuje urazę. Potem dostrzega łzy na jej twarzy i jeszcze bardziej kuli się, zawstydzony. Z różnych drzwi wynurzają się pielęgniarki w niebieskich mundurkach, wywołując nazwiska pacjentów, ale wciąż nie jego. Czasem gawędzą ze sobą i śmieją się z listą w ręku, nie zwracając uwagi na zniecierpliwionych ludzi. Młoda recepcjonistka roznosi

notatki do różnych gabinetów i co chwila zerka na komórkę wystającą z tylnej kieszeni spodni. – Tom Ellison? Podnosi wzrok. – Tak. Siostra przy tablicy znika bez słowa, jakby go nie usłyszała. I co teraz? Tom prostuje się w krześle, zastanawiając się: iść za nią czy nie. Upływają dwie minuty, zanim zjawia się ponownie. – Tom Ellison? – Tak! Jego odpowiedź to niemal krzyk. Przeprasza sąsiadkę, bo aż podskoczyła przestraszona i zalała sobie bluzkę kawą. – Proszę tutaj. Pielęgniarka pokazuje drzwi za sobą. Tom ostatni raz rozgląda się za Hanną. Nigdzie jej nie widać. Pierwsza część planu się powiodła. Kuśtyka do gabinetu samotnie. Idąc, zauważa wysokiego mężczyznę w poplamionej niebieskiej piżamie, człapiącego przez klinikę. Mężczyzna wlecze za sobą kroplówkę. Kroki stawia wolno, niepewnie. Ramiona ma zwieszone. Oczy szkliste. Toma przeszywa dreszcz. – Cześć, Tom. – Doktor Malik podchodzi, witając go serdecznym uściskiem ręki. Jest wyższy, niż Tom zapamiętał. – Jak się miewasz? – Och. Wie pan. – Wskazuje laskę. – Mogłoby być lepiej. – Rozumiem. Lekarz siada za wąskim biurkiem i przerzuca żółtą teczkę z dokumentacją. Tom zauważa przy telefonie zdjęcie trójki dzieci w szarej ramce. Wyglądają tak zdrowo. Beztrosko. – No i? Jak się miewamy? Neurolog łączy czubki palców i patrzy na Toma znad połówek okularów do czytania. – Dobrze. Teraz, gdy już tutaj jest, nagle nie chce mówić o swoich

obawach. Nie opuszcza go koszmarne przeczucie, że odpowiedź lekarza mu się nie spodoba. Lepiej żyć tak jak dotychczas. Nie porzucać nadziei. Nie. Pora zmierzyć się z prawdą. Zaczyna powoli. Waży słowa. – Naprawdę solidnie pracuję, przestrzegam zaleceń fizjoterapeuty i to przynosi rezultaty. Lewa dłoń odzyskuje mobilność. Znowu mogę nią ściskać przedmioty. Patrzy w dół. Szuka szczerości, na którą musi się zdobyć. – Ale bywa, że nic nie mogę utrzymać w ręku. Trochę martwię się też o nogę. Początkowo robiłem wyraźne postępy. – Ale...? Tom zbiera siły. – Czasem w ogóle nie chce mnie słuchać. A do tego to coś, kiedy ziewam. Cała noga jakby... się napręża. – Rozumiem. Doktor Malik mruży oczy. Ściąga brwi. Nie wygląda to obiecująco. Tomowi zaczyna nieprzyjemnie dudnić serce. Lekarz pochyla się ku niemu. – Mam tu notatki dotyczące twojej rehabilitacji. Widzę, że osiągnąłeś wiele z wyznaczonych celów. Samodzielne przygotowanie herbaty. Chodzenie do sklepu. – Tak. Wcześniej to wszystko było błahostką. – Widzę też, że planujesz powrót do pracy. – Tak. – Niedługo? – Tak. – Tom zaczyna się pocić. – Rozumiem. – Neurolog wolno kiwa głową. – I czujesz, że jesteś naprawdę gotów? – Na to liczę. – Na to liczysz? – Tak, oczywiście. Ale... – Nabiera tchu. Próbuje zapanować nad nerwami. – Ale nadal dość szybko się męczę. I odczuwam

silny ból. W ramieniu. I w barku. – Zaczyna się nad sobą roztkliwiać. – A spodziewałem się, że po takim czasie naprawdę będę widział poprawę. Na zmęczonej twarzy doktora Malika pojawia się współczucie. – To tylko pół roku, Tom. Naprawdę malutko. – Ja mam wrażenie, jakby minęły całe lata. – Myśli o Hannie. – Koniecznie muszę wrócić do normy. Do poprzedniego stanu. Lekarz zaciska wargi. – Kłopot w tym, Tom, że chyba musisz przedefiniować pojęcie „normy”. – W jakim sensie? Neurolog trze ręką szczecinę na brodzie. – W takim, że lewa strona może nigdy nie odzyskać pełnej sprawności. Nigdy nie wiadomo, co przed nami. Rozumiem twoje oczekiwania: każdy chciałby wrócić do wcześniejszej formy. Czasem jednak to po prostu... niemożliwe. Tom wpatruje się w lekarza. Mózg robi, co może, by nie dopuścić do siebie tych słów. – Niemożliwe? – Niestety. – Doktor patrzy mu prosto w oczy. Tom nie chce przyjąć tego do wiadomości. – Ale... – Posłuchaj – przerywa mu lekarz. – To, że samodzielnie się poruszasz i masz władzę w lewej dłoni, pozwala ci żywić nadzieję. Zawsze jest szansa. – Znaczy, że mogę całkowicie wydobrzeć? Być taki jak dawniej? Neurolog wzdycha i przeciąga ręką po siwiejących włosach. – Małe prawdopodobieństwo. Tutaj nie tak rozumiemy „wydobrzeć”. Toma ogarnia wściekłość. – To co? Mam po prostu się poddać? – Skądże. – Doktor Malik kręci głową. – Tego nigdy bym nie powiedział. Myślę jednak, że rozsądniej byłoby dostosować

oczekiwania do sytuacji. Martwię się też, że jeśli za szybko wrócisz do dawnej pracy, może to utrudnić ci rehabilitację. – Ale ja muszę pracować! – Tylko to mu pozostanie. Kiedy już porozmawia z Hanną. Będzie trzymać go przy życiu. – Czuję się tak strasznie... bezużyteczny. – Rozumiem. Ale może jeszcze trochę poczekaj. Drobne postępy są bardzo ważne. Drgania nogi mogą świadczyć, że porażenie nieco ustępuje. Tym bardziej więc powinieneś skupić się na rehabilitacji. Inaczej przegapisz szansę, by odzyskać sprawność. Tom zaciska pięści. A raczej jedną pięść. – Poradzę sobie. – Tom. – Lekarz wzrusza ramionami. – Naprawdę nie chcę podcinać ci skrzydeł. Zwłaszcza że poczyniłeś olbrzymie postępy. Musisz jednak zaakceptować, że twoja lewa strona nigdy już nie będzie taka jak dawniej. Możemy włożyć rękę w gips. Albo podać botoks, żeby zmniejszyć spastyczność dłoni i ramienia. Nie należy jednak się spodziewać, że będziesz mógł nią poruszać tak swobodnie i płynnie jak niegdyś. Przykro mi. – Mogę więcej ćwiczyć. – Musi z tym wygrać. – Mogę jeszcze bardziej się przyłożyć. – Dodatkowy wysiłek wcale nie musi przynieść oczekiwanych skutków. Zbyt forsowny może nawet zaszkodzić. Lekarz kręci głową. Toma ogarnia bezsilna złość. Neurolog patrzy na niego łagodnie. – Proszę, Tom. Proszę cię, posłuchaj. Nie spiesz się tak. Dostosuj się do nowej sytuacji. Poproś rodzinę o taryfę ulgową. O pomoc. Daj sobie pomagać. Tom widzi Hannę. Zmarszczkę na jej czole, kiedy organizuje mu dni. Jej poświęcenie. Koniec tego. To ostateczna decyzja. – Dobrze. Jeszcze się zastanowię, kiedy wrócić do pracy. – Prostuje się, na ile potrafi. – Ale nie poddam się. Nigdy. Wiem, że

mogę radzić sobie lepiej niż teraz. – Znakomicie. – Lekarz po raz pierwszy uśmiecha się pogodnie. – A teraz porozmawiajmy o konkretach. – Świetna myśl. – Tom kiwa głową i nachyla się, by posłuchać. Pół godziny później wychodzi z gabinetu, marząc o chwili oddechu. Sekundzie, żeby się pozbierać. Nic z tego. Słyszy swoje imię. Obraca się i widzi biegnącą Hannę. Zieloną torbę ma zarzuconą na ramię, włosy potargane, a na kolanie wielką dziurę w pończosze. Widzi w jej oczach miłość, jest tak wyrazista, że na chwilę zapiera mu dech. – Nie wiedziałem, że potrafisz biegać w szpilkach. – Zgubiłam się. – Hamuje ze skrzypem podeszew. – Wylądowałam na pediatrii. Kto by pomyślał, że mogę zabłądzić? Przecież spędziłam tu z tobą tyle czasu. – Wachluje się ręką. – Ale, jak widać, można. Wspina się i całuje go w usta. – Opowiadaj, jak poszło? Co powiedział? Oczy jej płoną z ciekawości. Nadziei. Tom się waha. Sięga w głąb siebie. I zaczyna mówić.

Rozdział 20

Tom jest blady. Otwiera usta, ale nie może wydobyć słowa. Nabiera powietrza. Hannę ogarnia niepokój. – Tom? Wszystko w porządku? Na jego twarzy odbijają się najróżniejsze uczucia. Potem wszystko się uspokaja. Chmura znika. Tom się uśmiecha. – Lekarz powiedział, że jestem na najlepszej drodze, by całkowicie wrócić do formy. – Naprawdę? – Hanna przymyka powieki. Nie dowierza dobrym wieściom. Są zbyt pozytywne. Za bardzo przewyższają oczekiwania. Otwiera oczy. Mąż wciąż się uśmiecha. – Naprawdę? – powtarza z naciskiem. – Tak. Fantastycznie, prawda? Hanna musi się upewnić, czy to jej się nie śni. Nie. To nie sen. Tom ją całuje. – Rehabilitacja przynosi efekty. Moja ręka i noga niedługo będą sprawne jak dawniej. Jego słowa sprawiają, że zaciekły upór, dzięki któremu od czasu udaru trzymała się w garści, wreszcie ustępuje. Z oczu płyną jej łzy. Mruga, próbując je powstrzymać. – Cudownie! – Serce w niej śpiewa, gdy patrzy na męża. – Będziesz chodził jak kiedyś? – Będę. – Promienieje. – I ramię miał sprawniejsze? – Tak twierdzi lekarz.

– A dłoń? – Też! – Znowu ją całuje. – Niewiarygodne. – Tuli go mocno. – Spisałeś się na medal. – Dzięki. – Ściska ją za rękę. – Pójdziemy to uczcić? – Koniecznie. Ruszają ku wyjściu, uchylając się, żeby nie wpaść na lekarza w jasnoniebieskim kitlu i chodakach obryzganych krwią. Hanna rozprostowuje ręce nad głową. Czuje, jak z barków ustępuje ciężar, który przygniatał ją od sześciu miesięcy. – Nie mieści mi się w głowie. – Wiem. – Tom obejmuje ją prawym ramieniem. – I mnie trudno w to uwierzyć. Doktor powiedział też, że mogę wrócić do pracy. – Cudownie. Dla niego. Hanna zastanawia się, czym wypełni czas, kiedy on będzie siedział w kancelarii. Potem przychodzą wyrzuty sumienia. Wstydzi się swojego egoizmu. Nie pora teraz myśleć o sobie. To jego dzień. Podskakuje radośnie i omal nie zderza się z kobietą w fioletowym szlafroku, którą pielęgniarka wiezie do ogrodu. – Bardzo przepraszam – kaja się. Siostra cmoka z dezaprobatą. Hanna odwraca się do Toma. – Jak mogłam być tak nieuważna? Pamiętasz, wściekałam się, kiedy ludzie nie dostrzegali twojego wózka? – Ja też. – Odkasłuje i odwraca wzrok. Coś w jego tonie niepokoi Hannę. Zatrzymuje się przed drzwiami i patrzy mężowi prosto w oczy. – Tom? Na pewno wszystko mi mówisz? Nawet nie drgnęła mu powieka. – Tak. Nie dowierza. – Serio? To wszystko brzmi zbyt pięknie, by mogło być prawdziwe. – Tak. – Kiwa z powagą głową. – Wydobrzeję. Będę tak samo sprawny jak przedtem. – Uśmiecha się szeroko. – A w piłkę

może nawet lepszy. – Niewiarygodne. – Całuje go. – Niesamowite. Co za dzień. Nawet słońce wyszło dla ciebie zza chmur. – Mijają szpitalne drzwi i zadzierając głowy, patrzą w niebo. – Jesteś fantastyczny, wiesz? – Dzięki. – Całuje ją w czubek głowy. – Ale bez ciebie bym sobie nie poradził. – Właśnie że tak. – Nie. Wiem, że nie dałbym sobie rady. – Patrzy na nią z taką miłością, że aż szumi jej w głowie. – Dziękuję. – Przepraszaaam! Blond cherubinek pędzi ku nim, przyciskając do siebie butelkę wody. Za nim goni matka. Próbuje nie dopuścić, by wbiegł na parking. Przez ramię rzuca przeprosiny i biegnie dalej. Tom i Hanna patrzą na siebie z uśmiechem. Nigdy jeszcze nie czuła takiej bliskości z mężem. Nie czuła się tak kochana. To wystarczy. Zrekompensuje jej Tanzanię. Przy Tomie będzie szczęśliwa. Wie o tym. Nadstawia ucha, kiedy na parkingu rozlega się znajoma melodyjka z dziecięcych lat. Rozgląda się i przy ogrodzeniu terenu szpitalnego widzi białą furgonetkę. – Lody! – Ciągnie Toma za ramię. – Chodź, zjemy! Mąż marszczy nos. – Liczyłem raczej na piwo. – Nie bądź taki. Jedne malutkie lody. Proszę. – Niech ci będzie. – Rusza w stronę samochodu. – Ja przyniosę. – To może być nieco kłopotliwe. – Ma wątpliwości. – Hanno. – Podnosi rękę. – Poradzę sobie. Dobrze? Lekarz wie, co mówi. Kiwa głową. – Przepraszam. Siła nawyku. – Wskazuje skwerek przed szyldem izby przyjęć. – Będę tam. Odprowadza wzrokiem utykającego męża. Wysoki. Ciemnowłosy.

