Martin Charles Piorun i deszcz

CHARLES MARTIN

Piorun i deszcz

Dla Charliego, Johna T. i Rivesa

Podziękowania Jestem wdzięczny kilku utalentowanym osobom: Mojej redaktorce Christinie Boys - jesteś niestrudzona, wyjątkowo uzdolniona i sprawiłaś, że ta książka stała się dużo lepsza. Składam Ci szczere podziękowania. Ekipie przy Center Street - większości z Was nigdy nie spotkałem osobiście, pracowaliście bezinteresownie, pozostając w cieniu. Dziękuję za to, co zrobiliście i robicie. Chrisowi - mojemu przyjacielowi w tej podróży. Myślę, że książka stanowi dobry materiał na film. Tylko to mówię. Dave owi - dzięki, stary. Billowi i Jasonowi - dziękuję za Wasz wysiłek. Smittys znajduje się tylko o dzień drogi, pewnie dotrzemy tam szybciej, jeśli pozwolimy Pat prowadzić. Clintowi i Heidi Smithom - fragmenty tej książki zaczęły powstawać na Waszej werandzie w pewien śnieżny dzień. To był dobry dzień. Cieszę się, że byłem szkolony przez Was oboje i że się zaprzyjaźniliśmy. Jeżeli w tej książce dobrze wyjaśniłem, jak strzelać i właściwie obchodzić się z bronią, to jest to Wasza zasługa. Jeżeli coś opisałem nie tak - moja wina. Wielkie, wielkie podziękowania. Artowi Scharlachowi - dziękuję, że wyjaśniłeś ignorantowi wiele rzeczy związanych z hodowlą krów i że odpowiadałeś na tysiące pytań, a także za to, że zabrałeś mnie na pierwszy w życiu spęd bydła. Moje marzenie stało się rzeczywistością.

Brantleyowi Fosterowi - strażnikowi Teksasu, współczesnemu Johnowi Wayne owi, twardemu człowiekowi i mojemu przyjacielowi. Teksas ma szczęście, że go strzeżesz. Dziękuję, że otworzyłeś przed nieznajomym swój dom i podzieliłeś się ze mną miłością do Texas Rangers oraz Teksasu. Christy - kocham Cię. Można z Tobą pokonać rzekę. Charliemu, Johnowi T i Rivesowi - kocham Was. Psalm 92. Uzbrójcie się.

Część pierwsza Dążąc do pewnej strasznej prostoty, usuwamy organ, ale nadal żądamy, by funkcjonował. Tworzymy ludzi bez serca, lecz oczekujemy od nich cnót i poświęcenia. Śmiejemy się z honoru, jednak jesteśmy oburzeni, gdy znajdujemy wrogów w naszych szeregach. Kastrujemy, a jednocześnie oczekujemy, że kastraty będą płodne. CS. Lewis, The Abolition of a Man

Prolog Pięć lat wcześniej Andie złapała za łęk siodła, wsunęła stopę w strzemię i wskoczyła na May - wysoką na piętnaście dłoni karą klacz o białych skarpetkach. Gdy spojrzała na mnie spod daszku toczka, podałem jej lejce. Na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Skierowała konia do drzwi stajni, gdzie jej sylwetkę otuliły ostatnie promienie słońca. Schyliła się pod belką, a jej siodło skrzypnęło. Kupiliśmy je na pchlim targu. Dobra, ręczna robota - marka M.L. Leddys mówiła sama za siebie. Sprawdziłem mocowanie toreb przy siodle. Był w nich zapakowany prowiant na piknik. Andie cmoknęła, uderzyła May piętami w boki, wcisnęła toczek głębiej na głowę i koń wyszedł ze stajni. Uśmiechając się figlarnie, krzyknęła przez prawe ramię: - Ostatni szczotkuje oba konie! Przełożyłem lewe strzemię przez siodło, poprawiłem uprząż i popatrzyłem w jej kierunku. Weszła w galop. Kurz na drodze za nią zawirował. Widok ten nasunął mi na myśl lecący po niebie samolot, za którym zostaje tylko biały ślad. Andie czuła się na koniu jak ryba w wodzie. Pięty miała nisko opuszczone, plecy proste, ramiona naprężone. Jej związane w kucyk włosy podskakiwały miarowo. Zanim się pobraliśmy i na początku naszego małżeństwa uprawiała barrel

racing*. Potrafiła okrążyć beczki z godną pozazdroszczenia sprawnością, a dzięki ćwiczeniom była silna i wysportowana. Spróbowałem tej konkurencji raz i skończyło się na trzech plastrach na mojej głowie. Andie pokonała pastwisko i zniknęła między karłowatymi dębami. Poprowadziłem Cincha do drzwi stajni i dosiadłem go. Pogłaskałem konia po grzywie. - Nie pozwólmy Andie czekać - wyszeptałem. Koń skręcił w stronę rzeki, parsknął i wyprostował uszy. Roześmiałem się. - No dobrze, chwilkę może poczekać. Pojechaliśmy stępa, weszliśmy w nurt rzeki, przeszliśmy przez koryto i wspięliśmy się na wyspę, którą z Andie uważaliśmy za naszą oazę. Była to mielizna ukryta pod sklepieniem z gałęzi dębów, znana nielicznym. Niegdyś spędzaliśmy tutaj dużo czasu. Obecnie zjawialiśmy się w tym miejscu dość rzadko. Echo unoszące w powietrzu nasze śmiechy dawno umilkło. Zsiadłem z konia i odwróciłem kapelusz tyłem do przodu. Andie rozłożyła jedzenie na kocu. Czekała mnie bezsenna noc i żona chciała mieć pewność, że nie będę głodny. Umyłem ręce w rzece i usiadłem naprzeciwko niej. Podała mi talerz. Jej twarz wydawała się szczuplejsza niż zwykle, policzki miała zapadnięte, a pod oczami rysowały się ciemne kręgi. Dżinsy zwisały na niej luźno. Długie, samotne noce, spędzone na nerwowym wyczekiwaniu, odcisnęły na niej swe piętno. - Będziesz uważał? - zapytała. Skinąłem głową. Cała sztuka polegała na tym, by podać jej tyle szczegółów akcji, aby ją uspokoić, ale nie za wiele,

* Dyscyplina jeździecka polegająca na wykonywaniu slalomu wokół rozstawionych beczek (przyp. tłum.).

by nie obudzić w niej nowych obaw albo zdradzić się z moimi własnymi. - Wszyscy będą spali. Większość będzie pijana lub na ha-ju. Jest nas więcej od nich. - A jeśli nie będą spali? - Wtedy będzie się działo - roześmiałem się. Odwróciła się. Powinienem nauczyć się trzymać język za zębami. - Robię to już od czterech lat - próbowałem jej przypomnieć. - Ale zawsze powtarzasz, że nie jesteś w stanie kontrolować wszystkiego i pilnować każdego kąta. - Podejrzewamy, że większość z nich jest już w naszych rękach. -Ale jeśli...? - Kochanie, proszę. - Ale... - zaczęła bawić się jedzeniem na talerzu. - Andie, na tym polega moja praca - powiedziałem i odłożyłem widelec. Pokiwała głową, co oznaczało, że rozumie, ale wcale jej się to nie podoba. Gdy patrzę na to wszystko z perspektywy lat, sądzę, że może nie dało się tego uniknąć. Może tak musiało być. Ryzyko zawodowe. Albo przypadek. Zdarza się wielu ludziom. Starałem się być dobrym mężem i ojcem. Przynajmniej tak sobie wtedy powtarzałem. Andie odwróciła się i połknęła witaminę, którą - jak mi wyjaśniła przepisał jej lekarz. Coś na kobiece sprawy. Dobrze wiedziałem, że to nieprawda. Jedliśmy, a cisza nieznośnie wisiała między nami. Odkroiłem kawałek pasztetu i podałem jej. Nagle odezwał się mój pager, dzwonek imitujący grzmot. Wyciszyłem go. - Nie możesz tego robić - pokręciła głową.

Pięć minut później grzmot dał się słyszeć ponownie. Odczytałem wiadomość: „60". Miałem godzinę. Zebrałem talerze, zacząłem nas pakować. Andie podeszła do mnie, odłożyła naczynia na bok. Wyciągnęła rękę. Tętnica na jej szyi pulsowała rytmicznie. Pod granatowym niebem Teksasu pociągnęła mnie na koc i zsunęła mój kapelusz. Kiedyś była delikatna i czuła, a jej miłość była dla mnie darem, odkryciem, pasją. Ale nie w tamtym okresie. Wtedy już ją utraciłem.

Rozdział 10 -Tato? - Tak, synku? Słońce zachodziło i niebo od Amarillo po Odessę zabarwiło się na jasny pomarańcz pomieszany ze złotem. Zardzewiałe wieże wiertnicze rzucały długie cienie. - Czegoś nie rozumiem. - Czego? Brodie strugał kawałek drewienka scyzorykiem o żółtej rękojeści i dwóch ostrzach. Przed nim rozciągało się kilkuhektarowe pole arbuzów Jacka McCartera. - Nie rozumiem, dlaczego niektórzy ludzie, gdy jedzą arbuza, posypują go solą. Marzec zaczynał się dopiero za kilka dni. Arbuzy potrzebowały jeszcze czasu, by dojrzeć. -Już niedługo będziemy się nimi objadali. - Dlaczego ludzie to robią? Nogi Brodiego zwisały z tylnej klapy furgonetki i sięgały poniżej zderzaka. Skończył jedenaście lat i jego buty zaczynały wyglądać na za ciasne. Obok nas cicho szemrała rzeka. Strużki drewna spadały do niej, a nurt porywał je dalej. Rzeka Brazos wypływa spod skarpy Cap Rock lub tam, gdzie kończą się Wielkie Równiny w północno-zachodnim Teksasie, a później płynie meandrami jakieś tysiąc dwieście kilometrów i wpada do Zatoki Meksykańskiej. Z miejsca, gdzie nad nią siedzieliśmy, wciąż miała sporo do pokonania do swojego celu. Brodie zatoczył scyzorykiem koło przed swoim nosem.

- Dlaczego ktoś dodaje soli do czegoś słodkiego? Pokręciłem głową i przejechałem powoli dłonią po jego włosach. - Nie będzie mnie już, gdy rano się obudzisz. Dumps przygotuje ci śniadanie i odwiezie cię do szkoły. Przytaknął skinieniem, ale nie podniósł oczu. Obok niego stała wędka oparta o furgonetkę. Żyłka połączona była z biało-czerwonym spławikiem unoszącym się na środku rzeki. Na jej końcu znajdował się haczyk, na który nabiliśmy resztki hot doga. Ryby jeszcze nie zaczęły brać. - Wieczorem powinienem już być z powrotem. Brodie wzruszył ramionami i wbił nóż w drewno, psując je. - Mogę jechać z tobą? Pokręciłem głową. Uniósł wzrok. - Ale przecież jestem już wystarczająco duży. W stwierdzeniu tym kryło się ważne dla niego pytanie. - Tak, jesteś. Ale potrzebuję spędzić z nią chwilę sam na sam. - Zawsze tak mówisz. - Masz rację, ale to prawda. - Kiedy będę mógł ją zobaczyć? - Nie wiem, synu. - Nie dzwoni zbyt często. - Wiem. Zmrużył oczy. - Zawieziesz jej kwiaty? Łąkę nad rzeką zdobiły pierwsze tego roku plamki łubinu. Lupinus texensis jest symbolem stanu Teksas. Brakowało jeszcze miesiąca, by Bóg pomalował ziemię na niebiesko, a niebo zabarwił na czerwono. - Myślisz, że powinienem?

Przytaknął lekkim skinieniem. - Dobrze, zerwę kilka. Zawiozę jej. - Weźmiesz parę kwiatków ode mnie? -Jasne. Zwinąłem żyłkę jego wędki i przytrzymałem, podczas gdy on zawieszał na haczyku robaka. Zarzucił wędkę dalej w górę nurtu i oparł ją ponownie o samochód. Wrócił do swego patyczka. -Tato? -Tak? - Ile jej jeszcze zostało? Położyłem mu rękę na ramieniu. Patrzył w dal. Próbowałem mówić spokojnie. - Sam powinieneś wiedzieć. Jakiś czas temu Brodie powiesił na lodówce kalendarz. Każdego ranka zaznaczał iksem kolejny dzień i oznajmiał liczbę dni, które pozostały Andie do wyjścia. - Trzydzieści pięć. Spojrzał na mnie. - Gdy mama wyzdrowieje, wróci do domu? Przyciągnąłem go do siebie, chowając jego ramię pod swoim. - Nie wiem, synu. Słońce ślizgało się po niebie. Pomarańcz przeszedł w szkarłat. - A chciałbyś? - zapytał z powagą. Uściskałem go. Nigdy go nie okłamywałem. -Nie wiem. Mocno wbił nożyk w patyk. - Nie wiem - powtórzyłem.

Rozdział 13 Jechałem drogą 1-10. We wstecznym lusterku samochodu zostawiłem Luizjanę. Przed maską rozciągał się Teksas. Znów padało. Wycieraczki odgarniały z szyby krople wielkości owoców winogron. Na desce rozdzielczej leżała pożółkła teczka z dokumentami. Na wierzchu miała plamę po kawie. Myślałem o wadze papierów, które się w niej kryły. Niosły ze sobą coś nieodwracalnego. Dwa podpisy... Niemal słyszałem głos: „Proszę podpisać tutaj". Odsunąłem teczkę na bok, w stronę drzwi pasażera, ale niewiele to pomogło. Nadal przyciągała moją uwagę. Zwolniłem, spojrzałem w lusterka, by zobaczyć, czy odbijają się w nich światła innych aut, i brudnym podkoszulkiem wytarłem mgiełkę na wewnętrznej stronie szyby. Jechałem teraz w ślimaczym tempie, niemal stałem w miejscu. Widoczność była prawie zerowa. Na siedzeniu obok mnie leżały zwiędłe kwiaty. Nie wręczyłem ich Andie. Myśli miałem rozbiegane. Spoglądało na mnie polaroidowe zdjęcie przyklejone obok wskaźnika paliwa. Kiedy bak był pełny, strzałka wskazywała na umorusaną lodami twarz Brodiego. Chłopiec siedział na moich ramionach, na głowie miał mój kapelusz, unosił ręce. Błądziłem gdzieś myślami - połowa mnie była skupiona na prowadzeniu auta, a połowa stała w drzwiach domu i starała się odpowiedzieć na pytanie syna. Mój stan tylko częściowo wyjaśniał, dlaczego nagle uderzyłem w samochód przede mną. Druga część wytłumaczenia była bardziej prozaiczna - zaparkowano go na środku drogi.

Włączyłem światła awaryjne, zjechałem na pobocze, włożyłem płaszcz oraz kapelusz i podszedłem do nieznajomego pojazdu. Był to duży krążownik szos, model z lat siedemdziesiątych, z karoserią wyposażoną w drewniane elementy, które w większości już poodpadały. Wysiadła z niego kobieta - młoda, może trzydziestokilkuletnia. Była przemoknięta. Z tylnego siedzenia dobiegł mnie stłumiony, suchy kaszel. Kobieta była zmęczona, wyglądała marnie. Była średniego wzrostu, metr sześćdziesiąt albo coś koło tego, chuda, włosy miała jasnobrązowe lub nawet ciemnoblond. Nosiła wypłowiały podkoszulek i okulary. Na ramiona zarzuciła brudny ręcznik. Odgarnęła z oczu mokre włosy. Krople deszczu spływały jej po twarzy. Jedno szkło jej okularów było zamglone, a deszcz sprawiał, że oprawki co chwila ześlizgiwały się jej z nosa. Jedna z nasadek była popsuta i okulary się przekrzywiły. Nieznajoma poprawiła je palcem. Nie wyglądała na zadowoloną ze spotkania. - Dlaczego u licha nie uważa pan, jak jedzie? - mówiąc, przeciągała sylaby. Odwróciłem się. Z oddali zbliżały się dwa światełka. Znacznie szybciej, niżbym sobie życzył. Postanowiłem zmienić temat w myśl zasady, że czasami to najlepszy sposób, by kogoś ułagodzić. - Pani auto nie może odpalić? Na tylnym siedzeniu znów rozległ się kaszel. Oczy kobiety zwęziły się do wielkości szparek. - A myśli pan, że inaczej bym tu stała? - nie pochodziła z Teksasu. Jej akcent wskazywał bardziej na Alabamę albo Georgię. - Niech pani siada i kieruje, ja popcham. Zagryzła usta. Konfrontacja ze mną nie przebiegała tak, jak zaplanowała. Spojrzałem na zbliżające się światła. Kobieta wskoczyła do auta, a ja pochyliłem się nad tylnym zde-

rzakiem i zacząłem spychać samochód w stronę pobocza. Po chwili minęła nas ciężarówka. Podszedłem do okna. - Proszę spróbować odpalić, posłucham silnika. Deszcz nadal bębnił o powierzchnię drogi. Kobieta przekręciła kluczyk, silnik zaczął rzęzić, ale nie zaskoczył. Dotknęła dłonią twarzy, zamknęła drzwi i zaczęła zasuwać szybę. - Dziękuję za pomoc - odezwała się zza szyby. Usiłowała się uśmiechnąć. - Służba drogowa niedługo nadjedzie. Umiem „czytać" ludzi. Dzięki temu wciąż żyję. Zapukałem w okno. -Jest pani pewna, że przyczyną nie jest brak paliwa? Odsunęła szybę i postukała w tablicę rozdzielczą, pokazując wskaźniki. - Licznik jest popsuty, nie wskazuje dobrze. - Kiedy ostatnio pani tankowała? Milczała przez chwilę, wpatrując się przed siebie. Pod oczami miała cienie. Wyprostowała się i skrzyżowała ramiona. -Jakiś czas temu. Wyciągnąłem z mojego samochodu kanister i zacząłem lać paliwo do jej baku. W trakcie tej czynności mogłem przyjrzeć się osobie na tylnym siedzeniu. Była to mała dziewczynka otulona kocem. Oczy miała szeroko otwarte, a kolana dociśnięte do piersi. Jej twarz była blada, a oddech płytki. Kiedy benzyna lała się do środka, ja nasłuchiwałem. Gwałtownymi, urywanymi falami odzywał się kaszel. Niekiedy był głośny i głęboki, czasami krótki i płytki. Dochodził jakby z głębi płuc. Nie znam się na kaszlu, ale tutaj ewidentnie potrzebny był lekarz. Zakręciłem kurek i postukałem w dach. - W porządku, niech teraz pani spróbuje. Parokrotnie usiłowała odpalić silnik. - Proszę dodać gazu.

Kobieta postąpiła zgodnie z moją wskazówką, silnik zawarczał, gaźnik strzelił i maszyna wróciła do życia, posyłając kłęby białego dymu z rury wydechowej. Silnik charczał, obroty wymagały regulacji. Zastukałem w przednią klapę i próbując przekrzyczeć deszcz, poprosiłem nieznajomą, by ją otworzyła. Zrobiła to, a ja uniosłem maskę. Poświeciłem sobie latarką. Z silnika ciekł olej, ponadto jedno z mocowań było urwane i obrotom towarzyszył stukot. - Ma pani popsuty rozrząd. - Może pan sobie mówić dalej - dobiegło mnie mruczenie ze środka. Drzwi się otworzyły, kobieta owinięta w mokry ręcznik stanęła obok mnie i skrzyżowała ramiona. - Czy naprawa dużo kosztuje? Po plecach ściekała mi woda. Z tylnego siedzenia ponownie rozległ się kaszel dziewczynki. Pochyliłem się i przekręciłem kopułkę rozdzielacza zapłonu. Warkot silnika stał się bardziej jednostajny, ale niewiele to pomogło. Zamknąłem maskę i przytrzymałem drzwi, gdy kobieta z powrotem zajmowała miejsce w samochodzie. Na wycieraczce przed siedzeniem pasażera leżało puste opakowanie po oleju. Wskazówka miernika paliwa pokazywała literę E - pusty. Kobieta znów zasunęła szybę. -Traci pani dużo oleju. Silnik jest dziurawy jak szwajcarski ser. Może go pani zatrzeć - powiedziałem, próbując przekrzyczeć deszcz. - Można to naprawić? - Tak, ale... - spojrzałem na auto. - Nie jestem pewien, czy samochód jest wart ceny, jaką zapłaci pani za którąkolwiek z części potrzebnych do naprawy silnika. Kobieta wyglądała na zagubioną i zdenerwowaną. Oglądała się za siebie i pocierała dłonie. Dziecko na tylnym siedzeniu narzuciło koc na głowę, usiadło po turecku i zajęło się

pisaniem czegoś w notesie. Stronice zeszyciku były szczelnie wypełnione słowami. Dziewczynka raz uniosła wzrok i spojrzała na mnie, nie porzucając pisania. Kobieta odgarnęła włosy. Rozpięła małą torebkę i wyjęła stamtąd portfel. W kącikach oczu miała kurze łapki. - Ile jestem panu winna? - zapytała. Wziąłem pod uwagę jej zmartwienia: popsutą karoserię, wskaźnik paliwa, pusty bak, kaszlące dziecko, łyse opony, dym wydostający się z rury wydechowej, smród spalonego oleju, i bez wahania odparłem: -Nic. Odetchnęła. - Przykro mi z powodu pana furgonetki. Czy została bardzo uszkodzona? Prowadziłem jednotonowego dodge'a rama 3500 z napędem na cztery koła, z silnikiem turbo diesel. Kiedyś miał złocisty kolor, ale po przejechaniu ponad trzystu tysięcy kilometrów pozostało z niego jedynie satynowe wspomnienie, o ile jest taki kolor. Lubię nim określać zbiorniki na paliwo przy autostradach. Samochód miał z tyłu przyczepkę, na której parę razy zdarzyło mi się spać. Był czterodrzwiowy i wyposażony w niedostępne na zwykłym rynku opony BFGoodrich, dostosowane do wszystkich rodzajów podłoża. Był przeznaczony głównie do przewożenia wózków z bydłem, do czego wiele razy go wykorzystywałem, ale jeśli zaszłaby potrzeba, to pewnie mógłby poruszyć dom z fundamentów. - Tam, skąd pochodzę, nazywają je strażnikami bydła. Potrzeba byłoby chyba czegoś w rodzaju wybuchu atomowego, aby je uszkodzić. Za parę zjazdów z autostrady znajdzie pani postój dla ciężarówek. Niezbyt czyste miejsce, ale suche i serwują tam dobre kanapki. Ponadto jutro rano znajdzie tam pani mechanika. Jest dość uczciwy. Jeśli nie ma pani czasu na postój, może pani tam zjechać, wlać trochę oleju i ku-

pić też na zapas. Pani samochód zużywa niemal tyle oleju ile benzyny. Kobieta znów miała mokre okulary. Nie pasowały jej. Były za szerokie. - Nie wiedziałam - próbowała się uśmiechnąć. Przełknęła ślinę. - Na pewno nie chce pan zapłaty? Za jej plecami ponownie dał się słyszeć kaszel. Mała, niewyraźna za zamgloną szybą postać poruszyła się powoli. Kobieta się obejrzała, potem zwróciła się do mnie i sięgnęła do portfela. - Mogę zapłacić. Ulewa zamieniała drogę w rzekę. - Będę jechał za panią do postoju. Proszę trzymać się prawego pasa i włączyć światła awaryjne. Pokiwała na znak, że się zgadza, wytarła twarz i zasunęła szybę. Próbowała wziąć głęboki oddech, ale się jej nie udało. Trzasnęła drzwiami, lecz mimo to się nie zamknęły. Trzasnęła drugi raz, ale i tym razem nic to nie dało, bo zawiasy były wykrzywione, i to - sądząc po dźwięku - już od dłuższego czasu. Nieznajoma wrzuciła pierwszy bieg i ruszyła z pobocza. Spod prawej opony poleciało błoto. Lewa potoczyła się po asfalcie. Samochód ruszył powoli. Na tylnym siedzeniu dostrzegłem wpatrzoną we mnie parę oczu.

Rozdział 19 Drogi Boże, sądzę, że i tak wiesz już wszystko, o czym chciałabym Ci opowiedzieć. Gdybyś nie wiedział, nie byłbyś Bogiem. Na pewno nie tym Bogiem przez duże „b". Mama mówi, że prawdziwy Bóg wie wszystko. A jeśli tak jest, to musisz być bardzo wkurzony. Piszę do Ciebie, bo w żadnym miejscu nie mieszkałyśmy wystarczająco dużo czasu, bym mogła się z kimś zaprzyjaźnić i potem pisywać do niego listy. A ponadto prosiła mnie o to mama. Pamiętasz tamten dworzec kolejowy? Siedziałyśmy wtedy na ławce w miasteczku na literę I, którego nazwy nie jestem w stanie sobie przypomnieć - tylko ja i mama. Mama pocierała z nerwów dłonie, nie miałyśmy ani biletu, ani pieniędzy, ani w ogóle niczego, a ja zamęczałam ją pytaniami, do kogo napisać list, bo ktoś przecież powinien o nas wiedzieć. Kogoś powinno przecież interesować nasze życie, które jest naprawdę złe, ale mimo wszystko jest nasze. Mama siedziała, pocierała twarz, pociła się, chodziła w tę i z powrotem. Mijały nas pociągi, zbliżał się wieczór, a ja nie chciałam spędzić na tej stacji kolejnej nocy. Stukałam końcem ołówka w zeszyt i pytałam mamę, do kogo napisać. Spojrzała na mnie i powiedziała, abym nie podnosiła na nią głosu, że chyba widzę, że ma już wystarczająco dużo problemów. A kiedy zaczęłam płakać i rzuciłam w nią notesem, podniosła go, wygładziła strony, usiadła, objęła mnie i też się rozpłakała. A często tego nie robi, bo stara się być silna. Płakała i płakała,

aż nagle ucichła, podniosła mnie i przeniosła przez drzwi, nad którymi wisiał napis KAPLICA. Było to pomieszczenie wielkości składzika na miotły, ale mioteł tam nie było. Był za to witraż i błogosławiący Jezus, krzywo wiszący na ścianie, który przypomniał mi jeden plakat z Elvisem z pewnej nieczynnej stacji benzynowej. Spędziłyśmy w kaplicy noc. Kilka godzin później, gdy pociągi znów zaczęły odjeżdżać i przyjeżdżać, mama przeczesała mi włosy dłonią i powiedziała, że powinnam napisać do Boga, że On mnie wysłucha i zostanie moim przyjacielem korespondencyjnym. Więc jesteś na mnie skazany. Wiem, że jesteś zajęty, że masz na głowie głodujących, umierających, chorych i w ogóle zajmujesz się wszystkimi złymi sprawami na świecie, ale gdy zapytałam mamę, czy znajdziesz dla mnie czas, uśmiechnęła się i powiedziała, że możesz spacerować i żuć jednocześnie gumę, co według mnie oznacza, że możesz naraz robić więcej niż jedną rzecz. W każdym razie, jeżeli będziesz miał mnie dosyć, po prostu daj znać, a będę pisała krótsze listy. Ostatnio zbyt często nie pisałam, bo... Cóż, sądzę, że wiesz. Z mamą nie mogę o tym rozmawiać, gdyż to ją smuci, a mnie z kolei boli mówienie o tym, więc w sumie nie wiem, od czego zacząć. Zacznę więc tak: mama dowiedziała się o... wiesz o czym i wpadła w szał. W taki, jakiego nigdy wcześniej nie widziałam. Chwyciła mnie za rękę i wyjechałyśmy. Powiedziała tak: „Musimy się do cholery stąd wynosić". Przepraszam, że przeklinam, ale tak właśnie powiedziała, gdy biegłyśmy do samochodu. Tylko powtarzam jej słowa i nie chcę, byś uznał to za grzech, bo to nie ja zaczęłam. Mama ukradła ten samochód. Należał do sąsiadki, która go nie używała. Pozwalała spać w nim kotom. Nie będzie za nim tęskniła. Tak czy owak, ukradłyśmy go. Mama ruszyła, łamała wszystkie ograniczenia prędkości, jakie widziałyśmy na znakach. Wyjaśniła, że jedziemy do jej siostry. Mówiła,

abym się nie martwiła. Że kiedy tam dojedziemy, znajdzie pracę i wszystko będzie dobrze. Po prostu dobrze. Dwa razy to powtórzyła, co oznaczało, że wcale w to nie wierzy. Powiedziała, że w Nowym Orleanie jest łatwo dostać pracę, że może wrócić do Walmartu, że zatrudnią ją z powrotem, gdziekolwiek będzie mieszkała. Że pod tym względem są w porządku. Że ją lubią, bo zawsze jest w pracy na czas i nigdy niczego nie ukradła, w przeciwieństwie do innych kasjerek. A u jej siostry będziemy miały własny pokój. Na piętrze, z widokiem na rzekę i światła miasta. Codziennie będziemy miały świeżą pościel, bo jej siostra ma pralkę. A w Nowym Orleanie każdego dnia coś się dzieje, zawsze trwa tam zabawa. Nie jestem tego taka pewna. Wiem, że mam tylko dziesięć lat, ale wydaje mi się, że czasem mama opowiada mi różne rzeczy tylko po to, bym poczuła się lepiej, nawet jeśli nie są one prawdą i nigdy nie będą. Mój koc jest brudny. Zapytałam mamę, czy możemy kupić nowy, ale potarła dłonie i dotknęła czoła, co kazało mi się domyślić, że to kosztuje sporo pieniędzy, a my ich nie mamy, więc wzięłam koc do łazienki na stacji benzynowej i próbowałam go uprać różowym mydłem do rąk, ale niewiele to pomogło. Staram się znaleźć słowa, które dobrze by opisały jego wygląd. Myślę, że można o nim napisać, że jest w opłakanym stanie. Tak czy owak, jest naprawdę brudny i wygląda, jakbym tarzała się z nim w błocie. Pada deszcz. Lepiej już skończę. Mama zaklęła już dwa razy, bo silnik zgasł i stoimy na środku autostrady, a zbliżają się do nas światła innego samochodu. Wracam po kilkunastu minutach. Jakiś mężczyzna zatrzymał się, aby nam pomóc. W zasadzie to uderzył w nas

swoim autem. Mama nakrzyczała na niego, ale on tylko przechylił swój kapelusz i zaczął nam pomagać. Sądzę, że to bardzo dziwne. Wygląda jak kowboj. Nosi taki długi płaszcz przeciwdeszczowy jak na filmach. Nalał nam trochę paliwa. Popatrzył na mnie przez szybę. Mama uniosła dźwignię od przedniej klapy i zaczął grzebać pod maską. Silnik nie chodzi już tak głośno. Mężczyzna poinformował nas o pobliskim postoju dla ciężarówek i zapowiedział, że będzie za nami jechał. I faktycznie jedzie. Kiedyś mama powiedziała mi, że ma serce jak solanka kolczasta. Nie zrozumiałam jej, więc sprawdziłam, co to jest. To taki krzew, który wysycha, gdyż znika źródło, skąd czerpie wodę. Kiedy już uschnie i umrze, toczy się po ziemi miotany przez wiatr. Można go zobaczyć na westernach. Mama zapytała, jak się czuję. Powiedziałam, że dobrze. Ale między nami mówiąc, czuję się jak brudna solanka kolczasta, którą miota wiatr. Która nie ma korzeni ani miejsca, by osiąść, miejsca, które można byłoby nazwać domem. I wiesz co, Boże? Zawsze gdy na starych filmach widać, jak ten krzew toczy się po ziemi, film kończy się i nie ma okazji zobaczyć, co dalej stanie się z rośliną. Myślę, że nic dobrego.

Rozdział 23 Deszcz spowodował, że większość ciężarówek sunących drogą 1-10 zjechała na parking. W wodzie głębokiej na piętnaście do dwudziestu centymetrów stało tam chyba ze dwieście samochodów. Kobieta zaparkowała pod rozciągniętą plandeką i siedziała w aucie wystarczająco długo, by okna zdążyły zaparować. Zastukałem w szybę. Rozległo się skrzypienie. - Olej można kupić w środku. Wokół widać było rzędy równo zaparkowanych aut. - Jeśli ma pani ze sobą coś wartościowego, radziłbym nie zostawiać tego w samochodzie. Kobieta pokiwała głową i zasunęła szybę. Rozglądała się wokoło. Wziąłem swoją torbę i skierowałem się w stronę pryszniców. Dwadzieścia minut później, ogolony i czysty, czując się bardziej jak człowiek, odniosłem rzeczy do furgonetki i spostrzegłem, że auto kobiety zniknęło. Pozostała po nim jedynie wielka, tłusta plama po oleju. Daleko nie mogła ujechać. Zająłem miejsce w rogu restauracji i po chwili przy moim stoliku zjawiła się kelnerka o imieniu Alice z dzbankiem gorącej kawy. Miała na sobie brudny fartuch, a w ręku pusty kubek. Popatrzyłem na nią. Kiedyś musiała być całkiem ładna. Litera A na tabliczce z jej imieniem się wytarła. Uśmiechnęła się do mnie. Brakowało jej kilku zębów. - Czego sobie życzysz, kotku? - jej głos był słodki, a zarazem chrapliwy od papierosów.

-Tylko kanapkę z jajkiem i serem. Położyła na stole kubek i poklepała mnie po ramieniu. - Załatwione. Niegdyś białe, służbowe buty kelnerki teraz były znoszone, zatłuszczone i pożółkłe. Upływające łata nie były dla Alice łaskawe. Kupiłem gazetę i zdążyłem doczytać pierwszą kolumnę, gdy w głowie pojawił mi się obraz wysłużonego krążownika szos. A potem umysł spłatał mi figla i usłyszałem znajomy kaszel. Doczytałem do drugiej strony i usłyszałem go ponownie. Uniosłem wzrok. Kącikiem oka dostrzegłem poruszenie. Dziewczynka okrywała się kocem z polara, który niegdyś był kremowy i ozdobiony postaciami z kreskówek Disneya. Teraz był ciemnobrązowy, a większość bohaterów wypłowiała lub się wytarła. Jeden postrzępiony koniec dotykał ziemi. Inny był poplamiony czymś czerwonym. Dziecko cicho kasłało, jedną ręką zakrywając usta. Kaszel był duszny, męczący, mokry. Dziewczynka skradała się w odległej części sali, z dala od Alice, i przyglądała się wszystkim stołom. Gdy kelnerka zniknęła w kuchni, dziewczynka zbliżyła się do stolika, na którym leżał napiwek. Kilka banknotów i monet. Oglądając się przez ramię, wyciągnęła rękę spod koca i zabrała pieniądze. Parę minut później, gdy obok mnie od stołu wstało dwóch mężczyzn, znów się zjawiła, szybko oceniła sytuację i zrobiła to samo co wcześniej. W tym momencie pojawiła się Alice z moją kanapką -dokładnie w chwili, gdy palce dziewczynki zaciskały się na monecie. Alice oparła rękę na biodrze i wymruczała: - Cóż, będę... Położyłem jej dłoń na ramieniu i pokręciłem głową. Alice obserwowała, jak mała dziewczynka odchodzi. - Dokąd ten świat zmierza? - zaczęła gderać.

Sięgnąłem do portfela i dałem jej dziesięciodolarowy napiwek. - Mam nadzieję, że ta kwota wszystko pokryje. Alice uśmiechnęła się do mnie i wsunęła pieniądze za stanik. Pochyliła się nad stolikiem i jej dekolt odsłonił obwisłe piersi. - Jesteś żonaty, kotku? - Nie, proszę pani. Alice uniosła brew i wzruszyła ramionami. - A chciałbyś być? - To kusząca propozycja... Ale właśnie próbuję zakończyć pierwsze małżeństwo. Poklepała mnie po ramieniu. - Kotku, wiem, przez co przechodzisz. Wyprostowała się, przejechała mi dłonią po włosach i wróciła do kuchni, nie spuszczając oka z dziewczynki. Ta przechadzała się między półkami w sklepiku obok części restauracyjnej. Zatrzymała się przy lekarstwach, a potem podeszła do działu z różnymi drobiazgami, o które z reguły dzieci męczą swoich rodziców, a które są niewiele warte. Wpatrywała się długo w jakąś rzecz, ale nie mogłem dojrzeć, co to takiego. Zdjęła to coś z wieszaka, lecz nagle jej uwagę przykuła reklama loterii. Odwiesiła to, co miała w ręku, poprawiła koc na ramionach, odkasłała trzy razy tak mocno, że musiała zgiąć się wpół, a następnie omiotła wzrokiem restaurację. Gdy zniknęła między półkami, położyłem na stole obok kilka monet i sześć jednodolarowych banknotów. Dziewczynka pojawiła się przy końcu części sklepowej i ze spuszczoną głową zaczęła się przesuwać wzdłuż stołów. Ponieważ była owinięta kocem, nadal nie mogłem dostrzec, jak wygląda. Zastanawiałem się, co stało się z jej matką, której nie widziałem od czasu spotkania na autostradzie. Przynajmniej zakładałem, że to była jej matka.

Dziewczynka zatrzymała się dwa stoły ode mnie i popatrzyła na mnie kątem oka. Przeglądałem strony sportowe. Wyciągnęła rękę, chwyciła część banknotów i schowała dłoń pod kocem. Zrobiła krok, zatrzymała się i popatrzyła, co ma w rękach. Poruszyła ustami i odwróciła się, by spojrzeć na pozostałe pieniądze. Znów zaczęła kasłać, przykrywając usta. Sięgnęła po resztę kwoty i wyszła z restauracji. Skończyłem kanapkę, zapłaciłem Alice i przeszedłem do części sklepowej, do półki, przed którą stała dziewczynka. Jej głowa ledwie wystawała ponad ladę. Położyła cztery ćwierćdolarówki na laminowanej powierzchni. Głos miała zduszony. - Poproszę los na loterię. Kobieta za kasą roześmiała się i zastukała ołówkiem w znak nad głową. - Dziecko, musisz mieć skończone osiemnaście lat. A ile ty masz lat? Dziewczynka nie spuszczała sprzedawczyni z oczu. - Osiemnaście... minus osiem. Kobieta nachyliła się nad ladą. - Dziecko, jeżeli sprzedam ci los, mogę stracić pracę. Położyłem zapałki obok czterech ćwierćdolarówek, nie zwracając uwagi na dziewczynkę. - Dobry wieczór. Chciałbym zapłacić za sześćdziesiąt litrów paliwa z siódemki. Ponadto poproszę zapałki i jeden los na loterię. Dziewczynka wycofała się ze sklepiku, zsunęła monety z kontuaru i wróciła do restauracji. Wyszedłem z budynku bocznymi drzwiami i zacząłem tankować paliwo. Oparłem się o swój samochód i znów obserwowałem dziewczynkę, która siedząc w kącie, śledziła wzrokiem Alice. Kiedy kelnerka zniknęła w kuchni, dziewczynka postąpiła kilka kroków, położyła cztery monety na stole najbliżej drzwi i odeszła.

Podrapałem się po głowie i wpatrzyłem w drogę obok. Mam chyba w mózgu rodzaj alarmu, który się włącza, gdy coś jest nie tak. W tej chwili odzywał się całkiem głośno. Napełniłem kanister, zakręciłem oba kurki, wszedłem do środka i zbliżyłem się do kosza na śmieci, nieopodal którego stało dziecko i opierało się o szybę restauracji. Szkło zamgliło się pod wpływem jej oddechu. Podszedłem i położyłem los na parapecie obok policzka dziewczynki. Zrobiła krok w tył, popatrzyła na kupon, owinęła się ciaśniej kocem, ale nie spojrzała na mnie. - Ja też byłem dzieckiem - powiedziałem łagodnie. Spod koca wysunęły się brudne paluszki i zacisnęły się na papierku. - Mama zabrania mi brać rzeczy od nieznajomych. - A czy mówi ci, abyś z nimi także nie rozmawiała? Dziewczynka przytaknęła skinieniem. - O, to dobrze, nie rozmawiaj z nieznajomymi, nic od nich nie bierz i nigdy, przenigdy nie wsiadaj z żadnym do samochodu. Rozumiesz? Ujrzałem powolny ruch głową. - Gdzie twoja mama? Wzruszyła ramionami, popatrzyła w prawo i w lewo, a potem na podłogę. - Nie wiem. Spojrzałem ponad jej ramieniem przez zamgloną szybę w stronę drogi prowadzącej do baru przydrożnego dla ciężarówek. W rogu, tam gdzie krzyżowały się cztery pasy ruchu, w deszczu stała kobieta z tekturową tabliczką w ręce. Zakląłem przez zęby. Dziewczynka zerknęła na mnie. - Nie powinien pan przeklinać - przerwał jej słaby kaszel. - Bogu się to nie spodoba. - Chyba gdzieś słyszałem, że nie lubi też złodziejaszków.

Zarumieniła się i rzuciła spojrzenie w stronę restauracji. Schowała dłoń z powrotem pod kocem i odłożyła los na parapet. - To nie dla mnie. -Tak? A dla kogo? Jej oczy zwróciły się w stronę skrzyżowania. Sięgnąłem do kieszeni i położyłem centa obok losu. - Cóż, trudno, może wygra jakiś nieznajomy - zerknąłem na rysunek na kuponie. - To jeden z tych zakładów, w których można wygrać kilka milionów dolarów, gdy pasują trzy numerki. Obydwie ręce dziewczynki się poruszyły. Jedną chwyciła centa. Drugą kupon. Pośpiesznie poradziła sobie ze zdrapką, a potem zaczęła obracać papierek na wszystkie strony, by odczytać cyfry. Żadna się nie powtarzała. Dziewczynka rzuciła kupon i odeszła. Los zawirował w powietrzu i opadł na mój but. Dziewczynka szła w stronę odległej części parkingu, gdzie ukryty w cieniu stał krążownik szos. Wdepnęła w kałużę, odsunęła prześcieradło służące za prawe tylne okno, wspięła się do środka i zasunęła szybę za mokrym prześcieradłem. Znów zakląłem. Tym razem głośniej.

Rozdział 29 Wsiadłem do mojej furgonetki, wyjąłem lornetkę i spojrzałem na skrzyżowanie. Na tabliczce, którą trzymała kobieta, było napisane: PROSZĘ O POMOC. NIECH BÓG BŁOGOSŁAWI. Deszcz zelżał, ale ciągle padało. Spadała także temperatura. Siedziałem w ciepłym wnętrzu mojego samochodu i dostrzegałem stamtąd parę unoszącą się z ust i nosa kobiety. Być może był to ostatni zimny front tego roku. Dziecku w starym krążowniku szos też pewnie było zimno. Potarłem czoło. rCierowca jednej z ciężarówek rzucił w kobietę opakowaniem z hamburgera. Odsunąłem kapelusz na tył głowy i wycofałem auto do miejsca, skąd miałem dobry widok. Pół godziny później kobieta rzuciła swoją tabliczkę do rowu i zaczęła chodzić między autami, pukając od drzwi do drzwi. Ubranie miała przemoczone. Pierwszych siedmiu kierowców pokręciło głowami. Ósmy deliberował długo, ale ostatecznie też pokręcił głową. Dziewiąty wielki facet z brzuchem - rozejrzał się po parkingu, potarł brodę, pogłaskał się po otyłym brzuchu, następnie uśmiechnął się i zaprosił ją do kabiny. To był dla mnie sygnał. Założyłem płaszcz i kapelusz, a niezapalonego papierosa położyłem na podstawie od latarni. Było to jedyne suche miejsce, które zdołałem znaleźć. Szedłem między ciężarówkami w oparach z rur wydechowych i zatrzymałem się przy właściwym samochodzie. Podwozie było opuszczone. Czekałem, nasłuchując. Jakąś minutę później dobiegły mnie

podniesione głosy, którym towarzyszyły odgłosy szamotaniny, a po chwili krzyki. Nie przepadałem za latarkami, ale gdy spędza się sporo czasu na spacerach w ciemności, człowiek zaczyna doceniać dobre źródło światła. Firma SureFire robi jedne z najlepszych latarek. Niektóre są wielkości dłoni i mogą rozświetlić wszystko dookoła niczym w dzień. Ta, którą miałem ze sobą, była właśnie taka. Postawiłem stopę na schodku prowadzącym do kabiny ciężarówki, wziąłem głęboki oddech, przełożyłem latarkę do lewej dłoni i pchnąłem drzwi. Wśliznąłem się do wnętrza, oświetliłem część do spania i spostrzegłem, że kierowca usiłuje zrobić kobiecie to, o co myślał, że jej chodzi. Problem w tym, że kobieta nie współpracowała. A jeśli tak, to dziwnie to okazywała. Leżała przed nim na plecach - zrezygnowana. Mężczyzna zmrużył oczy. - Co do...? - nie był zbyt zadowolony z mojego wtargnięcia, ale miał spodnie opuszczone do kostek, więc wiedziałem, że nie wykona żadnego gwałtownego ruchu, a jeśli spróbuje, to i tak mu się to nie uda. Wcisnąłem pstryczek, który znajdował się nad moją głową, i włączyłem światła w kabinie. To jeszcze mniej spodobało się kierowcy. Kobieta sięgnęła po ubranie i się przykryła. Z nosa ciekła jej krew, a usta miała spuchnięte. Okulary przekrzywiły się jej na nosie. Odwróciła się i wypluła krew n? pościel. Powinna ogolić nogi już tydzień temu. Mężczyzna wykonał ruch, jakby chciał podciągnąć spodnie, ale ja z kolei zrobiłem coś, co czyniłem już wcześniej setki razy, 1 jego odpowiedź była mniej więcej taka sama jak innych -wyciągnąłem pistolet i wycelowałem w niego. Wyglądał jak jeleń oświetlony reflektorami. Pistolety o dość znacznych gabarytach, takie jak model 1911 GI's, kaliber 45, mają kilka zadziwiających cech.

Najbardziej znaczącą jest średnica lufy - jest większa niż mały palec większości ludzi, a jednocześnie jest dobrze widoczna, gdy ktoś nią w ciebie celuje. Oczy mężczyzny stały się rozbiegane. Zaczął się jąkać. - Ani słowa - przerwałem mu i poruszyłem pistoletem powoli z lewej do prawej. Przytaknął głową. - Może się pani ruszać? - zwróciłem się do kobiety. Odwróciła się na bok i znów wypluła krew. -Tak. -Jest pani gotowa, by stąd wyjść? Założyła bieliznę i mokre ubranie, a potem ruszyła w stronę drzwi. Miałem już zeskoczyć z kabiny, gdy coś sobie przypomniałem. Zerknąłem na nieznajomą. - Powiedział, że pani zapłaci? Skrzyżowała ręce, spojrzała przed siebie i skinęła. -Ile? Mężczyzna się ożywił. - Nic nie zapł... Znów wycelowałem w niego broń. - Powiem ci, kiedy nadejdzie twoja kolej. Kobieta nie zwracała uwagi na deszcz, który ściekał jej po twarzy. - Pięćdziesiąt dolarów. - Kłamliwa suka! - krzyknął mężczyzna. - Powiedziała, że chce dwadzieścia. Portfel miał przypięty do spodni. Zerwałem łańcuszek, otworzyłem go, ale w środku nic nie było. Ani dolara. Kierowca wybuchnął śmiechem. Pokręciłem głową. Zrozumiał. Kobieta odwróciła się, mruknęła coś przez zęby i wyszła. - Wyłaź! - nakazałem mężczyźnie. -Co?

-Już. -Ale nie mam... -To już twój problem. Gdy przechodził przez siedzenie, spodnie opadły mu na podłogę. Wypchnąłem go z samochodu. Wpadł do kałuży na asfalcie. Wstał, przeklinając. Chwyciłem za kluczyki leżące na desce rozdzielczej, zamknąłem drzwi i zatrzasnąłem zamek. Mężczyzna stał na deszczu ubrany jedynie w podkoszulek i skarpetki. W dwóch pobliskich ciężarówkach usłyszano zamieszanie i kierowcy zapalili reflektory. Byliśmy teraz lepiej oświetleni niż stadion w czasie rozgrywek. Wokół nas rozległ się śmiech. Ktoś nacisnął klakson. Wsadziłem pistolet do kabury, zobaczyłem, że kobieta odwraca się, podchodzi do mężczyzny i staje przed nim. Mężczyzna znów wybuchnął śmiechem. - Co sobie wyobrażałaś? - gdy wypowiedział ostatnie słowo, kopnęła go w czułe miejsce. Stanął na palcach, a głos podniósł mu się o parę oktaw. Zgiął się wpół i wylądował w kałuży, wijąc się z bólu. Kobieta odwróciła się i zaczęła iść w stronę restauracji. Poszedłem za nią, a mężczyzna krzyknął za nami: - Hej, co z moimi kluczykami? Wrzuciłem je do studzienki obok ciężarówki. Facet leżał w kałuży, jęczał i osłaniał się rękami. Kobieta szła w stronę świateł baru - zziębnięta, przemoczona i bez pieniędzy, których potrzebowała. Popatrzyłem na swój wóz i udałem się w ślad za nią. Usłyszałem, że za moimi plecami kierowca wymiotuje. Kobieta, podążając w stronę swego auta, minęła dziesięć ciężarówek. Już brałem oddech i nawet uniosłem palec, by przykuć jej uwagę i poprosić, aby chwilę ze mną porozmawiała - powinniśmy chyba to zrobić - gdy ubrany na czarno mężczyzna z kapturem na głowie wyszedł zza jednej z cię-

żarówek, chwycił ją za włosy i pchnął na bok auta. Uderzyła w nie głową, okulary spadły jej z nosa na asfalt. Opadła z sił i osunęła się w błoto. Napastnik podniósł ją, zarzucił na ramiona i szybkimi krokami odszedł, znikając między dwiema zaparkowanymi ciężarówkami. Wszystko trwało jakieś dwie sekundy. I wyjaśniało, dlaczego kobieta cały czas oglądała się za siebie.

Rozdział 34 Nie wiem, jakim cudem je odnalazł. Nie jest zbyt trudno wyśledzić skradzione auto, zwłaszcza takie, które co chwila się psuje, ale nawet do tego trzeba odrobiny szczęścia. Wynik nie jest jednak przesądzony. Zastanowiłem się nad sytuacją i z wyjątkiem kilku niewiadomych paru rzeczy byłem pewien: napastnik zaczaił się na kobietę, co oznaczało, że miał plan; był silny fizycznie i doświadczony; jego działania musiały przypominać poszukiwania igły w stogu siana, ale kiedy już osiągnął cel, nie marnował czasu. Ponadto miałem nieodparte wrażenie, że doskonale wiedział, że kobieta nie będzie miała najmniejszej ochoty z nim jechać. To z kolei wyjaśniało, dlaczego nie marnował czasu na rozmowy. Obszedłem jeden samochód, minąłem sześć kolejnych i zauważyłem cień napastnika między dwoma następnymi. Szedł w stronę ogrodzenia, przemykając koło dalszych ośmiu wozów. W kącie parkingu stał zaparkowany van. Był czarny, miał przyciemnione szyby, nawet kołpaki miał czarne. Ginął w mroku. Mężczyzna otworzył tylne drzwi i rzucił kobietę na siedzenie. Kiedy to zrobił, rozległ się wrzask przerażonej, zakneblowanej i kaszlącej dziewczynki. Chwytu barkowego można się nauczyć w większości szkół walki. Wykonuje się go, uderzając kogoś w szyję, zaraz poniżej ucha. W teorii powstrzymuje on impulsy elektryczne, które wędrują z mózgu do reszty ciała. Odpowiadają one między innymi za zdolność powstania po ciosie. Jeśli chwyt wykona się prawidłowo, można unieruchomić znacznie

większego przeciwnika na parę sekund, a jeśli ma się szczęście - na chwilę dłużej. Jeżeli uderzenie wykona się źle, istnieje ryzyko jeszcze większego rozdrażnienia rywala. Mężczyzna trzasnął drzwiami. Wtedy go uderzyłem. Upadł bez czucia. Zwinąłem jego ciało, szybko rozwiązałem sznurówki, wygiąłem mu nogi do tyłu w taki sposób, że pięty dotknęły pośladków, odgiąłem jego dość muskularne ramiona na plecy, przeciągnąłem sznurowadła pod paskiem spodni i owinąłem wokół nadgarstków. Otworzyłem drzwi od vana. Kobieta była nieprzytomna, natomiast dziewczynka szeroko otwierała oczy z przerażenia. Na szczęście dla mnie, a na nieszczęście dla napastnika, w półkach drzwi znalazłem kilka mocnych taśm - z rodzaju tych, których policja używa, gdy dochodzi do konfrontacji z tłumem, a nie dysponuje akurat potrzebną ilością kajdanek. Trzymał je w puszce w drzwiach, obok nalepki z napisem: DUŻA SZYBKOŚĆ - MAŁO NUDY. Niektórzy znajomi stróże prawa zwykli nosić te taśmy po wewnętrznej stronie kapelusza na taką właśnie okoliczność jak ta. Nawet Hulk by sobie z nimi nie poradził. Okleiłem mężczyźnie ręce, nogi, a następnie wszystkie kończyny razem. Ponieważ wilki polują w stadzie, a większość przestępców zwykle ma towarzysza, nie byłem pewien, czy ten gość podróżuje sam, czy z pomocnikiem. Podciągnąłem go więc pod ogrodzenie parkingu, ułożyłem tam i czekałem w ciszy. Nasłuchiwałem. Z tyłu vana dochodziły stłumione krzyki. Minęła chwila, ale ponieważ nie dosłyszałem dźwięku kroków ani wystrzału z broni, podszedłem do samochodu, przytknąłem palec do ust, rozciąłem więzy, które krępowały dziewczynkę, i wyciągnąłem jej z ust knebel. Podniosłem nieprzytomną kobietę i szeptem zapytałem dziecko: - Możesz iść o własnych siłach? Przytaknęła skinieniem głowy.

- Chodź za mną. W oparach ropy przeniosłem kobietę do mojego auta i ułożyłem na tylnym siedzeniu. Gdy ją posadziłem, zaczęła odzyskiwać przytomność. Dziewczynka zajęła miejsce obok niej. Dotknąłem skaleczenia nad jej lewym okiem. Szarpnęła się. Sięgnąłem do kostki i z zamocowanej tam kabury wyjąłem rewolwer Smith & Wesson, model 327. Był to ośmiostrzałowiec. Załadowałem go nabojem typu TSX, firmy Barnes. Lepiej trzymać się z dala od tego pocisku. Gdy ktoś zostanie nim postrzelony, ma wrażenie, jakby przypalał go ogień. Trzymając lufę w kierunku przeciwnym do nas, wręczyłem go kobiecie. Ułożyłem jej dłoń płasko na rękojeści, a palec wskazujący rozciągnąłem na obudowie, z dala od spustu. Nie chciałem zostać postrzelony ze swojej własnej broni. - Jeżeli ktoś inny niż ja otworzy te drzwi, proszę w niego wycelować i nacisnąć spust tak mocno, aż rozlegnie się „bum". Poradzi sobie pani? Kobieta zacisnęła lewą dłoń wokół prawej i kiwnęła głową twierdząco. - Zaraz wracam - powiedziałem i zamknąłem drzwi. Wątpiłem, czy mi ufała, ale byłem pewien, że temu drugiemu facetowi z pewnością nie. Wróciłem do niego i spostrzegłem, że powoli próbuje przeczołgać się w stronę vana. Położyłem but na jego żebrach i go docisnąłem, wyciskając powietrze z jego płuc. Uklęknąłem i przystawiłem mu do skroni pistolet. W przeciwieństwie do innych będących w podobnej sytuacji nie zaczął wariować ze strachu. Nie krzyczał. Nie wił się bezskutecznie. Zachowywał zimną krew. Był opanowany, oceniał sytuację. To mi wiele powiedziało. Obserwowałem cienie. Jeśli miał pomocnika, ten zwlekał z nadejściem. Mężczyzna kątem oka przyglądał się otoczeniu, próbując znaleźć wyjście z sytuacji. Nie widział i nie mógł widzieć mojej twarzy, ale zapamiętywał wszystko inne.

Był dobry w te klocki. Lubił także czuć przewagę, której teraz nie miał. Nie podobało mu się to. Usiadłem na nim okrakiem i wbiłem mu łokieć w szyję, wciskając jego twarz w błoto. Poruszył głową i zaczął mówić. - Nie znam cię, nie obchodzi mnie, kim jesteś. Ale wiedz, że będę na ciebie polował. Znajdę cię i zabiorę ci wszystko i wszystkich, których kochasz - roześmiał się ponuro. Jego gniew wzrastał, mężczyzna tracił nad sobą panowanie. Sięgnąłem do jego kieszeni i wyciągnąłem rozkładany portfel. Po jednej stronie znalazłem prawo jazdy. Po drugiej jego odznakę. Mówiłem, że był doświadczony. Wsadziłem mu portfel do kieszeni w koszuli. Starał się zobaczyć moją twarz. Nie chciałem, by widział, jak odjeżdżam, więc wsunąłem dłoń pod jego brodę i pociągnąłem go do narożnika parkingu, blisko ogrodzenia, gdzie trawa była większa. Wiedział, co miałem zamiar zrobić. Zamknąłem prawą dłoń na swoim lewym bicepsie i lewą ręką nacisnąłem na tył jego głowy. Wpadł we wściekłość. Wiedział, że nie pozostało mu wiele czasu. W sztukach walki ten chwyt jest określany jako rear naked choke. Jest bezbolesny, ale niezwykle skuteczny. Stróże prawa używają go zdecydowanie zbyt rzadko. Mężczyzna ewidentnie miał z nim do czynienia. Zdołał się uśmiechnąć przez zaciśnięte zęby. Był tęgi, umięśniony. Nie chciałbym spotkać go w innych okolicznościach. -Jesteś teraz... misją mojego życia - zdołał powiedzieć. Zacisnąłem uchwyt na jego szyi. Trwało to tylko kilka sekund. Zanim stracił przytomność, wyszeptałem: - Uważaj na to, jakie masz życzenia. Stracił przytomność, a ja ułożyłem go na ziemi. Stan nieświadomości nie miał jednak trwać zbyt długo. Wróciłem

do samochodu inną drogą i zbliżałem się do niego pomału - od przodu, tak aby kobieta mogła mnie dojrzeć przez przednią szybę. Napotkałem jej wzrok, powoli otworzyłem drzwi i wyjąłem pistolet z jej dłoni. Złapałem za brudny podkoszulek oraz stary ręcznik ze skrytki po stronie pasażera i zakryłem nimi tablice rejestracyjne. Nie byłem pewien, czy ten parking był zaopatrzony w monitoring, ale wolałem nie ryzykować. Dziewczynka trzęsła się na całym ciele, a kobieta była ledwie przytomna. Wjechałem na jezdnię ze zgaszonymi światłami, kierując się do wyjazdu z parkingu. Dziewczynka przytknęła do szyby nos i dłonie i krzyknęła: -Turbo! Kobieta uniosła dłoń w geście, który mówił, bym się zatrzymał. Zrobiłem to i spojrzałem w lusterko. Mała otworzyła drzwi i poprzez kałuże pobiegła do starego krążownika. Sięgnęła do tyłu i wróciła z klatką, w której znajdowało się coś pachnącego drewnem cedrowym. Położyła to między sobą a matką, potem pobiegła po swój koc, notes, mały plecak i grubą książkę w miękkiej okładce. Ułożyła wszystko na kolanach. Dostrzegłem, że strony książki były brudne, pozwijane i brakowało jej okładki. Kiedy dziewczynka zajęła miejsce, wyjechaliśmy na autostradę. Szybko zerknąłem w lusterko. Kobieta obserwowała mnie kątem oka. Wygląd jej twarzy podpowiadał mi, że nie ufa mi bardziej niż facetowi z parkingu. Miała rozciętą lewą brew, która wymagała szycia, jej okulary zniknęły, warga była spuchnięta. Ponadto ciągle pluła krwią. Jechaliśmy w milczeniu. Po upływie kwadransa, widząc, ze nikt nas nie ściga, skierowałem się na mniej uczęszczaną autostradę, a potem zjechałem na zwykłą drogę. Gdy asfalt

się skończył i przeszedł w szutr, zatrzymałem się, zgasiłem światła, ale nie wyłączyłem silnika. Odwróciłem się i podrapałem po głowie. - Czy jest pani w stanie mówić? Jej wewnętrzna blokada powróciła. - A co pan chce usłyszeć? Miała mocny, wyrazisty akcent. W jej głosie nie było słychać uprzejmości, musiała wciąż przełykać ślinę. Przypomniała mi Jo Dee Messinę śpiewającego Heads Gawlina, Tails California. Wzruszyłem ramionami. - Choćby to, jak ma pani na imię. - Virginia. To moja córka Emma. Wątpiłem, że powiedziała prawdę, ale gdybym był na jej miejscu, też bym nie ufał takiemu gościowi jak ja. Dziewczynka popatrzyła na nią. - A co tutaj porabiacie? Kobieta szybko spojrzała w lusterko. - Uciekamy przed tamtym facetem. - A kim on jest? -Jest... mężczyzną, z którym mieszkałyśmy. - Długo? - Do momentu, gdy zdecydowałam, że już go nie lubię. - Skąd pani pochodzi? - Z Cordele w Georgii. Tak myślałem. - Dlaczego ten facet was ściga? Obejrzała się. - Dlatego, że... nie chce, byśmy odeszły. W każdej historii kryje się drugie dno. Najlepsze, co mogłem zrobić w tej sytuacji, to odstawić je w jakieś bezpieczne miejsce, wrócić na moją trasę i nie dopytywać o prawdziwe imię kobiety. Potarłem podbródek, rozważając, co mam zrobić.

- Ma pani jakąś rodzinę? - Siostrę w Nowym Orleanie. - Czy panią przyjmie? Przez chwilę milczała, następnie skinęła głową. - Kiedy ostatnio pani z nią rozmawiała? - Przed kilkoma miesiącami. - Dlaczego tak dawno? Zacisnęła usta. - Odłączyli nam telefon. To powinna być dla mnie pierwsza wskazówka. - Wie pani, gdzie ona mieszka? Przytaknęła. , Dociskałem ją dalej. - A gdy dojedziemy do Nowego Orleanu, będzie pani umiała wskazać adres? Skinęła głową. Znów się rozpadało. - Nienawidzę Nowego Orleanu - powiedziałem na poły do siebie, na poły do niej. Ostrożnie dotknęła jednej strony ust, mówiąc do siebie i do mnie: - Nie cierpię wielu rzeczy. Szybko dokonałem obliczeń. Mieliśmy do pokonania ponad sześćset kilometrów. Około sześciu i pół godziny drogi. - Czy pomogę pani, jeśli odwiozę was do pani siostry? Przekrzywiła głowę w jedną stronę i uniosła brew. - Zrobi pan to. Było to pytanie wyrażone stwierdzeniem. -Tak. - Dlaczego? - Jak inaczej się tam dostaniecie? Zesztywniała. -Nie mam pieniędzy. Nie mam jak panu zapłacić. - Zauważyłem.

- Cóż, proszę nie kpić. - Nie chciałem, aby to tak zabrzmiało. Chodziło mi o to, że po wszystkich wydarzeniach dzisiejszego wieczoru... prawdopodobnie niewiele macie. To wszystko, co chciałem powiedzieć. - Moja siostra także panu nie zapłaci. - Nie chodzi mi o pieniądze. Odwróciła wzrok. - Chce pan tego samego układu, który zawarłam z tamtym kierowcą ciężarówki? To była propozycja wyrażona pytaniem. - Nie - pokręciłem głową. Zmrużyła oczy, a na jej czole pojawiła się bruzda. -Jest pan gejem? - Nie - roześmiałem się. - To co z panem nie tak? Pomyślałem, że obrażenia na twarzy wpłynęły na jej sposób mówienia. Zrozumienie wypowiadanych przez nią słów zajmowało chwilę. Wybuchnąłem śmiechem. - Aby o tym porozmawiać, potrzebowalibyśmy dłuższej trasy. Jej ramiona rozluźniły się, a w murze obronnym, który zbudowała wokół siebie, pojawiła się szczelina. Popatrzyłem na nią. Była śmiertelnie zmęczona. - Od jak dawna pani nie śpi? - Od kilku dni. - To znaczy? Zamyśliła się przez chwilę. - Jaki dziś dzień? - Wtorek. - Spałam trochę w ubiegły... piątek. Pomyślałem o jej porzuconym na parkingu wozie.

- Ma pani jakąś nadludzką moc? - Czy wyglądam na kogoś, kto ją ma? - A co z pani autem? - Nie należy do mnie. - A do kogo? - Nie mam pojęcia. Ukradłam je - wzruszyła ramionami. - Komu? Wywróciła oczami. Nie chciała opowiadać więcej szczegółów tej historii. - Starej kobiecie mieszkającej za... domem, w którym się zatrzymałyśmy na jakiś czas. Nie wychodzi z domu. Pozwalała spać w aucie swoim kotom. - Cóż... - zerknąłem na zegarek, pomyślałem o domu i wsadziłem kluczyk do stacyjki. - Komu w drogę... Odwiozę was do Nowego Orleanu. Wróciłem na autostradę. Jej głowa obracała się we wszystkie strony, śledząc znaki drogowe. Minęło kilka minut. Stała się bardziej podenerwowana. Mrużyła oczy, próbując odczytać nazwy miejscowości na tablicach. - Naprawdę wiezie nas pan do Nowego Orleanu? - Tak - odpowiedziałem bez sarkazmu w głosie. Wyprostowała się. - Nie podwozi nas pan tylko do najbliższej miejscowości? - znów próbowała odczytać, co jest napisane na znaku, który rozpłynął się w ciemności. -Nie. Oparła się wygodnie, trochę zmieszana, i odetchnęła z ulgą. - Proszę się zdrzemnąć. Kiedy się pani obudzi, zatrzymamy się i coś zjemy. Zamknęła oczy. - Mówiłam już panu, nie mamy pieniędzy. - Stać mnie na coś z McDonalda dla trzech osób.

Zauważyła bukiet łubinu, który wiozłem. Owinięty w folię leżał na przednim siedzeniu. - Wybiera się pan gdzieś z wizytą? - Właśnie z niej wracam. - Co się stało? -Nic. - Chce pan o tym pogadać? - Nie bardzo. Ucichła. Może nawet zasnęła. Po kilku minutach szarpnęła się i uniosła głowę. - W porządku. Jesteście bezpieczne. Nadal zmierzamy w stronę Nowego Orleanu - odezwałem się łagodnie i odsunąłem kapelusz do tyłu. Oparła ponownie głowę i wzięła głęboki oddech. Była nieprzytomna z braku snu. Popatrzyła na swoją śpiącą córkę, a potem wpatrywała się w okno, myśląc o koszmarze, jakim stało się jej życie. - Nie mam zbyt dobrego zdania o mężczyznach - odezwała się. Nic nie odpowiedziałem. Kontynuowała, nie patrząc w moją stronę: - Jest pan dobrym człowiekiem? - Mój syn tak o mnie sądzi. Popatrzyła na polaroidowe zdjęcie na desce rozdzielczej. - To on? Skinąłem głową. Minęło kilka minut. - Ten kierowca, dziś wieczorem... Ciężarówka... To było pierwszy raz, gdy... - Nie osądzam pani. - To pana odróżnia od większości mężczyzn, których poznałam.

Nie odpowiedziałem. Starała się walczyć ze snem. - Nieźle sobie pan radzi w opałach, to znaczy nie traci pan głowy w sytuacji, gdy większość ludzi by ją straciła -w jej głosie kryło się niewypowiedziane pytanie. - Mam pewne doświadczenie. - Z czym, z opanowaniem czy radzeniem sobie w opałach? - Cóż, i z tym, i z tym. - To dlatego nosi pan broń nad kostką u nogi, a drugą przy biodrze? - jej ton uległ zmianie. - Pochodzę z Teksasu - wzruszyłem ramionami. -Jest pan gliną? - Czy wyglądam jak glina? - Nie bardzo - zerknęła na mnie. Niewzruszona kontynuowała: - Czym się pan zajmuje? -Jestem na emeryturze. - Nie wygląda pan jak emeryt. - A jak wygląda emeryt? - Skarpetki do kolan, luźne spodenki, wystający brzuch. - Nie jestem emerytem tego typu. - Więc czym się pan zajmował? - Pracowałem dla DPS. - DPS? -To skrót od Department of Public Safety. -To znaczy? Kierował pan autobusem, czy coś w tym stylu? - Coś w tym stylu - roześmiałem się. -Ma pan jakieś imię? - coraz wolniej wypowiadała słowa, niemal się jąkała. -Tak. -Jakie?

- Tyler. Znajomi mówią do mnie Ty lub Kowboj. -Jest pan kowbojem? - odchrząknęła. Pokiwałem głową. - Zajmowałem się trochę tym fachem. - Ten pistolet, który mi pan dał... Czy powstrzymałby tego gościa, który na mnie napadł? Przytaknąłem. - Skąd pan wie? Potarłem nadgarstek. - Cóż... - uśmiechnąłem się. - Mnie pokonał. - Co się stało? Pokręciłem głową i wzruszyłem ramionami. - Hmm, trzymała go niewłaściwa osoba. Obserwowałem ją we wstecznym lusterku. Białka jej oczu lśniły w ciemności. Milczała. Westchnęła, popatrzyła w dal. - Mam na imię inaczej niż... niż panu powiedziałam. - Virginia - uśmiechnąłem się. Pokiwała głową. - Racja. - Tak myślałem. - Mam na imię Samantha - wzruszyła ramionami. -W skrócie po prostu Sam. Podrapała się po głowie. - A to Hope. Mój ojciec powiedział mi kiedyś, że prawda zawsze wypłynie na wierzch, jeśli nie zamąci się wody. - Miło mi cię poznać. Nastąpiła dłuższa przerwa. - Nie jestem tego taka pewna - nie wiem, czy ten szept był przeznaczony dla moich uszu. Kobieta zasnęła. Za plecami usłyszałem dziwny tupot, więc poświeciłem latarką na klatkę, w której ujrzałem grube, wyglądające na szczura zwierzątko pokryte biało-brązową

sierścią. To był Turbo. Popatrzyłem w lusterko. W świetle mijanych ulicznych latarni zobaczyłem, że dziewczynka ma wetknięty pod ramię swój pamiętnik. Obok jej nogi leżała książka w miękkiej oprawie. Sięgnąłem po nią i uniosłem do światła. Brakowało okładki. Otworzyłem na jakiejś stronie. To był słownik. Ktoś podkreślił w nim wyrażenie „w opłakanym stanie". Pasowało do ich sytuacji. Po mniej więcej godzinie dotarło do mnie, że odkąd znaleźliśmy się w moim wozie, dziewczynka przestała kaszleć. Ale nie ta myśl mnie zajmowała przede wszystkim. Nie mogłem przestać się zastanawiać, czy ten wytatuowany, umięśniony gość wie o domu siostry. A potem zacząłem rozważać, co zrobię, jeśli siostry nie zastaniemy w domu.

Rozdział 47 Spały aż do granicy miasta. Zajadałem właśnie tuńczyka z puszki, gdy kobieta się poruszyła. - Taaak. Ja też mam nadzieję, że ten dzień będzie udany wymruczała, a potem znów zasnęła. Nie obudziła się do momentu, aż zjechaliśmy na stację benzynową. Wyprostowała się wówczas i wpatrzyła we mnie. Sen odbijał się wyraźnie na jej twarzy. Stałem przy dystrybutorze i trzymałem pompę. Widziałem niemal, jak mózg kobiety składa fragmenty układanki w całość. Przesunąłem kapelusz do tyłu, by mogła zobaczyć moją twarz. Wszystko sobie przypomniała i odetchnęła z ulgą. Przy stacji znajdował się McDonald's. Otworzyłem drzwi do samochodu i odezwałem się pierwszy, poruszając się powoli, aby jej nie wystraszyć. -Jest pani głodna? Hope wpatrywała się we mnie spod koca. - Cześć - zwróciłem się do niej. Wyciągnęła rękę i pomachała do mnie, ale się nie odezwała. Wyjąłem z kieszeni koszuli batoniki i położyłem na siedzeniu obok niej. - Pomyślałem, że może je lubisz. Poczekała, aż się cofnąłem, potem wyciągnęła dłoń i chwyciła za paczuszkę, znów chowając się pod bezpiecznym kocem. Wyszły na zewnątrz. Wyglądały dość marnie. Do tej pory nie zwracałem uwagi na to, że obie były brudne. Sam zerknęła na paski z gumy zwisające ze schowka w aucie.

- Mogę? - zapytała. Zgarnęła włosy do tyłu i je związała. Potem pomogła fjope uczynić to samo. Sięgnąłem do bagażnika i podałem jej pudełko z wilgotnymi chusteczkami dla dzieci oraz czysty ręcznik. Zaglądając przez boczne okno do bagażnika auta, Sam zapytała: - Nie masz tam przypadkiem prysznica? - Daj mi pięć minut, a coś zorganizuję. Poszły do łazienki, a ja zamówiłem śniadanie. Przez chwilę ich nie było. Miałem przeczucie, że w ciągu ostatnich kilku dni niewiele jadły, więc zamówiłem pięć kanapek, dwa naleśniki, soki i dwie kawy. Potem wyciągnąłem komórkę i zadzwoniłem do domu. Odebrał Dumps. - Wszystko w porządku? - Tak... To długa historia. Jak Brodie? - Śpi - ze słuchawki dochodził mnie dźwięk ekspresu do kawy. - Chcesz, abym go obudził? - Nie, niech śpi. Nastąpiła długa pauza. - Masz jakąś odpowiedź na jego pytanie? - Które? - Którekolwiek. - Jeszcze nie. Roześmiał się. - Kiedy wrócisz? Obserwowałem Sam i Hope wychodzące z McDonalda. - Zboczyłem trochę z trasy. - Gdzie? - Skoczyłem do Nowego Orleanu. - To faktycznie trochę nie po drodze. - To część tej długiej historii. - Masz kłopoty?

- Jeszcze nie. - Ładna jest? - Zależy. - Od czego? - O której mówisz. Usłyszałem, że uderza się po udzie. - Najwyższy czas, abyś znowu zaczął żyć. - To nie tak, jak myślisz. Muszę kończyć. Zadzwonię później. Miałem rację. Były głodne. Prowadząc auto, zjadłem jedną kanapkę i wypiłem kawę. One pochłonęły resztę. Wszystko. W połowie śniadania Hope wyciągnęła Turbo z klatki, położyła zwierzątko na nogach i zaczęła karmić trawą, którą wyjmowała z kieszeni, oraz kawałeczkami naleśnika i okruszkami, a ono głównie pociągało nosem i lizało. - Co to jest? - Świnka morska - odpowiedziała Sam. -Aha. Podczas gdy Sam i Hope były chude i wyglądały dość marnie, świnka sprawiała wrażenie raczej grubej. - Czym ją karmicie? Sam pogłaskała główkę zwierzątka między uszkami i się uśmiechnęła. - Wszystkim. Położyła świnkę na konsoli. Zwierzątko od razu zaczęło robić śmieszne miny, chodzić w kółko i zostawiać za sobą małe, czarne kupki. Sam wskazywała drogę przez miasto, co sprawiło, że się zgubiliśmy, więc wyjąłem mapę. Na ich szczęście miałem ją pod ręką. Od miejsca przeznaczenia dzieliło nas kilka ulic. Dojechaliśmy do przedmieść Garden District. Hope ani nie kaszlała, ani się nie odzywała. Kilka razy wyjęła swój pa-

miętnik, ale od czasu, gdy krzyknęła imię Turbo na parkingu, nie słyszałem jej ani razu. Jedynym dowodem jej obecności w aucie był odgłos drapania po rękach i nogach, który powtarzał się dość często. Zatrzymaliśmy się przed fasadą jednego z domów. -To tutaj? Sam przytaknęła. Przyznaję, że byłem pod wrażeniem. Jej siostra musiała być dobrą gospodynią. Dom był dwupiętrowy, rozciągał się przed nim zadbany ogródek z kwitnącymi kwiatami i przyciętymi krzewami. Fasada była świeżo pomalowana. Na uroczy ganek prowadziła misternie kuta poręcz. Trawa była równo przycięta. Drzwi zaopatrzono w wypolerowane kołatki w kształcie głów lwów. Nawet chorągiewka na jednym z trzech kominów była wypucowana i odwracała się z każdym podmuchem wiatru bez skrzypienia. Sam siedziała, wpatrując się w drzwi. Hope, owinięta w swój brudny koc, nie odezwała się ani słowem. - Chcesz, abym zapukał? - zapytałem. Pokręciła głową, wysiadła, potem cofnęła się i znów usiadła. Po chwili skinęła na mnie głową i wskazała na dom. Zdjąłem kapelusz. -Jak ma na imię twoja siostra? -Mercy. - A nazwisko? - Chyba DuVane. Zmieniała je kilka razy... Zbliżyłem się do drzwi i zapukałem. Otworzyła służąca. Ścisnąłem kapelusz. - Nazywam się Tyler Steele. Czy mieszka tutaj pani Mercy DuVane? Służąca pokręciła głową i zaczęła zamykać drzwi. Miałem dobre przeczucie. Pokazałem kobiecie swoją odznakę, by ją uspokoić. Przyjrzała się jej i po kilku sekundach h zwróciła.

- A nie wie pani, czy wcześniej mieszkała tutaj taka osoba? - Proszę pana, pracuję dla państwa McTinneyów. Kupili ten dom mniej więcej przed rokiem. Nachyliła się do mnie i szeptem dodała: - Kupili go na aukcji. Zerknęła w lewo, a potem w prawo. - Na aukcji sądowej. Cofnąłem się. - Bardzo przepraszam za najście. Dziękuję, że poświęciła mi pani czas. Ukłoniła się i zamknęła drzwi. Włożyłem kapelusz i wróciłem do auta. Gdy się tam zjawiłem, Samantha miała łzy w oczach i się trzęsła. Otworzyłem drzwi, a ona wyciągała właśnie Hope ze środka. Nie patrząc mi w oczy, chwyciła Turbo i powiedziała: - Pójdziemy sobie. Przepraszam. Mam... My... Pójdziemy... - zagryzła wargę, obejrzała się w prawo i lewo. - Tą drogą. I zaczęła iść w lewo. Hope trzymała Turbo. Obejrzała się przez ramię. Ciągnęła za sobą brudny koc. Pojechałem za nimi jedną przecznicę. Sam zachowywała się gorączkowo, ale o ile znałem kobiety - choć wiedza ta nie była zbyt rozległa i zazwyczaj się myliłem - musiała wyrzucić to z siebie, cokolwiek to było. Po dwóch przecznicach zatrzymała się, podeszła do krawężnika, usiadła, skuliła się i schowała głowę w dłoniach. Zjechałem na bok i zaparkowałem samochód, nie wyłączając silnika. Hope stała z klatką w ręce i patrzyła na mnie. Uklęknąłem przed Samanthą. Rok temu jechałem polną drogą w poszukiwaniu kilku krów i w pewnym momencie natknąłem się na psa. Albo raczej na to, co z niego zostało. Świerzb zjadał mu sierść, wystawały mu żebra, boki pokrywały bąble. Leżał na poboczu

i lizał obolałe łapy. Na pysku miał pianę, a wokół niego latały setki much. Zatrzymałem się i opuściłem szybę. Pies był zbyt słaby, by unieść głowę, więc tylko podniósł oczy. Wyciągnąłem broń i wycelowałem w niego. Oddech zwierzęcia był słaby, śmierć już czaiła się za nim. Żadne lekarstwo nie było w stanie mu pomóc. Długo myślałem, jednak w końcu nie zabiłem tego psa. Powinienem - to by skróciło jego mękę - ale nie zrobiłem tego. Zostawiłem go na miejscu, zajętego lizaniem swoich ran. Następnego dnia wróciłem i zastałem myszołowa wyjadającego padlinie oczy. Pomyślałem, że zastrzelę myszołowa, ale po chwili doszedłem do wniosku, że to nie przywróci psu życia. Przez kilka dni nie mogłem o nim zapomnieć. Zastanawiałem się nad jego losem. Czy ktoś go porzucił? Przestał karmić? Czy był to bezpański pies? Dlaczego nie miał domu? Jak znalazł się w takim stanie? Przecież nie zawsze taki był. Kiedyś w jego życiu musiał dokonać się zwrot. Co to było za wydarzenie? Przyglądałem się skaleczeniu nad okiem Sam i przypomniałem sobie tego psa. Zastanawiałem się, czy jeśli zostawię ją i jej córkę na pastwę losu, to na drugi dzień nad ich głowami zacznie krążyć myszołów, a pojutrze je dopadnie? Wstałem i wyciągnąłem rękę. - Chodźcie. Popatrzyła na mnie, ale się nie ruszyła. Powtórzyłem miękko: - Pozwól sobie pomóc, Sam. Spojrzała na mnie, a na jej twarzy malowało się niedowierzanie. - Dlaczego? Hope przykucnęła za jej plecami. - Dlaczego chcesz nam pomóc? - Powiedzmy, że jako dziecko naoglądałem się za dużo westernów.

Pokręciła głową. - Musisz mieć lepszy powód. - Nie wiem, czy zdołam coś wymyślić. Wstała, potarła ręce, owijając jeden kciuk wokół drugiego. Zaczęła kiwać głową. Minął kolejny kwadrans. - Może pojedziemy do jakiegoś hotelu i tam zastanowimy się, co robić. Załamywała się. Widziałem to już wcześniej. Wsadziłem przerośniętą świnkę morską do klatki. Sam i Hope zapiąłem pasami na tylnym siedzeniu i ruszyłem na poszukiwanie jakiegoś hotelu. Jedno miejsce przychodziło mi na myśl. Big Easy jest jednym z brudniejszych miast, w których się kiedykolwiek zatrzymywałem. Byłem tam wiele razy w interesach. Lata temu pracowałem dla państwa, a facet, który był moim szefem, zawsze nocował w jednym miejscu. Więc i ja musiałem. Pojechałem tam: Canal Street 921. Nie byłem tu od kilku lat. No może trochę dłużej. Zastanawiałem się, czy mnie jeszcze pamiętają. Zabawna sprawa z tym hotelem Ritz-Carlton, ludzie stamtąd mają zadziwiającą pamięć. Zajechałem na tył hotelu, na ukryty podjazd. Zaparkowałem, ale zostawiłem włączony silnik. - Zostańcie tutaj. Zaraz wracam. Oczy Sam były wielkości niemal półdolarówki, Hope otworzyła usta ze zdziwienia. Portier przytrzymał drzwi, a ja udałem się do recepcji, tam gdzie był mniejszy ruch. Zaczekałem, aż goście się rozeszli, a hall opustoszał. Chciałem sprawdzić, kto pracuje za kontuarem. Kobieta układała papiery i końcem ołówka pocierała głowę. Byłem w domu. Marleena, bo tak miała na imię, dostrzegła mnie, uderzyła w blat i pobiegła w moją

stronę z rozpostartymi ramionami. Mówiłem, że mają tutaj bardzo dobrą pamięć. Marleena miała około metra sześćdziesięciu wzrostu i pracowała w hotelu już od ładnych kilku lat. Cierpiała na dość silny artretyzm, więc siedziała za kontuarem i zajmowała się, czym tylko dała radę, co w większości sprowadzało się do uśmiechania i ściskania ludzi. Lubiła powtarzać, że jest „kobietą ulepioną z miłości". Pochwyciła mnie w ramiona, docisnęła swoją szeroką pierś do mojej i ucałowała mnie w policzek. - Tyler Steele... Dobry Boże! Jeden z portierów pchnął wózek w stronę wind. Krzyknęła na niego. - Hej, popatrz, kogo tu mamy! Niech ci się przyjrzę -odwróciła moją twarz, spojrzała na moją szyję, przejechała palcem po mojej bliźnie i zacisnęła usta. - Słyszałam o tym. Wszyscy słyszeliśmy. Jak się masz? Trzymałem kapelusz w dłoni. - Jak król życia. Ścisnęła moje policzki swoimi pulchnymi dłońmi. - Lubię, jak to mówisz. Zawsze lubiłam. - Cóż, mam się lepiej, niż na to zasługuję. A ty? Obejrzała się za ramię. - Siedemnaście lat na tym krześle i mam się całkiem nieźle. Nie mogę narzekać. Chyba że znów odwiedzi nas huragan „Katrina" - trzymała moje ręce w swoich. - Wróciłeś do pracy? Chcesz, bym ulokowała cię w tym samym pokoju? Pokręciłem głową. -Nie, nie pracuję. Jestem na emeryturze. Ale chciałbym Prosić o przysługę. - Kotku, tylko słówko i załatwione, nawet jeśli będę musiała wykopać samego Bono z apartamentu na siódmym piętrze. Mów śmiało.

- Potrzebuję pokoju. - Jednego czy dwóch? - Jednego, dla dwóch osób. Na noc albo dwie. Nic wielkiego. Wezmę, cokolwiek masz wolnego. Zerknęła na moje auto. - Załatwione. Potrzebujesz czegoś jeszcze? - Czy w sklepie parę przecznic stąd pracują wciąż te same dziewczyny? Mam na myśli ten butik z drogimi, spłowiały-mi dżinsami, które pewnie już zdążyły się przedziurawić. Przytaknęła. - Jest otwarty codziennie. - Czy możesz poprosić te panie, by przywiozły na górę parę rzeczy? - Wystarczy, że podasz rozmiar i kolor. - I ostatnia rzecz. Co z naszym znajomym lekarzem? Tym, który praktykował wizyty na telefon? - Mogę po niego zadzwonić. - Możesz posłać po niego w pierwszej kolejności? Jej twarz się zmieniła. Lata doświadczenia. - Potrzebujesz pomocy z bagażami? Pokręciłem głową. - Nie, nic ze sobą nie mają. - Czy państwo macza w tym palce? - Nie. Wróciłem do auta, otworzyłem drzwi, chwyciłem klatkę z Turbo i zaprowadziłem Sam i Hope do recepcji. Twarz Marleeny znów się zmieniła, gdy zobaczyła, że nadchodzimy. Chwyciła Hope za rękę i powiedziała: - Laleczko, chodź zaraz z ciocią Marleeną i... Dobry Boże, dziecko! Przyjrzała się twarzy Hope oraz jej rękom i odwróciła się do portiera.

- George, biegnij, proszę, i zawołaj panią Vicky, dobrze, skarbie? Powiedz jej, że jestem na szóstym i że to pilne. George przytaknął i zniknął. Marleena wsadziła nas do windy, użyła klucza, by zawieźć nas na zamknięte piętro, i zaczęła nucić pod nosem. Sam i Hope rozglądały się zszokowane. Wyszliśmy z windy i Marleena zaprowadziła nas do końca korytarza. Przejechała kartą po czujniku, otworzyła drzwi i powiedziała: - Zapraszam. Na drzwiach wisiała tabliczka: APARTAMENT TRAVISA. Sam stawiała nogi, jakby była na Marsie. Hope zbliżyła się do drzwi i dotknęła palcem dzwonka. Marleena to zauważyła. - W porządku, kotku. Możesz zadzwonić. Hope nacisnęła guzik i rozległa się elektroniczna wersja pierwszych taktów kanonu D-dur Pachelbela. Weszliśmy do środka i Marleena natychmiast wystukała numer na telefonie. - Z doktorem Micheaux, proszę - zrobiła przerwę. -Z tej strony pani Marleena - znów zapadła cisza. - Dzień dobry, doktorze, jak się pan miewa? - recepcjonistka zaczęła kiwać głową. - Zastanawiam się, czy mógłby pan zajrzeć do nas z wizytą. Tak. Może... - spojrzała na Sam i Hope - za godzinę. Dziękuję - rozłączyła się i zwróciła do Sam i Hope. - Czujcie się jak u siebie w domu. Umyjcie się, wrócę za godzinę. Jeśli będziecie czegoś potrzebowały, wykręćcie zero, a odezwie się moja komórka. Sam i Hope przytaknęły. Marleena zniknęła, a one zaczęły rozglądać się po pokoju. Przyglądały się wszystkiemu, ale niczego nie dotykały. Marmurowa podłoga, mahoniowe meble, trzy rodzaje zasłon, oryginalne obrazy, podręczna lodówka, wielkie łóżko, duży telewizor plazmowy, zestaw stereo. Hope pobiegła do łazienki i po chwili krzyknęła:

- Mamo! Sam poszła do niej. Córka wskazywała róg pomieszczenia, gdzie znajdowała się wanna, w której spokojnie mogło zmieścić się czworo ludzi. Sam powoli odwróciła się do mnie, wskazując ręką na pokój. - Czy to legalne? - Tak, legalne - wybuchnąłem śmiechem. - Handlujesz narkotykami? Znów się roześmiałem. - Nie, nie handluję. Przynajmniej na razie. Choć miałem ku temu okazję. Otworzyłem drzwi. Przede mną w hallu stało krzesło, na którym niegdyś spędziłem wiele godzin. - Doprowadźcie się do porządku i wołajcie, jeśli będziecie mnie potrzebowały. Zaczekam tutaj. Aha, i zostawcie mi swoje ubrania, oddam je do prania. Kobieta zmarszczyła czoło. - Zamierzasz zrobić za nas pranie? - Nie, ale zamierzam poprosić kogoś, kto upierze wasze rzeczy, wysuszy, wyprasuje, owinie w papier i przewiąże wstążeczką. - Chcę się upewnić: jakaś wróżka upierze nam rzeczy, zapakuje i przewiąże wstążeczką tylko dlatego, że ją o to poprosisz? Nie mogła uwierzyć w moje słowa. - Dokładnie tak. - A co chcesz w zamian? -Nic. - Słuchaj, oboje jesteśmy dorośli. Wszystko ma swoją cenę. Usiadłem na krześle. - Zaczekam tutaj.