Dzielny. Jej Tom. Idzie na trawnik, tuląc dobrą nowinę niczym amulet. Pracownicy szpitala zdejmują identyfikatory i zakładają okulary słoneczne; okupują wąziutki pasek zieleni, korzystając ze słońca. Hanna namierza wolne miejsce i rusza w tamtą stronę. Jest zdumiona, że nikt go jeszcze nie zajął. Za nią rozlega się łomot potężnego świdra. Zagadka się wyjaśniła. Mimo to Hanna nie rusza się z miejsca. Siada, rozkoszując się zapachem róż, i próbuje ignorować żółtawy pył, jaki unosi się znad rozpruwanego chodnika. Opiera się na łokciach i patrzy, jak starszy mężczyzna powolutku jedzie pod prąd. Słońce odbija się od srebrnej maski, kiedy omal nie potrąca pieszego ze stetoskopem na szyi, który przechodzi przez ulicę. Robotnicy w odblaskowych seledynowych kamizelkach zbierają gruz, a czerwony żuraw sennie kołysze się nad czarnozielonym budynkiem, gdzie kilka miesięcy temu leżał Tom. Hanna pamięta, jak wyglądała przez okno, łapczywie chwytając świeże powietrze. Nadzieję. Ma niesamowite szczęście. Wie o tym. Teraz, skoro Tom czuje się lepiej, może się zastanowić, co dalej. Przemyśleć wszystko. Ułożyć plan. Odbudować życie. Z nim. – Rożek z czekoladą? – Tom wyrasta przed nią. Wyciąga rękę. – Poproszę. Mąż przesuwa się i ostrożnie siada przy niej. Kładzie mu dłoń na kolanie i liże lody. – Pycha. – Skubie kawałek czekolady. – To się nazywa życie, co? Tom jednym kęsem zjada swój płatek. – No. Kawałek spada mu na brodę.

Świder znów zaczyna łomotać. – Albo niekoniecznie. – Tom zasłania uszy. Hanna parska śmiechem. Hałas cichnie. – A jak twoja rozmowa w Beaumont? Och... – Hm... – Hanna kopie trawę. – Opowiedz. Nie potrafi spojrzeć mu w oczy. Wie, jak by się cieszył, gdyby dostała tę pracę. Bardzo chce, żeby znów pokochała swój zawód. Nie. Nie może kłamać. – Szczerze? Nienadzwyczajnie. – Tak? – Spokojnie liże lody. – Dlaczego? Bo kompletnie nie potrafiłam się skupić. Nie. Odpada. Koncentruje się na swoim rożku. – Bo ja wiem? Po prostu tam nie pasowałam. To chyba nie jest miejsce dla mnie. – Dlaczego? – Chrupie wafelek. – Myślę, że... Nie miałabym tam poczucia, że zmieniam świat na lepsze. Te dziewczyny pewnie i tak kiedyś będą rządzić światem. – Ale miałabyś poczucie, że twoja praca nie idzie na marne, prawda? – Zerka na nią. – Mniejsze klasy. Większe możliwości. – Wzrusza ramionami. – Kumpel Nicka przepada za tą szkołą. – Wiem. – Hanna kończy lody i zabiera się do rożka. – Dlatego bardzo jestem wdzięczna tobie i Nickowi, że załatwiliście mi rozmowę w szkole. Ale równocześnie nie czuję, żebym miała serce do tej pracy. Może pora... – Schyla się i zrywa samotną stokrotkę. – Pora zrobić coś innego. Mąż patrzy na nią. Mierzy ją wzrokiem. Bada. Hanna czuje się niezręcznie. – O co chodzi, Tom? – Muszę ci coś powiedzieć.

Choć dzień jest ciepły, przeszywa ją dreszcz. Żartem próbuje rozładować wyczuwalne napięcie. – Przyznaj się. Znów podjadałeś mi herbatniki? – Żebyś mnie zabiła? – Uśmiecha się i kręci głową. – Nie śmiałbym. – No to...? Zaplata między palcami rąbek koszulki. – Zadzwoniłem dziś do Nauczycieli Świata – mówi cicho. Hanna mruga. – Co takiego? Zerka na nią. Szybko. Niepewnie. – Zadzwoniłem do nich, Ha. W twoim imieniu. Nie ogarnia tego. – Ty? Tom próbuje się uśmiechnąć. – Tak. W głowie jej buzuje. Jest podekscytowana. Zmieszana. – Jak to? Skąd wiedziałeś? Kiedy...? Wyciąga rękę i ujmuje jej dłoń. – Znalazłem ich list do ciebie. Parę tygodni temu. O nie. Niedobrze jej ze wstydu. Lody podchodzą jej do gardła. – Bardzo przepraszam. – Ściska jego palce. – Bardzo mi przykro, że dowiedziałeś się w ten sposób. – Musi go uspokoić. Zapewnić, że donikąd się nie wybiera. – Ale nie przejmuj się. – Unosi jego dłoń i całuje. – Zgłosiłam się jeszcze przed udarem. Przed tym... Przed tym, jak znowu się zakochaliśmy. – Wiem. – Kiwa głową. – Nie masz czego się wstydzić. Łzy wzbierają jej w oczach. – Właśnie że mam. Okropnie mi wstyd, że się w ogóle dowiedziałeś. Na twarzy Toma maluje się spokój. I stanowczość. – Bardzo dobrze się złożyło. Hanna kręci głową. – Nie, wcale nie.

– Właśnie że tak. Dobrze, że się dowiedziałem. – Patrzy jej w oczy. Podjął już decyzję. – Chcę, żebyś pojechała, Ha. Wpatruje się w niego. Serce w niej zamiera. Nie wierzy własnym uszom. Tom bierze ją za rękę. – Chcę, żebyś wsiadła do tego samolotu.

Wianek ze stokrotek Czerwiec 2015 Nie takiej reakcji się spodziewał. Jej czoło się marszczy, usta wyginają w podkówkę. – Po tym wszystkim, co przeszliśmy, nagle postanowiłeś się mnie pozbyć? W oczach pojawiają się łzy, wafelek ląduje na ziemi. Zły znak. Hanna nigdy nie wypuszcza jedzenia z rąk. – Boże, skądże! – Obejmuje ją, próbuje uspokoić. – Nie. Za nic nie chciałbym się ciebie pozbyć. Gdyby wiedziała, jak bardzo pragnie mieć ją przy sobie. – Dlaczego? – Oczy ma pełne łez. – Nie kochasz mnie? Tom zaciska zęby. Kręci głową. – Przecież musisz wiedzieć, ile dla mnie znaczysz. Bardzo cię kocham. Ostatnie tygodnie to najcudowniejszy okres naszego związku. Sama wiesz najlepiej. Wpatruje się w niego, nie rozumiejąc. Tom całuje jej policzek słony od łez. – To skąd ten pomysł? – Wzrokiem przeszukuje jego twarz. – Bo chcę, żebyś była szczęśliwa. – Tusz spływa, zostawiając na policzku czarną smugę. – Choć, jak widać, sprawy nie idą zgodnie z planem. – Ale ja jestem szczęśliwa! Chcę być z tobą. Tylko na tym teraz mi zależy. Ściska jej palce. – Właśnie że nie, prawda? – Szuka słów. – Dlatego uważam, że powinnaś pojechać. Wiemy już, że mnie nic nie grozi. Możemy skupić się na tobie. – To się nie trzyma kupy. – Ależ tak.

Ona go wykończy. Właśnie dlatego marzył o alkoholu. Pomógłby przebrnąć mu przez tę rozmowę. Lody śmietankowe z czekoladą to jednak nie to samo. Przełyka ślinę. – Myślę, że chcesz wyjechać. Bądź ze sobą całkiem szczera. Moim zdaniem potrzebujesz czegoś więcej niż naszego związku. Jestem przekonany, że w głębi ducha bardzo pragnęłabyś wyjechać i poświęcić się tej pracy. – Mogę poczekać, Tom. – Skubie dziurę na kolanie, która coraz szybciej zbliża się do kostki. Barki ma tak naprężone pod jego dotykiem, że Tom boi się, czy za chwilę nie trzasną. – Poczekam, aż wydobrzejesz. Moglibyśmy pojechać razem. Zostawia w spokoju dziurawe rajstopy i zaczyna zrywać stokrotki. Pierwszą. Drugą. Trzecią. Tom ma w sercu ołów. Miną lata, zanim będzie mógł w ogóle pomyśleć o takiej ekspedycji. – Nie. Chcę, żebyś pojechała teraz. Nie chce. Boże, jak strasznie nie chce. – Ale dlaczego? Z trudem powstrzymuje się, by nie powiedzieć prawdy. Nie powtórzyć słów doktora Malika. Nie. – Słuchaj, serce mi pęka na samą myśl, że zostanę bez ciebie. – Słowa z trudem przechodzą mu przez gardło. – Ale chcę, żebyś była szczęśliwa. Hanna zaciska wargi w upartą kreskę. – Dobrze. W takim razie zostanę. – Nie. – Kończą mu się argumenty. – Jesteś szczęśliwa ze mną. Ale nie jesteś szczęśliwa w pracy. A dokładniej bez niej. – Radzę sobie. – Zapominasz, że trochę cię znam, Ha. Widziałem wszystkie symptomy. – Czego? Tom udaje rozbawienie, którego nie czuje. – Mgiełkę rozmarzenia, ilekroć w telewizji pokazywali

safari. Błysk w oku, ilekroć Steph mówi o wyjeździe. Ty też chciałabyś pojechać. – Nie. – Hanna kręci głową. – Nie chcę z ciebie rezygnować. – Wcale ze mnie nie zrezygnujesz. Tylko rok rozłąki. Może nawet uda mi się przyjechać w odwiedziny. Wie, że to nierealne, lecz jakoś musi wydusić z niej zgodę. Chociaż jest bezużyteczny, wciąż może zrobić coś dobrego. Coś dla niej. – Ale... – Hanno – przerywa. – Nie mógłbym spojrzeć sobie w oczy, gdybyś nie wyjechała. Zgodzisz się? – A ja nie będę mogła spojrzeć sobie w oczy, jeśli wyjadę. Usta mówią „nie”. Oczy wołają „tak”. Tom widzi, jak pojawia się w nich blask. Hanna kręci głową. – Nie, Tom. Nie. Nic z tego nie będzie. Musi ją przekonać. Musi. Przysuwa się bliżej. Hanna całą uwagę skupia na wianuszku ze stokrotek. Robi pętelki z zielonych łodyg. Łączy kwiaty. – Twoje życie nie może kończyć się na mnie. Musisz mieć coś więcej. Coś własnego. Robi pętelkę w ostatniej łodyżce. – Przemyśl to, Hanno. Proszę. Kładzie mu wianek na dłoni. – Kocham cię, Ha. – Nie ustępuje. – Ale weź sobie ten rok. Pojedź w świat, odszukaj dawną Hannę. Tę chichotkę. Zwariowaną, tryskającą energią dziewczynę, która nosi jaskrawoczerwone sukienki, a usta jej się nie zamykają. – Wypraszam sobie. – Ściąga brwi. – Zamykają się. Od czasu do czasu. Jej twarz rozjaśnia się uśmiechem. Tom jest już prawie u celu. Chce mu się płakać. – A ja zostanę tutaj i z dnia na dzień będę odzyskiwać zdrowie.

Albo nie. Hanna mruga. – A co z Julie? Z dzieckiem? I z tobą? Kto zajmie się waszą trójką? Tom nie ma pojęcia. – Nie potrzebuję niańki. Wracam do zdrowia. Zapomniałaś? – Racja. – W jej oczach pojawia się nadzieja. – Ale... – Co tym razem? – Dłużej nie wytrzyma. – Ale będę za tobą tęsknić. Wreszcie w jej głosie słyszy to, na co tak długo czekał. Zgodę. Udało się. Wyjedzie. Jedną groźną sekundę się waha. Może ją przekonać, by została. Z łatwością. Ale nie robi tego. Ani nie zrobi. – W takim razie chodźmy to uczcić. – Chodźmy. – Muska palcami jego wargi. – Dziękuję, Tom. Kocham cię. – Ja ciebie też. Musi przygryźć usta, by nie wybuchnąć płaczem.

Rozdział 21

Hanna patrzy na komórkę. SMS-y przypływają jeden za drugim. Cholera. Suwak odmówił posłuszeństwa. Masz do pożyczenia wolne plecaki? Tylko tyle, żeby weszło pół dobytku. Hanna śmieje się, odpisując przyjaciółce. Tego... Jasne. Srebrny, który nosiłam na tańce. Akurat na portfel i gumę do żucia, ale musisz dociskać kolanem. Otwiera drzwi wielkiej szafy z Ikei. Skrzypi lekko. Hanna wodzi palcem po drewnie, przypominając sobie, jak Tom próbował złożyć ją z – chyba kilkuset – elementów. Trwało to pięć godzin i wiele puszek piwa dłużej, niż zapewniała instrukcja. Uśmiecha się, przypominając sobie tamto popołudnie. Właśnie sprawdzała próbne egzaminy gimnazjalistów, gdy z sypialni dobiegały kolejne soczyste wiązanki. Następny SMS. Wypchaj się trocinami. Zobaczysz, nie podzielę się z tobą w samolocie żelaznym zapasem malteserów. Hanna wodzi ręką po ubraniach, zastanawiając się, co zabrać. Radośnie odpycha na jedną stronę szarą spódnicę i czarną garsonkę. Nie będą jej potrzebne. Wyciąga za to letnie sukienki i szorty w pogodnych odcieniach niebieskiego i różu. Długa fioletowa spódnica. Srebrny szal. Chwyta zielone klapki i turkusowy sarong, dorzucając je do wielkiej sterty na łóżku. Załatwione. Pakowanie ma z głowy. Znowu Steph. Ale może ci wybaczę, jeśli w drodze do mnie wstąpisz po kawę i ciacho. Hanna siada na łóżku i odpisuje: Zgoda. Wsuwa telefon do kieszeni i wodzi wzrokiem po sypialni,

którą od czterech lat dzieli z Tomem. Zanurza palce u nóg w mięsistej, białej wykładzinie i patrzy w miejsce, gdzie owej strasznej nocy znalazła męża. Minęło zaledwie pół roku, a wszystko się zmieniło. Myśli o tym, jak co rano budzi się w jego ramionach. O tym, jak przygląda się śpiącemu mężowi, zanim wymyka się z łóżka, by zaparzyć im obojgu herbatę. Widzi jego leniwy uśmiech, kiedy opiera się o poduszki z kubkiem w ręku. To, jak machał jej z samochodu, kiedy Nick pierwszy raz zabrał go z powrotem do pracy. Teraz ceni każdą chwilę. Kiedy wsiadał do samochodu, wyglądał znacznie lepiej. Znów był sobą. Tomem adwokatem. Ciemny garnitur. Błyszczące oczy. Włosy, które wreszcie dopadła szczotka. Wydawał się silny. Samowystarczalny. Poradzi sobie bez niej. W ostatnich tygodniach spędzili razem tyle czasu, że na myśl o rozstaniu czuje przytłaczający smutek. A równocześnie coś w niej nie może się doczekać, kiedy wsiądzie do samolotu. Kładzie się na wznak i wdycha atmosferę sypialni. Ich sypialni. Telefon wibruje. Znowu Steph. W porządku, ptaszku? Przyznaj, roztkliwiasz się? Hanna czerwienieje. Może. To rusz tyłek i marsz do lekarza. Musisz dopilnować szczepień. Nie pozwolę, żebyś zaraziła się tyfusem i zepsuła mi całą zabawę. Patrzy na zegarek. Steph ma rację. Musi się streszczać. Schodzi na dół, jeszcze raz rozgląda się po przedpokoju. Widzi płaszcz Toma na wieszaku. Jego sfatygowane adidasy na podłodze. Jego ulubioną listonoszkę opartą o kaloryfer. Hanna uśmiecha się, kiedy sobie przypomina, jak zobaczyła ją pierwszy raz. Frith Street. Tyle lat temu. Steph się niecierpliwi. Han? Jesteś już w drodze do lekarza

czy nie? Jeśli nie, wysmarkaj nos, wytrzyj łzy i marsz! Hanna uśmiecha się, ale coś jeszcze zatrzymuje ją w mieszkaniu. Smużka zapachu płynu po goleniu Toma. Wspomnienie ich pierwszej i największej bitwy na jedzenie, kiedy w powietrzu fruwały kawałki bezy cytrynowej i strugi kremu. Pamięta ich śmiech. Prysznic, który wzięli potem, żeby zmyć z siebie ciasto. W zamku zgrzyta klucz. Patrzy pełna nadziei. Może Tom wcześniej wrócił? Mogliby wyskoczyć na drinka. Pogadać. Wykorzystać każdą sekundę. Szybko podchodzi do drzwi. – A to niespodzianka. – Do środka wkracza najpierw brzuch Julie, potem ona sama. Twarz ma zaczerwienioną. Wachluje się i stawia na ziemi torbę. – Cześć. – Hanna jest zawiedziona, że to nie mąż. – Jak leci? – Nieźle. – Julie klepie się po brzuchu. – Jeśli wziąć pod uwagę, że noszę po świecie tę piłkę. – Super. – Czuje się niezręcznie. Stoi z duszą na ramieniu. Wiadomość o jej wyjeździe szwagierka przyjęła bez entuzjazmu. Hanna klepie się kluczami po nodze. – Właśnie wychodzę na szczepienia przed Tanzanią. – W porządku. – Wzrusza ramionami. – Więc jednak wyjeżdżasz? – Tak. – Hanna zaplata ramiona. – Dobra. – Julie kiwa głową, ruszając w stronę kuchni. Hanna idzie za nią. – Martwisz się moim wyjazdem? To był pomysł Toma, wiesz? Julie spokojnie wstawia wodę w czajniku. – Tak. Wiem. – Patrzy na Hannę. – Herbaty? – Nie, dziękuję. – Uświadamia sobie, że brzęczy kluczami jak nadpobudliwy dzieciak. Wpycha je do kieszeni. Julie wyjmuje z szafki herbatę. W jej ruchach jest coś, co sprawia, że Hanna czuje się zepchnięta do defensywy. Oceniana. – Słuchaj... – urywa, kiedy Julie wsypuje do herbaty cukier

i miesza go z podejrzaną energią. – Co? – Zerka na nią przez ramię. Hanna patrzy na nią z niepokojem. Po policzku Julie spływa łza. – Jules? – Podchodzi do niej. – Dobrze się czujesz? – Tętno jej przyspiesza. – Dziecku nic nie jest? – Nic. – Julie zwiesza ramiona. – Dziecku nic nie jest. Szlocha. – Może usiądziesz? – Hanna kładzie jej rękę na ramieniu. – Ja mogę dokończyć. – Patrzy na kubeczek. – Choć muszę przyznać, że zamieszałaś całkiem solidnie. – Podprowadza ją do stołu kuchennego. Julie siada ze stęknięciem i wachluje się ręką. Płyną kolejne łzy. Hanna odsuwa pudełko z herbatnikami, którym grozi gwałtowne zalanie. Odsuwa krzesło i siada naprzeciwko. – O co chodzi? Co się stało? Odpowiedź tonie w zawodzeniu. Hanna wyłapuje tylko słowo „krwi”. Kiepski początek. Bierze Julie za rękę. – Hej. Powiedz jeszcze raz. Dziecku nic nie grozi? Wydaje jej się, że zauważa skinienie głową. – Chwała Bogu. – Oddycha z ulgą. – To co się stało? – Moje. Ciśnienie. Krwi. Wysokie. – Wyrzuca między szlochami. Potem patrzy na Hannę i wykrzywia twarz. Przypomina piętnastolatkę. – Boję się. Hanna myśli o udarze Toma i przeszywa ją strach. Obejmuje Julie i przytula ją, gładząc długie włosy, dopóki szloch nie cichnie. – Dali ci jakieś leki? Na nadciśnienie? – Tak – mówi Julie piskliwie, przez zaciśnięte gardło. – Dobrze. – Hanna się odsuwa. – Spokojnie, lekarze wiedzą, co robią. Pomogli Tomowi. Będzie zdrów jak ryba. Julie otwiera usta. Zamyka. Z oczu znów tryskają łzy. – I tak się boję.

Hanna wyciąga z kieszeni i podaje jej wymiętą chusteczkę higieniczną. – Oczywiście, to naturalne. Masz tu małego człowieczka. – Dotyka brzucha Julie. Twardego. Gorącego. – Ja bym umierała z przerażenia. Julie odrobinę się odpręża. Wydmuchuje nos. Mierzy ją wzrokiem. – A ty? Boisz się? Wyjazdu? – Tak. Panicznie. – Dlaczego? Hanna wzdycha. – Boję się, że źle robię, zostawiając Toma samego. Julie osusza łzy. Nic nie mówi. – Boję się, że coś przede mną ukrywa – ciągnie Hanna. – Że może wcale nie radzi sobie tak dobrze, jak twierdzi. Mówiąc to, uświadamia sobie, że to prawda. – Dlaczego miałby to robić? – Julie wypija haust herbaty. – Przecież to głupie. – Wiem, ale... – Szuka w twarzy Julie potwierdzenia swoich obaw. Zero reakcji. Nic. Zwiesza głowę. – Czuję się... Podle. Postępuję egoistycznie. Julie bacznie się jej przypatruje z ustami zaciśniętymi w wąską kreskę. Potem kąciki unoszą się ku górze. Hanna zapomniała, jak zaraźliwy bywa jej uśmiech. – Po prostu ciesz się tym, dobrze? Tego chce Tom. Będzie szczęśliwy, że spełniło się twoje marzenie. – Zaplata palce wokół kubka. – Po pięciu latach małżeństwa i udarze może nie jest to do końca normalne, ale nie powinnaś się przejmować. Ja już nie wierzę w normalność. – Spuszcza wzrok na swój wydatny brzuch. – Urodzę dziecko bez ojca, mieszkając pod jednym dachem ze starszym bratem. – Podnosi oczy. – Widzisz w tym coś normalnego? – Jesteś pewna, że nie chcesz skontaktować się z Zackiem? – Tak. Ten statek dawno odpłynął w siną dal. – Nawet mu nie powiedziałaś...

– Nie mogę. – Julie trze czoło grzbietem dłoni. – Nie teraz. Hanna przypomina sobie twarz Zacka w dniu, kiedy tu przyjechał. Zbolałą. Stężałą. – Pewnie wciąż jest wściekły, że go odprawiłaś. – Teraz to i tak bez znaczenia. – Patrzy na nią buńczucznie. – Już za późno. – Jules, a może... – Słuchaj. – Podnosi rękę. – Nie chcę o tym mówić. I podnosić sobie ciśnienia. Dobra? Hanna wzdycha. – Po prostu martwię się o ciebie. – To przestań. – Przewraca oczami. – Przestań, kurde, o wszystkich się zamartwiać. Jedź, wyszalej się wreszcie. Zmieniaj świat czy co tam robią nauczyciele. – Unosi wysoko brwi. – I nie, to nie był sarkazm. – Prostuje ramiona. Kolorowe bransoletki brzęczą. – Może pewnego pięknego dnia ja i Bąbel też tam pojedziemy. Nauczymy ich czegoś sensownego. – Zawsze będziesz mile widziana. – Hanna wstaje. – Naprawdę? – Julie się rozjaśnia. – Byłoby wspaniale. Hanna myśli o niemowlętach i chorobach tropikalnych, ale odrzuca obawę. – Dobrze. Daj mi znać, gdybyś naprawdę chciała. Zdaje się, że będziemy tam mieć dostęp do sieci. Z grubsza. – Uśmiecha się na myśl, że pojedzie w tak dalekie strony. Nieznane. – Co mi przypomina, że muszę lecieć się zaszczepić. – To na razie. – Julie jej macha. – Hanna... – Tak? – Nie martw się o Toma. – Patrzy jej prosto w oczy. – Będę go pilnować. Pierwszy raz od miesięcy Hanna naprawdę jej wierzy.

Identyfikator: Kancelaria Sutton Lipiec 2015 Możesz powtórzyć? – Nick wali głową w nowiuteńkie biurko mówiące „ja tu rządzę”. Ciemne, mahoniowe, zajmuje większość gabinetu. – Przyjechałeś tu dziś markować robotę? Chcesz, żeby Hanna uwierzyła, że naprawdę wracasz do siebie? – Podnosi głowę i opiera ją na łokciach. – Co właściwie jest grane, stary? W głębi, za plecami Nicka, na ciemniejącym niebie rysuje się kopuła katedry Świętego Pawła. Tom marzy, by wybiec na zewnątrz, zachłysnąć się wieczornym powietrzem. Wypić drinka. Śmiać się. Trzymać Hannę za rękę i patrzeć na zachodzące słońce. O Boże. Słabnie, osuwa się na brązowy, skórzany fotel. – Tom? – Nick przygląda mu się z niepokojem. – Dobrze się czujesz? Tom próbuje nabrać powietrza. – Tak. Chyba. – Serce zaczyna bić równiej. – Tylko że nie mam pojęcia, co, do cholery, robię. – Za to ja wiem. – Blackberry przyjaciela wibruje. Raz. Drugi. Nick ignoruje komórkę. – Kompletnie, nieodwracalnie straciłeś rozum. – Może. Tom z przerażeniem uświadamia sobie, że zaraz wybuchnie płaczem. – Naprawdę nie zmienisz zdania, stary? W sprawie wyjazdu Hanny? – Nick obraca się w fotelu i wstaje. – Tak by nakazywał rozsądek, ale jak ciebie znam, nie ma co na to liczyć. – Żebyś wiedział. – Tom trze oczy. Jeden dzień w kancelarii straszliwie dał mu w kość. Każda komórka ciała domaga się łóżka. – Nie ma co na to liczyć. – Jasne. – Nick opiera się o biurko. – To niech podsumuję.