Sam zamknęła drzwi, ale nie sądzę, bym zdołał ją przekonać. Pięć minut później zapukała i podała mi ubrania w plastikowej torbie. - Gdyby nie to, że musimy coś potem na siebie włożyć, kazałabym ci je spalić. Do moich uszu dobiegł plusk wody rozpryskiwanej przez Hope. Zjechałem na dół i udałem się do Marleeny. W drodze zajrzałem do torby i w tylnej kieszeni dżinsów znalazłem prawo jazdy Samanthy Dyson. Ponadto w przedniej kieszeni brudnej bluzy Hope natrafiłem na jej dziennik. Doktor Jean Paul Micheaux potrząsnął moją dłonią i uśmiechnął się na powitanie. - Dobrze cię widzieć, synu. Jak się masz? - Dobrze, proszę pana. A pan? - Nie mam się na co skarżyć. Opowiedz mi o twoich znajomych. Opowiedziałem mu to, co wiedziałem, i zapukaliśmy do drzwi. Otworzyła Hope otulona w biały, pluszowy szlafrok, który ciągnął się po ziemi. Za nią stała Sam z mokrymi włosami ubrana w taki sam strój, z tą różnicą, że jej sięgał do kolan. Ranka, którą miała nad piętą, wskazywała, że ogoliła nogi. - Doktorze, to Sam i jej córka Hope - wprowadziłem lekarza do środka. - Sam, Hope, to doktor Jean Paul Micheaux. Znam go od dłuższego czasu. Zajmie się wami. Zaczekam na zewnątrz. Minęło piętnaście minut, gdy na korytarzu pojawiła się kobieta w białym kitlu, ze stetoskopem i torbą w ręku. Zapukała i doktor wpuścił ją do środka. Po kolejnym kwadransie kobieta wyszła. Po chwili pojawił się lekarz. - Założyłem trzy szwy nad okiem Sam i przepisałem jej coś przeciwbólowego. Nieźle oberwała w głowę. Prawdopodobnie ma lekki wstrząs mózgu.

- Widziałem, jak to się stało. Uderzenie było faktycznie mocne. Micheaux cmoknął przez zęby. - A co do Hope, zapisałem jej kilka rzeczy. Ma świerzb. - Świerzb? - Wywołują go roztocza. Przyczyną choroby jest przebywanie w brudzie. Przejdzie jej po kilku dniach regularnych kąpieli i miejscowym zastosowaniu maści. Ponadto przepisałem jej leki sterydowe, które otworzą drogi oddechowe i pomogą pozbyć się kaszlu. - Ma pan jakiś pomysł, co jest jego przyczyną? - Tak, koty. Jest na nie uczulona. Sam wyjaśniła mi, że próbowała zdobyć pieniądze na ten lek na parkingu, ale wpadła w kłopoty. To wtedy spotkały ciebie. - Tak, proszę pana, ale o leku nic nie wiem. - Założę się, że to nie wszystko, o czym nie wiesz - zrobił przerwę. Dziewczynka... Hope... Ma... cóż, dlatego wezwałem doktor Greene. Jest kobietą. Musieliśmy sprawdzić, jakie pozostały ślady. - Ślady, doktorze? - miałem złe przeczucia. Nie chciałem usłyszeć tego, czego się spodziewałem. W ręku obracał okulary. - Ma obrażenia w miejscu, gdzie małe dziewczynki nie powinny ich mieć. - Doktorze? - Wymuszona penetracja. Poczułem się naprawdę źle. Wgapiłem się w podłogę. - To wyjaśnia krew na kocu. Pokiwał głową. - Tak. Niemal nie było śladów. Lepiej, że zajęła się tym kobieta. Dziewczynka nie chciała dać się zbadać. Doktor Greene bardzo pomogła.

- Zadzwonię do Marleeny i powiem, aby wstrzymała się z praniem. Może na bieliźnie pozostały jakieś ślady. - To może być dobry pomysł, choć nie sądzę, byśmy wiele znaleźli. - Co może pan zrobić w tej sytuacji? - Przepisałem jej prewencyjnie antybiotyk, ale nie mogę podać nic na to, co naprawdę boli. Skinąłem głową, obracając w ręku kapelusz. Milczał przez chwilę. - Gdy pani Dyson usłyszała o... penetracji... poprosiła, abym to panu przekazał. Cóż, źle to znosi. Potrząsnąłem ręką lekarza. - Nie wiem, jak panu dziękować. Ujął kołnierzyk mojej koszuli i odsłonił mi szyję. Palcem dotknął mojego ucha. - Słyszałem o twoich kłopotach. Czytałem o wypadku, wszędzie o tym pisali. Dzwoń, jeśli będziesz czegoś potrzebował. Czegokolwiek. I wiesz co, Tyler? - Tak, doktorze? -To dobre dziewczyny. Zrób dla nich, co w twojej mocy. - Zrobię. Dziękuję jeszcze raz. Micheaux udał się do windy, a ja zacząłem przemierzać hall. Zastanawiałem się, w co wdepnąłem i co powinienem zrobić, gdy zapukam do pokoju. Po kilku minutach drzwi się uchyliły i Sam machnęła ręką, dając znak, abym wszedł. Stanęliśmy w odległym końcu pokoju przed marmurowym zlewem, podczas gdy Hope dokazywała w wannie za zamkniętymi drzwiami łazienki. Za oknami lśniły światła Nowego Orleanu. Sam potarła dłonie, oglądając się za siebie. - Uwielbia tę wannę, mówi, że przypomina mały basen. Ma tam pełno bąbelków.

Dwie przecznice od nas rozciągała się Bourbon Street. Ludzie krążyli po niej jak wielkie mrówki. - Proszę jej powiedzieć, aby pływała, ile zechce. Nie ma tutaj ograniczeń co do ciepłej wody, możemy też załatwić więcej płynu do kąpieli. Kobieta się odwróciła. Ręce trzymała na biodrach. Drżała. Przemówiła do własnego odbicia w lustrze. -Jaki rodzaj mężczyzny...? - urwała. Żyły na jej nadgarstkach nabrzmiały. Odwróciła się znowu. - Musisz się zastanawiać, jaka matka... Przerwałem jej. - Nie osądzam pani. - Przestaniesz? -Co? - Nazywać mnie panią. - Dobrze. - Muszę ci opowiedzieć... Część mnie zastanawiała się, czy nie lepiej byłoby, gdyby mówiła w obecności prawnika. Z kolei druga połowa ganiła mnie za tę myśl. Dekady służenia prawu mogą osłabić empatię wobec bliźniego i skrzywić sposób widzenia świata. Ale także nauczyć człowieka odczytywania innych. Moja intuicja podpowiadała mi, że Sam była kompletnie zagubiona. - Nic nie musisz mi opowiadać. - A jeśli chcę? Jeśli muszę? Czekałem. - Był... przystojny. W mundurze. Wydawał się uczciwy, dla odmiany. Mówił wszystko, co kobieta chce usłyszeć - roześmiała się. - Nie miał kryminalnej przeszłości. Nie był na zwolnieniu warunkowym wzruszyła ramionami. - Miałam mało pieniędzy. Pomyślałam, że nie będzie zły. Kupował mi ładne rzeczy. Miał mały, gościnny domek na tyłach swojego.

Zaoferował go nam. To był nasz mały światek. Zbudował go dla swojej matki, zanim umarła. Jaki dorosły facet wciąż jest tak związany z matką? Nie wiedziałam, że on... Dopóki... Pewnego razu musiałam zostać dłużej w pracy, byłam kasjerką. Zadzwoniłam, by sprawdzić, czy z Hope wszystko w porządku. Nie odbierała telefonu, co było dziwne. Potem zadzwoniłam do Billy ego. Też nie odebrał. Wiedziałam, że musi być w domu, ponieważ nie pozwalałam jej wyjść bez... - przerwała. - Poprosiłam szefa, aby mnie zwolnił wcześniej, zgodził się. Pojechałam najszybciej, jak się dało, ale Hope nie było w naszym domku. Była w jego domu - wypowiadała słowa coraz wolniej, a wydarzenia przemykały jej przed oczami. - Zawołałam na nią, ale nie odpowiedziała. Zawołałam znów, lecz nadal była cicho. A potem ją znalazłam, siedziała na łóżku. Naga. Z przyciśniętymi do piersi kolanami i... Boże, moje dziecko - odwróciła się i otarła łzy. - Zobaczyłam krew. Widziałam, jak siedzi. Trzęsła się. Na twarzy miała grymas bólu. Łzy napłynęły Sam do oczu. - Wyciągnęłam ją stamtąd, ukradłam samochód i... -Sam się trzęsła. Przysięgam, że nie wiedziałam. Zamilkła. Prowadziłem dochodzenie dalej. - Jak on się nazywa? Wpatrywała się w przestrzeń za oknem. Na Bourbon Street. Na Missisipi. - Billy, pieprzony Simmons. W tym momencie rozległo się pukanie do drzwi. Po drugiej stronie usłyszeliśmy głos. - Pani Samantho, tu Marleena. Podałem Sam ściereczkę z minibaru, by otarła łzy. Marleena weszła do środka z dwiema dziewczynami, które pchały wieszaki z ubraniami. Podziękowałem im. W łazience rozległ się hałas.

- Niech wezmą, co im się spodoba. Potem przynieście mi rachunek. Udałem się na dół, stanąłem przy oknie w hallu i wykręciłem numer. Po dwóch dzwonkach odezwał się głos: - Tu Deborah Vinings. - Hej, jak się masz? - O rany... myślałam, że to Clark Kent we własnej osobie. Zastanawiałam się, czy jeszcze kiedyś do mnie zadzwonisz. - Zastanawiałem się, czy pozwolisz mi jeszcze zawracać sobie głowę. Jej głos przybrał cieplejszy ton. - Dobrze o tym wiesz. Czego potrzebujesz? - Potrzebuję wszystkich danych na temat policjanta z południowego wschodu. Gdzieś z okolic San Antonio... Nazywa się Bilły Simmons. Może dowodzić jednostką specjalną lub od narkotyków. - Coś jeszcze? Zamilkłem. - Tak, podam ci jeszcze numery prawa jazdy. - Do kogo należy? - Mam nadzieję, że ty mi to powiesz. - Dawaj. Podyktowałem numery. - Sprawdzę. Masz tę samą komórkę? - Numer - tak. Telefon - nie. Roześmiała się. - Słyszałam. Nie sądzę, by Motorola robiła kuloodporne komórki. - Jeszcze nie. Może powinienem napisać list w tej sprawie. Dzięki, Debbie. - Nie musisz mi dziękować. - Cóż, tak czy owak, dzięki.

Rozdział 64 Ze środka pokoju dobiegał mnie śmiech Marleeny. Stałem na zewnątrz i obracałem w dłoni pamiętnik dziewczynki. Na okładce nakleiła kilka obrazków z wróżkami. Wiedziałem, że nie powinienem, ale otworzyłem zeszyt. Na pierwszej stronie przeczytałem: „Drogi Boże, bateria w latarce mi się kończy i pod kocem nic nie widać, ale podoba mi się tutaj. Jakbym była w namiocie. Jest cicho. Mama jest w pracy, na drugiej zmianie. Skończy o północy, może o drugiej nad ranem, jeśli dadzą jej nadgodziny. Lubię na nią czekać. Przyjeżdża zmęczona i dużo nie sypia. Niekiedy drapię ją po plecach i wtedy zapada w sen. Ale w ciągu dnia ciągle pociera dłonie albo łapie się za czoło lub ściska kark. Przez większość czasu mogę normalnie oddychać. Ani razu nie byłam w szpitalu. Nie tak jak wtedy, w Georgii, gdy moje gardło spuchło. Mama spłaca szpital, kiedy może. Mówi, że będzie go spłacała jeszcze długo. Ja powtarzam jej, że gdy tylko zdobędę trochę pieniędzy, kupię kupon na loterii. Już prawie nie kaszlę. Hm... a jednak będę szczera, bo 1 tak wiesz, kiedy kłamię. Wcale nie jest lepiej. Mama sądzi, Ze jest nawet gorzej. Znów nie mamy lekarstwa. Mama mówi, że w przyszłym miesiącu dostanie większą wypłatę i wtedy je kupimy. Powiedziałam jej, że wcale go nie potrzebuję, ze lepiej mi się oddycha po jego zażyciu.

Dobra nowina jest taka, że mama naprawdę lubi Billy ego i ja chyba też go lubię. Jest bardzo zaangażowany w życie miasteczka i nawet otrzymał kilka nagród za robienie dobrych rzeczy dla dorosłych i dzieci. Mama twierdzi, że wygląda dobrze w płaszczu i krawacie. I ma ich bardzo wiele, bo lubi dobrze się prezentować. Na ścianie koło telewizora wisi jego zdjęcie z burmistrzem i kilka artykułów z gazet. Mama sądzi, że to dobry człowiek. Jest do niej naprawdę przywiązany. Pozwolił nam zamieszkać za darmo w tym małym domku położonym zaraz za jego domem. Są połączone kamiennym chodniczkiem. Mieszkamy tu od kilku miesięcy. Ostatniego wieczoru Billy wrócił przed mamą, zapukał do drzwi i zapytał, czy może wejść, a ja go wpuściłam. Posadził mnie na łóżku i objął ramieniem, a jest naprawdę silny. Dużo ćwiczy. Żyła na jego prawym ramieniu wygląda jak sznurek lub lina. Rozmawialiśmy jak dorośli. Zadawał mi pytania i słuchał odpowiedzi. Chyba żaden inny dorosły mężczyzna mnie wcześniej nie słuchał. Potem powiedział mi, że kiedyś będę piękną kobietą. Nigdy wcześniej czegoś takiego nie słyszałam. Mama miała przed nim kilku chłopaków, ale żaden tak się do mnie nie zwracał. Nigdy nie pytali, co myślę, i nie mówili, że jestem albo będę piękna. Billy jest bardzo miły. Nigdy nie czuję, że jestem dla niego zbędnym ciężarem. Nawet zjedliśmy razem lody. Nałożył mi trzy gałki, a ja dołożyłam sobie trochę wiórków czekoladowych i galaretki. Billy poprosił, bym nie wspominała o tym mamie. Powiedział, że to będzie nasz sekret. Ze niekiedy sekrety są całkiem dobre i że to fajnie, byśmy mieli własne. Kazał mi przyrzec, że nic nie powiem. Zrobiłam to. Bo lubię lody. I podobało mi się, w jaki sposób położył mi rękę na plecach. Czułam się bezpiecznie, czułam, że komuś na mnie zależy. Podobało mi się, że mnie obejmował. Ponadto Billy ładnie pachnie. Mamie też się to podoba".

Skończyłem czytać wstęp. Musiałem się powstrzymywać od zgrzytania zębami. Zacząłem przeglądać kolejny wpis. „Drogi Boże, ostatniego wieczoru, gdy mama była w pracy, a ja jadłam z Billym lody, on zapytał mnie, czy wiem, w jaki sposób kobieta staje się kobietą. Powiedziałam, że nie wiem, a on wyjaśnił mi to szeptem. Powiedział, że jeżeli będę gotowa i będę chciała, on mi pomoże stać się dorosłą. To zależy tylko ode mnie. On nie naciska. Mówi, że to będzie nasz sekret. Tak jak z lodami. Parę razy powtórzył, że to nic takiego. Ze każda dziewczyna to robi. Ze to nie boli i jest zupełnie naturalne. Ze do tego są stworzone nasze ciała. Powiedział, abym się nad tym zastanowiła i że porozmawiamy o tym jutro, to jest dzisiaj. Pomyślałam, że może powinnam porozmawiać o tym z mamą, ale wtedy musiałabym jej wspomnieć także o lodach. Nie byłaby zadowolona. Ponadto dałam Billyemu słowo, a to naprawdę dobry człowiek. Nawet mama tak mówi". Odwróciłem kartkę. Nie byłem przygotowany na to, co tam znalazłem. „Drogi Boże, kłamał. To boli. Nie podobało mi się. Jeżeli tak się zostaje kobietą, to ja nie chcę nią być". Zamknąłem zeszyt i skląłem się w duchu za to, że otworzyłem ten pamiętnik.

Rozdział 9 Po półgodzinie dwie sprzedawczynie wyszły ze swoimi wieszakami, a za nimi Marleena, która zaprowadziła je do windy, a potem wróciła do mnie. - Skarbie, jesteś pewien, że nie chcesz pokoju dla siebie? - zapytała. - Nie, już i tak o wiele cię poprosiłem. Dopilnujesz, abym dostał rachunek? Pokręciła głową na boki. - Zabierzesz je na obiad? - Nie pomyślałem o tym. Uniosła brwi. - Zebra aż im sterczą. Wpatrzyłem się w drzwi. - Wyglądają na głodne. - Chcesz, abym zrobiła dla was rezerwację? - Nie jestem pewien, czy zechcą gdzieś wyjść. Od dawna były... są poza domem. Kobieta potarła brodę. - Chcesz, abym poprosiła Cleo, by ugotował coś specjalnego? - Myślę, że to im się spodoba. Ciągle masz ten pokoik...? Skinęła głową i zaczęła iść w stronę windy. - Wszystko ma być gotowe mniej więcej na siódmą?

Marleena była tym typem kobiety, której chciało się usiąść na kolanach i po prostu chwilę tam posiedzieć. Ciepło jej piersi mogło powstrzymać wybuch bomby atomowej. - Tak, proszę pani. Marleena zniknęła, a drzwi do pokoju się otworzyły. Pojawił się w nich Turbo, który pociągał nosem, lustrował każdy kąt i zostawiał za sobą bobki. Za nim podążała Hope. Była ubrana w szlafrok i skradała się za świnką na kolanach. Nadal nie odezwała się do mnie słowem. Zatrzymała się, uniosła Turbo na ramię i unikając kontaktu wzrokowego, wskazała na drzwi. Sam znów stała koło okna. Wszedłem do środka, czując się niczym kot przyłapany z łapą w akwarium. Podałem jej prawo jazdy. - Zostawiłaś to w dżinsach. Potem wręczyłem jej pamiętnik. - Było w praniu, pomyślałem, że będzie tego szukała. Sam przytaknęła ruchem głowy. Usiadła na łóżku. Czułem, że chciała wiedzieć, czy przeczytałem zapiski, które były oknem do ich dotychczasowego życia, ale zapytanie mnie o to mogło otworzyć puszkę z robakami, której w tej chwili nie chciała otwierać. Może powinienem się przyznać, lecz wciąż miałem zbyt wiele pytań. Kobieta bawiła się rękami. Zagryzała wargę. - Gdy tylko będę miała jakiś adres, poproszę, by wysłali mi czek z Walmartu. Są mi winni jedną wypłatę. Wyślę ci pieniądze. Zapłacę za to wszystko. Byli dla mnie dobrzy, powinni wysłać ten czek - pokręciła głową. Jej głos stał się cichszy, słychać w nim było wstyd. - Nie zawsze znajdowałam się w takim położeniu. Popatrzyłem na zegarek. Dochodziła czwarta. - Może chwilę się zdrzemniecie i... - Zawsze tak postępujesz?

-Jak? - Ignorujesz ludzi, którzy próbują ci podziękować? - Nie robię tego dla podziękowań. Proszę pani... Sam, spróbuj przez kilka godzin nie myśleć o przeszłości. Jutro o wszystkim pogadamy. Zdrzemnij się, odpocznij. W pokoju znajdował się telewizor o płaskim ekranie, szerokim chyba na pięćdziesiąt cali. - Obejrzyjcie film, ja wykupię recepty, a o siódmej coś zjemy. W porządku? Wziąłem recepty ze stołu. - Połóżcie się, wyciągnijcie wygodnie nogi. Pod ręką macie minibar, sprawdźcie, co tam jest. Sam, jeden drink dobrze ci zrobi. Wrócę przed siódmą.

Rozdział 70 Musiałem się przewietrzyć. Wziąłem głęboki oddech. Poszedłem nad Missisipi i obserwowałem płynącą rzekę. Wyobraziłem sobie Hucka Finna i Jima wiosłujących w oddali- A za nimi Tomka Sawyera. Ta myśl na chwilę oderwała mnie od rzeczywistości. Przygody Hucka to jedna z moich ulubionych książek z dzieciństwa. Jedna z nielicznych, którą przeczytałem więcej niż raz. Poszedłem do apteki i zapłaciłem czterysta siedem dolarów za leki. Kwota ta sprawiła, że miałem ochotę natychmiast wsiąść do auta i odjechać. Stałem przy okienku i zastanawiałem się, czy ta suma nie przekroczy limitu na mojej karcie kredytowej. W oko wpadł mi ładnie złożony stos polarowych koców. Na metce było napisane P RZYTULANKI . Wszystkie były zwinięte w rulonik i wabiły klientów takich jak ja. Był między nimi jeden w kolorze błękitnym, z nadrukiem przedstawiającym małe aniołki. Inny był różowy i ozdobiony postacią wróżki Dzwoneczek. Pomyślałem, że Hope się spodoba. Za rogiem znajdowała się księgarnia, do której postanowiłem zajrzeć. Znalazłem słownik kieszonkowy za pięć dolarów. Był to całkiem opasły tom. Pomyślałem, że dziewczynka z łatwością znajdzie w nim każde słowo. Wrzuciłem książkę do torby z lekarstwami i ruszyłem w drogę powrotny Tym razem wolniejszym krokiem. Myślałem o jutrzejszym dniu, licząc przy tym szpary w chodniku. Szczerze mówiąc, wolałbym zobaczyć kogoś innego na moim miejscu. Ja już swoje zrobiłem. Skierowałem

się na parking i w tylnej części auta zacząłem przygotowywać się do kolacji. Zaparkowałem na uboczu, co zapewniło mi prywatność. Z wyjątkiem obsługi nikogo zresztą tam nie było. Czułem się już lekko nieświeży, więc wyjąłem dziecięce chusteczki i się wytarłem. Użyłem dezodorantu, ogoliłem się, korzystając z bocznego lusterka, wklepałem w policzki płyn po goleniu, następnie usiadłem na składanym krzesełku obok samochodu i skręciłem papierosa. Czułem się dobrze, mając w zasięgu ręki auto i coś do palenia. O wpół do siódmej usłyszałem pośpieszne, zdecydowane kroki. Rozejrzałem się i zobaczyłem Sam ubraną w szlafrok, z mokrymi włosami, z których jeszcze kapała woda. Wstałem, wygładziłem koszulę i zacząłem wciągać ją do spodni. Kobieta podeszła prosto do mnie i stanęła tak blisko, że poczułem, jak przekracza granice mojej osobistej przestrzeni. Trzymała palec uniesiony w górę. Ściągnęła brwi, a po chwili jedną z nich uniosła wyżej. Zlustrowała moją furgonetkę, cofnęła się, a następnie zacisnęła usta. Widać było, że usłuchała mojej rady i wypiła drinka. -Tutaj śpisz? Wziąłem głęboki oddech. - Słuchaj, kusi mnie, aby skłamać. Nie przejmuj się mną. Ja i ten samochód wiele razem przeżyliśmy. Spędziłem w nim mnóstwo nocy i jest mi tutaj tak wygodnie jak wam na górze. - Ale Marleena powiedziała, że może ci zaoferować pokój. - I zrobiła to, ale jest mi dobrze tutaj. Ramiona jej opadły. - Nasz pokój zbyt wiele kosztuje, prawda? - Normalnie pokój w tym hotelu kosztuje dużo, ale dawniej często w nim pracowałem, dlatego Marleena daje mi zniżkę.

- To znaczy? - Zeszła do dziewięćdziesięciu dziewięciu dolarów. Sam zmarszczyła brwi i położyła dłonie na biodrach. - Płacisz sto dolców za ten pałac? Nasz pokój kosztuje pewnie sześćset lub siedemset dolarów za noc - przerwała. -Nie przez całe życie byłam biedna. - Nie żartuję. Nie okłamywałbym cię. Poza tym myślę, że gdyby twój przyjaciel Billy zjawił się w mieście, aby cię odnaleźć, byłoby to ostatnie miejsce, gdzie by was szukał. Mój widok na parkingu, a nie w jakimś przytulnym pokoiku na górze, poruszył Sam. Zmieniła pozycję, wkroczyła w moją osobistą przestrzeń i skrzyżowała ręce. Woda spod prysznica nadał lśniła na jej policzku i krawędzi uszu. Pachniała czystością i świeżością. - Muszę wiedzieć parę rzeczy. - W porządku. - Czy chcesz się wycofać? - Nie jestem pewien, czy rozumiem. Przewiązała się mocniej paskiem od szlafroka. Wykonując ten ruch, przedstawiła mi próbkę tego, co kryło się pod spodem. Przyznaję, zerknąłem. - Słuchaj, oboje jesteśmy dorośli. Jestem dużą dziewczynką. Możesz nas teraz zostawić, jutro rano się wymkniemy i wszyscy zapomnimy o całej sprawie. Zwrócę ci pieniądze... - Czy masz jakieś inne możliwości? - Inne niż? - Niż ja? Jeżeli was teraz zostawię, w jaki sposób sobie poradzicie? Zacisnęła usta. Spojrzała w stronę światła wpadającego do garażu. - Coś wymyślę. - W porządku, i co przychodzi ci na myśl? Skrzyżowała ręce.

- Słuchaj, próbuję dać ci możliwość wycofania się. Jeśli byłabym na twoim miejscu, to właśnie to bym zrobiła, skorzystałabym z tej propozycji. - Tak, ale cóż... Nie jesteś mną. - Nie mów mi, że o tym nie myślałeś. - Oczywiście, że tak. Myślę o tym co kilka sekund. Ale za każdym razem dochodzę do wniosku, że nic dobrego by z tego nie wynikło. Wystarczająco dużo już widziałem. - Na przykład co? - Wystarczą wydarzenia, których byłem świadkiem. - Ale mnie nie znasz. - Masz rację. Jednak na podstawie tego, co widziałem, czuję, że potrzebujesz odpoczynku. Nie mogę wiele ci zaoferować w tej sytuacji, lecz mogę cię zabrać z powrotem na zachód, do domu, to znaczy tam, gdzie zmierzałem, kiedy zaczęła się ta cała przygoda. Znajdziesz tam kąt dla siebie. Będziesz mogła się pozbierać. Zastanowić. Ruszyć z miejsca. Jej obie brwi się uniosły. - Zrobiłbyś to? - To małe miasteczko, z rodzaju tych, gdzie wszyscy wszystko wiedzą, ale zazwyczaj mają dobre intencje. Zazwyczaj . - Dlaczego? - Cóż, tak po prostu jest, to znaczy... - Nie chodzi mi o nich, ale o ciebie. Dlaczego to robisz? Usiadłem, zerknąłem na zegarek i zacząłem zwijać papierosa. - Kiedyś widziałem już duszę kobiety rozdartą na dwoje. Nie był to miły widok - polizałem papier. - Wolałbym go raczej ponownie nie oglądać. Nie jestem specjalnie dobry w ocenianiu dusz, zwłaszcza jeśli chodzi o kobiety. Tak naprawdę jestem w tym raczej kiepski. Ale o ile się nie mylę,

twoja jest bliska tego stanu. Fakt, że cię spotkałem, naprawdę nie ma tutaj znaczenia - wzruszyłem ramionami. - Dusza to dusza. Sam stała ze skrzyżowanymi rękami i mnie obserwowała. W rozcięciu szlafroka widać było jej lewą nogę. Próbowałem nie zwracać na to uwagi, ale było mi trudno. Moja żona i ja nie spaliśmy w jednym łóżku od trzech lat. Jestem mężczyzną. Nie idiotą. Zbliżyła się, wpatrując w mojego papierosa. - Dlaczego skręcasz papierosy? - Przypomina mi to ojca. -Jak to? - Robił to, gdy zastanawiał się nad jakimś problemem lub zamierzał powiedzieć coś istotnego. Zazwyczaj w ten sposób podkreślał ważną chwilę. - Chcesz powiedzieć coś ważnego? - Ojciec robił to także wtedy, gdy musiał podjąć trudną decyzję, a żadne rozwiązanie nie było tym najlepszym i tak naprawdę nie wiedział, co powinien zrobić. - Czy on palił? -Tak. -A ty? -Nie. - Dlaczego nie? - Tu nie chodzi o palenie. - Czy twój ojciec żyje? -Nie. - Zmarł na raka płuc? -Nie. -A na co? Przez chwilę milczałem. - Zatrucie ołowiem. - Przykro mi. Zatruł się czymś, co zjadł?

- Mniej więcej - umilkłem. Odwróciłem się do niej. -Zastanawiałem się, czy Billy Simmons będzie próbował was odnaleźć. To znaczy, jak bardzo mu na tym zależy. Spuściła wzrok i zagryzła wargi. - Bardzo. Wiedziałem, że w całej historii jest drugie i trzecie dno. - Dlaczego tak uważasz? - Gdy wróciłam do domu i znalazłam Hope na jego łóżku, nagą i drżącą, usłyszałam szum wody. Billy brał prysznic. Nie wiedziałam, ile czasu mu to zajmie. Myślałam jedynie o tym, by zabrać stamtąd Hope. Ale wtedy zobaczyłam jego komputer na biurku. Hope wpatrywała się w ekran. Nigdy go nie dotykałyśmy. Tak czy owak, gdy się zbliżyłam, zobaczyłam, że na ekranie pełno jest różnych plików. W większości były to pliki wideo - zrobiła pauzę. - Były uporządkowane według dat, więc kliknęłam na najświeższe - pokręciła głową. - To był film przedstawiający jego i mnie. Nie wiedziałam, że ma włączoną kamerę. Nigdy bym... - zawahała się. - Ostatni filmik był datowany na tamten dzień. Wtorek tydzień temu. Został zmodyfikowany lub zapisany dziesięć minut przed moim przyjazdem - głos znów jej się załamał. Zaczęła nerwowo pocierać ręce. - To był film z nim i z Hope. Można było rozpoznać jej głos...Więc... Zobaczyłam, że do komputera podpięty był pendrive. Pomyślałam, że tam Billy zapisywał filmy. Wyrwałam go, owinęłam córkę kocem i zaniosłam do naszego domku, by spakować to, co mi wpadnie w ręce. Wtedy usłyszałam, że woda przestała szumieć. Musiałyśmy przejść przez jego dom, aby się wydostać. Szłyśmy na palcach. Ukryłyśmy się w salonie, kiedy on wyszedł spod prysznica. Usłyszałam brzęczenie golarki, domyśliłam się więc, że mamy jeszcze chwilę. Miałam sto myśli na minutę, bałam się, trzymałam na rękach Hope i upuściłam pendrive'a na podłogę za sofą. Wpadł w szczelinę między deskami-

Mogłam przejechać po nim czubkiem palca, ale nie byłam W stanie go wydostać. Potrzebowałam do tego kombinerek albo czegoś w tym stylu. Nie miałyśmy czasu. Gdy usłyszałam skrzypienie otwieranych drzwi, dopadłam frontowe wejście, przebiegłam ulicę i ukradłam samochód starej kobiety. Sam pokręciła głową i próbowała się uśmiechnąć. - Wyobrażam sobie, że Billy spostrzegł naszą ucieczkę, doskoczył do swojego komputera, zobaczył, że pendrive zniknął, a reszty możesz się domyślić. Zamyśliłem się. Sam zmrużyła oczy. Krył się w nich strach. - Sądzisz, że nas znajdzie? -Jeśli jest gliniarzem, dostanie się do taśm z monitoringu na parkingu. Zobaczy, jak moje auto na niego wjeżdża, tankuje, a potem opuszcza to miejsce z wami na pokładzie. Gdy wyjeżdżałem, zakryłem tablice rejestracyjne, ale Billy będzie w stanie zidentyfikować nas z miejsca, którędy wjeżdżałem -pokiwałem głową. - Tak. Sądzę, że obejrzy te taśmy. Przez chwilę milczeliśmy. Odwróciłem się do niej. - Czy Hope czuje się... dobrze? To znaczy... - Fizycznie tak. - Potrzebuje czegoś? Sam pokręciła głową. Kontynuowała swoją opowieść: - Gdy wybiegłam z tego domu, nie byłam w stanie jasno myśleć. Wiedziałam jedynie, że chcę stamtąd uciec i że nie chcę, by zdjęcia moje i mojej córki rozprzestrzeniły się lub zostały sprzedane w Internecie. Ale... czy władze mogą mi pomóc? To znaczy, czy jeśli poszłabym na policję i zeznała Wszystko, jak teraz tobie, czy uznaliby, że mówię prawdę? Zdaję sobie sprawę, że nie mam dowodów, że to tylko moje słowo przeciwko jego słowu. Ale gdybym powiedziała im 0 pendrivie? Lepiej byłoby, gdyby obejrzeli, co na nim jest. Przytaknąłem.

- Sądzę, że to dobry pomysł. Znam parę osób. Pozwól, że zadzwonię do kilku z nich. Dużo przeszłyście jak na jeden dzień. Zmierzmy się z problemami jutro. Sam się odwróciła. Słyszałem, jak kiszki grają marsza w jej brzuchu. - Nadal chcesz nas zabrać na kolację? Wręczyłem jej torbę z zakupami, a ona wsadziła ją pod ramię. - Tak, proszę pani. - Proszę, przestań. -Co? - Nie nazywaj mnie panią. Nie jestem twoją matką. Skinąłem głową. - Tak, proszę pani - pokazałem na torbę. - Kupiłem twojej córce nowy słownik. Ten poprzedni jest dość zniszczony. Spróbowała się uśmiechnąć, odwróciła się i odeszła. - Proszę pani? Zatrzymała się, ale się nie odwróciła. - Sam? Teraz zareagowała. Zrobiłem krok w jej stronę. W' dłoniach okręcałem kapelusz. - Powinienem przyznać się wcześniej, ale... Przeczytałem kilka stron z pamiętnika Hope. Słowa zawisły w powietrzu. Czułem się nieswojo, tak jak wtedy, gdy oddając jej zeszyt i prawo jazdy, w niemy sposób przyznałem, że podejrzałem ich życie. - Pilnuj go, można go wykorzystać jako dowód. - Dlaczego mówisz mi o tym teraz? - Bo nie chcę się czuć jak kłamca. Pokiwała głową i odwróciła wzrok. - Rozumiem. Obserwowałem, jak odchodzi, i jestem pewien, że wiedziała, że to robię. Większość kobiet ma tego świadomość.

Już miałem zadać sobie pytanie, co na moim miejscu zrobiłby mój ojciec, ale doszedłem do wniosku, że w zasadzie odpowiedział mi na to pytanie dawno temu. Gdy Sam zniknęła, zadzwonił mój telefon. To była pebbie. - Cześć, masz chwilkę? -Jasne. - Billy Simmons to uznany stróż prawa z San Antonio. Jego zdjęcia są we wszystkich lokalnych gazetach. 1 miałeś rację, kieruje jednostką specjalną SWAT. Ponadto świetnie gra w softball. Trenuje chłopców i dziewczynki. Drużyna dziewcząt pod jego okiem zdobyła kilka nagród. - A prawo jazdy? Sprawdziłaś? - Należy do Samanthy Dyson. Kobieta. Nienotowana. Żadnych wykroczeń, kilka mandatów za parkowanie. Nic więcej. Ma trzydzieści trzy lata, pochodzi z Cordele w Georgii. Wzorowa obywatelka. Do tej pory wszystko pasowało. Te wiadomości pomogły mi podjąć decyzję w kilku sprawach. - Czy szef jest jutro u siebie? Sprawdziła kalendarz kapitana. - Nie ma żadnych spotkań, które byłyby zaznaczone, ale znasz go, znajdzie powód, by się stąd wyrwać. - Poproś go, aby spotkał się ze mną jutro wieczorem w moim domu, dobrze? -Jasne. Będzie tam. - Dzięki, Debbie. - A, Kowboju? -Tak? - Wszystko gra? Mijały sekundy ciszy. Przez okno widziałem, jak Sam weszła do windy i drzwi się za nią zamknęły. - Będę w kontakcie. Jeszcze raz dzięki.

Wyłączyłem telefon i podrapałem się po głowie. Nigdy nie rozumiałem, dlaczego ludzie całe życie lub przez jego dużą część pracują i marzą, że kiedyś odpoczną, a kiedy w końcu odchodzą na emeryturę, nagle - zupełnie bez powodu, który byłby zrozumiały dla reszty ludzkości - wracają do pracy. Teraz to zrozumiałem.

Rozdział 80 Kiedyś, w czasach mojego dzieciństwa Mała wskazówka zegara minęła szóstą. Za trzydzieści sekund zegar zacznie bić. Zawiązałem buty na podwójny węzeł, wsadziłem książki pod pachę i przesunąłem się na krawędź krzesła. Jeśli dopadnę drzwi, pobiegnę korytarzem i minę schowki, będę miał szansę. Czułem na plecach czyjś wzrok, słyszałem śmiech. W szyję uderzyła mnie kulka z papieru. Trzy... dwa... Rozległ się dzwonek, a ja jak strzała wybiegłem z klasy, przeciskając się między dzieciakami. Jako pierwszy znalazłem się na zewnątrz szkoły, zeskoczyłem ze schodów, pokonałem chodnik i skręciłem do rzędu autobusów. Wszedłem do drugiego i zająłem miejsce w przednim rzędzie. Jeździłem tym autobusem do babci, gdzie czekałem, aż odbierze mnie ojciec i zawiezie do domu. Jeśli pracował w nocy, spałem u babci. Pani Webster, kierowca autobusu, odłożyła gazetę i zmierzyła mnie wzrokiem zza swoich okularów. - Cóż... dzień dobry, Tyler. Kolana mi się trzęsły. Spoglądałem raz w prawo, raz w lewo. - Dzień dobry, proszę pani. Kilka minut później do autobusu wsiadła czwórka chłopaków. Każdy z nich uderzył mnie w ucho lub w tył głowy. - Pani Webster obserwowała ich we wstecznym lusterku.

Ponieważ zająłem miejsce z przodu, mogli mi dokuczać tylko w czasie wsiadania, a nie w trakcie całej drogi. Tydzień temu nauczyciel poprosił, bym wyrzucił po lekcjach śmieci. Kosz znajdował się za szkolą, a autobusy podjeżdżały z przodu. Wsiadłem jako ostatni. Nie trzeba geniusza, by wiedzieć, że mieli mnie jak na dłoni. Zajęli mi siedzenie pośrodku, między sobą. Była ich czwórka i wszyscy mieli jakąś ksywkę. To wtedy w szkole zaczęła się ta historia z przezwiskami. W wakacje dostaliśmy za zadanie przeczytać The Outsiders S.E. Hinton i potem wszyscy w szkole mieli jakąś ksywkę, czy im się ona podobała, czy też nie. W paczce moich prześladowców grubas został ochrzczony przydomkiem Kosteczka. Chudego chłopaka, który nosił okulary z grubymi szkłami, nazywano Oczami. Stacey z ósmej klasy, który lubił bójki, zyskał określenie Bojownika. A czwarty był znany jako Dziura, bo był tak wielki jak czarna dziura. O głowę przewyższał inne dzieci w piątej klasie i nosił buty w rozmiarze 42. Pani Webster nie zdążyła nawet skręcić w drugą uliczkę, gdy Bojownik wyciągnął rękę i złapał za brzeg mojej bielizny, podczas gdy Dziura odwrócił się i chwycił mnie za ramiona. Bojownik pociągnął tak mocno, że przerwał gumkę w moich spodenkach, które rozerwały się aż do przedziałka pośladków. Chłopak trzymał swoją zdobycz przez całą drogę. Raz owinął mi gumką szyję. Gdy się rozpłakałem, ich żarty jeszcze bardziej przybrały na sile. Od czasu tej historii zdążyłem zmądrzeć, ale zanim to się stało, sporo się wydarzyło. Autobus zatrzymał się, drzwi się otworzyły, wepchnąłem książki pod ramię i wyskoczyłem. Owiał mnie zapach rop}' i kurzu, typowy dla zachodniego Teksasu. Za moimi plecami rozległ się hałas. Usłyszałem kroki. Wiedziałem, że nie należy się odwracać. Zacząłem biec. Moje białe tenisówki za

kostkę zlały się w jasną smugę. Pokonałem jedną przecznicę, potem drugą. Po trzeciej straciłem oddech i poczułem kłucie w boku. Zatrzymałem się, złapałem oddech, przeszedłem przez ulicę i obejrzałem się przez ramię. Dziesięć dni później poszedłem do szkolnej łazienki i zastałem ich wokół jednej z kabin. Śmiali się jak hieny. Pod ścianą stała Ginny Prater bez spódniczki i bez majtek. Płakała, ściskała kolana i próbowała obciągnąć sweter, by się zakryć. Światło odbijało się w jej okularach, które leżały na podłodze. Bojownik się odwrócił, uniósł ręce i powiedział: - Spadaj stąd, to nie twoja sprawa. Nie chciałem zadzierać z nim ani z żadnym z pozostałej trójki, więc po prostu pokiwałem głową, zamknąłem drzwi i mocno szarpnąłem włącznik alarmu przeciwpożarowego. Potem jak gdyby nigdy nic odszedłem korytarzem, podczas gdy z pustej klasy wypadł pan Turner i zaczął sprawdzać wszystkie pomieszczenia między wyjściem a swoją klasą - pierwszym z nich była łazienka. Każdy z chłopaków dostał za to przewinienie dwa tygodnie kozy i telefon do domu. Koza nie była wielką karą, telefon do domu - tak. Rodzice sprawili im porządne lanie. A ja wkrótce miałem za to zapłacić. Jakiś czas później dowiedziałem się, że Ginny z własnej woli brała udział w wymianie „ty pokaż mnie, ja pokażę tobie". Sprawa skomplikowała się, gdy chłopcy chcieli zobaczyć więcej, niż ona miała zamiar pokazać, ponadto zaczęli jej dotykać. Skręciłem za ostatni róg i w oddali ujrzałem dom babci. Ciężko oddychając, przebiegłem ostatnich kilka metrów, skręciłem w stronę garażu i pchnąłem drzwi. Nie ruszyły się. Zaparłem się z całej siły. Były zamknięte. Nigdy ich nie zamykaliśmy.

Zacząłem stukać w drzwi do domu. - Babciu, babciu! Ze środka dobiegły mnie ciche kroki, usłyszałem, jak babcia przekręca klamkę. Za moimi plecami rozległ się stukot ciężkich stóp. Babcia uchyliła drzwi. Z wnętrza domu dotarł do mnie zapach świeżej kawy. Usłyszałem bulgotanie ekspresu. Widziałem jej nos i usta. - Tyler... nie wpuszczę cię do środka. - Co? - słyszałem już złowieszczy śmiech przed garażem. Pchnąłem drzwi, ale łańcuch trzymał je mocno. Uniosłem głos. - Dlaczego? Babcia cofnęła się i spojrzała na mnie. - Prędzej czy później będziesz musiał zmierzyć się z tym, co cię czeka - z tymi słowami zamknęła drzwi i założyła łańcuch. Powoli się odwróciłem. Byłem przerażony i zacząłem płakać. Chciałem uciekać. Ze strachu trochę się posikałem. Bojownik ze mnie szydził: - Spójrzcie na tę beczącą panienkę. Mamusia nie może mu pomóc, bo nie ma mamusi. Bojownik był pierwszym ze znanych mi chłopaków, który się golił. Nie chciałem z nim zadzierać, ale w tamtej chwili wypowiedział po prostu niewłaściwe słowa. Sposób, w jaki to zrobił, odblokował coś we mnie. Co więcej, sprawił, że zapomniałem, że się boję. Zszedłem z betonowego schodka i dziabnąłem Bojownika w twarz zakrzywioną na kształt haka dłonią. Na drzwi garażowe polała się krew niczym z eksplodującego balonu. Chłopak ugiął kolana, zaczął potrząsać głową i wydmuchiwać z nosa pomidorowe purée. Dziura i Oczy przez chwilę stali jak wryci, oniemiali na widok kolegi, ale Kosteczka zbliżył się do mnie gotów do walki. Tak mocno jak tylko mogłem, kopnąłem go w przyrodzenie. To powaliło go na kolana. Zaczął jęczeć. Dziura wydał

z siebie głośny okrzyk, dając mi znać, że zaraz mnie zaatakuje. Chwyciłem do ręki małe kowadło używane przez mojego dziadka do ostrzenia noży i prostowania powyginanych narzędzi. Byłem w stanie unieść je tylko kilka centymetrów nad ziemię. Dziura zbliżył się, a ja rzuciłem mu kowadło na stopę- Pisnął jak dziewczyna. Bojownik oprzytomniał, skoczył na mnie, ścisnął i przyparł mnie do ściany. Moja twarz zbliżyła się do wystającego stamtąd gwoździa, ale oplułem napastnika i kopnąłem w tyłek stopą. To sprawiło, że chłopak niczym Superman poleciał w inną stronę. O ile do tej pory nie złamałem mu nosa, w tej chwili na pewno to zrobiłem. Leżał na ziemi i krzyczał z bólu. Krew Bojownika opryskała Oczy, który zaczął uciekać i zgubił okulary. Upadły na podłogę garażu. Podniosłem je i położyłem na stole, aby się nie potłukły. Wziąłem kilka głębokich oddechów, zrobiłem krok nad Dziurą i zapukałem do drzwi domu. Trząsłem się na całym ciele, więc wsadziłem palce za szlufki dżinsów. Głos mi drżał. - Babciu... Stary rygiel w drzwiach skrzypnął i drzwi się otworzyły. Stała w nich babcia z kubkiem kawy w dłoniach. - Czy teraz mogę wejść? Babcia uniosła brwi i oceniła sytuację w garażu. Kosteczka miał nudności, Dziura trzymał się za stopę i płakał, Bojownik ociekał krwią. Babcia przesunęła się w drzwiach. Udałem się prosto do lodówki i wyjąłem z niej mleko. Ręka mi drżała, gdy go sobie nalewałem. Babcia nadał patrzyła na garaż. Odezwała się najpierw do Dziury: - Podnoś swój leniwy tyłek z ziemi. Takiemu wielkiemu chłopakowi jak ty nic nie będzie. Potem spojrzała na Kosteczkę.

- Radzę ci posprzątać ten bałagan. Za tobą jest płyn do mycia. A ty, Stacey... - wpatrywała się w Bojownika. - Lepiej zadzwonię po twoją mamę. Sądzę, że będzie potrzebna pomoc doktor Pipson. Wróciłem do garażu. Próbowałem normalnie oddychać i nie płakać. Adrenalina już mi wyparowała. Poszedłem za dom, gdzie nikt mnie nie widział, i zwymiotowałem. Głównie mleko. Białe plamki opryskały mi spodnie i buty. Gdy podniosłem głowę, obok stał mój ojciec. Opierał się o dom, nieopodal okna. U jego stóp leżały dwa pety. Mój ojciec miał czterdzieści lat, opalone ręce, zgrubiałe dłonie i wielkie palce. Był wysoki, kościsty i opalony. Przypominał faceta z reklamy Marlboro. Pogładził moje włosy. - Nic ci nie jest? - zapytał. Wytarłem usta rękawem koszuli. -Nie. Pokiwał głową i wyjął woreczek z tytoniem z kieszeni w koszuli. Otworzył go zębami. Lewą ręką wyciągnął zwiniętą bibułkę, prawą napełnił ją tytoniem, następnie za pomocą zębów dokładnie zamknął torebkę, wsunął ją do kieszeni i zwinął papierosa. Miał pewne ruchy. Złożył końce bibułki razem, zawinął szybko i polizał. Wsadził ciasno zwiniętą rurkę między usta. Wyjął zapalniczkę, a kiedy zapalił papierosa, włożył ją ponownie do kieszeni. Setki razy widziałem, jak to robi, i do dziś jest to jedna z czynności, która mi go przypomina. Pamiętam, że wtedy zaciągnął się mocno, aż zapalony koniec zapłonił się na czerwono, wypuścił dym i ukryty za jego kłębami powiedział: - Czego się nauczyłeś z tej przygody? Zapach papierosa spowodował, że poczułem dreszcze. Wciągnąłem go w płuca. - Ze najpierw trzeba uderzyć najgroźniejszego przeciwnika i można do tego użyć cokolwiek ma się pod ręką.

Ojciec skinął głową i zmrużył oko. - A potem musisz być gotowy powtórzyć cios na wypadek, gdyby pierwszy nie zadziałał. Cokolwiek będziesz robił, obmyśl plan awaryjny. Dzięki temu zawsze będziesz o krok przed przeciwnikiem. A jeśli wszystko zadziała od razu, bądź po prostu wdzięczny losowi uśmiechnął się. Znów się zaciągnął, a papieros między jego zębami przybrał barwę rubinu. - Masz jeszcze jakieś wnioski? - Ze wielkość wcale nie decyduje o wytrzymałości. - Niekiedy nie, a czasami... - znów się uśmiechnął - ktoś jest wielki i wytrzymały. Za każdym razem jest inaczej - wydmuchał dym. - Coś jeszcze? Popatrzyłem na Kosteczkę i Dziurę, którzy wciąż siedzieli na podłodze garażu. Babcia posadziła Bojownika na schodach i przyniosła mu lodu na twarz. Głowę chłopaka odchyliła do tyłu. Kasłał, odchrząkiwał i pluł krwią. Spojrzałem na ojca kątem oka. Skórzane, wyczyszczone na błysk buty, wykonane przez człowieka o imieniu Dumps, dostał w więzieniu. Nosił wytarte dżinsy, gruby pasek, białą koszulę i kapelusz w tym kolorze. Do prawego biodra miał przypięty rewolwer kalibru 45 w czarnej kaburze. Na lewej kieszeni koszuli widniała wypolerowana, lśniąca gwiazda. Krawędzie były zniszczone. Wyszeptałem, nie mogąc spojrzeć mu w oczy: - Tato, byłem przerażony. Roześmiał się, strzepnął popiół z papierosa i wdeptał go w ziemię. Uklęknął i popatrzył na mnie. W piątki zwykle brał mnie do kina samochodowego, gdzie na ekranie oglądaliśmy wyczyny Johna Wayne'a. Mogliśmy cytować całe fragmenty z filmów. Uśmiechnął się. - Pamiętaj, odwaga to być przerażonym na śmierć... Dokończyłem za niego.

- I mimo to dosiąść konia. Odgarnął mi włosy z oczu. - W tym, że człowiek się boi, nie ma niczego złego. Lepiej przyznać się do strachu, niż udawać, że się go nie odczuwa. Jeśli ktoś mówi, że się nie boi, prawdopodobnie jest zarozumiały i dostanie lanie. Zaufaj mi... Strach jest w porządku. - A ty kiedykolwiek się bałeś? - Cały czas się boję. - Ale... Należysz do Texas Rangers. Usiedliśmy, opierając plecy o garaż. - Strażnicy też się boją. - Naprawdę? - Naprawdę. - A jak sobie z tym radzicie? - Dalej robimy swoje - skinął przez ramię. - Lub jeśli zachodzi taka potrzeba, skupiamy się na celowniku. Przytaknąłem, jakbym rozumiał, o co chodzi. Objął mnie. Nie lubił dużo mówić, ale kiedy już zdecydował się odezwać, warto było go słuchać, co zrozumiałem dopiero po jego śmierci. - Niekiedy tylko rangerzy są w stanie zmierzyć się ze złymi ludźmi popatrzył w dal poza ogrodzenie i łąkę. - Gdyby nie my... to kto by to zrobił? Kto wstawiłby się za tymi, którzy sami nie mogą się obronić, lub pomógł tym, których kochają? - pokręcił głową i splunął. - To nie w moim stylu. Nie jestem stworzony do tego, by chować ogon pod siebie i uciekać. Wokół nas rozciągało się kilka hektarów płaskiej teksańskiej ziemi. Jak okiem sięgnąć, widać było tylko rzędy upraw, a w dali na horyzoncie rysowała się linia drzew. Ojciec czubkiem buta narysował przed sobą linię. - Ziemia to pole walki. Tak jest, odkąd Kain zabił Abla. Nie będę ci mieszał w głowie. Zapamiętaj tylko, że w starciu

dobra ze złem nie istnieją odcienie szarości, liczą się tylko biel i czerń. Możesz wybrać już dziś, po której chcesz być stronie - ojciec znów skinął i wskazał ręką za plecy. - Dzięki tobie... - uniósł moją dłoń i wpatrzył się w ranę na środkowym kłykciu, która lekko krwawiła - ci chłopcy w garażu mają możliwość powtórnego zastanowienia się nad swoim wyborem. Pokiwałem głową, próbując powstrzymać łzy. Wpatrywałem się w jego rewolwer. Zauważył to. - Broń nie sprawia, że automatycznie masz rację. Po stronie dobra albo zła stajesz na długo przedtem, zanim się nią posłużysz. Co więcej, jeśli dokonałeś niewłaściwego wyboru, broń przysporzy ci tylko dodatkowych problemów. Ale jeśli masz rację... może pomóc i dać ci przewagę. Mówią, że Bóg stworzył ludzi, a Sam Colt uczynił ich równymi - w tym momencie ojciec klepnął się po biodrze. - Potem zjawił się John Browning i wyniósł jednych nad drugich - przerwał. -Ale jak już wiesz, nie zawsze wygrywają silniejsi. Dobrym ludziom cały czas przytrafiają się złe rzeczy. Pamiętaj o tym. Ojciec umilkł i wpatrywał się w dal. Potem odwrócił się, zdjął biały kapelusz i wsadził mi go na głowę. - Bądź dalej sobą. Być może kiedyś przyjdzie ci podjąć decyzję, która nie będzie dotyczyła tylko ciebie, i spotkasz kogoś, kto nie będzie w stanie sam się bronić, może będzie to kobieta, a może mężczyzna. Być może tylko ty będziesz mógł uchronić tę osobę od niebezpieczeństwa. Niektórzy nie przejmują się tym. Niektórzy nie zastanawiają się nad podobnymi okolicznościami. Inni chowają głowę w piasek i kulą się ze strachu. A jeszcze inni... Cóż... Słońce zachodziło. Wisiało nad granicą Teksasu. Przyglądaliśmy się mu. Ojciec odezwał się ponownie: - Gdy dołączyłem do Texas Rangers, twój dziadek podprowadził mnie do tego ogrodzenia i długo się o nie opiera-

liśmy. Powiedział, że w czasie drugiej wojny światowej służył w piechocie. Szturmował jedno czy dwa wybrzeża, brał udział w bitwie pod Bulge, gdzie wszystko naprawdę szło źle. Było zimno, padał śnieg. Jego jednostka została niemal okrążona. Podjęła walkę, która trwała całą noc. Rankiem twój dziadek zauważył, że wielu jego rannych kolegów leży na polu walki i są wystawieni na ogień. Byli łatwym celem. Niemcy bez trudu w nich trafiali. Porucznik podpełznął do niego i kazał mu zabrać rannych na nosze. Dziadek usłuchał. Wieczorem siłą musieli oderwać mu ręce od uchwytów, bo przymarzły - ojciec umilkł i pokiwał głową. - Niekiedy najbardziej odważną rzeczą, jaką może zrobić człowiek, jest zebranie z pola walki rannych pokręcił głową i splunął. - Ale nie oszukuj się, tu nie chodzi o widowisko. W ogóle. To po prostu wybór. Spojrzałem na niego. - A ty kiedykolwiek musiałeś to robić? Nie chciał odpowiedzieć. Lata zajęło mi zrozumienie jego słów. Na końcu wyszeptał: - Każdego dnia.

Rozdział 90 Drogi Boże, nie uwierzysz w to, co napiszę. Nie wiem nawet, czy ja sama w to wierzę. Byłyśmy z mamą na parkingu i próbowałyśmy zdobyć jakieś pieniądze, gdy zjawił się Billy i usiłował nas porwać. Naprawdę nieźle mnie wystraszył, aż zrobiłam siusiu w jego aucie. Nagle, w chwili gdy pomyślałam, co Billy teraz z nami zrobi, pojawił się ten człowiek, ten, który już wcześniej nam pomógł... Ma na imię Tyler. Myślę, że już to wiesz. Ma ksywkę Kowboj. Nosi na głowie kapelusz. Ale wracając do tematu, Tyler uderzył Billy ego w głowę, związał go i rzucił w krzaki. A potem przeniósł mamę na rękach całą drogę aż do swojego samochodu. Musi być naprawdę silny. Później dał mamie pistolet i kazał strzelać do każdego, kto oprócz niego otworzy drzwi. Nie wiedziałam, co postanowi mama. Gdy Tyler odszedł, wysiadła z auta, chodziła w kółko i po prostu nie wiedziała, co robić. Trzymała pistolet, wymachiwała nim i coś do siebie mruczała. Nie wiedziałam, co wymyśli. Ale po kilku minutach wróciła do środka, objęła mnie i zapewniła, że wszystko będzie dobrze. Że musimy jedynie uciec przed Billym, a ten obcy człowiek pomoże nam się stąd wydostać. Popatrzyła na mnie i dodała: „Kotku, jeśli ten facet zjawi się tutaj i cię dotknie, strzelę mu w twarz".

Sądzę, że niekiedy mamie jest naprawdę ciężko. Jakby pewne wydarzenia odbijały się na niej gorzej niż na mnie. Może czasami odczuwa zło, które spotkało nas obie, nie tylko swoje problemy, ale także i moje, więc całe zło spoczywa na jej barkach. Dlatego uwierzyłam jej, kiedy powiedziała, że mogłaby strzelić komuś w twarz. Bo chyba miała już dość tych złych rzeczy. Mama powiedziała, że kiedy Tyler wróci, mam się nie odzywać, czego i tak nie planowałam. Ze już nigdy nie zaufa żadnemu mężczyźnie, że traktują ją jak przedmiot - cóż, niedokładnie to powiedziała, ale nie mogę powtórzyć Ci słów, których użyła. W każdym razie powiedziała, że znów tak będzie, jeśli podamy mu nasze prawdziwe imiona, więc tego nie zrobiła. Wymyśliła je. Przedstawiła się jako Virginia, a mnie jako Emmę. Kazała mi się tak zachowywać, jakby to była prawda. Obie wiemy, jaka jest prawda, ale nie wiemy nic o tym mężczyźnie, a jak do tej pory nie miałyśmy do panów zbytniego szczęścia. Mimo to zastanawiałam się, czy to w porządku kłamać, nawet jeśli wyjawimy prawdę później. Kiedy mama to wszystko wymyśliła, nie sprzeciwiłam się jej, a to czyni mnie współwinną widziałam coś podobnego w telewizji. Oznacza to, że chociaż sama nic nie zrobiłam, wiedziałam o tym, co robi ktoś inny, a to sprawia, że jestem współodpowiedzialna za dany czyn. Dlatego o tym tutaj piszę. Gdy Tyler wrócił, pozwolił mamie zatrzymać broń. Powiedział, że jeśli chce, to może dalej mieć ją przy sobie. Użył takich słów: „Proszę pani, może pani trzymać pistolet podczas całej drogi, jeśli to sprawi, że poczuje się pani lepiej i bezpieczniej". Ale mama nie chciała. Oddała broń, jakby to był gorący ziemniak. Mężczyzna dał jej jeszcze jedną szansę i spytał, czy jest tego pewna. A mama przytaknęła. Sądzę, że to miało coś wspólnego z jego głosem. Jego głos sprawia, że

chce mu się ufać. Jest niepodobny do innych głosów. To taki głos, którego się słucha i chce się wierzyć, że mówi prawdę, a jeśli ktoś zarzuci mu kłamstwo, ty zaczynasz myśleć, że to nie tak - to cały świat się myli. Wiem, że się plączę. Zazwyczaj tak jest, gdy jestem przestraszona. Ale już nie boję się tak, jak się bałam. I nie zamierzam już siusiać w majtki. Drogi Boże, Kowboj zawiózł nas do domu siostry mamy w Nowym Orleanie, ale jej nie było. Co więcej, dom już nie należy do niej, więc mama załamała się i zaczęła iść przed siebie chodnikiem, a Kowboj pozwolił jej tak pokonać dwie przecznice, potem ją zatrzymał, wsadził Turbo i nas do auta i zawiózł do hotelu, gdzie zatrzymują się królowie, księżniczki i prezydenci. To prawdziwy pałac. Wszystko jest wyłożone marmurem. W łazienkach mają prawdziwe ręczniki, a nie papierowe. Ponadto stoją w nich perfumy w małych buteleczkach. Łóżko w naszym pokoju jest olbrzymie i ma baldachim. Mamy własny ekspres do kawy, zestaw stereo z głośnikami w suficie, a telewizor jest plazmowy i tak szeroki, że nie jestem w stanie go objąć. Kowboj nawet sprawił, że przyszedł do nas z wizytą lekarz i zszył mamie ranę nad okiem. A potem zjawiła się pani doktor, zbadała mnie i powiedziała, że nic mi nie będzie. Jeśli mam być szczera, nic mnie już nie boli. No może troszkę. Gdy nas zostawili, wskoczyłyśmy z mamą do wanny. Wlałyśmy dwie buteleczki bąbelków i pływałyśmy, śpiewałyśmy i bawiłyśmy się jak delfiny. Mama ogoliła włosy na nogach i pod pachami. Powiedziała, że mogła już zaplatać z nich warkocze. Potem ja nałożyłam na maszynkę osłonkę 1 udawałam, że robię to samo, bo wcale nie mam czego golić. Gdy wyszłyśmy z łazienki, wybuchnęłyśmy śmiechem, gdyż

nasza skóra była pomarszczona jak rodzynki. Włożyłyśmy szlafroki. Nigdy wcześniej nie miałam na sobie szlafroka. Pachniał jak kwiatki. Czułam się jak gwiazda kina. Potrzebowałam jedynie miejsca na chodniku, by odcisnąć swoją dłoń. Pamiętasz tę kobietę, o której wspominałam ci na dole? Tę wielką? Wróciła z dwiema paniami, które ciągnęły za sobą wieszak z ubraniami - wszystkie były w naszych rozmiarach. W zaciszu pokoju zabrałyśmy się za zakupy. Panie kazały nam wszystko przymierzać, więc ich posłuchałyśmy. Mam teraz nowe dżinsy, nowe podkoszulki, majteczki, koszulę nocną, a wszystko jest nowiusieńkie i nigdy nie było przez nikogo noszone, bo wciąż ma metkę. I wiesz co, Boże? Te dżinsy... kosztowały sto dolarów! Możesz w to uwierzyć? Kowboj musi być bardzo bogaty, bo kupił nam te wszystkie rzeczy. Chwilkę później Kowboj zapukał do drzwi, a kiedy mama otworzyła, w ręku trzymał swój kapelusz i zaklął coś pod nosem. Ale nie sądzę, by zrobił to celowo, bo od razu przeprosił. Według mnie nic się nie stało, zazwyczaj faceci mówią różne rzeczy, gdy mama ładnie się ubierze i umaluje. Poszliśmy na kolację, siedliśmy przy stole z białym obrusem i przy świecach - tak jak widuje się to w serialach. Jedliśmy przez godzinę. Podali nam ser, kelnerka powiedziała, że ma on coś wspólnego z bryzą, czy coś w tym stylu. Był bardzo kremowy. Mama rozsmarowała go na krakersie, a potem rozmawiała z pełnymi ustami. Wywracała oczami i powtarzała: „Och... ojejku... jakie to smaczne". Pokręciła głową i ugryzła kolejny kęs. Powiedziała: „To jest lepsze niż seks'-Ale nie sądzę, by miała na myśli coś brzydkiego. Chyba chodziło jej o to, że to bardzo dobry ser. A Kowboj się roześmiał. Na jego twarzy pojawił się na chwilę rumieniec, ale zwróciłam uwagę, że nie wypił ani kropelki wina czy innego alkoholu. Tylko wodę.

Mieliśmy do jedzenia więcej potraw, niż kiedykolwiek widziałam na stole. Na końcu podano deser - kelner rozstawił naczynia, a potem zrobił coś z bananami, które na wierzchu polał naftą czy czymś takim. Następnie zapalił ogień, który miał niebieski kolor. Nigdy wcześniej nie jadłam nafty, ale była przepyszna. Nie zaszkodziła żołądkowi ani nie poczułam się po niej gorzej. Kowboj pozwolił mi na trzy dokładki. Trzy dokładki! Mama powiedziała, że więcej już nie mogę, bo będę odbijać się od ścian. Mama nie zjadła dużej porcji deseru, bo ma problemy z żołądkiem. Jedzenie zbyt długo nie gości w jej organizmie. Myślę, że to dlatego, że nie wie, co dalej robić. Dziś była w łazience piętnaście razy. Lekarz mówi, że to nerwy. Ona się śmieje, że lubi sobie pobiegać, ale według mnie łazienka to dziwne miejsce do biegania. A ja? Ja byłam w łazience tylko dwa razy. Wszyscy mówią, że to bardzo dobrze. Po deserze dorośli zamówili kawę, a kelner w białej marynarce przyniósł mi mleka w małej filiżance z dzióbkiem, która była tak śliczna, że napiłam się prosto z niej. Kiedy jednak spróbowałam, okazało się, że to nie mleko. No może niedokładnie. Było to mleko, ale słodkie i gęste. Mama oznajmiła mi, że to śmietanka. Powiedziałam jej, że mi smakuje, i zapytałam, czy mogę wypić do końca, a ona spojrzała na Kowboja, potem znów na mnie i pokręciła głową. A on odparł, że jeśli ja jej nie wypiję, zrobi to on, i że nie rozumie, dlaczego ludzie zawracają sobie głowę drobiazgami, więc mama uśmiechnęła się i skinęła, co oznaczało, że mogę się jeszcze napić. Wypiłam duszkiem do końca. Kelner przyniósł mi nawet dokładkę. To było najlepsze mleko, jakie kiedykolwiek piłam. Zastanawiam się, dlaczego nie możemy pic go na co dzień. To znaczy, Kowboj ma rację. Dlaczego zawracamy sobie głowę drobiazgami?

Po kolacji Kowboj odprowadził nas do pokoju i pokazał, jak włączać filmy. Zostawił nam także swój numer telefonu. Założył okulary do czytania i zapisał go mamie na serwetce. Znalazłyśmy film, który kosztował 14,99 dolarów, i sądzę, że był wart tej ceny, bo nie trzeba było wychodzić z pokoju do kina. Za to kino przyszło do pokoju. Teraz jednocześnie oglądam film i piszę, ponadto wyjadam rzeczy z lodówki w naszym pokoju. Mama siedzi ze ściągniętymi brwiami i kręci palcami. Myślę, że zastanawia się nad jutrem. Zapytałam ją, czy możemy zostać tutaj jeszcze jedną noc, ale pokręciła głową. Nie wiem, gdzie pójdziemy. Ona też nie wie. Najciekawsze, że podczas gdy my jesteśmy tutaj, w tym ładnym pokoju, nie wiem, gdzie podziewa się Kowboj. Zapytałam mamę, ale pokręciła głową. Chyba martwi się, że Billy nas odnajdzie, wpadnie do pokoju, a ona nie będzie wiedziała, co robić, kiedy to się stanie. Zaczekaj... Wszystko jest tutaj wywrócone do góry nogami. Właśnie kiedy film zaczął się rozkręcać, mama włożyła szlafrok i stwierdziła, że musimy odszukać Kowboja. Zjechałyśmy więc windą w samych kapciach na dół, na parking, i udałyśmy się do jego samochodu, gdzie spał. Poczułam się naprawdę kiepsko, że my mieszkamy w takim pałacu, a on w swojej starej furgonetce, lecz on powiedział, że to nie problem, bo spędził tam wiele nocy. Trochę mi to poprawiło samopoczucie, ale niewiele. Potem mama wygięła palec, jak to ma w zwyczaju, gdy chce, bym zrobiła coś w danej chwili, i Kowboj wstał, włożył buty oraz aparat dla słabosłyszących, włączył go, chwycił kapelusz, bez którego nigdzie się nie rusza, i wróciliśmy do pokoju. Mama rozłożyła sofę, pościeliła ją i zmusiła go do spania na niej. Jest więc tutaj. Śpi. Myślałam, że wszyscy mężczyźni chrapią, ale on nie. Jest cicho jak mysz pod miotłą. Mama jeszcze nie śpi, co zgaduję po oddechu. Sprawia wrażenie, jakby go wstrzymywała. Często to robi.

Jest jedna rzecz, którą powinieneś wiedzieć o Kowboju... Cały czas nosi ze sobą broń. W zasadzie dwa pistolety. Jeden na biodrze, a drugi nad kostką u nogi. Zastanawiałam się nad tym i stwierdziłam, że mama musi się nauczyć strzelać i też powinna nosić pistolet. Wtedy będzie mogła zastrzelić Billy'ego. A4ama chyba sama zaczyna tak myśleć, dlatego ciągle zerka na broń Kowboja. Widzę stąd pistolet w kaburze na jego biodrze. Drugiego nie widzę, ale sądząc po wypukłości wokół kostki pod dżinsami, też jest na swoim miejscu. Mam jeszcze jedno pytanie. Kowboj wydaje się dobrym człowiekiem, ale Billy także się taki wydawał. Widziałam jego zdjęcie z burmistrzem. Pomagał dzieciom. Jednak okazał się zły. Skąd mam wiedzieć, kto jaki jest naprawdę? To znaczy, jaki jest sekret? A jeśli Kowboj okaże się taki jak Billy? Co wtedy zrobimy? Zapytałam o to mamę, ale tylko pokręciła głową i odparła, że boimy się na zapas. Myślę, że mamie jest bardzo ciężko. Cieszę się, że Kowboj śpi z pistoletem. Podoba mi się to. Mam nadzieję, że zastrzeli Billy ego. Mam również nadzieję, że można tak myśleć. Aha, na wszelki wypadek, gdybyś zastanawiał się, co wklejam tutaj poniżej, wyjaśniam, że to naklejka z Dzwoneczkiem, a druga rzecz to los na loterię. Nic nie wygrałam. A przynajmniej nie pieniądze. Najpierw go wyrzuciłam, ale potem po niego wróciłam, bo nigdy wcześniej nie dostałam od nikogo takiego prezentu. Wkleiłam go tutaj, aby o tym nie zapomnieć.

Rozdział 97 Obudziłem się i czułem, że coś jest nie tak. Obok mnie było coś ciepłego. Wyciągnąłem rękę i poczułem pod pakami jakąś osobę. Maleńką osóbkę. Przetarłem oczy i usiadłem. Obok mnie leżała Hope. Spała. Wyciągnięta jak anioł. Podrapałem się po głowie, a następnie spojrzałem w stronę łóżka, gdzie natrafiłem na wzrok Sam. Płakała. Pokręciłem głową. - Proszę pani, przysięgam, nie mam pojęcia... Nie słuchała mnie. - Widziałam to na własne oczy. Poczołgała się w twoją stronę, gdy zasnąłeś, i położyła się obok. Nie odezwała się do mnie ani słowem. Ale... - przerwała. - Spała spokojnie całą noc. - A normalnie tak nie robi? Sam pokręciła głową. - Nigdy. - Od kiedy? - Od zawsze. Spałem w ubraniu, więc przykryłem dziewczynkę do ramion kocem, założyłem buty, sprawdziłem stan broni, aby upewnić się, że oba pistolety są załadowane i zabezpieczone. Potem poszedłem do łazienki, zwilżyłem twarz i wytarłem się ręcznikiem pod pachami. Marzyłem w tej chwili, by mieć pod ręką chusteczki dla dzieci. Otworzyłem drzwi i szepnąłem do Sam: - Do zobaczenia na śniadaniu. Zejdźcie na dół, gdy się ubierzecie. Śniadanie tutaj to prawdziwa... przygoda. Nie przeoczcie jej.

Nie trzeba było być prorokiem, by zgadnąć, że gdybym je teraz zostawił i odjechał, co jedna połowa mnie chciała uczynić, przed zmrokiem znalazłyby się na ulicy. Pewnie spałyby w publicznej łazience albo na dworcu autobusowym. Jak Will Smith ze swoim synem w filmie W pogoni za szczęściem. Jedyną różnicą między dniem wczorajszym a dzisiejszym byłyby nowe ubrania, prysznic i pełen brzuch. A żadna z tych rzeczy nie była trwała. Dialog, który sam ze sobą prowadziłem nad kubkiem kawy, nie wymagał wielkiego namysłu, ale potrzebowałem go. Bufet śniadaniowy w hotelu Ritz-Carlton przypominał ten ze Śniadania u Tiffanyego z Audrey Hepburn. W jadalni czekał długi, nakryty białym obrusem stół zapełniony egzotycznymi owocami, ciastami, omletami, grubymi wafelkami, bekonem, kiełbaskami, pięćdziesięcioma rodzajami sera, kilkunastoma rodzajami jogurtu i płatków śniadaniowych, świeżo wyciskanymi sokami, rozmaitymi gatunkami kawy. W tle rozlegała się muzyka klasyczna, która sprawiała, że jedzenie smakowało jeszcze wyborniej. Za każdym razem, gdy jadłem tutaj śniadanie, przypominałem sobie szczura Templetona z Pajęczyny Charlotty. Pierwsza w jadalni zjawiła się Sam, a za nią Hope, która pod pachą niosła swój pamiętnik, a ramiona okryła nowym kocem. W kącikach oczu miała małe grudki śpiochów. Kiedy obie wyszły zza rogu, szczęki im opadły. Sam prowadziła Hope wzdłuż bufetu i pomagała jej napełnić talerz. Obserwowałem je. Zapomniałem o starym przysłowiu, że nie szata zdobi człowieka, i pomyślałem, że dwie obdarte, brudne, niemające w życiu szczęścia osoby nie będą wiedziały, jak zachować się w takim miejscu, że będzie im brakowało ogłady. Nie żebym ja był guru od etykiety. Po prostu bywałem już w takich miejscach wcześniej i przeszedłem dobre szkolenie, więc mogę uchodzić za utalen-

towanego przebierańca. Kiedy jednak obserwowałem Sam cicho pouczającą Hope, odniosłem wrażenie, że to wszystko nie jest dla niej obce. A im uważniej przyglądałem się jej zachowaniu i postawie: w jaki sposób mówi, jak unosi łyżeczkę, jakie porcje kroi, jak stawia kroki, trzyma ramiona, wysoko unosi brodę, zastanawiałem się, czy nie ma więcej praktyki w poruszaniu się po tym świecie niż ja. Wyglądała, jakby się w nim urodziła. Może tak naprawdę to ja byłem pozerem. Może walka o przetrwanie sprawia, że maniery stają się zbędne, ale gdy człowiek już sobie poradzi, przypominają mu się nawyki związane z dobrym wychowaniem. Wyprostowałem się, upiłem łyk kawy i zdałem sobie sprawę, że świadomość tego była pierwszym dobrym uczuciem, jakie zagościło we mnie na myśl o życiu tych dwóch dziewczyn, odkąd się poznaliśmy. Z jakiegoś powodu myśl, że los nie zawsze traktował je tak źle, była mi miła. Oczywiście, gdy myślałem o przyszłości, spokój znikał. Usiadły i Sam skinęła na Hope. Ta złożyła ręce na kolanach i popatrzyła na mnie. Potem spuściła wzrok. - Czy małe, czerwone kropeczki zniknęły? - zapytałem. Dziewczynka przytaknęła, odwróciła wzrok, a następnie uniosła widelec i zaczęła wkładać nim małe kęsy jedzenia do ust, patrząc wszędzie tylko nie na mnie. Po chwili zakryła dłonią usta i odkaszlnęła. Cokolwiek lekarz jej przepisał, działało. Śluz z gardła ustąpił. Chciałem ją zapytać o resztę, powiedzieć, że będzie dobrze, że świat wcale nie jest taki okropny i że zastanawiałem się długo, jak poradzić sobie z facetem, który jej to zrobił, ale zdałem sobie sprawę, że to nie moja rzecz. Przynajmniej jeszcze nie. Odwróciłem się do Sam, myśląc, że może Hope powinna usłyszeć o rozmowie, jaką przeprowadziliśmy wczoraj na parkingu.

- Naprawdę muszę wracać do domu. Czeka tam na mnie jedenastolatek, który za mną tęskni - Hope zerknęła na mnie. - Jeśli obie się zgodzicie, zabiorę was ze sobą. Spędziłem tam większość życia i znam w miasteczku wielu dobrych ludzi. Myślę, że możecie tam zamieszkać. Sam, może znajdziesz pracę... To znaczy jeśli nie macie nic przeciwko zachodniemu Teksasowi. Sam odetchnęła głęboko, jakby wstrzymywała oddech od tygodnia. - Byłoby wspaniale. Hope nawiązała ze mną kontakt wzrokowy i utrzymywała go, jednocześnie powoli wkładając widelcem jajka do ust. Na górnej wardze miała ślady mleka. - Masz wąsy - odezwałem się miękko. Hope zlizała mleko, ale nie spuszczała ze mnie oczu. Sam wytarła kąciki ust rąbkiem serwetki. Wstałem, złożyłem serwetkę i położyłem ją na stole. - Nie śpieszcie się. Idę rozliczyć się z Marleeną. Spotkamy się za chwilę w samochodzie. Zniknąłem za rogiem i windą zjechałem do garażu. Doszedłem do jego końca, tam gdzie można było złapać sygnał komórki, i wybrałem numer. Po pierwszym sygnale odebrał Dumps. - Hej... jak sobie radzicie? - Świetnie. Brodie wcześniej wrócił ze szkoły, bo nauczyciele mają zebranie. Właśnie robię mu kanapkę. A co u ciebie? - Musisz coś dla mnie zrobić. - O co chodzi? - Posprzątaj trochę. Oblecz pościel. - Na którym łóżku? - zrobił przerwę. - Na tym, na którym śpisz teraz, czy na tym, na którym spałeś kiedyś? - Na tym drugim.

Gwizdnął przez zęby i zmienił ton. - Kowboju?... Wszystko gra? Sprawiasz wrażenie, jakbyś dźwigał wielki ciężar. -Wszystko w porządku. To część historii, która cały czas się rozwija. Opowiem ci po powrocie do domu, ale myślę, że szczęka ci opadnie, więc przygotuj burbon. Pogadamy, jak wrócę. - A kiedy to będzie? - Jeśli nie napotkam po drodze więcej niespodzianek... dziś wieczorem. - Czekaj, ktoś chce z tobą pogadać. Telefon zaszumiał. - Cześć, tato. Kiedy będziesz z powrotem? - Dzisiaj, wielkoludzie. Jak się masz? - próbowałem poprowadzić rozmowę na inne tory, niż zmierzała. - Jak w szkole? - Dobrze, zdobyłem sto punktów w teście z historii -uniósł głos. - Hej, tato...? Zbliżało się główne pytanie. -Tak? - Widziałeś się z mamą? Czasami cały ból świata może zmieścić się w jednym pytaniu. - Tak... widziałem ją. - Lepiej się czuje? - Nieźle. Tęskni za tobą. Przesyła ci wielkie całusy. - Nadal odliczam, zostało tylko trzydzieści dwa dni... Milczałem przez chwilę. - Tak, będzie tam jeszcze miesiąc. - Zabieram Pana B. nad rzekę. Do zobaczenia po powrocie. - Hej, Brodie? - Tak, tato?

- Muszę cię zapytać o pozwolenie w pewnej sprawie. - O co chodzi? - Chcę cię zapytać, czy mogę przywieźć do domu pewną kobietę i jej córeczkę. - Dlaczego? - Ponieważ nie mają domu. - Mają kłopoty? - Tak to można określić. - Gdzie je spotkałeś? - Na parkingu ciężarówek. Pewien gość chciał je porwać. -1 co się stało? Potarłem czoło. - Nie pozwoliłem mu na to. - Czy zostaną długo? - Kilka tygodni. Dopóki nie staną na nogi i nie znajdę im jakiegoś kąta do mieszkania. Wiesz, mamy ten dodatkowy pokój i... - A co z mamą? - Sądzę, że zdążą się wyprowadzić, zanim twoja mama zacznie myśleć o powrocie do domu - wybrnąłem. Przez chwilę się namyślał. - Jeśli o mnie chodzi, to nie ma sprawy. Daję ci Dumpsa. - Czekaj, Brodie. -Tak? " - Uważaj na węże. I nie podepcz łubinu. - Dobrze. Odłożył słuchawkę. Słyszałem, jak pobiegł przez kuchnię i otworzył drzwi. Dzieciak na koniu w Teksasie. Wszystko było na swoim miejscu. Ponownie dotarł do mnie glos Dumpsa. - Wiesz co... kończą ci się iksy. - Co ty powiesz? - Nie możesz kupić mu po prostu nowego kalendarza?

- Wiem - odezwałem się bardziej do siebie niż do niego. - To dobry chłopak. Musisz z nim porozmawiać. - A jak według ciebie powinienem wyjaśnić tę sprawę piątoklasiście? - Słuchaj, nie mówię, że to będzie łatwe. To twój syn, ona jest twoją żoną. - Była. - Wszystko jedno. Musisz... - Dumps... Na minutę zapadła cisza. Dumps głaskał zarost na brodzie. - Pościelę łóżko, posprzątam trochę. Chcesz, abym pojechał po zakupy? Nie mamy zbyt wiele zapasów. - Tak, rób, co uważasz za słuszne. Dziękuję. - Jedź ostrożnie. Rozłączyłem się, ale po głowie kołatało mi się pytanie: gdyby ktoś mnie związał, ukradł mi coś i położył nieprzytomnego w odległym kącie parkingu, twarzą w błocie i trawie, zabrał kluczyki, co bym wtedy zrobił? Tak naprawdę nie martwiło mnie samo pytanie, ale odpowiedź na nie.

Rozdział 104 Drogi Boże, dzisiaj opuszczamy to miejsce razem z naszym nowym przyjacielem, Kowbojem. Mama skarciła mnie za to, że spałam koło niego. Powiedziała, że przecież wystarczająco dobrze go nie znamy, a potem zapytała, dlaczego to zrobiłam. Odpowiedziałam, że ma broń, i to ją uciszyło. Przez to zaczęłam myśleć, że też miała ochotę zrobić to samo co ja. Przy śniadaniu Kowboj opowiedział nam, gdzie mieszka. To miasteczko w zachodnim Teksasie. Ma tam mały dom. Mówi, że jest niewielki, ale za to należy do niego. Ze to bezpieczne miejsce i Billy nas tam nie odnajdzie. Mówi, że jest tam dobra szkoła, że pomoże mamie znaleźć pracę. Kiedy to powiedział, mama wstała i poszła do łazienki. Pewnie znów dał o sobie znać jej żołądek, ale gdy wróciła, miała czerwone oczy. Myślę, że tak długo próbowała mnie chronić, że kiedy teraz znalazła kogoś, kto opiekuje się i nią, po prostu pęka. Gdy skończyłyśmy jeść, znalazłyśmy Kowboja w jego samochodzie. Ta kobieta, pani Marleena, pozwoliła nam zatrzymać wszystkie ubrania, które przymierzałyśmy. Mam dwie pary dżinsów! Nigdy nie miałam dwóch par markowych dżinsów. 1 Kowboj za to wszystko zapłacił. Musi być naprawdę bogaty. Pani Marleena zaproponowała, byśmy również wzięły ze sobą szlafroki i pantofle. Zrobiłyśmy tak, jak nam powiedziała. Zabrałyśmy także buteleczki z szamponem i mydełka. Pani Marleena przyniosła nam ich nawet trochę więcej. Ona jest

naprawdę miła. Powiedziała, że mamy szczęście i że Kowboj kiedyś wyciągnął ją z niezłych opałów, i że od tego czasu życie jej się układa. Gdy przyszłyśmy do auta, Kowboj zwijał papierosa. Chyba ma to w zwyczaju, kiedy nad czymś myśli. Zawsze milczy, gdy to robi. Chociaż ogólnie jest dosyć małomówny. Zapakował nasze rzeczy do furgonetki, potem zapalił papierosa i położył go na betonowym parapecie obok auta. Papieros leżał tam, a dym unosił się nad nim, przybierając kształt sznurka. Kowboj jest zabawny, zwija papierosy, ale ich nie pali. Sądzę, że gdy jest się bogatym, można sobie na to pozwolić. Zastanawiałam się, jak opisać Ci moje samopoczucie, ale nawet w tym nowym, ładnym słowniku, który podarował mi Kowboj, nie mogę znaleźć właściwych słów. To tak jakby wyjść na zewnątrz z zimnego pokoju i poczuć ciepło słońca na twarzy. Jedyne, czego człowiek chce w takiej chwili, to stać w miejscu i roztopić się w jego promieniach. Takie mniej więcej mam odczucia. Chciałabym stać w promieniach słońca i się roztapiać.

Rozdział 106 Trzynaście lat wcześniej Nie szukałem tego. Przynajmniej nie intensywnie. A z pewnością nie szukałem jej. Miłość była ostatnią rzeczą, o której myślałem. Miałem dwadzieścia osiem lat i jeden cel w głowie. Nie była nim kobieta, możecie mi wierzyć lub nie. Tego wieczoru byłem zmęczony - po dwunastu godzinach drogi. Padałem z nóg. Musiałem przeprać parę ubrań i przespać się kilka godzin przed następną zmianą, która zaczynała się za osiem godzin. Pralnia Fluff and Fold działała dwadzieścia cztery godziny na dobę. Na zewnątrz migotał neon, w środku znajdowała się drewniana podłoga, na parapecie leżały zdechłe muchy, a w narożnikach wisiały pajęczyny. Stały tam cztery maszyny do prania. W czwartki wieczorem ruch był mały - bez problemu można było dostać się do automatu. Wszedłem do środka, opierając koszyk z praniem na ramieniu. Na podłodze z tyłu leżała dziewczyna, z ust ciekła jej krew, jedną nogę miała zgiętą i wsuniętą pod drugą. Stało nad nią trzech chłopaków, a z oczu źle im patrzyło. Dziewczyna oddychała. Żyła na jej szyi stała się gruba i szybko pulsowała. Napastnicy zbliżyli się do mnie z nożem w ręku i kazali mi spadać. Nie zrobiłem tego, czego chcieli. Kiedy dziewczyna się ocknęła, kupiłem jej kawę i ciastko Wiśniowe w całodobowej restauracji. Miała na imię Andie.