Kochasz Hannę. A ona ciebie. Zgadza się? – Zgadza się. – I przez jakieś idiotyczne wyrzuty sumienia za to, jak traktowałeś ją w ubiegłym roku, teraz postanowiłeś wysłać ją do Afryki, żeby tańczyła ze słoniami? Tom kuli się defensywnie. – Nie jedzie tam dla zabawy. Będzie uczyć dzieci. To nie są żadne, cholerne wakacje. Z gorzkim rozbawieniem uświadamia sobie, że powtarza słowa, które latami słyszał z ust Hanny. – Rozumiem. – Zaplecione ramiona Nicka mówią coś zgoła odmiennego. – A choć lekarz dobitnie ci oświadczył, że możesz nigdy nie odzyskać pełnej władzy w nodze i ramieniu, nadal uważasz, że to świetny pomysł? – Tak. – I nie powiedziałeś Hannie prawdy? – Nie. – Boże. – Nick wznosi oczy ku sufitowi. – Mało przeszedłeś w tym roku? Tom milczy. Przyjaciel bębni palcami po stole. – A teraz jeszcze w szaleńczym geście miłości produkujesz tę farsę, wierząc, że za rok wróci do ciebie, powie, że wciąż cię kocha i chce mieć twoje dzieci? – Wystarczy samo „kocham cię”, ale zgadza się. Taki jest plan. – Tom wierci się w fotelu. Ze zmęczenia prawie nie widzi. – I brzmi lepiej, kiedy nie wypowiadasz go na głos. – Ja myślę. – Nick czubkiem wyglansowanego buta kopie wykładzinę. – I nie zaświtało ci, że warto by to ze mną uzgodnić? Przed faktem? – Nie. – Bo usłyszałbyś, że zwariowałeś? – Mniej więcej. – Toma boli noga. Wolno rozciera ją dłonią. – Więc dlaczego teraz mi o tym mówisz? – Bacznie mu się przygląda.

Tom wzdycha. – Bo potrzebuję drinka. A ty jesteś moim najlepszym kumplem od kieliszka. Nick zerka na monitor. – Teraz? – Teraz. Nick się krzywi. – Powinienem iść... – Proszę. – Tom czuje narastającą desperację. Przyjaciel zerka na zegarek. – Dlaczego nie z Hanną? – Picie z Hanną mogłoby się teraz bardzo źle skończyć. – Tom kręci głową. – Przepraszam, stary. Wiem, ile masz na głowie, ale... – Dobra. – Nick przechodzi do działania. Wraca za biurko, wylogowuje się z komputera. Tom nie odrywa od niego wzroku. To skupienie. Energia. Czy on też kiedyś będzie tak się czuł? – I, stary... – Tak? – Nick patrzy czujnie. – Skoro już robimy sobie godzinę szczerości, chyba jeszcze nie nadaję się do powrotu do pracy. – Serio? – Nick wydaje się zaskoczony. – Za dużo było dla ciebie? Tom przełyka ślinę. – Dla mnie to wciąż trochę za wcześnie. Patrzy na czarno-zielone rzędy prawniczych książek na półkach. Myśli o telefonach, które co chwila rozdzwaniały się na biurkach. E-mailach wylewających się ze skrzynki odbiorczej. – Tempo jest zbyt mordercze. – Przecież świetnie sobie radziłeś. W ogóle nie przyszłoby mi do głowy... – Milknie. Patrzy na laskę opartą o fotel. – To znaczy... – Wygląda na zmieszanego, co stanowi u niego rzadkość. – Szło naprawdę dobrze. Jedyna wpadka to, kiedy program do odczytywania głosu zrobił z „początków” „pociotki”.

Tom kręci głową. – Nie zrobiłem nic szczególnego. Tylko trochę ci pomogłem. – Uśmiecha się. – I kiedyś na pewno wrócę. – Urywa. – Ale na razie muszę się skupić na rehabilitacji. Jeszcze trochę pociągnę na oszczędnościach. Nie przejmuj się. – Kiwa głową. – Przekonałeś mnie. Jeśli wrócę do prawa, na pewno zgłoszę się do ciebie. – Nie wyobrażam sobie inaczej – przytakuje Nick. – Okazuje się, że jesteś całkiem sympatycznym szefem. Jak na kibica Manchesteru City. – Hola, hola! – Nick grozi palcem. – Umawialiśmy się, że w pracy nie rozmawiamy o naszej gorzkiej niezgodzie piłkarskiej. – Przepraszam. – Nic się nie stało. – Nick chowa komórkę do kieszeni. – Dobra. W drogę. Trzeba się napić. – Podnosi palec. – Ale stawiam jeden warunek. – Mianowicie? – Obiecaj, że pogadasz ze mną, zanim zrobisz coś naprawdę głupiego. Przepiszesz cały dobytek na sektę czy coś. Zdaje się, że kręci cię zabawa w miłosiernego samarytanina. Błagam, przynajmniej nie oddawaj domu, dobrze? – Obiecuję. – Tom się śmieje. – Zresztą nie mam wyjścia. Julie wprowadza się na stałe. Z dzieckiem, kiedy się urodzi. – Co? – Nick wygląda, jakby połknął iPada. Na kilka sekund odejmuje mu mowę. Wreszcie bierze się w garść. – Chryste Panie, ty naprawdę postanowiłeś zostać świętym. Jesteś pewien, że to dobry pomysł? – Tak. Jestem. – Rany boskie. – Nick niespokojnie wygląda przez okno, jakby spodziewał się tam armii lecących Świętych Mikołajów. – Muszę ostro się do ciebie zabrać, bo ani się obejrzę, jak zaczniesz grać na skrzypcach i pisać ckliwe wierszydła. – To mi nie grozi. Próbuje wstać, ale noga odmawia mu posłuszeństwa. Nick wpatruje się w niego bez słowa. – Co? – Tom patrzy po sobie. Nie, koszula czysta. Żadnych

plam. Nick wyciąga rękę i klepie go po ramieniu. – Mam tylko nadzieję, że wszystko się ułoży, stary. Z Hanną. – Ja też. Nick sięga po portfel. – I jesteś na sto procent przekonany, że to słuszna decyzja? – Tak. Wiem, ile dla mnie poświęciła. Kolej na rewanż. – Skoro tak twierdzisz. – Wkłada marynarkę. – Ale nie boisz się? Że może... – urywa. – Kogoś tam poznać? Tom czuje ukłucie bólu na wspomnienie Radżaba. Ta rana wciąż jest świeża. Niezagojona. I pewnie już tak pozostanie. – Cholernie się boję. – Wzrusza ramionami. – Ale całkiem nieźle sobie radzę z e-mailami, wiesz. Jestem pewien, że oczaruję ją nawet z odległości tysięcy kilometrów. Próbuje się śmiać, choć nie jest mu wesoło. Nick obejmuje go i prowadzi do drzwi. – Pora na browar. – Przytrzymuje skrzydło. – Tylko dopilnuj, żeby Hanna wiedziała. Rozumiesz. Że ty... Wiesz. – Nie kończy. – Że ją kocham? – Właśnie. – Jasne, że dopilnuję. Uśmiecha się w duchu. Przygotował coś wyjątkowego. Dla Hanny. Na ich ostatni wspólny dzień.

Rozdział 22

Dobra. Dziś obowiązuje tylko jedna zasada. Żadnych rozmów o jutrze. Ustalone? – Ustalone. Hanna wyciąga rękę i delikatnie gładzi go po twarzy. Jest taki ciepły, realny. Nie mieści jej się w głowie, że jutro znajdzie się tysiące kilometrów dalej. Nie będzie mogła go dotykać. Całować. Nie chce uronić ani sekundy. Tom odwraca głowę i całuje jej palce. – I żadnych żałobnych min. Hanna ukrywa smutek. – Jasne. Wsuwa do ust jaskraworóżową słomkę i sączy koktajl malinowy. Gęsty. Śmietankowy. Uzależniający. – Niesamowite, że znów mnie tu przyprowadziłeś. – Stuka słomką o szklankę i patrzy na gęstą różową masę skapującą na dno. – Czy te koktajle mleczne zawsze były aż tak... – Zniża głos. – Cukrowe? – No. – Tom wypija łyk coli. – Umizgiwanie się do ciebie przypłaciłem próchnicą. – Biedny Tom. – Hanna odchyla się w krześle. – Pomyśl, jak proste były zaloty w czasach, gdy mężczyźni musieli tylko narażać życie dla wybranki. Walka. Kruszenie kopii. Miły pojedynek w blasku wschodzącego słońca. Wraca myśl o rozstaniu i żołądek znów jej się ściska. Wodzi palcem po srebrnej krawędzi stolika, przypominając sobie, jak kierownik – Anton – zmuszał ich do pucowania stolika, jeśli mu podpadli.

– Tymczasem ty musiałeś siedzieć tutaj godzinami, produkując urocze sadełko. – Uwielbia, gdy on się uśmiecha. – Jakże arystokratycznie. Tom potakuje. – Prawda? Choć przyznam, że z krzesła, na którym mościłem swój rosnący zadek, miałem całkiem przyjemne widoki. Patrzy na stolik w rogu. Spędził przy nim całe lata, bezskutecznie zbierając się na odwagę, żeby do niej zagadać. – Cieszę się. – Hanna zerka na kelnerkę, jej kusą spódniczkę i obcisłą różową bluzeczkę. – Uważałam, że wyglądam koszmarnie. I nienawidziłam tej przeklętej bejsbolówki. – Wzdryga się i pokazuje na swoje gęste, niesforne loki. – Potrzebowałam pół godziny, żeby wcisnąć pod nią włosy, a potem musiałam dziesięć razy je myć, żeby wróciły do życia. – Cóż. Ja uważałem, że wyglądasz fantastycznie. – Pod stołem ściska prawą ręką jej udo. – Zawsze. Więc... Hannie zbiera się na płacz, gdy patrzy na swojego dumnego męża. Wbija paznokcie w dłoń, próbując nad sobą zapanować, i z pojemnika w czerwoną kratkę wyciąga serwetkę, bo kelnerka stawia przed nimi zamówienia. Duże białe talerze. Porcje akurat na pięcioosobową rodzinę. Znakomicie. Burczy jej w brzuchu, kiedy podziwia swojego hot doga z chrupkimi talarkami cebuli. Podkrada Tomowi frytkę i wkłada do ust. – Ej! – On wyciąga rękę. – Za to należy mi się twoja cebula. – Gorące! – Wachluje się ręką. – Au! – Nauczka na przyszłość. – Tom przewraca oczami. – Albo nie. Hanna łapczywie pije wodę z lodem. Oczy jej łzawią. – Przepraszam. – Usiłuje przepchnąć frytkę przez gardło. – Nie przejmuj się mną. Ja tylko dławię się na śmierć. Wreszcie udaje się jej przełknąć i siedzi spokojnie. Głęboko oddycha. Przypomina sobie o jutrze. Musi trajkotać. Wyrzucić

z myśli nieuchronne rozstanie. Pomaga jej utwór płynący z szafy grającej. Rozpromieniona patrzy na Toma. – Nasza piosenka! – Wystukuje rytm na blacie. – Everyday. – Tak. – Bierze Hannę za rękę. – Ustawiłem ją, kiedy poszłaś do kibelka. – Spuszcza wzrok, lekko się rumieni. – To drugi etap naszego spaceru aleją wspomnień. Ściska jego palce. W tle śpiewa Buddy Holly. – Aleja wspomnień? – Serce szybciej jej bije. – Taki jest plan? – Owszem. – Fantastyczny. – Całuje Toma. – Dziękuję. – Drobiazg. Wygląda na tak zaskoczonego i uradowanego, że musi pocałować go jeszcze raz. Tom uśmiecha się radośnie. – Zatem. Następny punkt programu to orzeszki ziemne i piwo w tej mordowni przy London Bridge, potem paje na Borough Market i wreszcie wielki finał, nocna niespodzianka. – Pięknie. – Hanna skubie talarek cebuli. – Znakomity plan. – Cieszę się. – Nalewa keczup na talerz, a Hanna kroi mu burgera na małe kawałki. – Obawiałem się, czy to nie za mało wytworne pożegnanie. – Jest cudownie. – Hanna bierze swojego hot doga. – Może się zdziwisz, ale zawsze wolałam to, co robiliśmy, zanim zacząłeś tłuc tę niewyobrażalną kasę. – Serio? – Patrzy na nią z niedowierzaniem. – Tak. Chipsy z chardonnay kręcą mnie bardziej niż kawior i Veuve Clicquot. – Naprawdę? – Naprawdę. – Znów podbiera mu frytkę. – Choć oczywiście nie pogardzę szampańską wdówką. – Oczywiście. Hanna żuje jedzenie, słuchając muzyki. – Myślę, że w tamtych czasach byłam po prostu bardziej

wyluzowana. – W tamtych czasach? – Tom się śmieje. – To ile masz teraz? Stówę? – Wiesz dobrze, o co chodzi. – Odgryza kęs bułki. Przeżuwa. – Na samym początku. – Było fantastycznie, prawda? Nie wierzyłem swojemu szczęściu, kiedy wziąłem cię za rękę. Hanna chłonie miłość widoczną w oczach męża. Wspomnienie-skarb. Na chwilę, kiedy... Zabrania sobie kończyć myśl. Bierze się w garść. Uśmiecha się. – A pamiętasz nasz układ? Do pierwszego tańca? – Nuci pod nosem. – Co to była za piosenka? Tom parska śmiechem. – Nasz „układ” polegał na gibaniu się i szuraniu nogami po parkiecie. – Gestem zamawia drugą colę. – W każdym razie tak to wyglądało u mnie. – Nie przesadzaj. – Wyciera usta serwetką. – Założę się, że dorzuciłeś jeden albo dwa obroty. – Nie. – Tom wkłada do ust kawałek hamburgera. – Żadnego wirowania. Byłem zbyt męski na takie wygłupy. – Ściemniasz. – Patrzy na niego z ukosa. – Pamiętam, jak reagowałeś na zajawkę Match of the Day. Stopa sama wybijała rytm. Pozwalałeś sobie nawet na małe kołysanko. – Parska śmiechem na widok jego oburzenia. Kiedyś by się go bała. Ale teraz poznała swojego męża na nowo. I wie, jak bardzo ją kocha. – Sama tego chciałaś. – Odkłada bułkę. – Ostrzegam. Jeśli nie przestaniesz robić sobie ze mnie jaj, wezmę cię na parkiet i zmuszę do tańca. Tu i teraz. Hanna mruży oczy. – A może to było raczej dreptanie pod Match of the Day... Tom podnosi się z miejsca. – Uprzedzałem. Hanna kręci głową. Nie chce wywierać na niego presji. – Nie musisz, Tom. Nie chcę, żebyś sobie coś zrobił.