Startowała w konkurencji barrel racing i objeżdżała Teksas, Spojrzała na broń przypasaną do mojego boku. - Czym się zajmujesz? - Pracuję w wydziale antynarkotykowym w policji. Spodobało jej się to, zauroczyła ją siła, którą reprezentował mój zawód. Przy trzeciej filiżance kawy zapytałem o nią. Uniosła brew i się uśmiechnęła: - Zawsze podrywasz dziewczyny we Fluff and Fold? Rozejrzałem się dookoła i też się uśmiechnąłem. - Najwyraźniej. Na pierwszą randkę pojechaliśmy do kina samochodowego na film z Tomem Hanksem Turner i Hooch. Gdy odwiozłem ją do domu, stanąłem na progu i nieśmiało obracałem w dłoni kapelusz. Nie odważyłem się jej pocałować. Wtedy ona poprosiła, bym kiedyś przyszedł obejrzeć jej wyścig. Nasza druga randka odbyła się na rodeo w Fort Worth, gdzie brała udział w barrel racing. Chryste, ta kobieta naprawdę umiała jeździć konno. Zajęła drugie miejsce, ale tylko dlatego, że jej koń się potknął. Straciła przez to trzy tysięczne sekundy. Zatrzymała się w Stockyard Hotel. Odwiozłem ją tam, a potem udaliśmy się na kolację do restauracji, gdzie podawali steki. Wtedy po raz pierwszy usłyszałem jej śmiech. Lekki, łagodny, dźwięczny. Nic nie skrywał i niczego nie udawał. Minęło kilka miesięcy. Zakochałem się prędko, na zabój. Nie mogłem uwierzyć, że kiedyś twierdziłem, że w głowie mam inne rzeczy niż miłość. Pewnego dnia pojechaliśmy „obejrzeć" pierścionki zaręczynowe. Tak naprawdę to były zakupy. Andie była w swoim żywiole. W końcu pierścionek to marzenie wszystkich dziewczyn - błyszczy się i skrzy przy każdym poruszeniu ręki. Przymierzyła dziesięć albo dwanaście pierścionków o różnych wzorach, rozmiarach i cenach. Byłem w tamtym

okresie goły jak święty turecki. Tak naprawdę nie było mnie stać na żaden z nich, ale oczywiście jej tego nie zdradziłem. Mogłem sobie pozwolić na dwa tysiące kredytu w banku. Kolejny tysiąc mogłem zapłacić kartą kredytową. Kilka dolców zostało mi na koncie. Wiedziałem, że byłbym w stanie spłacić pierścionek za rok albo dwa. Andie podniosła jeden z nich z niemym pytaniem w oczach. Powiedziałem jej, że wszystkie mi się podobają, że chcę ten, który ona wybierze. Uśmiechnęła się. Wpatrywała się w błyszczące ozdoby w gablocie, w jej oczach iskrzyła się nadzieja. Na zewnątrz panował mrok, w sklepie światła były przygaszone. Wokół jej twarzy tańczyły światełka. Odwróciła się ode mnie, na odbiciu w lustrze dostrzegłem jej łzy. Co mogłem powiedzieć? Wskazała ręką i sprzedawca wyciągnął ostatni pierścionek. Wsunęła go na palec i zaczęła oglądać. Nachyliłem się z obawą, że nie stać mnie na niego, że nie mam tyle kredytu. Pierścionek był z platyny, skromny, okrągły i gładki, nie za cienki ani nie za szeroki. Kamień w oczku nie wyglądał na brylant. Andie przybliżyła go do twarzy. Oczy miała zaszklone, popatrzyła na mnie i skinęła głową. - Ale, kochanie... - wyszeptałem. Sprzedawca odsunął się, abyśmy mogli spokojnie porozmawiać. Wzruszyłem ramionami. - Ty... musisz... Każda dziewczyna marzy o brylancie. Pokręciła głową. Zapłaciłem. Pojechaliśmy nad rzekę. Weszła do niej boso i poprowadziła mnie ze sobą. Rzeka opływała niewielką Wysepkę, ukrytą pod sklepieniem dębów, schowaną za kupką kamieni. Wyspa była pokryta miękkim piaskiem. Znaleźliśmy na niej stary rów przeciwpożarowy. Zrobiliśmy sobie tam piknik. Andie podniosła się, rozłożyła koc. Przyciągnęła mnie do siebie, złożyła swoje dłonie na mojej piersi. - Pragnę dwóch rzeczy.

Nad nami błyszczały gwiazdy. Drżała. Przeżywała tę chwilę całą sobą. Czekała na to całe życie. Postukała palcem nad moim sercem. - Chcę... tego. -Już ci je dałem. Kącik ust zadrżał jej, gdy palcem pisała swoje imię na mojej skórze. - I chciałabym, abyś coś mi przyrzekł. - Przyrzekam. - Ale nie wiesz, o co chodzi. - Nieważne. - Czy wszyscy kowboje są tak zawzięci i uparci jak ty? - Niektórzy bardziej. - Chciałabym, abyś mi przyrzekł, że niezależnie od tego, co się stanie... - Załatwione. - Nie skończyłam. Czekałem. Mrugnęła oczami i zagryzła wargę. - Przyjdziesz po mnie. Jeśli zgubię drogę... ty... wrócisz po mnie. - Przysięgam. - W każdej sytuacji? - W każdej. - Skąd wiesz? - Po prostu wiem. Moi pradziadkowie, dziadkowie oraz moja mama i tata brali ślub pod rozłożystym dębem na pagórku na kawałku ziemi, na której później stanęło nasze ranczo. Żaden z członków rodziny Steeleow nie miał wystarczająco dużo pieniędzy, aby ją wykupić, aż wreszcie udało się to mojemu ojcu. Z oczywistych powodów nazywaliśmy ten dąb drzewem

ślubów. Jego konary pochylały się do ziemi, gałęzie zwisały do dołu, a w innym miejscu wystrzeliwały do nieba niczym skrzydła anioła. Drzewo było o wiele bardziej szerokie niż wysokie. Tata powtarzał, że to ono przykuło naszą rodzinę do tej ziemi. Było stałym punktem w krajobrazie. Chyba miał rację. Andie i ja stanęliśmy tam osiem miesięcy po wizycie w sklepie jubilerskim. Pamiętam wiatr podwiewający białą suknię, którą miała na sobie, oraz jej szeroko otwarte, brązowe oczy. Słońce, które oświetlało jej nagie ramiona. Długie palce zaciśnięte wokół łodyżek świeżo zebranego łubinu. Jasnobrązowe włosy związane w kucyk, który tańczył przy każdym jej ruchu. Buty pachnące końmi. Kosmyki na jej skroniach. Mały pieprzyk nad górną wargą, zupełnie jak u tej modelki, której zdjęcia pojawiają się we wszystkich magazynach. Powiedzieliśmy sobie „tak". Andie stanęła na palcach, abym mógł ją pocałować, a następnie posadziłem ją na May, klaczy, która była jej ślubnym prezentem, i poprowadziłem ją w morze błękitu. Miesiąc miodowy spędziliśmy, podróżując furgonetką, która ciągnęła przyczepę dla koni z wbudowaną kabiną dla dwojga. Drugiej nocy zaparkowaliśmy nad czystym, chłodnym strumieniem. Księżyc świecił wysoko. Nad nami wisiała skała wielkości domu. O dach kabiny uderzał lekki deszczyk. Gdy mżawka ustała i chmury ustąpiły, noc zrobiła się tak jasna, jak nigdy w życiu nie widziałem. Było jasno jak w dzień. Wspięliśmy się na tę skałę, otuliliśmy kocem i oglądaliśmy świat zalany światłem gwiazd, które wyglądały, jakby były dziurami w niebie. Półtora roku później lekarz położył Brodiego na piersi Andie, a ona była zbyt wyczerpana, by unieść ręce i go pogłaskać. Jej ciało pokrywały pot i krew. Była podekscytowana 1 zmęczona. Położyła głowę na poduszkę. Wspólnie wsłuchi-

waliśmy się w jej oddech. Nasz synek, wyjęty z bezpiecznych płynów, złapał powietrze i zaczął krzyczeć. Chwilę później, zbierając ostatki siły, Andie podała mi go ze słowami: -Twój syn. Słowa raczej nie przychodziły mi z łatwością. Ani wtedy, ani teraz. Jako dorosły mężczyzna nigdy nie płakałem, ale kiedy wziąłem na ręce moje dziecko, wybuchnąłem płaczem, którego nie mogłem i nie byłem w stanie powstrzymać. Wiem, że ryzykując życie, ofiarowała mi dar, który nie ma sobie równych. Nie można się za niego odwdzięczyć. W zamian prosiła tylko o jedno. O serce. Nic mnie to nie kosztowało, a było jedynym, czego chciała. Z jakichś niezrozumiałych powodów nie dałem jej tego. Nigdy.

Rozdział 112 Jechaliśmy autostradą międzystanową już jakąś godzinę, gdy dotarło do mnie, że odkąd jesteśmy w aucie, Sam nic nie powiedziała. Sądzę, że czekała, aż ja zacznę. Rzadko to jednak robię. Wreszcie cicho się odezwała: - Opowiedz mi o Marleenie. - Parę lat temu przez dłuższy czas pracowałem w Big Easy. Zatrzymaliśmy się w jej hotelu. Miała pewne problemy i pomogłem jej się z nimi uporać. -Jakie kłopoty? -Jeden z gości oskarżył ją o kradzież wartościowych rzeczy z pokoju. Zniknęła biżuteria, a ponadto zwitek banknotów i rolex. Facet przedstawił się jako szanowany obywatel i miał na podorędziu nieźle zmyśloną historyjkę. Znałem Marleenę jakiś czas i wiedziałem, że jest uczciwa, więc po-węszyłem tu i tam i zadałem kilka pytań. Okazało się, że ten mężczyzna kłamie. A to kłamstwo było tylko wierzchołkiem góry lodowej. Taki scenariusz często powtarza się w przypadkach, z którymi mam do czynienia. -Jakie było wyjaśnienie tej historii? - Gość podarował biżuterię swojej dziewczynie. Utrzymywał ją tutaj w mieście, nic nie mówiąc żonie. - Och! - Właśnie. Tak czy owak, Marleena darzy mnie odtąd przyjaźnią. - Ile jestem ci dłużna? - pytanie było szorstkie, niemal niemiłe.

Roześmiałem się. - Trochę ci się nazbierało. - Co masz na myśli? - Nie lubisz być czyimś dłużnikiem, prawda? Sam pokręciła głową. - Nie, jeśli mogę coś z tym zrobić. - Marleena nic mi nie policzyła za pokój i jedzenie. Prosiłem ją, aby tego nie robiła, ale nalegała. Powiedziała, że po siedemnastu latach pracy jest teraz kierownikiem i może robić takie rzeczy. Marleena zapłaciła także za ubrania, dałem jej za to trzysta dolarów, ale stwierdziła, że to za dużo, i zwróciła mi stówkę. Sam wsadziła ręce między kolana i wyszeptała: - Dziękuję. Pokiwałem głową. - Marleena jest dobrym człowiekiem. Sam patrzyła przez szybę samochodu. - Dobrych ludzi ciągnie do dobrych ludzi - odwróciła się do mnie, zakładając jedną nogę na drugą. - Czy mogę cię o coś zapytać? - Wiesz co, możesz mnie pytać bez pytania o zgodę. - Naprawdę? - Jasne. - Zauważyłam, że kiedy spotykasz kogoś i witasz się z nim, a następnie ten ktoś pyta cię, jak się masz, odpowiadasz, że jak król życia. - Tak robię. - Skąd wziąłeś to określenie, wymyśliłeś je sam czy od kogoś przejąłeś? - Mój tata zwykł tak mówić, wziąłem to od niego. Odwróciła się w stronę tablicy rozdzielczej. - Podoba mi się.

Po dwóch godzinach jazdy Hope wyciągnęła się na tylnym siedzeniu z Turbo pod ramieniem i zasnęła. Po czterech porcjach naleśników w Ritzu, szklance kakao i litrze soku każdy na jej miejscu zrobiłby to samo. Założyłem okulary przeciwsłoneczne i popatrzyłem na Sam. - Skoro mówimy o dobrych ludziach, a przed sobą mamy osiem godzin drogi, może opowiesz mi coś o sobie? - Co chcesz wiedzieć? -Jak stamtąd, gdzie byłaś, dotarłaś do punktu,w którym teraz jesteś? - Ach... ta historia. Wzięła głęboki oddech. - Mam trzydzieści trzy lata. Urodziłam się w Cordele. Mój ojciec był farmerem i miał... plantację orzeszków ziemnych - uśmiechnęła się. Więc jeśli w życiu nie zobaczę już orzeszka ziemnego, nie będę płakała. Mieliśmy naprawdę dużą farmę, wielu robotników, a nawet najmowaliśmy pomoc do domu. Służące dla nas gotowały, sprzątały nawet mój pokój - pokręciła głową. - Nie wiem dokładnie, ile posiadaliśmy. Mama wychowywała mnie na panienkę. Mówiłem, że Sam ma klasę. - Wracając do tematu... Skończyłam szkołę średnią, z trzecią lokatą na czterystu uczniów. Miałam wielkie marzenia, ale ojcu powinęła się noga. Wszystko straciliśmy. Pamiętam, jak stałam na podwórku i patrzyłam, jak wynoszą moje łóżko. Moje łóżko! Powinno być jakieś prawo zabraniające bankowi zabierania takich rzeczy. Niech sobie zabierają dom, ale nie łóżko - odgarnęła włosy z oczu. - Tata próbował wszystko odzyskać, lecz przeszedł rozległy zawał serca i zostałam sama z mamą. Rzuciłam więc college i zaopiekowałam się nią. Podjęłam pracę, ale rachunki za lekarstwa mamy ciągle rosły, więc podjęłam kolejną i odtąd cały czas pracuję.

- Gdzie jest teraz twoja mama? - Została pochowana obok taty. - Przykro mi. Sam skinęła głową i patrzyła na mijane drzewa. - Mnie także. - A Hope? Sam rozejrzała się na boki, podwinęła lewą nogę pod prawą i obejrzała się na tylne siedzenie. - Miałam dwadzieścia dwa lata, byłam samotna, a on był kilka lat starszy. Był właścicielem nocnego klubu. Zawsze miał dużo forsy, przychodził późnym wieczorem i jadał kolację w restauracji, gdzie pracowałam. Zostawiał dobre napiwki. Pewnego dnia zaprosił mnie na randkę - wzruszyła ramionami. - Myślałam, że... Myślałam, że był... Cóż, w ogóle nie był taki, jak myślałam. Lubił hazard, bary ze striptizem i alkohol. Zostawił mnie przed ołtarzem, ubraną w dżinsy i biały, bawełniany podkoszulek. Było to jedyne ubranie, w które się mieściłam. W ten sposób zostałyśmy same na świecie, odkąd Hope zaczęła kopać mój brzuch. Jeśli chodzi o mężczyzn, nie dokonywałam dobrych wyborów. Podobali mi się ci efektowni i wiele obiecujący. Większość obiecywała gwiazdkę z nieba, a kończyło się na twardym lądowaniu. -A Billy? - Zaoszczędziłam trochę kasy. Pomyślałam, że pojedziemy na zachód. Może do Kalifornii, nie wiem. Wiedziałam jedynie, że chcę jechać tam, gdzie jeszcze nie byłam. Siedziałyśmy w barze z kanapkami w San Antonio, gdy do środka wszedł facet w mundurze SWAT. Jego widok odebrał mi dech. Wyglądał na silnego, pewnego, pomyślałam, że można czuć się przy nim bezpiecznie, a potrzebowałam właśnie siły, pewności i bezpieczeństwa. Resztę historii znasz: zaoferował nam pokój, na co z chęcią przystałam, gdyż miałam w portfelu zaledwie jedenaście dolarów. Pomógł mi dostać pracę

w Walmarcie. Nie minęło dużo czasu, kiedy zaczął przynosić mi kwiaty, a Hope lody - zamilkła na chwilę. - Nie miałam pojęcia, że mógłby... Niczego nie podejrzewałam. Nie dostrzegałam żadnych sygnałów. Nie przypuszczałam, że zasłużony gliniarz kierujący oddziałem specjalnym może być chorym, perwersyjnym sukin... odkaszlnęła. - Przepraszam - uspokoiła się. Ton jej głosu stał się łagodniejszy. - Ze może być chorym łajdakiem. To jakby... - potarła dłonie i dotknęła czoła. - Jeśli jemu nie można ufać, to komu można? Dokąd ten świat zmierza? Tak czy owak, on... - wzruszyła ramionami. - Zabrałam Hope i uciekłyśmy. Kilka dni później spotkałeś nas na autostradzie. Czekałyśmy, aż mknąca ponad sto kilometrów na godzinę ciężarówka zakończy to wszystko - zrobiła pauzę. - To wersja w skrócie, bez dramatycznych szczegółów - znów umilkła i tym razem zmieniła temat. -Jak ma na imię twój syn? Czy mogę o to zapytać? - Ma na imię Brodie, i śmiało, możesz pytać. - He ma lat? -Jedenaście. -Jaki jest? -Jest podobny do mnie, pod tym względem, że jest dosyć cichy. To raczej typ myśliciela niż mówcy. A matkę przypomina swoim uporem gdy coś sobie upatrzy lub umyśli... długo zajmuje odwiedzenie go od tego pomysłu - roześmiałem się. - Jest niezwykle zdeterminowany. Zerknęła na moją lewą dłoń, dostrzegła, że nie mam obrączki. - A co stało się z jego mamą? -Jesteśmy rozwiedzeni - słowo to padło z moich ust i zabrzmiało obco, jakbym opisywał sytuację kogoś innego. - Od jak dawna? - Odeszła jakieś trzy lata temu. Sam ważyła słowa.

- Co się stało? - Zycie. - Czy to twoja wina? Czy byłeś... niewierny? - Nie - pokręciłem głową. - A przynajmniej nie zdradziłem jej z inną kobietą, jeśli to masz na myśli. - Czy to jedno z tych pytań, których nie powinnam zadawać? - Nie, w porządku. - Znalazła sobie kogoś innego? Milczałem przez chwilę, zerknąłem na tylne siedzenie i zniżyłem głos. -Tak. Skrzywiła się. - Dlaczego? Byłeś kiepski w łóżku czy jak? Potraktowałem dowcip jako dobrą oznakę, chociaż odbywał się moim kosztem. Odkaszlnąłem. - Najwyraźniej - spojrzałem na nią. - Zadajesz trudne pytania. - Przepraszam, robię to po to, aby inni nie zadali ich mnie. Jeden z moich... przyjaciół, psychiatra, powiedział mi - zanim nas wyrzucił z domu, zmienił zamki i wywalił nasze ubrania z drugiego piętra - że to mechanizm obronny. Robię to, by odwrócić uwagę od własnego bagażu doświadczeń. - Brzmi przekonująco. - Miał rację, miałam i mam niezły bagaż, ale to mnie nie tłumaczy. - Chyba masz prawo zadać parę pytań. Sam wpatrzyła się w dal przez szybę. - Może kilka. Gawędziliśmy przez parę następnych godzin. Przekroczyliśmy granicę Teksasu, minęliśmy Dallas i Fort Worth, wjechaliśmy na autostradę numer 180, przejechaliśmy przez

Minerał Wells, Pało Pinto i Caddo i późnym popołudniem wjechaliśmy do Rock Basin. Moje miejsce na ziemi, Bar S, leżało po drugiej stronie miasta, kilka kilometrów poza jego granicami. Kiedy ten teren kupił mój ojciec, do miasta było jeszcze dalej, ale Rock Basin się rozrosło. Zjechałem z asfaltu i zacząłem krążyć między dziurami na glinianej drodze. Mój dom leżał kilkaset metrów stąd, dojeżdżało się do niego prostą, ubitą drogą, przy której po obu stronach rosły krzewy bawełny. Ich szpalery ciągnęły się wzdłuż ogrodzenia z drutem kolczastym i przypominały strażników na warcie. Kiedy nadjechaliśmy, Dumps z pomocą Brodiego naprawiał właśnie popsute przęsła. Sam ujrzała go i zmrużyła oczy. -To Dumps - wyjaśniłem. - Dumps? - Tak, to jakby wujek. -Jakby? - Nie łączą nas więzy krwi, ale jest członkiem rodziny. - A ten mały jegomość? - uśmiechnęła się. Brodie siedział na grzbiecie swojego konia - Pana Bojanglesa. Galopował wzdłuż płotu w naszą stronę. - To Brodie. Hope nachyliła się między dwoma siedzeniami, Turbo skubał jej ramię. Jechałem powoli w stronę domu, uważając, by nie wzniecić za dużo kurzu. Brodie zetknął się z nami w połowie drogi, spiął Pana B. ostrogami, a potem pocwałował równo z nami. Gdy się zatrzymałem, mocno uderzył strzemionami w boki konia, który uniósł do góry przednie nogi, stał tak przez chwilę, a potem pogalopował w stronę domu. Na ten widok oczy Sam zrobiły się wielkie jak monety, Hope opadła szczęka, a Turbo zrobił bobka. Obserwowałem kurz wirujący za synem. - Koń ma na imię Pan B. Kupiłem go Brodiemu jako prezent na drugie urodziny. Dwuletni kucyk dla dwulatka.

Dorastali razem. W pewnym sensie Brodie nie zna życia bez tego konia. Ten koń jest jak baranek - zerknąłem w lusterko. - Łagodny jak Jezus - uśmiechnąłem się. - Gdzie idzie Brodie, tam idzie i Pan B. Zaparkowałem auto i odwróciłem się do Sam. - Daj mi, proszę, chwilkę. Nie jesteś kobietą, którą miał nadzieję, że przywiozę do domu. Pokiwała głową ze zrozumieniem. Brodie usiadł w oddali i wpatrywał się w samochód. Podszedłem do ogrodzenia, chwyciłem za lejce konia i pogłaskałem go po grzywie. Popatrzyłem na syna. Siedział nieruchomo. Jakby myślał, że tak trzeba, bo tak widział na filmach. Wszyscy nasi „bohaterowie" tak robili. Był wcieleniem tego, co reżyser John Ford widział w Johnie Waynie. Klepnąłem go po nodze. - Jak się masz? Skinął głową, nie spuszczając oczu z auta. Jabłko Adama na jego szyi uniosło się, zatrzymało w górze i po chwili opadło. - Musisz mi w czymś pomóc. Popatrzył na mnie. - Pamiętasz te dziewczyny, o których ci wspominałem? Przytaknął. - Cóż, są w aucie. Uciekają przed złym człowiekiem. Potrzebują schronić się przez chwilę w bezpiecznym miejscu. Dziewczynka ma na imię Hope. Ma dziesięć łat i ciężkie przeżycia za sobą. Potrzebuję... Zastanawiałem się, czy pomożesz mi przygotować dla nich bezpieczne miejsce. Nie mają gdzie pójść. Czy możesz to zrobić? - A co z mamą? Świat Brodiego był rozdarty na pół, a mój syn żył pośrodku. Między dwiema częściami znajdowało się suche koryto rzeki. Zastanawiałem się, w jaki sposób połączyć oba brzegi, czego on sam nie był w stanie zrobić.

Uniosłem nieco głos i chyba zmieniłem trochę ton. - Synu, one nie są tutaj po to, by zastąpić twoją mamę. Nie mogłem ich po prostu, ot tak, zostawić na środku autostrady, w czasie ulewy, bez paliwa w aucie. Gdy kobieta oberwała w głowę od tego złego człowieka, o którym ci wspominałem, a dziewczynkę znalazłem zakneblowaną, ze skarpetką w ustach na tylnym siedzeniu jego samochodu, nie mogłem pozwolić mu z nimi odjechać - odwróciłem się i popatrzyłem na furgonetkę. - Muszą odpocząć. Nie wiedziałem, gdzie indziej mógłbym je zawieźć. Syn spojrzał na mnie. - Co zrobiłeś z tym facetem? - Pokrzyżowałem mu plany. - Czy będzie ich szukał? Podrapałem się po brodzie. - Nie jestem pewien. Muszę się dowiedzieć, jak silną ma do tego motywację. Na jego miejscu miałbym sporą. - Myślałem, że jesteś na emeryturze. - Jestem, dlatego muszę prosić o pozwolenie. Kapitan wpadnie do nas dziś wieczorem. - A co potem? - Potem pogadamy o twojej mamie. Brodie zeskoczył z grzbietu konia i mi się przyglądał. - Obiecujesz? Przytaknąłem, a on zwrócił wzrok w stronę samochodu, zatrzymał się i popatrzył na mnie. - Wiesz, że możesz powiedzieć mi prawdę. Przełknąłem ślinę. Z nas obu on był lepszy. Przesunąłem jego kapelusz na tył głowy, aby zobaczyć oczy. - Synu, prawda jest dla mnie bolesna - pokręciłem głową. - Nie chcę, abyś i ty cierpiał. Brodie chwycił za rąbek kapelusza i naciągnął go na oczy. Wyglądał jak bohater filmu The Man from Snowy River.

- Tato, niewiedza rani bardziej. Brodie poprowadził Pana B. w stronę auta. Nosił spodnie wranglery, wysokie buty, podkoszulek, a za pas wetknięty miał składany nożyk. Przy sznurku od kapelusza na jego skórze pojawił się pot. Był mną, moim ojcem i dziadkiem w skórze jedenastolatka. Urósł i zmężniał w ramionach. Jego matka popłakałaby się, gdyby go ujrzała. Powtarzałaby w kółko to, co kiedyś powiedziała: „Brodie jest najlepszą wizytówką Teksasu". Miała rację wtedy, miałaby i teraz. Brodie stanął koło samochodu i otworzył tylne drzwi. Kapelusz trzymał w dłoni. - Cześć, jestem Brodie. Hope cofnęła się i ścisnęła Turbo. Chłopiec odwrócił pysk Pana B. i przytrzymał strzemię. - Chcesz się przejechać? Pan B. jest naprawdę bardzo łagodny. Nic ci nie zrobi. Sam klepnęła Hope w nogę. - Idź, kotku. Zaczekam na ciebie. Brodie potrząsnął lejcami. - Potrzymam ci lejce. Możemy tylko się przejść, jeśli wolisz. Zerknął na zwierzątko na ramieniu Hope. - Możesz wziąć świnkę ze sobą. Panu B. nie będzie przeszkadzała. Wyciągnąłem rękę i ku mojemu zdziwieniu Hope chwyciła za nią. Przesunęła się po siedzeniu i wsadziła stopę w strzemię. Odbiła się i przerzuciła nogę przez grzbiet konia. Brodie skierował się w stronę krzewów bawełny. - Jedź powoli, synu. Nie przyśpieszajcie, nie róbcie nic gwałtownego. Skinął głową, że rozumie, i zaczął prowadzić wycieczkę na grzbiecie Pana B. - on i Hope wyglądali, jakby wyszli z obrazka przedstawiającego Teksas przed stu laty.

Dumps podszedł do szyby od strony Sam i wskazał na mnie. - Ponieważ maniery nie są jego mocną stroną, sam się przedstawię wytarł ubrudzone dłonie w niezbyt czyste dżinsy. - Nazywam się Pat Dalton, jestem byłym więźniem i wyjątkowym szewcem, większość ludzi nazywa mnie Dumps. Sam zaczęła z nim gawędzić, a ja obserwowałem syna prowadzącego na swoim koniu przestraszoną dziewczynkę. Może to tylko moje zdanie, ale chłopcy w Teksasie wcześnie stają się mężczyznami. Ten proces dokonywał się właśnie na moich oczach. Brodie szybko zaczął dojrzewać.

Część druga Wzgardzony i odepchnięty przez ludzi, Mąż boleści, oswojony z cierpieniem, jak ktoś, przed kim się twarze zakrywa, wzgardzony tak, iż mieliśmy Go za nic. Lecz On się obarczył naszym cierpieniem, On dźwigał nasze boleści, a myśmy Go za skazańca uznali, chłostanego przez Boga i zdeptanego. Iz 53,3-4

Rozdział 124 Pięć lat wcześniej Brodie siedział mi na kolanach, a ręce trzymał na kierownicy. Niedługo miał skończyć siedem lat. Nieświadomie kołysał się w rytm piosenki, którą nucił. Światło na semaforze się zmieniło. - Zielone. Popatrz najpierw w lewo, potem w prawo i znowu w lewo. Chłopiec zaczął obracać głową. Wykonywał zamaszyste, przesadne ruchy. Z satysfakcją odparł: - Nic nie jedzie. Nacisnąłem pedał gazu. - Ruszamy. Brodie zaczął kołysać się szybciej. Nasz dom rozmył się we wstecznym lusterku i stawał się coraz mniejszy. Mijaliśmy białe sztachety ogrodzenia obłożone pozwijanymi kłębami bawełny. Za oknem mignęła wierzba płacząca. Przez drogę przebiegła czarna wiewiórka. Andie stała na werandzie. Nosiła sprane dżinsy, stopy miała bose. Skrzyżowała ręce. Wiatr zwiewał jej włosy na twarz. Lekko się kołysała. Obiekty odbijające się w lusterku nie są wcale bliżej, niż się wydaje. Koła auta zadudniły po szynach. - Naciśnij tę dźwignię.

Synek usłuchał mnie. Lewy kierunkowskaz zaczął migać i klikać. - Skręć w lewo. Brodie skierował auto lekko w lewą stronę, bojąc się skręcić. Minęliśmy sygnalizację świetlną. Roześmiałem się. - Samochód to nie krowa. Skręć kierownicę, śmiało. Jednym zamaszystym ruchem poprawił się i skręciliśmy w lewo. - Dobrze, a teraz wyprostuj. W żółwim tempie pojechaliśmy w stronę miasta, zmieniając pasy jezdni. Brodie nie zwracał uwagi na podejmowane przeze mnie próby rozmowy. Kwadrans później roztopiony lód spływał mu z brody. Próbował oblizać się językiem, ale niewiele to pomogło. Wyglądał jak psiak, który usiłuje zlizać ze swojego pyszczka masło orzechowe. Jego palce pobrudziły się na jasnoniebieski i różowy kolor. - Zachowujesz to na potem? Lizał brzeg rożka, ale lody topniały szybciej, niż on był w stanie jeść. - Uhm. Kątem oka spojrzał na mnie i postukał palcem w moją pierś. Odezwał się wpatrzony w rożek. - Założyłeś ją? Klepnąłem się w środek mojej koszulki z nadrukiem w kształcie dużej, czerwonej litery S na niebieskim tle. Uśmiechnął się. Podarował mi tę koszulkę i lubił, gdy ją zakładałem. Jego matka uważała to za śmieszne. Brodie wyrzucił papierek po lodach do śmieci. Wyjąłem chusteczkę z kieszeni i wytarłem mu ręce oraz buzię. Wiercił się. -Jesteś gotowy? - Tak, tato.

Podałem Brodiemu swój kapelusz, który włożył sobie na głowę. Podniosłem go i posadziłem na swoich ramionach. Objął mnie i zasłonił mi oczy. Roześmiałem się. - Hej, wielkoludzie... Poruszałem się jak człowiek kroczący w ciemnościach. -Jeśli mamy się stąd ruszyć, potrzebuję oczu. Objął mnie rękami za szyję tak mocno, że prawie mnie udusił. -Takjest znacznie lepiej. Brodie oparł brodę na czubku mojej głowy i ruszyliśmy w dół ulicy. Mam sto osiemdziesiąt centymetrów wzrostu, dzięki czemu obserwował wszystko z wysokości ponad dwóch metrów. Pokonaliśmy przecznicę, a kiedy celowo poszedłem dalej, pociągnął mnie za prawe ucho, a potem, jak gdyby siedział na grzbiecie konia, wbił mi prawe kolano w bok, dając sygnał do skrętu. Wykonałem ten manewr, wpatrując się w nasz cień. Brodie nosił kapelusz i spoglądał z góry na wszystkich napotkanych ludzi. Szliśmy chodnikiem, rozłożył więc ręce i wydawał dźwięki przypominające śmigło. Poranki, które z nim spędzałem, sprawiały, że wszystko wydawało się być na swoim miejscu. Minęliśmy kobietę z torbą pełną zakupów. Szurała butami po chodniku. Była niska, krępa, miała czarną jak noc skórę i purpurowe oczy. Brodie zasalutował jej, unosząc pałce do mojego kapelusza, i się przywitał: - Dzień dobry pani. Uśmiechnęła się, zatrzymała i uścisnęła moją rękę. - Ach, to pan jest tym policjantem, o którym czytałam w gazecie. - Nazywam się Tyler Steele, proszę pani - wyciągnąłem do niej rękę. - Tak myślałam, że to pan - pokiwała głową. - Rozpoznałam pana ze zdjęcia. To pan złapał tego mordercę i posłał

go za kratki. Cieszę się, że pan tego dokonał. Mam nadzieję, że długo tam posiedzi albo że powieszą go za to, co zrobił -kobieta ocieniła dłonią oczy. - Jakiego ładnego chłopaczka dźwiga pan na ramionach. - Jestem Brodie - chłopiec podał jej rękę. Wspięła się na palce i uściskała jego dłoń. - Jak urośniesz, będziesz taki jak twój tatuś? - Tak, proszę pani - zmiana środka ciężkości wskazała mi, że Brodie zapewne usiadł prosto i uniósł wysoko brodę. - Taki mam zamiar. - Dasz radę - kobieta pogłaskała go po nodze. Pokazała zęby w uśmiechu i poklepała mnie po ramieniu. - Niech pan trzyma tak dalej. Potrzebujemy takich ludzi jak pan. - Dziękuję pani. Odwróciła się i pokuśtykała dalej. - Tatusiu? - zapytał mnie Brodie. - Tak, wielkoludzie? - Dlaczego ty i mama nie śpicie w jednym łóżku? - Dlatego, że też tam śpisz i w trójkę się nie mieścimy. - Mama mówi co innego. -Tak? A co? - Mówi, że pracujesz do późna i gdy wracasz, nie chcesz nas obudzić i dlatego śpisz na sofie. Czy to prawda? Jak to się dzieje, że czasem dzieci potrafią zauważyć tak bolesne szczegóły? -Tak - starałem się, by mój głos zabrzmiał przekonująco. - Nie ma sprawy, możesz nas budzić. Pytałem o to mamę. Przytulimy się do ciebie. Nie odpowiedziałem. Pociągnął mnie za uszy. - Hej, wielkoludzie, w lewo albo w prawo. Naraz się nie da. Rock Basin w Teksasie znajduje się na północ od Abilene. Szerokie przestrzenie, otwarte niebo, kłęby kurzu - to wła-

śnie zachodni Teksas. W pogodny dzień z każdego punktu w mieście można dostrzec płaskowyż Liano Estacado, którego częścią jest skarpa Cap Rock. Wznosi się ona kilka metrów nad powierzchnię ziemi niczym Mur Chiński i biegnie na północ, w stronę Kanady. Wyznacza koniec Wielkich Równin. Kiedyś żyło tu ponad milion bizonów. Teraz stoi tu prawie tysiąc wiatraków wyższych od wielu budynków. Jeśli w tym miejscu zatrzymuje się samochód i opuszcza szybę, do uszu pasażera dobiega szum śmigieł przecinających powietrze. Deszcz i śnieg spływają z Cap Rock do rzeki Brazos, a potem płyną przez odcinek niemal tysiąca trzystu kilometrów aż do Zatoki Meksykańskiej. Kryje się za tym przewrotne zjawisko, ponieważ padający deszcz nad Cap Rock nie oznacza, że pada i w mieście. Nie, wcale nie. A błyskawicznie nadchodzące powodzie nie są u nas niczym niezwykłym. Historia Rock Basin jest związana z wydobyciem ropy. Pozostałością tej przeszłości są ceglane fasady domów, lampy gazowe, wieże wiertnicze, trzy restauracje, dwa banki i stacja kolejowa. W niektórych miejscach wykopano tyle szybów, że wieże przecinały ogrodzenia między posiadłościami, zupełnie tak jak na wschód stąd, w Kilgore. Burmistrz chwalił się, że wiewiórka mogłaby u nas skakać z wieży na wieżę i przemierzyć miasto, nie dotykając ziemi. Ulicą jechał stary ford f-100 i ciągnął za sobą pusty wózek na bydło. Pozamykane sklepy, tablice z napisem Do WYNAJĘCIA , puste fabryki, powybijane szyby, pozaciągane żelaznymi kratami witryny, wyblakłe reklamy, miotane po ziemi krzewy solanki kolczastej i nieruchome wieże wiertnicze opowiadały historię naftowego boomu, który przeminął. Po drugiej stronie ulicy między nogami nieczynnej wieży wiertniczej ktoś rozciągnął sznur do suszenia bielizny. Zatrzymałem się przed bankowym oknem i wpatrywałem się w nasze odbicia.

Obserwowałem syna i dostrzegłem w nim czystą obietnice, nieograniczone możliwości, bezgraniczną nadzieję. George Vickers prowadził sklep z tanimi artykułami. Jego syn, George junior, został kopnięty w głowę przez muła, kiedy był mały, co spowodowało trwały uraz. Miał obecnie trzydzieści lat, a zachowywał się jak pięcio- lub sześciolatek. Był najszczęśliwszym dzieciakiem, jakiego kiedykolwiek spotkałem. Wyszedł przed sklep, wycelował w nas swój polaroid i zrobił nam zdjęcie. Podał je nam. Znad mojej głowy rozległ się głos: - Dzięki, George u juniorze. Brodie zerknął na zdjęcie i schował je do kieszeni koszuli. Uwielbiał je. Był z niego bardzo dumny. - Spójrz, tato, jestem wyższy od ciebie. Popatrzyłem na salon piękności, który znajdował się w głębi ulicy. Widziałem cień Andie poruszający się za oknem. Robiła sobie fryzurę. Chciała ładnie wyglądać w trakcie kolejnego weekendu z przyjaciółkami. Tym razem wybierały się do Vegas. W ostatnim miesiącu były w Nowym Jorku. A może w San Francisco? Brodie pociągnął mnie za lewe ucho. Był jak słonik Dumbo ubrany w dżinsy i kowbojki. Rzuciłem kolejne spojrzenie na salon piękności, a potem na odbicie syna w witrynie. Andie miała rację. To on nas sklejał. Gdy dochodzi do trzęsienia ziemi, przyczyną jest ruch płyt tektonicznych tysiące metrów pod powierzchnią, ale zniszczenia powstają na wierzchu. Założyłem ciemne okulary marki Costas. Cztery przecznice dalej na ulicę wjechał Chevrolet monte carlo. Mial przyciemniane szyby, jechał powoli. Lśniące, chromowane felgi sprawiały wrażenie, że porusza się znacznie szybciej niż w rzeczywistości. Widziałem to auto już wcześniej. Jego widok tutaj zaskoczył mnie. Samochód zmierzał ku nam.

Z głośników rozlegał się głęboki bas. Pasażer patrzył przez lornetkę i wskazywał na nas. Zacząłem powoli biec. Brodie chwycił moje prawe ucho, roześmiany, nieświadomy tego, co się dzieje. Znalazłem się w odległym końcu ulicy, przy przyczepce mojego wozu. Zdjąłem syna z ramion i posadziłem go na niej. - Hej, wielkoludzie, chcę, abyś się tam położył - uderzyłem przyczepkę, nie spuszczając wyćwiczonych oczu z ulicy. - Schowaj się, już. -Ale... - Kładź się - naciągnąłem kapelusz na oczy. - Natychmiast! Usłuchał mnie. Trzy przecznice dalej na werandzie ukazała się Andie i zasłoniła oczy ręką. Musiałem oddalić się od mojej furgonetki. Wszedłem na krawężnik, minąłem witryny czterech sklepów i stanąłem w cieniu. Chevrolet się zbliżał. Z wnętrza wydobywał się dym. Widziałem lśniące, czarne, długie do ramion włosy związane w kucyk. Ręce pokryte tatuażami. Świdrujące, ciemne oczy wyglądające spod niebieskich bandan, które mężczyźni mieli zawiązane na czołach. Jeden z nich rzucił pustą butelką po piwie w tył mojej furgonetki, potem dostrzegł mnie i docisnął gazu. Było ich pięciu. Dzieliło nas około czterech metrów. Według statystyk FBI strzelaniny trwają relatywnie krótko. Ale to niewielka pociecha, gdy znajdziemy się w ogniu. Pierwsza seria trafiła mnie w prawą nogę i okręciła tak, że uderzyłem o ścianę sklepiku z tanimi rzeczami. Następne cztery trafiły w moją kamizelkę, aż przeleciałem przez szybę i wylądowałem na tym, co przed chwilą tworzyło sklepową witrynę. Spojrzałem na samochód i zauważyłem, że nadlatuje z niego coś lśniącego. Płomień wirował z jednej strony. Poruszało się to powoli, niczym kopnięta wysoko pił-

ka. Wiedziałem, co się zaraz wydarzy. W moim organizmie nastąpił gwałtowny skok adrenaliny. Przed oczami miałem wizję tunelu. Słuch przestał działać. Ruch był coraz wyraźniejszy. Wybuch nastąpił wtedy, gdy butelka uderzyła o ziemię, niezbyt daleko ode mnie, i skąpała mnie w płonącej, lepkiej mazi i odłamkach. Ból w uszach był intensywny, ale po chwili przestałem cokolwiek słyszeć. Gdy uniosłem głowę, nade mną stał mężczyzna i trzymał w dłoni mój smith &wesson, model 327 na naboje kalibru 357, który zwykle nosiłem nad kostką nogi. Zanim nacisnął spust, zdążyłem pomyśleć: „To będzie bolało". Mężczyzna się odezwał: - Kowboju, to pozdrowienia od José Juana - następnie spokojnie wystrzelił pięć naboi w literę S na mojej koszulce. Gdy leżałem pod wycelowaną we mnie lufą pistoletu, przez głowę przebiegły mi trzy różne myśli, których nie umiem wytłumaczyć. Może było ich cztery. Pierwsza brzmiała: „Mam nadzieję, że kamizelka wytrzyma". Druga uzmysłowiła mi, że mam poparzoną skórę. Nie podobało mi się to. Trzecia myśl dotyczyła Andie, Mimo emocjonalnej odległości i miesięcy, które minęły od czasu, gdy choćby się dotknęliśmy, nie chciałem, by była świadkiem tego wydarzenia. Próbowałem uchronić ją przed tą częścią mojego życia, a ten widok długo nie będzie dał się wymazać z pamięci. Takie obrazki wypalają się na wewnętrznej stronie powiek. Wreszcie zapamiętałem głos Brodiego, przerażonego, pozostawionego samemu sobie, w kółko wołającego „tato". Oprócz tego nic nie pamiętam.

Rozdział 132 Obudziłem się nagi na stole operacyjnym. Zamrugałem. Usiłowałem skupić na czymś wzrok. Rozprostowałem palce. Zwinęły się. Skóra na kłykciach była napięta i poraniona. Poruszyłem palcami u stóp. Prawa strona zareagowała, z lewą był problem. Próbowałem unieść głowę. Wróciła fala mdłości. Przestrzeń wokół mnie była skąpana w świetle fluorescencyjnej lampy. Z kroplówki nad moją głową ściekał przezroczysty płyn. Plastikowa rurka biegła od pojemnika do mojego prawego ramienia. Nieopodal rozlegały się ściszone głosy. Usta się poruszały, ale dźwięk wydobywał się z nich sporadycznie. Moje oczy wykryły ruch. Widziałem krzyżujące się cienie. W pewnym momencie pochyliła się nade mną kobieta w bieli. Na włoskach nad jej górną wargą wystąpił pot. Ściskała pojemnik i krzyczała na pozostałych. Prawa strona mojej twarzy i klatki piersiowej paliła. Lewa noga leżała ciężko i bezwładnie. Pociłem się, a równocześnie było mi zimno. Dotknąłem prawego policzka i poczułem, że tkwią w nim jakieś odłamki. Uniosłem się na jednym łokciu. W lewym boku miałem dziurę. Spojrzałem na ramię. Przez rurkę wpływał płyn z kroplówki. Torebka nade mną była prawie pusta. Spojrzałem na nogę. Stamtąd płyn wypływał. Dziwne. Powierzchnia wokół dziury w nodze miała żółty kolor jodyny. Najwyraźniej lekarze przygotowali mnie do operacji. Pamięć powróciła. Chciałem wstać z tego stołu.

Pielęgniarka docisnęła mnie do dołu. Zdołałem wyszeptać: - Co z Brodiem? - Proszę leżeć. Uniosłem się na łokciu. - Gdzie jest mój syn? Pojawiły się kolejne ręce, które próbowały mnie unieruchomić. To była Andie. Łzy zmywały ciemną sadzę z jej twarzy. Wyglądała, jakby przed chwilą gasiła ogień. Przycisnęła dłonie do mojej piersi. Płakała. - Ty, Ty, leż spokojnie. - Gdzie...? Załamała się i zaczęła mnie uderzać pięścią w pierś. - Zabrali go? Krzyczała. - Zabrali go. Zabrali! Oni...! Usiadłem. Pielęgniarka podtrzymywała mnie. W słuchawce telefonu rozległy się naglące głosy, a na korytarzu szuranie stóp. Zdjąłem jedną nogę z łóżka. W drzwiach pojawił się lekarz, miał mokre dłonie, które oparł nad sercem. Popatrzył na mnie. Był zdziwiony. - Gdzie się pan wybiera? - odezwał się zza maski. Uspokoiłem się. Dwoił mi się w oczach. - Po mojego syna. Pokręcił głową. - Nie radziłbym panu. Nie słyszałem na jedno ucho. Odwróciłem głowę. - Może pan powtórzyć? - To nie jest dobry pomysł. - Wiem, ale... - popatrzyłem na niego. Na lewej ręce nosił obrączkę. Szarpnąłem plastikową rurkę, która prowadziła do mojego ramienia, ale była przyklejona. - Ma pan dzieci? - zapytałem.

Przytakująco pokiwał głową. - Puści mnie pan? Andie leżała zwinięta na podłodze. Zanosiła się łkaniem, które dochodziło z głębi brzucha. Nigdy nie słyszałem takiego dźwięku. Jej głowa przechyliła się lekko. Włosy zamiatały podłogę. Lekarz uniósł maskę, bym usłyszał go wyraźnie. - Chce pan, abyśmy to w panu zostawili? Przytaknąłem. Wytarł ręce o spodnie i pomógł mi wstać. Świat wirował w koło. Oparłem się na nim. - Doktorze, proszę dać mi coś, abym wytrzymał następną godzinę. Pielęgniarka przytknęła zwitek gazowych wacików do mojej nogi, a lekarz dwadzieścia razy owinął ją bandażem. Wyciągnął z mojej ręki kroplówkę i powiedział coś do pielęgniarki. Podeszła do stolika i zaczęła naciągać strzykawkę. Podarte i nadpalone resztki mojego ubrania leżały w stosie na wózku. W plakietce pośrodku kamizelki tkwiło pięć naboi. To wyjaśniało, dlaczego miałem problem z wzięciem głębszego oddechu. Podniosłem resztki podkoszulka, znalazłem pasek i zapiąłem go. Kowbojki leżały na podłodze. Skóra, z której je wykonano, była nadpalona. Jeden z butów miał rozcięcie na boku. Popatrzyłem na lekarza i na jego stopy. Nosił crocsy. - Mogę pożyczyć? Lekarz zdjął buty, wbił strzykawkę w moje ramię i wstrzyknął mi jakiś płyn. W lustrze naprzeciwko pokoju pielęgniarek zobaczyłem swoje odbicie. Miałem osmoloną skórę, była poraniona i odchodziła płatami. Ubrany byłem w bokserki, zielone crocsy, czarny skórzany pasek, do pasa przytroczyłem kaburę i magazynek. Na nodze widać było wielki opatrunek. Ściekała po

niej krew, która sączyła się też z obojga uszu. Lekarz podał mi butelkę wody. - Niech pan to pije w czasie drogi. - Dzięki. Moja furgonetka stała zaraz za drzwiami szpitala. Szyba od strony kierowcy była wybita. Najwyraźniej Andie jechała za karetką. - Gdzie są kluczyki? Rzuciła mi je. Coś pachniało cytryną i płynem do czyszczenia. Złapałem kluczyki i poszedłem w stronę parkingu. Gdy drzwi automatyczne budynku otworzyły się, oślepił mnie blask słońca. Kiedy oczy przyzwyczaiły się do blasku, odpaliłem silnik. Naciśnięcie sprzęgła wywołało taki ból, że myślałem, że umrę. Wrzuciłem jedynkę i docisnąłem pedał gazu tak mocno, jak się dało. Silnik diesla zakręcił się i zaryczał. Zanim zdążyłem wyjechać z parkingu, doszedłem do trzeciego biegu. Przejechałem trzy skrzyżowania i bocznymi drogami wjechałem na autostradę. Gdy zerknąłem na prędkościomierz, wskazywał ponad sto pięćdziesiąt kilometrów na godzinę. Utrzymywałem tempo, starając się walczyć z pragnieniem zamknięcia oczu. Miałem przeczucie, że zanim znikną, zrobią przystanek w jednym miejscu. Pies zawsze powraca do swoich wymiocin. Wsadziłem ich szefa za kratki i byłem pewien, że nim wymkną się za granicę, odwiedzą swój klubik. Zaparkowałem między drzewami, wziąłem potrzebny sprzęt z przyczepia mojego wozu i pobiegłem przez łąkę wzdłuż koryta rzeki, pomiędzy rosnącymi tam sosnami. Cokolwiek lekarz mi wstrzyknął, zaczynało robić swoje. Środek był niezły, ale jeśli przestałby działać, byłbym w tarapatach. Z uniesioną nad głową bronią przeszedłem wodę, która sięgała mi do

pasa. Wspiąłem się na drugi brzeg, odbezpieczyłem karabin, model 870, załadowałem go nabojem Brenneke, przesunąłem zamek do przodu, zaryglowałem przewód lufy i nacisnąłem spust. Te naboje słyną z tego, że są w stanie przebić się przez blok silnika. Rygiel się schował. Nie przejmowałem się brakiem słuchawek. Po ostatniej eksplozji jeszcze mi dzwoniło w uszach. Wszedłem do wnętrza dwóch zespawanych ze sobą przyczepami ciężarówek. Był to rodzaj laboratorium. Zamknąłem za sobą drzwi, wsadziłem kawałek papieru do czystego wylotu lufy i zaczaiłem się w ciemności. Wiedziałem, że jeśli usiądę, już nie wstanę, dlatego oparłem się o ścianę. Starałem się nie zamykać powiek i zacząłem liczyć kropelki krwi na stopie. Ściekały do lewego buta, więc zdjąłem go i stanąłem bosą stopą. Skupiłem wzrok na świetle słońca wpadającym przez szczelinę w odległym końcu pomieszczenia. Broń ręczna przeszła setki ulepszeń, odkąd John Browning skonstruował model 1911. Powstało wiele dobrych pistoletów: Glock, Springfieid i masa innych. Ale nikt nie wymyślił niczego lepszego od Browninga 1911. Wielu próbowało, jednak bez powodzenia. W annałach historii broni słynie on jako połączenie doskonałej formy i funkcjonalności. Wyciągnąłem broń z kabury, odciągnąłem przycisk zwalniający magazynek, wyjąłem go i wsadziłem do lewej dłoni. Czułem jego powierzchnię pod palcami. Miał pojemność ośmiu naboi. Będę ich potrzebował. Wymieniłem magazynek, zatrzasnąłem, następnie sprawdziłem komorę palcem wskazującym, tak jak zrobiłem to dzisiejszego poranka. Zresztą powtórzyłem tę czynność już dziewięć razy. Zapasowy magazynek miałem przy pasku. Plus sześć naboi w karabinie. Nie miałem pojęcia, jak długo potrawa walka -nikt tego nigdy nie wie - ale wątpiłem, że będę potrzebował więcej niż te dwadzieścia trzy naboje.

Moja klatka piersiowa dawała o sobie znać, każdy ruch sprawiał ból. Usłyszałem warkot silnika i pisk opon na żwirze. Z głośników dochodził pulsujący bas. Gdy Chevrolet zatrzymał się przed drzwiami tego prowizorycznego laboratorium, zaryzykowałem myśl, że żaden z nich nie spodziewa się mnie tutaj. Liczyłem na to. To była moja jedyna szansa. Drzwi auta zatrzasnęły się, w duchu powtarzałem sobie: „Powoli... strzelaj powoli". Adrenalina działała. Świat był tunelem, który z każdą sekundą się zwężał. Pokręciłem głową. Nie pamiętam, co wydarzyło się potem. Większość strzałów padła w czasie krótszym niż siedem sekund, w przestrzeni mniejszej od przeciętnej sypialni. Pamiętam, jak weszli do środka, pewni siebie i beztroscy. Pamiętam, że pozwoliłem trzeciemu znaleźć się za drzwiami i dopiero wtedy nacisnąłem spust. Nie pamiętam, kiedy opróżniłem pierwszy magazynek. Pamiętam, że trzeci gość był szybki, ale wolniejszy od ostatniego naboju. Pamiętam krzyki ludzi, błysk, przeszywający ból po prawej stronie żeber oraz to, że upadłem na plecy i po chwili wstałem. Pamiętam, że wydostałem się przez frontowe drzwi, wlekąc za sobą nogę. Czwarty mężczyzna próbował uciec. Dziwne, cały świat dookoła był pogrążony w ciszy. Facet zbiegł po schodkach i pobiegł w stronę rzeki. Wystrzelałem wszystkie naboje z karabinu, rzuciłem go na ziemię i wyjąłem 1911. Odbezpieczyłem broń kciukiem i nacisnąłem spust, gdy muszka wskazała nagą kobietę wytatuowaną pośrodku jego pleców. Klęczał głęboko w wodzie, kiedy kula spełniła swoje zadanie. Piąty gość odwrócił się w moją stronę, zaszedłem go zza rogu. Był szybki, ale poddźwiękowa kula 45 ACP, lecąca z prędkością przynajmniej dwustu osiemdziesięciu metrów na sekundę, jest szybsza od człowieka. Jednak w tamtej chwili żaden z tych szczegółów nie był istotny.

Dym opadł. Z przyczepia samochodu przestępców dobiegł mnie stłumiony płacz. Uderzyłem w zatrzask. Brodie skulił się, zaczął piszczeć i zastawił się ręką. Wyciągnąłem do niego dłoń. Najpierw^ szarpał się ze mną, potem otworzył oczy, wspiął mi się na ręce i mocno mnie uściskał. Musiałem znaleźć miejsce, gdzie mógłbym się położyć, więc pokuśtykałem w stronę rzeki. Woda sięgała mi do łydek, znalazłem dla nas miejsce koło wielkiego głazu. Woda chłodziła mi skórę. Poczułem się wyczerpany. Brodie był w kiepskim stanie. Obaj byliśmy. W dole rzeka barwiła się na czerwono. Oparłem się o skałę i uściskałem syna. Kątem oka dostrzegłem Cap Rock. W oddali powoli obracały się wiatraki. Kłębiaste chmury płynęły nad naszymi głowami. Otaczał nas bezkresny błękit. Mój wzrok powędrował w górę rzeki. Kilka kilometrów stąd zwykliśmy urządzać sobie pikniki, łowić ryby, spędzaliśmy dzień na pływaniu i sprawdzaniu haczyków. W oddali słychać było dźwięk policyjnych syren. Przed nami płynęła rzeka. Woda łączyła się ze strumieniem krwi, która sączyła się z mojej nogi. Cząstka mnie płynęła z prądem do Zatoki Meksykańskiej. Piasek, na którym siedziałem, był mokry. Musiałem wytrzymać jeszcze kilka minut. Przycisnąłem syna do piersi. - Nic ci nie jest? Brodie płakał, drżał i kołysał się w wodzie w przód i w tył. Powtórzyłem pytanie. Przycisnął głowę do mojej piersi. Ból odebrał mi oddech. Brodie był w szoku. Przywarł policzkiem do mojego i krzyczał mi coś do ucha. Lewe działało lepiej niż prawe. Jego głos brzmiał jak śpiew tysięcy aniołów w niebiosach. Wtulił się we mnie.

- Myślałem, myślałem, że nie... - pokręcił głową. - Ale ja myślałem, że nie... Moja skóra parzyła. Przelaciało nad nami stado gołębi. Wyżej widać było samolot F-18s, który zmierzał w stronę Meksyku. Ból przyprawiał mnie o mdłości. Pragnąłem zasnąć. Gdybym tylko mógł zamknąć oczy. Przycisnąłem syna mocniej i przytuliłem go do klatki piersiowej. Ktoś uderzył mnie w twarz. Otworzyłem oczy. Brodie przylgnął policzkiem do mojego czoła. W oddali słyszałem głosy. Miałem sucho w gardle. Zdaje się, że Brodie trzymał moją głowę nad wodą. Jakim cudem moje gardło było tak wysuszone, skoro leżałem w wodzie? Chciałem oderwać myśl Brodiego od ostatnich wydarzeń. Zabrać go w jakieś bezpieczne miejsce. Gdzieś, gdzie nie dosięgłyby go macki strachu. Rozpostarłem jego dłoń na powierzchni wody. Prąd łagodnie przepływał pod spodem. Mój głos brzmiał szorstko, łamał się. Brodiemu leciała krew z nosa. - Wiesz, dlaczego ta rzeka nazywa się Brazos? Pokręcił głową. Przed oczami przemknął mi widok ojca. - Nazwali ją tak hiszpańscy odkrywcy. Dotarli gdzieś na południe stąd. Zgubili się. Umierali z pragnienia. Gdy natknęli się na wodę, wskoczyli do rzeki i przez chwilę w niej pływali, zupełnie tak jak my. Pogłaskałem twarz synka. Miał lepki policzek. Łzy zmywały pozostałości sadzy z jego twarzy. Wspomnienie topiących się lodów i naszego spaceru po chodniku wydawało się jak z innego świata. Wziąłem głęboki oddech. - Nazwali ją - mój hiszpański nie był zbyt dobry - Rio de los Brazos de Dios - chmury przesuwały się w górze. Stado gołębi przecięło powietrze.

Brodie pokręcił głową. Łzy spływały mu do ust. Zamknął oczy. - Zimno mi. Karetka zatrzymała się przy nas, a żwir spod jej kół potoczył się do wody. Z policyjnego samochodu wysiadła Andie. Zaczęła biec w naszą stronę. Wiedziałem, że to, co się stało, będzie słomką, która przeważy szalę i zmieni wszystko w naszym życiu. Przyciągnąłem Brodiego mocniej. - To znaczy... - woda opryskała mi twarz. Sanitariusze weszli do rzeki. Dotknąłem ustami jego ucha. - To znaczy: ramiona Boga. Miałem rację. Od czasu tych wydarzeń wszystko uległo zmianie.

Rozdział 141 Sam i Hope zamieszkały w naszym domu. Pokazałem im ich pokój i dałem chwilę, by się odświeżyły. Godzinę później Sam podeszła do ogrodzenia i oparła się o nie. Patrzyła na horyzont. Słońce zachodziło. Chowało się za drzewami. Krwistoczerwony krąg wisiał nad szarymi cieniami. Rzeka lśniła jak roztopione srebro, które wylało się z pieca do wytopu. -To wszystko jest twoje? - Wszystko, co nie należy do banku. Teren rozciąga się na około półtora kilometra wzdłuż rzeki, aż dotąd, gdzie widać czubki drzew, oraz na podobny odcinek w każdą stronę. To daje jakieś dwieście sześćdziesiąt hektarów. - Sporo. -W Teksasie to niewiele. Wzruszyła ramionami. - Gdy nie masz nic, wtedy tyle ziemi to dużo - Sam zwróciła teraz uwagę na moje krowy. - Twoje? -To czesne na college Brodiego i moja emerytura. Dziewięćdziesiąt osiem głów. -Jaka to rasa? -Tutaj nazywamy ją Fl. Co oznacza pierwszą krzyżówkę albo pierwsze pokolenie z krzyżówki zwierząt z różnych linii. Przykładem Fl jest muł, który powstał ze skrzyżowania konia z osłem. Krowy bliżej nas to rasa Brahman skrzyżowana z Herefords. Nazywamy je „tygrysimi paskami" - z oczy-

wistych przyczyn. Te dalej to herefordy skrzyżowane z angusami. Określa się je jako „czarne lysinki". - Dlaczego się je krzyżuje? To było dobre pytanie. - Daje nam to siłę dwóch ras i wyklucza ich słabości. Otrzymujemy więcej mleka, zwierzęta są lepiej rozwinięte, większe, nie zapadają na choroby oczu. Ogólnie mówiąc, mają więcej dobrych cech, a mniej złych. - Wygląda na to, że znasz się na krowach. - Wiem niewiele, ale cały czas się uczę. - Zawsze hodowałeś krowy? - Nie - pokręciłem głową. Na tle horyzontu widać było sylwetkę byka rasy Angus. - Ojciec podarował mi dziadka tego osobnika i trzy krowy rasy Herefords, gdy miałem osiemnaście lat. - Zacząłeś to wszystko od czterech krów? -Tak. - Dobrze sobie poradziłeś. Uśmiechnąłem się. - Krowy są odporne. Trzeba je tylko karmić, zapewnić im dobrego weterynarza, leczyć zapalenie kopyt, umieć handlować nimi i zajmować się cielakami, gdy ich matki sobie nie radzą. Warto też odpowiednio postępować z krowami, które się nie ocielą. To wszystko działa. Poszliśmy w kierunku domu. - Mój ojciec kupił ten kawałek gruntu dla mojej mamy przed moimi narodzinami. Zostawiła go, zanim zdążył ukończyć dom, ale i tak się do niego wprowadziliśmy. Budynek ma dokładnie czterdzieści lat. Jest dość prosty. W środku są dwie sypialnie, z przodu weranda. Drzwi frontowe i z tyłu domu są położone dokładnie w tej samej linii, więc widać przez nie na przestrzał. Dzięki temu ustawieniu można także poczuć chłód wietrzyku wiejącego znad rzeki. W sierpniu

nie ma wielkiej różnicy miedzy Teksasem a piekłem, więc każdy podmuch powietrza jest mile widziany. Ojciec lubił oglądać wschody i zachody słońca, dlatego zbudował werandę z przodu i z tyłu przeszliśmy na drugą stronę domu. - Stajnia jest w ruinie, wiatr gwiżdże między dachówkami, ale ma mocną konstrukcję, a pod spodem jest piwnica na wypadek, gdyby huragan w rodzaju „Dorothy" znów nas nawiedził. Za stajnią obok cysterny wznosił się budynek z cegieł suszonych na słońcu, ocieniony karłowatymi dębami, z zaryglowanymi oknami. - A to co? Uśmiechnąłem się. - To najstarszy budynek w okolicy Rock Basin. Dawne więzienie. -Więzienie? - Kiedyś Rock Basin było przystankiem na trasie poczty konnej Pony Express. Ludzie zjeżdżali tutaj, bo było blisko rzeki. Wkrótce miasto się powiększyło, dlatego potrzebne stało się więzienie. Zło zawsze podąża za dobrem. Pożar strawił inne budynki, które tutaj niegdyś stały, ale ściany więzienia zbudowano z trzech warstw cegieł. Ogień przy-smolił je trochę, lecz nie poczynił więcej szkód. - Wygląda, jakby ktoś tam mieszkał. - Dumps. - Dumps mieszka w więzieniu? Roześmiałem się. - Jest dla niego w sam raz. Kolacja minęła spokojnie, wszyscy obserwowaliśmy się wzajemnie i staraliśmy przyzwyczaić do swojej obecności. Po jedzeniu Dumps wśliznął się do domu z okularami do czytania. W ręku trzymał taśmę do mierzenia i mały notes.

Popatrzył na Hope, postawił przed nią stołek i klepnął się mocno w kolano. - Mała damo, muszę zmierzyć ci stopę. Hope się cofnęła. Sam zerknęła na mnie. - W porządku - wyszeptałem. Sam usiadła za Hope. - Nie bój się, kotku. Hope pomału wyciągnęła stopę w kierunku Dumpsa. Przytrzymał ją dłonią, studiując załamania, rozmiar, kształt, podbicie, długość palców - setki razy byłem świadkiem, jak to robi. Za pomocą taśmy zmierzył stopę dziewczynki wzdłuż i wszerz, odległość od podbicia do kostki, piętę i wysokość trzech punktów na łydce. Wyniki zapisywał w notesie. Na nosie wisiały mu okulary. Stopa Hope ginęła w jego dużych, sękatych dłoniach. Próbował ją połaskotać, ale dziewczynka nie miała łaskotek i się nie roześmiała. Dumps sprawdził swoje zapiski, potem wziął jeszcze raz miarę z jej podbicia i powtórzył procedurę z drugą nogą. Gdy skończył, poklepał stopę dziewczynki. - Gotowe. Popatrzył na Sam. - Teraz pani. Sam pokręciła głową. - Ojej, mam brudne stopy, niepomalowane paznokcie i... - Proszę mi wierzyć, widywałem gorsze rzeczy. Sam zdjęła skarpetki i wyciągnęła nogę w stronę Dumpsa. Schował jej stopę w dłoni i powtórzył te same pomiary co u Hope. Obserwowałem go. Ten widok przypominał mi księcia trzymającego w rękach stopę Kopciuszka. Dumps odwrócił się do Hope. -Jaki jest twój ulubiony kolor? Nie odezwała się. Sam odpowiedziała za nią. - Różowy.

Wybuchnął głębokim śmiechem, który dobiegł gdzieś z dołu brzucha. Zapytałem go kiedyś o niego. Odpowiedział: „Skutek więzienia". Dumps pokiwał głową w stronę Sam. - Cóż, w takim razie dorobimy im jakieś różowe elementy. - Czemu dorobimy? - zapytała Sam. - Waszym butom - uniósł brwi. - A pani, młoda damo? - Lubię turkus - odparła Sam. - Dobry wybór. Zobaczę, co uda mi się zrobić. Zanotował uwagi, a następnie uniósł wzrok znad zeszyciku. - Wolicie czerń czy brąz? - Czerń. Dumps złożył notatnik, wsadził okulary do kieszeni i poszedł w stronę stajni. - A więc zrobimy czarne. Zmarszczka, którą Hope miała między oczami, zniknęła, gdy odszedł. Skrzypnęły drzwi i Sam usiadła na huśtawce. Wiatr pod-wiewał jej końce włosów. - Śpi?" - Tak myślę. To był długi dzień. Powiedziała, że chciałaby mieć konia takiego jak Pan B. Roześmiałem się. Słyszeliśmy, jak Dumps krząta się wokół stajni. - Od jak dawna znasz Dumpsa? -Jest tutaj od jakichś ośmiu lat, ale znam go prawie całe życie. - Jak go poznałeś? - Był pierwszym facetem, którego aresztował mój ojciec czterdzieści pięć lat temu. Wpakował go za kratki, a sąd go skazał.

- Za co? - Zastrzelił człowieka. Jej oczy otworzyły się szerzej. - Miał osiemnaście lat, włóczył się z bandą pijanych dzieciaków. Nie on pociągnął za spust, ale nie zrobił nic, aby zapobiec tragedii. Około dziewięciu lat temu wyszedł z więzienia. Natrafiłem na niego, gdy siedział na krawężniku. Jedyne, co miał, to ubranie na grzbiecie. - Brzmi znajomo. - Zatrzymałem się i zapytałem, co robi. Wpatrywał się w wieżę ratuszową i się zastanawiał, czy z niej skoczyć. Nie miał nikogo ani niczego na świecie. Nie miał gdzie pójść. Żadnej szansy na nowe życie. Mówił, że jedyne, co może, to wrócić do więzienia, ale był pewien, że go nie przyjmą. Zapytał mnie, jak może odzyskać dawną celę. Zabrałem go na obiad, kupiłem mu kawę i jajka i zapytałem, czy ma coś przeciwko zamieszkaniu ze strażnikiem i jego rodziną. Zastanowił się i odparł, że nie, że nie ma nic przeciwko. Przynajmniej nie ma nic przeciwko mnie. Oddaliśmy mu dawne więzienie, z czego był bardzo zadowolony. Od tego czasu tutaj mieszka. - A buty kowbojskie? - Nauczył się je wyrabiać w więzieniu. W ciągu trzydziestu pięciu lat zdążył zdobyć niezłe doświadczenie. Naczelnik dal mu warsztat, zamykał go tam w dzień, a wieczorem dokonywał rewizji osobistej, by się upewnić, że nie zabrał stamtąd narzędzi. Dumps robił buty dla wszystkich naczelników, strażników, dla mojego ojca i dla mnie. Kiedyś pracował w jakiejś stajni i zaczął robić tam wybieg na rodeo dla kowbojów. Teraz wielu z nich wpada tutaj, pokonawszy długą drogę, by zamówić u niego nowe buty. Nie jest Paulem Bondem, ale blisko mu do niego. Robi dobre buty. Spojrzała na moje stopy.

- Te też zrobił? Przytaknąłem. - Ile czasu mu to zajmuje? - Proces wykonania butów kowbojskich obejmuje jakieś dwieście czynności, ale jeśli Dumps się przyłoży i ograniczy do kilku zwyczajowych akcesoriów... Potrwa to kilka dni. Sam zerknęła na mnie kątem oka. - Założę się, że kiedy byłeś mały, troszczyłeś się o wszystkie koty w okolicy. Pokręciłem głową. - Nienawidzę kotów... ale dbałem o moje cielęta i konie. Przyglądała mi się. - Masz na szyi nieładną bliznę. -No. - Nie jesteś zbyt rozmowny, prawda? - Co masz na myśli? - Powiedziałam: „masz nieładną bliznę". Ty powinieneś odpowiedzieć: „no", a potem opisać, w jaki sposób powstała. A ty jedynie przytaknąłeś. Zgodziłem się z nią. - Lakoniczność to moja wada. - Każdy kiedyś się rozkręca - nachyliła się. - No więc? - Wiesz... czasami ludzie nie odpowiadają na pytania, bo odpowiedź jest zbyt bolesna. - W ciągu ostatnich czterdziestu ośmiu godzin wyznałam ci, że moja córka została wykorzystana seksualnie przez człowieka, z którym się spotykałam, i że ma on nagrania nas obu, na których jesteśmy nagie. Myślisz, że to nie jest bolesne? Miała mnie. - Przeżyłem wybuch. -Wybuch?

- Pewien gość rzucił we mnie podpaloną butelką, która wybuchła, pokaleczyła mnie odłamkami szkła i poparzyła prawą część ciała. - Wyglądasz na zdrowego. - Dzięki dobremu lekarzowi i przeszczepom skóry. - A dlaczego kuśtykasz? - Facet, który we mnie rzucił tę butelkę, wyskoczył później z auta i postrzelił mnie moją własną bronią. - Musiało boleć. - Tak, ale nie tak jak pięć strzałów tutaj - poklepałem się po piersi. Uniosła brwi ze zdziwienia. - Co takiego robiłeś? - Zabrałem Brodiego na lody. - Dlaczego ktoś ci to zrobił? - Pięciu młodzików na haju nie potrzebuje powodu, by coś zrobić. Sam pokręciła głową. -Jak to się stało, że nie zginąłeś? - Wiele razy zadawałem sobie to pytanie. - Nic dziwnego. - Miałem wtedy na sobie kamizelkę kuloodporną. Wyglądała na zaskoczoną. - Zawsze nosisz kamizelkę, gdy wybierasz się na lody? Nadszedł czas, aby wszystko jej wyjaśnić. Wyłożyć karty na stół. Wstałem. - Masz ochotę na spacer? - zerknąłem na dom. - Hope nic nie będzie. Nie odejdziemy daleko. Sam wstała. Poprowadziłem ją między krzewami bawełny na pastwisko położone na tyłach domu. Świecił księżyc. Szliśmy między krowimi odchodami, minęliśmy jedną z siedmiu położonych na naszym terenie zardzewiałych wież wiertniczych, która dawno temu przestała działać, i udaliśmy się na

pagórek pokryty żołędziami. Mieliśmy stamtąd dobry widok na rzekę, a w kierunku północnym na dom. Było to ulubione miejsce mojego ojca. Nawet w świetle księżyca można było dojrzeć niebieski kształt. - Co to jest? Przed nami stało duże, nadpalone drzewo, które dekadę temu trafił piorun. Było samotne i uschnięte. Krowy wykorzystywały jego pień, by drapać grzbiety. - To drzewo ślubów. Uśmiechnęła się. -Co? - Drzewo ślubów. Ojciec kupił ten teren jako prezent ślubny dla mojej mamy. Moi dziadkowie, moi starzy oraz Andie i ja braliśmy tu ślub roześmiałem się. - Ale to drzewo musi być chyba przeklęte, gdyż moja mama zostawiła tatę, a o mnie i Andie już wiesz. A więc jeśli szukasz wyjaśnienia moich kłopotów, możesz zrzucić winę na to drzewo. - A te kwiaty? - Łubin. Jej głos złagodniał. - Piękne. Przez parę minut milczeliśmy. - Skoro mówimy o pięknie, jak się ma Hope? Mam na myśli... Sam schowała dłonie do kieszeni dżinsów, trzymała łokcie blisko boków. - W porządku. Dyskomfort fizyczny minął. - A jak reszta? - Boi się. - Kogo? - Billy ego Simmonsa. Gdzieś w oddali odezwał się lelek. - Sądziłem, że powiesz, że mnie.

Wyglądała na zdziwioną. - Dlaczego? - Niekiedy, gdy dzieciom dzieją się złe rzeczy, utożsamiają to z wieloma zjawiskami. Jeden zły facet szybko prowadzi do twierdzenia, że wszyscy są źli. -Jeśliby się ciebie bała, nigdy nie wspięłaby się na grzbiet Pana B. ani na przykład nie położyłaby się spać obok ciebie w Nowym Orleanie. - Gdy się rano obudzicie, nie będzie mnie tutaj. Skrzyżowała ramiona, jakby się podtrzymywała. - Czy mogę zapytać, gdzie się wybierasz? Stałem nieruchomo. - Wrócę późnym wieczorem lub następnego ranka, jeśli wszystko potoczy się tak, jak bym tego chciał. - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - Poprosiłem Brodiego, by oprowadził was po okolicy. Może zabierze was nad rzekę. Myślę, że lepiej będzie, jeśli zostaniecie tutaj, zaczekacie. Nie sądzę, by w rym miejscu was odnalazł, ale... - Znów to zrobiłeś. Nie spojrzałem na nią. - Zrobiłem. Położyła ręce na biodrach. -Jeśli o mnie chodzi, wolałabym wiedzieć. - Wybieram się do San Antonio. - Billy nie pozwoli ci tak po prostu wejść do swojego domu. Nie będzie przecież czekał z założonymi rękami, aż jego kolesie go aresztują. - Nie będę musiał tego robić, jeśli sprawy potoczą się tak, jak zaplanowałem. - A więc co? Wkroczysz do gabinetu jego szefa i powiesz, że jeden z jego najlepszych oficerów nie jest taki, za jego się podaje?

- Na świecie dzieją się dziwniejsze rzeczy. - Czy możesz, proszę, odpowiedzieć na moje pytanie? ! -Tak. - I sądzisz, że ci uwierzą? - Słowo strażnika wciąż wiele znaczy w tym stanie. Wyglądała na zmieszaną. -Jesteś konwojentem czy co? Roześmiałem się. Nie pierwszy raz musiałem to prostować. - Nie jestem tym typem strażnika. Wyraz jej twarzy uległ zmianie. -Jesteś „tym" strażnikiem? Należysz do Texas Rangers? Nie odpowiedziałem. Jej oczy się poruszały, a usta otworzyły. Zaczynała składać kawałki w całość. Gdy dopasowała do siebie szczegóły układanki, usiadła wygodniej, skrzyżowała ramiona, oparła głowę o łańcuch huśtawki i wpatrzyła się we mnie. - To tłumaczy kamizelkę. - Tak - przytaknąłem. - I Nowy Orlean. Pracowałeś tam jako strażnik Teksasu? - Zajmowałem się szczegółami ochrony gubernatora. Bzdurne sprawy, ale gubernator mnie lubił, a wygląda na to, że gubernatorzy upodobali sobie Big Easy jako miejsce spotkań. Bywaliśmy tam wiele razy. Kilka razy w roku w ciągu dwóch kadencji. - Wybuch... Czy to też część tej historii? - Parę lat temu rozpracowywałem pewnego gościa. José Juana Chuareza. W końcu złapałem go i wpakowałem do więzienia. Jemu i jego ludziom to się nie spodobało. Sam pokiwała głową. - Naprawdę jesteś kowbojem. - Kiedy dorastałem, fascynowały mnie historie o nich. Podobały mi się ich romantyczny etos i kod - w większo-

ści niepisany. Sędzia, szeryf, strażnik byli tytanami Teksasu, podziwiałem nawet ich cienie - uśmiechnąłem się na te wspomnienia. Ubierałem się jak oni, imitowałem ich chód, rytm ostróg, sposób mówienia. Długie godziny bawiłem się na tyłach domu, gdzie wyobrażałem sobie, że razem z Jimem Bowiem, Daviem Crockettem i Williamem Travisem zmieniam losy bitwy o Alamo, krzycząc: „Zwycięstwo albo śmierć!". Woziłem pocztę Pony Expressem, ochraniałem dyliżans pełen ludzi i pieniędzy, karałem koniokradów, uciszałem popłoch strzałem z kolta, udaremniałem napad na bank, pędziłem galopem z lejcami w zębach i winchesterami 94 w obu dłoniach, kłaniałem się damom kapeluszem, nigdy nie plułem na chodnik, płakałem jak dziecko, gdy John Wayne umierał w Rewolwerowcu — na te wspomnienia wybuchnąłem śmiechem. Wieczorami ojciec zwykł czytać mi wspaniałe historie o dzielnych ludziach. Moją ulubioną była mała książeczka pod tytułem Odważny kowboj Joan Walsh Anglund - pokręciłem głową. - Jak ja marzyłem, by stać się jednym z nich... uderzyłem się w pierś. - Człowiekiem z gwiazdą - potok słów, który padł z moich ust w ciągu ostatnich trzydziestu sekund, był dość nieoczekiwany, zwłaszcza w rozmowie z kobietą. Od dawna z nikim tak nie gawędziłem. Mijały kolejne chwile. - Naprawdę wybierasz się do San Antonio? -Tak. Sam skrzyżowała ramiona, jakby się obejmowała. - Zrobisz to? Zaryzykujesz dla mnie? Dla nas? Popatrzyłem na zachód. - Człowiek, którego niegdyś znałem, darował mi to, na co zasługiwałem, i to, na co nie zasłużyłem. Tym czynem zmienił mój sposób myślenia o innych. - Kim był ten człowiek? - To mój ojciec.

- Też był strażnikiem? - Jednym z najlepszych. - Szkoda, że go nie poznałam. - Jeśli zrobimy kilka kroków tą ścieżką, staniesz na jego głowie. Podskoczyła, jakby zobaczyła węża. Przed nią znajdował się grób mojego ojca. Stanęła obok, potem uklękła i przejechała dłonią po kamieniu. Był tam żelazny krzyż z odznaką pośrodku. Poniżej niego znajdowała się marmurowa tablica z napisem: Dalton Steele Strażnik Teksasu. Zespół F. Nie lękał się nocy ani strzału za dnia. 1949-1989 Sam uniosła oczy i widać było, że zaczęła kojarzyć fakty. - Gdy wspominałeś, że twój ojciec zmarł w wyniku zatrucia ołowiem, nie miałeś na myśli tego, że coś zjadł, prawda? - Nie. - Co się stało? Opowiedziałem jej.

Rozdział 154 Byłem w szkole średniej. Ja i czterech chłopaków - Bojownik, Dziura, Kosteczka i Oczy - zakumplowaliśmy się. Wziąwszy pod uwagę zajęcie mojego ojca, wpadliśmy na pomysł, że możemy robić, co chcemy, dopóty, dopóki nas ktoś nie przyłapie. Dziura miał żyłkę do samochodów - mógł odpalić każdy silnik bez kluczyka. Stacey miał wujka, który kupował tequilę z przemytu od jakichś Meksykanów. Pomyśleliśmy, że możemy kraść auta i bocznymi drogami kierować się na południe, nie zwalniając poniżej setki. Tam chcieliśmy napełniać alkoholem baniaki, a potem robić rundki po małych miasteczkach i wyprzedawać trunek. Na końcu zamierzaliśmy odstawić samochód na miejsce, zanim właściciel cokolwiek spostrzeże. Wprawdzie nie piłem tequili, ale pociągał mnie smak przygody. Brzmi prosto, prawda? Myliłem się. Pewnej sobotniej nocy ojca nie było w domu, gdyż pracował nad jakąś sprawą. Dziura trafił na wymarzony samochód - pontiaca trans am, jak z filmu Mistrz kierownicy ucieka, z wielkim sześcioipółlitrowym silnikiem. „Spalimy gumy we wszystkich oponach", żartował. Włamaliśmy się do garażu, gdzie był zaparkowany, cicho wypchaliśmy auto i udaliśmy się nim na południe. W pewnym momencie przerywana żółta linia pośrodku drogi stała się ciągła, taką osiągnęliśmy prędkość. Dziura wyszczerzył zęby i spokojnie powiedział: „Jedziemy sto czterdzieści".

Napełniliśmy baniak, sprzedaliśmy większość trunku w drodze powrotnej, a resztę, gdy wróciliśmy do miasta godzinę przed wschodem słońca. Sztuka polegała na odstawieniu samochodu na miejsce, zanim właściciel się zorientuje, że zniknął. Zatankowaliśmy, zgasiliśmy silnik i pchaliśmy auto przez dwie przecznice. Jedynym śladem naszej nocnej wycieczki były starte opony. W podzięce zostawiliśmy właścicielowi na przednim siedzeniu galon tequili. Normalnie tego nie robiliśmy, ale ten samochód był wyjątkowy. Nie wiedzieliśmy jednak, że auto należy do sędziego, który pracował od wczesnych godzin porannych. Gdy obudził się o drugiej nad ranem i wypuścił psa, zobaczył, że miejsce, gdzie wcześniej stał jego wóz, jest puste. Zadzwonił do mojego ojca. Reszta historii była mniej wesoła. Moi kumple zniknęli za drzwiami garażu, a ja położyłem butelkę z tequilą na przednim siedzeniu samochodu i zacząłem się wycofywać, gdy nagle usłyszałem głos ojca dochodzący z cienia. Prawie narobiłem w majtki. - Skończyłeś? - zapytał. Odwróciłem się. - Tato? - Pytałem, czy skończyłeś? Pomyślałem, że im mniej będę mówił, tym lepiej. - To znaczy? Ojciec odpalił zapalniczkę. Płomień rzucał cienie na jego twarz, co mi się nie podobało. Zapalił papierosa. - Pytam, czy skończyłeś robić z siebie idiotę. Nigdy nie byłem zbyt dobry w udawaniu niemowy, ale nie miałem wyboru. Cichnący dźwięk szybkich kroków i pośpieszne szepty podpowiedziały mi, że chłopcy się ulotnili. Musiałem zmierzyć się z tym sam. - Tato?

Do tego dnia ojciec nigdy mnie nie uderzył ani nie przeklął w mojej obecności. Tej nocy to się zmieniło. Nie uderzył mnie, choć wolałbym, żeby to zrobił, bo byłoby to lepsze niż słowa, które usłyszałem, i ton, którym je wypowiedział. Ojciec sięgnął do auta i wyjął z niego butelkę. Podał ją sędziemu, który przyglądał mi się zza jego ramienia. - Proszę, panie sędzio - mężczyzna pokiwał głową i schował butelkę pod ramię. Ojciec kontynuował: - Zacznie w poniedziałek, zaraz po szkole. Jest do pana dyspozycji przez resztę roku szkolnego. Próbowałem przełknąć, ale nie mogłem. Ojciec podszedł do mnie i uniósł dłoń, jakby chciał wymierzyć mi policzek, ale zatrzymał się w pół drogi. Byłem wtedy jego wzrostu, więc patrzyliśmy sobie w oczy. W kąciku ust zgromadziła mu się ślina. Jego dolna warga drżała, podobnie jak prawe ramię. - Wsiadaj do auta. Zawiózł mnie do kostnicy. Wprowadził do budynku. Smród przyprawiał mnie o mdłości. Pośrodku stały dwa stoły nakryte prześcieradłami. Ojciec podszedł do jednego i zdjął prześcieradło. Leżał tam młody chłopak, a raczej dziwny kształt w kolorze biało-niebieskim. Widziałem go kiedyś. Teraz wyglądał jak szwajcarski ser. Pośrodku klatki piersiowej miał pięć dziur. Ojciec odwrócił się i zdjął drugie prześcieradło. Leżał pod nim wielki, brodaty mężczyzna. Podobny niebieski kształt. Był spuchnięty, nabrzmiały. Do palca stopy miał przyczepioną tabliczkę. Rozpoznałem go. Kilka razy kupował od nas alkohol. - Chodź, stań tutaj - kazał mi ojciec. Zająłem miejsce między dwoma stołami, a on przysunął je do moich bioder. Jeden oczodół chłopaka był pusty. Mężczyźnie brakowało części głowy.

- Daj mi prawą rękę - odezwał się ojciec. Zrobiłem to, a on ułożył ją na klatce piersiowej chłopaka. - A teraz daj mi lewą. Zawahałem się. Ból połączony ze złością sprawiał, że ojciec z trudem wypowiadał słowa. - Dawaj - zdołał wydusić. Posłuchałem go, a on położył moją dłoń na piersi mężczyzny, rozpostarł moje palce i docisnął całą dłoń do ciała. Obszedł oba stoły. Jego kroki głośno rozbrzmiewały na betonowej posadzce. - To Frank Jones - pokiwał głową. - Był pijany - zrobił pauzę. Wrócił do domu wczoraj rano, usłyszał jakiś hałas w składziku. Pomyślał, że ktoś włamał się do jego domu. Chwycił za swojego smitha i ruszył do akcji. Opróżnił cały magazynek. Nie wiedział jednego... - zerknął na chłopaka. - Tego, że w domu był Justin, który zerwał się ze szkoły. Poszedł z kilkoma przyjaciółmi do kina na nowy film Disneya. W tylnej kieszeni spodni miał bilety, które to potwierdzały - ojciec umilkł, przełknął ślinę, popatrzył na mężczyznę. -Broń jeszcze dymiła, gdy Frank otworzył drzwi składziku i go znalazł. Wsadził więc sobie lufę do ust, co wyjaśnia, dlaczego brakuje mu połowy głowy - ojciec stał i wpatrywał się we mnie. - Frank upił się... tequilą - ojciec mocno zaciągnął się papierosem, którego koniec rozbłysnął jak rubin albo oko szatana. Gdy go dopalił, rzucił peta na podłogę i zgniótł stopą. Czułem krew na rękach. Ojciec patrzył na mnie. Oczy miał wilgotne i czerwone. Był wcieleniem Marlboro Mana. - Całe życie ci powtarzałem, że ponosi się konsekwencje swoich wyborów. Teraz się o tym przekonasz - powiedział przez zaciśnięte zęby. Palce drżały mu, gdy kazał mi wsiadać do auta. To był pierwszy raz, kiedy przy mnie przeklął. -Ponieważ teraz muszę odnaleźć Robertę i opowiedzieć jej, w jaki sposób jej mąż zabił ich syna.

Wciąż mam przed oczami twarz tej kobiety. Ojciec nie odzywał się do mnie przez tydzień. W następny weekend wziął wolny dzień, co było dla niego nietypowe. Na palcach jednej ręki mogę policzyć podobne przypadki. Zabrał mnie na tył domu, gdzie czekały na nas dwa osiodłane konie. Jego i mój. To był weekend wielkanocny. Wszędzie rósł łubin. Łąka wyglądała jak morze błękitu. Dosiedliśmy wierzchowców i jechaliśmy przez kilka godzin, puszczając luźno wodze. Oprócz mnie Bar S to dla ojca najważniejsza rzecz na świecie. To tutaj odnalazł spokój i był to jedyny dom, jaki znałem. Pod wieczór zawróciliśmy i z odległości kilkuset metrów wpatrywaliśmy się w dom. Drzewo ślubów wyglądało jak rozłożysty, samotny krzew bawełny, jego gałęzie zwisały nad rzeką. Ojciec oparł prawą nogę na rogu siodła. - Twoja matka zostawiła nas, gdy byłeś małym chłopcem. Wiem, że nie masz z nią wielu wspomnień - bawił się końcówką lejców. - Ja nie... Wiem, że nie byłem najlepszym ojcem. Związałem się przede wszystkim z policją, a rolę ojca dość często, w zasadzie większość czasu, stawiałem na drugim miejscu po stróżu prawa. Prawdę mówiąc, nie umiem być kimś innym - spojrzał w stronę rzeki. - Nauczyłem cię strzelać i robisz to lepiej od większości ludzi, a może i ode mnie. Na pewno jest tak w przypadku długiej broni. Ale żałuję wielu rzeczy przełknął ślinę. - Ja i Frank nie różnimy. .. nie różniliśmy się tak bardzo. On był uzależniony od alkoholu. A ja od tego - poklepał się po piersi. Zgodnie z tradycją od 1947 lub 1948 roku rangerzy swoje gwiazdy mieli wycięte z pięciu pesos meksykańskich, które składały się niemal wyłącznie ze srebra. Gwiazda ojca była właśnie taką monetą. - Zawsze marzyłem o byciu stróżem prawa. Rangerem. Moje marzenie się spełniło - uniósł głos. - Być częścią, li-

czyć się jako członek najbardziej legendarnej jednostki policji w tym kraju. Być jednym z setki mężczyzn strzegących Teksasu - pokręcił głową. - Udało mi się. Dałem Teksasowi wszystko, co mogłem, a Bóg mi świadkiem, że kocham tę ziemię. Dałem jej tyle, ile nie dałem tobie. Szybko nauczyłem się wykonywać tę pracę, dobrze wywiązywać z obowiązków, a przede wszystkim, jak przeżyć w trakcie służby. Musiałem cały czas być dyspozycyjny. Nigdy nie traciłem czujności, nigdy, ani przez sekundę nie odpuszczałem, bo gdybym to zrobił, ułatwiłbym drogę przestępcom... złu, które ścigam i ścigałem - pokiwał głową. - A to oznacza, że nigdy nie dałem ci siebie. Nie tak naprawdę. Nie tak, jak powinienem - pokręcił głową. Wpatrzył się w dal. - Żyłem, szukając czegoś, za co warto umrzeć - popatrzył na mnie. -1 zapomniałem o domu. Pierwszy raz w życiu widziałem, jak mój ojciec płacze. Po policzkach spływały mu łzy. Zdjął kapelusz i obracał go w dłoniach. - Byłem na ciebie zły za Franka i jego syna i jestem rozczarowany, ale nie tobą. Dochodzenie wykazało, że Frank nie upił się tequilą. Potwierdziliśmy, że w barze, gdzieś na północy miasta, wypił dwanaście kieliszków czystej agawy - splunął. - Ostatni weekend spędziłem, myśląc, że jeśli nie będę ostrożny, zrobię ci to samo, co Frank zrobił Justinowi - pokręcił głową. - Nie bronią. Nie ostrzeliwując na ślepo drzwi składziku. Ale brakiem czasu, alienacją - umilkł, pokręcił głową. - Już ci to zrobiłem. Pomyślałem więc, że najpierw tobie powiem o mojej decyzji. W następnym tygodniu odchodzę z jednostki. Szczęka mi opadła. - Zastanawiałem się, czy nie zechciałbyś pracować ze mną - wskazał ręką na morze błękitu. - Może zaczęlibyśmy' hodować bydło?

Zamurowało mnie. Serce podeszło mi do gardła. Ojciec odwrócił się w siodle i wytarł oczy rękawem koszuli. - Zastanawiałem się, co ty na to powiesz? Owiewał nas lekki wietrzyk. To była rozmowa, jaką chciałem przeprowadzić z ojcem przez większą część życia. Wykrztusiłem z siebie chrapliwie: - Dobry pomysł. Siedzieliśmy tam przez dłuższą chwilę. Rzeka wiła się u naszych stóp. Już mieliśmy wracać do domu, gdy ojciec się zatrzymał. Kilka minut wpatrywał się w wodę. W końcu skręcił papierosa, zsiadł z Blue i położył papierosa na konarze drzewa, następnie wspiął się z powrotem na siodło i mocniej nasunął kapelusz na głowę. - Chcę, abyś coś mi przyrzekł. -Co? - Gdy się zestarzeję i umrę, chcę, abyś pochował mnie nad Brazos. To było dobre życzenie. - W tamtym miejscu - położył ręce na łęku. - Tam, w ramionach Boga. - Dobrze. Spiął ostrogami starego Blue, zwrócił się w stronę domu i powiedział przez ramię: - Wkrótce masz urodziny, prawda? -Tak. Pojechałem za nim. Ton jego głosu wskazywał, że się śmieje. - Chyba siedemnaste. Zrównałem się z nim. - Osiemnaste. Pokiwał głową i zaprowadził mnie do stodoły. - Strażnicy wiele nie zarabiają. Nie robimy tego wszystkiego dla pieniędzy. Wiesz o tym. Ale trochę zaoszczędziłem i... - zszedł z Blue i otworzył drzwi.

Zdjął płachtę z najpiękniejszego samochodu, jaki kiedykolwiek widziałem. Był to nadszarpnięty zębem czasu kabriolet. Miał wygięty tylny bok, brakowało mu kołpaka na lewym kole, opony były łyse, a rura wydechowa zwisała. - Rocznik sześćdziesiąty siódmy. Wymaga pewnej pracy, ale pomyślałem, że wieczorem moglibyśmy go złożyć, ty i ja - wygiął głowę w jedną, a potem w drugą stronę. - Może uda nam się doprowadzić do tego, by jeździła szybciej niż kiedyś. Była to korweta ss. Przejechałem palcem po tylnym zderzaku. Ledwie mogłem mówić ze wzruszenia. - Nie wiedziałem, że podobają ci się szybkie samochody - zdołałem wykrztusić. - Synu - uśmiechnął się ojciec. - Każdemu mężczyźnie podobają się szybkie samochody. Roześmiałem się. - Nie wiedziałem, że znasz się na naprawianiu aut. - Wielu rzeczy o mnie nie wiesz. Pomyślałem, że ten samochód pomoże to zmienić - wsadził kluczyk do stacyjki. - Dalej, odpal. Silnik zaskoczył od razu. Trochę rzęził, rozrusznik wymagał naprawy. Świece były spalone. Wyglądało na to, że naprawa zajmie nam chwilę. - Dodaj gazu. Zrobiłem tak i silnik zawył, strzelił parę razy, z rury wydechowej wyleciał dym, ale obroty się zwiększyły. - Chcesz się przejechać? Zamknąłem drzwi, docisnąłem sprzęgło do podłogi. - Myślałem, że nigdy o to nie zapytasz. To była jedna z najlepszych godzin, które razem spędziliśmy. Tego wieczoru, gdy siedzieliśmy przy kolacji, odezwała się jego krótkofalówka. Napad na bank. Dyspozytor mówił: „Dalton, złodzieje zastrzelili pana Langstone'a, a jako za-

kiadniczkę wzięli Betty Sue. Wszyscy są upaleni haszyszem z Meksyku i źle sobie z nią poczynają. Krzyki słychać aż na ulicy. Jeden ze świadków, który zdołał uciec, zeznał, że kobieta krwawi. Może nie mieć dużo czasu". Bank znajdował się w centrum miasta, naprzeciwko sądu. Ojciec zerwał się, wypił jeszcze łyk kawy i zakomunikował: - Będę od razu, jak skończę. Obserwowałem, jak żwir pryska spod jego kół, gdy w pośpiechu zmierza w stronę miasta. Było to jedno z typowych wezwań, jakich byłem świadkiem w ciągu całego życia. Siedziałem sam przez kilka minut. Potem wskoczyłem do korwety i łamiąc ograniczenia prędkości, pojechałem do miasta. Zaparkowałem niedaleko sądu. Później, w czasie pogrzebu, ludzie mówili mi, że ojciec biegł po schodach banku ze swoim remingtonem 870 gotowym do użycia. Złodzieje byli na górze, obserwowali go. Wymiana ognia trwała kilka minut. Przemknąłem koło sądu. Wiedziałem, że ojciec będzie odmierzał strzały, a nie palił na oślep. Widziałem, jak łuski od naboi odbijają się od marmuru. Nasłuchiwałem, jak metodycznie opróżnia magazynek. Oczyma wyobraźni widziałem, że ponownie ładuje karabin, znów wystrzeliwuje magazynek, potem odkłada tę broń i bierze do ręki czterdziestkę piątkę. Czterdziestka piątka ma charakterystyczny dźwięk. Ostry i szybki. Odmienny od broni myśliwskiej czy karabinu. Słuchałem, jak ojciec opróżnia magazynek - osiem strzałów. Usłyszałem siedem. Osmy nabój został w magazynku. Nastąpiła napięta chwila ciszy, która oznaczała, że ojciec przeładowuje broń. Znów siedem strzałów. Usłyszałem swój własny szept: „Od frontu. Od frontu. Od frontu. Strzeeelaj". Znów zapadła cisza. Po niej dwa wystrzały. I znów zrobiło się cicho. Walka była skończona. Ojciec ją zakończył.

Wszędzie było widać światła reflektorów. Naokoło stali ludzie. Próbowali mnie zatrzymać. - Nie idź tam. Gdy dotarłem do ojca, umierał. Jego twarz była upiornie blada. Dostał w prawą stronę piersi. Swoim ciałem przykrywał kobietę. Strzał był przeznaczony dla niej. Wciągał powietrze przez ranę. Wziąłem go za rękę. Kręciłem głową. Po twarzy spływały mi łzy. Ojciec podniósł dłoń, otarł mi je i mrugnął. -To cena, jaką płacimy. Na schodach zebrała się kałuża krwi, która ściekała mi koło nogi. Była ciemnoczerwona, niemal czarna. Charczący dźwięk ustał. U stóp ojca leżeli trzej mężczyźni - ich nogi były powyginane w nienaturalny sposób. Ciała dwóch kolejnych znajdowały się kilka stopni wyżej. Jeszcze jeden skręcał się w głębi klatki schodowej, a inny był przewieszony przez poręcz. Siedem ciał i ta kobieta. Ojciec próbował oddychać, ale nie mógł, więc chwycił moją dłoń i położył na niej swoją odznakę. Zamknął wokół niej moje palce. Była śliska od krwi. Pokiwał głową. - To coś, za co warto umrzeć - próbował wypowiedzieć jeszcze jakieś słowa, ale nie był w stanie i tylko westchnął. Dziewczyna przeżyła. Gubernator położył wieniec na trumnie ojca i kazał opuścić flagę do połowy masztu. Płakałem jak dziecko.

Rozdział 164 Sam i ja wracaliśmy do domu, gdy drogę oświetliły reflektory samochodu. Podskoczyła, zesztywniała i zaczęła nerwowo patrzeć na dom, gdzie spała Hope. Stanęła na palcach, gotowa do biegu. Dotknąłem jej ramienia. Był to pierwszy raz, gdy zrobiłem to, by dodać jej otuchy, a nie dlatego, że musiałem. -To mój kapitan. Prosiłem, aby przyjechał. Kobieta westchnęła z ulgą. - Myślę, że najlepiej będzie, jeśli pójdę się położyć. To był długi dzień. Odwróciła się i odeszła. Odezwała się jeszcze, nie patrząc w moją stronę. - Nie lekceważ Billy ego. Wiele razy z dumą podkreślał, że jest dobry w tym, co robi. - Biorę to pod uwagę. Kapitan Packer skręcił w stronę domu i zaparkował auto. - Widzimy się jutro wieczorem - powiedziałem jej na pożegnanie. Nadal nie patrzyła w moją stronę. Mówiła wolno, w jej glosie znów wyczuwałem strach. - Obiecujesz? Stanąłem przed nią i uniosłem jej brodę. -Tak. Poszła do domu, a ja wyszedłem na podjazd na spotkanie kapitana Packera. Zmierzył mnie wzrokiem, a potem prze-

łożył cygaro do drugiego kącika ust. Jego końcówka zapaliła się na czerwono, oświetlając maskę zmarszczek na twarzy szefa. Kapitan John Packer junior wstąpił w szeregi rangerów razem z moim ojcem. Służył w jednostce od czterdziestu pięciu lat. Należał do tych z najdłuższym stażem. Otrzymał wiele odznaczeń, był uważany za ikonę i uwielbiany przez wszystkich, którzy mieli okazję służyć pod jego komendą. Każdy z Zespołu B był gotów stawić się do akcji na jedno jego słowo. Teksas bardzo zmienił się za jego kadencji. To on przypinał odznakę ojca do mojej piersi, gdy wstępowałem do jednostki i składałem przysięgę. Kiedy to zrobił, powiedział: „Kowboju, znałem dotąd tylko jedną osobę o piersi wystarczająco szerokiej, by nosić ten kawałek srebra. Jestem jednak przekonany, że poradzisz sobie z tym zadaniem". Przytaknąłem i poczułem wagę odznaki na mojej koszuli. Kapitan zbliżył się do mnie. Uścisnąłem jego dłoń. - Kapitanie. - Synu, jak się masz? - Dobrze. Przyglądał mi się w świetle księżyca. - Schudłeś. On natomiast postarzał się i wyglądał na zmęczonego. - Zrzuciłem kilka kilogramów. - Kiedy ostatnio się widzieliśmy? Wzruszyłem ramionami. - Chyba ponad rok temu - ścisnął mnie za ramiona. Obaj znaliśmy przyczynę. - Szmat czasu. Uśmiechnął się i pokiwał głową. Lody zostały przełamane. Kontynuował:

- Słyszałem, że co nieco podróżowałeś. - Byłem tu i tam - obracałem kapelusz w dłoniach. - Dumps mówi, że palisz opony jak... - Pilnuję, aby były ciepłe. Kapitan wciągnął powietrze przez zęby, a potem wypluł kawałek cygara. - Jesteś rzadkim okazem, Kowboju. - Chyba już mi to pan mówił. Lata odcisnęły na nim swoje piętno. Przybyło mu zmarszczek, włosy stały się bielsze. Nadal robił wrażenie: szeroki w barach, wyższy niż przeciętny mężczyzna. Świetnie się prezentował. Dalej polerował kowbojki i nosił wykrochmalone koszule oraz wyprasowane wranglery. Ale miał teraz sześćdziesiąt dwa lata. Nie, sześćdziesiąt trzy. Nikt z nas tak naprawdę nie wiedział. Złagodniał. A może to ja? Czas ma właściwość wygładzania wszystkiego. Ból robi to samo. Kapitan uniósł brodę. - Jak noga? - Nie daje o sobie znać zbyt często - udałem uśmiech. - Kłamiesz. Zacisnął usta, a jego oczy mierzyły mnie dalej. Wreszcie pękł: zmarszczył czoło i się uśmiechnął. Robił tak, gdy nie chciał pokazać, o czym myśli. Jedyny problem polegał na tym, że mogliśmy czytać z niego jak z książki. Podszedł do swojego forda i oparł się o niego, zdjął kapelusz i położył go na masce. Brzuch mu urósł. Wystawał nieco ponad paskiem. - Wyjaśnisz mi, dlaczego chciałeś, abym przyjechał do ciebie o tej porze? - Muszę złapać pewnego człowieka i potrzebuję pańskiego pozwolenia, by to zrobić. - To nie wszystko, o co ci chodzi. Uderzyłem czubkiem buta w ziemię, a potem spojrzałem na niego.

-Nie. - Kim on jest? Opowiedziałem mu o nim. Potarł brodę i zaczął się zastanawiać nad moimi słowami. To oznaczało, że zamierza pozwolić mi zrealizować mój plan, ale będzie się o mnie martwił, dopóki nie wrócę. - Zadzwonię do jego szefa i dam mu znać, co się wydarzy. - Jeżeli zaczeka pan z tym do lunchu, będę wiedział, czy sprawa pójdzie gładko, czy... -Czy? Roześmiałem się. - Czy nie. Schował rękę w kieszeni koszuli. -Jakiś czas temu zjawiłeś się w moim biurze i położyłeś to na biurku. Wspomniałeś, że muszę poszukać innej piersi, na której mógłbym to przypiąć - wyjął moją odznakę, chuchnął na nią i zaczął ją polerować rękawem koszuli. - Zatrzymałem ją na wypadek... gdybyś chciał ją z powrotem. - Potrzebuję jej tylko na ten jeden raz. -Jesteś pewien? - Tak, kapitanie. - A co z kolejnym razem? - Nie będzie następnego razu - wpatrzyłem się w dom, w okno pokoju Brodiego. Kapitan wbił palec w moją pierś. - Żadnego bohaterstwa. Wchodzisz, wychodzisz, zawozisz dowody do jego szefa. Pozwalasz działać tamtejszej policji. -Taki mam plan. Miałem przed sobą długą drogę. Gdybym teraz wyruszył, mógłbym pozwolić sobie na godzinę lub dwie odpoczynku, zanim odwiedzę dom Billyego.

Kapitan wyciągnął z kieszeni koszuli wykałaczkę i zerwał z niej plastikowe opakowanie. - Musisz coś wiedzieć. Mówi się, że twój kumpel José Juan Chuarez będzie zwolniony z powodów formalnych. - Słyszałem. - Wygląda na to, że wynajął dobrych prawników. Zapłacił im sporo pieniędzy. Pomyślałem, że chciałbyś wiedzieć. Przytaknąłem. Kapitan rozejrzał się wokoło. - Żyjesz tutaj na uboczu. Jeśli José zacznie wydawać rozkazy, może się okazać, że będziesz potrzebował pomocy. Poklepałem swój telefon komórkowy. - Proszę się nie martwić. Nadal szybko mogę wybrać pana numer. Pokręcił głową. - Zanim tu przyjadę, może być za późno. Nawet dym zdąży opaść. Roześmiałem się. - Wątpię. Jeśli José się pokaże, dymu będzie dużo. Uśmiechnął się. Przytaknął. Przełożył wykałaczkę do drugiego kącika ust. - Zamierzałem ci zadać pewne pytanie. Przejechał palcami po siwiejących włosach. Zbierał myśli. Owiewał nas wiatr. - Obwiniasz się? - Nie rozumiem. - Czy obwiniasz się za to, co ci się przydarzyło? Mój głos złagodniał. - Dzień, w którym mój ojciec został zabity, spędziliśmy razem. Snuliśmy marzenia. Powiedział mi, że w następnym tygodniu zamierza złożyć wypowiedzenie. Chciał zająć się ze mną hodowlą bydła. Tylko on i ja. Zdał sobie sprawę, że poświęcił życie Teksasowi, a nie mamie i mnie. Nie chciał żyć

życiem pełnym wyrzutów sumienia - popatrzyłem na kapitana. Podążałem tą samą drogą. Byłem taki jak on. Zajęło mi chwilę, by to dostrzec. Więc odpowiedź na pańskie pytanie brzmi: tak. Obwiniam się - pokręciłem głową. - Codziennie. Staliśmy w ciemności. Słuchaliśmy odgłosów nocy. Kapitan grzebał butem w ziemi. Wiatr nadal wiał. - Synu? -Tak? Jego oczy błyszczały. - Chcesz, abym z tobą pojechał? - Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, nie zobaczę gościa aż do chwili, gdy z dowodami stawię się u jego przełożonego. Mam klucz do jego domu, który dala mi ta kobieta. Zamierzam wejść do środka, znaleźć to, czego szukam, i wyjść. Nie chcę mieć do czynienia z tym facetem. Noszę koszulkę z Supermanem tylko dlatego, że sprawia to radość mojemu synowi, a nie dlatego, że wierzę, że nim jestem. Kapitan się roześmiał. - Nie pozwól, by taka myśl pojawiła ci się w głowie. I uważaj na siebie. Minęły prawie trzy lata, odkąd ostatnio miałem przypiętą odznakę ojca. Wróciło uczucie, za którym tęskniłem. Odpaliłem furgonetkę. Wskazówka na liczniku przechyliła się w stronę Brodiego, wciąż uśmiechającego się do mnie ze zdjęcia. Nad fotografią na desce rozdzielczej leżała teczka, która miała zmienić świat mojego syna na zawsze. W środku schowane były papiery, wymagały one ode mnie podjęcia decyzji. Podrapałem się po głowie. Jedna rzecz na raz. Jechałem do San Antonio, by pomóc kobiecie, którą znałem niecałe trzy dni, podczas gdy odsuwałem od siebie myśl o tej, którą znałem trzynaście lat. O kobiecie, która dała mi syna. Która na mnie czekała nocami. Której po ślubie po-

jawiły się w kącikach oczu kurze łapki. Której ogródek na tyłach domu jest teraz królestwem chwastów. Znałem liczbę piegów na jej plecach, wiedziałem, jaką długość lejców preferowała i że lubiła, gdy masowałem jej zmęczone stopy. Po oddechu poznawałem, kiedy śpi. Zacząłem krążyć po podjeździe przed domem i niemal wjechałem w Sam. Już po raz drugi. Jej biała koszula nocna lśniła w świetle reflektorów. Była boso. Odsunąłem szybę. Sam wsadziła ręce do kieszeni i podeszła do mnie. - Nie musisz tego robić. - A masz lepszy pomysł? Bez przekonania wzruszyła ramionami. - A jeśli nic nie zrobimy? Znikniemy? Zaczniemy na nowo? Jesteśmy daleko od niego i on nas nie znajdzie. Sam to mówiłeś. Odkaszlnąłem. -Jeśli w to wierzysz, to dlaczego nie możesz spać? Pokiwała głową i pogrzebała palcem w piasku. - Mimo to nie musisz tego robić. - Wiem. - Dlaczego więc to robisz? - Dlatego, że źli goście, którzy mają wiele do stracenia, są raczej dość zmotywowani do działania. - Ale... - tym razem popatrzyła mi w oczy - ty nawet mnie nie znasz. - W mojej pracy to naprawdę niewiele ma do rzeczy. - A jeśli...? - pokręciła głową. Przełknęła słowa, które zamierzała wypowiedzieć. - A więc mamy tutaj czekać aż do twojego powrotu? Zerknąłem na zegarek. - Idź się położyć. Zrobiła krok w tył i przytaknęła. - Racja, jestem śpiąca.

- Słuchaj, w moim życiu jest kilka rzeczy, których żałuję, ale tym... postukałem moją odznakę i skierowałem wzrok na drogę - tym się zajmuję. Powtarzanie mi, że nie mogę jechać, jest jak mówienie Brodiemu, że nie może dosiadać Pana B. Robił to całe życie, nie zna innego. Zycie dla niego oznacza życie z Panem B. Uśmiechnęła się. Odezwała się, powoli cedząc słowa. - Nie zna innego. - Rozumiesz mnie, prawda? Próbowała się uśmiechnąć. -Tak. Oparła się o drzwi. Gryzła paznokcie. Wyraz jej twarzy się zmienił. Położyła mi rękę na ramieniu. Znów popatrzyła mi w oczy, jakby chciała coś powiedzieć, może to samo. W jej oczach widziałem błaganie. Stała nieruchomo wpatrzona w łąkę, aż wreszcie pokiwała głową i ją zwiesiła. Zasunąłem szybę, zwolniłem sprzęgło i wyjechałem z podjazdu. We wstecznym lusterku widziałem, że Sam stoi ze skrzyżowanymi ramionami. Chyba zmarszczyła brwi. Gdy zbliżyłem się do utwardzonej drogi, na werandzie pojawił się Dumps, położył jej rękę na ramieniu i zaprowadził do domu. Doświadczenie podpowiada mi, że najbardziej potrzebujemy usłyszeć te słowa, które zatrzymują się na końcu języka. To one są kluczem, brakującym elementem. Ale jakoś nie możemy ich wypowiedzieć. Trzeba je dobrowolnie ofiarować, a to się nie stanie, dopóki ich właściciel nie zaufa, że może ci je powierzyć. Aby wydostać się z ust, słowa muszą przecisnąć się przez świat pełen bólu i cierpienia. Zerknąłem na siebie w lusterku. Kiwałem głową. Gdybym był matką, która ucieka i stara się chronić córkę, nikomu bym nie zaufał. Nieważne, co ta osoba miałaby przypięte do piersi.

Rozdział 172 Drogi Boże, to ranczo jest naprawdę ogromne. Ja i Brodie jeździliśmy dziś konno przez godzinę, a on stwierdził, że jeszcze prawie nic nie widzieliśmy. Powiedział, że jutro zabierze mnie nad rzekę. Może będziemy mogli popływać, jeśli mama pozwoli. Mama nie ma nic przeciwko, choć twierdzi, że woda prawdopodobnie jest zbyt zimna. Aha, ponadto są tutaj krowy, jest ich mnóstwo. Brodie nazywa je czarnymi łysinkami, chociaż wcale nie są łyse. Mają włosy i są bardzo duże. Jest też byk samiec. Wiesz, samce mają... sam wiesz co. Ten, który tutaj mieszka, nazywa się Brahma i jest dwa razy większy niż krowy, a jego wiesz co zwisa do kolan. Wygląda śmiesznie. Mama mówi, że nie powinnam rozmawiać o tych sprawach, ale jak można o tym nie rozmawiać? To coś zwisa aż do jego kolan. Czy to nie boli byka w czasie chodzenia? Sądzę, że znasz odpowiedź. Czy stworzyłeś to w takiej formie celowo? Czy pierwszy Brahma zrobił coś, co Cię rozgniewało? Brahma ma wielki garb, zupełnie jak wielbłąd, ale Brodie wyjaśnił mi, że nie gromadzi tam zapasów wody. Czekaj... Na zewnątrz słychać jakąś rozmowę. To mama i Kowboj. Poszli na spacer. Mama chyba lubi Kowboja, słyszę to w jej głosie, gdy zwraca się do niego. Mama jest jak świeczka. On ją zapalił, a teraz jej części po kolei się roztapiają.

Mama jest w tej chwili w wannie. Kowboj krząta się po domu. Zapytałam mamę, co robi, ale nie odpowiedziała. Kowboj zniknął. Po prostu wyjechał. Obserwowałam, jak tylne światła jego wozu, przypominające parę czerwonych oczu, oddalają się. Mama z pewnością nie zdradzi mi, dokąd wyjechał, ale wydaje mi się, że wiem. Gdy wychodził z domu, trzymał w ręku karabin, taki jakiego używają żołnierze. Był czarny i wyglądał jak z filmu. Przypuszczam, że Kowboj udał się do domu Billy ego. Drogi Boże, jest ranek. Brodie jest w szkole. Pan Dumps pracuje w stajni. Mama siedzi na werandzie z kolanami przy piersi, pije kawę i patrzy na drogę. A ja jestem w łazience i siedzę na bidecie. Trochę przypomina on sedes, z tą różnicą, że się do niego nie załatwia. Jeśli ktoś to zrobi, musi pozbyć się kupy za pomocą patyczka albo czegoś podobnego i przepchnąć ją przez małe dziurki, w przeciwnym wypadku nie spłynie. Zobaczyłam to urządzenie wczoraj, zapytałam o nie mamę, a ona wyjaśniła, że służy ono kobietom do mycia części intymnych. Korzystają z niego, jeśli nie chcą brać prysznica. Spytałam mamę, czy mogę go użyć. Na początku przecząco pokręciła głową. Potem obgryzła paznokieć, jak to ma w zwyczaju, gdy się nad czymś zastanawia, zmieniła zdanie i oświadczyła, że mogę. To dziwne urządzenie, ale mi się podoba. Mama mówi, że prawdopodobnie bidetu nie było tutaj, kiedy zbudowano ten dom, i że Kowboj kazał go zamontować dla swojej żony. To musiała być prawdziwa dama, ponieważ tylko prawdziwe

damy używają podobnych rzeczy. Zdałam sobie sprawę, że siedzę tutaj już dobrą chwilę, a woda wciąż płynie. Aha, Boże, Kowboj powinien już dojechać do San Antonio. Czy go obserwujesz? Powinieneś. Nie żebym pouczała Cię, jak być Bogiem, ale cóż, naprawdę myślę, że powinieneś. I powinieneś sprawdzić, czy Kowboj wie o systemie alarmowym. Nie słychać go, ale wysyła sygnał na komórkę Billy ego i jego kumpli. Kowboj powinien też wiedzieć o broni i że Billy naprawdę umie z niej korzystać. Kowboj powinien to wiedzieć, bo to przecież tylko kowboj. Hm. Chyba muszę już wstać z bidetu, bo zaczynam się dziwnie czuć. Urządzenie zadziałało, czuję, że skóra mi się pomarszczyła. Tak czy owak, nie rozumiem, dlaczego kobiety nie biorą prysznica, skoro plecy i tak mają mokre. Potrzebny jest ręcznik, aby się wysuszyć. Nie będę Ci już dzisiaj zawracała głowy, więc możesz pomóc Kowbojowi. Dobrze? Jeśli się zgadzasz, musisz to potwierdzić... Uznam, że milczenie to znak zgody. Drogi Boże, zostawiłam Cię samego na niemal cały dzień i nie pisnęłam ani słówka, ale jest już po kolacji, a Kowboja ciągle nie ma i nie mieliśmy od niego żadnych wieści. Mama niewiele się odzywa. Niedługo od pocierania rąk porobią jej się pęcherze. Wypiła tyle kawy, że była w toalecie już piętnaście razy. Siedzi na werandzie, co chwila wstaje i podchodzi do ogrodzenia, wpatruje się w drogę, potem znów siada na huśtawce i bawi się palcami. I tak w kółko. Z wyjątkiem przerw na kawę.

Dziś byłyśmy z mamą wścibskie i zajrzałyśmy do dolnej szuflady w szafie. Znalazłyśmy tam pudełko po butach. Otworzyłyśmy je i w środku natrafiłyśmy na stertę artykułów o Kowboju. O tym, jak zastrzelił mężczyznę, który trzymał na moście dziecko jako zakładnika. Zły człowiek wystawił je nad wodę, aby policja nie mogła go złapać. Groził, że jeśli spróbują, upuści je. Szef Kowboja wiedział, że potrafi on strzelać doskonale z dużej odległości, gdyż Kowboj ćwiczył to od małego. Umiał trafić świstaka z ponad pół kilometra. Nie wiem, jak wygląda świstak, mama mówi, że przypomina szczura. Tak czy owak, Kowboj strzelał do tych gryzoni od małego, trafiał w cel z dużej odległości, więc szef kazał mu położyć się na sąsiednim moście, prawie kilometr dalej, i trafić tego gościa. Złoczyńca zmarł, a dziewczynka ocalała. Kowboj trafił go w głowę, gdy mężczyzna wciągnął dziecko z powrotem nad most. Przestępca upadł śmiertelnie raniony, a dziecko prawdopodobnie wylądowało na jego klatce piersiowej, gdzie było miękko, a nie na betonie, więc nic mu się nie stało. Artykuł ilustrowało zdjęcie Kowboja z gubernatorem, który wręczał mu honorowy medal. W pudełku były też inne rzeczy. Na przykład artykuł o ojcu Kowboja. Papier był pożółkły i cienki. W artykule było napisane, że ten pan został zastrzelony podczas napadu na bank. Ocalił życie pewnej kobiecie. Wydaje mi się, że Kowboj i jego ojciec zajmowali się ratowaniem kobiet przed złymi mężczyznami. Przynajmniej coś takiego Kowboj zrobił dla nas. Gdy zobaczyłam zdjęcie Kowboja z gubernatorem, zaczęłam się zastanawiać. Myślę, że Kowboj i Billy mają wiele wspólnego, a jednocześnie bardzo się różnią. Obaj mają zdjęcia ze znanymi osobami, bo zrobili coś dobrego. Billy swoje zawiesił na ścianie, gdzie każdy może je zobaczyć, gdyż w ten sposób chciał sprawić, by ludzie dobrze o nim myśleli, podczas gdv tak naprawdę nie jest wcale dobry.

Tymczasem Kowboj swoje ukrył w zakurzonym pudełku po butach, przewiązanym sznurkiem i zamkniętym w szafie, gdzie nikt go nie zobaczy i niczego się o nim nie dowie. Gdzie zaglądają jedynie wścibskie osoby, które nie powinny tam wciskać nosa. Dlaczego tak jest? Może niektórzy ludzie chowają w sobie dobro, a inni, aby je dostrzec, muszą się do niego dokopać i je odkryć? Mama przeczytała artykuł o wybuchu, w którym Kowboj został postrzelony własną bronią. Wyjaśniła mi, że pamiątką po tym wydarzeniu jest blizna na jego szyi i że prawdopodobnie biegnie ona przez znaczną część jego ciała. Ludzie, którzy to zrobili, pracowali dla jakiegoś narkotykowego lorda z Meksyku. Kowboj wytropił go wcześniej i wsadził do więzienia. Artykuł stwierdzał, że była to jedna z większych akcji tego typu od dłuższego czasu. Było tam też napisane, że po tym wypadku Kowboj udał się na emeryturę z „przyczyn osobistych". Brzmiało to tak, jakby Teksas stracił coś cennego, bo Kowboj był urodzonym rangerem, ale zrezygnował ze służby u szczytu swojej kariery. Sekretarka jego przełożonego wspominała, że wszedł do gabinetu szefa, położył swoją odznakę na jego biurku i stwierdził, że nie może jej dłużej nosić. Gdy kapitan zapytał o powód, Kowboj odparł, że go to zabija. Kobieta powiedziała, że Kowboj płakał. Ale to wszystko nie ma według mnie większego sensu, bo gdy wychodził z domu ubiegłego wieczoru, nosił odznakę. Widziałam jej blask w świetle księżyca. Czy to oznacza, że nie jest już na emeryturze? Wiem, Boże, że zamęczam Cię swoimi pytaniami, ale tylu rzeczy jeszcze nie wiem. Myślę jednak, że jesteś w stanie sobie z nimi poradzić. Prawda? Powinieneś odpowiedzieć, że tak. Może już mi to wyjaśniałeś, a ja nie dosłyszałam. Jeśli tak, musisz mówić głośniej. Na końcu artykuł wspominał, że teraz Kowboj mieszka na małej farmie nazywanej Bar S, która należała do jego ojca.

To tutaj teraz jesteśmy. To tutaj teraz piszę. Autor artykułu dodał, że Kowboj mieszka ze swoją żoną, synem Brodiem i szewcem Dumpsem. Ze hoduje krowy i prowadzi prywatną szkołę strzelania dla osób, które chcą nauczyć się bronić. Mama mówi, że uczy normalnych ludzi. Powiedziałam, że ona także powinna go poprosić, by nauczył ją strzelać, a ona zacisnęła wargi. To oznaczało, że też o tym myślała. Przyszło mi do głowy, że jeśli będę wystarczająco długo z Tobą rozmawiała, Kowboj wróci bezpiecznie do domu. Ze może pisaniem zabiję czas. Ale nie pomogło. Nadał go nie ma. Co z tym zrobisz? Nie chcę być niegrzeczna, ale... co robisz w tej sprawie? Och, i jeszcze jedna rzecz. Brodie zabrał mnie dziś nad rzekę i powiedział, że to jedno z twoich ramion. Odpowiedziałam, że wątpię, a gdy zapytał dlaczego, powiedziałam, że musisz być silniejszy niż mała rzeczka. Drogi Boże, jest północ, a Kowboja jeszcze nie ma. Mama jest zmartwiona. Zapytałam Brodiego, czy jego tata dzwonił, ale odparł, że nie. Zapytałam go, czy się boi, odpowiedział, że nie, chociaż pewnie kłamał. Pan Dumps twierdzi, że nie mamy się czego obawiać, że Kowboj nie jest żółtodziobem. Tylko Billy też nim nie jest. Ponadto Billy jest podły, a Kowboj nie. Sądzę, że czasami podłość zwycięża nad dobrem. Tak to już jest. Wystarczy spojrzeć na różne złe rzeczy, które spotykają dobrych ludzi. Jeśli dobro zwyciężałoby zło, wówczas do tych rzeczy by nie dochodziło. Nie rozumiem tego. To znaczy, jeśli jesteś taki, jak każdy mówi, że jesteś, i możesz robić wszyst-

ko, to dlaczego jest, jak jest? Mama cały czas mi powtarza, że zadaję zbyt wiele pytań i że jestem namolna. Nie wiem, co to oznacza, bo nie znalazłam tego słowa w słowniku, ale faktycznie zadaję dużo pytań. Tylko co innego mam robić? Wszystkie te pytania krążą mi po głowie, więc jak mam sobie z nimi poradzić? Na niektóre muszę znaleźć odpowiedź. Są jak swędzące bąble na mojej skórze. Doktor mówi, że to świerzb. Chodzą po mnie małe robaczki i powodują, że wszystko mnie swędzi. Moje pytania są do nich podobne. Chodzą mi po głowie i powodują, że mam ochotę się drapać. Ale Ty jesteś jak maść, którą przepisał mi lekarz, a Kowboj kupił. Może w ten sposób zwyciężasz zło. Może posługujesz się takimi ludźmi jak lekarz albo Kowboj, aby nałożyli maść na swędzącą skórę dzieci, które cierpią, gdyż jakiś człowiek zrobił im coś, czego nie powinien. Jestem z Tobą szczera... Mam nadzieję, że Kowboj zastrzeli Billy'ego. Drogi Boże, mama potrząsnęła mną, abym się obudziła. Na drodze pojawiły się światła... Drogi Boże, dziękuję.

Rozdział 179 Kiedy wjechałem na podjazd, dom był oświetlony niczym pas startowy na lotnisku. Brakowało, bym usłyszał odliczanie do lądowania z wieży kontrolnej. Dumps i Sam czekali na werandzie. Sam była boso, stała ze skrzyżowanymi ramionami. Wyszła mi na spotkanie do samochodu. Oczy miała podkrążone. Spojrzała na mnie pytająco. Wysiadłem, potarłem zesztywniałe udo i odpowiedziałem jej: - Gdy dotarłem na miejsce, Billyego nie było. Wszedłem. Dom był w nieładzie. Sofa została przesunięta, a deski w podłodze powyrywane. Po pendrivie nie było ani śladu, nic. Znalazłem tylko kilka zaschniętych kropel krwi na podłodze. To wszystko. Sam stała z kamienną twarzą. - Doszedłem do wniosku, że koc Hope zostawił na podłodze jakiś ślad. Billy podążył za nim, a ten zaprowadził go do szczeliny w podłodze. Ta informacja jej nie usatysfakcjonowała. - A więc co teraz? Wzruszyłem ramionami. - Jesteś pewna, że pendrive został w szczelinie? - Tak, mogłam go tam wyczuć, Hope także. - A więc ma to, czego szukał. Sprawa zamknięta. Prawdopodobnie jest zadowolony, że uciekłyście. Nie ma się czym przejmować. Nie ma żadnych dowodów w sprawie Hope... -wzruszyłem ponownie ramionami, próbując złagodzić cios. - My... wy, nie macie dużych szans. Jego słowo przeciwko waszemu. A on jest wysoko w hierarchii.

Pokiwała głową ze zrozumieniem. - On tak, ja nie. - Nie chciałem, aby to tak zabrzmiało. -Wiem. Przepraszam. Więc co teraz? - Przede wszystkim potrzebujemy snu. Wszyscy. Rano przy kawie i śniadaniu pomyślimy, co dalej robić. Pewnie chcesz też więcej czasu, by się zastanowić, czy zacząć wszystko od początku w Rock Basin. Jeśli się zdecydujesz, pomogę ci. Jeśli wybierzesz inne miejsce, zawiozę cię tam. Sam pokiwała głową i się uśmiechnęła. Ale ten uśmiech nie spowodował, że zmarszczka między jej oczami zniknęła. Hope czekała na schodach. Spojrzała na mnie zaspanymi oczami. - Cześć, Hope. Oparła się o lampę. - Naprawdę zastrzeliłeś człowieka z odległości prawie kilometra? Sam zamknęła jej usta dłonią. - Ciiii - nakazała. Roześmiałem się. - Wścibskie jesteście. Sam zaczęła przepraszać. - To prawda. Uklęknąłem przed Hope. - Tak, zastrzeliłem. - I za to dali ci medal honorowy? Za zabicie tego człowieka? Pokręciłem głową. - Nie, medal dali mi dlatego, że ta mała dziewczynka dzięki mnie miała szansę dorosnąć. Chodzi teraz do tej samej szkoły co Brodie. Ma na imię Chelsea. - Czy twój tatuś umarł, próbując zapobiec napadowi na bank?

- Myślę, że kiedy mój ojciec wkroczył do akcji, złodzieje już okradli bank. - A więc dlaczego on umarł? - Ponieważ ci ludzie, którzy napadli na bank, źle obchodzili się z pracującą tam kobietą. Hope uniosła rękę i dotknęła mnie pierwszy raz, a konkretnie mojej szyi. Przejechała palcami po śladach poparzenia. - Czy Brodie będzie taki jak ty i twój tata? Pokręciłem głową. - Nie, będzie od nas lepszy. - Czy wstąpi do Texas Rangers? - To zależy od Brodiego. Ma jeszcze sporo czasu, by podjąć decyzję. Wstałem i zacząłem iść w kierunku pokoju syna. Dziewczynka odezwała się za moimi plecami. - Dziś Brodie powiedział mi, że ludzie, którzy odkryli płynącą tutaj rzekę, nazwali ją „Ramiona Boga". Czy to prawda? - Tak było. - A czy to są naprawdę ramiona Boga? - Jeśli nie - pokręciłem raz głową - to sam już nie wiem, co to jest. Otworzyłem drzwi pokoju syna. Leżał w poprzek łóżka, jak jego mama. Zajmował niemal cały materac. Spanie z nim przypominało zapasy z ośmiornicą. - Hej, wielkoludzie. Przeturlał się w moją stronę. - Cześć, tato. Uklęknąłem przy jego łóżku. - Wszystko u ciebie w porządku? - Tak, tato. Pogłaskałem go po twarzy. - Tato?

-Tak? - Znów jesteś rangerem? - Synu, zawsze nim będę - odpiąłem odznakę mojego ojca i położyłem na jego piersi. Pocałowałem go w czoło. - Spij-Jutro rano będę w domu. - Tato? - jego ręka zacisnęła się wokół mojej odznaki. - Możemy rano iść na lody? - Tak, ale pod jednym warunkiem. Usiadł i potarł oczy. -Jakim? - Że nikt nie rzuci we mnie ogniem - uśmiechnąłem się. - Dobrze - odwrócił się, skulił, zamknął oczy, potem wyciągnął rękę w górę i pokazał mi odznakę ojca ukrytą w dłoni. - Zachowam ją. Dom ucichł. Wszyscy udali się do łóżek. Adrenalina jeszcze krążyła mi we krwi, więc wziąłem ręcznik, mydło i poszedłem nad rzekę. Nad moją głową świeciły tryliony gwiazd. Wielki Wóz jaśniał nad Cap Rock. Zszedłem nad brzeg, zdjąłem buty i nago wszedłem do wody. Gdy sięgnęła mi kolan, usiadłem, nachyliłem się i pozwoliłem, by opłynęła mi ramiona. Po raz drugi zdjąłem odznakę i wciąż nie miałem pojęcia, kim jestem bez niej. Oznaczała w moim życiu wiele dobrego, ale równocześnie wiele złego. Leżałem w wodzie i próbowałem pojąć sens tego wszystkiego. Na razie mi się to jednak nie udawało.

Rozdział 183 Kiedy Andie się wyprowadziła, przestałem spać w naszym łóżku. Wywoływało zbyt wiele wspomnień i nasuwało zbyt wiele pytań. Wstawiłem podwójne łóżko do pokoju Brodiego i spaliśmy tam razem, chyba że wybierałem sofę lub hamak na werandzie. Dumps nazywał mnie łóżkowym nomadem i miał rację. Spanie samemu, gdy nie robiło się tego przez dwanaście lat, było dla mnie trudne. Podobnie jak samotne budzenie się. Dawniej rankami budziłem się, słysząc w uchu oddech żony. Gdy przekręcała się na moją poduszkę, jej lewa noga oplatała się wokół mojej, a ręka opadała na moją pierś. Podobnie winorośl oplatała się wokół kolumn na naszej werandzie. Z mojego doświadczenia wynika, że jeśli winorośl się rozsadzi, oba pędy umierają. Obudził mnie zapach jedzenia i brzęk naczyń, więc ubrałem się, sądząc, że to Dumps wziął się do przygotowywania śniadania. Pomyślałem, że mu pomogę. Szybko stało się to jego zwykłym obowiązkiem, ponieważ był rannym ptaszkiem, a ja nie miałem nic przeciwko. Gdy wszedłem do kuchni, zastałem Sam, która robiła śniadanie godne Ritza. Nie wiem, skąd wzięła wszystkie produkty, ale na stole stały jajka, kaszka kukurydziana, kiełbaski, ciasteczka, sok pomarańczowy i kawa. Już dawno śniadanie w tym domu nie było tak bogate. - Cześć. Sam przerzucała naleśniki na patelni. - Częstuj się.

Spojrzałem na górę jedzenia. Na policzku i nosie miała ślady mąki. - Poprosiłam wczoraj Dumpsa, aby pojechał do sklepu. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko. Nalałem sobie kawy i zacząłem dmuchać na parę. - Nie, skądże. Do kuchni wszedł zaspany Brodie, usiadł i zaczął jeść. Odwróciłem się do Sam. - Pomyślałem, że po śniadaniu, jeśli będziesz czuła się na siłach, zawiozę cię do miasta. Wytarła nos rękawem, a w efekcie rozsmarowała mąkę na całej twarzy. - Byłoby super. - Znam dyrektorkę szkoły Brodiego, możemy tam zajrzeć, gdybyś chciała z nią pogadać. To publiczna szkoła, więc nie trzeba za nią płacić i uczą tam dobrzy nauczyciele. Sam pokiwała głową, nie odwracając oczu od patelni. - A skoro mowa o Hope, jak ona się czuje? - Dobrze. Ona... ona użyła bidetu. Mam nadzieję, że się nie pogniewasz. Nigdy wcześniej nie widziała czegoś takiego i... Niemal zakrztusiłem się ze śmiechu. - Uwierz mi, żaden z nas tego nie używa. - Powiedziałam jej, że używają tego prawdziwe damy i że... twoja żona musiała być prawdziwą damą. -To prawda - potwierdziłem skinieniem głowy. Posmarowałem ciasteczko masłem, a następnie marmoladą malinową i ugryzłem. Zanim Hope do nas dołączyła, skończyliśmy jeść. Brodie i ja ledwie mogliśmy się ruszać. Rozparłem się na krześle. - Pozwólcie, że my z Brodiem zmyjemy naczynia, a potem zabierzemy was do miasta.

Głównym akcentem w Rock Basin w Teksasie jest gmach sądu wzniesiony z brunatnego piaskowca, otoczony z czterech stron kilkoma budynkami, w których mieszczą się sklepy, apteka, kancelarie prawnicze, fryzjer, firmy ubezpieczeniowe, biura poręczycieli i inne instytucje związane z sądownictwem. Oprócz tego w mieście znajdują się tylko trzy warte odnotowania punkty: dzwonnica, która wznosi się prawie czterdzieści metrów nad ziemię, bar Bar-B-Que Bill and Jason, prowadzony przez dwóch bliźniaków serwujących prawdopodobnie najlepszy mostek i wędzoną kiełbasę w tym zakątku ziemi, oraz więzienie federalne - stalowoszary światek, otoczony podwójnym ogrodzeniem, drutem kolczastym, strażnikami z bronią i szczekającymi owczarkami niemieckimi. Szkoła publiczna w Rock Basin nie liczyła się może w rankingach, ale prowadzili ją dobrzy ludzie, wśród nich byli moi koledzy z lat szkolnych. Przedstawiłem Sam i Hope dyrektorce, dziewczynie o imieniu Beth, z którą znałem się całe życie, i w skrócie opowiedziałem jej historię obu dziewczyn. Wysłuchała mnie, podniosła słuchawkę interkomu i wezwała jednego z nauczycieli. Chwilę później Brodie przedstawił Hope w klasie. Był to ładny obrazek, choć nie tak chwytający za serce jak widok Hope trzymającej go za rękę, gdy szli korytarzem. Sam przyglądała się im i potrząsała głową oraz wycierała oczy chusteczką, którą podała jej Beth. Podziękowaliśmy dyrektorce i wyszliśmy na zewnątrz, gdzie mocno świeciło słońce. Sam zwróciła się do mnie: - Czy zawsze załatwiasz wszystko od ręki? - Co masz na myśli? - Szkołę. - Ach, ludzie stąd szanują strażników. To typowe dla Teksasu.

Założyłem okulary przeciwsłoneczne. Sam pokręciła głową. - Chodzi o coś więcej, prawda? Sądzę, że nie mówisz mi o wszystkim. - Przyłapałem osiemnastoletniego syna Beth, Pete'a, na handlu marihuaną. Zakułem go w kajdanki, zabrałem do więzienia i wpakowałem za kratki. Głównie po to, by go przestraszyć. Zanim go powiadomiłem, że ma prawo zachować milczenie, zadzwoniłem do niej i dopilnowałem, aby to ona przeczytała mu jego prawa. Zanim skończyła, błagał, żebym go tam zostawił. Wypuściliśmy go i od tego czasu jest czysty. Niektóre dzieciaki potrzebują takiego dzwonka, by się obudzić - skinąłem głową. - Ja potrzebowałem, a Pete niewiele się ode mnie różnił pod tym względem. - A Beth zawsze będzie o tym pamiętała. - Ona chce tej samej rzeczy co ja, czyli by dzieci, z którymi mamy do czynienia, miały jak najlepiej. Moje. Jej. Twoje. Dzisiaj dzieciaki dorastają w mrocznym świecie - wzruszyłem ramionami. Market Super Walmart znajduje się na obrzeżach miasteczka, gdzie droga międzystanowa krzyżuje się z autostradą stanową. Zawiozłem tam Sam, by porozmawiała z kierownictwem i odebrała ostatni czek. Mieli wypłacić jej kilkaset dolarów. Zapytała ich o pracę, ale odparli, że najpierw zadzwonią do jej poprzedniego szefa i zapytają o rekomendacje. To miało sens. Wychodząc, minęliśmy optyka. - Sądzisz, że mają twoje dane w komputerze? - Możliwe. - Może sprawimy ci nowe okulary? - Naprawdę? - Tak - odkaszlnąłem. - Myślę, że to dobry pomysł.

Sam podeszła do kobiety zza lady, która sprawdziła, czy jej dane są w komputerze. - Proszę wybrać oprawki, a okulary będą gotowe za pół godziny. Sam zaczęła przeglądać oprawki, a ja udawałem, że nie zwracam na to uwagi, ale kiedy zobaczyłem, że ogląda te najtańsze, poniżej dwudziestu dolarów, odwróciłem się i podałem jej jedne z markowych. Pokręciła głową. - Są zbyt drogie. - Słuchaj, wiem, że nie znam się na modzie, ale w tych na pewno nie możesz chodzić - zastawiłem jej widok na półkę z okazyjnymi produktami. - Wyglądają... - Aż tak źle? - uniosła kącik ust. - Okropnie - znów podałem jej stylowe oprawki. Pokręciła głową. - Na te wydam całą wypłatę, kiedy mi ją wyślą. - Wpiszę je na twoje konto. Powoli przeniosła wzrok na to, co trzymałem w ręku. Zaproponowałem jej oprawki z tytanu, w które szkło montowało się bezpośrednio, w związku z czym nie zawierały żadnego metalu. Miały prostokątny kształt i były naprawdę atrakcyjne. Zerknęła na siebie w lusterku. Skinąłem z aprobatą. -Weź je. Odłożyła oprawki i pokręciła głową. - Nie mogę. Hope potrzebuje... Podszedłem do kobiety za ladą, która przysłuchiwała się naszej rozmowie, próbując jednocześnie udawać, że tego nie robi. - Czy może pani dopasować do tych oprawek szkła według recepty tej pani? Kobieta się uśmiechnęła. - Proszę mi dać pół godziny.

Poszliśmy do McDonalda i Sam kupiła nam kawę za moje trzy dolary. Była cicha. Zacząłem się obawiać, że może ją zawstydziłem. Nawiązałem z nią kontakt wzrokowy. - Czy zrobiłem coś głupiego? Nie podobają ci się? Jeśli chcesz, możesz wybrać inne. - Nie, bardzo mi się podobają. Najbardziej ze wszystkich. Nigdy nie wydałam na okulary dwustu dolarów. - Cóż, jeśli reklama o właściwościach tytanu mówi prawdę, można je będzie zwinąć jak precel, a potem uderzyć młotkiem, a i tak wrócą do pierwotnego kształtu. Właściwość ta bardzo się przyda, jeśli nadal będziesz włóczyła się po parkingach dla ciężarówek. Uśmiechnęła się, upiła łyk kawy i miękko powiedziała: - Dzięki. Pół godziny później kobieta z centrum optycznego dała nam znać, że okulary są gotowe. Pokazała nam gwarancję obejmującą ewentualne zadrapania oraz wymianę w przypadku uszkodzenia. - Dwieście siedemdziesiąt dolarów - powiedziała. Odwróciłem się do Sam. - Nosisz szkła kontaktowe? Wtrąciła się pani za ladą. - Mam tutaj zanotowane, że tak. Soczewki, których używa ta pani, leżą tam na półce, po dziesięć sztuk w pudełku. Jedną parę można nosić przez tydzień. Skinąłem głową i kobieta dopisała szkła do rachunku. Sam założyła okulary, upewniliśmy się, że pasują, i wyszliśmy. Sam lekko zwiesiła głowę. Dotarło do mnie, że kiedy tam wchodziliśmy, zachowywała się inaczej. Po chwili zrozumiałem powód tej zmiany. Zatrzymaliśmy się w słońcu. - Sam? - Tak? - zapytała, nie patrząc na mnie. Okulary ładnie dopełniały jej twarz i naprawdę jej pasowały.

- Nie chciałem cię zawstydzić. Proszę, nie bądź przeze mnie markotna. Popatrzyła na mnie i skrzyżowała ramiona. - Nie wiem, jak... Już tyle ci jestem winna. Będę potrzebowała miesięcy, by to spłacić, a muszę kupić Hope... - Sam? Odwróciła wzrok. - Sam, proszę. Popatrzyła na mnie. - A jeśli nie zdołam tego spłacić? - Powiedziałem ci kiedyś, że ojciec dał mi coś, na co nie zasługiwałem, i zwolnił mnie z kary za to, co zrobiłem. Gdy wspomniałem, że to zmieniło sposób, w jaki postrzegam ludzi, wcale nie żartowałem. Zmrużyła oczy i lekko pokręciła głową. - Wciąż mam zamiar cię spłacić. - Okay, ale idziemy teraz na spotkanie w sprawie pracy dla ciebie i nie możesz tam wejść ze zwieszoną głową. Znam te kobiety i... - Spotkanie w sprawie pracy? -Tak. I... - Jakiej pracy? Roześmiałem się. - Czy w ciągu tych paru dni naszej znajomości wpakowałem cię w jakieś kłopoty? - Nie - uśmiechnęła się. - Po prostu na podstawie tonu twojego głosu pomyślałam, że chodzi o coś na granicy prawa łub nielegalnego, albo o coś, czego po prostu nie zamierzam robić. Zdjąłem kapelusz. - Cóż, wygląda na to, że jeszcze raz musisz mi zaufać. Skrzyżowała ramiona. - Nie jestem w tym zbyt dobra.

Pokiwałem głową ze zrozumieniem. - Nie winię cię za to. Wróciliśmy do miasteczka, przespacerowaliśmy się przez dwie przecznice, aż dotarliśmy do budynku z afiszem ukazującym wielką brzoskwinię. Wprowadziłem ją do tego budynku. Georgia Peach to jedyny w mieście salon piękności. Było to miejsce oferujące kompleksowe usługi, które szczyciło się rym, że wspaniale układano tu włosy, strzyżono, koloryzowano, a do tego można było miło spędzić czas na plotkach. Nie znałem się na pierwszych trzech czynnościach, ale mogłem potwierdzić, że faktycznie w tym miejscu wiedzieli wszystko o wszystkich. Właścicielka, kobieta o imieniu Georgia, sama prowadziła salon. Miała około pięćdziesięciu kilku lat, słuszną sylwetkę i używała tyle szminki, że Revlon mógł być spokojny o swoją pozycję na rynku. Georgia wszystkich darzyła miłością, w związku z tym wszyscy kochali i ją. Gdybym miał szukać porównań, powiedziałbym, że Georgia była teksańską wersją Marleeny. Zatrudniała cztery stylistki, panią do mycia włosów i recepcjonistkę. Zawsze panował u niej ruch. W pewnym sensie miała monopol na tutejszym rynku. Kobiety zjeżdżały do salonu z odległości stu pięćdziesięciu kilometrów, po to by zabawić w środku trzy godziny. Otworzyłem drzwi, a Georgia krzyknęła z głębi pomieszczenia: -Tyler Steele! Ty wielki przystojniaku, chodź tutaj! Muszę cię pocałować w usta. Georgia nie tyle szybko chodziła, co lewitowała nad ziemią. Gdy się poruszała, na myśl przychodził pojazd, na którym jeździł Lukę Skywalker w Gwiezdnych wojnach. Płynęła w moją stronę, zdjąłem więc kapelusz, a ona rzuciła mi się w objęcia - jak to miała w zwyczaju w stosunku do nielicznych mężczyzn, którzy odwiedzali jej salon. Aha, za każdym razem, gdy ją widziałem, miała inny kolor włosów. Kolo-

rem tygodnia była tym razem ognista czerwień przetykana blond i czarnymi pasemkami. Georgia dała mi porządnego całusa, który sprawił, że się zarumieniłem. Zmierzyła mnie wzrokiem. - Zeszczuplałeś. Dobrze zrobiłby ci smażony kurczak, albo nawet dwa. Gdzie się podziewałeś? Piekły cię uszy? -położyła ręce na biodrach. - Bo właśnie o tobie mówiłyśmy. - Dobrze czy źle? - Dobrze wiesz. A teraz powiedz, kim jest ta sympatyczna, ładna osóbka, którą przyprowadziłeś? - zwróciła się do Sam. -To Sam Dyson. Sam, poznaj Georgię. Georgia zacisnęła usta i przyjrzała się mojej towarzyszce. - Kochanie, lubisz stopy? Sam wyglądała na zmieszaną. - Czy potrafisz robić pedikiur? Sam przytaknęła. - Mogę robić wszystko, jeśli raz mi pokażesz. - Och, to nie jest trudne. Zobaczysz, trzeba tylko potrzeć stopy jakimś egzotycznym zapachem, rzucić klientkom parę kłamstewek o tym, jak bardzo są chude, zgodzić się, że ich mężowie to niezłe buraki, a napiwki same będą wpadały ci do kieszeni. Sam wybuchnęła śmiechem. Georgia mrugnęła. - Kochanie, z twoim wyglądem wystarczy, że włożysz bluzkę z dekoltem i nie dopniesz guzika, a przed drzwiami ustawi się kolejka mężczyzn, którzy na twój widok zaczną pierwszy raz w życiu myśleć o zrobieniu pedikiuru. Jesteś zatrudniona. Sam odwróciła się do mnie. - Czy to... Wzruszyłem ramionami. - Dzwoniłem wcześniej i opowiedziałem Georgii o tobie.

Sam popatrzyła na właścicielkę salonu. - Dziękuję. Bardzo się cieszę. Kiedy mogę... - Zaczekaj - przerwała jej Georgia. Zniknęła na zapleczu, a Sam szeptem zapytała: - Od jak dawna ją znasz? - To długa historia - wzruszyłem ramionami. - Opowiedz w skrócie. - Jej mąż próbował ją zabić, więc pomogłem jej zacząć wszystko od nowa w tym miejscu. - A co stało się z jej mężem? Zacząłem obracać kapelusz w dłoni. -Już jej nie zagraża. Georgia wróciła, przyniosła fartuch i koszyk pełen różnych metalowych przyrządów. - Victoria pokaże ci, od czego zacząć - Georgia przejechała palcami po moich włosach. - Dobry Boże! Kochany, co zrobiłeś z włosami? Siadaj. - Nie, naprawdę, ja... Łagodnie przytknęła czubek nożyczek do jednego z guzików na mojej koszuli. - Nawet o tym nie myśl. Już pocięłam jednego mężczyznę w swoim życiu i nie zawaham się uczynić tego ponownie. - Dobrze, już dobrze. Georgia przykryła mnie fartuchem i zaczęła masować moją głowę. Ściskała mnie, jakby chciała wycisnąć sok z brzoskwini, ale miała tak łagodne dłonie, że się nie odezwałem. Tak naprawdę uwielbiałem siedzieć na krześle w jej salonie. W trakcie zabiegu byłem pogrążony w drzemce i przypominałem szmacianą lalkę.

Rozdział 193 Powiedziałem Sam, że wrócę o piątej, aby ją odebrać po pracy. Przeszedłem przez ulicę, pokonałem jedną przecznicę, minąłem skwer i wszedłem do banku federalnego First Federal Bank and Trust. Recepcjonistka powitała mnie: - Hej, Kowboju. Jak się masz? - Dobrze, Mira, dzięki. Szef jest u siebie? - Sprawdzę - wykręciła numer, oznajmiła Jeanowi, że czekam na dole, a potem dała mi sygnał, że mogę iść na górę. Szefem banku był mój znajomy Mike Merkett. To był bank, którego bronił mój ojciec. Rok po jego śmierci został sprzedany Baldwinom. Ci sprzedali go Langstonsom, a ci Merkettom. A więc podczas gdy sam gmach nie uległ od tamtego wydarzenia zmianie, jego właściciele owszem. Mike Merkett nie był złym kumplem, urodził się i wychował w Dallas. Jego ambicją było uczynienie z tego banku tak prężnie działającej instytucji, jak się tylko da, a później sprzedanie jej jakiejś wielkiej korporacji, następnie rozpoczęcie tego procesu z innym bankiem, i tak w kółko. Uwielbiał bankowość. Każdy lubi co innego. Mimo moich związków z bankiem, przypieczętowanych śladami po krwi ojca na podłodze, których nigdy nie zdołali wyczyścić, Mike nie byt szczególnie przywiązany do mnie i mojego biznesu. Wiedział o strzelaninie w budynku, ale podobne historie przytrafiły się wielu bankom w Teksasie. Byłem dla niego tylko numerem konta, a moje konto sprawiało mu kłopoty - mimo że nigdy nie zapomniałem o żadnej racie. Problem pojawił się przez

przypadek. Zadzwonił do niego jeden z wielkich krajowych banków. Właścicielom spodobał się Mike i jego firma, ale przed kupnem chcieli pozbyć się z ksiąg kilku niewygodnych pożyczkobiorców. Mike owi bardzo zależało na transakcji. Kłopot w tym, że również mnie umieszczono na liście tych pożyczkobiorców. Jean wstał i mnie objął. Mike wyszedł zza biurka, potrząsnął moją dłonią i powiedział: -Tyler, jak się masz? - Dobrze, Mike. Dzięki. Bankier oparł się o biurko. Był to dobrze zbudowany mężczyzna. Wysoki jak ja, niemal tak samo szeroki w ramionach, ale grubszy. Dla mnie otyłość stwarzała ryzyko zawodowe, dlatego dbałem o sylwetkę. Dla niego rozmiar był atutem. Ludzie kojarzyli go z autorytetem, władzą lub biznesem. Częściowo była to prawda. Szczerze mówiąc, Mike był dobrym bankierem. Nie podobało mi się tylko to, co robił ze mną. -Jak tam nasze sprawy? - skrzyżował ręce. Mike od razu przechodził do sedna. Doceniałem to. Gdy pytał o „nasze sprawy", tak naprawdę miał na myśli to, czy od czasu naszej ostatniej rozmowy zrobiłem jakiś postęp w spłacie kredytu, czy też będzie musiał przejąć moją farmę. - Mam sto sztuk bydła. Osiemdziesiąt osiem będzie się cieliło. Za pół roku, jeśli ceny się utrzymają, będę mógł zapłacić ci dwadzieścia tysięcy. Trzy spłaty w tej kwocie doprowadzą mój dług niemal do zera. Mike wziął głęboki wdech. Wgapił się w sufit. To oznaczało, że nie podobała mu się moja odpowiedź. - A gdybyś sprzedał całe stado już teraz? - Mike, nigdy nie zdarzyło mi się zapomnieć o żadnej racie. Mam trzy kredyty ocenione na ponad osiemset punktów. Nigdzie się nie wybieram.

- Udziałowcy martwią się wysokością twojego kredytu hipotecznego i nakładami na dom. Jeśli wziąć pod uwagę, że jesteś na emeryturze i żyjesz za mniejsze pieniądze, oznacza to, że możesz mieć problemy finansowe, a jeśli nie wywiążesz się ze zobowiązań... - Nie zamierzam nie wywiązywać się ze zobowiązań, a emerytura plus zysk z krów i kursów strzeleckich sprawiają, że zarabiam więcej pieniędzy niż wtedy, gdy pracowałem w policji. - Ja to wiem i ty to wiesz, ale audytorzy z Massachusetts widzą to inaczej - Mike zrobił przerwę. - Czy jesteś w stanie zdobyć nowe umowy? Widać było, że Mike został dociśnięty do ściany i podjął już decyzję. Zamierzał wykreślić moją pożyczkę ze swoich ksiąg, aby nie przeszkodziła mu w transakcji sprzedaży banku albo w następnej i w zarobieniu dziesięciu centów na każdym dolarze. Nie zazdrościłem mu tego, ale wolałbym, aby nie odbywało się to moim kosztem. Wyjrzałem przez okno w jego biurze, które wychodziło na kasy i korytarz. Marmurowa podłoga ozdobiona była flagą Teksasu. Ojciec zmarł, leżąc koło gwiazdy. Pamiętam, że klęczałem obok niego, a podłoga usłana była łuskami po nabojach. Wstałem. - Ile mam czasu? - Tyler, rozmawiamy o tym od ponad trzech lat. Byliśmy bardziej niż wyrozumiali. To dla ciebie nie nowina. - A czy w ciągu tych trzech lat kiedykolwiek zapomniałem o zapłaceniu raty? - Nie, ale kwota zadłużenia także nie była duża. - Kuracja Andie nie była tania. - Rozumiem cię, naprawdę. Ale... mam związane ręce. - Czy możesz mi pokazać jakikolwiek podpisany przeze mnie dokument, który wskazywałby, że w ciągu trzech lat zobowiązuję się do zmniejszenia tej kwoty?

- Nie o to chodzi. Uniosłem brwi. - A o co? Złożył dłonie. - Spotkaliśmy się pół roku temu. Powiedziałem ci, że mam sześć miesięcy. Oni nie pozwolą mi tego odroczyć. - A więc kiedy zamierzają wykopać mnie z mojej farmy, którą dotąd regularnie spłacałem? - Masz trzy tygodnie, zanim ogłoszą aukcję. Siedem dni później sprzedadzą ranczo. Możesz wziąć udział w aukcji, jeżeli znajdziesz na to środki finansowe. - A więc mam kupić swoją własną farmę? - Tyler... przykro mi. Gwiazda na podłodze wyglądała na brudną. Byłem w ponurym nastroju. Wstałem i wyszedłem. Kancelaria mojego prawnika znajdowała się przecznicę dalej. Bliskie odległości są charakterystyczne dla małych miast. Wziąłem z samochodu papiery i wszedłem do środka. Nie byłem w najlepszym nastroju. George Eddy był rozwiedzionym alkoholikiem, zdradził swoją żonę, ale był świetnym prawnikiem. Ponadto, wziąwszy pod uwagę historię naszej znajomości - czyli to, że złapałem i aresztowałem faceta, który usiłował go zabić - George mnie lubił i pracował dla mnie za darmo. Czego oczywiście bardzo potrzebowałem. Zajmował się moją sprawą od prawie roku, podsuwał mi do podpisania papiery i dostarczał je sądowi. Proste. Jego asystent uśmiechnął się i gdy zapukałem, wrzasnął: - Wchodź. Wszedłem, położyłem teczkę na biurku George'a, a on sie uśmiechnął. Otworzył teczkę, przejrzał trzy kopie i powiedział:

-Jedna dla ciebie, jedna dla Andie i jedna dla sądu. Świetnie. Złożę to dzisiaj i będzie po sprawie - znów się uśmiechnął. - I za darmo, w krótkim terminie. - Kiedy ją powiadomisz? - Kiedy tylko sąd podbije papiery i da mi znać. - Będę wdzięczny, jeśli pozwolisz mi to zrobić osobiście. Roześmiał się. - Odradzałbym ci to. - Wiem. Pokiwał głową i spojrzał na zegarek. - Od razu wyślę z tym Delilah. Zaprotokołują to dziś po południu. Wszystko potrwa parę dni. - Dzięki, George. Prawnik potrząsnął moją ręką i wszedłem. Stałem w słońcu, założyłem kapelusz i skręcając papierosa, zbierałem myśli. Rozwodzenie się powinno być chyba trudniejsze. Wydawało mi się, że powinienem jakoś wyraźniej poczuć kres swojego małżeństwa. Mój wzrok przykuł front położonego nieopodal sklepu. To tam piątka członków meksykańskiego gangu rzuciła we mnie ogniem i mnie postrzeliła. Pokręciłem głową. Obejrzałem się w stronę salonu Georgii Peach, gdzie Andie poszła tego dnia uczesać włosy. W wyobraźni usłyszałem warkot nadjeżdżającego chevroleta, krzyki i pisk opon. Gdy Andie dobiegła do mnie po wybuchu, nie była w stanie mnie dotknąć. Przeżyła szok. Cała ta historia wydarzyła się w tym miejscu. Odłożyłem papierosa na parapet okna kancelarii George^ i zacząłem myśleć o procesie sądowym. Papiery wpłyną do sądu, urzędnicy podbiją je, zaprotokołują i orzekną, że jestem rozwiedziony. Tak wyglądają szczegóły procesu prawnego, ale nic nie jest w stanie wymazać rany z mojego serca. Założyłem okulary i przeszedłem trzy przecznice. Zmierzałem w stronę mieszkania, które utrzymywałem wmieście.

Rozdział 198 Było już po kolacji. Brodie położył się, a ja utulałem go do snu. -Tato? - Tak, synu? Popatrzył na mnie. - Mama nie wróci do domu, kiedy wyjdzie z kliniki, prawda? Byłem zmęczony zwodzeniem go. - Nie, nie wróci. Jego oczy napełniły się łzami. Przełknął ślinę. - Gdzie będzie mieszkała? Pokręciłem głową. - Nie wiem, synu. - Czyją zobaczę? -Tak. - Będzie mieszkała w mieście? -Nie wiem, nie rozmawialiśmy o tym. - Więc jak będę ją widywał? -Nie wiem. - Kochasz mamę? - Nie wiem, synu. - A kochałeś? - Bardzo. Umilkł , wpatrzył się w sufit. -To co się stało?

Prawda była taka, że jego matka uzależniła się od leków, zrujnowała mnie finansowo, zaczęła sypiać z innym facetem, a potem próbowała się zabić. Pomyślałem, że pominę tę część historii. - Synu, ja... - Nie możesz jej po prostu przywieźć z powrotem i... Przejechałem ręką po jego włosach. - Nie, synu. - Nie rozumiem. - Wiem. Ja też nie. Wiem, że cierpisz. Ja też cierpię. Po prostu nie wiem, jak... Brodie odwrócił się i zamknął oczy. Po chwili popłynęły z nich łzy, które wsiąknęły w poduszkę. Pocałowałem go w policzek, wyłączyłem światło i powiedziałem Dumpsowi, że idę nad rzekę. Inaczej wyobrażałem sobie tę rozmowę. Brodie mnie zaskoczył. Byłem pewien, że nie poradziłem sobie zbyt dobrze z wyjaśnieniem relacji między mną a jego matką. Usiadłem na brzegu i zagłębiłem stopy w piasek. Za plecami usłyszałem kroki. Sam podeszła cicho i usiadła obok. - Mogę? Przesunąłem się. -Jasne. Sam i ja wpatrywaliśmy się w rzekę. Przysunęła kolana do piersi, przeżuwała słowa. Po kilku minutach się odezwała. - Dziękuję ci za dzisiaj. Pokiwałem głową. Klepnęła mnie w ramię. - Wiele się o tobie dowiedziałam. -Tak? Uśmiechnęła się. - Zrobiłeś to celowo, prawda? - Co takiego? - Wpakowałeś mnie między te gadające kobiety.

Wziąłem do ręki mały, gładki kamyczek i wrzuciłem go do wody. - Przyszło mi do głowy, że wszystko ci wypaplają, ale nie przejmuję się tym. - Czy twoja żona rzeczywiście jest na detoksie? -Tak. - To naprawdę już trzeci raz? -Tak. - Za każdym razem za to płaciłeś? Bawiłem się kamykiem, obracając go między palcami. Sam zniżyła głos. - Co się stało? - Andie miała ze mną ciężkie życie, gdy byłem strażnikiem. Na początku tak nie było. Ale mijały lata i bezsenne noce zmęczyły ją. Dopadł ją strach. Oddaliliśmy się, kłóciliśmy, a raczej to ona na mnie wrzeszczała, a ja jej słuchałem, a potem doszło do tego wypadku w mieście. Sam dotknęła blizny na mojej szyi. - Masz na myśli... - Tak, to przeważyło szalę. Nie mogła tak dłużej żyć, chciała się wyprowadzić. Wynająłem jej mieszkanie w mieście i zdecydowaliśmy się na separację. W ciągu tygodnia Brodie mieszkał u niej, co było dobrym rozwiązaniem, gdyż mnie i tak nie było w domu. Ja zajmowałem się nim w weekendy - rzuciłem do wody kolejny kamień. - Myślałem, że gdy czas zagoi rany, Andie wróci do domu. - A co stało się potem? - Zakumplowała się z pewnymi dziewczynami, zaczęła robić systematyczne wypłaty z naszego konta i przez pół roku nie płaciła rachunków. - Ile wydała? - Sześćdziesiąt dziewięć tysięcy czterysta siedemnaście dolarów i dwadzieścia siedem centów.

- Auć - Sam uśmiechnęła się i próbowała powstrzymać śmiech. - Na co to wydała? - A na co nie wydała? Ona i jej przyjaciółki, wszystkie rozwiedzione lub w separacji, wyprawiały się do kasyn albo na weekendy zakupów na Manhattanie. Mogę się domyślić, że kasę przeznaczyła na superciuchy i drogie knajpy. Sam na chwilę ucichła. - Gdzie jest teraz? - Parę godzin jazdy na wschód od miejsca, gdzie uderzyłem w ciebie na autostradzie. - Myślisz, że wróci? - Może wyjść, kiedy zechce, ale jeśli nie chce trafić do pudła, musi na razie pozostać tam, gdzie jest. - Za wdawanie pieniędzy z karty kredytowej nie idzie się do więzienia. - Cztery czy pięć lat temu zaczęła mieć problemy z zasypianiem i miejscowy doktor przepisał jej lekarstwa. - Na co? - Powiedziała lekarzowi, że to depresja - pokiwałem głową. - I to była prawda. Miała depresję. - Dużo łudzi bierze lekarstwa, a jednak nie lądują w więzieniu. - Kiedy już wyczyściła nasze konto, zaczęła handlować. To zaprowadziło ją do innego lekarza. Sam skinęła głową. - Earla Johnsona? -Tak. - Georgia powiedziała, że interesowało go coś więcej niż stan jej zdrowia. Przytaknąłem. - Załatwiłem jej to mieszkanie w mieście. Było względnie bezpieczne. Mogłem ją od czasu do czasu sprawdzać. Tak czy owak, zajrzałem do niej pewnego popołudnia, a lekarz akurat

odbywał tam prywatną wizytę. Nakryłem ich - wzruszyłem ramionami. - Była naprawdę wściekła i zawstydzona. - Co stało się z lekarzem? - Pracuje w mieście. -1 jest żonaty? -Jeśli nazwać to małżeństwem... - Dlaczego nic nie zrobisz? -To znaczy co? Dlaczego nie powiem jego żonie? -Tak. - Czy to by pomogło? Pokręciła głową. - Nie, ale mógłbyś się lepiej poczuć. -Wątpię. -Jak znalazła się w szpitalu? - Rany, naprawdę opowiedziały ci całą historię? - Dużo mówią. - Po tym wszystkim przez tydzień pojawiała się w naszym domu, była na prochach, opowiadała niestworzone historie. Zamknąłem przed nią drzwi, nie rozmawiałem z nią, nie pozwoliłem jej widywać się z Brodiem, otrzymałem sądowy zakaz zbliżania się, który powstrzymywał ją przed spotkaniami ze mną i Brodiem, a potem zrobiłem coś, o co się nigdy nie podejrzewałem. - To znaczy? - Złożyłem pozew o rozwód. Kilka dni później zawiozłem jej papiery. Drzwi były uchylone, wszedłem. Leżała na podłodze w łazience, była sina, obok znalazłem puste opakowanie po lekarstwach. Zawiozłem ją do szpitala. Przeszła płukanie żołądka. Gdy odzyskała przytomność, została uznana za niepoczytalną. Założenie kajdanek było zbytnią ostrożnością, ale stanowiła zagrożenie dla siebie. Od tego czasu bierze udział w różnych programach. - Kiedy wychodzi?

- Za niecały miesiąc. - Co wtedy? - Nie mam pojęcia. - Przejmujesz się? - Jasne. Jest matką mojego syna, byliśmy małżeństwem dwanaście lat. Wiele mnie z nią... łączyło. Więcej niż z jakąkolwiek inną osobą. Z drugiej strony to dziwne, ale nie przejmuję się aż tak bardzo. Nie patrzyła na mnie. - Podobno dzisiaj wysłałeś papiery do sądu. Pokręciłem głową. - Uroki życia w małym miasteczku. Pokiwała głową. - Wieści rozchodzą się bardzo szybko. Sekretarka twojego prawnika wpadła do salonu po tym, jak wyszła z sądu. - To tyle, jeśli chodzi o poufność. Sam się roześmiała. - Nie wymieniła żadnych nazwisk, ale wszyscy i tak wiedzieli, o kim mówi - pokręciła głową. - Te kobiety naprawdę cię szanują. - O tak, jestem w porządku. -Jak Brodie sobie z tym wszystkim radzi? - Cierpi. -To wspaniały chłopak. Naprawdę zajął się Hope i opiekuje się nią w szkole. Siedzi z nią w czasie przerw na lunch, nawet zadał sobie trud, by odnaleźć ją w szkolnej kawiarence - zerknęła na mnie. - Jest bardzo opiekuńczy. - To geny Steeleow - obróciłem w dłoni kolejny płaski kamyczek. To najlepsze cząstki mnie i Andie połączone w niewinnym, pełnym nadziei, słodkim jedenastolatku. Sam zanurzyła palce w wodzie, po czym rozprysnęła wokoło kropelki. Milczeliśmy przez kilka chwil. Gdy się odezwała, jej głos brzmiał miękko.

- Georgia powiedziała, że w piątek da mi pierwszą wypłatę. Do tego dojdzie kilka napiwków. Będę mogła zwrócić ci pieniądze. - Nie ma pośpiechu. - Wygląda na to, że pieniądze ci się przydadzą. - To niewiele zmieni. Dobierała słowa. - Czy mieszkanie w mieście jest... do wynajęcia? -Nie. - Trzymasz je dla żony, gdy... ? - Nie. Nie chodziło mi o to, że nie możesz tam zamieszkać. Możesz, tyle że mieszkanie... nie należy do mnie. Należy do pewnej kobiety z miasta. Pozwoliła mi je użytkować za darmo. - Czy to ta sama kobieta, którą twój tata...? - Wszystko ci opowiedziały, prawda? - Zajęło nam to większą część dnia. - Byłem tam dzisiaj, posprzątałem. Jeśli chcesz, możesz się tam wprowadzić, kiedy tylko będziesz miała ochotę. Po prostu nie wiedziałem, jak to załatwić. Nie chcę, by wyglądało na to, że cię wyrzucam. To ładne mieszkanie, umeblowane, kuchnia w pełni wyposażona, jest też wanna. Przypomina prawdziwy dom, jest przestronne, czyste, ma werandę, huśtawkę - jak większość werand w tej okolicy. Jest tam telewizor z płaskim ekranem, kablówka. Gdyby nie znajdowało się nad garażem, pomyślałabyś, że to prawdziwy dom. Możesz stamtąd pieszo dojść do pracy i odprowadzać Hope do szkoły. Wszędzie jest dość blisko. Sam nachyliła się, docisnęła twarz do mojego policzka 1 mnie pocałowała. Był to ciepły, delikatny i miły pocałunek. Dotknęła mojej twarzy. - Dziękuję.

- Cóż... - zarumieniłem się. Róże były jaśniejsze niż moja twarz w tej chwili. - Nie ma za co. Położyła dłoń na moim policzku, przysunęła się bliżej i pocałowała mnie drugi raz. Tym razem w kącik ust. - Za wszystko. W czasie moich wzlotów i upadków w historii z Andie, nawet po jej przygodzie z lekarzem, nigdy nie byłem niewierny. Nigdy nie zbłądziłem. Ale muszę przyznać, że ten drugi pocałunek poruszył mnie w miejscach... Cóż, powiedzmy, że po prostu mnie poruszył. Nic nie powiedziałem, co było najlepszym rozwiązaniem, bo i tak nie znajdowałem odpowiednich słów. Sam siedziała obok, patrzyła na mnie i kołysała się w przód i w tył z rękami owiniętymi wokół kolan. - Czy kiedykolwiek zdradziłeś żonę? Spojrzałem na nią. - Dobranoc, Sam! -Co? - Nie krępujesz się, jeśli chodzi o zadawanie trudnych pytań, prawda? - Nie mam zbytniej cierpliwości do gierek. - Zauważyłem. - No więc? Pytam poważnie. - Nie, nigdy. - Nawet w myślach? - Cóż, mam niezłą wyobraźnię, ale nigdy nie pozwoliłem jej zawędrować zbyt daleko. - A co ze mną? - Co z tobą? - Czy widziałeś mnie w swojej wyobraźni? Roześmiałem się. - To zabawne, ale w stosunku do ciebie nigdy nie potrzebowałem zbyt wiele wyobraźni. W kabinie tamtego kie-

rowcy ciężarówki i na parkingu Ritza widziałem przecież wystarczająco dużo. - Widziałeś? - Trudno było przegapić. Uśmiechnęła się. - Dobrze, taką miałam nadzieję. Myśli plątały mi się po głowie. Formalnie rzecz biorąc, nie byłem już żonaty. Sprawy papierkowe w sądzie potrwają kilka dni. Andie sądziła, że jesteśmy rozwiedzeni, odkąd podpisała papiery rok temu. Woziłem je ze sobą w teczce nie dlatego, że potrzebowałem jej podpisu, ale dlatego, że sam musiałem je podpisać. Byliśmy w separacji od ponad trzech lat. A to długi okres bez kobiety, jeśli się wcześniej z jakąś żyło. Sam wstała. Zatrzymałem ją. - A więc jutro jedziemy zobaczyć mieszkanie? -Tak. - Jesteś pewna, że ci to odpowiada? Wzięła się pod boki. Linia jej ciała w świetle księżyca nie uszła mojej uwadze. - Pozwól, że ci coś wyjaśnię. Wszystko jest lepsze od Billyego, samochodu albo dziesiątek innych podłych dziur, w których zatrzymywałam się wraz z córką - rozejrzała się dokoła. - To chyba pierwsze miejsce w życiu Hope, gdzie mamy jakiś początek, wizję. Gdzie czeka nas jasne życie. Z dobrymi ludźmi. Nie mówię tego, by na ciebie bardziej naciskać. Mówię to po to, byś wiedział, że jest świetnie. Chłopiec, dobry chłopiec, dziś wprowadził do klasy moją córeczkę, trzymając ją za rękę. Sprawił, że czuła się jak ktoś... Życie tutaj... jest dużo lepsze od tego, które wiodłam Wcześniej przez długi czas. Wiesz co, dzisiaj słyszałam, jak Hope się śmieje. Moje dziecko się śmiało. Wiesz, jak się wtedy poczułam?

Czekałem, pozwalając jej się wygadać. Uklękła przede mną i położyła mi ręce na ramionach. - Wiesz, kto ją rozśmieszył? - Czy to podchwytliwe pytanie? Odkaszlnęła. - Nie. Brodie. Pokiwałem głową. - Ma to po mamie. Ona mogła śmiać się niemal ze wszystkiego. - Cóż, nie wiem, skąd pochodzi jego dar, ale cudownie byłoby móc zapakować go w butelkę i sprzedawać. W ciągu jednej nocy twoje problemy finansowe by zniknęły. Docierało do mnie, że Sam jest naprawdę delikatna i uczuciowa. Podobało jej się, że trzyma ręce na moich ramionach. Mówiąc szczerze, w ogóle mi to nie przeszkadzało. Uścisnęła je. - Do zobaczenia rano. Odeszła. Z pewnością wiedziała, że znów za nią patrzę.

Rozdział 208 Podrzuciliśmy Brodiego i Hope do szkoły. Mój syn poprowadził dziewczynkę do środka, trzymając jej plecak. Sam założyła ręce i pokręciła głową. - Dobrze go wychowałeś. Wróciliśmy do auta i odjechaliśmy. Nie śpieszyłem się. Sam przyglądała się okolicy, gdy mijaliśmy kolejne ulice. -To spokojne miasteczko. - Miewaliśmy w historii gorętsze momenty. - Na przykład? Po lewej minęliśmy kościół. Spojrzałem na niego. - Parę lat temu w niedzielny poranek do środka wszedł mężczyzna. Wewnątrz było pełno ludzi. Na froncie wisiał afisz z napisem ODRODZENIE . Ludzie śpiewali, tańczyli, śmiali się. Mężczyzna zaczął do nich strzelać. Zdążył zabić osiem osób, zanim strażnicy go zatrzymali. Zabił dwóch. Gdy dotarłem na miejsce, napastnik już nie żył. - Nie żył? - Śmierć na miejscu. Pokręciła głową. -Jak wspomniałem, mieliśmy swoje momenty. - A uważa się, że kościół to takie bezpieczne miejsce. Roześmiałem się. - Co cię tak bawi? Odwróciłem się, przejechałem parę przecznic, wyjechałem na szerszą ulicę, minąłem kilka farm, sklep z maszynami rolniczymi i w końcu zatrzymałem się przed frontem duże-

go, białego kościoła, który wchodził na ulicę. Wpatrywałem się w budynek. - Dwadzieścia lat temu byłem początkującym policjantem, jeszcze daleko mi było do wydziału narkotykowego. Byłem kompletnym żółtodziobem. Dalej przy tej ulicy mieściła się mała szkoła podstawowa. Pewnego dnia w czasie wakacji dwóch chłopców - Carl Trudeau i Kyle Becker -wjechało na plac szkolny chevroletem. Pili od poprzedniej nocy. Na huśtawce dostrzegli chłopca i strzelili mu w pierś. Mały miał siedem lat. Odjechali. Śledziliśmy ich trzy dni. Wiedzieliśmy, że jeśli będziemy na nich naciskali, popełnią błąd albo zmęczeni położą się spać. Znaleźliśmy ich na opuszczonej farmie. Aresztowaliśmy ich, rozdzieliliśmy od siebie i zaczęliśmy śledztwo. Ponieważ znałem tego małego chłopca, byłem żywo zainteresowany ich odpowiedziami. Po czterech godzinach mieliśmy zeznania obu. Szczegółowe. Byli jak parka śpiewających kanarków. Sami spisali zeznania. Odwalili całkiem niezłą robotę. Ponieważ było po północy i sekretarka poszła już do domu, pomyśleliśmy, że zaczekamy do rana, przepiszemy wszystko na maszynie i damy im do podpisania. Pojechałem do domu i zasnąłem. Następnego ranka, gdy wróciłem do pracy, nalałem sobie kawy. W biurze czekał na mnie mężczyzna w błyszczącym, brązowym garniturze i butach ze skóry aligatora. Wręczył mi wizytówkę. Przedstawił się jako obrońca tej dwójki. Na twarzy pojawił mu się wielki uśmiech. Sąd odrzucił nasze niepodpisane zeznania. Carl i Kyle powiedzieli, że je na nich wymusiliśmy. Pokazali siniała i podbite oczy. Dodali, że chcą wnieść przeciwko nam pozew - pokręciłem głową. - Gdybym mógł wtedy uderzyć któregoś z nich, skarżyłby się na coś więcej niż tylko podbite oko. Carl wjechał do Kalifornii. Nigdy więcej go nie widziałem. Kyle zniknął na parę lat, a potem pojawił się tutaj.