– Niby ja? – Stoi wyprostowany. Wyciąga do niej prawą rękę. Hanna zauważa na niej keczup, ale kompletnie jej to nie przeszkadza. – Jakim cudem? Ważysz góra kilogram. Ona też się podnosi. – Cóż, czy mogę się oprzeć tak płomiennemu uczuciu? Jakoś udaje mu się otoczyć ją w pasie lewą ręką i prowadzić prawą. Na moment traci równowagę i oboje chwieją się – za to na pewno straciliby punkty w Tańcu z Gwiazdami. Pięcioosobowa rodzina przy stoliku obok odrywa wzrok od frytek. Najmłodszy chłopczyk klaszcze z dziecięcym entuzjazmem. Większej zachęty nie potrzebują. Tom prostuje się, a Hanna usiłuje obracać się z wdziękiem. Wirują na ciasnym parkiecie między stolikami. Patrzy Tomowi w oczy, uśmiecha się razem z nim. Przeżywają najszczęśliwszy dzień życia. Piosenka cichnie. Zatrzymują się wpatrzeni w siebie. Roześmiani. Tom wzrusza ramionami. – Chyba poszłoby nam lepiej, gdybym spróbował tego przed udarem. – Niewykluczone. – Hanna wydyma wargi. – Szczerze? Wątpię. Wtedy nie miałeś takiej koordynacji. – Ty jędzo! – Mierzy ją wzrokiem, potem chwyta w talii. – Zamknij się i mnie pocałuj. I tak właśnie robi. Kiedy się obejmują, czuje nadchodzące łzy. Jutro coraz bliżej. Czas ucieka. * – Pamiętasz, przyjechaliśmy tu z mamą? Hanna liże lody karmelowe. Podnosi wzrok na Toma. Wieczorna bryza targa mu włosy. Zielone oczy są ciemne i poważne. Wraca pamięcią do tamtego dnia. London Eye. Julie. – Tak. Wtedy widziałam ją ostatni raz. – Fakt. – Wbija ręce w kieszenie. – Szkoda, że nie

spędziłyście razem więcej czasu. – Ja też żałuję. – Bierze go pod rękę i ruszają spacerkiem nad rzeką. Tom zaczyna powłóczyć lewą nogą. To pierwsza oznaka zmęczenia. – Żałuję, że sam nie spędziłem z nią więcej czasu. Prowadzi męża do ławki. Siadają, patrząc na Tamizę. Motorówka zostawia za sobą białą pianę. Mama puszcza córeczce bańki, ale ta kompletnie ją ignoruje i ogląda łodzie. Mężczyzna żebrze do komórki, zaklinając osobę po drugiej stronie, żeby dała mu jeszcze trochę czasu. Jeden dzień. Godzinę. Hanna doskonale go rozumie. Dzień przemknął w mgnieniu oka. Zostało tylko parę godzin. Parę godzin z Tomem. Bierze go za rękę. – Myślę, iż była szczęśliwa, że uciekłeś z prowincji i urządziłeś się w Londynie. Patrzy na nią pytająco. – Czemu tak sądzisz? Całuje go pieszczotliwie. – Czyż nie o tym marzy każda matka? – Opiera się o ławkę. – Myślę, że tego też pragnie dla mnie moja mama. – Leniwie kołysze klapkiem. – Na swój sposób. – Uśmiecha się. – Pewnie dlatego dziś przysłała mi zestaw pierwszej pomocy jako prezent pożegnalny. Tom jęczy. – Wciąż nie rozumiem, jak mogła to zrobić. – A ja tak. – Unosi brwi. – Najważniejsze, że nie poleciałam do pierwszego lepszego pubu, żeby zapić wściekłość. A kiedyś tak bym zareagowała. – Cóż, to dobry znak – mówi czule. Przytula ją. – Choć, oczywiście, uwielbiam odgarniać ci włosy, kiedy rzygasz. Śmieją się. – Przede wszystkim nie chciałam tracić ani sekundy. Ani sekundy z tobą. Pochmurnieje. Przyciska usta do jej ust. – Doskonale wiem, co masz na myśli.

Odsuwa się od niej. Hanna kładzie mu głowę na ramieniu i siedzą razem jak para, która ma mnóstwo czasu. Wtula się w niego. – Czego jeszcze żałujesz? – W jakim sensie? – Przyciąga ją mocniej, a ona całuje jego dłoń. – Rzeczy, których nie zrobiłeś. Albo... – Myśli o Radżabie. – Które zrobiłeś. Tom milczy. Mija ich grupka studentów. Wszyscy mają identyczne żółte T-shirty, a każdy upodobał sobie fryzurę chłopaczków z One Direction. Hanna patrzy na męża. Na jego twarzy maluje się ból. – Żałuję, że poszłaś z nim do łóżka – mówi po chwili. Dręczą ją wyrzuty sumienia. Zastanawia się, kiedy ustąpią. Czy kiedykolwiek ustąpią. – Ja też, Tom. – Sztywnieje, spodziewając się, że zabierze ramię, ale on tylko mocniej ją obejmuje. – Żałuję, że się tak pogubiliśmy. – Całuje ją we włosy. – Żałuję, że wcześniej nie zauważyliśmy, co się dzieje, i nie próbowaliśmy tego naprawić. – Ja też. – I... W jego oczach pojawia się blask. Hanna wie, że te słowa będą ważne. Przerywa mu melodyjka Sweet Child of Mine, którą Julie ustawiła na komórce brata jako swój sygnał. – Przepraszam. – Wyciąga telefon. – Muszę odebrać. Nigdy nie wiadomo. – Oczywiście. Pewnie Julie naszło na frytki. Albo kiszone ogórki. Czy coś innego, na co może mieć apetyt stuknięta siostra Toma w siódmym miesiącu ciąży. Hanna opiera się wygodniej i patrzy przed siebie. Lampki migoczą w drzewach nad ich głowami. Statki kołyszą się na Tamizie. Z oddali dobiega hurgot deskorolek. Zastanawia się, co zamierzał powiedzieć Tom. Czuje

podniecenie na myśl, co zaraz usłyszy. Na myśl o czekającej ich nocy. Wtedy czuje, jak Tom się odsuwa. Odwraca się do niego. Jest blady. Zaniepokojony. – Co się stało? O co chodzi? Tom nerwowo rozgląda się po ulicy. – Musimy złapać taksówkę. Szybko. – Jesteśmy gdzieś spóźnieni? – Wciąż nie powiedział, co zaplanował na wieczór. – Nie. Opiera się na lasce, dźwiga się z ławki i rusza w stronę Teatru Narodowego i stacji metra Waterloo. Hannę ogarnia lęk. – Co się stało? – To Julie. Musimy jechać do szpitala. Natychmiast. Odwraca się i próbuje biec, kuśtykając.

Niewykorzystane bilety na musical Matilda Lipiec 2015 Kuśtykając za żoną szarym, szpitalnym korytarzem, Tom bardziej niż zwykle przeklina cholerną lewą nogę. Hanna pędzi z rozwianym włosem, zwinnie omijając żółtą tabliczkę – ostrzeżenie przed mokrą podłogą. On z trudem próbuje nadążyć. Kiedy wreszcie ją dogania, zgięta wpół, ciężko dysząc, próbuje pchnąć czerwone drzwi oddziału położniczego. – Otwórzcie, do diaska! Wciska dzwonek. Nikt nie odpowiada. Próbuje jeszcze raz. Nic. – Dlaczego nie reagują?! – Jest wściekła. Opiera się o dzwonek, ale Tom wyciąga rękę, powstrzymując ją. – Usiądź na chwilkę. Wyrywa się. – Nie, muszę... Spokojnie, łagodnie bierze ją za ramię i prowadzi do plastikowych krzesełek w uroczym kolorze przypominającym sraczkę. Zastanawia się, czemu ktoś zawracał sobie głowę przykręcaniem ich do ściany. Nikt przy zdrowych zmysłach ich nie ukradnie. Usadza Hannę i sam podchodzi do dzwonka. Wciska. Krew się w nim gotuje. Nic. Spuszcza głowę, wpatrując się w zniszczoną, niebieską posadzkę. W głowie kotłują się myśli. Julie. Dziecko. Przyszłość. – Oby tylko nic jej się nie stało. – Oby – wtóruje Hanna zduszonym głosem. – A jeśli rozcięła sobie głowę, kiedy zemdlała?

– Wiem. Lęk podchodzi mu pod gardło, kiedy wyobraża sobie Julie leżącą na podłodze. Nieprzytomną. Samą. Poddaje się, przestaje dzwonić. Wraca do Hanny i opada na miejsce przy niej. Obejmuje go i siedzą razem. Czuje jej serce bijące tak samo szybko jak jego. Kocha żonę za to, że tak się przejęła. – Nie wiem, co zrobię, jeśli Jules coś się stanie. Albo dziecku. Wpatruje się w podwójne drzwi. Wciąż zamknięte. Hanna gładzi go po plecach. – Tak mi przykro. Robi mu się zimno, choć korytarz jest rozgrzany niczym jądro Ziemi. Łuszczący się kaloryfer bucha żarem, mimo że na dworze panują letnie temperatury. – Mnie też. – Sięga do kieszeni. – Zamierzałem cię dziś zabrać na to. Wyjmuje i podaje jej dwa bilety do teatru. – Matilda. – Patrzy na niego rozpromieniona. – Niesamowite. Od wieków marzyłam, żeby na to pójść. Tom kręci głową. – Wszystko przepadło. Wbija wzrok w olbrzymi obraz na drugiej ścianie. – Nieprawda. – Hanna ściska go za rękę. – Przeżyłam cudowny dzień. A teraz... – Wtula się mocniej. – Nie ma lepszego miejsca niż przy tobie. – Dziękuję. – Odchyla się i patrzy na obraz naprzeciwko. Morze brązów i zieleni. – Co on, na litość boską, przedstawia? – Przechyla głowę na bok. To nic nie daje. – Ktoś robi sobie jaja czy co? – Zdaje się, że to miała być krowa. – Hanna parska śmiechem. Pochyla się i patrzy uważniej. – A może czyjaś kolacja? – Całuje go w policzek. – Tak czy inaczej, należało go spalić. – Uśmiecha się. – A w ogóle, dziękuję. Za nasz spacer aleją wspomnień. Było cudownie.

On potakuje. – A teatr to uroczy pomysł. Nie myśl, że nie zdaję sobie sprawy, na jakie poświęcenie się zdobyłeś, kupując bilety na musical. Tom marszczy nos. – Bo ja wiem? Skoro przebrnąłem przez Casablancę, uznałem, że pora pójść o krok dalej. Znów wbija wzrok w drzwi. Nic. Narasta w nim niepokój. – Boże, oby tylko dziecku nic się nie stało. – Na pewno będzie dobrze – uspokaja Hanna pewnym tonem. – To się okaże. – Zaplata ramiona. – Wygląda, że nasz anioł stróż pół roku temu zrobił sobie przerwę na herbatę i ślad po nim zaginął. – Wiem. – Skubie kciuk. – Słuchaj... – Co? – Mogę zostać – mówi cicho. Dopiero po chwili do niego dociera. – Co? Wzrusza go miłość żony. – Zostanę. Z tobą. Pomogę. Jeśli Julie... – Nie! – Jest zdumiony siłą swojej reakcji. – Nie. Jedziesz. – Ale... – Nie, Ha. – Kręci głową. – Poradzimy sobie. Zresztą, musisz pilnować Steph – próbuje żartować. Hanna parska śmiechem. Tom wie, że ją przekonał. Robi mu się słodko-gorzko na duszy. Wzdycha. – Boże, nienawidzę tego. Wracają wspomnienia. Wiesz? – Udar? – Tak, ale też i... poprzedniego razu. Kiedy Julie znalazła się w klinice na... Wiesz. – To było straszne. – Hanna opiera brodę na rękach. – Chyba nigdy się po tym nie pozbierała. – Nie. – Dopiero teraz przychodzi refleksja, jak wiele zniosła

jego siostra. – Tamto i wcześniej mama... Dostała w kość. – Przynajmniej mogła polegać na tobie. Tom czuje przejmujący wstyd. – Nie spisałem się najlepiej. – Przestań – mówi Hanna twardo. – Na litość boską, przecież będzie u ciebie mieszkać! Dajesz jej dom. Ma szczęście, że trafił jej się taki brat. – Nie. – Wzdycha. – Mogłem zrobić więcej. I... Na horyzoncie pojawia się salowa, wlokąc za sobą wiadro. Człapie w ich stronę w tempie konduktu pogrzebowego, wreszcie zatrzymuje się tuż przy ich krzesłach. Mozolnie odciska mop, kręcąc nim, jakby to był kark kogoś, kogo postanowiła zabić. Tom podnosi głos, próbując zagłuszyć suchotniczy kaszel salowej, którym zanosi się, nie zważając na otoczenie. – I... Zafascynowany, nie może oderwać wzroku od kobiety, która smarka i ręką wyciera nos, rozciągając gile po pomarańczowym uniformie. Tom wzdycha. Zamyka usta. – Dokończ, Tom. W głowie kotłują się słowa, ale żadne nie oddaje tego, co chciał powiedzieć. – Nieważne. Podrywa stopy, kiedy sprzątaczka zaczyna szorować przy nich mopem. Wyciąga wilgotną, burą szmatę i wyciera oparcie krzesła, na którym siedzi Hanna. Hanna pojmuje aluzję i wstaje. Salowa telepie się na koniec korytarza, kiedy wreszcie drzwi się otwierają i pojawia się w nich lekarka. Ma biały kitel i zmarszczkę, która nie wróży nic dobrego. Tom czuje ucisk w żołądku. – Państwo są krewnymi Julie Ellison? – Tak. – Tom wstaje. – Jak się czuje? Lekarka zakłada za ucho kosmyk siwych włosów. – Teraz już całkiem nieźle. – Uśmiecha się lekko. – Wygadana osóbka, prawda?