Przed kościołem stał nowy, biały cadillac. - Nosił modny garnitur, miał błyszczący samochód, ułożone włosy. Założył Kościół. Jako pastor Kyle spędza dnie, opowiadając o „drogach grzesznika" i „miłości Pana" - pokiwałem głową. - Wpadłem tutaj raz, posłuchałem jego kazania. Przychodzi tu dużo osób. Jest w tym dobry, a także przekonujący. - Mówisz serio? - Tak. Mieszka tutaj od prawie piętnastu lat. Mija mnie autem i nawet nie machnie na powitanie. Widziałem go w restauracji. Zachowywał się, jakbyśmy się nigdy nie spotkali. Ale się spotkaliśmy. Wyjąłem portfel, a z niego ręcznie spisane zeznania. - Tak sobie myślę, że pewnego dnia wejdę do tego kościoła, położę to przed nim i zapytam, czy pamięta małego, czarnego chłopca na huśtawce. Bo ja pamiętam. Musiałem wyjąć lizaka z jego ust i zamknąć mu powieki. Sam spoglądała na mnie przez swoje nowe okulary. -To dość sporo jak na ciche, małe miasteczko - odezwała się miękko. Zamilkła na chwilę. - Co możesz zrobić? Minęło wiele czasu i chociaż twoje słowo się liczy, masz przeciwko sobie jego zeznanie. Ponadto jesteś na emeryturze. - Za każdym razem, gdy ktoś przypomina mi, że jestem na emeryturze, myślę o Franku Hamerze. - O kim? - O kapitanie Franku Hamerze, emerytowanym policjancie. Było o nim dość głośno w latach dwudziestych. Przestrzegał prawa i porządku w czasach, gdy w ogóle się z nimi nie liczono. Został ranny siedemnaście razy, cztery razy uniknął śmierci. Był nieustępliwy i gdy raz się do czegoś wziął, nie poddawał się.

- Czuję, że zbliżasz się do puenty. - Pewnego razu wezwał go do siebie gubernator i poprosił, by objął dowodzenie nad grupą ludzi, których zadaniem było złapanie wrogów publicznych numer jeden, czyli Bonnie i Clyde'a. Frank polował na nich kilka miesięcy, ścigał ich, nigdy nie zwątpił, że mu się uda. Tysiące stróżów prawa ich poszukiwało, ale tylko on trafił na ich trop. Zastawił pułapkę. Czekał na nich z browningiem. Złapał ich na pustynnej drodze. Działał w pojedynkę. Gdy wywleczono Clyde'a z auta, okazało się, że dostał ponad pięćdziesiąt razy, a Bonnie ponad trzydzieści - przetarłem szybę palcem. - Lepiej nie lekceważyć emerytowanych rangerów. To, że nie otrzymujemy wypłaty, nie oznacza, że nie jesteśmy na służbie. - Rozumiem. Zawiozłem Sam do mieszkania, otworzyłem drzwi i wprowadziłem ją do środka. Mieszkanie składało się z dwóch sypialni, kuchni i saloniku. - Wziąwszy pod uwagę, że Andie nie miała ograniczeń na koncie, mieszkanie jest ładnie urządzone. -To mało powiedziane. - Nie oszczędzała. Oba pokoje są umeblowane. W kuchni znajdziesz wszystko, czego potrzebujesz. Do dyspozycji masz telewizor HD, mecze footballu wyglądają, jakbyś oglądała je na żywo, a łazienka prezentuje się jak na fotografii z magazynu designerskiego. Sam weszła do łazienki. - Jaka wielka wanna. - Andie zawsze była fanką kąpieli. Siedziała w wannie dotąd, aż jej palce stawały się pomarszczone jak rodzynki. Potem wypuszczała wodę, nalewała jeszcze raz i tak powtarzała cały proces. Sam przejechała palcem po krawędzi.

- Podoba mi się. Podszedłem do lodówki. - Petersons to nazwa naszego lokalnego sklepu. Mam tam otwarte konto, którego Andie nie zrujnowała, gdyż nie interesowała się jedzeniem. Zadzwoniłem do Johna, który prowadzi ten sklepik, i powiedziałem, aby otworzył ci rachunek i podliczył wszystko, czego będziesz potrzebowała. Kiedy do niego pójdziesz, po prostu się przedstaw. Miała to spojrzenie, które sprawiało, że zaczynałem myśleć, że ją zawstydziłem, bo zrobiłem zbyt wiele. Próbowałem na nie odpowiedzieć. - Pilnujesz rachunków, prawda? - Co masz na myśli? - Rachunki do zapłacenia kontra wpływy. Pokiwała głową, potem wzruszyła ramionami. - Nie wiem, jak inaczej mogłabym to robić. - Sądzę, że to dobry sposób na życie. To znaczy, że jesteś uczciwa. Usiłowała nawiązać kontakt wzrokowy. - Nie zawsze. -Wyobrażam sobie, że chcesz gdzieś osiąść. Kupić coś do jedzenia. Poczuć się jak w domu. Telefon działa. Numer jest zapisany na karteczce w słuchawce. Szybkie wybieranie jest ustawione na numer mojej komórki. Na ścianie wisiał zestaw kluczy. - Musiałem sprzedać hondę Andie, by zapłacić za jedną z jej kuracji, ale poniżej w garażu stoi stary ford. Niezła furgonetka. Należy do pewnej wdowy, ale ona nie może prowadzić, bo choruje na zaćmę. Poprosiła, bym pojeździł nim tu i tam, utrzymał go w ruchu. Możesz mnie wyręczyć. Nie ma klimatyzacji, ale jeśli będziesz jeździła wystarczająco szybko z opuszczonymi szybami, nie poczujesz różnicy - uśmiecham się.

Być może zachowuję się czasem jak dureń, ale głupi nie jestem. Wiedziałem, że robię dla niej więcej, niż tylko pomagam jej rozpocząć nowy etap w życiu. Przywiozłem ją do miasteczka i czy tego chciałem, czy nie, byłem za nią odpowiedzialny. Zrozumiałem to w Nowym Orleanie. Gdy się kogoś chroni, człowiek angażuje się emocjonalnie. Proces ten dotyczy zarówno osoby chronionej, jak i opiekuna. Przecięcie powstałych w ten sposób więzów jest celowym aktem. Parę razy to robiłem. I słusznie. Ale tym razem, z powodów, których nie umiałem wymienić, było inaczej. Trudniej. Pomagałem ludziom, którzy znajdowali się w równie opłakanym położeniu co Sam i Hope, więc ich sytuacja nie była powodem. Chodziło o coś innego i bałem się tego. Sam zobaczyła to na mojej twarzy. - W porządku, możesz iść. Jestem dużą dziewczynką. -Jesteś pewna? Uśmiechnęła się lekko i przejechała dłońmi po brzuchu. - Mam rozstępy i zasłużyłam na nie, więc tak, jestem pewna. -To chyba więcej informacji, niż potrzebowałem. Nigdy nie traciła ikry, więc i teraz się uśmiechnęła. - I może jeszcze masz zdjęcia, co? - Dobra uwaga. - Hope i ja zapraszamy was, chłopaki, na spaghetti zaraz po mojej wypłacie - zatrzymała mnie. - I to ja zapłacę za zakupy. - Brzmi nieźle. I naprawdę tak było. Nie ze względu najedzenie, chociaż jestem fanem spaghetti, ale po prostu dlatego, że po całym tygodniu rozłąki pojawiła się okazja, bym mógł ją zobaczyć.

Rozdział 214 Minął tydzień. Zadzwonił George i powiadomił mnie, że ma dla mnie kilka papierów. Odebrałem Brodiego ze szkoły, powiedziałem mu, że cały dzień mnie nie będzie, a potem wstąpiłem do salonu Peach i zapytałem Sam, czy mogłaby się nim zająć, dopóki nie wrócę wieczorem. Zgodziła się. Wstąpiłem do George'a, a potem pojechałem na wschód. Bez radia. W ciszy. Przez pustkę. Byłem zagubiony najpierw w technicolorze, a potem w czerni i bieli, we wspomnieniach czegoś, do czego nigdy nie miałem wrócić. Chciałem, aby Andie wiedziała, że jest wolna i że między nami koniec. Chciałem, by dowiedziała się o tym ode mnie. A może nie mogłem uwierzyć, że kiedykolwiek byliśmy razem. Może szukałem powodu rozstania. Gdy dotarłem na miejsce, to, co zastałem, nie dało mi odpowiedzi, jakiej poszukiwałem. Podszedłem do recepcjonistki z teczką pod ramieniem. - Chciałbym się zobaczyć z Andie Steele - powiedziałem. -Jest dziś dość rozchwytywana. Recepcjonistka wstała i obróciła do mnie podkładkę z kartką. - Proszę tutaj podpisać. Zrobiłem to, o co mnie poprosiła. - Czy ma pan ze sobą narkotyki albo przedmioty, które mogą być użyte jako broń? Ciałem przy sobie nóż kieszonkowy i dwa pistolety. Skinem głową twierdząco.

-Tak. - Proszę pana, nie mogę pana wpuścić, jeżeli nie zostawi ich pan w aucie albo w skrytce. Pokazałem jej odznakę. Wyjęła inną kartkę z szuflady biurka i znów poprosiła o podpis. Kiedy to zrobiłem, nacisnęła przycisk zwalniający drzwi. - Do pokoju pani Steele dojdzie pan tym korytarzem. Mieszka pod numerem 116, ale sądzę, że znajdzie ją pan na zewnątrz, niedaleko stolików. - Dziękuję. W szedłem na korytarz. W pokojach siedzieli ludzie, wpatrując się tępo w okna, czytali książki, grali w bierki lub pili kawę. Duże, oszklone drzwi prowadziły na taras, na którym stały stoliki. Na jednym z nich siedziała Andie. Wciąż była chuda, miała długie włosy i postrzępione końcówki. Na zewnętrznej stronie dłoni wyraźnie rysowały jej się żyły. Trzymała kubek, nad którym unosiła się para. Ze środka wystawał sznureczek od herbaty. Byłoby to kłamstwo, gdybym powiedział, że odwiedzałem ten ośrodek pierwszy raz. Tak naprawdę byłem tam wcześniej kilka razy. Oczywiście Andie o tym nie wiedziała. Ostatnio byłem u niej wtedy, gdy zderzyłem się z samochodem Sam i Hope na autostradzie. To ona była prawdopodobnie powodem tego wypadku, gdyż bardziej koncentrowałem się na drodze za mną niż na tym, co przede mną. Była pierwsza niedziela kwietnia. Prowadziłem całą noc. Zjechałem z T10 w miejscu, gdzie nie było dosłownie nic: ani stacji benzynowej, ani knajpki, ani łazienki czy motelu z karaluchami. Było to po prostu skrzyżowanie dwóch dróg. Specjalnie ukryli ten ośrodek w zapadłej dziurze. Biały kościół górował nad okolicą. Jego otoczenie stanowiły trawa i brudny parking. Napis na afiszu głosił: WESOŁYCH ŚWIĄT

WIELKIEJ NOCY . Mężczyzna w niebieskim garniturze przekładał pomarańczowe pachołki, aby sterować ruchem. Kluczyłem kilkanaście metrów bocznymi drogami, aż skończyłem na szutrze. Po przejechaniu jeszcze ponad kilometra minąłem bramę i wjechałem w wąską dróżkę. Szarpnąłem za krawędź kapelusza, podciągnąłem kołnierzyk i zerknąłem na niebo zasnute szarymi chmurami. Świat wokół mnie zaczynał się zielenić i kwitnąć, ale zima łatwo nie ustępowała. Przerzuciłem plecak przez ramię i schowałem ręce do kieszeni. We wschodnim Teksasie przeważają lasy sosnowe, ale jest tu też kilka bagien, jakby żywcem przeniesionych z krajobrazu Luizjany. Tak wyglądała okolica, w której się znalazłem. Przez porośnięte cyprysami mokradła prowadziła droga wijąca się wokół starego, wykopanego ręcznie dołu, biegła pod wysokimi dębami i dziesięcioletnimi sosnami i wiodła do osuszonej części bagien. Byłem zesztywniały od siedzenia w samochodzie, więc potarłem udo kciukiem zwiniętym w nienaturalny kształt, aby pozbyć się bólu. Zerknąłem na zegarek. Zacząłem się skradać, obserwując i nasłuchując - nauczyłem się tego jeszcze w dzieciństwie pod okiem ojca. Niektóre cyprysy miały chyba ponad dwadzieścia metrów wysokości. Ominąłem kilka kałuż i zbliżyłem się do popsutego, żelaznego ogrodzenia. Od płotu do grupy budynków oddalonych ode mnie o kilkaset metrów rozciągało się pole ozimego żyta o barwie szmaragdowej zieleni. Moja ścieżka kończyła się przy szczątkach wielkiego cyprysa. Ścięto go jakiś metr ponad ziemią, a pniak spróchniał. Był na tyle duży, że można się było w nim ukryć - była to dobra kryjówka. Obok rósł ostrokrzew kolczasty. Jego gałęzie zwisały do ziemi, a woskowate liście zapewniały ukrycie. W czasie poprzednich wypadów przyciąłem niektóre gałęzie, by mieć lepszy widok. Ogrodzenie ośrodka stanowiło tylko wizualną barierę, nie było zaprojektowane jako przeszkoda

dla człowieka. Ludzie, którzy leczyli się w tej klinice, tak jak Andie, mogli w każdej chwili wyjść. To, gdzie mogliby pójść, było inną sprawą. Podobnie jak to, co zdecydowałby o ich losie sąd, gdyby zostali złapani. Większość miała więcej powodów, by tutaj zostać, niż aby stąd wyjść. Usiadłem w głębi mojego pniaka, przejechałem ręką po siedzisku i nalałem sobie czarnej kawy z zielonego termosu. Opierając się o wnętrze pnia, wpatrywałem się w przestrzeń między gałęziami i dmuchałem na parę, która unosiła się nad płynem. Wiedziałem, że nie będę musiał długo czekać. Kilka minut przed szóstą ustawiłem statyw i zamocowałem na nim lunetę - model 12-40x Leupold. Pozwalała ona odróżnić kolor oczu człowieka z odległości kilkuset metrów. Zerknąłem na zegarek, przytknąłem oko do wizjera i zacząłem ustawiać ostrość. Koncentrowałem się na stoliku piknikowym, stojącym jakieś siedemset metrów ode mnie. Jednym okiem patrzyłem przez lunetę, drugim spoglądałem na tarczę zegarka i czekałem. Na gałęzi nade mną usiadł samiec kardynała. Zmieniłem w aparacie słuchowym baterię, którą miałem w kieszeni koszuli, i wsunąłem urządzenie z powrotem na lewe ucho. Pieśń kardynała stała się głośniejsza. Czerwono upierzony ptak przeskoczył na inną gałąź, a nad nim pojawiła się samiczka o brązowych piórach. Zaśpiewała. Rozpoczęły się zaloty. Ptaki czarowały się wzajemnie, wykonywały powietrzną akrobatykę, a następnie zniknęły, tańcząc pośród drzew. Upiłem łyk kawy. Wciąż obserwowałem stół. Oddychałem głęboko i powoli wypuszczałem powietrze. Czułem się jak Frankenstein ukryty między drzewami. Minutę po szóstej pojawiła się Andie. Była ubrana w szare dresowe spodnie i jasnobłękitną bluzę z kapturem. W ręku trzymała dymiący kubek. Czujniki wykryły jej ruch i zapaliły lampy, zalewając taras pomarańczowym, fluorescencyjnym

światłem. Podeszła do stołu i usiadła na nim, stopy położyła na ławce, kubek trzymała w dłoniach ukrytych między kolanami- Kręciła się, od czasu do czasu upijając łyk. Na wierzchu jej dłoni dyndał sznureczek od herbaty. Wiał wietrzyk i poruszał nim. Włosy miała związane w kucyk, który nie podskakiwał tak jak kiedyś. Koło oczu plątały jej się pojedyncze kosmyki. Między blond refleksami pojawiły się od-rosty. Kilkoro innych pacjentów obudziło się, wyszło na zewnątrz i zaczęło się rozciągać. Jeden czy dwóch machnęło jej na powitanie, a potem zniknęło w środku, by wziąć prysznic i zebrać odwagę do zmierzenia się z kolejnym dniem. Śniadanie zaczynało się o ósmej. Programy terapeutyczne o dziewiątej. Monitoring obowiązywał dwadzieścia cztery godziny na dobę, siedem dni w tygodniu. O szóstej osiemnaście Andie wstała, wygięła plecy, weszła do środka i wróciła z kolejnym dymiącym kubkiem. O szóstej czterdzieści powolnym krokiem wyszedł na taras mężczyzna z kubkiem i papierosem w dłoni. Odezwał się krótko, uśmiechnął, oparł stopę na ławce i zaczął się drapać. To samo mają w zwyczaju jaszczurki, które leżą na parapecie i nadmuchują ten pomarańczowy kołnierz poniżej brody. Andie spławiła go. O szóstej pięćdziesiąt osiem wstała, wzięła głęboki wdech i weszła do środka tylko po to, by kilka minut potem pojawić się znowu w butach do biegania. Nie rozciągała się, nigdy tego nie robiła, od razu ruszyła lekkim truchtem po dróżce przecinającej trawnik, która prowadziła wzdłuż ogrodzenia. Biegnąc tą trasą, zbliżyła się do mnie. Jej spodnie zwisały. Twarz była bardziej pociągła, policzki zapadnięte. Przypomniało mi się, jak mówiła, że nie jest anorektyczką, tylko nie ma ochoty najedzenie. W połowie pętli minęła mnie pierwszy raz. Na czole i nad przednią wargą pojawiły się kropelki potu. Dzielił nas dystans sześciu metrów. Minęła mnie, zamknąłem oczy i czekałem.

Po kilku sekundach poczułem to. Nutka zapachu była inna, ale aromat ten sam. Unosił się przez chwilę, a potem rozgonił go ten sam wiatr, który przed chwilką poruszał sznureczkiem od herbaty. Podążyłem za nią wzrokiem. Po około ośmiu minutach znów mnie minęła. Ponownie się ożywiłem, jeszcze raz poczułem jej zapach. Obserwowałem ją. Robiła następne okrążenie, zwalniając i kończąc bieg. Nad ogrodzeniem górowała japońska magnolia. Jej gałęzie, które częściowo zwisały na stronę Andie, a częściowo na moją, były pokryte mnóstwem pączków wielkości dłoni, przypominających bardziej kwiaty tulipana. W zależności od składu gleby pączki magnolii różnią się kolorem: od śnieżnobiałego po głęboką purpurę. Te tutaj były krwistoczerwone, gdzieniegdzie poprzetykane bielą. Andie zwolniła pod konarami, zatrzymała się pod parasolem pąków, z których kilka leżało na ziemi. Stanęła na nich. Grzmot słyszalny z oddali zapowiadał deszcz. Popatrzyła przez ramię, a potem odwróciła się w stronę ogrodzenia. Wokoło niej na drzewach zawieszone były kamery. Kontrolowano je za pomocą dżojstika z pomieszczenia po drugiej stronie budynku. Pracownicy przypatrujący się ekranom mało przejmowali się ruchem po drugiej stronie ogrodzenia, ale uważnie przyglądali się temu, co mieszkańcy ośrodka wkładają do ust, rąk albo... Andie rozciągnęła ręce i wyciągnęła je wysoko. Chwyciła gałąź nad sobą i zawisła na niej. Paznokcie miała niepomalowane i krótko obcięte. Dawno nie robiła sobie manikiuru. Zamknęła oczy i zwiesiła głowę. Pot ściekał jej po twarzy i spadał na liście poniżej. Nie potrzebowałem lunety. Nie widziała mnie, ponieważ nie patrzyła w moją stronę, a ja umiałem się dobrze ukryć. Oczy miała podkrążone. Nie miała makijażu, a końcówki jej włosów były zaniedbane. Podobnie jak cała ona.

Oddychała głęboko, rytmicznie. Pot skapywał po niej. Liczyłem puls bijący na jej szyi. Złożyła razem ręce i ułożyła głowę w zagłębieniu łokcia. Kołysała się w przód i w tył. Przed naszym domem rosło drzewo. Był to dąb, który niczym ośmiornica rozpościerał się nad podwórkiem. Można było stać na werandzie, wyciągnąć rękę i zawiesić się na gałęzi, by się porozciągać. Pewnego dnia zginął mój przyjaciel. Nie było mnie z nim. W pobliżu nie było nikogo, kto mógłby mu pomóc. Zginął bezsensownie. Musiałem poinformować o tym jego żonę. Nie byłem w stanie policzyć, ile razy wspólnie jedliśmy obiad lub piliśmy kawę. Zjechałem z utwardzonej drogi, osiemset metrów od domu. Przed oczami wciąż miałem Andie. Widziałem, jak stoi na werandzie z rękami na gałęzi tego drzewa i opiera głowę w zagłębieniu łokcia. Kołysała się, czekała, aż będę jej potrzebował. Zaparkowałem, wyszedłem na łąkę. Schowałem się pomiędzy krzewami opuncji i długo płakałem. Gdy uniosłem wzrok, Andie klęczała obok. Przytulała policzek do mojej głowy. Zaprowadziła mnie do domu, a potem tylnymi drzwiami wyszliśmy w stronę stajni. Stanęliśmy pod cysterną. Andie odkręciła kurek i spłynęła na mnie woda, która wprawdzie przemoczyła moje ubranie, ale nie zdołała zmyć żalu. Pot rosił jej twarz, jego kropelki lśniły wokół warg i na szyi. Coś błysnęło i przykuło mój wzrok. Coś nowego. Zasiadłem znów przed lunetą i poruszyłem obiektywem. Wyprostowałem się. Na krótkim łańcuszku oplatającym szyję Andie wisiał pierścionek z pojedynczym oczkiem. Był podniszczony, miał cienkie brzegi. Lekko wygiął się w miejscu, gdzie przytrzasnęła go w drzwiach. Nagle rozległ się dźwięk dzwonka. Zostało piętnaście minut do śniadania. Andie wytarła twarz rękawem, założyła kaptur na głowę i oddaliła się, stąpając po trawniku.

Skręciłem papierosa i obserwowałem jej malejącą sylwetkę. Zniknęła w drzwiach. Podszedłem do magnolii i łagodnie przejechałem palcami po gałęzi, której przed chwilą się trzymała. Była mokra od potu. Zapach Andie unosił się w powietrzu. Położyłem papierosa w zagięciu konara i odszedłem. Andie pojawiła się ponownie krótko po dziesiątej trzydzieści, potem w południe, z tacą w ręku. Usiadła przy stole i zaczęła bawić się zielonym groszkiem na talerzu. Zjadła dwa kęsy indyka i kilka minut obracała w dłoni kartonik z sokiem jabłkowym. Docisnęła go do czoła, zamknęła oczy. W końcu oderwała róg i upiła łyk. O czwartej wyszła znowu, tym razem z butelką wody. Zagadnął ją ten sam facet co wcześniej, ale nic nie odpowiedziała na jego zaczepkę, więc zabrał się i zaczął czarować inną kobietę cztery stoliki dalej. O szóstej po południu wróciła do swojego pokoju. Wpatrywałem się w okno, obserwując, jak przechodzi z pomieszczenia do pomieszczenia. Udała się prosto do sypialni i się położyła. Sączyłem zimną kawę i jadłem kanapkę z masłem orzechowym i galaretką. Przetrwała kolejny dzień. Zerknąłem na zegarek. Nadszedł czas, by się zbierać. Przeskoczyłem ogrodzenie i pokonałem ponad kilometr inną drogą. Skierowałem się do brzegu rzeczki. Wsadziłem do niej rękę i napiłem się wody. Okrążyłem jej źródło, wyjąłem szczotkę, którą wcześniej tam schowałem, położyłem się na brzuchu i zacząłem czołgać się po granicie. Skała nad wodą była wielkości połowy ciężarówki i przez środek dzielił ją korytarz, który powstał, kiedy kamień pękł setki milionów lat temu, tworząc przestrzeń rozmiarów człowieka. Przełaz kończył się półką wiszącą nad wodą. Było to dogodne miejsce obserwacyjne. Pokonałem skalny korytarz i ułożyłem się na gładkim granicie. Poniżej, na wyciągnięcie ręki, biło

błękitne źródło, które po kilku metrach stawało się strumieniem płynącym na południowy wschód. Leżałem tam i patrzyłem przez szeroką na piętnaście centymetrów szczelinę. Andie pojawiła się dwie godziny później. Bezszelestnie. Uśmiechnąłem się, gdyż to ja nauczyłem ją tej sztuki. Włosy spadały jej na ramiona, na szyi wisiał ręcznik. Na bosaka zbliżyła się do brzegu strumienia i stanęła na skalnej półce. Rozebrała się plecami do mnie. Położyła swoje ubrania na stosie, a potem przejechała palcem wskazującym po biodrach i ściągnęła majtki. Naga w ciemnościach nocy założyła ręce na głowę i głęboko oddychała. Stała kilka metrów ode mnie i wpatrywała się w drzewa, nad którymi jaśniał księżyc. Luźne spodnie nie kłamały, była szczuplejsza niż kiedyś. Wyraźnie było jej mniej. Nie zanurzyła najpierw palca, aby sprawdzić wodę. Nigdy tego nie robiła. Ani pływając, ani jeżdżąc konno, ani w życiu. Jednym płynnym ruchem wyciągnęła ręce, odbiła się i niczym Piotruś Pan wskoczyła do wody, obróciła się i wypłynęła na powierzchnię. Pływała przez prawie godzinę. Zmęczona wspięła się z powrotem na skałę. Siedziała tam i schła. Włosy przylegały jej do pleców, a woda cienkimi strużkami spływała po nich. Uniosła kolana i przytknęła do piersi, aby się ogrzać, a głowę ukryła w ramionach. Na plecach i rękach pojawiła się gęsia skórka. Czułem jej ciepło. Dzieliło nas kilka metrów... i miliony kilometrów. Gdy się wysuszyła, rozwinęła ręcznik, położyła się na plecach i ułożyła głowę na stosie ubrań. Nie ruszałem się. Nie oddychałem. Gdy odstawiła Brodiego od piersi, mogłem karmić go butelką. Pewnego ranka zastałem ją, jak spoglądała w lusterko z rękami pod biustem. Unosiła piersi. Na jej twarzy malowało się zmartwienie. - Wyglądam okropnie - powiedziała.

Jeżeli moja żona zaczynała łkać, nie byłem na tyle głupi, by przyznawać jej rację. Przecząco pokręciłem głową. Zmarszczyła czoło. - Kłamiesz - powiedziała. Piękno mojej żony nie polegało na tym, iż było oczywiste. Było sumą wszystkich jej cech. Przekonanie jej o tym to jednak inna sprawa. Klatka piersiowa Andie unosiła się i opadała. Lekko pokręciłem głową. Wciąż się nie zgadzałem. Światło padało na jej szyjęNocami, gdy nie mogłem spać, podnosiłem żaluzje, aby światło księżyca rozjaśniało jej sylwetkę, i obserwowałem, jak jej serce pompuje krew do aorty, a oczy poruszają się pod powiekami niczym wycieraczki. Andie miała złożoną osobowość. Sen nie spowalniał jej umysłu. Niekiedy budziła się bardziej zmęczona, niż była wtedy, gdy szła spać. Czasami pot przesiąkał przez jej koszulę nocną, więc ściągała ją, odrzucała na bok i leżała lśniąca, czekając, aż wiatrak pod sufitem wysuszy jej skórę. Wiatr owiewał jej ciało. Nadal miała gęsią skórkę. Jej sylwetka rysowała się blado w świetle księżyca. Woda wyschła z całego ciała z wyjątkiem pępka. Była bardzo wrażliwa i nienawidziła przegrywać, co stanowiło ognistą mieszankę. Zakładałem się z nią o obiad, że nie zachowa kamiennej twarzy, gdy zatoczę kółko zegara wokół jej pępka. Leżała, śmiała się i zagryzała usta. Zaczynałem powoli... Pierwsza godzina, druga - rysowałem tarczę zegara. Kręciła się niczym robak w gorących popiołach. Była to uczciwa gra, więc się nie śpieszyłem. Na wysokości

godziny trzeciej traciła panowanie nad sobą. Na dziewiątej krzyczała i kopała stopami o materac. Na dziesiątej trzydzieści zaczynała mnie bić i się śmiać. Jej puls spowolniał. Może przysnęła. Pierścionek błysnął. Koło północy ubrała się, osuszyła końcówki włosów ręcznikiem, owinęła go koło szyi i zniknęła między drzewami, zabierając ze sobą moją tęsknotę. W ciągu kilku minut jej zapach się ulotnił. Gdy zegar w oddali wybił dwunastą, dając sygnał do zgaszenia świateł, zapaliłem lampkę czołową i wyprostowałem się na tyle, na ile pozwoliła mi skała. Zacząłem uciskać kciukiem mięśnie uda, rozmasowując je we wszystkie strony, potem zgiąłem kolano, przyciągnąłem je do klatki piersiowej i rozciągnąłem. Krew popłynęła mi żwawiej i złagodziła ból. Po spędzeniu tylu godzin w roli Frankensteina na drugi dzień byłem zesztywniały. Wyciągnąłem prawnicze papiery z plecaka i położyłem na kolanie. Mój wzrok przykuły słowa: „Steele kontra Steele", „niemożliwe do pogodzenia różnice" oraz nieczytelny podpis na ostatniej stronie. Andie podpisała to prawie rok temu, gdy wyszła z sali sądowej i skierowała się w stronę vana, który ją tutaj przywiózł. Kajdanki dzwoniły o podkładkę do pisania z każdym ruchem jej ręki. Oparłem się o skałę i uniosłem dłoń z piórem nad linią, pod którą miałem złożyć podpis. Obrazy wróciły. Były to głównie przebłyski, chwile poza czasem... Wspomnienie tego, jak staliśmy pod drzewem ślubów i obserwowaliśmy łubiny falujące pod wpływem wiatru, niedzielne popołudnia na naszej wyspie, kąpiele w rzece, karmienie z dłoni Pana B., pieszczoty, gdy liczyłem jej zebra i dotykałem napiętych mięśni na plecach, chwila, gdy przeciąłem pępowinę i położyłem Brodiego na jej zmęczonej piersi, wspólne picie kawy - ona z kolanami przy moich.

Wspomnienie jej twarzy, gdy kącik ust podnosił się i drgał przed uśmiechem, Andie w kuchni ubrana w fartuch, kąpiele pod cysterną, czyszczenie stajni i to, jak uskakiwałem, gdy rzucała we mnie pełną odchodów łopatą. Przypomniałem sobie, jak pewnej zimnej nocy wspólnie pomagaliśmy w narodzinach cieląt, gdy krowy były już zmęczone. Wieczory były wtedy tak zimne, że para unosiła się nam z ust. Tydzień później znakowaliśmy małe. Rozpamiętywałem noce, gdy budziłem się i odkrywałem, gdy plecami przytulała się do mojego brzucha, a stopy kryła pod moimi. Obejmowałem ją wtedy ramieniem i wdychałem jej zapach. Cofałem się myślą do długich, leniwych popołudni, które spędzaliśmy w siodle, jadąc w nurcie rzeki przekrzywionym kapeluszem ocieniała oczy, pięty miała głęboko w strzemionach, obracała się przez ramię... I moje ulubione wspomnienie. Ona na koniu. Jadę za nią. Jest późne popołudnie. Odwraca się w siodle, ma na sobie podkoszulek i kapelusz nasunięty na oczy. Pot przesiąka jej opaskę na czole. Widzę linię jej pleców, wcięcie w talii. Jest szczupła, opalona, mięśnie rysują się na jej ramionach i plecach. Dżinsy ma wsunięte w kowbojki, które zrobił dla niej Dumps, ogląda się, czeka na mnie, uśmiecha z błyskiem w oku mówiącym, że jest ode mnie lepsza. Śmiałem się, że w jej żyłach musi płynąć krew Komanczów, gdyż tak świetnie radziła sobie z końmi. Zawsze była ode mnie lepsza. A ja spędziłem w siodle wiele czasu. Słyszałem, że ludzie z zachodniego wybrzeża pytają tych ze wschodniego, jak mogą woleć trzęsienia ziemi od huraganów. Ci ostatni odpowiadają, że w przypadku trzęsienia przynajmniej nie trzeba się ewakuować. Nie jestem taki pewien tej opinii. Nadejście huraganu można przewidzieć. Czyta się ostrzeżenia o sztormie i sile wiatru. Poziom jeden, dwa, pięć. Można się przygotować: kupić świece, zrobić

zapas wody i gazu do generatora, zgromadzić więcej naboi. Trzęsienie ziemi nadchodzi niespodziewanie, dzieli świat, wywołuje tsunami o tysiące kilometrów dalej, tam gdzie wstrząsy są nieodczuwalne. Miłe obrazy w mojej głowie się skończyły. Następne pokazywały poszarpaną i pokrytą bliznami ziemię. Pędzące na wietrze krzewy solanki kolczastej. Obiekty, które niegdyś stały, a teraz leżą powalone. Biurko pokryte rachunkami, których nie byłem w stanie spłacić. Mike Merkett oznajmiający, że mu przykro i że mam dziewięćdziesiąt dni na spłatę długu. Brodie zadający pytania o mamę, na które nie znajduję odpowiedzi. Chwila, gdy na podłodze łazienki znalazłem siną Andie, a obok pustą buteleczkę po pastylkach. Droga do szpitala i ostatnie metry, kiedy niosłem ją w ramionach. Widok lekarzy robiących jej płukanie żołądka i próba poradzenia sobie z wyrzutami sumienia, gdy okazało się, że połknęła aż dziewięćdziesiąt tabletek. Sala sądowa, ona naprzeciwko mnie, skuta kajdankami, wrzeszcząca coś w moją stronę. Prawnik, który prosi mnie o podpis. Migawki z życia przesuwały mi się w głowie, a jakaś gigantyczna ręka wyłączyła dźwięk i wywabiła kolory. Obrazy były nieme, czarno-białe i ziarniste. Pojawiały się tylko napisy. Film był monochromatyczny. Gdzieś nad moim ramieniem zahuczała sowa. Minęła godzina. Księżyc wspiął się na niebie. Długopis rzucił cień na kartkę. Przejechałem palcem po śladach po wodzie, jakie pozostały na skale, na której wcześniej siedziała Andie. Powróciły te same pytania. Prawie trzynaście lat temu wszedłem do pralni. Jakim cudem pokonaliśmy drogę od tamtego punktu do miejsca, w którym byliśmy teraz? Gdzie się to wszystko powikłało?

Film z naszego życia się skończył. Andie odwróciła się, odjechała i ani razu się nie obejrzała. Ale ramiona miała opuszczone, to ją zdradzało. Moja ręka zawahała się nad kartką papieru. W ciągu ostatnich dwunastu miesięcy przyjeżdżałem tutaj wiele razy, próbując znaleźć powód, by nie złożyć podpisu w wykrop-kowanym miejscu. Proces rozwodowy był prosty. Podpisać. Zaprotokołować. Żyć dalej. Ludzie rozstają się codziennie, nieskończoną ilość razy na dzień. Połowa małżeństw się rozwodzi. Dlaczego ja nie mogę? Jeżeli jeden związek nie działa, trzeba znaleźć taki, który może funkcjonować. Gdy byłem dzieckiem, bawiłem się w pobliżu opuszczonej stodoły. Pewnego dnia wspiąłem się po drabinie na stryszek. Wiatr zatrzasnął za mną drzwi. Choćbym wrzeszczał wniebogłosy, i tak w pobliżu nie było nikogo, kto mógłby mnie uratować, gdyż nikt, z wyjątkiem mojego konia, nie wiedział, że tam jestem. To była długa noc. Mój koń najpierw czekał na zewnątrz, ale w końcu dotarło do niego, że nie nadchodzę, i wrócił sam do domu. Na drugi dzień mój ojciec podniósł zasuwę w drzwiczkach. -Jesteś głodny? - zapytał. Pamiętam ciepło słońca na twarzy i czyste powietrze w płucach, ale przede wszystkim moment, gdy stamtąd wyszedłem. Sowa znów zahuczała. Tym razem druga odpowiedziała jej w oddali. Rozległo się samotne echo. Podrapałem się po głowie, wytarłem oczy, docisnąłem długopis do papieru i się podpisałem. Wyczołgałem się z mojego schronienia. Miałem poczucie, jakbym wyszedł z piwnicy. Chwilę później tego wieczoru, w ulewie, uderzyłem w samochód Sam stojący na autostradzie.

Andie siedziała na stole i obejmowała kubek obiema rękami. Naciągnąłem kapelusz, wsadziłem teczkę pod ramię i westchnąłem. Już miałem wyjść na zewnątrz i odezwać się do niej, gdy pojawił się doktor Earl Johnson z kwiatami. Nie wiedziałem, jak zareagować. Cofnąłem się w cień i patrzyłem przez szybę. Lekarz nachylił się, aby ją pocałować, a ona podsunęła mu policzek. To o to chodziło dziewczynie z recepcji. Johnson usiadł i zaczęli rozmawiać. Wyciągnął ręce i ujął jej prawą dłoń między swoje. Pomyślałem, że dam im pięć minut, a potem zrobię to, po co przyjechałem. Inaczej Earł skończy z kulą w głowie, a mnie na resztę życia wpakują do więzienia. Buty kowbojskie wydają na betonie charakterystyczny dźwięk. Andie go znała. Wyszedłem na taras. Odwróciła się. Niedowierzanie na jej twarzy prędko ustąpiło miejsca wstydowi i zakłopotaniu. Podszedłem do stołu, położyłem przed nią teczkę z pieczątką sądu zawierającą jedną kopię oświadczenia o naszym rozwodzie. W jej zapadniętych oczach, obwiedzionych ciemnymi kręgami, pojawiło się cierpienie. Odwróciłem się i odszedłem. W uszach dzwoniły mi słowa ojca: „Jeśli dosiadasz martwego konia... lepiej wyskakuj z siodła".

Rozdział 229 Była sobota, słońce jeszcze nie wzeszło. Siedziałem na werandzie nad parującym kubkiem i wdychałem zapach krów, mając świadomość, że ani odoru, ani zwierząt niedługo już tutaj nie będzie. W mieście nie było tajemnicą, że dobrze dbam o moje stado. Tak naprawdę miałem dwa stada. Jedno tworzyły angusy, drugie herefordy. Dzięki temu mogłem uzyskać krzyżówkę czarnych łysinek pierwszej klasy. Moje bydło było zarejestrowane. Dla hodowców to ważna wiadomość. Rzuciłem hasło, że chcę sprzedać swoje stado, i już po paru dniach znalazł się kupiec. Słyszałem o nim. Nazywał się Art Bissell. Był właścicielem i zarządcą kilku rancz. Jedno znajdowało się w mieście Tyler, inne na zachodzie. Przyjechał, aby się ze mną spotkać. Spędził trochę czasu, oglądając moje krowy, i zgodził się na cenę rynkową ze względu na stan i utrzymanie trzody. Następnego ranka podstawił swoje przyczepy. Była niedziela. Najpierw pomyślałem, że lepiej umówić się z nim na poniedziałek, kiedy Brodie będzie w szkole. Mój syn opiekował się wieloma sztukami ze stada od urodzenia. Był nawet przy narodzinach kilkorga cieląt, pomagał je wyciągać, gdy krowy nie były już w stanie przeć. Potrzebował jednak jakiegoś zamknięcia tego etapu i czułem, że najlepiej w tej sytuacji będzie prosić go o pomoc w załadowaniu krów. Tak więc zrobiłem. Dopiłem kawę i obudziłem go o poranku. Gdy samochody wjechały na podjazd, siedzieliśmy już w siodłach i gnali-

śmy krowy przez pastwisko. Zgromadziliśmy je przy ogrodzeniu, które wykorzystaliśmy do wprowadzenia ich do zagrody. Następnie przedarliśmy się przez krzewy i złapaliśmy kilka maruderów. Obserwowałem Brodiego, który torował sobie drogę przez listowie i zaganiał krowy. Cinch i ja trzymaliśmy się z tyłu, pozwalając mu pracować. Jazda konna była dla niego naturalną czynnością. Był lepszym kowbojem niż wielu mężczyzn, których znałem. Zanim poranek minął, skończyliśmy. Art zapłacił mi czekiem, następnie wraz z dwójką swoich pomocników odjechał z naszym stadem trzema samochodami. Utworzenie tego stada z trzech krów i byka zajęło mi dwadzieścia trzy lata. Była to spora część mojego życia. Kurz wirował za furgonetkami, gdy odjeżdżały. Brodie spędził resztę dnia z Panem B., a ja wprowadziłem Cincha do stajni, zdjąłem siodło i wyszczotkowałem go. Godzinę później pokazał się Dumps. - Jeśli jeszcze trochę go poczeszesz, wyrwiesz mu całą sierść. Straciłem poczucie czasu. Twierdząco pokiwałem głową. - Co cię tutaj tak zatrzymało? Przed nami rozciągało się puste pastwisko. - Tyle pracy nad zbudowaniem stada poszło na marne przez kasyna, wypady na zakupy i Bóg wie, gdzie jeszcze Andie wydawała pieniądze. - Tak, to prawda - Dumps pokiwał głową, a potem splunął. - Pytanie, na które musisz sobie odpowiedzieć, brzmi: jak te okoliczności wpłyną na twoją postawę wobec życia? Zerknąłem na niego kątem oka. - Nauczyłeś się tego w więzieniu? -Tak. - Coś takiego mógłby powiedzieć mój ojciec. Klepnął mnie po plecach i odchodząc, powiedział:

- Pierwszy raz usłyszałem te słowa od niego. - Teraz rozumiem. Przez większą część popołudnia łamałem sobie głowę odpowiedzią na pytanie, co to za kowboj, który nie posiada krów. Stwierdzenie to było jak dwa niepasujące do siebie buty. Gdy w końcu znalazłem odpowiedź, nie uspokoiła mnie. Wiedziałem, że reszta równania będzie tak samo bolesna, więc postanowiłem załatwić to od razu. Jakbym jednym ruchem odrywał bandaż. Nie dawałem sobie czasu, by stchórzyć. Zadzwoniłem do domu Mike'a Merketta. Odebrał. Poprosiłem, byśmy spotkali się w Bar S. Gdy podjechał swoim cadillakiem escaladeem, wręczyłem mu czek. Pokiwał głową z aprobatą. - Mike, wciąż wiszę twojemu bankowi siedemdziesiąt dziewięć tysięcy dolarów. Wiedziałem o Mike'u więcej, niż pokazywałem, choćby to, że lubi stare samochody. Miał nawet magazyn, w którym poplutą szmatką polerował swoich dwadzieścia kilka cacek, ich dokładna liczba zależała od tego, ile zarobił na danej transakcji. Wiedziałem także, że ma słabość do korwet i z siedmiu, które posiadał, nigdy nie sprzedał ani jednej. To było dla mnie znakiem. Mogłem wisieć Mike'owi forsę, kupę forsy, ale to nie oznaczało, że był złym gościem. Nie prowadził furgonetki, nie nosił kapelusza i swoim wyglądem nie odpowiadał mojemu wyobrażeniu bankiera z Teksasu. Był po prostu inny, co nie znaczy, że zły. Po prostu inny. Próbowałem nie zapomnieć o tym, gdy wszedłem do stajni. Otworzyłem drzwi i pozwoliłem, by do środka wpadły promienie słońca. Wzrok Mike'a natrafił na plandekę i kryjący się pod nią kształt. Podniosłem ją powoli.

- Mój ojciec podarował mi to auto kilka dni przed osiemnastymi urodzinami. Potem został zabity w twoim banku... - zrobiłem przerwę i pozwoliłem, by moje słowa odpowiednio wybrzmiały. - Odstawiłem je na bok na parę lat. Ale potem zacząłem rozbierać samochód na części, śrubka po śrubce. Zajęło mi to cztery lata. Licznik mówi prawdę. Przejechał ponad czterdzieści tysięcy kilometrów. Młke okrążył korwetę, dotykając jej. - Mogę dostać za nią od pięćdziesięciu pięciu do sześćdziesięciu dwóch tysięcy. Przytaknął skinieniem głowy. - Na aukcji mogę wyciągnąć trochę więcej. Znów pokiwał głową i uśmiechnął się szeroko. - Słyszałeś pewnie historię o facetach, którym zdarzyło się kupić od jakiejś wdowy auto. Nie jeździła nim od dwudziestu lat. Przywieźli cacko do domu i pokazali kumplom, którzy nie mogli wyjść z podziwu i uwierzyć w taki łut szczęścia - wiedział, dokąd zmierzam. Nie był w ciemię bity. - Cóż, Mike, to twój dzień, a ja jestem tą starą kobietą. Podniosłem maskę i w tym momencie szczęka mu opadła. -Jest piękny - zdołał wykrztusić. Usiadł na przednim siedzeniu i potarł rękami kierownicę. Po kilku minutach wysiadł i zatrzasnął drzwi. - Kupuję i dobrze się nią zajmę. To jasne, że wiele dla ciebie znaczy. Jeżeli kiedykolwiek zdecyduję się ją sprzedać, będziesz miał prawo pierwokupu. - Doceniam to. Gdy z powrotem wsiadł do swojego cadillaca, zapytał: - Popraw mnie, jeśli się mylę: spłaciłeś już dług w całości? Wpatrzyłem się w puste pastwisko. Było usłane krowimi odchodami i śladami kopyt, które prowadziły do rzeki, gdzie zwykłem kiedyś urządzać sobie z żoną pikniki. Gdzie został Poczęty Brodie.

- Mike, może nie mam już długu w twoim banku ani nie jestem nic winien żadnemu człowiekowi, ale to nie znaczy, że nie jestem niczyim dłużnikiem. Mike przyrzekł wrócić dzisiejszego wieczoru z żoną i zabrać korwetę. Wręczyłem mu kluczyki. - Wpadaj, o której ci pasuje. Po szedłem w stronę morza błękitu, pod powyginane karłowate dęby, i stanąłem nad grobem taty. W górze widać było stado synogarlic lecących na północ. Kilka przemknęło nad ziemią i przysiadło na drzewach. Ich skrzydła furkotały z każdym trzepnięciem. Przede mną srebrzyście lśniła rzeka. U stóp wzgórza po mojej lewej stała nieruchoma, zardzewiała wieża wiertnicza. Kilka metrów od grobu ojca wyrósł dąb. Usiadłem przy nim i oparłem się o jego pień. Patrzyłem na zachód, ponad rzekę. Pierwszy raz w życiu prawnie posiadałem na własność kawałek ziemi. Nie było tutaj ropy, krów, nie miałem też żony, z którą mógłbym się nim podzielić. Było to tylko rozległe pustkowie, palone słońcem. Skręciłem papierosa, zapaliłem go zapalniczką ojca i mocno się zaciągnąłem. Odwróciłem się i wydmuchałem dym w kierunku wiatru. Powtórzyłem to kilka razy. Dym wychodził z moich ust, przez chwilę wisiał przede mną, mieszał się z wiatrem i wracał, oblewając moją twarz. Chociaż wypełniał moje płuca i zajmował zmysły, nie był w stanie osuszyć łez, A było ich wiele.

Rozdział 234 Wstałem od stołu. Byłem pełny. Al Pacino, Robert De Niro ani Marlon Brando nigdy nie jedli tak pysznego spaghetti. Brodiemu także smakowało. Był pomazany sosem na całej twarzy. Zwróciłem się do Sam. - Nie wiem, czy kiedykolwiek jadłem lepsze. Uśmiechnęła się. Hope także. - Muszę sprawdzić stan ogrodzenia. Oczywiście wcale nie musiałem, bo nie posiadałem już bydła, które pasłoby się za płotem, ale to nie wydawało się istotne. Potrzebowałem jakiejś wymówki. - Chcesz się przejść? Sam się roześmiała. -Jasne. - Umiesz jeździć konno? - Nie wiem. Nigdy nie próbowałam. Pokręciłem głową. - Dokąd zmierza ten świat? Hope zakrztusiła się, co uznałem za dobry znak. Andie lubiła długie strzemiona. Dziurka numer siedem. Były podobnego wzrostu, ale Sam potrzebowała większej kontroli nad koniem, więc zmniejszyłem długość do szóstej dziurki. Przejechałem palcem po wysłużonej skórze wokół siódmej dziurki. Nie jestem pewien, czy pasek kiedykolwiek był ustawiony na inną długość w ciągu dziesięciu lat, odkąd mamy to siodło. Wyszliśmy ze stajni. Prowadziłem konia Sam za lejce.

Brodie spędził ostatnie trzy lata bez matki. Wcześniej Andie nie była w najlepszej formie emocjonalnej, co odbiło się również na nas. Minęło sporo czasu, od kiedy nasz syn mieszkał w zdrowym domu. Marzył o jej powrocie, jednocześnie przyzwyczajał się do jej nieobecności. Tak samo ja przyzwyczaiłem się do nieobecności mojego ojca. Problem Brodiego, a także mój problem, polegał na wprowadzeniu w tę układankę kobiety, która nie była jego mamą. I chociaż lubił Sam i w jakimś sensie stał się starszym bratem dla Hope, nie podobał mu się widok nas jadących konno w stronę rzeki. Zwłaszcza że Sam dosiadała May. Odwróciłem się i zobaczyłem, że Brodie stoi obok drzwi stajni. Gdy mu pomachałem kapeluszem, zniknął w środku. Sam to zauważyła. - Wszystko w porządku? -Tak. Teksas najlepiej poznawać z grzbietu końskiego. Było to również dobre miejsce do prowadzenia przemyśleń. Otworzyłem bramę ogrodzenia i z przyzwyczajenia zamknąłem ją. - Czy naprawdę musisz sprawdzić ogrodzenie, skoro nie masz już krów? -Nie. - A więc... czy to randka? Roześmiałem się. -Nie. Z rękami na rogu siodła poprosiła: - Opowiedz, za co kochasz Teksas. - Myślę, że za wszystko. Pokręciła głową. - Nie, musisz się bardziej postarać. Użyj więcej słów. Zacząłem się zastanawiać. W końcu odpowiedziałem, jak umiałem najlepiej, wskazując na punkty w zasięgu naszego wzroku.

- Kocham wszystkich stu osiemdziesięciu trzech bohaterów bitwy pod Alamo, fakt, że zawieszamy flagę stanu na takiej samej wysokości co amerykańską, rzekę Brazos, która wypływa z Wielkich Równin, przepływa Liano Estacado i prawie tysiąc trzysta kilometrów dalej wpada do Zatoki Meksykańskiej, górzysty, pofałdowany krajobraz, zielony i pełen jeleni, boczne drogi, na których ludzie ustępują sobie miejsca, by się minąć, mężczyzn, którzy dotykają rąbka kapelusza, by pokłonić się kobietom, chłopców, którzy wciągają swoje koszule w spodnie, smażony mostek wołowy, tak chrupki, że oddziela się od kości, zagrody dla bydła w Fort Worth, czarne łysinki, Santa Gertrudis, niebo o zachodzie słońca, czarne od milionów lecących synogarlic, które podążają na południe do Meksyku, noszących wranglery gości, którzy cenią farmerską opaleniznę i fryzurę na jeżyka, fakt, że mamy własną sieć wysokiego napięcia, że pierwsi byliśmy republiką i znów możemy nią być, ręcznie robione buty, sposób, w jaki zachodzi tutaj słońce i... Sądzę, że masz już ogólny obraz. - Robi wrażenie. -Jestem tylko maleńkim fragmentem układanki zwanej Teksasem. - Podoba mi się sposób, w jaki to mówisz. Jak zostałeś rangerem? Dobre pytanie. Przechyliłem kapelusz do tyłu i wytarłem czoło rękawem koszuli. - Nie pamiętam już, kiedy nim nie byłem. Byłem nim nawet w dzieciństwie, to znaczy w sercu, w głowie. W okresie dorastania wszyscy moi bohaterowie byli stróżami prawa. To, ze przy okazji byli kowbojami, nie przeszkadzało. Na czele listy stał John Wayne, chyba nadal tam króluje. W moim domu poważnie traktowaliśmy pojęcia dobra i zła. Pamiętam, jak wystrugałem sobie gwiazdę szeryfa z drewna. Codziennie

oglądałem mojego ojca w stroju do pracy. Wykrochmalone dżinsy i koszula, błyszcząca sprzączka od paska i buty, biały lub szary kapelusz Stetsona. Wiedział, że użył odpowiedniej ilości krochmalu, gdy ubrania były tak sztywne, że można je było postawić. Ciągłe mi powtarzał, że jego departament nie używa kamizelek kuloodpornych, bo kula i tak nie jest w stanie przebić się przez warstwę krochmalu wzruszyłem ramionami. - Takie wychowanie obudziło we mnie silne poczucie sprawiedliwości - zamilkłem na chwilę, położyłem ręce na rogu siodła i odchyliłem kapelusz. - W szkole średniej było mi trudno. Ponieważ dorastałem praktycznie pozbawiony towarzystwa kobiet, nie wiedziałem, jak rozmawiać z dziewczętami i jak się względem nich zachowywać. Nie poszedłem na bal maturalny, bo nie odważyłem się żadnej zaprosić i wiedziałem, że nie będę tańczył. Sam roześmiała się znowu. - Unikałem miłości, zajmując się sportem. Uprawiałem rodeo i przez cztery lata byłem członkiem drużyny strzeleckiej. Skończyłem miejscowy college w trzy lata ze specjalizacją z kryminologii, a później wstąpiłem do akademii policyjnej. Siedem lat pracowałem w lokalnej policji, począwszy od biura szeryfa, a skończywszy na drogówce. Następnie służyłem w wydziale narkotyków, a potem - był to drugi najszczęśliwszy dzień w moim życiu - dostałem propozycję, by wstąpić do oddziału Texas Rangers. Dołączyłem do Kompanii C i stałem się jednym ze stu czterech strażników. Moje terytorium obejmowało kawałek zachodniego Teksasu. - A jaki był twój najszczęśliwszy dzień w życiu? - Dzień, w którym Andie dała mi Brodiego. - Opowiedz mi o niej. - Wciąż nie unikasz trudnych tematów? - Cóż, chciałabym wiedzieć, jaki typ dziewczyn ci się podoba.

- Andie była... jest ładną kobietą. Ma duże, niebieskie oczy, jest średniego wzrostu. Ma lekko zadarty nos i piegi. Uwielbiała zakładać znoszone dżinsy, postrzępione na końcach, i dobrą parę butów. Wiele razy widziałem, jak szykuje śniadanie w koszuli nocnej i kowbojskich butach. Lubiła zapach koni, uwielbiała czytać bajki Brodiemu, nie przeszkadzało jej wyrzucanie gnoju ze stajni, lubiła wysiłek, nie przejmowała się paznokciami, ale kiedy mogła sobie na to pozwolić, robiła sobie manikiur. Była dobrą mamą. Kiedyś była dobrą żoną. Była delikatna, ale nie wahała się powiedzieć mi, co myśli. Pamiętam czas, gdy o mnie walczyła... ale on minął. Zawsze świetnie jeździła konno. Prawdopodobnie była w tym lepsza ode mnie. - Cenisz to w kobietach? - Tak, chociaż nie jest to cecha, która przesądza o moim zainteresowaniu. Minęło kilka minut. Odwróciła się do mnie gwałtownie. - Czy ty kiedykolwiek się boisz? - Czego? - Ze cię postrzelą, zabiją. Wzruszyłem ramionami. - Każdy z nas kiedyś umrze. - Tak, ale nie każdy może zostać postrzelony. - Wszyscy jesteśmy poranieni, niekoniecznie kulami. Odwróciłem się i spojrzałem na ślady, które zostawiliśmy. Rozśmieszyła mnie nasza rozmowa. - Od tematów przyziemnych przeszliśmy do tych głębszych w dosyć krótkim czasie. Mijały kolejne minuty. Sam naciskała na mnie. - Nie wyglądasz na faceta, który łatwo z czegoś rezygnuje- Dlaczego więc przestałeś być rangerem? - Moja żona stwierdziłaby, że nigdy nie przestałem. - A przestałeś?

- Tak - wydusiłem przez zęby. -Więc...? - Niektórzy nie pojmują mojego sposobu myślenia i nie rozumieją moich wypowiedzi. Rzeczy widzę w bieli albo czerni, a bardzo nieliczne w szarości. Oczywiście wszyscy krytycy milkną w sytuacji, gdy jakiś gość na moście trzyma małe dziecko kilka metrów nad wodą i grozi, że je zrzuci, albo w chwili, gdy jakiś opryszek zakleja im usta taśmą. Czekała. Pociągnąłem za lejce i odwróciłem Cincha. Złożyłem dłonie na rogu siodła, wyjąłem chusteczkę i wytarłem sobie twarz. - Nie jestem uczonym ani ekspertem, ale wiem, że każda kultura ma pewien zestaw opowieści, które przekazuje się najmłodszym. Nazywa się je bajkami. Każda dziewczynka marzy, by być Kopciuszkiem i pięknie ubrana w srebrne pantofelki pójść na bal z przystojnym księciem, czy się do tego przyznaje, czy nie. - Pantofelki... były ze szkła. - Rozumiesz, co mam na myśli? Sam uśmiechnęła się, więc kontynuowałem. - Pewnego dnia prowadziłem samochód, a w radiu leciała piosenka. Całkiem niezła. Śpiewała ją jakaś dziewczyna. Była to historia o Romeo, Julii i gościu rzucającym kamykami. Podobała mi się, więc zacząłem ją nucić. Sam wybuchnęła śmiechem. - Śpiewałeś Love Story - Nie wiem, jaki nosiła tytuł, ale wszedłem do domu, nucąc ją. Brodie to usłyszał i unieważnił moją męską kartę. Sam się roześmiała. - Unieważnił co? - Moją męską kartę. Brodie twierdzi, że kiedy facet zaczyna nucić taką piosenkę - wykonuje ją chyba Tyler Fast lub...

Sam zwinęła się ze śmiechu. Ledwie wydobyła z siebie słowa: - Taylor Swift. - Tak, właśnie ona. Tak czy owak, Brodie twierdzi, że każdemu facetowi, który zaczyna nucić tę piosenkę, obowiązkowo powinno się odebrać męską kartę. O jej odzyskanie można starać się dopiero po okresie dziewięćdziesięciu dni. Brodie moją karę zawiesił na rok, niemniej jeśli w tym okresie dopuszczę się jakiegokolwiek naruszenia, odbierze mi kartę na całe dwanaście miesięcy. Sam nadal nie była w stanie mówić. - Chcę tylko powiedzieć, że wciąż potrzebujemy bajek, uwielbiamy je. Są to historie, którymi się karmimy, i dzięki Bogu tak jest. Bóg wie, że potrzebujemy takich historii, ponieważ po wieczornych wiadomościach czar zwykle pryska - lekko uderzyłem siodło pięścią. Nie ma nic złego w tym, że Kopciuszek chce tańczyć, pragnie, by książę zawrócił mu w głowie, i marzy, że zamieszka na zamku. Sądzę jednak, że byłoby dobrze, gdyby podczas realizacji tych marzeń ktoś go nie zgwałcił, nie zamordował lub nie zastraszył - splunąłem i pokręciłem głową. Sam słuchała uważnie. - Ludzie wciąż wierzą, że gdzieś ktoś przygotował dla nas stosik rozmaitych dóbr, a zło nie istnieje - smętnie pokiwałem głową. Tymczasem zło ma konkretną twarz. Widziałem ją. Wiele razy pokazałem na południe, w stronę Abilene, i na zachód, w stronę Cap Rock. - Zło krąży w pobliżu, ma białe kołnierzyki i tatuaże, kamizelki służb specjalnych, odznaki policyjne, stoi na kazalnicy, ukrywa się pod każdym możliwym przebraniem. Zło jest tak rzeczywiste jak ten kaktus tutaj i chce twojej głowy na półmisku. Mój ojciec opisywał je jako ryczącego lwa wałęsającego się w poszukiwaniu czegoś, co mógłby pożreć, i z mojego doświad-

czenia wynika, że miał rację - na chwilę umilkłem. - Ale nieważne, jaką postać przybiera, nadal pozostaje złem - zniżyłem głos. - Jest tylko jeden sposób, by z nim walczyć, i nie polega on na obronie. Bronić się można przez chwilę. Ojciec powiedział mi to, gdy byłem dzieckiem, ale nie rozumiałem tego do momentu, w którym podtrzymywałem jego głowę. Więc kiedy otrzymałem szansę, przeszedłem do ofensywy7. Założyłem kowbojki, naciągnąłem kapelusz, rozpocząłem służbę i nigdy jej nie skończyłem - pokiwałem głową i popatrzyłem na nią. Zawsze byłem na służbie. Aresztowałem wiele osób, wiele wsadziłem do więzienia, skonfiskowałem kilka ciężarówek narkotyków. To uczyniło ze mnie dobrego rangera. Dostałem kilka orderów. Wtedy, gdzieś po drodze, spotkałem mojego Kopciuszka, pobraliśmy się i urodził nam się syn - umilkłem na chwilę i pokręciłem głową. To, co miałem za chwilę przyznać, było bolesne. - Z mojego doświadczenia wynika, że małżeństwo i służba w policji nie idą w parze. To jak woda i ropa. Ta część bajeczki nie pozwoliła na dokończenie książki. Nie skończyło się jak w tej piosence. Sam przyglądała mi się. Zdjąłem kapelusz i wytarłem czoło. - Praca uczyniła ze mnie złego męża. Więc kiedy zapytałaś, co się stało, cóż - machnąłem ręką, jakbym chciał wskazać na historię, którą właśnie opowiedziałem. - Oto, co się stało - złożyłem chusteczkę i włożyłem kapelusz z powrotem na głowę. - Muszę przyznać, że nie pamiętam, kiedy ostatnio wypowiedziałem tyle słów do kobiety. - Lubię słuchać, jak mówisz - Sam podniosła się w strzemionach, rozejrzała i rozciągnęła. Siodło zaskrzypiało. Był to znajomy dźwięk, spowodowany przez nieznajomego jeźdźca. - Twój głos jest kojący. - Mogę cię o coś zapytać?

- Proszę. - O czym marzysz? Odkaszlnęła. - To proste. Żyć z kimś i przy czyimś boku... niż żyć bez nikogo i samotnie. Pokiwałem głową. - Dobre marzenie. - Tak, ałe cóż, chyba do tej pory nie najlepiej trzymałam za nie kciuki. Wjechaliśmy na niewysoki pagórek i przystanęliśmy na urwisku wznoszącym się kilka metrów nad rzeką. Sam zachichotała. Przejechała palcami po kucyku, który podskakiwał z tyłu jej głowy. - Dlaczego tak uważasz? Wyglądała na zaskoczoną. - Pytasz serio? -Tak. - Więc chyba nie oglądamy tej samej mnie. - A na jaką siebie patrzysz? - Na taką, jaką widzę w lusterku. - To znaczy na jaką? - Na taką, która wygląda jak chodzące nieszczęście. Na taką, która podjęła w życiu szereg złych decyzji, za którymi następowały kolejne i kolejne. Nadaję się na plakat ostrzegający: NIE RÓB TEGO . Widzę kobietę, która przebyła długą drogę w pogoni za marzeniami, a kiedy była blisko, minęła się z nimi i marzenia uległy rozproszeniu. A później, ponieważ to zbyt bolało, ta kobieta zapomniała, jak o nie Walczyć, albo co gorsza przestała się o nie starać i pogrzebała je. Teraz jest gotowa poprzestać na skromnych celach i żyć w ten sposób, ponieważ inne rozwiązania są zbyt bolesne. A za każdym razem, gdy myśli, że może zapomnieć o przeszłości, przypomina sobie, że okropne zdjęcia jej córki

okrążyły już prawdopodobnie cały glob. Spójrzmy prawdzie w oczy, moje życie nie jest poukładane. Sam postanowiła przekazać mi pałeczkę. Kurze łapki koło jej oczu znów stały się widoczne. - A ty co widzisz? - jej pytanie niosło ze sobą wiele różnych oczekiwań. - Widzę silną, piękną kobietę, która wiele przeszła, ale wybrnęła z opresji, nadal zachowując uśmiech i wolę walki. Sądzę drzewo po jego owocach, a twoja córka jest... cóż... jest dobrym owocem. Sam odwróciła się ode mnie. Gdzieś po lewej odezwał się ptak. - Gdybyś spytał Hope, o czym ona marzy, nie umiałaby ci odpowiedzieć - milczała kilka sekund. - To najgorsze ze wszystkiego. Dwukrotnie cmoknąłem i Cinch zaczął iść w stronę brzegu. May ruszyła za nim. Sam znalazła się koło mnie. Miarowy ruch koni powodował, że nasze uda co chwilę się dotykały. Konie weszły do wody i zanurzyły w niej pyski, chciwie chłepcząc. Pozwoliłem im napić się do syta. Zeskoczyłem z grzbietu i pomogłem uczynić to samo Sam. Pod konarami dębów i wierzb płaczących przeszliśmy się wzdłuż koryta. Koło nas rosło kilka krzewów bawełny. Spojrzałem na nią, pozwalając, by moje oczy objęły ją od stóp do głów. - Kiedyś widziałem już wrak pociągu, a ty go nie przypominasz. Sam oparła się o mnie. - Dziękuję. Przez chwilę spacerowaliśmy. Ujęła mnie pod ramię.To było swobodne, miłe. - A ty żałujesz czegoś w swoim życiu? - Jasne, wielu rzeczy. - Na przykład?

Wzruszyłem ramionami. - Zanim spostrzegłem, że Andie spada na dno, było za późno. Próbowała zwrócić moją uwagę, ale ja tego nie dostrzegłem. A więc najpierw zatraciła się w tym, co dawało jej poczucie wartości, czyli wydawaniu pieniędzy, jakby rosły na drzewach, a później znalazła sobie innego - próbowałem się roześmiać. - Co chwila otrzymuję zawiadomienie, że jeszcze tu i tu jestem winien pieniądze. Są to miejsca, o których nie mam pojęcia. W ostatnim miesiącu przyszło wezwanie do zapłaty za hotel, limuzynę i drinki w barze na Manhattanie. Minęły dwa lata, a oni mnie wyśledzili. Wiszę im trzy tysiące dwadzieścia trzy dolary. Do licha, to musiał być chyba beczkowóz martini - pokręciłem głową. - Gdy teraz zaglądam do skrzynki na listy, drży mi ręka, bo nie wiem, co tam znajdę. Sam miała na sobie białą bluzkę, której dwa górne guziki były odpięte. Po jej szyi spływały krople potu. Zerknęła na mój rewolwer. - Strzelałeś z niego do ludzi? -Tak. - Zginęli? -Tak. - Żałujesz tego? - Nie, próbowali mnie zabić. Kilku próbowało zabić Brodiego. - Czy strzelasz do ludzi, aby ich zabić? - Nie, strzelam, by nie zagrażali mnie lub innym. Jeśli zginęli, to ich problem. Jeżeli woleli tego uniknąć... cóż, powinni byli pomyśleć o tym, zanim stali się zagrożeniem. -To dla ciebie proste, prawda? - Niektóre sprawy tak. Położyła ręce na biodrach i uniosła brwi. Jej ramiona często współgrały z kącikiem ust. Jakby poruszał nimi lalkarz za pomocą sznurka.

- Georgia przyznała się, że nauczyłeś ją strzelać. -Tak. - Dlaczego? - Jest samotną kobietą, ma trudną przeszłość, prowadzi własny interes, wieczorami zostaje sama z kasą. Długo się bała. Powodów jest wiele. - Czy nauczysz i mnie? Podrapałem się po brodzie i próbowałem podejść do tego z humorem. - Biorąc pod uwagę mężczyzn, w towarzystwie których się obracałaś, muszę przyznać, że to niezły pomysł. Sam roześmiała się i uderzyła mnie w ramię. - Wydawało mi się, że mówiłeś, że mnie nie osądzasz. - Mój ojciec dawno temu nauczył mnie, że jest różnica między skłonnością do osądzania a osądzaniem. Pokiwała głową i próbowała się uśmiechnąć. - Prawda. Mur, który zbudowała wokół siebie, rozpadł się. - A więc nauczysz mnie? Zwróciłem się w jej stronę. Uśmiechała się. Balansowała na palcach stóp. - Tak, nauczę. Uśmiechnęła się znowu. - Super. I chociaż uważałem, że nauka strzelania to dobry pomysł, gdyż uspokoi ją oraz pomoże jej zadbać o siebie i córkę, nie mogłem szczerze powiedzieć, że to jedyny powód, dla którego się zgodziłem. Gdy wróciliśmy do domu, Brodie i Hope leżeli obok siebie na kanapie. Właśnie kończyła się bajka Gdzie jest Nemo? na DVD. Zaniosłem Hope do auta i Sam odjechała, a ja zająłem się Brodiem. Gdy położyłem go do łóżka i otulałem, powiedział:

-Tato? - Tak, wielkoludzie? - Mama dzwoniła. To był pierwszy raz od prawie miesiąca. Przełknąłem ślinę. - Co mówiła? - Na początku była naprawdę cicha. Chyba płakała. Chciała wiedzieć, jak się czuję, co w szkole i czy urosłem. Odgarnąłem mu włosy z czoła. -Tato? -Tak? - Powiedziałem jej, że sprzedałeś stado i... korwetę... Zaczęła wtedy bardzo płakać. I... ja też się rozpłakałem. - W płakaniu nie ma nic złego. Usiadł. - Zapytałem, czy wraca do domu, a ona powiedziała, że pod koniec miesiąca wraca do Rock Basin, ale nie wie, gdzie się zatrzyma. Tato? - Tak? - mój głos był chrapliwy. - Czy ty płaczesz? W kąciku mojego oka zakręciły się łzy, spłynęły po nosie, wokół ust i zawisły na brodzie. Próbowałem je powstrzymać, ale... Brodie wyciągnął rękę i moje łzy spadły mu na dłoń. Wpatrywał się w nie. Jego całe ciało przepełnione było bólem. Zacisnąłem zęby. Mogłem ochronić zupełnie nieznane mi osoby przed potencjalnymi napastnikami, a nie byłem w stanie chronić własnego syna. Jego głos się łamał: - Nie mówisz o tym często, ale zastanawiałem się, czy czasem jest ci smutno, bo wydaje mi się, że tak, tylko nie chcesz, bym o tym wiedział, bo wtedy mnie byłoby smutno. możesz mi o tym mówić. Dobrze?

Pokiwałem głową, pocałowałem go i zgasiłem światło. Zatrzymał mnie w drzwiach. - Tato? - Tak, wielkoludzie? - Myślę, że mamie też było smutno, słyszałem to w jej głosie. Wyszedłem na korytarz. Owiało mnie chłodne powietrze. Przypomniałem sobie, że jego matka była uzależniona, zrujnowała mnie finansowo, że przespała się z lekarzem z miasta, że przez nią straciłem większość tego, co było mi drogie, i ani razu nie powiedziała, że jej przykro z tego powodu. To niewiele pomogło.

Część trzecia El es muy bueno para cabalgar el río. Można z nim pokonać rzekę. Jeden z rangerów o innym

Rozdział 249 Poranek zastał mnie przed domem nad kubkiem gorącej kawy. Wpatrywałem się w wiatromierz. Powinienem naoliwić chorągiewkę. Wiatr wiał ze wschodu, ale chorągiewka wskazywała północ. Drzwi od stajni były otwarte. Widziałem tłustą plamę w miejscu, gdzie niegdyś stała korweta. Mój samochód zniknął, pozostały po nim jedynie opony marki Goodyear. Podrapałem się po piersi, ale to nie pomogło. Andie nigdy nie zajmowała się ogrodnictwem z wyjątkiem jednej rzeczy: pomidorów. Hodowała je w dużych ilościach, z pasją. Były jej nałogiem. Za stajnią założyliśmy ogródek składający się z dziesięciu grządek. Zasadziła tam sto krzaczków. Doprowadziłem do nich wodę i zaopatrzyłem każdą roślinkę w osobny natrysk. We wszystkich rogach postawiliśmy cztery plastikowe sowy na patykach, aby odstraszać wrony. Przez dziewięć lat pomidory niemalże wychodziły nam uszami. Andie rozdawała je wszystkim, a każdy przyjmował je z chęcią. Były słodkie, smakowały jak owoce. Na palcach obu rąk i nóg nie mógłbym zliczyć, ile razy widziałem żonę zrywającą pomidora z krzaczka, zatapiającą w nim zęby i uśmiechającą się, gdy sok zaczynał kapać jej po brodzie. Przeszedłem się po ogródku. Był zachwaszczony. Sowy spadły z palików. Podrapałem się po głowie. Wpatrywałem się w to, co kiedyś było oazą zdrowia. Ogródek był dobrym obrazem naszego małżeństwa. Do dziewiątej rano ciężko pracowałem, tak że zdążyłem sie porządnie spocić. Zrobiłem więc jedną z rzeczy, które ko-

cham najbardziej na świecie - wziąłem prysznic pod cysterną. Miała wysokość około dwunastu metrów, a wodę ciągnęła z głębokości stu osiemdziesięciu. Woda była zimna, słodka i czysta. Można ją było czerpać ze zbiornika. Używaliśmy jej do podlewania oraz pojenia koni i krów. Cysterna stała niedaleko stajni, otoczona krzewami, które ją skrywały. Aby się do niej dostać, trzeba było obejść budynek od tyłu. Gdy ktoś wyszedł stamtąd znienacka, a pod cysterną inna osoba akurat brała prysznic, intruz miał doskonały widok. A to właśnie zrobiła Sam chwilę po tym, jak rozebrałem się do naga i stanąłem pod pompą. Wyszła zza rogu, jedną rękę przyłożyła do ust i stała tam, patrząc na mnie. Drugą rękę położyła na biodrze, a na jej twarzy malował się szeroki uśmiech. Spłukiwałem mydło z oczu. Gdy je otworzyłem, ujrzałem ją. Od dawna żadna kobieta nie oglądała mnie w takiej sytuacji. Nerwowo zacząłem rozglądać się za moim kapeluszem. Próbowałem coś powiedzieć, ale zdołałem jedynie wyjąkać kilka słów bez związku. Sam skrzyżowała ramiona i wybuchnęła śmiechem. - Zaczekam, nie śpiesz się. Chwyciłem za kapelusz i zasłoniłem nim części intymne. - Nie wiesz... - Nie wiem czego? Woda skapywała ze mnie. - .. .że nie powinnaś podglądać ludzi, gdy biorą prysznic? - Przyjechałam na lekcję, ale to jest lepszy seans, więc nie przeszkadzaj sobie. Zaczekam. - Idź sobie! Sio! Za chwilę skończę. Zerknęła na bliznę na mojej lewej nodze i nachyliła się, by się jej lepiej przyjrzeć. Stała zaledwie półtora metra ode mnie. - Czy to blizna po postrzale? - odwróciła się, zrobiła dwa kroki i spojrzała przez ramię z podstępnym uśmieszkiem. - Cieszę się, że ogień nie spalił wszystkiego.

Zauważyła moje zażenowanie, podeszła do mnie i poklepała po ramieniu, tak że woda ochlapała nas oboje. - W porządku. Wiem, że woda jest zimna. Pokręciłem głową. - Dobijasz mnie. Odeszła, śmiejąc się głośno. Strząsnąłem wodę z kapelusza i przyłapałem się na mruczeniu: - Cóż, jest zimna. Strzelnica znajdowała się na tyłach mojej posiadłości, tam gdzie niegdyś płynęła rzeka, między dwoma wysokimi na kilka metrów urwiskami. Mieszczące się między nimi pole szerokie na trzydzieści lub czterdzieści metrów było idealne do strzelania. Zaparkowałem furgonetkę, chwyciłem torbę i stanąłem pośrodku. Pomogłem Sam przeciągnąć pasek Milt Sparks przez szlufki, a potem przymocować kaburę BN55, która należy do najlepszych, jakie kiedykolwiek wykonano. Wyjąłem z torby pistolet Les Baer, model 1911, sprawdziłem, czy jest czysty, i ująłem go w taki sposób, by mogła zobaczyć pustą komorę. - Jeśli kiedykolwiek zdarzy ci się to powtórzyć z kimś innym, jeśli kiedykolwiek uniesiesz broń, upewnij się co do jej stanu, przyglądając się jej dokładnie. Jeśli jest zabrudzona, wyczyść ją palcem. Przesunąłem rękę Sam na bok i wsunąłem pistolet do kabury. Potem przypiąłem magazynek do jej lewego biodra. Zyskała u mnie punkt, bo gdy lekcja się zaczęła, przestała żartować, co jest ważne, kiedy człowiek obchodzi się z bronią- Przesunąłem kapelusz do tyłu. - Zanim zaczniemy, kilka reguł. Pokiwała głową. - Dotyczą tego, jak robić to, czym się za chwilę zajmiemy, i zapewnią nam bezpieczeństwo.

Sam znów pokiwała głową. Broń wisiała wysoko na jej biodrze. - Pistolet służy do strzelania i jeżeli będziemy go lekceważyli albo traktowali z mniejszym szacunkiem, niż na to zasługuje, zmieni nasze życie, ale nie na lepsze. Najgorsze dwa dźwięki, które możemy usłyszeć, to „klik" w momencie, gdy oczekujemy „bum", a „bum", gdy oczekujemy „klik". Zastanowiła się nad moimi słowami i uśmiechnęła się. - A więc pierwsza zasada, jaką powinnaś wyryć sobie w głowie, brzmi: traktuj każdą broń w taki sposób, jakby była naładowana. I naprawdę mam na myśli każdą. Nawet jeśli wiesz, że nie jest. - Rozumiem. - Po drugie: nigdy nie celuj nią w kogoś, komu nie chcesz zaszkodzić. Rozważyła moje słowa i potwierdziła skinieniem głowy, że je przyjęła. Chwyciłem jej dłoń i oddzieliłem palec wskazujący od pozostałych. - Po trzecie: nie kładź tego palca na spuście, dopóki nie namierzysz celu i nie będziesz gotowa do strzału. Mówiąc w skrócie: cel - palec na spust, przestajesz mierzyć - palec ze spustu. - Rozumiem. - I wreszcie upewnij się, co znajduje się za twoim celem. Kule mają to do siebie, że przenikają przez obiekt, a więc jeśli za złym gościem, do którego będziesz mierzyła, stanie Hope - nie strzelaj, przynajmniej nie w danej chwili. Znów skinęła głową. - A teraz powtórz wszystkie zasady. Zrobiła to, nie słowo w słowo, ale odtworzyła ich ogólną ideę.

- Nauczę cię podstaw, dzięki którym wygrasz walkę. Ponieważ o to właśnie chodzi - nauczysz się strzelać, by obronić swoje życie. Załóżmy, że jakiś facet trzyma nóż przy gardle twojej córki, wtedy będziesz walczyła i jeśli będziesz musiała, zrobisz to nawet za pomocą łyżki, ale jesteśmy tutaj po to, abyś umiała posłużyć się w tym celu bronią palną. Jeśli zdecydujesz się walczyć, a to właśnie zrobisz w sytuacji zagrożenia, lepiej żebyś spróbowała tego z czymś więcej niż ze stru-gaczką. Broń palna nie jest może najlepszym narzędziem, ale działa. A więc nauczymy cię, jak się z nią obchodzić. Ja, jeśli wiedziałbym, że czeka mnie walka, zabrałbym ze sobą karabin, granatnik, czołg lub bombę atomową albo... rozumiesz, o co mi chodzi, ale w tym momencie zajmijmy się bronią ręczną. Co ważne, pamiętaj, że z pistoletem w dłoni nie stajesz się kimś innym. To tylko sprzęt. Jednak jeśli będziesz musiała go użyć, przybierz groźny wygląd i wykorzystaj do walki to, co masz pod ręką. Jasne? -Tak. - Zacznijmy od podstaw - wyjąłem magazynek z tylnej kieszeni, a z niego nabój 45 ACP. - To kula kalibru czterdzieści pięć. O tym, które są najlepsze, napisano tomy prac: czy dziewięciomilimetrowe, czy może kaliber czterdzieści -pokręciłem głową. - Nie będę się tym zajmował. Tym będziemy strzelali dzisiaj. Potem możesz wybrać cokolwiek. Takich naboi ja używam. Wyjaśniłem, jak działa nabój, co to są uderzenie, zapłon oraz co się dzieje, gdy nabój trafia do lufy. Potem wytłumaczyłem, jak działa broń, co to bezpiecznik, spust, magazynek, odrzut, w jaki sposób pusty nabój jest usuwany, a nowy ładowny z magazynka. Sam słuchała z przejęciem. Wyjaśniłem, jak działa celownik, jak powinien wyglądać w nim obraz i jak kontrolować oraz zwolnić spust.

Stałem obok i wymachiwałem rękami nad jej ekwipunkiem. - Nie oczekuję, że o trzeciej rano będziesz spacerowała w takim stroju, ale ponieważ jesteśmy na strzelnicy, a mamy cię nauczyć bezpiecznego obchodzenia się z bronią, założyłem ci kaburę. To oznacza, że muszę cię nauczyć wydobywać z niej pistolet i pokazać ci, jak go wymierzyć. Ustawiłem ją, pokazałem, jak chwycić broń, jak ona działa, z jakich elementów się składa, objaśniłem sposób trzymania w momencie wystrzału oraz jak duża część palca powinna dotykać spustu. Podkreśliłem wagę współpracy między prawą i lewą ręką. Gdy zrozumiała, poćwiczyliśmy strzelanie na sucho. Kazałem jej odbezpieczyć broń, namierzyć cel w wizjerze, nacisnąć spust, znów spojrzeć w wizjer, potem obróciłem zamek i udałem odrzut. Następnie Sam przywróciła pistolet do stanu gotowości. Powtórzyła to kilka razy. Z pustym magazynkiem i komorą broń nie miała energii odrzutu. Stanąłem więc blisko Sam, po jej prawej stronie, położyłem lewą dłoń na jej prawym ramieniu i poruszałem nim, by symulować odrzut, gdy naciskała spust. Po godzinie zaczęła czuć się bardziej pewnie. Dałem jej słuchawki, wziąłem kilka magazynków i nauczyłem ją ładować pistolet. - Trzeba skierować lufę w bezpieczną stronę, to znaczy w dół, a palec wskazujący trzymać prosto. Magazynek wkładasz lewą dłonią, płaską stroną do komory. Przekręcasz lewą dłoń, chwytasz magazynek między kciuk a trzy palce, uważając, by nie zakryć punktów zaczepu, a potem obracasz. To nie twój przyjaciel, delikatność nic ci nie da. Musisz robie to zdecydowanie. Wciśnij, a potem, ponieważ nasze łokcie są stworzone do poruszania się po okręgu, obróć rękę do dołu, chwyć jak do strzału i prawym kciukiem zabezpiecz.

Sam postąpiła według moich wskazówek. A ponieważ się nie bała, posługiwała się bronią właściwie. - A teraz... - wskazałem na odległy o kilka metrów cel. - Spójrz przez celownik, skup się na środkowym punkcie i naciśnij spust. Słuchaj mnie uważnie... To nie film, a my nie jesteśmy aktorami, więc nie naciskaj go lekko, ale mocno i zdecydowanie. Wyobraź sobie, że masz za zadanie wycisnąć jedną kroplę płynu do oczu. Odrzut nie powinien cię zaskoczyć. Postąpiła, jak powiedziałem. Kula zrobiła dziurę pięć centymetrów od środka tarczy, u góry po lewej. - Powtórz. Posłuchała mnie. Tym razem trafiła dwa centymetry od poprzedniego strzału, nadal pięć centymetrów od środka. Powtórzyliśmy strzały dziewięć razy, aż magazynek się opróżnił. Gdy nacisnęła spust, ale nie rozległo się „bum", zapytała: - Co powinnam teraz zrobić? - Każdy typ broni, nieważne jak pojemny miałby magazynek, kiedyś się opróżnia. To nie znak, że masz pecha, ale to jedno z prawideł bycia w ogniu. Więc nie rób zdziwionej miny. Uśmiechnęła się. - Naciśnij przycisk zwalniający magazynek prawym kciukiem. Zrobiła tak, jak powiedziałem. - Stary magazynek upadnie na ziemię. Pozwól mu. Jest pusty. Tak się stało. - Lewą ręką wyciągnij nowy magazynek z kieszeni, tak aby palcem wskazującym wyczuć kulę znajdującą się u góry. W ten sposób dowiesz się, którą stroną włożyć magazynek, a Ponieważ do większości ataków dochodzi przy słabym,

zmiennym świetle lub w ciemności, musisz nauczyć się działać w takich warunkach. A więc nie patrz na ręce. Nie wspominam o tym, że w czasie walki nie powinnaś ani na sekundę spuszczać wzroku z przeciwnika, a brodę musisz trzymać uniesioną wysoko, aby nie blokować dróg oddechowych. Sam przestała zerkać na magazynek, uniosła brodę i wpatrzyła się w cel. Zmęczyła się i mogłem wyczuć zapach jej potu pomieszanego z perfumami. - A potem wymień magazynek w taki sposób, w jaki cię uczyłem. Wepchnij go energicznie. Odwróć lewą rękę, pociągnij. Później chwyć pistolet jak do strzału i zabierz się z powrotem do roboty. W skrócie sekwencję tę można określić: załaduj, pociągnij i próbuj strzelać. Sam postąpiła według moich wskazówek. Opróżniliśmy w ten sposób siedem magazynków. Nie śpieszyliśmy się. Skupialiśmy się na każdej serii. Na obrazie w wizjerze oraz na każdym naciśnięciu spustu. Po prawie stu wystrzałach powiedziałem do niej: - Palec prosto. Zabezpiecz pistolet i wsadź go do kabury. Wykonała moje polecenia. - A teraz weź kilka głębokich oddechów i się rozluźnij. Uśmiechnęła się i mocno wpuściła powietrze, jakby wstrzymywała je, odkąd wysiedliśmy z samochodu. Ćwiczyliśmy cały ranek. W tarczy pośrodku widniała teraz gigantyczna dziura, a obok kilka śladów po zbłąkanych kulach. - Nie rozleniwiaj się. Skupiaj się za każdym razem, bo inaczej może to być twoja ostatnia chwila. Patrz przed siebie, nie śpiesz się, skup się na celu, kontroluj spust. Jeśli musisz, mów na głos, co masz po kolei robić: wyceluj, namierz, naciśnij. Gdy raz naciśniesz spust, nie zatrzymasz kuli. Przypomina to raz wypowiedziane słowa - zanim je wypowiesz, lepiej się upewnij, że odbiorca naprawdę ma je usłyszeć -uśmiechnąłem się.

Przed lunchem zdołałem jej jeszcze wytłumaczyć, jak radzić sobie z wieloma celami. Gestem wskazałem jej, aby zaczekała. Trzymała broń gotową do strzału, wyciągnięte ramię, palec prosto, mierzyła nieco poniżej środka tarczy. - W większości potyczek mamy do czynienia z więcej niż tylko jednym napastnikiem. Dlaczego? Dlatego, że wilki... - pokazałem, aby dokończyła. - Polują w stadach. - Właśnie. A więc najpierw powstrzymaj zagrożenie przed sobą, potem rozejrzyj się i poszukaj. Znajdź to, czego nie widać. Tego ranka musieliśmy działać w bliskiej odległości od siebie. Ćwiczenia wymagały tego, abym ja nauczył się ufać jej, a ona mnie. Wiele razy poprawiałem jej chwyt, kładąc swoją dłoń na jej dłoni, dotykałem ramion i pleców. A może wcale nie było takiej potrzeby? Może sam chciałem czuć jej bliskość? Może. Sam nie krępowała się, a kiedy okazało się, że zapomniałem plastikowych kubeczków, nie miała nic przeciwko, by pić napój, przykładając usta do kranika kanistra zamontowanego na przyczepce mojego wozu. Każde z nas zjadło po kanapce i kawałku szarlotki, a potem jeszcze przepiło to colą. - Śniadanie mistrzów. Nie musiałeś zawracać sobie głowy - pochwaliła mnie. - Mam jeszcze puszkę sardynek w pikantnym sosie, jeślibyś wolała. Po lunchu wspomniałem o trzech głównych problemach ze sprzętem, które mogą się jej przytrafić. Są to kłopoty z załadunkiem, wystrzałem i sytuacja, gdy do komory naraz dodają się dwie kule. Wytłumaczyłem, co wtedy zrobić. Nie chodziło mi o to, by od razu to wszystko opanowała, ale zależało mi, aby zwrócić jej uwagę i dać znać, czym będziemy sie zajmowali w czasie drugiej lekcji.

W końcu stanąłem obok niej i kazałem jej się przygotować. -Jeśli walczysz o życie, najlepiej robić to z kimś u boku. Dobrze mieć partnera. Teksas to duży stan, rangerów nie ma w jednostce aż tak wielu, więc często działamy w pojedynkę. Ale jeśli już mamy kompana, potrafimy to docenić. Dlatego ważna jest umiejętność komunikacji. Sam przerwała mi z uśmiechem: - Wygląda na to, że powinieneś sam zastosować się do własnych rad. Odpowiedziałem żartobliwie: - Dobrze, dobrze, Annie Oakley. Teraz to ja jestem nauczycielem, a ty uczennicą. Wzruszyła ramionami. - Rzuciłam tylko luźną uwagę. Przez następną godzinę ćwiczyliśmy strzelanie do wielu celów. Odgrywałem rolę jej partnera. Gdy skończył mi się magazynek, zawołałem: - Kryj! Ucichła i spojrzała na mnie kątem oka. Odwróciłem się do niej i powiedziałem: - Powinnaś odpowiedzieć „kryję". - Kryję! - krzyknęła. Odwróciła się do mojego celu i zanim ponownie załadowałem broń, wypaliła trzy razy. Po kilku sekundach, gdy opróżniła swój magazynek, zawołała: - Kryj! Zwróciłem się w stronę jej celu i odpowiedziałem: Kryj?! Sam sięgnęła po następny magazynek, ale nie miała już żadnego. U jej nóg leżało siedem pustych. Jej lewy kciuk był rozcięty i krwawił od odciągania zamka, wokół ust miała

rozmazany proch. Po szyi ciekł jej pot. Zadziwiła mnie swoim skupieniem. Pokręciła głową, nie spuszczając oczu z celu, i powiedziała: - Nie mam już wolnych magazynków. Nie patrząc na nią, sięgnąłem do tylnej kieszeni i podałem jej pełny magazynek. Wzięła go, nadal nie spuszczając broni z tarczy. Załadowała i wystrzeliła trzy razy. Jeżeli miałbym powiedzieć, kiedy coś we mnie zaiskrzyło, to stało się to właśnie wtedy. W tamtej chwili. Gdy wzięła magazynek z mojej dłoni, nie spoglądając na mnie, i załadowała go, wciąż skupiając się na celu. Wróciła do stanu gotowości, obejrzała się najpierw przez jedno, potem przez drugie ramię i oznajmiła: - Czysto. Pokiwałem głową, uniosłem kciuk w geście aprobaty i wsadziłem broń do kabury. Postąpiła tak samo. Zdjąłem słuchawki i powiedziałem: -To dobry moment, aby skończyć na dziś. Zsunęła słuchawki i popatrzyła na mnie. - Jak sobie poradziłam? Zbliżyliśmy się do tarczy. Ziemia pokryta była setkami łusek. Poszło jej dobrze. Zachowywała się z głową, dużo się nauczyła, nieźle strzelała i pamiętała o bezpieczeństwie - co oznaczało, że cały czas myślała o tym, co robi. Przejechałem ręką po dziurze wielkości talerza, która znajdowała się na piersi figury narysowanej na tarczy. - Nie chciałbym być na miejscu tego gościa. Ale co ważniejsze, my jesteśmy cali i zdrowi. Roześmiała się. Pomogłem jej poluzować pasek i zdjąć kaburę oraz pojemniki na magazynki. Kilkakrotnie sprawdziłem stan broni, aby się upewnić, że jest pusta, a potem umieściłem ją w tor-

bie przymocowanej do tylnych drzwi furgonetki. Podałem jej ręcznik do otarcia twarzy i rąk. Osuszyła szyję i ramiona. - Strasznie się spociłam. Skinąłem głową, wskazując na jej pachy i mokry ślad na brzuchu. - Zauważyłem. Odwiozłem ją pod mój dom. Przez chwilę staliśmy obok samochodu wdowy. Oddała mi ręcznik. - Hm, skoro nie mogę się doczekać tego od ciebie, ja zapytam pierwsza. Zacząłem coś przeczuwać. - Co powiesz na randkę? - Co rozumiesz pod pojęciem „randka"? - Ty i ja, robimy coś zabawnego. - Przecież już robiliśmy coś zabawnego. - Nie, nie, proszę pana, tak łatwo się pan nie wykręci. To nie była randka. Nie zaprosiłeś mnie, co więcej, chociaż było to zabawne, parę razy omal nie narobiłam w majtki, więc to się nie liczy. Ponadto nauczyłeś mnie czegoś, a teraz ja chcę nauczyć czegoś ciebie. Podrapałem się po głowie. - Na przykład czego? - Tańczyć? Pokręciłem głową. - Zdecydowanie NIE. Roześmiała się. - Tak. Mam ochotę potańczyć. - Nie wybiorę się nigdzie, gdzie ludzie będą mogli zobaczyć, jak robię z siebie idiotę. - Okay, więc będziemy tylko my dwoje i nikt nie będzie patrzył. - Nie możemy po prostu pójść na spacer lub coś w tym rodzaju? Albo obejrzeć film.

- Nie, powinieneś tańczyć, twoje biodra są sztywne. Chodzisz, jakbyś całe życie spędził w siodle. Chcę cię nauczyć tańczyć. Wypuściłem mocno powietrze. - Nie wygram z tobą, prawda? -Nie. Przygryzłem dolną wargę. - Co powiesz na to, byśmy poprosili Georgię o przypilnowanie dzieci, a ja dam ci lekcję tańca? - Gdzie? Zerknęła kątem oka. -W twojej stajni. Jest tam dużo miejsca i nikt nie będzie widział. Pomysł miała niezły. - Kiedy? - W piątek wieczorem będzie w szkole film. Zaczynałem się domyślać, że już wcześniej ułożyła sobie ten plan. - Może Georgia zabierze dzieci na Gwiezdne wojny, a potem dotrzyma im towarzystwa przez kilka godzin? Mogę pożyczyć od niej iPoda z małym głośniczkiem. A ty możesz przygotować kolację. - Dobrze - przytaknąłem. - A co chciałabyś zjeść? - Cokolwiek. Ty wybierasz. Ale... - wyciągnęła palec w powietrze - ja wybieram taniec i muzykę. - Chyba mi się to nie spodoba, prawda? - Oczywiście, że tak. Pod warunkiem, że się rozluźnisz. Myślę, że cały ten krochmal przeniknął ci do krwi. Popatrz na siebie, nie masz ani jednej fałdki na ubraniu, a ja wyglądam, jakbym nie zmieniała go od tygodnia - dotknęła mojej koszuli, wyciągnęła głowę i pocałowała mnie. A potem jeszcze raz- - Dziękuję ci za dzisiaj. Widzimy się jutro? -Tak.

Wsiadła do swojego auta i uniosła obie brwi. -W porządku, możesz się uśmiechnąć. To był pocałunek. Wielu ludzi się całuje. Też powinieneś spróbować. - Wiem, co to było. Nikt nie całował mnie od kilku lat. Miałem nadzieję, że go nie popsułem. Dotknęła językiem górnej wargi. - Można co nieco poprawić. - Słuchaj, ponieważ teraz wiesz, jak posługiwać się bronią, chcę ci coś powiedzieć. Andie miała schowany pistolet w sejfie w szufladzie. Szyfr to sekwencja kolejnych czterech palców - pokazałem jej. - Jest tam także latarka i kilka naładowanych magazynków. Pomyślałem, że poczujesz się bezpieczniej, wiedząc o tym, zwłaszcza w nocy, zważywszy na twoje dotychczasowe doświadczenia. - Dzięki. Podszedłem do mojej furgonetki, otworzyłem drzwi, wsiadłem i odpaliłem silnik. Przez szybę obserwowałem, jak kurz wznosi się za nią. Gdy Sam zniknęła, polizałem górną wargę, a potem zacząłem się zastanawiać, czy podoba mi się ten smak. Odpowiedź na to pytanie nie zajęła mi dużo czasu.

Rozdział 263 Drogi Boże, mama nazywa teraz Kowboja rośliną oderwaną od podłoża i niesioną przez wiatr. On kuleje, widziałam jego nogę. Ma na niej wielką bliznę. Mama z pewnością go lubi. Widziałyśmy go bez ubrania. W zasadzie to mama widziała więcej ode mnie. Kowboj mnie nie dostrzegł. Spacerowałyśmy po jego łące, minęłyśmy róg stajni, a on stał pod cysterną i brał prysznic. Nagi jak noworodek. Mama używa określenia „nagi jak go Pan Bóg stworzył", ale ja nie wiem, jak go stworzyłeś. Ala wielką bliznę na lewej nodze. Na tej, na którą kuleje. A lewa część jego ciała cała jest poparzona. Ale nie części intymne. Nie żebym patrzyła, tylko kiedy zapytałam o to mamę, powiedziała, że nie, a potem się zarumieniła. A więc mama go lubi. Widok nagiego Kowboja nie przestraszył mnie. Kowboj nauczył mamę strzelać. Dał jej broń. Trzyma ją w małym czarnym sejfie w szufladce przy łóżku. Jestem z tego powodu zadowolona, bo jeśli pokaże się Billy, mama będzie mogła go zastrzelić. Och, zapomniałam Ci powiedzieć jeszcze o jednym. Nie dlatego, abym nie chciała Ci powiedzieć, ale po prostu długo o tym myślałam i nadal nie jestem pewna odpowiedzi, lecz cóż, niech będzie. Wczoraj Kowboj zabrał nas na lody. Wiedział, że mam z tym złe wspomnienia, więc kazał usiąść mnie i mamie i opowiedział mi o miejscu w Brenham w Teksasie zwanym Blue Bell. Ponoć robią tam naj-

lepsze lody pod słońcem. Mają samochód, który dowozi je do Rock Basin, więc nie musimy jechać na koniec świata. Powiedziałam, że pojadę z nimi, ale że nie chcę lodów. Brodie zamówił dla siebie i dał mi do spróbowania. Smakowały jak śmietanka w hotelu Ritz-Carlton w Nowym Orleanie, były naprawdę bardzo smaczne. A więc Kowboj kupił i dla mnie. Na początku zjadłam dwie gałki. Później kolejne dwie. Potem wszyscy śmialiśmy się tak, że prawie się posikaliśmy. Cóż, śmialiśmy się dużo. Lubię lody. Kowboj powiedział, że możemy tam kiedyś jeszcze pojechać. Lody były tak pyszne, że zastanawiam się nad tym samym co w Nowym Orleanie. Dlaczego zawracamy sobie głowę innymi rzeczami, skoro mamy Blue Bell? Turbo ma się dobrze. Myślę, że mu się tutaj podoba. Urósł. Chyba dajemy mu zbyt wiele jedzenia. Poza tym sądzę, że Brodie martwi się o swoją mamę. Zapytałam o nią i na początku nie chciał o niej mówić, ale potem zaczął i długo nie przestawał. Opowiedział mi wszystko: jak razem jeździli konno, że robiła najlepszy sos salsa w całym Teksasie, że gdy prowadzi auto, łamie ograniczenia prędkości, że niekiedy pozwalała mu kłaść się spać bardzo późno, siedzieli wtedy razem na werandzie i czekali, aż Kowboj wróci do domu. Powiedział, że bardzo ją kocha i że ona nadal kocha ich obu. To mnie zasmuciło. Jestem po prostu szczera. Mama i Kowboj razem dobrze się bawią, mieli randkę, a Brodie opowiada o tym, jak bardzo kocha mamę, a ona kocha jego tatę. Cóż, jeśli to prawda, to co on robi z mamą?

Rozdział 265 Zawiozłem Brodiego do salonu Georgii i czekaliśmy w samochodzie, aż Sam skończy ostatni pedikiur. Brodie się nie odzywał. - Wszystko w porządku, wielkoludzie? Patrzył na swoje stopy. -Tato, czy dziś wieczorem idziesz na randkę z panią Samanthą? Hope tak powiedziała. - Tak powiedziała? Naprawdę? Przytaknął. - Sądzę, że w pewnym sensie ma rację. - Wiesz, że mama wraca do domu za dwa tygodnie. -Wiem. Powiedziałem mu o rozwodzie. Przyjął to jak mężczyzna, którym zaczął się stawać. Jego matki nie było z nami od dawna, dlatego nie był to dla niego szok. - Zaprosisz ją na randkę? - Nie sądzę, synu. - Dlaczego nie? - Myślę, że z twoją mamą... mieliśmy już ostatnią randkę. Skinął głową. - Wydaje mi się, że twoja mama umawia się z innym panem z miasta. - A więc mama nie jest już twoją... - zdawał się szukać odpowiedniego słowa - dziewczyną? Przecząco pokręciłem głową. - A czy jest nią pani Sam?

- Nie, jeszcze nie. Ale może być - położyłem mu rękę na ramieniu. Nie masz nic przeciwko? Wysiadł z samochodu i wszedł po schodach do salonu. Sam zerknęła na mnie, gdy prowadziłem ją do stajni. Uniosła nos. - Ładnie pachniesz. Co to jest? Brut 33? - Bardzo śmieszne. - Stetson? - Old Spice. - Wiedziałam, że już to gdzieś wąchałam. Gdy tańczyłam z tatą zmierzyła mnie wzrokiem. - Zawsze tak wyglądasz, kiedy umawiasz się na randkę? -Co? - Krochmal, broń, kapelusz i... Czy naprawdę prasujesz dżinsy? Odwróciłem się i zacząłem iść w przeciwnym kierunku. Pobiegła za mną, wzięła mnie pod ramię i skierowała z powrotem do stajni. -Jeszcze kilka kroków - roześmiała się. - To jak zostać postrzelonym. Najgorzej myśleć o tym, zanim oberwie się kulkę. Sam położyła iPoda na parapecie, a ja zamknąłem drzwi stajni. Mój najbliższy sąsiad mieszkał trzy kilometry dalej, ale wolałem nie ryzykować. Zapaliłem wszystkie światła i rzuciłem trochę słomy na podłogę. Powietrze wypełniał zapach koni, słomy i odchodów. Cinch wychylił się z boksu i patrzył na mnie, jakbym zgłupiał. Sam miała na sobie dżinsy, które jej kupiłem, buty, które zrobił dla niej Dumps, biały podkoszulek i słomkowy kapelusz, które pożyczył jej dziewczyny w salonie. Otok miała podniesiony na modłę Tima McGrawa lub Kennyego Chesneya.

Stanęliśmy koło siebie pośrodku stajni, gdy zaczęła się piosenka, której nigdy wcześniej nie słyszałem. Popatrzyłem na białego iPoda. - Kto to? - Celinę Dion. - Brodie powiedział, że jeśli kiedykolwiek posłucham Tyler Fast, podepcze moją męską kartę. - Taylor Swift. - Tak, właśnie jej. Powiedział, że jeśli zatańczę do podobnej piosenki, unieważni ją na rok. Będę się mógł starać o jej przywrócenie po okresie zawieszenia, w czasie którego będę musiał recytować piosenki country Merle'a Haggarda, George'a Jonesa i Williego Nelsona. - Kowboju, byłeś kiedyś na Alei Gwiazd w Hollywood? Pokręciłem przecząco głową. - Ja też nie, ale gwiazdy odciskają tam na betonie ślady swoich rąk. W pewien sposób oznacza to, że to te gwiazdy tworzą Hollywood. - Do czego zmierzasz? - Myślę, że masz stałe członkostwo w klubie posiadaczy męskich kart. Nie znam nikogo, kto na nią bardziej zasługuje... - pokręciła głową. - Twojej nie można zabrać. - Nie znasz Brodiego. - Zabawne. Chodź tutaj. Uniosła dłonie. Postąpiłem podobnie. Chwyciła je i razem zrobiliśmy kilka tanecznych kroków. Ona prowadziła. Cały czas stawała mi na palcach. -Ty chodzisz na czubkach palców, a ja na piętach. Po jakiejś minucie cofnęła się, pokręciła głową i przygryzła paznokieć. - To nie działa. - Co nie działa? Jej oczy prześliznęły się po mnie.

-To. - A co w tym złego? - Prawie wszystko - zamilkła na chwilę, a potem palcem wskazującym skinęła na mnie. Stanąłem przy stole. Zdjęła mój kapelusz i odłożyła go. A następnie powiedziała: - Wybacz mi - i odpięła mój pasek, wyciągnęła go ze spodni, a ja złapałem za kaburę. - Połóż to na stole. Zrobiłem tak, jak chciała. - Magazynki także. Opróżniłem tylne kieszenie z dwóch pełnych magazynków. Zerknęła na moją kostkę. - A co z tym? - zapytała. Odpiąłem kaburę i razem z pistoletem S&W 327 położyłem na stole. Sam uniosła rękę i poklepała się po brodzie. - Masz przy sobie jeszcze jakąś broń? - Nóż kieszonkowy. - Połóż go na stole. - Panienko, nie czułem się równie nagi od czasów narodzin. Zachowam nóż przy sobie. Wzięła się pod boki i wskazała na stół. Wyjąłem więc nóż z kieszeni i odłożyłem na bok, koło jej pomadki. Następnie Sam wyciągnęła rękę i zaczęła rozpinać mi koszulę, zsunęła ją z moich ramion i złożyła w kostkę. Spojrzała na mój podkoszulek. - Naprawdę nosisz koszulkę z Supermanem. - Brodie każe mi ją nosić. Mówi, że dzięki temu jestem bezpieczny. Jej lewa brew powoli unosiła się powyżej prawej. - To znaczy, że masz więcej niż jedną? - Mam ich pełną szufladę. Jedną na każdy dzień tygodnia. Pokręciła głową, podwinęła mi koszulkę i zaczęła ją ściągać.

- Nie tańczę ze strażnikiem Teksasu. Ani z Clarkiem Kentem. Ani z Johnem Wayneem. Tańczę zTylerem. Stałem przed nią z nagą piersią i czułem się jak idiota. - Buty też zdejmij. - Nie. Mężczyzna ma swoje granice, a moją są buty. Zostają więc. Uniosła brwi i wycelowała we mnie palec. - Tylerze Steele, połóż te cholerne buty na stole. Posłuchałem jej i zostałem w samych skarpetkach. Przeczesała mi włosy palcami. -Tak lepiej. Nacisnęła przycisk iPoda i złapała mnie za rękę. - A teraz chodź tutaj. Przeszliśmy na środek stajni i stanęliśmy naprzeciwko siebie. Nigdy wcześniej nie czułem się bardziej nagi. Nawet pod cysterną. Sam wyciągnęła ręce. -Jestem Sam Dyson. Miło cię poznać. -Tyler Steele, jestem miastowym głupkiem. - Cóż, po prostu współpracuj. Powinieneś szybko załapać. Rozległa się muzyka. Trzymałem ręce jak Patrick Swayze w Dirty Dancing. Sam wybuchnęła śmiechem. - Musisz się odprężyć. Nie jesteś Patrickiem Swayze. Poprawiła mnie. Zerknąłem na iPoda. -Kto teraz śpiewa? - Josh Groban. -Nie masz nic Dona Williamsa? Albo Waylona? A Williego? Lub Hanka Williamsa juniora? - Wytrzymaj, to cię nie zabije. A piosenki twoich piją-tych piwo kolesiów, przy których można tańczyć tylko dwa na jeden, dobijają mnie. - Mnie zawsze podobał się David Allan Coe. -Tak? Cóż , wytrzymaj.

- Powiedz, że przynajmniej masz Emmylou Harris? Każdy wie, że to anioł. Zawsze wyobrażałem sobie, że gdy będę umierał, jej głos będzie towarzyszył mi w drodze do wieczności. Rzuciła mi uśmieszek. - Może. Tańczyliśmy przez prawie godzinę. Muszę oddać Sam sprawiedliwość i przyznać, że naprawdę tańczyliśmy. I nie mam wcale na myśli tuptania w miejscu wokół własnej osi. Naprawdę tańczyliśmy. Obracała się pod moim ramieniem i się uśmiechała. - Nie wyobrażałam sobie, że będziemy razem robić coś takiego. - Ja też. - A kiedy dziewczyny z salonu się dowiedziały, przygotowały płaylistę i miały jeszcze kilka innych pomysłów. -Jakich? - Zaczekaj, wszystko w swoim czasie. Najwyraźniej listę piosenek przygotowała w większości Georgia. Prawie żadnej z nich nie znałem, począwszy od Josha, którego nazwiska nawet nie pamiętałem, ale między nimi znalazło się kilka, które kojarzyłem. Do godziny ósmej natańczyliśmy się już tyle, że miałem tego po dziurki w nosie. Sam pocałowała mnie w policzek. - Nie było tak źle, prawda? - zapytała. -Nie. - Dobrze. Zgłodniałam, czas na twoją część programu. - Pod jednym warunkiem. - Jakim? - To, co wydarzyło się w stajni... pozostaje w stajni. Roześmiała się. Zbliżyłem się do stołu i spojrzałem na wszystkie rzeczy, które tam leżały.

- Czy mogę już się ubrać? -Tak. Na tyle furgonetki miałem spakowany wiklinowy koszyk. Otworzyłem drzwi auta, pomogłem Sam wejść do środka i pojechałem wzdłuż rzeki. Na południowych krańcach mojej posesji zwężała swoje koryto. W okresach niskiego stanu wody można było ją pokonać, nie mocząc ubrania. Tak właśnie było tego wieczoru. Pośrodku znajdował się kopczyk z kamieni i piasku, na którym rosło kilka drzew. Można to było nazwać wyspą. Tylko w czasie naprawdę wysokiego stanu wody wysepka była zalewana. Zaparkowałem, wziąłem koszyk i lampę naftową. Zdjęliśmy buty i weszliśmy do wody. Na zachodzie zaczął wschodzić księżyc. Owiał nas lekki kwietniowy wietrzyk. Wspięliśmy się na wyspę i usiedliśmy pod sklepieniem z gałęzi czterech dębów. Zapaliłem lampę, rozłożyłem wełniany koc, wyjąłem jedzenie, otworzyłem caberneta i ręką zaprosiłem ją, by zajęła miejsce. - Wow. Sam to wymyśliłeś? - Cóż, Dumps zasugerował lampę. -Jestem pod wrażeniem. Usiadła i nalała wina do plastikowych kubeczków. Podała mi jeden z nich. Pokręciłem głową. - Dziękuję, ale nie. -Nie napijesz się? - Nigdy nie piję, gdy prowadzę - i tak naprawdę było. Upiła łyk i pokręciła głową. -Jesteś taki sztywny. Nosisz to także w czasie snu? - Cóż, może nie noszę. Popatrzyła na rzekę. - Podejrzewasz, że gdzieś mogą czaić się jacyś złoczyńcy? Wzruszyłem ramionami i popatrzyłem na zachód. - O to chodzi. Nigdy nic nie wiadomo.

Podała mi kubeczek jeszcze raz. - Napij się tego cholernego wina, Kowboju. - Łyczek lub dwa. Usiadłem i podałem jej talerz. Przygotowałem sałatkę ze szpinaku, upiekłem łososia w piekarniku i ugotowałem ryż. Kawalerskie życie nauczyło mnie kilku rzeczy, których wcześniej nie robiłem. Na szczycie listy znajdował się łosoś, a zaraz za nim sałatka ze szpinaku. Zaproponowałem Sam oliwę i sos winegret, a potem sól i pieprz. Siedziała po turecku, zwrócona twarzą w moją stronę, talerz położyła na kolanach, uśmiechała się. Cieszyła się chwilą. Ja także. Podałem jej miseczkę z truskawkami. - Sałatka będzie smakowała lepiej, jeśli dodasz do niej to. W oddali zawyły kojoty. Odpowiedziały im inne, będące bliżej nas. - Dowiedziałam się wczoraj czegoś o tobie. - Naprawdę? -Tak. Czekałem. - To... - wskazała widelcem na moją 1911. - To jest albatros. Czytałem kiedyś Rymy o sędziwym marynarzu Samuela Taylora Coleridge'a. Znałem tę metaforę. Zgodziłem się skinieniem głowy. - Czasami tak, czasami nie. - Ale ciężko ci się z nim rozstać, prawda? Nie tylko w sensie fizycznym. - Najtrudniejszą częścią procesu uczenia się nie jest zdobywanie nowej umiejętności, ale to, jakie zmiany czyni ona w sposobie twojego myślenia. Przypinają ci odznakę do piersi, pistolet do biodra, a tobie zmienia się sposób widzenia świata. Odtąd już zawsze przewidujesz wszystkie scenariusze, układasz strategie obrony, przewidujesz, jak byś chronił

ludzi wokół ciebie. W restauracjach zawsze siadasz przodem do drzwi, sprawdzasz, gdzie są wyjścia, robisz notatki. - I to nie jest najgorsza część, prawda? - Nie, nie nazwałbym tego najgorszą częścią. Czekała. Bawiła się sałatką na talerzu. Od czasu do czasu upijała łyk wina. Kontynuowałem. - Szybko tracisz umiejętność angażowania się w zwykle życie. Tracisz chwile, znajomości. Wiele cię omija. Przynajmniej tak stało się w moim przypadku. Ale równie trudno jest, gdy walczysz o życie o trzeciej nad ranem, gdy jakiś zły koleś trzyma nóż na gardle twojej żony lub córki, może jest pod wpływem narkotyków, może próbuje rzucić w ciebie czymś ostrym, albo jeszcze gorzej - w twoją żonę lub dziecko. Lepiej zabierać się do takich rzeczy z właściwym nastawieniem. I lepiej mieć ze sobą coś więcej niż łyżkę. Może w to nie uwierzysz, ale nie lubię nosić ze sobą broni. Nie mam do tego upodobania. To nawyk, którego nabrałem dawno temu. Broń jest stworzona, by siać zniszczenie i spustoszenie, i jeżeli ktoś dobrze opanował sztukę posługiwania się nią, osiąga w tym dobre rezultaty. Uwierz mi, przelewanie krwi, zwłaszcza własnej, wcale nie jest zabawne. A jeszcze gorzej, gdy jest to krew tych, których kochasz. - Dlaczego więc nadal się tym zajmujesz? Jesteś przecież na emeryturze. Mógłbyś przestać, odpuścić. - Zastanawiałem się nad tym, ale to byłoby tak, jakbym odarł się ze skóry. Nie wiem, jak długo bym żył bez broni. Wiem i zawsze wiedziałem, że moja droga może skrzyżować się ze ścieżką osób, które same nie będą w stanie się obronić. Owce potrzebują psa pasterskiego. Może o tym nie wiedzą, może nie są za to wdzięczne, ale w końcu nie dla pochwał się tym zajmowałem. A więc możesz zginąć w obronie zupełnie nieznajomej osoby.

- Cóż, staram się uniknąć kulki, ale za każdym razem, gdy bierze się pistolet do ręki, można zginąć. Śmierć idzie z bronią w parze. To jakby druga strona tej samej monety. Słuchaj, nie mam kompleksu mesjasza, ale przez dwadzieścia lat pracowałem w policji i wierz mi, że źli kolesie nie są głupi. Nie staną przeciwko tobie z klapką na muchy. Napadną na ciebie z czymś, co cię zniewoli i zmusi do poddania się. Większość ludzi wiodących spokojny żywot woli o tym nie myśleć, ale to są fakty. Są i tacy jak ja, którzy myślą: skoro jestem przygotowany, mam możliwości i chcę, mógłbym pomóc komuś, kto sam nie potrafi sobie pomóc. A przy tym może uda mi się odwrócić kierunek uderzenia. Ponieważ o to w tym chodzi. Na tym polega walka dobra ze złem. Nie potrafię wymienić wielu rzeczy, których nie lubię, z pewnością jednak nienawidzę zła wyrządzanego ludziom. Sam popatrzyła w dal. - Tylerze Steele, nigdy nie spotkałam kogoś takiego jak ty. Możesz należeć do wymierającego gatunku. - Mój ojciec taki był. Skończyliśmy kolację. - Przygotowałeś coś na deser? - zapytała. - Przykro mi, nigdy nie byłem wielkim fanem słodyczy. - Niech zgadnę, spowalniają cię albo coś w tym rodzaju. Źle wpływają na celność strzału. - Nie, po większości mam wiatry. -Co? - Wiatry. Roześmiała się. - Rozumiem. Popatrzyła na wodę, nagle wstała i klepnęła się po udach. - Chodźmy popływać. - Naprawdę chcesz?

Szybkim kopnięciem zdjęła buty, potem rozpięła dżinsy i zaczęła zsuwać jedną nogawkę. - Idę pływać. - Cóż... - Och, przestań być tak pruderyjny. Bokserki są zupełnie jak kąpielówki. Nie tak chciałem zapamiętać ten wieczór. Woda była chłodna, czysta i kojąca. Sam rozpięła stanik i zdjęła ramiączka pod rękawami koszulki. Nigdy nie potrafiłem zrozumieć, jak kobiety to robią. Ja rozebrałem się do bielizny. Wzięliśmy się za ręce i weszliśmy do rzeki. Usiedliśmy na piaszczystym dnie. Woda sięgała mi do piersi. Sam zanurzyła głowę i założyła włosy za uszy. Siedzieliśmy, rozmawialiśmy, pryskaliśmy się wodą i śmialiśmy przez jakąś godzinę. Księżyc wisiał już wysoko, gdy wyszliśmy na brzeg. O trząsnąłem się z wody, włożyłem spodnie i usiadłem na kocu. Sam stała przede mną i wyciskała włosy. Woda dokleiła jej podkoszulek do skóry. Majteczki, które miała na sobie, były nowym nabytkiem, nie były to te same, które kupiliśmy w Ritzu. Mogłem określić je następująco: koronka i niewiele więcej. Odwróciła się, jakby pozowała. - Podoba ci się? Pokiwałem głową i przełknąłem ślinę. -Tak. - Cieszę się. Usiadła obok mnie i odgarnęła włosy z jednego ramienia na drugie. Zdjęła koszulkę, rozłożyła ją na skale obok nas, a potem usiadła przede mną, oparła plecy o moją pierś i owinęła moje ręce wokół siebie. - Kowboju? Jej ciepło ogrzewało mnie. -Tak? - wyszeptałem.

- Zakochałam się w tobie. Pokiwałem głową. Moje ręce były na wysokości jej brzucha. Jej dłonie leżały na moich. Obejrzała się przez ramię. - Zastanawiałam się, czy nie masz nic przeciwko. - Nie. - Jesteś pewien? - Tak. - A Brodie? -Jest mu ciężko. - A tobie? - Mnie ciężko jest utrzymać umysł w ryzach. Odwróciła się i popatrzyła mi w oczy. Nadal trzymała moje dłonie. - Nie musisz. Gdy byliśmy z Andie małżeństwem, okazywaliśmy sobie wiele czułości. Pragnęliśmy się, bawiliśmy się sobą. Ona nigdy nie wahała się odnaleźć mnie w ciemnościach, przytulić, wziąć za rękę. Brodie został poczęty niedaleko od miejsca, gdzie teraz siedzieliśmy. Miłość nie lubi się śpieszyć. Koronki i bikini tego nie zmieniały. Milczałem. Zastanawiałem się, co powiedzieć. Sam przechyliła głowę. - Kowboju, dosłownie rzucam się na ciebie. Czy coś ci się we mnie nie podoba? - Nie, ja... - Więc powiedz coś, zanim wpadnę w kompleksy. Podrapałem się po głowie. - Sam, uwierz mi, to nie chodzi o ciebie. Muszę najpierw zapomnieć o Andie i rozwieść się z nią. Oficjalnie będę rozwiedziony za kilka tygodni.

Wywróciła oczami. - Żartujesz, prawda? - Według prawa nadał jestem żonaty, a dotąd dochowywałem wierności. I chociaż to bardzo kuszące, nie chcę teraz tego zmieniać. Zgarbiła się i pokręciła głową. - Naprawdę? - wyglądała na zawiedzioną. - Naprawdę. Naprawdę? Wow. Kilka minut milczała, a potem bez słowa mnie pocałowała. - Niełatwo jest być w twojej skórze, prawda? - W tej chwili na pewno nie - jeżeli kiedykolwiek życzyłem sobie być kimś innym, to był to właśnie ten moment. Wstała i zsunęła z siebie majtki, o których już wspominałem. - Nie mogę siedzieć w mokrej bieliźnie. - Panie, miej nade mną litość - usłyszałem swój głos. Wsunęła stopy w spodnie i zaczęła je na siebie wciągać. - Co? Zmieniłeś zdanie? Ciężko ci być tak stanowczym? Odwróciłem wzrok, by na nią nie patrzeć. - Nie ułatwiasz mi tego. Uśmiechnęła się i zapięła dżinsy. - Nawet nie próbuję. - Zdążyłem zauważyć. Ubraliśmy się, co było dla mnie dużą ulgą. Przeszliśmy na drugą stronę rzeki i w świetle księżyca udaliśmy się w drogę powrotną do domu, a potem do miasta, by odebrać dzieci. Brodie i Hope spali na sofie w domu Georgii. Zaniosłem ich do furgonetki. Gdy znaleźliśmy się w mieszkaniu Sam, stanąłem na schodach i zacząłem obracać w dłoniach kapelusz, Próbując zdobyć się na odwagę i pocałować ją na dobranoc, trzymała moje ręce i popatrzyła na mnie.

- Zastanawiałem się, czy możemy się umówić na kolejną randkę pod koniec miesiąca, gdy załatwię już wszystkie formalności z rozwodem. Moglibyśmy pójść potańczyć. Czy... - Tak - pokręciła głową. - Dziewczyny nigdy w to nie uwierzą. - A co z naszą umową? Nachyliła się i złapała mnie za koszulę. - Kowboju, dziś chciałam, byś stał się innym mężczyzną od tego, którego naprawdę potrzebuję. Dziękuję, że zachowałeś się jak facet, którego potrzebuję, a nie jak facet, na którego miałam chętkę. Pokiwałem głową, wróciłem do auta i odjechałem, szepcząc: - To nie jest łatwe. Co kilka metrów uliczne latarnie oświetlały wnętrze samochodu, aż wreszcie wyjechaliśmy z miasta. Brodie się obudził. Przetarł oczy. - Co takiego, tato? Co nie jest łatwe? Pogłaskałem go po głowie. - Nic, wielkoludzie, śpij. Zaczął drzemać. Wjechaliśmy na drogę prowadzącą do domu. Zaniosłem go do łóżka. Wiedziałem, że i tak nie będę mógł spać. Chwyciłem więc za ręcznik i udałem się pod cysternę. Odkręciłem kran i stanąłem pod strumieniem wody. Stałem tam bardzo długo.

Rozdział 279 Drogi Boże, u mnie wszystko dobrze. Mama dużo pracuje i lubi malować paniom paznokcie. Parę razy ćwiczyła na mnie i muszę stwierdzić, że dobrze sobie radziła. Moje stopy nigdy wcześniej nie wyglądały tak ładnie. W salonie dostała dodatkowe zadanie. Gdy inne dziewczyny są zajęte, mama myje włosy klientkom. Mówi, że dostaje całkiem niezłe napiwki, bo dobrze szoruje głowy, gdyż ma długie paznokcie. Ludzi to relaksuje. Mam kilka wieści. Dostałam dziś w szkole pierwszą ocenę: bardzo dobry. To najlepsza ocena. Dostałam ją za wypracowanie, które napisałam na zajęciach z angielskiego. Mieliśmy opisać coś, co przydarzyło się nam w ciągu ostatnich kilku tygodni. Chodziło o opowiedzenie ze szczegółami jakiejś dawnej przygody. Opisałam więc, jak z mamą spotkałyśmy Kowboja na parkingu, jak potem zabrał nas do Ritza, a stamtąd do swojego domu, w jaki sposób poznałyśmy Brodiego i pana Dumpsa, i wszystko, co wydarzyło się od tamtej chwili. Dużo tego było. Nauczycielka powiedziała, że powinna dać mi piątkę z plusem, ale poprosiła tylko o trzy strony, a dostała ich ode mnie siedemnaście, więc musi mi obniżyć ocenę. Nie zależało mi na tym plusie. Chciałam jedynie to opisać, aby sobie przypomnieć, jak to było. Wypracowanie Przypomniało mi o wszystkich dobrych rzeczach, które nas z mamą spotkały. I o tym, że o nas nie zapomniałeś, Boże.

Widocznie jesteśmy ważne. Zatytułowałam moją historię Pod promiennym słońcem. Pani się podobało. Przejęłam to określenie od Kowboja, który powtarza, że tak jego tata nazywał zachodni Teksas i Bar S. To dobry opis tego miejsca. Nie wiem, czy dobrze zrozumiałam tatę Kowboja, ale według mnie powinno się podążać za promiennym słońcem. Ono na pewno prowadzi do Ciebie. A jeśli ktoś chciałby dostać się do Ciebie, a wcześniej z Tobą na ten temat nie porozmawia, wtedy się spali, gdyż najpierw musi minąć słońce, które jest gorętsze od bomby atomowej. Przynajmniej ja tak myślę. Mama rozmawiała ze mną o... wiesz... o tym, co się stało. Próbowała mnie zachęcić, bym opowiedziała jej lub komuś innemu o tej historii. Mówi, że nie powinnam tego w sobie chować, ale powinnam po prostu opowiedzieć o swoich uczuciach i myślach. Zapytała, czy chciałabym porozmawiać o tym z psychologiem. Ze możemy jakiegoś znaleźć. Twierdzi, że choć moje ciało już nie cierpi, serduszko tak. Potem rozpłakała się i długo nie mogła przestać. Nie chciałam, by było jej przykro, przeprosiłam ją, a ona mnie objęła. Zapytałam ją więc, czy mogę z nią o tym porozmawiać. Oczywiście zgodziła się i usiadła przy mnie. Zadałam jej kilka pytań, które mnie gnębiły. Długo rozmawiałyśmy. Na końcu mama powiedziała, że nie muszę mieć wyrzutów sumienia. Przyznałam się, że nie wiem, co to znaczy. Wyjaśniła mi wtedy, że chodzi o to uczucie, gdy chcę uciekać, kiedy ktoś na mnie patrzy, bo boję się, że zobaczy to, co ja widzę, gdy na siebie patrzę. Przyznałam, że to właśnie czuję i że uważam, iż wszystko, co mi się przytrafiło, to moja wina. Że to była kara za to, że miałam przed nią sekrety oraz że jadłam lody i żel-ki. Ze może dostałam to, na co zasługuję. Mama wtedy znów się rozpłakała i powiedziała, że nic, co nas spotkało, nie jest moją winą ani karą. Potem długo czesała mi włosy, co bardzo lubię. Gdy to robiła, stwierdziłam, że nie potrzebuję psycho-

loga, bo chociaż moje serduszko wcześniej bolało, teraz już tak bardzo nie boli. Tak jakby chciało usłyszeć słowa, które usłyszało od mamy, a kiedy tak się stało, część bólu zniknęła. Może jeśli będziemy o tym jeszcze rozmawiały, ból całkiem zniknie. Mama jeszcze chwilę płakała i powiedziała, że jeśli chcę, możemy o tym rozmawiać codziennie. Słuchaj, Boże, mama wróciła do domu. Muszę iść. Miała randkę z Kowbojem. Ma zarumienioną twarz, co się jej zdarza, gdy wypije wino lub zje czekoladę. Albo ostrygi, ale nie je ich często, gdyż uważa, że ją wzdymają. Aha, Boże, wiem, że wiele razy już o to prosiłam, ale proszę jeszcze raz, trzymaj Billy ego z dala od nas, nie pozwól mu nas odnaleźć. Ponieważ ty i ja dobrze wiemy, że on nas nadal szuka. I wiemy dlaczego. Zastanawiam się, czy skoro my to wiemy, a Kowboj nie, to kłamiemy? Chyba znam odpowiedź na to pytanie.

Rozdział 282 Sam pojawiła się w sobotę razem z Hope. Lało jak z cebra. Spod kół jej auta woda pryskała aż na werandę. Podbiegłem do drzwi z tyłu, chwyciłem Hope i Turbo i przeniosłem ich pod dach. Sam wycisnęła włosy. - Ale deszcz. Pokiwałem głową. - Jakby krowa sikała na płaską skałę. - Jak co? - Krowa sikała na płaską... Przerwała mi gestem ręki. - Zrozumiałam za pierwszym razem. Rany, to powiedzonko dobrze opisuje tę ulewę. - Cóż, tak opisujemy... -Jak spędzacie czas, gdy tak leje? - Dużo czytamy. Przejrzała książki na moich półkach. - Wszystkie opowiadają o bitwach, generałach, Indianach i słynnych stróżach prawa - wyjęła jedną z książek i przeczytała notkę na tylnej okładce: „Zbiór opowieści o zwykłych ludziach, którzy dokonali wielkich czynów" - pokręciła głową. - Nie masz żadnej powieści? Niczego o miłości? - Obawiam się, że nie. - A może obejrzymy jakiś film? - Dobrze. Popatrzyła na kasety wideo na półce obok książek. - Wideo?

- A co w tym złego? - Nic - przejechała dłonią po opakowaniach. - Same filmy kowbojskie. - Nieprawda, jest też kilka niezłych wojennych. - Jaka to różnica? Nie masz czegoś w rodzaju Dziewczyna z Alabamy, Notting Hill, Za jakie grzechy lub Narzeczony mimo woli} Może Stalowe magnolie albo Pamiętnik} - Przykro mi, chyba nie kojarzę tych tytułów. W ciągu kolejnych siedmiu godzin ulewy Sam zmusiła mnie do oglądania wszystkich wyciskaczy łez, jakie zdołała znaleźć w telewizji. Za każdym razem, gdy pojawiały się napisy końcowe, pytałem: - Co ci się w tym podoba? Po jej twarzy toczyły się łzy. Pociągała nosem. W ręce trzymała zwiniętą chusteczkę. -To, że się kochają. Jakiś czas po obiedzie wyszedłem na werandę i zastałem tam Hope. Pisała swój pamiętnik. Gdy się pojawiłem, szybko go zamknęła. Jakbym przyłapał ją na gorącym uczynku. - Mogę przy tobie usiąść? Skinęła twierdząco. Gdy zająłem miejsce po jej lewej, przełożyła zamknięty notatnik na drugą stronę. -Jak się masz? - Dobrze. -Jak w szkole? -W porządku. Nie jestem zbyt dobra z matematyki. Czasami nie umiem się połapać we wszystkich tych cyferkach, ale pani od angielskiego mówi, że dobrze piszę i idzie mi to coraz lepiej. Pochwaliła mnie, że kiedy czyta to, co napijałam, wydaje się jej, że mam więcej lat. Że piszą tak tylko Źle z pewnym doświadczeniem. Nie jestem pewna, ale to chyba komplement.

- Masz jakichś nowych przyjaciół? - Tak... Kilkoro. Mam lunch w tym samym czasie co Brodie i on niekiedy siada ze mną przy stoliku. W zasadzie to codziennie, z wyjątkiem dwóch razy, kiedy siedziały obok mnie jakieś dziewczynki. - Opowiadał mi. Potarła schowane między kolanami dłonie. - Brodie ma wielu przyjaciół. Wszyscy go lubią. Liczą się z nim. W większości. - To dobry chłopiec. Na jej kolanach leżał Turbo z zamkniętymi oczami. Nie ruszał się. - A jak się miewa Turbo? - Nie za dobrze. - To znaczy? - Nie rusza się zbyt wiele, dużo śpi. Czasem je, a czasem nie ma apetytu. Mama mówi, że to może ze starości. Dotknęła brzucha świnki morskiej. - Być może ma guza, bo jego brzuch jest jakiś inny. Myślę, że się wyliże, bo kiedy nie śpi, wciąż lubi siedzieć na moim ramieniu. Zmieniłem temat rozmowy. - A jak się czujesz? Mam na myśli swędzenie i w ogóle. Odkąd jesteśmy w Teksasie, chyba nie słyszałem, żebyś kaszlała. Potwierdziła ruchem głowy. - Dobrze. Nic mnie nie swędzi i nie kaszlę. - A... - może dopytywałem o zbyt wiele, ale chciałem, aby Hope wiedziała, że się nią przejmuję. - ...wszystko inne - szukałem odpowiednich słów. - Mama mówi, że świetnie sobie radzisz i dojdziesz do siebie. Pokiwała głową. Trochę się cofnęła. -Już nie boli, kiedy robię siusiu.

Być może nie powinienem pytać. Hope zapatrzyła się w dał. - Wiesz, ja... my... też mieliśmy mieć córeczkę. Popatrzyła na mnie. - Tak. Moja żona Andie była w ciąży. To było przed urodzeniem Brodiego. Ale po dwóch miesiącach straciła dziecko. Lekarze mówią, że to często zdarza się kobietom w pierwszej ciąży. Z jakiegoś powodu zawsze myśleliśmy, że to była dziewczynka. Oczywiście, nie dowiedzieliśmy się tego. To tylko nasze przeczucie. Zamyśliła się nad moimi słowami. - Ile lat by teraz miała? Policzyłem. - Dwanaście albo coś koło tego. - Przykro mi. - W porządku. To było dawno temu. Zerknąłem na jej pamiętnik. - Co zapisujesz? - Różne rzeczy. Wsłuchałem się w szum deszczu. Nieco osłabł. Krople miarowo uderzały o dach. - Nigdy nie byłem dobry w pisaniu. Nie wiedziałem, jak wydobyć z siebie słowa. Jakby moje usta nie były połączone z dłonią. Popatrzyła na podłogę. - Ja czasami myślę, że moje usta nie są połączone z częścią mnie, gdzie powstają słowa, i litery same wychodzą mi spod długopisu. Skinąłem głową, że rozumiem. Huśtaliśmy się. Łańcuch skrzypiał. Stopy Hope nie dotykały ziemi, więc lekko nas Opychałem. Siedzieliśmy w ciszy. Stukała długopisem 0 okładkę pamiętnika.

Próbowałem znaleźć sposób, by podtrzymać rozmowę. W tym czasie Sam i Brodie wyszli z domu, niosąc składany stolik, na którym rozłożona była plansza do monopolu. Grali już jakiś czas. Ustawili stół przed huśtawką i przystawili do niego dwa stare drewniane fotele na biegunach. Zdecydowaliśmy się rozpocząć nową partyjkę. Na początku graliśmy przeciwko sobie, ale Brodie prędko zostawił mnie tylko z dziesięcioma dolarami. Hope ulitowała się nade mną i udzieliła mi pożyczki. Gdy stanąłem na nogi, spłaciłem dług i Hope zaproponowała, abyśmy otworzyli wspólny interes. W myśl zasady, że co dwie głowy, to nie jedna. System okazał się całkiem skuteczny i wkrótce nasz stos pieniędzy urósł, podczas gdy zasoby Sam i Brodiego zmalały. Skłoniło ich to do zwarcia szeregów i stworzenia drużyny. Nie wiem, czy odbyło się to zgodnie z zasadami gry, ale w Rock Basin w Teksasie naprawdę nie zwracaliśmy na to uwagi. Wkrótce Sam i Brodie zgromadzili więcej gotówki od nas, my za to dysponowaliśmy większą liczbą posiadłości i kupowaliśmy hotele za każdym razem, gdy nadarzyła się okazja. Kiedy któreś z nich lądowało w Boardwalk czy w Tennessee, mogliśmy położyć łapę na wszystkim, co posiadali, łącznie z małą srebrną monetą, której używali jako pionka. Rywalizacja stawała się coraz gorętsza. Brodie już cmokał z zadowolenia i był z siebie bardzo dumny, gdy okazało się, że wyrzucił siódemkę i wylądował w Pensylwanii, gdzie mieliśmy dwa hotele. Sam podała mu pieniądze, oznajmiając, że zastanawiała się właśnie nad rozwinięciem ich współpracy. Brodie wręczył gotówkę Hope, która liczyła ją powoli, liżąc przy tym kciuk niczym wróżka i rozkładając dolary na kształt wachlarza w jednym z narożników planszy. Po trzech kolejnych rundach Brodie i Sani balansowali na krawędzi bankructwa, ale wylądowałem w Ventnor, a Hope w Illinois, a potem wyrzuciłem dwa razy

dwójkę, co doprowadziło mnie na pole „szansy". Normalnie nic by się nie stało, ale mieliśmy niepisaną zasadę, że gdy ktoś z nas wyrzuci na obu kostkach tę samą cyfrę, a to doprowadzi go na pole „szansy", po wyciągnięciu stamtąd karty musi dodać zero do kwoty, jaką z niej odczyta - nieważne, czy będzie to działało na jego korzyść, czy niekorzyść. Moja karta mówiła: „Daj każdemu graczowi po 500 $". Próbowaliśmy się z Hope wykłócać, że skoro działamy jako drużyna, powinienem jednorazowo zapłacić pięć tysięcy dolarów ekipie Sam i Brodiego, ale ci, posługując się kartą jako dowodem, odczytywali z naciskiem, że kwotę tę mam wręczyć każdemu z graczy. Nie było na nich mocnych i musieliśmy z Hope wyłuskać dziesięć tysięcy dolarów, co wyczyściło nas z gotówki i zostawiło z kilkoma nędznymi banknotami. Popatrzyłem na moich towarzyszy gry i oświadczyłem, że mam wrażenie, że pobierali nauki u pewnych miejscowych bankierów. Kiedy Brodie policzył pieniądze, Sam powtórzyła liczenie „dla pewności". Każde z nich robiło to powoli, naśladując przy tym Hope i liżąc za każdym razem kciuk. Swoją zdobycz wyeksponowali w dwóch narożnikach planszy. Wcale nie uważałem tego za zabawne, ale oni na moje niezadowolenie reagowali śmiechem. Kontynuowaliśmy grę przez kolejną godzinę. Chociaż fortuna kilkakrotnie zmieniała jej losy i co chwila balansowaliśmy z Hope między oszałamiającym bogactwem a skrajną nędzą, stale towarzyszył nam śmiech. To był miły dźwięk i nasz dom go potrzebował, podobnie jak wymiany desek. Siedziałem i chłonąłem ten odgłos. W oddali widać było błyskawice. Duszny skwar rozwiał chłodny wietrzyk. Huśtawka poruszała się powoli. To był idealny teksański wieczór. Pierwszy dostrzegłem Dumpsa. Miał pochmurną, bladą twarz. W ręku trzymał kapelusz i raczej go gniótł, niż nim kręcił.

- Ty - powiedział cicho. Śmiech ustał. - Lepiej chodź to zobaczyć. Wszyscy udaliśmy się do stajni, gdzie było włączone światło. Z pastwiska dobiegał odgłos, który wcale mi się nie podobał. Dumps odwrócił się, potrząsnął głową, przez dłuższą chwilę wpatrywał się w Brodiego, a potem we mnie. Miał czerwone oczy. - Tylko ty. Sam została z dziećmi w stajni i objęła je ramionami, a ja poszedłem z Dumpsem. Zrobiliśmy tylko kilka kroków, ale po odgłosie wiedziałem już wszystko. Potwierdził to podłużny kształt, który próbował wstać z ziemi, ale nie mógł. Uklęknąłem przy Panie B., który złamał przednią nogę. Było to złożone złamanie. Kości przerwały skórę. Koń prawie wstał, wsparł ciężar na chorej nodze i upadł. Nogi rozjechały się pod nim, jakby szedł po lodzie. Chwyciłem za jego lejce, położyłem go na ziemi i wyszeptałem: - Spokojnie, malutki, spokojnie. Odwróciłem się do Dumpsa. - Przyprowadź Brodiego. Tylko Brodiego. Niech dziewczyny zostaną w stajni. Leżałem obok i głaskałem grzywę Pana B. Bał się, nozdrza mu falowały, bardzo cierpiał. Jego nogę podtrzymywał jedynie kawałek skóry. W powietrzu czuć było zapach krwi pomieszanej z błotem i odchodami. Brodie wyszedł ze stajni, a potem biegł. Zanim dotarł do mnie, zaczął krzyczeć. -Nie! Nie! Panie B.! Upadł koło mnie. Próbował podtrzymywać nogę Pana B., ale ten nie pozwalał mu jej dotknąć. Kopał dookoła siebie, a jego kości przecinały powietrze jak ostrza. Próbowałem mówić delikatnie.

- Brodie? Nie patrzył na mnie. Starał się sprawdzić, w jaki sposób można złożyć nogę konia. - Brodie? Po jego twarzy płynęły łzy. Odwrócił się, spojrzał na mnie i nie odezwał się ani słowem. Jego ból był zbyt duży. Deszcz na nowo się rozpadał. Próbowałem coś powiedzieć, ale nie byłem w stanie. Siedzieliśmy obok siebie i podtrzymywaliśmy głowę Pana B. Koń mojego syna umierał. Miałem wrażenie, jakby Brodie z każdym szlochem umierał wraz z nim. W końcu chłopiec odwrócił się do mnie. Wytarł nos i skinął głową. -Tatusiu, w taką noc doktorowi Vale owi dojazd tutaj zajmie godzinę albo dwie. Przytaknąłem. Godzina to bardzo dużo czasu dla cierpiącego Pana B. Pięć kolejnych minut było torturą. - Mamy jakieś środki w stajni? Większość kowbojów spełnia w pewnym stopniu rolę weterynarza wobec swoich koni. Nie byliśmy wyjątkiem. Ale nie dysponowaliśmy środkami, o których myślał Brodie. Pokręciłem głową. Uklęknął przed Panem B. Wytarł dłonie w dżinsy. Pan B. wydawał z siebie takie dźwięki, że włosy stawały mi dęba. Brodie wyciągnął rękę. -Ja to zrobię. Pokręciłem głową. -Nie, synu. Idź. Popatrzył prosto na mnie. - Tato, on jest mój. Ja to zrobię. Znów wyciągnął rękę. Klęczałem za nim. Odpiąłem kaburę. Wręczyłem mu swoją 1911. Chwycił mocno za tylny pasek, wyprostował palce i ujął broń pewnie w obie ręce.

Pan B. zmęczył się i położył głowę na ziemi. Błoto koło jego pyska poruszało się za każdym razem, gdy wydychał powietrze. Brodie przyłożył mu lufę do czoła, na wysokości mózgu. Odbezpieczył broń prawym kciukiem i wziął głęboki oddech. Przez dłuższą chwilę trzymał pistolet przytknięty do głowy konia. Płakał, łzy toczyły mu się po brodzie i spadały na grzywę Pana B. Przemawiał do niego delikatnie. - Pamiętasz, jak pierwszy raz pokonaliśmy rzekę? A jak pojechaliśmy do miasta po gumę do żucia? I jak nie chciałeś jechać na tamtą skałę, bo wyczuwałeś węża, którego ja nie widziałem? A... Brodie mówił dalej, ale nie byłem w stanie dosłyszeć słów. Zapadł się w głąb siebie. W końcu jego usta przestały się poruszać, położył palec na spuście i zaczął pomału naciskać. Sekundę później jego palec się wyprostował. Chłopiec zabezpieczył broń i oddał mi ją. Pokręcił głową i zamknął oczy. - Chcesz, abym ja to zrobił? Przytaknął. - Brodie? -Tato? - Odwróć głowę. Usłuchał mnie, zamknął oczy. Drżał na całym ciele. Spadała na nas ściana deszczu. Położyłem rękę na Panu B. i pocałowałem jego pysk. - Dziękuję, Panie B. Jesteś... Nigdy... - dostawiłem lufę do jego czoła, odbezpieczyłem broń i nacisnąłem spust. Pan B. umarł, zanim kula przeszła na drugą stronę. Brodie jęknął, odwrócił się i zobaczył martwego konia. Był to dla niego straszny widok. Głaskał grzywę ulubieńca i szeptał do niego. Rozpadało się na dobre. Siedzieliśmy tam jeszcze jakiś czas.

Czułem, jak narasta we mnie złość. Złość na to, że nie jestem w stanie chronić syna przed rzeczami, które powodowały, że jego dusza zdawała się rozpadać na pół. Pokręciłem głową i go objąłem. Załamywał się i głęboko szlochał. Obejmował mnie mocniej niż zwykle. Jeżeli trzy ubiegłe lata sprawiły, że stał się odporny niczym zapora Hooyera, śmierć Pana B. zmiotła tę barierę w ciągu sekundy. Po chwili się odezwałem. - Biegnij, odpal traktor. Pochowamy go obok taty. Popatrzył na mnie. - Tato? Przeczesałem mu włosy dłonią. - Tak, wielkoludzie? - Chciałbym pobyć chwilę sam z... Wstałem i odszedłem w stronę stajni. Wykopaliśmy dziurę nieopodal grobu mojego ojca. Podobałoby mu się to. Kowboje to dziwne stworzenia, jesteśmy bardzo przywiązani do dobrych koni. Mój tata taki był. Za pomocą łopaty traktora podkopałem się pod ciało Pana B. i podniosłem go delikatnie. Brodie ułożył mu nogi, aby nie dyndały, i pomału pojechaliśmy w stronę cmentarzyka. Brodie szedł obok i podtrzymywał ogon konia. Gdy dotarliśmy na miejsce, mój syn się cofnął, a ja opuściłem Pana B. na ziemię. Brodie wskoczył do dziury, złożył mu nogi i wyprostował ogon. Obserwowałem go. Był chłopcem zrzucającym młodzieńczą powłokę i przeradzającym się w mężczyznę. -Jego ogon... On chciałby, abyś go zachował - powiedziałem. Brodie wytarł przedramieniem czoło i popatrzył na mnie. Pokiwałem głową. Upadł na kolana, otworzył scyzoryk i uciął

ogon Pana B. Potem wstał, a ja go wyciągnąłem. Reflektory traktora oświetlały dół oraz żelazny krzyż ojca, rzucając na trawę po drugiej stronie dziwny cień. Sam, Hope i Dumps stali w stajni i patrzyli na nas z oddali. Brodie odwrócił się do mnie. - Czy mogę go zasypać? Przytaknąłem. Brodie wspiął się na traktor i powoli wypełnił dziurę ziemią. Gdy usypał kopczyk, zgasił silnik i wysiadł. Przez kilka minut stał w miejscu i wpatrywał się w ziemię. Popatrzył na mnie. - Tato? Położyłem mu rękę na ramieniu. - Czy to znaczy, że jestem tchórzem? W powietrzu nadal unosił się zapach krwi i ziemi, tym razem pomieszany z oparami benzyny. - Ale co? - No bo nie mogłem... Objąłem go ciasno rękami. Obaj wpatrywaliśmy się w ciemną, teksańską noc. Dociskałem policzek do jego policzka. - Nie, synu. To czyni cię mężczyzną. Cholernie dobrym mężczyzną. Stałem na deszczu i się trząsłem. Ulewa była silna, miarowa, spadały krople wielkości jajek. Chciałem zwymiotować. Śmierć Pana B. mocno dotknęła Brodiego. Przed nami wznosił się kopczyk ziemi. Pochowaliśmy tam coś więcej niż tylko konia. - O tej porze za rok... Pan B. zamieni się w łubin. Skorupka otaczająca Brodiego pękła, załamał się całkowicie. Był jak porzucona szmaciana lalka. Złapałem go, upadłem na kolana i przytrzymałem. Ale to nie pomogło.

Rozdział 293 Drogi Boże, dziś wieczorem wydarzyło się coś strasznego. Siedzieliśmy wszyscy na werandzie i graliśmy w monopol, kiedy zbliżył się do nas pan Dumps. Po jego minie zgadywałam, że nie ma nam do powiedzenia niczego dobrego. I tak rzeczywiście było. Wszyscy poszliśmy do stajni, a potem on i Kowboj oddalili się na pastwisko. Pan Dumps wyraźnie powiedział, aby Brodie został z nami. Z ciemności dochodził nas dziwny odgłos. To był Pan B. Złamał nogę i próbował wstać, ale nie był w stanie. Potykał się i upadał w błoto. Kowboj dotarł do niego, ułożył go na ziemi i zawołał Brodiego. Gdy Brodie tam dobiegł, krzyknął. Nigdy wcześniej nie słyszałam, by chłopiec tak krzyczał. Długo to trwało. Potem zapanowała cisza. Aż nagle rozległ się strzał z pistoletu, który sprawił, że prawie wyskoczyłam ze skóry. Pan B. przestał się ruszać. Bałyśmy się, dopóki Kowboj nie przyszedł do stajni. Miał taką minę, jakiej nigdy wcześniej u nikogo nie widziałam. Opowiedział nam, co się stało, a potem odpalił traktor. Wrócił do Brodiego i razem wykopali dół, w którym złożyli Pana B. Doszłyśmy do nich, gdy już zakopywali konia. Brodie był naprawdę rozbity. Powiedział, że próbował sam skrócić męki Pana B. strzałem, ale nie mógł i zrobił to jego tata. Nie uważam, by to czyniło z Kowboja złą osobę. Myślę, ze zrobił to, bo Brodie nie dał rady, wiedział, że koń cierpi, i ktoś musiał go zastrzelić.

Pogrzeb odbył się w deszczu. Powiedziałam parę słów nad grobem Pana B. Podziękowałam mu za to, że był tak dobrym koniem, i powiedziałam, że będę za nim tęskniła. I tak naprawdę będzie. Potem odezwał się pan Dumps. Mama stała w milczeniu, a Kowboj tylko wpatrywał się w synka. Stali w deszczu naprawdę długo. Kowboj podtrzymywał Brodiego. Po chwili Brodie rzucił się na ziemię i próbował odkopać Pana B. Wykrzykiwał słowa, których nie mogłam zrozumieć, a Kowboj starał się go powstrzymać. W końcu ucichł. Usiedli obaj na ziemi i płakali. Trzęśli się, Brodie co chwila krzyczał: „nieeeee!". I kręcił głową. Kowboj nie był w stanie nic mówić. Po prostu obejmował go na tej ziemi. My z panem Dumpsem staliśmy w stajni i patrzyliśmy, bo nie wiedzieliśmy, co jeszcze możemy zrobić. Mama zapytała pana Dumpsa, czy możemy jakoś pomóc. A on pokręcił głową i odpowiedział, że ból jest jak wulkan. Zacytuję go: „Widziałem to już wcześniej wiele razy. Jeśli czyjaś skorupa pęknie, najlepiej pozwolić, by wszystko wypłynęło na wierzch. A ten chłopiec tam, on zna swoje powinności. Lepiej niż inni". Pan Dumps miał rację, gdyż po godzinie Brodie ucichł i wrócili z Kowbojem do stajni. Brodie miał naprawdę czerwone oczy i twarz usmarowaną krwią i ziemią. Zabraliśmy go do domu, wziął prysznic i poszedł do łóżka. Zasnął bardzo szybko. Wiem, bo sprawdziłam. Mama zapytała Kowboja, czy możemy zostać na tę noc i zrobić cokolwiek, by pomóc. Kowboj skinął głową i powiedział, że będzie wdzięczny. Wyszedł na werandę. Długo leżałyśmy z mamą w łóżku i słuchałyśmy, jak się huśta. Zardzewiały łańcuch od huśtawki wydaje leniwy odgłos. Po długiej chwili wszystko ucichło, ale nie słyszałam, by drzwi do domu się otworzyły. Mama już zasnęła, więc wymknęłam się, ale nie zastałam Kowboja na werandzie. Spacerował po pastwisku. Deszcz ustał. Sądzę, Boże, że go wi-

działeś. Przez chwilę go obserwowałam, ale nie zbliżałam się zbytnio, aby mnie nie dostrzegł. Stał nad grobem swojego taty. Po prostu stał i przestępował z nogi na nogę. Skrzyżował ramiona. Potem schował dłonie do kieszeni. Nie wiem, co robił. Nagle upadł na kolana i leżał, jakby całował ziemię. Z początku myślałam, że coś mu się stało, że może powinnam mu pomóc, ale potem pomyślałam, że tu nie chodzi o ranę fizyczną. Wydawał taki dźwięk, jakiego mężczyźni normalnie nie wydają. Był głęboki i długi. Powtórzył się kilka razy. Drogi Boże, słońce już prawie wstało. Kowboj wrócił do domu. Nie sądzę, by w ogóle spał ubiegłej nocy. Na jego twarzy widać ból. Ma szerokie ramiona, które dziś rano sprawiały wrażenie oklapłych. Jakby coś na nich ciążyło. Mogę stąd dostrzec kopczyk na grobie Pana B. Myślę o tym, że leży tam w ciemnej, mokrej ziemi. Wiem, że już nie żyje i tak naprawdę nie wie, gdzie leży, i całe szczęście. Mógłby się przestraszyć, gdyby się obudził i zobaczył, że wokół panuje ciemność. Boże... Muszę Cię o coś zapytać. O coś, o czym wiele myślałam. Dlaczego Pan B. musiał wdepnąć w ten dołek na pastwisku? Dlaczego go nie powstrzymałeś? Dlaczego nie odepchnąłeś go w drugą stronę? Przecież mogłeś. Cząstka ukryta głęboko we mnie chce być dobra. Chce dostrzegać dobro. Chce dobrze postępować. Ale za każdym razem, gdy rozglądam się dookoła, widzę zło. Jakby na ziemi

unosiły się bąbelki zła i jedyne, co możemy zrobić, to uważać, by żaden nie dostał się nam pod nogi. Boli mnie wszystko w środku i jestem zmęczona. Drogi Boże, wróciłyśmy już z mamą do domu. Mama powiedziała mi, że może przeszkadzamy i będzie lepiej, jeśli damy im trochę oddechu, więc wyruszyłyśmy naprawdę wcześnie, przed śniadaniem. Ja stwierdziłam, że wcale nie potrzeba im przestrzeni i byłoby lepiej, jeśli miałybyśmy na nich oko, ale ona odpowiedziała: „Nie, kochanie" i poklepała mnie po policzku. Odkąd wróciłyśmy, chodzi w tę i we w tę i ciągle potrząsa głową. Nie zauważyła nawet, że powinnam być już gotowa do szkoły, co wskazuje, że naprawdę jest z nią źle, ponieważ nie lubi, gdy się spóźniam. Teraz patrzy przez okno, w stronę miasta. Skrzyżowała ramiona i mówi sama do siebie. Próbowałam się do niej odezwać, ale ona i tak ciągłe mówi do siebie. Nie dziwi mnie to, gdyż wspominałam Ci już, że mama bardzo odczuwa cierpienie innych. Sądzę, że wie, jak się teraz muszą czuć Brodie oraz Kowboj. Myślę, że Kowboj też czuje, jak Brodie cierpi. Boja też to czuję. Wszystko to sprawia, że jesteśmy garstką cierpiących ludzi. Mama chce coś zrobić, jakoś pomóc, ale nie wie, jak się zachować. A może wie, że nie może zrobić nic. Może dlatego niewiele mówi, wypiła już dwa dzbanki kawy i obgryza paznokcie. Niekiedy, gdy tak piszę, myślę, że to tylko słowa na stronicy. Nic nie znaczą i donikąd nie zmierzają. To, co mówię, jest... Jesteś tam, Boże? Czy zwracasz na nie uwagę? Co teraz robisz? Dlaczego nic nie możesz zrobić? Może nie po-

winnam o to pytać. Może powinnam okazywać Ci większy szacunek, ale chciałabym wiedzieć. Tego ranka wypiłam trzy oranżady, aby nie zasnąć, więc jestem trochę podekscytowana i drży mi ręka. Rozglądam się dookoła i widzę złe rzeczy, które przytrafiają się dobrym ludziom, i złych ludzi, którzy unikają kary za swoje czyny. To nie ma sensu. Najmniejszego sensu. Jestem tym zmęczona. Wiem, że mam dopiero dziesięć lat, ale widzę wiele, a to, co widzę, nie jest dobre. Nie jest właściwe. Nie powinieneś przypadkiem sprawić, by było inaczej? Nie powinieneś czegoś zmienić? Czy to nie Twoja praca? Nie będę już dzisiaj pisała. Chyba to, że nie umiem trzymać języka za zębami, spowoduje kiedyś, że wpadnę w tarapaty. Idę spać, ale nie wiem, czy zdołam zasnąć. Wciąż słyszę w uszach krzyk i łkanie Kowboja. Za każdym razem, gdy próbuję zamknąć oczy, ten dźwięk powraca. Odzywa się jak echo w mojej głowie. Mam przed oczami Kowboja trzymającego Brodiego w czasie ulewy. Kołysze się w przód i w tył. Myślałam, że jeśli napiszę list do Ciebie, odgłosy i obrazy znikną, ale tak się nie stało. Chciałabym, abyś zesłał Brodiemu nowego konia. On naprawdę kochał Pana B. To był dobry koń. Drogi Boże, pięć minut temu oświadczyłam, że dziś już nie będę pisała, ale chciałam Cię przeprosić. Przeczytałam to, co dotąd napisałam i... to było pozbawione szacunku dla Ciebie. Przejrzałam ten poprzedni list i chętnie bym go wymazała albo wyrwała tę kartkę, ale kiedy zaczynałam pisać pamiętnik, Przysięgłam Ci, że niczego, co napiszę, nigdy nie wymażę.

A więc przepraszam Cię. Może nie wykorzystasz tego przeciwko mnie i nie pozwolisz, by spotkało nas więcej złych rzeczy. Ani Kowboja. Ani Brodiego. Jeżeli coś złego przydarzy się Kowbojowi albo jego koniom przez to, że powiedziałam coś, czego nie powinnam... Naprawdę, przykro mi. Spróbuję teraz pomyśleć o czymś dobrym. Ten nowy słownik, który dostałam od Kowboja, jest naprawdę fajny. Łatwo jest w nim odszukać dane słowo, ponadto jest tam mnóstwo wyrazów i wielu z nich jeszcze nie znam. Mama mówi, że wzbogacam dzięki niemu swoje słownictwo. Ze znam więcej słów od niej. Myślę, że może mieć rację, bo niekiedy, gdy coś powiem, ona patrzy na mnie, jakbym postradała zmysły. Wtedy wyjaśniam jej i albo kiwa, albo kręci głową. Aha, o mały włos zapomniałabym. Kowboj wyznał mi, że jego żona była w ciąży przed Brodiem, ale poroniła. Kowboj mówi, że to była dziewczynka, chociaż nie mieli pewności. Nieważne, czy była to dziewczynka, czy chłopiec, mam prośbę, abyś powiedział temu dziecku „cześć" i że jego tata myśli o nim czasami. Lubię, gdy Kowboj ze mną rozmawia. Ma naprawdę miły głos i mówi to, co myśli. Zmienia ton, gdy mówi o swojej żonie. Ma na imię Andie. To jego była żona, chociaż nie umarła. Mama mówi, że się rozwiedli, ale ton głosu Kowboja wcale nie brzmi, jakby byli rozwiedzeni. Słyszałam, jak ludzie mówią o swoich byłych partnerach i ich głosy brzmią zupełnie inaczej. W głosie Kowboja nie ma złości. Nie mówi źle o swojej żonie ani nic w tym stylu. Zastanawiałam się, w jaki sposób opisać Ci Kowboja. Wiesz, że to dobry człowiek, a Ty powinieneś powstrzymywać złych ludzi, którzy mu zagrażają. Kowboj jest... Gdy zastanawiam się, jaki Ty jesteś, na myśl przychodzi mi Kowboj. Mam nadzieję, że nie masz nic przeciwko takiemu

porównaniu. Mówię Ci to, abyś o tym wiedział. Myślę, że dobrze go stworzyłeś. Drogi Boże, mama się zdrzemnęła, a przez sen trochę się szamotała. Wiem, bo ją obserwowałam. Słyszałam nawet, jak popłakuje. Ona o tym nie wie, ale gdy zaczęła płakać, położyłam jej rękę na plecach i się uspokoiła. Nie wiem, kiedy się obudzi. A teraz mama krząta się po mieszkaniu. Wypiła już chyba osiem kubków kawy. Podchodzi do okna i wygląda przez nie, obgryza paznokcie i mówi do siebie. Nie zdaje sobie sprawy, że wypluwa małe kawałki skórek na okno. Kilka przykleiło się do szyby. Ona ich nie widzi, bo patrzy gdzieś na drogę. Myślę, że martwi się o Kowboja. Mam nadzieję, że nie gniewasz się za to, co napisałam, że gdy zastanawiam się, jaki jesteś, myślę o nim. Czy to zagmatwane? Aha, jeszcze jedno. Skłamałam. Powiedziałam mamie, że boli mnie brzuch, i zapytałam, czy znowu mogę nie iść do szkoły. Pozwoliła mi. Ale nie boli mnie tak normalnie. To inny rodzaj bólu. Boli tak wtedy, gdy ludzie, których znasz, cierpią, a tobie jest źle, bo im jest smutno. Przykro mi za to kłamstwo. Zadzwoniłam do Brodiego, aby zapytać, jak się ma, ale telefon na początku tylko dzwonił i dzwonił. Kiedy już miałam odłożyć słuchawkę, Brodie odebrał. Mówił naprawdę cicho. Jakby płakał. Powiedziałam, że mam nadzieję, że czuje sie lepiej i że bardzo mi przykro z powodu Pana B. Nie był w stanie nic więcej powiedzieć, więc tylko trzymał słuchawkę przy uchu.

Mama właśnie wpadła do mnie i szybko się ubrała. Powiedziała, że biegnie do sklepu, i kazała mi tutaj zostać. Sądzę jednak, że ona też skłamała, bo chociaż pobiegła w dół ulicy, wcale nie skręciła do sklepu. Poszła dalej w stronę dzwonnicy. Niekiedy myślę, że ten świat jest naprawdę pokręcony i że panuje tutaj samo cierpienie.

Rozdział 301 Nie obudziłem Brodiego do szkoły. Pomyślałem, że potrzebuje odpoczynku. Do dziesiątej piłem kawę. Gdy stanąłem w drzwiach, Dumps powitał mnie skinieniem. - Zaopiekuję się nim - powiedział. Kiedy wychodziłem, usłyszałem, jak do siebie mamrocze: - Powinienem zauważyć tę dziurę, zakopać ją. Zawróciłem, pocałowałem Dumpsa w czubek głowy i pojechałem do miasta. Zaparkowałem przed sądem i poszedłem w stronę dzwonnicy. Mieszkanie Andie - lub Sam - mieściło się dwie przecznice dalej. Widziałem je z miejsca, gdzie zostawiłem auto, ale nie miałem nastroju na rozmowę. Obszedłem dzwonnicę, otworzyłem bramkę kluczem i wspiąłem się po osiemdziesięciu siedmiu stopniach, które prowadzą na szczyt, gdzie wisi siedem dzwonów. Wyszedłem na otaczającą je platformę, a potem po chyboczącej się drabince dostałem się do wąskiej półki, wielkości deski. Użyłem drugiego klucza, by otworzyć kłódkę, uniosłem klapę i przecisnąłem się przez nią. Położyłem się na brzuchu, kaszląc od kurzu i płosząc gołębie, i zacząłem wyglądać przez wąski otwór. Prawie siedemset pięćdziesiąt metrów dalej na południe widać było pierwszy mur ściśle strzeżonego więzienia federalnego. Dziewięć metrów dalej znajdował się kolejny. Oba zwieńczone były drutem kolczastym. Teren pomiędzy nimi patrolowały owczarki niemieckie. Ułożyłem się wygodnie i patrzyłem na zegarek.

O dziesiątej pięćdziesiąt siedem José Juan Chuarez wyszedł z bloku B na podwórko. Minutę później znalazł się w „swojej" sekcji ogrodzenia, skąd prowadził większość działań wewnątrz więzienia i wiele na zewnątrz. Docisnąłem twarz do kolby karabinu, ustawiłem lunetę na czternaście stopni, wsadziłem naboje, oceniłem, że wiatr wieje z lewej do prawej, i wycelowałem w jego szyję. Od celu dzieliło mnie siedemset sześćdziesiąt sześć metrów. Leżałem tam i mierzyłem sobie oddech. Obserwowałem José zmierzającego w stronę innych więźniów. Odbezpieczyłem karabin, wziąłem głęboki oddech, wypuściłem nieco powietrza i zacząłem naciskać spust. Gdy był już w połowie, usłyszałem stłumiony glos: - Czy to prawdziwa broń? Wyprostowałem palec, zabezpieczyłem karabin, ale nie zdjąłem oka z celu. -Tak. - A co chcesz ustrzelić? - zapytała Sam. Ton mojego głosu wskazał jej, że nie byłem w nastroju na pogawędki. - Lepiej zapytaj kogo. Odwróciłem się, gdy bardziej wysunęła się przez właz. - A więc kogo? -JoséJuana Chuareza. Czterdziestopięciolatka, mordercę i dealera narkotyków. Nie wspominając o tym, że jest szefem meksykańskiego gangu. Kilka lat temu dzięki mnie trafił do więzienia. - Aha, masz na myśli jego - przejechała palcami po szyi, a potem wskazała na moją. Potwierdziłem i znów popatrzyłem na zegarek. - Zamierzasz zastrzelić faceta, który siedzi w więzieniu? - Myślałem o tym. - Dlaczego?

- Ponieważ sędzia federalny właśnie skrócił mu karę ze względów formalnych. Łagodnie zdjęła moją dłoń ze spustu. - Chcesz o tym pogadać? Dziwne, ale chciałem. Usiadłem. Oparłem się o ścianę. Otarłem pot z czoła. - Jakieś dziewięć lat temu wszczęliśmy śledztwo dotyczące nowego szefa gangu rozprowadzającego narkotyki po Rock Basin. Wyśledziliśmy go na południu, zaczęliśmy obserwować jego ruchy i przyglądać się jego organizacji. Był dość zmanierowany, kupił nawet lokalną sieć komórkową. Nie śpieszyliśmy się. Odrobiliśmy lekcje. Po czterech latach domyśliliśmy się, że jego ludzie systematycznie montowali w naszych wozach urządzenia GPS, więc doskonale wiedzieli, gdzie jesteśmy w danym momencie. Gdy znaleźliśmy te odbiorniki, wysłaliśmy wszystkie auta w jedną stronę, podczas gdy sami wynajętymi samochodami zajechaliśmy przed jego klub. Była późna noc. Złapaliśmy go z wystarczającą ilością dowodów, by został skazany na kilkakrotną karę dożywocia. - Na przykład? - Narkotyki, trupy i jego odciski palców - popatrzyłem w przestrzeń dzielącą mnie od przestępcy. - Aresztowałem go. Osobiście zaprowadziłem za kratki. Wszystkie gazety zamieściły fotografię. Wielu ludzi tutaj było naprawdę dumnych. Dumnych z nas wszystkich. Nawet zatrzymywali mnie na ulicy. Następnego ranka wziąłem Brodiego na lody. Nie wiedzieliśmy, jak daleko sięgają macki José Juana. Nawet siedząc w więzieniu, nadal wiele może. Kazał swoim chłopakom mnie zabić. Więc wzięli się do roboty - przełknąłem ślinę i zamknąłem oczy. - Spoglądam wstecz na swoje życie i ten dzień, ten moment zmienił wszystko - pokręciłem głowa. - Przez cztery lata, które do niego prowadziły, tyle nocy spędziłem poza domem. Byłem tak... zaangażowany w to

śledztwo. Całego siebie poświęciłem sprawie złapania tego kolesia — wskazałem przez okno w kierunku, gdzie znajdowało się więzienie. - A kim on jest? Nikim. Sam wpatrywała się we mnie. -Tyle razy przysięgałem Andie, że jak tylko go złapiemy, pojedziemy na wakacje, będziemy normalną rodziną. Nie wiedziałem tego wtedy, ale te wszystkie noce, wszystkie dni, gdy nie było mnie dla Brodiego, wszystkie razy... zebrały potem swoje żniwo. Andie ukrywała swój ból całkiem nieźle. Przez długi czas nie wiedziałem, że zażywa jakieś lekarstwa. Gdy się dowiedziałem, było za późno. Broń przykuła uwagę Sam. - Mogę obejrzeć? Podałem jej karabin. Położyła się i zerknęła przez teleskop. - Jest taki malutki. W jaki sposób możesz go stąd trafić? - Wystarczy odrobina praktyki. - Czy ktoś kiedykolwiek powiedział ci, że masz niebezpieczny pociąg do broni? Pominąłem jej uwagę. - W 1867 roku dziewiętnastu żołnierzy osłaniało kosiarzy na północny zachód stąd, koło Fortu C.F. Smith przy Bozeman Trail nad rzeką Bighorn w Montanie. Przed południem pokazało się około ośmiuset wojowników Czejenów i Siuksów. Wałka trwała cały dzień. Żołnierze byli wyposażeni w karabiny zamkowe, ale pewien cywil, Al Colvin, weteran wojny secesyjnej, miał ze sobą szesnastostrzałowego henry'ego rifłe'a. Nie była to broń często używana na granicy, a ci Indianie prawdopodobnie nigdy takiej nie widzieli. Mieli oni tak długo do czynienia z muszkietami, że doskonale umieli sobie z nimi radzić. Czekali na salwę ognia i atakowali, gdy żołnierze byli zajęci powtórnym ładowaniem. Ale strzelba Cohana tamtego dnia zmieniła przebieg walki.

Kilka źródeł odnotowało, że przed zapadnięciem nocy u jego stóp leżało trzysta łusek, a tyle samo martwych Indian widać było na polu walki. Tej nocy wszyscy cywile z kilkoma żołnierzami wrócili bezpiecznie do swoich rodzin. - Co chciałeś' przez to powiedzieć? - To, że człowiek z właściwą bronią może pomyślnie zmienić bieg historii. - A więc naprawdę leżysz tutaj zdecydowany zastrzelić tego oprycha? Otworzyłem zamek, aby odsłonić komorę i magazynek. - Gdzie naboje? - zapytała Sam. - Nie ma ich tutaj. - A więc siedzisz tu, próbując zastrzelić gościa bronią bez naboi? - Niekiedy zbierają się nad człowiekiem ciemne chmury. Spojrzenie przez celownik może rozjaśnić sytuację. Pomaga, jak założenie koniom opaski. - Boisz się tego gościa? - Nie wiem, czy kiedykolwiek się kogoś bałem, ale myślę o tym, co on zrobi, gdy wyjdzie na wolność. - Co takiego? - Wpakowałem do tego więzienia sporo osób. Wszyscy na to zasługiwali, ale nie wszyscy byli złymi ludźmi. Niektórzy po prostu dokonali złych wyborów. Płacą za to. Pewni ludzie od czasu do czasu opowiadają mi różne rzeczy. Opowiadają mi, co on mówi o mnie i mojej rodzinie. Sam otarła kurz z lufy. - Od jak dawna trzymasz tutaj tę broń? -Od "kilku lat. - Przychodzisz tu i oglądasz go od kilku lat? -Tak. Wyjąłem z kieszeni nabój Winchester 308 i zacząłem obracać go w dłoni.

- Czy ten nabój pasuje do karabinu? -To amunicja Black Hills Sierra Match, sto siedemdziesiąt pięć gramów. Ma wydrążenie w części czołowej, osiąga prędkość prawie ośmiuset metrów na sekundę. Doleci tam w czasie jednej i trzech setnych sekundy. I zgadza się, pasuje idealnie. Przez długi czas siedzieliśmy przy włazie. Godzinę albo dłużej. Dookoła nas latały gołębie. Sam nie zamęczała mnie rozmową. Po prostu ze mną siedziała. Potrzebowałem tego. W końcu się odezwałem: - Ludzie zabijają się od czasów, gdy Kain podciął bratu gardło lub uderzył go kamieniem w głowę. Nie wiem, jak zabił Abla, wiem tylko, że to zrobił. Zawsze wydawało mi się to dziwne... Ze jeden członek rodziny naciska przycisk „skasuj" i pozbywa się innego członka własnej familii. Ludzie mówili, że przesadzam, mam zbyt wiele broni, że traktuję odznakę strażnika zbyt serio - splunąłem. - Nie przejmuję się tym, co mówią. Zło jest tak realne jak ta wieża. Czy nam się to podoba, czy nie, wszyscy jesteśmy w jego zasięgu. Wszyscy walczymy o życie. Zły chce nam pourywać głowy, chce wbić je na pal przed naszym domem, ułożyć ciała na stosie i usiąść na nim. Ludzie, którzy myślą odmiennie, nie byli na miejscu Żydów w Europie w latach trzydziestych i czterdziestych ubiegłego wieku. Nie widzieli pól śmierci w Kambodży. Nie byli obecni w czasie masakry w Columbine High School ani w Virginia Tech. Ja odwiedziłem wszystkie te miejsca. Poleciałem tam, bo chciałem dotknąć historii. Powąchać ją. Zobaczyć. Dowiedziałem się, że zło przypomina kameleona popatrzyłem na nią. - Chcesz wiedzieć, jak wygląda zło? Zobaczyć jego twarz? Rozejrzyj się. Wystarczy, że spojrzysz na José Juana umilkłem na chwilę. - Ma pseudonim Maczeta - pochyliłem się. Pokręciłem głową. - Niektórzy mówią, że świat się zmienia. Ze żli ludzie się zmieniają. Już to

słyszałem. Głównie z ust adwokatów przemawiających na sali sądowej. Twierdzą zazwyczaj, że to nie ich klient popełnił zarzucane mu czyny. Słyszałem, jak José Juan mówił tak w czasie swojego procesu. Poprosili mnie, bym zeznawał, spojrzałem więc na niego i powiedziałem: „Jose Juanie, może w twoim mniemaniu niczego złego nie zrobiłeś, ale te cztery martwe kobiety miałyby na ten temat co innego do powiedzenia. Zwłaszcza ta, której nożem wykroiłeś dziecko z brzucha" - umilkłem. - Usunęli moje słowa z protokołu, ale to nie zmienia faktu, że miałem rację. To jasne jak słońce. On chciał swoich narkotyków, a narkotyki były w małych torebeczkach w jej brzuchu. Mówiłem bardziej do siebie niż do niej. - Oglądałaś kiedyś film przyrodniczy pokazujący migrację antylop? Kto się wlecze za nimi i czyha na najsłabszych? Lwy nie są głupie. A tymi słabeuszami jesteśmy my: ty, ja, naiwni, niczego niespodziewający się ludzie, którzy cały dzień zajmują się własnymi sprawami - pokiwałem głową. - Mój ojciec miał rację, zło przypomina polującego lwa, szukającego czegoś do pożarcia. Podałem jej nabój. - Zabijanie ludzi nie jest wcale takie trudne. Wsadzasz kulę w odpowiednie miejsce i pozwalasz jej odwalić całą robotę. José Juan jest prawie osiemset metrów dalej. Kiedy dorastałem, strzelałem z odległości pięciuset pięćdziesięciu metrów do świstaków. Jego głowa jest cztery razy większa od łebków tych gryzoni. Możesz co prawda powiedzieć, że jeśli go zastrzelę, ani trochę nie będę lepszy od niego. Odznaka policyjna wcale nie oznacza, że mam rację. Zgadzam się z tym, ale dzięki mojemu czynowi wszyscy poczulibyśmy się lepiej, ponadto sprzątnęlibyśmy tego mordercę z powierzchni ziemi. Ktoś inny, oceniając tę sytuację, stwierdzi: cóż, w Przypadku Chuareza winne były narkotyki, złe wychowa-

nie, zbyt wiele czasu spędził w więzieniu, gdzie ostatecznie uległ degeneracji. Może to i prawda, ale czy to rzeczywiście go tłumaczy? syknąłem. Moja złość rosła. - Kocham bycie stróżem prawa. Tylko tym chciałem się w życiu zajmować. Ale problem polega na tym, że nasze działania są stale skierowane przeciwko złu, które już się stało albo właśnie się dokonuje. Rzadko, jeśli w ogóle, jesteśmy w stanie interweniować wcześniej. Nie obchodzi mnie, jaką religię wyznajesz ani co sądzisz o miłosierdziu, w mojej opinii José Juan powinien zostać zastrzelony, ponieważ jak tylko wyjdzie z więzienia, znów dopuści się przestępstwa. Powiesz, że jestem bez serca. Może. Przyznaję, że po dwudziestu latach pracy mogę być nieco skrzywiony, ale jak inaczej się bronić? W jaki sposób walczyć o życie? Działania w obronie własnej nie czynią z ciebie złego człowieka. Możesz walczyć, a jednocześnie być dobrym. Jedno drugiego nie wyklucza. Mówiłem wiele i wiedziałem o tym. Może Sam była trochę przerażona moimi słowami, ale jeśli mam być szczery, chciałem, by usłyszała prawdziwego mnie. Tę cząstkę, której nie ujawniałem zbyt często, ponieważ było to za bardzo bolesne. - Kobiety potrzebują bajek. Uwielbiają postać rycerza, który wyważa zamkową bramę, wbiega na wieżę, pozbywa się strażników i wywozi dziewicę na swoim białym koniu. Ale co z dalszą częścią? Co dzieje się po pięciu latach? Rycerz jest stworzony do walki i wyćwiczony w niej. Walka to jego życie, to cały on. Z jego ręki giną ludzie. To obrzydliwe. Jego zbroja rzadko lśni. Lepi się od krwi i wnętrzności innych. Rycerz jest poraniony i przestraszony, ale wciąż spędza noce, ostrząc swój miecz, ponieważ każdego ranka, gdy wyjeżdża z zamku, może od tego zależeć jego życie. Odchyliłem się i oparłem plecy o kamienną ścianę. - Chodzi o to, że... jeżeli został stworzony do bycia rycerzem, jak ma wieść spokojne życie u boku uratowanej księż-

niczki na zamku? W jaki sposób pośrodku toczącej się wojny ma przeistoczyć się w kochanka? - umilkłem na chwilę. -Przecież za każdym razem, gdy opuszcza bezpieczne mury swojego zamku, walczy - zarówno o możliwość wyjazdu, jak i powrotu. Jeżeli tego zaprzestanie, zostanie ujarzmiony, będą gwałcić i torturować jego żonę, a on będzie na to patrzył. Potem odetną mu głowę i nabiją na pal zatknięty przed murami, aby siać postrach - wytarłem oczy. - Nie żyjemy w rezerwacie. Jesteśmy bohaterami bajki, ale jest ona inna, niż myślimy. Po twarzy Sam poleciały łzy. - Czy możesz podać mi nabój? Wręczyłem go jej. Wsunęła go do kieszeni. Wyjąłem drugi. Wyciągnęła po niego dłoń. - Mam ich więcej. -Ile? - Pełne kieszenie. Oddała mi nabój. Zwróciłem oczy z powrotem na więzienie. -Ten sukin... powinien umrzeć w mękach, ale w domu czeka na mnie syn, którego świat rozwala się w gruzy, a ja nie mogę zrobić nic, by go odbudować. To tylko dziecko, a życie wykopało dla niego już sporo dołków. Próbuję go chronić, zasypywać je, ale ich stale przybywa, a ja nie nadążam z zasypywaniem. Odwróciłem się w stronę więzienia, gdzie przebywał Jose Juan. -Jeżeli wpakuję kulkę temu facetowi, nigdy nie będę miał szansy poradzić sobie z ranami Brodiego. Sam pogłaskała mnie po policzku. Powoli wyszeptała: - Może nie tylko o jego rany trzeba zadbać. Z dzwonnicy mieliśmy doskonały widok na okolicę. Krajobraz był usiany znieruchomiałymi wieżami wiertniczymi.