Tom i Hanna w milczeniu wymieniają spojrzenia. Salowa uznaje, że to odpowiedni moment, by rąbnąć wózkiem w ścianę. Cudownie. Lekarka zniesmaczona mierzy ją wzrokiem, po czym przesuwa wyżej grube brązowe okulary. – Mogą już państwo do niej zajrzeć. Tom bierze Hannę za rękę i podążają za lekarką. Mijają poczekalnię, gdzie jakiś mężczyzna bezradnie przygląda się swojej żonie zapierającej się o ścianę. Mijają drzwi sal, skąd dobiegają krzyki i zawodzenia. Spłoszonych mężczyzn, którzy w pośpiechu łykają kawę, przygotowując się do powrotu do środka. Nie tak miał wyglądać wymarzony wieczór Toma. Lekarka pcha drzwi i oto jest. Siedzi oparta o poduszki. Jules. Jego młodsza siostrzyczka. Czuje wzbierającą falę miłości. Podchodzi i ściska ją z całej siły. Nie może puścić. – Już dobrze, Tommo. – Odsuwa go. – Uspokój się. – Rozdrażnienie w jej głosie przywraca mu nadzieję. – Udusisz mnie. Odsuwa się. Odgarnięte, ściągnięte włosy podkreślają bladość twarzy siostry, która siedzi w białej pościeli podłączona do czarnego monitora na ścianie. Słychać szybkie bicie serca dziecka. Mocne. Pewne. Uparte. Chwała Bogu. Do Julie podchodzi Hanna. Całuje ją. – Jak się czujesz? – Teraz lepiej. – Julie stara się brzmieć wyzywająco, ale kiedy sięga po wodę, Tom zauważa, że drżą jej ręce. – Niepotrzebnie taszczyłam tyle ubranek dziecięcych. Cholerny Primark. – Jasne, bo to oczywiście wina sklepu. – Tom klepie siostrę

po ramieniu. Chce zostać blisko. Na wszelki wypadek. – Następnym razem pozwól sobie pomóc, dobrze? Sam czuje się niepewnie. Pospiesznie przysiada na brzegu łóżka. – Ty? W sklepie z odzieżą? – Julie chichocze. – Dobry żart. – Zawsze mogę spróbować. Julie patrzy na Hannę. – Wątpię. A ty? – Zero szans. – Wyraz twarzy Hanny nie pozostawia złudzeń. – Dostaje palpitacji, jeśli ciągnę go do Marksa i Spencera po kanapkę. – Właśnie – potakuje Julie. – Dobra, szanowne panie, zdaje się, że zboczyliśmy z tematu. – Musi wiedzieć więcej. – Jak się czuje dziecko? Julie uśmiecha się radośnie. – Znakomicie. Mała ma serce jak u konia. – Tom widzi w jej oczach dumę. – Ale to pewnie już zauważyliście. – Dudni tak, że pewnie nawet w Szkocji usłyszeli. – Tom urywa. Absorbuje informację. – Czekaj. Powiedziałaś: mała? To dziewczynka? – Cóż za bystrość. – Julie promienieje. – Będę miał siostrzenicę? – Rozsadza go radość. Siostrzeniczka. Nowe życie. Musi się upewnić. – Naprawdę? Julie przewraca oczami, ale nie przestaje się uśmiechać. – Naprawdę. To dziewczynka. – Dźga brata palcem. – Tylko nie kupuj jej ton różowych ciuszków. I żadnych falbaneczek. Tom podnosi ręce. – Dobrze, dobrze. Żadnych różowości. – No. – Julie uśmiecha się usatysfakcjonowana. – I ubiegając wasze pytanie: tak, napisałam SMS-a do Zacka. – Twarz jej poważnieje. – Po dzisiejszym incydencie uznałam, że ma prawo wiedzieć. – Wypuszcza powietrze. Tomowi wydaje się, że

dostrzega w jej oczach błysk nadziei. – Przyjedzie jeszcze dziś. Ale nie wracamy do siebie ani nic w tym stylu. – Kręci głową. – Nie ekscytujcie się, dobra? – Dobra. Tom wymienia z Hanną porozumiewawcze spojrzenie. Żona promienieje. Nagle jej oczy napełniają się łzami. Wie dlaczego. Hanna zawsze rozkleja się przy pożegnaniach. A kiedy już zacznie płakać, nie może przestać. Dzień przed wyjazdem do Japonii urwała się w połowie posiłku, przysyłając potem SMS z przeprosinami, że musiała uciec do domu i tam się wypłakać. Tym razem nie będzie inaczej. Widzi, że zerka na niego kątem oka, a potem odwraca się i ukradkiem ociera łzy, chowając się przed Julie. Ale ta nie daje się nabrać. – Widzę cię, Hanna. – Przepraszam. – Przestaje się ukrywać. – Ja tylko... – Nie sądziłaś, że właśnie tu będziesz się ze mną żegnać? – mówi Julie zaskakująco łagodnie. Hanna wydmuchuje nos. – Coś w tym stylu – odpowiada cicho, zduszonym głosem. – Ale chodzi o coś jeszcze. – Rozgląda się, zmuszając do uśmiechu. – Dopiero teraz naprawdę do mnie dotarło, że wyjeżdżam. Kiedy usłyszałam o dziecku... – Przełyka łzy. – Uświadomiłam sobie, ile stracę. – Zawsze możemy rozmawiać przez Skype’a, wiesz? – Julie stara się mówić lekko, ale Tom widzi jej wzruszenie. – Wiem. Hanna uśmiecha się do niej. Wygląda, jakby podjęła ostateczną decyzję. Drżącymi rękami wyrzuca chusteczkę do kosza. Tom zauważa jej bladość, kiedy nachyla się nad Julie. – Bardzo się cieszę, Jules. – Unika spojrzenia męża. – Nie mogę się doczekać, kiedy znów zobaczę Zacka. I dziecko. W przy... – Nie kończy. Ramiona jej się trzęsą. Zasłania usta ręką,

tłumiąc szloch. W przyszłym roku. Kiedy to będzie? Musi uważać, bo sam zacznie beczeć. – Naprawdę, możecie już iść – odzywa się Julie. – Proszę. To wasz ostatni wieczór. Nie musisz ze mną siedzieć, Tommo. Nie musisz... – Właśnie że tak. – Głos Hanny brzmi czysto. – Musi. Od tego są starsi bracia. Prawda, Tom? Tom patrzy na siostrę. Potem na Hannę. Jej włosy. Jej piękną twarz. Przeszywa go pragnienie i tęsknota. Ale żona ma rację. – Zgadza się. – Potakuje. – Od tego są. Julie przewraca oczami, ale Tom dostrzega u niej skrywaną ulgę. – To chociaż pożegnajcie się na korytarzu. Tego naprawdę nie muszę widzieć. Hanna mocno ściska Julie, potem bierze męża za rękę i wychodzi. Kobieta w sąsiedniej sali, jak widać, weszła w ostatnią fazę porodu. Wyje tak, że Tom prawie nie słyszy Hanny. Prowadzi go w głąb korytarza, do załomu ściany. Gardło mu się ściska, kiedy bierze w dłonie jego twarz, wspina się na palce i czule całuje w usta. – Do widzenia, Tom – mówi łamiącym się głosem. Chce jej tyle powiedzieć. Tyloma nadziejami się podzielić. – Hanno... Patrzy na nią i słowa się rozpierzchają. Przełyka ślinę. – Kocham cię. Hanna przytula go z całej siły. – Ja też cię kocham. Odsuwa się. Tomowi kraje się serce, gdy patrzy, jak żona próbuje się uśmiechać przez łzy. Usta jej drżą, gdy całuje go po

raz ostatni. Pieszczotliwie. Czule. Ostatni raz. – Do widzenia. Hanna odwraca się i naciska przycisk zwalniający blokadę. Tom modli się, żeby drzwi się zacięły. Zaczął wyć alarm. Cokolwiek, byleby tu została. Z nim. Nic z tego. Słychać brzęczyk. Hanna pcha drzwi i wychodzi, wyciągając z torebki chusteczkę. Odprowadza ją wzrokiem. Niemożliwe, żeby się nie obejrzała, nie ukradła tej jednej, ostatniej minutki. Jednej chwili. Ona jednak idzie przed siebie, malejąc mu w oczach, aż dociera do końca korytarza i znika. Odchodzi, a on zostaje wsparty na lasce, oswajając się z trudnym do zniesienia bólem jej nieobecności.

Rozdział 23

Proszę. – Barista stawia na szklanym blacie filiżankę czerwonej kawy. – Smacznego. Jego uśmiech zmienia się w mars, gdy dziewczynka z ciemnymi warkoczykami sięga za szybę i z samego spodu piramidy ciastek duńskich wyciąga jedno, które szczególnie przypada jej do gustu. – Santana! Nie! – Co, mamo? – Dziewczynka ogląda się, z apetytem wbijając ząbki w miękkie ciasto, podczas gdy za jej plecami rozpada się misterna konstrukcja. Matka próbuje przekrzyczeć nieustanne komunikaty o przylotach i odlotach. – Wiesz, że tak nie wolno. Santana przez całą nanosekundę rozważa logikę matczynego wywodu. – Ale byłam głodna. Hanna dyskretnie się wycofuje, kiedy matka szczupłą ręką trze zmęczone oczy. Zdaje się, że Santanę i jej rodzinę czeka bardzo męcząca podróż. Oby nie do Tanzanii. Przeciska się między stolikami i krzesłami zajętymi przez pasażerów obładowanych reklamówkami: świadectwa szaleńczych zakupów robionych jako odreagowanie kontroli bezpieczeństwa. Wspina się na wysoki stołek z widokiem na halę odlotów i kładzie przed sobą nieduży, płócienny plecak. Wciąż nie mieści jej się w głowie, że to się dzieje naprawdę. Obserwuje setki ludzi spieszących się dokądś – daleko stąd. Ludzi w T-shirtach i dresach. W sukienkach i designerskich okularach słonecznych. Pary, które kłócą się lub śmieją, albo

krążą w poszukiwaniu swojej bramki. Podróżnych żujących gumę, gdy stoją w kolejce do kantoru albo enty raz sprawdzają dokumenty. Ludzi w podróży. Tak jak ona. Jej duży plecak jest już w drodze do luku bagażowego. Paszport i karta pokładowa siedzą grzecznie w torbie. Wreszcie wyrusza w podróż. Przed oczami znów staje jej Tom w chwili pożegnania. Wyjmuje komórkę, żeby wysłać ostatnią wiadomość przed wylotem. Zamiera z kciukiem nad monitorem. Jak w kilku słowach zamknąć wszystko, co czuje? Wyobraża sobie, jak SMS dociera do męża, i pod powiekami wzbierają jej łzy. Znowu. Niech to szlag. Stuka telefonem o blat. Mimo wszystko postanawia zadzwonić. Chce ostatni raz usłyszeć jego głos. Tom nie odbiera komórki, więc wystukuje numer jego nowej sekretarki. Odbiera po pierwszym sygnale. – Halo, Kancelaria Sutton. Czym mogę służyć? – Cześć, Winnie. Zastałam może Toma? Tu Hanna. – Cześć, Hanno. Przykro mi, ale właśnie jest na spotkaniu. – Mogłabyś go wyciągnąć? – Przykro mi, to niemożliwe. Hanna próbuje jeszcze raz. – Zrozum, zaraz wsiadam do samolotu i bardzo chciałabym z nim porozmawiać. Chwila ciszy. – Nie ma go w kancelarii. Hanna ściąga brwi. – Przed chwilą powiedziałaś, że ma spotkanie. Tak? Znowu pauza. – Winnie? – Bo... Strach ściska ją za gardło.

– Winnie? Co się dzieje? Tomowi coś się stało? Milczenie. – Winnie? – Hanna zrywa się ze stołka, gotowa natychmiast pobiec tam, gdzie Tom jej potrzebuje. A jeśli miał drugi udar? Albo coś gorszego? – Nie ma go w pracy. Hanna opada na siedzenie. – Jak to? Przecież jest poniedziałek. Musi być w kancelarii. Cisza. – Winnie. Za chwilę wyruszam na drugi koniec świata. Powiedz, co jest grane. Ciężki oddech. Hanna zwiększa głośność telefonu i natęża słuch, próbując wyeliminować piski dzieciaków siedzących na lewo od niej. – Hanno. – Sekretarka wzdycha. – Kiedy Nick się dowie, pewnie mnie wyleje, ale prawda jest taka, że... Tom zasadniczo tu nie pracuje. Na razie. – Jak to? Hannie szumi w głowie. Opada na stołek, opierając czoło na dłoni. Wiedziała, że coś tu nie gra. Że Tom coś ukrywa. – Dlaczego? – pyta, choć zna odpowiedź. – Jeszcze nie jest gotów. – Ale... – Ojej. – Winnie odkasłuje. – Słuchaj. To miała być tajemnica. Przynajmniej do twojego wyjazdu. Ale zdaje się, że Tom dał Steph list do ciebie. Na wszelki wypadek. Dobra? – Co? Steph? Wie o tym? – Gorączkowo rozgląda się po hali odlotów, ale nigdzie nie widzi długiego końskiego ogona przyjaciółki. – Zabiję ją, Bóg mi świadkiem. – Porozmawiaj z nią. – Winnie kończy rozmowę. – Proszę. Tomowi na tym zależy. I udanej podróży. Jeszcze czego! Nigdzie nie jedzie. Hanna się rozgląda. Steph może być wszędzie. Uwielbia zakupy na lotnisku. Godzinami snuje się po sklepach, które na co dzień mija obojętnie. – Hanna?

Podnosi wzrok. Przed nią stoi przyjaciółka. – Gotowa na wielką przygodę? – Nie. – Mruga, odpędzając łzy. – Nie jestem gotowa. – Co się stało? – Steph usiłuje wepchnąć gigantyczną czekoladę Toblerone do miniaturowej reklamówki. Bezskutecznie. – Co, do cholery, jest grane? – Hanna wybucha. – Właśnie zadzwoniłam do kancelarii. Toma tam nie ma. Podobno już nie pracuje. Sekretarka kazała mi zwrócić się do ciebie. Ponoć masz dla mnie jakiś list? Chwyta plecaczek, gotowa zawrócić do domu. Do Toma. – Tak. – Steph kładzie jej rękę na ramieniu. – Bardzo przepraszam, że ci nie powiedziałam, Han, ale to był pomysł Toma. Hanna trzęsie się jak osika. – Daj mi go, proszę. – Oczywiście. Steph szpera w torbie i wyławia z niej grubą, kremową kopertę, ale nie daje od razu Hannie. – Najpierw obiecaj, że kiedy go przeczytasz, nie wpadniesz w histerię i nie polecisz na złamanie karku do domu. Bo właśnie tego nie życzy sobie Tom. – A moje życzenia się nie liczą?! – Mówię poważnie, Han. Postaraj się go zrozumieć. Rozdygotana, przerażona Hanna wyrywa przyjaciółce list i obraca go w dłoniach. – Ja pójdę uzupełnić zapas czekolady. – Steph zanurza się w tłum. – Czuję, że ci się przyda. Hanna rozdziera kopertę i wygładza kartkę. Pismo jest pełne zawijasów. Nierówne. Jego. Ha! A niech Cię. Jednak się dowiedziałaś. Mogłem się spodziewać. Ciebie nie sposób oszukać. Lata oglądania niedzielnych odcinków Poirota przydały się właśnie wtedy, kiedy

najmniej bym sobie tego życzył. Ale po kolei. Najważniejsze: nie waż się teraz odwrócić na pięcie i pędzić do domu. Naślę na Ciebie Julie. Albo dziecko. Kiedy już się urodzi. Tak czy owak, to byłby Bardzo. Zły. Pomysł. Myślisz, że postanowiłem być szlachetny? Błąd. Po prostu uważam, że powinniśmy na jakiś czas się rozstać. Naprawdę. Muszę się zastanowić, kim chcę teraz być. Ty również. Nie chcę, żebyśmy wrócili do dawnych nawyków: praca, żadnej radości i ignorowanie całej reszty. Stać nas na więcej. Wiem o tym. Udar mnie zmienił, ale wciąż za Tobą szaleję. Uwielbiam, kiedy Twoje loki są rozsypane na mojej poduszce. Uwielbiam, kiedy rozlewasz na wykładzinę czerwone wino i przestawiasz meble, żeby to zasłonić. Kiedy tańczysz do ckliwych popowych przebojów – z tostem w ręku i słońcem na twarzy. Kocham Twój śmiech. Kocham Twoje serce. Twoją odwagę i to, jak bardzo Ci zależy. Jakże bym chciał, żebyś zobaczyła tę Hannę, którą ja oglądam. Jestem przekonany, że pokochałabyś ją tak gorąco jak ja. Udar nie przytnie mi skrzydeł. I nie chcę, żeby przyciął je Tobie. Dlatego nie waż się teraz wracać. Nawet nie próbuj o tym myśleć. Zakładaj na nos swoje zwariowane turkusowe okulary przeciwsłoneczne i wsiadaj do samolotu. A po starcie wypij szampana za moje zdrowie. A jeśli na pokładzie trafi się jakiś przystojniak, pilnuj, żeby Steph nie zabłąkała się z nim w okolice kibelka. Nie chcemy, żeby ją aresztowali, jeszcze zanim dotrze do Afryki. A przede wszystkim, moja cudowna Hanno, nie waż się martwić o mnie. Kocham Cię Tom – Han? Hanna wyciera łzy płynące po policzkach. – Han? – Oczy Steph pociemniały z niepokoju. – Dobrze się

czujesz? Hanna wstaje. – Chyba nie wracasz do domu? – Przyjaciółka marszczy czoło. – Uprzedzam, Tom upoważnił mnie do założenia ci podwójnego nelsona. – Nie masz pojęcia, jak wygląda podwójny nelson. – Hanna zarzuca torebkę na ramię. Steph, wysuwając szczękę, mówi dobitnie: – Otóż informuję, że przeszłam zaawansowany kurs zapaśnictwa. – Och. Strasznie się boję. Hanna patrzy na nią. Rozważa za i przeciw. Wsłuchuje się w głos serca. Podejmując decyzję, słyszy w głowie słowa męża. – W drogę, Steph. Samolot nie będzie czekał. Przyjaciółka uśmiecha się promiennie. Hanna czuje, że właśnie rozpoczęła się jej przygoda. – Tędy. Odwraca się i rusza w stronę ich bramki. W ręku trzyma list Toma, w sercu niesie jego miłość.

Srebrna szkatułka Lipiec 2015 Hanna wszędzie zostawiła liściki. Na czajniku. Na lodówce. Karteczki i pocztówki z miejsc, w których byli razem. Wspomnienia wspólnych posiłków. Ukochanych piosenek. Podąża szlakiem wspomnień, prowadzącym przez cały dom: od kuchni, przez pokój dzienny, po schodach do pracowni; do jego szuflady ze skarpetami. Do jego torby. Kieszeni płaszcza. Znajduje karteczkę nawet na swoim żelu pod prysznic. Przykleja ją na wierzchu zebranej stertki. Pobudka na plaży u boku wrednej mewy. Hiszpania, 2006 Tom uśmiecha się, przypominając sobie ciepłe promienie słońca na twarzy i wrogi błysk w oku ptaka. Odgłosy festiwalu. Ich pierwsza wspólna podróż. Czuje się, jakby Hanna znów była obok. Śmiała się i zachęcała do tańca przy falach rozbijających się u jego stóp. Potem zauważa puste miejsce po jej szczoteczce do zębów. Brak opaski na włosy w stałym miejscu na parapecie. Nieobecność różowego szlafroka na drzwiach łazienki. Wyjechała. Zamyka oczy i odpuszcza. Nie walczy. Po chwili samotność uderza go niczym zaciśnięta pięść boksera. Zdrową ręką chwyta się umywalki, do bólu zaciskając ją na porcelanie. Potem odkręca kran i chlusta sobie zimną wodą na twarz tak długo, aż traci czucie.

Prostuje się. Pozwala, by woda płynęła po policzkach. Patrzy na siebie w lustrze. Wygląda tak strasznie, że omal nie wybucha śmiechem. Dzień pierwszy. Zimno. Wilgoć. Smutek. Potrząsa głową. Próbuje zebrać tak potrzebną energię. Życie toczy się dalej. Hanna go tego nauczyła. Schodzi na dół. Sztywna noga stawia opór. W salonie przekręca klucz i otwiera okna balkonowe. Wychodzi do ogrodu i wdycha ciepłe od słońca powietrze. Na niebie nie widać żadnej chmury. Później wybiera się na legendarny już grill, który Nick tradycyjnie urządza, gdy gra brytyjska reprezentacja krykieta. Krykiet stanowi jedynie pretekst. Clou programu to zakłady, ile steków Nick wrzuci na ruszt, nie wywołując przy tym pożaru. Tom siada na ławeczce, którą mama zapisała mu w testamencie. Jedyna rozrzutność, na jaką sobie pozwoliła w swoim miniaturowym ogródku na tyłach domu, gdzie on spędzał wakacje, kopiąc piłką w cierpliwy płot. Teraz ławka stoi obok kilku dzielnych kęp natki pietruszki i wyszczerbionego kubeczka z cytatami z Jane Austen, na który Hanna od dwóch tygodni polowała co rano. Przeciąga ręką po drewnianych deskach, wspominając te rzadkie chwile, gdy mama pozwalała sobie na dziesięć minut odpoczynku z herbatą i puszką herbatników. Pamięta, jak wolno skubała ciastko z figą albo kawałek herbatnika, przedłużając swoje małe święto, i rozkoszowała się nim do ostatniego okruszka. Jakże chciałby teraz z nią porozmawiać. Powiedzieć, jak bardzo się boi. Boi, że Hanna już nie wróci. Boi, że sam nie odzyska zdrowia. Że właśnie popełnił największy błąd w życiu. Odpycha tę myśl. I wtedy czuje ją pod palcami. Następny liścik. Przyklejony z boku poręczy, przezornie osłonięty folią. Hanna potrafi myśleć o wszystkim. Niecierpliwie zdziera kartkę.

Tom. Rusz ten leniwy zadek i zajrzyj do srebrnej szkatułki w szafie. Mojej kolekcji. Pamiątek naszych najpiękniejszych chwil. I najgorszych. I pamiętaj, nie wolno Ci o mnie zapomnieć. Całuję, Ha Dźwiga się z ławki. Wraca przez salon, wolno wspina się na piętro. Zapomina o bólu w nodze. Zapomina o przyszłości. Na razie Hanna znowu jest przy nim. Z bijącym sercem wchodzi do sypialni, otwiera szafę, opiera laskę o drzwi i szuka szkatułki. Nie widzi. Narasta w nim panika. Może zapomniała. Może... Jest. Widzi srebrną krawędź pod niebieską koszulą, która zsunęła się z wieszaka. Sięga w dół i wyciąga szkatułkę z kryjówki między parą botków a przerażającym urządzeniem, które Hanna kupiła w nadziei, że zdoła wyprostować włosy. Tuląc pudełko, siada na łóżku. Na wieczku Hanna przykleiła białą kartkę ze słowem „MY” napisanym czarnym długopisem. Tom wodzi palcami po literach. Myślała o nim, nawet szykując się do wyjazdu. Kładzie szkatułkę na kolanach. Wstrzymuje dech i podnosi wieczko. Pudełko jest wypełnione po brzegi. Przedmiotami. Pamiątkami. Ich przeszłością. Wolno wyjmuje je, jeden po drugim. Podkładka z bistra Coco. Mapa Ashdown Forest. Zdjęcie tortu. Zapalniczka z flagą brytyjską, z której korzystała tak często, nawet gdy ogłosiła, że tym razem na zawsze rzuca palenie. Tom uśmiecha się szeroko, kiedy pociera kółko, a zapalniczka – tradycyjnie – nie działa. Dalej szpera w szkatułce. Klucze od mieszkania. Maska Batmana. Przyciska ją do twarzy, przypominając sobie szalone imprezy, śmiech i wypite razem kieliszki tequili. A potem trafia na kartkę, którą dał jej z okazji trzydziestych urodzin. Wzdycha. Noc, której oboje nigdy nie przestaną żałować. Wreszcie palce trafiają na gruby program uroczystości pogrzebowych mamy. Przymyka

powieki. Ma tylko nadzieję, że dziś byłaby z niego dumna. – Boże, chyba nie będziesz beczał, co? Otwiera oczy. W drzwiach stoi Julie. – Nie. Z trzaskiem zamyka wieczko i ukradkiem ociera łzy. Julie bierze się pod boki. – Beznadziejny z ciebie kłamczuch. – Cóż. Próbuje wstać, ale laska zaplątuje się w choinkowe światełka, które wypadły ze szkatułki, i Tom omal się nie przewraca. W ostatniej chwili przytrzymuje się łóżka i powoli na nie opada. Wyplątuje laskę ze sznura. Przeciąga ręką po małych, okrągłych żaróweczkach. Doskonale je pamięta. Hanna zawiesiła te lampki na półce nad kominkiem, kiedy się do niego wprowadziła, i potem już tak zostało. Tom twierdził, że ich nienawidzi – zbyt dziewczyńskie – ale brakowało mu ich, kiedy przeprowadzili się tutaj, i Hanna wyniosła je na strych. Przy wtyczce jest kartka. Może na przyszłość? Całusy, Ha Uśmiecha się. Rozgląda po pokoju. Patrzy na miejsce, gdzie upadł ponad pół roku temu. Pokazuje siostrze. – Tu wszystko się zaczęło, Jules. – Co? – Otula dłońmi brzuch. – Koszmar? – Nie. – Kręci głową. – Druga szansa. – Skoro tak twierdzisz. Ale i tak straszny z ciebie głupek. – To fakt. – Podciąga się. – Ale teraz przynajmniej o tym wiem. – Prostuje obolałą nogę. – A ty dlaczego nie w łóżku? Lekarka mówiła wyraźnie: masz leżeć. Marsz do pokoju. Ale już! – Dobrze już, dobrze. – Julie przewraca oczami. – Pod

warunkiem że zaparzysz mi herbatę. – Więc tak to teraz będzie wyglądać? – Ano. – Chichocze. – Stałeś się moim pachołkiem, Tommo. Pogódź się z tym. – Skoro nie mam wyjścia. Zalewa go fala czułości do siostry. Podchodzi i mocno Jules obejmuje. – A to za co? – dobiega spod koszuli jej zduszony głos. Siła uścisku jednak świadczy, że cieszy się z obecności brata. – Muszę się upewnić, czy zasłużyłaś na herbatę. – Puszcza ją. – No to jazda do kuchni. Woda sama się nie zagotuje. Patrzy na niego wyczekująco. – Dobra. Udaje zrzędliwość, ale w duchu cieszy się, że wreszcie on może się kimś zaopiekować. Ktoś go potrzebuje. Czyż to nie cud? – Już się robi. Herbata dla pani. Julie przygląda mu się chwilę, po czym przysuwa się i cmoka go w policzek. – Dzięki, Tommo. – Jeszcze odwraca się w progu i uśmiecha szelmowsko. – Przydałoby się też kilka herbatników. Poproszę. – Powiedz od razu, zrobiłaś sobie ze mnie niewolnika. – Tom wznosi oczy ku niebu. – Przynajmniej do przyjazdu Zacka. – Jeśli przyjedzie. Siostra człapie do swojego pokoju. – Och, dajże spokój, Jules. Przecież widać, że facet zwariował na twoim punkcie. – Albo po prostu zwariował – rzuca przez ramię. – Nigdy nie wiadomo. Tom podejrzewa, że Julie tylko udaje obojętność. Widział jej uśmiech w szpitalu. Widział, jak ściskała Zacka za rękę. Julie pstryka palcami. – Herbata! – Przechyla głowę na bok. – Właściwie może sprawię sobie dzwoneczek? – Uchowaj Boże! Tom opiera się na lasce i idzie ku schodom. Na podeście

wygląda przez okno i widzi na niebie samolot. Wyobraża sobie Hannę, skuloną w fotelu, z ręką na brodzie chłonącą nieskończony błękit. Marzącą o przyszłości. O swojej wielkiej przygodzie. I wie, że ten rok będzie wart poświęcenia. Bez względu na finał. Idzie naprzód. Jeden krok. Drugi. Dojdzie do celu. Wie o tym.