Część z nich była wysoka, niektóre pożółkłe, zardzewiałe lub sczerniałe. Gorące powietrze powodowało miraże. - Moje rany powstały dawno temu. Zwinęła się koło mnie, objąłem ją, schowałem jej ramię pod moim i docisnąłem jej kolana do piersi. Było całkiem wygodnie. Siedzieliśmy tam przez chwilę, Sam nie odzywała się słowem. Po kolejnej godzinie położyła się koło broni i popatrzyła na mur, za którym José Juana o tej porze już nie było widać. - Poszedł sobie - powiedziała. Przytaknąłem. - Jeśli go zastrzelisz, zdołasz uciec? - Sądzę, że w końcu się dowiedzą, kto to zrobił. - Ale najlepiej byłoby, gdybyś go zastrzelił, tak? - Tak myślę, tylko w momencie, w którym bym to zrobił, działając bez rozkazów mojego szefa, wszedłbym w buty Boga. Uśmiechnęła się. - Gdybyś mógł znaleźć się na chwilę, choćby przez sekundę, w Jego butach, co byś zrobił? - Wskrzesiłbym Pana B., naładował jego worek do pełna owsem i przeprosił, że pozwoliłem mu umrzeć - umilkłem na chwilę. Powstrzymałbym też Billy'ego Simmonsa przed zrobieniem tego, co zrobił. - Nie poprosiłbyś o nic dla siebie? - Niczego nie chcę - pokręciłem głową. - Czy wyleczyłbyś żonę z nałogu? - Nie, najpierw zażegnałbym przyczynę sięgnięcia przez nią po tabletki. Sam milczała. W końcu się odwróciła. Usiadła ze skrzyżowanymi nogami i wyprostowała plecy. Uderzyła mnie w pierś. - Powiedz, czego byś chciał?

- Nie rozumiem. - Czego byś chciał w kobiecie? W życiu? Przez chwilę zastanawiałem się i wyglądałem przez otwór w kierunku więzienia. - W połowie XIX wieku wśród różnych zadań, jakie spełniali rangerzy, było także chronienie granicy. Mieliśmy małą potyczkę z Meksykanami w miejscu zwanym Alamo, gdzie później założono miasteczko San Jacinto. W rezultacie granica, rzeka Rio Grandę, stała się bardzo dzikim i pełnym przemocy miejscem. To tutaj stróżowaliśmy. Jeździliśmy w parach, gdyż nie było nas wystarczająco wielu, by jeździć trójkami bądź setkami. Wybór broni, konia i partnera miał spore znaczenie. Czasem było to kwestią życia lub śmierci, a często również tego, w jaki sposób zginiesz. Dlatego zaczęliśmy opisywać się za pomocą prostego zdania: El es muy bueno para cabalgar el rio, co znaczy: „Można z nim pokonać rzekę". W Teksasie oznacza to tyle co: „Ufam mu tak, że mogę powierzyć mu swoje życie" - podrapałem się po głowie. - Chciałbym mieć kogoś, z kim można pokonać rzekę. Łzy popłynęły jej po twarzy i skapywały z brody. Była dość płaczliwa, co dowodziło, że potrafi przeżywać problemy innych ludzi. Rzadki i piękny dar. Zanim dzwony wybiły południe, Sam wzięła mnie za rękę i zeszliśmy na dół.

Rozdział 312 Minął ciężki tydzień. Brodie mało mówił. Na grobie Pana B. zasadziliśmy amarylis, wiedząc, że co roku będzie rozkwitał, oraz postawiliśmy biały krzyż. Staliśmy tam na wietrze. Na wzgórzu zawsze wiało. Brodie patrzył na rzekę. - Tato? - Tak, synu? - Czy mogę cię o coś zapytać? -Jasne. - I nie obrazisz się? -Nie. - Lubisz panią Sam? - Myślę, że to dobra kobieta. Schował ręce do kieszeni i popatrzył na mnie. - Nie o to cię pytałem. Nie odwzajemniłem jego spojrzenia. - Nie wiem. Może. - A co z mamą? - Synu, zawsze będę kochał twoją mamę. Nie mogę jednak być dłużej jej mężem. - Ale to nie ma sensu. - Nie oczekuję, że zrozumiesz. - Co tu jest do rozumienia? - Synu, twoja mama jest uzależniona. Zakochała się w innym mężczyźnie. Zostawiła nas. Pamiętasz? - Wiem to wszystko. Ale nadal nie ma to według mnie sensu odwrócił się do mnie. - Czy kochasz panią Sam?

- Nie wiem, synu. - Powiedziałeś właśnie, że kochasz mamę, a jeśli tak, to nie powinieneś całować się z panią Sam. - Synu, nie oczekuję, że zrozumiesz, ale mam nadzieję, że dasz mi wolność wyboru i uszanujesz moje uczucia. - Tato, nie oceniam cię, mówię tylko to, co widzę. Próbowałem położyć mu rękę na ramieniu, lecz odszedł w stronę rzeki. Udałem się za nim, ale zawrócił. -Tato, chcę pobyć sam. Patrzyłem, jak odchodzi, i podrapałem się po głowie. Czy do tego zmierzało moje życie? Czy wszystko do tego prowadziło? Dwie godziny później Brodie wrócił znad rzeki. Czoło między jego oczami znaczyła zmarszczka. - Tato, muszę jechać do miasta. - Teraz? -Tak. - A czego stamtąd potrzebujesz? - Po prostu czegoś potrzebuję. - Możesz mi powiedzieć, co to jest? -Wolałbym nie. Miał to po mnie. Wiedziałem. Wiedziałem również, że jeśli się nie zgodzę, tak łatwo nie ustąpi. -W porządku. Ruszyliśmy. Wystawił rękę przez okno. Gdy przekroczyliśmy granice miasta, podwinął rękaw)- koszuli nad łokcie. - Gdzie jedziemy? Brodie zerknął na mnie kątem oka, a potem wskazał na aptekę. Zaparkowałem i ustawiłem skrzynię biegów na luz. Słuchaliśmy silnika. Brodie nacisnął klamkę, ale zatrzymał się, zanim wysiadł.

- Chciałbym to zrobić sam. - Dobrze. Wysiadł z samochodu. Wydawał się szerszy w ramionach. Urósł. Poszedł w stronę apteki, zatrzymał się w wejściu, naciągnął kapelusz, potem odwrócił się i zaczął biec po ulicy pełnym pędem.. Wyskoczyłem z auta i ruszyłem za nim. Obejrzał się za siebie, zobaczył mnie, przebiegł przez ulicę, pokonał dwie kolejne przecznice i wpadł do gabinetu doktora Earla Johnsona. Zakląłem. Gdy otworzyłem drzwi, nie zastałem syna w poczekalni. Nikogo zresztą tam nie było. Usłyszałem hałas na zapleczu, więc wszedłem za ladę recepcji i udałem się w stronę odgłosów. Skręciłem za róg i zobaczyłem dwie pielęgniarki, które zatrzymały Brodiego. - Nie, nie mam wizyty, ale muszę zobaczyć się z panem doktorem teraz. Wszedłem do niewielkiego korytarzyka w chwili, gdy Earl Johnson wyszedł z gabinetu. W piątkę stanęliśmy w kółku. Wyciągnąłem rękę do Brodiego. - Brodie... chodź. Pielęgniarki się odsunęły. Brodie ciężko oddychał i patrzył po nas wszystkich. Miał mokrą od łez twarz. Był na krawędzi. Earl nie odezwał się jeszcze ani słowem. Brodie odzyskał normalny oddech, spojrzał na mnie, a potem na lekarza. - Doktorze Johnson, czy kocha pan moją mamę? - zapytał pewnie. Earl wyglądał na zbitego z tropu. Próbował zbyć pytanie śmiechem. - Słucham, chłopcze? Brodie zrobił krok w jego kierunku.

- Czy kocha pan moją mamę, Andie Steele? - Chłopcze, nie wiem, o czym mówisz. - Ale dzieci w szkole mówią, że składał pan wizyty domowe mojej mamie i że miał pan wielkie szczęście, że tata pana nie zastrzelił, gdy zastał pana bez ubrania w jej pokoju. Earl pokręcił głową i się zaśmiał, tym razem mniej pewnie. - Twój ojciec nigdy nie nakrył mnie nago... Zrobiłem dwa kroki w jego stronę i uderzyłem go prosto w usta. Coś chrupnęło i Earl się skulił. Obie pielęgniarki krzyknęły. Z ust i nosa lekarza pociekła krew. Wypluł kilka kawałków zębów. Leżał na podłodze, jednym okiem zerkał na mnie, a drugim kręcił w koło. Stałem nad nim. Skaleczyłem kłykieć środkowego palca i po dłoni płynęła mi krew. - To za kłamstwo, a jeśli podniesiesz się z tej podłogi, oberwiesz jeszcze raz za to, że przespałeś się z moją żoną. Położyłem dłoń na ramieniu Brodiego i zaprowadziłem go do drzwi. Oglądał się za siebie, gdy wychodziliśmy. Doszliśmy do auta, odpaliłem silnik i wyjechaliśmy z miasta. Krew zaschła na mojej ręce i ramieniu. Gdy asfalt zmienił się w szutr, skręciłem, nacisnąłem sprzęgło i wrzuciłem luz. Siedziałem w środku i patrzyłem na swoje życie po drugiej stronie szyby. - Brodie? Miał szeroko otwarte oczy. -Tak? Pokręciłem głową. -Wiem, że mamy problemy. Wiele rzeczy idzie źle. Nie jestem w stanie ze wszystkim sobie poradzić. Widzę, że dorastasz,! jestem bardzo dumny. Jesteś... taki jak syn powinien być. Wiem, że bardzo cierpisz. Wiem, że obaj cierpimy... -przerwałem. - Jesteś wszystkim, co mam - po mojej twarzy potoczyły się dwie łzy i spadły na dżinsy. - Nie zawsze będę

taki jak teraz, ale teraz... potrzebuję cię. A ty potrzebujesz mnie. I... popatrzyłem na dłonie. - Doktor Johnson postąpił źle. Naprawdę źle. Nie lubię go. Nawet go nienawidzę. Ale nie tylko na niego powinieneś być wściekły. Powinieneś.. . być też zły na mnie. Jego oczy zrobiły się jeszcze większe. - Nie za to, co zrobiłem, ale za to, czego nie zrobiłem. - Ale, tato, nie rozu... - Twoja mama potrzebowała czegoś, czego nigdy jej nie dałem. Przesunął się na środek siedzenia. Objąłem go ramieniem, a on chwycił za drążek zmiany biegów obiema rękami. Nacisnąłem sprzęgło, Brodie wrzucił jedynkę i ruszyliśmy do domu. Długo nie mogliśmy tak jechać, bo zawadzały mi jego kolana. Po wrzuceniu trójki wyprostował się, popatrzył na mnie i powiedział: - Wiem, tato, wiem. Ale musiałem sprawdzić, czy ty to wiesz. Wiedział to od swojej mamy.

Rozdział 317 Popijałem właśnie kawę, gdy na drodze usłyszałem warkot silnika. Auto wjeżdżało w każdą napotkaną dziurę. Sam zatrzymała się przed domem, niemal przewracając przy tym samochód. Wysiadła, ale zostawiła włączony silnik. Szybko udała się w stronę wejścia. W ręku miała otwarte pudełko po butach. Otworzyłem drzwi. Wyglądała na zmęczoną i zmartwioną. Podała mi pudełko. - Pomóż. W pudełku nieruchomo leżał Turbo. Miał naprawdę napuchnięty brzuszek i wstrząsały nim skurcze. Przez okno pasażera wpatrywała się we mnie Hope. Zapowiadało się na małą katastrofę. Brodie wyjrzał zza mnie i przetarł zaspane oczy. - Wskakuj do furgonetki - powiedziałem do niego. Mój synek rzucił okiem na Turbo i zrobił dokładnie to, co mu powiedziałem. Sam ruszyła za mną. Jechaliśmy do jedynego weterynarza w promieniu pięćdziesięciu kilometrów. Tylko jeden mieszkał w mieście. Inni dojeżdżali do Rock Basm z okolicy. Sarah Glover pochodziła stąd i była miłą dziewczyną. Skończyła szkołę weterynaryjną, wróciła do domu i zdobyta sobie dobrą reputację. Jedyny problem polegał na tym, ze zwykła zajmować się dużymi zwierzętami, na przykład krowami. Mieliśmy małe szanse, że uratuje Turbo, ale nie Podzieliłem się tymi obawami z Sam i Hope.

Wziąłem ze sobą pudełko i kazałem Brodiemu zostać z Hope, podczas gdy z Sam zapukaliśmy do drzwi Sarah. Po chwili otworzyła je i spojrzała na mnie przez okulary o grubych szkłach. - Hej, Kowboju. Jak się masz? Podałem jej pudełko. - Sarah - obejrzałem się przez ramię - to jest Turbo. Potrzebujemy twojej pomocy, ale nawet jeśli nie umiesz jej udzielić, proszę, zachowuj się tak, jakbyś umiała. Sarah zerknęła na pudełko, a potem na dziewczynkę, która obserwowała nas z przedniego siedzenia auta. - Chodźmy. Weszliśmy do jej gabinetu. W piątkę stanęliśmy nad srebrnymi noszami. Sarah włączyła specjalną lampę i zaczęła zadawać pytania. - Opowiedz mi o tym koledze. Hope się odezwała. - Ostatnio nie ruszał się zbyt dużo. Niewiele jadł. Sporo spał. Jakiś czas temu miał atak choroby. Położył się wtedy prosto, znieruchomiał i pozostał w tej pozycji przez kilka minut. Jego brzuch jest dziwny, jakby urósł mu tam gaz. Sarah założyła stetoskop i zaczęła słuchać serca Turbo. Łagodnie dotykała jego ciałka. Zajrzała mu do pyszczka i w oczy, a potem przyłożyła stetoskop do jego brzuszka. Po około pięciu sekundach zapytała: - Czy Turbo miał kontakt z innymi świnkami morskimi? - Nie, przebywał tylko z nami - Sam pokręciła głową. - Od jak dawna go macie? - Trochę ponad dwa miesiące. - Gdzie go kupiłyście? - W sklepie zoologicznym. Sarah zdjęła stetoskop. Próbowała ukryć uśmiech.

- Cóż, na początek kilka wyjaśnień. Turbo to nie chłopiec. To dziewczynka - wzięła za rękę Hope. - Gratulacje. Będziesz mamusią. Oczy Hope stały się wielkie jak spodki. - Naprawdę? -Tak. W Hope wstąpiło nowe życie. -Jak to się stało? Sarah się uśmiechnęła. - Jako doświadczony weterynarz mogę ci powiedzieć, że gdy jedna świnka morska przebywa wystarczająco długo w towarzystwie innej, zwykle kończy się to większą liczbą świnek. Hope podskakiwała. - Co mamy teraz robić? Co robić? Sarah pokręciła głową. - Nic. Pozwól jej działać zgodnie z naturą. Prawdopodobnie będzie miała cztery bądź pięć małych. Sam wybuchnęła śmiechem i usiadła, ukrywając głowę między rękami. - A ja myślałam, że on umiera. - Chciałaś powiedzieć ona - dodałem. Sam się uśmiechnęła. Na jej twarzy malowała się widoczna ulga. Oczy były załzawione. - Tak, ona. Wyszliśmy, a Sarah poklepała mnie po ramieniu. - Dobra robota, Kowboju. - Nie wiedziałem. To nie tak jak z krowami. Gdy Sarah zamykała drzwi, śmiała się naprawdę głośno. O ósmej wieczorem zadzwoniła Sam z wiadomością, Ze Turbo urodziła trzy małe świnki, a to chyba jeszcze nie koniec. W czwartkowy poranek zadzwoniła ponownie. Jej

głos brzmiał, jakby potrzebowała snu i była na nogach tylko dzięki kofeinie. - Hej, potrzebuję twojego adresu. - Po co? - Hope chciałaby wysłać wam pocztą zawiadomienie, że ona i Turbo są dumnymi mamami pięciorga zdrowych dzieci, które tylko ssą i ssą. - To wszystko? - Nie, jest jeszcze coś. Usłyszałem, jak Hope chichocze w tle. Sam ściszyła głos. - Nie zapomniałeś, prawda? - Nie zapomniałem o czym? - Wiedziałam. Już zapomniałeś. - Jeśli mi nie powiesz, nie będę wiedział, o czym takim zapomniałem. - Jutro jest ostatni dzień miesiąca, a kiedy ostatnio byliśmy nad rzeką, powiedziałeś... - Och, nie. Nie zapomniałem o tym. Będę tam o szóstej. - Dobrze. Aha, Kowboju? -Tak? - Mam dla ciebie niespodziankę. - Jaką? - Jeśli ci powiem, to nie będzie niespodzianka. Musisz zaczekać i zobaczyć. Szczerze mówiąc, już myślałem o tym spotkaniu.

Rozdział 321 Dumps popatrzył na mnie i powiedział: - Wyjdzie za jakieś pół godziny. Pokiwałem głową. - Lepiej już chodźmy. Udaliśmy się do więzienia. Strażnik pilnujący głównej bramy machnął nam na powitanie. Zajechaliśmy przed budynek administracji, który znajdował się przed murami. Tam przygotowywano do wyjścia zwolnionych. Czekaliśmy. O czwartej po południu brama się otworzyła i pojawił się w niej obecnie siedemdziesięciosiedmioletni Mike „Jumpy" Silvers. Dumps ruszył w jego kierunku. Patrzyli na siebie przez kilka minut. W końcu Mike pokiwał głową. - Nie wiem, co powiedzieć. - Ja też nie - odpowiedział Dumps i zaprowadził kolegę do furgonetki. Wyciągnąłem rękę. - Hej, Mike, jak się masz? - Strażnik Steele. - Mike, możesz zwracać się do mnie Tyler lub Kowboj. - Dobrze. Pojechaliśmy do knajpki Myrlene's w miasteczku. Sączyliśmy kawę, Mike siedział naprzeciwko nas. Wpatrywał się w ściany i okna. Od czasu do czasu spoglądał na drzwi, jakby S1ę dziwił, że są otwarte. Zjadł stek, pięć jaj, ciasteczka i wypił dzbanek kawy. Potem zamówił lody. Przyniesiono mu pięć gałek. Roześmiał się. - Każda na jedną dekadę.

Popatrzył na Dumpsa. - Czułem się samotny, odkąd wyszedłeś. Dumps skinął głową. Mike się uśmiechnął. - Wszyscy pozostali mieszkańcy mojej celi chrapali. Tylko nie ty. Spałeś cicho jak dziecko. - Mike, masz jakieś plany? - zapytałem go. Wybuchnął śmiechem. - Planowałem tylko, że kiedyś stamtąd wyjdę, więc nie, nie mam teraz żadnych planów. - Masz jakąś rodzinę? - Tak. Mam brata w Kalifornii. Wysłał mi bilet autobusowy i zaproponował, bym zamieszkał wraz z nim. Ma winnicę. Pomyślałem, że spędzę trochę czasu, uprawiając winogrona. - Masz jakieś pieniądze? - dopytywałem dalej. Pokręcił głową. - Chcieli mi wypłacić pieniądze za przepracowane godziny, ale powiedziałem, by posłali je wdowie po człowieku, którego zastrzeliłem - umilkł. - Więc nic nie mam. Dumps wręczył mu pięćset dolarów w gotówce. Jumpy zerknął na pieniądze. Przez długą chwilę się nie odzywał. W końcu przełknął ślinę i powiedział: - Dzięki, Pat. Jestem wdzięczny. Dumps podał mu pudełko. Mike uniósł wieczko. W środku znajdowała się nowa para butów. Mike znów pokiwał głową, wsunął kowbojki na stopy i zrobił minę niczym zadowolony kot. Przez kilka kolejnych minut byliśmy zajęci jedzeniem, a potem przeszliśmy przez ulicę i ruszyliśmy w stronę dworca autobusowego. Gdy autobus podjechał, Mike zapytał: - Strażniku? Odwróciłem się do niego.

- W więzieniu mówi się, że Maczeta... - odchrząknął -to znaczy Chuarez, nie dostanie zwolnienia tak prędko, jak myślał. Jest z tego powodu wściekły. Chodzą plotki, że sam zamierza się uwolnić. A według mnie ma do tego potrzebne środki. Lepiej miej się na baczności. Wyciągnąłem dłoń. - Dzięki, Mike. Dbaj o siebie. I trzymaj się z dala od kłopotów uśmiechnąłem się. Skinął głową. - Zamierzam tak zrobić. Dumps uściskał go i Mike wskoczył do autobusu. Dumps popatrzył na mnie, gdy autobus odjechał. -Wiesz, że on mówi prawdę o Chuarezie. Nie ma powodu kłamać. -Wiem. - Co zamierzasz zrobić? - popatrzył na dzwonnicę, a potem znów na mnie. Uniosłem brew i zacisnąłem zęby. - Och, nie bądź taki zdziwiony. Nie jestem ani tak stary, ani tak głupi, na jakiego wyglądam. Podrapałem się po brodzie. - Nie wiem, co zrobię. Wróciliśmy do furgonetki. Myrlene, właścicielka restauracji, wyszła na zewnątrz i mnie zatrzymała. Prowadziła tę knajpkę od dawna i odkąd pamiętam, nosiła niebieską sukienkę i biały fartuch. Pociągnęła mnie za rękaw koszuli i wzięła na bok, z dala od uszu przechodniów. -Ta dziewczyna, którą przywiozłeś do miasta i teraz pracuje u Georgii, jaka jest jej historia? -To po prostu kobieta, która potrzebuje odpoczynku. - Cóż - spojrzała na mnie znad swoich okularów do czytania - dziś rano był u mnie mężczyzna.

Poczułem, że skóra mi cierpnie. - Wielki, muskularny facet. Nigdy wcześniej go nie widziałam. Zjadł śniadanie, pokazał mi swoją odznakę, a potem zdjęcie tej kobiety i zapytał, czy ją znam. Nic mu nie powiedziałam. Szybko się odwróciłem. - Dzięki, Myrlene. Miałem dwie myśli. Hope i Sam. Wskoczyliśmy z Dumpsem do furgonetki i pojechaliśmy do szkoły. Zastałem Beth w gabinecie. - Kowboju, wszystko w porządku? - zapytała, gdy wybiegłem zza rogu. - Muszę zabrać ze sobą Hope Dyson, i to w tej chwili. Dyrektorka zajrzała do notatnika, a potem kazała mi iść za sobą. Niemal biegiem pokonaliśmy korytarz, skręciliśmy w lewo i przemierzyliśmy kolejny. Hope siedziała przy biurku. Poczułem lekką ulgę. Zobaczyła mnie, uśmiechnęła się, ale po chwili uśmiech zniknął z jej twarzy. Pochyliłem się, wziąłem ją na ręce i zacząłem iść w stronę auta. Dumps podążał zaraz za mną. Dziewczynka przykleiła się do mojej szyi i popatrzyła mi w oczy. - Kowboju? - Kochanie, trzymaj się mnie i miej oczy otwarte. Rozumiesz? Zaczęła drżeć. Poczułem, że zmoczyła spodnie. - Znalazł nas? -Tak sądzę. Rozpłakała się. - Wiedziałam, że mu się uda. Wiedziałam. Usadowiłem ją na siedzeniu. Dumps objął ją ramieniem. Jechaliśmy po starych brukowanych uliczkach miasteczka w stronę salonu Georgii Peach. Zatrzymałem się dwie przecznice dalej i odwróciłem do Dumpsa.

- Zawieź małą do mojego starego biura. Zadzwonię i powiem im, że nadjeżdżasz. Tam będzie bezpieczna. Hope przywarła do mnie. - Kowboju, nie chcę... Odkleiłem ją od siebie. - Hope - spojrzałem jej w oczy - musisz pojechać z Dumpsem. Niedługo wrócę z twoją mamą. Rozumiesz? Pokiwała głową. - W porządku, jedźcie więc. Dumps przesiadł się na fotel kierowcy, a ja chwyciłem za karabin AR-15 i czarną kamizelkę kuloodporną, które znajdowały się na przyczepce. Dumps odjechał, a ja zacząłem iść drogą równoległą do głównej alei, która biegła z tyłu sklepów. Pokonałem tak dwie przecznice. Idąc, wykręciłem numer. Po jednym dzwonku telefon odebrała Debbie. - Debbie, z tej strony Kowboj. - Hej, Kow... Przerwałem jej. - Dumps jedzie do was z małą dziewczynką. Miejcie ją na oku. Potrzebuję też, abyś wysłała kogoś, kto jest w pobliżu, do salonu Georgii Peach. Szybko. I powiedz, by dobrze się przygotowali. - Rozumiem. - Jestem w drodze. Idę równolegle do głównej alei, mijam właśnie sklep z antykami Smitha. Nie chciałbym zostać trafiony przez kogoś ze swoich, więc powiedz chłopakom, aby uważali. Rozłączyłem się, gdy nieznany mi, korpulentny mężczyzna wyszedł właśnie ze sklepu z antykami. Wysuwał stamtąd coś, co przypominało łóżko. Odchrząknąłem. Zobaczył moją odznakę i broń, zostawił łóżko i wszedł z powrotem do środka. Salon Georgii Peach mieścił się w samotnym ceglanym budynku, otoczonym trawą i parkingiem. Chyłkiem pod

szedłem do narożnika najbliższego budynku, odłożyłem kapelusz na chodnik za mną i popatrzyłem na tylne drzwi salonu, które znajdowały się jakieś trzydzieści pięć metrów dalej. W środku panowała cisza. Przez okno mogłem dostrzec Georgię, ale jej postawa wskazywała mi, że coś jest nie tak. Stała nieruchomo. W tej chwili sprawiała wrażenie, jakby ledwie oddychała. Nie patrzyła na mnie. Podobnie jak kobieta na krześle obok. Nie wyglądały na zbyt szczęśliwe. W cieniu prześliznąłem się wzdłuż ściany. Gdy byłem w połowie drogi, rozległ się strzał. Półtorej sekundy później byłem przy wejściu. W relacjach telewizyjnych opisujących momenty takie jak ten często wspomina się, że policjant „wyważył drzwi". Niekiedy wymaga tego sytuacja. Ale przede wszystkim należy działać z zimną krwią. Nie wiedziałem, kto strzelał ani do kogo. Gwałtowne pokonanie drzwi mogło oznaczać, że ta sama broń zostanie wymierzona we mnie i użyta bez zastanowienia. Stanąłem przy jednej stronie framugi, chwyciłem za klamkę i zdecydowanym ruchem otworzyłem drzwi. Używając lufy jako przedłużenia ręki, ostrożnie zajrzałem do środka. Pośrodku pomieszczenia klęczał Billy. Z głowy ciekła mu krew i spływała po szyi, ręce trzymał w górze. Brakowało mu większej części lewego ucha. Przed nim stała Sam, trzymając w ręku pistolet Andie przytknięty do jego nosa. Lufa się trzęsła. Sam płakała, a jej palce znajdowały się na spuście. Wątpiłem, by z tej odległości spudłowała. Za nią stała Georgia i mierzyła w twarz Billy ego ze smitha. Była spokojna, skupiona, usta wygięła w kwaśnym grymasie. Billy mógł być doskonałym policjantem w San Antonio, ale tutaj nie miał szans. Po mojej lewej na krzesłach siedziały cztery kobiety, a obok stały zajmujące się nimi stylistki. Większość z nich była w szoku i płakała. Tylko Georgia szeptała:

- Naciśnij spust, Sam, wszystkie jesteśmy świadkami. Działasz w obronie własnej. Stanąłem w drzwiach, a Billy zerknął w moim kierunku. Zapewne życzył sobie znaleźć się wszędzie, tylko nie w tym miejscu. Zdecydowanie obrót spraw go zaskoczył. Nie spodziewał się Sam z pistoletem w dłoni. Ta ani razu nie zerknęła w moją stronę. Mówiła właśnie Billy'emu, co o nim myśli, i w tym też była niezła. Nie wiedziałem, kiedy znów wypali. Byłem pewien, że jeśli jej dotknę, wzdrygnie się i szarpnie za spust, robiąc z głowy Billy'ego miazgę. Uważałem wprawdzie, że on na to zasługuje, i miałem nadzieję, że wyląduje w piekle za to, co zrobił Hope, ale nie chciałem, by Sam miała go na sumieniu. Zabicie drugiej osoby zmienia człowieka. Nawet jeśli ten ktoś zasłużył na śmierć. - Sam? - wyszeptałem. Nie odpowiedziała. Nachyliłem się bliżej. - Sam? Nadal nie reagowała. Ustawiłem lufę mojej broni wzdłuż jej pistoletu i odezwałem się ponownie: - Samantha? Na podłogę kapała krew Billy'ego. Jego wzrok przeskakiwał między bronią Sam, Georgii i moją. Sam spojrzała na mnie. Przemówiłem do niej miękko: - Masz wszelkie prawo zrobić to, co chcesz, i on na to zasługuje. Nie zatrzymam cię. Ale zabicie go nie sprawi, że będziesz lepiej spała. Nie zasklepi ran ani nie naprawi tego, co się stało. - A co naprawi? Raz na zawsze? - zapytała przez zaciśnięte zęby Nie mogłem jej obwiniać. Billy nigdy nie przestał ich szukać, aż wreszcie je znalazł. Miałem przeczucie, że była na

to przygotowana. Gdybym był na jej miejscu, też nie chciałbym, aby ludzie oglądali mnie i moje dziecko w sytuacji, która nie powinna być filmowana. Nigdy. Nie musiała tego tłumaczyć, usprawiedliwiać się. W swoim mniemaniu chroniła Hope. Myślała, że jeśli ucieknie, zniknie, zamiecie wszystko pod dywan, problem także przestanie istnieć. Ale ludzie kierujący się motywami takimi jak Billy łatwo nie rezygnują. Zwłaszcza jeśli zależy od tego ich całe życie. - Pendrive - powiedziałem. Pokręciła głową i przycisnęła lufę do jego głowy. Trzymała ją w tej pozycji i się namyślała. Po kilku sekundach zabezpieczyła broń, a potem uderzyła Billy ego z całej siły w twarz. Upadł. Gdy się odwrócił, okazało się, że ma zmiażdżony nos. Sam włożyła pistolet Andie do plecaka, z którym nigdy się nie rozstawała. Odpięła przednią kieszonkę, wyjęła z niej pendrive'a i przenośny twardy dysk. Billy łypnął na nią niespuchniętym okiem. Położyła oba urządzenia na stole obok mnie, usiadła i wybuchnęła płaczem. - Kładź się na brzuch. Trzymaj ręce tak, abym mógł je widzieć zwróciłem się do Billyego, który zrobił to, czego żądałem. Odpiąłem glocka 23 z jego biodra i dwudziestkę siódemkę z jego kostki. W tej chwili przez frontowe drzwi do środka weszło trzech oficerów, przez tylne dwóch kolejnych, a za nimi mój kapitan, ciekawy, w jakie to nowe kłopoty się wpakowałem. Popatrzył na mnie, ocenił sytuację i powiedział: - A więc tak wygląda emerytura? - pokiwał głową. - Podoba mi się. Może i ja na nią przejdę. Dwoma palcami dotknął kapelusza i ukłonił się Georgii- Georgio, jak się masz w to piękne popołudnie? Właścicielka salonu ani na sekundę nie spuściła Billyego z oczu.

- Wspaniale, a jeśli chodzi o to - wskazała na srebrny pistolet w swoim ręku - nie odłożę go, dopóki Kowboj nie da mi sygnału, że już mogę. Kapitan pokiwał głową. - Dobry nawyk. Dwadzieścia minut później Billy siedział w kajdankach na tylnym siedzeniu nieoznakowanego wozu policyjnego i słuchał, jak odczytywano mu jego prawa. Był cicho jak mysz pod miotłą. Ręcznikiem tamował krew. Oparłem się o samochód i wyjaśniłem mojemu kapitanowi sytuację. Zerknął na zatrzymanego. - Ta kobieta niemal nie odstrzeliła mu połowy głowy. -Tak. Sądzę,że aparat słuchowy niewiele mu pomoże. Kapitan pokręcił głową i się roześmiał. - Nie wydaje mi się, aby cokolwiek zdołało mu pomóc. Wygląda, jakby bolało - postukał w okno samochodu. -Boli cię? Wygląda naprawdę brzydko - zbliżył się bardziej do okna, uśmiechnął krzywo i pokazał na twarz Billy'ego. - Chyba masz złamany nos. Kapitan miał dziwne poczucie humoru. Około dziesiątej Sam wyszła z salonu z plecakiem na ramieniu. Podeszła do mnie. Kapitan się jej ukłonił. - Będę w kontakcie. - Dobrze. Sam popatrzyła na mnie ze skrzyżowanymi ramionami. Tupała jedną stopą i wyglądała, jakby chciała coś powiedzieć. Próbowałem przełamać lody. - Odstrzeliłaś mu ucho. - Starałam się trafić w jego twarz, ale trzęsłam się jak galareta... urwała, skrzyżowała ramiona i odwróciła wzrok. -Jestem ci winna wyjaśnienia. - Niczego mi nie jesteś wi... Potrząsnęła głową.

- Czy możesz chwilę posłuchać? Chcę ci wszystko opowiedzieć. Zrobiłem, jak chciała. - Zgubiłam pendrive'a w szczelinie między deskami, ale gdy tylko odpaliłam samochód, wpadłam w taką złość, że wróciłam do domu i niemal go nie rozwaliłam, próbując wydostać to urządzenie. Wiedziałam, że musimy je mieć, i nie zamierzałam zostawiać go temu choremu su... - zerknęła na Billyego w aucie. - Ponadto zabrałam twardy dysk, on wychodził wtedy z łazienki. Nie powiedziałam ci tego, bo nie chciałam, by zdjęcia moje i mojej małej dziewczynki posłużyły jako dowód. Jesteśmy kobietami, Hope stanie się nią któregoś dnia, i wolałam, by ludzie na sali sądowej tego nie oglądali. Nie jesteśmy aktorkami cyrkowymi. To wystarczająco bolesne bez tego - popatrzyła w dal. - Zamierzałam ci to powiedzieć wtedy w Ritzu, ale... - zaczęła szybciej uderzać stopą. - Po tym jak... Cóż, chciałam, by istniał jakiś powód, abyś z nami został. Byś nie ograniczył się jedynie do podrzucenia nas na jakiś posterunek policji. Pomyślałam, że jeśli nie będziesz miał powodu, odjedziesz w stronę cholernego zachodzącego słońca i nas zostawisz. Zostawisz mnie - położyła ręce na biodrach. Nigdy ani przez sekundę nie pomyślałam, że będziesz chciał pojechać do jego domu. Któż by się na to zdecydował? - pokręciła głową, odgarnęła włosy z oczu i zacisnęła usta. Znów płakała. - Wiem, że to było egoistyczne, ale nie jest mi z tego powodu przykro - zerknęła na samochód. - Nie żałuję niczego. Odwróciła się, zobaczyła Dumpsa i Hope i wróciła do salonu. Potem do auta zbliżyła się Georgia. Miała na sobie fartuch. W kieszeni z przodu dostrzegałem wybrzuszenie rewolweru. Zerknęła na mnie spod oka. - Kowboju?

Zaczęła pytaniem, ale widać było, że próbuje przyciągnąć moją uwagę, by mi coś powiedzieć. -Tak? Spojrzała na samochód, w którym siedział Billy, i oceniła dzielącą nas od niego odległość. - Czy on trafi do więzienia? - Taką mam nadzieję. Georgia zbliżyła się jeszcze bardziej, cały czas patrząc na auto. -Taką masz nadzieję czy to wiesz? - jej ton uległ zmianie. Wsunęła rękę do kieszeni pod fartuchem. Stanąłem między nią a samochodem. - Georgia? Popatrzyła na mnie. - Załatwimy to. Uniosła brodę i wpatrzyła się we mnie, nie cofając się nawet o centymetr. - Obiecujesz? Przytaknąłem. - Mogę ci przyrzec, że to, co spotka tego faceta w więzieniu, będzie o wiele gorsze, niż gdybyś go zastrzeliła. Pokiwała głową, lekko się uśmiechnęła i wróciła do salonu. Po trzech godzinach ukończyliśmy górę roboty papierkowej, która była wymagana w sytuacji, gdy doszło do strzelaniny. Kapitan mnie zwolnił, więc pojechałem do miasta do mieszkania Sam. Zapukałem. Hope i Sam pakowały się, albo raczej Hope obserwowała, jak Sam się pakuje. Dziewczynka zerknęła na mnie z sofy. Na jej kolanach w pudełku po butach leżała Turbo razem z młodymi. Małe świnki jadły. Turbo wyglądała na zmęczoną. - Co robicie? - zapytałem szeptem.

Hope zerknęła w stronę sypialni, skąd dochodził hałas. - Pakujemy się. Skinąłem głową i zapukałem do drzwi sypialni. Sam zawołała ze środka: -Co? Otworzyłem drzwi. Ujrzała mnie. -Och. Jej twarz była zarumieniona, po policzkach spływał tusz do rzęs. - Gdzie się wybierasz? Nie odpowiedziała. - Nie wiesz, prawda? Opadła na łóżko, zaczęła okręcać kciukiem o kciuk i pokręciła głową. - Nie możesz wyjechać. Szybko się odwróciła. - Dlaczego? Chyba nie oczekujecie, że zostanę tutaj, aby Hope została wezwana jako świadek... Nie zamierzam narażać jej... - Nigdy bym na to nie pozwolił i dobrze o tym wiesz, więc skąd ten pośpiech? Dlaczego się pakujesz? Rzuciła kilka ubrań na łóżko i skrzyżowała ramiona, jakby się ochraniała. - Pomyślałam, że może najlepiej będzie, jeśli wyjedziemy. Ze nadużyłyśmy już twojej gościnności, że już masz nas dość i jesteś zmęczony kobietami, które okłamują cię w ważnych sprawach. Może lepiej będzie, jeśli zamknę ostatnią stronę bajeczki, którą śniłam, o zamieszkaniu tutaj z tobą, Brodiem, u boku Georgii i Dumpsa, w tym miłym miasteczku. Może lepiej będzie, jeśli obudzę się z tego snu. Może zrobię ci przysługę, jeśli... Mówiła chaotycznie. Musiałem na czymś skupić jej uwagę. Postukałem w tarcze mojego zegarka. - Zostało dwadzieścia sześć godzin.

Wyglądała na zbitą z tropu, była rozdrażniona. -Co? Znów postukałem w zegarek. - Zostało dwadzieścia sześć godzin, a ja odliczam. Wyrzuciła w górę ręce. - Nie zostanę tutaj nawet dwudziestu sześciu minut dłużej... Przerwałem jej. - W ciągu tych dwudziestu sześciu godzin wydarzą się dwie ważne rzeczy, mój rozwód zostanie sfinalizowany, ponadto będę miał randkę. Pamiętasz? Rzeka? Poza tym nie chcę się narzucać, ale wspominałaś coś o niespodziance. Sam wzięła głęboki oddech. Próbowała ukryć uśmiech. -Wciąż chcesz się ze mną umówić? Nawet po... - powiedziała i palcem w powietrzu zrobiła zawijasa. - Uhm, tak, ale będziesz musiała zmyć nieco tej czarnej mazi z oczu. Wyglądasz jak szop. Roześmiała się. Otarła łzy z twarzy, jeszcze bardziej się rozmazując. -Jesteś pewien? Teraz wyglądała jak członek jakiegoś zespołu rockandrollowego z lat osiemdziesiątych. Zrobiłem krok w jej stronę i pocałowałem ją w czoło. -Jestem. Wsadziła swój palec wskazujący w szlufkę od moich spodni i mnie przyciągnęła. Oparła głowę o moją pierś. - Dziękuję ci za dzisiaj. Znów ją pocałowałem. - Mówiłem ci, że tym się zajmuję. Poszedłem w stronę drzwi, odwróciłem się i postukałem w zegarek. - Zostało dwadzieścia pięć godzin, pięćdziesiąt osiem minut i trzydzieści sekund.

Rozdział 334 Dumps zabrał Brodiego na rodeo, co dało mi godzinę, by się przygotować. Ogoliłem się, wyprasowałem ubranie, wyczyściłem buty i dwukrotnie przeczesałem włosy. To ostatnie było do mnie niepodobne. Podkradłem Brodiemu nawet nieco żelu do włosów. Minęło sześć tygodni, odkąd wjechałem w Sam i Hope na autostradzie. Okres ten minął bardzo szybko, w mgnieniu oka. Z drugiej strony dni te wydawały się wiecznością. Każdy z nas doświadczył w tym czasie całego wachlarza emocji. Stałem przed lustrem. Miałem w połowie ogoloną twarz. Wziąłem głęboki oddech. O dwunastej dzisiejszego dnia mój rozwód został sformalizowany i według prawa byłem wolnym człowiekiem. Andie została dziś rano zwolniona ze szpitala, ale nie wiedziałem, gdzie się udała ani jak się miewa. Więzy zostały przecięte i nie byłem już za nią odpowiedzialny. Wiedziałem, że nie ma pieniędzy i transportu, ale nie były to już moje kłopoty. Przypuszczałem, że w ciągu kilku kolejnych dni skontaktuje się ze mną i wpadnie, by zabrać swoje rzeczy oraz ustalić schemat odwiedzin Brodiego, jednak nie skupiałem się na tym w tej chwili. Miałem nad synem pełną opiekę, więc to ja dyktowałem warunki. Podjąłem już decyzję o ruszeniu z miejsca, rozpoczęciu życia na nowo. I wprowadzałem to postanowienie w czyn. Założyłem marynarkę, przejechałem ręką po kapeluszu, chwyciłem kluczyki i wyszedłem z domu.

Na werandzie wpadłem na Andie. Stała tam i spoglądała na puste pastwisko. Miała na sobie wyblakłe dżinsy, japonki i koszulkę na ramiączkach. Odwróciła się do mnie i spróbowała uśmiechnąć. - Hej - wyciągnęła ręce. - Nie zostanę długo, po prostu... - umilkła. Jak Brodie? - Dobrze. W zasadzie bardzo dobrze. Dumps zabrał go na rodeo. Wrócą niedługo. Daj mi znać, kiedy chcesz się z nim widywać. Wiem, że chce spędzać z tobą czas. Coś razem wymyślimy. Cofnęła się, założyła ręce i odwróciła wzrok. - A rzeczy możesz zabrać w każdej chwili. Twoje klucze nadal pasują do zamka. Skinęła głową. - Masz się gdzie zatrzymać? - Jill pozwoliła mi chwilę u siebie pomieszkać. Dopóki czegoś nie znajdę. Jill Sievert zaliczała się do grona przyjaciółek, z którymi znała się najdłużej. - Zawsze była dla ciebie dobra. Andie milczała. - Najlepsza. Przed domem stał ford bronco. -To jej auto. Pożyczyła mi - popatrzyła na mnie. - A ty? Dobrze wyglądasz - odsunęła się i mówiła dalej. Zrobiłem krok w stronę furgonetki. - Brodie powiedział, że sprzedałeś korwetę. Zrobiłem kolejny krok. - To prawda. Popatrzyła na pastwisko. - A gdzie stado?

Znała odpowiedzi, ale chyba musiała zadać te pytania. - Trzeba było spłacić długi w banku. - Sprzedałeś stado? - Miałem wybór między stadem a Bar S. Bardzo chciałem już jechać. Zerknąłem na zegarek. - Muszę... - Ty, proszę. Zatrzymałem się i odwróciłem. Chciała wziąć głęboki oddech, ale udało jej się to tylko częściowo. Lekko pokręciła głową. Próbowała się roześmiać. -Tak długo to ćwiczyłam, a teraz nie pamiętam, co chciałam powiedzieć. Znów zerknąłem na zegarek. - Naprawdę, Andie... jestem spóźniony. Popatrzyła w stronę rzeki. Cinch i May pasły się razem. Nieobecność Pana B. była wyraźna. - Gdzie Pan B.? Zerknąłem na krzyż na wzgórzu. - Co?! Co się stało? - Wpadł w dziurę. Nie mogliśmy nic zrobić. -Jak to zniósł Brodie? Pokręciłem głową. - Znosi to dość ciężko. Po jej nosie potoczyła się łza. Popatrzyłem na nią. - Andie, przespałaś się z innym facetem. Pamiętasz? Nigdy cię nie zdradziłem. Nigdy nie podzieliłem się nami z nikim innym. A więc jest trochę za późno, by się zastanawiać, kto tutaj jest zdruzgotany. Pokiwała głową i się cofnęła. - Zasłużyłam na to. I na więcej. Wsiadłem do furgonetki i zamknąłem drzwi. Stała w miejscu, aż opuściłem szybę.

- Czy mogę tylko coś powiedzieć? Czekałem. Zagryzła usta. Po jej twarzy popłynęło więcej łez. Nie miała makijażu, tusz nie ściekał jej z oczu. Wyłączyłem silnik. Popatrzyłem na nią. -Jeździłem do ciebie dziesięć razy. Jedenaście, jeśli liczyć ostatni. Siedziałem w pustym pniu drzewa i obserwowałem, jak pijesz kawę, biegasz, zrzucasz wagę, śmiejesz się z Earlem. Potem w ciemnościach chowałem się w lesie, wdrapywałem na skałę i patrzyłem, jak pływasz w nocy. Leżałem tak blisko, że mogłem cię dotknąć. Policzyć piegi. Dziesięć razy. Wiesz dlaczego? Łzy leciały jej teraz szerokim strumieniem. Dolna warga drżała. Opuściła ramiona. Odczytywałem język jej ciała, ale nie mogłem pozbyć się bólu i złości. — Chciałem znaleźć powód, choć jeden, by nie podpisać papierów rozwodowych. Jakikolwiek powód - pokręciłem głową. - Siedziałem tam i wspominałem naszą historię, przypominałem sobie pojedyncze wydarzenia, każde z nich. Nawet Earla. Bo widziałem w nich swoją rolę. Jak to, kim się stałem, stworzyło kobietę, którą byłaś. Którą jesteś. Ale za każdym razem, gdy sobie to wszystko przypominałem, zwłaszcza rzeczy, które zrobiłaś, nie pozostawał mi żaden powód. Jedyne, co pozostawało po czasie spędzonym w tym pniu lub na skale, to papieros, którego nie wypaliłem. Wsiadałem do samochodu i odjeżdżałem do domu, gdzie uświadamiałem sobie, że aby zachować to wszystko - wskazałem na granice Bar S - muszę wyrzec się tego, na czym mi zależało. Ty olałaś to w kasynach. 1 chociaż bardzo próbowałem, nie potrafiłem wytłumaczyć tego synowi, którego życie wywróciło się do góry nogami i który nie może zrozumieć, dlaczego jego ojciec nie chce już żyć z jego mamą. Za każdym razem, gdy patrzę mu w oczy, widzę twoje oczy - bo ma je po robie. Przez trzy lata powstrzymywałem się, miałem nadzie-

ję, ale moja nadzieja się wyczerpała - uderzyłem się w pierś. - Noszę tę koszulkę dla syna, ponieważ on wierzy, że chroni mnie ona przed niebezpieczeństwem, ale... przecież nie jest w stanie nawet zniwelować uderzenia - odpaliłem silnik. Gdy zwolniłem sprzęgło, wyciągnęła rękę wnętrzem dłoni do dołu. Coś w niej trzymała. - Andie, naprawdę. Niczego od ciebie nie chcę. - Proszę. Pokręciłem głową. - Tyler, proszę. Wyciągnąłem otwartą dłoń. Rozłożyła palce i z ręki wypadło jej dziesięć ciasno zwiniętych i niezapalonych papierosów. Cofnęła się, założyła ręce i popatrzyła na ziemię. Przyjrzałem się papierosom. Były mokre od jej potu, niektóre się pokruszyły, inne nie. Przełknąłem ślinę. Popatrzyłem na nią przez przednią szybę. - Andie, długo cię kochałem. Nadal kocham. Ale jednocześnie jestem zraniony. Bardzo cierpiałem. To nasze ty i ja... - popatrzyłem na nią nie jest łatwe. - Tyler, przepraszam. Za wszystko - odwróciła wzrok. -Za niektóre rzeczy bardziej. Chciałem poczuć złość na nią. Dać jej upust. Zranić Andie tak, jak ona zraniła mnie, ale co by to dało? Co dobrego by przyniosło? Kiedyś była moją żoną. Moim najlepszym przyjacielem. Matką mojego syna. Czy to zmniejszyłoby mój ból? Zagoiło ranę? Pokiwałem głową i dodałem gazu. - Ja także przepraszam.

Jechałem powoli. Próbowałem zobaczyć sens tam, gdzie go nie było. Kilka minut po szóstej zapukałem do drzwi mieszkania i usłyszałem dochodzący stamtąd odgłos suszarki do włosów. Czekałem, aż ucichnie, a gdy tak się stało, znów zapukałem. Sam podbiegła do drzwi, otworzyła je, uśmiechnęła się i obróciła dookoła własnej osi, trzymając rąbek sukienki wieczorowej, którą miała na sobie. - Jak wyglądam? Sukienka była czarna na wąskich ramiączkach i kończyła się nad kolanami. Gdy Sam się obracała, światło prześwitywało przez materiał, podkreślając linię jej ciała. Tkanina była naprawdę cieniutka. - Boże jedyny - wyszeptałem. Uśmiechnęła się. - Dobra odpowiedź. Przywykła już do całowania mnie, więc zbliżyła się, stanęła na palcach i ucałowała kącik moich ust. Powąchała moją szyję. - Mmm, ładnie pachniesz. - Liczą sobie za to tyle, że powinienem. - Co to jest? - Coś, co Georgia zamówiła przez Internet. Powiedziała, że jeśli tego użyję, stopniejesz w mojej dłoni jak masło. -Jak się nazywają? - Crabtree and... - Evelyn. - No właśnie. - Lubię je. Znów powąchała moją szyję, obróciła się ponownie, tym razem wolniej. Turkusowa gwiazdka na jej pantofelkach pasowała do naszyjnika. Dotknęła go. - Georgia mi pożyczyła. - Ładnie ci w nim.

Przestała się obracać, na twarzy miała uśmiech. Powoli uniosła rąbek sukienki do połowy uda. Miała opalone, gładkie nogi. - Podoba ci się moja sukienka? -Jest... Sukienka powędrowała jeszcze wyżej. - Tak? Zarumieniłem się i podrapałem po głowie. - Jest bardzo ładna. Pozwoliła opaść tkaninie i ujęła mnie pod ramię. - Dobrze. A więc jest warta ceny, jaką za nią zapłaciłam, a muszę przyznać, że była szalenie droga. Pomogłem jej wsiąść do mojej furgonetki i pojechaliśmy na kolację. Sam była podekscytowana, rozmowna i swobodna. Wrzuciłem dwójkę i słuchałem, jak opowiada o klientce, która miała okropne paznokcie i śmierdzące stopy. Nagle uderzyło mnie, że w ciągu sześciu tygodni naszej znajomości zdołaliśmy się zaprzyjaźnić. Poczułem to, ponieważ nigdy w życiu nie dbałem o jakieś zawiłe szczegóły pedikiuru, ale wtedy, w samochodzie, zaskoczyłem sam siebie tym, że naprawdę słuchałem Sam z przyjemnością. Poprawiłem lusterka i podziwiałem jej profil. Włosy upięła wysoko. W uszach miała dopasowane do naszyjnika kolczyki. Poruszały się z każdym ruchem jej głowy. Gdy usiadła i skrzyżowała nogi, sukienka uniosła się ponad kolana i odsłoniła uda. Jedno cieniutkie jak spaghetti ramiączko jej sukienki opadło, ukazując opaloną linię ramienia. Byłem niemal odurzony widokiem i zapachem kobiety. Czułem się jak szesnastolatek. Nie było to tylko pożądanie. Przyznaję, że oczywiście je odczuwałem. Myśli biegły mi do różnych miejsc, których od jakiegoś czasu nie odwiedzały Ale chodziło o coś jeszcze. O piękno. Jego obecność, do-

świadczanie go. Prawdziwe piękno. Nie o piękno dla piękna, ale o dzielenie się nim. Podarunek z niego. Sam wystroiła się tak dla mnie. Dzieliła się sobą, ze mną. Zrobiłem rezerwację w jedynej eleganckiej restauracji w Rock Basin zwanej U Steve'a. Spóźniliśmy się już wprawdzie dziesięć minut, ale się tym nie przejmowałem. Nie mogłem dłużej czekać. Zawiozłem nas cztery przecznice dalej, za porzuconą i zardzewiałą fabryczkę przy drodze. Zaparkowałem wzdłuż stacji załadunkowej, zaciągnąłem hamulec, zdjąłem kapelusz i odwróciłem się do Sam. Była właśnie w połowie zdania, pogrążona w opowieści, gdy nachyliłem się, objąłem ją i przyciągnąłem do siebie. Topniała. Kiedy skończyłem, mrugnęła, wytarła szminkę z moich ust i powiedziała: - Wow, możesz to powtórzyć? Pocałowaliśmy się znowu. Gdy usiadłem prosto, jej twarz była zarumieniona. - O rany. Włożyłem kapelusz i wrzuciłem jedynkę. - Chciałem to zrobić już od sześciu tygodni. - Długo czekałeś. Posadzono nas przy stoliku na tyłach restauracji przy świetle świec. Przed sobą mieliśmy białe serwetki. Podsunąłem jej krzesło, jedliśmy i rozmawialiśmy przez prawie dwie godziny. Owinęła nogę wokół mojej. Piła czerwone wino, ja herbatę. Na końcu zjedliśmy ciasto cytrynowe i wypiliśmy po cappuccino. Gdy wstaliśmy i odprowadziłem ją do drzwi, dotarło do mnie, że się zakochałem. Głęboko, szybko i na zabój. Jechaliśmy przez miasto. Zatrzymałem się w świetle ulicznej latarni.

- Możemy obejrzeć film. To historia miłosna o parze zagubionej w górach. Nosi tytuł Góra, czy jakoś tak. Podobno film jest niezły. Pewnie będzie ci się podobał. Albo... Jej twarz pojaśniała. - Och, wszystkie dziewczyny mówiły o nim dzisiaj. Chodźmy. - Albo... - tak naprawdę wcale nie miałem ochoty siedzieć w kinie. Moglibyśmy pójść popływać. W radiu leciała właśnie piosenka Emmylou Harris i Dona Williamsa. Śpiewali: Jeśli będziesz mnie potrzebowała, przyjadę...". Usiadła prosto. Wzruszyła ramionami. - Nie mam kostiumu. Zawróciłem i zacząłem jechać w stronę rzeki. - Ja też nie. Przesiadła się na środek siedzenia i założyła moją rękę na swoje ramiona. Piosenka rozbrzmiewała dalej: „Przepłynę morza, by ulżyć twojemu bólowi". Jechałem bocznymi drogami, głównie po szutrze. Nie śpieszyłem się. Noc była rześka. Zjechaliśmy na twarde nabrzeże nad korytem rzeki. Przejechałem półtora kilometra i zaparkowałem na lekkim wzniesieniu, gdzie nad strumyczkiem, który wiosną wypełniał się wodą i wpadał do głównego koryta, rosły krzewy bawełny. Woda była czysta i o tej porze miała już temperaturę odpowiednią do kąpieli. Nad przednią szybą samochodu wisiał księżyc i odbijał się w wodzie. Przy brzegu kwitły amarylisy. -Jak tu pięknie - wyszeptała Sam. Ona też była piękna. Wysiadłem z samochodu, a wtedy zadzwonił telefon. Już miałem go wyłączyć, gdy zobaczyłem, że dzwoni mój kapitan.

- Słucham. W tle dosłyszałem wystrzały z broni. Było ich zbyt wiele, by je zliczyć. Kapitan wyszeptał: - Przyjeżdżaj! W więzieniu wybuchł bunt! Nie damy rady ich powstrzymać. Ładuję mój ostatni magazynek. Ściągnij, kogo możesz dodał coś jeszcze, ale głos był zniekształcony. - Bądź dobrze uzbrojony! - rozłączył się. Wyłączyłem telefon, wskoczyłem do furgonetki i zwróciłem się do Sam. - Zapnij pas i trzymaj się mocno. W oddali dostrzegałem światła więzienia oraz pomarańczową łunę. Więźniowie podpalili budynek.

Rozdział 344 Stara, lokalna przypowiastka mówi: Pewien szeryf musiał zmierzyć się z buntem. Wezwał rangerów. Wraz ze swoimi ludźmi stanął na dworcu i czekał na przybycie pociągu z posiłkami. Gdy wysiedli wszyscy pasażerowie, do szeryfa podszedł mężczyzna z odznaką. Prowadził konia. Szeryf popatrzył na niego i zapytał: „A gdzie reszta?". Na to ten odpowiedział: „Jeden bunt, jeden strażnik". Prawda jest taka, że oddział Texas Rangers liczy ogółem stu trzydziestu strażników. Pilnujemy porządku na dużym obszarze. To oznacza, że jesteśmy wzywani jako wsparcie do niezliczonej liczby akcji, na które często przybywamy za późno. To nie jest tak, że chcielibyśmy mieć mniej obowiązków, ale po prostu Teksas jest zbyt duży. Albo nas jest zbyt mało. Szanuję każdego, kto nosi odznakę, a nasz kraj ma wyjątkowe w skali świata oddziały, jak na przykład wydział specjalny LA SWAT, ale to grupa Texas Rangers była i jest najbardziej legendarną jednostką na tej planecie. Nie bez powodu. Zasługujemy na szacunek, który się z tym faktem łączy. Zadzwoniłem w cztery miejsca i wezwałem jednostki z Dallas. Wiedziałem jednak, że nawet gdyby wykorzystali do transportu helikoptery lub superszybkie auta, potrzeba było czasu, aby do nas dotarli. Jadąc prostym odcinkiem drogi, zerknąłem na prędkościomierz. Twarz Brodiego na zdjęciu uśmiechała się do mnie. Wskazówka pokazywała sporo ponad setkę. Sam siedziała ze zbielałymi kłykciami

i bladą twarzą. Nie chciałem, by była świadkiem podobnego wydarzenia. Po ośmiu minutach od telefonu kapitana zajechaliśmy na miejsce. Otoczenie oświetlały reflektory. Przed zewnętrzną bramą więzienia stał policjant świeżo po akademii, chłopak stąd, który obecnie pracował chyba w drogówce. Jego odznaka wciąż była lśniąca i niezadrapana. Policjant był bliski omdlenia. Wokoło zgromadził się mały tłum. Zatrzymałem się. Policjant rozmawiał przez krótkofalówkę. Zobaczył moje pięć pesos. Przepuścił mnie i powiedział: - Dobrze pana widzieć - pokręcił głową. - Mówi się, że Chuarezowi nie spodobało się to, co napisano w gazetach o jego wyjściu na wolność, więc wywołał bunt - policjant przeszedł za mną na tył mojej furgonetki i w skrócie opisał mi sytuację. Ja tymczasem rozładowałem sportową torbę, w której miałem broń, i zapinałem kamizelkę kuloodporną. Wieści o buncie szybko się rozchodziły. Z różnych kierunków nadjeżdżały kolejne samochody. Za mną w oddali dostrzegłem Dumpsa i Georgię. Hope ściskała swój pamiętnik. Brodie mrużył oczy od świateł. Sam jedną ręką obejmowała Brodiego, a drugą córkę. - Zabierz ich stąd - krzyknąłem do niej. Policjant kontynuował: - Kapitan Packer zabarykadował się w budynku administracji zaraz za główną bramą, ale poza pierwszą linią ogrodzenia. Eskortował więźnia. Płomienie po drugiej stronie muru rosły. Z okien drugiego piętra wydobywał się dym. - Na wieżyczkach strażniczych siedzą buntownicy, mają broń. Oddział specjalny SWAT z Dallas kazał się wstrzymać z akcją. Mówią, że przywiozą czołg, co pozwoli nam dostać sie do kapitana.

Wybrałem numer kapitana na telefonie. Nie było odpowiedzi. Szacowałem, że nie wytrzyma kolejnych dziesięciu minut, a może nawet pięciu. Gdy w budynku administracji rozległ się odgłos wystrzałów, chwyciłem karabin, sprawdziłem magazynki i stan mojej 1911 oraz wyjąłem z torby krótkofalówkę. Włączyłem ją, sprawdziłem częstotliwość i wsadziłem słuchawkę do sprawnego ucha. - Zostań tutaj. Pilnuj ich i kontaktuj się ze mną przez radio wskazałem na mikrofon na ramieniu policjanta. - Daj mi znać, kiedy przyjadą posiłki. - Ale nie opanuje pan buntu. Odpaliłem furgonetkę. - Synu, nie próbuję opanować buntu. Próbuję dostać się do mojego kapitana, zanim więźniowie to zrobią. Sam chwyciła mnie i zaczęła kręcić głową. - Ty, możesz zginąć. Pokręciłem głową. - Muszę tam iść. Nie odpuszczała. - Ale dlaczego? Czas płynął. - Skoro mnie o to pytasz, to znaczy, że nie zrozumiesz. Zerknąłem na Brodiego. Łuna pożaru rozświetlała mu twarz i płynące po niej łzy. Pocałowałem Sam, wsiadłem do furgonetki, wcisnąłem sprzęgło i spojrzałem w lusterka. Brodie ukrył twarz, wtulając się w Sam. Więzienie migotało na pomarańczowo. Ze środka wylatywały kłęby ciemnego dymu. Drut kolczasty lśnił. W głośnikach samochodu rozlegały się mocne, roc ko-we dźwięki. W oddali słychać było sporadyczne wystrzały. Miałem wrażenie, jakbym słuchał odgłosów z otchłani piekieł. Po mojej prawej stronie, na zewnątrz murów więzienia, płynęła rzeka, powoli zamieniając się w cienistą smugę. Nie

tak dawno temu i nie tak daleko stąd rangerzy na koniach, którzy kierowali się w stronę Meksyku, z tęsknotą oglądali się przez ramię na Rio Grandę. Gdyby dało się zawrócić. Przejechałem kilkaset metrów, minąłem główną bramę, zdjąłem lusterko wsteczne i docisnąłem gaz do dechy. Sekundę później przez przednią szybę przeszła pierwsza seria.

Rozdział 348 Drogi Boże, kowboj właśnie odjechał. Jechał naprawdę szybko. Więźniowie strzelali do niego. Wjechał swoją furgonetką przez drzwi frontowe do tamtego budynku. Słyszę dobiegające stamtąd strzały i huk eksplozji. Boże, jeśli Cię tu akurat nie ma, proszę, przybądź, ponieważ coś naprawdę złego zbliża się do ziemi.

Rozdział 349 Każdy z nas widział w telewizji tysiące strzelanin, począwszy od tej w O.K. Corral do tych w Matriksie. Wszyscy mamy swoje ulubione sceny. Są pokazywane na ekranie w spowolnieniu, z wykorzystaniem efektów specjalnych, w dużej rozdzielczości, tymczasem gdy sami znajdziemy się w ich centrum, niewiele pamiętamy. Ani nie chcemy pamiętać. Adrenalina skacze, dźwięk częściowo się wyłącza, widzenie boczne zamienia się w tunel, sprawność manualna staje się mniej ważna, rośnie za to rola sprawności całego ciała. Wielu ludzi traci kontrolę nad czynnościami jelit i pęcherza. Obrazek rzadko jest ładny. Kule nie trafiają i nie zabijają cicho i bezboleśnie. Robią duże dziury, odrywają części ciała i śmierć często następuje powoli, w bólu. Taka jest natura walki. Do wydarzeń tej nocy nieraz się zastanawiałem, co myślał mój ojciec, gdy biegł do banku tego wieczoru, kiedy zginął. Teraz już wiem. Zamiast przekazywać, co się stało lub nie stało, pozwólcie, że najlepiej jak mogę, opowiem, co zapamiętałem lub czego nie pamiętam, i poskładam to w całość. W ten sposób będzie mi łatwiej. Chociaż nie mam zamiaru kłamać, nie mogę zagwarantować, że wszystko, co napiszę, będzie prawdą. Nie pamiętam momentu, gdy zderzak uderzył w przedmą ścianę budynku, tego, jak wyszedłem przez rozbitą szybę,

a później czołgałem się po korytarzu, poniżej dymu, w kierunku, z którego dochodziły strzały. Pamiętam, że gdy skręciłem za narożnik, zauważyłem czterech mężczyzn z bronią stojących u podnóża schodów. Byłem zadowolony, że to ja spostrzegłem ich pierwszy, a nie oni mnie. Nie pamiętam, jak wspiąłem się po schodach, ale najwyraźniej to zrobiłem, gdyż znalazłem się na drugim piętrze, i zastałem tam barykadę z desek i krzeseł. Po jej drugiej stronie leżał kapitan. Gdy do niego dotarłem, krwawił z kilku ran i nakazał mi coś, czego nie byłem w stanie zrobić, powiedział: „Zabieraj się stąd". Nie pamiętam, jak przerzuciłem go przez ramię i pobiegłem na dół do tylnego wyjścia pożarowego. Nie pamiętam, że strzelałem, przeładowywałem broń oraz kiedy zostałem postrzelony w nogę. Pamiętam, jak kula przeszła przez moje ramię, bo zwiotczało, nie mogłem podtrzymywać karabinu prawą ręką i zastanawiałem się, kto tak mnie potraktował. Nie pamiętam pięciu gości, którzy wyskoczyli zza rogu, tylko to, że się na nich natknąłem i że dym był czarny i gęsty. Nie pamiętam, jak opróżniłem magazynek, wystrzelałem naboje z 1911 oraz cztery magazynki, które miałem w kamizelce, i jeden z paska. Pamiętam tylko, że gdy spojrzałem w dół, nie było ich na miejscu, zamek był zablokowany, a z lufy wylatywał dym. Nie pamiętam, jak biegłem na tyłach budynku i niosłem kapitana na ramieniu, mam za to słabe wspomnienie tego, że próbowałem dostać się do rzeki, bo pomyślałem, że będzie dobrze, jeśli nam się to uda. Na końcu przypomniałem sobie, że wilki polują w stadzie, i wtedy nastała ciemność. Myślę, że na jakąś chwilę straciłem przytomność, bo kiedy się obudziłem, moja noga i plecy były rozpalone. Z mojej piersi dochodził dziwny, syczący dźwięk, a oddychanie było trudniejsze niż kiedykolwiek. Pamiętam, że ktoś mnie ciągnął, a potem zobaczyłem latarkę, ręce i usłyszałem rozma-

wiających głośno ludzi. Pamiętam, że smród dymu zniknął. Pamiętam, że kapitan sklął mnie za bycie takim „skończonym idiotą" i że kazał komuś zająć się mną, a nie nim. Pamiętam, że moja noga leżała w rzece, a klatka piersiowa na plaży. Pamiętam dźwięk ciszy i Sam, która coś do mnie krzyczała. Płakała i wypowiadała słowa, które nie docierały do moich uszu. Pamiętam, że docisnąłem jej palec do ust i wyszeptałem: - Dużo... mówisz. Byłem bardzo zmęczony. Chciałem zasnąć. Pomyślałem, że chyba powinienem być ranny, a nie jestem. Niczego nie czułem. Pojawił się tunel. Sam krzyczała głośniej. Otworzyłem usta. Próbowałem, ale nie mogłem wydobyć słów. Pocałowała mnie. Na ustach została jej krew. Nie podobało mi się to. Chciałem ją wytrzeć. Poczułem jej łzy. Smakowały jak krew pomieszana z solą. - Pochowaj mnie nad Brazos - powiedziałem do niej. - Nie zrobię tego! - krzyknęła. - Nie pochowam cię -pokręciła głową. Nie rób mi tego, proszę, Kowboju. Proszę - uderzyła mnie w twarz. Jeśli to zrobisz, własnoręcznie cię zabiję. Pamiętam, że się roześmiałem. - Chyba już cię ktoś uprzedził. Znów poczułem pocałunek. Mokry. Czuły. I słony smak łez. Pamiętam, że popatrzyłem na swoją klatkę piersiową i ujrzałem wydobywającą się z niej czerwień. Pamiętam myśl: „to nie oznacza nic dobrego". Potem widziałem, jak krew łączy się z wodą. Szacowałem, że za tydzień lub miesiąc dotrze do Zatoki Meksykańskiej. Z jakiegoś powodu, którego nie umiałem wyjaśnić, podobała mi się ta myśl. Wtedy perspektywa się zmieniła. Zobaczyłem się nie swoimi oczyma, ale z góry. Sam uderzyła mnie w twarz.

Krzyczała, choć jej nie słyszałem. Nic nie słyszałem. Mówiła: „Nie możesz umrzeć. Nie wywracaj oczu do środka. Nie możesz stąd odejść beze mnie". Mówiła coś jeszcze, ale wszystko się zlewało. Słyszałem jedno echo bez poszczególnych słów. Pomyślałem, że będę za nią tęsknił i że chętnie popływałbym w świetle księżyca. Potem popatrzyłem w górę, ujrzałem chmury i zrozumiałem, że nie będziemy już razem oglądali księżyca. Gdy poczułem wiatr śmigieł, zapadła ciemność. Byłem bardzo śpiący, nie mogłem już dłużej powstrzymywać snu. Nie pamiętam, jak mnie podniesiono, jak helikopter unosił się z ziemi, lotu, załóg stacji telewizyjnych, kamer ani świateł. Nie pamiętam, by ktoś trzymał mnie za rękę, ale pamiętam znajome uczucie. Nie pamiętam, by lekarze pytali, czy jestem na coś uczulony, ale pamiętam swoją odpowiedź: „na kule". Nie pamiętam, kiedy podłączano mi kroplówkę, lecz pamiętam twarz lekarza stojącego nade mną i ściskającego dwiema rękami torebkę, by płyn szybciej spływał do mojej ręki. Nie pamiętam, by ładowano baterie defibrylatora, ale pamiętam, jak zazgrzytałem zębami, gdy poczułem, że mną szarpnęło. Nie pamiętam tego, że uciskano mi klatkę piersiową, pamiętam jedynie tatuaż z Kaczorem Donaldem na ramieniu lekarza i to, że zastanawiałem się, czy lekarz ma na imię Donald. Z jakiego innego powodu mógłby mieć taki tatuaż? Nie pamiętam jasnych świateł na sali operacyjnej, krzyków ludzi, kolejnych ucisków klatki piersiowej i uderzeń defibrylatora ani tego, jak lekarz cofnął się, że fartuch miał poplamiony na czerwono i zaczął odmierzać czas. Nie pamiętam, bym miał czucie w palcach dłoni i stóp, ani nie pamiętam metalicznego posmaku w ustach. Jako ostatnie zapamiętałem w zasadzie dwa obrazy: mój niebieski podkoszulek z Supermanem, który leżał porwany na podłodze. Ktoś przeciął go pośrodku, dokładnie przez

środek litery S. Nie nadawał się już do użytku. Więźniowie zrobili w nim kilka dziur. Drugą rzeczą były moje buty. Jakiś idiota rozciął je, aby mi je ściągnąć, i leżały teraz w kałuży na podłodze. Wyglądały żałośnie. Nawet Dumps nic byłby w stanie przywrócić im dawnego wyglądu. Miałem nadzieję, że mnie w nich nie pochowają. Myślałem o tym, co moje buty robią w sali operacyjnej. Już to kiedyś widziałem. Słyszałem wiele historii o ludziach, którzy umierając, widzieli białe światło. Mój przypadek był inny. Ujrzałem swoje życie. Obrazy z niego. Jakbym oglądał film 3D, ale nie na ekranie. Andie. Brodie. Mój ojciec. Czarne łysinki. Cinch. Było ich wiele. Na wielu pojawiała się broń różnego rodzaju: pistolety, karabiny, śrutówki. A ja leżałem w tej sali i umierałem. Ironia losu. Wtedy wydarzyła się najdziwniejsza rzecz. Pojawiła się mała dziewczynka.

Rozdział 354 Drogi Boże, osiem godzin trwała operacja Kowboja. Mówią, że stracił prawie całą krew. Proszą, by ludzie oddawali mu swoją. Ogłosili to nawet w lokalnym radiu. Ja też próbowałam, ale moja się nie nadaje. Ma inną grupę. Mamy też jest inna. Za to Dumps oddał dwa razy. Poznałam żonę Kowboja. Ma na imię Andie. Bardzo płakała. Jest naprawdę ładna. Zapytałam ją, czy chce kawy, ale odmówiła. A potem jednak powiedziała, że chce. Podałam jej, drżała tak bardzo, że musiała chwycić kubek obiema rękami. Później pocałowała mnie w policzek. Miała mokrą twarz. Brodie siedzi koło niej. Trzyma ją za rękę. Ma czerwoną od płaczu twarz i przekrwione oczy. Czekają tutaj także inni strażnicy Teksasu. Wielu było dzisiaj w więzieniu. Stoją w kółku. Może także rozmawiają z Tobą. Naprawdę się martwię. Mama także. To dlatego tak brzydko piszę, gdyż trzęsą mi się ręce. Wszyscy jesteśmy w kiepskim stanie, ale nie tak złym jak Kowboj. Mówią, że to wojownik, lecz krąży tutaj wiele szeptów, których nie mogę dosłyszeć. Jestem pewna, że za to Ty doskonale je słyszysz. A jeśli tak, proszę, wysłuchaj ich.

Rozdział 355 Drogi Boże, słuchasz? Jeśli nie, nigdy więcej się do Ciebie nie odezwę.

Rozdział 356 Drogi Boże, na końcu korytarza ktoś coś krzyczy. Lekarz właśnie wyszedł i pokręcił głową. Mama leży na podłodze. Dumps płacze. Brodie też. Andie wykrzykuje Twoje imię. Wokół mnie widzę sam ból. Dlaczego nie słuchałeś? Dlaczego nic nie zrobiłeś? Mam Ci coś do powiedzenia, ale musisz być tam z Kowbojem, jeśli chcesz to usłyszeć. Inaczej to mój ostatni list do Ciebie. Sam zdecydujesz. Ale jeśli chcesz, bym jeszcze z Tobą rozmawiała, musisz coś teraz zrobić. To moja umowa z Tobą. Idę tam i lepiej, byś Ty także tam był. Boże? Czy mnie słyszysz? Mogę zapomnieć o tym, co zrobił mi Billy, ale tej historii z Kowbojem nigdy nie zapomnę. Ta sprawa tutaj... to sprawa między mną a Tobą.

Rozdział 357 Obrazy zbladły. Pamiętam, że zanim światła zgasły, obserwowałem dziewczynkę, którą kiedyś poznałem. Zbliżyła się do brudnego stołu, na którym leżałem. W ręku trzymała coś, co wyglądało jak zeszyt. Oczy miała wielkie jak spodki, ale się nie bała. Nie drżała. Pamiętam, że ktoś krzyczał i próbował ją odciągnąć, lecz wróciła do mojego boku. Pamiętam, że stała tam i przyglądała mi się, a ja byłem nagusieńki, jak mnie Pan Bóg stworzył. Po chwili dziewczynka uniosła rękę i położyła mi ją na czole, jakby sprawdzała, czy mam gorączkę. Nachyliła się, przycisnęła usta do mojego ucha i szepnęła coś, co zabrzmiało jak szmer wody w strumieniu. Nic nie słyszałem, bo moje uszy były ode mnie jakby odłączone. Albo ja byłem odłączony od uszu. Nie jestem pewien. Tak czy owak, nie słyszałem za wiele, przynajmniej nie to, co ludzie ponoć słyszą po drugiej stronie. Dziewczynka stała tam przez minutę, obejmowała moją głowę i szeptała do mojego ucha. Mówiła do mężczyzny, którym niegdyś byłem. Obserwowałem tę scenę znad lamp. Zważywszy na perspektywę, byłem pewien, że nie ma mnie już wśród żywych. Popatrzyłem na swoje ręce. Albo spojrzałem na nie znad lampy. Nie wiem, bo nie podniosłem głowy. Popatrzyłem na siebie z góry i widziałem, że się nie poruszyłem. Tak czy owak, pojawiły się one przed moimi oczami. Były pocięte, zakrwawione, poranione odłamkami szkła i drewna. Nie byłem w stanie ruszać palcami. Nieważne, bo i tak nie bolały Pamiętam, że zacząłem się zastanawiać, ile naboi nimi

wystrzeliłem w ciągu całego życia. Dziesiątki tysięcy. Każdy wystrzał był przemyślany, kontrolowany i zamierzony. Potem pomyślałem o Andie. O tym, jak bardzo kiedyś ją kochałem. Jak bardzo chciałem jej dać całego siebie, a dałem tylko połowę. Później coś nas rozłączyło. Coś, czego nie byłem w stanie dojrzeć. Było mi z tego powodu przykro. W momencie gdy Andie podała mi Brodiego, z powodu, którego nie potrafię wyjaśnić, wyłączyłem sobie połowę serca. Żyłem tylko z jedną połową, z tą twardszą częścią rangera. Dlaczego? Bo tak było prościej. Teraz, gdy ta połówka umarła, druga zaczęła bić znowu. Była to połowa mnie, której pragnęła i potrzebowała Andie. Połowa, która wiedziała, co to miłość, i umiała ją dawać - nieważne, jakim kosztem. Nigdy za życia tego nie odczuwałem. A teraz, sądząc po różnych danych, byłem już martwy. Niebieska płaska linia i jednostajny rytm na monitorze urządzenia do pomiaru tętna wskazywały na to. Tak ciężko ćwiczyłem. Poświęciłem życie na opanowanie sztuki posługiwania się bronią. Zawsze byłem gotowy nieść pomoc. Gotów byłem umrzeć, by żyć. Leżałem tutaj podziurawiony kulami, życie ze mnie uciekało i naprawdę nie przebiegło to tak, jak sobie życzyłem. To był trudny świat. I nie, to nie było w porządku. To, co mnie spotkało, było ceną, jaką musiałem zapłacić. Wiedziałem to. Ale jak bym żył bez tego? Jak bym żył, gdybym nie był stróżem prawa? W ciągu kilku sekund, w trakcie których musiałem przeżyć całe swoje życie, wydawało się ono tak dobre. Gdy dziewczynka skończyła, pocałowała moją głowę i zamknęła oczy. Umazała sobie moją krwią policzek. Nie wiem, co powiedziała. Nie mam pojęcia. Nie było mnie wtedy w moim ciele. Wiem tylko, że coś w jej słowach, w tonie głosu podziałało na mnie jak magnes. Ściągnęło mnie znad lamp z powrotem do ciała. Było to jak jazda w rollercoaste-

rze w odwrotnym kierunku. Prąd defibrylatora nie był w stanie zrobić tego, co zdziałał jej głos. Przez jakiś czas patrzyłem na świat z góry, a teraz obserwowałem go znów ze swojego ciała. Biało-czarny ekran zamigotał, zaiskrzył. Szarość zbladła. Pojawił się kolor. Ropa mieszała się z wodą. Pamiętam to.

Rozdział 360 Drogi Boże, dziękuję. Z całego serca dziękuję.

Rozdział 361 Reszta jest nieco zamazana i musicie wybaczyć, jeśli nie opowiem jej zbyt jasno. To, co się stało potem, dobrze oddaje słowo „histeria". Ludzie wrzeszczeli, ktoś się śmiał, było dużo płaczu. Miałem wrażenie, jakby ktoś uderzał garnkami lub... Tak czy owak hałas był naprawdę głośny Słyszałem go nawet niesprawnym uchem. Chciałem im powiedzieć, by się uspokoili, ale usta odmawiały mi posłuszeństwa. Podobnie oczy. Próbowałem i próbowałem, lecz nie mogłem ich otworzyć. Wtedy ta mała dziewczynka pocałowała moją zakrwawioną twarz i powieki się podniosły. Lekarz krzyczał: -Tyler! Tyler! Słyszysz mnie? Mrugnij oczami, jeśli mnie słyszysz. Zdjąłem maseczkę tlenową i wyszeptałem: - Zrobię, cokolwiek pan zechce, tylko proszę przestać krzyczeć mi prosto w twarz. Pamiętam odgłos śmiechu. Widok obejmujących się ludzi i wycieranych łez. Ale najdziwniejsze było uczucie wewnątrz mnie. Moje serce biło. Jego obie części. Być może nie jest to dla niektórych nic wielkiego, ale gdy żyło się tylko z jedną połówką przez tak długi czas, a nagle wszystko zadziałało na pełnych obrotach... Cóż, sami musicie kiedyś spróbować. Czas mijał. Nie wiem, ile go upłynęło. Godzina, dzień, może dwa. Nie umiem powiedzieć. Gdy znów otworzyłem oczy, znajdowałem się w dużym pomieszczeniu. Wszędzie były kwiaty. Jacyś ludzie szeptali. Nade mną stał mężczyzna

w białym fartuchu. Uśmiechnął się. Wyciągnął rękę i podał mi dwa małe przedmioty w kształcie fasoli. -Wyjęliśmy te kule z twojej nogi. Jedna nowa. Jedna stara. Pomyślałem, że może zechcesz je zatrzymać jako pamiątkę. Zacisnąłem wokół nich dłoń. Przymknąłem oczy. Próbowałem sobie przypomnieć, co się stało. Jak się tutaj znalazłem? Ostatnim moim wspomnieniem było miejsce z białymi światłami, wypełnione dźwiękami i widokami, jakich nigdy nie słyszałem, nie widziałem i... Nie umiałem ubrać tego w słowa. Nie wiedziałem jak. Zapamiętałem jedynie, że tam byłem, ktoś nachylił się nade mną, wyszeptał mi coś do ucha, a teraz znajdowałem się w tym pokoju i zastanawiałem, jak udało mi się wrócić. Ktoś uniósł moją głowę za pomocą elektronicznie sterowanego łóżka. Usiadłem. Popatrzyłem w kąt pokoju, a tam stała mała dziewczynka. W ręku ściskała zeszyt. To ona szeptała mi wtedy coś do ucha. Hope. Nadzieja. Tak miała na imię. Myślę, że to dobre imię dla dziewczynki. Ktokolwiek wybrał je dla niej, wiedział, co robi. Dziewczynka poruszyła się z miejsca. Przechyliłem głowę w lewo. Byłem naprawdę zmęczony. Każdy ruch był wyczerpujący. Otworzyłem dłoń. Hope wsunęła do niej swoją. Była malutka, ciepła i delikatna. Myślę, że niektórzy ludzie chowają ból całego życia gdzieś głęboko w sobie, gdzie zaczyna on ropieć i się jątrzyć. Powoduje gangrenę duszy. Ten ból powoli staje się nimi. Kipi na zewnątrz. Można go poczuć. Są też inni. Tacy, którzy nigdy nie zrobili niczego złego. Niewiniątka. Zdarza się, że popełniono wobec nich wielkie zło. Może gorsze, niż potrafimy sobie wyobrazić. A jednak z jakiegoś powodu radzą sobie z tym złem i nie chowają go w sobie, nie rozpamiętują. Przeciwnie, pozwalają mu odejść, dzięki czemu już ich nie rani. Niczym mgła, która się unosi i wyparowuje, bo nie

ma stałej kryjówki, gdzie mogłaby się schować. Z miejsca, W którym niegdyś był w tych ludziach ból, promieniuje teraz coś innego, coś, czym dzielą się ze światem. Nie wiem, co ta mała dziewczynka szepnęła mi do ucha. Nie jestem pewien, czy byłem w swoim ciele i mogłem to usłyszeć. Myślę, że wtedy już je opuściłem. Mogę jednak potwierdzić, że kiedy to zrobiła, w świecie pojawiła się rysa, w miejsce, gdzie zło próbowało tak intensywnie mnie wciągnąć, wtargnęła jakaś inna siła i ściągnęła mnie z powrotem. Jakby to były zawody w przeciąganiu liny. Zło przegrało. Miłe uczucie. - Chodź tutaj - wyszeptałem do niej. Nachyliła się. - Bliżej przyłożyła ucho do moich ust. - Dziękuję. Popatrzyła na mnie ze zdziwieniem. - Za co? Uśmiechnąłem się. - Za to, że przyszłaś... - próbowałem przełknąć ślinę. Miałem suche gardło. Hope położyła kawałek lodu na moich ustach i wsunęła go pod język - .. .mi z pomocą. Uniosłem sprawną rękę, tę, która nie była przestrzelona, docisnąłem policzek dziewczynki do ust i ucałowałem ją. Pokiwała głową, uścisnęła moją rękę i się cofnęła. Kapitan Packer skierował wózek dla niepełnosprawnych do pokoju i zastukał w drzwi. Za jego plecami stała pielęgniarka, która wyglądała na zezłoszczoną. Spod szpitalnej piżamy wystawały mu kowbojskie buty. Podjechał do mojego łóżka, wyciągnął rękę, przypiął moje pięć peso do poduszki i wyprostował się, ciężko dysząc. Był blady. On także stracił dużo krwi. Pokiwał głową. - Upuściłeś to. Pomyślałem, że chciałbyś ją z powrotem - próbował się roześmiać. - Jest trochę osmolona. I ma małe wgniecenie, ale... ciągle znaczy to samo. Potwierdziłem ruchem głowy.