EGZEMPLARZ PRASOWY Epilog

Obserwuje go przez okno, ciekawa, kiedy się zorientuje, że tam jest. Po tanzańskich upałach wieczorne powietrze przyjemnie chłodzi jej skórę. Cieszy się, czując na sobie lekkie krople deszczu. Wymarzony powrót do domu. Stoi na chodniku, który prowadzi do domu. Na nowo oswaja się z Londynem. Syrena alarmowa zagłusza dudnienie samochodów na High Road. Hanna wciąga zapach cebuli z grilla wystawionego przed nowym pubem na rogu. Uśmiecha się. Rozsadza ją energia. Jest pewna siebie. Gotowa. Zagląda przez okno, chłonie każdy szczegół. Obłażącą białą farbę na przesuwanym oknie. Resztki kanapki na ulubionym talerzu Toma – tym z kogutem Tottenhamu – zostawionym na podłodze. Jego ramię. To, jak drapie się po brodzie, czytając. Wszystko aż boleśnie znajome, nawet po wielomiesięcznym rozstaniu. Tom siedzi na kanapie. Na kolanach ma „Timesa” otwartego na dziale sportowym. Od czasu do czasu pociąga łyk herbaty z kubka malteserów stojącego na blacie po prawej stronie. Typowy, sobotni wieczór. Twarz Toma wydaje się pełniejsza, bardziej odprężona. Spokojna. Hanna zatrzymuje wzrok na nowej lasce opartej o kanapę. Jasnobrązowa. Mruży oczy, żeby lepiej zobaczyć, i zauważa na rączce trzy futbolówki. Prezent od Nicka, może się założyć. Już ma zapukać w szybę, kiedy w drzwiach pojawia się mała osóbka w turkusowym dresie. Niebieskie oczy z ciekawością rozglądają się po pokoju, aż wreszcie z radością odkrywają, że jest tutaj wujek Tom.

Malutka energicznie raczkuje w jego stronę, zatrzymując się przy lasce. Nie ulega wątpliwości, że to ukochana zabawka. Pulchne rączki wyciągają się, a usteczka wydymają w wyrazie skupienia, kiedy zaciska palce na drewnie. Hanna mimowolnie się uśmiecha, kiedy Tom chwyta dziecko prawym ramieniem i sadza je sobie na kolanie. Łaskocze małą. Sterczące jasne włoski przypominają koślawego irokeza. Dziewczynka wierci się i piszczy absolutnie uszczęśliwiona. Tom przerywa, żeby nabrać tchu, a ona wyciąga łapki, domagając się jeszcze. Tom znów ją łaskocze. Malutka Rosie. Tylko dziesięć miesięcy, a już zawojowała go całkowicie. Hanna jak zahipnotyzowana patrzy, gdy Tom ze sterty na stoliku wyciąga kolorową książeczkę i układa sobie siostrzenicę na kolanie. Z bijącym sercem przygląda się, jak mąż cierpliwie pokazuje jej obrazki, a Rosie śledzi je, ssąc palec. Nie może oderwać wzroku od tej pary. Od scenki, która – oby – stanie się również jej udziałem. Kiedyś. Wkrótce. Tom przekłada ostatnią kartkę, kiedy podnosi wzrok. Wygląda przez okno. Prosto na nią. Stoi wpatrzona w jego oczy, przepełniona nadzieją. Na jego twarzy nie widać żadnej reakcji. Brakuje jej tchu. Podnosi rękę. Opuszcza. Może już za późno? Może...? Wtedy Tom się uśmiecha i miesiące rozłąki znikają. Hanna stoi na ścieżce, w pół drogi między znanym a nieznanym. Czekając, co teraz przyniesie jej los. Czeka na niego. Drzwi wolno się uchylają. Zagląda do domu. Wchodzi do środka. Ku przyszłości.

Od autorki

W Wielkiej Brytanii średnio co trzy i pół minuty ktoś doznaje udaru, więc jest to problem, który niestety pojawia się w życiu wielu z nas. Gromadząc materiały do tej książki, mogłam liczyć na pomoc fundacji Different Strokes, Headway i Stroke Association. Służyły mi wsparciem oraz informacjami. Relacje i historie tam poznane sprawiły, że z jeszcze większym szacunkiem podchodzę do fundacji, lekarzy oraz wolontariuszy, służących pomocą osobom zmagającym się z życiem po udarze. Z ogromnym podziwem patrzę też na odwagę i wytrwałość osób dotkniętych przez udar, walczących o powrót do zdrowia.

Podziękowania

Przede wszystkim pragnę złożyć wyrazy dozgonnej wdzięczności George’owi i Ann – znanym inaczej jako tatuś i mama – za to, że wypełnili moje dzieciństwo opowieściami. Dziękuję za wieczorne lektury do snu, cotygodniowe wyprawy do biblioteki; za to, że dzięki Wam miejscową księgarnię uważałam za ósmy cud świata. Mam też wielkie szczęście, że mogłam polegać na bracie, który zachęcał mnie i towarzyszył w pracy nad książką od pierwszej do ostatniej strony. Richardzie, dziękuję za Twoją niezachwianą wiarę we mnie. Ogromnie mi pomogła. Gorąco dziękuję także mojej cudownej agentce, Hannah Ferguson. Za Twoje sokole oko, wiarę we mnie i za to, że zawsze znajdowałaś dla mnie czas – na każdym etapie przygotowania powieści do druku i publikacji. Los uśmiechnął się też do mnie w osobie przenikliwej i kreatywnej redaktorki, Franceski Best. Dziękuję za Twoją niewyczerpaną energię i za wysiłek, jaki włożyłaś, by ta książka stała się jak najlepsza. Wyrazy wdzięczności należą się również całemu zespołowi wydawnictwa Hodder – zwłaszcza Annie Alexander – oraz fantastycznej ekipie zajmującej się prawami autorskimi – szczególnie Emmie Knight i Naomi Berwin. Bardzo doceniam Wasz zapał i oddanie. Podczas pracy nad tą książką wielu lekarzy zgodziło się poświęcić czas na rozmowę ze mną. Jestem winna olbrzymią wdzięczność i mnóstwo dużych piw Anthony’emu i Karen Padgettom, doktorowi Geoffreyowi Cloudowi, doktorowi Omidowi Hulse’owi, Rachel Sibson, Alexowi Harlingowi, Alyson Warland, Claire Edmonds i Helen Mann. Szczególne podziękowanie kieruję do Gilla Cluckie’ego za godziny, które spędził, wypełniając luki w moim wykształceniu; a także za takt,

z jakim posługiwał się swoim czerwonym długopisem, gdy poszczególne sceny nabierały kształtu. Wszelkie nieścisłości lub błędy w kwestiach medycznych to wyłącznie moja wina. Jestem też wdzięczna Angeli Jackson za pokazanie, jak naprawdę wygląda praca w szkole; a także Rhian Fox, Louise Robinson i Vicky Lester, które wyjaśniły, na czym polegają blaski i cienie uczenia. Dziękuję też moim wcześniejszym konsultantom: Alowi Walmsleyowi, Andy’emu Kocenowi, Refikowi Gökmenowi oraz Robertowi Allcockowi. Wszystkim z Team Novel dziękuję za radę, wsparcie, a w stanie wyższej konieczności – także i koktajle. Jestem również dłużniczką Jo Rose, Myoung Rhee, Helen Winterton, Rzy, Marii Nicholson, Sandry Iskander, Alice Jarvis, Nijmy Khan i Rhony Muir za entuzjastyczne przyjęcie pierwszych szkiców. Jestem też nieustannie wdzięczna Kate Holder za niezachwianą wiarę i zachętę, podobnie jak Louise Forbes, Andrei Marlow, Adamowi Cayleyowi, Katie Jarvis i Dianie de Grunwald. Nie mogę również pominąć Henry’ego Suttona, który udzielił mi cennych rad po lekturze pierwszego szkicu. Mocno też ściskam Kim Curran. Nawet nie wiesz, jak bardzo pomogła mi Twoja serdeczność i wiara we mnie. Przede wszystkim jednak kieruję podziękowania do mojego męża, Maxa, że nie pozwolił mi uciec z mojego „pisarskiego krzesła” i za to, że tak bardzo wierzył we mnie i w tę książkę. Bez Ciebie nigdy bym jej nie skończyła. I jeszcze mocne całusy dla Evie, która zawsze potrafi mnie rozbroić. Dziękuję, że zapanowałaś nad pokusą bazgrania po rosnącej stercie kartek. I wreszcie pragnę wyrazić podziękowanie samym udarowcom oraz ich rodzinom za to, że tak szczerze dzielili się ze mną swoimi przeżyciami. Dziękuję Jimowi Currie, Shumi i Neleshowi Jeyadevanom, Angeli Macleod i Viv Black. Nic nie odda mojego podziwu i szacunku.

Pytania do dyskusji

Tom przechodzi udar jako bardzo młody mężczyzna. Ze względu na wiek jest mu łatwiej czy trudniej poradzić sobie z problemami, z jakimi zmagają się udarowcy? Toma irytują przejawy litości okazywanej mu często przez inne osoby. Jak sądzisz, czy z czasem pogodził się z tym i nie miał nikomu za złe? Jak, twoim zdaniem, społeczeństwo odnosi się do osób z fizyczną niepełnosprawnością? Kogo cechuje większa życiowa dzielność? Toma czy Hannę? Jaki to może mieć wpływ na związek, gdy jedno z małżonków staje się opiekunem drugiego? Jak należy godzić opiekę nad partnerem z pożyciem małżeńskim? Jakie wyzwania temu towarzyszą? I Tom, i Hanna popełniają błędy. Jak sądzisz, które bardziej przyczyniło się do kryzysu w ich związku? Czy twoim zdaniem Julie ma rację, winiąc Toma za to, jak ułożyło się jej życie? Czy mógł zrobić dla niej więcej, gdy dorastała? Jak nieobecność ojca wpłynęła na życie Toma i Julie? Jak oceniasz końcową decyzję Hanny? Postąpiła słusznie? Jak wyobrażasz sobie losy Hanny i Toma rok po tym, gdy kończy się ich historia przedstawiona w powieści?

Spis treści Rozdział 1 Podkładka z Bistra Coco, Soho Rozdział 2 Paragon: 35,75 funtów, bar Rainbow Rozdział 3 Dwupensówka Rozdział 4 Bilet na mecz Tottenham Hotspur z Charlton Athletic Rozdział 5 Maska Batmana Rozdział 6 Zdjęcie tortu urodzinowego w kształcie futbolówki Rozdział 7 Bilet do London Eye Rozdział 8 Zapalniczka z brytyjską flagą Rozdział 9 Program uroczystości pogrzebowych pani Rosemary Jane Ellison Krematorium Westhayes, Somerset Rozdział 10 Mapa Ashdown Forest Rozdział 11 Program uroczystości ślubnych Toma Ellisona i Hanny Rose Miles Summerfield Barn Rozdział 12 Rachunek na 600 funtów, klinika Westview Rozdział 13 Klucze od mieszkania Rozdział 14 Zaproszenie na bożonarodzeniowy wieczór „W królestwie zimy” Rozdział 15 Kartka urodzinowa „Głowa do góry, to jeszcze nie starość” Rozdział 16 Szpitalna opaska: Tom Ellison Rozdział 17 Pismo z fundacji Nauczyciele Świata Rozdział 18 Zdjęcie Hanny upaćkanej pomidorami Rozdział 19 Pismo z kliniki Rozdział 20 Wianek ze stokrotek Rozdział 21 Identyfikator: Kancelaria Sutton Rozdział 22 Niewykorzystane bilety na musical Matilda Rozdział 23 Srebrna szkatułka Epilog Od autorki Podziękowania Pytania do dyskusji