Obudziłem się jakiś czas później. Było już ciemno. Zobaczyłem rzędy niebieskich i czerwonych lampek oraz numerki, które, jak przypuszczałem, oznaczały różne czynności mojego organizmu. Nad drzwiami do łazienki widać było blask fluorescencyjnej lampy. Dochodził stamtąd szum płynącej wody. Ktoś wyciskał szmatkę lub ręcznik. Leżałem odkryty, miałem mokrą skórę. Czułem, że część mojego ciała jest czysta, a część nie. Część się lepiła. Pachniałem mydłem. Pomyślałem, że może umieram, a oni przygotowują mnie do pogrzebu. Z łazienki wyszła pielęgniarka z małym wiaderkiem i szmatką w ręku. Położyła rzeczy koło mnie i łagodnie przemyła gąbką moją stopę i nogę, a potem brzuch, pachwiny i ręce. W pokoju znajdowała się jeszcze druga kobieta, sądząc po stroju, także pielęgniarka. Pomagała mnie obracać. Ktoś poruszył cewnik przytwierdzony do mojego ciała. - Proszę, cokolwiek robicie, nie wyrywajcie tego - mruknąłem. Nade mną rozległ się cichy śmiech. Otworzyłem oczy, to pielęgniarka się uśmiechała. - Nie martw się - powiedziała. Skupiłem wzrok i się okazało, że to Sam zwilżała moją nogę i brzuch. Zmywała ze mnie krew. Pokręciłem głową. Pochyliła się. - Wszystko w porządku? Pokiwałem głową. - Tak, ale inaczej to sobie wyobrażałem. - Ja również - uśmiechnęła się. - Czy któraś z was umie ogolić mężczyznę? - zapytałem szeptem. Zaprzeczyły. - Jeśli będziecie miały chwilkę, zadzwońcie po Georgię i poproście, by przyszła mnie ogolić. Będę wdzięczny. Zarost tak mnie swędzi, że zaraz zwariuję.

Gdy obudziłem się ponownie, było już jasno. Zmrużyłem oczy i dostrzegłem Brodiego, który huśtał się na krześle obok mnie. Przywitałem go ruchem głowy i łamiącym się szeptem zapytałem: -Jak się miewa mój syn? Wstał i rozwinął kartkę papieru. - Narysowałem to dla ciebie - podał mi obrazek. Przedstawiał mężczyznę na koniu pilnującego stada krów. Mężczyzna miał na piersi literę S. - Pomyślałem, że ci się spodoba - wsunął swoją dłoń do mojej. - Jak się czujesz? Uśmiechnąłem się. -Jakbym szybko jechał i się spocił. Spodobała mu się moja odpowiedź. - Wszyscy bardzo się o ciebie baliśmy. Przełknąłem ślinę. Bolało mnie gardło, jakby ktoś przepchnął przez nie rurkę. - Ty też? - Tak, tato. - W baniu się nie ma nic złego. Strach oznacza, że wiesz, z czym się mierzysz. Brodie stał i patrzył na mnie. - Myślałem... - zacząłem. - Co, tato? Lekarstwa sprawiały, że język mi się plątał. - Co myślisz... To zależy tylko od ciebie, ale będę potrzebował partnera i... Co myślisz o tym, by wejść ze mną w spółkę i zająć się hodowlą bydła? Uśmiechnął się. - Podoba mi się ten pomysł. - Wszystkim będziemy się dzielić. Pół na pół. Spróbujemy zarobić tyle pieniędzy, by móc cię wysłać do college'u. Skinął głową i uśmiechnął się szerzej.

Na tyle, na ile mogłem, spróbowałem przybrać poważny wyraz twarzy. -Jest tylko jeden problem. -Jaki? - Nie znam kowboja, który zajmowałby się wypasem bydła bez konia, więc kiedy stąd wyjdę, musimy wziąć pożyczkę z banku i pójdziemy na zakupy. Kupimy ci konia. Jego pierś się uniosła. - Dobrze, tato. Nigdy w życiu nie widziałem tylu kwiatów. Odpiąłem z kilku bukietów karteczki i wysłałem Brodiego z zadaniem, by zostawił kwiaty w pokojach pacjentów pogrążonych we śnie. Pielęgniarki zaczęły go przezywać Kwietnym Księciem. Spodobało mu się. Drzwi do mojego pokoju się nie zamykały. Pojawiali się w nim dziennikarze, kamerzyści, politycy, a nawet gubernator. Mówili, że wjazd furgonetką do budynku i szarża na górę po schodach były nie lada wyczynem. Odpowiadałem, że kapitan zrobiłby to samo dla mnie. Na te słowa kapitan śmiał się, kręcił głową i mówił: - Wiedząc to, co wiem teraz, nie jestem tego taki pewien. Leżałem w tym pokoju przez tydzień i załatwiałem się do małego, białego wiadereczka. W końcu zmęczyło mnie to, usiadłem na brzegu łóżka, podparłem na kulach i wstałem. Sam siedziała na krześle obok i czytała. Całe szczęście, gdyż kiedy wstałem, cały świat zawirował i niemalże runąłem plackiem na podłogę. Złapała mnie i powiedziała: - Na drugi raz lepiej nie próbuj. Pokiwałem głową. Według jej słów spałem po tym wypadku przez trzy kolejne dni. Moje ciało zmagało się z wieloma infekcjami. To chyba normalne, gdy człowiek wykrwawia się niemal na śmierć. Lekarze zaaplikowali mi pełno przeróżnych, mocnych antybiotyków i kazali się trzymać.

Do pokoju weszła Georgia, poinformowała nas o wszystkich najnowszych plotkach i ogoliła mnie tak dobrze, że sam lepiej bym nie potrafił. Powiedziałem, że powinna oferować tę usługę w swoim salonie, a mężczyźni ustawialiby się w kolejce. Pokręciła głową i trzymając wyprostowaną brzytwę, oświadczyła bez humoru: - Z wyjątkiem ciebie nie darzę mężczyzn wielką sympatią. Lepiej trzymać mnie i moją brzytwę z dala od ich szyi. Jestem skłonna się do nich dorwać, zwłaszcza do panów z sekretami. Przytaknąłem, nie spuszczając oka z brzytwy. - Dobry pomysł. Minął kolejny tydzień. Mój stan zdrowia się polepszył, gorączka ustąpiła. Przybyło mi sił. Zacząłem spacerować, albo raczej kuśtykać po piątym piętrze. Rana w ramieniu sprawiała, że chodzenie o kulach było trudne, używałem więc tylko jednej. Hope i Sam odwiedzały mnie codziennie i często po szkole przyprowadzały Brodiego. Andie się nie pojawiła. Słyszałem, że mieszka u Jill Sievert. Ji 11 wraz z mężem prowadziła ranczo, gdzie hodowali i trenowali konie. Na tyłach swojego domu mieli domek gościnny. Doszły mnie również wieści, że moja była żona znalazła pracę, ale nie wiedziałem gdzie. Wprawdzie jej nie widziałem, lecz miałem wrażenie, że odwiedziła mnie w szpitalu. Jeśli chcecie znać prawdę, wyczuwałem jej zapach. Jeżeli śpi się przy kimś przez dwanaście lat, zdobywa się umiejętność poznania po zapachu, że ta osoba była w danym miejscu. Miałem sporo czasu na przemyślenia. Więcej, niżbym sobie życzył. Ponieważ szpital zupełnie nie nadaje się do odsypiania, mój cykl snu i czuwania był wywrócony do góry nogami. Spałem w dzień, a nocami czuwałem. Przyłapałem się na tym, że przyglądam się swoim dłoniom i przeżywam

minione wydarzenia ponownie, jakby mogły mi coś objawić. Ale nie przemawiały ani słowem. Przez kilka nocy spoglądałem w lusterko. Zadawałem sobie pytania. Pewnego razu o drugiej nad ranem zadałem sobie jedno szczególnie trudne. Zaczynało się tak: „Co jeśli...". Reszty nie dopowiedziałem. Po trzech tygodniach od buntu w więzieniu wypisano mnie ze szpitala. Dumps przywiózł mi nową parę butów, za którą byłem mu naprawdę wdzięczny. Były czarne z prostokątnym czubkiem. Paul Bond byłby z nich dumny. - Kowboj bez butów to nie kowboj - powiedział. Brodie przywiózł mi nowy kapelusz Resistola. Sam uklęknęła przy łóżku, naciągnęła mi skarpetki i pomogła założyć nowe buty. Gdy wkładała mi prawą stopę, zapytała: - Jaki rozmiar butów nosisz? - Czterdzieści pięć. - Masz wielkie stopy. Poklepałem ją po ramieniu i mrugnąłem. - Wiesz, co mówią o facetach z wielkimi stopami? Zmarszczyła czoło i się obejrzała. - Nie, powiedz. - Wielkie... - umilkłem i się uśmiechnąłem - buty. Roześmiała się. Dojrzałem do tego, by cieszyć się z jej śmiechu. Był niewymuszony, swobodny i rozjaśniał pomieszczenie. Uścisnąłem dłonie personelu szpitala i podziękowałem za wszystko, co dla mnie zrobili. Byłem siedmiokrotnie postrzelony, dwa razy w płuca. Pozszywanie mnie było niełatwym zadaniem. Powinienem już nie żyć. Oszukaliśmy śmierć i wszyscy to wiedzieliśmy. Brodie wprowadził do pokoju wózek, a lekarz kazał mi na nim usiąść. Pokręciłem głową.

- Nie, dziękuję. - Ty, to zasady szpitala - wyjaśnił. - Doktorze, czyż nie byłem wystarczająco grzecznym pacjentem? Stosowałem się do pana zaleceń? -Tak. - Czy kiedykolwiek kłóciłem się o coś, co kazał mi pan zrobić? Uśmiechnął się. - Nie. - I pozwoliłem się panu pokłuć tysiącem igiełek? -Tak. - Więc proszę zrozumieć - włożyłem nowy kapelusz na głowę. - To zasady Tylera. Wsparłem się na lewej kuli i wyciągnąłem do lekarza dłoń. - Dziękuje za to, co pan dla mnie zrobił. Lekarz wręczył mi malutką paczuszkę zawiniętą w brązowy papier. Zawiniątko było miękkie, jakby w środku skrywało tkaninę. Rozwinąłem je i znalazłem w nim mój niebieski podkoszulek, uprany i poskładany. Ktoś zszył go i załatał dziury. - Pomyślałem, że może chciałbyś go z powrotem. Chciałem. - Dziękuję. Kiedy lekarz wyszedł, włożyłem koszulę, prawe ramię wsparłem na Brodiem i zacząłem przemierzać tę samą drogę, którą tutaj trafiłem, tylko z kilkoma ranami mniej. Razem z synem szliśmy do windy. Nacisnął guzik, drzwi otworzyły sie i weszliśmy do środka. Gdy się zamknęły, spojrzałem na niego. - Brodie? -Tak, tato? - Nie musisz być stróżem prawa, kiedy dorośniesz.

Popatrzył na mnie. - Wiem. Gdy minęliśmy trzecie i drugie piętro, zadzwonił dzwonek. -Tato? -Tak? - Ale chcę. Drzwi otworzyły się i do środka wpadło światło słoneczne. - Wiem. Miał to po mnie. Sam zawiozła nas do domu, gdzie Georgia i kilkoro znajomych z miasta przygotowali dla mnie powitalne przyjęcie. W drzwiach przywitała mnie żona kapitana Packera Sophia, która pocałowała mnie w usta. Podziękowała mi. Usiadłem na huśtawce na werandzie i obserwowałem całe to zamieszanie wokół mojej osoby. Było to trochę za dużo jak na moje siły. Gdy się ściemniło, większość ludzi się rozeszła. Brodie i ja siedzieliśmy długo na huśtawce, rozmawialiśmy o krowach i koniach oraz o wycieczce kajakiem po Brazos, którą chciał zorganizować. Co chwila spoglądałem na pastwisko, gdzie widać było tylko jednego konia. To był Cinch. May zniknęła. Andie ją zabrała. Może ten obrazek był dobrym przedstawieniem mojej sytuacji. Z domu wyszedł kapitan Packer, usiadł i w trójkę sprawdzaliśmy, jak duży ciężar może utrzymać huśtawka. Po kilku minutach szef zsunął kapelusz na tył głowy i popatrzył na Brodiego. - Synu, czy mógłbyś pobiec do środka i przynieść mi odrobinę lemoniady albo czegoś do picia? - Będziecie rozmawiać o jakichś dorosłych sprawach i nie chcecie, bym się temu przysłuchiwał?

Kapitan się roześmiał. -Tak. Brodie się uśmiechnął. Kapitan spojrzał na mnie. - Zapomniałem ci powiedzieć, że zostałeś przywrócony do służby, czy tego chcesz, czy nie - pokręcił głową. - Potrzebujesz pieniędzy. A co innego mógłbyś robić? Nie jesteś stworzony do bycia normalnym człowiekiem. Normalni ludzie nie wjeżdżają furgonetkami w budynek. Miał mnie. - DPS daje ci kieszonkowe na samochód. Możesz je wydać, na co zechcesz. Więc zrób sobie przysługę, pokaż, że jesteś prawdziwym kowbojem, i kup sobie forda z wielkim dieslem - splunął. - Nigdy nie rozumiałem, dlaczego zawsze wybierałeś dodge'a. Roześmiałem się. Kapitan był naprawdę podekscytowany. - Potwierdziliśmy, że buntem w więzieniu dowodził Chuarez. Miał nadzieję, że w czasie zamieszania uda mu się uciec - wyjął wykałaczkę z kieszeni koszuli, wsadził między przednie zęby i splunął. - Nie udało mu się to. Zginęło jedenastu więźniów. Sędzia śledczy potwierdził, że ja zabiłem dwóch - pokręcił głową i próbował ukryć uśmiech. - Jakiś inny ranger zabił resztę. Kilkunastu innych zostało rannych - językiem przesunął wykałaczkę do drugiego kącika ust. -Aha, Chuarez nie wyjdzie na wolność. Na wypadek gdybyś się zastanawiał. Chwilę po dziesiątej położyłem Brodiego do łóżka. Przez większą część miesiąca żył emocjami, na podwyższonej adrenalinie. Miał dość. Cykl mojego snu się nie poprawił, więc kiedy reszta Teksasu była pogrążona we śnie, ja właśnie wychodziłem na zewnątrz. Gdy w domu wreszcie nastała cisza, złapałem za kulę i udałem się nad rzekę. Szedłem powoli,

trzy kroki i pięć oddechów. Pięć kroków i osiem oddechów. Zajęło mi to prawie godzinę. Zapachy się zmieniły. Tęskniłem za krowami, za Panem B. Mówiąc prawdę, tęskniłem też za moją żoną. Poszedłem na grób ojca. Zwinąłem papierosa. Zapaliłem, zaciągnąłem się głęboko i położyłem go na nagrobku. Dym unosił się w powietrze. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle, ale ostatnio miałem wiele czasu na przemyślenia. W okresie tym przychodziły mi do głowy wciąż te same pytania. Cinch szedł za mną. Dotykał mnie głową. W ten sposób mówił: „Hej, człowieku, gdzie idziesz? Zawsze mówiłeś, że życie wydaje ci się wyraźniejsze, gdy siedzisz na moim grzbiecie. Wskakuj". Odwróciłem się i pogłaskałem jego pysk. -Jeszcze nie, stary przyjacielu. Może to chwilę potrwać. Kule i kości zwykle do siebie nie pasują. Koń polizał mi palce. Odezwałem się do niego i do ojca: - Jak to jest, że mogę wjechać do palącego się budynku, gdy na mój samochód lecą kule, a kiedy chodzi o miłość, małżeństwo i moją żonę, jadę w przeciwnym kierunku? Dym się wił, ale nie przynosił odpowiedzi. Pochyliłem się nad moją kulą, odpiąłem 1911, sprawdziłem nabój i pogładziłem go swoim palcem wskazującym. W świetle księżyca wpatrywałem się w jego gładką końcówkę. Obróciłem go w dłoni. Może śmierć wszystko rozjaśnia. Wypowiedziałem na głos drugie dręczące mnie pytanie: - Umiem obchodzić się z różnymi rodzajami broni, które mają powstrzymać zagrożenie. Natomiast jeśli chodzi o moje małżeństwo, mógłbym równie dobrze strzelać papierowymi kulkami - przejechałem kciukiem po zamku pistoletu. - Ta rzecz jest bezsilna wobec sprawy, która mnie zabija. Popatrzyłem na rzekę. Zmagałem się z pytaniem, które od tygodni chodziło mi po głowie. Bałem się je zadać.

Poszedłem na brzeg i stanąłem kilka centymetrów nad wodą. Byłem pewien, że nie poradzę sobie ze zdjęciem butów ani z ich powtórnym założeniem, więc wszedłem do wody po kolana, usiadłem obok gładkiej skały i pochyliłem się nad strumieniem. Woda opłynęła moją szyję i ramiona. Sprawiała, że moje myśli stawały się bardziej uporządkowane. W głowie mi wirowało. Oparłem się o kamień i wpatrywałem w niebo. Nie wiem, o czym tak naprawdę myślałem. Było tego za dużo. Od czego zacząć? Myślałem o tych spragnionych hiszpańskich odkrywcach sprzed setek lat, którzy natknęli się na tę rzekę po wielu dniach błąkania się po pustymi. Może mieli rację. Pewne sprawy stają się jaśniejsze, gdy patrzy się na nie w obliczu śmierci. Myślałem o dwóch kobietach mojego życia. Tak, nadal kochałem moją żonę. Nawet po tym wszystkim. I tak, zakochałem się w Sam. Na zabój. To sprawiało, że byłem w tarapatach, czułem się rozdwojony. Przyznanie się do tego niczego nie ułatwiło. Po prostu wydobyło problem na światło księżyca. Połowę życia spędziłem, walcząc z wrogiem, którego nie mogłem zobaczyć. Wrogiem, który nie miał pistoletu, karabinu ani bomby atomowej. Każdego dnia wracałem po pracy do domu i on tam na mnie czekał. Tylko że o tym nie wiedziałem lub tego nie zauważyłem - do tej chwili. Mój ojciec miał rację. Zło było jak skradający się lew. Siedziałem w wodzie wystarczająco długo, by moje ciało zdążyło się pomarszczyć. Gdy wychodziłem, ważyłem o wiele więcej, niż kiedy do niej wchodziłem. I nie mam na myśli tylko ciężaru wody. Wiedziałem, co powinienem zrobić, i wiedziałem, że będzie to bolało dużo bardziej niż postrzał. Nas oboje. Czas iść.

Część czwarta Jeśli wybierasz się między Filistynów, lepiej się uzbrój. Louis L'Amour, The Lonely Men On ćwiczy moje ręce do wojny, a palce do bitwy. Ps 144,1

Rozdział 375 Minął tydzień. Pozbyłem się kuł i zacząłem całkiem nieźle maskować to, że powłóczę nogą. Bolała tylko wtedy, gdy opierałem na niej ciężar, więc przez większość czasu czułem się dobrze. Zjadłem śniadanie. Słońce było wysoko. Brodie łowił ryby w rzece. Dumps pracował w stajni. Przetarłem oczy i wstałem z łóżka. Byłem zmęczony, siły wracały mi powoli. Mój umysł działał dwadzieścia cztery godziny na dobę przez siedem dni w tygodniu. Cały czas zastanawiałem się, co powiem. Mało spałem. Cokolwiek robiłem, i tak nie mogłem wyłączyć myślenia. Wziąłem prysznic, ogoliłem się i powiedziałem Dumpsowi, że za chwilę będę z powrotem. Jechałem powoli, próbując znaleźć jakieś wyjście z tej sytuacji. Wydawało mi się to jednak niemożliwe. Wspiąłem się po schodach do mieszkania Sam. Otworzyła drzwi, zanim zdążyłem zapukać. - Cześć. Była podekscytowana i szczęśliwa, że mnie widzi. -Hej. Wychyliła się przez próg i mnie pocałowała, głaszcząc mój policzek kciukiem i dłonią. Czytała z mojej twarzy i nie podobało jej się to, co widzi. Zauważyłem, że zmieszała się i zlękła. Zaczynała coś przeczuwać. Obawiałem się, że nie umiem ukryć myśli. Odezwała się cicho, kręcąc przy tym głową. - Nie przyjechałeś tutaj, aby dokończyć naszą randkę... prawda?

Zdjąłem kapelusz i pokręciłem głową. Sam zatrzasnęła drzwi. Staliśmy na werandzie. Oczy miała załzawione. Była boso. Cały czas wpatrywała się w palce i pocierała nimi odpadającą zieloną farbę, którą pomalowana była podłoga. Obróciłem kapelusz w dłoni. - Jak tam Hope? Nie popatrzyła na mnie. - Dobrze. Naprawdę dobrze. Mamy więcej świnek morskich niż kiedykolwiek i nie wiemy, co z nimi zrobić. W oknie pojawiła się Hope, niosąc Turbo i trzy inne świnki. Uśmiechała się. Sam gestem pokazała jej, aby odeszła. Posadziłem Sam na huśtawce i stanąłem przed nią. Miałem sporo rzeczy do wyznania i ta pozycja wydawała się najwłaściwsza. Odłożyłem kapelusz na bok i wsadziłem ręce do kieszeni. - Sporo ostatnio myślałem o swoim życiu. Zastanawiałem się nad różnymi rzeczami. Wałkowałem je w kółko. Może zaczęło się to na szpitalnym łóżku, w każdym razie tu jest to miejsce, do którego doszedłem. Gdzie skończyłem. W jej oczach było wyczekiwanie. Wielkie jak półdolarówki. - Możesz uznać mnie za upartego i zawziętego w pewnych kwestiach. Winę za to możesz zrzucić na mojego ojca lub Teksas. Za to, że zostałem ostatnio postrzelony, możesz obwiniać mentalność rangerów lub los, ale jakikolwiek by był powód, po zastanowieniu doszedłem do wniosku, że wydarzenia mojego życia mogę opisać za pomocą dwóch słów. Odnoszą się one do prostych zjawisk, dzięki czemu łatwiej mi dojrzeć ich sens. Może ktoś bardziej wykształcony określiłby je inaczej, ale mnie do głowy przyszły tylko dwa słowa: piorun i deszcz. Sam skrzyżowała nogi i huśtała się powoli.

Kontynuowałem. - Te zjawiska dobrze opisują poszczególne okresy w moim życiu, jego „epoki". Słowo „piorun" odnosi się do chwil, gdy byłem pogruchotany, roztrzęsiony, a moje serce gubiło rytm. To chwile, w których czułem, że zło istnieje i jest wymierzone we mnie, a ja mu się bezpośrednio przeciwstawiam. Grzmot oznacza, że gdzieś uderzył piorun, a piorun jest znakiem burzy. Burze, które wydarzyły się w moim życiu, to na przykład odejście mamy, chwile, gdy trzymałem za rękę umierającego ojca, znalazłem nieprzytomną i siną Andie na podłodze w łazience, zostałem postrzelony i podpalony, musiałem zastrzelić Pana B., sprzedać stado i korwetę, spacerowałem po zarośniętym chwastami ogródku mojej żony, dowiedziałem się, co spotkało Hope, i w końcu... - odwróciłem się w stronę więzienia. - My, mieszkańcy zachodniego Teksasu, mamy pewien dar, którego inni nie rozumieją. Potrafimy rozpoznać nadchodzącą burzę. Czujemy zmianę wiatru, obserwujemy niebo, które zasnuwają ciężkie chmury i cuda natury, jakimi są pioruny liżące ziemię z wysokości. Czasami burzy zajmuje godzinę, by do nas dotrzeć, niekiedy przychodzi, zanim się spostrzeżemy - pokiwałem głową i umilkłem na chwilę. - Wiem, jakie burze mnie spotkały. Niektórzy powiedzą, że przytrafiły mi się one niesprawiedliwie. Mnie wydają się one sprawiedliwe. Teraz na przykład chowam się przed grzmotem, bo jestem świadomy tego, co się zbliża. Już to przechodziłem. Zawierucha nie odpuści. Ale z drugiej strony wiem, że jeśli trochę zaczekam, przetrzymam ją, to sobie poradzę... A po drugiej stronie będzie deszcz - odwróciłem się i popatrzyłem na zachód. - Kiedyś dużo czytałem o deszczu. Poszedłem do biblioteki i przejrzałem wszystko, co tam mają na ten temat. Sporo o tym napisano. Większość to niedorzeczności, w każdym razie ludzie lubili pisać o deszczu, odkąd tylko istnieje pismo. Starożytni

filozofowie uważali, że woda jest wszędzie. Dosłownie. Tales sądził, że woda nas otacza, bo spada z góry, odnajdziemy ją również w ziemi, gdy zaczniemy kopać, a idąc przed siebie, w końcu do niej wpadniemy. Mów, co chcesz, ale ja myślę, że miał rację - odwróciłem się znowu do niej. - Próbuję powiedzieć, chociaż nie idzie mi to zbyt dobrze, że potrafię wywoływać własne burze. Może jestem jakoś spokrewniony z piorunami, bo... - pokręciłem głową - nie potrafię wywołać deszczu. Jedyne, co mogę, to stać w jego strugach, gdy pada. I robiłem to wiele razy z przyjemnością. Mocno wdychałem wówczas powietrze. Śmiałem się na całe gardło. Odczuwałem całym sobą. Kochałem w pełni. I płakałem tak bardzo, że myślałem, że już więcej łez z siebie nie wycisnę. Były to chwile, gdy wyciągałem rękę i znajdowałem czyjąś dłoń. Gdy otaczało mnie dobro. Gdy ktoś mnie bronił, stał za mną. Pamiętam te chwile: rozmowa z ojcem przed drzwiami garażu po tym, jak pobiłem się z kilkoma chłopcami, gdy pierwszy raz prowadziłem korwetę, żeniłem się z Andie, trzymałem Brodiego, kapitan przypinał mi do piersi odznakę ojca, gdy zgarnąłem Dumpsa z chodnika i obserwowałem, jak uczy się wchodzić i wychodzić przez drzwi, nie pytając o pozwolenie, gdy wpakowałem do więzienia Chuareza umilkłem na chwilę. Spojrzałem jej w oczy. - Wreszcie gdy zakochałem się w tobie, pokochałem Hope, otworzyłem oczy w szpitalu i w końcu z niego wyszedłem. Było więcej takich chwil. Sam była bliska łez. Nie skończyłem jeszcze. - Może właśnie w tych momentach docierało do mnie, że nie jestem sam i nie chodzę po tym świecie w pojedynkę. I że nigdy nie będę. Były to chwile, gdy cienki welon między tym, co niewidzialne, a tym, co widzialne, uchylał się na sekundę i przez szparę mogłem dostrzec to, co nastąpi. Słowa „moc" i „nadzieja" przenikały się tam. Sięgnąłem po jej rękę. Wstała.

- Samantho, byłaś deszczem spadającym na moją twarz. Na całego mnie. Obmyłaś ze mnie ślady burzy. Nigdy tego nie zapomnę, ale... po jej twarzy potoczyła się łza. Pokręciłem głową. - Lata temu złożyłem przysięgę Andie. Wymieniliśmy się obrączkami. Powiedziałem, że jeśli kiedykolwiek zgubi drogę... - popatrzyłem w dół - odnajdę ją. Zawsze. Tak jej powiedziałem. Dałem jej słowo. Sam się rozpłakała. Wiedziała, co zaraz powiem. - Sam... - pokiwała głową, zrobiła krok w tył. - Powiedziałem ci kiedyś, że widziałem już duszę kobiety rozdartą na pół. Cóż, to ja spowodowałem to pęknięcie. To była moja wina. Jeżeli zostanę z tobą, będę taki sam. Będę wciąż starym sobą. Chciałbym zacząć od nowa i do głowy przychodzi mi tylko jeden pomysł, jak to zrobić: dotrzymać danego słowa, powrócić do miejsc, gdzie popełniłem błędy, i naprawić je. Sam kiwała głową. Miała skrzyżowane ramiona. - Sam? - uniosłem jej brodę. - Kocham cię, ale... Popatrzyła na mnie. - A co z tobą? Co z tym, co jest dobre dla ciebie? - uderzyła mnie palcem w pierś. Pokręciłem głową. Popatrzyła na dom i wyszeptała: - Spakujemy się i wyjedziemy pierwszym autobusem. - Myślałem o tym. Nie powinnaś się niczego wstydzić. Żadne z nas nie powinno. Myślę, że powinnaś tutaj zostać. V/ Rock Basin. Mamy tu stare przysłowie, które mówi: gdy uderzysz o skaliste dno, zacznij od nowa. Niektórzy twierdzą, że wiąże się z nim nazwa miejscowości. Nie wiem. Nieważne, i tak sądzę, że powinnaś zostać. Zbudować sobie życie tutaj. Być przyjaciółką moją i Andie. Ona będzie tego potrzebowała. To może być trudne. Ale twój wyjazd... To nie w porządku, bo niczego złego nie zrobiłaś. Wszystko

robiłaś dobrze. Więc zostań tutaj. Hope tu dorośnie. Brodie się nią zajmie. Ja także. Jeśli sądzisz, że powinnaś wyjechać, by się ukryć, lub dlatego, że jest ci wstyd, nie masz powodu - wręczyłem jej papiery, które wyciągnąłem z tylnej kieszeni. - Widziałem się z wdową. Powiedziałem jej, co mam zamiar zrobić. Oznajmiła, że i tak chciała zostawić mi to mieszkanie, więc po prostu wręczyła mi akt własności. Podpisany. Wziąłem to od niej i poprosiłem prawnika, by wszystko załatwił. Jest tutaj napisane, że to mieszkanie należy do ciebie. Nie jest duże, ale twoje własne. I wdowa dorzuciła samochód. Pomyślałem, że możesz go używać. Sam przycisnęła papiery do piersi i potrząsnęła głową. - Od chwili gdy cię spotkałam, wiedziałam, że nie mogę cię mieć. Za każdym razem kiedy próbowałam wejść w głąb ciebie i prosić, byś mnie pokochał, zderzałam się z cieniem kogoś, kto już tam mieszka. Patrzyłem na nią i mój ból rósł. Ona także cierpiała. Byłem jeszcze jednym niepowodzeniem w jej życiu. Cofnęła się, ale potem ostrożnie się zbliżyła i docisnęła czoło do mojego. - Nie wiem, w jaki sposób mogę pozostać blisko bez ciebie. Pokręciłem głową. - Będziesz sobą. I ja będę sobą. Nie mamy niczego do ukrycia. Nie zrobiliśmy niczego, czego bym żałował. Zamknęła oczy. - Kowboju, nigdy nie spotkam takiego mężczyzny jak ty. Uniosłem jej brodę. - Sam, nigdy nie smuć się z mojego powodu ani żadnego innego mężczyzny. Jesteś... łagodnym, oczekiwanym deszczem. Uśmiechnęła się. Otarła łzy. Usiłowała skinąć głową.

Odwróciłem się i zszedłem po schodach. Wiedziałem, że za mną patrzy. Chciała zobaczyć, czy się odwrócę. Zrobiłem to. Kapelusz wciąż trzymałem w dłoni. - Tego dnia nad rzeką... to, że nie położyłem cię na brzegu i nie całowałem dotąd, aż noc przejdzie w dzień, było jedną z najtrudniejszych rzeczy, jaka mnie spotkała w życiu. Naciągnąłem kapelusz na oczy i zostawiłem ją na werandzie z papierami w ręku. Udałem się nad rzekę. Zastałem tam Brodiego, który ciął hot dogi i zakładał je jako przynętę na haczyk. Wysiadłem z furgonetki i założyłem na nos okulary przeciwsłoneczne. - Co robisz? - Łowię ryby. Jego widok podziałał na mnie kojąco. - A ty co robisz? - zapytał. - Zastanawiałem się, czy poszedłbyś ze mną na zakupy. - A co będziemy kupować? - Coś dla twojej mamy. Rzucił hot dogi i wytarł dłonie o spodnie. -Jasne. Pojechaliśmy do miasta i zaparkowaliśmy przed sklepem jubilerskim. Uśmiechnął się, gdy wysiedliśmy z auta i weszliśmy do środka. Patrzyliśmy przez szybę gabloty. Wskazałem na pierścionek, podobny do tego, który dwanaście lat temu podobał się jego matce. Prostokątny kamień w srebrnej otoczce. - Ile kosztuje? - zapytałem. Sprzedawca podał mi cenę. Podrapałem się po głowie. Nigdy nie byłem dobry w targowaniu się, chyba że chodziło o krowy lub samochody. - Czy musi być tak drogi? Mężczyzna się uśmiechnął.

- W następnym tygodniu zaczynają się wyprzedaże z okazji Memoriał Day*. Jeśli pan chce, możemy zacząć świętowanie już dzisiaj. I... uniósł palec w powietrze - może go pan zwrócić w ciągu dwóch tygodni, jeśli nie będzie pasował. O to się nie martwiłem. Miałem wystarczająco duży kredyt na karcie, by pomyśleć o tym później. Wręczyłem kartę Brodiemu i powiedziałem: - Zapłać. Brodie promieniał. Kierowałem i naciskałem sprzęgło, a Brodie zajmował się biegami. Pojechaliśmy na ranczo Jilł. Objechaliśmy jej dom. Zaparkowałem. Skierowaliśmy kroki w stronę mieszkania Andie, ale dosłyszałem jej głos ze stajni. Najwyraźniej ona także nas usłyszała, gdyż wyjechała nam naprzeciwko na grzbiecie May. Miała na sobie kapelusz, dżinsy, podkoszulek i buty, które zrobił dla niej Dumps. Jezu, ta kobieta znakomicie wyglądała na koniu. Zeskoczyła i uściskała Brodiego. Przytrzymała go przez minutę. Synek objął ją w pasie i uśmiechnął się do nas obojga. Skinął na mnie głową. Odchrząknąłem. Nie wiedziałem, od czego zacząć. Było to trudniejsze, niż sądziłem. Potarłem czubek mojego buta o spodnie. Brodie obejmował matkę, a ona jego. Andie obejrzała się za siebie. Włosy jej urosły. Końcówki nie były już wycieniowane, ale równo przycięte. Andie pierwsza przerwała ciszę. - Hej - wyszeptała. Zdjąłem kapelusz, wsadziłem go na głowę syna. - Myślałem, jak to powiedzieć, ale nie wiem... Pozwól, że spróbuję. Dwanaście lat temu poślubiłaś człowieka, który

* Święto obchodzone w ostatni poniedziałek maja, upamiętniające amerykańskich obywateli zmarłych w czasie odbywania służby wojskowej (przvp. tłum.).

przyrzekł ci jedną rzecz, ale zachował się inaczej. Przyrzekł ci swoje serce, lecz gdy nadszedł czas, by ci je oddać, podarował tylko połowę. Lub lepiej powiedzieć, że połowę przed tobą zamknął. Zależy, jak na to patrzeć. Na jej czole pojawiła się zmarszczka. Moje słowa nie miały większego sensu i nie potrafiła odgadnąć, do czego zmierzam. Miała szkliste oczy. Pokręciłem głową. - Ty i ja bardzo się poraniliśmy. Ale myślę... Nie. Wiem, że u podstaw to ja zawiniłem, gdyż nie potrafiłem dać ci tego, na co zasługiwałaś. Takiego mnie, o jakiego walczyłaś. Przez wszystkie te długie noce pokręciłem głową - często zmagałaś się z bólem, a gdy nie umiałaś sobie z nim poradzić, próbowałaś go jakoś zmniejszyć - tak jak potrafiłaś. Tak... - pokiwałem głową - to mnie zraniło. Wciąż to widzę, gdy zamykam powieki. Nie podobają mi się te obrazy. Ale... -wyciągnąłem rękę i rozwiązałem łańcuszek podtrzymujący pierścionek wokół jej szyi. - Dawno temu weszliśmy do jubilera i wybrałaś pierścionek, na który było mnie stać. Nie poprosiłaś o taki, na jaki zasługiwałaś, a ja byłem na tyle głupi, że nie zrobiłem tego, co powinienem. Nie byłem takim facetem, jakim powinienem był być. W tamtym sklepie przyrzekłem ci coś. Powiedziałem, że wrócę po ciebie. Więc... Brodie się uśmiechnął, sięgnął do kieszeni i położył pierścionek na dłoni matki. - Andie, nie wiem, w jaki sposób być takim, jakim powinienem być, ale chciałbym spróbować. Wiem... Próbowałem ofiarować moje serce innej, ale nie mogę podarować czegoś, co już kiedyś oddałem tobie. A więc albo zwróć mi serce, albo zacznijmy od początku. Popatrzyła na dłoń. Czułem się jak uczniak. Aż zobaczyłem doktora Earla Johnsona, który wyszedł ze stajni, prowadząc konia. Nosił świeżo kupiony kapelusz, tenisówki, spodnie khaki i niebieskie skarpetki. Miał spuch-

niętą i posiniaczoną twarz. Andie popatrzyła na niego, a potem na mnie. Podała Brodiemu uzdę May. - Możesz ją przez chwilę potrzymać? Brodiemu opadła szczęka. Pokiwał głową. Andie zaprowadziła mnie za stajnię, z dala od obcych oczu. Obracała pierścionek w dłoni. - Jest ładny. Zaczynałem mieć złe przeczucie. - Był czas, kiedy tylko o tym marzyłam - popatrzyła na mnie i wyciągnęła dłoń w moją stronę. - Gdy chciałam być z tobą - zwróciła mi pierścionek i skrzyżowała ramiona. -Tyler, dałeś mi Brodiego i za to zawsze będę cię kochała, ale nie chcę już z tobą żyć. Nie chcę być twoją żoną - pokręciła głową, uderzyła się w pierś. - Nie chcę twojego serca ani całego bólu, który się z nim wiąże. Zawsze będziesz kowbojem, a ja mam ich dosyć. - A co... z nim? Z Earlem. On... ma tylko kapelusz, nie ma bydła. Nie wspominając o tym, że był żonaty. Pokiwała głową. - Może. Ale on mnie nie rani. A ja mam dość cierpienia - uścisnęła moją dłoń. - Tyler, jesteś dobrym człowiekiem. Pod pewnymi względami najlepszym. Pod innymi... - pokręciła głową. - Mam dość szpitali, samotnych nocy. Dość. Nie chcę być już twoją żoną. Zostawiła mnie samego, podeszła do Brodiego, pocałowała go i przyciągnęła do piersi, potem wspięła się na May i dwukrotnie cmoknęła. Earlowi dwa razy nie powiodło się wsadzenie stopy w strzemię. W końcu zdołał wciągnąć się na siodło. Trzymał się go kurczowo, gdy wałach podążył za May. Stałem w miejscu ze zmrużonymi oczami i drapałem się po głowie. Andie zniknęła z Earlem między drzewami. Został za nimi tylko kurz, który osiadł mi na ustach i wysuszył

gardło. Brodie popatrzył na mnie, próbował wyczytać coś z mojej twarzy. Nie wiedziałem, co powiedzieć. - Inaczej to sobie wyobrażałem - zwróciłem się do niego Popatrzyłem na drzewa. - Miało to wyglądać inaczej. Brodie przytaknął. Dalej drapałem się po głowie i usłyszałem, jak mówię sam do siebie: „Umrzeć jest łatwo. Za to żyć jest naprawdę ciężko". Nie zapamiętałem drogi powrotnej do domu, ale gdy wjechaliśmy na podjazd, Brodie zapytał: - Mogę pojeździć chwilę na Cinchu? - Jasne - przytaknąłem. Osiodłał mojego staruszka i obaj pognali na pastwisko. Stałem w miejscu zbity z tropu. Kciuki wsadziłem do kieszeni. Dumps wyszedł ze stajni i mnie zobaczył. - Wygląda na to, że poszło inaczej, niż chciałeś. - Można tak powiedzieć. Ponownie zniknął w stajni. Zamyśliłem się nad moim życiem. Nie miałem krów, samochodu ani dziewczyny, miałem za to ogród pełen chwastów. Gdyby tak nie bolało, sytuacja byłaby komiczna. Problem w tym, że bolało. Bardzo. Zwinąłem papierosa. Zapaliłem go, mocno się zaciągnąłem i wydmuchałem dym w stronę wiejącego w moją twarz wiatru. Dym wisiał w powietrzu niczym mała chmurka i wrócił do mnie. Zaciągnąłem się jeszcze kilka razy. Gdy wypaliłem do końca, rzuciłem peta na pozostałości ogrodu pomidorowego, poszedłem do domu, wsunąłem pierścionek do małego, niebieskiego pudełeczka w woreczku i położyłem w górnej szufladzie szafki.

W moich uszach dźwięczały słowa: „zwrot w ciągu dwóch tygodni". Usiadłem na skraju łóżka i położyłem dłonie na kolanach. Nie miałem pojęcia, co robić. Brodie wrócił, gdy już się ściemniało. Na kolację przygotowałem kotleciki wieprzowe i jajecznicę. Jedliśmy w ciszy. Tylko zegar tykał na ścianie. Jego dźwięk był taki głośny. W końcu wstałem, wyjąłem baterie i położyłem je na blacie stołu. Około dziesiątej na zewnątrz zaczęły się odzywać świerszcze. Wstałem i zamknąłem okno. Dumps jeździł widelcem po talerzu z jajkami. - Im także wyjmiesz baterie? - zapytał. - Przepraszam. Brodie obgryzał kość. Miał wielkie wąsy z mleka. -Tato? -Tak? - Możesz zwrócić pierścionek, pamiętasz? - Wiem. - Jeśli to zrobisz, możesz za te pieniądze kupić mi konia. Przytaknąłem. - Tato? -Tak? Chłopiec popatrzył na pozostałości swojego kotlecika. - Ona nie wróci. - Wiem o tym. - Tato? -Tak? Popatrzył na mnie. - Ona nie wróci. - Przed chwilą to powiedziałeś. Potwierdził skinieniem głowy. - Cóż... któryś z nas musiał. Przeczesałem mu palcami włosy.

- Jutro zrobimy małą rundkę i spróbujemy znaleźć dla ciebie konia. W ciszy dokończyliśmy jedzenie. Zająłem się zmywaniem, a Dumps i Brodie zaczęli oglądać film z Johnem Wayneem. Nie chciało mi się spać, więc poszedłem nad rzekę. Nie mogłem odzyskać żony ani wrócić do Sam. Zawsze czułaby się tą drugą. Nie mogłem jej tego zrobić. Zasługiwała na coś lepszego. Zasługiwała, by być czyimś pierwszorzędnym wyborem, a nie nagrodą pocieszenia. Następnego ranka pojechałem do miasta. Sprzedawca w sklepie jubilerskim zobaczył mnie i jego uśmiech zniknął. Położyłem woreczek na ladzie. Kształt pudełeczka był wyraźnie widoczny. Podrapał się po głowie. - Zgaduję, że nie pasował. Odezwałem się rzeczowo. - Niestety nie. - Sądzę, że gdybym sprzedał panu inny, niewiele by to zmieniło. - Nie - uciąłem. Na świecie jest sześć miliardów łudzi. Połowę z tego stanowią kobiety, a powiedzmy w uproszczeniu, że jedna czwarta z nich jest w odpowiednim wieku, bym mógł je poślubić. Oczywiście pewnym problemem jest bariera językowa, ale mimo to wśród tylu milionów kobiet z pewnością byłbym w stanie znaleźć taką, która chciałaby poślubić takiego faceta jak ja. Miałem trochę dość i byłem nieco podenerwowany -a to kiepska kombinacja, jeśli chodzi o brylanty i pieniądze. W końcu jednak zmieniłem zdanie i odrzekłem sprzedawcy. - Tak - odłożyłem kapelusz na bok. - Może mi pan sprzedać inny. Mężczyzna pokazał mi kilka innych pierścionków i szczerze mówiąc, pozwoliłem mu się trochę naciągnąć.

Wyobraziłem sobie, że Brodie zabiera mi za to męską kartę, ale oddanie tego pierścionka było oznaką poddania się w ogóle. Było jak przyznanie się do tego, że już nigdy nie będę żonaty. Odłożyłem już pieniądze na nowego konia dla Brodiego. Pomyślałem sobie, że jeśli oddam pierścionek i dostanę z powrotem pieniądze, pewnie przeznaczę je na coś głupiego - być może nowego konia łub starą korwetę, a co jeśli wówczas wydarzyłby się cud i zechciałbym się ożenić? Nie miałbym żadnego pierścionka, pieniędzy i byłbym w punkcie wyjścia. Przyjrzałem się więc wszystkiemu, co mężczyzna miał w sklepie. Moją uwagę przykuł pierścionek z prostokątnym oczkiem, otoczony z każdej strony małym trójkątnym brylancikiem. Była to najładniejsza rzecz, jaką kiedykolwiek widziałem. Kosztował mnie tysiąc dolarów więcej niż tamten. Sprzedawca przejechał moją kartą przez terminal. -Jest pan pewien? - zapytał. - Tak. - Nie lubię tego proponować, ale jeżeli zmieni pan zdanie, będzie go można zwrócić w czasie dłuższym niż dwa tygodnie. Podziękowałem mu, pojechałem do domu, wsadziłem woreczek z powrotem do szuflady i próbowałem przekonać samego siebie, że to była dobra inwestycja, a nie impuls, i że nawet jeśli ja nie wykorzystam pierścionka, to zrobi to Brodie. Dzięki tym myślom chciałem poczuć się lepiej. Problem w tym, że tak się nie czułem. I doskonale wiedziałem, że kiedy za dwa tygodnie dostanę wyciąg z karty kredytowej, boleśnie przypomnę sobie całą historię. Mijały tygodnie. Wróciłem do pracy. Aresztowałem kilku gości. Uniknąłem kilku strzelanin. Znaleźliśmy Brodiemu dobrego łaciatego konia, czterolatka. Nazwał go Dingo

z powodów, których nie rozumiałem. Koń mierzył sto pięćdziesiąt centymetrów. Był inteligentny, żywy, ale łagodny, gdy zachodziła potrzeba. Rzadki okaz. Brodie albo spał, albo spędzał czas z Dingo. Urządziliśmy sobie weekendową wycieczkę w siodle. Osiodłaliśmy konie, spakowaliśmy do toreb jedzenie i wyruszyliśmy w dół rzeki. Spaliśmy pod gwiazdami. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, wyobrażałem sobie, jakim mężczyzną będzie mój syn. Aha, dzięki pieniądzom z policyjnego departamentu, pożyczce, którą uzyskałem w banku z pomocą Mike'a, oraz faktowi, że byłem teraz zatrudniony, zakupiłem nowego, czterodrzwiowego dodge'a 2500 z napędem na cztery koła - wbrew zaleceniom kapitana. Tym razem wybrałem model w pełni zautomatyzowany. Sprzedawca zgodził się dorzucić do niego w preferencyjnej cenie opony BFGoodrich. Świat wrócił do starego porządku. Cóż... Budziłem się, pracowałem, próbowałem być dobrym ojcem dla Brodiego. Wiele godzin spędzaliśmy na koniach. Wspólnie z Dumpsem i moim synem spróbowaliśmy swoich sił w hodowli pomidorów. Od czasu do czasu udawało mi się pospać trochę dłużej, ale nigdy więcej niż parę godzin. Spędzałem wiele chwil na werandzie, po prostu się huśtając. Nie wiem dlaczego. Przestałem zwijać papierosy. Nie wiem z jakiego powodu. Po prostu przestałem i już. Spostrzegłem się po tygodniu. Wyjąłem więc tytoń oraz bibułki z kieszeni koszuli i wyrzuciłem je do śmieci. Dużo rozmyślałem nad tym, co kiedyś usłyszałem od Sam: „Zyć z kimś i przy czyimś boku, niż żyć bez nikogo i samotnie". Miała rację. Doszły mnie słuchy, że miała kilka randek z facetami z miasteczka. Z prawnikiem, właścicielem rancza, deweloperem i gościem, który był dealerem Forda. Cieszyłem się z tego. Byłem zadowolony, że dawała sobie szansę i wybór.

Zasługiwała na to. Miałem nadzieję, że będzie szczęśliwa. Brodie mówił, że Hope dobrze radzi sobie w szkole. Grała nawet w szkolnej sztuce Czarnoksiężnik z Oz. Nie wiem, jaką rolę. Oddała cztery z pięciu małych świnek morskich. Jedną zatrzymała, aby Turbo nie poczuła się samotna. Zdradziła Brodiemu, że cieszy się, że ma tylko dwie, bo po siedmiu trzeba było sprzątać dużo kup. Zacząłem jeździć do fryzjera pod miasto. Pomyślałem, że przyjście w tym celu do salonu Georgii i zachowywanie się, jakby nic się nie stało, nie byłoby zbyt grzeczne. Stwierdziłem, że mogłoby to być trudne dla Sam. W porządku... dla mnie również. Aha, termin zwrotu nowego pierścionka minął niepostrzeżenie. Chciałem, ale nie mogłem się zmusić, by go oddać. Chyba uosabiał zbyt wiele rzeczy, które obiecywałem sobie zmienić, dlatego nie byłem w stanie tego zrobić. Zdecydowałem się jakoś przełknąć jego cenę i pozostawić w szufladzie na pastwę kurzu. Pewnej nocy wracałem do domu i minąłem kościół na obrzeżach miasta. Napis na afiszu głosił: S POTKANIE S ENIORÓW DZIŚ O 19. Mogłem przysiąc, że usłyszałem w głowie nazwisko Franka Hamera. Zahamowałem i kilka minut później pierwszy raz wziąłem udział w spotkaniu. Wokół wielkiego stołu siedziało dziesięciu mężczyzn, przewodził pastor Kyle. Wszedłem z kapeluszem w dłoni. Skinąłem głową każdemu na przywitanie. Przedstawili się: George, Fred, Tom, Steve, Pete, Dave. Skierowałem się do stołu. Pastor zbladł jak ściana. Nagle zaczął się pocić. Stanąłem obok niego i poklepałem go po plecach. - Kyle, jak leci? Skinął głową, a z jego twarzy odpłynęło jeszcze więcej krwi - jeśli było to możliwe.

Wyciągnąłem portfel, rozwinąłem pożółkłą kartkę ze spisanymi przez niego przed laty zeznaniami i popatrzyłem na nią. Rozłożyłem ją płasko na dłoni i wygładziłem załamania. Odezwałem się do grupy: - Gdy byłem dzieciakiem, ojciec opowiedział mi pewną historię. W czasie wyborów w 1835 roku kandydatem na reelekcję do Kongresu ze stanu Tennessee był David la Croque-tagne, lepiej znany jako Davy Crockett. Oznajmił ludziom ze swojego okręgu, że jeśli przegra, mogą iść do diabła, a on pojedzie do Teksasu. Dotrzymał słowa i uczynił tak, jak zapowiadał. Przywołuję tę historię ze względu na jej morał, który mówi, że mężczyzna powinien zrobić to, co zapowie. To znaczy, że jeśli daje swoje słowo, podpisuje się pod czymś, powinien to wypełnić swoim życiem - położyłem na stole kartkę i popatrzyłem na każdego ze zgromadzonych mężczyzn. - Jestem pewien, że wszyscy traktujecie to miejsce jako dom Boga i tak dalej - podrapałem się po głowie. Popatrzyłem na mlecznobiałą twarz Kyle'a. - Mój ojciec powiedział mi coś jeszcze. Mawiał, że ten świat jest pełen zła, odkąd Kain zabił Abla. I jest tylko jeden sposób, by z nim walczyć - dotknąłem dłonią ronda kapelusza. - Kyle - pożegnałem się i wyszedłem. Słyszałem, że po moim wystąpieniu spotkanie stało się bardziej ożywione. Przynajmniej tak napisano w gazetach. Szkoła się skończyła i wziąłem kilka dni urlopu, by zabrać Brodiego pod namiot i na ryby. Tym razem zapakowaliśmy rzeczy na furgonetkę i jechaliśmy wzdłuż brzegu, aż dotarliśmy do miejsca, które nam się spodobało. Założyliśmy obóz i zarzuciliśmy kilka wędek. Rozpaliliśmy ognisko, popijaliśmy colę i jedliśmy ciasteczka. Co godzinę sprawdzaliśmy, czy ryby biorą. W piątkowy wieczór złapaliśmy tyle sumów, ze nie mogliśmy położyć się spać, gdyż mieliśmy ręce pełne

roboty. Gdy słońce schowało się za horyzont, nasza chłodziarka była pełna ryb. W czasie śniadania Brodie smarował ciastko masłem. - Tato? - odezwał się. Czyściłem rybę. -Tak? -Widziałem wczoraj panią Samanthę. -Tak? Pokiwał głową i z buzią pełną ciastek powiedział: - Pytała o ciebie. - Co mówiła? - Chciała wiedzieć, jak się masz, co porabiasz. Takie drobiazgi. - Aha - przez chwilę milczałem. - Coś jeszcze? Cmoknął przez zęby i zaczął smarować kolejne ciastko. - Nie pamiętam - przełknął. - Aha, zastanawiała się jeszcze, dlaczego jesteś tak uparty i nie przyjedziesz do niej zapytać, czy za ciebie wyjdzie. Popatrzyłem na niego. Nie odwzajemnił spojrzenia, ale uśmiechał się i spoglądał na swoje ciastko. - Naprawdę to powiedziała? - Nie, zmyśliłem to. Ale sam się nad tym zastanawiałem. Wytarłem dłonie i usiadłem na drewienku koło niego. - Naprawdę? Popatrzył na mnie. - Tak, tato. Zastanawiałem się nad tym, dlaczego nie miałbyś poślubić pani Sam. - Cóż, myślałem, że ty... Pokręcił głową. - To znaczy... Znów pokręcił głową. - Nie masz nic...

Położył mi rękę na ramieniu. - Tato, jesteś niezłym strażnikiem, ale jeśli chodzi o dziewczyny, tracisz głowę. - Och, naprawdę? - Tak. Nawet pani Georgia mówi, że jeżeli naprawdę masz jaja... - Kiedy rozmawiałeś o tym z panią Georgią? - Spotkałem ją kilka razy. - Naprawdę? -Tak. I ona powiedziała, że jeżeli masz jaja, powinieneś przestać być tak cholernie uparty i ożenić się z tą dziewczyną. - Od kiedy to jesteś na tyle duży, by przeklinać? Uśmiechnął się. - Od około pół minuty. Naciągnąłem mu kapelusz na oczy i zepchnąłem z polana. Roześmiał się. - A więc nie masz nic przeciwko... mnie i pani Sam? Przesunął kapelusz na tył głowy. - Nie, tato. - Wtedy Hope zostałaby twoją młodszą siostrą. Pokiwał głową. -Tak, już to przemyślałem. - Kiedy zrobiłeś się taki mądry? - Tato, widziałem, jak wjeżdżasz do płonącego budynku, by ocalić człowieka, który wiele dla ciebie znaczy. Zajmowałeś się tym całe życie. Robiłeś to dla wszystkich, łącznie ze mną. Nie wiem, jaki problem ma mama, ale to jej problem. Nie twój. Kocham mamę, lecz myślę, że jest samolubna, a ty nie. Powinieneś być szczęśliwy, a pani Sam to sprawi. Ponadto bardzo ją lubię. Sądzę, że to wszystko, co jest w tym temacie do powiedzenia. Objąłem go.

- Będziesz kiedyś cholernie dobrym strażnikiem. Pokiwał głową. - Dlaczego tak myślisz? - Widzisz czerń i biel, niewiele odcieni szarości. - Tato, widzę to, co jest, a czasami to, co powinno się zmienić. - Dobra, uprzątnijmy to. Nie mogę wejść do salonu Georgii, śmierdząc rybami. - Czekaj, mam coś dla ciebie. Pobiegł do furgonetki i wrócił z wielką brązową torbą. - To dla ciebie. Otworzyłem, a w środku znalazłem czarną, ręcznie plecioną opaskę na kapelusz z włosia końskiego. - Dumps mi pomógł - wyjaśnił Brodie. - Zmierzyliśmy obwód twojego kapelusza, gdy nie patrzyłeś. Pomyślałem, że ci się spodoba. - Synu, nie mogę. To ty powinieneś... - Zrobiliśmy dwie. Wsunąłem opaskę na kapelusz i szeroko się uśmiechnąłem. Nie wiedziałem, co powiedzieć. -Jesteś pewien? -Jestem. - Myślę, że Pan B. byłby naprawdę dumny. -Ja też. Spakowaliśmy się i pojechaliśmy do domu. W czasie gdy Brodie chował złowione ryby do zamrażarki w lodówce, ja wziąłem prysznic i usiłowałem pozbyć się zapachu ryb z rąk. Ogoliłem się i wtarłem w skórę płyn, który dostałem od Georgii. Było za gorąco, by założyć marynarkę, ale wziąłem ją ze sobą i przerzuciłem przez ramię - na wszelki wypadek. Brodie pokazał, że trzyma za mnie oba kciuki, a Dumps uśmiechnął się, ukazując, że brakuje mu dwóch przednich

zębów. To oznaczało, że podobał mu się bieg wydarzeń. Wyszedłem z domu, wyglądając jak strażnik, którym byłem. Wyczyszczone buty, wyprasowane dżinsy, pasek Milk Sparks, kabura tej samej firmy i pistolet Les Baer 1911. Do tego wykrochmalona koszula, kapelusz Resistola z najlepszą opaską w Teksasie i błyszcząca gwiazda na sercu. Pojechałem do miasta. Zastanawiałem się, co powiedzieć. Gdy spojrzałem na licznik, okazało się, że jadę ponad setkę. Uniosłem wzrok i zauważyłem za sobą dwa migające niebieskie światła. Zatrzymałem się, wysiadłem i zobaczyłem policjanta, którego ostatnio spotkałem w czasie buntu w więzieniu. Wysiadł z auta z ręką przyciśniętą do tylnego paska glocka. Słońce znajdowało się za mną, więc nie mógł rozpoznać mojej twarzy. Zmrużył oczy i krzyknął: - Proszę się cofnąć i położyć ręce na masce! Zrobiłem, jak mnie poinstruował, co odsłoniło moją odznakę i pistolet. Gdy tylko zdjąłem okulary przeciwsłoneczne, policjant zaczął się jąkać i przepraszać. Byłem od niego wyższy o jakieś piętnaście centymetrów, więc musiał zadzierać głowę, by na mnie patrzeć. - Och, przepraszam pana. Nie wiedziałem, że to pan. Zmylił mnie nowy samochód. - Sądzę, że jechałem nieco za szybko. - Gdzie pan jedzie? - Chyba na randkę. - Chyba? - Cóż, przekonam się, czy wypali, gdy dotrę na miejsce. Pokiwał głową. - Mam nadzieję, że będzie po pana myśli. Czy mogę coś dla pana zrobić? - Nie, dzięki. Będę jechał wolniej. - To dobrze - zaczął iść w stronę auta. - Synu?

- Słucham pana. - Czy kiedykolwiek myślałeś o karierze strażnika Teksasu? Pokiwał głową i się uśmiechnął. - Chyba codziennie. Wsiadł do samochodu, zatrąbił i odjechał. Siedziałem w aucie, patrzyłem przez przednią szybę i pomyślałem sobie: „to ja, dwadzieścia lat temu". Kontynuowałem jazdę, tym razem stosując się do ograniczeń prędkości, i zatrzymałem się przed salonem Georgii. Przed frontem stał zaparkowany duży ford, więc wśliznąłem się tylnymi drzwiami. Polizałem kciuk i przeczesałem brwi. Założyłem marynarkę, chciałem, by zakryła pachy, które były już dość spocone. Wspiąłem się po schodkach, zdjąłem okulary i wszedłem do środka. Georgia stała przy klientce z nożyczkami w ręku. - Czego do diabła tutaj szukasz? - mówiąc to, przeciągała sylaby. Przełknąłem ślinę. Sam wkładała właśnie żakiet. Pomagał jej w tym Shawn Johnson. To tłumaczyło forda zaparkowanego przed salonem facet zajmował się jego sprzedażą. - Czołem, Ty. - Cześć, Shawn. Potrząsnął moją dłonią. - Miło mi cię widzieć całego i zdrowego. - Dzięki. -Wszyscy jesteśmy pod wrażeniem tego, co zrobiłeś. Pokiwałem głową. Georgia uniosła brwi i wsparła się na krześle. - A więc? Spojrzałem na Sam. - Miałem nadzieję...

- Cóż, nie może z tobą rozmawiać, bo właśnie idzie na randkę. Popatrzyłem na Shawna, a potem na Sam. -Aha. Odsunąłem się na bok. Shawn otworzył drzwi. Sam wyszła na słońce. Ukłoniłem się jej. Drzwi się zatrzasnęły, a ja stałem w miejscu i zagryzałem wargę. Za plecami usłyszałem śmiech. Odwróciłem się i zobaczyłem, że Georgia zgina się wpół. Pokręciła głową. - Kowboju, jesteś równie romantyczny co przypalony tost - śmiała się dalej. - Słyszałam, że chcą cię mianować członkiem starszyzny w kościele baptystów. Chcą, abyś znalazł się w komitecie poszukującym nowego pastora. Skinąłem głową i popatrzyłem za odjeżdżającym fordem. Potem udałem się do domu. Gdy zajechałem na miejsce, Brodie zapytał: - Co się stało? Opowiedziałem mu. Roześmiał się, Dumps też. Nie widziałem w tym nic zabawnego. Zaczynałem odczuwać złość, więc osiodłałem Cincha i powiedziałem im obu, że w razie potrzeby znajdą mnie nad rzeką. Zabrałem amunicję, wspiąłem się na siodło, chwyciłem luźno cugle i pogalopowaliśmy nad wodę.

Rozdział 398 Krwistoczerwone słońce wisiało nisko nad horyzontem. Ziemia była rozgrzana i wszędzie unosił się pył. Nadchodził wieczór i zapowiadał się marnie. Przeklinałem wszystkich, którzy kiedykolwiek dawali mi porady w kwestii miłości i romantyzmu, oraz każdą moją głupią myśl, jaką poświęciłem tym tematom. Przeklinałem kobiety, miłość, nawet dietetyczne wody sodowe, które wydawały mi się kobiece. Rozpaliłem ognisko i dorzucałem do niego drew, aż nie dało się ustać w obrębie sześciu metrów. Ustawiłem sobie cel na przeciwległym brzegu i w ciągu godziny wystrzeliłem w niego pięć setek naboi z mojego les baera. Gdy skończyłem, zamek był zbyt gorący, by go dotknąć, a stopy tonęły mi w łuskach i pustych magazynkach. Nie miałem już czym strzelać i ociekałem potem, wsadziłem więc pistolet do kabury, wszedłem do wody i usiadłem. W ubraniu, butach, kapeluszu i całym ekwipunku. Gdy woda zetknęła się z gorącą stalą, pistolet wydał syczący dźwięk. Od dawna nie byłem tak wściekły. I im więcej myślałem o ostatnich wydarzeniach, tym bardziej moja wściekłość rosła. W pewnym momencie zacząłem na głos mówić, co myślę o dealerach Forda i facetach, którzy są właścicielami tych aut, oraz chwaliłem się za to, że dochowałem wierności Moparowi. Gdybym pił alkohol, pewnie bym się teraz upił i nie mógł wstać. Rozpryskiwałem wodę i przeklinałem moje pełne nadziei wizje, gdy nagle usłyszałem za sobą kroki. Nie byłem w nastroju do towarzystwa.

- Nie teraz, mam zły humor. Idź stąd i zjedzcie beze mnie. Wrócę niedługo. Słyszałem kroki coraz bliżej. Ogień na brzegu huczał i sięgał tak wysoko, że z pewnością mogły go zarejestrować satelity. Odwróciłem się. Płomienie oświetlały twarz Sam pomarańczową łuną, a jej oczy jaśniały jak czerwone świeczki. Szła między pączkami amarylisów, odgarniając je na boki, i weszła do rzeki. Miała wysoko upięte włosy, a spódnicę unosiła nad powierzchnię wody. Gdy zbliżyła się do mnie, okręciła mnie, usiadła na moich kolanach, zarzuciła mi ręce na szyję i mnie pocałowała. Długo pozostawaliśmy w objęciach. Kiedy przestała mnie całować, a ja ją, uniosła rękę i uderzyła mnie prosto w szczękę. - Za co?! - Za to, że tyle tygodni kazałeś mi na siebie czekać i że musiałam umawiać się z tymi wszystkimi idiotami tylko po to, byś stał się wystarczająco zazdrosny i przyjechał po mnie. - To nie dlatego wróciłem. To znaczy, jestem zazdrosny, ale nie przyjeżdżałem, bo nie chciałem, byś czuła, że grasz drugie skrzypce. Znów mnie pocałowała. Tym razem mocniej. - Tylerze Steele, jeśli kiedykolwiek sprawisz, że tak się poczuję, zastrzelę się. - Ale nie myślałem... - Cóż, źle myślałeś - pokręciła głową. - Wszystko na opak. Siedziałam w mieszkaniu, jadłam lody i czekałam, aż wrócisz do mojego życia. Lody kompletnie mi obrzydły, więc w ogóle przestałam je jeść, bo za każdym razem gdy to robiłam, wracały wspomnienia. Pomyślałem, że jest szczuplejsza, ale wolałem się nie odzywać.

- A tu dziś nagle wparowałeś do salonu, wyglądając... jak spod igły, dokładnie w momencie gdy wychodziłam z tym klaunem i odjeżdżałam jego głupim autem. Pokiwałem głową i się uśmiechnąłem. - Bardziej podoba mi się mój dodge. Znów mnie uderzyła, tym razem łagodniej. - Cicho. Nie skończyłam. - Dobrze, już dobrze. - Pojechaliśmy na kolację. W pewnej chwili spojrzałam na niego i poprosiłam, by odwiózł mnie do domu. Zrobił to. Siedziałyśmy z Hope i czekałyśmy na ciebie. Ale ZNÓW nie przyjechałeś. Więc ja pofatygowałam się do ciebie, jadąc ponad sto kilometrów na godzinę i umierając ze strachu o moją małą dziewczynkę. Potem musiałam przedrzeć się przez kłujące krzaki i wejść do rzeki, by przerwać twoje użalanie się nad sobą, ponieważ tak bardzo jesteś zajęty swoimi sprawami, że ani razu nie pomyślałeś o mnie. Teraz mam mokrą bieliznę, która mnie uwiera, a dobrze wiesz, że nienawidzę mokrej bielizny. -Wow. Docisnęła dłonie do moich policzków. Przyciągnęła mnie bliżej. - Zrozumiałeś mnie? Przytaknąłem. Uderzyła mnie po raz trzeci. - Nie masz nic do powiedzenia? - Mam - wyciągnąłem rękę i osłoniłem twarz. - Jeśli jeszcze raz mnie uderzysz, wsadzę ci głowę pod wodę. Pocałowała mnie w policzek. Odpiąłem odznakę i położyłem na jej dłoni. Łzy, a może była to woda z rzeki, zmoczyły jej twarz. Nie jestem pewien, co to było, ale co za różnica?

- Kowboju... - trzymała moją odznakę. - Przez lata bałam się oddać serce jakiemuś mężczyźnie, ponieważ jedyny mężczyzna, na jakim mi zależało, zostawił mnie przed ołtarzem. Pogrzebał wszystkie moje marzenia i nadzieje. Nie musisz się dla mnie zmieniać - przypięła mi odznakę do koszuli, przeciągając szpilkę przez małą dziurkę. - Nie musisz stawać się kimś innym. Bądź sobą - oparła swoje czoło na moim. - Uratowałeś mnie, gdy znikąd nie spodziewałam się pomocy. Gdy sądziłam, że nie jestem tego warta. Dałeś mi wszystko, a w zamian o nic nie prosiłeś - przytuliła się. - Jeżeli tak żyje się ze stróżem prawa, to ja chcę tak żyć. Z tobą. Ale... - pokręciła głową - ale jeśli oddasz mi siebie - położyła dłoń płasko na mojej piersi - musisz dobrze się uzbroić. Rzeka obmywała mnie. Sam drżała, nogi jej się trzęsły. Potrzebowała odpowiedzi. Podrapałem się po głowie, pokręciłem nią. - Nie możesz mieszkać w zachodnim Teksasie i nie mieć konia. Jeśli trwa to przez długi czas, ludzie zaczynają myśleć, że jesteś dziwakiem. Roześmiała się i wytarła nos o mój rękaw. - Więc możesz mi kupić konia. Ująłem jej twarz w dłonie i kciukami otarłem jej łzy. Nasz śmiech niósł się nad rzeką. - Będę też musiał kupić jednego dla Hope. Zacisnęła usta. - Możesz. Pewnie powinieneś. Pokręciłem głową. - Ta transakcja może mnie słono kosztować. Pocałowała mnie. - Tak, pewnie tak. A z czasem będzie się stawała jeszcze droższa. - Jak to?

- Małe dziewczynki dorastają. Zakochują się - dotknęła mojego nosa czubkiem swojego. - Ktoś je porywa. Nigdy o tym nie myślałem. Uśmiech pojawił się na mojej twarzy. - Podoba mi się to. Poklepała mnie po ramieniu. - Ale nie wybiegaj tak daleko naprzód. - Samantho? -Tak? - Podoba ci się to, czy nie, życie to bitwa. Każdego dnia budzimy się w tlącym się przedsionku piekła i szukamy kawałka spalonej ziemi na... - ująłem jej dłoń w moją. - Próbuję właśnie powiedzieć, ale mi nie wychodzi, że... Czy pokonasz ze mną rzekę? Płakała i śmiała się jednocześnie. Dała upust emocjom, które wstrzymywała od długiego czasu. Może przez większą część swojego dorosłego życia. Pokiwała głową i usiłowała coś powiedzieć. Położyła mi dłoń na piersi. - Piorun... - potem położyła na swojej moją. - I deszcz. Wsadziłem mój kapelusz na głowę Sam, wstałem, podniosłem ją z wody i przeniosłem przez rzekę. Wspięła się na Cincha. Stałem i się przyglądałem. Światło ognia tańczyło na jej twarzy. Wsiadłem na konia, objąłem ją i skierowaliśmy się do domu. Tworzyliśmy ładny obrazek. Chciałbym go zapamiętać. Zamknąłem oczy i próbowałem wypalić go sobie na powiekach. Księżyc rzucał cienie na puste pastwisko. Czuliśmy na sobie powiew wiatru. Przed nami rozciągał się Teksas. W oddali widać było granatowe niebo, a w powietrzu unosił się zapach deszczu.

Rozdział 403 Drogi Boże, zastanawiałam się długo i doszłam do wniosku, że odwalasz dobrą robotę, zajmując się tym wszystkim dookoła. Nie wiem, jak to wszystko trzymasz w ryzach. Wiele się tutaj dzieje. Na wypadek gdyby nikt Ci tego dziś nie powiedział, chciałam Ci napisać, że dobrze sobie radzisz. Był okres, kiedy tak nie uważałam. Przez to, co zrobił Billy Simmons, co stało się z Panem B., gdy Kowboj został postrzelony. Nadal nie wiem, dlaczego to się wydarzyło, ale nawet po tym wszystkim... Cóż, w gazetach napisali, że Billy Simmons został skazany na potrójną karę dożywocia, co swoją drogą jest według mnie bez sensu. W jaki sposób można odsiedzieć drugie, skoro pierwsze kończy się śmiercią? Dlaczego nie wsadzą go do więzienia na resztę tego życia? Tak czy owak, grób Pana B. porósł trawą, a Brodie mówi, że za rok pokryje go łubin. A jeśli chodzi o Kowboja, po prostu zerknij przed siebie. Mama i Kowboj wracają znad rzeki na Cinchu. Ona siedzi przed nim na siodle. On ją obejmuje. Są przemoczeni. Śmieją się. Mama ma na głowie jego kapelusz. Chyba znalazła dom dla swojego serca. Można to wyczytać z jej twarzy. Jakby w końcu wszystkie kawałki układanki ułożyły się w całość. Myślisz, że tym razem wszystko będzie dobrze? Mama naprawdę zasługuje na to, by być szczęśliwa, i Kowboj również.

Wiem, że jestem młoda i nie wiem tego, co wiedzą dorośli, ale jednego jestem pewna: był czas, gdy wokoło widziałam samo zło. Złe uczynki. Złych ludzi. A potem, z powodów, których nie umiem wytłumaczyć, coś się zmieniło i bum! Wszystko odwróciło się do góry nogami. Zło minęło, nadeszło dobro. Wiem, że jesteś pewnie zmęczony moją pisaniną. Nauczycielka uważa, że niekiedy dużo mówię. Był czas, gdy nikt nie chciał mnie słuchać i wszyscy kazali mi siedzieć cicho. Więc byłam cicho. A wtedy kiedy umilkłam, zaczęli mówić, że powinnam się odzywać, otworzyć, wyrażać siebie, więc to zrobiłam. Otworzyłam usta i na nowo zaczęłam wydobywać z siebie słowa. Teraz znowu mówią: ciiii. Chcą kontrolować mój język. Powinni się zdecydować, czego chcą. Mam mówić czy nie? Niech w końcu podejmą decyzję. A teraz sobie idę. Kowboj zaprowadził mamę na werandę i wręczył jej jakąś skarpetkę, Bóg jeden wie po co. Teraz ona płacze. On klęczy. Zastanawiam się, czy nie boli go noga. Teraz ona też klęczy i go obejmuje. To musi być ważna skarpeta. Idę, mama mnie woła. Aha, i wiesz co, Boże? Działaj tak dalej. Niektórzy z nas naprawdę to doceniają. Drogi Boże, wow, szybki jesteś. I dobry. To znaczy, wiem, że jesteś Bogiem. Ale oprócz tego jesteś bardzo dobry. Mama właśnie pokazała mi, co było w skarpetce. A odkąd ostatnio rozmawiałam z Tobą, minęło zaledwie dziesięć minut.

Wielkie dzięki. Dziś już o nic Cię nie poproszę. Napracowałeś się, zasługujesz na przerwę. Może zdrzemnij się albo coś w tym stylu. Wychodzimy na kolację. Brodie powiedział, że jedziemy do Whataburgera, aby świętować. Dumps założył sztuczną szczękę i przyniósł słoik z nalewką, więc pewnie też jedzie z nami. Hej, mogę Cię jeszcze o coś prosić? Pani Georgia dużo mówi, ale jest samotna i potrzebuje dobrego człowieka, który by się nią zajął, posiedział z nią przy kolacji i podrapał po plecach w ciągu nocy. I może wtarł krem w stopy. Ma na nich guzy, które bolą po całym dniu pracy. To naprawdę dobra kobieta i byłaby dobrą żoną. Myślisz, że mógłbyś kogoś dla niej znaleźć? Nie przypominasz sobie kogoś, kto gdzieś tam czeka na takiego przyjaciela jak pani Georgia? Co z Shawnem - tym dealerem Forda? On nie jest żonaty. Aha, Turbo chciała, bym Ci przekazała, że miewa się dobrze i podoba jej się w tym miejscu. Weszła właśnie na mój zeszyt i zostawiła kupkę. To oznacza, że jest zadowolona. Drogi Boże, dziś mama poślubiła Kowboja. Stanęli pod szczątkami drzewa ślubów, a ja, Brodie i pan Dumps obserwowaliśmy ceremonię. Ksiądz powiedział ładne rzeczy. Mama wyglądała prześlicznie. Pani Georgia upięła jej włosy. Miała na sobie dżinsy, nowe kowbojki, białą, lnianą koszulę i kapelusz, który dostała od Kowboja. Gdy mieli się pocałować, Kowboj zdjął go jej z głowy. A ona odwzajemniła pocałunek. To był dobry pocałunek. Nie to, że znam się na tych rzeczach, ale całowali się przez długą chwilę, a mama uniosła jedną nogę, tak jak

na filmach. Pierścionek, który mama dostała od Kowboja, jest piękny. Przybyło dużo ludzi. Spora grupka panów w białych kapeluszach, ze srebrnymi gwiazdami na piersiach. Kowboj powiesił na krzyżu na grobie tary kapelusz Stetsona i kaburę. Jakby chciał w ten sposób pokazać, że życzyłby sobie, aby w tym dniu jego ojciec był tutaj. 1 sądzę, że był obecny. Pani Georgii tusz do rzęs rozlał się po całej twarzy. Wyglądała jak szop z pomarańczowo-purpurowymi włosami. Wszyscy staliśmy wokół drzewa. Kowboj wygłosił krótką przemowę, wszystkim podziękował. Zwrócił się do Brodiego i powiedział mu - w obecności Ciebie i zgromadzonych gości - że jest z niego dumny. Ze każda dobra rzecz, jaką zrobił w swoim życiu i miał nadzieję zrobić, odbija się w jego synu. Ze Brodie Steele jest najlepszą wizytówką Teksasu. Brodie się zarumienił. Potem Kowboj zwrócił się do mamy i powiedział, jak bardzo ją kocha i że jest szczęśliwy, że uderzył w jej samochód na autostradzie. Po ceremonii Kowboj zaprowadził nas do stajni. Otworzył drzwi i wyprowadził prezent ślubny dla mamy. Czarną jak smoła klacz, wysoką na nieco ponad sto czterdzieści centymetrów. To najładniejszy koń, jakiego w życiu widziałam. Mama nie mogła uwierzyć, stała i zakrywała dłonią usta ze zdziwienia. Dumps wyszukał dla niej siodło M.L. Leddv's, które naprawdę znakomicie pasuje. Brodie uznał to za świetny interes. Muszę mu wierzyć na słowo. Mama chce ją nazwać Bogini. Wszystkim powtarza, że to imię będzie jej przypominać o tym, co odnalazła w Tylerze Steele'u. Myślę, że to głupie imię, ale Turbo nie jest wcale lepsze, więc nie będę się odzywała. To jeszcze nie wszystko. Najlepsze nastąpiło później. Po tym jak mama dostała Boginię, Kowboj podszedł do mnie, chwycił mnie za rękę, wyprowadził ze stajni i zaprowadził na

jej tyły. Brodie szedł z nami. Uśmiechał się. Kowboj skręcił za róg, w obecności wszystkich zakrył mi oczy i zakazał podglądać. I naprawdę nie podglądałam. Gdy odsłonił mi oczy, Brodie stał przede mną z najpiękniejszą gniadą klaczą, jaką widziałam w życiu. Miała na szyi czerwoną wstążkę. Nie mogłam w to uwierzyć. Jest taka piękna. Nad każdym kopytem ma białe plamki i wygląda, jakby nosiła skarpetki. Kowboj podniósł mnie tak jak mamę i posadził na jej grzbiecie, poprawił strzemiona, a potem powiedział, że mogę nazwać ją, jak chcę. Spytałam, czy Skarpetka to dobre imię. A on odpowiedział, że bardzo dobre. A później w czwórkę pojechaliśmy nad rzekę. To był najlepszy dzień w moim życiu. Mama i Kowboj wyjechali na miesiąc miodowy. Mama poszła wcześniej z panią Georgią kupić kilka nowych koszul nocnych. Powiedziała mi, że Kowbojowi bardzo się podobały. Nie wiem dlaczego. To w końcu ona w nich śpi. Widziałam je i niewiele zakrywają. Widać jej pupę. Równie dobrze mogłaby nic nie wkładać. Tak czy owak, pojechali. Mają wynajęty domek w górach w Kolorado. Wrócą za tydzień, a teraz mną i Brodiem zajmują się pani Georgia i pan Dumps. Boże, wiem, że zawsze zamęczam Cię drobiazgami, na które pewnie nie zwracasz uwagi, ale sądzę, że czegoś się nauczyłam. Czegoś ważnego. Czegoś, czego uczą się dorośli. Może to ich czyni dorosłymi. A chodzi o to, że czasami jest nam źle i trudno nam sobie wyobrazić, że będzie dobrze, bo niekiedy rzeczywistość tak bardzo nas rani, że nie dostrzegamy wokół siebie niczego dobrego. Ale potem nagle okazuje się, że jeśli naprawdę mamy nadzieję na lepsze jutro i głęboko wierzymy, że ono kiedyś nadejdzie, ono faktycznie przychodzi. Nie zawsze, ale czasami. Może właśnie o to cho-

dzi w nadziei. Może to specjalny dar, który sprawia, że nie obojętniejemy, a zło nie jest w stanie nas zniszczyć. Nigdy. Nieważne, co niedobrego by nas spotkało. Niekiedy zastanawiam się, czy o tym myślała mama, gdy wybierała dla mnie imię. Hope, czyli Nadzieja. Może ona też na to wpadła, dużo wcześniej niż ja. Może za bardzo się rozpisałam, ale mam jeszcze jedną myśl. Wydaje mi się, że skoro my potrzebujemy nadziei, to i Ty jej potrzebujesz. Chyba chciałbyś wiedzieć, że damy sobie radę i będziemy do Ciebie zmierzali. Zresztą dokąd jeszcze moglibyśmy pójść? Kto jeszcze nas wysłucha? Do kogo innego mogłabym się zwrócić? I myślę, że im ludzie stają się starsi, tym mniej z Tobą rozmawiają. Wydaje mi się, że chcą, ale się obawiają. Tak jakby kiedyś skosztowali kwaśnego jabłka i teraz w ogóle przestali je jeść. Co po zastanowieniu wydaje się bardzo głupie. To tak jakby po wypiciu łyku skwaśniałego mleka twierdzić, że mleko w ogóle jest niedobre. To bez sensu. Zjadłam sporo niesmacznych jabłek i próbowałam skwaśniałego mleka, ale przecież więcej jadłam tych dobrych. Co by było, gdybym po złych doświadczeniach nie spróbowała w Ritzu śmietanki? Straciłabym tyle przyjemności. To dziwne. Pewnie człowiek zaczyna to rozumieć, gdy dorasta. Ale kiedy już staje się dorosły, od razu chce zawrócić i znów być jak dziecko. Czy nie sądzisz, że to dziwne? Ja tak uważam. Jakby człowiek chciał być w jednym momencie taki i taki, bo nie radzi sobie w jednej postaci. To przebiegłe. Tak mi się wydaje. Idę sobie. Napiszę więcej wieczorem. Dumps zabiera nas do Whataburgera. Mają tam dobre cheeseburgery. I dobrą lemoniadę. I frytki. I shaki czekoladowe. Na czubek dodają bitą śmietanę i wisienkę. Lubię przebywać z Brodiem. To dobry kowboj. Powinieneś zobaczyć go na koniu. Prezentuje się znakomicie. A teraz, gdy został moim bratem, nie

traktuje mnie inaczej. Trochę się martwiłam, że nie będzie chciał trzymać się z siostrą, ale tak nie jest. Otwiera dla mnie drzwi, wkłada koszule do spodni, ściąga kapelusz, gdy wchodzi do środka, myje ręce przed posiłkiem, podtrzymuje moją stopę, kiedy próbuję ją wsunąć w strzemię, podnosi deskę na sedesie, mocno ściska dłoń przy powitaniu i pożegnaniu i patrzy ludziom w oczy, gdy z nimi rozmawia. Nie przeklina, nie pluje i nigdy nie idzie przede mną, zawsze obok mnie. Piszę to wszystko, by powiedzieć, że podoba mi się w zachodnim Teksasie. Słowo „kowboj" kojarzy mi się z dobrem i porządkiem.

Epilog Drogi Boże, siedzę w domu mamy i taty. Na końcu łóżka Brodiego. Jestem ubrana w koronkową suknię z białego jedwabiu. Mój welon jest długi prawie na trzy metry. Za kilka minut przyjdzie po mnie tata. Poprowadzi mnie przez morze błękitu, abym stanęła pod starym drzewem. Odda mnie Peterowi. Był czas, gdy sądziłam, że taka chwila nigdy nie nadejdzie. Ze może na nią nie zasługuję. A teraz to się dzieje i wydaje się tak surrealistyczne. Tata jest taki dumny. Widać to po nim. Mama kupiła mu nowy biały kapelusz Stetsona. Jest mu w nim bardzo do twarzy. Spod ronda kapelusza wystają mu siwe włosy. Mama zrobiła dla niego opaskę z ogona Cincha. Zachowała go po jego śmierci. Ten pokój przywołuje tyle wspomnień. Bawiłam się tutaj klockami Lego. Oglądałam filmy rozmawiałam przez telefon. W powietrzu unosi się zapach płynu po goleniu Brodiego. Wkrótce skończy college. Otrzyma posadę w DPS. Mówi, że dołączy do wydziału narkotyków, gdy „spłaci swoje długi". Będzie czwartym strażnikiem w rodzinie. Litości! Mówi, że będzie przyjeżdżał do domu na weekendy i pomagał ojcu w pracy. We dwóch hodują tyle krów, że nie wiedzą już, co z nimi robić, i za każdym razem, gdy pojawia się możliwość zakupienia ziemi wokół Bar S, kupują ją. Ranczo jest już prawie trzykrotnie większe niż wtedy, kiedy byłam małą

dziewczynką. I dom mamy jest taki ładny, po prostu zobacz, ile tutaj zrobiła. Tata powiedział, że na ślub przyjedzie gubernator. Będzie obecny również aktor, który grał tatę w filmie o jego życiu, oraz odtwórcy innych ról i część ekipy. Wczoraj chciałam przymierzyć sukienkę i pokazać się tacie, aby był pierwszym mężczyzną, który mnie w niej zobaczy. Założyłam dżinsy i zaczęłam go szukać. Zajęło mi to prawie godzinę. Znalazłam go nad rzeką. Siedział w wodzie jak zwykle. Otoczony przez swoje krowy. Nad powierzchnię wystawały mu tylko głowa i ramiona. Roześmiałam się. Wstał. Wyglądał jak facet z reklamy Marlboro ociekający wodą. Podszedł do mnie, podniósł mnie i przeniósł na wysepkę. Siedzieliśmy tam tylko we dwoje i wpatrywaliśmy się w wodę. Myślę o tacie i o tym, jak się wszyscy spotkaliśmy. Przyłapałam się na tym, że potrząsam głową. Kim byłabym, gdyby nie ten człowiek? Co stałoby się z mamą? Szkoda mówić. A Brodie? Wiesz lepiej od kogokolwiek, jak bardzo byłabym zagubiona bez mojego brata. Kiedyś sądziłam, że może będzie mu przykro, że wychodzę za mąż za jego najlepszego przyjaciela, ale teraz myślę, że nie ma nic przeciwko. Może w jakiś sposób czuje się odpowiedzialny za naszą znajomość. Może fakt, że poślubię Petera, pozwala mu w pewien sposób przekazać odpowiedzialność za mnie komuś innemu. Komuś, komu ufa. Wtedy nad wodą obserwowałam tatę. Wciąż jest przystojny. Nadal szczupły, silny, nadal zakochany w mamie, ciągle przynosi ją tutaj w świetle księżyca, sprawia, że się uśmiecha, daje jej kwiaty, lubi z nią jeździć konno. Niewiele się zmieniło. Zastanawiałam się dzisiaj i nie mogłam przypomnieć sobie imienia tego faceta, z którym kiedyś umawiała się mama. Miał na imię chyba Bob albo Brandon, jego imię zaczynało się chyba na literę B. Nieważne, tata pozbył się i jego.

Ostatnia wiadomość, jaką mieliśmy o nim, dotyczyła tego, że odsiaduje dożywocie. Przebyliśmy długą drogę. Wszyscy. Czasami aż drapię się po głowie, tak jestem zdumiona. Wczoraj wymknęłam się na kilka minut z przyjęcia ślubnego. Podszedł do mnie chłopczyk, który będzie niósł nasze obrączki, i zapytał mnie o ten zeszyt. Był taki kochany, że mogłabym go zjeść. Przejechał palcami po zniszczonych rogach stronic, zmarszczył nosek i zapytał, co to jest. - Mój pamiętnik - odpowiedziałam. - Co z nim robisz? - Zapisuję w nim słowa. - Do kogo? - Do Boga. Zagryzł usta, popatrzył w dół, a potem na mnie i zapytał: - Znasz Go? - Trochę - przytaknęłam. Malec obejrzał się najpierw przez jedno, a później przez drugie ramię i spuścił głowę. -Jaki On jest? Wtedy weszli tata i Brodie. Podobni do siebie jak dwie krople wody. Chłopczyk popatrzył na nich z otwartą buzią. Wskazałam ich. -Jest podobny do nich. - Och - powiedział z szeroko otwartymi oczami. - Wow. Muszę iść, tata puka do drzwi.